เซี ย นหมอหญิ ง ยอดนั ก ฆ่ า

เล่ ม 01
 เรื่องย่อ
เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า
ผู้แต่ง : เฟิ่ งจง

นิ ย ายแปลรั ก ย้ อ นยุ ค แนวแก้ แ ค้ น สะใจ กั บ

ความต่ า งสองขั้ ว เมื่ อ ภู ต หมอรั ก ษาคนไข้ หั น คม
ดาบใส่ศัต รู !

เธอ… ‘เฟิ่ งจิ่ ว ’ หญิ ง สาวจากยุ ค ศตวรรษที่

21 เชี่ยวชาญเร อื่ งพิ ษ และยา ชํานาญลอบฆ่า

ข้า มเวลามาเกิด ใหม่ในร่ าง ‘เฟิ่ งชิงเกอ’ สาว

งามที่ ถู ก ขื น ใจจนสิ้ น ใจทั้ ง ยั ง ถู ก ทํา ร้ า ยจนมี ใ บหน้ า
เสียโฉม!
 เธอจะรั ก ษาใบหน้ า และคนเจ็ บ ไข้ ด้ ว ยยาและ
สมุ นไพรว ิเศษในโลกนี้ใ นฐานะ ‘ภู ต หมอ’

และเธอก็ จะสวมชุดแดงท่องทั่ว หล้ า

ตวั ด กระบี่ส ะเทื อ นฟ้ า ในฐานะ ‘นั ก ฆ่ า ’ ชํา ระ

แค้ น ตามคํา สั่ ง เสี ย ของเฟิ่ งชิ ง เกอด้ ว ยนํ้ า มื อ ของ
เธอเอง

“จงใช้ ชีว ิตที่เหลือ อยู่ให้เ ป็ นสุ ข เถิ ด ก่ อนที่เ จ้ า

จะได้ อยู่ อย่า งตายทั้ง เป็ นตลอดชีว ิตนี้! ”
 เซี ย นหมอหญิ ง ยอดนั ก ฆ่ า
เล่ ม 01,№ 1-100

№ 1 แผนร้ายกลางป่า
แคว้นแสงสุริยน
ั

เมืองอวิน
๋ เยวีย
่

ภูเขาเขียวตัง้ เรี ยงรายโอบล้อมไปด้วย

เมฆหมอก ต้นไม้เขียวชอุม ่ ในป่ าเขาต่างพลิว้
ไหวท่ามกลางสายลมอันแผ่วเบา ป่ าไม้ใน
้ ่ชา่ งดูงดงามและเงียบสงบ…
ยามเชาตรู

ทว่า ตอนนี ้ในป่ าลึกทีห

่ า่ งไกลไร้ผค
ู้ น
กลับกลายเป็ นฉากหลังของความป่ าเถื่อน
และการนองเลือด

ั ้ เวลา
เด็กสาวนางหนึ่ งในชุดผ้าแพรชนดี
นี ้ถูกชายฉกรรจ ์ร่ างกายกํายําสองคนตรึ ง
แขนไว้ด้านหลังแล้วกดให้คุกเข่าลง นางก้ม
ศรี ษะลงในสภาพลมหายใจรวยริ น เสน ้ ผม
่ ด้วยเลือด
ยุง่ เหยิงปรกตรงข้างแก้ม เปี ยกชุม
ทีไ่ หลอาบบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว หยดเลือด
แต่ละหยดค่อยๆ ร่วงหล่นและแทรกซม ึ ลงสู่
ผืนดิน

เมื่อเด็กสาวที่หายใจรวยริ นได้ยินเสย ี ง
ฝี เท้า เข้า ใกล้ จึ ง กัด ฟั นเงยหน้ า ขึ น
้ มอง
ใบหน้าทีม ่ คี ราบเลือดปรากฏให้เห็น นั่นคือ
ใบหน้าทีถ ่ กู ทําลายจนเสยี โฉม ผิวหน้าถูกมีด
กรีดเป็ นแผลเปิ ด เหวอะหวะโชกเลือด ชา่ ง
น่ ากลัวยิง่ นัก
 “เจ้า เป็ นใคร? ทํา ไมต้อ งทํา ร้า ยข้า
ด้วย?” เด็กสาวเปล่งเสียงแผ่วเบาออกมา
อย่างไร้เรี่ ยวแรง นางฝื นประคองสติไม่ให้
เป็ นลมไปเพราะเสย ี เลือดมาก พลางจับจ้อง
ใบหน้าทีถ ่ กู บดบังด้วยผ้าผืนบาง เรื อนร่ าง
นัน
้ เป็ นของสตรีผงดงาม
ู้

สตรีทป่ี ิ ดบังใบหน้าผูน ้ สวมกระโปรงสี

้ ัน
ฟ้ าอ่ อ นราวผื น นํ ้ า กับ ปุ ย เมฆ ที่ เ อวมี พู่ สี
เดียวกันห้อยอยู่ กําลังสะบัดไหวเบาๆ ตาม
ย่างก้าวนวยนาดของเด็กสาว ดูแล้วชา่ งน่ า
มอง

นางหยุดฝี เท้าลงตรงหน้าเด็กสาวที่ถก ู
กดให้คุกเข่าอยูบ่ นพืน
้ ก้มลงมองสาวน้อยที่
ตอนนี ้ ใบหน้าเสียโฉม ก่อนจะกล่าวด้วย
ดวงตาคูง่ ามทีม ้ เยาะ “ข้าคือเฟิ่ งชงิ
่ รี อยยิม
เกอ คุณหนู ใหญ่แห่งจวนฮูก ่ วั๋ กง (แม่ทพ
ั
พิทกั ษดิ์ นแดน) เป็ นแก้วตาดวงใจของแม่ทพ ั
ใหญ่เฟิ่ งเซย ี วผูทรงอํ
้ านาจ นายน้อยแห่งตระ
กูลเฟิ่ ง ผูส้ บื ทอดในอนาคตของตระกูลเฟิ่ ง
ขณะเดียวกันก็เป็ นคูห ่ มันของท่
้ านอ๋องสามผู ้
มากพรสวรรคแห่ ์ งแคว้นแสงสุริยน ั ”

นํ ้ าเสียงที่คุน
้ เคยและคําพูดของหญิง
ตรงหน้า ทําให้นางถึงกับเบิกตามองอย่างตก
ตะลึง “เจ้า! เจ้าเป็ นใคร? เจ้าเป็ นใครกันแน่ !
ข้าต่างหากล่ะคือเฟิ่ งชงิ เกอ! ข้าคือเฟิ่ งชงิ
เกอ!” ร่างแบบบางสน ั่ เทาเล็กน้อย ความคิด
หนึ่ งผุดขึน ้ ในหัว ดวงตานางเผยแววเหลือ
เชอ่ื

นิ ว้ มือขาวเรียวค่อยๆ ดึงผ้าทีป
่ ิ ดหน้าลง
รูปโฉมทีส ่ ง่าและงดงามสะท้อนเข้าสูด ่ วงตา
ของเด็กสาวบนพืน ้ เมือ
่ เห็นใบหน้าทีค
่ นเคย
ุ้
ี จนไม่อาจคุนเคยได้อี
เสย ้ ก นางตกใจจนพูด
อะไรไม่ออก

ใบหน้าทีง่ ดงามหาใดเปรี ยบนั น ิ ขึน

้ เชด ้
เล็กน้อย มองใบหน้าทีด ่ นู ่ ากลัวของเด็กสาว
บนพืน ้ แล้วพูดด้วยนํ า้ เสย ี งซ่งึ มีความเฝ้ ารอ
อย่างไม่สน ิ ้ สุดและความตืน ่ เต้นดีใจทีไ่ ม่อาจ
หักห้ามได้ “เฟิ่ งชงิ เกอ ตังแต่
้ วน ั นี ไ้ ปข้าจะมา
แทนทีต ่ วั ตนของเจ้า ตําแหน่ งของเจ้า และ
ครอบครองทุก ส่ิ ง ที่เ จ้า มีอ ย่ า งชอบธรรม
สว่ นเจ้า…” เสย ี งนางชะงักไป ก่อนจะพูด
กลัวหั
้ วเราะเบาๆ “ด้วยความฉลาดของเจ้า
ไม่สูเ้ จ้าลองคิดดูเองว่าข้าจะทําเช่นไรกับ
เจ้า?”

พอได้ฟังนํ ้าเสียงเดิมของคนตรงหน้า
เฟิ่ งชงิ เกอสน ั่ สะท้านไปทังร่ ้ าง ดวงตาเบิก
กว้างมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชอ ่ื “รัว่
รัว่ อวิน
๋ ? จะ เจ้าคือซูรวั่ อวิน
๋ !”

ซูรั่วอวิ๋นคือเด็กกําพร้าคนหนึ่ งที่โตมา
ด้วยกันกับนางตังแต่ ้ เล็ก และเฟิ่ งชงิ เกอก็
เป็ นคนพานางจากข้างถนนมาอยูย ่ งั จวนฮูก่ ั๋
วกง ให้เป็ นคูค ่ ด
ิ อยูข
่ ้างกาย เป็ นสหายสนิ ทที่
คุยได้ทุกเรื่อง และเป็ นพีน ่ อ
้ งทีน
่ างมองเชน ่
ครอบครัว…

แต่อย่างไรนางก็นึกไม่ถงึ โฉมหน้าของ
คนที่ ท าํ ร้ า ยและอยากจะแย่ ง ชิ ง ฐานะ
ตําแหน่ งนาง กลับกลายเป็ นซูรวั่ อวิน
๋ …

“ทําไมกัน? ข้าดีกบ ั เจ้าขนาดนี ้ ทําไมถึง

่ นี ้ดว้ ย?” หัวใจทีถ
ต้องทําเชน ่ ก
ู หักหลังเจ็บ
ปวดราวถู ก มี ด แทง พอนึ กถึ ง ว่ า ใบหน้ า
ตนเองถูกทําให้เสย ี โฉม ตัวตนจะถูกแทนที่
และจะไม่มใี ครรูเ้ รื่องนี ้ ก็ทาํ ให้ความเกลียด
ชงั ผุดขึน
้ ในหัวใจนางอย่างอดไม่ได้

“ทําไมอย่างงันรึ ้ ? หึ… แน่ นอนว่าเพือ ่

ทุกอย่างทีเ่ จ้ามีอย่างไรเล่า ทังท่ ้ านปู่ ท่านพ่อ
ทีเ่ ห็นเจ้าเป็ นดัง่ แก้วตาดวงใจ และชายผูมาก ้
พรสวรรค ์ที่รักเจ้าเข้ากระดูกดํา ทว่า…”
ดวงตางดงามของนางโค้งยิม ้ พลางมองเฟิ่ ง
ชงิ เกอบนพืน ้ “ทังหมดนี
้ ้ ก็จะเป็ นของข้าแล้ว
ทัง้ ความรั กความเอ็ นดูของท่านปู่ ท่านพ่อ
ความอ่อนโยนและความรูส ึ ลึกซึง้ ของพีม
้ ก ่ ห
ู่
รง ทุกอย่างจะกลายเป็ นของข้า”
……………………………………..
 № 2 ถูกส่งไปขาย
นางมองเฟิ่ งชงิ เกอบนพืน ้ ทีถ
่ ก
ู ทําร้ายจน
ไม่เหลือสภาพด้วยความพอใจ ทว่ายังไม่
หยุดแค่นัน ้ นางพูดต่อไปว่า “เดิมทีข ้าควรฆ่า
เจ้า ทัน ทีเ พื่อ เลี่ย งปั ญหาหลัง จากนี ้ และ
ทําลายศพของเจ้าซะ จะได้ไม่มใี ครหาเจอ
แต่วา่ หึๆ…”

พอได้ยินเสียงหัวเราะที่ชวั่ ร้ายเช่นนั น ้
ใจเฟิ่ งชงิ เกอเย็นวาบ ก่อนจะได้ยน ี ง
ิ นํ า้ เสย
ราวมารร้ายดังมาอีก

“เจ้ารูห
้ รือไม่ ทําไมข้าถึงให้คนทําลาย
แค่ใบหน้าอันงดงามของเจ้า แต่กลับไม่แตะ
ต้องผิวกายขาวๆ ของเจ้า?” นางยอบตัวลง
เล็กน้อย มองประจันหน้ากับเฟิ่ งชงิ เกอ “นั่น
เพราะว่าข้าต้องนํ าตัวเจ้าไปขายยังทีเ่ ลวร้าย
ทีส
่ ด
ุ ทีท่ พ่ี วกผูชายจะไปเสพสุ
้ ่ื ข้า
ขกัน เชอ
เถอะ ถึงใบหน้าของเจ้าจะเสย ี โฉมเหมือนผี
แต่ผวิ เนี ยนดัง่ เนื ้อหยกของเจ้าจะต้องมีคน
ชอบอยูไ่ ม่นอ ้ ย เจ้าคิดว่าอย่างไร?

อย่ามองข้าแบบนัน ้ สิ ใบหน้าเจ้าเสย
ี โฉม
ไปแล้ว ต่อให้เจ้าบอกว่าตนเองเป็ นคุณหนู
ใหญ่แห่งจวนฮูก ่ วั๋ กงก็คงไม่มใี ครเชอ ่ื ทุกคน
มีแต่จะบอกว่าเจ้าเป็ นคนบ้า ถ้าเจ้าหนี ? หึ
พลังแค่ระดับสองเช่นเจ้าน่ ะไม่พอหรอก”
ระหว่างพูด นางก็ยด ั ยาเม็ดหนึ่ งเข้าปากเฟิ่ ง
ชงิ เกอไป จากนัน ้ หัวเราะเบาๆ พลางยืนขึน ้
ปั ดกระโปรงพร้อมพูดว่า “เจ็ดวัน อีกเจ็ดวัน
หลังจากนี ้ ถึงเจ้าไม่ถก ู เล่นงานจนตาย ก็คง
ถูกพิษตายอยูด ่ ”ี
 เฟิ่ งชงิ เกอกัดฟั น ตะคอกไปว่า “ซูรวั่ อ
วิน
๋ ต่อให้ตายกลายเป็ นผี ข้าก็จะไม่ปล่อย
เจ้าแน่ !”

“หึ ตอนเป็ นๆ เจ้ายังทําอะไรข้าไม่ได้

ตายกลายเป็ นผีกย ่ ต
็ ง่ิ ไม่ใชค ู่ อ ้
่ สูของข้า” นาง
ยิม้ เยาะหยัน แล้วออกคําสงั่ ไป “นํ าตัวมันไป
สง่ ไปขายแล้วอย่าให้เหลือร่องรอย ถ้าจะให้
ดีกฆ ็ า่ ปิ ดปากคนทีม
่ ารับต่อเสย ี ”

“ขอรับ!” ชายกํายําทังสองตอบรั
้ บอย่าง
เคารพ จากนั น ้ ยื่นมือแบกร่ างเฟิ่ งชงิ เกอที่
ปางตายขึน้ บ่า และกระโจนตัวสองสามครัง้
หายเข้าไปในป่ าลึก

ตอนนี เ้ อง ชายวัยกลางคนชุดสด ี าํ ซ่งึ ยืน

อยู่ดา้ นหลังซู รั่วอวิ๋นอยู่ตลอดก็กา้ วขึน ้ มา
“คุณหนู เวลาคํา่ แล้ว จะกลับจวนก่อนหรือ
ไม่ขอรับ?”

“อืม ต้องกลับแล้วล่ะ” นางผุดยิม ้ อ่อน

โยน มองไปยังท้องฟ้ าพลางพูดเสียงเบา
้ นีไ้ ป ข้าคือเฟิ่ งชงิ เกอ และเฟิ่ งชงิ เก
“ตังแต่
อก็คอื ข้า”

คํา่ คืนในอีกสองวันให้หลัง หอสุคนธรส

หมูบ
่ ้านต้าหล่าง

พอได้กลิน ่ หอมหวน เฟิ่ งชงิ เกอทีห ่ มด

สติอยูก
่ ค
็ อ่ ยๆ ลืมตาขึน ้ สมองยังไร้ซ่ึงการ
ตอบรับใดๆ จนนางได้ยินเสย ี งดังจิจ๊ ๊ะแปลกๆ
และรู ้สึ ก ว่ า แขนตัว เองกํา ลัง ถู ก มื อ คู่ห นึ่ ง
ั ผัส จึงตกใจจนร้องเสย
สม ี งหลง พลิกตัวกลิง้
ตกเตียงไป

“ฮๆ่ี ตืน
่ แล้วหรือ? ตืน
่ แล้วก็ดี ข้าไม่ชอบ
ทําอะไรกับปลาตาย ข้าชอบแบบดุเดือด
คึกคัก นั่นสถ ิ งึ จะเลิศรส” ดวงตาของชาย
อัปลักษณ ์อายุราวสามสิบกําลังหรี่ มองเฟิ่ ง
ชงิ เกอทีก ่ ลิง้ ตกพืน ้ แล้วถดตัวไปด้านข้าง ใน
ดวงตามีแต่ความตืน ่ เต้น “ไม่นึกเลยจริงๆ ว่า
วันนี จ้ ะมีของดีขนาดนี ม ้ าถึงมือข้า ถึงหน้าจะ
เสย ี โฉม แต่ผวิ ขาวเนี ยนเชน ่ นี ้ จิๆ๊ งามไม่แพ้
พวกคุณหนู ตระกูลใหญ่เลย”

เฟิ่ งชงิ เกอถดตัวถอยห่าง ในดวงตานาง

มีความตืน ่ ตระหนกทีย ่ ากจะปิ ดบัง “เจ้า เจ้า
อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!” นางลุกขึน ้ วิง่ ไป
ยังประตูหอ ้ งทันใด ทว่าวิง่ ได้สองก้าวก็ถก ู
ชายผูนั้ น้ กอดเอาไว้

“คิดจะหนี ? เหอะๆ เข้ามาในห้องนี แ

้ ล้ว
คิดว่าเจ้าจะหนี พน
้ รึ ? มาเถอะ ให้ขา้ ได้
เชยชมผิวกายขาวๆ ของเจ้าหน่ อย” ชายผู ้
นัน้ ยิม
้ ระรีร้ ะริก ยืน ื ้ ตัวบาง
่ มือไปฉี กแขนเสอ
บนร่างนางออก ทันใดนัน ้ ต้นแขนขาวๆ ก็
สะท้อนสูส ่ ายตา ทําให้ดวงตาเขามีประกาย
ตืน
่ เต้นทีร่ ุ่มร้อนฉายขึน ้ มา

“อ๊ะ!” เฟิ่ งชงิ เกอร้องเสย ี งหลง ความ

้ ึกรังเกียจที่ถูกชายผูน
รู ส ้ ัน
้ กอดรัดไว้ทาํ ให้
นางขนลุกชน ั ทังตั
้ ว ขณะทีม ่ อ
ื กําลังผลักไสก็
คลําเจอมีดสนเล่ ั ้ มหนึ่ งข้างเอวเขา นางดึงมีด
ออกมาอย่างไม่คด ั นิ ด แล้วแทงไปทีห
ิ สก ่ วั ใจ
ของชายผูนั้ น ้

“ช!ิ สารเลว!” ชายผูนั้ น ้ กําลังคิดทํามิดม

ี ิ
ร้าย จึงหลบไม่ทน ั ไปชวั่ ขณะ หน้าอกถูกฟั น
เป็ นรอยเลือดทางหนึ่ ง เจ็บเสย ี จนเขาต้อง
ผลักร่างเฟิ่ งชงิ เกอออก
 “กรีด
๊ !”

ผัวะ!

ศรี ษะนางชนเข้ากับหัวมุมเตียง เลือด

สดๆ ทะลักออกมาราวนํ า้ พุ นางคิดจะลองลุก
ยืนขึน
้ ทว่าเซไปมาเล็กน้อยก็ลม ้ ลงกับพืน
้
และหมดสติไป…
……………………………………..
 № 3 ฉันคือเฟิ่งจิ่ว
“สมควรตาย!” ครัน ้ ชายผูน้ ัน ้ มองเห็น
เลือดไหลออกจากอกตนก็โมโหขึน ้ มา เตะ
ไปยังท้องของนางอย่างโหดร้าย ก่อนจะก่น
ี “ลุกขึน
ด่าอย่างหัวเสย ้ มา! อย่ามาแกล้งตาย
กับข้า!” ระหว่างพูดมือก็ดงึ คอเสอื ้ นาง จาก
นัน
้ ลากขึน
้ มาโยนลงบนเตียงใหญ่

ความเจ็บทีศ ่ รี ษะและอาการปวดทีท ่ อ
้ ง
ทําให้คนทีเ่ ดิมหมดสติไปถึงกับขมวดคิว้ ขึน ้
น้อยๆ ในหัวนางเหมือนมีเสียงหนึ่ งกําลัง
ร้อ งไห้ ดัง เสี ย จนนางหงุ ด หงิ ด อยู่ ใ นใจ
“หุบปาก!”

ี งเย็นเยือกตะคอกออกมา ขณะที่
นํ า้ เสย
ลืมตาขึน
้ คิว้ ก็ขมวดแน่ นอยูไ่ ม่คลาย ในหัว
นางมีเสยี งรํ่าไห้อยูจ
่ ริ งๆ และตรงหน้ายังมี
ชายอัปลักษณ ์คนหนึ่ งถอดเสือ ้ ผ้าจนเหลือ
แค่กางเกงชนใน ั้ กําลังมองมาอย่างหืน ่ กาม

สายตานางกวาดผ่านร่างชายอัปลักษณ ์
ผู น
้ ่ ารั ง เกี ย จ แล้ว มองไปรอบห้อ งแบบ
้
โบราณนี ้ ริมฝี ปากเม้มเป็ นเสนตรงอย่ างอด
ไม่ได้

ตังแต่
้ ตะคอกออกไปด้วยเสย ี งเย็นเยียบ
เสียงนั น
้ ที่เคยร้องไห้อยู่ในหัวก็เหมือนจะ
ชะงักและเงียบไปแล้ว

้ ล้วสินะว่าแกล้งตายไปก็ไม่มี
“หึ! รู แ
ประโยชน ์? เจ้าอยูเ่ ล่นเป็ นเพือ ่ นข้าอย่างว่า
่ นัน
ง่ายดีกว่า ไม่เชน ้ ข้าก็มวี ธ
ิ จ
ี ดั การกับเจ้า!”
ยามเอ่ย เขาก็กระโจนไปหาเฟิ่ งชงิ เกอทีน ่ ั่ ง
อยูบ
่ นเตียงราวหมาป่ าหิวโหยกระโจนเข้าหา
เหยือ่

“รนหาทีต ่ าย!” นางแค่นเสยี งเย็นด้วย

สีห น้า รั ง เกีย จ ก่อ นยกขาขึน
้ ถี บ ร่ า งชาย
อัปลักษณ ์ทีก ่ ระโจนเข้ามา

“ผัวะ! หืม!”

ชายอัปลักษณ ์ถูกถีบโดยไม่ทนั ตังตั

้ ว ทัง้
ร่ างล้มลงไปนอนร้องครวญครางอยู่บนพืน ้
ราวกับคางคก พอได้สติกลับมา เขารีบลุก
ขึน้ อย่างรวดเร็ว ถลึงตามองเด็กสาวทีน ่ ั่งอยู่
ข้างเตียงพลางกําหมัดชกออกไป “นังหญิง
แพศยา! เจ้ากล้าถีบข้า ข้าจะซด ั เจ้าให้ตาย
เสย ี !”

ทว่าสง่ิ ทีท
่ าํ ให้เขาตกตะลึงคือ นางกลับ
รับหมัดทีช
่ กออกไปไว้ และไม่รูว้ า่ ใชล ้ ก
ู ไม้
อะไรถึงหักแขนเขาไปข้างหลังได้อีก ได้ยิน
เพียงเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ เขาเจ็บจน
หน้าซีดเผือด เปล่งเสียงร้องออกมาตาม
สญ ั ชาตญาณ แต่สองมืออันเย็นเยียบนั น ้
ี งกร๊อบดังมาอีก
กลับบีบคอเขาไว้ ทันทีทเ่ี สย
ศรี ษะเขาเอียงข้าง ดวงตาเบิกโพลงค่อยๆ
ปิ ดลง จนกระทัง่ ตาย แม้แต่เสย ี งร้องก็ยงั ไม่
อาจร้องออกมา

เวลาเหมือนถูกหยุดไปชวั่ ขณะ เสยี งใน

ี บ เงียบจนได้ยน
ห้องกลับมาเงียบเชย ิ เสยี ง
เข็มตกลงบนพืน้

และตอนนี เ้ อง เด็กสาวทีน ่ ั่งอยูบ

่ นเตียง
กลับยกนิ ว้ มือขาวเรียวขึน ้ ดู นางเลิกคิว้ เล็ก
น้อย แล้วรอยยิม ้ ชวั่ ร้ายก็ปรากฏบนริมฝี ปาก
ทว่าเมือ ้ ชวั่ ร้ายมาประดับบนใบหน้าที่
่ รอยยิม
ี โฉม จะดูอย่างไรก็รูส
เสย ึ แปลก ชวนให้คน
้ ก
ขนลุกขนพอง

ชายที่ตายไปอาจจะกําชบ ั ไว้ก่อนแล้ว
ไม่วา่ ห้องไหนเกิดการเคลือ ่ นไหวอะไรก็ไม่
ต้องเข้ามา ด้วยเหตุนี้ ถึงแม้สองชายฉกรรจ ์
ทีเ่ ฝ้ าอยู่นอกห้องจะได้ยินเสย ี งต่อสูภ้ ายใน
ห้อง ก็คด ี งชายอัปลักษณ ์กําลัง
ิ ว่าคงเป็ นเสย
กลัน ่ แกล้งเด็กสาวอยู่ ดังนัน ้ พวกเขาจึงไม่ได้
สนใจ

เด็กสาวบนเตียงเดินไปนั่งลงหน้ากระจก
ทรงดอกกระจับ มองใบหน้าน่ ากลัวทีส ่ ะท้อน
กลับมาในกระจก นัยน ์ตานางหรี่ลงน้อยๆ นิ ว้
มือเคาะเบาๆ บนโต๊ะเครื่องแป้ ง จนเกิดเป็ น
เสยี งดังก๊อกๆ ขึน
้ มา
 “พูดมาสิ! เธอเป็ นใคร?” นางมองที่
กระจก เหมือนพูดกับตัวเอง

แต่หลังจากพูดออกไป ในหัวก็กลับมี
เสย ี งสะอืน
้ ลอยมา “ข้าคือเฟิ่ งชงิ เกอ เจ้าล่ะ
เป็ นใคร?”

“เฟิ่ งจิว่ ” เธอปริ ปากบอกไป “เธอคง

ตายไปแล้วสน ิ ะ? แล้วจะทิง้ เสย
ี ้ วจิตตัวเองไว้
ในหัวฉันทําไม?”

“ข้าไม่ยอม! ข้าแค้น! ซูรวั่ อวิน

๋ ! ซูรวั่ อวิ๋
นทําข้าไว้เจ็บนัก…” เสยี งสะอึกสะอืน ้ ทีเ่ จือ
ความเกลียดชงั ดังสะท้อนอยูใ่ นหัว

เฟิ่ งจิว่ เงียบไป ไม่ปริปากสง่ เสย ี งอยูน

่ าน
ทําแค่ฟังเสย ี งในหัวทีก
่ าํ ลังร้องไห้ ทังความ
้
เกลียดชงั และความไม่ยินยอมลอยมาถึงหัว
 ้ ึกจง
ใจของเฟิ่ งจิ่ว ทําให้เธอเกิดความรู ส
เกลียดจงชงั ทีไ่ ม่ใชข
่ องตนขึน
้ มา
………………………………….….
 № 4 ความทรงจำที่หลอมรวมกัน

“หยุดร้องไห้ก่อน แล้วเล่าเรื่องทังหมด
้
ให้ฉันฟั งทีเถอะ!” เธอพูดพลางขมวดคิว้
แอบคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะอยากทําให้เรื่ อง
วิญญาณในหัวกับเหตุการณ ์ตรงหน้าชด ั เจน
ละก็ เดาว่าเธอคงจากไปนานแล้ว และก็คง
ไม่มานั่งฟั งนางร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดอยูต ่ รง
นี ้

เสย ี งในหัวชะงักไป แล้วร้องไห้เบาๆ ขึน ้

มาอีกครัง้ นางไม่ได้บอกเรื่องราวให้เฟิ่ งจิว่
ฟั งโดยละเอียด เพราะคนฉลาดเชน ่ เธอย่อม
รูด
้ ี เวลานี ้ตอ ่ ไรจึงจะดีกบ
้ งทําเชน ั ตนทีส่ ด
ุ
ด้วยเหตุนีน ้ างจึงกล่าวว่า “ข้าตายแล้ว และ
ร่างนี ก
้ ก
็ ลายเป็ นของเจ้าแล้ว เฟิ่ งจิว่ ข้าเพียง
อยากขอร้องเจ้าไว้สองเรื่อง เรื่องแรก ข้า
อยากให้ซูรั่วอวิน
๋ ใชช้ วี ต
ิ เหมือนตายทังเป็
้ น!
ฆ่านางตายในดาบเดียวไม่อาจคลายความ
เคียดแค้นในใจข้าได้ นางต้องได้รับความ
ู้
ทรมานจนอยูไ่ ม่สตายเท่ านัน
้ ถึงจะสามารถ
ขจัดความแค้นในใจข้า!”

นํ ้าเสยี งนางเต็มไปด้วยความเกลียดชงั
ถึงเวลานี แ ้ ล้ว นางรูด
้ วี า่ ตัวเองไม่อาจทวงคืน
สง่ิ ใดอีก สง่ิ ทีน ่ างต้องการ คือทําให้ซูรวั่ อวิ๋
นทีท ่ าํ ร้ายนางจนเป็ นแบบนี ไ้ ด้อยูเ่ หมือนตาย
ทังเป็
้ น!

เฟิ่ งจิว่ เลิกคิว้ เธอไม่ปริปาก เพียงแต่ยก

มุมปากขึน ้ ดูเหมือนยิม ่ ม
้ แต่กไ็ ม่ใชย ิ้

ตอนนี ้ เฟิ่ งชงิ เกอเหมือนรูว้ า่ ในใจเธอ

กําลังคิดอะไร จึงพูดอีกว่า “ข้าไม่รูว้ า่ เจ้ามา
จากทีใ่ ด และไม่รูต ้ วั ตนเมือ
่ ก่อนของเจ้าเชน ่
กัน แต่จากการตอบสนองทีเ่ ยือกเย็นเมือ ่ ครู่
กับร่ างกายที่คล่องแคล่วนั น ้ ข้าเช่อ
ื ว่าเจ้า
ไม่ใชค ่ นธรรมดาเป็ นแน่ อย่างน้อยก็คงไม่โง่
เขลาเชน ่ ข้า ทีต
่ อ้ งมีจด ุ จบทังโดนสวมรอย
้
และถูกฆ่าตาย”

เมื่ อ ได้ยิ น แล้ว ดวงตาเฟิ่ งจิ่ ว เป็ น

ประกายขึน ้ มา รอยยิม ้ บนริมฝี ปากยิง่ ดูลก
ึ ลํา้
้ หลายสว่ น “พูดมาเถอะ! แล้วเรื่องทีส
ขึน ่ อง
คืออะไร”

ได้ยินคําพูดนัน ้ เฟิ่ งชงิ เกอก็รูว้ า่ อีกฝ่ าย

รับปากแล้ว ขณะทีแ ่ อบถอนหายใจ นํ า้ เสย ี ง
น า ง เ ศ ร้ า โ ศ ก แ ล ะ เ สี ย ใ จ อ ยู่ เ ล็ ก น้ อ ย
“ครอบครัวของข้าดีกบ ั ข้านัก เห็นข้าเป็ นดัง่
แก้วตาดวงใจ ข้าหวังว่าเจ้าจะชว่ ยดูแลพวก
เขาแทนข้าได้ อย่าให้พวกเขารู ้ รูว้ า่ ข้าไม่อยู่
แล้ว…”

นิ ว้ เรียวขาวผ่องเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ จน
เกิดเสย ี งดังก๊อกๆ กลับทําให้เฟิ่ งชงิ เกอกังวล
ใจขึน้ มา นางไม่มท ี างรูค
้ วามคิดของเฟิ่ งจิว่
ได้เลย แต่นางทีไ่ ม่มท ี างเลือกอืน
่ ก็ไม่หวังจะ
ได้ยินคําปฏิเสธจากเฟิ่ งจิว่ ด้วยเหตุนีจ ้ งึ เอ่ย
ว่า “ข้าจะทิง้ ความทรงจําทังหมดของข้ ้ าไว้
ให้เจ้า เช่นนี ้เจ้าจะได้รูเ้ รื่ องราวที่เกิดขึน ้
ทังหมด
้ เฟิ่ งจิว่ เจ้าต้องชว่ ยข้า เจ้าต้องชว่ ย
ข้านะ…”

เมือ
่ เฟิ่ งจิ่วได้ยน ี งนั น
ิ เสย ้ ศรี ษะก็พลัน
ปวดหนึ บ เหมือนถูกใครฝื นยัดอะไรบาง
อย่างเข้ามา เธอขมวดคิว้ และหลับตาลงรับ
ความเจ็บปวด ผ่านไปสก ั พักถึงจะค่อยๆ
ลืมตาขึน้ แล้วในหัวเธอก็มีความทรงจําที่
่ องตัวเองเพิม
เดิมทีไม่ใชข ่ มามากมาย…

อาจเพราะความทรงจําของเฟิ่ งชงิ เกอ

และของเธอหลอมรวมกันแล้ว ขณะทีภ ่ าพ
เหตุการณ ์ตอนใบหน้าถูกกรี ดทําลายฉาย
แวบขึน้ ในหัว เธอจึงถึงกับมีความรูส ึ เชน
้ ก ่
เดียวกันอยูบ
่ ้าง คล้ายว่าคนคนนัน
้ ทีเ่ จ็บปวด
จากการถูกมีดกรีดก็เป็ นเธอด้วยเชน่ กัน

“ซูรวั่ อวิน ๋ งันหรื

้ อ? หึๆ น่ าสนใจดีน่ี ” การ
ผสานรวมของความทรงจําในหัว ทําให้เธอ
เข้าใจสถานการณ ์ของตัวเองในตอนนี ้และ
เรื่องอืน
่ ๆ เธอลุกขึน ้ เดินมาอยูข ่ ้างๆ ร่างของ
ชายทีส ่ น ิ ้ ชพ
ี ไปแล้วผูน ้ ัน
้ ก่อนเก็บของมีคา่
จากเสอ ื ้ ผ้าทีเ่ ขาถอดไว้จนหมดเกลีย้ ง

ื ้ ข้างหนึ่ ง
ชุดกระโปรงบนตัวเธอ แขนเสอ
ถูกฉี กออก ตรงคอเสอ ื ้ เองก็ถก
ู กระชากจน
ขาดวิน ่ เธอจึงฉี กผ้าซบ ั ในกระโปรงชนิ ้ หนึ่ ง
มาปิ ดหน้าไว้ ตอนนี ้ใบหน้าเสียโฉมเช่นนี ้
ดึงดูดสายตาคนเกินไป จะออกไปจากทีน ่ ่ี ก็
ต้องเงียบๆ ไว้ ถึงจะไม่เป็ นทีส่ นใจ

น่ าเสียดาย ในห้องนี ้จะหาสก ั กี่รอบก็

ไม่มชี ด ่ อใสไ่ ด้เลย สว่ นเสอ
ุ ทีพ ื ้ ผ้าของชายผู ้
้ เธอใสไ่ ม่ลง ในสายตาเธอมันสกปรกเกิน
นัน
ไปจริงๆ

พอคิดว่าที่แห่งนี ้ เป็ นสถานที่แสวงหา

ความสาํ ราญ เชน ่ นั น
้ เธอจึงฉี กแขนเสอ ื ้ อีก
ข้างหนึ่ งออก เผยให้เห็นแขนขาวราวรากบัว
ทังสองข้
้ าง ก่อนจะจัดการกับกระโปรงอีก
สกั หน่ อย ด้วยการเปลีย ่ นมันเป็ นชุดกระโปรง
เกาะอก จากนัน ้ สายตาเธอไปหยุดอยูต ่ รงผ้า
โปร่งบางของม่านเตียง จึงเอือ
้ มมือไปดึงมา
คลุมตัวไว้ แล้วออกไปทางหน้าต่างด้าน
หลัง…

ครัน ้ ลงถึงพืน้ ได้อย่างมัน่ คง เธอก็มอง

สาํ รวจไปรอบๆ เห็นแค่ทางด้านหน้าทีเ่ ดินไป
ได้ หลังจากนัน ้ จึงแฝงตัวปะปนไปกับเหล่า
สตรีทย ื คุยสงั สรรคกั์ นอยูด
่ี น ่ ้านหน้า ขณะที่
เธอเร่งฝี เท้าจากไป เสย ี งกรีดร้องก็พลันดัง
ขึน้ มา

“กรีด
๊ ! มีคนถูกฆ่า!”
………………………………………
……….….….
 № 5 หนึ่งคมมีดที่ปาดคอ
ความแตกแล้ว! วิง่ ส!ิ

นี่ คอ
ื การตอบสนองแรกของเธอ และ
เธอก็ลากเท้าวิง่ ออกไปจริงๆ แต่ใครจะรูว้ า่
เบือ
้ งหน้ากลับมีแสงเย็นเยียบสายหนึ่ งแวบมา
กลิน่ อายกระหายเลือดชวนขนลุกนัน ั เจน
้ ชด
ว่าเป็ นจิตสงั หารทีน
่ ่ าพรัน
่ พรึง พอเห็นแสง
เย็นวาบตรงมาทางนี ้ เธอจึงย่อตัวลงอย่างไม่
ต้องคิด

“ฟุ่ บ!”

“กรีด
๊ …”

พลังกระบี่ท่ีรวดเร็ วดุดน
ั เหมือนแฉลบ
ผ่านเหนื อหัวไป ข้างหูเต็มไปด้วยเสย ี งร้อง
อุทานและเสย ี งกรีดร้อง ฝูงชนทีว่ ง่ิ กันสะเปะ
สะปะต่างผลักกันไปมา แต่เฟิ่ งจิว่ กลับพบว่า
ข้างกายมีทว่ี า่ งมากมาย พอเงยหน้ามอง เธอ
ก็อยูต
่ รงกลาง ในขณะทีค ่ นรอบข้างถูกหนึ่ ง
กระบีน ่ ัน
้ ปาดคอจนสน ิ ้ ใจ

‘ยังดีทเ่ี ราหลบได้เร็ว’

ขณะเธอแอบนึ กว่าตนชา่ งโชคดี พร้อม

ก้าวขาเตรียมเคลือ
่ นไหว รองเท้าข้อสูงสด ี าํ คู่
หนึ่ งกลับมาหยุดลงตรงหน้า ดวงตาเธอที่
หลุบลงพลันมีแสงสลัววาบผ่าน เธอเงยหน้า
ั่ เทิม้ “ฮอ
อย่างขลาดกลัว ร่างกําลังสน ื …”

ชายสวมชุดดําผูห ้ นึ่ งยื นอยู่เบือ

้ งหน้า
ใบหน้ามีผา้ สด ี าํ ปิ ดไว้จงึ เห็นหน้าไม่ชด ั แต่
ดวงตาคูน ้ ฉายแววโหดเหีย้ มชวั่ ร้าย ทําให้
่ ัน
คนอกสน ั่ ขวัญแขวนเฉกเชน ่ ยาพิษ เวลานี ้
กระบีท
่ เ่ี ขาถือชลี ้ งพืน ี ดไหลริน
้ ยังมีเลือดสส
หยดลงบนพืน ้ ทีละหยดจนเป็ นจุดคล้ายมีด
อกเหมยแดงเบ่งบาน

ไม่รูว้ า่ เธอจงใจหรือไม่ เพราะร่างกาย

สนั่ เทา ผ้าผืนบางทีค ่ ลุมอยูบ
่ นร่างจึงลืน
่ หล่น
ลงพืน ้ เผยให้เห็นผิวพรรณขาวเนี ยนเกลีย้ ง
เกลา เธอปิ ดบังใบหน้าไว้ แต่ดวงตาทีต ่ รา
ตรึงใจกลับคลอไปด้วยนํ า้ ประกอบกับร่าง
แบบบางทีส ั่ ไหว ทําให้ดูแล้วน่ าสงสารยิง่
่ น

เห็ น ชั ด ว่ า ชายชุ ด ดํา ผู น

้ ั ้ น ไม่ ใ ช่ ค น
หลงใหลในนารี ยามเห็นผิวกายขาวเนี ยน
แววตาชวั่ ร้ายมีประกายขึน ้ มาชวั่ ขณะหนึ่ ง
แต่กล็ ะสายตาไปอย่างรวดเร็ว เขามองไปยัง
กลุม
่ คนทีถ ่ อยหนี ราวกับกําลังหาอะไร และ
ตอนนั ้น เอง มือ ที่ถื อ กระบี่ไ ว้ก็ ข ยับ เบาๆ
เตรี ยมจะฆ่าคนที่ขวางหูขวางตาตรงหน้านี ้
ี
เสย

รังสกี ารฆ่าฟั นตลบอบอวล ทําให้เฟิ่ งจิ่

วตะโกนขึน ้ อย่างตืน่ ตระหนก “ฮอ ื …อย่าฆ่า
ข้าเลย…” ทว่าพริบตาทีก ่ าํ ลังยืนขึน
้ มือเธอ
ั ผัสผ่านต้นขา ก่อนทีก
สม ่ ริชประกายคมกริบ
จะฟั นไปทีข ่ อ้ มือซ่ึงถือกระบีไ่ ว้ด้วยความเร็ว
ดัง่ สายฟ้ าฟาด

“ฉัวะ! แกร๊ง!”

เพราะไม่รูส้ ึกว่าเด็กสาวตรงหน้ามีจิต
คิดสงั หาร ทําให้เขาประมาทเลินเล่อไป อีก
ทังด้วยระยะใกล้
้ ข้อมือทีไ่ ม่ทน
ั ระวังจึงบาด
เจ็บเลือดไหลและสน ั่ ไหวไม่หยุด กระบีใ่ นมือ
ก็ร่วงลงพืน
้ อย่างจับไว้ไม่อยู่ จากนัน ้ เขาแทบ
จะยกเท้าเตะไปตามสญ ั ชาตญาณ
 ขาทีเ่ ตะไปนัน้ มีทงคลื
ั้ น ่ ลมและพลังแฝง
รุนแรง ผูมี้ วรยุทธรั์ บลูกเตะเขาไปก็รอดชวี ต ิ
ยาก แต่กลายเป็ นว่านางหลบเท้าของเขาที่
ถีบไปตรงหน้าอกนางได้ดว้ ยท่วงท่าพิสดาร
เพียงแวบหนึ่ ง เขาเห็นว่าเด็กสาวกระโจนเข้า
มา กริชในมือนางเล็งทีห ่ น้าอกเขา เขาจึงยืน
่
มือต้านรับตามสญ ั ชาตญาณ แต่ใครจะคิด
ว่าทีน
่ างโจมตีเป็ นการหลอกล่อ ในขณะที่
กริชนัน้ แทงมา ขานางก็เตะเข้าตรงหว่างขา
ของเขา

“อ๊าก!”

ความเจ็ บ ปวดแทบขาดใจทํา ให้เ ขา

ครํ่ าครวญอย่างทรมาน สองขาหดชด ิ และ
อ่อนยวบลงโดยไม่อาจควบคุม แต่เพราะเหตุ
นี จ
้ งึ เป็ นโอกาสทองของนาง
 กริ ชเล่มนั น
้ ถูกนางดึงกลับมาปาดเข้าที่
ลําคอเขา ปาดคอในหนึ่ งคมมีด! ปลิดชวี ต ิ ใน
หนึ่ งการโจมตี!

ถึงตายแล้ว ดวงตาของชายชุดดําก็ยงั
คงเบิกกว้างอย่างไม่ยอมและแค้นใจ ราวกับ
ไม่อยากเชอ ่ื ว่าตนเองจะตายด้วยนํ า้ มือของ
สตรีนางเดียว

ฝูงชนที่ต่ืนตกใจจนถอยห่างต่างมอง
เหตุการณ ์เบือ
้ งหน้าด้วยความตกตะลึง

พวกเขาเบิกตาโตอย่างเหลือเชอ ่ื ไม่
่ื ว่าเด็กสาวอ้อนแอ้นทีก
กล้าเชอ ่ อ่ นหน้านี ้ยงั
ร้องไห้เสียงเบาจะกลายเป็ นมือสงั หารใน
พริบตา

ซํา้ ยังสงั หารชายชุดดําผูน

้ ัน
้ ด้วยวิธีท่ี
โหดเหีย้ มดุดน
ั แต่ไม่รอให้พวกเขาได้สติ
หลังจากสงั หารคนแล้ว เด็กสาววิง่ หนี ออกไป
โดยไม่คิดหันหลังกลับ และหายลับไปใน
คํา่ คืน…
…………………………………
 № 6 แรกพบชายแกร่ง
เงาร่ างผอมเล็กร่ างหนึ่ งนั่ งหาวอยู่ตรง
มุมถนนอับสายตาผูค ้ น ดวงตานางชาํ เลือง
มองทหารแต่ละกองลาดตระเวนไปมาบน
ทางถนนใหญ่ ซ่ึ ง มี ผู ค
้ นสั ญ จร มื อ หยิ บ
แอปเปิ ลลูกหนึ่ งจากในอกเสอ ื ้ ขึน
้ มากัดอย่าง
เบือ
่ หน่ าย

ร่ างนั น
้ สวมเสอื ้ ผ้าขอทานที่ทงเก่
ั ้ าและ
สกปรก ใบหน้ามอมแมมเปรอะดินอยูไ่ ม่นอ ้ ย
้
เสนผมทั งหมดรวบเก็
้ บไว้ในเศษผ้าชน ิ ้ หนึ่ ง ดู
แล้วเป็ นขอทานน้อยร่ างผอมบาง ใครก็คง
นึ กไม่ถงึ ว่าคณิ กาหอนางโลมทีท ่ าํ ให้หัวหน้า
หมูบ ่ ้านโกรธเกรีย ้ วจนต้องออกคําสงั่ ตามจับ
จะเป็ นขอทานน้อยมุมถนนเชน ่ นี ้
 ‘ซวยจริงๆ! จะออกไปยังดี? ต่อให้เรา
อดทนรอได้ แต่ยาพิษในตัวรอไม่ได้หรอก
นะ!’ เฟิ่ งจิว่ กัดแอปเปิ ลพลางถอนใจเสย ี งเบา
หากเธอรู ต ้ งั ้ แต่แรกว่าชายน่ ารังเกียจที่ถูก
ตนฆ่าเมื่อคืนเป็ นลูกชายเพียงคนเดียวของ
หัวหน้าหมู่บา้ น อย่างไรเธอก็ไว้ชีวิตเขา
อย่างน้อยตอนนี ้ท่านผูน ้ ํ าก็คงไม่ส่งทหาร
อารักขามาตามหาตัวเธอกันทัว่ หมูบ ่ ้าน

แต่ชายชุดดําเมื่อคืนเป็ นใครกัน? นั ก
ฆ่า?

เมือ่ นึ กถึงกลิน
่ อายพลังทีพ่ วยพุง่ ออกมา
จากร่างในขณะทีเ่ ขาลงมือ ใจเธอขุน ่ เคือง
่ า้ ง เดิมทีเธอคิดว่าคนสว่ นใหญ่จะเกิด
อยูบ
์
ใหม่ในยุคราชวงศโบราณอะไรทํ านองนั น ้
แต่ใครจะรูว้ า่ คนของโลกนี ฝ้ ึ กวิชาเซียนด้วย
 ี น ของพวกนี ช
วิชาเซย ้ า่ งเพ้อฝั นเกินไปแล้ว
แต่พอคิดว่าคนจากศตวรรษที่ 21 เชน ่ เธอมา
เกิดใหม่ในทีป
่ ระหลาดนี ไ้ ด้ ก็ไม่แปลกอะไร
นักแล้ว

ี นเลยนะ! หากอยูต
ฝึ กบําเพ็ญเป็ นเซย ่ อ
่
หน้าเหล่าผูฝ ้ ึ กเซียน ทักษะฝี มือของเธอก็
ไม่มป
ี ระโยชน ์แล้ว!

พอกินแอปเปิ ลหมดเธอก็โยนทิง้ ก่อนจะ

นั่งถอนหายใจอยูต ่ รงนั น ้ อย่างเหงาหงอยไร้
ชวี ติ ชวี า จนกระทัง่ มีเสย
ี งหนึ่ งดังก้องกังวาน
ขึน้ ตรงหน้า

“แกร๊ง!”

ด้านในชามผุพงั เบือ้ งหน้า มีกอ ้ นเงิน

ก้อนหนึ่ งกลิง้ วนรอบแล้วหยุดนิ่ งตรงกลาง
ชาม เฟิ่ งจิว่ ตกตะลึง เธอเห็นเงินในชามเก่า
จึงหยิบขึน้ มาดู ความรูส ึ ไม่ตา่ งอะไรจาก
้ ก
ก้อนหินเลย แค่ภายนอกเป็ นสเี งินเท่านัน ้

เธอเงยหน้ามองไปทางคนทีโ่ ยนเงินมา
เห็นเพียงแผ่นหลังอันงดงามซ่ึงสวมเสอ ื ้ คลุม
ี าํ ไว้ เขากําลังเดินอย่างชาๆ
สด ้ ด้วยย่างก้าว
แผ่วเบามัน ่ คง ทังร่
้ างมีรศ
ั มีเย็นชาทีค
่ นทัว่ ไป
ไม่อาจเข้าใกล้แผ่กระจาย

เฟิ่ งจิว่ ขบคิด แล้วพุง่ ไปกอดต้นขาเขา

อย่างไม่ต ้องคิด ปากก็ตะโกนรํ่าไห้ “ฮอ ื …พี่
เขย! พีเ่ ขยข้าหาท่านเจอแล้ว! อืม!” ทันใด
นั น
้ คนตรงหน้าเบี่ยงตัวหลบ เธอกระโจน
เข้าหาพืน ้ ที่วา่ งเบือ
้ งหน้าเพราะความเฉื่ อย
สองมือถลอกปลอกเปิ กจนต้องร้องครวญ
คราง
 ชายในเสอ ื ้ คลุมสด
ี าํ ขมวดคิว้ น้อยๆ พอ
สายตาที่ ลึ ก ลํ า้ และแข็ ง กร้ า วกวาดมอง
ขอทานบนพืน ้ เขาก็ก ้าวเดินต่อไป แค่มอง
เขาก็ ดู อ อกว่ า ขอทานบนพื น ้ เป็ นแค่ ค น
ธรรมดาทีไ่ ร้วรยุทธ ์

แน่ นอนว่าตอนนี เ้ ฟิ่ งจิว่ เป็ นเพียงสามัญ

ชนคนธรรมดาจริงๆ ระดับพลังเล็กน้อยของ
ร่างก่อนก็สญ ู สลายไปเพราะยาทีซ ่ รู วั่ อวิน
๋ ฝื น
ยัดเข้าปากมา เธอในเวลานี จ ้ งึ เป็ นแค่คนคน
หนึ่ งทีไ่ ร้ซ่งึ วรยุทธ ์

้ ึ กเซียนเห็น
เพราะเหตุนี้ เมื่อเหล่าผูฝ
สามัญชนที่ไร้วรยุทธ ์อย่างนาง ก็จะยิ่งไม่
สนใจและไม่ระวังตัวกันมากนัก

ื …ชา่ ง
“พีเ่ ขย! พีเ่ ขยอย่าทิง้ ข้าเลย ฮอ
ยากเย็นยิง่ นักกว่าข้าจะหาท่านพบ พีเ่ ขย…”
เมือ่ เธอตะเกียกตะกายขึน้ มาได้ก็กระโจนไป
ด้านหน้าอีก และล้มลงอีกหลายครัง้ จนใน
ที่สุด ชายในเสือ ้ คลุมสีดาํ ตรงหน้าก็หยุด
ฝี เท้าลง

“พีเ่ ขย!” เธอจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุด

มือไป ทัง้ แขนขาของเฟิ่ งจิ่วกอดเข้าที่ขา
ชายผูน ้ ัน ้ รัดเขาไว้แน่ น แล้วปรายตาที่มี
นํ ้าตาคลอเบ้าขึน ้ มองอย่างขลาดกลัวเล็ก
น้อย

แต่เมือ่ เห็นใบหน้าของชายผูนี้ ้ มุมปาก

เ ธ อ ก ลั บ ก ร ะ ตุ ก แ ว บ ห นึ่ ง โ ด ย ไ ม่ อ า จ
ควบคุม…เธอกอดผิดขาเสย ี แล้วหรือเปล่า?
………………………………
 7 ติดตามเขาไป

ชายตรงหน้านี ้ หากมองเพียงแผ่นหลังก็
เข้ากับคําว่าชายหนุ่ มอยู่ ทว่าเมือ
่ เห็นใบหน้า
เธอก็อยากเอามือก่ายหน้าผากแล้วถอนหาย
ใจยาวๆ สก ั ที นี่ มน
ั ท่านอาอายุสามสบ ิ กว่า
ชดั ๆ เลย!

ใบหน้ า คมคายที่ เ ด็ ด เดี่ ย วองอาจถู ก

หนวดเคราปิ ดบังไปเกินครึ่ ง ถึงพยายามก็
เห็นเพียงเค้าโครง มองเห็นหน้าได้ไม่ชด ั เจน
แม้ดวงตาเขาลึกลํา้ และน่ าพิศวง แต่จะมอง
เชน่ ไรก็เป็ นท่านอาอายุสามสบ ิ กว่า ไม่คอ ่ ย
สมกับเป็ นพี่เขยของคนร่ างเล็กเช่นเธอสก ั
เท่าไหร่
 แต่ตอนนี ไ้ ม่มท
ี างเลือกอืน
่ แล้ว เธอกอด
ต้นขาเขาไว้ไม่ปล่อย พลางตะโกนร้องไห้
“พีเ่ ขย ฮอ ื ๆ… นับว่าข้าหาท่านพบแล้ว พี่
เขย…”

หลิงโม่หานขมวดคิว้ กระบี่มองขอทาน
น้อยร่างผมทีก ่ อดขาตนไว้ราวกับหมี เพราะ
้ ชิ น กั บ การถู ก เนื ้ อ ต้อ งตัว ตอนนี ้
ไม่ คุ น
ร่ างกายจึงแข็งทือ ่ อยูห
่ น่ อยๆ เขาสะบัดขา
พูดเสย ี งทุมว่
้ า “เจ้าทักคนผิดแล้ว ปล่อย!”
ทว่าขาเขาถูกกอดไว้แน่ นจนสะบัดขอทาน
น้อยผูนั้ น้ ออกไม่ได้

ื ๆ… พีเ่ ขย ข้าทักไม่ผด
“ฮอ ิ หรอก พีส
่ าว
บอกข้าว่าท่านมีหนวดเคราขึน ้ ดก ตอนเด็กๆ
ข้าเคยเห็นท่าน ทักไม่ผดิ คนแน่ ฮอ ื ๆ…พีเ่ ขย
ท่านอย่าไล่ข ้าไปเลย พีส ่ าวข้าตาย ในบ้าน
ไม่มใี ครแล้ว ขนาดแม่เลีย้ งก็ยงั ขายข้าทิง้
ื ๆ…พีเ่ ขย…”
ฮอ

“ข้า ไม่ ใ ช่ พ่ี เ ขยเจ้า เจ้า ทัก ผิ ด แล้ว

จริงๆ!”

ี น้าหลิงโม่หานยิง่ เย็นชา กลิน

สห ่ อายเย็น
เยือกทัว่ ร่างก็ยง่ิ หนาแน่ น ท่าทางน่ ากลัวมาก
แต่กลายเป็ นว่าขอทานน้อยทีก ่ อดขาเขาอยู่
กลับไม่ปล่อยมือเลย เขาสะบัดขาหลายรอบ
ก็ยงั สลัดออกไม่ได้ พอยืน ่ มือจะแกะตัวออก
กลับเห็นเด็กน้อยกรี ดร้องและยิ่งกอดแน่ น
ศรี ษะขยับขึน ้ ไปโดนสว่ นอ่อนไหวตรงหว่าง
ขาโดยไม่ตงั ้ ใจ ทําให้ร่างเขาแข็งทื่อ ทัง้
ใบหน้ามืดทะมึน

“ปล่อย!”
 “ข้าไม่ปล่อย เว้นแต่ทา่ นจะรับปากพา
ข้าไปด้วย”

เฟิ่ งจิว่ เกาะติดเขาอย่างไร้ยางอาย จึง

ไม่รูส ึ ตัวว่าศรี ษะเล็กๆ ของตนชนเข้ากับจุด
้ ก
อ่อนไหวของเขา ซาํ ้ ยังแอบยินดีทต ่ี นโชคดี
ในใจ แม้ท่านอาผูนี้ จ ้ ะเย็นชาอยูบ
่ ้าง แต่ยงั ดี
ทีเ่ ขาแค่พด ู ไม่ถงึ กับลงไม้ลงมือ ชด ั เจนว่า
เขาเป็ นคนไม่ทาํ ร้ายคนธรรมดาคนหนึ่ งทีไ่ ม่
มีวรยุทธ ์

หลิงโม่หานฝื นอดกลันอารมณ
้ ์อยากฆ่า
คนไว้ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ “ปล่อยมือ
ซะ ข้าจะให้เจ้าตามไป”

“ฮอ ื … พีเ่ ขย ข้ารูว้ า่ ท่านคงไม่เมินเฉย

ข้า” เธอเช็ดดวงตาที่เดิมทีก็ไม่ได้มน ี ํ ้าตา
แล้วเร่งลุกยืนขึน้ กลับเห็นเขาหันตัวเดินนํ า
ไปด้านหน้า จึงรีบรุดตามไปในทันที

พอเห็นระยะทางระหว่างทัง้ สองยิ่งทิง้
ห่าง ดวงตาเฟิ่ งจิว่ มีประกายยิม ้ เยาะพาดผ่าน
ไม่แปลกใจเลยที่เขารั บปากให้เธอตามไป
ด้วยอย่างใจกว้างเชน ่ นั น
้ ทีแ
่ ท้คอ ื เหตุผลนี ้
เอง เพราะเขาอยากสลัดเธอทิง้ สน ิ ะ?

ี ดายทีเ่ ขาคิดผิดถนัด เธอจะตาม

น่ าเสย
ฝี เท้าเขาไม่ทน ั ได้อย่างไร? อีกอย่าง ก่อนจะ
ออกจากหมูบ ่ า้ นต้าหล่างนี ้เธอต้องตามติด
เขาไว้ คนผูนี้ ด ้ แ
ู ล้วไม่ธรรมดา หากตามอยู่
ข้างๆ เขา ทหารอารักขาพวกนัน ้ คงไม่กล้า
เข้ามาขวางแน่

“พีเ่ ขย ท่านเดินชาๆ ้ หน่ อยสิ ข้าใกล้จะ

ตามไม่ทน ั แล้วนะ พีเ่ ขย…” เฟิ่ งจิว่ วิง่ เหยาะๆ
ตามหลัง พอเห็นเขาเดินไปยังประตูทางเข้า
ออกของหมูบ
่ ้าน ใจก็นึกยินดี รีบสาวเท้าวิง่
ตามไป

ฝี เท้าหลิงโม่หานหยุดนิ่ งลง เขาหันกลับ

มา เห็นมือเล็กอันสกปรกของขอทานน้อย
กําลังดึงชายเสอ ื ้ ตนอยู่ จึงสะบัดแขนทันที
เพือ่ สลัดขอทานน้อยออก ก่อนจะก้าวต่อไป
เบือ
้ งหน้า

“พีเ่ ขย ท่านอย่าโกรธเลย ข้าจะไม่ดงึ

ื ้ ท่านอีกแล้ว พีเ่ ขย…”
เสอ

เธอวิ่งเหยาะๆ พลางตะโกนอย่างน่ า
เวทนา หางตาเหลื อ บเห็ น ว่ า เมื่ อ ทหาร
อารักขาทีเ่ ฝ้ าตรงประตูหมูบ ่ า้ นเห็นท่านอา
เบือ
้ งหน้า สห ี น้าก็เปลีย
่ นไปน้อยๆ พวกเขา
พากันก้มหัวทําความเคารพ และหลังจาก
ได้ยินเธอเรียกว่าพีเ่ ขย เหล่าทหารทีเ่ ดิมทีจะ
เดินมาหาก็หยุดนิ่ งอยูท
่ เ่ี ดิม แล้วแอบพินิจ
มองทังสองด้วยส
้ หี น้าแปลกๆ
…………………………………….
 № 8 เช่นนั้นเรียกท่านอา
“พีเ่ ขย พวกเราจะไปไหนกัน?” หลังเดิน
ห่างออกมาจากประตูหมูบ ่ ้าน เฟิ่ งจิว่ เริ่มจ้อง
พิเคราะหคนข้างกาย
์

ตอนนั น
้ เอง ฝี เท้าหลิงโม่หานชะงักลง
เขาเหลือบมองขอทานน้อย แล้วพูดเสย ี งทุม้
ว่า “เจ้าก็ออกมาแล้ว ไม่ต ้องมาตามข้าอีก
ล่ะ”

เฟิ่ งจิว่ ตกตะลึง ก่อนจะยิม ้ หวานต่อ “พี่

เขย ท่านพูดอะไรน่ ะ?” ทีแ ่ ท้ท่านอาผูนี้ ก
้ ร็ ูแ
้ ต่
แรกแล้วว่าเธออยากออกมา! ก็ใช่ เขาคนนี ด ้ ู
ไม่ธรรมดา แค่ลก ู ไม้ตน
ื ้ ๆ ของเธอจะดูไม่
ออกได้อย่างไร? ทว่าถึงเขาดูออกก็ยงั ยอม
ชว่ ย นี่ สท
ิ ท
่ี าํ ให้เธอประหลาดใจ

พอเห็นเขายิง่ ก้าวเดินออกห่าง เฟิ่ งจิว่ ก็

รีบเร่งตาม “พีเ่ ขย…” เธอยังไม่ทน ั พูดจบก็
ถูกเขาตัดบท

“ข้าไม่ใชพ ่ เ่ี ขยของเจ้า อย่าได้เรียกมัว่

ซวั่ ” นํ า้ เสย
ี งทุมตํ
้ า่ มีความเยือกเย็น เต็มไป
ด้วยแรงดึงดูด และแสดงถึงเสน่ หความเป็ ์ น
ชายชาตรี

“หรือข้าทักคนผิดจริงๆ เสย ี แล้ว? พีส

่ าว
ข้าบอกว่าพีเ่ ขยมีหนวดเคราขึน ้ ดกจึงจําหน้า
ได้ง่ายนัก” เธอวิง่ เหยาะๆ ขึน
้ มามองประเมิน
อยูข
่ ้างกายเขา แล้วฉี กยิม
้ กว้าง “อืมๆ ข้าอาจ
จะทักผิดจริ งๆ พี่เขยข้าควรต้องอายุน้อย
กว่าท่านอีกสก ั หน่ อย”
 หลิงโม่หานเดินไปตามทางของตัวเอง
เขาเมินเฉยขอทานน้อยข้างกายโดยสน ิ ้ เชงิ
ในสายตาเขา ขอทานไร้วรยุทธที์ ม ่ แ
ี ค่ความ
หลักแหลมเพียงเล็กน้อยหาได้อยูใ่ นสายตา
ไม่ ดังนัน
้ จึงรีบเร่งฝี เท้าไป ย่างก้าวเร็วกว่า
ตอนอยูใ่ นเมืองหลายเท่านัก

ฝี เท้าเขาทีเ่ ร็วขึน้ ทันทีทน

ั ใด ทําให้เฟิ่ ง
จิว่ แอบประหลาดใจกับตัวเอง เห็นฝี เท้าเขา
เหมือนยํ่าอยู่บนพืน ้ แต่ราวกับว่าสองขา
แฉลบผ่านไปโดยไม่ตด ิ พืน
้ การเคลือ่ นไหว
ร่างกายเร็วมาก ทว่าไม่คอ ่ ยคับคล้ายกับวิชา
ฝี เท้าตามเมฆของเธอที่ไปไหนมาไหนได้
อย่างไร้ร่องรอยสก ั เท่าไหร่

“ท่านอา ท่านอารอข้าด้วยส!ิ ” ไม่ใชว่ า่

เธออยากตามติดเขาไปจริงๆ หรอก แต่พอ
ออกประตูหมูบ ้
่ ้านมาก็เป็ นถนนเสนใหญ่ ยิง่
ไปกว่านัน
้ ตอนนี เ้ ธอก็ไม่มค ี วามคิดว่าต้อง
ตามคนคนนี ไ้ ปทุกหนทุกแห่ง เธอยังต้องหา
สมุนไพรมาแก้พิษในร่างอีกนะ!

จะว่ า ไปซู รั่ ว อวิ๋ น นั่ น เลวร้า ยอย่ า งไม่

ธรรมดาเลยจริ งๆ เริ่ มแรกทีน ่ างทําเชน่ นั น
้
กับเฟิ่ งชงิ เกอ นางไม่เพียงแค่แย่งชงิ ฐานะ
ทัง้ หมด นึ กไม่ถึงว่ายังจะส่งเฟิ่ งชิงเกอไป
ขายในสถานทีอ ่ ย่างหอนางโลม และคิดจะ
ให้อีกฝ่ ายถูกกระทําชาํ เราจนตาย จิๆ๊ ผูหญิ ้ ง
คนนี น้ ่ี นะ! ชา่ งร้ายกาจเชน ่ งูพษิ จริงๆ

แต่วา่ ตามความทรงจําเดิมของเฟิ่ งชงิ

เกอ ซูรวั่ อวิน
๋ นี่ กด
็ เู หมือนเธออยู่ หรือจะมา
จากศตวรรษที่ 21? ทังยั ่ี วชาญเรื่องยา
้ งเชย
อีก ไม่เช่นนั น ้ นางคงทําหน้ากากที่เหมือ
นกับเฟิ่ งจิว่ ทุกกระเบียดนิ ว้ ขนาดนั น
้ ออกมา
ไม่ได้หรอก

ยิง่ คิดในใจก็ยง่ิ ตืน

่ เต้นอยูบ
่ ้าง แม้เดิมที
รูส
้ กึ ว่าเป็ นเรื่องน่ าเบือ
่ แต่ดเู หมือนจะสนุ ก
ขึน้ เรื่อยๆ ซะแล้วส!ิ

ทว่าเมือ ่ หลิงโม่หานเบือ
้ งหน้าได้ยินเสยี ง
เรียกท่านอา มุมปากก็กระตุกน้อยๆ เขาลูบ
เคราบนใบหน้าตัวเองอย่างเคยตัว ก่อนจะ
เร่งฝี เท้าขึน
้ อีกเพือ
่ สลัดคนด้านหลังทิง้ แต่
สองชวั่ ยามผ่านไป เขาก็หยุดฝี เท้าลงแล้วหัน
หน้าเหลือบมอง ยามเห็นว่าเงาร่ างอันผอม
บางนัน ้ ยังคงตามหลังเขาอยูส ่ ามจัง[1]กว่
้ า ก็
แอบแปลกใจกับตัวเอง

คนที่ไร้วรยุทธ ์อย่างเขาตามมาทันได้
อย่างไรกัน?
 เฟิ่ งจิ่ววิ่งหอบฮก ั ตามมา เธอก้มลงใช ้
สองมือยันเข่าไว้พลางหอบหายใจเฮอ ื กใหญ่
“ฮู!่ ข้าเหนื่ อยจะตายอยูแ ่ ล้ว ท่านอา ท่าน
เดินเร็วขนาดนัน ้ ทําไมกัน?”

หลิงโม่หานขมวดคิว้ พินิจมองขอทาน
น้อยผูม้ อมแมมอย่างละเอียด สก ั พักจึงพูด
ด้วยเสยี งทุมตํ้ า่ ว่า “เจ้าอย่าได้ตามข้ามาอีก
เลย ทีท ่ ข
่ี ้าต้องไปคือป่ าเก้าหมอบ ทีแ ่ ห่งนัน
้
อันตรายยิง่ เจ้าเข้าไปก็มแ ี ต่ตายเปล่าๆ”

“ไม่ใช่นะ ท่านอา ข้าไม่ได้ตามท่าน

เดิมทีขา้ เองก็จะไปป่ าเก้าหมอบ แต่ในเมือ
่
ท่านเองก็ไปป่ านั่นเหมือนกัน พวกเราไปด้วย
กันเลยไม่ดก ี ว่าหรือ?”
…………………………………….
[1] จั้ง คือหน่ว ยวัดของจีน 1 จั้งเท่ากับประมาณ
3.33 เมตร
 № 9 สู่ป่าเก้าหมอบ
หลิงโม่หานไม่สนใจคนด้านหลังอีก เดิน
สาวเท้าก้าวยาวไป เขาคิดว่าขอทานน้อยคง
เป็ นคุ ณ ชายน้ อ ยของตระกู ล เศรษฐี สั ก
ตระกูลทีแ ่ อบออกมาเทีย ่ วเล่น ตังแต่
้ ตอนที่
อีกฝ่ ายเข้ามากอดขา หลิงโม่หานก็สงั เกตุ
เห็น ว่า ตัว ขอทานน้อ ยไม่ไ ด้ดูต่ํา ต้อ ยเช่น
ขอทานทัว่ ไป มิหนํ าซํา้ ดวงตายังมีความ
ฉลาดแกมโกงแฝงอยู่ หากเป็ นแค่ขอทานคน
หนึ่ งจะไปมีได้อย่างไรกัน? และยังได้ยินเขา
บอกอย่างคาดไม่ถงึ อีกว่าจะไปป่ าเก้าหมอบ
จึงยิ่งแน่ ใจว่าเด็กหนุ่ มคนนี ้ไปเล่นสนุ กเป็ น
แน่

ถ้าขอทานน้อยรนหาที่ตายตามเข้าป่ า
เก้าหมอบเชน ่ นัน
้ จริงๆ หลิงโม่หานก็จะไม่ยงุ่
เรื่องชาวบ้านด้วยการไปชว่ ยเขา

พอเห็นว่าท่านอาตรงหน้าไม่สนใจ เฟิ่ งจิ่

วก็ไม่ปริปากอะไรอีก แค่วง่ิ เหยาะๆ ตามไป
ด้านหลัง ทว่าหากมองอย่างละเอียดแล้ว จะ
เห็นว่าฝี เท้าของเธอแปลกมาก ความเร็วไม่
ชา้ ไปกว่าหลิงโม่หานที่อยู่ดา้ นหน้าสก
ั เท่า
ไหร่

ทังสองเดิ
้ นตามกันไป หลิงโม่หานทีอ ่ ยู่
ด้านหน้าไม่หยุดพักเลย เฟิ่ งจิว่ ทางด้านหลัง
เองก็ไม่หยุด เพราะเวลาทีก ่ ระชนช ั้ ดิ เธอจึง
ต้องรี บไปหาสมุนไพรแก้พษ ิ ในร่ างทีป
่ ่ าเก้า
หมอบ มิเชน ่ นัน
้ ชวี ต
ิ เล็กๆ นี ค
้ งต้องจบเห่ลงที่
นี่ จริงๆ

ทีจ
่ ริ งแล้ว เมือ
่ ก่อนเรื อนร่ างนี ้เป็ นร่ าง
ของคุณหนู ผสู ั ดิ ์ พอไม่ได้กินอะไรซาํ ้ ยัง
ู ้ งศก
มาวิง่ ทังวั
้ นทังคื
้ นเชน ่ นี ้ สาํ หรับเธอเลยถึงขีด
จํากัดซะแล้ว สองขาทังเมื ้ อ ่ ยทังหนั
้ ก ฝี เท้าที่
ก้าวเดินก็คอ ่ ยๆ ชาลง ้ และระยะห่างกับหลิง
โม่หานก็ยง่ิ ไกลกันออกไป

โชคดี ทีใ่ นทีส

่ ด
ุ เธอก็มาถึงปากทางเข้า
ป่ าเก้าหมอบในเชาตรู ้ ่ของวันถัดมา ทว่าตอน
นี เ้ ธอไม่เห็นเงาร่างของท่านอาผูนั้ น
้ แล้ว

“ฮู!่ เหนื่ อยชะมัดเลย” เธอทิง้ ตัวลงนั่ง

บนพืน ้ หอบหายใจเสย ี งดังดัง่ วัว เหงือ ่ ไหล
เหมือนสายฝน และท้องก็ยงั หิวอีก ตอนนี เ้ ธอ
เวียนหัวเล็กน้อย แถมยังคลืน ่ ไสอยู้ บ่ ้าง

ตังแต่
้ เมือ่ วานจนถึงตอนนี ้ เธอฉวยเอา
แอปเปิ ลลูกหนึ่ งจากพ่อค้าเร่ ทข ่ี ายผลไม้มา
กิน จนเวลานี ไ้ ม่รูว้ า่ ย่อยไปถึงไหนแล้ว ตอน
นี ้ถึงได้หิวจนผนั งท้องหน้าหลังแทบจะติด
กัน เธอคิดเพียงว่าหากมีน่องไก่อะไรทํานอง
นี ใ้ ห้กินก็คงดี

เธอพักอยูค ่ รู่หนึ่ ง พอเชด็ เหงือ

่ แล้วก็ลก ุ
ขึน ้ ยืน เมือ ่ เห็นป่ าเก้าหมอบเบือ ้ งหน้าก็ผดุ
รอยยิม ้ ตังตารอออกมา
้ “ฮๆิ ในป่ าเก้าหมอบ
นี น้ ่ าจะมีอาหารป่ า…” นึ กถึงตรงนี เ้ ธอก็กลืน
นํ า้ ลายอีก ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปด้านในทันที

ในป่ าไม้ทอ ่ี ด
ุ มสมบูรณ ์นี ้มวี ชั พืชขึน
้ รก
รุงรัง ดวงอาทิตยเหนื ์ อหัวถูกใบไม้บังไปกว่า
ครึ่ง จึงมีเพียงแสงแดดเล็กน้อยสอ ่ งเข้ามาใน
ป่ า กลิน่ พืน้ ดินชน ื ้ แฉะและกลิน่ หอมของต้น
หญ้าลอยลูต ่ ามลมมาถึงจมูก

ในมือ เฟิ่ งจิ่ ว ถื อ กิ่ ง ไม้ท่ีห ัก มาจากต้น

พลางปั ดไปซา้ ยทีขวาที หนึ่ งคือเพือ ่ แหวก
พวกหญ้ารกทีข ่ วางทางตรงหน้าออกไป สอง
คือเพือ
่ ไล่พวกงูพษิ ทีห ่ นอยูใ่ นพุม
่ ลบซอ ่ ไม้

เฟิ่ งจิว่ เดินไปอย่างชา้ ๆ ดวงตาเสาะหา

บรรดาสมุนไพรที่อาจถูกวัชพืชบังไว้อย่าง
ละเอียด เธอพบพิษในร่างตังนานแล้ว ้ ถ้าจะ
ให้คนอื่นแก้ให้คงเป็ นเรื่ องยาก แต่สาํ หรับ
เธอที่เช่ียวชาญเรื่ องยาพิษกลับไม่ยากเลย
แน่ นอนว่าก่อนอืน ่ ต้องหาสมุนไพรทีต ่ ้องการ
ให้ได้ มิฉะนัน ี นหมอก็ไม่มี
้ ต่อให้เธอเป็ นเซย
ทางรักษาพิษของตัวเองได้ด้วยมือเปล่า

อาจเพราะอยู่รอบนอกป่ า ถึงแม้จะมี
สมุนไพร แต่ก็ลว้ นเป็ นชนิ ดที่เห็นได้บ่อย
มาก สว่ นอาหารป่ าทีเ่ ธอนึ กภาพไว้ยิง่ ไม่ต ้อง
พูดถึง เดินมาจะครึ่ งชวั่ ยามแล้วยังไม่เห็น
อาหารป่ าที่กน
ิ ได้เลย จิง้ เหลนที่ปีนอยู่บน
ต้นไม้ก็เจอแค่ไม่กต
่ี วั

ท้องเธอหิวจนไม่สบายตัวเลยจริงๆ พอ
เห็นในพุม่ หญ้ามีดอกของว่านสามใบ เธอก็
เลือกชอ่ ใหญ่ๆ มาถือไว้ เดินไปพลางกินไป
พลาง แม้ก้านของว่านสามใบจะเปรีย ้ ว แต่
ดอกกลับมีกลิน ่ หอมอยูจ ่ างๆ ถึงจะเทียบกับ
อะไรไม่ได้ ก็ดกี ว่าปล่อยให้ท้องว่าง

“เอ๊ะ? นึ กไม่ถงึ เลยว่าทีน

่ ่ี จะมีต ้นเหมยติ
ดดิ น ด้ว ย?” เธอวิ่ ง เข้า ไปอย่ า งแปลกใจ
สมุ น ไพรที่ โ ตอยู่ ข ้า งต้น ไม้คื อ หนึ่ งใน
สมุนไพรแก้พิษทีเ่ ธอออกตามหานั่นเอง
………………………………….
………………….
 № 10 ตามหายาเพียงลำพัง
ครัน ้ กินดอกของว่านสามใบสม ้ จนหมด
เธอก็ทงิ ้ ใบกับก้านไป ก่อนจะขุดต้นเหมยติด
ดินออกมาจากผืนดินอย่างระมัดระวัง ทว่า
เธอทีน ่ ั่งยองอยูบ ่ นพืน
้ กลับไม่รู ้ ในพุม ่ หญ้า
นัน
้ มีงพู ษ ี าวสลับดํากําลังเลือ
ิ ตัวสข ้ ยมาหา

ยามงูพษิ เข้าใกล้เธอ มันก็ยกหัวขึน ้ แล้ว

เปล่งภาษางู สง่ เสยี งขูฟ
่ ่ อเบาๆ ในชวั่ พริบตา
นัน
้ มันกระโจนตัวออกไปทันที เขีย้ วงูทแ ่ี ยก
ออกมุง่ กัดเข้าตรงน่ องขาของเฟิ่ งจิว่ ทีน
่ ั่งอยู่

ี น้าท่าทางของเฟิ่ งจิว่ พลันเปลีย

สห ่ นไป
แผ่รงั สอี าํ มหิตออกมาในพริบตานัน ้ ดวงตา
ทังสองดุ
้ ดน ั ขึน
้ กว่าเดิมมาก เมือ
่ หันตัวอย่าง
รวดเร็ว มือข้างหนึ่ งก็จบ ั จุดตายทีห
่ ลังงู แล้ว
ใชนิ้ ว้ ออกแรงกดเข้าเนื อ ้ มีเสยี งฟ่ อดังขึน
้ มา
มือทีจ ่ บ
ั บริเวณหัวใจงูจก
ิ เข้าไปอย่างแข็งทือ ่

ิ สง่ เสย
“ฟ่ อ!” งูพษ ี งร้อง หลังจากตัวชก
ั
กระตุกสองสามครัง้ ก็ออ ่ นยวบลงไป

“อ้อ ? ไม่ นึ กว่ า จะเป็ นงู ป ล้อ งเงิ น ?”

เหมือนว่าความดุดน ั ก่อนหน้านี ้เป็ นแค่ภาพ
ลวงเพียงชวั่ วูบ เธอในตอนนี ม ้ ที า่ ทางเอื่อย
เฉื่ อย จ้องงูพษ
ิ ในมือแล้วยิม ้ ขึน้ มา “ไม่มท ี งั ้
กระต่ายป่ าทังหมู
้ ป่า งันก็ ้ เอางูตวั นี ม้ าย่างเติม
ท้องแล้วกัน” แต่พอพูดไป รอยยิม ้ บนใบหน้า
ก็แข็งทือ
่

เพราะเธอพบกับ ปั ญหาใหญ่ ม ากข้อ

หนึ่ ง…เธอไม่มไี ฟ
 ในป่ าที่ชืน ้ แฉะนี ้ จะก่อไฟขึน ้ มาด้วย
แรงเสย ี ดสน
ี ัน
้ ไม่ใชเ่ รื่องง่าย และเธอดันไม่มี
กระบอกจุดไฟ ถึงจะมีเนื อ ้ งูกไ็ ม่มท
ี างเอามา
ย่างกินได้อยูด ่ !ี

“ช่ า งมัน เถอะ ช่ า งมัน เถอะ ฉั น จะ

พยายามอีกแล้วกัน! อย่างน้อยก็ตอ ้ งหาที่
แห้งๆ หน่ อยถึงจะหาทางก่อไฟได้” เธอ
พึมพําเสย ี งเบา จะทิง้ งูปล้องเงินในมือไปก็
รูส ึ เสย
้ ก ี ดาย ดังนัน้ จึงจัดการเท่าทีส
่ ะดวกจะ
ทําได้

เธอตัดหัวงูไป ลอกหนั งทิง้ คว้านดีงู

ออก แล้วค่อยนํ างูท่ีมองรู ปลักษณ ์เดิมไม่
ออกมาแขวนพันไว้บนกิ่งไม้ เธอเช็ดกลิ่น
เลือดทีค
่ ลุงเต็
้ มมือบนผืนหญ้า ก่อนจะเลือก
สมุนไพรทีก ่ ลิน
่ ค่อนข้างแรงมาถูตรงมือ พอ
กําจัดกลิน
่ คาวบนนัน
้ ได้ก็เดินต่อไปข้างหน้า

ด้ว ยเหตุ นี้ หากอยู่ ใ นป่ านี ้ ก็ จ ะเห็ น

ขอทานน้ อ ยคนหนึ่ งที่ ส วมเสื อ ้ ผ้า โทรมๆ
ร่ างกายสกปรกเดินคนเดียวในป่ าเก้าหมอบ
ทีส่ ดุ แสนอันตราย บนไหล่แบกกิง่ ไม้ไว้ และ
ด้านหลังของกิง่ ไม้จะมีงท ู ล
่ี อกหนังออกแล้ว
เสย ี บไว้แกว่งไปมาอยูต ่ รงนัน ้ …

เวลาตลอดทังวั ้ น เธอตามหาสมุนไพร
แก้พิษในป่ านี เ้ พียงลําพัง ค่อยๆ เดินจากรอบ
นอกเข้าไปด้านในโดยไม่รูเ้ นื ้อรู ต ้ วั จนใน
ที่ สุ ด ก่ อ นท้อ งฟ้ าจะมื ด ลงเธอก็ ร วบรวม
สมุนไพรแก้พิษทีต ่ ้องการมาได้

เธออาศย ั ท้องฟ้ าทีย ่ งั พอมองเห็นหาไม้

้ ่มขันตอนการจุ
แห้งๆ มาใชเริ ้ ดไฟแบบดังเดิ
้ ม
ทีส
่ ด
ุ แต่เพราะความชน ื ้ ของในป่ า เธอจึงใช ้
เวลาเต็มๆ กว่าหนึ่ งชวั่ ยามถึงจะจุดไฟขึน ้ มา
ได้ มือทังสองข้างเป็
้ นแผลพุพองก็เพราะเหตุ
นี ้ แต่ทงหมดนี
ั้ ้ ในทีส ่ ด
ุ หลังจากเธอได้กน
ิ
เนื อ
้ งูยา่ งแล้วก็คดิ ว่ามันชา่ งคุมค่
้ า

สมุนไพรแก้พิษก็หามาแล้ว ซาํ ้ ยังได้เติม

ท้องจนอิม ่ เฟิ่ งจิว่ ขยําพวกสมุนไพรทีเ่ ก็บมา
เมือ
่ ตอนบ่ายก่อนถูไว้บนร่าง ก่อนจะดับกอง
ไฟ แล้วปี นขึน ้ ไปบนต้นไม้ใหญ่เพื่อหาที่
สบายๆ สก ั ทีไ่ ว้พักผ่อนดีๆ สก
ั คืน

เพราะอยูใ่ นทีแ่ บบนี ต้ วั คนเดียว เธอจึง

ไม่สามารถจุดไฟไว้เชน ่ ปกติได้ ไม่อย่างนัน ้
พอตกกลางดึกจะกลายเป็ นเป้ าของพวกสต ั ว์
ร้าย ตอนนี ้เธอไม่มีแรงต่อกรกับสต ั ว ์ร้าย
ขนาดนัน ้ แล้ว ดังนัน้ ถึงแม้บนต้นไม้จะหนาว
นิ ดหน่ อยและไม่มเี ปลวไฟให้ความอบอุน ่ แต่
 ่ รือ?
ก็ปลอดภัยกว่าไม่ใชห

เป็ นจริ งอย่างทีค

่ าดไว้ พอกลางคืนยิ่ง
มืดลง ในป่ าก็มเี สย ี งหมาป่ าเห่าหอนดังมา
แว่วๆ เสย ี งมันดังกึกก้องอยูใ่ นคํา่ คืน ทําให้
คนตืน่ ตกใจได้เป็ นพิเศษ

ทว่าตอนนี ้เฟิ่ งจิ่วกลับนอนหลับตาได้

สนิ ท และปล่อยให้เสียงเห่าหอนนั น ้ กลาย
ี งเพลงกล่อมเด็กท่ามกลางคํา่ คืน
เป็ นดัง่ เสย
ในป่ าไป

จึ ง เป็ นเรื่ อ งปกติท่ีเ ธอจะไม่รู ้ ว่า บน

ต้น ไม้ไ ม่ไ กลมีเ งาร่ า งสี ด าํ ที่ม องเห็ น การ
เคลือ
่ นไหวทังหมดของเธอในป่
้ านี อ
้ ยู…
่
…………………………………….
 № 11 พบท่านอาอีกครั้ง
ดวงตาดําลึกลํา้ ของหลิงโม่หานฉายแวว
ประหลาดใจอยูเ่ บาๆ เขาแปลกใจนิ ดหน่ อยที่
เจอขอทานน้อยในนี ้ เดิมเขาคิดว่าหลังจาก
พบอันตรายทีเ่ กิดขึน้ ในป่ าเก้าหมอบ ขอทาน
น้อยคงออกไปเอง ใครจะนึ กว่าอีกฝ่ ายกลับ
มาถึงด้านในนี ด
้ ้วยตัวคนเดียว

หลิงโม่หานพบเขาเมือ ่ ตอนบ่าย ตอนนัน ้

เด็ ก น้ อ ยกํา ลั ง นั่ ง ขุ ด สมุ น ไพรอยู่ บ นพื น
้
สมุ น ไพรพวกนั ้น หลิ ง โม่ ห านมองว่ า ไม่ มี
ประโยชน ์อะไรเลย ทว่าเขากลับเก็บมันขึน ้
มา และยังนึ กไม่ถงึ ว่าเขาจะเดินเอ้อระเหย
อยูค่ นเดียวในป่ านี เ้ หมือนไม่รูจ ้ ก
ั อันตราย
 ด้วยนิ สยั อันเฉยชา หลิงโม่หานจะไม่ให้
ความสนใจกับขอทานน้อยคนนี ม ้ ากนัก ทว่า
ไม่รูท
้ าํ ไมเขากลับไม่ยอมจากไป ยังแอบดู
ทางนั น ้ อยู่ พอเห็นขอทานน้อยใชก ้ ริ ชทํารู
เล็กๆ บนกิง่ ไม้แห้งทีเ่ ก็บมา แล้วหยิบกิง่ ไม้
เล็กอีกก้านมานั่งหมุนปั่ นลงไปในรูนัน ้ เดิมที
หลิงโม่หานยังไม่รูว้ า่ เขากําลังทําอะไรกันแน่
แต่หลังจากเขานั่งปั่ นอยูก ่ ว่าหนึ่ งชวั่ ยามเต็ม
ก็เห็นควันไฟพวยพุง่ ออกมา หลิงโม่หานยิง่
แปลกใจ

นึ กไม่ถงึ ว่าพอใชไ้ ม้สองแท่งเสย ี ดสกี น ั

จะมีไฟออกมาได้ด้วย? วิธก ี ารแปลกๆ เชน ่ นี ้
เขาไม่เคยเห็นใครใชม ้ าก่อน ต้องรู ไ้ ว้ว่า
ปกติ น อกจากกระบอกจุ ด ไฟแล้ว ก็ ยั ง มี
หินเหล็กไฟทีใ่ ชจ้ ดุ ไฟได้ หากโชคไม่ดน ี ํา
อาวุธสองส่งิ นี ้มาเสยี ดสดี ว้ ยกัน จะระเบิด
เป็ นประกายไฟออกมาได้ แต่วิธีก่อไฟที่
คล้ายๆ แบบนี เ้ ขากลับเห็นเป็ นครัง้ แรก

แต่กช
็ ดั เจนว่าขอทานน้อยผูน ้ ี ไ้ ม่ใชไ่ ม่รู ้
้
จักอันตราย หลังจากใชกองไฟเล็ กๆ นัน ้ ย่าง
งูทถ
่ี ก
ู ถลกหนังมากินประทังท้อง เขาก็ดบ ั ไฟ
ลง จากนั น ้ ปี นขึน
้ ไปหาทีน่ อนพักบนต้นไม้
ใหญ่อย่างคล่องแคล่ว ท่าทางไม่คด ิ อะไร
มากมาย หลิงโม่หานอยูต ่ รงนี ย
้ งั ได้ยน ิ เสย ี ง
เขากรนอยูเ่ ลย

ถ้าตอนนี ห ้ ลิงโม่หานรูว้ า่ เฟิ่ งจิว่ กําลังคิด

อะไรอยูใ่ นใจ เดาว่าเขาคงไม่คด ิ แบบนัน ้

เดิมทีเฟิ่ งจิว่ ก็ไม่สงั เกตเห็นว่ามีคนกําลัง

จ้อ งมองเธออยู่ เพราะเธอไม่รู ้สึก ถึ ง จิต
สงั หารรอบๆ ตัว แต่ขณะทีป ่ รือตาหลับบน
ต้นไม้ ต่อให้ไม่ตอ ้ งลืมตาเธอก็รูส ้ ึกได้ถึง
ดวงตาคูห ่ าํ ลังมองสาํ รวจ เพราะเหตุนี้
่ นึ่ งทีก
เธอจึงสง่ เสย ี งกรนออกมาราวกับหลับสนิ ท
ไปแล้ว

แท้ทจ
่ี ริ งเฟิ่ งจิ่วกําลังคิดอยู่ ไม่รูว้ า่ อีก
ฝ่ ายจ้องมองมาตังแต่ ้ ตอนไหน และคิดไม่
ถึงว่าเธอจะไม่รูส ้ ก ึ ตัวเลยว่าถูกคนมองอยู่

แต่ในเมือ่ อีกฝ่ ายไม่โผล่หน้า และก็ไม่

ได้เป็ นภัยคุกคามอะไร จึงเป็ นปกติทเ่ี ธอจะ
ไม่เปิ ดโปงคนในมุมมืดนัน ้ ทว่าก็แอบระแวด
ระวังขึน ้ มา ถึงอย่างไรคนของโลกนี ้ก็ฝึก
บําเพ็ญเป็ นเซียน จะปฏิบต ั ก
ิ บั พวกเขาเชน ่
คนธรรมดาไม่ได้ มิเชน ่ นัน ี เปรียบ
้ ฝ่ ายทีเ่ สย
คงมีแค่ตวั เธอเอง

้ ่วน
เชาตรู ั ต่อมา เฟิ่ งจิว่ ตืน
่ ขึน
้ ท่ามกลาง
ี งร้องของนกในป่ า ระหว่างทีก
เสย ่ ง่ึ หลับกึง่
ตืน
่ เธอยืน
่ มือบิดขีเ้ กียจพลางหาวหวอด แต่
ี สมดุลจากการยืดเสนร่
ก็เสย ้ างกายจนทังร่
้ าง
ตกลงจากต้นไม้

“อ๊ะ!”

“ผัวะ!”

เธอร้องอุทาน ตามด้วยเสย ี งผัวะยามเมือ ่

ตกลงบนพืน้ ร่วงลงในพุม
่ วัชพืชใต้ต้นไม้นัน
้

ี ๊ ! เจ็บชะมัดเลย” เธอลุกขึน
“ซด ้ ยืนแล้ว
ลูบๆ ทีเ่ อว บิดตัวเล็กน้อยถึงจะถอนหายใจ
ออกมา “ยังดีทไ่ี ม่หก
ั ”

ทีไ่ ม่ไกลออกไป ใบไม้เขียวชอุม ่ กําลัง

บดบังเงาร่างสด ี าํ ของหลิงโม่หานไว้ครึ่งหนึ่ ง
ครัน
้ ดวงตาดําขลับลึกลํา้ กวาดมองร่ างนั น ้ ก็
รีบเบนสายตาออกไป
 ตังแต่
้ ตอนทีข ่ อทานน้อยตืน
่ ขึน ้ มา เขาก็
ลืมตาขึน ้ จึงเห็นว่าขอทานน้อยทีง่ วั เงียยืดตัว
บิดขีเ้ กียจแล้วตกต้นไม้ไป ข้างล่างต้นไม้มี
ทังวั
้ ชพืชและดินโคลน ถึงตกลงไปแบบนัน ้ ก็
คงจะไม่เป็ นปั ญหาใหญ่อะไร เขาจึงมอง
สงั เกตการณ ์อย่างเงียบๆ โดยไม่ดงึ อีกฝ่ าย
ขึน้ มา

ขอทานน้อยลูบเอวพลางมองหาก้อนหิน
สองก้อนใหญ่ท่ีอยู่รอบๆ จากนั น ้ นั่ งลงใต้
ต้นไม้ตรงนัน ้ แล้วล้วงพวกสมุนไพรจากใน
อกเสอื ้ มาบดผสมกัน ก่อนจะยัดเข้าปาก หลิง
โม่หานขมวดคิว้ กระบี่อย่างอดไม่ได้ขณะ
มองขอทานน้ อ ย เขาแอบคิ ด ว่ า เมื่ อ คื น
ขอทานน้อยเพิง่ กินเนื อ
้ งูยา่ งไป หรือว่าไม่ทนั
ไรก็หิวเสียจนต้องหยิบสมุนไพรมาประทัง
ความหิวแล้ว?
 แต่สมุนไพรพวกนั น ้ ยัดกินไปแบบนั น ้
เลยไม่ ไ ด้ก ระมัง ? หรื อ เขาไม่ รู ้ว่ า ถ้า กิ น
สมุนไพรไปมัว่ ซวั่ แล้วจะมีปัญหา? ขณะหลิง
โม่หานกําลังคิด ก็เห็นขอทานน้อยสง่ เสย ี ง
พรวดและสาํ รอกเลือดสด ี าํ ๆ ออกมา แล้วทัง้
ร่างก็ล ้มลงไป…
…………………………………….
 № 12 จูบแรกของท่านอา
พอเห็นภาพเชน ่ นัน
้ เขาขมวดคิว้ มองอยู่
ครู่หนึ่ งพลางครุ่นคิด จนผ่านไปสก ั พัก เขา
ไม่เห็นทีทา่ ว่าขอทานน้อยจะตืน่ ขึน
้ มา จึงสูด
หายใจเข้า แล้วเดินไปทางด้านนัน ้

“ตายแล้วรึ?”

เขาใชเ้ ท้าถี บ ร่ างที่ไม่ขยับ เขยื อ้ นนั ้น

เบาๆ ทีหนึ่ ง ก็เห็นว่าไม่มก ี ารโต้ตอบ จึงโน้ม
ตัวลงเพือ่ ตรวจดูลมหายใจของขอทานน้อย
ใครจะรูว้ า่ พอเขาโน้มตัวลง ร่างเล็กทีเ่ ดิมที
นอนไร้ลมหายใจจู่ๆ ก็ผลุงขึน ้ กระโจนมา
ทางเขา ทําให้หลิงโม่หานทีย ่ งั ไม่เตรี ยมตัว
เตรียมใจล้มลงบนพืน ้
 “ท่านอา! ฮา่ ๆๆ… เอ๋!”

เสีย งของเฟิ่ งจิ่ ว ที่ก าํ ลัง หัว เราะอย่ า ง

สบายใจชะงักไป รอยยิม ้ บนใบหน้าแข็งทือ ่
เล็กน้อย เธอมองท่านอาทีถ ่ ก
ู เธอผลักล้มอยู่
บนพืน ้ ดวงตาเขาดูตกตะลึง ก่อนจะเห็น
อุงมื
้ อมารทีต ่ ะปบอยูต ่ รงหน้าอกเธอ ผ่านไป
พักหนึ่ ง เธอก็ยงั ดึงสติกลับมาไม่ได้

นี่ นี่ มน ั เกิดขึน

้ ได้อย่างไร? นี่ เธอถูก
ลวนลามเสย ี แล้ว?

สมั ผัสอันอ่อนนุ่ มที่ส่งผ่านมาถึงฝ่ ามือ

ทําให้ในหัวของหลิงโม่หานขาวโพลนไปใน
ทันที ความตกตะลึงเต็มเปี่ ยมในดวงตาเขา นี่
เป็ นครั ง้ แรกในชี วิต ที่เ ขาพูด ตะกุก ตะกัก
“เจ้า เจ้าเป็ นผูหญิ
้ งรึ?” ขณะทีพ ่ ด
ู ก็พลันดึงส
ติและสองมือนัน ้ กลับ
 แต่พอเขาดึงมือกลับ เฟิ่ งจิว่ ทีน
่ ่ิ งอึง้ ไป
ไม่ตา่ งกันก็ไม่โต้ตอบอะไรมา พอสูญเสย ี
แรงคํา้ จากสองมือของเขา ทังร่ ้ างก็ล ้มลงไป
ปากจิม ้ ลิม
้ ทาบลงบนริ มฝี ปากบางที่เต็มไป
ด้วยหนวดยาวๆ โดยบังเอิญ

“อือ
้ !”

ทังสองคนส
้ ง่ เสย
ี งขึน
้ จมูก สองริมฝี ปาก
ชนกันจนรูส ึ เจ็บ
้ ก

ครัง้ นี ้ ร่ างหลิงโม่หานแข็งทื่อไปแล้ว
ดวงตาเขาเบิกกว้างเพราะความเหลือเช่ือ
ราวกับตืน ่ ตกใจจากอะไรบางอย่าง จากนัน ้
สองตาเหลือกขึน ้ เป็ นลมไป

ี น้าเฟิ่ งจิว่ ก็ดาํ

พอเห็นท่านอาหมดสติ สห
มืดลง เธอตะกายตัวขึน
้ ลูบๆ ใบหน้าทีถ ่ ก
ู
หนวดทิ่ ม จนเจ็ บ อยู่ นิ ดหน่ อย พลางถม
นํ า้ ลายและเชด็ ปากไป “ข้าไม่ได้รังเกียจที่
ท่านเป็ นวัวแก่กนิ หญ้าอ่อนหรอกนะ แต่ทา่ น
ยังจะเป็ นลมอย่างไม่เกรงใจได้อยูอ่ ก
ี หรือ?”

เมือ
่ แตะพวกโคลนทีเ่ กาะอยูบ
่ นใบหน้า
แล้วค่อยมองท่านอาที่เป็ นลมไปแล้วจริ งๆ
เธอก็แค่รูส ึ หมดคําพูด
้ ก

เธอจัดการกับสมุนไพรแก้พษ ิ บดแล้ว
กลืนมันไปทังดิ้ บๆ ผลของยานี ร้ ุนแรงเกินไป
จนเธอกระอักเลือดสดๆ ออกมา เธอจึงอาศยั
โอกาสนี ห้ ลอกล่อคนในมุมมืด เพือ ่ จะลองดู
ว่าเป็ นใครกันแน่ ? แต่กลับไม่นึกว่าเสย ี งที่
ได้ยน ี งของท่านอา ดังนัน
ิ จะเป็ นเสย ้ เธอจึง
อยากแกล้งเขาสก ั หน่ อย ใครจะนึ กว่าสุดท้าย
ตัวเองกลับถูกเขาลวนลาม ซาํ ้ ยังกลายเป็ นว่า
คนทีล่ วนลามเธอดันตกใจจนเป็ นลมไปอย่าง
ไม่คาดคิดอีก?

เฟิ่ งจิ่วนั่ งขัดสมาธิลงข้างๆ และอาศย ั

โอกาสที่ เ ขายัง ไม่ ต่ื น พิ นิ จมองเขาอย่ า ง
ละเอียด เธอพบว่าท่านอาผูนี้ ก ้ ห
็ น้าตาไม่เลว
เลยจริงๆ

ถึงแม้ใบหน้าจะถูกหนวดเคราบดบังไป
กว่าครึ่ง แต่สองคิว้ กระบี่ จมูกโด่งเป็ นสนั
และยังโครงหน้าทีเ่ ด็ดเดีย
่ วเย็นชา รวมถึงริม
่ ่อนอยูใ่ ต้เครา แทบไม่มี
ฝี ปากน่ าดึงดูดทีซ
สว่ นใดไร้เสน่ หความเป็
์ นชายของเขาเลย

สายตาทีช ่ื ชมของเธอค่อยๆ เคลือ

่ น ่ นลง
มองผ่านร่างกายกํายําและสองขาทีเ่ รียวยาว
แกร่ งของเขา ก่อนจะแอบพยักหน้ากับตัว
เอง ‘อืม ร่ างกายเขาใสเ่ สอ
ื ้ ผ้าก็ดไู ด้ถอด
เสอ ื ้ ผ้าก็ดด
ู ี ถึงไม่เห็นก็รูว้ า่ เขาต้องมีกล้าม
เนื อ้ หน้าท้องเป็ นมัดๆ แน่ นอน’

ขณะกําลังจะยืน ่ มือออกไปสม ั ผัสกล้าม

เนื อ
้ หน้าท้องของเขาราวกับถูกผีเข้า ทว่าใน
ตอนนัน ี งเยือกเย็นก็ดงั ขึน
้ นํ า้ เสย ้ มาข้างหู

“เจ้าทําอะไรน่ ะ!”

หลิงโม่หานขมวดคิว้ มอง พลิกตัวลุกยืน

ขึน
้ แล้วถอยห่างออกจากนาง ขณะทีเ่ พิง่ ฟื ้ น
เขานึ กไม่ถงึ เลยว่าจะเห็นนางกําลังพินิจมอง
เรือนร่างของเขาด้วยดวงตาเป็ นประกาย ถึง
จะบอกว่าทีจ ่ ริงสายตานัน
้ คือความชน ่ื ชม แต่
ผูห ้ ญิ ง คนหนึ่ งใช ส้ ายตาเช่ น นั ้น จ้อ งมอง
ผูชายมั
้ นดูเหมาะสมหรือ?

ี งของเขา มือทีเ่ พิง่ ยืน

พอได้ยินเสย ่ ไปก็
ยกขึน้ เกาหัวตามธรรมชาติ แล้วพูดยิม ้ ๆ
อย่างเหนี ยมอายว่า “ท่านอา ข้าไม่ได้ทาํ
อะไรนะ!” ช!ิ ทําไมถึงตืน
่ มาเร็วขนาดนี ?้ เธอ
ยังอยากสม ั ผัสกล้ามหน้าท้องนั่นอยูเ่ ลย!
…………………………………….
 № 13 แผ่นยาหนังวัว
พอเห็นรอยยิม ้ ที่ปรากฏบนใบหน้านาง
รวมถึงประกายที่ฉายอยู่ในดวงตา นึ กถึง
ความนุ่ มหยุน
่ ทีม
่ อ
ื เขาจับไปก่อนหน้านี ้ และ
ั ผัสยามริ มฝี ปากชนกัน เพียงชวั่ ครู่
ยังสม
ใบหน้าเขาก็มด ื ทะมึนลง แต่แค่ใบหน้าถูก
หนวดเคราบังไว้จึงมองไม่ออกเท่านัน ้

เห็นเขาหันเดินจากไปโดยไม่พด ู ไม่จา
เฟิ่ งจิว่ จึงตะลึงอยูน ่ อ้ ยๆ เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ ง
ก่อนจะสาวเท้าก้าวตามไป “ท่านอา ทีจ ่ ริง
พวกเราก็มวี าสนาต่อกันไม่ใชห ่ รื อ? ขนาด
ท่านอยูด ่ ้านในนี ก
้ ย
็ งั ได้พบกันอีก ในเมือ่ เป็ น
แบบนี ้ ทําไมพวกเราไม่ร่วมทางกันเสย ี เลย
ล่ะ?”
 เมือ
่ เห็นเขาเดินไปโดยไม่สนใจอย่างสน ิ้
เชงิ เธอก็ไม่ใสใ่ จ หากคิดถึงความแข็งแรง
ของตัวเอง วิ่งพล่านอยูท ่ น่ี ่ี ตวั คนเดียวก็ยงั
อันตรายอยูบ ่ ้างจริงๆ แต่ถา้ ตามเขาคนนี ไ้ ป
ด้วยจะปลอดภัยมากกว่าเยอะ

ดังนั น
้ เขาเดินเธอตาม เขาหยุดเธอก็
หยุดตาม ทว่าหากเทียบกับคนทีไ่ ม่คด ิ อะไร
มากเชน่ เธอ กลิน ่ อายเย็นเยียบบนร่ างของ
หลิงโม่หานตรงหน้ากลับยิง่ หนาแน่ นขึน้ จน
สุดท้าย ในที่สุดเขาก็กวาดตามองมาด้วย
ความเย็นชาอย่างเหลืออด พลางก็ขมวดคิว้
ถาม “ทําไมเจ้าถึงเอาแต่ตามข้า?”

เขาคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เข้าหาง่าย
อะไร ปกติพวกคนทีพ ่ บเห็นเขามีใครบ้างที่
ไม่รก
ั ษาระยะห่างสกั สามก้าว?
 ต่อให้เป็ นคนทีไ่ ม่รูก้ น
ั พอถูกเขาผลักไส
ก็ จ ะไม่ ท าํ ตัว หน้ า ด้า นหน้ า ทนตามติ ด ไป
ตลอดอีก แต่กลายเป็ นว่าหญิงคนนี ้ กลับ
ทําตัวราวแผ่นยาหนั งวัวเหนี ยวหนาทีส ่ ะบัด
อย่างไรก็ไม่พ ้น

“เพราะข้ารู จ ั แค่ท่านคนเดียวน่ ะสิ!”

้ ก
เฟิ่ งจิว่ บอกเขาไปตามเหตุผลอันสมควร ถึง
แววตาจะมี ป ระกายหยอกล้อ แต่ ส่ิ ง ที่
แสดงออกบนใบหน้ากลับเป็ นความจริงจังหา
ใดเปรียบ “ตังแต่้ ทา่ นให้เศษเงินกับข้า ข้าก็
มัน
่ ใจว่าท่านเป็ นคนทีด ่ ม
ี ากๆ คนหนึ่ ง!”

เสน้ เลือดบนหน้าผากหลิงโม่หานเริ่มไม่
สงบ คิว้ เขากระตุก สห ี น้าก็ตงึ ๆ แม้กระทัง่ ริม
ฝี ปากยังเม้มแน่ นเป็ นเสน้ ตรง สายตาลึกลํา้
กวาดมองไปทางนาง ก่อนจะเดินหน้าต่อไป
โดยไม่พด
ู อะไรอีก

้ ต่แรกว่าเงินที่โยนช่วยไปจะนํ า
หากรู แ
แผ่นยาหนังวัวชน ิ ้ นี ม
้ าหาเขา ต่อให้มีเงินนัน ้
ติดตัวเขาก็คงไม่โยนออกไปแน่ สวรรครู์ ด ้ วี า่
ตอนนั ้น เขาไม่ ไ ด้ม อบเศษเงิ น นั ้น ให้ด ว้ ย
ความมีนํา้ ใจ แต่เพียงคลําเจอก้อนเงินจาก
เอวพอดี และเห็นว่าขอทานน้อยนั่งอยูต ่ รง
นัน
้ จึงโยนมันออกไป ใครจะไปรูว้ า่ …

เฟิ่ งจิ่วทีเ่ ดินตามหลิงโม่หานเห็นเขายิ่ง

เดินไปในทีท ่ ล
่ี ก
ึ ขึน
้ สายตาก็เป็ นประกายเล็ก
น้อยอย่างอดไม่ได้ เธอมองเงาร่างสด ี าํ เบือ
้ ง
หน้า แล้วถาม “ท่านอา ข้าได้ยินว่าด้านใน
นัน ั วร้์ ายอยูม
้ มีสต ่ ากนักจริงหรือไม่?” เดิมก็
ไม่หวังให้เขากล่าวอะไร แต่นึกไม่ถงึ ว่ากลับ
ได้ยินเสย ี งอันเฉยเมยและเย็นชาดังลอยมา
 “ในเมือ
่ รูแ ี ”
้ ล้วก็รีบออกไปเสย

“ท่านอา ข้าก็ตามเก็บยาอยูข่ ้างกายท่าน

นี่ แหละ จะไม่สร้างปั ญหาให้ท่านหรอก” เธอ
้ ชพ
เพิง่ ตรวจเสน ี จรดู พบว่าพอสาํ ลักเลือด
ออกมาก็ถอนพิษในร่างไปมากกว่าครึ่ง ขอ
แค่ตอนเย็นกินสมุนไพรแก้พษ ิ อีกรอบก็น่า
้
จะใชได้แล้ว

เดิมทีเธอคิดจะถอนพิษในร่ างแล้วค่อย
้
ออกไปจากป่ าเก้าหมอบ ใครใชให้เธอได้พบ
ท่านอาอีกกันล่ะ? เธอคิดจะหายาไประหว่าง
ทีต
่ ามอยูข
่ ้างๆ เขา ถึงแม้ก่อนหน้านี เ้ ธอจะ
เข้ามาด้านในแล้ว แต่กเ็ ป็ นแค่รอบนอกของ
ด้านในอีกที ตอนนี เ้ ดินตามเขาลึกเข้าไป ใน
ใจเธอก็ทงตื
ั้ น
่ เต้นและตังตารออยู
้ บ
่ ้าง

ไม่รู ว้ ่า ด้า นในจะมีส มุน ไพรแบบไหน

อีก? ได้ยินว่ายิง่ เป็ นทีอ
่ น
ั ตรายก็ยง่ิ ได้พบยา
ทิพย ์ หากเธอสามารถหายาทิพยได้ยิ ์ ง่ ดี ถึง
ไม่ได้ใชก็้ ยงั เอาไปขายได้!

อีกอย่าง ตอนนี ้ใบหน้าเธอถูกซูรั่วอวิ๋

นทําลายจนเป็ นเชน ่ นี ้ ขนาดมองตัวเองยัง
รูส
้ กึ กลัวเลย จึงเป็ นธรรมดาทีเ่ ธอต้องคิดหา
วิธรี กั ษาบาดแผลบนใบหน้าให้หายดี มิเชน ่
นัน ้
้ หากต้องใชใบหน้ านี ไ้ ปตลอดชวี ต
ิ คงได้
ถูกปรามาสว่าเป็ นปี ศาจแน่
…………………………………….
 № 14 แค่ขอทานคนหนึ่ง
ทังสองคนเดิ
้ นตามกันไป เพราะคําเตือน
ของหลิงโม่หาน แม้เธอจะเดินตามก็อยูห ่ า่ ง
จากเขาถึงสามก้าว และเธอก็รูว้ า่ ท่านอาผูนี้ ้
ไม่อาจใกล้ชด ิ สตรีเพศ มิเชน่ นัน
้ พอถูกเธอ
จูบโดยไม่ทน ั ระวัง คงไม่เป็ นลมไปอย่างรับ
ไม่ได้เชน่ นัน
้ หรอก

ถึงแม้เธอไม่คอ
่ ยสบายใจ แต่ถงึ อย่างไร
อีกฝ่ ายก็เป็ นท่านอาที่อายุค่อนข้างมากผู ้
หนึ่ ง เรื่องผ่านไปแล้วจะพูดถึงอีกก็ไม่ดนี ัก
ต่างฝ่ ายจะได้ไม่กระอักกระอ่วนกันไปเปล่าๆ

แต่สง่ิ ทีท
่ าํ ให้อารมณ ์เธอค่อยๆ ดีขนึ ้ คือ
เมือ
่ ยิง่ เดินเข้าไปด้านใน ตลอดทางทีต ่ ามเขา
อยู่ ด า้ นหลัง ก็ เ ก็ บ ยาทิ พ ย ์ได้ไ ม่ น้ อ ยเลย
สมุนไพรชนิ ดนี จ ้ ะมีพลังวิญญาณอยู่ แม้เป็ น
เพียงพวกยาทิพยที์ เ่ ห็นได้ค่อนข้างบ่อย แต่ก็
ทําให้อารมณ ์ของเธอยิง่ เบิกบานขึน ้ มา

เอ๋? นั่นมันสามแฉกแดง? เป็ นยาทิพยที์ ่

ใชรั้ กษาแผลภายนอกได้ดีทส ่ี ด
ุ นี่

พอเห็นต้นยาทิพย ์ที่เติบโตอยู่กลางพุม ่
วัชพืช เธอจึงวิง่ ระรื่นเข้าไปและขุดเก็บมัน
มาอย่างระมัดระวัง ถึงอย่างไรต้นสามแฉก
แดงก็เป็ นยาทิพย ์ทีม
่ มี ล
ู ค่าเทียบเท่าเงิน ยา
ทิพยแบบนี
์ จ
้ ะพบอยูแ ่ ค่ดา้ นในของป่ า หาก
อยูเ่ พียงรอบนอกก็ไม่อาจได้พบเห็น

จริ งๆ แล้วยาทิพย ์พวกนี ้เหมือนกับยา

สมุนไพรลํา้ ค่าทีเ่ ธอรูจ
้ ก
ั ในยุคศตวรรษที่ 21
ไม่ว่าจะช่ือยาหรื อรู ปลักษณ ์ของยาทิพย ์ก็
ล้วนเหมือนกันทุกกระเบียดนิ ้ว มีแค่อย่าง
เดียวทีไ่ ม่เหมือนกันคือทีโ่ ลกนี จ
้ ะฝึ กฝนพลัง
วิญญาณและพลังเร้นลับ หนํ าซํา้ สมุนไพร
สว่ นใหญ่กเ็ ป็ นยาทิพย ์ สรรพคุณของมันจึง
ยิง่ โดดเด่น

“ฟิ ้ ว!”

ในตอนนั ้น เอง เสี ย งดัง ฟิ ้ วที่ร วดเร็ ว

รุนแรงพุง่ มาทางเธอ เฟิ่ งจิว่ ทีข
่ ด
ุ ยาทิพยอยู
์ ่
อย่างระวังหลบออกไปด้วยความว่องไวโดยที่
ยังไม่เงยหน้า และตอนนี ้ ต้นสามแฉกแดงถูก
เธอขุดขึน ้ มาไว้ในกํามือแล้ว

หลิงโม่หานที่อยู่ดา้ นหน้าได้ยินเสียงก็
หันกลับไปมองทันที มือทีอ ่ ยูข
่ า้ งกายยกขึน
้
น้อยๆ เมื่อลูกศรดอกนั น ้ ยิงไปหาขอทาน
น้อย ทว่าพอเห็นนางหลบได้ฉับไว เขาจึงดึง
มือกลับอย่างสงบเยือกเย็น แล้วมองไปทาง
คนทีม
่ าจากอีกด้านหนึ่ ง

ยามนี ้เฟิ่ งจิ่วกําลังมองลูกศรคมกริ บซ่ึง

ปั กอยูต
่ รงทีเ่ ธอเพิง่ นั่งเมือ
่ ครู่ ถ้าเมือ
่ กีห
้ ลบ
ไม่เร็วพอ ลูกศรนี ค ้ งพุง่ มาโดนร่างเธอแล้ว

สาํ หรับการปองร้ายทีไ่ ร้เหตุผลเชน่ นี ้ ริม

ฝี ปากเธอปรากฏรอยยิม ้ ไม่มพ ี ษ
ิ ภัย ทว่ากลับ
มองผูม ้ าเยือนด้วยดวงตาที่ไม่มีรอยยิม ้ อยู่
แม้แต่นอ ้ ย

คนพวกนัน ้ คือกองกําลังทีม
่ ก
ี น
ั ประมาณ
ยีส
่ บิ คน หัวหน้าเป็ นชายวัยกลางคนท่าทาง
สุขุม ผูท้ ่ีตามมาข้างกายคือชายหนุ่ มอายุ
ราวๆ ยีส่ บิ กับสาวน้อยวัยประมาณสบ ิ ห้าสบ
ิ
หก กลุ่มคนด้านหลังต่างสวมเครื่ องแบบ
คล่องตัวเหมือนๆ กัน คลับคล้ายว่าจะเป็ น
สมาชกิ ของตระกูล ดูๆ แล้วเหมือนจะเป็ น
ตระกูลหนึ่ งทีอ
่ อกมาฝึ กวิชา

หลังจากพินิจมองคนเหล่านัน ้ โดยไม่พด ู
ไม่จาแวบหนึ่ ง สายตาของเฟิ่ งจิว่ จับจ้องไปที่
ร่ างของสาวน้อยผูน ้ ัน
้ เห็นว่านางสวมชุด
กระโปรงเกาะอกผ้าโปร่งบางสช ี มพู เนิ นอก
อวบอิ่มที่โผล่ออกมาเกินครึ่ งชา่ งทรงเสน่ ห ์
เอวเล็กๆ ก็บีบรัดเสียจนดูเพรี ยวบางอ่อน
ชอย ้ ทว่าจากคันธนู ดาํ ในมือกับลูกศรทีด ่ ้าน
หลัง ชด ั เจนมากว่านางคือคนทีย ่ งิ ลูกศรดอก
นัน้ มา

“สง่ ต้นสามแฉกแดงมาซะ!”

สาวน้ อ ยผู ้นั้ น มองเฟิ่ งจิ่ วที่ เ นื ้ อตั ว

สกปรกด้วยสายตาหยิง่ ผยอง พร้อมพูดอย่าง
ู ว่า “ขอทานคนหนึ่ งไม่ไปนั่งมุมถนน ซาํ ้
ดูถก
ยังกล้าวิง่ เข้ามาหาทีต ่ ายถึงในนี อ
้ ก ้ วี ต
ี ใชช ิ
เบือ
่ แล้วจริงๆ สน ิ ะ!”

สายตามองประเมินโดยไม่ปิดบังของ
เฟิ่ งจิว่ กวาดมองทีร่ ่างนาง แล้วกล่าวนํ า้ เสย ี ง
เหยียดหยามเลียนอย่างอีกฝ่ าย “แล้วเจ้าไม่
ไปอยูท ่ เ่ี รือนอีห
้ ง[1] กลับวิง่ มาอวดเนื อ
้ หนัง
ถึงป่ าเก้าหมอบ อยากจะยัว่ ยวนใครกัน?”

เฟิ่ งจิว่ พูดออกมาเชน ่ นี ้ มุมปากของหลิง

โม่หานด้านหน้าก็กระตุกเล็กน้อย แล้วสา่ ย
หัวกับตัวเอง ‘นางใชผ ่ หญิ
ู ้ งเสย ี ทีไ่ หน? ก็เป็ น
อันธพาลอยูช ั ๆ’
่ ด

เมือ
่ คนทางด้านของสาวน้อยได้ยน ิ กลับ
มีทา่ ทีเย็นชา สายตาแต่ละคูท ่ ม
่ี จ
ี ติ สงั หารจับ
จ้องอยูบ ่ นร่างเฟิ่ งจิว่ ราวกับกระบีค ่ ม มีเพียง
ชายวัยกลางคนกับชายหนุ่ มที่ยงั มีทา่ ทีเชน ่
ในตอนแรก แค่แววตาทังสองที
้ ม
่ องเฟิ่ งจิว่ ก
ลับเหมือนกําลังมองคนตายก็ไม่ปาน…

“เจ้ามันรนหาทีต
่ าย!”
…………………………….
……………………….
[1] เรื อ นอี ้ห ง คื อ ที่ พ ํา นั ก ของเจี ย เป่ าอวี ้จ ากเรื่ อ ง
‘ความฝั นในหอแดง’ อยู ่ภายในอุ ทยานต้ากวนซึ่ งเป็นสถานที่
ที่คุณหนูแ ละสตรีข องตระกูล อยู ่ร่วมกัน
 № 15 ฝีมือแปลกประหลาด
สาวน้อยผูนั้ น้ โวยวายอย่างอับอาย ก็ไม่รู ้
ว่าใบหน้างามนั น ้ แดงเพราะโกรธเคืองหรื อ
กระดาก นางยกคันธนู ในมือขึน ้ มาอีกครัง้
อย่างไม่ต ้องคิด หยิบลูกศรออกมาพาดสาย
ธนู และเล็งยิงไปทีเ่ ฟิ่ งจิว่

“ฟิ ้ ว!”

ลูกศรที่มก
ี ลิ่นอายพลังเร้นลับพุง่ มายัง
ขัวหั
้ วใจของเฟิ่ งจิว่ ด้วยความเร็วปานสายฟ้ า
ฟาด ดูเหมือนนางหมายจะเล่นงานเฟิ่ งจิว่ ให้
ถึงตาย จึงลงมืออย่างมาดร้ายเชน ่ นี ้

คนทางด้า นสาวน้อ ยยื น นิ่ งไม่ไ หวติง

ชายวัยกลางคนที่เป็ นหัวหน้าเองก็ราวกับ
จงใจเมินเฉย ถึงอย่างไรในสายตาพวกเขา
เฟิ่ งจิว่ ก็แค่ขอทานตัวเล็กๆ ทีไ่ ม่มพ
ี ลังเร้นลับ
อะไร อาจเพียงเพราะโชคดีถงึ เข้ามาด้านใน
นี ไ้ ด้ คนเชน ่ ขอทานผูนี้ ้ พวกเขาใชแค่
้ นิว้ มือ
เดียวก็สามารถบีบคอตายได้ตามใจชอบแล้ว

ตอนนี ้หลิงโม่หานที่อยู่ห่างจากเฟิ่ งจิ่ว

ไปไม่กก่ี ้าวก็ไม่คด
ิ ขัดขวาง เขาอยากลองดู
ว่าขอทานน้อยคนนี จ ั แค่ไหนกัน?
้ ะมีฝีมือสก
จากที่เขาสงั เกตนางมา นางไม่ใช่พวกไร้
สมอง ในทางตรงกันข้าม นางหัวแหลมมาก
เลยทีเดียว และจะไม่ทาํ เรื่องอะไรทีต ่ วั เองไม่
มัน
่ ใจแน่

แต่เ ห็น ชัด ว่า บนตัว นางไม่มีก ลิ่น อาย

ของพลังเร้นลับ แล้วนางเอาความมัน ่ ใจมา
จากไหนกันแน่ ถึงได้กล้ามายุแหย่ผอื ู้ น ่
่ เชน
นี ?้

ขณะที่กาํ ลังคิด สายตาเขาหรี่ ลงใน

ทันใด

เขาเพียงเห็นนางโต้ตอบด้วยการพลิก
ตัวตีลงั กาหลบลูกศรอย่างปราดเปรียว ลูกศร
ดอกนั น ้ พุ่งผ่านใต้ร่างนางไปพอดีโดยไม่
ทําให้บาดเจ็บแม้แต่นอ ้ ย

เมือ
่ เห็นภาพเชน่ นัน้ ไม่เพียงแค่หลิงโม่
หาน แม้กระทัง่ ดวงตาของชายวัยกลางคน
กับชายหนุ่ มก็ฉายประกายประหลาดใจ ต้อง
รู ไ้ ว้ว่าเดิมทีบนร่ างของอีกฝ่ ายก็ไม่มีกลิ่น
อายพลังเร้นลับ อีกทังความเร็
้ วของลูกศรที่
ยิงออกไปเร็ วและแรงแค่ไหน พวกเขาล้วน
ชด ั เจนดี หากว่ากันตามปกติ ขอทานคนนัน ้
ไม่อาจหลบมันได้เลยด้วยซาํ ้
 แต่กลายเป็ นว่าเขากลับหลบได้ นั่ นก็
พิ สู จ น ว์ ่ า เขาไม่ ไ ด้ง่ า ยดายอย่ า งที่ เ ห็ น
ภายนอกสก ั นิ ด

“น่ ารังเกียจ!”

สาวน้อยตะโกนเสย ี งหวานอย่างเกรี ย
้ ว
กราด นางเอือ
้ มมือไปด้านหลัง หยิบลูกศรมา
วางบนสายธนู แล้วยิงออกไปอีกครัง้

ทว่าเห็นได้ชด ั ลูกศรคมที่เล็งเป้ าหา

ขอทานน้อยไม่สามารถยิงถูกเขาได้เลย ไม่
ว่านางจะยิงสก ั กี่ดอกก็โดนแต่ท่ีว่างเปล่า
มองเห็นขอทานน้อยผูน ้ เชิดคางขึน
้ ัน ้ มอง
นางด้วยใบหน้าทีย ่ งั คงยิม
้ เยาะ ราวกับกําลัง
บอกว่า ‘นี่ น่ะหรือฝี มือของเจ้า?’

นางโกรธจนต้องเก็บธนู แล้วดึงกริชที่
เอวมาจูโ่ จมใสเ่ ฟิ่ งจิว่

“ยังมาอีก? ถ้ามาอีกข้าไม่เกรงใจแล้ว
นะ!” ริมฝี ปากเฟิ่ งจิว่ ยกยิม้ ประหลาด สายตา
กวาดมองสาวน้อยผูน ้ ัน
้ แล้วออกตัวไปรับ
กริชทีโ่ จมตีมาหาโดยไม่คด ิ หลบ

“ขอทานน้อย! เจ้าตายซะเถอะ!”

สายตาหลิงโม่หานจับจ้องทีก ่ ารเคลือ
่ น
ไหวของเฟิ่ งจิว่ เขาเห็นแต่นางพุง่ ไปทันควัน
พร้อมใชว้ ธ ิ ก
ี ารแปลกประหลาดยึดกริชจาก
มือสาวน้อยมาได้ ความรวดเร็วนัน ้ ขนาดเขา
เองก็ยงั เห็นไม่ชดั ว่านางทําได้อย่างไรกันแน่

พอมองอีกครัง้ กริ ชเล่มนั น

้ ก็อยูใ่ นมือ
นางแล้ว นางสาวเท้าเคลื่อนตัวมาอยู่ดา้ น
หลังของสาวน้อย และนึ กไม่ถงึ ว่าจะอาศย ั
โอกาสนี ใ้ ชมื้ อลากผ่านผิวขาวๆ ของอีกฝ่ าย
เขามองเสย ี จนเหงือ่ ตกอย่างอดไม่ได้

นี่ นางเป็ นผูหญิ ่ น

้ งจริงๆ รึ? ไม่ใชอ ั ธพาล
แน่ นะ?

“จิๆ๊ ลืน
่ จังนะ”

เฟิ่ งจิว่ พูดชม ดวงตาเธอหรี่ลง มือข้าง

หนึ่ งโอบเอวบางอัน อ่ อ นนุ่ มของสาวน้อ ย
ส่ ว นอี ก มื อ ก็ ถื อ กริ ชจี ้ไ ว้ท่ี ค อขาวระหง
เสมือนจงใจหยอกล้อนาง เธอขยับเข้าไปสูด
ดมกลิน ่ ใกล้ๆ คอนางก่อนทําหน้าเคลิบเคลิม้

“หอมมากนะเนี่ ย!”

ครัง้ นี ้ แม้แต่ใบหน้าของชายวัยกลางคน
ทีเ่ คยไม่แยแสยังครํ่าเคร่ง

ชายหนุ่ มข้างๆ เองก็โกรธ ในดวงตาเขา

มีความขุน ่ เคืองอย่างเห็นได้ชด ั มือใต้แขน
ื ้ กําหมัดแน่ น ถ้าไม่ใชเ่ พราะเห็นสาวน้อย
เสอ
ตกอยูใ่ นมือของฝ่ ายตรงข้าม เขาคงลงมือไป
อย่างอดใจไม่ได้จริงๆ แล้ว

หลิงโม่หานปิ ดตาลงอย่างหมดคําพูด ไม่

อาจทนดูตอ
่ ไปได้แล้วจริงๆ
………………………………………
…….……….
 № 16 สบโอกาสขู่กรรโชก
และตอนนี ้ เ ด็ ก สาวกลับ นิ่ งอึ ง้ ไปแล้ว
นางทําหน้าเหลือเชอ ่ื ไม่กล้าเชอ
่ื ว่าตัวเองจะ
ถูกขอทานน้อยคนหนึ่ งยึดกริ ชไปซํา้ ยังถูก
จับอีก

่ื ว่าขอทานน้อยจะ
หนํ าซํา้ ยิ่งไม่กล้าเชอ
ใจกล้าขนาดนี ้ ต่อหน้าคนตังมากมายก็
้ ยงั
กล้าเอาเปรียบนาง!

ั หยิ่งผยอง จึง
“หลานสาวข้ามักมีนิสย
เสยี มารยาทไปบ้าง ขอคุณชายน้อยอย่าได้
ถือสานางเลย”

ี งที่ทงทุ
นํ ้าเสย ั้ ม้ ตํ่าและแฝงไว้ซ่ึงความ
น่ าเกรงขามดังลอยมา เฟิ่ งจิว่ เปรยตามองไป
แววตาเป็ นประกาย

แน่ นอนว่าชายวัยกลางคนเป็ นคนพูด

เขาไม่ได้พดู เพือ
่ ข่มขู่ แต่เพือ
่ ขอโทษ เขา
สามารถเก็บกลันความโกรธในใจและส
้ ี น้า
ห
ไม่สบอารมณ ์ ทังยั ้ งคุยกับเธอได้ด้วยใบหน้า
้ แย้มอ่อนโยน ช่างทําให้รูส
ยิม ้ ึกแปลกใจ
จริงๆ!

ั จองหองแล้วจะคร่ าชวี ต
“มีนิสย ิ ใครได้
ตามใจชอบรึ? หากข้าหลบได้ไม่เร็วพอ เดา
ว่าคงไปรายงานตัวทีย
่ มโลกแล้ว”

เฟิ่ งจิ่วมองชายวัยกลางคนด้วยสายตา
เย็นเยียบ ริมฝี ปากผลิรอยยิม ้ ทีเ่ หมือนจะยิม้
แต่ก็ไม่ยิม ้ “เมื่อให้มาแล้วไม่ใชค ้ ืนคงเสีย
มารยาทแย่ อันทีจ ่ ริงข้าก็อยากตอบแทนคุณ
หนู ผงดงามท่
ู้ ี หน่ อย” ระหว่าง
านนี ใ้ ห้ดีๆ เสย
พูด กริชทีจ ่ อ
่ อยูต
่ รงคอของเด็กสาวก็กดลง
ไปเล็กน้อย เลือดสดๆ ไหลออกมาทันที ชา่ ง
ั เป็ นพิเศษเมือ
เด่นชด ่ อยูบ
่ นผิวขาวนวล

“อ๊ะ!”

เพราะความเจ็บเด็กสาวถึงได้สติ แต่
ตัวนางกลับแข็งทือ ่ ไปเพราะกริ ชทีจ่ อ
ี ้ ยูต
่ รง
คอ ไม่ก ล้า ขยับ ตัว แม้แ ต่น้อ ย ใบหน้า ก็
ปรากฏความตืน ่ ตกใจ “เจ้า เจ้าอย่าทําอะไร
ี ้ วนะ!”
ซซ ั้

“ปั ดโธ่เอ๊ย ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ลูกศร

ทีท
่ า่ นยิงมาเมือ ่ ครู่ทาํ ข้าตกใจ ตอนนี ม้ อ
ื ข้า
จึงสน ั่ อยูน่ ิ ดหน่ อย ไม่ระวังทําท่านเลือดออก
เสยี แล้ว!”

เมื่อ เห็ น ภาพตรงหน้ า สี ห น้ า ชายวัย

กลางคนมืดครึม ้ ลง รอยยิม้ เป็ นมิตรหายไป
ภายในพริบตา เขามองเฟิ่ งจิว่ พลางถามด้วย
ี งที่กดตํา่ ลง “เจ้าคิดจะเอาอย่างไรกัน
เสย
แน่ ?”

เฟิ่ งจิว่ ได้ยน

ิ เชน่ นั น
้ ก็หยีตายิม
้ “ข้าไม่
คิดจะเอายังไง แค่กาํ ลังคิดว่าหากมีเงินทอง
มาปลอบขวัญสก ั หน่ อย มือข้าก็คงไม่สน ั่
แล้ว”

ชายวัยกลางคนได้ฟั งคําพูดนัน ี น้าก็

้ สห
กลับเป็ นปกติบา้ งแล้ว เขาส่งสญ ั ญาณไป
ทางเด็กหนุ่ มด้านข้าง แล้วจึงเห็นเด็กหนุ่ ม
พยักหน้าก้าวเดินออกมา ดึงถุงใบเล็กทีด ่ ไู ม่
สะดุดตามาจากตรงเอว จากนั น ้ หยิบทอง
หยวนเป่ า[1]สองก้อนออกมา

“ทองคําสองก้อนนี ้ ให้คณ
ุ ชายน้อยไว้
ปลอบขวัญเป็ นอย่างไร?”

ตอนนี ด
้ วงตาของเฟิ่ งจิว่ กวาดมองถุงใบ
เล็กของเขาที่ดูไม่เตะตาสก ั เท่าไหร่ ตาม
ความทรงจําในหัวนาง นั่นน่ าจะเป็ นถุงฟ้ าดิน
่ ามารถใชเ้ ก็บสง่ิ ของ เป็ นของทีป
ทีส ่ ระเมิน
ค่าไม่ได้ ดูทา่ ฐานะของเด็กหนุ่ มคนนี ต ้ ้องไม่
ธรรมดาแน่ !

สายตาเธอหันมองทองสองก้อนบนมือ
เขา แล้วกล่าวอย่างดูหมิน
่ ว่า “นี่ ทา่ นให้ขอ
ทานรึไง? คิดว่าทองคําสองก้อนนี จ ้ ะปลอบ
ขวัญข้าได้หรือ?”

สี ห น้ า เด็ ก หนุ่ มทะมึ น ลงน้ อ ยๆ เขา

ชายตามองขอทานน้อยทีเ่ นื ้อตัวมอมแมมผู ้
นั น
้ แอบคิดว่า ‘แล้วเจ้าไม่ใชข ่ อทานหรือ
ไง?’
 แม้ใ นใจจะดู ถู ก แต่ ใ บหน้ า กลับ ไม่
แสดงออก และยังหยิบทองคําออกมาอีกส่ี
ก้อน “แบบนี ล
้ ะ่ พอไหม?”

หลิ ง โม่ ห านเหลื อ บมองทองเหล่ า นั ้น

แล้วจึงเบนสายตาไปเงียบๆ

เงิ น ประเภททองคํา และเงิ น จะซื ้อ ได้

เพียงพวกของในทางโลก ถ้าอยากซือ ้ ของ
สาํ หรับการฝึ กวิชา หากไม่มเี หรียญมณี กไ็ ม่
สามารถซอ ื ้ ได้ เมือ
่ เทียบกับเหรียญมณี ราคา
แพง ทองคําพวกนี ย ้ งั ไม่พอจริงๆ ทว่าสง่ิ ที่
ขอทานน้อยร้องขอกลับไม่ใชส ่ ง่ิ อื่น นึ กไม่
ถึงว่าอีกฝ่ ายจะขอเงินทอง ชา่ งโง่เขลาเสย ี
จริง

เฟิ่ งจิ่วคร้านสนใจว่าคนอื่นคิดเช่นไร
พอเห็นทองคําพวกนัน ้ ก็ขบคิดในใจ ก่อนพูด
ว่า “ถือว่าถ้าพวกเราไม่กระทบกระทัง่ ก็คง
ไม่รูจ
้ ก
ั กัน หากข้าปล่อยนางแล้ว พวกท่าน
อย่าได้ลงมือกับข้าอีก”

ี ง
“แน่ นอน” ชายวัยกลางคนตอบรับเสย
เบา

“เจ้าล่ะว่าอย่างไร?” เธอขยับเข้าใกล้
ใบหน้าของสาวน้อย แล้วยิม
้ ตาหยีถาม
…………………………………….
[1] หยวนเป่ า เงินจีนในสมั ย โบราณประเภทหนึ่ง มี
ลั ก ษณะคล้ า ยเรื อ นู น ป่ องตรงกลาง ทั้ง สองข้ า งยกโค้ ง
นิ ยมแกะสลักลวดลายมงคลและอักษรมงคลแบบต่างๆ
 № 17 ท่านอา เจ้าพวกนี้
กินคนหรือไม่?
สาวน้อยกัดฟั นกรอด นางพยักหน้า “ขอ
แค่เจ้าปล่อยข้าไป ข้าจะไม่ลงมือกับเจ้าอีก”

ิ ถึงจะสง่ สญ
เฟิ่ งจิว่ ได้ยน ั ญาณให้ชาย
้ สง่ ทองคํามา
หนุ่ มผูนั้ น

ชายหนุ่ มเดินมาด้านหน้า เขาเหลียวมอง

สาวน้อย ก่อนจะยืน ่ ทองคําในมือสง่ ให้เฟิ่ งจิว่
หลังจากเฟิ่ งจิ่วรับมันมาก็เก็บเข้าในอกเสอ ื้
ถอนกริชออกแล้วโยนไปทางชายหนุ่ ม

ชายหนุ่ มก้าวถอยเล็กน้อยเพือ
่ หยิบกริช
มา ในขณะเดียวกัน สาวน้อยผูนั้ น้ ก็หน
ั กาย
ยกขาขึน
้ เตะไปทางเฟิ่ งจิ่ว “เจ้าอันธพาล
สมควรตาย! เจ้าเอาเปรียบข้า!”

เฟิ่ งจิ่วระวังตัวอยู่แต่แรก หลังจากได้

ทองคําไปก็ลา่ ถอยอย่างรวดเร็ว ขาของนาง
จึงย่อมเตะเข้าหาความว่างเปล่า

นางยังคิดจะเข้าไปอีก และตอนนัน ้ เอง

ชายวัยกลางคนเรียกด้วยเสยี งทุมตํ
้ า่ “อิง้ โหร
ว กลับมา”

“ท่านอารอง!” สาวน้อยกระทืบเท้า นาง

่ นี ้ ทว่าเมือ
ไม่ยอมแพ้จึงไม่เลิกราอยูเ่ ชน ่ เห็น
สายตาตักเตือนของท่านอารองและแววตาที่
พีใ่ หญ่สง่ มา ถึงจะยอมกัดริมฝี ปากเดินกลับ
ไป

ื ้ เฟิ่ ง
อีกด้านหนึ่ ง ทองหยวนเป่ าในอกเสอ
จิว่ หนักอยูน่ ิ ดหน่ อย ด้วยเกรงว่ามันจะทับยา
ทิพย ์ทีเ่ ธอเก็บไว้ตรงเสอ ื ้ ชนในเส
ั้ ี หมด จึง
ย
นํ าทองคําเหล่านัน ้ ออกมา แล้วหยิบให้หลิง
โม่หานดูราวกับเป็ นสง่ิ ลํา้ ค่าแปลกใหม่ “ท่าน
อา ท่านดูสข ิ ้ามีเงินไม่นอ ้ ยเลย! รอออกไป
แล้วข้าค่อยเลีย้ งเหล้าท่านเป็ นอย่างไร?”

หลิงโม่หานมองนางแวบหนึ่ ง เขาก้าว
เดินไปด้านหน้า เฟิ่ งจิว่ ทีอ
่ ยูด
่ ้านหลังจึงตาม
ไปทันที “ท่านอา ท่านเดินชาๆ ้ หน่ อยส!ิ ”

เมื่อเห็นพวกเขาทังสองคนเดิ
้ นตามกัน
ิ สงั หารพาด
ออกไป สายตาของชายหนุ่ มมีจต
ผ่าน “ท่านอารอง เหตุใดถึงไม่ฆา่ เจ้าเด็ก
เหลือขอนั่นล่ะขอรับ?”

“ชายชุดดําผูนั้ น
้ หาใชค่ นธรรมดาไม่ วร
ยุทธของเขาข้าเองก็
์ มองไม่ออก หนํ าซาํ ้ เจ้า
เด็กเหลือขอนั่นประหลาดนัก เห็นชด ั ๆ ว่าไม่
่ นัน
มีวรยุทธ ์ แต่กลับมีทา่ ร่างเชน ้ ต้องไม่ใช่
แค่ขอทานทัว่ ไปเป็ นแน่ ”

เสย ี งเขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า

“การเดินทางครัง้ นี ้ พวกเรายังมีเรื่องสาํ คัญ
กว่าทีต
่ อ ้ งทํา อย่าให้ปัญหาอื่นเข้ามาขวาง
ส่วนเรื่ องนี ้ก็ปล่อยเช่นนี ้ไป อย่าได้พดู ถึง
อีก”

“ขอรับ!” แม้จะไม่ขด ั ใจ แต่กท

็ าํ ได้เพียง
ยอมรับ ถึงอย่างไรหากเทียบกับภารกิจใน
การเดินทางครัง้ นี ข
้ องพวกเขา เจ้าเด็กเหลือ
ขอนั่นก็เป็ นเพียงเรื่องเล็กน้อยจริงๆ

เมือ่ คิดถึงภารกิจในการเดินทางนี ้ เด็ก

สาวผูน
้ ัน
้ ข่มความไม่ยอมและความขุน่ เคือง
ในใจไว้ ก่อนจะถามอย่างเฝ้ ารอ “ท่านอา
รอง ในป่ าเก้า หมอบนี ้ จ ะมี สัต ว ์เทวะถื อ
กําเนิ ดขึน
้ จริงๆ หรือเจ้าคะ?”

“ใช่ พวกตระกูลใหญ่ทเ่ี ชอ ่ื ก็ทยอยรูข ้ า่ ว

และมาเยือนป่ าเก้าหมอบนี ้ หรื อจะพูดว่า
พวกเขามาอยูท ่ ไ่ี หนสก ั แห่งในป่ านี ้แล้วก็ได้
ดังนัน ้ การเคลือ
่ นไหวของพวกเราต้องไวขึน ้
เพื่อเลี่ยงไม่ให้เสย ี โอกาสแรกไป” ชายวัย
กลางคนพยักหน้า สายตาเขามองลึกเข้าไป
ยังป่ าเก้าหมอบ ก้นบึง้ ดวงตามีเจตนารมณ ์ที่
่ ให้ได้มาซ่งึ สง่ิ ทีต
มุง่ มัน ่ ้องการ

เมื่ อ ได้ยิ น เช่ น นั ้ น ชายหนุ่ มจึ ง คิ ด

ไตร่ตรองอยูส ่ กั พัก ก่อนกล่าวว่า “หรือสอง
คนนัน้ ก็มาหาสต ั วเทวะ?
์ ข้าเห็นพวกเขาเองก็
เดินลึกเข้าไป เดาว่าคงมีเป้ าหมายเดียวกับ
พวกเรา”
 ดวงตาชายวัยกลางคนฉายแววดุรา้ ยดัง่
ี งตํา่ ว่า “หากเหมือนกัน
นกอินทรี แล้วพูดเสย
จริง ระหว่างทางก็ต ้องหาโอกาสฆ่าพวกเขา
ซะ!” เขาพูดพลางพากลุม ่ คนเดินหน้าต่อไป

สว่ นหลิงโม่หานทีเ่ ดินนํ าหน้าไปไม่นาน

ก็หยุดฝี เท้าลง สายตาดุดน ั ทีล่ ก
ึ ลํา้ กวาดมอง
รอบๆ อย่างระแวดระวัง

เฟิ่ งจิว่ เห็นเขาหยุดลง จึงอาศยั โอกาสนี ้

ถอดเสอ ื ้ นอกบนตัวออก เธอผูกมันเป็ นห่อผ้า
สั ม ภาระอย่ า งง่ า ยๆ แล้ว ค่ อ ยล้ว งพวก
สมุนไพรที่เก็บมาระหว่างทางออกจากอก
เสือ้ มาใส่ล งในกระเป๋ า และยัด พวกทอง
เข้าไปด้วย ก่อนจะผูกติดตัวไว้หนาแน่ น

แม้ชุดที่เธอสวมจะเป็ นเสือ
้ ผ้าขอทาน
ทว่าใสไ่ ว้หลายชนั ้ ถอดออกสก
ั ตัวสองตัวจึง
ไม่เป็ นอะไรมากนัก

แต่ขณะทีเ่ ธอผูกห่อผ้าแล้วเงยหน้าขึน ้
กลับนิ่ งอึง้ ไปน้อยๆ ด้วยเห็นเหล่าสต ั วร้์ ายไม่
ทราบชนิ ดทีม ่ เี ขีย้ วแหลมคมและตัวโตดัง่ วัว
พากันเดินออกมาจากป่ ารอบๆ จึงถามไป
พลางกะพริบตาปริบๆ “ท่านอา เจ้าพวกนี ม ้ น
ั
กินคนหรือไม่?”
…………………………………….
 № 18 เผยเขี้ยวเล็บครั้งแรก!
“กรร!”

ส่ิงที่ตอบรับเธอหาใช่เสียงของหลิงโม่
ี งคํารามโกรธเกรีย
หานไม่ แต่เป็ นเสย ้ วก้องหู
ั วร้์ ายตรงหน้า
ของสต

ขณะทีเ่ สย ี งขูค
่ าํ รามนัน ้ ดังขึน ั ว์
้ เหล่าสต
ร้ายก็กา้ วเท้ากระโจนมาทางพวกเขาสองคน
ปากใหญ่ ท่ี อ า้ กว้า งมี นํ้ า ลาย เขี ย ้ วคมที่
ปรากฏมีประกายแห่งความกระหายเลือด
ทําให้คนเห็นแล้วรูส ้ กึ ใจสนั่

“ขึน
้ ต้นไม้ไปซะ!” ดวงตาเยือกเย็นของ
หลิงโม่หานกวาดมอง พลางตะเบ็งเสย ี งทุม้

พอได้ยน ี งสงั่ ขึน

ิ เสย ้ ต้นไม้ของเขา ใน
ดวงตาของเฟิ่ งจิว่ ก็ฉายยิม ้ เยาะแทนการพูด
ว่า ‘ท่านอาคนนี น
้ ่ี ไม่เลวเลย!’

“ท่านอา เชน ่ นัน

้ ท่านระวังตัวเองหน่ อย”
เธอปี นขึน
้ ต้นไม้ใหญ่ดา้ นข้างอย่างรวดเร็ ว
มือกอดลําต้นพลางก็มองเหตุการณเ์ บือ ้ ง
ล่าง อยากเห็นนั กว่าฝี มือของท่านอาจะถึง
ระดับไหนกันเชย ี ว

ทว่าเมือ
่ หางตาเธอจากบนต้นไม้เหลือบ
เห็นชายหนุ่ มทีห ่ ลบอยูด
่ ้านหลังและกําลังถือ
คันธนู เล็งไปทางท่านอา แววตาก็มป ี ระกาย
เยียบเย็น เธอครุ่นคิดในใจ จนสต ั วร้์ ายตัว
หนึ่ งพุง่ ชนต้นไม้ทเ่ี ธอเกาะอยู่ ดังนั น
้ มือที่
กอดกิง่ ไม้อยูจ่ งึ คลายออก เธอตกลงมาจาก
บนต้นไม้ตามแรงกระแทก

“อ๊ะ!”
 หลิงโม่หานทีก ่ าํ ลังรับมือกับสต ั วร้์ ายสบ ิ
กว่ า ตัว หัน กลับ ไปมองตามสัญ ชาตญาณ
สหี น้าเคร่งขึน ้ น้อยๆ เจ้านี่ ทาํ ให้เขาเป็ นห่วง
อยูเ่ รื่ อย! เขากลันใจกํ ้ าลังจะเข้าไปรับนาง
กลับเห็นนางขยิบตามาให้ พอเห็นเชน ่ นัน ้ เขา
ขมวดคิว้ เล็กน้อยพลางตวัดดาบฟั นใสส ่ ต
ั ว์
ร้ายทีพ ่ งุ่ เข้ามา

ตอนนัน ้ เอง หลังเฟิ่ งจิว่ ร่วงจากต้นไม้ก็

ั เท้าวิง่ “อ๊า! ชว่ ยด้วย!”
สบ

ท่าร่ างเธอแปลกประหลาด เห็นชด ั ว่า

ไม่มพ ั วร้์ าย
ี ลังเร้นลับ แต่กลับวิง่ ท่ามกลางสต
พวกนัน ้ ได้โดยไม่ถกู ชน พอวิง่ ไปรอบหนึ่ งก็
ยังไม่มาหลบหลังหลิงโม่หาน แต่วง่ิ ย้อนไป
ตามทางทีพ ่ วกเขามา

“ชว่ ยด้วย…”
 คนหลายสบ ิ คนที่หลบอยู่หลังต้นไม้ไม่
ไกลเห็นทิศทางทีเ่ ฟิ่ งจิว่ วิง่ มา และสต ั วร้์ าย
อีกเจ็ดแปดตัวทีต ่ ามไล่หลัง สห ี น้าพวกเขาก็
่ นไปในชวั่ ขณะหนึ่ ง
เปลีย

“บ้าจริง!”

ชายหนุ่ มสบถเสี ย งเบา เพราะการ

เคลือ
่ นไหวของเงาร่างสด ี าํ ตรงหน้าคันธนู ใน
มือจึงไม่มที างเล็งถูก พอเห็นสต ั วร้์ ายทีว่ ง่ิ มา
ทางพวกเขาอีก ก็รูว้ า่ เขาเสย ี โอกาสลอบฆ่า
ไปเสย ี แล้ว ทันใดนัน ้ คันธนู ในมือขยับ และ
ยิงไปหาขอทานน้อยตรงหน้า

“เตรี ย มพร้อ มสู !้ ” ชายวัย กลางคน

ตะโกนเสย ี งเข้ม ขณะทีเ่ ค้นพลังเร้นลับออก
มาก็ดงึ กระบีค่ ก
ู่ ายออกจากข้างเอว
 เมื่อเห็นชายหนุ่ มยิงธนู มาทางเธอ มุม
ปากเฟิ่ งจิว่ กระตุกขึน ้ ปรากฏเป็ นรอยยิม
้ ที่
ทังแปลกและช
้ วั่ ร้าย

เพียงครัง้ เดียวไม่มส
ี อง กับคนทีค
่ ด
ิ แต่
จะเอาชวี ต
ิ เธอ เธอคงไม่อาจปล่อยเขาไปได้
ทุกครัง้

ั มือเสียแล้ว
อีกอย่างเธอก็เริ่ มคันไม้คน
ขอลองกําลังต่อสูข ้ องตัวเองกับคนกลุ่มนี ้
หน่ อยแล้วกัน!

พอตัดสินใจแน่ วแน่ รั งสีฆ่าฟั นก็แผ่

กระจายออกจากร่างเธอ กลิน ่ อายดุดน
ั แสดง
ถึงพละกําลังของผูเหนื
้ อกว่า เพียงแค่แววตา
ที่เปลี่ยนไปและกลิ่นอายที่ลอ้ มกายเธอ ก็
ทําให้ในใจของหัวหน้าชายวัยกลางคนเกิด
คลื่นพายุโหมกระหนํ่ าขึน
้ มา ตื่นตระหนก
ไม่มส ิ ้ สุด!
ี น

เขาอ่านคนมานับไม่ถว้ น ย่อมมองออก
ว่าขอทานน้อยในตอนนี ้ชา่ งแตกต่างกับคน
ก่อนหน้าราวเป็ นคนละคน พลังเชน ่ ผูเหนื
้ อ
กว่าของเขา รังสส ี งั หารทีร่ ุนแรง และความ
มัน
่ ใจตรงหว่างคิว้ แค่มองก็อกสน ั่ ขวัญแขวน
อย่างอดไม่ได้

แต่คนคนนี ้ไม่มพี ลังเร้นลับ เขาเชอ ่ื ว่า

แม้พลังทีแ
่ สดงออกมาจะแข็งแกร่งกว่านี ้ แต่
หากอยูใ่ นการต่อสูก้ ค็ งไม่อาจแกร่ งเท่าเขา
ได้!

สายตาของหลิ ง โม่ ห านจับ จ้อ งที่ ร่ า ง

ขอทานน้อย ในสายตาลึกลํา้ ฉายประกาย
จางๆ
 เป็ นไปตามคาด นางไม่ได้ไร้พษ ิ สงและ
ง่ายดายเชน ่ ทีแ ่ สดงออกมาจริงๆ แต่พอคิดดู
เขาถึงสน ิ ้ ความสงสยั เดิมทีขอทานน้อยคนนี ้
ก็ไม่ธรรมดาอยูแ ่ ล้ว ลองถามดูสิ มีผห ู ้ ญิง
ปกติคนไหนกล้าเข้ามาในป่ าเก้าหมอบทีเ่ ต็ม
ไปด้วยสต ั วร้์ ายนี เ้ พียงลําพังบ้าง?

แต่ถงึ อย่างไร นางทีไ่ ม่มพ

ี ลังเร้นลับก็
เกรงว่าจะไม่ใชค่ ต
ู่ อ ้
่ สูของคนพวกนั น
้

ทว่ า อี ก ไม่ น านนั ก เขาก็ รู ้ว่ า ตัว เอง

ประเมินนางตํา่ เกินไป…
………………………………………
…….
 № 19 จิตสังหารเหลือล้น!
เขาเพียงเห็นว่าร่างนัน ้ หลบลูกศรทีย ่ งิ มา
หาด้วยท่วงท่าประหลาด หลังจากลากสต ั ว์
ร้ายเจ็ดแปดตัวมาหาคนกลุม ่ นัน
้ ถึงค่อยถีบ
้
ขาใชสองมื อเกาะกิง่ ไม้ อาศยั แรงเฉื่ อยทีพ ่ งุ่
ไปด้านหน้า สองขานางถีบลงไปอย่างแรง
จากบนต้นไม้ แน่ นอนว่าเป้ าหมายคือชาย
หนุ่ มทีถ่ อ
ื คันธนู

“หลบไปเร็ว!”

ช า ย วั ย ก ล า ง ค น ต ะ โ ก น อ ย่ า ง ตื่ น
ตระหนก อยากจะเข้าไปดึงอีกฝ่ ายหลบออก
ไป ทว่าสตั วร้์ ายก็พงุ่ มา เขาเองยังเอาตัวไม่
รอด จะมีมอ ื ไหนว่างไปชว่ ยได้กันเล่า? ด้วย
เหตุนี้เขาจึงทําได้เพียงเบิกตามองขอทาน
น้อยถีบขาลงมา

โชคดีท่พ ี งตะโกน
ี อชายหนุ่ มได้ยินเสย
ก็ได้สติในทันใด ร่ างกายเขาก้าวถอยตาม
สญั ชาตญาณ หลบขาของเฟิ่ งจิว่ ทีถ ่ บ
ี ลงมา
เหนื อหัวซ่งึ อาจทําให้ถึงตายนัน
้ ได้ แต่เพราะ
้
ยังหลบชาไปครึ ่งจังหวะใบหน้าจึงถูกถีบไปที
หนึ่ ง ทังร่
้ างโซเซถอยไปอีกหลายก้าวเพราะ
เหตุ นี้ และตอนนี ้ เ อง สัต ว ์ร้า ยตัว หนึ่ ง
กระโจนเข้ามา สาวน้อยด้านข้างจึงเข้ามา
ชว่ ยเขาต้านไว้

“ท่านพี!่ ท่านจะยืนเฉยอยูท ่ าํ ไม!” เด็ก

สาวตะโกนด้ว ยนํ ้ า เสี ย งกระวนกระวาย
ใบหน้าวิตกกังวลอย่างยากจะปิ ดซอ ่ น

ชายหนุ่ มดึงสติกลับมาในตอนนัน
้ ความ
เจ็บที่รอ้ นผ่าวบนใบหน้าทําให้ใจเขาทังขุ ้ น่
เคืองและโกรธเกรีย ้ ว เขาดึงคันธนู ในมือกลับ
แล้วปล่อยพลังเร้นลับออกมา พลันสองหมัด
รวมพลังโจมตีออกไป ได้ยินเพียงเสย ี งตูมดัง
ขึน
้ สต ั ว ์ร้ายที่กระโจนเข้ามาถูกเขาโจมตี
ลอยออกไปอย่างไม่นุ่ มนวลนัก

“กรร!”

“ตึง!”

ั วร้์ ายสง่ เสย

สต ี งโหยหวน ร่างล้มลงบน
พืน
้ อย่างรุนแรง สะเทือนจนพืน ั่ เล็กน้อย
้ สน

เมือ ั ว ์ร้ายลอยไปใน
่ เห็นชายหนุ่ มชกสต
หมัดเดียว องครักษหลายส
์ ิ นายก็ราวกับได้
บ
ขวัญกําลังใจ แววตาพวกเขาเปล่งประกาย
ก่อนจะตะโกนกันเสยี งดัง “คุณชายเก่งกาจ
นัก!”

ความตืน ่ เต้นในใจปลุกเร้าให้ลกุ สูอ ้ ย่าง

ึ เหิม ความตืน
ฮก ่ ตระหนกเพราะต้องเผชญ ิ
หน้ากับสต ั วร้์ ายอย่างกะทันหันก็สงบลงแล้ว
ในเวลานี ้ แค่ชวั่ ขณะหนึ่ ง เหล่าสต
ั วร้์ ายเจ็ด
แปดตัวก็ถก ู ฟั นตายไปทีละตัว

เ พี ย ง เ ห็ น ศ พ ข อ ง สั ต ว ์ร ้ า ย ล้ ม
ระเนระนาด กลิน ่ คาวเลือดรุนแรงคละคลุง้
ไปทัว่ …

วิกฤตคลี่คลาย ตอนนี ้ ผูค ้ นถึ งพบว่า

บริ เวณไม่ไกลก็มีร่างไร้วิญญาณของสต ั ว์
ร้ายเจ็ดแปดตัวนอนอยู่ ชด ั เจนมากว่าชาย
ชุดดําเป็ นคนฆ่าเพียงลําพัง ทว่าก็ไม่เห็นเงา
ร่ างของชายชุดดําผูน ้ เสียแล้ว ไม่เพียง
้ ัน
เท่านัน
้ ขอทานน้อยกับท่านอารองของพวก
เขาก็หายไปด้วย

“ท่านพี่ ท่านอารองล่ะ?” สาวน้อยมอง

หารอบๆ ก็ไม่เห็นร่างพวกเขาเลย

ชายหนุ่ มยกมือขึน ้ เชด ็ เลือดตรงมุมปาก

แววตาจ้องมองทีไ่ หนสก ั แห่งอย่างดุรา้ ย ไม่
พูดไม่จา แต่กย ่ื คันธนู สง่ คืนให้นาง ก่อนจะ
็ น
สาวเท้าก้าวไปทางด้านซา้ ย

พอเด็กสาวกับองครักษเห็ ่ นัน
์ นเชน ้ ก็เร่ง
รีบตามไป

ในป่ าทีม
่ ต
ี ้นไม้ปกคลุมหนาทึบ รังสแ ี ห่ง
การฆ่าฟั นแผ่กระจาย กลิน ่ อายกลางอากาศ
ก็ ห นาวเย็ น ไปบ้า งเพราะรั ง สี ฆ่ า ฟั นนั ้ น
สายตาคมกริ บของชายวัยกลางคนจ้องมอง
ี งทุมตํ
เฟิ่ งจิว่ ตรงหน้า นํ า้ เสย ิ สงั หารที่
้ า่ มีจต
 ่ ต
เย็นเยือก “เจ้าไม่ใชค ู่ อ ้ องข้า ไม่ตอ
่ สูข ้ ง
ดิน
้ รนอย่างอาจหาญนักหรอก”

“อย่างนัน
้ หรือ?” เฟิ่ งจิว่ ยกริมฝี ปากขึน ้
ยิม
้ ร่างแฉลบผ่านไปในพริบตา เมือ ่ ยืน
่ มือ
ออกไป จิตสงั หารเหลือล้นแผ่ซา่ น!

ชายวั ย กลางคนแค่ น เสี ย งฮึ ห นั กๆ

ราวกับกําลังเย้ยหยันความไม่เจียมตัวของ
เด็ก หนุ่ ม พลัง เร้น ลับ ที่พ รั่ ง พรู ไ หลเข้า สู่
กระบีใ่ นมือ กระบีค่ มกริบปะทะออกไปในชวั่
ขณะนัน ้

“แกร๊ง!”

กริชและกระบีก ี ง
่ ระทบกัน เกิดเป็ นเสย
ชนดังแกร๊งจนมีประกายไฟออกมา แทบจะ
ทันทีทป
่ี ะทะกัน อาวุธในมือทังสองคนก็
้ วก
กลั บ มาโจมตี กั น อี ก ครา ผ่ า นไปหลาย
กระบวนท่า ก็เห็นเพียงกระบี่ยาวโจมตีไป
ทางเฟิ่ งจิว่ ด้วยกําลังทีด
่ ด
ุ น
ั รุนแรง ด้วยความ
แข็งแกร่งรวดเร็วของพลังกระบี่ หลบได้ไม่
ง่ายๆ แน่ !

หลิงโม่หานบนต้นไม้ไม่ไกลออกไปมอง
เห็นเหตุการณ ์นี ้ คิว้ เขาขมวดเล็กน้อย ชว่ ง
เวลาต่อมาเมือ่ เห็นการเคลือ ่ นไหวของเฟิ่ งจิว่
แววตากลับ สั่น ไหว ดู ค าดไม่ ถึ ง อยู่ เ ล็ ก
น้อย…
…………………………………….
 № 20 สยบความแข็งกร้าวด้วย
ความนุ่มนวล!
ดวงตาเห็นอยูว่ า่ นางไม่มท ี างหลบกระบี่
นัน้ ได้ แต่กลายเป็ นว่าเมือ ่ ปลายกระบีจ ่ ะแทง
เข้าทีอ ่ ก ร่างกายนางก็เอนไปด้านหลังทันที
ก่อนใชกํ้ าลังจากชว่ งเอวหมุนตัวกลับไป ไม่
เพียงแต่หลบกระบีท ่ ค ิ ปลิดชวี ต
่ี ด ิ ได้ กริชใน
มื อ ก็ ยั ง แทงเข้า หาชายวั ย กลางคนด้ว ย
ความเร็วทีป ่ ้ องกันไม่ทน ั

เมื่อเห็นเฟิ่ งจิ่วหลบกระบี่นัน ้ ด้วยกําลัง

จากช่วงเอว ชายวัยกลางคนตื่นตกใจอยู่
น้อยๆ ครัน ้ เห็นรังสฆี า่ ฟั นทีพ
่ งุ่ ตรงมาเบือ้ ง
หน้า ยามนี ไ้ ม่มเี วลาจะโจมตีกลับอีกแล้ว เขา
จึงทําได้เพียงถอยหลังอย่างรวดเร็ว แต่กย
็ งั
้
ชาไปครึ ่งจังหวะ

ื ก!”
“เฮอ

เขาสูดหายใจเข้า จ้องร่างตรงหน้าด้วย
แววตาดุรา้ ยและน่ าขนลุก

แม้เขาจะหลบจุดอันตรายได้ แต่แขน
เขากลับถูกกริ ชฟั นเป็ นแผลลึกเห็นกระดูก
เลือดสีแดงเข้มไหลออกมา ไม่ทน ั ไรก็ซึม
ผ่านแขนเสือ ้ เพราะความเจ็บปวดรุ นแรง
จากบาดแผล แขนของเขาจึงลูล ่ งอย่างหมด
ั่ เทิม้ อย่างควบคุมไม่ได้
แรง สน

“ท่านอารอง!”

สาวน้อยร้องตกใจ แล้วเร่งเท้าวิง่ เข้ามา

“ฆ่ามันซะ!” ชายวัยกลางคนตะโกนด้วย
 ี งเข้ม เหล่าองครักษขานรั
เสย ์ บ แต่กลับถูก
ชายหนุ่ มยกมือขึน
้ ปราม

“เจ้าขอทานนี่ ให้ขา้ จัดการเอง!” กลิน่

อายบนร่ า งชายหนุ่ มชั่ว ร้า ย มี ก ลิ่ น อาย
กระหายเลือดอยูห ่ นาแน่ น สายตาทีม ่ องเฟิ่ ง
จิว่ ยิง่ ดูราวดวงตาของงูพษ ิ

พอเห็นเด็กสาวพยุงชายวัยกลางคนไป
ข้างๆ แล้ว แววตาทีส ั่ ไหวอยูเ่ ล็กน้อยของ
่ น
เฟิ่ งจิว่ ก็เหลียวมองชายหนุ่ มผูมี้ กลิน
่ อายโหด
เหีย้ มแผ่ออกจากร่าง ก่อนเชด ิ คางขึน ้ เบาๆ
แล้วกล่าวคําเย้ยหยัน “เจ้ายังไม่ใช่ค่ต ู ่อสู ้
ของข้าหรอก”

แม้กลิ่นอายของชายหนุ่ มจะหนั กแน่ น

นั ก แต่ไม่ใชร่ ะดับเดียวกับชายวัยกลางคน
ชายวัยกลางคนผูนั้ น้ ต่อให้เธออยากฆ่าเขา ก็
ยังไม่อาจปลิดชวี ต ิ ได้ภายในไม่กก
่ี ระบวนท่า
ทว่าชายหนุ่ มผูน ้ ี ้ไม่เหมือนกัน หากเธอจะ
ปลิดชพ ี เขาก็งา่ ยดัง่ พลิกฝ่ ามือ

บนต้นไม้ไม่ไกล เมื่อเห็นนางเชด ิ คาง

อย่างจองหองและพูดจาเหยียดหยาม หลิงโม่
หานแอบสา่ ยหน้ากับตัวเอง เป็ นอย่างทีค
่ ด
ิ ไว้
อย่างไรก็เป็ นเพียงเด็กผูหญิ
้ ง

แต่หากดูจากการต่อสูข ้ องนางกับชาย
วัยกลางคนเมือ ่ ครู่ เขารูว้ า่ หากนางต่อกรกับ
คนกลุ่มนี ้คนเดียวก็ไม่มีปัญหา ด้วยความ
สามารถของนาง ขอแค่ระมัดระวังยามอยูป ่ ่า
ั้
ชนในนี ้ ก็น่าจะไม่มเี หตุรา้ ยอะไรแล้ว

พอคิด ถึ ง ตรงนี ้ เขามองไปที่ร่า งนั ้น

อย่ า งลึ ก ลํ า้ แล้ว เรี ย กพลัง จากไปอย่ า ง
เงียบเชยี บ…
 “ไม่ใชค่ ตู่ อ
่ สูข้ องเจ้า? ฮ!ึ เชน ่ นั น
้ เจ้า
ลองลิม ้ รสความร้ายกาจของข้าให้ด!ี ” ชาย
หนุ่ มแค่นเสย ี งหนักๆ พลังเร้นลับบนร่างเอ่อ
ล้น กลิน ่ อายพลังเร้นลับสส ี มกระจายออกมา
้
ทันใด เขากําสองหมัด ตะโกนเสย ี งหนักแน่ น
แล้วก้าวออกไปซด ั หมัดโจมตีเฟิ่ งจิว่

“เอ๋?” เมือ ่ เห็นกลิน ี ม้

่ อายพลังเร้นลับสส
เฟิ่ งจิว่ เลิกคิว้ เมือ ่ ครู่พลังกระบีข
่ องชายวัย
กลางคนก็มก ี ลิน่ อายสส ี มแผ่
้ ออกมารางๆ ไม่
นึ กเลยว่าวรยุทธพลั ์ งเร้นลับของชายหนุ่ มจะ
ไม่ตา่ งกับชายวัยกลางคนนัก?

ั้
“หมัดห้าชน!”

เฟิ่ งจิ่วเห็นหมัดนั น
้ ก็ถอยหลังในทันที
ยามที่หมัดชายหนุ่ มชกต้นไม้ใหญ่หลังจาก
เธอหลบไป และเห็นรอยหมัดทีป ่ รากฏบนนัน
้
เธอแอบอุทานกับตัวเอง

พลั ง สั ง หารของวรยุ ท ธ ์พลั ง เร้ น ลั บ

ประกอบกับวิชาหมัดชา่ งน่ าตืน ่ ตะลึงโดยแท้
ฝ่ ายตรงข้ามใชห ้ มัดโจมตี ทุกท่วงท่าทัง้
แข็งแกร่งและดุดน ั ด้วยกําลังของเธอ หาก
ใชค ้ วามรุ นแรงปะทะความรุ นแรงไม่ได้ผล
แน่ ในเมื่อเป็ นเชน ่ นี ้ก็สยบความแข็งกร้าว
ด้วยความนุ่ มนวลซะ!

ดวงตาเธอเป็ นประกาย ขณะทีถ่ อยหลัง

อย่างรวดเร็วก็เก็บกริชในมือไป

หลังจากสาวน้อยช่วยท่านอารองของ
นางพันแผลไว้ดีแล้ว ก็เห็นเฟิ่ งจิว่ เก็บกริช จึง
อดเยาะเย้ยไม่ได้ “ท่านอารองเจ้าคะ ขอทาน
น้อยคนนัน
้ คงกลัวเสย ี แล้วกระมัง? นึ กไม่ถงึ
เลยว่าขนาดกริชในมือก็ยงั เก็บไป? เขาคิดว่า
แค่มอ
ื เปล่าก็จะเอาชนะพีข
่ ้าได้รึ?”

ชายวัย กลางคนกลับ มองเฟิ่ งจิ่ ว ด้ว ย

ท่าทางเคร่งขรึม สายตาเพ่งมองน้อยๆ รูส ้ กึ
เพียงว่าในใจมีความไม่สงบอยูร่ างๆ…
…………………………………….
 № 21 ขวัญหนีดีฝ่อ!
จนกระทัง่ เขาเห็นภาพต่อมา ในทีส ่ ด
ุ ก็รู ้
ว่าความไม่สงบในใจนัน ้ มาจากทีใ่ ด…

เขาเห็นเพียงขอทานน้อยผูน ้ ัน
้ แยกเท้า
ข้างหนึ่ งออกแล้วงอเข่าลงเล็กน้อย พลังทัง้
ร่างเหมือนกระจายออกไป สองมือทีเ่ คยแนบ
อยูข ่ า้ งลําตัวอย่างอ่อนเปลีย้ เพลียแรงค่อยๆ
ยกขึน ้ ขณะทีห ่ ลานชายเขาออกหมัดโจมตี
ฝ่ ายนั น ้ ก็ดงึ ขากลับพร้อมหันตัวไปทางซา้ ย
เพือ่ รับหมัดไว้ มืออ่อนนุ่ มทีด ่ ไู ร้เรี่ยวแรงจับ
ง่ า มระหว่ า งนิ ้ ว หัว แม่ มื อ กับ นิ ้ ว ชี ไ้ ว้อ ย่ า ง
แม่นยํา

พละกําลังถูกสง่ ออกไป เฟิ่ งจิ่วใชแ้ รง

จากการเก็บเท้าหักล้างพลังของหมัดนัน ้ แล้ว
หันตัวหักแขนของเขา ได้ยน ี งดังกร๊อบ
ิ เสย
ี งกรีดร้องดังขึน
เสย ้ มา

“อ๊าก!”

ชายหนุ่ มร้องลัน ่ ความเจ็บรุนแรงทีแ ่ ขน

ทําให้สห ี น้าเขาสซ ี ด
ี เผือด แต่น่ี ยงั ไม่เท่าไหร่
แขนทีถ ่ ก ู หักเขาไม่มท ี างดึงกลับได้ และไม่
สามารถถอยออกไปได้ดว้ ย หลังจากแขน
ข้างนี ถ
้ ก ู บิดหัก แขนอีกข้างทีเ่ หวีย ่ งออกไปก็
กลับถูกดึงไว้ หลบไปได้ยากเชน ่ กัน

“กร๊อบ!”

“อ๊าก…”

“ท่านพี!่ ”

“คุณชาย!”
 เหล่าองครักษ ์และเด็กสาวต่างสง่ เสย ี ง
ร้องตกใจด้วยใบหน้าถอดสี เพราะความ
หวาดกลัวเสย ี งจึงสน ั่ อยูเ่ ล็กน้อย สง่ิ ทีท่ าํ ให้
พวกเขายิง่ หวาดผวากว่าเดิมคือหลังจากสอง
แขนถูกบิด ครัง้ นี ส
้ องมือทีด ่ เู หมือนไม่มพี ลัง
ทําลายอะไรกลับคว้าลําคอเขาไว้

“ไม่ อย่านะ…” เวลานี ้ ในทีส่ ด

ุ ชายหนุ่ ม
ก็เผยสหี น้าตืน
่ ตระหนก กลิน ่ อายแห่งความ
ตายห้อมล้อมเขาไว้ ทําให้ทังร่ ้ างเขาสน ั่ เทิม้
ขึน
้ มาอย่างไม่อาจหยุดได้

“อย่า อย่าฆ่า เขา!”

สีหน้าชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปอย่าง
มาก เขาเอ่ยปากห้ามปราม ทว่ายังพูดไม่ทน
ั
ี งกร๊อบ คอหลานชายหักพับลง
จบก็ได้ยินเสย
โอกาสรอดชวี ต ิ พลันถูกลิดรอน จนกระทัง่
ตาย ดวงตาเขาก็ยงั คงเบิกกว้างอยูอ
่ ย่างไม่
ยอมแพ้และน่ าหวาดกลัว…

“ท่านพี!่ ท่านพี…
่ ”

เด็กสาวรํ่าไห้เสยี งแหลมอย่างโศกเศร้า
นางอยากจะพุง่ ตัวไป แต่ถก ู ชายวัยกลางคน
ฉุดรัง้ ไว้ไม่ให้ออกไป

“คุณ คุณชาย…”

เหล่าองครั กษ ์ต่างก็ตกใจกับภาพตรง
หน้า พวกเขาไม่กล้าเชอ ่ื ว่าคุณชายผูเป็
้ นถึง
บุตรชายคนแรกของตระกูลจะถูกขอทานคน
หนึ่ งฆ่าตายอย่างไม่คาดคิด หากหัวหน้า
ตระกูลรูเ้ ข้าจะต้องโกรธกริว้ มากขนาดไหน?

“ฆ่ามันซะ แก้แค้นให้คุณชาย!”

ิ คนพุง่ ไปด้านหน้าอย่างกระ
คนหลายสบ
เหีย
้ นกระหือรื อ กระบี่ในมือตวัดฟาดฟั น
พลัง กระบี่ รุ น แรงตามไฟโกรธที่ ลุ ก โหม
ราวกั บ มี เ พี ย งเลื อ ดสดๆ ของเฟิ่ งจิ่ ว ที่
สามารถคลายความเศร้าโศกและความขุ่น
เคืองในใจพวกเขาได้

สาวน้อยทรุดลงนั่งบนพืน ้ อย่างอ่อนแรง
มองพี่ชายที่สิน ้ ใจล้มอยู่บนพืน้ ด้วยสายตา
ตะลึงงัน ไม่อยากเชอ ่ื เลยว่าคนทีย ่ งั มีชวี ต
ิ อยู่
เมือ
่ ครู่ กลับตายไปแล้วในตอนนี … ้

“ท่านอารอง นี่ มน ั ไม่จริ งใช่หรื อไม่?

ท่านพี่เก่งกาจขนาดนั น ้ จะถูกขอทานคน
หนึ่ งฆ่าตายได้อย่างไร? ท่านอารอง ท่าน
บอกข้าทีวา่ ไม่จริ ง นี่ ไม่ใชเ่ รื่ องจริ งใชไ่ หม
เจ้าคะ?”

นางดึ ง แขนชายวั ย กลางคนพลาง

ครํ่าครวญถาม นางไม่อยากเชอ ่ื ว่าภาพอัน
โหดร้ายตรงหน้าเป็ นเรื่องจริง

พี่ ช ายนางคื อ บุ ต รชายคนโปรดของ

ตระกูล และเป็ นคนทีโ่ ดดเด่นทีส
่ ด
ุ จะถูก
ขอทานคนหนึ่ งสงั หารได้อย่างไร?

ทว่าเวลานี ้ ชายวัยกลางคนกลับไม่มี
เวลามาเสย ี ใจและโกรธแค้น เพราะเขาเห็น
ว่าองครักษ ์สบ ิ กว่านายที่ลอ
้ มโจมตีขอทาน
คนนัน้ ล้มลงไปทีละคน คนฝ่ ายพวกเขากําลัง
ลดลง พอมองย้อนกลับไปทีร่ ่างขอทานคน
นัน
้ กลับไม่มแี ม้แต่บาดแผล

“ลุกขึน ้ มา! พวกเราต้องรีบไปแล้ว!” เขา

พูดอย่างตัดสน ิ ใจเด็ดขาด ก่อนจะใชแ้ ขน
ข้างทีไ่ ม่บาดเจ็บบังคับดึงหลานสาวทีน ่ ั่งพับ
บนพืน้ ขึน้ มา
 “ข้าจะต้องแก้แค้นให้ทา่ นพี!่ ข้าจะฆ่า
มัน! ข้าจะฆ่ามัน!” เด็กสาวตะโกนรํ่ าไห้
พยายามจะดิน ้ ให้หลุดจากมือของเขาแล้วก
ระโจนตัวออกไป

“มีสติหน่ อย! เจ้าฆ่าเขาไม่ได้หรอก!”

ชายวัยกลางคนตะคอกเสย ี งดัง “รีบไป!

หากไม่ไปก็ไม่ทน ั กาลแน่ แล้ว!” เขาฝื นลาก
นางไป พอสบกับดวงตาทีเ่ หมือนยิม ้ แต่ไม่ยม ิ้
นัน
้ คูน
่ ัน
้ เข้าโดยไม่ตงใจ
ั้ เขารูส ึ เพียงอกสน
้ ก ั่
ขวัญแขวนเท่านัน ้
…………………………………….
 № 22 ภารกิจตามล่า!
จิตสงั หารในดวงตาคนผูน
้ ัน
้ น่ ากลัวเกิน
ไปแล้ว…

เพี ย งมองใจเขาก็ ถึ ง กับ สิ น

้ เรี่ ย วแรง
ขนาดสองขายังอ่อนเปลีย้ ไปบ้าง สายตาและ
ี า่ ฟั นเชน
รังสฆ ่ นัน
้ แม้แต่บนร่างของพีใ่ หญ่
เขาก็ยังไม่เคยเห็น…น่ าหวาดผวาเกินไป
แล้ว!

ใครเล่าจะเชอ ่ื ระดับปรมาจารย ์นั กรบ

่ เขากลัวเด็กเหลือขอทีไ่ ร้พลังเร้นลับคน
เชน
หนึ่ งจนต้องหนี หวั ซุกหัวซุน?

แต่กลายเป็ นว่าเขาก็หนี มาแล้ว ด้วยเหตุ

ั เจนดี หากไม่หนี พวกตนคงไม่ได้
นี เ้ ขาจึงชด
มีชวี ต
ิ อยูต
่ อ
่ ไปแน่ !

เมือ
่ เห็นชายวัยกลางคนฝื นลากเด็กสาว
หนี ไป เฟิ่ งจิว่ แปลกใจเล็กน้อย ไหนบอกว่า
เธอไม่ใชค ่ ตู่ อ ้
่ สูของเขาไง? ี
ทําไมหนี ไปเสย
แล้วเล่า? เธอยังคิดอยูเ่ ลยว่าหลังจากจัดการ
องครักษพวกนี์ แ ้ บเขาน่ ะ!
้ ล้วจะไปสูกั

กริ ช ในมือ ตวัด ฟั นลํา คอองครั ก ษ ์คน

สุดท้าย เห็นเพียงเลือดสาดกระเซ็น แล้วคน
ผูนั้ น
้ ก็ล ้มตามไป

ยามมองสบิ กว่าศพบนพืน ี น้าท่าทาง

้ สห
ของเธอเฉยเมยไม่เห็นแม้ความเวทนา

แ ต่ ไ ห น แ ต่ ไ ร เ ธ อ สื บ ท อ ด ค าํ ส อ น
บรรพบุรุษทีว่ า่ ใครไม่ทาํ ร้ายเธอเธอก็ไม่ทาํ
ตอบ แต่สาํ หรับคนทีอ ่ ยากเอาชวี ต ิ กัน เธอก็
จะไม่ใจอ่อนออมมือให้

เธอดึงถุงฟ้ าดินจากเอวชายหนุ่ มที่ตน

หักคอมา แต่กลับพบว่าตัวเองเปิ ดไม่ได้ พอ
คิดอย่างละเอียดจึงนึ กออก ของวิเศษชน ิ ้ นี ้
ต้องมีพลังเร้นลับถึงจะสามารถเปิ ดได้ ทว่า
ตอนนี ้บนร่ างเธอไม่มพ ั นิ ด
ี ลังเร้นลับเลยสก
เปิ ดถุงใบนี ไ้ ม่ออกก็เป็ นเรื่องธรรมดา

ทว่าเธอเจอกระบอกจุดไฟหลายอันบน
ร่างเหล่าองครักษ ์ จึงนํ ากระบอกจุดไฟกับถุง
ฟ้ าดินใสไ่ ว้ในอกเสอ
ื ้ จากนัน
้ ค่อยนึ กถึงคนที่
เธอลืมไปโดยไม่ระวัง

“ท่านอาล่ะ? คงไม่ได้จากไปอีกแล้ว
หรอกนะ?” เธอมองไปรอบๆ ก่อนจะตะโกน
“ท่านอา? ท่านอา?” เธอเดินไปด้านหน้า ก็
ั วร้์ ายเกลือ
เห็นเพียงร่างสต ่ นพืน
้
 “เนื อ
้ …” ดวงตาเธอเป็ นประกายน้อยๆ
เมือ
่ เห็นร่างของเหล่าสต ั วร้์ าย สง่ิ ทีเ่ ธอนึ กถึง
กลับเป็ นเนื ้ อย่างที่ย่างเสียจนส่งกลิ่นหอม
กรุ่น

เฟิ่ งจิว่ ลูบท้องกลืนนํ า้ ลาย ดึงกริชออก

มาตัดเนื ้อขาหลังชน ิ ้ หนึ่ งมา ถึงค่อยถือขา
หลังสตั วร้์ ายชน ิ ้ นัน
้ เดินไปด้านหน้าเพือ ่ หาส
ถานทีย
่ า่ งเนื อ้ กินสก ั มือ ้

ประมาณหนึ่ งชวั่ ยามให้หลัง ชายวัย

กลางคนกับเด็กน้อยทีเ่ ดิมจากไปแล้วก็กลับ
มาอีกครัง้

“ท่านพี!่ ”

สาวน้อยกระโจนเข้าไปกอดศพของพี่
ชายไว้พลางรํ่ าไห้ไม่หยุด “กลับไปข้าจะ
บอกกับ ท่า นพ่อ อย่ า งไรว่า ท่า นตายแล้ว?
ท่ า นพี่ ทํา ไมท่ า นถึ ง มาตายเช่ น นี ้ ไ ด้…
ื ๆ…”
ฮอ

ครั ้น เห็ น องครั ก ษ ์สิ บ แปดนายของ

ตระกูลที่คด ั สรรมาอย่างดีลม ้ หายตายจาก
ไม่มเี หลือรอด แม้แต่หลานชายตัวเองก็จบ
ชวี ต
ิ ทีน
่ ่ี ดวงตาชายวัยกลางคนเต็มไปด้วย
ความเศร้าสลด มือหนึ่ งกําหมัดแน่ น แต่อก ี
ข้าง แขนทีไ่ ด้รับบาดเจ็บกลับลูล ่ งราวกับไร้
ความรูส ้ กึ และหมดเรี่ยวหมดแรง

“อิง้ โหรว แบกศพพีช ่ ายเจ้ากลับไปทํา

พิธฝี ั งดีๆ ซะ แค้นในวันนี ้ พวกเราต้องชาํ ระ
แน่ !”

สาวน้อยเชด็ นํ า้ ตาพลางพูดว่า “ท่านอา

รอง ขอทานนั่นอยูใ่ นป่ าเก้าหมอบ หากพวก
เราไปแล้วจะแก้แค้นอย่างไร? เมือ
่ ออกจาก
ป่ าเก้าหมอบ เราจะไปตามแก้แค้นเขาได้ท่ี
ใดก็ยงั ไม่รูเ้ ลย”

“ไม่ พวกเราไม่ต ้องลงมือ กลับไปอาจะ

ป่ าวประกาศภารกิจตามล่าไว้ทีส ่ มาคมทหาร
รับจ้าง จะมีคนไปเอาหัวมันมาแทนพวกเรา
เอง!”

เขาพูดด้วยนํ า้ เสย ี งขึงขัง สายตาหลุบลง

มองแขนตัวเองทีล ่ ล
ู่ งอย่างไร้เรี่ยวแรง ในใจ
ิ สงั หารทีย
มีจต ่ ากจะเลือนหาย นึ กไม่ถงึ ว่า
เขาจะไม่ใชค ่ ม
ู่ อื ของขอทานนั่น!

หลัง ได้ฟั งคํา พูด นั ้น สาวน้ อ ยก็ เ ช็ ด

นํ า้ ตาแล้วแบกร่างของพีช ่ ายขึน
้ มา ตอนนี ถ้ งึ
จะพบว่าถุงฟ้ าดินทีข ่ ้างเอวของพีช ่ ายหายไป
นางจึงพูดว่า “ท่านอารอง เขาเอาถุงฟ้ าดิน
ของท่านพีไ่ ปแล้ว”

“เช่นนี ้ก็ย่ิงดี! พวกเรามีวธ

ิ ต
ี ามหามัน
แล้ว!”

เขามองลึกไปด้านในป่ าด้วยสายตาหนัก
อึง้ แม้การเดินทางครัง้ นี จ
้ ะมาเพือ ั วเทวะ
่ สต ์
แต่ชดั เจนมากว่าตอนนี ้พวกเขาไม่เหมาะที่
จะเข้าไปอีกแล้ว

สว่ นเจ้าเด็กเหลือขอนั่น เขาสาบานว่า

มันจะต้องอยูอ ่ ย่างตายทังเป็
้ น!
…………………………………….
 № 23 ดึงพลังเข้าสู่ร่าง!
สว่ นอีกด้าน เฟิ่ งจิว่ ทีห
่ าทีย ั ว์
่ า่ งเนื ้อสต
ร้ายกินกลับไม่เดินไปด้านในอีก

เธอนั่งไตร่ตรองอยูเ่ งียบๆ ใต้ต้นไม้ แม้

พิษในร่างจะถอนไปแล้ว ถือว่ารักษาชวี ต ิ นี ไ้ ว้
ได้ แต่หากจากป่ าเก้าหมอบกลับไปบ้านตระ
กูลเฟิ่ งทังแบบนี
้ ้ เดาว่าคงยากนักทีจ ่ ะทําให้
คนตระกูลเฟิ่ งเชอ ่ื ว่าเธอคือเฟิ่ งชงิ เกอ

ถึ ง แม้เ ธอจะเป็ นเฟิ่ งชิ ง เกอ ทว่ า

นอกจากเธอกับซูรั่วอวิน ๋ ใครเล่าจะเชอ ่ื ว่า
เธอคือเฟิ่ งชิงเกอจริ งๆ? ถึงอย่างไร เมื่อ
เทียบกับคนทีใ่ บหน้าเสยี โฉมคนหนึ่ ง เฟิ่ งชงิ
เกอแห่งตระกูลเฟิ่ งที่มีรูปโฉมงดงามเพริ ศ
พริ ง้ ต่างหากถึงจะเป็ นตัวจริ งในสายตาของ
ผูคน
้

เธอพอคาดการณ ์ได้วา่ หากอาจหาญ

เดินไปหน้าประตูตระกูลเฟิ่ งเพื่อบอกว่าตน
คือเฟิ่ งชงิ เกอ สว่ นซูรวั่ อวิน
๋ นัน
้ คือตัวปลอม
เดาว่าแม้แต่ประตูบา้ นตระกูลเฟิ่ งเธอคงไม่
ได้เข้า และก็ต ้องถูกรุมตีตายอยูน ่ อกประตู

และอีกอย่าง ซูรั่วอวิน ๋ ผูน

้ ัน
้ ก็รับมือไม่
ง่าย! ถ้าไม่มก
ี ลยุทธที์ ส
่ มบูรณ ์แบบ เธอคงไม่
อาจกลับไปบ้านตระกูลเฟิ่ งได้

้ เรื่องวุน
‘เฮอ! ่ วายของเจ้าของร่างก่อนนี่
ชา่ งเป็ นปั ญหาจริงๆ’ สองมือเธอประสานไว้
หลัง หัว ร่ า งเอนหลัง พิง ต้น ไม้พ ลางมอง
ท้องฟ้ าด้านบน
 ่ ล้ว เราต้องอาศยั โอกาสนี ถ
‘ใชแ ้ งึ จะดึง
พลัง เข้า ร่ า งได้อี ก ครั ง้ !’ ดวงตาเธอเป็ น
ประกาย จากนั น ้ นั่ งหลังตรงแล้วกระซิบว่า
“แม้เราจะไม่รูว้ ่าต้องใชเ้ คล็ดวิชาอะไรใน
การดึงพลังเข้าร่าง แต่ความทรงจําในหัวก็ยงั
มีอยู!่ ”

เ มื่ อ คิ ด ถึ ง ต ร ง นี ้ ทั ้ ง ร่ า ง เ ธ อ ก็
กระปรีก ้ ระเปร่าขึน ้ มาทันใด โลกนี ม ้ ก
ี ารฝึ ก
บําเพ็ญเซย ี น แน่ นอนว่าผูฝึ้ กฝนพลังเร้นลับ
นั น
้ มีค่อนข้างเยอะ เพราะในร้อยคนจะมี
อย่างมากหนึ่ งถึงสองคนทีฝ ่ ึ กฝนพลังเร้นลับ
ได้ สว่ นพลังวิญญาณ พูดได้ว่ามีเพียงหนึ่ ง
ถึงสองคนในหมืน ่ คนเท่านัน ้

ความแตกต่างระหว่างพลังเร้นลับกับ
พลัง วิ ญ ญาณก็ คื อ พลัง เร้น ลับ เป็ นการ
ฝึ กฝนร่างกาย สว่ นพลังวิญญาณเป็ นการฝึ ก
กายเซยี น

เซียนสามารถขี่เมฆเคลื่อนหมอกเหาะ
เหินเดินอากาศ เรี ยกลมเรี ยกฝนทําได้ทก
ุ
อย่ าง จะย้ายภูเขาหรื อพลิกมหาสมุทรก็
ั้
ทําได้ในเวลาอันสน

แต่เพราะมีผฝ ู ้ ึ กฝนพลังวิญญาณค่อน
ข้างน้อย และในแคว้นเล็กๆ ระดับเก้าอย่าง
แคว้นแสงสุริยันนี ้ ก็ไม่มีแผ่นหินวิญญาณ
สาํ หรับทดสอบพลังวิญญาณ ด้วยเหตุนีไ้ ม่วา่
จะเป็ นบุตรของตระกูลใหญ่หรือเชอ ื ้ พระวงศ ์
ปกติเมื่อผ่านการทดสอบพลังเร้นลับก็ลว้ น
ได้เริ่มฝึ กฝนเพียงพลังเร้นลับ

นอกเสี ย จากมี พ รสวรรค ์ดี เ ลิ ศ ใน

อนาคตถึงจะมีโอกาสได้เดินทางออกจาก
แคว้นแสงสุริยนั ไปทดสอบพลังวิญญาณยัง
แคว้นเล็กระดับเจ็ดขึน
้ ไป ตามความทรงจํา
ในหัวเธอ ว่ากันว่าทัว่ แคว้นแสงสุริยน
ั คนที่
ฝึ กฝนพลังวิญญาณได้มีแค่สามคน

แ ต่ มี ค น ก ล่ า ว ว่ า ผู ้ฝึ ก เ ซี ย น พ ลั ง
วิญญาณทังสามต่
้ างจากแคว้นแสงสุริยน ั ไป
หลายปี แล้ว แม้จะเป็ นเชน ่ นัน
้ แต่ฐานะวงศ ์
ตระกูลของพวกเขาในแคว้นนี ้กลับไม่มส ั่
ี น
คลอน

เธอทําตามใจตัวเอง หากพูดว่าจะทําก็
ทําเลย

ทันใดนั น
้ เธอนั่งขัดสมาธิ หลับตาลง
แล้วลองดึงพลังเข้าร่างตามคาถาฝึ กฝนวิชา
ในหัว…
 ทว่าจินตนาการไว้งดงาม ความจริงกลับ
โหดร้าย

หลั ง จากเธอละทิ ง้ ความคิ ด ฟุ้ งซ่ า น

ปล่อยใจให้วา่ ง พลางท่องคาถาในใจเพื่อ
ลองดึงพลังเข้าร่ าง กลับหลับตาอยูโ่ ดยไม่
คิดอะไร พอนั่ งไปนานๆ จึงไม่ระวังเผลอ
หลับไปจนได้…

“บรูว้ !”

เสียงเห่าหอนของสต ั ว ์ร้ายที่ดงั มาจาก

ในป่ าลึกทําให้เธอตืน
่ ขึน
้

“หือ?”

เธอลืมตาอย่างง่วงงุน แล้วหาวหวอด ทัง้

ร่ างแสดงอาการเกียจคร้านออกมาเล็กน้อย
พอนึ กว่าตัวเองหลับไปในขณะทีน ่ ั่งสมาธิดด
ู
ซบั พลังอย่างไม่น่าเช่อ
ื เธอจึงสา่ ยหน้าหัว
เราะเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “หลับตาและไม่คด ิ
อะไรโดยไม่ให้เคลิม้ หลับนี่ กย
็ ากนะ!”

เธอลูบๆ ท้ายทอยแล้วลุกยืนขึน ้ มาขยับ

แขนขา เพราะเพิง่ หลับไปหนึ่ งตืน ่ื
่ จึงดูสดชน
อยู่ไม่นอ
้ ย จากนั น้ เธอค่อยนั่ งขัดสมาธิใต้
ต้นไม้อีกครัง้ พอมีตวั อย่างก่อนหน้า รอบนี ้
จึงทําจิตใจให้ตืน
่ ตัวและมัน่ คง ก่อนจะท่อง
คาถาเหนี่ ยวพลังในใจ

เมือ
่ เวลาผ่านไปอย่างเงียบเชยี บ อีกสอง
ชวั่ ยามให้หลัง รอบกายเธอก็มก ี ลิน
่ อายพลัง
เร้นลับจางๆ ลอยอยูเ่ ลือนราง…
…………………………………….
 № 24 ใบหน้าในผืนน้ำ
เฟิ่ งจิ่วลืมตาชา้ ๆ มุมปากยกขึน
้ น้อยๆ
จนผุดเป็ นรอยยิม ้ ขึน
้ มา

นั บว่าการดึงพลังเข้าร่ างสาํ เร็ จด้วยดี

เร็วกว่าทีเ่ ธอจินตนาการไว้ เมือ
่ นึ กถึงถุงฟ้ า
ดินใบนั น้ เธอล้วงมันออกมาจากอกเสอ ื ้ ใน
ทันที หลังจากสง่ พลังเร้นลับเข้าไปก็เปิ ดมัน
ออก

“จิๆ๊ มีของไม่นอ
้ ยเลยนะ!”

ทีว่ า่ งด้านในไม่ได้เยอะมากนัก แต่ของ

ทีใ่ สไ่ ว้กลับมีไม่นอ ้ ย พอประมาณด้วยสายตา
เสร็จ เธอก็นําสมุนไพรกับทองคําก้อนในห่อ
สมั ภาระใสล ่ งไป แล้วค่อยผูกถุงใบนั น
้ ไว้ท่ี
เอวอย่างแน่ นหนา

เมือ่ เห็นเนื อ้ ย่างทีย

่ งั เหลืออยู่ เธอนํ าเนื อ
้
ย่ า งชิ น
้ นั ้น ใส่ ล งไปในที่ ว่ า ง จากนั ้น เดิ น
เข้า ไปในป่ า หมายจะลองหาแหล่ ง นํ ้ า
ทําความสะอาดบาดแผลบนหน้าสก ั หน่ อย

พวกดินโคลนบนหน้าไม่ได้ทามาอย่าง
ลวกๆ แต่เธอใชนํ้ า้ บาดาลกับดินเลนผสมกัน
แล้วพอกลงไป ข้อแรกเพราะความเย็นของ
นํ า้ บาดาลสามารถลดอาการแผลอักเสบ สอง
คือเพือ ่ ปกปิ ดรอยแผลบนใบหน้า และเลีย
่ ง
ไม่ให้ถูกคนจําหน้าได้

พอกมาหลายวันแล้ว จะไม่ลา้ งก็ไม่ได้

้ ตอนนี ้ส่ิงที่ตอ
ดังนั น ้ งรี บทําที่สด
ุ คือการหา
แหล่งนํ า้
 จากความหนาทึ บ ของต้น ไม้ใ นป่ า
ตัดสินได้ว่าจุดที่มีแหล่งนํ ้าอยู่คือทิศทางที่
ตรงทีส
่ ด
ุ

เธอไม่เดินตรงลึกเข้าไปอีก แต่กลับเดิน
ไปตามทางที่มีใบไม้แน่ นขนั ดและมีวช ั พืช
งอกงามอยูบ ้ ประมาณสองชวั่ ยามให้
่ นพืน
หลัง ในทีส
่ ด
ุ เธอก็พบแหล่งนํ า้

่ี ว อยูใ่ ต้
นั่นคือลําธารสายหนึ่ งทีไ่ หลเชย
เนิ นเขาทีค่ อ
่ นข้างตํา่ ต้นไม้สองฟากฝั่ งล้วน
เจริญงอกงามกว่าทีอ ่ น่ื ๆ

“ฮู!่ หานํ า้ ในป่ านี่ ไม่ใชเ่ รื่องง่ายๆ เลย”

เธอถอนหายใจเบาๆ แล้วมายังริ มธาร

ด้วยฝี เท้าทีว่ อ
่ งไว นั่งลงตักนํ า้ ขึน
้ มาดืม
่ ก่อน
จะหยิ บ กระบอกไม้ไ ผ่ ท่ี ต ั ด มาระหว่ า ง
ทางออกจากถุงห่อฟ้ าดิน และนํ ามาเติมนํ า้
ให้เต็ม เตรียมไว้ในยามทีต
่ ้องการ

เธอถอดรองเท้าเอาเท้าแชน ่ ํ า้ ก็รูส ึ ว่า

้ ก
ความเมื่อยล้าทัง้ หมดบนร่ างกายสลายไป
่ ย หลังจากแชเ่ ท้า
เพราะนํ า้ ในลําธารไหลเอือ
ไปสัก พัก ถึ ง จะล้า งโคลนบนใบหน้ า ออก
อย่างระมัดระวัง และล้างโคลนทีพ ่ อกอยูบ ่ น
แผลให้สะอาดไปทีละน้อย

จนกระทัง่ ในนํ า้ มีภาพสะท้อนใบหน้าอัน

น่ าเกลียดทีเ่ ต็มไปด้วยบาดแผลรอยมีด

เธอมองใบหน้าในนํ า้ นัน ้ ด้วยสายตาเย็น

ชาเล็กน้อย ร่างกายนี เ้ หมือนร่างของเธอใน
ศตวรรษที่ 21 ไม่มผ ี ด
ิ เพีย้ น รูปลักษณ ์เองก็
ไม่เปลีย่ น แต่ตอนนี ใ้ บหน้าทีเ่ ธอคุน ้ เคยมา
ยีส ิ กว่าปี กลับถูกกรีดจนเป็ นเชน
่ บ ่ นี ้ พอคิดๆ
ดู มูลเหตุของความเคร่งขรึมทีซ ่ นอยูใ่ นใจ
่ อ
เธอก็เริ่มปรากฏขึน
้ มาอีกครัง้

“ซูรั่วอวิน
๋ เอ๋ยซูรั่วอวิน ้ วี ต
๋ จงใชช ิ ให้ดี
ทีส
่ ด
ุ ล่ะ…”

เธอพึมพําเสย ี งเบา รอยยิม

้ ทีเ่ บ่งบานอยู่
บนริ มฝี ปากดูชวั่ ร้ายและชวนขนลุกอยู่เล็ก
น้อย

เธอนํ าสมุนไพรในถุงฟ้ าดินทีเ่ ก็บมาระ

หว่างทางมาบดผสมกันหนึ่ งถึงสองต้น จาก
นั ้น จึ ง พอกยาที่ บ ดได้ไ ว้บ นหน้ า สะเก็ ด
บาดแผลบนใบหน้าต่างก็หลุดลอกไปตอน
ล้า งดิ น เลนออก แต่ ร อยมี ด เหล่ า นั ้น ทํา
อย่างไรก็ไม่หายไป

รอยมีดทุกรอย พอลอกแผลเป็ นออกก็

ล้วนกลายเป็ นรอยบาดลึกสช ี มพู หากเทียบ
กับความน่ ากลัวตอนที่ยังไม่ลอกแผลเป็ น
ตอนนี ด
้ แ
ู ล้วดีกว่ามาก อย่างน้อยก็ไม่ได้น่า
กลัว แต่น่าเกลียด

หลังจากพอกยาเรียบร้อยแล้ว รอจนยา
แห้งกําลังดี เธอก็โน้มตัวลงมองนํ า้ ในลําธาร
ภาพทีส ่ ะท้อนในนํ า้ ใสสะอาดคือใบหน้าหนึ่ ง
ทีม
่ องรูปลักษณ ์ได้ไม่ชด ั เจน เพราะมีสเี ขียว
อยูเ่ ต็ม จึงดูแปลกยิง่ นัก

ระหว่างทีก
่ าํ ลังมองๆ อยู่ คิว้ เธอก็พลัน
เลิกขึน
้ น้อยๆ เพราะไม่รูว้ า่ แหล่งนํ า้ ทีเ่ ดิมที
เคยใสสะอาดย้อมสแ ี ดงเลือดได้อย่างไร

เธอปรายตามองไปตามต้นนํ า้ ชะงักไป
เล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าก้าวเดินตามต้นนํ า้
ของลําธารไป
 เวลาผ่านไปประมาณครึ่งก้านธูป ฝี เท้า
เธอหยุดลง สายตามองไปยังพุม ่ หญ้าเบือ
้ ง
หน้าทีร่ ิมลําธาร…
…………………………………….
 № 25 เผชิญหน้าฝูงหมาป่า!
ตรงนัน
้ มีชายคนหนึ่ งนอนอยู่

พูดตามจริ ง ก็ไม่รูว้ ่าแค่หมดสติหรื อ

หมดลมหายใจ ร่ า งเขานอนแผ่อ ยู่ก ลาง
ลําธาร เนื่ องจากนอนควํา่ จึงมองหน้าได้ไม่
ชดั แต่ดจ ื ้ ผ้าเนื ้อดีสน
ู ากเสอ ี ํ า้ ตาลอ่อนบน
ร่างเขา ชาติตระกูลน่ าจะไม่เลวเลย

เสอื ้ ตรงหน้าท้องมีสแ
ี ดงเข้ม ทีศ ่ รี ษะเอง
ก็มเี ลือดไหล ถึงแม้จะนอนอยูใ่ นลําธาร แต่
เขาชา่ งโชคดี เพราะตรงทีน ่ อนอยูค ่ รึ่งหนึ่ งมี
หินก้อนค่อนข้างใหญ่โผล่ขน ึ ้ จากผิวลําธาร
เล็กน้อย สว่ นหน้าเขาจึงไม่ได้แชใ่ นนํ า้ ไม่
เชน่ นั น
้ เดาว่าต่อให้ไม่มเี ลือดออก เขาก็คง
จมนํ า้ ตายไปแล้ว

เพราะครึ่งร่างแชอ ่ ยูใ่ นลําธาร เลือดบน

ศรี ษะและเลือดทีซ ่ ึมตรงชว่ งท้องจึงไหลตาม
ลําธารจากจุดต้นนํ า้ ลงไป

เธอเดินเข้าไปพลิกตัวเขาขึน้ มา ก่อนจะ
ยืน
่ มือไปตรวจลมหายใจทีป ่ ลายจมูก พบว่า
ยังมีลมอยู่ เธอจึงลากเขาขึน ้ มาบริ เวณพืน
้
หญ้าข้างลําธาร

หลังจากตรวจดูบาดแผลเขาแล้ว ก็หยิบ
ขวดใบเล็กออกจากถุงฟ้ าดิน นํ ายาห้ามเลือด
มาพรมลงบนบาดแผลทีศ ่ รี ษะของเขา แล้ว
ค่อยถอดเสือ ้ ผ้าเพื่อโรยยาลงไปบนแผลที่
ท้องอีกนิ ดหน่ อย จากนัน ้ เธอหยิบเสอ ื ้ ผ้าชนิ้
หนึ่ งจากด้า นในถุง ฟ้ าดิน มาฉี ก เป็ นเส น ้ ๆ
และพันแผลเขาไว้
 ‘นายนี่ โชคดีจริงๆ ถึงได้มาพบฉัน’

เธอมองคนที่ ก าํ ลัง หมดสติ พลางก็

หั ว เราะขึ ้น เบาๆ ก่ อ นจะเลิ ก คิ ้ว อย่ า ง
ประหลาดใจเล็กน้อย แล้วพูดกับตัวเองว่า “นี่
ฉันใจดีขนาดนี ต ้ งแต่
ั ้ เมือ
่ ไหร่?”

เพือ
่ ไม่ให้กลิน
่ คาวเลือดดึงดูดพวกสต ั ว์
ร้ายมา เธอจึงถอดเสอ ื ้ ผ้าบนร่ างชายหนุ่ ม
โยนลงนํ ้ าเสีย ให้เสือ ้ ผ้าลอยหายไปตาม
ลําธาร แล้วหยิบเสอ ื ้ ผ้าอย่างง่ายๆ ชุดหนึ่ ง
จากในถุงฟ้ าดินมาสวมลงบนร่างเขา

เมือ
่ เห็นท้องฟ้ ายังไม่มด ื ตรงนี ก ้ ม
็ แ
ี หล่ง
นํ า้ ดังนัน้ เธอจึงเก็บกิง่ ไม้รอบๆ มาก่อกอง
ไฟ ตังใจว่
้ าคืนนี จ
้ ะพักอยูท
่ น ี เลย
่ี ่ี เสย

เดิมทีอยากลองดูใกล้ๆ ลําธารว่ามีปลา
หรือไม่ ทว่าเธอนั่งตรงริมลําธารอยูน ่ านโข ก็
ไม่เห็นมีปลาว่ายผ่านมาสก ั ตัวเดียว จึงอุทาน
เบาๆ อย่างอดไม่ได้ “นํ า้ ใสแต่ไม่มป ี ลา เป็ น
จริงอย่างทีค
่ ด
ิ ไว้เลย!”

เธอทําได้เพียงนํ าเนื อ้ ย่างมาอุน

่ อีกรอบ
แล้วฉี กมากินชน ิ ้ หนึ่ ง หลังจากเติมท้องจน
อิม
่ ค่อยนั่งขัดสมาธิฝึกฝน

ตอนนี เ้ ธอเพียงแค่ดงึ พลังเข้าร่าง ก่อน

จะเข้าถึงระดับนั กรบทุกอย่างล้วนเริ่ มจาก
ศูนย ์ แต่เธอรูส้ กึ ได้ว่าหลังจากฝึ กฝนได้พลัง
เร้นลับ ร่ างกายก็มีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ
น้อยๆ เธอรูถ ้ งึ ผลดีนัน ้ การฝึ กฝนวิชาย่อม
ทําให้มีพลังอย่างไม่จาํ กัดเป็ นธรรมดา

การฝึ กครั ง้ นี ้ ใชเ้ วลาไม่ก่ีชวั่ ยาม จน

กระทัง่ รูส ึ ว่าพลังเร้นลับในร่างเข้าสูข
้ ก ่ นเริ
ั ้ ่ม
ต้นที่สองของระดับนั กรบ เธอถึงจะถอน
หายใจแล้วลืมตาขึน
้

ท้องฟ้ ามืดลงแล้ว สายลมยามคํา่ คืนใน

ป่ านี เ้ ย็นอยูบ่ า้ ง ยังดีทต
่ี รงหน้ามีกองไฟให้
ความอบอุ่น และพลังเร้นลับบนร่ างเองก็
สามารถหมุนวนขับไล่ความหนาวเย็นไปได้

เฟิ่ งจิว่ หันมองชายหนุ่ มข้างกาย เห็นว่า

เขาหดตัวน้อยๆ ราวกับกําลังสน ั่ เทา จึงยืน
่ มือ
ไปตรวจดู ที่แท้ก็เป็ นไข้จากอาการแผล
อักเสบนี่ เอง

เธอคิดแล้วคิดอีกก็พลิกหาของจากใน
ถุงฟ้ าดินอีกครัง้ หยิบขวดเล็กๆ ออกมา เทยา
เม็ดหนึ่ งลงบนฝ่ ามือแล้วลองดมดู หลังจาก
แน่ ใจในสรรพคุณกับผลของยา จึงค่อยบีบ
คางและยัดยาเม็ดนัน ้ เข้าไปในปากเขา แล้วก
 ่ ากตามไปอีกเล็กน้อยเพือ
รอกนํ า้ ใสป ่ ให้เขา
กลืนยาลงไป

เฟิ่ งจิ่วเติมกิ่งไม้เข้ากองไฟ จนเปลว

เพลิงนัน ้ ยิง่ โชติชว่ งขึน
้ มาหน่ อย ทว่าในเวลา
นี เ้ อง เสย ี งทีแ่ ว่วมาจากในป่ าก็ทาํ ให้ร่างเธอ
แข็งทื่อ ตึงเครี ยดและเคร่ งขรึ มขึน ้ มาใน
ทันใด

“บรูว้ !”

“บรูว้ !”

“บรูว้ …”

“หมาป่ า?”

เธอลุกยืนขึน
้ ทันที ได้ยินเสยี งหมาป่ า
เห่าหอนที่น่าสะพรึ งกลัวยามคํ่าคืนใกล้เข้า
มาทุกที เสยี งพวกมันกําลังดังกึกก้องอยูใ่ น
ป่ าแห่งนี ้

ั ว ์ทีเ่ ดินทางเป็ นฝูง หาก

หมาป่ าเป็ นสต
มันจะปรากฏตัว ก็ต ้องมากันเป็ นฝูง!
…………………………………….
 № 26 ต่อกรฝูงหมาป่าเพียง
ลำพัง
เธอคิดจะใชโ้ อกาสทีฝ ่ งู หมาป่ ายังมาไม่
ถึงรีบหนี ไป ทว่าตอนนี ้ ในพุม ่ ไม้ไม่ไกลกลับ
มีดวงตาประกายแสงสเี ขียวหลายคูโ่ ผล่ออก
มา…

ิ ะ”
“ดูทา่ ว่าจะหนี ไม่ได้แล้วสน

เธอขมวดคิว้ เบาๆ แล้ว กวาดมองฝูง

หมาป่ าทีเ่ ดินมาจากรอบๆ พอชาํ เลืองมอง
ชายทีก ่ าํ ลังหมดสติ ก็รูส ึ ว่าตัวเองนี่ ชา่ งหา
้ ก
เรื่องใสต่ วั เสย
ี จริง

ิ หน้ากับฝูงหมาป่ า ถ้าแค่ตวั
หากเผชญ
เธอเองก็พอได้อยู่ แต่ดา้ นหลังมีอกี คนทีย
่ งั
ี แล้ว
หมดสติ จึงกลายเป็ นปั ญหาเสย

“บรูว้ !”

ี งเห่าหอนของหมาป่ าดังขึน
เสย ้ ราวกับ
กําลังออกคําสงั่ อย่างไรอย่างนัน
้ ฝูงหมาป่ าที่
เดิมเดินล้อมวงมากันอย่างชา้ ๆ กระโจนมา
ตรงหน้าเธอในทันที

เพราะลําธารอยูต ่ รงใต้เนิ นเขา จุดทีเ่ ธอ

พักร่างชายผูนั้ น
้ ไว้จึงมีทล
่ี าดเป็ นเนิ นออกมา
พอดี ตอนนี ท ้ างลาดเป็ นผลดีอย่างมากต่อ
การป้ องกัน ทําให้เธอไม่ต ้องคอยพะวงหลัง
ว่าจะมีหมาป่ ากระโจนโจมตี และไม่ตอ ้ ง
กังวลว่าจะดูแลเขาไม่ได้จนถูกหมาป่ าลาก
ไป
 เฟิ่ งจิ่วดึงกริ ชออกมาตัง้ มือกัน ้ ไว้ดา้ น
หน้า รังสฆ ี า่ ฟั นทังร่
้ างพลุง่ พล่านออกมา ใน
เมือ
่ หนี ไม่ได้ เชน ่ นั น
้ ก็สเู ้ ถอะ! เธอไม่เชอ ่ื
หรอกว่าตัวเองจะฆ่าหมาป่ าสบ ิ กว่าตัวนี ไ้ ม่ได้
หมด!

สายตาเป็ นประกายเย็นเยียบฉายแวว
คมกริบ เธอแอบดึงพลังเร้นลับในร่างขึน ้ มา
ดวงตาจ้อ งหมาป่ าสิ บ กว่ า ตัว ที่ แ ยกเขี ย
้ ว
นํ ้าลายไหลอยู่ตรงหน้าราวกับกําลังเฝ้ ารอ
อะไรบางอย่าง

เหล่าหมาป่ าสง่ เสย

ี งคํารามเบาๆ เหมือน
อยากให้เธอเสย ี ขวัญจนหมดกําลังใจสูแ้ ล้ว
ค่อยกระโจนใส่ แต่ถงึ อย่างไร เฟิ่ งจิว่ ก็ไม่ใช่
คนธรรมดา เธอคงไม่ตกใจจนแข้งขาอ่อน
้
หมดแรงต่อสูแน่
 ทว่าเพราะสถานการณ ์ทีเ่ สย ี เปรียบ เธอ
ไม่อาจจูโ่ จมได้ มิเชน ่ นัน
้ จะถูกล้อมโจมตี ดัง
นั ้น เธอจึ ง กํา ลัง รอ รอให้ห มาป่ าพวกนี ้
กระโจนเข้ามา

ฝูงหมาป่ าสบ ิ กว่าตัวรูส ึ ถึงรังสฆ

้ ก ี า่ ฟั นที่
เพิม
่ ขึน
้ ไม่มถี ดถอย พวกมันคํารามเสย ี งตํา่
และยามนี ้เอง หมาป่ าสเี ทาตัวใหญ่ตวั หนึ่ ง
บนทีส่ งู ก็หอนขึน
้ มา

“บรูว้ !”

พอสน ิ ้ เสย
ี งเห่าหอน หมาป่ าสบ ิ กว่าตัวก็
กระโจนเข้ามาทันที ปากทีแ ่ ยกกว้างเผยให้
เห็นเขีย้ วอันแหลมคมทังยั ้ งมีนํา้ ลายไหลเยิม ้
พากันพุง่ มากัดเฟิ่ งจิ่วอย่างดุรา้ ย กรงเล็บ
หมาป่ าทีแ ่ หลมคมแวววาวนัน ่ งแสงเย็น
้ ยิง่ สอ
เยียบในยามคํา่ คืน
 เฟิ่ งจิว่ เห็นโอกาสเหมาะเจาะ โจมตีออก
ไปในพริบตา!

ท่าร่างทีแ
่ ปลกประหลาดยิง่ เพิม ่ ความเร็ว
ขึน้ ด้วยการใชก ้ ลิน
่ อายพลังเร้นลับ กริชใน
มือแทงเข้าหัวของหมาป่ าที่กระโจนมาตัว
แรกก่อนจะดึงออก ท่ามกลางฟ้ าราตรี เสย ี ง
ร้องโหยหวนของมันดังก้องไปทัว่ เธอเห็นแต่
เลือดมันกระเซ็นออกมา เลือดหมาป่ าทีท ่ งั ้
อุน
่ ร้อนและมีกลิน ่ คาวคละคลุง้ สาดกระเซ็น
ใสต ่ วั เธอ สว่ นหมาป่ าตัวนัน ้ ก็สง่ เสยี งพลาง
ล้มลง…

หลังจากฆ่าหมาป่ าไปตัวหนึ่ ง เฟิ่ งจิ่ว

ถอยหลัง ในทัน ที กริ ช ในมื อ ตวัด ไปทาง
่ งุ่ มาทางซา้ ย อาจเพราะ
หมาป่ าอีกสองตัวทีพ
การตายของเพือ่ นร่วมฝูง หมาป่ าเหล่านัน ้ จึง
ระวังตัวขึน
้ เล็กน้อย ความเร็วในการโต้ตอบ
ของพวกมันสูงมาก ยามทีเ่ ธอตวัดกริชออก
ไปก็ ห ลบกั น ได้แ ล้ว ทว่ า ตั ว อื่ น ๆ กลั บ
กระโจนมาจากด้านหน้า

้ บหมาป่ าทางด้าน
ขณะทีเ่ ธอกําลังต่อสูกั
ซา้ ยและด้านหน้า หมาป่ าจากด้านขวาก็พงุ่
ตัวไปทางชายหนุ่ มด้านหลังทีก ่ าํ ลังหมดสติ
อยูบ่ นพืน้ เธอในตอนนี ไ้ ม่มท ี างแยกร่างได้
จึงทําได้เพียงใชเ้ ท้าข้างหนึ่ งเตะกองไฟใน
ระหว่างที่กวัดแกว่งกริ ชแทงไปทางหมาป่ า
กิ่งไม้สีแดงเพลิงพร้อมเปลวไฟหลายท่อน
ลอยไปหาหมาป่ าด้านขวาตัวนัน ้

หมาป่ ากลัวไฟ พอเห็นเปลวไฟลอยมา

จึงส่งเสียงร้องพลางถอยร่ นอย่างตื่นตกใจ
และตอนนัน ้ มีดโค้งในมือเฟิ่ งจิว่ ก็ฆา่ หมาป่ า
ไปได้อีกสองตัว นับรวมเมือ ่ กีต
้ วั หนึ่ ง ตอนนี ้
ทีล
่ ้มอยูต
่ รงหน้าจึงมีสามตัวแล้ว

อาจเพราะรังสส ี งั หารทีแ่ ผ่ออกจากร่าง

เฟิ่ งจิว่ น่ ากลัวเกินไป หรื อไม่กต ็ น
่ื ตระหนก
เพราะความกระหายเลือดอันรุนแรงของเธอ
หมาป่ าตัวอื่นจึงสง่ เสย ี งเห่าหอนเบาๆ แล้ว
ถอยหลังกันไปทีละก้าวโดยไม่กล้าเข้ามาอีก
ทว่าก็ยงั ไม่ยอมจากไปทังแบบนี ้ ้
…
…………………………………….
 № 27 ศีรษะเจ้า
กระทบกระเทือนหรือ?
แสงแดดยามเชา้ ตรู่คอ ่ งลง
่ ยๆ สาดสอ
บนผืนดิน ชายทีห ่ มดสติมาทังคื
้ น ในทีส
่ ด
ุ ก็
ฟื ้ นคืนสติกลับมา

ทว่าขณะเขาลืมตาขึน ้ สง่ิ ทีเ่ ห็นกลับเป็ น

ฉากทีน
่ ่ าประหลาดใจเป็ นทีส
่ ด
ุ

ขอทานน้ อ ยในเสื อ ้ ผ้า ซอมซ่ อ นั่ ง ขัด

สมาธิอยูข ่ า้ งๆ บนร่างเปราะเลือดสแ ี ดงเข้ม
แต่กแ็ ห้งหมดแล้ว เขาเห็นใบหน้าอีกฝ่ ายได้
ั เจนนัก เพราะมีสง่ิ สเี ขียวขุน
ไม่ชด ่ ทีค
่ ล้ายยา
บดพอกไว้บนใบหน้า
 แต่เมือ
่ เห็นเด็กหนุ่ มถือกริช สายตาจ้อง
ไปเบือ
้ งหน้า เขาจึงมองตามสายตานั น ้ ไป
เห็นแวบเดียวดวงตาเขาก็หรี่ลงน้อยๆ

นอกจากศพหมาป่ าสามตัวที่นอนแข็ง
ทือ
่ อยูต
่ อ
่ หน้าขอทานน้อย ในทีไ่ กลออกไป
เกือบหนึ่ งจัง้ ก็มีหมาป่ าสีเทาสิบกว่าตัวนั่ ง
หมอบแยกเขีย้ วนํ า้ ลายสอ กําลังจ้องพวกเขา
อย่างดุรา้ ยเหมือนเสอ ื

เฟิ่ งจิ่วหันหน้าไปมองเล็กน้อย สบเข้า

กับสายตาตกตะลึงทีม ่ ค
ี วามมึนงงอยูบ
่ ้างของ
ชายหนุ่ มเข้าพอดิบพอดี

“ระวัง!”

ชายหนุ่ มพลันร้องอย่างตืน
่ ตกใจ สายตา
มองหมาป่ าสีเทาที่กระโจนใส่ขอทานน้อย
ด้วยความหวาดหวัน ่ เขาร้อนใจอยากจะลุก
ขึน ั ชาตญาณ แต่พอขยับก็เจ็บตรง
้ ตามสญ
บาดแผลที่ทอ้ ง ได้ยินเพียงเขาร้องครวญ
ครางก่ อ นจะล้ม ลงไปอี ก ครั ้ง บริ เวณ
บาดแผลเองก็มเี ลือดซมึ ออกมาจางๆ

ในตอนทีช่ ายหนุ่ มสง่ เสย

ี งร้องตกใจ เฟิ่ ง
จิว่ ก็หน
ั ตัวกลับ ลุกพรวดขึน ้ มาด้วยท่าทาง
คล่องแคล่ว สายตาคมกริบกวาดมองหมาป่ า
สเี ทาตัวนัน้ และเห็นมันกระโจนมาอย่างทันที
ทัน ใด เธอจึ ง หมอบลงกลิ ง้ ตัว ไปใต้ร่ า ง
หมาป่ า แล้วใชกริ้ ชในมือวาดฟั นขึน ้ ไป

“ฉัวะ!”

“กรร!”

กริ ช นั ้น ผ่า เปิ ดใต้ท อ

้ งหมาป่ าจนเป็ น
แผลลึกด้วยแรงทีไ่ ร้ปรานี หมาป่ าสเี ทาตัว
นัน
้ แผดเสย ี งร้อง จากนัน
้ ล้มลงตรงหน้าชาย
หนุ่ มอย่างไม่อาจยังไว้
้ ได้เพราะแรงทีพ ่ งุ่ ไป
ด้านหน้า ดวงตาถลึงมองด้วยความดุรา้ ยของ
หมาป่ าจ้องไปที่เขาไม่วางตา ร่ างมันชก ั
กระตุ ก สัก พัก ปากที่ อ า้ กว้า งขยั บ เบาๆ
สุดท้ายหมดลมหายใจไปทังแบบนั้ น
้

“บรูว้ !”

หมาป่ าสเี ทาทีเ่ หลือแหงนหน้าหอนเสย ี ง

ยาวอย่างกระวนกระวายเล็กน้อย กรงเล็บ
กํา ลัง ขุด ดิน ปากก็ ส่ ง เสี ย งหอนกัน เบาๆ
ดวงตาหมาป่ าอันเหีย้ มโหดมองเฟิ่ งจิว่ อย่าง
กระหายเลื อ ดไม่ ล ดละ แต่ ก ลับ ไม่ ก ล้า
ผลีผลามเข้ามาอีก

หลังจากเฟิ่ งจิ่วฆ่าหมาป่ าสเี ทาตัวนั น

้ ก็
ผลุงตัวขึน ้ ยืน พลางมองเหล่าหมาป่ าสเี ทา
ด้วยแววตาดุรา้ ย แล้วยกมุมปากขึน้ ราวกับ
อสุรกายกระหายเลือด “ถ้ายังไม่ไปอีก ข้าจะ
ฆ่าพวกเจ้าทีละตัวซะเลย” สายตาเธอกวาด
มอง ก่อนจะจับจ้องร่างหมาป่ าเทาตัวหัวหน้า
ทีย
่ น
ื อยูบ
่ นเนิ นเขาไม่ไกล

ดู เ หมื อ นมั น รู ้ สึ ก ถึ ง การขู่ เ ข็ ญ จาก

สายตาเธอ ดวงตาเหีย้ มเกรียมคูน ่ ัน
้ จ้องมอง
เฟิ่ งจิว่ อยูส ั พัก ก็เงยหน้าสง่ เสย
่ ก ี งเห่าหอน
ไม่นานนัก หมาป่ าสบ ิ กว่าตัวทีห ่ มอบเฝ้ าอยูก่ ็
ลุกขึน ้ วิง่ ออกไป

ชายหนุ่ มคนนัน้ ประคองร่างครึ่งหนึ่ งขึน

้
มามองอย่างตะลึงงัน ดวงตาเบิกกว้าง สห ี น้า
ก็มค
ี วามเหลือเชอ่ื

้
เฟิ่ งจิว่ ใชขนหมาป่ ็ เลือดบนกริชจน
าเชด
สะอาดแล้วเก็บกลับไป พอหันกลับมาเห็น
ท่าทางของชายหนุ่ ม เธอยิม ้ อย่างไม่สนใจใย
ดี “เจ้าตืน
่ ก็ดี หากไม่ตน
่ื ข้าก็จะไปแล้ว”

เธอเดินไปนั่ งลงข้างๆ หยิบกระบอก

ไม้ไผ่ออกมาดืม ่ นํ า้ อึกหนึ่ ง จ้องตากับหมาป่ า
สบิ กว่าตัวมาทังคื
้ น จิตใจตึงเครียด แต่ไม่
อาจผ่อนคลายได้เลยสก ั นิ ด ควรรู ไ้ ว้วา่ ใน
สถานการณ ์แบบนัน ้ หากปล่อยใจไม่ระแวด
ระวัง ก็อาจถูกหมาป่ าพวกนั น ้ ฉี กเป็ นชนิ้ ๆ
เมือ
่ ไหร่กไ็ ด้

“เจ้า เจ้าเป็ นใครกัน?” อาจเพราะตกใจ

กับความป่ าเถือ ่ นก่อนหน้านี ข
้ องเฟิ่ งจิว่ ตอน
นี จ
้ งึ พูดตะกุกตะกักนิ ดหน่ อย

“ข้าเป็ นใคร เจ้าสนใจด้วยเรอะ”

 “ชะ เชน ่ นั น
้ ข้าเป็ นใครล่ะ?” พอชาย
่ นัน
หนุ่ มพูดเชน ้ ก็กลับกลายเป็ นเฟิ่ งจิว่ แปลก
ใจบ้าง

“หรื อ ศี ร ษะเจ้า กระทบกระเทื อ นเสี ย

แล้ว? ขนาดตัวเองก็จาํ ไม่ได้ว่าเป็ นใคร?”

เธอพูด จากนัน ้ เหมือนคิดอะไรขึน้ มาได้

่ มือไปจับศรี ษะของชายหนุ่ ม เป็ นตามที่
จึงยืน
คาด มันยังบวมอยูเ่ ป็ นก้อนเลย
…………………………………….
 № 28 วิกฤตที่ซ่อนเร้น!
ชายหนุ่ มนิ่ งไป เห็นขอทานน้อยผูนี้ โ้ น้ม
ตัวลงมาด้วยใบหน้าทีพ ่ อกสเี ขียวขุน
่ ผ่านไป
นานก็ไม่อาจดึงสติกลับได้ จนกระทัง่ ได้ยิน
เสยี งเขาดังมา

“ตอนทีเ่ จ้าล้มหัวฟาดก้อนหิน เลือดทีค ่ งั่

ด้านในไปกดทับเสนประสาท้ ข้าเดาว่าน่ าจะ
เป็ นแค่การสูญเสย ี ความทรงจําระยะสน ั ้ พอ
เลือดทีค่ งั่ หายไป เจ้าจะดีขนึ ้ เอง” หลังจาก
เธอปั ดๆ มือแล้วจึงลุกยืนขึน ้ “ดีละ เจ้าฟื ้ น
แล้ว ข้าก็ควรไปเชน ่ กัน”

่ นัน
ได้ยินเชน ้ ชายหนุ่ มก็รอ
้ นรน เขาฝื น
ทนความเจ็บตรงแผลทีท ่ ้องไว้พลางรีบลุกยืน
ขึน
้ มา ก่อนตามไปข้างกายเฟิ่ งจิว่ อย่างกังวล
และไม่สบายใจเล็กน้อย อยากจะพูดอะไร
บางอย่าง แต่ไม่รูจ
้ ะพูดเชน ่ ไร จึงทําได้เพียง
มองอีกฝ่ ายอย่างอํา้ ๆ อึง้ ๆ

หลังจากชายหนุ่ มยืนขึน ้ เฟิ่ งจิ่วนิ่ งไป

ตอนนี ้ เธอเพิ่งสงั เกตว่ารู ปร่ างเขาสูงใหญ่
มาก สู ง เลยเธอไปเกิ น ครึ่ งศี ร ษะเต็ ม ๆ
หนํ าซํา้ ผิวพรรณสีนํ้าผึง้ ก็ช่างลํ่าสน ั หาก
เทียบกับท่านอาผูน ้ ัน
้ ดูเหมือนยังต้องกํายํา
ขึน
้ อีกหน่ อย ยามนี เ้ สอ ื ้ ผ้าชุดทีส ่ วมอยูบ
่ นตัว
เขาคับจนแน่ นเล็กน้อย กล้ามเนื ้อบนแขน
แน่ นขนัด ดูราวกับจะทําให้เสอ ื ้ ปริขาดได้ทุก
เมือ
่

เธอกวาดตามองชายหนุ่ มทีต ่ ามอยูข่ า้ ง

กาย ถามว่า “เจ้าทําอะไร?” เธอก็ชว่ ยคนไป
 ่ นี ต
ตามสะดวก แต่ไม่นึกว่าจะมีปัญหาเชน ้ าม
มาอีก

“ข้า ข้าตามเจ้าไปได้หรือไม่?” ชายหนุ่ ม

มองเธออย่างกระวนกระวาย “ข้าจําอะไรไม่
ได้เลย ซาํ ้ ยังรูจ
้ ก
ั แต่เจ้าด้วย”

้ แถบสด
เสน ี าํ ปรากฏขึน้ บนหน้าผากเฟิ่ ง
จิ่ ว คํา พูด นี ้ ฟั งแล้ว คุน
้ หูนั ก …ตอนที่เ ธอ
ติดตามท่านอาก็เหมือนจะพูดเชน ่ นี ้เหมือน
กัน

“ข้า ข้าจะไม่สร้างปั ญหาให้เจ้าแน่ ”

เฟิ่ งจิว่ กลอกตา พูดไปอย่างไม่เกรงใจ

ว่า “ตัวเจ้านั่นแหละคือปั ญหา”

่ คืนหากไม่ใชเ่ พราะเขา ไหนเลยจะ

เมือ
ต้องเผชิญหน้ากับฝูงหมาป่ าตลอดทัง้ คืน?
ด้วยฝี มือและความเร็ วของเธอ ต่อให้สไู ้ ม่
ไหวก็ยงั หนี ได้พ้น

เธอไม่ ไ ด้ยิ น เสี ย งอะไรอยู่ น าน จึ ง

ชายตาขึน ้ ชาํ เลืองมอง ทว่าเมื่อเห็นกลับ
จังงังไปเล็กน้อย

“ผะ ผูชายร่
้ ่ เจ้าจะร้องไห้ไป
างใหญ่เชน
ทําไม?”

หนุ่ มร่ างยักษ ์ใหญ่กาํ ลังยืนดวงตาแดง

กํา่ นํ า้ ตาตกอยูต ้ อย่างคาดไม่ถงึ ชา่ ง
่ รงนั น
คล้า ยกับ ลูก สะใภ้ต ัว น้ อ ยที่ถู ก กลั่น แกล้ง
แล้วจะไม่ให้เธอตะลึงได้อย่างไร?

“ก็เจ้าไม่ให้ข้าตามไปด้วย…”

เขามองมาอย่างน้อยใจ “ข้าไม่รูว้ า่ ต้อง

ไปทีไ่ หน และก็ไม่รูว้ า่ ต้องกลับไปอย่างไร
เจ้ายังไม่ให้ข้าตามไปด้วยอีก…”

เฟิ่ งจิ่วเอามือก่ายหน้าผากพลางมอง
ท้องฟ้ าอย่างหมดคําพูด เป็ นปั ญหาทีพ
่ บแล้ว
ไม่อาจสลัดได้อย่างทีค ่ ด
ิ เลย…

นี่ ถอ
ื ว่ากรรมตามสนองสน ิ ะ? เธอตาม
ติดคนอืน ่ คนอืน
่ จึงมาตามติดเธอ

ขณะทีเ่ ธอเตรียมจะก้าวเท้าจากไป กลับ

พบว่าคนด้านหลังยังคงยืนบือ ้ อยู่ เขามองเธอ
ด้วยท่าทางอยากตามมาแต่ไม่กล้าตาม เธอ
จึงร้องไปว่า “ยังยืนทําอะไรอยู?่ เดินมาส!ิ ”

“หา…โอ้!” ชายหนุ่ มตะลึงอยู่สก ั ครู่

ก่อนจะพยักหน้าอย่างปลืม ้ ปริ่ม แล้วเดินมา
ด้วยย่างก้าวอันรวดเร็ว เพียงแต่มอื ข้างหนึ่ ง
ยังคงกุมแผลทีท ่ ้องและทนความเจ็บไว้
 ทังสองเดิ
้ นขึน้ เนิ นเขาเข้าไปในป่ า ตอน
นี ้ดวงตาเฟิ่ งจิ่วที่เดินอยู่ชา้ ๆ เป็ นประกาย
รางๆ เธอกวาดมองรอบๆ อย่างสงบเยือกเย็น
แล้วจึงเดินต่อไป

“คือว่า ขะ ข้าควรเรียกเจ้าอย่างไรดี?”
ชายหนุ่ มถามขณะทีต
่ ามอยูข
่ ้างกายเฟิ่ งจิว่

“แล้ว แต่เ จ้า เถอะ” เธอตอบรั บ แบบ

สง่ เดช ไม่ได้สนใจการพูดคุยนี ้

พอได้ยินเชน ่ นัน
้ ชายหนุ่ มคิดแล้วคิดอีก
จึงค่อยถามพร้อมเสย ี งหัวเราะร่ า “เจ้าเด็ก
กว่าข้า เช่นนั น
้ ข้าเรี ยกเจ้าน้องชายดีหรื อ
ไม่?”

“อืม”

เฟิ่ งจิว่ ตอบรับอย่างไม่ใสใ่ จเท่าไหร่ และ

ก็ไม่ได้ฟังว่าเขาพูดอะไรอยู่กน
ั แน่ แต่หน
ั
หน้าเล็กน้อยไปจ้องมองพุม่ ไม้ด้านหลัง

เมื่ อ ได้ยิ น เสี ย งตอบรั บ ของเฟิ่ งจิ่ ว

สุดท้ายใบหน้าเขาก็เผยความยินดี เขากําลัง
จะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับเห็นหนุ่ มน้อย
ขอทานมองไปทางด้านซา้ ย ชายหนุ่ มมอง
ตามสายตาเขาไป พอได้เห็นก็เปลีย ี น้า
่ นสห
…………………………………….
 № 29 หัวเราะอย่างสับปลับ!
“หมาป่ าพวกนัน้ ยังไม่ไปอีก? พะ พวก
มันคิดจะตามไปตลอดเลยรึ?” เขาตกตะลึง
อยูน
่ อ้ ยๆ เดินมาตลอดทาง ไม่ทน ั สงั เกตเลย
ว่าด้านหลังมีหมาป่ าสบิ กว่าตัวตามมา

เขาไม่กล้าจินตนาการเลยจริงๆ ว่าภาย
ใต้สถานการณ ์ที่ไม่ได้เตรี ยมตัวไว้นี้ หาก
้ กระโจนเข้ามาจะมีผลเช่น
หมาป่ าพวกนั น
ไร…

“ไม่เป็ นไร พวกมันไม่กล้าพุ่งเข้ามา

หรอก พวกมันแค่รอโอกาส” เฟิ่ งจิว่ มองแวบ
หนึ่ ง ถอนสายตากลับแล้วเดินต่อไป

เธอรู ด ้ น
้ ีว่าหลังจากใชช ั ้ เชิงที่ทงั ้ ดุรา้ ย
และรุนแรงสงั หารหมาป่ าพวกนัน
้ ก็ขม
่ ขวัญ
พวกมัน ส าํ เร็ จแล้ว พวกหมาป่ าไม่ ก ล้า
กระโจนเข้า มาโดยง่ า ย เพราะพวกมัน รู ้
ั เจนดีว่าผลของการพุ่งเข้ามาคือความ
ชด
ตายอย่างไม่ต ้องสงสยั !

ทว่าก็ไม่เต็มใจนักทีจ ่ นี ้ ดัง
่ ะจากไปเชน
นั น
้ ถึงได้ตามติดพวกเขามา และคอยหา
โอกาส

“จะให้พวกมันตามมาเช่นนี ้ รึ?” ชาย

หนุ่ มถามอย่างตื่นตระหนก นึ กไม่ถึงว่าจะ
ั นิ ด จึงประหลาดใจ
เห็นเขาไม่กงั วลใจเลยสก
อย่างอดไม่ได้

ั ว่าเขาอายุนอ
เห็นชด ้ ยกว่าตน แต่ทาํ ไม
ถึงมีความห้าวหาญและฝี มือเชน ่ นี ไ้ ด้?
 ฝี เท้าเฟิ่ งจิ่วชะงักลง เธอชาํ เลืองมอง
เขาแวบหนึ่ ง “งันเจ้าจะไปไล่
้ ให้หรือ?”

“เอ่อ…ยังไม่ต ้องหรอก ให้พวกมันตาม

ไปเถอะ!” เขาเกาหัวยิม้ ๆ อย่างเหนี ยมอาย

่ นัน
เชน ้ หากมีคนอยูใ่ กล้ละแวกนี ้ ก็จะ
เห็นภาพทีแ่ สนแปลกตา

ด้านหน้ามีสองคนกําลังเดินโซซด ั โซเซ
ิ กว่าตัวเดินตามอยูห
โดยมีหมาป่ าเทาสบ ่ า่ งๆ
ประมาณสามจังพลางแยกเขี
้ ย้ วนํ า้ ลายสอ…

“น้องชาย เจ้าว่าบนหยกประดับนี จ ้ ะเป็ น

่ื ของข้าหรือไม่?” เขายืน
ชอ ่ หยกประดับชน ิ้
หนึ่ งให้เฟิ่ งจิว่ พลางถาม “เดิมทีมน
ั แขวนอยู่
ทีค่ อข้าน่ ะ”

เฟิ่ งจิ่วรับป้ ายหยกมาดู บนนั น

้ สลักตัว
อักษรไว้สามตัวอย่างทีค
่ ด ี ลิน
ิ ไว้ “กวนสห ่ ?”

นํ ้าเสียงสะดุดไปเล็กน้อย เธอเหลียว
่ื กวนสห
มองเขาแล้วพูดว่า “เจ้าชอ ี ลิน
่ ?”

“ข้ารูส ึ ว่าเป็ นไปได้”

้ ก

เธอยื่นป้ ายหยกคืนให้เขา กล่าวอย่าง

้ ๆ “เดิมข้านึ กว่าเจ้าช่อ
ยิม ื เจ้ายักษ ์ทึม ี อี
่ เสย
กน่ ะ!”

กวนสห ี ลิน
่ มองอีกฝ่ ายอย่างหมดคําพูด
และไม่ปริปากอะไรอีกอย่างรูจ้ งั หวะ

ทังสองเดิ
้ นทางไปอีกสกั พัก พวกหมาป่ า
ด้านหลังก็ยงั คงตามอยู่ ไม่มคี วามคิดที่จะ
จากไปเลย

จนกระทัง่ กวนสห ี ลิน

่ ทําจมูกฟุดฟิ ด แล้ว
ฉีกยิม
้ พูดกับเฟิ่ งจิว่ “น้องชาย ข้างหน้ามีคน
พวกเรารีบเดินเถอะ พอถึงด้านหน้าก็แค่ให้
คนพวกนัน ้ ให้พวกเราตามไป เชน ่ นัน
้ หมาป่ า
ทีต
่ ามหลังมาคงไม่กล้าโจมตีเราอีกแน่ ”

“มีคน? เจ้ารูไ้ ด้ยังไง?” เฟิ่ งจิว่ มองๆ ไป

ด้านหน้า นอกจากต้นไม้และใบหญ้า ก็ไม่
เห็นร่างใครเลยสกั คนเดียว

เขาพยักหน้าแรงๆ “มี ต้องมีแน่ ข้าได้

กลิน
่ เนื อ
้ ย่าง”

“กลิ่นเนื ้อย่าง? ทําไมข้าถึงไม่ได้กลิ่น

ล่ะ?” เธอพึมพําเบาๆ ก่อนจะเดินไปข้างหน้า
อีกหน่ อย ตามทีค ่ ด
ิ ไว้ เธอได้กลิน
่ เนื อ
้ ย่าง
และยังได้ยน ิ เสย ี งคนพูดคุยกันอยูร่ างๆ จึง
อดไม่ได้ท่ีจะมองกวนสีหลิ่นข้างกายอย่าง
ประหลาดใจ
 นี่ เขามีจมูกสุนัขรึ?

“เหอะๆ ใชห ่ รื อไม่? ข้าบอกแล้วว่ามี

คน!” เขายิม้ อย่างได้ใจ “พวกเรารีบเดินเถอะ
พอไปถึงด้านหน้า ขอแค่พวกเขายอมให้เรา
้
ตามไปด้วย บนเสนทางนี ต
้ อ ิ กับสต
่ ให้เผชญ ั ว์
ร้ายอีกก็ไม่ต ้องกลัวแล้ว”

“เจ้าคิดว่าคนเขาจะยอมให้พวกเราตาม
ไปตามใจชอบแน่ หรือ?” เธอถลึงตามองเขา
“เพราะข้าเพิง่ จะกินอิม
่ หรอก ถึงได้พาเจ้ามา
ด้วย”

เห็นเขายืนอยูซ ่ ่ือๆ ด้วยใบหน้าทําอะไร

ไม่ถก
ู เฟิ่ งจิว่ ถลึงตามอง ก่อนจะเอ่ยว่า “ทีน ่ ่ี
คือป่ าเก้าหมอบ มีสต ั วร้์ ายมากมาย อันตราย
รอบด้าน เจ้าบอกซวิ า่ หากคนอืน ่ เห็นพวกเรา
สองคนเข้าจะเป็ นเชน ่ ไร?”
 ่ ไร?” เขาถามอย่างอึง้ ๆ ทํา
“จะเป็ นเชน
หน้าเหมือนไม่รูเ้ หตุผล

“เจ้าโง่! ก็คด
ิ แน่ ละ่ ว่าพวกเราเข้าใกล้
พวกเขาคงมีเป้ าหมายอะไร!”

่ นัน
“เชน ้ จะทํายังไงล่ะ?”

เฟิ่ งจิว่ กลอกตาเบาๆ ริมฝี ปากผลิรอยยิม ้

ั ปลับ “ไม่เป็ นไร ข้ามีวธ
สบ ิ อ
ี ยู่ เจ้ารอดูข ้า
แล้วกัน”
…………………………………….
 № 30 จ้องน้องชายข้าทำไม!
หลังจากนั น้ กวนสห ี ลิน่ ตามเฟิ่ งจิว่ เข้า
ใกล้ค นพวกนั ้น อย่ า งเงี ย บๆ คอยสัง เกตุ
การณ ์อยูห ่ ลังต้นไม้ไกลๆ สก ั พักหนึ่ งก่อน
จากนั ้น ค่ อ ยเดิ น นํ า เขาไปด้า นหน้ า อย่ า ง
วางมาด เดิมทีคิดว่าอีกฝ่ ายคงเตรี ยมการ
อะไรให้คนพวกนัน ้ พาพวกเขาไปด้วย กลับ
นึ กไม่ถงึ ตลอดทางเขากลับเดินผ่านบริเวณ
รอบๆ คนพวกนัน ้ ไปโดยไม่สง่ เสย ี ง และไม่
ปรายตามองไปทางคนกลุม ่ นัน้ เลยสก ั นิ ด

แต่คนพวกนั น ้ พลันเห็นการปรากฏตัว
ของทังสองคน
้ จึงระวังตัวกันขึน
้ มาทันใด
หลังจากผูเ้ ป็ นหัวหน้าแอบพินิจมอง ถึงจะ
คลายความระแวดระวังลง เพราะวรยุทธของ ์
ทังสองไม่
้ ได้สูงมากนัก ไม่ได้เป็ นภัยคุกคาม
อะไรสาํ หรับพวกเขา

ทว่าตอนนั น้ เอง ก็ได้ยินพวกพ้องร้อง

ขึน
้ อย่างตืน
่ ตระหนก

“คุณชายสาม นั่นฝูงหมาป่ าขอรับ!”

เพราะเสย ี งร้องตกใจนี ้ ทังสามส ้ ่ค

ี นที่
เดิมนั่ งพักกันอยู่จึงเตรี ยมพร้อมระวังอย่าง
ว่องไว และยามนี เ้ อง เฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ดินไปข้างหน้า
แล้วได้ยินทีพ่ วกเขาพูดกันก็อท ุ านออกมา

“อะไร? ฝูงหมาป่ ารึ? ทีไ่ หนล่ะ? ตรง

ไหน?” เธอถามอย่างร้อนรนพลางก็ลากกวน
ี ลิน
สห ่ ถอยไปรอบๆ คนพวกนัน ้

“พวกเจ้าเป็ นใคร? หมาป่ าฝูงนั น

้ เป็ น
พวกเจ้าลากมาล่ะส!ิ ” ชายวัยกลางคนผูหนึ
้ ่ง
ตะโกนเสย ี งเข้ม มองพวกเขาอย่างขุน
่ เคือง
อยูบ
่ ้าง

“จะเป็ นไปได้อย่างไร?”

เฟิ่ งจิว่ ถลึงตามอง ก่อนกล่าวว่า “พวก

นัน
้ เป็ นหมาป่ านะไม่ใชล ่ ก
ู แมว พวกข้าจะล่อ
มันให้ตามมาได้อย่างไรล่ะ? อีกอย่างถ้ารูว้ า่ มี
หมาป่ าตามมา พวกข้าคงรี บวิ่งหนี ไปก่อน
แล้ว ไหนเลยจะเดินกันมาชาๆ ้ เชน
่ นี ?้ ”

“พีห
่ ก อย่าได้หน ุ หันพลันแล่นไปก่อน
เลย ระวังตัวไว้เป็ นสง่ิ สาํ คัญทีส ่ ด
ุ ในตอนนี !้ ”
ชายวัยกลางคนผูเป็ ้ นหัวหน้าตะโกนเสย ี งทุม้
ตํ่ า “พวกนั ้ น เป็ นสั ต ว ร์ ้ า ยหมาป่ าเทา
ความเร็วสูงยิง่ ทุกคนต้องระวังด้วย”

เฟิ่ งจิ่ ว เห็ น กลุ่ ม พวกเขาตั ง้ วงล้อ ม

ป้ องกันในบริเวณรอบๆ เฉกเชน ่ ผูได้รั
้ บการ
ฝึ กมาเป็ นอย่างดี สว่ นเด็กหนุ่ มเด็กสาวทีอ ่ ายุ
ค่อนข้างน้อยได้รับการคุม ้ กันอยู่ตรงกลาง
เธอลากกวนสห ี ลิ่นเคลื่อนไปใกล้กองกําลัง
ของพวกเขา ทว่าก็แค่เฝ้ าอยูร่ อบนอก มิได้
เข้าไปในวงล้อมป้ องกัน แต่ถึงอย่างนั น ้ ก็
แลกมาด้วยสายตาขุน ่ เคืองของสาวน้อยคน
หนึ่ งในวงล้อมป้ องกัน

“ขอทานน้อย เนื อ้ ตัวเจ้ามอมแมม ออก

ไปห่างๆ ข้าหน่ อย!”

“น้องหญิง อย่าเสย ี มารยาท” เด็กหนุ่ ม

ี งเคร่ ง ไม่คอ
ตะโกนด้วยนํ ้าเสย ่ ยพอใจกับ
ความจองหองและหยาบคายของเด็กสาว

ี ลิน
เขามองเฟิ่ งจิว่ กับกวนสห ่ เอ่ยอย่าง
อบอุน
่ ว่า “ข้าเห็นว่าวรยุทธของพวกเจ้าสอง
์
คนไม่สูง มายืนในวงล้อมป้ องกันนี ้เถอะ!
ความแข็ ง แกร่ งของท่ า นอาพวกเรากั บ
องครักษเป็ ์ นถึงอันดับหนึ่ ง แค่หมาป่ าไม่กส ิ
่ี บ
ตัว ไม่ เ ป็ นปั ญหาใหญ่ ส าํ หรั บ พวกเรานั ก
หรอก”

“ฮ่าๆ ไม่เลว! แค่หมาป่ าไม่ก่ีสิบตัว

เท่านั น
้ เอง พวกเราจะได้ออกกําลังกระดูก
กระเดีย้ วพอดี” ชายร่ างกายกํายําคนหนึ่ ง
ได้ยินคําพูดของเด็กหนุ่ มก็หวั เราะเสียงดัง
พลางกวัดแกว่งขวานใหญ่ในมือ “ข้าใชแ้ ค่
ขวานเดียวก็ฆา่ มันได้ตัวหนึ่ งแล้ว!”

เมือ
่ ได้ยินคําพูดนัน
้ หัวหน้าชายวัยกลาง
คนสา่ ยหัวกับตัวเอง “เถีย ่ หนิ ว ไม่วา่ เมือ
่ ใดก็
อย่าได้ใจจนประมาทศต ั รู ระวังตัวไว้ให้ดี
หากฝูงหมาป่ ากระโจนมาค่อยสู”้
 “ขอรับๆๆ” ชายผูน ้ ัน
้ ขานรับยิม
้ ๆ เขา
จ้องมองฝูงหมาป่ าที่อยู่ไม่ไกล พอเห็นก็
หัวเราะเสยี งดังขึน
้ มาอีก “คุณชายสาม ท่าน
ก็เห็นว่าพวกฝูงหมาอะไรนี่ ไม่กล้าเข้ามา!
ฮา่ ๆๆๆ คงกลัวข้ากันแน่ แล้ว”

เฟิ่ งจิ่ ว ได้ยิ น คํา พูด หลงตัว เองนี ้ จึ ง

หัวเราะเยาะเย้ยไปอย่างอดใจไม่ได้ ถึงค่อย
พูดกับเด็กหนุ่ มว่า “ขอบคุณคุณชายน้อย
ท่านนี ม
้ าก พวกเรายืนอยูต ่ รงนี ก
้ ด
็ แ
ี ล้ว”

“เจ้าหนู เจ้าหัวเราะอะไร? หรือเจ้าคิดว่า

ข้าไม่มีฝีมือพอจะทําให้ฝูงหมานั่ นกลัวจน
ถอยไป?” ชายผูน ้ ัน
้ เลิกคิว้ ขึน
้ ดัง่ อสูรร้าย
มองเฟิ่ งจิว่ เขม็งด้วยสห ี น้าไม่ชอบใจนัก

เฟิ่ งจิว่ ยังไม่ทน ี ลิน

ั พูดอะไร กวนสห ่ ทีอ
่ ยู่
ข้างๆ ก็ดงึ เธอไปด้านหลัง
 เห็นแต่เขาขวางอยูด
่ า้ นหน้า ยืดอกขึน
้
แล้วถลึงตามอง “เจ้ามองน้องชายข้าทําไม!”
…………………………………….
 ตอนที่ 31 ถูกแทงข้างหลัง
เฟิ่ งจิ่วนิ่ งไปเล็กน้อย เธอมองร่ างสูง
ใหญ่ทข่ี วางอยูเ่ บือ้ งหน้าตัวเองอย่างตกใจอยู่
บ้าง ชาํ เลืองมองเขาด้วยความแปลกใจเล็ก
น้อย

ชายที่ช่ือเถี่ยหนิ วเห็นชายหนุ่ มยืดอก

ถลึ ง ตามองมา หลัง จากนิ่ งไปพัก หนึ่ งก็
ี งดัง “ฮา่ ๆๆ! ดีๆๆ เจ้าเด็กนี่ ใจกล้า
หัวเราะเสย
ไม่เบาเลย! ขนาดกับข้าเถีย ่ หนิ วยังกล้ามอง
อาจหาญดี!”

เขาพูดพลางก็ตบบ่าอี กฝ่ ายอย่ างตื่น

เต้น ฝ่ ามือตบลงบนไหล่กวนสห ี ลิน
่ มองจน
เฟิ่ งจิว่ ทีอ
่ ยูด
่ ้านหลังเหยียดริมฝี ปากตรง
 แรงนั่นไม่เบาเลยนะ!

“อือ!” กวนสีหลิ่นโดนตบไปหลายที
กระเทือนถึงแผลทีท ี จนเหงือ
่ ้อง เจ็บเสย ่ ซึม
ทันใด

“แรงเจ้าหนั กไปแล้ว ร่ างกายเขายังมี

แผลอยูน
่ ะ!” เฟิ่ งจิว่ บอก ก่อนจะเดินมาจาก
ด้านหลังแล้วจับมือเขาที่กุมแผลตรงท้อง
ออก ถึงเห็นเลือดซึมออกมาจากบาดแผล
ตามคาด

“เอ่อ…” ชายฉกรรจ ์ผูน

้ ัน
้ ดึงมือกลับ
อย่างเก้อเขิน

“พวกเจ้าดูสิ ฝูงหมาป่ าถอยไปแล้ว” มี

คนพูดขึน ี ง
้ อย่างดีใจ เห็นฝูงหมาป่ าหอนเสย
เบาจากนัน้ จึงหันกายจากไป
 ้ นตรายก็คลีค
ไม่ต ้องต่อสูอั ่ ลายได้ ไม่มี
อะไรทําให้ตืน
่ เต้นไปยิง่ กว่านี อ
้ กี แล้ว

ทีแ
่ ท้จา่ ฝูงหมาป่ าเห็นพวกเฟิ่ งจิว่ เข้าไป
สมทบกับ กองกํา ลัง ถึ ง ได้จ ากไปอย่ า งไม่
เต็มใจนัก ถึงอย่างไรแค่สองคนนัน ้ พวกมันก็
ยังต่อกรไม่ไหว ครัน ้ เพิม
่ มาอีกสามสส ่ี บ
ิ คนก็
ยิ่งเสียเปรี ยบ ย่อมไม่ทนอยู่ต่อกันไม่ยอม
จากไปอยูแ ่ ล้ว

เวลานี ้ เด็กหนุ่ มที่ปริ ปากไปก่อนหน้า

มองเฟิ่ งจิว่ อย่างอบอุน
่ พูดว่า “แผลมีเลือด
ออกแล้ว เจ้ารี บดูอาการพี่ชายเจ้าเถอะ!”
เขาพูดพลางก็ย่ืนขวดยาให้ “ทางข้ามียา
รักษาแผลภายนอกดีๆ อยูส ่ ว่ นหนึ่ ง”

“พีช
่ าย ท่านจะไปยุง่ กับพวกเขาให้มาก
นักทําไม?” เด็กสาวกระทืบเท้า ค่อนข้างไม่
 ั คนแปลกหน้าซ่ึ งไม่รูว้ า่
พอใจที่เขาทําดีกบ
โผลมาจากไหนขนาดนัน ้

“ไม่ต ้องหรอก ตัวข้าเองก็มย ี า” เฟิ่ งจิว่

บอก ก่อนจะพยุงกวนสห ี ลิ่นเดินไปข้างใต้
ต้นไม้ แก้ผ้าพันแผลทีเ่ อวออกให้ แล้วใสย ่ า
ลงไปให้เขาใหม่

“พวกเราไปกันเถอะ!” หลังจากพันแผล
ใหม่เรียบร้อย เธอกล่าวพลางพยุงเขาขึน
้ มา

กวนสีหลิ่นนิ่ งไป เขาพยักหน้าอย่าง

งุนงง “โอ้!” จากนัน้ ถึงจะเดินตามอีกฝ่ ายไป
ข้างหน้าต่อ

พอเห็นพวกเขาสองคนจากไปโดยไม่
พูดไม่จา ชายวัยกลางคนที่เดิมยังเตรี ยม
พร้อมอยู่จงึ คลายความระแวดระวังลง แต่
 ่ กัน เพราะเรื่ องที่
กลับไม่รัง้ พวกเขาไว้เชน
ต้องทําในการเดินทางครัง้ นี ไ้ ม่เหมาะจะให้มี
คนนอกมาอยูด ่ ้วยนัก

กวนสห ี ลิน
่ ทีเ่ ดินมาสกั พักงุนงงอยูใ่ นใจ
จึงถามว่า “น้องชาย ไม่ใชว่ า่ พวกเราต้อง
ลองถามพวกเขาว่าจะให้เราตามไปด้วยได้
หรือไม่รึ? ทําไมไม่ทน ั ถามก็ไปแล้วล่ะ?”

ในปากเฟิ่ งจิ่ ว คาบก้า นต้น หญ้า หาง

หมาจิ ้ง จอก ฝี เท้า เธอทั ง้ นวยนาดและ
เอ้อระเหย ในมือกําลังกวัดแกว่งกิง่ ไม้ ตอบ
อย่างไม่สนใจว่า “ทําไมเราต้องตามพวกเขา
ไปด้วยล่ะ?”

“แน่ นอนว่าเผือ
่ เวลามีอน
ั ตราย พวกเขา
ก็ยงั ชว่ ยเราได้นะ!”
 “ผิดแล้ว”

เธอสา่ ยหน้า บอกว่า “คนเราต้องพึง่ พา

ตัวเอง ถ้าคิดแต่พง่ึ คนอืน ่ ก็ตายแน่ แล้ว อีก
อย่างที่ไปสมทบกับพวกเขาก็เพื่อกําจัดฝูง
หมาป่ านั่น ตอนนี ฝ ้ งู หมาป่ าไม่ตามพวกเรา
แล้ว จะตามพวกเขาไปอีกทําไมกัน?”

กวนสห ี ลิน
่ เกาหัวอย่างมึนงง “ดูเหมือนก็
มีเหตุผล” เขาพูดพลางมองขอทานน้อยด้วย
สายตานับถือ “น้องชาย เห็นชด ั ๆ ว่าเจ้าอายุ
น้อยกว่าข้า แต่กลับฉลาดเก่งกาจกว่าข้า
เยอะเลย”

่ ่ ะสิ เจ้านึ กว่าข้าเหมือนเจ้ารึ? ถึง

“ก็ใชน
ได้ถูกคนใชมี้ ดแทงข้างหลังน่ ะ”

“ถูกมีดแทงข้างหลังอะไร?” เขาถาม
อย่างไม่รูเ้ รื่องรูร้ าว

เฟิ่ งจิว่ เหลียวมองเขาแวบหนึ่ ง ถึงจะพูด

ชา้ ๆ ว่า “แผลของเจ้าโดนแทงจากระยะ
ประชด ิ ซํา้ ยังอาศย ั โอกาสทีเ่ จ้าเผลอโจมตี
จากด้านหลัง เห็นได้ชด ั ว่าเป็ นคนทีเ่ จ้ารูจ
้ ก ั
อยากฆ่าเจ้า ดังนัน ้ บอกว่าเจ้าโง่กย ็ งั ไม่เชอ่ื
อีก”
…………………………………….
 № 32 สหายเก่าจากทิศตะวันตก
ได้ยินคําพูดของเฟิ่ งจิว่ กวนสห ี ลิน
่ นิ่ งไป
ั พัก เขาไม่พด
สก ู ไม่จาอยูน ่ าน ทําแค่ก ้มหัว
ลงน้อยๆ แล้วเดินไปอย่างเงียบเชย ี บ

ทัง้ สองคนไม่ได้เดินตรงกันตลอดทาง
เพราะเฟิ่ งจิว่ ต้องหายาในป่ า ทางทีเ่ ดินอยูจ
่ งึ
ค่อนข้างเอียงไปด้านข้าง โดยเฉพาะหลัง
จากทีส
่ ลัดฝูงหมาป่ าพวกนัน ้ ได้ เธอยิง่ เดิน
ไปยังจุดที่มต ้ ไม้และวัชพืชมากมายซ่ึงอยู่
ี น
ไกลตาออกไปอีก

ตลอดทางเธอเอาแต่เก็บไปเรื่อย จึงเก็บ
ยาทิพย ์ทีม
่ ปี ระโยชน ์มาได้ไม่นอ ้ ย แต่จาก
ระดับของที่น่ี กลับรู ไ้ ด้เลยว่ายาทิพย ์พวกนี ้
เป็ นแค่พวกทีเ่ ห็นกันบ่อยๆ ไม่ได้ลํา้ ค่าอะไร
ถึงอย่างไรในแคว้นเล็กระดับเก้าแห่งนี ้ หาก
อยากจะหาของลํา้ ค่าในบรรดาของชนดี ั ้ ยอ
่ ม
เป็ นไม่ได้เลย

ด้วยเหตุนีเ้ อง พวกเขาทีห
่ ายามาตลอด
ทางจึงมาถึงด้านล่างของยอดเขาลูกหนึ่ ง

ดวงตาคมกริ บของเฟิ่ งจิ่วเห็นว่าใกล้ๆ

ยอดเขามียาทิพย ์พลิว้ ไหวรับลมอยู่ สายตา
จึงเป็ นประกายอย่างอดไม่ได้ “เจ้ารออยูต่ รง
นี น
้ ะ ข้าจะไปเก็บยาทิพยต้นนั
์ น
้ มา” หาอยูต
่ งั ้
นาน เพิ่งจะพบยาทิพย ์ทีม ่ ส
ี รรพคุณกําจัด
รอยแผลเป็ นเจอ จะไม่ให้เธอตื่นเต้นได้
อย่างไร?

“น้องชาย เจ้า เจ้าคงไม่ได้จะไปแล้วไม่

กลับมาอีกใชไ่ หม?” กวนสหี ลิน
่ มองเขาอย่าง
กระวนกระวายใจเล็กน้อย

เฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ดินไปไม่กก

่ี า้ วได้ยน
ิ คําพูดนี ้ก็
ชะงักฝี เท้า เธอเดินกลับมา แล้วหยิบเนื อ ้ ย่าง
จากถุงฟ้ าดินยืน ่ ให้เขา

“ข้าจะไปหายา เดี๋ยวสก ั พักก็กลับมา

เนื อ
้ ย่างชนิ ้ นี เ้ จ้าถือไว้กินซะ อืม ถ้าจะให้ดี
ปี นขึน ้ ไปบนต้นไม้ซะ แบบนี ต ้ อ
่ ให้เจอสต ั ว์
ร้ายก็ไม่ต ้องกังวลแล้ว” เธอมองไปรอบๆ ก็
เห็ น ว่ า ที่ ไ ม่ ไ กลมี ต น ้ ไม้ใ หญ่ ต น้ หนึ่ งสู ง
ตระหง่าน จึงชน ี ้ ิ ว้ พลางถามว่า “ต้นนัน ้ เจ้า
ปี นขึน้ ไปได้หรือไม่? ข้าเก็บยาเสร็จแล้วจะ
กลับมาหาเจ้าตรงนี เ้ อง”

พอได้ยน ิ ว่าขอทานน้อยไม่คดิ จะทิง้ เขา

กวนสห ี ลิน ้ ออกมา “ได้ส!ิ ข้าจะ
่ ถึงจะผุดยิม
ขึน
้ ไปนั่งรอเจ้าบนต้นไม้ เจ้าอย่าลืมกลับมา
หาข้านะ”

“ได้ส”ิ เธอตบบ่าเขา แล้วจึงหันหลังเดิน

ไปทีย
่ อดเขา

กําแพงภูผาค่อนข้างสูงชน ั เธอปี นขึน ้

ไปมือเปล่าก็ลาํ บากอยูห
่ น่ อยๆ บางทีถา้ ก้าว
เท้าไม่ดน
ี ัก หินดินก็จะร่วงลงไป ด้วยเหตุนี้
ทุกก้าวของเธอจึงต้องระวังอย่างมาก

ประมาณหนึ่ งชวั่ ยามจากนัน ้ ขณะทีเ่ ธอ

ค่อยๆ เข้าใกล้ยาทิพย ์ กลับพบว่าด้านข้างยา
ทิพย ์มีโพรงเล็กๆ อยู่ ในโพรงนั น ้ มีงพ ิ สี
ู ษ
เขี ย วขนาดหนาเท่า หนึ่ งนิ ้ ว มือ กํา ลัง นอน
พลางแลบลิน ้ ขู่ จ้องมองเธอด้วยดวงตาดุรา้ ย
กระหายเลือด

เธอมองอยูส
่ กั พัก นอกจากโพรงเล็กๆ
นั่นแล้ว ด้านข้างยังมีอก
ี หนึ่ งโพรงเล็ก เห็น
ได้ชดั ว่าเชอ
่ื มถึงกัน

หากอยากจะเก็บยาทิพย ์ต้นนั น ้ ก็ตอ ้ ง

จัดการงูตวั นี ้เสียก่อน เมื่อหมายมัน ่ ปั ้ นมือ
แล้ว หลังจากเธอกวาดสายตามองไปรอบๆ
จึงค่อยขุดหินก้อนใหญ่ขนาดเท่ากําปั ้ นก้อน
หนึ่ งบนกําแพงหินดินมา จากนั น ้ ปี นขึน ้ ไป
ใกล้อีกนิ ด ขณะทีง่ ต ้ ขยับออกมาสงั เกตุ
ู วั นัน
การณ ์ด้านนอกเพียงเล็กน้อย เธอก็ใชก ้ อ้ น
หินในมือปิ ดโพรงนัน ้ ไว้

ในชว่ งเวลานัน ้ เอง งูตวั นัน

้ เลือ
้ ยออกมา
ส่ ง เสี ย งขู่ฟ่ อจากโพรงเล็ ก อี ก โพรงอย่ า ง
รวดเร็ว พร้อมอ้าปากเผยเขีย้ วพิษพุง่ มากัดที่
ข้อมือของเธอ

จะพูดว่าเร็วก็เร็ว เฟิ่ งจิว่ ดึงกริชออกมา

ฟั นทันใด หัวงูทโ่ี ผล่ออกมาถูกคมมีดฟั นจน
ขาด ร่างงูร่วงตามลงไป ตอนนี ้ เธอถึงจะขุด
ยาทิ พ ย ์ออกมาใส่ ล งในถุ ง ฟ้ าดิ น อย่ า ง
ระมัดระวัง

“ฮู!่ เหนื่ อยชะมัด!”

เก็บยาแล้วเธอก็ปีนไปถึงด้านบน อยาก
จะลองดูสภาพแวดล้อมรอบๆ จากทีส ่ งู แต่
กลับเห็นยาทิพย ์ที่มีกลิ่นอายพลังวิญญาณ
แผ่กระจายอยู่รางๆ ตรงริ มขอบเข้าโดย
บังเอิญ จึงขุดมันใสล ่ งถุงฟ้ าดินอย่างดีอก
ดีใจ

“โชคดีไม่เบาเลย ไม่นึกว่าจะหายาทิพย ์
เจอตังสองต้
้ นจากตรงนี ้ดว้ ย” เธอพูดยิม
้ ๆ
ขณะยืนมองลงไปจากยอดเขา เธอเห็นว่า
ทางฝั่ งตะวันตกมีกองกําลังหนึ่ งกําลังเดิน
หน้าเข้าไปในป่ าลึก

ชายหนุ่ มรูปงามคนทีเ่ ป็ นหัวหน้าสวมชุด

สขี าว เขาคือคูห ่ มันของเจ้าของร่
้ างคนก่อน
หรื อมู่หรงอีเ้ ซวียนท่านอ๋องสามแห่งแคว้น
แสงสุริยนั และสาวน้อยคนนัน ้ ทีต ่ ามอยูข ่ ้าง
กายเขา นางสวมชุดกระโปรงสฟ ี ้ านํ า้ ทะเล
สดใส มาพร้อมใบหน้าทีเ่ ฟิ่ งจิว่ คุนเคยเกิ
้ นจะ
เปรียบ…
…………………………………….
 № 33 ความแปลกหน้า
และความคุ้นเคย!
“ชา่ งบังเอิญจริงๆ นะ!” เธอพึมพําเสย
ี ง
เบา แววตามีความเย็นเยือกไหลเวียนอยู่
น้อยๆ

เมืองอวิน ๋ เยวีย
่ ไม่ใกล้กบ
ั ทีน
่ ่ี เลย ต่อให้
้
รีบเดินทางก็ต ้องใชเวลาหลายวั น แล้วนางจะ
มาถึงทีน่ ่ี ได้อย่างไร? หนํ าซํา้ มูห ่ รงอีเ้ ซวียน
คนนัน ้ ก็มาด้วย?

สายตาเธอชะงักอยูท ่ ร่ี ่างของมูห่ รงอีเ้ ซวี

ยนสก ั พัก เห็นได้ชด ั ว่าเขาไม่รูเ้ ลยว่าเฟิ่ งชงิ
เกอคนนั น ้ ไม่ใชเ่ ฟิ่ งชงิ เกอคนก่อนหน้านี อ ้ ก
ี
แล้ว เวลานี ้ เธอยังแปลกใจอยูน ่ ิ ดหน่ อย หรือ
ว่าชายหนุ่ มจะจําได้เพียงใบหน้าเดียว?

สายตาเธอไม่ได้หยุดอยู่ท่ร ี ่ างพวกเขา
นานเกินไป เพราะไม่นานนั กเธอก็พบว่า
บริเวณรอบๆ ไม่วา่ จะใกล้หรือไกลล้วนมีกอง
กําลังไม่น้อยต่างกําลังเดินเข้าไปในป่ าลึก
กองกําลังเหล่านี ม้ ที งที
ั้ ห
่ า่ งไกลกัน และอยู่
ใกล้กันเพียงไม่กส
่ี บิ เมตร

เมือ่ นึ กถึงสง่ิ ทีต

่ อ้ งพบเจอบนเสน ้ ทางนี ้
แววตาเธอสน ั่ ไหวเล็กน้อย ก่อนจะคิดในใจ
ว่า ‘สว่ นลึกของป่ าเก้าหมอบนี ม ้ ข
ี องอะไรกัน
แน่ ? ถึงสามารถทําให้คนพวกนี ว้ ง่ิ แจ้นเข้าไป
ในป่ าลึกได้?’

ขณะทีค ่ ดิ อยู่ ก็พลันรูส ึ ว่ามีดวงตาอัน

้ ก
ดุรา้ ยกําลังจ้องมองเธอ เธอหันกลับไปทันที
พอเห็นก็เลิกคิว้ อย่างอดไม่ได้ “หมีดาํ ?”
 ตรงทีห่ า่ งจากเธอไปไม่ถงึ ห้าเมตรมีหมี
สดี าํ ตัวใหญ่สงู ประมาณสองสามเมตรนอน
ควํา่ อยู่ มันแยกเขีย้ วและมองเธออย่างดุรา้ ย
ร่างโค้งตํา่ ลงน้อยๆ ราวกับคิดจะแอบเข้าใกล้
เธอ แต่ถก ู เธอพบเข้าก่อน จากนั น ้ ได้ยิน
เสียงหมีดาํ ยักษ ์เงยหน้าขึน้ คํารามแล้วกระ
โจนเข้ามาในทันที

“กรร!”

หมี ด าํ ค าํ รามอย่ า งหั ว เสี ย พื ้น ดิ น

สะเทือนจนสน ั่ ไหวอยูน ่ อ ี งร้องของมัน
้ ยๆ เสย
กระจายมาจากพืน ้ ทีส
่ งู แทบจะกึกก้องไปทัว่
บริเวณโดยรอบในชวั่ ขณะ ทําให้ทังคนและ ้
ม้าบนถนนในป่ าด้านล่างต่างก็ได้ยิน

เมือ ่ เผชญ ิ หน้ากับหมีดาํ ตัวใหญ่ขนาดนี ้

เฟิ่ งจิว่ ไม่รูส ึ ว่าตัวเองมีความเป็ นไปได้ทจ
้ ก ่ี ะ
 ้ นะ เธอสบโอกาสขณะทีม
สูช ่ น
ั กระโจนมา
อย่างกะทันหันก้มตัวลงแฉลบผ่านไป พอ
้ ี เท้า
พลังเร้นลับพรั่งพรู ออกมา ก็ค่อยใชฝ
แปลกประหลาดหนี ลงไปจากเขา

“กรร กรร!”

หมียกั ษดํ์ ากระโจนใสอ ่ ากาศ มันแหงน

หน้าสง่ เสยี งคํารามสองครัง้ ร่างใหญ่โตลุก
ยื น แล้ว ไล่ต ามเฟิ่ งจิ่ว ไปด้ว ยความเร็ ว ที่
ว่องไวเป็ นทีส่ ดุ

“เวรล่ะ! ยังมีอก
ี ตัว!”

พอเฟิ่ งจิ่วที่ว่งิ แฉลบลงเขาไปเห็นหมีสี

นํ า้ ตาลวิง่ ออกมาตรงหน้า จึงพลังปากสบถ
้
อย่างไม่อาจทนได้ “โชคอะไรของเราเนี่ ย?”
ดวงตาเธอหันมองเพือ ่ หาหนทางหนี …
 พอเหล่ากองกําลังทีก ่ าํ ลังเดินเข้ามาจุด
ลึกทีส
่ ด
ุ ตรงรอบๆ ยอดเขาได้ยินเสย ี งหมีดาํ
คํารามลอยมาจากทีส ่ งู ฝี เท้าก็ชะงักลงอย่าง
อดไม่ได้ แล้วเงยหน้ามองขึน ้ ไป

้ น
หมีดาํ มีพลังต่อสูที่ ่ าสะพรึง และหมีดาํ
ในป่ าเก้าหมอบก็ไม่ใชห ่ มีดาํ ทัว่ ไป แต่เป็ น
ั วร้์ ายขันสู
สต ้ งระดับสอง

ต่อให้นักรบสบ ิ กว่าคนทีม่ พ
ี ลังเร้นลับขัน ้
ต้นอยากฆ่าหมีดาํ ขันสู้ งระดับสองสก ั ตัว ก็
แทบจะพูดได้เลยว่าไม่อาจทําได้ ด้วยเหตุนี้
ถ้าเป็ นคนทีม
่ าด้านในต่างรูด
้ ี หากพบเห็นหมี
ดําอยู่ไกลๆ ก็ตอ ้ งหลบเลี่ยง ไม่ควรสูก ้ น
ั
ตรงๆ

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนทีอ
่ ยูใ่ นป่ าพลันเป็ นกังวล
ฝี เท้าเขาชะงักลง แล้วหันมองขึน ้ ไปบนยอด
เขาในทันที

“พีม
่ ห
ู่ รง เป็ นอะไรรึเจ้าคะ?” ใบหน้างาม
พริ ง้ ของเฟิ่ งชิงเกอในชุดกระโปรงสีฟ้านํ ้า
ทะเลสดใสเผยความแปลกใจ พอเห็นสายตา
เขาจับจ้องบนยอดเขาไม่วางตา นางจึงอด
แหงนมองตามสายตาเขาไม่ไ ด้ แต่ก็ ไ ม่
พบเห็นอะไร

“ไม่มีอะไร” เขาส่ายหัวและยิม ้ อย่าง

อบอุน ่ พอมองคนข้างกาย เขากลับมีความ
รูส ึ แปลกหน้าทีย
้ ก ั เจนขึน
่ ง่ิ ชด ้ เรื่อยๆ

ราวกับว่า…

คนตรงหน้าไม่ใชเ่ ฟิ่ งชงิ เกอคนนัน

้ ทีเ่ ขา
รูจ
้ กั เพราะจากทีอ่ ยูด
่ ้วยกันมาหลายวัน เห็น
ชด ั ๆ ว่านางอยูต
่ รงหน้า แต่เขากลับไม่รูส ึ
้ ก
ถึงความหวัน ่ วันคืนเก่าๆ
่ ไหวเชน

ทว่าสายตาทีพ ่ น
ิ ิ จมองเขาอยูเ่ มือ
่ ครู่นัน
้
แม้จะไม่รูว้ า่ มาจากใคร แต่กลับทําให้เขาคุน ้
เคยอย่างอธิบายไม่ได้…
…………………………………….
 № 34 การเปลี่ยนแปลงที่น่า
ตกใจ!
สายตาสงบนิ่ งลุม ่ ลึกทีเ่ ขามองมา ทําให้
ใจนางกระวนกระวายอยูบ ่ ้าง มือหนึ่ งลูบหน้า
เบาๆ พลางถามเสย ี งอ่อน “พีม ่ ห
ู่ รง ทําไมถึง
มองข้าเชน ่ นัน
้ ล่ะเจ้าคะ? บนหน้าข้ามีอะไร
ติดอยูห
่ รือ?”

เขาไม่ตอบกลับ แค่ยิม ้ อย่างสง่างาม

“พวกเราไปเถอะ!” จากนัน
้ จึงก้าวเดินไปข้าง
หน้าต่อ

เฟิ่ งชิงเกอชะงักเล็กน้อย แล้วจึงเดิน

เคียงข้างเขาเข้าไปในสว่ นลึกของป่ า
 ระหว่างทีเ่ ดิน นางหันหน้ามองเสย ี ้ วหน้า
อันสง่างามและหล่อเหลาของเขาอยูบ ่ อ ่ ยครัง้
เขาทังสมบู
้ รณ ์แบบและอ่อนโยนเชน ่ นี ้ ทําให้
หัวใจดวงนี ข
้ องนางยิง่ ถลําลึก หลงทาง และ
หวัน
่ ไหวเพราะเขาอย่างควบคุมไม่ได้ เกรง
ว่านางคงต้องแบกใบหน้าผูอ ้ น ้ วี ต
่ื ใชช ิ และ
นางก็จะไม่เสยี ใจภายหลังด้วย…

อี ก ด้ า น ต อ น นี ้ เ ฟิ่ ง จิ่ ว ก ลั บ อ ยู่ ใ น

สถานการณ ์ลําบากนิ ดหน่ อย เพราะหมีดาํ
ยักษสองตั
์ วด้านหลังไล่ตามเธอมาติดๆ ชวั่
ยามกว่าแล้ว

เดิมทีนึกว่าสามารถสลัดพวกมันทิง้ ไป
ได้ง่ายๆ ใครจะรู ้ การวิง่ ของหมีสองตัวกลับ
เร็วอย่างคาดไม่ถงึ หนํ าซํา้ การสน ั่ ไหวของ
พืน ี งหมีคาํ รามทีด
้ ดินในขณะทีว่ ง่ิ กับเสย ่ งั มา
จากด้านหลังไม่หยุดหย่อน ทําให้เธอไม่อาจ
ชะลอความเร็วลงได้เลย

ความเร็วไม่อาจชาลง ้ แต่จะวิง่ ไปตลอด

่ นี ้ ต่อให้เป็ นเทพเซย
เชน ี นก็ยงั รับไม่ไหวนะ!

“อ๊าก! อย่าตามมาอีกเลย ถ้าทําให้ข้า

้ บพวกเจ้าแน่ !” เธอเงยหน้า
โกรธ ฉันจะสูกั
ตะโกนเสียงดัง ความเร็ วไม่ลดลง แต่ลม
หายใจกลับหอบน้อยๆ แล้ว

ก็แค่เก็บยาทิพย ์พวกมันมาต้นเดียวเอง
ทํา ให้ต อ้ งวิ่ ง ไล่ เ ธอติ ด ต่ อ กัน กว่ า ชั่ว ยาม
ขนาดนี เ้ ลยหรือ?

“กรร! กรร!”

ส่ิ ง ที่ ต อบรั บ เธอคื อ เสี ย งหมี ส องตั ว

คําราม และความเร็วทีไ่ ม่ลดลงจากด้านหลัง
 พอเห็นว่าตรงหน้ามีตน ้ ไม้ใหญ่แข็งแรง
อยู่ เธอหอบหายใจพลางหันกลับไปมอง แล้ว
เร่ งฝี เท้าวิ่งไปด้านหน้า ยามเข้าใกล้ตน ้ ไม้
ใหญ่คอ ่ ยใชส ้ องขากระโดดสองแขนปี นขึน ้
ไป อาศย ั กิง่ ไม้หนึ่ งปี นขึน
้ ไปบนต้นไม้ใหญ่
นัน
้

“ฮู!่ เหนื่ อยแทบตาย”

ไม่ ว่ิ ง แล้ว เธอนั่ ง หอบหายใจอยู่ บ น

ต้นไม้ เห็นหมีดาํ ยักษสองตั
์ วนัน
้ ตามมาถึงใต้
ต้นไม้ในระหว่างทีเ่ ธอหายใจไปไม่กค ่ี รัง้ นึ ก
ไม่ถงึ ว่าพวกมันคิดจะปี นขึน ้ มาด้วย ยังดีท่ี
ต้นไม้ทเ่ี ธอเลือกนอกจากจะแข็งแรงพอตัว
ลําต้นก็ยงั เกลีย้ งเกลาและลื่นจนไม่อาจปี น
ขึน
้ มาได้ง่ายๆ

“ตึง!”
 เป็ นไปตามคาด ตัวหนึ่ งในนัน ้ พอปี นขึน
้
มาห่างจากพืน ้ ได้ประมาณเมตรหนึ่ งก็ตกลง
ไปนอนสข ่ี าชฟี ้ ้ า เห็นแล้วเธอหัวเราะขึน้ มา
อย่างอดไม่ได้

“แต่วา่ ยาทิพยต้นนี
์ ้ าอะไรกัน? ถึง
ใ้ ชทํ
ทําให้พวกมันตามมาตลอดไม่ยอมปล่อย?”
เธอหยิบยาทิพยที์ เ่ ก็บมาก่อนหน้านี อ ้ อกจาก
ถุงฟ้ าดินมาดู เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน ตอน
้ าอะไร
แรกก็ไม่รูว้ า่ มันใชทํ

“กรร กรร!”

พอหมีสองตัวใต้ตน ้ ไม้เห็นเธอหยิบยา
ทิพยออกมา
์ ทันใดนัน ี งดังขึน
้ ก็คาํ รามเสย ้ อีก
เมือ
่ ปี นขึน
้ ไปไม่ได้ หมีทงสองตั
ั้ วจึงชว่ ยกัน
ออกแรงผลักต้นไม้ ราวกับอยากจะเขย่าให้
เธอร่วงลงมา
 ต้นไม้สน ั่ ไหวขึน้ ทันใด ทําเอาเฟิ่ งจิ่ว
เกือบตกลงไป มือหนึ่ งเธอเกาะต้นไม้ไว้
พลางก็ตะโกนไปด้านล่าง “พวกเจ้าพอได้รึ
ยังเนี่ ย? อยากจะเอายาทิพยจากข้าคื
์ นไปเรอ
ะ? พวกเจ้าแค่คด ิ ก็อย่าได้คิดเลย”

“กรร! กรร กรร กรร!”

หมีสองตัวคํารามเสย ี งดังสนั่ นอย่างขุน

่
เคือง เขย่าจนเฟิ่ งจิว่ ทีอ
่ ยูบ
่ นต้นไม้คิดว่าคง
อยูต
่ อ
่ ไม่ได้แล้ว ดังนัน้ หลังจากเก็บยาทิพยก็์
มองไปรอบๆ คิดจะกระโดดจากต้นไม้ต้นนี ้
ไปต้นอืน่ แล้วหาโอกาสหนี

ทว่า ขณะทีเ่ ธอยืนขึน

้ มา ท้องฟ้ าก็พลัน
ี งดังครืน ประหนึ่ งเสย
มีเสย ี งฟ้ าร้องทุมตํ
้ า่ นัน
้
กําลังดังกระจายอยู่บนชน ั ้ เมฆ อานุ ภาพ
กดดันอันทรงพลังปกคลุมลงมาจากชนเมฆ ั้
ด้านบน กลิน ่ อายของแรงกดดันทีแ
่ สนหนัก
หน่ วงหมุนวนเป็ นลมกระโชก พัดจนต้นไม้
ทังหมดในป่
้ าโยกไหว ใบไม้ร่วงเม็ดทรายต่าง
ก็ม ้วนลอยขึน
้

“บรูว้ …”

“กรร!”

“โฮก!”

เสียงตื่นตกใจของเหล่าสต ั ว ์ดังขึน
้ มา
โกลาหลวุน
่ วาย ดังระงมสูงตํา่ อยูภ
่ ายในป่ า

และตอนนี ้ เฟิ่ งจิว่ เห็นว่าหมียกั ษสองตั

์ ว
ใต้ต้นไม้ก็หมอบลงตัวสน ั่ งันงกไม่หยุด คุดคู ้
กันอยูบ
่ นพืน้ …
…………………………………….
 № 35 สัตว์เทวะในตำนาน!
เมือ
่ รูส ึ ถึงแรงกดดันทีป
้ ก ่ กคลุมอยูก ่ ลาง
อากาศ เธอแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้ า
อย่างตืน ่ ตกใจ ตอนนี เ้ ธอเห็นทัว่ ผืนเมฆบน
ฟ้ าปรากฎสีเปลวไฟเป็ นประกาย หนํ าซํา้
เหล่าเมฆสเี พลิงค่อยๆ ก่อตัวเป็ นรูปหงสไฟ ์
สยายปี กตัว หนึ่ ง ช่ า งเจิ ด จรั ส เป็ นที่ สุ ด
งดงามจนไม่อาจเบนสายตาออกไปได้…

และในเวลาเดียวกันนี ้ ทิวทัศน ์ผิดแผก

แปลกตาบนท้องฟ้ าก็สน ั่ สะเทือนไปทุกฟาก
ฝั่ ง แทบทุกแว่นแคว้นโดยรอบแคว้นแสง
สุริยนั ล้วนเห็นภาพประหลาดบนผืนฟ้ า เหล่า
ผูแ้ กร่ งกล้ามากมายพากันตื่นเต้นเป็ นอย่าง
มาก
 “ปรากฏการณ ์ฟ้ าเปลีย ั วเทวะถื
่ น! สต ์ อ
กําเนิ ดแล้ว!”

“เมฆสเี พลิง เป็ นรูปหงส!์ สวรรค!์ หงส ์

ไฟ สต ั วเทวะในตํ
์ านาน! สต ั วเทวะในตํ
์ านาน!
เร็วเข้า!”

หลั ง จากยอดฝี มื อ ในแต่ ล ะพื น ้ ที่ ต ก

ตะลึงกันไป พวกเขาก็มงุ่ ไปยังป่ าเก้าหมอบ
ในแคว้น แสงสุ ริ ยั น กัน อย่ า งตื่ น เต้น และ
อัศจรรยใจ ้
์ บ้างก็ใชดาบบิ น ควบสต ั วร้์ ายบิน
ไป หรือใชข ้ องวิเศษทีบ
่ น
ิ ได้ไกลพันลีใ้ นวัน
เดียว…

พวกเขามีเป้ าหมายเพียงหนึ่ งเดียว นั่น

คือต้องแย่งชงิ สต ั ว ์เทวะในตํานานที่เพิ่งถือ
กําเนิ ดนัน
้ มาให้จงได้!
 ผูบ ้ าํ เพ็ญบางสว่ นที่แข็งแกร่ งไม่พอจะ
แย่งชงิ กับผูแกร่
้ งกล้าพวกนัน ้ พอเห็นพวกผู ้
แกร่งกล้าต่างพากันออกเดินทางไปยังป่ าเก้า
หมอบแคว้น แสงสุริ ยัน ก็ อ ดถอนหายใจ
น้อยๆ ไม่ได้ “สต ั วเทวะกลั
์ บปรากฏตัวใน
แคว้นเล็กๆ ระดับเก้าอย่างแคว้นแสงสุริยน ั
ชา่ งนึ กไม่ถงึ เลยจริงๆ!”

“ไม่รูเ้ ลยว่าคนแบบไหนกันทีจ ั ว์
่ ะได้สต
เทวะตนนัน้ ไป?”

“เหล่าผูแกร่
้ งกล้าจากแต่ละทิศต่างก็รีบ
ไปกัน แสงสุริ ยัน แคว้น เล็ ก ๆ คงไม่อ าจ
ปกป้ องสตั วเทวะตนนั
์ น้ ได้ ข้าเดาว่าคงจะถูก
คนของแคว้นอืน ่ ชงิ ไป”

“เหอะๆ ก็ไม่แน่ หรอก มีใครไม่รูบ

้ ้างว่า
ั วเทวะโบราณเป็
สต ์ นโอกาสครัง้ ใหญ่ ข้าว่า
เมฆมงคลของสัต ว ์เทวะปรากฏอยู่ เ หนื อ
แคว้นแสงสุริยน ั ทีน
่ ั่นก็ต ้องมีคนทีม
่ โี ชคอัน
ยิง่ ใหญ่เป็ นแน่ ”

“ก็ใช่ ถึงอย่างไรในปี นัน

้ ทีม
่ งั กรเขียวถือ
้ งกล้าก็ชงิ นํ าหน้าเร่งรีบไป
กําเนิ ด เหล่าผูแกร่
กันไม่ใชร่ ึ? สุดท้ายแต่ละคนก็ไม่ได้พบเจอ
มัน”

“พูดมาก็แปลก มังกรเขียวถือกําเนิ ดมา

สบิ กว่าปี แล้ว แต่สบิ กว่าปี มานี น
้ อกจากภาพ
แปลกตาในปี นัน ้ ทุกแห่งหนก็ไม่เคยได้ยินว่า
มีมงั กรเขียวโบราณปรากฏ ไม่รูจ ้ ริงๆ ว่าคน
ทีก่ ลายเป็ นเจ้าของมันคือผูใดกั
้ นแน่ ?”

“พอสตั วเทวะปรากฏตั
์ ว ทุกทิศสะเทือน
เลือ
่ นลัน
่ อนาคตคงได้รูก
้ น
ั แน่ นอน”
 หลายคนมองไปทางแคว้น แสงสุริ ยัน
แล้วพูดในใจว่า ‘สต ั วเทวะโบราณปรากฏขึ
์ น
้
อีกตัวแล้ว ดูทา่ จะมีเรื่องเกิดขึน
้ แน่ …’

และในป่ าเก้าหมอบ ผูค

้ นเหล่านัน
้ ทีม
่ า
ยังป่ าลึกก็ประหลาดใจกันอย่างยิง่

“ดูส!ิ นั่นเมฆเพลิง เป็ นรูปหงส!์ สต

ั ว์
์
เทวะหงสไฟจะถื อกําเนิ ด!”

“ได้ยน ั วเทวะถื
ิ ว่าจะมีสต ์ อกําเนิ ด กลับ
ไม่นึกว่าจะเป็ นสตั ว ์เทวะโบราณ ดีย่ิงนั ก!
พวกเราต้อ งรี บ ไปก่ อ นคนอื่ น ๆ เพื่ อ ผู ก
ั ญาสต
สญ ั วเทวะในตํ
์ านาน!”

สว่ นหลิงโม่หานทีอ ่ ยู่สว่ นลึกสุดของป่ า

เก้าหมอบ พอเห็นภาพแปลกตาบนท้องฟ้ า
ในดวงตาทีล ่ ก ี ววประหลาดใจ “หงส ์
ึ ลํา้ ก็มแ
 ั วเทวะในตํ
ไฟ สต ์ านาน?”

แม้จะแปลกใจที่ได้เห็นสญ ั ลักษณ ์ของ

สตั ว ์เทวะในตํานานปรากฏขึน ้ ที่แคว้นเล็กๆ
ระดับเก้าอย่างแคว้นแสงสุริยน ั ต ์ แต่การเดิน
ทางครั ง้ นี ้เขาไม่ได้มาเพื่อสต ั ว ์เทวะตัวนั น
้
เขายังมีเรื่องทีส่ าํ คัญกว่าต้องทํา

ดังนัน้ หลังจากดึงสายตากลับ เขาก็เดิน

ไปยังทีจ
่ ด
ุ หมายต่อ…

ั แห่งในป่ า เฟิ่ งชิงเกอที่เห็น

ที่ไหนสก
ภาพปรากฏการณ ์บนท้องฟ้ าดึงร่ างมูห ่ รงอี ้
เซวียนข้างกายด้วยความยินดีทย ่ี ากจะปิ ดบัง
“พีม ู่ รง ท่านดูสิ เป็ นหงสไฟ
่ ห ์ ั วเทวะใน
สต ์
ตํานานเจ้าค่ะ!”

นางตืน
่ เต้นใจ ในใจตังมั
้ น ั วเทวะ
่ ว่าสต ์
 ์
หงสไฟนี ต
้ ้องเป็ นของตนแน่ !

ครัน
้ มู่หรงอีเ้ ซวียนเห็นรู ปหงสไฟ ์ ใน
ดวงตาเขาก็เผยความแปลกใจ “สต ั วเทวะใน
์
ั วเทวะ”
ตํานานตัวนี เ้ ป็ นถึงราชาแห่งสต ์

่ พูดออกไป ก็เห็นว่าในเมฆสเี พลิงนัน

เมือ ้
ี งหนึ่ งดังขึน
มีเสย ้ ราวกับเสยี งร้องของหงสที์ ่
แว่วมาจากอดีตกาล หลังจากนัน ้ แสงสที อง
แวววับ จับ ตาก็ ส าดส่อ งลงมาจากฟากฟ้ า
ประหนึ่ งดาวตกทันใด…
…………………………………….
 № 36 เก็บไข่สัตว์เทวะมา
โดยไม่เสียอะไร!
ทุกคนในป่ าเก้าหมอบเพียงได้ยินเสย ี ง
ครืนดังสนั่นไปทัว่ แสงสท ี องทีม
่ าพร้อมกลับ
กลิ่ น อายแก่ ก ล้า เคลื่ อ นออกจากจุด ที่ม ัน
ตกลงมา กระแสลมรูปร่างคล้ายลายคลืน ่ นํ า้
ทีม
่ องเห็นได้ดว้ ยตาเปล่าพุง่ ออกไป พัดพา
ต้นไม้รอบๆ จนล้มลงไปด้านเดียวกัน

ั วเทวะถื
“เร็วเข้า! สต ์ อกําเนิ ดแล้ว! รีบไป
ทีน
่ ั่นเร็ว!”

ผูค
้ นในป่ าเก้าหมอบตะโกนกันอย่างตืน ่
เต้น แล้ววิง่ ห้อตรงไปยังบริเวณทีม ี งดัง
่ เี สย
มาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย หากชา้ แม้
เพียงก้าวเดียวก็จะโดนคนอืน
่ ตัดโอกาสแรก
ไป…

แต่ในขณะทีแ ่ สงสท ี องนั น ่ งจาก

้ สาดสอ
บนฟ้ าลงมาในป่ า ไม่มใี ครรูเ้ ลยว่ามันร่วงลง
มาข้างต้นไม้ทีเ่ ฟิ่ งจิว่ อยู่

ทัง้ แรงกดดันมหาศาลและกระแสลม
ต่างสะเทือนจนต้นไม้ใหญ่ลมไปด้านหนึ่ ง
ต่อให้คนสองคนโอบเอาไว้ก็ยงั โอบไม่อยู่
แม้แต่รากก็แทบจะถูกถอนขึน ้ มา แน่ นอ
นว่าเฟิ่ งจิ่วที่อยู่บนต้นไม้ก็ถก ู กระแสลมพัด
ตกลงมาบนพืน ้ ดิน ก่อนจะกลิง้ ร่วงลงไปใน
หลุมใหญ่ทถ ่ี ก
ู เสยี งดังก้องนั น
้ พุง่ ชนจนเป็ น
หลุมใหญ่ยก ั ษ์

ภายใต้แ รงกดดัน มหาศาล เธอรู ้สึ ก

หายใจไม่ทน
ั และขาดอากาศ ผิวหน้าถูก
กระแสลมรุนแรงพัดจนเริ่มเจ็บ ไม่อาจลืมตา
ขึน
้ มาได้เลย

“อืม
้ !”

พอตกลงไปในหลุมใหญ่ ท้องเธอชนเข้า
กับของบางอย่างทีน
่ ู นขึน
้ มาใต้ร่าง เจ็บจน
เธอต้องร้องครวญคราง และในตอนนี ้เอง
แรงกดดันและกระแสลมรอบข้างก็ ค่อยๆ
สลายไป

หลังจากความรู ส ้ ึกขาดอากาศหายใจ
นัน้ จางหาย เธอถึงจะมีแรงลุกยืนขึน ้ มา เห็น
ว่ า ของที่ นู นอยู่ นั้ น คื อ ไข่ ท่ี มี แ สงสี ท อง
แวววับ!

“เป็ นไข่หงสตั์ วนั น

้ ที่ปรากฏบนท้องฟ้ า
หรือ?”
 สายตาเธอแปลกใจเล็กน้อย ไม่ได้ตน ่ื
ตาตืน่ ใจ มีเพียงความฉงนสงสยั พืน ้ ทีท
่ วั่ ป่ า
เก้าหมอบกว้างใหญ่ขนาดนั น้ ทีอ่ ่น
ื มีไม่ตก
แต่กลับมาตกตรงทีเ่ ธอ?

“ถ้าหยิบไปเฉยๆ ไม่ได้คงไม่หยิบ ในเมือ

่
ตกมาใต้เท้าเรา มันก็เป็ นของเราแล้ว”

เธอสงสย ั อยู่แค่ชวั่ ขณะก็อุม้ ไข่ใบนั น

้
้ มาดู เห็นแสงสีทองที่ประกายออกมา
ขึน
ลวดลายซั บ ซ อ ้ นที่ เ ดิ ม เคยปรากฎอยู่ บ น
เปลือกไข่กห็ ายไปพร้อมกัน นอกจากแสงสี
ทองและขนาดของไข่ทใ่ี หญ่กว่าปกติหลาย
เท่า ก็มองไม่ออกจริงๆ ว่ามีอะไรพิเศษ

เธอมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นใครสก ั คน เธอ

่ งในถุงฟ้ าดิน แต่
คิดจะนํ าไข่ทองในมือใสล
พอเปิ ดถุงออกกลับพบว่ายัดไม่เข้า เธอถึงจะ
 ้ ใสไ่ ด้แค่สง่ิ ทีต
นึ กออกว่าถุงฟ้ าดินนัน ่ ายแล้ว
ไม่สามารถใสส ่ ง่ิ ของทีม ี วี ต
่ ช ิ ได้

เห็นแบบนี ้เธอจึงนํ าไข่ทองใส่ไว้ในอก

ื ้ ก่อนจะเร่ งกลิ่นอายพลังเร้นลับขึน
เสอ ้ มา
พลางออกไปจากทีน ่ ่ี อย่างรวดเร็วด้วยฝี เท้าที่
แปลกประหลาด…

คล้อยหลังเธอจากไปประมาณครึ่ งชวั่
ยาม คนกลุม ่ แรกทีม่ าถึงทีน
่ ่ี กเ็ ห็นเพียงหลุม
ใหญ่ยก ั ษตรงนั
์ น
้ และต้นไม้ใหญ่ทแ ่ี ทบจะถูก
ถอนรากล้มอยูข ่ ้างๆ กัน แต่เมือ ่ มองดูในหลุม
นัน
้ กลับพบแต่ความว่างเปล่าไม่มอ ี ะไรเลย

“ทําไมถึงไม่มล
ี ะ่ ? หรือว่ามีคนอืน ่ ได้ไป
ก่อนแล้ว?” ชายวัยกลางคนทีเ่ ป็ นหัวหน้าวิง่
มาจนเหงื่อออกเต็มหน้า ยามเห็นหลุมว่าง
เปล่ า ความตื่ น เต้น ที่ เ อ่ อ ล้น ในใจก็ แ ปร
เปลีย
่ นเป็ นความโกรธเคือง

“ใครกัน? ใครทีย
่ งั เร็วกว่าพวกเราอีก!”

ขณะทีเ่ ขาตะโกนอย่างขุน ่ เคือง มูห ่ รงอี ้

เซวียน เฟิ่ งชงิ เกอ และกองกําลังของพวก
เขาก็มาถึงทีน ่ ่ี อย่างรวดเร็ว แต่เมือ ่ เห็นว่าใน
หลุมไม่มอ ี ะไร มูห ่ รงอีเ้ ซวียนก็ยงั ดีอยู่ แต่สี
หน้าเฟิ่ งชงิ เกอกลับเปลีย ่ นไป

“ใครกัน?” สายตาทีด่ รุ า้ ยและคมกริ บ

มองไปยังกองกําลังอีกกลุม
่ แล้วถามอย่าง
ั วเทวะล่
ร้อนรน “สต ์ ะ?”

นางในตอนนี ้ไม่รูเ้ ลยว่า มูห

่ รงอีเ้ ซวีย
นข้างกายกําลังมองนางคล้ายขบคิดอะไร

เพราะในใจของมูห ่ รงอีเ้ ซวียน เฟิ่ งชงิ เก

อเป็ นหญิงสาวทีส
่ ภ
ุ าพและอ่อนโยน เห็นอก
เห็นใจผูอ ้ น
่ื ทังยั
้ งมีจต ิ ใจงดงาม เขากับนาง
รู จ
้ ก
ั กันมาตังแต่
้ เด็ก และไม่เคยเห็นนางมี
สายตาดุรา้ ยเกรีย ้ วกราดเชน ่ ตอนนี ม
้ าก่อน

นี่ ทาํ ให้เขาครุ่ นคิดมากขึน

้ มาอย่างอด
ไม่ได้…
…………………………………….
 № 37 เหล่าผู้แกร่งกล้าหลั่งไหล
เข้ามา!
เฟิ่ งชิงเกอเหมือนรู ส
้ ึกได้ถึงบางอย่าง
หัน หน้ า กลับ อย่ า งรวดเร็ ว จึ ง สบเข้า กับ
สายตาครุ่นคิดของเขาพอดิบพอดี ใจนาง
หายวาบ ก่อนจะรีบพูดว่า “พีม ่ ห
ู่ รง ข้า ข้าแค่
ร้อนใจ…”

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนยิม ้ สง่างาม ตอบด้วยเสย ี ง
อบอุน
่ “การทีส ั วเทวะในตํ
่ ต ์ านานปรากฏตัว
ในแคว้นแสงสุริยน ั ของพวกเราเป็ นเรื่องทีห ่ า
ได้ยากมาก ยิง่ ไม่ต ้องพูดถึงทีพ ่ วกเราได้เห็น
แสงแห่งเทพสาดส่องพืน ้ ดินด้วยตาตัวเอง
การถือกําเนิ ดของสต ั วเทวะ?
์ ว่ากันตามจริง
จะได้หรื อไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องยึดติดเกินไป
ทังหมดนี
้ ล
้ ้วนต้องพึง่ โชคชะตา”

“ใช่ พีม ู่ รงพูดถูก ชงิ เกอใจร้อนไปเอง

่ ห
เจ้าค่ะ” นางกลับมาใจเย็นและอ่อนโยนตาม
ปกติ มองเขาด้วยสายตารักใคร่

ั วเทวะไป!”
“เป็ นใครกันทีไ่ ด้สต ์

บนท้อ งฟ้ าพลัน มีเ สีย งตะโกนทุม ้ เจือ

ี งนัน
อํานาจกดดันดังมา นํ า้ เสย ้ แฝงด้วยกลิน่
อายพลังวิญญาณ ดังก้องกังวานไปรอบๆ ป่ า

เมือ
่ รูส ึ ถึงคลืน
้ ก ่ กลิน
่ อายพลังวิญญาณที่
แตกต่างจากพลังเร้นลับ ผูค ้ นทีย
่ น
ื อยูข
่ า้ ง
หลุมตืน่ ตกใจ และพากันเงยหน้ามอง จึงเห็น
เพียงชายวัยกลางคนผูหนึ ้ ่ งเหยียบอยูบ่ นของ
วิเศษบินได้อยู่กลางอากาศ เขายืนเอามือ
ไพล่หลังพลางมองจากลงไปเบือ้ งล่าง ความ
น่ าเกรงขามของผูแกร่
้ งกล้ากระจายลงมาใน
พริบตา ก่อนจะปกคลุมไปบนร่างผูคน
้

้ ึก ว่ากลิ่นอายหนั ก อึ ง้ ที่
ฝูง ชนเพีย งรู ส
ถาโถมมาราวกับมีเขาไท่ชานกดอยู่เหนื อ
ศรี ษะ หน้าอกก็คล้ายมีหน ิ ก้อนใหญ่ทบ ั จน
หายใจไม่สะดวก ภายใต้แรงกดดันที่หนั ก
หน่ วงสองขายิง่ อยากจะคุกเข่าลงไปอยูร่ างๆ

และแน่ นอน คนที่มร

ี ะดับวรยุทธค่์ อน
ข้างตํ่าย่ อมไม่อาจแบกรั บแรงกดดันจาก
เบือ
้ งบนไหว จึงคุกเข่าลงบนพืน ี งดังตึง
้ เสย
เลือดลมในอกปั่ นป่ วน จนกระอักเลือดออก
มา

เฟิ่ งชิงเกอก็มีเหงื่อไหลออกหน้าผาก
เพราะแรงกดดันมหาศาลนั น ้ สีหน้านาง
ซีดเซียว สองขาก็อ่อนระทวยอยู่เล็กน้อย
กําลังจะทรุ ดลงบนพืน ้ มูห
่ รงอีเ้ ซวียนที่อยู่
ด้านข้างจึงพยุงไว้ ในขณะเดียวกันก็ใชพลั้ ง
เร้นลับประคองชพ ี จรนางเพื่อป้ องกันเลือด
ปั่ นป่ วน

“ผูอาวุ
้ โส ขอท่านเก็บแรงกดดันไปก่อน
แล้วอนุ ญาตให้ผูน้
้ อยอธิบายได้หรือไม่?”

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนมองชายวัยกลางคนทีอ ่ ยู่
กลางอากาศ ตอนนี เ้ ขาเพิง่ สงั เกตได้ว่าท้อง
ฟ้ ารอบๆ ยังมีมาอีกหลายคน พวกเขามีทงที ั้ ่
้
ใชดาบบิ น ควบสต ั วบิ์ นได้ และเหยียบของ
วิเศษลอยฟ้ าอยู่

“อะไรกัน? ไม่เห็นสต ั วเทวะเลย?”

์ ชาย
ชราข้างๆ กันกวาดตามองด้านล่าง ก่อนจะ
ขมวดคิว้ พูดกับชายวัยกลางคนทีก่ าํ ลังคลาย
แรงกดดันลง “เก็บแรงกดดันของเจ้าไปซะ
ลองฟั งดูสวิ า่ เด็กหนุ่ มผูนั้ น
้ จะพูดเชน่ ไร ใคร
กันแน่ ทไ่ี ด้สตั วเทวะไป?
์ พูดมาเร็ว!”

อาจเพราะคําพูดของชายชราผูนั้ น ้ หรือ
เพราะท่าทีไม่นอบน้อบแต่ก็ไม่หยิ่งยโสขอ
งมู่หรงอีเ้ ซวียนด้านล่าง หลังจากชายวัย
กลางคนเก็บแรงกดดันไป ก็พด ี งเข้มว่า
ู เสย
“พูดสง่ิ ทีเ่ จ้ารูท
้ งหมดมาซะ!”
ั้

พอแรงกดดันสลาย ผูคนเบื
้ อ
้ งล่างรูส ึ
้ ก
ว่าหินก้อนใหญ่ทท่ี บ
ั บนอกถูกยกออกไป ใน
ทีส
่ ด
ุ ก็มอ
ี ากาศหายใจ ทังร่
้ างผ่อนคลายลง

เผชญิ หน้ากับผูแ้ กร่งกล้าเชน

่ นี ้ ฝูงชน
เบือ
้ งล่างไม่มใี ครกล้าไม่เคารพ

มู่ ห รงอี ้เ ซวี ย นประสานมื อ ทํา ความ

เคารพไปทางผูคนเบื ้ อ
้ งบน ก่อนจะกล่าวว่า
“ผูอ ้ าวุโสทังหลาย
้ ยามผูน ้ อ้ ยมาถึงทีน
่ ่ี กไ็ ม่
พบสต ั วเทวะแล้ว
์ และไม่รูด ้ ้วยว่าใครเป็ นคน
ทีไ่ ด้สตั วเทวะไป
์ ทีผ
่ นู้ อ
้ ยพูดเป็ นความจริง
หากท่านไม่เชอ ่ื ก็ลองถามหลายท่านด้านนัน ้
ได้ พวกเขายังมาก่อนพวกผูน ้ ้อยอยู่กา้ ว
หนึ่ ง”

สายตาเขามองไปทีค ่ นของอีกกองกําลัง
หนึ่ ง คนพวกนั ้น ต่า งเสีย ขวัญ เพราะแรง
กดดันมหาศาลจากเบือ ้ งบนไปนานแล้ว จึง
ไม่กล้าปิ ดบัง “ใช่ ใชข
่ อรับๆ ตอนพวกข้ามา
ก็ไม่เห็นสตั ว ์เทวะแล้ว พวกข้าเองก็ไม่รูว้ า่
สตั ว ์เทวะหายไปไหน หากพวกข้าได้สต ั ว์
เทวะไป คงไม่กล้าปิ ดบังพวกท่านทังหลาย้
แน่ นอน”
 ผูฝ้ ึ กเซียน! พวกเขาเป็ นผูฝ้ ึ กบําเพ็ญ
เซียนที่แท้จริ ง! ต่อให้เขามีความกล้าเป็ น
ี น
ร้อยก็ไม่กล้าปิ ดบังผูฝึ้ กเซย

และตอนนี ้ สายตาของชายวัยกลางคนที่
เป็ นหนึ่ งในคนเบือ ้ งบนจับจ้องอยู่ท่ีร่างขอ
งมูห่ รงอีเ้ ซวียน เห็นเขามีราศไี ม่ธรรมดา จึง
ถามไปว่า “เจ้าเป็ นใคร?”
…………………………………….
 № 38 ความสงสัยในคราแรก!
“ผูน้ ้ อ ยมู่ห รงอี เ้ ซวี ย น” นํ ้ า เสี ย งเขา
อบอุน ้
่ พูดอย่างไม่ชาและไม่ เบาจนเกินไป

“ทีแ
่ ท้กเ็ ป็ นท่านอ๋องสามแห่งแคว้นแสง
สุริยน
ั มิน่าถึงได้มีบค ่ นี ”้
ุ ลิกเชน

ชายวัยกลางคนพยักหน้า ดึงสายตากลับ
มามองผูคนข้างกาย
้ แล้วพูดยิม้ ๆ “ท่านทัง้
หลาย สต ั วเทวะเพิ
์ ง่ ถือกําเนิ ด เชอ่ื ว่ายังอยูใ่ น
ป่ าเก้าหมอบนี ้เป็ นแน่ พวกเราก็ใชฝ ้ ี มือตัว
เอง ดูสวิ า่ ใครจะหาได้พบก่อนกัน!” ยามเขา
พูดก็เงยหน้าหัวเราะเสย ี งดัง ก่อนจะใชกระบี ้ ่
บินไปหาบริเวณรอบๆ…

คนอืน
่ ๆ เมือ
่ เห็นเขาจากไป ก็เกิดกลัวว่า
ตัวเองจะรัง้ ท้าย จึงแยกย้ายกันอย่างรวดเร็ว
เพือ
่ เริ่มตามหารอบบริเวณนี ้

ทุกคนด้านล่างเห็นพวกเขาไปกันแล้ว
ทังหมดก็
้ โล่งใจได้อย่างอดไม่ได้

ผูฝ ้ ึ กเซียนมาปรากฏตัวกันเจ็ดแปดคน
ต้องรู ไ้ ว้ว่าปกติพวกเขาส่วนใหญ่จะได้ยิน
เพียงนามของผูฝ ้ ึ กเซียน แต่ไม่มวี าสนาได้
พบเจอ พอวันนี ้ได้เห็นกลับตกใจกลัวแทบ
ตาย

เมื่อเห็นเหล่าผูฝ ้ ึ กเซียนเจ็ดแปดคนขี่
กระบีเ่ หินฟ้ าไปด้วยท่วงท่าเชน ่ เซย
ี น ในดวง
ตาเฟิ่ งชงิ เกอมีความมุง่ มาดปรารถนา นาง
มองมูห ่ รงอีเ้ ซวียนที่ขา้ งกาย แล้วพูดเสยี ง
เบา “พีม ่ ห
ู่ รง หากภายหน้ามีโอกาส พวกเรา
ไปกราบเข้าสาํ นั กเซียนเพื่อฝึ กบําเพ็ญด้วย
กันเถอะ!”

“ได้ส”ิ มูห ี งอบอุน

่ รงอีเ้ ซวียนตอบรับเสย ่
ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิม ้ บางๆ

พอได้ยินเขาพยักหน้ารับปาก ในใจนาง
่ื ถามเสย
ก็หวานชน ี งอ่อนว่า “พีม
่ ห
ู่ รง เชน่ นัน
้
พวกเราจะยังตามหาสต ั วเทวะอยู
์ ห
่ รือไม่เจ้า
คะ?”

ี นหลายท่านนัน
“มีผฝึู ้ กเซย ้ อยู่ พวกเราก็
ไม่มโี อกาสแล้ว ต่อให้หาเจอก็เกรงว่าจะนํ า
มาซ่งึ หายนะแห่งความตาย”

่ นัน
“เชน ้ ตอนนี พ
้ วกเราจะกลับไปหรือ?”

ได้ยินเช่นนั น้ มู่หรงอีเ้ ซวียนมองนาง

แล้วพูดเสย ี งอบอุน่ “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ให้
องครักษตระกู
์ ลเฟิ่ งไปสง่ เจ้า ข้ายังต้องไป
ช่วยท่านฉิ นเก็บโคลนจากบ่อนํ ้าใจกลางที่
ปากภูเขาในสว่ นลึกสุดของป่ าเก้าหมอบอีก”

“ข้าจะไปกับท่าน”

นางดึงแขนเสอ ื ้ เขาพลางเขย่าเบาๆ ก่อน

จะพูดเสยี งอ่อน “พีม ่ ห
ู่ รง ข้ายังไม่อยากรีบ
กลับนัก ข้าอยากตามท่านไป”

“ส่วนลึกของป่ าเก้าหมอบต่างจากที่น่ี
อันตรายทีพ ่ บเมือ
่ ลึกเข้าไปในทุกสามสบ ิ จัง้
ล้วนไม่เหมือนกัน โดยเฉพาะบ่อนํ า้ ใจกลาง
ตรงปากภูเขา ว่ากันว่าน้อยคนนักทีจ ่ ะไปถึง
เพราะทีน ่ ั่นมีสตั วร้์ ายขันสู
้ งระดับสามเฝ้ าอยู่
่ื ฟั งข้า แล้วกลับบ้านก่อนเถอะ รอข้า
เจ้าเชอ
กลับไปจะไปหาเจ้า”

่ นี ้ ก็รูว้ า่ คงไม่พานางไป
ฟั งเขาพูดเชน
ด้วย จึงทําได้เพียงพยักหน้ารับ “ก็ได้เจ้าค่ะ!
ข้าจะกลับบ้านไปก่อน ท่านกลับไปแล้วอย่า
ลืมว่าต้องมาหาข้านะเจ้าคะ”

“ได้ส”ิ

เขายิม้ เรียบๆ หลังจากมองนางแวบหนึ่ ง

ก็เรียกคนสบ ิ คนจากพวกทีต่ วั เองพามา และ
ออกคําสงั่ ไปว่า “พวกเจ้าจงตามอารักขาคุณ
หนู เฟิ่ งกลับจวน หากเกิดเหตุระหว่างทาง ข้า
จะไต่สวนพวกเจ้า!”

“ขอรับ!” ทังส
้ บิ คนตอบรับอย่างเคารพ
แล้วเดินตามหลังองครักษตระกู
์ ลเฟิ่ งไป

หลังจากเฟิ่ งชงิ เกอได้ยินคําพูดเขา นาง

่ื อกชน
ก็ชน ่ื ใจ ถึงจะบอกลาเขาอย่างอาลัย
อาวรณ ์ และกลับไปก่อนโดยมีองครักษตระ ์
กูลเฟิ่ งคุมครอง
้

จนกระทัง่ เฟิ่ งชงิ เกอค่อยๆ เคลือ ่ นออก

ไปไกล รอยยิม ้ บนใบหน้ามูห ่ รงอีเ้ ซวียนก็ถก ู
เก็บไป สายตาอันลึกลํา้ และสงบนิ่ งมองลึก
ไปยังเงาร่างทีไ่ กลออกไปแวบหนึ่ ง จากนัน ้
จึงเก็ บ แววตานั ้นลง ปกปิ ดความคิดและ
ประกายในแววตา

อี ก ด้ า น ห นึ่ ง เ ฟิ่ ง จิ่ ว ที่ ไ ด้ ยิ น ก า ร

เคลือ่ นไหวจากด้านหลังพุง่ ทะยาน กลิง้ ไปที่
ตีนเขาแล้วเก็บกลิน ่ อายบนตัว มือหนึ่ งกุมไข่
สี ท องในอกเสื อ ้ ไว้ พลางแนบตัว ติ ด กับ
กําแพงดินด้านหลัง เธอพยายามใชพุ ้ ม่ หญ้า
ตรงหน้าพรางตัวเองเพือ ่ เลีย่ งการถูกพบ

ในชว่ งหลายลมหายใจนัน ี นคน

้ ผูฝึ้ กเซย
หนึ่ งเหยียบพาหนะลอยฟ้ าบินผ่านมาจาก
กลางอากาศ ดวงตาเขากวาดมองลงมาในป่ า
ด้านล่าง ตามหาสง่ิ ทีต
่ ้องสงสยั

เ ฟิ่ ง จิ่ ว แ น บ ตั ว ติ ด ก าํ แ พ ง ดิ น ไ ม่
ขยับเขยือ ้ น กลันลมหายใจ
้ จนกระทัง่ ร่าง
กลางอากาศนัน ้ ค่อยๆ ไกลออกไปจนหายลับ
ไปอีกด้านหนึ่ ง เธอถึงจะถอนหายใจออกมา
เบาๆ

“ฮู!่ อันตรายเกินไปแล้ว ไข่น่ี เป็ นปั ญหา

จริงๆ!”

ี องในอกเสอ
เธอขมวดคิว้ ถลึงมองไข่สท ื้
พลางคิดว่าจะจัดการกับมันด้วยวิธอ ี ะไรได้
บ้าง?
…………………………………….
 № 39 ลึกลงใต้ดิน
พอยืน่ มือออกไปเคาะๆ ก็ได้ยน ี
ิ แค่เสย
งก๊อกๆ ดังออกมา

เธอกําลังคิด ไข่ใบนี ซ
้ อ่ นไว้ไม่ได้ หาก
ไปเจอใครเข้าต้องถูกพบตัวแน่ ๆ ตอนนี พ ้ วก
คนทีบ ่ นิ อยูก
่ ลางอากาศกําลังตามหาไข่ใบนี ้
และชด ั เจนว่าคงไม่จากกันไปเร็ วนั ก หาก
เธออุม ้ ไข่ใบนี ้ไปหากวนสห ี ลิ่น ไม่ตอ้ งพูด
ถึงว่าเธอจะเดินไปหาเขาได้อย่างปลอดภัย
หรือไม่ ถึงเดินไปหาเขาได้ ก็เกรงว่าจะทําให้
เขาลําบากไปด้วย

‘ทํายังไงดีละ่ ? ของเจ้าปั ญหานี่ ’ เธอ

ขมวดคิว้ แล้วนึ กถึงวิธท ั ญาขึน
ี าํ สญ ้ มาในหัว
ดวงตาเธอเป็ นประกาย เธอกัดนิ ว้ มือตัวเอง
และหยดเลือดหนึ่ งหยดลงบนเปลือกไข่

้ ไม่ซึมเข้าไปในเปลือก
ทว่าเลือดหยดนัน
ไข่ ตรงกันข้ามกลับไหลลงไป

ดวงตาเธอถลึงมอง “ใชห ้ ยดเลือดทํา

สญั ญากับสต ั วร้์ ายทีย ่ รือ?
่ งั ไม่เกิดได้ไม่ใชห
หลอกกันรึ?” เธอบีบเลือดลงไปอีกสองหยด
อย่ า งไม่ย อมแพ้ ก็ ยัง ไม่มีป ฏิกิริ ย าอะไร
เหมือนเดิม

สุดท้าย ทําได้เพียงยอมแพ้

ี งอะไรน่ ะ?’ เธอหูผ่งึ น้อยๆ

‘หืม? เสย
ี งเบาๆ ที่
แล้วมองไปรอบด้าน ได้ยินเพียงเสย
เหมือนแว่วมาจากใต้ดิน

เป็ นอย่างทีค
่ ด
ิ ไว้ พอเธอก้มลงมองรอบ
ตัว ก็เห็นผืนดินราวกับถูกพลิกขึน ้ มา คล้าย
ว่าใต้ดินนัน
้ มีอะไรบางอย่างกําลังขุดเจาะกัน
อยู่

“หนู ดาํ ดิน? คงไม่ใช่หรอกมัง้ ? หนู

ดําดินก็ตวั ไม่ใหญ่ขนาดนัน
้ นี่ !”

เธอเก็บไข่สท ี องลงในอกเสอ ื ้ กําลังคิด

จะวิ่งหนี จากพืน ้ ดินที่แตกออกด้วยการปี น
ขึน ้ บนต้นไม้ ทว่าเพิง่ จะโผล่หวั ก็เห็นว่าไม่
ไกลมีชายวัยกลางคนกําลังขีก ่ ระบีบ ่ น
ิ มาทาง
นี ้ เธอตกใจจนถอยหลังตามสญ ั ชาตญาณ
แต่ พ อถอยไปเท้า ก็ เ หยี ย บลงบนผื น ดิ น ที่
คลายตัวอยู่ ทังร่ ้ างจึงตกลงไปในหลุมด้าน
ล่างอย่างเสย ี สมดุล

“อ๊ะ!”
 เธอส่งเสียงร้องตกใจ รู ส
้ ึกเพียงเบือ
้ ง
หน้ามืดมิด ร่ างกายลื่นตกลงมาด้วยความ
รวดเร็วจนไม่อาจโต้ตอบอะไรได้

แต่ด ้านบนนัน ้ หลังจากเฟิ่ งจิว่ ลืน

่ ตกไป
หนู ดาํ ดินสองตัวก็โผล่หวั ออกมาจากผืนดิน
สง่ เสยี งจีด ่ ลายครัง้ แล้วมองซา้ ยมอง
๊ ๆ อยูห
ขวา ไม่นานนั กพวกมันก็กลบดินลงไปเติม
เต็มปากหลุมทีป ่ รากฏออกมานัน ้

ชายวัยกลางคนทีข ่ ก
่ี ระบีบ
่ น
ิ มาตามเสย ี ง
มองไปรอบๆ กลับไม่เห็นมีใครอยูต ่ รงนี ้ และ
้ ึกว่ามีกลิ่นอายของคนเลย เขาจึง
ก็ไม่รูส
ขมวดคิว้ อย่างอดไม่ได้ “หรื อว่าข้าหูฝาด
ไป?”

้ งจิตกวาดมองอีกหลายครัง้ ก็
เขาใชพลั
ไม่พบอะไรจริงๆ ถึงจะขีก
่ ระบีจ
่ ากไป
 “อ๊าก…”

ใต้ดิน เสยี งร้องของเฟิ่ งจิว่ ดังกึกก้องอยู่

ในทางอุโมงค ์ร่างเธอลืน ่ ไถลลงมา มืดมิดจน
มองอะไรไม่เห็น รูเ้ พียงว่าทางอุโมงคนี์ เ้ ลีย้ ว
ซา้ ยคดขวาลงไป ระหว่างทางเท้าเธอเหมือน
เตะโดนของคล้ายก้อนเนื ้ออะไรบางอย่าง
มันร้องเสย ี งดังจีด
๊ และก้อนเนื อ ้ อ้วนๆ นัน
้ ก็
กลิง้ ตามลงไปด้วย

“ตึง!”

ี ๊ ! อ๊า!”
“ซด

เธอร้องอย่างเจ็บปวด เพราะร่างกายลืน ่
ไถลลงมาจึงล้มไปด้านหน้า เธอกลับไม่ได้
ล้มลงบนพืน ้ แต่ล ้มลงบนก้อนเนื อ
้ อวบอัน
๋ ที่
ร่วงลงพืน
้ ไปก่อน
 ี ๊ ! เจ็บชะมัดเลย”
“ซด

ตลอดทางทีล ่ น
่ื ไถลลงมา เมือ ่ คิดถึงแรง
ี ดสข
เสย ี องร่างกายก็รูไ้ ด้ ทัว่ ร่างเจ็บปวดร้อน
ผ่าวไปหมด แต่ถึงเป็ นเชน ่ นี ้ เมื่อเธอเห็น
ดวงตาหลายคูเ่ ป็ นประกายแสงสเี ขียวสลัวอยู่
โดยรอบ ก็ตกใจจนผุดลุกขึน ้ อย่างรวดเร็ว

“จีด
๊ ๆ”

“จีด
๊ ๆๆๆ”

หนู ?

หนั งศรี ษะเธอชาวาบ เสยี งทีไ่ ด้ยน

ิ นั น
้
เป็ นหนู ทว่า จากขนาดตัว ที่เ ห็ น อยู่ร างๆ
ท่ามกลางความมืดมิดกลับเหมือนไม่ใช่หนู
ธรรมดา หนํ าซํา้ ตอนนี พ
้ วกมันก็กาํ ลังล้อม
เข้ามาหาเธอด้วย
 พอนึ กถึงปากหลุมที่มข ี นาดพอสาํ หรับ
คนหนึ่ งคน และพวกหนู ตรงหน้ า นี ้ อี ก
ร่างกายเธอก็ตงึ เครียดขึน
้ มา

“เป็ นหนู ดาํ ดิน!”

มือหนึ่ งลูบลงในอกเสอ ื ้ ไข่สท ี องใบนัน

้
ยังอยูด
่ ไี ม่มแ
ี ตกหัก อีกมือหนึ่ งจึงยืน
่ ไปตรง
ต้นขา แล้วดึงกริชทีผ ่ ก
ู ไว้ตรงนัน้ ออกมาถือ
ไว้…
…………………………………….
 № 40 ร่วงลงรังหนู
“จีด
๊ ๆๆ!”

รอบๆ นี ม้ ห
ี นู ดาํ ดินประมาณสห ่ี ้าสบ
ิ ตัว
หนํ าซํา้ ขนาดของทุกตัวต่างก็น่ากลัวมาก
โดยเฉพาะตอนนี ท ้ เ่ี ธอโดนล้อมอยู่ แต่ละตัว
ล้วนจับจ้องเธอพลางสง่ เสย ี งร้องจีด
๊ ๆ ออก
มา

ด้วยกําลังของเธอ จะแก้ไขสถานการณ ์
คับขันเบือ ่ ไร?
้ งหน้านี เ้ ชน

่ี า้ สบ
หรือจะฆ่าหนู ดาํ ดินสห ิ ตัวนี ใ้ ห้หมด
ี เลย? เห็นชด
เสย ั ๆ ว่าหนู ดาํ ดินพวกนี ก ้ ลาย
พันธุ ์ เกรงว่าหากต่อกรด้วยคงไม่งา่ ยดาย
ขนาดนัน ้
 ขณะกําลังคิด ก็รูส ึ ว่าลมแรงถาโถมมา
้ ก
หนู ดาํ ดินตัวหนึ่ งด้านซา้ ยร้องจีด
๊ แล้วพลัน
กระโจนเข้ามาทันที

เธออดกลัน ้ ความเจ็บปวดที่แล่นขึน
้ มา
บนร่างกาย สายตากวาดมองอย่างดุดน ั กริช
ในมือพลันตวัดออกไป เห็นเพียงกลิ่นอาย
พลังเร้นลับสแ ี ดงจางๆ จูโ่ จมออกไปกลาง
อากาศตามความรุนแรงของกริ ช และแทง
เข้าทีห
่ วั หนู ดาํ ดินตัวนัน
้ ดังสวบ

่ี ้าสบ
ในเวลานี เ้ อง หนู ดาํ ดินสห ิ ตัวทีเ่ หลือ
ต่างร้องจีด
๊ ๆๆ ทุกตัวกระโจนเข้ามาในทันที
ล้อมวงเธอไว้พลางกัดทึง้

“โอ๊ย!”

ความเจ็บทําให้เธอส่งเสียงร้องครวญ
 ่ี า้ สบ
หนู สห ิ ตัวทีล่ อ้ มกัดไม่ได้ทาํ ให้ความเร็ ว
ของกริชในมือเธอชาลงเลย ้ เวลานี เ้ ธอแผด
เสียงดุเดือดพลางหมุนตัวตวัดกริ ชดัง่ เช่น
เทพสงั หาร แทงเข้าและดึงออก ในหัวเธอมี
เพียงความเชอ ่ื มัน
่ เดียว คือต้องมีชวี ต
ิ ต่อไป!

“จีด
๊ !”

“จีด
๊ ๆ…”

ศพของหนู ดาํ ดินบนพืน ้ มากขึน ้ เรื่ อยๆ

เหล่าหนู ดาํ ดินรอบตัวเธอไม่กล้าเข้าใกล้เธอ
อีกแล้ว

เพราะว่าศพรอบข้างกองพะเนิ นกันเป็ น
ภูเ ขาเล็ ก ๆ กลิ่ น คาวเลื อ ดคละคลุง้ ตลบ
อบอวลอยูท ่ า่ มกลางพืน
้ ทีว่ า่ งทีม
่ ด
ื สนิ ท

ื ้ มีความอุน
ร่างเธอทีเ่ ปี ยกชน ่ อยู่ มันคือ
เลือดของเธอและเลือดของพวกหนู ดาํ ดิน…

“มาส?ิ ไม่กล้ากระโจนเข้ามาแล้วเรอะ?”

นํ า้ เสยี งเย็นเยียบของเธอมีความชวั่ ร้าย

เธอกวาดมองหนู ดาํ ดินทีถ ่ อยออกไปทีละตัว
ด้วยแววตาเยือกเย็นและดุรา้ ย รังสีฆา่ ฟั น
และความกระหายเลือดทัว่ ร่างทําให้เธอเป็ น
ดั่ง นั ก ฆ่ า ผูโ้ หดเหี ย
้ ม ลํา พัง แค่ ก ลิ่ น อาย
กระหายเลือดที่น่าสะพรึ ง ก็ทาํ ให้พวกหนู
ดําดินทีเ่ หลือไม่กล้าเข้ามาใกล้อีก

“ไม่กล้าแล้ว? เฮอะ! ยังฆ่าไม่พอเลย!”

เมื่ อ นํ ้ า เสี ย งเย็ น ชากระหายเลื อ ดนั ้น

กล่าว เรือนร่างเธอขยับ กริชทีม ่ ป
ี ระกายแสง
เย็นเยียบพร้อมกลิน ่ อายรุนแรงแทงไปทีห ่ นู
ดํา ดิ น ตัว หนึ่ งอี ก ครั ้ง ความรวดเร็ วนั ้ น
แน่ นอนว่ามันไม่อาจหลบได้

“จีด
๊ !”

ี งกรีดร้องน่ าเศร้าดังขึน
เสย ้ เลือดอุน
่ ๆ
สายหนึ่ งกระเซ็นออกไป และหนู ดาํ ดินอีกตัว
ก็ตายอยูใ่ ต้กริชของเธอ

“จีด
๊ ๆ!”

หนู อก ิ กว่าตัวทีเ่ หลือกรีดร้อง ก่อนจะ

ี สบ
หนี ไปตามโพรงพวกนัน ้ อย่างตืน่ ตระหนก

เธอเม้มริ มฝี ปากชาํ เลืองมองโพรงพวก

นัน
้ ถึงจะสาวเท้าก้าวเดินไปตามทิศทางทีม ่ ี
สายลมอ่อนพัดเข้ามาทีละก้าว หนึ่ งก้าวหนึ่ ง
รอยเท้า หนึ่ งก้าวหนึ่ งหยดเลือด…

เดิน ไปเกือ บครึ่ ง ชัว่ ยาม เสีย งแรกที่

ี งนํ า้ ไหล ลําแสงนัน
ได้ยินคือเสย ้ ค่อยๆ สว่าง
ขึน
้ เพราะมีนํา้ ไหลอยู่ กลิน
่ อายในอากาศจึง
มีความชนื ้ อยูม
่ าก ความเจ็บทัว่ ร่างตอนนี ช ้ า่ ง
ยากเกินทน แต่เธอกลับยังคงกัดฟั นไว้พลาง
เดินไปทีละก้าว จนมาถึงบริเวณทีม ่ น
ี ํ า้ ไหล

มันคือสระนํ า้ ลึก เธอมองไม่เห็นก้นบึง้

แต่มนั กลับใสยิง่ นัก นํ า้ ไหลคือนํ า้ ทีม
่ ต
ี น
้ นํ า้
เพียงแต่ไม่รูว้ า่ ไหลไปหยุดลงทีไ่ หน

แต่บ ริ เ วณรอบๆ นี ้ ก ลับ ไม่มีท างเลย

ลําแสงนัน ้ สอ ่ งลงมาจากเหนื อศรี ษะ ราวกับ
อยูใ่ ต้หุบเขาลึก ระหว่างผาหินมีสายนํ า้ ไหล
อยูน่ อ้ ยๆ จึงมีตะไคร่นํา้ ขึน
้ เต็ม และโดยรอบ
ก็มพ ี วกเถาวัลยห้อยลู
์ ล
่ งมา

มองแค่แวบหนึ่ งเธอก็ดงึ สายตากลับ สง่ิ

ทีต ่ ารหาทางออกจากทีน
่ อ้ งทําตอนนี ไ้ ม่ใชก ่ ่ี
แต่เป็ นบาดแผลบนตัวเธอ
 บาดแผลบนตัวที่ถูกหนู ดาํ ดินพวกนั น ้
กัด หากไม่จด ื ้ ยังดี
ั การเกรงว่ามีแต่จะติดเชอ
ทีต
่ รงนี ม
้ บ
ี อ
่ นํ า้ ลึกอยู่

เธอถอดเสอ ื ้ ผ้าทีช ุ่ เลือดบนตัวออก นํ า

่ ม
ไข่สที องวางไว้ข้างๆ จากนัน ้ ลงไปลอยตัวอยู่
ในนํ า้ ใชน ้ ํ า้ เย็นเฉี ยบในบ่อลึกนั น ้ ทําความ
สะอาดบาดแผลบนร่าง…
…………………………………….
 № 41 กะเทาะเปลือกออก
เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย รูส ึ ถึงนํ า้ เย็นใน
้ ก
บ่อทีซ
่ มึ เข้ากระดูก และความเจ็บแปลบๆ ที่
แล่นมาจากบาดแผล ทว่าหลังจากความเจ็บ
ผ่านไปเธอกลับสบายตัวมาก ราวกับมีกระแส
ธารอุน่ ชาํ ระผ่านบนเรือนร่าง

กระแสธารอุน
่ ?

เธอลืมตาขึน้ ทันที แล้วมองร่างกายทีแ ่ ช่

อยูใ่ นนํ า้ ตอนนี เ้ ธอสงั เกตเห็นกลิน
่ อายพลัง
จางๆ พรัง่ พรูออกมาบนผิวนํ า้

ไม่ใชพ ่ ลังเร้นลับ แต่เป็ นพลังวิญญาณที่

บริสท
ุ ธิ ์!

พอเห็ น ในบ่ อ นํ ้ า ลึ ก มี ก ลิ่ น อายพลั ง

วิญญาณจางๆ กระจายตัวอยู่ เฟิ่ งจิว่ ก็นึกถึง
หนู ด าํ ดิน กลายพัน ธุ ์พวกนั ้น เพราะพลัง
วิญญาณในบ่อนํ า้ นี ้ พวกมันถึงได้ตวั อ้วนพี
ขนาดนัน ้ หรือ?

แต่ทาํ ไมทีน ่ ่ี ถงึ มีกลิน

่ อายพลังวิญญาณ
ทีบ
่ ริสท ่ นี ไ้ ด้?
ุ ธิ ์เชน

ขณะกําลังครุ่นคิด ไข่สท ี องใบนัน

้ ทีว่ าง
อยูด
่ า้ นบนก็พลันขยับเล็กน้อย และกลิง้ ลง
ไปในบ่ออย่างไม่มป ี ่ี มีขลุย
่

“ตูม!”
้

เสย ี งตกนํ า้ ดังขึน

้ มา ไข่สที องใบนัน้ จม
ลงในนํ า้ อย่างรวดเร็ว เธอตกใจ หลังจากใช ้
มือหนึ่ งดึงกริชและถุงฟ้ าดินทีว่ างไว้ดา้ นบน
มาก็ดาํ นํ า้ ลงไปอย่างรวดเร็ว
 ขณะลื ม ตาในนํ ้ า เธอมองเห็ น ไข่ สี
ทองใบนัน ้ กําลังค่อยๆ จมลงไป ทว่ายิง่ ว่ายลง
ไป นํ า้ ในบ่อทีใ่ สสะอาดก็ยง่ิ มืดสลัว ราวกับ
เป็ นหลุมลึกไร้ก ้นบึง้ ทีเ่ ต็มไปด้วยความพิศวง

เฟิ่ งจิ่ ว กัง วลว่ า พอลงไปแล้ว จะกลัน ้

หายใจได้ไม่ไหว และกังวลว่าถ้ายิง่ ลึกลงไป
อีกไม่รูจ ้ ะเจอกับอะไรทีใ่ ต้นํา้ นั น
้ จึงรีบเร่ง
ดําลงไปอย่างรวดเร็ว ขณะทีเ่ ห็นว่าเข้าใกล้
ขึ น
้ เรื่ อ ยๆ เธอเอื อ ้ มมื อ ออกไปโอบไข่ สี
ทองใบนัน ้ มากอดไว้ทันที

แต่ระหว่างทีเ่ ธอกอดไข่ใบนัน ้ ว่ายขึน้ ไป

กลับ เหลื อ บเห็ น บริ เ วณส่ ว นลึ ก ด้า นล่ า ง
เหมือนจะมีประตูหน ิ บานหนึ่ งที่เต็มไปด้วย
ตะไคร่นํา้ อยู?่

แม้จะฉงนสงสยั แต่ตอนนี เ้ ธอไม่อยากรู ้

เพราะเธอไม่อาจกลันหายใจได้ไหวแล้ว
้ จึง
ใชมื้ อหนึ่ งกอดไข่ สว่ นอีกมือตะกายว่ายขึน
้
ไป ทว่าในตอนนัน ้ เอง บานประตูดา้ นล่าง
พลันค่อยๆ เปิ ดออกเสย ี งดัง

แรงดู ด มหาศาลลอยมาจากด้า นใน

ประตู ดูดทังนํ้ า้ และเธอเข้าไปในประตูบาน
นั น
้ ราวกับมีกระแสนํ ้าวนหมุนขึน้ มาจากก้น
บ่อ

“หืม!”

ภายใต้แรงดึงดูดอันทรงพลัง เธอทีอ ่ ยู่

ในนํ า้ ไม่มที างหลบเลีย
่ งการถูกหมุนเข้าไปใน
นํ ้ าวนนั น
้ ได้ จึงถูกดูดเข้าไปด้านในบาน
ประตู

แต่ภายใต้แรงดันในนํ า้ และการหมุนวน
ทีม ่ แ ี รงดูด เฟิ่ งจิว่ รูส ึ เพียงว่าเลือดในหัวใจ
้ ก
ปั่ นป่ วน จนกระอักเลือดออกมา เลือดหยด
ลงบนไข่สท ี องทีเ่ ธอโอบไว้แน่ นในอ้อมกอด
พอดิบพอดี ทว่าเธอไม่เห็นว่าเลือดที่ตน
กระอักออกมาถูกไข่สีทองดูดซับไป ภาพ
เบือ ้ งหน้าก็มดื ลง และเธอก็หมดสติไป…

ี องมีแสงทองลอยขึน
ในตอนนี เ้ อง ไข่สท ้
มาเลือนราง ลวดลายซบ ั ซอ
้ นบนเปลือกไข่ท่ี
เคยหายไปก็ปรากฏขึน ้ อีกครั ง้ พร้อมกับ
แสงทองทีค่ อ
่ ยๆ แผ่ออกมานอกเปลือกไข่

สง่ิ ทีท ่ื ทีส

่ าํ ให้เหลือเชอ ่ ด
ุ ก็คอ
ื ไข่สท ี องที่
เดิมทีมข ี นาดแค่สองกํามือ ตอนนี ก ้ ลับค่อยๆ
ใหญ่ขน ึ ้ ท่ามกลางแสงสท ี อง มันยังคงถูกเฟิ่ ง
จิว่ โอบไว้ในอ้อมกอด แค่ตอนนี ม ้ ข
ี นาดใหญ่
เหมือนแตงโมลูกโต
 ์
ตรงหว่างคิว้ ของเฟิ่ งจิว่ มีลายรูปหงสไฟ
สแ ี ดงฉานปรากฏขึน ้ มา ขณะทีล ่ วดลายนัน
้
ปรากฏ ทั่ว ทัง้ ร่ า งเธอถู ก ห้อ มล้อ มด้ว ย
ประกายแสงสท ี อง บาดแผลบนตัวก็กาํ ลัง
ฟื ้ นฟูด ้วยความเร็วทีเ่ ห็นได้ด้วยตาเปล่า…

เสี ย งครื น ดัง ขึ น

้ ทัง้ ร่ า งเฟิ่ งจิ่ ว ที่ ถู ก
กระแสนํ า้ วนดูดเข้าไปด้านในกระแทกลงบน
พืน้ นํ า้ ทีอ
่ ยูก
่ ลางกระแสนํ า้ วนก็ปะทะลงบน
ร่ างเธอ แรงโน้มถ่วงและความเจ็บแสบที่
ถาโถมมาทําให้เธอค่อยๆ ได้สติ ยามลืมตา
อย่างชาๆ ้ กลับโดนแสงทองสะท้อนเข้าใส่

“แกร๊ก!”

เสียงแกร๊กที่ดงั ชด
ั เจนทําให้เธอนิ่ งไป
เล็กน้อย เห็นพอดีวา่ ไข่สที องทีก
่ ลิง้ ออกไป
จากมือใหญ่เท่าลูกแตงโมแล้ว และบนผิวมัน
 ้
ยังมีรอยแตกร้าวเสนหนึ
่ง

“แกร๊ก!”

ี งแกร๊กดังออกมาอีกครัง้ บนไข่ทอง
เสย
มีรอยแตกเพิม ้ ทว่าหลังจากเห็นไข่
่ มาอีกเสน
ใบนัน
้ แหวกออกเป็ นสองซก ี เธอก็ต ้องตะลึง
งัน…
…………………………………….
 № 42 สัตว์เทวะน้อยตัวอ้วน
จ้ำม่ำ
หลังจากเปลือกไข่แตก ส่ิงที่ออกมา
ไม่ใชห่ งสน้์ อย แต่เป็ นเด็กน้อยทีค่ วํา่ พลาง
ิ บันท้ายเล็
เชด ้ กเปลือยเปล่าขึน้ น้อยๆ

รั ศมีสีทองจางๆ ที่แฝงกลิ่นอายพลัง
วิญญาณเข้มข้นแผ่อยูบ ่ นร่างเขา และค่อยๆ
กระจายไป เด็กน้อยคล้ายเพิง่ ตืน ่ นอน ศรี ษะ
เงยขึน
้ เล็กน้อย ดวงตาทีใ่ สกระจ่างดัง่ นํ า้ เปิ ด
ขึน้ มองเฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ปลือยกายอยูเ่ ชน่ กันอย่าง
สบั สนและตกตะลึง

ั พัก เหมือนเพิง่ จะตอบสนอง

ผ่านไปสก
กลับมา ดวงตาสีดาํ มันวาวคู่นัน ้ ถลึงมอง
เปลวไฟสแ ี ดงฉานสองดวงลุกไหม้อยูภ ่ ายใน
เขากระโดดขึน ้ มาทันที มือข้างหนึ่ งเท้าอยู่
ตรงเอวเล็กเจ้าเนื อ ้ อีกมือก็ชเี ้ ฟิ่ งจิว่ ทีล
่ ้มอยู่
บนพืน้ นํ า้ เสยี งอ้อแอ้มีความโมโหโกรธาทีน ่ ่า
่ื
เหลือเชอ

“ผูหญิ ์
้ งคนนี !้ ข้าเป็ นหงสเทพโบราณ!
นึ กไม่ถงึ เลยว่าเจ้า เจ้า เจ้าจะจินตนาการข้า
เป็ นเด็กมนุ ษยผู์ ชายเช
้ ่ นี !้ ”
น

ถึงแม้ในอนาคตเมื่อเขาโตขึน ้ แล้วจะ
จําแลงกายเป็ นมนุ ษย ์ได้ ทว่าแต่ไหนแต่ไร
เขาก็นึกไม่ถงึ ว่าพอออกจากเปลือกจะกลาย
เป็ นเด็กมนุ ษย ์ผูช
้ ายตัวน้อยไปซะได้! เขา
์
เป็ นหงสไฟน้ อยนะ! หงสไฟน้์ อย!

เพราะความสัม พัน ธ ์ของพัน ธสัญ ญา

จินตนาการภาพทีผ
่ ท ั ญามีตอ
ู ้ าํ สญ ่ เขาซ่ึงยัง
ไม่ถอื กําเนิ ด สามารถตัดสน ิ ได้ว่าเขาจะเกิด
เป็ นร่างสตั วหรื
์ อร่างมนุ ษย ์ หากเกิดเป็ นร่าง
มนุ ษย ์ ก็ตอ ้ งรอจนเขาโตเป็ นผูใ้ หญ่ถึงจะ
แปลงกายเป็ นร่างหงสได้ ์

สวรรค ์รู ด ้ วี า่ อีกนานแค่ไหนกว่าเขาจะ

เติบโต? เชน ่ นัน ้ ก่อนโต เขาไม่ต ้องแบกรูป
ลั ก ษ ณ ์เ ด็ ก ช า ย ตั ว น้ อ ย เ ช่ น นี ้ ไ ป เ ดิ น
กรีดกรายตามท้องถนนหรอกรึ?

ยิง่ คิดยิง่ ขุน

่ เคือง ยิง่ นึ กยิง่ เจ็บใจ เขาทัง้
อยากร้องไห้และไม่อยากให้นางตลก จึง
ทําได้เพียงถลึงตามองตัวต้นเหตุผน ู ้ ัน
้ อย่าง
ดุรา้ ย

เฟิ่ งจิว่ ตะลึงงัน ไข่ใบนี ้ฟักออกมาเป็ น

เด็กชายตัวน้อยจริงๆ?
 ดีล่ะ ! อัน ที่จ ริ ง ตอนเธอหยิ บ ไข่ม าก็
จินตนาการไว้นิ ดหน่ อย หงสที์ จ ่ ะฟั กออกมา
จากไข่ใบนี ้จะมีหน้าตาเป็ นอย่างไร? หลัง
จากนั น
้ พอไม่ทน ั ระวังจึงนึ กถึงท่าทางน่ ารัก
ของเด็กชายตัวอ้วนจํา้ มํา่ ขึน
้ มา

ตอนนี ้เมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อยนี ้เอามือ

หนึ่ งเท้าเอวเจ้าเนื อ้ อีกมือก็ชเี ้ ธออย่างโกรธ
เกรีย้ ว ร่างเล็กเปลือยเปล่าทีย ่ น
ื อยู่ และยังมี
งวงชางน้้ อยทีไ่ หวๆ อยูเ่ บือ้ งหน้า เธอคันไม้
คันมือขึน ้ มาชวั่ ขณะ จึงยื่นมือไปหยอกล้อ
้ อยนั่นสก
กับชางน้ ั หน่ อย

“อ๊า! เจ้า เจ้าทําอะไรเนี่ ย!”

์
ในที่สุดหงสไฟน้ อยผูห้ ยิ่งยโสก็นึกถึง
สภาพเปลือยเปล่าในตอนนี ้ขน ึ ้ มาได้ ของ
ลํา้ ค่าอันน้อยทีท
่ อ
่ นล่างถูกเย้าแหย่ เขาตกใจ
จนทังโกรธทั
้ งอาย
้ รีบถอยหลังไปหลายก้าว
พลางเอาสองมือก็กม
ุ มันไว้แน่ น

“เจ้า เจ้าผูหญิ
้ งไร้ยางอายนี่ !”

เขาแผดเสี ย งอย่ า งขุ่ น ข้อ งเขิ น อาย

ใบหน้าเล็กที่งามประณี ตขึน ้ สีแดงกํ่า นํ ้า
ี งอ้อแอ้ทาํ ให้การตะโกนของเขาไม่มพ
เสย ี ลัง
คุกคามอะไรเลย

ตอนนี เ้ ขาเหมือนเพิง่ เห็นว่าร่างกายนาง

ก็โป๊ เปลือยอยู่ จึงผละมือข้างหนึ่ งทีก ่ อบกุม
ของลํา้ ค่าอันน้อยไว้ขน ึ ้ มาปิ ดตาแล้วรี บหัน
ตัวไป

“เจ้าไม่ใสเ่ สอ
ื ้ ผ้า!” รอบนี ้ แม้แต่ใบหูก็
เริ่มแดงฉ่ าเพราะเขินอาย

เฟิ่ งจิว่ ชาํ เลืองมองเด็กน้อยทีต

่ อบสนอง
เสยี ใหญ่โต แล้วพูดแกล้งต่อไปว่า “ข้าเห็น
ก้นเล็กๆ ด้านหลังเจ้าแล้วนะ”

“อ๊า! ผูห
้ ญิงหน้าไม่อาย! หน้าไม่อาย
หน้าไม่อาย!”

เขากระวนกระวายจนต้องกระทืบเท้า
แต่ ก ลับ ไม่ ด่ า ว่ า อะไรอย่ า งอื่ น อี ก ส่ิ ง ที่
ตะโกนไปตะโกนมาก็มีแต่คาํ ว่า ‘หน้าไม่
อาย’

เฟิ่ งจิ่วมองจนนึ กสนุ ก หัวเราะออกมา

เบาๆ อย่างอดไม่ได้ และตอนนี ้ เธอทีก ่ ้มหน้า
ลงก็ เ พิ่ ง สัง เกตุ เ ห็ น บาดแผลที่ เ คยอยู่ บ น
ร่างกาย นึ กไม่ถงึ เลยว่าจะดีขน ึ ้ หมดแล้ว?

ดวงตาลึกลํา้ ฉายความประหลาดใจพาด
ผ่าน แววตาสนั่ ไหวน้อยๆ ก่อนจะมองหงส ์
ไฟน้อยทีเ่ ปลีย
่ นเอาสองมือนัน
้ มาจับบันท้
้ าย
เล็กไว้แทนเสมือนครุ่นคิดอะไรอยู่

เป็ นเพราะเจ้าเด็กน้อยนี่ หรือ?

เธอหยิบชนิ ้ ผ้าในถุงฟ้ าดินออกมาพันรัด

บริเวณหน้าอก แล้วค่อยนํ าชุดเสอ ื ้ ผ้าผูชาย
้
มาสวม พอรัดเข็มขัดเสร็ จก็ดึงเด็กน้อยที่
เปลือยกายอยูผ่ นั ู้ น
้ เข้ามากอด

“อ๊าก! เจ้า ผูห

้ ญิงคนนี ค
้ ด
ิ จะทําอะไร
น่ ะ!”

เมือ
่ ถูกกอดอย่างกะทันหัน เขาตกใจจน
ร้อ งลั่น สองมื อ รี บ กุ ม ท่ อ นล่ า งไว้พ ลาง
ถลึงตามองนางอย่างระแวดระวัง
…………………………………….
 № 43 จวนลับใต้น้ำ!
ื ้ ผ้าออกจากถุงฟ้ า
ใครจะรู ้ เฟิ่ งจิว่ ดึงเสอ
ดิน ใชก้ ริ ชปรับเปลีย ่ นมันเล็กน้อยสก ั พักก็
สวมมันลงบนร่างของเด็กน้อย

“ใชเท่ ้ านี ไ้ ปก่อน รอออกไปแล้วข้าค่อย

ซือ้ เอีย๊ มแดงให้เจ้าใส”่ เธอพูดพลางหรี่ตา
ยิม
้ แย้ม ยังไม่ทน ั เรียบร้อยก็ตบลงบนบันท้าย
้
เล็กจํา้ มํา่ ของเขาไปทีหนึ่ ง

“เรียบร้อย” เธอจับเขาหันมา พอเห็น

เด็กชายตัวน้อยโกรธฟึ ดฟั ดก็คิดว่าช่างน่ า
ขบขันเสย ี นี่ กระไร

่ องพวกนัน
“ข้าไม่ใสข ้ หรอก” เขาพึมพํา
มองหญิงสาวที่จบ ั นู่ นตบนี่ บนตัวเขาไปทัว่
อย่างโกรธเคืองเล็กน้อย

“ข้ายังคิดว่าพอไข่แตกคงมีหงสออกมา ์
นึ กไม่ถึงว่าจะกลับกลายเป็ นเด็กผูช ้ ายตัว
น้อย นี่ เชน ่ นัน ์
้ เจ้าก็แปลงเป็ นร่างหงสได้ใช ่
หรือไม่?” เธอถามอย่างแปลกใจนิ ดหน่ อย

เธอไม่พด ี ยังดีกว่า พอพูดขึน

ู เสย ้ มาหงส ์
ไฟน้อยผูจองหองก็
้ โมโหขึน ้ มาตามสมควร

“เจ้ายังพูดได้ไม่อายปาก! ข้ามีฐานะเป็ น
สตั ว ์เทวะในตํานาน ไม่นึกเลยว่าจะได้เกิด
เป็ นร่างมนุ ษย ์ทังหมดนี
้ เ้ ป็ นเพราะเจ้า!”

เฟิ่ งจิว่ จับๆ จมูก “ข้าจะรูไ้ ด้อย่างไรว่า

ส่ิงที่จินตนาการไปเรื่ อยเปื่ อยจะกลายเป็ น
จริง?”

“หึ!” เขาสง่ เสย

ี งหึหนักๆ สองมือยกขึน
้
กอดอกพลางเบือนหน้าออกไปไม่ยอมมอง
เธอ

เฟิ่ งจิว่ หัวเราะอย่างไม่คด ิ ถือสา เธอลุก

ยืนขึน ้ มองบริ เวณรอบๆ “ไม่คิดเลยว่าใต้
บ่อนํ ้าลึกจะมีสถานที่เช่นนี ้ อยู่จริ งๆ” พอ
นึ กถึงแรงดูดเมือ ่ ครู่ทห
่ี มุนดึงเธอเข้ามา เฟิ่ ง
จิว่ ก็ขมวดคิว้ น้อยๆ

“ไม่รูจ
้ ริ งๆ ว่าผูห ่ นี ้กลายเป็ นผู ้
้ ญิงเชน
ถือพันธสญ ั ญาของข้าได้อย่างไร หน้าตาก็
น่ าเกลียด พละกําลังก็ออ ่ นด้อย ซาํ ้ ยังชอบ
จับก้นคนอืน ่ เป็ นหญิงลามกคนหนึ่ งแท้ๆ”

ตอนนี ้ ใ นอ้อ มแขนหงส ไฟน้ ์ อ ยโอบ

เปลือกไข่พวกนั น ้ ไว้ กําลังกินมันเสียงดัง
กรอบแกรบ เขากินไปพลางพรํ่าบ่น ทังยั ้ งสง่
สายตาก่นด่าไปทางเฟิ่ งจิว่ อยูบ
่ อ
่ ยครัง้
 เฟิ่ งจิ่วได้ฟังก็ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่
ออก จึงยืน ่ มือไปเขกหัวเล็กๆ ของเขาทีหนึ่ ง
“เจ้าเด็กน้อย ไม่วา่ เจ้าจะยินยอมหรือไม่ เจ้า
ก็เป็ นคนของข้าแล้ว จากนี ไ้ ปต้องปฏิบต ั ต
ิ าม
ข้า”

ขณะพูด เธอมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
“ยังมีอีก เจ้าหิวมากขนาดนั น ้ เลยหรื อไง?
ขนาดเปลือกไข่กย ็ งั กินได้ลง?”

์
หงสไฟน้ อยมองค้อนใส่ และไม่หน
ั ไป
สนใจเธออีกอย่างหยิง่ ผยอง

เปลือกไข่ของเขาเป็ นของดี พอกินแล้ว

ไม่เพียงเสริ มสร้างพลังกายแก่เขา แต่ยงั
บํารุงร่างกายให้แข็งแรงได้ด้วย หญิงคนนัน ้
ชา่ งไม่รูอ
้ ะไรเลยจริ งๆ ก็แค่เจ้าโง่คนหนึ่ ง
เท่านัน
้
 “ดีละ่ พวกเราไปกันเถอะ! ลองดูซวิ า่ ทีน ่ ่ี
มีความพิเศษอะไรกันแน่ นึ กไม่ถงึ ว่าจะมีแรง
ดูดแบบนัน ้ ดึงพวกเราเข้ามาได้” เฟิ่ งจิว่ พูด
พลางก้าวเดินไปด้านใน

เห็นได้เลยว่านี่ คอ ื จวนลับทีถ
่ ก
ู ทิง้ ร้างมา
หลายปี แต่ไม่รูว้ า่ ทังที ้ ่จวนลับแห่งนี ้อยู่ใต้
บ่อนํ า้ กลับไม่จมนํ า้ เลยได้อย่างไร?

์
หงสไฟน้ อยกอดเปลือกไข่ไว้ กินมันไป
พลางเดินตามหลังเธอ เขาพินิจมองเงาร่าง
เบือ้ งหน้าอยูไ่ ม่หยุดหย่อน คิดว่าผูหญิ ้ งคนนี ้
ชา่ งแปลกนัก ทังที ้ พ ่ ละกําลังอ่อนแอมาก แต่
พอมาถึงสถานทีแ ่ บบนี ก
้ ลับไม่ตน
่ื ตกใจเลย

“ข้ารอมาหลายปี ขนาดนี ้ ในทีส ่ ด

ุ ก็มา
แล้วคนหนึ่ ง สวรรคยั์ งไม่ทอดทิง้ ข้า สวรรค ์
ยังไม่ทอดทิง้ ข้าจริงๆ ฮา่ ๆๆๆ…”
 ทันใดนั น ี งซ่ือตรง
้ ในจวนลับมีนํ้าเสย
และไม่เกรงอกเกรงใจดังลอยมา ความตืน ่
ี งพร้อมอานุ ภาพกดดันอันแรง
เต้นในนํ า้ เสย
ั่ สะเทือนอยูก
กล้าสน ่ ลางอากาศ

แต่ท่ีน่าแปลกคือ เธอเห็นแรงกดดัน
มหาศาลนั น ้ กระเพื่อมอยู่ในอากาศราวกับ
ลายคลื่นนํ ้าทีม่ องเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า ทว่า
กลับไม่รูส ึ ไม่ดเี ลยสก
้ ก ั นิ ด

ั ญากับหงสไฟ
หรือเป็ นเพราะการทําสญ ์
ั วเทวะในตํ
สต ์ านาน?

เมือ ่ นี ้ เธอก็อดเหลือบมองเด็ก
่ คิดเชน
ชายตัวน้อยด้านหลังซ่ึงกําลังกัดกินเปลือก
ไข่ในอ้อมกอดไม่ได้

และแอบคิดว่า ‘ก็ยงั ดูไม่ออกจริงๆ ว่า

เจ้า ตัว เล็ ก แต่ ไ ม่ น้ อ ยนี่ มี ป ระโยชน อ
์ ะไร
ขนาดนัน ้ !’
…………………………………….
 № 44 ร่างเทพประทับ
“มองข้าทําไมอีก!” เด็กชายน้อยถลึง
มองเธอแวบหนึ่ ง

เฟิ่ งจิว่ หัวเราะ ทันใดนั น้ ก็หน

ั ตัวยื่นมือ
ไปหยิกแก้มเล็กขาวเนี ยนของเขา “ข้ายิ่ง
ชอบเจ้าขึน้ เรื่อยๆ แล้วสิ ทํายังไงดี?”

เมือ
่ ได้ยินคําพูดนัน ์
้ หงสไฟน้
อยเบิกตา
อย่างตื่นตกใจ ใบหน้าเล็กอันงดงามขึน ้ สี
แดง เขาพยายามทําท่าทางโกรธ แต่กลับดู
กระมิดกระเมีย้ นอยูบ ่ า้ ง บนใบหน้ามีความ
เขินอายเจืออยูส ั สามสว่ น ความไม่พอใจอีก
่ ก
เจ็ดสว่ น

“เจ้า เจ้าอย่าคิดว่าพูดแบบนี แ
้ ล้วข้าจะ
เปลีย
่ นความคิดทีม ่ ตี อ ี วนะ เจ้ามันก็
่ เจ้าเชย
แค่คนโง่! ข้าถึงได้ไม่ชอบเจ้า ยังมีอก ี เจ้า
อย่าได้จับมัว่ ซวั่ เชน่ ตาแก่บา้ ตัณหา ชา่ งไม่
เหมือนผูหญิ
้ งเลยสก ั นิ ด!”

เขาหลับตาพูดอย่างหยิง่ ยโส ไม่มองไป

ทีเ่ ธอ

เฟิ่ งจิ่ ว หัว เราะ รู ้สึ ก เพี ย งว่ า ท่ า ทาง

เหนี ยมอายและไม่สบอารมณ ์ของเด็กชาย
ชา่ งน่ ารักเสย ี จริง

“แม่เด็กน้อย เข้ามาสิ มาให้ข้าลองดูเจ้า

ดีๆ”

นํ า้ เสยี งซ่อ ื ๆ ไร้พษ ิ ภัยดังแว่วมาอีกครัง้

แต่ครัง้ นี ้ นํ า้ เสย ี งนั น
้ เปล่งออกมาพร้อมกับ
แรงดูดทีด ่ งึ ทังร่
้ างเฟิ่ งจิว่ เข้าไปด้านใน
 “ผูหญิ
้ งโง่!”

หลังจากกินเปลือกไข่ หงสไฟน้ ์ อยที่

กําลังเชด็ ปั ดมือก็เห็นเธอถูกแรงนัน
้ ดึงเข้าไป
ด้านใน เขาร้องลัน ่ ด้วยความกังวลอย่างอด
ไม่ได้ ก่อนจะเร่งรีบตามไป

เฟิ่ งจิ่ ว รู ้สึ ก แค่ ว่ า ร่ า งกายขยั บ ไม่ ไ ด้

แม้แต่เสย ี งตะโกนยังไม่ออก เกือบชวั่ พริบตา
เดียวเธอก็ถก ู ม้วนมาถึงด้านในตรงเบือ ้ งหน้า
โครงกระดูกหัวกะโหลก

เวลาต่อมา มีพลังขุมหนึ่ งลุกลํา้ เข้ามาใน

เสน้ เอ็นของเธอ ภายใต้การบุกรุกของพลัง
นัน
้ เธอรูส ึ ว่าทังร่
้ ก ้ างคล้ายถูกเปิ ดเผยให้โล่ง
โจ่งอยูท่ า่ มกลางแสงอาทิตย ์ เปลือยเปล่าเสย ี
จนไม่มค ี วามลับใดให้พูด
 หงสไฟน้ ์ อยตามเข้ามาก็กลับชนเข้ากับ
เขตอาคมจนถูกแยกไว้ด้านนอก ไม่มท ี างเข้า
ใกล้เฟิ่ งจิว่ ทีอ
่ ยูด
่ ้านในได้เลย

พอเห็นทังร่
้ างเธอยืนอยูเ่ บือ
้ งหน้าโครง
กระดูกไม่ขยับเขยือ ้ น เขาตะโกนเสียงดัง
อย่างตืน่ กลัวเล็กน้อย “หญิงโง่! หญิงโง่เจ้า
เป็ นอย่างไรบ้าง?”

“ร่ างเทพประทับ? เป็ นร่ างเทพประทับ

จริงรึ? ฮา่ ๆๆๆ! นึ กไม่ถงึ ว่าข้าฉู่ป้าเทียนจะได้
มาพบร่ า งเทพประทับ ที่ห าได้ย ากในรอบ
พันปี ? ฮา่ ๆๆ! สวรรคยั์ งไม่ทอดทิง้ ข้า สวรรค ์
ยังไม่ทอดทิง้ ข้า! ฮา่ ๆๆๆ…”

เฟิ่ งจิ่วได้ยินเพียงนํ ้าเสียงที่ทงั ้ ตื่นเต้น

แ ล ะ ดี ใ จ ก าํ ลั ง หั ว เ ร า ะ ร่ า เ มื่ อ พ ลั ง ที่
พันธนาการเธอไว้ถูกดึงกลับ ทังร่ ้ างก็ทรุดลง
นั่งบนพืน
้ อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง แล้วสบตา
กับโครงกระดูกเบือ้ งหน้าเข้าพอดิบพอดี

เพราะไม่รูส ึ ถึงจิตสงั หาร และไม่รูส

้ ก ึ
้ ก
ถึงความมุง่ ร้าย ทีม ่ อี ยูก
่ แ ี งทีต
็ ค่นํา้ เสย ่ น
่ื เต้น
ดีใจ ด้วยเหตุนีเ้ ฟิ่ งจิว่ จึงไม่กงั วลใจอะไร เธอ
หันไปพูดกับหงสไฟน้ ์ อยทีถ ่ ก
ู กันไว้นอกเขต
อาคมว่า “ข้าไม่เป็ นไร เจ้าไม่ต ้องเป็ นห่วง”

ถึ ง อย่ า งไรทัง้ สองคนก็ มีพ ัน ธสัญ ญา

วิญญาณกัน หลังจากหงสไฟน้ ์ อยใจเย็นลงก็
รูส ึ ว่าตอนนี เ้ ธอไม่เป็ นอะไรแล้ว เขาจึงสง่
้ ก
เสียงหึขึน ้ มาทันใด ก่อนพูดอย่างกระสบ ั
กระสา่ ยเล็กน้อย “ใครเป็ นห่วงเจ้ากัน?” แต่
ดวงตากลับยังคงมองไปด้านในเขตอาคม
อย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาอยากจะดูอาการ
เธอสก ั หน่ อย
 ด้วยรูถ้ งึ ความปากไม่ตรงกับใจของเขา
เฟิ่ งจิ่วก็ไม่ถือสา แต่มาให้ความสนใจกับ
โครงกระดูกตรงหน้าแทน เธอเรียกหยัง่ เชงิ
ไป “ผูอาวุ้ โส?”

และตอนนั น ้ เอง โครงกระดูกนั น

้ เผย
ภาพหนึ่ งขึน ้ มา ชายวัยกลางคนที่สวมชุด
คลุมสด ี าํ ปรากฏตัวอยูก
่ ลางอากาศ เขามอง
เฟิ่ งจิ่วที่ดา้ นล่างด้วยสายตาคมกริ บที่มแ
ี รง
กดดันแฝงอยู่

“เจ้ามีร่างเทพประทับ แม่เด็กน้อย เจ้า

ไม่ธรรมดาเลย!”

ไม่เพียงแต่มรี ่างเทพประทับทีห่ าได้ยาก

ยิ่งในรอบพันปี ซํา้ ยังเป็ นผูถ
้ อ
ื พันธสญั ญา
ของหงสไฟส ์ ตั วเทวะโบราณอี
์ ก เด็กสาวเชน่
นี จ
้ ะธรรมดาได้อย่างไร?
 เป็ นเพราะสวรรคมี์ ตา ก่อนทีห ่ ยดเลือด
สุ ด ท้า ยของเขาจะสลายสิ ้น ยั ง ส่ ง ผู ้มี
พรสวรรคในการฝึ
์ ่ นี ม
กฝนวิชาเชน ้ า ให้เขา
ได้ถ่ายทอดสบ ื ต่อไป…
…………………………………….
 № 45 ผู้พิชิตแห่งยุคสมัยหนึ่ง
“ร่ างเทพประทับ?” เฟิ่ งจิ่วมองร่ างนั น
้
อย่างแปลกใจ แล้วถามว่า “ร่างเทพประทับที่
พบได้น้อยยิง่ ?”

ขออภัยทีเ่ ธอมาโลกนี ไ้ ด้ไม่นาน ในเรื่อง

การฝึ กฝนวิชานี ้เธอยังไม่รูอ ้ ะไรมากจริ งๆ
ร่างเทพประทับยิง่ ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ร่างเทพประทับคือผูมี้ พรสวรรคในการ
์
ฝึ กฝน ไม่เพียงฝึ กฝนพลังเร้นลับและพลัง
วิญญาณได้ หนํ าซาํ ้ ความเร็วในการฝึ กจะยิง่
มากกว่าคนอืน ิ เท่า”
่ ๆ เป็ นสบ

ชายวัยกลางคนมองเธอพลางผุดรอยยิม ้
ก่อนจะพูดต่อ “ในทางกลับกัน คนอืน
่ ๆ ต้อง
ใช ้เ วลาสิ บ ปี ในการฝึ กฝนให้ถึ ง ระดั บ
ปรมาจารยนั์ กรบ หากเป็ นเจ้า อาจใชแค่ ้ ปี
เดียวก็สามารถฝึ กถึงระดับปรมาจารย ์นักรบ
ได้ ความเร็วการฝึ กเชน่ นี เ้ รียกกันว่าสุดยอด
ผูมี้ พรสวรรค”์

พอได้ฟัง เฟิ่ งจิว่ ก็น่ิ งไปสกั พัก พูดว่า

“เป็ นไปไม่ได้หรอกมัง? ้ ข้าเคยลองฝึ กการ
ดึงพลังเข้าร่าง ก็ไม่รูส ึ ว่าร่างกายตัวเองมี
้ ก
อะไรแตกต่าง และยิง่ ไม่มเี รื่องอย่างทีท ่ า่ นผู ้
อาวุโสกล่าวว่าข้าฝึ กฝนได้เร็ วเกิดขึน ้ เลย
ด้วย”

ตอนดึงพลังเข้าร่ างเธอใชเ้ วลาไปไม่

น้อย และตัง้ แต่เริ่ มฝึ กฝนมาจนถึงตอนนี ้
กลิน
่ อายพลังเร้นลับในร่างก็ยงั ไม่น่าอวดเท่า
ไหร่
 ้
“นั่นเพราะเสนลมปราณพลั งเร้นลับและ
พลังวิญญาณในตัวเจ้ายังไม่ถก
ู เปิ ด”

เขาจ้องเธอด้วยแววตาเป็ นประกาย “ข้า

หวังว่าเจ้าจะกราบข้าเป็ นอาจารย ์ แบบนี แ
้ ล้ว
ข้าจะเปิ ดเสน ้ ลมปราณเร้นลับและวิญญาณ
ให้แก่เจ้า ชว่ ยเจ้าฝึ กฝน”

หากเป็ นผูอื้ น
่ เมือ
่ ได้ฟั งผูแกร่
้ งกล้าเชน ่
นี ้พูดรั บตัวเองเป็ นศิษย ์ เดาว่าคงตอบรั บ
อย่างไม่ต ้องคิด ทว่าหลังจากเฟิ่ งจิว่ ได้ยินคํา
พูดนั น้ กลับเลิกคิว้ ขึน
้ น้อยๆ ดวงตาทีก ่ าํ ลัง
ครุ่นคิดก็มองผูอาวุ
้ โสอยูน ่ านโดยไม่ปริปาก

“เจ้าไม่ยน
ิ ยอมรึ?”

เมื่อเห็นเฟิ่ งจิ่วไม่มป
ี ฏิกิริยายินดีปรี ดา
เขาก็ขมวดคิว้ แล้วปล่อยแรงกดดันออกมา
กลับพบว่าแรงกดดันของเขาไม่มผ ี ลกระทบ
อะไรต่อผูทํ ั ญากับสต
้ าสญ ั วเทวะโบราณเช
์ ่
น
เธอเลย ตอนนี ้ทาํ อะไรไม่ได้ เขาจึงถอน
หายใจ

“เจ้าไม่ตอ
้ งกังวลว่าข้าจะมีเป้ าหมาย
อะไร ข้าแค่หวังว่าหลังจากเจ้ากลายเป็ นลูก
ศษิ ยข้
์ าแล้วจะสามารถชว่ ยข้าทําธุระสกั สาม
เรื่อง”

่ นัน
ได้ยินเชน ้ เฟิ่ งจิว่ คิดแล้วคิดอีก ก่อน
จะพูดว่า “ผูอ ้ าวุโสโปรดพูดให้ขา้ ลองฟั ง
ก่อน ถ้าข้าสามารถทําได้ และไม่ขด ั ต่อนิ สยั
ใจคอของข้า ข้าก็รบ ั ปากได้”

ชายวัยกลางคนได้ยินคําพูดนัน ้ ก็หวั เราะ

เสยี งดัง “ดี! ข้าเห็นว่าเจ้าเองก็เป็ นคนทีม ่ ก
ั
ทําอะไรตามใจตน เทียบกับนิ สยั ของข้าแล้ว
มีสว่ นทีเ่ หมือนกันอยูบ
่ ้าง”

เฟิ่ งจิว่ ยิม

้ ๆ ไม่ได้พูดอะไร

“เด็ ก น้ อ ย เดิ ม ข้า เป็ นเจ้า วัง แห่ ง วัง

กําเนิ ดสวรรค ์ นามว่าฉู่ป้าเทียน เมือ ่ ครัง้ ยัง
รุ่งโรจน ์ไม่มใี ครอาจหาญเป็ นศต ั รูกบ
ั ข้า ข้า
ถือกระบีอ ่ อกท่องทัว่ หล้ามาตลอดชวี ต ิ ! ขอ
แค่เป็ นเรื่องทีข่ า้ คิดว่าถูกต้อง ก็จะทําอย่าง
แน่ นอน ในปี นัน ้ …”

เขาเล่าเรื่ องชีวต
ิ ที่ผา่ นมาให้เฟิ่ งจิ่วฟั ง
อย่างละเอียด เธอเองก็ตงใจฟั ั้ ง จากคําพูด
ของเขา เธอรูเ้ ลยว่าเขาเป็ นคนทีม ่ ก
ั ทําอะไร
ตามอําเภอใจ แต่เพราะประพฤติทาํ ตามใจ
ตัวเองเกินไปจึงถูกสาํ นั กเซียนมองเป็ นมาร
นอกรีต
 เขามีกระบีท ่ ต
่ี ด ั เหล็กได้เหมือนตัดโคลน
นามว่าคมพยับ เซย ี นสายธรรมผูหนึ
้ ่ งจ้องจะ
ครอบครองกระบีค ่ มพยับของเขา จึงกล่าว
หาว่ า เขาฆ่ า ล้า งบางเหล่ า สามั ญ ชนใน
หมูบ
่ า้ น เป็ นเหตุให้เขาโดนผูแกร่ ้ งกล้าจาก
แ ต่ ล ะ ฝั่ ง ฝ่ า ย ต า ม ฆ่ า ผู ้อ า วุ โ ส ร ะ ดั บ
จัก รพรรดิ นั ก รบเช่ น เขาหาได้ห วาดกลัว
เหล่าผูฝึ้ กเซย ี นทีพ ่ ละกําลังตํา่ ต้อยกว่าตน

ทว่าเจ้าพวกนัน ้ กลับจับคนในตระกูลเขา
มาข่มขู่ สว่ นเขาทีบ ่ าดเจ็บสาหัสก็ต ้องหนี มา
ทีน ่ ่ี สุดท้ายสนิ ้ ใจไปเพราะไม่ได้รับการรักษา
ตลอดหลายปี มานี เ้ ขาเฝ้ ารอคนทีม ่ วี าสนาพอ
จะมาถึงที่น่ี ได้เพื่อรั บการสืบทอดจากเขา
ฟื ้ นฟูวงั กําเนิ ดสวรรค ์ และบรรลุเจตจํานง
ของเขา
 ่
“เรื่องแรกคือฟื ้ นฟูวงั กําเนิ ดสวรรค ์ เชน
นัน
้ เรื่องทีส
่ องกับสามเล่า?”

“เรื่องทีส
่ อง ต้องเข้าไปหากระบีค
่ มพยับ
กลับมาจากสุสานหมื่นกระบี่ ส่วนเรื่ องที่
สาม…”

ี งเขาชะงักลงเล็กน้อย ก่อนถอน
นํ า้ เสย
หายใจออกมา “ปี นัน ้ ข้าตามใจตัวเองเกินไป
จนเป็ นภัยต่อครอบครัว โดยเฉพาะตอนนัน ้ ที่
ภรรยาข้ากําลังจะคลอดลูกพอดี ผ่านไป
หลายปี ไม่รูพ ้ วกเขาเป็ นเช่นไรบ้าง? ข้า
อยากให้เจ้าชว่ ยข้าตามหาพวกเขา ลองไปดู
ว่าพวกเขายังใชช ้ วี ต
ิ กันสุขสบายดีหรือไม่”
…………………………………….
 № 46 แหวนพิศวง
ครัน
้ ได้ฟังคําขอทีไ่ ม่เกินตัวนัก เฟิ่ งจิว่
ถึงจะพยักหน้า เธอผุดยิม ้ ถามไป “ในเมือ ่
นับถือท่านเป็ นอาจารย ์ หรือว่าผูอาวุ
้ โสก็แค่
ช่วยข้าเปิ ดเสน้ ลมปราณพลังเร้นลับพลัง
วิญญาณ?”

หากไม่มผ ี ลประโยชน ์อื่นใดจริงๆ การ

ี เปรียบเกินไป
ฝากตัวครัง้ นี เ้ ธอก็เสย

“ฮา่ ๆๆ มีมากกว่านัน้ แน่ นอน” ชายวัย

กลางคนหัวเราะเสย ี งดัง สายตาทีม ่ องเฟิ่ งจิว่
ยิง่ ดูเริงร่าขึน
้

ได้ยน ่ นัน
ิ เชน ้ เธอก็ไม่พด
ู อะไรมากอีก
คุกเข่าลงแล้วคารวะนั บถือเขาเป็ นอาจารย ์
“ท่านอาจารย ์ผูส ้ งู ส่ง โปรดรับการคารวะ
จากศษิ ยเฟิ
์ ่ งจิว่ ด้วย!” พูดพลางโค้งหัวคํานับ
เขาอย่างเคารพนอบน้อม

“ดีๆๆ ในทีส่ ด
ุ ข้าฉู่ ป้าเทียนมีผส
ู้ บ ื ทอด
แล้ว! ฮา่ ๆๆๆ…” เขาหัวเราะอย่างตืน ่ เต้น
และพูดว่า “แม่หนู เจ้าหยิบก้อนอิฐชน ิ ้ ทีส ่ าม
จากข้างมือซา้ ยโครงกระดูกออกมาสิ ด้าน
ในนัน
้ มีของทีอ
่ าจารยจะมอบให้เจ้าอยู
์ ”่

“ได้เจ้าค่ะ” เฟิ่ งจิว่ ขานรับ มือเธอเคาะๆ

ลงบนก้อนอิฐชน ิ ้ ทีส
่ าม มันกลวงอยูจ ่ ริงๆ เธอ
ใชก้ ริ ชแงะเปิ ดก้อนอิฐชิน ้ นั น
้ ออก เห็นว่า
ด้านในมีกล่องไม้เล็กๆ อยูจ ่ งึ หยิบมันออกมา

“ท่านอาจารย ์ ทําไมถึงเปิ ดไม่ออกล่ะ?”

ชดั เจนว่ากล่องไม้เล็กไม่ได้ล็อคไว้ แต่กลับ
เปิ ดไม่ออก
 “นั่ นเพราะอาจารย ์ลงปิ ดผนึ กไว้ คน
ธรรมดาเปิ ดไม่ออกหรอก” ฉู่ ป้าเทียนพูด
ยิม
้ ๆ เขาสะบัดมือ มีลาํ แสงสายหนึ่ งแวบผ่าน
ตัวกล่องไป “ได้แล้ว เจ้าหยิบของด้านใน
ออกมาส”ิ

เฟิ่ งจิ่วเปิ ดมันอีกครั ง้ อย่างเช่ือครึ่ งไม่

่ื ครึ่ง รอบนี ก
เชอ ้ ลับเปิ ดออกได้อย่างง่ายดาย
ทว่าด้านในก็มแ ี ค่แหวนวงหนึ่ งทีด ่ ไู ม่โดดเด่น
เท่าไหร่ ซาํ ้ ยังมีสนิ มเกาะอยูน ่ ิ ดหน่ อย

เธอทําหน้าเอือมระอา “ท่านอาจารย ์ นี่

คือของลํา้ ค่าทีท
่ า่ นว่ารึเจ้าคะ?” เธอหยิบมา
ดูแล้วดูอก
ี มองไม่ออกเลยว่ามันมีอะไรพิเศษ

“เหอะๆ ข้าไม่รูจ ่ เจ้า

้ ริงๆ ว่าเด็กน้อยเชน
โผล่มาจากทีใ่ ด หรือว่าแม้แต่แหวนมิตก ิ ไ็ ม่
เคยได้ยินเลยรึ?”
 ฉู่ป้าเทียนสา่ ยหน้ายิม ้ ๆ “เจ้าอย่าได้ดูถก
ู
แหวนวงนี เ้ ชย ี ว มันไม่ใชแ ่ หวนมิตธิ รรมดาๆ
นอกจากเก็บสง่ิ ของ ด้านในยังมีอก ี โลกหนึ่ ง
ใบในตัว แม้แต่สง่ิ มีชวี ต ิ ก็สามารถใสเ่ ข้าไป
ได้ หนํ าซาํ ้ เวลาของอาหารทีใ่ สไ่ ปด้านในจะ
หยุดนิ่ งและไม่เน่ าเสยี ”

“น่ าอัศจรรยขนาดนี
์ เ้ ลย? ของมีคา่ เชน่
นี ท
้ า่ นอาจารยได้มาได้อย่
์ างไรกัน? เทียบกับ
กระบีค ่ มพยับ สง่ิ นี ค
้ งจะประเมินค่าไม่ได้ยิง่
กว่าอีกนะ!” มีส่ิงของเช่นนี ้ คนอื่นยังจะ
ต้องตากระบีค ่ มพยับเล่มนัน ้ ของเขาอีกรึ?

“แหวนมิตวิ งนี อ
้ าจารยได้
์ มาโดยบังเอิญ
ปี นั ้ น อาจารย ์ทํา เหมื อ นมั น เป็ นแค่ ข อง
ธรรมดาทัว่ ไป ยังไม่รูว้ า่ เป็ นแหวนมิติ ถึง
อย่างไรแหวนมิติก็ไม่ใช่ส่ิงที่พบเห็นได้ใน
สถานทีน
่ ี ้ ตอนหลังทีบ ่ าดเจ็บหนักมาถึงทีน
่ ่ี
ภายใต้โชคชะตาเลือดของอาจารย ์หยดลง
ไปในแหวน ถึงได้รูว้ า่ นี่ คอ
ื แหวนมิต”ิ

เมื่อพูดถึงตรงนี ้ นํ ้าเสียงเขาชะงักลง
ก่อนพูดว่า “หลังจากอาจารย ์สน ิ ้ ใจ พันธ
สญั ญาวิญญาณของแหวนมิตวิ งนี ก ้ ส
็ ลายไป
เจ้าแค่ใชห ้ ยดเลือดแสดงตัวเป็ นเจ้าของก็
เข้าไปด้านในได้แล้ว ด้านในห้วงมิตม ิ ส
ี มบัติ
ใชฝ ้ ึ กวิชาที่ขา้ สงั่ สมมาตลอดชพ ี พวกนั น ้
ล้วนเป็ นของขวัญที่อาจารย ์เหลือทิง้ ไว้ให้
เจ้า”

“แหวนมิตวิ งนี ้ ตัวข้าเองก็เข้าไปได้รึเจ้า

คะ?” สองตาเธอเป็ นประกาย ประหลาดใจ
เล็กน้อย แอบคิดว่า ‘หากเป็ นเชน ่ นี จ
้ ริง จาก
นี ้ เ วลาที่ ถู ก คนตามฆ่า จนไม่ มี ท่ี ใ ห้ห นี ก็
 ่ นตัวในมิตไิ ด้ส?ิ ’
เข้าไปซอ

ฉู่ป้าเทียนไม่รูค
้ วามคิดเธอ หากรูเ้ ข้าคง
กลัดกลุมตายแน่
้ ่ นี ้ นึ กไม่ถงึ ว่า
ของลํา้ ค่าเชน
้
เธอคิดแค่จะใชหลบหนี ตอนถูกตามฆ่า ชา่ ง
ทะเยอทะยานเกินไปแล้ว

“เจ้าของห้วงมิตส ิ ามารถเข้าไปได้ เพียง

แต่ดา้ นในแหวนวงนี ้เหมือนจะยังมีเขตแดน
ปิ ดกันอยู
้ ่ ตอนแรกอาจารย ์หมดกําลังใกล้
ตายจึงไม่อาจตรวจสอบให้ชด ั เจน รูแ้ ค่ด ้าน
ในเก็บสง่ิ มีชวี ต
ิ ได้ สว่ นเรื่องอืน่ วันหลังเจ้าก็
ค่อยๆ สาํ รวจเอาเองเถิด”

ขณะทีพ่ ด
ู เขามองยังเธอ กล่าวว่า “หยด
เลือดสุดท้ายของอาจารยจะหมดส
์ ิ ้ แล้ว เจ้า
น
เดินเข้ามา อาจารยจะเปิ
์ ้ อดเสนเอ็
ดเสนเลื ้ น
ให้เจ้า”
…………………………………….
 № 47 ส่งไปสุสานกระบี่
เมือ
่ ได้ยินคําพูดนัน
้ เฟิ่ งจิว่ ปรายตามอง
เขา เห็นเงาร่างเขาค่อยๆ อ่อนจางลง เธอถึง
เดินเข้าไป

เธอรู ้ว่ า ที่เ งาร่ า งเขาลอยตัว อยู่ ก ลาง

อากาศได้ในตอนนี ้ ก็เพราะดวงจิตที่หลง
เหลืออยูใ่ นเลือดหยดสุดท้าย ขอแค่ดวงจิต
และหยดเลือดนัน ้ สลายไป เขาก็จะหายจาก
โลกนี ไ้ ปตลอดกาล…

“ตังจิ
้ ตตังใจ
้ ทําใจให้สงบ ขันตอนจะ
้
เจ็บหน่ อย แต่เจ้าต้องทนไว้”

ี งเข้ม ก่อนจะใชพ
ฉู่ ป้าเทียนพูดเสย ้ ลัง
เลือดหยดสุดท้ายห้อมล้อมกายเธอไว้ เพียง
เห็นว่าลําแสงทีม ่ องได้ด้วยตาเปล่ากําลังพรัง่
พรู อยู่บนเรื อนร่ าง คืบคลานเข้ามาในเสน ้
เอ็นของเธอเพือ ่ เปิ ดขยายมัน…

เจ็บ!

เจ็บจนแทบขาดใจ!

้ เอ็นทัว่ ร่ างเธอถูกกระแสลมกําลัง
เสน
มหาศาลฝื นเค้นเปิ ดขยาย จากเล็กให้ใหญ่
ขึน้ ขยายซะจนเหมือนจะระเบิดออกตอน
ไหนก็ได้ ความเจ็บนัน ้ ทําให้เธอเหงือ
่ ออกไป
ทังร่
้ าง ยากเกินทนยิ่งกว่าถูกใครเอามีดมา
ฟั นบนร่างเสย ี อีก

แต่เธอก็กด
ั ฟั นกรอด ไม่รอ ั แอะ
้ งเลยสก
สองมือกําหมัดแน่ น เล็บมือจึงจิกแทงเข้าใน
ฝ่ ามือจนเลือดไหลซบ ิ ๆ
 ์
หงส ไฟน้ อ ยที่ อ ยู่ น อกเขตอาคมเห็ น
ใบหน้านางซีดเผือดก็เดินไปเดินมาอย่างพะ
ว้าพะวง อยากจะสง่ เสย ี งไปก็กลัวจะรบกวน
นาง ทําได้เพียงเบิกตากว้างมองนางฝื นรับ
ความทรมานของการขยายเสน ้ เอ็นอยู่ดา้ น
ใน

ผ่านไปประมาณครึ่งชวั่ ยาม ถึงจะเห็น

กลิน
่ อายพลังทีห่ อ
่ หุมตั
้ วนางสลายไป ทังร่ ้ าง
นางทรุ ด ลงนั่ ง บนพื น้ อย่ า งหมดเรี่ ย วแรง
พลางหอบหายใจเฮอ ื กใหญ่

์
เห็นท่าทางแล้ว หงสไฟน้อยก็กระโดด
ขึน
้ มาเบาๆ รีบร้อนตะโกนไป “หญิงโง่? เจ้า
เป็ นอย่างไรบ้าง?”

เฟิ่ งจิ่วฝื นหยัดร่ างกายทีไ่ ร้เรี่ ยวแรงลุก

ยืนขึน
้ มองเงาร่างของภาพลวงตานัน ้ พลาง
ถามว่า “ท่านอาจารย ์ท่านเป็ นยังไงบ้าง?”

ฉู่ป้าเทียนมองเธอ กล่าวเตือนว่า “เด็ก

น้อย ตอนทีเ่ จ้ายังไม่แข็งแกร่งพอจะปกป้ อง
ตัวเอง จงจําไว้ว่าต้องทําตัวให้นอบน้อม อย่า
ให้ใครรูว้ า่ เจ้าคือร่ างเทพประทับ มิเชน ่ นั น
้
เกรงว่าจะนํ ามาซ่งึ หายนะแห่งความตาย โลก
ของการบําเพ็ญเซียนนัน ้ โหดร้าย ต่อให้เจ้า
เป็ นสุดยอดผูม ้ พ
ี รสวรรค ์ในการฝึ กวิชาแต่
กําเนิ ด ก็ต ้องเติบใหญ่ขน ึ ้ มาให้ได้”

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย ์ ข้าทราบแล้ว” เธอ

พยักหน้า ในใจมีกระแสธารอุน ่ วาบผ่าน

“เรื่ องการฝึ กฝนวิชาอาจารย ์ไม่มีทาง

ชแี ้ นะเจ้าได้ หลังจากเจ้ากลับไปจงตังใจฝึ ้ ก
วิชาในห้วงมิติ อนาคตค่อยให้อาจารยส์ ก ั คน
มาคอยชแ ี ้ นะ แต่เจ้าต้องจําไว้ การระวังผูอื้ น
่
นั น้ ไม่ควรขาด เรื่ องที่ร่างกายเจ้ามีความ
ลํา้ ค่าทีห
่ าได้ยากยิง่ จะให้ใครอืน
่ คนรูไ้ ม่ได้
เด็ดขาด”

“เจ้าค่ะ” เธอผุดยิม
้ ออกมา เวลานี ้ ใน
ทีส
่ ด
ุ เธอก็ยอมรับว่าเขาเป็ นอาจารยของเธอ
์
แล้ว

“ที่กน้ บึง้ บ่อนํ ้าแห่งนี ้พวกเจ้าเดินออก

ไปไม่ได้ สุดท้ายอาจารยจะส ์ ง่ พวกเจ้าไปที่
สุสานหมื่นกระบี่ หลังจากเจ้าหากระบี่คม
พยับพบก็อย่าให้ใครเห็นได้งา่ ยๆ มิเชน ่ นั น
้
กระบี่คมพยับจะชก ั นํ าอันตรายมาหาเจ้า”
เขากําชบั อีกหลายครัง้

“ท่านอาจารย ์ หากเข้าไปในสุสานหมืน ่
กระบี่ แ ล้ว ข้า จะหากระบี่ ค มพยั บ เจอได้
อย่างไร?”
 “สุสานหมื่นกระบี่คือสถานที่ฝังกระบี่
ทว่าทุกคนที่เข้าไปในสุสานกลับไม่อาจหา
กระบี่ท่ีเหมาะสมกับตัวเองได้จากที่นั่นกัน
หมด กระบีม ่ จ
ี ต
ิ วิญญาณ มันจะเลือกนาย
ของตัวเอง กระบีค ่ เดียวกัน”
่ มพยับก็เชน

เสยี งเขาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“แต่บนร่างเจ้ามีเลือดของข้าอยู่ หยดเลือด
้ สามารถชว่ ยให้เจ้ารูส
นัน ึ ถึงทีอ
้ ก ่ ยูข
่ องกระบี่
คมพยับได้ ทว่าเจ้าจะได้รับการยอมรับจาก
มันหรือไม่ยงั ต้องดูทต
่ี วั เจ้าเอง หากครัง้ นี เ้ จ้า
ไม่อาจนํ ากระบีค ่ มพยับกลับมา ภายหน้าก็
ต้องนํ ามันออกมาจากสุสานกระบีใ่ ห้จงได้”

“เจ้าค่ะ”

ครัน
้ เธอรับปาก ก็เห็นเขาสะบัดมือ เขต
์
อาคมสลายไป หงสไฟน้ อยจึงวิง่ เข้ามา
 ต่อจากนั น ้ เธอเห็นในมือเขาปรากฏ
สง่ิ ของทีค ื เพียงได้ยินเสย
่ ล้ายม้วนหนังสอ ี ง
เขากล่าวว่า ‘ไปซะ!’ จากนัน ้ ทังสองก็
้ ถกู ม้วน
หนังสอ ื นัน
้ ดูดเข้าไป…
…………………………………….
 № 48 ตามหากระบี่คมพยับ
เมือ
่ เฟิ่ งจิว่ ได้สติกลับมาอีกครัง้ เธอกับ
์
หงสไฟน้ อยก็มาอยูก ่ ลางสุสานกระบีแ ่ ล้ว พอ
ทอดมองออกไปเต็มไปด้วยกระบี่ อีกทังมี ้
พลังกระบีร่ ุนแรงลอยอยูใ่ นอากาศ

เธอก้มหน้ามองเด็กชายตัวน้อยทีก ่ าํ ลัง
ดึงชายเสอ ื ้ ตัวเองอยู่ ถึงค่อยคลายฝ่ ามือออก
ด้านในมีแหวนทีด ่ ไู ม่สะดุดตาวงนัน
้ อยู่ เธอ
กัดนิ ว้ หยดเลือดลงไป ก็เห็นเพียงแหวนทีเ่ ดิม
เคยมีร อยสนิ ม ส่อ งแสงวาววับ คืน สภาพ
เหมือนของใหม่ แค่ยงั คงไม่มอ ี ะไรเตะตา
เชน่ เดิม

เธอสวมแหวนเข้า ที่นิ้ ว มือ แหวนนั ้น

เปลีย
่ นขนาดให้พอดีกบ ั นิ ว้ มือเธอด้วยตัวมัน
เอง เธอสง่ ดวงจิตเข้าไปสาํ รวจด้านใน เป็ น
อย่างทีอ ่ าจารยพู
์ ดไม่มผี ด ิ ด้านในนัน ้ มีห ้วง
มิตท
ิ เ่ี ก็บของมีคา่ และตําราไว้ไม่นอ ้ ย ขณะที่
เธอจะเข้าไปสาํ รวจอีกหน่ อย กลับพบว่ามี
พลังงานบางอย่างสกัดกันเธอออกมา
้

เธอดึงดวงจิตกลับ ไม่เข้าไปสาํ รวจด้าน

ในอีก แต่พอมองยังภูเขากระบีม ่ ากมาย ก็
ถอนหายใจออกมา “ไม่คด ิ เลยว่าต้องมาหา
กระบี่ ค มพยั บ จากในกองกระบี่ ม ากมาย
ขนาดนี ?้ ดูทา่ จะไม่ใชเ่ รื่องง่ายเสยี แล้ว!”

“ต่อให้หากระบีค
่ มพยับไม่เจอ หาเล่ม
อื่นไปแทนก็ได้ ในสุสานมีกระบีด ่ ๆี อยูไ่ ม่
น้อยเลยนะ” หงสไฟน้์ อยพูดต่อจากเธอตาม
สญ ั ชาตญาณ ทว่าเมือ ่ พูดไป กลับเหมือนคิด
อะไรขึน ้ มาได้ จึงมองเธอเขม็ง พูดอย่าง
จองหองว่า “เจ้าอย่าคิดมากล่ะ ข้าไม่ได้จะ
คิดเผือ ี หน่ อย”
่ เจ้าเสย

“ได้ๆๆ”

เฟิ่ งจิว่ หัวเราะ เธอจูงมือเจ้าเนื อ

้ ทีน
่ ุ่ มนิ่ ม
ของเขาขึน ้ มา แล้วเดินไปด้านใน “ไปกัน
เถอะ! ในเมือ ่ มาแล้ว ก็ลองวนๆ ดู เวลาสาม
ชวั่ ยาม ถ้าหากระบีท ่ เ่ี หมาะสมไม่เจอก็จะถูก
สง่ ออกไป พวกเราต้องรีบทําเวลาหน่ อย”

พอโดนนางจูงมือ หงสไฟน้์ อยสง่ เสย

ี งหึ
อย่างอึดอัดนิ ดหน่ อย แต่เขากลับไม่สะบัด
มือนางออก ปล่อยให้นางจูงมือพาเดินไป
ด้านใน

กระบีร่ อบๆ มีพลังกระบีเ่ ฉี ยบคมแผ่ออก

มา แต่ละเล่มล้วนถูกเสย ี บไว้บนพืน้ มีคมบาง
เล่มทีข่ นึ ้ สนิ มแล้ว เดินไปสกั พักก็ไม่รูส ึ ถึงที่
้ ก
อยูข่ องกระบีค ่ มพยับเลย ดังนัน้ เธอจึงอยาก
จะลองดูสก ั หน่ อยว่ากระบี่นัน
้ เลือกเจ้านาย
เชน่ ทีอ่ าจารยบอกไว้จริ
์ งๆ หรือไม่?

เธอเข้าไปจับกระบีเ่ ล่มหนึ่ งแล้วลองดึง

มันขึน ้ มา ทว่ากระบีเ่ ล่มนัน
้ กลับเสยี บไว้บน
พืน ้ อย่างแน่ นหนา ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว
ขณะทีเ่ ธอคิดจะออกแรงลองอีกสก ั รอบ ก็
้ ึกถึงพลังกระบี่อน
รู ส ั เยือกเย็นที่แผ่ออกมา
จากตัวกระบี่ ทําให้ต้องดึงมือกลับในทันที

“จิๆ๊ น่ าอัศจรรย ์จริงๆ” เธอกล่าวด้วย

ความตื่นตาตื่นใจ ประกายแสงแห่งความ
อยากรูอ
้ ยากลองในดวงตาก็ยง่ิ สว่างขึน
้

“มีอะไรน่ าอัศจรรยนั์ ก? กระบีใ่ นสุสาน

เป็ นเชน ่ นี ม
้ าแต่ไหนแต่ไรแล้ว” หงสไฟน้ ์ อย
พูดพลางมุย ่ ปาก ศรี ษะเล็กๆ เงยมองหญิงโง่
ทีเ่ หมือนพวกมือใหม่ไม่มผ ี ด
ิ เพีย้ น ขมวดคิว้
บอกว่า “เจ้าคงไม่ได้คิดจะเดินหาชาๆ ้ อยูใ่ น
นี ห
้ รอกนะ?”

เมือ่ ได้ฟั งคําพูดนัน

้ เฟิ่ งจิว่ นิ่ งไป “ถ้าไม่
่ นัน
เชน ้ ล่ะ?”

์
หงสไฟน้ อยแสดงสีหน้าเหมือนเป็ นไป
ตามคาด มองนางด้วยสายตาทีเ่ ต็มไปด้วย
การดูแคลน “เจ้าโง่มากอย่างทีข
่ ้าคิดไว้เลย”

พอโดนดูถก ี ดือ
ู เอาเสย ้ ๆ เฟิ่ งจิว่ ก็ถงึ กับ
ทําอะไรไม่ถก ู ใครใชใ้ ห้เธอไม่เข้าใจอะไร
เลยจริงๆ ล่ะ!

“คนผูนั้ น
้ ไม่ได้ทงิ ้ พลังเลือดลมไว้ให้เจ้า
หรือ? เจ้าหลับตาลงสม ั ผัสสก
ั หน่ อย ลองดูวา่
รอบๆ นี ม้ ก
ี ลิน
่ อายของกระบีค ่ มพยับอยูห
่ รือ
ไม่!”

“แบบนี ก
้ ไ็ ด้รึ?”

ิ คางขึน
เด็กน้อยเชด ้ พูดด้วยนํ า้ เสยี งทุม้
ตํา่ “กระบีค่ มพยับไม่ใชก ่ ระบีธ
่ รรมดา ยิง่ ไม่
ต้องพูดถึงเรื่ องที่บนร่ างเจ้ามีพลังเลือดลม
ของนายคนก่อนอยูเ่ ลย เจ้าจะรูส ้ กึ ถึงทีอ
่ ยู่
ของมันได้อย่างแน่ นอน”

“งันข้าจะลองดู
้ ”

พูดว่าจะทําก็ทาํ ตอนนี เ้ ฟิ่ งจิว่ หลับตาลง

โดยไม่คด ิ อะไร แค่สมั ผัสถึงพลังกระบี่ใน
สุสานนี ้ ไปเงียบๆ เวลาประมาณครึ่ งก้าน
ธูป[1] เธอพลันลืมตาขึน ้ ในดวงตาตืน ่ เต้น
ยินดี

“หาเจอแล้ว! อยูด ่ ้านนัน

้ !” พอรูส ึ ถึง
้ ก
กลิน
่ อายของกระบีค ่ มพยับได้จริงๆ ในใจเธอ
ปลืม้ ปริ่มอย่างมาก
…………………………………….
[1] หนึ่งก้า นธู ป เป็นคําเรี ยกเวลาโดยประมาณของคน
จีน โบราณ บางตํา ราว่ าประมาณครึ่ง ชั่ วโมง บางตําราว่ า
หนึ่ง ชั่ วโมง
 № 49 คมพยับเลือกนาย
เธอพาหงสไฟน้ ์ อยมาถึงสถานทีท ่ ม่ี พ
ี ลัง
กระบีข ่ องกระบีค่ มพยับกระจายอยู่ นั่ นคือ
ยอดเขาเล็กๆ ด้านบนมีกระบีห ่ ลายชนิ ดปั ก
อยูเ่ ต็มไปหมด และกระบีค ่ มพยับก็อยูต ่ รงจุด
เหนื อสุดของยอดเขา ตอนนี ต ้ วั กระบีม่ พ ี ลัง
กระบีอ ่ น ั รุนแรงลอยคุง้ เสยี งร้องเบาๆ ของ
กระบีล ่ อยเข้ามาในดวงจิต ทําให้เธอใจหาย

“นั่นก็คอ
ื กระบีค ิ ะ?”
่ มพยับสน

เธอจ้องมองกระบีค ่ มเล่มนัน ้ ทีก ่ ง

่ าํ ลังสอ
แสงเย็นเยียบอยูบ
่ นยอดเขาเล็กๆ ด้วยสายตา
เป็ นประกาย ในใจเธอมีความรู ส ้ ึกดุเดือด
เลือดพล่าน ความรูส ึ นัน
้ ก ้ ชา่ งน่ าพิศวงยิง่ นัก
 “หึง่ !”

เสย ี งร้องกระบีล ่ อยเข้าหู เธอยืนอยูด ่ ้าน

ล่างยอดเขาเล็ก ก็เห็นว่ากระบีค ่ มพยับทีบ ่ น
ยอดกําลังสน ั่ ไหว เสย ี งร้องดังลอยออกมา
จากตัวกระบี่ ราวกับมันแผดเสย ี งอย่างตืน ่
เต้น พลังกระบีบ ่ นตัวมันยิง่ รุนแรง จนกระทัง่
กระบีค่ มพยับดึงตัวเองขึน ้ มาเสย ี งดังชงิ ้ ก่อน
จะเคลือ ่ นผ่าตรงมาทางเธอจากยอดเขา

ห ง ส ไ์ ฟ น้ อ ย เ ห็ น ภ า พ ต ร ง ห น้ า ก็
ประหลาดใจเล็กน้อย วิญญาณกระบีจ ่ ะเลือก
นาย แต่ขนาดยังไม่ขึน ้ ไปก็ดึงออกมาเอง
เหมือนเธอเชน ่ นี ้ กลับเห็นได้น้อยนัก

เขาพินิจมองเธอด้วยแววตาแปลกๆ ดูไม่
ออกเลยว่าเธอมีอะไรพิเศษกันแน่
 “ฟิ ้ ว!”

กระบีย่ าวร่วงลงพืน
้ ปลายดาบนัน ้ เสย ี บ
ลงกลางพืน้ ดินตรงข้างขวามือของเฟิ่ งจิว่ พอ
ดิบพอดี

เฟิ่ งจิ่วยื่นมือไปคว้ากระบี่คมพยับเล่ม
นั น้ เพียงรูส ึ ถึงการสน
้ ก ั่ สะเทือนอันรุนแรง
พร้อมกับเสย ี งร้องของกระบีท ่ ล
่ี อยมาจากตัว
มัน ตรงไปถึงจิตวิญญาณของมัน มือเธอ
ออกแรงดึงกระบีอ ่ อกมาเบาๆ จนมีเสย ี งดัง
ชงิ ้ ตัวมันสอ ่ งแสงเย็นเยียบ และกระบีท ่ เ่ี คยมี
สนิ มขึ น ้ เครอะก็ ก ลายเป็ นดั่ง กระบี่ ท่ี ถู ก
หลอมขึน ้ ใหม่เพียงชวั่ พริบตา

พอเห็นแสงสด ี าํ ทีส
่ ะท้อนอยูจ่ างๆ บนตัว
่ื คมพยับทีส
กระบี่ อักษรชอ ่ ลักบนตัวกระบีก่ ็
ประกายแสงเยือกเย็นขึน ้ มาอีกชน ั ้ เธอเอ่ย
ชมอย่างอดไม่ได้ “ชา่ งเป็ นกระบีท่ ด
่ี จ
ี ริงๆ!”
เธอหมุ น ดาบในมื อ แล้ว ร่ ายรํ า ไปหนึ่ ง
กระบวนท่า ก็เห็นพลังกระบีอ ่ น
ั หนาวยะเยือก
ตวัดชงิ ้ ๆ ไปกลางอากาศ มันคมมากทีเดียว

“ท่านอาจารยนึ์ กไม่ถงึ เป็ นแน่ ว่ากระบี่

คมพยับจะเลือกข้าเป็ นนายด้วยตัวเอง” เธอ
ยิม
้ เบาๆ ก่อนจะเก็บกระบีค ่ มพยับไว้ด้านใน
แหวนห้วงมิติ ถึงจะนึ กขึน ้ ได้ว่ายังไม่ถงึ สาม
ชวั่ ยาม พวกเขาก็ยงั ออกไปไม่ได้ส?ิ

“ถึงยังไงตอนนี ้พวกเราก็ออกไปไม่ได้
ู้
ไม่สหาที น ั หน่ อยเถอะ! ตอนข้าลองดู
่ ั่งพักสก
ในห้วงมิติ เผอิญเห็นพวกหนั งสอ ื อะไรสก
ั
อย่างเข้าพอดีเลย” เธอพูดพลางก็จงู มือหงส ์
ไฟน้อยไปหาสถานที่ท่ีมีพลังกระบี่ไม่หนั ก
มากนัก แล้วค่อยนั่งลง
 ระหว่างที่เธอดึงหนั งสือซ่ึ งมีกลิ่นอาย
ซ่อนเร้นออกจากในห้วงมิตม ิ าอ่าน ก็พลัน
รูส
้ กึ ถึงสายตาเด็กชายน้อยทีจ ่ บ
ั จ้องใบหน้า
เธออยูต ่ ลอด จึงเปรยตาขึน ้ มองถามอย่าง
ยิม้ ๆ “เป็ นอะไรเล่า?”

พอถูกจับได้ว่าแอบมอง เขาก็รีบเบน
สายตาออกไปอย่างเขินอายน้อยๆ และไม่
กล้าหันไปมองเธออีก

แต่ก็ทนความสงสย ั ในใจไม่ได้ ดังนั น

้
ั พัก แต่กย
เขาจึงลังเลสก ็ งั ถามออกไป “ทําไม
บนหน้าเจ้าถึงมีรอยแผลมากมายขนาดนั น ้
เล่า?”

เมื่อเขาพูดถึง เธอก็เพิ่งจะนึ กขึน ้ ได้

เพราะแชต ่ วั อยูใ่ ต้นํ า้ ยาบดสมุนไพรบนหน้า
ถูกชะล้างจนสะอาดไปนานแล้ว ใบหน้าที่
เต็มไปด้วยรอยแผลจึงปรากฏออกมาเป็ น
ธรรมดา

้ สัม ผัส ใบหน้ า “มี ห ญิ ง

เธอยกมื อ ขึ น
ชวั่ คนหนึ่ ง เอามีดมากรีดบนใบหน้าข้าทีละ
รอยทีละมีด” นํ า้ เสย ี งเธอมีความเฉยชาอยู่
บางสว่ น แต่ความเย็นยะเยือกทีฉ ั อัด
่ ายชด
แน่ นในดวงตากลับไม่อาจสงั เกตได้ง่ายๆ

์
หงสไฟน้ อยได้ฟังก็ขมวดคิว้ “งัน
้ เจ้า
ู ้ บล่ะ?”
ไม่สกลั

้
“ข้าสูพวกเขาไม่ ได้” เธอพูดพลางก็หรี่
ตายิม
้ แอบคิดไปว่า ‘เธอในตอนแรกนัน ้ ยัง
ไม่ใชเ่ ธอ หากเป็ นเธอ ก็คงไม่ต ้องมาตกอยู่
ในสภาพเชน ่ นี ’้

“ดังนั น
้ ข้าถึงบอกว่าเจ้าอ่อนแอก็ยงั ไม่
เชอ่ื แต่ไม่เป็ นไร แค่ข ้าแข็งแกร่งก็พอ จากนี ้
ข้าจะปกป้ องเจ้าเอง”

เด็กชายยืดเอวตังตรง
้ เขาเชดิ ใบหน้า
เล็กทีง่ ดงามขึน
้ พลางพูดว่า “เจ้าบอกข้ามา
ว่าใครกรีดรอยบนใบหน้าเจ้า? ข้าจะชว่ ยเจ้า
แก้แค้นเอง!”
…………………………………….
 № 50 โชคชะตาแห่งการพบเจอ
ครั้งที่สาม
พอได้ยินคําพูดนัน ้ แววตาเฟิ่ งจิว่ ก็มรี อย
ยิม
้ เธอยกมือขึน ้ หยิกแก้มเล็กขาวเนี ยนของ
เขา “ไม่ใชว่ า่ เจ้ารังเกียจข้ามากหรอกรึ?”

“ข้ารังเกียจเจ้า แต่เจ้าเป็ นคนของข้า

ข้าแกล้งเจ้าได้ จะให้คนอืน่ มาแกล้งได้ยังไง
กัน?” เด็กหนุ่ มน้อยพูดด้วยอารมณ ์ฮก ึ ห้าว
อย่างผึง่ ผายทรงพลัง น่ าเสย ี ดายทีน ี ง
่ ํ า้ เสย
หน่ อมแน้ ม และอ่ อ นหวานนั ้น ไม่ ไ ด้มี แ รง
สะเทือนต่อผูใดเลยแม้แต่
้ นอ ้ ย

“เจ้าตัวเล็กแค่นี้เองนะ?” เธอเลิกคิว้
พลางก็ผดุ รอยยิม
้ “เดาว่าแค่ผลักก็ล ้มแล้ว”
 เมื่อตัวเองถูกสงสย ั ในความแข็งแกร่ ง
เขาจึงลุกยืนขึน้ มาพูดเสย ี งดังในทันใด “ข้า
เป็ นถึงหงสไฟ์ ั ว ์เทวะในตํานานเลยนะ!
สต
แม้จะบอกว่าตอนนี ย ้ งั เด็กนัก ทว่าข้าก็ได้รับ
การสบ ื ทอดมาแต่โบราณ ย่อมมีพละกําลัง
มากมายมหาศาล!”

“ก็ได้ๆๆ งันเจ้าลองบอกข้าส
้ ิ ว่าเจ้าทํา
อะไรได้บ้าง?” เธอยิม ้ อ่อนอย่างไม่คอ ่ ยเห็น
ด้วยนัก

ถึ ง อย่ า ไรก็ เ ป็ นแค่เ ด็ ก น้ อ ยอายุ ร าวๆ

สามขวบ จะแข็งแกร่งได้สก ั แค่ไหนกันเชย ี ว?

“เจ้าอย่าเห็นว่าตอนนี ้ขา้ มีท่าทางเช่น

เด็ก แต่พละกําลังของข้ายังแข็งแกร่งกว่านัก
บําเพ็ญผูเ้ ยาว ์วัยนั ก ก่อนหน้านี ้ท่ีจวนลับ
ห า ก ไ ม่ ใ ช่ เ พ ร า ะ ด ว ง จิ ต ข อ ง ค น ผู ้นั้ น
 ั้
พันธนาการไว้ ชนอาคมนั ่นก็ขวางข้าไม่ได้
หรอก”

คนตัวเล็กเชด ิ คางขึน
้ น้อยๆ เขามองเฟิ่ ง
จิว่ ด้วยท่าทางทีบ
่ อกว่าตัวเองแข็งแรงมากนะ
ทําให้เธอยกมุมปากขึน ้ มาน้อยๆ อย่างอดไม่
ได้ ก่อนจะใชส ้ ายตาเทิดทูนมองเขาอย่าง
คล้อยตาม

“ทีแ
่ ท้เจ้าก็เก่งกาจขนาดนี น
้ ่ี เอง?”

่ !ิ ” หน้าตาท่าทางเขาชา่ งโอหัง
“ก็ใชส
อวดดี

ั วพั
“แต่ถงึ จะเก่งกาจ ก็เป็ นได้แค่สต ์ นธ
ั ญาของข้า ข้ายังเป็ นนายเจ้าอยูน
สญ ่ ะ!”

เธอหรี่ตายิม
้ จ้องเตือนเขาถึงขอเท็จจริง
ทีเ่ ขาเองก็จงใจลืม เป็ นไปตามคาด เธอเห็น
ว่าขณะทีท
่ งร่
ั ้ างชะงัก เขาก็ซวนเซลงมา แล้ว
มองเธออย่างคับข้องใจ

“จริ งด้วย เจ้าไม่เข้าไปในห้วงมิตก ิ อ่ น

เล่า! ไม่งนหากเจ้าตามไปปรากฏตั
ั้ วทีป
่ ่ าเก้า
หมอบในร่างเด็กชายน้อยเชน ่ นี ้ คงได้เป็ นที่
ดึงดูดสายคนแน่ และถ้าพวกผูฝึ้ กวิชาเซย ี นรู ้
์
ว่าเจ้าคือหงสไฟน้ อย พวกเราก็จะซวยกัน
หมดนะ”

เพราะท่านอาจารยได้พู ์ ดไว้ในตอนทีส ่ ง่
พวกเขามา เมือ ่ พวกเขาออกจากสุสานกระบี่
จะยังคงไปโผล่ทป ่ี ่ าเก้าหมอบเชน ่ เดิม ด้วย
เหตุว่ า เดิ ม ทีพ วกเขาก็ อ ยู่ ใ ต้ดิ น ในป่ าเก้า
หมอบ เขาจึงทําได้เพียงสง่ พวกเขาออกจาก
ใต้นํ า้ แต่กลับไม่มท ี างสง่ ไปจากป่ าเก้าหมอบ

์
หงสไฟน้
อยทีเ่ ดิมคิดจะปฏิเสธ หลังจาก
ได้ยินคําพูดเธอทีต ่ ามหลังมา ถึงจะพยักหน้า
อย่ า งไม่เ ต็ ม ใจเท่า ไหร่ เพราะกํา ลัง เธอ
อ่อนแอเกินไป และถึงแม้เขาจะแข็งแกร่ ง
มาก ทว่าหากออกไปจนเป็ นทีส ่ นใจของผูคน้
ก็ยงั เป็ นปั ญหาใหญ่อยู่

“ว่าง่ายดีจริงๆ”

เฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ห็นเขาพยักหน้า จึงอุม้ เขาขึน

้
มาหอมแก้ม พอเห็นใบหน้าเล็กของเขาขึน ้ สี
แดงกํา่ รวมถึงท่าทางทีด ่ เู ขินอายน้อยๆ เธอก็
หัวเราะขึน ้ มาอย่างอดไม่ได้

้ วงจิตพาหงสไฟน้
เฟิ่ งจิ่วใชด ์ อยเข้าไป
ในมิติ

อี กสามชวั่ ยามให้หลัง ฟากฟ้ าเหนื อ

สุสานกระบีก
่ ป
็ รากฏลูกคลืน
่ ระลอกหนึ่ ง ทัง้
 ี งดังฟิ ้ ว…
ร่างเธอจึงถูกดูดเข้าไปจนมีเสย

“หืม? นี่ ทไ่ี หนกัน?”

เมือ
่ มองสถานทีท ่ เ่ี ธอมาปรากฏตัวอย่าง
กะทันหัน คล้ายว่ายังอยูใ่ นป่ าเก้าหมอบ แต่
รอบๆ ก็ไม่มใี ครสก ั คน แม้แต่สต ั วส์ กั ตัวก็ไม่
เห็น มันชา่ งเงียบเสยี จนน่ าหวาดหวัน ่

มิหนํ าซาํ ้ นี่ กค

็ า่ํ แล้วด้วย

“ฮู!่ หนาวจัง” เธอลูบๆ หัวไหล่ เดินไป

ในป่ าพลางก็คด ิ ว่า ‘ไม่รูว้ า่ เจ้ายักษโง่ ี
์ กวนสห
ลิน
่ จะยังรออยูท
่ น่ี ั่นรึเปล่า?’

หลังจากเดินมาได้สก ั พัก พลันก็ได้ยน

ิ
ี งเหมือนมีการต่อสูกั
เสย ้ น

ต่อสูรึ้ ?
 ในดวงตาเธอฉายแววประหลาดใจ เธอ
กลันหายใจขึ
้ น ี งนัน
้ มาทันที แล้วมองหาเสย ้
ไปอย่างเงียบเชยี บ

หลังจากมาถึงต้นไม้ใหญ่ พอมองสาํ รวจ

ไปด้านหน้า ขณะที่เห็นเงาร่ างอันแสนคุน้
เคยนัน
้ เธอก็กะพริบตาปริบๆ ด้วยความตก
ตะลึงอย่างอดไม่ได้

ท่านอา? นึ กไม่ถงึ เลยว่าจะเป็ นเขาอีก

แล้ว?

นับก่อนหน้านี ส ้ องครัง้ จนครัง้ นี ก

้ ย
็ งั เจอ
กันอีก นี่ เป็ นการพบกันครัง้ ที่สามแล้วนะ!
เธอกับเขามีวาสนาต่อกันอย่างที่คิดไว้เลย
ั ้ แค่ไม่กว่ี น
เวลาสนๆ ั ก็ได้พบกันตังสามรอบ
้

แต่ ว่ า ทํา ไมดู ท่ า ทางเขาแปลกไป

หน่ อย?
…………………………………….
 № 51 พิษเหมันต์พันปี!
เธอมองอยูห ่ ลังต้นไม้ ก็สงั เกตเห็นกระบี่
ยาวกว้างสามนิ ้วในมือเขาเข้าโดยไม่ตงั ้ ใจ
กระบี่ ค มมีแ รงอาฆาตรุ น แรงอยู่ เ หลื อ ล้น
กลิ่นอายที่มองเห็นได้ดว้ ยตาเปล่ากระจาย
ไปทัว่ ร่าง นั่นไม่ใชพ่ ลังเร้นลับ แต่เป็ นพลัง
วิญญาณ

ไม่ตอ ั เลยว่าเขาก็เป็ นผูฝ

้ งสงสย ้ ึ กเซียน
คนหนึ่ ง!

แต่แค่ตอนนี เ้ ขาดูไม่ปกตินิดหน่ อย แม้

เขาจะกํา ลัง พยายามอดทนต่อ แรงกดดัน
อย่างหนัก แต่สง่ิ ขาวๆ คล้ายนํ า้ ค้างแข็งที่
รวมกันอยูบ
่ นขนคิว้ หนวดเคราและใบหน้า
นัน ่ ํ า้ แข็งแล้วมันคืออะไรกัน?
้ ถ้าไม่ใชน

นํ า้ แข็ง? ทําไมจูๆ่ ร่างกายถึงมีนํา้ แข็ง

เกาะได้ล่ะ?

“อ๊าก!”

เสยี งกรีดร้องอย่างรุนแรงดังขึน ้ กระบี่

ยาวซ่ึงมีประกายไอเย็นแทงเข้าตรงบริ เวณ
หน้าอกของชายชุดดําคนสุดท้าย จนร่างนัน ้
คุกเข่าลงไป เขากระอักเลือด ดวงตาเขาจับ
จ้องอยูท่ ห
่ี ลิง่ โมหาน อ้าปากพะงาบๆ อยาก
จะพูดอะไรก็พด ั ชวั่
ู ไม่ออก สุดท้าย ยังไม่ทน
อึดใจหนึ่ งเขาก็ล ้มลงไปแล้ว

ตอนนี ้ร่างกายหลิง่ โม่หานสน ั่ เทาน้อยๆ

ราวกับถูกแชแ ่ ข็ง เขายืนอยู่ตรงนั น ้ เงียบๆ
เหมื อ นรู ป สลัก นํ ้ า แข็ ง ไอเย็ น ยะเยื อ กที่
กระจายออกมาทัว่ ร่าง ชา่ งคล้ายกับนํ า้ แข็ง
พันปี ทําให้เธอทีซ ่ ่อนตัวอยูห ิ
่ า่ งออกไปสบ
เมตรยังรูส ึ ได้ถึงความเย็นเยียบนัน
้ ก ้

“ปั ง!”

ทังตั
้ วเขาล้มเหยียดยาวลงไป ร่างเขาสน ั่
เทิม้ อยูบ
่ นพืน้ จนค่อยๆ ขดตัวม้วนกลม ไม่
เพียงเท่านี ้ นํ า้ แข็งบนใบหน้าเขาก็เหมือนจะ
ยิง่ หนาขึน้ เรื่อยๆ ด้วย

เมื่อเห็นอาการไม่ปกติ เธอจึงรี บปรี่

เข้าไป

“ท่านอา? ท่านอา ท่านเป็ นยังไงบ้าง?”

เธอมาคุกเข่าลงข้างๆ เขา กําลังจะพยุงเขา
ขึน ั ผัสได้ถึงความหนาวเหน็ บเข้า
้ แต่กเ็ พิง่ สม
กระดูกดําทีเ่ ขารูส ึ อยู่
้ ก
 ี ๊ ! เย็น!”
“ซด

เธอหดมือกลับตามสญ ั ชาตญาณ เฟิ่ ง

จิว่ มองคนทีล
่ ม
ื ตาขึน
้ มามองเธออย่างสบ ั สน
เล็กน้อย ทําไมถึงเย็นขนาดนี ?้ ขืนเป็ นแบบนี ้
ต่อไป เขาก็คงถูกแชแ ่ ข็งตายน่ ะส?ิ

เพียงมองเธอแวบเดียว เขาหลับตาลงอีก
ครัง้ และริมฝี ปากเขาก็คอ
่ ยๆ ขึน ี ว่ ง
้ สม

เห็นอาการเขาไม่ดน ี ัก เธอจึงกัดฟั นฝื น

ทนกับความเย็นยะเยือกเข้ากระดูกนัน ้ เพือ ่
ตรวจชี พ จรที่ มื อ พอได้ต รวจดู เธอก็
ประหลาดใจอย่างอดไม่ได้

“นี่ มน
ั … พิษเหมันตพั
์ นปี ?” ดวงตาเธอ
เบิกกว้างอย่างตกตะลึง ปนความเหลือเชอ ่ื
น้อยๆ
 ในชพ ี จรเขามีไอเย็นไหลเวียน เป็ นไอ
พลังแสนเย็นเยียบทีก ่ าํ ลังไหลผ่านอยูใ่ นร่าง
เขานี่ เอง ถึงได้ทําให้เขาเป็ นเชน ่ นี ้ หนํ าซาํ ้ ไอ
พลังเย็นนั น ้ ก็ชดั เจนว่าเป็ นพิษเหมันต ์ และ
ไม่ ใ ช่ แ ค่ พิ ษ เหมัน ต ์ธรรมดา แต่ เ ป็ นพิ ษ
เหมันตพั ์ นปี !

พ ลั น เ ธ อ ไ ด้ ยิ น เ สี ย ง เ ค ลื่ อ น ไ ห ว
ท่ามกลางคํา่ คืน รวมถึงแรงอาฆาตทีม ่ งุ่ มา
ด้านนี ้ ฟั งจากการเคลือ ่ นไหว คงมีไม่ตา่ํ กว่า
ยีส ิ สามสบ
่ บ ิ คน

สายตาเธอชาํ เลืองมอง ในใจก็กาํ ลังคิด

แผน เธอเห็นว่ารอบๆ ไม่มท ่ น ดัง
ี ใ่ี ห้หลบซอ
นั น ้ ิ ้วที่มพ
้ จึงใชน ี ลังเร้นลับแทรกซึมอยู่ชไี ้ ป
ตรงจุดเสน ้ ประสาททีท ่ าํ ให้เขาสลบไป ต่อ
จากนัน ้ ก็ใชด ้ วงจิตนํ าพาเขาเข้าไปในห้วง
มิตข
ิ องเธอ

ในขณะทีท ่ งสองคนหายไป
ั้ ชายชุดดํา
ถือกระบีส่ าบสบิ นายก็เข้าล้อมบริ เวณรอบๆ
ไว้ หลังจากหัวหน้าเห็นชายชุดดําหลายสบ ิ
นายทีล ี งเคร่ง
่ ้มตายไป เขาก็ขมวดคิว้ นํ า้ เสย
ครึมนัน
้ มีความโกรธเกรีย้ ว

“เมื่ อ ครู่ ยั ง มี ก ลิ่ น อายอยู่ ต รงนี ้ พิ ษ

เหมันต ์ในตัวเขาออกฤทธิ ์ คงหนี ไปได้ไม่
ไกลแน่ ! ออกไปหาซะ!”

“ขอรับ!” ชายชุดดําขานรับพร้อมๆ กัน

พวกเขาแบ่ ง กลุ่ ม ออกไปตามหาหลาย
ทิศทางโดยรอบ

์
และตอนนี เ้ อง ทีใ่ นห้วงมิติ หงสไฟน้อย
กําลังถลึงมองเฟิ่ งจิว่ อย่างโมโหโกรธา เขาไม่
นึ กเลย ว่าเธอจะพาชายผูมี้ ไอเย็นเข้ากระดูก
กระจายอยูท ่ วั่ ร่างเข้ามาด้วย

เฟิ่ งจิว่ ในตอนนี ไ้ ม่มเี วลาจะไปสนใจเขา

ทว่าเธอกลับมัวยุ่งอยู่กบ ั การใชพ ้ ลังเร้นลับ
ประคับ ประคองชีพ จรของหลิ่ง โม่ห านไว้
หากแม้แต่ชพ ี จรยังถูกแชแ ่ ข็ง เขาก็อยู่ไม่
ไกลจากความตายนัก

์
หงสไฟน้ ้
อยใชสองมื อกอดอก พลางจับ
จ้องชายแปลกหน้าทีเ่ ข้ามาในอาณาเขตของ
ี งไร้
เขาอย่างกะทันหัน ก่อนจะพูดด้วยนํ า้ เสย
เดียงสาทีม ่ ค
ี วามบูดบึง้ และเฉยเมย “นั่นคือ
พิษเหมันต ์ ไอที่หนาวเย็นที่สุดในใต้หล้า
พลังเร้นลับเพียงน้อยนิ ดของเจ้าประคอง
ชพี จรเขาไม่ไหวหรอก เขาน่ ะ ต้องตายแน่
แล้ว”
…………………………………….
 № 52 บอกลากันเช่นนี้!
ตอนนี ้ บ นใบหน้า เฟิ่ งจิ่ว หาได้มีค วาม
แหนงหน่ ายเชน ่ ยามปกติไม่ เธอใชม้ อ ื หนึ่ ง
กดตรงหัวใจเขา ในดวงตามีความตังมั ้ น่ เธอ
ี งหนักแน่ น “เขาเคยชว่ ยข้าไว้
พูดด้วยนํ า้ เสย
ข้าจะให้เขาตายไม่ได้”

์
หงสไฟน้ อยถูกสีหน้าของเธอดึงดูดไว้
ี งเบา “เจ้าคิดจะชว่ ย
เขาจึงต้องเอ่ยถามเสย
เขายังไง? พิษเหมันตพั์ นปี นี ้ ต่อให้เป็ นข้าก็
ไม่อาจชว่ ยเขาได้หรอกนะ”

“ไม่ เจ้าชว่ ยเขาได้” เฟิ่ งจิว่ สง่ รอยยิม

้ ที่
ค่อนข้างมีนัยยะให้เขาในทันที

เมือ ่ นัน
่ ได้ยินเชน ์
้ หงสไฟน้
อยก็กระพริบ
ตาปริบๆ อย่างสงสยั เล็กน้อย ขณะทีก ่ าํ ลังจะ
ถามว่ า เธอหมายถึ ง อะไร? ก็ เ ห็ น เธอแก้
เสอื ้ ผ้าของหลิงโม่หานออก เผยให้เห็นแผง
ี าว และสองมือ
อกเขาทีเ่ ต็มไปด้วยนํ า้ แข็งสข
ทีม
่ พ ี ลังเร้นลับเคลือบแฝงก็กดทับลงตรงจุด
้
เสนประสาทบนร่ างเขา

“มานี่ ส”ิ เธอพลันหยุดมือลง แล้วมองไป

์
ทางหงสไฟน้ อย

“หา? ทําอะไรน่ ะ?” แม้จะไม่เข้าใจ แต่

์
หงส ไฟน้ อ ยก็ ยัง ลุก ยื น ขึ น
้ เดิน เข้า ไปตรง
ข้างๆ เธอ

เฟิ่ งจิ่วผุดรอยยิม
้ อ่อนโยนอย่างไม่เข้า
ท่านักไปทางหงสไฟน้ ์ อย พอเห็นเขาขนลุก
ขนพองขึน ้ มา แต่ในเวลาต่อมา เขาก็กลับสง่
เสยี งร้องครํ่าครวญ
 “อ๊า! มือข้า! มือข้าเลือดไหลแล้ว… เจ้า
เจ้าผูหญิ
้ งคนนี ้ เจ้ากําลังทําอะไรกันแน่ !”

เขามองเธอด้วยความขุน ่ เคือง ใจเขา

รูส ึ น้อยเนื อ
้ ก ้ ตํา่ ใจอย่างมาก

“ยืมเลือดเจ้ามาลองใชนิ้ ดเดียว แค่แผล

เล็กๆ ใชเลื้ อดไม่เท่าไหร่หรอก” เธอดึงมือ
เขามาตรงริมฝี ปากหลิงโม่หาน แล้วใชเลื ้ อด
ทีไ่ หลจากนิ ว้ หยดลงในปากเขา

เมือ
่ เลือดของหงสไฟน้ ์ อยเข้าไปในปาก
เขา ไอเย็นบนร่างก็คอ ่ ยๆ สลายไป ราวกับ
ถูกกดเอาไว้ ร่ างกายเขามีไอร้อนพวยพุ่ง
และไอร้อนนัน ้ ก็ทาํ ให้เรือนร่างแข็งทือ
่ ได้รบ
ั
ความอบอุน ่ ร่ างกายทีเ่ ดิมทีเคยขดตัวม้วน
ในทีส
่ ด
ุ ก็จะไม่หดตัวอีกแล้ว
 “เลือดข้าได้ผลขนาดนี เ้ ลยรึ?” ตอนนี ้
เขาเพิง่ รูว้ า่ คําพูดก่อนหน้านี ข
้ องเธอ ทีแ
่ ท้ก็
หมายความเชน ่ นี ้

พอเห็นว่าในทีส่ ด
ุ เขาก็อน
ุ่ ขึน
้ แล้ว เฟิ่ ง
จิ่วถึงจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะ
์
อธิบายว่า “เจ้าเป็ นหงสไฟในตํ านาน เลือด
์
ของหงส ไฟนั ้น ร้อ นแรงที่ สุ ด จึ ง กดพิ ษ
เหมันตในร่
์ างเขาได้เป็ นธรรมดา”

ระหว่างทีพ่ ด ู ศรี ษะเล็กๆ ของเขา

ู ก็ลบ
เธอพูดอย่างยิม้ ๆ “ขอบใจเจ้ามากนะ ถือว่า
เจ้าชว่ ยข้าตอบแทนคนผูนี้ ”้

์
“หึ!” หงสไฟน้ อยเบือนหน้าอย่างไม่สบ
อารมณ ์เท่าไหร่ แต่ในใจกลับเบิกบานเพราะ
คําพูดของเธอ
 “เจ้าคิดจะให้เขาอยูท
่ น
่ี ่ี อก
ี นานแค่ไหน
กัน? หากเขาตืน
่ มาจะทํายังไง?”

“ด้านนอกมีคนกําลังตามฆ่าเขา รอสก ั
พักจนคนพวกนัน ้ เดินไปไกล ข้าค่อยพาเขา
ออกไป ไอเย็นในตัวเขาถูกกดไว้ คงใกล้จะ
ฟื ้ นแล้ว ด้วยฝี มือของเขาขอแค่ตน ่ื ขึน
้ มาก็
คงไม่มป ี ั ญหาอะไร”

ได้ยน ่ นั น
ิ เชน ์
้ หงสไฟน้
อยถึงจะไม่พด
ู
อะไรอีก

และเฟิ่ งจิว่ ก็ทาํ จริงอย่างทีเ่ ธอพูด หลัง

จากผ่านไปครึ่งชวั่ ยาม เธอก็พาเขาออกไป
วางไว้บนพืน ้ หญ้า

“ท่านอา ถือว่าข้าชว่ ยชวี ติ ท่านแล้ว ข้า

ยังมีธรุ ะ เลยต้องจากลากันเชน ่ นี ”้ เห็นขนตา
เขาขยับน้อยๆ ก็รูว้ า่ เขากําลังจะฟื ้ นขึน
้ มา
เธอจึงใชฝ ้ ี เท้าแปลกประหลาดวิ่งเข้าไปใน
ป่ าทันที…

พอเธอไปได้ไม่นาน หลิ่งโม่หานก็ฟื้น
ี งขอทานน้อยผูน
ในหัวเขายังมีเสย ้ ัน
้ สะท้อน
อยูเ่ ลือนราง

เขามองร่ างกายตัวเองที่ฟื้นคืนดังเดิม
อย่างแปลกใจเล็กน้อย รูส ึ ว่าไอเย็นจะถูก
้ ก
กดไว้ เขาตกตะลึงอยูใ่ นใจ แต่เมือ่ มองไป
รอบๆ ก็กลับไม่เห็นเงาของขอทานน้อยซะ
แล้ว…

ส่วนเฟิ่ งจิ่ว เพราะกังวลว่าเจ้ายักษ ์โง่

อย่างกวนสห ี ลิน
่ จะยังรอเธออยูท ่ น
่ี ั่น ตลอด
คืนเธอจึงรี บเร่ งกลับไปที่เดิมนั น ้ ขณะที่
ท้องฟ้ าสว่าง ในที่สด ุ ก็มาถึงใต้ตน ้ ไม้ใหญ่
เมือ
่ ไม่เห็นเงาร่างเขาอยูท
่ น
่ี ั่น เธอก็แอบถอน
หายใจอย่างอดไม่ได้

“ดูเหมือนจะไปแล้วสนิ ะ ก็ดี ข้าจะได้ไม่

ต้องคอยพะวง ว่าเขาจะยังโง่รออยูท ่ น
่ี ่ี ”

ทว่าพอพูดไปเชน ่ นั น้ เธอก็ได้ยน ี ง
ิ เสย
ร้องอันคุนเคยดั
้ งลอยมาอยูไ่ ม่ไกล และยังมี
เสยี งขูค
่ าํ รามของสตั วร้์ าย…
…………………………………….
 № 53 ปกป้องด้วยชีวิต!
ขณะทีไ่ ด้ยินเสย ี ง สห
ี น้าเธอก็เปลีย
่ นไป
น้อยๆ เธอโผตัวไปตามทิศทางเสียงทันที
ทว่าเมือ
่ มาถึงตรงนั น ้ พอเห็นภาพตรงหน้า
เธอก็กลับนิ่ งอึง้ ไป

เธอเห็นเพียงชายหนุ่ มผูม ้ เี ลือดท่วมตัว

กําลังต่อสูก้ บ
ั เสอ ื ทังมื
้ อเปล่า เสอ ื ้ บนตัวถูก
กรงเล็บฉี กจนขาดวิน ่ รอยขีดข่วนแต่ละรอย
ชา่ งเป็ นภาพทีน ่ ่ าสยดสยองยิง่ …

และบริเวณรอบๆ ยังมีศพของหมาป่ าสี

เทาอีกหลายสบิ ตัว…

ในขณะที่ เ ธอกํา ลั ง ตกตะลึ ง ที่ เ ขา

สามารถฆ่าหมาป่ าสเี ทาสบ
ิ กว่าตัวและต่อกร
กับเสอื ได้ดว้ ยตัวคนเดียว ก็เห็นเขากําหมัด
ขึน้ กลิน
่ อายพลังเร้นลับกระจายตัวขึน้ มาบน
หมัดเขา ก่อนจะชกไปทีเ่ สอ ื ตัวหนักนับห้าสิ
บกิโลฯอย่างแรง จนมันลอยออกไปเสย ี งดัง
ปั ง

“กรร!”

ื ตัวนัน
เสอ ้ ร้องครํ่าครวญ มันล้มลงกลิง้
ไปบนพืน ้ หลายตลบอย่างรุนแรง ถึงขนาด
ได้ยินเสยี งหัวเสอื ถูกกระแทกดังแกร๊ก

“น้องชาย!”

กวนสี ห ลิ่ น หั น กลั บ มาร้ อ งขึ ้น อย่ า ง

ประหลาดใจ เขายกมือ ขึ น ้ เช็ ด เลื อ ดบน
ใบหน้า แล้วเชด ็ ลงบนตัว ก่อนจะวิง่ เข้าไป
อย่างตืน
่ เต้นดีใจ “น้องชาย ข้านึ กว่าเจ้ามี
เรื่อง… ระวัง!”

เขายังพูดไม่ทนั จบ สหี น้าก็เปลีย

่ นไป ใน
ขณะทีร่ อ
้ งอย่างตกใจ ทังร่
้ างเขากระโจนเข้า
มา สองมือเขาออกเอือ ้
้ มใชแรงผลั กเธอไป

ความเร็วอันว่องไว ทําให้เฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ดิมที

รูส ึ ถึงอันตรายจากด้านหลังจนต้องหันกลับ
้ ก
ไปไม่อาจหลบได้ทัน จึงถูกเขาผลักล้มลงไป
บนพืน ้

“กรร!”

“อ๊าก!”

เสยี งเสอ
ื ร้ายคํารามอย่างโกรธเกรีย
้ วดัง
ขึน้ มาพร้อมกับเสย ี งโอดครวญของกวนสห ี
ลิน
่ ทีส
่ ด
ู หายใจ “น้องชาย รีบ รีบหนี ไป…”

เหตุ ไ ม่ ค าดฝั นที่ เ กิ ด อย่ า งกะทัน หัน

ทําให้ทังตั
้ วเฟิ่ งจิว่ ถึงกับปํ ้ าเป๋ อ พอเห็นกวน
สีหลิ่นถูกเสือตัวนั น ้ กัดแขนไว้ครึ่ งหนึ่ งจน
เลือดไหลอาบโชก ดวงตาเธอก็แดงกํา่ จึง
ผุดลุกขึน ั่ พุง่ ออกไปในทันที
้ ดึงมีสน

ั วร้์ ายบ้าเอ๊ย!”
“เจ้าสต

ื ร้ายไว้ แล้วใชม
เธอเข้าไปดึงขนเสอ ้ ด
ี
ั ้ ในมือแทงตรงบริ เวณคอของมันอย่าง
สน
โหดเหีย้ ม

“กรร!”

ื ร้ายร้องลัน
เสอ ่ ด้วยความเจ็บปวด แต่คน
ทีโ่ ดนคาบอยูใ่ นปากเสอ ื กลับยังถูกลากไว้ไม่
ยอมปล่อย จนกระทัง่ มีดสนของเฟิ ั้ ่ งจิว่ แทง
เข้าไปหนั กๆ ตรงคอมันอีกครัง้ อย่างดุรา้ ย
รุนแรง เสอ ื ตัวนั น
้ ถึงจะล้มลงนอนโครมบน
พืน
้ พอเห็นแขนทีโ่ ชกเลือดของเขา และยัง
ไหล่ขวาทีล
่ ล ั่ ขึน
ู่ งอย่างหมดแรง ใจก็สน ้ มา
เล็กน้อย

่ นี …
บาดแผลเชน ้ แขนของเขา…

“น้อง น้องชาย เจ้า เจ้าไม่ได้บาด บาด

ี งเขาอ่อน
เจ็บรึ?” เขาถามอย่างเป็ นห่วง เสย
แรงน้อยๆ

เมื่อได้ยน
ิ คําพูดเขา หัวใจเธอก็บบ ี รัด
เข้าหากันแน่ นหนา จนเจ็บปวดขึน ้ ในใจ
เบ้าตาเห่อร้อนนิ ดๆ เธอทําได้เพียงหยิบยา
ทาแผลสาํ หรับหยุดเลือดออกมาโปรยลงบน
บาดแผล ก่อนจะว่าเขาเสย ี งดัง “เจ้าไม่ชอบ
ทีช่ วี ต ้
ิ มันยืนยาวเกินไปรึไง? ใครใชให้เจ้ามา
ชว่ ยข้า? เดิมทีขา้ ก็หลบได้อยูแ ่ ล้ว เจ้าจะ
ผลักข้าทําไม?”
 แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครมาขวางหน้า
เธออย่างไม่คด ิ ชวี ต ่ นี ้ ทว่าเขา เจ้ายักษโง่
ิ เชน ์
เง่าเต่าตุน
่ นี่ กลับทําแบบนี ซ ้ ะอย่างงัน
้

ช่างเป็ นคนที่โง่เขลาเสียจริ ง! โง่จน

เหลือทนเลย

นี่ เป็ นครัง้ แรกทีห ่ วั ใจเฉยชาราวนํ า้ แข็ง

ของเธอกลับสน ั่ คลอนไปบางสว่ น ความรูส ึ
้ ก
ไม่คุน
้ เคยทําให้หวั ใจเธอมีรสเปรี ้ยวฝาดๆ
ขึน
้ มาพักหนึ่ ง รอบดวงตาเห่อร้อนน้อยๆ
เหมือนถูกชนไอนํั้ า้ ทําให้พร่ามัวจนมองหน้า
เขาไม่คอ ่ ยชด ั เจนอยูน ่ ิ ดหน่ อย

“ขอ ขอโทษ ข้า ข้าร้อนรนจน จน

ลืมตัว”

เขายกรอยยิม ้ อย่างซ่ือๆ แต่เพราะ

้ ขึน
บาดแผลบนร่างทีส ่ าหัสเกินไป อีกทังส
้ ห ี น้าที่
ซดี เผือดเกินทน ประกอบกับเลือดทีท ่ ว่ มร่าง
ทัว่ ทังตั
้ วเขาจึงดูแล้วเหมือนจะขาดใจตายได้
ทุกเมือ ่

“น้อง น้องชาย เจ้าอย่าร้องไห้ ข้า ข้าไม่

เป็ นไร ข้า ข้าแค่เหนื่ อยนิ ดหน่ อย อยาก
อยากจะนอนหลับสก ั พัก…”

ี งเขาค่อยๆ อ่อนเปลีย้ ลง และตัว

นํ า้ เสย
เขาก็หมดสติจนสลบไป…
…………………………………….
 № 54 จากลาป่าเก้าหมอบ!
แสงแดดอันอบอุ่นสาดลงมาในผืนป่ า
มันสะท้อนไปบนใบหน้ากวนสห ี ลิน
่ ทีห่ ลบอยู่
ใต้ต้นไม้ เขาขมวดคิว้ เล็กน้อยอยูส ั พัก นิ ว้
่ ก
มือข้างซา้ ยก็ขยับเบาๆ ผ่านไปครู่หนึ่ ง เขา
ถึงลืมตาขึน ้ มาอย่างเช่อ
ื งชา้ แล้วมองแสง
แดดน้อยๆ เหนื อศรี ษะทีส ่ งทะลุผา่ นใบไม้
่ อ
ลงมาอย่างงุนงงนิ ดๆ

“ฟื ้ นแล้วรึ?”

ี งอ่อนโยนดังลอยมา ทําให้กวน
นํ า้ เสย
สหี ลิน
่ ชะงักลงชวั่ ขณะ “น้องชาย?” อยากจะ
ลุกขึน ้ นั่ง แต่กลับกระเทือนถึงบาดแผลบน
ตัว เขาเจ็บซะจนต้องสูดลมหายใจเข้าเฮอ ื ก
หนึ่ ง

“บนตัวเจ้ายังมีแผลอยู่ อย่าเพิ่งขยับ
ี ้ วซ
ซซ ั ้ ”ิ

เฟิ่ งจิว่ กดร่างเขาไว้ เธอมองเขาด้วยแวว

ตาซบ ั ซอ ้ น ก่อนจะถามว่า “เจ้าน่ ะ ขนาดข้า
ชอ่ื อะไรก็ยงั ไม่รู ้ ทําไมถึงปกป้ องข้าด้วยชวี ต
ิ
เชน ่ นัน
้ อีก?”

“น้อง น้องชาย เจ้า เจ้าโกรธข้ารึ?” เขา

มองเธออย่างกระวนกระวายน้อยๆ

“ตอบข้ามาส”ิ

เห็นท่าทางเธอจริงจัง เขาจําต้องพูดว่า
“ข้าโตกว่าเจ้า หนํ าซํา้ เจ้าเป็ นน้องชายข้า
หากเจ้า มี อั น ตราย แน่ นอนว่ า ข้า ก็ ต อ
้ ง
ปกป้ องเจ้า”
 เฟิ่ งจิว่ อึง้ เล็กน้อย ไม่นึกว่าจะเป็ นเพียง
เหตุผลง่ายๆ เชน ่ นี ้

“น้องชาย…”

“ข้าชอ่ื เฟิ่ งจิว่ ” เธอปริปากทันใด สายตา

เธอจับจ้องทีใ่ บหน้าตกตะลึงของเขา “และ
อีกอย่าง ข้าเป็ นผูหญิ ้ ง”

“หา? ผู ้ ผู ้ ผูหญิ
้ งรึ?”

ครั ้ง นี ้ เ ขาตกใจ พู ด จาตะกุ ก ตะกัก

เพราะเธอดูยงั ไงก็ไม่เหมือนผูห ้ ญิงเลย ผู ้
หญิงที่ไหนจะกล้าต่อกรกับหมาป่ าเป็ นฝูง
ด้วยตัวคนเดียวเชน ่ เธอเล่า?

หนํ าซาํ ้ ตลอดมาเขานึ กว่าเธอเป็ นผูชาย

้
แต่ไหนแต่ไรมา ก็ไม่เคยนึ กเลยว่าเธอเป็ นผู ้
หญิง
 พอมองเขาที่ทาํ ท่าทางซ่ื อบือ ้ แววตา
เธอก็ เ ป็ นประกายอยู่ น้ อ ยๆ เธอเอ่ ย ว่ า
“กระดูกไหล่ขวาเจ้าโดนเจ้าสต ั ว ์ร้ายนั่ นกัด
จนหักแล้ว”

“อ้อ” เขามองเธอแวบหนึ่ ง แล้วสง่ เสย

ี ง
ตอบรับ

“ความหมายของข้า คือแขนขวาเจ้า
พิการแล้ว”

รอบนี ้ เขาชะงักลงเล็กน้อยอยูค
่ รู่หนึ่ ง
ก่อนจะหลับตาลง “อืม”

ี ใจหรือไม่?”
“เสย

เมือ ่ นัน
่ ได้ฟั งเชน ี ลิน
้ กวนสห ่ มองไปทาง
เธอ เขาส่ายหน้าพูดอย่างจริ งจัง “ข้าไม่
ี ใจ ถ้าไม่ไปขวางไว้ หากเจ้าโดนกัด ก็
เสย
คงจะไม่ ร อดแน่ ข้า เป็ นผู ช ้ าย ซํ ้า ยัง มี
ร่ างกายแข็งแรง แค่เสียแขนไปข้างเดียว
เท่านัน
้ ไม่เป็ นอะไรหรอก ถึงแขนขวาข้าจับ
กระบีไ่ ม่ได้ จากนี ข ้
้ ้าก็ฝึกใชแขนซ า้ ยเอา”

พอได้ยินคําพูดนี ้ เฟิ่ งจิ่วก็น่ิ งไปนาน

มาก ผ่านไปสก ั พักถึงจะผุดรอยยิม ้ ออกมา
“เจ้าเป็ นคนโง่อย่างทีข
่ ้าคิดไว้เลย”

“น้องชาย ไม่ซิ เสย

่ี วจิว่ ข้าไม่ได้โง่ ข้า
แค่ออกจะเถรตรง” ปากเขาฉีกยิม ้ แหะๆ ไม่
ได้ทอ้ แท้เพราะเสียแขนขวาไปเลยแม้แต่
น้อย

“คนทีเ่ ถรตรงจะพูดว่าตัวเองเถรตรงรึ?”
เธอเลิกคิว้ มองเขา ในใจเธอแอบหมายมัน ่ กับ
ตัวเอง ว่าจะต้องรักษาแขนขวาเขาให้หาย
 “เส่ี ย วจิ่ ว เจ้า ไปเก็ บ ยามา ได้พ บ
อันตรายใดหรือไม่? ทําไมถึงไปนานนัก?”

เมือ่ นึ กถึงทีเ่ ขารออยูต

่ รงนัน
้ ทังวั
้ นทังคื
้ น
ก็ไม่เห็นเธอกลับมา ยังคิดว่าเธอไปเจอกับ
สตั วร้์ ายอีก ถึงได้ออกวิง่ ตามหาเธอ คิดไม่
ถึงว่าจะถูกหมาป่ ากับเสอ ื ล้อมโจมตี

“มีอบุ ต
ั เิ หตุนิดหน่ อย เผอิญถูกหมีสอง
ตัวไล่ต ้อนจนต้องวิง่ เข้าไปในป่ าทึบ เจ้าหิวรึ
ยังล่ะ? ข้าจะไปล่าสต ั วป่์ าสก
ั ตัวมาย่าง”

เธอพูดอยู่สองสามประโยคที่เกี่ยวกับ
เรื่องทีเ่ ธอพบเจอมาตลอดทังวั
้ นทังคื
้ น ไม่ได้
คิดจะพูดอะไรมาก

“ข้าหิว แต่เจ้าก็อย่าเดินไปไกลนักล่ะ”
เขาพูดด้วยความกังวลน้อยๆ
 “ข้ารูแ
้ ล้ว” เธอยิม
้ ๆ แล้วลุกขึน
้ เดินไป
รอบๆ

อีกไม่กว่ี น
ั ให้หลัง ในป่ าเก้าหมอบ

ชว่ งเวลาทีอ ่ ยูด

่ ว้ ยกันนี ้ทาํ ให้ทงสองคน
ั้
ยิง่ สนิ ทกัน พอรูว้ า่ เฟิ่ งจิว่ อยูต
่ วั คนเดียว กวน
สห ี ลิน
่ จึงลัน
่ วาจารับเธอเป็ นน้องสาว

เฟิ่ งจิง่ ทีเ่ หลือทนกับเขา รูส ึ ว่าการรับ

้ ก
เขาเป็ นพีช ่ ายก็ไม่เลว ดังนัน ้ ทังสองจึ
้ งจัด
พิธสี าบานอย่างง่ายๆ ขึน ้ เพือ
่ ยืนยันถึงความ
สมั พันธพี์ น ่ อ้ งต่างสายเลือด

ี วจิ่ว พวกเราไปหมูบ
“เสย ่ า้ นป่ าหินกัน
เถอะ!” พอเลือดทีค ่ ลังศรี ษะสลายไป
่ งั่ อยูห
ความทรงจําจึงฟื ้ นคืน ทว่าเขาก็ยงั ไม่อยาก
กลับบ้าน
…………………………………….
 № 55 ชุดหญิงสาวที่งดงาม!
“อืม ได้สิ แต่ยงั ไงก็ตาม ออกไปจากทีน
่ ่ี
ก่อนค่อยว่ากัน” สาํ หรับเธอในตอนนี ้ จะไป
ทีไ่ หนก็เหมือนๆ กัน

ดังนัน
้ เมือ
่ บอกว่าจะไปก็ไป พอทังสอง
้
คนออกจากป่ า ก็มงุ่ ไปยังทิศทางของหมูบ ่ ้าน
ป่ าหิน

สองวันต่อมา ทีห
่ มูบ
่ ้านป่ าหิน

เสือ
้ ผ้ารุ่ งริ่ งบนตัวกวนสีหลิ่นยังมีรอย
เลือด ใบหน้าทีน ่ ับว่าหล่อเหลาดูกระด่างกระ
ดํา และยังกล้ามเนื อ ้ แขนทีก
่ าํ ยําอีก ดูแล้ว
ชา่ งคล้ายคลึงกับพวกอันธพาลจริงๆ

ส่วนเสือ
้ สีขาวบนตัวเฟิ่ งจิ่วก็กลายเป็ น
 ื ้ สเี ทา ใบหน้าเธอพอกยาไว้ ดูแล้วเนื อ
เสอ ้ ตัว
มอมแมม ชา่ งไม่ตา่ งอะไรกับขอทานเลย

พวกเขาสองคนเข้ามาในหมูบ ่ า้ นป่ าหิน

ทังแบบนี
้ ้ จึงเป็ นธรรมดาทีจ
่ ะดึงดูดสายตา
รังเกียจเดียดฉันทมาได้
์ ไม่นอ้ ย แม้แต่พวก
คนทีเ่ ดินกระทบไหล่ผา่ นไป พอโดนพวกเขา
ชนเข้า ก็ล ้วนพยายามหลบเลีย ่ งกันอยูบ ่ ้าง

“บรรยากาศในหมูบ ่ า้ นชา่ งแตกต่างเสย ี

จริ ง!” เฟิ่ งจิว่ สูดหายใจเข้าลึกๆ ก็ได้กลิน ่
หอมหวนของพวกขนมต่างๆ กระจายอยูใ่ น
อากาศ

“เสย ี วจิว่ พวกเราเปลีย

ว่ากันเถอะ ไม่งนพวกโรงเตี
ั้
เราเข้าไปหรอก” กวนสห
เสอื ้ ตัวรุ่งริ่งบนร่าง
่ นเสอ ื ้ ผ้าก่อนค่อย
ย๊ มก็คงไม่ให้พวก
ี ลิน่ พูดพลางก็ดงึ ๆ
 “อืม งันลองหาร้
้ ื ้ ผ้าระแวกนี ้
านขายเสอ
ดู” เธอพูดพลางมองไปรอบๆ พลันสายตาก็
สะดุดกับทีท่ ห ่ี นึ่ ง เธอจึงลากกวนสห ี ลิน
่ เดิน
ไปด้านนั น้ “อยู่ดา้ นนั น ้ ตรงนั น ้ มีอยู่รา้ น
หนึ่ ง”

“เดีย ๋ วๆๆๆ” เขาเร่งรีบดึงเธอไว้ แล้วถาม

เสยี งเบา “เสย ี วจิว่ พวกเรามีเงินรึ? หากไม่มี
เงินจะซอ ื ้ เสอื ้ ผ้าเชน ่ ไร?”

ได้ยิ น เช่ น นั ้ น บนหน้ า ผากเธอก็ มี

เสน้ เลือดสด ี าํ ปรากฏ “จะไม่มเี งินได้ยงั ไง
เล่า? วางใจเถอะ ข้ามีอยู”่ ขณะทีพ ่ ดู เธอก็
ยกถุงตรงเอวขึน ้ “ไปเถอะน่ า! ไม่ต ้องพูดถึง
หนึ่ งชุดหรอก ซอ ื ้ เป็ นสบ
ิ ชุดก็ไม่มป
ี ั ญหา”

หลังจากได้ยน ี
ิ เธอพูดว่ามีเงิน กวนสห
ลิน
่ ก็ฉีกยิม
้ ขึน
้ มา ทังสองถึ
้ งจะพากันเดินไป
 ื ้ ผ้า
ยังร้านขายเสอ

“ท่านพี่ ท่านสวมตัวนี ส ้ !ิ ตัวนี เ้ หมาะกับ

ท่านนะ” เธอหยิบเสอ ื ้ คลุมสด ี าํ ตัวหนึ่ งขึน
้ มา
เนื อ
้ ผ้าไม่เลว จึงจะให้เขาไปลองดู

“ได้สิ งันก็
้ ตวั นี ล
้ ะ่ ”

เขาไร้ซ่งึ ความเห็นโดยสน ิ ้ เชงิ เขารับชุด

เดินไปด้านใน ไม่นานนั ก ก็เปลีย ่ นเสอ ื ้ ผ้า
ออกมาเรี ยบร้อย พอเห็นเธอกําลังเลือก
เสอื ้ ผ้าผูชาย้ จึงกล่าวว่า “เสย ี วจิว่ เจ้าจะ
เลือกเสอ ื ้ ผ้าผูช ้ ายไปทําไม? ตอนนี พ ้ วกเรา
กลับมาหมูบ ่ า้ นแล้ว เจ้าอย่าได้สวมเสอ ื ้ ผ้า
้ ายเลย สวมกระโปรงสิ เด็กผูห
ผูช ้ ญิงควร
สวมกระโปรงถึงจะสวย”

เพราะตอนทีเ่ ขาอยูใ่ นตระกูล พวกเด็กผู ้

หญิงล้วนชอบสวมกระโปรง หนํ าซาํ ้ ซอ ื ้ กันที
ิ ชุด ดังนั น
หนึ่ งก็หลายสบ ้ เขาจึงคิดว่าน้อง
สาวเขาก็ควรสวมกระโปรงด้วย ไม่ควรทําตัว
เหมือนขอทานตัวน้อยๆ

ื ้ ผ้าผูชายมั
“ก็เสอ ้ นสะดวก”

ขณะที่ ก ล่ า ว เธอกํา ลัง คิ ด จะเลื อ ก

เสอื ้ ผ้าผูชายยื
้ น
่ ให้เจ้าของร้าน ก็เห็นเขาลาก
เธอไปด้านเสอ ื ้ ผ้าผูหญิ
้ ง หลังจากนัน ้ จึงเรียก
เจ้าของร้านมา “เจ้ามานี่ สิ ชว่ ยข้าหยิบตัวนี ้
ตัวนี ้ และก็ตวั นัน ้ ลงมาให้น้องสาวข้าที”

เห็นเชน ่ นี ้ เฟิ่ งจิว่ ก็กระอักกระอ่วนเล็ก

น้อย เพียงลองคิดๆ ไปโดยไม่ทาํ อะไร ตอนนี ้
อยูใ่ นหมูบ
่ ้านแล้ว ไม่จาํ เป็ นต้องสวมเสอ ื ้ ผ้า
ขอทาน งัน ้ เธอก็เปลี่ยนกลับเป็ นเสือ ้ ผ้าผู ้
หญิงซะ จะเป็ นไรไปเล่า?
 “หยิ บ ชุด สี แ ดงชุด นั ้น ลงมาให้ข า้ ที! ”
เธอพูดกับเจ้าของร้านทีอ ่ ยูข่ ้างๆ กัน

“ได้ขอรับๆๆ” เจ้าของร้านทัง้ มองไม่

ออกและนึ กไม่ถงึ เลยว่าขอทานน้อยเชน ่ นี จ
้ ะ
เป็ นคุ ณ หนู สาว แต่ เ ขาก็ ยั ง รี บหยิ บ ชุ ด
กระโปรงสแ ี ดงนัน
้ ลงมา

“ท่านมีผ ้าคลุมหน้าหรือไม่? หาผ้าคลุม

หน้าสีแดงมาให้ขา้ อีกสก ั สองสามผืนนะ”
เธอพู ด พลางก็ ยั ง เลื อ กให้ก วนสี ห ลิ่ น อี ก
หลายชุด ถึงจะหยิบเงินออกมา “คิดเงิน”

ี วจิว่ เจ้าไม่เปลีย
“เสย ่ นชุดรึ?”

เธอยิม ้ ๆ แล้วพูดว่า “ท่านได้เปลีย ่ นชุด

ใหม่ ก็ พ อ เสื อ
้ ข้า ตัว นี ้ ไ ม่ ฉี ก ไม่ ข าด แค่
สกปรกนิ ดหน่ อย รอหาโรงเตีย๊ มสก ั ทีอ
่ าบนํ า้
ค่อยเปลีย
่ น ไม่งนพอสวมชุ
ั้ ดใหม่คงไม่สบาย
ตัวนัก”

“อืม นั่นก็ถกู ” เขาพยักหน้า ถึงจะออก

ไปหาห้องโรงเตีย๊ มทีใ่ กล้ๆ นี ก
้ บ
ั เธอ

“เสยี วจิว่ เจ้าเข้าไปอาบนํ า้ ก่อนเลย พี่

เฝ้ าประตูแทนเจ้าเอง” ทีน ่ อกห้องพัก กวน
สีหลิ่นก้าวเท้าไป เขากะจะอยู่ท่ีดา้ นนอก
อย่างเชน ่ เทพเฝ้ าประตู

พอเห็นท่าทางนั น
้ ของเขา เฟิ่ งจิ่วก็ยม ิ้
อย่ า งอดไม่ ไ ด้ “ไม่ ต อ้ งหรอก ที่ น่ี เป็ น
โรงเตีย๊ มนะ แค่ปิดประตูห ้องไว้กพ
็ อ ไหน
เลยจะต้องให้ท่านมาช่วยข้าเฝ้ าประตูดว้ ย
ท่านเองก็ไปอาบนํ า้ เถอะ! ท้องข้ากําลังหิว!
เดีย
๋ วพวกเราออกไปหาอะไรกินนะ” ขณะที่
พูด เธอก็ผลักเขาไปทีห ่ ้องข้างๆ
 ได้ยินเธอบอกหิว กวนสีหลิ่นจึงยอม
ความอย่างจําใจ “งันก็ ้ ดี เจ้าอย่าลืมปิ ดประตู
ดีๆ ข้าอาบนํ า้ เสร็ จแล้ว จะมารอเจ้าตรงนี ้
นะ”

“อืม” เธอขานรับ ถึงจะหันตัวเข้าไปห้อง

ข้างๆ เธอปิ ดประตูลง และเดินเข้าไปในห้อง
ทีม
่ น
ี ํ า้ เตรียมไว้แล้วอย่างดี

อาจเพราะได้เป็ นพีค ่ นครัง้ แรก กวนสห ี

ลิ่น ถึ ง ดูแ ลปกป้ องเฟิ่ งจิ่ว อย่ า งใกล้ชิด นั ก
โดยเฉพาะเมื่อรู ว้ า่ เธอเป็ นผูห ้ ญิง เขาก็ย่ิง
เป็ นแบบนี ้ หลังจากอาบนํ า้ อย่างเร่งรีบ สวม
ใสเ่ สอื ้ ผ้าเรียบร้อย เขาก็ออกจากห้องมาเฝ้ า
อยู่ท่ป
ี ระตูหอ ้ งข้างๆ มันช่างดึงดูดสายตา
พินิจมองแปลกๆ จากแขกผูเข้ ้ าพักทีส ั จร
่ ญ
ไปมาได้ไม่นอ ้ ยเลย
 เฟิ่ งจิ่วใชเ้ วลาอาบนํ ้าอยู่นานโข เวลา
ประมาณครึ่ งชวั่ ยามเต็มๆ ประตูหอ ้ งถึงจะ
เปิ ดออกจากด้านใน

ขณะที่กวนสหี ลิ่นได้ยินเสย ี งเปิ ดประตู

จากด้านหลังจึงหันไปมอง สองตาเขาเบิก
กว้างโตอย่างอดไม่ได้ ในดวงตาเขามีความ
ตกตะลึง และมีความเหลือเชอ ่ื ฉายชด ั อยูบ
่ น
ใบหน้า

ี ว เสย
“เสย ่ี วจิว่ ?”

“อืม” เฟิ่ งจิว่ ขานรับ มุมปากเธอยกขึน ้

น้อยๆ ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสแ ี ดง จนเป็ นรอย
ยิม
้ ทีผ
่ ลิบานอยูบ ่ นริมฝี ปาก

ถึงแม้ใบหน้าจะเสยี โฉม แต่เธอมีรูปร่าง

ดีมาก สดั สว่ นโค้งมนปราดเปรียวอ่อนชอ ้ ย
 ี ดงแพรวพราวแพร่งพราย
กับชุดกระโปรงสแ
ี
ราวกับแสงอาทิตยสุ์ ดระยับจับตา งดงามเสย
จนไม่อาจมองได้ตรงๆ

และใบหน้าทีถ ่ กู บดบังด้วยผ้าคลุมหน้าสี
แดง ชา่ งเป็ นผ้าคลุมหน้าทีย ่ ่งิ เสริ มเติมชนั้
ความลึกลับให้แก่เธอ ทําให้ทงั ้ ร่ างเธอมี
ความรูส ึ น่ าพิศวงกระจายอยู่ ดึงดูดให้ผูคน
้ ก ้
ต่ า งคัน หัว จิ ต หัว ใจ จนอยากจะเชยชม
ใบหน้างดงาม แต่กลับไม่อาจเหลือบมอง
ใบหน้าใต้ผ้าคลุมนัน ้ ได้

ชุดสีแดงสวมอยู่บนร่ างเธอ ช่างทรง

เสน่ หน่์ ามอง และเป็ นการโพนทะนาถึงความ
เอาแต่ใจ โดยเฉพาะกลิน ่ อายแสนเย่อหยิง่
ราวกับเหมยแดงกลางหิมะที่กระจายอยู่บน
ร่างเธอ ไม่บอบบางเหมือนหญิงสาวชาววัง
แต่กลับเป็ นกลิ่นอายอันทรงเกียรติท่ม
ี ก
ั จะ
เกิดมาพร้อมผูเหนื
้ อกว่า

เมือ
่ เห็นสาวงามชุดแดงตรงหน้า กวนสห ี
ลิน
่ ก็พด ู อะไรไม่ออกอยูน่ าน รูส ึ แค่วา่ น้อง
้ ก
สาวตัว น้อ ยของเขางดงามอย่ า งน่ าเหลื อ
เชอ ่ื …

พอเห็นเสน ้ ผมอ่อนนุ่ มสห ี มึกทีส่ ยายไป

ด้า นหลัง ใช เ้ พีย งสายริ บ บิน ้ สีแ ดงผูก ไว้
้
หลวมๆ บริเวณข้างแก้มมีเสนผมสองเส ้ ล
นลู่ ง
มา ยิง่ เสริมให้เธอสวยงามชวนมอง ตอนนี ้
ดวงตาคู่นัน ้ ที่ปรากฏอยู่เบือ ้ งนอกผ้าคลุม
หน้าสแ ี ดงกําลังหรี่ ลงยิม
้ ครึ่ งหนึ่ ง หว่างคิว้
เธอมีความมัน ่ ใจและเปิ ดเผยกระจายออก
มา…

ตัวเธอแบบนี ้ ทําให้เขายากทีจ
่ ะคิดจริงๆ
ว่าเธอกับขอทานน้อยเนื อ
้ ตัวสกปรกคนก่อน
หน้าเป็ นคนคนเดียวกัน

“เสย่ี วจิว่ เจ้างดงามมาก เทพธิดายังงาม

ไม่เท่าเจ้าเลย เหอะๆๆ…”

้ ซ่ือ พอคิดว่าสาวน้อยที่
ปากเขาฉี กยิม
หน้าตางดงามเชน ่ นี เ้ ป็ นน้องสาวเขา ทันใด
นั น
้ ในใจเขาก็มีความรู ส ้ ึกภูมิใจอย่างไม่มี
อะไรเทียบได้ผุดขึน ้ มา

“ไปกันเถอะ!” เธอยิม ้ อยูเ่ บาๆ พอเปลีย

่ น
มาสวมเสอื ้ ผ้าผูห
้ ญิง เธอก็อารมณ ์ดีไม่เลว
เลย ก่อนจะขยับก้าวเดินลงไปด้านล่างตึก

“อ้อ ได้ๆ”

เขารีบตามไป เหมือนคิดอะไรขึน ้ ได้จึง

มองไปรอบๆ เป็ นอย่างทีค
่ าดไว้ เขาเห็นเหล่า
ผูช
้ ายทังบนตึ
้ กล่างตึกต่างจ้องมองน้องสาว
เขาอย่างตะลึงในความงาม

เห็นเชน ่ นี ้ ขณะทีใ่ นใจกําลังภาคภูมิ เขา

ก็แอบตังมั
้ น่ ว่าต้องชว่ ยเสย ี วจิ่วกําจัดรอย
แผลบนใบหน้าให้จงได้

จนกระทั่ง ทัง้ สองออกจากโรงเตี ย

๊ ม
คนในโรงเตีย๊ มถึงจะได้สติกลับมา

“งามมาก… คุณหนู ผน ู ้ ัน
้ เป็ นใครกัน?
ในหมูบ่ า้ นพวกเรามีสาวงามเชน ่ นี ้ตงแต่
ั้ เมือ
่
ไหร่?”

และในร้านอาหารตรงข้ามโรงเตีย๊ ม พอ
มูห่ รงอีเ้ ซวียนทีย
่ น
ื อยูร่ ิมหน้าต่างเห็นเงาร่าง
สแี ดงนัน ้ ในตาเขาก็มแ ี ววของความกังขา

้ ชา่ งคุนตาเช
ทําไมแผ่นหลังนัน ้ น่ นี ?้
…………………………………….
 № 56 นางผู้นั้นคือใคร?
ั ในใจ เขาจึงก้าวลง
เพราะความสงสย
จากตึก และมองหาตามเงาร่ างสีแดงนั น
้
ไป…

สว่ นอีกด้านหนึ่ ง เฟิ่ งจิว่ กับกวนสห

ี ลิน
่
ทัง้ สองคนออกหาร้า นอาหาร จองห้อ ง
อาหารสว่ นตัวไว้หนึ่ งห้อง พวกเขาสงั่ อาหาร
มาหลายสิบอย่างกับเหล้าอีกสองไห หลัง
จากประตูปิด พวกเขาก็เริ่มกิน

เฟิ่ งจิว่ ทีว่ างผ้าคลุมหน้าไว้อีกด้าน เธอ

รินเหล้าไป พลางก็พด ู ว่า “ท่านพี่ พวกเราพัก
อยูท่ น
่ี ่ี สกั ระยะเถอะ! รอหาเชา่ เรื อนทีส ่ งบ
เงียบสก ั หน่ อย ต้องสะดวกดีกว่าพักโรงเตีย๊ ม
แน่ ”

“ดี เดีย
๋ วพวกเราไปหากัน” เกีย ่ วกับเรื่อง
นี ้ กวนสห ี ลิน่ ไร้ซ่งึ ความแปลกใจโดยสนิ ้ เชงิ

“เสย ี วจิ่ว เจ้าอย่าเพิง่ ดืม

่ เหล้าจนหมด
ดื่มนํ ้าซุปตุน ๋ ก่อนส”ิ เขาตักซุปให้เธอชาม
หนึ่ ง แล้วยังชว่ ยเธอใชช ้ อนตั
้ กเนื อ
้ ผัดไข่ให้
“ลองชม ิ สวิ า่ อร่อยหรือไม่”

“ท่านกินเถอะ! ข้าจัดการเองก็พอแล้ว”

ขณะทีพ ู ก็เห็นเขาลองใชมื้ อขวาได้ไม่

่ ด
ค่อยชน ิ นัก ตะเกียบก็จบ ั ไม่ถนัด เธอจึงคีบ
อาหารแต่ละจานลงในชามเขาไปบ้าง พลาง
พูดว่า “รอให้ผ่านไปสก ั พัก จนข้าพัฒนาวร
้ ค่อยรวบรวมยามาชว่ ยท่านรักษา
ยุทธสู์ งขึน
แขนขวานะ”
 ่ นี ้ เขาก็น่ิ งไปเล็กน้อย “ยัง
พอได้ยินเชน
รักษาได้รึ?”

“อืม แค่ของทีต่ ้องการไม่ได้หาเจอง่าย

นัก” เธอซดนํ า้ ซุปในชาม แล้วคีบอาหารขึน ้
มากินบ้าง “แต่ไม่มป ี ั ญหาหรอก ข้ามีความ
มัน ่ ใจเต็มร้อย ว่าจะสามารถทําให้แขนเจ้า
ฟื ้ นคืนเหมือนเดิมได้”

ด้ว ยฝี มื อ การรั ก ษาของเธอ ขอแค่

รวบรวมยาครบหมด ก็ไม่มโี รคใดทีร่ กั ษาไม่
ได้

ไม่ตอ ้ งพูดถึงแค่เสน้ เอ็นหัวไหล่ท่ีโดน

กัดขาด ทัว่ ทังแขนที
้ โ่ ดนกัด เธอก็ทาํ ให้กลับ
มาอีกครัง้ ได้

ี แขน แต่พอได้
แม้เขาจะไม่เศร้าใจทีเ่ สย
ยินเธอบอกว่ารักษาได้ ในใจเขาก็ยงั คงระรื่น
อยูบ ี วจิว่ หากรักษาแขนข้าให้หายดี
่ ้าง “เสย
ได้ อีกหน่ อยข้าจะขยันฝึ กฝนวิชาไว้ปกป้ อง
เจ้า”

“ก็ด”ี

เธอพยักหน้ายิม ้ ๆ รูด
้ วี า่ พละกําลังเขาไม่
ได้ด้อยเลย เขาสามารถต่อกรกับหมาป่ าทัง้
ฝูงกับเสอ ื ด้วยกําลังตัวเองคนเดียว แต่พอคิด
ดูถงึ รู ้ ว่าภายใต้สถานการณ ์จนตรอกเชน ่ นี ้
พลังปะทุของเขาจะแข็งแกร่งมาก

่ื ว่าอนาคตเขาจะแข็งแกร่ง
และเธอก็เชอ
ยิง่ ขึน
้ แน่ !

พอลงจากตึก มู่หรงอีเ้ ซวียนก็นั่งดื่ม

ั ้ หนึ่ ง ดวงตาที่หลับลงมี
เหล้าอยู่ท่ีโต๊ะชน
ความครุ่นคิด

เขาไม่รูว้ า่ ทําไมตัวเองถึงตามเข้ามาได้
และยิ่งไม่เข้าใจว่าตัวเองมองสาวน้อยชุด
้ เป็ นชงิ เกอไปได้อย่างไร? แต่กอ
แดงผูนั้ น ่ น
หน้านี ท
้ เ่ี หลือบมองอยูช ั้
่ นหนึ
่ ง แผ่นหลังนาง
ชา่ งคล้ายคลึงมากจริงๆ

แต่เขาที่ตามนางมาตลอดทาง ตอนนี ้
กลับไม่ค่อยมัน ั
่ ใจเท่าไหร่ นัก เพราะนิ สย
ท่าทางของทังสองไม่
้ เหมือนกัน

ชงิ เกอสุภาพอ่อนโยน ทว่าสาวน้อยชุด

แดงเปิ ดเผยเอาแต่ใจ เรื อนร่ างของนางที่
สวมชุดสแ ี ดงแวววาวเชน
่ นัน ้ แม้ชงิ เกอของ
เขาจะโดดเด่นมากเช่นกัน แต่เดิมทีนาง
ไม่ใชค่ นแบบนัน ้ หนํ าซาํ ้ ไม่เคยสวมชุดแดง
ด้วย
 เขาสงสย ั ว่าชิงเกอผูน
้ ัน
้ ที่กลับไปแล้ว
เป็ นคนอืน
่ ปลอมแปลงมาได้อย่างไรกัน? ใน
ทุกการเคลื่อนไหวและทุกรอยยิม ้ ที่คน
ุ ้ เคย
เห็นชดั ๆ เลยว่าเป็ นนาง!

ทว่าในใจเขากลับมีเสียงหนึ่ งกําลังตัง้
คําถาม ทําให้เขาอดสงสยั ไม่ได้

เนิ่ นนานนัก ขณะทีป ่ ระตูห ้องอาหารชน ั้

บนเปิ ดออก เงาร่ างสแ ี ดงนั น้ ปรากฏตัวขึน ้
อีกครัง้ สายตาแต่ละคูข ่ องเหล่าลูกค้าทัว่ ทัง้
ร้านที่ต่างตกตะลึงในความงามก็จบ ั จ้องที่
นางอีกครัง้ อย่างอดไม่ได้ ผ้าคลุมหน้าทีพ ่ ลิว้
ไหวไปตามย่างก้าวของนาง ทําให้พวกเขา
อดใจรอพายุลมแรงให้พด ั พาผ้าคลุมหน้า
เปิ ดออกแทบไม่ไหว

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนเปรยตามองไป เพียงเห็น
สาวน้อยชุดแดงผูม้ ที า่ ทางโดดเด่นเป็ นทีส ่ ด
ุ
เดินก้าวนวยนาดลงมา ทุกย่างก้าวของนาง
ล้วนเนิ บนาบและสง่างาม ชุดแดงดัง่ เปลว
เพลิง ราวกับแสงแดดร้อนแรง แต่กลายเป็ น
ว่าบนร่ างนางกลับมีกลิ่นอายเย็นชาทีผ ่ ใู ้ ดก็
ไม่อาจเข้าใกล้กระจายอยู่ ระหว่างที่นาง
ยกมือขยับเท้า กลิน่ อายสูงศก ั ดิ ์ของผูเหนื
้ อ
กว่าก็กระจายออกมาอย่างเป็ นธรรมชาติ

เมื่อรู ส ึ ถึงสายตาคูห
้ ก ่ นึ่ งที่กาํ ลังสาํ รวจ
มองเธออยู่ เฟิ่ งจิ่ ว ก็ ช ายตามองไปตาม
สญั ชาตญาณ ขณะทีด ่ วงตาสองคูป ่ ระสาน
กัน ประกายแสงในดวงตานั น ้ ไม่อาจมีผใู ้ ด
เข้าใจได้เลย…
…………………………………….
 № 57 มองยิ้มกลับ!
เมือ
่ เห็นมูห ่ รงอีเ้ ซวียน เฟิ่ งจิว่ ก็นึกไม่ถงึ
เล็กน้อย ทีบ
่ งั เอิญมาพบเขาทีน ่ ่ี

อันทีจ
่ ริง ก่อนหน้านี ท้ ม
่ี ค
ี นตามหลังพวก
เขามา เธอก็รูส ึ ได้ เพียงแต่ไม่สม
้ ก ั ผัสถึงจิต
มุง่ ร้าย ด้วยเหตุนีเ้ ธอจึงไม่ใสใ่ จอะไร พอคิด
ดูแล้วคนทีส ่ ะกดรอยตามก็คอ ื เขาสน ิ ะ

แต่ ว่ า เขาอยู่ ข า้ งกายเฟิ่ งชิ ง เกอตัว

ปลอมไม่ใชร่ ึ? ทําไมมาโผล่ทน ่ี ่ี ได้?

ยัง มีแ ววตาพินิ จมองของเขาอี ก มัน

หมายความว่าอะไร?

ภายใต้ผ้าคลุมหน้า เธอผุดรอยยิม
้ ขีเ้ ล่น
ออกมา แล้วดึงสายตากลับเบาๆ ก่อนจะขยับ
ก้าวเดินไปด้านนอก ทว่าแค่เดินไม่กก ่ี ้าว เขา
ทีเ่ ดิมเคยนั่งอยูก
่ ก
็ ลับลุกมาขวางอยูต
่ รงหน้า
เธอ

เธอไม่พด
ู อะไร แค่ลองเปรยตามองเขา

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนเองก็ไม่ปริปาก เขายืนอยู่
เบือ้ งหน้า และมองสองดวงตานางไปอย่าง
เงียบๆ เชน ่ นัน ้ ราวกับอยากจะค้นหาซ่งึ ความ
คุนเคยเช
้ ่ วันวานจากดวงตาของนาง
น

แม้ดวงตาคูน ่ ัน
้ จะคล้ายเธอมาก แต่แวว
ตาดือ
้ ดึงอย่างเปิ ดเผยกลับไม่ใชส่ ง่ิ ทีเ่ ธอมี

ดวงตาคู่นี้ ง ดงามเช่น นั ้น เหมือ นกับ

คนในดวงใจเขา แต่แววตาชงิ เกอของเขามี
ความอ่อนโยน ทว่าดวงตาตรงหน้าคูน ่ ีก
้ ลับมี
ความดุรา้ ยแอบซ่อนไว้ เป็ นสองกลิน ่ อายที่
แตกต่างกันโดยสนิ ้ เชงิ ทําให้เขาไม่รูจ
้ ะพูด
อะไรไปชวั่ ขณะ

“หมอนี่ เจ้าทําอะไรน่ ะ?”

ี ลิน
กวนสห ่ เห็นว่าสถานการณ ์ไม่คอ
่ ยถูก
ต้องนัก จึงเหยียบก้าวเท้าออกไป ร่างกาย
ั ขวางอยู่ตรงกลางระหว่างสองคนทัง้
ลํ่าสน
แบบนัน ้ ขัดจังหวะการประจันหน้าของพวก
เขา

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนได้สติกลับมา เขามองที่
ชายหนุ่ มผูมี้ ร่างกายสูงใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะ
ผุดรอยยิม ้ สง่างาม “พีช ่ ายท่านนี ้ ข้าแค่เห็น
ว่าคุณหนู ดค ู ล้ายๆ เพือ
่ นข้าคนหนึ่ ง จึงอยาก
จะเอ่ยปากทักทาย”

อาจเพราะกลิ่นอายความมีชาติตระกูล
บนร่างและความสุภาพของเขาทําให้กวนสห ี
ลิน
่ คิดว่าเขาไม่เหมือนคนไม่ดี ด้วยเหตุนี้ เขา
ทีส ั อยูน
่ งสย ่ อ
้ ยๆ จึงหันกลับไปมองคนด้าน
หลัง

“คุณหนู ดอกท้อในอารามสวนท้อจะ
บานในเดือนสาม”

เขามองเธออย่างนิ่ งเงียบ สายตาเขา

อ่อนละมุนน่ าลุม ่ หลงจนเหมือนจะจมอยู่ใน
นํ า้ ได้ และคําพูดแปลกๆ ก็ทาํ ให้กวนสห ี ลิน
่
ไม่คอ ่ ยเข้าใจอยูน
่ ิ ดหน่ อย และไม่รูว้ า่ หมาย
ถึงอะไร

มีเพียงเฟิ่ งจิว่ ทีใ่ จสนั่ น้อยๆ ในความทรง

จําเธอมีภาพอันอบอุน ่ เชน ่ นัน
้ อยู…
่

‘พีม
่ หู่ รง ได้ยน
ิ มาว่าดอกท้อในอาราม
สวนท้อนั น ้ สวยงามทีส ่ ดุ สแ ี ดงขาวสลับตัด
สะท้อนกัน ดาษดาทังทั ้ ว่ เนิ นเขาท้องทุง่ จริง
หรือไม่เจ้าคะ?’ ใต้ต้นดอกท้อ สาวน้อยรูป
โฉมงดงามเงยศรี ษะขึน ้ น้อยๆ เธอมองชาย
หนุ่ มชุดขาวข้างกายด้วยสายตาทีเ่ ต็มไปด้วย
ความรูส ึ อันลึกซงึ ้
้ ก

ในดวงตาชายหนุ่ มชุดขาวคือความอ่อน
โยนที่ทาํ ให้คนหลงใหล เขายกมือขึน ้ โอบ
สาวน้อยข้างกาย แล้วพูดด้วยนํ า้ เสย ี งอบอุน ่
“อืม ดอกท้อในอารามสวนท้อมองไปไร้ทส ่ี น ิ้
สุด เพียงลมพานพัด กลีบดอกชมพูล ้วนปลิว
ว่อนทัว่ ท้องฟ้ าดัง่ สายฝนดอกไม้ รอเดือน
สามปี นี ้ ดอกท้อบาสะพรัง่ พีจ
่ ะพาเจ้าไปดู”

รอเดือนสามปี นี ้ ดอกท้อบานสะพรัง่ พี่

จะพาเจ้าไปดู…
 ดวงตาเธอที่ ห รี่ ลงครึ่ งหนึ่ งฉายแวว
หวาดผวา พลันในใจทัง้ เศร้าโศกและเจ็บ
ปวด เธอรู ้ ว่านั่นคือความรักใคร่คด ิ ถึงของ
เฟิ่ งชงิ เกอคนเดิมทีม
่ ต
ี อ
่ มูห
่ รงอีเ้ ซวียน

คนก็อยูต
่ รงหน้า คําพูดราวกับเพิง่ ได้ยิน
เมือ
่ วาน แต่เธอคนนั น ้ กลับจางหายไปจาก
โลกนี แ
้ ล้ว…

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนกังวลใจเล็กน้อย สายตา
อันลึกซึง้ จับจ้องดวงตาทีห่ รี่ลงครึ่งหนึ่ งของ
เธอ อยากจะมองให้ออกถึงท่าทีทแ ่ี ปลกไป

“ดอกท้อ ในอารามสวนท้อ บานเดือ น

สาม ข้าจะพาน้องสาวข้าไปดูเอง ไหนเลย
ต้องให้เจ้ามาเตือน?”

ี ลิ่นทีไ่ ม่รูค
กวนสห ้ วามหมายของคําพูด
นัน
้ กล่าวอย่างไม่สบอารมณ ์ เขาจูงมือเฟิ่ งจิว่
เดินก้าวเท้ายาวออกไปด้านนอก พลางเตือน
สติวา่ “น้องหญิง พวกเราอย่าไปสนใจเจ้า
หน้าอ่อนนั่นเลย หมอนั่นแค่มองดูกร็ ูว้ า่ เป็ น
คุณชายนักรัก ยังมีดอกท้อบานเดือนสามอีก
ข้าว่าเขาคิดจะเกีย้ วพาเจ้าแน่ ๆ”

“ฮะๆ!”

พอได้ยินคําพูดเขา เฟิ่ งจิว่ ก็หวั เราะออก

้ ไม่อยู่ เธอชาํ เลืองมองกลับ
มาอย่างกลันไว้
ไปด้วยสายตาทีย่ ม
ิ ้ อยูน
่ อ
้ ยๆ…
…………………………………….
 № 58 จวนภูตในห้วงมิติ!
มู่หรงอีเ้ ซวียนเห็นเฟิ่ งชิงเกอเป็ นคนที่
ผูกพันรักใคร่ สว่ นเฟิ่ งจิว่ กลับเป็ นเพียงคน
แปลกหน้าคนหนึ่ ง…

เรื่ อ งที่เ ธอต้อ งทํา พึ่ง พาได้แ ค่ต ัว เอง

เกรงว่าเขาผูน ้ ะเป็ นหนึ่ งในคนทีเ่ ฟิ่ งชงิ เกอ
้ ีจ
เช่ื อ ใจมาก เธอก็ ค งไม่บ อกกล่ า วเขาถึ ง
สถานการณ ์ตอนนี ้

ชว่ ยคนอืน ู ้ ว่ ยตัว

่ จนแล้วจนรอดก็ไม่สช
เอง

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนมองเงาร่ างทีจ
่ ากไปของ
ทังสองอย่
้ างตกตะลึกเล็กน้อย

น้องสาว?
 ชายผูนั้ น
้ บอกว่าเธอคือน้องสาวเขา? งัน
้
่ งิ เกอ?
เธอก็ไม่ใชช

พลันหัวใจเขาเหมือนจะว่างเปล่า หดหู่
น้อยๆ และยินดีอยูบ่ ้าง ทังหมดนี
้ ้ อาจเป็ น
เพียงเพราะเขาคิดมากไป…

ถึ ง อย่ า งไร ความกัง ขาของเขาก็ น่ า

เหลือเช่อ ื ถ้าเรื่ องทีส ั อยูเ่ ป็ นความจริ ง
่ งสย
นั่ นเท่ากับบอกว่าเฟิ่ งชิงเกอที่กลับไปจวน
ตระกูลเฟิ่ งตอนนี เ้ ป็ นตัวปลอมน่ ะส?ิ ต่อให้
ในใจเขาจะเคลือบแคลงไปบ้าง รูส ึ ว่าเธอ
้ ก
ไม่ใช่ แต่ทา่ นพ่อท่านปูของเธอ หรือว่าพวก
เขาก็ยงั จําผิดคนรึ?

อาจเป็ นเพราะ ทังหมดนี

้ เ้ ขาแค่ระแวง
ไป
 ี ลิน
อีกด้านหนึ่ ง กวนสห ่ กับเฟิ่ งจิว่ ดูเรือน
มาหลายที่ จนสุดท้ายก็ถก ู ตาต้องใจเรือนที่
ค่อนข้างเงียบสงบแห่งหนึ่ งเข้า ทําเลออกจะ
ห่างไกล แต่กินขาดเรื่ องความสงบ และ
สภาพแวดล้อมก็ไม่เลว

วันนัน
้ พอจัดหาซอ ื ้ พวกสง่ิ ของทีต่ ้องใช ้
ในชวี ต
ิ ประจําวันแล้ว ทังสองจึ
้ งย้ายเข้าไป
อยู่

หลังจากอธิบายความกับกวนสห ี ลิน
่ เธอ
่ ารฝึ กวิชาในรูปแบบการนั่งสมาธิ…
ก็เข้าสูก

ตลอดสามวันติดต่อกัน ประตูทป
่ี ิ ดแน่ น
ล้วนไม่เคยได้เปิ ดออก

ส่วนกวนสีหลิ่นที่เฝ้ ายามอยู่ในเรื อนก็

ฝึ กฝนการใชด้ าบด้วยมือซา้ ยมาตลอดใน
เวลาสามวันนี ้

ความสามารถเดิม ของเขาไม่เ ลวเลย

พลังปะทุเขาก็แข็งแกร่ง จากมือซา้ ยทีเ่ ดิมที
ฝี มือตกไม่ได้เรื่องได้ราว จนตอนนี ก ้ เ็ ป็ นรูป
เป็ นร่ างแล้ว แม้จะไม่กระฉั บกระเฉงเท่า
มือขวา แต่ความแข็งแรงก็คอ ้
่ ยๆ ใชได้ขึ น
้ มา
บ้าง

สว่ นในห้อง เฟิ่ งจิว่ ทีน

่ ั่งขัดสมาธิอยูบ ่ น
เตียง สองมือเธอวางนิ่ งอยูบ ่ นเข่าสองข้าง
รอบกายมีพลังเร้นลับสแ ี ดงทีม ่ องเห็นได้ด้วย
ตาเปล่ากระจายอยู่ พลังเร้นลับบนร่ างเธอ
หมุนวนเร็วมากทีเดียว แทบพูดได้เลยว่าพลัง
่ ด
เร้นลับกําลังเข้าสูจ ุ รวมพลังตรงกลางหว่าง
คิว้ อย่างรวดเร็ว และมันก็คอ ่ ยๆ รวมกลุม ่ เข้า
ด้วยกัน
 ผูฝึ้ กวิชาขันต้น
้ จะก้าวเข้าระดับนักรบ
ต้องฝึ กฝนกันหลายปี ถึงจะมีความเป็ นไป
ได้ทีจ
่ ะบรรลุไปถึงพลังเร้นลับขันเริ
้ ่มต้นของ
ระดับนักรบ

สาํ หรับเฟิ่ งชงิ เกอคนเดิม พละกําลังเก่า

ก่อนก็แค่วรยุทธระดั ์ บนักรบขันสอง
้ แต่ตอน
้
นี เ้ ธอใชเวลาส ั ้ ไม่ถงึ สามวัน จุดรวมพลังก็
นๆ
บรรลุไปบ้างแล้ว ซาํ ้ ยังเข้าถึงพลังเร้นลับขัน ้
เริ่มต้นได้อย่างมัน ่ คง พละกําลังเองก็พฒั นา
ขึน ้

ต้องรูไ้ ว้ ว่าพลังเร้นลับระดับนักรบ แม้

จะเล็กน้อยก็มค ี วามแข็งแกร่ง สาํ หรับคนเชน
่
ชายวัยกลางคนระดับปรมาจารยนั์ กรบทีเ่ ธอ
เคยพบในป่ าเก้าหมอบก่อนหน้านี ้ พละกําลัง
เขานัน
้ เทียบเท่ากับเสาหลักประจําตระกูล
 ยิ่ ง ไ ป ก ว่ า นั ้ น อี ก ฝ่ า ย ก็ เ ป็ น แ ค่
ปรมาจารยนั์ กรบผูมี้ พลังเร้นลับขันกลาง้

วันนัน
้ เขาทีม ่ พ
ี ลังเร้นลับขันกลางของ
้
ระดับปรมาจารย ์นั กรบก็ยงั ไม่ใชค ่ ต
ู่ อ ้ อง
่ สูข
เธอ ยิ่งไม่ตอ ้ งพูดถึงจุดรวมพลังของเธอที่
ฝึ กฝนออกมาในวันนี ้ ซํา้ ยังเข้าถึงระดับ
นักรบทีม่ พี ลังเร้นลับขันเริ
้ ่ มต้นทีส่ องแล้วซะ
ด้วย

ขณะทีเ่ ธอถอนหายใจเบาๆ และลืมตา

้ ชา้ ๆ ในหัวเธอก็มเี สย
ขึน ี งประหลาดใจของ
์
หงสไฟน้ อยดังลอยมา

“เจ้าผูห ั้
้ ญิงโง่ ข้าทําลายชนอาคมด้ าน
ในห้วงมิตน
ิ ีแ
้ ล้ว เจ้าเข้ามาลองดูเร็ว!”

้ วง
ในดวงตาฉายแววแปลกใจ เธอใชด
จิตแวบตัวเข้าไปในห้วงมิติ พอเข้ามา เธอก็
ตกตะลึงอย่างอดไม่ได้

“นี่ คอ
ื …”

“เป็ นอย่างไรล่ะ? ข้าเคยบอกไว้ไง ว่า

พละกําลังของข้านัน ้ ร้ายกาจมาก? เขตอาคม
ทีต
่ าแก่นั่นไม่ได้ทําลาย ข้าจัดการให้แล้ว”

หงสไฟน้์ อยมองเธออย่างได้ใจ ก่อนจะ

พูดอีกว่า “ก็ไม่รูว้ า่ เจ้ามีโชคดีอะไรนัก ถึงได้
มาพบกับโลกในห้วงมิติท่ีหาเจอได้น้อยยิ่ง
เชน่ นี ้ มาฝึ กวิชาในนี ส้ ิ หนึ่ งวันด้านนอกเทียบ
เท่ากับเวลาสามวันของด้านในนี เ้ ลยนะ”

พอได้ยินเชน ่ นัน ้ เธอก็รูส ึ ว่ามันชา่ งน่ า

้ ก
เหลือเชอ่ื เพราะตังแต่
้ เข้ามาเธอก็สงั เกตุเห็น
ั้
แล้ว ว่าหลังจากชนอาคมที เ่ คยขวางกันไว้ถู
้ ก
ทําลาย พลังวิญญาณด้านในนี ้ก็คละคลุง้
อย่างมาก
…………………………………….
 № 59 ปลอกดาบเจ็ดดารา!
เธอเดินนวยนาดไปด้านใน เห็นฟ้ าคราม
เมฆขาวเหมือนเป็ นโลกเล็กๆ อีกใบ เดิมที
ตอนที่ เ ขตอาคมในห้ว งมิ ติ ยัง ไม่ ถู ก แก้ก็
ทําได้เพียงเห็นด้านในนี ้ กลับไม่อาจเหยียบ
เข้าไป แต่ตอนนี ก
้ ลับไม่เหมือนกันเลย

เธอมองจวนภูตในห้วงมิติ อารมณ ์เธอ

ึ เหิมขึน
ฮก ้ มาอย่างอดไม่ได้ นี่ เป็ นสมบัตล
ิ าํ ้
ค่าจริงๆ ด้วย

“ดูสิ ทีน ่ ่ี ยงั มีนํา้ พุวญ

ิ ญาณ ข้าเคยเห็น
แล้ว นํ า้ ของนํ า้ พุวญิ ญาณนี ้ เพราะได้รับการ
หล่อเลีย้ งจากพลังวิญญาณในมิติ ต้นนํ า้ จึง
ล้วนมีแต่พลังวิญญาณ”
 ์
หงสไฟน้ อยชอบใจอย่างมาก เมือ ่ เชา้
หลังจากแก้ชนอาคม ั้ เขาก็กระโดดโลดเต้น
ด้วยความดีใจอยู่ดา้ นในนี ้ ไปนานพักหนึ่ ง
สาํ หรับที่แห่งนี ้ เขาช่ืนชอบมันจากก้นบึง้
หัวใจ ไม่งน ั ้ เขาคงไม่อยู่ท่ีน่ี ได้นานแรมปี
โดยไม่โวยวายอยากออกไปหรอก ต้องรูไ้ ว้
หากเขาฝึ กฝนวิชาอยูด ่ า้ นในนี ้ พลังเขาคง
พัฒนาขึน ้ ได้เร็วมากแน่ ๆ

เธอยิม ้ ๆ แล้วลูบหัวหงสไฟน้ ์ อย “งันเจ้า

้
เป็ นเด็กดีฝึกฝนวิชาอยูท ่ น
่ี ่ี นะ ข้าจะออกไป
ก่อน หากได้ฝึ กวิชาในภายหน้า ข้าจะเข้ามา
ฝึ กในนี ้ เชอ่ื ว่าพลังข้าคงจะพัฒนาได้เร็วมาก
เลย”

“รูแ
้ ล้ว” หงสไฟน้ ์ อยมุย
่ ปาก ก่อนจะเดิน
ไปเล่นนํ า้ ข้างนํ า้ พุวญ
ิ ญาณ
 เฟิ่ งจิว่ เห็นท่าทางนัน
้ ก็ยม ้
ิ ้ เธอใชดวงจิ
ต
ถึงจะแวบตัวออกมาด้านนอก

พอประตูห ้องเปิ ดออก ก็เห็นกวนสห ี ลิน

่
่ ึ กกระบี่อยูใ่ นเรื อน เห็นมือซา้ ยเขาตวัด
ทีฝ
ดาบได้แข็งทือ ่ อยูบ
่ ้าง ไม่ได้คล่องแคล่วมาก
ในใจเธอก็สน ั่ ไหวน้อยๆ เธอเรียกเขา “ท่าน
พี”่

“เสย ่ี วจิว่ เจ้าออกมาแล้วส?ิ เจ้านี่ จริงๆ

เลย ทําไมถึงได้ฝึ กวิชาขึน ้ มาอย่างไม่คดิ ชวี ต
ิ
เชน่ นี ้? นี่ เจ้าขังตัวเองอยูด่ า้ นในมาสามวัน
เต็มๆ เลยนะ”

เขาเก็บกระบี่เดินมาหาเธอ เขากล่าว
อย่างจริงจังว่า “เสย ี วจิว่ ฝึ กวิชาไม่ใชจ
่ ะฝึ ก
ได้ในเวลาอันสน ั ้ อยากจะบรรลุได้เพียงชวั่
ครู่ชวั่ ยาม มันเป็ นไปไม่ได้หรอก ต้องค่อย
เป็ นค่อยไปส”ิ

เฟิ่ งจิ่ ว ได้ยิ น ก็ ยิ ม

้ ขึน
้ อย่ า งอดไม่ไ ด้
“ได้ๆๆ”

แม้เธอจะฝึ กถึงพลังเร้นลับขัน
้ เริ่ มต้น
ของระดับนักรบแล้ว แต่พละกําลังยังคงถึง
ระดับนักรบขันสอง
้ คนธรรมดาก็มองไม่ออก
หรอก ว่าวรยุทธ ์จริ งๆ ของเธอนั น ้ มีมาก
เท่าใด

ทีม
่ ค
ี วามเร็ วในการก้าวหน้าเชน ่ นี ้ได้ใน
เวลาเพียงสนๆั้ แน่ นอนว่าเป็ นเพราะร่างเทพ
ประทับ และยังมีชพ ี จรของพลังเร้นลับและ
พลังวิญญาณทีถ ่ กู ท่านอาจารยเธอเปิ
์ ดขยาย
ราวกับว่าเสน ้ เอ็นเดิมทีเ่ คยเป็ นเชน
่ สายธาร
เล็กละเอียด ตอนนี ก ้ ลับกลายเป็ นดัง่ แม่นํา้
ฮวงโหทีไ่ หลเช่ย ี ว ความเร็ วในการฝึ กวิชา
เช่น นี ้ ไม่อ าจสาธยายได้ใ นวัน เดีย วเป็ น
ธรรมดา

“จริงด้วยท่านพี่ ข้าอยากไปซือ
้ ชุดเข็ม
เงิน ท่านไปด้วยกันกับข้าเถอะ!”

“ได้สิ งันก็
้ ไปกันตอนนี เ้ ลย” หลังจาก
ล้างหน้า เขาก็แบกกระบีข
่ น
ึ ้ หลัง แล้วเดิน
ออกประตูไปพร้อมกับเธอ

เมือ
่ เดินเข้ามายังหอสมบัติ เฟิ่ งจิว่ ก็รบ
ั รู ้
ได้ว่าพวกเขาถูกคนจ้องมอง

การซ่ อนเร้ น กลิ่ น อายของอี ก ฝ่ าย

แข็งแกร่ งมาก ถึงขนาดกวนสห ี ลิ่นคนข้าง
กายยังสม ั ผัสไม่ถงึ หากไม่ใชเ่ พราะเดิมทีเธอ
่ี วชาญด้านนัน
ก็เชย ้ เดาว่าคงไม่ทนั สงั เกตว่า
ถูกคนจับตามอง
 “นายห้าง พวกท่านมีเข็มเงินครบชุด
หรือไม่?”

“มีขอรั บ ไม่ทราบว่าคุณหนู ตอ ้ งการ

ระดับไหน? ตอนนี พ ้ วกเรามีสามแบบ แบ่ง
เป็ นสูง กลาง ตํา่ รวมสามระดับ ราคาไม่
เหมือนกัน คุณภาพก็แตกต่าง” เจ้าของร้าน
ยิม
้ พลางก็แนะนํ าไป เขาหยิบเข็มเงินสามชุด
ออกมาวางไว้เบือ้ งหน้าเฟิ่ งจิว่

“เอาแบบนี ล ้ ะกัน!” เธอเลือกชุดทีแ ่ พง

ที่สด
ุ เพราะชุดนั น ้ มีทงส ั ้ งยาวค่
ั ้ นทั ้ อนข้าง
ครบครัน ซาํ ้ คุณภาพก็ดจ ี ด้วย
ี ริงๆ เสย

สายตาเธอจับจ้องไปบนปลอกดาบที่
แขวนอยูบ่ นผนั ง ดวงตาเป็ นประกาย เธอ
ถามว่า “ปลอกดาบนัน้ ขายหรือไม่?”
 เจ้าของร้านมองตามไป เขายิม ้ ๆ “คุณ
หนู สายตาดีมาก นี่ คือปลอกดาบที่มีเพียง
หนึ่ งเดียวของหอสมบัตเิ รา พูดได้เลยว่า ต่อ
ให้มองกว้างไปทัว่ ทังแคว้
้ นแสงสุริยนั ก็ไม่
อาจหาแบบทีเ่ หมือนกันนี ไ้ ด้”

เขานํ าปลอกดาบบนผนังลงมา แล้วพูด

ต่อ “อัญมณี หลักๆ ทังเจ็ ้ ดเม็ดทีม่ ส ี ตกต่าง
ี แ
กันด้านบนนี ้ ล้วนแต่เป็ นเพชรพลอยหายาก
ลวดลายแกะสลักบนปลอกดาบก็ยง่ิ ประณี ต
สส ี น
ั อันงดงามและความหรูหรา แทนทีจ ่ ะพูด
ว่ า เป็ นปลอกดาบ ไม่ สู เ้ รี ย กว่ า เป็ นของ
ประดับทีด ่ สู ข
ุ ใจสบายตายังดีกว่า”
…………………………………….
 № 60 ราตรีมืดมน
สายลมโหมแรง!
เฟิ่ งจิว่ รับปลอกดาบนัน
้ มาลองดู แล้วพูด
ว่า “คิดเงิน”

พอเจ้าของร้านได้ยน ิ ใบหน้าก็เต็มไป
ด้วยรอยยิม ้ เขาเชญ ิ เธอไปทางด้านโต๊ะ พูด
ยิม
้ ๆ ว่า “คุณหนู ขอรับ ปลอกดาบเจ็ดดารา
หนึ่ งล้านสองแสน ชุดเข็มเงินนัน ้ สามหมืน ่ ห้า
ของสองชน ิ ้ นี ้ขา้ น้อยให้คณ
ุ หนู แค่หนึ่ งล้าน
สองแสนสามหมืน ่ พอ เศษท้ายห้าพันข้าน้อย
ลดให้คุณหนู หวังว่าคุณหนู จะกลับมาอีกนะ
ขอรับ”

หลังจากเฟิ่ งจิว่ จ่ายเงินอย่างสุขใจ เธอ

นํ าปลอกดาบเจ็ดดาราและเข็มเงินเก็บลงใน
ี
ถุงห่อฟ้ าดิน ก่อนจะจากไปพร้อมกับกวนสห
ลิน
่

เจ้าของร้านทีเ่ ห็นเธอใชถุ้ งห่อฟ้ าดิน ใน

ดวงตาเขามีความแปลกใจ ถุงห่อฟ้ าดิน? ดู
ท่ า ชาติ ต ระกู ล ของคุ ณ หนู ผู น ้ ั ้ น จะไม่
ธรรมดาเสย ี แล้ว! หนํ าซํา้ ไม่งนเธอจะซ
ั้ ือ ้
ปลอกดาบเจ็ดดาราราคาเป็ นล้านโดยไม่คด ิ
ต่อราคาเลยสก ั นิ ดได้ยังไงล่ะ!

ทัง้ สองซือ
้ ของอยู่ดา้ นนอกมาไม่น้อย
เลย หลังจากเดินเล่นทังวั ้ นถึงจะกลับไป สว่ น
คนทีจ่ บั ตามองพวกเขา หลังจากเห็นพวกเขา
เดินเข้าเรือนทีอ่ ยูบ
่ ริเวณห่างไกล ถึงจะจาก
ไปเพือ่ กลับไปรายงาน

ในโรงเตีย
๊ มแห่งหนึ่ ง ชายวัยกลางคน
กําลังนั่ งสมาธิฝึกวิชา เมือ
่ ได้ยน ี งเรี ยก
ิ เสย
เบาๆ ดังลอยมาจากด้านนอก เขาถึงจะพูดว่า
“เข้ามา”

ชายผูห้ นึ่ งรี บก้าวเดินเข้ามา หลังจาก

คารวะอย่างนอบน้อมก็เอ่ยขึน ้ ว่า “คุณชาย
รอง ข้าน้อยตามสองคนนัน ้ มาตลอดหนึ่ งวัน
เห็นพวกเขาเดินเข้าเรือนทีค ่ อ่ นข้างห่างไกล
ไป ข้าน้อยได้ยินจากคนรอบๆ จึงรูว้ า่ พวก
เขาเพิง่ ย้ายเข้ามาเมือ ่ สามวันก่อน อ้างว่าเป็ น
พีน่ อ
้ งกัน ยังมีวน ั นี ต
้ อนทีอ่ ยูห่ อสมบัติ ถุงห่อ
ฟ้ าดินที่สาวน้อยชุดแดงหยิบออกมาก็เป็ น
ของนายน้อยขอรับ”

ในดวงตาชายวัยกลางคนมีความคิดจิต
สั ง หารฉายชั ด อยู่ เขาพู ด ด้ว ยนํ ้ า เสี ย ง
เคร่งขรึม “พีน
่ อ
้ งคูห
่ นึ่ งงันรึ
้ ? เจ้าลองอธิบาย
รูปร่างท่าทางพวกมันให้ขา้ ฟั งอย่างละเอียด
ส”ิ

“ขอรั บ ” เขาพรรณนาถึ ง ลั ก ษณะ

ท่าทางของทังสองคนไปส
้ ั พัก สุดท้ายก็ยงั
ก
กล่าวอีกว่า “แต่หญิงชุดแดงใชผ ้ า้ คลุมปิ ด
หน้าไว้ จึงไม่อาจเห็นหน้าได้ชดั ขอรับ”

ชายวัยกลางคนมีแววตามืดขรึ ม แขน
ข้างหนึ่ งทีล
่ ลู่ งวางอยูข ่ า้ งลําตัว สว่ นมืออีก
ข้างกลับกําขึน ้ นสเี ขียวปรากฎ
้ มาแน่ น เสนเอ็
ขึน
้ จนเป็ นเสย ี งดังแกร๊ก

“วาดรู ปหญิ ง ชุ ด แดงนั่ นส่ ง ไปป่ าว

ประกาศภารกิจที่ตลาดมืดของพวกทหาร
รับจ้าง แล้วถือโอกาสบอกทีป ่ ั กหลักของพวก
มันกับคนทีต ่ ลาดมืด บอกพวกเขา ว่าเชาตรู ้ ่
วันรุ่งขึน
้ ข้าต้องเห็นหัวของผูหญิ
้ งคนนัน ้ !”
 “ขอรับ!” ชายผูน
้ ัน
้ ตอบรับด้วยความ
เคารพ ก่อนจะถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ในคืนนัน
้ ท้องฟ้ ายามคํา่ คืนล้วนดํามืด
ราวกับถูกปกคลุมด้วยผืนเมฆสด ี าํ ไม่เห็น
ดาวเลยสกั ดวง

เฟิ่ งจิว่ ทีส

่ วมชุดสแ ี ดงนอนแหงนหน้าอยู่
บนหลังคา มือข้างหนึ่ งหนุ นศรี ษะไว้ พลางก็
มองดูถงุ ห่อฟ้ าดินในมืออีกข้าง เธอพึมพํา
เสี ย งเบา “เดิ ม ที ด า้ นในนี ้ มี ต ราประทับ
วิญญาณอยู่ มิน่าล่ะ ข้าเปลีย ่ นจากเสอื ้ ผ้า
ขอทานมาเป็ นเสอ ื ้ ผ้าผูห
้ ญิงแล้ว นึ กไม่ถึง
เลยว่าจะยังถูกเพ่งเล็กอีก”

เธอเก็บถุงฟ้ าดิน แล้วมองท้องฟ้ ายาม

วิกาลทีม
่ ด
ื มน เธออุทานเบาๆ ว่า “ความรูส ึ
้ ก
นี ้… ทําไมถึงดีขนาดนี ้นะ! คืนมืดลมแรง
 ื มนสายลมโหมแรง ชา่ งเป็ นคํา่ คืน
ราตรี มด
ของการเข่นฆ่า!”

นํ ้ า เสี ย งพู ด อย่ า งลอยๆ นั ้ น มี ค วาม

เกียจคร้านอยูบ ่ างสว่ น และยังมี… การเฝ้ า
รอ… ทีไ่ ม่อาจสงั เกตุได้ง่ายๆ

คํ่ า คื น ค่ อ ยๆ มื ด ลง เฟิ่ งจิ่ ว ที่ อ ยู่ บ น

หลังคารอไปพลางก็หาวหวอด เธอเซ่อ ื งซม ึ
จนอยากนอนอยูเ่ ล็กน้อย

จนกระทัง่ เวลากลางดึก ดึงจันทร ์เจ้า

โผล่ออกมาจากหลังเมฆดํา เฉกเชน ่ สาวน้อย
ผูเหนี
้ ยมอาย นํ าพาแสงจันทร ์สว่างไสวสาด
่ งลงบนแผ่นดิน…
สอ

ี าํ สเ่ี งา มือถือกระบีย
เงาร่างสด ่ าวทีม
่ แ
ี รง
อาฆาตและความเยือกเย็น ต่างก้าวไวกันเข้า
มา พวกเขาเร่งรีบมาถึงหน้าประตู ก่อนจะใช ้
พลังกระโดดขึน ้ มา ขณะที่กระโดดลงใน
ี งเสย
เรือน ก็กลับตกใจเพราะเสย ี งหนึ่ ง

“ข้ารอพวกเจ้าอยูน
่ านแล้ว”

พอนํ า้ เสย ี งเฉื่ อยชาทีม

่ ค
ี วามอยากนอน
ปนอยูบ ่ างสว่ นดังลอยมา ทหารรับจ้างชุดดํา
ทั ้ ง ส่ี น า ย ก็ หั น ม อ ง ไ ป ต า ม เ สี ย ง ต า ม
ั ชาตญาณ
สญ

เพียงเห็นว่าบนหลังคานัน ้ มีหญิงชุดแดง
เธอหนึ่ งพลิกตัวลุกขึน ี ดงพลิว้ ไหว
้ นั่ง ชุดสแ
ตามสายลม ผมสห ี มึกสยายไปด้านหลัง ภาย
ใต้แสงจันทร ์ทีอ
่ าบร่าง มันมีความซุกซน เปิ ด
่ วั่ ร้ายและดูแหนงหน่ าย…
เผย เป็ นเสน่ หที์ ช
…………………………………….
 № 61 ค่ำคืนแห่งการเข่นฆ่า!
หลังจากตะลึงงันกันไปเชน ่ นั น
้ ชวั่ ขณะ
้ ่น
ทหารรับจ้างชุดดําทังส ี ายก็เผยแววตาหืน ่
กาม

“เป็ นเธอ นึ กไม่ ถึ ง เลยว่ า ตัว จริ ง จะ

งดงามพราวเสน่ หกว่
์ ารูปวาดเสย ี อีก”

“ไม่เลวเลย จะฆ่าทังแบบนี
้ ก
้ น ี ดาย
็ ่ าเสย
ู้
แย่ ไม่ส…”

อีกคนหนึ่ งลูบคางพลางหัวเราะเหอะๆ
แววตาดุรา้ ยพินิจมองเรื อนร่ างอรชรสีแดง
ฉานอย่างเปิ ดเผย

้ ึกว่าหญิงชุดแดงช่างงามเลิศ
แม้จะรู ส
ภายใต้แสงจันทร ์ และถึงแม้อีกสองคนจะคัน
หัว จิ ต หัว ใจ แต่ ก ลั บ ยั ง ต้อ งระวั ง ตั ว ให้
มากกว่ า สองคนนั ้น โดยเฉพาะเมื่ อ เห็ น
ท่ า ทางผ่ า เผยใจเย็ น โดยไม่ ต่ื น ตระหนก
ตกใจของเธอ ก็ยง่ิ รูส ึ แปลกใจ
้ ก

ทหารรั บ จ้า งนายหนึ่ งผู ้มี ร อยแผล

ฉกรรจบนใบหน้
์ า กล่าวเตือนด้วยนํ า้ เสยี งทุม้
เข้ม “หญิงผูนี้ ท ้ า่ ทีแปลกๆ อย่าได้นิ่ งนอนใจ
ไป นี่ ยงั เป็ นภารกิจทีต ่ ้องฆ่าให้ได้อยูน่ ะ”

“แค่สาวน้อยคนเดียว พีส่ าม ท่านก็ให้ค่า

เธอเกินไป” ทหารรับจ้างนายหนึ่ งในพวกนัน ้
พูดอย่างดูถก
ู และไม่เห็นด้วยอย่างยิง่

เมื่อเห็นสาวน้อยอ้อนแอ้นลอยละล่อง
อยูก่ ลางสายลมในคํา่ คืน เขาก็หวั เราะเหอะๆ
ขึน
้ มา “ก็แค่สาวน้อยคนหนึ่ ง ข้าคนเดียวก็
กําราบเธอได้น่ า”
 ปลายเท้า เขาเหยี ย บไปบนกระเบื อ
้ ง
้ งกระโดดขึน
หลังคา และใชพลั ิ หน้า
้ ไปเผชญ
กับเธอ

ี ดายนัก มาเล่นกับข้า
“จะฆ่าทิง้ ก็น่าเสย
ซะดีๆ ก่อนเถอะ!” เขายิม ้ อย่างชวั่ ร้าย ก่อน
จะโน้มตัวยืน
่ มือออกไปจะจับตรงเสอ ื ้ บริเวณ
หน้าอกของเฟิ่ งจิ่วที่กาํ ลังนั่ งอยู่บนหลังคา
อย่างเกียจคร้าน

และในช่ ว งเวลานั ้น เอง เฟิ่ งจิ่ ว ที่ ห รี่

์
ดวงตาหงสงามลงครึ ่ งหนึ่ งก็มแ
ี ววเย็นเยียบ
ฉายอยูใ่ นดวงตา พลันเอือ ้ มมือออกไปคว้า
ข้อมือของอีกฝ่ ายทีย
่ ่นื มา แล้วใชแ้ รงทีม ่ อ
ื
หักมันลง

“แกร๊ก!”
 “อ๊าก!”

ี งกระดูกแตกหักตัดผ่านท้องฟ้ ายาม
เสย
ราตรีไปพร้อมกับเสย ี งกรีดร้องอันรุนแรง มัน
ทําลายซ่งึ ความเงียบสงัดในยามวิกาล…

แทบจะในเวลาเดียวกัน เฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ดิมที

เคยนั่งอยูอ
่ าศยั แรงลุกยืนขึน
้ มา เธอยกเท้า
้ เตะด้วยความโหดเหีย้ ม จนปลายเท้าทีใ่ ช ้
ขึน
พลัง เร้น ลับ เคลือ บแฝง เตะโดนตรงเป้ า
กางเกงของอีกฝ่ ายอย่างแม่นยํา

“อืม
้ !”

เขาร้องไม่ออก มีเพียงเสย ี งอูอี้ ใ้ นลําคอ

เพราะหายใจไม่สะดวกนัก รวมถึงร่างกายที่
เจ็บปวดจนต้องคดโก่งตัวขึน ้ มาอย่างยาก
เกินทน สองขาทีส ั่ ไหวทรุดลงไปเป็ นเสย
่ น ี ง
ดังตุบ

“มีกาํ ลังแค่นีร้ ึ?” เฟิ่ งจิว่ สง่ เสย

ี งหึอย่าง
เย็นชา เธอคลายมือทีจ ่ บั ข้อมือเขาไว้ออก
แล้วสบ ั เปลี่ยนมาบีบที่ลาํ คอเขาแทน พอ
เสยี งดังแกร๊ก คอเขาก็ถก ู บิดหัก ก่อนจะ
ผ่อนมือปล่อยร่างเขาร่วงลงไปในเรือน

“พีส
่ อง!”

เสียงอุทานหลายเสียงดังลอยออกมา
สามคนนั น ้ มองเฟิ่ งจิว่ อย่างโกรธเคือง ต่าง
ตืน
่ ตระหนกในฝี มืออันร้ายกาจของเธอ การ
เคลือ
่ นไหวทีว่ อ
่ งไว ความเร็วเชน ่ นัน
้ ทําให้
พวกเขาถึงกับไม่มแ ี ม้แต่เวลาจะตอบโต้ จึง
ทําได้เพียงเบิกตามองเธอฆ่าพีส ่ องจนตาย!

“ฆ่านางซะ!”
 ี งอันชวั่ ร้ายของชายทีค
นํ า้ เสย ่ อ่ นข้างสูง
อายุชา่ งมีความดุดน ั โหดเหีย้ ม พอพูดไปเชน ่
นัน
้ ก็ดงึ พลังขึน้ มา เขากระโดดขึน ้ ไปประจัน
หน้าบนหลังคา กระบี่ยาวในมือมีกลิ่นอาย
พลังเร้นลับพวยพุง่ ออกมาอย่างรุนแรง

“ระดับนักรบพลังเร้นลับขันกลาง?”
้ คิว้
เธอเลิกขึน
้ น้อยๆ เธอดูถก
ู พละกําลังของพวก
เขาไปบ้างจริงๆ

พอขยับมือ มีดสนที ั้ แ
่ หลมคมก็สะท้อน
แสงกระหายเลือดที่เย็นเยียบอยู่ท่ามกลาง
คํา่ คืน เธอหยัดตัวขึน ้ ทันใด เมือ ่ ปลายดาบ
อยูห ่ า่ งออกไปสามนิ ว้ เธอก็เอีย้ วตัวออกด้าน
ข้าง แล้วสะบัดมีดสนในมื ั้ อไป ได้ยินเพียง
เสียงอูอ ้ ีด
้ งั ออกมา ดวงตาคู่นัน ้ ของทหาร
รับจ้างทีอ ่ ยูข ่ ้างกายเบิกโพลง ทังร่้ างเขาแข็ง
ทือ
่ ก่อนจะล้มตัวตรงลงไปด้านในเรือน

ฆ่ า พี่ ใ ห ญ่ ข อ ง พ ว ก เ ข า ไ ด้ ใ น ห นึ่ ง
กระบวนท่า?

ี น้าเคร่งขรึมของอีกสองคนทีเ่ หลือ มี
สห
ความหวาดหวัน ่ ท่วมท้นบนใบหน้า

แรงอาฆาตที่เ อ่ อ ล้น บนร่ า งหญิ ง สาว

คละคลุง้ มายิง่ กว่าทหารรับจ้างจากตลาดมืด
เชน่ พวกเขาอีก ทําให้พวกเขาต่างขวัญหนี
ดีฝ่อกันอย่างไม่อาจควบคุม…

“รีบไปเร็ว!”

่ นี ้ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ใชค
คนเชน ่ นทีพ
่ วก
เขาจะฆ่าได้ หากยังไม่ไปอีก เกรงว่าชวี ต ิ
เล็กๆ ของพวกเขาก็ต ้องจบเห่ลงทีน ่ ่ี …
…………………………………….
 № 62 ทำลายร่างมลายสิ้น!
เมือ
่ เห็นเงาร่างนัน้ วิง่ หนี กลับไป เฟิ่ งจิว่ ก็
ยกริมฝี ปากขึน ้ อย่างชวั่ ร้าย
้ ยิม

“ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่าได้คิดจะมีชีวิต
กลับไปเลย!”

สนิ ้ คําพูดนัน ้ เงาร่างสแี ดงก็โผตัวออก

เธอพุง่ ไปหาทังสองคนนั
้ น
้ ราวกับภูตผีในยาม
วิกาล กริชทีถ ่ อ
ื ไว้ในมือสะท้อนแสงเย็นเยียบ
ที่มีความกระหายเลือดอยู่ท่ามกลางคํ่าคืน
เวลาต่อมา ก็เห็นร่ างเธอแฉลบผ่านร่ างทัง้
สองคนไป สง่ิ สเี ลือดกระเซ็นออก เงาร่างที่
เผ่นหนี ของสองคนนัน ้ แข็งทือ ้ มาชวั่ ขณะ
่ ขึน
ก่อนจะล้มตัวตรงลงไปด้านในลานบ้าน
 “ฟุบ ฟุบ!”

ไร้ร่องรอยการต่อสู ้ และไม่รบกวนผูใด้
ทหารรับจ้างจากตลาดมืดทังส ้ ่ีนายจบชีวต ิ
อยู่ในเงือ้ มมือเธออย่างเงียบเชียบทัง้ แบบ
นี …
้

เฟิ่ งจิว่ ทีย่ น

ื รับลมอยูก
่ าํ ลังหรี่ตาลง เธอ
มองร่างทังส ่ี พบนลานกว้างของเรือน แวว
้ ศ
ตาเธอสน ั่ ไหวอยูน ่ อ
้ ยๆ

ผูมี้ พลังเร้นลับ นอกจากฝึ กฝนพลังเร้น

ลับแล้ว ก็ยงั ต้องฝึ กศล ิ ปะการต่อสูด้วย ้ การ
ผสมผสานของทัง้ สองส่ิ ง ถึ ง จะสามารถ
สาํ แดงพละกําลังของนั กรบผูม ้ พ
ี ลังเร้นลับ
ออกมาได้ สว่ นเธอ ด้วยพลังเร้นลับทีบ ่ รรลุ
ถึ ง ระดับ นั ก รบที่ มี พ ลัง เร้น ลับ ขัน
้ เริ่ มต้น
ควบคูก ่ บ ั ทักษะการลอบสงั หารและการต่อสู ้
ที่เธอชาํ นาญมาแต่เดิม การต่อกรกับพวก
นักรบพลังเร้นลับของหมูบ ่ นี จ
่ ้านเล็กๆ เชน ้ งึ
ไม่ใชป่ ั ญหาเลย

แต่หากจากลาหมูบ ่ า้ นนี ้ไป พลังเพียง

น้อยนิ ดของเธอก็ยงั ต้องพัฒนาขึน ่
้ อีก มิเชน
นัน
้ ถ้าวันหนึ่ งได้พบกับคนทีม ่ ก ี าํ ลังแกร่งกว่า
เธอก็ทาํ ได้เพียงอยูเ่ ฉยๆ ให้คนอืน ่ เฉื อดฆ่า

พอกระโดนลงมาในลานบ้าน เธอก็เดิน
ไปทีข
่ า้ งศพพวกนั น
้ เพือ
่ รือ
้ ค้น บนร่างพวก
เขาเธอค้นเจอเพียงแผ่นป้ ายสด ี าํ ชน
ิ ้ หนึ่ งทีเ่ ห
มือนๆ กัน บนนัน ้ เขียนไว้ว่า ‘ทหารรับจ้าง
ตลาดมืด’

“ตลาดมืด?”

เธอพึมพําเสียงเบา แล้วค้นหาข้อมูล
เกีย
่ วกับตลาดมืดในหัว

ทว่าเฟิ่ งชงิ เกอคนก่อนคลุกคลีกบ ั เรื่ อง

ทํานองนี ้ไม่บอ ่ ยนั กอย่างเห็นได้ชด ั ในหัว
เธอจึง มีข อ
้ มูล ที่เ กี่ย วข้อ งกับ ตลาดมืด อยู่
เพียงน้อยนิ ดมาก

“ดูทา่ ข้าจําเป็ นจะต้องไปลองดูทต ่ี ลาด

มืดซะแล้ว” ริ มฝี ปากเธอยกยิม ้ เธอหยิบ
นํ ้ายาทีป
่ รุ งไว้หลังจากกลับมาเมื่อตอนบ่าย
ออกจากห้วงมิติ มาสาดลงบนร่างทังส ่ี พนัน
้ ศ ้

ได้ยนิ เพียงเสยี งซ่าๆ ดังขึน ้ ทังส ่ี พมี

้ ศ
ฟองเล็กๆ สข ี าวและควันไฟพวยพุง่ ออกมา
ก่อนจะกลายเป็ นเลือดนองกองหนึ่ งอย่าง
รวดเร็ว เหลือแค่เสอ ื ้ ผ้าสด
ี าํ หลายตัวกําลังยับ
ยูย
่ อ
่ี ยูต
่ รงนัน
้ …
 วันรุ่งขึน
้

ี ลิน
กวนสห ่ เดินนวดๆ คอออกมา เมือ ่ คืน
นี ้มน
ั แปลกๆ อยูน ่ ิ ดหน่ อย ทําไมตัวเองถึง
หลับลึกได้ขนาดนัน ้ นะ?

เมือ
่ ปรายตามองไป เขาเห็นเฟิ่ งจิว่ กําลัง
ฝึ กวิชาหมัดที่ช่างอ่อนพลิว้ อยู่ในลานบ้าน
จึงฉี กยิม ้ ขึน ่ี วจิว่ หมัด
้ มาอย่างอดไม่ได้ “เสย
นี ไ้ ม่ได้ชกแบบนี ”้

เขาพูดพลางก็เดินมาข้างๆ เธอ ก้าวย่อ

ขาลงอย่างมันคง กล่าวว่า “ดูไว้ การจะชก
หมัด รากฐานต้องมัน ่ คง กําหมัดให้แน่ น
ออกหมัดต้องมีแรง และต้องแผดเสย ี งออก
ไป เรี่ยวแรงทัว่ ร่างจะขึน
้ มาทีห
่ มัด หมัดทีช
่ ก
ออกแบบนี ถ ้ งึ จะแข็งแรง หากทําเหมือนเจ้า
่ นัน
เชน ้ พอโดนคนชกมาเจ้าก็ล ้มแล้ว”
 เขาในตอนนี ้ เหมือนจะลืมความไม่เกรง
กลัวของเธอยามเมือ ิ หน้ากับฝูงหมาป่ า
่ เผชญ
ตัวคนเดียวในวันนัน้ และลืมความดุรา้ ยราว
ปี ศาจของเธอในยามทีไ่ ด้คร่าชวี ต
ิ

เขาจําได้เพียงว่าเธอเป็ นเด็กสาว เป็ นแค่

เด็กสาวอายุสบ ิ ห้าคนหนึ่ ง แม้เธอจะมีมม ุ ที่
บ้าคลัง่ และโหดร้าย แต่ในใจเขา เธอเป็ น
เพียงน้องสาวทีต ่ ้องให้เขาคอยปกป้ อง

เฟิ่ งจิ่วที่ได้ยินคําพูดเขา จึงยิม ้ ขึน้ มา

อย่างอดไม่ได้ “ท่านพี่ วิชาหมัดของท่านเป็ น
แ บ บ ที่ ผู ้ช า ย เ ข า ฝึ ก กั น ต้อ ง ใ ช ้ค ว า ม
แข็งแกร่ง วิชาหมัดของข้า ต้องอาศยั พลัง
โจมตี แบบสต ่ี าํ ลึงปาดพันชงั่ ”

ขณะที่พด ู ก็เหมือนนึ กอะไรขึน ้ มาได้

เธอจึงถามว่า “ท่านพี่ ข้าจําได้ ท่านบอกว่าที่
ท่า นฝึ กฝน คือ วิช าพลัง ภายในของบ้า น
ตระกูลกวนสน ิ ะ?”

“ใชแ่ ล้ว เป็ นวิชาพลังภายในของตระกูล

กวน ศล ิ ปะการต่อสูก็้ ด ้วย เสย
่ี วจิว่ เจ้าอยาก
เรียนหรือไม่? พีจ ่ ะสอนเจ้าเอง”

เธอสา่ ยหน้ายิม
้ ๆ “เปล่าหรอก ข้ามีวช ิ า
พลังภายในม้วนหนึ่ งที่เหมาะจะให้ท่านฝึ ก
มากๆ เลย” เธอนํ าถุงห่อฟ้ าดินทีก่ าํ จัดตรา
ประทับวิญญาณไปแล้วยืน ่ ให้เขา

“อยูด ้ หละ ชว่ งนี ท

่ ้านในนี แ ้ า่ นตังใจอ่
้ าน
ด้วย หมัดก็ไม่ตอ ้ งฝึ กแล้ว มาฝึ กวิชาพลัง
ภายในม้วนนี ก้ อ
่ นเถอะ”
…………………………………….
 № 63 ตลาดมืดที่ซ่อนเร้น!
“เสยี วจิว่ เจ้าจะยกทังถุ
้ งฟ้ าดินนี ใ้ ห้ข้ารึ?
แล้วตัวเจ้าเองเล่าจะทําเชน ่ ไร?”

หลังจากกวนสห ี ลิ่นเปิ ดถุงฟ้ าดิน เห็น

ด้า นในนอกจากจะมี ม ว้ นตํา ราวิ ช าพลัง
ภายในทีเ่ ขียนไว้ว่า ‘มังกรเพลิงพยัคฆไฟ’ ์ ก็
ยังมีทรั พย ์สินส่ิงของอีกไม่น้อย และพวก
ขวดอีกหลายใบ เขาถามด้วยความสงสย ั
อย่างอดไม่ได้ “เจ้าจะให้สง่ิ ของตังมากมาย
้
ขนาดนี ก ้ บ
ั ข้าทําไมกัน?”

เขาหยิบม้วนตําราพลังภายในออกมาดู
ดวงตาเขาเบิกกว้างอย่างอดไม่ได้ “พลัง
พลังภายในระดับทวยเทพ? ข้า ข้าไม่ได้อ่าน
ผิดใชห ่ รือไม่?” วิชาพลังภายในเชน ่ นี ้ ต่อให้
เป็ นเชอื ้ พระวงศของแสงสุ
์ ริยน
ั ก็ไม่อาจหา
ได้สกั ม้วนเดียว!

ต้องรูไ้ ว้ ว่าตําราพลังภายในระดับทวย
เทพนัน้ เป็ นของลํา้ ค่าท่ามกลางขุมทรัพย ์ ใน
แคว้นเล็กๆ ระดับเก้าอย่างแคว้นแสงสุริยน ั
ไม่มท
ี างหาได้พบ เชน ่ นั น
้ เธอไปได้มาจาก
ไหนกัน?

ในชวั่ ขณะนัน
้ มือเขาทีถ่ อ ั่ อยู่
ื ตําราไว้สน
เล็กน้อย มันคือความตืน่ เต้น และความรูส ึ
้ ก
ร้อนจนลวกมือ

เขานึ กไม่ถงึ ว่าจะมีบญ

ุ ได้เห็นตําราพลัง
ภายในระดับทวยเทพ! นี่ มน ่ื เกินไป
ั เหลือเชอ
แล้ว!
 “ถูกต้อง นี่ คอื ตําราพลังภายในระดับ
ทวยเทพ ตําราชุดนี ้กใ็ ชฝ ้ ึ กพลังเหมือนกัน
เหมาะสมกับท่านพอดิบพอดีเลย” เธอยิม ้ ๆ
กล่าวอีกว่า “มือท่านในตอนนี ไ้ ม่อาจฝึ กหมัด
ซอ้ มกระบี่ ก็อย่าเพิง่ ฝึ กไปก่อน อาศยั ชว่ ง
เวลานี ท
้ อ
่ งจําตําราให้เคยชน ิ เมือ
่ ถึงเวลา ข้า
ค่อยให้มว้ นตําราศิลปะการต่อสูร้ ะดับทวย
เทพให้ท่านอีกนะ”

ตําราพลังภายในนี ้ แน่ นอนว่าเธอหามา

จากในหมูส ่ ่งิ ของทีท
่ า่ นอาจารย ์เธอมอบให้
เมือ
่ คืนวานคิดว่าตํารานี เ้ หมาะกับเขาดี ถึงได้
หยิบมันออกมา

“ข้าฝึ กได้จริ งๆ รึ ?” เขามองเธอด้วย

ดวงตาเป็ นประกาย

“แน่ นอน” เธอพยักหน้า “ถ้าไม่เข้าใจ

ตรงไหน ท่านถามข้าได้”

“ดีเลย งันตอนนี
้ ้ขา้ จะกลับเข้าห้องไป
ฝึ กคาถาพลังภายในนะ” เขาทีถ ่ อ
ื ตําราไว้อิม
่
เอมใจอยูน ่ อ
้ ยๆ เขากลับห้องไปฝึ กฝนวิชา
อย่างอดใจรอไม่ไหว

พอเห็นเชน ่ นั น
้ เฟิ่ งจิ่วก็ยิม
้ ๆ เธอรํ าไท
เก๊กออกกําลังกายกระดูกและกล้ามเนื ้อไป
ั พัก ถึงจะกลับไปฝึ กวิชาทีห
อีกสก ่ ้องบ้าง

ในคํ่าคืนอีกหลายวันหลังจากนั น ้ ก็มี
ทหารรับจ้างจากตลาดมืดมาเยีย ่ มเยือนเรือน
เล็กๆ ของพวกเขาแทบทุกคืน แต่ทหาร
รับจ้างทุกคนทีม่ าล้วนไม่เคยได้กลับไป…

และทังหมดนี
้ ี ลิน
้ กวนสห ่ ไม่รูเ้ รื่องอะไร
เลย
 เพราะทุกๆ คืน เฟิ่ งจิ่วจะใชเ้ ข็มเงิน
บริหารเสน ้ เอ็นแขนขวาให้เขา และสุดท้าย
เธอจะจีจ้ ด
ุ เสน ้ ประสาททีท
่ าํ ให้สลบ จนเขา
นอนหลับยาวถึงวันรุ่งขึน ้ …

อีกหลายวันให้หลัง เฟิ่ งจิ่ววางวงกต

ล่องหนไว้ในสวน หลังจากอธิบายความกับ
กวนสหี ลิน
่ เธอถึงจะออกเดินทางไปยังตลาด
มืด

และในขณะเดียวกัน ชายวัยกลางคนที่
รออยู่โรงเตีย ๊ มหลายวันโดยไม่มีข่าวคราว
ใบหน้าเขาเคร่งขรึม เขาลุกขึน ้ ไปทีต
่ ลาดมืด
พลางด่าว่าอย่างขุน ่ เคือง “มีแต่พวกไม่ได้
เรื่ องไร้ประโยชน ์! แค่ผห ู ้ ญิงคนเดียวก็ยงั
จัดการไม่ได้!”

ขณะที่ด่าทอออกไปเช่นนั น
้ มันช่าง
ชดั เจน ว่าเขาได้หลงลืมความจริงทีว่ า่ ตัวเอง
่ ต
ก็ไม่ใชค ู่ อ ้
่ สูของเฟิ ่ กัน
่ งจิว่ เชน

ตลาดมืด เป็ นสถานทีท่ าํ การค้าลับ ใน

ตลาดมืดไม่เพียงแต่มียาสมุนไพรลํา้ ค่าที่
พบเห็นได้ยาก แต่ยงั มีส่ิงของทัง้ หมดที่ผู ้
ฝึ กฝนวิชาต่างก็ตอ
้ งการ เชน ่ ยาอายุวฒ
ั นะ
และอาวุธต่างๆ

ในตลาดมืดมีลานประลอง ที่ตอ ้ งใช ้

ิ ปะการต่อสูในการประลองฝี
ศล ้ มือ เป็ นลาน
ประลองทีใ่ ชก ้ าํ ลังความสามารถเพือ
่ หาเงิน
และสร้างชอ ่ื เสย ี ง

สว่ นทหารรับจ้างทีก่ ระจายตัวอยู่ ก็เป็ น

พวกเดนตายทีป ่ ่ าเถือ
่ นโหดร้าย พวกเขาไม่
ได้รับการยอมรั บจากสมาคมทหารรั บจ้าง
ตามมาตรฐาน ในตลาดมืดนี ้ พวกเขามีทงที ั้ ่
เดิน ทางโดดเดี่ ย ว และเกาะกัน เป็ นกลุ่ม
ภารกิจทีร ี ต่พวกภารกิจลอบสงั หารที่
่ ับก็มแ
ทหารรับจ้างปกติไม่ทาํ

อยูท่ น
่ี ่ี พวกเขารูจ
้ ก
ั เพียงเงิน ก็แค่ขาย
ชวี ต
ิ เพือ
่ เงินทอง

ขณะทีช ่ ายหนุ่ มสวมชุดแดงแพรวพราว

เดินเข้ามาในตลาดมืด สายตาของผูค ้ นไม่
น้ อ ยต่ า งมี ป ระกายตื่ น ตะลึ ง ในความงาม
อย่างไม่อาจปิ ดบัง

ชายหนุ่ มผูน
้ ัน
้ ร่ างกายสูงเพรี ยว กลิ่น
อายของเสน่ ห ์อันชวั่ ร้ายกระจายอยู่ทวั่ ร่ าง
บนหน้ากากสท ี องแสนประณี ตมีดอกลําโพง
ี ดงงดงามกําลังเบ่งบาน ทังที
สแ ้ ม ่ องไม่เห็น
ใบหน้าเขา แต่กลับมีความรู ส ้ ึกลึกลับอยู่
จางๆ
 ่ าํ คัญกว่าก็คอ
ทว่าทีส ื ไม่มใี ครสามารถ
มองเห็นถึงวรยุทธของเขา
์

อาจหาญเดินกรี ดกรายเข้ามาในตลาด
่ นี ้ จะเป็ นคนธรรมดาทีไ่ ม่มวี รยุทธได้
มืดเชน ์
อย่างไร? ในเมือ ่ นธรรมดา งันก็
่ ไม่ใชค ้ เหลือ
แค่ความเป็ นไปได้เดียว

พละกํา ลัง ของอี ก ฝ่ ายอาจลึก ซึ ้ง เกิ น

คาดเดา…
…………………………………….
 № 64 น้ำยาเร่งรวมพลัง
ท่ามกลางสายตาสาํ รวจคาดเดาของฝูง
ชน ก็มชี ายชราสวมชุดสเี ทาท่านหนึ่ งเดินเข้า
มาพร้อมใบหน้าประดับรอยยิม ้ เขาโค้งคํานับ
คารวะ “คารวะใต้เท้า กระผมแซจ ่ ู เป็ นรอง
หัวหน้าผูดู
้ แลทีน
่ ่ี ไม่ทราบว่าใต้เท้ามีอะไรให้
กระผมชว่ ยรึขอรับ?”

เฟิ่ งจิว่ ทีม

่ องไปรอบๆ ดึงสายตากลับมา
มองผูด ้ แ ู ลตรงหน้า เธอกล่าวว่า “หาห้อง
ส่ ว นตั ว ที่ ส ามารถชมการต่ อ สู ้บ นลาน
ประลองให้ข้าสก ั ห้องส”ิ

ได้ยน ่ นั น
ิ เชน ้ รองหัวหน้าผูด
้ แ
ู ลก็ยม
ิ้ ๆ
เขากล่าว “เชญ ิ ใต้เท้าตามกระผมมา ลาน
ประลองอยูด ่ า้ นหน้าขอรับ” เขานํ าทางอยู่
้ งหน้า พาเฟิ่ งจิว่ ไปยังห้องสว่ นตัวทีช
เบือ ่ นั้
สองของลานประลอง

“เชิญใต้เท้าลองดู ท่านพอใจหรื อไม่

ขอรับ” หลังจากเปิ ดหน้าต่างให้ เขาก็ถอยมา
อยูข
่ ้างๆ

เฟิ่ งจิ่วเดินไปด้านหน้า เห็นเพียงลาน

กว้างทรงส่ีเหลี่ยมผืนผ้าด้านล่าง บริ เวณ
รอบๆ นอกจากทีน ั้
่ ั่ งแต่ละแถวตรงชนหนึ ่ง
ั้
ชนสองทั งหมดก็
้ เป็ นห้องสว่ นตัว ทังบนล่
้ าง
รวมสองชนรั ั ้ บรองคนได้เกือบพัน

และตอนนี ้ บนลานประลองมีนักรบสอง
้ น ฉากเบือ
ท่านกําลังต่อสูกั ้ งหน้าชา่ งเข้มข้น
อย่างมาก เสย ี งกูร่ อ
้ งของผูชมรอบๆ
้ ต่างแซ่
ซอ้ งกันล้นหลาม
 “ทีพ ่ วกเราอยูต ่ รงนี เ้ ป็ นตลาดย่อย มีแค่
ลานประลอง ด้วยเหตุนี้ ทีน ่ ่ี จงึ มีป้ายรายชอ ่ ื สี
เหลืองอยูเ่ พียงป้ ายเดียว หากวันใดใต้เท้าไป
ถึงเมืองอวิน ๋ เยวีย่ ก็ลองไปดูทต ่ี ลาดหลักของ
พวกเราได้ มีเพียงทางด้านนั น ้ ถึงจะมีป้าย
รายช่อ ื ผูม ้ พ ี ลังเร้นลับในใต้หล้าทังสามป้ ้ าย
ใหญ่ตงอยูั้ ข ่ อรับ”

เห็นเฟิ่ งจิว่ กําลังมองโดยไม่พด ู ไม่จา ผู ้

ดูแลจึงพูดอย่างยิม ้ ๆ อีกว่า “หากใต้เท้าสนใจ
ท่านสามารถวางเดิมพันเพื่อซือ ้ ตัวนั กรบผู ้
ชนะทีท ่ า่ นถูกตาต้องใจได้ อัตราการต่อรอง
อยูท
่ ห ิ ขอรับ”
่ี นึ่ งต่อสบ

เพียงมองอยูส ั พัก เฟิ่ งจิว่ ก็ดงึ สายตา

่ ก
กลับอย่างไม่สนใจนัก เธอมองไปทางผูดู ้ แล
แล้วถามว่า “ทีน
่ ่ี พวกท่านมีนักวิเคราะหหรื ์ อ
ไม่?”

ผูดู ั พัก ก่อนจะพยักหน้า “มี

้ แลนิ่ งไปสก
ขอรับ ไม่ทราบว่าใต้เท้าอยากวิเคราะห ์ส่งิ
ใด?”

“พวกยาน่ ะ”

ได้ยินคําพูดนั น
้ บนใบหน้าผูด ้ ูแลก็มี
ความจริงจังอยูบ่ างสว่ น “ใต้เท้าโปรดรอสก ั
๋ วกระผมจะไปเชิญนั กวิเคราะห ์มา
ครู่ เดีย
ขอรับ” ขณะทีพ ่ ด
ู เขาโค้งตัวคารวะ ถึงจะ
ถอยออกไป

ในเวลานัน ้ ทีป
่ ระตูปิดลง ผูดู
้ แลหันมอง
กลับไปทีห ่ ้องแวบหนึ่ งอย่างมีความนัย จาก
นัน
้ จึงเร่งฝี เท้าจากไป

เวลาประมาณครึ่งก้านธูป ผูดู
้ แลจูกพ
็ า
ชายชราสองท่านกลับมา พอเข้าประตู เขา
แนะนํ า อย่ า งยิ ม
้ แย้ม กับ เฟิ่ งจิ่ ว ว่า “เรี ย ก
ใต้เท้า ท่านผูน ้ ี ้แซ่ต่ง เป็ นหัวหน้าผูด ้ ูแ ล
ตลาดมืดของพวกเรา สว่ นท่านนี ้ เติง้ เหล่า
เป็ นนักวิเคราะหยาของพวกเราขอรั
์ บ”

ทังสองท่
้ านทีเ่ ข้ามา พินิจมองคนในห้อง
อย่างสงบนิ่ ง

เห็ น เขาในชุด แดงนั่ ง เอี ย งตัว ไปทาง

หน้าต่าง มือหนึ่ งเท้าคางมองการแข่งขันบน
ลานประลองด้านล่าง บนหน้ากากสท ี องมีด
อกลําโพงแห่งแดนนรกที่งามตาผลิบานอยู่
ทัว่ ทังร่
้ างเต็มไปด้วยกลิน ่ อายมนตเสน่์ หแสน ์
ร้ายกาจ ทว่าในกลิน ่ อายนี ก
้ ลับยังมีความสูง
ศก ั ดิ ์ที่สงู สง่ เกินอาจเอือ้ ม ทําให้ผค ู ้ นหวัน่
เกรงขึน ้ ในใจอย่างไม่อาจควบคุม
 ขณะทีเ่ ขาได้ยน ี งจนหันกลับมามอง
ิ เสย
แววตานั น ้ ลึกลํา้ ราวกับบ่อนํ ้าที่ไม่อาจมอง
เห็นก้นบึง้ มันมีความเอือ ่ ามสว่ น
่ ยเฉื่ อยอยูส
กับความหลักแหลมอีกเจ็ดสว่ น

เพียงพินิจมองภาพตรงหน้า ทังสองก็
้ รู ้
ว่าชายหนุ่ มชุดแดงผูน
้ ีต
้ อ
้ งไม่ธรรมดาอย่าง
แน่ นอน

“ข้าน้อยแซ่ต่ง ขอคารวะใต้เท้า ไม่

ทราบว่าใต้เท้าต้องการวิเคราะหยาแบบไหน
์
ขอรับ?”

ยา คือสง่ิ ทีต
่ ้องฝึ กฝนการเป็ นนักปรุงยา
ถึงจะผสมออกมาได้ ไม่ตอ ้ งพูดถึงหมูบ
่ า้ น
เล็กๆ ของพวกเขาเลย ต่อให้เป็ นเมืองอวิน ๋ เย
วีย
่ ก็เกรงว่าจะพบได้น้อยยิง่ นัก ด้วยเหตุนี้
ตอนทีไ่ ด้ยินว่ามีคนต้องการวิเคราะหยา ์ เขา
จึงเร่งรีบมา

เฟิ่ งจิว่ มองพวกเขา จากนัน ้ จึงหยิบขวด

ใบหนึ่ งออกมาจากแขนเสือ ้ ส่งให้ผด ู้ แ
ู ลจูท่ี
อยูข
่ ้างๆ นํ า้ เสยี งเฉื่ อยชาดังลอยมาอย่างไม่
รีบไม่รอ ้ น

“ขวดนี ้คอื นํ ้ายาเร่ งรวมพลัง มันทําให้

คนทีพ
่ ลังเร้นลับอ่อนแรงสามารถระเบิดพลัง
ออกมาได้เป็ นสามเท่าจากปกติในเพียงชวั่ ครู่
และจะคงอยูเ่ ป็ นเวลาครึ่งชวั่ ยาม”

“อะไรนะ?” ทัง้ สามคนในห้องอุทาน

่ื
ออกมาอย่างเหลือเชอ
…………………………………….
 № 65 ลานประลอง!
“นี่ นี่ ทาํ ให้คนทีพ
่ ลังเร้นลับอ่อนแอกลับ
ฟื ้ นคืนระเบิดพลังออกมาเป็ นสามเท่าในชวั่
ขณะจริงรึขอรับ?”

ขนาดนํ ้าเสียงนั กวิเคราะห ์ยาอย่างเติง้

เหล่ายังสน ั่ เทา เขาออกหน้ารับยามา ในใจมี
ความตืน ่ื
่ เต้นทีเ่ หลือเชอ

เฟิ่ งจิ่วไม่พูดอะไร เพราะหางตาเธอ

ชาํ เลืองเห็นเงาร่างทีไ่ ม่นับว่าแปลกหน้าเดิน
อยูด่ ้านล่าง คนคนนัน ้ ไม่ใชค ่ นทีเ่ ธอกําลัง
ตามหาอยูร่ ึ?

มุมปากยกขึน ้ น้อยๆ ในดวงตาฉายแวว

ยิม
้ เยาะมีเลศนั ยแปลกๆ เธอเห็นเขานั่ งลง
ตรงแถวหน้า เรียกคนของตลาดมืดผูหนึ
้ ่ งมา
ไม่รูว้ า่ กําลังพูดอะไรกัน

ตอนนี ้ ความสนใจของทัง้ สามคนใน

ห้องล้วนอยูท ่ ข
่ี วดยานัน ้ ผูดู้ แลสองท่านมอง
เติง้ เหล่าเปิ ดดมกลิน ่ ยานํ า้ ในขวด ผ่านไปสก ั
พัก กลับเห็นท่าทางเขาไม่ได้ทําอะไรต่อ ผูดู ้
แลต่งจึงอดไม่ได้ทีจ ่ ะเรียก “เติง้ เหล่า?”

เติง้ เหล่ายิม ้ ขมขื่น เขามองทังสองคน้

และเฟิ่ งจิว่ ทีพ
่ งิ อยูข
่ ้างหน้าต่าง กล่าวว่า “น่ า
ละอายใจจริงๆ แม้กระผมจะเป็ นนักวิเคราะห ์
ยา กลับไม่เคยวิเคราะหยาเช ์ น่ นี ม
้ าก่อน”

ความหมายของคําพูดนั น ้ ก็คอื เขาไม่

อาจตรวจสอบได้เลยว่าทีเ่ ฟิ่ งจิว่ กล่าวมาเป็ น
ความจริงหรือไม่
 ได้ยินเช่นนั น
้ ผูด
้ แ
ู ลทัง้ สองท่านก็ตก
ตะลึงอย่างอดไม่ได้ สถานการณ ์เชน ่ นี พ
้ วก
เขายังไม่เคยเจอจริงๆ

“พวกท่านคิดว่าสตรี กบ
ั บุรุษสองคนนั น ้
สุดท้ายใครจะชนะ?” จูๆ่ เสย ี งเฟิ่ งจิว่ ก็ดงั
ลอยมา ทําให้สามท่านในห้องต่างนิ่ งงัน

พอพวกเขาได้ยินจึงเดินไปข้างหน้าและ
มองไปทีล ่ านประลองชนหนึั้ ่ ง เห็นสาวน้อย
อายุราวสิบหกสิบเจ็ดกําลังต่อสูก ้ บ
ั บุรุษอีก
นาย แต่เธอหาใช่คู่ต่อสูข ้ องบุรุษผูน ้ ัน
้ ไม่
ตอนนี ้ จึงถูกซอ้ มเสียจนปางตาย กลับยัง
อยากจะยืนขึน ้ อย่างดือ
้ รัน้

ผูดู
้ แลจูมองด้านล่าง ก็พด ู ว่า “เธอแค่
ระดับนั กรบวรยุทธ ์ขัน
้ หก คู่ต่อสูข้ องเธอ
กลับเป็ นระดับนั กรบวรยุทธ ์พลังเร้นลับขัน
้
เริ่มต้นทีส ้ ชนะแน่ นอน หนํ าซาํ ้
่ อง บุรุษผูนั้ น
ิ ้ แรงก็ยงั จะ
เห็นๆ อยูว่ า่ เหนื่ อยล้าหมดเรี่ยวสน
สูอี้ ก”

เฟิ่ งจิว่ ยกริมฝี ปากขึน ้ แล้วสา่ ยหน้า

้ ยิม
“ไม่ เธอจะชนะ”

สายตาเธอจับจ้องไปบนร่ างสาวน้อยที่
ฮด ึ สูไม่
้ ถอยอยูด่ ้านล่าง เอ่ยว่า “ท่านถือยา
นํ า้ ขวดนัน
้ ไปให้เธอดืม ี เชน
่ เสย ่ นี ้ ผลลัพธ ์
ของการวิเคราะหก็์ จะเผยออกมาแน่ นอน”

สามคนในห้องดวงตาเป็ นประกาย จริง

ด้วย! วิธน ี ีท
้ งง่
ั ้ ายดายและเถรตรง เป็ นเชน ่ นี ้
พวกเขาก็สามารถรูไ้ ด้ ว่ายานํ า้ ขวดนี จ ้ ะวิเศษ
อย่างทีเ่ ขาบอกจริงๆ หรือไม่ หนํ าซาํ ้ ให้สาว
น้อยผูห
้ มดแรงสูด ้ ่ืมนํ ้ายานี ้ท่ีลานประลอง
หากชนะจริง ก็จะเป็ นป้ ายประกาศโฆษณาที่
มีชวี ต
ิ

“กระผมจะนํ าลงไป” ผูดู

้ แลจูบอก ถึงจะ
หยิบยาขวดนัน ้ เร่งรีบลงไปทีล
่ านประลองชน ั้
หนึ่ ง

ทีล
่ านประลอง

“ฮา่ ๆๆๆ สาวน้อย เจ้ารีบยอมแพ้เสย ี ก่อน

เถอะ! ต่อให้เจ้าฝึ กฝนอีกเป็ นสบ ิ ปี ก็ยงั ไม่ใช่
คูต
่ อ่ สูข้ องข้า” พอคิดว่าพวกทรัพย ์สน ิ เงิน
ทองที่มาซือ ้ ตัวเองตอนได้ชย ั ชนะจะกลาย
เป็ นสบ ิ เท่า เขาก็หวั เราะร่าขึน้ มาด้วยความ
ดีใจจนลืมตัวอย่างอดไม่ได้

สาวน้อยถ่มเลือดออกมา ร่างกายราวกับ
ี จนไร้ความรูส
ถูกรถม้าวิง่ ทับ เจ็บเสย ึ ซาํ ้ ยัง
้ ก
ดึงพลังขึน
้ มาไม่ได้เลย
 ทว่าเธอยังไม่ยอม ทังไม่
้ เต็มใจและไม่
ยินยอมจะแพ้เชน่ นี !้

เธอกัดฟั นพลางฝื นหยัดลุกขึน้ มา แต่

กลับทรุดลงไปอีก ทําให้ผูคนที
้ ช
่ มอยูใ่ นลาน
ต่างหัวเราะดังฮา่ ๆ ขึน
้ มา

“รีบยอมแพ้ซะ! รอบต่อไปๆ! อย่ามาทํา

พวกเราเสยี เวลา!” มีคนตะโกนมาอย่างทน
ไม่ไหว

และในตอนนัน
้ เอง

ผูด ้ แ
ู ลจูก็ถือนํ ้ายามาข้างกายสาวน้อย
ไม่รูว้ า่ พูดอะไรกับเธอ

สาวน้อยถึงรับขวดใบนัน ้ มาดืม
่ ของด้าน
ในอย่างไม่ลงั เลแม้แต่นอ
้ ย

ในระหว่ า งที่ ทุ ก คนต่ า งแปลกใจกั บ

 ่ นี ้ของผูด
ท่าทางเชน ้ แ
ู ลจู กลับเห็นบนร่ าง
สาวน้อยผูน ้ มีกลิ่นอายพลังเร้นลับสีแดง
้ ัน
คละคลุงพรั
้ ง่ พรูอยูจ ่ างๆ

“ช!ิ เป็ นไปได้อย่างไร!”

…………………………………….
 № 66 ช่างน่าเหลือเชื่อ!
ผูชมทั
้ ว่ ทังลานประลองเปล่
้ ี งอุทาน
งเสย
อย่างยากทีจ ่ ะเชอ่ื มีคนไม่นอ ้ ยผุดลุกยืนขึน ้
เพราะความตกใจ และมองสาวน้อยผูมี้ กลิน ่
อายพลัง เร้น ลับ พรั่ ง พรู ท ั่ว ร่ า งด้ว ยความ
เหลือเชอ่ื

กลิ่ น อายพลัง เร้น ลับ ที่เ ห็ น ได้ด ว้ ยตา

เปล่านัน
้ ไม่ใชข่ องปลอม!

พลังทีก
่ ระจายออกมาทัว่ ร่างยิง่ เป็ นของ
จริง!

แต่ชว่ งก่อนหน้านี ้ เห็นชด

ั ๆ ว่าขนาดยืน
ยังไม่อาจลุกไหว เวลาต่อมานางกลับมีกลิน ่
อายพลังเร้นลับทีค่ ละคลุง้ กว่าตอนแรกพวย
พุง่ ไปทัว่ ร่าง หากไม่เห็นด้วยตาตัวเอง พวก
เขาก็ไม่มท ่ื เลยจริงๆ…
ี างเชอ

ตอนนี ้ บนลานประลอง ในดวงตาสาว

น้อยผูน
้ ัน
้ มีทงความแปลกใจ
ั้ ประหลาดใจ
และความตืน ่ เต้น

สองมือนางกําหมัดแน่ น ขณะทีร่ ูส ้ กึ ถึง

กลิ่นอายพลังเร้นลับที่แนบแฝงอยู่ในหมัด
ทันใดนั น ้ ก็เปรยตามองไปทางบุรุษผูก ้ าํ ลัง
ตะลึงงัน “แพ้ชนะยังไม่ตด ิ !” พอสน
ั สน ิ ้ เสย ี ง
ทัง้ ร่ า งก็ ร ะเบิด พลัง ชกหมัด ที่ร วดเร็ ว กว่า
ปกติถงึ สามเท่าออกไป

บนหมัดของนาง กลิน ่ อายพลังเร้นลับที่

่ พลังสง่ เสย
พุง่ พล่านก่อตัวเป็ นคลืน ี งหึง่ ๆ ใน
สายตายากจะเชอ ่ื ของบุรุษผูนั้ น
้ เขาถูกหมัด
โจมตีออกไปไกลถึงสบ ิ เมตร แรงมหาศาล
ท่าทางโหดเหีย้ ม ทําให้ผช
ู ้ มในลานต่างพา
กันสูดหายใจเฮอ ื ก

บรรยากาศถูกแชแ ่ ข็งไปชวั่ ขณะ ราวกับ

ไม่อาจคืนสติมาอย่างชา้ ๆ จนกระทัง่ หลัง
จากผ่านไปสก ั พัก ผูช ้ มพันกว่าท่านทัว่ ทัง้
ลานประลองก็ลก ุ ยืนขึน้ มา เสย ี งปรบมือดัง่
ี งแซซ
ฟ้ าร้อง เสย ่ อ้ งโห่รอ ้ งกันกึกก้อง…

เทียบกับผูคนในลาน
้ ในใจผูดู ้ แลจูยงั ตืน
่
เต้นยิง่ กว่า เขามองเวทีประลองทีต ่ ด ิ แพ้
ั สน
ชนะแวบหนึ่ ง จากนัน้ จึงเร่งฝี เท้าเดินกลับไป

สว่ นในลานประลอง ไม่วา่ ผูชมช ้ ั้

นหนึ ่ง
หรื อแขกผูม ั้
้ เี กียรติชนสอง หลังจากเห็นผู ้
ดูแลจูรีบเดินจากไป ล้วนเผยสห ี น้าทีม
่ ค ี วาม
นัย แต่ละคนต่างเรียกข้าทาสบริวาร ให้พวก
เขาไปไต่ถามเสย ี หน่ อย ว่าในขวดเมือ่ ครู่นัน ้
คืออะไรกันแน่ ?

เทียบกับความตื่นเต้นคึกคักที่ชนั ้ ล่าง
เฟิ่ งจิ่วในห้องปี กด้านบนสงบนิ่ งมากอย่าง
เห็นได้ชด ั เพราะผลลัพธอยู์ ใ่ นการคาดเดา
เธอจึงไม่รูส ึ ประหลาดใจ
้ ก

ด้ว ยความฮึ ด สู ไ้ ม่ ย่ อ ท้อ ที่ ไ ม่ ย อมรั บ

ความรับพ่ายแพ้ของสาวน้อย หากได้ยาชว่ ย
แล้วยังไม่มท
ี างชนะ นั่นก็คงแปลกพิลก ึ

เทียบกับความใจเย็นของเธอ เติง้ เหล่า

กับผูด้ แ
ู ลต่งกลับระทึกใจเสย ี จนหน้าแดงกํา่
สายตาพวกเขาทีม ่ องเฟิ่ งจิว่ ฉายแววประกาย
หวาดหวัน ่ ราบกับได้พบขุมทรัพย ์ก้อนโต
มันทังตื
้ น ่ ตาตืน
่ ใจและมีความลิงโลด

“ท่านทีเ่ คารพ ยานัน

้ ยังมีอยูอ
่ ก
ี เท่าไหร่?
และไม่ทราบว่าท่านคิดจะทําการค้ากับพวก
่ ไรขอรับ?”
เราเชน

หลังจากผูดู ้ แลต่งได้สติกลับมา คําเรียก

ล้วนเปลีย ่ นไป ท่าทีกย ็ ง่ิ ดีขน
ึ ้ ด้วย ต้องรูไ้ ว้
หากนํ า้ ยาวิเศษเชน่ นี ไ้ ปถึงตลาดมืดทางด้าน
เมืองอวิ๋นเยวี่ยก็คงเป็ นที่ฮือฮากันแน่ ! ถึง
อย่างไร ในแคว้นเล็กๆ ระดับเก้าของพวกเขา
แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยพบเห็นยาแบบนี ้

ถ้า มี ย านี ้ ไ ว้สัก ขวดหนึ่ ง นั่ น เท่ า กับ

เป็ นการเพิ่มยันต ์คุม ้ ภัยติดตัว ต่อให้พบคู่
ปรับทีไ่ ม่อาจสู ้ ก็สามารถใชห ้ นี เอาตัวรอด
จะไม่ทาํ ให้คนใจเต้นได้เชน ่ ไรเล่า?

“ยานี ้ทา่ นฝึ กปรุ งเองรึ ขอรับ? หรื อว่า

ท่านเป็ นผูฝึ้ กฝนวิชานักปรุงยา?”
 เติ ง้ เหล่ า มองเฟิ่ งจิ่ ว ด้ว ยดวงตาเป็ น
ประกาย ในสายตาคือความนับถือและความ
เร่าร้อน

ได้ยินเชน ่ นัน
้ เฟิ่ งจิว่ เหลียวมองเขาแวบ
ี งมีความเอือ
หนึ่ ง นํ า้ เสย ่ ยเฉื่ อยและเย็นชาอยู่
บางสว่ น

“ข้าเป็ นใคร เหมือนจะไม่จาํ เป็ นต้อง

บอกท่านกระมัง?”

เมื่อรู ว้ า่ ตัวเองล่วงเกิน เติง้ เหล่าจึงรี บ

ร้อนก้มหัวเคารพ

“ขอท่านทีเ่ คารพอย่าได้ถอ ื สา กระผม

่ื เต้นไปชวั่ ครู่ ถึงได้เลอะเลือน”
แค่ตน

ใชส่ !ิ จะไม่ตน่ื เต้นได้รึ? คนตรงหน้ามี

ความเป็ นได้อย่างยิง่ ว่าจะเป็ นนักปรุงยา ต้อง
รู ไ้ ว้ ว่าแคว้นแสงสุริยน ั ของพวกเขาจนถึง
ตอนนี ก ้ ย็ งั ไม่มน ั คน
ี ักปรุงยาโผล่มาสก
…………………………………….
 № 67 ฐานะสูงศักดิ์!
หลังจากกวาดตามองทังสองคน
้ เธอถึง
จะเอ่ยว่า “ตรงนี ข
้ ้ายังมียาอีกสองขวด แต่วา่
ข้าคิดจะขายด้วยราคาประมูล และยังข้อมูล
เกีย
่ วกับข้า พวกท่านอย่าได้เปิ ดเผยไปแม้แต่
น้อย”

เมือ
่ ได้ยินว่ามีอก
ี สองขวด ผูดู
้ แลต่งดวง
ตาเป็ นประกาย กล่าวยิม ้ ๆ ว่า “แม้ทีน
่ ่ี เป็ น
ตลาดมืด แต่ถ ้าท่านไม่อนุ ญาต พวกเราก็จะ
ไม่แพร่ งพรายข้อมูลส่วนตัวของท่าน ขอ
ท่านโปรดวางใจ”

เฟิ่ งจิว่ พยักหน้า บอกว่า “นอกจากนี ้ ข้า

ยังต้องการให้พวกท่านชว่ ยข้าหายาทิพย ์จิต
วิญญาณอีกสองสามอย่าง”

ี งเธอชะงักเล็กน้อย พูดอีกว่า “ถึง

นํ า้ เสย
เวลา ข้าจะให้นํ้ายาเร่ งรวมพลังเป็ นของ
ตอบแทน แน่ นอนว่ า ราคายาทิ พ ย จ์ ิ ต
วิญญาณจะคิดแยกต่างหาก ข้าไม่เอาเปรียบ
พวกท่านแน่ ”

พอสองท่านฟั งดวงตาก็ลก
ุ วาว รีบถาม
ว่าเป็ นยาทิพยจิ์ ตวิญญาณอะไร?

สุดท้าย เฟิ่ งจิว่ ให้พวกเขาหยิบกระดาษ

กับพูก
่ น
ั มา หลังจากเขียนรายการยาทิพยจิ์ ต
วิญญาณทีต ่ ้องการ ก็ยน ่ื ให้พวกเขา

“นายท่าน หากเขาหายาทิพยพบ
์ พวก
่ ไรขอรับ?” ผูด
เราจะเรียนบอกท่านเชน ้ แ
ู ล
ต่งเอ่ยถาม
 เฟิ่ งจิ่วเหลือบมองเขาแวบหนึ่ ง “อี ก
หลายวันข้าค่อยกลับมา เรื่องนี พ้ วกท่านไม่
ต้องกังวล” เธอปั ดๆ ชุดแดงแล้วลุกยืนขึน ้
ทิง้ ยาสองขวดไว้ ก่อนจะสาวเท้าเดินออกไป

“ชา้ ก่อนท่าน” ผูดู ้ แลต่งเรียก และรีบ

ร้อนมายังข้างกายเขาเพื่อยื่นป้ ายคําสงั่ ชิน ้
ื ป้ ายคําสงั่ มืดของตลาดมืดเรา
หนึ่ งให้ “นี่ คอ
เป็ นตัวแทนแขกชนสู ั ้ ง ขอท่านโปรดเก็บไว้”

ได้ยนิ คําพูดนัน ้ เฟิ่ งจิว่ จึงยืน

่ มือรับเก็บ
มันเข้าแขนเสอ ื ้ ถึงจะก้าวเท้าเดินจากไป

เห็นเชน่ นี ้ หลังจากสองท่านเก็บยาขึน
้
มา ก็เร่งรีบสง่ แขก พอออกไปด้านนอก ถึง
ได้เห็นผูดู
้ แลจูเดินกลับมาหน้าตายิม้ แย้มพอ
ดิบพอดี
 “คารวะนายท่าน” ผูด้ แ
ู ลจูรีบทําความ
เคารพ กําลังจะพูดด้วยท่าทีต่น
ื เต้น ก็ถก
ู
ยกมือขึน
้ ปราม

“พวกท่า นไม่ต อ้ งไปส่ ง ข้า เดิน วนดู

รอบๆ เองก็พอ” เธอปฏิเสธไม่ให้พวกเขาไป
สง่ แล้วสาวเท้าเดินไปด้านหน้า

พอทังสามคนเห็
้ นเงาร่ างสแี ดงนั น้ เลีย้ ว
หายไป ถึงจะดึงสายตากลับมาสง่ สญ ั ญาณ
ั พัก เพือ
สก ่ กลับเข้าห้องปี กกันอีกครัง้

“เมือ
่ ครู่มค
ี นมาถามข้าไม่นอ
้ ยเลย ว่าใน
ขวดนัน
้ ใสอ่ ะไรไว้?”

ผูดู
้ แลจูกล่าวด้วยท่าทีตน ่ื เต้น “แม้พวก
ั แต่คงคาดเดากันว่าเป็ น
เขาไม่รูเ้ รื่องแน่ ชด
ยา ถึงอย่างไร ก็มแ ี ค่ยาถึงจะสามารถได้ผล
อัศจรรยขนาดนี
์ ”้

“อย่าได้เปิ ดเผยข้อมูลเกีย
่ วกับท่านผูนั้ น
้
ออกไป รายงานเบือ ้ งบนอย่างลับๆ ก็พอ” ผูดู ้
ี งเคร่งขรึม
แลต่งพูดเสย

้ ต ้องสง่ คนตามไปรึ?”
“งันไม่

“ไม่ต ้อง”

ผูด ู ลต่งสา่ ยหน้า “พวกเรายังไม่รูต

้ แ ้ น
ื้
ลึกหนาบาง แต่คนเชน ่ นี ้ก็ไม่ควรไปขัดใจ
หากส่ ง คนตาม เกรงว่ า จะยิ่ ง ยุ ใ ห้เ ขาไม่
ชอบใจ ถึงเวลานัน ้ คงได้ไม่คมเส
ุ้ ยี ”

และตอนนี ้ เติง้ เหล่าที่ไม่พด

ู ไม่จามา
ตลอด จูๆ่ กลับปริปากว่า “กลัวว่ายาทิพยจิ์ ต
วิญญาณบนนี จ ้ ะหาไม่งา่ ยนัก”

่ นัน
“หืม? ทําไมพูดเชน ้ ?” ผูดู
้ แลต่งมอง
เขา เพราะเขาไม่ได้คุนเคยกั
้ บยานัก จึงเป็ น
ธรรมดาที่จะไม่รูว้ ่ายาทิพย ์จิตวิญญาณใน
รายการนัน ้ าอะไรบ้าง
้ ใชทํ

“พวกนี ้ เห็นได้นอ
้ ยยิง่ นักในแคว้นแสง
สุริยนั เรา เกรงว่าต้องรวบรวมจากแคว้นอืน ่ ”
เขามองพวกเขาอีกสองท่าน ในแววตามีชวี ต ิ
ชวี า “ข้าสรุปได้เลย ท่านนี ต
้ ้องเป็ นนักปรุงยา
แน่ ! ถึงขันว่
้ า มีความเป็ นไปได้สูงทีจ ่ ะเป็ นนัก
เล่นแร่แปรธาตุ!”

“อะไรนะ?”

สองท่านอุทาน “นั กเล่นแร่ แปรธาตุ?

ตําแหน่ งสูงศก ั ดิ ์เชน
่ นัน
้ เป็ นไปได้รึ? ประ
เมิณจากนํ า้ เสยี งเขา คงยังอายุนอ ้ ยมาก จะ
เป็ นนักเล่นแร่แปรธาตุได้อย่างไร?”
 ต้อ งรู ้ ไ ว้ ว่ า นั กเล่ น แร่ แปรธาตุ คื อ
ั ้ านักปรุงยา ไม่ต ้องพูด
ตําแหน่ งทีเ่ หนื อชนกว่
ถึงแคว้นเล็กๆ ระดับเก้าของพวกเขาหรอก
ต่อให้เป็ นแคว้นขัน ้ กลางระดับหกก็เกรงว่า
ยังยากมากทีจ ่ ะหาได้สก ั คน

และตอนนี ้คนทีพ ่ วกเขาพูดถึงกําลังยืน

อยูห่ น้ารายชอ่ื สาํ หรับทหารรับจ้างตลาดมืด
พอเห็นรางวัลนํ าจับด้านบน มุมปากเธอก็ยก
ขึน
้ ผุดรอยยิม
้ น้อยๆ
…………………………………….
 № 68 ผู้แข็งแกร่งทั้งสองท่าน
นึ กไม่ถงึ เลยว่าเงินรางวัลของเธอจะอยู่
สามอันดับแรก จิๆ๊ ชา่ งน่ าประหลาดใจเสย ี
จริง!

ี งพูดคุย
ขณะกําลังคิด พลันได้ยินเสย
ลอยมาข้างหู

“ทํา ไมรู ป เหมือ นสาวคนนั ้นขึน้ มาอยู่

สามอัน อับ แรกได้เ ล่ า ? ไม่คิ ด เลยว่า เงิ น
รางวัลจะถึงห้าแสนเลยรึ?”

“เจ้าเพิง่ กลับมายังไม่รูห
้ รอก ตอนนี ไ้ ม่มี
ทหารรับจ้างคนไหนกล้ารับภารกิจตามล่านี ้
แล้ว”

“เพราะเหตุใดรึ?”
 “เพราะทหารทุกคนที่รับภารกิจนี ้ออก
ไป ไม่เคยมีชวี ติ รอดกลับมา ในเวลาสนๆ ั ้ ไม่
ถึงครึ่งเดือนก็มที หารรับจ้างไม่นอ
้ ยทีพ
่ า่ ยแพ้
แก่นาง”

ระหว่า งที่ท งั ้ สองคนกํา ลัง สนทนากัน

เห็นชายหนุ่ มชุดแดงยืนอยูห ่ น้าป้ ายรายชอ่ื ก็
แปลกใจอยู่เล็กน้อย หนึ่ งในนั น ้ จึงถามว่า
“ใต้เท้าต้องการลงภารกิจไว้รึขอรับ?” ถึง
อย่างไร คนทีร่ บ ั ภารกิจบนนี ้ มีเพียงทหาร
รับจ้างตลาดมืดเชน ่ พวกเขาทีร่ บ
ั ได้

เฟิ่ งจิว่ ดึงสายตากลับมามองสองคนนั น ้

แวบหนึ่ ง เธอสา่ ยหน้ายิม ้ ๆ หางตาชาํ เลือง
เห็นชายวัยกลางคนเดินออกไปด้านนอก จึง
สาวเท้าก้าวตาม

รอจนนางจากไป ทหารรับจ้างตลาดมืด
ในตําแหน่ งสามก็อดไม่ได้ท่จ ี ะพูดเสย ี งเบา
“ดูเหมือนคนผูน้ ัน
้ จะมาเป็ นครัง้ แรก กลิ่น
อายบนร่างชา่ งน่ าดึงดูดนัก ไม่รูว้ า่ มาจากที่
ใดกัน?”

“อย่าสนใจเลยว่าเขาจะมาจากทีใ่ ด ไป
เถอะ ข้าเลีย้ งเหล้าเจ้าเอง” อีกคนหนึ่ งอ้า
แขนกว้างโอบไหล่พาเดินไปด้านนอก

ชายวัยกลางคนที่เดินไปโรงเตีย๊ มพลัน
ชะงักย่างก้าวลงเล็กน้อย มองไปด้านหลัง
และขมวดคิว้ เบาๆ อย่างอดไม่ได้ เขาเร่ ง
ฝี เท้าเลีย้ วเข้าตรอกแล้วหยุดก้าวลง ตะโกน
ไปเสย ี งเข้ม

“ใครน่ ะ! ออกมานะ!”

ี ดงสาวเท้าก้าวนวยนาดออก
เงาร่ างสแ
ม า อ ย่ า ง ผ่ า เ ผ ย ยั ง ค ง เ ป็ น ชุ ด สี แ ด ง
แพรวพราว เสน ้ ผมสด ี าํ ใชเ้ พียงริ บบิน
้ แดง
ผูกไว้ จะแตกต่างก็แค่ ทีส ่ วมบนใบหน้าคือ
หน้ากากสท ี องที่มด ี องลําโพงแห่งแดนนรก
เบ่งบานอยู่

เมือ
่ เห็นผูนั้ น
้ เดินกรีดกรายออกมา แวว
ตาเขาหรี่ลง ในหัวก็คาดเดาขึน ้ มาแวบหนึ่ ง
แต่กลับปฏิเสธอย่างทันควัน

่ าวน้อยคนนัน
ไม่ คงไม่ใชส ้ ชายหนุ่ มชุด
แดงเบือ ้ งหน้าสูงกว่าสาวน้อยอยู่บา้ ง คง
ไม่ใชน่ างหรอก

“ไม่ได้เจอกันนานมากจริงๆ”

ี งเฟิ่ งจิ่วชา่ งเอื่อยเฉื่ อย มันมีทงั ้

นํ า้ เสย
ความหยอกล้อ เย็นชา และแรงอาฆาต
 “เป็ นเจ้า!”

หลังจากได้ยินเสย ี งอันคุนเคย
้ ี น้าเขา
สห
เปลีย
่ นไปเล็กน้อย นํ า้ เสยี งล้วนสนั่ เทา ความ
หวาดกลัวตามสญ ั ชาตญาณทําให้เขาถอย
ไปสองเก้าในคราแรก ร่างกายเตรียมป้ องกัน
ตัวอย่างตึงเครี ยด ยังไม่ทน ั ลงไม้ลงมือ ก็
กลับเหงือ่ ออกซกเสย ี แล้ว

ไม่แ ปลกใจที่ป รมาจารย ์นั ก รบผูท ้ รง

เกียรติเช่นเขาจะเกรงกลัวนั กรบอย่างนาง
เพราะเขาเคยประมือกับนาง จึงรูซ ้ งึ ้ ถึงความ
ร้ายกาจ เมื่อนึ กถึงครัง้ ก่อนทีเ่ กือบตายใน
เงือ
้ มมือนาง และนึ กถึงแขนทีเ่ สย ี ไป ในใจก็
เกิดความขลาดกลัวขึน ้ อย่างไม่อาจควบคุม

นี่ คอ
ื เหตุผลว่าทําไมเขาถึงไปลงภารกิจ
ตามล่าไว้ทีต ้ บนาง
่ ลาดมืด แต่กลับไม่กล้าสูกั
ตรงๆ

พอเห็นปฏิกริ ิ ยาเขา เฟิ่ งจิ่วจึงหัวเราะ

ออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “ในเมือ ่ ท่านกลัว
ข้าเสย ี ขนาดนี ้ ทําไมถึงยังลงภารกิจตามล่า
ไว้เพือ
่ ฆ่าข้าด้วยเล่า?”

เธอเดินเยือ ้ งย่างออกหน้าเข้าใกล้ไปที
ละก้าวๆ “เดิมทีขา้ เกือบลืมว่ายังมีคนเช่น
ท่านนี อ
้ ยู่ ใครจะรู ้ ว่าท่านยังวิง่ มาตรงหน้าข้า
ด้วยตัวเอง”

สนิ ้ เสย
ี งนัน
้ ก็ได้ยินการเคลือ
่ นไหวด้าน
หลัง เธอเลิกคิว้ น้อยๆ แล้วดึงสายตามองไป

จึงเห็นชายวัยกลางคนกับชายแก่ทไ่ี ม่รู ้
ว่ามาปรากฏตัวกันด้านหลังนี ้ตงแต่
ั้ เมือ
่ ไหร่
ทังสองท่
้ านกลิน
่ อายแรงกล้า แววตาเผยคม
เฉี ยบแหลม แรงกดดันมหาศาลแผ่ซา่ นออก
มาจากร่างสองท่าน แรงอาฆาตทีก ่ าํ ลังเอ่อ
ล้น ท่วมท้นอยูใ่ นตรอกเล็กแห่งนี ้

“ฮา่ ๆๆ! อยากฆ่าข้ารึ? งันจะดู

้ วา่ เจ้ามี
ปั ญญาหรื อไม่!” ชายวัยกลางคนแปรผัน
ความตืน
่ ตระหนกและหวาดกลัวก่อนหน้า มา
มองสองท่านนั น้ ด้วยสายตาทีม
่ ค ี วามลิงโลด
ใจ

“ท่านผูอาวุ
้ โสใหญ่ และผูอาวุ ้ โสส่ี เป็ น
เจ้านี่ คือนังคนทีฆ
่ า่ เผิงเอ๋อร ์!”
…………………………………….
 № 69 กระบี่คมพยับออกโรง!
ผูอาวุ
้ โสรึ?

แววตาเธอสน ั่ ไหว ใชดวงจิ

้ ตตรวจสอบดู
สองท่านนี ้เป็ นปรมาจารย ์นั กรบขันสมบู
้ รณ ์
แบบ จึงไม่น่าแปลกใจทีพ ่ วกเขาจะปรากฏ
ตัวด้านหลังเธอได้อย่างเงียบเชย ี บไร้เสย
ี ง

ชา่ งแตกต่างกับความมัน ่ ใจในชยั ชนะที่

ชายวัยกลางคนกุมไว้ ผูอ ้ าวุโสใหญ่กบ ั ผู ้
อาวุโสส่ีต่างพินิจมองเฟิ่ งจิ่วผูส
้ วมชุดแดง
งดงามร้ายกาจ

หากไม่มีคนคอยชีช ้ ด
ั พวกเขาก็ดูไม่
ออกเลยว่าเด็กหนุ่ มทีแ
่ ต่งชุดชายชาตรี ตรง
หน้าจะเป็ นเด็กสาวคนหนึ่ ง
 แม้สองท่านจะผ่านโลกมาไม่น้อยก็ไม่
อาจไม่ยอมรับได้ ว่าบนร่ างคนคนนี ้มก
ี ลิ่น
อายทีจ
่ าํ แนกชายหญิงไม่ออกอยู่

หนํ าซาํ ้ …ยังลึกซงึ ้ เกินคาดเดา

ด้วยพลังของพวกเขา นึ กไม่ถงึ ว่าจะมอง

วรยุทธนางไม่
์ ออก? หากไม่ใชย ่ ากเกินคาด
เดาจะเรียกว่าอะไรได้?

ตังแต่
้ พวกเขาโผล่มา ไม่เห็นนางมีทา่ ที
ตืน
่ ตกใจ ริมฝี ปากทีป ่ รากฏอยูน
่ อกหน้ากาก
ยังอมยิม้ ชวั่ ร้าย ทําให้ในใจพวกเขายิง่ ระวัง
ตัวมากขึน ้ บ้างอย่างอดไม่ได้

“ใต้เท้าเป็ นใครกันแน่ ? ไยต้องมาเป็ น

ั รูกบ
ศต ั ตระกูลสวีเ่ ราด้วย?”

ท่านผูอาวุ ี งถาม แววตา

้ โสใหญ่เค้นเสย
 ี ดงตรงหน้า
แหลมคมเพ่งมองร่างสแ

เฟิ่ งจิ่ว ช าํ เลือ งมองผูอ ้ าวุโ สใหญ่แ วบ

หนึ่ ง นํ ้าเสียงมีความแปลกใจอยู่บางส่วน
“เป็ นศ ัต รู กับ พวกท่ า นรึ ? ไม่ ถู ก กระมัง ?
ตลอดมานี ค ้ อ
ื พวกท่านทีเ่ ป็ นศต ั รูกบั ข้า ไย
ข้าต้องหาเรื่องใสต ่ วั ก่อน?”

ี งชะงักลง เธอเหลือบมองชายวัย
นํ า้ เสย
กลางคนตรงหน้าแวบหนึ่ งด้วยท่าทางเหมือน
ยิม
้ แต่ไม่ยม ิ ้ “หากไม่ใชเ่ พราะคุณชายรอง
ตระกูลท่านวิ่งแจ้นไปตัง้ รางวัลค่าหัวข้าที่
ตลาดมืด ข้าจะหาเขาพบได้เชน ่ ไรเล่า?”

“แม้จะเป็ นเชน่ นั น
้ เรื่ องทีฆ
่ า่ นายน้อย
ตระกูลสวี่ และทําลายแขนข้างหนึ่ งของ
คุณชายรอง เจ้าล้วนไม่อาจปฏิเสธได้”
 “อ้อ? พูดขนาดนี ้ หากพวกท่านต้องการ
ฆ่าข้า ข้าก็ทาํ ได้เพียงยื่นคอให้พวกท่าน
เชอื ดงันส
้ ?ิ ” เธอเลิกคิว้ รอยยิม ้ ทีร่ ิมฝี ปากยัง
คงอยู่ เพียงในแววตานัน ้ เย็นเยียบน้อยๆ

สหี น้าผูอาวุ
้ โสใหญ่มด ื ลงไปบ้าง พลาง
ยิม
้ เย็น “พูดได้เพียงว่าเจ้าดันไปยุแหย่คนที่
ไม่ควรยุง่ ! ตระกูลสวีอ ่ น
ั มีเกียรติของข้าสบ ื
เชอ ื ้ สายกันมาเป็ นร้อยปี เจ้าจะมาดูหมิน ่ ได้
เยีย
่ งไร? ในเมือ ่ รูแ
้ ล้ว ทางทีด ่ ก
ี ย
็ อมให้จบ ั
โดยละม่อม มิเชน ่ นัน
้ …”

่ นัน
“มิเชน ้ ?”

มุมปากเธอยกขึน ้ สง่ เสย

ี งหัวเราะอย่าง
ป่ าเถื่ อ น กล่ า วถามด้ว ยความรู ้สึ ก สนใจ
หน่ อยๆ “มิเชน่ นัน้ จะยังไง? จะฆ่าข้ารึ?”
 “มิ เ ช่ น นั ้ น ข้า จะยกหั ว เจ้า กลั บ ไป
รายงานเสย ี !” สน ิ ้ นํ า้ เสย
ี งเยือกเย็นของท่าน
ผูอ
้ าวุโสใหญ่ นิ ้วมือจับกลายเป็ นกรงเล็บ
เพียงออกท่วงท่าก็รูว้ า่ ฝึ กเคล็ดวิชาจับจุดมา
อย่างทะลุปรุโปร่ง

“งันข้
้ าจะสนองพวกท่านอย่างดี!” เธอ
้ เย็น พลันขยับร่างปะทะออกไปซ่งึ ๆ หน้า
ยิม

มือหนึ่ งของผูอ้ าวุโสใหญ่ท่แ

ี ฝงไปด้วย
พลังเร้นลับอันแกร่งกล้าเข้าจับข้อมือนางบิด
ไปด้านหลัง แต่ใครจะรู ว้ ่านางดิน ้ หลุดได้
ทันทีราวกับงูผี ข้อมือกลับถูกนางจับดึงไป
ด้านหน้า ฐานล่างโดนโจมตี เพียงรูส ึ ถึง
้ ก
พลังทีก่ ระจายออกมาจากในมือนั น ้ ทัว่ ทัง้
ร่างก็ถกู นางยกเหวีย
่ งออกไป

เขาถ่ายพลังเข้าปรับสมดุลร่ างกายกลิง้
ตัวลงบนพืน ้ สห ี น้าหมองลงเล็กน้อย “ถือว่ามี
ฝี มือจริงๆ น่ าเสยี ดาย ทีว่ น
ั นี เ้ จ้าต้องตายที่
นี่ !”

“ชา่ งน่ าเสย

ี ดายเหลือเกินนะ” เธอพยัก
หน้าเห็นด้วย มองเขาอย่างเวทนาและเห็นใจ
ราวกับ คนที่ ม ั่น ใจว่ า ต้อ งตายจะเป็ นท่ า น
อาวุโสใหญ่อย่างแน่ นอน

แววตาเสย ี ดายและเห็นอกเห็นใจทําให้
ท่านผูอาวุ
้ โสใหญ่โกรธเคือง จึงดึงกระบีย ่ าว
ออกมาชต ี ้ รงไปทีน่ าง แผดเสยี งร้องเกรีย้ ว
้
กราด “เจ้าเด็กโอหัง! เจ้าจะต้องชดใชความ
จองหองพองขนของเจ้า ด้ว ยความทุ ก ข ์
ทรมาน! หัวของเจ้า! ข้าจะจัดการเอง!”

ปลายดาบชตี ้ รง พลังเร้นลับแข็งแกร่ง
พรัง่ พรูออกจากร่างราวกับนํ า้ ไหลทะลัก มา
บรรจบกันบนคมกระบี่ ทันใดนัน ้ พลังดาบ
อันรุนแรงทีเ่ ต็มไปด้วยแรงอาฆาตเยือกเย็นก็
พลุ่งพล่านออกมา! เขาพลันเคลื่อนตัวไป
ด้านหน้า แรงอาฆาตน่ าหวาดหวัน ่ ถาโถม
เข้าหาเงาร่ างสแ ี ดงด้วยความเร็ วดัง่ สายฟ้ า
แลบ

“ชงิ ้ !”

กระบีย ี าํ ขวางกันอยู
่ าวฉายแสงสด ้ เ่ บือ
้ ง
หน้า สองกระบี่กระทบกัน พลังกระบี่อน ั
รุนแรงไม่มใี ครยอมใคร และในเวลาเดียวกัน
ี งสูดหายใจและเสย
นี ้ ก็มเี สย ี งร้องอุทานดัง
ขึน ้

“กระ กระบีค
่ มพยับ!”
…………………………………….
 № 70 คมพยับลิ้มรสเลือด
“แกร๊ง!”

“ชงิ ้ !”

เสย ี งแตกหักดังแกร๊งลอยมา ผูอ ้ าวุโส

ใหญ่เบิกสองตากว้างอย่างตื่นตกใจ เห็น
กระบีค
่ มทอแสงสด ี าํ ในมือนาง และยังรอย
ตําหนิ แตกร้าวบนกระบีใ่ นมือตัวเอง หัวใจก็
หนักอึง้ ตึกตัก

เวลาต่อมา กระบีย ่ าวในมือสน ั่ สะเทือน

เพราะพลังกระบี่อีกฝ่ ายอย่างแข็งกระด้าง
ี งร่ วงหล่นลงพืน
เสย ้ ดังชงิ ้ ตัวเขาถึงกับถูก
พลังกระบีท ่ น
่ี ่ าหวาดกลัวนัน ้ สะเทือนออกไป
โดยไม่อาจถอยหนี ได้ทันท่วงที
 ี ๊ !”
“ซด

“อ๊าก!”

ร่ างกายเขาถอยหลังไปอย่างเสียหลัก
โชคดีท่ีผูอ ้ าวุโสส่ีดา้ นหลังประคองเขาไว้
เลี่ ย งไม่ ใ ห้เ ขาล้ม ลงไปบนพื น ้ ด้ว ยความ
อับอาย

“เป็ นไปได้อย่างไร? จะเป็ นคมพยับได้

อย่างไรเล่า?”

เขามองกระบี่ท่ก ี าํ ลังประกายแสงสีดาํ
ในมือนางอย่างยากจะเชอ ่ื รัศมีสดี าํ บนคม
กระบีช ่ า่ งแพรวพราววาววับ หากเปิ ดตามอง
ทัว่ ใต้หล้า ก็มแี ค่กระบีค
่ มพยับทีม ่ แ
ี สงสด ี าํ ใน
ตัวเอง!

ไม่ เ พี ย งแต่ เ ขา ตอนนี ้ บ นใบหน้ า ผู ้

อาวุโ สส่ีแ ละคุณ ชายรองตระกูล สวี่ต่า งก็
ตกใจกันอย่างมาก ทว่าพวกเขานอกจาก
ความตะลึงทีม ่ ากล้น ก็ยงั มีความละโมบ เป็ น
ความละโมบทีม ่ ต
ี อ
่ กระบีเ่ ล่มนัน
้

กระบี่คมพยับ เป็ นส่ิงลํา้ ค่าท่ามกลาง

เหล่ากระบี!่

กระบี่คมพยับที่หายสาบสูญไปหลายปี
นึ กไม่ถงึ ว่าจะมีวนั ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีก
ครัง้ หนํ าซาํ ้ พวกเขายังได้มาพบมัน จะไม่ตน่ื
เต้นได้เช่นไร? และจะไม่ให้ใจเกิดความ
ละโมบอยากครอบครองมันเป็ นของตนเอง
ได้อย่างไรเล่า?

คมพยับเฉี ยงชไี ้ ปบนพืน ี าํ ลอย

้ รัศมีสด
อยู่จางๆ ชุดสีแดงบินพลิว้ ไหว กลิ่นอาย
กระหายเลือดกระจายออกมาจากร่างนาง
 เธอมองสามท่านนัน ้ ทีท
่ งตกตะลึ
ั้ งและมี
ความโลภ แนวโค้งที่มุมปากยกขึน ้ น้อยๆ
ปรากฏรอยยิม ้ ดุรา้ ยเยือกเย็น “คนที่เห็น
กระบีข
่ ้าเล่มนี ้ ล้วนต้องตาย!”

พอสน ิ ้ สุดเสยี ง เงาร่างสแ

ี ดงก็พงุ่ ออกไป
ราวกับภูตผี ทว่า เธอกลับไม่ไปทางผูอาวุ ้ โส
ใหญ่กบั ผูอ ้ าวุโสส่ี แต่หมุนกลับหลัง กวัด
แกว่งคมพยับในมือ พลังกระบีอ ่ น
ั รุนแรงตวัด
ผ่านกลางอากาศดังฟิ ้ ว

ี ๊ !”
“ซด

คุณ ชายรองตระกูล สวี่ ผูน้ ั ้น ถู ก กระบี่

ปาดคอโดยไม่ได้ป้ องกันตัวเลยแม้แต่นอ ้ ย!

เพราะไม่ ท ัน ตัง้ ตัว และ… หลบได้

ไม่ทน
ั !
 จนเขาตาย สองตาก็เบิกกว้างอย่างไม่มี
่ื ถึงตาย แม้แต่ลมหายใจสุดท้ายก็ไม่
ทางเชอ
อาจได้สูดเข้าไป เพราะใจยังไม่ยอม…

“คุณชายรอง!”

ผูอ
้ าวุโสใหญ่และผูอ ่ี ท
้ าวุโสสอ ุ านอย่าง
ตกใจ เห็นเงาร่างนัน ้ แข็งทือ
่ ล้มลงไป เพียง
ชวั่ พริบตา ชวี ต
ิ หนึ่ งก็สญ
ู สลายไปต่อหน้า

เพราะกระบี่นางเร็ วเกินไป เลือดสด

บริ เวณคอถึงกับไม่ไหลออกมาในตอนแรก
จนกระทั่ ง เมื่ อ เขาล้ม ลง กระเทื อ นถึ ง
บาดแผลบริ เ วณลํา คอที่ ท าํ ให้ถึ ง แก่ ชี วิ ต
เลือดสีแดงสดถึงจะพุ่งตรงออกมาราวกับ
นํ า้ พุโลหิต ย้อมพืน ี แดงฉาน…
้ ดินเสย

นั่ นคือน้องชายที่ผูน
้ ํ าตระกูลให้ความ
สาํ คัญทีส
่ ด
ุ ตอนนี ก
้ ต ี แล้ว… พวก
็ ายไปเสย
เขาไม่อาจจินตนาการได้เลย ว่าหลังจาก
กลับไป ท่านเจ้าบ้านจะโกรธเกรีย ั เพียง
้ วสก
ใด?

เมือ
่ เห็นท่าทางบนใบหน้าสองท่าน เฟิ่ งจิ่
วก็สง่ เสย ี งหัวเราะเบาๆ “พวกท่านคิดว่า จะ
ยังมีชวี ติ รอดกลับไปได้รึ?”

ตังแต่
้ เธอดึงดาบคมพยับออกมา ก็ไม่
คิดให้พวกเขาทังสามคนได้
้ มชี วี ต
ิ รอดออก
ไปอีก

่ บชวี ต
ในตรอกเล็กๆ นี ้ จะเป็ นทีจ ิ ของ
พวกเขา!

ดวงตาทีห
่ รี่ลงครึ่งหนึ่ งฉายแววเยือกเย็น
แรงอาฆาตพวยพุง่ เงาร่างสแ ี ดงโผตามสอง
ท่านไป คมพยับในมือขยับเล็กน้อย และพลัง
กระบี่ อัน เย็ น เยี ย บก็ ก ลายเป็ นคมกระบี่ ท่ี
จูโ่ จมออกไปทีละเล่มๆ!

“ฆ่านางซะ!”

สองท่านแผดเสย ี งเกรีย
้ วกราด ผูอาวุ
้ โส
ใหญ่ตวัดกระบีห ่ ก ้ รับหน้า สว่ นผูอาวุ
ั ขึน ้ โสส่ี
ก็ดงึ กระบี่คมออกเข้าล้อมโจมตี สองท่าน
ร่วมมือกัน ทันใดนนัน ้ แรงกดดันและกลิน ่
อายของปรมาจารย ์นั กรบขัน ้ สมบู ร ณ ก ์ ็
กระจายอยูใ่ นตรอกเล็กนี ้ ทําให้กลิน ่ อายใน
อากาศยิง่ เยือกแข็งและกดดัน

“แกร๊ง! ฟิ ้ ว! ฟิ ้ วๆ!”

ระหว่างทีค่ มกระบีป
่ ะทะกัน กระแสลม
ี งแกร๊งอันรุนแรงดังไม่หยุดไม่หย่อน
และเสย
แต่ ท่ี ท าํ ให้ส องท่ า นประหลาดใจคื อ แรง
อาฆาตกระหายเลือด รวมถึงการโจมตีหมาย
เอาชวี ต ิ มากร้อยเล่หเหลี์ ย
่ ม ทีท่ าํ ให้พวกเขา
มีความรูส ึ เสย
้ ก ี ขวัญจนเกินรับมืออยูบ ่ ้าง

“ไม่!”…………………………………
….
 № 71 ไม่เหลือพยานปากใด
เมือ ี งอุทานดัง ผูอาวุ
่ เสย ่ี ล
้ โสสท ่ี า่ ถอยถึง
กับปรามไว้ไม่ทน ั จึงเบิกตามองกระบีห ่ ก
ั ของ
ผูอ
้ าวุโสใหญ่ใหญ่ถก ู โจมตีลอยไป ก่อนที่
กระบี่ ค มพยั บ ทอแสงสี ด าํ จะแทงเข้า ที่
หน้าอกเขา…

เขาถึงกับยังเห็นแววตาทีย ่ื ของ
่ ากจะเชอ
ผูอาวุ
้ โสใหญ่ในเวลานัน ้ ได้

เขาทังไม่
้ ยอมแพ้ และตกตะลึงอยูเ่ ชน ่
นัน
้ ราวกับไม่กล้าเชอ่ื ว่าตัวเองจะตายอยูใ่ น
เงือ
้ มมือของคนทีถ
่ ก
ู เขาดูถกู ดูแคลนไว้

เมือ
่ มองดูร่างท่านผูอ
้ าวุโสใหญ่กระตุก
ล้มลง และดวงตาทีต ่ ายตาไม่หลับ หัวใจเขา
 ั่ สะท้าน พอมองไปทางสาวน้อยชุดแดง
ก็สน
พลิว้ ไหว เห็นนางกําลังดึงดาบมองมาหาเขา
ในช่วงเวลานั น้ เขาแทบอยากจะวิ่งหนี ไป
ตามสญ ั ชาติญาณ!

่ ล้ว ต้องหนี !
ใชแ

ในหัวมีเพียงความคิดนี ้ สว่ นร่ างกายก็

โต้ตอบทําท่าจะถอยหนี ตามสญ ั ชาตญาณ
ี งราวกับ
แต่ทว่า พอฝี เท้าเพิง่ จะขยับ นํ า้ เสย
ภูตผีกล
็ อยเข้ามาในหู

“ข้าพูดไว้แล้ว คนที่เคยเห็นกระบี่คม
พยับ ล้วนต้องตาย!”

สิ น
้ สุดนํ ้าเสียงเยือกเย็นกระหายเลือด
ชุดแดงแวววามขวางอยูเ่ บือ ้ าวุโสส่ี
้ งหน้าผูอ
เธอมองคนทีม ่ ส ี น้าซด
ี ห ี เซย
ี วกับดวงตาหวาด
ผวา

“เจ้าคิดจะหนี ไปไหนรึ?”

“อ๊าก!”

เขาแผดเสยี งดัง กระบีย

่ าวในมือยกขึน ้
หลังจากซึมซบั กลิน
่ อายพลังเร้นลับ ก็จโู่ จม
เข้าหานางอย่างดุรา้ ย

เขาที่ห มดทางหนี ทํา ได้เ พีย งสูจ ้ นตัว

ตาย! ถึงแม้ ตอนทีป ่ ระมือกับนางก่อนหน้านี ้
จะตกใจกับฝี มือแปลกๆ นัน ้ แต่เวลานี ไ้ ม่มี
ทางเลือก เพือ ่ จะมีชวี ต
ิ ต่อไป เขาระเบิดพลัง
เร้น ลับ ทั่ว ร่ า งออกมา เมื่ อ กลิ่ น อายของ
ปรมาจารยนั์ กรบขันสมบู ้ รณ ์ได้พรัง่ พรู ฝุ่ น
ทรายบนพืน ้ ต่างก็หมุนตลบขึน ้ มา

“ข้า ไม่ เ ช่ื อ ว่ า ปรมาจารย ์นั ก รบขัน

้
สมบูรณ ์ผูท ่ ข้าจะแพ้ให้กบ
้ รงเกียรติเชน ั นั ง
เด็กเหลือขอคนเดียวอย่างเจ้า!”

เขาตวาดอย่างดุดน ั กลิน ่ อายพลังเร้น

ลับทีพ่ วยพุง่ ทัว่ ร่างทําให้ความเร็ วเพิม่ ขึน้ ถึง
ขีดสุด ขณะทีพ ่ งุ่ ออกไป เงาร่างนัน ้ ทังว่
้ องไว
ดัง่ ลมกรดและดุรา้ ยดัง่ เสอ ื คลัง่

เห็นเชน่ นี ้ เฟิ่ งจิว่ เองก็ปล่อยพลังเร้นลับ

ทัว่ ร่างขึน้ ทว่าความได้เปรียบกลับไม่ใชพ ่ ลัง
เร้นลับ แต่เป็ นกระบีค ่ มพยับในมือ และการ
โจมตีจด ุ ตายทีซ ่ นเล่หเหลี
่ อ ์ ย่ ม!

เธอไม่คดิ จะทุม่ พลังเร้นลับยิง่ กว่าเขา ที่

ต้องทําก็แค่ฆา่ อีกฝ่ ายให้ตายภายในเวลาที่
ั้ ส
สนที่ ด
ุ มิเชน่ นัน
้ การเคลือ ่ นไหวตรงนี ้ อีก
ไม่นานคงเรียกพวกเซียนมา ถึงเวลานัน ้ คิด
จะถอนตัวก็ยากแล้ว
 เงาร่างสแ ี ดงพุง่ ออกไป อาศย ั ความป่ า
เถือ
่ นของคมพยับ ทุกหนึ่ งกระบีล ่ ้วนเป็ นกระ
บวนท่าทีห ่ มายเอาชวี ต ิ ท่วงท่าว่องไวดุรา้ ย
แม้ผูอาวุ
้ โสสจ ่ี ะระวังตัว ก็ขวางการฟาดฟั น
ของกระบีค ่ มพยับและการโจมตีจด ุ ตายของ
นางไว้ไม่อยู่

“มันจบแล้ว!”

สองมือเธอจับกระบี่ ในชวั่ ขณะทีเ่ ขาล่า

ถอย ก็ปล่อยพลังเร้นลับซึมเข้าในกระบีค ่ ม
พยับ ก่อนจะฟาดไปทางเขาอย่างโหดเหีย้ ม
ด้วยความรวดเร็วร้ายกาจ

้ าวุโสส่ีใชก
ผูอ ้ ระบี่คมในมือไปขวางไว้
ั ชาตญาณ ทว่า…
ตามสญ

“ชงิ ้ !”
 ื ก!”
“เฮอ

เสี ย งสู ด หายใจกรี ดร้ อ งลั่ น ตั ด ผ่ า น

ท้องฟ้ า กระบีใ่ นมือผูอ
้ าวุโสสถ่ี กู เฟิ่ งจิว่ ฟั น
หักไปเสย ี ดือ
้ ๆ แม้แต่ร่างก็ถก
ู ฟั นขาดครึ่ ง
ออกเป็ นสองสว่ นและล้มไปบนพืน ้ เชน่ กัน

หลังจากสายตาเฟิ่ งจิว่ เหลียวมองบนร่าง

ศพทังสาม
้ ้
ก็ใชกระบี
ค
่ มพยับในมือเก็บถุงห่อ
ฟ้ าดิ น ตรงเอวพวกเขาขึ น ้ แล้ว ดึ ง พลั ง
กระโดดหนี ข ้ามตรอกเล็กๆ นี ต ้ จ
ี ากไปอย่าง
รวดเร็ว…

ขณะทีน่ างเพิง่ ลํา้ หน้าออกไปก่อน ใน

ตรอกเล็กก็มพ ี วกเซียนเร่ งฝี เท้าพุง่ ตามหลัง
กันเข้ามาไม่นอ้ ย พวกเขามาเพราะได้ยินการ
เคลือ
่ นไหว ทว่าเมือ
่ เข้าตรอกเล็กมาเห็นภาพ
นองเลื อ ดด้า นใน สี ห น้ า กลับ เปลี่ ย นไป
ยกใหญ่ บางคนก็อาเจียนขึน
้ มาในจุดเกิด
เหตุอย่างอดไม่ได้

ฆ่าคนแค่เล็งทีห ่ วั แต่ภาพด้านในกลับ
นองเลือดเกินไป ทําให้พวกเขาเห็นแล้วต่าง
ก็รบ
ั ไม่ได้อยูน
่ ิ ดหน่ อย

“สามท่านที่ตายไปล้วนเป็ นปรมาจารย ์
นักรบ!”

ท่านเซียนสูงอายุผห ู ้ าญกล้าสาํ รวจมอง

ทังสามท่
้ านทีส ิ ้ ใจไป หลังจากได้รูถ
่ น ้ งึ ระดับ
พลังพวกเขา ก็ตน ่ื ตกใจอย่างมาก

สามารถฆ่าปรมาจารย ์นั กรบทังสามคน

้
ได้ พละกําลังของคนผูนั้ น
้ ต้องแกร่งสกั เพียง
ใด?
…………………………………….
 № 72 น้อยอกน้อยใจ!
ทางด้านนี ้ ปรมาจารยนั์ กรบทีต
่ ายไปทัง้
สามท่านไม่เพียงเป็ นที่ต่ืนตาสาํ หรั บเหล่า
เซียนรอบๆ และยังเป็ นที่ตกใจแก่ถิงจัง่ ใน
หมูบ
่ ้านเล็ก

ทว่ า ปกติ ถิ ง จั่ง แค่ รั ก ษาความสงบ

เรียบร้อยของราษฎรในหมูบ ่ ้าน สาํ หรับเรื่อง
ผูฝ้ ึ กเซียนเช่นนี ้ แต่ไหนแต่ไรพวกเขาไม่
อาจยืน ่ มือเข้าแทรก ยิง่ ไปกว่านัน ้ พวกทีต
่ าย
ไปยังเป็ นผูฝ ้ ึ กวิชาเซียนระดับปรมาจารย ์
นั กรบ ยิ่งทําให้พวกเขาคิดว่าเป็ นปั ญหาที่
ยากเกินแก้

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงทําได้เพียงคิดหา
วิธต
ี รวจสอบฐานะปรมาจารย ์นั กรบทังสาม
้
ก่อน จากนัน
้ ค่อยแจ้งกับตระกูลพวกเขา

แต่ไม่นานนั กข่าวนี ้ก็แพร่ สะพัดไปใน

หมูบ
่ า้ น ถึงอย่างไรทันทีท่ป ี รมาจารย ์สาม
ท่านสน ิ ้ ใจ นี่ กไ็ ม่ใชเ่ รื่องเล็กๆ ในหมูบ
่ ้านอีก
แล้ว

ทว่าเรื่ องพวกนี ้ เฟิ่ งจิ่วกลับไม่สนใจ

หลังจากเธอกลับเรือนก็เข้าไปฝึ กวิชาในห้วง
มิติ

ทหารรั บจ้างตลาดมืดในหมู่บา้ นเล็กๆ

เหมือนแทบจะหลีกเลี่ยงภารกิจตามล่าเธอ
กันไปเอง อีกหลายวันหลังจากนัน ้ จึงผ่านไป
อย่างสงบสุขยิง่ ทังสองคนต่
้ างยุง่ อยูก
่ บั การ
ฝึ กวิชา จนกระทัง่ ไม่กว่ี น
ั ต่อมา กวนสห ี ลิน่ ที่
ออกไปซอ ื ้ อาหารกลับมา เดินเข้าเรือนอย่าง
จิตใจไม่อยูก
่ บ
ั เนื อ
้ กับตัว

“ท่านพี?่ ” เฟิ่ งจิว่ ทีก

่ าํ ลังรํ าไทเก๊กอยูใ่ น
ลานบ้านเห็นเขาท่าทางผิดปกติเล็กน้อย พอ
เรียกไปก็ไม่ตอบ

“ท่านพี?่ ” เธอเรียกอีกรอบ ถึงจะเห็น

เขาพลันได้สติกลับมา

“อ๊ะ? เสียวจิ่ว เจ้าเรี ยกข้ารึ ?” เขา

จัดการอารมณ ์ตัวเองแล้วมองนาง ถึงจะเผย
รอยยิม ้ ออกมา แต่เขากลับไม่รูเ้ ลยว่ารอยยิม
้
นัน
้ ดูฝืนใจมากอย่างเห็นได้ชด ั

“ท่านเป็ นอะไรไป? เกิดเรื่องอะไรขึน

้ รึ
เปล่า?” เธอเดินเข้าไปถามเขา

กวนสห ี ลิ่นเงียบพลางก้มหัวน้อยๆ ไม่

ยอมพูดจา
 “ไม่อยากบอกข้ารึ ? งันข้
้ าไม่ถามแล้ว
ก็ได้”

เมือ
่ ได้ยินเชน ่ นี ้ เขาก็รีบร้อนเงยหน้าขึน
้
“ไม่ใชน่ ะ เสยี วจิว่ ก็แค่ แค่…”

เขามองนางอยู่นาน นํ ้ าเสียงไม่ค่อย
ั เจนเท่าไหร่นัก “ตอนออกไปซอ
ชด ื ้ ของ ข้า
ได้ยิ น ข่ า วในตระกู ล มาว่ า ญาติ ผู พ้ ่ี ข า้ จะ
แต่งงานแล้ว”

รูจ
้ ก
ั กันมาเนิ่ นนานขนาดนี ้ เธอไม่เคย
ถามทัง้ ภูมิห ลัง และชาติ ต ระกูล เขา เช่ น
เดียวกัน เขาก็ไม่เคยถามเรื่องวงศตระกู ์ ลเธอ
แต่ครัง้ นี ้ เป็ นครัง้ แรกทีเ่ ธอได้ยินเขาพูดถึง
เรื่องในตระกูล

“ท่านอยากกลับไปร่วมงานแต่งเขารึ?”
 มือเขาลูบบนบาดแผลตรงชว่ งเอวทีห ่ าย
ดีแล้วโดยไม่รูต ้ วั กล่าวด้วยนํ ้าเสียงหดหู่
น้อยๆ “เสยี วจิว่ เจ้ารูห ้ รือไม่? ตังแต่
้ ข ้าอายุ
หกขวบก็ถก ู เลีย้ งอยูใ่ ต้อาณัตท ิ า่ นลุง ฝึ กฝน
ศลิ ปะการต่อสูร้ ่ วมกับพี่ชาย แม้ไม่ได้เกิด
จากท้องแม่คนเดียวกัน แต่ข ้าก็เคารพนับถือ
เขาเสมอ เห็นเขาเป็ นเชน ่ พีช
่ ายแท้ๆ ทว่า ข้า
ไม่นึกเลยว่าจูๆ่ เขาจะลงมือสงั หารฆ่าจาก
ด้านหลัง”

“ถ้าไม่ใชเ่ พราะเจ้าชว่ ยข้าไว้ คิดว่าตอน

นี ข
้ า้ อาจตายไปแล้ว เดิมทีขา้ คิดมาตลอดก็
ไม่เข้าใจ ว่าทําไมเขาต้องฆ่าข้า แต่พอได้ยิน
ว่าเขาจะแต่งงาน ถึงได้รูว้ า่ ทีแ่ ท้ก็เพือ
่ นาง”

“นาง?” เธองงงันเล็กน้อย

“อืม ผูหญิ
้ งคนนัน
้ ทีเ่ ขาแต่งงานด้วย คือ
คุณหนู ทส่ี ามแห่งบ้านตระกูลเคอ นามว่าเคอ
ซินหย่า นางเป็ นคูห ่ มันที
้ ท
่ า่ นพ่อหมายปอง
ให้ข้าในปี นัน
้ ”

ได้ยน ิ เชน่ นั น
้ เฟิ่ งจิ่วก็ถลึงดวงตาด้วย
ความตกตะลึงอยูบ ่ ้าง นี่ มน
ั เรื่องอะไรกันแน่ ?
ถูกพีช ่ ายคนญาติลอบฆ่า ซาํ ้ ยังโดนแย่งตัวคู่
หมันอี ้ ก? เธอมองเขาด้วยความเห็นใจน้อยๆ
รู ้สึ ก ว่า พี่ช ายคนใกล้ต ัว ผูน ้ ี ้ ช่ า งน่ าสงสาร
อย่างไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

เห็นเขาท่าทางอ้างว้าง เธอจึงถามอย่าง
สงสยั น้อยๆ “ท่านพี่ ท่านชอบผูหญิ
้ งคนนัน ้
รึ?”

กวนสีหลิ่นส่ายหัว “พูดไม่ได้ว่าชอบ
ทว่าตัง้ แต่เล็กก็รูว้ า่ นางจะโตมาเป็ นผูห
้ ญิง
ของข้า นึ กไม่ถงึ เลย พอตอนนี ไ้ ด้ยินว่านาง
จะแต่งงานกับคนอืน ่ หนํ าซาํ ้ คนผูนั้ น
้ ยังเป็ น
พีช
่ ายข้า ข้าก็ไม่สบายใจและรูส ึ น้อยใจ”
้ ก

“ฮะๆ!”

เธออดไม่ได้ทีจ ่ ะหัวเราะออกมา เมือ ่ เห็น

แววตาเขาถลึงมองมาด้วยความอับอายและ
ขุน
่ เคือง เธอก็รีบกลันไว้
้ “ก็ได้ๆๆ ข้าไม่
หัวเราะ ไม่หวั เราะแล้ว” แต่มม ุ ปากทีย
่ ม
ิ ้ กว้าง
กลับมีความยิม ้ เยาะเอ่อล้นอย่างไม่อาจหัก
ห้ามได้
…………………………………….
 № 73 ถึงคราต้องลาจาก
่ี วจิว่ ข้ากําลังไม่สบายใจนะ! เจ้าไม่
“เสย
ปลอบใจข้าก็แล้ว ยังจะหัวเราะเยาะข้าอีก”
เขาถลึงมองนางอย่างขัดเขินขุน ่ เคืองน้อยๆ
แต่ความรูส ึ อึดอัดในใจกลับเลือนหายไปไม่
้ ก
น้อยเพราะเสย ี งหัวเราะนัน
้

่ ะ ข้าเคยเห็นมุมแบบนี ข
“ไม่ใชน ้ องท่าน
ี เมือ
เสย ่ ไหร่ เล่า? ถึงได้รูส ึ แปลกใหม่มาก
้ ก
เลย เหอะๆ”

มันชา่ งแปลกใหม่จริงๆ คุณคิดดู ถึงแม้

เขาจะหน้าตาหล่อเหลา แต่ร่างกายแข็งแรง
ี จนแทบกล่าวขึน
กํายําเสย ้ มาพร้อมกันได้วา่
ื ตอนนี ช
เอวหนาเท่าหมี หลังกว้างเท่าเสอ ้ าย
หนุ่ มร่ างสูงใหญ่เช่นนี ้กลับมีสีหน้าน้อยอก
น้อยใจ ทุกขระทมราวกั
์ บหญิงสาวทีถ่ ก
ู ชาย
รักทอดทิง้ ก็ไม่ปาน แล้วจะไม่ให้เธอหัวเราะ
ได้อย่างไร?

“แต่วา่ พ่อแม่ทา่ นเล่า? ในเมือ ่ เป็ นการ

แต่งงานที่พ่อท่านช่วยหมายหมัน ้ งัน้ ก็คง
้ ?ิ ” เธอสงสย
คัดค้านเรื่องนี ส ั นิ ดหน่ อย เขา
เกิดเรื่องมานานแค่ไหนกัน? คนพวกนัน ้ ถึง
คิดว่าเขาตายไปแล้วจริงๆ?

ได้ยินเชน ่ นี ้ ความขุน ่ ข้องใจบนใบหน้า

กวนสห ี ลิน
่ ก็จางหายไป กลายเป็ นความเศร้า
ใจน้อยๆ “ตังแต่ ้ ขา้ เกิดมาก็ไม่เคยเห็นหน้า
ท่านแม่ ตอนอายุหกขวบ ท่านพ่อสอบถาม
ได้ข่าวคราวของท่านแม่จึงออกไปตามหา
แต่ตลอดมาก็ไม่เคยได้กลับ และไม่มข ี ่า ว
คราวสง่ มาถึงบ้านตระกูลกวนเลย คนในบ้าน
จึงต่างพูดว่าท่านตายแล้ว”

เขาเดินไปข้างโต๊ะหินเพื่อวางของลง
“แต่ขา้ ไม่เชอ ่ื หรอก พรสวรรคท่์ านพ่อเป็ น
เลิศทีส ่ ด
ุ ในประวัตศิ าสตร ์ตระกูลกวน ข้าไม่
เชอ ่ื ว่าท่านตาย ดังนัน ้ ตอนทีย ่ งั เด็กมาก ข้า
ตัง้ มัน่ ปณิ ธานไว้ว่าต้องสร้างช่ือเสียงเลื่อง
ลือไปทัว่ ยุทธภพให้จงได้! เชน ่ นี แ
้ ล้ว ขอแค่
ท่านพ่อท่านแม่ยงั มีชวี ต ิ อยู่ จะต้องรูเ้ รื่องข้า
แน่ นอน”

เห็นเขาท่าทางขึงขังเอาจริงเอาจัง เฟิ่ งจิ่

วก็แอบพยักหน้ากับตัวเอง ไม่แปลกใจเลย
ถึงแม้วรยุทธพลั
์ งเร้นลับเขาจะไม่สงู นัก แต่
พลังระเบิดกลับแข็งแกร่ งมาก กล้ามเนื ้อ
ั คิดๆ แล้ว ยามปกติต ้อง
แขนขาก็กาํ ยําลํา่ สน
ฝึ กหนักมาไม่นอ
้ ย

“ท่านพี่ ข้าเชอ ่ื ว่าท่านทําได้แน่ !” เธอ

ตบไหล่ ใ ห้ก าํ ลัง ใจเขา “ตัง้ ใจฝึ กฝนนะ
พรสวรรคท่์ านก็ไม่ได้ด้อยเลย ภายภาคหน้า
จะเหนื อกว่าพ่อท่านแน่ นอน”

พอสน ิ ้ สุดเสย
ี ง แววตาเธอฉายแววเป็ น
ประกาย กล่าวอย่างยิม ้ แย้มว่า “แต่ทา่ นพี่ ใน
เมือ
่ พีช
่ ายท่านจะแต่งงาน ยังไงท่านต้องกลับ
ไปอวยพรเสย ี หน่ อย! ไม่งนก็
ั ้ ไร้เหตุผลเกิน
ไป”

“หา?” เขามองนางอย่างไม่เข้าใจอยูเ่ ล็ก

น้อย

“อืม งันตามนี
้ แ
้ หละ! ข้าจะไปกับท่าน
ด้วย”
 ยังไงซะก็อยูท ่ น่ี ่ี ตอ
่ ไปไม่ได้ ไม่งนเดี
ั้ ย
๋ ว
คนตระกูลสวีไ่ ด้รับข่าวจะมาหาเรื่องเอา เธอ
ในตอนนี ้ยงั ไม่มีพลังพอจะต่อกรกับคนทัง้
ตระกูลหนึ่ ง จึงเป็ นธรรมดาทีต ้ งเก็บซ่อน
่ อ
พรสวรรค ์และรูจ ้ กั หลบเลีย ่ งคมหอกคมดาบ

หนํ าซาํ ้ เธอก็อยากลองกลับไปทีเ่ มืองอ

วิน
๋ เยวีย
่ ดู

“สกั พักท่านก็ไปซือ ้ รถม้าสก

ั คัน ข้าจะ
ออกไปสก ั ครู่ เดีย
๋ วกลับมา” เธอกลับเข้าห้อง
เพื่ อ เปลี่ ย นใส่ ชุ ด ผู ้ช าย หลั ง จากสวม
หน้ากาก ก็เดินออกไปด้านนอก

กวนสหี ลิน
่ เห็นนางเปลีย
่ นเสอื ้ ผ้าแต่งตัว
ออกไป เพียงแปลกใจสก ั พัก แต่กลับไม่ถาม
อะไร หลังจากทานอาหารพวกนัน ้ ก็ออกไป
ื ้ รถม้ามาใชเดิ
ซอ ้ นทางแทนการเดินเท้า
 ขณะเฟิ่ งจิ่วมาถึงตลาดมืด ก็พบสาว
น้อยชุดดําคนหนึ่ งนั่ งคุกเข่าเอวตัง้ ตรงอยู่
บริเวณทางเข้า

เธอช าํ เลื อ งมองแวบหนึ่ ง เห็ น เพี ย ง

ใบหน้าดําคลํา้ และดวงตาที่หลุบลงน้อยๆ
พอสาวเท้าเดินเข้าไป ก็ไม่สนใจสาวน้อยชุด
ดําผูนั้ น
้ อีก

ทว่าสาวน้อยชุดดํากลับเปรยตาขึน
้ มอง
ในตอนทีน่ างเดินผ่านข้างกาย ดวงตาคูน
่ ัน
้ ที่
เคยหดหู่โดดเดี่ยวปรากฏแสงแวววาวขึน ้
ทันใด

นางจับจ้องเงาร่ างสีแดงที่เดินเข้าไป
ด้านในราวกับเห็นดวงดาวแพรวพราวยาม
เทีย
่ งคืน
 “ท่านจะไปแล้วรึขอรับ?”

ในห้องปี ก ผูดู ี น้าร้อนรน

้ แลต่งสห

“แต่ พ วกเรายั ง รวบรวมยาทิ พ ย ์จิ ต

วิญญาณพวกนัน ้ ได้ไม่ครบนะขอรับ”

“ที่เมืองอวิน ๋ เยวี่ยก็มต
ี ลาดมืดของพวก
ท่านไม่ใชห ่ รือ? เมือ
่ ถึงเวลา พวกท่านก็นํายา
ทิพยส์ ง่ ไปทีน
่ ั่นก็พอ”

บัตรอัญมณี แผ่นบางทีเ่ ธอเล่นอยูใ่ นมือ

ด้านในนี ค
้ อ
ื เงินทีไ่ ด้รบ
ั จากการประมูลยาทัง้
สองขวด
…………………………………….
 № 74 คำพูดที่น่าประหลาดใจ!
คาดไม่ถงึ เลย ว่าสุดท้ายทักษะการรักษา
ของเธอก็มป ี ระโยชน ์ทีส ่ ด
ุ แต่วา่ ของพวกนี ้
เป็ นเพียงยาทีป่ รุงออกมา หากเป็ นนักเล่นแร่
แปรธาตุของโลกนี ล ้ ะ่ ก็…

พอนึ กถึงเรื่องนี ้ ในดวงตาทีห

่ รี่ลงฉาย
แววเป็ นประกาย ความคิดในใจก็คอ ่ ยๆ เป็ น
รูปเป็ นร่าง

เธอเปรยตาขึน
้ มองใบหน้าผูดู ้ แลต่ง เอ่ย
ถาม “ข้าเห็นสาวน้อยชุดดําคุกเข่าอยูด ่ า้ น
นอก คล้ายว่าจะเป็ นคนทีด
่ ม
่ื ยาไปเมือ
่ วันนัน ้
ิ ะ?”
สน

่ อรับ เป็ นนาง นางคุกเข่าอยูต

“ใชข ่ รง
นั ้น สองวัน แล้ว ที่จ ริ ง ก็ เ พื่อ พบหน้ า ท่า น
ขอรับ”

“พบข้ารึ?” เธอเลิกคิว้ แปลกใจเล็กน้อย

“ขอรับ นางเป็ นนักรบของลานประลอง

ตลาดมืดทีพ ่ื เสย
่ อมีชอ ี งอยูบ
่ า้ ง กล่าวกันว่า
ยังมีนอ้ งชายอีกคน แต่ร่างกายไม่คอ ่ ยแข็ง
แรง เงินทีน่ างชนะการประลองทีน ่ ่ี ล ้วนนํ าไป
รักษาน้อง ทว่าหมอหลายท่านทีเ่ คยไปตรวจ
ดูตา่ งบอกว่าน้องชายนางมีชวี ต ิ อยูไ่ ด้อก ี ไม่
นาน”

ขณะทีผ ่ ดู
ู ้ แลต่งพูด เห็นเฟิ่ งจิว่ ค่อนข้าง
สนอกสนใจ จึงกล่าวอีกว่า “สองวันก่อน
ได้ยินว่าน้องชายนางหมดสติไม่รูส ึ ตัว หมอ
้ ก
ในหมูบ่ ้านล้วนหมดหนทาง ก็ไม่รูว้ า่ เกิดอะไร
ขึน
้ นางถึงเหยียบเข้ามาทีน ่ ่ี พูดร้องขอพบ
ท่าน พวกเรารับปากว่าจะไม่เปิ ดเผยข้อมูล
ใดๆ ของท่าน แน่ นอนว่าเราจึงไม่ตอบรับ
นาง ดังนัน ่ นัน
้ นางจึงคุกเข่าอยูเ่ ชน ้ มาตลอด
ไล่กไ็ ล่ไม่ไป”

เฟิ่ งจิว่ พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากมาย

ผ่านไปสก ั พัก หลังจากอธิบายเรื่องยาทิพย ์
จิตวิญญาณกับเขาอีกหน่ อย เธอก็ลุกขึน ้
จากไป

ขณะทีก ่ ้าวเดินออกประตูตลาดมืด พอ
ผ่านข้างกายสาวน้อยชุดดํา ก็สงั เกตเห็นแวว
ตานาง เฟิ่ งจิว่ จึงชะงักเท้าลง เหลียวมองนาง
แวบหนึ่ ง ก่อนจะสาวเท้าก้าวจากไป

สาวน้อยชุดดําหันตัวมองตามเงาร่ างที่
จากไป แววตาเป็ นประกาย ก่อนจะลุกขึน ้
ตามไปทันที
 หลังจากเฟิ่ งจิว่ เดินอยูน ั พัก ฝี เท้า
่ านสก
พลันหยุดลง นํ า้ เสย ี งหยอกล้อก็ดงั ลอยตาม
มา

“ตามมานานขนาดนี ้ หรือเจ้าคิดจะปล้น
ข้า?” ระหว่างทีพ
่ ด
ู เธอก็หน
ั ตัวกลับไป

เงาร่ า งสี ด าํ เดิน ออกมาจากด้า นหลัง

เป็ นสาวน้อยหน้าคลํา้ ผูนั้ น ้ เอง นางมองร่างสี
แดงเบือ ้ งหน้า ริมฝี ปากทีเ่ คยเม้มอยูป ่ ริปาก
เอ่ยว่า “บนตัวท่านมีกลิน ่ ยา ท่านเป็ นนักปรุง
ยาทีท่ าํ ยานัน
้ ”

เฟิ่ งจิว่ ยิม

้ ๆ สองมือกอดอกมองนาง มุม
ปากทีย่ กขึน ่ างสว่ น
้ น้อยๆ มีความดุรา้ ยอยูบ
“แล้วยังไงต่อรึ?”

สาวน้อยชุดดํามองเฟิ่ งจิ่ว เงียบไปอยู่

นานโข ก็โน้มคุกเข่าลง แล้วก้มหัว “ขอท่าน
ชว่ ยน้องชายข้าด้วยเจ้าค่ะ”

ี งนางหนักแน่ นและเย็นเยียบ ถึง

นํ า้ เสย
แม้จะคุกเข่าลง แต่ชว่ งเอวกลับตังตรง
้ เห็น
ั ว่าเป็ นคนทีอ
ได้ชด ่ ้อนวอนใครไม่เป็ น

รอยยิม้ บนริมฝี ปากยิง่ ลึกขึน

้ เฟิ่ งจิว่ กลับ
สา่ ยหน้า “ข้าไม่ชว่ ย”

ิ ้ นํ า้ เสย
พอสน ี ง เธอก็หน
ั ตัวก้าวเท้าเดิน
ไปด้านหน้า

ทว่าครัง้ นี ้ ร่างทีเ่ คยคุกเข่าอยูก

่ ลับโผล่
มาคุกเข่าอยู่เบือ ้ งหน้าเธอในระยะห่างสาม
ก้าว

“ขอท่านชว่ ยน้องชายข้าด้วยเจ้าค่ะ”

ี งทีห
ยังคงเป็ นนํ า้ เสย ่ นักแน่ น และลําตัว
ทีต
่ งตรงเช
ั้ น่ เดิม

เฟิ่ งจิ่วเห็นแล้วนึ กถึงนางตอนที่อยู่บน

ลานประลองในวันนัน ั วร้์ ายตัว
้ แววตาดัง่ สต
น้อย ทังดื
้ อ
้ รัน
้ และแน่ วแน่

“ไหนเจ้าลองบอกสิ เหตุใดข้าต้องชว่ ย
น้องชายเจ้าด้วย?”

“ข้าชว่ ยท่านฆ่าคนได้เจ้าค่ะ”

เฟิ่ งจิ่วสา่ ยหน้า “เรื่ องฆ่าคนก็มน

ี ั กฆ่า
ตลาดมือทีท ่ าํ งานนี โ้ ดยเฉพาะแล้ว”

“ชวี ต
ิ ข้าก็ให้ท่านได้เจ้าค่ะ”

เธอส่ายหน้าอีกครา “ได้ชีวต
ิ เจ้าไปก็
ไม่มป
ี ระโยชน ์อยูด
่ ”ี

่ นี ้ นางจึงเงยหน้าขึน
ได้ยินเชน ้
้ ใชสายตา
มองคนเบือ้ งหน้าไปตรงๆ “งันท่
้ านต้องการ
อะไรเจ้าคะ?”

พอสายตาเฟิ่ งจิว่ พินิจมองเรือนร่างนาง

จากบนลงล่าง ก็สา่ ยหน้า และยิม ้ อย่างชวั่
ร้าย ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พด ู อะไรอีก

เมือ
่ เห็นเงาร่างทีค
่ อ
่ ยๆ เดินห่างออกไป
สาวน้อยชุดดําก็ลุกยืนขึน ้ ตะโกนบอกว่า
“ข้ามอบคํ่าคืนอันอบอุ่นให้ท่านได้นะเจ้า
คะ!”

เฟิ่ งจิว่ ได้ยินคําพูดด้านหลัง ขาก็ซวนเซ

ี จนแทบจะล้มลงบนพืน
เสย ้
…………………………………….
 № 75 เพิ่มเติมอีกสองคน!
เธอหันกลับไปมองสาวน้อยชุดดําอย่าง
ตกตะลึงน้อยๆ กล่าวถามด้วยความไม่แน่ ใจ
นัก “เจ้าว่าอะไรนะ?”

สาวน้อยเม้มริมฝี ปาก ดวงตามองจับนิ่ ง

ี ดง “ข้ามอบคํา่ คืนอันอบอุน
ทีเ่ งาร่ างสแ ่ ให้
ท่านได้เจ้าค่ะ?”

เฟิ่ งจิ่วได้ยินคําพูดนี ้ ก็อดกลัน ้ ความ

้ ึกชวั่ วูบที่อยากจะเงยหน้าหัวเราะร่ าไว้
รู ส
แล้ว เอ่ ย อย่ า งล้อ เล่ น “ข้า ชอบสาวงาม
มากกว่า ต้องให้แม่หนู นอ ้ ยหน้าหมองคลํา้
เชน ่ เจ้ามามอบคํา่ คืนอันอบอุน ่ ให้ด้วยรึ?”

่ นี ้ สาวน้อยชุดดําจึงยกแขน
ฟั งความเชน
 ื ้ ขึน
เสอ ็ ๆ หน้า เผยให้เห็นรูปโฉมดังเดิม
้ เชด

“ข้าไม่ได้อัปลักษณ ์นะเจ้าคะ” นางพูด

พลางมองเฟิ่ งจิว่

จริงเสย ี ด้วย สาวน้อยไม่เพียงไม่หน้าตา

ขีร้ ิว้ ขีเ้ หร่ ซาํ ้ ยังงดงามน่ าตะลึงอย่างมาก รูป
โฉมพริง้ เพรามาแต่กาํ เนิ ด เมือ ่ อวัยวะทังห้าที
้ ่
ประณี ตมาจับคูก ั ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ ามือ ชา่ ง
่ บ
เป็ นสาวน้อยงามเลิศทีส ่ วยงามจับใจ

ทว่า บนกายสาวน้อ ยกลับ ไม่มีท่า ทาง

่ หญิงสาว มีเพียงความเย็นชา
เหนี ยมอายเชน
และเฉยเมย แต่กลิน ่ อายเย็นเยียบบนร่ างก็
แสดงถึงความรูส ึ ของสาวงามผูเย็
้ ก ้ นชา

นอกจากใบหน้ า มอมแมมที่ โ ดดเด่ น

เรียวคิว้ และดวงตาก็ยงั ถูกเติมแต่ง ด้วยเหตุนี้
 ั เท่าไหร่
เดิมทีจงึ ดูไม่น่าดึงดูดสก

ไม่ต ้องมอง ก็เดาได้แน่ นอนว่าชว่ งอกที่

แบนราบนัน ้ ก็รด
ั ผ้าเอาไว้

โชคดีทน
่ี างเฉลียวฉลาด รูจ้ กั เก็บซ่อน
รู ปโฉมแสนสะดุดตา ไม่เช่นนั น ้ ใบหน้า
เกลีย้ งเกลานี ้ก็มากพอจะเรี ยกปั ญหามาได้
ไม่นอ ้ ยเลย

เธอก้าวยาวเดินกลับไปข้างกายสาวน้อย
ชุดดํา มองนางด้วยแววตาทีเ่ ผยความซุกซน
“จะมอบคํา่ คืนอบอุน
่ ให้ข้าจริงรึ?”

“ขอแค่ทา่ นชว่ ยชวี ต

ิ น้องชายข้า ชวี ต ิ นี ้
ล้ว นเป็ นของท่า น จึง ไม่ต อ ้ งพูด ถึ ง เรื อ น
ร่างกายนี เ้ ลยเจ้าค่ะ”

นางแสดงท่าทีเมินเฉยอย่างมาก ราวกับ
ไม่สนใจอะไรเลย แต่เพราะการเข้าใกล้ของ
เฟิ่ งจิว่ ทําให้ร่างกายตึงเกร็ง รวมถึงมือทีก
่ าํ
ขึน
้ เบาๆ กลับบอกเฟิ่ งจิ่ว ว่านางไม่ได้ไม่
ถือสาอย่างทีแ ่ สดงออกมา

่ ิ เด็กสาวคนไหนจะให้ค่าํ คืนอัน
ก็ใชส
อบอุ่นกับคนอื่นตามอําเภอใจโดยไม่ถือสา
บ้าง? ซํา้ ยังมอบชวี ต
ิ ตัวเองให้ตามใจชอบ
อีก?

เธอมองลึกไปทีน ่ างแวบหนึ่ ง มุมปากยก

้ น้อยๆ “นํ าทางซ!ิ ”
ขึน

“เจ้าค่ะ”

ดวงตาสาวน้อยหลุบลงขานรับ ถึงจะ
นํ าพาเธอไปยังสถานทีพ ั อาศยั ของตน
่ ก

ครึ่งชวั่ ยามให้หลัง
 เฟิ่ งจิ่วมองบ้านตรงหน้าที่ซอมซ่อเสีย
จนลมพัดก็แทบจะล้ม ก่อนจะมองสาวน้อย
ชุดดําที่เปิ ดประตูเร่ งฝี เท้าเดินเข้าไป แล้ว
ค่อยสาวเท้าเดินตาม พอเข้าด้านในก็เห็นเด็ก
หนุ่ มนอนอยูบ ่ นเตียงไม้

สาวน้อยชุดดํานํ าผ้าล้างนํ ้าให้เขาเช็ด

หน้าผากและฝ่ ามือ จากนัน ้ จึงมองทีเ่ ฟิ่ งจิว่
“เขาคือน้องชายข้า สองวันก่อนหลังทานยา
ก็กระอักเลือดหมดสติไปเจ้าค่ะ”

เฟิ่ งจิว่ เดินไปข้างหน้า เห็นเด็กหนุ่ มซูบ

ผอมเสย ี จนปลายคางคมชด ั สห
ี น้าซด ี เผือด
ไร้สเี ลือด มองเพียงแวบเดียว ก็ยน ่ื มือไปจับ
ข้อมือเรียวเล็กเพือ ี จร
่ คลําชพ

ดึงมือกลับ แล้วสงั่ การว่า “ถอดเสอ ื ้ ท่อน

บนเขาซะ” ระหว่างทีพ ่ ด
ู ก็หยิบเข็มเงินออก
มา

สาวน้อยชุดดําถอดเสอ ื ้ ท่อนบนของน้อง
ชายออกตามคําสงั่ เห็นนางหยิบเข็มเงินจิม ้
เข้าไปตามหลายจุดเสน ้ ประสาทบนร่างกาย
เขาราวกับทําไปอย่างสุม ่ ๆ ก็หวัน ่ ใจอยูน
่ อ
้ ยๆ
ฝื นทนไม่ให้ผลีผลามออกไปห้ามปราม แวว
ตายิง่ จับจ้องน้องชายไว้นิ่ ง เพียงกลัวว่าจะมี
เรื่องอะไรเกิดขึน้

ผ่านไปสก ั พัก เฟิ่ งจิ่วเก็บเข็มเงินกลับ

แล้วลุกยืนขึน้ “แบกเขาเดินตามข้ามา” ขณะ
ทีพ
่ ด
ู ก็หนั ตัวเดินออกไปด้านนอก

สาวน้อยชุดดําเห็นท่า จึงเร่งรีบแบกน้อง
ชายผูห
้ มดสติขนึ ้ หลัง ก่อนจะตามหลังนาง
ไปติดๆ
 เมือ่ เฟิ่ งจิว่ มาถึงลานบ้าน ก็เห็นกวนสห ี
ลิน
่ กําลังย้ายเตียงไม้นุ่ มขึน้ รถม้า พอเห็นนาง
กลับมา จึงเรียกด้วยท่าทางระรื่น “เสย ี วจิว่
เจ้าว่ารถม้าคันนี ้เป็ นยังไง? ข้าตัง้ ใจซือ ้ ที่
ใหญ่ทส ่ี ดุ แบบนี ร้ ะหว่างทาง หากเจ้าอยาก
พักผ่อนก็สามารถนอนหลับด้านในได้เลย จะ
สะดวกกว่านะ”

พอสายตาเห็นสองคนนัน ้ ทีต
่ ามหลังนาง
มา ก็แปลกใจนิ ดหน่ อย จึงเอ่ยถาม “พวกเขา
มาทําอะไรกัน?”

เฟิ่ งจิว่ ยิม

้ เจ้าเล่ห ์ “คํา่ คืนอันอบอุน
่ ยังไง
ล่ะ”
…………………………………….
 № 76 ความโกรธเกรี้ยว
ของตระกูลสวี่!
กวนสีหลิ่นฟั งแล้วนิ่ งงันไปด้วยความ
ประหลาดใจน้อยๆ ทําไมถึงพาสองคนนี ก ้ ลับ
มานะ?

้ รถเถอะ!” เฟิ่ งจิว่ สง่ สญ

“ขึน ั ญาณ ให้
สาวน้อยแบกน้องชายขึน ้ รถมาก่อน

“เจ้าค่ะ” นางขานรับ ถึงจะเดินไปทีร่ ถ

ม้า

กวนสห ี ลิน
่ ลางนางไปอีกด้าน เอ่ยถาม
ี งเบาว่า “เสย
เสย ่ี วจิว่ เจ้าคิดจะพาสองคนนี ้
ไปด้วยกันรึ? หนุ่ มน้อยนั่นดูเหมือนร่างกาย
ไม่คอ ้ เี อาเสย
่ ยสูด ี เลย! แบบนี จ
้ ะเดินทางได้
รึ? จะเกิดเรื่องอะไรระหว่างทางหรือไม่?”

“วางใจเถอะ ไม่เกิดเรื่องหรอก พวกเรา

ไปกันเถอะ!” ขณะทีพ ่ ดู เธอไม่เห็นคนขับรถ
ม้า จึงถามว่า “ท่านพี่ ท่านคงไม่ได้คิดจะขับ
ม้าเองใชห่ รือไม่?”

“อืม ข้าขับม้าให้ก็พอแล้ว วางใจเถอะ

แค่แขนข้างเดียวข้าก็ขบั ได้” เขาฉี กยิม
้ กว้าง
ั ญาณให้นางรีบขึน
เป็ นสญ ้ รถ

ได้ยินเขาพูดเสียขนาดนี ้ เธอก็ไม่พด ู
อะไรอีก ถึงจะโดดขึน
้ รถม้า แล้วเข้าไปด้าน
ใน

หลังจากพวกเขาขึน ้ รถม้า กวนสห ี ลิน

่ ก็
ขึน
้ ไปนั่งบ้าง หนึ่ งแขนควบรถม้าเคลือ
่ นออก
ไปนอกประตูหมูบ่ ้าน มุง่ หน้ากลับบ้านทีเ่ มือ
งอวิน
๋ เยวีย
่ …

ทางอีกด้านหนึ่ ง ทีเ่ มืองอวิน

๋ เยวีย
่ บ้าน
ตระกูลสวี่

“ปั ง!”

ชายวัยกลางคนผูนํ้ าสูงสุดใชม้ อ ื หนึ่ งตบ

ลงบนหน้าโต๊ะอย่างแรง พลันลุกยืนขึน ้ ด้วย
ความเหลือ เช่ือ มองคาดโทษองครั ก ษ ์ที่
คุกเข่าอยูด ี งทังตกใจและเยื
่ ้านล่าง นํ า้ เสย ้ อก
เย็น

“อะไร? เจ้าว่าอะไรนะ? พูดให้ข้าฟั งอีก

รอบซ!ิ ”

่ ผูเหนื
ท่าทางเชน ้ อกว่า รวมถึงกลิน ่ อาย
ผูแกร่
้ งกล้าทําให้องครักษที์ ค
่ ก
ุ เข่าอยูม
่ ส
ี หี น้า
ซี ด เซี ย ว เหงื่ อ ไหลออกโซก ขณะที่ ใ จ
ประหวัน ่ พรัน
่ พรึง กลับจะไม่ปริปากพูดก็ไม่
ได้

“เรียน เรียนท่าน ท่านเจ้าบ้าน ถิงจัง่ ของ

หมูบ ่ า้ นป่ าหินสง่ คนมาบอก บอกว่าพบศพ
ศพท่านปรมาจารยนั์ กรบทังสาม ้ สงสยั สงสยั
ว่ า จะเป็ นคนของตระกู ล ตระกู ล สวี่ เ รา
ขอรับ”

“ปั ง!”

ทังร่
้ างเขาทรุดกลับไปนั่งลงอย่างสน ิ ้ เสย ี
สติ เอ่ยด้วยความไม่อยากเชอ ่ื ว่า “เป็ นไปได้
ยังไง? เป็ นไปได้ยังไงกัน? ด้วยกําลังของผู ้
อาวุโสใหญ่กบ ้ โสส่ี สถานทีเ่ ชน
ั ผูอาวุ ่ หมูบ ่ ้าน
ป่ าหินจะมีคนฆ่าพวกเขาได้เชน ่ ไรเล่า?”
 องครั กษ ์ที่หมอบคุกเข่าอยู่ไม่กล้าเอ่ย
ั่ เทิม้ อยูต
ปาก แต่ร่างก็สน ่ ลอด

“เป็ นใคร? ใครฆ่าพวกเขา?” เขาจ้อง

มององครักษ ์เบือ
้ งล่างด้วยแววตากระหาย
เลือด “องครักษ ์สองนายที่มาด้วยกันเล่า?
พวกเขายังไม่กลับมารึ?”

องครักษที์ ค
่ ก ี งสน
ุ เข่ากล่าวเสย ั่ “ไม่ ไม่
ทราบว่าใครฆ่าขอรับ องครักษ ์สองนายที่
ติดตามกลัวโดนท่านเจ้าบ้านลงโทษ จึงหนี
ไปแล้วขอรับ”

ผู อ ้ าวุ โ สส่ี รวมถึ ง

้ าวุ โ สใหญ่ กั บ ผู อ
คุณชายรองล้วนถูกฆ่า หากพวกเขาสองคน
กลับมา ความพิโรธของท่านเจ้าบ้านหาใชท ่ ่ี
น่ าสบายใจนัก จึงสบโอกาสทีอ ่ ยูด่ ้านนอกหนี
ไปเป็ นธรรมดา
 “ดี! ดีมาก!”

ี งทุม
มือเขากําหมัดแน่ น นํ า้ เสย ้ เข้มทัง้
เย็นเยียบและกระหายเลือด “ไปสบ ื มาให้ข้า!
สบื มาให้ดีๆ ล่ะ!”

ตระกู ล สวี่ เ ดิ ม เป็ นวงศ ตระกู ์ ล ระดับ

กลางของเมืองอวิ๋นเยวี่ย ถึงแม้พละกําลัง
อํานาจจะด้อยกว่าแปดตระกูลใหญ่ท่ีทรง
อํานาจ แต่ทางด้านนี ก ้ ม็ ช ่ื เสย
ี อ ี งอยูบ
่ ้าง ตอน
นี ้ในเวลาสนๆ ั้ ไม่ถงึ หนึ่ งเดือน ทังลู ้ กชาย
น้องชาย แม้กระทัง่ ผูอาวุ ้ โสใหญ่กบ ั ผูอาวุ
้ โส
สต่ี า่ งก็ถก
ู ฆ่า!

หากไม่สบื หาคนร้าย เขาจะกลํา้ กลืนฝื น

ทนต่อไปได้อย่างไร!

ทีล ั แห่งในเมืองอวิน
่ านบ้านสก ๋ เยวีย
่
 เหลิง่ ซวงในชุดสด ี าํ รูปโฉมโดดเด่นเห็น
ร่ างสวมเสือ ้ ซับในสีขาวกําลังร่ ายกระบวน
หมัดพลิว้ ไหวอยูใ่ นลานบ้าน แววตาก็สบ ั สน
เล็กน้อย

วันนั น
้ น้องชายนางฟื ้ นขึน
้ มา ในคืนวัน
เดียวกัน นางจึงนอนเปลือยกายอยูบ ่ นเตียง
เขาตามสญ ั ญา เวลานี น
้ างยังจําได้ว่าตอนที่
เขาเปิ ดผ้าห่มมาเห็นเรื อนร่ างเปลือยเปล่า
ท่าทางนัน้ ทังตกตะลึ
้ งและกระอักกระอ่วน

ครานัน
้ เองนางถึงได้รูว้ า่ แท้จริงเขาเป็ น
ผูหญิ
้ ง

ในเมือ ่ ไม่ตอ้ งการคํา่ คืนอันอบอุน

่ และ
ไม่ได้ถกู ใจในความงาม ไยนางถึงยอมชว่ ย
กันเล่า?
 แต่ไม่วา่ เพราะเหตุใด เริ่มตังแต่
้ ทม่ี อบ
ชวี ต
ิ ให้ นางก็เป็ นเชน ่ เจ้านาย เรื่องนี ไ้ ม่อาจ
เปลีย ่ นแปลงได้

“เหลิง่ ซวง ท่านพีข

่ ้ากลับมาหรือยัง?”
…………………………………….
 № 77 เยี่ยมเยือนถึงบ้าน
เฟิ่ งจิว่ ดึงหมัดกลับ แล้วมองไปทางสาว
น้อยคนงามทีย ่ น
ื อยูบ
่ นพืน
้ ต่างระดับ ยิง่ มอง
ก็ยง่ิ รูส
้ กึ เบิกบานหัวใจ

เหลิง่ ซวงได้สติกลับมา จึงเดินไปหานาง

ก้มหัวลงน้อยๆ และเอ่ยอย่างนอบน้อม “นาย
ท่าน คุณชายยังไม่กลับมาเจ้าค่ะ”

“เขาออกไปตังแต่
้ รุ่งสาง จนตอนนี ก ้ ย
็ งั
ไม่กลับมารึ ?” เธอพูดด้วยความแปลกใจ
กล่าวถามอีกว่า “งานแต่งของตระกูลกวนกับ
ตระกูลเคอไม่ใชอ่ ก
ี สามวันจากนี ร้ ึ?”

“อีกสามวันจากนี เ้ จ้าค่ะ”

ี งชะงักลง ก่อนจะ
เหลิง่ ซวงตอบ นํ า้ เสย
กล่าวอีกว่า “แต่ตอนทีอ
่ อกไปคุณชายบอก
ไว้ ว่าท่านอยากกลับไปก่อนล่วงหน้า ไม่
อยากให้นายท่านตามไป ท่านว่าเรื่ องนี ้จะ
จัดการเองเจ้าค่ะ”

ได้ยินเชน ่ นี ้ เฟิ่ งจิว่ ก็ยม

ิ ้ ๆ คิดว่าเขากังวล
ว่ า หากเธอไปอยู่ ใ นเหตุก ารณ จ ์ ะจัด การ
อะไรได้ไม่ดเี ท่าไหร่นัก หนํ าซาํ ้ ในใจคงยัง
ไม่เชอ่ื ว่าตระกูลกวนจะโหดร้ายกับเขาขนาด
นี ้ และยิง่ ไม่เชอ่ื ว่าพีน ่ อ ้ งร่วมสกุลจะละเลย
เขาในยามทีผ ่ ลประโยชน ์อยูเ่ บือ ้ งหน้า

แบบนี ก
้ ด ี เอง เขาถึงจะ
็ ี ให้ไปจัดการเสย
รู ้ ว่าบางคนเมือ ่ ผลประโยชน ์มากองอยูต่ รง
หน้า แม้จะเป็ นพี่น้องร่ วมสกุลก็ยังใจจืด
ใจดํากันได้ลงคอ

์
เรื่ องวงศตระกู
ลของเขานั น
้ เธอไม่ได้
รูส ึ ดีกบ
้ ก ั นิ ดเดียว
ั พวกเขาเลยสก

แต่กบ
ั ตระกูลเฟิ่ ง…

เมือ
่ คิดถึงเรื่องทีไ่ ด้รูเ้ กีย
่ วกับตระกูลเฟิ่ ง
หลังจากกลับมาถึ งเมืองอวิ๋นเยวี่ย ความ
ั สนก็แวบเข้ามาในหัวใจเธอ
สบ

คนตระกูลเฟิ่ งชา่ งรักใคร่เอ็นดูเฟิ่ งชงิ เก

อจริงๆ ทว่าพวกเขาไม่รูเ้ ลย ว่าตอนนี เ้ ฟิ่ งชงิ
เกอที่ พ วกเขาโอบอุ ม ้ ไว้ใ นมื อ กลับ ทํา ให้
ลูกสาวพวกเขาต้องตาย

เหลิ่ ง ซวงที่อ ยู่ ข า้ งๆ มองรอยแผลที่

ยุง่ เหยิงอยูเ่ ล็กน้อยบนใบหน้าเฟิ่ งจิว่ แววตา
เป็ นประกายน้อยๆ อย่างอดไม่ได้

รอยมีดแต่ละรอยปาดแนวขวางอยู่บน
ใบหน้านายท่านอย่างสะเปะสะปะ รอยแผล
นับไม่ถ ้วนบดบังรูปโฉมดังเดิ
้ ม พอมองดูแล้ว
มันชา่ งเป็ นรอยแผลทีท
่ าํ ให้คนหวัน
่ ใจอยูบ
่ ้าง

นางไม่อาจจิตนาการได้เลยจริงๆ ว่าใคร
กันแน่ ทท
่ี าํ ลายใบหน้าของสาวน้อยคนหนึ่ ง
ได้หนั กหนาถึงเพียงนี ้? และต้องเกลียดชงั
กันขนาดไหนถึงลงมือกันได้ขนาดนี ?้

เมื่อนึ กถึงเจ้านายที่ยงั ไม่มพ

ี ลังปกป้ อง
ตัวเอง นางจึงแอบๆ ตังมั ้ น ่ ในใจ ว่าจากนี ไ้ ป
จะต้องปกป้ องนางอย่างใกล้ชด ิ ให้จงได้

เหลิง่ ซวงในตอนนี ้ ยังไม่รูถ

้ งึ ฝี มือและ
พละกําลังของเฟิ่ งจิว่ เพราะตังแต่
้ ทต ่ี ด
ิ ตาม
นางมา ก็เห็นเพียงวิชาหมัดอันพลิว้ ไหวไร้
พลังทําลายที่นางร่ ายรํ าในลานบ้านอยู่ทก ุ
้ ่
เชาตรู
 ประกอบกับทีต่ วั นางเป็ นนักปรุงยา ด้วย
เหตุนีค ่ื ก็ทาํ ให้เข้าใจว่า
้ วามคิดแรกเริ่มทีเ่ ชอ
นางชาํ นาญเพียงด้านยา แต่กลับอ่อนด้อย
ด้านวรยุทธ ์

เฟิ่ งจิว่ ทีก ่ งั เหตเห็น

่ าํ ลังคิดเรื่ องอื่นอยูส
สายตาเหลิง่ ซวง จึงหันหน้าไปมองนาง เอ่ย
ถามว่า “เป็ นอะไรรึ?”

เหลิง่ ซวงสา่ ยหน้า แล้วก้มหัวลงเล็กน้อย

เห็นเช่นนี ้ เฟิ่ งจิ่วเหมือนนึ กอะไรบาง

อย่างได้ ก็จบ ั ใบหน้าตัวเอง พลางยิม ้ เบาๆ
“สงสยั ว่าทําไมใบหน้าข้าเสย ี โฉมเชน่ นี ร้ ึ?”

นํ า้ เสย ี งเธอชะงักน้อยๆ ก่อนจะกล่าวต่อ

อย่างไม่สนใจอะไรนัก “อันทีจ ่ ริง ตอนนี ท
้ ่ี
เห็นก็ดข ึ ้ มากแล้ว ตอนชว่ งเริ่มแรก ขนาด
ี น
ตัวข้าเองยังทนมองตรงๆ ไม่ได้เลย”

เธอกลับ ไม่ กั ง วลใจกั บ บาดแผลบน

ใบหน้าเท่าไหร่ ถึงอย่างไร ขอแค่รวบรวมยา
้
ทิพยจิ์ ตวิญญาณครบ ไม่ต ้องใชเวลาถึ งหนึ่ ง
เดือนก็สามารถทําให้ใบหน้ากลับมาเหมือน
เดิมได้ ตอนนี ้ทน ่ี ่ ากังวลมากกว่า คือแขน
ของพีช ่ ายคนข้างกายผูนั้ น ้

มีขา่ วคราวมาจากด้านตลาดมืด บอกว่า

ยาทิพยที์ เ่ ธอต้องการชา่ งหาได้ยากยิง่ จนถึง
ตอนนี ก
้ ย็ งั หาไม่ครบ

หนึ่ งวันทีย
่ ายังไม่ครบ เท่ากับหนึ่ งวันที่
แขนเขายังไม่มท ี างหาย และเป็ นอีกหนึ่ งวันที่
เธอเองก็ไม่อาจโล่งใจ หากหายาทิพย ์จิต
วิญญาณไม่ครบจริงๆ ก็ทาํ ได้เพียงใชวิ้ ธก ี าร
แลกเปลีย ่ นมาทําการค้าขายกับคนพวกนัน ้ ที่
ถือครองยาทิพยจิ์ ตวิญญาณ

ในตอนนี เ้ อง ทีบ
่ ้านตระกูลเคอ

ใบหน้าหล่อเหลาของกวนสห ี ลิ่นในชุด
คลุมสน ี ํ า้ เงินมืดลงเล็กน้อย กําลังมองหญิง
สาวทีร่ ูปโฉมพริง้ พรายตรงหน้า เอ่ยถามด้วย
นํ า้ เสยี งหยาบกระด้าง “เจ้าจะแต่งงานกับพี่
ชายข้าจริงรึ? เจ้ายอมรับด้วยตัวเอง? หรือ
คนทีบ ่ ้านบีบบังคับ?”
…………………………………….
 № 78 หนึ่งความคิดที่ยึดมั่น
เคอซิ นหย่ าตกใจกั บ กวนสี ห ลิ่ นที่
ผลีผลามเข้ามาอย่างกะทันหัน

พวกเขาต่างบอกว่าเขาตาย นางเองก็คด ิ
เชน่ นัน
้ ดังนัน
้ เมือ
่ จูๆ่ เห็นเขามาปรากฏตัว
ต่อหน้าในเวลานี ้ มันไม่ใชค ่ วามยินดี แต่เป็ น
ความประหลาดใจ

“เจ้า เจ้าตายไปแล้วไม่ใชห่ รือ?” สห ี น้า

นางขาวซด ี เล็กน้อย ขณะทีม
่ องเขานํ า้ เสยี งก็
ั่ เทาอยูบ
สน ่ ้าง

กวนสห ี ลิน
่ มองนางด้วยแววตาสบ ั สน ตัว
เองก็ไม่รูว้ า่ เหตุใดถึงวิง่ แจ้นมาทีน
่ ่ี อาจเป็ น
ความไม่ยน ิ ยอมในใจ เพราะคิดว่านางเป็ นผู ้
หญิงของเขามาโดยตลอด

เฟิ่ งจิ่วเคยถามว่าเขาชอบเคอซินหย่า
หรือไม่? เขาบอกนางว่าพูดไม่ได้ว่าชอบ ทว่า
ในใจยัง มี ค วามชอบพออยู่ นิ ดหน่ อย ถึ ง
อย่างไร ตังแต่ ้ เด็กก็รูว้ า่ นางจะโตมาเป็ นผู ้
หญิงของเขา ทังแววตาที
้ ม
่ องและความคิดที่
ปฏิบต
ั ต
ิ อ ่ นาง จึงแตกต่างจากคนอืน ่ ๆ เป็ น
ธรรมดา

แต่ ค นที่ คิ ด ไว้เ สมอว่ า จะกลายเป็ นผู ้

หญิงของเขา ตอนนี ก ี แล้ว
้ ลับจะแต่งงานเสย
ซาํ ้ ยังแต่งกับพีช ่ ายเขา เหตุบงั เอิญนี ้ ทําให้
เขาไม่สบายใจเอามากๆ

ทว่าเวลานี ้ เขาเพียงอยากรู ้ ว่านาง

ยินยอมด้วยตัวเองหรือไม่?
 ขณะที่นายท่านกับฮูหยินเคอที่ได้ยิน
ข่าวคราวจึงรี บมา เห็นเงาร่ างสูงโปร่ งของ
ลูกสาวในลานบ้าน เสียงหัวใจก็ดงั ตึกตัก
ี น้าเปลีย
สห ่ นไปเล็กน้อย

ี ลิน
“สห ่ ?”

กวนสห ี ลิ่นหันกลับไปเห็นสองผูอ ้ าวุโส

แห่งจวนตระกูลเคอ จึงเอ่ยด้วยใบหน้าทีย ่ ง่ิ
มืดลง “ที่ขา้ มาต้องการแค่ประโยคเดียว”
ระหว่างทีพ
่ ด ู ก็ไม่หนั มองพวกเขา ซาํ ้ ยังจับ
จ้องเคอซน ิ หย่าตรงหน้า

เห็นลูกสาวสห ี น้าซด ี น้อยๆ ซาํ ้ สายตายัง

หลบเลีย ่ งไม่กล้ามองเขา ฮูหยินเคอจึงออก
หน้ า โอบป้ องนางไว้ใ นอ้อ มแขนอย่ า ง
กระวนกระวาย พลางถลึงตามองกวนสห ี ลิน
่
ด้วยความไม่พอใจอยูบ ่ ้าง
 “เจ้าจะทําอะไร? เรื่ องหมันหมายของ
้
เจ้ากับเสยี วหย่าถูกยกเลิกไปแล้ว เสย
ี วหย่า
จะแต่ง งานกับ ใคร มัน เกี่ ย วอะไรกับ เจ้า
ด้วย?”

“สหี ลิน
่ เอ๋ย! การหมันหมายของพวกเจ้า
้
หลังจากตระกูลกวนกับตระกูลเคอหารือกัน
ถึงได้ยกเลิก สว่ นงานแต่งของเสย ี วหย่ากับพี่
ชายเจ้าก็เป็ นผูใ้ หญ่ตระกูลกวนที่ลว้ นเห็น
ชอบ” นายท่านเคอมองกวนสห ี ลิน่ พลาง
ถอนใจเล็กน้อย

ี ดาย
กล้าอ่อนถือเป็ นต้นกล้าดี แต่น่าเสย
ทีเ่ ขาไร้พอ
่ ขาดแม่ ในตระกูลกวน อย่างไรก็
ไม่อาจทัดเทียมกับฐานะของพีช ่ ายเขาได้

“เจ้าเองก็เห็นด้วยใชห ่ รือไม่?” เขามอง

ไปที่ เ คอซิ น หย่ า ตัง้ มั่น อยากจะถามให้
 ั เจน
ชด

ทว่าเมื่อเห็นเขาไต่ถามลูกสาวนางอีก
ครัง้ ฮูหยินเคอก็โกรธกริว้

ี วหย่าเห็นด้วยแล้วยังไง? แต่งงาน
“เสย
กับกวนสีหร่ วนจะยํ่าแย่ ไม่เท่าแต่งกับเจ้า
หรือ? เจ้าไม่ลองดูตวั เองเล่าว่ามีอะไรบ้าง?
ทังพ่
้ อแม่ลว้ นไม่มี ฐานะในตระกูลกวนไหน
เลยจะเทียบกับสหี ร่วนได้?”

คําพูดนางกลับกลอกปลิน ้ ปล้อน มีความ

เยาะเย้ยถากถาง ยังกล่าวต่ออีกว่า “บอกเจ้า
ไปก็ไม่เป็ นไร ทําเจ้าถอดใจได้ยิง่ ดี ผูใหญ่
้
ตระกูลกวนพูดไว้แล้ว อีกสามเดือนให้หลัง
จะมีการชิงตําแหน่ งนายน้อยของเหล่าลูก
หลานตระกูลกวน ถึงเวลานัน ้ กวนสห ี ร่วนจะ
ชนะและกลายเป็ นนายน้อยอย่างแน่ นอน
 ่ นี ้ เสย
หากเป็ นเชน ี วหย่าของข้าก็จะเป็ นฮู
หยินของนายน้อย ภายหน้าพอสห ี ร่วนเป็ น
เจ้าบ้าน นางก็เป็ นฮูหยินของเจ้าบ้านตระกูล
กวน หากแต่งกับเจ้าจะมีอะไรได้บ้างเล่า?”

ได้ฟั งคําพูดนาง กวนสห ี ลิน

่ ก็ไม่ปริปาก
เพียงแต่จอ ้ งมองเคอซินหย่าทีถ ่ กู นางกันไว้
ข้างกายด้วยแววตาลึกลํา้ อยูน
่ านนัก ก่อนจะ
สาวเท้าก้าวจากไปโดยไม่พด ู อะไรอีก

นายท่านเคอเห็นแขนเขาแนบอยู่ขา้ ง
กายอย่างไร้เรี่ยวแรง ก็ประหลาดใจเล็กน้อย
“ไยแขนขวาเขาถึ ง คล้า ยว่ า พิ ก ารไปเสี ย
แล้ว?”

ฮูหยินเคอเอ่ยอย่างไม่สนใจใยดี “จะ
สนใจเขาขนาดนัน ้ ไปทําไม อย่างไรซะ อีก
ี วหย่าของเราก็ไม่เกีย
หน่ อยเขากับเสย ่ วข้อง
กันอีกแล้ว”

“ข้ากลับห้องก่อนนะเจ้าคะ”

เคอซินหย่ากล่าว ก่อนจะเดินเข้าไปใน
ห้อง ปิ ดประตูและเดินไปนั่งทีด ่ า้ นหน้าโต๊ะ
ิ ้ หนึ่ งในกล่อง
เครื่องแป้ ง มองๆ ดูป่ิ นไม้ชน
เครื่องประดับ หลังจากหยิบมันขึน ้ มา ก็โยน
ทิง้ ลงในตะกร้ามุมกําแพง

“ทางเลือกของข้าหาไม่ผด ิ พลาด ข้าจะ

ี ใจ จะไม่เสย
ไม่เสย ี ใจแน่ !”

นางละทิง้ ความอึดอัดในจิตใจ แววตา

หนักแน่ น เพราะรูด ้ วี า่ ถึงแม้กวนสห ี ลิน
่ จะดี
กับนาง แต่ยงั ไม่อาจให้สง่ิ ทีน่ างต้องการได้
 № 79 ฉายาภูตหมอ!
“ข้ากลับมาแล้ว”

เฟิ่ งจิ่วในลานบ้านเปรยตาขึน ้ มองไป

เห็นเขากลับมาอย่างหัวเสย ี จึงยิม
้ ถามอย่าง
อดไม่ได้ “เป็ นอย่างไร? ใครแกล้งท่านรึ?”

“ข้าไปบ้านตระกูลเคอมา” เขาเดินไปนั่ง
่ ก้ว
ลงตรงโต๊ะ แล้วรินนํ า้ ใสแ

“ไปบ้านตระกูลเคอ?” เธอมองเขาด้วย
สายตาประหลาดใจ “ข้านึ กว่าท่านกลับไป
ี อีก!”
บ้านตระกูลกวนเสย

“ข้าไม่กลับไปบ้านตระกูลกวนหรอก รอ
สามเดือนให้หลังค่อยกลับไป! สามเดือนนี ข
้ ้า
จะเก็บตัวฝึ กฝนวิชา!”
 ได้ยน ่ นี ้ เธอกะพริ บตาอย่างตกใจ
ิ เชน
น้อยๆ “ไฉนพอออกไปก็มค ี วามกระตือรือร้น
มากถึงเพียงนี เ้ ล่า?”

เขานํ าคําพูดของคนตระกูลเคอมาบอก
กล่าวกับนาง สุดท้ายก็เอ่ยว่า “ดังนัน ้ ข้า
ิ ใจแล้ว ในเมือ
ตัดสน ่ พวกเขาอย่างแต่งงาน
นัก ก็ให้สมใจเสย ี ให้พอ! ยังไงซะ รอถึงงาน
คัดเลือกของตระกูลในอีกสามเดือนให้หลัง
ข้าจะโค่นล้มกวนสห ี ร่วนลงได้แน่ ! ให้พวก
เขาได้รู ้ ว่าข้ากวนสห ี ลิน ่ นทีจ
่ ไม่ใชค ่ ะรังแก
กันได้ง่ายๆ!”

จะต้องทําให้พวกเขาเสย ี ใจ ไม่เพียงแต่
ตระกูลเคอ ยังมีพวกผูใหญ่
้ แห่งบ้านตระกูล
กวน พวกเขาแต่ละคนล้วนคิดว่าเขาไม่อาจ
ทัดเทียมกวนสหี ร่วน ทว่าเขาจะพิสจ ู น ์ให้เห็น
 ี ร่วนต่างหากทีส
แน่ นอน ว่ากวนสห ู้
่ เขาไม่
ได้!

เฟิ่ งจิว่ พยักหน้า “อืม ข้าเห็นด้วย ข้า

กําลังจะให้เหลิง่ ซวงไปตลาดมืด ในเวลาสาม
เดือน ข้าจะทําให้แขนท่านฟื ้ นคืนกลับมาดัง
เดิม”

เขาอบอุน
่ ขึน้ ในใจ จึงพูดอย่างเผยรอย
ยิม
้ ออกมา “เสยี วจิว่ ขอบคุณนะ”

“ท่า นเป็ นพี่ช ายข้า ยัง ต้อ งขอบคุณ

อะไรอีกเล่า? ดีละ่ ท่านกลับห้องไปฝึ กวิชา
เถอะ! ในขณะทีแ ่ ขนยังไม่หาย ฝึ กวิชาพลัง
ภายในให้ดีเสย ี ก่อน พอถึงเวลาก็จะเสย ี แรง
น้อยแต่ได้ผลมากยิง่ ”

“ได้สิ งันข้ากลั
้ บห้องก่อนนะ” เขาลุกยืน
ขึน
้ ถึงจะเดินเข้าไปในห้อง
 วันต่อมา ทังสงบเงี ้ ยบและวุน
่ วาย กวน
สหี ลิน่ ยุง่ อยูก ั การฝึ กฝนพลังภายใน สว่ น
่ บ
เฟิ่ งจิว่ ก็วน
ุ่ อยูก่ บ ั การฝึ กวิชา ปรับปรุงตัวยา
เพราะวันคืนทีย ่ งุ่ ยาก เวลาจึงผ่านไปเพียงชวั่
พริบตา

ระหว่างทีไ่ ม่ทน
ั รูต
้ วั พวกเขาก็อยูเ่ มืองอ
วิน
๋ เยวีย
่ มาเป็ นเวลาสองเดือนแล้ว

หนํ าซํา้ ด้วยวิธก ่ นซือ

ี ารแลกเปลีย ้ ขาย
้ งใชเ้ วลาถึงหนึ่ งเดือนยาที่ตอ
ไม่ตอ ้ งการก็
รวบรวมมาครบ ใชเ้ วลาอีกหนึ่ งเดือนครึ่ ง
เธอจึงรักษาแขนพีช ่ ายจนหายดี

่ื เสย
เวลาสองเดือนนี ้ ทําให้ชอ ี งของเธอ
ในเมืองอวิน๋ เยวีย
่ ค่อยๆ แพร่สะพัดไป โดย
ไม่มเี หตุผลแน่ ชด ั เพราะต่อให้เป็ นคนทีไ่ ม่
เคยไปตลาดมืดก็ยงั รู ้ ว่าในเมืองอวิน ๋ เยวีย
่ มี
ภูตหมออยูท ่ า่ นหนึ่ ง ไม่เพียงมีฝีมือการรักษา
ทีย ่ ม ซาํ ้ ยังชาํ นาญเรื่องการยา
่ อดเยีย

เป็ นดัง่ เทพมัง กรที่เ ห็น หัว ไม่เ ห็น หาง

ได้ยน
ิ เพียงชอ ่ื เสย
ี งภูตหมอ แต่กลับไม่เคย
เห็นหน้าค่าตา

ทัว่ ทังเมื
้ องอวิน
๋ เยวีย
่ หากจะมีคนทีร่ ูว้ า่
ท่านภูตหมอคือใคร? ไม่ต ้องสงสยั เลยว่าเป็ น
ผูดู
้ แลตลาดมืด ทว่า ตลาดมืดก็มอ ี าํ นาจทีไ่ ม่
ธรรมดาอยู่ อิ ท ธิ พ ลของตลาดมื ด แพร่
กระจายไปหลายแว่นแคว้น ต่อให้เป็ นเจ้าผู ้
ครองแคว้นแสงสุริยน ั ก็ไม่มอ
ี าจง้างปากคนที่
ตลาดมืดให้บอกตัวตนของภูตหมอได้

กองกําลังไม่นอ ้ ยต่างมาขอเข้าพบด้วย
ความเลื่อ มใส น่ า เสีย ดาย…ที่ถูก ปฏิเ สธ
ขนาดเจ้าผูค้ รองแคว้นแสงสุริยน
ั มาด้วยตัว
เอง ก็ยงั ไม่อาจได้พบหน้าภูตหมอ

เพราะแบบนี เ้ อง ตัวตนของภูตหมอจึง
ยิง่ ลึกลับ และยิง่ ทําให้ผูคนอยากรู
้ อ
้ ยากเห็น

้ ่ในลานบ้าน
เชาตรู

เฟิ่ งจิ่วกําลังสอนเหลิ่งหวาน้องชายเห
ลิง่ ซวงรํ าไทเก๊ก ก็ได้ยินเสย ี งทีม
่ ค
ี วามระรื่น
อยูบ ่ างสว่ นของกวนสห ี ลิน
่ ดังลอยมาแต่ไกล

“เสยี วจิว่ ดอกท้อในอารามสวนท้อบาน

แล้ว เจ้าบอกว่าอยากไปชมไม่ใชห่ รือ? วันนี ้
ข้าจะไปเป็ นเพือ่ นเจ้าเอง!”

เฟิ่ งจิว่ ค่อยๆ ดึงหมัดกลับ ถอนหายใจ

ออกเบาๆ แล้วบอกกับเหลิง่ หวาว่า “เจ้าฝึ ก
ต่อไปนะ”

ี ลิน
ถึงจะหันมองกวนสห ่ กล่าวว่า “ท่าน
พี่ ข้าให้เหลิง่ ซวงไปเตรียมตัว ประเดีย
๋ วก็ไป
แล้ว แต่วา่ เหอะๆ ท่านไม่ต ้องไปหรอก”

พอได้ยินว่าไม่ให้เขาไป ก็รอ ้ นรนเล็ก

น้อย “ทําไมข้าจะไปไม่ได้? จะให้เจ้ากับเห
ลิ่งซวงไปกันสองคนได้อย่างไร? หากเจอ
ปั ญหาอะไรเข้า จะทําเชน่ ไรเล่า?”
…………………………………….
 № 80 ดอกท้อบานเดือนสาม!
เฟิ่ งจิว่ ยิม
้ ๆ บอกว่า “ทําไมล่ะ? ฝี มือเห
ลิง่ ซวง ท่านก็ไม่ใชว่ า่ ไม่รู ้ นอกจากนี ้ อย่าลืม
สิ ว่าอีกหนึ่ งเดือนให้หลังท่านต้องโค่นกวน
สห ี ร่วนต่อหน้าฝูงชนตระกูลกวน หากไม่ฝึก
ให้มากๆ จะทําได้เชน ่ ไรเล่า?”

นํ า้ เสย ี งเธอชะงักน้อยๆ กล่าวอีกว่า “ยิง่

ไปกว่านั น ้ ได้ยินมาว่าทิวทัศน ์ของอาราม
สวนท้อนัน ้ ไม่เลวเลย ข้ากะจะพักอยูท่ น ั
่ี ั่นสก
สองสามวันแล้วค่อยกลับมานะ!”

“พักอยูส
่ องสามวัน?”

เขานิ่ งงันไป เอ่ยว่า “ทว่าทีอ

่ ารามสวน
ท้อไม่ให้คนพักค้างแรมมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
นี่ !”

เฟิ่ งจิว่ ยิม

้ เจ้าเล่ห ์ “ไม่ให้คนพักค้างแรม
แต่วา่ … ท่านดูสวิ า่ นี่ คอ ื อะไร?” เธอหยิบของ
จากในห้วงมิตม ิ าชูอยูเ่ บือ
้ งหน้าเขา

พอกวนสหี ลิน
่ รับมาดู ก็อท
ุ านพลางเบิก
ตากว้างอย่างอดไม่ได้ “โฉนดทีด ่ น
ิ ? โฉนด
ทีด
่ น
ิ ของอารามสวนท้อรึ? เจ้า เจ้าได้มาได้
ยังไงกัน?”

“เมือ ่ เดือนก่อนมีคนมาขอพบข้าทีต ่ ลาด

มืด เดิมทีข ้าไม่อยากสนใจ แต่พอเห็นว่าค่า
ตอบแทนคืออารามสวนท้อจึงรับมา ดังนั น ้
จากนี ไ้ ปทีแ่ ห่งนี ล
้ ้วนเป็ นของพวกเราแล้ว”

เธอยิม
้ ก่อนจะเก็บโฉนดทีด ่ น
ิ ไป กล่าว
อีกว่า “อาศยั ทีช
่ ว่ งนี ม
้ เี วลาว่างพอดี ข้าเลย
จะไปดูเสย ี หน่ อย หนึ่ งเพือ ่ ชมดอกท้อ สอง
เพือ่ ลองดูสถานที่ หากรูส ้ กึ ว่ามันใชได้จริ
้ งๆ
อี ก หน่ อยก็ ค่ อ ยใช เ้ ป็ นที่ ปั กหลัก ของภูต
หมอ”

กวนสห ี ลิ่นดวงตาเป็ นประกาย เอ่ยว่า

“ดอกท้อ ของอารามสวนท้อ เป็ นผืน กว้า ง
ใหญ่ รอบนอกล้วนปลูกล้อมด้วยดอกท้อ
หลากสี แต่ชอ ่ื ของมัน ถึงจะเรียกว่าอาราม
สวนท้อ ทว่าที่จริ งกลับไม่ได้เกี่ยวข้องกับ
วัดวาอารามเลย ก่อนหน้านี ข ้ ้าเคยมองจากที่
ไกลๆ อยูค่ รัง้ หนึ่ ง เห็นศาลาด้านในงดงามยิง่
นัก หนํ าซาํ ้ ได้ยินมาว่า สว่ นด้านในทีไ่ ม่ให้
คนเข้าไปนั น ้ เป็ นเหล่าดอกท้อทีย ่ า้ ยมาปลูก
จากต่างถิน่ เบ่งบานตลอดทังปี ้ สวยงามเกิน
บรรยาย”
 ได้ฟังเชน ่ นี ้ เฟิ่ งจิ่งจึงชาํ เลืองมองเขา
แวบหนึ่ ง พูดอย่างหยอกล้อว่า “ท่านพี่ ท่าน
ชา่ งรูด ี จริง!”
้ เี สย

กวนสห ี ลิ่นเกาศรี ษะ ยิม ้ อย่างเขินอาย

“เมื่อก่อนข้าเคยไปกับพวกเพื่อนฝูงมาครัง้
หนึ่ ง ดังนัน
้ จึงรูเ้ รื่องอยูบ
่ ้าง”

ขณะทีพ่ ดู ก็เห็นว่านางยังยิม
้ จ้องเขาอยู่
จึงโบกมือรั วอย่างอดไม่ได้ “พวกเจ้าไป
เถอะ! ข้าไม่ตามไปแล้ว รอคราหน้าข้าค่อย
ไปด้วย”

“อืม รอจัดการด้านนัน ้ เรียบร้อย ท่านกับ

เหลิง่ หวาค่อยไปก็ยงั ไม่สาย” เธอพยักหน้า
แล้วมองไปยังเหลิง่ หวาทีฝ ่ ึ กรํ าไทเก๊กอยูด
่ ้าน
หลัง บอกว่า “เจ้ามานี่ ส”ิ
 หลังจากเหลิ่งหวาเก็บมือกลับ ก็ถอน
หายใจออกเบาๆ ถึงจะเร่ งฝี เท้าก้าวมาข้าง
กายนาง

“ขอรับ นายท่าน”

ตังแต่
้ ฟื้นมา ร่างกายก็ดข ี น
ึ ้ ทุกวันๆ เขา
ที่ เ มื่ อ ก่ อ นแค่ เ ดิ น ไม่ ก่ี ก า้ วยัง รู ้สึ ก ลํา บาก
ตอนนี ย ้ งั มาฝึ กรํ าไทเก๊กกับนายท่านได้

ถึงแม้จะคิดว่าการรํ าไทเก๊กทีอ
่ อ
่ นพลิว้ นี ้
หาได้มีประโยชน ์อะไร แต่ในเมือ ่ นายท่านบ
อกว่ามันเป็ นผลดีตอ่ ร่างกาย ดังนัน้ จึงยอม
ฝึ กฝนตาม

พอเห็นหนุ่ มน้อยทีช ่ บ
ุ เลีย้ งมาสองเดือน
อ้วนขึน ิ ้ ๆ สงั่ ว่า “ข้าจะไป
้ บ้าง เฟิ่ งจิว่ ก็ยม
อารามสวนท้อกับพีส ่ าวเจ้า เจ้าอยูด ่ แ
ู ลรักษา
ตัวให้ดีตอ
่ ไป ยังมีอก
ี จับตาดูพช
่ี ายข้าด้วย ดู
ว่าเขาจะเกียจคร้านหรือไม่”

เหลิ่งหวามองไปทางกวนสีหลิ่นที่ขา้ ง
กาย ก่อ นจะพยัก หน้า กล่า วอย่ า งจริ ง จัง
“ขอรับ ข้าจะจับตาดูคณ
ุ ชายไว้”

“ไหนเลยต้องให้เขามาจับตาดูข ้า? เจ้า

เด็กคนนี แ้ ค่ดแู ลตัวเองได้ก็ไม่เลวแล้ว” กวน
สหี ลิน
่ กระซบ ิ เสยี งเบา

เฟิ่ งจิ่วไม่สนใจ เอ่ยต่อไปอีกว่า “อีก

อย่างนะ รํ าไทเก๊กต้องฝึ กทังเช ้ น”
้ าเย็

“ได้ขอรับ” เขาขานรับอีกครัง้

เวลานี ้ เหลิง่ ซวงในชุดแนบเนื อ ี าํ เดิน

้ สด
เข้ามา เห็นพวกเขาต่างอยูใ่ นลานบ้าน ก็มาที่
ข้างกายเฟิ่ งจิว่ บอกว่า “นายท่าน เตรียมรถ
ม้าไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

“อืม ข้าเปลีย
่ นเสอ ื ้ ผ้าก่อนค่อยไป” เธอ
พูดพลางเดินไปทีห ่ ้อง

เหลิง่ ซวงถึงจะมองน้องชายด้วยแววตา
อ่อนโยนอยู่บา้ ง กําชบ ั ด้วยเสียงอบอุ่นว่า
“ข้าจะตามนายท่านออกไปข้างนอก เจ้าอยู่
บ้านดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”

เหลิง่ หวาพยักหน้า กล่าวอย่างไม่วางใจ

นัก “ท่านพี่ ท่านก็ต ้องอารักขานายท่านให้ดี
อย่าให้คนอืน่ มารังแกได้”
 № 81 ชิงเกอแห่งจวนตระกูลเฟิ่ง!

กวนสห ี ลิน
่ ทีไ่ ด้ยน
ิ คําพูดนั น
้ ก็พยักหน้า
กล่าวยํา้ อีกว่า “อืม ไม่เลว จําต้องดูแลให้ดี
โดยเฉพาะอย่างยิง่ ต้องไม่ให้พวกบ้ากามเข้า
ี วจิว่ ”
ใกล้เสย

กล่าวอย่างยิ่งคิดก็ย่ิงไม่วางใจ “อันที่
จริงข้าควรตามไปด้วยถึงจะถูก” น่ าเสย ี ดาย
เสยี วจิว่ ไม่ให้ตามไป หนํ าซํา้ เขาต้องอยูฝ
่ ึก
วิชาทีบ่ ้าน

เหลิง่ ซวงเห็นท่าทางเขากังวลไม่มสี นิ ้ สุด

จึงบอกว่า “คุณชายไม่ต ้องกังวล ข้าจะคอย
อารักขานายท่านเองเจ้าค่ะ” ระหว่างทีพ ่ ด ู ก็
ั กับเหลิง่ หวาอีกไม่กป
กําชบ ่ี ระโยค ถึงจะเดิน
ไปรอเฟิ่ งจิว่ ออกมาทีป
่ ระตู
 ไม่นานนัก เฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ปลีย
่ นสวมชุดแดงก็
สาวก้าวเดินออกมา แล้วเดินไปด้านนอกกับ
เหลิง่ ซวง หลังจากขึน ้ นั่งบนรถม้า เธอก็เอ่ย
กับทังสองคนที
้ ่ าสง่ ถึงประตู “เราจะไปกัน
ม
แล้ว พวกเจ้ากลับไปเถอะ!”

“เดินทางระวังตัวด้วย”

กวนสห ี ลิน
่ บอก จริงๆ แล้ว จากทีน ่ ่ี ไปถึง
้
อารามสวนท้อ นั่งรถม้าไปก็ใชเวลาประมาณ
สองชวั่ ยาม เขากลับพูดเหมือนพวกนางจะ
ไปกันไกลมาก ถึงได้กาํ ชบ ั ซํา้ แล้วซํา้ เล่า
ราวกับเป็ นแม่เฒ่าแก่ๆ

เฟิ่ งจิว่ ปล่อยม่านรถลง เหลิง่ ซวงทีน

่ ั่งอยู่
ด้านนอกถึ งจะสัง่ ให้คนควบม้าเคลื่อนรถ
ออกไปยังอารามสวนท้อ
 และในขณะเดียวกันนี ้ ทีจ
่ วนตระกูลเฟิ่ ง
เรือนสาวจันทรา

“เกอเอ๋อร ์ เจ้าเรียบร้อยหรือยัง? อีเ้ ซวีย

นรอเจ้าอยูด
่ ้านนอกนานแล้ว”

ท่า นแม่ท พ
ั ใหญ่เ ฟิ่ งผูม
้ ีร่ า งกายกํา ยํา
สวมชุดสีดาํ กําลังเดินกระทืบเท้าไปมาอยู่
ด้านนอก หันมองไปทางประตูห ้องทีป ่ ิ ดสนิ ท
อยูบ
่ อ
่ ยครัง้ เมือ
่ เห็นประตูเปิ ดออก ขณะที่
ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเดินออกมา จึงรี บ
ร้อนเดินเข้าไป

“จะให้พอ่ พูดอย่างไรกับเจ้าดีเล่า? ตัง้

๋ จากไป ข้างกายเจ้าแม้แต่สาวใช ้
แต่รัว่ อวิน
สกั คนก็ไม่มี ไม่วา่ เรื่ องไหนๆ ก็ทาํ เองจน
เหมือนอะไรไปเสย ี แล้ว? เจ้าเป็ นลูกสาวข้า
ี ว จะต้องมีข ้ารับใชคอยปรนนิ
เฟิ่ งเซย ้ บต
ั เิ จ้า
ตามทีถ ่ ก
ู ทีค
่ วร โดยทีเ่ จ้าไม่ต ้องทําอะไร เจ้า
ฟั งพ่อนะ วันหลังค่อยหาสาวใชส ้ ก
ั คนมา
คอยติดตาม หากไม่ได้จริงๆ พ่อจะคัดจาก
ในพวกองครักษออกมาให้เจ้าส
์ ั คน”
ก

แววตาเฟิ่ งชิ ง เกอเต็ ม ไปด้ว ยรอยยิ ม

้
ใบหน้าอันงามเลิศมีความตําหนิ ตเิ ตียน ก่อน
จะยืน
่ มือไปกุมมือเขาไว้

“ท่านพ่อ ท่านอย่าได้กงั วลเลย นี่ เป็ น

เรื่ องเล็ ก น้ อ ย ข้า จั ด การเองได้เ จ้า ค่ ะ
นอกจากนี ้ ข้าเป็ นถึงลูกสาวของท่านแม่ทพ ั
ผูเ้ กรี ย งไกร หากจะให้ค นข้า งกายคอย
ลงแรงดูแลเสย ี ทุกเรื่ อง คนจะไม่พด
ู ว่าข้า
อ่อนแออ้อนแอ้นไม่เหมาะสมรึเจ้าคะ?”

ี วได้ยิน คิว้ ดาบหนาก็เลิกขึน

พอเฟิ่ งเซย ้
มาทันใด ดวงตาพยัคฆจั์ บจ้อง เอ่ยว่า “ใคร
กล้าพูด? หากมีใครกล้าพูด พ่อจะต้องสงั่
สอนมันเสยี หน่ อย!”

ี งชะงักลง เขากล่าวอีกว่า “เดิมที

นํ า้ เสย
ลูกสาวต้องได้รับการเอาอกเอาใจ ยิง่ ไปกว่า
นั น
้ พ่อก็มล ู สาวสุดที่รักเช่นเจ้าเพียงคน
ี ก
เดียว หากไม่รก ั ไม่หลงเจ้า แล้วจะให้ไปรัก
ไปหลงใครเล่า?”

“เอาล่ะๆ! เรื่องนี ค
้ อ
่ ยว่ากันทีหลัง ไป
ห้องรับรองกันเถอะเจ้าค่ะ อย่าให้พ่ม ี ห
ู่ รง
ต้องรอนาน” นางดึงเขาเดินไปทีห ่ ้องรับรอง

“เจ้ารูน
้ ่ี วา่ ทําให้เขารอนาน? งันวั้ นหลังก็
รีบๆ หาสาวใชซะ ้ เรื่องพวกนี ห
้ ากมีคนคอย
ชว่ ยเจ้าทํา จะประหยัดเวลาได้ไม่นอ ้ ยเลย”

เขาตัก เตื อ นไปพลางๆ ถึ ง แม้ค าํ พูด

หยาบกระด้า งและใบหน้ า ขึ ง ขัง แต่ แ วว
ี หมด
ตากลับตามใจไปเสย

“ก็ได้ๆๆ ข้าจะเชอ่ื ฟั งท่าน วันหลังค่อย

หา จะหามาแน่ ๆ เจ้าค่ะ” นางตอบรับรัวๆ

เฟิ่ งเซยี วถึงจะพยักหน้าอย่างพอใจ แล้ว

ผุดรอยยิม ้ ออกมา “เชน่ นี ก
้ ย
็ งั ดี”

ในห้องรับรอง มูห ่ รงอีเ้ ซวียนทีถ่ อ

ื ถ้วย
ชาอยูก ่ าํ ลังมองนํ า้ ชาในถ้วยอย่างเหม่อลอย
เล็กน้อย ชว่ งนี ใ้ นหัวมักจะนึ กถึงสาวน้อยชุด
แดงทีพ่ บกันในหมูบ ่ ้านป่ าหินครัง้ นัน
้

หาใชเ่ หตุอน
่ื ใดไม่ เป็ นเพียงเพราะความ
รูส ึ คุนเคยที
้ ก ้ อ
่ ธิบายไม่ได้

พอเขาสงสย ั ว่าชงิ เกอจะถูกคนสลับตัว

กลับพบว่าบางเรื่องทีพ
่ วกเขารูก
้ น
ั แค่สองคน
นางก็ล ้วนรูเ้ รื่องดี

ในเมือ ่ นี ้ ก็หมายความว่าชว่ งนี ้

่ เป็ นเชน
เขาคิดมากไปเองรึ?
…………………………………….
 № 82 ปิดเขาสามวัน!
ขณะที่ก าํ ลัง คิด ก็ ไ ด้ยิ น เสีย งพูด คุย
หัวเราะดังลอยมาจากด้านนอก เขาเปรยตาม
องไป จึงเห็นนางจูงเฟิ่ งเซยี วเดินมา

ความสนิ ทสนมระหว่างพ่อลูกคือเรื่ อง
ปกติ ทัง้ ท่าทางและความใกล้ชิดก็หาได้
แปลกปลอม ยิง่ ไปกว่านัน ้ หากเป็ นตัวปลอม
จริง เฟิ่ งเซียวทีเ่ ป็ นถึงพ่อ กับคนทีร่ ก
ั ทีส
่ ด
ุ
จะมองไม่ออกได้อย่างไรเล่า?

่ ริงเขาก็ไม่รู ้ สาํ หรับเฟิ่ งเซย

อันทีจ ี ว เฟิ่ ง
ชิงเกอคือลูกสาวของเขา เป็ นคนที่เขารัก
มากทีส ุ ต่อให้จะสงสยั ใคร ก็คงไม่ไปสงสยั
่ ด
ลูกสาวตัวเองแน่
 แม้รูส ้ ึกว่านางแตกต่างจากก่อนหน้านี ้
นิ ดหน่ อย ก็คงคิดไม่ถงึ ว่าลูกสาวตัวเองจะ
ถูกคนสวมรอยแทนที่ เพราะเรื่องเชน ่ นัน
้ มัน
เหลือเชอ ่ื เกินไป

อีกอย่าง ลูกสาวเขา มองยังไงก็ดไี ปเสย ี

หมด ไม่วา่ นางจะทําอะไร จะเปลีย ่ นไปเชน ่
ไร ในสายตาและหัวใจ ก็เป็ นลูกสาวเขา ซาํ ้
ยิง่ ไม่ควรถูกเคลือบแคลง

“ท่านพีม
่ ห
ู่ รงเจ้าคะ!”

เฟิ่ งชงิ เกอผละมือทีจ ่ งู เฟิ่ งเซียวไว้ออก

วิง่ เบาๆ มาทีข ่ ้างกายเขา แล้วมองด้วยแววตา
อิม ่ เอมทีม ่ คี วามรักใคร่ “ท่านพีร่ อนานไหม
เจ้าคะ?”

เขาสลัดความคิดฟุ้งซ่านในใจ วางถ้วย
ชาในมือลง ก่อนจะลุกยืนขึน ้ เผยรอยยิม ้
จางๆ ทีส่ ง่างามออกมา “ไม่หรอก พีเ่ พิง่ มา
ได้ไม่นาน”

เขามองเฟิ่ งเซียวที่เดินเข้ามา จึงโค้ง

คารวะและเรียกท่าน “ท่านอาเซย ี ว”

ในบ้านตระกูลเฟิ่ ง เขาหาใชท ่ า่ นอ๋อง

สามไม่ แต่เป็ นว่าทีล่ ก ู เขยในอนาคตของตระ
กูลเฟิ่ ง เป็ นมูห
่ รงอีเ้ ซวียนทีพ
่ วกเขาเห็นกัน
มาแต่เล็กจนเติบใหญ่ ด้วยเหตุนี้ ทีถ ่ ก
ู ต้อง
คือผูน้
้ อยต้องให้การคารวะ

“ฮา่ ๆ อีเ้ ซวียนเอ้ย! ยากนั กทีเ่ จ้าจะมี

เวลาพาแม่หนู น่ี ออกไป มีเจ้าอยูเ่ ป็ นเพือ่ น
นาง ข้าก็วางใจลงบ้าง”

ี วหัวเราะร่า เอ่ยว่า “อารามสวน

เฟิ่ งเซย
ท้อห่างจากทีน ้ งเดินทางสองชวั่ ยาม แม่
่ ่ี ตอ
หนู น่ี เสียเวลาไปนานขนาดนี ้ก็สายเสียแล้ว
พวกเจ้ารีบออกเดินทางหน่ อยเถอะ! อย่าไป
ถึงทีน
่ ั่นตอนเทีย่ งเลย”

“ท่านพ่อ ท่านไม่ไปด้วยกันจริงๆ รึเจ้า

คะ? ยังไงซะท่านก็อยูบ ่ ้านว่างๆ ออกไปด้วย
กันดีกว่านะเจ้าคะ! ข้าจะได้ชมดอกท้อและ
ทิ ว ทั ศ น ข
์ องอารามสวนท้อ กั บ ท่ า นด้ว ย
พอดี!” นางกอดแขนเฟิ่ งเซียวเขย่าเบาๆ
ี งออดอ้อน
พลางพูดด้วยนํ า้ เสย

ได้ยิ น เช่ น นี ้ เฟิ่ งเซี ย วก็ ห ัว เราะลั่น

“ฮะๆๆ ไม่ได้ๆ มีอเี ้ ซวียนไปกับเจ้า พ่อไปก็
เกะกะเปล่าๆ พวกเจ้าสองคนไปเทีย ่ วเล่นกัน
ดีๆ ไม่ต ้องรีบกลับมาล่ะ”

เขามองทีม
่ ห
ู่ รงอีเ้ ซวียน กล่าวว่า “อีเ้ ซ
วียน แม่หนู คนนี ้ รบกวนเจ้าดูแลให้ดีๆ นะ”

กับ ว่ า ที่ ลู ก เขยคนนี ้ เขายิ่ ง มองก็ ย่ิ ง

พอใจ สองคนนี ร้ ูจ ้ กั กันมาแต่เด็ก ต่างรักใคร่
ใจตรงกัน ตอนนี แ ้ ค่รอเลือกฤกษงามยามดี
์
เพือ
่ จัดการเรื่องแต่งงานเสย ี

“ท่านอาเซยี วโปรดวางใจ ข้าจะดูแลชงิ

เกออย่างดีขอรับ”

เขามองเฟิ่ งชงิ เกอทีใ่ บหน้าเหนี ยมอาย

บนริมฝี ปากผุดรอยยิม ้ ออกมา และเก็บซอ ่ น
ความแปลกประหลาดในใจไป

เฟิ่ งเซียวสง่ ทังสองขึ

้ น ้ รถม้า หลังจาก
เห็ น รถม้า เคลื่ อ นออกไปไกล ถึ ง จะเดิ น
เข้าไปด้านในจวนตระกูลเฟิ่ ง

อีกด้านหนึ่ ง ทีอ
่ ารามสวนท้อ
 เฟิ่ งจิว่ ทีเ่ ดินตามถนนเสน ้ เล็กมาถึงด้าน
ในอารามสวนท้อ ยิง่ มองทัศนี ยภาพด้านในนี ้
ก็ยง่ิ พอใจนัก หากใชส้ ถานทีเ่ ชน ่ นี ม
้ าเป็ นที่
พํานั ก ถือว่าดีทส ่ี ด
ุ อย่างไม่ตอ้ งสงสย ั ไม่
เพียงเหมาะกับการฝึ กฝนวิชา ซํา้ ยังเหมาะ
กับการขัดเกลาจิตใจ

อารามสวนท้อตังอยู
้ ใ่ นป่ าเขาทางทิศใต้
ของเมืองอวิน
๋ เยวีย
่ ทัว่ ผืนป่ าเขาล้วนเต็มไป
ด้วยดอกท้อหลากสี ทีไ่ ม่อาจมองเห็นปลาย
ทาง

ซํา้ อารามสวนท้อก็อยูใ่ นสว่ นลึกของป่ า

ต้นท้อ เป็ นสถานที่งดงามราวสรวงสวรรค ์
แต่ไม่อนุ ญาตให้คนนอกเหยียบย่างเข้ามา

ถึงอย่างงัน
้ เวลาเดือนสามของทุกปี ที่
ดอกท้อเบ่งบาน ก็ยงั คงดึงดูดนั กท่องเทีย
่ ว
มาชมดอกไม้ทีภ ่ เู ขาท้อได้ไม่นอ
้ ย ยิง่ กว่านัน
้
ยังอยากลักลอบเข้ามาที่อารามสวนท้อใน
สว่ นลึกของป่ าต้นท้ออีก และตอนนี ้ อาราม
สวนท้อก็ตกอยูใ่ นมือเธอแล้ว

หลังจากเดินชมรอบๆ เธอก็หยุดฝี เท้าลง

“เหลิง่ ซวง เหยียนเหล่าทีต
่ ลาดมือไม่ได้คด ั
กององครักษตลาดมื
์ ดมารึ? เจ้าออกคําสงั่ ไป
ให้พวกเขาเฝ้ าอยูต
่ รงตีนเขา แล้วปิ ดเขาไว้
สามวัน”
 № 83 ความกังวลในใจ!
“เจ้าค่ะ”

ไม่มค ิ สงสยั หลังจากเห

ี าํ ถาม และไม่คด
ลิง่ ซวงขานรับอย่างนอบน้อม ถึงจะเดินกลับ
ไป เพื่อนํ าข่าวคราวไปสง่ ให้กององครักษ ์
ตลาดมืด

หลัง จากกององครั ก ษ ์ได้รับ คําสัง่ ก็

ดําเนิ นการในทันที เพราะเป็ นคําสงั่ ของเหยี
ยนเหล่า ว่าต้องเช่ือฟั งคําสงั่ ของคนผูน ้ ัน
้
โดยไม่มข ี ้อแม้ จะไม่เคารพก็ไม่ได้

่ ออกคําสงั่ ปิ ดภูเขาไป พวกนักท่อง

เมือ
เที่ยวบนเขาที่มาชมดอกไม้ก็ตอ ้ งถูกขับไล่
กันออกไปเป็ นปกติ อันทีจ ่ ริงอารามสวนท้อ
 ้ ที่ ส่ ว นบุ ค คล ผู เ้ ป็ นเจ้า ของต้อ ง
เป็ นพื น
ยินยอมให้พวกเขาเข้าไปชมดอกไม้ในป่ าต้น
ท้อเท่านัน้ หากไม่ยอม พวกเขาก็ทาํ ได้เพียง
จากไป

เพราะเวลายังเชา้ อยู่ ในป่ าต้นท้อมีคน

ไม่มาก ดังนัน ้
้ จึงใชเวลาไม่ ถงึ ครึ่งชวั่ ยาม ก็
ไล่ พ วกนั ก ท่ อ งเที่ ย วออกจากอาณาเขต
อารามสวนท้อได้หมด

และเวลานี เ้ อง เฟิ่ งจิว่ ทีอ ่ ยูใ่ นอารามสวน

ท้อก็เดินมาถึงศาลา เห็นชายชราชุดเทา
กําลังกวาดพืน
้ อยูใ่ นลานบ้าน เธอหยุดฝี เท้า
ลง ถามว่า “ข้ารับใชที ้ น
่ ่ี ตา่ งไปกันหมดแล้ว
ทําไมท่านยังอยูอ ่ ก
ี เล่า?”

ชายชราชุดเทาจับไม้กวาดหันตัวกลับ
ี ดงทีย
มา มองเงาร่างสแ ่ น
ื เอามือไพล่หลังอยู่
ใต้ต้นดอกท้อในสวน กล่าวว่า “กวาดพืน ้ อยู่
ทีน ิ กว่าปี จึงไม่อยากตัดใจจากไปเสย
่ ่ี มาสบ ี
แล้ว”

ได้ยน ่ นี ้ เฟิ่ งจิว่ ก็ผด

ิ เชน ุ รอยยิม ้ ออกมา
สายตาจับจ้องบนร่างชายชราชุดเทา ดวงตา
เป็ นประกายทีม ่ ค
ี วามนัยไม่ชด ั เจน “ในเมือ่
ไม่อาจตัดใจลาจาก งันก็ ้ อยูต ่ อ ่ ไปเถอะ!”

ชายชราชุดเทานิ่ งงัน มองนางแวบหนึ่ ง

ก่อนจะกวาดพืน
้ ต่อไป โดยไม่ปริปากอีก

เฟิ่ งจิ่วหันตัวจากไปอย่างไม่สนใจนั ก
และหลังจากนางจากไป ชายชราชุดเทาก็
หยุดมือลง หันมองตามทิศทางทีน ่ างจากไป
แวบหนึ่ ง แล้วดึงสายตากลับมากวาดพืน ้ ต่อ

ขณะที่ม่ห
ู รงอีเ้ ซวียนมาถึงอารามสวน
ท้อพร้อมกับเฟิ่ งชงิ เกอ ถึงรูว้ า่ เจ้าของใหม่
ของอารามสวนท้อได้สงั่ ปิ ดภูเขาไว้สามวัน

่ นี ้ เขาจึงมองทีเ่ ฟิ่ งชงิ เกอข้าง

เห็นเชน
กาย เอ่ยว่า “พวกเรามาไม่ถก ู เวลา ภูเขาถูก
ปิ ดสามวัน ทําได้เพียงมาอีกครัง้ ในอีกสามวัน
ให้หลัง”

เพราะภูเขาปิ ด นางจึงไม่คอ่ ยมีความสุข

สกั เท่าไหร่ “อีกสามวันให้หลังท่านพีย
่ งั จะมา
กับข้าหรื อไม่เจ้าคะ? หากถึงเวลานั น ้ แล้ว
ท่านบอกว่าไม่วา่ งจะทําเชน่ ไร?”

ได้ฟั งนางพูดเชน ่ นี ้ เขาก็ยม

ิ ้ น้อยๆ เอ่ย
ี งนุ่ มนวลว่า “ไม่หรอก ในเมือ
เสย ่ พีร่ บ
ั ปาก
เจ้า ก็ต ้องทําให้ได้”

“ไม่ได้นะ ไหนๆ มาแล้ว แม้จะเข้าไปที่

ภูเขาไม่ได้ งันพวกเราก็
้ เดินวนรอบๆ ดีไหม
เจ้าคะ?” ระหว่างพูด นางก็กอดแขนเขาไว้
กล่าวว่า “ท่านพีม
่ ห
ู่ รง ท่านลองไปเดินกับข้า
เถอะเจ้าค่ะ!”

“ก็ได้” เขาพยักหน้า ถึงจะตอบรับไป

ได้ยินคําพูดนี ้ เฟิ่ งชงิ เกอชา่ งเปรมปรีดิ ์

ยิง่ นัก จึงพูดอย่างชอบใจว่า “ท่านพีม ่ ห
ู่ รง
ท่านชา่ งดีเสย ี จริง!”

มู่ห รงอี เ้ ซวี ย นยิ ม

้ ๆ ไม่ พูด อะไรมาก
เพียงเดินก้าวชา้ ๆ ไปกับนาง เพื่อเชยชม
ทิวทัศน ์ภูเขา

อาจเพราะรู ส ึ ถึงความเย็นชาของเขา
้ ก
เฟิ่ งชงิ เกอจึงกังวลใจน้อยๆ ฝี เท้าพลันหยุด
ลง แล้วมองคนข้างกาย กัดริมฝี ปากลงเบาๆ
 ี งน้อยใจ “ท่านพีม
ก่อนจะถามด้วยนํ า้ เสย ่ ห
ู่ รง
ท่านพีไ่ ม่ชอบข้าแล้วใชห่ รือไม่เจ้าคะ?”

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนประหลาดใจเล็กน้อย “ไย
จึงพูดเชน ่ นี เ้ ล่า?”

“ชว่ งนี ข
้ ้ารูส ึ ว่าท่านคล้ายจะเมินเฉยข้า
้ ก
และไม่ชอบอยู่ดว้ ยกันกับข้านั ก” นางมอง
เขาแวบหนึ่ ง ก็หลุบตาลงน้อยๆ “เมือ ่ ก่อน
ท่านไม่เคยเป็ นเชน ่ นี ้ ท่านไม่ชอบข้าแล้วใช่
หรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ้าเด็กโง่ จะเป็ นไปได้อย่างไร” เขายิม้

พลางลูบศรี ษะนาง “ข้าแค่กงั วลใจเท่านั น ้
เอง”

“หา?” นางเงยหน้ามองเขาอย่างสงสยั

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนยิม ั วเทวะใน
้ กล่าวว่า “สต ์
ตํานานปรากฏตัว ทว่าถึงเวลานี ้ก็ยงั ไม่ได้
ข่า วว่า ใครเป็ นผูค้ รอบครอง ตอนนั ้น ยัง
นํ าพาผูแ้ กร่ งกล้าจากต่างแคว้นมา เรื่ องนี ้
สาํ หรับเชอื ้ พระวงศถื์ อเป็ นเรื่องใหญ่ ชว่ งนี ้
ข้าจึงกังวลใจนัก อารมณ ์ก็ตงึ เครียดไปบ้าง
ถึงได้ทําเจ้าคิดฟุ้งซา่ น”
…………………………………….
 № 84 เวิ้งสวนท้อ!
ได้ยินคําพูดนี ้ เฟิ่ งชงิ เกอถึงจะวางใจลง
ได้ รอยยิม ้ อ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าอีกครัง้
“ในเมือ
่ มาถึงทีน ่ ่ี แล้ว ท่านก็อย่าคิดเรื่องอืน
่
เลยเจ้าค่ะ ทิวทัศน ์ภูเขาท้อสวยงามขนาดนี ้
จะได้ผ่อนคลายกันพอดี”

“อืม” เขายิม
้ ขานรับ แล้วเดินไปตามทาง
้ กในภูเขากับนาง
เสนเล็

เวลาสามวั น ก็ เ พี ย งพอให้เ ฟิ่ งจิ่ ว

ปรับปรุงอารามสวนท้อไปได้บ้าง

เธอเปลีย
่ นจาก ‘อารามสวนท้อ’ มาเป็ น
‘เวิง้ สวนท้อ’ ส่วนด้านในเวิง้ สวนท้อก็วาง
ค่ายกลกระบีท ่ ร่ี ่ําเรียนมาไว้ เพือ
่ แยกด้านใน
 ่ นี แ
กับด้านนอกออกจากกัน เชน ้ ล้ว ก็ไม่ต ้อง
กังวลว่าคนนอกจะหลงเข้ามาในเวิง้ สวนท้อ
และมารบกวนความสงบ

ป่ าต้นท้อให้นักท่องเทีย
่ วเข้ามาเทีย
่ วชม
กันได้ แต่เธอกําหนดไว้ข้อหนึ่ ง ว่าถ้าจะเข้า
ป่ าต้นท้อต้องเสยี เงิน

ด้านในเวิง้ สวนท้อไม่มใี ครอืน่ นอกจาก

เฟิ่ งจิว่ กับเหลิง่ ซวง ก็มแ
ี ค่ชายชราทีก่ วาดพืน ้
ท่านนัน ้ บริเวณรอบๆ ภูเขาท้อถูกล้อมเข้ามา
เหลือเพียงทางเข้าออกเดียว ทีค ่ อยเฝ้ าเก็บ
เงินอยู่ตรงปากภูเขาก็เป็ นองครักษ ์ที่คด ั มา
จากตลาดมืด

สามวันให้หลัง ขณะทีน ่ ั กท่องเทีย

่ วไม่
น้อยมาเยือนภูเขาท้อกันอีกครัง้ นึ กไม่ถงึ ว่า
ี เงิน คนมากมายจึงมี
เข้าไปป่ าต้นท้อต้องเสย
 ี น้าตกตะลึง
สห

ี เงินรึ?
“เข้าภูเขาไปชมดอกไม้ยังต้องเสย
นี่ มน
ั กฎอะไรกัน?”

“จริ งด้วย แต่กอ ่ นพวกเรามาก็ไม่ตอ ้ ง

ี ป่ าต้นท้อผืนใหญ่โตขนาดนี ไ้ ม่ได้เปิ ดไว้
เสย
หรอกรึ? ไยต้องเสย ี เงินด้วยเล่า?”

บางคนก็จ ้ององครักษสองสามนายที
์ เ่ ฝ้ า
อยู่ ท างเข้า ออกกัน ตาเขม็ ง ด้ว ยความไม่
พอใจ คิ ด ว่ า ที่พ วกเขาเรี ย กเก็ บ เงิ น ช่ า ง
เป็ นการกระทําทีไ่ ร้เหตุผลสนิ ้ ดี และไม่อาจ
จะรับได้

บางคนก็แสดงท่าทีเข้าใจ ทีจ ่ ริงป่ าต้น

ท้อเป็ นพืน้ ที่ส่วนบุคคล พวกเขาจะเข้าไป
เทีย
่ วเล่นในพืน ่ ว่ นบุคคล ต้องจ่ายเงินก็สม
้ ทีส
 ้
เหตุสมผลดี ใชใจแลกใจ หากทีน
่ ่ี เป็ นบ้าน
ของพวกเขา คงไม่ให้คนทีอ ่ ยากเข้ามาเทีย ่ ว
หรื อชมทิวทัศน ์ เข้ามาได้โดยไม่มเี หตุผล
หรอก

องครักษ ์ก็คงไม่ใจดีอธิบายเหตุผลให้
ทุกคนฟั ง หนึ่ งในองครักษกวาดตามองผู
์ คน
้
ที่ก าํ ลัง โห่ร ้อ ง กล่ า วด้ว ยเสี ย งทุม
้ เข้ม ว่า
“อยากเข้าไปต้องจ่ายเงิน ถ้าไม่ยอมจ่ายก็ไป
อยูข่ ้างๆ ซะ!”

คนพวกนั ้น ถูก พูด เสีย ขนาดนี ้ จะไม่

ยอมรับว่าตัวเองไม่ยอมเสย ี เงินเป็ นธรรมดา
เชน่ นัน
้ จึงล้วงเงินออกมาทังใบหน้
้ าแดงกํา่
ถึงจะเข้าป่ าต้นท้อไปอย่างขุน่ เคือง

เฟิ่ งชงิ เกอทีอ

่ ยูไ่ ม่ไกลจูงมือมูห
่ รงอีเ้ ซวี
ยนไว้ พอเห็นภาพตรงหน้านั น ้ ก็พด ู ด้วย
ความสงสย ั เล็กน้อย “อารามสวนท้อเปลีย ่ น
เจ้าของเสยี แล้วรึ? ไหนบอกว่าทีน ่ ว่ น
่ ่ี เป็ นทีส
บุคคล จึงไม่ขายไม่ใชห ่ รื อ? ผูใ้ ดมีความ
สามารถขนาดนัน ้ ถึงสามารถซอ ื ้ ทีน
่ ่ี ได้?”

ทว่าสายตามูห ่ รงอีเ้ ซวียนกลับจับจ้องไป

บนอักษรทีด่ โู อหังเอาแต่ใจ เขียนไว้ว่า ‘เวิง้
สวนท้อ’ ดวงตาเป็ นประกายน้อยๆ ก่อนจะ
เอ่ยชมอย่างอดไม่ได้ “เขียนได้ดี!”

ตัวอักษรปราดเปรียวเรียบง่าย มีพลังที่
ชา่ งรุนแรงเอาแต่ใจ ลําพังเห็นแค่ตวั อักษร ก็
รูไ้ ด้ว่าคนผูนั้ น
้ ต้องเป็ นคนทีเ่ อาแต่ใจและรัก
อิสระ พอคิดดู คนทีเ่ ขียนคําเวิง้ สวนท้อนี ้ คือ
เจ้าของคนใหม่ของเวิง้ สวนท้อนี เ้ ป็ นแน่

หนํ า ซํ ้า ตามข่ า วเหมื อ นจะบอกว่ า

เจ้าของคนใหม่ของเวิง้ สวนท้อเป็ นภูตหมอผู ้
ลึกลับทีช่ ว่ งนี ไ้ ด้ยน ่ื เสย
ิ กันเพียงชอ ี งแต่กลับ
ไม่มใี ครเคยเห็น

ได้ฟังคําชมที่จริ งใจ เฟิ่ งชงิ เกอก็มอง

ตามสายตาเขาไป จึงเห็นว่าอักษรเวิง้ สวนท้อ
้ ชา่ งมีชวี ต
นัน ิ ชวี า โอหัง และเอาแต่ใจเสย ี
จริง แม้นางจะไม่ชาํ นาญด้านอักษรก็ไม่อาจ
ไม่ยอมรับ ว่าอักษรเหล่านัน ้ เขียนได้ดีมาก

“พวกเราไปกันเถอะ!”

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนยิม
้ น้อยๆ พลางพูดกับเฟิ่ ง
ชงิ เกอข้างกาย เดิมทีในใจไม่ได้รูส ึ อะไรกับ
้ ก
การชมดอกไม้ แต่เวลานี ้กลับยิ่งเพิม ่ ความ
สนใจขึน ้ มาบ้าง

“อืม” เฟิ่ งชงิ เกอขานรับ แล้วเดินหน้า

ตามไปข้างกาย
 ทีเ่ รือนเล็กๆ ด้านในเวิง้ สวนท้อ เฟิ่ งจิ่
วกําลังนั่ งชงชาชมดอกไม้อยู่ใต้ตน ้ ดอกท้อ
ต้นหนึ่ ง สว่ นเหลิง่ ซวงก็ยน
ื เฝ้ าอยูไ่ ม่ไกล

เมือ ี ดง
่ สายลมแผ่วพัดมา กลีบดอกไม้สแ
ขาวก็ร่วงโรย…
 № 85 ใจเต้นโครมคราม!
“เหลิง่ ซวง”

“เจ้าคะ นายท่าน” เหลิง่ ซวงทีด

่ ้านหลัง
เดินเข้ามา

“เจ้ากลับไป บอกพีช ่ ายข้า รอเมือ ่ เขา

กลับไปงานคัดเลือกทีต ่ ระกูลกวน ข้าค่อย
กลับไป ให้เขาอย่าได้ฟุ้งซ่าน ตังใจฝึ ้ กฝน
วิชา เหลิง่ หวาก็อยูเ่ ป็ นเพือ
่ นเขาทีน
่ ั่นก่อน ถึง
เวลาค่อยมาพร้อมๆ กัน!”

“เจ้าค่ะ”

นางขานรับแล้ว แต่กลับยังไม่กา้ วไป

ลังเลอยูส ั พัก จึงเอ่ยถาม “นายท่าน หากข้า
่ ก
กลับไป ข้างกายท่านก็ไม่มค ี นคอยอารักขาสิ
เจ้าคะ?”

ได้ยินเชน ่ นี ้ เฟิ่ งจิว่ ก็ยม

ิ ้ เบาๆ อย่างอดไม่
ได้ เลิกคิว้ มองนางอย่างหยอกล้อ “นี่ เจ้าเห็น
นายเจ้าเป็ นคนอ่อนแอผอมบางเสย ี จนต้องมี
คนคอยอารักขาอย่างใกล้ชด ิ เลยรึ?”

ไม่รอให้นางตอบ เธอก็โบกมือ พร้อม

ั ญาณว่า “ไปเถอะ! ทีน
พูดเป็ นสญ ่ ่ี เจ้าไม่ต ้อง
กังวลหรอก”

อยู่ทน ่ี ่ี มาสามวัน เธอเข้าไปฝึ กวิชาใน

ห้วงมิตท ิ ก
ุ คืน พละกําลังจึงก้าวหน้าอย่าง
รวดเร็ ว เพียงแต่เก็บซ่อนวรยุทธ ์ในตัวไว้
ทําให้ผูคนไม่
้ ั ผัสถึง
อาจสม

อันทีจ่ ริง ตัวตนนักปรุงยาภูตหมอก็ชา่ ง

ดีเด่นยิ่งนั ก หากมีคนรูว้ า่ พลังเธอก้าวหน้า
รวดเร็ วชวั่ ข้ามคืน จําต้องทําให้คนพวกนัน ้
รูส
้ กึ โดนคุกคาม ยิง่ ไปกว่านัน
้ ในห้วงมิตย
ิ งั มี
สต ั ว ์เทวะในตํานาน แม้ตอนนี ้ยงั เป็ นแค่วย ั
เด็กน้อย ก็ให้ใครเห็นไม่ได้

พอเหลิ่งซวงออกไป เฟิ่ งจิ่วก็ร่างกาย

เหนื่ อยหน่ ายขึน
้ นิ ดหน่ อย เหยียบย่างฝี เท้า
เบาหวิวเดินออกจากเรือนเล็กในสวนท้อ

เธอทีส
่ วมชุดแดงไม่ได้แต่งกายชุดชาย
้
ชาตรี เสนผมที ่ ล่อยสยายใชริ้ บบิน
ป ้ แดงผูก
ไว้หลวมๆ ไม่สวมรองเท้า กระโปรงแดงพลิว้
ไหวจึ ง ไม่ อ าจบดบัง เท้า เล็ ก ขาวราวหิ ม ะ
เนี ยนประณี ตคูน่ ัน
้ ได้

เธอเหยียบไปเบาๆ บนเสนทางหิ ้ นเรียบ

ราบทีค่ ดเคีย้ วทีละก้าวๆ นิ ว้ เท้าละเอียดอ่อน
ที่ทานํ ้ามันทาเล็บสีแดงน่ าเย้ายวนโผล่พน ้
ออกมาจากกระโปรงแดงทีละน้อย ขณะที่
ไม่รูเ้ นื อ
้ รูต้ วั ก็เดินมาไกลแล้ว ได้ยินเสยี งพิณ
หวานหูทด ่ี งั ลอยมาจากด้านนอกอยูแ ่ ว่วๆ

“หืม?”

สายตาเธอหันไปน้อยๆ ในดวงตาฉาย
แววแปลกใจ จากนัน ้ จึงหยิบผ้าคลุมหน้าใน
แขนเสอื ้ ออกมาปิ ดใบหน้าไว้ ปลายเท้าแตะ
เบาๆ ก่อนจะพุง่ ตัวไปอยูก ่ ลางเหล่าดอกท้อ
ราวกับภูตพรายท่ามกลางดอกไม้ ไม่ทน ั ไรก็
ออกจากค่ายวงกตไป

เงาร่างสแ ี ดงกระโดดขึน
้ นั่งอยูบ
่ นกิง่ ต้น
ท้อทีก
่ าํ ลังผลิบานงดงาม สองขาขาวเนี ยน
ประณี ตลู่ ห อ้ ยลงกลางอากาศพลางกวัด
แกว่งไปมา ท่าทางสบายตัวมากอย่างเห็นได้
ั
ชด
 เ ธ อ เ อ น พิ ง กิ่ ง ท้ อ ด้ า น ห ลั ง อ ย่ า ง
เกียจคร้าน แล้วยืน ่ มือไปหักกิง่ ต้นท้อลงมา
เล่น ฟั งเสียงพิณเอือ ้ ยแอ้วที่ดงั ลอยมาไม่
ไกล มุมปากใต้ผ้าคลุมก็ยกขึน ้ เล็กน้อยอย่าง
อดไม่ได้

หนึ่ งเพลงทํานองธิดาลัว่ เฉิ น เงียบสงบ

สง่างาม ราวไข่มก ุ ร่วงลงจานหยก เอือ ้ ยแอ้ว
ใสแจ๋ว ซาํ ้ คล้ายสายธารกลางภูเขา ยามรีบ
ยามชา้ ต่างค่อยไหลยาวไป…

เพลงกูเ่ จิงเลือ
่ งชอ ่ื เชน
่ นี ้ เธอไม่คด ิ เลย
ว่าโลกเทพเซย ี นทีน่ ่ าอัศจรรยนี์ จ ้ ะมีด ้วย

“ซู รั่วอวิ๋นเอ๋ย ซู รั่วอวิ๋น เจ้าว่าข้ายัง

ไม่ทน
ั ไปหาเจ้า แล้วไฉนจึงวิง่ แจ้นมาเบือ ้ ง
หน้าข้าหลายครัง้ หลายครานักเล่า?”
 เธอพึมพําเสย ี งเบา ดวงตางดงามทีห ่ รี่ลง
ครึ่งหนึ่ งเป็ นประกาย ภายในฉายแววยิม ้ เยาะ
แปลกๆ ขณะทีก ่ าํ ลังคิดจะผุดลุกลอยตัวไป
เบือ
้ งหน้า พลันรูส ้ กึ ถึงสายตาคูห
่ นึ่ งทีไ่ ม่อาจ
เพิกเฉยจับจ้องมาบนร่าง

เธอเอียงศรี ษะเล็กน้อย แล้วเสมองออก

ไปยังดอกท้อ เมือ ่ นี ้ ในแววตาจึงมี
่ เห็นเชน
แววยิม
้ อ่อนโยนขึน้ มาอย่างอดไม่ได้ ขณะที่
แสงแวววาวไหลเวียน รอยยิม ้ ลอยชายออก
ไปน้ อ ยๆ ราวกับ ดวงดาวอัน แพรวพราว
ทําให้คนหลงมองไปโดยไม่รูต ้ วั …

เป็ นนาง!

มูห
่ รงอีเ้ ซวียนมองนางอย่างนิ่ งงัน ใน
ด ว ง ต า มี ป ร ะ ก า ย ค ว า ม ป ร ะ ห ม่ า แ ล ะ
ประหลาดใจทีต ่ วั เองต่างไม่เคยรูส ึ
้ ก
 เขามองเงาร่างสแ ี ดงนัน
้ ทีน ่ ั่งอยูก
่ ลางหมู่
มวลดอกท้อราวกับภูตพราย เห็นขาเล็กขาว
เนี ยนละเอียดอ่อนกวัดแกว่งอยูก ่ ลางอากาศ
อย่างซุกซน และศรี ษะทีโ่ ผล่พ ้นจากหลังต้น
ท้อ รวมถึงรอยยิม ้ น้อยๆ น่ าดึงดูดทีแ ่ ฝงอยู่
ในดวงตาทีด ่ เู หมือนพูดได้คูน ่ ัน
้ …

้ ึกถึงหัวใจที่เต้นแรงตึกตัก
เขาเพียงรู ส
ความรูส ึ แปลกประหลาดใจพร้อมทังใจเต้น
้ ก ้
โครมครามเอ่อล้นอยูก ่ ลางอก มันค่อยๆ ล่อง
ลอยออกไป หลงใหลมันเสย ี จนไม่อาจหัก
ห้ามได้…
…………………………………….
 № 86 ยั่วผึ้งหยอกผีเสื้อ!
“พีม
่ ห
ู่ รง? ท่านมาทําอะไรตรงนี เ้ จ้าคะ?”

เมือ
่ ได้ยน ี งด้านหลัง เขาก็ได้สติ
ิ นํ า้ เสย
กลับ มา และหัน มองไปทางต้น เสีย งตาม
ั ชาตญาณ “ชงิ เกอ? เจ้ามาได้ยังไงกัน?”
สญ

ิ ้ สุดเสย
สน ี ง ราวกับนึ กอะไรขึน
้ ได้ จึงหัน
มองไปทีต ่ ้นดอกท้อต้นนัน้

ไม่เห็นสาวน้อยภูตพรายผูน ้ เสียแล้ว
้ ัน
ราวกับก่อนหน้านี เ้ ป็ นเพียงภาพลวงตา เห็น
กลีบดอกไม้โดนสายลมอ่อนพัดร่ วงโรยรา
เช่นฝนดอกไม้ชวนมอง ทว่าในใจกลับมี
ความอ้างว้างที่ไม่อาจอธิบายได้อยู่เลือน
ราง…
 “ท่านยังมีหน้ามาพูดอีก! เดิมข้าอยาก
ดีดพิณให้ท่านฟั ง ใครจะรูว้ า่ ท่านกลับวิง่ มา
ชมดอกไม้ต รงนี ้ เ สี ย แล้ว ” นางมองตาม
สายตาเขาไป ก็เห็นเพียงกลีบดอกไม้ทร่ี ่วง
หล่นตามสายลมโปรยปรายลงพืน ้

“ดอกท้อตรงนี ้แดงขาวตัดสลับกันน่ า
มองยิง่ นัก ไม่ทน
ั รูต
้ วั ก็มองจนเคลิม้ เสยี แล้ว”
เขากล่าวอย่างอบอุ่น บนใบหน้ามีรอยยิม ้
จางๆ ดูใจลอยเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชด ั

เฟิ่ งชงิ เกอทีก

่ าํ ลังจะพูดว่าดอกท้อโดย
รอบนี ล
้ ้วนเหมือนๆ กัน พลันขยับทําท่าทาง
เอ่ยถาม “ท่านพีม ่ หู่ รง ท่านได้กลิน
่ หอมอะไร
หรือไม่เจ้าคะ?”

“กลิ่นหอมรึ ? ในอากาศล้วนมีแต่กลิ่น
หอมดอกท้อ”
 ่ ะเจ้าคะ” นางสา่ ยหัว “เหมือนยัง
“ไม่ใชน
มีอก
ี กลิน
่ หนึ่ งเจ้าค่ะ”

ขณะกําลังพูด พลันได้ยินเสย ี งหึง่ ๆ ดัง

ลอยมา นางหันมองไปตามเสย ี ง เห็นเพียงฝูง
ผึง้ ผืนใหญ่ดาํ ตะคุม
่ ๆ อยูไ่ ม่ไกลกําลังบินมา
ด้านนี ้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันใด จึงส่งเสียง
อุทานอย่างอดไว้ไม่ได้

“ผึง้ !”

ขณะทีม ่ ห
ู่ รงอีเ้ ซวียนเห็นผึง้ ฝูงใหญ่นัน
้
ี น้าก็เปลีย
สห ่ นไปน้อยๆ ไม่นานนักจึงดึงมือ
นางวิ่งหนี ผึง้ นั บพันนั บหมื่นตัวพุ่งเข้ามา
และไม่ใช่ว่าแขนสองคู่ของพวกเขาจะไล่
พวกมันออกไปได้

ทว่า ถึงแม้ทน
่ี ่ี จะมีผงึ ้ มารวมกันเก็บนํ า้
หวาน เพียงครู่เดียวก็ไม่ควรมีผงึ ้ โผล่พงุ่ มา
หาพวกเขาตังมากมายขนาดนี
้ !้

“กรีด
๊ !”

เฟิ่ งชงิ เกอกรีดร้องเจ็บปวด เพียงรูส ึ ว่า

้ ก
มือถูกต่อยไปทีหนึ่ ง ต่อจากนัน ิ กว่าตัว
้ ผึง้ สบ
ก็ถาโถมเข้าหาร่าง นางตกใจเสย ี จนต้องตบ
ลงบนร่างตัวเองในทันที

“ไปให้พ้นนะ! รีบไปให้พ้นๆ!”

คาดไม่ถงึ ว่าจะเห็นพวกผึง้ ทีล ่ อ

้ มเข้ามา
รุมต่อยนางเพียงคนเดียว มูห ่ รงอีเ้ ซวียนนิ่ ง
ไปพักหนึ่ ง ก่อนจะเร่ งรี บถอดเสือ ้ คลุมมา
ห่อตัวนาง แต่ไม่ทน ั ได้แตะตัว ก็ได้ยินเสย ี ง
กรีดร้อง พลันนางตบลงบนร่างตัวเอง แล้ววิง่
ออกไปหลายก้าวเพือ ่ หลบหนี ผงึ ้ พวกนัน ้ ทีไ่ ล่
ตามมา

“พีม
่ ห
ู่ รง! ท่านพีม
่ ห
ู่ รงมีผงึ ้ หลายตัวต่อย
ข้าเจ้าค่ะ กรีด๊ !”

นางตะโกนพลางวิ่ง ส่ว นผึง้ พวกนั ้น

ก็ตามหลังไปติดๆ โดยเฉพาะเมื่อวิ่งพรวด
ผ่านตรงด้านหน้าที่มน ี ั กท่องเที่ยวค่อนข้าง
เยอะ นั กท่องเทีย ่ วต่างตืน่ ตกใจ กุมหัวลง
หมอบสง่ เสย
ี งกรีดร้อง กลับพบว่าผึง้ พวกนัน ้
ไล่ตามแค่เฟิ่ งชงิ เกอคนเดียว

“นางไปโดนของอะไรเข้าหรือไม่? ไยจึง
ดึงดูดผึง้ มามากมายขนาดนี ไ้ ด้?”

“เมือ
่ ครู่ทน
่ี างวิง่ ผ่านมาตรงนี ้ บนตัวมี
กลิน
่ หอม อาจจะประโคมผงหอมมากเกินไป
กระมัง”
 “ถูกผึง้ ตอมมากมายขนาดนั น ้ เดาว่า
ใบหน้าคงได้บวมเหมือนหัวหมูแน่ ”

นักท่องเทีย
่ วรอบๆ ไม่วา่ ชายหรือหญิง
ต่างนิ่ งดูดายมองเฟิ่ งชิงเกอวิ่งไปทัว่ ป่ าต้น
ท้อ ผูหญิ้ งบางพวกยังมองนางด้วยสายตาที่
ขําขันในความโชคร้ายนี ้

ผูค
้ นมองฝูงผึง้ ด้านหลังทีไ่ ล่ตามอยู่ไม่
ลดละ พวกมันบินไปต่อยหน้าอย่างรวดเร็ ว
ในชวั่ ขณะ นํ ามาซ่ึงเสย ี งกรี ดร้องของนาง
้ ึกเจ็บปวดบนร่ างตัวเอง
เมื่อนึ กถึงความรู ส
ร่างกายก็ตงึ เกร็งขึน
้ มาอย่างอดไม่ได้

“กรีด
๊ ! พีม
่ ห
ู่ รง…พีม ู่ รงชว่ ยข้าด้วย…”
่ ห

ทว่ามู่หรงอีเ้ ซวียนในตอนนี ้ก็ตกตะลึง

เล็กน้อยเพราะเหตุการณ ์ที่เกิดขึน้ อย่างไม่
คาดคิด ในตอนแรกจึงยังทําอะไรไม่ถก
ู

พอนึ กขึน
้ ได้ว่าผึง้ กลัวไฟ ระหว่างทีเ่ ร่ง
รีบหยิบกระบอกจุดไฟออกมากะจะใชไ้ ฟไล่
กลับเห็นนางกรี ดร้องพลางวิ่งออกไปไกล
ร้อยเมตร ก่อนจะโดดตูม ้ ลงในสระนํ ้าทีไ่ ว้
สาดรดต้นท้อ…
 № 87 ทำลายความสงบ!
ี ๊ !”
“ซด

ผูค
้ นต่างสูดหายใจเข้า มองภาพตรง
่ื เล็กน้อย
หน้าด้วยความเหลือเชอ

มูห่ รงอีเ้ ซวียนได้สติกลับมา หลังจาก

เห็นผึง้ พวกนัน ้ บินวนหึง่ ๆ อยูด ั พัก
่ า้ นบนสก
ในทีส
่ ดุ ก็จากไป ถึงจะเร่งรีบเดินไปด้านหน้า
ดึงนางขึน ้ จากนํ า้ แล้วใชเส้ อ
ื ้ นอกตัวเองคลุม
นางไว้

“ชงิ เกอ เจ้าเป็ นยังไงบ้าง?” มูห

่ รงอีเ้ ซวี
ยนตืน
่ ตกใจอยูบ่ ้าง เห็นทังบนมื
้ อบนหน้านาง
ล้วนบวมเป่ งขึน้ มา ก็ทุกข ์ใจและรู ส ้ ึกผิด
อย่างอดไม่ได้
 ตอนก่อนออกมายังรับปากท่านอาเซียว
ว่าจะปกป้ องนางให้ดี แต่ตอนนี ก
้ ลับปล่อยให้
ถูกผึง้ ไล่ต่อย ซํา้ ยังกระโดดลงสระนํ ้าไป
อย่างหมดหนทางหนี ทําให้ต้องอับอาย

เฟิ่ งชงิ เกอไม่พด ู จา เพียงก้มหัวลงน้อยๆ

ร่างกายสน ั่ เทิม้ อยูบ
่ ้าง

มีคนเพ่งเล็งนาง!

เป็ นกลิน
่ หอมนั่น! ใครกัน? ใครจงใจ
ทําร้ายนาง?

นึ กถึงที่ตวั เองวิ่งไปทัว่ ป่ าต้นท้อเพราะ

ถูกผึง้ ไล่ตามอย่างน่ าอับอาย และยังโดดลง
ไปหลบผึง้ พวกนั น ้ ในนํ ้า ก็โกรธเสย ี จนสน
ั่
เทาไปทัว่ ทังร่
้ างแล้ว

มูห ั่
่ รงอีเ้ ซวียนนึ กว่าตัวนางเปี ยกปอนสน
เทิม้ เพราะความหนาว จึงรีบอุมนางขึ
้ น ้ แล้ว
พาไปยังทิศทางรถม้าอย่างรวดเร็ว

เห็นมูห ้ เฟิ่ งชงิ เกอจากไป

่ รงอีเ้ ซวียนอุม
นักท่องเทีย
่ วทีช่ มดอกไม้อยูร่ อบๆ ก็กระซิบ
กระซาบกันขึน ้ มาเสย ี งเบา

ไม่มใี ครสงั เหตุเห็น ว่าบนต้นดอกท้อไม่

ไกล มีเงาร่างสแ ี ดงกําลังนอนยิม
้ อ่อนอยูบ
่ น
กิง่ ไม้…

เวลาต่อมา เงาร่างนางแวบไป โผผ่าน

กลางป่ าต้น ท้อ ราวกั บ นางฟ้ าท่ า มกลาง
ดอกไม้ ก่อนจะหายตัวไปในป่ าต้นท้อทันที

กลับมาถึงรอบใน นางเก็บผ้าคลุมหน้า
ลงพลางฮั ม เพลงด้ว ยอารมณ เ์ ปรมปรี ดิ ์
กระโดดเหยียบเบาๆ ไปบนหินปูทางทีใ่ ต้เท้า
เมื่อมาถึ งด้านใน พบชายชราท่านนั ้นยัง
กวาดพืน้ อยู่ จึงหยุดลงมองเขาแวบหนึ่ ง แล้ว
เดินเหยียบหินเข้าไปด้านในต่อ

รอเงาร่างสแ ี ดงนัน ้ เดินไปด้านใน ชาย

ชราทีก
่ วาดพืน้ อยูถ
่ งึ เงยหน้าขึน้ มองไปทาง
นางแวบหนึ่ ง แววตาสัน ่ ไหวน้อ ยๆ ทว่า
ท่าทางกลับยังคงไม่เปลีย ่ นแปลง ก่อนจะก้ม
หน้ากวาดพืน้ ต่อไป

ในตอนเที่ ย งเหลิ่ ง ซวงก็ ก ลับ มาแล้ว

ราวกับไม่วางใจทีป
่ ล่อยนางอยูใ่ นเวิง้ สวนท้อ
ตัวคนเดียว ด้วยเหตุนี้ หลังจากสง่ ข่าวจึงรีบ
กลับมาแทบจะทันที

เฟิ่ งจิ่วทิง้ เพลงกระบี่ให้นางไว้เล่มหนึ่ ง

ให้นางหมัน ่ เพียรฝึ กฝนวิชา สว่ นตัวเองก็ย ้าย
พวกยาเข้าห้องแล้วปิ ดประตู บางคราพอปิ ด
ประตูทห
ี นึ่ ง ก็ปิดไปเลยทังวั
้ น แม้แต่ข ้าวยัง
ไม่ยอมออกมากิน

ชวี ต
ิ ในเวิง้ สวนท้อผ่านไปอย่างเงียบสงบ
สบายใจ บางเวลาเฟิ่ งจิว่ ก็บดผสมยา บาง
เวลาก็ ฝึ กฝนวิช า วัน คืน จึ ง ผ่า นไปอย่ า ง
วุน
่ วายและมัง่ คัง่

ไม่มใี ครรู ว้ า่ ตังแต่

้ นางมาถึงเวิง้ สวนท้อ
ในเวลาไม่ถงึ หนึ่ งเดือนวรยุทธก็์ กา้ วหน้าถึง
ระดับปรมาจารย ์นั กรบพลังเร้นลับขันกลาง ้
แล้ว

คนอื่นๆ ต้องเสย ี เวลากันเป็ นสบ ิ ปี หรื อ

มากกว่านัน ้ ถึงจะได้ระดับทีฝ ่ ึ กฝน เธอแค่ใช ้
เวลาไม่ถงึ หนึ่ งเดือน ก็ก ้าวหน้าขึน้ หลายขัน ้
ติดต่อกัน
 ทว่าเธอในตอนนี ก ้ ลับไม่รู ้ ว่าในเรือนที่
กวนสห ี ลิน
่ กับเหลิง่ หวาอยู่ มีฉากการสงั หาร
เข้ามาทําลายซ่งึ ความสงบทีร่ ก ั ษากันไว้…

“พวกเจ้าเป็ นใครกัน? ไยจึงบุกมาเรือน

ข้า!”

กวนสห ี ลิน
่ ทีส
่ วมเพียงชุดซบ ั ในสขี าว ใน
มือถือกระบีไ่ ว้ พลางมองชายชุดดําสบ ิ กว่า
นายทีบ่ ก
ุ รุกเข้าเรือนมา ค่ายอาคมในเรือน
ถูกคนพวกนี ้ทาํ ลายสน ิ ้ ด้วยเหตุนี้จงึ ทําให้
พวกเขาทีน ่ อนอยูต ่ า่ งตืน่ ตกใจ

เหลิง่ หวาเร่งรีบสวมเสอื ้ ผ้าออกมา เมือ ่

เห็นชายชุดดําสบ ิ กว่านายทีถ ่ อ
ื กระบีย ่ าวอยู่
ด้านนอก ก็ตกใจสะดุงโหยง ้ ทีจ
่ ริงแล้ว เขา
ไม่เคยเผชญ ิ หน้ากับสถานการณ ์เชน ่ นี ้ ตอน
นี ้พอเห็นคนชุดดําพวกนั น ้ ล้อมพวกเขาไว้
ประจันหน้ากับกระบี่ยาวกระหายเลือด จึง
ิ ้ สุด
หวาดกลัวไม่สน

เรื อนร่ างสวมชุดคลุมสีดาํ มือไพล่หลัง

เดินออกมาจากด้านหลัง แววตาดุรา้ ยถลึง
มองกวนสห ี ลิน
่ พลางยิม
้ เย็นเยือกน่ าสะพรึง

“ฆ่าคนของตระกูลสวีข
่ ้า พวกเจ้าคิดว่า
่ นตัวได้อีกรึ?”
จะซอ

ชายชราชุดเทาทีต ่ ด
ิ ตามอยูข ่ า้ งกายเขา
กวาดตามองกวนสห ี ลิน
่ กับเหลิง่ หวาแวบหนึ่ ง
ก่อนจะขมวดคิว้ แล้วถามด้วยเสย ี งทุม
้ เข้ม
“ใครกันทีว่ างค่ายกลกระบีน ่ ั่น?”
…………………………………….
 № 88 มีแต่พวกเศษสวะ!
“ทีแ
่ ท้ก็เป็ นท่านผูนํ้ าตระกูลสวี”่

ได้ฟังคําพูดของชายวัยกลางคนชุดดํา
กวนสห ี ลิน่ ถึงจะนึ กออกว่าเขาเป็ นใคร ตระ
กูลสวีก ่ เ็ หมือนกับตระกูลกวน ในเมืองอวิน ๋ เย
วีย ์
่ เป็ นได้แค่วงศตระกู ลขันกลาง
้ แต่ตระกูล
สวี่กบ ั ตระกูลกวนไม่ได้ไปมาหาสู่อะไรกัน
ก่อนหน้านี เ้ ขาจึงไม่เคยพบท่านผูน ้ ํ าตระกูล
สวี่ ทว่าตระกูลสวีแ ่ ห่งเมืองอวิน
๋ เยวีย
่ จัดอยูใ่ น
อันดับต้นๆ และมีเพียงตระกูลเดียว

“ท่า นผูน
้ ํ า ตระกูล สวี่บ อกว่า ข้า ฆ่า คน
ของพวกท่านอะไรกัน? หรื อว่าเรื่ องนี ้ จะ
เข้าใจผิดอะไรไปหรือไม่?”
 ถึงแม้จะพูดเช่นนี ้ ในใจกลับหวนคิด
อย่างรวดเร็ว เดาว่าเรื่องนี จ
้ ะไม่เกีย
่ วข้องกับ
เส่ย
ี วจิ่วไปไม่ได้เลย แต่ตอนนี ้กลับไม่อาจ
ยอมรับ

ส่ว นชายชราชุด เทาก็ น่ าแปลกยิ่ ง นั ก

กวนสห ี ลิ่นไม่เคยเห็นคนผูน ้ ัน
้ แต่เขากลับ
ทําลายค่ายกลกระบีข ่ องเสย ่ี วจิว่ ได้ พอคิดดู
แล้ว คงไม่ธรรมดาเชน ่ กัน

นึ กถึงตรงนี ้ เขาก็ขยับเข้าใกล้เหลิง่ หวา

ด้านหลัง พูดกดเสย ี งเบาว่า “เจ้าหาโอกาส
หนี ไปซะ! อย่าให้พวกเขาจับได้”

แม้ในใจเหลิง่ หวาจะตืน
่ ตระหนกอยูบ
่ า้ ง
ทว่าตอนนี ก
้ ส
็ งบลงมาแล้ว

ช่ ว ง นี ้ สุ ข ภ า พ เ ข า ไ ด้ รั บ ก า ร ฟื ้ น ฟู
ร่างกายก็ดข ี น
ึ ้ แต่ยงั ไม่เคยฝึ กฝนวิชา จึงไม่
อาจต่อกรกับคนพวกนี ไ้ ด้แน่ หากเขายังอยู่
ต่อ เกรงว่าจะทําให้คุณชายว้าวุน ู้
่ ใจ ไม่สหนี
ออกไป แล้วค่อยคิดหาวิธรี ายงานนายท่าน
กับท่านพีย
่ งั ดีกว่า

นึ กถึงตรงนี ้ เขาก็ถอยหลังไปน้อยๆ

“เข้าใจผิดรึ ? ฮะๆๆๆ! ช่างเป็ นเรื่ อง

เข้าใจผิดจริงๆ!”

ท่านผูนํ้ าตระกูลสวีห
่ วั เราะดังลัน
่ ทันใด
นัน ี งหัวเราะก็หยุดลง ก่อนจะถลึงตามอง
้ เสย
เขาด้ว ยแววตาเคร่ งขรึ มกระหายเลื อ ด
“ลูกชายข้า น้องชายคนรองข้า แม้กระทัง่
ท่านผูอาวุ
้ โสทังสองท่
้ าของตระกูลสวีข ่ ้าล้วน
ตายในเงือ ้ งมือนังเด็กเหลือขอนั่น เจ้าคิดว่า
แค่บอกเข้าใจผิดแล้วจะจบเรื่องได้รึ? จะใส
ซ่อ
ื เกินไปหน่ อยกระมัง!”

ี ว!
กะแล้วเชย

หัวใจกวนสห ี ลิน
่ ดังตึกตัก เป็ นเสย่ี วจิว่ ที่
ฆ่าคนของตระกูลสวีอ ่ ย่างทีค
่ ด
ิ ไว้เลย แต่วา่
นี่ มน
ั เรื่ องตัง้ แต่เมื่อใดกัน? ไยเขาจึงไม่รู ้
เรื่อง?

“นั งเด็กเหลือขอนั่ นเล่า? รี บเรี ยกนาง

ออกมารับความตายซะ!” ท่านผูนํ้ าตระกูลสวี่
ตะเบ็งเสย ี งทุมเข้ม
้ สายตากวาดมองไปรอบๆ
กลับเห็นว่า ทีเ่ คลือ ่ นไหวกันอึกทึกขนาดนี ้
ในเรื อนนอกจากกวนสีหลิ่น ก็มีเพียงเด็ก
หนุ่ มทีไ่ ร้วรยุทธอี์ กคนหนึ่ งเท่านัน
้

“ท่านผูน
้ ํ าตระกูลสวี่ พวกเราตกลงกัน
แล้ว หากจับตัวได้อย่าเพิง่ ฆ่า กระผมยังต้อง
ลองถาม ว่าค่ายกลกระบีข ่ องนางไปเรียนมา
จากทีใ่ ด!” นํ า้ เสย ี งชายชราชุดเทาทุม้ หนัก
ราวกับเป็ นคนทีต ่ ฝ
ี ่ าค่ายกลกระบีข่ องเฟิ่ งจิ่
วออกมา

“เรื่ องทีร่ ับปากใต้เท้า ข้าจะต้องทําได้

แน่ แต่ตอนนี ้ ต้องรีบถามถึงทีอ ่ ยูข
่ องนังเด็ก
เหลือขอนั่นเสย ี ก่อน” สน
ิ ้ สุดนํ า้ เสยี ง เขาก็ให้
สญั ญาณ “จับพวกมันมาให้ข้า!”

ี ลิน
“หนี เร็ว!” กวนสห ่ ตะโกน แล้วผลักเห
ลิง่ หวาไปด้านหลัง สว่ นตัวเองก็ขดั ขวางการ
โจมตีเพือ่ เขา

“แกร๊ง!”

“ฟิ ้ ว!”

ี งคมกระบีก
เสย ่ ระทบกันดังกังวานขึน
้ ใน
ยามคํา่ คืน กลิน่ อายอันรุนแรงตวัดฟิ ้ วๆ ผ่าน
ไป มือกวนสีหลิ่นจับกระบี่ยาวขึน ้ ขัดการ
โจมตีของชายชุดดําพวกนัน ้ เพือ่ ยือ
้ เวลาเพิม
่
ให้เหลิง่ หวามีโอกาสหนี เอาชวี ต
ิ รอด

แต่ทา้ ยที่สุดเขาก็ไม่ใช่เฟิ่ งจิ่ว ถึงแม้

กําลังต่อสูจ้ ะก้าวหน้าขึน ้ ทว่าเมือ ่ เทียบกับ
คนที่ท่านผูน ้ ํ าตระกูลสวี่คด ั เลือกมาอย่าง
ถีถ
่ ว้ น ก็เห็นได้ชด ั ว่าสูไ้ ม่ได้อยูบ่ า้ ง ยิ่งไม่
ต้องพูดถึง ทีต ้
่ ้องสูคนเป็ นสบ ิ ด้วยตัวคนเดียว
เพียงไม่นานนั ก ชุดซับในสข ี าวบนร่ างก็มี
รอยเลือดแต่งแต้ม

แต่ชายชุดดําพวกนัน ้ จะต้องจับเขาโดย
ห้ามคร่ าชีวิตเขา ช่างลําบากอยู่เล็กน้อย
อย่างเห็นได้ชดั ดังนัน
้ ท่านผูนํ้ าตระกูลสวีท
่ ่ี
มองมาสก ั พักจึงตวาดเสย
ี งเข้ม
 “มีแต่พวกเศษสวะทังนั
้ น ้ !”

เขาลอยตัวออกไป และฝ่ ามือทีแ่ ฝงด้วย

กลิน
่ อายพลังเร้นลับคละคลุงก็
้ เข้าโจมตี

“ปั ง!”

“พุง่ !”

กวนสีหลิ่นถูกฝ่ ามือเขาโจมตีกระเด็น
ขณะทีร่ ่างลอยไปก็กระอักเลือดสดๆ ออกมา
ก่อนจะล้มลงบนพืน ้ ยังไม่ทน ั ได้ลก
ุ ยืนขึน
้
กระบีย ิ เล่มก็จอ
่ าวเกือบสบ ี ้ ยูต ่ รงลําคอ ทําให้
เขาไม่อาจขยับตัวแม้แต่เสย ี ้ ววิ
 № 89 ไทเก๊กช่วยชีวิต!
ตอนนี อ
้ งครักษชุ์ ดดําก็รีบเดินปรี่มาข้าง
กายเขา “ท่านผูนํ้ าตระกูล ค้นทังด้านนอก
้
ด้านในแล้ว ไม่พบใครอื่นเลย มีเพียงเด็ก
หนุ่ มคนนัน
้ ทีห
่ นี ไปด้านหลัง แต่พวกเรามีพ่ี
น้องสองนายไล่ตามไปแล้วขอรับ”

และในเวลานี ้ เหลิ่งหวาที่หนี ไปจาก

ประตูดา้ นหลังก็ถก ู องครักษ ์ชุดดําสองนาย
ขวางไว้ เมือ
่ ทังสองเห็
้ นว่าเหลิง่ หวาเป็ นแค่
คนธรรมดาทีไ่ ม่มวี รยุทธ ์ จึงไม่เห็นเขาอยูใ่ น
สายตานัก

“เจ้า หนี ไม่ พ น

้ แล้ว ! ยอมให้จับ โดย
ละม่อมเสยี เถอะ!”
 ระหว่างทีพ่ ด
ู ชายชุดดําคนหนึ่ งโน้มตัว
ออกไปคว้าทีข ่ ้อมือ คิดจะบิดดึงเขาหันกลับ
มา แต่ใครจะรู ้ ว่ามือทีก ่ ะจะคว้าเด็กหนุ่ ม
กลับถูกเด็กหนุ่ มพลิกมือจับไว้ โดยไม่ทน ั
สงั เกต ทังร่
้ างก็ถก ู ดึงและผลักไปชนชายชุด
ดําอีกคน

ี ๊ ! เจ้าทําบ้าอะไรเนี่ ย!”
“ซด

อีกคนพอถูกชนเข้าที่หวั ก็ก่นด่าด้วย
ความขุน ่ เคืองอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะผลักคน
ผูน
้ ัน
้ ออก เห็นเด็กหนุ่ มสบโอกาสวิ่งหนี ไป
ด้านนอก จึงโกรธขึน ้ มา ตวัดกระบีย
่ าวในมือ
แล้วพลังดาบก็ลอยโจมตีออกไป

“รนหาทีต
่ าย!”

“อ๊าก!”
 เหลิง่ หวากรีดร้องเจ็บปวด ฝี เท้าซวนเซ
ลง เพียงรูส ึ ถึงความเจ็บปวดร้อนผ่าวทีแ
้ ก ่ ผ่น
หลัง สง่ิ เหลวอุน ่ ๆ ไหลลงจากหลัง ทําให้
ี น้าเขาล้วนซด
สห ี เซย
ี วขึน
้ มา

แต่ฝีเท้ากลับไม่หยุดลง มันยังคงวิง่ ไป
ด้านหน้าเชน ่ เดิม แต่กระนัน ี าํ
้ ก็มเี งาร่างสด
ผุดลุกขึน้ มาแซงนํ าและขวางอยู่เบือ ้ งหน้า
อย่างง่ายดาย

“วิง่ ส?ิ ทําไมไม่วง่ิ แล้วเล่า? หากแม้แต่

เจ้าก็ยงั จับไว้ไม่ได้ กลับไปจะไม่ถก ู พวกเขา
หัวเราะเยาะเอารึ?”

องครักษ ์ชุดดํายิม
้ เยือกเย็น จับกระบี่
โจมตีออกไปอีกครัง้ เป้ าหมายเพือ ่ แทงทีข ่ า
ซา้ ยเขา แต่ใครจะรู ้ เงาร่างเด็กหนุ่ มทีเ่ ดิมที
ยังอยูด
่ ้านหน้ากลับแวบหลบการโจมตี แม้จะ
อยู่ภายใต้สถานการณ ์ที่เขาไม่อาจโต้ตอบ
มือทีจ
่ บ
ั กระบีก
่ ถ
็ ก
ู สองมือเขาจับหักฟั นไปที่
ลําคอ

ี ๊ !”
“ซด

“อ๊าก!”

้ มาทันแค่สง่ เสย
องครักษชุ์ ดดําผูนั้ น ี งสูด
หายใจอย่างเหลือเชอ ่ื เห็นกระบีท ่ จ่ี บ
ั ไว้ใน
มื อ ถู ก เขาตวัด ฟั นไปที่ ล าํ คออย่ า งปุบ ปั บ
ความเร็วนัน ้ ทําให้อก ี คนหนึ่ งเข้ามาห้ามไว้
ไม่ทน ั

“ปั ง!”

พอมีเสยี งล้มหนักๆ ทังร่

้ างองครักษชุ์ ด
ดําก็ล ้มลงไป สองดวงตาทีม
่ คี วามไม่ยอมเบิก
อ้ากว้าง บริเวณลําคอ บาดแผลทีถ ่ ก
ู ฟั นมี
เลือดพวยพุง่ ราวกับนํ ้าพุเลือด มันย้อมพืน
้
ี ดงอย่างรวดเร็ว
เป็ นสแ

เหลิง่ หวาเหมือนจะตกใจกับการโต้กลับ
ตามสญ ั ชาตญาณของตัวเอง เขาไม่เคย
ฝึ กฝนวิชา มีแค่ไทเก๊กทีร่ ่ําเรียนกับนายท่าน
เวลาชว่ งนี ก ้ น จนกระบวน
้ ร็ ํ าไทเก๊กทุกเชาเย็
ท่ามือซึมเข้ากระดูกดํา ในยามเผชญ ิ หน้า
อันตราย จึงแทบจะใชไ้ ทเก๊กมาป้ องกันตัว
จากสญ ั ชาตญาณ

เขารูว้ า่ หากไม่ฆา่ ชายชุดดําอีกคนเสย ี ก็

หนี ไปไม่พ ้นแน่ ดังนัน ้ เขาจึงยอมแพ้ทีจ ่ ะวิง่
หนี และหันมององครักษ ์ชุดดําทีส ี น้าตื่น
่ ห
ตะลึง ค่อยๆ โน้มตัวลง ยกสองมือขึน ้ น้อยๆ
และแอบท่องคาถาไทเก๊กไว้ในใจ

ผ่อนสองไหล่โน้มตัวเหยียดคอตามแนว
สน ั หลัง ยืดอกออกปล่อยลมลงหยัดประคอง
สว่ นกลาง…

“ชา่ งพิลก
ึ พิลน ี จริง!”
ั่ เสย

องครักษชุ์ ดดําผูน ้ ัน้ เห็นคูห

่ ถ
ู ก
ู ฆ่า และ
นึ กไม่ถงึ ว่าเด็กนั่นจะไม่หนี อก ี ซาํ ้ ยังร่ายรํ า
เพลงหมัดทีพ ่ ลิว้ ไหวขึน้ มา จึงถือดาบโจมตี
ออกไปในทันที…

สว่ นทีด
่ ้านหน้านัน
้

่ นตัว
“บอกมา! นังเด็กเหลือขอนั่นไปซอ
ทีไ่ หนแล้ว?”

เขาใชเ้ ท้าข้างหนึ่ งเหยียบตรงหน้าอก

กวนสห ี ลิน
่ ทันใดนัน ้ ในปากก็มเี ลือดเอ่อล้น
ออกมาอีกครั ง้ ร้องอูอ ้ ีใ้ นลําคอ ไม่ยอม
ปริ ปาก เพียงใชด ้ วงตาถลึงมองเขาอย่าง
เกรีย
้ วกราด

่ื หรอก ว่าจะ
“พาเขากลับไป! ข้าไม่เชอ
ง้างปากเขาไม่ได้!”

ท่านผูน ้ ํ าตระกูลสวี่เอ่ยด้วยนํ ้าเสย ี งทุม

้
เข้ม เห็นองครั์ กษสองนายที
์ ไ่ ล่ตามเด็กหนุ่ ม
ไปยังไม่กลับมา ก็ขมวดคิว้ อย่างอดไม่ได้
“เกิดอะไรขึน ้ ? แค่คนธรรมดาไร้วรยุทธคน ์
เดียวก็ยงั จับไม่ได้รึ? จับไม่ได้ก็ฆา่ ทิง้ ซะ! ไม่
ต้องรักษาชวี ต ิ มัน!”
…………………………………….
 № 90 หนีเอาตัวรอด!
เวลานี ้ มีองครักษชุ์ ดดํานายหนึ่ งเร่งรีบ
วิง่ มา “ท่านผูนํ้ าตระกูลขอรับ พีน
่ อ้ งสองนาย
ของพวกเราถูกฆ่า เด็กหนุ่ มคนนัน ้ หนี ไปแล้ว
ขอรับ!”

“อะไรนะ? ถูกคนทีไ่ ม่วรยุทธฆ่์ ารึ?”

นํ า้ เสยี งยกสูงขึน
้ เล็กน้อย มีความโมโห
โกรธา เขาก้าวยาวเดินไปประตูหลัง เป็ นตาม
คาดคิด เห็นองครักษสองนายล้มนอนแน่
์ น่ิ ง
อยูบ
่ นพืน ้ คนหนึ่ งถูกฟั นคอ สว่ นอีกคนถูก
กระบีแ่ ทงเข้ากลางอก

่ นี ้ สห
เห็นเชน ี น้าเขามืดลงน้อยๆ กําหมัด
ขึน
้ แน่ น “ดีมาก! ไม่นึกเลยว่าแค่เด็กไร้วร
ยุทธคนเดี
์ ยว จะมีฝีมือมากถึงขนาดฆ่าคน
ของข้าได้!”

ชายชราที่ตามหลังมาลูบเคราครุ่ นคิด
‘เห็นชด ั ๆ ว่าไม่มวี รยุทธ ์ กลับสามารถสงั หาร
์ หนํ าซาํ ้ นึ กไม่ถงึ ว่าทีแ
ผูมี้ วรยุทธได้ ่ ห่งนี จ
้ ะมี
ปรมาจารยด้านค่ ์ ายกลกระบีด ่ ้วย ดูทา่ บน
กายสาวน้อยผูนั้ น ้ ยังมีความลับอยู!่ ’

เมือ
่ คิดถึงจุดนี ้ ดวงตาทีห
่ รี่ลงน้อยๆ ก็
ฉายแววประกายอย่างรวดเร็ว

“ชายที่ถูกจับกับสาวน้อยผูน
้ ัน
้ มีความ
ั พันธกั์ นเชน
สม ่ ไร?” ชายชรามองถามท่าน
ผูนํ้ าตระกูลสวี่

พอได้ฟังคําถาม ผูน้ ํ าตระกูลสวีจ ่ งึ หัน

หน้ากลับมา กล่าวว่า “ชายผูนั้ น
้ เป็ นลูกชาย
ของตระกูลกวน วงศตระกู ์ ลขันกลางแห่
้ งเมือ
งอวิน ่ แต่ชว่ งก่อนหน้า เล่ากันว่าตายใน
๋ เยวีย
ป่ าเก้าหมอบ ข้าเดาว่าสาวน้อยผูนั้ น ้ คงชว่ ย
เขาไว้ ความสม ั พันธ ์สองคนนี ้ ไม่เลวเลย
เหมือนจะเรียกกันเป็ นพีเ่ ป็ นน้อง”

ี ขนาดนี ้ หากนางรูว้ า่ ชายผูนี้ ถ

“พูดเสย ้ ก
ู
จับ คงจะโผล่หวั มาแน่ ละ่ ส?ิ ”

“อืม” ผูนํ้ าตระกูลสวีพ ่ ยักหน้า ตอนนี ้

สห ี น้าถึงจะผ่อนคลาย “ปล่อยให้เด็กหนุ่ มนั่น
หนี กด ็ ี ทีเ่ ขาหนี ก็คงไปหาสาวน้อยนั่นเพือ ่
บอกว่าเขาถูกจับ ข้าไม่เชอ ่ื หรอก ว่ากวนสหี
ลิน
่ อยูใ่ นมือข้าแล้วนางจะไม่มา!”

ชายชราขมวดคิว้ น้อยๆ เอ่ยถามเสย ี ง

เคร่งขรึม “หากตระกูลกวนรูว้ า่ เขาอยูใ่ นมือ
ท่าน จะไม่เคลือ
่ นไหวอะไรเลยรึ?”
 “เหอะ จะเป็ นไปได้เชน ่ ไรเล่า? เจ้ากวน
สหี ลิน
่ นี่ เป็ นเด็กทีถ
่ ก
ู ทิง้ จากบ้านตระกูลกวน
คูห่ มันก็
้ ถก ู พีช
่ ายแย่งไป แค่คนคนหนึ่ งทีถ ่ ก
ู
ตระกูลปล่อยปะละเลย ใครจะไปสนใจว่าเขา
เป็ นหรือตาย?”

“งันก็
้ ดี ตราบใดทีย ่ งั ไม่ลอ
่ สาวน้อยนั่น
ออกมา เขายังตายไม่ได้ และไม่ควรเกิด
ปั ญหาอะไรขึน้ ด้วย” ชายชรากําชบ ั เสย
ี งเข้ม

ได้ยนิ คําพูดนี ้ ผูน ้ ํ าตระกูลสวีก

่ ไ็ หวใจ
น้อยๆ จึงมองชายชราด้วยความสงสยั อยูบ ่ ้าง
“ท่านผูอาวุ
้ โส ท่านเป็ นยอดฝี มือด้านค่ายกล
กระบี่ ไยจึงสนใจค่ายกลกระบีอ ่ น
ั เปราะบาง
ของแม่หนู นอ้ ยนี่ เล่า?”

ชายชราชาํ เลืองมองเขาแวบหนึ่ ง สห
ี น้า
มืดขรึมเล็กน้อย “เรื่องของกระผม ท่านผูนํ้ า
ตระกูลสวีอ ่ ย่าได้สงสยั และอย่าได้ยุง่ นักจะดี
กว่า จงรูไ้ ว้เถิด คนยิง่ รูม
้ ากเท่าไหร่ ยิง่ ตาย
เร็วเท่านัน
้ !”

ถูกพูดขนาดนี ้ ผูนํ้ าตระกูลสวีจ

่ งึ ไม่กล้า
ถามให้มากความอีก อันทีจ ่ ริงฐานะของชาย
่ เ่ี ขาจะขัดใจได้
ชราก็ไม่ใชท

สว่ นอีกด้านหนึ่ ง

เหลิ่งหวาที่หนี ออกมาหลบหอบหายใจ
อยูใ่ นตรอก บนตัวเต็มไปด้วยเลือด ทีม ่ ท
ี งั ้
ของเขา และขององครักษที์ ถ ่ ก
ู ฆ่าตาย

เป็ นครั ง้ แรกที่ ฆ่ า คน กับ เหตุ ก ารณ ์

อันตรายก่อนหน้าเขาไม่คด ิ มากนัก ทว่าเวลา
นี ้ร่างกายกลับสน ั่ เทิม
้ อยู่นอ้ ยๆ มีความนึ ก
กลัวในภายหลัง อารมณ ์ก็ยากทีจ ่ ะสงบลงได้
 ่ นตัวอยูใ่ นตรอกสก
ซอ ั พัก เห็นรอบด้าน
ไม่มก
ี ารเคลือ ่ นไหว คนพวกนัน ้ ก็ไม่ตามมา
เขาถึ ง จะกัด ฟั นหยัด กํา แพงลุ ก ยื น ขึ น
้ มา
อาศยั คํา่ คืนมืดมิดเดินทางไปยังเวิง้ สวนท้อ

เขารู ว้ ่าอีกตัวตนหนึ่ งของนายท่านคือ

ภูตหมอ มีความเกีย ่ วพันกับตลาดมืด แต่ตอน
นี ก
้ ลับไม่อาจไปทีต ่ ลาดมืดได้ เพราะทีผ ่ า่ น
มาล้วนเป็ นพีส ่ าวเขาทีไ่ ปตลาดมืด ยิง่ ไม่ต ้อง
พูดถึงที่คนพวกนั น ้ ไม่รูจ
้ ก
ั เขา ต่อให้เขา
เข้าไปได้จริงๆ ก็เกรงว่าจะทําให้กลายเป็ น
เรื่องใหญ่ และเปิ ดเผยถึงตัวตนนายท่าน

บาดแผลบนหลัง มีเ ลือ ดไหลอย่ า งไม่

อาจพันแผลไว้ได้ ความเปี ยกแฉะชโลมอยู่
บนร่าง ทุกก้าวทีเ่ ดินล้วนดึงบาดแผลให้เจ็บ
ทําให้เขาทีร่ ่างกายอ่อนแอเป็ นทุนเดิม ยิง่ มี
สหี น้าซด
ี เผือด ถึงเป็ นเชน
่ นี ้ ก็ยงั คงกัดฟั น
เดินไป…
 № 91 ขอความช่วยเหลือกลางดึก!

่ ้องฟ้ าใกล้สว่าง ผืนฟ้ ายังมีสเี ทา

ยามทีท
หม่นๆ องครักษ ์ตลาดมืดที่เฝ้ าป่ าต่างลาด
ตระเวนภูเขาพลางพูดคุยกัน เมือ ่ มาถึงด้าน
หน้า ขณะทีเ่ ห็นเงาร่างหนึ่ งล้มลุกคลุกคลาน
มาทางด้านนี ้ พวกเขาต่างมองกันเป็ นตา
เดียว แล้วรี บก้าวเดินไปด้านหน้า ตะโกน
ี งดัง
เสย

“ใครน่ ะ!”

เหลิง่ หวาฝื นหยัดร่ างอันหนั กอึง้ เดินไป

ด้านหน้าทีละก้าวๆ ร่างกายเซล้มลงเล็กน้อย
ก่อนจะตะเกียดตะกายลุกขึน ้ มาอีก แผลที่
หลังเหมือนเลือดถูกแชแ ่ ข็งไว้ ไร้ซ่ึงความ
รูส ึ เท้าก็หนักมาก ทุกก้าวทีเ่ ดินล้วนยาก
้ ก
ลําบากนัก ภาพตรงหน้าก็คอ
่ ยๆ พร่ามัว

เมื่อเห็นคนที่คอยลาดตระเวนยามดึก
ขาก็สน ั่ ล้มลงไปอีกครัง้ เขายื่นมือปริ ปาก
ด้วยคอแห้งผาก “พาข้า พาข้าไปพบเหลิง่ เห
ลิง่ ซวง นาง นางเป็ นพีส
่ าวข้า”

ี งเขาชา่ งอ่อนรวยริน แต่องครักษ ์

นํ า้ เสย
ตลาดมืดยังคงได้ยินชด ั เจน

น้องชายเหลิง่ ซวงรึ?

ในดวงตาพวกเขาฉายแววแปลกใจ คน
หนึ่ งออกหน้ า ตรวจดู บ าดแผล อี ก คนก็
พรวดพราดไปด้านในอย่างรวดเร็ว ไม่วา่ จะ
จริ งหรื อเท็จ ก็ตอ
้ งรายงานเหลิ่งซวงก่อน
ค่อยว่ากัน

“เจ้าว่าใครนะ? น้องชายข้ารึ?”
 เหลิง่ หวาทีไ่ ด้ยน ี งสน
ิ เสย ั่ กระดิง่ จึงออก
จากค่ายกลกระบีม ่ าตรวจดู หลังจากฟั งคํา
พูดของหัวหน้ากององครักษตลาดมื ์ ด หัวใจ
ก็เต้นแรง “ตอนนี ค ้ นเล่า? อยูท ่ ไ่ี หน? พาข้า
ไปดูเร็ว!”

อาหวาควรจะอยูใ่ นเรือนกับคุณชาย จะ
มาทีน
่ ่ี ได้อย่างไร? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึน
้ ?

ขณะทีเ่ หลิง่ ซวงรีบร้อนมา เมือ ่ เห็นเหลิง่

หวาทีท ่ วั่ ตัวเต็มไปด้วยเลือด สห ี น้าก็เปลีย
่ น
ไปยกใหญ่ เสือ ้ ผ้าสีฟ้าอ่อนบนตัวถูกย้อม
เป็ นชุดสเี ลือด เห็นแล้วใจสน ั่ สะท้านไปชวั่
ขณะ

“อาหวา!”

ี งสน
นางเรียกเสย ั่ อยากเข้าไปพยุงเขา
ไว้ แต่กลับไม่รูต
้ ้องเริ่มยังไงดี จึงทําได้เพียง
ตะโกนเสย ี งร้อนรน “เร็วเข้า! รีบพาเขาเข้า
มา!”

หัว หน้ า องครั ก ษ ์กับ องครั ก ษ ์อี ก คนที่

ประคองเหลิ่งหวาไว้เดินตามอยูด ่ า้ นหลังเห
ลิง่ ซวง เมือ ่ มาถึงหน้าต้นท้อค่ายอาคม ทัง้
สองก็คด ิ ว่ารอบนี อ้ าจจะได้ลองเข้าไปดูด ้าน
ใน ใครก็คาดไม่ถงึ ว่าเหลิง่ ซวงด้านหน้ากลับ
หยุดฝี เท้าลง

“สง่ เขามาให้ข้า”

นางเดินหน้าเข้าไปพยุงรับเหลิง่ หวาจาก
ใ น มื อ ข อ ง อ ง ค รั ก ษ ท
์ ั ้ง ส อ ง น า ย อ ย่ า ง
ระมัดระวัง ก่อนจะเดินเข้าต้นท้อค่ายอาคม
ไปทีละก้าวๆ ไม่นานนัก เงาร่างทังสองก็ ้ หาย
ลับไปในค่ายอาคม
 “ด้านในนัน ้ มีความลับอะไรกันแน่ ? พวก
เราเฝ้ าอยูต
่ รงนี ใ้ กล้จะหนึ่ งเดือนแล้ว แม้แต่
ด้านในกลับไม่เคยเข้าไป พอลองทบทวนดู ก็
ไม่ชอบใจเลยจริงๆ”

องครักษตลาดมื
์ ี งเบา ในใจ
ดพึมพําเสย
แสนจะอยากรูเ้ รื่องด้านในนัน
้ โดยเฉพาะคน
ทีพ
่ าํ นักอยู่

หัวหน้ากององครั กษ ์ตลาดมืดมองไป
ด้านในอย่างมีความนัย แล้วดึงสายตากลับมา
มององครักษผู์ นั้ น้ เอ่ยเสยี งเข้มว่า “เจ้าเป็ น
องครั กษ ์ตลาดมืดมาก็ไม่ใช่แค่วน ั สองวัน
ต้องรูก้ ฎระเบียบของพวกเราอยู่ ทีไ่ ม่ควรรูก ้ ็
ไม่ต ้องถามให้มากความ อย่าได้อยากรูอ ้ ยาก
เห็น มิเชน่ นัน
้ มันไม่เป็ นผลดีกบั เจ้าแน่ ”

“ขอรับ” ถูกหัวหน้าสงั่ สองซ่ึงๆ หน้า

องครักษผู์ นั้ น
้ จึงรีบร้อนก้มหัวขานรับ

ส่วนด้านใน เหลิ่งซวงพาเหลิ่งหวาที่
หมดสติเข้าไปในห้อง ตรวจดูบาดแผลเสย ี
ก่อน ค่อยพันแผลไปอย่างง่ายๆ ถึงจะรีบปรี่
มายังหน้าห้องเฟิ่ งจิว่ ก่อนจะเคาะทีป
่ ระตู

ี งนาง
“นายท่าน นายท่านเจ้าคะ” นํ า้ เสย
ทังร้
้ อนรนและตืน ่ ตระหนกอยูน่ ิ ดหน่ อย

หลังจากได้ยน ี ง เฟิ่ งจิว่ ทีห

ิ เสย ่ ลับสนิ ท
อยูใ่ นห้องก็ลม
ื ตาขึน
้ สวมเสอ ื ้ คลุมแล้วเปิ ด
ประตู “อะไรรึ?”

ี งเธอมีความงัวเงียอยูบ
นํ า้ เสย ่ างสว่ น แต่
แววตากลับไม่งว่ งเลยสก ั นิ ด เพราะเธอรู ้ ถ้า
ไม่เกิดเรื่องด่วนอะไรขึน ้ เหลิง่ ซวงคงไม่มา
เคาะประตูตงแต่ ั ้ ฟ้ายังไม่สาง
 “นายท่านเจ้าคะ อาหวามา บนตัวมีเลือด
เต็มไปหมด คนก็หมดสติไปแล้ว เกรงว่าทาง
คุณชายด้านนัน้ จะเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”

ได้ยินคําพูดนี ้ หัวใจเฟิ่ งจิ่วก็แทบร่ วง

“เขาอยูไ่ หน? พาข้าไปดูส”ิ
…………………………………….
 № 92 ขัดขวางการเข้าสู่ขั้นสูง!
เหลิง่ ซวงนํ าเขามาไว้ในห้องตัวเอง เมือ ่
เข้าประตู เฟิ่ งจิว่ ก็ได้กลิน
่ คาวเลือดคละคลุง้
อยูใ่ นอากาศ มาถึงข้างเตียง เห็นว่าเสอ ื ้ ท่อน
บนของเหลิง่ หวาถูกถอดไปแล้ว และกําลัง
นอนฟุบอยู่ ใบหน้าขาวซีดหันไปด้านนอ
กน้อยๆ

พอมองรอยกระบี่ลากยาวบนหลังเขา
แววตาเฟิ่ งจิว่ ก็มด
ื ลงเล็กน้อย ก่อนจะยืน
่ มือ
ี จร
คลําชพ

เหลิง่ ซวงทีต
่ ด
ิ ตามอยูข
่ ้างกาย ในดวงตา
มีแววความกระวนกระวายทีย ่ ากจะปิ ดบัง เอ่ย
ว่า “แผลบนหลังอาหวาค่อนข้างหนัก แผล
หลายรอยด้านหน้าเป็ นแค่รอยขีดข่วนบนผิว
ตอนทีข ่ า้ ประคองเขาเข้ามา เลือดบนปาก
แผลก็แข็งตัวแล้ว เรี ยกยังไงก็ไม่ฟื้นเลย
เจ้าค่ะ”

หลังจากเฟิ่ งจิว่ คลําชพี จร สายตาก็จบ ั

จ้องบนเท้าเขา เห็นรองเท้ายังไม่ถอดออก
แต่บริเวณนิ ว้ เท้ากลับมีเลือดไหลอยู่ ซํา้ ยัง
หลุดลุย
่ เป็ นรูเล็กๆ หลายรู

มือเธอยืน ่ เข้าไปในแขนเสอ ื ้ สองนิ ว้ คีบ

เม็ดยาสน ี ํ า้ ตาลยัดใสป่ ากเหลิง่ หวา แล้วยืน ่
ยาขวดหนึ่ งให้เหลิ่งซวง กล่าวว่า “ถอด
รองเท้าที ทําความสะอาดแผลทีเ่ ท้าเขาเสย ี
หน่ อย”

“เจ้าค่ะ”
 เหลิง่ ซวงรีบรับยาทีน
่ างยืน่ มา แล้วค่อย
ถอดรองเท้าของเหลิ่งหวาออกด้วยความ
ระมัดระวัง ขณะทีเ่ ห็นสองเท้าผิวหนังหลุด
่ เลือดไหลซิบ เพียงรูส
ลุย ึ รอบดวงตาร้อน
้ ก
ผ่าว และนํ ้าตาก็ร่วงลงมาอย่างไม่อาจหัก
ห้ามได้

เห็น เช่น นี ้ เฟิ่ งจิ่ว จึง เอ่ ย เสีย งเนิ บว่า

“บาดแผลบนหลังเขาไม่ใชแ ่ ค่ถากๆ ยังดีท่ี
เลือดแข็งอยูต ่ รงปากแผล ไม่งนจากที ั้ น
่ ั่นมา
่ ่ี เกือบส่ช
ถึงทีน ี วั่ ยามเลือดก็แห้งไปนานแล้ว
สว่ นแผลที่เท้าเป็ นแค่แผลภายนอก ทายา
ผ่านไปสองวันก็หาย คงไม่มอ ี น ั ตรายอะไร
หรอก”

ตอนนี ้เธอพะวงพี่ชายคนข้างกายผูน ้ ัน
้
มากกว่า เหลิง่ หวาหมดสติ จึงไม่รูว้ า่ เกิดเรื่อง
อะไรขึน
้ กันแน่ ?

หลังจากได้ยินคําพูดนาง ใจทีก
่ าํ ลังเป็ น
กังวลของเหลิง่ ซวงถึงจะวางใจลงได้

พอชว่ ยน้องชายพันแผลเรี ยบร้อยแล้ว

ถึงจะสงั เกตว่านายท่านไม่ได้อยูใ่ นห้อง จึง
ลุกขึน
้ เดินออกไป เห็นนางยืนอยูใ่ นลานบ้าน
ก็ถามว่า “นายท่าน จะให้ข้ากลับไปไถ่ถาม
ข่าวคราวสก ั หน่ อยไหมเจ้าคะ?”

เฟิ่ งจิว่ สายหัว “ไม่ต ้องหรอก รอเหลิง่

หวาฟื ้ นขึน ้ มาก่อน เรื่องทีเ่ กิดขึน
้ เมือ
่ คืนไม่มี
ใครรูด
้ ย ี ง่ิ กว่าเขาแล้ว”

“นายท่านอย่าได้เป็ นกังวล คุณชายต้อง

ไม่เป็ นอะไรแน่ เจ้าค่ะ”

“อืม” เธอพยักหน้า เอ่ยว่า “เหลิง่ หวาตืน

่
แล้วค่อยมาบอกข้า” ถึงจะสาวเท้าก้าวกลับ
ห้อง

เมือ
่ เข้าห้องมา เธอแวบตัวเข้าไปในห้วง
มิติ เพียงพลิกมือ ยาเม็ดหนึ่ งก็ปรากฏบน
ฝ่ ามือ

นี่ คือเม็ดยาที่ช่วยเธอยกระดับวรยุทธ ์
พลังเร้นลับได้ แต่อน ั ทีจ่ ริง นี่ เป็ นครัง้ แรกที่
ปรับปรุงยา จึงไม่รูว้ า่ ฤทธิ ์ยานี แ้ รงแค่ไหน?
จะมีผลข้างเคียงอืน่ ๆ หรือไม่? ด้วยเหตุนี้ แม้
เธอจะพัฒนายาออกมา แต่กลับไม่เคยทาน
มาโดยตลอด

หงสไฟน้์ อยในห้วงมิติเห็นนางจ้องยา
เม็ดนัน้ ในมือ ไม่รูว้ า่ กําลังคิดอะไร จึงก้าวขา
ั ้ กๆ เดินเข้าไป เอ่ยถามด้วยนํ า้ เสย
สนเล็ ี งนุ่ ม
นวลทีม ี วามสงสยั “เป็ นเชน
่ ค ่ ไรเล่า?”
 “ ข้ า อ ย า ก จ ะ รี บ รุ ด ใ ห้ ถึ ง ร ะ ดั บ
ปรมาจารยนั์ กรบพลังเร้นลับขันสู ้ งสุด” เธอ
กุมเม็ดยาในมือ พลางกล่าวด้วยเสียงทุม ้
น้อยๆ

์
พอหงส ไฟน้ อ ยได้ยิ น ทัน ใดนั ้น ก็
ถลึงตาเบิกกว้างและพูดเจือ
้ ยแจ้วอยูค
่ รู่หนึ่ ง

“เจ้าบ้าไปแล้ว! ตอนนี ้เพิง่ จะถึงระดับ

ปรมาจารย ์นั กรบพลังเร้นลับขันกลางที ้ ส
่ าม
วรยุทธยิ์ ่งสูงขึน้ ก็ย่งิ สามารถเข้าถึงระดับได้
เจ้าอยากเข้าสูข ่ นสู
ั ้ งสุด แม้จะมีจวนภูตใน
ห้วงมิติ เจ้าก็ตอ ้ งใชเ้ วลากว่าครึ่ งปี ถึงจะ
ทําได้ จะรีบรุดขึน ้ ขันสู
้ ง หากเกิดเหตุไม่คาด
ฝั นอะไรเข้า สูญเสย ี วรยุทธในตั
์ วก็เรื่องหนึ่ ง
ทีร่ า้ ยแรงคือแม้แต่ชวี ต ิ ก็ไม่อาจรักษาไว้ เจ้า
รูบ
้ ้างหรือไม่!”
 เห็นนางไม่ตอบโต้อะไรเลยสก ั นิ ด จึง
จ้องมองเม็ดยาในมือ รีบร้อนกล่าวอีกว่า “ยัง
มีอีกนะ! พลังเร้นลับกับศิลปะการต่อสูไ้ ม่
อาจขาดกัน พลังเร้นลับแข็งแกร่งขึน ้ หนึ่ งขัน
้
หากศล ิ ปะการต่อสูไม่
้ อาจเข้าถึงแก่นแท้ ถึง
มีเพียงวรยุทธ ์พลังเร้นลับก็ไม่มีประโยชน ์
เจ้ารูห
้ รือไม่เล่า?”

ี ลิน
“กวนสห ่ มีอน
ั ตราย”

เธอหลับตาลง “เขาเป็ นพีช

่ ายข้า จะไม่
แยแสเขาไม่ได้”
 № 93 ที่แท้ก็ร้ายกาจยิ่งนัก!
้ ไม่ควรเอาชวี ต
“งันเจ้าก็ ิ มาเดิมพัน!”

หงสไฟน้์ อยถลึงตามอง ใบหน้าเล็กอ้วน

ท้วมเป่ าแก้มป่ อง “หากเจ้าเข้าขันสู
้ งแล้วเกิด
ั เิ หตุอะไรเข้า ใครจะไปชว่ ยเขา?”
อุบต

“แม้ว รยุ ท ธ ์ข้า ในตอนนี ้ จ ะสามารถ

จัดการกับผูฝ ้ ึ กเซียนระดับปรมาจารย ์ขัน ้
สูงสุดได้ แต่ข ้ากังวลว่าเมือ ่ ถึงเวลา หากพละ
กํา ลั ง อี ก ฝ่ ายเหนื อกว่ า นี ้ จํา ต้อ งเกิ ด
สถานการณ ์ทีไ่ ม่อาจถอยกลับได้แน่ ”

ี งเธอชะงักเล็กน้อย ครุ่นคิดนิ ดๆ
นํ า้ เสย
ว่า “หนํ าซาํ ้ ข้าวางค่ายกลกระบีไ่ ว้ในเรือน
หากไม่ใชน ่ ักวางค่ายกลก็ไม่มท
ี างแก้ออกได้
แน่ ดังนัน้ ถึงเหลิง่ หวาจะยังไม่ฟื้นขึน ้ มาบอก
เรื่องทังหมด
้ ข้าก็รูว้ า่ เรื่องครัง้ นี น
้ ัน
้ แตกต่าง
ออกไป ศต ั รู ท่ีขา้ จะเผชิญต้องแข็งแกร่ ง
มาก”

“ก็ได้ๆ เจ้าอย่ากินยานั่ นเลย ถึงเวลา

้ ไหวจริงๆ จะให้ดีกใ็ ห้ข้าชว่ ยเจ้า
หากเจ้าสูไม่
เป็ นพอ”

เมือ
่ ฟั งคําพูดนี ้ สายตาเฟิ่ งจิว่ ก็จบั จ้อง
บนเรือนร่างเล็กๆ นั่นด้วยความสงสย ั ต่อคํา
พูดเขาทีไ่ ม่อาจปิ ดบัง

“เจ้าเด็กน้อย ถึงเจ้าเป็ นสต ั ว ์เทวะใน

ตํานาน แต่อน ั ทีจ
่ ริงตอนนี ก ้ เ็ ป็ นเพียงวัยเด็ก
ซํา้ ยังรูปลักษณ ์เชน ่ มนุ ษย ์เด็กน้อยสามขวบ
หากเป็ นคนทีแ ้ ไหว เจ้าจะทํา
่ ม้แต่ข ้าก็ยงั สูไม่
อะไรได้เล่า?”
 เอาเถอะ! แต่ไหนแต่ไรเธอก็คด ิ ว่าเด็ก
น้อยแขนขาสนตั ั ้ วอ้วนจํา้ มํา่ ราวกับตุก ๊ ตานํ า
้
โชคนี ไ้ ม่เห็นมีกาํ ลังต่อสูอะไร ทีจ
่ ริงแล้ว เขา
ยังไม่โตเลยไม่ใชห ่ รือ?

ถ้าเจอกับผูแข็ ่ ม้แต่เธอยังสูไ้ ม่
้ งแกร่งทีแ
่ื หรอกว่าเขามีฝีมือพอ
ไหวเข้าจริงๆ ก็ไม่เชอ
จะชว่ ยได้

์
ทว่ า หงส ไฟน้ อ ยพอฟั งคํา พู ด นี ้ ก็ ไ ม่
ชอบใจนั ก สองแขนเล็กๆ ยกขึน ้ กอดอก
บันท้ายหย่
้ อนลงนั่งบนพืน้ แล้วถลึงมองนาง
ด้วยแววตาขุน ่ เคือง “เจ้าดูถก
ู กันให้นอ ้ ยๆ
หน่ อย! ข้าไม่ไร้ประโยชน ์เหมือนเด็กทารก
มนุ ษยอายุ
์ สามขวบของพวกเจ้า ข้าแข็งแกร่ง
มากนะ!”

เขาเน้นยํา้ อีกครัง้ แม้เฟิ่ งจิว่ จะไม่คด

ิ ว่า
คําพูดเขาเป็ นความจริงก็ตาม

“นายท่าน อาหวาฟื ้ นแล้วเจ้าค่ะ”

ี งเหลิง่ ซวงดังลอยมา
ด้านนอกมีเสย

พอเฟิ่ งจิว่ ในห้วงมิตไิ ด้ยิน ก็มองเม็ดยา

ในมือแวบหนึ่ ง คิดแล้วคิดอีก จึงเก็บมันขึน ้
มา ก่อนจะกําชบ ั ว่า “เจ้าอยูฝ่ ึ กฝนวิชาด้าน
ในนี อ
้ ย่างว่าง่ายไปเถิด” ขณะทีพ ่ ด
ู ถึงจะ
แวบตัวออกจากห้วงมิติ

เมื่อเปิ ดประตูหอ
้ งออก ก็เห็นใบหน้า
ระรื่นของเหลิง่ ซวง

“นายท่าน อาหวาฟื ้ นแล้วเจ้าค่ะ”

“อืม” เธอพยักหน้า ถึงจะสาวเท้าก้าว

เดินไปยังห้องของเหลิง่ ซวง
 มาถึ ง ในห้อ ง เห็น เหลิ่ง หวาบนเตีย ง
ลืมตาขึน
้ มาแล้ว พอเห็นเธอมาจึงคิดจะลุก
ขึน
้ แต่ก็โดนเธอกดไว้ “บนตัวเจ้ามีแผล
นอนไปดีกว่านะ”

“นายท่านขอรับ คุณชายถูกจับไปแล้ว”
นํ า้ เสยี งเขาอ่อนรวยรินนัก แต่ดข
ี น
ึ ้ กว่าก่อน
หน้านี ม ้ าก

“รูร้ ึวา่ คนพวกนัน้ เป็ นใคร?” เธอแอบเดา

แค่ถก
ู จับก็ยงั ดี ไม่ถก
ู ฆ่าเป็ นพอ

“ชายวัยกลางคนนั่ นบอกว่าเป็ นคนตระ

กูลสวี่ หาว่านายท่านฆ่าลูกชาย น้องชายคน
รอง และยังมีผอาวุ
ู ้ โสอีกสองท่านของเขา จึง
จะมาคิดบัญชก ี บ ั นายท่านขอรับ”

พอได้ยน
ิ คําพูดนี ้ เหลิง่ ซวงก็แปลกใจ
น้อยๆ นายท่านฆ่าคนรึ? จะเป็ นไปได้ยังไง?
พละกําลังของนายท่านอย่างมากก็ได้เพียง
ทําทีเป็ นเก่งกาจแต่ไร้ความสามารถ จะฆ่า
คนระดับอาวุโสของตระกูลได้อย่างไรเล่า?

ทว่าเฟิ่ งจิว่ ทีฟ

่ ั งอยู่ แววตากลับเป็ นประ
กายน้อยๆ ในใจนึ กขึน ้ ได้ทันใด ทีแ
่ ท้ก็เป็ น
ตระกูลสวี่

คุณชายรองตระกูลสวี่และคนพวกนั น ้
ล้วนถูกเธอสงั หาร พวกเขารูไ้ ด้ยงั ไงว่าเธอ
เป็ นคนฆ่า? หรื อว่าเจอรู ปวาดภาพเหมือน
จากรางวัลนํ าจับในตลาดมืดนัน ้ จึงคาดเดา
ได้?

“พวกเขาพาคนที่ชาํ นาญค่ายกลกระบี่
ไปด้ว ยหรื อไม่ ? แล้ว เจ้า หนี ออกมาได้
อย่างไร? เล่าให้ข้าฟั งโดยละเอียดทีส”ิ
 “ผูน
้ ํ าตระกูลสวีผ
่ นู ้ ัน
้ พาชายชราชุดเทา
ไปด้วยขอรับ เขาเป็ นคนทําลายค่ายกล สว่ น
ข้า…”

นํ ้ า เสี ย งเขาชะงั ก น้ อ ยๆ เมื่ อ คิ ด ถึ ง

สถานการณ ์ในตอนนัน ้ ก็ยงั คงรูส ึ เหลือเชอ
้ ก ่ื
อยูบ
่ ้าง “นายท่าน ทีแ ่ ท้หมัดไทเก๊กอันพลิว้
ไหวนั่นชา่ งร้ายกาจยิง่ นักขอรับ!”
…………………………………….

!"#$%& 01
 № 94 ถูกทรมาน!
“ตอนนั ้ น ข้า แทบจะโต้ก ลั บ ไปตาม
ั ชาตญาณ หากไม่ใชเ่ พราะหมัดไทเก๊กที่
สญ
นายท่านสอนสงั่ เดาว่าคงตายอยูใ่ ต้คมกระบี่
ของสองคนนัน ้ แล้วขอรับ”

นึ กถึงตรงนี ้ ในใจเขายังคงมีความหวาด
กลัวในภายหลัง อันทีจ ่ ริง ชวี ต
ิ ก่อนหน้านี ้ ก็มี
พี่ ส าวคอยปกป้ องมาตลอด ร่ า งกายยั ง
อ่อนแอ ป่ วยติดเตียงมาตลอดปี เรื่องอย่าง
เชน ่ ในคืนนัน ้ ทีผ
่ า่ นมาก็ไม่กล้านึ กฝั น

ทว่า หลังจากผ่านคืนนัน ้ มา ความคิดอัน

เดือดพล่านกลับเป็ นรูปเป็ นร่างอยูใ่ นหัวใจ

เขาต้องฝึ กฝนวิชาบ้าง! แม้จะไม่อาจ

เทียบกับพีส่ าว ก็ยงั ต้องฝึ กฝน! เมือ ่
่ เป็ นเชน
นี ้ จะไม่ตอ้ งให้คนอืน่ คอยปกป้ อง หนํ าซํา้
หากเกิ ด เรื่ องอะไรขึ น ้ จริ ง ๆ ก็ ส ามารถ
ปกป้ องพวกเขาได้

เมือ
่ ฟั งคําพูดเขาเรี ยบร้อย เหลิง่ ซวงก็
หันมองนายท่านอย่างอดไม่ได้ ในใจรู ส ้ ึก
เหลือเชอ ่ื เล็กน้อย

่ ายท่านฝึ กฝนใชโ้ ต้ตอบศต

หมัดทีน ั รูได้
ด้วยรึ?

ตลอดมานางคิดว่านายท่านนั น ้ ฝึ กฝน
เพือ่ ออกกําลังแขนขา นึ กไม่ถงึ ว่ารอบนี ้ จะ
่ ว่ ยอาหวาไว้
เป็ นหมัดไทเก๊กนั่นทีช

หลังจากฟั งคําพูดเขาจบ เธอก็พยักหน้า

ั ว่า “เจ้ารักษาแผลดีๆ ไม่ต ้องคิดเรื่อง
กําชบ
อืน
่ ” ก่อนจะหันตัวเดินออกไปด้านนอก

เหลิง่ ซวงตามออกมา เห็นนางยืนอยูใ่ น

ลานบ้าน จึงเอ่ยถาม “นายท่าน จากนี ไ้ ปพวก
เราจะทําเชน ่ ไรเจ้าคะ?”

ี หน่ อย เจ้าอยูด
“ข้าจะกลับไปเสย ่ แ
ู ลทีน
่ ่ี
ดีๆ ก็พอ”

“นายท่านคิดจะไปชว่ ยคุณชายคนเดียว
รึเจ้าคะ?”

นางตกตะลึงเล็กน้อย จากนั น ้ จึงพูด

อย่างกังวลใจ “กําลังของคนพวกนัน ้ แม้แต่
คุณชายก็ยงั ไม่ใช่ค่ต
ู ่อสู ้ หากนายท่านไป
คงจะไม่…”

โยนตัวเองลงตาข่าย? ประโยคนี ไ้ ม่ได้

พูดออกมา ในสายตานาง แม้นายท่านจะ
ฝึ กฝนหมัดไทเก๊กเสย ี จนคล่องแคล่ว ก็ยงั
ไม่ใชค ่ ต
ู่ อ ้
่ สูของผู
นํ้ าตระกูลอย่างแน่ นอน ยิง่
กว่านัน ้ นางแค่ตวั คนเดียว แต่อก ี ฝ่ ายกลับมี
มาทังวงศ
้ ์
ตระกู
ล

ไม่ตอ
้ งพูดถึงความต่างด้านพละกําลัง
จํานวนคนก็แตกต่างกันมากเกินไป นางจะ
ปล่อยให้นายท่านไปตายได้อย่างไรเล่า?

“เรื่องพวกนัน ้ เจ้าไม่ต ้องกังวล ทําเรื่องที่

ข้ากําชบั ไว้ให้ดีกพ็ อ”

เธอหันตัวกลับห้อง เปลีย
่ นสวมชุดผูชาย
้
สวมหน้ากากสท ี องลายดอกลําโพง กลิน่ อาย
ทัว่ ร่างก็เหมือนจะเปลีย
่ นตามไปด้วย

เป็ นกลิน
่ อายทีร่ ุนแรง เฉื่ อยชา และมี
ความลึกลับ อันตรายราวกับท่านชายแห่ง
รัตติกาล สด ั ส่วนบนร่ างถูกผูกรัดไว้เสมอ
ท่าทางทีเ่ ก็บซอ ่ นไว้ ก็เปิ ดเผยออกมาในชว่ ง
เวลานี ้ ทําให้ผูคนยากที
้ จ
่ ะละสายตา

เธอออกจากเรื อนพุง่ ไปยังด้านนอกป่ า

พลังเร้นลับพรัง่ พรู ย่างก้าวแปรปรวนแปลกๆ
ทําให้เธอรวดเร็วราวกับภูตผีทไ่ี ปมาอย่างไร้
ร่องรอย…

ในคุกใต้ดินบ้านตระกูลสวี่

“ฟิ ้ ว! ผัวะ!”

“อืม
้ !”

ี งตวัดกวัดแกว่งแสม
เสย ้ เี สย
ี งลมดังฟิ ้ วๆ
เมือ
่ แสตี้ ไปแต่ละครัง้ ก็ตามมาด้วยเสย ี งร้อง
ครํ่าครวญดังขึน ้ ระงม กลิน
่ คาวเลือดทีป ่ ะปน
กันหนาแน่ นฟุ้งกระจายอยูใ่ นคุกใต้ดินอันมืด
 ื ้ แฉะ
สลัวและชน

กวนสหี ลิ่นที่มแ ี ผลทัว่ ร่ างถูกผูกตรึ งไว้

บนเสาไม้รูปกางเขน รอยแสบ ้ นตัวต่างทับ
ซอ้ นกันไป เลือดสดไหลลงมาพร้อมหยาด
เหงื่อ ทําให้เสอ ื ้ เปราะเลือดตัวรุ่งริ่ งบนร่ าง
เปี ยกชนื้

ตังแต่
้ ถก ู จับตัวกลับมา แสก็้ หวดไม่เคย
หยุดอยูเ่ ชน่ นี ้ เขาแสนเหนื่ อยล้า แม้แต่เสยี ง
ตะโกนยังร้องไม่ออก ทัว่ ทังร่ ้ างกายเหมือน
ไม่ใชเ่ ขา เจ็บเสย ี จนไร้ความรูส ึ ไม่อาจเงย
้ ก
ศรี ษะขึน้ ได้แล้ว แต่คนทีห ้ บไม่ผอ
่ วดแสกลั ่ น
มือลงเลย ยังคงก่นด่าพลางตวัดแสไป ้

“สาํ หรับพวกเจ้าทีฆ
่ า่ ลูกชายข้า!”

“สาํ หรับพวกเจ้าทีฆ
่ า่ น้องรองข้า!”
 “สาํ หรั บพวกเจ้าที่สังหารผูอ
้ าวุโสทัง้
สอง!”

“และสาํ หรับพวกเจ้าที่เป็ นศต

ั รู กบ
ั ตระ
กูลสวีข
่ ้า!”

องครักษข้างๆ
์ ี ลิน
เห็นว่ากวนสห ่ ห้อยหัว
ก้มลงหมดสติไปด้วยลมหายใจเฮอ ื กสุดท้าย
จึงอดไม่ได้ท่ีจะปริ ป ากอย่ างระแวดระวัง
“ท่านผูนํ้ าตระกูล เขาสลบไปแล้วขอรับ”

“หยิบเอาเหล็กร้อนเผาไฟมา! ลนมันให้
ตืน
่ ทังสดๆ
้ เลย!”
 № 95 เยือนจวนตระกูลสวี่
ยามวิกาล
ั่ ไหว กลับยังคง
องครักษฟั์ งแล้วหัวใจสน
รีบร้อนขานรับ ก่อนจะเดินไปหยิบเหล็กเผา
ไฟร้ อ นจากด้า นหลั ง มายื่ น ให้ท่ า นผู น
้ ํา
ตระกูลอย่างระวัง

“ข้าอยากลองดูนัก ว่ากระดูกเจ้าจะ
ทนทานสกั เพียงใด!”

้ ํ าตระกูลสวี่เอ่ยเสียงทุม
ผูน ้ เข้ม เหล็ก
ร้อนในมือกําลังจะลนลงไปบนร่ างกวนสีห
ลิน
่ เหล็กทีเ่ ผาไฟร้อนนัน ้ ยังมีไอร้อนซา่ ๆ แผ่
ออกมา แม้แต่องครักษด้านข้างก็
์ ไม่กล้าหัน
ไปมอง
 “หยุดนะ!”

ี งทีแ
นํ า้ เสย ่ ฝงไปด้วยแรงกดดันดังลอย
มา ทําให้ทา่ นผูน ้ ํ าตระกูลสวีท
่ ก
่ี าํ ลังจะนาบ
เหล็กร้อนลงไปต้องหยุดมือไว้ทงั ้ อย่างงัน ้
ขมวดคิว้ น้อยๆ พลางหันมองไป

ชายชราชุ ด เทาย่ า งก้า วเดิ น เข้า มา

พอได้กลิน ่ คาวเลือดในคุกใต้ดินนี ้ และยังมี
กวนสห ี ลิน
่ ทีห
่ มดสติไป ก็ขมวดคิว้ ขึน้ พร้อม
ใบหน้ามืดลง ถลึงมองท่านผูน ้ ํ าตระกูลสวี่
ี น้าไม่ชอบใจนัก
ด้วยสห

“คนยังมีประโยชน ์อยู่ หากท่านทําเขา

ตาย สาวน้อยผูนั้ น
้ ไม่มา กระผมจะไปหาใคร
ได้?”

ฟั งคําพูดนี ้ ผูนํ้ าตระกูลสวีก

่ ไ็ ม่พด
ู อะไร
อีก เพียงยื่นเหล็กร้อนสง่ ให้องครักษ ์ข้างๆ
“ท่านผูอ
้ าวุโสไม่ตอ
้ งกังวลไป นั งเด็กเหลือ
ขอนั่นจะมาแน่ นอน!”

ต่อให้ไม่มา เขาก็จะพลิกหาทังเมื้ องอ

วิน
๋ เยวีย
่ ให้นางโผล่หวั ออกมาให้ได้!

เมือ
่ รัตติกาลมาเยือน ในจวนตระกูลสวี่
ยังคงมีแสงโคมสว่างราวกลางวัน ทังด้านใน ้
ด้า นนอกล้ว นมี อ งครั ก ษ ์แต่ ล ะกองลาด
ตระเวนสอดสอ ่ งอยู่ แหฟ้ าตาข่ายดินทีว่ างไว้
แค่สาํ หรับเหยือ ่ ทีอ
่ าจมาเยือนในคํา่ คืนนี ้

เฟิ่ งจิว่ ซ่อนตัวสงั เกตการณ ์อยูใ่ นมุมมืด

เพียงเพือ ่ รอถึงพลบคํา่ จูๆ่ ก็เห็นเงาร่างสด ี าํ
ทีแ
่ สนคุนตา ้ จึงขมวดคิว้ ขึน
้ ร่างสแ ี ดงแวบ
พุง่ ไปยังเงาร่างนัน ้
 เหลิ่งซวงกําลังจะกระโดดขึน ้ กําแพง
ทางเข้าจวนตระกูลสวี่ ทันใดนัน ้ มีมอ ื หนึ่ ง
คว้าเข้าทีไ่ หล่ สว่ นอีกข้างปิ ดปากไว้และลาก
นางไปยังมุมมืด พอจะสูตอบ ้ ี ง
ก็ได้ยินนํ า้ เสย
อันคุนเคยดั
้ งลอยมาเบาๆ

“ข้าเอง”

ในขณะทีป ่ ริปาก เฟิ่ งจิว่ ก็ปล่อยมือออก

แล้วขมวดคิว้ น้อยๆ พลางมองนางทีห ่ มุนหัน
ตัวมา “ข้าให้เจ้าคอยดูแลเวิง้ สวนท้อไม่ใช่
หรือ? ไยจึงมาอยูน ่ ่ี ?”

“นายท่าน?”

ดวงตาเหลิง่ ซวงเป็ นประกายน้อยๆ “ข้า

เป็ นห่วงท่าน ดังนัน
้ จึงตามมาเจ้าค่ะ” ปล่อย
นางมาชว่ ยคนเสย ี เอง จึงยังคงไม่วางใจอยู่
บ้าง ดังนัน ั อาหวาให้ดูแลตัว
้ หลังจากกําชบ
เองดีๆ ก็ตามมาเลย

่ วั !”
“หาเรื่องใสต

ี งเธอเข้มขึน
นํ า้ เสย ้ น้อยๆ “หากข้าไม่รงั ้
เจ้าไว้ คืนนี ค้ งทําข้าเสยี เรื่องเป็ นแน่ ”

ฟั งคําพูดนี ้ เหลิง่ ซวงก็กม้ หน้าลงอย่าง

อดไม่ได้ “ขอโทษเจ้าค่ะ นายท่าน”

“กลับไปเดีย
๋ วนี !้ ”

เมือ ่ นัน
่ ได้ยินเชน ้ นางจึงเงยหน้าขึน้ มา
ทันใด แล้วสา่ ยหน้าอย่างดือ้ รัน
้ “ข้าไม่กลับ
เจ้าค่ะ! ข้าอยากชว่ ยนายท่านชว่ ยคุณชาย!”

“หากเข้าไปแล้ว เจ้าอาจตายได้นะ!”

นางมองนายท่า นด้ว ยแววตายื น หยัด

หนั กแน่ น “ชวี ต
ิ เหลิง่ ซวงเป็ นของนายท่าน
ต่อให้ตาย เหลิง่ ซวงก็ไม่อาจให้นายท่านไป
่ี งอันตรายตัวคนเดียวเจ้าค่ะ!”
เสย

่ นี ้ เฟิ่ งจิว่ ก็มองนางอย่างลึกซงึ ้

ได้ยินเชน
อยูน
่ านนัก ถึงจะละสายตาออกไป “ในเมือ ่
ไม่กลัวตาย ก็ตามมา!”

“เจ้าค่ะ!” นางระรื่นอยูใ่ นใจ ดวงตาเป็ น

ประกายขึน้ มา

เฟิ่ งจิว่ พานางกระโดดขึน

้ ไปหลังกําแพง
อย่างเงียบเชย ี บ แอบในมุมมืด เพียงเห็นก็
มองออกว่าสถานทีร่ อบนอกจวนตระกูลสวีท ่ ่ี
ไม่มอ
ี งครักษลาดตระเวนล้
์ วนมีคา่ ยกลกระบี่
วางไว้ หากอยากจะเข้าไป จําต้องผ่านค่าย
กลนัน้
 “ด้านในมีคา่ ยกลกระบี่ ตามติดข้ามา
ิ ้ สุดคําพูด ก็
ห้ามเดินผิดแม้แต่ก ้าวเดียว” สน
โดดลงด้านล่าง พาเหลิ่งซวงเดินเข้าไปใน
ค่ายกล

และทีด
่ ้านในจวนตระกูลสวี่ บริเวณลาน
บ้าน

ผูน
้ ํ าตระกูลสวีก ่ าํ ลังจิบชาอยู่ เอ่ยถาม
อย่างไม่วางใจเล็กน้อย “ท่านผูอาวุ ้ โส ค่าย
กลกระบีน ่ ัน
้ จะดักจับคนได้จริงๆ รึ? หากนาง
มาแล้วพวกเราจะไม่รูห ้ รือไม่?”

“ไม่มท
ี างหรอก”

ชายชราสา่ ยหัว กล่าวอย่างมัน ่ อกมัน

่ ใจ
“ค่า ยกลกระบี่ข องกระผม ในแคว้น แสง
สุริยน
ั นี ้ไม่มผ
ี ใู ้ ดแก้ได้มาแต่ไหนแต่ไร ขอ
เพียงนางกล้าเข้ามา พวกเราก็ไม่ต ้องลงมือ
นางจําต้องถูกดักจับอยู่ในค่ายกลโดยไม่มี
ทางออกมาได้แน่ !”
…………………………………….
 № 96 ไฟไหม้จวนตระกูลสวี่!
ทว่า ทังสองท่
้ านในเวลานี ก
้ ลับไม่รู ้ ว่า
คนทีก่ ล่าวถึงกันอยู่ ได้เดินออกจากค่ายกล
นัน
้ อย่างปลอดภัยไร้อป ุ สรรค…

เมือ่ ออกจากค่ายกลกระบี่ พวกนางก็พบ

กับองครักษลาดตระเวนกะดึ
์ กกองหนึ่ งทีเ่ ดิน
มา ขณะทีเ่ หลิง่ ซวงยังไม่ทนั ได้หลบ ก็ถก ู
เฟิ่ งจิ่วลากพามาอีกด้านหนึ่ ง เงาร่ างแวบ
ผ่านรวดเร็ วดัง่ สายฟ้ าแลบ ทําให้คนทีล่ าด
ตระเวนกะดึกไม่ได้สงั เกตเลยสก ั นิ ด

ยืนรออยูน
่ ่ิ ง เหลิง่ ซวงตกใจน้อยๆ ก่อน
จะมองนายท่านข้างกายด้วยแววตาทีม ่ ค
ี วาม
่ื ท่วงท่าเชน
เหลือเชอ ่ นั น
้ เดาว่าต่อให้นาง
 ิ ปี ก็ยงั เทียบได้ไม่ตด
ฝึ กฝนวิชาอีกสบ ิ

“ไป!”

เฟิ่ งจิว่ บอกเสย ี งเบา แล้วพานางเดินไป

อีกด้าน ตลอดเสน ้ ทาง ถึงแม้จะพบเจอ
องครักษลาดตระเวนกะดึ
์ กของตระกูลสวีอ่ ยู่
เรื่อยๆ แต่กล ็ ้วนถูกทังสองหลบเลี
้ ย
่ ง จึงไม่
ทําให้พวกเขาไหวตัวทัน

ในทีส
่ ด
ุ เหลิง่ ซวงก็รูถ
้ งึ ความหมายคําพูด
ก่อนหน้าของนายท่าน

รอบนอกด้า นในนี ้ เ ป็ นค่ า ยกลกระบี่

ภายในกลับเห็นองครักษ ์ลาดตระเวนกะดึก
อยูท
่ ก
ุ หนแห่ง หากนางเข้ามาเสย ี เอง เดาว่า
คงถูกพบตัวนานแล้ว

“รออยูต
่ รงนี น
้ ะ”
 หลังจากเฟิ่ งจิว่ ทิง้ คําพูดไว้ ก็พงุ่ ตัวออก
ไปอย่างเงียบงัน ล็อคตัวปิ ดปากองครักษนาย ์
หนึ่ งทีอ
่ ยูท
่ งิ ้ ท้ายหลังสุดลากไปยังมุมมืด รอก
ององครักษนั์ น ้ เดินไปไกล ค่อยเอ่ยถามกด
ี งเบา “กวนสห
เสย ี ลิน
่ อยูท
่ ไ่ี หน?”

องครั กษ ์ผู ้นั้ น เบิ ก ดวงตาอย่ า งตื่ น

ตระหนก ในแววตาร้องขอความเมตตา ก่อน
จะยื่นมือชีไ้ ปยังทิศทางหนึ่ ง ถีบขาคิดจะ
ดิน
้ รนหนี ไป เห็นเชน ่ นี ้ แววตาเฟิ่ งจิ่วเย็น
เยียบ ใชมื้ อหนึ่ งจับหักคอเขา แล้วลากไปทิง้
ไว้ยังมุมมืด

ทังสองออกมาอี
้ กครัง้ มองหาไปตาม
ทิศทางนั น้ พอพบองครักษ ์ลาดตระเวนกะ
ดึกก็หลบเลีย่ ง จนกระทัง่ เมือ
่ มาถึงด้านใน
บริ เวณข้างภูเขาจําลอง เฟิ่ งจิ่วถึงจะหยุด
ฝี เท้าลง

้ ายตามองเป็ นคําถาม ไม่

เหลิง่ ซวงใชส
เข้าใจว่าทําไมนางถึงหยุดลงอย่างกะทันหัน

และทุกที่ดา้ นหน้าที่สายตาเฟิ่ งจิ่วหัน

แฉลบมองไป เห็นทีไ่ กลๆ ตรงด้านข้างภูเขา
จําลองมีองครักษ ์ส่ีนายเฝ้ าอยู่ นอกจากนี ้
มุมมืดบริเวณรอบๆ ยังมีคนซอ ่ นตัวอยูอ
่ ก
ี ไม่
น้อย

แววตาเธอครุ่นคิด รูด ้ วี า่ ตัวเองไม่มท

ี าง
จัดการทัง้ คนในที่แจ้งและที่ลบ ั ได้เพียงชวั่
่ นัน
อึดใจ เชน ้
้ ก็เหลือแค่ใชยาแล้ว

พอพลิกฝ่ ามือ ก็หยิบขวดยาออกมาจาก

ในห้วงมิติ แอบขึน
้ ไปเหนื อลมอย่างเงียบสงัด
อาศยั สายลมยามวิกาลสลัดนํ า้ ยาในมือออก
ไป จากนัน ้ ค่อยรออยูน ่ ่ิ งๆ จนกระทัง่ คนทัง้
ในที่ ลับ ที่ แ จ้ง ต่ า งล้ม กัน ลงไป ถึ ง จะส่ ง
ั ญาณให้เหลิง่ ซวงออกมา
สญ

ิ ้ สุดนํ า้
“เจ้าเฝ้ าไว้ ข้าจะลองเข้าไปดู” สน
ี ง ก็งด
เสย ั เปิ ดประตูหน ิ เดินเข้าไป

พอเข้ามาด้านใน กลิน ่ ทีม

่ ด ื้
ื สลัวและชน
แฉะก็ปะทะโดนใบหน้า กลิน ่ คาวเลือดฉุนกึก
ทําให้เธอขมวดคิว้ แน่ นขึน้ โดยเฉพาะ เมือ ่
้ เหวอะหวะชาํ ้ เลือดชาํ ้ หนองถูก
เห็นคนทีเ่ นื อ
ผูกตรึงไว้บนเสาไม้ ใจยิง่ ร้อนรน ไอกระหาย
เลือดเอ่อล้นไปทัว่ ร่าง

“ท่านพี!่ ”

เธอเรียกเสยี งเบา แต่เขาหมดสติไป จึง

ไม่รูส ึ ตัวแล้ว
้ ก
 เห็นเช่นนี ้ จึงยัดเม็ดยาใส่ในปากเขา
อย่างรวดเร็ว ตัดเชอ ื กปล่อยคนลงมาและพา
ออกไป

“ข้าจะล่อคนไป เจ้าหาโอกาสพาเขา
ออกไปก่อนนะ”

ี ลิ่นอยู่พยัก
เหลิ่งซวงที่ประคองกวนสห
หน้า กล่าวเตือนอย่างไม่วางใจ “นายท่าน
ระวังตัวหน่ อยนะเจ้าคะ”

“อืม รีบไปซะ”

เธอรับปาก พอเห็นพวกเขาเดินไปอีก
ด้าน ถึงจะเบนสายตามาจับจ้องทีเ่ รือนหลัก
ในส่ ว นที่ พ าํ นั ก แววตามี จิ ต สั ง หารอั น
กระหายเลือดเยือกเย็น และนํ า้ เสย ี งทุมตํ
้ า่ ก็
ดังออกมาจากปาก
 “ข้าจะทําให้พวกเจ้ารู ้ ว่าคนแบบไหนไม่
ควรยุแหย่!”

“ไฟไหม้! ไฟไหม้แล้ว! รีบดับไฟเร็ว!”

ท่านผูน ้ ํ าตระกูลสวีก
่ บ
ั ชายชราทีพ ่ ด
ู คุย
กันอยูใ่ นลานบ้าน เมือ ี งเรียกดับไฟ
่ ได้ยินเสย
ดังลอยมาจากด้านนอก ก็พลันลุกยืน “เกิด
อะไรขึน ้ ?”

องครักษ ์นายหนึ่ งท่าทางรี บร้อนเข้ามา

“ท่านผูนํ้ าตระกูล แย่แล้วขอรับ ด้านในจวน
เกิดเพลิงไหม้ขน ึ ้ หลายแห่ง ไฟโหมรุนแรง
มาก ใกล้จะลามมาถึงด้านนี แ ้ ล้วขอรับ!”

พอสองท่านได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไป
ยกใหญ่ ก่ อ นจะพุ่ ง ไปด้า นนอกอย่ า ง
รวดเร็ว…
 № 97 คำสั่งสังหาร!
แต่ขณะทีพ ่ วกเขามาถึงด้านนอก เมือ ่
ท่านผูนํ้ าตระกูลสวีเ่ ห็นเหตุการณ ์ กลับแทบ
จะเป็ นลมล้มไป

จวนตระกู ล สวี่ อั น ใหญ่ โ ตโอ่ อ่ า มี

องครักษอยู์ อ่ ย่างตํา่ ร้อยกว่าคน ทว่าตอนนี ้
คนพวกนี แ ้ ต่ละคนต่างล้มอยูบ ่ นพืน
้ ไม่รูว้ า่
เป็ นหรื อตาย เหลือเพียงผูอ ้ าวุโสสองท่าน
และหัวหน้ากองระดับปรมาจารย ์นั กรบใน
จวนตระกูลสวีอ ่ ก ่ี า่ น
ี สท

และบนกําแพงประตูนัน ้ เงาร่ างสแ ี ดง

มองลงมาเบือ้ งล่างจากบนทีส ่ งู ชุดสแ ี ดงทรง
เสน่ หราวเปลวไฟโหมพลิ
์ ว้ ไหวอยูท ่ า่ มกลาง
สายลมยามคํา่ คืน หน้ากากลายดอกลําโพงสี
ทองยิ่ ง ดูลึ ก ลับ และแปลกตาภายใต้เ ปลว
เพลิงสอ่ งสว่างไสว

ทว่า เมื่อเห็นหน้ากากสีทองลายดอก
ลําโพงบนใบหน้านาง รวมถึงชุดสแ ี ดงบนร่าง
ท่านผูนํ้ าตระกูลสวีก ี น้าซีดเผือดเล็ก
่ ลับมีสห
น้อย “เจ้า เจ้าคือภูตหมอ!”

ภูตหมอ!

บุคคลลึกลับทีท ่ กุ คนต่างยําเกรง ไม่มผ ี ู้

ใดรูว้ า่ เขาเป็ นชายหรือหญิง กลับรูว้ า่ เขามัก
จะสวมชุดสแ ี ดงดูเปิ ดเผยร้ายกาจ อีกทังยั้ ง
สวมหน้ากากสีทองที่มีดอกลําโพงเบ่งบาน
อยู!่

คนของตระกูลใหญ่ทงั ้ หลายในเมืองอ
วิน
๋ เยวีย
่ ต้องการจะขอพบเขา ก็ถก
ู ปฏิเสธ!

เจ้าเมืองอวิ๋นเยวี่ยอยากพบเขา ก็ถูก
ปฏิเสธมาเชน ่ กัน!

กองกํา ลัง ตลาดมืด ที่ก ระจายอยู่ต าม

แต่ละแว่นแคว้นต่างให้ความเคารพยิง่ นัก จึง
่ แขกผูสู้ งศก
มองเขาเป็ นเชน ั ดิ ์!

เล่าลือกันว่าเขามีฝีมือการรั กษาที่ฟื้น
ชวี ต
ิ คนตายได้!

ลือกันว่ายาขวดหนึ่ งของเขาทําให้พละ
้ มาได้ชวั่
กําลังของนั กรบท่านหนึ่ งเพิ่มขึน
ขณะ!

ลือกันว่า…

ลือกันไปมากมาย แต่วา่ คนทีอ ่ ยูเ่ พียงใน

คําเล่าขานสาํ หรับพวกเขา วันนี ก
้ ลับมาเยือน
ถึงบ้านตระกูลสวี่ ซาํ ้ ยังมาปรากฎตัวทีน ่ ่ี ด ้วย
วิธก
ี ารเชน ่ นี อ
้ ก
ี จะไม่ทาํ ให้เขาหวัน
่ ใจไปพัก
หนึ่ งได้เชน่ ไร…

เขาเป็ นผูท ้ ก
่ี องกําลังตลาดมืดต่างต้อง
คอยปกป้ อง หากกองกําลังนัน ้ รูเ้ ข้า ตระกูล
สวี่ก็ไม่มท
ี ่ต
ี งั ้ หลักปั กฐานในเมืองอวิน ๋ เยวี่ย
แน่ แล้ว!

ทว่า ขณะทีค ่ วามสน ั่ เครื อแวบผ่านใน

หัวใจ ความคิดอันบ้าคลัง่ ก็ทว่ มท้นขึน
้ ตามมา

ฆ่านางซะ! ขอแค่นางตาย คนของกอง

กําลังตลาดมืดก็จะไม่รูว้ ่าเขาเคยทําอะไร
นาง! ขอเพียงนางตาย ตระกูลสวีก ่ ไ็ ม่ตอ้ ง
กังวลใจว่าจะถูกกองกําลังตลาดมืดตามแก้
แค้น!
 ี !”
“ฆ่านางซะ! ฆ่านางให้ข้าเสย

ทันทีทเ่ี ขาคืนสติ ก็ตะโกนร้องลัน ่ นิ ว้ มือ

ชไี ้ ปยังเงาร่างสแ ี ดงทีย
่ น
ื อยูบ
่ นทีส ี ง
่ งู นํ า้ เสย
ทั ง้ ดุ ร ้ า ยและเต็ ม ไปด้ว ยความอาฆาตที่
บ้าระหํา่

“จะให้นางมีชวี ต
ิ รอดออกจากทีน
่ ่ี ไปไม่
ได้แน่ !”

ชายชราชุดเทาข้างกายขมวดคิว้ กวาด
มองท่านผูนํ้ าตระกูลสวี่ จากนัน้ จึงละสายตา
ออก ขณะทีจ ่ บ ี ดงนั น
ั จ้องไปบนเงาร่ างสแ ้
ในแววตาก็มป ี ระกายความตืน่ เต้นและเฝ้ ารอ
โลดแล่นอยู่

“ไม่ได้! กระผมต้องการนางแบบเป็ นๆ!”

ผูอ
้ าวุโสสองท่านเร่ งฝี เท้ามาข้างกาย
ท่านผูนํ้ าตระกูล เสอ ื ้ คลุมบนตัวพวกเขาถูก
ไฟเผาไปบ้าง เพราะหนี ออกมาจากกอง
เพลิง เสน ้ ผมยุง่ เหยิง ใบหน้าเปรอะเปื ้ อน
เวลานี ท
้ วั่ ทังตั
้ วดูแล้วน่ าขายหน้าอยูเ่ ล็กน้อย

“ท่านผูนํ้ าตระกูล ในเปลวเพลิงมียาหลง

พราย! คนด้า นในจวนที่ ร ะดั บ ตํ่ า กว่ า
ปรมาจารยนั์ กรบล้วนหมดสติไปแล้วขอรับ!”

“ฆ่า นาง ซะ!”

ท่านผูน
้ ํ าตระกูลสวีก
่ ล่าวทีละคําๆ ด้วย
ี งหมนหมอง ตะโกนสงั่ ให้ปรมาจารย ์
นํ า้ เสย
นั กรบทัง้ ส่ีท่านร่ วมกันสงั หารเงาร่ างสีแดง
นั น ้ ขณะเดียวกันแววตาก็กวาดมองทีช ่ าย
ชราชุดเทาข้างกาย ก่อนจะตังคํ ้ าถามด้วย
ความโมโหโกรธาและเสย ี สติเล็กน้อย
 “ท่านบอกว่านางไม่อาจก้าวออกจาก
่ รือ?”
ค่ายกลกระบีไ่ ด้ไม่ใชห

“ท่านบอกว่าพอนางเข้ามาจะต้องรับรู ้
่ รือ?”
ได้ไม่ใชห

“นางวางเพลิงทําลายจวนตระกูลสวีข ่ ้าที่
ลงรากปั กฐานกันมาเป็ นร้อยปี ! วันนี ห
้ ากไม่
้ และใชเ้ ลือดล้างจวนตระ
เด็ดหัวนางร่ วงพืน
กูลสวี่ ข้าสาบานว่าจะไม่หยุด! อัก
่ !”

เมือ ิ ้ สุดคําพูด เขาก็กระอักเลือดออก

่ สน
มาทันใด ทังร่ ้ างถูกหมัดโจมตีกระเด็นออก
ไปชนเข้ามุมกําแพงอย่างรุ นแรง กลิง้ ร่ วง
ลงพืน้ หล่นลงในกองเพลิง ถึงกับไม่ทน ั ได้กู่
ร้อง ก็ได้ยินเสย ี งครืนดังลัน
่ ทังผื
้ นกําแพงล่ม
ทลายลง กลบฝั งท่านผูนํ้ าตระกูลสวีไ่ ว้ดา้ น
ใน
“ท่านผูนํ้ าตระกูล!”
…………………………………….
 № 98 รัตติกาลสีเลือด!
ผูอาวุ
้ โสสองท่านกูร่ อ ี งหลง หัวหน้า
้ งเสย
ระดับปรมาจารย ์นั กรบทัง้ ส่ีก็เปลี่ยนสีหน้า
ยกใหญ่ สายตาหวาดกลัวมองไปยังชายชรา
ชุดเทาผูนั้ น
้ ทีล
่ งมืออย่างกะทันหัน

ทว่ า ชายชรากลับ หรี่ ส ายตาลงน้ อ ยๆ

กลิน ่ อายกระหายเลือดดุรา้ ยเอ่อล้นอยูท
่ วั่ ร่าง
ี งปรามาสเยือกเย็นดังออกมาจากปาก
นํ า้ เสย
อย่างเนิ บๆ

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใครกัน? ถึงกล้ามา

ย้อนถามข้า?”

แววตาอํามหิตกราดมอง ทําให้ผูอาวุ
้ โส
สองท่านข้างกายใจสนั่ สะท้านขึน
้ มาทันใด
ก่อนจะเผลอถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู ้
ตัว

หมัดเดียว!

หมัดเดียวก็สงั หารท่านผูน ้ ํ าตระกูลที่มี

พละกําลังระดับปรมาจารย ์ขันสู ้ งสุดได้แล้ว
รึ ? เพียงหมัดเดียวก็ทาํ ให้ผนู ้ ํ าตระกูลพวก
เขาต้องจบชวี ต
ิ ลงในเงือ
้ มมืออย่างไม่มแ ี ม้แต่
โอกาสจะยืนขึน ้ มาด้วยซาํ ้ !

ในกองเพลิงโหมกระหนํ่ า ใต้กองหินผุ
พังนั น
้ ท่านผูน
้ ํ าแห่งบ้านตระกูลสวีท
่ ก
่ี อ่ ตัง้
มาเป็ นร้อยปี ก็หมดลมหายใจไปอย่างสน ิ ้ ท่า
และคาดไม่ถงึ เชน ่ นี …
้

เฟิ่ งจิ่วที่ยืนอยู่บนที่สงู เรี ยวคิว้ ภายใต้

หน้ า กากยกขึ ้น น้ อ ยๆ นั ยน ต ์ าฉายแวว
ประหลาดใจ

สองคนนี ้เป็ นพวกเดียวกันไม่ใช่หรื อ?

นึ กไม่ถงึ ว่าจะลงมือฆ่าท่านผูนํ้ าตระกูลสวีไ่ ป
เสยี แล้ว?

สงั หารในหมัดเดียว…

สายตาเธอจับจ้องไปบนร่างชายชราชุด
เทา เห็นกลิ่นอายพลังเร้นลับทีม ่ องเห็นได้
ด้วยตาเปล่าผสานกันอยูบ
่ นฝ่ ามือ

มหาปรมาจารยนั์ กรบ!

พละกําลังของชายชราชุดเทาผูน ้ ี ้อยูใ่ น
ระดับมหาปรมาจารย ์นั กรบที่เหนื อชน ั ้ กว่า
ระดับปรมาจารย ์นักรบทัว่ ไปเสย ี อีก! ซํา้ ยัง
กําราบปรมาจารย ์นั กรบขันสู้ งสุดได้ในหมัด
เดียว พลังแท้จริงจึงสูงกว่าผูนํ้ าตระกูลสวีอ ่ ยู่
มากเป็ นธรรมดา

แต่วา่ มหาปรมาจารยนั์ กรบ…

เธอในตอนนี ้ จะจัดการคนระดับเช่น
ผูน ้ ํ าตระกูลสวีท
่ า่ นนัน
้ ก็ไม่มป
ี ั ญหา แต่การ
ต่ อ กรกับ มหาปรมาจารย ์นั ก รบ หนํ า ซํ ้า
เหมือนจะเป็ นมหาปรมาจารย ์นั กรบทีม ่ พ
ี ละ
กําลังมากกว่าพลังเร้นลับขันเริ ้ ่ มต้น เห็นได้
ชด ั ว่าต่อให้เธอมีสองคนก็ไม่ใชค ่ ต
ู่ อ
่ สูข้ อง
อีกฝ่ ายอยูด ่ ี

“ไปซะ จับนางมาให้ขา้ จําไว้ ว่าข้า

ต้องการแบบเป็ นๆ”

ชายชราชุดเทายืนนิ่ งไม่ไหวติง สองมือ

ประสานเก็บไว้ในแขนเสอ ื ้ ยืนอยู่ดา้ นล่าง
เงี ย บๆ เช่ น นั ้น พลางมองเงาร่ า งสี แ ดง
แพรวพราวร้ายกาจด้วยแววตาที่มค ี วามตื่น
เต้นและเฝ้ ารอ แววตานัน ี จน
้ น่ าแปลกเสย
รูส ึ ขนพองสยองเกล้า
้ ก

“ขอรับ ขอรับ”

ไม่วา่ จะเป็ นท่านผูอ ้ าวุโสทังสอง

้ หรื อ
หัวหน้ากองระดับปรมาจารย ์ แม้จะเห็นท่าน
ผูนํ้ าตระกูลถูกเขาฆ่าตาย ก็ไม่กล้าทวงแค้น
เพราะรูด ้ อ
ี ยูล
่ ก
ึ ๆ ว่าพลังแท้จริงของอีกฝ่ าย
ั้
เหนื อชนไปไกลนั ก หากไม่เชอ่ื ฟั ง ทีต
่ ้องตาย
เป็ นรายต่อไปก็คอ ื พวกเขา!

เมื่อเห็นพวกเขาที่ลอ
้ มโจมตีมาหาเธอ
ั้
ดวงตาก็เป็ นประกายน้อยๆ ดึงมีดสนออกมา
พลิกจับไว้ในมือ เรียกพลังขึน
้ กระโดดลงบน
หลังคาบริเวณไม่ไกล
 คนพวกนัน ้ เร่งตามกันมา ไร้อาวุธในมือ
คล้ายว่าเพราะเกรงกลัวชายชราท่านนัน ้ จึง
้ ธกับเธอ แต่กลับไม่รูเ้ ลย ว่านี่
ไม่กล้าใชอาวุ
เป็ นโอกาสให้เ ธอปลิ ด ชี วิ ต พวกเขาได้
ง่ายดายยิง่ ขึน
้

“จะหนี ไปไหน!”

ผูอาวุ
้ โสท่านหนึ่ งตะคอกมา ยืน ่ มือคว้า
ไปที่หวั ไหล่เฟิ่ งจิ่ว กลิ่นอายพลังเร้นลับที่
พรัง่ พรู และแรงกดดันของปรมาจารยนั์ กรบ
ต่างจูโ่ จมออกมาพร้อมๆ กันในเวลานี ้ เดิม
คิดว่าหลังจากทําให้นางตกตะลึง จะลงมือ
จับกุมได้ง่ายขึน
้ นึ กไม่ถงึ ว่ามือกลับถูกพลิก
จับหักบิดไปด้านหลัง ท่วงท่ากายราวกับภูตผี
อีกทังท่
้ ามือแปลกตาพิกล ทําให้เขาตกอยูใ่ น
เงือ
้ มมือนางอย่างไม่อาจหลบเลีย ่ ง
 ในสถานการณ ์ที่ยงั ไม่ทน ั ได้ถอยออก
มี ด สัน
้ เย็ น เยี ย บก็ จี อ
้ ยู่ บ นลํา คอเขาอย่ า ง
ง่ายดาย

เมือ
่ คนอืน ่ ๆ เห็น หัวใจก็หยุดนิ่ งลงเล็ก
น้อยด้วยความตกใจและเหลือเชอ ่ื พวกเขา
ต่างรู ถ
้ งึ พลังแท้จริ งของผูอ ้ าวุโสสาม ทว่า
ตอนนี ้ กลับถูกนางพลิกจับไว้อย่างง่ายดาย
เสยี แล้ว? ซาํ ้ ยังตกอยูใ่ นเงือ
้ งมือนาง จะเป็ น
หรือตายอยูท ่ น ิ ?
่ี างตัดสน

“อย่า อย่าฆ่าข้าเลย…”

ผูอาวุ
้ โสสามเสย ี ขวัญอยูบ
่ ้าง ไม่กล้าเชอ ่ื
ว่า เพีย งในชั่ว พริ บ ตา ภาพเช่ น นี ้ ท่ีอ ยู่ใ น
จินตนาการก็เกิดขึน ้ แต่คนทีถ ่ ก
ู จับกุมไว้เป็ น
เบีย้ ล่างกลับกลายเป็ นเขา
 “สายไปแล้ว”

ี งเย็น พอดึงลากมีดสนใน
เฟิ่ งจิว่ เอ่ยเสย ั้
มือ ก็เห็นเลือดสดทะลักออกมาจากปากแผล
ปาดลึกบริเวณลําคอ
…………………………………….
 № 99 คิดไม่ซื่อ!
“พีส
่ าม!”

ผูอาวุ
้ โสสองอุทานเสย ี งสน
ั่ เห็นผูอาวุ
้ โส
สามที่สนิ ทกันเช่นพี่น้องถูกปาดคอในมีด
เดียว เลือดสดที่พวยพุ่งช่างทิ่มแทงหัวใจ
และแผดเผาดวงตา

สองมือกําหมัดขึน้ แน่ น สง่ เสย

ี งข้อต่อ
ดังกรอบแกรบ ความขุน ่ ข้องในหัวใจเดือด
สุมอยูก
่ ลางอก ราวกับลาวาร้อนระอุคล้ายจะ
ทะลักออกมา

ผูน ิ ้ แล้ว ผูอ

้ ํ าตระกูลสน ้ าวุโสทังส ้ เ่ี หลือ
เพียงเขาผูเ้ ดียว บ้านตระกูลสวีก ่ ล
็ ก
ุ ไหม้อยู่
ในกองไฟ สุดท้ายคงกลายเป็ นเพียงซากปรัก
หักพักอย่างไม่ต ้องแปลกใจ ตระกูลสวี่ สูญ
ิ ้ แล้ว…
สน

และทังหมด
้ ล้วนเกิดจากคนตรงหน้านี !้

เขาต้องฆ่านางซะ! เพียงแค่ฆา่ นาง ก็จะ

สามารถระบายไฟโทสะอันล้นเหลือนี !้ แค่ฆา่
นาง ก็จะเป็ นอนุ สรณ ์แก่คนในจวนตระกูลสวี่
ทังหนึ
้ ่ งร้อยสามสบ ิ สค
่ี นนี ไ้ ด้!

“ชงิ ้ !”

ลําแสงเยื อกเย็ นแวบผ่าน กระบี่ย าว

ประกายออกมาจากในแขนเสอ ื ้ ปลายกระบี่
แหลมคมเฉี ยงชล ี ้ งผิวพืน
้ แววตาหม่นหมองที่
แฝงด้วยจิตสงั หารจับจ้องถลึงมองเงาร่ างสี
แดงนัน
้ กลิน่ อายพลังเร้นลับทัว่ ร่างกระจาย
ออกมาบรรจบกับไอสงั หาร นั่นคือการปลุก
ระดมพลังทังหมดของตั
้ วเองออกมา เพียง
เพือ ้
่ ยืนหยัดสูจนตั
วตาย!

ในขณะนั ้น ที่ เ ห็ น ผูอ้ าวุ โ สสามถู ก ฆ่ า

หัวหน้ากองพลระดับปรมาจารย ์นั กรบทังส ้ ่ี
ต่างเกร็งไปทังตั ้ ว คิดหนี ตามสญ ั ชาตญาณ
ทว่ า เมื่ อ เพิ่ ง จะถลาตัว ออกวิ่ ง เข็ ม เงิ น
มากมายก็พงุ่ โจมตีเข้าทีต ่ ้นคอ ทังส ้ เ่ี พียงสง่
เสยี งร้องในลําคอ ร่างกายแข็งทือ ่ แล้วร่าง
คนก็ร่วงลงด้านล่างอย่างไร้เรี่ ยวแรง และ
กลิง้ หล่นเข้ากองไฟ

ี ๊ อ๊าก! อ๊า…”
“ซด

เสยี งกรีดร้องดังออกมาจากเปลวไฟ ส่ี

คนนั น
้ เกลือกกลิง้ อยู่ในเพลิงไหม้ ดิน ้ รน
อยากจะลุกขึน ้ หนี จาก แต่สด
ุ ท้าย กลับยังคง
ถูกกองเพลิงกลืนกินอย่างไม่ปราณี …
 “ข้าขอสาบานด้วยนามของผูอาวุ ้ โสตระ
กูลสวี!่ ต่อให้ตาย ก็จะลากเจ้าตามไปด้วย!”

ี งดุรา้ ยเยือกเย็นของผูอ้ าวุโสสอง

นํ า้ เสย
ดังลอยมา พลังเร้นลับพรัง่ พรู ปลายกระบีม ่ ี
พลังกระบีน ่ ่ าสะพรึงกระจายออก พลังกระบี่
ทีเ่ ห็นได้ด้วยตาเปล่าราวกับงูพษ ิ โจมตีมาหา
นางด้ว ยท่ ว งท่ า รวดเร็ วดั่ ง สายฟ้ าฟาด
ความเร็วว่องไว กระบวนดาบโหดเหีย้ ม มา
พร้อมกับใจแน่ วแน่ บา้ คลัง่ ทีห ่ มายมัน่ ให้นาง
ตาย!

่ นี ้ เฟิ่ งจิว่ ไม่อาจเลินเล่อ ปล่อย

เห็นเชน
พลังเร้นลับลงมีดสนในมื ั้ อเพือ
่ หักล้าง ขณะ
ทีม
่ ด
ี กับกระบีต่ ้องกระทบกัน เสย ี งแกร๊งก็ดงั
ไม่หยุดหย่อน กระแสพลังอันรุนแรงกระจาย
ออกมาระหว่างทังสองคนดั
้ งอยูฮ่ มึ ๆ
 สว่ นด้านล่าง เมือ่ เห็นว่ากระบวนท่าทีผ ่ ู้
อาวุโสสองใชโ้ จมตีคนผูน ้ ัน
้ ทัง้ บ้าคลัง่ และ
หมายเอาชวี ติ แววตาชายชราชุดเทาก็มด ื ลง
อย่างอดไม่ได้ พลางจ้องมองสองคนด้านบน
ด้วยใบหน้าไม่ยนิ ดีนัก

สาํ หรับเขา สาวน้อยผูนั้ น

้ ยังมีประโยชน ์
มากนัก จะให้ถูกฆ่าตายไม่ได้

แต่ว่า หลังจากเห็นสาวน้อยสามารถ
ผ่านกระบวนท่ามากมายภายใต้เงือ ้ งมือผู ้
อาวุโสสองได้โดยไม่มบ ี าดแผลสก ั นิ ด แวว
ตาทีม่ องก็คาดไม่ถงึ เล็กน้อยอย่างอดไม่ได้
อันที่จริ ง ในสายตาเขา ในเมื่อนางมีสว่ น
เกีย
่ วข้องกับทังค่
้ ายกลกระบีแ ่ ละวิชาการยา
ในด้านวรยุทธการต่์ อสูจ้ าํ ต้องไม่อาจใสใ่ จ
กลับไม่คด ิ เลย ว่าจะทําให้เขาแปลกใจครัง้
แล้วครัง้ เล่า

ไม่เลว ชา่ งน่ าประหลาดนัก

เขาหลงนึ กว่านางไม่มท ี างตีฝ่าค่ายกล

กระบีท่ ว่ี างไว้ได้ ขอแค่เข้ามาในค่ายกล จํา
จะต้องติดกับดัก แต่นางกลับเดินลอยชาย
ออกมาได้ ซาํ ้ ยังไม่ทาํ ให้เขาทีว่ างค่ายกลได้
ไหวตัว แค่คด ิ ก็รูแ
้ ล้ว ว่าวรยุทธค่์ ายกลกระบี่
ยังลึกซงึ ้ กว่าทีจ
่ น
ิ ตนาการไว้

หนํ าซํา้ ก็ย่ิงแน่ ใจว่าบนตัวนางต้องมี

พวกตําราค่ายกลกระบี่โบราณที่เขาไม่เคย
รํ่าเคยเรียนอยูแ่ น่ ๆ!

เมือ
่ คิดถึงจุดนี ้ ดวงตาเขาก็เป็ นประกาย
ขึน
้ มาทันใด ตําราค่ายกลกระบีโ่ บราณ!

่ นัน
นึ กไม่ถงึ ว่าจะพบของดีๆ เชน ้ ทีแ
่ คว้น
เล็กกระจ้อยร่อยระดับเก้านี ้ ในเมือ
่ เจอแล้ว
เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่ นอน!

รวมถึงสาวน้อยผูนี้ ้ เขาก็ต ้องการด้วย!

แววตาบอกเป็ นนั ยถึงความตื่นเต้นจับ

จ้องอยูบ่ นเรื อนร่ างทีน
่ ่ าหลงใหลยิ่ง เดาว่า
ภายใต้หน้ากากนัน ้ คงเป็ นใบหน้าทีง่ ามเพริศ
พริ ง้ ในใจแอบวางแผนไว้ ว่าหลังจากได้
ตําราค่ายกลกระบีโ่ บราณมา สาวน้อยทีท ่ งั ้
ซุกซนและแพรวพราวผูนี้ ้ ต้องตกเป็ นเครื่อง
มือฝึ กฝนวิชาของเขาแน่ !
…………………………………….
 № 100 ปั่นป่วนทั่วสารทิศ!
“อ๊าก!”

เสียงร้องเจ็บปวดครํ่ าครวญดังลอยมา
เห็นเพียงกระบี่ยาวในมือผูอ ้ าวุโสสองบน
หลังคาถูกเตะกระเด็นตัดผ่านกลางอากาศ
ร่วงหล่นลงสูก่ องเพลิงเบือ
้ งล่าง

เพราะถูกเตะไปทีหนึ่ ง ง่ามระหว่างนิ ้ว
โป้ งกับนิ ้วชีจ้ ึงเจ็บปวดด้านชา เหมือนว่า
กระดูกข้อมือก็ถก ู ถีบหัก เจ็บเสยี จนไม่อาจ
ยกขึ ้น ทํา ได้เ พี ย งห้อ ยลู่ ล งอย่ า งหมด
เรี่ยวแรง สน ั่ เทาเล็กน้อย ก่อนจะมองเงาร่าง
สแี ดงตรงหน้าด้วยใบหน้าขาวซด ี

เงาร่ างนั น
้ ยิ่งดูแวววับจับตาอยู่ภายใต้
เปลวไฟด้า นล่ า งที่ ช่ ว ยเสริ ม ให้โ ดดเด่ น
เสน้ ผมสหี มึกดําถูกสายลมกลางคืนพัดสยาย
ขึน
้ ราวกับมีมือคู่หนึ่ งกําลังยกเสน ้ ผมขึน้
พลิว้ ไหวเบาๆ อยูก่ ลางคํา่ คืน หน้ากากสที อง
มีดอกลําโพงพราวเสน่ ห ์ผลิบานอยู่ ทําให้
นางดูชา่ งลึกลับแปลกตา

บนร่ างนางมีกลิ่นอายสงั หารกระหาย

เลือดกระจายอยูเ่ ข้มข้นนัก ถึงขันทํ
้ าให้เขา
รูส ึ อกสน
้ ก ั่ ขวัญแขวน

เช่น เดีย วกัน หากอี ก ฝ่ ายเป็ นคนอื่ น

ทัว่ ไป พวกเขาเหล่าผูอาวุ ้ โสคงไม่… แพ้พ่าย
อยู่ในเงือ้ มมือนาง แม้แต่ทา่ นผูน ้ ํ าตระกูล
ต้อ งชดใช ด ้ ว้ ยทัง้ บ้า นตระกูล สวี่ ก็ เ พราะ
นาง…

เมือ
่ นึ กถึงตรงนี ้ ก็กด
ั ฟั นกรอด เขาดึง
พลังเร้นลับในร่ างปะทุขน ึ ้ มาถึงจุดเลือดลม
ใต้สะดือ เพียงชวั่ พริบตา ทัว่ ทังร่
้ างก็คล้าย
ลูกหนั งอัดลมทีโ่ ป่ งพองขึน ้ มาอย่างรวดเร็ ว
แม้แต่ชดุ คลุมบนร่ างก็ปริ แตกเพราะเหตุนี้
จึงเผยให้เห็นร่างกายทีผ่ องแห้งมาแต่ดงเดิั้ ม

ทว่าเรื อนร่ างทีซ่ ูบผอมตอนนี ้กลับพอง

ขยายด้วยความรวดเร็ ว การโป่ งพองของ
กระแสลม ทําให้เสน ้ เอ็นทังหมดใต้
้ ผวิ หนั ง
ปูดขึน
้ อย่างเห็นได้ชด ั เจน กลับดูเหมือนจะ
ระเบิดเมือ
่ ไหร่กไ็ ด้

“ข้าบอกแล้วไง ต่อให้ตาย ก็จะลากเจ้า

ตามไปด้วย!”

ผูอ ้ าวุโสสองแผดเสย ี งตะโกนด้วยความ

บ้าคลัง่ เสน ้ ผมสีเทาขาวลอยขึน้ ยุ่งเหยิง
ท่ามกลางกระแสลมที่หมุนเวียนอยู่ทวั่ ร่ าง
สองแขนอ้ากางออก ก่อนจะพุง่ ไปทางเฟิ่ ง
จิว่ ตรงหน้าอย่างบ้าระหํา่ ความเร็วนัน้ ไวกว่า
ตอนทีป ่ ระมือกันก่อนหน้านี ส
้ องเท่า

ขณะทีช
่ ายชราชุดเทาด้านล่างเห็นว่าผู ้
อาวุโสสองคิดจะระเบิดตัวเองตายไปพร้อม
กับหญิงสาวผูนั้ น ี น้าก็เปลีย
้ สห ่ นไปยกใหญ่
ตะโกนอย่างลนลานว่า “เจ้าบ้าเอ๊ย! ข้าบอก
แล้วไงว่าต้องการแบบมีชีวิต! แบบเป็ นๆ
น่ ะ!”

พอก้าวเท้าไปบนพืน ้ เงาร่างสเี ทาก็พลัน

ยกขึน้ ความเร็ วนั น้ ไวกว่าผูอ
้ าวุโสสองที่
ปล่อยพลังเร้นลับทังหมดเพื
้ อ
่ จะระเบิดตัวเอง
อยูห
่ ลายเท่านัก

เฟิ่ งจิว่ เริ่มตังท่

้ าป้ องกันตังแต่
้ ทผ่ี อ
ู ้ าวุโส
สองเผยสห ี น้าอันบ้าคลัง่ ด้วยเหตุนี้ เมือ ่ เห็น
เขากะจะระเบิดพลังเร้นลับเพือ ่ ตายไปพร้อม
กับเธอ แววตาก็เผยความประหลาดใจ นึ กไม่
ถึงว่าจะทําถึงขันนี
้ เ้ พียงเพือ
่ ตระกูลสวี่

ทัน ใดนั ้น เธอถอยหลัง อย่ า งว่ อ งไว

แต่ละก้าวทีโ่ ยกย้ายเพือ
่ จะหลบหลีกโดยเร็ ว
ทีส
่ ด
ุ

อั น ที่ จ ริ ง การระเบิ ด ตั ว ของระดั บ

ปรมาจารย ์นั กรบขันสู ้ งสุดก็ไม่ใชเ่ รื่ องเล่นๆ
เลย จึงไม่คด ี จนต้องชดใชด
ิ ประมาทเสย ้ ้วย
ชวี ต
ิ ตัวเอง

แต่วา่ ในระหว่างทีถ่ อยหลัง เงาร่างสเี ทา

กลับพุง่ มารวดเร็ วปานภูตผี เธอถึงกับมอง
เงาร่ างเขาได้ไม่ชดั เจนนั ก ก่อนจะเห็นผู ้
อาวุโสสองทีก ่ ระโจนมาถูกเงาร่างชุดเทาถีบ
กระเด็นลอยไปบนท้องฟ้ า
 “อ๊าก! ข้าไม่ยอมแพ้หรอก…”

“ปั ง! ครืน!”

ี งขับข้องใจด้วยความไม่ยอมของผู ้
เสย
อาวุโสสองดังกึกก้องอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ า
ยามวิกาล

ยังไม่ทนั สิ น
้ สุดนํ ้าเสียง ก็ได้ยินเสียง
ระเบิดดังปั ง ร่างกายระเบิดออกกลางอากาศ
สง่ เสย
ี งครืนดังลัน ่ แสงไฟทีพ ่ งุ่ ทะยานไปบน
ฟากฟ้ า รวมถึงเสย ี งทีด่ งั กระหึม ่ ทําลายซ่งึ
ความสงบกลางดึก แทบจะทําให้ผูคนทั ้ ว่ ทัง้
เมืองอวิน๋ เยวีย
่ ล้วนแตกตืน ่ ขึน
้ มาในทันใด

ในยามทีผ ่ ฝ
ู ้ ึ กฝนวิชาจากแต่ละทีใ่ นเมือ
งอวิน
๋ เยวี่ยต่างพากันพุง่ มายังสถานทีแ ่ ห่งนี ้
บนหลังคานัน ้
 ิ หน้ากับเฟิ่ งจิว่ เผย
ชายชราชุดเทาเผชญ
รอยยิม
้ ทีจ
่ ริงใจ

แต่ดวงตาคูน
่ ัน
้ กลับจ้องนางราวกับมอง
เหยือ่ ด้วยประกายตืน ่ เต้นแปลกตาทีโ่ ลดแล่น
อยู่ ………………

!"#$%& 01