แ ส น ชั ง | 1

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2

แสนชัง
โดย
หานหนีว์ , ปลายฝัน

พวกเจ้าตราหน้าคนทีถูกแย่งชิงคูห่ มัน ถูกน้องสาวหยาม

เกียรติ ถูกชายคนรักหักหลัง ถูกคนในบ้านเหยียดหยาม
ว่าโหดร้ายงันหรือ? ...น่าขัน หากอยากได้ตวั ร้ายจริงๆละ
ก็ ข้าจะทําให้ด!ู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3

แสนชัง
# 1. บทนํา

รัชศกเทียนโซ่ทยีี สิบสี
มีเรืองอือฉาวโด่งดังไปทัวเมืองหลวง กล่าวกันว่าบุตรีคน
โตของฮูหยินเจ้ากรมอากรหลงใหลในวิชามนต์ดาํ จนถูก
ครอบงําทําให้จติ วิปริต ถึงขันกินสัตว์เลียงทังเป็ นและ
พยายามเล่นคุณไสยสาปอันอ๋องให้หลงเสน่ห์
ว่ากันว่าสตรีผนู้ ีเคยเป็ นหญิงทีงดงามเป็ นอันดับหนึงของ
เมืองหลวง ครังยังเด็กถูกหมันหมายเอาไว้กบั อันอ๋อง รอ
อายุครบ 18 หนาวจะแต่งเข้าตําหนักอ๋องไปเป็ นพระ
ชายา แต่ไม่รเู้ กิดอะไรขึน นับวันยิงนิสยั โหดร้ายรุนแรง ฮู
หยินคนใหม่ของเจ้ากรมอากรก็ยงั ถูกนางกดข่มนับครังไม่
ถ้วน ลือลันว่านางชอบทารุณบ่าวไพร่ จนท่านเจ้ากรมคิด
ส่งนางให้ไปอยูท่ บ้ี านเดิมของฮูหยินคนเก่า สามปี ถงึ
กลับมาเมืองหลวงเพือรอเข้าพิธอี ภิเษก
ตัวอันอ๋องเองนันเดิมทีเสน่หาคูห่ มันคนนีอยูแ่ ล้ว จึงไม่ได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4

นึกรังเกียจนิสยั เอาแต่ใจของนาง เห็นว่าสงสารเสียด้วย

ซําเพราะนางเสียมารดาตังแต่ยงั เล็ก และเติบโตมาด้วย
ร่างกายทีไม่แข็งแรงนัก แต่ไม่รวู้ า่ เพราะพระองค์มวั แต่
วุน่ วายกับงานในกองทัพจนทําให้ละเลยคูห่ มันหรือ
อย่างไร สตรีผนู้ ีจึงเกิดไม่มนใจขึ
ั นมา คลุม้ คลังถึงขันลอบ
ทําคุณไสยใส่เขา
คราแรกทีรูอ้ นั อ๋องทังตกใจและเสียใจยิงนัก พยายาม
ปกปิ ดเรืองเหล่านี แต่ฮ่องเต้ทรงรูเ้ ข้าเสียก่อน มีดาํ รัส
ถามถึงและบังคับให้เขาถอนหมันจากนาง และให้ลงโทษ
นางให้สาหัสข้อหาปองร้ายเชือพระวงศ์ เขาทุกข์ใจจน
กายซูบผอม ไปคุกเข่าอ้อนวอนขอให้ฮอ่ งเต้ทรงละเว้น
นาง ทังเจ็บปวดนัก ไม่คดิ ไม่ฝันว่าคนรักจะหลงผิดจึงต้อง
กลํากลืนตัดใจ
เจ้ากรมอากรนันรูส้ กึ ผิดยิงกับเรืองนี แต่เพราะสัญญาครัง
เก่าทีเคยถวายกับฮ่องเต้ว่าจะยกบุตรีให้กบั องค์ชายรอง
จึงได้ถวายฎีกาขอสับเปลียนคูห่ มันแทนการยกเลิก
เปลียนเป็ นบุตรสาวของฮูหยินคนใหม่ ทีแม้ไม่โฉม
สะคราญเท่าลูกสาวคนโต แต่กม็ หี น้าตาน่าเอ็นดู ทังยัง
กริยามารยาทดีเยียม มีจติ ใจโอบอ้อมอารียเ์ ป็ นทีโจษจัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5

ต่างจากพีสาว
ฮ่องเต้ทรงพิจารณา แต่มรี บั สังว่าเมือเชือร้ายยังฝังรากอยู่
ในบ้าน การจะรับบุตรีของเขาเข้ามาร่วมเป็ นเชือพระวงศ์
นันจะแปดเปื อนได้ แต่เห็นแก่มติ รภาพเก่าก่อน คิดว่า
ท่านเจ้ากรมคงตัดใจฆ่าบุตรีไม่ลง จึงสังให้สตรีผนู้ นออก
ั
บวชเสีย อย่าได้หวนกลับมาเหยียบเมืองหลวงอีกชัวชีวติ
วันทีหญิงวิปริตคนนันต้องออกจากเมือง รถม้าของนาง
ถูกห้อมล้อมด้วยผูค้ นทีต่างอยากเห็นหน้าสตรีแพศยา
ทีสุดแสนโง่เขลา มีเสียงตะโกนด่าสาปแช่ง มีเสียงรําไห้
ตะโกนว่านางฆ่าบุตรของใครสักคนทีเคยรับใช้นาง มาก
เข้าก็เริมโยนผักเน่าหรือแม้แต่กอ้ นหินใส่รถม้าของนาง
จนถึงประตูเมือง
ชือเสียของบุตรสาวคนโตของเจ้ากรมอากรไม่หยุดอยู่
เพียงเท่านี ตอนแรกผูค้ นในถงเยียนล้วนคิดว่าเมือตัว
กาลกิณจี ากไป เจ้ากรมอากรทีเพิงได้เลือนยศขึนเป็ นหนึง
ในเสนาบดีคงมีแต่เรืองมงคลมาเยือนแล้ว กลับต้องอับ
อายซําสองเมือพ่อค้าผูห้ นึงกลับเข้ามาในเมืองหลวงด้วย
เรืองเล่าประหลาด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6

อารามทางตอนใต้ของเมืองเจิงหู เขาได้พบกับแม่ชที ี
กําลังท้องโตทังยังอยูก่ นิ กับพระภิกษุในอารามราวกับ
คูผ่ วั ตัวเมีย ว่ากันว่าชีผนู้ นงดงามยิ
ั งนัก เขาสนใจสืบดูถงึ
รูว้ ่าเป็ นอดีตคุณหนูตระกูลใหญ่ในถงเยียน เมือได้ยนิ
เช่นนีเสียงก่นด่าของผูค้ นยิงหนักหนากว่าฟ้ าถล่ม
สตรีทหลงผิ
ี ดริอ่านใช้มนต์ดาํ กับเชือพระวงศ์ มาวันนีถึง
ขันยัวยวนภิกษุในอารามจนตังท้องทังทียังบวชเป็ นชี
เรืองใหญ่เช่นนีไม่มผี นู้ บั ถือพุทธคนใดไม่เดือดดาล นาง
มารผูน้ นทํ
ั าให้ผคู้ นรังเกียจยิงนัก ถึงขันทีชาวบ้านรวมตัว
กันขึนไปเผาอารามทีแปดเปื อนโลกียน์ นจนราบเป็
ั นหน้า
กลอง ให้ทงนางชี
ั ชวกั
ั บพระอาบัตพิ วกนันตายอยูใ่ นกอง
เพลิงไม่ให้เหลือแม้แต่เถ้ากระดูกถึงจะสบายใจ
*
เหล่านันล้วนเป็ นสิงทีผูค้ นภายนอกรับรู้ แต่ยงั มีอกี มากที
คนพวกนันไม่รู้ อาทิเช่น
สามปี ระหว่างทีบุตรีคนโตของเจ้ากรมอากรกลับไปอาศัย
บ้านเดิมของมารดา อันอ๋องกับน้องสาวต่างมารดาของ
นางกลับฝากคํารักกันลึกซึง ถึงขันสัญญาเป็ นมันเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7

เหมาะว่าจะหาทางเปลียนคูห่ มันให้ได้
แต่การจะเปลียนคูห่ มันทีฮ่องเต้เป็ นผูเ้ ลือกให้นนไม่
ั งา่ ย
เหมือนพลิกฝ่ ามือ ยิงคนผูน้ นเป็
ั นพีสาวของว่าทีพระ
ชายาทีต้องการแล้ว แผนการต่างๆ จึงต้องตระเตรียม
เอาไว้อย่างรัดกุม ไม่ว่าจะเป็ นการทําลายชือเสียงเล็กๆ
น้อยๆ จนไปถึงข่าวลือใหญ่ๆ สร้างความบาดหมาง
ภายในจวน ทําให้ผเู้ ป็ นพ่อเริมระอาและระแวงลูก จนไป
ถึงการเอาตําแหน่งเสนาบดีมาวางล่อเพือให้ผเู้ ป็ นบิดา
ร่วมมือทําลายลูกสาวตัวเอง
การจะถอนหมันทีมาจากการพระราชทานนัน ฮ่องเต้
จะต้องมีรบั สังยกเลิกด้วยองค์เอง ดังนันแผนการจึงยิงทวี
ความดุเดือด ให้เรืองใหญ่โตจนไปถึงพระเนตรพระกรรณ
และในขณะเดียวกันก็ตอ้ งรักษาชือเสียงของจวนอ๋องให้ใส
สะอาด รวมถึงชือเสียงของว่าทีภรรยาทีต้องไม่แปดเปื อน
ไปด้วย ดังนันนางจึงกลายเป็ นเป้ าหมายเดียวของการเท
โคลนให้ถมทับจนแม้แต่แม่นําฮวงโหก็ไม่อาจชําระออกได้
จนกระทังแผนการลุลว่ ง จวนอ๋องได้ตอ้ นรับนายหญิงคน
ใหม่ น้องสาวได้เป็ นพระชายา บิดาได้เป็ นเสนาบดี แต่
การมีอยูข่ องนางแม้หา่ งไกลสายตาคนพวกนันก็ยงั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8

เหมือนจอกหนามทิมตํามือ ไม่นานหลังออกจากถงเยีย
นนางถูกผูช้ ายกักขฬะยํายีกลางป่ า ยังดีทถูี กภิกษุทมีี
เมตตาช่วยเหลือนางไว้ ผูค้ นในวัดปลอบประโลมนางและ
พยายามช่วยเหลืออย่างจริงใจแม้จะอยูใ่ นสภาพอัตคัด
นางใช้ชวี ติ อยูใ่ นอารามทังพยายามอุม้ ท้อง หวังแค่จะใช้
ชีวติ รอดไปวันๆ แต่สวรรค์กลับไม่เหลือหนทางให้นางสัก
สาย แม้แต่ภกิ ษุทให้ ี การช่วยเหลือก็ตอ้ งมาแปดเปื อน
กลินคาวจากปากผูค้ น
นางถูกพาออกมาก่อนทีอารามจะถูกเผา นางถูกบังคับให้
เฝ้ ามองเปลวเพลิงทีลุกท่วมอารามแห่งนันด้วยหัวใจทีคับ
แค้น น้องสาวทีแสนดีของนางเอือมมือมาช่วยส่งนางลง
นรก ในขณะทีบิดานางมองนางไม่ต่างจากขยะทีเขาตัดใจ
ทิงไปแล้ว
ในยามทีความตายมาเยือน นางคังแค้นสุมอก เกลียดทุก
อย่างในชีวติ นีทีตนพานพบ เกลียดบิดา เกลียดสตรีใน
จวน เกลียดคูห่ มัน เกลียดฮ่องเต้ เกลียดผูค้ นในถงเยียน
เกลียดผูค้ นในเจิงหู เกลียดตัวเองทีสุดแสนโง่งม ถูกคน
ไม่รกู้ คนหลอกใช้
ี เหยียบเป็ นสะพานขึนไปสูจ่ ุดหมายที
ต่างกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9

นางเกลียดจนกระอัก แม้แต่เด็กในท้องทีนําพาจุดจบทีน่า
สมเพชทีสุดมาให้นาง นางก็เกลียดจนอยากจะฉีกทึงท้อง
ตนให้แหลกเหลว
นางสาบาน...หากมีโอกาสแม้เล็กน้อยเพียงปลายเล็บ
นางจะทําลายทุกอย่างทีนางเกลียดให้ยอ่ ยยับพังภินท์ ให้
สมกับรสชาติความทุกข์ทรมานทีนางได้รบั มาในชัวชีวติ นี
นางสาบาน!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0

แสนชัง
# 2. หลิวจ้าวเว่ย

เหมันตฤดู หิมะตกโปรยปรายไม่หยุดตังแต่เช้าจรดคํา
ชายฉกรรจ์ตามบ้านเรือนต่างๆ พยายามออกมากวาด
หิมะทีถมถนนจนหนาหลายจังและทีค้างอยูบ่ นหลังคา
ตามเรือนต่างๆ เพือระแวดระวังอุบตั เิ หตุทจะมาพร้
ี อมกับ
ความหนาวเย็น
พ้นยามไฮ่เข้าไปแล้วแต่แสงสว่างในเรือนของหญิงสาวผู้
เป็ นนายยังสว่างอยู่ บ่าวรับใช้ทรัี บหน้าทีเฝ้ าห้องในคืนนี
มีทา่ ทางลังเลก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูแล้วส่งเสียงถาม
"คุณหนู ยงั ไม่นอนหรือเจ้าคะ?"
หญิงสาวในชุดนําเงินเข้มมีขนจิงจอกหนาพันรอบคอเงย
หน้าขึนเมือได้ยนิ เสียง นางนังอยูห่ ลังโต๊ะไม้สดุ วิจติ รจด
จ่อกับกระดาษและพูก่ นั ตรงหน้ามาหลายชัวยามจนแทบ
ลืมเปลียนอิรยิ าบถ เมือถูกรบกวนใบหน้าทีเรียกได้วา่ งาม
หมดจดจนชวนให้ผพู้ บเห็นหยุดหายใจนันมุน่ เรียวคิวเข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1

หากันนิดๆ ก่อนจะเอนกายพิงพนักเก้าอี
"นียามอะไรแล้ว" นางวางพูก่ นั ในมือ เพิงรูส้ กึ เมือยหลัง
ขึนมาตอนนีเอง บ่าวรับใช้เห็นคุณหนูตอบรับจึงถือวิสาสะ
เปิ ดประตูเข้ามาในเรือนนอนของเจ้านาย เดินมาหยุดอยู่
ข้างโต๊ะไม้สลักของอีกฝ่ าย
"ยามไฮ่หนึงเค่อแล้วเจ้าค่ะ"
"ดึกขนาดนีแล้วหรือ" หญิงสาวนึกแปลกใจ ดูเหมือนนาง
จะเขียนหนังสือจนลืมเวลาเสียแล้ว
"บ่าวรูว้ า่ คุณหนูอยากฝึ กเขียนอักษรให้ชาํ นาญเพือเอาใจ
นายท่านผูเ้ ฒ่า แต่ทงดึ
ั กทังหนาวเช่นนี คุณหนูอย่า
ตรากตรําเลยเจ้าค่ะ รักษาสุขภาพเอาไว้ไม่ดกี ว่าหรือเจ้า
คะ"
"ขีบ่นเสียจริงเจินเอ๋อร์" โฉมสะคราญผลิยมเล็
ิ กน้อยแต่ก ็
ไม่นึกถือสาทีบ่าวรับใช้กล้ามาเสนอแนะตน นางรูว้ า่ อา
เจินผูน้ ีรักและจริงใจกับนางเพียงใด
"บ่าวไม่ได้บ่นนะเจ้าคะ เพียงแต่บ่าวเป็ นห่วงคุณหนูมาก
เท่านันเอง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2

"เอาล่ะ ข้ารูแ้ ล้ว"

"คุณหนู อยากกินอะไรอุ่นๆ ก่อนนอนหรือไม่เจ้าคะ จะได้
หลับสบายยิงขึน"
"ไม่ตอ้ งหรอก เจ้าเองก็ไปนอนห้องข้างเถอะ ไม่ตอ้ งเฝ้ า
หน้าประตู หนาวจัดเช่นนีจะไม่สบายเอา" หญิงสาวเอ่ย
อย่างมีเมตตาก่อนจะลุกขึนจากโต๊ะ อาเจินถลาเข้ามาช่วย
พยุงหญิงสาวไปทีเตียง จัดการห่มผ้าให้นางจนเรียบร้อย
เสร็จสรรพก็เดินตรวจดูหน้าต่างและดับตะเกียงในห้อง
ก่อนจะออกไปจากเรือนนอน
หลิวจ้าวเว่ย ลืมตาขึนในความมืดเมือบ่าวรับใช้ปิดประตู
ออกไปแล้ว นางมองตรงไปด้านหน้าแต่สายตากลับไม่ได้
จ้องมองฝ้ าเพดานทีดําสนิท สิงทีเห็นกลับเป็ นภาพความ
ทรงจําครังเก่าทีแล่นวนอยูใ่ นหัว นับตังแต่ทนางฟื
ี นคืนมา
เมือหนึงเดือนก่อน
นางยังไม่ตาย... นางกลับมาอีกครัง กลับมาในยามที
ตนเองอายุสบิ หก กลับมาตอนทีทุกอย่างยังไม่ลุกลาม
บานปลาย กลับมายังช่วงเวลาทีนางไม่ใช่สตรีโหดร้าย
วิปริตทีมีชอเสี
ื ยงโจษจันไปทัวถงเยียน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3

นับว่าโชคดียงนัิ ก นางไม่คดิ จะสนใจทวงถามหาเหตุผลที

ตนได้ชวี ติ คืนมาอีกครัง แต่สาเหตุเดียวทีนางยังไม่พงุ่
กลับไปลงมือฆ่าทุกคนในถงเยียนก็เพราะความคับแค้นที
สุมทรวง การตายหมืนครังของพวกมันก็คงยังไม่สาแก่ใจ
นาง ดังนันนางจะไม่ปล่อยให้พวกมันตายง่ายๆ นางจะทํา
ให้พวกมันย่อยยับ ได้เรียนรูช้ วี ติ ทีสินหวังและพินาศจาก
ปากของผูค้ น ...นางจะทําให้พวกมันทรมานยิงกว่าทีนาง
เคยพบเจอเป็ นพันเท่า
ยิงคิดเล็บยาวยิงจิกลึกลงกลางฝ่ ามือซีด นานทีเดียวกว่า
จ้าวเว่ยจะรูส้ กึ เจ็บปวดจนคลายมือออก ...ทุกครังทีคิด
ทบทวนถึงเหตุการณ์ทเคยเกิ ี ดขึนกับตน นางมักจะ
เผลอไผลทําร้ายตัวเองเสมอ
หญิงสาวสูดหายใจ ปั ดความคังแค้นวางเอาไว้ก่อนแล้ว
คิดทบทวนถึงช่วงเวลาทีตนกลับมาในยามนี
ปี นีกําลังย่างเข้าปี ทสองที
ี นางถูกบิดาส่งมาอยูจ่ นหยาง
ิ
บ้านครอบครัวเดิมของมารดานาง บ้านสกุลเถานีมีผนู้ ํา
คือท่านตาของนาง เถาเต๋อชวน เขาเคยเป็ นขุนนางขัน
สาม ทํางานอยูใ่ นกองงานประวัตศิ าสตร์ นับว่าเป็ นขุน
นางคนโปรดของฮ่องเต้อยูช่ ว่ งหนึง แต่หลังจากทีมารดา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4

ของนางตายลงอย่างกระทันหัน ท่านยายของนางก็
ตรอมใจเพราะคิดถึงลูกทําให้ป่วยเรือรัง ท่านตาของนาง
ไม่อาจทนเห็นภรรยาคู่ทุกข์คยู่ ากเจ็บป่ วยอยูไ่ ด้จงึ ขอ
ลาออกจากราชการพาครอบครัวย้ายกลับมาอยูท่ จิี นหยาง
ท่านตาของนางเป็ นขุนนางสุจริต แม้มยี ศขันสูงแต่กไ็ ม่ได้
รํารวยล้นฟ้ าอะไร ทว่าเป็ นทีนับหน้าถือตาและมีผคู้ น
เคารพอยูไ่ ม่น้อย เมือกลับมาทีจินหยางยังหาเวลาว่างไป
ช่วยสอนหนังสือในสํานักบัณฑิตของเมือง ทังยังช่วย
สนับสนุนพวกบัณฑิตยากไร้ให้มที ุนรอนเข้าไปสอบใน
เมืองหลวง นับเป็ นบุคคลทีชาวจินหยางสรรเสริญอย่างยิง
เสียแต่วา่ เมือสินบุตรีคนโตคือ เถาหนี ฮวา มารดาของ
หลิวจ้าวเว่ย ท่านตาของนางก็เหลือเพียงบุตรชายคน
เดียวคือ เถาเฝิงชิง ทีเข้ารับราชการอยูใ่ นเมืองหลวง
กล่าวถึงน้าชายคนนีของจ้าวเว่ย เขานับว่าเคยเป็ นความ
ภาคภูมใิ จของบ้านสกุลเถา ครังเมือสอบเคอจวีในปี นนั
น้าชายผูน้ ีได้เป็ นถึงปั งเหยียน ได้ขนหลั
ึ งม้าพาแห่รอบ
เมือง ได้เข้าเฝ้ าฮ่องเต้ และได้รบั ตําแหน่งในกรมพิธกี าร
ทันที แต่ความดีใจคาดหวังก็เริมกลับกลายเป็ นความชืด
ชา เมือรับราชการมาสิบปี เขาได้เลือนขันขึนไปถึงแค่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5

เสนาธิการในกรม ชือตําแหน่งดูยงใหญ่ ิ ทว่าแท้จริงไม่

ต่างจากหัวหน้านายกองระดับกลางๆ ในกองทัพ อีกทัง
ยังหยุดอยูท่ ตํี าแหน่งนีมาสีปี แล้ว ไม่มวี แววจะ
ี
เจริญก้าวหน้า
ส่วนเถาเต๋อชวนแม้จะเคยเป็ นทีโปรดปราน แต่คนใหม่
ย่อมแทนทีคนเก่าอยูเ่ สมอ เขากลายเป็ นคนทีฮ่องเต้ลมื
เลือนไปนานแล้ว ไม่เช่นนันคงไม่แช่ตําแหน่งบุตรชาย
ของเขาให้คา้ งเติงอยูใ่ นกรมพิธกี าร ดังนันจึงเป็ นไปไม่ได้
ทีขุนนางเก่าทีไร้ประโยชน์อย่างเขาจะบากหน้าไปขอ
ความเมตตาให้บุตรชาย ยิงเถาเฝิงชิงไม่ได้มผี ลงานอะไร
เป็ นทีประจักษ์ยงไร้
ิ หนทาง
เมือเป็ นเช่นนี หากเทียบกับเจ้ากรมอากร ทีถึงแม้จะเป็ น
เพียงขุนนางขันสี แต่ในฐานะของฝ่ ายอากรทีสามารถ
แสดงอํานาจได้มากและกอบโกยได้งา่ ยนัน อดีตขุนนาง
กองประวัตศิ าสตร์จะนับเป็ นอะไร
ครังเมือเลือกแต่งงานกับเถาหนีฮวา หลิวเฉี ยน บิดาของ
นางได้เล็งเห็นเส้นทางทีปลอดภัยในการรับราชการ เขา
ต้องการหลีกเลียงการผูกสัมพันธ์กบั ฝ่ ายทหารเพือไม่ให้
ฮ่องเต้หวาดระแวง และไม่ตอ้ งการผูกสัมพันธ์กบั ตระกูล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6

เก่าแก่ดงเดิ
ั ม เพราะสกุลหลิวก็นบั ว่าเป็ นสกุลใหญ่มี
รากฐานยาวนานหากยังจงใจแต่งฮูหยินเป็ นสตรีทมาจาก ี
สกุลใหญ่อาจทําให้ดูเหมือนเป็ นการสมคบคิดบางอย่าง
หลิวเฉียนขณะนันต้องการวางตัวอยูเ่ หนือนํา ไม่เข้าไป
ปะปนกับนําขุน่ และนิงสงบ แต่ไม่เสียศักดิศรีซะทีเดียว
ดังนันเขาจึงเลือกแต่งกับเถาหนีฮวาทีบิดาเป็ นขุนนางคน
โปรดของฮ่องเต้ โดยขุนนางกองประวัตไิ ม่ได้มอี ํานาจที
แท้จริง ทังยังรักสันโดษไม่เอนเอียงเลือกข้าง ทําให้
ส่งเสริมภาพลักษณ์สะอาดใจซือของเขาได้ อีกอย่างเมือ
พ่อตาเป็ นคนโปรดของฮ่องเต้ ย่อมมีโอกาสกล่าว
สนับสนุนเขาได้หลายคํา ซึงผลก็เป็ นไปอย่างทีเขา
คํานวณ ตําแหน่งเจ้ากรมอากรนันนับว่ามีพอ่ ตาอย่าง
เถาเต๋อชวนสนับสนุนเขาขึนมา
แต่เมือเถาหนีฮวาตายไปและสกุลเถาซวนเซถึงขันถอน
ตัวออกจากราชสํานัก หลิวเฉียนก็แทบไม่เห็นคนสกุลเถา
อยูใ่ นสายตาอีก ความเกรงอกเกรงใจ ความเคารพนอบ
น้อมเมือครังเก่าล้วนมลายหายไปพร้อมกาลเวลา หลิว
เฉียนไม่ตดิ ต่อสกุลเถาอีกเลยจนกระทังคิดจะโยนหลิวจ้าว
เว่ยมาอยูท่ จิี นหยาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7

สาเหตุทหลิ
ี วจ้าวเว่ยถูกสังให้มาอยูบ่ า้ นเดิมของมารดานี
นับว่าไม่ใช่เรืองใหญ่อะไรเมือเทียบกับการถูกใส่ความว่า
หลงใหลในมนต์ดํา ทําคุณไสย และกินสัตว์ดบิ ๆ ครังนี
นางถูกบิดาไล่มาเพราะข่าวลือเช่นกัน แต่เป็ นข่าวลือที
นางเอาแต่ใจ ทุบตีบ่าวไพร่ และไม่เคารพมารดาเลียง
หลิวจ้าวเว่ยยิมเหยียดในความมืด นางไม่แน่ใจว่าแผน
ของอันอ๋องเริมไปตังแต่ตอนนีแล้วหรือไม่ หรือเป็ นแผน
ของคนในจวนทีขัดหูขดั ตานาง ทําให้ไปประจวบเหมาะ
กับแผนของอันอ๋องในภายหลังอีกที
หลิวจ้าวเว่ยยอมรับว่าตนเองเอาแต่ใจอยูบ่ า้ ง ตามประสา
คุณหนูใหญ่ทเกิ
ี ดจากฮูหยินเอก
ในจวนนันจะมีคุณหนูคนใดมีเกียรติเท่าเทียมนาง แม้แต่
น้องสาวทีเกิดจากฮูหยินเอกคนใหม่ของบิดายังมิอาจ
เผยอคอมาเทียบเพราะมารดานางเป็ นถึงฮูหยินตราตังขัน
สาม แต่แม่เลียงนางเป็ นเพียงฮูหยินตราตังขันห้าเท่านัน
นางเอาแต่ใจในแง่ของการเลือกกิน เกียจคร้านในบาง
เวลา ชอบของสวยๆ งามๆ และใช้เงินเกินตัวอยูบ่ า้ ง แต่
ครันเรืองทารุณโหดร้ายกับบ่าวไพร่ลว้ นไม่ใช่นิสยั นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8

ครังทีเกิดเหตุนนเพราะมี
ั บ่าวผูห้ นึงถูกจับได้ว่ามาขโมย
ของในเรือนนาง นางจึงสังให้พอ่ บ้านจัดการไปตาม
สมควร แต่ไม่กวัี นต่อมากลับมาข่าวลือว่าบ่าวผูน้ นถู
ั กนาง
สังให้โบยสังหารเพือความสนุ ก รําลือกันไปไกลถึงขันว่า
นางเคยทุบตีบ่าวไพร่จนตายมาแล้วหลายคน
นางยังเด็กนักและไม่อาจทนกับเสียงวิจารณ์ไร้มลู เหตุ
เหล่านัน ถึงขันบันดาลโทสะทะเลาะกับคุณหนูจวนราชครู
กลางตลาดเพราะว่าอีกฝ่ ายหยิบยกเรืองโกหกเหล่านี
ขึนมาถากถาง
การทะเลาะกันครังนันยิงทําให้ผคู้ นประจักษ์ว่านาง
อารมณ์รอ้ นและโหดร้ายจริง...
นับว่านางโง่นัก
ส่วนเรืองไม่เคารพมารดาเลียงนันน่าขันยิง นับตังแต่เล็ก
จนโต นางกับมารดาเลียงสกุลเจินผูน้ นัี บว่าเป็ นนําบ่อไม่
ยุง่ กับนําคลอง ใช้ชวี ติ ต่างคนต่างอยู่ มารดาเลียงดูแล
จัดหาข้าวของและครูอาจารย์ให้นางสมตามฐานะ ส่วน
นางก็เว้นระยะไว้หน้าอีกฝ่ ายเสมอนับว่าเป็ นการให้
เกียรติซงกัึ นและกัน แม้แต่สนิ เดิมของมารดานางก็ไม่เคย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9

ไปทวงถามถึงแม้จะโตจนพ้นวัยปั กปิ นก็ไม่เคยคิดไปก้าว

ก่ายการจัดการดูแลจวนของสตรีสกุลเจิน นับว่าเป็ นการ
ให้หน้าอย่างทีสุดแล้ว แต่เพียงเพราะนางไม่พะเน้าพะนอ
เอาอกเอาใจมารดาเลียง กลับมีคนกล่าวหาว่านางไม่
เคารพสตรีสกุลเจินผูน้ ี ถึงขันว่านางกดข่มอีกฝ่ ายครังแล้ว
ครังเล่า
บิดานางนันเป็ นชายทีเอาตัวเองเป็ นใหญ่ ไม่สนใจ
เรืองราวในจวน วันๆ หมกมุน่ อยูแ่ ต่เรืองในราชสํานักและ
การวางแผนให้ตวั เองมีอํานาจ เมือข่าวลือพวกนันแพร่
สะพัด ชายผูน้ ีหาได้มใี จเอนเอียงเข้าข้างฮูหยินคนใหม่
หรือบุตรีคนโต เพียงแต่รสู้ กึ ว่าเรืองเหล่านีล้วนเป็ นสิง
'รบกวน' ทีอาจทําให้แผนของเขาไม่ราบรืนและสร้างความ
รําคาญ
เขาไม่คดิ สืบสาวหาต้นสายปลายเหตุและไม่สนใจอยากรู้
ความจริงว่าลูกสาวเป็ นเช่นนันจริงหรือไม่ หรือมีการกลัน
แกล้งรังแกภายในจวนหรือไม่ สิงทีเขาต้องการคือจวน
เจ้ากรมอากรต้องมีภาพลักษณ์เงียบสงบและสูงส่ง ดังนัน
เขาจึงตัดปั ญญาหาอย่างง่ายดายด้วยการส่งนางกลับมา
ยังบ้านเดิมของมารดาเพือให้คนในถงเยียนเลิกสนใจนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0

และรอเวลาทีนางจะกลับไปโดยทีผูค้ นลืมเลือนเรืองราว
เหล่านันแล้ว
ชาติกอ่ นการมาอยูท่ จิี นหยางทําให้นางขุน่ เคืองยิงนัก คิด
ว่าบิดาเข้าข้างภรรยาใหม่ จึงอาละวาดส่งท้ายก่อนมาจน
โกลาหลอยูไ่ ม่น้อย พอมาถึงจวนสกุลเถาทีฐานะไม่อาจ
เทียบจวนสกุลหลิวแล้วก็เอาแต่ตนิ นติ
ั นี ทังทีแม้เงินทอง
ไม่ได้มงมี
ั อย่างบ้านบิดานาง แต่บา้ นสกุลเถานันไม่นบั ว่า
ยากจน ทังยังถือว่ามีฐานะดีในจินหยาง ถึงข้าวของไม่
อาจเทียบกันแต่กไ็ ม่ใช่ของทียําแย่อะไร เพียงแต่นางใน
ชาติกอ่ นนันทังโกรธเคืองบิดาและพาลนึกดูถูกบ้านท่าน
ตาทีสินไร้อํานาจจนทําให้คนอืนมารังแกนางได้ นางคิดว่า
หากท่านตายังเป็ นขุนนางไม่มที างทีบิดาจะเข้าข้างคนอืน
เช่นนีแน่
นางจึงพาลพาโลใส่ทกุ อย่าง ทําตัวดือด้านไม่เชือฟั ง และ
ชอบพูดจาถากถางความซบเซาของสกุลเถาแม้รวู้ ่าท่าน
ตาจะเจ็บปวดก็มกั หยิบยกมาประชดประชันยามทีถูกท่าน
ตาสังสอน เป็ นเหตุให้ในตอนหลังท่านตาของนางท้อใจจน
เลิกพยายามสังสอนนาง และปล่อยให้นางใช้ชวี ติ ตามใจ
ชอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1

หลิวจ้าวเว่ยยิมหยันความโง่เขลาในกาลก่อนของตน
นับตังแต่ทฟืี นขึนมาในร่างนี นางก็รบี ประจบเอาใจท่าน
ตาทียังมีกาํ ลังวังชาและรักการสอนเป็ นชีวติ จิตใจ ทังยัง
คอยเข้าไปปรนนิบตั ทิ า่ นยายทีชาติกอ่ นนางเอาแต่บ่น
เหม็นกลินยา เบือหน่าย รําคาญ ยามต้องเข้าไปเฝ้ าคน
ป่ วย ทําให้น้อยนักทีนางจะเข้าไปอยูเ่ ป็ นเพือนฮูหยินผู้
เฒ่า แต่ในชีวติ นี หนึงเดือนทีผ่านมา นางเข้าไปเยียม
ท่านยายทุกวัน โดยเฉพาะตอนทีท่านยายต้องกินยาตอน
เย็น นางจะเป็ นคนช่วยป้ อนให้เสมอ เสร็จแล้วจึงไปกิน
ข้าวกับท่านตา และกลับเรือนนอนมาฝึกคัดอักษร
ในฐานะคุณหนูใหญ่จวนเจ้ากรม หลินจ้าวเว่ยนับว่าได้รบั
การศึกษามาดี นางมีความรูห้ ลายแขนงทว่าไม่แตกฉาน
ลึกซึง เพราะนางไม่ได้ใส่ใจสิงใดเป็ นพิเศษ ยามทีเรียน
กับอาจารย์ในถงเยียนก็เรียนพอเอาตัวรอดไม่ให้ตนต้อง
ขายหน้าคุณหนู สกุลอืน เมือกลับมาย้อนนึกนางรูส้ กึ
เสียดายยิงนัก
ทังทีมีทา่ นตาเป็ นถึงอดีตจ้วงหยวน มีน้าชายเป็ นปั งเห
ยียน แม้แต่บดิ าก็ยงั เป็ นศิษย์สาํ นักศึกษาหลวง แต่นาง
กลับไม่ไขว่คว้าโอกาสทองนีเอาไว้ในมือ กลับใช้ชวี ติ ไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2

วันๆ อย่างไร้ค่า ดังนันยามนีนางจึงตังหน้าตังตาศึกษา

จากท่านตาจนชายชรานึกแปลกใจกับการเปลียนแปลง
ของหลานสาว แต่เมือคิดว่านางคงรูค้ วามขึนและรูจ้ กั
วางตัวมากขึนก็ภมู ใิ จอยูไ่ ม่น้อย ยิงยามทีเห็นตัวอักษร
ของนางทีพัฒนาขึนเรือยๆ เพราะผ่านการฝึกคัดอย่าง
หนักยิงทําให้หวั ใจชายชราพองโต
หลิวจ้าวเว่ยใช้เวลาศึกษาหาความรูจ้ ากเถาเต๋อชวนไป
พร้อมๆ กับการบังคับตัวเองไม่ให้หนุ หันพลันแล่น ไม่ให้
ตนหรีเข้าไปติดกับพวกคนในถงเยียน
นางจําได้ว่าอันอ๋องกับหลิวจ้าวอวีน้องสาวต่างมารดาของ
นางนัน เริมผูกสมัครรักใคร่กนั ในยามทีนางมาอยูท่ จิี นห
ยาง แต่นางไม่รวู้ า่ เรืองเหล่านันเริมเกิดขึนในช่วงไหน
ระหว่างสามปี นี ดังนันนางจึงต้องกล่อมตัวเองให้วางโทสะ
และวางแผนทุกอย่างให้รดั กุมรอบคอบ ให้กว่าทีพวกมัน
จะรูต้ วั นันก็ไม่เหลือทางรอดสักสายเหมือนอย่างทีนางเคย
เจอ
การต่อสูท้ นางจะต้
ี องเผชิญนัน ความรูเ้ พียงตืนเขินกับ
เพลิงโทสะทีลุกท่วมมีแต่จะนําหายนะมาเยือนมากกว่าชัย
ชนะ ดังนันจ้าวเว่ยจึงตัดสินใจทีจะเรียนรูจ้ ากท่านตาให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3

ลึกซึง และเริมวางแผนอย่างเป็ นขันเป็ นตอนก่อนทีจะลง

มือทําอะไรอย่างจริงจัง
นางต้องการวางระเบิดทีชนวนเชือมต่อกันเป็ นเรือนแพ
ยามทีระเบิดจุดหนึงปะทุ สายชนวนของอีกจุดก็จะถูกเผา
และระเบิดอีกแห่งก็จะตามมา นางอยากเห็นพวกมัน
ระเบิดตัวเองและระเบิดคนข้างตัวของพวกมันด้วยมือ
พวกเดียวกันเอง ดังนันนางจะต้องวางหมากให้แยบยล
และมีอานุภาพอย่างถึงทีสุด
*
ปลายฤดูหนาวทีหิมะยังคงตกไม่หยุด กองทัพเอียนเหอ
นับแสนนายเตรียมเคลือนพลผ่านเมืองจินหยาง แต่เกิด
ปั ญหาขึนมาเมือเสบียงทหารนันมีไม่เพียงพอและทหาร
หลายนายล้มป่ วยเป็ นโรคประหลาดรักษาไม่หายทําให้
การเดินทัพล่าช้า
ผูน้ ําทัพกลับเมืองหลวงครังนีคือ แม่ทพั พิทกั ษ์
แผ่นดิน เฉินหรงปัว นาม เฉินเฟยฉี เป็ นแม่ทพั ทีมี
ชือเสียงโด่งดังไปทัวแคว้นเนืองจากความโหดเหียมที
แม้แต่พวกซยงหนู ยงั ต้องถอยหนีไปหลายหลีเมือเขาร่วม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4

ทัพ
ในชาติกอ่ นหลิวจ้าวเว่ยหาได้สนใจการเคลือนทัพของ
ทหารเหล่านี แต่ในชาตินีกลับต่างออกไป การเหยียบย่าง
มาถึงของกองทัพเอียนเหอ นับเป็ นสะพานสายแรกทีนาง
วางเอาไว้เพือกลับไปเหยียบถงเยียนอย่างภาคภูม ิ ดังนัน
เมือได้ขา่ วว่าทัพเอียนเหอใกล้มาถึงจินหยางแล้ว นางจึง
ละวางการเรียนลงและเริมแผนการทีวางเอาไว้เสียที!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5

แสนชัง
# 3. กองทัพเอียนเหอ

หิมะหยุดตกชัวคราว เป็ นเวลาทีทําให้ชวี ติ ได้พลิกฟื น

ผูค้ นออกมาเดินตามท้องถนน และเริมทํามาค้าขาย
หลิวจ้าวเว่ยออกจากจวนสกุลเถามุง่ หน้ามายังตลาด นาง
แวะนังในโรงเตียมอย่างอ้อยสร้อยจนแม้แต่อาเจินยัง
สงสัย
"คุณหนูอยากได้สงใดใยไม่
ิ ใช้บ่าวออกมาซือเล่าเจ้าคะ ถึง
ยามนีหิมะไม่ตกแต่ยงั หนาวจัด เดียวผิวสวยๆ ของ
คุณหนูจะแตกเอานะเจ้าคะ" อาเจินเอ่ยด้วยความร้อนใจ
แต่จา้ วเว่ยเพียงแค่ยกยิมตอบนาง
"ข้าไม่ได้มาหาซือสิงของ เงินย่อมใช้ซอหาไม่
ื ได้"
"เงินใช้ซอไม่
ื ได้ เช่นนันแล้ว..." ก่อนทีอาเจินจะซักถาม
จบหน้าประตูโรงเตียมก็มเี สียงอึกทึก คนจํานวนมากออ
กันอยูด่ า้ นหน้าประตู ต่างพากันปลดข้าวของบนบ่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6

ท่าทางทุลกั ทุเล ดวงตาหงส์ของจ้าวเว่ยจับจ้องทีคนพวก

นันทันที
"นายท่านทังหลาย เชิญเข้ามาพักด้านในก่อนขอรับ" เถ้า
แก่ของร้านออกมารับหน้า ดูจากท่าทางและสิงของทีพก
ติดตัวกันมา ชายกลุ่มนีน่าจะเป็ นคาราวานพ่อค้า คนพวก
นีเดินทางขึนเหนือล่องใต้กนั เป็ นปี ๆไม่มหี ยุด นับว่าเป็ น
กลุม่ คนทีบากบันมากทีเดียว
"ร้านนีอาหารอร่อย พวกเจ้าทุกคนก็กนิ ให้อมเสีิ ยเถอะ ข้า
จะจัดการเรืองห้องพักให้ คืนนีก็คา้ งกันเสียในจินหยาง"
คล้ายผูน้ ําของคาราวานจะเป็ นผูป้ ระกาศ คนอืนในขบวน
ล้วนพยักหน้ารับไม่มคี นคัดค้าน ชายทีเป็ นผูน้ ําแยกตัว
ออกไปพูดอะไรบางอย่างกับเถ้าแก่ของโรงเตียม แต่จา้ ว
เว่ยไม่ได้สนใจเขา สิงทีนางต้องการมาจากวงสนทนาของ
พ่อค้าในคาราวานต่างหาก
"กองทัพเอียนเหอทีอยูต่ รงหุบเขากวนนันมันอย่างไรกัน
ดูทา่ ทางทหารลําบากกันไม่น้อยเลย" เมือกินไปสักพัก
ใครคนหนึงในวงสนทนาก็ถามขึน
"เจ้าไม่รอู้ ะไรเสียแล้ว เมือต้นปี มรี าชโองการให้สบั เปลียน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7

กําลังพล ให้ท่านเฉินหรงปั วนําทหารเดิมกลับเข้าเมือง

หลวง... แต่นีๆ" ชายคนทีเล่าเอาพัดตีมอื เพือนและลด
เสียงลง "ราชสํานักประกาศให้ปลดระวางทหารเก่า
ชัวคราว แต่จริงๆ ดูทา่ จะต้องการริบอํานาจสกุลเฉิน คิดดู
เถิด ทหารเหล่านีล้วนแล้วแต่เคยผ่านศึกทีเอียนเหอ แต่
พอจะเดินทางกลับเมืองหลวงกลับตรากตรําต้องมาในฤดู
หนาว แถมได้ขา่ วว่ามีแต่คนล้มป่ วยกันตลอดทาง ไหนจะ
เสบียงทีไม่พออีก" เขาเล่าอย่างออกรส
"เหตุใดจึงไม่มเี สบียงเล่า ฮ่องเต้ไม่พระราชทานมาให้
หรือ?" ใครอีกคนกระซิบถาม
"พีชายท่านนีช่างไร้เดียงสา ก็บอกอยูว่ า่ ราชสํานักคงคิด
จะริบอํานาจสกุลเฉิน อีกทังตอนนีท้องเพราะคลังโล่งจน
ต้องบังคับพวกขุนนางบริจาค เรืองเสบียงคงลืมตาข้างปิ ด
ตาข้างอ้างเรืองเงินไม่พอ แต่แท้จริงแล้วจงใจกลันแกล้ง
แล้วมีหรือจะยืนมือเข้ามาช่วย ผลนันไม่ยากจะคาดเดา
เลย เมือเสบียงหมดพวกทหารล้วนขุน่ เคือง อาจจะโกรธ
ท่านแม่ทพั พาลไปถึงคนสกุลเฉินอืนๆ เผลอๆ ตอนทีหิว
โหยแล้วยังกลับไม่ถงึ ถงเยียน อาจจะก่อเรืองปล้มสะดมภ์
ระหว่างทาง เช่นนีก็จะเป็ นเหตุให้เอาผิดผูน้ ํ าทัพได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8

อย่างไรเล่า"
"หวา... เป็ นเช่นนี" ชายทีถามรูส้ กึ ทึงไม่น้อยเมือมีคน
อธิบายเล่หส์ นกลในให้ฟัง "แต่แบบนีก็น่าสงสารพวกพล
ทหารอยูน่ ะ หนาวถึงเพียงนียังขาดแคลนเสบียง ไหนจะ
ป่ วยไข้"
"จะทําอย่างไรได้เล่า ชีวติ ของใครก็ตอ้ งรักษากันเอง
ทังสิน... แต่ได้ขา่ วว่าท่านปั วส่งคนมาขอเสบียงในยุง้ ฉาง
สํารองของเมืองจินหยาง ไม่รวู้ า่ อาจช่วยได้มากน้อยแค่
ไหน"
ย่อมไม่อาจช่วยได้...
จ้าวเว่ยนึกไปถึงเมือชาติทแล้
ี ว ทัพเอียนเหอมาถึงจินห
ยางก็โกลาหลกันคํารบหนึง เจ้าเมืองจินหยางยอมแบ่ง
เสบียงให้พอแค่คนไม่ถงึ สามหมืน เพราะเหตุว่าใกล้เข้า
ฤดูแล้ง ยุง้ ฉางของเมืองต้องมีขา้ วสํารองเอาไว้สาํ หรับ
ชาวเมืองเผือเหตุการณ์ฉุกเฉิน ทัพเอียนเหอมีคนเรือน
แสน แต่มเี สบียงพอเหลือแค่ไม่กวัี น กว่าจะเดินทางถึง
เมืองถัดไปหากเดินเท้าก็ตอ้ งใช้เวลาสองวัน ดังนันเสบียง
จึงเป็ นปัญหาใหญ่ยงนั
ิ ก ตลอดทางทีผ่านมาบางวันทหาร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9

ได้ขา้ วเพียงวันละมือ ล้วนประหยัดจนไส้กวกั

ิ นถ้วนหน้า
ชาติกอ่ นเฉินหรงปั วได้ออกคําสังให้ปักหลักอยูใ่ นจินหยาง
เพือหาเสบียงเพิมก่อนออกเดินทาง พวกทหารหลายนาย
ถึงขันเดินเข้าป่ าเพือหาเปลือกไม้และของทีกินได้กลับมา
ตุนเอาไว้ แต่เพราะหิมะตกหนักอีกหลายวันติดทําให้
กองทัพไม่อาจเคลือนพลและเสบียงก็ถูกใช้ไปเรือยๆ ใน
จินหยางจนแทบเกลียง เท่านันยังไม่พอ ทหารทีป่ วยทวี
จํานวนมากขึนเรือยๆ จนกลายเป็ นโรคระบาด ลุกลามจน
ต้องปิ ดเมืองจินหยางอยูห่ ลายเดือนจนฮ่องเต้ตอ้ งส่ง
ผูต้ รวจการมาช่วย
ตอนนันจ้าวเว่ยไม่ได้สนใจอะไรนัก นางรูแ้ ค่วา่ ทหารตาย
มากจนเป็ นโรคระบาด ท่านตาของนางสังห้ามคนในจวน
ออกมาเพ่นพ่านเพราะอาจติดโรค จ้าวเว่ยทีไม่ค่อย
ออกไปไหนอยูแ่ ล้วจึงไม่เดือดร้อน เพียงแค่รอเวลาให้ทุก
อย่างสงบอยูใ่ นจวนเท่านัน
แต่ชาตินนางกํ
ี าลังมองเห็นโอกาสทองสําหรับตนเอง นาง
คลียิมบางๆ เรียกเสียวเอ้อร์มาเก็บเงินแล้วพาอาเจิน
กลับมาทีเรือน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0

"ไปเรียกอาหนิงมาเถอะ ข้ามีเรืองจะใช้นาง" อาเจินเป็ น

บ่าวทีติดตามนางมาจากบ้านบิดา แต่อาหนิงเป็ นบ่าวที
ท่านตามอบให้ ชาติกอ่ นจ้าวเว่ยไม่ใยดีอาหนิงนักเพราะ
เห็นว่าเป็ นเด็กบ้านนอกและท่าทางงุน่ ง่านไม่คล่องมือ ทัง
ยังมีอคติกบั สกุลเถาจึงไม่คดิ ใช้คน แต่ยามนีนางคิดว่าอา
หนิงก็นบั เป็ นสาวใช้ทดีี ไม่น้อย
อาเจินเดินกลับมาพร้อมอาหนิงทีมีทา่ ทางเกรงกลัวนาง
อย่างเห็นได้ชดั
"อาหนิงเจ้าเคยชินกับคนสกุลเถามากกว่าข้าจึงอยากวาน
เจ้า ข้าอยากรูว้ า่ ในยุง้ ฉางกลางของสกุลมีพชื พันธุเ์ หลือ
จํานวนเท่าไหร่ ให้เจ้าไปขอตรวจจากพ่อบ้านแล้วมา
รายงานข้า"
บ้านสกุลเถาแม้ไม่รารวยเงิ
ํ นทอง แต่นับว่ามีทดิี นอยูไ่ ม่
น้อย หลังท่านตากลับมาจินหยางได้เปิ ดให้เช่าทีดินทํากิน
จนผูค้ นรวมตัวเป็ นหมูบ่ า้ นได้หลายหมู่ ค่าเช่าหักเก็บเป็ น
ผลผลิตสีส่วนและเป็ นเงินสองส่วน ดังนันเมือครังปิ ดประตู
จวนหนีโรคระบาด บ้านสกุลเถาจึงไม่เดือดร้อนเรือง
เสบียงเลยแม้แต่น้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1

"คุณหนู จะเอาพืชพันธุไ์ ปช่วยพวกทหารหรือเจ้าคะ?" อา

เจินนึกถึงคําพูดทีได้ยนิ ในโรงเตียม พอกลับมาคุณหนูก ็
สนใจเรืองในยุง้ ฉางจึงน่าจะเกียวพันกัน คิดแล้วนางก็อด
ปลืมใจไม่ได้วา่ คุณหนูคนงามของนางนันช่างมีจติ ใจ
เมตตาไม่ดดู ายคนตกทุกข์ได้ยาก
"ต้องรอดูกอ่ นว่ามีพอจะให้ชว่ ยใครได้บา้ ง" นางยกชาอุน่
ขึนจิบในขณะทีอาเจินมองนางด้วยสายตาปลาบปลืมยิง
"คุณหนูมนี ําใจเหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่ดูดายคนกําลังลําบาก
ช่วยเหลือผูอ้ นเช่
ื นนีช่างดีงามเหลือเกินเจ้าค่ะ" อาเจิน
ฉวยโอกาสชืนชมผูเ้ ป็ นนายไม่ขาดปาก แม้แต่กอ่ นจ้าว
เว่ยไม่ได้มนี ิสยั โหดร้ายอะไรแต่กไ็ ม่ชอบยืนมือไปยุม่ ย่าม
เรืองของคนอืน น้อยนักจะมีฉากแสดงนําใจเช่นนี
"ใครว่าข้าช่วยคนอืนเล่า" มุมปากงามกระตุกขึน
...นางรูแ้ ก่ใจดีสงที
ิ นางเลือกทํานับจากนีล้วนเป็ นการช่วย
ตัวนางเองทังสิน...
หลิวจ้าวเว่ยอ่านบันทึกผลผลิตทีจวนสกุลเถาเก็บไว้อย่าง
ละเอียด นับว่าพ่อบ้านของจวนใจกว้างและมันใจมาก ถึง
กล้าฝากสมุดบันทึกให้อาหนิงเอากลับมาให้นางดูหลังจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2

ไปถามไถ่
ตัวเลขทีปรากฎอยูน่ นนัั บว่าน่าพอใจไม่น้อย แต่นางก็
ต้องการไปตรวจสอบด้วยตัวเองอีกครัง ดังนันในช่วงบ่าย
แก่นางจึงไปเยือนท้ายจวนซึงเป็ นสถานทีตังยุง้ ฉางขนาด
ใหญ่สามหลัง นางสังให้บ่าวรับใช้เปิ ดช่องให้ดู แล้วจึง
กวาดสายตามองผลผลิตหลากชนิดทีถูกวางแบ่งแยกกัน
ไว้อย่างชัดเจน ในยุง้ ฉางหนึง เป็ นถัว งา และแตง รวมไป
ถึงเมล็ดพันธุท์ จะใช้
ี แจกจ่ายชาวบ้านล้วนเก็บไว้ทนีี
ยุง้ ฉางทีสองเป็ นข้าวล้วนๆ กองเป็ นภูเขาสูงท่วมหัว ใน
ยุง้ ฉางสุดท้ายเป็ นหัวมัน แบ่งประเภทเป็ นมันแกว มัน
หวาน มันเลือดนกและเผือก ซึงดูเหมือนว่าปี นีจะได้
ผลผลิตมากเป็ นพิเศษจนแทบล้นตลาด ดังนันทีเก็บไว้ใน
ยุง้ ฉางของจวนนีหลายส่วนจวนเจียนจะเน่าเสียแล้วหาก
ไม่ระบายออก
หญิงสาวหยิบมันหวานดิบๆ ลูกหนึงมากําไว้ในมือ ความ
ทรงจําครังเก่าพร่างพรูราวกับล้นทะลัก ในปี นันตอนที
ต้องอุม้ ท้องอยูใ่ นอารามเก่าทีจวนเจียนจะพัง เพียงแค่ได้
กินหัวมันคนละลูกทังชีและพระในอารามต่างโห่รอ้ งดีใจ
กันใหญ่ นางเองก็เคยถึงขันหลังนําตายามทีพยายามกลืน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3

มันหวานลงคอเพราะทนความหิวโหยมาหลายวันกว่าจะมี
อาหารตกถึงท้อง
มันหวานแค่หวั เดียวยือชีวติ ทีแสนกระเบียดกระเสียนของ
นางในเจิงหู ทังยังกลายเป็ นอาหารอันโอชะ อร่อยกว่า
อาหารชนิดไหนทีนางเคยลิมรสมาตลอดชีวติ
"คุณหนู เจ้าขา" อาเจินเห็นคุณหนูเอาแต่จอ้ งมันหวานใน
มือนิงเงียบอยูค่ รูใ่ หญ่จงึ เอ่ยเรียกผูเ้ ป็ นนาย จ้าวเว่ยหลุด
ออกจากภวังค์และรับรูว้ า่ กระบอกตาของตนร้อนผ่าว
เจียนจะหลังนําตาเพราะแค่มนั หวานหัวเดียวจึงโยนมัน
กลับคืนลงไปในกองและเดินนําอาเจินและอาหนิงกลับเข้า
ส่วนเรือนหลัก
ตกเย็นหลังจากทีนางไปปรนนิบตั ทิ า่ นยาดืมยาเรียบร้อย
หลิวจ้าวเว่ยก็มาร่วมโต๊ะอาหารกับผูเ้ ป็ นตาตามปกติ
"ได้ยนิ ว่าเจ้าสนใจผลผลิตในยุง้ ฉาง เกิดอะไรขึนรึ?" หลัง
กินเสร็จเถาเต๋อชวนรับผ้าเช็ดปากจากบ่าวทีรอปรนนิบตั ิ
อยูม่ าจัดการตัวเองแล้วเอ่ยถามนาง
จ้าวเว่ยไม่แปลกใจทีท่านตารูเ้ ร็ว เพราะพ่อบ้านเป็ นคน
ของเถาเต๋อชวน คนทีท่านตาวางใจให้มาดูแลจัดการใน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4

จวนเช่นนีย่อมจงรักภักดีเป็ นทีสุด
"ใกล้จะครบรอบวันตายของมารดาหลานแล้ว หลานจึง
อยากสร้างกุศลใหญ่ให้นาง" จ้าวเว่ยวางตระเกียบในมือ
แล้วรับผ้ามาจากอาเจิน "ท่านตาน่าจะได้ยนิ ข่าวทัพเอีย
นเหอทีกําลังจะเคลือนพลผ่านจินหยางแล้ว หากเป็ นไป
ได้หลานอยากขอผลผลิตในยุง้ ฉางไปช่วยคนในทัพที
กําลังขาดเสบียง"
"เหลวไหล" เถาเต๋อชวนเอ็ด "กองทัพไม่ใช่พระทีวัด ถึง
จะทําทานบริจาคได้อย่างไม่เดือดร้อน คนเรือนแสน
เช่นนันต่อให้คหบดีใหญ่คดิ จะบริจาคก็คงต้อง
สินเนือประดาตัวแล้ว" เถาเต๋อชวนปรับนําเสียงให้ลด
ความเคร่งเครียดลงเมือคิดว่าอาจทําให้ความตังใจดีของ
นางกลายเป็ นเรืองผิด "ตารูว้ ่าหลานมีเจตนาดี แต่เรืองนี
ไม่ใช่วา่ ใครจะยุม่ ย่ามก็ได้ อีกอย่างขุนนางฝ่ ายบุ๋นไปข้อง
เกียวกับฝ่ ายบู๊โดยไม่ใช่เหตุอาจกลายเป็ นทีครหา"
"เรืองทีท่านตาพูดมานันหลานได้คดิ เอาไว้หมดแล้วเจ้าค่ะ
แต่เมือลองชังนําหนักแล้วหลานมองว่าสกุลเถาของเราจะ
ได้มากกว่าเสีย" จ้าวเว่ยเอ่ยปากเนิบๆ ด้วยนําเสียงหนัก
แน่น ไม่รสู้ กึ ขุน่ เคืองเมือถูกชราตะโกนใส่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5

"แม้ปากจะบอกว่าทําบุญ แต่ลกึ ลงไปล้วนหวังผลทังสิน

ท่านตาได้โปรดเชือใจหลานสักครังเถิดเจ้าค่ะ เรืองทีท่าน
ตากังวลไม่ใช่หลานไม่ทบทวน แต่การทํากุศลครังนีจะ
เป็ นประโยชน์ต่อพวกเราทุกคนแน่ๆ ต่อให้ฮอ่ งเต้ไม่พอ
พระทัยก็ไม่อาจตรัสวาจาติตงิ ออกมาได้แม้ครึงคํา อีกทัง
ยังต้องคิดถึงทังน้าขึนมาบ้าง"
"คิดถึงเฝิงชิงงันรึ?" ชายชราขมวดคิวอยูต่ ลอดระหว่างที
นางพูด มีท่าทางคัดค้านไม่เห็นด้วยแต่เมือได้ยนิ ชือลูก
ชายก็อดสะดุดใจไม่ได้
จ้าวเว่ยยิม การจะขอผลผลิตมากมายไปช่วยกองทัพนัน
ไม่ได้ผวิ เผินเหมือนว่านางแค่อยากซือผ้าสักชิน ดังนัน
ท่านตาไม่มที างยอมง่ายๆ แน่ นางจึงต้องวางเป้ าหมาย
เอาไว้สงู กว่าตัวเอง จุดประสงค์รว่ มทีจะทําให้ชายชราผูน้ ี
ยอมตัดใจเฉือนเนือตัวเองออกมาปูทางให้นาง
"เรืองนีจะช่วยเฝิงชิงได้ยงั ไง ไม่แน่ราชสํานักอาจมองว่า
เป็ นว่าเขายุม่ ย่ามกับฝ่ ายทหาร" ครูห่ นึงหัวใจทีเริมพอง
ด้วยประกายความหวังของเถาเต๋อชวนก็แฟ้ บลงเมือนึก
ถึงข้อนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6

"วิธนี นมี
ั อยู่ อย่างเช่นจวนของเรายืนมือไปช่วยเหลือเมือง
จินหยางในยามวิกฤต ตอนทีคับขันถึงทีสุดทีแม้แต่ฮอ่ งเต้
ก็เอือมพระหัตถ์มาไม่ทนั แต่เราช่วยรักษาพระพักตร์
เอาไว้ได้ เช่นนีนอกจากไม่สร้างความระคายพระทัยแล้ว
ยังต้องรูส้ กึ ขอบคุณเสียด้วยซํา"
"วิกฤตงันหรือ วิกฤตชนิดไหนกัน?"
"ทหารขาดเสบียงทังยังเป็ นโรค ไหนจะหิมะทีตกไม่หยุด
ท่านตาเชือหลานเถอะเจ้าค่ะ อีกไม่กวัี นเมืองจินหยางจะ
เข้าสูว่ กิ ฤตแน่ๆ" นางเอ่ยปากอย่างมันใจ เถาเต๋อชวน
กวาดมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพินิจ
"ไม่ใช่วา่ เจ้าคิดจะโจมตีกองทัพใช่หรือไม่?" เขานึกกลัว
ขึนมา
"ฮ่าๆ ท่านตาล้อเล่นหลานแล้ว สตรีตวั เล็กๆอย่างหลาน
จะไปริอาจเอือมโจมตีทพั เอียนเหอทีเกรียงไกรการศึกได้
อย่างไร กลับกันเสียอีก หลานคิดจะช่วยคําจุนกองทัพที
ปกปั กษ์แว่นแคว้นเรามาช้านานให้อยูร่ อดต่างหากเล่า"
นางหัวร่อเสียงดังกับความคิดของเถาเต๋อชวน
"ผลผลิตพวกนันถูกส่งเข้าจวนมาทุกๆ ครึงปี แม้ครังนีจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7

นับว่าต้องเสียกําไรไปมากสักหน่ อย แต่รบั รองว่าในจวน

ไม่มที างขาดแคลนอาหาร และจวนเราก็ไม่ขาดเงินตราอยู่
แล้ว หากท่านตาหักใจเสียกําไรก้อนใหญ่ครังนีได้ ย่อม
เป็ นเรืองดี"
"ข้ากลัวแต่ว่าแผนของเจ้าจะไม่ได้ผล แต่กลับกลายเป็ น
ชักนําภัยเข้าสูส่ กุลเถา"
"ท่านตาเจ้าขา" นางขานเรียกอย่างอ่อนใจ "ว่ากันตาม
ตรงเถิด สกุลหลิวนันไม่มปี ระโยชน์กบั ข้าแล้ว ยิงสตรีสกุล
เจินเป็ นใหญ่ในจวนนับวันยิงไม่เห็นหัวข้า บิดาก็ไม่เคย
เหลียวแลข้า หากไม่มสี ญ ั ญาหมันกับอันอ๋อง ชีวติ นีเขาคง
ไม่มที างเรียกข้ากลับไปแน่ ดังนันสกุลเถาจึงเป็ นรากฐาน
เดียวทีข้าเหลืออยูต่ อนนี ต้นไม้อาจยอมผลัดใบเพือรักษา
ชีวติ แต่ไม่ยอมทําลายรากแน่นอน ข้าย่อมไม่ทาํ ลายสกุล
เถาของท่านเช่นกัน" นางเอ่ยวาจาแข็งขันนันด้วยสายตา
แน่วนิง
"ข้ามีแต่จะคิดให้สกุลแห่งนีหยังรากลึกมันคงและแผ่
กิงก้านสาขาเพือให้ขา้ สามารถพึงพิงได้ ซึงในตอนนีข้าได้
คิดแล้วเหลือแต่ทา่ นตาเท่านันจะยอมเสียงหรือไม่ ...ท่าน
อยากให้ท่านน้าเจริญก้าวหน้าแต่ไม่กล้าลงมือทําสิงใดสัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8

สิง สินบนก็ไม่กล้าให้ ฎีกาก็ไม่กล้าเขียน เอาแต่โทษ

โชคชะตาและปลอบตนเองว่าไม่มจี งั หวะเหมาะ หลาน
ถามเถิดเจ้าค่ะ เวลานีเหมาะหรือยัง หรือจะรอจังหวะใด
อีก"
คําพูดของนางล้วนกระแทกใจคนฟั ง จ้าวเว่ยรูด้ วี ่าพูดเช่น
ไรเถาเต๋อชวนจึงจะเจ็บปวด เพราะในชาติกอ่ นนางเคย
ถากถางสกุลเถาด้วยเรืองเหล่านีไว้นบั ไม่ถว้ น เพียงแต่
ครังนีนางไม่ได้เอ่ยด้วยนําเสียงเยาะหยันแต่เป็ นการ
ผลักดันทังสิน
ท่านตาของนางเป็ นคนดีแต่ซอตรงเกิื นไป เขามักเดิน
ทางตรงเสมอไม่ยอมใช้ชวี ติ คดเคียวสักนิด ทังทีรูด้ วี ่าการ
ซือตรงเช่นนันไม่อาจนํามาซึงความเจริญรุง่ เรือง แต่หาก
จะใช้ชวี ติ แบบนันก็ให้เป็ นเรืองของเขาคนเดียวเถอะ ชีวติ
บุตรชายเขาทีควรมีบดิ าคอยสนับสนุ นผลักดันนัน
ต่างหากทีต้องรูจ้ กั พลิกแพลง
มาถึงยามนีหลานสาวคิดอ่านวางแผนให้อนาคตของ
บุตรชายเขา แต่เป็ นเขาเสียอีกทีเอาแต่นิงเฉยมานาน
เถาเต๋อชวนรูส้ าํ นึก ไม่ใช่ฮ่องเต้ลมื เลือนเขาจนทอดทิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9

บุตรชายของเขา แต่เป็ นเขาเองทีทอดทิงบุตรชายก่อน

ชายชรามองหลานสาวอีกครังด้วยสายตาลําลึกกว่าเดิม
เขาไม่เสียเวลาไปทบทวนความคิดเพือตัดสินใจ บางที
ลองเชือคนหนุ่มคนสาวสักครังอาจจะทําให้ได้เปิ ดเส้นทาง
ชีวติ สายใหม่
ท้ายสุดท่ามกลางความเงียบในห้องอาหาร เถาเต๋อชวน
พยักหน้ายินยอมให้หลิวจ้าวเว่ยจัดการตามแต่ใจ...
*
โฉมสะคราญทีกําลังทําตัวเกียจคร้านนังเท้าคางอยูข่ า้ ง
หน้าต่างเรือนนอน นางมองหิมะทีตกไม่หยุดมาตลอดสาม
วันทีผ่านมาด้วยอารมณ์เฉือยชา มือเรียวเอือมออกไปรับ
เอาปุยหิมะทีร่วงลงมาข้างหน้าต่างมาเล่น
"คุณหนู เจ้าขา" อาเจินทนเงียบอยูน่ านจนสุดท้ายอดใจไม่
ไหวจึงเปิ ดปากถามเจ้านายขึน
ทัพเอียนเหอเข้าเมืองจินหยางมาหกวันแล้ว นายท่านผู้
เฒ่าก็ยอมพยักหน้ารับให้คุณหนูของนางใช้ผลผลิตในยุง้
ฉางได้ แต่เหตุใดคุณหนูของนางกลับไม่กระตือรือร้น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0

แม้แต่น้อย วันๆ เอาแต่จบิ ชา คัดอักษร หรือไม่กน็ งอ่

ั าน
หนังสือนิยายประโลมโลก ไม่คล้ายคนทีเด็ดเดียวแน่วแน่
ยืนยันขอเสบียงจะเอาไปบริจาคกองทัพสักนิด
"หืม" หญิงงามไม่หนั มามองสาวใช้แต่ขานรับในลําคอ
"ทัพเอียนเหออยูใ่ นจินหยางมาหกวันแล้ว รําลือเรืองขาด
แคลนเสบียงกันไปทัว ทังยังมีผคู้ นล้มตายเพราะหนาวจัด
อีกทังขาดอาหารจนสินใจ ...เอ่อ คุณหนูมใิ ช่ตงใจจะเอา
ั
เสบียงไปช่วยพวกเขาหรือเจ้าคะ?" อาเจินสับสนยิงนัก
"ช่วยสิ" จ้าวเว่ยเอ่ยพลางปิ ดปากหาว
"เช่นนันจะไปเมือไหร่หรือเจ้าคะ" เหตุใดถึงไม่ชว่ ยเสียแต่
ตอนนี นับวันมีคนล้มตายเป็ นผักปลา ถึงขันทีบางคนทน
หิวไม่ไหวจนมาขโมยอาหารทีตลาดจนโดนกฎกองทัพ
โบยตายอยูข่ า้ งถนน
"ช่วยเมือถึงเวลาต้องช่วย" นางตอบอย่างไม่ใยดีนกั
"แต่วา่ คนตายมากขึนทุกวัน...."
"เจินเอ๋อร์... ข้าไม่เคยบอกว่าจะช่วยทุกชีวติ เสียหน่อย"
ริมฝีปากสีอ่อนคลียิมหวานหยดแต่คาํ พูดกลับชวนสะพรึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1

"ชีวติ ของใครก็ลว้ นต้องรักษาเอาไว้เองทังสิน ใครจะตาย

ก็ไม่เกียวกับเจ้าหรือข้าสักนิด อีกอย่างยิงตายมาก
เท่าไหร่เราก็สนเปลื
ิ องน้อยเท่านัน"
"คุณหนู ..." อาเจินอดรูส้ กึ ผวาไม่ได้ แต่กอ่ นคุณหนูหุนหัน
ใจร้อนก็จริงแต่ไม่เคยมีนิสยั โหดร้าย เรืองฆ่าแกงผูอ้ นื
ล้วนไม่เคยเอ่ยออกจากปาก แต่ในวันนีทีคุณหนูของนาง
นิงสงบเยือกเย็นและดูเป็ นผูใ้ หญ่กว่าแต่กอ่ น กลับมอง
การตายของผูอ้ นเป็
ื นเพียงเรืองสินเปลือง...
"เจ้าควรทําใจให้ชนิ เสียเจินเอ๋อร์ นับจากนีหากคิดจะอยู่
ข้างกายข้า เจ้าจะต้องพบเจอเรืองเช่นนีอีกมาก หากเจ้า
บูชาศีลธรรม ไม่อาจอดทนเห็นผูค้ นบาดเจ็บล้มตายได้ก ็
ไปเสียเถอะ ข้าไม่บงั คับเจ้า" ทีแรกอาเจินยังนึกขนลุกอยู่
แต่เมือได้ยนิ คําพูดเหล่านีเอ่ยออกจากปากเจ้านายสอง
เข่าของนางก็รบี กระแทกลงบนพืนเอ่ยปากละลําละลัก
"ไม่เจ้าค่ะ ไม่เจ้าค่ะ คุณหนู อย่าไล่บา่ วเลยนะเจ้าคะ บ่าว
จะจงรักภักดีต่อคุณหนู ไม่วา่ จะต้องเจออะไรก็ตาม บ่าว
ไม่กลัวแล้วเจ้าค่ะ" อาเจินโขกหัวจนหน้าผากชํา รีบขาน
คําสัตย์อย่างแน่วแน่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2

"พอแล้ว เจ้านีโง่จริง ต่อให้ขา้ โหดร้ายกับคนทังโลก แต่

หากเจ้ายังภักดี ข้าไม่มวี นั ทําเช่นนันกับเจ้าอยูแ่ ล้ว"
"บ่าวภักดีกบั คุณหนูเจ้าค่ะ!"
"เอาล่ะๆ ไปใส่ยาทีหน้าผากเถอะชําหมดแล้ว โขกเข้าไป
ได้ยงั ไงพืนแข็งเช่นนี เจ็บหรือไม่?"
"แค่นบ่ี าวไม่เจ็บหรอกเจ้าค่ะ คุณหนูอยากให้บ่าวรับใช้
อะไรหรือไม่เจ้าคะ?"
"ไม่ละ่ เจ้าไปเถอะ ข้าจะอ่านหนังสือ"
"เช่นนันถ้ามีอะไรเรียกบ่าวนะเจ้าคะ"
"อืม" จ้าวเว่ยยิมหวานจนอาเจินลับสายตาความปราณีใน
สีหน้าก็เหือดหายไป
นางทอดมองออกไปยังหิมะทียังตกลงมาไม่หยุด นึกถึง
คําพูดของอาเจิน มีคนมากมายกําลังล้มตายอยูใ่ นเวิงทุง่
หญ้ากลางเมืองจินหยาง
แต่แล้วอย่างไรเล่า...
ตอนทีนางตาย ไม่เห็นมีสกั คนยืนมือมาช่วย แล้วใยยามนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3

นางจะต้องไปใส่ใจ
ทําบุญให้พระพุทธองค์เห็นงันรึ ...น่าขันนัก!
นางได้เรียนรูม้ าแล้ว โลกนีหากเวลาจะทําบุญยิงต้องมีคน
เห็นให้มาก ยิงเยอะยิงดี นังน้องสาวสุดทีรักของนางไม่ใช่
ว่าทําบุญจนคนเลืองลือไปทัวถงเยียนหรอกหรือ
เวลาทําบุญหากได้ผชู้ มทีมีอํานาจบารมีมากจนเอือ
ประโยชน์แก่ผใู้ ห้ได้
นันต่างหากเล่าผลบุญทีแท้จริง
ผลบุญทีนางจะต้องได้รบั ตอบแทนในชาติน!ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4

แสนชัง
# 4. เฉินหรงปัว

ปั ง!
เสียงดังสนันทําให้นายทหารทีคุม้ กันอยูน่ อกกระโจมตกใจ
จนวิงผลุบเข้าไปด้านในเพือดูความปลอดภัยของท่านแม่
ทัพ แต่ภาพทีเห็นคือเก้าอีทีเคยวางอยูใ่ นกระโจมพังเป็ น
เสียงโดยมีทา่ นแม่ทพั ยืนเดือดดาลอยูด่ า้ นข้าง อีกด้านยัง
มีนายกองหวังคุกเข่าอย่างลุแก่โทษ
หลังจากทหารชันผูน้ ้อยสบตากันไปกันมาอยูค่ รูห่ นึงก็
ตัดสินใจว่าคงไม่มภี ยั ร้ายใดเกิดขึนจึงรีบเก็บหัวกลับออก
นอกกระโจม
"ท่านแม่ทพั ..." หวังหมิงอีรูด้ วี ่าท่านแม่ทพั ในยามนีมีไฟ
โทสะลุกท่วม แต่ชวี ติ ทหารด้านนอกไม่อาจละเลยจึงยอม
เสียงตายออกหน้ามารายงาน
"ไม่ว่าเมืองใดล้วนปิ ดประตูไม่คดิ แบ่งเสบียงช่วย...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5

เท่านันยังไม่พอ แม้แต่หมอยังไม่มสี ง่ มาสมทบ ดูเอาเถิด

คนด้านนอกนันมีใครไม่เคยรบเพือต้าถง มีใครไม่เคย
เหยียบแผ่นดินซยงหนู มาบัดนีกลับถูกหยามเกียรติ
ปล่อยให้ตกตายอยูข่ า้ งถนน บัดซบ!" เฉินหรงปัวโกรธ
จนตัวสัน เขาบัญชาการกองทัพมาตังแต่อายุสบิ หกจน
ตอนนีเกือบจะสามสิบ ชัวชีวติ จงรักภักดีต่อต้าถง เสียง
เป็ นเสียงตายพร้อมกับทหารเอียนเหอแต่ดผู ลลัพธ์ทได้ี
เถอะ
"มารดามันเถิด พวกคนสกุลอู่ไม่มคี วามเป็ นคนเหลือแล้ว
หรือไง หากคิดจัดการสกุลเฉิน ใยไม่ฆา่ ล้างกันให้จบสิน
ปล่อยให้ทหารกล้ามานอนตายเช่นนี มันใช้สงใดคิ
ิ ด!"
"ท่านแม่ทพั !" หวังหมิงอีตะโกนอย่างอ่อนใจ ใต้หล้านีจะมี
สักกีคนทีกล้าเรียกเชือพระวงศ์เช่นนี หากมีใครมาได้ยนิ
เข้าอาจถูกใส่รา้ ยป้ ายสีจนไม่อาจรักษาศีรษะไว้ได้
เฉินเฟยฉี เป็ นชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวกายคร้ามแดดเพราะ
ตรากตรําอยูต่ ามชายแดนเอียนเหอมาตลอดหลายปี เขา
นอนกลางดินกินกลางทรายกับเหล่าทหารกล้าของตน
เสมอจึงไม่ใส่ใจรักษารูปลักษณ์เหมือนคุณชายในเมือง
หลวง บนใบหน้าของเฉินเฟยฉีมหี นวดเคราทีเขาจงใจไว้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6

เพือปิ ดบังใบหน้าแท้จริงซึงได้รบั ถ่ายทอดมาจากมารดา

ไม่มผี ดิ เพียน
นับตังแต่รคู้ วามเขาก็รบั รูถ้ งึ เรืองขัวอํานาจทางการเมืองที
พัวพันกันยุง่ เหยิง สกุลเฉินของเขาเป็ นหนึงในสีสกุล
ทหารทีใหญ่ทสุี ดในต้าถง และเรียกว่าเป็ นสกุลสําคัญทีสุด
เพราะหากไม่มสี กุลเฉินด่านเอียนเหอคงอยูไ่ ม่รอดมา
จนถึงทุกวันนีและพวกซยงหนูคงเหยียบเข้าถงเยียนไป
นานแล้ว พวกคนในวังเองก็รแู้ ก่ใจ ดังนันตลอดหลายปี จงึ
พยายามยังมือไม่เข้ามาแตะต้องสกุลเฉินเพราะฉากหน้า
ยังต้องใช้ประโยชน์ แต่ในทางลับแล้วล้วนพยายามยือแย่ง
อํานาจทางทหารในมือสกุลเฉินอย่างไม่เลือกวิธ ี
สกุลเฉินเป็ นหนึงในตระกูลเก่าแก่ทกอบกู
ี แ้ ละก่อตังต้าถง
บรรพบุรษุ ของสกุลเฉินเล็งเห็นว่าซยงหนูจะเป็ นภัยใหญ่
ของแผ่นดินต้าถงต่อไป หลังจากเริมสร้างบ้านเมืองจึง
ถวายฎีกาขอไปประจําการทีเหอเอียน ปฐมฮ่องเต้ให้
ตามทีขอและยังมีราชโองการอนุ ญาตให้สกุลเฉินสามารถ
สังสมกําลังทหารได้เองโดยไม่คดิ ระแวง
ความเสียสละของคนสกุลเฉินนันเป็ นทีโจษจันทัวต้าถง มี
สักกีสกุลทีละทิงความมังมีและความสุขสบายไปคอยรบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7

อยูใ่ นเขตชายแดนทีอันตรายทีสุดหลายชัวอายุคน ว่ากัน

ว่าต้าถงยังเป็ นต้าถงทุกวันนีได้เพราะเลือดคนสกุลเฉิน
หล่อเลียงทังสิน
เฉินเฟยฉีเองต้องรับบรรดาศักดิปั วตังแต่ยงั เยาว์เพราะ
บิดาสินใจในสนามรบ เขาร่วมฝึกกับกองทัพเอียนเหอและ
ทุม่ เททังกายใจมาตลอดหลายสิบปี แต่ไม่นึกเลยว่า
กองทัพทีเกรียงไกรและจงรักภักดียอมเสียงตายเพือ
แผ่นดินจะต้องมาพบจุดจบน่ าอนาถข้างถนนเช่นนี ยิงคิด
ยิงทําให้เขาไม่อาจข่มใจให้ยอมรับนับถือพวกคนในราช
สํานักทีชอบแทงข้างหลังพวกนัน
"แล้วเรืองทีจะขอซือเสบียงเล่าไปถึงไหนแล้ว?" เฉินเฟยฉี
กัดฟั นถามหาธุระทีเขาให้อกี ฝ่ ายไปทํา
"เรียนท่านแม่ทพั เราพยายามกว้านซือในแถบนีแล้ว แต่
เพราะเป็ นฤดูหนาวผลผลิตส่วนใหญ่ลว้ นเป็ นส่วนที
ชาวบ้านเก็บไว้กนิ ใช้ทงสิ
ั น ผูค้ นล้วนมีใจอยากขายแต่ไม่
อาจแบ่งออกมาได้มากดังนันเท่าทีซือมาหากนับเป็ นราย
หัวก็คงช่วยได้ไม่ถงึ หมืนคน" หวังหมิงอีรายงานด้วยท่าที
กล้าๆกลัวๆ ท่านแม่ทพั ของเขายอมควักเนือตัวเอง
ออกมาจ่ายเพือซือเสบียงกองทัพโดยไม่รอทางการแต่ก ็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8

ยังไม่อาจแก้ปัญหา
"เรียนท่านแม่ทพั เส้นทางเดินทัพล้วนถูกปิ ดกันทังมีพายุ
หิมะตกไม่หยุดไม่อาจเดินทัพได้ หากยังเป็ นเช่นนีต่อไป
เสบียงทีเหลืออยูจ่ ะต้องหมดก่อนจะออกจากจินหยางแน่"
ในตอนนีแม้แต่ทหารระดับสูงในค่ายยังลดอาหารกินแค่
มือเดียวต่อวันไม่ต่างจากพลทหารชันผูน้ ้อย แต่กย็ งั ช่วย
อะไรไม่ได้มาก
"บัดซบ!"
"เราจะทํายังไงกันต่อดี พวกทหารเองก็เริมโกรธแค้น
เดือดดาล ช่วงนีมีทหารทะเลาะกันเองบ่อยขึน บ้างก็
ออกไประรานชาวบ้านเพราะความหิวโหย อีกทังศพก็ยงั
มีเพิมขึนเรือยๆ" หวังหมิงอีหวันเกรงจริงๆว่าทัพเอีย
นเหอจะกลายเป็ นสุสาน
"เรืองศพจดบันทึกรายชือและจํานวนเอาไว้ให้ด ี ส่วนพวก
ทหารสังล้อมและเพิมเวรยามโดยรอบ ถ้าไม่ใช่กลุ่มที
ออกไปหาของป่ าห้ามออกไปนอกเขตค่าย... ส่วนเรือง
เสบียงเราคงต้องกดดันพวกคนในวังเสียแล้ว"
"กดดันหรือขอรับ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9

"อืม... เรียกกุนซือตูม้ าหาข้า เรืองนีข้าต้องคุยกับเขา

ก่อน" เฉินเฟยฉีครุน่ คิดอย่างหนัก แต่กอ่ นจะสังอะไรต่อ
ด้านนอกก็มเี สียงดังขึน
"ท่านแม่ทพั มีเรืองรายงานขอรับ" นายทหารขานเรียกเขา
อยูห่ น้ากระโจม คิวเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะตอบ "เข้า
มา"
"เรียนท่านแม่ทพั มีคุณหนู ผหู้ นึงมาขอพบท่านขอรับ"
นายทหารผูน้ นมี
ั ทา่ ทางลังเลเล็กน้อยก่อนจะรายงาน
"คุณหนู ? นีมันเวลาไหนกัน อย่าเอาเรืองไร้สาระมา
รบกวนข้า ออกไป" เพราะรูปโฉมทีแม้จะถูกพลางเอาไว้
ด้วยความดิบเถือนและปราณสังหารแต่หลายครังเขาก็ยงั
ถูกสตรีตามรังควานจนทําให้ราํ คาญใจ
นายทหารทีมารายงานทําท่าไม่แน่ใจ เขาหันหลังจะเดิน
กลับแต่กก็ ลันใจหันกลับมาคุกเข่าลงรายงานพรวดเดียว
"ทะท่านแม่ทพั คุณหนูผนู้ ให้ี ขา้ น้อยเรียนท่านแม่ทพั ว่า
นางจะมาคุยเรืองบริจาคเสบียงให้กองทัพ นางจะรออยู่
ด้านนอกเพียงหนึงเค่อเท่านันแล้วจะกลับไปทันที" เพราะ
ต่างก็รวู้ า่ ตอนนีทัพเอียนเหอขาดแคลนเสบียงอย่างหนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0

ดังนันพลทหารจึงรวบรวมกําลังใจรายงานออกไปให้จบ
เพราะเขาคิดว่านีเป็ นเรืองสําคัญและอาจช่วยพีน้องคนอืน
ในกองทัพได้
"บริจาคเสบียงหรือ?" เป็ นหวังหมิงอีทีตาโตร้องขึนก่อน
"รูห้ รือไม่วา่ เป็ นคนจากตระกูลใด?"
"ขะข้าน้อยไม่ได้ถามขอรับ ข้าน้อยรีบมารายงานก่อน"
นายทหารหดคออดรูส้ กึ ตัวสันไม่ได้ มีไม่บ่อยทีเขาจะได้
เข้ามาในกระโจมของทหารยศสูงและติดต่อกับท่านแม่ทพั
โดยตรง
"แล้วตอนนีนางอยูไ่ หน?" หวังหมิงอีร้องถาม ในใจพลัน
รูส้ กึ มีความหวังขึนมาอย่างประหลาด
"ในรถม้าทีจอดอยูห่ น้าประตูคา่ ยขอรับ"
"ท่าน..." ยังไม่ทนั ทีหวังหมิงอีจะได้หนั ไปเรียกเฉินเฟยฉี
เขาก็เห็นแผ่นหลังท่านแม่ทพั เดินออกจากกระโจมไป
ทันที
หิมะยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย พืนทีโดยรอบทุ่งเวิงที
ทัพเอียนเหอเลือกตังค่ายชัวคราวล้วนขาวโพลนราวกับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1

ทะเลหิมะ
ร่างสูงใหญ่ยาลงบนปุ
ํ ยขาวนวลเป็ นจังหวะหนักแน่นจํา
พรวดอยูไ่ ม่นานก็มาถึงประตูคา่ ยชัวคราวทีตอนนีมีรถม้า
ธรรมดาคันหนึงจอดเทียบ ด้านข้างมีบ่าวรับใช้ชายหญิง
ยืนถูมอื กันอยู่
"ข้าเฉินเฟยฉีไม่ทราบผูม้ าเป็ นใคร?" ตามปกติไม่งา่ ยเลย
ทีจะเรียกแม่ทพั ออกจากค่าย หากเป็ นช่วงทีทําการรบกัน
ยิงไม่มที างทีเรืองเช่นนีจะเกิดขึน แต่ในยามนีทีอยูใ่ จ
กลางแผ่นดินเกิดทว่ามืดแปดด้านแล้ว เฉินเฟยฉีเลือกจะ
เดินออกมาทีนีด้วยความรูส้ กึ วาดหวังอย่างยากจะกดข่ม
คล้ายรอคนเอือมมือมาฉุดรังเขาขึนจากโคลนตม ให้เขา
อุ่นใจหลังจากเหน็บหนาวมาเนินนาน
หลังได้ยนิ เสียงดังห้าวหาญของท่านแม่ทพั พิทกั ษ์ดนิ แดน
ในรถม้าก็มคี วามเคลือนไหวอยูค่ รูห่ นึงก่อนทีเฉินเฟยฉีจะ
มองเห็นมือขาวหยกทีเอือมออกมาจับสาวใช้ให้พยุงตัว
ออกจากรถม้า โดยมีรม่ สีแดงส่งออกมากางรอนางทีขยับ
ลงมาอย่างเชืองช้าหลายอึดใจ
สตรีตรงหน้าสวมชุดกันหนาวอย่างดีและตัดเย็บอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2

พิถพี ถิ นั นอกจากมือทีโผล่ออกมาให้เห็นทังตัวล้วนถูก
ห่อหุม้ เอาไว้อย่างแน่นหนาราวกับจะไม่ให้อากาศเลวร้าย
แตะต้องถูกผิวกายเนียนละเอียดของนางแม้แต่น้อย
เฉินเฟยฉียนื มองภาพทีนางเยืองย่างลงจากรถมา วูบหนึง
เขาคิดว่าทีเห็นอยูน่ ีคล้ายดังภาพวาดแสนวิจติ รของนัก
วาดผูม้ ชี อเสี
ื ยง หญิงสาวท่ามกลางทะเลหิมะ ขนจิงจอกที
พันรอบคอนางฟูฟ่องและเริมสะบัดปลิวเมือต้องลม ร่มสี
แดงสดช่างตัดกับสีขาวสุดลูกหูลกู ตาทีห้อมล้อมกายพวก
เขา
ทว่าเมือได้ยลใบหน้าของคุณหนูผนู้ แล้ี ว เฉินเฟยฉีก็
ตระหนักว่านีมิอาจใช่มอื อบอุน่ ทีเขาทวิลหา หากแต่เป็ น
เปลวเพลิงทีแม้แต่พายุหมิ ะก็คงต้องสยบให้กบั ความเลอ
โฉมของนาง
"ข้าน้อยหลิวจ้าวเว่ยคาราวะท่านแม่ทพั " นางประสานมือ
แล้วค้อมตัวให้เขาด้วยกริยาท่าทางเหมาะสม "ข้าน้อยมา
รบกวนโดยไม่ได้สง่ เทียบก่อนนับว่าเสียมารยาท แต่
เพราะร้อนใจต้องการบริจาคเสบียงช่วยเหลือ หวังว่าท่าน
แม่ทพั จะยินดีเจรจา" นางกล่าววาจาตามมารยาทโดยทีสี
หน้าไม่เปลียนเลยแม้แต่น้อย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3

จ้าวเว่ยอดยอมรับไม่ได้ว่านายทหารผูน้ เป็ ี นบุรุษทีน่ากลัว

ทีสุดเท่าทีนางเคยพบ หากว่านางไม่เคยผ่านความตาย
ยังเป็ นเพียงดรุณนี ้อยผูเ้ พิงพ้นวัยปั กปิ น การต้อง
เผชิญหน้ากับบุรษุ ผูอ้ าบชะโลมกายด้วยกลินอายของการ
ฆ่าฟั นและแผ่บรรยากาศกดดันผูค้ นเช่นนีคงไม่อาจยืนนิง
อยูพ่ ดู คุยกับเขาได้แน่
เฉินหรงปั วไม่ได้เหมือนกับทีนางจินตนาการเอาไว้
ชือเสียงของเขากระฉ่ อนเพราะความโหดเหียมไร้ปราณีใน
สนามรบ ดังนันนางจึงมักแทนภาพเขาด้วยชายรูปร่าง
ใหญ่โตไม่ต่างจากชาวอุยกูรท์ บุี รุษสูงสักแปดฉือทังตัว
โตกว่าชาวต้าถงมาก ใบหน้าคงเผยความดุดนั โหดเหียม
ดังสัตว์รา้ ยตลอดเวลา แต่ดเู หมือนชือเสียงจะเป็ นตัวสร้าง
จินตนาการทีเกินจริงไปมาก บุรุษตรงหน้านางผูน้ ีนับว่า
รูปร่างสูงใหญ่กาํ ยําจริงแต่ยงั อยูใ่ นมาตรฐานของ
ชายต้าถง ทังใบหน้าแม้จะมีหนวดเคราอยูบ่ า้ งแต่กไ็ ม่อาจ
ปิ ดบังความหล่อเหลาได้มดิ ชิด เขานับว่าเป็ นบุรษุ ทีรูป
งามผูห้ นึงหากพิจารณาจากสิงทีเห็น
เพียงแต่ความงดงามของเขานอกจากจะถูกหนวดเคราที
ไม่ดูแลให้ดตี ดั ทอนลง ความดิบเถือนและปราณสังหารที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4

แผ่ออกมาก็บนทอนความงามนั
ั นลงอีกหลายส่วน นับว่า
เป็ นผูม้ รี ปู โฉมน่ามองทว่าไม่น่าเข้าใกล้สกั นิด
ในขณะทีนางมองประเมินเขา เขาเองก็ประเมินนาง
เช่นกัน หลังจากได้ยนิ หญิงสาวแนะนําตัวคิวของท่านแม่
ทัพหนุ่มก็อดกระตุกไม่ได้ เขาจําได้แม่นว่าสกุลหลิวเป็ น
ลิวล้อของพวกเชือพระวงศ์สกุลอู่มาแต่ไหนแต่ไร ทังยัง
พยายามหลีกเลียงสัมพันธ์กบั ขุนนางฝ่ ายบู๊อยูเ่ สมอ
เหมือนพวกจิงจอกซ่อนหาง แต่สตรีผนู้ ีกลับออกปากว่า
จะมาช่วยกองทัพซึงหน้าแบบนีไม่ผดิ ปกติเกินไปหน่อย
หรือ
"แม่นางคิดจะบริจาคเท่าไหร่กนั ?" คุณหนูในห้องหอผู้
หนึง เบือทําบุญกับวัดวาอารามคิดจะมาทําบุญทีกองทัพ
แทนแล้วหรือ นางคิดว่าเหมือนการถวายเพลพระหรือไร
หลิวจ้าวเว่ยคลียิม นางคาดเดาความคิดดูแคลนของอีก
ฝ่ ายออก ยิงนางอายุน้อยและเป็ นเพียงดรุณผี หู้ นึง ใครจะ
เชือว่านางสามารถหาเสบียงมากมายมาช่วยกองทัพได้
หญิงสาวกะพริบตาอย่างเชืองช้า ราวกับจะชะลอเวลา
หายใจทิงออกไปอีกหลายชัวยามได้โดยไม่เบือหน่ายก่อน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5

จะเปิ ดปากพูด "หากข้าน้อยบอกว่าสามารถช่วยให้ทพั

ของท่านอยูร่ อดไปจนกว่าจะออกจากจินหยางได้เล่า อีก
ทังยังสามารถออกจากจินหยางโดยมีเสบียงเหลือพอ
กลับถงเยียน ท่านแม่ทพั ยินดีจะเจรจาหรือไม่?" นางเห็น
แววตาคลางแคลงของเขาแปรเปลียนเป็ นวาวโรจน์
บรรยากาศหนาวเหน็บพลันกดดันขึนกว่าเดิมหลังจาก
นางพูดจบ
หญิงสาวไม่รอให้เขาตอบ เพราะรูว้ า่ เขาไม่มที างเลือก
ดีกว่านีอยูแ่ ล้ว "เราจะไปคุยกันในทีอุ่นกว่านีได้หรือไม่เจ้า
คะ?"
เฉินเฟยฉีไม่อยากจะเชือว่าคนสกุลหลิวจะช่วยเหลือ
กองทัพจริงๆ แต่เขาไม่มอี ะไรจะเสียอีกแล้วจึงเดินนํานาง
และบ่าวรับใช้กลับเข้าไปในค่ายทหาร
อาเจินเดินตัวสันจะตามนางเข้าไปในค่าย ดูสภาพไม่
คล้ายหนาวถึงกระดูก แต่หวันเกรงบรรยายกาศทีมีแต่
ผูช้ ายรายล้อมเสียมากกว่า "เจ้าไปรอในรถม้าเถอะ"
"แต่ว่า..." อาเจินจะค้าน อย่างไรเสียคุณหนูกเ็ ป็ นสตรีใน
ห้องหอ เข้าไปในค่ายทหารทีมีแต่ผชู้ ายเพียงลําพังนับว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6

ไม่เหมาะนัก
"ท่านแม่ทพั ก็อยูท่ งคน
ั ใครจะกล้าทําอะไรข้า" นางส่ง
สายตาเฉียบปิ ดปากอาเจินทีคิดจะค้านอีกสักหน่อยก่อน
จะเดินตามแผ่นหลังทระนงของเฉินหรงปั วไป
หน้ากระโจมของท่านแม่ทพั มีหวังหมิงอีทีชะเง้อคอรอฟั ง
ข่าวอยู่ เมือเห็นท่านแม่ทพั เดินกลับมาก็คดิ จะร้องถาม
แต่สายตาเหลือบไปเห็นสตรีรปู ร่างสะโอดสะองทีเดิน
ตามหลังเจ้านายมา หญิงผูน้ นไม่ ั ปรายตามองเลยเขาด้วย
ซํา เพียงประคองร่มมองตรงไปข้างหน้า พาร่างน้อย
ตามหลังแม่ทพั พิทกั ษ์แผ่นดินเข้าไปในกระโจมเท่านัน
แต่กว่าจะรูต้ วั อีกทีหวังหมิงอีก็ลมื หุบปากทีอ้าค้างตังแต่
เห็นหน้านาง
หลิวจ้าวเว่ยเห็นสภาพเก้าอีทีพังเป็ นเสียงตรงมุมหนึงของ
กระโจมก็ไม่ได้เผยสีหน้าตกใจอะไร นางยังคงสงบเยือก
เย็นแม้จะเข้ามาอยูใ่ นกระโจมสองต่อสองกับชายหนุ่ม
แปลกหน้า
"เชิญแม่นางนัง" เฉินเฟยฉีผายมือไปทางเก้าอีอีกตัวทียัง
มีสภาพดีกอ่ นเขาจะอ้อมโต๊ะไปนังอีกฝั งหนึง จ้าวเว่ยก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7

วาดมองการจัดวางข้าวของภายในกระโจมก็รวู้ ่าบุรุษผูน้ ี
เป็ นคนไม่พถิ พี ถิ นั อีกทังไร้รสนิยม
"ทีเจ้าบอกว่าจะมาบริจาคเสบียง... บ้านสกุลหลิวรู้
หรือไม่?" เขาถามเข้าประเด็น
"เรืองนีไม่เกียวอันใดกับสกุลหลิว ท่านปั วไม่รจู้ กั ข้าย่อม
ไม่รวู้ ่าข้ามาอยูจ่ นหยางกั
ิ บท่านตานานแล้ว และเสบียงที
ข้าเสนอจะบริจาคนันก็มาจากผลผลิตของบ้านท่านตาข้า
เถาเต๋อชวน"
"เถาเต๋อชวน" เฉินเฟยฉีทวนชือนันคลับคล้ายคลับคลาว่า
เคยได้ยนิ มาก่อน
"ในอดีตท่านตาของข้าเคยรับราชการอยูใ่ นกองประวัตฯิ
บางทีทา่ นปั วอาจเคยได้ยนิ " นางไม่รอให้เขานึกออกก็ชงิ
อธิบาย "ท่านตาของข้าออกจากราชสํานักมาหลายปี แล้ว
ท่านอาศัยอยูท่ จิี นหยางมานานและให้ความช่วยเหลือ
ผูค้ นในจินหยางมากมาย ท่านปั วสามารถส่งคนไป
สอบถามชาวบ้านดูได้" นางต้องการให้เขาแน่ใจว่าสกุล
เถาไม่ได้โยงใยกับการเมืองฝ่ ายไหน
"เช่นนันท่านตาของเจ้าจะช่วยกองทัพข้าหรือ?" เขาจํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8

เถาเต๋อชวนได้ คนผูน้ ไม่

ี ฝักใฝ่ ฝ่ายใดและค่อนข้างซือตรง
เคยเป็ นทีโปรดปรานของฮ่องเต้อยูห่ ลายปี
"จะกล่าวเช่นนันก็ได้ แต่น่าจะเรียกว่าเราช่วยเหลือกันจะ
ดีกว่า" คําพูดของนางทําให้แผ่นหลังของเฉินเฟยฉีเหยียด
ขึน หญิงสาวตรงหน้าดูสุขมุ และลําลึกว่าสตรีวยั สิบห้าสิบ
หกทีเขาเคยพบ นางนิงสงบเสียจนน่าหวันใจ กริยา
ท่าทางและคําพูดล้วนถูกคัดกรองมาอย่างดีจนทังร่างนาง
ดูไม่มคี วามสบายตาเลยสักอย่าง ทุกสิงล้วนดู
ประดิษฐ์ประดอยราวกับสวมหน้ากากมีชวี ติ ตลอดเวลา
"เจ้าต้องการจะแลกเปลียน?" เฉินหรงปั วเสียงเข้มขึน
"คิดจะใช้ประโยชน์จากกองทัพของข้างันรึ?" ช่างกล้ามา
หยามเขาถึงที!
เสียงดังของแม่ทพั พิทกั ษ์แผ่นดินมิอาจทําให้โฉมสะคราญ
ขวัญเสีย นางเพียงหลุบตาลงตํามองเล็บตัวเองอยูห่ ลาย
อึดใจเพือเว้นช่องให้บุรุษตรงหน้าคุมอารมณ์ได้ "อีกไม่ก ี
วันจะครบรอบวันตายของมารดาข้า ข้าจึงอยากทําบุญ
ใหญ่อุทศิ ให้นาง ดังนันวันนีข้าจึงมาทีนี" นางเหลือบตา
ขึนสบกับเขาทีจ้องมานิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9

"ไม่วา่ ท่านแม่ทพั จะเชือหรือไม่ แต่ขา้ มีทางรอดให้ทหาร

ของท่าน มีเสบียงทีท่านต้องการ และมีความกล้าทีจะ
เสียง"
"เจ้าต้องการอะไร?" เขาไม่เชือเรืองทําบุญให้มารดาอะไร
นันของนาง
"สิงทีข้าต้องการคือผลบุญทีเห็นผลในชาติน"ี นางยิม
"หากท่านรอดกลับไปถึงถงเยียนข้าหวังว่าท่านจะไม่ลมื
กล่าวถึงท่านตาของข้าสักสองสามคําต่อหน้าพระพักตร์"
"เท่านันหรือ?" แค่ตอ้ งการความชอบให้ชายชราทีออก
จากราชสํานักแล้วนับว่าเป็ นความต้องการทีน้อยนิด
เกินไปเมือเทียบกับสิงทีนางเอามาแลก
"จะเท่านันได้อย่างไร" นางยิมราวกับเขาถามคําถามไร้
สาระ "ข้าต้องการให้ทา่ นไว้ใจข้าและทําตามแผนของข้า
จนกว่าทัพเอียนเหอจะออกจากจินหยาง"
"เจ้าฝั นสูงเกินไป" เขาว่า
"ท่านก็ไม่มที างเลือก" นางสวนทันที
"...."
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0

"ท่านไม่ตอ้ งกลัวไปหรอก ข้าไม่ได้คดิ จะเอาทัพของท่าน

ไปเสียงตาย ทังยังไม่ได้รบกับใคร เพียงแต่ตอ้ งการหา
ประโยชน์เล็กน้อยทีไม่มผี ลกระทบอะไรกับทัพเอียนเหอ
แถมจะเป็ นประโยชน์กบั ทัพท่านเสียด้วยซํา"
"ไม่กลัวได้หรือ" เขาพิศมองนางด้วยสายตาระวัง
ในสงครามมีกลยุทธ์หนึงเรียกว่ากลหญิงงาม การใช้ความ
งามของอิสตรีทําให้ฝ่ายตรงข้ามไขว้เขวจนพลาดพลัง
เฉินเฟยฉีมนใจว่
ั าตนไม่ใช่ผชู้ ายเจ้าชูม้ กั มากในกามทังยัง
ติดจะรําคาญสตรี แต่สงมีิ ชวี ติ แสนวิจติ รตรงหน้าเขานีจะ
ให้ปฎิเสธว่านางไม่มอี ํานาจยัวยวนใจชายได้อย่างไร แล้ว
ทีนางบอกว่าเรืองนีไม่เกียวข้องกับสกุลหลิวจะเชือได้สกั
แค่ไหนกัน หากเขาหุนหันตกลงอาจจะติดกับหลุมพราง
เข้าอย่างจังก็ได้
"ข้ารูว้ ่าท่านปั วคงระแวง แต่ทา่ นออกไปดูขา้ งนอกเถิด
ทหารทีหิวโหย โรคภัยทีกําลังแพร่ระบาด กลินควันทีเผา
ศพหนาขึนทุกวัน ท่านมีทางอืนให้เลือกเดินอยูอ่ กี หรือ"
นางก้มมองมือตัวเอง "หรือท่านยังหวังให้บุรษุ ในวังผูน้ นั
ช่วยเหลือ... ทังใต้หล้านีมีใครไม่รบู้ า้ งว่าคนพวกนันเห็น
สกุลเฉินของท่านเป็ นกรวดทรายในตา"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1

"ในเมือเจ้าก็รแู้ ล้ว ทําไมยังกล้าเข้ามาทีนีอีก ไม่กลัวสกุล

เถาของเจ้าจะกลายเป็ นทรายในตาเขาอีกตระกูลหรือ
ไง?"
"กลัวสิ ดังนันข้าจึงต้องหาวิธใี ห้เขายอมรับโดยไม่อาจคิด
ไปในทางลบได้" นางเอ่ยอย่างมันใจ
"เจ้ามีวธิ ?ี "
"ใช่ หากท่านจะให้ขา้ ช่วยนีก็เป็ นหนึงเรืองทีท่านต้องช่วย
ข้า ข้าไม่คดิ เอาสกุลเถาไปเสียงกับสกุลเฉิน ดังนันท่าน
ต้องทําให้บา้ นท่านตาข้าปลอดภัยก่อนข้าจึงจะช่วยท่าน
ได้"
"จะให้ขา้ ส่งทหารไปคุม้ ครองบ้านเจ้าหรือไง?"
นางมองเขาด้วยสายตาทีแปะคําว่าไร้สาระเอาไว้อกี ครัง
"ของแบบนันช่วยอะไรได้กนั คนทีเราต้องป้ องกันเป็ นคน
ชนิดทีทหารแค่หยิบมือจะต่อสูไ้ ด้หรือ?" นางคิดแล้วว่าแม่
ทัพผูน้ ีชํานาญการรบจริงแต่ไม่ชาํ นาญการเมืองอย่างยิง
"เช่นนันเจ้าจะป้ องกันอย่างไร?"
"ท่านอยากรูห้ รือ? เช่นนันก็ยอมรับข้อเสนอของข้าเถิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2

หลังจากทีท่านตกลงข้าจะอธิบายแผนทุกอย่างเป็ นลําดับ
ขัน ทังยังจะเริมส่งเสบียงมาทีนีทันที"
"เรืองแบบนีข้าตกลงทันทีไม่ได้" เฉินเฟยฉีพยายามบ่าย
เบียงเพือต้องการคิดให้ถถ้ี วนและอาจจะต้องปรึกษากับ
รองแม่ทพั รวมถึงกุนซือก่อน
ข้อเสนอของนางมีแต่คาํ พูดคลุมเครือและช่องโหว่เต็มไป
หมด หากเขาพยักหน้าตกลงอาจจะกลายเป็ นเพียงการ
ถูกล้อเล่นในภายหลัง
"ท่านมีเวลาคิดแต่ขา้ ไม่มอี ารมณ์รอ" สตรีผนู้ ีมีทา่ ทาง
เยือกเย็นตลอดเวลาแต่พอถึงยามทีต้องเร่งร้อนก็ไม่คดิ จะ
ใจเย็นดังภาพลักษณ์
"มาเถอะท่านปั ว ข้าแค่สตรีตวั เล็กๆ ผูห้ นึง จะทําเรือง
ใหญ่ได้สกั เท่าใดกัน หากสุดท้ายข้าไม่อาจทําตามคําพูด
ถึงตอนนันดาบสาปวสันต์ของท่านจะบันคอข้าก็ยอ่ มได้"
นางเอ่ยกล่อม "ทุกเวลาทีท่านเอาแต่ลงั เล ด้านนอกนันมี
ทหารล้มตายอยูท่ ุกขณะ ท่านจะปล่อยโอกาสนีไปจริงๆ
หรือ?"
เขามองหน้านางนิง คิดว่าตนควรจะเสียบดาบลงตรงส่วน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3

ใดหากนางหักหลังเขา แต่ทา้ ยทีสุดก็ตดั ใจเอ่ย "แผนของ

เจ้าคืออะไร?"
หญิงสาวยิมกว้างทันทีเมืออีกฝ่ ายตกลง รอยยิมนีของนาง
เป็ นธรรมชาติทสุี ดนับตังแต่ทพบหน้
ี าเฉินเฟยฉีซงมั
ึ นทํา
ให้คนมองเผลอชะงักไม่ได้
"ขันแรกของแผนการนันก็คอื ผูอ้ นผิ ื ดเราไม่ผดิ " นางเอ่ย
เสียงกังวาน "ข้าคิดว่าในตําราพิชยั สงครามคงสอนเรือง
พวกนีอยูไ่ ม่น้อย ท่านปั วคงรูว้ า่ ต้องทําเช่นไร"
เขาไม่ตอบเพราะตอนนีเขารูแ้ ล้วว่านางต้องการสร้าง
เกราะป้ องกันประเภทให้บา้ นสกุลเถาและกองทัพของเขา
สตรีผนู้ ีเป็ นคนมีความคิด... เขานึกชืนชมขึนมาเล็กน้อย
กับความเจ้าเล่หข์ องนาง
"หากเจ้าไม่ผดิ ข้าไม่ผดิ แล้วจะให้ใครผิด?" เขาถามหยัง
เชิง
หญิงสาวตาวาวโรจน์กอ่ นจะเอ่ยชือหนึงออกไป "หยูเยว่
ฟาง"
มือทีกําลังเอือมไปจับจอกชาของเฉินหรงปั วถึงกับนิงค้าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4

ไปวูบหนึงเมือได้ยนิ ชือนัน
"เจ้าคิดจะ..."
นางช่างใจกล้าบ้าบิน!
"เขาเป็ นตัวเลือกทีดีทสุี ด กองทัพของท่านขาดเสบียงได้
อย่างไร คนรับผิดชอบย่อมต้องเป็ นขุนนางฝ่ ายบู๊ ซึงคนที
จะทําให้ผยู้ งใหญ่
ิ อย่างท่านปั วเดือดร้อนได้ยอ่ มต้องไม่ใช่
พวกตําแหน่งปลายแถว และคนผูน้ นจะต้ ั องเป็ นผูท้ ี
สามารถทําให้บลั ลังก์มงั กรร้อนจนคนในตําหนักเฉียนชิง
ไม่อาจดูดาย ดังนันคนผูน้ ีเป็ นตัวเลือกทีดีทสุี ดแล้ว"
แน่ละสิ! เฉินเฟยฉีคดิ หยูเยว่ฟางจะไม่ใช่ตวั เลือกทีดีได้
อย่างไรในเมือเขาเป็ นเสนาบดีกลาโหม เป็ นผูท้ อยู ี เ่ หนือ
แม่ทพั ทังมวล เป็ นสุนขั รับใช้ทคนสกุ
ี ลอู่ผลักดันขึนมาเพือ
ควบคุมสกุลทหารอีกแรง ยิงไปกว่านันเขายังเป็ นบิดา
ของลีกุย้ เฟย พระสนมคนโปรดของฮ่องเต้ หากมีเรืองใด
เกิดขึนกับเขา มีหรือทีลีกุย้ เฟยจะไม่ไปบีบนําตาที
ตําหนักเฉียนชิง
สตรีเจ้าเล่ห์ แค่เริมวางหมากก็คดิ จะปิ ดกระดานแล้ว!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5

"ท่านกล้าหรือไม่?" นางมองเขาทีครุน่ คิดอยูอ่ ย่างใจเย็น

"หากท่านยินยอมก็เริมได้เลย ยิงไวยิงช่วยทหารท่าน
ได้มาก เวลาไม่รอท่านะเจ้าคะ"
"หากข้าลงมือแล้วเจ้าจะทําอะไร?"
"หลังจากเริมเห็นผล ข้าจะส่งเสบียงทีท่านต้องใช้ครึงหนึง
ในแต่ละวันมาสมทบ รายละเอียดพวกอาหารข้าจะแจ้งมา
ให้อกี ที แต่หากท่านไม่แน่ใจจะส่งคนตามข้าไปตรวจดู
เสบียงว่ามีจริงก่อนก็ได้"
"เช่นนันก็ได้" เขาก็ไม่มอี ะไรจะเสียแล้วก็จริงแต่ยงั ไม่อาจ
วางใจนางได้ทงหมดั "เจ้ามีความขัดแย้งอะไรกับสกุล
หยู?"
"ข้าไม่เคยมีความขัดแย้งใดกับคนสกุลหยู" นางบอกปั ด
"เพียงแต่หยิบยืมความแข็งแกร่งของพวกเขามาปกป้ อง
ตัวเองเท่านัน" การโจมตีคราวนีไม่มที างทําให้สกุลหยูลม้
ลงแน่ พวกเขาเป็ นสกุลทีเรืองอํานาจทีสุดสกุลหนึง
ในต้าถง ดังนันเรืองนีก็เป็ นเพียงคลืนลมกระทบฝั งสําหรับ
พวกเขา
"อืม" เขาไม่คดิ เชือนางทังหมดแต่กไ็ ม่เชือไม่ได้เช่นกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6

"เช่นนันแล้วข้าขอตัวก่อน หากท่านมีขา่ วหรือต้องการ

ติดต่อข้าสามารถให้คนไปหาได้ทจวนสกุ
ี ลเถา" นางลุกขึน
ค้อมตัวให้เฉินหรวปั วแล้วก้าวจากไป
"ข้าไม่สง่ นะ" ชายหนุ่มบอกแล้วมองส่งนางอยูท่ เดิ
ี ม
เฉินหรงปั วมีสหี น้าทะมึนเมือในกระโจมเหลือเพียงตัวเขา
นิวหยาบกระด้างเคาะลงบนโต๊ะไม้ตดิ ๆกันอย่างใช้
ความคิด นานทีเดียวกว่าจะตัดสินใจให้คนไปตามกุนซือ
คูใ่ จของเขามาพบ
หลิวจ้าวเว่ยเปิ ดม่านออกมองนอกหน้าต่างรถม้า ตอนที
นางก้าวออกจากค่ายทหารหิมะก็ทงช่
ิ วงหยุดตกแล้ว
หญิงสาวมีสหี น้าพึงพอใจกับผลลัพธ์ในการไปเยือนครังนี
ถนนทีนางจะใช้กลับถงเยียนกําลังจะถูกปูพรมด้วยเลือด
เนือของพวกมันเพือรอให้นางเหยียบยํา
หยูเยว่ฟางไม่มคี วามแค้นใดกับนางจริง แต่ในฐานะของ
บิดาของลีกุย้ เฟยและเป็ นท่านตาผูเ้ ป็ นกําลังหลักของอัน
อ๋อง เขาจึงต้องถูกกําจัดทิงไม่วา่ ยังไงก็ตาม
หลิวจ้าวเว่ยยิมอย่างสดใสเป็ นครังแรกหลังจากฟื นขึนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7

ในชาตินี
นางกําลังเริมถอนฟื นใต้กระทะพร้อมกับปูพรมกลับไป
เหยียบหน้าคู่หมันทีสุดแสนจะผูกพันลึกซึง
...ข้าคิดถึงท่านใจจะขาดแล้ว อู่เหวินซวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8

แสนชัง
# 5. สตรีผมู้ ีใจกุศล

ในขณะทีจินหยางหิมะตกไม่หยุด ในถงเยียนกลับกําลัง
เข้าสูช่ ว่ งเปลียนผ่านฤดู แม้จะมีอากาศหนาวเย็นอยูบ่ า้ ง
แต่หมิ ะหยุดตกไปแล้วและผูค้ นก็ออกมาใช้ชวี ติ ตามท้อง
ถนนเช่นปกติ
เมือเป็ นเช่นนีตอนทีข่าวมาถึงมันก็แพร่สะบัดไปทัวทัง
เมืองอย่างรวดเร็ว ทังยังถูกปรุงแต่งไม่เหลือดีจน
กลายเป็ นขุนนางชัวโกงกินบ้านเมือง ตัดเสบียงกองทัพ
เอาเงินเข้ากระเป๋ าตัวเอง
หากมองแค่วา่ เป็ นเสบียงของทัพชายแดนธรรมดาก็แล้ว
ไปเถิด แต่ลกึ ลงไปในทหารแสนกว่านายของกองทัพเอีย
นเหอ ล้วนแล้วแต่เป็ นบุตรหลานของคนในถงเยียนไม่
น้อย ชาวบ้านทัวไปไม่เหมือนสกุลใหญ่ทมีี ลกู หลานมาก
ดังนันกว่าจะเลียงรอดสักคนล้วนแล้วแต่ทมุ่ เทกายใจและ
รักใคร่ทงสิ
ั น ยามต้องส่งไปร่วมกองทัพก็อกสันขวัญหาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9

กลัวลูกชายจะตายจาก บัดนีได้ขา่ วว่าลูกจะได้ปลดระวาง

ชัวคราวเตรียมกลับมาถึงถงเยียนก็ชนหั
ื วใจยิงนัก ต่าง
ตระเตรียมบ้านเรือนรอต้อนรับบุตรทีไปลําบากอยู่
ชายแดนมาหลายปี
ทว่าเมือข่าวเสบียงกองทัพเอียนเหอถูกสับเปลียนจนทํา
ให้ไม่พอสําหรับทหาร ทังยังต้องเคลือนทัพกลางฤดูหนาว
ทําให้ตดิ อยูท่ จิี นหยาง มีคนขาดอาหารและคนป่ วยล้ม
ตายเป็ นจํานวนมาก นันกลายเป็ นฝันร้ายของชาวบ้าน
กว่าครึงในถงเยียน หัวใจทีฟูฟ่องนับวันรอรับบุตรชาย
กลับเรือนกลายเป็ นความเคียดแค้นไม่พอใจ
หากตายในสนามรบก็แล้วไป แต่นีอยูใ่ จกลางแว่นแคว้น
ไร้ขา้ ศึกศัตรูแต่กลับต้องมาตายอย่างไร้คา่ แม้จะเป็ น
เรืองราวบาดหมางของเชือพระวงศ์กบั สกุลเฉินก็ไม่ใช่
เรืองทีจะปล่อยลูกหลานของผูอ้ นมาตายอย่
ื างไร้เหตุผล
เช่นนี
คนทีได้รขู้ า่ วในจิตสํานึกต่างรูว้ า่ มีสองคนทีต้อง
รับผิดชอบเรืองนี นันคือหยูเยว่ฟางกับฮ่องเต้ ดังนันไม่
ต้องเลือกเลยว่าพวกเขาจะแข็งข้อกับใคร แม้รกั ลูกก็ยงั
ต้องรักษาชีวติ ระหว่างขุนนางกับกษัตริย์ พวกชาวบ้าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0

จึงแห่ไปรวมตัวกันทีหน้าจวนเสนาบดีกลาโหมมากกว่าจะ
ไปหน้าประตูวงั
คุณชายรองหยูเลียนฟู่ไม่ใช่คนช่างคิดอ่าน หัวคิดไม่
รอบคอบ เมือกลับถึงจวนแล้วพบชาวบ้านชันตํารวมตัว
ประท้วงก่นด่ากันอยูก่ เ็ ดือดดาลยิงนัก สังให้คนคุม้ กัน
จวนขับไล่ชาวบ้านไป รุนแรงถึงขันลงไม้ลงมือ แต่แทนที
จะไล่ได้กลับยิงทําให้ประชาชนโกรธแค้น ขุนนางข่มเหง
ราษฎรเช่นนีแม้อํานาจจะต่างแต่ชาวบ้านในถงเยียนนัน
ล้วนแต่วางตัวมีศกั ดิศรีแม้จะฐานะตําต้อยก็ไม่ชอบให้ใคร
มากดข่ม ตลอดมาขุนนางในถงเยียนล้วนไม่กล้าขัดแย้ง
กับราษฎรซึงหน้าเพราะอาจจะกลายเป็ นทีรังเกียจของ
ชาวบ้านจนไม่อาจจะเจริญก้าวหน้าในราชสํานักได้อกี
มาวันนีคนสกุลหยูทุบตีชาวบ้านหน้าจวนตัวเอง มีสายตา
นับสิบนับร้อยทีจับจ้อง มีหรือเรืองราวจะเล็กลงดังใจ จาก
คนทีไม่ใส่ใจเรืองข่าวลือทางทหาร คนทีไม่เกียวข้องก็
เสนอตนมาเกียวข้อง คนทีไม่รกู้ ถ็ ามไถ่จนได้รู้ ผูค้ นต่าง
ก้าวออกมาร่วมประท้วงขุนนางชัวใช้อาํ นาจบาตรใหญ่ขม่
เหงประชาชน ลุกลามจนหยูเยว่ฟางไม่อาจเข้าจวนตัวเอง
ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1

*
เพล้ง!
อู่เหวินซวนปาจอกชาแตกเป็ นเสียงๆ เมือขันทีเข้ามา
รายงานเรืองสกุลหยู
"เจ้าเลียนฟู่หน้าโง่ สร้างปั ญหาไม่จบไม่สน"
ิ กําปั นของ
เขาปูนโปนไปด้วยเส้นเลือด ดวงตาถลึงกว้างด้วยแรง
โทสะ
อู่เหวินซวนเป็ นโอรสองค์ทสองของฮ่
ี องเต้ทเกิ ี ดจากลีกุย้
เฟย เขาเป็ นชายทีแม้อายุยงั น้อยแต่กม็ ลี กั ษณะภูมฐิ าน
ราวกับบัณฑิตชันสูง กริยามารยาทล้วนมีระเบียบแบบ
แผนสง่างามและน่ามอง ตลอดมาเขาวางตัวดีเสมอ ไม่
โดดเด่นจนกลายเป็ นเป้ าแต่กไ็ ม่จมหายไปในฝูงชน ใช้
ชีวติ เยียงทีองค์ชายพระองค์หนึงควรใช้เพือลดความ
หวาดระแวงของฮ่องเต้และศัตรู เขาค่อยๆ วางรากฐาน
ทางอํานาจโดยมีคนสกุลหยูของลีกุย้ เฟยเป็ นกําลังหลัก
หากสกุลหยูผลิกผันล้มครืนเขาจะยังมีหน้าเผยอไปชิง
ตําแหน่งรัชทายาทอีกหรือ!?
ยิงหากสกุลหยูเป็ นทีรังเกียจของชาวบ้าน ชือเสียงลีกุย้ เฟ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2

ยย่อมด่างพร้อย เขาทีมีเลือดสกุลหยูอยูค่ รึงตัวจะได้รบั

การยอมรับจากราษฎรได้อย่างไร ไม่ว่าขุนนางหรือฮ่องเต้
ก็ลว้ นหวาดกลัวราษฎรจะลุกฮือทังสิน แล้วเขาทีกําลัง
หยังรากสร้างขุมกําลังหากถูกตราหน้าว่าเป็ นทีรังเกียจ
แล้วละก็ อย่าได้ฝันถึงตําแหน่งฮ่องเต้เลย คนถงเยีย
นแบ่งแยกถูกผิดขาวดําชัดยิงนัก หากมีตราประทับ
ความผิดติดตัวล้วนย่อยยับไม่เหลือดี
อันอ๋องกัดฟั นแน่น พยายามสงบอารมณ์และคิดหา
วิธแี ก้ไขก่อนจะสายเกินการณ์ ครูใ่ หญ่จงึ เรียกเฉากงกง
เข้ามาหา "เตรียมรถม้าข้าจะไปเข้าเฝ้ าเสด็จแม่"
ทัพเอียนเหอตกตายอยูไ่ กลถึงจินหยางแต่กลับมาสร้าง
ความเดือดร้อนให้พวกเขาทีถงเยียน เฉินเฟยฉีผนู้ ีช่างทํา
ให้คนรังเกียจนัก!
*
ในตอนทีหลิวจ้าวเว่ยได้รบั จดหมายแจ้งข่าวจากเฉินเฟย
ฉีนางกําลังสอดมือในเตาอุ่นอย่างสบายใจ นางไล่สายตา
อ่านข้อความในจดหมายแล้วผลิยมกว้ิ าง หญิงสาวเขียน
จดหมายอธิบายแผนการอีกขันให้บ่าวนํากลับไปส่งให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3

เฉินเฟยฉี ส่วนตัวนางเองก็ได้ฤกษ์เหยียดหลังลุกขึนจาก
ตังมาทําอะไรสักที
ไม่ใช่แค่อาเจินทีนึกสงสัยและร้อนใจว่าเมือไหร่ทเจ้
ี านาย
สาวจะเริมบริจาคเสบียงให้กองทัพเสียที ทังทีถึงขันกล้า
ขัดแย้งกับนายผูเ้ ฒ่าเพือเรืองนี ตัวเถาเต๋อชวนเองก็ชกั จะ
นังไม่ตดิ เมือนานวันเข้ายิงมีคนล้มตายแต่หลานสาวยังคง
ทําตัวนิงสงบ เขาส่งคนมาถามนางอยูห่ ลายคราจนคิดว่า
นางอาจจะเลิกล้มความคิดไปแล้ว กระทังได้ขา่ วว่านางไป
พบท่านแม่ทพั พิทกั ษ์ดนิ แดน ชายชราถึงเริมสงบใจลง
"อาเจิน อาหนิง" จ้าวเว่ยเรียกสาวใช้ทงสองเข้
ั ามาในเรือน
พัก
"เจ้าค่ะคุณหนู" ครูห่ นึงทังสองก็มานังคุกเข่าตรงหน้านาง
"อาหนิงเจ้าไปประกาศเรียกบ่าวทังจวน ใครทีไม่ได้อยูเ่ วร
คุม้ กันจวน ไม่ได้มหี น้าทีรับใช้นายท่านทังสอง ให้ไป
รวมตัวกันทีเรือนฝูภายในครึงชัวยาม ส่วนอาเจินเจ้านํา
บ่าวไปปั ดกวาดเรือนฝูเตรียมไว้ แล้วก็สงให้
ั คนครัวขน
ของทีข้าให้ไปยืมมาไปทีเรือนฝูได้เลย" นางจัดแจง
สังงาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4

หลังจากไปพบเฉินหรงปั วกลับมาหญิงสาวได้ให้พอ่ บ้าน

ติดต่อไปทางอารามใกล้เคียงและโรงเตียมใหญ่เพือขอเช่า
และยืมอุปกรณ์สาํ หรับประกอบอาหารจํานวนมาก เพราะ
ภาชนะทีมีอยูใ่ นเรือนย่อมไม่มที างพอใช้สาํ หรับอาหารที
จะเอาไปเลียงคนนับหมืน
"คุณหนู จวนเราจะทําอาหารเองหรือเจ้าคะ?" อาเจินถาม
ขึน นางคิดว่าเพียงแค่สง่ ผลผลิตไปให้กองทัพก็น่าจะเสร็จ
ธุระแล้ว
"ย่อมต้องทําเองเพือไม่ให้เป็ นปั ญหาภายหลัง" นางบอก
แล้วหมุนตัวกลับเข้าไปเปลียนชุดในห้องปล่อยให้สองสาว
ใช้ไปทํางานตามคําสัง
ผลผลิตของจวนเถามีมากก็จริงแต่ตอ้ งใช้อย่างระวังมาก
เช่นกัน หากส่งทังหมดออกไปตอนทีมันยังเป็ นหัวเช่นนี
เหตุการณ์อาจผลิกผันถูกโยนความผิดฐานซ่อมสุมเสบียง
ส่อเจตนาไม่ดไี ด้ ดังนันของทีจะระบายออกไปต้องอยูใ่ น
กรอบประมาณทีพ่อค้าควรมี ไม่มากและชัดแจ้งจนน่า
สงสัย
อีกข้อคือผลผลิตในจวนเถามีทงเก่
ั าทังใหม่ ของเก่ายังใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5

ไม่หมด ของใหม่กถ็ ูกส่งเข้ามาทับถมเรือยๆ ดังนันหาก

มองในแง่ผลประโยชน์ การบริจาคครังนีคือโอกาสทีจะได้
ระบายของเก่าใกล้เสียขนานใหญ่ออกไป แต่การจะให้
ผลผลิตเก่าๆ ทีรสชาติหว่ ยไปทังแบบนันนับว่าเป็ นการ
ซําเติมเหล่าทหารมากกว่าทําบุญ ดังนันนางจึงคิดทีจะ
กําจัดผลผลิตค้างปี พร้อมกับรักษาหน้าของสกุลเถา สิงที
กองทัพจะได้จากนางย่อมไม่ใช่ผลผลิตดิบๆ แต่เป็ น
อาหารทีผ่านกระบวนการแปรสภาพผลผลิตเหล่านันมา
อยูใ่ นรูปแบบทีอร่อยและอิม
บ่าวไพร่เมือถูกเรียกให้รวมตัวก็รสู้ กึ ประหลาดนัก ยิงรูว้ ่า
คนทีเรียกคือคุณหนูหลิวยิงคลางแคลงใจ นับตังแต่ทนาง ี
มาอยูท่ จวนสกุ
ี ลเถาส่วนใหญ่มกั จะเก็บตัว ไม่มปี ฎิ
สัมพันธ์กบั พวกบ่าวทังยังวางตัวห่างเหินหยิงทระนง แม้
จะไม่เคยสังลงโทษรุนแรงแต่ความทีไม่อาจเดาใจเจ้านาย
ผูน้ ีได้จงึ พากันกระสับกระส่ายกังวลกลัวความซวยมาถึง
ตัว
เรือนฝูเคยถูกใช้เป็ นเรือนเก็บสมบัตใิ นช่วงทีสกุลเถาย้าย
มาจินหยางแรกๆ ดันนันส่วนกันในเรือนจึงถูกเอาออก
หมดไม่มกี ารแยกห้อง กลายเป็ นโถงกว้างๆ ยาวจนสุด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6

ผนัง หลังจากห้องเก็บสมบัตสิ ร้างเสร็จเรือนนีจึงถูกปิ ดไว้

เฉยๆ มาวันนีเมือต้องเรียกประชุมบ่าวไพร่ท่ามกลาง
อากาศหนาวนับว่าเรือนนีมีประโยชน์ยงนั ิ ก
พอหลิวจ้าวเว่ยมาถึงเรือนฝูพวกบ่าวนับร้อยคนก็ลงไป
นังคุกเข่ารอนาง แต่หญิงสาวโบกมือให้ลุกขึน
"พืนเย็นพวกเจ้าลุกยืนเถอะ แค่เงียบเสียงฟั งข้าก็พอ"
พวกบ่าวไพร่มองหน้ากันอย่างลังเลแต่เมือเห็นสีหน้า
จริงจังของจ้าวเว่ยก็รบี กล่าวขอบคุณแล้วลุกขึนยืนกัน
"อีกไม่กวัี นจะครบรอบวันตายของเถาหนีฮวามารดาข้า ผู้
เป็ นบุตรสาวคนเดียวของนายท่านผูเ้ ฒ่า ข้ากับท่านตา
ปรึกษากันแล้วว่าจะทําบุญใหญ่ให้นาง ดังนันวันนีจึงเรียก
พวกเจ้ามาเพือแจ้งให้ชดั เจน" นางเอ่ยเสียงดังฟั งชัด
ท่ามกลางความเงียบของบ่าวกว่าร้อยชีวติ
"พวกเจ้าคงได้ขา่ วกันแล้วว่าด้านนอกนันมีกองทัพเอีย
นเหอทีกําลังตกทีนังลําบากยิงนัก กองทัพทีปกป้ อง
ชายแดนเอียนเหอคอยขับไล่ซยงหนู ทําให้พวกเรายังมี
ชีวติ เป็ นสุขทุกวันนีกลับต้องมาทนอดมือกินมือตกตายอยู่
ในจินหยางนับว่าไม่สมเกียรติยงิ ข้ากับท่านตาได้หารือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 7

กันว่าจะทําการบริจาคผลผลิตในยุง้ ฉางเพือช่วยกองทัพ
แต่ไม่อาจส่งไปเปล่าๆ เช่นนี จึงคิดจะทําเป็ นอาหาร
สําเร็จเพือให้สะดวกต่อการแจกจ่ายแก่ทหารกล้า ดังนัน
ข้าจึงเรียกรวมพวกเจ้าเพือขอแรง นับจากวันนีนอกคนที
ต้องไปผลัดเปลียนเวรคุม้ กันจวน คอยติดตามรับใช้นาย
ท่านผูเ้ ฒ่า และคอยดูแลฮูหยินผูเ้ ฒ่า ให้พวกเจ้ามา
ช่วยงานทีนีเป็ นหลัก จนกว่าเรืองนีจะผ่านพ้น ต่อไปอีก
หลายวันเราคงต้องเหนือยกันแล้ว" มีเพียงความเงียบที
สะท้อนกลับมาในเรือนฝู พวกบ่าวไพร่คล้ายมีคาํ ถามแต่
ไม่กล้าปริปากเพียงจ้องมองใบหน้างดงามของนางราวกับ
ต้องมนต์
"ข้ามีสตู รอาหารทีเราจะใช้ทํากันในครังนี ดังนันให้แยก
คนทีมีฝีมอื ทําอาหารออกมากลุม่ หนึง คนทีช่วยงานครัว
จําพวกหันสับล้างเป็ นลูกมือได้ออกมาอีกกลุม่ คนทีถนัด
ใช้แรงงานให้แยกเป็ นอีกกลุม่ ทังนีต้องมีการจัดเวรยาม
เฝ้ าเรือนฝูให้แน่นหนา อาหารทีจะมอบให้กองทัพจะต้อง
ไม่มสี งแปลกปลอม
ิ อาจมีคนฉวยโอกาสแทรกแซงทํา
เรืองชัวร้าย ใครทีไม่มหี น้าทีในเรือนนีอย่าเข้ามาเด็ดขาด
พวกเราต้องระมัดระวังตัวให้มาก เข้าใจหรือไม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 8

"เข้าใจเจ้าค่ะ/เข้าใจขอรับ"
"พ่อบ้านจะเป็ นคนช่วยคัดแยกกลุ่มพวกเจ้า หลังแยกกลุม่
ให้เริมงานตามหน้าที ใครรับผิดชอบภาชนะก็ไปจัดการ
ล้างเตรียม ใครรับผิดชอบถ่านฟื นก็ไปเตรียมการ พวกที
ต้องเตรียมวัตถุดบิ ก็ไปจัดการให้เรียบร้อย ส่วนคน
ทําอาหารให้อยูท่ นีี ก่อน ข้าจะสาธิตสูตรอาหารทีต้องทํา
ให้ดู"
จบคําก็วนุ่ วายกันอยูค่ รูใ่ หญ่พอ่ บ้านจึงจัดแบ่งคนตาม
หน้าทีได้ แต่ละฝ่ ายแยกย้ายกันไปทํางานตามคําสัง ส่วน
จ้าวเว่ยได้บอกให้อาหนิงเตรียมอุปกรณ์สาํ หรับทําครัว
ตามปกติเอาไว้แล้วจึงจัดการสาธิตวิธกี ารให้ดู
ข้าวทีนางจะใช้ในวันแรกย่อมเป็ นข้าวเก่า เพือจะระบาย
ผลผลิตค้างปี ออกแต่ไม่อาจทําให้น่าเกลียด นางจึงสอน
วิธกี ารแช่ขา้ วกับเซียงหลันเยีย(ใบเตย) เพือทําความ
สะอาดและกลบกลินไม่พงึ ประสงค์ ยามหุงก็ให้ใช้นําผสม
เครืองปรุงรสเพือใช้กลบกลินอีกชันและทําให้ขา้ วมีรสชาติ
ดีขนึ แม้จะกินแต่ขา้ วเปล่าก็อร่อยได้ ขันต่อมาเป็ นการใช้
ข้าวทีหุงจนฟูสวยแล้วผสมกับนําหมักเพือให้สามารถปั น
เป็ นก้อน ในส่วนนีนางให้คนเอาพวกหัวมันหวานมาเผา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 9

และบดก่อนเอามาผสม บ้างยัดเป็ นใส้ในข้าวปั น บ้างคลุก

กับข้าวปั นไปเลย ก้อนหนึงใหญ่พอให้กนิ อิมหนึงมือได้
การทําเช่นนีจะช่วยถัวเรืองการใช้ผลผลิต ค่อยๆ ใช้ผสม
กันไปทีละอย่างสองอย่างเพือความประหยัดและไม่ขาด
แคลนอย่างกระทันหัน ซึงข้าวปั นทีทําออกมาสามารถห่อ
ด้วยใบบัวหรือกระดาษเก็บไว้ได้อย่างน้อยสามวัน
นางรูเ้ รืองพวกนีก็เพราะตอนอยูใ่ นอาราม ทีนันไม่มที างที
นางจะได้กนิ ข้าวใหม่ ข้าวทีตกมาถึงมือนางล้วนเป็ นข้าว
เก่า มันมีกลินอับหรือบางคราวถึงขนาดมีกลินบูดแถมยัง
รสชาติแย่จนต้องกลันนําตากัดกินเพือประทังชีวติ นาน
วันนางเข้าจึงเริมคิดหาวิธปี รับรสชาติให้มนั ทานได้งา่ ยขึน
อารามตังอยูใ่ กล้ป่า การหาพวกสมุนไพรหรือพืชสวนครัว
ไม่ใช่เรืองยาก จ้าวเว่ยกับพวกชีในอารามจึงลองผิดลอง
ถูกกันไป มือไหนไม่สาํ เร็จก็กนิ ทังอย่างนัน
คิดถึงยามทีตนต้องกลํากลืนกินอาหารรสชาติหว่ ยๆ
ประทังชีวติ แล้วทําราวกับมันคืออาหารรสเลิศของ
ภัตตาคารชันหนึงแล้ว หลิวจ้าวเว่ยก็รสู้ กึ โชคดีนกั สกุล
เถามีเครืองมือและวัตถุดบิ ดีกว่าทีนางใช้ตอนอยูใ่ นอาราม
เป็ นไหนๆ อีกอย่างแม้จะเป็ นพวกผลผลิตเก่าแต่นางก็ให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 0

จัดการคัดแยกเอาไว้แค่พวกทีทํากินได้เท่านัน ไม่ให้ของ
ทีเสียแล้วเข้ามาปะปน
ทหารทีจะได้กนิ ของเหล่านีล้วนโชคดีกว่านางหลายเท่า
นอกจากข้าวปั นทีถือเป็ นอาหารหลักแล้ว นางให้พอ่ บ้าน
ซือพวกกระดูกหมูมาเคียวนําแกงเอาไว้อกี อย่าง แม้จะไม่
มีเนือแต่ยงั มีกลิน ทังอากาศหนาวเช่นนีได้ซดนําแกง
ร้อนๆ นับว่าช่วยให้รา่ งกายอบอุ่นขึนได้มากแน่
นางส่งจดหมายให้เฉินหรงปั วส่งคนคุม้ กันมารับอาหาร
โดยทีมีคนของบ้านสกุลเถาตามไปช่วยจัดการแจกจ่าย
แต่ไปโดยใช้เส้นทางทีไม่เตะตานักเพราะยังไม่ถงึ เวลา
ป่ าวประกาศความชอบให้ชาวเมืองรู้
หลังจากต้องขลุกอยูใ่ นเรือนฝูดว้ ยกันนานเข้า อาเจินกับ
อาหนิงก็เริมถูกคอกัน อาเจินช่างพูดช่างจาอยูแ่ ล้วพอมี
เวลาพูดคุยมากขึนอาหนิงทีมีทที า่ หวันเกรงคนจากเมือง
หลวงก็ผอ่ นคลายลง รีบช่วยกันเอาหน้าจ้าวเว่ยไม่ขาด
พอถึงตอนทีแจกจ่ายอาหารพวกทหารล้วนแปลกใจทีเห็น
สาวใช้หน้าตาหมดจดและบ่าวจากด้านนอกเข้ามาตังเพิง
แจกจ่ายอาหาร ครันพอสอบถามอาเจินทีช่างเจรจาก็บ่าย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 1

เบียงก่อนคราหนึง
"พีชายท่านนีเจ้านายของข้านันต้องการทําบุญให้มารดา
จึงได้ขอท่านแม่ทพั มาบริจาคเสบียงให้พวกท่านทีนีหาได้
ต้องการชือเสียงอันใด แค่นีก็ถอื ว่าเป็ นวาสนาแล้ว อย่า
ถามอีกเลยเจ้าค่ะ"
"ได้ทไหนกั
ี น พวกข้าหิวท้องใส้กวมาไม่
ิ รกู้ วัี น แม้แต่พวก
ทางการยังไม่ยนมื ื อช่วย มาวันนีได้กนิ อิมท้องครังแรกใน
รอบเดือน ทังอาหารก็อร่อยอีกต่างหาก หากบอกว่าเป็ น
อาหารบริจาคเจ้านายของพวกเจ้าก็คงใส่ใจยิงนักถึงทํา
ของอร่อยเช่นนีมาแจก" พลทหารผูห้ นึงว่า เขาคิดว่าตน
จะต้องตายแล้วจริงๆ แต่ละวันทางค่ายแจกจ่ายแค่โจ๊กที
แทบไม่มขี า้ ว นําโจ๊กใสจนเห็นก้นถ้วย คนในค่ายก็ลอื กัน
ไปต่างๆนานาถึงสถานการณ์ทไม่ ี ดที งนั
ั น ยิงไม่มอี าหาร
คนป่ วยก็ไร้ภูมจิ ะสูโ้ รคภัย คนจึงล้มตายเป็ นใบไม้รว่ ง
เขาแอบเตรียมการไว้แล้วว่าอาจจะต้องตายหากเป็ น
เช่นนีต่อไป จนมาวันนีได้เห็นเพิงใหม่ถูกตังขึนในค่าย
แล้วมีชาวบ้านเข้ามาในค่ายหลายคนช่วยกันแจกจ่าย
อาหาร เพียงพอให้ทหารครึงค่ายกินได้อมท้ ิ อง ส่วนอีก
ครึงไปรับโจ๊กจากพ่อครัวของค่ายเหมือนเดิม แต่วนั นี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 2

กลับไม่ได้เห็นโจ๊กนําใสๆดังเก่า กลับเป็ นโจ๊กจริงๆทีมี

ข้าวมีเนือละมุนลิน
พวกทหารแทบจะโห่รอ้ งยินดี ล้วนแล้วแต่พยายาม
สอบถามถึงทีมาของพวกบ่าว และกล่าวขอบคุณท่านแม่
ทัพกันใหญ่ ในตอนแรกพวกทีได้รบั แจกข้าวปั นมีทา่ ทาง
ลังเลไม่กล้ากิน แต่พอกัดไปคําแล้วรับรสก็ถงึ กับตาโต ยิง
อดอาหารมาหลายวันข้าวปั นเหล่านียิงอร่อยขึนอีกหลาย
เท่า ยิงกินประกอบกับนําแกงอุ่นๆทําให้คล่องคอยิงนัก
จนพวกทีได้รบั แจกโจ๊กต้องขอชิมดูบา้ งด้วยความอยากรู้
อยากเห็น
"เอาล่ะแจกหมดแล้ว เราเก็บของกลับจวนเถอะ" อาเจิน
สังพวกบ่าวคนอืนๆ แล้วเตรียมตัวจะกลับ ตอนแรกอา
เจินกังวลไม่น้อยกลัวพวกทหารกินแล้วจะรูว้ า่ เป็ นข้าวเก่า
จนติตงิ เจ้านายนาง แต่เห็นพวกเขาอิมอร่อยกันมากทังยัง
ไม่ตดิ ใจก็สบายใจขึน
"แม่นางๆ พีน้องข้าถามว่าพรุง่ นีพวกเจ้าจะมาอีก
หรือไม่?" ทหารนายหนึงวิงหน้าตังเข้ามาถาม อาเจินมอง
หน้าซูบผอมของเขาอย่างสะท้อนใจ อดสงสารไม่ได้จงึ ยิม
กว้างพยักหน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 3

"พวกท่านวางใจเถอะเจ้านายของข้าบอกว่าจะช่วยพวก
ท่านไปจนกว่าจะออกจากจินหยาง" เมือได้ยนิ แบบนัน
นายทหารหนุ่มก็ตาลุกวาวยินดียงนั ิ ก พวกทหารคนอืนที
ได้ยนิ ก็โห่รอ้ งอีกรอบ ราวกับเพิงวิงผ่านประตูผมี าได้
"แม่นางบอกข้าเถิด เป็ นเจ้านายจวนใดทีมีนําใจเช่นนี"
พลทหารหนุ่มยังคงไม่หยุดสืบสาว "เจ้ารูห้ รือไม่ว่าข้าคิด
ว่าตนคงจะตายเป็ นผีเฝ้ าทุ่งเวิงนีแล้ว แต่วนั นีกลับมี
วาสนาได้กนิ อิมท้องอีกครังนับว่าไม่ต่างจากบุญคุณ
ช่วยชีวติ เจ้าแจ้งแก่ขา้ ที" เขากดเสียงเบาถามนาง อาเจิน
ปรายตามองบ่าวคนอืนๆ ทีช่วยกันขนของออกไปแล้วก็
แสร้งถอนหายใจ
"เอาเถอะพีชายท่านนี เห็นแก่ทท่ี านเป็ นคนรูค้ ุณคน พวก
ข้ามาจากบ้านตระกูลเถา นายท่านผูเ้ ฒ่าของข้าเคยเป็ น
ขุนนางกองประวัตฯิ รับใช้ฮ่องเต้แต่ลาออกมาอยูจ่ นหยาง
ิ
ตลอดมาล้วนมีจติ เมตตาบริจาคแจกจ่ายช่วยเหลือคนใน
จินหยางอยูต่ ลอด คราวนีนายท่านเองก็ไม่อาจดูดาย
ปล่อยกองทัพทีบากบันเพือแผ่นดินมานานตกตายเช่นนี
แล้วคุณหนูของข้าก็มใี จกตัญ ู นีใกล้จะครบรอบวันตาย
ของมารดานางจึงได้ชว่ ยเจรจาและเป็ นคนสอนสูตร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 4

ทําอาหารพวกนีเองกับมือ เรืองพวกนีพีชายอย่าได้พดู ไป
ล่ะ" อาเจินทําท่ากระซิบกระซาบราวกับนีเป็ นความลับ
สําคัญ
"สกุลเถางันหรือ" พลทหารผูน้ นจํ
ั าเอาไว้ขนใจก่
ึ อนจะถาม
อีก "เช่นนีข้าจะได้พบเจ้านายของเจ้าบ้างหรือไม่ พีน้อง
ของข้าล้วนแยกแยะบุญคุณความแค้น นําหนึงหยดล้วน
ต้องตอบแทนเป็ นแม่นําทังสาย อย่างน้อยพวกข้าจะได้ม ี
วาสนาคํานับขอบคุณเจ้านายทีมีใจประเสริฐของเจ้า
หรือไม่?"
อาเจินมีสหี น้าหนักใจขณะทีแอบจดจํากริยาท่าทางของ
พวกทหารเอาไว้แล้วเชิดหน้าขึนพูด "จะพบนายท่านผู้
เฒ่าคงเป็ นไปได้ยาก แต่คุณหนูของข้าพอจะเป็ นไปได้
นางเป็ นคนดูแลอาหารเหล่านี คงมีสกั วันทีนางมาตรวจดู
การแจกจ่ายทีนีเอง ตอนนันท่านอาจจะได้พบ"
"เช่นนันรึ ดียงนั
ิ ก ข้าจะได้มวี าสนากล่าวขอบคุณนางเอง"
"เอาล่ะ ข้าพูดมากเกินไปแล้วต้องขอตัวก่อน" อาเจินไม่
รอให้เขาลา รีบไปสมทบกับขบวนของบ่าวสกุลเถาซึงมีอา
หนิงยิมแย้มรออยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 5

"เป็ นอย่างไรบ้างพีสาว พวกเขาว่าอย่างไร?" อาหนิงเอ่ย

ถามเสียงใสด้วยความอยากรูอ้ ยากเห็น
"จะเป็ นอย่างไรเล่า คุณหนู คาดการณ์ได้ถูกนัก เจ้าเชือ
เถอะ อีกไม่กวัี นนายทหารนับหมืนจะต้องรูจ้ กั คุณหนูของ
เราแน่" ก่อนมาจ้าวเว่ยได้สอนเรืองการพูดจาให้อาเจินกับ
อาหนิงเอง ล้วนบอกวิธปี ระกาศเหมือนไม่ประกาศนีให้
สาวใช้อย่างกระจ่าง ซึงอาเจินอาศัยอยูใ่ นจวนหลิวมาก่อน
ย่อมเข้าใจอุบายพวกนีได้ไม่ยาก ทังยังยินดีจะช่วย
กระพือชือเสียงดีงามของคุณหนูดว้ ยตัวเอง
"ดียงนั
ิ ก คุณหนูทงงามทั
ั งใจบุญ คราวนีคนทังจินหยาง
ต้องอิจฉาข้าแน่ทได้
ี รบั ใช้คุณหนู" อาหนิงว่าอย่างตืนเต้น
อาเจินเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
สมัยอยูถ่ งเยียนคุณหนูเคยพลาดพลังจนทําให้มขี า่ วลือ
แย่ๆ ออกไป หากมีชอเสีื ยงดีงามมาช่วยลบล้าง ย่อมเป็ น
ผลดีกบั ตัวคุณหนูแน่ บางทีนายท่านอาจจะยอมรับ
คุณหนูกลับจวนหลิวเสียที
อาเจินกับอาหนิงล้วนแต่ยนิ ดีกบั เรืองนี ต่างพากัน
คาดการณ์ไปคนละทิศ แต่ไม่ว่าทางไหนล้วนแล้วปรีดาไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 6

กับหลิวจ้าวเว่ยทังสิน
*
"นางทําจริงๆ นับว่าเป็ นสตรีทมีี ใจกุศลนัก" ตูเ้ สียวเสียน
ปิ ดม่านกระโจมลงหลังขบวนรถม้าของบ่าวสกุลเถาลับ
สายตาไป กุนซือหนุ่มในชุดสีขาวซีดหันกลับมามองเฉิน
หรงปั วทีกําลังหมุนพู่กนั ในมืออย่างไม่ยนิ ดียนิ ร้าย
"หากนางช่วยเราเช่นนีทุกวันจนกว่าจะออกจากจินหยาง
ได้ เราจะมีเสบียงเหลืออย่างน้อยสีส่วน รอหาซือสะสม
เพิมน่าจะพอให้เดินทางได้อกี หลายวัน" ตูเ้ สียวเสียนนัน
นอกจากจะรับหน้าทีกุนซือของทัพเอียนเหอ เขายัง
นับเป็ นสหายสนิทของเฉินเฟยฉีเพราะเติบโตมาด้วยกัน
"นับว่าเป็ นโชคยิงนักทีได้พบสตรีทมีี เมตตาในยามคับขัน
เช่นนี"
"เจ้าช่างไม่อายปาก" เฉินเฟยฉีปาพู่กนั ใส่เขาแต่ตเู้ สียว
เสียนรูแ้ กวจึงหลบทัน "อย่าแสร้งทําเป็ นมองไม่ออก เจ้า
ฉลาดกว่าข้าตังมาก แม้แต่ขา้ ยังดูออกว่าสตรีผนู้ นั
เลือดเย็นนัก" หลังจากทีคิดทบทวนเรืองราวให้ถถ้ี วนแม่
ทัพผูย้ งใหญ่
ิ กเ็ ริมมองบางสิงกระจ่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 7

"นางมีเสบียงมากพอจะช่วยเหลือกองทัพ แต่กลับนิงดู
ดายปล่อยให้คนตายไปเรือยๆ หากมีใจกุศลอย่างเจ้าว่า
นางคงออกหน้ามาช่วยเหลือนานแล้ว แต่นีกลับปล่อยให้
คนตายเพิมมากขึนเพือใช้ศพพวกนันบีบข้าให้ไม่อาจ
หักล้างคําขอของนาง หากสตรีเช่นนีมีใจกุศล ข้าทีฆ่าคน
มานับพันก็คงบรรลุเป็ นเซียนแล้วล่ะ"
เฉินเฟยฉีรสู้ กึ โกรธอยู่ไม่น้อย แม้เขาจะมองออกว่าหลิว
จ้าวเว่ยวางแผนทุกอย่างเอาไว้แม้แต่เลือกวันมาพบเขา
ได้อย่างพอเหมาะเพือให้เขาไม่มที างถอย กระนันเขาก็ไม่
อาจกล่าวโทษนางได้เต็มปาก เพราะเรืองคนตายเหล่านัน
ไม่ใช่นางลงมือฆ่า นางก็เพียงแต่ทําเฉย เหมือนคนใน
เมืองต้าถงอีกมากมายทีทําเช่นนัน
"แต่ทา่ นก็ยงั รับปากทําตามแผนของนางอยูด่ "ี ตูเ้ สียว
เสียนยิม "ดูจากผลลัพธ์เรืองทีท่านให้คนไปก่อในถงเยียน
เหมือนจะลุกลามใหญ่โตกว่าทีเราคาดไว้"
"ก็ใครจะคิดว่าแค่ปัญหาง่ายๆ แต่คนในสกุลใหญ่อํานาจ
คับฟ้ าเช่นนันกลับไร้หวั คิดถึงขันข่มเหงประชาชนหน้า
ประตูจวน" บนหน้าเฟยฉีแปะคําว่า 'ข้าไม่ผดิ เสียหน่อย
พวกนันโง่เอง' เอาไว้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 8

"ท่านไม่กลัวหลังจากเรืองนีผ่านไปแล้วพวกนันจะเล่นงาน
ท่านหรือ?"
"มีตอนไหนทีคนพวกนันไม่เล่นงานข้าหรือสกุลเฉินบ้าง
เหล่า พูดแล้วก็อยากอกตัญ กู บั บรรพบุรุษจริงๆ คิดอ่าน
อะไรไม่เผือแผ่ลกู หลานเลย อยูเ่ อียนเหอมากีชัวอายุคน
ตายในสนามรบตังเท่าไหร่กไ็ ม่มคี นเห็นค่า" เขาคิดแบบนี
มาตังแต่โดนบิดาบังคับให้คดั ตําราพิชยั สงครามร้อยจบ
ตังแต่สขวบ
ี ตอนนันหากทําได้เขาจะไปเคาะหลุมศพต้น
ตระกูลเพือบ่นเสียให้สาแก่ใจ ทําไมคนพวกนันไม่เลือก
กินอยูส่ บายๆ ในถงเยียน หรือพวกเมืองรอบๆ ทํา
การเกษตรหมุนเวียนกินใช้ในบ้านสุขสบายไปทังชาติ แต่
กลับลากลูกหลานหลายชัวอายุคนไปเฝ้ าประจําทีเอีย
นเหอ
"ราษฎรล้วนเห็นและรับรูอ้ ยู่ เพียงแต่พวกเขาไม่ได้พดู
เท่านัน" ตูเ้ สียวเสียนส่ายหน้าให้กบั คําพูดเอาแต่ใจของ
เฟยฉี กับคนอืนนักรบผูน้ เหมื
ี อนพญายมชอบแผ่ความ
กดดันข่มขวัญใส่คนรอบข้าง แต่กบั สหายเช่นเขากลับเป็ น
ชายทะโมนผูม้ ุทะลุเหมือนในวันวานไม่มผี ดิ
"ตอนนีคลีคลายปั ญหาเรืองเสบียงไปได้บา้ งแล้ว ท่านจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 9

ทํายังไงต่อ?"
"มีทางเลือกอืนด้วยหรือ?" เขาโบกจดหมายทีหลิวจ้าวเว่ย
ให้คนส่งมาก่อนหน้านี ด้านในบรรยายแผนการอีกขันที
ชวนให้ขนหัวลุกกว่าเดิม "นางบอกว่านางไม่เคยขัดแย้ง
กับคนสกุลหยู เจ้าอ่านดูเถอะ ใครจะเชือ"
ตูเ้ สียวเสียนรับจดหมายมาอ่านอย่างละเอียดแล้วลอบยิม
ในฐานะของคนฉลาดด้านกลยุทธ์ถงึ ขันได้รบั แต่งตังเป็ น
กุนซือของกองทัพทีใหญ่ทสุี ดในต้าถง การจะหาคนทีมี
ความคิดซับซ้อนเช่นเดียวกับเขานันนับว่ายาก ยิงกับสตรี
ทีเอาอารมณ์เป็ นใหญ่เขายิงรูส้ กึ เหมือนคุยคนละภาษา
แต่ขอ้ ความซึงมีตวั อักษรเป็ นระเบียบเรียบร้อยใน
กระดาษแผ่นนีกลับเผยความคิดและชันเชิงทีเหนือกว่า
สตรีทวไปที
ั เขาเคยพบ
ตูเ้ สียวเสียนนิยมคบหาคนฉลาดยิงนัก ดังนันเขาจึงพึงใจ
ยิงทีพันธมิตรกึงปรปั กษ์ผทู้ ําให้เฉินเฟยหรงหัวเสียได้ม ี
การคิดอ่านทีไม่ธรรมดาเช่นนี
"ท่านไม่มที างเลือกจริงๆ" เขาพับกระดาษแล้วส่งคืนให้
สหาย "วิธขี องนางนับว่าเป็ นชนวนเร่งทีมีประสิทธิภาพสูง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 0

ทีเดียว หากทําตามนางว่าทหารในทัพพวกนีจะรอดและ
สุขสบายขึนในเร็ววันนีแน่ แต่ท่านอาจต้องแบกรับผลทีจะ
เกิดหลังจากเรืองคลีคลายลง" เฉินเฟยฉีถอนหายใจอย่าง
รําคาญ เขาใช้ฝ่ามือดันหน้าผากตัวเองอย่างเกียจคร้าน
เต็มทน
"ส่งคนไปจัดการเถอะ ถึงพวกสกุลหยูจะตามฆ่าข้าทีหลัง
ก็ให้พวกมันมา" ได้ยนิ เช่นนันตูเ้ สียวเสียนก็พยักหน้ารับ
คําสัง แต่กอ่ นจะออกไปเขากลับหยุดเท้าแล้วหันมามอง
เฉินเฟยฉีอกี รอบ
"ท่านบอกว่าแม่นางผูน้ ชืี อหลิวจ้าวเว่ยใช่หรือไม่?"
"อืม" ท่านแม่ทพั ตอบในลําคอ
"เป็ นบุตรสาวของหลิวเฉียนเจ้ากรมอากรใช่หรือไม่?"
"ข้าไม่ได้ถาม แต่ดแู ล้วคงใช่ ...ทําไม หรือเจ้าสนใจนาง
เข้าแล้ว?"
"หากข้าจําไม่ผดิ ฮ่องเต้เคยทําสัญญาหมันหมายสูข่ อ
หลานสาวคนโตของอัครเสนาบดีหลิวชงเหนียนให้แต่งกับ
อันอ๋อง หากนางเป็ นบุตรสาวคนโตของหลิวเฉียน หลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 1

จ้าวเว่ยผูน้ ีก็คอื คูห่ มันของอันอ๋อง"

"เจ้าหมายความว่าอะไร?" ตอนแรกเฉินเฟยฉีไม่ได้สนใจ
ฟั งนักจนตูเ้ สียวเสียนกล่าวจบเขาก็รสู้ กึ ถึงความไม่ชอบ
มาพากลบางอย่าง
"ก็ทา่ นกล่าวเองไม่ใช่หรือว่านางน่าจะมีความบาดหมาง
กับสกุลหยู แต่ถา้ นางเป็ นคูห่ มันของอันอ๋อง นางจะสร้าง
ปั ญหาให้สกุลหยูไปทําไม กลับกันนางควรจะยิงสนับสนุน
ฐานอํานาจของว่าทีสามีเสียอีก" กุนซือตูว้ เิ คราะห์ความ
เป็ นไปได้มากมายในหัว
"บางทีนางอาจจะไม่ใช่คนทีหมันกับอันอ๋อง" เฉินเฟยฉี
เสนอความคิด
"หรือบางทีจากคู่หมันอาจจะกลายเป็ นคูแ่ ค้นไปแล้วก็ได้"
ตูเ้ สียวเสียนพึมพําแล้วเงยหน้าขึนสบตากับตาคมของเฉิน
เฟยฉี ทันใดนันบรรยากาศในกระโจมแม่ทพั ก็เยือกเย็นลง
อย่างฉับพลัน
*
บรรยากาศในตําหนักหยงเยว่เต็มไปด้วยความมืดมน สี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 2

หน้าของเสนาบดีกลาโหมหยูเยว่ฟางกับอันอ๋องมีแต่โทสะ
และความกังวล
หยูซนิ ซินหรือลีกุย้ เฟยนังอยูบ่ นเก้าอีในตําแหน่งประธาน
ฟั งเรืองราวจากปากบิดาและความกังวลของพระโอรส
แล้วรูส้ กึ ปวดหัวตุบๆ จนอยากจะปาข้าวของใกล้มอื ทิง
ปี นีอันอ๋องอายุครบยีสิบ เมือต้นปี เพิงได้รบั พระราชทาน
ตําหนักและย้ายออกจากวังหลวงอย่างเป็ นทางการ
นับเป็ นช่วงเวลาทีควรระมัดระวังอย่างยิง เพือสร้างความ
ไว้วางใจให้ฮอ่ งเต้และสร้างความชอบ เขาต้องเข้มงวดกับ
ตัวเองทุกเรือง แต่กลับกันจวนหยูทนางคอยผลั
ี กดันและ
ภาคภูมใิ จกลับสร้างปั ญหาอึกทึกคึกโครมทังเมือง
มาถึงป่ านนีนางไม่ได้กลัวราษฎรก่นด่า แต่กําลังกลัว
ความคิดของคนทีนังอยูใ่ นตําหนักเฉียนชิง เรืองเสบียง
กองทัพเอียนเหอนีไม่ใช่ฝีมอื บิดานางอย่างทีข้างนอกลือ
กัน แต่นางไม่แน่ใจว่าเป็ นฝีมอื ฮ่องเต้หรือไม่ หากบุ่มบ่าม
เข้าไปขอความเป็ นธรรมอาจจะกลายเป็ นการย้อนเกล็ด
มังกรเข้า
ลีกุย้ เฟยนวดศีรษะอย่างคิดหนักก่อนจะตัดสินใจ "ยังไงก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 3

คงต้องไปขอเข้าเฝ้ า ท่านพ่อต้องไปยืนยันความบริสุทธิ
ก่อน แต่ไม่ตอ้ งพูดเรืองจะเอาผิดใคร ให้เน้นว่าท่านไม่ได้
เป็ นอย่างข่าวลือก็พอ หากมีพระทัยอย่างสืบสวนคงมีราช
โองการออกมาเอง" นางพยายามเลียงจุดตายไม่ไป
เหยียบลําเส้นของพยัคฆ์
แม้จะล่วงวัยสามสิบปลายๆ เข้าไปแล้ว ลีกุย้ เฟยก็ยงั
งดงามและดูเยาวัยกว่าอายุจริง ถึงยามนีใบหน้าจะบิด
เบียวเต็มไปด้วยความไม่พอใจก็ตาม นางผินหน้าไปมอง
อันอ๋องทีมีสหี น้าคิดไม่ตก
"เจ้ากลับตําหนักอ๋องเสีย เรืองนีอย่าได้ออกหน้ามายุง่
หนึงพระบิดาเจ้าไม่ชอบให้โอรสมีท่าทีสนิทสนมกับขุน
นาง แม้จะเป็ นท่านตาเจ้าก็ตอ้ งระวังให้มาก สองพวก
ชาวบ้านด้านนอกนัน หากเจ้าออกหน้ามายุง่ เกียวก่อน
เรืองจะคลีคลาย อาจถูกโยงจนทําให้ชอเสี ื ยงเสียหายได้"
"ข้าเห็นด้วย" หยูเยว่ฟางหันไปมองอันอ๋อง "ช่วงนี
พระองค์ควรเก็บตัวไว้ ข้าไม่รวู้ า่ มีกฝ่ี ายทีลงมากวนนําให้
ขุน่ จนเรืองบานปลาย ทีแน่ๆ พรรคพวกขององค์ชายคน
อืนอาจฉวยโอกาสนีเล่นงานท่านได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 4

"ข้ารูแ้ ล้ว" อันอ๋องพยักหน้ารับคํา

"เอาล่ะ ให้เป็ นไปตามนีก่อน รอฟั งดําริของฝ่ าบาทแล้ว
ค่อยออกไปจัดการชาวบ้านข้างนอกก็ยงั ไม่สาย" พอสรุป
ความคิดและเห็นช่องทางสว่างลีกุย้ เฟยก็คลายใจลงบ้าง
ทังสามนังคุยกันอีกสองสามประโยคก็คดิ จะไปทําตามที
พูด แต่นางกํานัลกลับวิงพรวดพราดเข้ามาในตําหนักหยง
เยว่อย่างไร้มารยาท
"เจ้าไม่มตี าหรือไง ไม่เห็นหรือว่าข้ากําลังคุยกันอยู!่ ?"
ลีกุย้ เฟยตวาดดังลัน นางกํานัลผูน้ นเข่
ั าทรุดลงกับพืน
ทันทีแต่กแ็ ข็งใจละลําละลักรายงาน
"บ่าวขออภัยพระสนม แต่ฮูหยินให้คนส่งข่าวด่วนมาเจ้า
ค่ะ ด้านนอกเกิดเรืองใหญ่แล้ว" นางรายงานเสร็จก็สดู
หายใจลึก ฮูหยินทีนางพูดถึงย่อมเป็ นมารดาของลีกุย้ เฟย
ฮูหยินเอกของท่านเสนาบดีหยู ดังนันข่าวทีส่งมาในเวลา
นีย่อมสําคัญแน่
เจ้านายทังสามฟั งแล้วหันขวับมาจ้องนางทันที
"รีบพูดมา!" ลีกุย้ เฟยตะคอกสัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 5

"มีขา่ วว่าคุณชายใหญ่หยูอหลิ
ี นใช้อํานาจยักยอกสมุนไพร
จํานวนมากโดยเฉพาะฮัวปี ฮวา ทําให้ทหารในทัพเอีย
นเหอตายเกลือนถนนเป็ นเหตุให้โรคระบาดแพร่ในจินห
ยาง แล้วยังใช้อาํ นาจท่านเสนาบดีสงปิ
ั ดประตูเมืองขังคน
ในจินหยางเพือกลบเกลือนความผิดเจ้าค่ะ!"
"ประเสริฐ!" ลีกุย้ เฟยตะโกนออกมาทันทีหลังฟั งจบก่อน
จะเป็ นลมล้มลงจากเก้าอี
"เสด็จแม่!" อันอ๋องโผเข้าไปรับพระมารดาไว้ พลาง
ตะโกนเรียกนางอย่างร้อนรน
หยูเยว่ฟางนิงสนิทราวกับถูกสาปหลังได้ยนิ ข่าวใหม่
เหมือนกับเขาเพิงถูกปิ ดประตูทจะใช้
ี เดินไปหาทางรอดใส่
หน้าอย่างจัง
เกือบครึงเค่อผ่านไป เสนาบดีกลาโหมผูย้ งใหญ่
ิ กก็ ระอัก
เลือดออกมา...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 6

แสนชัง
# 6. คลืนกระทบฝัง

หลิวจ้าวเว่ยเดิมไม่ใช่คนทีมีความคิดสลับซับซ้อน ทังยัง
เป็ นคนซือสัตย์ยงิ รักก็คอื รัก เกลียดก็คอื เกลียด แต่
หลังจากตายไปชาติหนึง แม้ไม่มคี วามรูค้ วามสามารถ
เหนือใครแต่นางก็ได้เรียนรูร้ สชาติชวี ติ แล้ว เมือไม่ม ี
ความรูจ้ งึ แสวงหา เมือคิดการใดล้วนทบทวนเป็ นร้อยรอบ
ก่อนจะลงมือ ข้อได้เปรียบเดียวของนางในยามนีคือนางรู้
อนาคต จากนีไปจนถึงวันทีนางตายในชาติทแล้ ี ว ดังนัน
นางจึงมีสทิ ธิใช้มนั ให้เป็ นประโยชน์
หยูอหลิ
ี น เป็ นบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของหยูเยว่ฟาง
เขารับราชการอยูใ่ นกลาโหมฝ่ ายจัดซือ ตามจริงเขาไม่ได้
เจตนาโกงกองทัพเอียนเหอ ในชาติทแล้ ี วหลังโรคระบาด
แพร่ในจินหยาง จ้าวเว่ยได้ยนิ ว่าเสมียนของบ้านสกุลหยู
นําฮัวปี ฮวาตัวยาหลักของโรคนีออกมาขายทํากําไร
จํานวนมากราวกับกักตุนไว้นานแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 7

ตามนิสยั ของพวกขุนนางในถงเยียน ไม่วา่ สิงใดล้วนหัก

เล็กหักน้อยเข้ากระเป๋ า ฮัวปี ฮวานีมีราคาแพงอยูแ่ ล้ว หยู
อีหลินคงใช้เวลาหลายปี เพือเก็บสะสมและแบ่งขายเอาเงิน
เข้ากระเป๋ าตัวเองมาเรือย โรคระบาดในจินหยางเดิมใช้
เวลาหลายสัปดาห์กว่าหมอจะหาวิธรี กั ษาได้ทําให้คนตาย
ไปมาก และพอประกาศตัวยาออกมาในกาลนันหยูอหลิ ี น
ก็ทาํ กําไรจากโรคระบาดในจินหยางจนรวยอูฟ้ ่ ูขนอี
ึ ก
หลายเท่าตัว
แต่มาวันนีโรคระบาดยังคงถูกสกัดอยูแ่ ค่ในค่ายชัวคราว
ของกองทัพ และอาหารทีมีพร้อมขึนทําให้เสริมธาตุในร่าง
ของเหล่าทหารเป็ นตัวช่วยไม่ให้ตดิ โรคกันได้งา่ ยๆ ดังนัน
เหตุการณ์จงึ ไม่ได้รนุ แรงเหมือนในชาติกอ่ นอีก แต่คน
ตายนันยังมีอยูบ่ า้ ง
จ้าวเว่ยมันใจว่าในมือหยูอหลิ
ี นมีฮวั ปี ฮวาอยูม่ ากจนไม่
อาจทิงไปในคราวเดียว ดังนันนางจึงวางแผนกับดักนีขึน
ข่าวลือทีเล่นงานหยูเยว่ฟางก่อนหน้านีเป็ นแค่เสียงพลุ
เพือเรียกร้องความสนใจ แต่ขา่ วระรอกสองนีจะปิ ด
หนทางรอดอย่างใสสะอาดของพวกมัน หากทางการไป
ตรวจหาฮัวปี ฮวาย่อมต้องพบ และจํานวนมากมายของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 8

มันย่อมไม่ใช่การจัดซือแบบพ่อค้า แต่จะถูกมองว่าเป็ น
การยักยอกกองทัพครังใหญ่ แม้ความจริงจะเป็ นการชัก
ออกจากส่วนทีสังซือให้กองทัพเก็บเล็กผสมน้อยมาหลาย
ปี กต็ าม
เมือปิ ดประตูทุกบานลง ก็มเี หลือทางเดียวทีให้เดิน คน
ในถงเยียนโดยเฉพาะชนชันสูงนันคํานึงเรืองชือเสียงเป็ น
ทีสุด เหมือนนางทีชาติก่อนย่อยยับเพราะชือเสียงเลวร้าย
จนตัวตายอย่างอนาถ เรืองครังนีถูกกระพือให้ใหญ่กว่า
ความเป็ นจริงเพราะปากคน หากคนสกุลหยูอยากรักษา
ชีวติ ลูกชายคนโตและชือเสียงดีงามเอาไว้ยอ่ มต้องกรีด
เลือดตัวเองออกมาชดใช้ให้กองทัพ
"ต่อให้ไม่มคี นผิดจริง พวกมันก็ตอ้ งหามาให้ได้
ไม่อย่างนันก็ถงึ คราวตกตําแล้ว" นางไม่คดิ ว่าคนสกุลหยู
มีคุณธรรมคําคอพอจะยอมตกตําลงโดยไม่ทาํ ร้ายใคร
หรือต่อให้สกุลหยูไม่ทําลีกุย้ เฟยกับอันอ๋องต้องบังคับให้
ทําแน่
สองแม่ลูกคู่นนผู
ั กพันช่วยเหลือกันทุกเรือง แม้แต่เรือง
คุณไสยมนต์ดําทีเคยใส่ความนาง เมือมีเวลาคิดทบทวน
แล้วจ้าวเว่ยก็กระจ่างแจ้งในหลุมพรางของพวกมัน มือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 9

เรียวกําแน่นเข้าหากันอย่างลืมตัว
หิมะในจินหยางยังตกไม่ลมื หูลมื ตา ประตูเมืองจินหยางที
ตอนนีคนในถงเยียนเข้าใจว่าถูกสังปิ ดเพราะขุนนางกังฉิน
แท้จริงแล้วเพราะหิมะตกหนักจนไม่อาจสัญจร ตลอด
หลายวันนีผูผ้ า่ นเข้าออกแทบไม่ม ี ทหารยามจึงปิ ดลงเสีย
เพือกันลมหนาว หากมีคนขอผ่านค่อยปิ ดอีกที แต่สามวัน
มาแล้วก็ยงั ไม่มใี ครเข้าออกจากเมืองสักคนเดียว
ในขณะทีสถานการณ์ทจิี นหยางอยูใ่ นสภาวะเรียบเรือยอยู่
ตัว ในถงเยียนกลับโกลาหล ข่าวโรคระบาดนันไม่ใช่เรือง
เล็ก ใครบ้างไม่กลัวตาย หากมีคนติดโรคหลุดเข้ามาในถง
เยียนสักคนพวกเขาจะทําอย่างไร
จากก่อนหน้านีทีมีคนประท้วงกันมากอยูแ่ ล้ว มาตอนนียิง
ทวีความเข้มข้นขึน นอกจากจะก่นด่าและเร่งให้ทางการ
สืบสวน ยังต้องการแบ่งฮัวปี ฮวาไว้เพือป้ องกันโรคด้วย
หน้าจวนหยูในยามนีจึงโกลาหลจนไม่เหลือเค้าความน่า
เกรงขามในกาลก่อน
หยูเยว่ฟางหลังกระอักเลือดออกไปคําหนึงแล้วสลบ พอ
ฟื นขึนมาก็ขบคิดทบทวนหาวิธกี าร ในบรรดาลูกหลาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 0

ของเขา หยูอหลิ
ี นเป็ นคนใช้ได้ทสุี ดและเขาฝากความหวัง
ไว้มากทีสุด เด็กคนนีรูจ้ กั คิดอยูไ่ ม่น้อย เมือสงบจิตใจได้ก ็
เริมตริตรองใหม่ ตามนิสยั ของบุตรคนนีแล้วเขาไม่เชือว่า
บุตรชายจะอ้างชือเขาปิ ดประตูเมือง จึงผ่อนใจลงได้บา้ ง
แต่ในยามนีทําหรือไม่ทาํ ล้วนไม่สาํ คัญ เมือคนทังเมือง
เชือว่าคนสกุลหยูทาํ แล้วย่อมเป็ นทีรังเกียจแน่ สําคัญทีสุด
คือการกูช้ อเสี
ื ยงในสายตาราษฎร แต่เรืองนีสร้างความ
เดือดดาลให้กบั ฝูงชนยิงนัก ไม่อาจแค่บอกปั ดว่าไม่
เกียวข้องแล้วจะจบไป พวกคนข้างนอกนันย่อมต้องอยาก
เห็นคนทําผิดได้รบั โทษประจักษ์กบั ตาถึงจะสาแก่ใจ ไม่
เพียงเท่านันสกุลหยูตอ้ งกูช้ อเสี
ื ยงอันบริสุทธิกลับมาไม่วา่
จะด้วยการทิงศักดิศรีหรือกําลังทรัพย์
หยูเย่วฟางรูส้ กึ แน่ นหน้าอกอึดอัดใจยิงนัก แม้จะรูท้ าง
รอดแล้ว และคิดว่าคราวนีคงไม่ผดิ แผนเหมือนครังก่อน
แต่ไม่รเู้ หตุใดเขาจึงไม่สบายใจสักนิด
*
ชานเมืองถงเยียนมีอุทยานหลวงทีเปิ ดให้ชนชันสูง
สามารถไปพักผ่อนหย่อนใจได้อยูแ่ ห่งหนึง นามว่าสวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 1

หนิงหลิน (ป่ าอันสงบสุข) เนืองจากอดีตไทเฮาทรงรัก

ชอบธรรมชาติและพืชพันธุไ์ ม้ดอกหายาก อดีตฮ่องเต้จงึ มี
ดําริให้สร้างอุทยานแห่งนีถวาย พออดีตไทเฮา
สินพระชนม์ สวนแห่งนีถูกทิงร้างอยูช่ ว่ งหนึง อดีตฮ่องเต้
ทรงเสียดายและดําริวา่ พืชพันธุใ์ นสวนต่างเป็ นของรักของ
พระมารดาควรจะได้อวดความงามของมันให้มาก จึง
ประกาศเปิ ดให้ชนชันสูงในต้าถงสามารถใช้เป็ นสถานที
พักผ่อนได้ หรือหลายคราวก็ถูกใช้เป็ นสถานทีจัดงาน
เลียงต่างๆ ของเชือพระวงศ์
ยามนีใต้ศาลาในมุมลับตาของสวนหนิงหลิน หลิวจ้าวอวี
ในชุดอาภรณ์สชี มพูอ่อนกําลังนังกระสับกระส่ายสายตา
สอดส่องอยูไ่ ม่สขุ คอก็ชะเง้อชะแง้เพือมองหาบุคคลทีตน
นัดหมายเอาไว้ดว้ ยจิตใจทีร้อนรุม่
หลิวจ้าวอวีเป็ นบุตรีคนรองของเจ้ากรมอากรหลิวเฉียน
มารดาของนางเดิมแต่งเข้ามาเป็ นอนุในจวน แต่หลังจาก
ฮูหยินเอกตายเพราะคลอดบุตรชาย ประจวบกับท่านตา
ของนางได้เลือนตําแหน่งขึนเป็ นเสนาบดีฝ่ายจารีต บิดา
ของนางจึงไม่ได้แต่งฮูหยินเอกคนใหม่ แต่ยกฐานะมารดา
นางขึนเป็ นฮูหยินเอกแทน ซึงนางเองเดิมทีมฐี านะเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 2

บุตรีอนุภรรยาก็ได้เลือนฐานะด้วยเช่นกัน
หลิวจ้าวอวี อายุได้สบิ หกปี แล้ว นางเป็ นดรุณผี มู้ ใี บหน้า
ผุดผ่องน่ารัก พิศแล้วเป็ นทีพอใจของผูพ้ บเห็นอย่างยิง
นางมีความน่าเอ็นดูไม่ฉูดฉาดจัดจ้าน ทําให้บรรยากาศ
รอบตัวดูน่าสบายใจอยูเ่ สมอ หญิงสาวเป็ นสตรีประเภทที
สามารถทําให้ผคู้ นรูส้ กึ สดชืนขึนได้เมือมองนางและเจ้าตัว
ก็รตู้ วั เองดี
การแต่งกายของนางนันล้วนมีหลากหลายสีสนั
ผลัดเปลียนไปในแต่ละวันเหมือนภมรทีได้ชมดงดอกไม้
นานาพันธุซ์ งชู ึ ชอ่ แข่งกันอวดความงาม เมือผูใ้ หญ่มองก็
รูส้ กึ รักเอ็นดู เวลาบุรุษมองก็รสู้ กึ อยากถนอมรอยยิมของ
นางไว้ให้สดสวยอยูร่ าไป ํ
แต่หลิวจ้าวอวีรูแ้ ก่ใจ ความน่ารักสดใสนันไม่มที างอยูไ่ ด้
ยังยืน ในวันทีนางเลยวัยจะมาฉีกยิมไร้เดียงสา ความน่า
เอ็นดูเหล่านีก็จะกลายเป็ นสิงไม่สมวัยและดูจอมปลอม
ในขณะทีเทียบกับความงามทุกกระเบียดนิวของพีสาว
นางแล้วนัน นับว่าความน่าเอ็นดูของนางช่างห่างชันจาก
หลิวจ้าวเว่ย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 3

หญิงสาวตระหนักถึงการเปรียบเทียบระหว่างนางกับหลิว
จ้าวเว่ยอยูเ่ สมอ แม้อกี ฝ่ ายจะถูกบิดาไล่ออกไปจากถง
เยียนเกือบสองปี แล้ว แต่นางก็ยงั เฝ้ าระลึกถึงพีสาวผูน้ อยู
ี ่
ไม่คลาย เพราะในชีวติ ของนาง เทียบสตรีทวทั ั งเมือง
หลวง นางรูส้ กึ อยูเ่ สมอว่ามีแต่หลิวจ้าวเว่ยทีนางไม่อาจ
ก้าวข้ามไปได้ ไม่วา่ จะในเรืองความงาม หรือในเรือง
ฐานะ
นางรังเกียจสีหน้าหยิงผยองและการวางตัวห่างเหินของ
หลิวจ้าวเว่ย แม้แต่ตอนทีนางได้เลือนฐานะขึนมาเป็ นบุตรี
ภรรยาเอกเหมือนกัน พีสาวคนนันยังทําตัวไม่ต่างจาก
นางเป็ นลูกอนุ ดวงตาสวยสดของหลิวจ้าวเว่ยมักกวาด
ผ่านนางกับมารดาราวกับไร้ตวั ตน ทําเหมือนไม่มสี ตรีใด
ในจวนมีสทิ ธิเทียบเคียงรัศมีนาง
แม้แต่ตอนทีถูกบิดาไล่ให้ไปอยูจ่ นหยาง
ิ หลิวจ้าวเว่ยก็
ไม่ได้ลดท่าทียโสลงแม้แต่น้อย ยังคงไม่มองพวกนาง
แม้แต่หางตาเช่นเดิม
จ้าวอวีเกลียดท่าทางเช่นนันของจ้าวเว่ย นางใฝ่ ฝันอยูท่ ุก
วันว่าอยากเหยียบพีสาวทีแสนดีของนางลงใต้ฝ่าเท้า ทํา
ให้มนั กลํากลืนความหยิงผยองอ้อนวอนขอให้นางเมตตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 4

ถึงตอนนันนางอยากเห็นสายตาของมันนักว่าจะเป็ นเช่น
ไร
คิดภาพฉากนันแล้วริมฝีปากอิมก็คลียิมมีความสุข ยิงคิด
ว่านางจะได้กา้ วข้ามหลิวจ้าวเว่ยขึนไปนังในตําแหน่ง
หวางเฟย นางยิงพอใจมากขึนไปอีก
ราวหนึงปี กอ่ นหลังจากหลิวจ้าวเว่ยระเห็จออกจากถง
เยียน นางได้มโี อกาสตามบิดาไปร่วมงานเลียงฉลองปี
ใหม่ในวัง ในตอนนันนางเพียงแค่สงสัยว่าอันอ๋องผูท้ มีี
สัญญาหมันหมายกับหลิวจ้าวเว่ยเป็ นคนเช่นไรจึงสนใจ
เขาเป็ นพิเศษ จนกระทังจบงานนางถึงได้รวู้ า่ ตนเผลอไผล
ใฝ่ ฝันถึงบุรุษของพีสาวไปเสียแล้ว
แต่ไม่มที างทีจ้าวอวีจะยอมนิงเฉย นางอยากเอาชนะจ้าว
เว่ยมาทังชีวติ มาวันนีเมือพึงใจบุรุษคนเดียวกัน นางก็จะ
เอาผูช้ ายคนนันมาไว้ในกํามือ เมือคิดไปไกลถึงตําแหน่ง
พระชายา หลิวจ้าวอวีก็เหยียดริมฝีปากเหียม ...นางไม่มี
ทางปล่อยให้หลิวจ้าวเว่ยได้ขนเกี
ึ ยวหามแปดแห่รอบ
เมืองเข้าตําหนักอ๋องแน่ ๆ คนทีจะได้รบั เกียรตินนควรเป็
ั น
นางแต่เพียงผูเ้ ดียว!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 5

"นานแล้วทําไมเขาถึงไม่มาสักที" จ้าวอวีพึมพําบ่นไม่
หยุด นางตกอยูใ่ นห้วงความคิดสับเปลียนเป็ นร้อยเรือง
แล้วแต่กย็ งั ไม่พบคนทีควรมาถึง ยิงนานยิงทําให้อารมณ์
ปะทุ
"คุณหนู เจ้าขา บางทีคนผูน้ นอาจจะไม่
ั มาแล้ว" หลวนซี
เป็ นสาวใช้ขนหนึ
ั งของจ้าวอวีเอ่ยออกความเห็น เมือทัง
สองนังรออยูใ่ นศาลาท่ามกลางอากาศเย็นมาสองชัวยาม
แล้ว
"เขานัดแล้วย่อมต้องมา" บุรุษผูน้ นไม่
ั เคยผิดนัดกับนาง
หลังจากทีพบกันในวังครังนัน เขาล้วนกระตือรือร้นมาพบ
นางอยูเ่ สมอ
"ท่านอ--- คนผูน้ นอาจจะมี
ั เรืองด่วนก็ได้นะเจ้าค่ะ บ่าวได้
ยินข่าวลือในเมืองช่วงนี คนผูน้ นอาจจะต้
ั องไปจัดการ
ปั ญหาอยูก่ ไ็ ด้" หลวนซีพยายามเอ่ยปลอบเจ้านายตน
"เช่นนันเขาก็ควรให้คนมาบอก! " จ้าวอวียังไงก็เป็ นดรุณี
วัยแรกรุน่ แม้จะมีความคิดอ่านเกินวัยแต่อารมณ์ยงั คง
ยากจะควบคุมในบางคราว
"คุณหนู เจ้าขา" หลวนซีขานอย่างอ่อนใจ "หากคุณหนู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 6

หวังจะได้ครองตําแหน่งหวางเฟย คุณหนูต้องทําตัวใจ
กว้างเข้าไว้นะเจ้าคะ" หลวนซีเป็ นสาวใช้ทบ้ี านสกุลเจิน
อมรมมาอย่างดี นางมาทีสกุลหลิวพร้อมเจินฮุย่ เหมย พอ
นายหญิงมีลกู นางก็ได้ตดิ ตามหลิวจ้าวอวีเป็ นทังคนรับใช้
และเป็ นคนดูแลคุณหนู มาตังแต่เล็ก
"ตอนนีคนผูน้ นอาจจะกํ
ั าลังหนักใจหรือเผชิญเรืองทีคิดไม่
ตก หากคุณหนูเอาแต่ใจโวยวายเรืองเล็กน้อยเพียงแค่นี
นับว่าไม่มองการณ์ไกลนะเจ้าคะ" นางพูดพลางลูบมือจ้า
วอวีให้ใจเย็นลง "แทนทีคุณจะอารมณ์เสียเพราะเรืองนี
น่าจะแสดงความเป็ นห่วงเป็ นใยให้เห็น ให้รวู้ ่าปั ญหาของ
เขาทุกเรืองล้วนทําให้คุณหนูของบ่าวเป็ นทุกข์ ให้เขาเห็น
ว่าในใจคุณหนูนนเขามี
ั นําหนักแค่ไหนไม่ดกี ว่าหรือ"
จ้าวอวีฟั งเสียงหลวนซีกล่อมก็สดู หายใจลึก พยายามสลัด
ความขุน่ ข้องทิงพลางคิดไปถึงข่าวสกุลหยูทกํี าลังแพร่ไป
ทัวเมือง
"เจ้าว่าเรืองสกุลหยูนีจะทําให้เขา...หรือไม่? " หญิงสาวอด
กังวลไม่ได้ นางฝันถึงตําแหน่งทีเต็มไปด้วยอํานาจและ
เป็ นทีนับหน้าถือตา แต่หากคว้ามาได้แค่ความรักกลวงๆ
แต่ไร้อํานาจจะมีประโยชน์อะไร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 7

"จะเป็ นเช่นนันได้อย่างไรเจ้าคะ สกุลหยูทมีี อายุนบั ร้อยปี

ไม่มที างล่มลงแค่เพียงข้ามคืนหรอกเจ้าค่ะ กลับกันเรืองนี
เป็ นโอกาสของคุณหนูของบ่าวเสียอีก" หลวนซีเอ่ยกลัว
หัวเราะ
"โอกาสหรือ? "
"คุณหนูอย่ามองแค่เรืองตรงหน้าสิเจ้าค่ะ ต้องมองไปถึง
อนาคตด้วย สกุลหยูวนั นีอาจจะเพลียงพลําอยูบ่ า้ ง แต่ยงั
มีไม้ใหญ่อย่างลีกุย้ เฟยอยู่ ไม่นานต้องพลิกฟื นขึนได้แน่
แต่ในจังหวะผลิกผันเช่นนีย่อมมีคนทีผินหน้าหนีเพราะ
กลัวติดร่างแหไปด้วย ...ยามอ่อนแอเป็ นช่วงทีคนเราถูก
ซือใจง่ายทีสุด หากคุณหนูอยากมีนําหนักในใจคนผูน้ นให้ ั
มากขึน ช่วงนีเป็ นโอกาสยิงทีคุณหนูจะแสดงนําใจและ
บอกถึงความเด็ดเดียวทีจะเคียงข้างเขา เมือเรืองนีผ่าน
พ้นมีหรือทีเขาจะไม่ซาบซึงทีคุณหนู ร่วมทุกข์รว่ มสุขด้วย
อาจจะถึงขันจดจําเป็ นบุญคุณเลยก็ได้นะเจ้าค่ะ" หลวนซี
ถูกติงมามาผูเ้ คยรับใช้กยุ้ เฟยในอดีตฮ่องเต้ฝึกมาเองกับ
มือ ฝีไม้ลายมือจึงไม่ใช่ตะเกียงไร้นํามัน
หลิวจ้าวอวีฟั งหลวนซีพดู แล้วหัวใจก็เต้นแรงขึน ดวงตา
ทอประกายความหวังผิดกับก่อนหน้านีทีมีแต่ความ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 8

หงุดหงิดใจ
"อย่างนันก็ด"ี
"เช่นนีแล้วคุณหนูจะกลับเลยหรือไม่เจ้าคะ? " หลวนซี
ถามนาง
หลิวจ้าวอวีส่ายหน้าและนังนิงอยูท่ เดิ
ี ม "อยูท่ นีี ไปก่อน"
หลวนซีลอบยิมพลางพยักหน้ารับ คุณหนูรแู้ ก่ใจว่าคนผู้
นันคงไม่มาแล้วแต่เลือกจะรอเพราะนีถือเป็ นการแสดง
ความห่วงใยอย่างหนึง และเป็ นการบอกถึงความร้อนรนที
จะพบเขา ยามทีกล่าวอ้างถึงว่านางทนรอเขาท่ามกลาง
อากาศเย็นเกือบสามชัวยามย่อมทําให้บุรุษใจอ่อนยวบลง
แน่
นับว่าไม่เสียแรงเปล่าทีคอยพรําสอนนางมา...
*
ฮ่องเต้อ่เู หอตีขึนครองราชย์ตงแต่
ั พระชนมายุได้ 13
ชันษา จนตอนนีพระองค์จวนจะสีสิบชรรษาเข้าไปแล้วแต่
ยังครองรูปลักษณ์สง่างามน่ าเกรงขามและมีเสน่หเ์ อาไว้
ได้อย่างครบถ้วน ด้วยความรูปงามทีเหลืองลือประจวบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 9

กับอํานาจของบัลลังก์มงั กร ทําให้มสี ตรีมากมายเสนอตัว

เข้ามาอยูใ่ นวังหลังของเขาจนทุกตําหนักแทบไม่วา่ งเว้น
แต่เสนอตัวมาก็เรืองหนึง เขาจะโปรดปรานหรือไม่กเ็ รือง
หนึง
คนเป็ นฮ่องเต้ไม่ว่าทําการใดล้วนสะเทือนใต้หล้า เพียงแค่
เขาชอบกินอะไร ชอบอาภรณ์ชนิดไหน ก็กลายเป็ นเรือง
ใหญ่ได้แล้ว ไม่ตอ้ งนับถึงพระสนม ความโปรดปรานทีเขา
มีให้ใครล้วนส่งผลถึงอํานาจและบารมีของคนผูน้ นั ซึง
ความโปรดปรานของเขาล้วนผ่านการไตร่ตรองมาหลาย
ชัน สตรีทยัี งสามารถชูคออยูใ่ นวังหลังเหล่านันล้วนมี
'เหตุผล' ทีเขาต้องโปรดปรานทุกคน ส่วนคนทีไม่ม ี
'เหตุผล' ความเมตตาย่อมแผ่ไปไม่ถงึ
ฮ่องเต้อู่เหอตีมีพระวรกายกํายําอย่างผูฝ้ ึกยุทธ์แต่กลับมี
กลินอายอย่างนักปราชญ์ ซึงนับเป็ นการผสมผสาน
อัจฉริยะภาพได้อย่างลงตัวสมกับเป็ นผูค้ รอบครองบัลลังก์
มังกร
แคว้นต้าถงนีถูกก่อตังขึนโดยบรรพบุรุษเจ็ดสกุลทีส่วน
ใหญ่ลว้ นเป็ นทหาร ผิดกับสกุลอู่ทเป็
ี นสกุลปัญญาชน แต่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 0

ด้วยนําหนึงใจเดียวกันการกอบกูแ้ ละก่อตังแผ่นดินจึง
สําเร็จขึนได้ โดยหลังจากประชุมตกลงกันอย่าง
เคร่งเครียด เหล่าบรรพบุรษุ ทังเจ็ดสายตระกูลก็ยกเอา
บรรพชนสกุลอู่ขนเป็
ึ นฮ่องเต้ เพราะเขามีสติปัญญาและ
วิสยั ทัศน์เพียบพร้อมทีสุด ในขณะทีอีกสีตระกูลกลายเป็ น
ตระกูลทหารมีบรรดาศักดินันคือ เฉิน โม่ จาง หง ส่วนอีก
สองตระกูลคือ เจียวและมูเ่ หริน รับราชการอยูต่ ่อมาไม่ก ี
ชัวคนก็ลม่ สลายไป
ปั จจุบนั จึงเหลือเพียงเชือพระวงศ์ตระกูลอู่และพวกตระกูล
ทหารมีบรรดาศักดิ ทีความสมัครสมานสามัคคีกถ็ ูกหอบ
หายไปกับกาลเวลา และอํานาจของตระกูลเหล่านีก็ถูกบัน
ทอนลงเรือยๆ ด้วยฝีไม้ลายมือของลูกหลานทีไม่ได้
ชํานาญการศึกกันทุกรุน่ ทําให้ตระกูลจางกับหงใกล้อบั
แสงเต็มที แม้จะยังมีทหารในมือแต่กลับไม่ใช่กลุม่ ขุม
กําลังทีมีประโยชน์อกี ต่อไป
กลับกันก็มตี ะวันทีไม่เคยดับอย่างตระกูลเฉิน ผูก้ ุมอํานาจ
กองทัพใหญ่ มีทหารใต้บญ ั ชาการถึงสองแสนนายและ
ตระกูลโม่ทปกปั
ี กษ์ชายแดนทางเหนือกับทหารหนึงแสน
นายในมือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 1

ว่ากันว่าขุนนางบุ๋นก่อกบฎยากกว่าขุนนางบู๊ เพราะขุน
นางบุ๋นกว่าจะทําให้ผคู้ นลุกฮือยอมเข้าพวกยอมเอาชีวติ
มาเสียงได้นนใช้
ั เวลาและเล่หก์ ลมาก กลับกันหากขุนนาง
บู๊ตอ้ งการก่อกบฎเพียงแค่ถอื ดาบเข้าวังมาก็ได้แล้ว
บรรพบุรษุ หลายรุน่ ในสกุลอู่ลว้ นเตือนลูกหลานให้จบั ตาม
องพวกตระกูลทหารเอาไว้ให้ดี โดยเฉพาะตระกูลเฉินที
บารมีเทียบเคียงกับสกุลอู่จนเกือบจะลําหน้า หากมีคนที
คิดจะยึดบัลบังก์ทองนีไปแล้วราษฎรอ้าแขนยอมรับได้
โดยง่ายก็คงมีแต่คนสกุลเฉินทีสร้างวีรกรรมและวีรชน
ต่อสูเ้ พือแผ่นดินเอาไว้นับไม่ถว้ น
ในยุคหลังมานีไม่วา่ ฮ่องเต้พระองค์ใดของสกุลอู่ลว้ น
พยายามริดรอนอํานาจของสกุลเฉินลง แต่โชคกลับเป็ น
ของสกุลเฉิน เพราะในขณะทีราชวงศ์ตอ้ งหวันเกรงพวก
เขา ชาวต้าถงก็ตอ้ งพึงพิงพวกเขา จะมีแม่ทพั คนใด
สามารถนําทัพทหารสองแสนนายได้อย่างห้าวหาญและ
ออกรบกับชนเผ่าทีขึนชือว่าป่ าเถือนทีสุดนับครังไม่ถว้ น
ได้อย่างทีพวกสกุลเฉินทํามาชัวลูกชัวหลาน
ใช่วา่ ใครก็จะสามารถขึนเป็ นแม่ทพั พิทกั ษ์ดนิ แดนได้
แม้แต่หยูเยว่ฟางเสนาบดีกลาโหมทีถูกผลักดันขึนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 2

ควบคุมพวกตระกูลทหาร หากเทียบบารมีและผลงานกัน
จริงๆ แล้ว เวลาตัดสินใจสิงใดเขายังต้องดูสหี น้า เฉินหรู
เหยียน ราชครูฝ่ายกองทัพผูเ้ ป็ นอาของเฉินเฟยฉีกอ่ น
คลืนใต้นําระหว่างราชวงศ์สกุลอู่กบั สกุลเฉินไม่ใช่
ความลับ ตลอดหลายปี มานีพวกขุนนางในราชสํานักล้วน
ระวังตัวไม่เข้าไปพัวพันกับขุนนางฝ่ ายบู๊จนเกินงาม
โดยเฉพาะคนของตระกูลเฉินและตระกูลโม่ เพือไม่ให้เป็ น
ทีหวาดระแวงของฮ่องเต้ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ออก
หน้าหาเรืองฝ่ ายตระกูลทหาร เพราะคนพวกนันล้วน
ตรงไปตรงมาและเด็ดขาด เวลาเล่นงานผูใ้ ดมีแต่ถงึ เจ็บ
ตายทังสิน
สามปี กอ่ นเกิดโรคระบาดในแถบเมืองป๋ ายจิง ปี ต่อมาก็มี
นําท่วมใหญ่ทโฮ่ี วเฝิง แล้วยังต่อด้วยภัยแล้งในอีกสาม
เมืองสําคัญ กว่าสถานการณ์จะพลิกฟื นกลับมาเป็ นปกติ
ใต้ ท้องพระคลังก็รอ่ ยหรอจนเกือบถังแตก
ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่พอใจเรืองนีมาก พระองค์ถกู เสนาบดี
คลังกดดันให้หาเงินเข้าคลังหลวงนับครังไม่ถว้ นจนต้อง
ออกราชโองการขึนภาษีหลายอย่างและบังคับพวกขุนนาง
บริจาคทรัพย์เพือบ้านเมือง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 3

เมือคลังหลวงอยูใ่ นสภาพนีเรืองการขาดเสบียงของ
กองทัพเอียนเหอพระองค์จงึ ลืมตาข้างปิ ดตาข้าง ตามจริง
แล้วพระองค์ไม่ได้เกียวข้องกับปั ญหาเรืองเสบียงกองทัพ
และไม่เคยคิดทําอะไรเกียวกับส่วนนันเลย
แต่การสังเคลือนทัพกลับถงเยียนกลางฤดูหนาวเป็ น
เจตนาของพระองค์จริง ทรงยอมรับว่าเป็ นราชโองการ
กลันแกล้งกันซึงหน้าเพือกดข่มเฉินเฟยฉีลง และต้องการ
แสดงอํานาจให้ชดั เจนว่าต่อให้เฉินเฟยฉีเอาชนะชยงหนู
ได้กพัี นครังก็ยงั ต้องเดินตามคําสังของคนสกุลอู่
แต่ต่อมากลับเกิดปั ญหากับเสบียงของทัพเอียนเหอขึน
พระองค์แม้ไม่ได้เกียวข้องแต่กลับลอบปล่อยผ่านไปอย่าง
ไม่ใยดี ในขณะทีช่างนําหนักผลได้ผลเสีย ทรงมองเห็นว่า
โอกาสนีอาจจะยิงทําให้สามารถกดคนสกุลเฉินให้ตาลงอี
ํ ก
และทําลายภาพลักษณ์ของคนพวกนันในสายตา
ประชาราษฎร์ได้
อีกประการคือต่อให้พระองค์อยากช่วย เงินในคลังหลวงก็
มีไม่มากพอให้ทรงถลุง ดังนันจึงเมินเรืองนีไป
สําหรับฮ่องเต้ ผูเ้ ป็ นเจ้าของทุกชีวติ ในใต้หล้า การมีคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 4

ตายเท่าไหร่ลว้ นไม่สะเทือนจิตใจทีหนักแน่นยิงกว่า
ขุนเขา ทว่าเมือเหตุการณ์พลิกผันด้วยข่าวโคมลอยทีปะทุ
ดุเดือดจนกลายเป็ นขุนนางกังฉินข่มเหงประชาชน ปิ ดบัง
สายพระเนตรพระกรรณ ยักยอกกองทัพ ทําให้ผบู้ ริสทุ ธิ
ตาย เหล่านีล้วนเป็ นข้อหาฉกรรจ์ทงสิ
ั น
และชาวบ้านก็พูดกันได้ราวกับมันเป็ นเรืองจริง
...จริงเสียจนมันต้องจริงขึนมา
ดวงเนตรคมกล้าปรายมองบุรุษสองคนทีคุกเข่าอยู่
ตรงหน้าเขา หนึงคือหยูเยว่ฟาง เสนาบดีกลาโหม สองคน
หยูอหลิ
ี น บุตรชายคนโตของหยูเยว่ฟาง
หลังจากพรําสาบานว่าคนสกุลหยูบริสุทธิและภักดีหนัก
แน่นดังผืนดินและแผ่นสมุทรจนกินเวลายาวนานเกือบ
ครึงชัวยาม บุรุษตระกูลหยูทงสองก็ั กําลังรอคําวินิจฉัย
จากฮ่องเต้อู่เหอตี คนทังคูต่ วั สันเทาเหงือแตกพลักแม้จะ
ยังไม่เข้าฤดูรอ้ นแต่เสือด้านในของพวกเขาต่างชุม่ ด้วย
เหงือขณะพากันจดจ้องชายชุดมังกรทีวางพาดอยูบ่ นพืน
ไม่มสี กั คนกล้าเงยหน้ามองพระพักตร์ฮอ่ งเต้ทกํี าลังจิบชา
อยูค่ ล้ายสบายพระทัยแต่บรรยากาศกลับสามารถแทบกด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 5

ทับสองพ่อลูกตาย
"เจ้าเป็ นบิดาของซินซิน" นานทีเดียวกว่าคนในชุดมังกร
จะเอ่ยปาก
"เป็ นท่านตาของเหวินซวน"
"...."
"เจ้ารูห้ รือไม่ว่าสิงสําคัญของเชือพระวงศ์คอื อะไร? "
ฮ่องเต้มองสองพ่อลูกทีคล้ายวิญญาณหลุดจากร่างแล้ว
แย้มสรวล "สิงสําคัญทีสุดของเชือพระวงศ์คอื ความ
บริสทุ ธิและสูงส่ง... พวกเจ้ารูห้ รือไม่ว่าหากเรืองนีพวก
เจ้าผิดจริงจะส่งผลยังไงต่อลีกุย้ เฟยกับอันอ๋อง? "
"ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมโง่เขลา..."
"เสนาบดีหยูเยว่ฟางพลาดท่าถูกปิ ดหูปิดตาทําให้เสมียน
ฉวยโอกาสโกงการจัดซือเสบียง เสนาบดีหยูรสู้ กึ ผิดจนล้ม
ป่ วยแต่กย็ งั ลากสังขารออกไปคุกเข่าขอขมาราษฎรทีหน้า
จวน ประกาศรับผิดชอบจะมอบเสบียงทีขาดเหลือทังหมด
ให้ทพั เอียนเหอเอง ส่วนหยูอหลิ
ี นทํางานหละหลวมไม่
รอบคอบเปิ ดช่องให้คนไม่ประสงค์ดปี ลุกปั นทําลายขวัญ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 6

กําลังใจทหารและราษฎร จึงประกาศรับผิดชอบมอบยา
รักษาโรคให้กองทัพ นอกจากนันยังยอมรับโทษให้บดิ า
โบยสังสอนด้วย"
ฮ่องเต้ไม่สนพระทัยสักนิดว่าใครเป็ นคนผิด สิงเดียวทีทรง
สนพระทัยก็คอื สายตาทีราษฎรมองราชวงศ์ จึงทรงจําใจ
ต้องให้ทางรอดกับคนสกุลหยู ทังทีรูส้ กึ ว่าพวกเขาโง่กว่า
ทีพระองค์คาดไว้หลายส่วน
"ฝ่ าบาทเปี ยมด้วยพระเมตตายิงนัก ทรงพระเจริญหมืนปี "
หยูเยว่ฟางกล่าวสรรเสริญไม่ขาดปากเมือได้รบั การ
วินิจฉัยให้รอดพ้นไปได้ แต่คล้อยหลังเมือออกจาก
ตําหนักเฉียนชิงก็ขบกรามแทบแหลก
ฮ่องเต้ทาํ ตัวเหมือนมีพระเมตตาชีแนะทางรอดให้พวกเขา
แต่แท้จริงคือทรงฉวยโอกาสผลักภาระให้สกุลหยูซอื
เสบียงกับยารักษาโรคชดเชยให้กองทัพแทนคลังหลวง
เช่นนีเรียกว่าประโยชน์กจ็ ะเอา คําสรรเสริญก็จะเอา
แท้จริงเรืองพวกนีไม่เกียวกับสกุลหยูเลยแม้แต่น้อย แต่
พวกเขากลับต้องกรีดเลือดออกมาจ่ายชดใช้สงที ิ ตัวเอง
ไม่ได้ทํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 7

ในอกหยูเยว่ฟางคับแน่นยิงนัก เขากําหมัดจนเส้นเลือดที
มือปูดโปน
"กลับไปสังให้พอ่ บ้านกว้านซือเสบียงกับยารักษาโรคที
ทัพเอียนเหอขาด สังตังผูแ้ ทนพิเศษและจัดขบวนนํ าของ
ไปส่งให้เร็วทีสุด... ตอนไปส่งให้ตฆี อ้ งประกาศจนถึง
ประตูเมืองไปด้วย... นอกจากนีเมือไปถึงแล้ว ให้คนทีรู้
งานเข้าไปปล่อยข่าวกับพวกพลทหารเสีย อย่าปล่อยให้
พวกเขาเอาแต่เคียดแค้นชิงชังสกุลหยู" พลทหารเหล่านัน
ล้วนเป็ นคนของบ้านใดบ้านหนึง ยามกลับมาถึงถงเยียน
แล้วแยกย้ายกลับครอบครัว จะต้องมีการพูดคุยกันถึง
ความเป็ นไปในเรืองนีแน่ ถ้าหากพวกเขาผูกใจเจ็บ มีหรือ
ครอบครัวคนพวกนันจะไม่คดิ เห็นทางเดียวกัน เรืองเล็ก
พวกนีจะกลายเป็ นปั ญหาใหญ่ตามมาได้หากไม่ระวัง
"แล้วบิดาจะทําอย่างไรต่อ? " หยูอหลิ
ี นถามขึนพอดีกบั
คนบังคับรถม้าแจ้งว่ามาถึงหน้าจวนแล้ว
สองพ่อลูกสบตากันแวบหนึงก่อนหยูเยว่ฟางจะปลดเสือ
ชันนอกและหมวกขุนนางออกจากหัว ชายชรายีหวั และ
เสือผ้าให้ยงุ่ เหยิงหลุดหรุย่ ก่อนตบหน้าตัวเองหลายที หยู
อีหลินมองสิงทีบิดาทําด้วยความตะลึงก่อนทีเขาจะคิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 8

อะไรทันก็เห็นบิดาถลาออกจากรถม้าด้วยนําตาอาบแก้ม
บ่ายวันนันชาวเมืองถงเยียนได้เห็นหยูเยว่ฟางเสนาบดี
ผูใ้ หญ่แห่งราชสํานักตาถง หอบเอาร่างกายโซเซมา
คุกเข่าขอขมาราษฎรทีหน้าจวนพร้อมนําตาไหลเป็ นสาย
ชายผูน้ ีกล่าวขอขมาพ่อแม่พน้ี องด้วยความสะเทือนใจ
สะอืนพลางเล่าพลางถึงความผิดของเสมียนในกรม
ท่าทางคับแค้นใจจนนําตาแทบเป็ นสายเลือด พูดไปคําก็
โขกหัวไปคํา บางคราวก็ตบอก ประกาศว่าแม้ไม่ใช่
ความผิดโดยตรงเขาก็จะรับผิดชอบเรืองนีอย่างลูกผูช้ าย
และไม่ให้เสียเกียรติบรรพบุรษุ ตระกูลหยู
หยูเยว่ฟางรําไห้ตดั พ้อโชคชะตาพลางพรําบอกว่าจะซือ
เสบียงและยาให้กองทัพด้วยเงินของเขาเองทังสิน เท่านัน
ยังไม่พอ ยังจะบริจาคเครืองนุ่งห่มไปจนถึงรองเท้าให้
กองทัพเอียนเหอเพือให้เหล่าทหารสามารถเดินทางกันได้
สะดวกขึน
โหยไห้กนั อยูค่ รึงชัวยามท่านเสนาบดีกล็ ม้ พับลงหน้าจวน
กลายเป็ นหยูอหลิี นวิงฝ่ าฝูงชนเข้ามาประคองบิดาทังที
หลังเขามีแต่เลือดทีเกิดจากรอยโบยลงโทษ ตอนนันเองที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 9

ชาวบ้านได้รวู้ ่าท่านเสนาบดีคดิ หนักจนป่ วยมาหลายวัน

แล้ว ทังยังสังโบยบุตรชายอย่างไม่ไว้หน้า จนวันนีไม่อาจ
ทนต่อความรูส้ กึ ในใจจึงต้องออกมาขอขมาชาวบ้านที
หน้าจวนด้วยตัวเอง
ไม่เท่านันแม้แต่หยูเลียนฟู่ทเป็
ี นคนไร้หวั คิด ยังออกมา
ร้องไห้ขอคารวะแปดทิศให้ชาวบ้านเพราะสงสารบิดาที
ทนทุกข์ใจจากสิงทีไม่ได้ทาํ ทังยังประกาศว่าจะแบก
หนามไปขอขมาคนทีได้รบั บาดเจ็บจากคราวทีถูกผูค้ มุ้ กัน
จวนทุบตีในตอนแรก ทังยังจะจ่ายค่ารักษาและเงินชดเชย
ให้เอง
พวกผูห้ ญิงในจวนก็ออกมารําไห้พรําขอความเมตตาและ
ขอให้บุรุษทังสามรักษาตัว พากันยือยุดให้เข้าจวนอยูน่ าน
สองนานจึงปิ ดประตูจวนลงได้
นับว่าภาพหน้าอนาถของคนสกุลหยูนีสามารถลบ
ภาพลักษณ์เลวร้ายในใจผูค้ นลงได้มากทีเดียว ทังยัง
สามารถกลบข่าวลือลงได้สนิทหลังจากขบวนส่งของยาว
นับร้อยคันรถวิงออกจากประตูเมืองมุง่ หน้ายังจินหยาง
...เมือเป็ นเช่นนีนับว่าในถงเยียนสกุลหยูผา่ นคลืนลมไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 0

ได้แล้ว
*
วันนีหลิวจ้าวเว่ยตืนเช้ากว่าทุกวัน นางนังให้อาเจินกับอา
หนิงช่วยจัดการประทินโฉมขนานใหญ่และเลือกเสือผ้ากับ
เครืองประดับให้อย่างสุดฝี มอื ซึงทังสองสาวใช้กช็ ว่ ยกัน
คนละไม้คนละมือจนหญิงสาวแทบไม่ต่างจากตุ๊กตา
กระเบืองทีถูกจับแต่งตัวตามใจชอบ
ดวงตากลมโตนันมองสบกับตัวเองในกระจก สิงทีสะท้อน
กลับคืนมาคือหญิงสาวทีงามสะพรังจนชวนให้ผคู้ นตะลึง
ทําให้อาเจินกับอาหนิงพยักเพยิดใส่กนั อย่างยินดีเมือเห็น
ผลงานของตัวเอง
"คุณหนู งามมากเลยเจ้าค่ะ ชีวติ นีบ่าวยังไม่เคยพบใครใน
จินหยางงามได้เท่าคุณหนูเลยสักคน" อาหนิงชืนชมนาง
อย่างจริงใจ แต่เป็ นอาเจินทีร้องเหอะแล้วแย้งขึน "ไม่ใช่
แค่ในจินหยางหรอก ต่อให้ในถงเยียนก็ไม่มสี ตรีใดงามไป
กว่าคุณหนูของข้าอีกแล้ว"
จ้าวเว่ยยิมรับคําชมจากสาวใช้ทงสอง
ั นางไม่ปฏิเสธว่า
ตนนันงามยิงนัก แต่หลังจากทีตายไปแล้วครังหนึง นาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 1

กลับรูส้ กึ ห่างเหินดังว่ากายเนือแสนสะคราญในกระจก
ไม่ใช่นาง เป็ นแค่เนือหนังทีห่อหุม้ จิตวิญญาณแค้นทีไม่ได้
มีคา่ สูงส่งอันใดเหมือนในสายตาผูอ้ นื
"พวกเจ้าไปบอกคนทีเรือนฝูหน่อย ตังแต่พรุง่ นีพวกเขา
ไม่ตอ้ งทําอาหารแล้ว หลังทํางานกันเสร็จให้จดั การคืน
ของทียืมมาให้เรียบร้อยด้วย"
"เราจะเลิกทําอาหารให้ทหารแล้วหรือเจ้าคะ? " อาเจิน
ถามขึน "แต่คุณหนูเคยบอกว่าจะทําไปจนกว่ากองทัพเอีย
นเหอจะออกจากเมืองไม่ใช่หรือเจ้าคะ? "
"ไม่ตอ้ งทําแล้ว นับตังแต่พรุง่ นีจะมีคนทําแทนเราแล้วล่ะ"
นางได้จดหมายรายงานจากเฉินหรงปั วว่าขบวนของ
ชดเชยจากตระกูลหยูจะมาถึงวันนี ดังนันนางถึงได้ยอม
ตืนเช้าท่ามกลางอากาศหนาวถึงกระดูกเพือมาจัดการ
เรืองสุดท้ายให้เรียบร้อย
"มีคนมาแทน หรือว่าทางการจะส่งคนมาช่วยแล้วหรือเจ้า
คะ? " อาหนิงลูบอกคล้ายจะโล่งใจ ในขณะทีอาเจิน
ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนพูด
"หากทางการมาช่วยอาจมีชนชันสูงเป็ นตัวแทนมาใช่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 2

หรือไม่เจ้าคะ ...เรืองใหญ่แบบนีบางทีอนั อ๋องอาจจะมาก็

ได้... คุณหนูของบ่าวหากอันอ๋องมาจริงคุณหนูจะได้ม ี
โอกาสกลับถงเยียนแล้วนะเจ้าคะ" อาเจินตาลุกวาว
จินตนาการไปไกล ในขณะทีจ้าวเว่ยฟั งแล้วหัวเราะใน
ลําคอ
อู่เหวินซวนจะมางันรึ?
นันก็ตอ้ งดูวา่ ฮ่องเต้กบั คนสกุลหยูกล้าพอให้เขามาตาย
หรือไม่! ?

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 3

แสนชัง
# 7. ความดีความชอบ

การแจกอาหารวันนีถูกจัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว หลิว
จ้าวเว่ยตังใจจะไปปรากฎตัวเพือตรวจดูความเรียบร้อย
เท่านัน
แต่เมือโฉมสะคราญปรากฎ มีหรือจะไม่กลายเป็ นเป้ า
สายตาของเหล่าทหาร ครันคําพูดของอาเจินทีเคยเหล่า
ให้พลทหารนายหนึงฟั ง ยามนีคงแพร่ไปเข้าหูคนทังค่าย
แล้ว ดังนันทันทีทนางมาถึ
ี งพวกทหารจึงดูรวู้ า่ นางคือ
'คุณหนูสกุลเถา' ผูช้ ว่ ยบริจาคเสบียงให้พวกเขาติดต่อกัน
มาหลายวัน
ทหารหลายนายทําท่าจะเข้ามากล่าววาจากับนาง แต่นาง
ทําเพียงยืนกํากับสังคนแจกอาหารหน้าเพิง อวดโฉมให้
เหล่าทหารได้เห็นชัดเต็มตาจนเคลิบเคลิมกันเป็ นแถว
แถมหลายคนยังหาทีนังกินอาหารทีสามารถมองเห็นนาง
ไปด้วย นับว่ามือนันอร่อยทังลินอร่อยทังตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 4

"ขอรบกวนคุณหนู ข้าน้อยหลีหู ขอถามคุณหนูใช่ผู้

บริจาคเสบียงช่วยเหลือพวกเราพีน้องในกองทัพหรือไม่?"
ในทีสุดก็มผี คู้ นหนึงเดินอกผายไหล่ผงเข้
ึ ามาประสานมือ
ค้อมเอวคาราวะนาง ซึงไม่ใช่แค่เขา คนอืนทีอยูร่ ายล้อมก็
หันมาสนใจเช่นกัน
"ตอบพีชายท่านนี ข้าหลิวจ้าวเว่ย เป็ นหลานตาของ
ตระกูลเถาทีบริจาคเสบียงให้พวกท่าน ข้ามีหน้าทีเพียง
ดูแลจัดการเล็กน้อยเท่านัน หากท่านถามหาผูบ้ ริจาค
จริงๆ ควรเป็ นคนสกุลเถาแล้ว" หญิงสาวยิมกว้างเอ่ยบ่าย
เบียงไม่รบั ความชอบ ดวงตาสุกสกาวปรายตามองผูค้ น
โดยรอบแล้วพูดต่อ "ท่านตาข้าเถาเต๋อชวนเคยเป็ นขุน
นางใกล้ชดิ ฮ่องเต้ แม้ลาออกมานานแล้วยังมีใจพะวงถึง
ฝ่ าบาทและแว่นแคว้น ช่วงไม่กปีี มานีต้าถงเจอภัยพิบตั ิ
ธรรมชาติมามากจนท้องพระคลังร่อยหรอ ขุนนางในถง
เยียนล้วนต้องบริจาคเงินเข้าคลังหลวง ท่านตาข้านัน
ไม่ใช่ผมู้ งมี
ั เพียงแต่มที ดิี นทํากินอยูบ่ า้ งพอให้สะสม
ผลผลิตไว้ใช้ได้นาน ท่านมีเจตนาอยากช่วยบริจาคทรัพย์
เพือแผ่นดินเช่นขุนนางอืนแต่ไร้กาํ ลัง คราวนีพบกองทัพ
กําลังมีปัญหา แม้ไร้ทรัพย์สนิ แต่มผี ลผลิตทีช่วยเกือหนุ น
ได้ นับว่าเป็ นวาสนาของท่านตาและข้าทีได้ชว่ ยเหลือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 5

พวกท่านอย่างทันท่วงที"
ความหมายก็คอื ท่านตาข้าจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ ไม่อาจดู
ดายให้ชอเสี
ื ยงของฮ่องเต้ถูกเหยียบยําหากมีคนล้มตาย
มากขึน พวกเจ้าเองก็สาํ นึกคุณฮ่องเต้เสียเถอะ
ซึงเจตนาในการพูดยาวเหยียดนีไม่ใช่เพียงต้องการให้
เหล่าทหารได้ยนิ แต่ยงั ต้องการให้ผทู้ เพิ
ี งมาถึงได้ยนิ ด้วย
"ได้อย่างไร คุณหนู ทนลําบากกลางอากาศหนาวเหน็บ
เป็ นธุระจัดการ ทังยังทําอาหารอร่อยเช่นนีมาให้พวกข้า
หลายวันติด นับว่าต้องมานะและใส่ใจยิงนัก เช่นนีย่อม
เป็ นคนมีนําใจสูงส่ง พวกข้าน้อยแม้ตาต้
ํ อยแต่ลว้ นเป็ นคน
รูค้ ุณคน นําหนึงหยดต้องตอบแทนเท่ามหาสมุทร"
"พีชายท่านนีอย่ากล่าววาจาเกรงใจเกินไปเลย ตัวข้านัน
ทุม่ เทจริงดังท่านว่า แต่เพราะต้องการทําบุญใหญ่ให้
มารดาทีล่วงลับไปแล้วหาได้เป็ นคนมีนําใจสูงส่งอะไร ขอ
เพียงพวกท่านอิมท้องแล้วมีแรงปกป้ องบ้านเมืองต่อไปก็
นับว่าใช้ได้แล้ว"
"คุณหนูนอกจากงดงามปานล่มเมืองแล้วยังมีจติ ใจ
ประเสริฐยิงนัก ข้าขอเป็ นตัวแทนพีน้องในกองทัพคาราวะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 6

ขอบคุณนําใจของท่านและสกุลเถา" ว่าแล้วเขาค้อมกาย
คาราวะให้นางทีหนึง แต่ไม่ทนั ทีจะดึงตัวขึนมา ทหารคน
อืนๆ ทีอยูร่ ายล้อมก็ต่างค้อมกายคาราวะมายังทิศทาง
ของนาง จากสิบไปร้อย จากร้อยไปพัน นับเป็ นภาพที
ตระการตายิง
ชาติกอ่ นนางใช้ชวี ติ โดยไม่คดิ ยืนมือไปเกียวข้องกับผูอ้ นื
จึงไม่เคยทําให้ผใู้ ดรูส้ กึ ซาบซึงจนตืนตันเช่นนี มาบัดนีคน
นับพันนับหมืนต่างบอกว่านางเป็ นผูม้ พี ระคุณ ช่างให้
ความรูส้ กึ แปลกใหม่ในใจนางนัก
เหนือกว่านันคือความรูส้ กึ คุม้ ค่าทีทํามา นับจากนีชือของ
นางจะประทับในใจของเหล่าทหาร ไม่วา่ จะเรืองรูปโฉมที
นางจงใจแต่งให้งามกว่าปกติหลายเท่ามาปรากฎตัว และ
เรืองความดีของนาง เมือพวกเขากลับไปถึงบ้าน ชือของ
นางก็จะยิงขจรขจายไปไกล นีต่างหากเล่าคือสิงทีนาง
ต้องการ
ภาพเหล่าทหารคาราวะขอบคุณแม่นางน้อยผูห้ นึงตกอยู่
ในสายตาของเฉินเฟยฉีและเสมียนเกา ผูเ้ ป็ นตัวแทนจาก
สกุลหยูมาส่งของในครังนี เขาอ้าๆ หุบๆ ปาก ราวกับ
ตกใจทีเห็นภาพตรงหน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 7

หลังจากตลอดการเดินทางทียิงใกลถงเยียนก็ยงหนาว
ิ
หิมะทังตกและถมทางจนต้องหยุดขบวนเพือตักหิมะทิง
กันมาตลอดหลายวัน เรียกว่าทังลําบากลําบนและ
ทุลกั ทุเล แต่เพราะคําสังของนายท่านพวกเขาจึงไม่กล้า
หยุดขบวนพักรอให้หมิ ะหยุด มุง่ หน้าตรงมาถึงจินหยางที
ประตูเมืองปิ ดสนิทตามข่าวลือ
ภาพทีเกาเหิงจินตนาการเอาไว้คอื สภาพซบเซา
หม่นหมองของบ้านเมือง มีคนเร่รอนแตกทัพ เสียงรําไห้
ดังอยูท่ ุกตรอกซอกซอย และทหารตายเป็ นเบือ แต่เมือ
เข้ามาในจินหยางกลับพบว่าทุกอย่างเงียบสงบยิงนัก
ผูค้ นยังใช้ชวี ติ อยูใ่ นเรือนกันตามปกติ ถนนหนทางโล่ง
จนมาถึงค่ายชัวคราวได้ขอให้เฉินเฟยฉีนําทางเพือตรวจ
สภาพกองทัพถึงได้รตู้ น้ สายปลายเหตุ
เกาเหิงได้ยนิ สิงทีแม่นางผูน้ พูี ดสมองก็พลิกหมุนอยูห่ ลาย
ตลบก่อนจะสงบใจลง มองว่านีเป็ นเรืองดี สกุลเถายืนมือ
มาช่วยก่อนนับเป็ นการผ่อนหนักเป็ นเบา ทําให้ทหารไม่
เคียดแค้นชิงชังสกุลหยู อีกทังวาจาหนักแน่นของนาง
นับว่าน่าเชือถืออยูไ่ ม่น้อย
"ท่านแม่ทพั คุณหนูผนู้ นมี
ั นามว่าอะไรหรือขอรับ?" เขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 8

กลันหันไปถามบุรุษน่ากลัวทียืนนิงอยูข่ า้ กายคล้ายเสาหิน
"หลิวจ้าวเว่ย"
"อ้อ หลิวจ้าวเว่ย" เกาเหิงพยักหน้าซ่อนรอยยิม
คนสกุลหลิว เป็ นหลานตาสกุลเถา...
เขาเข้าใจแล้ว คุณหนูผนู้ คืี อพระคูห่ มันของอันอ๋อง ดังนัน
จึงสมเหตุสมผล นางย่อมไม่มที างอยูเ่ ฉยเมือได้ยนิ ข่าวลือ
เลวร้ายเกียวกับสกุลหยู คราวนีถึงได้กล้าออกหน้าพัวพัน
กับฝ่ ายทหารเพือช่วยกลบเกลือนรักษาชือสกุลหยูในเมือง
จินหยางได้ทนั ท่วงที
นับว่าเป็ นสตรีทรูี จ้ กั คิดและสง่างามสมกับเป็ นว่าทีหวาง
เฟย ยามกลับไปถึงถงเยียนเขาต้องรายงานเรืองนีให้นาย
ท่านทราบ
"ต้องทําให้ทา่ นแม่ทพั ลําบากแล้วจริงๆ ก่อนข้าจากมา
นายท่านได้สงให้ั มกี ารสืบสวนเรืองเสบียงกองทัพนีอย่าง
เข้มงวด มาตรว่าผูท้ ําผิดคือเสมียนของกรมกลาโหม ฉก
ฉวยโอกาสสับเปลียนตัวเลข ท่านแม่ทพั สามารถวางใจได้
นายท่านของข้าจะจัดการกับเขาอย่างเด็ดขาดแน่" เกา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 9

เหิงฉวยโอกาสไกล่เกลียเมือเห็นว่าสภาพการณ์ใน
กองทัพเป็ นไปในทิศทางทีดี ดังนันเฉินเฟยฉีผนู้ คงไม่
ี อยู่
ในอารมณ์เกรียวกราดนัก
เฉินหรงปั วกระตุกมุมปากเมือได้ยนิ อย่างนัน เขารูส้ กึ
สมเพชพวกสกุลหยูจนแทบระเบิดหัวเราะออกมา เสบียง
กองทัพเอียนเหอมีปัญหาคราวนีเพราะถูกโกงจริง แต่คน
โกงคือเสมียนของกองทัพทีโยงใยกับพวกพ่อค้าที
ชายแดน ซึงเขาบันหัวมันทิงตังแต่วนั แรกทีสืบรูแ้ ล้ว จะ
ไปเอาคนผิดทีไหนมาให้ลงโทษได้อกี เล่า
แต่ดเู หมือนการลงโทษคนผิดนีสกุลหยูไม่ได้ทาํ เพือเขา
แต่ทําเพือ 'แสดง' ให้คนในถงเยียนเห็น ดังนันเขาจึงไม่
คิดขัดละครชันตําเช่นนี
จ้าวเว่ยมองเห็นเกาเหิงกับเฉินเฟยฉีเดินมาพร้อมกันจึง
หันไปคาราวะพวกเขาอย่างมีมารยาท
"คุณหนูหลิว คนผูน้ คืี อเสมียนเกาจากสกุลหยู เขานํา
ขบวนของทีขาดมาบริจาคให้กองทัพ ส่วนนีคุณหนูหลิว
จ้าวเว่ย"
"ข้าน้อยเกาเหิงคาราวะคุณหนู หลิว" สายตาเกาเหิงมี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 0

ประกายวาววับคล้ายซ่อนสิงเป็ นลับลมคมใน หญิงสาวคลี

ยิมคล้ายรับรูค้ วามสอพลอของเขา แต่ลกึ ลงไปในอกกลับ
กําลังเหยียดหยัน
"บ้านสกุลหยูมนี ําใจนัก พวกท่านมาถึงเช่นนีคงช่วย
กองทัพได้มาก" แน่ละ่ หยูอหลิ
ี นคงตัดใจส่งฮัวปี ฮวามาให้
เกลียงคลังเพือไม่ให้ถูกโยงใยถึงอีก คราวนีพวกทหารที
ป่ วยคงรักษากันได้หมดก่อนจะลุกลามแน่
"เรืองเล็กน้อยเท่านัน คงไม่อาจสูน้ ําใจของคุณหนูทไม่
ี นงิ
ดูดายมองผูต้ กทุกข์ได้ยาก นับว่าประเสริฐแท้"
"เสมียนเกากล่าวชมเกินไปแล้ว แว่นแคว้นประสบปั ญหา
ผูม้ คี ุณธรรมย่อมไม่อาจดูดาย ยิงกองทัพใหญ่ทรบเพื
ี อ
ต้าถงมานาน พวกเราทีอยูด่ มี สี ขุ ได้เพราะทหารเหล่านี
ย่อมต้องคิดช่วยเหลือ"
เฉินเฟยฉียนื ฟั งจ้าวเว่ยกับเกาเหิงชมกันไปกันมาพราง
กลอกตาจนแทบกลับหลังเข้าไปในเบ้า
ไม่วา่ ใครก็ลว้ นเสแสร้งโดยเฉพาะนางมารผูน้ ี
หากเกาเหิงรูว้ ่าความวอดวายของสกุลหยูในช่วงทีผ่านมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 1

คือความคิดของนาง เขายังจะชืนชมเช่นนีหรือไม่นะ
"เอาเถอะ พวกท่านมาถึงเหนือยๆ ข้าให้ทหารจัดทีพักไว้
ให้แล้ว ตอนเย็นค่อยออกมาเยียมชมค่ายอีกทีแล้วกัน"
ตามปกติคา่ ยทหารไม่อาจปล่อยให้คนนอกเข้ามาวุน่ วาย
เช่นนี แต่เกาเหิงนับว่ามีฐานะพิเศษ นันคือผูแ้ ทนของ
เสนาบดีกลาโหม ดังนันเฉินเฟยฉีทถูี กตูเ้ สียวเสียนกําชับ
ให้ไหลตามนําเข้าไว้เพือประโยชน์ของกองทัพจึงยอม
อะลุม่ อล่วยให้เขาเดินเพ่นพ่านทีนีได้
"เช่นนันก็ขอบคุณท่านแม่ทพั แล้ว" เกาเหิงกล่าววาจา
ตามมารยาทอีกสองสามคําก็เดินตามนายทหารอีกคนไป
ยังกระโจมพัก
จ้าวเว่ยเองเห็นว่าละครปิ ดฉากแล้วจึงขอตัวลาบ้าง แต่
กลับถูกกําแพงมนุ ษย์เคลือนมาขวางหน้านาง
"เจ้าไม่คดิ ว่าเราควรต้องคุยกันหน่อยหรือ?" เฉินหรงปั ว
ถามเสียงเย็น
หลิวจ้าวเว่ยตกใจไม่น้อย นางช้อนตาของมองบุรุษทีสูง
กว่านางหลายฉือแล้วพยายามเบียงกายหลบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 2

นางไม่มอี ะไรจะสนทนากับเขาแล้วหรือจะให้สารภาพว่า
นางหลอกใช้เขากัน?
"มาเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้ากลับจวนเอง" ไม่วา่ เปล่าชายป่ า
เถือนผูน้ ก็ี คว้าแขนนางทําท่าจะจับจูง แต่หลิวจ้าวเว่ยยังมี
สติ นางเป็ นคุณหนูในห้องหอ แม้วนั นีจะใจกล้าเปิ ดเผย
หน้าตาให้บุรุษครึงกองทัพเห็นก็ใช่จะปล่อยให้คนมาจับ
เนือต้องตัวได้ ยิงท่ามกลางสายตามากมายเช่นนีอีก
นางดึงแขนคืน คราวแรกเฉินเฟยฉียงั ยือไว้ แต่เมือเห็นสี
หน้ากังวลของนางทีดูกลัวสายตาผูค้ นรอบข้างก็เป็ นฝ่ าย
ยอมปล่อยและขยับกายมายืนบังนางเอาไว้จากพวกสอดรู้
เขาไม่ถนัดดูแลสตรีมาแต่ไหนแต่ไร รอบกายก็มแี ต่พวก
ผูช้ ายทีเล่นหัวพูดจากสัปดนกันทังวีทังวัน จึงทําให้เผลอ
ละเลยมารยาททีสมควรกับสตรีชนสู ั งไปบ้าง
"ท่านปั วเดินนําเถิดเจ้าค่ะ" นางก้มหน้าลงกล่าวเพือซ่อน
ร่องรอยของความกังวลเอาไว้
เฉินหรงปั วตอบอืมในลําคอคําหนึงก่อนจะเดินนําร่างน้อย
นันออกจากค่ายไปพร้อมกัน
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 3

"คุณหนู เจ้าคะ" อาหนิงเอาร่มมารอรับหลิวจ้าวเว่ย บ่าว

สกุลเถาล้วนรออยูใ่ นขบวนรถม้าเรียบร้อยแล้ว รอแต่
คุณหนูของพวกนางเท่านัน
"อาหนิง อาเจิน พวกเจ้าไปนังคันหลังเถอะ" หลิวจ้าวเว่ย
จําใจสังสาวใช้ให้ยา้ ยรถม้าเพราะไม่ตอ้ งการให้พวกนาง
ได้ยนิ สิงทีตนกับท่านแม่ทพั คุยกัน
อาเจินกับอาหนิงสบตากันอย่างลังเล ทังยังลอบมองบุรุษ
ทีสูงตระหง่านตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจนัก ยังไงคุณหนูของ
พวกนางก็เป็ นหญิงสาวในห้องหอ แม้วนั นีใจกล้าเปิ ดเผย
หน้าตากับเหล่าทหารแต่นนเพราะมี
ั คนอยูม่ ากมาย แต่ใน
รถม้าหากขึนไปสองต่อสอง...
"ไปเถอะ ข้ากับท่านปั วมีเรืองต้องหารือกัน" เมือเห็น
คุณหนูยนื ยันหนักแน่นสองสาวใช้จงึ รับคําย้ายไปขึนรถ
ม้ากับบ่าวคนอืน
เฉินหรงปั วเปิ ดทางให้นางขึนรถม้าก่อนทีเขาจะตาม
ขึนมา ในรถม้าทีแสนแคบแต่กลับมีเบาะรองนังนิมสบาย
สมกับทีพวกสตรีชอบใช้ ทังยังมีกลินหอมประหลาดช่วย
บรรเทาความเหนือยล้าด้วย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 4

ทังสองเงียบสนิทไม่มใี ครเปิ ดปากพูดก่อน จนรถม้าออก

ตัววิงไปสักระยะแล้ว เฉินเฟยฉีนงจ้
ั องนางทีผินหน้ามอง
ออกนอกหน้าต่างราวกับไม่ใยดีทถูี กบุรุษจับจ้องในห้อง
แคบๆ เช่นนี
"เจ้าทําเรืองนีทําไม... หรือต้องการสร้างความชอบเอาใจ
อันอ๋อง?" เขาอดทนมองท่าทางไม่สนโลกนันไม่ได้จงึ เอ่ย
ปากเหน็บแนมนาง
หลิวจ้าวเว่ยไม่แปลกใจทีท่านแม่ทพั รูถ้ งึ ความสัมพันธ์
ของนางกับอู่เหวินซวน เพราะคนทีเป็ นถึงแม่ทพั พิทกั ษ์
ดินแดนคงไม่ปล่อยผ่านประวัตขิ องคนทีก้าวเข้ามาพัวพัน
กับกองทัพของเขา แต่นางก็อดอ่อนใจกับการคาดเดาของ
บุรุษผูน้ ีไม่ได้
หญิงสาวไม่ได้ตอบในทันทีแต่สหี น้าของนางประกาศว่า
เขาช่างไร้สาระ
"หรือไม่ใช่เหล่า ได้ยนิ ว่าเจ้าหาหนทางกลับถงเยียนอยู่
เรืองครังนีคงช่วยชะล้างชือเสียงของเจ้า ยือใจอันอ๋อง
เอาไว้ได้"
"ท่านปั ว" ก่อนทีเขาจะกล่าวอะไรชวนสะอิดสะเอียนไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 5

มากกว่านีนางก็ขดั ขึน "ท่านมองว่าข้าเป็ นสตรีประเภทที

ยอมทุ่มเทเพือรักอย่างบ้าคลังหรือไม่?"
เขาพิศมองใบหน้างดงามนันแล้วคิดว่าไม่ใช่แต่ปากกลับ
พูดไปอีกทาง "สตรีสว่ นใหญ่ลว้ นเป็ นเช่นนันไม่ใช่หรือ?"
อยูเ่ พือรัก ตายก็เพือรัก
"ช่างเถิด เหตุผลของข้าล้วนไม่สาํ คัญ ตอนนีเราต่างบรรลุ
เป้ าหมาย กองทัพท่านได้รบั ส่วนทีควรได้ ข้าก็ได้สงที
ิ ข้า
ต้องการแล้ว"
"เจ้าละโมบ" เขาถอนหายใจ "ใช้กองทัพข้าเป็ นสะพาน
ทหารของข้าได้ขา้ วของมาจริง แต่สงที
ิ เจ้าได้ดจู ะมากกว่า
นัน ไม่วา่ จะซ้ายขวาหน้าหลังเรืองนีล้วนสร้างประโยชน์
ให้เจ้าและสกุลเถาทังสิน" หลิวจ้าวเว่ยลอบมองใบหน้า
ดุดนั ของเฉินหรงปั ว นางอดใจเต้นไม่ได้เมือเขาเปิ ดโปง
แผนการของนาง หากบุรุษผูน้ คิี ดว่านางลูบคมเขาจนเกิด
บันดาลโทสะขึนมา ในรถม้าแคบๆ นางไม่มที างรอด
ออกไปได้แน่
"ผูล้ งทุนย่อมต้องหวังผลประโยชน์ ท่านปั วคงไม่คดิ ว่าข้า
เอาผลผลิตเป็ นหมืนชังส่งให้กองทัพของท่านโดยไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 6

ทบทวนผลได้ผลเสียให้ถถ้ี วนกระมัง"
"เจ้าย่อมต้องคํานวณมาแล้ว เพียงแต่ขา้ กังขาว่า
เป้ าหมายของเจ้าอยูท่ กัี นใดแน่ สร้างความชอบให้สกุล
เถา สร้างชือให้เจ้า ช่วยเหลือกองทัพ หรือเล่นงานสกุล
หยู?" เขาจ้องใบหน้าของนางทีพยายามเชิดขึนข่มความ
หวาดกลัวในใจ ...อย่างไรสตรีกเ็ ป็ นสตรี เมือพบบุรุษที
ผ่านกลินอายความตายมานับพันนับหมืนครัง ย่อมยากที
จะไม่หวันความน่าเกรงขามของเขา "สามอย่างแรกก็แล้ว
ไปเถอะ หากเจ้ารักมันอันอ๋องจริง เรืองนีคงทําไปเพือให้
เขาเห็นใจเจ้า แต่หากเป็ นตรงกันข้ามเล่า... หากเป็ นว่า
เจ้าจงใจเล่นงานสกุลหยูให้กระทบอันอ๋องเล่า"
"ข้าจะทําเช่นนันทําไม?" หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ว่านําลายฝืดคอ
"นันแหละทีข้าคิดไม่ตก หากเจ้าจงใจเล่นงานสกุลหยูจริง
เหตุใดยังเว้นทางรอดให้พวกเขา" เฉินเฟยฉีมองนาง
อย่างค้นหาคําตอบ
"ข้าบอกท่านปั วแต่แรกแล้วว่าไม่คดิ เล่นงานพวกเขา
เพียงแต่ยมื ความแข็งแกร่งของสกุลหยูมาปกป้ องสกุลเถา
เท่านัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 7

นางพูดเรืองจริง เพราะนางรูแ้ ก่ใจว่าไม่มที างล้มสกุลหยู

ได้ในคราวเดียว และการทําให้สกุลหยูลม้ ลงในตอนนีไม่ม ี
ประโยชน์ต่อนาง
ในชาติกอ่ นกําลังหลักของอันอ๋องคือสกุลหยู หากเสีย
อํานาจฝ่ ายสกุลหยูไปอันอ๋องคงไม่มเี วลาไปผูกพันลึกซึง
กับน้องสาวของนางแน่เพราะเขาจะเปลียนทิศไปทุ่มเทใจ
เรืองบัลลังก์แทนและคงระวังตัวมากขึน
จ้าวเว่ยยังไม่ตอ้ งการให้เกิดการเปลียนแปลงมากเกินไป
อนาคตทีนางรูถ้ อื เป็ นอํานาจเดียวทีนางมีเหนือพวกมัน
นางจึงต้องการให้ทุกอย่างดําเนินไปตามครรลองเดิม เพือ
นางจะได้ใช้สงที
ิ รูม้ าควบคุมและใช้ประโยชน์จาก
เหตุการณ์เหล่านันได้
หากเทียบกันจริงๆ ในตอนนี ระหว่างตัวนางคนเดียวกับ
ฝ่ ายอันอ๋องทีเป็ นเชือพระวงศ์ และน้องสาวสุดทีรักทีมี
สกุลเจินหนุนหลัง นับว่านางเสียเปรียบอยูห่ ลายขุม
ดังนันหากบุ่มบ่ามคิดแต่จะทําลายสกุลหยูให้พงั ครืนใน
คราวเดียว อนาคตทีนางรูค้ งพลิกจากหน้ามือเป็ นหลังมือ
ตัวนางทีไร้ซงอํ
ึ านาจหากต้องเผชิญหน้าอีกครังกับคน
มากมายเช่นนันไม่มที างชนะได้แน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 8

หญิงสาวต้องการให้อนั อ๋องใช้ชวี ติ เหมือนชาติกอ่ น ทัง

จองหองและวางตัวสูงส่งราวกับบัลลังก์วางอยูใ่ นกํามือเขา
แล้ว ทําให้เขามีเวลามากพอมาพลอดรักกับหลิวจ้าวอวี
และว่างพอทีจะคิดหาวิธกี ําจัดนางให้พน้ ทางรักของพวก
มัน
วูบหนึงสายตาเฉยชาของหญิงสาวกลับทอแววอาฆาตลํา
ลึกจนเฉินเฟยฉีแปลกใจ สตรีวยั สิบหกสิบเจ็ดหนาวที
ถึงแม้จะมีชว่ งชีวติ ทีขลุกขลักอยูบ่ า้ ง แต่ไม่เคยตกระกํา
ลําบาก มือไม่เคยต้องงานหนัก เหตุใดถึงมีสายตาราวกับ
คนทีมุง่ มันฝ่ าฝันความทุกข์ยากเพือล้างแค้นเช่นนัน
เขาเคยเห็นแววตาเช่นนีจากทหารทีชายแดน ทหารคน
นันครอบครัวถูกพวกซยงหนูฆา่ ล้างโคตรจึงมาสมัครเข้า
กองทัพเพือตามฆ่าพวกซยงหนูลา้ งแค้นให้แก่บดิ ามารดา
และลูกเมีย แต่เมือเทียบกันสตรีตรงหน้าทีแสนบอบบาง
และถูกทะนุถนอมราวกับไข่ในหิน ใยจึงมีสายตาลําลึก
เช่นนีได้
"เจ้า..." เขาไม่รจู้ ะเอ่ยคําไหน
"สําหรับท่านแม่ทพั กองทัพอยูร่ อดปลอดภัยน่ าจะพอแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 9

ถือเสียว่าพวกเราเป็ นแค่คนผ่านทางเถิด ท่านได้สงที

ิ ท่าน
ต้องการ ข้าก็ได้สงที
ิ ข้าอยากได้ หากสนใจเรืองผูอ้ นมาก
ื
ไปอาจจะเป็ นภัยมากกว่าผลดี" นางแนะนําเขาจากใจจริง
ชาติกอ่ นนางได้ยนิ วีรกรรมห้าวหาญของบุรุษผูน้ มาไม่
ี
น้อย แต่ไม่เคยมีโอกาสได้พบหน้าสักครัง วันนีได้นงใกล้
ั
ขณะทีสมองโล่งพอจะพิจารณาเขาก็พบว่า เฉินเฟยฉีเป็ น
บุรุษทีองอาจยิง
เขาเป็ นคนดีทงชี
ั วติ ล้วนทุ่มเทเพือบ้านเมือง ในขณะที
นางกําลังเลือกเดินทางทีมีรองด้วยเลือด ดังนันต่อให้คบ
หาเป็ นสหาย นางก็ควรเว้นทางไม่ให้เขามาแปดเปื อน
เลือดกับนาง
"งันเจ้ารับปากมาว่าหลังจากนีจะไม่มอี ะไรพัวพันถึง
กองทัพข้าอีก และอย่าคิดโยงกองทัพข้าไปเกียวกับอัน
อ๋องเด็ดขาด" เขาสังเสียงเหียม
"ข้าสาบาน" นางตอบกลับด้วยความแน่วนิง
"อย่างนันก็ด ี อะ!"
"....!" หลิวจ้าวเว่ยตกใจจนตะลึงเมือจูๆ่ รถม้าก็โคลงเซ
เกือบเสียหลัก ตัวนางถูกกระแทกก่อนปลิวเข้าสูอ่ อ้ มกอด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 0

ของบุรุษตัวโตนีอย่างไม่ตงใจ
ั
สัญชาตญาณของท่านแม่ทพั ไวอยูแ่ ล้ว เมือนางลอยมา
ทางเขาก็รบี อ้าแขนรับไว้เพราะกลัวหัวนางจะชนเข้ากับ
ผนังรถ แต่เขาไม่ได้คดิ ว่าท่าทางของคนทังสองจะแนบชิด
จนแทบเบียดเสียดกันไปทังร่างเช่นนี
...กลินตัวนางหอมนัก ตัวนางทีอยูใ่ นชุดกันหนาวนันเมือ
รวบเอวดูแล้วกลับเล็กลงไปกว่าทีเขาคาดเสียอีก ยามมอง
ใกล้ๆ ขนตาของนางยาวและเรียงกันเป็ นระเบียบจน
สามารถนับเส้นได้...
"ท่านแม่ทพั คุณหนู เป็ นอะไรหรือไม่ขอรับ หิมะปิ ดถนน
ทําให้ลอ้ รถม้าเบียงไปเหยียบหินเข้า มีใครเจ็บหรือไม่
ขอรับ?" เสียงบ่าวทีขับรถม้าตะโกนอยูด่ า้ นนอกเรียกสติ
คนทียังอึงอยูใ่ นอ้อมกอดกัน
จ้าวเว่ยรีบดีดตัวหนีจากอ้อมแขนกํายํานันราวกับต้องของ
ร้อน นางพยายามปั นหน้านิงอย่างทีเคยเป็ นทังพยายาม
จัดเสือผ้าหน้าผมให้เป็ นปกติราวกับไม่มสี งใดเกิ
ิ ดขึน ทว่า
เฉินเฟยฉีแอบลอบยิมเมือเห็นว่าใบหูของนางแดงเถือก
จนแทบหยดเป็ นเลือด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 1

"เจ้าไม่เป็ นไรใช่ไหม?" เขาถามไปอย่างนันเอง เมือนาง

ใช้ตวั เขาเป็ นเบาะรองไปทังตัวแล้ว ยังจะมีทใดให้
ี เจ็บกัน
"ไม่เป็ นไรเจ้าค่ะ" นางลูบผมให้เข้าทีพลางตอบโดยไม่
สบตา
เฉินเฟยฉีมองสํารวจนางครูห่ นึงแล้วตะโกนตอบบ่าวที
บังคับรถม้า ไม่นานขบวนก็เคลือนต่อ
คราวนีในรถม้าเงียบยิงกว่าตอนแรกทีขึนมาเสียอีก แม้แต่
เสียงหายใจหลิวจ้าวเว่ยยังจงใจผ่อนให้เบาลงราวกับกลัว
ว่าถ้ามีเสียงแม้แต่นิดจะถูกบุรุษผูน้ ดุี เอาได้
"ใกล้จะถึงจวนเถาแล้วข้าคงต้องลง" ท่านแม่ทพั เอ่ยขึน
เมือรถเคลือนมาได้อกี ระยะหนึง
จ้าวเว่ยมองเขาอย่างลังเลก่อนจะพยักหน้า "ขอบคุณท่าน
แม่ทพั มาก อีกไม่นานหิมะคงหยุดตก หวังว่าการเคลือน
ทัพจะราบรืน" นางเอ่ยอย่างจริงใจ หวังให้เขาไปถึงถง
เยียนอย่างไร้อุปสรรค
"รักษาตัวด้วย" เขาว่าแค่นันแล้วเปิ ดประตูออกไปโดยที
รถม้าไม่ได้หยุด จ้าวเว่ยได้ยนิ เสียงต้านลมวูบหนึงจึงเปิ ด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 2

ม่านหน้าต่างออกดู เห็นว่าบุรษุ ตัวสูงผูน้ นลงไปเดิ

ั นบน
พืนเรียบร้อยแล้วทังทีขบวนไม่ได้ชะงักลงเลยแม้แต่น้อย
เฉินเฟยฉีเดินย้อนกลับไปคนละทางกับทีขบวนมุง่ หน้า
หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างของเขาจนลับสายตาก่อนปิ ด
ม่านลงเงียบๆ
หลิวจ้าวเว่ยไม่รตู้ วั สักนิดว่าตนยกมือขึนกุมหัวใจทีเต้น
แรงอยูน่ านก่อนจังหวะจะแผ่วลงเมือรถม้าจอดเทียบสนิท
ทีหน้าจวนเถา
*
ครึงเดือนต่อมา อากาศทัวแคว้นต้าถงก็เข้าสูช่ ว่ ง
ผลัดเปลียนฤดู ความหนาวเย็นเริมหายไปพร้อมกับ
แสงแดดทีมาเยือนอีกครา
ฮ่องเต้อู่เหอตีทรงรักใคร่อากาศอบอุน่ เพราะมันทําให้นกที
พระองค์เลียงไว้พวกนันไม่ตอ้ งหนาวสันและจําศีลจนแทบ
ไม่ขยับ
ร่างสูงสง่าในชุดมังกรยืนป้ อนอาหารให้นกในกรงสีทอง
ด้วยความเอ็นดู ยิงจงอยปากแหลมๆ นันจิกอาหารออก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 3

จากมือพระองค์เองยิงทําให้ทรงสําราญยิงนัก
"ฝ่ าบาท องครักษ์ทแฝงตั
ี วไปกับขบวนของสกุลหยูขอเข้า
เฝ้ าพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงขันทีรบั ใช้ประจําพระองค์ของ
ฮ่องเต้อู่เหอตีผ่อนฝีเท้าเข้ามายืนในห้องแล้วค้อมกายทูล
รายงาน
"ให้เข้ามา" ฮ่องเต้ไม่มที า่ ทางสนใจนัก ยังคงเล่นกับนก
ตัวโปรดต่อไปในขณะทีองครักษ์ผหู้ นึงเข้ามาถวายบังคม
แล้วกล่าวรายงานสิงทีได้รจู้ ากทัพเอียนเหอในจินหยาง
อู่เหอตียังคงไม่สนใจตังแต่ตน้ จนจบ ไม่ไดเหลียวมอง
องครักษ์ผนู้ นแม้
ั แต่น้อย นานทีเดียวกว่าพระองค์จะดําริ
ถึงบางสิง
"เถาเต๋อชวน?... ดูเหมือนเราไม่ได้ยนิ ชือนีมานานแล้ว"
พระองค์รบั ผ้ามาเช็ดพระหัตถ์แล้วเสด็จกลับมานังบน
เก้าอีริมสวนจําลอง "ทําไมเขาถึงไปยุง่ กับเรืองกองทัพ
ได้?" เถาเต๋อชวนผูน้ พระองค์
ี จําได้ว่าเป็ นขุนนางกอง
ประวัติ มีทา่ ทีซอตรงและเคร่
ื งครึมตลอดเวลา ไม่คล้าย
คนเจ้าเล่หท์ มุี ง่ มันแสวงหาแต่อํานาจ
"เรืองนี..." องครักษ์ผนู้ นกดเสี
ั ยงลงตําอย่างลังเล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 4

"พูดมาเถอะ"
"ตามความเห็นกระหม่อมคิดว่าใต้เท้าเถาทําไปเพือฝ่ า
บาทพ่ะย่ะค่ะ" เขาทูลแล้วยิงก้มตําลงไปอีก
"เพือเรา?" ทรงเลิกขนงอย่างแปลกพระทัย "หมายความ
ว่ายังไงกัน"
"ตามทีกระหม่อมสืบทราบ ช่วงก่อนทีทัพเอียนเหอจะ
ได้รบั บริจาคเสบียงจากใต้เท้าเถา มีขา่ วลือหนาหูทไม่
ี
ค่อยดีนกั ต่อชือเสียงฝ่ าบาทกับสกุลหยู" องครักษ์หนุ่ม
พยายามพูดจาอ้อมค้อมเพือไม่ให้ระคายพระกรรณของ
โอรสสวรรค์
"ลือว่ายังไง บอกเรามาตามตรง"
"ลือว่า... ในกองทัพลือว่าพระองค์จงใจตัดเสบียงกลัน
แกล้งสกุลเฉิน แต่ใช้ไพร่พลเป็ นเครืองสังเวยเพืออํานาจ
ดังนันจึงมีทหารไม่น้อยทีเดือดดาลเรืองนี แต่พอหลังจาก
ใต้เท้าเถาบริจาคเสบียงก็มปี ระกาศออกไปว่าใต้เท้าเคย
เป็ นขุนนางทีรับใช้ใกล้ชดิ ฝ่ าบาท การบริจาคเสบียงนันใต้
เท้าเถาก็ทําเอาอย่างฝ่ าบาททีสละทรัพย์สนิ ช่วยเหลือ
ราษฎรในใต้หล้าก่อนหน้านี ทําให้ขา่ วลือพวกนันซาลงไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 5

แม้แต่ขา่ วของใต้เท้าหยูเยว่ฟางยังพลอยเบาลงเพราะใต้
เท้าเถาบริจาคเสบียงนีเอง"
"เถาเต๋อชวน... เถาเต๋าชวน" ทรงเคาะดัชนีไปบนหัวมังกร
บนทีพักแขนอย่างใช้ความคิด "ตอนนันเขาขอลาออก
เพราะฮูหยินของเขาป่ วยใช่ไหมซุนกงกง"
"เป็ นเช่นนันพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงทูลตอบ
"เราจําได้ว่าเขามีบุตรชายคนหนึง รับราชการอยูฝ่ ่ ายใด?"
"เอ่อ... ตอนนีบุตรชายของใต้เท้าเถาเป็ นเสนาธิการอยู่
กรมพิธกี ารพ่ะย่ะค่ะ"
"เสนาธิการ? ไม่ใช่วา่ เขาสอบได้เป็ นปั งเหยียนหรอกรึ?"
ผูท้ สอบได้
ี เป็ นถึงปั งเหยียน ส่วนใหญ่แม้จะต้องเริมรับ
ราชการในยศตําก็จะก้าวหน้าไวทังสิน ดังนันขันของเถา
เฝิงชิงผูน้ ดูี จะไม่ปกติเท่าไหร่
"ฝ่ าบาทจําได้แม่นนัก ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่รดู้ ว้ ยเหตุผล
ประการใด ใต้เท้าเถาผูน้ ีไม่ได้เลือนขันมาสีปี แล้วพ่ะย่ะ
ค่ะ" ซุนกงกงนันไม่ต่างจากมือขวาของฮ่องเต้ เขามีหน้าที
สอดส่องผูค้ นในวังไปจนถึงช่วยจดจําบรรดาขุนนางใน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 6

ราชสํานัก ดังนันไม่ว่าเรืองใหญ่เรืองเล็กล้วนเคยผ่านหู
เขาทังสิน
"สีปี ? เถาเต๋อชวนไม่เคยเขียนฎีกามาให้เราเลยหรือ?"
บุตรชายถูกดองตําแหน่งเอาไว้นานถึงสีปี ทงที
ั สอบได้เป็ น
ถึงปั งเหยียน หากเป็ นขุนนางคนอืนคงแล่นมาฟ้ องเขาถึง
ตําหนักเฉียนชิงแล้ว
"ไม่เคยพ่ะย่ะค่ะ"
"อืม... เขาเป็ นเช่นนีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว" หากเป็ นผูอ้ นื
ถ้าได้ถวายงานใกล้ชดิ กับฮ่องเต้สกั หน่อยก็มกั ใช้เส้นสาย
ใช้ความชอบทีเขาให้ไปทําให้เส้นทางของตนสะดวกขึน
แต่เถาเต๋อชวนแต่ไหนแต่ไรเวลาเข้าเฝ้ ามักสนใจแต่งาน
ในหน้าทีและสนใจความสําราญของเขาเป็ นหลัก ไม่ค่อย
ทูลขอสิงใดให้เขารําคาญใจอย่างผูอ้ นื ลองดําริดูแล้วหาก
เรืองนีไม่ได้เกิดกับเถาเต๋อชวน บางทีชวชี
ั วติ นีเขาคงไม่
คิดหาทางช่วยบุตรชายไปตลอดชาติ
สินบนก็ไม่จา่ ย ฎีกาก็ไม่ถวาย ช่างเป็ นคนซือตรงเสียจน
น่าหงุดหงิดจริงๆ
"มีอย่างอืนอีกไหม?" ทรงตรัสถามองครักษ์ทคุี กเข่าอยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 7

"ตามทีกระหม่อมทราบ ใต้เท้าเถาเป็ นเจ้าของเสบียงที

บริจาคจริง แต่ใต้เท้าไม่เคยไปทีค่ายหรือพบท่านแม่ทพั
เลยพ่ะย่ะค่ะ ทุกการล้วนให้หลานสาวออกหน้า นางให้
เหตุผลว่าใกล้ครบรอบวันตายของมารดา นางจึงคิด
ทําบุญใหญ่อุทศิ ให้มารดาเท่านัน"
"จะเป็ นไปได้หรือ" ฮ่องเต้อู่เหอตีส่ายพระพักตร์หน่ายกับ
ข้ออ้างสุดแสนตืนเขิน เสบียงกองทัพหาใช่การแจกอาหาร
ตามโรงทานเมือไหร่ สตรีตวั คนเดียวผูห้ นึงจะไปสามารถ
รวบรวมเสบียงเช่นนันมาจากไหนหากผูเ้ ป็ นตาไม่พยัก
หน้า
"ฝ่ าบาท กระหม่อมเห็นว่ายังไงใต้เท้าเถาก็เคยเป็ นขุน
นางฝ่ ายบุ๋น ทังบุตรชายก็รบั ราชการอยู่ แม้มใี จอยากช่วย
คลีคลายเรืองยุง่ เหยิง แต่กจ็ าํ ต้องระวังตัวไม่ให้พวั พัน
มากเกินไปจึงใช้ให้หลานสาวออกหน้าแทน เป็ นการดีต่อ
ทุกฝ่ าย" ซุนกงกงเสนอความเห็นขึน ซึงค่อนข้างตรงกับ
พระดําริของพระองค์เอง
"เอาเถิด เขาทําถึงเพียงนีแล้วเราไม่ตอบแทนก็คงแล้ง
นําใจเกินไป" ทรงถอนปั สสาสะแล้วหันไปตรัสกับซุนกง
กง "เฉวียนเมิงหัวทีลาออกไปเมือเดือนก่อนมีคนแทน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 8

ตําแหน่งเขาหรือยัง?"
"กรมขุนนางน่าจะดูไว้บา้ งแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ยงั ไม่ได้เสนอ
ขึนมาให้ฝ่าบาทแต่งตัง" ดูท่าโชคจะหล่นทับสกุลเถาก็
คราวนี... ซุนกงกงคิดในใจ
"อืม งันยังไม่ตอ้ งตัง รอทัพเอียนเหอกลับมาถึงถงเยีย
นก่อน ถ้าในฎีกาเฉินเฟยฉีเขียนให้ความชอบเถาเต๋อชวน
ก็ให้เลือนตําแหน่ งบุตรชายเขาขึนมาแทนเฉวียนเมิงหัว
เสีย"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงลูบอก ตําแหน่งเดิมของ
เฉวียนเมิงหัวคือรองเจ้ากรมพิธกี าร บุตรชายใต้เท้าเถาผู้
นีเป็ นเพียงเสนาธิการเล็กๆ ผูห้ นึง ได้เลือนขึนเป็ นถึงรอง
เจ้ากรมนับว่าก้าวกระโดดจนน่าตระหนกยิงนัก
ดูทา่ การทําบุญใหญ่ครังนีของคนสกุลเถาจะได้
ผลตอบแทนคุม้ เสียยิงกว่าคุม้
"อีกอย่างส่งสมุนไพรดีๆไปให้ฮหู ยินของเถาเต๋อชวนสัก
หน่อยแล้วกัน"
"พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท" ไม่ตอ้ งใช้สมุนไพรชันดีทไหนหรอก
ี แค่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 9

ได้รวู้ ่าบุตรชายได้เลือนขันอย่างก้าวกระโดดเช่นนัน
เผลอๆ ฮูหยินของใต้เท้าเถาจะออกมาวิงฉลองกลางถนน
เสียด้วยซําไป
*
ในเมืองจินหยางหิมะหยุดตรงหลายวันแล้ว หิมะทีเคย
กองพะเนินอยูต่ ามถนนและบนหลังคาล้วนละลายสิน จน
ตอนนีทังเมืองกลับเข้าสูบ่ รรยากาศอบอุ่น ผูค้ นไม่ตอ้ ง
สวมใส่อาภรณ์หนาๆ อีกต่อไป
แต่ภายนอกเป็ นอย่างไรหลิวจ้าวเว่ยหาได้ใส่ใจ วันๆ นาง
จมอยูก่ บั ตําราทีไปค้นมาจากห้องหนังสือของเถาเต๋อชวน
หรือถ้าว่างก็จะมุง่ มันอยูก่ บั การคัดอักษรทีอาเจินอ่านไม่รู้
เรือง
เรียกได้ว่าใช้ชวี ติ อย่างเรียบเรือยนิงสงบยิงนัก
ก่อนหน้านีหลังให้บ่าวไพร่พกั เหนือยจากการเร่ง
ทําอาหารส่งกองทัพ จ้าวเว่ยได้สงอาหารจากโรงเตี
ั ยมชือ
ดังในจินหยางมาเลียงบ่าวทุกคนในจวน นับว่าเป็ นรางวัล
ชันแรก แต่นนยั
ั งไม่ใช่ทงหมดั นางคิดว่าอีกไม่นานจวน
เถาแห่งนีจะต้องมีขา่ วดี ถึงตอนนันท่านตาคงเป็ นคนตก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 0

รางวัลให้คนในจวนเอง
"คุณหนูเจ้าขาหลายวันนีอากาศดียงนั ิ กอย่ามัวแต่อุดอูอ้ ยู่
ในเรือนเลยเจ้าค่ะ อีกอย่างบ่าวเคยได้ยนิ มาว่าถ้าจ้อง
อะไรมากๆ ทังวัน ตาจะเสียได้นะเจ้าคะ คุณหนูของบ่าว
เอาแต่ขดี ๆ เขียนๆ เดียวก็อ่านตํารา แบบนีจะเสีย
สุขภาพได้นะเจ้าคะ" อาเจินนึกห่วงคุณหนูของนางยิงนัก
ตังแต่ทหมดภาระกั
ี บกองทัพเอียนเหอก็ดเู หมือนคุณหนู
ของนางจะขยันอยูก่ บั ตําราจนหมกมุน่ แม้นางจะชืนชมที
คุณหนูทขยัี นศึกษาหาความรู้ แต่วนั ๆ ขังตัวเองอยูแ่ ต่ใน
เรือนแบบนีย่อมไม่ใช่เรืองดี
"เจ้านีขีบ่นจริงๆ" จ้าวเว่ยยิมบางๆ พลางส่ายหน้าระอาใจ
"ก็คุณหนูเอาแต่อยูใ่ นเรือนไม่ยอมออกไปไหน บ่าวกลัว
คุณหนูจะป่ วยนีเจ้าคะ อีกอย่างข้างนอกอากาศกําลังดี
คุณหนูน่าจะออกไปเดินบ้าง" นางอยากให้จา้ วเว่ยขยับ
ร่างกายเสียหน่อย วันๆ นังๆ นอนๆ ยิงทําให้รา่ งกาย
อ่อนแอลง
จ้าวเว่ยวางพูก่ นั ในมือแล้วหันมามองหน้าอาเจินครูห่ นึง
"ไม่เอาเดินละกัน ให้คนเตรียมรถมา เราออกไปไหว้พระ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 1

กันเถอะ"
"ดีเหลือเกินเจ้าค่ะ"
"อืม เจ้ากับอาหนิงไปเตรียมชุด เดียวข้าจะไปแต่งตัว"
หญิงสาวยอมแพ้ต่อการรบเร้าอย่างจริงจังของอาเจิน แต่
นันก็ทําให้นางคิดบางอย่างขึนมาได้
ทางหนึงของการสะสมชือเสียงไม่เพียงแต่บริจาคทาน
ใหญ่ แต่การโผล่หน้าไปวัดบ่อยๆ ก็นบั เป็ นการตีตรา
ประทับความเป็ น 'คนดี' บนตัวคนผูน้ นได้
ั ชนิดหนึง
ก่อนหน้านีนางเคยคิดว่าจะทํา แต่เพราะอากาศหนาวจัด
ผูค้ นย่อมไม่นิยมออกจากบ้าน และมัวจัดการเรืองเสบียง
กองทัพทําให้ลมื นึกไปบ้าง แต่เมืออาเจินเตือนเรือง
อากาศเช่นนีจ้าวเว่ยจึงคิดขึนได้
หญิงสาวผลัดเปลียนไปสวมชุดสีเหลืองอ่อนทีเข้ากับ
บรรยากาศ พร้อมกับแต่งหน้าบางๆ ให้ดสู ุขภาพดี
เครืองประดับผมของนางเป็ นปิ นลายผีเสือจําลองทีเวลา
ย่างเท้าเดินปี กผีเสือจะขยับได้กลายทันกําลังบิน เห็นแล้ว
ประณีตราวกับมีชวี ติ จริงๆ ส่วนแขนก็มกี าํ ไลหยกสวมทัง
สองข้าง ลําคอมีสร้อยไข่มกุ เส้นเล็กทีดูเข้ากับวัยของนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 2

และเหมาะสมกับฐานะ ไม่มากและไม่น้อยจนเกินไป
ไม่ใช่แค่จา้ วเว่ยแม้แต่อาเจินกับอาหนิง ยามนีก็
ผลัดเปลียนมาสวมชุดบางเบาทีเหมาะสําหรับต้อนรับฤดู
ใบไม้ผลิ ช่วยให้บรรยากาศในเรือนดูสบายและคึกคักสม
กับเป็ นทีอยูข่ องสาวแรกรุน่ หญิงสาวมอบปิ นเงินให้อา
เจินกับอาหนิงคนละอันให้ใส่เข้าคู่กนั สองสาวใช้จงึ ยินดี
จนหน้าบานอวดคนทังจวน
ตอนทีทังสามมาถึงอารามชือดังของเมืองจินหยาง ก็ม ี
ผูค้ นมากราบไหว้สกั การะกันอย่างอุน่ หนาฝาคัง
สาเหตุน่าจะเป็ นเช่นเดียวกับจ้าวเว่ย หลังจากหมดฤดู
หนาวทีออกจากบ้านกันลําบาก มาช่วงอากาศดีเช่นนี
ชาวเมืองจํานวนไม่น้อยจึงแห่กนั มากราบพระ
หลิวจ้าวเว่ยแม้ไม่ได้แต่งตัวโดดเด่นกว่าใคร แต่รปู โฉม
ของนางไม่ใช่สงทีิ จะมองข้ามได้ ยามทีหญิงสาวก้าวเข้า
มาในอารามจึงตกเป็ นเป้ าสายตาของผูค้ นไม่น้อย เมือ
สองสาวใช้เห็นดังนันก็ยงยื
ิ ดหลังตรงรักษากริยาเดิน
ติดตามผูเ้ ป็ นนายอย่างภาคภูม ิ
หลิวจ้าวเว่ยแสดงมารยาทงดงามยิงยามมาถึงอาราม ทุก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 3

ท่าทางตังแต่การเดินการนังการกราบพระล้วนแล้วถูก
'แสดง' ออกมาอย่างเป็ นธรรมชาติ ไม่ว่าใครพบเห็นล้วน
ต้องชืนชมทังสิน
ในชาติทแล้
ี วนางไม่เคยคิดจะแข่งขันกับใครทําทุกอย่าง
เพียงแค่เอาตัวรอดไปเท่านัน และตังแต่จาํ ความได้ตนก็
ถูกหมันหมายกับอันอ๋อง จึงรักษาตัวไม่เคยแสดง
ความสามารถหรือจริตกริยาอะไรต่อหน้าผูค้ น เพราะนาง
คิดว่าสตรีทมีี คหู่ มันแล้ว ไม่จําเป็ นต้องอวดโฉมต่อหน้า
คนมากมายและทําตัวเป็ นจุดเด่นเพือล่อหลอกฝูงผึง
ดังนันนางจึงรักษาชีวติ เรียบเรือยไปวันๆ เท่านัน
แต่นางเรียนรูแ้ ล้วว่านางคิดผิด การใช้ชวี ติ โดยรักสันโดษ
ไม่ยงุ่ เกียวกับใครไม่ได้แปลว่าจะไม่มคี นมายุง่ เกียวกับ
นาง แล้วยิงถ้าคนพวกนันมีเจตนามุง่ ร้าย นางทีไม่เคยมี
ประจักษ์พยานรูเ้ ห็นนิสยั ใจคอย่อมรอดตัวยากเหมือนที
เคยถูกใส่ความแล้วไร้ผใู้ ดช่วยแก้ต่าง
มาวันนีนางจึงต้องเดินหน้าแสดงละครชีวติ ฉากใหญ่ ซึง
นางเองก็เพิงค้นพบหลังจากฟื นมาในชาตินี หญิงสาวรูส้ กึ
ว่าตนนันมีความสามารถในการเล่นงิวได้แนบเนียนยิง
กว่านางเอกงิวคนใดเสียอีก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 4

เมือก่อนเพราะไม่สนใจจะสวมหน้ากาก แม้มพี รสวรรค์ใน

การตลบแตลงแค่ไหนก็ไม่ได้ใช้เพราะไม่เคยคิดร้ายต่อ
ผูใ้ ด เพียงแต่เมินเฉยต่อทุกสิงไปเท่านัน แต่มาวันนี ต่อ
หน้าพุทธองค์ นางก็พร้อมจะหลอกลวงสายตาผูค้ นอย่าง
ไม่กลัวบาปกรรมใดๆ
สามนายบ่าวกลายเป็ นจุดสนใจอยูพ่ กั หนึง ในหมูผ่ หู้ ญิง
ทีมาทําบุญบ้างก็ชนชมในความงามของหลิ
ื วจ้าวเว่ย บ้าง
ก็ชนชมกริ
ื ยาท่าทางเหมาะสมน่ามองของนาง บ้างก็อด
ริษยาในวัยทีกําลังสาวสะพรังและความโดดเด่นของไม่ได้
ต่างคนต่างความคิดแต่ผลคือชือของหลานสาวตระกูลเถา
กลายเป็ นหญิงงามทีหาตัวจับยากในจินหยางไปแล้ว
หลังจากไปไหว้พระทําบุญเสร็จ จ้าวเว่ยก็พาสองสาวใช้
แวะเดินเล่นทีตลาดเพือเยียมชมความคึกคักหลังจากที
ถนนตลอดเส้นนีซบเซาไปนาน
พ่อค้าแม่ขายในจินหยางล้วนกระตือรือร้นราวกับช่วงที
ผ่านมาได้จาํ ศีลเติมพลังจนเหลือเฟื อ ต่างคนต่างร้อง
ตะโกนแนะนําสินค้าของตน ทําให้ในตลาดมีเสียงดังระงม
ปนเปทังคนซือทังคนขาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 5

อาเจินดูชอบรรยากาศเช่นนีมาก ในขณะทีอาหนิงคงเคย
ชินกับตลาดในจินหยางแล้วจึงทําเพียงยิมกว้างและเดิน
ตามมา สามนายบ่าวเดินเล่นในตลาด หยิบจับซือ
เครืองประดับและขนมอยูส่ องสามอย่างก็คดิ ว่าได้เวลา
กลับจวน แต่ตอนทีกําลังเดินย้อนกลับไปหารถม้านัน ทัง
สามต่างได้ยนิ เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากสตรีผู้
หนึง
จ้าวเว่ยเห็นหญิงสาวผูน้ นอยู
ั ไ่ ม่ไกลและกําลังยือยุดอยูก่ บั
บุรุษร่างท้วมทีดูอายุแล้วแก่กว่านางมากโข
"ข้าไม่ไปนะ ท่านลุงปล่อยข้าเถอะ!" หญิงผูน้ นพยายาม
ั
ดินรนให้หลุดจากมือทีจับแขนนางไว้และตะโกนลัน ทําให้
ผูค้ นเริมตีวงเข้ามามุง นางเห็นคนมากเข้าเป็ นโอกาส
ขอให้ชว่ ยจึงยิงแผดเสียงดังขึนอีก "ท่านลุงข้ามีคหู่ มันที
บิดาหาให้แล้ว ไม่คดิ จะไปเป็ นอนุ ของผูใ้ ด ได้โปรดปล่อย
ข้าไปเถอะ"
ได้ยนิ ถึงตรงนีชาวบ้านก็รแู้ ล้วว่าชายโฉดผูน้ ีคงคิดจะขาย
หลานสาวไปเป็ นอนุ ของใครสักคน แต่ตวั นางมีคนทีบิดา
เลือกไว้อยูแ่ ล้วจึงไม่ยอมแต่งไปเป็ นอนุ ของผูอ้ นื

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 6

"ท่านลุงโปรดนึกถึงบิดาข้าบ้าง แม้เขาจะตายไปแต่กอ่ น
ตายได้จดั เตรียมพิธแี ต่งงานของข้าเอาไว้ อย่าเห็นว่าคน
สินไม่เห็นตัวแล้วท่านจะบังคับขายข้าอย่างไรก็ได้!"
จ้าวเว่ยขมวดคิวไม่ชอบใจกับภาพทีเห็น ชายร่างท้วมดู
เมามายก่นด่าหยาบคายหลายคําแต่ไม่ยอมปล่อยแขน
ของหลานสาวทีร้องไห้ออ้ นวอนจนนําตาเกลือนหน้า
ในจังหวะทีจ้าวเว่ยคิดจะก้าวเข้าไปห้ามทัพก็มดี าบเล่ม
หนึงยืนมาขวางหน้านางเอาไว้
"ท่าน!" หญิงสาวตวัดสายตามองคนทีขัดนางอย่างไม่
พอใจ แต่เมือเห็นใบหน้าดุๆ ของเขาก็ยอมหยุดยืนอยูท่ ี
เดิม
"ถือไว้" เขายัดดาบใส่มอื นางแล้วสาวเท้าเข้าไปหาสองคน
นัน
จ้าวเว่ยไม่คดิ ห่วงเลยแม้แต่น้อย หากมีใครสักคนทีน่า
ห่วงก็คงเป็ นชายร่างท้วมผูน้ นที
ั วันนีดวงซวยถึงขนาดที
ได้กนิ กําปั นของท่านแม่ทพั พิทกั ษ์ดนิ แดน
เขานันแหละ... เฉินเฟยฉี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 7

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 8

แสนชัง
# 8. เตรียมการ

เรียกได้ว่าไม่ทนั กะพริบตาชายร่างท้วมนันก็ลงไปกองอยู่
บนพืนถนนเรียบร้อยแล้ว แม่นางผูเ้ คราะห์รา้ ยรีบหลบ
หลังเฉินเฟยฉีทนั ที เมือเห็นว่าบุรุษอีกหลายคนมา
ช่วยกันลากลุงของนางไปส่งทางการหญิงสาวก็ทรุดฮวบ
ลงไปนังสะอึกสะอืนปนโล่งใจ
"ขอบคุณนายท่านท่านนี ขอบคุณมากเจ้าค่ะ" นางโขก
ศีรษะให้เฉินเฟยฉีซําๆ ชาวบ้านทีมุงดูอยูเ่ ห็นเรือง
คลีคลายจึงเริมแยกย้าย
จ้าวเว่ยถือโอกาสเดินเข้าไปหาทังสอง
"ช่วยพยุงนางหน่อย" จ้าวเว่ยสังสาวใช้ อาเจินเข้าไปพยุง
นางพลางปลอบโยน ส่วนอาหนิงสละผ้าเช็ดหน้าของตัว
เช็ดหน้าตาทีเปรอะเปื อนของนางอย่างเวทนา
"แม่นางผูน้ ี บอกข้าได้หรือไม่วา่ เกิดอันใดขึน?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 9

หญิงสาวมองดูแล้วคิดว่าหลิวจ้าวเว่ยกับผูม้ พี ระคุณทีเพิง
ช่วยนางคงรูจ้ กั กันจึงโขกศีรษะให้นางเล่าเสียงสัน "ตอบ
คุณหนูท่านนี ข้าชือว่ามีฝู่ เป็ นคนของคณะงิวทีหัวถนน
เซียว เมือปี กอ่ นสูญเสียบิดามารดาไป ท่านลุงทีเป็ นญาติ
คนเดียวของข้าติดเหล้าติดพนันมักมาไถเงินข้าอยูเ่ สมอ
จนเมือไม่นานมานีมีเศรษฐีทไปดู ี งวในโรงนํ
ิ าชาแล้วเกิด
พอใจข้า คิดจะรับข้าเป็ นอนุ แต่ขา้ ปฎิเสธไปเพราะมี
คูห่ มันแล้ว แต่เขากลับไปหาท่านลุงข้า ให้ทา่ นลุงขายข้า
...ข้าไม่ยอม" เป็ นเช่นนี สตรีในต้าถงแม้มอี สิ ระเสรี
มากกว่ากาลก่อน แต่ทุกอย่างก็ยงั อยูภ่ ายใต้ระบบอาวุโส
และบุรษุ เป็ นใหญ่ สตรีนางนีเสียพ่อแม่คมุ้ หัวสิทธิในชีวติ
นางจึงตกไปอยูใ่ นมือญาติคนเดียวทีสันดานโฉดนับว่า
อาภัพนัก
"แม่นางอย่างร้องไห้อกี เลย" อาหนิงสงสารนางจับใจ
"แล้วคูห่ มันของเจ้าอยูท่ ไหน
ี ทําไมยังไม่ตบแต่งกันอีก"
จ้าวเว่ยถามนาง
"เรียนคุณหนู คูห่ มันของข้าเป็ นนักดนตรีในคณะละครเร่
ตอนนีเขาไม่อยูใ่ นจินหยาง เราตกลงกันว่าจะหาเงินตังตัว
ก่อน ปี หน้าเขาจึงจะกลับมาแต่งข้า" คณะละครเร่มกั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 0

เดินทางไปแสดงตามเมืองต่างๆ เพือหาเงิน หากเมืองใด

ละครของพวกเขาได้รบั ความนิยมก็จะอยูท่ นัี นนานหน่อย
"เช่นนีเจ้าจะกลับไปคณะงิวได้หรือ?" เศรษฐีผนู้ นตามไป
ั
ถึงบ้านญาตินางทังทีนางไม่รบั ปาก หากนางกลับไปอยูท่ ี
คณะงิวไม่แน่อาจโดนรังควานอีก
หญิงสาวไม่มคี าํ ตอบมีเพียงนําตาทีไหลพรากลงมาอย่าง
ปวดใจ มีฝู่ ผนู้ นัี บว่าเป็ นสตรีทมีี รปู ร่างบอบบางยิงนัก
ท่าทางกริยาก็ชดช้อยเป็ นธรรมชาติ น่าจะติดนิสยั ของ
นางรํามา
"นอกจากเล่นงิวเจ้าทําอะไรได้บา้ ง?"
"ระบํา รํา ฟ้ อนข้าล้วนเป็ นทุกชนิดเจ้าค่ะ แม้แต่เล่นดนตรี
บางอย่างก็ได้ ในอดีตมารดาข้าเคยเป็ นนางระบําในกอง
สังคีตหลวง หลังเกษียณออกมาก็รบั สอนการระบําให้กบั
ชนชันสูงอยูห่ ลายบ้าน ตัวข้าถูกมารดาฝึกดัดตัวตังแต่ส ี
ขวบ ไม่วา่ เป็ นระบําชนิดไหนล้วนเคยถูกฝึกมาทังสิน"
"เจ้ารูว้ ธิ รี ะบําแบบทีใช้ในวังหรือไม่?"
"ย่อมรูเ้ จ้าค่ะ มารดากลัวข้าต้องไปลําบากทํามาหากิน จึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 1

ถ่ายทอดเรืองเหล่านีให้ขา้ หมด เผือสินไร้หนทางยังเอาไป

สอนหากินได้"
"ดี" จ้าวเว่ยพยักหน้าพอใจ "เช่นนันเจ้าไปอยูท่ จวนสกุ
ี ล
เถาดีหรือไม่ ข้าจะจ้างเจ้าสอนระบํา รอหลังจากคู่หมันเจ้า
กลับมารับตัวแล้วจะไปก็ได้"
"คุณ... ข้าน้อยขอบคุณคุณหนูเจ้าค่ะ" มีฝู่ ทงอึ
ั งทังดีใจ
ความลังเลตอนแรกคิดหยุดปากปฎิเสธ แต่เมือนึกว่าสกุล
เถาเป็ นไม้ใหญ่ในจินหยาง ต่อให้เศรษฐีผนู้ นมี
ั เส้นสายแค่
ไหนก็คงไม่กล้าล้วงเกินอดีตขุนนางชันสูงและนางเองก็
หมดหนทางแล้ว ท้ายสุดจึงโขกศีรษะให้อกี ฝ่ ายจน
หน้าผากชํา
"อาหนิงเจ้าพานางไปทีรถม้าก่อนเถอะ" หญิงสาวสังแล้ว
ยืนมองอาหนิงพยุงร่างบอบบางของมีฝู่ ทยัี งตระหนกไม่
หายออกไปจากตรงนัน
หลิวจ้าวเว่ยถือโอกาสหันมามองบุรุษทียืนเงียบเป็ นท่อน
ไม้ตงแต่
ั ตน้ จนจบ ไม่พูดอะไรออกมาสักคําราวกับว่ามี
หน้าทีแค่ต่อยคนให้เจ็บ แล้วก็ยนื กอดอกทําหน้าไม่รสู้ กึ รู้
สา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 2

"อาเจิน เจ้าไปสืบดูหน่อยเถอะว่าทีนางพูดมาจริงหรือไม่"
คล้อยหลังมีฝู่ จา้ วเว่ยก็สงอี
ั ก
แม้ภาพน่าสงสารจะทําให้ผคู้ นใจอ่อน แต่ความใจอ่อนทํา
ให้คนตายมานักต่อนัก จ้าวเว่ยทีขีระแวงอยูแ่ ล้วหลาย
ส่วนจะรับใครกลับบ้านโดยไม่รภู้ ูมหิ ลังได้ยงั ไง
อาเจินพยักหน้าหงึกๆ รับคํา แล้วเดินเร็วๆ มุง่ หน้าไป
ทางถนนเซียว
ตรงนันนอกจากผูค้ นทีเดินผ่านไปผ่านมาแล้วจึงเหลือ
เพียงเฉินหรงปั วและหลิวจ้าวเว่ย
"ท่านปั วดาบของท่านเจ้าค่ะ" นางยืนดาบสาปวสันต์ทเขา ี
ยัดใส่มอื นางก่อนหน้านีคืนเจ้าของ "ไม่ทราบท่านปั วมา
พบข้าทีนีได้ยงั ไง?"
"ข้ากําลังจะไปหาเจ้าทีจวนสกุลเถา แต่เห็นรถม้าของเจ้า
จอดอยูท่ ปากทาง
ี สอบถามบ่าวดูแล้วจึงรูว้ า่ เจ้าอยูท่ นีี เลย
เข้ามา"
"มาหาข้าหรือเจ้าคะ?" นางไม่คดิ ว่าทังสองมีธุระใดต้อง
สนทนากันอีก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 3

"พรุง่ นีทัพเอียนเหอจะออกจากจินหยางแล้ว พวกทหาร

เห็นว่าควรให้อะไรตอบแทนพวกเจ้าหน่อย ในค่ายมี
ช่างฝีมอื อยูห่ ลายคนข้าได้สงให้
ั ทําป้ ายเกียรติคุณมอบให้
สกุลเถาของเจ้า วันนีจึงคิดจะเอามาส่ง" จ้าวเว่ยเข้าใจ
แล้ว ทีเขาระบุวา่ ต้องพบนางไม่นําไปส่งมอบให้ท่านตาที
จวนเพือไม่ตอ้ งการให้เกิดข่าวลือ ตังแต่เริมต้นมาจนถึง
วันนีท่านตาล้วนวางตัวอยูว่ งนอกไม่เคยพบปะท่านแม่ทพั
เป็ นการส่วนตัว จึงควรเป็ นอย่างนันต่อไป
"เปลียนจากป้ ายเกียรติคุณเป็ นความชอบสองสามคําต่อ
หน้าพระพักตร์กน็ บั ว่าใช้ได้แล้วเจ้าค่ะ" นางยิม คิดว่า
พวกผูช้ ายห่ามๆ ในกองทัพ เป็ นพวกทีรูค้ ุณคนอยูไ่ ม่
น้อยเลย
"เรืองนันไม่ใช่ตกลงกันไว้อยูแ่ ล้วหรือ แต่นีเป็ นของทีพวก
ไพร่พลในกองทัพอยากมอบให้ เจ้าก็รบั ไว้เถอะ"
"เจ้าค่ะ" นางไม่ปฎิเสธอีกเพราะถือเป็ นนําใจของพวกเขา
"อากาศดีขนมากแล้
ึ ว คิดว่าเคลือนทัพคราวนีทหารคงไม่
ลําบาก อีกไม่กวัี นคงได้กลับถึงบ้าน นับว่าเป็ นเวลาทีดี
นัก"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 4

"อืม"
"ท่านแม่ทพั เองก็รกั ษาตัวนะเจ้าคะ เดินทางโดยสวัสดิ
ภาพ" ไม่แน่วา่ ชาตินนีี อาจเป็ นครังสุดท้ายทีนางจะได้
พูดคุยกับเขา
"เจ้าก็เหมือนกัน หากเจอเรืองอย่างเมือครูอ่ ย่าได้กล้า
บุ่มบ่ามเกินกําลัง คนคลังเช่นนันเจ้าตัวคนเดียวไม่มที างสู้
ไหว ทําอะไรคิดถึงตัวเองให้มากหน่อย"
...นีเขากําลังดุนาง?
"ขอบคุณท่านแม่ทพั ทีชีแนะ"
จริงอย่างเขาว่า หรือเพราะนางไม่คอ่ ยรูส้ กึ ว่าร่างกายนีมี
ค่ายิงกว่าทองพันชังถึงได้ไม่ใส่ใจมันนักก็ไม่รู้
ทังสองเดินคูก่ นั ไปอีกระยะก็ถงึ รถม้า จ้าวเว่ยเห็นว่าบ่าว
ได้จดั การมัดป้ ายทีเขานํามาให้ขนรถไว้
ึ เรียบร้อยแล้วก็คดิ
ว่าคงเป็ นคําสังเขา
"ขอบคุณท่านปั วมากทังเรืองป้ าย... และทุกเรืองทีผ่าน
มา" นางประสานมือคาราวะให้เขา
"ขอบคุณเจ้าเหมือนกัน" เขาประสานมือตอบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 5

"ท่านปั วรักษาตัวด้วย"
"เจ้าก็รกั ษาตัว"
ไม่มสี กั คนทีกล่าวว่าให้พบกันใหม่ ต่างคนต่างบ่ายหน้า
ไปตามหนทางของตัวเอง ไม่มสี กั เสียวความคิดทีว่า
โชคชะตาจะพาคนทังคูม่ าบรรจบกันได้อกี ...
*
หลายวันต่อมาท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิกถ็ งึ เวลาที
กองทัพเอียนเหอเหยียบเข้าถงเยียนเสียที สองข้างถนนมี
ประชาชนรอต้อนรับขบวนทัพใหญ่นีอยู่ มีคนปรบมือ บาง
คนร้องตะโกนอวยพร หลังจากข่าวทีไม่ค่อยดีผา่ นพ้นไป
การมาถึงของกองทัพเอียนเหอจึงได้รบั ความสนใจอย่าง
มากจากผูค้ น
ในขณะทีทหารเข้ารายงานตัวกลับกลาโหมและแยกย้าย
ปลดประจําการชัวคราว เฉินหรงปั วในฐานะผูน้ ําทัพก็ตอ้ ง
ไปถวายรายงานทีท้องพระโรง
ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าราชสํานักตอนไม่มเี ขาเป็ นยังไง แต่
ทุกครังทีเขาก้าวมาถึงทีนี ขุนนางทังหลายนับสิบชีวติ ใน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 6

ท้องพระโรงมักพร้อมใจกันปิ ดปากสนิท เบาเสียงทุกอย่าง

ลงราวกับต้องการทําให้ตวั เองไร้ตวั ตนทีสุด
เฉินเฟยฉีไม่สนใจพวกเขา เพียงแต่คุกเข่าลงข้างหนึง
ตามแบบฉบับทหารแล้วถวายฎีการายงานการเคลือนทัพ
ให้ซุนกงกงมารับไป
ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้ตรัสให้เขาลุกขึนทันที เขาจึงนังอยูท่ ี
เดิมแบบนันไม่ได้สนใจการเล่นแง่เล็กๆ ของฮ่องเต้
เขารอให้ฝ่าบาทค่อยๆ คลีอ่านรายงานการเคลือนทัพจน
จบแล้วสอบถามอยูห่ ลายประโยคก่อนจะโบกมือให้เขาลุก
อู่เหอตีผูน้ ีในสายตาเฉินเฟยฉีนบั ว่าเป็ นคนทีอ่านยาก
หากใครคิดว่าเดาความคิดเขายากแล้ว การคาดเดานํา
พระทัยของฮ่องเต้อู่เหอตีนับว่าเหนือชันขึนไปอีกหลาย
ขัน
อาจเพราะต้องทรงครองราชย์ตงแต่ ั อายุ 13 ท่ามกลาง
บรรยากาศทีตระกูลมีอํานาจล้วนพร้อมเขย่าบัลลังก์ของ
พระองค์ ดังนันไม่ว่าสิงใดเขาล้วนเก็บเอาไว้ในใจอย่าง
มิดชิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 7

แม้แต่การกลันแกล้งสกุลเฉินยังไม่ได้ทําไปด้วยอารมณ์
ไปเสียทังหมด แม้จะคล้ายเผยท่าทีเป็ นปรปั กษ์ต่อตระกูล
ทหารด้วยการสร้างปั ญหาให้เขาบ่อยครัง แต่กลับไม่เคย
ล้างบางสกุลทหารอย่างจริงจังเลยแม้แต่ตอนทีคว้าอํานาจ
ไว้ในมือได้อย่างเบ็ดเสร็จแล้ว
ดังนันความยากทีจะคาดเดานําพระทัยของโอรสสวรรค์จงึ
ทําให้ขนุ นางทังหลายระมัดระวังตัวกันทุกด้าน พยายาม
ไม่กา้ วไปเหยียบจุดตายทีฮ่องเต้ทรงขีดเอาไว้
"เจ้าอยูช่ ายแดนมาแต่เล็กจนโต นานๆ ทีจะเข้ามาถง
เยียน คราวนีได้มาพร้อมทหารปลดระวาง เจ้าก็อยูเ่ สียทีนี
เถอะอย่าเพิงรีบกลับไป จะได้พกั สบายเสียบ้าง" ตรัส
คล้ายกับมีความอาทรในนําเสียง แต่แท้จริงคือคําสังกักตัว
แม่ทพั พิทกั ษ์แผ่นดินไว้ในเมืองหลวง
เหล่าขุนนางในท้องพระโรงต่างฟั งออก บางคนมือไม้สนั
ด้วยความหวันใจ บางคนหลังเหงือเย็นจนแผ่นหลังชุม่
เฉินเฟยฉีเงยหน้าขึนมองพระพักตร์ทฉายรอยยิ
ี มละไมมา
ให้แล้วรับพระบัญชาอย่างไร้อารมณ์ เขาไม่ตอ้ งการให้คน
ครึงท้องพระโรงทีรอดูสหี น้าเขาอยูไ่ ด้สมดังใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 8

"ดี เช่นนันวันนีก็พอแค่นี พวกเจ้าไปได้" สินเสียงองค์

จักรพรรดิ เหล่าขุนนางก็ถวายบังคมลาก่อนจะรีบออกไป
จากทีนันไวกว่าปกติ เพือจะได้ไม่ตอ้ งอยูส่ หู้ น้าเฉิน
หรงปั วให้ลําบากใจ
ในขณะทีคนอืนหนีราวกับเขาเป็ นเทพแห่งโรคระบาด
กลับมีคนผูห้ นึงเดินตรงเข้ามาหาเขาทันที
"หลานคาราวะท่านอา" เฉินเฟยฉีประสานมือคํานับเฉิน
หรูเหยียนก่อนจะถูกผูเ้ ป็ นอาดึงไปกอดแล้วตบบ่าเบาๆ
"มาก็ดแี ล้ว อาหญิงของเจ้าทําอาหารเอาไว้รอมากเสียจน
อาคิดว่าถ้าเจ้ามาไม่ทนั กิน อาหญิงของเจ้าคงเคืองไปทัง
ปี " เฉินหรูเหยียนยิมกว้างเอ่ยปากต้อนรับหลานชาย
"ลําบากอาหญิงแล้ว"
"เจ้าก็ไปถึงก็กนิ ให้มากๆ เอาใจนางหน่อย นางบ่นเป็ น
ห่วงเจ้าอยูท่ ุกวีวัน ซุ่ยเอ๋อร์เองก็พรําแต่คดิ ถึงพีใหญ่"
"ข้าก็คดิ ถึงพวกท่าน อยูเ่ อียนเหอมีแต่นอนกลางดินกิน
กลางทราย จะไปเทียบฝูกนุ่ม อาหารรสเลิศทีจวนท่านอา
ได้อย่างไร"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 9

"ดีๆ ไหนๆ ฮ่องเต้กบ็ อกให้เจ้าอยูท่ นีี แล้วก็ถอื โอกาสนี

เสพสุขเสีย ไปๆ กลับจวนกัน" ไม่ว่าเจตนาฮ่องเต้จะเป็ น
ยังไงล้วนไม่เหมาะสมจะวิจารณ์กนั ในทีแจ้ง ราชครูเองจึง
พลิกแพลงคําให้เป็ นโอกาสดีของหลานชายทีจะได้
พักผ่อนให้นานขึนอีกหน่อย
สองอาหลานเดินออกจากประตูวงั มาพร้อมกันก็พบกับรถ
ม้าของจวนราชครู ทีมีเด็กหนุ่มวัยทะโมนกระโดดออกมา
ทันทีทเห็
ี นพวกเขา
"พีใหญ่! ในทีสุดท่านก็มาหาข้า ทีนีน่าเบือยิงนัก วันๆ
ท่านพ่อเอาแต่บงั คับข้าให้อ่านตําราอะไรก็ไม่รู้ ท่านพาข้า
กับเอียนเหอด้วยเถอะนะ โอ๊ย!" เฉินซุ่ยกุมหัวตัวเองร้อง
ลันเมือถูกบิดาเอาพัดตีลงไปมาจังๆ
"เจ้าลูกคนนี มาพูดจาเหลวไหลอะไรกัน" ราชครูทําท่าดุ
ลูกชาย
"ข้าไม่ได้เหลวไหล ข้าจะไปอยูเ่ อียนเหอกับพีใหญ่ ข้าจะ
ไปขีม้าข้ามทะเลทราย" ทําปากยืนใส่บดิ าเสร็จก็หนั ไป
ประจบเฉินเฟยฉี "พีใหญ่พาข้ากลับไปด้วยนะ ข้าสัญญา
จะช่วยท่านรบ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 0

"เจ้าลูกโง่นี พีชายเจ้ามาเหนือยๆ มาพูดจาไร้สาระอยูไ่ ด้

อีกอย่างอาฉีกไ็ ม่ได้จะกลับวันนีพรุง่ นีเมือไหร่ ไปๆ ขึนรถ
จะได้กลับจวนเสียที"
เฉินซุ่ยไม่พอใจทีบิดาว่าเขา แต่กย็ อมกัดปากเดินขึนรถ
ตามผูใ้ หญ่ทงสอง
ั
เฉินเฟยฉีมองสองพ่อลูกเถียงกันแล้วหัวเราะในลําคอ เขา
ชอบบรรยากาศเช่นนียิงนัก นอกจากท่านผูเ้ ฒ่าทังหลาย
ทีเอียนเหอก็มแี ต่บา้ นของท่านอาเฉินหรูเหยียนทีทําให้
เขารูส้ กึ เป็ นคนในครอบครัว ดังนันไม่ว่าเมือไหร่ทได้
ี พบ
ล้วนทําให้อารมณ์ของเขาแจ่มใสขึนหลายส่วน
*
นอกจากเฉินเฟยฉีแล้ว ผูท้ มาอาศั
ี ยทีจวนราชครูเฉินอีก
คนก็คอื ตูเ้ สียวเสียน ดังนันหลังจากอาหารมือใหญ่ทเหล่
ี า
บุรุษทังหลายช่วยกันกินเพือเอาใจฮูหยินของเฉินหรูเห
ยียน พวกผูช้ ายทีรวมถึงเฉินซุ่ยก็ปิดห้องหนังสือจิบชากัน
ด้วยบรรยากาศจริงจังขึน
"จะให้แม่ทพั ประจําชายแดนจะมาอยูท่ ถงเยี
ี ยนเช่นนีได้
อย่างไร?" เฉินซุ่ยเป็ นคนตะโกนขึนมาหลังจากได้ยนิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 1

ดํารัสของฮ่องเต้ทตรั
ี สในท้องพระโรงวันนี
"น้องชายใจเย็นก่อนเถอะ เรืองนีดูไม่ชอบมาพากลอยู่
มาก เราควรถกกันให้กระจ่างก่อน" ตูเ้ สียวเสียนดันไหล่
เฉินซุ่ยให้กลับลงไปนัง
"หรือบางทีพวกเขาจะเริมจัดการกับสกุลเฉินแล้ว?"
ราชครูนึกหวันใจขึนมา
"ซยงหนูยงั อยู่ สกุลเฉินก็ยงั นับว่ามีประโยชน์ อู่เหอตี
ไม่ใช่คนเขลา เขาแบ่งแยกเรืองส่วนตัวกับแว่นแคว้นได้
ไม่เช่นนันคงไม่ยอมข่มใจปล่อยสกุลทหารเอาไว้มาจนถึง
ทุกวันนี" เฉินเฟยฉีว่า
"ข้าว่าเรืองนีมีบางอย่างประหลาด หากให้เดาบางทีตอนนี
ฮ่องเต้อาจได้ขอ้ แลกเปลียนบางอย่างจากซยงหนู ถงึ กล้า
กักเจ้าไว้ในถงเยียน"
"นีอาจจะเป็ นอุบายของซยงหนู! ไม่วา่ แลกด้วยอะไร หาก
พีใหญ่ไม่อยูท่ เอี
ี ยนเหอก็นบั ว่าเปิ ดโอกาสให้ขา้ ศึกโจมตี!"
เฉินซุ่ยอารมณ์พลุ่กพล่านยิงนัก ในใจก่นด่าฮ่องเต้ว่าโง่
เขลาเป็ นร้อยครัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 2

"เจ้ายังมองออก คิดว่าบุรุษทียืนหยัดอยูบ่ นบัลลังก์มายีสิบ

กว่าปี มองไม่ออกรึ?" ราชครูเอ่ยหยันบุตรชาย เจ้าเด็กนี
กล้าดูถูกมังกรทีแสร้งทําตัวเป็ นงูดนิ ไม่มองการณ์ใดให้
รอบคอบ อนาคตอาจต้องตายไม่รตู้ วั "สิงทีได้ตอ้ งทําให้
พระองค์มนใจมากแน่
ั ว่าช่วงทีเจ้าไม่อยูซ่ ยงหนูจะไม่เปิ ด
สงคราม"
"หรืออาจจะเป็ นแผนหลอกล่อ อาจจะสร้างสถานการณ์
ภายในเมือลวงศัตรู" กุนซือหนุ่มพูดแล้วก็สา่ ยหน้า "ไม่ได้
ช่วงนีต้าถงยังไม่พร้อมเปิ ดศึกใหญ่ ฮ่องเต้เองก็รู้ เขาคง
ไม่คดิ ทําเรืองพรรค์นน"
ั
เฉินซุ่ยมองคนโน้นคนนีทีแล้วหงุดหงิดใจ "แล้วมันเรืองใด
กัน ทําไมคนผูน้ ต้ี องสร้างปั ญหาให้ชาวบ้านปวดหัวด้วย"
"ลองมาคิดกันดูกอ่ นเถอะ มีประโยชน์อะไรถ้าอาฉีอยูท่ ถง
ี
เยียน" ราชครูตรอง "หนึงคือดึงเขาให้หา่ งจากทหารทีเอีย
นเหอ สองคือลดอํานาจทางทหารของเขาลง"
"สามคือใกล้หใู กล้ตาฮ่องเต้ เขาสามารถจับตาดูเจ้าได้
ตลอดเวลา" ตูเ้ สียวเสียนต่อให้
"สีคือเขาเรียกใช้ขา้ ได้ตลอดเวลาด้วย" เฉินเฟยฉีคดิ แล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 3

โพล่งขึน "บางทีเรืองนีอาจไม่ใช่การบันทอนอํานาจ
ตระกูลทหาร แต่เป็ นการเตรียมตัวรับมือกับอะไร
บางอย่าง" ได้ยนิ เช่นนันทังราชครูและกุนซือต่างสบตากัน
ก่อนจะตระหนักถึงบางสิง
"เขาสังปลดระวางทหารชัวคราว เฉพาะไพร่พลทีมี
ครอบครัวตังอยูใ่ นถงเยียนก็เกือบสีหมืนแล้ว และคนพวก
นันติดตามเจ้าออกรบมาตลอด ย่อมเชือฟั งเจ้าทีสุด" ตู้
เสียวเสียนอดรูส้ กึ หวันใจไม่ได้เมือพวกเขาคลํามาใน
ทิศทางนี "หากมีอะไรเกิดขึนแล้วเรียกระดมพล... หาก
เจ้าอยูใ่ นถงเยียนย่อมสามารถจัดทัพได้มากทีสุดแน่"
"ทําอย่างกับกลัวกบฏ" เฉินซุ่ยฟั งแล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่
คิดอะไร แต่คาํ นันทําให้ผใู้ หญ่ทงสามในห้
ั องรูส้ กึ หนาว
สะท้านไม่น้อย
"อย่าเพิงตระหนกเกินไป บางทีนีอาจเป็ นแค่ความ
พยายามกดข่มเจ้าเหมือนทุกที" ท่านราชครูเอ่ยปลอบใจ
ตัวเอง
เฉินเฟยฉีพยักหน้ารับ "อืม อาจจะไม่มอี ะไรก็ได้"
ทุกคนในห้องล้วนตอบรับเห็นด้วย แต่ไม่มใี ครเชืออย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 4

จริงจังสักคน
*
ตอนแรกทีมีฝู่ ได้ยนิ ว่าหลิวจ้าวเว่ยจะเรียนระบํานัน นาง
ไม่ได้คดิ ถึงการฝึกฝนอย่างจริงจังแบบทีตนเคยทํามา
เพียงแค่นึกว่าคุณหนูผนู้ ีคงคิดจะหางานอดิเรก
เล็กๆน้อยๆ ทําแก้เบือเหมือนพวกคุณหนูผดู้ ปี กติ
แต่หนึงเดือนนับตังแต่ทนางเข้ี ามาอยูใ่ นจวนสกุลเถา นาง
ก็ได้รแู้ ล้วว่าหลิวจ้าวเว่ยไม่เหมือนสตรีพวกนัน คุณหนู
หลิวคนนีมุมานะในการฝึกอย่างยิง ยอมถึงขันทีฝึกดัด
แขนดัดขาวันละหลายชัวยาม แม้จะต้องเจ็บปวดมาก
เพราะเลยวัยทีเหมาะสมแล้ว แต่นางก็ไม่ปริปากบ่น
เห็นความตังใจของคุณหนูแล้วมีฝู่ กไ็ ม่คดิ อิดออด นาง
ทุม่ เทถ่ายทอดความรูใ้ ห้จา้ วเว่ยอย่างเต็มที ตังแต่พนฐาน
ื
ท่าทาง ไปจนถึงเอกลักษณ์ของการแสดงแต่ละชุด แม้แต่
ชนิดเครืองแต่งกายเครืองประดับทีเหมาะสมต่อการแสดง
ก็ลว้ นบอกกล่าวหญิงสาวหมดสิน
จ้าวเว่ยฝึกร่ายรําทุกวัน นางสนใจการระบําทีใช้ประกอบ
พิธสี าํ คัญของราชวงศ์เป็ นพิเศษ จนมีฝู่ เคยคิดว่าคุณหนูผู้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 5

นีอาจคิดหาโอกาสขึนไปเป็ นพระสนม มารดานางเคยเล่า

ว่ามีสตรีมากมายทีใช้การร่ายรําต่อหน้าพระพักตร์เป็ นบัน
ใดก้าวเข้าไปสูว่ งั หลัง แต่มฝู่ี กเ็ ปลียนความคิดเมือได้ยนิ
จากอาเจินว่าคุณหนูของนางมีคู่หมันเป็ นผูส้ งู ศักดิอยูแ่ ล้ว
จึงคิดแค่ว่าจ้าวเว่ยคงต้องการพิสจู น์ความสามารถตัวเอง
ให้เป็ นทีประจักษ์เท่านัน
ความจริงจังของจ้าวเว่ยคนในจวนเถาล้วนรับรูก้ นั ตังแต่
นายยันบ่าว ในวันหนึงนางมีกจิ วัตอยูไ่ ม่กอย่
ี าง นอกจาก
พวกธุระส่วนตัวและนอนหลับ ทีเหลือนางหมดไปกับการ
อ่านหนังสือ คัดอักษร และฝึกร่ายรํา นอกเหนือจากนีก็ม ี
เพียงการออกจากจวนไปไหว้พระทุกห้าวันอย่าง
สมําเสมอ
ซึงในขณะทีจ้าวเว่ยใช้ชวี ติ วนเวียนอยูก่ บั การฝึ กฝน
ตนเอง กลางฤดูใบไม้ผลิขา่ วดีกม็ าถึงจวนสกุลเถา
เถาเฝิงชิงได้เลือนตําแหน่งขึนเป็ นรองเจ้ากรมพิธกี าร
เรืองนีทําให้เถาเต๋อชวนยินดีจนรําไห้หลังรับของ
พระราชทานจากฝ่ าบาท คนในจวนล้วนปลืมปี ตกิ นั หมด
แม้แต่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าทีนอนซมอยูใ่ นห้องก็พลันอาการดี
ขึนมาบ้างหลังได้ยนิ ข่าว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 6

ข่าวนีสําหรับหลิวจ้าวเว่ยไม่ได้เหนือความคาดหมาย แต่
นางคิดไม่ถงึ ว่าฮ่องเต้จะใจดีขนาดทีเลือนตําแหน่งให้กบั
น้าชายของนางจากเสนาธิการเล็กๆ ไปเป็ นรองเจ้ากรม
นันนับว่าเป็ นสิงทีนางไม่ได้คาดการณ์เอาไว้ แต่กถ็ อื ว่า
เป็ นเรืองดียงิ
และเพราะเรืองนีเองนางจึงได้เห็นสายตารักใคร่เอ็นดูจาก
เถาเต๋อชวนมากกว่าปกติ ก่อนหน้านีหลังจากทัพเอีย
นเหอออกจากจินหยางแล้วข่าวทุกอย่างเงียบหายไป
ท่านตาของนางคงกังวลว่าแผนทีจะช่วยผลักดันเถาเฝิงชิง
คงไม่เป็ นผลแล้ว เมือได้รขู้ า่ วจึงแทบจะอุม้ นางโยนขึนฟ้ า
ให้สมกับความสุขในใจของเขา
หลิวจ้าวเว่ยยิมมองบ่าวทุกคนในจวนได้รบั แจกเงินเพือ
ฉลองใหญ่ นางยังคงใช้ชวี ติ วนเวียนดังเดิมเพือรอให้ฤดู
ร้อนมาถึง...
*
"เจ้าว่าอะไรนะ นังจ้าวเว่ยน่ ะหรือเทพธิดากองทัพ?" หลิว
จ้าวอวีกระแทกวางหวีในมือดังโครมก่อนสะบัดหน้ามาพูด
กับเสียวชิงบ่าวรับใช้ทนํี าข่าวมาแจ้ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 7

"เจ้าค่ะคุณหนู ลือกันสักพักแล้วตังแต่ทกองทั
ี พเอียนเหอ
ถึงถงเยียน ว่ากันว่าทีจินหยางตอนกองทัพตกทีนัง
ลําบาก คุณหนูใหญ่ได้ให้การช่วยเหลือ บริจาคครังใหญ่
เชียวนะเจ้าคะ พวกทหารทีกลับบ้านต่างก็พดู ถึงเรืองนี
บอกว่านางงดงามราวกับเทพธิดา แล้วยังมีใจกุศล ฝีมอื
ทําอาหารก็เป็ นเลิศ แล้ว---"
เพล้ง!
ก่อนทีเสียวชิงจะได้เล่าต่อหลิวจ้าวอวีก็ปาจอกชาใกล้มอื
นางใส่พนจนแตกกระจาย
ื
ใบหน้าของหลิวจ้าวอวีแดงกําด้วยความโมโห สันกราม
ของนางขบแน่น ดวงตาถลึงลึก
"นังสารเลว เสแสร้งทังนัน หน้าอย่างมันหรือจะมีใจกุศล
คงคิดจะสร้างภาพลบล้างเรืองเก่า หวังจะยือใจอันอ๋อง!"
หลิวจ้าวอวีกัดริมฝีปากทุบกําปั นลงกับโต๊ะ นางกังวลว่า
ชือเสียงดีงามของหลิวจ้าวเว่ยจะทําให้อู่เหวินซวนระลึก
ถึงนางขึนมา
ช่วงทีบ้านสกุลหยูประสบปั ญหา หลิวจ้าวอวีได้ทําตาม
คําแนะนําของหลวนซี นางขยันแสดงความเป็ นห่วงผ่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 8

จดหมายส่งไปให้อนั อ๋อง ทังยังประกาศความเด็ดเดียว

หนักแน่นทีจะยืนหยัดข้างเขาแม้คลืนลมโหมกระหนํา
แสดงนําหนักของเขาในใจนางอย่างแยบยลจน
ความสัมพันธ์ของทังคูแ่ นบแน่นขึนไปมาก
แต่ถงึ อันอ๋องจะแสดงออกว่ามีใจให้นางอยู่ ก็ใช่วา่
ตําแหน่งหวางเฟยจะกลายเป็ นของนาง ยิงมีราชโอการ
ของฮ่องเต้เป็ นตัวคําฐานะของหลิวจ้าวเว่ย นางจึงไม่ม ี
สิทธิคิดฝันถึงตําแหน่งพระชายาถ้าพีสาวต่างมารดายังมี
ชีวติ อยูด่ ี
บุรุษล้วนมีภรรยาสีอนุแปด อันอ๋องไม่มที างยอมขัดราช
โองการเพือตังนางแทนหลิวจ้าวเว่ยแน่ ยิงถ้าหลิวจ้าวเว่ย
เป็ นประโยชน์ต่ออนาคตข้างหน้าของเขา อันอ๋องแม้จะรัก
นางก็คงคํานึงถึงผลได้ผลเสีย
...มีใจให้แล้วอย่างไร รักแล้วอย่างไร! สุดท้ายก็ตอ้ ง
กลายเป็ นอนุ งนหรื
ั อ!?
นางไม่มวี นั ยอม!
"เรืองนีใครรูแ้ ล้วบ้าง?" หลิวจ้าวอวีถลึงตาหันกลับมาถาม
เสียวชิง บ่าวรับใช้ยน่ คอหนีกอ่ นจะเอ่ยเสียงเบา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 9

"ล้วนแพร่ไปทัวถงเยียนแล้วเจ้าค่ะ เมือเช้าบ่าวออกไปซือ
ของทีตลาด แม่คา้ ทีรูจ้ กั กันมีบุตรชายเป็ นทหารใน
กองทัพเอียนเหอ นางยังเอ่ยปากชมว่าจวนเรามีเทพธิดา
อยู"่ ยิงฟั งใบหน้าของหลิวจ้าวอวียิงบิดเบียว
"นังจิงจอก! อยูถ่ งึ จินหยางยังสร้างเรืองได้อกี !"
"นีมันอะไรกัน?" เสียงมาพร้อมกับร่างของสตรีวยั
กลางคนทีสวมชุดสีเรียบ เกล้ามวยตามแบบหญิงออก
เรือน ทังใบหน้าและท่าทางล้วนธรรมดา นางกวาดตามอง
เศษกระเบืองทีแตกกระจายบนพืนแล้วเงยหน้ามองบุตรี
"ท่านแม่ ท่านรูข้ า่ วลือของพีสาวทีดังไปทัวหรือยังเจ้า
คะ?" หลิวจ้าวอวีหันไปฟ้ องมารดาแต่นางคงโกรธจนลืม
เก็บอาการ ทังท่าทางและนําเสียงทําให้เห็นว่านางไม่
พอใจชือเสียงดีงามของหลิวจ้าวเว่ยแม้แต่น้อย
"ทําไมเจ้าถึงชอบไปสนใจจ้าวเว่ยนักนะ นางก็อยูข่ องนาง
เจ้าก็อยูข่ องเจ้าเสีย มันจะเป็ นอะไร" เจินฮุย่ เหมยไม่ได้
รังเกียจลูกเลียงคนไหน นางแค่ต้องการให้ตนกับลูกมีชวี ติ
สุขสบายเท่านัน อีกทังงานในจวนก็มากเกินกว่าทีนางจะ
มีเวลาไปคิดเรืองกลันแกล้งรังแกใคร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 0

"เหอะ ท่านแม่ชา่ งมีเมตตานัก แต่นางเคยเห็นเราสองแม่

ลูกอยูใ่ นสายตาหรือ ท่านจําไม่ได้หรือว่าพีสาวเย่อหยิง
เพียงใด ขนาดชือเสียงเสียหายยังคงยโสโอหังไม่เคยลด
ลา มายามนีนางกลายเป็ นเทพธิดากองทัพ แม้แต่หางตา
นางคงไม่เห็นหัวพวกเราแล้ว" หลิวจ้าวอวีเบือมารดาที
อ่อนแอ ล้วนคิดทุกอย่างเรียบง่าย ทังทีหลิวจ้าวเว่ยไม่
สนใจเคารพนาง นางก็ไม่ถอื โทษ ทังทีควรใช้ตําแหน่งฮู
หยินเอกกดข่มลูกเลียงลงนางกลับปล่อยให้หลิวจ้าวเว่ย
ผยองอยูไ่ ด้
"ใยต้องไปสนว่าจ้าวเว่ยจะเห็นเราในสายตาหรือไม่ เจ้ายัง
มีมารดา มีทา่ นตา มีน้องชาย ในอนาคตก็จะมีสามีดๆี
ด้วย เลิกสนใจนางเสียทีเถอะ ถึงนางกลับมาถงเยียน ไม่
นานก็ตอ้ งแต่งเข้าจวนอ๋อง ไม่มาอยูข่ วางตาเจ้าหรอก"
เจินฮุ่ยเหมยพยายามเกลียกล่อมบุตรสาว แต่ไม่รตู้ วั เลย
ว่ายิงกล่อมกลับยิงทําให้หลิวจ้าวอวีเดือดดาล
มารดาไม่รเู้ รืองของนางกับอันอ๋อง ดังนันหลิวจ้าวอวีจึงได้
แต่จกิ เล็บลงกลางฝ่ ามือไม่ให้กรีดร้องใส่อกี ฝ่ าย นางกลัว
ว่าหากมารดารูแ้ ล้วจะขัดขวางไม่ยอมให้นางสานสัมพันธ์
กับท่านอ๋องต่อไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 1

หลิวจ้าวอวีพยายามกลันโทสะจนหน้าแดง ฟั งมารดาพรํา
ปลอบประโลมนางให้หนั มาสนใจตัวเองและเริมมองหา
ชายทีเหมาะสม
"เหตุใดท่านแม่จงึ มาทีเรือนลูกเล่า?" นางอยากเปลียน
เรืองจึงถามขึน
"ตายจริง แม่จะมาบอกข่าวดีกบั ลูก แต่ลมื ไปเสียสนิท"
เจินฮุ่ยเหมยหัวเราะตัวเองทีมัวแต่ปลอบลูกจนลืมสาเหตุ
ทีเดินมายังเรือนนาง
"ข่าวดีหรือเจ้าคะ"
"ใช่ ฮ่องเต้กาํ หนดวันแปรพระราชฐานไปตําหนักฤดูรอ้ น
แล้ว คราวนีบิดาเจ้าได้มชี อตามเสด็
ื จ แม่กบั เจ้าก็จะได้ไป
ด้วย"
"ตําหนักฤดูรอ้ นหรือเจ้าคะ?" หลิวจ้าวอวีร้องเสียงหลง
อย่างดีใจ ปั ดเรืองของหลิวจ้าวเว่ยทิงไปทันทีเมือได้ยนิ
คําพูดมารดา
"ถูกแล้ว พรุง่ นีแม่จะเรียกช่างมาวัดตัวตัดชุดใหม่ให้เจ้า
เวลาไปอยูท่ นัี นจะได้ไม่อายผูอ้ น"
ื

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 2

"ดีเหลือเกินเจ้าค่ะท่านแม่"
ทุกปี ในช่วงฤดูรอ้ น อากาศในถงเยียนจะอบอ้าวมาก
โอรสสวรรค์มกั แปรพระราชฐานไปอยูท่ พระราชวั
ี งหลิง
ซาน ซึงการแปรพระราชฐานนีจะมีเจ้านายฝ่ ายในชันสูง
และสนมทีทรงโปรดในขณะนันตามไปด้วย นอกจากนัน
ยังมีเหล่าเชือพระวงศ์ ขุนนางคนสําคัญของต้าถง และ
อาจจะมีขนุ นางทีทรงโปรดให้เพิมรายชือตามเสด็จเป็ น
คนๆ ไป
การได้ตามเสด็จไปพระตําหนักฤดูรอ้ นสําหรับขุนนางแล้ว
ถือเป็ นเกียรติยศอย่างหนึง เป็ นการประทับตราว่าชือพวก
เขาอยูใ่ นพระเนตรพระกรรณจนฮ่องเต้ระลึกถึง ดังนัน
การได้ตามเสด็จก็เหมือนการประกาศความสําคัญของ
พวกเขา เรียกว่าสามารถเอาไปอวดข่มผูอ้ นได้
ื ต่อไปอีก
หลายปี
ซึงในส่วนของขุนนางทีตามเสด็จนันสามารถพาคนใน
ครอบครัวร่วมขบวนไปได้ โดยส่วนใหญ่มกั จะเป็ นภรรยา
เอกกับบุตรทีเกิดจากภรรยาเอก หรือหากเป็ นบุตรอนุ ก็
ต้องเป็ นคนทีมีความรูค้ วามสามารถเป็ นทียอมรับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 3

สําหรับหญิงสาวแล้วการได้ไปพักทีตําหนักฤดูรอ้ น แม้
อาจจะไม่ได้เข้าเฝ้ าฮ่องเต้แต่กย็ งั มีโอกาสได้สมาคมกับ
บุตรหลานของขุนนางคนสําคัญทีร่วมขบวนไป และได้ม ี
โอกาสพบปะกับเชือพระวงศ์คนอืนๆ ถือเป็ นจังหวะทีดีใน
การเลือกคูแ่ ละสานสัมพันธ์
หรือหากมีใครใฝ่ สงู สักหน่อยก็อาจจะใช้โอกาสนีปี นเข้าวัง
หลังได้ นับเป็ นช่วงเวลาทีไม่วา่ หญิงหรือชายก็ลว้ นเห็น
เป็ นประโยชน์ สตรีบางบ้านจึงนับวันรอทีจะได้ตามเสด็จ
ไปแปรพระราชฐานอย่างใจจดใจจ่อ
ผูอ้ นคาดหวั
ื งอะไรจ้าวอวีย่อมไม่ใส่ใจ แต่ใจของนางเต้น
รัวขึนเมือคิดว่าการไปตําหนักฤดูรอ้ นครังนีจะยิงเปิ ด
โอกาสให้นางได้พบอันอ๋องโดยไม่ตอ้ งหลบซ่อนเช่นปกติ
และอาจได้มเี วลาใกล้ชดิ กันมากขึน
เพียงเท่านีนางก็นึกเป็ นสุขขึนมา หญิงสาวจึงรีบหันไป
ชวนหลวนซีกบั เสียวชิงดูแบบชุดทีควรตัดไปสวมใส่ใน
ตําหนักหลิงซาน
*
หลิวจ้าวเว่ยเองก็กําลังมองดูเสือผ้าในหีบของนางเอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 4

หญิงสาวหยิบเอาชุดทียังใหม่และเพิงสวมไม่กครั ี งแยก
ออกไว้กองหนึง พับชุดทีเริมเก่า สีเริมซีด หรือมีรอยปะ
ชุนไว้อกี กองหนึง
"คุณหนู หาอะไรหรือเจ้าคะ ให้บ่าวช่วยเถอะเจ้าค่ะ" อา
หนิงนังลงข้างๆ นาง แล้วมองอย่างไม่เข้าใจ
"ไม่ตอ้ งหรอก ข้าแค่เตรียมเสือผ้านิดหน่อยเท่านัน"
"เตรียมเสือผ้า? คุณหนูจะออกไปไหนหรือเจ้าคะ?"
"ออกแน่ แต่ไม่ใช่วนั นี เจ้าไม่ตอ้ งตืนเต้นไป" จ้าวเว่ยตอบ
"ถ้าอยากช่วยก็เอาเสือผ้ากองนีไปซักมาให้ขา้ แล้วกัน"
นางยืนกองทีเป็ นชุดเก่าให้อาหนิง
"แต่ชุดพวกนีปกติคุณหนูไม่ได้สวมอยูแ่ ล้วนะเจ้าคะ
คุณหนูจะซักไปทําไม..." ยังไงหลิวจ้าวเว่ยก็เป็ นคุณหนู
ตระกูลใหญ่ นางได้รบั ค่าใช้จา่ ยสําหรับซือเสือผ้าใหม่ทุก
เดือน ไม่ว่าชุดสีหมองหรือมีรอยปะชุนนางล้วนไม่เคยได้
สวมทังสิน เพียงชุดมีจดุ เล็กๆ ทีดูไม่สมฐานะนาง พวก
บ่าวก็จะรีบแยกเก็บลงหีบไม่หยิบขึนมาให้นางเห็นอีกเลย
"ไปทําตามทีข้าพูดเถอะ อีกอย่างเดียวข้าจะไปเรือนใหญ่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 5

จัดสํารับของข้าพร้อมท่านตาเลย"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
พอออกจากเรือนหญิงสาวก็แวะไปเยียมฮูหยินผูเ้ ฒ่าก่อน
แล้วจึงออกไปร่วมโต๊ะอาหารกับเถาเต๋อชวน
สองตาหลานกินข้าวกันเงียบๆ แม้บรรยากาศระหว่างทัง
คูจ่ ะมีความรักใคร่ผกู พันมากขึนแล้ว แต่เถาเต๋อชวน
นับว่าเป็ นคนทีเคร่งมารยาท หลิวจ้าวเว่ยจึงไม่อยากเปิ ด
โอกาสให้ถูกต่อว่าจึงกินอาหารไปเงียบๆ จนจบมือ
"ท่านตาเจ้าคะ จดหมายล่าสุดของน้าชายได้แจ้งเรืองตาม
เสด็จไปตําหนักฤดูรอ้ นหรือไม่เจ้าคะ?" พลันได้ยนิ เสียง
หลานสาวถามขึนมือของชายชราก็ชะงักค้าง เขาหันมา
มองหน้านางช้าๆ ราวกับเห็นภูตผิ ี
"เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร?"
โฉมสะคราญเผยยิมแล้วเอ่ย "ไม่นานมานีท่านน้าได้รบั
พระเมตตามากถึงขันแต่งตังตําแหน่งอย่างก้าวกระโดด
ข้าแค่เดาว่าท่านน้าน่าจะเป็ นที 'นึกถึง' อยูบ่ า้ ง ไม่คดิ ว่า
จะเดาถูก"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 6

"ใช่แล้ว เขาได้ตามเสด็จไปตําหนักฤดูรอ้ น" เถาเต๋อชวน

ยอมรับ หลังได้รเู้ รืองนีเขาปลืมปี ตยิ งิ คิดไปว่าอนาคต
ข้างหน้าของบุตรชายคงเริมเดินทางราบรืนมาขึนแล้ว
"ดียงนั
ิ ก ...หลานได้ยนิ ว่าขุนนางทีตามเสด็จสามารถพา
ครอบครัวไปด้วยได้" แม้จะเรียกว่าวัง แต่ตําหนักฤดูรอ้ น
นีแทบจะย่อขนาดเมืองๆ หนึงเอาไว้ในเขตรัวเดียวกัน
ดังนันจึงมีทมากพอจะรั
ี บรองผูต้ ดิ ตามจํานวนมาก ด้วย
เหตุนีตําหนักหลิงซานจึงมีฉายาว่าวังหลวงน้อย เพราะ
เป็ นขนาดของมันเป็ นรองแค่วงั หลวงเท่านัน
"อืม" เถาเต๋อชวนเริมเห็นเค้าลางบางอย่างในคําพูดนาง
"ท่านน้ายังไม่มบี ุตรชายหญิงทีโตแล้ว หากจะพาไปก็คงมี
เพียงน้าสะใภ้คนเดียว น้าสะใภ้กต็ งครรภ์
ั อยูค่ วรมีคนดูแล
ใกล้ชดิ หลานเองอยากเห็นตําหนักฤดูรอ้ นสักครัง ท่านตา
ลองส่งจดหมายถามท่านน้าให้ระบุชอหลานร่
ื วมตามเสด็จ
ได้หรือไม่เจ้าคะ?"
"เจ้าจะไปทําไมกัน" เถาเต๋อชวนไม่คดิ ว่านางมีเป้ าหมาย
เพียงจะตามไปดูแลลูกสะใภ้ของเขา เมือคราวเรืองเสบียง
กองทัพเอียนเหอ เขาได้เปิ ดหูเปิ ดตาแล้วว่าความคิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 7

หลานสาวผูน้ ีลําลึกแค่ไหนจึงไม่อาจไม่ระแวง
"ท่านตา" จ้าวเว่ยเรียกเสียงอ่อย "หากตอนนีหลานอยูใ่ น
จวนสกุลหลิว การตามเสด็จครังนีหลานย่อมต้องได้รว่ ม
ขบวนอยูแ่ ล้ว... แต่เพราะบิดาไม่เมตตาหลาน ทําให้
หลานทีเป็ นถึงลูกภรรยาเอกไม่อาจอยูใ่ นใจจวนได้...
หลานเพียงต้องการสิทธิโดยชอบธรรมของหลานเท่านัน"
สีหน้าของนางเจ็บปวดจนเถาเต๋อชวนอดทบทวนไม่ได้
จริงอย่างนางว่า นางเป็ นบุตรสาวภรรยาเอก และในครังนี
หลิวเฉียนก็มชี อเรี
ื ยกให้ตามเสด็จ หลานสาวของเขาควร
ได้มหี น้ามีตาไปร่วมวงกับชนชันสูงในขบวนขุนนาง แต่
กลับต้องพลาดโอกาสสําคัญ แล้วท่าทางหลิวเฉียนก็คงไม่
คิดถึงนางแม้แต่น้อย อย่างไรนางก็เป็ นเพียงสตรีวยั แรก
รุน่ ผูห้ นึง ย่อมมีความรูส้ กึ ริษยาน้อยใจอยูแ่ น่
"ข้าจะลองถามน้าเจ้าดูแล้วกัน" เถาเต๋อชวนใจอ่อน เมือ
มองสีหน้าสลดของหลานสาวทีสืบทอดความงามจาก
เถาหนีฮวามาถึงเจ็ดส่วน
"ขอบคุณท่านตาเหลือเกินเจ้าค่ะ" นัยตาหลิวจ้าวเว่ย
พราวระยับด้วยความยินดี นางแทบจะกระโดลุกจากก้าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 8

อีมาเกาะแขนชายชราราวกับเด็กเล็กๆ
เถาเต๋อชวนมองท่าทางสดใสของหลานสาวแล้วก็พอใจที
ได้เห็นนางทําตัวสมอายุบา้ ง "ถ้าได้ไปก็หา้ มก่อเรือง
เด็ดขาด ยังไงวังก็ไม่เหมือนบ้าน หากเกิดอะไรขึนมาจะ
กลายเป็ นเรืองใหญ่" เขาเตือนอย่างหวังดี
"ท่านตาไม่ตอ้ งห่วงเจ้าค่ะ หลานจะทําตัวสงบเสงียมไม่กอ่
ปั ญหาแน่นอน" นางร้องให้คาํ มันเสียงใส เถาเต๋อชวนลุก
ขึนลูบหัวนางอย่างเอ็นดูกอ่ นออกจากห้องไป
เมือคล้อยหลังนายท่านผูเ้ ฒ่า รอยยิมสดใสของหลิวจ้าว
เว่ยก็อนั ตรธานหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่ ใบหน้าของนาง
กลับมานิงสนิท มีเพียงแววตาทีไหววูบด้วยความรูส้ กึ แรง
กล้าเท่านันทีเคลือนไหวอยู่
เพียงแค่ไปตําหนักฤดูรอ้ นครังนี นางจะสามารถพบ อัน
อ๋อง หลิวจ้าวอี หลิวเฉียน หรือแม้แต่ฮอ่ งเต้อเู่ หอตี นับว่า
เป็ นครังแรกหลังจากตายแล้วฟื นขึนมาทีนางจะได้เห็น
หน้าคู่แค้นตัวฉกาจ แถมพวกมันยังรวมตัวครบอยูใ่ นวัง
แห่งเดียวกัน
มุมปากงามยกยิมแสยะขึนเมือคิดถึงว่าตําหนักหลิงซานที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 9

มีพวกมันอยูน่ นคงไม่
ั ต่างอะไรกับท่อโสโครก รวมเอาสิง
เน่าเหม็นเข้าไว้จนส่งกลินให้ผคู้ นคลืนเหียน
"รอข้าก่อน"
...ข้ากําลังจะไปหาพวกเจ้าแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 0

แสนชัง
# 9. พระตําหนักฤดูร้อน

พระราชวังฤดูรอ้ นหลิงซานตังอยูท่ เมื

ี องเจ้อเจียง
นอกจากตําหนักประจําพระองค์ของฮ่องเต้ ยังมีเรือนพัก
จํานวนมากสําหรับรับรองผูค้ น โดยภายในเขตพระราชวัง
แห่งนีถูกออกแบบมาเพือการหลบร้อนโดยเฉพาะ ไม่วา่
ตามทางเดินในส่วนใด ล้วนมีตน้ ไม้นานาชนิดคอยให้
ความร่มรืนอยูต่ ลอด
ในเขตวังหลิงซานมีสระนําจํานวนมากเพือช่วยใช้นํา
บรรเทาความอบอ้าว ทังยังรวบนําตกเล็กๆ เอาไว้ในเขต
วังด้วย ไม่เพียงเท่านัน ยังมีอุทยานร่มสุข ทีมักเป็ น
สถานทีผ่อนคลายอริยาบท เรียกว่าทีแห่งนีได้รวมสารพัด
สิงทีเหมาะแก่การผักผ่อนเอาไว้ครบถ้วน
ขบวนจากถงเยียนใช้เวลาเพียงหนึงวันก็เข้าสูเ่ จ้อเจียง
แล้ว แต่หลิวจ้าวเว่ยทีอยูจ่ นหยางนั
ิ นต้องเผือเวลาเพราะ
จินหยางไกลจากเจ้อเจียงมากกว่าถงเยียนหลายเท่า อีก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 1

ทังนางต้องไปรวมกับขบวนของบ้านน้าชายก่อนเข้าสูพ่ ระ
ตําหนัก ดังนันหญิงสาวจึงตัดสินใจออกเดินทางมาถึงเจ้
อเจียงก่อนขบวนเสด็จ และเข้าพักทีโรงเตียมเพือรอเวลา
ยามทีขบวนราชรถสีทองอร่ามเคลือนผ่านหน้า หญิงสาว
ยืนอยูบ่ นพืนถนน มองผูค้ นรอบข้างยอบกายคุกเข่าลงกับ
พืนเพือถวายบังคมฮ่องเต้ แม้จะไม่เห็นตัว เห็นเพียง
องครักษ์กบั ราชรถทีสูงตระหง่านน่าเกรงขาม ราษฎรก็ไม่
คิดหาเรืองใส่ตวั ต่างพากันก้มลงอย่างนอบน้อม ตะโกน
ว่าทรงพระเจริญหมืนปี ดงั กันเป็ นระลอก
หลิวจ้าวเว่ยเองก็ยอบกายลงเพือไม่ให้กลายเป็ นจุดเด่น
นางเงยหน้ามองราชรถของบุรุษทีตัดสินชะตาชีวติ นาง
ครังแล้วครังเล่าด้วยสายตาลึกลํา มือทีวางอยูบ่ นเข่ากํา
แน่นขึนทุกขณะเพือข่มหัวใจทีเต้นถีรัวด้วยความอัดอัน
ดวงตากระจ่างจดจ้องล้อรถสีทองนันหมุนไปจนสุดสายตา
ต่อจากขบวนของฮ่องเต้กเ็ ป็ นราชรถหงส์ของฮองเฮา จ้าว
เว่ยจําได้ว่าฮองเฮามาจากสกุลเหลียว เป็ นสตรีคนแรกที
ถูกเลือกเข้าวัง เนืองจากฮ่องเต้ครองราชย์ตงแต่
ั อายุยงั
น้อย ก่อนหน้านันจึงไม่ได้มพี ระชายาหรืออนุ รบั ใช้
รวมถึงไม่เคยถูกแต่งตังด้วยบรรดาศักดิอ๋อง ตอนทีหญิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 2

สกุลเหลียวก้าวเข้าวัง นางกลายเป็ นสตรีคนเดียวในวัง

หลังอยูพ่ กั ใหญ่ฝ่าบาทถึงเริมรับสนม แต่ถงึ มีโอกาสได้
ปรนนิบตั ติ ามลําพังอยูน่ าน ฮองเฮาสกุลเหลียวผูน้ กลั
ี บมิ
อาจตังครรภ์พระโอรสได้ในตอนนัน
องค์ชายใหญ่อู่เหวินจวินหรือซ่งซืออ๋อง ถือกําเนิดจาก
สนมชันเหมยเหรินผูห้ นึง ซึงไม่นานหลังคลอดองค์ชาย
ใหญ่นางก็ตาย ซ่งซืออ๋องจึงถูกพระชายาซู่เฟยรับไปเลียง
องค์ชายรองอู่เหวินซวนหรืออันอ๋อง เกิดจากลีกุย้ เฟย
องค์ชายสามนันเกิดจากจิงเจาอี แต่อายุไม่ถงึ ห้าขวบก็
ต้องลมเย็นป่ วยจนตายไป กลายมาเป็ นครรภ์ของฮองเฮา
ทีมาเคลือนไหวเอาตอนหลัง ทําให้องค์ชายสีอู่เหวินเจามี
ชาติกาํ เนิดสูงสุดในหมูพ่ น้ี อง ถัดจากองค์ชายสี เสียนเฟ
ยเองก็คลอดโอรสแต่ไม่พน้ เดือนก็ตายลงอย่างปริศนา ไม่
สามารถจับมือใครดมได้ ทําให้นางคลุม้ คลังอยูพ่ กั ใหญ่
เพราะความเศร้าโศก
ฮ่องเต้อู่เหอตีมีโอรสอีกหลายพระองค์ทเกิ
ี ดจากสนมชัน
ล่าง แต่ดว้ ยรากฐานและความสามารถไม่ได้อยูใ่ นสายตา
ผูค้ นจึงแทบจะลืมเลือนองค์ชายชันรองพวกนีไป แม้แต่ผู้
เป็ นบิดาเองก็แทบไม่เคยเอ่ยถึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 3

ตามหลังราชรถของฮองเฮามาติดๆ คือขบวนของลีกุย้
เฟย เห็นนางชูคอมาในขบวนได้เช่นนี สถานการณ์สกุลห
ยูคงพลิกฟื นขึนมาแล้วไม่น้อย หลิวจ้าวเว่ยกระชับผ้าคลุม
หน้าซ่อนรอยยิมหยัน มองส่งขบวนเหล่าสนมทีต่าง
งดงามล่มเมืองกันทังนัน ไม่นานจากขบวนของสตรีในวัง
ก็เป็ นเหล่าองค์ชายองค์หญิง ...ผูอ้ นนั
ื นหลิวจ้าวเว่ยไม่ได้
ให้ความสําคัญแม้แต่น้อย
สายตาของนางจับจ้องอยูท่ อูี ่เหวินซวนทีเหยียดหลังตรง
อยูบ่ นหลังม้า ท่วงท่าสง่างามสมกับเป็ นเชือพระวงศ์ฝ่าย
ชายทีมีชอเสี
ื ยง ใบหน้าของเขามีเค้าละมุนสุภาพ เหมือน
บัณฑิตทีได้รบั การอบรมสังสอนมาอย่างเข้มงวด ใน
ขณะเดียวกันก็มคี วามแข็งแรงสมชาย ทําให้เป็ นทีหมาย
ปองของเหล่าสตรีทวทั ั งเมือง
ก้อนเนือในอกของจ้าวเว่ยเต้นระทึก ประกายตาของนางมี
แต่ความอาฆาตทีไม่อาจหลบซ่อนเอาไว้ได้ นางมอง
หน้ากากความงดงามทรงสเน่ หข์ องอู่เหวินซวนด้วย
ความรูส้ กึ อยากจะสํารอกออกมา หญิงสาวจินตนาการว่า
ตนจะได้ฉีกทึงความเน่าเฟะของบุรุษผูน้ ให้
ี แหลกคามือ
หากมันไม่ตายตกด้วยนํามือนาง นางคงไม่มที างสงบใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 4

ได้
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึกเพือสะกดอารมณ์ทพลุ ี ก่ พล่าน
นางรูต้ วั ก็ยามนีเองว่าการต้องมาพบกับคูแ่ ค้นนัน มีบาง
สิงทีนางไม่อาจข่มกลันได้ นันก็คอื สัญชาตญาณความ
เกลียดชังในตัวนาง หากเผลอไผลยามทีไม่มผี ใู้ ดสังเกตก็
แล้วไป แต่หากมีคนล่วงรู้ นันไม่ดตี ่อนางแน่ๆ
หญิงสาวเก็บประกายอาฆาตในแววตาเปลียนเป็ นเรียบ
เฉยไร้อารมณ์ เพียงมองส่งอู่เหวินซวนจนหายลับไป
ขบวนของพวกเชือพระวงศ์ยาวมาก พวกชาวบ้านต่างลุก
ขึนนานแล้ว นางเห็นว่าคนในเจ้อเจียงดูคล้ายเคยชินกับ
การรับเสด็จ คงเพราะได้พบเห็นกันอยูท่ ุกปี ดังนันจึงไม่
ค่อยมีคนตืนเต้นนัก ผ่านไปครูห่ นึงก็พากันแยกย้ายไป
ตามทางของตัวเอง
ตอนแรกหลิวจ้าวเว่ยคิดจะหันหลังกลับเข้าโรงเตียมเพือ
ไปตามอาเจินให้ขนของลงมารอท่านน้า แต่นางก้าวขึน
บันใดไปไม่กขัี นก็เอียวกายหันกลับมามองขบวนอีกครัง
ซึงประจวบเหมาะกับขบวนของเหล่าขุนนางกําลังเคลือน
ผ่านไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 5

บิดาของนาง แม่เลียงของนาง น้องสาวของนาง...

ใช่
หลิวจ้าวเว่ยเห็นภาพทีหลิวจ้าวอวีในอาภรณ์สสี ดใสกําลัง
หัวร่อต่อกระซิกพูดกับบิดามารดาในรถม้า พูดคําก็เอน
กายไปออดอ้อนเจินฮุย่ เหมยครังหนึง แม้แต่คนเฉยชา
อย่างหลิวเฉียนยังมีรอยยิมประดับหน้า เป็ นภาพทีดู
เหมือนครอบครัวอบอุน่ ยิงนัก
หญิงสาวทียืนอยูค่ นเดียวบนบันใดสูงรูส้ กึ ถึงลมหนาวที
ปะทะร่างขึนมาอย่างกระทันหัน
ในขณะทีเห็นภาพแสนสุขสันต์นนกั
ั บตา นางยิงรูช้ ดั ว่าตน
โดดเดียวเพียงใด
*
การเดินทางครังนีจ้าวเว่ยให้อาเจินติดตามมารับใช้แค่คน
เดียว นางเห็นว่าอาหนิงยังไม่เคยชินกับการสมาคมกับ
ชนชันสูง ยิงต้องเจอพวกเชือพระวงศ์ถา้ เกิดเรือง
ผิดพลาดจะกลายเป็ นปั ญหาใหญ่ได้
รถม้าของเถาเฝิงชิงอยูเ่ กือบลําดับท้ายสุดของขบวนขุน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 6

นาง เนืองจากฐานะของรองเจ้ากรมนันหากอยูใ่ นสายตา

คนทัวไปนับว่าสูง แต่ทนีี ผูท้ ติี ดตามเสด็จมีตงแต่
ั ระดับ
อัครเสนาบดีและเจ้ากรมขึนไป ดังนันตําแหน่งเขาแทบจะ
ด้อยทีสุดในบรรดาขุนนาง ทว่าไม่มใี ครคิดดูแคลนบุรุษผู้
นี อย่างไรเขาก็เป็ นขุนนางทีฝ่ าบาททรง 'นึกถึง' ไม่แน่ว่า
วันคืนข้างหน้าจะได้ขนไปที
ึ ตําแหน่งใดอีก
อาเจินกับบ่าวชายช่วยกันยกหีบของๆ หลิวจ้าวเว่ยขึนรถ
ม้า ทีเถาเฝิงชิงให้มาจอดเทียบหน้าโรงเตียม ครูห่ นึงน้า
ชายทีเค้าหน้าคล้ายท่านตาของนางก็ลงจากรถมาพร้อม
รอยยิมกว้าง
"หลานคาราวะท่านน้า" นางค้อมกายให้เขา เขาเองก็
ประสานมือรับ
"ไม่ได้พบเจ้านาน เจ้าโตจนผิดหูผดิ ตา น้าแทบจําไม่ได้"
เขาเอ่ยพร้อมรอยยิมเป็ นมิตร "เดินทางมาราบรืนดี
หรือไม่?"
"ราบรืนดีเจ้าค่ะ"
"ดี งันขึนรถเถอะ อีกเดียวแดดคงแรงกว่านี" เถาเฝิงชิง
ยิมอย่างใจดี ไม่มที า่ ทีเข้มงวดอย่างผูเ้ ป็ นบิดาแม้แต่น้อย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 7

หลิวจ้าวเว่ยก้าวเข้ามาในรถก็พบว่ามีสตรีหน้าตาน่ามอง
ผูห้ นึงนังอยู่ นางคาดเดาได้ว่าคงเป็ นฮูหยินของเถาเฝิงชิง
"จ้าวเว่ยคาราวะน้าสะใภ้"
"ไม่ตอ้ งมากพิธหี รอก รีบเข้ามานังเถอะ" นางใช้พดั ในมือ
กวักเรียกหลานสาว จ้าวเว่ยจึงขึนไปนังข้างกายนาง
ฉินฟ่ านฟ่ านรูว้ า่ หลานสาวผูน้ มีี สว่ นช่วยให้สามีได้เลือน
ตําแหน่ง นางจึงรูส้ กึ ดีกบั จ้าวเว่ยไม่น้อย ดังนันคําพูดคํา
จาล้วนมีแต่รกั ใคร่ความเอ็นดู
"เจ้างามขนาดนีนีเอง ถึงว่าทําไมคนลือว่าเจ้าเป็ น
เทพธิดาของทัพเอียนเหอ เจอหน้าเจ้าเข้าพวกทหารไม่
ตะลึงก็คงแปลกแล้ว" ฉินซือพิศมองหญิงสาวอย่าง
ละเอียดแล้วอดเคลิบเคลิมไม่ได้
"เทพธิดาหรือเจ้าคะ?" หลิวจ้าวเว่ยทวนถามอย่างแปลก
ใจ
"ใช่ เจ้าไม่รสู้ นิ ะว่าหลังจากกองทัพเอียนเหอถึงถงเยียน
ชือเสียงเจ้าก็ดงั กระฉ่อน พวกทหารน่ะเอาแต่พดู ถึงความ
ดีและความงามของเจ้าไม่ขาดปาก จนตอนนีแม้แต่โรงนํา
ชาในเมืองยังแต่งตํานานเทพธิดาหลิวเล่าเป็ นนิทานเรียก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 8

แขก ข้ายังตะขิดตะขวงใจอยูว่ ่าเวลาพบหน้าเจ้าจะเดินมา

หรือขีเมฆมา ข้าเริมสับสนเรืองจริงกับนิทานแล้ว" ฉินซือ
เล่าแล้วหัวเราะร่าเริง พานทําให้หลิวจ้าวเว่ยสนิทใจกับ
นางมากขึนไปด้วย
"เทพธิดาอะไรกันไม่มหี รอกเจ้าค่ะ ทหารพวกนันคงหิวจน
ตาลายแล้วถึงเห็นข้าเลอเลิศขนาดนัน" นางเอ่ยแก้อย่าง
ถ่อมตน
"ทีไหนกัน ทีไหนกัน โตมาจนป่ านนีข้ายังไม่เคยเจอสตรี
งามเด่นเช่นเจ้า ลองเจ้าไปรวมตัวกับคุณหนูคนอืนสิ พวก
นางรึจะมีหน้ามาเผยออยูไ่ ด้ มีแต่จะหมองสีกนั ทังนัน"
ฉินซือเป็ นคนตรงไปตรงมาแต่ละวาจาล้วนเผ็ดร้อน นาง
เห็นว่าหลานสาวของสามีผนู้ ีงามเสียจนน่ากลัว หากจ้าว
เว่ยคิดใช้ความงามของนางล่อลวงชายใดคงไม่มที าง
พลาดแน่
"น้าสะใภ้อย่าแกล้งหยอกข้าหน่อยเลยเจ้าค่ะ หากท่านชม
อีกคํา ข้าจะคิดว่าตัวเองเป็ นเทพธิดาจริงๆ แล้ว" จ้าวเว่ย
พูดพร้อมสีหน้าเอียงอาย ยิงทําให้ฉนิ ซือนึกเอ็นดูนางขึน
ไปอีก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 9

เถาเฝิงชิงมองภรรยากับหลานสาวคุยกันถูกคอก็โล่งใจ
เขากลัวฉินฟ่ านฟ่ านจะเบือ เพราะตังท้องได้หา้ เดือนแล้ว
จะขยับตัวหรือเดินเหินแสนลําบาก เขาไม่อยากให้นาง
ต้องมาเดินทางไกลเช่นนี ครันจะให้ทงนางไว้
ิ ทจวนคน
ี
เดียวเขาก็ทําไม่ได้จงึ ตัดสินใจพามาด้วยเสีย คราแรกเถา
เฝิงชิงกังวลนักว่าภรรยาจะอึดอัดจนเศร้าหมองเพราะทัง
แปลกทีทังตังครรภ์แรก แต่เมือเห็นว่านางมีเพือนคุย
เช่นนีก็สบายใจขึนมาเปลาะหนึง
"พูดถึงครรภ์น้าสะใภ้เถิด ตอนนีกีเดือนแล้วเจ้าคะ" จ้าวเว่
ยมองท้องทีนูนเด่นของฉินซือแล้วถามขึน
"ห้าเดือนจวนจะหกเดือนแล้ว ยิงนานยิงใหญ่โตขึน
เหมือนข้าเดินอุม้ แตงไปไหนมาไหนทังวัน" ฉินซือลูบท้อง
ตัวเองแล้วบ่นแต่สายตากลับแสดงความรักใคร่อาวรณ์
ออกมา
"ยิงใหญ่เช่นนีก็ยงแปลว่
ิ าเด็กแข็งแรงแน่เจ้าค่ะ" จ้าวเว่
ยอวยพร
"มีเจ้ามาอยูใ่ กล้ๆ ก็ด ี เผือมองเจ้านานๆ แล้วเด็กคนนีจะ
ได้ความงามสักครึงหนึงของเจ้า ไม่อย่างนันหากได้อย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 0

บิดาเขา..."
"ฮูหยิน" เถาเฝิงชิงเอ่ยปรามเมือฉินซือกําลังจะขายตนต่อ
หน้าหลาน
เขาไม่ใช่คนรูปโฉมเลอเลิศ ไม่วา่ ส่วนใดของใบหน้าก็ลว้ น
ธรรมดาสามัญ ตังแต่แรกทีตกหลุมรักฉินฟ่ านฟ่ าน นางก็
บอกเขาแล้วว่านางชมชอบบุรุษรูปงามตัวเขานันสามัญ
เกินไป แต่เพราะเขามานะหมันเกียวพาราสี ทังยังหน้า
ด้านส่งแม่สอไปขอนางถึ
ื งสีรอบ นางจึงยอมตกลงปลงใจ
กับเขา
ฉินซือแอบแลบลินใส่เถาเฝิงชิงทีทําเป็ นเรียกนางเสียง
เขียว นางเห็นว่าจ้าวเว่ยเป็ นคนในครอบครัวจึงไม่คดิ ไว้
มารยาทให้มากความ อีกอย่างนางกับจ้าวเว่ยแม้จะมีศกั ดิ
เป็ นน้าหลาน แต่แท้จริงอายุไม่ได้หา่ งกันเท่าใด
ชาติกอ่ นจ้าวเว่ยเคยเห็นฉินฟ่ านฟ่ านจากทีไกลๆ ไม่เคย
ได้พดู คุยกันจริงจังสักครัง แม้แต่เถาเฝิงชิงก็เพียงแลกคา
ราวะในฐานะญาติผหู้ นึง แต่ไม่เคยพูดคุยกันเช่นวันนี
หญิงสาวมองน้าชายสลับกับน้าสะใภ้แล้วในใจรูส้ กึ
เสียดาย หากชาติทแล้
ี วนางมีใจผูกไมตรีกบั สกุลเถา บาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 1

ทีตอนทีตกตําทีสุด ก็อาจจะมีใครสักคนช่วยปลอบ
ประโลมยืนนําสักหยดให้นาง
คุยเล่นกันไปอีกครูใ่ หญ่รถม้าก็มาถึงประตูวงั หลิงซาน
จ้าวเว่ยและฉินฟ่ านฟ่ านช่วยกันเลิกม่านหน้าต่างออกเพือ
มองทิวทัศน์ของพระตําหนักทีเลืองชือทีสุด ซึงสิงที
ปรากฎสูส่ ายตานันไม่ต่างจากวิมานในหุบเขา
ฉินซืออ้าปากค้างอยูน่ านเมือรถแล่นเข้าสูด่ า้ นใน หลิวจ้าว
เว่ยเองก็ถงึ กับพูดไม่ออกกับความอลังการของทีแห่งนี
ความกว้างใหญ่ของวังหลิงซานทําให้มรี าชโองการ
อนุญาตให้คนทีติดตามเสด็จสามารถใช้รถม้าเข้ามาส่งที
เรือนพักได้ แต่การสัญจรในยามปกตินนจะต้
ั องใช้เกียว
เป็ นหลัก
สิงแรกทีปรากฎต่อสายตาของจ้าวเว่ยคือต้นไทรนับร้อยๆ
ต้นทีเรียงรายล้อมสระหลวงทีเป็ นแอ่งกลางพระตําหนัก
พอดี ส่วนตัวแล้วจ้าวเว่ยชมชอบต้นไม้ พอได้เห็นต้นไม้ท ี
ถูกตัดแต่งอย่างปราณีตงดงามละลานตาเช่นนีทําให้นาง
อารมณ์ดขี นไม่
ึ น้อย
รถม้าแล่นอยูค่ รูห่ นึงก็พาคนสกุลเถามาถึงเรือนพัก ดูจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 2

ภายนอกเรือนแห่งนีเป็ นสถาปั ตยกรรมสมัยใหม่ท ี

พิถพี ถิ นั และแปลกตา ลวดลายตามเชิงหลังคาเป็ นเมฆ
มงคลทีประดิษฐ์ได้อย่างละเอียดราวกับมันจะลอยได้
จริงๆ
หลิวจ้าวเว่ยลงจากรถม้าแล้วแหงนหน้ามองเรือนพักของ
พวกเขาอย่างนึกทึง ช่างฝีมอื ทีออกแบบและสร้างสิงนีได้
ไม่รวู้ ่ามีความรูล้ กึ ซึงเพียงใด
เถาเฝิงชิงพยุงฉินฟ่ านฟ่ านลงจากรถม้าแล้วยิมกว้างเอ่ย
เสียงทุม้ "เข้าไปดูดา้ นในกันเถอะ"
ด้านนอกว่างามแล้ว ด้านในเหมือนอยูใ่ นฝั น สมกับทีขึน
ชือว่าเป็ นวังของโอรสสวรรค์จริงๆ แม้แต่เรือนพักที
ห่างไกลจากตําหนักกลางเช่นนียังถูกจัดตกแต่งอย่าง
ละเอียดละออ อาเจินกับพวกบ่าวของเถาเฝิงชิงตามเข้า
มาแล้วออกปากร้องชมกันไม่หยุด
"คุณหนูเจ้าขา ทีนีงามอย่างกับในฝันเลยนะเจ้าคะ" อา
เจินยิมหน้าบานเข้ามาหาจ้าวเว่ยทีกําลังมองสํารวจ
ภายในเรือนอยู่
"งามจริง" นางยอมรับ นึกแปลกใจว่าเชือพระวงศ์กบั คน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 3

ชันล่างเหตุใดชีวติ ถึงต่างชันกันเพียงนี เรือนนีหากคนข้าง

นอกจะสร้าง แม้แต่พวกขุนนางใหญ่ยงั ต้องคิดหนักแน่
แต่สาํ หรับทีนีกลับเป็ นเพียงเรือนพักทีจะยกให้ใครเข้ามา
อยูก่ ไ็ ด้
"แบ่งห้องกันเถอะ จะได้เก็บข้าวของเข้าที" ฉินฟ่ านฟ่ า
นเรียกทุกคน "เมือครูข่ นั ทีทนํี าทางมาบอกว่าสําหรับพวก
เจ้านายตอนเย็นครัวกลางจะเป็ นคนจัดอาหารมาให้เอง
ส่วนพวกบ่าวให้ไปกินรวมกันทีโรงครัวตรงข้างสวนขวัญ
ถ้าไปไม่ถูกให้ถามองครักษ์หรือพวกขันที แต่อย่าปล่อย
ให้ตวั เองหลงเพ่นพ่านจนเข้าเขตหวงห้ามเด็ดขาด" นาง
กําชับบ่าวไพร่ทงหลายอี
ั กครัง เพราะนีเป็ นการตามเสด็จ
ครังแรกของเถาเฝิงชิง หากเกิดเรืองผิดพลาดขึนมาอาจ
ส่งผลต่อหน้าตาสามีนาง
ในพระตําหนักฤดูรอ้ น มีเพียงเขตของสตรีฝ่ายในกับ
ตําหนักกลางทีประทับของฮ่องเต้เท่านันทีห้ามเข้า
สถานทีเหล่านันมีทหารล้อมอย่างเข้มงวดแน่นหนา ใน
ส่วนอืนไม่ได้ถูกสังห้าม เพียงแต่เป็ นทีรูก้ นั ว่าตําหนักที
พักของเชือพระวงศ์โดยเฉพาะอ๋องต่างๆ ไม่ใช่ทๆี คน
นอกควรจะเข้าไปยุม่ ย่าม หรือแม้แต่พวกขุนนางด้วยกัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 4

การไปมาหาสูก่ นั มากเกินไปก็ไม่ใช่เรืองดี
คนสกุลเถาทีมาทีนีครังแรกจึงได้แต่ระวังตัวให้มากเข้าไว้
ไม่ทาํ การใดให้น้อยหรือมากเกินทีจําเป็ นเพือรักษาตัว
รอดกลับไปถงเยียน
ในเรือนยังมีแบ่งชันนอกชันในและห้องให้ใช้สอยอีกมาก
การเสด็จแปรพระราชฐานครังหนึงยาวนานอย่างน้อยหนึง
เดือน นานทีสุดคือสามเดือน ดังนันคนทีได้มาต้องเตรียม
ตัวให้พร้อมสําหรับการอยูย่ าว แม้เบือหน่ายแต่หากไม่ม ี
ราชโองการอนุญาตก็ไม่มสี ทิ ธิออกไปจากเขตวัง จึงสรุป
ได้วา่ วังแห่งนีเมือเข้ามาพร้อมฮ่องเต้กต็ อ้ งออกไปพร้อม
ฮ่องเต้เท่านัน
สองสามีภรรยาจัดการแบ่งห้องกับจ้าวเว่ย หญิงสาวได้
ครองห้องทางฟากตะวันออกเกือบทังหมด ในขณะทีเถา
เฝิงชิงกับฉินฟ่ านฟ่ านนันเลือกอยูฝ่ ั งตะวันตกเพือไม่ให้
ลมเป็ นปัญหากับครรภ์ของฉินซือ
ในขณะทีพวกบ่าวช่วยกันจัดข้าวของ เจ้านายเรือนอืนก็
ออกไปเดินเล่นกันแล้ว จ้าวเว่ยสามารถมองเห็นได้จาก
หน้าเรือนว่ามีลกู หลานขุนนางหลายคนเดินเตร่อยูต่ าม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 5

ถนนทีตัดผ่านหมูเ่ รือนพัก
โฉมสะคราญไม่ได้คดิ จะออกไปเดินเล่นรอเวลาเหมือน
คุณหนูบา้ นอืน นางทําเพียงแค่มองคนเดินไปเดินมาอยู่
ตรงนัน ก่อนจะทอดสายตามองพระอาทิตย์ทกํี าลังแขวน
ตัวลงตําเกือบลับทิวเขาในอีกไม่กชัี วยามข้างหน้า...
*
สามวันแรกในพระตําหนักฤดูรอ้ นผ่านไปอย่างเงียบสงบ
โดยส่วนใหญ่เหล่าฮูหยินและบุตรีจะไปรวมตัวกันที
อุทยานแก้ว เพือชืนชมธรรมชาติและจิบชาพูดคุยกัน ยัง
ไม่มกี จิ กรรมใดเป็ นจริงเป็ นจังนักเพราะถือว่าเป็ นช่วง
ปรับตัวของทุกคน
แต่ในขณะทีสตรีบา้ นอืนเพียงแค่เชยชมดอกไม้และขนม
รสเลิศของวัง หลิวจ้าวอวีกลับมุง่ ตรงสูเ่ ป้ าหมายการมา
ทีนีตังแต่แรก เพียงวันทีสองทีมาถึงวังหลิงซานนางก็ได้
พบกับอันอ๋องแล้ว ทังยังได้จบิ ชาสนทนาป้ อนคําหวานกัน
อยูน่ านจนหัวใจฟูฟ่อง ยามกลับถึงเรือนก็อยากให้
กลางคืนผ่านพ้นไปเร็วๆ เพือทีฟ้ าสว่างแล้วจะพบกันอีก
โดยไม่ตอ้ งหลบซ่อน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 6

หญิงสาวมุง่ มันทีจะใช้เวลาในตําหนักฤดูรอ้ นนีมัดใจอัน

อ๋อง ให้เขาผูกจิตใจกับนางให้หนักแน่นทีสุด เพือทีตอน
ถึงเวลาเอ่ยเรืองปลดหลิวจ้าวเว่ยทุกอย่างจะได้เป็ นไป
อย่างราบรืน
นางให้กําลังใจตัวเองอยูท่ ุกวัน ขอแค่อนั อ๋องหลงรักนาง
อย่างหัวปั กหัวปํ าแล้วฟั งคํานางโดยไม่ลงั เลใจอีก การหา
วิธขี นเป็
ึ นหวางเฟยคงง่ายเหมือนพลิกฝ่ ามือ ดังนัน
เป้ าหมายในการมาครังนีคือการทีนางคิดจะงัดทุกลูกเล่น
มารยาออกมาใช้เพือมัดใจอู่เหวินซวนเอาไว้ในกํามือ
"คุณหนู เจ้าขา เมือครูม่ คี นของท่านผูน้ นส่
ั งสิงนีมาให้เจ้า
ค่ะ" หลวนซีเข้าในห้องนางพร้อมกับม้วนกระดาษเล็กๆ
อันหนึง หลิวจ้าวอวีทีนังอยูห่ น้ากระจกวางปิ นปั กผมใน
มือลงทันทีเมือได้ยนิ ว่าเป็ นของทีคนในห้วงคํานึงส่งมา
หญิงสาวก็รบี แกะมันออกอ่านอย่างรวดเร็ว
"บ่าวของคนผูน้ นยั
ั งอยูข่ า้ งนอกนะเจ้าคะ" หลวนซีคดิ ว่า
ฝ่ ายนันคงส่งจดหมายมาถามบางสิงกับคุณหนูของนางจึง
ให้บ่าวอยูร่ อคําตอบ
"ไปบอกเขาว่าคืนนีข้าจะไป" จ้าวอวีแทบไม่หยุดคิด เมือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 7

อ่านนัดหมายจบนางก็เอ่ยปากทันควัน
"คุณหนู ! จะดีหรือเจ้าคะ?" หลวนซีรอ้ งอย่างตกใจ หาก
เรืองนีแพร่งพรายออกไปย่อมไม่ดตี ่อชือเสียงของคุณหนู
แล้วถ้าหาก...
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ข้าไม่ปล่อยให้เรืองพรรค์นนเกิ
ั ดขึน
ก่อนทีข้าจะได้นงตํั าแหน่งหวางเฟยแน่" จ้าวอวีรูว้ ่าบ่าว
รับใช้หว่ งเรืองใดจึงพูดขึนพร้อมรอยยิมแสยะ "บุรุษก็
เหมือนกันหมด สิงใดได้มายาก สิงนันล้วนลําค่า เรืองแค่
นีข้าเข้าใจดี"
"บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ" หลวนซีรบั คําแล้วถอยออกไปจาก
ห้องปล่อยให้หลิวจ้าวอวีนังยิมมองกระจกทีสะท้อน
ใบหน้างดงามของนางอย่างภาคภูมใิ จ
*
หลิวจ้าวอวีให้หลวนซีรบั ใช้อาบนําอย่างพิถพี ถิ นั ผิวกาย
เนียนละเอียดของนางถูกขัดถูในนําอุน่ ทีถูกเตรียมอย่างดี
ผมยาวสยายของหญิงสาวคลอเคลียไปกับผิวนําก่อนจะลู่
ติดผิวเนือของนางเป็ นภาพทีชวนให้หลงใหลยิงนัก นาง
นังรับการปรนนิบตั อิ ยูเ่ งียบๆ พร้อมรอยยิมประดับหน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 8

เมือชําระกายเสร็จดีแล้วชันแรกหลังเช็ดกายให้แห้งสนิท
นางชโลมตัวด้วยนําอบดอกไม้จนทัวร่าง
หลวนซีชว่ ยแต่งกายให้จา้ วอวีอย่างปราณีต ชุดด้านใน
เป็ นสีขาวปั กเลือมมุกลวดลายเหมาะสมกับวัยของนาง
ชันนอกเป็ นกระโปรงสีเหลืองอ่อนพิมพ์ลายกลีบดอก
เหมยราคาแพงทีนางเพิงได้มาใหม่
นางให้หลวนซีเกล้ามวยธรรมดาให้ดไู ม่ตงใจแต่
ั งนัก แล้ว
เลือกปั กชุดปิ นมวลบุปผาทีมารดาเพิงให้ชา่ งทําไว้พเิ ศษ
ก่อนมาทีนี ปิ นชุดนีตัวด้ามเป็ นหยกขาว สลักตกแต่งด้วย
กระจกสีทําเป็ นดอกไม้จาํ ลองตรงปลาย เพือให้มสี สี นั
แตกต่างกันในแต่ละด้าม เมือปั กรวมกันจะเหมือนช่อปุบผ
ชาติทแต่
ี งแต้มเสริมสีสนั ให้ตวั นางยิงขึน
หลิวจ้าวอวีแต่งหน้าอย่างบางเบาแต่พถิ พี ถิ นั แม้แต่ขน
คิวสักเส้นนางก็ไม่ยอมให้แตกระเบียบ แตะชาดทีริม
ฝีปากให้สชี มพูระเรือ แต่งแก้มให้ดรู าวกับสาวน้อยทีเพิง
วิงเล่นจนแก้มแดงอย่างธรรมชาติ ก่อนจะวาดภาพดอก
เหมยทิงไว้ทหางคิ
ี ว
นางเมินเฉยกําไลนานาชนิดทีวางเรียงกันอยู่ จงใจหยิบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 9

เพียงคู่ทอูี ่เหวินซวนมอบให้มาสวมเพียงคูเ่ ดียวให้เห็นว่า

เป็ นของสําคัญ ในส่วนลําคอนางเลือกไม่สวม
เครืองประดับเพือจงใจเปิ ดเผยช่วงกายทีขาวเนียนให้
ชัดเจน
หญิงสาวพอใจกับสตรีทดูี สดใสอ่อนหวานในกระจก ชุดใน
แบบฤดูรอ้ นทําให้สามารถเปิ ดเผยสัดส่วนงดงามบน
ร่างกายได้ ดังนันไม่วา่ ส่วนโค้งเว้าใดก็สามารถวัดกันได้
จากชุดพวกนี
ตากลมโตของหลิวจ้าวอวีทอดมองพระจันทร์ทกํี าลังแขวน
ขึนฟ้ า ขณะทีหัวใจกําลังวิงรอกรอเวลาสําหรับนัดหมาย
กับชายผูน้ น...
ั
*
หลิวจ้าวเว่ยอาบนําอย่างพิถพี ถิ นั เป็ นพิเศษ นางสังให้อา
เจินเอานําอบผสมกับนําทีอาบเพือทําให้กลินหอมติดกาย
ยาวนานขึน
ฤดูรอ้ นแม้จะสบายตรงทีชุดทีสวมใส่ไม่ตอ้ งมากชันและจะ
แต่งกายให้งามเพียงใดก็สะดวก แต่ปัญหาคือเหงือทีออก
มาก หากไม่ระวังสตรีแสนงามอาจกลายเป็ นสตรีตวั เหม็น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 0

ได้ ดังนันนอกจากประชันรูปโฉมแล้ว ฤดูรอ้ นเช่นนีก็เป็ น

สนามประชันนําอบนําหอมของเหล่าสตรีดว้ ย
หลิวจ้าวเว่ยเองก็ไม่ใช่ขอ้ ยกเว้น นางเลือกกลินนําอบที
ชอบแล้วให้อาเจินจัดการเตรียมไว้มากๆ เพือใช้ตลอด
ช่วงฤดูรอ้ น
หญิงสาวไม่ชอบให้สาวใช้ปรนนิบตั ติ อนอาบนําดังนันใน
ห้องอาบจึงมีเพียงนางทีนังหลับตาพริมอยูใ่ นถังไม้ใบ
ใหญ่
อากาศทีเจ้อเจียงไม่อบอ้าวเหมือนในถงเยียน แต่ไม่ได้
เย็นจนเหมือนช่วงฤดูหนาว ดังนันนางจึงสามารถผ่อน
คลายอยูใ่ นถังนําได้นานกว่าปกติ
พอขึนจากนําอาเจินก็เข้ามาช่วยเช็ดตัวนางให้แห้ง ช่วย
แต่งตัวตามขันตอนปกติแต่สงที
ิ ไม่ปกติคอื ชุดทีนางเลือก
สวม
"คะ... คุณหนู ทําไมเลือกชุดนีล่ะเจ้าคะ" สาวใช้คดิ ว่ามี
ความผิด ชุดทีจ้าวเว่ยเลือกสวมนันสีหมองลงจากสีเดิมไป
หลายส่วน เห็นถึงว่าเป็ นชุดเก่า ไม่สมฐานะของคุณหนู
อาเจินลอบด่าตัวเองในใจทีปล่อยให้ชดุ แบบนีหลุดเข้ามา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 1

ในหีบได้
"ข้าตังใจเอามาสวมเอง เจ้าไม่ตอ้ งคิดมากหรอก"
"ตังใจหรือเจ้าคะ?" ตอนแรกนางจะเสนอชุดอืนให้จา้ วเว่ย
เปลียน แต่เมือคุณหนูออกปากเช่นนันนางก็เลือกจะเงียบ
เสีย
อาเจินปรนนิบตั หิ วีผมให้จา้ วเว่ยอย่างละเอียดทุกเส้น
นางไม่ได้ทาํ ผมให้คุณหนูเพราะเห็นว่าคําแล้ว หญิงสาว
กําลังเตรียมเข้านอน บนใบหน้าเจ้าเว่ยเพียงทานํามัน
บํารุงความงามเล็กน้อยเท่านันไม่ได้แต่งหน้าเพิม เมือ
แต่งกายเรียบร้อยนายสาวก็สงให้ ั อาเจินไปพักเสีย
ส่วนตัวเองกางตําราออกอ่านเงียบๆ อยูใ่ นเรือนพัก
ตราบจนพระจันทร์แขวนตัวสูงจนเกือบกลางหัวหญิงสาว
ถึงพับตําราเก็บ นางหยิบปิ นเงินธรรมดาเล่มหนึงมาถือไว้
ก่อนจะดับไฟในห้อง
อาเจินทียังนังรอปรนนิบตั อิ ยูห่ น้าห้องเห็นว่าไฟในเรือน
คุณหนูดบั ก็กลับไปยังห้องพักด้านหลังทีพวกบ่าวนอน
รวมกัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 2

ส่วนหลิวจ้าวเว่ยทีถูกสาวใช้คดิ ว่าเข้านอนแล้วนัน นาง

กําลังใช้แสงจันทร์กระจ่างส่องแทนตะเกียง หญิงสาวเกล้า
มวยอย่างลวกๆ และเลือกปั กปิ นเงินทีไม่ได้มเี อกลักษณ์
อะไร
เมือทุกคนในเรือนหลับ คงมีเพียงดวงจันทร์กลมโตทีเป็ น
พยานว่านางลอบออกจากห้องในยามวิกาลเช่นนี
หลิวจ้าวเว่ยดวงใจไม่ได้สงบเหมือนภายนอกทีแสดง
นับตังแต่มาอยูท่ ตํี าหนักฤดูรอ้ น ภายในทีอัดแน่นไปด้วย
ความเคียดแค้นชิงชังผลักดันนางให้ไปเผชิญหน้ากับศัตรู
ครังแล้วครังเล่า แต่กลับกัน ความโดดเดียวทําให้นาง
หวาดกลัวขึนมา
นางกลัวว่าตนจะเป็ นฝ่ ายพ่ายยับเยินเหมือนในชาติกอ่ น
แม้จะเคยตกตายจนได้ชวี ติ หวนคืนมาอีกครัง แต่นาง
ไม่ได้มคี วามสามารถสูงส่ง นอกจากความคิดทีกว้างขวาง
ลําลึกขึน กับความพยายามทีจะฝึกฝนตนเองในหลายๆ
ด้านเพือเตรียมรับมือกับแผนการชัวร้ายทีรออยู่
แต่ปฏิเสธไม่ได้วา่ ภายใต้ความสงบนิงและแผนการร้อย
แปดในสมอง หญิงสาวมีความกังวลซุกซ่อนอยูเ่ สมอ ซึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 3

ตอนทีมาถึงทีนีนางก็ได้เห็นแล้วว่าจิตใจของตนยิงทวี
ความว้าวุน่ จนข่มมันลงไม่ได้แม้แต่เพียงชัวยาม ยิงอยู่
ใกล้ศตั รูคแู่ ค้น ในความเดือดดาลทีเผาผลาญอารมณ์นาง
มีความพะวงอยูเ่ ต็มไปหมด
การต้องทําตัวให้สงบนิงต่อหน้าผูอ้ นทํ
ื าให้หญิงสาวไม่อาจ
ปลดปล่อยความรูส้ กึ นึกคิดแท้จริงแม้แต่น้อย ยามนีจึง
ฉวยโอกาสถือโคมกระจกเดินออกมาสงบใจทีอุทยานปทุม
มาศ
ทีแห่งนีเป็ นอุทยานพันธุไ์ ม้ทสร้
ี างขึนล้อมสระบัวนับพัน
ดอกทีแข่งกันเบ่งบานในยามกลางวัน หลิวจ้าวเว่ยทีได้
ยินชือเสียงความงามของทีนี โฉมสะคราญอยากมีโอกาส
ได้ยลกับตาตัวเองบ้าง แต่นางเก็บตัวมาตลอดเพือ
แผนการในวันข้างหน้าจึงไม่อาจออกมาเตร็ดเตร่เทียวเล่น
เหมือนคุณหนูคนอืนๆ ในยามกลางวัน
จนเวลานีทีไม่อาจสงบจิตใจลงได้แล้ว นางจึงหวังมาพึง
ความงดงามของสระบัวพันสายและแสงจันทร์สนี วลชะ
ล้างความกังวลเพือให้ตนเยือกเย็นกล้าหาญขึนอีกครัง
นางวางโคมกระจกลงด้านข้างก่อนจะยอบกายนังลงบน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 4

พรมหญ้าทีริมสระอย่างไม่รกั ษากริยา ช่วงเวลาเช่นนี

นอกจากทหารยามคงไม่มใี ครออกมาเพ่นพ่านเช่นนางอีก
ดังนันนางจึงไม่กลัวว่าใครจะมาพบเห็นตนในเวลา
อ่อนไหว
หญิงสาวไม่ได้ทําอะไรนอกจากทอดสายตามองดอกบัวที
ยังไม่เบ่งบานและพระจันทร์ทส่ี องสว่างอยูบ่ นทิวเมฆ
นางนังเงียบทอดอาลัยอยูต่ รงนัน ถอนหายใจครังแล้วครัง
เล่า ไม่รวู้ า่ ผ่านไปนานแค่ไหนถึงคิดจะลุกขึนเพือกลับ
เรือน
"ท่าน!" หลิวจ้าวเว่ยสะดุง้ เฮือกเมือหันไปจับด้ามโคม
กระจกแล้วพบว่าด้านข้างมีบุรุษผูห้ นึงยืนอยู่
หญิงสาวลุกพรวดก้าวถอยหลังไปด้วยอารามตกใจ
คนผูน้ ...
ี
แต่กอ่ นทีจะได้เอ่ยปากออะไรกับคนทีเข้ามาขัดความสงบ
ของนาง หลิวจ้าวเว่ยก็ตอ้ งร้องขึน
"โอ๊ย!...."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 5

แสนชัง
# 10. คืนจันทร์

หากเทียบจากการมีชวี ติ มาสองชาติภพ บุรุษทียืนอยูต่ ่อ

หน้านางในยามนีนับว่าเป็ นชายทีรูปงามทีสุดทีนางเคย
เห็นมาชัวชีวติ
แต่รปู โฉมใดๆ ก็ลว้ นไม่สาํ คัญแล้วในเวลานี!
"โอ๊ย!" หลิวจ้าวเว่ยร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบ ไม่รู้
แมลงชนิดไหนทีบินเข้าตานาง แต่มนั ทําให้ตานางแสบไป
ทังเบ้าจนแดงเถือก มือทีถือโคมกระจกต้องวางทิงแล้ว
ยกขึนมากุมหน้า
ฝ่ ายชายหนุ่มมองหญิงสาวโอดโอยอย่างเจ็บปวดไม่คล้าย
เสแสร้ง ทังตลอดท่าทางนางไม่รกั ษากริยาแม้แต่น้อยก็
ขมวดคิว
"แม่นางเจ้าเป็ นอะไรไป?" มือของเขายังไขว้อยูข่ า้ งหลัง
ขณะทีเดินเข้ามาใกล้นางทีกุมตาซ้ายงอตัวลงร้องอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 6

ปวดแสบปวดร้อน
"ตัวอะไรไม่รเู้ ข้าตาข้า" นางตอบห้วนสัน "ขอโทษใต้เท้า
ข้าเสียมารยาทแล้ว" นางพยายามเปิ ดตาอีกข้างเพือมอง
หานําสะอาด แต่ความแสบร้อนทําให้นางหรีตาจนหน้ายู่
เห็นแล้วทังน่าสงสารทังน่าขัน
ชายหนุ่มมองท่าทางหญิงสาวแล้วอยากหัวเราะ แต่หน้าที
แดงจัดดูทรมานนันไม่ชวนให้ขาํ ด้วย
"ใต้เท้าท่านช่วยข้าหานําสะอาดได้หรือไม่?" นางแสบตา
ลามไปจนถึงกระบอก ลืมไม่ขนจนต้
ึ องหลับตาปี ข่มความ
เจ็บไว้ หากเดินหาเองคงใช้เวลาอีกนานจึงร้องขอให้เข้า
ช่วยโดยไม่สนยศตําแหน่งแล้ว ต่อให้เป็ นอัครเสนาบดีมา
ในตอนนีนางก็จะเรียกใช้เขา
"ข้าหรือ?" เขาชีตัวเองอย่างแปลกใจทีถูกใช้
"ทีนีมีคนอืนอีกหรือ!?" นางขึนเสียงอย่างหงุดหงิดไม่
ทันใจ "ท่านแค่บอกข้าว่ามันอยูไ่ หนก็ได้ ข้าจะไปล้างหน้า
เอง ไม่เช่นนันข้าคงต้องใช้นําในสระบัวล้างตาแล้ว"
เขาหันมองรอบกายอย่างสับสน ดูลงั เลทีอยูๆ่ โดนสตรีมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 7

สัง แต่สดุ ท้ายก็ยอมออกเดินไปหาให้

หลิวจ้าวเว่ยพยายามใช้ผา้ เช็ดหน้าเขียแมลงออกจากตา
ท่าทางไม่รกั ษาความงามอะไรทังนัน หากใครมาพบนาง
ยามนีคงกลืนคําชมว่าเทพธิดากองทัพอะไรนังลงไปเน่า
ในท้องแน่ นางนังปวดแสบปวดร้อนหน้าตายันใบหูแดง
ไปหมด จนเห็นอีกฝ่ ายกลับมาพร้อมกระบวยนําอันใหญ่
ไม่ตอ้ งรอให้เขาพูด ทันทีทเขาเดิ
ี นเข้ามาใกล้นางก็วงเข้
ิ า
ไปหา รีบจุ่มหน้าลงไปลืมตาในนําทังทีเขายืนถือราวกับ
เป็ นบ่าวรับใช้ของนาง
จ้าวเว่ยก้มหน้าล้างตาแล้วเงยหน้าขึนมากะพริบถีๆ อยู่
สองสามทีแล้วล้างซํา เมือรูส้ กึ ดีขนจึ
ึ งยกมือขึนลูบหน้าที
นําหยดพราว ถอยห่างออกจากกระบวยนําอันนัน แล้ว
พยายามปรับสายตาให้เข้าทีเข้าทาง
นางหอบหายใจอยูค่ รูห่ นึงเมือรูส้ กึ ว่าความรูส้ กึ แสบมัน
ลดลง จึงถือโอกาสหันไปมองหน้าเขาราวกับว่าตนเพิงพ้น
โทษประหาร แต่ไม่นานนางก็ตระหนักบางอย่างขึนได้
"ให้ใต้เท้าได้เห็นเรืองขายหน้าแล้ว" หญิงสาวถอยเท้า
ออกไปยิมแหยประคองมือโค้งให้เขา "ขอบคุณใต้เท้าที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 8

ช่วยเหลือ ข้าขัดอารมณ์สุนทรียข์ องท่านช่างเสียมารยาท

จริงๆ" นางก้มหัวปลกๆ ขอโทษอย่างอับอาย
ชายร่างสูงเทนําในกระบวยทิงก่อนวางมันลงข้างตัว "แม่
นางดีขนหรื
ั อยัง?"
"ดีแล้วเจ้าค่ะ ดีแล้ว" นางแทบจะใช้ผา้ เช็ดหน้าปิ ดหน้า
ตัวเองแล้วเดินหนีหากไม่คํานึงว่าอีกฝ่ ายคงเป็ นคนใหญ่
คนโตไม่น้อยถึงได้มาอยูใ่ นวังเวลานีได้
"ผูห้ ญิงตัวคนเดียวทําไมออกมากลางดึก ไม่กลัวพบคนไม่
ดีหรือไร?" เขามองนางตังแต่หวั จรดเท้าแล้วเอามือไพล่
หลังเอ่ยปากถาม
"คนไม่ดอี ะไรกันเจ้าคะ ทหารออกจะเต็มวัง หากมีคนร้าย
เล็ดลอดเข้ามาได้คงเป็ นยอดฝีมอื แล้ว อีกอย่างคนแบบ
นันคงไม่มาทําร้ายคนไร้ประโยชน์อย่างข้าหรอก" นาง
ปรับลมหายใจตัวเองให้ปกติกอ่ นจะขยับเว้นระยะจากเขา
เพิมอีกนิด
"จะบอกว่าเจ้าไม่กลัว? แต่เมือครูเ่ จ้าเพิงผวาหนีขา้ ราวกับ
เห็นผี" เขายังจําท่าทางตอนนางหันมาพบเขาได้ สีหน้า
นางตอนนันชวนหัวเป็ นทีสุด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 9

"ก็ทา่ นมาไม่ให้สมุ้ ให้เสียง ข้าไม่ได้กลัว เพียงแต่ตกใจ

เท่านัน" นางเถียงอย่างหัวรัน "ทีนีเงียบนัก จู่ๆ หันมาพบ
ใครไม่รยู้ นื อยูใ่ กล้ๆ เป็ นท่านจะไม่ตกใจได้ร?ึ "
"เก่งกล้า" เขายิมหยันเอ่ยชมประชด
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ว่าตัวเองเสียศูนย์และเผลอเปิ ดเผยนิสยั
ดือรันดังเดิมของตนออกไปเสียแล้วจึงพยายามระงับคํา
ไม่พูดจาเรือยเปื อยอีก
"เจ้าเป็ นลูกหลานขุนนางตระกูลใด?" เขาถามขึน
นางมองการแต่งกายด้วยเนือผ้าชันดีตงแต่ ั หวั จรดเท้าของ
เขา ไหนจะความสง่างามน่าเกรงขามทีไม่อาจพบเห็นได้
บ่อยนันอีก หญิงสาวคิดแล้วส่ายหน้าพรืด "ท่านคงเป็ น
ขุนนางใหญ่ของราชสํานักแน่ ผูอ้ าวุโสตระกูลข้าน้อยรับ
ราชการอยูเ่ ช่นกัน หากบอกท่านแล้วท่านเอาไปเรืองนีไป
ติตงิ กับผูอ้ าวุโสในตระกูล ข้าน้อยคงไม่มหี น้าอยูแ่ ล้ว"
เรืองอะไรนางจะต้องแนะนําตัวให้บุรุษแปลกหน้ารูก้ นั ...
ถึงเขาจะรูปงามแปลกตาชวนตะลึง ขนาดทีเทียบกับเฉิน
หรงปั วซึงมีทงรู
ั ปเป็ นทรัพย์ ทังมีความองอาจและดุดนั ผู้
นันแล้ว บุรุษตรงหน้านางนียังนับว่าเหนือกว่าหลายส่วน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 0

กลินอายของเขาคงมาจากตระกูลชันสูงแน่ หากไม่ใช่ขนุ
นางแถวหน้าก็คงเป็ นพวกมีบรรดาศักดิ กง โหว ปั ว จือ
หนาน อะไรเถือกนัน ร้ายทีสุดอาจจะเป็ นถึงพวกอ๋อง
หลิวจ้าวเว่ยไม่อยากให้การออกมายามวิกาลนีรูถ้ งึ หูน้า
ชายและน้าสะใภ้ นางจึงเลือกบ่ายเบียงไม่ตอบคํา
ชายหนุ่มมองใบหน้าเปลือยเปล่าไร้สงแต้
ิ มเติมของนาง
แล้วรูส้ กึ ประหลาดใจนัก ทังยังตระหนักว่าสตรีผนู้ ช่ี างเจ้า
เล่ห์ นางเปลียนไปแทนตัวว่า 'ข้าน้อย' อย่างไม่ตดิ ขัดว่า
ตนเพิงจะขึนเสียงใส่เขาไปเมือไม่นานมานีเอง
"อีกอย่างสตรีกบั บุรุษพบกันยามวิกาลเช่นนีอาจทําให้
ผูอ้ นเข้
ื าใจผิดเอาได้ ข้าน้อยขอให้ใต้เท้าลืมเรืองวันนีไป
เถอะนะเจ้าคะ" ช่วยลืมสภาพน่าขายหน้าของนางไปให้
หมดเถอะ
"งันรึ?" เขาเลิกคิว "ข้าแปลกใจนักทีเห็นเจ้ายึดถือเรือง
พวกนี" ไม่นบั ทีตังแต่พบหน้าเขานางก็เสียกริยาและฝ่ า
ฝืนมารยาทสตรีไปไม่รกู้ เรื
ี อง ยามนีเองยังมีหน้ามาพูดได้
อีก
"ข้า...?" นางมองสายตาเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนจะลอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 1

เอือมมือจับผมตนเอง
"!!!!!" ปิ นเงินบนผมของนางอันตธานหายไปแล้ว คงหลุด
ไปตอนนางวุน่ วายกับตาทีเจ็บ
แย่แล้ว... นางตังใจปั กปิ นมาหลวมๆ เผือว่าต้องพบพวก
องครักษ์จะได้ไม่ถูกต่อว่าเรืองข้อห้ามสตรี แต่ไม่ได้ตงใจ
ั
ปั กให้แน่นหนานักเพราะคิดว่าไม่นานคงกลับไปนอน...
สตรีตา้ ถงมีขอ้ ห้ามเรืองการปล่อยสยายผมต่อหน้าบุรุษที
ไม่ใช่ญาติสนิท นับว่าเป็ นการเสียมารยาทอย่างยิง ทัง
อาจจะทําให้อกี ฝ่ ายเข้าใจผิดว่านางกําลังหยิบยืนไมตรี
เชิงชูส้ าว...
หญิงสาวอ้าปากกว้างขึนเรือยๆ และใบหน้าก็ซดี ลง
เรือยๆ เช่นกัน คราวนีนางหันไปมองรอยยิมขบขันบน
หน้าเขาราวกับคนทีเจอผีจริงๆ
"ใต้เท้าอภัยด้วย ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว" นางพูดเสร็จก็
หันตัวไปคว้าโคมกระจกแล้วออกวิงหน้าตังราวกับหนีสตั ว์
ร้ายก็ไม่ปาน
ชายหนุ่มร่างสูงยังตะลึงทีนางกล้าวิงสับขาหนีเขาต่อหน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 2

ต่อตาเช่นนัน เสือผ้าบนร่างนางล้วนปลิวลมพริวไสว เห็น

ได้ชดั ว่าตังหน้าตังตาวิงอย่างไม่คดิ ชีวติ และไม่เหลียวหลัง
แม้แต่น้อย
กว่าจะนึกว่าควรตามหรือไม่แผ่นหลังของนางก็หายวับไป
กับหมูไ่ ม้ในอุทยานแล้ว
เขาแค่นหัวเราะในลําคอก่อนส่ายหน้าอย่างละเหียใจ
นับว่าคืนนีได้เปิ ดหูเปิ ดตาแล้วจริงๆ
แกร่ก...
ชายหนุ่มหยุดยืนอยูต่ รงนันมองพระจันทร์อยูค่ รูห่ นึงก็
เดินกลับ แต่เท้ากลับเหยียบถูกบางสิงบนพืนหญ้าเข้า
เขาย่อตัวลงไปเก็บมันขึนมาจึงพบว่าเป็ นปิ นเงินทีแสน
ธรรมดา ลวดลายและฝี มอื ล้วนสามัญ ราคาคงไม่ได้
มากมายอะไร ต่อให้หายไปสักชินคงไม่ทาํ ให้ใคร
เดือดร้อน
เขามองปิ นในมือกับทางทีหญิงประหลาดหายลับไป
สลับกัน
สุดท้ายจึงตัดสินใจเอามันเก็บไว้ในอกเสือ...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 3

*
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ตืนตระหนกจนนอนไม่หลับอยูค่ อ่ นคืน
กว่าจะพักผ่อนได้กเ็ กือบฟ้ าสว่าง เช้าวันนันนางจึงตืน
สายผิดปกติ แต่อาเจินไม่กล้าปลุกเพราะคิดว่าเมือคืน
คุณหนูอ่านตําราจนดึกดืนอาจจะรูส้ กึ อ่อนเพลียอยูบ่ า้ ง
สาวใช้เลียงไปจัดเตรียมสํารับไว้รอหญิงสาวเงียบๆ จน
สายมาอีกหน่อยหลิวจ้าวเว่ยก็ทนร้อนไม่ไหวลุกขึนมาล้าง
หน้าและกินข้าว
จ้าวเว่ยมีกจิ วัตในทุกวันคือการไปอยูเ่ ป็ นเพือนฉินฟ่ าน
ฟ่ าน เนืองจากท้องของนางทําให้ฉนิ ฟ่ านฟ่ านไม่สะดวก
ออกไปสมาคมกับพวกฮูหยินตระกูลอืน นางมักจะเดิน
เล่นอยูแ่ ค่แถวหน้าเรือนหรือสวนทีคนไม่นิยมไปเดินนัก
เพือเลียงไม่ให้ถูกชน หลิวจ้าวเว่ยเองจึงรับหน้าทีคอยอยู่
เป็ นเพือนไม่ให้นางเหงา
ในวังหลิงซานแห่งนีมีทอ้ งพระโรงสําหรับว่าราชการอยู่
ด้วย ในทุกวันพวกขุนนางทีถูกเรียกให้ตามเสด็จล้วนต้อง
ออกไปร่วมว่าราชการไม่ต่างจากตอนอยูใ่ นถงเยียน
เพียงแต่การงานทุกอย่างถูกส่งมาทีเจ้อเจียงเป็ นการ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 4

ชัวคราวแทน
"จ้าวเว่ยมาก็ดแี ล้ว นางกํานัลเพิงเอาขนมใหม่มาให้ชมิ
เจ้าลองดูส"ิ ฉินฟ่ านฟ่ านชีทีจานขนมสีสะสวยบนโต๊ะ จ้าว
เว่ยยิมรับเข้าไปนังข้างนางอย่างสนิทใจ
"ท่านกินแล้วหรือเจ้าคะ อุม้ ท้องอยูแ่ บบนีต้องกินให้มาก
หน่อยนะเจ้าคะ"
"กินไปนิดหน่อยแล้ว แต่มนั หวานนักข้ากินมากไม่ไหว
สาวๆ อย่างเจ้าลองชิมดูน่าจะถูกปาก หากชอบก็เอา
กลับไปทีห้องด้วยก็ได้"
"ขอบคุณน้าสะใภ้เจ้าค่ะ"
"จริงสิ เมือเช้าคนขององค์หญิงหงเซียวส่งเทียบมาให้
แจ้งว่าเชิญสตรีแต่ละเรือนร่วมงานเลียงชมบุปผาทีศาลา
สิบทิศในอุทยานแก้ว ข้าคงไม่ไปร่วมแน่ แต่เจ้าน่าจะไป
พบปะผูอ้ นเสี
ื ยหน่อย" ฉินซือเรียกบ่าวรับใช้ให้นําเทียบ
เชิญมาให้จา้ วเว่ย
"องค์หญิงหงเซียวหรือเจ้าคะ" นางเป็ นเชษฐภคินีของ
ฮ่องเต้ เป็ นองค์หญิงทีค่อนข้างมีชอเสี
ื ยงเรืองชมชอบหา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 5

ความสนุ ก มักเป็ นประธานจัดงานเลียงหรือชุมนุม

กิจกรรมอยูร่ าไป
ํ
"งานจัดพรุง่ นี เจ้าแต่งตัวให้งามสักหน่ อยจะได้ไม่มใี คร
กล้าดูถูก" ฉินซือคิดว่าหลิวจ้าวเว่ยคงไม่ได้อยูเ่ ป็ นสุขที
บ้านสกุลหลิวนัก เบืองบนมีมารดาเลียงกดอยู่ บิดาก็ไม่
เหลียวแลจนต้องระเห็จไปอยูถ่ งึ จินหยาง แม้ชาติกาํ เนิด
ทุกสายจะไม่ตาต้ ํ อย แต่คนในต้าถงล้วนยกย่องคนสูงส่ง
เหยียบยําคนตกตํา หลานสาวผูน้ อาจจะกลายเป็
ี นเป้ า
นินทาของผูอ้ นเอาได้
ื
"ท่านน้าไม่ตอ้ งห่วงหรอกเจ้าค่ะ ถึงข้าไม่เคยร่วมงาน
เลียงในตําหนักฤดูรอ้ นมาก่อน แต่งานเลียงในถงเยียนนัน
ไปมานับไม่ถว้ น สิงใดควรไม่ควรข้ารูด้ "ี นางเอ่ยตามจริง
ในชาติทแล้
ี วหลังกลับถงเยียนนางได้รบั เทียบเชิญให้
ร่วมงานเลียงมากมาย คล้ายทุกคนอยากชมดูวา่ ทีพระ
ชายาของอันอ๋อง มีคนพยายามตีสนิทนางเพือหวังสาน
สัมพันธ์เอาไว้ในวันหน้า แต่พอนางเริมมีชอเสี
ื ย คนที
พยายามพะเน้าพะนอในตอนแรกก็ตตี วั ออกห่างจนสิน
ดูทา่ ทางรูค้ วามของจ้าวเว่ย ฉินซือก็พยักหน้าอย่างวางใจ
อย่างไรเสียหลานสาวผูน้ ีก็เป็ นบุตรีภรรยาเอก ท่านปู่ของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 6

นางบิดาของหลิวเฉียนก็เคยเป็ นถึงอัครเสนาบดีผมู้ ี
ชือเสียง ผนวกกับความคิดอ่านของคนสกุลเถา นางน่าจะ
ใช้การได้
จ้าวเว่ยพลิกเทียบเชิญในมือเล่นพลางคิดถึงหลิวจ้าวอวี
น้องสาวสุดทีรักของนางนันชมชอบเป็ นจุดเด่นในงาน
เลียง แม้ไม่ได้มคี วามงามเป็ นเลิศก็เอาความน่าเอ็นดูน่า
สงสารเข้าช่วย มักแจกจ่ายรอยยิมสดใสไร้เดียงสาและ
เสียงหัวเราะราวกับจะปั ดเป่ าทุกข์ภยั ของผูค้ นให้คกึ ครืน
ยิง หลิวจ้าวอวีได้รบั ความชืนชมมากว่าเป็ นสีสนั สําคัญ
ของงานเลียงชนชันสูง
กลับกันหลิวจ้าวเว่ยทีรักสันโดษและไม่ชา่ งพูดจา ยาม
ร่วมงานเลียงนางก็ไปพอเป็ นพิธ ี ไม่ใคร่สนใจสิงรอบตัว
นัก ใครให้ทาํ อะไรก็ทาํ ใครถามก็พูด ใครไม่ถามก็เพียง
นังจิบชารอเลิกงาน สําหรับตัวนางเองเป็ นเพียงการตัด
รําคาญเท่านัน แต่ในสายตาผูอ้ นกลัื บมองเห็นสตรีทงาม
ี
ข่มผูค้ นทําท่าไม่อนิ งั ขังขอบ ลอยตัวไม่สนใจสมาคมกับ
ผูใ้ ด ราวกับสูงส่งเสียเต็มประดา คล้ายว่านางยกตัวเหนือ
ผูอ้ นื เย่อหยิงจองหองเพราะความงามของตนเอง ยิงได้
ยินคําพูดเป็ นนัยของหลิวจ้าวอวีทีชอบมาแก้ตวั แทน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 7

พีสาวต่างมารดา เหล่าสตรีพวกนันก็ยงเชื
ิ อว่านางเป็ น
พวกไม่เห็นหัวใคร
จ้าวเว่ยนันในชาติกอ่ นไม่คอ่ ยแยแสเรืองภายนอก จึงไม่
คิดจะแก้ความคิดของพวกคนตระกูลชันสูงเหล่านัน แต่
เมือชือเสียงนางเริมเสือมเสีย ก็เป็ นสตรีเหล่านีเองที
ออกมาเติมเชือไฟ ขุดเรืองท่าทางของนางยามไปร่วมงาน
ต่างๆ ออกมาผูกกับนิสยั โหดร้ายทารุณไร้มารยาทได้
อย่างเหมาะเจาะ
หญิงสาวก้มหน้าซ่อนยิมเหียม มองเทียบเชิญทีทําอย่าง
ประณีตในมือด้วยแววตาลําลึก คิดว่าคงถึงฤกษ์ตอ้ งพบ
น้องสาวสุดทีรักเสียที แต่คราวนีใครจะมีชยั เหนือใครก็คง
ต้องรอดู...
*
คืนนีเป็ นอีกคืนทีพระจันทร์ดวงใหญ่ลอยเด่นอยูก่ ลางนภา
หลิวจ้าวเว่ยคัดอักษรอย่างไม่มสี มาธินักจนสุดท้ายก็วาง
พูก่ นั ในมือลงนังกุมใบหน้า พลันความรูส้ กึ อับอายกับเรือง
เมือคืนวานก็ลามล้น
บุรุษผูน้ นจะกล่
ั าวโทษรังเกียจนางหรือไม่นะ... ทังที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 8

บุญคุณยังไม่ได้ตอบแทนแต่กลับวิงเตลิดเหมือนถูกสัตว์
ร้ายไล่กวด เขาจะคิดว่านางดูหมินหรือไม่
หลิวจ้าวเว่ยหนักใจยิงนัก นางนังทบทวนอยูค่ รูใ่ หญ่พลัน
สายตาก็เหลือบเห็นขนมทีฉินซือให้นางเอากลับมาทาน
ด้วย หญิงสาวกัดริมฝีปากชังใจครูห่ นึง สุดท้ายก็แสร้งดับ
ไฟในห้อง แล้วแอบถือโคมกระจกและกล่องขนมนันออก
จากเรือนพัก
นางมุง่ หน้ากลับมาทีสระบัวพันสาย แม้เจตนาคืออยากมา
พบและขอโทษเขาอย่างจริงจัง แต่ลกึ ลงในใจนางกลับ
ภาวนาให้เขาไม่มา นางไม่คดิ ว่าเรืองบังเอิญจะมีเป็ นครัง
ทีสอง เพียงแต่ตอ้ งการบรรเทาความรูส้ กึ ผิดในใจลงเลย
ตัดสินใจจะลองมาทีนีอีกครัง
หญิงสาวเลือกไปนังทีศาลาริมนําและทอดอาลัยไม่ต่าง
จากคืนวาน ดอกบัวตูมนับพันชูกา้ นพ้นผิวสระ กลางเวิง
กว้างทีกระเพือมเป็ นระลอกนันสะท้อนเงาจันทร์กลมเด่น
สว่างไสว
จ้าวเว่ยนึกไปถึงอารามทีเคยอาศัย ป่ าด้านหลังอารามมี
ลําธารสายหนึงทีนําใสกระจ่างดังกระจกเงา ยามคําคืน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 9

เมือเหล่าพระและชีจาํ ศีลแล้ว นางมักลอบไปร้องไห้อยูท่ ี

นัน ร้องไห้ให้กบั โชคชะตาตนเองจนตาบวมคืนแล้วคืน
เล่า
นันเป็ นช่วงเวลาทีนางรูส้ กึ โดดเดียวทีสุดในชีวติ แม้จะมี
เด็กอยูใ่ นท้องแต่กลับไม่ใช่พลังใจทีนางจะหาญสูก้ บั ความ
ชะตากรรม กลับกันเด็กคนนันเป็ นตัวตีตราความเลวร้าย
ของโลกใบนีอย่างแท้จริง
หญิงสาวนึกไปถึงลูกทียังไม่ได้เกิด ไม่รวู้ า่ เขาจะเป็ นชาย
หรือหญิง แต่นางคิดว่าดีแล้ว หากเด็กเกิดมาใน
สถานการณ์ระหกระเหินเช่นนันคงไม่สบายนัก ทังนางเอง
ทีจมอยูก่ บั ความเคียดแค้นคงไม่อาจสอนลูกให้อยูร่ อดได้
แน่ นับว่าสวรรค์ยงั มีตาทีไม่สง่ อีกหนึงชีวติ น้อยๆ มา
ทรมานไปกับนาง
"เจ้ามาอีกแล้ว" เสียงพูดทําให้จา้ วเว่ยทีจมอยูใ่ นภวังค์
รูส้ กึ ตัว นางยกมือเช็ดหยาดนําตาทีเอ่อออกมาอย่างไม่
รูต้ วั ก่อนจะหันมาหาพบว่าเขาคนทีนางรอ
"ใต้เท้า" นางย่อกายคาราวะ "ข้าน้อยมาพบท่าน"
"พบข้า?" เขามีทา่ ทีแปลกใจ ยืนเอามือไพล่หลังมอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 0

เครืองแต่งกายกลางเก่ากลางใหม่กบั สีหน้าทีไม่กระจ่างใน
อารมณ์ของนางอย่างละเอียด
"เจ้าค่ะ เมือวานข้าทําผิดธรรมเนียม แล้วยังเสียมายาท
แถมยังไม่ได้ทดแทนคุณทีใต้เท้าช่วยเหลือ วันนีจึงมารอ
ท่าน"
"เจ้ารูห้ รือว่าข้าจะมา" คิวกระบีขมวดน้อยๆ
"ไม่รเู้ จ้าค่ะ แต่ต่อให้คนื นีท่านไม่มาข้าก็คดิ จะรอไป
เรือยๆ คงมีสกั วันทีมีโอกาสได้ขอโทษท่าน"
"งันรึ" เขาถือวิสาสะเข้ามานังในศาลาเอง โดยเลือกนัง
ตรงข้ามกับนาง
"ข้าน้อยเอาขนมมาฝากท่านด้วย ในวังส่งมาให้วนั นี ข้า
เพิงได้ชมิ อร่อยแปลกลินยิงนัก" นางหยิบกล่องขนมขึนมา
วางกลางโต๊ะก่อนเปิ ดให้เขาดู
"เจ้าเอาของเหลือมาให้ขา้ ?" เขาเดา นางเกือบสําลักรีบ
โบกมือเป็ นพัลวัล
"ไม่ใช่ของเหลือนะเจ้าคะ ข้าขอแบ่งจากนางกํานัลเอาไว้
เพราะคิดจะนํามาให้ทา่ น ไม่เคยมีใครแตะต้องเลยนะเจ้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 1

คะ" หญิงสาวโกหก แม้ขนมนีจะเป็ นส่วนทีไม่ถูกแตะต้อง

จริง แต่กน็ บั ว่าเคยร่วมจานกับชินทีนางกินไปก่อนหน้านี
แต่จะให้บอกความจริงได้หรือ แทนทีจะได้ขอโทษนางจะ
มีโทษเพิมเสียนี
เขาชะโงกดูขนมหน้าตาวิจติ รในกล่องแล้วยิงฉงน "ขนมนี
มีชอในถงเยี
ื ยน เจ้าไม่เคยกินหรือ?" เพราะมีพอ่ ครัวคน
หนึงในถงเยียนเพิงคิดค้นมันขึนมาไม่กเดืี อนก่อน นับว่า
เป็ นขนมรสเลิศทังยังสวยงามทําให้พวกตระกูลผูด้ พี ากัน
สังซือไม่หยุด โดยเฉพาะเหล่าดรุณวี ยั แรกรุน่ ต่างพากัน
ชมชอบ
นางเองไม่สนม ไม่ใช่นางกํานัล ทังยังไม่ได้เกล้าผมอย่าง
สตรีออกเรือน การมาอยูท่ นีี ได้ยอ่ มต้องมีคนในครอบครัว
ถูกเรียกให้ตามเสด็จ ดังนันคงนับเป็ นคุณหนูตระกูลสูงไม่
น้อย จะไม่รจู้ กั ขนมชือดังเช่นนีได้หรือ
"มีชอในถงเยี
ื ยนหรือเจ้าคะ?" นางมองขนมในกล่องซํา
รอยยิมบนหน้าเฝือนลงแต่ยงั คงเอาไว้ได้อยู่ "ข้าน้อย
ไม่ได้ไปถงเยียนนานแล้วคงตกข่าวไปมาก มัวแต่คดิ ว่า
มันอร่อยทังยังงามนักน่าจะเหมาะเอามาฝากใต้เท้า ลืมไป
ว่าคนอย่างใต้เท้ามีหรือจะไม่เคยพบเห็นขนมแค่นี"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 2

"เจ้าไม่ได้มาจากถงเยียนหรือ?" เขาเลิกคิวมองนาง จํา

ไม่ได้วา่ ฮ่องเต้มรี บั สังเรียกขุนนางจากเมืองอืนให้ตาม
เสด็จด้วย
หญิงสาวยิมกลบเกลือนก่อนดันกล่องขนมมาตรงหน้าเขา
"แต่ถงึ ยังไงก็นบั เป็ นนําใจของข้าน้อย ใต้เท้าช่วยรับไว้
ด้วยเถอะนะเจ้าคะ"
"เจ้าคิดจะเอาขนมนีมาทดแทนบุญคุณหรือ? ขนมนีทาง
วังเป็ นคนทํา ไม่ใช่ของเจ้าเสียหน่ อย" เขาเอ่ยล้อ
จ้าวเว่ยก้มหน้าหงุดเอ่ยปากแก้ตวั "ข้าน้อยเพียงเอามา
ฝากเท่านันเจ้าค่ะ ไม่ได้คดิ เอามาทดแทนคุณอันใด" แต่
หากเขาไม่คดิ เล็กคิดน้อยและหักลบมันแทนบุญคุณได้
นางก็ยนิ ดี แต่ดทู า่ แผนนีจะเหลว
"มากเพียงนี เจ้าก็กนิ ด้วยกันเถอะ" เขาไม่หาเรืองอีก
หยิบขนมในกล่องขึนมากัดไปคําหนึง จ้าวเว่ยเองก็รบั คํา
กินเป็ นเพือนเขา
ชายหนุ่มผินกายออกไปมองทิวทัศน์ยามคําคืนด้านนอก
ทําให้จา้ วเว่ยมีโอกาสได้สาํ รวจเขาอย่างละเอียดอีกครัง
ซึงสิงทีประจักษ์ชดั ทีสุดตรงหน้านางนันก็คอื คนงาม ...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 3

นางรูแ้ ล้วว่าเวลาคนชมโฉมซีซอื (ไซซี) ทีว่างามล่มบ้าน

ล่มเมือง งามแม้แต่ยามขมวดคิวเป็ นเช่นไร
"เจ้ามองอะไร?" เขาถามทังทีไม่ได้หนั มามองนางแม้แต่
น้อย
"ใต้เท้ารูปงามยิงนักเจ้าค่ะ" นางเอ่ยชมอย่าง
ตรงไปตรงมา
"เจ้าก็ไม่นบั ว่าด้อย" เขาตอบตามมารยาท
"ข้าน้อยรูเ้ จ้าค่ะ"
"หืม?" เขาหันมามองหญิงสาวทียืดอกรับคําชม ปกติสตรี
ถูกบุรุษชมมักเขินอายจนแทบม้วนลงไปกับพืน แต่สตรีผู้
นีกลับสีหน้าไม่เปลียนทังยังยอมรับอย่างผ่าเผยไม่ม ี
อาการขวยเขินพาดผ่านร่างแม้แต่น้อย
...หรือว่านางจะเคยชินกับคําชมแล้วกันนะ
"ตอนยังเล็กมารดาข้าพูดอยูบ่ ่อยๆ ว่าข้าเป็ นเด็กทีงดงาม
ทีสุดทีนางเคยเห็น ข้าจึงเชือเช่นนันมาตลอด"
คําตอบของนางทําให้เขาหลุดขํา มีอย่างทีไหนอ้างคําพูด
ของผูใ้ ห้กาํ เนิดเช่นนี ไม่เคยได้ยนิ หรือว่ามารดาไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 4

รังเกียจบุตรอัปลักษณ์ ต่อให้นางไม่งามจริงคนเป็ นแม่

ย่อมต้องบอกว่างามอยูแ่ ล้ว
"ใต้เท้าหัวเราะอะไรกันเจ้าคะ หรือท่านว่าข้าไม่งามเล่า"
ไม่ใช่วา่ ชาติกอ่ นทีนางต้องพบชะตากรรมเช่นนันก็เพราะ
ความงามหรือ
แต่คาํ พูดถือดีของนางกลับเป็ นการท้าทายให้เขาได้
พิจารณานางอย่างถีถ้วนอีกครัง
ใช่ ...นางงามเสียจนน่าหวันใจ
"เจ้าเรียกแต่ใต้เท้าๆ ไม่คดิ จะถามชือแซ่ขา้ หรือ?" เขา
เบนสายตาออกจากใบหน้านวลแล้วเอ่ยเปลียนเรือง
"ไม่ถามเจ้าค่ะ ท่านเองก็จะได้ไม่ตอ้ งถามข้า"
"ทําไม?"
"พบกันครังหนึงนับเป็ นบุพเพ พบกันครังทีสองนับเป็ น
วาสนา ข้ากับท่านไม่ได้นดั หมายแต่พบกันสองครังสอง
ครานับว่ามีวาสนาต่อกัน ถือเป็ นสหายสนทนายามคําคืน
อย่าได้ใส่ใจเรืองภูมหิ ลังกันเลยเจ้าค่ะ"
"เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะเป็ นคนร้ายปลอมมาหลอกเจ้าหรือ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 5

"ข้าไม่มปี ระโยชน์ใดจะให้ท่านล่อลวง ใยจะต้องกลัวไป"

"เจ้าไม่อยากรูภ้ มู หิ ลังของข้าหรือกลัวข้าจะเปิ ดโปงเมือรู้
ตัวตนเจ้ากันแน่" เขารูท้ นั ไม่ใช่ว่านางไม่อยากรูว้ ่าเขา
เป็ นใคร แต่นางเลือกจะไม่ถามเพือไม่ให้เขาถามนาง
ต่างหาก
"ใต้เท้าฉลาดเฉลียวสมเป็ นยอดคน" นางปะเหลาะ "แต่
เมือเป็ นสหายกันแล้วท่านก็อย่าทําร้ายข้าน้อยเลยเจ้าค่ะ"
"ข้าไปเป็ นสหายกับเจ้าเมือไหร่กนั อีกอย่างเจ้ายังอายุ
น้อยนัก คิดจะนับเป็ นสหายกับข้า ไม่นบั ว่าข้ามรุน่ ไป
หน่อยหรือ"
"ข้าเคยได้ยนิ ในยุทธภพมีคาํ กล่าวทีว่า การจะนับเป็ น
สหายไม่ตอ้ งถามไถ่ทมาหรื
ี ออายุ เพียงแค่รว่ มดืมเมรัย
พูดจาถูกคอก็นับเป็ นสหายได้ นีเราพบกันสองคราทังยัง
เพิงร่วมกินขนม น่าจะพอนับเป็ นสหายได้" นางตีความ
เข้าข้างตนเอง "เรืองอายุไม่ใช่ปัญหาสําหรับข้า ลน้อย อีก
อย่างข้าน้อยไม่เกียงเรืองสหายชายหรือหญิง ขอเพียงถูก
ชะตาก็นบั ว่าคบหากันได้ แต่หากท่านไม่ยนิ ดีงนถื
ั อว่าข้า
นับท่านเป็ นสหายฝ่ ายเดียวก็ได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 6

เขาฟั งแล้วยิมหยันก่อนจะยืนหน้าจ้องนางนิง "หรือจริงๆ

ทีเจ้าอยากเป็ นสหายของข้านักเพราะต้องการใกล้ชดิ ข้า
กันแน่... เจ้าหลงเสน่ หข์ องข้าหรือ?" เขาเอ่ยด้วยสีหน้า
เจ้าเล่ห์ แต่จา้ วเว่ยกลับเบะปากไม่ปิดบัง
"ข้าเป็ นคนผ่าเผยผูห้ นึง หากเป็ นบุรษุ ทีต้องใจไม่
จําเป็ นต้องทําตัววกวนอ้อมโลก เพียงแต่หยิบยืนไมตรี
และเปิ ดเผยใบหน้าให้เขาเห็นก็เพียงพอแล้ว หาใช่ตอ้ งหา
เรืองอ้างนู่นอ้างนีให้วนุ่ วายอย่างท่านว่า" นางเองก็ยนื
หน้าไปประจันกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว "ท่านงามจริงใต้
เท้า เพียงแต่คนงามนันมักจะน่ากลัว ข้าน้อยไม่อยาก
เสียงถูกความงามพาไปสูห่ ายนะ"
"เจ้าพูดถึงตัวเองด้วยหรือไม่?" ทีว่าคนงามนันน่ากลัว...
โฉมสะคราญทีแม้ใบหน้าไม่ถูกแต่งเติมยังแทบหยุดลม
หายใจผูค้ นได้เช่นนาง จะไม่เรียกว่าน่ากลัวหรือ
"ก็เพราะความงามของข้าก็น่ากลัวอยูแ่ ล้ว หากบุรษุ ข้าง
กายยังงามไม่เป็ นสองรองใครอีก ยิงไม่ใช่หายนะใหญ่
หรือ" นางเอ่ยเหตุผลเหลวไหลได้อย่างตาใส "ใต้เท้าไม่
ต้องห่วง ข้านับถือท่านเป็ นสหายสนทนายามราตรี นับว่า
ท่านได้เพือนให้ชว่ ยคลายทุกข์เพิมอีกผูห้ นึง ไม่เสีย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 7

ประโยชน์อะไรเสียหน่อย"
"เจ้านีช่างไร้สาระ"
"เจ้าค่ะ" นางไม่ยหระ
ี
"เจ้าคิดว่าข้าเป็ นทุกข์" เมือทบทวนคําพูดนางแล้วเกิด
สะดุดขึน "เจ้าดูจากอะไร?"
"ใต้เท้า ใบหน้าท่านนันนอกจากความงามหยาดฟ้ ามาดิน
แล้วก็แทบไม่บอกความรูส้ กึ แต่การทีกลางดึกกลางดืน
ท่านออกมาชมจันทร์ลาํ พังติดๆ กันหลายคืน ไม่ใช่ว่ามี
เรืองให้กงั วลใจอยูห่ รือ?"
"ข้าอาจจะแค่เบือหน่ าย"
"หากเบือเดินเล่นหน้าเรือนพักก็พอกระมัง ใยต้องเดินมา
ไกลถึงทีนี"
"เช่นนันเจ้าก็กาํ ลังมีทุกข์ถงึ ได้มาทีนี?" เขาย้อนถาม
พลันเห็นรอยยิมของนางแข็งกระด้างขึนเล็กน้อย
"ไม่ทุกข์ได้หรือ?" ...ต้องตายอย่างอนาถมาชาติหนึง นาง
ไม่ทุกข์ได้หรือ?

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 8

"สตรีในห้องหอ บุตรีขนุ นางชันสูง คงถูกเลียงไม่ต่างจาก

ไข่มุกกลางฝ่ ามือ ทังรูปโฉมเจ้าก็ไม่ได้ดอ้ ย ยังมีทุกข์อนั
ใดอีก"
"สตรียอ่ มมีทุกข์ของสตรี ท่านเป็ นบุรุษมองอย่างบุรุษย่อม
ไม่เข้าใจ"
"อืม" เขาไม่เข้าใจจริงๆ
"ข้าน้อยออกมานานมากแล้ว ถึงเวลาต้องกลับเสียที" จ้าว
เว่ยลุกขึนทําท่าจะกล่าวลา
"ข้าต้องไปส่งหรือไม่?" เขาถามพร้อมประกาศบนหน้าว่า
ไม่คดิ จะทําจริงๆ
"ไม่ตอ้ งเจ้าค่ะ ท่านถือเสียว่าข้าเป็ นหนุ่มน้อยผูห้ นึงก็ได้
อย่าได้ทาํ เหมือนข้าเป็ นสตรีจะได้ไม่ลาํ บากใจ"
"อืม" ต่อให้เขาอยากมองนางเป็ นสตรี แต่ผหู้ ญิงทีไหนกัน
มากล่าววาจาฉะฉานพูดเรืองไม่เป็ นเรืองเจือยแจ้วต่อหน้า
เขาได้เช่นนี ช่างเป็ นคนประหลาดนัก
หญิงสาวเอือมไปหยิบฝากล่องขนมมาปิ ดเก็บ แต่ใน
ขณะเดียวกันนันเขาเองก็ตงใจจะช่
ั วยผลักกล่องขนมคืน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 9

นางทําให้สองมือแตะต้องถูกกันอย่างไม่ตงใจ
ั
"....."
"....."
ไม่มคี นพูดอะไรสักคํา แค่เงยหน้าสบตากันวูบหนึงก่อนจะ
เสสายตาหนีไปคนละทิศ หญิงสาวเก็บของเสร็จก็โค้งให้
เขาอีกครัง
"เรืองตอบแทนบุญคุณ ข้าน้อยจดจําไว้ขนใจึ หากใต้เท้ามี
สิงใดให้ขา้ ช่วยสามารถบอกได้ทุกเมือ ส่วนเรืองทีเคยเสีย
มารยาทข้าน้อยขออภัยอีกครัง คืนนีข้าน้อยต้องลาแล้ว"
นางบอกกล่าวด้วยเสียงกังวานหนักแน่นแล้วถือโคม
กระจกเดินออกไปจากศาลา
แวบหนึงเขาคิดจะเดินตามไปส่งหญิงสาว แต่สุดท้ายก็
เลือกจะนังอยูท่ เดิ
ี มมองนางหายลับไป
*
เมือออกจากศาลาใบหน้าแต้มยิมของโฉมสะคราญก็
เปลียนเป็ นนิงเรียบเหมือนยามปกติ นางเดินด้วยฝีเท้า
สมําเสมอมาไกลจนแน่ ใจว่าไม่มใี ครตามมาจึงวางโคม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 0

กระจกลงกับพืนแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึนมาเช็ดมือ
...เช็ดมือข้างทีเพิงถูกแตะต้องอย่างจริงจังท่ามกลางความ
มืด
หญิงสาวมองมือทีคิดว่าสะอาดขึนแล้ว จึงก้มตัวจะหยิบ
โคมกระจกแต่กลับถูกใครบางคนลอบเข้ามาด้านหลัง
"อุ๊บ!"
"อย่าส่งเสียง" เขากระซิบทีข้างหูนางขณะใช้มอื ใหญ่
หยาบกระด้างรวบปิ ดปากนางไว้ ก่อนลากเอาร่างน้อย
ออกนอกถนน ผลักนางจนหลังกระแทกเข้ากับต้นไม้
"ท่านปั ว!" ในความตระหนกทีสุดนางก็เห็นว่าอีกฝ่ ายเป็ น
ใคร แต่แม้จะเป็ นคนรูจ้ กั แต่สายตาดุดนั ไม่คล้ายเป็ นมิตร
แบบกาลก่อนของเขาทําให้นางหวาดกลัวยิง
"เจ้าคิดจะทําอะไร?" เขาใช้ท่อนแขนกดนางเอาไว้กบั
ต้นไม้ใหญ่ ท่าทางคุกคามไม่ปิดบัง
"ข้าทําอะไร?" นางทําใจดีสเู้ สือตอบกลับ
"อย่ามาเสแสร้ง!" เขาคํารามเสียงตํา "เจ้าหมันกับคนลูก
แต่ลอบพบกับคนพ่อยามวิกาล เจตนาจะทําอะไรกันแน่?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 1

"...เขาคือฮ่องเต้หรือ?" นางทําสีหน้าแปลกใจ
"อย่าทําเหมือนเจ้าไม่ร"ู้ เฉินหรงปั วถอนหายใจ ลดมือ
ออกจากตัวนาง "ในหัวเจ้าคิดคํานวณล้านแปด ไม่มที างดู
ไม่ออกว่าเขาเป็ นฮ่องเต้" นางเป็ นคนฉลาด ตอนที
เลือกใช้กองทัพของเขาเป็ นสะพานให้เหยียบเดิน นางก็
วางหมากอย่างรัดกุมจนตีกระทบศัตรูได้ทุกด้าน ต่อให้
นางโกหกแนบเนียนแค่ไหนแต่คนทีเคยเห็นไส้ของนางมา
กับตาอย่างเขาไม่มที างหลงเชือแน่
เมือเห็นว่าบุรุษผูน้ ไม่
ี คดิ จะให้ความร่วมมือกับนาง สีหน้า
ประหลาดใจทีถูกปั นแต่งขึนจึงเปลียนเป็ นรอยยิมแสยะ
"ท่านนีเป็ นคนไม่มอี ารมณ์ขนั เลยจริงๆ"
ใช่ นางรูว้ ่าเขาคือฮ่องเต้ และใช่อกี ทีนางวางแผนเอาไว้
แล้ว
ตังแต่ลมื ตาตืนมาในชาตินไม่
ี มสี งใดที
ิ นางทําลงไปโดยไร้
เหตุผล ไม่ว่าจะเป็ นกริยา ท่าทาง การลืมตัว ทุกสิงถูก
วางเอาไว้ในหัวนางมาพันครังก่อนนางจะลงมือทําจริงๆ
ดังนันตังแต่เริมล้วนเป็ นละครทีนางกําลังกํากับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 2

"ข้าไม่สนว่าเจ้าคิดจะเล่นอะไร แต่ในฐานะแม่ทพั ข้าไม่

อาจปล่อยให้เจ้าทําร้ายเขา" เรืองไม่ถูกกันของฮ่องเต้กบั
สกุลเฉินก็เรืองหนึง แต่เรืองบ้านเมืองต้องระสําระสาย
เพราะฮ่องเต้ยอ่ มเป็ นอีกเรืองหนึง
"ไร้สาระน่าท่านปั ว ข้ามีหรือจะทําร้ายเขาได้ ข้าเป็ นใคร
เขาเป็ นใคร มีแต่รนหาทีตายเท่านันแหละหากคิดจะทํา
ร้ายเขา" ยามทีอยูด่ ว้ ยกันไม่รวู้ า่ มีองครักษ์ลบั ซ่อนอยูก่ ี
คน แม้แต่ขนมทีนางเอาไปให้ ตอนทีกินด้วยกันเมือครู่
นางสังเกตว่าเขายอมกัดจริงในคําแรก แต่กลับเคียวและ
กลืนหลังจากนางเริมกินอีกชิน นับว่าเขาไม่ใช่คนเขลา
และระวังตัวเองมาก
"เช่นนันเจ้ามีเจตนาอะไร หรือต้องการเข้าวังหลังของเขา
อีกคน?" เขาจ้องนางอย่างไม่ลดละ
"ข้าไม่จาํ เป็ นต้องบอกท่าน"
"หรือตําแหน่งหวางเฟยยังไม่สงู พอ ถึงคิดจะเข้าไปเป็ น
หนึงในสามพันของเขา" เฉินหรงปั วขมวดคิวอย่างไม่
เข้าใจ สตรีผนู้ ีมีสญ
ั ญาหมันหมายกับอันอ๋องแต่กลับ
พยายามเข้าหาผูเ้ ป็ นบิดาของคู่หมัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 3

เรืองเสือมเสียเช่นนีมัน...
"ท่านจะห่วงไปใย ยิงถ้าข้าอยากจะปี นขึนเตียงเขา นันก็
แปลว่าข้าย่อมไม่มที างทําร้ายเขาอยูแ่ ล้ว" นางยิมมองอีก
ฝ่ ายผ่านแสงสลัว "ข้านึกว่าท่านกลับเอียนเหอไปแล้วเสีย
อีก แปลกใจยิงทีพบท่านทีนี"
"ข้าเป็ นแม่ทพั พิทกั ษ์ดนิ แดน ทังยังมีบรรดาศักดิ นับเป็ น
ขุนนางราชสํานักผูห้ นึง ฮ่องเต้โปรดปรานข้าจนเรียกให้
ตามเสด็จแปลกทีใดกัน" ไม่ตอ้ งตีความนางก็รวู้ า่ เขา
กล่าวประชด
ฮ่องเต้น่ะหรือโปรดปรานเฉินเฟยฉีจนให้ตามเสด็จ
ตําหนักฤดูรอ้ น บอกว่าฮ่องเต้ระแวงเฉินเฟยฉีจงึ สังให้เขา
อยูใ่ กล้ๆ เพือจับตา ยังจะเป็ นไปได้มากกว่า
"ข้าเข้าใจแล้ว" นางไม่ต่อคํา "ข้ายังไม่ได้ทําผิดอันใด ทัง
ฮ่องเต้ทแสนโปรดปรานท่
ี านปั วก็ยงั มีพระชนม์ชพี อยูด่ ี
ท่านจะปล่อยข้าไปได้หรือยัง?"
"ข้าไม่รวู้ า่ เจ้าวางแผนอะไรไว้ แต่ขา้ ขอเตือน บุรุษผูน้ นั
ไม่ใช่คนแบบทีเจ้าเห็น" เขาว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 4

"แล้วท่านคิดว่าข้าเป็ นคนแบบทีท่านเห็นหรือ?" นางสวน

กลับ
"อย่าทําอะไรเกินตัว" สตรีผหู้ นึงคิดอาจหาญล้อเล่นกับ
โอรสสวรรค์ หากแค่คดิ ใฝ่ ฝันถึงลาภยศต้องการเข้าสูฝ่ ่ าย
ในจริงๆ ก็แล้วไปเถอะ แต่ถา้ มีสงอื
ิ นแอบแฝงนับว่าเป็ น
การรนหาทีตายโดยแท้
"ขอบคุณท่านปั วทีเป็ นห่วง"
"ข้าไม่..." เขาคิดจะแก้ตวั ว่าไม่ได้เป็ นห่วงนางแต่หกู ลับ
ได้ยนิ ฝีเท้าของคนมุง่ หน้ามาทางนี เขาจึงรีบปิ ดปากหลิว
จ้าวเว่ยแล้วรวบตัวร่างเล็กนันเบียงหลบให้พน้ สายตาของ
ฝ่ ายตรงข้าม
จ้าวเว่ยกะพริบตาปริบๆ อยูต่ รงอกเขา หูนางได้ยนิ
เสียงพูดคุยเบาๆ ของชายหนุ่มกับหญิงสาวอยูไ่ ม่ไกลทํา
ให้รา่ งกายเกร็งขึน
เฉินเฟยฉีกม้ มองนางเป็ นการตกลงกันผ่านสายตาว่านาง
จะไม่สง่ เสียง เขาจึงยอมปล่อยมือทีจับนางอยู่ หญิงสาว
สูดหายใจลึกยืนเงียหูฟังเสียงหนุ่มสาวหยอกล้อกันอยูค่ รู่
หนึงก่อนจะคิดว่ามันคุน้ หูนัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 5

นางเงยหน้าสบตาเฉินเฟยฉีทยืี นเบียดคําหัวตนท่ามกลาง
ความมืด ทังสองตัดสินใจทีจะดูให้แน่ชดั ว่าคนทีกล้านัด
แนะมาพลอดรักยามคําคืนเช่นนีคือผูใ้ ด
หมูแ่ มกไม้บงั คนทังสองเอาไว้อยูค่ รูห่ นึง ก่อนทีฝ่ ายนันจะ
เริมขยับกายคล้ายกําลังหยอกเล่นบางอย่างกันทําให้ทงั
หลิวจ้าวเว่ยและเฉินเฟยฉีได้รตู้ วั ตนของพวกเขาอย่าง
ชัดเจน
หญิงสาวขบกรามแน่ นขณะทีเล็บจิกลงกลางฝ่ ามือจนได้
เลือด สายตาพยาบาทจ้องมองภาพพวกมันทีอยูห่ ลังแมก
ไม้อย่างรังเกียจ
นังน้องแพศยากับอันอ๋อง!
ท่ามกลางแสงจันทร์สลัวเฉินเฟยฉีทาํ หน้าไม่ถูกเมือราบ
ตัวตนของสองหนุ่มสาวทีกําลังพลอดรักกันอยูต่ รงนัน
เขาไม่รวู้ ่าควรจัดลําดับความสัมพันธ์ประเภทนีอย่างไร
พ่อนัดพบกับคูห่ มันของลูก ส่วนลูกนัดพบกับน้องสาวของ
คูห่ มัน
มันช่าง...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 6

คิดได้เช่นนันเขาก็ตระหนักขึนมา
...หรือทีนางเข้าหาฮ่องเต้เพราะเรืองนี
เขาเพ่งมองหญิงสาวทีจ้องนิงไปยังภาพตรงหน้าไม่คลาด
สายตา ในความเงียบสงบของนางเขาเห็นเงาของความ
อ้างว้างและเจ็บปวด แผ่นหลังบอบบางสะเทินขึนช้าๆ
เหมือนว่าเจ้าตัวกําลังพยายามบังคับข่มลมหายใจให้เป็ น
ปกติ
ชายหนุ่มเพิงนึกว่าอย่างไรเสียอันอ๋องก็เป็ นคูห่ มันของ
นาง เหนือกว่านันอาจจะเป็ นคู่รกั ทีเคยผูกพันธ์จติ ใจ การ
ต้องมาเห็นเขาลอบพบกับสตรีอนนางย่ื อมไม่ยนิ ดีอยูแ่ ล้ว
ยิงสตรีผนู้ นเป็
ั นน้องสาวของนาง...
มือเล็กๆ ทีกําหมัดแน่นสันขึนอย่างมิอาจห้าม เขา
มองเห็นนัยตาแวววับทีจับจ้องคนพวกนันอย่างไม่กะพริบ
ตาด้วยอารมณ์หลากหลายทีเขาตีความไม่ได้ แต่ทเขารูี ้
คือจิตสังหารของนางรุนแรงยิง
ไม่เจ็บได้หรือ
ไม่โกรธได้หรือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 7

ไม่ชงิ ชังได้หรือ?
ร่างน้อยทีกําลังสะท้านไปด้วยอารมณ์พลุ่กพล่านนันทําให้
แม่ทพั หนุ่มเวทนานัก เขามองนางทียังยืนหยัดด้วย
ศักดิศรีสดุ ท้ายทีคงไม่อาจทิงลงได้แล้วรูส้ กึ สงสารจับใจ
หากเป็ นสตรีอนนางอาจจะทรุ
ื ดกายลงร้องไห้ฟูมฟายหรือ
คลุม้ คลังเข้าไปแหกอกสองคนนันแล้ว แต่นางยังยืนอยู่
ตรงนี ไม่แม้แต่เสียงปริปากสักคํา ไม่มสี กั หยาดนําตา แต่
เขาเห็นว่าในความพยายามทีจะหยัดยืนอยูน่ นั
หญิงสาวผูน้ ดูี ทรมานเหลือเกิน...
แม่ทพั หนุ่มตัดสินใจดึงร่างนางให้ถอยมาพิงกายเขา ซึง
จ้าวเว่ยทีสติยงั จดจ่ออยูก่ บั ความคับข้องและอับอายก็
ยินยอมโดยไม่ขดั ขืน แผ่นหลังนางปลิวเข้าหาอกเขาราว
กับตุ๊กตาไม้ ไม่มเี รียวแรงทัดทานใดๆ ทังสิน
นางเหมือนจิตหลุดไปแล้ว นอกจากสันเทิมไปทังร่าง
ดวงตาทีประกายไหววูบนันก็เอาแต่จอ้ งไปทางเดิม
ชายหนุ่มก้มหัวลงมาจนชิดผมนาง ใช่ฝ่ามือหยาบกร้านที
กรําผ่านอาวุธร้อยแปดของเขายกขึนปิ ดดวงตาของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 8

ให้หยุดมองคนพวกนันเสียที
หญิงสาวปิ ดเปลือกตาลง ปล่อยให้เขายกมือขึนปิ ดหน้า
ตนเช่นนันอย่างไม่หา้ มปราม
ชายหนุ่มรอเวลาให้หลิวจ้าวเว่ยปรับลมหายใจให้คงทีกว่า
ก่อนหน้านี และหวังว่านางจะสงบใจลงได้โดยไม่มคี าํ พูด
ปลอบโยนกันแม้แต่คําเดียว
จ้าวเว่ยจมอยูใ่ นห้วงความชิงชัง นางยิมหยันตัวเองทีเดา
ถูก
มันเป็ นเช่นนีสินะ ...ชาติกอ่ นนางไม่ได้มาทีพระตําหนัก
ฤดูรอ้ น พวกมันคงใช้โอกาสตลอดสามเดือนทีนีผูกพันธ์
ลึกซึงกัน หรือบางทีแผนการเพือกําจัดนางก็อาจเกิดขึน
ทีนีใช่หรือไม่?
เป็ นเช่นนี... เป็ นเช่นนี...
พวกสารเลว!
นางจะรอวันทีได้เห็นพวกมันต่างฉุดรังกันให้วบิ ตั ยิ อ่ ยยับ
ไม่เหลือดี!
หญิงสาวยกมือขึนจับมือท่านแม่ทพั ทีปิ ดหน้านางอยู่ นาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 9

ค่อยๆ ดึงมือเขาลงแม้วา่ ตัวจะยังสันไม่หยุดเพราะเพลิง

พยาบาททีลุกท่วมแต่นางเรียกสติคนื มาได้แล้ว
"รบกวนท่านปั วไปส่งข้าทีเรือนพักได้หรือไม่?" นาง
กระซิบขอเขา แม้จะมีสติแล้วแต่ยามนีนางไร้เรียวแรงจะ
เดิน ทังยังไม่อาจหยุดอาการสันทีเกิดจากความโกรธได้
ในทันที นางจึงไม่มนใจว่
ั าตนจะออกจากทีนันได้โดยไม่
เกิดเสียงจนทําให้พวกมันรูต้ วั
เขาก้มลงสบตานางแต่ไม่ได้ตอบคําถาม เพียงแต่เลือนมือ
ทีโอบรอบเอวนางกระชับให้แน่นขึน แล้วใช้วรยุทธ์พานาง
กระโดดขึนไปยืนบนกิงไม้ใหญ่ตน้ แล้วต้นเล่า
วิชาตัวเบาของท่านแม่ทพั เป็ นเลิศ เพียงไม่นานเขาก็พา
นางทะยานมาส่งถึงถนนทีเป็ นทางเข้าเรือนพักโดยไม่เกิด
เสียงแม้แต่น้อย นางทังทึงทังอึง ความสามารถเช่นนีของ
เขาต่อให้ลอบเข้าวังไปสังหารฮ่องเต้กค็ งไม่คะนามือ
เขาปล่อยเอวคอดของนางเมือเห็นว่าหญิงสาวยืนได้มนคง
ั
แล้ว
"ขอบคุณท่านปั วทีช่วยเหลือ เรืองคืนนี..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 0

"ไม่มอี ะไรเกิดขึน" เขาตัดบทแล้วเอ่ยยํานาง "คืนนีไม่ม ี

อะไรเกิดขึนทังสิน" นางควรลืมไปเสีย ทังเรืองทีพบ
ฮ่องเต้หรือเรืองอันอ๋อง หากนางโพทะนาเรืองเหล่านี
ออกไปอย่างไม่มสี ติ มันจะกลายเป็ นภัยต่อตัวนางเองแน่
"ข้าทราบแล้ว" นางค้อมกายให้เขาอย่างสุภาพแล้วเดิน
จากไป
เฉินเฟยฉีมองแผ่นหลังจ้าวเว่นอยูค่ รูห่ นึงแล้วถีบตัว
กระโดดขึนจากพืน ก่อนจะหายไปกับแมกไม้ในอุทยาน
*
เช้าวันถัดมาจ้าวเว่ยตืนไวกว่าปกติ นางกินอาหารเช้าจน
อิมก่อนจะเริมให้อาเจินเข้ามารับใช้ปรนนิบตั อิ าบนําแต่ง
ตัวอย่างพิถพี ถิ นั
วันนีเป็ นวันทีองค์หญิงหงเซียวเชิญเหล่าสตรีชนชันสูงไป
งานชมบุปผา จ้าวเว่ยตัดสินใจแล้วว่านางจะเลิกเก็บตัว
และเปิ ดเผยตัวตนให้ผคู้ นได้เห็น
งานเลียงในตําหนักฤดูรอ้ นนีแตกต่างจากงานเลียงในถง
เยียนอยูบ่ า้ งตรงทีหากเป็ นงานเลียงปกติทวไป
ั จะมีการ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 1

เชิญพวกตระกูลชือดังทีอาจไม่ใช่ตระกูลขุนนาง หรือไม่ใช่
ขุนนางขันสูงเข้าร่วมด้วย ทําให้มคี นสูงมีคนตําฐานะ
ปะปนในงานเดียวกัน แต่ในพระตําหนักฤดูรอ้ นแห่งนี ผูท้ ี
ได้รบั เทียบเชิญล้วนเป็ นสตรีทหน้
ี าบ้านมีขนุ นางทีฮ่องเต้
โปรดปรานนึกถึง ดังนันนับว่าฐานะสตรีเหล่านีล้วน
ใกล้เคียงกัน
แต่ความใกล้เคียงนันย่อมผลักดันให้คนเปรียบเทียบ ภูมิ
หลังคล้ายคลึงนักก็ตอ้ งขยับมามองรูปโฉมหรือ
ความสามารถเพือยกฐานะตนขึนไม่ให้ถูกจมอยูใ่ นหมู่
มวลดอกไม้
สําหรับหลิวจ้าวเว่ยแม้ปกตินางไม่ชอบแต่งกายให้เลอเลิศ
มากชิน แต่วนั นีไม่เหมือนกัน นางต้องการจะเป็ นดังคํา
ครหาทีเคยได้รบั เมือภพทีผ่าน
...เป็ นโฉมสะคราญทีเย่อหยิงจองหอง มีกลินอายโหดร้าย
ไม่เหลือบแลใครในสายตา ใช้ความงามกดข่มสตรีอนให้
ื
หมองสี
ดังนันวันนีนางจะงามเสียยิงกว่างาม เด่นเสียยิงกว่าเด่น
ให้แม้แต่ในฝันสตรีพวกนันก็ไม่กล้าคิดมาเทียบเคียงคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 2

อย่างนาง!
----------------------
มาคุยเรืองคําเรียกทีมีคนงงกันหน่อยนะคะ
1. ท่านแม่ทพั
ชือจริงว่า เฉินเฟยฉี
แต่มบี รรดาศักดิชัน ปั ว(ป๋ อ) ราชทินนามคือ เฉินหรง
ดังนันตัวละครส่วนใหญ่ในเรืองจะเรียกเขาด้วยยศคือ
'ท่านแม่ทพั ' หรือ บรรดาศักดิ 'เฉินหรงปั ว' เป็ นหลัก
เพราะเป็ นสิงทีได้รบั พระราชทาน ชือจริงจะมีแค่คนสนิท
หรือญาติทเรีี ยก
ซึงในส่วนการบรรยายของนักเขียน เนืองจากต้องการ
ความสมูทและการหลากคําให้เหมาะสม เราจึงเรียกสลับ
ตามความพอใจของเราเอง ไม่ตอ้ งงงนะคะ
2. ฉินซือ คือ ฉินฟ่ านฟ่ าน
คําว่า 'ซือ' นีเป็ นวิธกี ารเรียกสตรีทออกเรื
ี อนแล้วค่ะ จริงๆ
มีขนกว่
ั าอีกคือการเติมชือสกุลของบ้านสามีเพิมเข้าไปอีก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 3

เวลาเรียก
ดังนันไม่ตอ้ งงง เหตุผลเหมือนข้างบน ข้าพเจ้าไม่ตอ้ งการ
ใช้คาํ ซําเพราะบทบรรยายมันจะไม่สวย (ในมาตรฐานของ
นักเขียนเองนีแหละ) เลยต้องพยายามหาคําเรียกให้เยอะ
เข้าไว้ 55555

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 4

แสนชัง
# 11. ชมบุปผา

"ไม่เอาปิ นทอง เจ้าไปเอาปิ นหยกขาวลายดอกอวีหลันมา

แทน" หลิวจ้าวอวีร้องสังหลวนซีอย่างขัดใจขณะนัง
แต่งหน้าทําผมอยูใ่ นเรือนพักของตน นางตังใจแต่งตัวให้
งามเป็ นพิเศษเพืองานเลียงชมบุปผาในวันนี
"แต่เช่นนันจะไม่ดูธรรมดาไปหรือเจ้าคะ?" หลวนซีกงั วล
งานวันนีเหล่าคุณหนูสกุลใหญ่คงแต่งตัวเต็มยศเพือ
ประชันโฉม หากคุณหนู ของนางแต่งน้อยเกินไปอาจจะถูก
กลบรัศมีสนิ
"กลัวอะไรเล่า ยิงคนอืนแต่งมากเท่าไหร่ ข้าก็จะยิงโดด
เด่นขึนอีกน่ะสิ" นางลูบชุดสีชมพูอ่อนแสนงดงามทีเพิงสัง
ตัดใหม่ของตนอย่างภูมใิ จ "งานนีสิงทีต้องโดดเด่นคือตัว
ข้า หาใช่เครืองประดับ ประโคมมากไปมีแต่จะดูเกินวัย"
เรืองอืนนางอาจไม่มนใจและคิ
ั ดอ่านไม่รอบคอบอยูบ่ า้ ง
แต่เรืองรูปโฉมแล้วหลิวจ้าวอวีรูจ้ ุดเด่นของตัวเองดี สิงที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 5

นางเอาชนะผูอ้ นได้
ื คอื ความน่ารักน่ าเอ็นดูและดูไร้พษิ
ภัย
ในงานเลียงชมบุปผาทีมีทงเชืั อพระวงศ์และชนชันสูงแบบ
นี นางต้องหาทียืนให้ตวั เองอย่างมันคง ไม่อาจปล่อยให้
ตนถูกจมลงไปกับหมูม่ วลดอกไม้ ดังนันจึงต้องยิงดึง
จุดเด่นของนางออกมา ไม่ประโคมแต่งอะไรให้ดู
ทะเยอทะยานเกินตัวแต่ทา้ ยสุดกลับถูกสิงทีเสริมแต่งนัน
กดเอาไว้จนไร้ตวั ตน
"ไม่แน่วนั นีพวกพระสนมอาจจะมาร่วมด้วย" นางคิดไปถึง
ลีกุย้ เฟยมารดาของอันอ๋อง หลิวจ้าวอวีเคยเห็นลีกุย้ เฟย
ไกลๆ ในงานเลียงของวังหลวง แต่ไม่เคยได้เข้าเฝ้ าหรือ
สนทนาใดๆ กัน ซึงนางเป็ นกังวลใจต่อลีกุย้ เฟยผูน้ ไม่
ี
น้อย
หญิงสาวเคยให้คนสืบเรืองของอันอ๋องตอนทีพยายามสาน
สัมพันธ์แรกๆ นางจึงได้รวู้ า่ ลีกุย้ เฟยเคยสนับสนุ นให้อู่เห
วินซวนอภิเษกกับลูกพีลูกน้องในสกุลหยูเพือเสริมบารมี
ให้กบั สกุลตัวเอง แต่ฮอ่ งเต้ไม่เห็นด้วย เพราะนันจะเป็ น
การติดปี กให้สกุลหยูเกินไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 6

ในตอนนันท่านปู่ของนางคือหลิวชงเหนียนซึงดํารง
ตําแหน่งอัครเสนาบดีฝ่ายขวาได้มโี อกาสไปรําสุราเป็ น
เพือนฮ่องเต้ ครังนันบิดาของนางก็ได้ตดิ สอยห้อยตามไป
ด้วย ไม่รวู้ ่าระหว่างรําสุราได้พดู คุยกันเช่นไร เช้าวันถัด
มาฮ่องเต้จงึ มีพระราชโองการพระราชทานสมรสให้หลิว
จ้าวเว่ยกับอันอ๋อง โดยให้หมันหมายเอาไว้ก่อน รอจน
ฝ่ ายหญิงอายุครบสิบแปดปี จงึ จัดพิธแี ต่ง
นางได้ขา่ วว่าลีกุย้ เฟยไม่พอใจเรืองนีสักเท่าไหร่ แต่คนที
ปี นไปจนถึงตําแหน่ งกุย้ เฟยได้นนย่
ั อมมิใช่คนโง่ นางไม่
ไปโวยวายทีตําหนักเฉียนชิงทังรีบประทานของรับขวัญว่า
ทีลูกสะใภ้ ทําราวกับเต็มใจต้อนรับว่าทีหวางเฟยผูน้ อย่ี าง
สุดจิตสุดใจ
หลังจากนันเรืองทีจะให้บุตรีสกุลหยูแต่งกับอันอ๋องจึงซา
ลง แต่สตรียอ่ มมองกันออก ในงานเลียงฉลองปี ใหม่ของ
ราชสํานัก ขณะทีหลิวจ้าวอวีจ้องมองอันอ๋องอยูต่ ลอด ก็ม ี
สตรีอกี ผูห้ นึงทีจับจ้องอู่เหวินซวนตาไม่กะพริบ คนผูน้ นั
คือ หยูผงิ เหยียน
สตรีผนู้ ีเป็ นบุตรสาวของบ้านสายรองตระกูลหยู บิดาเป็ น
เจ้าเมืองฉางอัน นางเกิดจากภรรยาเอกทีบ้านเดิมคือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 7

ตระกูลสวี ผูเ้ ป็ นราชครูประจําสํานักศึกษาหลวง นับว่า

ชาติกาํ เนิดไม่ดอ้ ย
ในสมัยนีนอกจากการสอบเคอจวีเพือเข้ารับราชการ ยังมี
อีกช่องทางนันคือการต้องเข้าศึกษาทีสํานักศึกษาหลวง
โดยแรกเข้าจะมีการสอบแข่งขันอย่างเข้มข้น ในแต่ละรุน่
จะมีคนผ่านการสอบได้เข้าศึกษาเพียง 30 คนเท่านัน
และจะต้องผ่านการฝึ กสรรพวิชาอย่างเข้มงวดอยูห่ า้ ปี
หากผ่านเกณฑ์ทกํี าหนดก็สามารถมุง่ หน้าเข้ารับราชการ
ในตําแหน่งไม่สงู ไม่ตาได้
ํ ตามผลการเรียน รับราชการรอ
ความเจริญก้าวหน้าต่อไป หรือเลือกไปสอบเคอจวีเพือ
แสดงความสามารถก็ได้เช่นกัน
บิดาของนางหลิวเฉียนก็เริมเข้ารับราชการผ่านทางสํานัก
ศึกษาหลวง ไม่ได้รว่ มสอบเคอจวีแต่อย่างใด ทว่าไม่มใี คร
กล้าดูถูกเรืองความรูค้ วามสามารถ เพราะความเข้มงวด
ของสํานักศึกษาหลวงนันเป็ นทีเลืองลืออย่างยิง ไม่ใช่แค่
อ่านตําราเก่งแล้วจะทนอยูใ่ นสํานักศึกษาหลวงได้ การใช้
ชีวติ ล้วนต้องมีระเบียบวินยั สูง เพราะศิษย์ของสํานัก
ศึกษาหลวงนันต้องกินอยูใ่ นบริเวณของสํานัก ปี หนึงๆ จะ
ได้ออกมาพบปะครอบครัวแค่ช่วงปี ใหม่เท่านัน ดังนันผูท้ ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 8

จะเข้าเรียนทีนีได้นอกความความรูค้ วามสามารถแล้วยัง
ต้องมีความอดทนอดกลันสูง มีปฏิภาณไหวพริบในการ
เอาตัวรอด
อาจารย์ในสํานักศึกษาหลวงจะได้รบั การแต่งตังจาก
ฮ่องเต้โดยตรง นับว่าเป็ นการยกย่องบัณฑิตผูม้ คี วามรู้
เป็ นทียอมรับของชาวต้าถง ดังนันฝ่ ายมารดาของหยูผงิ
เหยียนจึงไม่ได้ดอ้ ย บวกกับว่าบิดาทีเป็ นถึงเจ้าเมืองที
อนาคตกําลังรุง่ โรจน์ นับว่าชาติกาํ เนิดของนางสูงส่ง
ผูท้ จะได้
ี แต่งเป็ นหวางเฟยของอันอ๋องนัน ไม่แน่ว่าจะจบ
ทีตําแหน่งพระชายาเท่านัน เพราะใครมีตาก็ดอู อกว่าอัน
อ๋องเป็ นผูท้ า้ ชิงตําแหน่ งรัชทายาททีมีโอกาสได้ครอง
บัลลังก์มากทีสุดผูห้ นึง ดังนันผูเ้ ป็ นหวางเฟยของเขา
ต่อไปในภายภาคหน้าอาจจะโผบินได้ถงึ ตําแหน่งฮองเฮา
เรืองชาติกาํ เนิดจึงต้องไม่มรี อยด่างพร้อย
เทียบกันแล้วแม้หลิวจ้าวอวีจะมีฐานะเป็ นบุตรีของภรรยา
เอก มีทา่ นตาเป็ นเสนาบดี แต่มารดาของนางถือกําเนิด
จากอนุในจวนสกุลเจินเท่านัน แม้ยามนีได้ยกฐานะ แต่
นันก็นับว่าเป็ นสิงทีไม่อาจลบล้าง เป็ นเหตุผลข้อหนึงที
นางชิงชังหลิวจ้าวเว่ย เพราะคิดว่าหลิวจ้าวเว่ยไม่เห็นตน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 9

อยูใ่ นสายตาเช่นนันมีสว่ นมาจากชาติกาํ เนิดของเจินฮุย่

เหมย
แม้ยามนีผูท้ มีี ราชโองการอยูใ่ นมือคือพีสาวของนาง แต่
หลิวจ้าวอวีก็มองออกว่าหากนางล้มหลิวจ้าวเว่ยลงได้จริง
ศัตรูตวั ฉกาจของนางก็คงเป็ นหยูผงิ เหยียนผูน้ ี ซึง
นอกจากจะมีสกุลหยูหนุ นหลังแล้ว น่าจะยังมีลกุี ย้ เฟยคอ
ยกรุยทางให้อกี แรง
หากว่าหลิวจ้าวเว่ยนับว่างามเป็ นอันดับหนึงในเมืองหลวง
หยูผงิ เหยียนผูน้ ก็ี คงเป็ นทีสอง แต่เปรียบกันแล้ว หลิว
จ้าวเว่ยรักสันโดษ ไม่ชอบการแก่งแย่งแข่งขัน ทังยังชอบ
ลอยตัวเหนือผูอ้ นื ไม่ใยดีใครทังสิน หยูผงิ เหยียนกลับ
เป็ นสิงทีตรงข้าม นางชมชอบการได้แสดงความสามารถ
ชมชอบการเป็ นจุดสนใจ รักการประโคมเสริมแต่งตนให้
งดงามเลืองลือ นางทําตัวราวกับต้องการเป็ นทียอมรับ
ของคนทังเมืองเพือสร้างชือเสียงให้ตน
หลิวจ้าวอวีมองความหวังกับฝั นหวานของหยูผงิ เหยียนอ
อก นางคิดว่าตนไม่กระโตกกระตากแสดงท่าทีมใี จให้อนั
อ๋อง แต่แท้จริงกลับค่อยๆ สร้างฐานบารมีรอไว้ แม้วนั
หน้าอาจต้องแต่งเข้าไปในตําแหน่งชายารอง แต่ไม่แน่ว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 0

อาจมีเรืองผลิกผันทําให้ได้ครองตําแหน่งชายาเอกก็
เป็ นได้
คนชนิดเดียวกันมีหรือจะมองไม่เห็นไส้พุงอีกฝ่ าย แววตา
ทีหยูผงิ เหยียนจดจ้องอันอ๋องมีทงความเทิ
ั ดทูนรักใคร่และ
หมายมาดไม่ต่างจากหลิวจ้าวอวี
ในยามนีหลิวจ้าวเว่ยทีนับเป็ นอุปสรรคสําคัญทีสุดของ
ตําแหน่งหวางเฟยไม่ได้อยูใ่ นถงเยียน ดังนันสตรีทงสอง
ั
จึงหันมาประจันกันเอง แม้ไม่ได้ฟาดฟั นกันซึงหน้าแต่ก ็
เตรียมมีดรอกระหนําแทงข้างหลังกันไว้แล้ว
ยามทีหลิวจ้าวอวีไปถึงศาลาสิบทิศ มีเหล่าฮูหยินและ
คุณหนูตระกูลใหญ่นบั สิบรออยูก่ ่อนแล้ว ผูค้ นต่างกล่าว
ทักทายโอภาปราศัยกันอยู่ เมือเหลือบมาเห็นนาง
เสียงพูดคุยพลันเบาลงไปวูบหนึง เหล่าสตรีทออกเรื
ี อน
แล้วต่างมองนางด้วยสายตาครุน่ คิด เห็นหญิงสาวทีดู
คล้ายบุปผาแรกแย้มดูน่าทะนุ ถนอมแล้วรูส้ กึ หลากหลาย
ยิง นางช่างชวนให้คนประคองไว้ในฝ่ ามือแล้วประโลมเร้า
อ่อนโยนต่อนางอย่างทีสุด
หลิวจ้าวอวีไม่ได้งามเลิศกว่าใคร แต่นางรูจ้ กั ตัวเอง รูว้ า่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 1

ตนเหมาะสมกับสิงใด ควรจะเสริมเติมแต่งอย่างไรไม่ให้
ถูกกลบรัศมี ดังนันต่อให้ไม่มใี บหน้าพิลาศลําอย่างพีสาว
นางก็สามารถยกตัวเองขึนมาชิงความงามกับสตรีทงงาน ั
ได้อย่างเหมาะสม
คุณหนูหลายคนปรายตามองนางอย่างไม่พอใจนัก เห็น
ความน่ารักน่าถนอมของหลิวจ้าวอวีแล้วให้รอ้ นรุม่ ในใจ
นึกชิงชังรอยยิมสดใสของหลิวจ้าวอวีจนอยากจะอาเจียน
แต่ไม่ทนั ทีผูค้ นจะได้ตดั สินใจเรืองความงามของหลิวจ้า
วอวีว่าควรจัดไว้ในระดับใด สตรีในชุดสีแดงสดทีแสนโดด
เด่นก็ตรงมาทางศาลาสิบทิศ
เมือแรกผูค้ น ณ ทีนันนึกหยันยิง หญิงสาวทีไม่ได้ออก
เรือนแต่ใส่ชุดสีโดดถึงเพียงนี คงคิดจะเป็ นทีจดจําเสียจน
ไม่ประมาณตน แต่ครันเห็นใบหน้าของผูส้ วมใส่แล้ว
ถ้อยคําปรามาสก็ไม่อาจเอ่ยออกจากปาก
หยูผงิ เหยียนอยูใ่ นชุดเนือผ้าชัดดีและตัดเย็บด้วยช่างฝี มอื
สูงส่ง แม้จะมีสแี ดงสดดูรอ้ นแรงโดดเด่น ทว่าเมือ
ประกอบเข้ากับใบหน้างามเป็ นเลิศของนางแล้ว กลับไม่
ถูกกดข่มลงแม้แต่น้อย กลับกันยิงทําให้นางดูคล้ายเทพ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 2

สาวผูม้ อี ํานาจเหนือมนุ ษย์ ดูสูงส่งทว่าอันตราย หากจับ

ต้องแล้วอาจจะถูกแผดเผาเป็ นจุณ
ถ้าความน่ารักของหลิวจ้าวอวีทําให้ผคู้ นริษยา ความงาม
ของหยูผงิ เหยียนก็ทาํ ให้ผคู้ นตืนตาและรูส้ กึ ตืนเต้นยิงนัก
คนทังลานต่างมองประเมินหญิงสาวทังสองสลับกัน
หยูผงิ เหยียนเดินมาหยุดใกล้หลิวจ้าวอวีอย่างจงใจ ทัง
สองโค้งให้กนั เล็กน้อยแล้วจึงเผยยิมทักทาย
ภาพนีดูไปคล้ายโฉมงามจากสองโลกกําลังพูดคุยกัน ผู้
หนึงราวกับเป็ นราชินแี ห่งมวลบุปผา งดงามน่าถนอม อีก
ผูห้ นึงเป็ นเทพแห่งเพลิงกัลป์ ทีรุม่ ร้อนแผดผลาญทุกสิง
ชวนให้สตรีอนนึ ื กประหม่ายิงนักหากจะต้องยืนเทียบกับ
หญิงสาวทังสอง
คุณหนูหลายคนขบฟั นแน่น คิดว่างานในวันนีตนอดทน
แต่งตัวมาประชันสุดความสามารถ แต่ตอ้ งพ่ายแพ้ให้กบั
พวกนางตังแต่ยงั ไม่ทนั ได้ยา่ งเท้าขึนบันใดศาลาสิบทิศ
ช่างน่าชังนัก!
...แต่ไม่ทนั ทีสายตาชิงชังจะได้วาดผ่านหยูผงิ เหยียนหรือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 3

หลิวจ้าวอวี ทุกสายตาก็เบนหันไปจับจ้องสตรีอกี นางที

เพิงก้าวเข้ามาถึงอุทยานแก้ว
หากความงามของหลิวจ้าวอวีเรียกความริษยา ส่วนความ
งามของหยูผงิ เหยียนหยุดสายตาผูค้ นแล้ว
สตรีผนู้ ีมิใช่จะหยุดลมหายใจของคนมองหรอกหรือ....
*
สายตาของผูค้ นต่างจับจ้องโฉมสะคราญทีกําลังเยืองย่าง
เข้ามาอย่างไม่ละสายตา ความเงียบทีเกิดขึนพร้อมกันทํา
ให้แม้แต่หลิวจ้าวอวีกับหยูผงิ เหยียนทีกําลังคิดจะฟาดฟั น
กันเกิดชะงัก พวกนางหันมองตามสายตาของคนอืนแล้ว
จึงได้เห็น
หลิวจ้าวเว่ยอยูใ่ นชุดสีนําเงินอมม่วง ลวดลายพิมพ์บนผ้า
เป็ นภาพของนกยูงทีกําลังรําแพนหางล้อกับแสง บน
กระโปรงของนางนอกจากสีสนั ของนกยูงทองแล้วยัง
สะท้อนแสงอาทิตย์กลางฤดูรอ้ นพราวระยับให้ตนตา ื
ชายกระโปรงงามขลิบด้วยดินไหมหลากสีจากฝูหนาน
นับเป็ นสิงบอกราคาว่าชุดทีหญิงสาวสวมอยูน่ นแพง
ั
เพียงใด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 4

ท่อนล่างว่าชวนมองแล้วท่อนบนยิงทําให้คนตะลึง ชุด
คลุมของนางล้วนมีสเี ข้ากับกระโปรงและลวดลายนกยูง
แต่กลับไม่ดวู ุ่นวายยุง่ เหยิง ทว่าเสริมให้ดสู งู สง่าราวกับ
นางเป็ นนกยูงทีรําแพนอวดความงามของตนอย่างมันใจ
เครืองประดับหัวของหญิงสาวล้วนแล้วแต่เป็ นสีเย็นทังสิน
ไม่วา่ จะเป็ นฟ้ าหรือนําเงิน คล้ายถูกจับเอามาไว้บนตัว
นางอย่างละเมียด
ผ้าสีนําเงินนันตามจริงไม่เป็ นทีนิยมในหมูส่ าวๆ เพราะ
ส่วนใหญ่เมือสวมแล้วจะดูแก่ขนึ มันให้อารมณ์เคร่งขรึม
เกินไปสําหรับสตรีวยั กําลังผลิบาน แต่นนไม่
ั ใช่กบั หลิว
จ้าวเว่ย สีนําเงินกลับทําให้หญิงสาวยิงงามเด่นและดูเย็น
ชายิงขึนหลายส่วน เหมือนนางเป็ นรูปสลักของเทพธิดาที
ไม่มอี ายุสงู ตํา ร่างกายไม่แปรผันตามกาลเวลา มีเพียง
ความงามลําเป็ นทีประจักษ์ในใต้หล้า ไม่มคี ําว่าสวมแล้วดู
แก่เกินไป มีแต่สวมแล้วทําให้นางดูพลิ าศเกินมนุษย์
หากหยูผงิ เหยียนเป็ นเทพแห่งเพลิง นางก็ถูกหลิวจ้าวเว่ย
แช่แข็งเพลิงของนางไปเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวทีเชิด
ปลายคางด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ผนู้ ี แม้ไม่ผลิยมสั
ิ กกระผีก
ยังไม่มใี ครกล้าปฎิเสธว่านางไม่งาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 5

สองปี ทผ่ี านมา คนในถงเยียนเกือบลืมเลือนสตรีผนู้ ีไป

แล้ว เมือได้พบนางอีกครังก็ราวกับถูกหยุดลมหายใจลง
ชัวขณะ ความรูส้ กึ นึกคิดพร่ามัวไปวูบหนึงก่อนจะ
ทบทวนจนตระหนักว่านางเป็ นใคร
"นันหลิวจ้าวเว่ยไม่ใช่หรือ?"
"หลิวจ้าวเว่ยคนนันไงเล่า"
"หลิวจ้าวเว่ยบุตรสาวคนโตของท่านเจ้ากรมหลิวเฉียน"
"หลิวจ้าวเว่ยคนทีงามทีสุดในถงเยียนนันไง"
"นางเป็ นพระคูห่ มันของอันอ๋อง"
พลันความตกตะลึงหายวับ เสียงกระซิบกระซาบก็เข้ามา
แทนทีจากทุกสารทิศ
หญิงสาวกวาดสายตามองเหล่าสตรีในอุทยานอย่าง
รวดเร็วแล้วยกยิมบางๆ นางคิดเอาไว้ไม่ผดิ งานชมบุป
ผานี พวกผูห้ ญิงแต่ละตระกูลต่างพยายามรังสรรค์ตวั เอง
มาแข่งกับบุปผาในอุทยาน คงหวังจะกลายเป็ นบุปผชาติ
ทีโดดเด่นและงดงามทีสุด
...ช่างไร้เดียงสายิงนัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 6

นางไม่ตอ้ งการเป็ นเพียงดอกไม้ทเพิ

ี มสีสนั อีกดอกในสวน
และไม่ตอ้ งการลดค่าตัวเองลงไปเกลือกกลัวกับพวก
สินคิด หญิงสาวเลือกยกตนด้วยผ้าพิมพ์ลายนกยูงสุด
ประณีตซึงเป็ นสินเดิมของมารดา เป็ นการประกาศ
แยกตัวเองออกจากมวลบุปผาตังแต่เริม
ข้าไม่ได้มาทีนีเพือให้ใครชม แต่ขา้ มาทีนีเพือชมดูพวก
เจ้า...
หลิวจ้าวอวีขบกรามแน่ นจนฟั นแทบแหลก นางกวาด
สายตามองปิ นทุกเล่มบนหัวของหลิวจ้าวเว่ยไล่ลงมา
จนถึงชายกระโปรงทีลากพืนแล้วจึงก้มลงมามองชุดสี
ชมพูของตน นางได้แต่จกิ แขนตัวเองในแขนเสือ ใบหน้า
น่ารักเกือบประคองรอยยิมเอาไว้ไม่อยู่
ในขณะทีหยูผงิ เหยียนเองเพิงได้ตระหนัก นางลําพองใจ
มาตลอดสองปี ว่าเรืองความงามนันสตรีในถงเยียนล้วน
ถูกเหยียบอยูใ่ ต้เท้านาง ทว่าเมือเห็นหญิงสาวผูน้ กัี บตา
นางก็รแู้ ล้วว่าตนคิดผิด การจะปี นขึนไปสูต่ ําแหน่งหวาง
เฟยของอันอ๋องคงไม่งา่ ยอย่างทีฝันแน่
แต่หยูผงิ เหยียนได้รบั การสังสอนจากลีกุย้ เฟยมาไม่น้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 7

นางเก็บสีหน้าท่าทางของตนอย่างมิดชิดไม่มสี ะดุด ก่อน

จะถอยหลบฉากเมือเห็นว่าหลิวจ้าวเว่ยเดินตรงมาทางนี
"จ้าวเว่ย" เป็ นเจินฮุย่ เหมยทีเอ่ยทักอีกฝ่ ายก่อน แม้จะ
รูส้ กึ ไม่เป็ นมิตรอย่างบอกไม่ถกู เมือเห็นโฉมสะคราญนาง
นีย่างเท้าเข้ามาใกล้ แต่ในฐานะแม่นางก็ปัดความรูส้ กึ นัน
ทิงแล้วคลียิมมองลูกเลียง
"มารดา" หญิงสาวค้อมตัวให้แม่เลียงอย่างไว้มารยาทก่อน
จะไล่สายตามาหยุดทีใบหน้าทีกําลังข่มกลันไม่ให้บดิ เบียว
ของหลิวจ้าวอวี
"พีใหญ่" หลิวจ้าวอวีแยกยิมย่อกายคาราวะนาง เสียงใส
ของนางกังวานใสถามคล้ายไร้เดียงสา "พีใหญ่มาทีนีได้
อย่างไรเจ้าคะ?"
หากเป็ นยามปกติหลิวจ้าวอวีจะไม่หาเรืองหลิวจ้าวเว่ยอ
ย่างซึงหน้า เพราะถึงแม้จะอารมณ์รอ้ นแต่กม็ ผี ชู้ ว่ ยดีๆ
อย่างหลวนซีหรือคนสกุลเจินคอยช่วยคิดอ่านสร้างภาพ
ให้นาง แต่ดเู หมือนการพบกันครังนีจะทําให้น้องสาวจอม
เสแสร้งไม่อาจข่มกลืนความเกลียดชังเอาไว้ได้อย่างปกติ
นางจึงปากไวเอ่ยออกมาเช่นนัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 8

จ้าวเว่ยจ้องมองน้องสาวตังแต่หวั จรดเท้าแล้วเท้าขึนมา
ยังหัวอีกรอบ ความเงียบนานหลายอึดใจทําให้หลิวจ้าวอวี
รูส้ กึ ถึงยรรยากาศกดดันจนทําสีหน้าไม่ถูก แต่ครูต่ ่อมา
นางก็ได้ยนิ เสียงหัวเราะของพีสาว
"เจ้าถามได้น่าขันนัก ข้าเป็ นคุณหนู ใหญ่ของจวนสกุล
หลิว ทังยังเกิดจากภรรยาเอก ใยข้าจะไม่มสี ทิ ธิมาทีนี
เล่า?" หลิวจ้าวอวีรูว้ ่าตนพลาดถามประโยคทีแจ้งความไม่
พอใจออกไปก็ปรับสีหน้า เข้าใจว่าคนรอบข้างแม้จะทําที
พูดคุยกัรแต่กเ็ งียหูฟังการสนทนาของพวกตนอยู่
"น้องสาวไม่ได้หมายความว่าท่านมาทีนีไม่ได้ เพียงแต่
แปลกใจเท่านัน ช่วงทีผ่านมาท่านอาศัยอยูท่ จิี นหยาง
ตลอดเวลาน้องสาวเอาแต่คดิ ถึงท่านอยูเ่ สมอ กลัวท่านพี
จะเป็ นอยูล่ าํ บาก" ประโยคทีคล้ายห่วงใยนีแท้จริงเป็ นการ
ประกาศเรืองทีนางเคยถูกบิดาไล่ไปอยูจ่ นหยาง
ิ แล้วยัง
เป็ นการรือฟื นความทรงจําของผูค้ นในทีแห่งนันให้นึกถึง
ข่าวลือเก่าก่อน
"นําใจของน้องสาวช่างประเสริฐนัก แต่ขา้ อยูใ่ นจินหยาง
นันสบายดี ฮ่องเต้ทรงมีพระทัยระลึกถึงท่านตาของข้าอยู่
เมือไม่นานมานีก็เพิงพระราชทานสมุนไพรมากมายเพือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 9

มอบให้รกั ษาอาการป่ วยของท่านยายข้า ใต้บารมีของ

โอรสสวรรค์ ชีวติ ในจินหยางของข้าล้วนสุขสบายยิง" หลิว
จ้าวเว่ยยิมกว้าง "ลําบากน้องสาวแล้วจริงๆ ทีต้องคอย
ระลึกถึงและเป็ นห่วงข้า แต่ขา้ จําไม่ได้วา่ เจ้าเคยส่ง
จดหมายมาถามไถ่ขา้ หรือไม่ หรือฝากข้าวของสิงใดไปให้
ข้าทีจินหยาง หากมีเจ้าต้องลองกลับไปสอบสวนคนทีเจ้า
ฝากส่งผูน้ นดู
ั แล้ว เพราะตลอดสองปี ขา้ ไม่เคยได้รบั
จดหมายจากคนในจวนสักฉบับ"
คิดถึงข้าอย่างนันหรือ...
ห่วงข้าอย่างนันหรือ...
ข้าหาใช่หลิวจ้าวเว่ยทีจะมองคําพูดของเจ้าเป็ นเพียงเรือง
ไร้สาระแล้วปล่อยผ่าน กลับกันในยามนีข้าพร้อมจะเปิ ด
โปงทุกคําพูดเสแสร้งของเจ้าให้ไม่เหลือซาก
หลิวจ้าวอวีกํามือแน่นขึนไปอีก ยิงเห็นว่าสตรีโดยรอบ
ต่างกระซิบกระซาบวิจารณ์เมือหลิวจ้าวเว่ยเอ่ยปาก
เช่นนัน เหมือนดังว่านางแค่เสแสร้งสร้างภาพ หาได้
ห่วงใยพีสาวอย่างจริงใจ
สตรีหลายคนรําคาญความน่ ารักเกินจําเป็ นของหลิวจ้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 0

วอวีอยูแ่ ล้ว พอเห็นนางยืนเทียบกับหลิวจ้าวเว่ยแล้วหม่น

แสงลงจนแทบดับก็ให้สะใจยิงนัก และเมือเห็นว่าหลิวจ้าว
เว่ยไม่ได้มที า่ ทางสนิทสนมกับน้องสาวต่างมารดาทังยัง
เปิ ดโปงคําพูดโกหกของอีกฝ่ ายเช่นนีก็แทบจะปรบมือให้
นาง
หลายคนรูต้ วั ดีวา่ เรืองความงามตนไม่มที างเปรียบกับ
หลิวจ้าวเว่ยได้ จึงไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปเทียบแต่แรก
แต่กบั หลิวจ้าวอวีทีความงามก็ไม่เท่าไหร่แต่อาศัยความ
เสแสร้งทําตัวให้พวกผูใ้ หญ่เอ็นดูจนเผยอชูคอมา
เทียบเคียงพวกนางนันกลับให้รสู้ กึ รําคาญยิงกว่า
ยามนีเห็นสตรีในชุดนกยูงยืนอยูท่ ่ามกลางบุปผชาติ
ในขณะทีหญิงสาวคนอืนกลายเป็ นเพียงดอกไม้ทเพิ ี มสี
ให้กบั สวนแห่งนี หลิวจ้าวเว่ยกลับเป็ นคนทีกดข่มสีสนั
รอบกายให้หมองลงอย่าเห็นได้ชดั เช่นนันแล้วความสดใส
ของหลิวจ้าวอวีเมือปะทะกับความเย็นชาของสตรีในชุด
นําเงินจึงไม่ต่างจากฝุ่ นผงทีพัดผ่าน
ไร้คา่ ยิงนัก...
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 1

ในตอนทีหลิวจ้าวอวีกําลังคิดจะฉะฝีปากกับพีสาวต่าง
มารดา เจินฮุยเหมยก็แตะแขนนางเป็ นการเตือน นางรูด้ ี
ว่าบุตรสาวไม่ถูกกับหลิวจ้าวเว่ยมาตลอด แต่หากยัง
ปล่อยให้จา้ วอวีเอ่ยปากอะไรวูว่ ามมีแต่จะทําให้ตระกูล
หลิวขายหน้า
อีกทังแม้งานนีจะชือว่างานชมบุปผา แต่จุดประสงค์
แท้จริงกลับไม่ใช่การชมดอกไม้เสียด้วยซํา แต่เป็ นโอกาส
สําคัญสําหรับการให้วา่ ทีแม่ผวั ดูตวั ลูกสะใภ้
ณ ทีแห่งนีทีมีแต่ชนชันสูง มีทงเชื
ั อพระวงศ์ มีทงฮู
ั หยิ
นเอกจากตระกูลใหญ่มารวมตัวกัน นับว่าเป็ นจังหวะ
เหมาะสมทีฮูหยินตระกูลต่างๆ จะได้เห็นสาวรุน่ แสดง
ฝีมอื ความสามารถ เพือมองหาคนทีเหมาะสมจะแต่งกับ
ทายาทของบ้านตัวเองต่อไป
ถ้าหลิวจ้าวอวีทําตัวบุม่ บ่ามไม่รกั ษาหน้าเอาแต่ความ
สะใจเป็ นทีตัง เช่นนีจะไม่ถูกเหล่าฮูหยินลดทอนคะแนน
ในใจหรือ หลิวจ้าวเว่ยไม่ตอ้ งพูดถึง นางมีราชโองการ
พระราชทานสมรสอยูใ่ นมือ ย่อมไม่มอี ะไรน่าห่วง กลับ
เป็ นบุตรีของนางทีจนวันนียังหาคนเหมาะสมคู่ควรไม่ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 2

"ไม่ได้พบนาน เจ้างามขึนผิดหูผดิ ตายิงนัก" เจินฮุย่ เหมย

เอ่ยปากชมลูกเลียง แม้จะเห็นสีหน้ายําแย่ของบุตรีตนแต่
ยังเลือกสนทนาต่อ "จําได้ว่าน้าชายของเจ้ามีชอตามเสด็
ื จ
เจ้าคงมาพร้อมกับท่านรองเจ้ากรมสินะ"
"เจ้าค่ะมารดา" จ้าวเว่ยยิมจืดจางส่งให้แม่เลียง
"ฮูหยินของท่านรองเจ้ากรมมาด้วยหรือไม่ ถ้ามาก็พาข้า
ไปพบเสียหน่อยเถอะ ข้าควรไปขอบคุณนางทีช่วยดูแล
เจ้า... ดูส ิ งามสง่าได้ถงึ เพียงนี คนสกุลเถาต้องปฎิบตั กิ บั
เจ้าอย่างมีนําใจแน่"
"น้าสะใภ้ไม่สะดวกร่วมงานเจ้าค่ะ วันนีข้าจึงถือเทียบเชิญ
มาลําพัง"
"เป็ นเช่นนี" เจินฮุย่ เหมยพยักหน้ารับรู้ "เอาไว้มโี อกาสวัน
หน้าข้าจะขอไปพบนางทีเรือนพักแล้วกัน เจ้าเองอยากจะ
ย้ายมาอยูร่ ว่ มเรือนกับนายท่านหรือไม่ หากนายท่านรูว้ ่า
เจ้ามาคงยินดียงนั ิ ก"
หลิวจ้าวเว่ยแค่นเสียงอยูใ่ นใจ คิดว่าทําไมนางต้องเอา
ตัวเองไปอยูใ่ นทีๆ ศัตรูลอ้ มหน้าล้อมหลัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 3

บิดาจะดีใจงันรึ?
เขาต้องดีใจแน่เพราะนางเป็ นว่าทีหวางเฟยคนสําคัญ แต่
มิใช่ดใี จทีได้พบหน้าบุตรี
นางปรายตามองหลิวจ้าวอวีทีลําตัวเกร็งเขม็งขึนยามทีได้
ยินมารดาตนชวนพีสาวให้ยา้ ยเรือนพัก จ้าวเว่ยเดา
ท่าทางนันออกได้ไม่ยากเลย
น้องสาวแพศยาของนางกําลังกลัวว่าหากนางอยูใ่ กล้ๆ
แล้วจะถูกจับได้เรืองทีลอบพบว่าทีคูห่ มันของพีสาวยาม
วิกาล อีกทังในสมองของจ้าวอวีคงกําลังคิดหาวิธลี า้ นแปด
เพือไม่ให้หลิวจ้าวเว่ยได้พบหน้าอันอ๋อง
จ้าวเว่ยยิมเย็นชาแล้วกล่าวตอบ "เรืองนันคงไม่ตอ้ ง
ลําบากท่านกับท่านพ่อ ข้ามาครังนีเจตนาคือมาช่วยดูแล
น้าสะใภ้ทกํี าลังตังครรภ์ หากให้ยา้ ยเรือนพักคงไม่สะดวก
ดูแลนาง ขอมารดาโปรดส่งเสริมลูกด้วยเจ้าค่ะ"
"หากเป็ นอย่างทีเจ้าว่าก็ทาํ ตามทีเจ้าเห็นควรเถอะ" เจิน
ฮุย่ เหมยบอกอย่างมีนําใจ ในขณะอกทีหดเกร็งของหลิว
จ้าวอวีก็ผอ่ นคลายขึนเมือได้ยนิ คําพูดของพีสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 4

"น่าแปลกจริง มาถึงตําหนักฤดูรอ้ นหลายวันแล้ว แต่ขา้

กลับเพิงได้พบพีใหญ่ ช่างบกพร่องนัก" หลิวจ้าวอวีจีบ
ปากจีบคอกล่าวอย่างลุแก่โทษ จ้าวเว่ยปรายตามอง
ท่าทางของนางแล้วนึกหยันอยูใ่ นใจ
"เป็ นข้าทีไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะกลัวหลงทิศ พระ
ตําหนักฤดูรอ้ นนีทังยิงใหญ่ทงงดงาม
ั แต่ถนนหนทาง
ซับซ้อนวกวน หากหลงขึนมาจะกลายเป็ นทีขายหน้าได้"
หลิวจ้าวเว่ยตอบด้วยท่าทีไร้เดียงสา "แต่น้องรอง เจ้าคง
รักเล่นสนุ กทีนีมากแน่"
คํานันของจ้าวเว่ยทําให้ลมหายใจของหลิวจ้าวอวีติดขัด
รีบเงยหน้าขึนมองสายตาของพีสาวด้วยชะนักติดหลัง
"พะ... พีใหญ่หมายถึงอะไรเจ้าคะ?"
"ก็ดขู อบตาเจ้าสิ คล้ายคนอดหลับอดนอน เจ้ายังสาวย่อม
มีเรียวแรงมาก แต่มวั แต่เล่นสนุกจนลืมพักผ่อนจะไม่ดกี บั
ร่างกายเอาได้ เจ้าต้องถนอมตัวให้มากล่ะ" จ้าวเว่ยเอ่ย
เตือนด้วยเสียงหวานหยด หลิวจ้าวอวีเผลอเอามือแตะ
หน้าตัวเองเมือคิดว่าหลายคืนทีผ่านมานางออกไปหาอัน
อ๋องติดๆ กัน อาจทําให้รา่ งกายดูโทรมลงจริง...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 5

"อดหลับอดนอนอะไรกัน น้องสาวเจ้าเข้านอนตังแต่หวั คํา

อยูท่ ุกคืน" เจินฮุย่ เหมยเอ่ยแก้ต่างให้บุตรี
"ถ้าเช่นนันข้าคงมองผิดไป" จ้าวเว่ยหันมาแตะแขนของ
จ้าวอวีเอ่ยปากขอโทษ "น้องรองอย่างถือสาพีสาวเลยนะ
ข้าเพียงแต่นึกห่วง เห็นสีหน้าเจ้าแล้วกลัวจะป่ วยเอา
เท่านัน"
"ไม่เป็ นไรเจ้าค่ะ" หลิวจ้าวอวีพยายามฉีกยิมรับทังทีใจ
อยากปั ดมือของจ้าวเว่ยทิงใจจะขาด
หลังจากนันมีฮหู ยินและคุณหนู ตระกูลต่างๆ เดินมา
สมทบอีกหลายคน จนท้ายทีสุดเจ้าของงานคือองค์หญิง
หงเซียวก็เสด็จมาถึง
องค์หญิงผูน้ เป็ ี นเชษฐาภคินีของฮ่องเต้ แต่แม้จะเป็ นพี
น้องท้องเดียวกัน แต่บุรุษทีงามจนเหมือนภูตผีจาํ แลงนัน
คงไม่ได้แบ่งเรืองรูปโฉมให้พสาวของตนสั
ี กเท่าใด สตรีสงู
ศักดิผูน้ ีมีรปู ร่างผอมจนดูน่ากลัว ไม่ได้ผอมอย่างมีนํามี
นวลน่าถนอม แต่คล้ายเพียงจ้องนางนานๆ กระดูกของ
นางอาจจะหักลงเป็ นร้อยท่อน ซึงข้อเสียเรืองรูปร่างทีไม่
สมส่วนนีเองทําให้องค์หญิงหงเซียวมักจะสวมฉลอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 6

พระองค์ทดูี หนาและใหญ่กว่าตัวหลายขนาด เพือจงใจอํา

พรางความซูบของตน
ใบหน้าของนางนันมีในสิงทีสตรีวยั สีสิบควรจะมี ทัง
ร่องรอยแห่งวัยและลักษณะของสตรีทกํี าลังร่วงโรย แต่ถงึ
อย่างนันกลินอายของเชือพระวงศ์ไม่ได้จดื จางลงเพียง
เพราะอายุขยั หลิวจ้าวเว่ยสังเกตท่าทางการเดินขององค์
หญิงพระองค์นแล้
ี วนึกชืนชมอยูใ่ นใจ ไม่วา่ จะขยับกาย
อย่างไรล้วนอยูบ่ นพืนฐานของความสง่างามสูงส่ง ซึงการ
จะฝึกฝนตนให้มกี ลินอายสูงค่าเช่นนีได้คงต้องเริมตังแต่
ยังเล็กนัก
เหล่าแขกทีมาร่วมงานต่างพากันถอนสายบัวทําความ
เคารพองค์หญิงหงเซียวเมือนางเข้ามาถึง ใบหน้าแต้มยิม
ของสตรีผนู้ ีแสดงออกถึงการรักความครืนเครงและเป็ น
กันเองมากขึน
"มากันแล้วก็ขนไปนั
ึ งบนศาลาเถอะ จะได้เริมงานกันเลย"
องค์หญิงตรัสเช่นนัน เหล่าฮูหยินและคุณหนูตระกูลต่างๆ
จึงตามเสด็จขึนไปบนศาลาสิบทิศ
ศาลาแห่งนีมีขนาดค่อนข้างใหญ่ มักถูกใช้เป็ นสถานทีจัด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 7

งานรืนเริงบ่อยครัง ดังนันจึงถูกออกแบบให้รบั นําหนัก

ของคนจํานวนมาก และมีททางพอสํ
ี าหรับการแสดงชนิด
ต่างๆ
ในตําแหน่งประธานมีองค์หญิงหงเซียวประทับนังอยู่
ด้านซ้ายของนางคือท่านหญิงเล่อมัว บุตรีขององค์หญิง
หงเซียว ส่วนด้านขวาคือฮัวหวางเฟย เป็ นพระชายาของ
ซ่งซืออ๋องหรือองค์ชายใหญ่ หลิวจ้าวเว่ยเคยเห็นสตรีผนู้ ี
จากทีไกลๆ เท่านัน มาวันนีได้พบจึงอดสนใจนางไม่ได้
ฮัวจิวหรูผนู้ ีนับว่าเป็ นสตรีทหน้
ี าตาดาษดืน ทังยังดูขอาย
ี
ไม่ค่อยกล้าพูดกล้าทํา บิดานางเคยเป็ นราชครูของฮ่องเต้
อู่เหอตีแต่ลาออกจากราชการไปนานแล้ว ดูลกั ษณะของ
นางไม่คล้ายคนทีเหมาะสมจะแต่งเข้าราชวงศ์
หลิวจ้าวเว่ยเคยได้ยนิ ว่าฮองเฮาเป็ นคนเลือกหวางเฟย
คนนีให้ซ่งซืออ๋อง เจตนาเพือริดรอนฐานอํานาจขององค์
ชายใหญ่ เพราะสกุลฮัวนันเปลือกนอกเหลือเพียงชือเสียง
แต่ภายในกลับไร้อํานาจและพร้อมจะถูกซัดกระหนําอย่าง
ไร้แรงต้านทาน
นันเป็ นการเตือนไม่ให้ซ่งซืออ๋องกล้ามาแก่งแย่งบัลลังก์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 8

กับโอรสของฮองเฮา แม้แต่ซู่เฟยทีเป็ นคนเลียงองค์ชาย

ใหญ่มากับมือยังต้องกลํากลืนยอมรับ
ทีนังเป็ นพืนยกทีแบ่งออกเป็ นสองฝั ง ถัดจากเหล่าเชือ
พระวงศ์กเ็ ป็ นคนจากตระกูลขุนนางขันหนึงและขันสอง
ตามด้วยตระกูลทีมีบรรดาศักดิ ฮูหยินของท่านโหวคนนัน
กัวกงคนนี นังเรียงกันมาตามลําดับ เมือพ้นจากตระกูล
บรรดาศักดิ จึงเรียงตามขันขุนนางอีกครัง
สกุลหลิวแม้จะเคยมีอคั รเสนาบดีและมีชอเสี
ื ยงยาวนาน
แต่ยามนีเจ้ากรมอากรยังเป็ นเพียงเจ้ากรมผูห้ นึง ดังนันที
นังของคนสกุลหลิวจึงนับว่าอยูต่ รงกลางค่อนไปทางท้าย
หลิวจ้าวเว่ยลังเลใจอยูใ่ นทีแรกว่าตนควรไปนังกับคนสกุล
หลิวหรือนังในทีๆ จัดไว้สาํ หรับคนสกุลเถา แต่เมือ
ทบทวนแล้วว่านางอยากปั นประสาทน้องสาวแพศยาเพิม
อีกหน่อยจึงกรีดกรายเดินไปนังกับหลิวจ้าวอวี
หลิวจ้าวอวีทีคิดว่าตนจะหลบพ้นการต้องเปรียบกับหลิว
จ้าวเว่ยในตอนแรก แต่เมือเห็นพีสาวเดินมานังลงข้างตน
ก็ให้อดึ อัดใจยิงนัก ยิงเห็นหลิวจ้าวเว่ยเหยียดหลังตรงเชิด
ใบหน้าเรียบนิงอยูข่ า้ งกายนาง ในใจก็ยงเกิ
ิ ดไฟโทสะ
สองพีน้องเคียงคู่มใิ ห้คนอืนเปรียบเทียบความงามในใจได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 9

หรือ
เยืองออกไปฝั งตรงข้าม ตําแหน่งของคนสกุลหยูนับว่าอยู่
ใกล้ประธานมากกว่าสกุลหลิว หยูผงิ เหยียนในชุดสีแดง
สดนังอยูข่ า้ งกับฮูหยินของหยูเยว่ฟางและบุตรีของบ้าน
หลัก จ้าวเว่ยไม่เห็นมารดาของหยูผงิ เหยียนจึงเข้าใจว่า
อีกฝ่ ายคงคล้ายนาง คืออาศัยบารมีญาติเพือร่วมตาม
เสด็จในครังนี
ขณะทีจ้าวเว่ยมองนาง คุณหนูหยูกห็ นั มามองจ้าวเว่ย
เช่นกัน นางไม่ได้หลบตาและไม่รสู้ กึ ประหลาดเมือถูกจับ
จ้อง กลับคลียิมให้กนั ดังเป็ นกัลยาณมิตรผูห้ นึง ซึงจ้าวเว่
ยกระจ่างในใจดี ขืนนางหลงเชือรอยยิมหวานหยดของคน
สกุลหยู ชาตินีต่อให้ไม่ตายทีอาราม ก็ตอ้ งตายในตําหนัก
อันอ๋องแล้ว
นางกวาดสายตามองเหล่าคุณหนูจากสกุลต่างๆ แต่ละคน
แต่งตัวประทินโฉมมาอย่างตังใจ จึงไม่มใี ครทีเข้าข่าย
อัปลักษณ์ แม้จะงามมากงามน้อยต่างก็งามทังสิน สตรี
พวกนีมีรอยยิมหวานประดับหน้า คอยเอ่ยปากด้วยคําพูด
รืนหู แต่ลบั หลังกลับเตรียมมีดปั กหัวใจกันและกันอย่างไร้
ปราณี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 0

งานเลียงเริมด้วยการยกนําชาชันดี ประกอบกับขนม
หน้าตาวิจติ รทีทางวังเตรียมเอาไว้ให้ ขณะทีชิมขนมดืม
ชา ก็มนี างระบําและนักดนตรีขนมาแสดงบนศาลา
ึ
บนศาลาสิบทิศนัน เพือให้เข้ากับการชมบุปผาจึงถูก
ตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิด กลิมหอมอบอวลตีกนั วุน่
แม้แต่ผา้ บังลมยังถูกพับจีบแต่งเป็ นดอกไม้อย่างงดงาม
จ้าวเว่ยเห็นแล้วรูส้ กึ ว่าคนในราชวงศ์นนนิ
ั ยมสิงฟุ่มเฟื อย
ดีแท้
เมือการแสดงเริมบรรเลง หลิวจ้าวอวีก็ดูจะข่มใจตนได้
มากขึน นางยืดกายปั นยิมแสนไร้เดียงสาจดจ้องระบํา
ตรงหน้าคล้ายสาวน้อยทีอยากรูอ้ ยากเห็น เข้าถึงบทบาท
ความน่าเอ็นดูของตนจนจ้าวเว่ยรูส้ กึ นับถือนางยิงนัก
จบการระบําไปชุดหนึงของทานเล่นอีกชนิดก็ถูกยกมาให้
แขก พร้อมกับการสนทนาหาความรืนเริงจากเหล่าคุณหนู
ทีกําลังจะเริมชิงชัย
"วันนีข้าได้ขอพระราชทานดอกบัวทองพันสายมากระถาง
หนึง คิดจะมอบให้เป็ นรางวัลกับผูท้ แสดงความสามารถ
ี
ได้ถูกใจข้า คุณหนูทงหลายในที
ั นีอย่าได้เอียงอายเก็บงํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 1

ประกายตน ข้าอยากเห็นคนเก่งกล้ากับตา" องค์หญิงหง

เซียวประกาศ เป็ นการโยนกระดูกชินเดียวลงกลางดง
สุนัข นางลอบเก็บสายตาทะเยอทะยานของเหล่าคุณหนู
เอาไว้ได้กพ็ งึ ใจยิง
ในต้าถงสตรีทมีี ความรูค้ วามสามารถจะได้รบั การยอมรับ
ไม่ต่างจากบุรุษ แม้ไม่อาจรับราชการได้ แต่กส็ ร้างความ
นับหน้าถือตา สร้างชือเสียงให้วงศ์ตระกูล ซึงเรืองของ
ความสามารถไม่แบ่งแยกชาติกาํ เนิด แม้จะเป็ นบุตรอนุ
แต่หากมีความสามารถจนสร้างชือเสียงเป็ นทีประจักษ์ ก็
ถือเป็ นการยกฐานะตนชนิดหนึง ดังนันนับแต่ชา้ นานสตรี
ในต้าถงจึงนิยมการแข่งขัน ไม่ว่าศาสตร์ศลิ ป์ ด้านใดล้วนมี
จ้วงหยวนหญิงเกิดขึนอยูเ่ สมอ เป้ าหมายเพือเป็ นการ
สร้างทียืนให้ตนเองท่ามกลางหมูผ่ ดู้ ี
จ้าวเว่ยเองเห็นสายตาของเหล่าคุณหนูแล้วก็ได้แต่ยกชา
ขึนจิบปิ ดบังรอยยิมเหยียดหยามของตน แม้แต่หลิวจ้า
วอวีเองก็ยงั ให้ความสนใจกับการแข่งครังนียิงนัก นาง
อยากประกาศตัวว่าไม่ได้เป็ นรองหลิวจ้าวเว่ยแม้แต่น้อย
และเพือสร้างชือให้คู่ควรกับตําแหน่งหวางเฟยในอนาคต
หยูผงิ เหยียนนันรักการแข่งขันอยูแ่ ล้ว นางเป็ นบุตรี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 2

ตระกูลสายรอง บิดาของนางประจําอยูท่ ฉางอั

ี นมาหลายปี
ตัวนางเพิงถูกส่งมาเลียงดูทบ้ี านสกุลหยูเมือสองปี กอ่ น
และแม้จะมีตระกูลหยูหนุ นหลัง แต่การไม่มบี ดิ ามารดาอยู่
เคียงทําให้นางถูกกลบรัศมีบ่อยครัง
เมือมาแรกๆ พวกสตรีในงานเลียงมักถามถึงชาติกาํ เนิด
ของนาง คนพวกนีคอยแสดงท่าทียาํ เกรงเมือรูว้ ่านางเป็ น
คนสกุลหยู แต่ลบั หลังมักดูหมินว่านางไม่ใช่คนของสกุลห
ยูสายหลัก ทังบิดาก็ไม่ได้มชี อเสี
ื ยงพอจะไปเทียบเคียง
กับพวกสกุลขุนนางในถงเยียน เป็ นเพียงสตรีบา้ นนอกที
พึงพิงไม้ใหญ่เท่านัน
ดังนันหยูผงิ เหยียนจึงต้องดีดตัวเองให้สงู กัดฟั นฝึกปรือ
ทุกศาสตร์ศลิ ป์ ให้ชาํ นาญเพือกลบคําครหา ตลอดสองปี
มานีนางสร้างชือให้ตวั เองจนเป็ นทียอมรับ เสียงนินทาลับ
หลังของนางเบาลง เสียงชืนชมถึงนางมีมากขึน แต่กไ็ ม่
อาจวางใจ...
คนทีเริมลงมาแสดงความสามารถคนแรกคือฉางลัว บุตรี
ของปิ งสีโหว นางไม่ได้มคี วามสามารถหรือความงามที
โดดเด่น แต่มคี วามกล้าทีจะเอาตัวรอด นางรูว้ า่ ตนย่อม
ชนะใครไม่ได้ จึงรีบออกมาแสดงเสียจะได้ไม่เสียหน้ามาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 3

จ้าวเว่ยมองการเล่นพิณของคุณหนูผนู้ อย่
ี างเบือหน่าย
นางจิบนําชาบ่อยขึนเรือยๆ เพือกดตัวเองให้อดทนกับ
งานเลียงน่าเบือนี
คนแรกผ่านไป คนทีสองทีสามก็ตามมา พิณ กลอน
อักษร ล้วนมีทุกประเภทให้ได้ยล แต่ไม่มใี ครเป็ นเลิศสัก
นาง แม้จะได้คาํ ชมตามมารยาทจากคนรอบข้าง แต่ใครมี
ตาก็ดอู อกว่าคุณหนู พวกนีเพียงแค่ฝึกให้รเู้ ท่านัน ไม่ได้
จริงจังจนเป็ นทียอมรับได้
ในขณะทีการแสดงของคุณหนูอกี คนกําลังจะจบ หลิวจ้า
วอวีก็หนั มาหาหลิวจ้าวเว่ย นัยน์ตาทอประกายมี
ความหมาย ทําให้จา้ วเว่ยรูแ้ น่วา่ ไม่ใช่เรืองดี
"พีใหญ่ ท่านไม่คดิ จะลงไปแสดงบ้างหรือ ข้าไม่ได้พบ
ท่านสองปี อยากเห็นนักว่าฝีมอื ท่านพัฒนาไปถึงไหน
แล้ว" อยูร่ ว่ มจวนกันมาครึงชีวติ มีหรือทีหลิวจ้าวอวีจะไม่
รูว้ ่าจ้าวเว่ยไม่ชอบฝึกฝนศาสตร์ศลิ ป์ ใดๆ นางทําเป็ น
ทังสิน แต่ไม่ใคร่ลกึ ซึงจริงจัง ทังยังมักทําอย่างขอไปที
หากให้นางลงไปประชันด้วยความสามารถเช่นนีก็นบั ว่า
ทําเรืองน่าขายหน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 4

"เจ้าก็รวู้ า่ ข้าไม่ถนัดศาสตร์ศลิ ป์ ของสตรีชนสู

ั ง หากต้อง
ไปประชันกับคุณหนู ทงดงามมากมายเช่
ี นนี ข้าคงมีแต่
ขายหน้าแล้ว" จ้าวเว่ยยกยิมเอ่ยปากเสียงหวาน แต่จา้
วอวีไม่คดิ เลิกลา
"ได้อย่างไรกัน ใครก็เห็นว่าพีใหญ่รปู โฉมงดงามเป็ นหนึง
ท่านอย่าล้อข้าเล่นเลยเจ้าค่ะ มีหรือทีพีใหญ่ของข้าจะเป็ น
คนไร้ความสามารถ มีแต่ทา่ นอยากเก็บงําประกาย ไม่
อยากข่มคนทีนีก็เท่านัน" เสียงของจ้าวอวีไม่เบาเลย
ประกอบกับการแสดงของแม่นางคนล่าสุดจบลงพอดี ทํา
ให้ทุกสายตาในศาลาสิบทิศหันมาจับจ้องสองพีน้องสกุล
หลิว
ไม่ทนั ทีจ้าวเว่ยจะได้ตอบโต้ จ้าวอวีก็รบี พูดขึนอีก
"อย่างไหนดีเจ้าคะ พิณ อักษร วาดภาพ แต่งกลอน หรือ
ท่านอยากจะขับร้อง หรือเต้นระบําดี?" นัยน์ตาของจ้าวอวี
ฉายแววสุขสันต์ นางพอใจนักทีสามารถต้อนนังพีสาวตัว
ดีให้ออกไปขายหน้าได้
"ข้า---"
"ลีกุย้ เฟยเสด็จ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 5

เสียงประกาศของขันทีทําให้คนในศาลาสิบทิศหันไปสนใจ
อีกทาง เหล่าชนชันสูงพากันลุกขึนทําความเคารพหญิง
สาวในชุดสีดาํ ทีเยืองย่างอย่างมันใจเข้ามาในศาลา
ลีกุย้ เฟยผูน้ ีแม้อายุจะล่วงเข้าวัยกลางคน แต่นางคงหาวิธ ี
รักษารูปโฉมจนสุดกําลังทําให้ใบหน้ายังคงความงาม
เอาไว้ได้อย่างครบถ้วน ทังกายมีกลินอายของอํานาจและ
ทรงพลังทําให้บรรยากาศรอบตัวนางน่ายําเกรงขึนหลาย
ส่วน
แม้กอ่ นนีสกุลหยูจะล้มลุกคลุกคลานอยูบ่ า้ ง แต่ยามนีคลืน
ลมสงบแล้ว ลีกุย้ เฟยจึงสามารถกลับมาก้าวย่างได้อย่าง
ผยอง แทบไม่เหลือบแลผูใ้ ดในสายตา
ทันทีทนางเข้
ี ามาในหมูส่ ตรีชนสู
ั งก็มองหาหยูผงิ เหยียน
เห็นหลานสาวของตนงดงามโดดเด่นกว่าใครในแถวทีคอย
รับเสด็จก็พลันพอใจยิงนัก นางมาครังนีก็เพือมาหนุ นหลัง
ให้สตรีจากสกุลหยู หวังให้นางได้แสดงตัวตนเป็ นที
ประจักษ์ต่อสายตาสตรีทุกคนในงานเลียง ยามทีปี นป่ าย
ขึนทีสูงเส้นทางจะได้ราบรืนยิงขึน
แต่ความพอใจในตัวหยูผงิ เหยียนคงอยูไ่ ด้ไม่นาน เมือนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 6

เหลียวมาเห็นหลิวจ้าวเว่ย ทียืนอยูด่ า้ นข้างอย่างสงบนิง

ไร้อารมณ์ คล้ายไม่ได้สมั ผัสถึงบรรยากาศกดดันและ
อํานาจของลีกุย้ เฟยผูน้ แม้
ี แต่น้อย
สตรีนางนีผิวขาวราวกับหิมะ สวมใส่ชุดสีนําทะเลวาด
ลวดลายนกยูง แม้ไม่ปันสีหน้าให้ดกู ระจ่างสดใสแต่กย็ งั
โดดเด่นเหนือใครในศาลาสิบทิศ แม้แต่หลานสาวของนาง
ทีอยูใ่ นชุดสีแดงสดส่งเสริมความเป็ นหนึงยังถูกข่มลงไป
หลายส่วน
ลีกุย้ เฟยลอบพิจารณาหลิวจ้าวเว่ยอยูใ่ นใจ ขณะก้าวขึน
ไปนังข้างๆ ตําแหน่งประธาน เรียกว่าเทียบเท่าองค์หญิง
หงเซียวทีเดียว
"พวกเจ้านังลง ทําตัวตามสบายเถอะ อย่าสนใจข้าให้หมด
สนุก" สตรีในชุดดําทีปั กดินทองทังตัวเอ่ยปากพร้อม
รอยยิมมีเมตตา "เมือครูไ่ ด้ยนิ เสียงพูดคุยค้างไว้ ต้องโทษ
ทีข้าเข้ามาขัดจังหวะ ...ไหนใครกําลังทําอะไรก็ว่ากันต่อ
เลย"
หลิวจ้าวอวีนันใจเต้นกระหนํา นางยืดคอขึนตังแต่ได้ยนิ
ว่าลีกุย้ เฟยเสด็จ หญิงสาวอยากมีโอกาสแสดงตนต่อหน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 7

ว่าทีแม่สามีในฝันอยูแ่ ล้วจึงรีบประสานมือลงไปคุกเข่า
แล้วกราบทูล "ถวายพระพรลีกุย้ เฟย หม่อมฉันหลิวจ้า
วอวี เมือครูห่ ม่อมฉันกําลังตกลงกับพีใหญ่ ให้นางแสดง
ความสามารถให้คนในศาลาได้ชมเจ้าค่ะ" เมือพูดออกไป
อย่างนี ย่อมไม่เหลือทางเลียงให้หลิวจ้าวเว่ยอีก
ลีกุย้ เฟยหรีตามองหลิวจ้าวอวีแล้วตวัดสายตามองหลิว
จ้าวเว่ยทียังคงนิงสนิท คล้ายเรืองทีคนพูดกันไม่เกียวข้อง
กับนาง
"ไม่ใช่คนอืนคนไกลเสียหน่อย" ลีกุย้ เฟยเผยเสียงหัวเราะ
ตระหนักแล้วว่าโฉมสะคราญทีแสนสะดุดตานางนันคือ
คูห่ มันทีฮ่องเต้เป็ นผูเ้ ลือกให้อนั อ๋อง "จ้าวเว่ย... ข้าเองก็
อยากเห็นเจ้าแสดงความสามารถ ช่วยระบําให้ขา้ ชมสัก
เพลงได้หรือไม่?" ลีกุย้ เฟยตรัสกับนางโดยตรง เอ่ยปาก
เรียกชือนางอย่างสนิทสนม สุรเสียงก็ละมุนละไมคล้ายมี
เมตตายิง
หึ
เมตตาเช่นนันรึ?
นางกับจ้าวอวียังไม่ได้เลือกเลยว่าจะแสดงศาสตร์ศลิ ป์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 8

ด้านใด แต่สตรีผนู้ ีกลับใช้ประโยคเดียวบังคับให้นาง

ออกไปเต้นระบําให้ชมไม่ต่างจากสังสตรีในหอสังคีต
เช่นนีเรียกว่าเมตตาได้หรือ ศาสตร์ชนิดอืนแม้ไม่ได้
ฝึกซ้อมแต่มสี มองสักหน่อยยังพอประคองตัวรอดได้
แต่การเต้นระบําให้เป็ นทียอมรับต่อหน้าชนชันสูงนันใช่
เรืองง่ายๆ หรือ
จ้าวเว่ยไม่ได้เปลียนสีหน้า นางมองลีกุย้ เฟยก่อนเลือนไป
มองหยูผงิ เหยียนอย่างรวดเร็วคราหนึง คิดว่าตนกําลังถูก
ใช้เป็ นหินปูทางให้สตรีสกุลหยูเสียแล้ว
หญิงสาวยิมแสยะอยูใ่ นใจ จดจ้องลีกุย้ เฟยอย่างสมเพช ...
นางคิดว่าตนเองเป็ นใครกัน หน้าก็ไม่คล้ายเถาหนีฮวา
มารดาของข้าเสียหน่ อย มีสทิ ธิอะไรมาชีนิวสังข้า คิดจะ
เริมใช้อํานาจกดข่มลูกสะใภ้ตงแต่
ั ยามนี ไม่คดิ ว่าเร็ว
เกินไปหรือ
"พีใหญ่..." หลิวจ้าวอวีเห็นพีสาวเงียบจึงคิดจะเอ่ยเร่ง แต่
ได้ยนิ เสียงจ้าวเว่ยเอ่ยขึนเสียก่อน
"ขออภัยเพคะ...."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 9

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 0

แสนชัง
# 12. ปุถชุ นยากจะหยังสายธารา

ริมฝีปากอวบอิมบิดเป็ นรอยยิมบางๆ มือเรียวของหลิว

จ้าวเว่ยจับบนกระโปรงของนางขณะทีพยุงตัวลุกเดินนาง
ก็ยกชายกระโปรงให้เห็นข้อเท้าเล็กน้อยก่อนจะลงไป
คุกเข่าข้างหลิวจ้าวอวี
"ขออภัยเพคะ หม่อมฉันหลิวจ้าวเว่ยต้องบังอาจขัดรับสัง
กุย้ เฟยแล้วเพคะ" นางเอ่ยด้วยนําเสียงราบเรียบหนัก
แน่น ทุกท่วงท่ากริยาของนางราวกับกําลังสนทนากับ
สหายทีมีตําแหน่งทัดเทียม หาใช่กยุ้ เฟยทีมีอํานาจคับ
ฝ่ ายใน
สินเสียงตอบของนางเหล่าฮูหยินและคุณหนูทงหลายพา
ั
กันกลันหายใจข่มความตระหนก หลายคนหันไปกระซิบ
คุยกันราวกับจ้าวเว่ยเพิงประกาศจะนําทัพรบกับซยงหนู
แม้แต่หลิวจ้าวอวียังหันขวับมามองหน้านางตาถลน
ในขณะทีเจินฮุย่ เหมยขยําผ้าเช็ดหน้าในมือจนยับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 1

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?" ปลายคางของลีกุย้ เฟยเชิดสูง

กว่าเดิม แสดงกริยาใช้จมูกมองคน ราวกับนันจะช่วย
เตือนให้หลิวจ้าวเว่ยเลิกเหิมเกริมขัดคําสังนาง
นังเด็กนี... คิดจะท้าทายอํานาจกุย้ เฟยงันรึ!?
"ทูลกุย้ เฟย เมือครูก่ อ่ นพระองค์จะเสด็จเข้ามาหม่อมฉันก็
กําลังจะตอบน้องรองพอดี หม่อมฉันไปอยูท่ จิี นหยาง
ไม่ได้พบน้องรองนานทําให้นางไม่รบู้ างเรือง ...ตัวหม่อม
ฉันก่อนมาทีวังหลิงซานนัน ทุกห้าวันจะต้องขึนไป
สักการะพระพุทธองค์ทอารามหนานซานเป็
ี นประจํา ครัน
พอรูว้ า่ จะได้มโี อกาสตามเสด็จมาทีเจ้อเจียง ก่อนมาได้ไป
กราบลาพระทีวัดหนานซาน แต่เพราะไม่ทนั ระวังตอนลง
เขาทําให้ลนล้ื ม เจ็บหนักถึงขันต้องให้หมอมาต่อกระดูก"
นางก้มหน้าลงคล้ายกําลังกล่าวอย่างสมเพชตัวเอง
"ตอนทีมาถึงเจ้อเจียงหม่อมฉันยังไม่หายขาดจึงทําได้แต่
อิจฉาคุณหนูคนอืนๆ ทีได้ออกมาชมอุทยานและความ
งามของตําหนัก ตัวหม่อมฉันเก็บตัวอยูใ่ นเรือนพักมา
ตลอดหลายวันเพือรักษาข้อเท้าตามทีท่านหมอสัง จนวัน
สองวันนีถึงได้เดินเหินสะดวกขึนบ้าง แต่ท่านหมอกําชับ
ไว้ไม่ให้หม่อมฉันออกแรงทีเท้ามาก ทังห้ามวิง ห้าม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 2

กระโดด ใจจริงรับเทียบมาวันนีเพราะคิดว่าเป็ นโอกาสดี

จะได้มาชมดูบุปผาบานสะพรัง แต่คงไม่อาจร่วมลงแรง
แข่งขันกับคุณหนูทงหลายได้
ั " นางโขกศีษะลงช้าๆ แล้ว
ยืดหลังขึน "หม่อมฉันขอประทานอภัยลีกุย้ เฟย แต่เพราะ
สังขารไม่อํานวย จึงต้องทูลปฎิเสธเรืองการระบําแล้วเพ
คะ" นางกล่าวยืดยาวท่ามกลางความเงียบสนิททีแม้แต่
เข็มหล่นก็คงได้ยนิ ริมฝีปากของลีกุย้ เฟยทีกําลังจะตรัส
กําราบนางทีกล้าขัดรับสังเกร็งจนสัน นางจําต้องกลืนคํา
ตวาดวางอํานาจลงคอไปและรักษาหน้าตนไว้
หลิวจ้าวเว่ยมองหยูซนิ ซินทีทําหน้าคล้ายต้องกลืนอ้วก
ตัวเองแล้วก้มหน้าลงซ่อนยิม
ระบํางันรึ...
หากข้ารํา พวกเจ้าจะกล้าดูจริงหรือ?
นางไม่ได้ตรากตรําฝึ กดัดแขนดัดขามาเพือแสดงต่อหน้า
สตรีไร้ประโยชน์เหล่านี หากคิดจะชีนิวสังให้นางทําสิงใด
ก็ตอ้ งดูดว้ ยว่าตนเองกล้าพอจะกลืนเลือดตอนนางตบ
กลับหรือไม่
เหล่าสตรีในศาลาสิบทิศแทบไม่มใี ครกล้ากล่าวอะไรหลัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 3

ฟั งจบ จะออกปากว่าหลิวจ้าวเว่ยทําตัวไม่เหมาะสมกล้า
ขัดรับสังของลีกุย้ เฟยก็ไม่เหมาะ หากบังคับให้นางระบํา
จนได้ ไม่เท่ากับสังทารุณสตรีผนู้ ีซึงหน้า เช่นนันแล้วจะ
ไม่ตอ้ งมีชอเสี
ื ยงว่าโหดเหียมหรือ
ยิงความงามเลิศเป็ นหนึงของหลิวจ้าวเว่ย หากพวกนาง
ออกหน้ากล่าวโทษ ผูค้ นจะตีความไปได้วา่ นางใจแคบ
อิจฉาริษยาความงามของหลิวจ้าวเว่ยจนจิตใจมืดบอด
ไหนจะเหตุผลทีว่านางมีใจไปกราบลาพระบนอารามจน
ทําให้เจ็บตัวนันอีก ถ้ากล่าวโทษนางจริง มิใช่ตอ้ งเป็ นคน
ทีไม่เห็นพระเจ้าในสายตาหรือ
เหล่าฮูหยินทีครําหวอดเรืองสายสนกลในต่างมองออกว่า
นีเป็ นเรืองระหว่างแม่ผวั กับลูกสะใภ้จงึ ทําหูทวนลมไม่
กระโดดลงไปยุง่ กับนําขุน่
หลิวจ้าวอวีขยําผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น นางเหลือบมอง
ใบหน้านิงสงบของหลิวจ้าวเว่ยทีเพิงท้าทายว่าทีแม่สามี
ตัวเองด้วยแววตาสับสน จ้าวอวีทีอยูใ่ กล้จา้ วเว่ยทีสุดย่อม
เห็นชัดเจน
นังสารเลว! แม้แต่ผา้ พันทีข้อเท้านางยังเตรียมการมา!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 4

หลิวจ้าวอวีไม่เชือว่าหลิวจ้าวเว่ยเจ็บจริงๆ ก่อนหน้านี
นางไม่เห็นท่าทางเจ็บปวดของอีกฝ่ ายแม้แต่น้อย ทังนาง
ยังพูดว่าทีไม่ออกจากเรือนเพราะกลัวหลงทาง ทําให้หลิว
จ้าวอวีกล้าเอ่ยปากผลักนางลงสนามแข่ง หากนางเปิ ด
ปากแต่แรกว่าเจ็บป่ วยมีหรือทีนางจะคิดทูลยุยงต่อหน้า
ลีกุย้ เฟย
นีเป็ นหลุมพราง!
หลิวจ้าวอวีขนลุกทังหลัง ลอบมองพีสาวต่างมารดาอีก
ครังด้วยความหวันใจ
ในขณะทีหยูผงิ เหยียนเบนสายตาหนีจากฉากละคร
ตรงหน้า ทําเพียงแค่ยกชาขึนจิบเพือหลบเลียงสายตา
ของคนทีลอบสังเกต แต่ลกุี ย้ เฟยกลับต้องสูก้ บั ตัวเองเพือ
เหยียดรอยยิมมอบให้หลิวจ้าวเว่ย
"เจ้ามีใจบริสทุ ธิสูงส่ง บาดเจ็บครังนีพุทธองค์ยอ่ ม
คุม้ ครองให้หายดี ...เอาเถอะ เมือเจ็บเสียแบบนีข้าก็ไม่คดิ
ให้เจ้าตรากตรําร่างกายเพือความสําราญของข้า เพียงแต่
เสียดายนัก ข้าอยากเห็นหญิงงามอย่างเจ้าแสดงต่อหน้า
สักครังเสียจริง" หลิวจ้าวเว่ยจับจ้องท่าทางยามพูดของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 5

นางแล้วนึกชืนชมในใจ ลีกุย้ เฟยช่างมีฝีมอื เล่นงิวได้ไม่

เป็ นรองใครโดยแท้
"หม่อมฉันก็เสียดายทีไม่อาจรับใช้พระองค์ในวันนีเพคะ
หม่อมฉันจึงอยากจะเสนอ" นางยิมหวานหยดก่อนจะหัน
มาไปหาหลิวจ้าวอวี "น้องรองของหม่อมฉันผูน้ ี นอกจาก
ความงดงาม สดใส ยังเป็ นเลิศเรืองศาสตร์ศลิ ป์ หาก
พระองค์ไม่ว่าอะไร หม่อมฉันอยากให้น้องรองมีโอกาส
แสดงเพือสร้างความสําราญให้กยุ้ เฟยเพคะ"
หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ ราวกับฟ้ าผ่าตอนกลางวันแสกๆ แรกเริม
นางเป็ นคนผลักหลิวจ้าวเว่ย แต่ยามนีนางกลับถูกหลิว
จ้าวเว่ยผลักกลับทังยังแรงจนไม่เหลือทางถอย
"น้องรอง ชือเสียงสกุลหลิววันนีคงต้องลําบากเจ้าช่วย
รักษาแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยซ่อนสายตาสนุกสนานเอาไว้
ภายใต้คาํ พูดอ่อนโยน
หลิวจ้าวอวีกัดฟั นกรอด พยายามฝืนยิมให้พสาวจอมเส
ี
แสร้งแล้วจึงหันไปหาลีกุย้ เฟย "เพราะบาดเจ็บพีสาวจึง
จําต้องขัดรับสัง ในฐานะน้องสาวหม่อมฉันขอแสดงแทนพี
ใหญ่เพคะ" แม้จะแค้นจนอยากกรีดร้องแต่หลิวจ้าวอวีก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 6

มองออกว่านีเป็ นโอกาสดี
หนึงคือนางจะได้มตี วั ตนต่อหน้าลีกุย้ เฟย เพือปูทางสู่
ตําแหน่งหวางเฟยในอนาคต นางต้องใช้โอกาสครังนีสร้าง
ชือให้พระองค์จดจํา
สองคือนางจะได้แข่งกับหยูผงิ เหยียนซึงหน้า
เปรียบเทียบให้เห็นความสามารถสูงตําระหว่างกันให้ชดั
หากนางชนะย่อมเป็ นโอกาสในการเหยียบศัตรูไว้ใต้ฝ่า
เท้า
"เช่นนันก็เอาตามทีพวกเจ้าว่า" ลีกุย้ เฟยอยากปั ด
บรรยากาศกระอักกระอ่วนระหว่างนางกับหลิวจ้าวเว่ยให้
พ้นจึงคล้อยตามอย่างง่ายดาย
สตรีในชุดสีดาํ มีสายตาลําลึกขึนยามมองคู่หมันของโอรส
ขณะทีนางยกชายกระโปรงก้าวอย่างเชืองช้าระมัดระวัง
กลับไปนังที
ต่อให้อยากจะใช้นางเป็ นหินปูทางให้หลานสาว แต่ลกุี ย้
เฟยก็ไม่คดิ จะประกาศเป็ นศัตรูกบั ลูกสะใภ้ตอ่ หน้าคน
มากมาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 7

อีกอย่างหากหลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ เป็ นปรปั กษ์กบั นางตังแต่

ก่อนแต่ง ในวันหน้ายามเข้าตําหนักอันอ๋องไป อาจจะ
กลายเป็ นภัยต่อนางมากกว่าเป็ นกําลัง อยากจะล่อหลอก
สตรีตอ้ งใช้ความเมตตาและนําใจเข้าชโลมลูบ นางยังไม่
ทันแสดงนําใจก็คดิ จะตีวา่ ทีลูกสะใภ้ให้ตายหาใช่วธิ ที ี
ถูกต้อง
ลีกุย้ เฟยปลอบตนเองให้อดทน นางสูดหายใจลึกเอือมไป
จับจอกชาขึนมาจิบ ขณะทีรอนักดนตรีเริมบรรเลงเพลง
สําหรับการแสดงของหลิวจ้าวอวี
*
เห็นเรืองราวคลีคลายลงได้ เจินฮุย่ เหมยก็วางใจ ทีแรก
นางนึกว่าหลิวจ้าวเว่ยจะลบหลูเ่ บืองสูงชักนําหายนะสู่
จวนหลิวเสียแล้ว แต่ฟังจากคําพูดคําจานับว่าลูกเลียงนาง
ยังรูค้ วาม อีกอย่างพอเห็นว่าบุตรีของตนจะได้แสดงต่อ
หน้าพระพักตร์กยุ้ เฟยอารามตระหนกก็แปรเปลียนเป็ น
ตืนเต้น
นางรูฝ้ ีมอื หลิวจ้าวอวี ลูกสาวคนนีของนางรักสวยรักงาม
และทะเยอทะยาน แม้ภายนอกอาจจะไม่ได้ดเู จนจัดด้าน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 8

ความสามารถอย่างสตรีสกุลหยู แต่ชว่ งปี ทผ่ี านมาจ้าวอวี

นับว่าพัฒนาทังฝีมอื การระบํา วาดภาพ และหมากล้อม
ดังนันนางจึงไม่ได้กงั วลว่าบุตรสาวจะทําให้สกุลหลิวขาย
หน้า
เพียงแต่ต่อหน้าพระพักตร์กยุ้ เฟย ต่อหน้าฮูหยินเอกจาก
ตระกูลชันสูงทังหลาย นีนับเป็ นโอกาสดีทควรคว้
ี าเอาไว้
ให้มนั หากท้ายสุดจ้าวอวีสามารถได้รบั ประทานดอกบัว
ทองพันสายท่ามกลางเหล่าสตรีชนชันสูง เช่นนีอนาคต
นางก็คงสดใสแล้ว หญิงสาวจะกลายเป็ นสตรีทสร้ ี างชือให้
วงศ์ตระกูล นางจะได้มสี ทิ ธิเลือกบุตรเขยทีเพียบพร้อม
และดูแลนางได้แน่
เจินฮุ่ยเหมยจับจ้องบุตรสาวไม่วางตา นางภาวนาให้ลูก
แสดงความสามารถได้อย่างดีเลิศในวันนี เพือทีลูกจะได้ม ี
ทียืนทีมันคงในวงสังคมชันสูงของต้าถง
หลิวจ้าวอวีเลือกจะแสดงระบํา
เสียงดนตรีเริมบรรเลงเพลงกสุณาลีฝน เมือได้ยนิ จ้าวเว่
ยจึงตระหนักว่าน้องสาวนางนีช่างฉลาดเลือกสิงทีเหมาะ
กับตัวเองยิง เพลงนีมีจงั หวะคึกคักสดใส

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 9

ความหมายคือการชมนกน้อยทีเห็นเค้าฝนมาแต่ไกล แต่
มันยังติดใจอยูใ่ นป่ าชะอุ่ม ยังอยากเกาะเกียวต้นไม้ตน้ นัน
ต้นนี ยังอยากชิมผลไม้หลากรสในป่ า เจ้านกน้อยแสน
เสียดายทีตนต้องหนีกอ่ นฝนจะมา จึงร้องพรําบ่นอาลัย
ช่วงเวลาแห่งความสุข
จังหวะดนตรีมที งการล้
ั อเสียงฝน ล้อเสียงนก บรรยากาศ
ของเพลงชวนให้คนหวนนึกถึงผืนป่ าทีอุดมสมบูรณ์ มี
ต้นไม้นานาพันธุ์ มีไม้ดอกรายล้อม ท่าทางการระบํานัน
เป็ นจินตลีลาทีเลียนท่าทางเจ้านกน้อยทีลังเลในความงาม
ของพงไพร กระโดดชมซ้ายทีขวาที เดียวก็ชมต้นไม้
เดียวก็ชมิ ผลไม้ เป็ นการระบําทีทําให้คนรูส้ กึ มีชวี ติ ชีวา
สดชืน และน่าเอ็นดูในคราวเดียว
หลิวจ้าวอวีนับว่าเริมได้ดี แม้จะยังไม่อาจเทียบทีมีฝูเคย
ระบําให้จา้ วเว่ยดู แต่นบั ว่าภาพลักษณ์ของนางช่วย
อํานวยให้คนดูเข้าถึงการระบํานีได้งา่ ยขึน
หญิงสาวเบนหน้าไปมองมารดาเลียงทีจับจ้องน้องสาว
ของนางตาไม่กะพริบ เจินฮุ่ยเหมยกําลังตกอยูใ่ นห้วงของ
ความหวัง นางเอาแต่ภาวนาให้บุตรสาวแสดง
ความสามารถให้เป็ นทีประจักษ์ได้สาํ เร็จ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 0

หลิวจ้าวเว่ยมองเลยมารดาเลียงไปยังทีนังฝังตรงข้ามที
เยืองกัน ท่าทางกระหายนําของหยูผงิ เหยียนช่างชวนหัว
นางอดทนดูการแสดงของหลิวจ้าวอวีได้ไม่ถงึ ครึงก็เอาแต่
จดจ้องจอกชาในมือ
ใครไม่รคู้ งคิดว่าหยูผงิ เหยียนแค่เหม่อลอย แต่หลิวจ้าวเว่
ยกระจ่างใจดี ในสมองของคุณหนูผนู้ กํี าลังคิดหาหนทาง
รับมือล้านแปดอยูใ่ นหัว ท่าทางอึดอัดทีพยายามซ่อมอยู่
ภายใต้สายตานิงสงบนันช่างน่าดูเสียจริง
จ้าวเว่ยหันกลับมามองน้องสาวทีกรีดกรายอยูก่ ลางศาลา
พร้อมเผยยิมกว้างอย่างไม่ปิดบัง ยามนีนางรูส้ กึ บันเทิงใจ
ยิงนัก ไม่เสียแรงทีให้อาเจินเตรียมการตังแต่กอ่ นมาเจ้
อเจียง ทังผ้าพันแผล ทังเทียบยา หรือแม้แต่การจงใจเก็บ
ตัวอยูใ่ นเรือนพัก นับว่าไม่เสียเปล่า มองดวงตามุง่ มัน
เป็ นประกายของหลิวจ้าวอวีแล้วเหลียวมองมือทีจิกแขน
ตัวเองแน่นขึนทุกขณะของหยูผงิ เหยียน ช่างเป็ นงิวโรง
ใหญ่ทน่ี าดูชม...
หากพวกเจ้าอยากจะแย่งชิงตําแหน่งหวางเฟยจากข้า... ก็
จงฟาดฟั นกันให้ตายไปข้างเสียก่อน อย่าได้ฝันว่าข้าจะ
เว้นทางเดินให้ใครหน้าไหน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 1

...แต่กอ่ นจะแตะถูกชายกระโปรงข้าได้ พวกเจ้าคงต้องบ่ม

เพาะความสกปรกโสโครกในสันดานให้มากกว่านี...
การแสดงของหลิวจ้าวอวีได้รบั เสียงปรบมือจากเหล่าสตรี
ในศาลาสิบทิศ ทังยังมีเสียงชืนชมไม่ขาดปาก นับว่านาง
แสดงฝีมอื ได้ดที สุี ดนับจากคุณหนูทแสดงก่
ี อนหน้านี
ดังนันนีจึงเป็ นแต้มต่อของหลิวจ้าวอวีไปก่อน
หลิวจ้าวอวียิมหวานรีบย่อคาราวะกุย้ เกยหลังแสดงจบ ซึง
ลีกุย้ เฟยก็ยอมชโลมใจนางด้วยคําชมสองสามคําอย่าง
เมตตา แต่นนก็ั เพียงพอให้หญิงสาวจุดความหวังในใจ
รอยยิมบนใบหน้านางจึงยิงกว้างและเปี ยมสุขจนไม่อาจ
หุบลง
หลิวจ้าวเว่ยลอบขําท่าทางฝั นกลางวันของหลิวจ้าวอวี
เบาๆ นางรีบหันมาชิมขนมในจานของเพือกลบเกลือน
แววตาเป็ นสุขของตน
หลังจากจ้าวอวี ไม่ได้ต่อด้วยหยูผงิ เหยียนในทันทีแต่เป็ น
สตรีสกุลอืนอีกสองสามคนจึงเป็ นหยูผงิ เหยียน
จ้าวเว่ยเห็นว่าเมือหยูผงิ เหยียนก้าวลงจากแท่น ลีกุย้ เฟย
ก็ยดื พระองค์ขนคล้
ึ ายตังตารอทังทีก่อนหน้านีทรง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 2

แสดงออกถึงความเบือหน่ายอย่างชัดเจน หญิงสาวในชุด
แดงมีทา่ ทีลงั เลใจเล็กน้อยก่อนจะประกาศว่าตนจะ
บรรเลงพิณ
หลิวจ้าวอวีขบกรามแน่น เห็นได้ชดั ว่าหยูผงิ เหยียนพยา
ยามเลียงการเปรียบเทียบกับนาง ...คงกลัวว่าหากระบํา
แล้วจะพ่ายแพ้ขา้ สินะ
จ้าวเว่ยมองน้องสาวทีย่นหัวคิวอย่างไม่พงึ ใจสลับกับสตรี
ในชุดสีแดงฉาน
เป็ นเช่นนี
หากเมือครูน่ างยอมระบํา หยูผงิ เหยียนก็คงรอพิจารณาดู
ว่าตนมีฝีมอื ทัดเทียมนางหรือไม่ หากตนด้อยกว่าก็คง
เลือกการระบําอย่างไม่ลงั เล แต่หากยากจะตัดสินชีขาด
นางก็จะเปลียนไปแสดงด้านอืน
จ้าวเว่ยหันไปมองลีกุย้ เฟย เห็นประกายสายตาวิบวับยาม
มองหลานสาวคนโปรดก็รไู้ ด้ หยูผงิ เหยียนผูน้ ีดูทา่ จะต้อง
โอบอุม้ ความหวังทีจะปี นป่ ายทีสูงของคนสกุลหยูเอาไว้
ดังนันไม่ว่าขยับตัวทําสิงใดล้วนต้องกระทําอย่างมีชนเชิ
ั ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 3

จ้าวเว่ยไม่ถนัดฟั งพิณ นางเคยเรียนระดับพืนฐานแต่ไม่

ใคร่ใส่ใจลึกซึง ดังนันเมือหยูผงิ เหยียนเริมดีดนางก็บอก
ได้แค่ว่าถูกหูหรือไม่ ส่วนในเรืองทักษะจะเป็ นเลิศหรือ
อ่อนด้อย นางหาได้ดอู อก
"แม่นางหยูผนู้ งดงามจริ
ี งๆ ถึงจะฟั งพิณไม่กระจ่าง แค่ดู
นางนังร่ายพิณอยูต่ รงนัน ก็นบั ว่าเป็ นวาสนาแล้ว" หลิว
จ้าวเว่ยเอ่ยชมให้หลิวจ้าวอวีได้ยนิ "เรืองกลินอายในตัว
คนเรานียากจะสร้างได้ เจ้าดูสนิ ้องรอง สตรีสกุลหยูผนู้ ี
กริยาอ่อนช้อยแต่กลับไม่อ่อนแอ ทังยังมีความสง่างาม ดู
เป็ นสตรีเด็ดขาดผูห้ นึง วันหน้าอนาคตนางคงรุง่ โรจน์เป็ น
แน่" ยิงจ้าวเว่ยเอ่ยชมหยูผงิ เหยียนไม่หยุด
จ้าวอวีก็รสู้ กึ ว่าบางสิงไม่ถูกต้อง
หากจ้าวเว่ยเป็ นปรปั กษ์กบั หยูผงิ เหยียนนันย่อมเป็ น
ประโยชน์ต่อนางมากกว่า แต่หากพวกนางเข้ากันได้ มิใช่
จะรวมหัวกันเล่นงานนางในภายหลังรึ?
"จริงอย่างพีใหญ่ว่าเจ้าค่ะ แต่นอกจากความอ่อนช้อย สง่า
งาม ยังมีขอ้ เสียทีชัดเจนอีกข้อหนึงคือความ
ทะเยอทะยาน แม่นางผูน้ ีไปว่าร่วมงานเลียงใดก็มกั ชอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 4

แสดงความสามารถเกินหน้าผูอ้ นื ทังการแต่งกาย
เครืองประดับ ไม่มสี งใดที
ิ แสดงถึงความถ่อมตนแม้แต่
น้อย สตรีเช่นนีมิอาจทนให้บุรุษข่มได้หรอกเจ้าค่ะ"
"เจ้าว่าเช่นนันหรือ แต่ขา้ กลับคิดว่าหากมีฝีมอื แล้วจะ
ทะเยอทะยานสักหน่อยก็ไม่เห็นเป็ นไร เจ้าดูความงาม
ของนางสิ ดูความสามารถของนาง ยิงมีไม้ใหญ่อย่าง
สกุลหยูคอยสนับสนุน ต่อไปถ้าได้แต่งกับเชือพระวงศ์ก็
ไม่นับว่าแปลก" จ้าวเว่ยเอ่ยด้วยนําเสียงเรียบเรือยราวกับ
ไม่เห็นสิงผิดแปลกอันใดยามพูดคําเหล่านี ในขณะทีในอก
ของหลิวจ้าวอวีเดือดปุดปุด แต่กอ่ นทีนางจะได้ตอบโต้
เพลงพิณของหยูผงิ เหยียนก็จบลง
จ้าวเว่ยปรบมือให้นางราวกับชืนชมเสียเต็มประดา
ในขณะทีจ้าวอวีแทบจะฝืนใจรักษาสีหน้าเอาไว้ไม่ไหว
"หลานสาวข้าผูน้ ไม่ี เคยทําให้ขา้ ผิดหวังจริงๆ" ลีกุย้
เฟยตรัสยกย่องนาง "แต่เป็ นเช่นนีก็คงตัดสินยากสัก
หน่อย คุณหนูทงหลายต่
ั างก็มคี วามสามารถกันทังสิน
ช่างเป็ นเรืองน่ายินดีของต้าถงแล้ว"
หลิวจ้าวเว่ยมองดูงวของลี
ิ กุย้ เฟยด้วยสายตาเย็นชา นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 5

ทําทีคล้ายว่าหนักใจนักหนาเพือไม่ให้ดูลําเอียงเกินงาม
แต่ในใจคงยกกระถางบัวทองพันสายไปวางไว้ในห้อง
ของหยูผงิ เหยียนแล้ว
หลิวจ้าวอวีอยูไ่ ม่สขุ นางมันใจว่าการระบําของตนไม่ม ี
ข้อผิดพลาด ทังยังมีฝีมอื ชัดเจน หาได้ดอ้ ยกว่าหยูผงิ เห
ยียนตรงไหน
"ถามความเห็นฮูหยินทังหลายแล้วกัน พวกเจ้าคิดว่าผูใ้ ด
เหมาะจะได้รางวัลนีไป" องค์หญิงหงเซียวออกความเห็น
ฮูหยินบางคนทีอยากประจบสอพลอฝั งลีกุย้ เฟยก็รบี ขาน
ชือหยูผงิ เหยียน ส่วนบางคนทีไม่อยากแสดงออกว่าเอน
เอียงเข้าฝั งสกุลหยูกเ็ ลือกหลิวจ้าวอวีแทน มีชอของ
ื
คุณหนูคนอืนอยูบ่ า้ งแต่ไม่มากเท่าสองคนนี
ท้ายทีสุดจึงได้ยนิ เสียงองค์หญิงหงเซียวประกาศให้หยูผงิ
เหยียนได้ดอกบัวทองพันสายไป
หลิวจ้าวอวีนันเก็บสีหน้าจนใบหูแดงกําด้วยรอยโทสะ
นางรูส้ กึ ว่าช่างไม่ยุตธิ รรม ตนไม่ได้พ่ายแพ้เพราะ
ความสามารถไม่ถงึ แต่แพ้เพราะลีกุย้ เฟยอยูท่ นีี ทําให้
พวกคนเหล่านีรีบหันหน้าเข้าประจบกับอํานาจของนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 6

หลิวจ้าวอวีกํามือแน่นจนสัน เจินฮุ่ยเหมยรีบเอือมมือมา
จับมือลูกไว้เพราะกังวลสงสารนางทีกําลังเสียใจ
หลังจากการแสดงความสามารถของคุณหนูทงหลายก็ั
เป็ นช่วงเวลาของการชมบุปผาจริงๆ เสียที เหล่าสตรีบน
ศาลาจึงได้ผอ่ นคลายอิรยิ าบถออกมาชมดอกไม้ทองค์
ี
หญิงหงเซียวจัดเอาไว้ บางคนมีการร่ายกลอนชมความ
งามของสวนบุปผาสร้างบรรยากาศรืนเริงยิง
จ้าวเว่ยเรียกอาเจินทียืนรออยูด่ า้ นล่างมาประคองนางเดิน
หญิงสาวทําตัวเข้ากับงาน เดินชมไม้ดอกสุดตระการด้วย
แววตาเป็ นสุข ซึงภาพของจ้าวเว่ยในสายตาผูอ้ นนัื น นาง
เหมือนนกยูงทีกําลังรําแพนหางอย่างทระนงตนท่ามกลาง
หมูม่ วลดอกไม้
หลิวจ้าวเว่ยอดทนรออย่างสงบนิงจนหาจังหวะเข้าไปหาห
ยูผงิ เหยียนได้
"คุณหนูหยู" นางทักอีกฝ่ าย ซึงหญิงสาวชุดแดงก็คอ้ มตัว
น้อยๆ ทักทายกลับ
"คุณหนู หลิว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 7

"เหมือนว่าเราเพิงเคยได้พบกันใช่หรือไม่ ตอนทีข้าออก
จากถงเยียนยังไม่เคยได้ยนิ ชือของเจ้า" จ้าวเว่ยถามนาง
"ใช่แล้ว ข้าเพิงย้ายกลับถงเยียนมาได้สองปี เท่านัน ก่อน
หน้านีข้าอาศัยอยูก่ บั บิดาทีฉางอัน" หยูผงิ เหยียนตอบ
"แต่ถงึ ไม่ได้พบกันมาก่อน ข้าก็ได้ยนิ ชือเสียงของคุณหนู
หลิวมานาน ทังเรืองความงามทีไม่เป็ นสองรองใคร ทัง
เรืองความใจบุญของท่าน"
"คนก็เล่าลือไปเกินจริง คุณหนูหยูอย่าได้เก็บมาใส่ใจเลย"
"เกินจริงจริงหรือ ได้ยนิ ว่าชือเสียงคุณหนูหลิวนันเป็ นถึง
เทพธิดากองทัพเอียนเหอ หากไม่ดจี ริงพวกทหารคงไม่
ยกยอปานนัน"
"ไม่พูดเรืองของข้าดีกว่า ฝีมอื พิณคุณหนูหยูเมือครูจ่ บั ใจ
ข้ายิงนัก หายากทีจะได้ฟังทังเสียงพิณไพเราะ ทังคนดีด
งดงามสูงส่ง นับว่าเจ้าเปิ ดหูเปิ ดตาข้าแล้ว" จ้าวเว่ยเอ่ย
ปากชืนชมด้วยท่าทางจริงใจ
หลิวจ้าวอวียืนอยูใ่ นหมูข่ องคุณหนู ทเป็
ี นสหายของนาง
แต่สายตากลับจับจ้องพีสาวต่างมารดาและหยูผงิ เหยียนที
สนทนากันอย่างออกรส มองอย่างไร ไม่ว่าคนซ้ายหรือคน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 8

ขวาก็ขดั ตานางไปเสียหมด
หลิวจ้าวอวีร้อนรนอยากรูว้ ่าพวกนางพูดเรืองใดกันหรือ
กําลังพูดถึงเรืองอันอ๋อง สายตาทีจับจ้องสตรีสองนางจึง
ทวีความเดียดฉันท์รงั เกียจขึนทุกขณะ ในใจของนางไม่
อาจสงบแม้แต่น้อย
ก่อนทีหลิวจ้าวอวีจะก้าวเข้าไปร่วมวงสนทนาของศัตรู ก็มี
คนตัดหน้านางไปเสียก่อน
"ถวายพระพรลีกุย้ เฟย" จ้าวเว่ยและหยูผงิ เหยียนถอน
สายบัวคาราวะสตรีชุดดําทีเดินเข้ามาหา
"พวกเจ้าดูทา่ จะพูดคุยกันถูกคอ" ลีกุย้ เฟยตรัสยิมๆ
"หม่อมฉันกําลังชมฝี มอื พิณของคุณหนูหยูเพคะ ยากนัก
จะได้พบสตรีทงดงามลํ
ี าค่าทังยังมีความสามารถเช่นนี"
หลิวจ้าวเว่ยตอบตามจริง ท่าทางไม่คล้ายประจบประแจง
ลีกุย้ เฟยจึงพยักหน้าอย่างพอใจ
"ดีแล้วล่ะ พวกเจ้าอายุใกล้เคียงกัน ควรคบหาเป็ นสหาย
หากเข้ากันได้กน็ บั ว่าเป็ นวาสนา สตรีเราจะมีพน้ี องที
วางใจสักคนนันไม่งา่ ย เจ้าสองคนผูกสัมพันธ์กนั ไว้เถอะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 9

วันหน้าอาจจะกลายเป็ นพีน้องทีรักใคร่แน่นแฟ้ นคอย

ช่วยเหลือกันต่อไป" ลีกุย้ เฟยสอน ไม่วา่ จะนําเสียงหรือ
สายตาก็ฉายความปรารถนาดีเปี ยมล้น
แต่จา้ วเว่ยแทบจะสํารอกเมือได้ยนิ
พีน้องรักใคร่แน่นแฟ้ นรึ ...อยากจะปูทางให้ขา้ ยอมรับนาง
เข้าตําหนักอ๋องโดยไม่หวาดระแวงซะมากกว่า
คอยช่วยเหลือกันรึ ...มีแต่จะตายไม่รตู้ วั แล้วหากเชือ
คําพูดพวกนี
ดูทา่ ว่าทีแม่ผวั ของนางจะตระเตรียมรับทังหวางเฟย เช่อ
เฟย เข้าไปเล่นบทครอบครัวแสนสุขแล้วกระมัง
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้เดือดร้อน นางขานรับคําลีกุย้ เฟยอย่าง
สงบ ในขณะทีปรายสายตาไปมองใบหน้าบิดเบียวของ
หลิวจ้าวอวีทีได้ยนิ คําพูดแฝงนัยของลีกุย้ เฟยเต็มสองหู
หญิงสาวผูแ้ สนน่ารักสดใส ยามนีดูอปั ลักษณ์ราวกับปี ศาจ
ยังดีทหลวนซี
ี เข้ามาดึงเจ้านายไว้ไม่ให้แสดงอาการต่อ
หน้าคนในงาน ทังยังดันหลิวจ้าวอวีหลบออกไปได้ทนั
จ้าวเว่ยกระตุกยิม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 0

นางยืนสนทนากับว่าทีแม่ผวั กับว่าทีเมียน้อยของคู่หมัน
ตนอีกครูห่ นึงก็ปลีกตัวจากมา
โฉมสะคราญนึกสําราญใจยิงนักเมือเห็นเค้าลางของความ
ย่อยยับกําลังจะพาดผ่านพระตําหนักฤดูรอ้ นแห่งนี
*
เพล้ง! เพล้ง!
"กรีด!" หลิวจ้าวอวีอาละวาดกวาดทุกอย่างในห้องตัวเอง
ลงพืนไปหมด "กรีด พวกนังจิงจอก! จิงจอกทังนัน ไม่ว่า
จะหัวหงอกหัวดํา กรีด!"
"คุณหนู เจ้าขา ใบนีไม่ได้นะเจ้าคะ" หลวนซีรบี เข้าไปแย่ง
แจกันโบราณทีหลิวจ้าวอวีจะทุม่ ลงพืนมากอดไว้ "คุณหนู
เจ้าขา ท่านต้องตังสตินะเจ้าคะ ทีนีไม่ใช่จวนหลิวของ
ท่าน ทําลายข้าวของในวังมีโทษหนักนะเจ้าคะคุณหนู"
หลวนซีพยายามเตือนให้จา้ วอวีสงบใจลงบ้าง
"แล้วเจ้าจะให้ขา้ ทนรึ? นังแก่นนเจ้
ั ากีเจ้าการให้นงั จ้าวเว่
ยผูกมิตรกับนังผิงเหยียน ใครมีตาก็ดูออกว่าอยากให้พวก
นางแต่งเข้าตําหนักอันอ๋องไปด้วยกัน ถ้านังจ้าวเว่ยตาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 1

ตําแหน่งหวางเฟยก็เป็ นของเล่นในมือคนสุกลหยูแล้ว!"
หลิวจ้าวอวีตาปูดโปนด้วยความโมโห ร่างทังร่างเกร็งจน
สันอย่างไม่อาจระงับ
"คุณหนูอย่าเพิงร้อนใจเกินไปเลยเจ้าค่ะ ตอนนีต่อให้กยุ้
เฟยพยายามให้พวกนางผูกมิตรแล้วอย่างไร ในเมือใจ
ของคนผูน้ นมี
ั แต่คุณหนูของบ่าว" หลวนซีมอื ของเจ้านาย
ขึนมาลูบปลอบ "คุณหนู สงบใจแล้วค่อยๆ คิดอ่าน
แก้ปัญหาก็ยงั ไม่สายเจ้าค่ะ"
"ปล่อยพวกมันสองคนไว้ไม่ได้ นังจ้าวเว่ยน่ะยังไม่เท่าไหร่
รอวันมันกลับถงเยียนต้องไปอยูจ่ วนหลิว ข้าจะเหยียบขยี
มันยังไงก็ไม่ยาก แต่นงั ผิงเหยียน หากพ้นจากทีนีไปก็ไม่
อาจเข้าใกล้ได้งา่ ยๆ อีก" จ้าวอวีสูดหายใจลึกทิงตัวนังลง
บนตัง
"ต้องทําลายมันเสียทีนี อย่างน้อยก็ตอ้ งทําให้คนผูน้ นั
รังเกียจมัน" นางขบคิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนดวงตาจะสว่างวาบ
หันมามองหลวนซีดว้ ยแววตาลึกลํา
"หึ มิตรภาพของสตรีนนทํ
ั าลายได้งา่ ยยิงกว่าพลิกฝ่ ามือ
นังแก่นนช่
ั างคิดอ่านเห็นแก่ตวั ... รอดูเถอะ ข้าจะทําลาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 2

พวกมันไปพร้อมกันเสียเลย"
"คุณหนู คดิ จะทําอะไรเจ้าคะ?" หลวนซีมองจ้าวอวีทีดูสงบ
เยือกเย็นขึนด้วยความกังวล ดรุณนี ้อยเบนสายตาไปยัง
แจกันโบราณทีหลวนซีเพิงแย่งไปจากมือนาง
"เจ้าของว่าทําลายข้าวของในวังนับว่าเป็ นโทษหนักมิใช่
รึ?"
"คุณหนู ..."
"หลวนซี"
"เจ้าคะคุณหนู"
"ข้าจําได้ เจ้าเคยบอกว่ามีญาติเข้าวังไปเป็ นนางกํานัล"
"ไม่ใช่ญาติเจ้าค่ะคุณหนู แค่เป็ นคนหมูบ่ า้ นเดียวกัน ก่อน
นางเข้าวังยังเคยมาขอยืมเงินบ่าวเพือฝั งศพมารดา ทุก
วันนียังนับว่าติดหนีบุญคุณบ่าวอยู"่
"งันรึ... งันตอนนีนางรับใช้เจ้านายคนใด?" หลิวจ้าวอวี
เริมนึกภาพแผนการในหัว
"ข่าวล่าสุดดูเหมือนจะรับใช้สนมชันผิน สกุลหม่า เจ้าค่ะ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 3

"ใช่คนทีฮ่องเต้โปรดปรานช่วงนีหรือไม่?" หากนางจําไม่
ผิด หม่าผินผูน้ ีได้ตามเสด็จมาทีตําหนักฤดูรอ้ นด้วย
"ใช่เจ้าค่ะคุณหนู ตอนเจอนางครังล่าสุด นางยังเคยอวด
ว่าฮ่องเต้พระราชทานข้าวของให้พระสนมของนางจน
แทบล้นตําหนัก"
"ดี" หลิวจ้าวอวียิมร้าย "เช่นนันก็คงต้องใช้งานนางแล้ว"
"คุณหนู คดิ จะทําอะไรหรือเจ้าคะ?" หลวนซีเป็ นกังวล
"เจ้าไปพบนางสักหน่อย ขอให้นางช่วย แล้วก็ซอบ่ ื าวชัน
ตําของวังหลิงซานสักคน แต่อย่าให้นางรูต้ วั ตนเจ้าล่ะ"
"ได้เจ้าค่ะคุณหนู"
หลิวจ้าวอวีวาดยิมหวานขึนมาทันที ในตาของนางราวกับ
ได้เห็นหายนะของศัตรูเรียบร้อยแล้ว
*
หลิวจ้าวเว่ยเขียนอักษรอยูท่ เรื
ี อนพักโดยมีอาเจินนังเฝ้ า
อยูห่ ลายชัวยาม ในขณะทีเจ้านายยังเพลินกับพู่กนั และ
กระดาษ สาวใช้กลับห่วงพะวงต่อสุขภาพของผูเ้ ป็ นนาย
จนสุดท้ายจึงเปิ ดปากขึน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 4

"คุณหนูอุตส่าห์นอนแต่หวั คํามาได้ตงสองวั
ั นแล้ว เหตุใด
วันนีถึงกลับมานอนดึกอีกเล่าเจ้าคะ" อาเจินนึกปลืมปริม
ยิงนักทีจ้าวเว่ยเข้านอนเร็วมาสองคืนติดนับตังแต่ไปงาน
ชมบุปผา นางหวังให้คุณหนูรกั ษาสุขภาพและพักผ่อนให้
มากหน่อย แต่ดทู า่ จะเป็ นแค่ความหวังของนาง ไม่ใช่
ความหวังของผูเ้ ป็ นนาย
"เจ้าไม่คดิ ว่าคืนนียังเร็วไปทีจะหลับหรือ?" จ้าวเว่ยยิมขํา
ความขีบ่นของสาวใช้
อาเจินรับใช้นางมาตังแต่ตอนนางอายุเจ็ดขวบ นับว่าอยู่
ข้างกายนางมากว่าครึงชีวติ ในชาติทแล้ ี วตอนทีนาง
ตกตําถึงขันถูกโทษโบย ถูกขังคุก และถูกบิดาขังไว้ใน
เรือนหลัง ก็มแี ต่อาเจินผูน้ ีทีลงแรงไปกราบคนครัวเพือขอ
อาหารมาให้นาง แต่หลังจากนางโดนเนรเทศออกจากถง
เยียนนางก็ไม่รวู้ า่ บ่าวผูน้ ีต้องไปลําบากเช่นไรต่อบ้าง
ดังนันความเจ้ากีเจ้าการของอาเจินจึงไม่ได้ทําให้นาง
รําคาญใจ
"เร็วอะไรกันเจ้าคะ นีจวนจะครึงคืนแล้วนะเจ้าคะ"
"แต่ขา้ ยังไม่งว่ งนีนา" จ้าวเว่ยยิมล้อสาวใช้ "แต่ขา้ เบือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 5

เขียนอักษรแล้วเช่นกัน"
"หากเบือแล้วก็เข้านอนเถอะเจ้าค่ะคุณหนู"
"ไม่ละ่ ข้าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย"
"คุณหนู!" อาเจินร้องเสียงหลง "นีดึกมากแล้วนะเจ้าคะ
สตรียงั ไม่ออกเรือนออกจากทีพักกลางคํากลางคืนมันไม่
งามนะเจ้าคะ"
"มีอนั ใดไม่งาม ไม่ใช่วา่ ข้างามทีสุดในถงเยียนรึ?" จ้าเว่ย
เลิกคิวไม่คดิ ใช้เหตุผลเถียงกับสาวใช้
"โธ่ คุณหนู" ใครเขาจะไปอยากเถียงเรืองงามไม่งามกับ
นางกัน
"เจ้าไม่ตอ้ งพูดมาก ไปเตรียมโคมกระจกให้ขา้ เอาอันที
มันเบาๆ หน่อยล่ะ"
"คุณหนู จะถือไปเองหรือเจ้าคะ?" ยิงได้ยนิ ยิงตระหนก
ปกติบ่าวต้องเป็ นคนจุดโคมนํ าทางให้นาย ดังนันไม่
จําเป็ นเลยทีคุณหนู จะต้องมาสนใจเรืองนําหนัก
"ใช่ ข้าจะถือไปเอง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 6

"แต่..."
"และเจ้าก็จะอยูเ่ ฝ้ าห้องให้ขา้ "
"คุณหนู !"
"หยุดเรียกแล้วไปทําตามทีข้าสัง"
"แต่ออกไปคนเดียวยิงไม่งามนะเจ้าคะคุณหนู "
"ข้าแค่ออกไปเดินเล่นมีอนั ใดไม่งาม อีกอย่างป่ านนีคนคง
ดับไฟนอนกันหมดแล้ว ไม่มใี ครมาเจอข้าหรอก"
"...." แต่อาเจินก็ยงั ไม่เห็นด้วย
"ให้ขา้ ออกไปเดินสูดอากาศดีๆ เถอะ ไม่ใช่เคยมีคนพูดไว้
หรือ หากนอนไม่หลับก็ให้ออกแรงบ้างจะช่วยให้นอนง่าย
ขึน หากข้ายังอยูใ่ นห้องคืนนีก็คงไม่ตอ้ งนอนกัน"
"ถ้าอย่างนันก็ให้บา่ วไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ"
"ทําตามทีข้าสัง" จ้าวเว่ยตัดสิน ไม่คดิ ประนีประนอมกับ
สาวใช้ทาํ ให้อาเจินคอตก แต่กย็ อมออกไปเตรียมโคม
กระจกมาให้นาง
ตอนทีจ้าวเว่ยออกจากเรือนพักอาเจินทําท่าจะตือตามมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 7

ให้ได้ แต่นางรูด้ วี ่าจ้าวเว่ยแม้จะไม่เคยติตงิ นางทีชอบบ่น

และเจ้ากีเจ้าการ แต่หากลําเส้นมากไปจะกลายเป็ นการ
สร้างเรือง ท้ายสุดอาเจินจึงยอมกลับมานังเฝ้ าประตู
ห้องนอนของหลิวจ้าวเว่ยรอนางกลับมา
จุดหมายของจ้าวเว่ยยังคงเป็ นสระบัวพันสาย นางไม่ได้
มาทีนีสองคืนแล้วนับตังแต่ทไปร่ ี วมงานชมบุปผา และไม่
รูว้ ่าระหว่างนันฮ่องเต้อู่เหอตีได้เสด็จมาหรือไม่
หญิงสาวจับกระโปรงข้างหนึง ถือโคมกระจกข้างหนึง ชุด
ทีนางสวมใส่เป็ นชุดเก่าของปี ทแล้
ี ว แม้สไี ม่ตกแต่มรี อย
ปะชุนให้เห็นอยูบ่ า้ ง ทว่านางไม่คดิ เอียงอายทีจะแสดงตัว
ในอาภรณ์เก่า
หญิงสาวมาถึงสระบัวในทีสุด นางกวาดสายตามองทัวริม
ฝั งก็พบกับบุรุษทีนางตังใจมาหา
"ใต้เท้า" เสียงของจ้าวเว่ยถูกเพิมความสดใสกังวานขึน
กว่าปกติหลายระดับ สีหน้าก็ปรับเปลียนให้เห็นถึงความ
ไร้เดียงสาเหมาะสมตามวัย
ฮ่องเต้อู่เหอตีทีอยูใ่ นคราบ 'ใต้เท้า' ของนางหันมาตาม
เสียงเรียก นัยตาเขามีรอยพอใจพาดผ่านวูบหนึงยามที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 8

เห็นว่าผูม้ าคือนาง
"ใต้เท้าท่านอยูท่ นีี จริงๆ ด้วย" หญิงสาวยิมกว้าง วางโคม
กระจกลงใกล้เท้าแล้วประสานมือคาราวะเขาเลียนแบบ
บุรุษ
"พูดราวกับเจ้าตามหาข้า" เขาตอบอย่างเฉยชา มอง
ท่าทางประจบประแจงของนางออกอย่างทะลุปุโปร่ง
จ้าวเว่ยลอบแลบลินพลางหัวเราะแหะๆ "ใต้เท้าอย่าได้ม ี
โทสะ ข้าน้อยเพียงแต่ดใี จทีได้พบท่านเท่านัน"
"ดีใจ?" เขาเลิกคิวสูง
"พบสหาย ไม่ดใี จได้อย่างไรเจ้าคะ" นางเอ่ยเอาใจ
ในขณะทีอีกฝ่ ายเบะปากมองความเสแสร้งของนางออก
"หากเจ้าดีใจจริงคงมาตังแต่สองวันก่อนแล้ว"
"โธ่ ใต้เท้า ข้าน้อยเป็ นสตรียงั ไม่ออกเรือน ใช่ว่าจะ
สะดวกออกมาพบบุรุษยามคําคืนได้ทุกวัน" นางกอดอก
หันหน้ามองสระบัวพร้อมกับเอ่ยคําพูดเถรตรง
"รูต้ วั ด้วยรึวา่ ออกมาตอนกลางคืนมันไม่เหมาะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 9

"รูเ้ จ้าค่ะ แต่ขา้ นอนไม่หลับ วังนีงดงามก็จริงแต่กย็ งั นับ

แปลกที จะข่มตาหลับทีไรแสนยากเย็น" ข้ออ้างของนาง
ช่างไร้นําหนักและไร้สาระเสียจนเขาอย่างจะหัวเราะ
"อย่าไปโทษวังเลย โทษว่าเจ้าแก่นแก้วอยูไ่ ม่สุขดีกว่า"
"ใต้เท้าช่างกล่าวหาข้าน้อย" นางทําปากยืนไม่พอใจแต่ก็
ไม่ได้ต่อความ "ท่านรูว้ ่าข้าไม่มาหรือว่าท่านมารอพบข้า
เล่าเจ้าคะ?"
"ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือทีบอกว่าหากมีเรืองให้ชว่ ยทดแทน
คุณ ก็ให้บอกเจ้าได้เลย"
"อ้อ" นางพยักหน้า
"หากไม่มาทีนีแล้วข้าจะไปบอกเจ้าได้ทไหน"
ี
"นันสิเจ้าคะ ข้านีลืมไปเสียสนิท" นางเขกหัวตัวเองทีหนึง
เป็ นการลงโทษ
"เช่นนันเจ้าควรจะบอกชือแซ่ของเจ้าได้แล้ว หากข้าจะไป
ทวงบุญคุณจะได้ไปหาถูกที"
"ใต้เท้าอย่าหลอกถามข้าเลย ตกลงกันแล้วนะเจ้าคะว่าจะ
ไม่พูดถึง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 0

"ข้าไปตกลงกับเจ้าตอนไหน"
"งันก็ตกลงเสียตอนนีเลยสิเจ้าคะ ข้าน้อยจะไม่ถามชือแซ่
ท่าน ส่วนท่านก็อย่าถามข้า"
"ไม่คดิ ว่าข้าจะสังให้คนตามสืบเจ้าหรือ แค่เจ้าเดินหัน
กลับไปข้าก็รหู้ มดแล้ว"
"ข้าเชือว่าใต้เท้าเป็ นคนมีสจั จะ หากสัญญาแล้วย่อมไม่
เล่นเล่หบ์ ดิ พลิว"
"แล้วข้าจะได้ประโยชน์อะไร?" เขาหันมามองนาง
"ท่านก็จะได้สหายช่วยรําสุรา ร่ายกลอนชมจันทร์เป็ น
เพือน ข้าจะหาโอกาสออกมาเล่นเป็ นเพือนท่านบ่อยๆ แต่
หากท่านหักหลังข้า ส่งคนไปสืบเรืองข้า โดยทีข้าไม่เต็ม
ใจบอกกล่าวเอง ข้ากับท่านก็ขาดกัน"
นางขูไ่ ด้...น่ากลัว?
อู่เหอตีมองโฉมสะคราญทีเอ่ยวาจาไร้สาระได้อย่างเป็ น
จริงเป็ นจังแล้วถอนหายใจยาว แต่ในความอ่อนใจนันเขา
กลับรูส้ กึ สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"ข้าจะรูไ้ ด้อย่างไรว่าเจ้าไม่ใช่พวกทีเจตนามาตีสนิทข้า"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 1

"ตีสนิทท่าน?" จ้าวเว่ยหัวเราะรวน "ตีสนิทท่านแล้วได้

อะไร เงินทองรึ หรือลาภยศ สตรีอย่างข้าจะเอาของ
เช่นนันไปทําไม?"
"ไม่ใช่วา่ เจ้าชอบหน้าตาข้าแล้วเกิดหลงรักจนหาวิธ ี
ประหลาดมาใกล้ชดิ ข้า" เขาก้าวเข้าไปหา ยืนหน้าเข้าไป
ใกล้นางด้วยเจตนาหยอกเย้า
จ้าวเว่ยมองใบหน้างดงามชวนฝั นของเขาด้วยสายตาแน่ว
นิง ก่อนจะเป็ นฝ่ ายขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ขนเอง
ึ "หรือที
ใต้เท้าหวาดระแวงข้าอยูเ่ ช่นนีเพราะกลัวจะหวันไหวใน
ความงามของข้า"
ใบหน้าทังสองห่างกันอยูแ่ ค่คบื ต่างฝ่ ายต่างจ้องลึกเข้าไป
ในดวงตากันและกันอย่างไม่ลดละท้าทาย ต่างก็ไม่อาจจับ
ต้องความรูส้ กึ ทีแอบแฝงอยูใ่ นสายตานิงสงบของอีกฝ่ าย
ได้
"ฝั นไปเถอะ" เขากล่าวคําร้ายกาจพร้อมรอยยิมหยัน
"เช่นนันใต้เท้าก็วางใจเถิด ข้าชมความงามของตัวเองใน
กระจกจนเคยชินแล้ว ต่อให้ใต้เท้างามกว่านีอีกสักห้าส่วน
ข้าก็ไม่หวันไหว" นางเอ่ยคําพูดแสนซือ แต่ความหมาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 2

มัน...
นีไม่ใช่วา่ นางชมตัวเองแล้วบอกว่าเขาด้อยกว่าหรือ?
ประเสริฐ! ครองราชย์มายีสิบกว่าปี เพิงเคยมีคนบอกว่า
ตัวเองงามกว่าเรา!
"...." เขาอยากจะค้านแต่พอเห็นปลายคางทีเชิดสูงดูมนใจ
ั
เสียเต็มประดาก็ได้แต่สา่ ยหน้าพูดไม่ออก
"เอาเถอะ แต่อย่างไรก็ควรมีชอเรี
ื ยก จะให้เรียกเจ้าๆ
ตลอดเวลาคงไม่ได้" เขาถอนหายใจปลงๆ
"เช่นนันใต้เท้าก็ตงชื
ั อให้ขา้ น้อยเถอะ ใต้เท้าเป็ นขุนนาง
ย่อมรูห้ นังสือมากแน่ ...ตังชือทีเหมาะสมกับความงาม
ของข้าดู" นางเอามือกุมแก้มหันมามองเขาตาปริบๆ
คล้ายคาดหวัง
"ข้าตัง?" เขาเอานิวชีตัวเอง
ประเสริฐจริงๆ สตรีผนู้ !ี
ทังเชือพระวงศ์ ทังพวกขุนนางบรรดาศักดิ ทังสนมในวัง
หลัง มีใครบ้างทีไม่อยากได้ราชทินนามจากเขา แต่
นอกจากคนทีเขา 'โปรด' และ 'ต้องโปรด' แทบจะนับหัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 3

คนทีได้รบั พระราชทานราชทินนามได้
แต่สตรีไม่รหู้ วั นอนปลายเท้าผูน้ กลั
ี บมาชีนิวสังให้เขาตัง
ชือเรียกให้ เพียงเพราะคิดว่าเขารูอ้ กั ษรมาก
ประเสริฐแท้ๆ
"ว่าอย่างไรเจ้าคะ ใต้เท้าคิดออกหรือไม่?"
เขามองนางอยูค่ รูห่ นึงก็ถอนหายใจอีก "เปี ยนฝู"
หญิงสาวยิมรับชือใหม่ ก่อนจะเอ่ยทวน "เปี ยนฝู... เปี ยน
ฝู ทีแปลว่าค้างคาวหรือเจ้าคะ?"
"ใช่"
"ท่าน!" นางตาโตชีหน้าเขาอย่างเอาเรือง
"ก็เจ้าให้ขา้ ตังให้เอง ข้าเห็นว่าเจ้าชอบออกมาป้ วนเปี ยน
แถวนีตอนกลางคืน ก็เหมือนค้างคาวหากินกลางคืนนัน
แหละ"
"ฮึย" คนบ้าทีไหนชือค้างคาวกันเล่า "ได้ ข้าจะชือเปี ยนฝู
ตามทีท่านตัง ส่วนชือเรียกท่านข้าจะตังให้เอง"
"บ---" เขาเกือบจะตวาดว่าบังอาจออกไป แต่พอเห็น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 4

ท่าทางไม่รคู้ วามของนางแล้วก็ชะงัก "เจ้าจะตังว่าอะไร?"

ใต้หล้านีมีแต่พวกบัณฑิตทีจะกล้าตังฉายานามให้ฮอ่ งเต้
ส่วนใหญ่จะตังเพือใช้ในบทกลอนสรรเสริญ คงไม่มใี คร
กล้ากําเริบเสิบสานเช่นนางแล้ว
"คนรูปงาม อย่างท่าน" นางกวาดสายตามองเขาอยูค่ รู่
หนึง "เรียกว่าเสียวมาวแล้วกัน"
"นีเจ้าคิดจะลบหลูข่ า้ รึ?" ทังชีวติ มีแต่คนเทียบเขากับ
มังกรบ้าง พยัคฆ์บา้ ง แต่ผหู้ ญิงบ้านีจะเรียกเราว่าแมว
น้อย?
"ข้าเป็ นค้างคาว ท่านเป็ นแมว ก็นบั ว่าถูกแล้วไม่ใช่ร ึ เรา
เป็ นสหายกันจะตังชือเรียกไกลกันไปทําไมเล่า"
"ไม่เคยมีสตรีใดเรียกข้าว่าแมวน้อย" เขากัดฟั นบอก
"ไม่เคยมีบุรุษคนไหนเรียกข้าว่าค้างคาวเช่นกัน" จะมา
ทวงความยุตธิ รรมจากนางงันเรอะ
"ดี ดีมาก นับจากนีทุกครังทีพบหน้าข้าจะเรียกเจ้าว่า
เปี ยนฝู"
"ข้าน้อยก็จะเรียกท่านว่าเสียวมาวทุกครังทีพบเช่นกัน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 5

"งันรึ?" นัยตาเขาฉายแววเจ้าเล่ห์ "ข้าจะรอดู" หากวันใด

นางรูว้ า่ เราเป็ นฮ่องเต้ ดูสจิ ะกล้าเรียกชือไร้รสนิยมเช่นนี
อีกหรือไม่
ทังสองเงียบลงอีกพักหนึง ต่างคนต่างทอดสายตาออกไป
ในเวิงบึงบัว
"ข้าได้ยนิ ว่าเมือสองวันก่อนสตรีชนชันสูงทีตามเสด็จได้
จัดงานชมบุปผา เจ้าได้ไปร่วมด้วยหรือไม่?" จู่ๆ เขาก็
ถามขึน จ้าวเว่ยปรายตามองเขานิดหน่ อยแล้วพยักหน้า
รับ
"เจ้าค่ะ"
ได้ยนิ อย่างนันรึ? ...ไม่ใช่องค์หญิงหงเซียวต้องทูลขอ
อนุญาตจากเขาก่อนถึงจะจัดงานได้ร ึ
"สนุกหรือไม่?" เขาถามอีก แต่คราวนีเจ้าเว่ยหันมามอง
เขาคล้ายไม่เชือหู เขาจึงหันไปมองตอบนางอย่างงงงวย
ว่าตนถามอันใดผิดไป
"ใต้เท้าเสียวมาว ท่านคิดจริงๆ หรือว่าการทีเอาสตรีมา
รวมกันมากๆ แล้วพวกนางจะมีความสุขกัน" นางกล่าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 6

อย่างเถรตรง
"เจ้าไม่ชอบหรือ?"
"ถ้าข้าน้อยเป็ นชายรูปงามเช่นท่านข้าก็คงจะชมชอบถูก
สตรีรายล้อมอยูห่ รอกเจ้าค่ะ แต่ในฐานะทีเป็ นสตรีดว้ ยกัน
การเอาสตรีมารวมตัวกันไม่ต่างจากสงครามสักนิด"
"มีดว้ ยหรือสตรีทไม่
ี ชอบงานเลียงนําชา ชมบุปผา"
"ใต้เท้าเสียวมาว ท่านช่างไร้เดียงสา" หญิงสาวหัวเราะ
เขาแล้วกล่าวต่อ "ต่อให้เป็ นคนทีชมชอบงานเลียงก็ใช่วา่
จะชอบไปทุกงาน สิงสําคัญไม่ใช่งานเลียงเลิศหรูเจ้าค่ะ
หากจะให้ไปร่วมงานแล้วมีความสุข สิงสําคัญขึนอยูก่ บั ว่า
ได้รว่ มดืมกับใคร และบรรยากาศเช่นไร"
"...."
"พวกบุรุษน่าจะมีคาํ กล่าวทีว่าหากรําสุรากับคนทีพูดจา
เข้าหู ไม่วา่ ทีใดก็นบั ว่าเจอของลําค่า เหล่าสตรีเองก็ไม่
ต่างกัน จะจิบชาให้รนอารมณ์
ื กต็ อ้ งดูผรู้ ว่ มจิบ จะชมบุป
ผาให้สบายใจก็ตอ้ งดูวา่ ยามย่างเท้าไปแล้วต้องไปเจอใคร
บ้าง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 7

"เจ้ามีคนทีไม่ชอบใจอยูใ่ นนีสินะ"
"เหล่าตระกูลใหญ่ในต้าถงตระกูลใดทีไร้ศตั รูเล่าเจ้าคะ ต่อ
ไม่ใช่คแู่ ค้นคู่อาฆาตก็ตอ้ งต้องมีสกั บ้านทีจําต้องเดินเลียง
เช่นนียามชมบุปผาแล้วต้องเจอคนทีต่างฝ่ ายต่างไม่อาจ
มองหน้า ใต้เท้าคิดว่าใจพวกนางจะเป็ นสุขได้จริงหรือ?"
"เช่นนันชิมชากับใครเจ้าถึงจะยินดีได้?"
"ข้า----"
"คุณหนู ! คุณหนูอยูแ่ ถวนีหรือเปล่าเจ้าคะ" เสียงอาเจิน
ตะโกนแทรกขึนทําให้จา้ วเว่ยตระหนก นางกลัวอู่เหอตีจะ
ได้ยนิ ชือนางถ้าอาเจินเรียกขึน
หญิงสาวมองซ้ายมองขวาก่อนจะผลักฮ่องเต้แห่งต้าถง
เข้าเต็มแรง
"เจ้า!" อู่เหอตีไม่ทนั ตังตัวจึงล้มลงกลางพุม่ ไม้ จ้าวเว่ย
หลับตาปี คิดว่าตนจะเสียงโทษประหารจริงๆ ก็คราวนี
แหละ
"ใต้เท้าข้าน้อยจําเป็ นนะเจ้าคะ" จ้าวเว่ยหน้าแหยอยากจะ
ลงไปโขกศีรษะให้เขาอยูร่ อมร่อ "ท่านอย่าเพิงออกมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 8

ข้าน้อยให้นางเห็นว่าข้าอยูก่ บั ท่านไม่ได้นะเจ้าคะ" ไม่

เพียงแค่ผลักฮ่องเต้ นางยังดันเขาทีเตรียมจะลุกลงไปกอง
กับพืนอีกรอบ
"คุณหนู คุณหนูหล---"
"ข้าอยูน่ ี" จ้าวเว่ยหันขวับตะโกนตอบอาเจินก่อนทีนางจะ
ขานชือออกมา
"คุณหนู! อยูท่ นีี เองบ่าวหาเสียทัว" อาเจินรีบรุดเข้ามาหา
เจ้านาย
"ข้าบอกว่าจะออกมาคนเดียวไม่ใช่หรือ เจ้าตามออกมา
ทําไม?" หญิงสาวเหล่มองคนทียังฟุบอยูใ่ นพุม่ ไม้
พยายามเดินเบียงไปอีกทางเพือไม่ให้อาเจินเห็นเขา
"บ่าวทราบเจ้าค่ะ แต่จาํ เป็ นจริงๆ"
"จําเป็ น?"
"เจ้าค่ะ เมือครูม่ คี นของฮองเฮากับหม่าผินมาเคาะตาม
เรือนพักทุกเรือนเลยเจ้าค่ะ แจ้งว่าจะมีการตรวจค้นจับ
ขโมย"
"จับขโมย แล้วมาเกียวอะไรกับพวกเรา?" จ้าวเว่ยขมวด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 9

คิวฉับไม่เข้าใจสถานการณ์
"บ่าวก็ไม่รเู้ จ้าค่ะ แต่กอ่ นทีคนตรวจจะมาถึง บ่าวคิดว่า
คุณหนูควรอยูท่ เรื ี อน ไม่เช่นนันอาจจะเป็ นทีน่าสงสัยได้"
อาเจินบอกนาง
"เจ้าทําถูกแล้วล่ะ เช่นนันก็กลับไปดูกนั เถอะ" หญิงสาว
ตอบรับพร้อมหยิบโคมกระจกเดินนํา
"เจ้าค่ะ" อาเจินรีบตามเจ้านายไปพลางลูบอกให้ตนใจเย็น
ลง เพราะเมือครูต่ อนเดินตามหาหลิวจ้าวเว่ยใจนางร้อน
เป็ นไฟมาตลอดทาง
เมือสตรีทงสองออกไปพ้
ั นเขตสระบัวพันสาย ฮ่องเต้อู่
เหอตีก็หยัดตัวลุกขึน หางตาของโอรสสวรรค์เห็น
องครักษ์เงาทีเตรียมการจะเข้ามา แต่เขาโบกมือไล่ให้
พวกนันหายวับไป
ชายหนุ่มนึกสนใจเรืองทีได้ยนิ เมือครูม่ ากกว่า
ฮองเฮากับหม่าผินงันรึ?
"เรียกซุนกงกงมา เราจะไปตําหนักของหม่าผิน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 0

แสนชัง
# 13. ผู้เฒ่าหาปลา

ยามทีดวงจันทร์ลอยเด่นอยูบ่ นนภา แสงสีนวลถูกราย

ล้อมด้วยทะเลดาวระยิบระยับใต้ฟ้าโปร่งของเมืองเจ้
อเจียง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ทแฝงกายตั
ี ดผ่านอุทยาน
ท่ามกลางความมืดก็ผลุบเข้าไปในหมูเ่ รือนพักของขุนนาง
ทีตามเสด็จ
วรยุทธ์อนั ลําเลิศทําให้เขาผ่านด่านเวรยามของวังหลิง
ซานได้อย่างง่ายได้ เพียงแต่เสือผ้าทีสวมอยูไ่ ม่อาจลอด
ผ่านฝุ่ นดิน ทําให้เขาดูเปรอะเปื อนไปทังร่าง
"ท่านแม่ทพั " ตูเ้ สียวเสียนกระซิบเรียกเมือเห็นเงาคนจาก
อีกด้านของประตู เฉินเฟยฉีกระแอมเบาๆ เป็ นสัญญาณ
กุนซือหนุ่มจึงรีบเปิ ดรับเขาเข้ามาในเรือนและปิ ดประตู
อย่างรีบร้อน
ตามจริงตูเ้ สียวเสียนไม่ได้ถูกเรียกให้ตามเสด็จ แต่เพราะ
เฉินเฟยฉีไร้ครอบครัวร่วมขบวน ท่านราชครูเฉินหรือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 1

แม้แต่เฉินซุ่ยต่างก็พากันส่ายหน้าไม่ยอมมาถูกขังอยูใ่ น
วังฤดูรอ้ นให้ทรมานใจเล่นๆ จึงกลายเป็ นกุนซือหนุ่มทีถูก
ลากให้ตดิ ตามเฉินเฟยฉีมาเป็ นกรณีพเิ ศษ
"ข้าคิดว่าท่านจะกลับมาพรุง่ นีเช้า" มองท่าทางตรากตรํา
ของผูเ้ ป็ นนายแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ มือขาวหยกของตู้
เสียวเสียนเอือมไปรินนําชาส่งให้เฉินเฟยฉี
"สืบข่าวได้เร็วกว่าทีคิด" แม่ทพั หนุ่มนังลงทีข้างโต๊ะพร้อม
ใบหน้าเคร่งเครียด
กุนซือผูเ้ ป็ นมันสมองของกองทัพเอียนเหอหรีตามองสี
หน้าหนักใจของอีกฝ่ ายก็รสู้ กึ ได้ "ดูท่าจะไม่ใช่ขา่ วดี"
ได้ยนิ สหายกล่าวเช่นนันเฉินหรงปั วก็พยักหน้ายืนยัน "มี
เชือพระวงศ์ทําสัญญาลับกับซือฟั ง"
จอกชาในมือของตูเ้ สียวเสียนเกือบหลุด เขาเงยหน้ามอง
เฉินเฟยฉีคล้ายไม่เชือหู "ใครมันกินดีหมีหวั ใจเสือ!"
ซือฟั งเป็ นแคว้นทีติดกับต้าถงทางตะวันตกเฉียงเหนือ มี
ขนาดและประชากรใกล้เคียงกับต้าถง ต่างตรงทีราษฎร
ของซือฟั งเกิดจากการรวมตัวของชนเผ่าใหญ่หา้ ชนเผ่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 2

ดังนันลักษณะทางวัฒนธรรมจึงมีความป่ าเถือนและไร้
กฎเกณฑ์มากกว่าชาวต้าถง ในอดีตซือฟั งนับว่าเป็ นศัตรู
ทีรบกับต้าถงได้อย่างสูส ี ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะอยูห่ ลาย
คราวจนเมือสีสิบปี กอ่ น ซือฟั งและต้าถงได้เจรจาสงบศึก
ทําการลงนามข้อตกลงระหว่างกันทําให้หลีกเลียงสงคราม
มาได้อย่างยาวนาน
ช่วงทีผ่านมาเพราะชาวบ้านลืมเลือนสงครามทางฝั ง
ตะวันตกไปแล้ว ดังนันความหวาดระแวงทีมีต่อซือฟั งก็
น้อยลงเช่นกัน โดยความสนใจเรืองศัตรูของแคว้นล้วนมุง่
ไปทีซยงหนูจนหมดสิน
"มีสายจากซือฟั งเข้ามาปะปนในถงเยียนจํานวนมาก เรือง
นีไม่ธรรมดาเลย" เฉินเฟยฉีหน้าขรึมขึน
ในยามปกติแคว้นทังหลายมีการแฝงตัวสายข่าวคอย
ติดตามความเคลือนไหวของกันและกันเป็ นปกติ แต่ความ
เคลือนไหวของซือฟั งครังนีใหญ่โตเกินไปสําหรับแคว้นที
มีขอ้ ตกลงสงบศึก เจตนาของพวกเขาส่อเค้าไม่บริสทุ ธิ
ตังแต่เริม
"ฝ่ าบาทรูเ้ รืองนีหรือยัง?" กุนซือหนุ่มถามเขาสีหน้ายําแย่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 3

พอกัน
"คงระแคะระคายอยูแ่ ล้ว"
"เป็ นเช่นนี ฝ่ าบาทถึงได้รงท่
ั านเอาไว้ใกล้ตวั ทีแท้ไม่ใช่
ข้อตกลงกับซยงหนู แต่เพราะข้อตกลงกับซือฟั ง" ตูเ้ สียว
เสียนสูดหายใจช้าๆ "หากมีเชือพระวงศ์สมคบคิดชาวซือ
ฟั งก่อกบฎ เรืองนีไม่ใช่เรืองทีจะจัดการกันได้งา่ ยๆ เลย"
แค่คดิ ว่าฮ่องเต้อู่เหอตีสืบรูต้ วั คนทรยศ เขาก็เห็นภาพพืน
ตําหนักเฉียนชิงทีนองไปด้วยเลือดแดงฉานกับสีหน้าไร้
อารมณ์ของโอรสสวรรค์
ภายนอกคนทีได้พบฮ่องเต้อู่เหอตีผูน้ ีอาจคิดว่าเขาเป็ น
พวกบุรุษแสนสุภาพ ชอบสิงบันเทิงเริงใจ ไม่คดิ อะไรมาก
เค้าหน้าดูใจดีเสียด้วยซํา แต่แท้จริงเบืองหลังหน้ากาก
บัณฑิตหนุ่มทรงสเน่หน์ นั มีแต่แววอํามหิต เด็ดขาด เห็น
แก่ตวั
เขาหวงแหนบัลลังก์มงั กรและแผ่นดินต้าถงยิงกว่าสิงใด
ตลอดมาคนทีคิดจะสันคลอนอํานาจของเขามีใครบ้างทียัง
อยูด่ มี สี ขุ วิธกี ารของฮ่องเต้ผนู้ ีมิใช่การสูอ้ ย่างซึงหน้า แต่
เป็ นการทําทุกอย่างเพือบีบคันผูค้ นให้ยอมจํานนแทบเท้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 4

เขาอย่างอนาถ ก่อนทีเขาจะเหยียบซําอย่างไร้ปราณี
แล้วในครังนีผูท้ รยศเป็ นคนสกุลอู่... เป็ นเชือพระวงศ์ท ี
เขาพูดอยูบ่ ่อยๆว่าต้อง 'บริสทุ ธิและสูงส่ง' เช่นนีจะไม่ม ี
การใช้เลือดล้างเลือดหรือ
"ดูทา่ ซือฟั งจะไม่ใช่มติ รทีน่าไว้ใจอีกต่อไปแล้ว" นัยตา
เฉินเฟยฉีมแี ววกร้าว
"ท่านต้องทูลฝ่ าบาทให้เตรียมรับมือเรืองนี หรือทางทีดี
ฝ่ ายเราควรพลิกมาเป็ นคนลงมือก่อนทีแผนการของทาง
นันจะเข้าทีเข้าทาง" ตูเ้ สียวเสียนเสนอความเห็น "รูอ้ ย่าง
นีแล้ว ดูทา่ ฝ่ าบาทก็กาํ ลังรอให้ทา่ นพูดอยู"่ นีเป็ นการ
หยังเชิงคนสกุลเฉิน... หากเฉินหรงปั วทราบเรืองแต่กลับ
ไม่กราบทูล หลังจากนีก็เตรียมฝั งร่างลงไปพร้อมกับพวก
กบฎได้เลย
เฉินเฟยฉีแค่นเสียงหึในลําคอ นึกอยากจะปล่อยให้แผน
กบฎลุกลามจนโค่นบัลลังก์เขาลงอยูเ่ หมือนกัน ได้เห็น
ภาพฮ่องเต้กระเสือกกระสนคงน่าภิรมณ์อยูไ่ ม่น้อย แต่
เสียดายทีเขาไม่อาจเอาต้าถงมาเสียงเพราะความสารเลว
ของคนบางคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 5

"ราชวงศ์ของซือฟั งเป็ นพวกชนเผ่าจิวหลียกตัวขึนมา

เหนืออีกสีเผ่า ปี นีฮ่องเต้ฮเู ตียอายุประมาณ 60 ปี เข้าไป
แล้ว ...สงบศึกมาสีสิบปี เขาคงคิดจะใช้ชว่ งบันปลายชีวติ
สานฝั นตัวเอง" ตูเ้ สียวเสียนวิเคราะห์
"พวกเขามีรชั ทายาท"
ใช่ ฮ่องเต้ฮเู ตียมีลกู ชายแค่สามคน แต่มที โดดเด่
ี นอยูค่ น
เดียวคือฮูเจียเล่อ โอรสองค์รอง เมือไม่กปีี กอ่ นเขาเพิง
ได้รบั ตําแหน่งรัชทายาท ข่าวว่าเป็ นองค์ชายทีป่ าเถือน
คึกคะนอง และมีใจใฝ่ สงครามยิงนัก
ช่วงทีผ่านมาฮูเจียเล่อเองก็ไม่ได้อยูเ่ ฉย เขานําทัพออก
ปราบพวกชนเผ่าเล็กๆ และกวาดต้อนเชลยกลับซือฟั ง
เพือเอาไปใช้แรงงานอยูเ่ สมอ ชือเสียงเรืองการรบของรัช
ทายาทผูน้ เป็
ี นทีกล่าวขานกันมาก
"หากท่านประมือกับองค์ชายฮูเจียเล่อ คิดว่าจะชนะได้
หรือไม่?" ตูเ้ สียวเสียนมองแม่ทพั หนุ่มแล้วเอ่ยถามตรงๆ
"เรืองกําลังวัดกันยาก" เฉินเฟยฉีขมวดคิว "คนซือฟั งถนัด
การใช้พนที
ื ในป่ าและหุบเขา แต่เราถนัดรบในทีลุม่ และ
แม่นํา ประมือเดียวๆ ก็ตอ้ งขึนอยูก่ บั ว่าวันนันใครพร้อม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 6

กว่ากัน แต่หากให้รบ ...ข้าย่อมชนะ" เห็นภายนอกเฉิน

เฟยฉีดเู ป็ นคนเถรตรงและซือสัตย์ แต่ยามต้องรบเขาก็ไม่
ต่างจากสัตว์ป่ากระหายเลือดดีๆ นีเอง เขาไม่เคยเกียงวิธ ี
และไม่ใช่เผด็จการ เขายอมรับฟั งคําแนะนําของผูม้ ี
ความรู้ ทังพร้อมจะทําทุกทางเพือให้กําชัยไว้ในมือ
"แต่คราวนีหากมีหนอนบ่อนไส้ในฝ่ ายเราเสียเอง ดูท่าจะ
ชนะยากขึน" ตลอดมาชาวซือฟั งไม่ถนัดใช้แผนการ
ซับซ้อน พวกเขาเน้นการทุม่ กําลังและเหยียบศัตรูให้ราบ
ซึงๆ หน้า ต่างจากชาวต้าถงทีมีกลยุทธ์ในการรบ
มากมายเพือใช้หลอกล่อศัตรู ซึงหากทัพซือฟั งได้
คนต้าถงช่วยจริง อะไรๆ คงไม่งา่ ยเสียแล้ว
"คนสกุลอู่ของเขา เขาก็ควรจัดการกันเอง" เฉินเฟยฉียก
ยิมเหียมขึน "เราห่วงเรืองทางซือฟั งเถอะ ส่งสายของเรา
เข้าเมืองหลวงซือฟั งเพิมอีก แฝงตัวเข้าไปสืบข่าวในวัง
ของฮ่องเต้กบั ตําหนักบูรพาด้วย โดยเฉพาะฮูเจียเล่อ จับ
ตาเขาไว้ให้ด"ี
"ได้"
"พรุง่ นีหลังว่าราชการ ข้าจะขอเข้าเฝ้ าฝ่ าบาท เจ้าเองก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 7

ตามไปด้วย"
"อืม"
เมือตกลงกันแล้วความเงียบก็เข้ามาปกคลุมพืนทีในเรือน
พักของเฉินหรงปั ว แม้จะแน่ใจว่าควรรับมืออย่างไร แต่
การณ์ครังนีนับเป็ นเรืองล่อแหลมสําคัญสําหรับต้าถง หาก
เรืองราวลุกลามจนต้าถงเปิ ดศึกกับซือฟั ง ทางใต้ซยงหนู
ต้องฉวยโอกาสโจมตีพวกเขาแน่ ถึงตอนนันต่อให้เฉิน
หรงปั วมีพนั ร่างก็คงแบ่งไปรบไม่พอ
"ทางทีดี อย่าให้ตอ้ งรบกันจะดีทสุี ด" เขาทุบหมัดลงบน
โต๊ะพลางใช้ความคิด
"เช่นนั---" ก่อนทีตูเ้ สียวเสียนจะได้พูดอะไรต่อ ด้านนอก
เรือนพักก็มเี สียงเอะอะดังขึน กุนซือหนุ่มขมวดคิวฉับ
มันใจว่านีเลยยามไฮ่แล้ว ทําไมถึงได้มเี สียงคนวุน่ วายอีก
ชายหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดลุกขึนไปเปิ ดม่านหน้าต่างดู
แล้วยิงแปลกใจ "เรือนด้านนอกทําไมจุดตะเกียงกันหมด
ดูทา่ จะเกิดเรืองแล้ว"
เฉินเฟยฉีลุกขึนมามองทีข้างหน้าต่างเงียบๆ เขาเพ่งดู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 8

เหล่าทหารและนางกํานัลทีเดินกันเป็ นขบวนแยกย้ายไป
ตามเรือนพักของเหล่าขุนนาง
"พวกเขาหาอะไร?"
"จะให้ขา้ ออกไปถามหรือไม่?" ตูเ้ สียวเสียนเองก็อยากรู้
"ไม่ตอ้ ง หากพวกเขาไม่มาเคาะเรือนเรา ก็ไม่ตอ้ งไปยุง่ "
เขาเอ่ยอย่างเย็นชาและไม่ใส่ใจ
"แต่อาจจะมีเรืองสําคัญก็ได้นะท่านแม่ทพั " กุนซือหนุ่ มจุด
ยิมมุมปาก เขารูส้ กึ ผ่อนคลายขึนเมือได้เบนความสนใจ
จากเรืองซือฟั ง "ดูเรือนทีตามไฟพวกนัน ดูเหมือนจะ
เฉพาะเรือนทีมีเจ้านายสตรีตดิ ตาม ดูทา่ จะเป็ นเรืองของ
ผูห้ ญิง" ตูเ้ สียวเสียวเผยความช่างสังเกตออกมา
คิวเข้มของเฉินหรงปั วกระตุก แค่คดิ ถึง 'เรือง' กับ 'สตรี'
ในวังนีเขาก็เห็นภาพของนางมารผูน้ นขึ
ั นมาเลาๆ
ไม่ใช่วา่ นางก่อเรืองอะไรขึนอีก...
"ท่านจะออกไปดูหรือไม่?" ไม่ให้เขาออกหน้า แต่อาจจะ
ใช้วรยุทธ์ออกไปสืบเองเงียบๆ ก็ได้
"ไม่" ท่านแม่ทพั ตอบชัดถ้อยชัดคํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 9

"อ้อ" ตูเ้ สียวเสียนเลิกคิวมองสหายทีหมุนตัวเดินกลับไปที

ห้อง ฟั งจากนําเสียงตัดรอนคงไม่ใคร่สนใจเรืองภายในวัง
จริงๆ
แต่เพียงวูบเดียวเมือพ้นจากครรลองสายตาของกุนซือห
นุ่ม เงาของเฉินเฟยฉีกผ็ ลุบหายไปจากเรือนพักอย่างไร้
ร่องรอย
*
ตอนทีหลิวจ้าวเว่ยกับอาเจินเดินมาถึงเรือนพักก็เห็นว่า
ไม่ใช่แค่เรือนตนทีจุดตะเกียงจนสว่างทังเรือน บริเวณ
โดยรอบเรือนอืนๆ ก็มคี นออกมาชะเง้อคอมองกันอย่าง
สงสัย
ตอนทีจ้าวเว่ยกําลังจะก้าวเข้าไปตัวเรือนก็มเี หล่านาง
กํานัลชันสูงเดินตามเข้ามาในเขตเรือนพักของพวกนาง
ทังนางกํานัลและขันทีทมาถึ
ี งเป็ นขบวนแบ่งคนออกเป็ น
สองพวก พวกหนึงมองดูกร็ วู้ า่ เป็ นของตําหนักคุนหนิง
ท่าทางสงบสูงส่งแต่ไม่ผยอง ทําให้ผคู้ นเกรงใจยิง อีก
พวกดูวางอํานาจ ยโส และดูคล้ายพร้อมจะเหยียบยําผูอ้ นื
ตลอดเวลา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 0

จ้าวเว่ยไม่ตอ้ งเดาว่าคนกลุ่มนีเป็ นคนของหม่าผินหรือ

สนมหม่าสวินม่าน นางสนมผูน้ ีเพิงเข้าวังได้ไม่ถงึ ปี ก็
ได้รบั ความโปรดปรานจากฮ่องเต้เป็ นอย่างมาก ดังนันคน
ในตําหนักของนางจะผยองพองขนก็ไม่แปลก เพราะถ้าไม่
ผยองเสียตังแต่ตอนทีเจ้านายมีหน้ามีตา ชัวชีวติ นีอาจจะ
ไม่มโี อกาสได้ผยองอีก
หญิงสาวลอบยิมกับความคิดตัวเอง นางจําได้ถงึ ข่าวลือ
สกุลหม่าเมือชาติกอ่ น บิดาของหม่าสวินม่านเป็ น
ผูต้ รวจการฝ่ ายเหนือ ยามนีเพิงผ่านวิกฤติธรรมชาติ
หลายอย่าง ฮ่องเต้จําต้องพึงเขาให้ชว่ ยงานราชการมาก
จึงกลายเป็ นทีโปรดปรานทังบิดาทังบุตรสาวทีส่งเข้าวัง
ทําให้สกุลหม่ามีหน้ามีตาเสียจนแทบคับถงเยียน
แต่วาสนานันหาได้ยงยื ั น ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ใช่บุรุษทีรักใคร่
จริงใจกับสตรีใดยาวนาน หลังจากนีไปอีกครึงปี หม่าผินที
เจิดจรัสอยูใ่ นฝ่ ายในก็ถงึ คราวสินความโปรดปราน เป็ นที
ขบขันเล่าลือกันมาก เพราะตอนทีฝ่ าบาทยังโปรดนางก่อ
วีรกรรมเอาแต่ใจไว้ไม่น้อย ยามความรักจืดจางคนเหยียบ
ซําจึงมากตามวาสนาทีเคยมี
หลิวจ้าวเว่ยพิศมองนางกํานัลของทังสองตําหนักอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 1

สํารวจ มองแล้วก็เข้าใจคําทีว่าคนเฝ้ าประตูจวนเสนาบดี

ไม่ต่างจากขุนนางขันเจ็ด คนรับใช้ของผูม้ อี ํานาจไม่ใช่คน
ประเภททีชาวบ้านจะล่วงเกินได้จริงๆ โดยเฉพาะนาง
กํานัลของฮองเฮาทีดูมบี ารมีไม่ธรรมดาเลย นางสามารถ
ข่มคนได้โดยไม่ตอ้ งเปิ ดปากกรีดเสียงสูงเหมือนนาง
กํานัลของหม่าผินด้วยซํา
"หลิวจ้าวเว่ยคาราวะมามาทังสอง ไม่ทราบพวกท่านมาที
เรือนพักสกุลเถาด้วยธุระอันใด" หลิวจ้าวเว่ยเป็ นคนเอ่ย
ทักขึนก่อนทีคนกลุม่ ใหญ่จะก้าวเข้าไปในเรือนพัก
นางคิดว่าคงมีคนไปเรียนฉินฟ่ านฟ่ านแล้วว่ามีเรือง
เกิดขึน แต่นางทีกําลังท้องไส้คงไม่สะดวกออกมารับหน้า
แขกยามวิกาล เถาเฝิ งชิงเองก็ให้เพียงบ่าวคนสนิท
ออกมารอทีหน้าประตู
"คาราวะคุณหนูหลิว บ่าวตําต้อยแซ่จวง รับพระเสาวนีย์
จากฮองเฮามาตรวจค้นเรือนพักของเจ้านายสตรีกบั บ่าว
สตรี จําเป็ นต้องล่วงเกินคุณหนูแล้ว" นางประสานมือตอบ
อย่างมีมารยาท
"ตรวจค้นงันรึ? นีมันเรืองอะไรกัน ยามวิกาลเช่นนีถ้าจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 2

ตรวจค้นคงต้องมีเหตุจาํ เป็ นมาก ไม่ทราบข้าเรียนถามมา

มาได้หรือไม่ว่าเกิดเรืองอันใดขึน?" หลิวจ้าวเว่ยแสร้งทํา
หน้าตกใจแล้วทวนถามหาเหตุผล
"เรียนคุณหนูท่านนี พระสนมของข้าถูกคนหยิบฉวยของ
สําคัญออกจากตําหนัก จําเป็ นจะต้องรีบหาให้เจอ
ไม่เช่นนันหากปล่อยผ่านคืนนีไปโจรคงเอาของไปไกล
แล้ว" เทียบกับจวงมามา นางกํานัลของหม่าผินผูท้ เอ่
ี ย
ปากขึนมานับว่าด้อยมารยาทกว่า นําเสียงก็แสบหู
ท่าทางก็โอหังเสียจนไม่น่ามอง
"หากเป็ นโจรฉกชิงของมีคา่ ใยต้องมาตรวจค้นตามเรือน
พักของขุนนางตามเสด็จ เช่นนีไม่ใช่การหมินเกียรติ
กล่าวหาขุนนางภักดีหรือ?" นางสงสัยนักว่าหม่าผินเอา
อะไรคิดตอนทีไปฟ้ องฮองเฮา แล้วฮองเฮาไปฟั งความท่า
ไหนถึงได้กล้าออกคําสังทีอาจจะสร้างหายนะให้ตนเอง
เช่นนี
"เสาวนียข์ องฮองเฮาใครกล้าขัด?" นางกํานัลของหม่าผิน
เชิดปลายคางขึนแล้วเอ่ยเสียงดัง "มีบ่าวของวังหลิงซาน
เป็ นพยานเห็นสตรีลกั ษณะคล้ายพวกบ่าวขันหนึงเดิน
ออกมาจากประตูหลังของตําหนักพระสนม ในเวลา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 3

เดียวกับทีของหายไป ดังนันพวกนางกํานัลของวังย่อมถูก
ตัดออก จะเหลือก็แต่..." นางปลายตามองอาเจินทียืน
ค้อมกายอยูข่ า้ งๆ หลิวจ้าวเว่ย
สาวใช้ขนหนึ
ั งปกติจะเป็ นตําแหน่งของสาวใช้ประจําตัว
เจ้านายสตรี พวกบุรุษทีเป็ นขุนนางจะไม่นิยมตังสาวใช้
เป็ นคนสนิทเพือรักษาภาพลักษณ์ขงึ ขังจริงจัง หรือต่อให้
มีกค็ งไม่เลินเล่อถึงขันพามาอวดโฉมในวังเช่นนี
สาวใช้ขนหนึ
ั งจะแต่งตัวดีกว่าสาวใช้ทวไปแต่
ั จะไม่เกิน
หน้าเจ้านาย ดังนันการสังเกตและจดจําสาวใช้ขนหนึั งจึง
ไม่ใช่เรืองยาก ในวังยามนีไม่ตอ้ งนับพวกเชือพระวงศ์ท ี
แต่งกายอย่างหรูหรา ก็จะเป็ นนางกํานัลทีมีเสือผ้าในแบบ
แผนคล้ายกัน นอกจากนันจะเหลือเพียงสตรีทตามเสด็
ี จ
พร้อมขุนนางทีแต่งตัวแตกต่างออกไป
ตัวจ้าวเว่ยเองก็มอี าเจินเป็ นสาวใช้ขนหนึ
ั ง นางมองตาม
สายตาของนางกํานัลของหม่าผินแล้วไม่ชอบใจนัก ดูทา่
มามาคนนีจะมิได้คดิ ว่าเจ้านายเป็ นสนม แต่คดิ ว่าตนเป็ น
สนมเองเสียมากกว่า ถึงกล้าชูคอใส่นางอย่างนี
"ขอถามมามาทังสอง ท่านได้ไปตรวจเรือนอืนมาบ้างแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 4

หรือไม่?" ถ้าพุง่ ตรงมาตรวจทีเรือนพักของนางก่อนก็คง

เป็ นการเปิ ดศึกกรายๆ แล้ว
"ตอบคุณหนูหลิว เราได้ไปตรวจตามเรือนทางใต้มาสี
เรือนแล้ว อีกอย่างเราแบ่งกันหลายกลุม่ ตอนนีกลุม่ อืนก็
กําลังตรวจค้นทีเรือนอืนอยูเ่ ช่นกันเจ้าค่ะ" จวงมามาตอบ
ด้วยนําเสียงราบเรียบ
"อย่าเสียเวลาอีกเลยเจ้าค่ะมามา รีบตรวจให้เสร็จเถอะ
ไม่แน่มวั ยืนกันอยูต่ รงนี โจรอาจจะหนีเอาของไปซ่อนแล้ว
ก็ได้" นางกํานัลของหม่าผินกล่าวขึนเสียงสะบัด
"ขอโทษมามาทังสอง ข้าคงต้องเสียมารยาทแล้ว" จ้าวเว่ย
เดินไปขวางทางพวกนาง "เถาฉินฮูหยินน้าสะใภ้ของข้า
ยามนีกําลังตังครรภ์ ถูกคนจํานวนมากรบกวนยามดึก
เช่นนีอาจทําให้นางตระหนกได้ อย่างน้อยข้าก็ขอให้พวก
ขันทีรออยูด่ า้ นนอกเถอะเจ้าค่ะ" นางปรายตามองบุรุษ
หน้าหวานจ๋อยทังหลายทีเรียงแถวกันอยู่
"นี..."
"ข้าเองก็เป็ นสตรียงั ไม่ได้ออกเรือน แม้จะหมันหมายกับ
อันอ๋องมาตังแต่ยงั เล็กแต่กไ็ ม่ได้คนุ้ เคยกับบุรุษ ยิงให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 5

บุรุษเข้าไปยุม่ ย่ามในห้องนอนยิงไม่เคยเกิดขึน สาวใช้

ของข้าก็เช่นกัน แม้เป็ นบุรษุ ทีสินความเป็ นชายข้าก็ยงั มิ
อาจสบายใจได้ หากพวกท่านยืนยันว่าจะตรวจค้นในยาม
วิกาลเช่นนีก็ให้เหล่านางกํานัลเป็ นคนทําเถอะเจ้าค่ะ"
หลิวจ้าวเว่ยมองสีหน้าประหลาดวูบหนึงของบ่าวจาก
ตําหนักหม่าผิน คนในวังมีใครบ้างไม่ฉลาดเอาตัวรอด
ยามทีนางเอ่ยยําเตือนว่าตนเป็ นว่าทีหวางเฟยของอันอ๋อง
นันแปลว่าในอนาคตนางก็จะเป็ นเชือพระวงศ์เช่นกัน ยิง
ไปกว่านันอันอ๋องกับโอรสของฮองเฮากําลังคุมเชิงเตรียม
ชิงตําแหน่งรัชทายาทกัน การล่วงเกินนางวันนีอาจจะ
หมายรวมถึงการล่วงเกินอันอ๋องด้วย
คนในทีนันล้วนคิดไปไกลสะระตะ แต่ไม่มใี ครรูค้ วามจริง
เลยว่านางกับอันอ๋องเป็ นคูห่ มันทีไร้ความผูกพันกันอย่าง
สินเชิง ไม่นบั ตอนนีทีเขายังไม่ได้พบหน้านาง แม้แต่ชาติ
ทีแล้วหลังจากนางกลับถงเหยียน อู่เหวินซวนก็เป็ นชาย
หนุ่มไม่กคนที
ี ไม่หวันไหวกับรูปโฉมของนางแม้แต่น้อย
นันเป็ นหนึงเรืองทีนางนับถือบุรุษเลือดเย็นคนนียิงนัก
นางกํานัลของหม่าผินดูท่าไม่พอใจแต่กย็ อมสงบปากสงบ
คําลง ในขณะทีจวงมามายังคงมีสหี น้าเรียบเฉย แต่จา้ ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 6

เว่ยมันใจว่านางกําลังคิดชังนําหนักผลได้ผลเสียหากคิด
จะก้าวเข้าประตูเรือนพักไป
"เช่นนันข้าจะใช้แต่นางกํานัลสตรีเข้าตรวจค้น และจะ
รบกวนเวลาไม่นานเพือไม่ให้เถาฮูหยินเป็ นกังวลดี
หรือไม่?" จวงมามาตัดสินใจในทีสุด จ้าวเว่ยลอบยิม บ่าว
ผูน้ ีเลือกรักษาหน้าฮองเฮาแต่กไ็ ม่คดิ เหยียบเส้นตายของ
ผูอ้ นื นับว่าเป็ นบ่าวทีมีหวั คิด
"เป็ นเช่นนันได้ขา้ ก็ขอบคุณแล้ว ...อาเจินนําทางมามา
ไป" หลิวจ้าวเว่ยยิมรับอย่างสุภาพก่อนส่งสายตาให้อา
เจิน สาวใช้ใช้สายตาตอบรับนางวูบหนึงก่อนค้อมตัวเดิน
นําเหล่านางกํานัลเข้าสูเ่ รือนพัก
คล้อยหลังกลุม่ นางกํานัลจ้าวเว่ยก็เพิงสังเกตเห็นว่าตาม
ทางเดินบนถนนทีเชือมกันของแต่ละเรือน มีพวกบ่าวของ
สกุลอืนๆ ออกมาถือตะเกียงยืนชะเง้อกันอยูเ่ ต็มไปหมด
คงถูกส่งมาตามข่าวว่าเรือนไหนถูกตรวจบ้างและตรวจ
พบอะไรบ้าง
หญิงสาวยังคงยืนรออยูต่ รงนัน มองภาพของบ่าวไพร่
หลากสกุลกําลังกระซิบส่งข่าวกันด้วยสีหน้าไม่สดู้ ี นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 7

เชือว่าเหล่าขุนนางของแต่ละตระกูลต่างก็ไม่พอใจเรืองนี
ยามอยูถ่ งเยียนพวกเขาเป็ นใหญ่เพียงใด ยามเกียวของ
พวกเขาแบกผ่านถนน ประชาชนต้องแหวกทางให้ราวกับ
แม่นําแยกแผ่นดิน ประตูบา้ นพวกเขามีทงเวรยามมี
ั ทงั
บ่าวเฝ้ าประตู จะพบตัวขุนนางทีตอ้ งผ่านเรือนถึงสามชัน
เป็ นอย่างน้อย การจะเหยียบเข้าห้องนอนพวกเขายิงแทบ
เป็ นไปไม่ได้
แต่สตรีสกุลเหลียวทีสวมมงกุฎหงส์กลับส่งนางกํานัลชัน
ตําเข้าไปยุม่ ย่ามตามเรือนพักของขุนนางชันสูงนับไม่ถว้ น
ทังยังรือค้นข้าวของของฮูหยินเอกและบุตรีคนสําคัญ
เช่นนีจะไม่นบั ว่าหยามเกียรติของขุนนางได้หรือ
อีกอย่างมีตงกี
ั สกุลทีมองตําแหน่งฮองเฮาตาเป็ นมัน ทัง
พวกทีวางเดิมพันบัลลังก์ขา้ งฝั งโอรสองค์อนื ดังนันพวก
เขาย่อมเห็นฮองเฮาเป็ นสิงเกะกะสายตาอยูแ่ ล้ว แต่กอ่ น
อาจไม่เอ่ยปากอะไรเพราะนางเก็บตัวอยูใ่ นฝ่ ายในไม่ได้
ยืนมือมาวุน่ วายกับราชกิจ แต่ครังนีดูทา่ ฮองเฮาจะให้ทา้ ย
หม่าผินผิดจังหวะใหญ่หลวงทีเดียว
ครูห่ นึงนางกํานัลทีคล้ายจะตรวจค้นอย่างลวกๆ ก็ออกมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 8

ยืนรวมตัวกันรอทีหน้าเรือนพัก ดูจากสีหน้าจ้าวเว่ยก็รวู้ า่
พวกนางคงไม่พบอะไร จนนางเห็นจวงมามากับมามา
ตําหนักหม่าผินเดินออกมาด้วยกันก็โค้งให้
"มามาทังสองตรวจสอบละเอียดดีแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?"
"ขอบคุณคุณหนูหลิวทีเอือเฟื อ พวกข้าตรวจดูทงเรื
ั อนพัก
ของเจ้านายและส่วนทีพักของบ่าวไพร่สตรีหมดแล้ว ไม่
พบอะไรแปลกปลอม คุณหนู หลิววางใจได้ พวกข้าต้องไป
ตรวจค้นทีเรือนอืนต่อ ต้องขอตัวก่อน" จวงมามากล่าวลา
นางแล้วเดินนํานางกํานัลของฮองเฮาออกไปไม่รอนาง
ตอบ คนของตําหนักหม่าผินก็ทําท่าจะไม่เหมือนกัน แต่
ก้าวออกไปไม่กก้ี าวหัวหน้านางกํานัลก็หนั กลับมามอง
จ้าวเว่ย
"เมือครูก่ อ่ นทีข้าน้อยกับจวงมามาจะเข้ามาถึง เหมือนจะ
เห็นว่าคุณหนูหลิวเพิงมาถึงเรือนพักเช่นกัน ไม่ทราบว่า
ข้าน้อยขอเรียนถามได้หรือไม่ว่ายามกลางดึกเช่นนี
คุณหนูหลิวออกไปทีใดมา?" นางเชิดปลายคางขึน เอ่ย
ถามด้วยนําเสียงแดกดัน
จ้าวเว่ยกวาดสายตามองบ่าวชันตําทีคิดว่าตนกลายเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 9

หงส์แล้วยกยิมมุมมาก
...จะให้ขา้ บอกหรือไม่เล่าว่าไปพบกับสามีของเจ้านายเจ้า
มา
"ข้านอนไม่หลับจึงชวนอาเจินไปเดินเล่นรอบๆ เรือนพัก
นีเอง แต่พอดีเห็นคนตามไฟหลายดวงมุง่ หน้ามาทางนี
อีกทังเรือนพักขุนนางทังหลายก็พากันจุดโคมตะเกียง ข้า
จึงพากันกลับมาดูเพราะคิดว่าคงมีเรือง"
"เดินเล่นหรือเจ้าคะ?" นางทําสีหน้าไม่เชือ
"ใช่"...หากนับว่าการชมจันทร์กบั ฮ่องเต้คอื การเดินเล่นก็
ถูกแล้ว
"สตรียงั ไม่ออกเรือน..."
"มามา มามาเจ้าคะ" บ่าวน้อยผูห้ นึงวิงหุนหันเข้ามาหา
หัวหน้านางกํานัลของหม่าผิน นางทีกําลังคิดจะเอ่ยวาจา
แดกดันหลิวจ้าวเว่ยอีกสองสามคําจําต้องหันไปมอง
ลูกน้องทีวิงมาหน้าตาตืน "เสียงดังอะไรของเจ้า!? ไร้
มารยาท"
"เจอแล้วเจ้าค่ะ เจอของทีหายแล้วเจ้าค่ะมามา" เสียงร้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 0

ปนหอบของเด็กสาวทําให้คนได้ยนิ กันทัว พวกบ่าวทียืน

รอสืบข่าวกันก็หตู งรี
ั บชูคอตังใจฟั งกันเป็ นแถว
"เจอแล้วงันรึ เจอทีใดกัน!?" หัวหน้านางกํานัลของหม่า
ผินร้องถาม แต่นางกํานัลทีเป็ นฝ่ ายวิงมามีสหี น้าลังเลจึง
ถูกนางตวาดเร่ง "ข้าถามว่าเจอทีใดก็ตอบสิ จะมัวอําอึง
อยูท่ ําไม!?"
"เจอทีเรือนพักตระกูลหยูเจ้าค่ะ"
"ตระกูลหยู" นางทวนอย่างไม่เชือหู "เจ้าว่าอะไรนะ!?"
ก่อนทีอีกฝ่ ายจะได้ตอบหัวหน้านางกํานัลของหม่าผินก็
เป็ นคนจําพรวดออกไปจากเรือนพักตระกูลเถา เหล่านาง
กํานัลกับขันทีคนอืนก็รบี ก้มหน้าเดินตามกันไปอย่างเร่ง
รีบ พริบตาเดียวลานหน้าเรือนพักก็วา่ งโล่ง แม้แต่พวก
บ่าวทีมาหาข่าวก็มงุ่ หน้าไปทางเรือนสกุลหยูกนั หมด
"คุณหนู จะให้บ่าวออกไปดูไหมเจ้าคะ?" อาเจินก้มหน้า
ถามนาง พยายามซ่อยแววตาของความไม่พอใจเอาไว้
"ไม่ตอ้ ง เรืองคืนนียังไงก็ปิดไม่มดิ รอฟ้ าสว่างข่าวก็จะ
กระพือมาหาเราเอง อีกอย่างท่านน้าคงส่งคนไปดูแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 1

เถาเฝิงชิงเองก็รวู้ ่าควรทําอะไร
"เช่นนันคุณหนูกเ็ ข้าไปพักเถอะเจ้าค่ะ ดึกแล้วนําค้างจะ
ลง" อาเจินข่มใจก้มหน้ารับใช้คุณหนูตามปกติ
จ้าวเว่ยเกือบจะเดินผ่านนางไปแต่กห็ ยุดเอ่ยปาก "เจ้าไม่
ต้องคิดมาก คนทีพวกนันต้องการเล่นงานคือข้าไม่ใช่
เจ้า"
"แต่เพราะบ่าวไม่ระวังทําให้ของพรรค์นนมา..."
ั คําว่ามา
อยูใ่ นห้องของบ่าวยังไม่ทนั หลุดออกจากปากหลิวจ้าวเว่ย
ก็สา่ ยหน้า เป็ นท่าทางบอกว่าทีนีไม่เหมาะทีจะพูดคุย
เรืองนี โฉมสะคราญเดินนําเข้าเรือนไปโดยมีอาเจิน
ตามมาปิ ดประตูหอ้ งของนางไล่หลังก่อนจะคุกเข่าลงกับ
พืนอย่างแรง
"บ่าวสมควรตาย" นางโขกศีรษะให้จา้ วเว่ยดังปั ก เมือ
ตอนเย็นยามทีเห็นรองเท้าปั กมุกเปื อนโคลนถูกซ่อน
เอาไว้ในห้องพักของนาง อาเจินยังไม่นึกถึงความร้ายแรง
ของมันแม้แต่น้อย เพียงแต่นางจําได้ขนใจว่
ึ าคุณหนูคอย
ยําเตือนให้ตรวจสอบทังห้องของคุณหนูและห้องของนาง
เอง หากมีสงของเพิ
ิ มหรือลดโดยไม่ทราบสาเหตุ ต่อให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 2

น้อยนิดเพียงใดก็ตอ้ งรายงาน
เมือเย็นอาเจินห่อเอารองเท้าเปื อนโคลนนันมาให้จา้ วเว่ย
ดู หญิงสาวก็รบั รูไ้ ด้ถงึ กับดักทีอาจเป็ นอันตรายต่อตัวนาง
กับอาเจิน แต่จา้ วเว่ยแม้แน่ใจว่าแผนการจะดําเนินไปทาง
ไหนและเริมขึนเมือไหร่แน่ นางจึงสังให้อาเจินเอารองเท้า
คูน่ นไปซ่
ั อนไว้เสียเพือความปลอดภัยและคอยจับตาดู
สถานการณ์
"เรืองนีไม่ใช่ความผิดเจ้า เป็ นความชอบเสียอีกทีเราไหว
ตัวทัน หากเจ้าไม่ชา่ งสังเกตจนรูต้ วั ทันเวลาเราคงแย่แล้ว
พวกมันเลือกลงมือรวดเร็วเช่นนีคงกลัวว่าของจะถูก
เคลือนย้าย"
แต่จา้ วเว่ยผิดคาดไม่น้อยทีคนวางแผนเลือกเวลาลงมือได้
เร่งรีบจนเกิดช่องโหว่งขนาดใหญ่
ยามทีนึกได้วา่ กับดักอีกชินถูกวางไว้ทเรื
ี อนของสกุลหยู
สายตาของจ้าวเว่ยก็เผยรอยเหียมขึนมาวูบหนึง
"นีเป็ นแผนของคุณหนูรองจริงหรือเจ้าคะ?" จ้าวเว่ยบอก
อาเจินไปตังแต่เย็นแล้วว่าหลิวจ้าวอวีอยูเ่ บืองหลัง ตอน
นันดูทา่ อาเจินยังไม่อยากเชือ แต่ตอนนีดูเหมือนนางจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 3

ไม่เชือไม่ได้แล้ว
อาเจินรับใช้จา้ วเว่ยมานานย่อมเห็นอยูก่ บั ตาว่าคุณหนู
รองไม่ชอบเจ้านายของนาง แต่นางไม่คดิ ว่าคุณหนูรองจะ
คิดเรืองสกปรกทําลายพีสาวตัวเองได้ลงคอ ช่างไม่คํานึง
เลยว่าหากวันนีคุณหนูของนางพลาดพลังชือสกุลหลิวจะ
แปดเปื อนไปด้วย
"บ่าวไม่เข้าใจ คุณหนูรองแม้จะไม่ถูกกับคุณหนูกไ็ ม่เห็น
ต้องทําร้ายกันถึงเพียงนี หากวันนีบ่าวไม่พบของก่อน
ป่ านนีคุณหนู อาจจะถูกลากไปสอบสวนต่อหน้าพระพักตร์
ฮองเฮา..." นันไม่ใช่เรืองดี ยิงคุณหนูของนางโฉมงาม
เช่นนี สตรีฝ่ายในมีใครทีจิตใจไม่มคี วามริษยาชิงชัง พวก
นางอาจหาเรืองกลันแกล้งคุณหนูจา้ วเว่ยให้ลาํ บาก
"เจ้าอยากรูค้ วามจริงหรือ?" จ้าวเว่ยเปิ ดตําราในมือออกดู
ในขณะทีปากแสยะเหยียด "นางจงเกลียดจงชังข้า อิจฉา
ข้า ไม่อยากเห็นข้ามีความสุข ไม่อยากเห็นข้าได้ดกี ว่า
นาง... เจ้าอาจไม่เชือ แต่ตงแต่
ั ทเราออกจากถงเยี
ี ยนนาง
ก็ทอดสะพานให้อนั อ๋องนับครังไม่ถว้ น คราวนีทีนางเล่น
งานข้าก็เพราะต่อไปนางคิดจะสวมตําแหน่งหวางเฟย
แทนข้า"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 4

"คุณหนู!" อาเจินตะลึงงัน "คะ.. คุณหนู นีมันเรืองจริงหรือ

เจ้าคะ?"
"เจ้าคิดว่าของทีเอาไปวางทีเรือนสกุลหยูนนนางเอาไป
ั
วางให้ใครล่ะ ไม่ใช่หยูผงิ เหยียนรึ? วันก่อนลีกุย้ เฟยตรัส
ให้ขา้ ผูกสัมพันธ์กบั คุณหนู หยู วันนีข้ากับนางต่างก็มขี อง
ทีพัวพันกับขโมยคนละชิน หากผูห้ นึงรอดอีกคนก็ตอ้ ง
สงสัยว่าเป็ นคนทําแล้วใส่ความอีกฝ่ าย เช่นนีอย่าว่าแต่
ผูกสัมพันธ์เลย ข้ากับหยูผงิ เหยียนต้องแตกหักตังแต่เริม
แล้ว" จ้าวเว่ยเปิ ดเผยแผนการของน้องสาวอย่างหมด
เปลือก
"นางคิดจะทําตัวเป็ นผูเ้ ฒ่าหาปลา จับจ้องนกกระสากับ
หอยมุกสูก้ นั แล้วรวบเอาประโยชน์ไปไว้ในมือนางคน
เดียว... เจ้าคิดดูถา้ เรืองคราวนีทําให้ชอเสี
ื ยงของข้าหรือ
คุณหยูดา่ งพร้อย นันแปลว่าต่อไปความเหมาะสมกับ
ตําแหน่งหวางเฟยของข้าหรือคุณหนู หยูกจ็ ะลดลงเรือยๆ
จบเรืองวันนีนางก็จะหาโอกาสคราวหน้าเติมเชือไฟอีก ถึง
ตอนนันต่อให้โดดลงแม่นําฮวงโหก็ไม่อาจลบล้างมลทิน
ได้"
"ร้ายกาจยิงนัก" อาเจินกําหมัดแน่น "คุณหนูเจ้าขา เอา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 5

รองเท้าคูน่ นไปไว้
ั ทห้ี องคุณหนูรองเถอะเจ้าค่ะ ให้นาง
โดนจับว่าเป็ นขโมยเสียเอง ...ให้ทุกข์แก่ทา่ นทุกนันถึง
ตัว" อาเจินเข่นเขียวด้วยอารมณ์โทสะ นึกรังเกียจหลิวจ้า
วอวียิงจับใจ
"ไม่" จ้าวเว่ยส่ายหน้า "ข้ายังไม่คดิ ทําลายนางตอนนี"
"ทําไมล่ะเจ้าคะ?" อาเจินหงุดหงิดยากจะระบาย
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ไม่ใช่วา่ ข้าจะยอมอดกลัน เพียงแต่ความ
สะใจชัววูบ ไม่คมุ้ เท่ายามได้เห็นนางต้องจํานนลงแทบ
เท้าข้า" นางยังไม่คดิ ทําลายชือเสียงอันดีงามของหลิวจ้า
วอวี เพราะหากย้อนศรเอาของไปวางในห้องจ้าวอวีวันนี
ความหวังทีน้องสาวสุดทีรักจะได้เข้าตําหนักอันอ๋องคงดับ
วูบตังแต่ยงั ไม่เอ่ยปาก
จ้าวเว่ยทีอยากเป็ นคนส่งจ้าวอวีสูต่ ําแหน่งหวางเฟยใจ
แทบขาดย่อมไม่คดิ ตัดทางอนาคตรุง่ โรจน์ของน้องสาวแน่
ดวงตาอาเจินมีประกายวาววับยามเห็นสีหน้าลําลึกของผู้
เป็ นนาย เมือคิดว่าหลิวจ้าวเว่ยยอมอดกลันต่อความแค้น
เพือเอาคืนอย่างสาสม นางก็จะยอมอดทนไม่ผลีผลามแม้
ในใจจะร้อนรุม่ ดังไฟเผา ตลอดชีวติ นางเพิงเคยถูกคนใส่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 6

ความ แถมคราวนีเป็ นการใส่ความทีหวังเล่นงานคุณหนู ท ี

นางรับใช้มาครึงชีวติ อาเจินย่อมไม่อาจปล่อยวางโทสะ
ครังนีลงได้งา่ ยๆ
"ต่อไปไม่ว่าคุณหนู จะให้ทาํ อะไรบอกบ่าวตามตรงได้เลย
นะเจ้าคะ เห็นผูอ้ นทํ
ื าเรืองร้ายกาจเช่นนีแล้วบ่าวไม่อยาก
ให้คุณหนูลาํ บากต่อสูก้ บั คนเลวๆ ตามลําพัง คุณหนูม ี
บ่าวนะเจ้าคะ" นางไม่รวู้ า่ คุณหนูแบกรับอะไรอยูใ่ นใจบ้าง
ยิงพักหลังคุณหนูดเู งียบลง นิสยั ก็เคร่งขรึมขึนราวกับเป็ น
คนละคน ตอนแรกนางคิดว่าเพราะจ้าวเว่ยโตขึนรูค้ วาม
ขึนจึงคิดปรับตัว เมือมาทบทวนตอนนีนางกลับคิดว่าจ้าว
เว่ยอาจจะเลือกทนเผชิญความทุกข์ลําพังจนนิสยั ใจคอ
เปลียนไป
"ขอบใจมาก" หญิงสาวมองอาเจินด้วยสายตาอ่อนโยนลง
"ว่าแต่... เจ้าเอารองเท้าคูน่ นไปไว้
ั ทไหน?"
ี
"บ่าวซ่อนไว้ใกล้บ่อนําด้านหลังเรือนพักเจ้าค่ะ"
"ออกไปเอากันเถอะ หากฟ้ าสว่างแล้วคนพบเข้าจะเป็ น
ปั ญหา"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 7

*
"คุณหนู บ่าวจําได้วา่ เอามันซ่อนไว้ตรงนี!"
"เช่นนันมันหายไปไหนแล้ว?"
!!!!!
"คุณหนู ... หรือว่ามีคนมาพบแล้วเจ้าคะ?" อาเจินหน้าตืน
"ลองหาดูให้ทวๆั ก่อน ถ้ามีคนมาพบอย่างเจ้าว่าก็คง
ไม่ใช่คนของฮองเฮาหรือหม่าผิน ไม่เช่นนันคงเป็ นเรือง
แล้ว" จ้าวเว่ยมีสหี น้าเย็นชา นางกวาดโคมในมือแล้วเดิน
ดูรอบๆ ทีแห่งนัน
อาเจินใจคอไม่ดี คิดว่าเป็ นความผิดของนางทีทําให้
รองเท้าคูน่ นหายไป
ั นางจึงเดินหาวุน่ วายลนลานไปทัว
หลิวจ้าวเว่ยเห็นภาพเช่นนันของสาวใช้กน็ ึกสงสาร
"ช่างเถอะ หาไม่เจอก็แล้วไป ยังไงหากคิดจะใช้เป็ น
หลักฐานโยงมาหาเราก็คงไม่งา่ ยอีก ระวังอย่าให้ใครเอา
มันกลับมาไว้ในทีของเราโดยไม่รตู้ วั ก็พอ" หญิงสาวสูด
หายใจลึก "กลับไปนอนได้แล้ว พรุง่ นีเช้าไม่ตอ้ งรีบปลุก
ข้า คืนนีนอนดึกนัก ข้าอยากตืนสายๆ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 8

"เจ้าค่ะคุณหนู" อาเจินหน้าเสีย ยังลังเลอยากหาต่อ แต่

เห็นสายตาของจ้าวเว่ยแล้วก็ยอมรับคําเดินตามนางกลับ
ขึนเรือน
จ้าวเว่ยสังให้อาเจินแยกไปนอนเลย ส่วนตัวนางก็เข้าไป
ห้องนอนตัวเองตามลําพัง
แรกสุดนางคิดจะผลัดเปลียนเสือผ้าเพราะชุดทีสวมอยูน่ นั
นางจงใจสวมออกไปพบอู่เหอตี อีกทังวิงวุน่ ตลอดทังคืน
ทําให้มเี หงือซึม นางเตรียมชุดเปลียนและปลดกระดุมเสือ
ชันนอก...
"เจ้าหานีอยูห่ รือ?" เสียงทุม้ ตําทีดังขึนด้านหลังนางทําให้
หญิงสาวตัวแข็งค้าง หลิวจ้าวเว่ยหันขวับไปมองผูบ้ ุกรุก
นางเกือบเอือมไปคว้าตะเกียงมาฟาดเขาแล้วหากไม่เห็น
หน้าเสียก่อน
"ท่านปั ว" นางพ่นลมหายใจอย่างเหนือยหน่ าย คิดไปแล้ว
ตนกับเฉินหรงปั วก็ดวงสมพงษ์กนั เหลือเกิน แม้ไม่ตงใจ
ั
พบก็ได้พบกันอยูร่ าไป
ํ
ตากลมกดลงมองถุงผ้าทีอยูใ่ นมือเขา นางเดาได้ทนั ทีวา่
นันคงเป็ นรองเท้าเปื อนโคลนทีอาเจินตามหา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 9

"มันไม่ใช่ของข้าหากท่านอยากได้กเ็ ชิญ" นางกล่าวอย่าง

ราบเรียบ เฉินหรงปั วกวาดสายตามองเสือชันนอกทีไม่ได้
ติดกระดุมของนางด้วยลมหายใจสะดุด แม้จะรูแ้ ก่ใจว่า
นางมีเสือซ้อนด้านในอีกชัน ทังยังมีซบั ในอีกชัน แต่เขาก็
รูส้ กึ กระดากใจขึนมายามทีเห็นว่านางแต่งตัวไม่เรียบร้อย
กลับกันเป็ นจ้าวเว่ยทีไม่มคี วามกระตือรือร้นจะจัดการเสือ
ให้เข้าทีเข้าทาง นางไม่สนใจด้วยซําว่าเขาจะมองมะลุไป
ถึงไหนต่อไหน
ร่างกายนีสําหรับนางมันก็แค่... เครืองมือ
นางไร้ซงความถนอม
ึ หวงแหน อาวรณ์ เพียงแต่ในตอนที
มันยังมีประโยชน์ นางก็ตอ้ งดูแลเอาไว้ก่อนเท่านัน
"บอกข้าสิว่าเจ้าไม่ได้มสี ว่ นเกียวข้องกับหัวขโมยที
ฮองเฮากําลังตามหา?" คําถามของเขาฟั งดูขงึ ขัง แต่
จ้าวเว่ยกลับสนใจใบหูแดงกําของท่านแม่ทพั มากกว่า
คําพูดขึงขังจริงจัง แต่ดวงตากลับเปิ ดเผยทุกอย่าง เขา
พยายามเบนสายตาหนีจากตัวนางพร้อมริมฝีปากทีแห้ง
ผาดขึนมากระทันหัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 0

จ้าวเว่ยมองบุรุษทีสูงแปดฉือ ร่างกายอาบไล้ดว้ ยกลินอาย

ของสนามรบ บนใบหน้ามีหนวดเคลาน่าเกรงขาม แต่
กลับหูแดงเถือกแค่เพราะพบสตรีปลดเสือ มุมปากของ
นางเกือบกระตุกเป็ นรอยยิมขบขัน
กลินอายความตายจากตัวเขาดูเบาบางลงเมือนางได้เห็น
เช่นนี แม้จะแปลกใจอยูบ่ า้ งทีคนอย่างแม่ทพั พิทกั ษ์
ดินแดนไร้เดียงสาเรืองสตรีถงึ เพียงนี แต่กน็ บั ว่าดีกว่า
ผูช้ ายประเภททีต่อให้นางใส่เสือครบทุกชินก็ยงั มอง
นางแบบพร้อมกลืนทังตัว
"ท่านคิดว่าข้าว่างขนาดจะไปเดินหยิบของในตําหนักหม่า
ผินเล่นๆ หรือ?" เห็นว่าเขาเฉไฉนางจึงยอมตอบคําถาม
"แล้วทําไมของแบบนีถึงมาอยูท่ พวกเจ้ี า?" เขายกถุงผ้า
ขึน "รูห้ รือไม่วา่ บ่าวทีเป็ นพยานผูน้ นบอกว่
ั าคนขโมย
พลาดเหยียบแอ่งโคลนตอนทีหนีออกไป" ดังนันรองเท้าที
อยูใ่ นมือเขานีจึงนับว่าเป็ นหลักฐานมัดตัวขโมย เนืองจาก
นีเป็ นฤดูรอ้ น ฝนไม่ได้ตก พืนย่อมไม่เฉอะแฉะจนเกิด
แอ่งโคลนง่ายๆ ยกเว้นตามทางทีใกล้นํา หรือมีการสาด
นําเป็ นประจํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 1

"ท่านปั วดูจะใส่ใจข้ายิงนัก" ดวงตากลมสุกสกาวของนาง

ตวัดขึนจ้องเขา ในใจพลันมีความรูส้ กึ อยากกลันแกล้งจึง
สาวเท้าเข้าไปหาชายหนุ่ม "แท้จริงแล้วท่านหลงเสน่ห์
ของข้าเข้าแล้วใช่หรือไม่?" นางเอ่ยยัว
เฉินเฟยฉีหนั หน้าพรืดเกือบจะตะโกนว่านางเพ้อเจ้อ แต่
กลับหันมาพบหญิงสาวในระยะทีเขาสามารถได้กลินตัว
หอมกรุน่ ของนาง ชายหนุ่ มถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปแวบ
หนึง "อย่าหลงตัวเองนักเลย" เขาพยายามยืดอกให้ดผู า่
เผย "งามกว่าเจ้าข้าก็พบมานักต่อนัก"
"จริงหรือ?" คิวสวยเลิกขึนสูง นางจ้องดวงตาของเขาก็รู้
ได้วา่ บุรุษผูน้ คงไม่
ี เคยชินกับการรับมือกับสตรี เขา
เปิ ดเผยทุกอย่างชัดแจ้งจนน่าเอ็นดู
"หากท่านไม่ได้หลงข้าเข้าแล้ว ใยท่านชมชอบเข้ามายุง่
เรืองของข้าเล่า... ดูส ิ คราวนีท่านถึงขันบุกรุกห้องนอน
ของข้า" นางแสร้งทําสีหน้าหยอกเย้า "...สถานทีเช่นนี
นอกจากสามีแล้ว ไม่ควรมีบุรุษอืนเหยียบย่างมานะเจ้า
คะ"
เฉินเฟยฉีองไปชั
ึ วขณะแต่กร็ บี เอ่ยแก้ตวั "หากไม่ให้ขา้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 2

เข้ามาทีนี เจ้าจะให้ขา้ แขวนมันเอาไว้หน้าเรือนนีหรือ?"

"ถ้าเช่นนันก็ตอ้ งขอบคุณท่านแม่ทพั แล้ว" นางแค่นขําใน
ลําคอ
"อีกอย่างข้าต้องจับตาดูเจ้าแน่ จุดประสงค์ทเจ้
ี าเข้าหาฝ่ า
บาทไม่กระจ่างชัด ข้าย่อมต้องระแวงไว้" คล้ายคนโง่งมที
สรรหาเหตุผลมายกหางตัวเอง หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้าให้
เขาคล้ายพยายามจะเชือ
"ท่านแม่ทพั ช่างจงรักภักดียงนัิ ก เช่นนีสนมคนอืนๆ ของ
ฝ่ าบาท เคยถูกท่านแม่ทพั จับตาดูดว้ ยหรือไม่?" คิดว่า
นางไม่รรู้ วึ ่าเขาจงใจหาเรืองนาง
"...เจ้าไม่เหมือนคนอืน เอาแค่เรืองทีจินหยาง จะไม่ให้คน
ระแวงคงยากสักหน่อย"
"เป็ นเกียรติของข้าแล้วทีทําให้ปัวอย่างท่านคอยถวิลหา
ได้"
"เจ้าควรให้คาํ ว่า 'วิตก' มากกว่า 'ถวิลหา'" เฉินเฟยฉีเอ่ย
แก้คําสือความหมายแปร่งๆ ของนาง "แล้วก็ไม่ตอ้ งคิดจะ
ใช้คาํ พูดยัวเย้าท้าทายให้ขา้ เลิกจับตามองเจ้า ข้าไม่ตก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 3

หลุมลูกไม้ตนๆ
ื เช่นนี" ตําแหน่งแม่ทพั ของเขาไม่ได้มา
เพราะโชคช่วย ถ้าขนาดทีเขาดูไม่ออกว่านางพยายามพูด
ชักจูงเจตนาของเขาไปในทางชูส้ าวเพือให้เขาละอายใจ
และไม่กล้าสูห้ น้า เช่นนันเขาคงต้องเอาตราพยัคฆ์ไปคืน
ฮ่องเต้เสียแล้ว
"ท่านช่างไร้อารมณ์ขนั จริงๆ" นางเบือจะปั นหน้าแกล้งเขา
"เอาไว้เจ้าค่อยไปหาเพือนอารมณ์ขนั ยามอยูฝ่ ่ ายในก็ยงั
ไม่สาย" เขาประชด
"ท่านว่าอย่างนันหรือ?"
เขาตัดบทพานางกลับเข้าเรือง "สรุปแล้วเจ้าเกียวข้อง
ยังไงกับเรืองขโมยนี?"
"มีคนอยากใส่ความข้า"
"ไม่แปลก" ดูจากตอนทีนางปั นหัวคนสกุลหยู ศัตรูคงหา
ได้งา่ ยตามรายทาง
"ท่านใจร้ายจริงๆ" สายตาทีมองประเมินว่าหญิงงามเช่น
นางเป็ นตัวปั ญหานันแจ่มแจ้งเหมือนมีเขียนไว้บน
หน้าผากเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 4

"ของทีอยูเ่ รือนสกุลหยูเป็ นฝีมอื เจ้าหรือไม่?"

"ท่านคิดว่าข้าจ้องจะเล่นงานแต่สกุลหยูตลอดเวลาหรือ
ไง?"
"มันก็ไม่แน่" นางเคยทําแล้วทําไมจะทําอีกไม่ได้
"ครังนีข้าไม่ได้ทํา ทุกอย่างล้วนเป็ นกับดักของผูอ้ น"
ื
เฉินหรงปั วหรีตามองนางอย่างจับผิด แต่กไ็ ม่เห็นวีแววเส
แสร้งในตานาง
"ขอให้จริงเถอะ"
"ต่อให้ขา้ เกียวข้องแล้วอย่างไร เรืองนีไม่กระทบกับข้อ
ราชการบ้านเมือง ใยท่านแม่ทพั ต้องสนใจด้วยเล่า"
"คนอย่างเจ้าก่อเรืองเล็กเรืองใหญ่ลว้ นมีความหมาย" ต่อ
ให้นางแค่ฆา่ มด เขาก็ตอ้ งคิดว่านางวางแผนขันต่อไป
อย่างไรแน่
แม่ทพั หนุ่มไม่อาจยอมรับว่าเป็ นความหวาดระแวงไปเสีย
หมดอย่างทีกล่าวอ้าง ในใจเขารูด้ วี ่าเขามีความรูส้ กึ
ตืนเต้นยามได้จบั ตาดูนาง คาดเดาความคิดนาง และรูส้ กึ
ตืนตาตืนใจกับผลลัพธ์ทนางได้
ี ดงั เช่นคราวปั ญหาทัพเอีย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 5

นเหอ หญิงงามในใต้หล้านีเขาพบมาไม่น้อย แต่หญิงทีลุม่

ลึกมีไหวพริบและชวนค้นหานันไม่ใช่จะพบได้งา่ ยๆ
"ดูทา่ นจะหลงเสน่หข์ า้ แล้วจริงๆ" นางสรุปเอาเองทังยัง
ถอนหายใจราวกันเคยชินและเป็ นเรืองทีช่วยไม่ได้
"เจ้านีมัน..." สตรีไร้ยางอาย!
"ดึกแล้วข้าง่วงเจ้าค่ะ ท่านแม่ทพั มีเรืองอืนจะพูดหรือไม่
หรือจะจับข้าไปให้ฮองเฮาไต่สวน?" นางยืนสองมือไป
ตรงหน้าเขาพร้อมให้จบั แต่เขาสะบัดหน้าหนี
"สตรีสกุลหยูผนู้ นถู
ั กคุมตัวไปไต่สวนแล้ว เจ้ารูห้ รือไม่?"
บนหน้าเขาดูคล้ายอยากถามว่านางไม่คดิ จะช่วยหยูผงิ เห
ยียนหรือ หากทางนันก็ถูกเล่นงานเหมือนกัน
"ชีวติ ใครก็ตอ้ งดูแลกันเอาเอง ข้ามือไม่ยาวพอจะไปช่วย
ใครหรอกเจ้าค่ะ" จ้าวเว่ยเอ่ยด้วยนําเสียงแห้งแล้ง "อีก
อย่างถ้านางโดนพาไปอย่างท่านว่าจริง ป่ านนีลีกุย้ เฟยคง
ออกหน้าแล้ว ไม่จาํ เป็ นต้องห่วงสักนิด"
เป็ นนางเสียอีก... หากยามนีคนทีถูกคุมตัวไปไต่สวนหน้า
พระพักตร์เป็ นหลิวจ้าวเว่ย จะมีใครกล้าออกหน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 6

ช่วยเหลือนางเล่า
บิดานางรึ?
เถาเฝิงชิงรึ?
เทียบกันแล้วลีกุย้ เฟยย่อมไม่ยอมให้หยูผงิ เหยียนได้
กลับมาแม้แต่รอยขีดข่วนแน่
"เจ้าคงโกรธอันอ๋องน่าดู" มองสีหน้าอ้างว้างของนางแล้ว
เขาก็คดิ ไปถึงภาพในคืนนัน
"ไม่ใช่โกรธเจ้าค่ะ" นางตอบเสียงหวาน...
ในอกนางนันหาใช่ความโกรธ...
นางเพียงชิงชังรังเกียจ
นางเคียดแค้น
นางอาฆาต
นางคิดจองล้างจองผลาญพวกมัน!
คําว่าโกรธดูน้อยเกินไปทีจะอธิบายสิงทีสุมอยูใ่ นอกของ
หลิวจ้าวเว่ย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 7

"โกหก" สายตาของนางยามได้ยนิ ชืออันอ๋องแทบไม่ต่าง

จากเขายามกล่าวถึงพวกซยงหนู คล้ายนักรบทีไม่ตายไม่
เลิกรา
"....."
"ช่างเถอะ ข้าแค่เอาของมาคืนเจ้า" เขาโยนถุงผ้าลงบน
พืนแล้วเงยหน้ามองนาง "จําไว้วา่ ข้าจับตาดูเจ้าอยู่ หาก
เจ้าคิดจะสร้างปั ญหาให้ตา้ ถงแม้แต่นิดเดียว ข้าไม่เอาไว้
แน่" เขาสําทับ
หลิวจ้าวเว่ยอยากหัวเราะ นางคิดว่าเขาควรจับนางขังคุก
เสียตังแต่ตอนนีหากจะทําตามคําขูจ่ ริงๆ
"ท่านปั ว" ก่อนทีเขาจะหายลับออกจากประตูนางก็เรียก
ไว้
ชายหนุ่มหยุดเท้ารอแต่ไม่ทนั กลับไป พลันได้ยนิ เสียง
หญิงสาวถามขึน...
"ท่านยังไม่เคยผ่านมือสตรีใช่หรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 8

แสนชัง
# 14. ความโปรดปราน

ยามนันตําหนักทีพักของหม่าผินสว่างไสวไปด้วยตะเกียง
และโคม เหลียวฮองเฮานังอยูใ่ นตําแหน่งประธานกําลัง
เฝ้ าอดทนกับเสียงสะอึกสะอืนของหญิงสาววัยแรกรุน่
อย่างหม่าสวินม่าน
...เป็ นแค่สนมชันตํา แค่เพราะช่วงนีเป็ นทีโปรดปราน
ขึนมาหน่อยก็คดิ จะชีมือชีไม้ไปทัว ช่างไม่เจียมกะลาหัว...
เหลียวฮองเฮาเคลือบใบหน้าด้วยความนิงสงบ แต่ในใจมี
แต่คาํ ดูถูกหยามหยันหม่าสวินม่าน เหลียวเจากัวเป็ นสตรี
คนแรกของฮ่องเต้ อยูร่ ว่ มกันมายีสิบห้าปี เข้าไปแล้ว มี
สนมชนิดใดทีไม่เคยพบ มีกคนที ี จะสามารถชูคอได้
ยาวนานถึงตอนจบ พวกทีผยองเพราะความโปรดปรานมี
เท่าไหร่ทถูี กซัดกระเด็นในท้ายทีสุด
หม่าผินผูน้ ียังเป็ นสาวรุน่ อายุเพิงย่างเข้ายีสิบ ความคิด
อ่านจึงไม่ได้กว้างไกล ทังมีนิสยั เย่อหยิงเอาแต่ใจ ไม่รจู้ กั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 9

ควบคุมอารมณ์ นับเป็ นจุดตายทีอีกไม่นานคงถูกใครสัก

คนดึงไปใช้ประโยชน์
เหลียวฮองเฮาแต่งให้ฮ่องเต้มาครึงชีวติ เรืองความรัก
ระหว่างชายหญิงกลายเป็ นเพียงกรวดทรายทีเย็นชืด นาง
หาได้สนใจว่าฮ่องเต้จะรักใคร่เมตตาสนมคนไหน ยามนี
สิงทีนางใส่ใจทีสุดคืออํานาจของนางและอนาคตของ
พระโอรส
สิงใดทีกระทบต่ออํานาจของนาง สิงนันต่างหากคือศัตรู
เมือวันก่อนองค์หญิงหงเซียวจัดงานชมบุปผาทีอุทยาน
แก้ว นางไม่ได้สง่ เทียบเชิญมาทูลถวายให้ฮองเฮา ซึงถ้า
หากแค่นันก็แล้วไปเถิด แต่กลายเป็ นว่าลีกุย้ เฟยดันโผล่
หน้าไปทีงาน ร่วมนังตําแหน่งประธานคูก่ บั องค์หญิงหง
เซียว รับหน้าเหล่าฮูหยินตระกูลขุนนางทังหลาย
เช่นนีไม่ใช่การตบหน้าฮองเฮาอย่างนางหรอกรึ นางก็อยู่
ในวังหลิงซาน แต่กลับถูกกระทําข้ามหัวเช่นนี นับเป็ น
เรืองอันใด
หรือองค์หญิงหงเซียวคิดว่าลีกุย้ เฟยได้นงตํ
ั าแหน่ ง
ฮองเฮาแล้วจึงไม่ตอ้ งสนเรา... หรือฮูหยินพวกนันคิดว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 0

รีบแย่งชิงลีกุย้ เฟยแล้วเราจะไม่ว่าอะไร
เหลียวฮองเฮาไม่พอใจอย่างยิงทีลีกุย้ เฟยออกไปสมาคม
กับเหล่าฮูหยินขุนนางทังทีฮองเฮาเองก็อยูท่ นีี แต่กลับไม่
มีใครนึกถึง นีไม่ต่างกับเจตนาแสดงอํานาจ สตรีสกุลหยูผู้
นันจงใจทําให้เหล่าขุนนางเห็นว่าตนแข็งแกร่งและ
สามารถเทียบเคียงบารมีนางได้
เหลียวเจากัวไม่คดิ จะถูกตบหน้าอยูเ่ พียงลําพัง หยูซนิ ซิน
เจตนาประกาศอํานาจกับนาง เช่นนันนางก็จะทําให้เห็น
ว่าใครทีเหนือกว่า
ประจวบกับหม่าผินโผล่เข้ามาร้องห่มร้องไห้ทูลฟ้ องเรือง
ของพระราชทานในตําหนักถูกขโมย เหลียวฮองเฮาจึง
ฉวยโอกาสให้สบื สวนทันที เมือได้เบาะแสว่าเกียวของกับ
บ่าวหญิงขันหนึงของตระกูลทีตามเสด็จ นางจึงฉวย
โอกาสประกาศศักดา สังให้คน้ หาตามเรือนพักของเหล่า
สตรีทร่ี วมขบวนมาในครังนี
หยูซนิ ซินสามารถทําตัวข้ามหัวนางแล้วอย่างไรเล่า ใน
เมือตราหงส์ยงั อยูใ่ นมือนาง ผูค้ นในใต้หล้าแห่งนีมีผใู้ ดไม่
ต้องนอบน้อมต่อนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 1

เหลียวฮองเฮาจงใจให้มกี ารตรวจค้นเป็ นการข่มขวัญ

เท่านัน พระองค์ไม่ได้ใส่ใจว่าของทีหายจะหาพบหรือไม่
เพียงต้องการให้คนเห็นถึงอํานาจของตนมากกว่า
แต่นางไม่คดิ ว่าเรืองราวจะบานปลาย
แม้แต่ฮอ่ งเต้ยงั เสด็จมาร่วมชมความคึกครืนถึงทีนี
ตาหงส์ตวัดมองหม่าสวินม่านทีครําครวญอยูแ่ ทบเท้า
โอรสสวรรค์ พรําพรรณนาถึงชุดเครืองประดับทีได้รบั
พระราชทานหลังจากถวายตัวครังแรก คุณค่าทางใจสูงส่ง
จนเศร้าโศกเจียนใจจะขาดทีมันหายไป
บนพระพักตร์ฮอ่ งเต้แผ่แววอบอุ่นอ่อนโยนอยูเ่ ป็ นนิตย์
แต่ในฐานะทีต้องนังข้างบุรุษผูน้ ีมายีสิบกว่านี มีหรือ
เหลียวฮองเฮาจะดูไม่ออกว่าเขากําลังข่มใจอยู่
แต่ขม่ ใจในแง่ไหนนันยังไม่ชดั แจ้ง
หนึงคือข่มความรําคาญหม่าผิน
สองคือข่มความไม่พอใจทีนางใช้อาํ นาจ
สามคือข่มความปวดใจทีคนโปรดกําลังเป็ นทุกข์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 2

ซึงข้อสุดท้ายเหลียวเจากัวกล้าตัดออกอย่างไม่ใยดี ต่อให้
คนโปรดทีสุดอย่างเสียนเฟยเสียสติเพราะโอรสสินใจ นาง
ก็ไม่เคยเห็นโอรสสวรรค์เจ็บปวดร่วมด้วยแม้แต่สกั กระ
พีก นีแค่สนมชันผินทีทรงยกขึนมาเพือหลอกใช้บดิ าของ
นาง ไม่มที างทีพระองค์จะใส่ใจจริงๆ อยูแ่ ล้ว
ดังนันความเป็ นไปได้แรกและข้อสองเป็ นไปได้ทสุี ด
เหลียวฮองเฮาจึงรูส้ กึ ไม่สบายพระทัยยิงนัก พยายามสงบ
ปากสงบคํา เก็บชายกระโปรงยาวไม่ให้เฉียดใกล้ฮ่องเต้
ทังเต็มใจทําตนให้คล้ายไม่ได้อยูท่ นีี เพือหวังหลบเลียง
โทสะ
แต่ดทู า่ สวรรค์จะไม่เข้าข้างนาง ยามทีมีขนั ทีวงเข้
ิ ามา
กราบทูลว่าพบซากเครืองประดับของหม่าผินอยูท่ เรื ี อน
สกุลหยู เหลียวเจากัวก็แทบจะเป็ นลม
นางเพียงต้องการแสดงอํานาจ หากแต่ไม่ได้ตอ้ งการให้
กระทบกระทังโดยตรงกับสกุลใด เพราะช่วงเวลาเช่นนี
ค่อนข้างล่อแหลมกับการสร้างฐานอํานาจให้องค์ชายสี
หากเป็ นสกุลทีไม่เกียวข้องกับเชือพระวงศ์กย็ งั พูดอะไร
ได้งา่ ย แต่นีไม่เพียงเป็ นตระกูลทีเกียวข้องกับเชือพระ
วงศ์แต่ยงั เป็ นศัตรูตวั ฉกาจของนาง เช่นนีนางจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 3

กลายเป็ นอะไรในสายตาฮ่องเต้
พบของพวกนันทีสกุลหยูตามคําสังค้นหาของนาง ฉาก
หน้าคือคนสกุลหยูเป็ นผูท้ ําผิด ฉากหลังจะไม่คล้ายนางจง
ใจหาความสกุลหยูหรอกหรือ... ยิงในยามนีทีกลุม่ อํานาจ
ต่างๆ หลีกเลียงทีจะปะทะกันซึงหน้า แต่เรืองนีกลับชัก
โยงให้นางต้องชนกับหยูซนิ ซินอย่างจัง
"ใครมันกล้าขโมยของๆ ข้า ยังไม่ไปลากตัวมันมาอีก!"
หม่าผินร้องสังทันทีทได้
ี ยนิ สิงทีขันทีรายงาน นางว่าจบก็
รีบกลับมากอดขาฮ่องเต้อู่เหอตีนําตาไหลพราก แต่คราว
นีไม่มเี สียงครําครวญดังก่อนหน้า ทังยังร้องไห้ได้งดงาม
ราวกับสตรีในภาพวาดไม่มผี ดิ
"ฝ่ าบาท พระองค์ตอ้ งให้ความเป็ นธรรมกับหม่อมฉันนะ
เพคะ ของทีฝ่ าบาทพระราชทานให้ หม่อมฉันรักถนอมยิง
กว่าชีวติ แต่มคี นใจกล้ามาขโมยเช่นนี ทําให้หม่อมฉัน
ปวดใจยิงนัก"
นังโง่!
เหลียวฮองเฮาก่นด่าอยูใ่ นใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 4

ไม่ได้ยนิ หรือว่าอีกฝ่ ายเป็ นสกุลหยู ยังคิดจะขอความเป็ น

ธรรมอันใดกัน ทําไมไม่รจู้ กั หาทางลงประนีประนอม นาง
คิดว่าสตรีอ่อนด้อยอย่างนางจะเทียบเคียงหยูซนิ ซินได้งนั
รึ คิดว่ามีความโปรดปรานน้อยนิดของฮ่องเต้แล้วจะชนะ
ได้งนรึ
ั
ช่างไม่รจู้ กั ทีตาย!
"สนมรักไม่ตอ้ งเป็ นห่วง เราย่อมต้องให้ความยุตธิ รรมแก่
เจ้า" เสียงทุม้ กังวานของฮ่องเต้อู่เหอตีทําให้หวั ใจของ
หม่าผินฟูฟ่อง ในขณะทีเหลียวฮองเฮารูส้ กึ หนาววูบยาม
มองรอยยิมประดิษฐ์บนใบหน้าของโอรสสวรรค์
ดวงตาเรียวชีปรายมองหม่าสวินม่านทีคิดว่าตนได้รบั
ความสําคัญแล้วเหยียดหยันในใจ ...ร้องไห้ให้งามกว่านี
อีกสักพันเท่าเถิด เพราะอีกสักครู่ คงมีคนมาร้องแข่งกับ
เจ้าแล้ว
เหลียวฮองเฮากัดฟั นแน่นขึน เรืองราวคราวนีลุกลามบาน
ปลายกว่าการแข่งกันแสดงอํานาจ นางจําต้องคิดหาทาง
ออกไม่ให้ฝ่ายสกุลหยูคดิ ผูกใจเจ็บก่อนเวลาอันควร
ไม่เช่นนันไม่ทนั ทีองค์ชายสีจะได้ขนเป็
ึ นอ๋อง เขาก็อาจจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 5

ถูกทําลายจนย่อยยับได้
สกุลเหลียวของนางทุกวันนีถูกฮ่องเต้รดิ รอนอํานาจไป
มาก บิดาของนางอยูใ่ นตําแหน่งราชครูทปรึี กษา ทีมีแต่
ชือทว่าแต่ไร้อํานาจในมือ คนเดียวทีนางพึงได้คอื พีชายผู้
เป็ นเจ้ากรมโยธา
ต้าถงปกครองด้วยระบบหกกรมภายใต้สภาขุนนาง นัน
คือกรมต่างๆ จะอยูภ่ ายใต้สภาขุนนางกลาง ที
ประกอบด้วย เสนาบดี 4 คน อัครเสนาบดี 2 คน ราช
เลขาธิการ 1 คน รวมเป็ น 7 คน ทีมีอํานาจในการบริหาร
บ้านเมือง
สภาขุนนางเป็ นแหล่งรวมตัวของผูใ้ หญ่ในแต่ละฝ่ าย ทัง
เจ็ดคนนีจะเป็ นผูต้ รวจสอบฎีกาเกียวกับราชกิจทังหมด
หากไม่สามารถตกลงแก้ไขปั ญหาได้ภายในสภาก็จะ
ทูลเกล้าถวายต่อฮ่องเต้ต่อไป ซึงทุกสีวันราชเลขาธิการจะ
เป็ นผูถ้ วายรายงานสรุปการทํางานของสภาขุนนางให้ฝ่า
บาททราบ
ดังนันสภาขุนนางจึงเป็ นดังเสาหลักของบ้านเมือง ผูท้ ได้
ี
ขึนเป็ นเสนาบดี ย่อมหมายถึงได้เข้าร่วมสภาขุนนาง เป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 6

หนึงในเจ็ดคนทีอยูเ่ หนือคนนับหมืนอยูใ่ ต้คนผูเ้ ดียว ถือ

ว่าเป็ นเกียรติของวงตระกูล และเป็ นทีๆ สามารถแสวงหา
ความมังคังและอํานาจได้อย่างเหลือล้น
บุรุษทีเดินเส้นทางขุนนางไม่มใี ครไม่ใฝ่ ฝันจะได้เป็ นหนึง
ในเจ็ดของสภาขุนนาง แต่การจะเข้าไปถึงจุดนันย่อมไม่
ง่าย
เหลียวฮองเฮาลอบมองพระพักตร์อบอุ่นของพระสวามี
ตลอดหลายปี มานีนางพยายามผลักดันพีชายให้ได้เลือน
ขึนเป็ นเสนาบดีเพือจะเป็ นกําลังสําคัญให้องค์ชายสีใน
อนาคต แต่บุรุษข้างกายนางผูน้ ีเองทีปิ ดประตูทุกทาง ไม่
ยอมให้สกุลเหลียวของนางโงหัวขึนมาได้
แม้แต่ลกุี ย้ เฟย บิดาของนางยังได้เลือนขึนเป็ นเสนาบดี
กลาโหมแล้ว นับเป็ นหนึงในสภาขุนนางทีคอยดูแลกิจการ
บ้านเมือง แต่นางทีเป็ นถึงฮองเฮา บิดากลับมีเพียง
ตําแหน่งราชครูเลือนลอย พีชายก็ยงั ไม่อาจขยับขยาย
เส้นทางไปเหยียบแม้แต่รองเสนาบดี
ช่างน่าขืนขมนัก!
ในขณะทีหม่าผินกําลังลําพองใจว่าตนมีนําหนักในใจฝ่ า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 7

บาท หยูผงิ เหยียนก็ถกู คุมตัวเข้ามาในตําหนัก สีหน้าทีดี

ขึนของหม่าสวินม่านแปรเปลียนเป็ นกระด้างค้างทันทีท ี
เห็นหน้าของหญิงสาวสกุลหยู
นางรีบหันมองพระพักตร์ฮอ่ งเต้อู่เหอตี คิดว่าตนพลาด
แล้วทีสังให้นําคนมาใต่สวนต่อหน้าพระพักตร์ หากฝ่ า
บาทเกิดพอใจในความงามของสตรีผนู้ ีขึนมา นีมิใช่เปิ ด
โอกาสให้นางได้ปีนเข้าฝ่ ายในหรอกรึ
ใบหน้าของหม่าผินเกือบจะบิดเบียว ตวัดสายตาจดจ้อง
หยูผงิ เหยียนเขม็งด้วยความไม่พอใจ
อาการของหม่าสวินม่านล้วนอยูใ่ นสายตาเหลียวฮองเฮา
นางแค่นขําในลําคอขณะทียกชาขึนจิบปิ ดบังสายตาดู
แคลนของตน
หยูผงิ เหยียนแม้จะแน่ใจว่าตนไม่ได้ทาํ สิงใดผิด แต่การ
ถูกตรวจค้นและต้องมาเข้าเฝ้ ายามดึกเช่นนีทําให้ตก
ประหม่าจนใบหน้าซีดเซียว แม้ภายนอกจะพยายามข่ม
กลันความหวันใจ แต่มอื ของนางก็ยงั ชุม่ ไปด้วยเหงือ
หญิงสาวถวายบังคมฝ่ าบาทและฮองเฮา ตามด้วยคาราวะ
หม่าผิน แล้วจึงนังลงบนพืนอย่างนิงสงบ ในใจสับสนยุง่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 8

เหยิง นางพยายามคิดหาว่าตนตกหลุมพรางของใคร ใคร

ทีมันกล้าเอาของเช่นนันไปไว้ในห้องของนาง
"ของๆ ข้า!" ก่อนทีหยูผงิ เหยียนจะได้คดิ อ่านให้ถถ้ี วน
เสียงหวีดของหม่าผินก็ดงั ขึนเมือขันทีเอาชุด
เครืองประดับทีแตกหักไปให้นางดู "นังสารเลว เจ้ากล้า
ทําลายของๆ ข้าหรือ" หม่าผินหันไปตวาดหยูผงิ เหยียน
ด้วยความเกรียวกราด เกือบจะปรีเข้าไปตบตีนางหากไม่
ติดว่าฝ่ าบาทอยูท่ นีี ด้วย
"เจ้ารูห้ รือไม่ว่านีเป็ นของพระราชทาน ทําลายของ
พระราชทานจากฝ่ าบาทมีโทษสถานใด!?" ทังความโกรธ
ทีของหายและความหงุดหงิดใจทีได้เห็นรูปร่างราวกับกิง
หลิวต้องลมของหยูผงิ เหยียน ทําให้หม่าผินคิดแต่จะข่ม
อีกฝ่ ายลง
เหลียวฮองเฮานังจิบชาอยูเ่ งียบๆ กวาดสายพระเนตรเก็บ
สีหน้าของผูค้ นโดยรอบอย่างละเอียดโดยไม่คดิ จะยืน
ปาก
ในเมือฝ่ าบาทเสด็จมาชมงิวถึงทีนี นางก็จะโยนภาระให้
พระองค์จดั การเองเสียเลยแล้วกัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 9

"ขออภัยเพคะพระสนม แต่หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆ ว่า

ของพวกนีไปอยูใ่ นห้องของหม่อมฉันได้อย่างไร" หยูผงิ
เหยียนรวบรวมความกล้ากล่าวกับหม่าผิน
"โกหก ห้องพักของเจ้ามีคนเข้าออกมากมายนักหรือ ถึง
จําไม่ได้แม้แต่ของทีเข้าไปอยูใ่ นห้อง"
"ฝ่ าบาทเพคะ ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันขอสาบานต่อฟ้ าดิน
หม่อมฉันมิได้ขโมยหรือทําลายข้าวของๆ พระสนมแม้แต่
ชินเดียว ของพวกนีหม่อมฉันก็ไม่เคยเห็นด้วยซํา เพิงจะ
พบพร้อมๆ กับนางกํานัลทีเข้าไปตรวจ ...หม่อมฉันกราบ
ทูลความจริงทุกประการ ขอฝ่ าบาทกับฮองเฮาทรง
ประทานความยุตธิ รรมให้หม่อมฉันด้วย" หยูผงิ เหยียน
เลิกสนใจหม่าสวินม่าน นางหันไปโขกหัวให้คนทีมีสทิ ธิ
ตัดสินเรืองนีแทน
"หากไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็ นใครได้อกี !?" เมือเห็นหญิงสาว
โฉมสะคราญหันไปอ้อนวอนฮ่องเต้กย็ งทํ ิ าให้อารมณ์
เดือดของหม่าผินปะทุ นางทังหึงหวงทังรําคาญใจ คิดว่า
อย่างไรก็ปล่อยให้หยูผงิ เหยียนทําตัวราวกับถูกรังแก
เช่นนีไม่ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 0

หม่าสวินม่านบีบนําตาหยดลงอีกระลอกแล้วจึงหันไปกอด
ขาฝ่ าบาท "หม่อมฉันไม่ยอมนะเพคะ ของพวกนีมีคา่ ทาง
ใจกับหม่อมฉันยิงนัก นางใจกล้าขนาดทําลายของ
พระราชทาน หม่อมฉัน..."
"ลีกุย้ เฟยเสด็จ" ไม่ทนั ทีหม่าผินจะกล่าวจบลีกุย้ เฟยก็
หุนหันเข้ามาด้วยในด้วยชุดทีดูแล้วก็รวู้ ่าคงรีบมาด้วย
ความตระหนก นางถวายบังคมฝ่ าบาทและฮองเฮาก่อน
จะตรงเข้าไปหาหยูผงิ เหยียน
"ผิงเหยียนเจ้าไม่เป็ นไรใช่ไหม?" ลีกุย้ เฟยยอบกายลงดึง
หลานสาวมาลูบหัวลูบหางสํารวจก่อนจะกอดปลอบโยน ดู
คล้ายภาพสตรีสองคนทีถูกรังแกอย่างน่าเวทนา แม้แต่
ดวงตาของลีกุย้ เฟยก็ทอแววหวันหวาดอย่างสมจริง
เหลียวฮองเฮาเอียงคอมองสองน้าหลานทีกําลังเล่นบท
รันทดอย่างนึกชืนชมในใจ ภาพหญิงงามหลังนําตาของ
หม่าสวินม่านดูจดื ไปสนิทเมือเจอกับนางงิวตัวจริงอย่างห
ยูซนิ ซิน
"ฝ่ าบาทเพคะ เรืองนีต้องมีความเข้าใจผิดกันแน่ โปรด
ทรงไต่ตรองด้วยเพคะ" หลังจากกอดหลานสาวเสร็จลีกุย้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 1

เฟยก็กุลกี ุจอโขกศีรษะให้ฮ่องเต้อู่เหอตีพร้อมกล่าวเสียง
สันเครือ "คนสกุลหยูของกระหม่อมแม้มไิ ด้รารวยํ
เทียบเคียงเชือพระวงศ์ แต่หาได้มสี งใดขาดแคลนจนต้
ิ อง
ลักขโมยของผูอ้ นื อีกทังผิงเหยียนเป็ นหลานทีหม่อมฉัน
รักไม่ต่างจากลูกในไส้ ข้าวของสิงใดหากนางอยากได้
เพียงเอ่ยปากขอหม่อมฉันก็พร้อมจะให้ ไม่มเี หตุผลทีนาง
จะหยิบฉวยของผูอ้ นเลยเพคะ"
ื
หม่าผินมองลีกุย้ เฟยกราบทูลเสียงเครือพร้อมกับขอบตา
ทีเริมร้อนผ่าวแดงขึนเป็ นลําดับคล้ายคนทีรูส้ กึ น้อยเนือตํา
ใจจนสุดทนก็ให้ตระหนักถึงฝีมอื ของหยูซนิ ซินผูน้ ี
"หม่าสวินม่าน" ลีกุย้ เฟยหันมาจ้องนาง "ข้าไม่รวู้ า่ ข้าว
ของๆ เจ้าไปอยูใ่ นห้องนอนของหลานสาวข้าได้อย่างไร
แต่ขา้ แน่ใจในศักดิศรีของคนสกุลหยู พวกเราสง่าผ่าเผยมี
เกียรติ ไม่มที างทําเรืองพรรค์นีแน่" นางประกาศชัดเจน
แม้สภาพคล้ายกําลังรําร้องขอความเห็นใจแต่กลินอายที
ส่งถึงหม่าผินนันไม่ต่างจากคําข่มขวัญ
แท้จริงลีกุย้ เฟยไม่เห็นหม่าสวินม่านอยูใ่ นสายตาแม้แต่
น้อย แต่หากวันนีไม่อาจล้างมลทินให้หยูผงิ เหยียน
ชือเสียงของหลานสาวนางก็จะแปดเปื อน การจะผลักดัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 2

ให้ขนสู
ึ ต่ ําแหน่งหวางเฟยหรือฮองเฮาในอนาคตย่อม
ลําบากแล้ว ดังนันคืนนีมีทางเดียวทีนางต้องเดินคือหยูผงิ
เหยียนต้องพ้นประตูนีออกไปโดยไร้ความผิด
หม่าผินนําตาหยดแมะๆ หันมากอดขาฮ่องเต้อู่เหอตีเพือ
ขอความเมตตา ในขณะทีลีกุย้ เฟยหันกลับไปโอบ
หลานสาวราวกับแม่เสือทีพร้อมปกป้ องลูกตัวเองเต็มที
ฉากนีคล้ายว่านางตังตนเป็ นปรปั กษ์กบั ฮ่องเต้ แต่คนที
อ่านสถานการณ์ออกย่อมเข้าใจได้ ความจริงแล้วเรืองนี
ไม่ได้มสี าระสําคัญอันใดเลย คนในฝ่ ายในตายเป็ นใบไม้
ร่วงฝ่ าบาทยังไม่ใส่ใจ นีเพียงเครืองประดับสองสามชินกับ
ตระกูลทีพระองค์ฉุดขึนมาเพือใช้ควบคุมสกุลทหาร ใครมี
สมองก็ยอ่ มดูออกว่าใครจะชนะ
เพียงแต่ยามนียังไม่ถงึ เวลาสลัดหม่าผินทิง ดังนันฮ่องเต้อู่
เหอตีต้องหาทางลงให้ทุกฝ่ ายโดยทีบัวไม่ให้ชานํ
ํ าไม่ให้
ขุน่
เหลียวฮองเฮาแม้จะมีความหวันใจอยูบ่ า้ ง แต่กอ็ ดนึก
สําราญไม่ได้ครันเห็นตัวหมากในมือของฮ่องเต้ปะทะกัน
แล้วเขาต้องมาเปลืองสมองคิดหาทางให้สนมทังหลายเดิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 3

ร่วมทางกันไปก่อน ช่างเป็ นเรืองน่าสะใจไม่กเรื

ี องทีนาง
ได้เห็นจากบัลลังก์หงส์
พระนางปรายตามองพระพักตร์อบอุ่นนุ่มนวลของพระ
สวามีแล้วคลียิมบางๆ คิวของโอรสสวรรค์ถูกชักเข้าหากัน
อย่างไม่พอพระทัยแวบหนึงก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมา
เรียบเฉยดังเดิม
"ซินเออร์เราย่อมเชือเจ้า" ยามทรงตรัสเรียกลีกุย้ เฟย
ว่าซินเออร์นนฟั
ั งดูแล้วทังหวานละมุนและสนิทสนม
แสดงถึงความโปรดปรานทีมีแต่ลกุี ย้ เฟยได้เป็ นอย่างดี
หม่าผินเองแม้จะมุทะลุไม่รอบคอบ แต่สมั ผัสของสตรีนนั
ไวต่อความริษยา นางไม่ตอ้ งตีความก็รบั รูไ้ ด้ถงึ ความรัก
ใคร่ผกู พันทีฝ่ าบาทมอบให้ลกุี ย้ เฟย หม่าสวินม่านทัง
อิจฉาทังหึงหวงจนต้องขยุม้ ผ้าเช็ดหน้าในมือเสียยับเยิน
"...แต่เรืองนียังไงก็ตอ้ งให้ความกระจ่างกับหม่าผิน" ฝ่ า
บาททอดพระเนตรหม่าสวินม่านอย่างมีเมตตา คล้ายปั ด
เป่ าความริษยาทีเพิงก่อในใจนางให้หลุดออกไป "คน
สกุลหยูมคี าํ สอนบรรพชนเป็ นทีตัง แต่ไม่นานมานีเพิงจะ
มีเรืองถูกปิ ดบังสายตาจนผูใ้ ต้บงั คับบัญชาทําการคดโกง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 4

ฮ่องเต้อู่เหอตีอ้างเท้าความไปถึงเรืองกองทัพเอียนเหอ ที
แม้จะเป็ นข้ออ้างทีเขาสังให้หยูเยว่ฟางใช้เป็ นทางออก แต่
ก็นับเป็ นความผิดติดตัวคนสกุลหยู
"คนในสกุลไม่ทาํ ก็ไม่แน่ ว่าบริวารจะไม่กล้า ฮองเฮาแจ้ง
เราว่าบ่าวทีเป็ นพยานเล่าถึงสตรีทลัี กษณะคล้ายบ่าวขัน
หนึงเป็ นผูล้ กั ขโมย เช่นนีให้เจ้าไปตรวจสอบบ่าวไพร่ใน
สกุลน่าจะได้ความ"
ไม่ใช่แค่ได้ความ... ความหมายของฮ่องเต้คอื เราให้
โอกาสเจ้าไป 'สร้าง' หัวขโมยตัวจริงเพือลบล้างมลทินให้
หลานสาวของเจ้า หากเจ้าทําไม่ได้กใ็ ห้นางแปดเปื อน
เช่นนีไปเถอะ
ฮองเฮาลอบยิมให้กบั ความเลือดเย็นของฮองเต้ เขาไม่สน
สักนิดว่าใครทําผิดจริงไม่จริง ทังยังสังให้สงั เวยคนรับโทษ
เพือรักษาหมากในกระดานของตนอีกด้วย
"ในเมือเป็ นคนในตระกูลของกุย้ เฟย เราจะให้นางไป
จัดการเอง แล้วมารายงานเราทีหลัง ส่วนเครืองประดับ
พวกนี เรารูแ้ ล้วว่าเจ้ารักถนอมมาก เรารูส้ กึ ปวดใจ
เช่นกัน" ฮองเฮาดูฮองเต้ตรัสกับหม่าผินโดยพยายามกลัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 5

หัวเราะ นางมองหาแววตาปวดใจของฝ่ าบาทไม่เจอเลย

สักนิด
"เราจะให้ชา่ งหลวงทําของแบบเดิมขึนใหม่อกี ชุดมอบให้
เจ้าเป็ นการชดเชยดีหรือไม่?"
หม่าสวินม่านไม่พอใจทีไม่มใี ครได้รบั โทษทังทีกล้า
เหยียบจมูกนาง แต่มองพระพักตร์ของฮองเต้แล้วนางก็
กลัวพระองค์จะคิดว่าตนไร้เหตุผลเกินไปจึงยอมพยักหน้า
รับ
"เรืองวันนีเจ้าคงตระหนกมาก ให้ฮองเฮาดูแลถนอมหม่า
ผินเพิมอีกสักหน่อยแล้วกัน ไหนๆ ก็ใส่ใจดูแลกันดีถงึ
เพียงนีแล้ว" รับสังคล้ายคําชืนชมแต่ความหมายกลับ
กําลังเฉือนใจคนฟั ง
ในฐานะฮองเฮานับว่านางเดาใจฝ่ าบาทได้ไม่ผดิ ดูเหมือน
เรืองลักขโมยจะเล็กน้อยในสายพระเนตร แต่เรืองทีนาง
ล่วงเกินขุนนางน้อยใหญ่ต่างหากคือเรืองทีทรงกริวขึนมา
จริงๆ
"ยามนีดึกมากทีเดียว... แยกย้ายกันไปพักเสีย ส่วน
คุณหนูสกุลหยูคนนีให้กกั บริเวณอยูใ่ นเรือนพักจนกว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 6

เรืองราวจะกระจ่าง" ทรงรับสังตัดบทก่อนจะโบกมือไล่ทุก
คนออกไป
ลีกุย้ เฟยไม่คดิ จะรังรอให้ฝ่าบาทเปลียนพระทัย นางรีบ
ถวายบังคมแล้วดึงหยูผงิ เหยียนออกจากทีนันเพือถาม
ความให้รเู้ รือง ฮองเฮาเองก็เตรียมลุกขึนแต่มอื ของนาง
กลับถูกพระหัตถ์เย็นเฉียบของฮ่องเต้อู่เหอตีรังไว้ นางจึง
หยุดยืนแล้วหันไปกราบทูล
"หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ" พระนางตรัสด้วยนําเสียงเย็น
ชา
"อย่าให้มอี กี " ฮ่องเต้กร็ บั สังห่างเหินไม่ต่างกัน ฮองเฮายืน
สํารวมนิงต่อหน้าเขาอยูค่ รูห่ นึงก่อนฝ่ าบาทจะตรัสขึน
"มะรืนโจวอ๋องน่าจะมาถึงวังหลิงซาน เราว่าจะจัดแข่งชูจ่ วี
ฮองเฮาอยูว่ า่ งๆ ก็ชว่ ยดูหน่อยแล้วกัน"
"ทราบแล้วเพคะ"
โจวอ๋องเป็ นพระโอรสของหยางไทเฮา ผูเ้ ป็ นฮองเฮาของ
อดีตฮ่องเต้
...แท้จริงโจวอ๋องผูน้ ควรจะได้
ี เป็ นผูส้ บื ราชบัลลังก์ แต่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 7

โชคชะตากลับเล่นตลก ก่อนทีเขาจะเกิดเพียงสองเดือน
อดีตฮ่องเต้กลับสวรรคต
บ้านเมืองไม่อาจว่างเว้นพระเจ้าแผ่นดิน อีกทังในยามนัน
ราชวงศ์อ่อนแอขุนนางเป็ นใหญ่ เหล่าขุนนางจึงผลักดัน
ให้ฮอ่ งเต้อู่เหอตีในวัย 13 ชันษาขึนมาเพือคิดจะควบคุม
เขา
หยางไทเฮาในยามนันอุม้ ท้องแก่ แม้จะหวงแหนบัลลังก์
แต่นางไม่อาจรูไ้ ด้ว่าเด็กในครรภ์จะป็ นชายหญิง อีกทังต่อ
ให้ประสูตเิ ป็ นชาย แต่เด็กทีเพิงเกิดไม่มที างว่าราชกิจได้
ดีไม่ดเี ด็กอาจจะต้องอายุสนั ตัวนางเองและสกุลหยางก็
ไม่แข็งแกร่งพอจะต่อสูก้ บั กลุม่ อํานาจในท้องพระโรง เมือ
พิจารณาดูแล้วว่าสําคัญทีสุดคือต้องรักษาชีวติ เด็กคนนัน
ให้ได้เสียก่อน ดังนันพระนางจึงยินยอมยกโอรสของ
อันกุย้ เฟยให้ขนครองราชย์
ึ แทน
หยางไทเฮาเชือเหลือเกินว่าขุนนางสารเลวพวกนันไม่ม ี
ทางปล่อยอู่เหอตีเอาไว้นาน ต่อให้ครองราชย์ได้หลังจาก
นันไม่กปีี กจ็ ะต้องสวรรคตแน่ ถึงเวลานันพระนางจะยก
พระโอรสของตนผูม้ สี ทิ ธิในราชบัลบังก์อย่างแท้จริงขึน
ครองราชย์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 8

แต่พระนางคาดการณ์พลาดไป ฮ่องเต้พระองค์นหาใช่ ี
ชานอ้อยทีเหล่าขุนนางจะเคียวเขาได้สนุกปาก อีกทังยัง
ถูกเขาโค่นลงตามรายทางจนสุดท้ายอํานาจคับฟ้ าของ
เหล่าขุนนางกังฉินก็ถกู กําจัดสิน เหลือเพียงฐานอํานาจ
ของฮ่องเต้ทมัี นคงขึนทุกวัน
อีกทังเขายินยอมอภิเษกตังแต่อายุยงั น้อย และไม่หวง
แหนเชือสายมังกร ปล่อยให้นางสนมทังหลายอุม้ ท้องจน
แทบจะชนกันในวังหลัง ฉากหน้าเพราะเชือพระวงศ์มี
น้อยจึงจําต้องขยายเชือสายสกุลอู่ แต่เบืองหลังคือฮ่องเต้
อู่เหอตีต้องการดับฝั นของหยางไทเฮา
ต่อให้วนั นีเขาตาย บัลลังก์กต็ อ้ งตกเป็ นของโอรสนับสิบ
ของเขาตามลําดับ ไม่มที างไปถึงมือโจวอ๋องอย่างแน่นอน
*
หลังจากร่วมรับประทานมือเช้ากับฉินฟ่ านฟ่ าน หลิวจ้าว
เว่ยก็นงเล่
ั นอยูเ่ ป็ นเพือนน้าสะใภ้อกี ครูห่ นึงแล้วจึง
กลับไปทีห้องของตน นางตังใจจะคัดอักษรฉบับทีตังใจให้
เสร็จในเร็ววันจึงเอาแต่ขงั ตัวเองอยูใ่ นห้องจนอาเจินหน้า
ตืนเข้ามารายงาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 9

"คุณหนู เจ้าคะ มีขา่ วจากเรือนสกุลหยูแล้วเจ้าค่ะ" สาวใช้

นังลงข้างโต๊ะของนางพลางรายงาน หลิวจ้าวเว่ยร้องอืม
ในลําคอคําหนึงเพือให้อาเจินรายงานต่อ "เมือตอนเช้ามืด
มีคนพบบ่าวขันหนึงของคุณหนูหยูผกู คอตายด้านหลัง
เรือนเจ้าค่ะ มีจดหมายบอกไว้วา่ ถูกผีสางเข้าสิงจนใจเกิด
รูส้ กึ ละโมบทําให้หยิบฉวยสิงทีไม่ใช่ของตน แต่เพราะ
เกรงกลัวความผิดจึงขอจบชีวติ ลงแบบนัน"
"อืม" ไม่ผดิ จากทีคาด ต่อให้คราวนีไม่ใช่ฝีมอื หลิวจ้าวอวี
แล้วเป็ นฝีมอื คนสกุลหยูจริงๆ ฝ่ าบาทก็คงไม่สงลงโทษ
ั
พวกเขาซึงหน้าแน่ ดังนันจําต้องมีคนมารับกรรมเรืองนี
ไปแทน
"เรืองจะจบลงแบบนีหรือเจ้าคะคุณหนู?" คนร้ายตัวจริง
อย่างคุณหนูรองกลับไม่ถูกกล่าวถึงตังแต่ตน้ จนจบทําให้
อาเจินอึดอัดใจยิงนัก
"สําหรับคนอืนย่อมจบลงแล้ว แต่สาํ หรับคนสกุลหยูไม่ใช่"
หญิงสาวเคาะนิวกับขอบโต๊ะเบาๆ "พวกเขาย่อมรับรูถ้ งึ
การคุกคาม ย่อมไม่นิงเฉยไม่สบื ความแน่ๆ"
"เช่นนีหากคนสกุลหยูรวู้ า่ เป็ นฝีมอื คุณหนูรอง สกุลหลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 0

จะไม่ถูกเล่นงานไปด้วยหรือเจ้าคะ?" อาเจินตระหนก
"นันต้องดูแล้วว่าน้องรองปกปิ ดความลับได้ดแี ค่ไหน" ริม
ฝีปากอิมคลียิมแสยะ นึกไปถึงตอนลีกุย้ เฟยรูว้ า่ คนทีลอบ
กัดหลานสาวสุดทีรักของนางคือลูกสะใภ้ทอัี นอ๋องเลือกให้
นางเองกับมือ ในใจนางจะทรมานสักแค่ไหนกันนะ
"คุณหนู รองช่างไม่รคู้ วามจริงๆ" อาเจินหงุดหงิดใจนัก ต่อ
ให้รอดตัวจากหลักฐานทีถูกใส่ไคล้ แต่ถา้ ฝ่ ายสกุลหยูสบื รู้
ต้นตอของกับดัก หลิวจ้าวเว่ยทีนับเป็ นคนสกุลหลิว
เช่นกันจะไม่ตอ้ งแปดเปื อนโคลนตมไปด้วยหรือ
"อย่ารีบร้อนใจไปเลย ตอนนีปล่อยให้นางร้อนใจไปคน
เดียวเถิด ยามนีนางคงรูแ้ ล้วว่าข้าไม่ถูกจับไปกับหยูผงิ เห
ยียน ไม่รวู้ า่ นางจะเดือดสักแค่ไหน"
"ร้อนจนอกแตกเถอะเจ้าค่ะ คุณหนูของบ่าวไม่ได้ไปยุง่
อะไรกับนางแท้ๆ ยังมาหาเรืองกันได้" อาเจินทําปากยืน
"อ้อ... บ่าวได้ขา่ วมาอีกเรือง อีกสามวันจากนีฝ่ าบาทจะ
จัดให้มแี ข่งชูจ่ วีเจ้าค่ะ ทรงรับสังให้เชือพระวงศ์ชายกับ
ขุนนางทีมีกาํ ลังวังชาดีเข้าร่วม แล้วก็น่าจะเปิ ดให้สตรีท ี
ตามเสด็จร่วมชมได้ดว้ ย" อาเจินประสานมือราวกับตกอยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 1

ในห้วงฝัน
"โอกาสเช่นนีคุณหนู จะไปหรือไม่เจ้าคะ?"
"โอกาสรึ?" คิวสวยของหลิวจ้าวเว่ยเลิกสูง "โอกาสอันใด
กัน"
"ก็โอกาสทีคุณหนูของบ่าวจะได้พบอันอ๋องน่ะสิเจ้าคะ
หากอันอ๋องได้เห็นว่าคุณหนู โฉมงามแค่ไหน ย่อมรังใจ
พระองค์ไว้กบั คุณหนู ได้แน่" ฟั งอาเจินแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็
พูดไม่ออก
"เจ้ายังคิดจะให้ขา้ รังใจเขาอีกรึ" นางแค่นขํา
"บ่าวรูว้ า่ คุณหนูเคืองใจเรืองคุณหนูรองกับอันอ๋อง แต่
อย่างไรคุณหนูกเ็ ป็ นพระคูห่ มัน สมรสพระราชทานมิอาจ
บอกเลิกได้ เช่นนีแล้วผูกสัมพันธ์กนั ไว้ไม่ดกี ว่าหรือเจ้า
คะ" อาเจินก้มหน้าก้มตาเสนอความเห็นอย่างจริงใจ "อย่า
ว่าแต่อนั อ๋องเลย บุรุษเพียงมีหน้ามีตามีเงินทองสักหน่อย
ก็แต่งภรรยาสีอนุแปดทังสิน ไม่วา่ ต้องเข้าบ้านใดก็ยอ่ ม
พบอนุ คุณหนูจะเป็ นหวางเฟย วันข้างหน้าย่อมต้องคอย
ดูแลทังชายารองทังสนมในตําหนัก ...คุณหนูรองหากคิด
จะแต่งเข้าตําหนักอันอ๋องอย่างดีกไ็ ด้เป็ นแค่เช่อเฟย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 2

คุณหนูอย่าไปสนใจนางเลยเจ้าค่ะ"
"ผิดแล้ว" จ้าวเว่ยถอนหายใจยาว ความคิดอาเจินเป็ น
ตามหลักความจริงทีสตรีในต้าถงต้องเผชิญ นางไม่มสี ทิ ธิ
บอกเลิกสัญญาหมัน และต้องถูกบีบให้เข้าตําหนักอ๋อง
ตามราชโองการ แต่นนคื ั อตัวนางในชาติกอ่ น นางทีเก็บ
รักษาตัวไว้ให้เขา มีใจคิดถึงเขา และยอมจํานนต่อ
โชคชะตาทีถูกกําหนดมาแล้วแต่ตน้
แต่นางในยามนีไม่ใช่สตรีทวางตั
ี วเองเพือเดินไปสู่
ตําแหน่งหวางเฟยอีก
"บุรุษทีกล้าผูกสัมพันธ์กบั น้องสาวข้าลับหลัง ชาตินีทัง
ชาติกไ็ ม่ใช่คนดี ตัวข้าไม่สนใจว่าเราจะต้องรักใคร่ลกึ ซึง
ต่อกัน การแต่งงานทีฮ่องเต้กําหนดนี ข้าขอเพียงเขาให้
เกียรติขา้ ข้าก็อดทนอยูไ่ ด้แล้ว แต่วนั นี... ตัวข้ายังไม่ทนั
เหยียบเข้าประตูตําหนัก เขาก็หกั หลังข้าแล้ว เจ้าคิดว่าข้า
จะทนอยูก่ บั บุรุษเช่นนีได้อย่างเป็ นสุขหรือ?" หลิวจ้าวเว่
ยกล่าวอย่างเยือกเย็น "ทีเจ้ากล่าวมาไม่ผดิ ไม่วา่ แต่ง
บุรุษคนใดก็ตอ้ งเผชิญหน้ากับภรรยาคนอืนของเขา แต่
บุรุษทีดียอ่ มไม่หมินเกียรติภรรยาเอก ยิงเป็ นภรรยาที
ได้รบั พระราชทานจากฮ่องเต้ยงต้ ิ องวางไว้สงู แต่เขากลับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 3

ลบหลูข่ า้ ตังแต่ยงั ไม่ได้นงเกี

ั ยวหามแปด แล้วเจ้าคิดว่า
หากข้าแต่งเข้าไปแล้วเขาจะให้เกียรติขา้ หรือไม่เล่า?"
"แต่คุณหนู..." ต่อให้นางชิงชังอันอ๋องก็ยงั ต้องจําใจแต่งให้
เขาอยูด่ ี
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วงไปหรอก ข้าจะไม่เข้าตําหนักอ๋องแน่"
"ได้อย่างไรเจ้าคะ" ขัดขืนราชโองการมีโทษกุดหัว หาก
คุณหนูของนางดือรันขึนมาจริงๆ ไม่เท่ากับเป็ นเภทภัย
ต่อตัวเองหรอกรึ
"เจ้าไม่ตอ้ งกลัว ข้ามีวธิ ยี กเลิกการหมันครังนีอย่าง
ถูกต้อง"
"จริงหรือเจ้าคะ!?" อาเจินทีเป็ นกังวลเมือได้ยนิ คําพูด
เจ้านายก็ตาวาว
"อืม แต่เจ้าอย่าเพิงพูดเรืองนีออกไป แค่เลิกคิดให้ขา้ ผูก
สัมพันธ์กบั คนผูน้ นก็
ั พอ" หลิวจ้าวเว่ยประกาศชัด "จํา
เอาไว้เถอะ แม้แต่เงาของข้าอู่เหวินซวนก็จะไม่ได้แตะ
ต้อง อย่าว่าแต่ตําหนักอ๋องเลย ต่อให้วนั หน้าเขาเป็ น
ฮ่องเต้ ข้าก็ไม่คดิ จะเหยียบเข้าวังของเขา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 4

*
"เจ้าบอกว่าเมือคืนมีแค่นงั ผิงเหยียนทีถูกคุมตัวไปหรือ?
...แล้วนังจ้าวเว่ยล่ะ?" หลิวจ้าวอวีกระซิบเสียงเบาถามหล
วนซีทเข้
ี ามารายงานผลของกับดักทีวางเอาไว้
"บ่าวไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึน แต่คนทีไปตําหนักหม่าผินมี
แต่คุณหนูหยูคนเดียวเจ้าค่ะ" หลวนซีหดคอรายงานอย่าง
หวาดๆ หลิวจ้าวอวีถลึงตาอย่างไม่พอใจ
"มันรอดไปได้ยงั ไง คนตังมาก ตรวจหาของแค่นันไม่พบ
หรือ!?" หญิงสาวทุบกําปั นกับผ้านวมอย่างหงุดหงิด "...
หรือมันจะเจอรองเท้าคูน่ นก่
ั อน"
"อาจจะเป็ นไปได้นะเจ้าคะ พอเจอเข้าก่อนเลยเอาไปแอบ
ไว้ทนั " หลวนซีพยักหน้าเห็นด้วย
"สารเลว! ทําไมคนอย่างมันถึงไม่ถูกโบยจนตายไปซะ" จ้า
วอวีหงุดหงิดใจเหลือเกินทีแผนการไม่สมั ฤทธิผลอย่างที
ตังใจ "นังผิงเหยียนโชคดีทมีี ลกุี ย้ เฟยหนุนหลัง ดูเอาเถอะ
ไม่ทนั ข้ามคืนก็มคี นสังเวยโทษแทนมันแล้ว"
ได้ยนิ คํานันหลวนซีกร็ สู้ กึ เย็นยะเยือกขึนมา คุณหนูของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 5

นางไม่มคี วามรูส้ กึ ผิดแม้แต่น้อยทีเป็ นสาเหตุให้ผอู้ นรั

ื บ
เคราะห์จนตัวตาย แต่พอคิดดูแล้วหลิวจ้าวอวีเป็ นเช่นนีก็
ดีเหมือนกัน หากมัวแต่สนใจเรืองเล็กน้อยจนขวัญเสีย คง
ทําการใหญ่ไม่ได้
"หลวนซี"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"แน่ใจหรือไม่ว่าคนพวกนันจะไม่ปริปาก"
"แน่นอนอยูแ่ ล้วเจ้าค่ะ คนทีบ่าวไปจ้างล้วนไว้ใจได้ทงสิ
ั น
อีกอย่างบ่าวกระจ่างถึงฐานะทางบ้านของคนพวกนัน
หากมีใครปริปากพูด ครอบครัวก็คงอยูไ่ ม่สขุ แน่"
"ดี" หลิวจ้าวอวีวางใจลง "อย่าให้คนสืบสาวมาถึงสกุลหลิว
เด็ดขาด"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"นอกจากเรืองนีมีขา่ วอะไรอีกหรือไม่?"
"ด้านนอกมีขา่ วเรืองการแข่งชูจ่ วีเจ้าค่ะ"
"แข่งชูจ่ วี?" จ้าวอวีสนใจขึนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 6

"เจ้าค่ะ อีกสามวันจากนีฮ่องเต้มรี บั สังให้จดั แข่งชูจ่ วี ทัง

เชือพระวงศ์ ขุนนางหนุ่ม หรือคุณชายสกุลต่างๆ ทีตาม
เสด็จล้วนลงแข่งได้ และยังอนุญาตให้สตรีในวังไปชมได้
ด้วยเจ้าค่ะ"
"แข่งชูจ่ วี... แข่งชูจ่ วี ไม่ได้การ! เช่นนีนังจ้าวเว่ยก็ตอ้ งไป
ร่วมงานแน่ ดีไม่ดหี ากพบคนผูน้ นเข้ ั าข้าก็แย่น่ะสิ" มือ
เรียวตีลงบนหน้าขาตัวเองเมือคิดภาพอันอ๋องลงแข่งชูจ่ วี
แล้วหลิวจ้าวเว่ยไปให้กาํ ลังใจอยูข่ า้ งสนาม "ข้ายอมให้มนั
ไปดูการแข่งชูจ่ วีไม่ได้"
"แล้วคุณหนูจะทําเช่นไรเจ้าคะ"
"ข้ายังไม่รู้ แต่วนั นันจะให้มนั ออกจากเรือนไม่ได้เด็ดขาด"
หากอันอ๋องพบนังจ้าวเว่ยในยามนี ไม่แน่ใจเขาอาจจะ
ไขว้เขวจากนางก็ได้ "ทําให้มนั เจ็บป่ วยเสียดีหรือไม่?"
"คุณหนู เจ้าขา ถ้าคุณหนูใหญ่พบรองเท้าคูน่ นเมื
ั อคืน ใน
ใจย่อมระแวดระวัง อาจถึงขันสงสัยในตัวคุณหนูอยูแ่ ล้ว
หากท่านเล่นงานคุณหนู ใหญ่ตดิ ๆ กัน นางต้องรูต้ วั แน่
แล้วมันจะกลายเป็ นเรืองขึนมาได้นะเจ้าคะ" หลวนซี
พยายามกล่อมและเตือนหลิวจ้าวอวีทีร้อนใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 7

"แต่ขา้ ให้มนั พบอันอ๋องไม่ได้ ช่วงนีเขากําลังเทใจให้ขา้

หากเกิดเรืองทําให้ไขว้เขวยามนี ทุกอย่างทีทํามาก็พงั
หมด ข้าไม่ยอม!"
"เช่นนันก็ตอ้ งคิดแผนการให้รอบคอบกว่านีเจ้าค่ะ"
"ข้าควรจะทํายังไงดี ทางทีดีทาํ ให้มนั ไม่กา้ วออกจากเรือน
พักจนกว่าฝ่ าบาทจะกลับถงเยียนเลยยิงดี" จ้าวอวีว่า
"บ่าวเองก็ไม่แน่ใจ แต่คุณหนูไปปรึกษาไป๋ เจินฮูหยินดี
หรือไม่เจ้าคะ" คนทีหลวนซีกล่าวถึงคือท่านยายใหญ่ของ
นาง ฮูหยินเอกของเสนาบดีเจิน ซึงตามเสด็จมาในครังนี
ด้วย
เมือนึกถึงยายใหญ่ทแม้
ี ไม่ใช่ยายแท้ๆ แต่กร็ กั เอ็นดูตน
มาตังแต่เล็กดวงหน้าของหลิวจ้าวอวีก็ดขี นมาบ้
ึ าง นาง
ค่อยสงบใจลงแล้วพยักหน้าเห็นด้วย ท่านยายเป็ นคนสัง
สอนบ่าวข้างกายของนาง และเป็ นคนทีคอยจัดการปั ญหา
น้อยใหญ่ให้สตรีสกุลเจินอยูเ่ สมอ อีกทังไม่วา่ เรืองอะไรจ้า
วอวีก็มกั จะบอกกล่าวแก่ท่านยายทีฉลาดหลักแหลม
มากกว่ามารดาทีไม่กล้าคิดกล้าทํา ดังนันสองยายหลาน
จึงสนิทสนมและมักมีความเห็นไปในทิศทางเดียวกันเสมอ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 8

"เจ้าให้คนเตรียมการ บ่ายนีข้าจะไปดืมนําชาทีเรือนพัก
ของสกุลเจิน"
*
ฟ้ ามืดมาเยือนอีกครัง หลิวจ้าวเว่ยกลับมาสวมชุดเก่า
ซอมซ่อไม่สมฐานะ แต่คราวนีอาเจินไม่ได้ทกั ท้วงอะไร
นางอีก สาวใช้นงมองนายสาวแต่
ั งหน้าตาปริบๆ คล้าย
อยากจะถามแต่ไม่กล้าถาม
จวบจนหลิวจ้าวเว่ยออกจากเรือนไปคนเดียวอาเจินก็ไม่
ขวาง นางแน่ใจแล้วว่าคุณหนู มแี ผนการบางอย่างในใจ
ดังนันแทนทีจะสอดปากเป็ นกังวล นางควรช่วยเหลือ
น่าจะดีกว่า
หากเป็ นก่อนหน้านีอาเจินคงไม่เชือคําพูดของจ้าวเว่ย
เท่าไหร่นัก แต่กบั คุณหนูผนู้ ีทีมีทา่ ทีนงสงบ
ิ เยือกเย็น ไม่
มุทะลุเช่นกาลก่อน หลิวจ้าวเว่ยทําให้อาเจินมันใจได้อย่าง
ประหลาดว่าสิงทีคุณหนู ตดั สินใจล้วนถูกต้องเหมาะสม
และไม่จาํ เป็ นต้องตังคําถาม
ดังนันคืนนีอาเจินจึงกลายเป็ นคนเฝ้ าต้นทางอยูท่ เรื
ี อนพัก
อย่างเต็มใจ สาวใช้คอยมองส่งหลิวจ้าวเว่ยมุง่ หน้าไปยัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 9

อุทยานปทุมมาศจนสุดสายตา
โฉมสะคราญในชุดเก่าเก็บเดินไปตามเส้นทางทีคุน้ เคย
เมือโผล่พน้ หมูไ่ ม้แล้วเห็นสระบัวพันสายอยูต่ รงหน้า นาง
ก็กวาดสายตามองหาบุรุษทีต้องการพบ
ครูเ่ ดียวก็มองเห็นชายฉกรรจ์ยนื อยูใ่ นชุดสีเทาเรียบๆ ไม่
คล้ายฉลองพระองค์ของคนเป็ นกษัตริย์
จ้าวเว่ยมองเขาด้วยสายตาทอแววซับซ้อนวูบหนึงก่อนจะ
สูดหายใจลึก พริบตาเดียวใบหน้าทีเรียบเฉยเย็นชาก็
แปรเปลียนเป็ นสดใสทะเล้น มีชวี ติ ชีวากว่าใคร
หญิงสาวพาใบหน้าเปื อนยิมเข้าไปทักทาย 'ใต้เท้า' ของ
นาง พลางชูกระเช้าดอกไม้ทตนให้
ี อาเจินเก็บมาให้เมือ
เย็น
"ข้าเก็บมาฝากท่าน" นางยิมกว้างส่งกระเช้าให้เขา
ฮ่องเต้ออู่เหอจีปรายตามองกระเช้าในมือนางแต่ไม่รบั มา
"เจ้าเอาดอกไม้มาให้บุรุษ?"
"ก็ขา้ น้อยคิดว่าท่านเหมาะกับดอกไม้ยงนั ิ ก" นางเอ่ยเอา
ใจ "ใต้เท้าท่านอย่าได้คดิ ว่าข้าดูถูก ดอกไม้งามใช่ว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 0

เหมาะสมกับสตรีเท่านัน สําหรับข้า คนงามก็ยอ่ มเหมาะ

กับของสวยๆ งามๆ แล้วคนทีงามล่มเมืองเช่นท่าน มีหรือ
จะไม่เหมาะสมกับดอกไม้เช่นนี"
"เจ้ากําลังเกียวข้า?" ชายหนุ่มเลิกคิวมองนาง หลิวจ้าว
เว่ยเบะปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเอาตระกร้าไปวางไว้ท ี
โต๊ะกลางศาลา โดยมีเขาเดินตามมาติดๆ
"ข้าน้อยไม่ได้เกียวท่าน เพียงแต่มเี รืองอยากถามเท่านัน"
นางยิมเผล่ ให้เขาคิดไปว่าทีตนเอาดอกไม้มาเอาใจนัน
เพือเป็ นการแลกเปลียน
"เจ้าคิดจะติดสินบนสินะ แต่ดอกไม้ทเก็ี บมาจากในวังนี
ไม่ใช่ของเจ้าเสียหน่ อย ดูทา่ สินบนของเจ้าจะไม่ลงทุน
เลย" เขาว่าอย่างดูแคลน
"ใต้เท้าได้โปรดเห็นใจข้าน้อยเถอะเจ้าค่ะ ข้าน้อยใช่วา่ จะ
มีเงินทองมากมาย ข้าวของทีเอาติดตัวมาก็มแี ต่เสือผ้ากับ
เครืองประดับทีเป็ นสินเดิมของมารดา หากเอาของเก่า
พวกนันมาให้ท่านจะไม่ยงดู ิ แย่กว่าอีกหรือ?" นางทําหน้า
ละห้อยขอความเห็นใจ เขากวาดสายตามองชุดของนาง
แล้วก็ถอนหายใจเฮือกหนึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 1

เป็ นเรืองจริงทีทุกครังทีพบกัน นางสวมชุดไม่คล้ายเป็ น

คุณหนูจากสกุลใหญ่ บางชุดของนางดูเก่ายิงกว่าของพวก
สาวใช้ตระกูลผูด้ บี างบ้านเสียอีก
"แล้วเจ้าอยากถามอะไร?" เขาใจอ่อนยอมเล่นด้วย
ดวงตาของนางเป็ นประกายวาววับทันทีทเขายอมตกลงี
รอยยิมบนใบหน้ายิงดูกว้างและจริงใจขึน "ข้าน้อยได้ขา่ ว
ว่าฝ่ าบาทจะจัดแข่งชูจ่ วี จริงหรือไม่เจ้าคะ?"
"ใช่ เห็นว่าอีกสามวันข้างหน้าจะจัดทีลานใกล้อุทยาน
ขวัญเมือง" เขาจ้องท่าทางดีใจของนางไม่วางตา หญิง
สาวได้ยนิ เช่นนันก็ยงอารมณ์
ิ ดขี นึ
"เช่นนี พวกข้า... เอ่อ สตรีทตามเสด็
ี จมาพร้อมขุนนางจะ
ไปชมด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ?"
"ใครอยูใ่ นวังก็ไปดูได้ทงนั
ั น"
"ดียงั นัก" นางหน้าแดงระเรือมองไปไกลคล้ายกําลังเพ้อ
ฝั น
"ดีอะไรกัน หรือเจ้าคิดจะไปดูใคร?"
"ข้ามีคนทีอยากพบเจ้าค่ะ" นางยิมมีเลศนัย "แต่คงบอกใต้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 2

เท้าไม่ได้"
ชายหนุ่มมองแก้มแดงกับรอยยิมประหลาดของนางแล้ว
รูส้ กึ คันยิบในอก คล้ายไม่พอใจกับท่าทางเช่นนีนัก
"ค้างคาวเช่นเจ้า แอบหมายตาบุรุษคนใดอยูห่ รือ?"
"ข้าไม่ได้หมายตานะเจ้าคะ" นางโบกมือกลบเกลือนแต่ส ี
หน้ากลับเผยว่าทีเขาคาดเดานันถูกต้อง
"หึ เป็ นสตรีแต่รอิ ่านหมายปองบุรุษก่อน ช่างไม่เรียบร้อย
เอาเสียเลย"
"โธ่ ท่านเสียวมาว ข้าน้อยเห็นท่านเป็ นสหายจึงถาม ท่าน
อย่าได้เอาไปบอกใครเชียว"
"เช่นนันเจ้าคิดหมายปองผูใ้ ด ข้าจะได้ชว่ ยดูให้ ขุนนาง
หรือพวกคุณชาย หรือเชือพระวงศ์?" เขาเองก็ไม่แน่ใจว่า
ทําไมตนอยากรูเ้ รืองพวกนีทังทีปกติเขาไม่เคยสนใจเรือง
รักๆ ใคร่ๆ ของหนุ่มสาวสักเท่าไหร่
"หากบอกท่าน ท่านอาจจะไปบอกเขา แล้วสุดท้ายก็
ขวางทางข้าน้อยก็ได้ เช่นนันข้าไม่บอกเสียดีกว่า"
"หึ สตรีไร้ระเบียบเช่นเจ้า บุรุษใดได้ไปคงปวดหัวแย่" สี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 3

หน้าของเขาครึมขึนขณะทีกล่าวปรามาส
"เช่นนีข้าถึงต้องหลอกล่อเขาก่อนอย่างไรเล่าเจ้าคะ" นาง
หัวเราะเสียงใสคล้ายไม่ใส่ใจคําดูถูกของเขา
"เจ้าอายุยงั ไม่มาก หาได้จาํ เป็ นต้องรีบหาคูค่ รอง ทังเป็ น
ฝ่ ายเกียวพาราสีบุรุษก่อนเหมาะสมเสียทีไหน หน้าตารึก ็
ไม่ได้อปั ลักษณ์ ทําตัวราวกับกลัวไม่ได้ออกเรือน" เขาว่า
เป็ นชุดทําเอานางอ้าปากค้างก่อนจะมุย่ หน้ากล่าวเสีย
อ้อมแอ้ม
"แต่ขา้ อยากแต่งงานเร็วๆ นีเจ้าคะ"
"อยากแต่งงาน! คุณหนู ในห้องหอพูดจาเช่นนีเหมาะสม
แล้วรึ!?" เขายิงไม่พอใจเข้าไปอีก แม้หลิวจ้าวเว่ยจะงุนงง
ท่าทางของเขาแต่กก็ ลันใจเอ่ยเสียงแผ่ว
"ใต้เท้าท่านไม่เข้าใจ... ตัวข้าหากไม่รบี แต่งออกไป..."
"ทําไม?"
นางเลียริมฝีปากแห้งผาดอย่างลังเลก่อนจะตัดสินใจกล่าว
"เรียนใต้เท้า ตัวข้านันไร้ซงมารดาคุ
ึ ม้ หัวแล้ว ในบ้านไม่
เหมือนบ้าน... ข้าไม่มที างอืนนอกจากหาทางรีบออกจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 4

จวน" นางพูดเท่านีเขาก็เข้าใจได้แล้วว่าอะไรเป็ นอะไร

ดูจากชุดทีนางสวมใส่ทุกครัง ดูจากเครืองประดับทีนางใช้
ดูจากท่าทางผิดแผกประเพณี ดูจากความเร่งรีบทีนาง
อยากแต่งงาน หรือดูจากทีนางหนีคนในบ้านออกมาพักใจ
ในยาววิกาลบ่อยๆ บ้านของนางคงไม่ใช่สถานทีๆ เป็ นสุข
นัก
"คนในจวนไม่ดกี บั เจ้ารึ?"
"ไม่ใช่เจ้าค่ะ ไม่ใช่" นางโบกมือปฎิเสธเป็ นพัลวัน "ข้าแค่
..."
"แค่... แค่หาคําโกหกไม่ได้" เขาต่อให้ หลิวจ้าวเว่ยยิม
แหยคล้ายยอมจํานน
"ข้าน้อยไม่น่าพูดเรืองนีเลย หากวันหน้าท่านพบบิดาข้า
..."
"ข้าไม่สนใจเรืองเรือนหลังของบ้านอืน เจ้าไม่ตอ้ งกลัวว่า
ข้าจะเอาไปพูดกับพ่อเจ้าจนเจ้าถูกดุหรอก"
"ขอบคุณใต้เท้า"
"เจ้าอยากรีบแต่งออกเพือหลบเลียงเช่นนีไม่ดนี กั ชัวชีวติ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 5

สตรีแต่งงานได้ครังเดียว หากไม่ดใู ห้ดไี ปคว้าเอาบุรุษที

ไม่ได้ความมาเจ้าอาจจะเสียใจไปชัวชีวติ " เขาอายุ
มากกว่านาง มากพอจะเป็ นบิดานางได้ แม้รปู ลักษณ์ของ
เขาจะดูอ่อนกว่าวัยมาก แต่ประสบการณ์ในชีวติ ไม่ได้
น้อยตาม
"ไม่ว่าแต่งกับใครก็ลว้ นเหมือนกันไม่ใช่หรือเจ้าคะ?" นาง
ยิมเศร้า "บุรุษมีฐานะหน่อย หากแต่งเป็ นภรรยาเอกก็
ต้องจัดการบ้านเรือนให้เขา ต้องดูแลภรรยาคนอืนของเขา
หากแต่งเป็ นอนุกต็ อ้ งเคารพภรรยาเอกของเขา ลูกตัวก็
ไม่อาจเรียกตัวว่ามารดา ข้าน้อยมีทางเลือกทีดีกว่านีที
ไหนกัน"
"เจ้ากําลังกล่าวหาบุรษุ "
"ข้ากําลังกล่าวโทษทีตนเกิดเป็ นสตรีต่างหาก" นางก้ม
หน้าลง หยิบดอกไม้ในกระเช้ามาบีบกลีบเล่น "บุรุษอย่าง
พวกท่านมีทางเลือกนับพันให้เดิน ยิงมียศศักดิจะเลือก
สตรีเช่นไรล้วนได้ทงสิ
ั น แต่เกิดเป็ นสตรี...ข้าไม่ม ี
ทางเลือกอย่างทีท่านว่าหรอก" ไม่ใช่เขาหรือทีโยนราช
โองการสมรสใส่หวั นางตังแต่ยงั เด็ก นางมีทางไปเลือก
บุรุษดีๆ อย่างทีเขาแนะทีไหนกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 6

"บิดาเจ้าต้องช่วยเจ้าเลือกคนดีๆ แน่" เขามองว่านางเป็ น

หญิงงาม หากบิดาของนางเดินทางสายขุนนางย่อมรูร้ าคา
ของบุตรสาวทีเลอโฉมเช่นนี แต่พอคิดว่านางจะถูกยกให้
ชายสักคนเพือเป็ นสะพานของความเจริญก้าวหน้า เขาก็
หน่วงในใจอย่างบอกไม่ถูก
"เจ้าค่ะ" นางรับคําคล้ายไม่เชือเรืองเช่นนัน
บิดานางน่ะหรือ?
เขาไม่ได้เลือกให้นางแต่งกับใคร แต่เขาเลือกให้ชวี ติ นาง
ย่อยยับเพือก้าวขึนไปเป็ นเสนาบดีต่างหากเล่า!
"อีกสามวันยามแข่งชูจ่ วี เจ้าคงได้พบข้าทีงาน"
"ใต้เท้าเสียวมาวท่านจะลงแข่งด้วยหรือไม่?"
"ข้าชอบชมมากกว่าลงแรง" เรืองอะไรทีฮ่องเต้จะลงไป
แย่งลูกหนังกับคนอืนด้วยเล่า "แต่เช่นนันก็ด ี ยามทีเจ้า
คิดมองหาบุรุษทีเหมาะสมข้าจะได้ชว่ ยเจ้าดูได้"
"จริงหรือเจ้าคะ?"
"อืม"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 7

"เช่นนันในงานข้าจะเข้าไปทักท่านได้ใช่ไหมเจ้าคะ?"
"ถ้าเจ้ากล้าน่ะนะ" ก็ถา้ เจ้ากล้ามาทักฮ่องเต้ ข้าก็ยอ่ มกล้า
เล่นกับเจ้าอยูแ่ ล้ว
ได้ยนิ เขาพูดเช่นนีสีหน้ามีความหวังของนางก็หม่นลง
"ไม่ได้ส ิ ยามนันในงานเหล่าฮูหยินคงมาร่วมด้วย หากฮู
หยินของท่านเห็นท่านคุยกับข้าอาจเข้าใจผิดได้" นาง
เคาะหัวตัวเองทีหนึง "ข้านีลืมคิดไปเสียสนิท"
"หึ ฮูหยินงันหรือ" เขาแค่นเสียง "เจ้าคิดว่าข้าแต่งงาน
แล้ว?"
"คนรูปงามเช่นใต้เท้าหากบอกว่ารอดมือสตรีมาจนป่ านนี
ใครเล่าจะเชือ ข้าดูแล้วสาวๆ ทังเมืองไม่รุมทึงท่านจนลุก
ไม่ขนก็
ึ ดเี ท่าไหร่แล้ว"
"เจ้านีช่างไร้ยางอาย" กล้าพูดเรืองรุมทึงอันใดกัน
"ฮีๆ ข้าเดาไม่ผดิ ใช่ไหมเล่า ใต้เท้าน่ าจะแต่งงานแล้ว
จริงๆ"
"อืม" เขาไม่ปฎิเสธ
"สายตาข้าเฉียบคมนัก" นางเอ่ยชมตัวเองก่อนจะพา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 8

เปลียนเรือง "วันแข่งชูจ่ วีข้าจะต้องไปชมแน่เจ้าค่ะ ข้าได้

ยินว่าโจวอ๋องจะมาร่วมด้วย คงยิงใหญ่ไม่น้อย"
"เจ้ารูจ้ กั โจวอ๋องรึ?"
"ใครไม่เคยได้ยนิ ชือบ้างเล่าเจ้าคะ ได้ยนิ ว่ารูปร่างหน้าตา
เขาคล้ายฝ่ าบาทถึงแปดส่วน แต่อายุน้อยกว่า อีกทังเป็ น
ถึงอ๋องปกครองฉางโจว นับว่าเป็ นบุรษุ ในฝันของสาวๆ
ต้าถง"
"เจ้าเองก็ฝันถึงเขารึ?" นําเสียงของเขากระด้างขึน
"ท่านเสียวมาวท่านล้อข้าเล่นแล้ว ข้าไม่เคยพบหน้าท่าน
อ๋องผูน้ ีย่อมไม่กล้าไปร่วมฝั นกับสตรีอนื เพียงแต่ได้ยนิ
ชือเสียงของเขามาไม่น้อย ครังนีจะได้มโี อกาสเห็นตัวจริง
จึงต้องสนใจบ้างเป็ นธรรมดา"
"สตรีเช่นพวกเจ้าวันๆ เอาแต่คุยกันเรืองบุรษุ รูปงามหรือ
อย่างไร?"
"สตรีอนข้
ื าไม่รเู้ จ้าค่ะ แต่ขา้ ชมชอบคนทีมองแล้วเจริญหู
เจริญตา เช่นท่านเสียวมาว ท่านเป็ นสหายทีเจริญหูเจริญ
ตาข้าทีสุดเลยเจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 9

"หลงรูป" เขายืนมือมาเคาะหน้าผากนาง สีหน้าอ่อนโยน

ลงเมือนางวกกลับมาพูดจาไร้สาระ
"ข้าพูดเรืองจริงนะเจ้าคะ อีกอย่างบุรุษทีข้าจะแต่งด้วย
อย่างน้อยก็ตอ้ งมีรปู เป็ นทรัพย์บา้ ง หากท่านจะช่วยข้าดูก็
ช่วยดูบุรุษทีรูปงามสักหน่อยนะเจ้าคะ ไม่เอาแบบทีอ้วนฉุ
หรือหน้าตาอัปลักษณ์ แต่งกันไปข้าคงไม่เจริญอาหารแน่"
"เหอะ" หากจะเลือกแต่งกับคนทีรูปงาม นางคงต้องแต่ง
กับเราแล้ว ใต้หล้านีมีบุรุษใดกล้ารูปงามกว่าฮ่องเต้อย่าง
เราด้วยหรือ
"วันงานเจ้าแต่งตัวให้งามสักหน่อย... ไม่เช่นนันคงยากที
ใครจะเตะตาได้" ทรงโกหก แค่นางเปิ ดเผยหน้าตาก็คง
โดดเด่นกว่าสตรีใดแล้ว
"ได้เจ้าค่ะ ข้าจะแต่งตัวงามๆ ยามนันถึงเข้าไปทักท่าน
ไม่ได้ แต่ทา่ นน่าจะมองเห็นข้าแน่" นางยิมกริม "ใต้เท้า
อยูใ่ นแวดวงขุนนางคงรูจ้ กั พวกบุรษุ ดีกว่าข้า ท่านคอยดู
ว่าข้าพูดคุยกับบุรุษคนใด แล้วเอาไว้ขา้ จะมาถามกับท่าน
อีกทีวา่ เขาใช้ได้หรือไม่"
"อืม"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 0

"ขอบคุณใต้เท้าทีเมตตาเจ้าค่ะ"
"แล้วชุดงามๆ ทีว่านันเจ้ามีหรือไม่?" ดูท่าเขาจะติดนิสยั
ฮ่องเต้ทมัี กพระราชทานข้าวของเอาใจสนมในวังหลัง
ครันพิศมองเสือผ้าบนตัวนางแล้วก็ให้นึกอยากจะให้อะไร
สักอย่างขึนมา
"ข้ามีผา้ ทีเป็ นสินเดิมของมารดาอยูค่ ดิ ว่าคงใช้ได้"
"งันรึ" ชายหนุ่มอดเสียดายไม่ได้ทไม่
ี มโี อกาสเห็นนาง
สวมชุดทีเขาจะให้
"เจ้าค่ะ"
"ดี เช่นนัข้าจะรอดู"
"ได้เจ้าค่ะ"
นางยิมสว่างไสว คล้ายดีใจทีเห็นช่องทางหลุดพ้นออก
จากเรือนหลังทีมีมารดาเลียงปกครอง เขามองใบหน้า
งดงามทีทอแววมีความสุขของนางเงียบๆ ลึกลงใน
พระทัยมีความรูส้ กึ ขุน่ ข้องซุกซ่อนอยูใ่ นนัน
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 1

การแข่งชูจ่ วีครังนีดูจะคึกคักไม่น้อย เพราะตังแต่กอ่ นวัน

แข่งเหล่านางกํานัลและขันทีกเ็ ดินกันขวักไขว่เพือช่วย
ตระเตรียมลานแข่งและปะรําสําหรับนังชม
จ้าวเว่ยหยุดยืนมองเหล่าขันทีชว่ ยกันยกของผ่านไปผ่าน
มาอยูน่ านทีเดียวขณะทีออกไปเดินเล่นในช่วงบ่ายวันนัน
นางได้ยนิ ว่าขบวนของโจวอ๋องมาถึงวังหลิงซานแล้ว ข่าว
ว่าขนของจากฉางโจวมามากมายทีเดียว
เป็ นทีรูก้ นั ทัวต้าถงว่าความสัมพันธ์ระหว่างฝ่ าบาทกับโจว
อ๋องคล้ายดังคลืนใต้นํา อายุสบิ ห้าเขาถูกสังให้ยา้ ยออกไป
อยูน่ อกวัง อายุสบิ เก้าเขาถูกแต่งตังให้ไปปกครองฉางโจว
ห้ามกลับถงเยียนหากไม่มรี าชโองการเรียกตัว
หยางไทเฮาพระมารดาของโจวอ๋องยังอยูใ่ นวังหลวง มอง
เผินๆ คืออยูเ่ พือให้ฝ่าบาทได้แสดงความกตัญ ู เพราะ
พระมารดาแท้ๆ ของฝ่ าบาทสินพระชนม์ไปนานแล้ว
ดังนันจึงสถาปนาอดีตฮองเฮาขึนเป็ นไทเฮาในรัชกาล
แทน
แต่หากมองให้ลกึ กว่านัน การทีโจวอ๋องต้องไปปกครอง
ดินแดนไกลถึงฉางโจว แต่พระมารดาถูกกักตัวไว้ในวัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 2

หลวง ไม่มสี ทิ ธิพบหากไม่มรี าชโองการ เช่นนีไม่ต่างกับ

การเรียกตัวประกัน หากโจวอ๋องคิดจะก่อการกบฎชิง
บัลลังก์ ก็ตอ้ งทบทวนว่าพร้อมสังเวยชีวติ หยางไทเฮา
หรือไม่
ความสัมพันธ์ระหว่างเชือพระวงศ์พวั พันกันจนน่าขนลุก
ไม่วา่ ก้าวทางใดล้วนทับซ้อนไปด้วยอํานาจเบืองลึก
เบืองหลัง หากไม่ทนั ระวังอาจเดินไปถึงจุดตายอย่างไม่
รูต้ วั
หลิวจ้าวเว่ยเดินกลับไปทีเรือนพักเมือเห็นว่าแดดเริมแรง
ขึน
อาเจินยืนรอรับนางอยูท่ ข้ี างประตูเรือน เตรียมผ้าชุบนํา
เย็นกับพัดเอาไว้ให้นางคลายร้อน
"คุณหนู กลับมาพอดี เมือครูม่ นี างกํานัลเพิงเอาขนมมาส่ง
ให้ฮหู ยินท่านรองเจ้ากรม ฮูหยินให้บ่าวเชิญคุณหนูไปชิม
ด้วย" อาเจินแจ้งข่าวแต่จา้ วเว่ยไม่สนใจ นางรับผ้าเย็นมา
เช็ดตามแขนและลําคอแล้วส่งคืนสาวใช้
"ไปแจ้งน้าสะใภ้ว่าให้นางทานได้เลย ข้าคัดอักษรค้างไว้
คงไม่ไปร่วมด้วย" ว่าแล้วก็มงุ่ หน้าเข้าเรือนพักส่วนของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 3

ตัวเอง
หลังจากออกไปรับลมให้สมองปลอดโปร่ง การได้กลับมา
จับพู่กนั ก็ไหลลืนขึน หญิงสาวจึงใช้เวลาจดจ่ออยูก่ บั รอย
หมึกทีนางตวัดลงกระดาษเป็ นถ้อยคํานับพัน
อาเจินไปเรียนฉินซือตามคําสังคุณหนู แล้วก็กลับมาคอย
รับใช้นางอยูห่ น้าห้อง นานๆ ทีจะลอบแง้มประตูมองว่า
นายสาวทําสิงใดอยู่ หากยังเขียนอักษรก็จะปิ ดประตูลง
นานขึนอีกก็จะเข้าไปตรวจดูกานําชา หากเย็นชืดแล้วก็จะ
ยกไปเปลียนมาใหม่ แต่ทงหมดนัั นหลิวจ้าวเว่ยแทบจะไม่
รูต้ วั เลย หญิงสาวหมกมุน่ อยูแ่ ต่ปลายพูก่ นั เรียกได้ว่าไม่
สนใจความเคลือนไหวรอบข้างแม้แต่น้อย
อาเจินเปลียนนําชาเสร็จอีกรอบก็กลับมานังหน้าห้อง ใน
มือโบกพัดกระดาษไหวๆ คลายความร้อนฆ่าเวลาไปเรือย
นานทีเดียวกว่าจ้าวเว่ยจะวางพูก่ นั แล้วเปลียนอิรยิ าบท
นางกวาดสายตามองตัวอักษรเรียบร้อยมีพลังของตน
อย่างพอใจ คิดว่าจะพักสักครูแ่ ล้วจะเริมเขียนอีกครัง
"กรีด!!!!!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 4

พูก่ นั ในมือจ้าวเว่ยกระตุก นางสะดุง้ เพราะเสียงกรีดร้อง

จากอีกฟากของเรือน แม้แต่อาเจินทีนังอยูห่ น้าห้องก็ผวา
ลุกขึนเพราะเสียงนัน
"เกิดอะไรขึน!?" หญิงสาวตะโกนถามสาวใช้ แต่เสียงหวีด
ร้องยังโกลาหลไม่หยุด จ้าวเว่ยหยุดคิดแวบหนึงก็รสู้ กึ ถึง
บางอย่าง "...ฉินซือ"
นางวิงพรวดออกจากห้องตามมาด้วยอาเจินทีตืนตระหนก
ไม่แพ้กนั ยามถึงห้องอาหารทีฉินซือใช้เป็ นประจําก็พบ
ร่างของน้าสะใภ้นอนอยูบ่ นพืนห้อง ห้อมล้อมด้วยบ่าวรับ
ใช้ททํี าอะไรไม่ถูก
"ถอย! ถอยไป!" จ้าวเว่ยตะโกนสังแล้วแทรกตัวเข้าไปหา
น้าสะใภ้ เห็นนางมีสหี น้าทรมานนอนตัวงอ เอามือกุมท้อง
ไว้แน่น
"นีมันเกิดอะไรขึน!?" หญิงสาวถามเสียงเฉียบ
"พวกบ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ นังอยูด่ ๆี นายหญิงก็ลม้ ลงไป
แล้วก็ทุรนทุราย" บ่าวหญิงคนหนึงของสกุลเถารีบ
รายงาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 5

"ไปตามหมอเดียวนี ไปตามหมอมา!" หลิวจ้าวเว่ยตะโกน

ลัน "ช่วยข้าพยุงนางไปทีนอนทีห้อง" หญิงสาวเข้าพยุง
ฉินฟ่ านฟ่ านทีร้องโอดโอยไม่คล้ายมีสติ พยายามพานาง
ไปนอนทีห้องพักอย่างทุลกั ทุเล ในขณะบ่าวของฉินซือ
หน้าซีดเผือดไปตามๆ กัน
"ท่านน้าอยูท่ ไหน
ี ให้บา่ วชายไปรายงานเขาเงียบๆ" จ้าว
เว่ยสังอีกครัง ก่อนจะช่วยดูให้ฉินฟ่ านฟ่ านนอนดีๆ แล้ว
จับมือนางไว้ "น้าสะใภ้ท่านอดทนหน่อยนะเจ้าคะ อีกครู่
เดียวหมอหลวงก็จะมาถึงแล้ว"
บนใบหน้าฉินฟ่ านฟ่ านแทบไม่มสี เี ลือด นางเม้มปากแน่น
บนหน้าผากผุดเหงือแตกเป็ นเม็ด ร้องครวญครางเสียง
เบาคล้ายเจ็บปวดแสนสาหัส
จ้าวเว่ยตวัดสายตามองบ่าวทีนังคุกเข่าเรียงหน้ากันอยู่
"ก่อนน้าสะใภ้จะล้มลงไปนางทําอันใดอยู?่ "
"นะ นายหญิง...ไม่ได้ทําอันใดเจ้าค่ะ แค่ชวนพวกบ่าวคุย
เล่น... เอ่อ แต่กอ่ นหน้านันพักหนึง นายหญิงเพิงลองชิม
ขนมทีนางกํานัลเอามาให้ใหม่..."
"ไปเอาขนมนันมา!"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 6

สารเลว! ขออย่าให้เป็ นแบบทีนางคิดเลย

จ้าวเว่ยให้คนไปเอาผ้าชุบนํามาให้แล้วจัดการเช็ดตัวให้
ฉินฟ่ านฟ่ านเอง นางกุมมือน้าสะใภ้เอาไว้อย่างเป็ นกังวล
จนหมอหลวงผูห้ นึงกุลกี ุจอมาถึงเรือนพัก
หญิงสาวรีบคาราวะเขาแล้วผายมือให้ทา่ นหมอตรวจ
พลางเล่าถึงขนมทีน้าสาวเพิงกินเข้าไป
หมอหลวงจัดการจับชีพจรและฝั งเข็มให้จนอาการของฉิน
ฟ่ านดูสงบลง เขาขอดูจานขนมทีว่าก่อนจะสังเทียบยาให้
บ่าวเอาไปจัดมาจากห้องยาในวัง
หลิวจ้าวเว่ยสบตากับท่านหมอแล้วพากันเดินออกจาก
ห้องเพือซักถามอาการให้ละเอียดโดยไม่ให้น้าสะใภ้ได้ยนิ
สีหน้าของหมอหลวงผูเ้ ฒ่ามีแววหนักอึง
"ท่านหมอแท้จริงแล้วในขนมมีพษิ หรือไม่?"
"เรียนคุณหนูท่านนี จริงๆ แล้ว ไม่ใช่พษิ ขอรับ แต่เป็ น
สมุนไพรชนิดหนึงเรียกว่ากู๋สยุ่ สง หากคนทัวไปกินก็ไม่ม ี
ผลอะไร แต่หากเป็ นหญิงตังครรภ์กนิ เข้าไป... ถ้าน้อยก็
จะทําให้เลือดลมติดขัด หายใจลําบาก ใจสัน พักไม่กวัี นก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 7

หาย... แต่ถา้ รับไปมาก เด็กในครรภ์อาจผิดปกติ" ยิงพูด

หมอหลวงก็ยงรู ิ ส้ กึ ว่าอากาศในเรือนนีช่างร้อนอบอ้าวจน
ต้องใช้ผา้ ลูบหน้าไปหลายรอบ "...หรือหากครรภ์ไม่มนคง ั
ก็อาจทําให้แท้งได้"
"ดี" จ้าวเว่ยหลุดพูดออกมาคําหนึงด้วยสีหน้าเหียม "คน
สารเลวชนิดไหนทีมันกล้าทําแบบนี" นางกํามือแน่นจน
สัน แต่เห็นว่าหมอหลวงยังยืนอยูจ่ งึ ข่มใจถามไถ่อาการ
ต่อ
"แล้วครรภ์ของท่านน้าตอนนีเป็ นอย่างไร เด็กในครรภ์
ปลอดภัยหรือไม่?"
"ยังเร็วไปทีจะสรุป แต่ขา้ ตรวจดูแล้วคิดว่านางไม่ได้กนิ
เข้าไปมาก น่าจะไม่มผี ลกระทบอะไรกับเด็ก แต่ตอ้ งตรวจ
ให้แน่ใจอีกครังหลังจากอาการนางดีขนแล้ึ ว"
"ได้ ขอบคุณท่านหมอทีช่วยเหลือ"
"ควรเป็ นอย่างนัน" หมอหลวงรับคาราวะจากนางแล้วแจก
แจงเรืองการกินยาแต่ละเทียบให้บ่าวของฉินฟ่ านๆ เสร็จ
สรรพจึงออกจากเรือนไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 8

เถาเฝิงชิงกลับมาถึงเรือนพักด้วยท่าทางร้อนใจ เขาพุง่
ตรงไปหาภรรยาก่อนแล้วจึงแยกออกมาสนทนากับหลิว
จ้าวเว่ยด้วยท่าทีเคร่งเครียด
"พวกเจ้าจําหน้านางกํานัลทีเอาขนมมาส่งได้หรือไม่?"
เถาเฝิงชิงหันไปถามบ่าวรับใช้ทนัี งก้มหน้าตัวสันกันอยู่
บนพืน
"บะบ่าวจําได้เจ้าค่ะ" บ่าวผูห้ นึงตอบขึนเพราะกลัว
ความผิดทีทําให้นายหญิงเป็ นอันตราย
"ดี เช่นนันก็ไปตามหาตัวแล้วพามาทีนี ข้าอยากจะรูน้ ักว่า
ใครมันกล้าลงมือโหดเหียมเช่นนีกับลูกเมียข้า!"
จ้าวเว่ยมองเถาเฝิงชิงทีกําลังเดือดดาลด้วยความโมโหไม่
แพ้กนั นางพอจะคาดเดาได้ว่าเรืองครังนีเป็ นฝีมอื ผูใ้ ด แต่
ไม่อาจกล่าวหาได้เต็มปากจึงอดทนรอให้เถาเฝิงชิงหา
หลักฐานมาก่อน
หญิงสาวเฝ้ าปรนนิบตั ฉิ นิ ฟ่ านฟ่ านจนนางหลับได้ในทีสุด
ลมหายใจดูสมําเสมอกว่าก่อนหน้าและไม่สง่ เสียงโอด
ครวญออกมาอีก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 9

ฟ้ ามืดแล้วพวกบ่าวถึงลากตัวนางกํานัลผูห้ นึงกลับมาที
เรือนพัก เถาเฝิงชิงทังตวาดทังตะคอก ทังตะโกนข่มขวัญ
กดดันหญิงผูน้ นจนนางลนลานเล่
ั าออกมา
"บ่าวไม่ร.ู้ .. ไม่รจู้ ริงๆ นะเจ้าคะ เมือคืนวานมีคนไปทีโรง
ครัว เอาเงินให้กงกงทีดูแลสํารับ บอกว่าคนทีเรือนนีอยาก
กินขนมว่านเสียน บ่าวเองก็อยูด่ ว้ ย" เป็ นเรืองปกติทพวกี
ตระกูลผูด้ จี ะสังคนให้ไปขออาหารบางชนิดจากโรงครัว
พวกนางจึงไม่เห็นว่าแปลกอะไร อีกทังได้เงินมาแล้วก็ทาํ
ให้ตามคําขอไปเท่านัน
"ใคร มันเป็ นใครคนทีเอาเงินไปให้พวกเจ้า!?" เถาเฝิงชิง
แผดเสียงขึนอีกเมือแน่ใจแล้วว่าตนถูกคนลอบเล่นงาน
"บ่าวจําหน้าไม่ได้เจ้าค่ะ รูแ้ ค่ว่านางเป็ นสาวใช้ขนหนึ
ั ง"
สาวใช้ขนหนึ
ั งอีกแล้ว... ยามมีของถูกลักขโมยก็สาวใช้ขนั
หนึง ยามวางยาพิษทําร้ายคนก็สาวใช้ขนหนึ
ั ง
ดวงตาของหลิวจ้าวเว่ยกดลึก ทอประกายอํามหิตอย่างไม่
ปิ ดบัง นางช่วยดูแลฉินฟ่ านฟ่ านจนแน่ใจแล้วกลางดึกจึง
กลับมาทีห้องนอนของตน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 0

อาเจินตามเจ้านายกลับมาทีห้องด้วยหัวใจทีเต้นไม่เป็ นสํา
ครันไม่ทนั ก้าวข้ามธรณีประตูกไ็ ด้ยนิ เสียงข้าวของหล่น
กระจาย และเสียงกรีดร้องคํารามของหลิวจ้าวเว่ยทีกําลัง
ระบายความอัดอันกับของบนโต๊ะเขียนอักษร
ไม่วา่ กระดาษ พูก่ นั แท่นฝนหมึก ล้วนตกกระจายไปทัว
ทําให้อาเจินไม่กล้าแม้แต่จะห้าม นางทังกลัวทังตระหนัก
"คุณหนู นีเป็ นฝีมอื ของคุณหนู รองหรือเจ้าคะ?"
"ถ้าไม่ใช่มนั แล้วจะเป็ นใคร!?" หลิวจ้าวเว่ยตวาด "คงกลัว
ข้าจะไปร่วมงานแข่งชูจ่ วี กลัวว่าข้าจะได้พบหน้าอันอ๋อง
กับเชือพระวงศ์อน" ื นางคว้าพูก่ นั ทีกลิงอยูใ่ กล้มอื ปาใส่
ผนังอีก
ตัวจ้าวเว่ยนางไม่ได้คดิ จะไปร่วมชมการแข่งชูจ่ วีอยูแ่ ล้ว
จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ไม่คดิ ว่านังน้องสารเลวนันจะกลัว
นางจนกล้าลงมือกับคนทีไม่เกียวข้อง
"ทําอะไรข้าไม่ว่า แต่ลงมือกับรอบตัวข้า..." หญิงสาวหอบ
จนอกกระเพือมด้วยความเคียดแค้น ดวงตาแดงกําจดจ้อง
ไปข้างหน้าราวกับมองศัตรูทต้ี องประหักประหารให้สนิ
ซาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 1

ตอนเรืองขโมยนางไม่ได้คดิ ตอบโต้เพราะมองเป็ นเรือง

เล็ก แต่ครังนีนับว่าหลิวจ้าวอวีลงมือได้โหดเหียมและลํา
เส้นเกินไป นางถึงขันเอาชีวติ เด็กในครรภ์ของน้าสะใภ้มา
เป็ นโซ่ลา่ มไม่ให้หลิวจ้าวเว่ยออกนอกเรือน นับเป็ นแผนที
ไร้จติ สํานึกเกินกว่าทีนางจะข่มใจทนได้
มือเรียวขยําแผ่นกระดาษจนยับย่น ตัวนางเกร็งไปทังร่าง
ขณะทีสีหน้าค่อยๆ เผยแรงอาฆาตทีเก็บซ่อนเอาไว้มา
ตลอด
หญิงสาวเปิ ดปากเอ่ยคําออกมาเบาๆ แต่อาเจินอดรูส้ กึ
ขนลุกแทนคุณหนูรองขึนมาไม่ได้
"...ดูท่าข้าจะใจดีกบั นางเกินไป"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 2

แสนชัง
# 15. สังเวย [ 18 + ]

อาเจินจัดการเก็บกวาดห้องให้คุณหนูอย่างระมัดระวัง
ขณะทีหลิวจ้าวเว่ยนังสงบสติอารมณ์อยูบ่ นเตียงเงียบๆ
นางใช้เวลาทบทวนความคิดและควบคุมแรงโทสะในใจอยู่
ครูใ่ หญ่กระทังอาเจินจัดการข้าวของทุกอย่างเข้าทีเสร็จ
พอดี
สาวใช้คลานเข้ามานังคุกเข่าใกล้เตียง พอเห็นว่านายสาว
มีสหี น้าดีขนแล้
ึ วจึงเอ่ยถาม "บ่าวเอาเรืองคุณหนูรองไป
บอกท่านรองเจ้ากรมดีหรือไม่เจ้าคะ ให้นายท่านแจ้งทาง
วังจับนางเสีย"
"ไม่ได้" จ้าวเว่ยส่ายหน้าช้าๆ "เรืองนีซับซ้อนกว่าทีเห็น
มากนัก ไม่ใช่แค่รตู้ วั คนทําแล้วจะจัดการได้ คนพวกนัน
ไม่ได้เล่นงานแค่ขา้ "
อาเจินสะอึก ยืดตัวฟั งนางอย่างตังใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 3

"ทีแรกข้าคิดว่าพวกมันแค่ตอ้ งการรังข้าให้อยูด่ แู ลฉินซือ

ไม่อาจไปร่วมงานแข่งชูจ่ วีได้ แต่พอทบทวนดูแล้ว ท่าน
น้าของข้าก็เป็ นเป้ าหมายเช่นกัน"
"ท่านรองเจ้ากรมหรือเจ้าคะ?" อาเจินอุทานอย่างตกใจ
"เขาย่อมร้อนใจทีภรรยาถูกทําร้าย หากรูต้ วั ว่าเป็ นคน
สกุลหลิวทํา แล้วรีบไปบอกทหารวังให้จบั ตัวหลิวจ้าวอวี
หรือไปทูลขอให้ฝ่าบาทสืบสวน แทนทีผูค้ นจะเห็นใจ
สงสารกลับจะคิดว่าเขาไม่รจู้ กั กาลเทศะ" หลิวจ้าวเว่ยแจ้ง
แก่ใจแล้วเมือมีสติ "แม้จะเป็ นผูถ้ ูกกระทํา แต่ท่านน้าเพิง
ได้ตามเสด็จมาเจ้อเจียงเป็ นปี แรก กลับมาเกิดเหตุการณ์
เช่นนี ถ้าฝ่ าบาทรูเ้ ข้าคงมีรบั สังสอบสวนอย่างมีเมตตา
แต่พระทัยจะจดจําท่านน้าไว้แล้วว่าเป็ นตัวปั ญหา ยิงหาก
ท่านน้าโวยวายจะหาตัวคนร้ายให้ได้ ก็จะเป็ นทีรําคาญ
พระทัยมากกว่า"
"เหตุใดจึงเป็ นเช่นนันเล่าเจ้าคะ"
"ขุนนางทีตามเสด็จมานีมีใครล่วงเกินได้กนั ไม่ว่าตระกูล
ใดก็เป็ นคนโปรด คนสําคัญ ฝ่ าบาทให้หน้าพวกเขาเพราะ
ต้องพึงพาเพือความมันคงของบัลลังก์ หากท่านน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 4

กล่าวหาคนออกมา มีแต่จะสร้างความบาดหมางและ
เรียกว่าไม่รจู้ กั ดูสถานการณ์ แม้แต่โอรสของเสียนเฟย
ตายปริศนา ฝ่ าบาทยังมีรบั สังให้สบื สวนอย่างขอไปที
ป่ านนียังจับมือใครดมไม่ได้ แล้วนีแค่ฮูหยินของขุนนาง
ขันสีผูห้ นึงกินของผิดสําแดง ทังตัวแม่และตัวลูกล้วนยัง
อยูด่ ี เจ้าคิดว่าพระองค์จะทรงใส่พระทัยหรือ?"
"เช่นนันหากให้นายท่านสืบสวนเองเล่าเจ้าคะ อย่างน้อยก็
หาตัวบ่าวขันหนึงทีจ้างคนของห้องเครืองผูน้ นั น่าจะพอ
เป็ นหลักฐานได้"
"หากทีนีเป็ นถงเยียนย่อมทําได้แน่ ไม่วา่ ใช้เส้นสายเงิน
ทองล้วนสะดวก แต่ทนีี คือเจ้อเจียง แม้แต่ขนุ นางสกุลอืน
ทีตามเสด็จทุกปี ยงั วางคนเอาไว้ในวังหลิงซานไม่คอ่ ยได้
ดูอย่างเรืองสกุลหยู ทีเงียบไปป่ านนีไม่ใช่เพราะพวกเขา
ไม่เอาเรือง แต่เพราะไม่อาจสืบหาได้โดยง่าย คนสกุลเถา
ทีเพิงเคยมาทีนี ไม่รจู้ กั มักคุน้ กับฝ่ ายไหน ถ้าท่านน้ามีใจ
จะสืบเองคงใช้เวลาไม่น้อย บางทีจนถึงวันกลับก็อาจจะยัง
หาตัวบ่าวผูน้ นไม่
ั เจอ" อีกอย่างเถาเฝิงชิงเพิงตามเสด็จ
ครังแรก หากทําการสืบสวนเองจนเป็ นพิรธุ ให้คนของฝ่ า
บาทสงสัย จะกลายเป็ นเรืองให้คลางแคลงใจได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 5

"นีเป็ นหลุมพรางใหญ่ ขอเพียงท่านน้าสําคัญตัว คิดว่าตน

เพิงได้เลือนตําแหน่ง เป็ นทีโปรดปราน ทะเล่อทะล่าไปทูล
ฟ้ องฝ่ าบาท วันคืนข้างหน้าของเขาคงจะไม่ได้มาเหยียบ
เจ้อเจียงอีก และอาจจะไม่กา้ วหน้าไปกว่านีแล้ว"
อาเจินอ้าปากค้าง นางไม่คดิ ว่าแผนการเบืองหลังขนม
เพียงชินเดียวจะตัดอนาคตขุนนางผูห้ นึงได้
"ขุนนางไม่ใช่เพียงเถรตรงซือสัตย์ แต่ตอ้ งรูจ้ กั ดู
สถานการณ์และข่มกลัน พวกมันจงใจทําร้ายน้าสะใภ้ คง
หวังให้น้าชายลืมตัวจนไม่ระวัง ทําลายอนาคตของสกุล
เถาด้วย นับว่าเก็บผลประโยชน์ได้ครบถ้วนนัก ...คนพวก
นันกล้าทําถึงขันนีคงคิดหาทางรอดเอาไว้ดแี ล้ว"
"เหตุใดต้องทําร้ายคนสกุลเถาด้วยเล่าเจ้าคะ คนสกุลเถา
ไม่เคยไปทําอะไรให้คุณหนู รองเสียหน่อย"
"ก็ถา้ หากสกุลเถาลุกมายืนอย่างมันคงในท้องพระโรงได้
อีกครัง นําหนักของข้าในใจบิดาคงเพิมขึน ยิงหากสกุล
เถารุง่ โรจน์ บิดาข้าย่อมต้องคิดหาทางวางตัวให้เป็ นมิตร
กับอํานาจใหม่ ดีไม่ดเี ขาอาจเรียกตัวข้ากลับถงเยียนใน
เร็ววัน นับว่าข้าจะยิงมีสทิ ธิมีเสียงในจวนหลิว... ดังนัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 6

หากทําลายเส้นทางขุนนางของท่านน้า ข้าย่อมไม่มคี า่
อะไรให้บดิ าอุม้ ชู ข้าจะมีสทิ ธิปริปากอะไรในจวนอีกเล่า"
"ลําลึกนัก... คุณหนูรองทังร้ายกาจทังลําลึกถึงเพียงนี ไม่
เพียงขัดขวางไม่ให้คุณหนูไปดูการแข่งชูจ่ วี ยังนับว่า
ขวางไม่ให้คุณหนูกลับถงเยียน แล้วยังทําร้ายคนสกุลเถา
อีก แล้วคนถูกกระทําอย่างเรากลับไม่สามารถเอาเรือง
พวกนางได้อกี ช่างวางแผนได้เป็ นเลิศยิงนัก" อาเจิน
กล่าวชืนชมทังทีนัยตาแฝงไปด้วยความเดียดฉันท์
รังเกียจ นึกสรรเสริญหลิวจ้าวอวีทีสามารถคิดแผนการ
เช่นนีออกมาได้
"ลําพังจ้าวอวีไม่มที างคิดการรอบด้านเช่นนีได้ แต่นาง
โชคดีทมีี คนคอยช่วยระดมความคิด หากใช้เฉพาะหัว
สมองของนางมีรจึ ะยกตัวขึนสูค้ ุณหนูจวนอืนได้อย่างทุก
วันนี"
"เช่นนีเราก็ไม่อาจแจ้งกับนายท่านได้ใช่ไหมเจ้าคะ"
"อืม ไม่ใช่แค่เพืออนาคตของตัวท่านน้า แต่เพือไม่ให้เขา
หุนหันพลันแล่นจนทําลายแผนทีข้าวางเอาไว้ดว้ ย หาก
เขารูแ้ ล้วลงมือโดยไม่รคู้ วาม อาจจะพังทุกอย่างทีข้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 7

พยายามมาทํามาตลอด" หลิวจ้าวเว่ยถอนหายใจ "อีก

อย่างชือเสียงสกุลหลิวยังกระทบต่อข้า หากจับกุมจ้าวอวี
ยามนี มีแต่จะทําให้ขา้ ทําอะไรยากไปด้วย"
"เช่นนันเราจะต้องปล่อยไปเช่นนีหรือ?" อาเจินมีสหี น้า
หมองลง คราวทีแล้วก็ตอ้ งอดทนปล่อยให้คุณหนูรองรอด
ไป คราวนีก็ไม่อาจเอาเรืองได้ ช่างน่าแค้นใจนัก
นึกๆ ไปอาเจินก็คดิ ว่าตนโชคดีแล้วทีไม่ตอ้ งเกิดมาในชน
ชันสูง เวลาทําอะไรต้องใช้ความอดทนและเปลือง
ความคิด จะด่าให้ถงึ โคตรเหง้าบรรพบุรุษกันอย่างซึงหน้า
ยังทําไม่ได้
"หาใช่เช่นนัน" ดวงตาของหลิวจ้าวเว่ยฉายความหนัก
แน่น "ข้าเพียงไม่ให้ทา่ นน้าลงมือ... แต่ขา้ จะทําเอง"
"คุณหนู ..."
"ตามจริงข้าคิดว่ารอวันกลับถงเยียนจึงจะเริมจัดการนางที
ละนิด แต่ครังนีนับว่านางรนหาทีเอง ...ข้าจ้าวเว่ยย่อมไม่
อยูเ่ ฉยให้นางหาเรืองครังแล้วครังเล่า" หลิวจ้าวเว่ยกล่า
วอย่างแน่วแน่พลางฉีกยิมดูราวกับพระโพธิสตั ว์กวนอิมที
มีเมตาการุณย์ยงนั
ิ ก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 8

"คุณหนู จะทําอย่างไรเจ้าคะ?"
หญิงสาวปรายตามองอาเจินทีมีทา่ ทางกระตือรือร้นขึนมา
ริมฝีปากอิมยกขึนพร้อมกล่าวเสียงหวานกังวานใส
"นางมอบสิงใดมา ข้าก็จะมอบสิงนันตอบแทน"
* [ หมายเหตุ - ชูจ่ วี คือ กีฬาคล้ายการแข่งฟุตบอลแบบ
โบราณ แบ่งผูเ้ ล่นเป็ นสองฝั ง แล้วเตะบอลให้เข้าห่วงเพือ
ทําแต้ม ]
ในลานทีถูกปรับให้เป็ นสนามแข่งชูจ่ วีรายล้อมด้วยผูค้ น
มากมาย บนปะรําตรงกลางฮ่องเต้ทรงประทับอยูพ่ ร้อม
ทังฮองเฮาและเหล่าสนม ถัดไปเป็ นอ๋องและองค์ชาย ตาม
ด้วยเชือพระวงศ์
โจวอ๋องอู่ชวิ หลาน เข้ามาถวายบังคมฝ่ าบาทต่อหน้าคน
ทังหลาย เขาสาธยายถึงของฝากหลายคันรถทีนํามา
ถวายจากฉางโจว ฮ่องเต้อู่เหอตีทอดพระเนตรมอง
น้องชายด้วยใบหน้าสุขมุ เป็ นนิตย์ ตรัสถามใถ่ถงึ สุขภาพ
และความเป็ นอยู่ ก่อนจะรับสังให้เขาเสพสุขทีวังหลิงซาน
ให้เต็มที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 9

ปะรําด้านข้างแบ่งออกเป็ นสองฝั งแยกชายหญิง ในหมู่

สตรีมหี ลิวจ้าวอวีทีวันนีแต่งองค์ทรงเครืองด้วยชุดสีไข่มกุ
พราวระยับกําลังกวาดสายตาไปทัวลาน
วันนีนางอารมณ์ดเี สียจนรอยยิมกว้างขวางสดใสขึน
มากกว่าปกติหลายเท่า นังหยูผงิ เหยียนยังถูกกักบริเวณ
อยูใ่ นเรือนเพราะเรืองขโมย ส่วนนังจ้าวเว่ย...
ท่านยายใหญ่พูดไว้ไม่มผี ดิ ตอนแรกนางคิดเพียงอยากรัง
ตัวหลิวจ้าวเว่ยไม่ให้มางานนี แต่ทา่ นยายแนะว่าตน
สายตาแคบสันเกินไป หากคิดจะลงมือก็ควรทําอย่าง
คุม้ ค่าและรอบคอบ
แล้วก็เป็ นเช่นนันจริงๆ ตังแต่เมือวานนางให้คนไปรอดู
ความเคลือนไหวของคนสกุลเถา นอกจากเห็นว่ามีการ
เชิญหมอกับจับนางกํานัลผูห้ นึงมาสอบถามแล้วก็ไม่เห็น
ว่าคนเรือนนันจะไปแจ้งทหารวังแต่อย่างใด
แผนการท่านยายใหญ่นนลึ ั กลําซับซ้อนทังยังระวังตัว ได้
เห็นพวกมันกลํากลืนความเจ็บปวดแต่ไม่กล้าปริปากแล้ว
ช่างชวนให้อารมณ์ดจี ริงๆ
วันนีในงานไม่มที งหยู
ั ผงิ เหยียน ไม่มที งหลิ
ั วจ้าวเว่ย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 0

เช่นนีคุณหนูตระกูลใดจะโดดเด่นไปกว่านางอีกเล่า
"ท่านยายพูดอะไรไว้ไม่เคยผิด" หลิวจ้าวอวีรําพึงออกมา
หลวนซีเองได้ยนิ แล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย
"ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินฉลาดหลักแหลมเป็ นเลิศเจ้าค่ะ" จ้าวอวี
ปรายตามองหลวนซีทเอ่ ี ยคล้อยตามอย่างพอใจ นางยืด
ตัวขึนสูงอีกหวังจะแสดงความสง่าให้บุรุษฝั งตรงข้าม
สามารถมองเห็นตนได้อย่างชัดเจน
การแข่งขันดําเนินไปอย่างเข้มข้น เมือฝ่ าบาทมีดํารัสจะ
ประทานรางวัลให้ผทู้ ทํี าแต้มได้มากทีสุด ดังนันเหล่าบุรุษ
จึงยิงขับเคียวต้องการแสดงความสามารถให้เป็ นที
ประจักษ์ ทว่าระหว่างในสนามแข่งกันอย่างดุเดือด ฮ่องเต้
อู่เหอตีกลับไม่ได้ใส่ใจชม
เขากวาดสายตามองปะรําฝั งสตรีอยูห่ ลายรอบแต่กลับไม่
พบแม่คา้ งคาวน้อยตัวนัน ทังไม่มใี ครโดดเด่นใกล้เคียง
นางเลยแม้แต่คนเดียว
ทังทีนางบอกเองว่าจะแต่งกายให้งดงามทีสุดเพือมา
ร่วมงาน แต่เริมงานมานานถึงเพียงนีกลับยังไม่เห็นหน้า
เช่นนีนับว่าเสียมารยาทแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 1

เหลียวฮองเฮาทีนังอยูใ่ กล้ฝ่าบาททีสุดก็สงั เกตเห็นว่า

พระองค์หาได้ใส่ใจกับการแย่งลูกหนังในสนาม ทังยัง
พระทัยลอย ไม่รวู้ า่ ทรงคิดอะไรอยูแ่ ละนางก็ไม่อยากรู้
ด้วย จึงทําเฉยราวกับไม่ได้สงั เกตเห็นสิงผิดปกติ
เป็ นเหล่าสนมทีนังตีเป็ นวงโค้งออกไปเสียอีกทีอดจะรุม่
ร้อนใจไม่ได้ ยามฝ่ าบาทวาดสายพระเนตรผ่านปะรําฝั ง
สตรี พวกนางก็กลัวพระองค์จะต้องตาคุณหนูบา้ นไหน
แล้วฝ่ ายในจะได้รบั พีน้องเพิม จําต้องนังดืมกินกันไปด้วย
จิตใจไม่สงบแม้แต่น้อย
เกือบเทียงวัน การแข่งขันจบไปสองคู่ ฮ่องเต้อู่เหอตีรับสัง
ให้ทุกคนพักและพระราชทานอาหารเลียงทุกคนในงาน
ระหว่างนันมีคนของกองสังคีตมาเล่นดนตรีขบั กล่อมและ
แสดงการร่ายรําเป็ นการฆ่าเวลา
ฝ่ าบาทยังคงใช้บางช่วงโอกาสเพือมองหาสตรีผนู้ นั แต่
กลับไม่มสี กั คนทีดูคล้ายนางให้เห็น
...เวลาล่วงเลยมาถึงยามนีแล้ว
นางคงไม่มาร่วมงานแล้ว ...พระขนงขมวดเข้าหากัน
เล็กน้อยขณะทีพระหัตถ์ลบู เข้าไปคลําของบางสิงในแขน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 2

เสือ
ปิ นเงินเย็นชืดสุดแสนธรรมดาอันหนึงถูกยัดเอาไว้ในนัน
เขาคิดจะเอาคืนเจ้าของอยูห่ ลายคราวก็ลมื สนิท มาวันนี
เขาเอามันมาเพราะคาดว่าน่ าจะคืนให้นาง แต่นางก็ไม่มา
เสียนี
"ฝ่ าบาท" ซุนกงกงก็สงั เกตเห็นท่าทีของจักรพรรดิจงึ
กราบทูลเบาๆ "ทรงมองหาใครหรือพ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อม
ส่งคนไปตามหรือไม่?"
ฮ่องเต้อู่เหอตีหัวเราะในลําคอกับความสอดรูข้ องคนสนิท
"คนผูน้ นไม่
ั ได้มาร่วมงาน"
"เช่นนันให้กระหม่อมส่งคนไปสืบหาดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"
"ไม่ละ่ " ทรงโบกพระหัตถ์อย่างไม่ใส่ใจ
นึกๆ ไปแล้วนางเคยบอกว่าจะเป็ นคนบอกเราเอง ก็ให้
เป็ นเช่นนันเถอะ หากให้คนไปสืบเสียหมดก็คงไม่เหลือ
ความสนุกอะไรแล้ว
เขาคลําปิ นเงินอันเก่าเอาไว้ในมือ นึกถึงใบหน้างดงาม
เป็ นหนึงของนางแล้วกระตุกยิมบางๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 3

เราจะรอดูเจ้า...
*
ยามทีดวงอาทิตย์ตรงหัวหลิวจ้าวเว่ยปรนนิบตั ใิ ห้น้าสะใภ้
ทานข้าวทานยาแล้วนอนพัก เสร็จสรรพจึงปลีกตัวกลับมา
ทีเรือนฝั งของตน
หญิงสาวสบตากับอาเจินทีรออยูแ่ ล้วพยักหน้าให้นาง "ไป
ทําตามทีข้าสัง เสร็จแล้วให้กลับมาทีนี ทําเหมือนว่าข้าคัด
อักษรอยูใ่ นห้อง"
"ได้เจ้าค่ะคุณหนู" อาเจินคํานับนางแล้วถอยออกไป
หลิวจ้าวเว่ยเปลียนชุดเป็ นสีดาํ สนิททีไม่รยุ่ ร่าย ดู
ทะมัดทะแมงแต่ยงั สมฐานะของนางทุกประการ โฉม
สะคราญทอดมองตัวเองในกระจกอย่างพอใจแล้วจึงลอบ
ออกจากเรือนพักไปเงียบๆ
ยามนีผูค้ นไปรวมตัวกันอยูท่ สนามแข่
ี งชูจ่ วี ดังนันตลอด
ทางเดินหรือในอุทยานดอกไม้ทมัี กจะมีคนเตร็ดเตร่อยู่
เสมอจึงเงียบสนิท นับเป็ นโอกาสดีทจะได้
ี ยลความ
ตระการตาของพระตําหนักฤดูรอ้ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 4

จ้าวเว่ยเดินอยูใ่ นทางคดเคียวเงียบๆ ราวกับไร้จุดหมาย

ร่างบางก้าวย่างมันคงมุง่ ตรงไปด้านหน้าไม่ชา้ ไม่เร็ว
คล้ายมีใจสุนทรียค์ ดิ ชมธรรมชาติ แต่ทา่ ทางก็ดผู ยอง
โอหังราวกับตนเป็ นเจ้าของทุกสิงในสวนนี
ฟิ ว! ฉึก!
ใกล้แนวต้นไม้ ลูกธนูดอกหนึงพุง่ ขึนเหนือหัวนางแฉลบ
เข้ากับตัวนกทีกําลังถลาหนีอาวุธร้าย ทําให้มนั ร่วงลงมา
ตรงหน้าหลิวจ้าวเว่ย แต่นกตัวนันเพียงแค่บาดเจ็บไม่
ถึงกับตาย บนตัวมันมีขนสีเทาและขาวตัดแซมกัน มันดิน
กระแด่วคล้ายพยายามเอาชีวติ รอด
จ้าวเว่ยก้าวเข้าไปประคองนกน้อยไว้ในฝ่ ามือ เวลา
นันเองทีมีบุรุษรูปร่างสูงใหญ่โผล่พน้ หมูไ่ ม้เข้ามาตาม
ผลงานของเขา
ชายหนุ่มนิงไปเมือเห็นว่านกตนยิงถูกหญิงงามประคองไว้
ขณะเดียวกันนางก็เงยหน้าขึนมองเขาอย่างแปลกใจ
"ดูทา่ ฝี มอื ท่านปั วจะตกนะเจ้าคะ" จ้าวเว่ยยิม มองนกใน
มือทีบาดเจ็บแล้วคิดว่าดูไม่สมกับเป็ นฝีมอื ท่านแม่ทพั
ใหญ่ทควรยิ
ี งแล้วตัดขัวหัวใจศัตรูได้ในดอกเดียว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 5

"มันไม่ชนิ มือ" ธนูทเขาถื

ี อเป็ นของทีทหารวังใช้ฝึกซ้อม
นําหนักเบาหวิวและเปราะ หากเขาออกแรงอีกหน่อยไม่
คล้ายจะยิงธนูออก แต่กลายเป็ นตัวธนูจะหักแทน
"ท่านปั วพกอาวุธในวังไม่มคี วามผิดหรือเจ้าคะ?" เขาช่าง
กล้า ไม่ใช่แค่พกอาวุธ ยังมาล่าในเขตวังอีกด้วย
เฉินเฟยฉีหวั เราะ "ข้าเป็ นผูถ้ อื ตราพยัคฆ์ ใต้หล้านีไม่วา่
ทีใดล้วนมีสทิ ธิพกอาวุธเข้าออกทังสิน" เขาว่า
หลิวจ้าวเว่ยร้องอ้อคํานึง นางไม่เคยรูว้ า่ มีสทิ ธิพเิ ศษ
เช่นนีสําหรับแม่ทพั พิทกั ษ์แผ่นดิน แต่ฟังแล้วก็
สมเหตุสมผลดี ตากลมมองเห็นว่านอกจากนกในมือนาง
เขายังแขวนซากนกเอาไว้อกี สองสามตัว
ช่างมีจติ ใจกล้าหาญจริงๆ
"ล่าในเขตวัง พวกเขาอาจจะเอาผิดท่าน"
"นันย่อมขึนอยูก่ บั ว่าพวกเขาจับข้าได้หรือไม่" ชายหนุ่ม
ยิมเผล่ หันมองไปรอบตัว "ยามนีทหารวังแห่ไปอารักขาที
สนามแข่งชูจ่ วีกันหมด ไม่มใี ครมาสนใจนกแค่สองสามตัว
หรอก"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 6

ใช่
ยามนีในเขตอุทยานไร้ทหารอารักขาจริงๆ
เฉินเฟยฉีมองนกทียังดินอยูใ่ นมือนาง แวบหนึงเขาคิดว่า
นางชวนคุยเพือซือเวลา ก่อนจะกล่อมให้เขาปล่อยนกที
น่าสงสารไปตามนิสยั สตรีทมีี ใจเอืออารียต์ ่อสัตว์
แต่ยงั ไม่ทนั ทีเขาจะคิดไปไกลกว่านันก็เห็นมือขาวนวล
ของหญิงสาวคว้าเข้าทีลําคอเจ้านกก่อนจะหักมันดังเปาะ
โดยทีสีหน้าไม่เปลียน
นกน้อยทีเกือบจะได้มชี วี ติ รอดบัดนีแน่นนิงอยูใ่ นมือของ
หลิวจ้าวเว่ย เฉินเฟยฉีมองสิงทีนางทําอย่างประหลาดใจ
อดรูส้ กึ ว่าสตรีผนู้ เลื
ี อดเย็นไม่ได้
"ท่านปั ว เราย่างนกกินกันได้หรือไม่?"
"ย่างนก?" เขาทวนสิงทีได้ยนิ อย่างตกใจจนละเลยคําว่า
'เรา' ทีนางเพิงเรียก
"เจ้าค่ะ หรือท่านปั วล่านกไปทําอย่างอืน"
"เปล่า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 7

"เช่นนันเอาไปย่างกินกันได้หรือไม่ ข้าไม่ได้กนิ นกย่าง

นานแล้ว"
"ในวังห้ามก่อไฟ" หากจะกินนกย่างก็ตอ้ งใช้ไฟ แต่จะเดิน
ไปขอไฟทีห้องเครือง คนทีนันได้รพู้ อดีวา่ เขาเพิงยิงนก
ของฮ่องเต้เล่น
ใต้หล้านีข่าวทีว่าฝ่ าบาทชมชอบนกเป็ นทีสุดนันไม่ใช่
ความลับ เวลาทูตจากแคว้นอืนอยากจะเอาใจฮ่องเต้อู่
เหอตีก็มกั จะสรรหานกสายพันธุแ์ ปลกๆ มาถวาย ตาม
พระตําหนักหรือวังต่างๆ ก็มโี รงเลียงนกอยูท่ ุกที แม้แต่ท ี
วังหลิงซานนีก็มสี วนนกอยู่
"ท่านกล้าล่านกแต่ไม่กล้าก่อไฟหรือ?" เขาพูดเรือง
ประหลาดอันใดกัน
เฉินเฟยฉีมองนางนิงๆ อยูค่ รูห่ นึงแล้วถอนหายใจ "ไม่ใช่
ตรงนี"
นางยิมผายมือให้เขาเดินนําแล้วตามหลังแม่ทพั หนุ่มไป
เงียบๆ
วังหลิงซานแห่งนีรวบเอานําตกเอาไว้ในเขตวัง ซึงถัดจาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 8

จุดทีเป็ นนําตกก็คอื ลําธารสายยาว เฉินเฟยฉีเลือกจุดหนึง

ใกล้ลาํ ธารใช้ก่อไฟเพือย่างนกตามคําขอของนาง
หญิงสาวนังมองชายหนุ่มถลกขนนกทิงแล้วใช้มดี กรีด
ท้องเอาไส้มาออกโยนทิงลงลําธาร เขาเอานกไปล้างให้
สะอาดตลอดทังตัว มองดูแล้วนับว่าท่านแม่ทพั ชํานาญ
การทําอาหารเช่นนีมากกว่านางหลายเท่า
แต่จากวิถชี วี ติ ในการรบทัพจับศึกทังปี ของเขาก็คงไม่
แปลกทีจะเคยชินกับการทําอาหารป่ า โฉมสะคราญรับเอา
นกทีถูกเตรียมแล้วมาเสียบไม้ทเขาเหลาเอาไว้
ี ให้ นางรับ
หน้าทีเป็ นคนย่างในขณะทีเขาจัดการนกตัวอืนต่อ
"ข้าไม่ได้กนิ นกย่างแบบนีมานานมากแล้ว"
"เจ้าเคยกินของแบบนีทีไหน?" คุณหนูในห้องหออย่าง
นาง อาหารการกินคงสะอาดสะอ้าน ผ่านคนครัวนับสิบ
ก่อนจะยกขึนตังสํารับ ไอ้จะมากินของดาดๆ ในป่ าเขา
เช่นนี นับว่าประหลาดแล้ว
นางยิมบาง คิดย้อนกลับไปไกลเกินชาติภพ "ข้าเคยหลง
ป่ าอยูช่ ว่ งหนึง นกย่างในป่ ายามนัน นับว่าเป็ นอาหารอัน
โอชะทีสุด"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 9

...หลังถูกขับออกจากถงเยียน นางยังไม่รวู้ า่ ตนควรไปที

ใด ในใจมีแต่ความหมองเศร้าและทดท้อต่อชะตากรรม
นางตัวคนเดียวกับบ่าวขับรถม้าผูห้ นึงมุง่ ตรงไปตาม
เส้นทางในป่ าเรือยๆ แต่ไม่นานนางกลับถูกไล่ลา่
ตอนนันนางไม่รวู้ า่ เป็ นคนร้ายมาจากฝ่ ายไหน บ่าวบังคับ
รถม้าทิงนางหนีเอาตัวรอด หญิงสาวจึงหอบถุงผ้าวิงเตลิด
เข้าป่ าเพือรักษาชีวติ นางเดินเท้าอยูส่ ามวันโดยไม่มนี ํา
สักหยดตกถึงท้อง ในใจมีแต่ความหวาดผวา ทังอ่อนแรง
ทังหิวโหย ถึงขันคิดจะปลิดชีพตนให้ตายในป่ าแห่งนัน
เสีย
...บางทีหากตายตังแต่ตอนนันอาจจะดีกว่า
หากตายตังแต่กอ่ นทีจะพบชายกักฬะทีทําทีราวกับคนใจ
บุญ ยืนมือเข้ามาช่วยต่อชีวติ ให้นาง ให้ทงนํ
ั า ทังนกย่างที
นางกินพร้อมนําตาแห่งความดีใจ
นางคิดว่านางจะรอดตาย
...แต่เปล่าเลย
นันเป็ นจุดเริมต้นของนรกอย่างแท้จริง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 0

คนผูน้ นเอานํ
ั าเย็นเข้าลูบก่อนจะฉีกทึงยํายีนางจนไม่
เหลือซากราวกับสัตว์รา้ ยทีบ้าคลัง นางต้องหนีอกี ครัง หนี
อย่างไม่คดิ ชีวติ หนีพร้อมกับร่างกายทีแปดเปื อนน่า
รังเกียจ
นันต่างหากเล่านรก...
"เจ้าเคยหลงป่ าเมือไหร่?" เสียงของเฉินเฟยฉีปลุกนาง
จากหลุมลึกในจิตใจ แววตาของหญิงสาวไหววูบไม่อาจ
ปิ ด นางจึงเลือกจะก้มลงเขียถ่ายในกองไฟเพือกลบ
เกลือนแทน
เฉินเฟยฉีเคยส่งคนไปตรวจสอบประวัตขิ องนางตังแต่
ตอนอยูท่ จิี นหยาง ไม่มตี รงไหนทีบอกว่านางเคยหลงป่ า
การทีหลานสาวอัครเสนาบดีหลงป่ าน่ าจะเป็ นข่าวใหญ่
ในถงเยียนทีเดียว แล้วคนของเขาสืบไม่พบได้อย่างไรกัน
"เรืองนมนานมาแล้วเจ้าค่ะ" ...นานจนนางตายไปแล้วรอบ
หนึง
"เป็ นสตรีเตร็ดเตร่ในป่ าตามลําพังต้องลําบากมากแน่"
"เจ้าค่ะ" นางตอบเช่นนันแล้วก็พากันเงียบไปอีกอึดใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 1

จุดทีพวกเขาพากันมาก่อกองไฟนับว่าไกลจากผูค้ นยิงนัก
นอกจากเสียงนํา กับเสียงจิงหรีดบนต้นไม้ ในส่วนนีของ
พระตําหนักก็เงียบสนิท
ชายหนุ่มตัดใบบัวมาให้นางใช้รองหลายใบ เรียกได้วา่ มือ
นีกินกันแบบเรียบง่ายสุดๆ พอเห็นว่าเนือเริมสุขเขาก็เอา
มีดพกออกมาช่วยหันแบ่งให้นาง
หญิงสาวชิมรสแล้วรูส้ กึ พอใจยิง ไม่รวู้ า่ ควรชมฝีมอื เฉิน
หรงปั วหรือชมฮ่องเต้อู่เหอตีทีเลียงนกได้อร่อยถึงเพียงนี
"แม้ไม่ได้ปรุงรสแต่รสชาติกลับดีถงึ เพียงนี นับว่าเป็ นลาภ
ปากข้าแล้ว" นางกล่าวชม
เขามองนางกินอย่างไม่รกั ษากริยาแล้วหัวเราะหึทหี นึง
แล้วจึงกินส่วนของตัวเอง
"เหตุใดเจ้าจึงไม่ไปร่วมงานแข่งชูจ่ วี?" เฉินเฟยฉีถามขึน
"คําถามนันควรไม่ควรเป็ นข้าทีถามท่านปั วมากกว่า
หรือ?" นางช้อนตามองเขา ปากยังมันแพล่บ "ข้าเป็ นสตรี
ต่อให้ไปก็เพียงแต่ชมดู ท่านปั วเป็ นขุนนางฝ่ ายบู๊ กําลัง
วังชาย่อมดีแน่ เหตุใดไม่ไปร่วมแข่งเล่า?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 2

"ข้าเป็ นทหารมีหน้าทีรบเพือบ้านเมือง หาใช่มหี น้าทีทํา

ให้ใครบันเทิงใจ" คําพูดนันช่างอาจหาญนัก แต่กส็ มเป็ น
คนสกุลเฉิน เขากล้าประกาศตนว่าไม่จําเป็ นต้องเอาใจ
ฮ่องเต้เช่นนีเล่าถึงถูกคนสกุลอู่เขม่นเรือยมา
"แต่หากท่านปั วแสดงฝีมอื สักหน่อย อาจจะเป็ นทีโปรด
ปรานของฝ่ าบาทขึนมาบ้าง" นางเช็ดปากแล้วพูด "ได้ยนิ
ว่าจะทรงทระพระราชทานของให้ตามคําขอของผูช้ นะ
ท่านปั วไม่สนใจหรือ?"
"ข้าไม่มสี งใดที
ิ อยากได้จากเขา" นอกจากบัลลังก์กบั การ
เสวยสุขอยูใ่ นเมืองหลวง นอกจากนันสกุลเฉินล้วนมีไม่
ต่างจากสิงทีคนสกุลอู่ม ี เฉินเฟยฉีในฐานะผูน้ ําตระกูลคน
ปั จจุบนั หาได้ขาดแคลนสิงใด
"นันสินะ" คิดดูแล้วนันก็คงเป็ นอีกเหตุผลทีเชือพระวงศ์
หวาดระแวงคนสกุลเฉิน
"เจ้าตอบข้าสิ ใยเจ้าไม่ไปร่วมงาน ไม่ใช่วา่ อยากใกล้ชดิ
เขาหรือ?" เฉินหรงปั วใช้มดี ตัดเนือนกส่งเข้าปาก
"ข้าไม่เห็นความจําเป็ น" นางฉีกเนือแล้วเคียวอยูห่ ลายที
"งานเช่นนันมีแต่การชิงดีชงิ เด่น ข้าอยูเ่ งียบๆ เช่นนีดี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 3

แล้ว"
สายตาของแม่ทพั หนุ่ มประกาศคําว่าโกหกออกมาอย่าง
ชัดเจนเมือได้ยนิ คําพูดนาง แต่หญิงสาวกลับทําเพียง
หัวเราะ ไม่ใส่ใจจะอธิบายแก้ตวั
สองหนุ่มสาวนังละเลียดกินนกของฮ่องเต้จนอิมหนําเสร็จ
จ้าวเว่ยก็รวบเอาซากกระดูกห่อใบบัวไปหาทีทิง ในขณะ
ทีท่านปั วจัดการดับไฟ โยนเถ้าและฟื นลงนําเสร็จแล้วจึง
หาใบไม้มากวาดสถานทีเพือกลบเกลือนร่องรอยเผาไหม้
หลิวจ้าวเว่ยกลับมาเห็นชายหนุ่มกําลังล้างมีดอยูท่ ข้ี างลํา
ธาร นางเองก็นงลงใกล้
ั ๆ เพือล้างมือเช่นกัน
"ครังก่อนทีถามท่าน ข้าเสียมารยาทแล้ว" นางกล่าวขอ
โทษขึน
เฉินเฟยฉีชะงัก คิดถึงยามพบหน้าครังล่าสุดทีนางถาม
เขาอย่างใจกล้าเกินหญิงก็ทําให้ใบหูรอ้ นผ่าวขึนมา "ข้า
ลืมไปแล้ว"
ในคืนนันเขาไม่ได้ตอบสิงใด เพียงแต่กระแทกประตูปิด
แล้วรุดหนีออกมาจากเรือนพักของสกุลเถา แม้ในใจจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 4

รูส้ กึ อับอายปนโกรธ แทบอยากย้อนกลับไปตีนางสักที

สองที แต่พอผ่านไปหลายวันเข้าก็พลันลืมเลือนเรืองนีไป
จนนางมาเอ่ยรือฟื นอีกคราวนี...
หญิงสาวมองเขาลูบล้างใบมีดอย่างถนอมก็รไู้ ด้ว่าชาย
หนุ่มเป็ นพวกทีรักษาอาวุธเป็ นอย่างดี นางขยับลุกเข้าไป
ใกล้ คิดจะยืนมือไปผลัก แต่เฉินเฟยฉีตวัดมือมาจับแขน
นางไว้แล้วตรึงร่างนางไม่ให้ขยับ
"เจ้าคิดจะทําอะไร?" กินเสร็จแล้วก็คดิ จะหาเรืองเขา ว่าง
นักหรือไรกัน
เขาลุกขึนกอดตรึงร่างนาง ชายหนุ่มมีวรยุทธิสูงส่ง เทียบ
กับสตรีทไม่
ี มแี ม้แต่พลังลมปราณนับว่าเรียวแรงต่างกัน
มาก
"ข้าแค่ลอ้ เล่นเท่านัน ท่านแม่ทพั ไม่ตอ้ งจับแรงขนาดนันก็
ได้" หญิงสาวทําสีหน้ากะล่อน หัวเราะอย่างลุแก่โทษ
พลางขยับเพือให้เขาคลายมือทีรังเอวกับแขนตน
ชายหนุ่มพิศมองนางนิงๆ คิดว่าคงไม่แผลงฤทธิอีกจึง
ยอมปล่อย แต่ไม่ทนั พ้นระยะนางก็ผลักเข้าเต็มอกเขาจน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 5

หงายหลังลงลําธารเสียงดังตูมใหญ่
หลิวจ้าวเว่ยตาถลนไม่คดิ ว่าเขาจะเสียหลักร่วงลงไปแรง
ถึงเช่นนัน
"ท่านแม่ทพั ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริงๆ เจ้าค่ะ" นางพุม่
มือไหว้ขอโทษปลกๆ
"เจ้านีมันสตรีน่ารังเกียจ!" เขาชีนางพลางตะโกนว่า แต่
เพราะนําเข้าตาทําให้แสบไปหมดจนลืมตาไม่ขนึ
"ข้าขอโทษท่านแม่ทพั ข้าไม่ได้ตงใจ"
ั
"ใครเชือเจ้าก็โง่เต็มทนแล้ว"
เขานีแหละโง่! ไม่รเู้ พราะเหตุใดถึงชอบใจอ่อนกับนางนัก
ทังทีเห็นๆ อยูว่ า่ เป็ นสตรีสารพัดพิษก็ยงั ไม่วายคลาย
เกราะปล่อยให้นางมีโอกาสเล่นเล่หก์ บั เขา
บัดซบ!
หลิวจ้าวเว่ยตะโกนขอโทษเขาไม่หยุด แต่เมือเขาหันหลัง
ให้นางเพือเดินไปยังจุดทีนําใสกว่าเพือล้างตา ใบหน้าที
เคลือบความรูส้ กึ ผิดนันก็แปรเป็ นสีหน้าเรียบเฉย ดวงตา
กลมวาววับปรายมองมีดพกของเฉินเฟยฉีทตกอยู ี ร่ มิ ลํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 6

ธาร
นางก้าวเบาๆ เข้าไปย่อตัวเก็บมันขึนมาไว้ในแขนเสือใน
ขณะทีปากก็สง่ เสียงร้องตะโกนขอโทษชายหนุ่มต่อไปไม่
หยุด
แต่กอ่ นทีเขาจะกลับขึนฝั งไปเอาเรือง นางก็หนีหายไป
เรียบร้อยแล้ว
*
"ว๊าย! อะไรกัน เจ้าขันทีน้อยนี!" หลวนซีตะโกนอย่างเสีย
กริยาเมือถูกชนเข้าอย่างจังในขณะทียกสํารับทีเพิงทาน
เสร็จของหลิวจ้าวอวีลงจากปะรํา นางส่งถาดอาหารให้
นางกํานัลทีรอรับอยูแ่ ล้วหันตามขันทีเด็กผูน้ นไปแต่
ั กจ็ บั
ไว้ไม่ทนั แล้ว
สาวใช้อารมณ์เสียมองกระโปรงสีบงกชของตนทีเปื อน
เพราะนําแกงแล้วทําเสียงฮึดฮัด "เสียวชิง เจ้าขึนไปอยูร่ บั
ใช้คุณหนู ข้าจะไปล้างตัวก่อน" หลวนซีเข้าไปสังเสียวชิง
แล้วปลีกตัวออกไปจากลาน ตรงไปทางห้องนําสําหรับ
บ่าวรับใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 7

นางหาผ้าชุบนํามาเช็ดกระโปรงตัวเองด้วยความหงุดหงิด
แต่พอลูบไปตามกระโปรงอยูค่ รูห่ นึงก็พบบางสิงถูกเหน็บ
อยูข่ า้ งเอว
หลวนซีดงึ มันออกมาพบว่าเป็ นกระดาษ นางคลีออกอ่าน
แล้วต้องตาโตกับคําไม่กคํี าทีถูกเขียนไว้
'ขโมย'
'ฮูหยินสกุลเถา'
หลวนซีรบี หันซ้ายหันขวาอย่างตระหนก กลัวใครจะมา
พบเข้า นางรีบเอากระดาษม้วนเก็บไว้ในแขนเสือแล้วมุง่
ตรงกลับมาทีลานแข่งชูจ่ วี
หญิงสาวเดินวนไปวนมาอยูข่ า้ งปะรํา นางชะเง้อคอมอง
หลิวจ้าวอวีอย่างชังใจว่าควรแจ้งเรืองกระดาษทีพบดี
หรือไม่ แต่เมือมองไปเห็นว่าคุณหนูของนางกําลังตา
วาววับอย่างมีความสุขขณะจับจ้องอันอ๋องทีวิงอยูใ่ น
สนาม หลวนซีจงึ ตัดสินใจจะปิ ดปากเงียบไว้ก่อน คิด
เอาไว้วา่ หลังจบงานจะรายงานให้คุณหนูทราบอีกที
นางปรับลมหายใจให้สงบแล้วจึงกลับไปรับใช้ขา้ งกาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 8

หลิวจ้าวอวีอย่างไร้พริ ธุ
ตราบจนการแข่งชูจ่ วีจบลง มีขนุ นางหนุ่มและองค์ชายที
ทําผลงานได้ดเี ป็ นทีพอพระทัยของฮ่องเต้ ทรง
พระราชทานของรางวัลให้หลายคน รวมถึงอันอ๋องทีมี
หน้ามีตาไม่น้อยจากฝีเท้าในวันนี
หลิวจ้าวอวีอมยิมกริมมองอันอ๋องเข้าไปถวายบังคมฝ่ า
บาทน้อมรับคําชมเชย ตอนทีเขากลับออกมาจากปะรํานัน
สองหนุ่มสาวได้แลกเปลียนสายตากัน พลันหลิวจ้าวอวีก็
หน้าแดงเอียงอายยามถูกบุรุษในดวงใจส่งสายตาสือ
ความหมายมาให้ตน
พระอาทิตย์ทงตั ิ วลงตํา ฝ่ าบาทมีรบั สังเปลียนสนามแข่ง
ชูจ่ วีให้เป็ นงานเลียงรอบกองไฟ ทรงฉลองให้กบั เหล่า
บุรุษทีทําผลงานได้ดใี นวันนี และสังให้กองสังคีตจัดการ
แสดงรืนเริงมาเอาใจขุนนางทังหลาย
หลิวจ้าวอวีกับอันอ๋อง แม้จะนังห่างกันคนละฝั ง แต่กย็ งั
ส่งสายตาให้กนั ไม่หยุด จนหลวนซีตอ้ งกระตุกเสือเพือ
เตือนนายสาวเพราะกลัวว่าเจินฮุย่ เหมยจะสังเกตเห็น
จ้าวอวีทําเสียงจิะจ๊ะในลําคอแต่กย็ อมเลิกมองอู่เหวินซวน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 9

หลวนซีมองอาหารปิ งย่างทีถูกลําเลียงขึนมาจัดบนโต๊ะ
แล้วจึงขยับลงไปรอด้านล่าง ปล่อยให้หลิวจ้าวอวีนังทาน
กับสหายจากสกุลอืน
ตรงกลางสนามนางรํานับสิบคนกําลังเริมออกลีลาการร่าย
รําตามจังหวะ เสียงดนตรีจากกองสังคีตดังกระหึมสมกับ
เป็ นงานเลียงของฮ่องเต้
หลวนซีคดิ จะหลบฉากไปนังพักรอให้งานเลียงจบ แต่ไม่
ทันจะหมุนตัวจากไปนางก็ถูกชนเข้าอีกครัง
"อย่าหนีนะ!" คราวนีนางฉุดแขนขันทีน้อยทีชนตนเอาไว้
ได้ แต่อกี ฝ่ ายทังไวทังดือรัน "โอ๊ย!" เด็กคนนันข่วนแขน
นางจนต้องสะบัดมือทิง อีกฝ่ ายฉวยโอกาสวิงหนีไปใน
ขณะทีหลวนซีกํามือแน่นด้วยโทสะ
นางคลีกระดาษทีเด็กคนนันยัดให้ออกอ่านก็พบว่าเป็ น
ตัวอักษรของคนๆ เดิม ในนันเป็ นนัดหมายให้นางไปพบ
ไม่เช่นนันจะเอาเรืองพวกนันไปคุยกับหลิวจ้าวอวีหรือคน
สกุลเจินเอง
หลวนซีรอ้ นใจ นางอยากบอกหลิวจ้าวอวี แต่เจินฮุยเหมย
นังอยูข่ า้ งคุณหนู ไหนจะคุณหนูตระกูลอืนอีก ส่วนเจินไป๋
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 0

ฮูหยินนางอายุมากแล้วทําให้ไม่สะดวกมาร่วมงานเลียง
หากจะพบนางต้องไปหาทีเรือนพักของสกุลเจิน แต่ใน
เวลานี ถ้าทําเช่นนันจะเป็ นการเปิ ดเผยความสัมพันธ์
อย่างโจ่งแจ้งเกินไป อีกทังหลังจากทีหลิวจ้าวอวีไป
ปรึกษาเรืองจัดการกับหลิวจ้าวเว่ย ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินก็
กําชับไม่ให้ไปมาหาสูก่ นั บ่อยเกินไป
หลวนซีกดั ฟั นพับจดหมายฉบับนันใส่ในเสือ นางมองหลิว
จ้าวอวีทีกําลังหยอกเย้ากับสหายแล้วตัดสินใจหมุนตัว
ออกจากงานเลียง มุง่ หน้าลัดเลาะอุทยาน เข้าสูห่ มูไ่ ม้ท ี
ทึบขึนเรือยๆ
หลวนซีระวังตัว นางไม่ได้คดิ จะไปพบเจ้าของจดหมาย
ตรงๆ เพียงแต่ตงใจจะไปแอบดู
ั ว่าอีกฝ่ ายเป็ นใครถึงกล้า
มาข่มขูน่ าง แล้วค่อยคิดหาวิธจี ดั การหลังจากนี
สาวใช้ลอบหลบหลังต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางความมืดทีโรย
ตัวลงปกคลุมอุทยานมากขึนเรือยๆ แสงไฟวูบไหวอยู่
ห่างไกลจากจุดนัดพบ หลวนซีนึกหวันใจ แต่คดิ ว่า
เจ้าของจดหมายนันต้องการหาประโยชน์จากการเอา
ความลับมาข่มขู่ ดังนันจึงไม่คดิ ว่าอีกฝ่ ายมีเจตนาทําร้าย
ตน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 1

นางลอบหลบอยูห่ ลังต้นไม้ใกล้จุดทีในจดหมายระบุ เพือ

ซ่อนตัวรอดูฝ่ายนัน แต่รออยูน่ านกลับไม่มใี ครโผล่ออกมา
จนหญิงสาวเกือบคิดว่าอีกฝ่ ายคงใจเสาะจนล้มเลิกแผน
แลการไปแล้ว
ทว่า...
ผัวะ!
หินประดับก้อนใหญ่ถูกฟาดเข้าทีหัวของหลวนซี นางเจ็บ
แปลบพร้อมกัลร่างทังร่างก็รว่ งลงพืนโดยไม่ทนั ตังตัว สิง
สุดท้ายทีเห็นก่อนสติจะพร่าเลือนคือภาพสตรีในชุดสีดํา
สนิททียืนคําหัวก้มมองนางอยู่
*
ดวงตาสีดาํ สนิทลึกลําดังรัตติกาลเพ่งตรงไปยังร่างของ
สาวใช้ในชุดสีนวล หญิงสาวย่อกายลงนังข้างๆ ร่างทีนอน
เหยียดอยูโ่ ดยทีมือและขาถูกมัดเอาไว้
แม้แต่ปากของนางก็ยงั ถูกเอาผ้าทีตัดจากกระโปรงสีนวล
ยัดเข้าไปเต็มปาก ตามด้วยผ้าจากกระโปรงตัวเดิมมัดปิ ด
ปากไม่ให้ผา้ ทียัดหลุดออกมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 2

หลิวจ้าวเว่ยมองเปลือกตาของหญิงใต้รา่ งทีกําลังขยับ ครู่

ใหญ่กว่านางจะรูส้ กึ ถึงความผิดปกติกอ่ นจะนิวหน้าเพราะ
ความเจ็บปวดจากบาดแผลทีหัว
เมือลืมตาขึนได้สาวใช้ของหลิวจ้าวอวีก็พยายามขยับแขน
ขา เมือพบว่ามันถูกมัดเอาไว้กท็ าํ ให้ตกใจจนขวัญเสีย
นางหันรีหนั ขวาง พยายามดินรนให้หลุดจากพันธนาการ
แต่กลับไม่เป็ นผล แม้แต่จะส่งเสียงนางยังทําไม่ได้ มาก
ทีสุดก็ทําได้เพียงร้องดัง 'อือ อือ' ในลําคอ
หลวนซีตนกลั ื วยิงนัก นางหันขวับมองหลิวจ้าวเว่ยทีนัง
อยูข่ า้ งๆ นาง ใบหน้าของโฉมสะคราญยังดูงดงามภายใต้
แสงสลัวจากคบไม้ แต่ดวงตาคู่นนของหลิ
ั วจ้าวเว่ยกลับ
ทําให้หลวนซีขนลุกไปทังร่าง
มันมืดมิดเหมือนเวิงนํายามคําคืนทีมีปีศาจร้ายว่ายเวียน
อยูภ่ ายใต้ความนิงสงบ มันวาววับเมือสะท้อนกับแสง
จันทร์ คลืนความเคลือนไหวเป็ นตัวล่อหลอกให้คน
ย่างเท้าเข้าหานาง ก่อนทีวิญญาณร้ายใต้พภิ พจะผุด
ออกมากระชากทุกสิงทีก้าวลงบนผืนนําให้จมหายไป
อย่างไร้วนั กลับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 3

หลวนซีพยายามกรีดร้องแม้ไร้เสียง นางไม่เคยคิดว่าตน
จะหวาดกลัวสตรีผหู้ นึงได้ถงึ เพียงนี แต่แค่สบตากับหลิว
จ้าวเว่ยภายใต้แมกไม้กบั นกทีขับขาน หญิงสาวก็รบั รูไ้ ด้
ถึงอันตรายทีกําลังย่างกรายเข้ามาเยือน
*
"นังหลวนซีไปไหน?" หลิวจ้าวอวีถามขึนเมือเห็นว่าเสียว
ชิงเป็ นคนยกนําขึนมาให้นางล้างมือ
"บ่าวไม่แน่ใจ พีหลวนซีอาจจะไปเข้าห้องนํามังเจ้าคะ"
เสียวชิงหดคอรายงาน
"ไม่ได้เรือง" หลิวจ้าวอวีย่นจมูกเอ็ดนางเบาๆ แต่พอ
สหายหันกลับมาหาก็รบี เผยยิมรับ หันไปคุยเล่นกับเหล่า
คุณหนูต่อ
เสียวชิงสูดหายใจลึก รีบอุม้ อ่างนําลงจากปะรําราวกับเพิง
พ้นโทษประหาร
*
หลิวจ้าวเว่ยมองสีหน้าหวาดผวาของหลวนซีแล้วหัวเราะ
เบาๆ นางรูส้ กึ บันเทิงใจทีสุดนับตังแต่ทลืี มตาขึนมาใน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 4

ชาตินี
หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้รา่ งทีพยายามดินรนอยู่ ไล้
สายตาไปบนร่างกายทุกสัดส่วนของหลวนซีคล้ายงูท ี
กําลังกะขนาดของเหยือก่อนทีมันจะฉก
มือเรียวดึงมีดพกของเฉินเฟยฉีออกมาจากเสือ มีดเล่มนีมี
ขนาดกําลังเหมาะมือทังยังคมกริบ แผ่นมีดเป็ นประกาย
วิบวับยามทีต้องกับแสง เงาของมันสะท้อนเข้าดวงตาของ
หลวนซี
จ้าวเว่ยวาดมีดไปบนเสือผ้าของบ่าวผูภ้ กั ดีของน้องสาว
นางไล้มดี ทาบไปบนร่างกายของอีกฝ่ ายอย่างช้าๆ
ในขณะทีหลวนซีขนลุกทังตัวและพยายามกรีดร้องให้คน
ช่วยแม้จะไร้เสียงออกมา
"ข้าจําได้... ยามนันพวกเจ้าวางยาข้า" หลิวจ้าวเว่ยนึก
ย้อนไปถึงชีวติ ในจวนหลิวก่อนทีชือเสียงของนางจะป่ นปี
"พิษจากหนานหยาง ทําให้คนเป็ นอัมพาต แม้มสี ติกไ็ ม่
อาจขยับตัว ไม่อาจส่งเสียง" นางมองหลวนซีทตาเริี มแดง
กําเพราะความหวันใจ
"พวกเจ้าละเลงเลือดทัวทังเตียงและบนตัวข้า เอาสัตว์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 5

ดิบๆ ยัดใส่ปากข้า" นางจําวันนันได้แม่น เพราะนางได้แต่

นอนนําตาไหลมองคนของหลิวจ้าวอวีจัดฉากนางโดยไม่
อาจทําอะไรได้เลย
"...แล้วหลังจากนันเจ้าก็เปิ ดประตูเข้ามา ...กรีดร้อง
หวาดผวา ทําราวกับเห็นปี ศาจในร่างคน ตะโกนเสียงดัง
ว่าข้าถูกผีสงิ สู"่ จ้าวเว่ยกล่าวเนิบช้าคล้ายกําลังรําลึกคืน
วันอันหวานชืน
วันนันจวนหลิวเตรียมงานเคารพบรรพชน คนใน
ครอบครัวทุกสายมาร่วมงานทีจวน ผูค้ นเหล่านันจึงเป็ น
ประจักษ์พยาน ได้เห็นคุณหนูใหญ่สกุลหลิวกินสัตว์เลียง
ดิบๆ ทังห้องยังเต็มไปด้วยเลือด
ชือเสียงของนางพังพินาศไม่เหลือชินดี
หลวนซีไม่เข้าใจสักคําทีหลิวจ้าวเว่ยกล่าว แต่นางรูส้ กึ
หนาวจับใจ
"...เรืองสัตว์พวกนันเป็ นความคิดของเจ้า เป็ นเจ้าทีเสนอ
ให้นังจ้าวอวีทําลายชือเสียงข้าต่อหน้าญาติสกุลหลิวทุก
สาย" นางรูว้ า่ หลวนซีฉลาด นับว่าหลิวจ้าวอวีสามารถปี น
ขึนไปสูต่ ําแหน่งหวางเฟยได้สว่ นหนึงก็เพราะมีบ่าวที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 6

หลักแหลมและเลือดเย็นเช่นนีอยูข่ า้ งกาย
"...คอยคิดหาทางช่วยมันทีอยากเข้าตําหนักอันอ๋องจนตัว
สัน" คําอืนหลวนซีอาจไม่เข้าใจ แต่เมือได้ยนิ ประโยคนี
นางกลับถลึงตาโตอย่างตกตะลึง เพราะคาดไม่ถงึ ว่าหลิว
จ้าวเว่ยจะทราบเรืองทีหลิวจ้าวอวีลอบสานสัมพันธ์กบั อัน
อ๋อง
หากเป็ นเรืองนีแล้วหลิวจ้าวเว่ยจะเจ็บแค้นก็ไม่แปลก
เลย!
หลวนซีดนรนรุ
ิ นแรงขึน นางพยายามหาทางขยับหนีแต่
ถูกจ้าวเว่ยยืนเท้าไปี
เหยียบตัวนางเอาไว้
"เจ้ากลัวรึ?" โฉมสะคราญเอ่ยถามเสียงเย็น "เจ้ากลัวเป็ น
ด้วยรึ?" มองกระตุกยิมมองหลวนซีทตัี วสันไปทังร่าง
จ้าวเว่ยจับแขนซ้ายของหลวนซีเอาไว้กอ่ นจะปั กมีดลง
ตรงข้อพับเพือตัดเส้นเอ็นของนาง
หลวนซีกรีดเสียงในลําคออย่างทรมาน ดินทุรนทุราย
รุนแรงแต่จา้ วเว่ยไม่ได้สนใจ นางหัวเราะหึๆ ตบหน้าหล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 7

วนซีเบาๆ
"ข้าไม่มพี ษิ จากหนานหยางเช่นพวกเจ้า คงต้องขออภัย
แล้วทีเจ้าต้องทนเจ็บ" หญิงสาวเอ่ยอย่างใจดีในขณะที
มองเลือดทีทะลักออกจากข้อศอกของอีกฝ่ าย
หลวนซีพยายามกัดฟั น นางมองหาทางรอด ภาวนาให้
ทหารวังผ่านมาช่วยนางให้พน้ จากมือหลิวจ้าวเว่ย
"กําลังรอคนมาช่วยรึ?" หญิงสาวถามเสียงหวาน "เจ้าลืม
ไปรึว่ายามนีผูค้ นไปรวมกันทีลานแข่งชูจ่ วี ...ฮ่องเต้กงั วล
จะตายว่าโจวอ๋องจะลอบปลงพระชนม์ถงึ ได้ขนทหารทัง
วังไปล้อมอุทยานทางเหนือ ...ส่วนทีนี จนกว่างานเลียงจะ
เลิก คงไม่มใี ครผ่านมากวนการละเล่นของข้า"
"อือ!"
"กลัวรึ? กลัวตาย? " นางมองนําตาทีหยดลงจากหางตา
ของหลวนซี "เจ้าไม่ตอ้ งห่วงหรอก แไม่มวี รยุทธ์ ไม่เคย
ฝึกการต่อสู้ แต่ขา้ รูด้ วี ่าจะ กรีด เฉือน หรือหันตรงไหน
จะทําให้คนเราทรมานได้มากทีสุด" จ้าวเว่ยมองเลือดจาก
แขนหลวนซีทไหลนองพื
ี นด้วยสีหน้าเฉยชา ในขณะทีคน
ฟั งหน้าซีดลงเรือยๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 8

มีดเย็นๆ ทีเปื อนเลือดถูกเช็ดลงกับแก้มของเจ้าตัว "เจ้า

อยากรูห้ รือไม่ว่าข้ารูไ้ ด้เช่นไร? " นางทาบมีดลงกับใบหู
ของหลวนซี
"เจ้าอยากรูไ้ หมยามทีถูกเข็มนับพันเล่มตอกเข้าสูร่ า่ งมัน
รูส้ กึ เช่นไร? เจ้าอยากรูไ้ หมว่าความรูส้ กึ ยามมองคน
คว้านท้องตัวเองรูส้ กึ เช่นไร?"
ฉึก
"อือ!!!!!! " หลวนซีตวั กระตุกสันเมือจ้าวเวยง้างมีดแล้วปั ก
ลงตรงขานาง ไม่เพียงเท่านันจ้าวเว่ยยังควงมีดคว้านเอา
เนือกับเลือดออกมาจนกระจายไปทัว
จ้าวเว่ยยิมหยันมองใบหน้าทุกข์ทรมานของหมารับใช้ท ี
มักจะกัดคนอืนแทนนาย "ไม่ตอ้ งรีบ ข้ไม่คดิ จะให้เจ้าตาย
เดียวนีหรอก" พูดไปพลางตัดเส้นเอ็นทีข้อเท้าอีกฝ่ ายไป
พลาง
"เจ้ายังไม่ได้เห็นเลยว่าข้าจะตอบแทนพวกเจ้ายังไง"
ใบหน้างดงามเหนือสตรีทงใต้ ั หลถูกเคลือบไว้ดว้ ยรอยยิม
ละมุน แต่มอื ของนางกลับปั กมีดลงตามจุดทีไม่สาํ คัญ
ต่างๆ ทังร่างของหลวนซีเพือให้เจ้าของร่างเจ็บปวด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 9

ทรมานแต่ไม่ถงึ ตาย
หลิวจ้าวเว่ยเลาะตัดเส้นเอ็นตามแขนขาของหลวนซีจน
หมดเพือไม่ให้อกี ฝ่ ายขยับตัวได้อกี ในขณะทีหลวนซีนอน
นําตานองหน้ามองหลิวจ้าวเว่ยราวกับมองภูตผิ รี า้ ยทีผุด
ออกมาจากขุมนรก
"ข้าอยากทําแบบนีมาตังแต่ทลืี มตาขึนมาอีกครัง" นาง
มองเลือดทีเปรอะท่วมตัวหลวนซีอย่างพึงพอใจ "แต่จริงๆ
ข้ายังคิดจะต่อลมหายใจให้เจ้ากับนังน้องแพศยาอีกสักพัก
แต่พวกเจ้ามันสารเลวและตําช้าเกินไป หากล่วงเกินแค่ขา้
ข้าก็จะยอมทนกับพวกเจ้ามีชวี ติ อยูอ่ กี หน่อย แต่คนชัว
อย่ามักจะเหิมเกริม ผยองจนเกินตัว กล้าลงมือแม้แต่กบั
เด็กทียังไม่เกิด เลวจนข้าไม่อาจปล่อยผ่านเรืองนีไปได้"
จ้าวเว่ยปรายตามองหลวนซีทนอนหายใจรวยริ
ี น
"หากจะโทษก็โทษทีตัวเจ้าตําช้าแล้วยังรับใช้คนแพศยา
อย่างนังจ้าวอวี ทําให้เป็ นทีขยะแขยงของผูค้ นทังนายทัง
บ่าว" นัยน์ตาของจ้าวเว่ยประกาศว่าเห็นหลวนซีไม่ต่าง
จากสวะไร้คา่ เป็ นขยะทีนางพร้อมจะใช้เท้าขยีทิงอย่างไม่
ปราณี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 0

สีหน้าของหลวนสีมที งความเจ็
ั บปวดและความโกรธแค้น
จ้าวเว่ยมองความอาฆาตชิงชังนันออกจึงหัวร่อเสียงดัง
"เจ้าแค้นข้ารึ? แค้นยามทีข้กรีดมีดลงบนตัวเจ้าเช่นนีรึ? "
นางปั กมีดลงตรงข้อมือของหลวนซีอกี ครัง แต่คราวนี
ไม่ใช่การตัดเส้นเอ็น แต่นางเลือกหันมือของอีกฝ่ ายจน
หลุดจากร่างด้วยสีหน้าเหียมเกรียม
หลวนซีแทบตาถลนออกจากเบ้า กรีดจนสุดเสียงอยูใ่ น
ลําคอ
"หากแค่นีเจ้าแค้นข้าแล้ว ...แล้วข้าทีต้องมองอารามมอด
ลงทังหลังต่อหน้าต่อตา มองทังพระและในอารามถูกเผา
ทังเป็ น เจ้าคิดว่าข้าจะไม่แค้นรึ ...เจ้าคิดว่าข้าทีถูก
ทรมานอยูส่ ามวันสามคืนกว่าจะตายจะไม่แค้นรึ?" สีหน้า
ของจ้าวเว่ยเต็มไปด้วยความพยาบาท ไอสังหารแผ่ออก
จากร่างนางอย่างท้วมท้น
"หากเจ้าแค้น! ชาติหน้าก็มาเอาคืนข้าได้ ข้าสาบานว่าจะ
บดขยีเจ้าทุกภพทุกชาติ จะทรมานเจ้าจนในร่างไม่เหลือ
เลือดสักหยด แม้แต่วญ ิ ญาณของเจ้า ถ้ากล้าโผล่มาให้ขา้
เห็น ข้าก็จะเป็ นคนลากลงนรกด้วยตัวเอง" หญิงสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 1

ประกาศอย่างเลือดเย็น
จ้าวเว่ยกระซิบเสียงพร่แต่กดดันคนจนใจสัน "ทังเจ้า...
ทังนังจ้าวอวี ข้าจะไม่ละเว้นสักคน!"
นําตาของหลวนซีเปลียนเป็ นสีเลือด ความกลัวทําให้นาง
กระอักเลือดขึนมาถึงตา
โฉมสะคราญมองร่างทีอาบย้อมด้วยสีแดงของหลวนซี
แล้วขยับลงไปเปิ ดกระโปรงนางขึนก่อนจะลงมือหัน
ขานางสดๆ ต่อหน้าต่อตาเจ้าของร่างทีได้แต่นอนมอง
อย่างตกตะลึง
หลวนซีสง่ เสียงอืออึง กัดผ้าในปากจนชุม่ ไปด้วยนําลาย
นางมองขาตัวเองทีหลุดออกจากร่างด้วยความเจ็บปวด
จนและหวาดกลัวถึงขัวหัวใจ
จ้าวเว่ยตัดขาของหลวนซืออกมาได้แล้วก็หนแยกตรงเข่
ั า
ยกแค่ท่อนบนขึนมาวางข้างๆ ตัวหลวนซีททํี าท่าจะหมด
สติ
"อย่าเพิงหมดลมตอนนี" นางเอ่ยเตือนกลัวหัวเราะ "ข้า
กําลังจะทําให้ดูอยูเ่ ชียวต่อไปจะทําอะไรกับนังจ้วอวี"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 2

หญิงสาวพูดพลางหันเอาเนือขาของหลวนซืออกมาเป็ น
ชินๆ จนได้เป็ นเนือกองใหญ่
นางยกเนือสดๆ พวกนันให้หลวนซีมองดู
"เจ้าอยากรูไ้ หมว่านังจ้าวอวีจะรูส้ กึ ยังไงตอนได้เห็นของ
พวกนี?" นางมองตาทีสันไหวของหลวนชีแล้วชอบใจยิง
นัก
"แต่กอ่ นทีพวกมันจะได้เห็น เจ้าจะได้ลมรสมั
ิ นก่อน" หญิง
สาวเอ่ยอย่างใจดีก่อนตัดผ้าทีมัดปากหลวนซีออก แต่ถงึ
ตอนนีหลวนซีกไ็ ม่มแี รงจะเปล่งเสียงอะไรออกมาได้อกี
แล้ว
จ้าวเว่ยยิมกว้างยัดมือทังมือทีตัดออกจากร่างหลวนซีให้
นางคาบเอาไว้เอง ดวงตาของจ้าวเว่ยมีแต่ความอํามหิต
และสาแก่ใจ ไม่มจี ติ สํานึกผิดชอบชัวดีใดๆ หลงเหลือบน
ใบหน้างดงามนันอีก
นางกดมือทีอาบเลือดนันเข้าปากหลวนซีให้ลกึ จนมันใจว่า
นางจะไม่คายออกมา ทําให้เหมือนกับตอนทีนางถูกยัด
เนือของสัตว์พวกนันไว้ในปาก ให้คนมากมายในตระกูล
หลิวสาปแช่งนางเป็ นปี ศาจร้ายวิปริต
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 3

แต่คราวนีเปลียนจากเนือสัตว์ เป็ นเนือของพวกมันเอง...

ให้มนั ได้ลมรสชาติ
ิ เลือดเนือของตัวเอง
นับว่าสาแก่ใจทีสุด!
จ้าวเว่ยปรายตามองซากมนุ ษย์ทร่ี งกายผิดรูปไปแล้วโดย
ทีรอยยิมบนใบหน้าพร่เลือนหายไป เหลือเพียงความรูส้ กึ
เหยียดหยันรังเกียจและความอาฆาตทีไม่ได้ลดทอนลงแม้
จะเห็นเลือดทีนองท่วมพืน
นางมองหลวนซีทลมหายใจรวยริ
ี น อีกไม่นานก็คงดับสูญ
เหลือเพียงซาก
...สังเวยวิญญาณทิงไว้ในวังหลิงซานนีอีกหนึงศพ
โฉมสะคราญเหยียดกายลุกขึนยืนเต็มความสูง นางก้ม
มองชุดสีดาํ ของตนทีแม้จะเปื อนเลือดไปทังตัวแต่สขี อง
มันก็ถูกกลินเอาไว้ไม่ปรากฏให้เป็ นทีสังเกตได้
หญิงสาวหยิบมีดของเฉินเฟยฉีกลับมา ใช้เสือของหลวนซี
เช็ดมันลวกๆ ก่อนจะเก็บเอาไว้ในแขนเสือของตน เสร็จ
สรรพจึงก้าวข้ามร่างไร้คา่ ของหมารับใช้ทแว้
ี งกัดนางครัง
แล้วครังเล่าอย่างไม่ใยดี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 4

*
เจิงกงกงเป็ นขันทีทเข้
ี าเวรประจําห้องเครืองในคืนนัน
เมือกลางวันเหล่านางกํานัลและขันทีประจําห้องเครือง
ล้วนสินเรียวแรงไปกับการเตรียมอาหารสําหรับงานเลียง
ของฮ่องเต้ ดังนันพอพระอาทิตย์ตกจึงพากันแอบไปงีบ
หลับเอาแรง ทําให้หอ้ งเครืองเงียบสนิทไร้ผคู้ น
ขันทีเฒ่าถือพู่เดินสะบัดเข้ามาทีโรงครัวกลาง เขาทําที
เดินตรวจอยูค่ รูห่ นึงแล้วเตรียมปลีกตัวจะไปพักเช่นกัน
กงกงเฒ่าเดินดุ่มออกมาจากห้องครัวโดยไม่ระวังจึงชน
เข้ากับสตรีผหู้ นึง "ไอ้หยา! แม่นางมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ข้า
ตกใจแทบแย่"
"ขออภัยกงกง ขออภัยกงกง" อีกฝ่ ายมีรบี โค้งขอขมาเขา
อย่างร้อนรน เจิงกงกงมองดูแล้วคงเป็ นพวกบ่าวของขุน
นางทีติดตามฮ่องเต้มาจึงสะบัดพู่ตดั รําคาญ
"เจ้ามาทําอะไรทีนี?"
"บ่าวรับคําสังจากนายท่าน พอดีนายท่านได้รบั แบ่งเนือ
จากโจวอ๋อง บอกว่าเป็ นเนือหมูป่าจากฉางโจว จึงอยาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 5

ให้ทางห้องเครืองช่วยเตรียมทําเป็ นอาหารสําหรับพรุง่ นี"

สาวใช้กม้ หน้าก้มตาพูดรัวเร็วพร้อมกับยัดถุงเงินใส่มอื เจิง
กงกง
ขันทีเฒ่ามองเนือในชามสลับกับสาวใช้ทก้ี มหน้าก้มตา
อย่างกลัวเกรงก็พยักหน้ารับ นับว่านําหนักเงินในถุงหนัก
พอจะต่อรองได้
"เช่นนันพรุง่ นีรบกวนท่านเอาอาหารไปส่งทีเรือนพักของ
สกุลหลิว แล้วก็ฝากส่งให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินด้วยนะเจ้าคะ
คุณหนูของข้าต้องการแบ่งเนือหายากให้ทา่ นยายของนาง
ชิม"
"ได้ เรืองนีไม่ยากอะไร"
"รบกวนกงกงแล้วเจ้าค่ะ" สาวใช้โค้งขอบคุณเขาอีกหลาย
ทีกอ่ นจะจากไป
เจิงกงกงโยนถุงเงินในมือ คิดว่าก่อนนอนวันนีคงโชคดี
แล้ว มีลาภลอยถุงใหญ่มาส่งถึงที แถมยังแลกกับอาหาร
ง่ายๆ ไม่ลาํ บากอะไรแม้แต่น้อย
ช่างโชคดียงนั
ิ ก ช่างโชคดียงนั
ิ ก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 6

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 7

แสนชัง
# 16. กลํากลืน

อาเจินรูส้ กึ ราวกับพบคนแปลกหน้า...
หลิวจ้าวเว่ยทีเดินกลับมาทีเรือนในคําวันนันไม่คล้าย
คุณหนูของนาง แม้บนใบหน้าจะเย็นชาเช่นกัน แต่ดวงตา
กลมโตนันทอแววว่างเปล่า ไร้วญ ิ ญาณ มองผ่านๆ คล้าย
คนทีตายไปแล้วจนทําให้นางตกใจ
อาเจินรีบคว้าเสือคลุมมาคลุมร่างหลิวจ้าวเว่ยแล้วรีบเข้า
ไปในห้อง นางได้กลินเลือดจากตัวคุณหนูแม้จะมองไม่
เห็นเพราะสีชดุ แต่กพ็ อเดาได้ สาวใช้กลืนนําลายเอือก
รูส้ กึ หนาวยะเยือกไปทังร่างแต่กย็ งั ทําใจดีสเู้ สือ รีบ
ปรนนิบตั คิ ุณหนูของนางให้ชาํ ระกาย
หลิวจ้าวเว่ยในยามนีมีเพียงภาพความทรงจําในวันวาน
หลอกหลอนอยูใ่ นความคิด นางไร้เรียวแรงต้านทาน และ
ไม่รตู้ วั ด้วยซําว่าอาเจินปลดเสือผ้าให้นาง พานางลงแช่ใน
อ่างนํา ขัดถูชาํ ระผิวกายให้นาง หญิงสาวยังคงจมจ่ออยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 8

กับภาพวันคืนอันโหดร้ายในอดีต
นานทีเดียวกว่าโฉมสะคราญจะรับรูถ้ งึ ผิวนําเย็นๆ และ
สายตาห่วงอาวรณ์ของอาเจิน
หลิวจ้าวเว่ยคลายสีหน้าประหลาดลง นางโบกมือให้สาว
ใช้ออกไป ขออยูเ่ งียบๆ เพียงลําพัง
หญิงสาวเหม่ออยูน่ านมาก เหม่อมมองไปไกลอย่างไร้
จุดหมาย ในจุดหนึงก็ยกมือตัวเองขึนมามอง แม้มนั จะ
สะอาดสะอ้านแม้แต่ซอกเล็บ แต่นางกลับมองเห็นรอย
เลือดอาบล้นอยู่
ริมฝีปากอิมเผยอยิมหัวร่อเสียงดัง แต่ถดั จากนันกลับยก
มือปิ ดหน้า ปล่อยนําตาร้อนๆ ลงใส่ฝ่ามือแปดเปื อน
สกปรก
อาเจินลอบมองแผ่นหลังสันสะท้านของคุณหนูแล้วสงสาร
จับใจ นางดูบอบบาง อ้างว้าง และเดียวดายเกินกว่าใคร
จะเข้าถึง เสียงร้องไห้พลางหัวเราะพลางนันฟั งแล้วให้
ปวดใจยิงกว่าคนทีครําครวญหน้าศพเสียอีก
ไม่คล้ายหลิวจ้าวเว่ยเสียใจทีลงมือทําร้ายใคร แต่นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 9

ร้องไห้ให้ชวี ติ ตัวเอง ร้องไห้ชดเชยให้กบั ความเจ็บปวดที

ได้พบพานมา
ร้องไห้ให้ตวั เองทีก่อนนีไม่เคยมีเวลาให้นางได้หลังนําตา
ให้สตรีไร้เดียงสาผูน้ นั
มาวันนีนางกลายเป็ นมารร้ายไปแล้ว เป็ นคนทีลงมือกับ
คนได้อย่างเลือดเย็น
นางไม่ได้ฆา่ เพียงหลวนซี แต่ได้ฆา่ ตัวตนของหลิวจ้าว
เว่ยคนนันลงไปด้วย
ร่างทังร่างของหญิงสาวสะท้านไหว
นางยังได้กลินเลือดติดจมูก ยังรูส้ กึ ได้ถงึ ทุกรอยแผลบน
ร่าง
ยามทีหวนคิดไปถึงภาพตัวเองถูกแขวนเอาไว้ มีเลือด
ค่อยๆ หยดลงจากบาดแผลนับร้อย นําตาหยดน้อยก็พลัน
เหือดแห้งไป
แววตาหวันไหวอ่อนแอของนางก็เปลียนอย่างฉับพลัน
หญิงสาวกลับมายืดตัวนังนิงอยูใ่ นถังนํา อารมณ์และ
บรรยากาศรอบกายก็เปลียนอย่างสินเชิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 0

อาเจินมองแล้วรูส้ กึ ขนลุก
คล้ายนางเพิงได้เห็นคนสับเปลียนวิญญาณกับตาตนเอง
*
งานเลียงรอบกองไฟจบลง เหล่าคนในวังหลิงซานต่างก็
แยกย้ายไปพักผ่อนไม่วา่ สูงตํา เพียงแต่บางคนยังไม่ได้
รับสิทธินัน
"ถวายบังคมฝ่ าบาท ทรงพระเจริญหมืนปี หมืนๆ ปี " เข่า
ข้างหนึงของเฉินเฟยฉีกระแทกลงกับพืนขณะทีฮ่องเต้อู่
เหอตีเสด็จเข้ามาทีตําหนักกลาง
แม่ทพั หนุ่มก้มหน้าซ่อนประกายสายตาของตน รอกระทัง
ทรงประทับนังแล้วผายมือให้เหล่าขุนนางทีอยูใ่ นห้องนัน
ลุกขึน
นอกจากเฉินเฟยฉี ในห้องบรรทมขององค์จกั รพรรดิยงั มี
เซียจยงหาน หัวหน้าราชองครักษ์ลบั และ โม่เหยา
ราชครูฝ่ายกองทัพจากสกุลโม่
ซุนกงกงมองคนทังสีในห้องแล้วปลีกตัวออกไปเงียบๆ
เขาจัดการงับประตูอย่างไร้เสียง ในขณะทีขุนนางทังสาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 1

ลุกขึนยืนท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมกดดัน
"แม่ทพั เฉิน ข้าไม่เห็นเจ้าทีสนามแข่งวันนี" ฝ่ าบาทยก
จอกชาขึนเป่ าเบาๆ พร้อมเริมปฎิสนั ถารด้วยเรืองทีไม่
สลักสําคัญอะไร
"ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไร้ฝีมอื ชูจ่ วี ไม่อยากไปให้ตน
ต้องอับอาย" เฉินหรงปั วประสานมือแล้วกราบทูลด้วย
ท่าทางขึงขังราวกับสิงทีพูดเป็ นเรืองจริง
"อย่าล้อเล่นน่า ระดับแม่ทพั เฉินมีแต่จะกลัวทําผูอ้ นขาย
ื
หน้าจึงไม่ลงแข่ง" ทรงรับสังอย่างสําราญพระทัย แต่เฉิน
เฟยฉีไม่คดิ จะต่อความคํายกยอไร้แก่นสารของเขา
พระเนตรคมกวาดมองขุนนางฝ่ ายบู๊คนสําคัญทังสามแล้ว
วางจอกชาในมือลง "ทางถงเยียนจัดการไปถึงไหนแล้ว?"
"ทูลฝ่ าบาท กระหม่อมได้ตามการวางตัวสายสืบในถง
เยียนได้หลายสิบคนแล้ว แต่ยงั มีทหลุ
ี ดรอดอีกจํานวน
หนึงทีไม่อาจตามตัวได้" เซียจยงหานประคองมือขึนกราบ
ทูล
ห้องบรรทมภายในตําหนักกลางนี แม้จะขึนชือว่าเป็ นห้อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 2

บรรทมของฮ่องเต้แต่กลับไม่เหมือนห้องบรรทมใน
ตําหนักเฉียนชิง ทุกอย่างในห้องนีทําจากไม้สที บึ ไม่มตี งั
เงินตังทอง หรือสิงของทีเป็ นประกายแวววาวประกาศ
ฐานะโอรสสวรรค์แม้แต่น้อย
ในยามวิกาลทีมีเพียงมุกราตรีทส่ี องแสงอยูล่ างๆ ยิงทําให้
ทังห้องดูทะมึนครึมขึนอีกหลายส่วน
"พวกมันเตรียมการมาดี" ฮ่องเต้อู่เหอตีเลือนสายพระ
เนตรลงมาจ้องพืนพรมแล้วใช้ความคิด "ให้คนจับตา
สายสืบพวกนันไว้กอ่ น ดูว่ามันติดต่อกับใคร มีเครือข่าย
เช่นไร แล้วรายงานเราทุกระยะ"
"พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท"
"ฝ่ าบาท ทรงไม่กําจัดตังแต่เนินๆ จะไม่เป็ นภัยใน
ภายหลังหรือพ่ะย่ะค่ะ?" โม่เหยาทูลถามขึน
"เป็ นภัยแน่ แต่หากเราล้างบางมันเสียตังแต่ตอนนี การจะ
สาวไปถึงคนอยูเ่ บืองหลังกับแผนการทีพวกมันวางไว้เรา
คงไม่รู้ ยิงไปกว่านันพวกมันจะระวังตัวมาขึนอีกหลายเท่า
หากพลาดพลังในครังนี"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 3

โม่เหยาไม่คดิ จะค้านอีกจึงเงียบลง ฮ่องเต้อู่เหอตีปรายตา

มองเฉินเฟยฉีแล้วตรัส
"คนของเจ้าได้เรืองอะไรบ้าง?"
"คนของกระหม่อมส่งข่าวมาว่ารัชทายาทฮูเจียเล่อเพิง
ได้รบั บาดเจ็บพ่ะย่ะค่ะ" เฉินเฟยฉีกราบทูล
"บาดเจ็บ?" พระขนงเลิกสูงอย่างแปลกใจ
"ภายนอกประกาศข่าวว่าไม่สาหัส แต่สายสืบทีแฝงตัวอยู่
ในตําหนักบูรพาแจ้งว่าไม่มใี ครเห็นหน้าฮูเจียเล่อมาหลาย
วันแล้ว เขาไม่ได้ออกจากห้องบรรทมเลย"
"คงบาดเจ็บไม่น้อยทีเดียว" สุรเสียงเข้มขึน ฟั งดูกร็ ู้ การ
บาดเจ็บหนักของฮูเจียเล่ออาจจะสร้างหายนะใหญ่ตามมา
"สังคนจับตาตําหนักบูรพาของซือฟั งอย่างใกล้ชดิ แล้วก็
ให้ดูท่าทีขององค์ชายอีกสองคนนันด้วย ถ้าฮูเจียเล่อตาย
ซือฟั งต้องเคลือนไหวใหญ่แน่"
ยามนีแม้ฮ่องเต้ของซือฟั งยังอยู่ แต่อํานาจทุกอย่างล้วน
วางอยูบ่ นมือของฮูเจียเล่ออย่างเบ็ดเสร็จ เป็ นทีแน่นอน
แล้วว่ารัชทายาทผูน้ จะก้
ี าวขึนเป็ นโอรสสวรรค์องค์ต่อไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 4

แต่หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝั นจนตําหนักบูรพาล่มสลาย
เชือพระวงศ์ของซือฟั งจะระสําระสาย กลุม่ อํานาจจะแตก
เป็ นเสียง การหําหันกันระหว่างเหล่าองค์ชายจะตามมา
แต่น่ากลัวกว่านันคืออาจจะมีการยืมมือแลกเปลียน
ผลประโยชน์กบั คนในต้าถง อาจถึงขันร่วมมือกันผลักดัน
อีกฝ่ ายขึนสูบ่ ลั ลังก์
มีฮูเจียเล่ออยูน่ บั ว่าเขาเป็ นภัยต่อต้าถง แต่หากขาดฮูเจีย
เล่อ ซือฟั งก็ยงั เป็ นภัยต่อต้าถงอยูด่ ี มีแต่เสียกับเสียทัง
ขึนทังล่อง
สีหน้าของฮ่องเต้อู่เหอตีฉายแววไม่พอพระทัยกับผลลัพธ์
ทีไม่อาจชีชัดเช่นนี
"รอดูวา่ เขาจะมีทางรอดได้ไหม ถ้าไม่มกี ท็ าํ ให้มเี สีย" การ
ทีฮูเจียเล่อมีชวี ติ อยู่ ยังมองเห็นกลุม่ อํานาจต่างๆ ขมวด
เป็ นเกลียวเดียวได้
"หากเขารอด ทรงคิดจะทําเช่นไรต่อพ่ะย่ะค่ะ" โม่เหยาทูล
ถาม
"บันทอนเขา" พระพักตร์งดงามทีประดับด้วยรอยสรวล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 5

บางๆ ยามเอ่ยออกมาเสียงเหียมช่างดูขดั กัน "หากมันพ้น

ประตูผมี าได้จริงๆ เราต้องการให้พวกเจ้าคิดหาวิธบี นั
ทอนฮูเจียเล่อ ให้คนผูน้ ีอยูไ่ ม่สตู้ าย ให้มนั ไม่มเี วลามาคิด
เรืองต้าถงอีก"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" ขุนนางทังสามคนในห้องต่าง
ประสานมือรับพระบัญชา
เซียจยงหานทําท่าจะกราบทูลเรืองต่อไป แต่ฝ่าบาทกลับ
ยกพระหัตถ์หา้ ม สายพระเนตรกลอกไปด้านข้างขณะที
เงียหูฟังเงียบๆ
ขุนนางทําสามต่างเป็ นขุนนางฝ่ ายบู๊ แม้แต่ราชครูอย่างโม่
เหยา แม้จะไม่ได้เอาดีทางด้านออกรบอย่างพีน้องคนอืน
แต่เขาก็ได้รบั การฝึกวรยุทธ์อย่างเข้มงวดมาจากตระกูล
ทหารของตน ดังนันเมือเห็นท่าทางของฝ่ าบาทก็รบั รูไ้ ด้
ถึงความไม่ชอบมาพากล
ผูม้ กี ําลังภายในมักจะมีสมั ผัสทีรับรูไ้ ด้รวดเร็วแจ่มชัดกว่า
คนทัวไป เฉินเฟยฉีกบั เซียจยงหานนันไม่ตอ้ งพูดถึง ทัง
สองนับว่าเป็ นหนึงในสีสุดยอดผูม้ วี ทิ ยายุทธ์แห่งต้าถง
แม้ยามนีจะยังยืนนิง แต่มอื กลับเตรียมพร้อมบนอาวุธ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 6

เรียบร้อยแล้ว
ฮ่องเต้อู่เหอตีถอนปั สสาสะอย่างรําคาญพระทัย วันนีทรง
เหนือยหน่ายอยูท่ สนามแข่
ี งชูจ่ วีทังวัน คิดว่าจะได้กลับมา
พักผ่อน แต่กลับได้รบั แจ้งข่าวด่วนจากฝ่ ายราชการลับ
มาถึงยามนีการพูดคุยเตรียมจะปิ ดฉาก เขากลับไม่เห็น
วีแววจะได้เข้าบรรทมง่ายๆ
ปั ง!
จอกชาในพระหัตถ์ถูกปาเข้าไปหลังฉากกันลม นับว่า
เป็ นสัญญาณเปิ ดศึก เฉินหรงปั วชักดาบสาปวสันต์ออก
จากฝักก่อนจะหมุนกายกระโดดขึนไปฉะกับคนร้ายทีแอบ
อยูบ่ นคาน
โม่เหยาคว้าเอาตะเกียงใกล้มอื ขึนมาเป็ นอาวุธเพือรับหน้า
ชายชุดดํา ในขณะทีเซียจยงหานกําลังพัวพันกับชายอีก
คนทีจ้องจะเข้าถึงตัวฮ่องเต้อู่เหอตี
ในขณะทีขุนนางผูภ้ กั ดีทงสามกํ
ั าลังต่อสูอ้ ย่างเอาเป็ นเอา
ตาย ฮ่องเต้อู่เหอตีกลับยังนังอยูบ่ นทีประทับ หงายถ้วย
ชาอีกถ้วยขึนแล้วริมนําชาใส่จอกใหม่ ทรงทอดพระเนตร
กลุม่ คนร้ายทีสูอ้ ย่างไม่คดิ ชีวติ แต่ไม่อาจฝ่ ามาได้แม้แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 7

โม่เหยาทีมีวรยุทธ์ตาที
ํ สุดในบรรดาคนทังหมด
ดาบสาปวสันต์ในมือเฉินเฟยฉีตวัดบันคอคนร้ายไปแล้ว
สาม ในขณะทีเซียจยงหานกําลังซัดฝ่ ามือใส่อกของอีกคน
จนกระอักเลือด
ภายในห้องบรรทมยามนีราวกับแบ่งออกเป็ นสองโลก
โลกหนึงคือเหล่าขุนนางทีต่อสูก้ บั ผูร้ า้ ยอย่างไม่คดิ ชีวติ
อีกโลกหนึงคือฮ่องเต้ทไม่
ี รกั ตัวกลัวตาย ยังคงนังจิบชา
มองการต่อสู้ ไม่ต่างจากกําลังชมทิวทัศน์ คล้ายไม่รรู้ อ้ นรู้
หนาว ไม่รถู้ งึ ความตายทีกําลังมาเยือน
ตอนทีขุนนางบู๊ทงสามคนกํ
ั าลังฟาดฟั นกับศัตรู ชายชุด
ดําผูห้ นึงฉวยจังหวะพุ่งดาบหมายจะแทงให้ทะลุอกบุรุษ
ในชุดมังกร
ฮ่องเต้มองชายผูน้ นด้
ั วยสายตาเฉือยชา พระองค์ไม่ขยับ
แม้แต่ครึงจัง ยังคงยกจอกชาขึนจิบมองดูดาบทีมุง่ ตรงมา
หาตนด้วยสายตานิงสนิท
"อัก!"
ไม่ทนั ถึงตัวโอรสสวรรค์ บุรุษผูน้ นก็
ั หงายหลังล้มตึงลง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 8

เฉินเฟยฉีเดินตามมาดึงดาบออกจากร่างเขา ก่อนหันไป
สบพระเนตรกับบุรุษในชุดมังกรด้วยอารามไม่ได้ดงใจ
ั
...อยากทูลว่าพระองค์ชา่ งเป็ นตัวปั ญหา ช่วยหลบฉาก
ออกไป หรือเรียกพวกองครักษ์เงามาลากออกไปซ่อนสัก
หน่อยได้หรือไม่ มาคอยนังเป็ นเป้ าเช่นนีช่างชวนให้คน
รําคาญ
สีหน้าไม่แยแสและไม่ปิดบังความเหนือยหน่ายของเฉิน
หรงปั วทําให้ฮ่องเต้สรวลออกมา น้อยคนทีจะกล้าใช้
สายตาเช่นนีกับเขา ขุนนางทังใต้หล้ามีแต่จะนอบน้อม
ประจบเอาใจ ยิงเวลาเช่นนียิงต้องทูลบอกว่าห่วงใยพระว
รองค์มงั กรเพียงใด จะยอมตายแทนต่างๆ นานา แต่เฉิน
เฟยฉีกลับมองพระองค์ไม่ต่างจากภาระ ช่างชวนให้
เกลียดคนสกุลเฉินเพิมอีกจริงๆ
เหล่าคนร้ายเมือเห็นว่าขุนนางแค่สามคนกลับล้มพวกตน
ได้มากกว่าครึง ทังทีไม่มอี งครักษ์เงาหรือทหารวังร่วม
ด้วย แต่กลับเห็นแววจะพ่ายแพ้ตงแต่ั ยามนี หัวหน้ากลุ่ม
จึงส่งสัญญาณให้ถอย
แต่ถนของโอรสสวรรค์
ิ ไม่ใช่ใครนึกจะเข้ามาเหยียบก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 9

มาแล้วจะออกไปได้อย่างง่ายดาย
"ตามพวกมันไป เราไม่ตอ้ งการให้พวกมันรอดแม้แต่คน
เดียว" สุรเสียงทุม้ ตํารับสังกับหัวหน้าองครักษ์ลบั และแม่
ทัพใหญ่ ชายหนุ่มทังสองประสานมือรับบัญชาแล้วพุ่งตัว
ออกจากห้องบรรทมไป
โม่เหยาเองเมือเห็นซุนกงกงสวนเข้ามาในห้องบรรทม
เขาก็จดั แจงเรียกหัวหน้าองครักษ์และทหารวังมาสังการ
ให้ปิดการเข้าออกทุกเส้นทางและให้ลาดตระเวนตรวจหา
คนร้ายทันที
*
"เจ้าบอกว่าเมือคืนมีคนลอบสังหารฝ่ าบาท" หลิวจ้าวเว่ย
เอ่ยทวนขณะทีกําลังปั กปิ นลงบนกลุม่ ผมของตัวเอง นาง
มองอาเจินผ่านกระจกเห็นว่าสาวใช้พยักหน้ายืนยันก็
หัวเราะเสียงใส "ดียง"
ิ
"ดี? ดีอย่างไรกันเจ้าคะ?" อาเจินขนลุก หากผูอ้ นมาได้
ื
ยินว่าคุณหนูชมชอบทีฝ่ าบาททรงถูกลอบปลงพระชนม์
หัวของนางอาจจะไม่เหลือตังบ่าอีกต่อไปแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 0

"ตลอดเวลาทีข้าทําเรืองดีๆ กลับไม่เคยมีโชค แต่ยาม

หยิบจับทําการชัว กลับโชคช่วยเสียได้" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ย
หยันตัวเอง
"โชคหรือเจ้าคะ? หรือว่าเรืองเมือวาน..." อาเจินนึกถึง
เลือดทีเปื อนกายคุณหนูกลับมาแล้วเสียงก็แผ่วลง
"คุณหนู จะไม่เป็ นไรใช่ไหมเจ้าคะ?" นางไม่สนใจว่า
คุณหนูจะไปทําสิงใดมา แต่หว่ งยิงนักว่าคุณหนูจะ
เข้าตาจน
"ย่อมไม่เป็ นไร ข้าบอกเจ้าแล้วว่าพวกมันมอบสิงใดมา ข้า
แค่เพียงตอบแทนเป็ นเท่าทวีเท่านัน" หลังจากหลังนําตา
ให้ตวั เอง จ้าวเว่ยก็กลับมาเยือกเย็นดังเก่า "ไม่มใี ครทํา
อันใดข้าได้ และจะไม่มใี ครทําอันใดเจ้าได้ ...ดังนันอย่า
หวาดกลัวจนเป็ นพิรธุ ไม่วา่ เกิดสิงใดขึนให้นงเฉยไว้
ิ เสีย"
"แล้วเรืองทีคนลอบสังหาร..."
"นีเป็ นโชคของข้า" จ้าวเว่ยยิม แต้มวาดดอกเหมยทีหาง
คิวจางๆ "ตามจริงต่อให้ไม่มเี รืองนี เรืองของสาวใช้ผหู้ นึง
ก็ไม่อาจครึกโครมข้ามคืนอยูแ่ ล้ว แต่ยงพอมี
ิ เรืองนี ใคร
จะไปสนใจบ่าวชันตํากัน... นีไม่นบั เป็ นโชคหรือ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 1

จากสภาพศพของหลวนซีอาจทําให้ผคู้ นตืนตระหนกและ
หวาดผวาอยูบ่ า้ ง เพือกลบเกลือนเรืองนันฝ่ าบาทอาจมี
รับสังให้สบื สวนอย่างจริงจังเพือเรียกขวัญกําลังใจให้คน
ในตําหนักหลิงซานและปลอบโยนคนสกุลหลิว
แต่นนก็
ั แค่เปลือก แท้จริงคุณค่าของชีวติ คนในใต้หล้านี
หาได้เท่าเทียมกัน บ่าวรับใช้ผหู้ นึงตาย ต่อให้สภาพศพ
จะชวนขนหัวลุกแค่ไหนแต่กเ็ ป็ นแค่การตายของบ่าวผู้
หนึง ทหารวังจะสนใจเรืองนีอยูไ่ ม่ถงึ สามวันก่อนจะปล่อย
ให้เรืองเงียบลง ยิงหากสืบสาวแล้วเกียวพันเป็ นวงกว้าง
หรือพัวพันกับผูม้ อี ํานาจ พวกเขาย่อมไม่คดิ สังเวย
ตําแหน่งตัวเองเพือสืบสวนการตายของบ่าวชันตําทีไร้คา่
ราวกับเศษกรวด
นันคือสิงทีหลิวจ้าวเว่ยคาดการณ์เอาไว้แล้ว ดังนันนางจึง
ไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อยทีจะลงมือเอง แต่ยามนีเมือได้ขา่ ว
ว่ามีคนร้ายลอบสังหารฝ่ าบาท นียิงเป็ นข่าวดีอย่างทีสุด
ชีวติ คนไม่เท่ากัน...
บ่าวผูห้ นึงตายแล้วก็ตายไป แต่โอรสสวรรค์แม้แต่รอย
ข่วนรอยเดียว คนร้ายก็ตอ้ งถูกประหารเก้าชัวโคตร คน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 2

ทังวังย่อมตืนตระหนกกับเรืองนี ทหารวังย่อมพุง่ เป้ าเพือ

สืบหาตัวคนทีกล้ากระทําการอุกอาจ
หากพบศพหลวนซี นางก็อาจจะเป็ นแค่ 'อีกศพ' ในคืนที
ผ่านมา หรือถ้าคิดจะโยงนางเข้ากับคนร้ายลอบสังหาร
การสอบสวนก็จะเริมอย่างผิดทีผิดทางตังแต่ตน้ กว่าจะ
วกกลับมาได้ยอ่ มใช้เวลานานแน่ หรือไม่พวกทหารวังก็
จะปั ดการตายของนางตกไปตังแต่เริม เพราะจะมองเป็ น
เรืองบาดหมางส่วนตัว ไม่ควรค่าให้เจียดเวลาสอบสวน
เรืองใหญ่มาจัดการเรืองเล็ก
นีเรียกว่าโชคของคนชัว...
หญิงสาวจ้องมองโฉมสะคราญในกระจกแล้วยกยิมพึงใจ
...นางดูคล้ายจะทําชัวขึนเหลือเกิน
*
เนืองจากเพิงผ่านงานแข่งชูจ่ วี หลิวจ้าวอวีจึงตืนสายใน
เช้าวันถัดมา เสียวชิงกุลกี ุจอปรนนิบตั หิ ญิงสาวล้างหน้า
ล้างตาและเตรียมอาหารทีอุ่นรอมาสามรอบแล้วขึนโต๊ะ
จ้าวอวีไม่ได้เปลียนชุดแต่ขยับมานังโต๊ะเตรียมทาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 3

อาหารก่อน มือนีนางไม่ได้ทานร่วมกับบิดามารดาเพราะ
ตืนสาย หญิงสาวมองเสียวชิงทีเรียกบ่าวคนอืนมาตัง
สํารับอย่างงุน่ ง่านแล้วให้รสู้ กึ รําคาญใจ
"หลวนซีไปไหน ทําไมเป็ นเจ้ามาปลุกข้า?" หญิงสาวถาม
ขึน
เสียวชิงค้อมกายส่ายหน้าพลางตอบเสียงเบา "บ่าวไม่
ทราบเจ้าค่ะ ตังแต่เย็นวานก็ไม่เห็นพีหลวนซีแล้ว"
"มันหายไปไหนของมัน คิดจะอูห้ รือ?" จ้าวอวีจับตะเกียบ
ขึนอย่างหงุดหงิด แต่ครูเ่ ดียวก็เลิกสนใจเรืองของบ่าวไพร่
นางมองอาหารละลานตาบนโต๊ะ ในใจรูส้ กึ ประหลาดนัก
"เหตุใดวันนีมีแต่กบั ข้าวจําพวกเนือทังสิน" ไม่ว่าจะเป็ น
ของทอด ต้ม ย่าง ก็มแี ต่เนือทุกจาน
"นางกํานัลจากครัวกลางแจ้งว่าเป็ นเนือจากฉางโจวเจ้า
ค่ะ"
"ฉางโจว?" หลิวจ้าวอวีคิดทบทวน ฉางโจวเป็ นเมืองของ
โจวอ๋อง เมือวานได้ยนิ ว่าท่านอ๋องผูน้ ขนของมาถวายฝ่
ี า
บาทหลายคันรถ ดังนันนางจึงไม่แปลกใจทีบิดาอาจจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 4

ได้รบั แบ่งของเล็กๆ เช่นเนือมาทําอาหาร

"ท่านพ่อท่านแม่กนิ ข้าวแล้วหรือ?"
"นายท่านทังสองกินไปแล้วเจ้าค่ะ"
"อืม" หลิวจ้าวอวีไม่สนใจถามอีก นางลองคีบเนือทีถูกหัน
เป็ นชินเล็กพอดีคาํ ในจานทอดขึนมาชิม เคียวกรุบๆ ใน
ปากอยูค่ รูห่ นึงก็พยักหน้า
"เนือดี นุ่มลินยิงนัก" รสชาติฝีมอื ครัวหลวงย่อมไม่ขเหร่
ี
ประกอบกับวัตถุดบิ ดียงทํิ าให้เป็ นทีพอใจของหลิวจ้าวอวี
นางตักชิมแกงอีกก็พบว่ารสชาติเป็ นเลิศ มือนันนางจึงกิน
ได้อย่างอิมหนําสําราญ
*
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินมองส่งสามีออกไปร่วมประชุมเช้าที
ตําหนักกลางแล้วจึงย้อนกลับมาทีห้องอาหาร นางนังลง
ให้บ่าวรับใช้พดั ซ้ายพัดขวาคลายร้อนให้ตน
บนโต๊ะอาหารมีกบั ข้าวหลายประเภท แต่มจี านหนึงซึง
สะดุดตานางยิง
"หลานสาวผูน้ ี คิดว่าข้ายังสาวยังแส้เช่นนางหรือไรถึงได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 5

ส่งของจําพวกเนือมาให้ขา้ กิน" ปากกล่าวบ่นแต่สายตา

ฉายแววรักใคร่เอ็นดู
บ่าวสอพลอข้างกายได้ยนิ ฮูหยินกล่าวเช่นนันก็รบี พูด
ประจบ "เพราะคุณหนูหลิวรักใครนายท่าน มีของดีสงใดก็ิ
คิดแบ่งปั นให้นายท่านเสมอ เช่นนีแล้วอย่าถือสาเลยเจ้า
ค่ะ"
"หึ นางขีประจบเช่นนี" เอ่ยพลางยิมอารมณ์ดี พวกบ่าว
จึงจัดการตักแกงทีหลิวจ้างอวีส่งมาให้ฮูหยินแบ่งลงถ้วย
เล็กให้เจ้านายได้ชมิ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินตักกินก็พบว่ารสชาติดสี มกับทีหลิวจ้า
วอวีตังใจให้หอ้ งเครืองทํามาให้ "ดีๆ รสชาติถูกปากข้า
นัก" เมือได้ยนิ เช่นนันแล้ว บ่าวทีปรนนิบตั นิ างทาน
อาหารจึงยิงตักแกงของคุณหนูหลิวให้นางกินมาเป็ น
พิเศษ
*
หลิวจ้าวอวีทานข้าวจนเกือบจะเสร็จแต่พลันได้ยนิ เสียง
เอะอะจากประตูชนนอก
ั นางตวัดสายตามองเสียวชิงทีนัง
อยูข่ า้ งโต๊ะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 6

"ด้านนอกเกิดอะไรขึน?"
เสียวชิงพาซือตอบตามตรง "บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ"
"นังโง่ ไม่รกู้ อ็ อกไปดูส ิ ถามอะไรไม่รเู้ รืองสักอย่าง น่า
รําคาญจริง" จ้าวอวีหยิบผักในจานปาใส่สาวใช้ เสียวชิง
รีบผุดลุกวิงออกไปจากห้องราวกับหนีตาย ครูหนึงจึงวิง
หน้าตืนกลับมา
"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ"
"เอะอะอะไรของเจ้า มีอะไรก็ว่ามา"
"มีทหารวังมาตามคนเรือนเราเจ้าค่ะ" เสียวชิงว่า
จ้าวอวีกดสายตาอย่างรําคาญ "ตามไปทําไม?"
"เห็นว่าพบศพทีป่ าหลังอุทยานตะวันออก มีคนคุน้ ว่าเป็ น
คนของสกุลหลิว จึงมาเรียกคนไปชีตัวเจ้าค่ะ"
"ศพ?... ใครกัน!?"
"เขาว่าอาจจะเป็ นพีหลวนซีเจ้าค่ะ"
เพล้ง!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 7

หลิวจ้าวอวีปั ดจอกชาใกล้มอื ตกจากโต๊ะ นางเบิกตาโต

มองเสียงชิงอย่างน่ากลัว
"คุณหนู จะไปดูหรือไม่เจ้าคะ"
"นังโง่! คุณหนูอย่างข้าทําไมต้องไปดูศพเน่าๆ ด้วย แก
นันแหละรีบไปดูวา่ เป็ นนังหลวนซีจริงไหม ไป!" จ้าวอวี
ตวาดลัน ยังไม่ปักใจเชือบ่าวคนสนิททีรับใช้กนั มาเนิน
นานจะตายลงอย่างไม่มปี ี มีขลุย่
เสียวชิงกระวีกระวาดออกจากห้องนอนของคุณหนู
ในขณะทีหลิวจ้าวอวีใบหน้าขรึมลงอย่างเห็นได้ชดั นาน
เข้าก็เดินวนไปวนมาในห้อง รูส้ กึ กังวลใจจนนังไม่ตดิ
นานทีเดียวกว่าเสียวชิงจะกลับมาด้วยสภาพขวัญเสีย
"คุณหนู คุณหนูเจ้าขา เป็ นศพพีหลวนซีจริงๆ เจ้าค่ะ"
นางตะโกนลันห้อง หน้าซีดเซียว ดวงตาแดงกําเตรียมจะ
รําไห้
หลิวจ้าวอวีทิงกายลงบนตัง นางรูส้ กึ หมดเรียวแรงขึนมา
ทันใด
"ไม่รใู้ ครมันช่างโหดเหียมนัก สภาพศพดูไม่ได้เลยเจ้าค่ะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 8

มันตัดมือพีหลวนซียดั เข้าปากนางไว้ ให้นางกัดคาบราว

กับกําลังกินเนือตนเอง ทหารวังพยายามง้างเอาออกก็ทาํ
ไม่ได้" เสียวชิงอธิบายภาพทีเห็นพร้อมขนลุกไปทังร่าง
หลิวจ้าวอวีหันขวับ คําว่า 'กินเนือตัวเอง' ทําให้ขนบน
แผ่นหลังของนางตังชันขึน ในหัวเริมมีความคิดบางอย่าง
ทีน่ากลัวเกินกว่าจะจับต้อง
"ท่อนขาก็ถูกแยกจากตัว ยังมีเนือทีถูกหันหายไปอีก ขา
ทังขาแทบจะเหลือแต่กระดูก ไม่รเู้ อาเนือไปทําคุณไสย
หรือเอาให้สตั ว์กนิ พวกทหารวังยังหาไม่พบเลยเจ้าค่ะ"
"...." หลิวจ้าวอวีเกร็งกายแข็งค้าง นางกลืนนําลายฝืดคอ
คิดถึงบางเรืองขึนมาก่อนจะชีนิวไปจานอาหารว่างเปล่า
บนโต๊ะ
"เจ้าบอกว่าเนือทีข้าเพิงกินมาจากทีใดนะ?"
"ฉางโจวเจ้าค่ะ" เสียวชิงงุนงงว่าทําไมจูๆ่ คุณหนูถงึ ถาม
เรืองอาหารขึนมา
แต่ไม่ทนั ฟั งจบหลิวจ้าวอวีก็วงออกจากประตู
ิ มุง่ หน้าตรง
ไปยังห้องของมารดา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 9

"ท่านแม่!"
"รีบเร่งอะไรปานนัน เป็ นสาวเป็ นแส่ ใครเห็นเข้าจะไม่
งาม" เจินฮุ่ยเหมยทีนังปั กผ้าอยูม่ องสภาพ
กระเซอะกระเซิงของจ้าวอวีแล้วเอ่ยปากบ่น
"ท่านแม่ โจวอ๋องได้แบ่งเนือมาให้จวนเราหรือไม่เจ้าคะ?"
หลิวจ้าวอวีไม่สนใจฟั งมารดา นางรีบถามขึน
"เจ้าพูดอะไร!? บิดาเจ้าไม่เคยมีความสัมพันธ์กบั โจวอ๋อง
อย่าได้พูดจาเหลวไหล หากใครได้ยนิ เข้าเอาไปทูลฮ่องเต้
จะเป็ นเรือง" โจวอ๋องหมินเหม่จะเป็ นภัยต่อราชบัลลังก์
หลิวเฉียนเป็ นขุนนางทีวางตัวใสสะอาดไม่ขอ้ งเกียวกับ
กลุม่ อํานาจทีเป็ นปรปั กษ์กบั ฝ่ าบาทมีหรือจะไปรับของ
จากเขาแม้เล็กน้อยเพียงใด
ใบหน้าของหลิวจ้าวอวีสลับสีเดียวซีดเดียวแดง นางทิง
กายลงนังบนพืน นัยตาเริมมีนําตาเอ่อคลอ "แล้วมีทางที
จวนเราจะได้เนือจากฉางโจวมาทําอาหารหรือไม่?"
"ถ้ายามอยูถ่ งเยียนก็ม ี แต่ทนีี ไม่ได้หรอก อีกอย่างจะขน
เนือจากฉางโจวมามีแต่จะลําบาก นอกเสียจากจะเอาสัตว์
ตัวเป็ นๆ ขึนเกวียนมาแล้วค่อยฆ่าทีนี ...แม้แต่โจวอ๋องที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 0

เจ้าว่า แม่จําได้วา่ เขายังไม่กล้าขนของสดมาถวายฝ่ าบาท

เลยเพราะกลัวเน่าเสียก่อนมาถึง แล้วจะกลายเป็ นการ
หมินโอรสสวรรค์"
หลิวจ้าวอวีอ้าๆ หุบๆ ปาก คล้ายมีคาํ ใดจะกล่าวแต่ไม่
กล้ากล่าว นึกถึงคําพูดของเสียวชิงทีว่าเนือบนกายหลวน
ซีหายไป ป่ านนีทหารยังหาไม่เจอ
แล้วเนือจากฉางโจวทีนางเพิงกิน....
"อ๊วก!"
"จ้าวอวี! จ้าวอวี!" วงสนทนาแทบแตกกระเจิง เมือจูๆ่
คุณหนูของจวนก็อว้ กออกมากลางห้อง ต่อหน้าทังมารดา
และสาวใช้โดยรอบ
เจินฮุ่นเหมยกรีดร้องลัน รีบเข้าไปประคองบุตรสาว แต่
สาวใช้คนอืนด้วยอารามตกใจจึงรีบกระโดดหนีกนั คนละ
ทิศ
"ลูกไม่ยอม ลูกไม่ยอม" หลิวจ้าวอวีกรีดร้องสลับกลับอ้วก
ออกมาจนเปรอะเต็มพืนห้อง
"จ้าวอวีใจเย็นๆ ใจเย็นๆ เกิดอันใดขึน!?" เจินฮุยเหมยม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 1

องสีหน้าทรมานของบุตรสาวแล้วตระหนกนัก รีบสังให้คน
ไปยกถังนํากับผ้ามา
"ลูกไม่ยอม ลูกจะเอามันเข้าคุก!"
"มันเรืองอันใดกัน!?"
"มันให้ลูกกินเนือคน!"
"!!!!!"
"นังหลวนซีตายแล้ว มีคนฆ่ามัน แล่เนือมัน มีคนเอาเนือ
มันมาให้ลูกกิน!" หญิงสาวทังกรีดร้องดีดดิน ตาลึกถลน
แดงกําราวกับผีเข้า ทําให้พวกบ่าวต้องมาช่วยกันจับรัง
เอาไว้
"จ้าวอวี!" เจินฮุย่ เหมยได้ยนิ คําพูดของบุตรีกต็ ะโกนดังลัน
*
"ฮ่าๆๆ" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะเสียงใสยามอาเจินเข้ามา
รายงานข่าว จวนสกุลหลิวมีคนวิงวุน่ เข้าออกไม่หยุด ศพ
ของหลวนซีถูกพบแล้ว ทังสภาพศพก็ชวนขวัญผวาจนทํา
ให้ขา่ วลือแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 2

ฝั งสกุลเจินรออยูน่ านจูๆ่ ก็มคี นไปตามหมอหลวงเพือมา

ตรวจอาการฮูหยินผูเ้ ฒ่า เท่านีก็ทราบได้วา่ พวกมันคงรู้
แล้วว่าทีกลืนเข้าไปนันเป็ นเลือดเนือพวกเดียวกันเอง
อาเจินแม้จะนึกกลัวอยูบ่ า้ ง แต่เมือคิดว่าคุณหนูไม่เคย
ร้ายกาจเช่นนันกับตน และไม่มเี หตุผลทีคุณหนูจะทําร้าย
ตนก็เลิกกลัว ทังยังสะใจไม่น้อยกับวิธเี หียมโหดของ
คุณหนู
ค่อยสาสมกับทีพยายามใส่ความนาง เพราะหากคืนนัน
พวกคนของฮองเฮาพบรองเท้าในห้องของนาง อาเจินคง
มีชะตาไม่ต่างจากบ่าวสกุลหยูทต้ี องตายแทนนายผูน้ นั
ไหนจะกล้าลงมือกับฮูหยินท่านรองเจ้ากรม ทังแม่ทงลูั ก
ป่ านนียังไม่อาจตรวจได้วา่ เด็กจะครบสมบูรณ์หรือไม่ ทํา
ให้นายท่านทังสองเป็ นทุกข์ถงึ เพียงนี ตายไปก็สาสมแล้ว
"คุณหนูเจ้าขา ถ้าพวกนันไปแจ้งทหารวังเรืองเนือ..."
"พวกมันกล้าหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยยิมเยาะ
"นังหลวนซีตายก็เรืองหนึง คนสกุลหลิวกินเนือคนก็เป็ น
อีกเรืองหนึง เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องกังวลเลย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 3

"ทําไมเล่าเจ้าคะ?"
"เจ้าคิดว่าจะเป็ นอย่างไรถ้ามีขา่ วว่าคนสกุลหลิวกินเนือ
คนหลุดออกมา คนจะเห็นใจสงสารรึ ...หึ พวกมันจะเป็ น
ทีรังเกียจเสียยิงกว่าสัตว์รา้ ย ยิงในถงเยียนหากมีขา่ ว
เช่นนีกระจายออกไป ใครจะสนว่าหลวนซีถูกผูใ้ ดฆ่า หรือ
คนสกุลหลิวถูกหลอกให้กนิ เนือคน มีแต่คนจะจําว่าพวก
มันกินจริงๆ เท่านัน" หลิวจ้าวเว่ยก้มมองเล็บสีดอกท้อที
ตนเพิงทาใหม่
"เจ้าคิดว่าสกุลหลิวไร้ศตั รูร ึ หากมีคนฉวยโอกาสประโคม
ข่าวเรืองนีให้ครึกโครมสักหน่อย แต่งเติมอีกนิด ข่าว
อาจจะไปไกลถึงขันทีคนสกุลหลิวรวมหัวกับฆ่าสาวใช้เพือ
กินเนือก็เป็ นได้ นังจ้าวอวีก็อย่าได้ฝันเลยว่าชีวติ นีจะได้
แต่งกับผูช้ ายดีๆ แม้แต่หลิวเฉียนบิดาข้า หากเป็ นที
รังเกียจของราษฎรในถงเยียนแล้ว เขาจะยังมีหน้าฝันถึง
ตําแหน่งเสนาบดีได้อกี รึ?" หญิงสาวดวงตาวาวโรจน์
"พวกมันเอาตําแหน่งขุนนางและชือเสียงมาปิ ดปากท่าน
น้า ไม่ให้ทา่ นน้าของข้าแจ้งกับทหารวัง บีบไม่ให้ทา่ นน้า
ของข้าเอาเรืองทังทีน้าสะใภ้ตอ้ งนอนซมอยูบ่ นเตียง
เช่นนัน ครังนีข้าก็ใช้วธิ เี ดียวกับพวกมัน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 4

พวกมันมอบสิงใด นางล้วนตอบแทนด้วยสิงนัน แม้แต่วธิ ี

บีบบังคับเพือเปิ ดทางรอดให้ตวั เอง นางก็เลียนแบบวิธ ี
ของพวกมัน
"หากคิดจะให้ทางการสืบสวนให้ถงึ ทีสุด ก็ตอ้ งดูวา่ หลิว
เฉียนกับน้องรองของข้ากล้าสละอนาคตของตัวเองเพือ
สังเวยอาหารมือนีหรือไม่"
นางยังจําได้ ยามทีพวกมันยืนมองนางเลือดไหลจนหมด
ตัว ทังนังหลวนซี นังจ้าวอวี และบิดาสุดทีรักของนาง
ในช่วงเวลาทีนางเจ็บปวดทีสุด สายตาทีจับจ้องบนร่าง
นางมีแต่ความเดียดฉันท์รงั เกียจ ประเมินนางเป็ นหนึงสิง
ไร้คา่ ไม่ต่างจากขยะ
ครังนันพวกมันฆ่าลูกในท้องของนางก่อน ให้นางทนมอง
ก้อนเนือทีขึนรูปร่างเป็ นคนแล้วออกจากท้องของตัวเอง
ยามนีพวกมันแตะต้องลูกของน้าสะใภ้ จิตมารในตัวนาง
ย่อมไม่อาจสงบได้อกี
แม้นางจะไม่อาจรักเด็กคนนันได้อย่างเต็มอก
แต่นางก็ฝืนทนรักษาเด็กคนนันไว้อย่างยากลําบาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 5

กลับต้องมามองลูกของตนตาย ...
ดีเท่าไหร่ทนางไม่
ี ป่นกระดูกนังหลวนซีเพือระบายแค้น
ผีรึ วิญญาณรึ แม้มนั ตายไปวันนีนางยังไม่รสู้ กึ ว่าสาสม
เลยด้วยซํา ถ้ามันกล้าแค้นนางก็มาเถอะ ต่อให้หลุดมา
จากนรก นางก็จะฉีกทึงวิญญาณของมันให้สลายเป็ น
ผุยผง
"คุณหนูลาลึ
ํ กเหลือเกินเจ้าค่ะ"
เถาเฝิงชิงกลํากลืนความทุกข์ไม่อาจแจ้งทางการเพือ
รักษาอนาคตของตัวเอง เมือคุณหนูเอาคืนก็บบี ให้คนสกุล
หลิวทังบนทังล่างกลํากลืนความแค้น ไม่อาจแจ้งทางการ
เพืออนาคตของตัวเอง
เช่นนีจึงเรียกว่าเกลือจิมเกลือ
อีกทังคนสกุลหลิวต้องยิงอยากจะผ่านเรืองนีไปให้เร็วไว
มีแต่จะฝั งเรืองการตายของหลวนซีให้เร็วทีสุด ดังนันการ
ตายของนางจึงไม่มใี ครสนใจจะมอบความยุตธิ รรมให้แน่
สะใจ... สะใจยิงนัก!
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 6

"ไอ้หยา นีเจ้าไล่ตามมือสังการมาทังคืนเลยหรือถึง
กลับมาสภาพนี" ตูเ้ สียวเสียนเอาพัดในมือชีสภาพยําแย่
ของเฉินเฟยฉีทเพิี งหอบร่างกลับมาถึงเรือนพัก
"เจ้าพวกนันฝีมอื สังหารนับว่าด้อย แต่ฝีเท้าตอนหนีกลับ
เป็ นเลิศ ข้ากับเซียจยงหานไล่ตามพวกมันทังคืนกว่าจะ
จัดการได้หมด" เฉินเฟยฉีพูดพลางตรงดิงเข้าห้องไปทิง
ตัวลงเตียงอย่างหมดเรียวแรง
"ไอ้หยา น่ากลัวจริงๆ อยูถ่ งึ เจ้อเจียงยังมีมอื สังหารลอบ
เข้ามาหาถึงห้องบรรทม ไม่รวู้ า่ ฝ่ าบาทต้องรับมีดรับดาบ
มากีรอบชัวชีวติ นี"
"สงสารเขารึ? สงสารเขาก็ไปคุกเข่าแสดงความห่วงใยที
ตําหนักกลางกับพวกขุนนางสอพลอโน่น" เฉินหรงปั วผุด
ลุกมาชีนิวไล่ ตูเ้ สียวเสียนรีบโบกพัดในมือยิมเผล่
"ไม่เอาน่าข้าแค่สงสัยไปอย่างนันเอง" ใบหน้ากระจ่างเผย
ยิมอ่อนโยน "ตอนท่านไม่อยูข่ า้ ได้ยนิ ข่าวประหลาดมา
เหมือนกัน คล้ายจะมีสาวใช้สกุลหลิวถูกฆ่า แถมยังถูกหัน
มือหันขา แล่เนือออกไปด้วย" กุนซือหนุ่มรายงานบุรุษตัว
ใหญ่ทหลั
ี บตาพริมอยูบ่ นเตียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 7

"ข้าคิดจะถามท่านอยูเ่ ชียวว่าเป็ นฝีมอื มือสังหารเมือคืน

หรือไม่ ได้ขา่ วว่าลักษณะแผลคล้ายพวกมีดทีทหารพกติด
ตัวกัน"
พรึบ!
ดวงตาทีเพิงปิ ดลงของเฉินเฟยฉีลมื ทันที นัยตาเขาแข็ง
ทือนึกถึงมีดพกประจํากายทีถูกฉกไปเมือบ่ายวานนี
เขาตังใจจะไปเอาคืนจากนางตังแต่เย็นนัน แต่กลับถูก
เซียจยงหานขัดจังหวะ ทังยังโดนลากไปรอเข้าเฝ้ าที
ตําหนักกลางจึงคิดว่าจะไปทวงคืนภายหลัง
แต่ไม่คดิ ว่า....
"เฮ้! ท่านเพิงกลับมาจะออกไปไหนอีก!?"
*
ตกบ่ายหลิวจ้าวเว่ยให้อาเจินไปพัก ส่วนนางปิ ดห้องเขียน
อักษรอยูเ่ งียบๆ อย่างจดจ่อ
เมือแดดคล้อย ท่ามกลางความเงียบนางสัมผัสได้ถงึ ลม
วูบหนึง พู่กนั ในมือจึงชะงักค้าง หญิงสาวเงยหน้าขึนช้าๆ
ก็พบกับคนในความคิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 8

โฉมสะคราญผลิยมต้
ิ อนรับผูม้ าเยือน ในขณะทีมือเรียว
เอือมไปหยิบตําราเล่มหนาเข้ามาวางบังอักษรทีตนเพิง
เขียนค้างไว้
"ท่านปั วมาช้ากว่าทีข้าคิดนัก" นางลุกขึนประสานมือ
คํานับเขาทีทําหน้าทะมึน เดินปราดเข้ามาหา
"เจ้าถูกมันครอบงํา!?" เขาใช้สองนิวกดทีคอนางคล้ายจับ
ชีพจร หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้ขยับหนีปล่อยให้เขาทําตามใจ
"คนปกติตอ้ งเอามันติดตัวอย่างน้อยสามวันถึงจะถูกจะถูก
ครอบงํา ทําไมเจ้าถึง..."
"ท่านปั วหมายถึงมีดพกเล่มนันใช่หรือไม่?" นางแตะแขน
เขาแล้วดันให้พน้ ตัว ร่างโปร่งขยับเดินออกจากหลังโต๊ะ
เข้าห้องไปหยิบมีดของเขามายืนให้
เขารับมันมาถอดปลอกออก กวาดตามองขึนลงครูห่ นึง
แล้วตวัดสายตามองนางสีหน้าเครียด
"เจ้าใช้มนั ฆ่าคน"
"ต้องขออภัยท่านปั วทีข้าหยิบของมาโดยพละการ"
"...เจ้ารูห้ รือไม่ว่าทําสิงใดลงไป!?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 9

ดาบประจํากายของเฉินเฟยฉีคอื ดาบสาปวสันต์ ในอดีต

เกือบพันปี กอ่ นเดิมมันเคยเป็ นดาบอาบโลหิต เป็ นดาบ
มารทีเลืองชือทีสุดเล่มหนึงในใต้หล้า ฤทธิเดชของมันจะ
ทวีขนเมื
ึ อได้รบั การสังเวยด้วยเลือดคน แต่เมือตกมาอยู่
ในมือบรรพบุรุษสกุลเฉิน ได้มกี ารคิดหาวิธที ําลายดาบ
อาบโลหิตโดยได้ทาํ พิธหี ลอมมันขึนใหม่
ใช้ชา่ งตีดาบชือดังนับสิบผลัดเปลียนกันหลอมและ
บวงสรวงดวงวิญญาณอาฆาตในดาบ เซ่นไหว้ดว้ ยเลือด
หงส์บริสุทธิตลอดร้อยวันจนสามารถล้างไอมารของมันได้
และหลอมเอาเหล็กกล้าตีขนใหม่
ึ เป็ นดาบสาปวสันต์
แต่ถงึ แม้จะล้างไอมารออกไปแล้ว แต่พลังของดวง
วิญญาณทีเคยสังเวยดาบอาบโลหิตยังคงมีผล หากคนที
กําลังภายในไม่แก่กล้าและจิตใจไม่หนักแน่นครอบครอง
มัน นานวันเข้าจะถูกดึงเอาจิตสํานึกด้านมืดออกมา ยิงถ้า
คนผูน้ นมี
ั จติ มารซุกซ่อนอยู่ ก็จะยิงถูกครอบงําให้ทําเรือง
เลวร้ายได้
มีดพกของเขาชือว่ามีดล้างวิญญาณ เป็ นมีดทีตีขนจาก
ึ
เหล็กทีเหลือจากการตีดาบสาปวสันต์ ดังนันฤทธิเดชของ
มันแทบไม่ต่างกัน ยามปกติมนั จะคมกริบเหนือกว่ามีด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 0

ธรรมดาหลายสิบเท่า ยิงหากคนใช้มกี ําลังภายใน

แข็งแกร่งก็ถงึ ขันทีสามารถใช้มนั ตัดเหล็กกล้าได้ทเี ดียว
แต่ทผ่ี านมา การจะถูกครอบงําได้นนต้
ั องใช้เวลาหลายวัน
ทําให้เขาไม่ได้เร่งรีบในการไปทวงคืนนัก อีกทังติดพัน
ราชกิจของฝ่ าบาทจึงไม่ได้ใส่ใจ ไม่คดิ ว่ามันจะส่งผลเร็ว
เช่นนี
เฉินเฟยฉีสดู หายใจลึก มองโฉมสะคราญทีดูบอบบางราว
กับกิงไผ่ ไม่คล้ายคนทีจะลงมือโหดเหียมแล่เนือเถือหนัง
คนได้
"เจ้าถูกมันครอบงําใช่หรือไม่?" เขาไม่อยากจะเชือจริงๆ
ชายหนุ่มพยายามคิดโทษมีดทีพลังวิญญาณสูงจน
ครอบงําสตรีอ่อนแอผูห้ นึง อย่างไรเสียแม้มดี ล้างวิญญาณ
จะคมแค่ไหนหากคนใช้ไร้วรยุทธ์กไ็ ม่มที างจะหันกระดูก
คนได้ เช่นนันนางต้องรูว้ ธิ ถี อดหรือเลาะกระดูกแน่
จ้าวเว่ยมองสายตาค้นหาของเขาแล้วทําใจโกหกไม่ลง
"ผิดแล้วเจ้าค่ะ ...ข้าต่างหากทีครอบงํามัน"
นางรูส้ กึ ได้ถงึ อารมณ์ทพลุ
ี ก่ พล่านยามทีถือมันอยูใ่ นมือ
แต่ต่อให้ไม่ได้มดี ของท่านแม่ทพั นางก็จะทําอย่างทีเพิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 1

ทําไปอยูด่ ี
"เจ้าโหดเหียมถึงเพียงนัน" ฆ่าคน หันคน แล่เนือคน...
เขาจ้องลึกเพือควานหาแววตาโกหก สํานึกผิด หรือตืน
ตระหนกในใจนาง แต่เฉินเฟยฉีกลับไม่พบสิงทีตามหา
"ข้าโหดเหียมถึงเพียงนัน" หญิงสาวยอมรับอย่างเฉยชา
"ชัวช้า" เขาว่า
"ข้าฆ่าคนๆ เดียวชัวช้า แล้วท่านแม่ทพั ทีฆ่าคนนับพัน
เล่าเจ้าคะ" นางมองเสือทีเขาสวม แผงอกกว้างทีสามารถ
บังนางได้มดิ หญิงสาวเหยียดยิม "ท่านคิดว่ามีแต่บุรุษที
อยูใ่ นสงครามหรือไง? ---อึก!" เขาผลักนางจนชนกับเสา
เตียง
"เช่นนัน... เจ้าวางแผนจะฆ่านางอยูแ่ ล้ว" เฉินเฟยฉียก
ศอกข้างหนึงขึนกดไหล่นางไม่ให้ขยับ "เจ้าหลอกใช้ขา้ "
"ข้าจงใจจะฆ่านางอยูแ่ ล้ว แต่ขา้ ไม่ได้หลอกใช้ทา่ น"
"โกหก" ชายหนุ่มรูส้ กึ โกรธขึนมาแล้วจริงๆ "เจ้าใช้มดี
ของข้าเพือป้ ายความผิดให้ขา้ เจ้ามีเจตนาใดกันแน่!?"
เขายกปลายมีขนจ่ึ อคอนาง ใบหน้าฉายแววเหียมเกรียม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 2

ไม่ต่างจากตอนสอบสวนศัตรู ร่องรอยความเป็ นมิตรหาย

ลับ แรงแขนทีกดยึดนางก็หนักขึนจนหญิงสาวนิวหน้า
"ข้าไม่ได้คดิ ป้ ายสีทา่ น"
"ครังก่อนก็ใช้กองทัพของข้าเป็ นเครืองมือ คราวนีก็ใช้ขา้
เป็ นเครืองมือ เจ้าเล่หน์ กั " เขาเอ่ยปากหยัน จ่อคมมีดชิด
ลําคอนางจนหลิวจ้าวเว่ยต้องเกร็งปลายคางเชิดหน้าหลบ
"ไม่วา่ ท่านจะเชือหรือไม่ ข้าไม่เคยคิดป้ ายสีทา่ น ข้า
ยอมรับว่าเอามีดของท่านไปใช้เพือลวงทหารวังให้สบื สวน
ผิดทาง แต่ทา่ นไม่มที างเป็ นอะไรอยูแ่ ล้ว" แม้นางจะ
หวาดกลัวเขาในยามนีแต่กย็ งั ทําใจแข็งกล่าว "ให้พวกเขา
รูว้ ่าเป็ นมีดทหารแล้วอย่างไร หรือต่อให้รวู้ ่าเป็ นมีดของ
ท่านแล้วอย่างไร ทหารพวกนันจะกล้ามาจับแม่ทพั ใหญ่ร"ึ
นางมองเขา มองลึกเข้าไปในดวงตาทีมีไฟลุกโหมด้วย
โทสะ
จ้าวเว่ยจ้องเขาอย่างหวาดหวัน นางเห็นทังอํานาจทัง
บารมีจากร่างของคนทีกําลังกดข่มนางให้สนไปทั
ั งตัวและ
กลัวจับใจ "บุรุษทรงอํานาจอย่างท่าน ไม่มที างเป็ นอันใด
อยูแ่ ล้ว!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 3

เขาทีเกิดจากสกุลเฉิน เขาทีมีตราพยัคฆ์ในมือ เขาทีเกิด

เป็ นขุนนาง เขาทีเกิดเป็ นบุรุษ มีสงใดให้
ิ ตอ้ งกลัวเกรงกัน
ต่อให้เขาฆ่าคนจริงๆ เพือระบายอารมณ์ หรือฆ่าคนทัง
เมืองเพือล้างมีด ฮ่องเต้ยงั ลืมตาข้างปิ ดตาข้าง
แต่นางนันต่างกัน
นางทีไร้ทพึี ง ไร้อํานาจ และเป็ นสตรี เพียงแค่ขยับตัวก็
ถูกล้อมด้วยกรอบของคําติฉนิ นินทา
ดวงตางดงามพิสทุ ธ์สนเครื
ั อ นางสบตาสูก้ บั เขาทีกดมีด
ลงบนผิวเนียนของนางอย่างเลือดเย็น
"เจ้าใช้ขา้ ปกป้ องตัวเองเหมือนทีใช้สกุลหยูปกป้ องสกุล
เถา" เขากัดฟั น มองออกว่านางเดินแผนใช้ตนเป็ นเกราะ
ป้ องกันอีกชันหนึง หากมีการสอบสวนคดีขนมาจริึ งๆ
ร่องรอยบาดแผลย่อมสาวมาถึงชนิดอาวุธ ลักษณะมีดพก
ทีคล้ายกับของทหารในกองทัพเช่นนี ทหารวังก็จะเพ่งเล็ง
ไปสืบพวกบุรุษทีเป็ นทหารมากกว่าสตรีอย่างนาง
หรือหากเข้าตาจน สืบพบว่าเป็ นแผลจากมีดของเขา
ทหารวังก็จะปิ ดปากสนิท ไม่กล้าเอาไม้ซมางั
ี ดไม้ซุง แค่
ทหารชันตํามีใครกล้ามาใส่ความแม่ทพั ใหญ่ สืบต่อไปก็มี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 4

แต่เจอตอ ดังนันคดีนจะต้
ี องเงียบลงไปในทางหนึง
นางหลอกล่อซ้ายขวาและเก่งกาจเรืองหยิบยืมอํานาจของ
ผูอ้ นเพื
ื อป้ องกันตนเอง
"อย่าคิดเอาความอ่อนแอของสตรีเพศมาตบตาข้า" เขาทวี
ความโกรธขึนไปอีก "เจ้ามันนางมาร คิดถึงแต่ตวั เอง เจ้า
แผนการ คิดอ่านทุกอย่างล้วนเห็นแก่ตวั ทังสิน!"
นางส่งเสียงอึกอักในลําคอเพราะหายใจไม่ออก พยายาม
แกะแขนเขาออกจากกาย แต่สตรีผหู้ นึงกับแม่ทพั พิทกั ษ์
แผ่นดิน หญิงสาวย่อมไม่มสี ทิ ธิไปเทียบเรืองแรงกับเขา
"ใช่!" นางตะเบ็งเสียงพร้อมนําตาทีไหลลงจากหางตา "ข้า
เห็นแก่ตวั เห็นแก่ตวั ทีสุด... แล้วพวกมันเล่า! พวกมันที
ทําชีวติ ของข้าย่อยยับป่ นปี พวกมันทีทําลายข้าครังแล้ว
ครังเล่า พวกมันทีเหยียบบนซากศพของข้าขึนไปหา
อํานาจ ทําไมพวกมันถึงไม่ถูกตราหน้าเป็ นมารบ้าง!" นาง
ใช้นิวจิมลงบนหัวตัวเองพลางระเบิดโทสะใส่เขา บน
ใบหน้างดงามมีนําตาเปรอะเปื อนแต่สหี น้ากลับแสดง
ไม่ได้ความเศร้าโศก แต่กลับเป็ นความแค้นลึกลําและแรง
อาฆาตทีปรากฎออกมาให้เห็น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 5

"ทําไมถึงมีแต่ขา้ คนเดียวทีต้องทนรับคําครหา!" ชาติกอ่ น

นางไม่ขอ้ งเกียวกับใคร ไม่เคยทําร้ายใคร ไม่เคยก่อบาป
มหันต์ แล้วดูเถิดว่านางได้สงใดตอบแทน
ิ
"หากข้ามีทางอืนให้เลือก ข้าย่อมไม่ดงึ ท่านเข้ามา
เกียวกับเรืองนี" นางปล่อยให้นําตาไหลอย่างไม่ใยดีแล้ว
กล่าวคําทีจริงใจต่อเขาทีสุด "เสียแต่วา่ คนอย่างข้า สินไร้
หนทางให้เดินแล้ว"
หากนางไม่ทาํ ก็เป็ นนางเองทีจะตาย
ตัวนางสันไปทังสรรพางค์คล้ายจะพยุงร่างไว้ไม่อยู่
อารมณ์เกรียวโกรธทะยานสูง เขาเองก็นงสนิ ิ ทไปตังแต่ท ี
นําตาใสๆ หยดออกมาให้เห็น ความแค้นทีได้สมั ผัสนันลํา
ลึกจนเขารับรูไ้ ด้ถงึ จิตสังหารทีนางมี
"นันไม่ใช่ขอ้ อ้าง" เขาลดความดุดนั ลงแต่ยงั ไม่ปล่อยนาง
ไป "เจ้าต้องชดใช้กบั เรืองนี!"
"ได้" นางจับมือทีจับมีดของเขาขยับคมมีดให้แนบเนือ
มากขึน "ท่านฆ่าข้าได้เลย"
เฉินเฟยฉีเองตกใจไม่น้อย มองรอยเลือดทีซึมจากปลาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 6

มีดแล้วกลายเป็ นเขาเองทียือมือไม่ให้กดมีดลึกลงไปใน
ลําคอนาง
สตรีผนู้ ีไม่ได้พดู เล่น นางบอกให้ฆา่ ก็คอื ฆ่า ไม่คล้ายคํา
ประชดประชัน แววตานางไม่เกรงกลัวความตาย ไม่
หวาดหวันกับความเจ็บปวด คล้ายเตรียมใจมานานแล้ว
"ฆ่าข้าสิ หรือท่านอยากจับข้าส่งทางการ?" นางปล่อยมือ
แล้วยืนสองแขนส่งให้เขา "จับข้าไปเลย... จับข้าไปได้
เลย"
"เจ้าบ้าไปแล้ว"
"ใช่" นางยิมจาง สูดหายใจลึกเพือหยุดนําตาไม่ให้ไหล
"และต่อไปข้าจะบ้ายิงกว่านี"
"นางมาร" เขามองประเมินนางแล้วได้แต่เอ่ยคํานัน
"ใช่"
"นางจิงจอก" เขาว่าอีก
"อืม" นางยอมรับแต่โดยดี
"เจ้า..." เขาชักมีดกลับใช้มอื ข้างทีกดนางไว้เชยคางนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 7

ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้จนสัมผัสได้ถงึ ไอร้อนจากกายของ
หลิวจ้าวเว่ย
ดวงตาทีมีนําตาคลอของนางช้อนขึนมองชายหนุ่ม เป็ น
จังหวะเดียวกับทีท่านแม่ทพั ขยับเข้ามาใกล้เพือมองรอย
แผลทีคอนาง ทําให้สองหนุ่มสาวต่างฝ่ ายต่างชะงักนิงงัน
เฉินเฟยฉีตวั สูงกว่านางมาก เขาต้องก้มลงมาในขณะที
โฉมสะคราญเงยหน้าขึนไป สองสายตาประสานลึกซึงลาก
พาความรูส้ กึ ของชายหนุ่มเข้าสูห่ ว้ งภวังค์
ใบหน้าของนางกระจ่างใสแม้จะไม่พอกแป้ งหรือแต้มชาด
สองแก้มมีรอยเลือดฝาดแต้มแต่งราวกับถูกประทินโฉมไว้
โดยเทพธิดา ยิงยามทีเพิงร้องไห้เช่นนี ทังตาจมูกของ
นางล้วนแดงขึนมาชัดเจน ตากลมโตของนางยามนีมี
แม่นําปริมเอ่อ นัยตาสะท้อนวิบวับกับแสงสว่างชวนให้ผู้
พบเห็นใจอ่อนสงสาร
หากนีเป็ นอุบายหญิงงาม สตรีผนู้ ีก็คงสามารถนําพา
กองทัพชนะทุกสงครามได้เป็ นแน่ แค่ได้เห็นนําตาของ
นางไม่กหยด
ี กับสีหน้าเป็ นทุกข์ท่วมท้นของนางก็ทาํ ให้
หินผาทีไม่เคยเหลือบแลสตรีใดอย่างเฉินเฟยฉีรสู้ กึ ว้าวุน่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 8

ไม่สงบ
เขาเลือนสายตาเก็บทุกรายละเอียดบนใบหน้าหญิงสาว
ชัวขณะใกล้ชดิ ถึงเพียงนีกลับไม่เห็นรอยตําหนิให้รสู้ กึ
รังเกียจเลยแม้แต่น้อย กลับกันกลับยิงทําให้ตอ้ งยอมรับ
ว่านางงดงามอย่างหาทีเปรียบไม่ได้จริงๆ
ตาคมเลือนมาหยุดบนริมฝี ปากอวบอิม สีสดสวยของมัน
ช่างชวนให้ผคู้ นคิดอยากจะชิมรสชาติเสียจริง
สองหนุ่มสาวนิงเงียบอยูเ่ ช่นนัน หลิวจ้าวเว่ยเผลอกลัน
หายใจยามทีชายหนุ่มเลือนหน้าเข้ามาใกล้ นางคิดจะรัง
เท้าถอยหนีแต่แผ่นหลังไร้ทางก้าว หัวใจน้อยๆ ในอกของ
นางเต้นราวกับกลองรบ ยิงรูส้ กึ ถึงไอร้อนจากกายของ
เฉินหรงปั วยิงทําให้รา่ งเล็กตกประหม่า มือไม้หรือแม้แต่
ความคิดกลับไร้ทวางี
นําตาของนางพลันหยุดไหล มีแต่เสียงความอืออึงใน
สมองทีทําให้นางคิดอ่านอันใดไม่ทนั จนทําได้เพียงยืนนิง
เป็ นหุน่ ถูกดึงดูดให้จมลึกเข้าไปในดวงตาดําสนิทดังมุก
ทะเลของเขา
"คุณหนู... คุณหนูเจ้าขา" เงาของอาเจินมาหยุดทีหน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 9

ประตู นางค้อมตัวพลางร้องเรียก
หลิวจ้าวเว่ยสะดุง้ แต่นางช้ากว่าเฉินเฟยฉี ชายหนุ่มตวัด
ร่างนางม้วนขึนไปวางบนเตียงส่วนตัวเขาใช้ผา้ ห่มคลุม
ซ่อนด้านหลังนางทีนอนตะแคงอยู่
หญิงสาวใจเต้นกระหนํา ยามทีอาเจินเปิ ดประตูเข้ามาผ้า
ห่มยังวางลงไม่เรียบร้อยเสียด้วยซํา
จ้าวเว่ยไม่เคยต้องรับมือสถานการณ์ทตนไม่
ี ได้คํานวณ
ก่อนเช่นนีจึงทําได้เพียงปิ ดตาลง ทําท่านอนตะแคงงีบอยู่
บนเตียง
"อ้าว" อาเจินนึกว่าคุณหนูยงั เขียนอักษรอยูแ่ ต่พอมองไป
ทีโต๊ะกลับไม่พบคน นางหันมองทัวห้องเห็นว่าคุณหนูงบี
อยูบ่ นเตียงก็พรูลมหายใจ "หลับเสียแล้ว"
อาเจินไม่คดิ จะเข้าไปกวนเจ้านาย นางจัดการประคอง
กานําชาเย็นชืดบนโต๊ะออกไปเปลียนแทน
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ เสียงปิ ดเปิ ดประตูกห็ รีตาดูว่าสาวใช้
ออกไปห่างห้องแล้ว จึงคิดจะหันไปเตือนเขาแต่เมือหันไป
กลับพบว่าใบหน้าเขาอยูห่ า่ งแค่คบื เท่านัน ปลายจมูกทัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 0

สองเกือบจะชิดกันอยูร่ อมร่อ
"ท่าน..." นางไม่รจู้ ะกล่าวคําไหนกับความใกล้ชดิ ทีไม่ได้
ตังใจเช่นนี
เขาสบตานางอยูอ่ ดึ ใจหนึงก่อนดีดตัวข้ามออกมายืนนอก
เตียง "เรืองวันนีนับว่าเจ้าติดค้างข้า" เขาลูบเสือผ้าตนเอง
สูดหายใจลึก
หญิงสาวลุกขึน ยกมือลูบผมตัวเองทําสีหน้าไม่ถูก
ท้ายสุดจึงประคองมือคาราวะเขา "นับว่าข้าผิดต่อท่าน วัน
หน้าข้าจะชดเชยให้แน่"
"ดี เจ้านับว่าติดหนีข้าแล้ว"
"เจ้าค่ะ" นางกล่าวไม่ทนั จบคําเขาก็กระโดดออกจาก
หน้าต่างไป
หญิงสาวพ่นลมหายใจยาว ก้มมองตัวเองทียังนังอยูบ่ น
เตียง มองผ้าห่มทียับย่นแล้วเม้มฝีปากเข้าหากันแน่น มือ
ขาวแตะไปทีรอยแผลตรงลําคอดูเลือดทีเลอะติดมือมา
ด้วยสีหน้าเย็นชาไม่แยแส
ในห้องนอนเหลือเพียงตัวนางลําพัง หลิวจ้าวเว่ยวาด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 1

สายตามองดวงอาทิตย์ทกํี าลังมุง่ หน้าสูท่ ศิ ตะวันตก หัวใจ

ทีกระหนําเต้นรัวเร็วแปรเปลียนเป็ นเชืองช้าเยือกเย็น
ดังเดิม
หญิงสาวเดินกลับไปหยุดทีหน้าโต๊ะเขียนอักษร เลือน
ตําราทีปิ ดบังตัวหนังสือทีนางเขียนออกก่อนจะยกยิมมุม
ปาก
ร่างเล็กทิงกายลงบนเก้าอีไม้แข็งแรง นิวมืองดงาม
ประคองพู่กนั ขึนอีกครัง ลูกแก้วในตากลับมาจดจ่ออยูก่ บั
หมึกสีดาํ สนิททีถูกร่างลงบนกระดาษเนือดี
...ปล่อยผ่านเวลาทิงไปกับตําราและตัวอักษร เฝ้ ารอยาม
วิกาลย้ายเข้ามาเยือน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 2

แสนชัง
# 17. เสน่ หน์ าง

หลิวเฉียนสาวเท้ายาวๆ มาหยุดยืนทีหน้าห้องของบุตรี
คนรอง สีหน้าของเขาเคร่งเครียดยําแย่ถมึงตึง สายตาเพ่ง
เขม็ง กวาดดูเหล่าสาวใช้หรือแม้แต่เจินฮุย่ เหมยพีเข้า
หน้าหลิวจ้าวอวีไม่ตดิ ต้องเว้นทางถอยห่างจากเตียงของ
หญิงสาวทีเอาแต่รอ้ งไห้และตะโกนดังลัน
"บิดา!" หลิวจ้าวอวีร้องขึนเมือเห็นหลิวเฉียน นางถลาเข้า
มากอดขาเขาไว้แล้วเริมฟูมฟาย "บิดาท่านต้องเรียกร้อง
ความเป็ นธรรมให้ขา้ ต้องเรียกร้องความเป็ นธรรมให้สกุล
หลิวนะเจ้าคะ บิดา! ท่านต้องจับคนทีทําเรืองพวกนีเข้า
คุกให้ได้ ต้องทําให้มนั ทุกข์ทรมานไปชัวชีวติ ทีคิดทําแบบ
นีกับเรา!" หญิงสาวกล่าวอย่างอาฆาต พยายามกอดขา
หลิวเฉียนเอาไว้แน่ น
เจินฮุ่ยเหมยพยายามแกะบุตรสาวออกแต่นางไม่อาจสู้
แรง หลิวเฉียนปรายตามองสภาพกระเซอะกระเซิงของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 3

บุตรีแล้วได้แต่สดู หายใจลึกอย่างอดทน
"บิดา! ท่านต้องเอาเรืองพวกมันให้ถงึ ทีสุด เอาพวกมันมา
สับเป็ นหมืนชินให้ได้! บิดา ท่านต้องกราบทูลฮ่องเต้ ให้
พระองค์ประทานความเมตตาให้เรา ท่านอย่าให้คนทํา
รอดไปได้นะเจ้าคะ บิดา บิดา!" หญิงสาวเร่งเร้าหลิวเฉีย
นอย่างไร้สติ คิดแต่ว่าบิดาเป็ นขุนนางใหญ่ เรืองนีย่อม
ต้องให้บดิ าจัดการให้ถงึ ทีสุด
"บิดา ท่านจะปล่อยเรืองนีไปไม่ได้เด็ดขาด พวกมันฆ่าหล
วนซีของข้า ท่านต้องเร่งรัดทางการให้สบื สวน ท่าน---"
เพียะ!
"นายท่าน!" เจินฮุ่ยเหมยกรีดร้องเมือหลิวเฉียนง้างมือตบ
หน้าหลิวจ้าวอวีจนนางกระเด็น
หญิงสาวรูส้ กึ ชาไปทังใบหน้าและสมองมึนงง จ้าวอวียก
มือทีสันเทาขึนแตะบนแก้มด้านทีถูกตบ ก่อนจะไล่สายตา
กลับไปมองหลิวเฉียนทียืนจ้องตนอยู่ หลิวจ้าวอวีกระถด
ตัวหนีเขาอย่างหวาดกลัว
"บิดา...ทําไมกัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 4

"โง่เง่า!" หลิวเฉียนตะคอก ก้าวเข้ามาใกล้หลิวจ้าวอวีที

สภาพดูไม่ได้ "สกุลหลิวของข้าวางตัวสงบสูงส่ง มี
ภาพลักษณ์เอืออารียต์ ่อคนทังสูงตํา ไม่ขอ้ งแวะสิงโสมม
และขัวอํานาจไหน แล้วเจ้ายังมาบอกให้ขา้ ทูลฝ่ าบาท
เรืองนีอีกรึ?" เขาใช้นวชี
ิ จิมหน้าผากหลิวจ้าวอวีแล้วผลัก
จนหน้าหงาย "คิดแต่ฟูมฟายไร้สติจนไม่มหี วั คิดไปแล้วรึ
เจ้ารูห้ รือไม่หากคนนอกรูเ้ รืองนีเข้าจะเป็ นเช่นไร ...เจ้ายัง
จะมีทยืี นในหมูส่ กุลชันสูงอีกได้หรือ? แม้แต่ขา้ จะมีวนั
ก้าวหน้าได้อกี หรือ?"
"ท่านพี" เจินฮุย่ เหมยเข้ามาประคองหลิวจ้าวอวีทีกําลังนิง
อึงด้วยความสงสารจับใจ
"จําใส่ใจเจ้าไว้ คนสกุลหลิวของข้าไม่เคยข้องแวะสิง
สกปรกพวกนัน อย่าว่าแต่กนิ แม้แต่มองก็ไม่เคย หากมี
เรืองนีหลุดออกไปแม้แต่ครึงคํา ข้าจะส่งเจ้าไปเฝ้ าศาล
บรรพชน" หลิวเฉียนตวัดสายตามองบ่าวทังห้อง "พวก
เจ้าก็ดว้ ย หุบปากเอาไว้ให้ดี เรืองนีถ้ามีคนนอกเอาไปพูด
เหลวไหลเมือไหร่ขา้ ไม่สนว่าใครเป็ นคนพูดออกไผ แต่จะ
โบยให้ตายทังหมด"
"เจ้าค่ะนายท่าน!" เหล่าสาวใช้รบี คุกเข่าโขกหัวให้เขาตัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 5

สันงันงก
"บิดาท่านจะปล่อยเรืองนีไปหรือเจ้าคะ!?" หลิวจ้าวอวีร้อง
อย่างไม่เข้าใจ แววตาของนางสับสนไปครูก่ อ่ นจะร้องขึน
"พวกมันทํากับเราเช่นนี ท่านจะปล่อยไปหรือเจ้าคะ!?"
ยิงนางตะเบ็งเสียงร้องดวงตาหลิวเฉียนก็ยงเย็ ิ นชา
ประหนึงนําแข็ง ยามปกติเขาก็เห็นลูกชายมีคา่ กว่าลูก
สาวอยูแ่ ล้ว หากเป็ นลูกสาวทีมีหวั คิดก็ยงั พออุม้ ชูได้บา้ ง
แต่ลกู สาวทีไร้คา่ จะทําการใดก็ไม่อาจนํ ามาส่งเสริมได้
สําหรับเขานันไม่ตา่ งจากคนแปลกหน้า
"อวีเออร์เรืองนีมันใหญ่กว่าตัวเจ้านัก ฟั งแม่สกั หน่อย
เถิด" เจินฮุย่ เหมยกลัวหลิวเฉียนจะตบบุตรีอกี จึงรีบชิงพูด
"เจ้าก็รวู้ า่ คนในถงเยียนแบ่งแยกขาวดําถูกผิดชัดเจน ยิง
เป็ นสกุลมีชอยิ ื งต้องดํารงตนอยูใ่ นศีลธรรม หากแปด
เปื อนแม้สกั เล็กน้อยราษฎรก็จะสินไร้ความนับถือแล้ว ถ้า
เอาเรืองนีไปแจ้งทางการอย่างเจ้าว่า ชือเสียงบิดาเจ้าจะ
เสียหาย ชือเสียงสกุลหลิวอีกเล่า ใต้หล้านีมีกคนที
ี ไม่
อยากเห็นสกุลหลิวได้ดี หากคนเหล่านันฉวยโอกาสใส่ไฟ
เพิม คนสกุลหลิวจะไม่เป็ นทีรังเกียจในถงเยียนรึ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 6

"ไม่..." หลิวจ้าวอวีใบหน้าบิดเบียวราวกับฟั งเรืองแสลงหู

"คิดถึงอนาคตของบิดาเจ้า คิดถึงตัวเจ้าเอง วันหน้าจะมี
สกุลดีๆ สกุลใดกล้าสูข่ อเจ้าหากเจ้ามีชอเสี
ื ยงแปดเปื อน
เช่นนัน เรืองนีไม่อาจกล่าวออกไปได้แม้แต่ครึงคํา เจ้าลืม
ไปเสียเถอะ"
"ไม่! ท่านแม่ ท่านจะปล่อยมันไปไม่ได้!" หลิวจ้าวอวีสัน
ไปทังร่าง นางเคียดแค้นยิงนัก "หากไม่แจ้งทางการก็สง่
คนของเราไปจัดการสิเจ้าค่ะ ใช้คนของเรา..."
"ไม่ได้" หลิวเฉียนว่าเสียงเฉียบ "ข้าจะไม่สง่ คนออกไป
เพ่นพ่านในวังของฝ่ าบาท เจ้าตังสติแล้วหุบปากเสีย"
"ไม่! ไม่!" จ้าวอวีกรีดร้องพยายามดินรนจะเข้าไปหาบิดา
แต่เจินฮุย่ เหมยรังนางไว้ไม่อาจปล่อยให้นางสร้างความ
รําคาญให้สามีมากกว่านี
หญิงสาวดินรนอยูค่ รูห่ นึงพลันสมองก็เริมคิด นึกไปถึง
สาวใช้สกุลหยูทต้ี องรับเคราะห์แทนหยูผงิ เหยียนจนตาย
นึกไปถึงคนสกุลเถาทีต้องเก็บงําความคับข้องใจเพือ
รักษาภาพลักษณ์ ทุกอย่างล้วนเป็ นแผนการทีนางเคยใช้
มาวันนีกลับเป็ นนางต้องเสียสาวใช้คใู่ จ ทังยังต้องปิ ดปาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 7

เก็บงําความแค้นเอาไว้อกี
สารเลว!
นางมองหลิวเฉียน รูแ้ น่ว่าบิดาจะปล่อยผ่านเรืองนีไป
เหมือนทีท่านยายเคยพูดถึงเถาเฝิงชิง แม้ฮหู ยินของเขา
จะต้องล้มเพราะถูกคนจัดให้กนิ ของแสลงแต่เขาจะต้องจํา
ใจปล่อยไป ทังยังไม่อาจส่งคนไปสืบสาววุน่ วายในวังให้
ฝ่ าบาทคลางแคลงพระทัย หลิวเฉียนก็เป็ นเช่นนัน เขา
หลีกเลียงจะทําตัวให้ฝ่าบาทรําคาญ และวางตัวสูงส่งรับ
ใช้โอรสสวรรค์เพียงผูเ้ ดียว ย่อมไม่มที างวาง
อํานาจบาตรใหญ่เทียวให้คนไปวุน่ วายในวังของฝ่ าบาท
แน่
นีเป็ นทางรอดทีนางเคยใช้บบี บังคับสกุลเถา มาบัดนีพวก
มันทําร้ายนางแล้วใช้ทางรอดเดียวกันบีบบังคับนาง
หลิวจ้าวอวีนําท่วมปาก อยากจะตะโกนก่นด่าคนสกุลหยู
และหลิวจ้าวเว่ย แต่นางต้องกลืนคําพวกนันเอาไว้ในอก
เพราะทังบิดาและมารดาต่างไม่เคยรูว้ า่ นางทําสิงใดลงไป
บ้าง หากเปิ ดเผยออกไปรังแต่จะสร้างหายนะให้ตวั เอง
เมืออัดอันถึงขีดสุด หญิงสาวจึงเกร็งไปทังร่าง ปากพรํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 8

ร้องตะโกน "ข้าไม่ยอม! ข้าไม่ยอม!" อยูต่ ลอด

หลิวเฉียนส่ายหน้ารําคาญใจ ชีนิวใส่เจินฮุย่ เหมย "ดู
บุตรสาวของเจ้าให้ด ี หากยังไม่รจู้ กั คิดก็อย่าปล่อยออกไป
จากห้องนีเด็ดขาด หากนางก่อเรือง ข้าเอาเรืองเจ้าแน่"
"ท่านพี!" เจินฮุย่ เหมยนําตาตกรีบกอดหลิวจ้าวอวีไว้
ร่างสูงของเจ้ากรมอากรก้าวข้ามประตูออกมา เขาสังเสียง
ดังอย่างไร้เยือใย "ขังนางไว้ หากยังไม่สงบใจอย่าให้ออก
จากห้องแม้ครึงก้าว ไม่เช่นนันข้าจะโบยพวกเจ้าให้ตาย!"
กล่าวจบก็สะบัดแขนเสือเดินหนีไป
หลิวจ้าวอวีมองตาแผ่นหลังหลิงเฉียนแล้วยิงคลุม้ คลัง
นางดีดดินร้องตะโกนเรียกร้องความยุตธิ รรมไม่หยุด เจิน
ฮุย่ เหมยต้องสังให้สาวใช้จบั ตัวบุตรสาวไปวางไว้บนเตียง
แล้วใช้ผา้ มัดไม่ให้นางอาละวาด
ผูเ้ ป็ นมารดานําตาซึม มองสภาพทุกข์ทรมานของบุตรี
แล้วสะท้อนใจยิงนัก ยิงเมือคิดถึงความไร้นําใจของสามีก็
ยิงทําให้นางปวดใจจนนําตาตกใน
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 9

อาเจินปรนนิบตั เิ ตรียมนําให้หลิวจ้าวเว่ยแล้วยืนรอจน
หญิงสาวอาบนําเสร็จก็เข้าไปช่วยนางเช็ดตัว สาวใช้มอง
จ้าวเว่ยสวมชุดเตรียมนอนก็อดประหลาดใจไม่ได้
"คืนนีคุณหนูจะไม่ออกไปหรือเจ้าคะ?" จากทีเป็ นคนคอย
ห้าม บัดนีอาเจินกลายเป็ นคนดูตน้ ทางไปแล้ว นางแน่ใจ
ว่าทีคุณหนูออกไปยามคําคืนนันมีเหตุผลจําเป็ นบาง
ประการ ดังนันหน้าทีของนางคือช่วยดูแลและปิ ดบัง
สายตาของผูอ้ นื
"ไม่ล่ะ คืนนีข้าจะนอนเร็ว"
"อ้าว" อาเจินแปลกใจ แต่เห็นท่าทางไม่อยากพูดจาของ
หลิวจ้าวเว่ยก็พยักหน้ารับ คิดว่าดีเหมือนกันคุณหนูจะได้
พักผ่อนมากๆ
"เจ้ามีอะไรก็ไปทําเถอะ ข้าอ่านตําราอีกครูก่ จ็ ะนอนแล้ว"
พอแต่งตัวเสร็จหญิงสาวก็กล่าวเช่นนัน อาเจินขานรับ
นายสาวแล้วออกไปจากห้องแม้จะคลางแคลงใจอยูบ่ จน
อดหันไปมองหลิวจ้าวเว่ยไม่ได้ แต่สุดท้ายเห็นท่าทาง
คุณหนูไม่คล้ายจะแอบออกไปด้านนอก แถมยังเลือกสวม
ชุดนอนปกติกต็ ดั ใจจากไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 0

โฉมสะคราญทําตามทีพูด นางอ่านตําราและเขียนอักษร
อีกครูใหญ่แล้วก็เข้านอนไม่ได้ออกจากเรือนแม้แต่กา้ ว
เดียว
*
ปิ นสีเงินวาววับเมือสะท้อนกับแสงจันทร์ ชายหนุ่มในชุดสี
เทายืนเอามือหนึงไขว้หลัง ส่วนอีกมือกับหลังหมุนปิ นเงิน
แสนธรรมดาอยูใ่ นมือ เขายืนอยูใ่ กล้ศาลาข้างสระใน
อุทยานปทุมมาศ
ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเหตุใดตนถึงรูส้ กึ เฝ้ ารอทังทีไม่จาํ เป็ น
แต่ไหนแต่ไรมายามทีต้องเสด็จแปรพระราชฐานมาทีวัง
หลิงซาน เขามักจะออกมาทีนีในยามคําคืนเป็ นปกติ
อยูป่ ล้ว เพียงแต่น้อยคนนักทีจะรู้
ในปี นนก่
ั อนทีอดีตฮ่องเต้จะสวรรคต หยางฮองเฮาใน
เวลานันหวาดระแวงว่าพระมารดาของเขาจะขัดขวาง
ครรภ์ของนาง อีกทังท้องพระโรงในยามนันก็ระสําระสาย
แบ่งฝั กแบ่งฝ่ าย พระบิดาอ่อนแอยิงนักเพราะอาการ
ประชวร
ในฐานะประมุขของหกตําหนัก หยางฮองเฮาได้ใช้อํานาจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 1

ของสกุลหยางบีบให้พระบิดาส่งอันกุย้ เฟยพระมารดาของ
เขาย้ายมาประทับทีวังหลิงซานเป็ นการชัวคราว มีพระ
เสาวนียว์ ่าหลังจากคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัยแล้ว
ค่อยให้นางกลับไป
แต่กลับได้หรือ...
พระบิดาประชวรหนักขึน แม้ในฐานะฮ่องเต้จะมีสนมเต็ม
วังแต่เขาในฐานะโอรสย่อมมองออก เสด็จพ่อของเขา
ผูกพันธ์รกั ใคร่พระมารดาของเขาเหนือสตรีอนื
การตัดใจส่งนางออกจากวังไม่ต่างจากการฆ่าตัวตาย
คล้ายพระหทัยของอดีตฮ่องเต้ไม่คดิ จะสูต้ ่ออีกต่อไปแล้ว
พระองค์จงึ ยอมให้หยางฮองเฮาย้ายพระมารดาเขา ส่วน
หนึงเพือลดทอนความเคียดแค้นในใจของฮองเฮา อีกส่วน
เพือปกป้ องอันกุย้ เฟยไม่ให้ตอ้ งประสบเคราะห์กรรมหาก
ทรงอ่อนแอลงไปกว่านี
พระบิดาระทมใจจากการต้องไกลสตรีผเู้ ป็ นทีรัก ส่วนพระ
มารดาทรงระทมทุกข์เพราะต้องข่มใจห่างจากโอรสเพียง
องค์เดียว เมือมาประทับทีวังหลิงซาน ทุกคืนทีพระจันทร์
ขึนนางจะมาประทับทีอุทยานปทุมมาศ ทอดมอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 2

พระจันทร์ เฝ้ าภาวนาให้กบั องค์ชายใหญ่ในตอนนัน วัน

แล้ววันเล่า
ตราบจนสินอดีตฮ่องเต้ พระโอรสของนางจําต้องขึน
ครองราชย์แทน อันกุย้ เฟยคับแค้นใจยิงนัก ยิงคิดว่าห
ยางฮองเฮาใช้โอรสของนางเป็ นเกราะกําบัง เป็ นบันใด
เพือซ่อนโอรสของตนไว้ขา้ งหลัง รอวันทีฮ่องเต้อู่เหอตีถูก
ขุนนางกังฉินผลักจนล้มลง แล้วค่อยยกโอรสของนางขึน
แทน หัวใจของผูเ้ ป็ นมารดาก็มแี ต่ความทุกข์
ยิงต้องเฝ้ าทนเห็นโอรสในวัยสิบสามปี ต่อสูก้ บั ขุนนางที
อายุคราวพ่อ ต้องคอยหนีไปนอนห้องข้าง หรือแม้แต่
บรรทมในห้องของขันทีรบั ใช้เพือหลบเลียงคนร้ายทีลอบ
เข้ามาปลงพระชนม์อยูท่ ุกคําคืน หัวใจของผูเ้ ป็ นแม่มหี รือ
จะทนรับได้
นานวันเข้าพระนางก็ยงตรอมใจ
ิ สุขภาพยําแย่ลงเรือยๆ
ความน้อยเนือตําใจทีไม่มอี ํานาจพอจะปกป้ องโอรส
สวรรค์ทาํ ให้พระนางทุกข์ตรมยิงนัก เพียงสองปี หลังจาก
ฮ่องเต้อู่เหอตีขึนครองราชย์ อันหลงไทเฮาก็สนพระชนม์
ิ
ภายนอกการเสด็จมาพระตําหนักหลิงซานคืนการหลบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 3

ร้อนมาพึงเย็น แต่แท้จริงแล้วมีเพียงฝ่ าบาททีรูด้ ี การมา

ทีนีทุกปี นนเป็
ั นไปเพือรําลึกถึงสตรีผเู้ ดียวทีรักเขาจากใจ
จริง
และเป็ นสตรีเพียงผูเ้ ดียวทีเขารักอย่างจริงใจ
หลายปี มาแล้วทีพระองค์คอยเสด็จมาชมจันทร์ทอุี ทยาน
ปทุมมาศ ทุกครังเป็ นไปอย่างเงียบเชียบและสงบ
ทว่าไม่รตู้ งแต่
ั เมือใดทีการมายังอุทยานปทุมมาศทําให้
เขาคาดหวัง จุดประสงค์ไม่ใช่เพียงเพือชมจันทร์เป็ น
เพือนพระมารดาทีล่วงลับอีกต่อไป
พระเนตรคมกวาดมองปิ นราคาถูกในมือ มองมันซําไปซํา
มาราวกับถ้ามองมันให้มากกว่านีเจ้าของมันจะปรากฎตัว
แต่พน้ ครึงคืนไปแล้วข้างสระบัวพันสายก็มเี พียงเขายืน
อย่างเดียวดาย
"ฝ่ าบาท" ซุนกงกงเห็นว่าเลยครึงคืนแล้วพระองค์ยงั ไม่
กลับตําหนักกลางก็ให้นึกห่วง จึงแอบลอบมามองนาย
เหนือหัว ต่อเมือเห็นว่าประทับอยูเ่ พียงลําพังจึงค้อมกาย
ถือโคมแก้วเข้ามากราบทูล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 4

"ดึกมากแล้วนําค้างลงจะทําให้ประชวรได้ ทรงถนอมพระ
วรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ"
ฮ่องเต้อู่เหอตีปรายพระเนตรมองซุนกงกงแล้วหัวเราะใน
ลําคอ ขันทีผนู้ รัี บใช้เขามาตังแต่ครองราชย์ใหม่ๆ แต่กอ่ น
ชอบบ่นอย่างไร เดียวนีก็ยงั เจ้ากีเจ้าการเช่นเดิม
"เรารูแ้ ล้ว" รับสังเช่นนันแต่กลับยังยืนอยูท่ เดิ
ี มคล้ายรอ
ใคร ซุนกงกงสังเกตเห็นปิ นของสตรีในพระหัตถ์ของโอรส
สวรรค์กน็ ึกคาดเดาได้
"ฝ่ าบาทหากรอคน ให้องครักษ์ออกไปเรียกมาดีหรือไม่
พ่ะย่ะค่ะ"
"เราไม่รจู้ กั นาง" ทรงไม่ได้คดิ ปิ ดบังซุนกงกง
"เช่นนันเหตุใดไม่สง่ คนไปสืบเล่าพ่ะย่ะค่ะ" คําว่าไม่รจู้ กั นี
ใช้ได้กบั โอรสสวรรค์ทไหน
ี ขอเพียงมีรบั สังแน่นอนว่า
ประวัตคิ นผูน้ นสาวไปจนถึ
ั งบรรพบุรุษสิบแปดรุน่ ย่อม
รายงานมาถึงแล้ว
"นางไม่อยากให้เรารูจ้ กั "
"อ้าว" ซุนกงกงทําหน้าเก้อ หากไม่ใช่คนเคร่งครัดเขาคง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 5

ยกมือขึนเกาหัวแล้ว แต่เมือคิดทบทวนดูกอ็ าจจะเป็ นกล

ยุทธ์ประหลาด ลูกไม้ชนิดใหม่สาํ หรับพวกสตรีทมีี ใจ
อยากเข้าวังหลัง
แต่ไรมาก็มเี หล่าสตรีงดั สารพัดวิธมี าทอดสะพานให้โอรส
สวรรค์อยูแ่ ล้ว จะเพิมอีกสักคนคงไม่แปลกอะไร... กระมัง
ขันทีเฒ่าอยากจะทูลถามเหลือเกินว่านางไม่อยากให้
พระองค์รจู้ กั พระองค์กจ็ ะยอมไม่รจู้ กั เช่นนีรึ แต่เมือเห็นสี
หน้าผ่อนคลายยามทีหมุนปิ นแสนดาดเดือนอันนันในพระ
หัตถ์แล้วซุนกงกงก็เลือกจะปิ ดปากแน่น คิดไปว่าหากนาง
ทําให้โอรสสวรรค์วางพระทัยลงได้บา้ งก็ปล่อยไปเถิด
อย่างไรฝ่ าบาทก็หาใช่คนไร้ความสามารถ ไม่มที างลุม่
หลงสตรีจนคลายการระวังพระองค์จนเป็ นภัยแน่
"เช่นนันก็เสด็จกลับตําหนักกลางเถอะพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกง
ตัดใจแล้วทูลเสนอ
"อืม" ทรงตอบรับแล้วเสด็จนําออกจากอุทยานปทุมาศไป
ยามนันในพระทัยมีเพียงคําสามคําทีกระจ่างชัดกว่าแสง
จันทร์ทส่ี องทาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 6

...นางไม่มา
*
"ฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงค้อมกายเข้ามาในห้องทรง
พระอักษร เตรียมจะรายงานว่ามีขนุ นางมาขอเฝ้ า แต่ฝ่า
บาทของเขาดันทําราวกับไม่ได้ยนิ
บุรุษในชุดสีทองประทับนังอยูห่ ลังโต๊ะแสนวิจติ รขนาด
ใหญ่ ตรงหน้ามีกองฎีกาวางอยู่ แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้จดจ่อ
อยูก่ บั มันดังทีซุนกงกงเคยเห็นจนชินตา กลับกลายเป็ น
ชายหนุ่มนังหมุน่ ปิ นเงินในมือเงียบๆ อย่างเหม่อลอย
คล้ายความคิดโผบินไปไกลกว่าราชกิจตรงหน้านัก
"อะแฮ่ม" ซุนกงกงจําได้แสร้งไอเพือเรียกนายเหนือหัว
เนืองจากมีขนุ นางผูใ้ หญ่ชะเง้อคอรออยูห่ น้าประตู พอ
เห็นฮ่องเต้อู่เหอตีตวัดสายพระเนตรขึนมองก็รบี กราบทูล
"ฝ่ าบาทท่านราชเลขาขอเข้าเฝ้ าพ่ะย่ะค่ะ"
"อืม ให้เข้ามา" ชายหนุ่ มถอนหายใจ ยัดปิ นเงินเย็นชืด
เก็บไว้ในแขนเสือก่อนจะเหยียดหลังตรงรอรับขุนนาง
ผูใ้ หญ่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 7

ซุนกงกงเก็บท่าทางของโอรสสวรรค์ไว้ในใจเงียบๆ ก่อน
จะเปิ ดทางให้ฝ่าบาททรงปรึกษาราชกิจกับขุนนางต่อไป
*
หลิวจ้าวเว่ยป้ อนยาให้ฉนิ ฟ่ านฟ่ านเสร็จก็พยุงนางให้นอน
ลงตามเดิมพร้อมส่งยิมละไม "ท่านหมอบอกว่าอาการน้า
สะใภ้ดขี นมาแล้
ึ ว หลังจากนีท่านต้องบํารุงตัวเองให้ดี
หน่อย เด็กในครรภ์จะยิงแข็งแรง"
"ลูกข้าจะปลอดภัยใช่หรือไม่?" ฉินซือยังรูส้ กึ วิตกอยูบ่ า้ ง
นางลูบท้องตัวเองอย่างหวงแหนพลางถามหลานสาว
"หมอหลวงตรวจแล้วไม่พบว่าผิดปกติอะไร เพียงแต่
อาจจะอ่อนแอบ้าง ดังนันท่านจึงต้องถนอมตัวเองให้มาก
บํารุงเขาดีๆ เขาจะได้เกิดมาแข็งแรงเจ้าค่ะ"
"ข้ากลัวเหลือเกิน" ฉินซือถอนหายใจ คิดถึงว่าหากตนกิน
ขนมนันไปมากกว่านันแล้วต้องเสียเด็กในท้องไป นางคง
ไม่ขออยูเ่ ป็ นคน
"อย่าวิตกอีกเลยเจ้าค่ะ ท่านวิตกเช่นนีพลอยให้ทา่ นน้า
ชายเป็ นกังวล อาจทําให้ป่วยกันทังพ่อทังแม่ คราวนีจะไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 8

มีคนดูแลเจ้าก้อนแป้ งในท้องนีนะเจ้าคะ" จ้าวเว่ยยิม

จริงใจพลางลูบมือฉินซือเพือปลอบประโลม "รอท่านหาย
ดีขา้ จะพาออกไปเดินเล่น ช่วงนีเห็นว่าใกล้วนั ทีดอกไม้ใน
อุทยานจะผลัดดอก เห็นกันว่าภาพนันราวกับฝนดอกไม้
บนสวรรค์ชนเก้
ั าฟ้ า ท่านต้องชอบแน่ๆ" หญิงสาวกล่าว
เอาใจ
"ได้ ข้าก็อยากเห็น" ฉินซือยิมจาง ตบบนหลังมือจ้าวเว่ย
เบาๆ ก่อนจะหลับตาลงเพราะความอ่อนเพลีย
หญิงสาวส่งถ้วยยาให้บ่าวรับใช้ แล้วจัดการจัดผ้าห่มที
นอนให้ฉินซืออย่างดีกอ่ นจะออกจากห้องของนาง
ยามทีก้าวผ่านหน้าต่างสาวงามกลับชะงักฝีเท้า
ทอดสายตาออกไปอย่างเหม่อลอยวูบหนึง
"คุณหนู จะออกไปข้างนอกหรือเจ้าคะ?" อาเจินเรียบๆ
เคียงๆ ถาม เพือจะได้ไปเตรียมร่มและข้าวของสําหรับ
ตามรับใช้
"ไม่ล่ะ สองสามวันนีร้อนนัก ข้าจะไม่ออกไปไหน"
"เช่นนันบ่าวให้คนไปเอานําแข็งมาเพิมในห้องนะเจ้าคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 9

"อืม ให้บา่ วของฉินซือคอยดูดว้ ย อย่าปล่อยให้ในห้องน้า

สะใภ้อบอ้าวเกินไป ถ้านําแข็งหมดก็ไปขอแบ่งมา"
"ทราบแล้วเจ้าค่ะ"
เช่นนีตลอดสามวันถัดมานางจึงมีกจิ วัตอยูแ่ ต่ในเรือนพัก
คอยดูแลฉินซือจนอาการดีจนตามลํ
ึ าดับ และเวลาทีเหลือ
ก็อ่านตํารา อ่านนิยายประโลมโลก และคัดอักษรฆ่าเวลา
ไปเรือยๆ
หญิงสาวทําตัวไม่ทุกข์รอ้ นและไม่เร่งรีบ นางเก็บตัวเงียบ
ไม่สงุ สิงกับใคร แม้จะมีเทียบเชิญไปดูงวที
ิ ศาลาสิบทิศ
หลิวจ้าวเว่ยก็เลือกจะบอกปั ดไป โดยอ้างเรืองสุขภาพ
ของฉินซือ
"ด้านนอกส่งข่าวว่าฮองเฮามีพระเสาวนียอ์ นุญาตให้สตรีท ี
ตามเสด็จสามารถออกไปเทียวชมเมืองเจ้อเจียงได้เจ้าค่ะ
เพียงแต่ตอ้ งเข้าออกตามเวลาปิ ดประตูวงั " อาเจินเล่า
หน้าเปื อนยิมเพราะคิดว่าจะได้เทียว นางเบือหน่ายการ
อยูแ่ ต่ในวังเต็มที
หลิวจ้าวเว่ยไม่แปลกใจกับพระเสาวนียน์ นั เพราะทุกปี จะ
มีชว่ งทีทรงอนุญาตให้ออกไปเทียวนอกวังอยูแ่ ล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 0

เพียงแต่ปีนีดูจะอนุญาตไวกว่าปกติ คงเป็ นผลมาจากครัง

ทีทรงสังค้นเรือนพักเหล่าขุนนางจนสร้างความขุน่ เคืองไป
ทัว คราวนีจึงคิดจะเอาใจเหล่าฮูหยินทังหลาย
"รอฉินซือดีขนอี
ึ กสักหน่อยค่อยว่ากันเถอะ ออกไปยามนี
ข้าก็มแี ต่จะพะวง เทียวไม่สนุกหรอก"
"เจ้าค่ะคุณหนู" อาเจินเห็นด้วย
"เจ้าไปยกนําอาบ เตรียมนําอบทีข้าสังไว้ดว้ ย คืนนีข้าจะ
ออกไปด้านนอก"
"ออกไปหรือเจ้าคะ?" อาเจินแปลกใจ หลายวันแล้วที
คุณหนูขลุกอยูแ่ ต่ในเรือน จนลึกๆ นางภาวนาให้คุณหนู
ไม่ออกไปไหนยามราตรีอกี
"ใช่ ไปจัดการตามทีสัง"
"ได้เจ้าค่ะ"
*
"ฝ่ าบาทจะทรงพลิกป้ ายหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?" ซุนกงกงเดิน
นําขันทีฝ่ายอาลักษณ์เข้ามาในห้องทรงพระอักษร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 1

ฮ่องเต้อู่เหอตีละสายพระเนตรจากฎีกามาชําเลืองมอง
ป้ ายหัวเขียวในถาดทีขันทีทลู ถวาย ทรงกวาดสายตามอง
ชือเหล่าสนมในถาดอยูค่ รูห่ นึงแล้วยกมือขึนโบก
"ไม่... อีกอย่างระหว่างทีอยูใ่ นตําหนักฤดูรอ้ น ไม่ตอ้ งเอา
มาให้เราเลือก" รับสังจบก็หนั กลับไปตรวจฎีกาต่อ ขันที
ฝ่ ายอาลักษณ์สบตากับซุนกงกงอย่างไม่เข้าใจ แต่เห็นว่า
ซุนกงกงพยักเพยิดให้ยกถาดออกไปตามรับสังก็ไม่รรี อ
ต่อ
ตามปรกติในช่วงฤดูรอ้ นฝ่ าบาทก็ไม่คอ่ ยเสด็จฝ่ ายในอยู่
แล้ว มาวันนีจะไม่เลือกป้ ายเลยจนหมดฤดูรอ้ นก็คงไม่
แปลกอันใด ซุนกงกงถอนหายใจเฮือกเดินตามออกไป
กําชับขันทีฝ่ายอาลักษณ์ให้ปิดปากให้สนิท ไม่เช่นนัน
พวกสนมจะต้องมาโวยวายกับเขาแน่
ฮ่องเต้อู่เหอตีทรงงานจนฟ้ ามืดแต่กย็ งั ไม่ละสายตาจาก
ฎีกากองพะเนิน แม้จะแปรพระราชฐานมาไกลถึงเจ้อเจียง
แต่ราชกิจไม่ได้น้อยลงเลย ถึงจะมีสภาขุนนางช่วยแบ่ง
เบางานราชการลงไปบ้าง แต่ในฐานะโอรสสวรรค์ เขา
ต้องตรวจทานการทํางานของสภาขุนนางอีกทอดหนึงให้
ถีถ้วน ดังนันจึงไม่มสี กั วันทีจะเสร็จงานราชการก่อนฟ้ า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 2

มืด
กว่าจะรูพ้ ระองค์อกี ทีกต็ อนทีซุนกงกงเข้ามาเตือน จึงทรง
ทอดสายตาออกไปนอกพระบัญชร
คืนนีเป็ นคืนเดือนมืด บนท้องฟ้ าไร้เงาของดวงจันทร์ส ี
นวลอร่าม มีเพียงแสงดาวระยับบนฟ้ าโปร่งเท่านัน
ซุนกงกงสังยกเครืองเสวยเข้ามาให้ฝ่าบาทในห้องทรง
พระอักษร รอจนพระองค์เสวยเสร็จก็ยกอ่างมาให้ทรงสรง
พระหัตถ์พลางทูลถาม
"คืนนีพระองค์จะทรงเสด็จด้านนอกไหมพ่ะย่ะค่ะ?"
พระเนตรคมหลุบลงตํา มองกองฎีกาทีค้างคาอยู่ "คืนนีไม่
มีพระจันทร์"
สินแสงจันทร์ ย่อมไร้สงใดให้
ิ ยล...
นันหมายความว่าพระองค์จะไม่ออกจากตําหนักกลาง
"พ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงค้อมกายรับรับสัง ก่อนจะหันไปสะบัด
พูไ่ ล่บ่าวรับใช้คนอืนในห้องให้ออกไป ปล่อยให้ฝ่าบาท
ทรงงานเพียงลําพัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 3

*
คําว่ายัวยวนใจชายเป็ นเช่นไร อาเจินก็เพิงกระจ่างใจใน
คําคืนนี แม้คุณหนูของนางจะอยูใ่ นชุดเก่าสีซดี ทว่า
ถูกต้องตามระเบียบแบบแผนทุกอย่าง แต่วนั นีกลับต่าง
จากทุกวัน คุณหนูโฉมงามของนางดูคล้ายมีบรรยากาศที
แปลกออกไปจากปกติ
ไม่วา่ จะทําสิงใดก็ชวนให้คนไม่อาจละสายตา อาเจินกัด
ปากเพ่งมองหลิวจ้าวเว่ย นึกชืนชมในความงามเป็ นเลิศ
ของคุณหนู และรูส้ กึ ว่าตนช่างโชคดีนักทีได้ใกล้ชดิ จนได้
เห็นผิวเนียนละออทุกอณูเช่นนี
เหล่าบุรุษทังใต้หล้าต้องอิจฉานางแน่!
ยิงมองอาเจินก็ยงไม่
ิ อยากให้คุณหนูคนงามของนาง
ย่างเท้าออกจากเรือน รูส้ กึ ทังหวงทังกังวล กลัวชายใดพบ
เห็นเข้าแล้วจะฉุดคร่าคุณหนูไป แต่ครันจะห้ามก็ไม่กล้า
อีก จึงทําให้ได้แค่กดั ผ้าเช็ดหน้า มองส่งคุณหนูของนาง
ออกจากเรือนไปเงียบๆ
หลิวจ้าวเว่นถือโคมกระจกส่องทางพลางเดินอย่าง
ระมัดระวัง คืนนีเป็ นคืนข้างแรม ไม่มแี สงจันทร์สอ่ งให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 4

เห็นทาง ดังนันทุกทีทัววังแห่งนีจึงมืดกว่าปกติ
แต่หญิงสาวหาได้หวาดกลัว เพราะไม่ว่าทีใด ก็คงไม่มดื
ไปกว่าจิตใจของนาง
จ้าวเว่ยกลับมาทีริมสระบัวพันสาย สถานทีนัดพบของนาง
กับฮ่องเต้อู่เหอตี แม้บดั นีไม่มเี งาของเขา หญิงสาวก็ไม่
อนาทรร้อนใจ
นางวางโคมกระจกลงบนโต๊ะในศาลาก่อนจะนังเงียบๆ
มองสระบัวทีมืดสนิทกับท้องฟ้ าทีวันนีหมูด่ าวมีโอกาส
ช่วงชิงความโดดเด่น
หูนางได้ยนิ เสียงแว่วของต้นไม้ทลมพั
ี ดจนเสียดสีกนั
เสียงจิงหรีดเรไรกรีดร้องเป็ นระยะ นับว่าช่วยทําให้คนใจ
สงบได้ดยี งนั
ิ ก
นานเข้าหลิวจ้าวเว่ยก็เริมขยับกาย นางถอดรองเท้าออก
แล้วเหยียบยําลงบนพรมหญ้าราวกับเด็กเล็กๆ หญิงสาว
เดินเล่นวนไปมาบนหญ้านิม รูส้ กึ สดชืนขึนมาอย่าง
ประหลาดเมือได้กลินไอดินและต้นไม้รายล้อม
ดอกบัวพันสายในสระยังชูกา้ นสูงแข่งประชันกันเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 5

นับตังแต่มาทีนี หลิวจ้าวเว่ยยังไม่เคยได้เห็นภาพที
ดอกบัวทังสระบานสะพรังแม้แต่ครังเดียว ทุกครังทีนาง
มาเหล่าดอกบัวจะหุบตูมและพักผ่อนราวกับมนุษย์ทต้ี อง
นอนในยามวิกาล ดูชา่ งขีเซาเกินทน
ริมฝีปากงามยกยิมเจ้าเล่ห์ นางขยับไปคว้าโคมกระจกมา
ถือไว้แล้วเดินตรงไปยังริมตลิงสระ คิดจะรังก้านดอกบัวที
อยูใ่ กล้ตลิงมากทีสุด รังแกพวกมันให้บานออกให้นางชม
เสียบ้าง ไม่ใช่เอาแต่นอนหลับทุกคําคืน
หญิงสาวหัวเราะเสียงใสพลางขยับย่องเข้าไปดังกลัวว่าบัว
เหล่านันจะหลีกหนี นางเอือมจนสุดปลายมือก็ยงั ไม่อาจ
คว้าไว้แม้แต่ปลายกลีบ ทําให้นึกฮึดฮัดในใจ ขยับเหยียบ
ลงทีขอบตลิงคิดจะเอือมมือไปใกล้อกี หน่ อย แต่โน้มจนสุด
กายก็ยงั แตะไม่ถงึ
"ยากนักหรือ!" พูดเองก็เลิกแขนเสือเอง ราวกับจะแข่งขัน
กับศัตรูคู่แค้น นางจ้องดอกบัวกอนันอย่างแน่วแน่กอ่ นจะ
ขยับเข้าใกล้รมิ ฝั งขึนอีก
ดินตรงตลิงนันย่อมอ่อนและเปี ยกชืนเป็ นทุนอยูแ่ ล้ว เมือ
นางเหยียบยําลงแรงไปโดยไม่ระวังดินจึงลืนไถลทําให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 6

หญิงสาวเซเสียหลัก
"กรีด!"
พรึบ!
ก่อนทีนางจะทิงตัวลงนําไปเอวบางก็ถูกรังเอาไว้ในอ้อม
แขนกํายํา หลิวจ้าวเว่ยตาค้าง รูต้ วั อีกทีกต็ อนทีถูกทิงร่าง
ลงบนพืนหญ้า
"ซนนัก!" บุรุษทีช่วยนางไว้เอ็ดเสียงเขียว ตากลมช้อน
มองเขาแล้วตกใจลุกขึนพรวด
"ใต้เท้า!" นางทําสีหน้าตระหนก มองซ้ายมองขวาแล้ว
กระโจนไปหยิบโคมแก้วทางหนึง หยิบรองเท้าทางหนึง
แล้วตังใจจะออกวิง
แต่มหี รือทีฮ่องเต้อู่เหอตีจะปล่อยให้นางหนีพน้ ยิงทรง
หงุดหงิดพระทัยมากขึนอีกทีนางคิดจะหนีตนซึงๆ หน้า
เช่นนี ทังทีเขารอจะพบมาหลายวันแล้ว
"คิดจะหนีไปไหน!?"
"อัก!" หญิงสาวทีถูกดึงคอเสือเอาไว้เกือบจะหงายหลัง
นางไอค่อกแค่กยอมวางของในมือแล้วยกมือทังสอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 7

ข้างขึนเป็ นสัญญาณยอมแพ้ เขาจึงยอมปล่อยเสือให้เป็ น

อิสระ หญิงสาวยกมือขึนลูบอกพลางไอเอาอากาศออก
ชายหนุ่มมองท่าทางเตลิดเช่นนันของนางด้วยสีหน้า
ทะมึน
"เจ้าคิดจะปั นหัวข้าเล่นรึ?"
"ข้าน้อยเปล่านะเจ้าคะ" หญิงสาวรีบค้านเสียงสูง
"เช่นนันใยเจ้าไม่ไปทีงานแข่งชูจ่ วีตามสัญญา" เขาก้าว
เข้าไปก้าวหนึง นางก็ถอยไปก้าวหนึง ดวงตาของนางล่อ
กแล่กชัดเจนคล้ายกําลังคิดหาคําโกหก
"เรืองนันเป็ นความผิดของข้าน้อยเอง" หญิงสาวยิมแหย
เสหน้าหนีไปจ้องพืนหญ้า
"เช่นนันเหตุใดเจ้าจึงไม่มาตลอดหลายวันนี หรือคําพูด
ทีว่าจะเป็ นสหายยามคําคืนให้ขา้ นันเป็ นแค่คาํ พกลม"
"เรืองนันท่านโทษข้าไม่ได้นะเจ้าคะ" นางรีบแย้ง "เมือ
ไม่กวัี นก่อนมีคนเข้ามาลอบปลงพระชนม์ฮอ่ งเต้ แล้วยังมี
สาวใช้ถูกฆ่าตายด้วย คนในตระกูลข้าถึงเข้มงวดเรืองเข้า
ออกยิงนัก ข้าน้องหรือจะกล้าลอบออกมา" นางแก้ตวั แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 8

เขาไม่เชือ
"แล้วทําไมคืนนีเจ้าถึงมา!?"
ไม่ใช่เพราะคืนนีเขาจะไม่มาหรอกหรือนางถึงได้มา...
มือใหญ่คว้าทีท่อนแขนของหญิงสาวทีก้มหน้าอย่างอับจน
เหตุผล "เจ้าพยายามหลบหน้าข้างันรึ ...มันเรืองอะไรกัน
แน่"
นางช่างกล้ามาปั นประสาทเขา
ดวงตากร้าวจดจ้องหญิงสาวทีเอาแต่กม้ แขนกลมของ
นางเล็กนิดเดียว แค่เขากําไว้นางก็ไร้ทางรอดแล้ว ชาย
หนุ่มสูดหายใจลึก รูว้ ่าสตรีกบั บุรุษนันแตกต่าง หากลง
แรงกับนางมากอาจกลายเป็ นการทําร้ายโดยไม่รตู้ วั
ร่างสูงคิดจะคลายมือออกจากแขนนางพลันสายตาก็
เหลือบไปเห็นร่องรอยทีคอของหญิงสาว
มือใหญ่เอือมไปจับปลายคางของนางให้เชิดขึนเพือมอง
แผลทีคอนางให้ชดั
"เจ้ามีแผล" ชายหนุ่ มมองหน้านางทีพยายามหลบตา "เจ้า
ได้แผลนีมาได้อย่างไร?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 9

ก่อนทีเขาจะใช้นิวลูบลงบนลําคอนาง หลิวจ้าวเว่ยก็ยกมือ
ขึนปิ ดแผลแล้วก้าวถอยไป "ไม่มอี ะไรเจ้าค่ะ แผลนีเพราะ
ข้าน้อยซุ่มซ่ามทํากระดาษบาด"
"กระดาษรึ?" นางเห็นว่าเขาโง่งมจนเอาข้ออ้างเช่นนีมา
หลอกได้ร ึ "สตรีควรถนอมเนือตัวให้มาก ยิงสตรีทยัี งไม่
ออกเรือน หากมีแผลเป็ นจะกลายเป็ นทีรังเกียจได้" เขาว่า
พลางจับสังเกตดวงตาสุกสกาวของนางทีหม่นแสง
เล็กน้อยเมือได้ยนิ
หญิงสาวฝืนยิมจาง "แผลเท่านี อีกไม่กวัี นก็หายดี"
"ใช้ได้ทไหน
ี เจ้าเป็ นสตรีควรใส่ใจรักษาเนือตัวให้มากกว่า
นี" พวกผูห้ ญิงในวังหลังไม่ใช่เดือดร้อนจะเป็ นจะตาย
เพราะแค่แผลถูกเข็มเย็บผ้าปั กหรือ สตรีผนู้ มีี รอยแผลชัด
อยูบ่ นลําคอ แต่กลับทําเฉยเช่นนี... ประหลาดแล้ว
นึกระอาใจกับนางอยูค่ รูห่ นึงก็คล้ายฉุกคิดบางอย่างขึนมา
ได้ "เจ้าได้แผลนีมาตังแต่เมือไหร่?"
ดวงตาหญิงสาวไม่นิง นางพยายามหันกายหลบแต่เขา
เดินไปดักไว้ แล้วเอ่ยข้อสันนิษฐานของตน "เจ้าได้มนั
ก่อนงานชูจ่ วีรึ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 0

หากเป็ นเช่นนัน... ทีนางไม่ปรากฎกายก็คงเพราะแผลนี

แน่
"เกิดอะไรขึนกันแน่..."
หลิวจ้าวเว่ยยิมขืน "ใต้เท้า ข้าบอกแล้วว่าเป็ นข้าไม่ระวัง
จึงได้รบั บาดเจ็บ นีแผลก็แห้งแล้ว อีกไม่กวัี นคงหายสนิท"
สตรีตา้ ถงเชิดชูความงดงามสะอาดไร้ราคี สตรีทมีี
แผลเป็ นนันถือว่าเป็ นหญิงมีตําหนิ บางคราวไม่อาจแต่ง
เข้าตระกูลดีๆ หรือถูกลดทอนสินสอดลงราวกับสินค้าไร้
ค่า พวกผูห้ ญิงโดยเฉพาะสกุลชนชันสูงจึงรักษาเนือตัว
มาก งานหนักเบาล้วนให้บ่าวไพร่เป็ นคนทํา มือไม่ให้ดา้ น
เล็บไม่ให้สนกุ
ั ด ผิวกายไม่ให้มรี อ่ งรอยขีดข่วน ดังนัน
คําพูดไม่แยแสของจ้าวเว่ยจึงคล้ายคําโกหก
สีหน้าของฮ่องเต้อู่เหอตีเคร่งขึนหลายส่วนเมือนึกถึงว่ามี
คนจงใจฝากรอยแผลเอาไว้บนตัวนาง บนจุดทีมอง
เห็นชัดเช่นนี ไม่ใช่การตัดโอกาสในชีวติ นางหรอกหรือ
นึกถึงเล่หเ์ พทุบายของสตรีฝ่ายในแล้ว เรืองเช่นนีไม่ใช่ไม่
เคยมี
"อย่าโกหกข้า" เขาจับปลายคางนางให้หนั มาสบตา "มีคน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 1

ลงมือกับเจ้าใช่หรือไม่?"
จ้าวเว่ยได้ยนิ คําเขาก็รบี เบือนหลบก่อนจะสันหัวหลายที
"ไม่มเี รืองเช่นนันหรอกเจ้าค่ะ"
คําพูดปฎิเสธแต่ภาษากายยอมรับ ฮ่องเต้อู่เหอตีแน่ ใจ
แล้วว่ามีคนทําร้ายนายจริงๆ
"หากไม่มอี ะไรใยต้องทําทีลบั ๆ ล่อๆ หลีกหนีหลบหน้า
ข้า"
"เรืองนัน..." หญิงสาวลูบรอยแผลตรงคอแล้วเอ่ยสีหน้า
สลด "สตรีทมีี แผลเป็ นนับว่าเป็ นสัญลักษณ์ของโชคร้าย
...ข้าน้อยกลัวท่านรังเกียจจึงไม่กล้าพบ"
"โง่เง่า" เขาดุ "แผลเจ้ายังไม่หายดี ยังไม่นบั เป็ นแผลเป็ น
ด้วยซํา"
"แต่..."
"ไม่มแี ต่ อย่ามาอ้างเรืองไร้สาระกับข้า"
"ใต้เท้าเสียวม่าว ข้าขออภัยจริงๆ เมือครูข่ า้ คิดอะไรไม่
ทันจึงทําเช่นนันลงไป"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 2

"คิดไม่ทนั ก็ตงหน้
ั าตังตาหนีขา้ ราวกับเห็นผีเช่นนันหรือ"
"ไม่ใช่แค่ท่าน... ใต้เท้า ไม่ว่าบุรุษใด หากพบข้าล้วนต้อง
หนีทงสิ
ั น" เพือไม่ให้ถูกรังเกียจ และไม่ให้ถูกตราหน้าว่า
นําพาโชคร้ายมาให้คนเหล่านัน
เรืองแผลเป็ นกับโชคร้ายนีเป็ นความเชือโบราณครําครึ
แต่ในตระกูลสูงยังมีคาํ สอนทีตกทอดจากบรรพบุรุษ ทําให้
ถือเป็ นธรรมทีค่อนข้างเคร่งครัดในบางตระกูล จึงไม่
แปลกทีนางจะเกรงกลัว
"ทีเจ้าไม่ยอมมาพบข้าก็เพราะเรืองนีน่ะหรือ" เขานึก
อยากจะตีนางขึนมาจริงๆ "คิดอะไรเป็ นเด็กๆ"
"ก็ขา้ เด็กจริงๆ นีเจ้าคะ" พอได้พูดคุยเปิ ดใจ ก็คล้ายความ
กล้าขอนางจะกลับคืนมา หญิงสาวเอ่ยประโยคนันพร้อม
รอยยิมแรกทีเขาได้เห็นคืนนี แต่ความหมายทีแฝงในว่า
เขาแก่สาํ หรับนางนันมัน...
"โอ๊ย! ข้าเจ็บนะเจ้าคะ" โดยชายหนุ่มเขกหัวมาทีหนึง
หญิงสาวก็นิวหน้าลูบหัวตัวเองป้ อยๆ
"ปกติเจ้าใจกล้านัก เหตุใดเรืองนีถึงคิดเล็กคิดน้อยขึนมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 3

ได้"
"ก็พวกนางบอกข้า....!" หญิงสาวโพล่งจะเถียงแต่เพิงรูต้ วั
ว่าหลุดพูดสิงทีไม่ควรจึงรีบยกมือขึนปิ ดปาก
ชายหนุ่มชะงัก "พวกนางไหน?"
"ไม่มอี ะไรเจ้าค่ะ" หญิงสาวโบกมือเป็ นพัลวัลทําท่าทาง
คล้ายอยากให้เขาลืมมันไป
ชายหนุ่มหรีตาลงอย่างจับผิด "คนทํารอยแผลนี เป็ น
ผูห้ ญิงงันหรือ?"
"ไม่ใช่เจ้าค่ะ" หญิงสาวร้องเสียงอ่อย
ฮ่องเต้อู่เหอตีกวาดมองใบหน้างดงามหมดจดของอีกฝ่ าย
แล้วนึกกระจ่างบางสิงในใจ
หากเป็ นสตรีนางอืน ถ้าต้องเทียบความงามกับสตรีทเลอ
ี
โฉมราวกับเทพธิดาเช่นนี คงเป็ นเรืองทีปวดใจไม่น้อย
และความปวดใจเหล่านันมักผลักดันความอิจฉาริษยา
ออกมาเสมอ
งานแข่งชูจ่ วีเป็ นงานทีสตรีกบั บุรุษสามารถพบหน้ากันได้
หากนางปรากฎตัว สายตาบุรุษเหล่านันคงไม่คลาดจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 4

แม่คา้ งคาวน้อยนีแน่
หากชายในดวงใจไม่เหลือบแลตนแต่เอาแต่จอ้ งมองหญิง
งาม เหล่าสตรีมกั โกรธเกลียดหญิงงามผูน้ นมากกว่
ั า
ผูช้ ายทีตนรัก ดังนันเพือกําจัดความปวดใจและความ
ริษยาตังแต่เริม การทําลายค่าของโฉมสะคราญย่อมเป็ น
ประโยชน์ต่อพวกผูห้ ญิงแน่
ทรงครองราชย์มานานปานนี เรืองในวังหลังชนิดใดทีไม่
เคยพบ ลึกๆ แล้วทรงนึกกังวลว่าคนลงมืออาจนะเป็ นใคร
สักคนจากฝ่ ายใน การทําลายโฉมของสตรีทมีี โอกาส
เตะตาฮ่องเต้มากทีสุดในการแข่งชูจ่ วี นับเป็ นความ
อํามหิตทีพบเห็นได้เป็ นปกติของสตรีวงั หลัง
"พรุง่ นีเจ้ามาทีนี ข้าจะเอายามาให้ แผลนันจะไม่ทงรอย
ิ
ไว้แน่นอน" และเขาก็ไม่ตอ้ งการให้นางทําตัวหลบๆ
ซ่อนๆ อีกด้วย
"ใต้เท้าเสียวมาว ท่านใจดีเหลือเกินเจ้าค่ะ"
"อืม" มองรอยยิมนางแล้ว ไม่รมู้ มุ ใดในอกทีรูส้ กึ แปลบ
ขึนมา คล้ายพระองค์ไม่พอพระทัยเลยทีเจ้าค้างคาวตัวนี
ถูกใครอืนรังแก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 5

"เอ๋ ใต้เท้าท่านจะพาข้าไปไหน?" หลิวจ้าวเว่ยร้องเมือถูก

มือใหญ่จบั จูงนางออกเดินไม่บอกกล่าว
"เมือครูเ่ จ้าอยากได้ดอกบัวไม่ใช่ร?ึ " ก่อนเขาจะเข้าไปถึง
ตัว ยังเห็นนางพยายามรนหาทีตายด้วยการเก็บดอกบัว
โง่ๆ พวกนันอยูเ่ ลย
"แหะๆ ไม่แล้วเจ้าค่ะไม่แล้ว" หญิงสาวรีบกลับลํา แต่ถูก
ลากมาถึงท่าจอดเรือเสียแล้ว
"ขึนไป" โอรสสวรรค์ชดัี ชนีไปยังเรือน้อยทีลอยเท้งเต้งอยู่
"ใต้เท้าเสียวมาว ข้าน้อยพายเรือไม่เป็ น แล้วคืนนีก็มดมื
ื ด
... อย่าให้ขา้ น้อยขึนเลยนะเจ้าคะ" นีมันคืนข้างแรม มีแต่
คนบ้าเท่านันทีจะมาพายเรือตอนฟ้ ามืดสนิทเช่นนี
"ขึนไป" เขายํา
"ใต้เท้า..." นางยังรีรอ
"ขึน" เขาว่าเสียงแข็ง
"เสียวมาว..." นางร้องเสียงอ่อนทังยังกะพริบตาปริบๆ ขอ
ความเห็นใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 6

"...." เขาไม่เอ่ยปากแต่สหี น้าประกาศว่าหากนางไม่ขนึ

เรือ ก็อาจกลายเป็ นศพใต้บงึ บัวแทน
"ฮือ" โฉมสะคราญทําท่าจะร้องไห้ ยอมก้าวขึนเรืออย่าง
ทุลกั ทุเล
ฮ่องเต้อู่เหอตีเห็นท่าทางไม่เอาไหนของนางเช่นนันก็ให้
ลอบยิมออกมา แต่พอนางช้อนตามามองก็รบี ตีสหี น้าเคร่ง
ขรึมเอาเรืองดังเดิม
*
ซูนกงกงประคองนําแกงสงบใจเดินเข้าไปในห้องบรรทม
คิดจะถวายให้ฝ่าบาททรงเสวยก่อนนอน แต่พอก้าวเข้า
ไปถึงกลางห้องก็พบว่าบนเตียงนันไร้เงาร่างของโอรส
สวรรค์
"อ้าว" กงกงเฒ่าเอียวกายยืนถ้วยนําแกงให้ขนั ทีทติี ดตาม
มาด้วยเป็ นคนถือ ก่อนจะเดินชะเง้อทัวห้องแล้วถอน
หายใจเป็ นระลอก
ไหนกันทีบอกว่าคืนนีไม่มพี ระจันทร์
ไหนกันทีบอกจะไม่ออกไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 7

ใยตําหนักร้างเสียแล้วเล่า
"กงกง จะไปตามฝ่ าบาทหรือไม่ขอรับ?" ขันทีหนุ่มผูเ้ ป็ น
ลูกศิษย์ของเขาถามขึน
ซุนกงกงสะบัดพูใ่ นมือแล้วหันไปสอน "ทรงเสด็จออกไป
ลําพังเช่นนี ใช่วา่ จะยอมให้เจ้ากีเจ้าการตามได้เสียทุกครัง
อีกอย่างเจ้าดูไว้ เวลาเสด็จมาวังหลิงซาน หากฝ่ าบาท
อยากเสด็จไปไหนก็อย่าได้ขวางพรําเพรือ มีแต่ทนีี ทีจะได้
เห็นฝ่ าบาทออกไปเทียวเล่นได้บา้ ง"
รับใช้โอรสสวรรค์มายีสิบปี ซุนกงกงนับว่าเป็ นคนทีแค่
มองพระพักตร์กเ็ ดาความต้องการได้ ยามปกติชวี ติ ในวัง
หลวงนัน ฮ่องเต้อู่เหอตีนับว่ารักษาระเบียบแบบแผนเป็ น
อย่างยิง กฎมีกข้ี อ ผูเ้ ป็ นโอรสสวรรค์รกั ษาเองทุกข้อ
นับว่าทําตัวลําบากไม่สมกับเป็ นผูท้ ครอบครองใต้
ี หล้า
โดยแท้
มีแต่ยามเสด็จพระราชวังหลิงซานทีเป็ นสถานทีในความ
ทรงจําของอันหลงไทเฮาเท่านันทีจะทรงทําตัวตามสบาย
และผ่อนคลายจริยวัตลงบ้าง ดังนันพวกขันทีกต็ อ้ งรูจ้ กั
สังเกตให้ดี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 8

"เป็ นเช่นนี" ขันทีหนุ่มพยักหน้ารับ ซุนกงกงมองเขาสัง

ทางสายตาให้ประคองนําแกงออกไปอุ่นอีกรอบ ส่วนตัว
เองก็ปิดประตูหอ้ งบรรทมกลับไปรอเข้าเวรทีห้องข้างแทน
*
"กรีด! กรีด! ออกไป! ออกไปให้พน้ หน้าข้า ออกไป๊ !" หลิว
จ้าวอวีปาทังหมอนทังผ้าห่มลงจากเตียงจนวุน่ บ่าวรับใช้
ทียกสํารับเข้ามาให้กระเจิงกันไปคนละทิศ พากันยกสํารับ
กลับออกไปราวกับหนีตาย
"คุณหนู คุณหนูเจ้าขา ใจเย็นๆ ก่อนเจ้าค่ะ" เสียวชิงหน้า
แหย เหลือแต่นางทีต้องสูร้ บปรบมือกับหลิวจ้างอวีใน
ห้องนอน แต่จะไม่ทาํ ก็ไม่ได้ เพราะผูอ้ นยั
ื งถือเป็ นบ่าว
ของจวนหลิวมีหน้ามีรับใช้จปิ าถะ แต่นางมีฐานะเป็ นสาว
ใช้ประจําตัวของคุณหนูโดยตรง แม้กลัวจนหัวหดก็ตอ้ ง
ทําใจกล้าเข้าไปปลอบนายสาว
"ข้าเกลียดพวกมัน เกลียดพวกมันทุกคน!" ความคับแค้น
สุมอกจนหญิงสาวไม่อาจวางความไม่พอใจลงได้
นับตังแต่เกิดมาหลิวจ้าวอวีไม่เคยถูกกับดักหลุมพรางของ
ผูใ้ ด มีแต่นางวางกับดักผูอ้ นื ยามต้องเจอจังๆ กับตัวจึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 9

ไม่ต่างจากถูกหยามเกียรติอย่างแสนสาหัส ในใจนางลุก
โพลนไปด้วยเพลิงโทสะทีไม่อาจสงบลงได้สกั วัน
ภายนอกหลิวเฉียนให้ประกาศออกไปว่าบุตรสาวไม่สบาย
จึงไม่รบั เทียบเชิญจากใครทังสิน แต่แท้จริงแล้วเพราะ
หลิวจ้าวอวียังไม่อาจวางความแค้นเคืองลงได้งา่ ยๆ
ชัวชีวติ นางนันประสบการณ์มนี ้อยนิด ทุกสิงอย่างล้วนถูก
ประเคนให้ดงใจั เป็ นดังไข่มุกบนฝ่ ามือของเจินฮุย่ เหมย
ไม่เคยพบพานความเจ็บชําแสนสาหัสมาก่อน ยามนีต้อง
เผชิญกับลูกไม้ขนานใหญ่จงึ ไม่งา่ ยทีจะข้ามผ่านเหมือนที
หลิวเฉียนหรือเจินฮุย่ เหมยทํา
"ข้าจะฆ่ามัน ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด ทังนังผิงเหยียน
ทังนังจ้าวเว่ย" แม้ไม่แน่ใจว่าใครเป็ นคนลงมือกันแน่ แต่
หลิวจ้าวอวีสันนิษฐานไว้แล้วว่าไม่พน้ เป็ นคําสังจากสอง
คนทีตนวางแผนเล่นงานไว้
"คุณหนู เจ้าขา" เสียวชิงอ่อนใจ หลายวันมาแล้วคุณหนูก็
ยังประคองสติไม่ได้เสียที นางกัดปากมองหลิงจ้าวอวีแล้ว
สอดสายตาดูว่าไม่มบี า่ วผูอ้ นอยู
ื ใ่ กล้จงึ เอ่ยจากใจจริงขึน
"บ่าวขอสอดปากล่วงเกินสักครังเถิดเจ้าค่ะ ...ถ้าเป็ นพีหล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 0

วนซี ยามนีก็คงต้องพูดแบบเดียวกัน"
หลิวจ้าวอวีไม่สนใจนาง มือยังขยุม้ ฟูกแน่น ปากก็พมึ พํา
แต่คาํ อาฆาต
"คุณหนู เจ้าคะ หากท่านจะทําเรืองนีให้เป็ นเรืองให้ได้ วัน
ข้างหน้าท่านอาจจะไม่ได้ตําแหน่งหวางเฟยอย่างทีหวัง
นะเจ้าคะ" เสียวชิงรวบรวมความกล้าพูด หลิวจ้าวอวีหัน
ขวับมองนางตาโปน สาวใช้จงึ รีบละลําละลักเอ่ยต่อ "ไม่ใช่
ว่าฝ่ าบาทมักตรัสว่าเชือพระวงศ์สาํ คัญทีบริสทุ ธิและสูงส่ง
หรือเจ้าคะ หากวันนีคุณหนู ไม่สงบใจ ทําเรืองนีให้แดง
ออกมา ตามจริงมันอาจจะสาแก่ใจคุณหนู แต่ภายภาค
หน้า ฝ่ าบาทจะทรงเห็นชอบให้สตรีทกิี น... แต่งเข้า
ตําหนักอ๋องหรือเจ้าคะ"
หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ ราวกับถูกตบหน้าอย่างจัง นางมัวแต่จด
จ่อกับความเคียดแค้นจนลืมเรืองอันอ๋องไปสนิท
"โบราณว่าแก้แค้นสิบปี ไม่สาย แต่ถา้ คุณหนูยงั ไม่ยอม
ดูแลตัวเอง และจมอยูก่ บั สภาพเช่นนี ไม่ต่างจากประเคน
ตําแหน่งหวางเฟยให้ผอู้ นหรอกหรื
ื อเจ้าคะ" เสียวชิงไร้
ทางเลือก นางเองก็ไม่ได้คดิ อยากสนับสนุ นให้หลิวจ้าวอวี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 1

แย่งชิงอันอ๋องกับใคร แต่จากสภาพของคุณหนูแล้ว คงมี

แต่เรืองนีทีจะดึงนางให้กลับมาเป็ นผูเ้ ป็ นคน
หลิวจ้าวอวีก้มมองสภาพดูไม่ได้ของตนแล้วไล่สายตาไป
ยังความหม่นหมองยุง่ เหยิงทุกส่วนในห้องแห่งนัน ลม
หายใจของนางเริมมันคงและนิงสนิท พร้อมกับร่างกายที
ไร้เรียวแรงขึนมาฉับพลัน
"มิใช่วา่ คุณหนูตงใจมาที
ั นีเพือผูกใจคนผูน้ นหรื
ั อเจ้าคะ นี
ท่านไม่ได้พบกันมากีวันแล้ว ทีพยายามมาทังหมดจะคุม้
หรือเจ้าคะ... อีกทังบ่าวคิดว่าเรืองพีหลวนซีนี คุณหนู
น่าจะใช้ให้คนผูน้ นเห็
ั นใจสงสารได้" พอเห็นว่าหลิวจ้าวอวี
ยอมฟั ง เสียวชิงจึงพยายามชักแม่นําทุกสายเพือพานาง
ออกจากวังวนของความทุกข์ สาวใช้ขยับไปกุมมือหลิวจ้า
วอวีทีนัยน์ตาอ่อนลง
"บ่าวโง่เขลา ไม่รวู้ ่าสิงใดควรไม่ควร แต่เห็นคุณหนูเป็ น
เช่นนีแล้วบ่าวปวดใจยิงนัก หากคุณหนูทุกข์จนไม่อาจข่ม
ได้จริงๆ ก็ให้สงบใจแล้วหาโอกาสลองไปปรึกษาคนสกุล
เจินดีหรือไม่เจ้าคะ อย่าได้ทาํ ร้ายตัวเองเช่นนีเลย อีกทัง
ท่านทําเช่นนีจะยิงทําให้นายท่านไม่พอใจ สงสารฮู
หยินมารดาท่านนะเจ้าคะ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 2

หลิวจ้าวอวีจ้องเสียวชิงเงียบๆ นางรูส้ กึ ราวกับเพิงได้

วิญญาณตัวเองกลับคืนร่าง รูต้ นื รูแ้ จ้ง ขึนมา หลังจากที
ตกอยูใ่ นวังวนของอารมณ์ทไม่ ี มนคงมานาน
ั
ดูทา่ พวกมันต้องการให้เป็ นเช่นนีแน่... ทําให้นาง
กลายเป็ นบ้าไป หวังประโยชน์เช่นนีใช่หรือไม่?
พวกสารเลว
ใบหน้าของหลิวจ้าวอวีเหียมขึน แต่ไร้วแววของการขาด
ี
สติ และพร้อมจะทําลายข้าวของดังก่อนหน้านี
"คอยดู... ให้พวกมันคอยดู" หญิงสาวพึมพํา กล่าวโทษว่า
หลายวันทีผ่านมานันทีตนเสียอาการขนาดนีเป็ นเพราะ
แผนชัวของผูอ้ นื
"ข้าจะเอาคืนเป็ นร้อยเท่าพันทวี"
*
หลิวจ้าวเว่ยถือโคมกระจกอยูใ่ นมือขณะทีนังประจันหน้า
กับฮ่องเต้อู่เหอตีในเรือไม้
ใบหน้าของโฉมสะคราญไม่สดู้ ี นางไม่คดิ ว่าการพายเรือ
เล่นในสระยามวิกาลทีทุกทิศมืดสนิทนันเป็ นความคิดที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 3

เข้าท่า
"ใต้เท้า ข้าน้อยไม่อยากได้บวั แล้ว อีกอย่างมืดสนิทเช่นนี
เกิดพายไปชนสิงใด หรือผลัดตกนําตกท่าขึนมา จะ
กลายเป็ นเรืองใหญ่ได้นะเจ้าคะ" นางพยายามกล่อมให้
เขาพายเรือกลับท่า แต่คนฟั งทําดังว่าเสียงนางเป็ นเพียง
ลมพัดผ่าน
หญิงสาวยูห่ น้าไม่พอใจเมือถูกทําเมิน เขาออกแรงพาย
เนิบช้าไปเรือยๆ ท้ายสุดจึงเป็ นหลิวจ้าวเว่ยทีตัดใจ ยก
โคมขึนเพือมองเวิงนํารอบตัว
"เราจะไปทีใดกันหรือเจ้าคะ?" ดูทา่ เขาจะมีจุดหมาย
เพราะเส้นทางทีพายมาไม่คล้ายจะวนชมบัวตูมในบึง
"เจ้าคงไม่รู้ วังหลิงซานมีสระนําหลายแห่ง และทุกแห่ง
ล้วนเชือมโยงต่อกันหมด" เขามองหน้านางพลางเล่าเสียง
ทุม้ "หากพายออกจากสระนีไปก็สามารถมุง่ หน้าไปได้ทวั
ทังวัง"
"เป็ นเช่นนี สมเป็ นพระตําหนักฤดูรอ้ น" นางยิมพลางผงก
หัวรับรู้ คิดไปแล้ววังแห่งนีก็ออกแบบมาเพือหลบร้อน
จริงๆ ใช้ทงนํั า ทังต้นไม้ ไม่วา่ ทีแห่งใดก็ดูรม่ รืนไปหมด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 4

"ข้ามีทหนึ
ี งทีชอบ แต่ไม่ได้ไปบ่อยนัก" เขาจ้วงฝีพายเป็ น
จังหวะมันคง แล้วเอ่ยปากเรียบเรือยดูสบายใจ
"เป็ นทีใดเจ้าคะ?" เมือทําใจว่าคงไม่อาจกระโดดนําว่าย
กลับขึนฝั งได้ในตอนนี หลิวจ้าวเว่ยก็กลายร่างเป็ นหนู
น้อยช่างซักเขาไปเสียเลย
"ถึงแล้วเจ้าจะรูเ้ อง" เขาว่าเช่นนัน
จ้าวเว่ยยกโคมขึนส่องเวิงนํา เห็นเรือของตนเคลือนผ่าน
ดอกบัวนับร้อยก็ให้รสู้ กึ แปลกใหม่ยงนั
ิ ก "จะว่าไปแล้ว
ข้าน้อยก็อดเสียดายไม่ได้ทไม่ี ได้รว่ มชมการแข่งชูจ่ วี
ไม่เช่นนันใต้เท้าคงได้ชว่ ยข้าน้อยดูคนแล้ว"
ชายหนุ่มลมหายใจสะดุดอยูบ่ า้ งเมือนางกล่าวขึน แต่
ภายนอกกลับยังนิงสงบ "เจ้ามีบุรษุ ทีหมายปองอยูแ่ ล้ว
จริงๆ สินะ"
"หาใช่การหมายปอง" นางคลียิมหวาน "เพียงผูใ้ หญ่เห็น
ควร... แต่ขา้ น้อยไม่เคยสนิทสนมกับฝ่ ายนันมาก่อน พบ
กันครังล่าสุดนันยังเด็กกันทังคู่ หากวันหน้าต้องแต่งงาน
กันแต่ไม่รวู้ า่ อีกฝ่ ายเป็ นคนเช่นไร ก็ทาํ ให้ใจข้าน้อยไม่
อาจสงบได้"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 5

พระเนตรคมจดจ้องใบหน้าทีซ่อมความรูส้ กึ เป็ นทุกข์

เอาไว้ภายใต้รอยยิมบางนันอย่างไม่วางตา
"ใต้เท้าเป็ นขุนนางคงรูจ้ กั คนมาก หากวันนันข้าน้อยได้ไป
ชม วันนีข้าน้อยคงได้ถามท่านแล้วว่าคนผูน้ นแท้
ั จริงเป็ น
บุรุษทีข้าควรวางใจได้หรือไม่"
"บอกชือมาสิ เผือข้าจะรูจ้ กั " เขากดเสียงตําลง
โฉมสะคราญผินหน้าหนีแล้วหัวเราะเสียงใส "ข้าน้อยมิ
กล้า ไม่ได้พบแล้ว ก็แล้วไปเถิด" เขาทอดสายตาสูเ่ วิงนํา
กว้าง เรือน้อยลอยลําคล้ายดังว่านางเป็ นเทพธิดาทีกําลัง
ลอยผ่านหมูด่ อกบัวสวรรค์
"ไม่ใช่วา่ เจ้าอยากออกเรือนไวๆ หรอกหรือ" เขารูส้ กึ ขม
ฝาดในลําคอ "หากมีคนทีผูใ้ หญ่เห็นชอบเช่นนีแล้ว
จะต้องคิดมากอะไรอีก"
"ท่านเองก็เคยกล่าว สตรีนนชัั วชีวติ แต่งงานได้ครังเดียว
แม้ผอู้ นจะเห็
ื นชอบแล้ว แต่ขา้ ต้องอยูก่ บั เขาไปชัวชีวติ ที
เหลือ ข้าย่อมต้องอยากรูน้ ิสยั ใจคอของคนผูน้ นเป็
ั น
ธรรมดา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 6

"หากมัวแต่สบื นิสยั ใจคอ แล้วทีเจ้าว่าอยากรีบออกจาก

จวนเดิมให้เร็วขึนเล่า" เขาจับจ้องสีหน้านาง "ไม่ใช่ว่าควร
ใช้การนีเร่งการแต่งงานเสียเลย ออกอุบายให้ตนเสียหาย
สักหน่อย บุรุษผูน้ นคงรี
ั บยกเกียวหามแปดมาแน่"
นางหันมามองเขาเขม็ง สีหน้าเดือดร้อน "แม้ขา้ จะอยาก
รีบออกจากจวนเก่าจริง แต่หาใช่จะยอมแลกด้วยชือเสียง
ย่อยยับป่ นปี " นางเกือบจะตะโกน แต่กพ็ ยายามข่มใจ
ปรับนําเสียงลง "มารดาทีสินไปแล้วของข้า นางรักถนอม
ข้ายิงนัก นางเฝ้ าสังสอนให้ขา้ รักในศักดิศรี รักษาชือเสียง
ดีงาม สังสมคุณธรรม ชัวชีวติ นีข้าแม้จะมีเรืองไม่ดอี ยูบ่ า้ ง
แต่สงหนึ
ิ งทีจะไม่ทาํ แน่คอื ปล่อยให้ชอเสี
ื ยงตัวเองเหม็น
คาว สิงทีท่านพูดมานันหากจวนตัวแล้วข้ายอมตายเสียยัง
ดีกว่าทําลายชือเสียงของตน"
"จําเป็ นต้องรักชือเสียงถึงเพียงนันรึ?" เขาถาม
หลิวจ้าวเว่ยก้มหน้าเพือซ่อนรอยยิมหยันทีไม่อาจปิ ดได้
มิด "บุรุษกับสตรีนนแตกต่
ั าง ผูช้ ายมีขอ้ ด่างพร้อยแต่หาก
ไม่ทาํ ผูอ้ นเดื
ื อดร้อนคนก็พากันลืมเลือนได้งา่ ย แต่กบั สตรี
นัน แม้ไม่มผี ใู้ ดเดือดร้อน แต่ตราบาปไม่เคยจางลง
เหมือนดังแผลเป็ นทีท่านว่า หากมีแล้วก็จะกลายเป็ นตัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 7

ราคีไปชัวชีวติ ...ดังนัน หากชือเสียงด่างพร้อยแล้ว ก็จะ

กลายเป็ นสิงให้ผอู้ นขุ
ื ดคุย้ ไปนานเท่านาน" ไม่ใช่เพราะ
ชือเสียงเสียหายครังแล้วครังเล่าหรอกหรือทีชักนํานางสู่
ความตาย
ไม่ใช่บุรุษตรงหน้านีหรอกหรือทีเชือประวัตดิ ่างพร้อยของ
นางจนหมดใจ
รอยยิมของจ้าวเว่ยเกือบประคองไว้ไม่อยู่ วูบหนึงนาง
รูส้ กึ สะอิดสะเอียนทีต้องเสแสร้งเพือใกล้ชดิ เขา แต่ไม่นาน
ก็ปลอบใจตัวเองให้สงบ มองชายหนุ่มผูส้ งู ส่งเหนือคนทัง
ใต้หล้าดูแววตาทีใช้มองอาหารอันโอชะ
"วันใดจะแต่งงาน ข้าจะแต่งอย่างมีเกียรติมศี กั ดิศรี ให้สม
กับทีมารดาข้าวาดหวังไว้ แม้ยามนีจะต้องอดทนอดกลัน
แต่ขา้ ไม่อาจเอาเรืองร้อนใจของตน มาแลกกับชือเสียงที
ประคับประคองมาตลอดชีวติ หรอกเจ้าค่ะ"
"ดูทา่ เป็ นสตรีเช่นเจ้านีไม่งา่ ยจริงๆ" เขาถอนหายใจ วูบ
หนึงในความคิดมีบางสิงทียุง่ ยากปรากฎขึน แต่เขาเลือก
ปั ดมันทิง
"ชีวติ ใครก็ไม่งา่ ยทังนัน ข้าเพียงเปรียบเทียบให้ท่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 8

เห็นชัด แต่ใช่ว่าข้าไม่รวู้ า่ ชีวติ บุรุษก็มสี ว่ นทียากลําบาก

ให้ประคับประคอง" นางยิมเอาใจเขา "กว่าจะมาเป็ นขุน
นางทีฮ่องเต้โปรดปรานจนถูกเรียกให้ตามเสด็จมาด้วยคง
ไม่งา่ ยแน่ นับว่าใต้เท้าเสียวมาวมีความสามารถยิงนัก"
"แค่ได้ตามเสด็จก็นับเป็ นคนมีความสามารถแล้วหรือ?"
เขาเลิกคิวแย้มสรวล ควรบอกนางหรือไม่เล่าว่าขุนนาง
บางคนทีได้ตามมาเพราะชือสกุล หาได้มคี วามสามารถ
อันใดให้เป็ นทีจดจํา
"ไม่นบั เป็ นคนมีความสามารถหรือ? ...แม้อาจจะไม่ใช่ขนุ
นางทีช่วยเหลือราษฎร แต่คนทีดํารงตนให้ฮอ่ งเต้ให้
ความสําคัญได้ ไม่นบั ว่ามีความสามารถหรือเจ้าคะ คนที
ไม่ตอ้ งทํางานหนักสร้างชือ แต่ฮอ่ งเต้ไม่อาจปล่อยปละ
เขา คนเช่นนีข้านับว่ามีความสามารถยิงแล้ว" นางวาง
โคมไว้ตรงกลางระหว่างคนทังคูแ่ ล้วเท้าคางกล่าวเนือยๆ
"เจ้าคิดว่าฮ่องเต้เป็ นคนเช่นไร?" จูๆ่ เขาก็อยากรูว้ า่ ตน
ในสายตานางเป็ นอย่างไร
หลิวจ้าวเว่ยแสร้งยิมเผล่สา่ ยหน้า "ใต้เท้าท่านอย่าหาเรือง
ให้ขา้ น้อยต้องถูกจองจําเลยเจ้าค่ะ มีอย่างทีไหนให้สตรี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 9

วิจารณ์ฝ่าบาท ข้ายังอยากมีชวี ติ อยูน่ ะเจ้าคะ" นางกล่าว

กลัวหัวเราะ พลอยทําให้เขายิมกับท่าทางฉลาดเอาตัว
รอดของนาง
"ทีนีมีเพียงข้ากับเจ้ายังต้องกลัวผูใ้ ดมาได้ยนิ ด้วยหรือ?"
เขาดูแล้วเห็นนางยังลังเลก็กล่าวสําทับอีก "มิใช่เจ้าบอก
ว่าเราเป็ นสหายหรอกหรือ เหตุใดไม่ไว้ใจข้าเสียแล้ว
เล่า?"
นางมองตอบเขาครูห่ นึงก็ทาํ ปากยืนอย่างน่ารักก่อนเอ่ย
"สําหรับราษฎรในใต้หล้า ฝ่ าบาทย่อมเป็ นฮ่องเต้ทดีี " นาง
ว่า
"เพราะเหตุใด?"
"ช่วงหลายปี ทเกิ
ี ดเภทภัยในหลายหัวเมืองของต้าถง
พระองค์ยอมสละทรัพย์ในท้องพระคลังจนเกือบหมด ทัง
ยังไม่นงนอนพระทั
ิ ยแก้ปัญหา เท่านีก็นบั ว่าเป็ นฮ่องเต้ท ี
มีคุณธรรมสูงส่งแล้ว" นางว่าง่ายๆ
"แล้วสําหรับเจ้าเล่า?"
"สําหรับข้า?" นางหยุดคิดครูห่ นึง "สําหรับข้าแล้วโอรส

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 0

สวรรค์เป็ นผูท้ ข้ี าไม่อาจเอือม... ชัวชีวติ นีข้ายังไม่เคยได้

เข้าเฝ้ า แม้แต่พระพักตร์กย็ งั ไม่เคยเห็น แต่รสู้ กึ ได้วา่ ต้อง
ทรงน่ากลัวมากแน่"
"น่ากลัว?" เขาทวนเสียงเข้ม
"ไม่ส ิ ต้องเรียกว่าน่าเกรงขามใช่หรือไม่ บุรุษทีมีอํานาจ
เหนือใต้หล้า แค่ทรงเบือก็สงประหารคนเล่
ั นได้ คนเช่นนี
ย่อมต้องน่าเกรงขามแน่ "
"ฝ่ าบาทไม่เคยสังประหารคนแก้เบือ" เขาขมวดคิวเอ่ยแก้
ต่าง คิดว่าตนเคยไปทําเรืองพรรค์นนเมื
ั อไหร่กนั
"ข้าน้อยไม่ได้บอกว่าทรงทํา แต่บอกว่าทรงทําได้" นางแก้
ตัว "ว่ากันว่าอยูใ่ กล้ฮอ่ งเต้กเ็ หมือนอยูใ่ กล้พยัคฆ์ ใต้เท้า
เองก็ตอ้ งระวังตัวให้ดเี ล่า วันใดเห็นว่าฝ่ าบาทอารมณ์เสีย
ก็อย่าไปแหย่เชียว เกิดรับสังประหารท่านขึนมา จะยุง่ "
"ทรงไม่ประหารใครพรําเพรือหรอก" เหตุใดนางคิดว่าเขา
สังประหารคนราวกับใบไม้รว่ งเช่นนีเล่า ในพระทัยรูส้ กึ
คล้ายกับว่าพระองค์กาํ ลังถูกกล่าวหาแต่ไม่อาจแก้ต่างให้
ตนเองได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 1

"ใครจะรู"้ หญิงสาวหัวเราะ มองไปรอบกายก็พบว่าตน

ออกมาจากบริเวณสระบัวพันสายแล้ว
"ข้าจําได้ว่าในวังหลิงซานมีนําตก เสียดายทีมีกฎข้อห้าม
สงวนให้เพียงขุนนางชันสูงกับเชือพระวงศ์เข้าชม
ไม่เช่นนันข้าจะไปดูดว้ ยตาตนเองแน่ " นางนึกขึนมาได้
"เจ้าอยากเห็นรึ?"
"ท่านอย่าบอกนะว่าจะพายไปให้ถงึ นําตกเลย" นางว่า
ทะเล้น
"ตัวโง่งม ใครจะพายพาเจ้าไปไกลถึงเพียงนัน" หากเอือม
ถึงเขาคงจะเคาะหัวนางอีกสักที แต่กท็ าํ ได้แค่เอ็ดไปไม่
จริงจัง มองนางหัวเราะชอบใจทีได้แหย่เขา
เรือแล่นไปตามทางนําทีไม่แคบนัก ตลอดสองข้างทาง
เป็ นอุทยานทีแสนงดงาม เสียดายก็แต่ยามคําคืนเช่นนี
จ้าวเว่ยไม่อาจชมสีสนั ต์ของมันกับตา
"นัน!" หญิงสาวร้องขึนก็จะชีนิวไปยังกลุม่ แสงสีอ่อนทีส่อง
สว่างระยิบระยับใต้ตน้ ไม้ตน้ หนึง หญิงสาวตืนตะลึงหันมา
สบตาเขาทีรอดูสหี น้านางอยูอ่ ย่างพอใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 2

"ใต้เท้าข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่?" ภาพทีเห็นนันไม่
ต่างจากในฝั น หิงห้อยนับพันกําลังบินวนเหนือพุม่ ดอกไม้
แสงสว่างของพวกมันทําให้สสี นั ของดอกไม้เหล่านัน
ปรากฎเรืองรองขึน ทังยังจับกลุ่มกันอยูต่ ามต้นลําพูทําให้
ภายใต้กงใบที
ิ แผ่ขยาย ต้นไม้ตน้ นีราวกับกําลังเปล่งแสง
อยูใ่ นความมืด
ชายหนุ่มเอาเรือจอดเทียบตลิงก่อนจะก้าวลงไปก่อน เขา
ส่งมือไปรอรับนางทียังตะลึงงันอยูก่ บั ความงดงามของ
ธรรมชาติ หญิงสาวหันมายิมกว้างสดใส ยอมวางมือนิม
บนฝ่ ามือใหญ่ของเขาแล้วก้าวขึนจากเรือ
ดวงตาของนางส่องประกายไม่ต่างจากแสงของหิงห้อย
หญิงสาวจดจ้องภาพตระการตาตรงหน้าไม่ยอมวางจน
เขาต้องจับจูงเดินให้แน่ใจว่านางจะไม่ลม้ ลงไปเพราะ
เหม่อมองทิวทัศน์
ดวงหน้าสวยแต้มไปด้วยรอยยิมกระจ่างกับสีหน้าทึง นาง
ไม่เคยพบเห็นความงามเช่นนีจะๆ กับตามาก่อน เมือได้
เห็นแล้วก็ชวนให้คนจินตนาการถึงสรวงสวรรค์ทบรรพ
ี
บุรุษเคยจารึกบรรยายความงามเหนือโลกาเสียจริงว่าจะ
งามยิงกว่าภาพทีนางเห็นนีสักเพียงใด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 3

จ้าวเว่ยหันมาส่งยิมให้เขาเป็ นระยะ นัยน์ตาทอประกาย

วิบวับปลาบปลืมจนไม่อาจบรรยายออกเป็ นคําพูด
"ทีนีเป็ นทีๆ ข้าชอบทีสุดในวังแห่งนี" เขาเล่า
"งามจริงเจ้าคะ งามเสียจนคิดว่าไม่ใช่ของจริง" นางยกมือ
ขึน ทําท่าคล้ายจะคว้าภาพตรงหน้าเอาไว้ในมือเพือ
พิสจู น์
ชายหนุ่มก้าวถอยไปเพือมองภาพนันให้กว้างขึน
มองโฉมสะคราญทีกําลังยืนอยูท่ า่ มกลางสิงแวดล้อมที
เป็ นเลิศทีสุด
ความงดงามของนาง... ความงดงามของทิวทัศน์ ไม่มสี งิ
ใดด้อยไปกว่ากัน มีแต่จะช่วยยกระดับให้ทแห่
ี งนีดู
ตระการขึนไปอีกหลายเท่าตัว
จ้าวเว่ยเก็บดอกไม้ทร่ี วงหล่นอยูใ่ กล้ตน้ ขึนมาจากพืน
นางหันมาส่งยิมกว้างให้เขาแล้วยกดอกไม้ขนทั ึ ดหู ส่ง
เสียงกลัวหัวเราะถามเขา "ใต้เท้าเสียวมาว ข้างามหรือยัง
เจ้าคะ?"
ฮ่องเต้อู่เหอตีทอดพระเนตรริมฝีปากอิมทีผลิยมทรงเสน่
ิ ห์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 4

กับดวงตาสว่างไสวของนางแล้วรูส้ กึ ว่าพระทัยไม่สงบ ยิง

เลือนสายตาลงมามองทรวดทรงทีเด่นชัดไปทุกส่วนของ
นาง ลําคอของชายหนุ่มยิงรูส้ กึ แห้งผาดขึนมากระทันหัน
นางนันมีทุกสิงทีสตรีควรมี ...บางส่วนก็มจี นเหลือใช้เสีย
ด้วยซํา เพียงแต่กอ่ นหน้านีเขาไม่เคยมองนางอย่างถีถ้วน
เต็มตา มายามนีเมือยืนประจันหน้ากันถึงได้แจ้งแก่ใจว่า
ความเย้ายวนทีไม่ผา่ นการเสริมแต่งนันอันตรายเพียงใด
ร่างสูงก้าวเข้าไปหาหญิงสาวทีบนใบหน้าเปื อนไปด้วย
ความสุข เข้าเอือมแตะดอกไม้ททัี ดอยูข่ า้ งหูนางก่อนจะ
ขยับไปดึงปิ นบนผมนางออก
ปล่อยให้ผมยาวทีถูกเกล้าเอาไว้ทงตั
ิ วลงสยายเต็มแผ่น
หลัง
"ใต้เท้า..." สยายผมต่อหน้าบุรุษทีไม่ใช่ญาตินับเป็ นข้อ
ห้ามสตรี
ตากลมช้อนขึนมองเขาทีจ้องนางราวกับจะกลืนกิน
ใบหน้างดงามราวกับปี ศาจจําแลงก้มตําลงมาจนจ้าวเว่ย
รูส้ กึ ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 5

"เช่นนีงามกว่า" เขาว่าพร้อมกับเอือมมือไปโอบเอวคอด
กิวของนาง
"ท่าน..." นัยน์ตาของหญิงสาวทอแววสับสน นางเพิงเอ่ย
ปากเรืองชือเสียงทีต้องรักษา แต่เขาซึงเป็ นบุรุษกลับแตะ
ต้องกายนางเช่นนี หากมีผใู้ ดล่วงรู.้ ..
"หากไม่อยากรับรูก้ ห็ ลับตาลงเสียเถอะ" เขาเอ่ยเสียงซือ
จ้าวเว่ยว้าวุน่ ใจไม่น้อยก่อนจะหลุบตาตํา ปิ ดเปลือกตาลง
ตามฝ่ ามือของเขาทีเอือมลงมาปิ ดตานาง
วูบหนึงหญิงสาวรับรูว้ า่ อีกฝ่ ายเข้ามาชิดตน มีแรงน้อยๆ
กระทบกับใบหน้านางให้พอรูส้ กึ ก่อนจะหายไปพร้อมกับ
มือทีทีปล่อยจากใบหน้าของนาง
จ้าวเว่ยช้อนสายตาขึนสบกับสายพระเนตรแพรวพราว
ละมุนละไมของชายหนุ่ม นางสับสนว่าเขาเพิงกระทําสิง
ใดลงไปตอนทีนางหลับตา แต่ในฐานะทีตนเป็ นสตรีท ี 'รัก
ชือเสียง' นางจึงได้แต่เอียงคอลงทําราวกับเอียงอายไม่คนุ้
ชิน ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากถามเขา
"เรืองนีจะไม่มผี ใู้ ดล่วงรู"้ เขาให้คํามัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 6

โฉมสะคราญกัดริมฝีปากผลิกตัวหันไปจ้องทางอืน โดยที
มือบนเอวของนางไม่คดิ จะคลายออกปล่อยให้หญิงสาว
เป็ นอิสระ
หญิงสาวแก้มแดงระเรือขึนเมือต้องใกล้ชดิ กับบุรุษเช่นนี
นางมีทา่ ทางเขินอายวางตัวไม่ถูกจึงยืนแข็งทือปล่อยให้
เขาโอบเอาไว้นงๆิ แต่ภายใต้จริตการเอียงอายราวกับ
ดรุณนี ้อยนัน ดวงตาของหลิวจ้าวเว่ยกับกระด้างชัด สุด
แสนไร้อารมณ์
ชายหนุ่มยิมพึงใจเมือหญิงสาวไม่ขดั ขืน แต่กไ็ ม่รบี ฉวย
โอกาสใช้วนั นีทอดสะพายครังใหญ่ให้เขา แก้มทีขึนสีแดง
ระเรือนันก็ชวนให้ดวงใจของบุรุษฟูฟ่องจริงๆ
ความโปรดปรานของโอรสสวรรค์ไม่ใช่สงทีิ จะได้รบั มา
ง่ายๆ แต่สตรีผนู้ เพี
ี ยงพบพานไม่กครั
ี งก็สามารถดึงความ
สนพระทัยได้แล้ว
เขากระชับอ้อมกอดพลางจรดริมฝีปากลงบนกลุม่ ผมของ
นาง ทอดสายตาไกลไปยังทิวทัศน์ทตนเคยชมเพี
ี ยงลําพัง
เสมอมา
...ไม่ว่านางคิดเข้าหาเขาเพราะเขาเป็ นขุนนางผูม้ อี ํานาจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 7

หรือเพราะเป็ นฮ่องเต้ ...ชายหนุ่มหาได้ใยดี เขาเพียง

ต้องการรอดูว่านางจะทําสิงใดต่อไป
นางหวังประโยชน์สงใดจากเขา
ิ ...แล้วนางจะทําอย่างไร
ให้ได้มา
เขาจะยอมปล่อยให้นางคิดว่าตนเองเป็ นผูล้ ่าต่อไปอีกสัก
พักแล้วกัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 8

แสนชัง
# 18. สินไร้วาสนา

ภายในคุกใต้ดนิ ของพระตําหนักฤดูรอ้ น เฉินหรงปั วกําลัง

นังสันขา เขาหาวครังแล้วครังเล่า โดยทีมือสังหารทีจับมา
ได้นอนโหยหวนอยูบ่ นพืน มีเซียจยงหานถือแส้คอยฟาด
มันจนแผ่นหลังแตกยับ เลือดอาบเสือ
เฉินเฟยฉีมองภาพนันดวงสีหน้าไร้อารมณ์ ดังว่าเสียงโอด
ครวญขอความเมตตาเป็ นเพลงพิณทีขับกล่อมให้คนง่วงก็
ไม่ปาน เขาหาวแล้วหาวอีก ในใจอยากกลับไปนอนเสีย
เหลือเกิน
"ท่านแม่ทพั " เซียจยงหานเก็บแส้แล้วหันมามองเขา
"หืม"
"มันไม่ยอมพูดแน่ " อีกฝ่ ายรายงาน
คิวเข้มเลิกสูงขึนคล้ายไม่เห็นความสําคัญ "ถ้ามีปากแล้ว
ไม่พูด เช่นนันจะเก็บลินมันไว้ทาํ ไม?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 9

นักโทษได้ยนิ เช่นนันแล้วยิงผวา หันมองเฉินเฟยฉีทหี นึง

มองเซียจยงหานทีหนึงด้วยอารามตระหนก
"แต่นีคนสุดท้ายทีมีชวี ติ อยูแ่ ล้วนะขอรับ" มือสังหารคน
อืนถูกฆ่าตังแต่กอ่ นจับได้ หรือพวกทีจับมาก็ไม่อาจทนรับ
ทัณฑ์ทรมานไหวพากันกัดลินตายไปหมด
"เช่นนันก็ตอ้ งเก็บปากมันไว้สนิ ะ" เฉินเฟยฉีถอนหายใจ
อย่างเหนือยหน่าย "ตัดลินไม่ได้กเ็ ฉือนจมูก ตัดหู ควักลูก
ตา ตัดแขนตัดขา ตัดมันทุกอย่าง เหลือแค่ปากมันไว้แล้ว
กัน"
"ใต้เท้า! ได้โปรด ข้าไม่รอู้ ะไรจริงๆ" นักโทษได้ยนิ คํานัน
แล้วสะดุง้ รีบร้องขอความเมตตาขึน
เซียจยงหานยิมเหียม "เช่นนันเริมจากมือก่อนดีหรือไม่
ขอรับ"
"ใต้เท้าข้าไม่รอู้ ะไรจริงๆ นะ!" นักโทษคนนันยิงลนลาน
ตัวสันงันงก
"ดี ตัดไปทังสองข้างนันแหละ" แม่ทพั หนุ่มทําหูทวนลม
"ใต้เท้าๆ ข้าไม่รอู้ ะไรจริงๆ เอาข้าไปสาบานทีไหนก็ได้"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 0

"ไม่รรู้ ึ เจ้าจะบอกว่าเจ้าแค่วงตามผู
ิ อ้ นมาเดิ
ื นเล่นในห้อง
บรรทมของฮ่องเต้ตา้ ถงรึ?" เซียจยงหานถีบเขาไปทีหนึง
อย่างรําคาญ
"มือสังหารพวกนี ส่วนใหญ่เป็ นนักรบพลีชพี หากถูกจับ
ได้กจ็ ะฆ่าตัวตาย เหตุใดเจ้ายังไม่ตายอีกเล่า?"
"ใต้เท้าทังสองข้าไม่ใช่นกั รบเดนตายอะไรทังนัน เพียง
รับจ้างอยูท่ สํี านักคุม้ ภัยในซือฟั ง ...มะ..มีคนใช้ทองคําจ้าง
พวกข้าให้มาทีนีเท่านัน" เขาโพล่งขึน
"สํานักคุม้ ภัย?" เฉินเฟยฉีสลัดความง่วงงุนไปได้บา้ งเมือ
ได้ยนิ สํานักคุม้ ภัยนีคล้ายเป็ นสํานักยุทธ์สาํ หรับฝึ กวิชา
แต่กเ็ หมือนกรมทหารทีรับจ้างดูแลคุม้ กัน ส่วนใหญ่ผู้
ว่าจ้างจะเป็ นพ่อค้าหรือคาราวานทีต้องขนของเดิน
ทางไกล จึงต้องมีบุรุษทีรูว้ ชิ าการต่อสูช้ ว่ ยดูแลขบวนเผือ
ต้องเผชิญหน้ากับโจรป่ าหรือผูไ้ ม่ประสงค์ด ี
"ไม่ยกั รูว้ ่าเดียวนีสํานักคุม้ ภัยกล้ารับงานสังหาร
โอรสสววรค์" คนว่าจ้างก็แล้วไปเถิด ใต้หล้านีมีคนอยาก
ให้ฮอ่ งเต้ตายตังเท่าไหร่ แต่คนทียอมรับทองแลกกับพระ
เศียรนีถ้าไม่กนิ ดีหมีหวั ใจเสือก็คงวิปลาศไปแล้วถึงได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 1

กล้า
"ใต้เท้าทังสอง ข้าเพียงแต่ตอ้ งฟั งคําสังเจ้านาย หาได้มใี จ
คิดอยากทําเช่นนี ท่านปล่อยข้าไปเถอะ ข้ายังมีเมียกับลูก
เล็กๆ ให้กลับไปหา ข้าสาบานจะไม่พดู มาก จะไม่ให้ใครรู้
เรืองนีแน่"
"งันรึ?" ดวงตาของเฉินเฟยฉีอ่อนลง เขาเผยยิมจางๆ ทํา
ให้นักโทษใจชืนขึน
"จริงขอรับ" นักโทษรีบผงกหัวถีๆ จนผมกระจาย
"เจ้าว่าสํานักคุม้ ภัยอยูใ่ นซือฟั ง แล้วผูว้ ่าจ้างเล่าเป็ นคน
ซือฟั งหรือไม่?"
"ข้อนีข้าไม่รขู้ อรับ" เขามองสายตาเคลือบแคลงของขุน
นางต้าถงทังสองแล้วรีบอธิบาย "ผูว้ า่ จ้างเวลาติดต่อก็
มักจะติกต่อแค่กบั เจ้านายเท่านันขอรับ ลูกจ้างอย่างข้า
ย่อมไม่เคยพบเขา ตะ...แต่ ข้าเคยเห็นรถม้าทีคิดว่าเป็ น
ของผูว้ า่ จ้างนี คนทีติดตามล้วนเป็ นคนซือฟั งขอรับ"
"อ้อ เป็ นเช่นนี" เซียจยงหานสบตากับกับเฉินเฟยฉีวูบ
หนึงก่อนกล่าว "ดี"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 2

"เช่นนันท่านจะปละ---"
ฉับ!
คําว่าปล่อยยังไม่ทนั ออกจากปาก หัวหน้าหน่วยลับก็
เหวียงดาบตัดฉับเข้าทีลําคอเขาขาดสะบันในดาบเดียว
หัวของเขากระดอนลงไปแน่นิงแทบเท้าเฉินเฟยฉีทนัี งดู
อยู่
"รูต้ วั ว่ามีลูกเล็กก็น่าจะไปทําไร่ทําสวนนะ" เฉินเฟยฉีใช้
เท้าเขียศีรษะก้อนนันก่อนจะลุกขึนเดินออกจากคุกใต้ดนิ
ไป
*
นับตังแต่ทฮองเฮาทรงประทานอนุ
ี ญาตให้สตรีทตามเสด็
ี จ
สามารถออกไปเทียวชมเมืองเจ้อเจียงได้ เหล่าสตรีจาก
เรือนอืนๆ ก็แห่กนั ออกไปเทียวกันตังแต่วนั แรกๆ ดังนัน
กว่าหลิวจ้าวเว่ยจะได้ฤกษ์ถอื ร่มออกจากวังหลิงซาน คน
จากในวังทีออกไปเทียวก็ซาลงไปมากแล้ว
นางออกมากับอาเจินและบ่าวชายของจวนเถาอีกสองคน
นับว่าเป็ นขบวนทีกระทัดรัดยิงเมือเทียบกับคุณหนูจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 3

อืนทีมักจะมีบา่ วล้อมหน้าล้อมหลังนับสิบเวลาออกมาเดิน
เช่นนี
จ้าวเว่ยกับอาเจินเดินเยียมชมตลาด แวะชิมขนมและมอง
บรรยากาศคึกครืนของเมืองเจ้อเจียงอย่างอิมเอม
เดิมทีหลิวจ้าวเว่ยไม่ใช่คนนิงอะไร นางออกจะซุกซนชอบ
เทียวเล่นเสียด้วยซํา เพียงแต่ไม่ชอบข้องแวะกับเรืองของ
คนอืนและรักสันโดษ การได้ออกไปชมทัศนียภาพทีแปลก
ตาหรือการได้ทานของอร่อยๆ นันนับเป็ นสิงทีหญิงสาว
โปรดปรานยิง
"เมืองเจ้อเจียงนีเจริญกว่าจินหยางโขเลยนะเจ้าคะ" อา
เจินรําพันขึนเมืองทอดสายตาดูตกึ รามบ้านช่องตลอดสอง
ข้างทางในตลาด
"โอรสสวรรค์เสด็จทุกปี จะไม่ให้เจริญได้หรือ?" จ้าวเว่ย
หยิบของเล่นในแผงทีเดินผ่านขึนมาพินิจดูเรือยๆ
"นันสินะเจ้าคะ เช่นนีหากฮ่องเต้เสด็จไปทุกเมืองทุกปี ที
อืนคงเจริญขึนไม่ตา่ งกันแน่" อาเจินพูดเสียงซือ
"แต่จะเสด็จไปไหนทีไม่ใช่เรืองง่าย เจ้าดูอย่างเสด็จมาเจ้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 4

อเจียงนี ต้องมีการเตรียมการตังเท่าไหร่ หากให้เสด็จทุก

เมืองทัวต้าถงแบบเต็มยศ สิบปี กค็ งไม่ครบรอบ"
อาเจินได้ยนิ แล้วก็ขาํ คิก แทบจะคิดภาพราชรถสีทอง
เหาะผ่านแว่นฟ้ าเพือให้ไปครบทุกเมืองตามกําหนด
"เจ้าเด็กหัวขโมย! กล้ามาขโมยของข้า ข้าจะตีเจ้าให้
ตาย!" เสียงเอะอะดังมาจากร้านใกล้ๆ เรียกให้ผคู้ นแถว
นันหันไปมองเป็ นตาเดียว
จ้าวเว่ยวางของเล่นในมือแล้วก้าวออกไปดู เห็นเด็กอายุ
ราวเจ็ดแปดขวบถูกกระชากแขนแล้วฟาดไม่ยงท่ ั ามกลาม
เสียงด่าขรม
ในมือของเด็กชายมีถงั หูลู่ไม้หนึงทีแม้จะโดนฟาดก็ไม่
ยอมปล่อย ทังยังรีบคาบกลืนโดยไม่เคียวราวกับกลัวจะ
ถูกแย่งไป คล้ายคนหิวโซทีไม่ได้เจออาหารมานาน
หญิงสาวทนมองอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะก้าวเข้าไปขวางป้ า
คนขาย
"แม่คา้ ท่านนี เกิดเรืองอันใดขึน ข้าขอถามได้หรือไม่?"
หญิงชราตวัดสายขึนมองจ้าวเว่ยอย่างไม่พอใจ แต่เมือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 5

เห็นการแต่งกายของนางและผิวพรรณแล้วคิดว่าหญิงสาว
คงมาจากตระกูลมีฐานะ ท่าทางจึงอ่อนลง
"ไอ้เด็กโสโครกนีมันขโมยถังหูลู่ทข้ี าขาย ไม่มเี งินจ่ายสัก
แดงแต่เอาไปกิน ทุเรศจริงๆ" จ้าวเว่ยเหลือบมองเด็กชาย
ทีนําตาคลอเบ้าแต่สองแก้มยังอมถังหูลู่เอาไว้จนบวมเต่ง
"เช่นนันข้าจ่ายเงินค่าถังหูลู่แทนเด็กคนนีได้หรือไม่ ดู
สภาพเขาแล้วคงหิวมากจึงล่วงเกินท่านป้ าไป ท่านอย่าได้
มีโทสะเลยเจ้าค่ะ" นางพยักหน้าให้อาเจินเป็ นคนจัดการ
จ่ายเงิน
หญิงชรารับเงินพลางทําท่ากระฟั ดกระเฟี ยดไม่พอใจ
เด็กชายก่อนจะเดินกลับไปเฝ้ าแผงของตน
หลิวจ้าวเว่ยหันมามองเด็กชายท่าทางมอมแมม หากไม่
นับฝุ่นดินทีติดตามตัว กับท่าทางผอมแห้งของเขา ชุดที
สวมอยูน่ นก็
ั น่าจะนับว่ามีราคาแม้สจี ะซีดตกไปบ้าง
นางย่อกายลงตรงหน้าเด็กตวเล็ก พับชายผ้าเช็ดหน้าแล้ว
ยกขึนเช็ดหน้าตาเปรอะเปื อนของเขาอย่างอ่อนใจ "เจ้า
อายุแค่นี เหตุใดริอ่านเป็ นขโมยเสียเล่า?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 6

"ข้าไม่ใช่ขโมยนะ" เขาเถียงทังทีในปากยังมีถงั หูลอู่ ยู่

"หยิบของซือของขายโดยไม่จ่ายเงินก็นับว่าเป็ นขโมย
แล้ว" พอเช็ดใบหน้ามอมแมมให้สะอาด เด็กชายผูน้ ีก็เผย
ใบหน้าน่ารักน่าชังหมดจด จนหญิงสาวเดาได้เลยว่าวัน
หน้าเขาต้องเป็ นบุรุษรูปงามผูห้ นึงแน่ "มารดาเจ้าอยูท่ ใด
ี
ข้าจะพาไปส่ง"
"ข้าไม่มหี รอก" เขากล่าวตาใส ปากเล็กๆ ยังเคียวถังหูลู่
จนหมดไม้
"เช่นนันคนทีบ้านเจ้าเล่า เจ้าออกมาตลาดกับใคร?"
เสือผ้าทีเด็กชายสวมไม่ใช่พวกเสือผ้าเก่าขาดอย่างพวก
ขอทานเร่รอ่ น ดังนันนางมันใจว่าเขาต้องมีบา้ นอยูแ่ ถวนี
แน่
"ข้าออกมาคนเดียว" เด็กชายว่าพร้อมปากมันแพร่บ
จ้าวเว่ยมองแล้วอ่อนใจยิงนัก นางเช็ดปากให้เขาแล้วลูบ
ไปตามตัวหวังจะเจอข้าวของทีบอกฐานะ เช่นหยกทีเด็กๆ
ตระกูลชันสูงชอบพก
โครก~

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 7

ท่ามกลางความเงียบเสียงท้องของเด็กชายดังขึน ทําเอา
อาเจินทียืนมองอยูอ่ ดหัวเราะไม่ได้ ในขณะทีเด็ก
น้อยหน้าแดงกําเพราะความอายทีท้องร้องต่อหน้าสาว
งามเสียแล้ว
"เจ้าตัวน้อยนีคงหิวทีเดียว วันนีคงมัวแต่ซุกซนจนไม่ได้
กินข้าวกินปลาล่ะสิ" จ้าวเว่ยยิมกว้างมองเขาอย่างเอ็นดู
ตากลมของเด็กชายมองใบหน้างดงามของนางตาปริบๆ
คล้ายหลงใหลจนลืมตัว
"พีสาวข้าไม่ได้ซุกซนนะ"
โครก~
"อ๋า..." กําลังจะแก้ตวั ท้องก็รอ้ งขึนอีก ทําให้เด็กชายอาย
จนแทบม้วน จ้าวเว่ยหัวเราะเบาๆ หยัดกายลุกขึนแล้ว
จับมูงมือเด็กชายไว้
"พีสาวกําลังจะไปกินข้าวทีโรงเตียม เจ้าจะไปด้วยก็ได้
หลังกินเสร็จพีสาวค่อยส่งเจ้ากลับบ้านดีหรือไม่?" นางว่า
เด็กน้อยไม่แม้แต่จะหยุดคิด รีบพยักหน้ารับและปล่อยให้
หลิวจ้าวเว่ยจับจูงมือเขาไปอย่างว่าง่าย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 8

แม้ในใจจะผุดคําเตือนทีท่านครูเคยสอนว่าไม่ให้ไปไหนมา
ไหนกับคนแปลกหน้า
แต่ถา้ คนแปลกหน้างดงามถึงเพียงนี คงไม่เป็ นไรล่ะมัง...
*
ภายในภัตตาคารทีหรูหราทีสุดในเจ้อเจียง ทีแห่งนีรับ
เฉพาะลูกค้าสูงศักดิและต้องมีการจองโต๊ะก่อนเข้าร้าน
โดยเฉพาะในช่วงทีฝ่ าบาทเสด็จแปรพระราชฐาน พวกขุน
นางก็มกั จะแข่งกันจองทีนีเพือแสดงบารมีกนั ทังสิน
ภัตตาคารแห่งนีนอกจากขึนชือเรืองอาหารอร่อยแล้วยังมี
ชือเรืองความเป็ นส่วนตัว ห้องหับสําหรับใช้ทานนันมีการ
แบ่งสัดส่วนให้ลบั ตาและเงียบสงบ นับว่าเหมาะสมสําหรับ
ให้ขนุ นางใหญ่ใช้พดู คุยปรึกษาในเรืองราวทีเป็ นความลับ
หรือแม้แต่ทางเข้าออกยังมีเส้นทางลับสําหรับคนใหญ่คน
โตทีไม่ตอ้ งการเข้าประตูหน้าให้ผอู้ นพบเห็
ื น นับว่าเป็ น
กิจการทีเต็มไปด้วยกลินอายของอิทธิพลชันสูง
ภายในห้องทีถูกตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหราและลับตาคน
หลิวจ้าวอวีกําลังนังประสานมือก้มหน้ามองเล็บอยูบ่ น
เก้าอีไม้สกั หญิงสาวสวมชุดสีขาวนวลทว่านันกลับยิงทํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 9

ให้ผวิ ของนางดูซดี ลง
เพียงผลัดตาไม่กวัี นร่างแน่งน้อยกลับผอมลงไปหลาย
ส่วน ใบหน้าหวานก็ซดี เซียวดูระทมทุกข์ ไม่สดใสมี
ชีวติ ชีวาดังวันวาน ยามย่างเท้าก้าวย่างคล้ายว่านางจะล้ม
ลงไปได้ทุกขณะ ทําให้ผพู้ บเห็นแสนจะปวดใจและอยาก
เฝ้ าปลอบประโลมนางจริงๆ
"เหตุใดเจ้าจึงกลายเป็ นเช่นนี" อันอ๋องอู่เหวินซวนถาม
นางด้วยเสียงกังวล เขากวาดสายตามองหญิงสาวแล้วให้
รูส้ กึ เจ็บลึกในใจยิงนัก
"ทําให้ทา่ นได้เห็นสภาพน่าอายแล้ว" จ้าวอวีฝืนยิมแสดงสี
หน้าอย่างลุแก่โทษ
ทังห้องนันมีเพียงสองหนุ่มสาวและขนมทานเล่นบนโต๊ะ
บ่าวไพร่ต่างถูกไล่ให้ออกไปรอด้านล่างทังหมด
"อวีเอ๋อร์เจ้าเป็ นเช่นนีข้าไม่สบายใจเลย" ชายหนุ่มเอือม
มือไปคว้ามือน้อยของนางมาจับประคอง "ข้ารูว้ า่ สตรี
อ่อนโยนเช่นเจ้าคงเจ็บปวดไม่น้อยทีสาวใช้ขา้ งห้องมา
ตายตก แต่เจ้าต้องหักห้ามใจ จะปล่อยให้รา่ งกายทรุด
โทรมจนป่ วยไข้ไม่ได้เด็ดขาด" ปากเอ่ยกล่าวคําอย่างห่วง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 0

หา นัยน์ตาของอันอ๋องก็ทอแววลึกซึง
เขารักนาง ในทีแรกไม่คดิ ว่าจะรักปานนี แต่พอนางเงียบ
หายไปหลังการตายของหลวนซี แล้วได้มาพบสภาพราว
กับคนสูญวิญญาณของนางแล้วอู่เหวินซวนก็ยงตระหนั
ิ ก
ว่าตนรักนางเพียงใด
อยากจะกอดประคองนาง อยากจะใช้มอื รองฝ่ าเท้าให้นาง
เดิน ไม่อยากให้นางต้องพบเจอความทุกข์แม้แต่กระผีก
รินเดียว ยามนีแค่ได้มองใบหน้าโศกสลดของนางก็ทาํ ให้
ดวงใจของเขาหดเกร็งได้แล้ว
ดีทฮองเฮาประทานอนุ
ี ญาตให้ออกนอกพระตําหนักได้
เขาจึงสามารถนัดนางมาพบในยามกลางวันเช่นนีได้อย่าง
ไม่ตอ้ งกังวล
"ท่าน..." จ้าวอวีบิดริมฝีปากยิมฝืดพลางดึงมือตัวเองออก
จากมือเขา นางรีบก้มหลบซ่อนสีหน้าราวกับคนทีกําลัง
จนใจ
อันอ๋องรับรูไ้ ด้ถงึ ความห่างเหินและความแปลกไปของ
หญิงคนรัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 1

"เจ้า... คิดจะทําอะไรกันแน่?" เขากลัวเหลือเกินว่าความ

ทุกข์ทเพิ
ี งพานพบจะทําให้จา้ วอวีคิดใตร่ตรองสิงใดไม่
กระจ่าง
"ท่านอ๋อง... หลายวันมานีหลังจากเสียพีหลวนซีทข้ี ารัก
ใคร่ดงั หนึงเป็ นพีสาวร่วมอุทรณ์ ข้าก็ได้ทบทวนตัวเองอยู่
ในเรือนจนแน่ใจแล้ว" เสียงแหบพร่าราวกับคนป่ วยของ
นางเอ่ยอย่างเนิบช้า "เรืองทีผ่านมาระหว่างสองเรานัน
ข้าผิดเองทีคิดน้อยเกินไป แรกเริมยังเยาว์เกินกว่าจะรับรู้
ถึงพิษรัก ทําการไม่คดิ หน้าคิดหลังจนได้มอบหัวใจให้กบั
ท่านทังดวง... แต่มาวันนีข้ากระจ่างแก่ใจแล้ว รักนันของ
ข้าก็เป็ นแค่เด็กไร้เดียงสาคนหนึง ไม่รจู้ กั พินิจสิงรอบกาย
ให้ชดั แจ้ง จึงควรตัดมันเสียก่อนทีใจของข้าจะถลําลึกไป
ไกลกว่านี" ใบหน้าของนางหมองเศร้ายิงนัก
"เจ้าหมายความว่าอะไร?"
ดวงตาทีสันไหวของหลิวจ้าวอวีเงยขึนสายตาหวาดหวัน
ของชายหนุ่ม "ท่านอ๋อง... ชาตินีได้รกั ท่านนับว่าเป็ นบุญ
เก่าทีข้าเคยสังสมมา แต่นบั จากวันนีให้ถอื ว่าเราสองสินไร้
วาสนาต่อกันเถอะเจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 2

"เจ้า!" อันอ๋องตกตะลึงรีบยืนมือไม่คว้าแขนนาง "เจ้าพูด

เล่นใช่หรือไม่ เหตุใดจึงเอ่ยเช่นนีออกมา" ใจของเขา
ขมวดมัดจนปวดร้าวไปทังอก
หลิวจ้าวอวีก้มหน้าไม่ตอบคํา
"เจ้าเพิงเสียสาวใช้คนสนิท ความทุกข์ทาํ ให้เจ้าฟุ้งซ่าน
เกินไป เลยพูดคําไม่ยงคิ
ั ด ข่าจะถือเสียว่าไม่ได้ยนิ เรืองนี"
อันอ๋องสูดหายใจลึก พยายามพูดหาทางออก
"ข้าทุกข์กบั เรืองพีหลวนซีจริง แต่เรืองนีไม่ใช่ขา้ คิดการ
บุ่มบ่ามวูว่ ามแต่กลับตริตรองถีถ้วนนับพันครังมาแล้ว ต่อ
ให้ขา้ รักท่านเพียงใด เราสองก็ไม่อาจเคียงคู่ นับว่าหักใจ
เสียตังแต่วนั นีอาจจะดีต่อเรามากกว่า"
"ไม่อาจเคียงคูอ่ นั ใดกัน! กลับไปข้าจะแต่งเจ้าเข้าตําหนัก"
เขาร้อนใจรีบร้องบอกนาง
"แต่งเป็ นอนุน่ะหรือเจ้าคะ?" หลิวจ้าวอวียิมแข็งทือมอง
เขาอย่างปวดใจ "ท่านอ๋องคงยังไม่ลมื พีสาวของข้าถือ
ราชโองการหมันหมายกับท่าน ตําแหน่งหวางเฟยของ
ท่านมีเจ้าของแล้ว ตําแหน่งเช่อเฟยก็ไม่แน่วา่ จะว่าง แล้ว
ท่านจะให้ขา้ แต่งเข้าไปเป็ นอนุ ในตําหนักท่านอีกหรือเจ้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 3

คะ?" นางเหยียดยิม
"บัดนีแม้ขา้ เป็ นบุตรีภรรยาเอก แต่กอ่ นหน้าก็เคยใช้ชวี ติ
อย่างลูกอนุ มีมารดาเป็ นอนุ ไร้เกียวหามแปดแต่งเข้า
จวน ใต้หล้านีหากจะมีใครรูจ้ กั ความขืนขมของการเป็ น
บุตรอนุดที สุี ดคงไม่พน้ ตัวข้า" นางตบอกตัวเอง นําตาใสๆ
กลันเป็ นหยดตกลงจากหางตา "เบืองบนมีทงฮู ั หยินเอก
มีทงบุ
ั ตรสายตรงคอยกดข่ม มีพสาวงดงามดั
ี งเทพธิดา
คอยให้เปรียบ นางต้องการสิงใดล้วนได้มที ุกสิง ส่วนตัว
ข้าไม่ต่างจากวัชพืชในเรือนหลัง ต้องคอยอดทนรับของ
เศษเหลือด้อยกว่านางไปทุกอย่าง..." จ้าวอวีจ้องลึกเข้า
ไปในดวงตาของอันอ๋อง ส่งผ่านความทุกข์ระทมใจสูเ่ ขา
"แม้แต่มารดาของข้ายามเป็ นอีเหนียงก็ถูกคนดูถูกกลัน
แกล้งนับครังไม่ถว้ น... นางเพิงจะยืนได้อย่างมันคงไม่
นานนีเอง แต่หากข้าแต่งออกไปเป็ นอนุ แล้ว นางจะยังยืน
อยูไ่ ด้อกี หรือเจ้าคะ" ราวกับเทพอัปสรกําลังหลังนําตา
หญิงสาวงดงามราวกับบุปผาดูบอบบางยิงนักในเวลานี
"แล้วยังบุตรของข้าในอนาคต ข้าไม่อาจทนมองบุตรของ
ตนถูกเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าของฮูหยินชันสูงกว่าคนไหน ไม่
อาจยอมให้เขาต้องทนอิจฉายามพีน้องคนอืนได้รบั ของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 4

ดีกว่าแต่มมี าไม่ถงึ เขา ไม่อาจเห็นเขาน้อยเนือตําใจได้แน่

..."
"จ้าวอวี..."
"บัดนีข้าเป็ นบุตรีภรรยาเอก พีสาวข้าก็เป็ นบุตรีภรรยา
เอก หากแต่งเข้าตําหนักท่านทังคูน่ บั ว่าไม่เหมาะสม อีก
ทังชือเสียงของข้าจะเหลืออะไรเมือถึงยามนัน ไม่ใช่คนจะ
คิดกันว่าข้าพยายามช่วงชิงคู่หมันของพีสาวจนยอมลด
เกียรติตวั เองลงหรอกหรือ?" หญิงสาวสะอืนฮัก "ก่อน
หน้านีเพราะข้าพลังเผลอและมอบใจให้ทา่ นโดยไม่คดิ การ
ในรอบคอบ แต่ยามนีข้าชัดเจนแล้วว่าเรืองระหว่างเราไม่
อาจเป็ นไปได้ ทังบิดาข้าย่อมไม่ยอมให้บุตรีภรรยาเอก
แต่งให้บุรุษคนเดียวกัน หรือหากยอมให้แต่ง พีสาวข้าจะ
พอใจได้หรือ?"
"หากนางรูว้ า่ ลับหลังนางข้ากลับมีใจให้ทา่ น จนได้เข้าไป
อยูใ่ นตําหนักอ๋อง นางทีเป็ นหวางเฟยจะยอมมองหน้าข้า
อย่างเต็มตาได้เช่นไร นางย่อมรูส้ กึ ปวดใจแน่ อาจจะถึง
ขันรังเกียจข้า ชีวติ อนุ ทถูี กภรรยาเอกรังเกียจนันไม่ต่าง
จากอยูใ่ นนรก ข้าไม่ตอ้ งการให้ตนเองเดินไปถึงวันนัน"
นางยกมือขึนกุมมือเขาพลางลูบอย่างรักใคร่อาทรณ์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 5

"ไม่ใช่วา่ ข้าไร้ใจต่อท่าน แต่เพือตัวข้า เพือมารดาของข้า

เพือบุตรของข้าในวันหน้า ...ข้าจะไม่แต่งไปเป็ นรองสตรี
ใด ต่อให้ไม่อาจแต่งกับชนชันสูง ข้าก็ยนิ ยอมแต่งกับ
คหบดีเพือเป็ นภรรยาเอกยังดีกว่า"
"อวีเอ๋อร์ขา้ จะปกป้ องเจ้า" อู่เหวินซวนไม่อาจสูญเสียนาง
"พระชายากับอนุมคี วามต่าง หากท่านพยายามปกป้ องข้า
จนล่วงเกินพีสาว ในสายตาบิดาข้าจะเป็ นเช่นไร มารดา
ข้าทีอยูท่ จวนจะอยู
ี ไ่ ด้อกี หรือ ไหนจะคําครหาของผูค้ นทัง
ใต้หล้า ข้าจะมิกลายเป็ นอนุ ฉาวโฉ่หรอกหรือ?" นาง
กะพริบตาเชืองช้า "ท่านเป็ นอ๋อง ชือเสียงเป็ นสิงทีท่าน
ต้องรักษาไว้ให้มนั จะปล่อยให้คนในต้าถงมาวิจารณ์ท่าน
เสียๆ หายๆ ไม่ได้เด็ดขาด อีกทังฮ่องเต้คงไม่โปรดให้
ท่านทําเช่นนัน ดังนันข้าไม่อาจเอาอนาคตของท่านมา
แลกกับความเป็ นอยูส่ ขุ สบายแน่" คําพูดนางมีแต่ความ
อ่อนโยนและห่วงใยทังคิดการแทนเขาอย่างแท้จริง อู่เห
วินซวนมองหญิงสาวด้วยหัวใจทีเจ็บปวด ดวงตาของเขา
แดงกํา มือใหญ่ไม่ยอมปล่อยออกจากมือนาง
"ข้ารักเจ้า" เขาเอ่ยเสียงสัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 6

"ข้ารูเ้ จ้าค่ะ" นานแล้วทีเขาบอกว่านางไม่ตอ้ งใช้คาํ ราชา

ศัพท์กบั เขา ให้นางกล่าววาจากับตนได้อย่างสนิทสนม
แบบทีไม่เคยมีสตรีใดเคยได้
"เช่นนันเจ้าอย่าใจร้ายกับข้าเลย" เขาปวดใจนัก พยายาม
คิดหาทางออกของเรืองนี แต่ไม่ใช่วา่ เขาจะสามารถถอน
หมันพีสาวของนางได้ และถึงแม้ถอนได้กไ็ ม่แน่ ว่าท่าน
เจ้ากรมอากรจะยอมยกนางให้เขาซํารอยพีสาว เนืองจาก
จะกลายเป็ นทีครหาของผูค้ น
ฟั งจากคํานางแล้ว เขาเข้าใจดีวา่ นางผ่านช่วงเวลา
ตรากตรําในฐานะบุตรีของอนุ ภรรยามาจนฝังใจ นางย่อม
ไม่คดิ ให้ลกู ของตนตกอยูใ่ นสถานะเช่นนาง
อีกทังหลิวจ้าวเว่ย ไม่รวู้ า่ ยามอยูใ่ นจวนเคยกลันแกล้ง
รังแกหลิวจ้าวอวีไว้เช่นไร แต่หากให้พวกนางเข้าตําหนัก
อ๋องโดยมีฐานะสูงตําแตกต่าง หลิวจ้าวอวีก็คงไม่อาจมีวนั
คืนทีเป็ นสุขได้แน่
อู่เหวินซวนขบคิดจนปวดหัว ยิงเห็นนําตาของหลิวจ้าวอวี
เขายิงระทมใจ
เขาไม่ใช่บุรุษทีปลาบปลืมหญิงงาม ชือเสียงความงามของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 7

หลิวจ้าวเว่ยกลับทําให้เขาไม่พอใจนัก อีกทังมองว่าเป็ น
อันตราย แม้จะพบคู่หมันผูน้ นครั
ั งล่าสุดเมือครังยังเด็ก
แต่เขาก็ไม่เคยนึกพิศวาสนาง เพียงแต่เป็ นราชโองการ
ของฮ่องเต้เขาย่อมไม่อาจปฎิเสธ จึงคิดเพียงแต่งกันไปก็
ไม่ได้เสียหายอันใด
แต่มาบัดนี การมีหลิวจ้าวเว่ยนังขวางอยูใ่ นตําแหน่งหวาง
เฟย กลับเป็ นกําแพงใหญ่ททํี าให้เขาไม่อาจครอบครอง
สตรีในดวงใจ
อีกทังตําแหน่งเช่อเฟย ลีกุย้ เฟยมารดาเขาก็เคยเอ่ยปาก
เอาไว้แล้วว่าจะยกให้หยูผงิ เหยียนเพือเสริมฐานะตระกูล
หยู และเขาเองทีต้องพึงพิงอํานาจสกุลหยูกไ็ ม่อาจหัก
หาญหากชังถึงความจําเป็ น การจะยกตําแหน่ งเช่อเฟยให้
หลิวจ้าวอวีย่อมเป็ นไปไม่ได้
ครันจะหลอกล่อให้หลิวจ้าวอวีเข้าตําหนักอ๋องไปเป็ นอนุ
แล้วค่อยยกฐานะทีหลังก็ไม่อาจทําได้ การตราตําแหน่ง
หวางเฟย เช่อเฟย ล้วนต้องผ่านกรมพิธกี าร การจะยก
ฐานะอนุขนเป็ึ นพระชายาในหมูเ่ ชือพระวงศ์นบั ว่าเป็ น
เรืองยุง่ ยาก และเสือมเกียรติ อาจกลายเป็ นทีเล่าลือว่า
เขาหลงใหลอนุชนตํ ั าจนคิดยกย่องออกหน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 8

หากจะมีคนทีเหล่าสตรียนิ ยอมแต่งเข้าไปเป็ นอนุให้โดย

ไม่รสู้ กึ ตะขิดตะขวงก็คงต้องเป็ นฮ่องเต้ แต่เขายังไม่ใช่
ฮ่องเต้ การแต่งอนุเข้ามาก็เหมือนการรับบ่าวเข้าจวน
เท่านัน
นางจะมีฐานะสูงกว่าบ่าวรับใช้ แต่ไม่ใช่เจ้านาย ไม่อาจมี
สิทธิมีเสียงในตําหนัก
แต่หากจะรอวันแต่งหลิวจ้าวอวีเข้ามาหลังจากได้ครอง
บัลลังก์ เวลานันเจ้ากรมอากรคงยกให้นางแต่งกับบุรุษอืน
ไปแล้ว...
"ท่านอ๋อง..." เห็นว่าชายหนุ่มเงียบไปนานหลิวจ้าวอวีก็
นึกหวันใจจึงแสร้งเช็ดนําตาแล้วเรียกเขา "จากทุกอย่างที
ข้ากล่าวมานีนับว่ามีนําหนักเพียงพอทีข้าจะจบเรืองของ
เรา"
"ไม่" เขาค้าน "เจ้าอย่าเพิงพูดอะไรยามนีเลย เจ้ายังอยูใ่ น
ห้วงทุกข์ ทําให้มองสิงใดก็ไม่ดงี ามไปเสียหมด ตอนนีสิง
ทีเจ้าต้องทําคือดูแลตัวเองให้ด"ี เขาลูบหัวนางอย่างรัก
ใคร่
"ท่านอ๋องอย่าได้ฝืนชะตาเลยเจ้าค่ะ ท่านกับข้านับว่าสิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 9

ไร้วาสนาต่อกัน ต่อแต่นีก็ให้คดิ เสียว่าเคยเป็ นแค่คนร่วม

ทางกันเท่านัน"
"ไม่มวี นั !" เขาตบโต๊ะดังลัน "ข้ารักเจ้า ข้าจะไม่มวี นั ทนดู
เจ้าแต่งกับชายอืนแน่"
"ท่านอ๋อง..."
"เรืองทีเจ้าว่ามา ข้าจะคิดหาหนทางเอง ข้าจะไม่ให้เจ้า
ต้องน้อยเนือตําใจ" เขาแนบหน้าผากชิดกับหน้าผากนาง
"เชือใจข้าเถอะ ข้าอู่เหวินซวนหากแม้แต่สตรีทรัี กยังไม่
อาจครอบครอง วันหน้าข้าคงไม่ฝันเฟื องไปครอบครองสิง
ใดอีกแล้ว"
"...."
"เจ้าทําใจให้สบาย ทุกสิงล้วนให้ขา้ จัดการเอง... ส่วนตัว
เจ้า เพียงอย่าเลิกรักข้าก็พอ" เขากล่าวอย่างแน่วแน่ลกึ ซึง
แม้ยามนีจะมืดแปดด้านแต่ตนแน่ ชดั ในใจแล้วว่าจะต้อง
แต่งหลิวจ้าวอวีเข้าตําหนักอ๋องให้ได้
"ท่านอ๋อง ท่านไม่จาํ เป็ นต้องลําบากใจเพือ..." ก่อนทีนาง
จะกล่าวจบเขาก็ยกนิวขึนทาบปากนางให้หยุดพูด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 0

"ข้ารักเจ้า เจ้าสนใจแค่นนก็
ั พอแล้ว"
"...." หญิงสาวกัดริมฝีปากคิดหนัก ท่าทางความทรมาน
อึดอัดใจ
"จากนีให้เจ้าดูแลตัวเองให้ดี เห็นเจ้าเช่นนีแล้วทําให้ใจ
ของข้าเจ็บปวดยิง" เขาดึงมือนางมาทาบทับตรงอกซ้าย
สองสายตาสบประสานลําลึก นําตาของหญิงงามเหือด
หายไปเหลือเพียงสองแก้มแดงปลังทีเอียงอายหลบ
สายตาคม
"เจ้าค่ะท่านอ๋อง"
*
"อู๊ย ...จุ๊ๆ" ตูเ้ สียวเสียนยกพัดขึนบังหน้าขณะสูดปากราว
กับเพิงชิมของเผ็ดร้อน ชายหนุ่มเดาะลินทําท่านึกสนุก
เสียเต็มประดา
เสียงทีดังลอดจากกําแพงห้องข้างนันทําให้เขารูส้ กึ ขนลุก
เกรียวขึนมาจนต้องสันกายให้หายขนลุกไปทีหนึง แม้
กําแพงจะหนาแต่กท็ ําจากไม้ อีกทังผูฝ้ ึกวรยุทธ์ยอ่ มมี
ประสาทสัมผัสดีกว่าคนทัวไป แล้วคนทีกราบอาจารย์ชนั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 1

เลิศอย่างเขา เรืองแอบฟั งชาวบ้านนันง่ายดายยิงกว่าตัก

ข้าวเข้าปากเสียอีก
กุนซือหนุ่มในชุดขาวตลอดร่างหันกลับไปมองเฉินเฟยฉีท ี
ยกจอกนําชาดืมอย่างนิงสงบ ราวกับไม่ได้ยนิ เรืองราว
ความรักความแค้นทีเผ็ดร้อนจากห้องข้าง
"ท่านไม่คดิ จะทําอะไรบ้างหรือ?" ตูเ้ สียวเสียนอดถาม
ไม่ได้
"ข้า?" เฉินเฟยฉีชตัี วเอง "ข้าต้องทําอันใด?"
"อย่างน้อยท่านกับแม่นางจ้าวเว่ยก็เคยมีวาสนาได้พบ
พานช่วยเหลือกัน ยามนีท่านก็ได้ยนิ แล้ว สองคนนันเป็ น
อันตรายกับนางแน่ " ตูเ้ สียวเสียนหุบพัดแล้วเคาะลงกลาง
ฝ่ ามือตัวเอง
"สตรีเมือครูว่ าจาทีกล่าวออกมาทังอ่อนต่อโลกทังน่า
สงสาร ชวนให้ผคู้ นเห็นใจ แต่ใจความกลับลึกลํานัก มีแต่
ถ้อยคําชักจูงประกาศว่าแม่นางจ้าวเว่ยเคยข่มเหงรังแก
นางยามอยูใ่ นจวน ทังอดีตฮูหยินก็เคยกดข่มมารดาของ
นาง ใจของบุรุษย่อมปักใจสงสารสตรีทรัี ก ป่ านนีอู่เหวิน
ซวนอาจนึกพาลรังเกียจแม่นางจ้าวเว่ยไปแล้ว หากต้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 2

แต่งให้บุรุษทีเชือคําสตรีอนื มีปมในใจกับตน ชีวติ นางคง

ไม่อาจเป็ นสุขได้แน่"
"บางทีนางอาจจะพูดจริง" เฉินเฟยฉีนึกถึงสภาพศพของ
สาวใช้ทตนไปตรวจดู
ี แล้วก็ไม่ได้นึกว่าคํากล่าวของหลิว
จ้าวอวีจะเกินเลยไปสักนิด
"คิดดูกร็ า้ ยกาจยิงนัก น้องสาวผูน้ ีทังอายุยงั น้อยทังยัง
งดงาม แต่จติ ใจกับแฝงไปด้วยเล่หเ์ หลียม เตรียม
ประหัดประหารกันก็ไม่ปาน... อย่างไรท่านก็น่าจะเตือน
นางสักหน่อย หากนางใช้ชวี ติ โดยไม่ระแวดระวัง อาจจะ
ตายในตําหนักอ๋องได้" ตูเ้ สียวเสียนยังนึกกังวล
เฉินเฟยฉีเลิกคิวมองสหาย คิดอยากจะบอกอีกฝ่ ายว่าคน
ทีต้องระวังควรเป็ นสองหนุ่ มสาวคลังรักเมือครูม่ ากกว่า
แต่กท็ าํ เพียงถอนหายใจ "ห่วงใยนางถึงเพียงนีเหตุใดไม่
ไปบอกนางเองเล่า"
"ข้ากับนางไม่เคยพูดจากับโดยตรง อีกทังนางน่าจะ
คุน้ เคยกับท่านปั วมากกว่า ท่านก็น่าจะมีนําใจเสียบ้าง"
"เหอะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 3

"ท่านนีทําตัวแข็งทือเหมือนตอไม้ โฉมงามกําลังมี
อันตรายวีรบุรษุ ก็ควรยืนมือช่วยเหลือ มัวแต่นิงเป็ นหิน
เช่นนีเมือไหร่สกุลเฉินจะได้รบั ฮูหยิน พวกผูเ้ ฒ่าทีเอีย
นเหอบ่นข้าหูชาทุกรอบให้กล่อมท่านให้แต่งงานเสียที" ตู้
เสียวเสียนเอาพัดเคาะโต๊ะอย่างหงุดหงิด เขารูแ้ ก่ใจว่า
เฉินเฟยฉีผนู้ ไม่
ี รจู้ กั รักหยกถนอมบุปผา มองสตรีไม่ต่าง
จากทหารในกองทัพ ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่รจู้ กั ความ
แตกต่างระหว่างชายหญิง กระทําการใดกับสตรีกไ็ ม่เคย
อ่อนโยน ไม่รถู้ งึ ข้อบังคับสตรีหรือสิงทีสตรีชนชอบยึ
ื ดถือ
ด้วยซํา ราวกับสายตาเขามองคนทังโลกเป็ นพลทหาร
ห่ามๆ ในกองทัพไปหมดแล้ว
มีสตรีตงเท่
ั าไหร่ทเคยทอดสะพานมาให้
ี ถึงขันมาตามตือ
เทียวไล้เทียวขือ แต่บรรพบุรษุ น้อยผูน้ กลั
ี บมองพวกนาง
ไม่ต่างจากหินหน้าแล้ง
ความหวังทีสกุลเฉินจะได้แขวนโคมแดงช่างริบหรียิงนัก
ตูเ้ สียวเสียนรูส้ กึ จุกอก ภารกิจหาฮูหยินให้เจ้านายดังทีตา
เฒ่าในเอียนเหอฝากฝังเอาไว้นนช่ ั างยากยิงกว่ายกทัพ
พันหลีเสียอีก
"เรืองของนางเกียวอะไรกับฮูหยินสกุลเฉิน" แม่ทพั หนุ่ม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 4

ไม่เข้าใจ
"ไม่ใช่วา่ เกียว เพียงแต่ท่านน่าจะหัดอ่อนโยนกับสตรีเสีย
บ้าง เวลาเจอหญิงทีท่านรักจริงๆ จะได้รวู้ ่าควรแสดงออก
เช่นไร หากยังนิงเป็ นตอไม้เช่นนีต่อให้ทา่ นมีใจเหล่าบุป
ผาก็ไม่รบั รูห้ รอก"
"ของเช่นนีต้องซ้อมด้วยหรือ?" เฉินเฟยฉีขมวดคิวฉับ
มองตูเ้ สียวเสียนราวกับเขาพูดจาไร้สาระ "ไม่ซอ้ มแล้วจะ
ทําไม่เป็ นหรือไร?"
"ไม่ใช่วา่ ไม่ซอ้ มแล้วจะทําไม่เป็ น แต่แม้แต่กระบียังต้อง
คอยลับถึงจะคม คนไร้ประสบการณ์แม้ทาํ เป็ นก็ไม่อาจมี
ฝีมอื เท่าคนชํานาญแน่"
ฟั งแล้วเฉินหรงปั วกลับรูส้ กึ ตงิดใจ นึกทวนไปถึงคืนนันที
นางมารนันถามเขาเรืองทีไม่เคยผ่านมือสตรีขนมา...ึ
หรือเพราะไม่เคยฝึ กซ้อมจึงถูกมองออกง่ายดายเพียงนัน
ตูเ้ สียวเสียนมองเฉินหรงปั วหรีตาลงพร้อมทําสีหน้าขึงขัง
ดุดนั ไม่รวู้ ่าเขาคิดสิงใดอยู่ แต่กลับแผ่ปราณสังหารราว
กับจะออกฟาดฟั นข้าศึก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 5

กุนซือหนุ่มมองท่าทางสหายแล้วหนาวยะเยือกจึงหันไป
สนใจขนมทีตนมานะลากแม่ทพั หน้าโหดมาชิมถึงทีนีแทน
*
หลังจากปลอบประโลมกันอยูน่ าน หลิวจ้าวอวีก็ใช้
เส้นทางลับของภัตตาคารออกมาปรากฎตัวบนถนนพร้อม
กับเสียวชิง ใบหน้าซูบซีดทุกข์ระทมแปรเปลียนเป็ นมุง่
ร้ายลําพองใจขึน
"คุณหนูแบบนีจะทําอย่างไรต่อเจ้าคะ?" เสียวชิงเอ่ยถาม
เบาๆ
"แค่นียังไม่พอหรอก" นางเพิงว่านเมล็ดพันธุค์ วามชิงชัง
ในใจอู่เหวินซวน แต่นางไม่คดิ จะรอให้เขาลงมืออยูฝ่ ่ าย
เดียว "กลับวัง ข้าจะไปหาท่านยาย ยังไงซะข้าก็ไม่ยอม
ให้เรืองนีจบลงง่ายๆ แน่"
*
หลิวจ้าวเว่ยถือพัดไปพลาง มองเจ้าเด็กตะกละไปพลาง
นางยกยิมอ่อนโยนดูรมิ ฝีปากมันแผล่บของเด็กชายตัว
กระจ้อยทีกินทุกอย่างทีขวางหน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 6

"ค่อยๆ กินก็ได้ ไม่มใี ครแย่งเจ้ากินหรอก" หญิงสาวบอก

เข้า ข้างกายนางมีอาเจินนังอยู่ ส่วนบ่าวของสกุลเถาแยก
ไปนังอีกโต๊ะใกล้ๆ กัน
"คุณหนูชมิ นําแกงนีดูสเิ จ้าค่ะ รสชาติแปลกลินนัก" อาเจิน
จัดการปรนนิบตั ติ กั นําแกงให้นาง จ้าวเว่ยวางพัดแล้วรับ
ถ้วยนําแกงมาตักกินช้าๆ นับว่ารสชาติใช้ได้
"เจ้าก็กนิ ให้อมเถอะ
ิ อย่ามัวแต่ปรนนิบตั ขิ า้ " หญิงสาวสัง
อาเจิน ตามปกติสาวใช้จะไม่รว่ มโต๊ะกับเจ้านาย แต่จา้ ว
เว่ยเห็นว่าออกมาข้างนอก ทังยังมีแค่อาเจินคนเดียว จะ
ให้นางคอยยืนคําหัวรอรับใช้กใ็ ช่ท ี จึงให้มานังเป็ นทาน
ร่วมกันแทน
"เจ้าค่ะคุณหนู" สาวใช้รบั คําแล้วมองไปทางเด็กชายที
แก้มเปรอะไปหมด "ถ้าข้าไม่กนิ ตอนนี สงสัยจะโดนเด็กนี
แย่งกินหมดก่อน" นางว่า
จ้าวเว่ยหัวเราะ จัดการอาหารในถ้วยตัวเองพลางลอบ
สังเกตท่าทางเด็กชายทีกินอย่างว่องไวจนอินแปล้กอ่ น
ผูอ้ นื
"อิมแล้วรึ? เช่นนันก็บอกชือแซ่ของเจ้ามา พีสาวจะได้พา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 7

ไปส่งถูกบ้าน"
"ข้า.. ข้า" เด็กชายมองหลิวจ้าวเว่ยสลับกับอาเจินอย่าง
ลังเล
"หรือเจ้าไม่มชี อไม่
ื มแี ซ่?"
"ไม่ใช่.. ข้ามีนามว่าเหวินป๋ อ"
"เหวินป๋ อ?" โฉมสะคราญเลิกคิวครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง "นับว่า
เป็ นนามทีดี เช่นนันสกุลของเจ้าเล่า?"
"คือข้า..." เด็กชายขยุม้ ผ้ามาเช็ดปากตัวเองทําท่าทาง
กลบเกลือน แต่เห็นว่าจ้าวเว่ยจ้องไม่วางก็ยมแหยเอ่
ิ ย
เสียงอ่อย "ข้าสกุลอู่ ...อู่เหวินป๋ อ"
"แค่กๆ!" อาเจินสําลักจนนําแกงแทบจะตีกลับขึนจมูก
นางหันขวับไปจ้องหลิวจ้าวเว่ยคล้ายต้องการรูว้ า่ นายสาว
ทราบอยูแ่ ล้วหรือไม่ แต่เห็นท่าทางสงบนิงของหลิวจ้าว
เว่ยแล้วก็ไม่อาจตีความได้
"เจ้า... ท่าน... ไม่ส ิ พระองค์เป็ นองค์ชาย?" อาเจินแทบจะ
ทรุดลงไปนังกับพืนแทน
เจ้าเด็กตะกละลูบหัวตัวเองอย่างเก้อๆ ดูไม่กล้ายอมรับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 8

สถานะนันสักเท่าไหร่
"จะว่าเช่นนันก็ไม่ผดิ "
"เหตุใดพระองค์จงึ ออกจากวังมาตามลําพังได้ องครักษ์
ไปไหนกันหมด?" หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจท่าทางตืนกลัวของ
อาเจินหรือท่าทีลาํ บากใจของอู่เหวินป๋ อ นางยังคงนิงสงบ
ราวกับว่าเด็กตรงหน้าเป็ นแค่ลกู หลานคนข้างบ้านผูห้ นึง
"พีสาว... ข้าเพียงแต่เบือหน่าย ในวังไม่มอี ะไรน่าสนใจสัก
อย่าง อีกทังผูค้ นในนันก็ใช่ว่าจะสนใจข้า"
"แต่หากพระองค์ถูกคนทําร้ายจนบาดเจ็บ หรือมีคน
คิดร้ายจนจับท่านไปเพือต่อรองกับฝ่ าบาทเล่า?" จ้าวเว่ย
ขมวดคิวฉับรูส้ กึ ไม่ชอบใจขึนมา
"ข้าถูกทําร้ายก็ยงั มีพสาวที
ี ยืนมือมาช่วยเหลือนีไง ส่วน
เรืองทีท่านว่าก็ไม่มที างเกิดขึนหรอก น้อยคนนักจะรูจ้ กั
ข้า แม้แต่เสด็จพะ..." อู่เหวินป๋ อเกือบจะหลุดปากไปแล้ว
ว่าฮ่องเต้อู่เหอตีเองก็คงจําโอรสอย่างตนไม่ได้ดว้ ยซํา แต่
ยังคิดได้ว่าไม่เหมาะสมทีจะกล่าวถึงโอรสสวรรค์เช่นนัน
จึงรีบยกมือขึนปิ ดปากตนเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 9

"ถึงอย่างไรก็ไม่เหมาะสมเพคะ" หลิวจ้าวเว่ยส่ายหน้า
อย่างระอา นางหันไปสะกิดอาเจินทียังนิงค้างให้รบี กินต่อ
ให้เสร็จ
"อย่างน้อยคราวหน้าพระองค์กค็ วรให้องครักษ์ตาม
ออกมาบ้าง หากเกิดเรืองขึนจะได้มคี นรู้ หรืออย่างเมือครู่
อย่างน้อยพระองค์จะได้มเี งินจ่ายท่านป้ าคนนัน"
"ข้ารูแ้ ล้ว" เด็กชายยกมือขึนปิ ดหู "อย่าพูดเรืองนีเลย
พีสาวคนงาม ข้าเพิงอิมนะ เดียวข้าจะแน่นท้องเอาได้"
"เฮ้อ" จ้าวเว่ยมองเด็กซนแล้วถอนหายใจยาว "เช่นนีองค์
ชายก็เสด็จกลับตําหนักพร้อมพวกหม่อมฉันเถอะเพคะ
จะได้ปลอดภัย"
เขาหุบคอเอ่ยเสียงเบา "แต่เรายังอย่างเทียวเล่นก่อน" พูด
แล้วดวงตาก็สว่างวาบรีบปี นลงจากโต๊ะแล้วมาจับแขนเสือ
จ้าวเว่ยไว้ "พีสาวข้ายินดีจะกลับวังกับท่าน แต่กอ่ นนัน
ท่านพาข้าเทียวเล่นในเจ้อเจียงก่อนได้หรือไม่?"
หลิวจ้าวเว่ยหรีตามองเจ้าก้อนแป้ งแสนซนแล้วถอน
หายใจพรืด เด็กชายจับชายเสือนางเขย่าทังยังทําท่าออด
อ้อนไม่หยุด หญิงสาวจึงถอนหายใจกแล้วพยักหน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 0

"เอาเถิดเพคะ หม่อมฉันเองก็คดิ จะหาซือของฝาก

เหมือนกัน"
"ดียงนั
ิ ก พีสาวคนงาม ข้าขอบคุณท่านมาก"
บ่ายวันนันจึงกลายเป็ นหลิวจ้าวเว่ยเดินจูงมือกับองค์ชาย
น้อยไปทัวตลาดใหญ่ในเจ้อเจียง เด็กตัวเล็กมีพลังงาน
มาก เขาวิงเข้าออกร้านนันร้านนีไปทัวจนอาเจินรูส้ กึ
อยากเป็ นลม กลัวเหลือเกินว่าจะทําองค์ชายน้อยซุกซน
จนบาดเจ็บ คราวนีแม้แต่หวั คงไม่อาจรักษาไว้
จนตะวันเริมคล้อย หลิวจ้าวเว่ยก็จงู มืออู่เหวินป๋ อมุง่ หน้า
ทางพระตําหนักฤดูรอ้ น
"พีสาว ข้าไม่อาจกลับเข้าวังทางประตูปกติได้ ไม่เช่นนัน
ข้าต้องโดนตําหนิแน่" องค์ชายน้อยตรัสขึน หลิวจ้าวเว่
ยก้มมองเขาเล็กน้อยก่อนจะปล่อยมือ
"เช่นนันพระองค์คงต้องกลับทางเดิมทีออกมา"
"อืม แต่เพราะวันนีพีสาวใจดีเทียวเป็ นเพือนข้า ข้าจะบอก
ทางลับให้ทา่ นดีหรือไม่?" อู่เหวินป๋ อป้ องปากกประซิบ
นาง หลิวจ้าวเว่ยนิงคิดแล้วยอมรับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 1

"ได้เพคะ"
"ดี นับว่าเป็ นการแลกเปลียนค่าถังหูลู่กบั อาหารที
โรงเตียม"
"เพคะ"
"แต่พสาว
ี ท่านต้องตามข้าไปลําพัง คนพวกนันไม่อาจให้
ตามไปได้" เขาชีไปยังอาเจินกับบ่าวสกุลเถา หญิงสาว
ผงกศีรษะรับแล้วหันไปแจ้งแก่พวกบ่าวให้หยุดรอนางที
นัน
"ไปกันเถอะ"
อู่เหวินป๋ อพานางเดินอ้อมอยูค่ รูห่ นึงจนพบกําแพงวังจุดที
ดูไม่ได้สะดุดตานัก ด้านหน้ามีพุ่มไม้ใหญ่อยู่ ไม่คล้าย
เส้นทางให้คนเข้าออกได้ จนนางได้เห็นองค์ชายน้อยข้าม
พุม่ ไม้เข้าไป เขาแหวกหญ้าฟางทีปิ ดช่องอยู่ ก่อนจะเผย
ให้เห็นว่าใต้กําแพงนันมีการขุดหลุมให้รอดผ่านไปอีกฝั ง
ได้
โดยอีกด้านของกําแพงก็มตี น้ ไม้ใหญ่และแปลงดอกไม้บงั
สายตาอยู่ ทําให้คนทัวไปไม่อาจสังเกตเห็นทางเข้าออกนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 2

หลิวจ้าวเว่ยยืนมองส่งอู่เหวินป๋ อทีโบกมือลานางอย่างร่า
เริงแล้วหายไปในหลุมฟาง แล้วจึงหันกายกลับไปหาบ่าว
รับใช้ เลือกเดินเข้าวังทางประตูใหญ่ตามปกติ
"อาเจิน"
"เจ้าคะคุณหนู"
"เจ้าลองออกไปหาข่าวองค์ชายอู่เหวินป๋ อดูหน่อย ข้า
อยากรูท้ มาที
ี ไปของเขาให้ชดั เจนขึน"
"ได้เจ้าค่ะคุณหนู"
หญิงสาวกางกระดาษเปล่าวางบนโต๊ะแล้วจรดพูก่ นั วาด
เป็ นตัวอักษร ไม่ได้มองอาเจินทีค้อมกายออกไปจากห้อง
หลิวจ้าวเว่ยจําได้ไม่แม่นนัก หากนางเดาไม่ผดิ องค์ชาย
อู่เหวินป๋ อคือองค์ชายเก้า ทรงประสูตกิ บั พระมารดาทีเดิม
เคยเป็ นสนมหรงหวา แต่ถูกจับได้ว่ามีสมั พันธ์กบั ทหาร
องครักษ์ จนถูกส่งเข้าตําหนักเย็น และได้รบั พระราชทาน
ผ้าขาวสามฉือให้ฆา่ ตัวตาย
นับว่าเป็ นเรืองซุบซิบชือดังเรืองหนึงทีถือว่าหมินพระ
เกียรติฮอ่ งเต้ไม่น้อยทีเดียว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 3

หากอู่เหวินป๋ อเป็ นโอรสของสนมหรงหวาผูน้ นั ก็คงไม่

แปลกทีฮ่องเต้อู่เหอตีจะไม่ใยดีเขา ตามปกติฮ่องเต้ก ็
ไม่ได้ใส่ใจเหล่าโอรสธิดาเท่าไหร่อยูแ่ ล้ว ยิงโอรสทีชาติ
กําเนิดมีปัญหาเช่นนี เขาคงแทบไม่เคยชายตาแล
หลิวจ้าวเว่ยบิดริมฝี ปากเป็ นรอยยิมหยัน นึกพอใจอยูไ่ ม่
น้อยทีได้เห็นว่าฮ่องเต้อู่เหอตีก็ไม่ได้ทุกอย่างตามทีตน
ปรารถนา แม้จะเป็ นโอรสสวรรค์ สองบาทเหยียบคําใต้
หล้า แต่สนมชายาก็ยงั คบชู้ เลือกองครักษ์นายหนึง
มากกว่ามังกรทองอย่างพระองค์ คิดแล้วก็ให้สะใจนัก
*
"ข่าวว่าฮูเจียเล่อฟื นแล้ว" เฉินหรงปั วประสานมือทูลถวาย
รายงานข่าวลับทีเพิงส่งมาล่าสุด "สายของเรารายงานว่า
เขาได้สติขนมาแล้
ึ วแม้ยงั ไม่อาจออกจากห้องบรรทมได้
แต่กลับเริมมีพฤติกรรมประหลาด"
โอรสสวรรค์จบิ ชาพลางปรายตามองเขา "ประหลาด
หรือ?"
"เขาสังเพิมกําลังอารักขาตําหนักใหญ่ของฮ่องเต้ฮูเตีย
เพิมเป็ นเท่าตัว ทังยังเปลียนคนในตําหนักนันทังหมด"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 4

"หืม" พระขนงเลิกสูงขึน "มีคนคิดปองร้ายฮูเตียหรือไร?"

"เรืองนีกระหม่อมไม่แน่ชดั นัก อีกอย่าง ดูเหมือนฮูเจียเล่อ
จะสังให้สบื สวนคนในตําหนักบูรพาอย่างเข้มงวดเพือ
ค้นหาสายทีแฝงตัวอยู"่
"เขาไปรูอ้ ะไรมา"
"...."
"สังคนของเจ้าจับตาดูซอฟั
ื งให้ด ี บางทีการทีรัชทายาทผู้
นีไม่ตาย อาจจะกลายเป็ นภัยต่อเราเสียแล้ว"
"พ่ะย่ะค่ะ"
"อีกอย่าง... อีกไม่นานเจ้าคงต้องไปซือฟั งเองสักรอบ"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" เฉินเฟยฉีกม้ หน้า ตอบรับอย่าง
แข็งขัน
*
"ใต้เท้า!" โฉมสะคราญภายใต้ชุดเก่าเก็บร้องเรียกเขาด้วย
นําเสียงสดใสเป็ นมิตร ชวนชโลมใจคนฟั งจนอดมีชวี ติ ชีวา
ตามดวงหน้าเป็ นสุขของนางไม่ได้ "ใต้เท้าเสียวมาว วันนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 5

ข้าน้อยออกนอกวังมาเลยซือขนมในตลาดของเจ้อเจียงมา
ฝากท่าน"
ฮ่องเต้อู่เหอตีมองนางชูหอ่ ขนมแล้วยิมบาง พยักเพยิด
หน้าให้นางเอาไปวางไว้ในศาลา "ออกไปข้างนอกมา
หรือ? สนุกหรือไม่?"
"สนุกเจ้าค่ะ ทีเจ้อเจียงนีนับว่าเจริญไม่แพ้ถงเยียนทีเดียว
ทังอาหารก็ถูกปาก บ้านเรือนก็งดงาม นับว่าข้าโชคดีท ี
ได้มาเห็นกับตาตัวเอง" นางยิมกว้างเล่าคล้ายเคลิบเคลิม
จนไม่อาจปิ ดกันความประทับใจ
"ถ้าชอบก็ออกไปเทียวบ่อยๆ"
"ใต้เท้าลองชิมขนมดูสเิ จ้าคะ ข้าถูกปากยิงนักเลยซือมา
ฝากท่าน" นางยิมตาปิ ดเอ่ยชักชวน
"เจ้าก็กนิ ด้วยสิ" เขาว่า หลิวจ้าวเว่ยไม่อดิ ออดเพราะรูว้ า่
อีกฝ่ ายระแวดระวังเหมือนครังก่อนไม่มผี ดิ นางแกะห่อ
ขนมแล้วหยิบขึนมาเคียวชินหนึงอย่างไม่มากพิธ ี
"แผลเจ้าจางไปมากแล้ว" ชายหนุ่มเอียงมองคอนางแล้ว
ทักขึน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 6

"ต้องขอบคุณยาดีของใต้เท้าเสียวมาว ข้าน้อยทาไม่กครั
ี ง
รอยก็จางจนแทบมองไม่เห็นแล้ว" นางกลืนขนมแล้วเอ่ย
ชืนชมเขา ชายหนุ่มยิมรับ หยิบขนมขึนมาบิชมิ บ้าง
"ช่วงนีตอนกลางวันเจ้าทําอันใด อยูท่ นีี เบือหน่าย
หรือไม่?"
"หากพูดว่าไม่เบือคงโกหกใต้เท้าแล้ว" หญิงสาวกล่าว
เสียงซือ "แต่นบั ว่ามีหลายสิงให้ทําคลายความเบือหน่าย
อยูเ่ ช่นกัน ทีศาลาสิบทิศมีทงคณะกายกรรม
ั คณะงิว
หมุนเวียนมาแสดง ข้าน้อยเองก็ได้รบั เทียบไปชมอยู่
หลายคราว"
"ชมงิวก็เจอเหล่าสตรีสกุลอืน เจ้าเคยบอกว่าไม่ชอบงาน
เช่นนันมิใช่หรือ?"
"ไม่ชอบจริงเจ้าค่ะ แต่เลียงได้หรือไม่นนเป็
ั นอีกเรือง"
นางกล่าวเรียบเรือย "ข้าน้อยไม่อาจปฎิเสธทุกเทียบเชิญ
ได้ ดังนันต่อให้อดึ อัดใจเพียงใดอย่างไรก็ตอ้ งไปร่วมตาม
มารยาทบ้าง" นางว่า
ฮ่องเต้อู่เหอตีพยักพักตร์อย่างพอพระทัย สตรีตรงหน้า
นับว่ายังมีหวั คิด แม้ทา่ ทางมีความขบถอยูบ่ า้ ง แต่เมือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 7

ต้องรักษากริยามารยาทก็รจู้ กั สิงถูกควร
"แล้วอย่างอืนเล่า หากไม่รบั เทียบเชิญเหล่านันเจ้าทําสิง
ใด"
"ข้ารึ?... อืม ...ข้าน้อยก็หดั คัดอักษรกับฝึกร่ายรํากระมัง"
"เจ้าร่ายรําเป็ นด้วย?" เขาหันไปมองนาง
"เพียงฝึกหัดฆ่าเวลาเท่านัน เดิมทีขา้ น้อยไม่ถนัดศาสตร์
ศิลป์ ของสตรีสกั อย่าง จึงคิดว่าตนควรจะรูว้ ชิ าติดตัวไว้
บ้าง"
"เช่นนันใยไม่ฝึกวิชาเย็บปั กถักร้อยเพือเตรียมออกเรือน
เล่า"
"ข้าน้อยถนัดของพรรค์นนเสี ั ยทีไหน" นางเบะปาก "อีก
อย่างบ่าวรับใช้กม็ อี ยู่ ทําไมข้าน้อยต้องตรากตรําจ้องรู
เข็มเพือเย็บปั กด้วย ใช้พวกนางทําเสียก็สนเรืิ อง"
"คําสอนสตรีไม่ใช่วา่ ต้องมีกริยางดงาม มีฝีมอื ดูแล
บ้านเรือน รูจ้ กั เย็บปั ก อ่อนโยนต่อบุตรธิดาหรือ?"
"และสตรีในต้าถงก็ยงั นิยมรักษามือด้วยเจ้าค่ะ" หญิงสาว
กางมือให้เขาดู "ยิงสตรีชนสู
ั งก็ยงรั
ิ กษามือรักษาเล็บให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 8

ยาว เพือให้เห็นว่าตนมีอํานาจวาสนา บ่าวไพร่รายล้อม

ไม่ตอ้ งหยิบจับงานหนัก เป็ นเช่นนีจึงจะไม่ขายหน้า ซึง
ค่านิยมนีกับคําสอนทีท่านว่าช่างขัดแย่งกันเสียจริง" นาง
กล่าวอย่างเหนือยหน่ าย "อยากให้สตรีรจู้ กั ดูแลบ้านเรือน
เย็บปั กถักร้อย แต่หากมือไม่งามก็จะกลายเป็ นไม่สม
ฐานะ เสียศักดิศรี ช่างทําให้คนวางตัวลําบากยิงนัก"
"เจ้านีช่างมีเรืองให้คดิ มากเสียจริง" ในฐานะบุรุษ ฮ่องเต้อู่
เหอตีมักไม่ใส่ใจประเด็นของสตรีเช่นนี แต่เมือมาคิดดู
แล้วก็นบั ว่าจริงอย่างทีนางว่า
คําสอนเก่าก่อนคาดหวังให้สตรีเก่งงานบ้านงานเรือน แต่
ค่านิยมของสตรีในถงเยียนกลับยิงต้องรักษาเนือรักษาตัว
ให้ผดุ ผาด ผิวไม่อาจปล่อยให้ดา้ น เพือแสดงอํานาจฐานะ
เช่นนีแล้วจัดว่าขัดแย้งกันอยูใ่ นที
"เช่นนันเหตุใดเจ้าจึงสนใจฝึกร่ายรําเล่า ข้าเคยได้ยนิ ว่า
สตรีจะระบําให้ชาํ นาญได้นนต้
ั องฝึกดัดตนและใช้ความ
อดทนสูงยิง ค้างคาวอย่างเจ้าอดทนทําเรืองเช่นนันได้
หรือ?"
"ใต้เท้าเสียวมาวท่านดูถูกข้าเกินไปแล้ว... ข้านีแหละสตรี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 9

ทีเต้นระบําได้งดงามทีสุดได้ใต้หล้า" นางตบอกตัวเองปุๆ
แล้วกล่าวยกยอตัวเองอย่างเกินจริง
อู่เหอตีมองท่าทางนางแล้วส่ายหน้าระอาใจ "เฮ้อ"
"ส่วนเรืองทีว่าเหตุใดข้าฝึกระบํา เพราะในอดีตมารดาข้า
ชมชอบการร่ายรํายิงนัก แต่ตงแต่
ั แต่งเข้าจวนนางก็ไม่
อาจฝึกฝนได้อกี จนกระทังตายไป ตัวข้าเมือเลือกว่าควร
ฝึกฝนสิงใดจึงคิดอยากจะเลียนแบบมารดาเมือครังยังสาว
นับว่าเป็ นการระลึกถึงนางในทางหนึง"
"เจ้าระบําชุดใดเป็ นบ้าง ไหนลองระบําให้ขา้ ดูส"ิ เขาเอ่ย
ขึน
หญิงสาวแยกเขียวหันไปมองเขาด้วยสายตาเยาะ "ใต้เท้า
เสียวมาว ระบําของข้านันมิใช่วา่ จะหาชมได้ตามข้างทาง
เช่นนี ข้าเพียรฝึกซ้อมแทบตาย ใช่เพือเอาแสดงให้สหาย
ยามวิกาลเช่นท่านชมเสียทีไหน"
"หืม หากข้าชมไม่ได้แล้วเจ้าจะให้ใครชม"
"คนในเมืองอย่างไรเล่า" นางเผยยิมหวาน "ข้าอยากร่าย
รําให้ผคู้ นได้เห็น ข้าอยากสวมชุดทีงดงามทีสุด แสดงกับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 0

วงดนตรีทดีี ทสุี ด งานทีดีทสุี ด ในวันทีอากาศดีทสุี ด ...

ท้องฟ้ าเปิ ด มารดาข้าทีอยูบ่ นสวรรค์มองลงมาแล้วจะได้
ภูมใิ จ"
"เช่นนันข้าคงไม่ได้ชมสินะ"
"ฮ่าๆ ข้าพูดเล่นหรอกเจ้าค่ะ งานทีดีทสุี ดอะไรนันไม่ตอ้ ง
พูดถึง แค่ชุดสําหรับร่ายรําสักชุดข้ายังไม่มเี ลยเจ้าค่ะ
ชีวติ นีคิดว่าคงได้แต่ฝึกซ้อมเป็ นความรูป้ ระดับกายไว้
ชาตินีคงไม่อาจเอาไปอวดผูใ้ ดได้"
"เพียงแค่เสือผ้า จะยากแค่ไหนกัน" เขาเคาะนิวบนโต๊ะ
เบาๆ "แลกกันหรือไม่ ข้าจะให้ชุดทีเจ้าต้องการ แล้วเจ้าก็
ร่ายรําให้ขา้ ดู"
"ใต้เท้าเสียวมาวช่างมีนําใจนัก แต่ชุดร่ายรําทีข้าอยากได้
นันไม่ใช่ของทีหาได้โดยทัวไป ผ้าทีทํานันมีราคาสูงทังยัง
หายาก ข้าน้อยไม่อาจหาญรบกวนใต้เท้าหรอกเจ้าค่ะ"
นางยิมขืนเอ่ยบอกเข้าท่าทางเกรงใจยิง
"เสือผ้าก็คอื เสือ ลองบอกมาสิว่าเจ้าอยากได้ผา้ ชนิดไหน
หากมีอยูใ่ นต้าถงนี ย่อมไม่ยากทีจะหามาให้เจ้าแน่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 1

"แต่..."
"...."
"...." ใบหน้าหวานลํากัดริมฝีปากทีกําลังจะเอ่ยคาดเมือ
ถูกสายตาของคนตรงข้ามกดดัน
"ว่ามาสิ"
"เป็ นผ้ามัดย้อมสีแดงสดเจ้าค่ะ ปั กดินสีเงินกับทองทังผืน
ทังยังพิมพ์ลายมัจฉาสวรรค์ ชุดแบบนีใช้สาํ หรับแสดงใน
การบรวงสรวง" เป็ นผ้าทีราคาแพงมากเพราะผลิตออกมา
ได้ยาก ทังยังเป็ นชุดทีทําขึนเลียนแบบฉลองพระองค์ของ
ฮองเฮา แต่เปลียนจากลายพิมพ์มงั กรและหงส์ เป็ นมัจฉา
สวรรค์
สตรีทจะสวมชุ
ี ดชนิดนีได้ นางจะต้องเป็ นตัวแทนการร่าย
รําในงานบรวงสรวงฟ้ าดิน
"อืม ข้ารูแ้ ล้ว"
"...." หลิวจ้าวเว่ยหดคอ นึกกลัวว่าเขาจะคิดว่านางฝักใฝ่
ตําแหน่งฮ่องเฮาเพราะตีความหมายผิดจากชุดทีนาง
ต้องการ ทังทีจริงแล้วความหมายของนางตรงตัวยิงนัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 2

นางต้องการชุดนัน และต้องการร่ายรําต่อหน้าคนทังถง
เยียน...
เงียบไปอึดใจหนึงจนหลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ หวันใจ อีกฝ่ ายก็
ตรัสขึน
"พรุง่ นีข้าจะเอามาให้"
"...จะ..เจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 3

แสนชัง
# 19. หิงห้อยอับแสง

งิวบนเวทีกําลังออกท่าร้องรําสุดฝี มอื
หลิวจ้าวเว่ยนังเคียงกับฉินฟ่ านฟ่ าน ในวันนีเห็นว่าฉินซือ
ดีขนมากแล้
ึ วจึงพานางออกมารับลมทีอุทยานบ้าง นาง
คอยปรนนิบตั นิ ้าสะใภ้ทเพิ
ี งหายป่ วยเป็ นอย่างดี
หญิงสาวคอยดูแลฉินซืออยูต่ ลอด ส่วนงิวบนเวทีนนนาง
ั
สนใจบ้างไม่สนใจบ้าง จนกระทังฉินซือปิ ดปากหาว
"ดูขา้ สิ นิดหน่อยก็งว่ งเสียแล้ว" ฉินฟ่ านฟ่ านกล่าวล้อ
ตัวเอง
"ครรภ์ใหญ่เพียงนี ท่านง่วงบ่อยก็เป็ นปกติแล้วเจ้าค่ะ"
จ้าวเว่ยยิมกว้างประคองอีกฝ่ ายให้นงตั
ั วตรงขึน
"ข้าจะกลับเรือนแล้วล่ะ"
"เช่นนันหลานกลับด้วยนะเจ้าคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 4

ฉินซือโบกพัดในมือทันที "ไม่ตอ้ ง สาวๆ อย่างเจ้า อยูร่ อ้ ง

เล่นกับคนอืนๆ เสียบ้างเถอะ อย่ารีบกลับไปอุดอูใ้ นเรือน
เลย" นางประคองท้องแล้วลุกขึนยืน "เดียวข้าให้แม่พวกนี
พากลับ เจ้าไม่ตอ้ งห่วง"
จ้าวเว่ยเห็นว่าค้านไม่ได้จงึ มองฉินซือถูกบ่าวล้อมหน้า
หลังประคองแขนออกไปอย่างจํายอม นางยกชาขึนจิบ
คราวหนึงก็หนั กลับไปมองส่งน้าสะใภ้ทคนทั ี งกลุม่ เดินกัน
อย่างเชืองช้าระมัดระวัง แต่สงที
ิ ได้เห็นกลับเป็ นใบหน้า
ของหลิวจ้าวอวี
น้องสาวต่างมารดาของนางเดินสวนกับกลุม่ ของฉินฟ่ าน
ฟ่ านเข้ามาในอุทยาน ดูจากหน้าตาและการแต่งกายแล้ว
คงหาย 'ป่ วย' ตามทีคนสกุลหลิวประกาศเอาไว้สนิท
ทีเดียว
หญิงสาวยกพัดขึนปิ ดริมฝีปากทีกดตําอย่างเย้ยหยัน แค่
เห็นหน้าหลิวจ้าวอวีความสะใจก็ลามลุกจนไม่อาจกลัน
"น้องสาวคาราวะพีใหญ่" พอเดินเข้ามาเห็นว่าในหมูผ่ คู้ น
มีหลิวจ้าวเว่ยอยู่ หลิวจ้าวอวีก็กดั ฟั นค้อมกายคํานับอีก
ฝ่ ายเพือรักษามารยาท

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 5

"อืม" จ้าวเว่ยตามองแต่งวบนเวที
ิ ไม่ได้เหลือบแลดูนาง
แม้แต่น้อย
จ้าวอวีเห็นท่าทางเมินเฉยของพีสาวแล้วให้รงั เกียจยิง
นางกําผ้าเช็ดหน้าแล้วพยายามยืดอกเดินตรงไปยังทีนัง
ว่าง
หลิวจ้าวเว่ยนังมองนักแสดงงิวอยูเ่ งียบๆ ในหูแว่วได้ยนิ
เสียงน้องสาวกําลังพูดคุยถามไถ่กบั สตรีเรือนอืนไม่หยุด
ปาก นานทีเดียวจนงิวเปลียนองก์การแสดงต้องพักไว้
หญิงจ้าวเว่ยก็ได้ยนิ เสียงใสราวกับนําค้างของหลิวจ้า
วอวีกล่าวขึน
"พีสาว ข้อเท้าของท่านหายดีแล้วกระมัง" หลิวจ้าวอวีจีบ
ปากจีบคอถามนาง
จ้าวเว่ยเผยยิมละมุนพลางยกชาขึนจิบ และคันด้วยการ
นังหายใจทิงอีกครูห่ นึงกว่าจะเลือนสายตาไปมองหลิวจ้า
วอวีทีพยายามอดทนข่มอารมณ์เฝ้ ารอนาง
"ดีขนมากแล้
ึ ว" จ้าวเว่ยตอบแค่นนั
"ดียง"
ิ หลิวจ้าวอวีขยําผ้าเช็ดหน้าแรงขึน อีกมือขยับขึน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 6

แตะปิ นบนหัว กล่าวด้วยท่าทางเอียงอายเกรงใจ "เช่นนัน

วันนีพวกเราจะได้มโี อกาสเห็นพีใหญ่แสดงความสามารถ
บ้างหรือไม่?... คราวก่อนดอกงานชมบุปผาข้าเสียดายนัก
ทีไม่ได้เห็นท่านแสดง"
ตาโตของหลิวจ้าวเว่ยกวาดมองคนพูดขึนลงอย่างไม่
ปิ ดบัง นางเอนกายพิงพนักมองหลิวจ้าวอวีทีพยายามหา
เรืองนางอีกรอบแล้วยิมหวานแต่วาจากลับแปรเปลียน
เป็ นมีดปลายแหลม
"น้องรอง... ชัวชีวติ ในจวนเจ้าไม่เคยสนใจข้า เรือนของข้า
เจ้ายังไม่เคยแวะไปเหยียบ ไม่เคยใส่ใจว่าข้าถนัดศาสตร์
ศิลป์ ด้านใด อีกอย่าง อยูจ่ วนร่วมกันว่าค่อนชีวติ ไม่เคย
เห็นเจ้าเดือดร้อนใจอยากเห็นข้าแสดงสิงใดสักครัง ใยพอ
มาอยูพ่ ระตําหนักฤดูรอ้ นแล้ว เจ้าถึงขยันยุขา้ ถึงเพียงนี
เล่า" จ้าวเว่ยกล่าวเถรตรงยิงนัก เหล่าสตรีเรือนอืนทีนัง
ล้อมอยูพ่ ากันอ้าปากค้าง ดูกร็ วู้ ่าพีน้องสกุลหลิวไม่ถูกกัน
แต่ไม่คดิ ว่าหลิวจ้าวเว่ยจะประกาศออกมาชัดเจน โดยไม่
นึกกลัวสายตาผูค้ น
หลิวจ้าวอวีคิดใช้มารยาทของชนชันสูงบีบหลิวจ้าวเว่ยให้
ขายหน้า แต่กลับเป็ นหลิวจ้าวเว่ยทีเปิ ดเผยความคิดอีก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 7

ฝ่ ายจนกระจุยไม่เหลือชินดี
อยูใ่ นจวนไม่เคยญาติด ี ไม่เคยใส่ใจ แต่พอมาอยูร่ ว่ มกับ
ผูอ้ นกลั
ื บพยายามผลักนางครังแล้วครังเล่าเช่นนี จะนับว่า
เจตนาดีได้หรือ
หลิวจ้าวอวีหน้าแข็งทือไปทันทีทฟัี งคําจ้าวเว่ยจบ หาก
เป็ นปกติหลิวจ้าวเว่ยแม้จะไม่เห็นนางในสายตาแต่กย็ งั
รูจ้ กั รักษาบรรยากาศย่อมไม่มที างเอ่ยปากเช่นนีทํา
เพียงแต่เงียบไป เห็นได้ชดั ว่าหลิวจ้าวเว่ยตรงหน้านางนี
พร้อมจะใช้ลนทํ ิ าลายนาง ทังไม่เห็นแก่หน้าวงศ์สกุล
แม้แต่น้อย
หญิงสาวทีน่าทะนุถนอมดังดอกไม้แรกฝนปรายสายตาไป
มองสตรีรอบข้างทีกําลังหันไปซุบซิบกันแล้วยิงร้อนในอก
นางเชิดปลายคางทําท่าจะเอ่ยแก้ต่างแต่หลิวจ้าวเว่ยกลับ
ชิงพูดก่อน
"ดูทา่ สองปี ทไม่
ี ได้อยูใ่ นจวนเจ้าจะคิดถึงพีใหญ่อย่างข้า
มากจริงๆ แต่วนั นีอากาศร้อนอบอ้าว แค่นังเฉยๆ ยังร้อน
จนเหงือท่วมตัวไปหมด คงต้องปฎิเสธเจ้าแล้วจริงๆ ตัว
ข้าเจออากาศร้อนๆ เช่นนีแล้วจิตใจไม่แจ่มใสพอจะแสดง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 8

อะไรเอาใจเจ้าหรอก"
หลิวจ้าวเว่ยหาได้กลัวคนครหา สตรีทรายล้ ี อมอยูม่ าจาก
สกุลชันสูงแต่สว่ นใหญ่เป็ นเด็กสาวรุน่ ราวคราวเดียวกัน
ต่อให้เล่าความต่อก็มกั จะอยูใ่ นวงแคบ หรือหากมีใครคิด
จะเอาไปขยาย นางก็ไม่เกียง
อีกอย่าง แต่ไหนแต่ไรก็มคี าํ พูดทีว่าแม่เลียงไม่ต่างจาก
เสือ แม่เลียงกับลูกเลียงบ้านใดก็ตามน้อยนักจะเข้ากันได้
หากมองตามจริงแล้วคนย่อมเข้าใจว่าเหตุใดนางกับหลิว
จ้าวอวีถึงได้หา่ งเหินกัน ซึงประกาศออกไปเลยเสียยัง
ดีกว่า วันหน้าผูอ้ นจะได้
ื ระมัดระวังไม่พานางผูกโยงไป
กับนังน้องแพศยาผูน้ ี
หลิวจ้าวอวีแสร้งทําหน้าสลด "น้องสาวเพียงอยากเห็น
เท่านัน เราสองพีน้องไม่ได้พบหน้ากันนาน ทังพักกันคน
ละเรือนทําให้ไม่มโี อกาสพูดคุย นานครังได้พูดจาข้าจึง
อยากเห็นว่าโฉมสะคราญอย่างท่านพัฒนาฝีมอื ไปถึงไหน
แล้ว"
"เจ้านีทําตัวราวกับเป็ นอาจารย์ของข้า" จ้าวเว่ยยกชาขึน
จิบแล้วหัวเราะเบาๆ "พบหน้าก็คดิ จะทดสอบฝีมอื ทังที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 9

หาใช่หน้าทีเจ้าไม่ อีกอย่างว่ากันตามตรงแล้ว สตรีทตาม

ี
เสด็จมาทีนีล้วนมาเพือพักผ่อน หาได้มาเพือรับใช้เอาใจ
ใคร หรืออย่างน้อยคนทีสิทธิสังก็ควรมีอาวุโสกว่า แต่เจ้า
... แทนทีจะเสนอตัวออกไปแสดงเพือปรนนิบตั เิ อาใจข้าที
เป็ นพีสาว แต่กลับมาพูดจาสังข้าครังแล้วครังเล่าให้ทํานัน
ทํานี ไม่คดิ ว่าตนเองน่ารําคาญรึ?"
"ท่าน!" หลิวจ้าวอวีเบิกตาโพลง ไม่คดิ ว่าหลิวจ้าวเว่ยจะก
ล้าด่ากราดนางต่อหน้าธารกํานัลไม่ไว้หน้าสกุลหลิวเช่นนี
สาวรุน่ ทีรายล้อมอยูพ่ ากันใช้พดั หรือผ้าเช็ดหน้ายกขึนปิ ด
ปากเพือบังรอยยิมและเสียงหัวเราะ ท่าทางชวนหัวยิงนัก
ทําให้หลิวจ้าวอวียิงเดือดดาล
"ดูทา่ อยูใ่ นจวนคงไม่เคร่งครัดมารยาทจนเจ้าไม่รจู้ กั
อาวุโสสูงตําเสียแล้ว หรือเจ้าเห็นว่าเราอายุหา่ งกันไม่ก ี
เดือนก็คดิ ว่าข้าเป็ นเพือนเล่นของเจ้าไปเสีย"
"ท่านพี น้องสาวไม่ได้คดิ เช่นนัน" หลิวจ้าวอวีเตรียมจะ
บีบนําตาเรียกความสงสารจากผูค้ นแต่หลิวจ้าวเว่ยกลับ
เอ่ยเสียงเศร้าออกมาก่อน
"เสียดายจริงๆ ทีมารดาของข้าสินบุญไปนานแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 0

ไม่เช่นนันวันนีคงไม่มใี ครกล้าเสียมารยาทกับข้าเช่นนีแน่
เพียงแค่ตอ้ งออกจากจวนไปอยูไ่ กลก็ให้อดทนมากแล้ว
แม้แต่น้องสาวตนเองยังคิดจะขึนมาขีบนหัว ให้ขา้ นึก
น้อยใจมารดาทีสินใจไวเหลือเกินจริงๆ"
ราวกับนางสาดนําลงกลางวง คําพูดนีเห็นได้ชดั ว่าเป็ น
การชีถึงเรืองภายในจวนสกุลหลิว เหตุทหลิี วจ้าวเว่ยต้อง
ระเห็จไปอยูไ่ กลถึงจินหยางคงไม่ใช่เพียงแค่นางลบหลู่
มารดาเลียงเสียแล้ว ไม่แน่อาจจะเป็ นแผนการของฮูหยิ
นคนใหม่กบั บุตรสาวเพือกําจัดลูกเลียงทีขวางหูขวางตา
อีกอย่างเดิมทีหลิวจ้าวเว่ยนับเป็ นบุตรสาวภรรยาเอก
ในขณะทีหลิวจ้าวอวีเป็ นบุตรอนุ ลําดับสูงตําชัดเจน จะให้
นางสนิทใจกันย่อมเป็ นไปได้ยากแน่ แม้ยามนีหลิวจ้าวอวี
ได้เลือนฐานะ แต่แรกเริมมาวัยเด็กของนางก็เป็ นแค่บุตรี
ในเรือนหลังผูห้ นึงเท่านัน
ในใจผูค้ นต่างคาดเดาไปต่างๆ นานา คิดถึงบุตรอนุ กบั อี
เหนียงทีเจ้าเล่ห์ คิดช่วงชิงตําแหน่งฮูหยินและตังตัวเป็ น
ใหญ่ในบ้าน เรืองเช่นนีใช่วา่ ไม่เคยมี สตรีบางบ้านเองก็มี
แม่เลียงร้ายกาจ เมือได้ยนิ คําพูดจ้าวเว่ยก็ให้นึกกระจ่าง
ขึนมา และเห็นใจนางเพิมหลายส่วน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 1

"ท่านพูดจาเช่นนีได้อย่างไร?" หลิวจ้าวอวีเห็นว่าเรืองราว
ลุกลามไปไกลกว่าการกลันแกล้งกันเสียแล้ว เช่นนีคนที
ฟั งอยูจ่ ะไม่คดิ กล่าวหามารดาของนางเป็ นแม่เลียงใจยักษ์
รึ "แม่ของข้าดูแลพีใหญ่อย่างดีมาตลอด ด้วยรูว้ า่ พีใหญ่
เสียมารดาตังแต่ยงั เล็ก ท่านกล่าวเช่นนีคนจะเข้าใจผิด
มารดาข้าได้"
"งันรึ?" จ้าวเว่ยเลิกคิว สีหน้าไม่ยนิ ดียนิ ร้ายกับคําแก้ตา่ ง
ของหลิวจ้าวอวี และไม่คดิ จะแก้ตวั แทนเจินฮุย่ เหมย
....นานมาแล้ว หลังจากนางถูกโบยและเพิงออกจากคุก
หลิวจ้าวเว่ยถูกบิดาขังเอาไว้ในเรือนหลัง ตอนนันนาง
กระจ่างชัดขึนมาถึงกับดักของหลิวจ้าวอวีและอันอ๋อง นาง
คิดว่าแม้จะไม่มใี จผูกพัน แต่เจินฮุยเหมยเป็ นคนดี จึงเล่า
ทุกอย่างให้นางฟั ง หวังให้แม่เลียงเป็ นคนช่วยคืนความ
ยุตธิ รรมให้แก่นาง
แต่ในคราบผูม้ จี ติ ใจสูงส่ง มารดาเลียงทีกล่าวปลอบ
ประโลมให้ความหวังนางทังยังรับปากเป็ นอย่างดีนนั สุด
ท้ายเจินฮุย่ เหมยก็เลือกหลิวจ้าวอวี แม้จะรูแ้ ก่ใจว่า
บุตรสาวตัวเองโฉดชัวเพียงใดก็ยงั ช่วยนางปกปิ ด นาง
หลับหูหลับตาปกป้ องบุตรสาว และยังเป็ นคนร่วมมือใน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 2

แผนการของอันอ๋อง จนสุดท้ายหลิวจ้าวเว่ยถูกขับออก
จากถงเยียน
...ดูแลอย่างดีงนหรื
ั อ
คนทีดับความหวังสุดท้ายทีจะคืนความบริสุทธิให้นาง ไม่
ใช่เจินฮุย่ เหมยหรอกหรือ
หากเช่นนันเรียกว่าดูแลอย่างดี หลิวจ้าวเว่ยยอมตายอีก
รอบดีกว่าจะทนเสแสร้งชืนชมกับคนแบบนี
หลิวจ้าวอวีเห็นว่าหลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ จะรักษาหน้าให้สกุล
หลิวและมารดานางก็ให้โกรธยิงนัก
"ทําให้ทุกท่านหมดสนุกเสียแล้ว ข้าออกไปเดินเล่นดีกว่า
จ้าวเว่ยขอลาท่านทังหลายตรงนี" หลิวจ้าวเว่ยชิงลุกขึน
แล้วค้อมกายลาผูค้ นในลาน ไม่ได้สนใจหลิวจ้าวอวีทีตัว
สันคล้ายจะกรีดออกมาหากทีนันไม่มคี นอืนอยู่
"คุณหนู พูดแบบนันจะดีหรือเจ้าคะ?" อาเจินอดนึกกังวล
ไม่ได้ กลัวหลิวเฉียนทราบเรืองจะยิงโกรธคุณหนูของนาง
"มีอะไรไม่ดี ข้ากับพวกนางควรขีดเส้นแบ่งกันให้ชดั เสีย
แต่เนินๆ เพราะวันหน้าหากมีเรืองอันใดเกิดขึน คนจะได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 3

ไม่ลากเราเข้าไปรวมด้วย"
"มีเรืองเกิดขึนหรือเจ้าคะ?"
"อืม" อาเจินมองสีหน้าของหลิวจ้าวเว่ยแล้วคิดว่าคุณหนู
คงมีแผนอยูแ่ ล้วก็สงบใจลง เดินตามนางไปเงียบๆ
"คิดถึงอาหนิงกับมีฝู่ หลังจากกลับจินหยาง เจ้าต้องช่วย
สอนอาหนิงให้เคร่งครัดเสียหน่อย วันหน้าข้าจะพานาง
กลับถงเยียนด้วย"
"เจ้าค่ะคุณหนู" อาเจินจําไว้
"คืนวันผันเปลียนรวดเร็ว อีกไม่นานเราจะได้ออกจากทีนี
กันแล้ว"
"เอ๋ ...เพราะเหตุใดกันเจ้าคะ?" เช่นนันจะไม่เร็วกว่า
กําหนดการหรือ
"เรืองนัน..."
"พีสาว!" เสียงเด็กร้องเรียกขัดขึนมา จ้าวเว่ยหันไปมองก็
เห็นองค์ชายเก้าในชุดฉลองพระองค์เต็มยศวิงเข้ามาหา
"พีสาวท่านจริงๆ ด้วย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 4

"ถวายบังคมเพคะองค์ชาย" นางยอบกายคํานับเด็กชายที
หนึง
"พีสาว ข้าคิดถึงท่าน" เด็กชายยิมกว้างเอ่ยออกมาอย่าง
จริงใจ
"นีองค์ชายกําลังจะไปไหนเพคะ?"
"ข้าเพียงเบือหน่ายจึงออกมาวิงเล่นเท่านัน"
"เช่นนันองค์ชายเดินเล่นกับหม่อมฉันดีหรือไม่?" จ้าวเว่ย
เอ่ยชวน ซึงอู่เหวินป๋ อก็รบี พยักหน้ารับทันที
อาเจินมองหลิวจ้าวเว่ยจับมือองค์ชายเก้าเดินนําไป
เงียบๆ แม้เรืองทีตลาดนางถามคุณหนู แล้วคุณหนูบอกว่า
ทําไปเพือสร้างชือ เพราะตังแต่มาอยูท่ นีี การสร้างกุศล
ไหว้พระ ทําบุญ ต้องงดเว้น ทําให้ผคู้ นไม่อาจได้เห็น
ความใจบุญของนาง แต่เท่าทีนางเห็นตรงหน้านี คงไม่ใช่
คุณหนูหวังใช้องค์ชายเก้าเป็ นเบียอย่างเดียว อย่างน้อย
ทีสุดสีหน้าของหลิวจ้าวเว่ยก็ดอู ่อนโยนลงหลายส่วนยาม
อยูก่ บั องค์ชายน้อย
องค์ชายเก้าช่างเจือยแจ้วเจรจาตามประสา จ้าวเว่ยเองก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 5

ยอมคุยเล่นกับเขาเป็ นระยะ ขณะเดินเลียบกันไปทัว

อุทยาน
บรรยากาศร่มรืนช่วยคลายความร้อนไปได้บา้ ง อีกอย่างมี
เด็กทีพลังล้นอยูข่ า้ งกายก็ทาํ ให้คนมองสลัดความเนือย
อืดอาดไปได้ไม่น้อย
"ปี ศาจ!" จูๆ่ องค์ชายเก้าก็รอ้ งขึนแล้วชีนิวไปทางบุรษุ ผู้
หนึงทีอยูใ่ นชุดทหาร
หลิวจ้าวเว่ยมองตามนิวเล็กๆ นันแล้วก็เห็นว่าเฉินหรงปั ว
กําลังเดินสวนทางมา แต่เจ้าเด็กข้างกายนางกลับอยูไ่ ม่
สุข เขาลุกลนจนสุดท้ายวิงเตลิดหนีหายไป
หญิงสาวงุนงง แต่ดทู ่าคนโตแล้วอย่างนางยังครันคร้าม
ท่านปั วผูน้ ี กับเด็กเล็กเช่นนัน เขาคงน่ากลัวจริงๆ
ร่างสะโอดสะองค์ของนางค้อมกายคํานับชายหนุ่มทีเดิน
ตรงเข้ามา ดวงหน้าของเขาเรียบนิงไร้อารมณ์จนนางคิด
ว่าเขาจะเดินผ่านไป แต่อกี ฝ่ ายกลับชะงัก
"เจ้ารูจ้ กั กับเด็กนันด้วยหรือ?" เสียงทุม้ ถามขึน สายตา
ทอดไปทางทีองค์ชายเก้าเพิงวิงหนีหายไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 6

"เคยมีวาสนาได้ชว่ ยเหลือองค์ชายอยูค่ รังหนึงเจ้าค่ะ"

หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้คดิ ปิ ดบังอะไร สีหน้าของนางสงบยิง
ยามทีใบหน้าคมเข้มหันกลับมาจ้องอย่างจับผิดนางก็
ไม่ได้เผยพิรธุ สิงใดออกไปให้เห็น
"เป็ นเช่นนัน" คล้ายเขาจะยอมรับฟั ง และทําท่าจะก้าว
เดินไปแต่กลับชะงักเท้าอีกครัง
ร่างสูงเอ่ยปากโดยไม่หนั ไปมองหน้านาง "ไม่กวัี นก่อนข้า
บังเอิญได้ยนิ นิทานเรืองหนึง เนือหาเกียวกับหนุ่มสาว
คลังรัก ทีวางแผนจะกําจัดเสียนหนามทีขวางทางครองคู่
พวกเขา"
หลิวจ้าวเว่ยลําคอแข็งค้างขึนมา ริมฝีปากกระตุกด้วย
ความรูส้ กึ อับอายขายหน้า
"เจ้าน่าจะชอบใจถ้าได้ฟัง" ชายหนุ่มพูดจบก็สาวเท้าจาก
ไป
"ขอบคุณท่านปั วทีชีแนะ" หญิงสาวค้อมกายส่งอย่างนอบ
น้อม เพราะคิดว่านีเป็ นนําใจทีเกินคาดจากเขา
...นันเป็ นคําเตือน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 7

แม้หลิวจ้าวเว่ยจะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าหลิวจ้าวอวีกับอันอ๋องคนเริม

คิดอ่านหาทางกําจัดนางหลังจากนี แต่นางรูส้ กึ อับอายนัก
เมือมันเกิดขึนแล้วจริงๆ
ยิงมีผอู้ นล่
ื วงรูถ้ งึ ความไร้ยางอายของคู่หมันกับน้องสาว
ของนาง หลิวจ้าวเว่ยก็ให้โกรธจนขยะแขยง
"คุณหนู ..." อาเจินเห็นหญิงสาวเงียบลงไปถนัดตาก็รสู้ กึ
กังวล
"กลับเรือน" จ้าวเว่ยบอกแค่นนแล้
ั วเดินนําไปอย่าง
รวดเร็ว
*
พระอาทิตย์เริมแขวนตัวตําลงจากท้องฟ้ า จ้าวเว่ยก็
จัดการตัวเองมาอยูใ่ นชุดสีเปลือกไข่สอี ่อน ผิดจากปกติท ี
นางมักจะสวมชุดสีเข้ม ทําให้ได้รบั คําชืนชมจากอาเจินไม่
ขาดปาก "คุณหนูสวมชุดนีงามนัก ราวกับเป็ นเทพธิดา
จริงๆ เลยเจ้าค่ะ"
"แล้วปกติขา้ ไม่งามรึ?" จ้าวเว่ยเลิกคิวหันไปหยอกอาเจิน
เล่น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 8

"งามเจ้าค่ะ งามทุกวันเจ้าค่ะ เพียงแต่วนั นีดูงดงามแปลก

ตา ถ้าบ่าวไม่รจู้ กั แล้วได้พบคงคิดว่าคุณหนูเป็ นเซียนสาว
แน่ๆ"
"ปากหวานจริงๆ" จ้าวเว่ยหัวเราะความช่างยกยอของคน
สนิท "คืนนีข้าคงออกไปเร็วหน่อย"
"ทําไมเล่าเจ้าคะ หัวคําไม่ใช่ว่าเสียงคนพบเห็นหรือเจ้า
คะ" อาเจินแปลกใจ "อีกอย่างออกไปทุกคืนเช่นนี จะดี
จริงๆ หรือเจ้าคะ"
"มีอนั ใดไม่ด"ี นางมองกระจกแล้วเติมดอกไม้เล็กๆ บน
หางคิว "ข้าขวนขวายหาทางมาทีนีก็เพือจะมาพบคนผูน้ ี
เมือมาแล้วก็ตอ้ งใช้เวลาให้คมุ้ กับทีดินรนจนได้มาสิ"
"คุณหนูจะบอกว่าทีช่วยกองทัพเอียนเหอ ก็เพือ..." อา
เจินเบิกตาโตขึน
"ทัพเอียนเหอนับเป็ นการลงแรงทีคุม้ ทีสุด ไม่เพียงแต่
ประโยชน์ทแล้
ี วมา วันหน้าเรืองนีก็จะเป็ นประโยชน์ต่อข้า
อีกหลายประการ" จ้าวเว่ยยิมให้ตนเองในกระจก คิดถึง
การช่วยเหลือทัพเอียนเหอแล้ว นางก็ได้รจู้ กั การทําบุญที
ได้ผลตอบแทนอย่างเท่าทวี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 9

"คุณหนูของบ่าวฉลาดยิงนักเจ้าค่ะ" อาเจินรูส้ กึ ขนลุก

ไม่ได้ นางคิดเพียงแต่ว่าเรืองทัพเอียนเหอทําให้ชอเสี
ื ยง
คุณหนูดงี าม สกุลเถาได้มโี ชควาสนามากขึน แต่คุณหนู
กับมองการณ์ไกลกว่านัน เสบียงนับหมืนชังทีบริจาคไป
หากเป็ นอย่างทีคุณหนู ว่า ก็คงคุม้ แล้วจริงๆ
"เจ้าดูแลทีนีดีๆ อย่าให้ใครพบพิรธุ ได้"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
ในวันนีเป็ นอีกคืนหนึงทีจ้าวเว่ยถือโคมกระจกลอบออก
จากเรือนพักในยามวิกาล แต่ทผิี ดไปจากทุกทีคอื วันนีนาง
เลือกออกมาตังแต่หวั คํา มิใช่ยามทีพระจันทร์ลอยอยู่
กลางฟ้ าแล้วอย่างทีผ่านมา
หญิงสาวมุง่ หน้าไปยังสระบัวพันสานอีกครัง และทําเพียง
นังเงียบเพือรอเวลาเท่านัน
เจตนาของการออกมาเร็วในวันนีเพือให้ฮอ่ งเต้อู่เหอตีเห็น
ว่าเขามีนําหนักในใจนาง มากน้อยจนหญิงสาวร้อนรน
ต้องรีบมาพบหน้า ซึงเรืองพวกนีมักเป็ นท่าทางของสตรีท ี
ตกอยูใ่ นห้วงรัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 0

ไม่วา่ คิดทําสิงใดก็ตอ้ งนึกถึงเขา ยามนัดพบก็มกั จะอยาก

ย่นวันคืนให้รวดเร็วเพือยืดเวลาพบปะ ซึงเรืองเล่านีใน
สายตาของจ้าวเว่ยกลับรูส้ กึ ว่ามันไร้สาระ แต่หากนางคิด
จะแสดงตนดังคนทีอยูใ่ นห้วงรักก็ตอ้ งทนทําเรืองไร้สาระ
ให้แนบเนียน
จ้าวเว่ยนังทอดอารมณ์มองสระบัวพันสายทีนางเริมคุน้ ชิน
กับมันแล้ว ตลอดช่วงทีผ่านมานางมาทีนีทุกคืน และพบ
กับคนผูน้ นตลอด
ั แม้วนั ๆ จะคุยแต่เรืองสัพเพเหระ ไร้
แก่นสาร แต่นบั ว่านางได้ปูทางบางเรืองไว้ให้เขาจําไม่
น้อย
จริงๆ เท็จๆ ปนกันไป... เหมือนดังชีวติ ของนาง
"ค้างคาวน้อย"
เสียงเรียกของเขาทําให้หญิงสาวสะดุง้ เฮือก นางหันขวับ
ไปมองเขาแล้วรีบลุกขึนประสานมือคํานับ "ใต้เท้า"
"นีเพิงจะหัวคํา เหตุใดเจ้ามาไวเพียงนี" เขาวางกล่องใน
มือลงแล้วถามนาง
หญิงสาวเอียงหน้าพยายามทําตัวราวกับเขินอาย "อยูท่ ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 1

เรียนข้าไม่มอี ะไรทํา จึงได้ออกมาก่อนเท่านัน"

"งันรึ?"
"แล้วท่านเล่า เพิงจะหัวคําเหตุใดถึงออกมาไวเช่นนี"
"ข้าก็ไม่มอี ะไรทํา จึงคิดจะเอาของมาให้เจ้า"
"เอาของมาให้ขา้ หรือ?"
"มิใช่วา่ เจ้าอยากได้ผา้ ชนิดนีหรือ" เขาเปิ ดกล่องยาวนัน
ออกแล้วส่งให้นาง หลิวจ้าวเว่ยก้มมองผ้ามัจฉาในกล่อง
นันแล้วตาโตร้องขึน
"ใต้เท้า" ดวงหน้านางฉายแววดีใจ "วันก่อนข้านึกว่าท่าน
เพียงแค่พูดเล่น"
"ข้าไม่เคยพูดเลย" เขายิม เห็นท่าทางดีอกดีใจของนาง
แล้วก็นึกว่าคุม้ แล้วทีให้มา้ เร็วไปหาผ้าชนิดนีมาจากคลัง
หลวงในถงเยียน
"ใต้เท้าเสียวมาว ขอบคุณท่านมากเลยเจ้าค่ะ" นัยน์ตา
นางเป็ นประกายระยับ มือเรียวนันเอือมไปลูบบนพับผ้า
อย่างปลืมปิ ติ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 2

"ผ้าก็ได้แล้ว เจ้าคงต้องรําให้ขา้ ดูได้แล้ว" เขาเอ่ยขึน

"ใต้เท้าผ้านียังไม่ทนั ตัดเย็บเป็ นชุด ข้าจะสวมมันร่ายรํา
ได้เช่นไร รอตัดชุดเสร็จก่อนท่านได้เห็นแน่" จ้าวเว่ยเงย
หน้าขึนเถียงเขา
"เช่นนันเจ้าจะให้อะไรตอบแทนข้าเล่า?" เขายกคิวสูงเอ่ย
ถามนาง
หญิงสาวหน้าสลดลง "ใต้เท้า ...ข้าน้อยไม่คอ่ ยมีเงิน" นาง
ลูบผ้าในกล่องแล้วจูๆ่ ก็ชกั มือกลับ "ผ้ามัจฉานีคงมีราคา
แพงมากและหายากยิง ถึงข้าจะอยากได้ แต่ไม่รจู้ ะใช้สงิ
ใดตอบแทนท่าน เช่นนีข้าไม่รบั ไว้ดกี ว่า"
"เจ้าไม่อยากได้แล้วหรือ"
นางทอดสายตามองผ้าอย่างเสียได้แล้วยิมเฝือน "ข้า
อยากได้เจ้าค่ะ เพียงแต่ขา้ ไม่มขี องมีค่าทีสามารถเอามา
แลกมันได้ เช่นนีนับว่าไม่ยุตธิ รรมต่อสหาย ท่านเก็บไว้
เถิด วันหน้าหากข้ามีเงินจะไปขอซือกับท่านได้หรือไม่"
"ไร้สาระ" เขาพ่นลมหายใจแรง "เช่นนันเจ้าก็รบั ไว้ใช้เสีย
วันไหนมีเงินค่อยเอามาจ่ายข้า เก็บไว้ทข้ี าก็มแี ต่จะเก่าลง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 3

เท่านัน"
"ใต้เท้าใจดียงนั
ิ ก"
"หรือต่อให้เจ้าไม่มเี งิน ก็ไม่ตอ้ งจ่าย ข้าตังใจเอามาให้เจ้า
ไม่ได้คดิ จะซือขายแต่แรก"
"ท่านช่างเป็ นสหายทีประเสริฐยิงนัก" นางยกยอประจบ ดู
หน้าก็รวู้ ่าอยากได้ผา้ แค่ไหนยังคิดจะแสร้งพูดจาตาม
มารยาท ให้ฮอ่ งเต้รสู้ กึ ระอาเสียจริง
ชายหนุ่มส่ายหัวมองนางทียิมไม่หบุ ลูบผ้าขึนลงอย่างปิ ด
ความยินดีไม่มดิ
"วันนีเจ้าแต่งตัวต่างไปจากปกติ" เขาทักขึน
หลิวจ้าวเว่ยก้มมองชุดทีตัวเองสวมแล้วเงยหน้าตอบเขา
"เพียงเปลียนสีชดุ ก็ต่างแล้วหรือเจ้าคะ"
"ไม่ใช่แค่เปลียนสีกระมัง ชุดนีดูไม่เก่าเท่าชุดอืนทีเจ้าเคย
สวม" ฟั งเขาพูดแล้วจ้าวเว่ยก็ตสี หี น้าอับอาย
"เสือผ้าของข้าไม่ได้มแี ต่แบบนันทังหมดเสียหน่อย" แก้ม
นางแดงระเรือ ทําทีหนั ไปหยิบจับปิ ดฝากล่องเพือกลบ
เกลือนให้เขาสงสัย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 4

สตรีทมีี รกั ย่อมพยายามแต่งองค์ทรงเครืองให้งามกว่า

ปกติ เวลามาพบชายในดวงใจ การจะประกาศว่านางมีใจ
โดยไม่ตอ้ งเอ่ยปาก ก็มเี รืองนีทีสามารถทําได้อกี ทาง
"งันรึ แต่ถงึ จะใหม่กว่าชุดอืนก็ยงั ดูเก่าอยูด่ "ี เขาติ
"ก็เพียงแต่ชุดทีสวมตอนกลางคืน จะให้ใหม่สกั เท่าไหร่
กัน" นางยืนปาก พยายามกล่าวปิ ดบังฐานะอัตคัตของ
ตนเอง "ท่านจะใส่ใจไปใยว่าข้าสวมชุดเช่นไร เพียงแต่ขา้
งดงามคนอืนก็ไม่มองชุดแล้วเจ้าคะ" นางเชิดหน้ากล่าว
ขึน
ร่างสูงถอนหายใจ "หลงตัวเองให้น้อยๆ หน่อย อย่างไร
เสือผ้าก็ชว่ งแสดงอํานาจบารมีของผูส้ วมได้ หากพบผูอ้ นื
เจ้าควรแต่งกายให้สมฐานะ"
"ข้าแต่งสมฐานะเสมอนะเจ้าค่ะ เพียงแต่ยามราตรีไม่คดิ
ว่าต้องใส่ใจถึงเพียงนัน อีกอย่างข้าเอาเสือผ้ามาไม่มาก
หากมัวแต่เลือกเก่าใหม่ คงไม่มชี ดุ เหลือให้สวมแล้ว"
"ดือ" ฮ่องเต้อู่เหอตีมองท่าทางทะเล้นของนางแล้วยกยิม
มุมปาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 5

"ใต้เท้าเสียวมาว เรามาเจอกันหัวคําเช่นนีให้บงั เอิญนัก

นับเป็ นสหายทีมีวาสนาต่อกันจริงๆ" นางยิมกว้างเอ่ย
คาดเดาราวกับสาวน้อยช่างฝั น
"เมือเจอกันเร็วเช่นนีก็ด ี คืนนีข้ามีทหนึ
ี งจะพาเจ้าไป"
"ใต้เท้าจะพาข้าไปทีใดหรือเจ้าคะ?"
"ไปถึงแล้วจะรูเ้ อง" เขาเอ่ยแล้วยืนมือไปรอนาง แต่หญิง
สาวกลับมีสหี น้าลังเล "เจ้ากลัวหรือ?"
"ใต้เท้า หากออกไปจากทีนีข้ากลัวจะถูกคนพบเห็น ยิง
ยามนีไม่ใช่เวลานอน ยังมีคนเพ่นพ่านอยูต่ ามทีต่างๆ
ไหนจะทหารวังอีกเล่า"
"นันไม่ใช่เรืองทีเจ้าต้องกังวล" เขาเอือมไปดึงมือนางให้
ลุกขึน หญิงสาวยังไม่ลมื รีบหันไปคว้ากล่องผ้ามัจฉามา
กอดไว้ก่อนจะถูกชายหนุ่มอุม้ ขึน
"เหวอ! ใต้เท้า ท่านจะทําอะไร!?" นางร้องด้วยอาราม
ตกใจ
"เจ้ากลัวคนพบเห็นมิใช่หรือ เช่นนันก็ทนเอาหน่อย"
"ใต้เท้า!"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 6

"หลับตาลง ถึงแล้วข้าจะบอกเอง"
"ใต้เท้า..." นางยังคิดจะค้าน
"หลับตา" เขายืนยัน
จ้าวเว่ยสูดหายใจลึก ยอมหลับตาปล่อยให้เขาอุม้ ตนไว้
ด้วยสองแขนกํายํานัน ไม่นางก็รสู้ กึ ถึงลมแรงทีปะทะร่าง
และรูส้ กึ ว่าตนลอยขึนจากพืน
เขาใช้วรยุทธ์เพือพานางเดินทาง
ไม่ใช่เรืองง่ายทีจะได้เห็นฮ่องเต้อู่เหอตีแสดงวรยุทธ์ ว่า
กันว่าบุรุษผูน้ มีี วรยุทธ์ลาเลิ
ํ ศจัดเป็ นหนึงในสีของแผ่นดิน
ไม่ได้ดอ้ ยไปกว่าเฉินเฟยฉี แต่ในฐานะฮ่องเต้เขาคง
ภาพลักษณ์แบบบัณทิตทีอ่อนโยนนุ่มนวล และไม่เผย
ฝีมอื ต่อหน้าคนอืน ทําให้น้อยคนนักทีจะรูถ้ งึ ฝีมอื ทีแท้จริง
ของเขา
ในฐานะเสียวมาว นับว่าน่าแปลกทีเขายอมให้นางรูว้ า่ เขา
มีวรยุทธ์ แต่คดิ ดูแล้วคงเพราะเขาเห็นว่าเพียงวิชาตัวเบา
ไม่ใช่การต่อสูส้ ลักสําคัญอะไร ดังนันเปิ ดเผยต่อนางก็ไม่
เสียหาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 7

ครูห่ นึงหญิงสาวก็รสู้ กึ ว่าตนลงมาถึงพืนอีกครัง ดวงตา

กลมโตจึงค่อยๆ เผยอเปิ ดตามองสถานทีๆ เขาพาตนมา
เยือน
"ใต้เท้า..." นางครางเรียกในลําคอเมือเห็นว่าตนอยูท่ ไหน
ี
ทีนีเป็ นนําตกในเขตวังหลิงซาน ปกติเป็ นเขตหวงห้ามให้
เข้าเฉพาะเชือพระวงศ์กบั ขุนนางขันสูง ในวันนันบนเรือ
นางเคยพูดว่าตนอยากเห็นทีแห่งนี และเขาก็จดจํามันได้
"ใต้เท้า เข้ามาทีนีจะดีหรือเจ้าคะ" นางหันไปจับแขนเขา
อย่างกังวล แม้จะดีใจทีได้มา แต่การบุกรุกสถานทีเช่นนี
สําหรับขุนนางกับสตรีเช่นนาง นับว่าเป็ นการหมินเบือง
สูง
"ไม่ตอ้ งกังวล ข้าได้รบั อนุ ญาตแล้ว" เขาเอ่ยยิมๆ
"จริงหรือเจ้าคะ?" นางถามยําอย่างหวันใจ
"จริงสิ ไม่ตอ้ งกลัวว่าจะถูกลงโทษ ทุกสิงข้ารับผิดชอบ
เอง" เขาบอกอย่างใจกว้าง
หลิวจ้าวเว่ยเผยยิมขอบคุณก่อนจะหันไปกวาดสายตา
มองผืนนําสีมรกต
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 8

...รับผิดชอบสิงใดเล่า คงมีทหารวังกล้ามาจับฮ่องเต้ไป
เฆียนอยูห่ รอก อีกทังท่านก็อนุญาตตัวเองเสร็จสรรพ
เพียงนี หากนางเป็ นสาวน้อยไร้เดียงสาจริงคงใจเต้นรัว
ให้กบั ความทุม่ เทของเขาแน่
ยามนีนําตกไหลเอือยสะท้อนกับแสงจันทร์ทาํ ให้สายนํา
ราวกับเป็ นอัญมณีทแย่
ี งชิงกันส่องประกายวาววับ
แม้เป็ นยามราตรีแต่เพราะแสงจันทร์ทส่ี องสว่าง แต่โคม
ไฟนับร้อยทีถูกแขวนอยูต่ ลอดสองฟากฝั งทําให้ทวั
บริเวณสว่างไสวจนสามารถมองเห็นข้างใต้นําใสสีมรกต
ได้เลยทีเดียว
ภาพฉากนีราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด หญิงสาว
แน่ใจว่าฮ่องเต่ได้สงให้
ั คนเตรียมการก่อนทีตนจะมาถึง
ทุกสิงทุกอย่างจึงดูงดงามชวนฝั นเช่นนี
"นัน" นางชีไปทีโต๊ะตัวหนึงทีมีสุราและของกินเล่นวางไว้
"มาสิ" เขาจูงมือนางไปนังทีข้างตลิง "เจ้าชอบพูดมิใช้หรือ
ว่าเป็ นสหายพูดคุยยามวิกาลของข้า มาวันนีข้าต้องการ
เพือนรําสุราก่อนนอน เจ้าว่าอย่างไร"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 9

"ไม่มปี ั ญหา ท่านมอบผ้ามัจฉามีค่าควรเมืองให้ขา้ เพียง

แค่ราสุ
ํ รานับเป็ นอะไรได้" ไม่พดู เปล่า นางรินเหล้าให้เขา
หนึงจอก รินให้ตวั เองหนึงจอก "จอกนีดืมให้กบั วาสนาที
ข้าได้มาพบสหายผูส้ งู ส่งเช่นท่าน" นางประกาศอย่าง
จริงใจแล้วยกสุราขึนดืมอย่างไร้จริต ไม่เหมือนพวกนาง
สนมทีมักจะกระมิดกระเมียนกว่าจะยกเหล้าเข้าปาก
หญิงสาวเบะปากขนลุกกับรสชาติรอ้ นผ่าวทีไล่ลงไปตาม
ลําคอ นางวางจอกสุราลงแล้วเทเหล้าให้ตนอีกจอก
"เหล้าดี" นางกล่าวชม
"ใช่ เหล้าดี เหล้าชนิดนีหมักทีซีไห่กว่าจะขนย้ายมาได้ไม่
ง่าย หากเจ้าชอบก็กนิ ดืมให้มาก"
"เป็ นวาสนาของข้าจริงๆ พบสหายเช่นท่านนับเป็ นลาภ
ลอยโดยแท้" นางเอ่ยยอเขาแล้วดืมเผล้าสลับกับขนมที
วางอยูบ่ นโต๊ะ
ชายหนุ่มเองก็ดมตามไปเรื
ื อยๆ ไม่ได้ขาดช่วงเมือเห็นว่า
หญิงสาวสามารถดืมสุราได้อย่างคล่องคอไม่ตดิ ขัด
"สตรีในห้องหอเช่นเจ้า เหตุใดดูชนิ ชากับการดืมเช่นนี ไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 0

กลัวเมาพับไปหรือ?"
"ท่านคิดจะมอมข้าหรือ?" นางยิมเย้ย "เช่นนันข้าคงต้อง
เสียใจด้วย เพราะความงามของข้า ตังแต่อายุสบิ สองยาม
ว่างข้าก็ใช้เวลาหัดดืมเหล้า เพือไม่ให้ถูกผูใ้ ดเอาเปรียบ
หากเมามายขึนมา" นางกล่าวกลัวหัวเราะ
คํากล่าวนีเป็ นเรืองจริงผสมเท็จ เพราะความงามของนาง
ทําให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลหลิวกังวล แม้จะมีสญ
ั ญาหมัน
หมายกับอันอ๋องแต่กย็ งั มีบุรุษให้แม่สอมาเลี
ื ยบๆ เคียงๆ
คอยดูนางไม่ขาด ถึงขันมีจติ กรมาขอวาดรูปนางไปขาย
ยามอายุสบิ สอง นางโตพอจะเริมติดตามออกงานเลียงได้
อีกครัง ฮูหยินผูเ้ ฒ่ากลัวนางไร้เดียงสาไม่รเู้ รืองรูร้ าวจน
ถูกคนเอาเปรียบ จะกลายเป็ นทีเสือมเสียต่อสกุลหลิว อีก
ทังต่อไปนางในตําแหน่งหวางเฟยต้องรูจ้ กั วางตัว และ
ต้องออกงานนับไม่ถว้ น ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงเสนอกับบิดาของ
จ้าวเว่ยให้นางเริมหัดดืมเหล้า
แต่คาํ ว่าหัดดืมนีไม่ได้ดโู อนอ่อนอย่างเด็กหญิงผูห้ นึงลอง
ชิมเหล้ารสชาติต่างๆ นางถูกสังให้ฝึกดืมจนกว่าจะเคยชิน
ถูกมอมจนเมาพับไปครังแล้วครังเล่า ถูกกรอกหูอยูท่ ุกวัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 1

ว่าความงามของนางเป็ นภัยต่อสกุลหลิวมากกว่าเป็ นโชค

หากนางไม่ระวังตัวให้เข้มงวด อาจจะกลายเป็ นหายนะต่อ
สกุลหลิวในวันหน้า
คนของฮูหยินผูเ้ ฒ่าชอบพล่ามว่านางโชคดีเพียงใดทีได้
หมันกับอันอ๋องตังแต่ยงั เด็ก ไม่เช่นนันบุรษุ ในถงเยียน
อาจต้องวิวาทกันจนให้เป็ นทีครหาเพือตัวนาง เป็ น
บุญคุณของฝ่ าบาทแล้วทีเลือกให้นางแต่งกับอู่เหวินซวน
ชีวติ นางจะได้ยงุ่ ยากน้อยลง
ฮูหยินผูเ้ ฒ่านิสยั ไม่ได้แตกต่างจากหลิวเฉียน ทังเย็นชา
มองหาแต่ผลประโยชน์ และมองผูช้ ายสูงกว่าผูห้ ญิง
ตังแต่เล็กนางก็ตงแง่ั กบั หลิวจ้าวเว่ยเพราะหญิงสาว
งดงามเกินไป
หญิงงามมักเป็ นชนวนของหายนะ ความเชือเช่นนีทําให้ฮู
หยินผูเ้ ฒ่าไม่ถูกชะตากับหลานสาวทีงดงามราวกับนาง
จิงจอก ทําให้จา้ วเว่ยรูส้ กึ ห่างเหินกับท่านย่าผูน้ ีเสมอ
หากเลียงได้นางก็จะเลียง ไม่คดิ จะไปพะเน้าพะนอเอาใจ
หญิงชราทีมักมองตนราวกับจับผิดผูน้ นั
"เช่นนันก็ด ี เจ้าจะได้เป็ นเพือนข้าดืมได้นานๆ" ชายหนุ่ม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 2

ยิมรับ นึกพอใจทีนางรูจ้ กั ปกป้ องตัวเอง

ทังสองนังดืมไปพลางคุยไปพลางอยูน่ านทีเดียว หญิงสาว
ก็ขยับลุกขึน
"นันเจ้าจะไปไหน?"
"มาถึงนําตก จะให้มานังชมดูอยูอ่ ย่างเดียวได้อย่างไร"
นางพูดแล้วถอดรองเท้าออกอย่างไม่ยหระก่ี อนจะกระโดด
ลงนําไปต่อหน้าต่อตาเขา
ฮ่องเต้อู่เหอตีอดรูส้ กึ ทึงกับความกล้าของนางไม่ได้ เขา
มองเงาร่างของนางแหวกสายนําออกไประยะหนึงก่อนจะ
ผุดขึนมาเหนือนํา
โคมไฟนับร้อยกับแสงจันทร์บนฟ้ าทําให้หยดนําทีเกาะ
พราวบนตัวนางดูตระการตายิงนัก อีกทังชุดสีเปลืองไข่ท ี
นางสวม ยามเปี ยกแล้วลูล่ งไปแนบกับเนือกายของนาง
ทําให้คนมองรูส้ กึ ร้อนยิงกว่าฤทธิเหล้าทีกรอกลงคอเสีย
อีก
สตรีผนู้ ีมีความงามไม่ต่างจากปี ศาจ หยดนําทีไหลลงตาม
ทรวดทรงของนางทําให้ลาํ คอของเขาแห้งผาด มองเอว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 3

คอดกิวทีสามารถโอบรดได้ดว้ ยแขนข้างเดียว มองสะโพก

ผายกับช่วงอกทีนู่นเด่นนัน สัดส่วนยัวยวนผูค้ นเช่นนัน
ยากนักทีจะหักห้ามจิตใจบุรุษไม่ให้คดิ เรืองอกุศล
ยิงใบหน้าของนาง แม้ยามนีจะเปี ยกชุม่ ทําให้มเี กลียวผม
ทีหลุดหลุย่ ลงมาพันยุง่ ไม่เรียบร้อยดังปกติ แต่กลับไม่ได้
ลดทอนความน่ามองเหล่านันลงเลย กลับยิงทําให้นาง
คล้ายเทพธิดาทีกําลังแหวกว่ายในสระมรกตอย่างร่าเริง
ฮ่องเต้อู่เหอตีรินเหล้าให้ตนเองก่อนจะกรอกลงคอไป
อย่างรวดเร็วเพือดับกระหาย หญิงสาวผลุบหายลงใต้นํา
ไปอีกครังก่อนจะแหวกว่ายไปทัวพร้อมเสียงหัวเราะสดใส
ทีกังวานไปทัวนําตกแห่งนี
ชายหนุ่มรูส้ กึ ประหลาดในอก เขาโบกมือเป็ นสัญญาณให้
องครักษ์เงาทังหลายจากไปเสีย พระองค์รสู้ กึ ไม่พอ
พระทัยนักหากบุรุษอืนได้เห็นภาพดังทีตนเห็นอยูน่ ี
นางว่ายวนเล่นอยูใ่ นนําลําพังครูห่ นึงก็ดําหายไป ชาย
หนุ่มยังนังเล่นอยูบ่ นฝั งเฝ้ ารอให้นางโผล่พน้ นําขึนมา แต่
หลายอึดใจแล้วนางก็ยงั ไม่ปรากฎตัว
ชายหนุ่มชักเริมกังวล เขาวางแก้วเหล้าแล้วขยับไปนัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 4

ตรงขอบตลิง
"เจ้าค้างคาว ออกมาได้แล้ว" เขาร้องสัง แต่ทวทิ
ั ศยังมีแต่
ความเงียบเชียบ "เจ้าค้างคาว"
"ใต้เท้---" หญิงสาวโผล่พรวดขึนมาตรงหน้าเขาพอดี ตัว
เขาทีก้มลงกับนางทีดันตัวขึนมาเกือบทําให้ใบหน้าของ
พวกเขาชนกัน
วูบหนึงคนทังคูเ่ งียบสนิทไปชัวอึดใจ ใบหน้าทีจวนเจียน
จะชิดนันเกิดห้ามใจจนเขายกมือหยาบเอือมไปแตะแก้ม
นางเบาๆ
หญิงจ้าวเว่ยยกยิม ปล่อยให้เขาลูบแก้มของตน ในขณะที
สายตาของทังสองสบประสานกันอย่างลึกซึง
นางมองสีหน้าเคลิบเคลิมของเขาแล้วรูส้ กึ ได้วา่ อีกฝ่ ายก็
กําลังวางนําหนักของตนลงในใจ 'เหมือน' กับทีนางวาง
เขาในใจเช่นกัน
ดวงตาทอดประกายจ้องลึกลงไปนัยน์ตากันและกัน ราว
กับต่างฝ่ ายต่างค้นหาคําตอบของคําถามทีอยูใ่ นใจ
แต่บุรษุ ทีอยูส่ งู เหนือผูค้ นทังใต้หล้า แม้จะมีใจให้สตรีผู้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 5

หนึงเพียงใดก็ไม่ลมื ทีจะปิ ดกันความอ่อนไหว

เช่นเดียวกับนาง ในดวงตาของหญิงสาวมีเพียงความมืด
อันเวิงว้างไร้กน้ หลุมเท่านัน
หญิงสาวเอ่ยท่ามกลางความเงียบ "ใต้เท้าท่านอยากชม
ข้าระบําหรือไม่ ...ข้าจะระบําในนําให้ทา่ นชม" นางว่า
"ลองดูส"ิ เขาชักมือกลับแล้วยิมให้โฉมสะคราญ
หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้ารับแล้วหันกลับไปเดินลงสูน่ ําทีลึก
ขึน ทันทีทหัี นหลังให้เขา รอยยิมบนใบหน้าของนางก็
พลันมลาย ดวงตาทอแววชิงชังรังเกียจ
หากไม่ตดิ ว่าเขามองนางอยู่ นางคงยกมือขึนเช็ดแก้มที
เขาแตะต้อง
ยิงก้าวลึกลงไปในนํา จ้าวเว่ยก็ยงนึ
ิ กไปถึงช่วงวาระ
สุดท้ายในชีวติ ก่อน
...พระราชโองการกล่าวโทษทีส่งไปถึงเมืองเจิงหู
หากไม่มพี ระราชโองการนัน คงไม่มชี าวบ้านหน้าไหน
กล้าบุกเข้าไปเผาอาราม
หากไม่มรี าชโองการนัน กลุม่ คนทีจริงใจกับนางทีสุดในใต้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 6

หล้าก็คงไม่ตอ้ งตายอย่างทุกข์ทรมาน
คนทีช่วยชีวติ นาง
คนทีนางเทิดทูนยิงกว่าชีวติ
กลับต้องตายตกเพราะราชโองการฉบับเดียว...
ตายอย่างทุกข์ทรมานและเสือมเสียทีสุดในกองเพลิง
ไม่เหลือแม้แต่เถ้าให้โกยไปทําพิธสี ง่ วิญญาณ
แม้ตวั นาง...
หลิวจ้าวอวีและหลิวเฉียนเคยโยนพระราชโองการ
กล่าวโทษสกุลหลิวใส่หน้านาง ในนันมีแต่ถอ้ ยคําเจ็บแสบ
ทีหยามหยัน ด่าทอ นางเป็ นร้อยๆ คํา เป็ นราชโองการที
อนุญาตให้คนสกุลหลิวสามารถสําเร็จโทษนางอย่างไรก็
ได้ ให้สาสมกับพฤติกรรมโสมมของนาง
ความอัปยศอดสูในช่วงวาระสุดท้ายของชีวติ นัน... นางจํา
ได้แม่นอยูใ่ นทุกห้วงลมหายใจ
ดวงตาของหญิงสาวแดงขึน แววตาสันระริก มือเรียวใต้
นําก็กาํ แน่นเพือข่มกลันความคังแค้นทีปะทุอยูใ่ นอก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 7

หลิวจ้าวเว่ยยืนนิงอยูค่ รูห่ นึงเพือปรับลมหายใจตัวเอง

ไม่นานหลังจากนัน ท่ามกลางแสงจันทร์อร่ามและนําสี
มรกต ฮ่องเต้อู่เหอตีรูส้ กึ เหมือนตนกําลังต้องมนต์ เขาได้
เห็นโฉมสะครามทีออกท่าร่ายรําดังเทพธิดาทีจําแลงมา
เพือสะกดใจคนมอง
*
ว่ากันว่านางเซียนล้วนงดงามเหนือปุถุชน แต่จากภาพที
เห็นอยูต่ รงหน้า ฮ่องเต้อู่เหอตีกลับมีพระทัยสงสัยว่า
เซียนสาวเหล่านันงดงามสูห้ ญิงสาวทีกําลังร่ายรําในนํา
ท่ามกลางแสงจันทร์พราวพร่างได้หรือไม่
ไม่วา่ นางจะหมุนตัวไปทางใด กรีดกรายเรียวแขนเช่นไร
หรือเอียงหน้าแบบไหน ล้วนหยุดหายใจคนมอง ทุกอากัป
กริยาชวนสะกดสายตา ทังยังดูยวยวนให้
ั คนลุม่ หลง
เขาเฝ้ ามองนางอยูใ่ นภวังค์ แม้ไร้เสียงดนตรีขบั ขานแต่
การขยับกายของนางกับเสียงนํากระเพือมและจิงหรีดเรไร
ทีอยูต่ ามพุม่ ไม้ ก็ชว่ ยบรรเลงเป็ นทํานองราวกับเสียงจาก
สวรรค์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 8

ในใจของชายหนุ่มรูส้ กึ ได้ถงึ กเสียงลองทีดังกระหึมเป็ น

จังหวะ ยามทีนางกรีดนิวเอนกายลงแนบเหนือผิวนําก่อน
จะยกตัวขึนมานันช่างตรึงใจยิงนัก
หลิงจ้าวเว่ยยิมอย่างงดงาม มองสายตาเร่าร้อนของ
ฮ่องเต้อู่เหอตีแล้วในใจของนางก็รอ้ นดังไฟบรรลัยกัลป์
...ปี นนหลั
ั งจากทีนางกลับถงเยียนแล้ว มีขา่ วลือเกียวกับ
พระสนมองค์ใหม่ทเป็ี นทีโปรดปรานยิงนัก เดิมทีจา้ วเว่ย
ไม่ได้สนใจ แต่เวลาทีออกงานแล้วไปพบคุณหนู เรือนอืน
มักจะมีคนหยิบยกเรืองนีขึนมาพูดเสมอ
การรับสนมคนใหม่นนไม่ ั ใช่เรืองประหลาดอะไร แต่
วิธกี ารก้าวไปเป็ นสนมของคุณหนูผนู้ นนั
ั บว่า
ทะเยอทะยานอยูบ่ า้ ง จึงตกเป็ นทีนินทาไม่หยุด
ว่ากันว่ายามทีนางตามบิดามาทีวังหลิงซาน คุณหนูผนู้ นั
ได้ตดิ สินบนขันทีเพือสืบหาว่าฝ่ าบาทชอบเสด็จไปทีใด
พอนางทราบว่าฝ่ าบาทมักเสด็จไปชมจันทร์ทสระบั
ี วพัน
สายนางก็จะประทินโฉมไปนังทอดอาลัยทีสระบัวพันสาย
ทุกคืนจนสุดท้ายได้เข้าเฝ้ าฝ่ าบาทจริงๆ
ในวงสนทนากล่าวว่าคุณหนูผนู้ ีได้ถวายตัวตังแต่อยูเ่ จ้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 9

อเจียงด้วยซํา พอกลับถงเยียนก็รบี มีราชโองการแต่งตัง

นางเป็ นเหมยเหรินทันที
ยามทีได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยคิดว่าเรืองของสนมนางนันเป็ น
เรืองไกลตัว ไม่ได้มสี งใดเกี
ิ ยวข้องกับนาง จนจวนวาระ
สุดท้ายนางถึงได้รวู้ า่ โชคชะตาผูค้ นล้วนเกียวพันกันเป็ น
เกลียว
ปี นนหลั
ั งจากนางถูกขับจากถงเยียน หยางไทเฮาทรงสิน
พระชนม ก่อนสินพระชนม์มขี า่ วลือหนาหูวา่ ทรงทะเลาะ
กับฝ่ าบาทถึงขันลงไม้ลงมือ ทําให้มคี นลือกันว่าหยาง
ไทเฮาถูกฮ่องเต้บบี คันจนตาย
แต่ในพิธศี พฮ่องเต้อู่เหอตีได้แสดงความกตัญ อู ย่างถึง
ทีสุดเพือลบล้างคําครหา ในต้าถงนีผิดข้อห้ามใดก็ไม่
ร้ายแรงเท่าอกตัญ ู แม้หยางไทเฮาไม่ใช่มารดาผูใ้ ห้
กําเนิด แต่กเ็ ป็ นฮองเฮาของอดีตฮ่องเต้ และเป็ นพระ
มารดาทีฮ่องเต้ตอ้ งทรงแสดงความกตัญ อู ย่างลึกซึง
ดังนันคุณสมบัตขิ องฮ่องเต้ทต้ี องเป็ นตัวอย่างของคนทัง
ใต้หล้า จะถูกสันคลอนด้วยการตราหน้าว่าอกตัญ ไู ม่ได้
เพือล้างคําครหา ฮ่องเต้อู่เหอตีประกาศให้ใต้หล้าไว้อาลัย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 0

สามเดือน แต่พระองค์จะไว้อาลัยสามปี ให้ประชาชน

วางใจว่าไม่ได้มฮี ่องเต้เป็ นทรราชฆ่ามารดา
แต่ซาบซึงอยูไ่ ด้ไม่นาน เพียงสามเดือนหลังหยางไทเฮา
ตาย พระสนมคนใหม่ทได้ ี รบั ความโปรดปรานอย่างยิงผู้
นันกลับตังครรภ์ขนึ นับเดือนแล้วอยูใ่ นระหว่างไว้อาลัย
ทําให้ทงขุ
ั นนางทัดทาน และชาวบ้านทีเถรตรงทนเห็น
ความอัปยศไม่ได้ ต่างกล่าวโทษฮ่องเต้ทเป็ี นพวกปากว่า
ตาขยิบ
ทําตนใจใหญ่ประกาศวางพระองค์ไว้อาลัยสามปี แต่ศพห
ยางไทเฮายังไม่ทนั เย็น ยังไม่พน้ รอบไว้อาลัยสามเดือน
แรกด้วยซําก็มเี รืองเช่นนี นับว่าหยาบช้าและไม่ให้เกียรติ
ผูต้ ายโดยแท้ เพราะเรืองนีข้อสงสัยทีว่าฝ่ าบาทเป็ นคน
ฆ่าหยางไทเฮาก็กลับมากระพืออีก
ขุนนางบางคนเสนอว่าให้ประหารพระสนมคนใหม่เสีย ให้
กล่าวหาว่านางคบชูจ้ นตังครรภ์ เพือบรรเทาเสียงด่าทอ
ของประชาชน แต่ฮ่องเต้กลับรักปั กใจต่อนางไม่อาจหัก
พระทัยได้
ยามทีพระองค์ยงั ลังเลอยูน่ นในถงเยี
ั ยนก็มขี า่ วลือใหม่ ว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 1

กันว่าบุตรีของเสนาบดีหลิวทีถูกขับออกจากถงเยียนไป
ยัวยวนพระภิกษุจนตังท้อง ทังยังอยูก่ นิ กันในอารามอย่าง
ผัวหนุ่ มเมียสาว
ข่าวนีนับเป็ นโอกาสสําคัญ คนของฝ่ าบาทช่วยกันกระพือ
เรืองนีไปทัว สร้างความโกรธแค้นให้ศาสนิกชนทัวหล้า
และกลบข่าวพระสนมตังครรภ์ลง
เท่านันยังไม่พอ มีขนุ นางมากมายถวายฎีกากล่าวโทษให้
จัดการนางไม่หยุด ฮ่องเต้เห็นถึงโอกาสรอดตัวของพระ
สนมและตนเอง
หยางไทเฮาเป็ นผูท้ าํ นุบํารุงศาสนามาชัวชีวติ ดังนันเมือมี
เรืองเสือมเสียเกียวกับศาสนา ทังฝ่ าบาทและคนของฝ่ า
บาทก็เล่นละครฉากใหญ่ เป็ นเดือดเป็ นแค้นกับเรืองนียิง
นัก เพือเป็ นการแสดงความกตัญ ตู ่อไทเฮาผูล้ ว่ งลับและ
กลบข่าวมาตุฆาตก่อนหน้านี
...หญิงสาวยกมุมปากอวบอิม กรีดนิวสะบัดไปบนผืนนํา
ขณะทีชะม้ายชายตาให้กบั บุรษุ ทีกําลังชมนางร่ายรําอย่าง
เคลิบเคลิม มองภาพเขาผูซ้ งเหยี
ึ ยบอยูเ่ หนือใต้หล้า ตัด
กับภาพของคนทีถูกเผาจนเป็ นตอตะโกและเสียงกรีดร้อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 2

โหยหวนทีติดหูมริ หู้ าย
ตัวนางในยามนัน จะอยูจ่ ะตายไม่สาํ คัญ หากเขาเพียง
ออกราชโองการเพือประหารนาง นางก็ยนิ ดีรบั ไม่คดิ
พยาบาทเพียงนี แต่เขากลับใช้ทุกชีวติ ในอารามนันเซ่น
สังเวยเพือปกปิ ดเรืองฉาวโฉ่ของตน
และใช้ลกู ในท้องของนาง สังเวยให้กบั เด็กในท้องของสนม
ทีสุดแสนโปรดปราน
หากตัดหัวนางให้สนในดาบเดี
ิ ยว นางคงไม่คงแค้
ั นสุมอก
แต่ราชโองการทีเน้นยําว่านางจะต้องทุกข์ทรมานแสน
สาหัสให้สมกับทีทําศาสนาแปดเปื อน และเหนือไปกว่า
นัน
เขาสังให้กรีดท้องนาง...
กรีดเอามารหัวขนในท้องของนางไปทําพิธสี าปแช่ง เพือ
ชําระล้างกลินอายโสมมในเมืองเจิงหู
ต่อให้เป็ นอันอ๋องหรือหลิวเฉียน อย่างมากทีสุดก็ทําเพียง
เสนอให้ฆา่ นาง ในส่วนของวิธกี ารทารุณนันย่อมไม่พดู ถึง
แน่เพือรักษาภาพลักษณ์ว่าตนตัดสินเทียงตรง แต่ยงั มีใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 3

เมตตากรุณาอยู่
ในฐานะขุนนางย่อมไม่มใี ครกล้ากล่าวเรืองชวนขนหัวลุก
เช่นนีออกมาเป็ นคนแรก แต่เพราะต้องการให้เรืองนี
ขยายใหญ่จนสันสะเทือนไปทัวหล้า และเบียงเบนปกปิ ด
เรืองโสมมในวังหลัง ฮ่องเต้จงึ เป็ นคนคิดสรรวิธตี ายของ
นางให้สะท้านไปทัว
กล่าวว่าเพือเป็ นแบบอย่างการลงโทษสตรีหยาบช้าและ
เพือแสดงว่าตนกตัญ เู หนือใคร ทรงประกาศราชโองการ
ให้คนสกุลหลิวสําเร็จโทษนางอย่างไรก็ได้ แต่ตอ้ งทุกข์
ทรมานสาสมกับทีทําให้ศาสนาพุทธทีหยางไทเฮาทรง
ทํานุบํารุงแปดเปื อน และมีรบั สังให้กรีดเอาปี ศาจในท้อง
ของนางออกไปทําพิธสี าปแช่งต่อหน้าผูค้ น
ทังยังใช้หมอมากมายรักษาชีวติ นางเอาไว้ ให้มองดูทอ้ ง
ตัวเองถูกแหวก มองคนพากันถุยนําลายใส่กอ้ นเนือทีถูก
เอาออกไปจากท้องนาง มองคนสาปแช่งก่นด่าเด็กทีเริม
ขึนรูปเป็ นคนผูน้ นว่
ั าเป็ นปี ศาจกลับชาติมาเกิด
นางต้องทนทรมานถูกเข็มนับพันตําบนร่างเพือเรียกคืน
สติ ให้นางได้เห็นว่าก้อนเนือนันถูกสาปแช่งเช่นไรก่อนจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 4

ถูกโยนลงกองไฟราวกับขยะ
แรกเริมนางยังคิดว่าอาจจะเป็ นเพราะอันอ๋อง หรืออาจจะ
เพราะชือเสียงเสือมเสียของนาง ทําให้ฝ่าบาทไม่ใยดี
ตัดสินประหารนางไปตามวาระ แต่เมือมีเวลาทบทวน
ทวนจากราชโองการและทุกสิงทีได้รบั รูว้ ่าก่อนตาย นางก็
ชัดเจนขึน
เพียงแค่สงั เวยนาง สังเวยลูกในท้องนาง สังเวยพระและชี
ในอาราม เพือคําจุนบัลลังก์ของเขาให้กลับมามันคง และ
กลบเกลือนข่าวคาวๆ ในวังหลัง ช่วยรักษาชีวติ สนมรัก
และบุตรในครรภ์
...ไม่นบั ว่าคุม้ กันหรือ
หลิวเฉียน หลิวจ้าวอวี อันอ๋อง ย่อมอยากให้นางตาย แต่
คนทีต้องการให้นางอัปยศอย่างถึงทีสุด ตายอย่างอนาถ
ทีสุด และทรมานทีสุดกลับเป็ นเอกบุรุษหนึงในใต้หล้าผูน้ ี
ชายทีกําลังปรบมือให้กบั การร่ายรําของนางผูน้ ี ...เป็ นคน
สังให้นางหมัน เป็ นคนสังให้โบยนาง เป็ นคนสังให้นางเข้า
คุก เป็ นคนสังขับนางออกจากถงเยียน เป็ นคนสังให้ผมู้ ี
พระคุณของนางตาย เป็ นคนสังให้กรีดท้องนาง เป็ นคนสัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 5

ให้สาปแช่งลูกของนาง เป็ นคนสังฆ่านาง...

ชาติกอ่ นนางเป็ นเพียงหมากเบียทีเดินตามคําสังของเขา
ทุกช่วงชีวติ
จะไม่ให้นางแค้นได้หรือ
จะไม่ให้นางเกลียดชังได้หรือ
บุรุษมีความจําเป็ นมากมายทีจะต้องใช้สตรีเป็ นหมาก
ฮ่องเต้มคี วามจําเป็ นมากมายทีจะต้องใช้ชวี ติ คนเป็ นเบีย
ตังแต่กลับมาเกิดในชาตินีนางเกลียดคนอยูส่ องประเภท
นันคือบุรุษทีมองผูห้ ญิงเป็ นเบีย กับคนทีทําทุกอย่างเพือ
บัลลังก์โดยไม่เลือกวิธ ี
คนตรงหน้านางนีนับรวมทุกสิงทีนางชิงชังเอาไว้ในตัว
เพียงแต่นางยังฆ่าเขาตอนนีไม่ได้ ...ไม่เช่นนันตังแต่แรก
พบ นางคงเอามีดปั กอกเขา และแทงไปทัวร่างให้เขาได้
ลิมรสการตายอย่างทุกข์ทรมานเช่นทีนางเคยพบ
"เจ้างดงามมาก" นําเสียงอ่อนโยนเอ่ยชมพร้อมเสียง
ปรบมือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 6

หญิงสาวยกมุมปากแหวกสายนําเข้าไปหาเขาอย่างเนิบ
นาบ "ใจคอใต้เท้าจะปล่อยให้ขา้ เล่นนําอยูเ่ พียงลําพัง
เช่นนีหรือ?"
"ได้มองเจ้าเล่นแบบนีดีกว่า" เขาหัวเราะ ยกเหล้าขึนจิบ
เพือดับไฟทีรุมกลุม้ อยูใ่ นอก
"นําอุน่ นะเจ้าคะ ลงมาก็ไม่หนาวหรอก"
"เจ้าเล่นไปเถอะ ข้าดืมอยูต่ รงนีแหละ" เขายังคงปฎิเสธ
หลิวจ้าวเว่ยเก็บสายตาออดอ้อนกลับมาและหันหลังแหวก
กายลงนําไปอีกครัง
ชายหนุ่มนังดืมอยูอ่ กี ครูห่ นึงพอหันกลับไปมองในนํา ก็
พบกับเวิงนําทีว่างเปล่าและนิงสนิท ตาคมกวาดมองไป
ทัวก็ไม่พบร่างงามของสตรีผนู้ นั
"เจ้าค้างคาว" เขาร้องเรียก คิดว่านางอาจจะดํานําหายไป
เหมือนเมือครู่ "เจ้าค้างคาวไม่เล่นนะ ออกมาเดียวนี" เขา
เริมรนพยายามมองหาไปทุกทิศ
"เจ้าค้างคาวอย่าเล่นเช่นนีนะ" เขานังไม่ตดิ รีบลุกขึนมา
ยืนริมตลิง "ถ้ายังไม่ออกมา หากข้าจับได้ ข้าจะตีเจ้า" เขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 7

รออยูอ่ กี อึดใจหนึงก็ไม่เห็นนางจะโผล่ขนก็
ึ รบี ถอดเสือ
คลุมของตัวเองกระโดดลงนําตูมใหญ่กอ่ นจะว่ายไปยังเวิง
ทีเห็นนางครังสุดท้าย
"ค้างคาวน้อยเจ้าอยูไ่ หน!?" เขาร้องเรียกแล้วรีบดําลงไป
หาอีกครัง อึดใจหนึงเขารูส้ กึ ว่าแขนของตนถูกจับไว้ก่อน
จะดีดตัวขึนเหนือนํา
ชายหนุ่มโอบรัดเอวบางขึนนางไว้กอ่ นจะกระโดดด้วย
กําลังภายในพาคนทังสองทีเปี ยกชุม่ ไปตลอดทังร่างขึนไป
ยืนบนฝั ง
"เจ้าเป็ นอะไรหรือไม่?" เขาถามด้วยอารามตกใจ
"ฮ่าๆ ดูทา่ นสิหน้าตืนเลย" นางหัวเราะรวนยกมือขึนแตะ
หน้าเขาทีมีนําหยดพราว มือเล็กพยายามเช็ดใบหน้าให้
เขาแต่เมือเห็นดวงตาวาวโรจน์ทจ้ี องเขม็งอย่างเอาเรืองก็
ทําให้รอยยิมของหญิงสาวหุบลง ใบหน้านางสลดอย่างลุ
แก่โทษ
ร่างสูงไม่ได้ก่นด่านางทีเล่นเลยเถิด แต่ใช้สายตา
กล่าวโทษแบบทีแม้แต่ขนุ นางในท้องพระโรงยังครันคร้าม
มีหรือสตรีตวั แค่นจะไม่
ี รสู้ กึ หนาวไปถึงสันหลัง หญิงสาว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 8

หลีกเลียงสายตาน่ากลัวของเขา พยายามเบนหน้าไปมอง
ทางอืน ในขณะทีเขาพยายามอดกลันความโทสะในใจ
มือทีโอบรอบเอวนางยังไม่คลายออก ผิวผ้าสีเปลืองไข่
เปี ยกลูแ่ นบไปกับส่วนเว้าส่วนโค้งบนร่างนางทีเบียดชิด
ตัวเขาอยู่ ไฟโทสะเริมมอดลงเมือเห็นสีหน้าสลดของนาง
แต่ไฟปรารถนากลับปะทุขนอย่ ึ างมิอาจห้ามปราม
โทษสวรรค์เถิด ...ต่อให้เป็ นนักบวช หากเห็นภาพเช่นนี
อยูต่ ่อหน้าก็คงต้องยอมอาบัตเิ พือครอบครองนางแน่
หญิงสาวถูกลมจึงเริมตัวสันเพราะความหนาว นางคิดจะ
ดันกายเขาออกห่างแต่ชายหนุ่มกลับทําตรงกันข้าม
เขาละมือจากเอวบางของนาง ใช้มอื หนึงประคองหลังคอ
ของนางไว้ อีกมือใช้เชยปลายคางของนางให้เงยหน้าขึน
ชายหนุ่มร้อนผ่าวในอกเกินกว่าจะห้ามใจ สายตากร้าวจับ
จ้องอยูบ่ นใบหน้างามลํา ครูเ่ ดียวก็ตดั สินใจทาบริมฝีปาก
ของตนครอบครองริมฝีปากสีบงกชของนาง
หญิงสาวตัวแข็งทือไปชัวขณะก่อนจะปิ ดตาลงรับจุมพิต
หวานลําทีเขามอบให้ ใบหน้าหล่อเหลาเอียงปรับให้รมิ
ฝีปากคนทังสองแนบชิดกันยิงขึน ในใจเขารูส้ กึ อุ่นซ่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 9

ขึนมาแม้กายจะเปี ยกโชก
เปลือกตาของนางเปิ ดขึน ดวงตากลมทอประกายวาววับ
ปรางแก้มของนางขึนริวสีแดง ก่อนทีมือน้อยจะผลักเขา
ให้ผละออกเบาๆ
"ท่าน..." นางมีท่าทีตกใจจนทําตัวไม่ถูก หันรีหนั ขวาง
ก่อนจะวิงไปคว้ารองเท้าตัวเองและกล่องผ้ามัจฉาหนี
เตลิดไปไม่เหลียวหลัง
ฮ่องเต้อู่เหอตียังอยูใ่ นภวังค์ เขายกมือขึนแตะริมฝีปาก
ของตนทียังรูส้ กึ ถึงรอยจุมพิตหวานลํา นานทีเดียวกว่า
เขาจะหลุดจากความซาบซ่านทีได้จุมพิตหญิงงาม เจ้า
ค้างคาวน้อยตัวนันก็ทะยานหายไปในหมูไ่ ม้เสียแล้ว
คราแรกเขาคิดว่าวิงตามไป แต่คดิ ว่านางคงเขินอายและ
ว้าวุน่ ใจ จึงยอมปล่อยให้นางหนีไปตังสติเสียก่อน วันหน้า
เขาค่อยอธิบายกับนางอีกที
*
หลิวจ้าวเว่ยวิงไปพลางสวมรองเท้าไปพลาง ใบหน้าแดง
ระเรือกับท่าทีเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาทีเสียจุมพิตให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 0

ชายในดวงใจนับหายวับเมือลับเงาไม้ลงมาสูถ่ นนของวัง
แต่นางยังรักษาท่าทางนิงสนิท ไม่ยกมือขึนเช็ดปากหรือ
ทําท่าทางน่าสงสัยเพราะกังวลว่าจะมีองครักษ์เงาของเขา
ตามมาจับตามอง ดังนันเมือวิงจนเหนือยก็เปลียนเป็ น
เดินหอบช้าๆ ต่อไปแทน
ท่ามกลางความเงียบและมีเพียงแสงจันทร์นําทาง แผ่น
หลังของนางเหยียดตรงเป็ นปกติ แต่บนใบหน้าของหญิง
สาวกลับมีนําตาไหลลงมาอย่างเอือยเฉือย
ดวงตาของนางไหวระริกและแดงกํา หยาดนําใสทีกลัน
จากความอาฆาตไหลลงอาบแก้มไม่หยุด หลังจากต้องเส
แสร้งใกล้ชดิ กับเขาจนปากชนปาก ทําให้ตวั นางรูส้ กึ ครัน
คร้ามไปทังร่าง ความทรมานในอกปะทุจวนจะแตกเป็ น
เสียง
นางก้าวย่างอย่ามันคง พยายามทิงรอยความทรมานใจ
เอาไว้เพียงในเงามืดมืด เมือพ้นเข้าสูเ่ ขตเรือนพัก ใบหน้า
งดงามก็กลับมาเป็ นปกติ
หลิวจ้าวเว่ยลอบกลับเข้ามาทีเรือนพัก พบอาเจินนัง
ตบยุงรอนางอยู่ พอสาวใช้เห็นว่านางเปี ยกโชกไปทังตัวก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 1

ตาโต รีบเปิ ดประตูหอ้ งพานางเข้าห้องไปทันที

"คุณหนูเหตุใดเปี ยกมาเช่นนีเล่าเจ้าคะ" อาเจินแย่งกล่อง
ผ้าไปวางไว้แล้วหันกลับมาถามคุณหนูอย่างเป็ นห่วง
หลิวจ้าวเว่ยมีสหี น้าทะมึนไม่ตอบคําถาม นางเปลือง
เสือผ้าทุกชินออกจากกายแล้วมุง่ หน้าไปทางห้องอาบนํา
แต่กอ่ นจะเข้าไปนางหันมาบอกสาวใช้
"เก็บเสือผ้าชุดนันกับพวกชุดเก่าลงหีบได้เลย" เสียงของ
สาวงามมีแต่ความเเย็นชา
"กะ... เก็บหรือเจ้าคะ คุณหนู ไม่ใช้แล้วหรือเจ้าคะ?" ไม่ใช่
ว่านางต้องออกไปพบคนอยูต่ ลอดจึงต้องใช้หรือ ถ้าให้
เก็บเช่นนี...
"ใช่ เก็บไปได้เลย ข้าไม่ตอ้ งใช้แล้ว" นางทอดมองไปข้าง
แต่ไม่รวู้ า่ สายตาจับต้องสิงใดกันแน่
"ข้าได้สงที
ิ ข้าต้องการแล้ว ของพวกนันไม่จาํ เป็ นอีก
ต่อไป"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 2

แสนชัง
# 20. ชําระหนี

สีคืนแล้วทีไม่เห็นแม้แต่เงาใครอืนทีอุทยานปทุมมาศ
ฮ่องเต้อู่เหอตีกลิงปิ นเงินทีไม่ได้สง่ คืนเจ้าของในมือ
เงียบๆ ขณะเฝ้ ารอข้ามคืน... คืนแล้วคืนเล่า แต่นางกลับ
ไม่ปรากฎตัว
นึกไปถึงสีหน้าตืนตกใจยามทีเขามอบจุมพิตให้... นัน
อาจจะทําให้นางตระหนกเกินไป
อาจทําให้นางเป็ นกังวลเพราะตัวนางเองก็มพี นั ธะทีเคย
กล่าวถึง จึงได้หายเงียบไปไม่มแี ม้แต่คาํ ลา
พระทัยของจักรพรรดิวา้ วุน่ แม้ไม่อาจเรียกได้ว่ารักชอบ
แต่เขารูส้ กึ กับนางรุนแรงมาก เป็ นความรูส้ กึ ทีเขาไม่เคย
เผชิญมาก่อนชัวชีวติ แม้จะมีสนมโฉมงามมากมายเต็มวัง
หลัง
เป็ นความรูส้ กึ ชนิดใหม่ทตัี วเขาเองก็ไม่อาจจัดการให้สงบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 3

ลงได้งา่ ยๆ
แม้มนใจว่
ั านางจะไม่มา เขาก็เลือกจะรอคอย
แม้อยากให้คนไปสืบหา แต่เพราะกลัวว่าถูกโกรธอยู่
เพราะจุมพิตนัน จึงไม่อยากทําผิดเพิมให้นางโกรธมากขึน
อีก
เขารูว้ ่านางเข้าหาตนอย่างมีจุดหมาย แต่ไม่แน่ใจว่านาง
เข้าหาฮ่องเต้อู่เหอตี หรือขุนนางใหญ่ทฝ่ี าบาทโปรดปราน
แต่ไม่วา่ ใคร... หากนางคิดอยากกอบโกยจากเขา
เขาก็ยนิ ดี
ขอเพียงไม่หายหน้าไปเช่นนี
*
"ท่านยายเจ้าคะ เรืองครังก่อนทีหลานบอกท่านยาย ท่าน
คิดจะทําการใดต่อ" หลิวจ้าวอวีอดทนอยูห่ ลายวันแต่ไม่
เห็นว่าหยูผงิ เหยียนหรือหลิวจ้าวเว่ยจะเกิดเรืองก็อดทน
ไม่ไหวจึงมาพบฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินอีกครัง
หญิงชราเอนกายจิบชาบางแล้วยกมือไล่บ่าวออกไปจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 4

ห้อง เหลือเพียงคนสนิทกับลูกสะใภ้สาวทีเพิงแต่งเข้า
ตระกูลมาแค่สองสามปี
เรืองครังทีกินเนือคน ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินปิ ดเงียบมีเพียงบ่าว
รับใช้คนสนิททีทราบ ด้วยความผ่านโลกมามากทําให้ฮู
หยินผูเ้ ฒ่ารูจ้ กั ดูสถานการณ์และตังสติได้ดกี ว่าหลิวจ้า
วอวี ดังนันนางจึงจดจําความแค้นไว้ในใจเงียบๆ ไม่ได้
กระโตกกระตากแบบหลานสาว
"หลานสาวอย่าเพิงรีบร้อนไป ท่านแม่รบั ปากแล้วว่าจะ
จัดการให้ ก็วางใจเถอะ" ป๋ ายซูอ่ งิ จีบผ้าเช็ดหน้าพลาง
กล่าวปลอบหลิวจ้าวอวี
ป๋ ายซูองิ ผูน้ ีเป็ นสะใภ้ใหญ่คนใหม่ของจวนสกุลเจิน นาง
จําใจแต่งเข้าให้คุณชายใหญ่สกุลเจินทีแก่กว่านางเกือบ
ยีสิบปี เพราะบิดาเห็นว่านายท่านสกุลเจินได้เลือนขึนเป็ น
เสนาบดีแล้วจึงอยากพึงพิงกิงไม้ใหญ่ อีกอย่างภรรยาเอก
เดิมของคุณชายใหญ่สกุลเจินก็ตายเพราะโรคภัย
เนืองจากป่ วยออดๆ แอดๆ มานาน ทายาทก็มเี พียง
บุตรชายทีบัดนีโตเป็ นหนุ่มและเข้าศึกษาทีสํานักศึกษา
หลวงแล้ว จึงนับว่าไร้เสียนหนามในบ้าน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 5

ป๋ ายซูอ่ งิ ยังสาวยังสวยสดดังบุปผชาติทโตเต็
ี มวัย แม้ในที
แรกคุณชายใหญ่จะยังอาลัยอาวรณ์ภรรยาเก่าอยูบ่ า้ ง แต่
ไม่นานก็รกั ปั กใจกับป๋ ายซู่องิ ผูน้ อย่
ี างถอนตัวไม่ขนึ
ไม่เพียงเท่านัน แม้แต่นายท่านผูเ้ ฒ่าและฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุล
เจินก็รกั ใคร่เอ็นดูลกู สะใภ้ทฉลาดเฉลี
ี ยวรูจ้ กั วางตัวผูน้ ี
แต่งเข้าสกุลเจินมาได้สองปี นางก็มหี ลานชายให้ปกู่ บั ย่า
ยิงทําให้ททางในสกุ
ี ลเจินมันคง ในวันหน้าหากคุณชาย
ใหญ่สบื ทอดตําแหน่งเจ้าบ้าน กิจการงานใดของจวนสกุล
เจินคงอยูใ่ นกํามือนางหมดแน่
"เรียนป้ าสะใภ้ หลานรูส้ กึ ร้อนใจจนนังไม่ตดิ ยากจะข่มใจ
ให้สงบยิงนัก" หลิวจ้าวอวีด้วยสีหน้าเศร้าหมองให้เป็ นที
น่าสงสารยิง
นางเรียกป๋ ายซู่องิ ว่าป้ าสะใภ้ เพราะคุณชายใหญ่สกุลเจิน
เป็ นพีชายของมารดานาง แม้ป๋ายซู่องิ จะแก่กว่านางเพียง
ห้าปี แต่หลิวจ้าวอวีก็ตอ้ งเรียกอีกฝ่ ายว่าป้ าตามลําดับ
ญาติ
"มันถึงขันกล้าพูดให้รา้ ยมารดาของหลานต่อหน้าผูอ้ นื
เห็นได้ชดั ว่าตังตัวเป็ นปรปั กษ์กนั แล้ว ถ้าวันหน้ามัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 6

กลับถงเยียนมา คงสร้างปั ญหาแน่" หลิวจ้าวอวีฮึดฮัดไม่

พอใจ
"ฝั งสกุลหยูคงต้องละเว้นไว้กอ่ น แต่สาํ หรับนังเด็กจ้าวเว่ย
ข้าจะจัดการนางแน่" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินวางถ้วยนําชาแล่ว
เอ่ยปากเนิบๆ
"จะจัดการอย่างไรรึเจ้าคะ?
"เจ้าบอกว่าถ้านางกลับถงเยียนคงเป็ นปัญหามิใช่หรือ
เช่นนันก็ทําให้นางไม่มหี น้ากลับไปเสียสิ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
เอ่ยอย่างใจเย็น
"ไม่มหี น้ากลับไปหรือเจ้าคะ..."
"กล้ามาแตะต้องลูกหลานสกุลเจินของข้า ก็ตอ้ งได้เห็นดี
กัน... ชือเสียงสร้างได้กท็ ําลายได้ ทําให้นางอับอายจนไม่
กล้าสูห้ น้าใครเสียก็หมดปั ญหา... เรืองนีเจ้าไม่ตอ้ งกังวล
คอยดูแลตัวเองให้ดกี พ็ อ ยายจะเป็ นคนจัดการให้เอง"
"ท่านยายยอดเยียมทีสุดเลยเจ้าค่ะ" หลิวจ้าวอวีร้องชม
อย่างน่ารักก่อนจะโผเข้าไปกอดขาออดอ้อนฮูหยินผูเ้ ฒ่า
เจิน ในขณะทีป๋ ายซู่องิ มองสองยายหลานแล้วหัวเราะร่วม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 7

ไปด้วย
*
นําแข็งละลายหยดลงในอ่างเป็ นจังหวะดังติงๆ ไม่ขาด
สาย หญิงงามอยูใ่ นชุดบางพลิวกว่าปกติ นางเอนกาย
นอนอยูบ่ นตังกุย้ เฟยริมหน้าต่าง โบกพัดในมือไม่หยุด
เพือบรรเทาอากาศกลางฤดูรอ้ นเช่นนี
"คุณหนูหอ้ งเครืองส่งต้มถัวเขียวมาเจ้าค่ะ คุณหนูจะกิน
ดับร้อนหน่อยหรือไม่" อาเจินเอ่ยถามนาง
"ไม่ละ่ เอาไปให้น้าสะใภ้เถอะ" หลิวจ้าวเว่ยบิดกายอย่าง
เกียจคร้าน แต่ในสายตาอาเจินนัน คุณหนูทอยู ี ใ่ นชุด
พลิวๆ ทังบางจนเห็นทรวดททรงเช่นนี บุรุษทังใต้หล้า
ต้องอิจฉานางแน่ทได้ี ยล
"คุณหนูเจ้าขา ผ้าพับสีแดงนัน คุณหนูจะทําอย่างไรต่อ
เจ้าคะ?"
"รอกลับจินหยางค่อยหาช่างฝีมอื ดีๆ มารับไปตัดเย็บ"
หลิวจ้าวเว่ยโบกพัดไปเรือยๆ สายตาทอดไกลออกไป
นอกหน้าต่าง "ผ้าพับนันมีคา่ มาก เจ้าเอาไปเก็บรักษาให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 8

ดีเล่า"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"เย็นนีข้าอยากกินต้มลูกบัว เจ้าใช้บ่าวไปแจ้งทีครัว
หน่อย"
"บ่าวจะไปจัดการเดียวนีเจ้าค่ะ" ว่าแล้วอาเจินก็คอ้ มกาย
เดินออกไป
หลิวจ้าวเว่ยโบกพัดเนิบๆ ในมือ ก่อนจะเหลียวมองกล่อง
ผ้ามัจฉาทีวางอยูบ่ นโต๊ะแล้วยกยิมมีเลศนัย
ชาติกอ่ นตอนทีกลับถงเยียนใหม่ๆ นางตามฮูหยินผูเ้ ฒ่า
กับหลิวเฉียนไปร่วมงานเลียงในวัง ในงานนันนางได้เห็น
กับตาว่าสนมคนใหม่ของฮ่องเต้มนี ําหนักในใจพระองค์
เพียงใด
ฮ่องเต้ไร้ใจ พระองค์รกั ใครไม่เป็ นงันรึ... ผิดแล้ว
สตรีทพระองค์
ี ได้พบทีอุทยานปทุมมาศเป็ นผูค้ รอง
พระทัยฝ่ าบาททังดวง ในงานนันฝั งขวาของพระองค์ม ี
ฮองเฮานังอยู่ ส่วนฝั งซ้ายเป็ นพระสนมคนใหม่ ทีศักดิ
ฐานะไม่อาจเทียบฮองเฮา แต่นําหนักในใจฮ่องเต้กลับไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 9

มีใครเทียบนาง
แม้ฝ่าบาทไม่ได้แสดงท่าทางรักใคร่เกินเลยในงานเลียงจน
ผิดมารยาท แต่ใครมีตาก็ดูออก พระสนมคนใหม่ได้นงั
เทียบตําแหน่งฮองเฮา ทังสายตาฝ่ าบาทก็คอยจับจ้องนาง
ไม่วางตา
บวกกับคําเล่าลือนินทาเรืองของสนมผูน้ ีทีดังกระฉ่อน
ทัวถงเยียน ผนวกกับทีพระองค์ไม่สนคําครหานินทาในใต้
หล้า ยอมแลกทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธเี พือนาง หลิวจ้าวเว่
ยก็กระจ่างในใจ
ฮ่องเต้อู่เหอตีเป็ นชายทีไร้รกั แต่เมือรักแล้วต่อให้ฟ้าถล่ม
ลงมาเขาก็จะใช้กายรับทุกอย่างเอาไว้แทนสตรีในดวงใจ
ดังนันนางจึงกล้าเสียง
ชาติกอ่ นนางกลับถงเยียนในปี หน้า ดังนันกลยุทธิหญิง
งามของสนมผูน้ นจะเริ
ั มใช้ในการแปรพระราชฐานต่อไป
นางจึงหยิบยืมวิธกี ารเหล่านันมาใช้เสียก่อน
หญิงสาวมันใจว่าต่อให้ฝ่าบาทมีสติปัญญาลําเลิศ รูว้ า่ นาง
เข้าหาเพราะมีจุดประสงค์ แต่ดว้ ยลางสังหรณ์ นางเชือว่า
พระองค์จะต้องสนพระทัยสตรีทพบริ ี มสระบัวพันสาย อาจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 0

ถึงขันรักใคร่ในเวลาต่อมา
มันเป็ นกรรมของเขา...
ชัวชีวติ เขาระเริงอยูก่ บั การวางแผนเพือรักษาอํานาจ แต่
ยามทีเขาปั กใจรักแล้ว เขากลับทุม่ เทสติปัญญาเพือนาง
จนดูโง่งม
เขาถึงขันละเว้นการไว้ทุกข์เพือใช้คนื วสันต์กบั นางโดยไม่
สนความเหมาะสม ยอมใช้อุบายเพือรักษาชีวติ นาง
มากกว่าตัดปัญหาด้วยการฆ่านางทิงเหมือนสนมทีเป็ น
หมากเบียตัวอืนในวังหลัง
จักรพรรดิผหู้ นึง ยอมเป็ นทรราชเพือรัก
น่าขัน... หลิวจ้าวเว่ยยกพัดขึนปิ ดปากหัวเราะเสียงใส
จักพรรดิผสู้ งู ส่ง ต่อสูม้ าชัวชีวติ กลับมาใจแตกตอนแก่
ทุม่ เทชีวติ บันปลายให้กบั สตรีอย่างไม่ลมื หูลมื ตา
น่าสนุกจริงๆ...
น่าสนุกยิงนัก...
หากนางเป็ นสตรีผนู้ นั เป็ นสตรีทเขารั
ี กปั กใจจนสามารถ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 1

ฆ่าคนทังใต้หล้าเพือรักษานาง
...แต่สดุ ท้ายบุรุษทีไม่วา่ อยากได้สงใดก็
ิ ได้ผนู้ นั กลับคว้า
ได้เพียงความว่างเปล่าเล่า
นางอยากเห็นสีหน้ายามนันของเขา
อยากเห็นว่าเขาจะรูส้ กึ เช่นไรเมือสิงทีดินรนทําทุกอย่าง
แม้แต่ทําลายลูกตัวเองให้ได้มา กลับไม่มวี นั ได้แตะต้องไป
ตลอดกาล...
หลิวจ้าวเว่ยดันหมอนขึนหนุนหัว โบกพัดต่อไปอีกไม่กทีี
ก็ผล็อยหลับไปอย่างสบายอารมณ์
*
เฉินหรงปั วนังจิบชาเงียบๆ โดยฝั งตรงข้ามมีตเู้ สียวเสียน
ทีนังดูแผนทีแผ่อยูก่ ลางโต๊ะด้วยท่าทางเคร่งเครียด
"หากท่านต้องไปซือฟั งตามพระบัญชา คงต้องหาทางออก
จากต้าถงโดยไม่ให้ผอู้ นรั
ื บรูโ้ ดยเฉพาะพวกขุนนาง" กุนซื
อหนุ่มกล่าวด้วยนําเสียงจริงจัง "ซือฟั งวางสายไว้ใกล้ตวั
ขุนนางน้อยใหญ่หลายคน แม้แต่สกุลโม่กไ็ ม่แน่ว่าอาจจะ
มีคนของฝ่ ายนัน หากท่านจะไปโดยทีทางซือฟั งไม่รตู้ วั ก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 2

ปิ ดคนในต้าถงให้ได้กอ่ น"
แม่ทพั หนุ่มไม่ตอบคํา เพียงแต่นงจิ
ั บชาต่อไปเรือยๆ
"ฝ่ าบาทมีรบั สังให้ทา่ นพักผ่อนอยูใ่ นถงเยียนและให้ตาม
เสด็จเท่านัน แต่ถา้ จะไปซือฟั งท่านต้องใช้ประตูเมืองทาง
ตะวันตก ซึงถ้าไปทางนันใครพบเห็นท่านคงเข้าใจว่าท่าน
ขัดพระบัญชาแอบหนี ดีไม่ดอี าจถูกฎีกากล่าวโทษใน
ภายหลัง... ฮ่องเต้ไม่มที างยอมรับว่าส่งแม่ทพั ใหญ่ไปสืบ
ข่าวในแคว้นทีมีพนั ธะสัญญาสงบศึกแน่ เรืองนีเขาจะปั ด
ปั ญหาให้พน้ ตัว ท่านคงต้องแบกรับแทน"
ระดับวรยุทธ์ของเฉินหรงปั วสามารถเข้าออกวังหลิงซาน
ได้โดยไม่ถูกจับได้กจ็ ริง แต่กาํ แพงเมืองเจ้อเจียง กับด่าน
ประตูเมืองต่างๆ ทีจะต้องผ่านก่อนไปถึงซือฟั งเป็ นคนละ
เรือง ยิงสายของซือฟั งเพ่นพ่านเต็มต้าถงไปหมด หากไม่
ระวังตัวจะเป็ นปั ญหา
"เรืองนันข้าจะหาทางเอง" แม่ทพั หนุ่มวางจอกชาแล้ว
ถอนหายใจ
"ท่านต้องระวังตัวให้มาก ข่าวฮูเจียเล่อดูไม่ชอบมาพากล
ไม่แน่อาจจะไม่ได้ป่วยจริงๆ เพียงแต่วางกับดักองค์ชาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 3

องค์อนให้
ื ชะล่าใจเท่านัน" ตูเ้ สียวเสียนวิเคราะห์ "ซือฟั ง
ยามนีดูมปี ริศนาเต็มไปหมด คนของข้าเพิงส่งข่าวมา
หากท่านไปถึงซือฟั งควรไปดูทหอร้ ี อยบุปผาในเมือง
หลวงทีนันบ้าง เห็นว่ามีความเกียวพันกับต้าถงไม่น้อย
แต่ยงั ไม่อาจสืบสาวให้กระจ่าง"
"หอร้อยบุปผา?" เฉินหรงปั วฟั งแล้วสะดุดหูขนมาึ หอร้อย
บุปผาเป็ นชือเรียกหนึงของหอนางโลม "แปลกจริง ช่วง
ก่อนทีเราอยูใ่ นถงเยียน ข้าก็ได้ยนิ ชือหอพันราตรี ดูท่า
ช่วงนีจะเป็ นยุครุง่ เรืองของหอนางโลมเสียแล้ว"
หลังจากปลดระวางทหารได้ไม่นาน เฉินซุ่ยก็ขนั อาสาพา
เขาเทียวทัวถงเยียน ทําให้ได้เห็นหอพันราตรีทเพิี งมี
ชือเสียงขึนมาเมือไม่กปีี นี นับเป็ นสิงแปลกตาของคน
ชายแดนอย่างเขา
ตูเ้ สียวเสียนฟั งแล้วนึกเชือมโยงกันขึนมา "หรือจะมีสงใด
ิ
ไม่ชอบมาพากล... ท่านคิดว่าหอร้อยบุปผากับหอพัน
ราตรีจะมีสว่ นเกียวข้องกันหรือไม่?"
"อะไรก็เป็ นไปได้ทงนั
ั น รอข้าถึงซือฟั งจะสืบเรืองนีให้
กระจ่างอีกที"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 4

"อืม ข้าเองก็จะให้ลูกน้องจับตาหอพันราตรีไว้"
*
อาเจินยืดคอมองหลิวจ้าวเว่ยทีนังคัดอักษรมาหลายชัว
ยามด้วยความรูส้ กึ หน่ายใจ นางรูส้ กึ เบือแทนนายสาว
เหลือเกินทีเอาแต่อยูก่ บั ตัวอักษรยาวเป็ นพรืดพวกนัน
"คุณหนูคดั อักษรจนหนาเป็ นปึ กขนาดนี ยังต้องคัดเพิม
อีกหรือเจ้าคะ" อาเจินอดไม่ได้ พอเห็นจ้าวเว่ยสะบัดมือ
ไล่ความเมือยขบก็เอ่ยปากถามขึน
"นีไม่ใช่การคัดอักษร" หญิงสาวหัวเราะ รวบเอากระดาษ
ทีซ้อนเป็ นปึ กหลายสิบแผ่นมาวางทับกัน "นีเป็ นถนนของ
ข้า"
"ถนนหรือเจ้าคะ?" อาเจินทําหน้าโง่งม ไม่เข้าใจว่านาย
สาวหมายถึงสิงใด
"ถนนกลับถงเยียนอย่างไรเล่า... เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะ
เสียเวลาคัดตัวหนังสือไร้ประโยชน์ไปวันๆ หรือ?" จ้าว
เว่ยหัวเราะใช้เข็มร้อยเชือกกล้วยเย็บขอบกระดาษรวม
เป็ นเล่มไว้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 5

"ตัวอักษรพวกนีจะช่วยให้คุณหนูกลับถงเยียนได้หรือเจ้า
คะ?" แม้ไม่เข้าใจนัก แต่พอได้ยนิ อย่างนันอาเจินก็นึกดีใจ
ขึนมา
"ใช่แล้ว" หญิงสาวลูบไปบนปกของมันด้วยสีหน้าพอใจ
"อีกไม่กวัี นเราก็จะได้กลับจินหยาง เจ้าเตรียมเก็บของไว้
ตังแต่เนินๆ ก็น่าจะดี"
"กลับหรือเจ้าคะ แต่ฝ่าบาท..." ยังไม่มกี าํ หนดกลับ
ประกาศออกมามิใช่หรือ...
จ้าวเว่ยยกยิมมีความหมาย "เชือข้าสิ เราจะได้กลับในเร็ว
วันนี"
"ถ้าเช่นนัน... ไหนๆ ก็มาทีนีแล้ว คุณหนูไม่คดิ จะไปพบ
หน้าอันอ๋องหรือเจ้าคะ?" แม้จะแน่ใจว่าคุณหนูหมางใจกับ
อันอ๋องอย่างลึกซึง แต่มาอยูใ่ นขอบรัวเดียวกันเช่นนี
อาจจะดีกว่าถ้าได้พบปะพูดคุยกันซึงหน้า
จ้าวเว่ยมองหน้าอาเจินแล้วถอนหายใจเล็กน้อย "อันอ๋อง
ยอดรักของข้า... ตอนนียังไม่ถงึ เวลาของเขา ข้าไม่อยาก
เสียเวลาปั นหน้าไปเจอ แต่เมือถึงเวลาต้องพบ ย่อมต้อง
พบแน่ ในเมือข้ารักเขาถึงเพียงนี"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 6

สาวใช้ฟังเสียงหวานเอ่ยคําว่ารักแล้วให้รสู้ กึ ขนลุกอย่าง
บอกไม่ถูก แผ่นหลังนางเย็นยะเยือกขึนมา คิดว่านายสาว
คงมีแผนสําหรับอันอ๋องเอาไว้แน่ แล้ว
"คุณหนู รกั จริงๆ หรือเจ้าคะ?" อาเจินหดคอเอ่ยถาม
แหยงๆ แม้รคู้ าํ ตอบดีแต่กอ็ ยากได้ยนิ ให้ชดั เจน
"ไม่รกั ได้หรือ หมันหมายกันมานานเพียงนี" สองชาติสอง
ภพก็ยงั ต้องผูกพันธะกับเขา ไม่เรียกว่านานหรือ "ใจข้า
นันถวิลหาเขาอยูท่ ุกเมือเชือวัน เขาน่ะเป็ นยิงกว่ายอด
ดวงใจของข้าเสียอีก"
"คุณหนูอย่าฝืนกล่าวเลยเจ้าค่ะ บ่าวหนาวไปทังตัวแล้ว"
อาเจินสันไหล่ขบั ไล่อาการขนลุกขนพองออกไป
จ้าวเว่ยมองท่าทางรูท้ นั ของอาเจินแล้วหัวเราะรวน
"แต่คุณหนู ไม่มคี วามรูส้ กึ กับอันอ๋องเลยหรือเจ้าคะ" นาง
กลัวเหลือเกินว่าจ้าวเว่ยจะเจ็บชําแต่ซ่อนอาการเอาไว้
หญิงสาวประสานมือวางคําไว้ใต้คางแล้วครุน่ คิดข้ามภพ
ข้ามชาติ "ข้าเคยคิดว่าข้ารักเขานะ... แต่พอเสียเขาไป
จริงๆ ข้ากลับไม่รสู้ กึ เสียใจเลย" นางในชาติก่อน เคยคิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 7

ว่าตนเองรักอู่เหวินซวน ยิงช่วงแรกทีกลับถงเยียน อัน

อ๋องอยากให้นางตายใจจึงพยายามไปมาหาสู่ หาทางเอา
ใจนางต่างๆ นานา ช่วงนันทําให้นางมองเขาในแง่ดไี ม่
น้อยจนไม่ทนั ระวังตัว แต่พอรูว้ ่าเขารักคนอืน นางกลับไม่
เสียใจในเรืองนันเลย เพียงแต่แปลกใจเท่านัน
"ข้าถูกกําหนดให้เป็ นของเขาตังแต่ยงั ไม่พน้ วัยปั กปิ น ข้า
จึงคิดมาชัวชีวติ ว่าต้องแต่งกับเขา รักษาตัวเพือเขา ราว
กับว่าเส้นทางของข้าต้องมองเพียงเขา ข้าจึงสังความรูส้ กึ
นึกคิดตัวเองเช่นนัน แต่แท้จริงแล้ว นอกจากราชโองการ
ทีผูกมัด ใจจริงกลับไม่มสี งใดผู
ิ กพันกันเลย" เขาไม่ต่าง
จากคนผ่านทางในสายตานาง และนางก็เป็ นแค่เสียน
หนามขวางทางรักในสายตาเขา
"เพียงแต่ขา้ แค้นก็เท่านัน... แค้นทีตนเองจริงใจกับเขา
แค้นทีตนเองรักษาตัวเพือเขา แค้นทีแม้ไม่มใี จรักแต่กย็ งั
ซือสัตย์ต่อเขา ให้เกียรติเขา แต่สงที
ิ ได้กลับมา..." มีแต่
ความย่อยยับและความตายทีรออยู่
นางไม่เสียดายทีเสียเขา แต่นางเสียดายความซือสัตย์
จริงใจทีตนมอบให้แล้วถูกเหยียบยําราวกับของไร้ค่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 8

"ช่างเถิดเจ้าค่ะคุณหนู คนเลวๆ ไม่มคี า่ พอให้คุณหนูของ

บ่าวเสียเวลาด้วย ท่านไม่เสียใจบ่าวก็วางใจแล้ว"
"เจ้านีปี กกล้าขาแข็งขึน กล้าด่าท่านอ๋องเลยรึ?"
"อ๋องแล้วอย่างไร ถ้ากล้าทําร้ายคุณหนูดวงใจของบ่าว
บ่าวก็ไม่ไว้หน้าใครทังนัน" อาเจินเชิดหน้ากล่าวอย่างอาจ
หาญ ทําให้จา้ วเว่ยอดหัวเราะออกมาไม่ได้
"รอกลับจินหยาง ข้าจะสอนเจ้ากับอาหนิงอ่านเขียน วัน
หน้าจะได้ชว่ ยงานข้าได้มากขึน"
อาเจินตาโต "คุณหนู พดู จริงหรือเจ้าคะ"
"อืม หากจะติดตามข้าไปนานๆ พวกเจ้าต้องรูอ้ กั ษรไว้
บ้าง"
"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู" อาเจินรีบโขกหัวให้นาง
บ่าวรับใช้จะยกฐานะตัวเองเหนือบ่าวคนอืนได้บา้ ง
นอกจากใช้เส้นสาย ก็มกี ารอ่านออกเขียนได้ บ่าวทีมี
ความรูม้ กั ได้รบั ใช้งานเบา ทังยังก้าวหน้าไวกว่าพวกที
คอยทํางานชันตํามาก
"ไปพบท่านน้ากันเถอะ ข้ามีเรืองจะคุยกับเขา" หลิวจ้าว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 9

เว่ยว่าแล้วก็รวบเอาปึ กกระดาษทีตนเขียนทังสองปึ กถือ

ออกไปจากห้อง ข้ามฝั งเรือนไปยังห้องพักของน้ากับน้า
สะใภ้
หญิงสาวรอบ่าวไปเรียนเถาเฝิงชิงว่าตนมาขอพบครูห่ นึง
ก็ได้รบั เชิญให้เข้าไปในห้องหนังสือของเขา
"นังก่อนสิ" เถาเฝิงชิงผายมือไปยังเก้าอีอีกฝั ง "มาหาน้ามี
ธุระอันใดรึ?" เขาว่าพลางรินชาส่งให้นาง
จ้าวเว่ยรับถ้วยชาจากน้าชายแล้วยกขึนเป่ าเบาๆ "หลาน
มีเรืองอยากให้ท่านน้าช่วยเหลือเจ้าค่ะ"
"ช่วยเหลือ?" เถาเฝิงชิงแปลกใจ แต่เขาจําเนือความใน
จดหมายทีบิดาเคยเล่าถึงหลานสาวผูน้ ีเมือครังออกอุบาย
กับกองทัพเอียนเหอได้ ความคิดของนางลําลึกกว่าอายุ
และรูปลักษณ์ดงั เด็กสาวนัก
"หลานอยากให้ท่านน้าส่งสิงนีให้รา้ นหนังสือในถงเยียน
เจ้าค่ะ" นางเลือนปึ กหนังสือแรกไปตรงหน้าเขา เถาเฝิง
ชิงรับไปเปิ ดดูคร่าวๆ แล้วเงยหน้ามองนาง
"นีมัน..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 0

"นีเป็ นนิยายประโลมโลกทีหลานแต่งเจ้าค่ะ" นางยิมจาง

"นิยายประโลมโลก? เจ้าคิดจะขายต้นฉบับนิยายนีให้รา้ น
หนังสือสินะ" เถาเฝิงชิงยิงไม่เข้าใจความคิดนาง
"แม้สกุลเถาจะดูแลหลานเป็ นอย่างดี แต่ทรัพย์สนิ แท้จริง
ของหลานกลับอยูท่ จวนสกุ
ี ลหลิว มีแม่เลียงถือกุญแจคลัง
สินเดิมของมารดาไว้ เรืองเงินทองหากว่ากันตามตรงแล้ว
หลานไม่มที เก็
ี บไว้ในมือตัวเองมากนัก กลัววันหน้าหาก
คิดทําการใดจะไม่สะดวก และผูค้ นจะดูแคลนเอาได้
หลานจึงคิดจะหาเงินเพิมอีกทาง" นางกล่าวอธิบายเสียง
ราบเรียบ "หลานไม่มโี อกาสเข้าถงเยียนในเร็ววันนี อีกทัง
เป็ นสตรี หากเปิ ดเผยตัวว่าเขียนเรืองรักๆ ใคร่ๆ ขาย คน
จะมองว่าไม่งามได้ ดังนันหลานจึงอยากฝากให้ทา่ นน้า
เป็ นคนจัดการเรืองนี"
"เหตุผลมีเท่านันหรือ?" เถาเฝิงชิงกวาดสายตามอง
ตัวอักษรเป็ นระเบียบบนกระดาษแล้วเงยหน้าหรีตามอง
นาง
"ย่อมไม่ใช่เพียงแค่นน"
ั นางหัวร่อในลําคอ "หากนิยาย
เรืองนีโด่งดัง มันจะเป็ นโอกาสก้าวหน้าสําคัญอีกทางของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 1

ท่านน้าด้วย"
เถาเฝิงชิงลําคอแข็งทือขึนมา รูส้ กึ บรรยากาศรอบตัวของ
สาวน้อยผูน้ ช่ี างชวนให้กดดัน "โอกาสของข้า?"
หลานสาวเลือนกระดาษอีกปึ กมาให้เขา "นีเป็ นบทละคร
งิวจากนิยายเรืองเดียวกัน ท่านเป็ นถึงรองเจ้ากรมพิธกี าร
คงมีเส้นสายในกองสังคีตหรือคณะแสดงด้านนอกวังไม่
น้อย" หน้าทีของกรมพิธกี ารคือดูแลทุกงานพิธขี องราช
สํานัก คณะการแสดงใดหากจะเข้าไปแสดงในงานสําคัญ
ต้องผ่านการคัดเลือกจากกรมพิธกี ารก่อน ดังนันเถาเฝิง
ชิงคงได้รบั ของขวัญจากคนพวกนันไม่น้อยนับตังแต่รบั
ตําแหน่ง
"เจ้าคิดจะให้เล่นงิวเรืองนีในวังหรือ?" นันไม่ใช่คดิ อะไร
ใหญ่เกินตัวหรืออย่างไร
"หามิได้... ข้าอยากให้เล่นงิวเรืองนีทัวทังถงเยียนเลย
ต่างหาก" นางยิมละไมพลางยกจอกชาขึนจิบ ในขณะที
เถาเฝิงชิงนิงอึงไปแล้วกับความคิดของนาง
"หากงิวเรืองนีโด่งดัง นิยายก็จะขายดี และเมือนิยายขาย
ดี คนก็ตอ้ งการชมงิวเรืองนีมากขึนเช่นกัน" ใจจริงนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 2

อยากบอกเขาว่านางต้องการให้คนได้ชมงิวเรืองนี
ทังต้าถง แต่กลัวว่าเถาเฝิงชิงจะกลัวจนหัวหดไปก่อน
"จะ เจ้า... คิดจะทําการใดกันแน่ "
"ท่านน้าไม่ตอ้ งหวาดกลัว ข้าเคยสนับสนุนท่านมาถึง
ตําแหน่งนีได้ ข้าย่อมไม่ทาํ เรืองโง่ๆ ทําให้ทา่ นประสบ
เคราะห์ภยั ข้ามีแต่จะยิงผลักท่านขึนสูงอีก ...สูงจนท่าน
ไม่ตอ้ งคอยกลืนความขมขืนเอาไว้ลาํ พัง" นางกล่าวตอก
ยําเรืองทีฉินฟ่ านฟ่ านถูกวางยาพิษ "ถึงวันนันท่านจะ
สามารถปกป้ องทุกคนทีท่านรัก และสามารถเหยียบศัตรู
ได้ราวกับบีมด ...เพียงแต่เราต้องเชือใจกัน"
"...."
"ท่านจะเชือใจข้าหรือไม่เล่า?" นางจ้องลึกเข้าไปในดวงตา
ของน้าชาย "ครังก่อนข้าเลือกสนับสนุนท่านเพราะเห็นแก่
มารดาและท่านตาท่านยาย แต่นับจากนีข้าต้องการสิง
ตอบแทนทีสมกัน ข้าสนับสนุนท่านและท่านต้องหนุ นหลัง
ข้า... ท่านตกลงหรือไม่เล่า"
"นีเจ้าไม่ได้พูดในฐานะญาติสนิ ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 3

นางหัวเราะเบาๆ ก้มหน้าวนนิวรอบขอบจอกชา "ข้ากําลัง

พูดกับท่านในฐานะพันธมิตร ข้ามีสงที
ิ ท่านต้องการ และ
ข้าต้องการสิงตอบแทน ข้ากับท่านน้าจะได้ประโยชน์ทงั
สองฝั ง"
"เด็กอย่างเจ้า..." เถาเฝิงชิงเกือบกล่าวแล้วว่าเด็กอย่าง
นาง ทังยังเป็ นสตรี จะช่วยอะไรเขาได้ แต่เมือนึกว่า
ตําแหน่งรองเจ้ากรมทีตนนังอยู่ ก็มแี ผนการของเด็กคนนี
ช่วยผลักดันเขาจึงกลืนถ้อยคําทีเหลือลงคอ
"หากข้าตกลงข้าต้องทําสิงใด"
"เพียงแต่ให้ความช่วยเหลือเวลาทีข้าร้องขอ และเชือใจข้า
ก็พอ"
"เจ้าคิดจะทําสิงใดกันแน่" แววตาและท่าทางของนางทํา
ให้เถาเฝิงชิงอดเกรงไม่ได้ว่าหญิงสาวจะชักนําหายนะมาสู่
สกุลเถาของเขา
"ข้าคิดการใดนันคงยากจะอธิบายต่อผูอ้ นื แต่ขา้ รับรองได้
ว่าจะไม่ทําให้สกุลเถาของท่านเดือดร้อนแน่ กลับกัน ข้า
จะทําให้ทา่ นรุง่ โรจน์เสียยิงกว่าท่านตาด้วยซํา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 4

"เจ้าดูมนใจมากที
ั เดียว"
"เจ้าค่ะ" หากเป็ นแผนการทีนางวางเอาไว้ มีสงใดที
ิ นาง
ไม่มนใจกั
ั น
เถาเฝิงชิงมองหน้าจ้าวเว่ยอยูห่ ลายอึดใจก่อนจะเอ่ยปาก
"นิยายประโลมโลกของเจ้า มีสงใดแอบแฝงอยู
ิ ?่ "
"มีประโยชน์ของท่านกับข้าแฝงอยูเ่ จ้าค่ะ" นางยกมุมปาก
"ท่านน้าอ่านดูกค็ งเดาได้ เพียงแต่ยามกลับถงเยียน ทาง
ทีดีให้ท่านปกปิ ดตัวตนไว้กอ่ นยามขายนิยายเรืองนี อย่า
เพิงให้คนหมูม่ ากรูว้ า่ ท่านเป็ นคนขายต้นฉบับ ส่วนบท
ละครนัน ท่านน่าจะเอาไปเสนอให้ทา่ นเจ้ากรมพิธกี าร
บอกว่าท่านพบเรืองเล่าน่าสนใจจึงได้ลองเขียนบทร้อง
ออกมาเสนอให้เขาดู หากเขาไม่สง่ ต่อให้กองสังคีต ท่าน
ค่อยส่งมันให้คณะงิวนอกวังแทน"
แต่เดิมหลิวจ้าวเว่ยไม่ใช่คนโง่ นางเป็ นคนทีมีสติปัญญาดี
เยียมเสียด้วยซํา ผิดก็ตรงนิสยั ไม่เอาใคร รักสันโดษ ไม่
ใส่ใจสิงรอบตัว และเชือผิดๆ ว่าเมือไม่ยงุ่ กับคนอืน คน
อืนก็จะไม่ยงุ่ กับตน ...นันแหละทีเป็ นจุดตายของนาง แต่
หากให้นางได้เค้นสมองคิดขึนมาแล้ว นางก็คดิ ว่าชันเชิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 5

ของตนไม่เป็ นรองใครเช่นกัน
ยามนีนางไม่มที งกํ
ั าลังคน กําลังทรัพย์ มีเพียงตัวนางกับ
สมองทีเป็ นอาวุธทีดีทสุี ด ดังนันนางจึงต้องเริมทุกอย่าง
ด้วยสองสิงทีตนมีนเอง
ี
หากเป็ นสตรีคนอืนกล่าวเช่นนีกับเถาเฝิงชิง เขาคงมองว่า
ไร้สาระ แต่เด็กสาวผูน้ ีกลับทําให้เขารูส้ กึ มันใจได้อย่าง
ประหลาดว่านางจะทําได้ตามทีพูดจริงๆ
"เพราะเรืองคราวก่อนทีเจ้าช่วยข้า ข้าจะลองช่วยเจ้าครัง
นี แต่หากเรืองนีทําให้เกิดปั ญหาตามมา หลังจากนีเจ้ากับ
ข้าไม่ตอ้ งมาตกลงอะไรกันอีก"
"เจ้าค่ะท่านน้า" นางผงกหัวรับอย่างพอใจ
เถาเฝิงชิงก้มมองกระดาษสองปึ กบนโต๊ะแล้วพ่นลม
หายใจหนักๆ รูส้ กึ คล้ายตนเพิงตัดสินใจก่อกบฎลงไป
อย่างไรอย่างนัน
*
หม่าสวินม่านเหล่มองฮองเต้ทเอาแต่
ี ประทับนังนิงเงียบไม่
ปริปากเอ่ยคํา แม้นางจะลงแรงเคียวนําแกงบํารุง เสนอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 6

กายยกมาให้มาถึงตําหนักกลาง แต่ฮอ่ งเต้อเู่ หอตีกลับทํา

ราวกับลืมว่านางอยูท่ นีี
"ฝ่ าบาทเพคะ" เรียกแล้วอีกฝ่ ายก็ยงั เหม่อมองออกไป
นอกหน้าต่าง หม่าผินขบกรามขยําผ้าเช็ดหน้าในมือแล้ว
เรียกอีกครัง "ฝ่ าบาทเพคะ!"
"หือ?" เขาตอบรับในทีสุด
"นําแกงจะเย็นเอานะเพคะ ทรงเสวยเลยดีกว่า" นางปั น
ยิมหวานประเคนเลือนถ้วยแกงส่งให้เขา
"สนมรักมีนําใจนัก แต่ช่วงนีอากาศอบอ้าว พานทําให้เรา
ไม่อยากกินของร้อน" ทรงคลียิมตอบพลางเอือมมาลูบ
หลังมือนาง "แต่สนมรักต้มมาให้เราทังที เราจะชิมดู
หน่อยแล้วกัน" ว่าแล้วก็เอือมไปยกนําแกงขึนมาซดไปคํา
โต
หม่าผินเห็นดังนันจึงคลายใจทีหดเกร็งลงบ้างเมือเคิดว่า
ฝ่ าบาทยอมฝืนทานนําแกงเพือรักษานําใจนาง แสดงว่า
นางยังมีนําหนักในพระทัยโอรสสวรรค์อยู่
"หม่อมฉันไม่รวู้ า่ เรืองนีสมควรทูลฝ่ าบาทหรือไม่ แต่พ ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 7

น้องหญิงในฝ่ ายในทังหลายล้วนห่วงกังวลทังสิน"
"เรืองใดกัน?"
หญิงสาวนกผ้าเช็ดหน้าขึนซับแก้มทําจริตเอียงอายก่อน
เอ่ยปาก "ฝ่ าบาทไม่เสด็จฝ่ ายในนานแล้ว พีน้องหญิงใน
ฝ่ ายในล้วนเป็ นห่วงพระวรกายของฝ่ าบาท กลัวว่าจะทรง
ประชวรเพราะพิษลมร้อน แต่ต่างก็ไม่กล้ามาขอเข้าเฝ้ า...
วันนีหม่อมฉันถือวิสาสะมาทีนีเพือทูลถวายนําแกง
แท้จริงแล้วเพียงอยากเห็นพระพลานามัยของพระองค์ให้
แจ้งใจจะได้หมดกังวล ขอพระองค์ลงอาญาด้วยเพคะ"
หญิงสาวทรุดกายลงจากตังลงไปนังกับพืน เผยสีหน้าสลด
อย่างลุแก่โทษ
ฮ่องเต้อู่เหอตีแย้มพระโอษฐ์เอือมไปประคองร่างน้อย
ขึนมานังข้าง "เราผิดเองทีทําให้เป็ นห่วง มีอาญาใดให้เจ้า
ต้องรับกัน" เขาโอบแล้วลูบไหล่นางปลอบประโลม หม่า
ผินหน้าขึนสีดูเขินอายไม่น้อยทีฮ่องเต้แสดงท่าทางสนิท
สนมกับนางต่อหน้าเหล่าขันที
"เช่นนัน..."
"เช่นนันพรุง่ นีเราจัดเลียงในอุทยานดีหรือไม่ ให้เจ้านาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 8

ฝ่ ายหญิง และสตรีทตามเสด็
ี จทังหมดมาร่วมงาน พวกเจ้า
จะได้ไม่เหงา" ในขณะทีหม่าสวินม่านกําลังจะทูลเชิญให้
ฮ่องเต้คา้ งคืนกับสตรีฝ่ายในบ้าง โอรสสวรรค์กลับตรัส
ถ้อยคําแสลงหูบาดใจขึนมา
จัดงานเลียงให้เจ้านายฝ่ ายหญิง เช่นนันก็ตอ้ งรวมตังแต่
ฮองเฮา องค์หญิง สนมชันต่างๆ ทังยังลามไปถึงพวก
คุณหนูทหวั
ี งจะก้าวเข้าวังหลังด้วย เรืองเช่นนีไม่มผี ลดี
กับนางสักนิด
หม่าผินฝืนยิมรับทังทีเล็บแทบจะจิกฝ่ ามือตนเองจนได้
เลือด "ดีเหลือเกินเจ้าค่ะ พีสาวน้องสาวทังหลายจะได้
พบปะพูดคุยกันพร้อมหน้าพร้อมตา" นางสูดหายใจลึก
เพือข่มความเดือดดาลในใจ
ฮ่องเต้อู่เหอตีลอบขําท่าทางคล้ายกลืนยาขมของหม่าผิน
ก่อนจะเลิกสนใจนาง ชายหนุ่มคิดไปว่าหากพรุง่ นีเชิญ
สตรีทตามเสด็
ี จทุกคนมารวมตัวกันแล้ว ...เจ้าค้างคาวตัว
นันจะต้องมาร่วมด้วยแน่
เกือบครึงเดือนแล้วทีสระบัวพันสายไร้เงาโฉมสะคราญ มี
เพียงเขาลําพังไม่ว่าจะวันทีเดือนควําหรือเดือนหงาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 9

"เช่นนันหม่อมฉันทูลลานะเพคะ" หม่าสวินม่านเห็นว่าเขา
กลับเข้าสูภ่ วังค์อกี ครัง ทังยังเพิงได้รบั ความสะเทือนใจ
สาหัสจึงไม่คดิ อยูส่ พู้ ระพักตร์ให้เสียอารมณ์
ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่แม้แต่จะเหลียวมองส่งนาง แม้แต่ยามที
ถอยหลังจนเกือบชนประตู สายพระเนตรของพระองค์ก ็
จ้องอยูบ่ นฎีกาเท่านัน
หม่าสวินม่านให้รสู้ กึ ขมขืนใจนัก แผนการเชิญเสด็จค้าง
ตําหนักนางก็ลม้ เหลว ทังยังต้องไปสูร้ บกับพวกสนมคน
อืนอีก นับว่าการมาครังนีมีแต่ผลเสียทังสิน
ซุนกงกงมองฮ่องเต้อู่เหอตีทรงถอนปั สสาสะและเหม่อ
ลอยอีกครังเมือหม่าผินออกไปจากห้องก็ให้นึกห่วง "ฝ่ า
บาท กระหม่อมขอปากมากสักครัง หากพระองค์รอคน
เหตุใดไม่ให้องครักษ์ออกตามหาเล่าพ่ะย่ะค่ะ" เกือบครึง
เดือนแล้วทีทรงจดจ่ออยูก่ บั การเฝ้ าคอย เป็ นแบบนีต่อไป
อาจจะส่งผลกับฎีกาทีกองพะเนินอยูแ่ น่
"ไม่ละ่ ... พรุง่ นียังไงก็คงได้พบกัน" เพราะคงไม่มสี ตรีใด
ใจกล้าขัดพระราชโองการเชิญของฮ่องเต้แน่ "เมือกีเจ้าก็
ได้ยนิ แล้ว ไปเตรียมงานให้เราหน่อยแล้วกัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 0

"พ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงค้อมกายรับคําแล้วถอยออกไป
ดัชนีของจักรพรรดิเคาะซําๆ ลงบนขอบโต๊ะ ครูห่ นึงเขาก็
เผยยิมออกมา เมือจินตนาการสีหน้ายามทีนางรูว้ า่ เขา
เป็ นโอรสสวรรค์คงหรรษาไม่น้อย...
*
หลิวจ้าวเว่ยตืนนอนเร็วกว่าปกติเพราะอากาศร้อนเกิน
กว่าจะนอนทอดกายต่อไป อาเจินเข้ามาช่วยนางจัดการ
ล้างหน้าและเตรียมอาหารเช้าขึนโต๊ะให้ แต่ระหว่างที
กําลังจะรับสํารับเช้าเสียงโวกเวกด้านนอกก็ดงึ ความสนใจ
ของหญิงสาว
"ด้านนอกเกิดเรืองอันใดขึน?" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยถามสาวใช้
"ได้ยนิ ว่าฝ่ าบาทจะกลับถงเยียนวันนีเจ้าค่ะ"
"หืม?" จ้าวเว่ยเลิกคิวอย่างสงสัย
"ข่าวแพร่ไปทัวแล้วเจ้าค่ะ ได้ยนิ ว่าหยางไทเฮาทรง
ประชวรหนักตังแต่สองวันก่อน ม้าเร็วเร่งมารายงานเมือ
คืนนี โจวอ๋องก็ไปคุกเข่าทีตําหนักกลาง ขอให้ประทาน
อนุญาตให้กลับถงเยียนไปเยียมพระมารดา"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 1

"อ้อ" จ้าวเว่ยร้องแค่นนก่
ั อนจะหยิบตะเกียบตักข้าวเข้า
ปาก
"แต่ไม่รทู้ ําไมต้องรีบร้อนกันปานนี พวกขุนนางเรือนอืนก็
เร่งเก็บข้าวของกันแล้ว ทําราวกับทีป่ วยเป็ นมารดา
ตัวเอง"
หญิงสาวได้ยนิ แล้วก็หวั เราะ "เพราะไม่รวู้ า่ ป่ วยจริง
หรือไม่อย่างไรเล่า" ริมฝีปากอวบอิมแสยะหยัน "ร้อยวัน
พันปี ไม่เคยได้ยนิ ข่าวหยางไทเฮาประชวร แต่กลับมา
ประชวรยามทีพระโอรสอยูใ่ กล้เพียงแค่เจ้อเจียง ทังยัง
ใกล้โอรสสวรรค์ ช่างประชวรได้ถูกเวลาจริงๆ"
"คุณหนู จะบอกว่าหยางไทเฮาแกล้งป่ วยหรือเจ้าคะ?"
"คนเป็ นแม่ มีใครไม่คดิ ห่วงกังวลถึงลูก โจวอ๋องถูกสัง
ห้ามเข้าถงเยียนมาหลายปี ดดี กั คงมีสกั วันทีหยางไทเฮา
คิดถึงจนทนไม่ไหวบ้างนันแหละ" นางกล่าวไปกินไป
อย่างสบายอารมณ์ คล้ายกําลังพูดเรืองลมฟ้ าอากาศ "โจว
อ๋องไปคุกเข่ากดดันฮ่องเต้ ฝ่ าบาทย่อมไม่มที างเลือก
หากไม่ให้โจวอ๋องไปเยียมพระมารดาทีประชวรก็นบั ว่า
เป็ นฮ่องเต้ทไร้
ี นําพระทัยแล้ว แต่การจะปล่อยให้โจวอ๋อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 2

เข้าถงเยียนไปพบหยางไทเฮาลําพังนันไม่ต่างจากปล่อย
เสือเข้าป่ า ครันจะให้คนคุมตัวไปก็จะเป็ นทีครหาว่าเขา
หวาดระแวงพีน้องจนทรมานโจวอ๋องไม่ต่างจากนักโทษ
ท้ายสุดทางออกก็มเี พียงแค่... ลูกอย่างเขาเองก็รอ้ นใจใน
พระอาการประชวร จึงเร่งเสด็จเดินทางกลับวังหลวงไป
พร้อมโจวอ๋องอย่างไรเล่า"
"ทีแท้เป็ นเช่นนี" การกระทําของโอรสสวรรค์ลว้ นแฝงไป
ด้วยเล่หเ์ หลียมทังสิน อาเจินพยักหน้ารับเอาไว้ คล้าย
กําลังเรียนรูเ้ ล่หส์ นกลในของชนชันสูง
"พวกขุนนางทีรีบตามเสด็จไปก็เพือเอาหน้าทังสิน ยิง
ตนเองดันด้นรีบร้อนแค่ไหน ก็คดิ ว่าตนจะยิงแสดงความ
ภักดีได้มากเท่านัน แต่น่าสงสาร... บุรุษผูน้ นหาได้
ั ใส่ใจว่า
ใครจะรีบตามไปสวดมนต์ให้หยางไทเฮาทีไหนกัน" ขนาด
นางตายเขายังไม่แยแส เรืองนีเหล่าขุนนางคงเหนือย
เปล่าแล้ว
โชคดีทคนสกุ
ี ลเถาทีตามมาครังนีมีฉนิ ฟ่ านฟ่ านทีกําลัง
ตังครรภ์ การเดินทางต้องระแวดระวังความปลอดภัยให้ด ี
ดังนันเถาเฝิงชิงจึงไม่รบี แจ้นไปเอาหน้าอย่างขุนนางจอม
เจ้าเล่หบ์ างคน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 3

"...คิดไปแล้ว คุณหนูกล่าวไว้แม่นยํานักเจ้าค่ะ ท่านบอก

ว่าเราจะได้กลับจินหยางในเร็ววัน ตอนนีก็กลับได้แล้ว
จริงๆ" อาเจินกล่าวอย่างนึกทึง
"ใช่ไหมล่ะ ...ข้าพูดแล้วมีสงใดไม่
ิ จริงกัน" นางเอ่ยรับคํา
ราวกับว่าตนมีญาณวิเศษ ก่อนจะขําอยูใ่ นคอ
"เช่นนีเราจะกลับเลยหรือไม่เจ้าค่ะ"
"เจ้าเก็บของไว้ให้พร้อมเถอะ ส่วนเรืองวันกลับก็รอดูท่าน
น้าก่อน เขาน่าจะกลับพรุง่ นี เราค่อยออกเดินทางพร้อม
กัน"
จ้าวเว่ยพูดอย่างอารมณ์ดี
แผนขันนีของนางลุลว่ งแล้ว ดังนันนางจึงสามารถออก
จากวังฤดูรอ้ นแห่งนีได้โดยไม่อาวรณ์สงใด
ิ
*
วันต่อมา คนสกุลเถาเก็บข้าวของอย่างไม่เร่งรีบ เพียงแต่
ให้ทุกอย่างเป็ นไปตามครรลองเท่านัน หลิวจ้าวเว่ยกับอา
เจินก็จดั การเอาของขึนรถม้าของตนเรียบร้อยในช่วง
สายๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 4

"พวกเจ้ามีคนน้อยเกินไป น้าจะให้บ่าวคุม้ กันไปส่งเพิม

ด้วย" เถาเฝิงชิงว่า
"ขอบคุณท่านน้ามากเจ้าค่ะ" แม้เขาไม่พดู ขึนมา นางก็คดิ
จะไปจ้างคนคุม้ กันเพิมก่อนกลับจินหยางอยูแ่ ล้ว
"ถ้าเก็บของพร้อมแล้วพวกเจ้าจะออกไปก่อนเลยก็ได้
หนทางไปจินหยางไกลกว่ากลับถงเยียนมาก ควรออกให้
ไวหน่อย ส่วนพวกน้าคงต้องรอดูฮหู ยินก่อน"
"ถ้าเช่นนันหลานต้องขอลาท่านน้าทีนีเลยนะเจ้าค่ะ"
"เดินทางปลอดภัย" เถาเฝิงชิงอวยพรแล้วเดินกลับเข้าไป
ในเรือนพัก
"คุณหนู จะกลับเลยหรือไม่เจ้าคะ"
"ยัง... ข้ามีอกี คนทีต้องไปบอกลาก่อน"
"หืม?" อาเจินทําหน้าฉงนแต่กค็ อ้ มกายเดินตามนายสาว
ไปเงียบๆ
หลิวจ้าวเว่ยเดินมุง่ หน้ามาทีเรือนพักของสกุลหลิว พวก
บ่าวไพร่ของจวนกําลังลําเลียงข้าวของขึนรถอยูเ่ ช่นกัน
นางเห็นเงาหลิวเฉียนอยูไ่ ม่ไกลจึงเดินเข้าไปหา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 5

"จ้าวเว่ยคาราวะบิดา" นางประสานมือคํานับให้เขา
หลิวเฉียนขมวดคิวฉับยามเห็นบุตรสาวทีตนไม่เห็นหน้า
มานาน
"เจ้ามาทีนีได้อย่างไร?" นําเสียงของเขาทังเย็นชาและห่าง
เหิน
หญิงสาวยิมจาง "ลูกติดตามท่านน้ามาร่วมตามเสด็จเจ้า
ค่ะ ...คิดว่าท่านพ่อทราบแล้วเสียอีก เพราะลูกได้พบ
มารดากับน้องรองตังแต่คราวงานชมบุปผาครังแรกแล้ว...
มารดาไม่ได้บอกท่านพ่อหรือเจ้าคะ" นางพูดเช่นนัน
ขณะทีเห็นเจินฮุย่ เหมยเดินเข้ามา
หลิวเฉียนตวัดสายตามมองเจินฮุย่ เหมยอย่างไม่พอใจ ไม่
มีใครรายงานเขาว่าหลิวจ้าวเว่ยอยูท่ นีี สักคนจนกระทังวัน
กลับเช่นนีได้อย่างไร
เจินฮุ่ยเหมยหนาวสันหลัง นางคิดจะแจ้งเขาแต่เห็นว่าเขา
วุน่ วายอยูก่ บั งานทังยามปกติกไ็ ม่ได้ใส่ใจเรืองในเรือน
หลังนัก ยิงมีเรืองเกียวกับจ้าวอวีทําให้นางลืมไปหมดสิน
"เป็ นความผิดลูกเองทีไม่ได้มาทักทายบิดาตังแต่แรก
ลูกคิดว่าบิดางานยุง่ อยูท่ ุกวันจึงไม่อยากรบกวนเวลา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 6

เพียงแต่คดิ ว่าพบหน้ามารดาแล้ว มารดาคงแจ้งบิดาให้

รับรูเ้ อง" หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบ "ลูกมาวันนีเพือจะ
มาลา ลูกกําลังจะกลับจินหยางแล้วจึงอยากพบหน้าบิดา
ก่อนกลับ ขอให้บดิ าสุขภาพแข็งแรงและเดินทางปลอดภัย
นะเจ้าค่ะ"
"อืม" หลิวเฉียนรูส้ กึ หงุดหงิดใจ คนสกุลเถาให้บุตรสาว
ของเขาติดตามขบวนเสด็จไม่เท่ากับตบหน้าเขา ประกาศ
ว่าเขาลําเอียง ละเลยหลิวจ้าวเว่ยหรอกหรือ
ยิงคนในสกุลหลิวช่วยกันปิ ดหูปิดตาจนวันกลับเขาถึงรูว้ ่า
บุตรสาวอยูใ่ นขอบรัวเดียวกันนับเป็ นอะไร หากหลิวจ้าว
เว่ยก่อปั ญหาขึนมา แล้วเขาไม่รวู้ า่ นางอยูท่ นีี จะไม่เป็ นที
ขายหน้าผูค้ นหรือ
"ลูกลาบิดา ลามารดาเจ้าค่ะ"จ้าวเว่ยคํานับคนทังสองอีก
ครังอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินจากมา ได้ยนิ เสียงหลิว
เฉียนตําหนิเจินฮุย่ เหมยอยูแ่ ว่วๆ แต่หลิวจ้าวเว่ยหาได้ใย
ดี
นางกลับมาทีเรือนสกุลเถาแล้วขึนรถม้า เริมออกเดินทาง
ออกจากวังหลิงซาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 7

ขาเข้ามารถม้าต้องต่อแถวกันยาวเหยียดเพือให้ทหารวัง
ตรวจสอบคน ขากลับออกไปก็ไม่ต่างกัน รอม้าจอดเรียง
แถวกันยาวจนเกือบสุดถนนเพือรอออกจากวัง
หลิวจ้าวเว่ยโบกพัดในมือไปเรือยๆ นางสังให้คนบังคับรถ
ม้าจอดแวะทีตลาดในเจ้อเจียงเสียก่อนเพือซือของฝาก
และเสบียงสําหรับเอาไว้กนิ ระหว่างทาง
หญิงสาวซืออาหารเผือคนคุม้ กันของน้าชายด้วย
เดินตลาดอยูไ่ ม่นานก็เตรียมจะออกจากเจ้อเจียงเสียที
"กรีด!" อาเจินร้องดังลันเมือขึนรถมาอีกคราวกลับพบบุรุษ
ตัวโตนังอยูด่ า้ นไหน เขาเอือมไปปิ ดปากนางก่อนตวัด
สายตาให้หลิวจ้าวเว่ย
"ท่านปั ว ท่านขึนรถม้าของสตรีเช่นนีเสียมารยาทนะเจ้า
คะ" หญิงสาวดึงอาเจินให้นงลงสงบใจ
ั ส่วนตัวเองก็เริม
สนทนากับชายหนุ่มเรียบๆ
"หากจําไม่ผดิ เจ้ายังมีหนีสินติดค้าข้าอยูน่ ะแม่นางน้อย"
เขากระตุกมุมปาก "คราวก่อนข้าไม่เอาเรืองเจ้า คราวนี
ถึงเวลาทีเจ้าจะชําระหนีให้ขา้ แล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 8

จ้าวเว่ยมองชายหนุ่มแล้วพยักหน้ารับ เข้าใจว่าอีกฝ่ าย
ต้องการให้นางช่วนเหลือ "ให้ชาํ ระอย่างไรเล่า หรือท่าน
จะให้ขา้ ช่วยสกุลเฉินก่อกบฎ" หญิงสาวว่าอย่างไม่ยหระ
ี
แต่คนฟั งกลับแปะคําว่าไร้สาระไว้บนหน้าเพือประณาม
คําพูดนาง
"ข้าต้องการไปถึงจินหยางโดยไม่มคี นนอกรับรู"้
"อ้อ ทีแท้ท่านปั วก็จะให้ขา้ ลักลอบส่งคน" นางเอ่ยเสียง
เจ้าเล่ห์ "หรือท่านกําลังหนีไปซ่องสุมกําลังเจ้าคะ"
"เลิกหาโทษประหารให้ขา้ สักที ให้เจ้าช่วยอะไรเจ้าก็ทํา
เถอะ" เฉินหรงปั วรูส้ กึ อ่อนใจกับนางยิงนัก
"ท่านปั วอย่าได้ถอื สา เรืองคราวก่อนทีท่านละเว้นข้า
นับว่าเป็ นบุญคุณใหญ่หลวง ไหนจะเรืองทีข้าทําผิดต่อ
ท่านก่อน ได้ชว่ ยท่านครังนีไม่นบั ว่าเป็ นอะไร เพียงแต่
หากท่านจะร่วมเดินทาง ก็คงต้องไปในฐานะบ่าวคุม้ กัน
ของข้า" นางกวาดมองชุดทีแม้จะดูมอซอแต่กย็ งั มีราคา
ของเขา "เสือผ้าทีท่านสวมนีถึงจะดูเก่าอยูบ่ า้ งแต่กลับ
ราคาแพง ข้าไม่ใช่เจ้านายทีมีเบียมากมายพอจะเลียงบ่าว
ให้สวมชุดผ้าดีเช่นนีหรอกเจ้าค่ะ ก่อนอืนท่านควรไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 9

เปลียนชุดใหม่"
"อืม" เขาไม่ขดั คิดว่านางเสนอเช่นนีก็ดเี หมือน
"คุณหนู แบบนีจะดีหรือเจ้าคะ" อาเจินกระตุกเสือหลิว
จ้าวเว่ยอย่างหวันใจ เฉินหรงปั วน่ากลัวน้อยเสียเมือไหร่
หากต้องนังรถม้าไปด้วยกันจนถึงจินหยาง นางคงเกร็งจน
ไม่กล้าหายใจแรงแน่
"มีอนั ใดไม่ดี ข้าคิดจะจ้างคนคุม้ กันเพิมอยูแ่ ล้ว มีทา่ นแม่
ทัพร่วมทางเช่นนี นับว่ามาคนเดียวมีแรงเท่าห้าคน
ทีเดียว" นางยกนิวขึนมาประกอบคําพูด เฉินหรงปั วมา
ทวงบุญคุณกับนางในวันนีนับว่าเป็ นโอกาสเหมาะ มีเขา
ร่วมเดินทางคงอุน่ ใจขึนได้อกี มาก
ไม่นานเฉินเฟยฉีกก็ ลับมาพร้อมเปลียนชุดเป็ นเสือผ้า
ราคาถูก จ้าวเว่ยแอบยิมมุมปากมองชุดทีเขาสวมแล้ว
เปิ ดทางให้เขาขึนมานังบนรถม้าคันเดียวกัน
"ท่านควรสวมหมวกไว้กอ่ น รอผ่านประตูเมืองเจ้อเจียง
ค่อยถอดออก" นางว่า
เขาไม่มคี วามเห็นขัดแย้ง สิงใดต้องทําก็ทาํ เสร็จสรรพก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 0

นังกอดดาบหลับตาพริมไม่สนใจใคร ในขณะทีอาเจินเกร็ง
จนแทบไม่กล้าขยับตัวแรงต่อหน้าเขา
รถม้าเคลือนมาหยุดต่อแถวออกจากประตูเมือง ทหารเดิน
ตรวจรถม้าทุกคัน ทังยังขอตรวจดูใบผ่านทางไปเรือยๆ
จ้าวเว่ยนังนิงสงบไม่มแี ม้แต่พริ ธุ มีเพียงอาเจินทีใจไม่สงบ
เหล่มองเฉินหรงปั วทีกก็ ลัวจะถูกจับได้จนเหงือชุม่ เต็มมือ
"คันนีจะไปทีไหน?" เสียงทหารร้องถามอยูด่ า้ นนอกรถ
"คุณหนูของข้าเพิงออกจากวังหลิงซานกําลังจะกลับจินห
ยางขอรับ" คนบังคับรถม้าเป็ นคนตอบ
"คุณหนู หรือ? สกุลใด?"
"สกุลหลิว บุตรีเจ้ากรมอากรขอรับ แต่ครังนีนางจะไปบ้าน
เดิมของมารดาคือสกุลเถาแห่งจินหยาง" ชายบังคับรถม้า
สาธยายประวัตขิ องนางเพือข่มอีกฝ่ ายไม่ให้หาเรือง
"เช่นนันเจ้าแจ้งคุณหนูเสีย ข้าคงต้องขอล่วงเกินตรวจค้น
ให้เรียบร้อยก่อน" เขาว่า
ชายบังคับรถม้าเปิ ดช่องประตูแล้วยืนหน้ามาคอยคําสัง
จากนาง หญิงสาวปรายสายตามองเฉินหรงปั วทียัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 1

หลับตานิงเป็ นหุน่ ไม่มที ่าทีรอ้ นใจจึงยอมพยักหน้ารับ

บ่าวบังคับรถม้าเปิ ดประตูรถออกให้ทหารกวาดสายตาดู
จ้าวเว่ยใช้ผา้ โปร่งปิ ดบังใบหน้าเอาไว้ตามมารยาทของ
สตรีชนสู
ั งยามทีต้องพบหน้าบุรุษแปลกหน้า
นายทหารผูน้ นมองกวาดเข้
ั ามาด้านในอยูน่ านสองนาน
จนอาเจินทีใจเต้นระทึกทนไม่ไหว "ท่านมองอะไรนักหนา
คุณหนูของข้าเป็ นสตรีในห้องหอ ใช่คนทีท่านจะมาจ้องไม่
ละสายตาได้หรือ!?"
พอได้ยนิ เช่นนันนายทหารก็กระแอมไอทีหนึง หันไป
สนใจเฉินหรงปั วแทน "คนผูน้ ีเป็ นใคร?"
"นีเป็ นผูค้ มุ้ กันประจําตัวของข้า" จ้าวเว่ยตอบเรียบๆ "รถ
ม้าคันหลังยังมีผคู้ มุ้ กันอีกสีคนทีเดินทางมาด้วย"
นายทหารชะเง้อไปมองรถม้าอีกคันแล้วหันกลับมามอง
เฉินหรงปั วอย่างไม่ไว้ใจนัก
"ท่านจะดูให้ทะลุเลยหรือ แดดเปรียงขนาดนีในรถร้อนจน
จะไหม้อยูแ่ ล้ว ถ้ามีปัญหานักจะตรวจค้นรถหรือไม่เล่า
ของด้านหลังก็มแี ต่ของฝากทีท่านรองเจ้ากรมพิธกี ารฝาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 2

ไปให้บดิ าทังนัน ท่านอยากให้เปิ ดหีบให้ดูหรือไม่" อาเจิน

แสร้งทําหงุดหงิดแหวอีกฝ่ ายขึน
"เช่นนันก็ผา่ นไปเถอะ" ทหารตัวเล็กๆ ย่อมไม่อยากมี
ปั ญหากับพวกขุนนางในถงเยียน ท้ายสุดจึงยอมเปิ ดทาง
ให้ขบวนของหลิวจ้าวเว่ยผ่านไป
อาเจินพรูลมหายใจหนักๆ ลูบอกตัวเองเรียกขวัญกําลังใจ
พลางเหล่มองเฉินหรงปั วทียังนังกอดดาบหลับตานิงตังแต่
ต้นจนจบ
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้สนใจเขา นางเอาขนมออกมาแบ่งกับอา
เจินกินเล่นไป นานเข้าก็งบี หลับเพราะรถวิงโคลงเคลงทํา
ให้แม้นงเฉยๆ
ั ก็รสู้ กึ เหนือยอยูไ่ ม่น้อย จนผ่านเขตเมือง
ออกไปหญิงสาวก็สงั เกตว่าถนนไม่ได้โล่งอย่างตอนขามา
ทีนานๆ จะเจอคนเดินทางสักคน แต่คราวนีกลับมีทงคน ั
เกวียน ม้า สวนทางไปตลอดทาง
"ทําไมมีคนเดินทางมากขนาดนีเล่า ใกล้จะคําแล้วแท้ๆ"
อาเจินเปิ ดม่านมองแล้วถามขึนอย่างแปลกใจ
จ้าวเว่ยเองก็ไม่แน่ ชดั ถึงเหตุผลนัก ในชาติกอ่ นเวลานี
นางยังไม่เคยออกจากจินหยางเลยด้วยซํา จึงไม่รวู้ ่าเกิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 3

อะไรขึนแน่
"ปลายเดือนเจ็ดจะมีการสอบเตียนซือ พวกนีคงเป็ น
บัณฑิตทีเดินทางเข้าเมืองหลวงไปเตรียมตัว" ไม่รตู้ อน
ไหนทีเฉินหรงปั วลืมตาขึนมาสนใจสิงรอบข้าง เสียงพูด
ของเขาทําให้อาเจินสะดุง้ สุดตัว ในขณะทีจ้าวเว่ยนิงอยูใ่ น
ห้วงความคิดตัวเองเงียบๆ
การสอบเตียนซือเป็ นการสอบรอบสุดท้ายของการสอบ
เคอจวี เป็ นการสอบต่อหน้าพระพักตร์ฮอ่ งเต้ ดังนันเหล่า
บัณฑิตผูม้ คี วามรูท้ สอบผ่
ี านเซียงซือกับฮุย่ ซือมาแล้ว จึง
จะจริงจังกับการสอบเตียนซือนีมาก
ในเมืองหลวงช่วงสามเดือนก่อนสอบเตียนซือ สํานัก
ศึกษาหลวงจะเปิ ดให้บณ ั ฑิตต่างถินสามารถเข้าพักใน
สํานักศึกษาได้เพือช่วยเหลือบัณฑิตทียากจนหรือไร้ท ี
หลับนอน และยังเปิ ดหอตําราให้เหล่าผูเ้ ข้าสอบสามารถ
เข้าใช้ได้ดว้ ย ดังนันเหล่าบัณฑิตจึงนิยมเดินทางเข้าถง
เยียนกันก่อนสอบสองสามเดือน เพือจะได้ใช้เวลาโค้ง
สุดท้ายทีหอตําราของสํานักศึกษาหลวง ทังยังมีสทิ ธิได้
พบบัณฑิตทีมีอนาคตไกลทังหลาย รวมถึงได้พดู คุย
แลกเปลียนความรูอ้ กี ด้วย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 4

หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ว่าตนลืมเรืองนีไปเสียสนิท เพราะชาติ

ก่อนนางเองก็ไม่ได้สนใจ และไม่มคี วามทรงจําเกียวกับ
การสอบขุนนางเลย การสอบเตียนซือนีจัดขึนทุกสามปี
ยามทีนางกลับถงเยียนในตอนนันก็ผา่ นการสอบเตียนซือ
ไปเป็ นปี แล้ว ทังยังไม่ใช่กจิ การของสตรีจงึ ไม่ค่อยมีใคร
พูดถึง อีกทังบุรุษสกุลหลิวยังไม่มคี นทีอายุพร้อมสําหรับ
การสอบ คนในสกุลจึงไม่ได้กระตือรือร้นกับเรืองนีอย่าง
จวนอืน
หญิงสาวมองรถม้าทีวิงสวนไปด้วยดวงตานิงลึก กําลังคิด
หาว่าตนจะสามารถกอบโกยผลประโยชน์สงใดจากเรืิ องนี
ได้หรือไม่ แต่ไม่นานนางก็ตอ้ งปั ดความคิดนันทิง
ยามทีมีการสอบนางยังอยูท่ จิี นหยาง ดังนันอย่าพูดถึง
หัวข้อทีสอบเลย บัณฑิตคนใดโดดเด่นจนได้เป็ นจ้วง
หยวน ปั งเหยียน ถันฮวา นางไม่มคี วามทรงจําอยูส่ กั สิง
แต่คดิ ดูแล้วต่อให้นางอยูใ่ นถงเยียนนางก็คงไม่รเู้ รืองนีอยู่
ดี เพราะความใส่ใจเรืองการสอบขุนนางนีช่างน้อยนิดจน
แทบจะเป็ นศูนย์
หลิวจ้าวเว่ยถอนหายใจเฮือก นึกเสียดายทีตนไม่อาจ
หาทางกอบโกยผลประโยชน์ได้จากการสอบใหญ่เช่นนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 5

แต่อกี หนึงก็นึกผ่อนคลายใจ อย่างน้อยนางก็ได้ละเว้นไป

สักเรือง ไม่ตอ้ งเค้นหัวคิดสิงใดให้ซบั ซ้อนอย่างเรืองอืนที
ตนจําได้แล้วหยิบยกมาใช้เป็ นเครืองมือ
รถม้าแล่นไปจนฟ้ ามืด จ้าวเว่ยสังให้แวะค้างคืนกันทีจุด
พักม้า ทีนันค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม มีหอ้ งแบ่งอยูไ่ ม่กี
ห้องซึงตอนนีแน่นขนัดไปด้วยคนเดินทาง พวกบ่าวต่าง
ลําบากใจทีไม่อาจจัดห้องให้นางนอนได้ แต่จา้ วเว่ยไม่ถงึ
สา นางจะนอนบนรถม้าแทน โดยให้บ่าวคุม้ กันผลัดเวร
กันคอยเฝ้ าและไปนอนกัน
ในรถม้าของหญิงสาวนับว่ากว้างขวางสมฐานะ นาง
สามารถนอนเก็บขาได้อย่างสบาย หลิวจ้าวเว่ยให้อาเจิน
ขึนมานอนบนรถด้วย ส่วนเฉินหรงปั ว ดูท่าเขากําลังจะ
แปลงกายเป็ นรูปสลักหิน เพราะเขาไม่ขยับไปไหนเลย
ตังแต่มาถึง เอาแต่นงกอดดาบอยู
ั ท่ เดิ
ี ม
หญิงสาวไม่สนในเขา อยากอยูท่ ก็ี อยูไ่ ป นางก็จะนอนของ
นาง ดังนันสองสตรีหนึงบุรุษจึงใช้รถม้าเป็ นทีนอนในคืน
นัน
ค่อนคืนเข้าไปแล้ว จุดพักม้าทีมีคนแน่นขนัดเริมเงียบสงบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 6

ผูค้ นต่างแยกย้ายเข้าสูห่ ว้ งนิทราลึกเนืองจากความ

เหนือยล้าจากการเดินทาง แต่คนชุดดํากลุ่มหนึงกลับ
ปรากฎตัวขึนบนเนินดิน พวกมันแฝงตัวในความมืด มอง
กวาดหาเป้ าหมายอยูว่ ูบหนึงก่อนจะชีนิวไปทางรถม้าของ
สกุลเถา
ท่ามกลางความเงียบในรถม้า สตรีทงสองยั
ั งหลับไหลกัน
อยู่ เฉินหรงปั วกลับลืมตาขึนอย่างกะทันหัน เขากระชับ
มือทีจับดาบขณะทีเงียหูฟังเสียงภายนอกด้วย
สัญชาตญาณ
หลิวจ้าวเว่ยนับว่ารูส้ กึ ไว นางนอนหลับไม่สนิทอยูแ่ ล้ว
เพราะระหว่างเดินทางก็งบี มาเป็ นระยะ พอรูส้ กึ ว่าเฉิน
หรงปั วเคลือนไหว นางจึงลืมตาขึนมอง เห็นท่าทางคล้าย
ระแวดระวังของเขาก็เกือบจะเอ่ยปากถามแต่ชายหนุ่ม
เอือมมือมาปิ ดปากนางไว้ ก่อนจะพยักเพยิดหน้าออกไป
นอกรถม้า
จ้าวเว่ยเห็นสายตาของแม่ทพั หนุ่มก็แน่ใจว่าจะเกิดเรือง
แน่ สัญชาตญาตนักรบของคนสกุลเฉินไม่ใช่เรืองทีจะดู
แคลนได้ นางจึงหันไปปลุกอาเจินโดยปิ ดปากไม่ให้นางส่ง
เสียง ก่อนจะแลกเปลียนสายตาให้รถู้ งึ ความไม่ชอบมาพา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 7

กลด้านนอก
ฟิ ว! ปึ ก!
"มีคนร้าย!" เสียงลูกธนูปักตามรถม้าดังติดๆ กันก่อนจะมี
เสียงคนคุม้ กันตะโกนขึน จ้าวเว่ยใจเต้นระทึกในขณะทีอา
เจินหน้าซีดเผือดรีบกอดแขนนายสาวเอาไว้
ใบหน้าดุดนั ของเฉินหรงปั วทะมึนขึนทันที เขากําดาบใน
มือแน่นก่อนหันมากล่าวกับหลิวจ้าวเว่ย "พวกเจ้ารออยู่
ในรถ พวกมันคงมาเพือเอาชีวติ ข้าแน่" เขาคิดว่าสายของ
ซือฟั งคงรูแ้ ล้วว่าตนลอบออกจากเจ้อเจียง ราชการลับนี
หากเขาตายเสียระหว่างทางก็คงไม่สามารถเอาผิดใครได้
หมับ!
ก่อนทีช่ายหนุ่มจะออกไปจากรถม้า หญิงสาวก็คว้าแขน
เขาแล้วส่ายหน้า นางเอ่ยขึนด้วยนําเสียงมันใจและมีโทสะ
"ไม่ใช่ท่าน... พวกมันมาเพราะข้าต่างหาก"
ดวงตาของนางวาวโรจน์ในขณะหูได้ยนิ เสียงดาบกระทบ
กันไม่ขาด หญิงสาวสูดหายใจลึก ในอกสุมไปด้วยเปลว
เพลิงของความชิงชัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 8

"คนพวกนีเป็ นศัตรูของข้า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3

แสนชัง
# 21. เชือใจข้า

เนืองจากได้ผลโหวตแล้ว ดังนันหลังจากนีจึงรณรงค์ขอ
ความร่วมมือแฟนนิยาย 'แสนชัง' ในทวิตภพ ร่วมติดแท็ก
พูดคุย สกรีม กรีด ด่า บ่น ได้ท ี
เนืองจากนิยายมีชอเรื
ื องซํากับนิยายคนอืนนะ ดังนันเลย
สร้างแท็กแยกออกมา จะได้รวู้ า่ นีเค้ากําลังด่าใคร 5555
ยามทีพยับเมฆบนฟ้ าเคลือนปิ ดดวงจันทร์ เฉินหรงปั วก็
ลงไปฟาดฟั นกับกลุม่ โจรด้านนอก เสียงดาบกับเสียงการ
ต่อสูด้ งั ลัน บางคราวก็มคี นชนเข้ากับรถม้าจังๆ จนรถม้า
โคลงทําให้อาเจินตกใจจนขวัญผวา
หลิวจ้าวเว่ยถอดปิ นยาวทีซ่อนเป็ นมีดออกจากผม ดวงตา
ของนางลุกวาวส่อแววมาดร้าย หญิงสาวกําปิ นไว้ในมือ
แน่นขณะชันขานังอย่างระมัดระวังอยูใ่ นรถม้า
นางกําลังคิดหาทางรอด แม้มคี นคุม้ กัน แม้มที ่านแม่ทพั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4

ร่วมเดินทาง ก็ยงั ไม่พน้ ทีจะต้องเสียง

หญิงสาวพยายามคิดทบทวน ...การตายของนางไม่ใช่
ผลดี
หากนางตาย หลิวเฉียนไม่มที างยกหลิวจ้าวอวีให้แต่งกับ
อันอ๋อง การทีพีสาวตายแล้วยกน้องให้แทนนัน ในหมู่
ชาวบ้านอาจไม่คดิ อะไร แต่ในระดับขุนนาง การทําแบบ
นันไม่ต่างจากเลียแข้งเลียขาอันอ๋อง หลิวเฉียนทีวางตัว
เป็ นกลาง ระวังตนจากขุนนางบู๊และขัวอํานาจต่างๆ เขา
ย่อมไม่แสดงออกเช่นนันให้เป็ นทีจับตา
เรืองนีไม่ใช่แค่นางทีรู้ ศัตรูกต็ อ้ งรู.้ ..
ไม่เช่นนันชาติกอ่ นพวกมันคงฆ่านางไปตังแต่แรก ไม่ตอ้ ง
วางแผนใส่รา้ ยมากมายให้เปลืองแรง
หญิงสาวหันไปมองหน้าอาเจินอย่างครุน่ คิดก่อนจะจับตัว
นางไว้ให้ฟัง "หากคืนนีเกิดสิงใดขึนกับข้า เจ้าต้องปิ ด
ปากให้สนิท หาทางกลับเข้าจินหยางแล้วรายงานท่านตา
โดยตรง ห้ามแจ้งทางการ ห้ามแจ้งทหาร ห้ามขอให้ใคร
ช่วยทังนัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5

"คุณหนู ! ..." อาเจินหน้าเจือนเมือได้ยนิ

"พวกมันไม่ได้มาทีนีเพือฆ่าข้า แต่ตอ้ งการทําลายชือเสียง
ข้า" นางสอดส่ายสายตามองการต่อสูด้ า้ นนอกพลาง
กระซิบ "ไม่ว่าเกิดอะไรขึนเจ้าต้องเอาตัวรอดและรีบ
กลับจินหยางไปแจ้งท่านตา อย่าได้ใจกล้าบ้าบิน และอย่า
คิดตามข้าเด็ดขาด"
"แต่..."
"ได้ยนิ ทีข้าสังหรือไม่!? " หลิวจ้าวเว่ยถลึงตาใส่นาง
อาเจินทังกลัวทังตระหนก แต่กย็ อมรับปาก "เจ้าค่ะ"
"ไฟไหม้! " เสียงตะโกนดังจากด้านนอก พอดีกบั ทีสอง
สาวในรถม้าเหลือบไปเห็นควันไฟทีลอดเข้ามาด้านใน
มีคนจุดไฟเผารถเพือบีบให้พวกนางออกไป หลิวจ้าวเว่ย
พลันรูส้ กึ สะท้านไปทังร่าง นางหันไปมองอาเจินทีตัวสัน
งันงก
"ช่วยกันดับไฟ!" น่าจะเป็ นเสียงเหล่าบัณฑิตทีออกมาดู
สถานการณ์ จ้าวเว่ยเห็นว่าเฉินหรงปั วยังสูต้ ดิ พันกับตัว
หัวหน้าของพวกโจร แต่ในรถม้านันควันถูกสุมจนหายใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6

แทบไม่ออก ทังพืนไม้ยงั ร้อนจนแทบลวกผิว หญิงสาว

ต้องกลันใจลากอาเจินลงจากรถม้า
ท่ามกลางความชุลมุนเฉินหรงปั วเห็นด้วยหางตาว่าสตรี
น่าตายนันหนีลงจากรถม้าแล้ว เขากําลังจะพุง่ ตัวเข้าไป
ช่วยนางแต่กลับถูกคนชุดดําสองคนเข้ามาขวาง
อาเจินถูกคนร้ายกระชากแล้วเหวียงทิงไปท่ามกลางค
กลุม่ ควัน บุรุษอีกคนพยายามเข้าประชิดตัวหลิวจ้าวเว่ย
แต่หญิงสาวทีแม้จะไม่ได้เรียนศิลปะการต่อสู้ แต่นางก็มี
สัญชาตญาณของการเอาตัวรอด
นางฉวยจังหวะปั กมีดลงตรงร่องคอของอีกฝ่ ายเต็มแรง
ทําให้ฝ่ายนันต้องยกมือปิ ดเลือดทีกระฉูดพลางคํารามลัน
จ้าวเว่ยฉวยจังหวะหนีแต่ถูกบุรุษอีกคนเข้าขวางหน้า เขา
ต่อยเข้าทีท้องของนางสองหมัดจนร่างของหญิงสาวทรุด
ลงไปกองกับพืน
คนร้ายไม่พูดพรําทําเพลงมันใช้เชือกมัดมือมัดขานาง
แล้วแบกนางไปมัดพาดไว้บนหลังม้า ก่อนจะใช้แส้ฟาด
ก้นม้าอย่างแรงให้มนั เตลิดออกไปจากวงล้อมของการ
ต่อสู้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7

เฉินหรงปั วเห็นเหตุการณ์นนั เขาบันคอคนร้ายตรงหน้า

แล้วเหวียงกายขึนหลังม้าตัวหนึงควบตามหลิวจ้าวเว่ยไป
ท่ามกลางความมืด
จุดพักม้าเต็มไปด้วยกลุ่มควันและเสียงกระทบของมีด
ดาบ บัณฑิตผูห้ นึงออกมาดูเหตุการณ์แล้วสังคนสนิท
เสียงเย็นเฉียบ "ขวางพวกมันไว้"
ดังนันทีจุดพักม้าพวกคนร้ายจึงทําลายข้าวของอะไรไม่ได้
มากเพราะมีคนอีกกลุม่ เข้ามาช่วยเหลือพวกของสกุลเถา
ศพของพวกคนร้ายทีหนีไม่ทนั เกลือนพืน ในขณะอาเจิน
ถูกลากไปปฐมพยาบาลจนฟื นคืนสติ ส่วนคนทีบาดเจ็บก็
ถูกพาไปนอนรอหมอ
"รถม้าดับไฟหมดแล้ว ดีทไฟไม่ี ลามไปไกลข้าวของคงไม่
เสียหายอะไร" ชายคนหนึงเข้ามาแจ้งอาเจิน "พวกเจ้ามี
ใครเป็ นอะไรอีกไหม อยูก่ นั ครบหรือไม่? " เขาถาม
ดวงตาของหญิงสาวสันระริก นางมองหาไม่เจอหลิวจ้าว
เว่ย แต่กไ็ ม่กล้าบอกว่าคุณหนูของนางไม่อยูท่ นีี
"คุณหนู ..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8

"ครบแล้วเจ้าค่ะ พวกเรามากันเท่านี" ขณะทีบ่าวบังคับรถ

ม้าคิดจะขอให้คนของพวกบัณฑิตช่วยตามหาจ้าวเว่ย อา
เจินก็รบี แทรกขึนพร้อมส่งสายตาห้ามเขา
คุณหนูสงนางไว้
ั คนพวกนันมาเพือทําลายชือเสียงของ
คุณหนู ...หากมีคนรูว้ า่ คุณหนูถูกโจรจับตัวไป ชือเสียง
นางคงย่อยยับแน่
"ขอบคุณท่านทังหลายทีช่วยเหลือ พวกเราคงต้องเร่งเดิน
ทางเข้าจินหยาง เผือไปถึงตอนฟ้ าสว่างจะได้รบี แจ้ง
ทางการ" หญิวสาวกล่าวรวบรัดแล้วโค้งให้คนเหล่านัน
"ไม่ทราบขอทราบชือผูม้ พี ระคุณทังหลายได้หรือไม่
บุญคุณวันนี วันหน้าพวกข้าจะได้ตอบแทน"
"เรืองเร่งด่วนเช่นนี แม่นางอย่ามัวสนใจตอบแทนบุญคุณ
เลย รีบไปแจ้งทางการเสีย เผือจะได้ตามจับคนใจโฉด
พวกนันทัน" ชายทีเป็ นหัวหน้ากล่าวขึน "อีกอย่าง ไปกัน
แค่พวกเจ้าอาจจะไม่ปลอดภัย ให้ขา้ แบ่งคนไปส่งหรือไม่?
"
"นําใจของท่านช่างประเสริฐนัก แต่พวกเราเดินทางกันเอง
น่าจะไวกว่า ขอรับไว้เพียงนําใจของพวกท่าน วันหน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9

หากมีโอกาสพบปะหรือมีเรืองให้ชว่ ยขอให้พวกท่านโปรด
แจ้งให้ขา้ ทราบ"
กล่าวรําลากันอีกหลายคําอาเจินก็ลากบ่าวบังคับม้ากับคน
คุม้ กันทีไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากขึนรถ สังให้มงุ่ หน้าสูจ่ นห
ิ
ยางทันที
"แม่นางอาเจิน หากไปเช่นนีแล้วคุณหนูหลิวเล่า ทําไมเรา
ไม่ขอให้คนของบัณฑิตพวกนันช่วย" คนบังคับม้าหน้าซีด
ปากสัน พยายามเอ่ยถามอาเจินทีถือคบเพลิงนังอยูข่ า้ งๆ
"เจ้าคิดว่าหากผูอ้ นรู
ื ว้ า่ คุณหนูถูกโจรป่ าจับไปจะเป็ นเช่น
ไร เป็ นตายยังไม่แน่ แต่ชอเสี ื ยงคุณหนูคงต้องป่ นปี สตรี
ในห้องหอทีถูกโจรป่ าลักพาไป กีคนทีกลับมาแล้วต้องผูก
คอตายเพราะคําคน" อาเจินทุบกําปั นลงกับหน้าขา ขบ
กรามแน่นขึนเรือยๆ
ความบริสุทธิของสตรีเป็ นสิงทีต้องหวงแหนรักษาเอาไว้
ให้มนั หากโชคร้ายเจอโจรป่ าแม้จะหนีรอดหรือค้นหาตัว
จนพบ ก็ไม่พน้ จะถูกคาดเดาต่างๆ นานา การค้างอ้าง
แรมในป่ ากับคนเถือน ไม่มใี ครมองว่าสตรีเหล่านันจะ
รักษาความบริสทุ ธิเอาไว้ได้แน่ แม้มชี วี ติ รอดกลับมาก็ยงั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0

มีราคีตดิ ตัว เป็ นเรืองอัปมงคลทีร้ายแรงยิงกว่ามีแผลเป็ น

บนร่างกายเสียอีก
โชคดีแค่ไหนทีควันโขมงเมือครูป่ ิ ดบังสายตาไม่ให้คนอืน
เห็นว่าคุณหนูของนางถูกจับไป
"ท่านแม่ทพั ตามคุณหนูไปแล้ว คุณหนูตอ้ งปลอดภัยแน่"
อาเจินกล่าวให้กาํ ลังใจตัวเอง "หน้าทีของเราคือเข้าจินห
ยางไปรายงานนายท่านผูเ้ ฒ่าเถาเงียบๆ พวกเจ้าทุกคน
ต้องหุบปากให้สนิท หากเรืองนีแพร่งพรายออกไป นาย
ท่านตัดลินพวกเจ้าแน่" อาเจินขูส่ าํ ทับเพือให้แน่ใจว่าจะ
ไม่มใี ครปากโป้ ง
ในใจของนางเต้นระทึกตลอดทาง ห่วงพะวงถึงหลิวจ้าว
เว่ย แต่กท็ าํ ใจแข็งทําตามคําสังของเจ้านายอย่าง
เคร่งครัด
*
เฉินหรงปั วไล่กวดม้าทีแบกจ้าวเว่ยไปติดๆ แต่ดา้ นหลัง
ของเขาก็มกี ลุม่ คนร้ายทีไล่ตามมาไม่ลดละเช่นกัน
ท่ามกลางแสงสลัวของพระจันทร์ใต้เมฆหนา การไล่ลา่
ดุเดือดขึนเรือยๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1

จ้าวเว่ยทีปวดไปทังร่างได้สติขนมาเมื
ึ อม้าวิงไประยะหนึง
นางพยายามขยับตัวเพราะรูส้ กึ ปวดช่วงอกทีกระทบกับ
ตัวม้ายามทีมันวิง แต่ทงมื
ั อเท้าและตัวต่างถูกมัดเอาไว้จน
แน่นหนา หญิงสาวกัดฟั นกรอด มองดูสถานการณ์รอบตัว
ก่อนจะเริมเข้าใจว่าอะไรเป็ นอะไร
นางพยายามเหลียวหลังไปมองตามทางทีจากมา
พยายามฝืนความเจ็บปวดหลายคราวจนเห็นว่ามีกลุ่มคน
ตามมาทางนี หลายคนเป็ นพวกชายชุดดํา
อีกหนึงคือเฉินหรงปั ว...
หญิงสาวแค่นหัวเราะในลําคอ รูส้ กึ ว่าตนโชคดีเหลือเกินที
ก่อหนีกับท่านแม่ทพั จนได้ชาํ ระหนีเป็ นการพาเขาติดสอย
ห้อยตามออกจากเจ้อเจียง มาถึงยามนีนับว่าคุม้ เสียยิง
กว่าคุม้
นางขบฟั น พยายามมองหาหนทางรอด โดยไล่สายตาไป
ตามสายเชือกวุน่ วายทีรัดนางกับม้าเอาไว้
นางต้องหาทางลงจากหลังม้าตัวนี...
หญิงสาวแสยะฟั นด้วยความเจ็บปวด พยายามขยับดึงปิ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2

ระย้าออกจากหัว ... ในการเดินทางครังนี นับว่านาง

เตรียมตัวมาดีไม่น้อย ไม่ว่าเครืองประดับใดล้วนแฝงพิษ
สงทังสิน
.
.
นางปวดราวกับแขนจะขาดออกจากร่างกว่าจะดึงปิ นบน
หัวออกมาได้ หญิงสาวมองกลับไปทางเฉินหรงปั ว เขา
พยายามกันไม่ให้พวกคนร้ายควบม้าแซงขึนมาถึงตัวนาง
ก่อน ท่านแม่ทพั ใช้ดาบสกัดพวกมันร่วงไปหลายคนอย่าง
องอาจ
หลิวจ้าวเว่ยขบฟั นอดทน ใช้ปากหมุนถอดปลอกปิ นที
เป็ นมีดคมกริบออกก่อนจะค่อยๆ เลือยสายเชือกอย่าง
ทุลกั ทุเลในขณะทีม้าวิงไม่หยุด นางนิวหน้าด้วยความเจ็บ
โดยเฉพาะจังหวะทีตัวกระทบกับหลังม้าตอนมันทะยาน
วิงแต่กแ็ ข็งใจสูเ้ พืออิสระ
เมือเชือกเส้นแรกหลุดออก ก็เหลืออีกเส้นทีรังนางกับตัว
ม้า หากเส้นนีหลุดนางจะร่วงลงไปทันที หญิงสาวผงกหัว
ขึนมองเฉินหรงปั ว พยายามหวังว่าเขาจะมาทัน หรือไม่ก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3

ขวางไม่ให้คนพวกนันควบม้ามาเหยียบนางตายก่อนหาก
ร่วงลงพืนแล้ว
หญิงสาวเลือยตัดสายเชือกอีกเส้นด้วยหัวใจทีเต้น
กระหนํา พร้อมๆ กับมองเงาของดาบสาปวสันต์ทกํี าลัง
ปลิดวิญญาณพวกคนร้ายอย่างไม่ลดละ
ตราบจนสายเชือกเหลือเพียงเยือสุดท้าย หญิงสาวหันไป
มองท่านแม่ทพั พร้อมๆ กับทีเขาหันมามองนางพอดี จ้าว
เว่ยกําเยือสุดท้ายนันเอาไว้ในมือก่อนจะพยายามมองหา
จังหวะทีเหมาะสม แต่ความมืดไม่เป็ นใจให้นางหาพรม
ใบไม้หรือดินอ่อนๆ มารองรับ หญิงสาวเลิกเพ้อเจ้อกับ
ความคิดเข้าข้างตัวเอง นางใช้ฟันกัดสายเชือกก่อนจะใช้
สองมือทุม่ สุดแรงโถมปั กปลายมีดเข้ากลางลําตัวม้า
แม้หนังม้าจะหนาแต่เรียวแรงของคนทีพยายามดินรนเอา
ชีวติ รอดก็ไม่อาจดูถูกได้งา่ ยๆ มีดทะลุเข้าลึกจนม้าสะดุง้
มันหยุดวิงและดีดสองขาหน้าขึนสูงพลางสะบัดนางจน
ปลิว
จ้าวเว่ยหลับตาลงยอมรับชะตากรรม สองมือสองขาของ
นางยังถูกมัด ดังนันการตกลงไปอย่างไรก็ตอ้ งเจ็บตัว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4

แน่นๆ ยิงเจ้าม้าสะบัดนางรุนแรงจนตัวลอยเช่นนี
เฉินหรงปั วมุง่ ทิงห่างจากกลุม่ คนชุดดํา เขาใช้เพลงดาบ
สร้างค่ายกลเพือเพิมระยะห่างจากพวกคนร้ายก่อนจะ
ควบม้าเต็มแรงพุง่ ตรงมาทางหลิวจ้าวเว่ย ชายหนุ่มใช้
แขนข้างเดียวรับตัวนางทีกําลังลอยคว้างจะตกถึงพืน
หญิงสาวรูส้ กึ ราวกับว่าตนถูกลากกลับมาจากประตูนรก
หัวใจนางเต้นราวกับจะหลุดออกจากอก แม่ทพั หนุ่มจับ
นางนังพาดบนหลังม้าก่อนจะปลดมีดพกประจําตัวออกมา
ตัดเชือกทีมัดมือนางให้ และส่งมีดให้นางตัดเชือกทีเท้า
ตัวเองขณะทีคล้องเอวนางไว้ไม่ให้รว่ งลงไป
พอมือเท้าเป็ นอิสระ จ้าวเว่ยก็ขยับมานังควบม้าด้านหน้า
เฉินเฟยฉี หญิงสาวเอียวตัวหันไปมองกลุ่มชายชุดดําทียัง
ไล่ตามมาอย่างไม่หยุดยัง ในขณะทีสีหน้าของท่านแม่ทพั
ดําทะมึนยิงกว่าเมฆบนฟ้ าเสียอีก
เฉินหรงปั วใช้เท้ากระทบเอวม้าเร่งความเร็วหนีพวก
คนร้าย แต่พวกมันมีมากกว่าทีคิดทังคนสองคนบนหลัง
ม้าทําให้มา้ วิงช้าลง
ชายหนุ่มมองหญิงสาวตัวเล็กทีอยูใ่ นสภาพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5

กระเซอะกระเซิงแล้วพยายามคิดหาหนทาง เขาใช้ความ
มืดยามทีกลุม่ เมฆบังแสงจันทร์แฝงตัวไปกับหนทางคด
เคียวในป่ า พรางกายจากสายตาของกลุม่ ชายชุดดําครู่
หนึง
ชายหนุ่มอุม้ นางลงจากหลังม้าเมือพ้นสายตาคนพวกนัน
"ข้าจะล่อมันไปอีกทาง ส่วนเจ้าวิงไปทางตะวันออกอย่าได้
หยุด" เขาสังเสียงเข้ม
หลิวจ้าวเว่ยยังจับต้นชนปลายไม่ถูกนัก คล้ายลมพัดวูบ
หนึงนางก็มายืนอยูบ่ นพืนแล้ว
"วิงหรือเจ้าคะ? " ไม่ใช่นางไม่เข้าใจ แต่ความตระหนกทํา
ให้นางโง่งมขึนมาชัวขณะ
ลมทีปะทะกายเย็นเฉียบทําให้หญิงสาวขนลุกไปทังร่าง
ครังล่าสุดทีนางหนีเข้าป่ าลําพัง... มันเป็ นประสบการณ์
เลวร้ายทีชัวชีวติ นางก็ไม่มวี นั ลืม คืนวันในป่ าเขา การเอา
ชีวติ รอด ความหวังทีถูกหยิบยืนให้ ...สุดท้ายก็ถูกยํายี
ราวกับไม่ใช่มนุษย์
นางรูว้ า่ เวลานีไม่มที างเลือก แต่ความเป็ นคนของนางยัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6

อยู่
ความเป็ นคนทียังมีหลงเหลือนันทําให้นางรูจ้ กั 'กลัว' จาก
ประสบการณ์เลวร้ายทีเคยเรียนรูม้ า
เฉินหรงปั วมองสีหน้าหวาดหวันทีไม่เคยเห็นจากหลิวจ้าว
เว่ยก็รสู้ กึ ได้วา่ นางกําลังกลัวจับใจ "หลังจากจัดการพวก
มันหมดแล้วข้าจะมารับเจ้า" เขาเอ่ยอย่างหนักแน่น
หญิงสาวทีขาแข็งทือเงยหน้าสบตากับเขาอย่างลังเล ชาย
หนุ่มจึงเอ่ยยํา "เชือใจข้า... ข้าจะมารับเจ้าแน่"
จ้าวเว่ยรูส้ กึ ถึงความจริงจังในคํานัน นางชังใจอยูค่ รูห่ นึง
คํามันสัญญาของเฉินหรงปั วช่วยให้นางตัดสินใจได้งา่ ย
ขึน แต่ความมันใจในตัวเองทําให้นางออกวิงอีกครา
นางมันใจว่านางไม่ได้โง่งมเหมือนกาลก่อน
นางมันใจว่าตนไม่ได้เชือใจใครง่ายๆ แบบนันอีกแล้ว
และนางมันใจว่าต่อให้ไม่มใี ครกลับมาช่วย แต่พลังอาฆาต
ในตัวนางจะพานางรอดพ้นจากเรืองนีไปได้
หญิงสาวออกวิงสุดฝีเท้าโดยไม่เหลียวหลัง พร้อมๆ
กับเฉินเฟยฉีทควบม้
ี าล่อคนร้ายไปอีกทาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7

*
หลิวจ้าวเว่ยใช้แสงจันทร์สลัวนําทาง ในมือมีมดี พกของ
เฉินหรงปั วกําอยูข่ ณะทีมุง่ หน้าไปทางทิศตะวันออกอย่าง
ไม่หยุดยัง
เฉินหรงปั วควบม้าล่อพวกคนร้ายให้แยกห่างออกไปจาก
จุดทีให้หลิวจ้าวเว่ยลงวิง เขาพยายามลากพวกมันออกมา
ให้ไกลก่อนทีพวกมันจะรูต้ วั ว่าหญิงสาวไม่ได้อยูก่ บั เขา
และพยายามมองหาชัยภูมทิ ตนจะได้
ี เปรียบ
กลุม่ คนเท่านีและฝีมอื เท่านีไม่นบั ว่าคณามือแม่ทพั ใหญ่
อย่างเขา แต่การมีหลิวจ้าวเว่ยเป็ นตัวแปรทําให้เขาไม่
สามารถหําหันแลกเป็ นตายกับพวกมันได้อย่างบ้าบินตาม
นิสยั เขาควบม้านําคนเหล่านันล่อขึนไปบนเนินดินก่อน
จะเริมเปิ ดฉากต่อสูอ้ กี ครัง
จ้าวเว่ยวิงอยูพ่ กั หนึงก็พบกับลําธาร นางจึงเลือกวิงเลาะ
ตามลําธารไปเพือไม่ให้ตนหลงอยูใ่ นป่ า ไม่รวู้ ่าเวลาผ่าน
ไปนานแค่ไหนแต่หญิงสาวล้าไปทังขาจนวิงต่อไม่ไหวจึง
หยุดพัก นางนังหย่อนขาบนโขดหินก้อนใหญ่ คิดไปว่า
อาจจะมาไกลมากพอแล้ว และควรหยุดรอคนมาตามหา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8

ทีนี
โฉมสะคราญพยายามหาสถานทีซ่อน หวังจะใช้เป็ นที
หลบภัยเพือรอให้ฟ้าสว่าง แต่ตอนทีนางก้มๆ เงยๆ อยู่
นันกลับได้ยนิ เสียงคนเดินตรงมายังจุดทีนางอยู่ หัวใจของ
นางเต้นระทึก พยายามดึงเท้าตัวเองเหยียบย่างไปบน
กรวดทรายให้เสียงเบาทีสุด
"หาให้ทวั นายท่านสังมาว่าต้องลากนางออกไปทิงกลาง
เมืองให้ได้" ชายคนหนึงตะโกนสัง ชายอีกสองคนจึงออก
วิง
หลิวจ้าวเว่ยกระชับด้ามมีดในมือ นางย่อกายหลบอยูห่ ลัง
โขดหิน พยายามมองหาลูท่ างหนีพลางกลันหายใจไม่ให้ม ี
เสียง หญิงสาวมองตามชายทีถือคบไฟเดินผ่านจุดทีนาง
อยูไ่ ปก่อนทีตนจะก้าวถอยเพือคิดจะหนีไปอีกทาง
"อือ! " หญิงสาวเกือบจะร้องเมือรูส้ กึ ว่ามีคนเข้ามาประชิด
จากด้านหลัง แต่ถูกมือหยาบปิ ดปากเอาไว้จนทําได้แค่
เสียอูอ้ ดิี นรน
"ข้าเอง" เฉินเฟยฉีพลิกตัวนางให้หนั ไปมอง ก่อนจะ
กระซิบบอกและเอามือแตะปากเป็ นสัญญาณไม่ให้สง่ เสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9

หลิวจ้าวเว่ยพรูลมหายใจโล่งอก ดีทเห็
ี นก่อนว่าเป็ นเขา
ไม่เช่นนันนางอาจจะแทงอีกฝ่ ายไปแล้วจริงๆ
ริมลําธารนันค่อนข้างโล่ง มีเพียงโขดหินน้อยใหญ่ทพอให้
ี
หลบ ชายหนุ่มกําแขนของนางเอาไว้ลากให้ออกเดินไม่
ห่างจากตัว แต่กา้ วไปไม่กก้ี าว แสงของคบไฟทีพวก
คนร้ายถือก็มงุ่ หน้าย้อนกลับมาทางทีพวกเขาอยู่ แม่ทพั
หนุ่มกับหญิงสาวสบตากันโดยไม่ตอ้ งนัดหมาย...
*
ชายฉกรรจ์สามคนถือคบไฟเดินย้อนกลับมาทางเดิม
เสียงบ่นพลางก่นด่าดังงึมงําเป็ นระยะ พวกมันเดินดูซา้ ย
ทีขวาทีไปเรือยๆ อย่างระแวดระวัง จนวนกลับมาทีโขด
หินริมลําธาร
หลิวจ้าวเว่ยถูกเฉินเฟยฉีดงึ ไว้ให้ลอยตัวอยูใ่ ต้นํา พวก
เขาสบตากันอย่างหวาดระแวงยามทีแสงของคบไฟสาด
ลงมาบนผิวนํา สองหนุ่มสาวต่างพากันพยายามกลัน
หายใจและลอยตัวให้นงทีิ สุดเพือไม่ให้ผวิ นําเคลือนไหว
จนเป็ นพิรธุ
"นันมัวดูอะไรอยู่ ไม่ไปสักที" ชายคนหนึงร้องทักสหายที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0

เอาแต่จอ้ งผิวของลําธารไม่ออกเดินตามคนอืน
"เมือครูข่ า้ เห็นผิวนํามันกระเพือมแปลกๆ " เขาหันไปพูด
ชายคนทีทักจึงเดินมาหยุดดูดว้ ย แต่จอ้ งอยูค่ รูห่ นึงก็ไม่
เห็นมีอะไร "คงเป็ นปลาละมัง"
หลิวจ้าวเว่ยว่ายนําเป็ นแต่ไม่ได้หมายความว่านางจะถนัด
การกลันหายใจใต้นํานานๆ หญิงสาวแสบตาจนแทบลืม
ไม่ขนึ ภาวนาไล่คนพวกนันไปให้ไกลๆ เสียทีเพราะนาง
เริมทนไม่ไหวจนเริมสําลักนําแล้ว
แสงจากคบไฟยังสว่างอยูบ่ นผิวนํา ในขณะทีหญิงสาวเริม
ดินรนเพราะจวนจะขาดอากาศหายใจ เฉินหรงปั วมอง
แสงสีสม้ นันแล้วเอือมมือไปดึงแขนของหญิงสาว
เขาลากเอาร่างแน่งน้อยของนางมาชิด โอบรังลําคอของ
นางเอาไว้ก่อนจะประกบริมฝี ปากถ่ายอากาศในร่างตน
ช่วยนาง หลิวจ้าวเว่ยถลึงตาอย่างตกใจทีถูกชายหนุ่ม
ล่วงเกินแบบนัน แต่เมือรูว้ ่าท่านแม่ทพั เพียงเจตนาช่วย
ไม่ให้ตนตายในนํา นางก็หลับตาลงและยอมรับการถ่าย
อากาศของเฉินหรงปั วอย่างยินยอม
ใต้ลําธารใสสะอาด ลึกลงไปมีเพียงเงาของแสงจันทร์ท ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1

ทอดไปถึง สองหนุ่มสาวทีร่วมวิกฤตเลือกช่วยเหลือกัน
ด้วยอากัปกริยาหวานลําเสียจนปลาในนํายังรูส้ กึ อาย ริม
ฝีปากครอบครองริมฝี ปาก ส่งต่อลมหายใจให้กนั อย่าง
เงียบเชียบภายใต้กระแสนําเอือย
ตราบจนแสงสีสม้ ลับหายไป เฉินหรงปั วก็ถอยห่างออกไป
เช่นกัน เขาว่ายขึนไปดูลาดเลาก่อน หญิงสาวรอสัญญา
จากเขาแล้วว่ายโผล่ขนสู
ึ ผ่ วิ นํา สีหน้าของนางสงบไม่ต่าง
จากปกติ ทว่าในใจกลับเต้นกระหนําเสียยิงกว่ายามถูกจับ
มัดพาดไว้บนหลังม้า
เฉินหรงปั วปี นขึนฝั งไปก่อนแล้วยืนมือมาดึงนางให้ขนึ
ตามมา จ้าวเว่ยไม่ได้อดิ ออด นางยอมรับความช่วยเหลือ
อย่างเต็มใจ
หลังจากขึนจากนําหญิงสาวก็กอดร่างตัวเองทีตัวเปี ยก
โชก ชายหนุ่มมองนางสันเป็ นลูกนกแล้วก็ให้รสู้ กึ สงสาร
แต่ชว่ ยอะไรไม่ได้นกั เพราะตัวเขาเองก็เปี ยกทังตัว
เหมือนกัน แขนยาวเอือมไปโอบนางไว้ชดิ กายเพือหวังจะ
ทําให้นางหนาวน้อยลง
"เราต้องรีบไปจากทีนี ไม่แน่พวกมันอาจจะย้อนกลับมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2

อีก" เขาบอก จ้าวเว่ยพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สองหนุ่ม

สาวจึงออกเดินสลับกับให้เฉินหรงปั วใช้วชิ าตัวเบาพาให้
เดินทางไวขึน แต่เขาใช้มนั ติดๆ กันไม่ได้เพราะหากใช้
มากเกินไปอาจทําให้ลมปราณในร่างแปรปรวนและ
อ่อนแอลงยามต้องใช้วรยุทธ์
เดินทางกันไปอีกชัวยามทังสองก็พบกับอารามร้าง
นับเป็ นโชคดีสาํ หรับการหาทีพัก เฉินเฟยฉีไปหาฟื นมา
จุดไฟในขณะทีจ้าวเว่ยถอดเสือผ้าชันนอกตากโดยไม่คดิ
กระดากอายชายหนุ่มแม้แต่น้อย นางหนาวจนสมองมึน
เบลอไปหมด พอท่านแม่ทพั ก่อกองไฟนางก็รบี เข้าไปอัง
หาไออุ่น
เฉินหรงปั วเห็นนางไม่อาย เขาก็คร้านจะขวยเขิน ชาย
หนุ่มถอดเสือท่อนบนกับกางเกงชันนอกออกตากก่อนจะ
ทิงกายลงนังอีกฟากของกองไฟ ใช้หลังพิงเสาเก่าทรุด
โทรมของอาราม มือก็กอดดาบของตัวเองไว้
ความเงียบโรยตัวลงปกคลุมทัวอารามร้าง หลิวจ้าวเว่ย
เหนือยเกินกว่าจะเอือนเอ่ยคําใด นางเอนกายผิงผนัง
อย่างอ่อนล้าครูเ่ ดียวก็ผล็อยหลับไปทังอย่างนัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3

เฉินเฟยฉีมองโฉมสะคราญทียามนีอยูใ่ นสภาพ
กระเซอะกระเซิงนอนอย่างไม่สาํ รวมแล้วก็แค่นขํา สตรีผู้
นีไม่เคยคิดจะรักษาจริตยามอยูต่ ่อหน้าเขาเลยหรือไร ...
หรือไม่คดิ ว่าเขาเป็ นบุรุษ
ช่างกล้าไว้ใจคนแปลกหน้าเสียจริง
ชายหนุ่มทอดสายตาลึกลงไปในเปลวเพลิง มองท่อนฟื น
ทีมอดไหม้จนเป็ นเถ้า ขณะทีเวลาก็กําลังถูกกัดกินให้เดิน
ไปอย่างช้าๆ เช่นกัน
*
ฟ้ าใกล้จะสว่างแล้ว เฉินหรงปั วงีบหลับไปครูห่ นึงก่อนจะ
รูส้ กึ ถึงความเคลือนไหวทีผิดปกติ ชายหนุ่มกําดาบในมือ
แน่นแต่ยงั ไม่ลมื ตา จนฝ่ ายนันคิดจะลงดาบแทงเขาแม่
ทัพหนุ่มจึงดีดตัวสูงขึนก่อนจะออกกระบวนท่าเตะ
กระหนําศัตรูจนต้องกระอักเลือด ดวงหน้าของเฉินหรงปั ว
มีแต่ความดุดนั จริงจัง มือหยาบถอดดาบสาปวสันต์ออก
จากปลอกก่อนฟั นดาบของอีกฝ่ ายจนดาบทีมันถืออยูห่ กั
เป็ นสองท่อน
ชายหนุ่มพลิกกายรุกไล่ตามไปต้อนอีกฝ่ ายจนมุมจึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4

เตรียมจะเผด็จศึก
ฉึก!
ก่อนทีเขาจะลงมือกลับมีกงจักรขนาดเล็กพุง่ บาดกรอบ
หน้าของเขาแฉลบออกไป เฉินหรงปั วแตะหน้าตนเองดูก็
รับรูว้ า่ ได้เลือดแล้ว ชายหนุ่ มยิงให้รสู้ กึ มีโทสะ เขาฟั นคอ
คนร้ายทีกองอยูต่ รงหน้าจนขาดสะบันก่อนจะหมุนตัวเข้า
ฟาดฟั นกับคนทีใช้กงจักรลอบทําร้ายตน
แม่ทพั หนุ่มฟาดดาบใส่ฝ่ายนันอย่างเดือดดาล คิดจะปลิด
ชีพมันให้ได้ จนเปิ ดช่องให้คนร้ายอีกคนลอบเข้ามา
ด้านหลัง ยามทีเขาแทงทะลุหวั ใจของชายตรงหน้า
ลูกดอกของหน้าไม้กพ็ งุ่ ออกไปปั กทีผนังอารามเฉียดกับ
ตัวเขาไม่ถงึ หนึงชุน่
ร่างสูงหันกลับไปมองจึงเห็นชายทีถือหน้าไม้ลม้ ลงไปกอง
กับพืน บนหลังมีมดี สันของเขาปั กอยู่
"ไม่ตอ้ งขอบคุณ" จ้าวเว่ยเอ่ยกับเขาทีเล่นทีจริงๆ คืนนี
เขาช่วยชีวติ นาง คืนนีนางช่วยชีวติ เขา นับเป็ นการตอบ
แทนทีคุม้ กันแล้ว หญิงสาวขยับกลับลงไปนังบนพืนใน
ขณะทีเฉินหรงปั วเดินชะโงกหน้าดูไปทัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5

"นีเจ้ามีศตั รูอยูเ่ ท่าไหร่ ทําไมพวกมันถึงได้ทมุ่ คนมาทํา

ร้ายเจ้ามากมายขนาดนี" เฉินเฟยฉีอดถามอย่างแปลกใจ
ไม่ได้
หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะเหอๆ ในลําคอพลางหยิบไม้มาเขีย
ถ่านในกองไฟเล่น ไม่ยอมตอบเขา
ตาคมมองนางแล้วหันมามองสํารวจศพของพวกทีเพิง
ตาย "พวกมันนับเป็ นโจรอาชีพ ตัวมันมีเพียงรอยสัก ไม่
พกของสิงใดติดตัวนอกจากยาพิษทีเอาไว้กลืนตอนจวน
ตัว ...ผูท้ จ้ี างโจรเช่นนีได้ นับว่าต้องมีทงเงิ
ั นทังอํานาจ
ทีเดียว"
จ้าวเว่ยฟั งสิงทีเขาพูดแล้วเหยียดยิม ในใจนางมีให้เลือก
อยูส่ องทางนันคืออันอ๋องกับคนสกุลเจิน
แต่ไม่วา่ ใคร... ก็นบั ว่าไม่อาจร่วมฟ้ าได้อกี แล้ว
ไม่พวกมันก็นางจะต้องตายไปข้าง!
"สตรีเช่นเจ้ามีความสําคัญอะไรทีพวกมันจะต้องทําลายให้
ได้กนั " ชายหนุ่มถามขณะกลับมานังเหยียดขาข้างกองไฟ
อีกครัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6

"ท่านอยากรูร้ ?ึ " หญิงสาวยิมยัว "ข้าบอกความลับให้กไ็ ด้

... เพราะข้าเป็ นคูห่ มันของอันอ๋องอย่างไรเล่า" นางพูด
แล้วยิมหยันตัวเอง
"เจ้าจะบอกทีเจ้าถูกโจรมากมายตามล่าอยูน่ เพราะ
ี
ตําแหน่งหวางเฟยนันน่ะหรือ? "
"ท่านปั วไม่เชือหรือ... แท้จริงแล้วสตรีมวี ธิ กี ารนับพันเพือ
จะช่วงชิงของทีไม่ใช่ของๆ ตัวเอง" นางกล่าวด้วยนําเสียง
เรียบเรือย
"แม้แต่ตอ้ งใช้โจรทังรังเพือทําลายชือเสียงเจ้าคนเดียวน่ะ
หรือ? " เขามองออกว่าโจรพวกนันไม่ได้จงใจมาเพือฆ่า
นาง แต่กลับมาเพือเอาตัวนางไปกับพวกมันโดยเฉพาะ
เช่นนีคงมีเหตุผลเดียว
"ท่านเข้าใจหรือยังเล่าว่าทําไมข้าต้องฆ่า" ดวงตากลมโต
ทีจ้องลงไปในกองไฟฉายแววอาฆาต "เพราะพวกมันไม่
เคยเว้นทางให้ขา้ ข้าก็ไม่อาจเว้นทางให้ใครเช่นกัน"
"กลัวแต่วา่ ก่อนทีเจ้าจะได้แต่งเข้าตําหนักอันอ๋องจะเหลือ
แต่ชอซะก่
ื อน" เขาถอนหายใจ มองเห็นว่าศัตรูของหลิว
จ้าวเว่ยลงมือรุนแรงไม่น้อย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7

"เช่นนีคงต้องรบกวนท่านปั ว ข้าเองกําลังมองหาบ่าวที
มีวรยุทธ์และซือสัตย์ แต่ตวั ข้าไม่ชาํ นาญด้านนี หากท่าน
ปั วรูจ้ กั คนวันหน้าท่านก็แนะนําให้ขา้ บ้าง เผือข้าจะรักษา
ไว้ได้ทงชื ั อและชีวติ "
"รอข้ากลับต้าถงจะลองดูให้แล้วกัน" เขาว่า
"นีท่านกําลังจะไปต่างแคว้นรึ? " นีนับเป็ นข่าวใหญ่ แม่
ทัพของต้าถงลับลอบไปแคว้นอืนอย่างลับๆ หากถูกผูอ้ นื
ล่วงรูเ้ ข้าอาจเป็ นชนวนก่อสงครามได้เลยทีเดียว
ตาคมตวัดขึนมองนางแต่ไม่เอ่ยตอบคํา หญิงสาวหรีตา
มองเขาคิดอยากจะซักต่อ "มิใช่ว่าท่านแอบซ่องสุม..."
"ข้าไปราชการ" เขาเอ่ยตัดบทก่อนทีนางจะสุมโทษ
ประหารเพิมให้เขาอีกข้อหา
"อ้อ ทีแท้ไปราชการ" หญิงสาวผงกหัวหงึกๆ แต่สายตาดู
ไม่เชือถือเช่นนัน
"อย่าสนใจเรืองของข้านัก ถ้ามีคนอืนรูเ้ ข้า ข้านีแหละจะ
กลับมาตัดลินเจ้าเอง"
"ไม่มที าง ข้าสาบานต่อฟ้ าดินเลยว่าจะไม่ปริปากเอ่ยถึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8

ท่านแม้แต่ครึงคํา" นางยกนิวขึนกล่าวสาบาน
เฉินเฟยฉีมองนางด้วยสายตาไม่เชือถือ แต่กต็ อ้ งตกใจที
จูๆ่ หญิงสาวก็หุนหันลงไปคลานเข่าเข้ามาใกล้เขาอย่าง
รวดเร็ว "จะ... เจ้าทําอะไร? "
นางไม่ตอบแต่เอือมมือมาแตะหน้าเขา "ท่านปั วเลือดมัน
ไหลไม่ยอมหยุดเลย" หญิงสาวเพิงสังเกตเห็นว่าเขา
บาดเจ็บ เพราะก่อนหน้านีดูเขาปกติด ี ทังไรหนวดของ
เขาก็บดบังบาดแผล จนตอนทีนางจ้องจะแกล้งเขาถึงได้
เห็นหยดเลือดทีไหลลงจากกรอบหน้าของอีกฝ่ าย
"ข้าพอจะมียาติดตัวอยูบ่ า้ ง ถึงมันจะเปี ยกตอนลงนําแต่
สรรพคุณนับว่ายังใช้ได้" หญิงสาวลุกไปหยิบเอาขวดยา
ออกจากเสือของตนทียังตากผึงอยู่ พอได้แล้วก็ยอ้ นกลับ
มานังลงตรงหน้าเขา
"คงต้องห้ามเลือดก่อน" นางฉีกผ้าจากกระโปรงอีกชันของ
ตนแล้วม้วนซับกดตรงแผลให้เขา ชายหนุ่มนังนิงปล่อยให้
นางซับไปจนพอใจ
"เลือดหยุดแล้วข้าจะใส่ยาให้ท่าน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9

"อืม" เขาขานรับเท่านันและนังเฉยต่อไป จ้าวเว่ยเปิ ดฝา

ขวดเทยาออกมา คิดจะแต้มไปบนบาดแผล แต่เห็นไร
หนวดของเขาแล้วก็ชะงักชังใจ
"ท่านปั วหนวดเคราของท่านมันยาวจนข้ารักษาแผลให้
ไม่ได้หรอก อีกอย่างถึงใส่ยาไปแต่มหี นวดสกปรกคอย
เสียดสีปากแผล มันอาจจะทําให้แผลเน่าจนลุกลามได้นะ
เจ้าคะ"
"นีเจ้า! " กล้าลบหลู่หนวดทีเขาตังใจไว้งนเรอะ
ั
"อย่าหาว่าข้าล่วงเกินเลย แต่ท่านปั วโกนหนวดเสียเถอะ
เจ้าค่ะ อย่างน้อยก็จนกว่าแผลจะหาย"
"ไม่มวี นั "
"เดียวข้าช่วยหากระจกให้นะเจ้าคะ"
"หลิวจ้าวเว่ย"
"ใช้มดี อันไหนดีเจ้าคะ? "
"...."
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0

แม้หลิวจ้าวเว่ยจะรูว้ ธิ ใี ช้มดี ตัดเอ็นเลาะกระดูกเป็ นอยูบ่ า้ ง

แต่สาํ หรับการโกนหนวดให้บุรุษนัน นับว่าเป็ นเรืองทีเกิน
กําลัง นางค้นหาแผ่นทองเหลืองจากซากพระพุทธรูปเก่า
มาให้เฉินหรงปั วใช้แทนกระจก ก่อนจะสรรหาเหตุผล
เกลียกล่อมอีกฝ่ ายอีกหลายคํา
"หากท่านโกนแค่ชว่ งทีเป็ นบาดแผลจะไม่สะดุดตายิง
กว่าเดิมหรือเจ้าคะ ท่านกําลังจะไปราชการเช่นนีไม่ควร
ทําตัวให้แปลกจะดีทสุี ด กลับกันถ้าท่านโกนทังหน้าตอน
ไปทีนันคงไม่มคี นจําท่านได้ในทันทีแน่ แล้วยามทีกลับมา
ต้าถงหนวดใหม่กค็ งขึนแล้วพอดี"
เฉินหรงปั วเดิมทีไม่ได้ใจอ่อน แต่เห็นนางตือไม่หยุดแถม
ยังพูดข้อเสียนับพันคล้ายว่าหน้าเขาจะเน่าทังหน้าเพียง
เพราะไม่โกนหนวดทิง ท้ายสุดจึงถอนหายใจยอมใช้ใบมีด
ขนาดเล็กโกน
จ้าวเว่ยตาวาววับทันทีทเขาเริ
ี มโกนหนวด ดวงตาทีทอ
แววสนุ กสนานนันจ้องมองมีดในมือเขาอย่างตังใจขณะที
ใช้มอื จับแผ่นทองเหลืองให้เขาส่องเป็ นกระจก
ลมหายใจของเฉินหรงปั วอดชะงักไม่ได้ยามมองเลยแผ่น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1

ทองเหลืองไปยังใบหน้างดงามทีจ้องตนอยู่ แพขนตาเรียง
อย่างเป็ นระเบียบของนางราวกับเป็ นกรอบประดิษฐ์
สําหรับล้อมภาพวาดของศิลปิ นชือดัง ภาพอันแสนวิจติ รก็
คือดวงตาดําขลับของนาง ยามทีมันไม่ฉายแววเฉยชา
อาฆาต นับว่าชวนมองเสียจนไม่อาจละสายตาได้งา่ ยๆฟ
ชายหนุ่มดึงความสนใจกลับมาทีกระจกทองเหลืองก่อนจะ
ลงมือโกนหนวดบนหน้าตนเองทีไม่ได้โกนทิงมานาน จน
เขาเองก็แทบลืมหน้าทีเกลียงเกลาของตนไปแล้วเช่นกัน
*
จ้าวเว่ยเขียถ่านในกองไฟแล้วแอบชําเลืองมองเฉินเฟยฉี
เป็ นระยะ พอเขาหันมามองก็หลบตาวูบ หลายคราวจน
ชายหนุ่มชักอึดอัดใจ
"เจ้าจะมองอะไรนักหนา" เขาถามเสียงเขียว นางทําอย่าง
นีมาพักใหญ่แล้วจนเขาทนไม่ไหว
"ข้ากําลังคิดเทียบท่านกับพานอันในตํานานว่าใครจะงาม
กว่ากัน"
ใช่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2

ั
ใบหน้าทีเกลียงเกลาไร้หนวดของเฉินหรงปั วงดงามมาก
แม้ว่าเขาจะตากแดดจนผิวกร้านไปหมด แม้บนใบหน้าจะ
มีรอ่ งรอยแผลเป็ นจากการต่อสู้ และตัวเขาก็เอาแต่แผ่ไอ
สังหาร แต่หากไม่นบั สิงลดทอนความงามทังหมดนัน เฉิน
เฟยฉีกน็ บั เป็ นยอดบุรษุ ผูห้ นึงในใต้หล้า
ฮ่องเต้อู่เหอตีมีรปู ลักษณ์ดงั กับปี ศาจจําแลง งดงามแต่ดู
อันตราย คล้ายไม่มอี ยูจ่ ริง แต่เฉินเฟยฉีกลับงามอีกแบบ
ใบหน้าของเขาให้ความรูส้ กึ หวานละมุนคล้ายกับอิสตรี
แต่กลับไม่เหมือนผูห้ ญิง หากจะให้จา้ วเว่ยอธิบาย นางคง
จะเรียกว่าความงามของท่านปั วนี จะเป็ นความงามแบบที
อิสตรีนิยม
เขาจะเป็ นเอกบุรุษทีผูห้ ญิงยือแย่งกัน เพราะหากนับ
เพียงใบหน้าและรูปลักษณ์ นับว่าทําให้สาวน้อยสาวใหญ่
ดวงใจสันคลอนกันเป็ นแถบ ทังยังรูส้ กึ อบอุ่นราวกับถูก
เขาปกป้ องเอาไว้ใต้ปีกเพียงแค่เขาชายตามามองสัก
เล็กน้อย ไม่ได้งดงามแต่ให้ความรูส้ กึ ว่าต้องระแวดระวัง
อย่างอู่เหอตี
แต่นนก็
ั แค่รปู ลักษณ์ หากนับรวมสีหน้าดุดนั กับกลินอาย
ความตายทีลอยอบอวลรอบตัวเขา ความงามนีก็เพียงแต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3

ใช้ชวนให้คนชม หลอกล่อหมูภ่ มรให้มาบินตอม แต่น้อย

นักทีจะเสียงมาแตะต้องแน่
"ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดท่านต้องไว้หนวดเครา หากไปรบ
ด้วยใบหน้าเช่นนี แม่ทพั ฝ่ ายตรงข้ามคงหาทางชิงตัวท่าน
ไปแน่ๆ ต่อให้เป็ นบุรษุ ก็คงต้องยอมเป็ นต้วนซิวเพือเคียง
คูท่ า่ นสักราตรี"
"เจ้านีช่างไร้ยางอาย" สตรีประเภทใดถึงเอ่ยปากเรือง
เช่นนีได้โดยทีไร้ความขวยเขินแม้แต่น้อย
"หากท่านเป็ นพระเอกงิวในถงเยียน ข้าเชือแน่ว่าท่านจะ
เป็ นพระเอกงิวทีค่าตัวแพงทีสุดในใต้หล้าทีเดียว เหล่า
สตรีในถงเยียนล้วนชมชอบบุรุษทีรูปลักษณ์หวานลําเช่น
ท่านนีแหละ ยามมีหนวดเคราก็เห็นเค้าความงามมากอยู่
แล้ว พอเห็นตอนเกลียงเกลาเช่นนี นับว่าไม่ผดิ หวัง
ทีเดียว"
เขาเหลือบตามองนางทีเอ่ยเพ้อเจ้อไม่หยุดแล้วถอน
หายใจยาว นานทีเดียวกว่าจะเอ่ยปาก "ตอนเด็กๆ มีแต่
คนบอกว่าข้าหน้าเหมือนมารดา ถึงขันมีคนทีเอียนเหอ
เคยเข้าใจผิดว่าข้าเป็ นสตรี จนพอสักสิบสามสิบสีถึงมีเค้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4

สมเป็ นบุรุษขึนมาบ้าง"
หญิงสาวยิมเมือได้ยนิ "เช่นนันมารดาของท่านปั วก็คง
งดงามไม่เป็ นรองใครแน่นอน ท่านถึงได้รปู งามเพียงนี"
"เรืองนัน... ข้าก็ไม่รวู้ า่ โตมาแล้วข้ายังหน้าเหมือนนางอยู่
หรือไม่ เพราะนางสินไปนานแล้ว"
"ต่อให้ไม่เหมือนท่านก็คงได้รปู โฉมจากนางมาไม่น้อย
ทีเดียว" ยามนีเฉินหรงปั วมีใบหน้าสมเป็ นชายชาติทหาร
ไม่ได้คล้ายอิสตรีเหมือนวัยเด็ก แต่เค้าความรูส้ กึ นุ่นนวล
หวานหยดนันไม่ได้หายไปเสียทีเดียว ใครมองก็ตอ้ งรูส้ กึ
ได้วา่ รูปโฉมของเขาคงได้รบั การสืบทอดมาจากมารดา
มากกว่าบิดาแน่
"อย่าสนใจเรืองหน้าตาของข้านักเลย หญิงงามอันดับหนึง
เช่นเจ้า ยังต้องใส่ใจความงามของใครอีก"
"หญิงงามอันใดกัน ก็แค่กายเนือเท่านัน" จ้าวเว่ยแค่นขํา
กล่าวอย่างไม่หยีระในรูปโฉมตนเองก่อนจะเอ่ยเปลียน
เรือง "เอ่ยถึงเอียนเหอ ข้ามีเรืองคาใจอยากจะถามท่าน
ปั วอยูเ่ รืองหนึง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5

"เรืองอันใด? "
"ตามประวัตศิ าสตร์ คนสกุลเฉินมีสทิ ธิได้ครองราชย์
เหนือกว่าสกุลอืนๆ แต่เหตุใดบรรพบุรุษของท่านถึงยอม
ละทิงความเจริญ ขอไปรักษาชายแดนแทนเล่าเจ้าคะ? "
ฟั งคําถามแล้วเฉินเฟยฉีกย็ กมุมปากโค้งขึนน้อยๆ
ในต้าถงนีหากใครเคยเรียนหรือได้ยนิ ตํานานการรวบรวม
อาณาจักรล้วนต้องมีขอ้ สงสัยไม่มากก็น้อย เพียงแต่มไี ม่ก ี
คนทีจะกล้าหาคําตอบจากคนสกุลเฉินจริงๆ
"เรืองนีกล่าวตามจริงข้าเองก็ไม่ชดั เจน ข้าไม่ได้สนใจ
ประวัตติ ระกูลนัก" ชัวชีวติ เขาอยูแ่ ต่ในลานฝึกวรยุทธ์และ
สนามรบ หาได้สนใจเรืองจุกจิกอย่างพวกบัณฑิตเช่นนี
"แต่ตอนเด็กๆ เคยได้ยนิ มาบ้างว่าเป็ นเพราะเรืองรักๆ
ใคร่ๆ "
"เรืองรักๆ ใครๆ หรือเจ้าคะ? " นางเอียงคอมองเขาอย่าง
สนใจ
"ผูน้ ําตระกูลในยามนันรูส้ กึ ผิดต่อฮูหยินของเขา จนไม่
อาจทนอยูใ่ นถงเยียนได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6

"ทําผิดเรืองใดกันถึงขันยอมละทิงบัลลังก์ ทังยังยอมอยู่
เอียนเหอชัวลูกชัวหลาน"
"รายละเอียดข้าเองก็ไม่รู้ หากเจ้าอยากรูก้ ล็ องไปถาม
ราชครูเฉินท่านอาข้า เขาเป็ นคนรักษาบันทึกตระกูล คง
ให้คําตอบเจ้าได้"
ได้ยนิ ดังนันจ้าวเว่ยก็รบี โบกมือรัว "ไม่ๆ เจ้าค่ะ ข้าแค่
สงสัยไปเรือยเท่านัน ไม่ได้อยากรูจ้ ริงจังถึงเพียงนันเสีย
หน่อย"
"เจ้าไม่ตอ้ งสงสารเขาหรอก แม้จะไม่ได้บลั ลังก์แต่กไ็ ด้รบั
แต่งตังเป็ นกัวกง ทังยังมีสมบัตมิ ากมายไม่น้อยกว่าคน
สกุลอู่ เอียนเหอแม้จะไกลจากเมืองหลวง แต่หากไม่นบั
สงคราม ผูค้ นกลับมีนําใจทังยังเป็ นมิตรกว่าถงเยียนห
ลายเท่า อยูท่ นัี นไม่นบั ว่าลําบากอะไร"
หลังจากปฎิเสธบัลลังก์ ผูน้ ําสกุลเฉินในยามนันได้รบั
แต่งตังเป็ นกัวกง เป็ นบรรดาศักดิสูงสุดของขุนนางที
ฮ่องเต้จะพระราชทานให้ได้ ซึงบรรดาศักดิดังกล่าวก็สบื
ทอดลดหลันมาอีกสามรุน่ หลังจากนันคนสกุลเฉินรุน่ หลัง
หากมีคนได้รบั บรรดาศักดิก็เป็ นเพราะสร้างชือกันเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7

ทังสิน มิใช่เพราะสืบทอดความชอบมาจากบรรพบุรษุ ยุค

รวมแคว้น
บรรดาศักดิปั วของเฉินเฟยฉีนีสืบทอดมาจากบิดาของเขา
หลังจากบิดารบจนตัวตายในสนามรบ ฮ่องเต้ได้ปนู
บําเน็จและพระราชทานบรรดาศักดิย้อนหลังให้ และ
อนุญาตให้บุตรสืบทอดบรรดาศักดิบิดาได้
ชายหนุ่มเงียบแล้วมองหน้านางครูห่ นึงก่อนเอ่ยถามนาง
บ้าง "แล้วเจ้าเล่า... คิดจะเอาอย่างหยางกุย้ เฟยเช่นนัน
หรือ? "
"หยางกุย้ เฟยหรือเจ้าคะ? "
"ก็ไม่ใช่ร ึ หยางกุย้ เฟยถวายตัวเป็ นสนมขององค์ชายก่อน
ก่อนจะถูกเรียกเข้าวังหลวงไปเป็ นสนมของฮ่องเต้ ยามนี
เจ้าหมันหมายกับอันอ๋อง แต่กลับลักลอบสานสัมพันธ์กบั
ฝ่ าบาท ไม่ใช่เอาอย่างหยางกุย้ เฟยในอดีตรึ? "
หลิวจ้าวเว่ยฟั งเขาแล้วแหงนหน้าหัวเราะลัน "ข้าไม่เคย
คิดจะเข้าวัง ...ไม่ว่าจะเป็ นตําหนักอันอ๋องหรือวังหลวง
ข้าล้วนไม่คดิ จะเข้าไปทังสิน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8

"หากไม่คดิ จะเข้าวังเช่นนันเจ้าลอบพบฝ่ าบาทเพืออะไร?

"
หญิงสาวหรีตามองชายหนุ่มทียามนีใบหน้าเกลียงเกลา
หมดจด "ท่านรูห้ รือไม่วา่ ผูช้ ายมีจุดอ่อนทีใด? "
เฉินหรงปั วนิงไปก่อนจะส่ายหน้า
"ความอยาก" นางเผยยิมมุมปากอย่างมีเลศนัย
"ความอยากรึ? " เขาคิดว่านางจะบอกว่าความรัก ความ
ลุม่ หลง หรืออํานาจ แต่นางกลับตอบคํานีออกมาสร้าง
ความประหลาดใจให้ชายหนุ่ม
"ยามทีบุรุษผูห้ นึงอยากได้สงใด
ิ เขาจะทําทุกวิถที างให้
ได้มา ไม่วา่ จะเป็ นอํานาจหรือสตรี ยิงสิงนันได้มายาก
เท่าไหร่ เขาก็จะทุม่ เทมากขึน ทะเยอทะยานมากขึน และ
ลงทุนมากขึนเท่านัน ดังนันความอยากจึงเป็ นจุดตายของ
บุรุษ กลับกัน... ความรักก็เป็ นจุดอ่อนของสตรี หากสตรี
เฝ้ ามองความทุม่ เทของบุรุษแล้วหลงผิดคิดว่าความอยาก
ได้อยากมีของเขาคือความรักจริงใจ เช่นนันนางก็ตายไป
ครึงตัวแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9

"แปลว่าเจ้าไม่คดิ จะมีรกั หรือ? " หากนางมองความรัก

เป็ นจุดอ่อนเช่นนัน ชัวชีวติ คงต้องทุกข์แน่
"หาใช่เช่นนัน มนุษย์มใี ครหนีรกั พ้นบ้าง ...ข้าเชือว่าใต้
หล้านีมีรกั แท้อยูจ่ ริง เพียงแต่มนั อาจไม่ใช่ของข้า" หาก
ไม่ใช่คนทีคูค่ วรให้รกั นางก็ไม่คดิ จะมอบใจให้ใคร ตาย
แล้วเกิดมาชาติหนึง นางยังไม่พบบุรุษทีควรคู่จะวางหัวใจ
เอาไว้ในมือเขาเลยด้วยซํา อีกทังในภพชาติน... ี หากไม่
อาจดับหนีแค้นในอก นางก็คงไม่มเี สียวความสนใจไป
แบ่งปันให้เรืองรักๆ ใคร่ๆ อย่างปุถุชน
"เจ้ามองทุกสิงเป็ นสีดาํ ไปหมดหรือไร? " เขารูอ้ ยูแ่ ล้วว่า
นางต่างจากสตรีคนอืนทีเขาเคยพบ นางไม่ใช่สตรีในห้อง
หอประเภททีเฝ้ าฝันถึงรักนิรนั ดร์และวันวิวาห์ทยิี งใหญ่
แต่คาํ พูดจากใจจริงของนางก็ชวนให้เขากังวลไม่ได้
"ผิดแล้วเจ้าค่ะ"
นางหาได้มองทุกสิงเป็ นสีดาํ ... แต่นางมองทุกอย่างเป็ นสี
เลือดต่างหาก
...เลือดทีจะชโลมกายพวกมันทุกคน แม้จะลําบากสัก
เท่าไหร่ นางสาบานว่าสักวันนางจะต้องได้เห็นความ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0

พินาศย่อยยับของพวกมันอย่างไม่ละเว้น
แววตาอาฆาตทีสะท้อนภาพเปลวเพลิงอยูไ่ ม่หลุดรอด
สายตาของเฉินเฟยฉี เขาไม่รวู้ า่ สาวน้อยผูน้ พบเจอสิ
ี งใด
มานัก เหตุใดความรูส้ กึ นึกคิดของนางจึงผูกโยงลําลึก ไม่
คล้ายคนทีวางแผนปี นสูท่ สูี ง แต่กลับเหมือนคนทีต้องการ
ดึงทังใต้หล้าลงมาให้พงั ยับแทบเท้านาง ในใจเขาอด
สะท้านไม่ได้กบั สัญชาตญาณทีเตือนว่าหญิงสาวตรงหน้า
นันอันตรายต่อสิวทีเขาปกปั กษ์
"ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าจะทําสิงใดก็ทาํ ไป แต่เจ้าไม่อาจ
ทําลายต้าถง" ต้าถงเป็ นสิงทีบรรพบุรษุ รวมถึงบิดามารดา
เขาใช้ชวี ติ รักษาเอาไว้ ดังนันตัวเองเขาก็มหี น้าทีรักษา
แผ่นดินนีให้คงอยูต่ ่อไปเช่นกัน
"ท่านนีชอบหวาดระแวงข้าเสียจริง" หญิงสาวพ่นลม
หายใจราวกับเหนือยหน่ าย "ท่านดูขา้ สิเจ้าคะ สตรีตวั คน
เดียว ไร้คนช่วยเหลือ ไร้เงินทอง ไร้กาํ ลัง ยามนีข้ายัง
ต้องหนีหวั ซุกหัวซุน ท่านคิดว่าคนอย่างข้าจะไปเอาอะไร
มาทําลายต้าถงของท่านเล่า" นางเอ่ยกลัวหัวเราะคล้าย
เขาพูดเรืองชวนหัว แต่เฉินหรงปั วกลับไม่เชือ ใจเขา
ตระหนักดีว่านางสามารถทําสิงทีใหญ่กว่าตัวได้อกี หลาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1

เท่า แม้วนั นีจะไม่มหี ลายสิงอย่างทีนางว่าจริง แต่อนาคต

คนอย่างนางย่อมหาได้แน่
"ช่างไม่ไว้ใจกันเสียเลย" หญิงสาวมองสีหน้าไม่เชือถือ
ของชายหนุ่มแล้วขํา นับว่าเขารูจ้ กั นางอย่างแท้จริง
....ระแวงไว้น่ะถูกแล้ว
หญิงสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วอดทอดถอนใจไม่ได้
กับบุรษุ ผูห้ นึงนางพรํายําคําว่าสหาย แต่ภายในใจมีแต่
ความรังเกียจเดียดฉันท์ ทุกถ้อยคําทีพูดกันดูสุภาพจริงใจ
แต่แท้จริงมีเพียงสิงลวงตาเท่านัน กลับกันกับเฉินหรงปั ว
ผูน้ ี คําพูดคําจาระหว่างกันมีแต่ผลประโยนช์บา้ ง
หวาดระแวงบ้าง ไล่ตอ้ นบ้าง แต่ทุกอย่างกลับมาจากใจ
จริง และรูเ้ ท่าทันกัน ราวกับเป็ นสหายทีไม่ตอ้ งเอ่ยปาก
เรียกสถานะ
นางมองเขา นึกเสียดายทีคนดีๆ กลับรับใช้ทรราช พวก
สกุลอู่ยงั มันคงอยูไ่ ด้ทุกวันนีก็เพราะมีเลือดเนือของคน
สกุลเฉินคอยคําจุนทังสิน หากแค่ตวั พวกมัน มีหรือจะชู
คอเป็ นเชือพระวงศ์อยูไ่ ด้อกี
น่าเสียดายจริงๆ ทีวันข้างหน้า นางกับเฉินหรงปั วผูน้ ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2

อาจจะต้องยืนกันคนละฝั ง...
ผูห้ นึงปกป้ องรักษา ผูห้ นึงทําลายเหยียบยํา
หากเขาไม่ยดึ ติดก็คงดี...
ระหว่างทีทังสองเงียบกันไปอีกครา เฉินหรงปั วก็รสู้ กึ ได้
ถึงผูม้ าเยือน แววตาทีเปลียนไปอย่างฉับพลันของแม่ทพั
หนุ่มทําให้จา้ วเว่ยเองก็รสู้ กึ ตัว เฉินหรงปั วยกนิวชีขึน
แนบปาก เป็ นการบอกไม่ให้นางส่งเสียงขณะทีตนเองจับ
ดาบก่อนจะย่องวนออกไปทางประตูขา้ งทีเปิ ดโล่งอยู่
จ้าวเว่ยดึงมีดมากําไว้ในมือก่อนจะขยับกายเข้าไปพิงใน
มุมใต้หน้าต่างเพือพรางสายตา หญิงสาวได้ยนิ เสียงต่อสู้
อยูด่ า้ นนอก ไม่นานก็เบาลง
หลิวจ้าวเว่ยเชือว่าเฉินหรงปั วจะต้องเป็ นฝ่ ายมีชยั แน่จงึ
โผล่หน้าไปดู เห็นท่านแม่ทพั กําลังจะปลิดชีพชายทีล้มไม่
เป็ นท่าอยูบ่ นพืนก็รอ้ งขึน "ท่านอย่าเพิงฆ่าเขานะเจ้าคะ"
เฉินหรงปั วหันมาเลิกคิวมองนางคล้ายถามหาเหตุผล
"ข้าอยากรูว้ า่ ใครเป็ นคนส่งพวกมันมา" ดวงตาของหลิว
จ้าวเว่ยฉายแววแน่วแน่ ก่อนจะตวัดมองชายทีนอนโอด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3

โอยอยูบ่ นพืน ใบหน้างดงามเผยความเหียมเกรียมชวน

ขนลุกออกมา
เฉินหรงปั วมองมีดในมือนางแล้วคิดไปถึงสภาพศพสาวใช้
ในวังหลิงซาน เขาเม้มปากอย่างชังใจก่อนจะหาเชือก
เก่าๆ มามัดตัวคนร้ายแล้วโยนเข้าไปในอารามให้นางเค้น
ถามได้ตามสะดวก
หญิงสาวกระตุกยิมรับ มือเรียวงามลูบอยูใ่ บมีดคมกริบ
ขณะทีก้าวเข้าไปหาร่างนันอย่างมันคง
*
ห่างออกไปจากอารามร้าง ร่างของบุรุษสองคนกําลังยืน
อยูท่ ่ามกลางเงาไม้ ทังสองทอดสายตามองเงาของกองไฟ
ทีสะท้อนออกมาจากประตูกระดาษ สดับฟั งเสียงโหยหวน
ทีดังลันออกมาจากด้านใน
ชายทีเป็ นบ่าวค้อมกายลงหันไปเอ่ยถามผูเ้ ป็ นนาย
"คุณชายท่านจะเข้าไปหรือไม่? "
ผูเ้ ป็ นนายเงียบราวกับไม่ได้ยนิ ก่อนจะเอ่ยตอบคําหนึง
"ไม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4

"แต่..." คนเป็ นบ่าวทําหน้าสงสัย ตลอดทังคืนทีไล่ตามมา

กําจัดคนร้ายตลอดทาง ไม่ใช่เพือคนทีอยูด่ า้ นในอาราม
นันหรอกหรือ
แล้วทําไม...
"เป็ นเช่นนีดีแล้ว" เสียงทุม้ ของผูเ้ ป็ นนายกล่าวขึน คล้าย
เอ่ยกับตัวเอง
ชายหนุ่มยืนมองอารามร้างแห่งนันอีกครูห่ นึงแล้วจึงเอ่ย
ปากกับบ่าวข้างกาย "กลับจุดพักม้า ฟ้ าสว่างเมือไหร่พวก
เราจะมุง่ หน้าสูถ่ งเยียนทันที" สังแล้วก็สะบัดเสือหันหลัง
กลับไป
คนเป็ นบ่าวยังละล้าละลัง เขาเหลียวไปมองอารามร้าง
เป็ นครังสุดท้ายด้วยความรูส้ กึ เสียดาย ก่อนจะวิงกลับไป
ขึนม้าควบตามชายหนุ่มออกไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5

แสนชัง
# 22. หักล้าง

คราบเลือดกระเซ็นเจ่อนองเต็มพืนหลังจากเฉินหรงปั ว
ตัดสินใจใช้ดาบฟั นคอคนร้ายจนขาดสะพายแล่งเพือตัด
รําคาญ หลังทนฟั งเสียงโหยหวนกับคําสารภาพ
กระท่อนกระแท่นมาเกือบหนึงชัวยาม
ดวงตาคมกริบตวัดกลับมามองหลิวจ้าวเว่ยทีใช้แขนเสือ
เช็ดเลือดทีกระเซ็นถูกแก้มนางลวกๆ "เหตุใดคนสกุลเจิน
ถึงคิดทําร้ายเจ้า?" จากปากคําของคนทีร้ายทําให้ทงสองรูั ้
ว่าพวกโจรถูกฝั งเสนาบดีสกุลเจินเลียงเอาไว้ ตลอดมาจึง
ได้รบั คําสังให้ทําเรืองรับใช้สกุลเจินอย่างลับๆ ครังนีเองก็
เช่นกัน
แววตาเหยียดหยันพาดผ่านดวงตาคู่งามไปวูบหนึงก่อนที
จ้าวเว่ยจะเอ่ยปาก "เจินฮุ่ยเหมยเป็ นมารดาเลียงข้า ยาม
ข้ายังอยูใ่ นจวนนับว่าขวางทางนาง พอข้าออกจากจวน
สกุลหลิวทีทางของนางจึงมันคงขึน หากไม่พูดถึงฮูหยินผู้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6

เฒ่าก็นบั ว่านางมีอํานาจเบ็ดเสร็จในจวนหลิว อีกอย่างยัง

มีหลิวจ้าวอวี ...ท่านคิดว่าเหตุใดคนสกุลเจินต้องทําร้าย
ข้าเล่า?" นางเงยหน้าขึนถามความเห็นเขาบ้าง สีหน้าเย็น
ชาไม่เปลียนผันแต่แววตากับมือทีกําด้ามมีดเอาไว้แน่น
นันก็ทําให้รวู้ า่ ในใจนางกําลังร้อนดังโดนลวก
สกุลเจิน...
สกุลเจิน...
ชาติกอ่ นหลังถูกขับออกจากถงเยียน รถม้าของนางถูก
โจรป่ าโจมตีจนต้องเอาตัวรอดวิงหัวซุกหัวซุนเข้าป่ า ถูก
พวกโจรต้อนให้หลงทิศอยูน่ านจนแทบหมดแรง
...เป็ นพวกมันแน่
เป็ นพวกมันทีผลักนางให้ตอ้ งไปเจอชายกักขฬะคนนัน
ไม่วา่ ชาติก่อนหรือชาตินี สกุลเจินก็ยงั ลงมือช่วยเหลือ
หลานสาวตัวเอง รวมหัวกันทําร้ายนางไม่หยุดหย่อน
"ดี" หลิวจ้าวเว่ยพึมพํา ดวงตาจดจ้องศพทีคอกับหัวหัน
ไปคนละทิศ "เช่นนีก็อย่าได้อยูร่ ว่ มฟ้ ากันเลย ...รอให้ถงึ
เวลาของข้า ต่อให้พวกเจ้าทังบนล่างจะร้องหาเมตตาจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7

สวรรค์กจ็ ะไม่มแี ม้แต่เสียงให้รอ้ ง"

*
หลิวจ้าวอวีโบกพัดในมืออย่างเนิบนาบขณะเอนกายพิง
หมอนอยูใ่ นรถม้าของตนเอง
ยามขามาต้องตามเสด็จฝ่ าบาท บิดาจึงอยากสร้างภาพ
ครอบครัวสมัครสมานกลมเกลียว นางจําต้องไปนังรวมอยู่
ในรถม้าของบิดามารดาจนตัวเกร็งตลอดทาง
แต่ขากลับนี ฮ่องเต้คุมตัวโจวอ๋องเร่งรุดกลับถงเยียนไป
ไม่รอพวกขุนนาง ดังนันนางจึงไม่จาํ เป็ นจะต้องไปนังรวม
กับบิดามารดาอีก
หญิงสาวกึงนังกึงนอนเคียวขนมทีเสียวชิงเตรียมเอาไว้ให้
อย่างอารมณ์ดี บางคราวก็หวั เราะออกมาแต่บางครังก็ขบ
เขียวเคียวฟั นจนสาวใช้อดกลัวนางไม่ได้
"คุณหนู คดิ อันใดอยูห่ รือเจ้าคะ?" เสียวชิงหดคอถามอย่าง
กล้าๆ กลัวๆ
"ข้ากําลังสะใจแต่กเ็ สียดาย" ใบหน้าพริมเพราของหลิวจ้า
วอวีฉายความรังเกียจอย่างลําลึกออกมา "ท่านยายลงมือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8

ครังนีนับว่าหนักไม่น้อย แต่เสียดายทีไม่อาจฆ่ามันได้"
"คุณหนู ..."
"หากไม่ใช้เพราะบิดารักหน้าตาและไม่ยอมเข้าข้างกลุม่
อํานาจอืน ป่ านนีนังจ้าวเว่ยต้องตกนรกหมกไหม้ไปแล้ว
แต่เพราะบิดารักศักดิศรี ทําให้ขา้ ไม่อาจแทนทีมันได้แน่
ถ้าเกิดมันตายขึนมา ทังทีมีโอกาสเหมาะจะลงมือแต่กลับ
ทําเช่นนันไม่ได้ ทําให้ขา้ เสียดายยิงนัก" หากหลิวจ้าวเว่ย
ตายไปซะก่อนถึงจินหยาง หลิวจ้าวอวีคงสาแก่ใจจนฝันดี
ไปทังปี แต่ในความสาแก่ใจนันนางต้องแลกด้วยตําแหน่ง
หวางเฟย เพราะหลิวเฉียนย่อมไม่ยอมเลียแข้งเลียขาอัน
อ๋องออกนอกหน้าด้วยการยกให้นางแต่งแทนพีสาวแน่
ดังนันจึงต้องข่มกลันความเสียดายเอาไว้ก่อน
"หึ แต่ขอให้แผนการของท่านยายสําเร็จ ขอให้ชอเสี ื ยง
ฉาวโฉ่เปื อนราคีของนังจ้าวเว่ยสะพัดไปทัว ให้มนั ไม่ม ี
หน้ากลับถงเยียน เท่านีก็นบั ว่าดีเหมือนกัน" ถูกโจรป่ า
ลักพาตัวข้ามวันข้ามคืน กลับมาจะเป็ นผูเ้ ป็ นคนอยูไ่ ด้อกี
หรือ เสียงคําคนครหาในใต้หล้าอีกเล่า
ไม่แน่มนั อาจจะผูกคอตายเองเพือหนีชอเสี
ื ยงแปดเปื อน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9

เช่นนันก็นบั ว่าไม่เสียแรงเปล่า...
คิดแล้วหญิงสาวก็หวั เราะ หยิบชาขึนมาจิบอย่างเบิกบาน
ใจ
"กลับจวนเช่นนีก็ดเี หมือนกันนะเจ้าคะ บ่าวคิดถึงจวน
แล้ว" เสียวชิงอยากพาเปลียนเรืองจึงเอ่ยปากขึน
"เหอะ คิดถึงงันเหรอ กลับไปคงเจอนังพวกนันเสนอหน้า
สลอน น่ารําคาญนัก" บุตรสาวในจวนหลิวไม่ได้มเี พียง
หลิวจ้าวเว่ยและหลิวจ้าวอวี ยังมีอกี สามคนทีเกิดจากอนุ
หากพวกนางเป็ นพวกสงบเสงียมอยูใ่ นเรือนหลังก็แล้วไป
เถิด แต่เพราะสตรีตา้ ถงหากมีความสามารถก็จะได้รบั
การย่องยก พวกนางเลยพยายามฝึกศาสตร์ศลิ ป์ ของสตรี
กันอย่างเอาเป็ นเอาตาย และพยายามหาช่องเพือแสดง
ความสามารถให้เป็ นทีประจักษ์อยูเ่ สมอ ทําให้หลิวจ้าวอวี
รําคาญตาทุกครัง
ยิงหลิวจ้าวเว่ยทีเป็ นเลิศด้านรูปโฉมและมีชาติกาํ เนิดสูง
ทีสุดในหมูพ่ วกนางถูกไล่ไปอยูจ่ นหยาง
ิ บุตรีอนุทงหลาย
ั
ก็คล้ายได้ตดิ ปี กเพราะไม่มพี สาวกดข่
ี มอีก ส่วนหลิวจ้า
วอวีนันแม้จะได้เลือนฐานะเป็ นบุตรีภรรยาเอก แต่เพราะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0

วัยเด็กโตมาด้วยกันต่างมีฐานะเป็ นลูกอนุเหมือนกัน พวก

น้องสาวคนอืนจึงไม่ได้ยกย่องนางต่างจากเดิม บางคราว
ก็ยงั ทําเหมือนนางเป็ นบุตรอนุ ดงั เดิม ทําให้หลิวจ้าวอวี
แค้นใจอยูเ่ สมอ
"คุณหนูคนอืนก็แค่บุตรีอนุ คุณหนูอย่าไปใส่ใจพวกนาง
เลยเจ้าค่ะ อีกอย่างพวกนางก็ไม่มโี อกาสออกจากจวน
บ่อยๆ โอกาสจะได้แสดงความสามารถก็แทบจะไม่ม ี
เพียงแต่คอยฝั นกลางวันเท่านัน ท่านอย่าได้เก็บพวกนาง
มาใส่ใจเลยนะเจ้าคะ" เสียงชิงรีบพัดให้หลิวจ้าวอวีอย่าง
ประจบประแจงเพือให้คุณหนูอารมณ์ดขี นึ
หลิวจ้าวอวีฟั งแล้วก็คลายความหงุดหงิดลง จริงอยู่
ทีต้าถงเทิดทูนคนมีความสามารถโดยไม่เกียงชาติกาํ เนิด
แต่บุตรภรรยาเอกกับอนุ นนมี ั ความต่าง บุตรีอนุหากคิด
จะยกฐานะต้องแสดงความสามารถของตนเสียก่อน แต่จะ
ไปแสดงทีใดเล่า ผูด้ มี หี น้ามีตาทังหลายมีหรือจะแจก
เทียบเชิญบุตรอนุมาร่วมงานเลียงของตน หรืองานของ
ราชวงศ์กต็ อ้ งคํานึงถึงสายเลือดและหน้าตาของตระกูล
การแสดงความสามารถให้เป็ นทีประจักษ์นนพู
ั ดง่ายแต่ทาํ
ยาก ยามมีเทียบเชิญงานเลียงต่างๆ ฮูหยินเอกย่อมเป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1

คนคอยจัดการ มีหรือสตรีเหล่านันจะยอมให้ลูกอนุม ี
โอกาสได้เสนอหน้ายกตนขึนเทียบเคียงกับลูกของพวก
นาง เพียงมีนําใจให้ตดิ ตามไปร่วมงานก็นบั ว่าเป็ นบุญคุณ
แล้ว ครันจะให้ได้มโี อกาสแสดงความสามารถโดดเด่น
เกินหน้าคงมีแต่ฝันเท่านัน
หากลูกอนุยกฐานะให้ตนเองได้ มารดาของพวกนางก็จะ
พลอยมีหน้ามีตาไปด้วย เช่นนีอํานาจในบ้านจะต้อง
สับสนเอนเอียง พวกฮูหยินเอกแม้ไม่อยากขวางก็ตอ้ ง
ขวาง
ดังนันแม้ธรรมเนียมจะกล่าวเปิ ดกว้างให้ผมู้ คี วามสามารถ
ไม่เกียงชาติกาํ เนิด แต่เวทีทจะแสดงได้
ี จนมีชอเสี
ื ยงเลือง
ลือเป็ นทียอมรับได้นนั น้อยเสียจนไม่อาจนับนิวได้ดว้ ยซํา
หลิวจ้าวอวีในฐานะทีเคยเป็ นทังบุตรีอนุและบุตรีภรรยา
เอก นางรูซ้ งถึ
ึ งความขมขืนของการเป็ นลูกอนุ ดี การที
นางพยายามฝึกฝนอย่างมีหวังว่าสักวันจะได้แสดงให้คน
เห็นและเป็ นทียอมรับนัน เป็ นเรืองเพ้อเจ้อทีสุด
ยามทีนางได้ยกฐานะแล้วนางจึงตระหนัก โอกาสและ
ความแตกต่างระหว่างภรรยาเอกกับอนุนนมี
ั ชอ่ งว่างราว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2

กับแผ่นฟ้ าและเหวลึก เพียงเกิดมาจากภรรยาเอก นางไม่

ต้องมีความสามารถใด ไม่ตอ้ งฝึกฝนดินรน ก็สามารถได้
รับคําชมและเป็ นทียอมรับได้
กลับกันบุตรีอนุทน่ี าขัน ต้องคอยเคียวเข็ญตัวเอง พวก
นางล้วนไร้เดียงสา ฝั นเฝืองว่าสักวันจะใช้ความสามารถ
เพือยกฐานะ แต่ทา้ ยสุดยังไม่ถงึ วันนันก็ตอ้ งแต่งออกไป
เป็ นอนุรบั ใช้ยกนําชาให้สตรีเรือนอืน วนเวียนเป็ นบ่วง
กรรมเช่นนีอยูท่ ุกจวน
ตอนยังเด็ก นางเคยเห็นหลิวจ้าวเว่ยไปงานเลียงตามจวน
ต่างๆ บางครังก็ได้เข้าวัง ถึงขันได้วงเล่
ิ นกับพวกองค์ชาย
จนพวกบ่าวทีได้ตดิ ตามไปเอามาเล่าอวดไปทัว
เด็กหญิงหน้าตางดงามบริสุทธิ การแต่งกายทีพิถพี ถิ นั มี
แค่รองเท้าคูเ่ ดียวของหลิวจ้าวเว่ยก็ราคาแพงกว่าเสือผ้า
ทังชุดของนาง ยิงเห็นว่าบางครังหลิวจ้าวเว่ยงอแงไม่
อยากออกจากจวนทังทีแต่งตัวงามราวกับเทพธิดาน้อย
ขนาดนัน หลิวจ้าวอวียิงรูส้ กึ ริษยา
บุตรีอนุไม่อาจออกจากเรือนได้โดยง่าย ยกเว้นพ้นวัยปั ก
ปิ นแล้วถึงจะมีสทิ ธิตามฮูหยินเอกไปงานเลียงต่างๆ เพือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3

หาคู่ ดังนันวัยเด็กของนางแทบจะถูกขังอยูใ่ นจวนหลิว มี

หรือจะได้ไปวิงเล่นในวัง จะได้เป็ นสหายกับองค์ชายอย่าง
หลิวจ้าวเว่ย
แต่หลิวจ้าวเว่ยกลับไม่พอใจ เอาแต่บน่ ไม่หยุด เทียบกัน
แล้วช่างชวนให้คนมองรังเกียจจริงๆ
ยิงยามโตมา นางได้ยนิ อาจารย์สอนถึงการยกฐานะของ
บุตรีอนุภรรยา หากมีความสามารถจนเป็ นทียอมรับ ช่วย
สร้างชือให้ตระกูลก็จะได้มฐี านะเทียบเคียงบุตรีภรรยาเอก
นางเองก็คดิ อยากยกฐานะ จึงพยายามเรียนรูท้ ุกวิชา แม้
จะไม่มพี รสวรรค์แต่กอ็ ดทนจนมีฝีมอื ขึนมาบ้าง แต่ยามที
ต้องเรียนด้วยกัน ในขณะทีนางต้องฝึกฝนอย่างจริงจัง
หลิวจ้าวเว่ยกลับเรียนเพียงผ่านๆ เท่านัน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ใส่ใจเรียนรูใ้ ห้ลกึ ซึง ไม่สนเลยว่าฝีมอื ตน
จะอยูใ่ นระดับไหน คล้ายเรียนให้รแู้ ละจบไปวันๆ แต่แค่
นันกลับไม่มใี ครดูแคลนหรือรังเกียจนาง ไปทีใดก็มแี ต่คน
ยกยอรูปโฉมเลอเลิศของนางและยอมรับนางเพราะเป็ น
บุตรีภรรยาเอก
แม้นไร้ความสามารถ เกียจคร้าน และโง่เขลา ก็ไม่มใี คร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4

กล้าว่าสิงใดนาง กลับกัน ยามทีบุตรอนุในจวนหลิว

พยายามแย่งชิงความโดดเด่น พยายามแข่งขันกันฝึกฝน
ศาสตร์ศลิ ป์ ต่างๆ เพือจะได้รว่ มแสดงแม้แต่ในงานเลียง
เล็กๆ ของจวน
...มันช่างน่าสมเพช
ดวงตาของหลิวจ้าวอวีทะมึนลึก นางหวนคิดถึงวัยเด็ก
แล้วรูส้ กึ อึดอัดอยูใ่ จจิตใจ คล้ายปลายลินแตะถูกรสชาติ
ขมปร่าแต่ตอ้ งกลืนมันลงคอ
"เอ๊ะ" จูๆ่ รถม้าก็โยกคลอนก่อนจะหยุดอย่างกระทันหัน
ทําให้ทงหลิั วจ้าวอวีและเสียวชิงต้องจับกรอบหน้าต่างไว้
ไม่ให้ตนถลาไปชนผนังไม้
"ออกไปดูส"ิ ผูเ้ ป็ นนายสังเสียวชิงเสียงไม่พอใจ หลิวจ้า
วอวีหยัดกายขึนนังตัวตรงแล้วจัดการเสือผ้าตัวเองให้เข้า
ทีเข้าทางรอบ่าวกลับมาแจ้งข่าว
สาวใช้ลุกออกไปด้านนอกครูห่ นึงก็เปิ ดประตูรถม้าชะโงก
เข้ามารายงาน "คุณหนู เจ้าคะ หน้าประตูเมืองมีคนต่อ
แถวยาวเหยียด ขบวนเราจึงต้องรอเจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5

"รอหรือ?" เมืองถงเยียนเป็ นเมืองหลวงของต้าถง ในแต่

ละวันมีคนเข้าออกมากเป็ นปกติ แต่การให้ขบวนขุนนาง
ใหญ่รอนีไม่นบั ว่าปกติเท่าใดนัก จ้าวอวีขยับลุกออกไป
มองประตูกเ็ ห็นแถวทังคน รถม้า เกวียน แน่นประตูเมือง
จนยาวสุดลูกหูลกู ตา "คนพวกนีเป็ นใครกัน เหตุใดจึงแห่
เข้าถงเยียนกันยามนี"
"คุณหนู ลมื ไปแล้วหรือเจ้าคะ อีกไม่นานจะมีการสอบ
เคอจวี คนเหล่านีคงเป็ นบัณฑิตทีเข้ามาเตรียมตัวในเมือง
หลวง"
"บัณฑิต" หลิวจ้าวอวีแค่นเสียงร้องอย่างดูถูก นางไม่เห็น
บัณฑิตพวกนีอยูใ่ นสายตาเท่าใด เพราะดวงตานางมีไว้
จับคนชันสูงอย่างเหล่าองค์ชายเป็ นหลัก กับแค่บณั ฑิต
ชายทีพยายามจะปี นป่ ายสอบขุนนางนับว่าเป็ นอะไรได้
หญิงสาวถอยกลับไปกระแทกก้นนังอย่างรําคาญใจ
อากาศร้อนจนเหงือท่วมกายเช่นนียังต้องมาติดแถวรอ
เข้าเมือง นางกลัวว่าตนจะสุกตายอยูใ่ นรถม้าเสียก่อน
หลิวจ้าวอวีหน้าบูด โบกพัดในมือแรงขึนเรือยๆ ก่อนจะ
หันไปตวัดเปิ ดม่านหน้าต่างเพือจะรับลม แต่ในจังหวะนัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6

กลับพบกับขบวนของบัณฑิตผูห้ นึงทีกําลังจะเคลือนผ่าน
ไป
ชายหนุ่มในชุดสีนําเงินบนหลังม้านันสะกดสายตาของ
หลิวจ้าวอวีจนหญิงสาวลืมตัว ผิวขาวกระจ่างราวกับ
นํานมของเขายามทีต้องแดดเช่นนีกลับยิงทําให้รอบกายดู
สว่างไสว ใบหน้าได้รปู หมดจดคมคาย รูปโฉมโดดเด่น ดู
ราวกับเทพบุตรทีลงมาโปรดใต้หล้า แม้หวั คิวกระบีจะ
ไม่ได้คลายออก หรือใบหน้าจะไม่มรี อยยิมอ่อนโยน
ละมุนละไม แต่ชายผูน้ กลั
ี บให้ความรูส้ กึ คล้ายลมเย็นที
พัดชโลมหัวใจผูค้ น
รูปงามเป็ นเลิศ...
หลิวจ้าวอวีอดยอมรับไม่ได้วา่ เขางามเสียยิงกว่าอันอ๋อง
คนรักของนาง ดวงตาเป็ นประกายของหญิงสาวจับจ้อง
อยูบ่ นใบหน้าของบัณฑิตหนุ่มทีนังอยูบ่ นหลังม้าอย่าง
องอาจ ท่วงท่าสง่างามของเขากระตุกหัวใจของหญิงสาว
ให้เต้นกระหนํา ดูจากการแต่งกายของเขาคงมาจาก
ตระกูลมีฐานะแน่ อายุน่าจะรุน่ ราวคราวเดียวกับอู่เหวิน
ซวน หญิงสาวจ้องอีกฝ่ ายไม่หยุดตังแต่หวั จรดเท้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7

ชายหนุ่มจับบังเหียรมองฝ่ าแดดไปยังประตูเมืองเงียบๆ
ไม่ได้ใส่ใจสายตาของคนรอบข้าง แต่สาํ หรับหลิวจ้าวอวี
นันเพียงแค่ดวงตาเหยียวนันปรายมองผ่านมาทีนาง
เล็กน้อย หญิงสาวก็แทบลืมหายใจ นางอ้าปากค้างอยู่
อย่างนัน แม้วา่ เขาจะควบม้าผ่านไปแล้วแต่นางก็ยงั นิงอึง
อย่างตกตะลึง หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ ราวกับใจของตนถูก
กระชากออกไปจากอก หลุดลอยหายไปในยามนันเอง
*
อาเจินเร่งมาถึงจินหยางในตอนสายของวัน นางรีบมุง่ ตรง
กลับจวนสกุลเถา ก่อนจะลอบหาทางเข้าไปรายงานนาย
ท่านผูเ้ ฒ่า ซึงทันทีทเถาเต๋
ี อชวนรูเ้ รืองสีหน้าของเขาก็บดิ
เบียวทะมึนตึงยากจะอธิบาย
ท่านผูเ้ ฒ่าเรียกตัวบ่าวชายทีไว้ใจได้มารวมตัวก่อนจะสัง
ให้ออกจากเมืองไปอย่างเงียบๆ ในวันนันเอง โดยใช้
เส้นทางอ้อมไม่ให้เป็ นทีสังเกตของชาวบ้าน
สายของสกุลเจินทีรอฟั งข่าวแจ้งคนหายหรือขอความ
ช่วยเหลือให้คน้ หาคุณหนู หลิวอยูก่ ลับไม่ได้รบั ข่าว ยาม
ไปสอดส่องจวนสกุลเถาก็เห็นว่าทุกอย่างสงบเงียบราวกับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8

ไม่มเี รืองร้ายใดเกิดขึน
ตัวเขาทีมีหน้าทีขยายข่าวหลิวจ้าวเว่ยถูกจับให้แพร่ไปทัง
เมืองนันได้แต่ลงั เลใจ เพราะกลัวว่าพวกทีโจมตีรถม้าจะ
ทํางานกันผิดพลาด ถ้าเขาปล่อยข่าวออกไป พวกทหาร
จะต้องแห่ออกไปแน่ นันอาจจะกลายเป็ นสร้างหายนะ
ให้กบั รังโจรของตนเอง
ยิงนานยิงเงียบสนิทจนทําให้สายผูน้ ีรูส้ กึ กระวนกระวายใจ
ท้ายสุดจึงควบม้าออกจากจินหยางเพือไปดูลาดเลาในป่ า
เผือไม่เป็ นไปตามแผนเดิมเขาจะได้หาทางหนีทไี ล่แทน
*
เหล่าต้านเป็ นหัวหน้าหน่วยทหารรักษาเมืองผูห้ นึงใน
จินหยาง แต่บา้ นเดิมของเขาอยูท่ อํี าเภอลัวเหยา ใน
ครอบครัวอาศัยการเกษตรทํามาหากินเป็ นอาชีพหลัก แต่
เมือสามปี กอ่ นเกิดโรคระบาดในพืชทําให้ทอํี าเภอลัวเหยา
ลําบากมาก
เสนาบดีเจินเป็ นผูแ้ ทนพระองค์ไปตรวจตราทีนัน ได้
ช่วยเหลือชาวบ้านเอาไว้ไม่น้อย ทังยังช่วยซือพืชผลของ
ครอบครัวเหล่าต้านไปเป็ นพิเศษทําให้คนในครอบครัวได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9

ลืมตาอ้าปากจากสภาพแร้นแค้น ทังหลังจากนันยังได้รบั
การอุม้ ชูจากสกุลเจินทําให้ครอบครัวเขามีฐานะขึนมาใน
อําเภอลัวเหยา
สกุลเจินนับว่ามีบุญคุณต่อเหล่าต้านมาก ดังนันยามนีเขา
จึงลังเล
ในแผนการเล่นงานหลิวจ้าวเว่ยนี ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินกลัว
พวกโจรป่ าจะทําการไม่รอบคอบ จึงติดต่อให้เหล่าต้าน
ช่วยจัดการเพิมอีกแรง ในฐานะทหารรักษาเมือง หากมี
คนมาแจ้งทางการว่าหลิวจ้าวเว่ยหายไปก็ให้เขานําทหาร
ออกไปช่วยหา แต่ให้รงรอข้
ั ามคืนก่อนถึงจะหาตัวพบ
แต่แม้สกุลเจินจะมีบุญคุณท่วมหัว แต่สกุลเถาเป็ นเช่นไร
คนในเมืองจินหยางย่อมรูด้ ี ดูอย่างล่าสุดตอนกองทัพเอีย
นเหอมาตังค่ายในจินหยาง ผูค้ นป่ วยล้มตายขาดอาหาร
ก็มบี า้ นสกุลเถาบริจาคเสบียงช่วยเหลือ คุณหนูหลิว
หลานสาวของเถาเต๋อชวนก็มชี อเสี ื ยงเรืองใจบุญสุนทาน
นางไปไหว้พระทีวัดเป็ นประจําจนผูค้ นเลืองลือ
เหล่าต้านหนักใจกับคําขอของคนสกุลเจิน การจะเล่นงาน
คนดีเช่นนีช่างชวนให้คนลําบากใจโดยแท้ เขาพะว้าพะวง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0

อยูค่ รึงค่อนวันแต่กลับไม่มคี นมาแจ้งทางการแม้แต่คน

เดียว สกุลเถาก็เงียบสงบไร้คลืนลม กลายเป็ นว่าทหาร
หนุ่มเริมกังวลว่าแผนการของผูม้ พี ระคุณคงใช้ไม่ได้เสีย
แล้ว
แม้จะนึกกังวลแต่กแ็ อบรูส้ กึ ดีใจอยูล่ กึ ๆ ทีคลืนลมยังสงบ
เขากลับบ้านไปนอนพักและเตรียมจะเข้าเวรในเช้าตรูว่ นั
ถัดมาอย่างสบายอารมณ์ แต่ตอนทีไปถึงประตูเมืองอีก
ครัง กลับพบพวกพ่อค้าเร่ทกํี าลังหน้าตาตืนแจ้งความ
เหล่าต้านดูออกว่าคนพวกนีเป็ นคนทีสกุลเจินจ้างมา
เสียงตะโกนโวยวายว่าเห็นโจรป่ าจับตัวคุณหนูหลิวจ้าว
เว่ยดังลัน เรียกให้ผคู้ นโดยรอบสนใจ
ใจของนายทหารหนุ่ มเต้นกระหนํา จะกลับตัวยามนีก็ไม่
ทันเสียแล้ว หนึงในพ่อค้าพวกนันส่งสัญญาณให้เขารับ
ช่วงเล่นละครต่อ แผ่นหลังของเขาเปี ยกชุม่ ไปด้วยเหงือ
ขณะทียืนปิ ดปากเงียบอยูด่ า้ นข้างเพือนทหารทีรับเรือง
"เจ้าบอกว่าโจรป่ าจับคุณหนูหลิวไปเช่นนันรึ?" เสียง
เอะอะของพวกทหารตะโกนถามขึน
พ่อค้าทีเหงือโทรมกายสีหน้าตืนตระหนกรีบพรังพรู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1

คําตอบราวกับคนขวัญเสีย "ใช่แล้วใต้เท้า รีบส่งคน

ออกไปตามหาเถอะ"
"หากเป็ นคนบ้านสกุลเถา เหตุใดไม่มคี นจากสกุลเถามา
แจ้งเหตุเลยสักคน" นายทหารตังข้อสังเกต
พ่อค้าผูน้ นปาดเหงื
ั อแล้วกล่าว "ก็เพราะคนทีติดตาม
คุณหนูหลิวล้วนถูกโจรป่ าเล่นงานจนเตลิดกันไปคนละทิศ
บ้างก็ตายแล้ว คงไม่มใี ครกลับมาแจ้งคนสกุลเถา ป่ านนี
คนสกุลเถาอาจจะยังไม่รวู้ ่าบุตรหลานตกอยูใ่ นนํามือโจร
ป่ า"
ได้ยนิ เสียงพูดดังนันคนโดยรอบก็ฮอื ฮากันขึนมา คุณหนู
หลิวทีงามราวกับเทพธิดาถูกโจรป่ าฉุดคร่าเช่นนี ชะตา
กรรมจะเป็ นเช่นไร
นายทหารมีสหี น้าลังเลเพราะเกรงใจสกุลเถาอยูบ่ า้ ง เขา
หันกลับมาหาเหล่าต้าน "เหล่าต้านเจ้าพาคนไปแจ้งท่านผู้
เฒ่าสกุลเถาเถอะ ถ้ามีเรืองอย่างทีว่าจริงค่อยพาคนไป
ค้นหาในป่ า" การจะนํากําลังออกนอกเมืองนันต้องเป็ น
เรืองเร่งด่วนฉุกเฉินและมีมลู เหตุชดั เจน แม้ทา่ ทางพ่อค้า
ทีแจ้งข่าวจะไม่มพี ริ ุธแต่พวกเขาควรรอบคอบไว้กอ่ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2

"ได้ เช่นนันก็ไปจวนสกุลเถากัน" ทหารหลายนายตาม

เหล่าต้านไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ผูค้ นทีรูข้ า่ วเองก็เดิน
ตามหลังไปมุงดู ยิงผ่านบ้านเรือนคนก็ยงมากิ เพราะเรือง
นีเป็ นเรืองใหญ่ หากต้องค้นหาจริงอาจจะต้องระดมคนใน
เมืองออกไปช่วย
ยามเมือไปถึงประตูจวนสกุลเถาทังทหารและชาวบ้าน
ล้วนออกันเต็มไปหมดราวกับคลืนคน เหล่าต้านทุบประตู
จวนสกุลเถาเสียงดังพลางตะโกนเรียกคนด้านในทีเงียบ
สนิท นานหลายอึดใจจึงมีบ่าวมาเปิ ดประตูออก
"ใต้เท้าพวกท่านพาคนมากมายมาทีจวนเถาทําไมขอรับ"
บ่าวทีมาเปิ ดประตูคอ้ มกายให้เหล่าทหารแล้วส่งเสียงถาม
เหล่าต้านแม้จะหวาดหวันในใจแต่เรืองมาถึงขันนีแล้วเขา
จึงจําต้องทําตามทีคนสกุลเจินสัง ชายหนุ่มตะเบ็งเสียง
ราวกับจะประกาศให้ผคู้ นในทีนันได้รบั รูด้ ว้ ย "มีพ่อค้าที
เพิงเข้าเมืองมาแจ้งว่าเห็นรถม้าของคนสกุลเถาถูกโจรป่ า
โจมตี ทังยังเห็นว่าคุณหนูหลิวจ้าวเว่ยถูกฉุดไปกับพวก
โจร ข้าจึงอยากมาถามความเจ้านายของพวกเจ้าว่ามีเรือง
เช่นนีจริงหรือไม่ หากคุณหนูมภี ยั จริงพวกข้าจะได้สงั
ทหารออกไปตามหาทีนอกเมือง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3

เสียงของเหล่าต้านดังลัน ทําให้คนโดยรอบจินตนาการไป
ไกลจนยกมือทาบอก นึกหวันใจในชะตาชีวติ ของคุณหนู
หลิว แม้กลับมาได้คนก็คงไม่เป็ นคนเสียแล้ว
"ใต้เท้าอย่าได้พูดจาเหลวไหล จวนสกุลเถาหาได้มเี รือง
เช่นนี" พ่อบ้านสกุลเถาทีเดินตามมาดูรบี กล่าวแทนบ่าว
เปิ ดประตู "ท่านประกาศออกไปเช่นนีคนจะเข้าใจผิด ทัง
ยังทําให้คุณหนูของเราแปดเปื อน โปรดระวังคําพูดด้วย"
พ่อบ้านมีสหี น้าดํามืดจ้องเหล่าต้านอย่างเอาเรือง
เหล่าต้านรูส้ กึ ร้อนตัวและรูส้ กึ คล้ายถูกลบหลูจ่ งึ ตะโกนโต้
"หมายความอย่างไร คนสกุลเถาไม่สนใจใยดีวา่ คุณหนู
หลิวจะเจ็บเป็ นเช่นไรอยูใ่ นป่ าหรือ เหตุใดจึงไม่คดิ เร่งไป
ดูดําดูดนี าง" เหล่าต้านว่าจบผูค้ นทีมุงดูกพ็ ยักหน้าเห็น
ด้วย คล้ายว่าสกุลเถาแล้งนําใจ หลานสาวถูกโจรป่ าฉุดยัง
ทําตนนิงสงบอยูไ่ ด้
"มัวแต่คดิ จะรักษาหน้าวงศ์ตระกูลหรือไร ชีวติ คนไม่
สําคัญกว่ารึ!?" เหล่าต้านได้แรงยุจากผูค้ นก็วา่ อีก ใบหน้า
ของพ่อบ้านสกุลเถาทะมึนขึน
"ข้าบอกท่านทังหลายแล้วว่าจวนของข้าไม่มเี รืองเช่นนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4

โจรป่ าอะไรล้วนไร้สาระทังสิน ขอพวกท่านให้แยกย้ายไป

เถอะ"
"นีมันอะไรกัน!?" พ่อค้าคนทีมาแจ้งเหตุแทรกกายเข้ามา
จนถึงหน้าประตูจวน "ข้าดันด้นฝ่ าวงล้อมพวกโจรมา
เพราะหวังจะช่วยหลานสาวของบ้านเจ้า แต่พวกเจ้ากลับ
คิดจะปิ ดประตูหนีเช่นนี ไม่ใจดําเกินคนไปหรือ อย่างไร
นันก็ลูกหลานบ้านเจ้านะ" เขาตะโกนว่าเสียงดังเพือจงใจ
ทําลายชือเสียงสกุลเถา
"ถึงแม้ขา้ มคืนมาป่ านนี นางอาจจะถูกชําเรายํายีให้แปด
เปื อน แต่ลกู ก็คอื ลูก แม่เสือยังไม่กนิ ลูกตัวเอง แต่สกุลเถา
ของพวกเจ้ากลับคิดจะทิงนางไว้ในป่ าให้เป็ นเมียพวกโจร
ไม่ดูดําดูดเี ช่นนีนับว่าเป็ นอะไร!?" เสียงวิจารณ์เซ็งแซ่ไป
ทัว พ่อบ้านสกุลเถารูส้ กึ ว่าในหัวเดือดปุดๆ ดวงตาของ
เขาแดงกํา
"เหลวไหล! คุณหนูของพวกข้ามาถึงเรือนตังแต่เมือวาน
จะไปถูกโจรป่ าฉุดคร่าได้อย่างไร หยุดสาดนําสกปรกใส่
นางได้แล้ว!!" พ่อบ้านตะเบ็งเสียงออกไปก็ทาํ ให้ทวั
บริเวณเงียบกริบลง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5

พ่อค้ามีสายตาหลุกหลิกครุน่ คิดอยูแ่ วบหนึงก็ตบอกกล่าว

อย่างมันใจ "หากไม่ใช่คุณหนูหลิวแล้วสตรีทข้ี าพบเป็ น
ใครเล่า ข้าเห็นเต็มสองตาว่านางถูกโจรลากไป พวกท่าน
อย่ามาปิ ดบังกันเลย" เพราะคนสกุลเจินไม่เคยทํางาน
พลาด เขาจึงแน่ใจว่าหลิวจ้าวเว่ยยังอยูใ่ นป่ าแน่ ถึงหนีมา
ได้กไ็ ม่มที างรอดกลับมาทันถึงจินหยางในเวลานี
"หากเจ้าบอกว่าคุณหนูหลิวอยูใ่ นบ้านก็เรียกนางออกมา
ให้ผคู้ นทีนีเป็ นพยาน ไม่เช่นนันวันนีคนในจินหยางก็คง
ได้เห็นนําใจคนสกุลเถาแล้ว แม้แต่ลกู หลานตัวเองยังไม่
คิดช่วยเหลือ ใจดํายิงนัก"
ได้ยนิ เช่นนันเหล่าต้านก็รบั หน้าต่อ ใช้พองตีประตูจวน
หลิวตะโกนเรียกหลิวจ้าวเว่ยดังลันเร่งให้นางออกมา เพือ
พิสจู น์ว่าคนสกุลเถาโกหก
พ่อบ้านสกุลเถารูส้ กึ ราวกับแก่ลงอีกสิบปี ในวันเดียว มอง
ท่าทางป่ าเถือนของพวกทหารกับเสียงวิจารณ์เซ็งแซ่ของ
พวกชาวบ้านแล้วในใจก็อดหลังเหงือเย็นไม่ได้
"ไหนเล่า เจ้าบอกว่าคุณหนูของเจ้าอยูใ่ นจวนก็รบี พา
ออกมา หาไม่กใ็ ห้ทหารไปช่วยตามหานางในป่ าเสีย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6

อย่าได้รงรอให้
ั เสียการ"
พ่อบ้านมีสหี น้ากระอักกระอ่วน แว่วๆ เข้าหูวา่ คนสกุลเถา
รักหน้าตามากกว่าเลือดเนือเชือไข ไม่เหมือนกับทีเคย
สร้างภาพใจบุญเอาไว้เลย เห็นหลานสาวมีภยั ก็ไม่ยนมืื อ
เข้าช่วยเพียงเพราะกลัวนางจะกลายเป็ นกลากิณีแปด
เปื อนจวน นับว่าไร้หวั ใจยิง
ชายชราหันไปสบตากับบ่าวสกุลเถาทียืนออกันหลังประตู
บนใบหน้ามีเค้าความลังเลอึดอัดใจยิงนัก แต่ไม่ทนั ทําสิง
ใดเหล่าต้านก็ทุบประตูเรียกจ้าวเว่ยอีก
"ยังมัวลังเลอะไรกันอีก ไร้มโนธรรมกันหมดแล้วหรือ หาก
ไปหานางยามนีอาจจะพบตอนยังมีชวี ติ รอด แม้เรือนกาย
อาจไม่บริสทุ ธิดังเก่า แต่กน็ ับว่ารักษาชีวติ ไว้ได้ แต่หาก
ชักช้าไปกว่านี นางอาจจะต้องสินใจอยูใ่ นป่ า เหตุใดพวก
ท่านยังไม่รบี ไปอีก" พ่อค้าผูน้ นสุ
ั มไฟมากขึน พยายาม
กล่าวชีนําครังแล้วครังเล่าว่าหลิวจ้าวเว่ยจะแปดเปื อนเช่น
ไร จะถูกโจรป่ ายํายีอย่างไร ฟั งแล้วก็ทาํ ให้ผคู้ นตระหนก
ตามไปด้วย
เหล่าต้านเห็นคนสกุลเถามีสหี น้าราวกับกลืนยาขมแต่ไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7

ยอมทําอะไร ก็พลันแน่ใจว่าหลิวจ้าวเว่ยคงไม่ได้อยูใ่ น
จวนอย่างทีอ้าง "ไหนเล่าคุณหนูในเรือนของพวกเจ้า
ป่ านนียังไม่ออกมาอีก เช่นนีเรียกว่าคนสกุลเถาโกหก
หรือไม่ ...มโนธรรมในจิตใจถูกสุนขั กินไปหมดแล้วหรือ
ถึงขันห่วงหน้าตาตัวเองมากกว่าชีวติ คน ช่าง---"
"พวกท่านเรียกหาข้าหรือ?"
!!!!!!!!!
โฉมสะคราญในชุดรุย่ ร่ายปั กปิ นอย่างลวกๆ ย่างเท้า
ออกมายืนตรงปากประตู ในมือนางถือพัดลายบุปผชาติ
คอยโบกเบาๆ ดูผอ่ นคลายราวกับหลุดออกมาจาก
ภาพวาด ดวงตากลมโตของนางตวัดมองพ่อบ้าน ส่ง
สัญญาณให้เขาหลีกทางให้ตน
พ่อบ้านและบ่าวหน้าประตูเห็นหลิวจ้าวเว่ยก็พลันโล่งใจ
เขามองลอดไปด้านหลังกําแพง เห็นอาหนิง อาเจิน พา
กันหอบกระเซ่าเพราะวิงมาจากเรือนชันใน ตามมาด้วย
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าหมดจดทียืนกอดอกมอง
ตรงไปทางหญิงสาวทีปรากฎกายต่อหน้าฝูงชน
คนทีตามหลิวจ้าวเว่ยมาอย่างรีบร้อนต่างหลบฉากไปอยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8

ด้านหลังกําแพง ปล่อยให้หน้าประตูมนี างยืนเคียงกับ

พ่อบ้านทีกระตุกยิมหายใจปลอดโปร่งขึนมาฉับพลัน
ในขณะทีเหล่าต้านกับพ่อค้าเร่คอแข็งทือไปทันทีทเห็
ี น
สตรีผนู้ ีก้าวออกมา
หลิวจ้าวเว่ยมีชอเสี
ื ยงด้านความงามเป็ นเลิศทังในถง
เยียนและจินหยาง ในเมืองนีจะหาสตรีทโดดเด่
ี นกว่านาง
เป็ นไม่ม ี ดังนันเพียงแค่นางปรากฎตัวให้คนเห็นใบหน้า
เลอโฉม ผิวขาวหยก และรูปร่างทีไม่มที ติี แล้ว เสียงด้าน
นอกจึงเงียบลงราวกับถูกมนต์สะกด
หากจะบอกว่านางเป็ นตัวปลอมความงามทีหยุดลม
หายใจของคนมองนันก็กลายเป็ นหลักฐานแล้ว สตรี
รูปลักษณ์เช่นนีค้นหาทัวเมืองจินหยางไม่แน่ว่าจะหาคนที
สองพบ
เหล่าต้านอ้าปากค้าง เสียงของเขากลืนหายลงไปในลําคอ
เดิมทีเขาคิดว่าสกุลเจินจะมีชยั แล้วจึงยอมกระโดดลงมา
เปื อนโคลนอย่างเต็มตัว แต่เห็นหลิวจ้าวเว่ยเผยโฉมงาม
สง่าอยูเ่ บืองหน้าเช่นนี เขาจึงไม่เหลือทางถอย หัวใจของ
เขาเต้นกระหนําปาดคออดสันไม่ได้ยามสายตาเย็นชาของ
หญิงงามพาดผ่านมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9

"พีชายท่านนี อาหารอาจจะกินส่งเดชได้ แต่วาจาไม่ควร

เอ่ยออกมาส่งเดช หากไม่รจู้ ริงเท็จแน่ชดั ควรสงบปาก
สงบคําให้มาก" หญิงสาวเชิดหน้าสูงแต่กดสายตาลงตํา
กวาดมองพ่อค้าเร่กบั เหล่าต้านอย่างกดข่มชัดเจน "ข้า
หลิวจ้าวเว่ย บิดาเป็ นเจ้ากรมอากร ท่านน้าเป็ นรอง
เจ้ากรมพิธกี าร ตัวข้าเป็ นพระคูห่ มันของอันอ๋องทีฝ่ าบาท
ทรงมีพระราชโองการแต่งตัง ความบริสทุ ธิของข้าใช่เรือง
ทีพวกเจ้าจะมาพูดพล่อยๆ ได้หรือ!?" เสียงนางตวาดลัน
ท่ามกลางความเงียบของผูค้ นทีแม้แต่ลมหายใจยังเบา
เสียงลง
โฉมงามแม้จะมีใบหน้าดังนางอัปสรแต่ยามนีสีหน้าของ
นางกลับบ่งบอกถึงโทสะทีพุง่ ทะยานเกินจะกลัน "สอง
สามวันนีข้าเดินทางรอนแรมทําให้เหนือยนักจึงนอนงีบ
เอาแรงมากว่าปกติ เมือครูข่ า้ เองก็หลับอยูจ่ งึ ไม่ได้ยนิ
เสียงเอะอะโวยวายจนบ่าวเข้าไปรายงานจึงรีบออกมา...
มาถึงก็ได้ยนิ คนทุบประตูโหวกเหวกเรียกชือข้า ท่าทาง
หยาบคายไม่น้อย ไม่ทราบว่าข้าไปติดค้างหนีสินผูใ้ ด คน
ถึงมาทุบประตูจวนประกาศหาให้เป็ นทีขายหน้าเช่นนี"
"แม่นางหลิวเจ้าเข้าใจผิดแล้ว ทีพวกข้าเรียกหาเพราะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0

หวังดีคดิ ช่วยเจ้า" เหล่าต้านร้อนรนรีบแก้ตวั

"คิดช่วยข้า?" คิวเรียวเลิกสูง หญิงสาวกระตุกมุมปาก
พลางเคาะพัดลงกับฝ่ ามือ "คิดช่วยข้าด้วยการประกาศ
ปาวๆ ว่าข้าถูกโจรป่ ายํายีไม่เหลือซาก คิดช่วยข้าด้วย
การตะโกนด่าตระกูลท่านตาข้าว่าแล้งนําใจงันรึ หากไม่รู้
ว่าเป็ นทหารรักษาเมือง ข้าคงคิดว่าท่านรับจ้างใครมา
ทําลายชือเสียงความบริสุทธิของข้ากับสกุลเถา" จ้าวเว่ย
หาได้หวาดกลัวทีจะเปิ ดโปงคนใจคด
ผูค้ นทีล้อมอยูต่ ่างแลกเปลียนสายตากันพลันเข้าใจว่า
อะไรเป็ นอะไร สายตาเหยียดหยันก็เปลียนไปจ้องเหล่า
ต้านกับพ่อค้าเร่จนทังสองร้อนไปทัวแผ่หลัง
ตัวพ่อค้าเห็นท่าไม่ดแี ต่เนืองจากรับเงินสกุลเจินมามากจึง
ฮึดสู้ "ไม่จริง ข้าเห็นกับตาว่าคุณหนู หลิวจ้าวเว่ยถูกโจร
ป่ าจับไป ข้าจะมองผิดไปได้เช่นไร?"
"งันรึ?" จ้าวเว่ยปรายตามองเขา "พีชายท่านนีคงเห็นหน้า
ข้าบ่อยเป็ นแน่ถงึ ได้มนใจ
ั แม้ในยามคับขันยังจดจําข้าได้
แม่น แต่ขา้ จําไม่ได้วา่ เคยพบท่านเมือไหร่กนั เช่นนีท่าน
จะบอกข้าได้หรือไม่ว่าท่านจดจําข้าได้อย่างไร หรือท่าน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1

คอยติดตามดูขา้ มานานแล้วถึงได้จาํ ข้าได้ขนใจนั

ึ ก?"
"ขะ.. ข้าไม่ได้จําเจ้าเช่นนัน เพียงแต่ขา้ แน่ใจว่าพบรถม้า
ของสกุลเถาถูกจูโ่ จม ทังสตรีทอยูี ด่ า้ นในยังงดงามเป็ น
หนึง ย่อมไม่ผดิ คนแน่"
"เช่นนันก็แปลกแล้ว ...พ่อบ้านท่านไปลากรถม้าของข้า
ออกมาให้คนเหล่านีดูเถิด" ประโยคหลังหญิงสาวหันไปสัง
พ่อบ้านสกุลเถาทียืนค้อมกายอยูด่ า้ นข้าง
"ตัวข้ากลับถึงจวนตังแต่เมือวาน คงไม่ได้ไปถูกโจรป่ าฉุด
คร่าทีใด หากมีคนกังขาก็ตรวจสอบจากรถม้าของข้าได้
ผูค้ นบนถนนเส้นนีคงเคยชินกับรถม้าของข้าดี ดูเอาก็คงรู้
แน่" หญิงสาวประกาศ "แท้จริงไม่เหมาะทีสตรีในห้องหอ
อย่างข้าต้องมาเอ่ยวาจากับท่านทังหลายในวันนี แต่
เพราะเรืองนีเกียวพันกับชือเสียงของข้า หากข้านิงเฉย
อาจมีคนเข้าใจผิดจนเป็ นมลทินติดตัว ทังยังทําให้สกุลเถา
เสียชือ ดังนันวันนีคุณหนู อย่างข้าจึงต้องออกหน้าปกป้ อง
ตนเอง หวังว่าพีน้องทังหลายจะเข้าใจกัน" หญิงสาว
ประสานมือโค้งคํานับไปทุกทิศ ผูค้ นต่างพยักหน้ายอมรับ
ไม่ถอื สาว่านางทําตนผิดมารยาท

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2

ยามนันรถม้าของนางก็ถูกลากมาจอดใกล้กาํ แพงหลิวจ้าว
เว่ยจึงชีออกไป "พีชายท่านนี รถม้าทีท่านเห็นใช่คนั นี
หรือไม่"
พ่อค้าเร่เหงือแตกพลัก ไม่กล้ามองรถม้าให้เต็มตาเสีย
ด้วยซํา จ้าวเว่ยเหยียดปากมองท่าทางเขาอย่างสมเพช
แล้วถามยํา "ใช่รถม้าคันนีหรือไม่ทท่ี านเห็นในป่ า"
"...." พ่อค้าเร่เห็นสายตาของฝูงชนมุง่ ตรงมายังตนก็ให้
รูส้ กึ ร้อนๆ หนาวๆ มือไม้สนไปหมด
ั พยายามขบคิด
หาทางออก
"ว่าอย่างไร ใช่รถม้าคันนีหรือไม่"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่คนั นี แต่สตรีในรถม้าเป็ นแม่นางหลิวแน่ๆ"
"เช่นนันก็แปลกแล้ว ตัวข้าเวลาเดินทางไปไหนมาไหนก็
ใช้รถม้าคันนีเป็ นหลัก ทังครังนีกลับจากเจ้อเจียงยิงต้อง
ใช้รถม้าของข้าเองเพราะมีเบาะรองสบายกว่า ทังหนทาง
ไกล" หญิงสาวทําทีคดิ ทบทวน "หากพีชายท่านนีบอกว่า
ข้าถูกฉุดอยูใ่ นป่ าก็น่าแปลกจริงๆ ตัวข้าก็อยูน่ ี รถม้าก็อยู่
นี แม้แต่บา่ วรับใช้ของข้าก็อยูท่ นีี พร้อมหน้า" หญิงสาว
กวักมือเรียกอาเจินมาใกล้ "บ่าวคนนีติดตามข้าไปเจ้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3

อเจียง นางเองก็กลับมาพร้อมข้า หากมีโจรป่ าดักปล้นรถ

ม้าอย่างทีท่านว่าบ่าวของข้าคงไม่กลับถึงเรือนรวดเร็ว
เช่นนีแน่"
เหล่าต้านกับพ่อค้าเร่แลกเปลียนสายตากันคล้ายพยายาม
คิดอ่านหาทางออก แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ จะปล่อยไป
"แท้จริงแล้วนีมันเรืองอันใดกัน ตัวข้าทีนอนหลับอยูใ่ น
จวนเหตุใดจึงได้ชอว่
ื าถูกโจรฉุดคร่าไปได้ เจ้าจงใจมา
ทําลายชือเสียงสาดนําเน่าเหม็นใส่ขา้ ใช่หรือไม่!?"
"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่นะแม่นาง ข้าอาจ... ข้าอาจจะมองคนผิด
ไป" หน้าผากของพ่อค้ามีเหงือซึมไม่หยุด
"มองคนผิด!?" จ้าวเว่ยร้องเสียงสูง "มองคนผิดแต่เจ้า
ประกาศปาวๆ ว่าข้าถูกยํายีทงยัั งแปดเปื อนร่างกายไม่
บริสทุ ธิดังเก่า ไหนจะกล่าวหาคนสกุลเถาว่าแล้งนําใจ
เรืองนีจะบอกว่ามองคนผิดแล้วจะจบกันได้หรือ!?"
"แม่นาง..."
"เจ้าเองก็เหมือนกัน เป็ นทหารรักษาเมือง แต่กลับทําตัว
เป็ นลูกล่อของพ่อค้าเร่คนนี เขาตะโกนเจ้ารับ เขาด่าสกุล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4

เถาเจ้าก็รบี ร้องประนาม หากไม่บอกว่าเป็ นทหาร ข้านึก

ว่าเจ้าสองคนเป็ นคูผ่ วั ตัวเมีย ผัวร้องเมียรับ แม้แต่คาํ พูด
แย่ๆ ยังร้องออกมาได้คล่องปากทังทีไม่มหี ลักฐาน ทําให้
ข้าได้เปิ ดหูเปิ ดตาจริงๆ" หญิงสาวตะโกนว่าเหล้าต้าน
อย่างไม่ไว้หน้า ผูค้ นโดยรอบเองก็พากันเห็นด้วยกับ
คําพูดแสบร้อนนาง เหล่าต้านหน้าซีดรูส้ กึ ว่าตัวเขาหด
เล็กลงทุกขณะ คิดจะเอ่ยแย้งแต่เสียงนางก็ดงั ขึนอีก
"ท่านตาของข้าแม้ชราแล้ว แต่วยั หนุ่มเป็ นขุนนางทีเถร
ตรงในหน้าที มีใจรักใคร่ราษฎร ยามย้ายกลับมาทีจินห
ยางนีก็ทาํ คุณูปการให้เมืองเรือยมา ทังยังอุม้ ชูบณ
ั ฑิต
ส่งเสริมการศึกษาของผูค้ นอยูไ่ ม่น้อย ถามใครก็รวู้ ่าใน
จินหยางนีนายท่านสกุลเถาเป็ นคนดีเพียงใด แต่วนั นีเป็ น
วันแรกทีข้าได้ยนิ คนกล่าวหาท่านตาของข้าอย่างไร้
มูลเหตุ ทังทีเขาเกือหนุนเจือจุนผูค้ นในเมืองจินหยาง
เสมอมา กลับกลายเป็ นคนใจดํา ไร้นําใจ เห็นแก่หน้าตา
เพียงเพราะคําพูดของพ่อค้าเร่แปลกหน้าผูห้ นึง ทําให้ขา้
ปวดใจยิงนัก" จ้าวเว่ยแสร้งทําเสียงสันตัดพ้อราวกับ
สะเทือนใจ
"ตัวข้าตามทีท่านทังหลายเห็น ทังกราบไหว้บูชาพระพุทธ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5

องค์ สวดมนต์อยูเ่ ป็ นนิตย์ ทังพยายามทําทานอยูม่ ขิ าด

ไม่คดิ เลยว่าจะมีวนั นี" ร่างผอมบางของนางสันเทิม คล้าย
คนทีโกรธจนรําไห้ ทําให้คนโดยรอบใจอ่อนยวบรูส้ กึ
สงสารโฉมสะคราญจับใจ "พีชายท่านนีท่านบอกมาเถิด
แท้จริงแล้วท่านหาได้เจตนาดี แต่มาเพือสาปแช่งข้าใช่
หรือไม่ กล่าววาจาให้ขา้ เสียหายไม่หยุดหย่อน สาปแช่ง
ให้ขา้ แปดเปื อน ทําลายชือเสียงข้า ไม่ให้ขา้ มีหน้าไปพบ
ผูค้ นได้อกี ใช่หรือไม่" นําตานางกลันลงเป็ นหยด ท่าทาง
อ้อนช้อยดังนางละครกําลังรําลาบิดาทีสินชีพ
"ข้าไม่รวู้ า่ ตัวข้ากับสกุลเถาเคยทําสิงใดให้พวกท่านแค้น
เคือง แต่ขา้ เจ็บใจยิงนัก ข้าหลิวจ้าวเว่ยมิเคยทําสิงใดผิด
ต่อฟ้ าดิน ร่างกายไม่เคยแปดเปื อนราคี แต่กลับถูก
กล่าวหาสาปแช่ง วันหน้าคงไม่กล้าออกจากจวนแล้ว"
นางยกพัดขึนปิ ดหน้าสะอืนก่อนจะก้าวกลับเข้าไปใน
ประตู
"ขอทุกท่านเป็ นพยาน เรืองราวในวันนีพวกข้าสกุลเถา
จะต้องสืบสาวให้รชู้ ดั แน่ ส่วนพวกเจ้า หากมีโจรป่ าจริงก็
ไปจับมาให้ชาวเมืองดูเถอะ ไม่เช่นนันข้าจะคิดว่าพวกเจ้า
รวมหัวกับสาปแช่งข้ากับท่านตา คิดปรับปรําผูบ้ ริสุทธิ!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6

"แม่นาง แม่นาง!" เหล่าต้านร้อนรนรีบจะเข้าไปเกลีย

กล่อมหลิวจ้าวเว่ยแต่หญิงสาวสะบัดหน้ากลับเข้าจวนไป
แล้ว พ่อบ้านรีบมาขวางเขาทังยังเรียกบ่าวชายออกมาจับ
ตัวพ่อค้าเร่เอาไว้ลากไปส่งทางการ ในขณะทีกลุม่ ทหาร
รักษาเมืองต่างสับสน สมองอืออึงงุนงงไปหมด
พวกเขาเพียงตามเหล่าต้านมาถามข่าว เหตุใดกลายเป็ น
ร่วมกันปรับปรําคนไปเสียเล่า ตัวเหล่าต้านเองหน้าซีด
เผือด แทบไม่มแี รงจะก้าวเดินกลับทีว่าการ
ฝูงชนวิจารณ์กนั เซ็งแซ่หลังจากหลิวจ้าวเว่ยกล่าวจบ
ผูค้ นแยกย้ายกันไปคนละทิศแต่ปากก็ยงั ออกความเห็น
ใครมีตาก็ดูรวู้ ่าเหตุการณ์วนั นีมีลบั ลมคมใน บางทีอาจจะ
มีคนทีใจริษยาในความงามของคุณหนูหลิวหรือคนทีตา
ร้อนเพราะตําแหน่งใหม่ของบุตรชายสกุลเถา คิดจะป้ ายสี
พวกเขาให้ตกตํา
แผนการทําลายชีวติ สตรีเช่นนีช่างทําให้ชาวบ้านรังเกียจ
ทังยังเห็นใจหลิวจ้าวเว่ยยิงนัก
พ่อบ้านสังให้ปิดประตูจวนทันทีททุี กอย่างคลีคลาย
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึก เมือเดินข้ามประตูกลมชันแรกก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 7

พบว่าเถาเต๋อชวนกําลังยืนดูเหตุการณ์อยูด่ ว้ ยสีหน้า
เคร่งเครียดบนเฉลียงหน้าห้องหนังสือของเขา หญิงสาว
ส่งยิมกับพยักหน้าให้ทา่ นตาเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดิน
ต่อไป แต่ไม่ถงึ สามก้าวร่างบางก็ลม้ วูบ
"คุณหนู !!!" อาเจิน อาหนิง หรือแม้แต่มฝู่ี ต่างรีบถลาเข้า
ไปรับตัวหลิวจ้าวเว่ย ไม่ให้นางกระแทกกับพืน ทุกคน
ต่างตืนตระหนก แม้แต่เถาเต๋อชวนยังรีบลงบันใดมาดู
เฉินหรงปั วทีเดินตามมารีบเข้าไปในวงล้อมสตรี จัดการ
อุม้ หญิงสาวทีไร้สติมงุ่ หน้าไปยังเรือนของนาง
"นางไม่ได้พกั มาหลายวันคงเหนือยเกินไป" เฉินหรงปั วก
ล่าวกับทุกคนเมือวางหญิงสาวลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว
เขามองเหล่าสาวใช้ทรุี มล้อมด้วยสีหน้าเป็ นกังวลแล้วถอน
หายใจพรืด ปลีกตัวออกมาจากห้องสีหวานนันเงียบๆ
"ลําบากคุณชายเฉินแล้ว" เถาเต๋อชวนยืนอยูห่ น้าห้อง
เห็นชายหนุ่มก้าวออกมาก็พยักหน้าให้ แม้เขาจะจําเฉิน
หรงปั วไม่ได้ในทันที แต่เพราะสังเกตเค้าหน้ากับดาบสาป
วสันต์ขา้ งกายชายหนุ่มก็ทาํ ให้รวู้ า่ บุรุษผูน้ มีี ฐานะเช่นไร
เถาเต๋อชวนไม่คดิ จะเปิ ดโปงว่าชายหนุ่มหน้าตาเกลียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 8

เกลาผูน้ ีคือท่านแม่ทพั ใหญ่แห่งเอียนเหอผูโ้ หดเหียม เขา

ปิ ดปากสนิทและกล่าวขอบคุณเฉินเฟยฉีอย่างจริงใจ
"ขอบคุณคุณชายเฉินทียืนมือมาช่วยเหลือหลานสาวของ
ข้า บุญคุณครังนีสกุลเถาจะจดจําไว้ไม่ลมื คุณชายเฉิน
ลําบากมาหลายวัน อย่างไรก็พกั ทีนีก่อน ข้าให้คนเตรียม
เรือนรับรองเอาไว้แล้ว หายเหนือยเมือไหร่ค่อยเดินทาง
ต่อ"
"ขอบคุณท่านผูเ้ ฒ่า เช่นนีข้าไม่เกรงใจแล้ว" เฉินหรงปั ว
เหนือยเกินกว่าจะกล่าววาจาอิดออดเล่นตัว เขาอยาก
อาบนําแล้วนอนพักสบายๆ สักคืนก่อนจะเดินทางต่อ
"ไม่มปี ั ญหา พวกเจ้านําทางคุณชายเฉินไปทีเรือนรับรอง
ดูแลให้ด"ี
"ขอรับ" บ่าวค้อมกายรับคําสังแล้วเดินนําชายหนุ่ มไป
เฉินหรงปั วชําเลืองมองเรือนของหญิงสาวเล็กน้อยแต่
สุดท้ายก็ผละจากไปจากทีนัน
*
ภายในห้องนอนของหลิวจ้าวเว่ย อาเจินกําลังนําตาคลอ
เบ้า ในขณะทีอาหนิงอุทานอย่างอดไม่ได้ "คุณหนูของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 9

บ่าว น่าสงสารเหลือเกิน"
สาวใช้ทงหลายต่
ั างมองเห็นรอยฟกชําตามตัวของหลิว
จ้าวเว่ย หลังจากพยายามปลดเสือผ้าของนางออก ก็ได้
เห็นว่าเท้าของหญิงสาวมีรอยพุพองและบาดแผลเต็มไป
หมด ตามแขนก็มรี อ่ งรอยชําเลือดเป็ นจํา เนือตัวเมือ
เปลืองชุดชันนอกออกก็เห็นว่าซับในเปรอะเปื อนไปด้วย
คราบเลือด
อาเจินอยากจะร้องไห้ ไม่รวู้ ่าขอบคุณเทวดาองค์ไหนทีดล
บันดาลให้ทา่ นแม่ทพั ช่วยเหลือคุณหนูไว้ได้ทนั นางไม่
อยากจะจินตนาการเลยว่าหาคุณหนูไม่อาจรอดจากเงือม
มือพวกโจรป่ าจะเกิดอะไรขึน
เหล่าสาวใช้ปลดเปลืองเสือผ้าเปื อนเลือดของจ้าวเว่ยออก
แล้วเช็ดตัวให้นางอย่างเบามือ ต่างคนต่างอับจนคําพูด
ส่งสายตาสงสารจับใจให้กนั และกันราวกับอ่านใจกันออก
คิดไปถึงก่อนหน้านีทีทุกคนในจวนต่างร้อนรน เสียง
ตะโกนดังลันหน้าจวนทําให้คนด้านในต่างอกสันขวัญ
แขวน อาเจินตระหนกนัก พานกลัวไปว่าจะไม่อาจรักษา
ชือเสียงของคุณหนูไว้ได้เสียแล้ว แต่ทา่ นแม่ทพั กับพวก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 0

บ่าวคุม้ กันทีส่งออกไปตามหาคนทังสองกลับพาคุณหนู
กระโจนเข้ามาทางกําแพงด้านหลังจวนเพือหลบเลียง
สายตาผูค้ นทีอออยูด่ า้ นหน้า
เสียวเวลายังไม่ทนั จะได้พกั หายใจ หลิวจ้าวเว่ยในชุดบุรุษ
ก็สงให้
ั สาวใช้เปลียนชุดชันนอกกับเรือนผมของตนเพือ
ออกไปแสดงตัวด้านหน้าจวน
ก่อนหน้านีหลังออกจากอารามร้าง เฉินหรงปั วได้พาหลิว
จ้าวเว่ยเดินป่ าอยูค่ อ่ นวันเพือพากันกลับลงมาใกล้ถนน
สายหลัก พวกเขาเดินเท้าเลาะชายป่ ามุง่ หน้ามาทางจินห
ยาง โดยเดินทางใกล้กบั ถนนแต่ไม่ลงไปบนถนนเพือหลบ
เลียงสายตาคนร้ายและผูค้ นทีสัญจร
หลิวจ้าวเว่ยแม้กาํ ลังใจจะสูงและมีความมุง่ มัน แต่คุณหนู
ในห้องหอย่อมไม่อาจเทียบกับแม่ทพั ใหญ่ เท้าของนาง
ถูกกัดทังยังแตกจนเลือดซิบเพราะหนทางทีไม่ได้
ราบเรียบและต้องเดินอย่างยาวนาน
ตามตัวเองก็เจ็บปวดไปทัวเพราะการต่อสูด้ นรนตลอดทั
ิ ง
คืน นางรูส้ กึ ราวกับแขนขาจะหลุดออกเป็ นชินๆ แต่กก็ ดั
ฟั นอดทนต่อความเหนือยยากจวบจนฟ้ ามืด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 1

แต่นบั ว่านางยังมีโชคทีต้องเดินป่ ากับคนทีเป็ นถึงแม่ทพั

เรืองอาหารการกินใดๆ เฉินเฟยฉีไม่ปล่อยให้นางต้องอด
แม้แต่น้อย ทังยังแม่นยําในการดูทศิ ทางอย่างยิง ดังนัน
หญิงสาวมันใจว่าตนจะไม่หลงทางหากเดินตามเขาไป
เรือยๆ
จนสุดท้ายโชคก็เข้าข้างนางจริงๆ กลุ่มบ่าวของสกุลเถา
ปลอมตัวเป็ นพรานออกมาหาของป่ า พวกเขาได้รบั
รายงานแล้วว่าจ้าวเว่ยอยูก่ บั เฉินเฟยฉีจงึ นําชุดมาให้ทงั
สองเปลียน ให้หญิงสาวปลอมเป็ นชายปะปนเป็ นพวก
พรานเพือผ่านประตูเมือง
คนทังกลุม่ อยูบ่ นหลังม้าตลอดทังคืนเพือเร่งกลับจินหยาง
กว่าจะมาถึงก็ตะวันสายโด่ง ถึงตอนเข้าเมืองในใจหลิว
จ้าวเว่ยอดกังวลไม่ได้ยามทีทหารตรวจค้นคน แต่เพราะ
กลุม่ นายพรานมีกนั นับสิบการปะปนจึงเป็ นไปได้
โดยสะดวก ถูกตรวจสอบและมอบสินบนเป็ นสัตว์ทล่ี ามา
ได้เล็กน้อยก็สามารถผ่านประตูเข้าเมืองมาอย่างรวดเร็ว
แต่พอมาถึงหน้าจวนสกุลเถากลับพบผูค้ นกําลังตะโกนส่ง
เสียงกันราวกับมีการแสดง หลิวจ้าวเว่ยจึงต้องขอร้องให้
เฉินหรงปั วพาตัวเองเข้าไปในจวนให้เร็วทีสุด ซึงอีกฝ่ ายก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 2

ให้การช่วยเหลือด้วยการใช้กาํ ลังภายในอุม้ นางกระโดด

ข้ามกําแพงด้านหลังของจวน
พอเข้ามาด้านในหญิงสาวก็วงหน้
ิ าตัง สลัดรองเท้าทีขาด
วินหลุดไปตามทาง รีบสังให้สาวใช้เปลียนชุดชันนอกของ
นาง และทําผมให้นางใหม่อย่างลวกๆ จัดการล้างหน้าล้าง
มือให้พอพรางสายตาผูค้ นได้ ก็คว้าพัดออกมาบังหน้า
เดินออกไปนอกจวน
อาเจินนึกนับถือคุณหนู ยงนั
ิ ก ทังทีเหนือยถึงเพียงนีแต่ยงั
สามารถออกไปรับหน้าคนเลวพวกนันได้อกี ยามนีพอ
เห็นร่องรอยบาดแผลตามร่างกายคุณหนูกใ็ ห้นึกเจ็บใจ
ตัวเองเหลือเกินทีไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้มากกว่านี
เถาเต๋อชวนสังให้หมอทีไว้ใจได้มาจับชีพจรหลิวจ้าวเว่ย
ซึงผลคือนางอ่อนเพลียเกินไปทําให้เป็ นลม ขอแค่พกั ฟื น
บํารุงให้มากก็จะกลับมาหายดีไม่มอี ะไรน่าห่วง
พอได้ยนิ เช่นนันคนในเรือนต่างพากันโล่งใจ มีเพียงอา
เจินทีสีหน้าไม่สดู้ ี นางไม่ยอมละสายตาจากหลิวจ้าวเว่ย
แม้แต่น้อย
"อย่าเสียใจไปเลย อย่างน้อยเจ้าก็ทาํ ตามทีคุณหนู สงได้
ั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 3

ไม่ขาดตกบกพร่อง" อาหนิงทีขอบตาร้อนผ่าวไม่แพ้กนั
ตบบ่าอาเจินเพือปลอบใจอีกฝ่ าย
มีฝู่ เองก็นงสลด
ั ช่วยถือยาแก้ฟกชําเข้ามาให้สาวใช้ทาให้
หลิวจ้าวเว่ย
"คนทีมาวันนีดูอย่างไรก็ไม่มเี จตนาดี คุณหนูจะปล่อย
พวกเขาไปหรือไม่?" มีฝู่ เปิ ดปากถามขึน แม้นางจะเข้า
จวนเถามาไม่กเดื ี อน แต่กร็ สู้ กึ ผูกพันกับหลิวจ้าวเว่ย อา
เจิน และอาหนิงมาก เห็นหลิวจ้าวเว่ยบาดเจ็บเช่นนีก็อด
รูส้ กึ แค้นใจไม่ได้
"ต่อให้คุณหนูยอมปล่อย นายท่านผูเ้ ฒ่าก็ไม่ยอมแน่" อา
หนิงโพล่งขึน "ตอนทีข้าออกไปเมือครู่ ได้ยนิ นายท่านผู้
เฒ่าสังให้สบื ปูมหลังพวกทหารทีมาวันนี ทังยังเตรียมเล่น
งานพ่อค้าคนนันแล้ว ไม่ตอ้ งเหนือยถึงคุณหนูหรอก
อย่างไรคราวนีพวกมันก็ไม่มที างรอดไปได้แน่"
"ดีแล้ว นีนับว่าโชคดีทเจ้
ี าให้คนเตรียมรถม้าคันใหม่ไว้ทนั
ไม่เช่นนันหากคนได้เห็นรถม้าทีมีรอยไฟไหม้คงพูดกันไป
ต่างๆ นานา" มีฝู่ หนั ไปชมอาเจินหวังให้อกี ฝ่ ายสบายใจ
ขึน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 4

"คนสารเลวพวกนัน ข้าเจ็บใจจริงๆ" อาเจินทุบกําปั นกับ

หน้าขาอย่างเดือดดาล
"ยามนีคุณหนู กป็ ลอดภัยกลับมาแล้ว เจ้าอย่าได้มโี ทสะ
อีกเลย คอยดูแลคุณหนูให้ดเี ถอะ อย่าให้แผลพวกนัน
กลายเป็ นแผลเป็ น"
"ข้าจะไปเตรียมอาหารรอไว้ เผือคุณหนูฟืนมาแล้วหิวจะ
ได้ทานเลย" อาหนิงเสนอตัวแล้วออกไปจากห้อง เหลือมี
ฝู่ ทนัี งพัดให้หลิวจ้าวเว่ยเป็ นระยะกับอาเจินทีรอเวลาให้
หญิงสาวบนเตียงฟื นอย่างใจจดใจจ่อ
*
ผ่านไปหนึงคืน เฉินหรงปั วได้นอนเต็มอิมและได้พกั
ร่างกายจนกําลังวังชากลับมาเป็ นปกติเขาก็ไม่คดิ จะรังรอ
อยูใ่ นจวนเถาต่อ ชายหนุ่ มเตรียมเสบียงเล็กน้อยกับ
เสือผ้าสะอาดทีเถาเต๋อชวนให้คนมามอบให้แล้วมัดใส่หอ่
ผ้า กะเวลาเตรียมมุง่ หน้าไปซือฟั งทันที แต่พอก้าวออก
จากห้องกลับพบโฉมสะคราญยืนขวางอยู่
"ท่านปั ว" หญิงสาวค้อมกายให้เขา ยามนีนางอยูใ่ นชุด
สะอาดสะอ้าน เครืองประดับหรูหราสมฐานะ ไม่คล้าย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 5

หญิงสาวทีกระเซอะกระเซิงรอนแรมอยูใ่ นป่ าอีกแล้ว

"คุณหนู หลิว" เขาขานรับ
"ข้านําสิงนีมาคืนท่าน" นางประคองมีดพกของเขาคืนให้
เจ้าตัว ตัวมีดและด้ามจับสะอาดหมดจด ดูเหมือนว่านาง
จะทําความสะอาดมันเป็ นอย่างดีแล้วจึงนํามาส่งคืน เฉิน
หรงปั วลังเลเล็กน้อยทีจับหยิบมันขึนมา แต่สุดท้ายก็รบั ไว้
"เจ้าดีขนแล้
ึ วหรือ?"
"ข้าเพียงแค่เหนือยเกินไปเท่านัน พอได้นอนก็ดขี นึ
มาแล้วเจ้าค่ะ ท่านปั วเล่า ดีขนแล้
ึ วหรือไม่?"
"อืม"
"ข้าคิดว่าท่านคงไม่รงอยู
ั น่ านจึงนํายามาให้ดว้ ย แม้แม่
ทัพอย่างท่านจะไม่สนใจรูปโฉมแต่มแี ผลเป็ นก็ไม่ใช่เรือง
ดีนัก" นางหยิบขวดยามาส่งให้เขา "นีเป็ นยาสมานแผล
อย่างดี ท่านใช้ไม่กครั
ี งแผลน่าจะแห้ง พยายามรักษา
ความสะอาดไว้อย่าให้แผลถูกนําหรือสิงสกปรกมันจะเน่า
ได้"
"ขอบใจมาก"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 6

"ท่านตาของข้าสังให้เตรียมม้าพันธุด์ ไี ว้ให้ทา่ นแล้ว ขอให้

ท่านปั วเดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะ"
"อืม เจ้าเองก็รกั ษาตัว"
สองหนุ่มสาวยืนประจันหน้ากันนิงอยูค่ รูห่ นึง คล้ายมีสงใด
ิ
ทีติดค้างอยูใ่ นใจแต่ไม่มใี ครกล่าวออกมาสักคน ชายหนุ่ม
มองใบหน้างดงามนันอย่างละเอียด วูบหนึงเขาคิดจะ
จดจํานางเอาไว้ให้แม่นยํา ในขณะทีหญิงสาวรูส้ กึ ติดค้าง
เขาจึงเอ่ยปาก
"คราวนีได้ทา่ นปั วช่วยเหลือไว้มาก หากวันหน้ามีสงใดที
ิ
ตอบแทนได้ หวังว่าท่านปั วจะแจ้งข้าให้ทราบ อย่าได้
เกรงใจกัน"
"หากวันหน้ามีโอกาสพบ ข้าจะบอกแน่" เขายิมเผล่เก็บ
มีดพกเข้าทีแล้วหันหลังเดินออกไปอย่างไม่เร่งรีบ
หลิวจ้าวเว่ยมองแผ่นหลังองอาจสมชายชาตรีของเขาแล้ว
รูส้ กึ ใจหายไม่น้อย ลึกลงไปในก้นบึงของใจนางอธิษฐาน
ให้เขาสามารถกลับมาต้าถงได้อย่างปลอดภัย แม้ไม่รวู้ า่
ปลายทางของเขาคือทีใด แต่กข็ อให้ปลอดภัยกลับมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 7

*
หญิงสาวพาขาทีเดินกระเผกเพราะบาดแผลบนฝ่ าเท้ามุง่
หน้าไปยังเรือนของเถาเต๋อชวน ในตอนนันชายชรากําลัง
มองจดหมายทีได้รบั จากคนงานของตน
หลิวจ้าวเว่ยหยิบกระดาษมาคลีอ่านก็พบว่าเป็ นข้อมูลปูม
หลังของเหล่าต้านทีเกียวพันกับสกุลเจิน
"เจ้าบอกตามาสิ เรืองครังนีเพราะสกุลเจินอยูเ่ บืองหลังใช่
หรือไม่?" ตังแต่กลับมาถึงเรือน นีเป็ นครังแรกทีหลิวจ้าว
เว่ยได้เปิ ดปากคุยกับท่านตาอย่างจริงจังถึงเรืองทีเกิดขึน
แววตาลําลึกเอาเรืองของชายชราทําให้จา้ วเว่ยตระหนัก
เดิมทีนางคิดว่าตนกับเถาเต๋อชวนแตกต่างกันมาก จนไม่
คล้ายเป็ นตาหลาน แต่พอมาคิดดูแล้วแท้จริงนางกลับ
เหมือนเขาทีสุด
นิสยั เถรตรงรักสันโดษไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่ยงุ่ ย่ามเรือง
ของคนอืน แต่หากถูกกระทําก็จะไม่นงเฉยนี
ิ เหมือนกัน
ราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียว
ยามนีเถาเต๋อชวนร้อนใจ เขาไม่มที างปล่อยให้ลกู หลาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 8

ต้องเจ็บตัวเปล่าๆ โดยไม่มคี นต้องชดใช้แน่

"ไม่ขอปิ ดบังท่านตา เรืองนีเป็ นฝีมอื คนสกุลเจินเจ้าค่ะ"
"พวกมันต้องการสิงใดจากเจ้า" เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างมี
อํานาจ คําว่า 'มัน' ของผูเ้ ป็ นตาทําให้หลิวจ้าวเว่ยเผยยิม
"ใกล้เวลาทีหลานจะได้กลับถงเยียนมากขึนทุกขณะ พวก
เขาย่อมไม่พอใจแน่ บัดนีลูกหลานสกุลเจินเป็ นฮูหยินเอก
สกุลหลิวแล้ว อีกทังท่านน้าเพิงได้เลือนขัน นับว่าฐานะ
สกุลเถามันคงขึนมาก ตัวข้าเองก็พลอยมีแรงหนุ น นีไม่ใช่
เรืองดีสาํ หรับสตรีสกุลเจินในจวนหลิว ยามนีพวกนาง
ควบคุมทุกอย่างในจวน แม้แต่สนิ เดิมของท่านแม่กอ็ ยูใ่ น
มือนาง นางมีหรือจะยินดีทข้ี าจะได้กลับจวนสกุลหลิว
หากข้าไปบุตรสาวของนางอีกเล่า จะไม่นบั ว่าแย่งชิง
อํานาจในจวนกันหรือ?" คิดว่านางใส่ไฟผูอ้ นไม่
ื เป็ นหรือ
... ผิดแล้ว นับตังแต่ลมื ตามาในภพชาตินี นางก็พร้อมจะ
ตอบกลับทุกสิงทีพวกมันทําไว้
ยิงคนสกุลเจินใจร้อนรีบส่งคนมาทําร้ายนางก็ยงเป็ิ น
หลักฐานมัดตัวได้ชดั เจน เพิมนําหนักให้คําพูดของนาง
มากขึนไปอีก เช่นนีไม่นบั ว่าการเสียงชีวติ ครังนีเสียเปล่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 9

หญิงสาวตังใจกล่าวอ้างถึงเถาหนีฮวามารดาของตน และ
ตําแหน่งขุนนางของเถาเฝิงชิง เพราะนันต้องกระทบใจ
เถาเต๋อชวนแน่ เขาย่อมรูส้ กึ ว่าลูกหลานถูกคุกคามจนไม่
อาจทนนิงเฉย
"เจ้าอยากกลับไปหรือไม่?" ชายชราสบตาหลานสาวแล้ว
ถามเสียงเย็น
"หลานย่อมต้องอยากกลับไป ทีนันเป็ นทีของหลาน
อย่างไรก็ยงั เป็ นทีของหลานวันยันคํา"
"แล้วพวกสกุลเจินเล่า"
"หากท่านตาจะเมตตายามนันก็มอบบ่าวทีไว้ใจได้ให้
หลานพาติดตามกลับถงเยียนเถอะเจ้าค่ะ หากว่ารักษา
ชีวติ ไว้ได้ เรืองเอาคืนคนพวกนันไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง
ของหลานเลย"
"เจ้ามันใจแค่ไหน คนพวกนันมีกนั เป็ นฝูง แต่เจ้าตัวคน
เดียว"
"ต่อให้หลานเหลือแค่ครึงคน หลานก็ยงั มันใจว่าสามารถ
จัดการสกุลเจินได้ ท่านตาไม่หว่ งหรอกเจ้าค่ะ หลานจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 0

กลับไปทวงคืนทุกสิงทีเป็ นของหลานและควรเป็ นของ

หลานมาให้ครบถ้วน เพียงแต่อยากให้ท่านตาช่วย
ส่งเสริมเท่านัน"
เถาเต๋อชวนกวาดสายตามองใบหน้าอ่อนเยาว์ของ
หลานสาว สตรีตรงหน้าไม่คล้ายเด็กวัยสิบหกสิบเจ็ดแต่
เหมือนคนทีผ่านโลกมามากจนไม่อาจหยังถึง
ประสบการณ์ชวี ติ
"ข้าอยากเห็นวันทีพวกมันชดใช้หนีเลือดครังนี ...เจ้าจะ
ทําได้หรือ?" น้อยนักทีคนใจดีอย่างเถาเต๋อชวนจะเอ่ย
ปากเรืองโหดเหียมขึนมา แต่การถูกดูหมินด้วยแผนการ
สกปรกของสกุลเจินครังนีทําให้เขาไม่อาจนิงเฉยทนรับอยู่
ฝ่ ายเดียวอีกต่อไป
"ย่อมได้เจ้าค่ะ" หญิงสาวตอบกลับอย่างมันใจ ดวงตาของ
คนเป็ นหลานวาววับแข็งกร้าวแสดงเจตจํานงตามคําที
กล่าวอย่างแน่วแน่ มนใจทํ
ั าให้เถาเต๋อชวนหัวเราะอย่าง
พึงใจ
"ดี เช่นนีข้าจะให้เงินเจ้า จะให้ทดิี นหมูบ่ า้ นกับร้านค้า
ในถงเยียนไปด้วย หลังจากนีทุกปี พวกเขาจะจ่ายเงินให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 1

เจ้า นับว่าเป็ นการส่งเสริมอย่างแรกจากข้า"

"หลานขอบคุณท่านตา" แม้ตลอดมานางจะมีกนิ มีใช้สม
ฐานะ แต่เงินทีเข้าออกมือนันถูกจํากัดอย่างเข้มงวดเสมอ
ดังนันหากคิดจะว่างจ้างหรือทําการใดด้วยเงินล้วนไม่
สะดวก แต่คราวนีหากเถาเต๋อชวนให้เงินนางแล้วยังให้
ทีดินกับร้านค้ามาอีก ก็นบั ว่านางจะมีเงินเก็บสะสมเอาไว้
ใช้สว่ นตัวได้โดยไม่ตอ้ งรอเงินเดือนจากพ่อบ้านอีก
"แต่พวกมันกล้าลงมืออุกอาจเช่นนีคงหาทางขวางไม่ให้
เจ้ากลับถงเยียนจนสุดฝีมอื แน่ เช่นนีเจ้าจะทําเช่นไรให้ได้
กลับจวนสกุลหลิวเล่า?" คิวของเถาเต๋อชวนขมวดฉับเมือ
นึกถึงข้อนี แต่พอมองหลานสาวยิมน้อยๆ ราวกับเป็ น
เรืองขบขันก็คลายหัวคิวออก
"ไม่ใช่ทําอย่างไรเจ้าค่ะ แต่หลานทําไปแล้ว"
"ทําไปแล้ว?"
"เจ้าค่ะ หลานทําไปเรียบร้อยแล้ว รอเพียงเวลาเท่านัน"
"...." เถาเต๋อชวนแปลกใจกับท่าทางของนาง แต่เห็นว่า
นางคงไม่ยอมเล่าวิธกี ารจึงเปลียนเรืองถาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 2

"แล้วคนพวกนีเจ้าคิดว่าควรจัดการเช่นไร?" เถาเต๋อชวน
พยักเพยิดไปทางกระดาษทีขึนชือเหล่าต้านไว้
หลิวจ้าวเว่ยชําเลืองมองกระดาษพวกนันก่อนรอยยิมบน
ใบหน้าจะหุบหายเหลือเพียงความเยือกเย็น
หญิงกล่าวออกมาเพียงหนึงประโยคแต่ทาํ ให้หอ้ งทังห้อง
เงียบงันขึนมาทันที
"เผาให้วอด"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 3

แสนชัง
# 23. หนทางสู่ถงเยียน

เหล่าต้านกระวนกระวายใจไม่หยุดหลังกลับจากจวนสกุล
เถา หัวหน้าของเขาได้ยนิ เรืองก็สงให้
ั ทหารออกไปตาม
หาร่องรอยโจรป่ าทีว่า แต่หาอยูน่ านกลับไม่พบแม้แต่คน
ผ่านทาง พอกลับเข้าเมืองมาจึงถูกต่อว่ายกใหญ่ทไปี
ล่วงเกินสกุลเถา
คนสกุลเถาแม้ไม่อาจเทียบกับเสนาบดีอย่างสกุลเจิน แต่
ในจินหยางนีนับว่ามีเส้นสายและมีหน้ามีตาไม่น้อย ยิง
เถาเฝิงชิงเพิงได้เลือนตําแหน่งคนสกุลเถาได้แจกจ่ายข้าว
ของทําบุญใหญ่ทาํ ให้คนในจินหยางรูก้ นั ทัว จึงไม่มใี คร
อยากไปล่วงเกินพวกเขาโดยเฉพาะทหารชันผูน้ ้อย
เมือพ่อบ้านสกุลเถารอทหารเมืองกลับมาไม่พบวีแววของ
โจรป่ าหรือหลักฐานอืนก็ยนื ยันจะให้ทางการคุมตัวพ่อค้า
เร่ไว้สบื สวนให้ได้ ผูต้ รวจการเมืองย่อมเกรงใจสกุลเถาจึง
รับตัวพ่อค้าเร่ผนู้ นไว้
ั แล้วสังขังคุกไว้กอ่ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 4

เหล่าต้านเหงือแตกพลักๆ จิตใจไม่อยูก่ บั เนือกับตัวเพราะ

กลัวว่าพ่อค้าเร่คนนันจะให้การชีตัวเขาว่าสมรูร้ ว่ มคิด
คนสกุลเจินเป็ นใหญ่ในบ้านเมืองแต่พวกเขาเป็ นปลาย
รากของเส้นสายขนานใหญ่นี ไม่มที างทีพวกเขาจะกล้า
เปิ ดปากสาวถึงสกุลเจินอยูแ่ ล้ว ไม่เช่นนันแม้แต่ชวี ติ ก็คง
ไม่อาจรักษาไว้ พวกสกุลใหญ่มกี ร้ี อยพันวิธที จะปิ
ี ดปาก
หมากเบียอย่างเขา ดีไม่ดเี มือจวนตัว คนพวกนันจะให้
เขาเป็ นแพะรับผิดชอบเพือปิ ดคดีไปอีก
เหล่าต้านนึกกลัวสกุลเจินขึนมา หากคนพวกนันเกิด
หวาดระแวงว่าเขาจะพูดสิงทีไม่ควรพูด ชีวติ เขาคงมีภยั
แล้ว เช่นนีควรรีบหาทางออกให้ตวั เอง ก่อนการสืบสวน
จะยืดยาวจนพ่อค้าผูน้ นหลุ
ั ดปากสิงใดออกมา พวกเขา
ควรจบคดีเสียก่อน
เหล่าต้านเดินวนอยูใ่ นห้องพักราวกับหนูตดิ จัน พยายาม
ขบคิดหาทางออกเพือรักษาชีวติ และหน้าทีการงานเอาไว้
คิดมากอยูห่ ลายวันจนนอนไม่หลับกระสับกระส่าย จวบ
จนบ่ายวันหนึงเขาได้รบั กระดาษจากทหารเวรเฝ้ าคุก
ดูกร็ วู้ ่าคงรับสินบนมาเพือส่งจดหมายจากในคุก เขารีบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 5

คลีออกอ่านเป็ นคําขอร้องจากพ่อค้าเร่ทงยั
ั งนัดแนะให้
ช่วยพาเขาหลบหนีออกจากคุก
เหล่าต้านเป็ นกลัวยิงนัก เขาคิดทบทวนอยูน่ านสุดท้ายก็
ตัดสินใจ คิดว่านีเป็ นทางออกทีดีทสุี ด
*
ดึกสงัด
คล้อยหลังคนเคาะโมงยามผ่านหน้าศาลประจําเมือง เหล่า
ต้านในชุดดําโพกหน้าได้แอบย่องเข้าไปยังคุกทีคุมขัง
นักโทษอย่างเงียบๆ
เมืองจินหยางนีนับว่าเงียบสงบ ผูก้ ระทําความผิดส่วน
ใหญ่มแี ต่โทษเล็กๆ น้อยๆ สังให้เฆียนโบยไม่กทีี กก็ ลับ
บ้านใด ดังนันด้านในคุกจึงว่างโล่งแทบทุกห้องขัง
พ่อค้าเร่ผนู้ นติ
ั ดสินบนผูค้ ุมไว้แล้ว ยามเมือเหล่าต้านไป
ถึงทางจึงเปิ ดโล่งไร้คนเฝ้ ายาม เขารีบมุง่ หน้าไปหาพ่อค้า
เร่ทนัี งคุดคูอ้ ยูท่ มุี มห้องขังหนึง
"เจ้ามาแล้ว รีบพาข้าออกไป" พ่อค้าผูน้ นรี
ั บคลานมายัง
หน้าประตูแล้วร้องขึน ดูทา่ ทางหลายวันในคุกคงไม่ได้อยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 6

ดีแน่ เหล่าต้านพยายามใช้เหล็กงัดโซ่ทล่ี ามห้องขังจน

เหงือแตกเป็ นเม็ด
"เร็วเข้าซี!" พ่อค้าพยายามเขย่าซีกรงขังเพือเร่งเหล่าต้าน
ทหารหนุ่มพยายามงัดกุญแจอยูห่ ลายครังจนมันเริม
เขยือน "รีบๆ หน่อย ก่อนจะมีคนมา"
"ข้ารูแ้ ล้วก็เร่งอยูน่ ไงเล่
ี า" เหล่าต้านร้องอย่างหงุดหงิด
ทังสองจดจ้องอยูก่ บั กุญแจทีกําลังถูกงัดจนสึก แต่ไม่ทนั ที
มันจะหลุดออกจมูกของคนทังคูก่ ไ็ ด้กลินควันไฟ
เหล่าต้านชะงัก เขาเงยหน้ามองตามทางเดินแล้วเห็นควัน
จึงวางเหล็กในมือแล้ววิงไปดู "ไฟไหม้!" นายทหารวิงหน้า
ตืนทําท่าจะหนีแต่พ่อค้าในคุกรีบแหกปากตะโกน
"เอาข้าออกไปด้วย! เอาข้าออกไป อย่าปล่อยข้าไว้!!!" เขา
ร้องด้วยความตระหนก
เหล่าต้านลังเลก่อนจะยกเอาหินทีวางตรงมุมเสาวิง
กลับมาทุบกุญแจทีหน้าห้องขังของพ่อค้า
ไฟลามลุกไวมากราวกับมีคนสาดนํามันใส่ ควันขโมงจน
พ่อค้าเร่ไอโขลกจนแสบคอ เหล่าต้านพยายามโบกมือไล่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 7

ควันทีลอยอบอวลจนแสบตา เขายกหินทุบกุญแจอยูค่ รู่

หนึง ในใจคิดอยากจะวิงหนีไปเสีย แต่เสียงร้องของพ่อค้า
เร่ทําให้เขาไม่กล้าทิงคนไว้
ไฟลามเข้ามาด้านในคุก เผาคานไม้จนร่วงลงมาขวางทาง
คนทังสองใจเต้นกระหนํา ผิวกายร้อนดังโดนลวก เหล่า
ต้านทุม่ กําลังครังสุดท้ายกุญแจจึงหลุดออก เขารีบลากโซ่
ทีระอุจนนาบมือออกจากประตูกอ่ นจะประคองกันวิงออก
จากคุก
หนทางนันถูกกองไฟเผาไปไม่น้อย ต้องพากันหลบเลียง
เปลวเพลิงกว่าจะมาถึงประตูทางออก แต่คล้ายฝั นสลาย
ประตูทางออกปิ ดสนิทคล้ายถูกลงกลอนจากด้านนอก
ปั ง ปั ง ปั ง!!!!!
"ช่วยด้วย มีคนอยูข่ า้ งในนี!!!" พวกเขากลัวตายเกินกว่า
จะเงียบเสียงเอาไว้แล้ว ต่างคนต่างส่งเสียงร้องพลางทุบ
ประตูไม่หยุด
"ช่วยด้วย!!!!! ไฟไหม้ ช่วยพวกเราด้วย!!!!" ชายทังสอง
พยายามเอาตัวชนเพือพังประตู แต่ประตูคุกเมืองทําจาก
ไม้ชนหนึ
ั งเหล็กชันหนึง ดังนันไม่งา่ ยทีจะทําลายลงได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 8

แล้วยิงถูกไฟลามเลียมันยิงร้อนจนแทบไม่อาจแตะตรงๆ
"ช่วยด้วย! ช่วยพวกเราด้วย!" ไฟลามไปทัวแถมโหมแรง
ขึนทุกขณะ เหล่าต้านกลัวเหลือเกินว่าตนจะถูกย่างสดอยู่
ในนี
"ช่วยด้วย!!!!!"
ไฟลามมาใกล้ขนเรื
ึ อยๆ จนผิวกายของพวกเขาแสบร้อน
และมีแผล กลินผิวและขนไหม้ทาํ ให้ดบพวกเขาตืนกลัว
จนแทบไม่มสี ติ
ปั ง ปั ง ปั ง!!!!!!
"ช่วยพวกเราออกไปที"
"ชว---"
!!!!!!!!!!
จูๆ่ บานประตูกเ็ ปิ ดออก คนทังสองทีพยายามทุบประตู
อย่างหนักถลาล้มลงไปกองกับพืน คนทังสองไอโขลก
เพราะควันไฟจนหน้าแดงกํา พวกเขาหันไปมองด้านในที
เปลวเพลิงโหมสูงด้วยความหวาดผวา รีบกระถดถอยหนี
แม้จะรูว้ า่ ไฟลามมาไม่ถงึ ตนแล้ว ชายทังสองถอนหายใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 9

ยาว รูส้ กึ ขอบคุณฟ้ าดินทีตนรอดตายออกมาได้

แต่โล่งอกอยูแ่ ค่ไม่กอึี ดใจ คนทังคูก่ ส็ งั เกตเห็นปลายหอก
ปลายทวนทีตีวงล้อมชีมายังพวกเขา
เหล่าต้านอ้าปากค้าง มองเหล่าทหารทีมีสหี น้าทะมึนมุง่
ร้ายก็รตู้ วั ว่าตนตกหลุมพลางเข้าเสียแล้ว
*
หลิวจ้าวเว่ยมองควันทีลอยขึนฟ้ าจากทีไกลๆ แล้วยกมุม
ปากขึนเล็กน้อย นางโบกพัดเพือคลายร้อนไปเรือยๆ
ในขณะเดินวนดูขา้ วของในห้อง
บาดแผลบนฝ่ าเท้าและรอยชําตามตัวนางจวนจะหายสนิท
แล้วดังนันหญิงสาวจึงไม่รสู้ กึ เจ็บปวดอะไรยามทีเดินไป
รอบๆ นางมองตรงนันทีตรงนีทีแล้วคิดเตรียมการอยูใ่ น
หัวว่าควรตระเตรียมสิงใดให้พร้อมเอาไว้บา้ ง
"ดึกมากแล้วคุณหนูไม่งว่ งหรือเจ้าคะ?" คืนนีเป็ นเวรของ
อาหนิง นางมองนายสาวเดินวนอยูน่ านสุดท้ายจึงเอ่ยถาม
ขึน
"หลายวันนีนอนมากจนไม่งว่ งเสียแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยยิมให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 0

สาวใช้ "หากเจ้าง่วงก็ไปนอนเสียเถอะ"
"บ่าวไม่งว่ งเจ้าค่ะ เพียงแต่เป็ นห่วงคุณหนูเท่านัน" อา
หนิงส่ายหน้ารัวๆ ถึงนางจะง่วงขึนมาจริงๆ ก็ไม่กล้ารับ
มีอย่างทีไหนทีบ่าวนอนก่อนเจ้านาย
"เจ้าเกิดและโตในจินหยางคงรูจ้ กั คนมาก มีคนทีไว้ใจได้
บ้างหรือไม่?" หลิวจ้าวเว่ยนังลงบนเตียงแล้วถามนาง
"ทีไว้ใจได้ยอ่ มมีอยูเ่ จ้าค่ะ เพียงแต่คุณหนูอยากให้ทําสิง
ใดหรือเจ้าคะ?"
ดวงตากลมทอดยาวไปไกลคล้ายไม่ได้จบั จ้องสิงใดในห้อง
ลึกลงในอกของนางวูบโหวงเมือนึกถึงบางสิง "ข้าเพียงแต่
ต้องการทําบุญ อยากให้เจ้าช่วยหาคนทีไว้ใจได้ขนเสบียง
กับเงินไปบริจาคทีอารามแห่งหนึงในเจิงหู"
"เจิงหูหรือเจ้าคะ?" อาหนิงแปลกใจ เจิงหูหา่ งจากจินห
ยางอยูไ่ ม่น้อย หากใช้รถม้าก็ตอ้ งเดินทางอยูส่ ามสีวัน
นางไม่เคยได้ยนิ ว่าคุณหนู เคยไปเจิงหู หากเพียงต้องการ
ทําบุญธรรมดาใยต้องไปไกลถึงเพียงนัน
"มีเสบียงทีข้าแบ่งไว้ตงแต่
ั คราวบริจาคให้กองทัพเอีย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 1

นเหอ คิดว่าน่าจะพอใช้ไปได้ทงปี
ั อยากจะบริจาคให้
อารามทีนัน" นางคิดอยูต่ ลอดตังแต่ฟืนขึนมาในร่างนี
นางอยากกลับไปทีอาราม อยากจะช่วยเหลือผูค้ นทีนันให้
มากทีสุดเท่าทีจะทําได้
แต่นางไม่กล้าไปพบ...
นางไม่มหี น้าไปพบคนเหล่านัน...
คนทีต้องตายเพราะนาง
หญิงสาวรูส้ กึ ว่าตนเป็ นดาวหายนะสําหรับผูค้ นในอาราม
การเกียวข้องกับนางอาจนํ าความทุกข์ทรมานมาสูพ่ วก
เขาอีก ดังนันนางจึงได้เก็บงําความตังใจเอาไว้
อีกอย่างคือหลิวจ้าวเว่ยไม่มเี งินมากพอจะว่าจ้างคนคุม้
กันข้าวของไปส่งทีนัน แม้จะลอบเก็บเสบียงไว้ตงแต่ั คราว
กองทัพเอียนเหอ แต่ไร้คนทีไว้ใจจะนําไปส่ง นางกลัวจะ
ถูกคนคดโกงลอบเอาเสบียงไปขายแล้วไปไม่ถงึ มือเหล่า
พระและชีในอาราม อีกทังถ้าไม่มคี นคุม้ กันอาจจะพบโจร
ป่ า ข้าวของคงถูกขโมยไปหมดก่อนแน่
แต่ตอนนีเถาเต๋อชวนเพิงส่งตัวเงินมาให้นางไม่น้อยบวก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 2

กับหนังสือสัญญาร้านค้าและทีดินทีพอจะประคับประคอง
นางให้ไม่ขดั สน ดังนันสิงแรกทีนางอยากทําคือช่วยเหลือ
คนในอารามให้ทอ้ งอิม ไม่ตอ้ งอยูก่ นั อย่างอัตคัตทังทีมี
จิตใจบริสทุ ธิสูงสูงอีก
"บ่าวน่าจะหาคนไปส่งให้ได้เจ้าค่ะ แต่ทําไมคุณหนูไม่ให้
คนของจวนไปเล่าเจ้าคะ?"
"ไม่ เรืองนีจะต้องไม่เกียวข้องกับจวนสกุลเถา และต้องไม่
เอ่ยชือข้า ข้าต้องการบริจาคโดยไม่ออกนาม เจ้าไปหาคน
ข้างนอกทีรูค้ วาม หากทํางานคล่องและซือสัตย์ขา้ จะตอบ
แทนเขาเป็ นอย่างดีแน่"
"เช่นนันพรุง่ นีบ่าวจะลองไปถามลูกพีลูกน้องของบ่าวดูนะ
เจ้าคะ เขาเคยเดินทางไปทัวตังแต่ยงั เด็ก น่าจะเคยชินกับ
เส้นทางไปเจิงหู ทังยังเป็ นคนซือสัตย์ไว้ใจได้" อาหนิง
เสนอขึน
"ได้เช่นนันก็ด"ี คิดถึงตรงนีแล้วจ้าวเว่ยก็ยมเศร้
ิ า ดูเป็ น
รอยยิมทีจริงใจไร้การปั นแต่งทีสุด แม้แต่อาหนิงยังรูส้ กึ ได้
ถึงความอาลัยอาวรณ์และความเจ็บปวดในรอยยิมนัน
...ไม่รวู้ ่าทีอารามนันมีอะไร เหตุใดคุณหนู ถงึ ทําสีหน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 3

ชวนให้คนหม่นหมองเช่นนี
หญิงงามก็ยงั เป็ นหญิงงาม ยามทีด้วยตามีแววไหวระริก
คล้ายจะกลันนําตาออกมาเป็ นหยดก็ยงั งดงามสะเทือนใจ
คนมอง อาหนิงจับอารมณ์สลดใจของหลิวจ้าวเว่ยได้อย่าง
แจ่มชัด แม้จะนึกสงสัยแต่กไ็ ม่กล้าเอ่ยปากขัดนายสาวที
คล้ายกําลังจมลึกอยูใ่ นห้วงความทรงจําเก่าก่อน
นานทีเดียวกว่าจ้าวเว่ยจะดึงอารมณ์ตวั เองกลับมา นาง
เปลียนสีหน้ามาเป็ นเรียบเฉยดังเดิมแล้วเอ่ยปากสังอีก
เรือง
"นอกจากเรืองนี พรุง่ นีเจ้าไปตามช่างเย็บผ้าทีฝีมอื ดีทสุี ด
ของเมืองมาให้ขา้ ที" ผ้ามัจฉาสีชาดทีนางได้มาจากฮ่องเต้
ไม่อาจทิงขว้างเอาไว้ให้ไร้ประโยชน์
ชุดทีนางต้องการต้องใช้ฝีมอื ในการตัดเย็บสูงมากและใช้
เวลานานเป็ นเดือน นางควรรีบจัดการไว้เสียตังแต่เนินๆ
"คุณหนู จะตัดชุดใหม่หรือเจ้าคะ?"
"ใช่ ชุดใหม่" หลิวจ้าวเว่ยยิมรับ ในใจขานคําต่อไปชัดเจน
แต่ไม่ได้ออกเสียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 4

...ชุดสําหรับการร่ายรําครังสําคัญ
*
เช้าวันต่อมาเกิดเรืองฮือฮาไปทังเมืองจินหยาง ข่าวแพร่
ไปทัวว่ามีทหารชัวเผาคุกเพือจะพานักโทษหลบหนี ทําให้
ทหารเมืองต้องวุน่ วายดับไฟกันอยูค่ อ่ นคืน
ผูต้ รวจการเมืองเดือดดาลยิงนัก สังโบยทหารรักษาเมือง
ทีมีใจคิดคดผูน้ นหนึ
ั งร้อยทีแล้วจับโยนเข้าคุกไปรอรับ
โทษ ส่วนตัวนักโทษทีใจกล้าติดสินบนนัดแนะวางแผน
แหกคุก เขาสังให้โบยไปห้าสิบทีแล้วสังให้ขงั เดียวในคุก
มืดรอวันพิจารณาคดีต่อไป
หลิวจ้าวเว่ยรูเ้ รืองนีตอนไปทานข้าวกับท่านตา นางไม่ได้
ยินดียนิ ร้ายกับข่าวทีเพิงฟั งเพียงแต่เอ่ยปากออกมาไม่ก ี
คํา "เพียงแค่พวกหมารับใช้ปลายแถวเท่านัน" นางไม่ได้
คิดจะเอาชีวติ พวกเขา...
เพียงแต่จะกระชากทุกอย่างทีมันมีเท่านัน
ยศตําแหน่งหรือ เงินทองหรือ เมือเลือกแล้วทีจะทําร้าย
นาง เช่นนันก็ตอ้ งชดใช้ให้สาสม อย่าได้หวังจะมีอนาคต

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 5

เจริญก้าวหน้าอีกเลย เงินทองทีได้มาจากสกุลเจินก็ให้
พวกมันรูส้ กึ ร้อนดังโดนลวกมือทุกครังทีจับใช้
กล้ารวมหัวกันใส่ความผูอ้ นแล้
ื ว เคยคิดถึงจุดจบของ
ตัวเองไว้หรือไม่เล่า...
เถาเต๋อชวนได้ยนิ ก็หวั เราะตําๆ ในลําคอ ชายชราเหลือบ
มองหลานสาวทีกินข้าวอย่างไว้มารยาทอยูด่ า้ นข้างก็ให้
รูส้ กึ พอใจอยูล่ กึ ๆ
แม้นางจะเปลียนไปราวกับหน้ามือเป็ นหลังมือ จากคนไม่
สนใจคิดอ่านให้ลกึ ซึงกลับมีความคิดแยบยลซับซ้อน และ
น่ากลัวว่าจะเป็ นภัยยิงนักสําหรับศัตรู แต่สาํ หรับชายที
เคยทังขึนทีสูงและตกตํามาแล้วอย่างเขา การทีในตระกูล
มีคนฉลาดคิด รูค้ วามสักคนย่อมเป็ นเรืองดี
ยิงถ้าวันหน้านางสามารถเกือหนุนเถาเฝิงชิงบุตรชายเขา
ให้ขนสู
ึ งได้อกี ไม่แน่หลานสาวผูน้ อาจจะเป็
ี นยิงกว่าหยก
หายากทีพันหลีจะมีสกั คน
ชายชรามองนางแล้วตัดสินใจอยูเ่ งียบๆ
หากนางสามารถหาทางกลับถงเยียนได้กอ่ นถูกเรียกตัว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 6

ไปอภิเษกตามราชโองการหมันจริง ก็นับว่าเป็ นคนมีฝีมอื

โดยแท้ เช่นนันเขาก็จะลองอุม้ ชูดูสกั ครังไม่นับว่าเสียหาย
อะไร
*
พริบตาเดียวเวลาก็ผา่ นไปสองเดือน หลิวจ้าวเว่ยทีกลับ
มาอยูจ่ วนสกุลเถาก็วนเวียนใช้ชวี ติ ไม่ตา่ งจากก่อนไปวัง
หลิงซาน เพียงแต่ปรับเปลียนเล็กน้อย นางฝึกซ้อมร่ายรํา
ทุกวัน ยังคงคัดอักษรทุกวัน แต่แบ่งเวลาไปสอนหนังสือ
พวกบ่าวคนสนิทและเริมคัดเลือกบ่าวระดับล่างทีไม่ม ี
พันธะและซือสัตย์เพือจะให้ตามกลับไปจวนสกุลหลิว
หญิงสาวใช้ชวี ติ ในจวนเถาอย่างสบายใจ ไม่ได้รบี ร้อน
ทุกห้าวันก็ยงั ออกไปไหว้พระ บริจาคทาน เป็ นทีชืนชม
สงสารของผูค้ นยิงนัก
จนกระทังปลายเดือนข่าวหนึงก็มาถึงจวนสกุลเถา...
*
เหลียวฮองเฮานังจิบชาอยูใ่ นอุทยานดอกท้อ ตรงหน้านาง
เป็ นเวทีใหญ่สาํ หรับแสดงอุปรากร วันนีนางเรียกสนมที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 7

อยูฝ่ ั งตัวเองมาชิมชาและชมงิวเพือฆ่าเวลาน่าเบือหน่าย
ในวังหลัง
ตังแต่ตอ้ งกลับวังหลวงอย่างรีบร้อน ทุกคนก็ตอ้ งเฝ้ า
แสดงความกตัญ ตู ่อหยางไทเฮา แม้แต่ฝ่าบาทก็ยงั
วนเวียนไปเยียมหยางไทเฮาทุกวัน
แต่หากคิดว่าฮ่องเต้มใี จรักใครมารดาเลียงขึนมาละก็ผดิ
แล้ว ฝ่ าบาทเสด็จไปเวลาเดียวก็คอื เวลาทีโจวอ๋องไปเข้า
เฝ้ าหยางไทเฮาเท่านัน เห็นได้ชดั ว่าไม่ตอ้ งการให้สองแม่
ลูกพูดคุยกันตามลําพัง
ก่อนหน้านีพระอาการของหยางไทเฮาดีขนึ ฮ่องเต้จงึ มี
ดํารัสจะส่งโจวอ๋องกลับหยางโจวเสียที แต่ไทเฮากลับทรุด
ลงอีกกะทันหัน พอพบหน้าฝ่ าบาทก็รบี ขอความเมตตา
พรําบอกว่าตนคงอยูไ่ ด้อกี ไม่นานจึงอยากให้ลกู ชายอยู่
พร้อมหน้าส่งตนขึนสวรรค์ ดังนันโจวอ๋องจึงได้รงอยู
ั ใ่ น
เมืองหลวงสมใจ
แต่นนกลั
ั บทําให้ฝ่าบาทเป็ นกังวลอย่างเห็นได้ชดั เหลีว
ฮองเฮาในฐานะฮองเฮานางต้องแสดงความกตัญ แู ละ
คอยดูแลไทเฮาตามหน้าที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 8

แต่ในใจนางเบือหน่ายเพียงใดใครจะรู้ ไร้ไทเฮาสักคนวัง
หลังก็จะอยูใ่ นกํามือนาง ไทเฮายิงป่ วยสิยงดี
ิ ต่อนาง แต่
ฉากหน้าก็ตอ้ งทําเป็ นรักใคร่หว่ งใย เพราะลีกุย้ เฟยเองก็
แทบไม่หา่ งจากตําหนักไทเฮา
ผ่านมาเป็ นเดือนอาการหยางไทเฮาทรงๆ ทรุดๆ แต่
เหลียวฮองเฮากระจ่างใจดี หากทรงหายขึนมาพระโอรสก็
ต้องถูกตะเพิดไปไกลเป็ นพันหลี ดังนันจึง 'ต้อง' ประชวร
ต่อไปเพือให้ลูกอยูใ่ นถงเยียน
บรรยากาศในวังหลวงไม่ดนี กั ทังทีใกล้สอบต่อหน้าพระที
นังแล้วกลับไม่คกึ คักดังเช่นทีควร ฮองเฮามีดาํ ริให้ปัดเป่ า
ความหม่นหมองในวัง จึงสังให้จดั การแสดงขึน
หัวหน้าคณะอุปรากรหลวงค้อมกายถวายบังคมแล้วกราบ
ทูลฮองเฮาว่ามีงวเรื
ิ องใหม่จะมานําเสนอพอดี ถือว่าได้
แสดงถวายให้ฮองเฮากับเหล่าพระสนมได้ชมก่อนใคร
ต้องกล่าวก่อนว่างิวทีแสดงในวังหลวงนันวนเวียนอยูไ่ ม่
ถึงสิบเรือง ส่วนใหญ่จะเป็ นโศกนาฎกรรมดังๆ ทีแสดงซํา
แล้วซําอีกไม่ต่างจากเดิม เรียกว่าดูกนั มาแล้วทุกเรืองแต่
ก็ตอ้ งดูซําต่อไป เพียงแต่สลับตอนบ้างวนเวียนอยูเ่ ช่นนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 9

มาวันนีได้ยนิ หัวหน้าคณะทูลว่าเป็ นเรืองใหม่ เหลียว

ฮองเฮาก็รสู้ กึ แปลกใจไม่น้อย "เรืองใหม่ร?ึ "
"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้รบั บทงิวใหม่มาจากท่านเจ้ากรม
พิธกี าร อ่านดูแล้วเรืองราวแปลกใหม่น่าสนใจมาก จึง
นํามาซ้อมหวังว่าจะได้แสดงถวาย"
"อืม ดีเหมือนกัน มีอะไรใหม่ๆ ให้ดเู สียบ้าง หากเล่นดีขา้
จะตกรางวัลให้" เหลียวฮองเฮาโบกมือให้เขาลุกขึนไป
เตรียมตัว
หัวหน้าคณะยิมร่ารีบถวายคํานับแล้วกลับไปหลังเวที เมือ
ต้นเดือนเขาได้รบั บทละครงิวจากท่านเจ้ากรมพิธกี ารมา
ตอนอ่านจบคิดไว้วา่ ตนเพิงได้สมบัตชิ นใหม่
ิ ชดั ๆ คําร้อง
ไพเราะละเมียดละไม เนือเรืองชิงรักหักสวาททังยังชวน
เรียกนําตา อ่านเช่นไรก็รวู้ ่าคนทีชมชอบดูงวต้
ิ องตืนตา
ตืนใจแน่
เขาลอบมองไปทางฮองเฮาและเหล่าสนมแล้วสูดหายใจ
ลึก ถ้าให้งวเรื
ิ องนีเป็ นทีโปรดปรานขึนมา คณะอุปรากร
ของเขาก็เหมือนได้ตดิ ปี กแล้ว อีกทังเจ้ากรมพิธกี ารทีคง
ได้มคี วามดีความชอบเพิมอีก เรืองนีดีกบั ทุกฝ่ าย!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 0

*
เพียงหนึงเดือนนิยายประโลมโลกเรือง 'ตํานานเซียนบุป
ผา' ก็โด่งดังขึนในหมูส่ ตรีชนชันสูงในถงเยียน เหล่า
คุณหนูทอ่ี านออกเขียนได้ต่างมีหนังสือเล่มนีกันหมด
เรียกว่าเป็ นกระแสปากต่อปาก เฉพาะยอดขายเท่านันก็
ทําให้เถ้าแก่รา้ นหนังสือพอใจมากแล้ว
แต่ใครจะคิดว่าทัวทังเมืองกลับมีงวเรื
ิ องตํานานเซียนบุ
ปผาออกแสดง ทุกโรงนําชา ทุกเวทีละครเร่ ต่างพากัน
แสดงเรืองนี จากทีเป็ นแค่นิยายประโลมโลกทีโด่งดังใน
หมูส่ าวรุน่ พองิวพากันแสดงไปทัว ทังยังมีขา่ วว่าคนใน
วังชืนชอบงิวเรืองนีกันมาก นิยายทีชือเดียวกันนีก็ยงโด่
ิ ง
ดังราวกับพลุแตก
ว่ากันว่าเบืองบนเป็ นเช่นไร เบืองล่างก็เป็ นเช่นนัน
ฮองเฮาโปรดงิวเรืองนีมากจนตกรางวัลขนานใหญ่ให้คณะ
งิวหลวง ทังยังพระราชทานข้าวของให้เจ้ากรมพิธกี ารที
เป็ นคนมอบบทละครงิวอีกทอดหนึง เรียกว่าเป็ นทีโปรด
ปรานกันทัวหน้า
ดังนันพอฮองเฮาชอบเหล่าฮูหยินตระกูลขุนนางทังหลาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 1

ก็รบี ขวนขวายหาดูกนั จ้าละหวัน กลายเป็ นกระแสนิยม

ใหม่ทโด่
ี งดังพรวดพราดขึนมา ซึงเหล่าฮูหยินทังหลายพอ
ได้รบั ชมแล้วก็พลันเข้าใจว่าเหตุใดฮองเฮาถึงโปรดปราน
อุปรากรเรืองนี นอกจากดูงวแล้
ิ วผูค้ นทังหลายยังแห่ไป
ซือหนังสือนิยายมาอ่านเพิมเติม แม้แต่นกั เหล่านิทานใน
โรงนําชายังทนกระแสความนิยมนีไม่ไหวจนต้องไปแอบ
ซือนิยายมาอ่านแล้วดัดแปลงเอาไว้เล่าเพือหากิน
ดังนันไม่ใช่แค่โด่งดังในระดับชนชันสูง ชาวบ้านทัวไปก็
พลอยได้ดูได้ฟังเรืองนี ต่างพากันชืนชอบกันทัว ยามนี
คณะงิวใดแสดงเรืองตํานานเซียนบุปผาล้วนได้รบั ความ
สนใจทังสิน ร้านนําชาทีนักเล่านิทานเล่าเรืองนีก็แน่น
เอียดทุกวัน เป็ นปรากฎการณ์ยงนัิ ก
ตํานานเซียนบุปผานี แม้ชอเรืื องจะเป็ นเรืองของเซียนบุป
ผา แต่เนือหาทีได้รบั ความสนใจมากทีสุดกลับไม่ใช่ตวั
เซียนบุปผา เนือความโดยย่อของนิยายเรืองนีนันเกิดขึน
จากบัณฑิตยากจนผูห้ นึง เขาแต่งภรรยาคูท่ กุ ข์คยู่ ากชือ
นางเซีย ตัวนางเซียนีเป็ นชาวบ้านธรรมดาไม่ได้มวี ชิ า
ความรูอ้ ะไร มีเพียงฝีมอื การปั กผ้า แต่แม้จะไม่ได้ความรู้
สูงส่งแต่ใจนางนันหาได้ยอ่ ท้อ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 2

นางเซียเห็นสามีตงใจอ่
ั านตําราทุกวันและใฝ่ ฝันอยากจะ
เป็ นขุนนางรับใช้ราชสํานัก ตัวนางจึงคิดสนับสนุน
พยายามหาทุนรอนส่งสามีไปสอบอยูห่ ลายคราว แม้
จะต้องปั กผ้าในตอนกลางคืนจนสายตาเสียก็ไม่บ่นสักคํา
สามีเพียรพยายามสอบอยูห่ ลายครังด้วยแรงสนับสนุน
จากภรรยาและกําลังใจจากบุตรสาวตัวน้อย ในทีสุดเขาก็
สอบได้
ปี นนเขาได้
ั รบั ตําแหน่งเป็ นนายอําเภอก็อพยพครอบครัว
ไปยังจวนใหม่ ชีวติ ใหม่เริมขึน ในจวนบ่าวล้อมหน้าล้อม
หลัง มีเงินทองซือของกินดีๆ เสือผ้าดีๆ สวม แต่ตวั
นายอําเภอกลับเริมไม่พอใจภรรยาคู่ทุกข์คยู่ าก เพราะ
ตรากตรําอยูน่ านจนสุดท้ายสายตาของนางเริมฝ้ าฟาง
ความงามก็โรยราเพราะทํางานหนัก มือไม้ทงสองข้
ั าง
ล้วนด้านไม่นุ่มนวล
ตัวนายอําเภอนันนับว่ามีหน้ามีตา เขาต้องรับแขกทังบน
ล่างอยูบ่ ่อยครัง แต่ภรรยากลับไม่อาจช่วยเขาได้ ทังเมือ
นางออกมาเจอแขกเขากลับยิงรูส้ กึ อับอายขายหน้าเพราะ
นางดูแก่กว่าเขาหลายปี ทังเนือตัวหยาบกร้านไร้ความ
งามราวกับเป็ นบ่าวชันตํา ยิงนานวันนายอําเภอยิงสะสม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 3

ความขุน่ ข้องใจในตัวภรรยาเอาไว้มากขึนๆ
ในปี หนึงมีปีศาจจิงจอกถูกนักพรตทําร้ายจนบาดเจ็บหนี
ตายมาทีอําเภอของเขา นายอําเภอพบกับสตรีผนู้ ีเข้าโดย
บังเอิญขณะนังรถม้ากลับจวน เขาจึงช่วยพานางกลับไป
รักษาบาดแผล
เมืออาการดีขนเขาจึ
ึ งพบว่าสตรีทตนพากลั
ี บมานันงดงาม
ยัวยวนใจยิงนัก สตรีทงใต้ ั หล้าทีเคยพบไม่เคยมีใครงาม
เกินไปกว่านาง ทังนางยังมีกริยามารยาทราวกับคุณหนู
ผูด้ ี ฟั งประวัตนิ างกล่าวว่าบิดาเป็ นพ่อค้าทางใต้ กําลังจะ
เดินทางไกลแต่ถูกพวกโจรปล้นฆ่ากันทังบ้าน ตัวนางถูก
มารดาโยนลงเนินสูงเพือให้มโี อกาสรอด หญิงสาวจึงโซ
ซัดโซเซทังทีบาดเจ็บหนีตายมาพบเขาเข้า
นางรําไห้ขณะเล่าเรืองได้น่าสงสารยิงนัก ทังยังให้มนต์
คาถาของจิงจอกหลอกล่อทําให้นายอําเภอยิงสงสารเห็น
ใจอยากช่วยเหลือแต่หญิงสาวไร้ทไปสุ
ี ดท้ายจึงยอมให้อยู่
ทีจวนด้วยกันก่อน อยูด่ ว้ ยกันพบหน้าทุกวัน ในใจ
นายอําเภอก็นึกเปรียบเทียบสตรีทงดงามราวบุ
ี ปผากับ
ภรรยาเอกทีไม่น่ามองแม้แต่น้อย เขาชังใจอยูน่ าน ปี ศาจ
จิงจอกเองก็หาทางยัวยวนใจบุรุษเพราะต้องการเป็ นใหญ่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 4

ในถินมนุษย์เพือหาทางสูบพลังชีวติ ต่อไป
คราวหนึงนายอําเภอจัดงานเลียง นางจิงจอกได้ออกหน้า
มาช่วยรับแขก ได้คําชมจากแขกเหรืออย่างท่วมท้นเป็ น
หน้าเป็ นตาให้นายอําเภอยิงนัก เห็นเช่นนันแล้ว
นายอําเภอยิงปั กใจรักนางจนยากจะถอน พอนางทําทีจะ
ไปจากจวนก็รบี รังไว้ รับเอานางเป็ นอนุ ทังรักใคร่ลมุ่ หลง
นางเป็ นอย่างมาก
ตัวนางเซียทีรักใคร่ซอสัื ตย์กบั สามีเสมอมา ทนลําบาก
ตรากตรําเพือเขาจนร่างกายทรุดโทรมเมือทราบว่าสามี
รับอนุโฉมงามเข้ามาพะเน้าพะนอกันอยูใ่ นจวนก็ให้ชาใจํ
หนัก ร้องไห้อยูท่ ุกวันคืนจนสุดท้ายตาบอดสนิททังสอง
ข้าง
นายอําเภอเห็นเช่นนันก็ยงนึ ิ กรังเกียจ เทียบกันแล้วอนุ
ของตนดีกว่าภรรยาเอกทุกอย่าง ทังนางยังเป็ นหน้าเป็ น
ตาให้สกุลได้ จึงให้รสู้ กึ ชิงชังนางเซียทีเอาแต่รอ้ งไห้ไม่
อาจช่วยเหลืองานการของเขา นายอําเภอสังห้ามนางเซีย
ออกจากจวนเพราะอับอายหากมีคนพบเห็น ส่วนตัวเขาก็
อุม้ ชูอนุขนเหนื
ึ อภรรยาเอก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 5

ปี ศาจจิงจอกไม่ยอมหยุดเพียงเท่านัน นางต้องการกําจัด
ขวากหนามในจวน จึงทําทีใส่ความนางเซียว่าให้บ่าวไพร่
มารังแกตนจนเป็ นแผล ทําให้นายอําเภอโกรธเกลียดนาง
เซียเพิมขึนอีก นางเซียกับบุตรสาวอยูใ่ นจวนลําบากขึน
ทุกวัน ถูกบ่าวไพร่ทเอนเอี
ี ยงตามแรงลมรังแกอยูเ่ สมอ
นายอําเภอเสน่หาปี ศาจจิงจอกยิงนัก นางกล่าวสิงใดล้วน
เชือถือ มีทรัพย์สนิ อะไรก็ยกให้นางดูแลหมดสิน แม้แต่
ของทีเขาเคยมอบให้บุตรสาว เมืออนุเห็นแล้วชอบใจเขาก็
ไปชิงมาจากลูกเอามาให้ภรรยาใหม่
นางเซียรูเ้ รืองนีก็กอดลูกร้องไห้นําตานองหน้า กล่าวถึง
ชีวติ แสนอาภัพของตนกับลูกอย่างระทมใจ ซึงตอนนีเป็ น
ตอนทีคณะละครงิวมักใช้แสดงเอาไว้เรียกนําตาคนดู ใคร
เห็นสองแม่ลกู กอดกันร้องไห้อย่างอับจนก็ให้อดสูนําตา
ซึมกันทังสิน
นายอําเภอถูกปี ศาจจิงจอกเป่ าหูอยูท่ ุกวันก็คดิ หาวิธ ี
กําจัดนางเซียเพือยกอนุขนเป็
ึ นภรรยาเอก เขาลุม่ หลงใน
ตัวอนุ จนไม่สนผิดชอบชัวดีจนสุดท้ายผลังมือผลักนางเซีย
ตกบ่อนําตาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 6

คราแรกเขารูส้ กึ ผิดอยูใ่ นใจบ้าง แต่เมืออนุคนโปรด

ปลอบโยนกันยาวนานสามราตรีตดิ ก็เลิกสนใจนางเซีย รีบ
ยกอนุขนเป็
ึ นภรรยาเอกอย่างออกหน้าออกตา
ผ่านไปหลายปี บุตรสาวทีเกิดจากนางเซียเติบโตเป็ นสาว
สะพรัง นางงดงามบริสทุ ธิและดูสงู ส่งดังเทพธิดา เป็ นที
เลืองลือไปทังอําเภอ นางปี ศาจได้ยนิ คนชมความงามของ
ลูกเลียงแล้วไม่พอใจ นางนันแม้จะงามแต่อยูใ่ นโลกมนุ ษย์
นางก็ตอ้ งจําแลงกายให้ดูเป็ นไปตามวัย แต่ต่อให้นางใช้
ร่างจริงมาสูก้ ไ็ ม่แน่ว่าจะงามแข่งกับลูกเลียงได้
สันดานปี ศาจจิงจอกนันมีความอิจฉาริษยาอยูแ่ ล้ว นาง
เห็นว่าไม่ดแี น่หากลูกเลียงยังอยูใ่ นจวน จึงเล่นละครเพือ
ทําลายชือเสียงนาง ให้ผคู้ นก่นด่าว่านางไม่เคารพมารดา
กดข่มภรรยาใหม่ของบิดา เป็ นเด็กอกตัญ ู ทังยังคอย
เป่ าหูนายอําเภอ สุดท้ายเขาจึงส่งบุตรสาวไปอยูอ่ าราม
เพือเอาใจปี ศาจจิงจอก
นางปี ศาจได้ครองจวนสมใจทังยังไม่มใี ครเป็ นคูแ่ ข่งเรือง
ความงามอีกก็ยงกํ
ิ าเริบเสิบสาน คนในอําเภอตายปริศนา
มากขึนเรือยๆ โดยไร้สาเหตุ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 7

ในขณะทีนายอําเภอปิ ดหูปิดตา ลุม่ หลงภรรยาจนละเลย

หน้าที ภรรยาเสนอสิงใดก็ทาํ สิงนันโดยไม่ใตร่ตรองแม้แต่
น้อย
นีนับเป็ นจุดเริมต้นของตํานานเซียนบุปผา ซึงเนือหา
ต่อไปจะกล่าวถึงชีวติ อันแสนรัดทนของนางเอกทีต้องต่อสู้
กับภูตผิ ใี นอาราม เอาความดีเข้ากล่อมเหล่าวิญญาณและ
สะสมบุญบารมี ทังยังได้พบองค์ชายผูส้ งู ศักดิทีรักนาง
หมดใจ แต่นางกลับหักใจไม่รบั รักเขาเพือเข้าสูว่ ถิ แี ห่ง
การบําเพ็ญเพียร หวังจะส่งผลบุญให้มารดาไปชัวชีวติ
นิยายเรืองนีมีหลายบทหลายตอน แต่ทเป็ ี นทีนิยมมาก
ทีสุดก็คอื ตอนต้นทีกล่าวมา และตอนทีนางเอกได้รบั พร
จากสวรรค์สาํ เร็จเป็ นเซียนบุปผาแล้วกลับไปปราบปี ศาจ
จิงจอกในบ้านเดิม เป็ นทีสะใจของคนดูยงนัิ กทีได้เห็นสุด
จบของนายอําเภอและปี ศาจจิงจอก
หรือถ้าใครชมชอบความรักโศกนาฎกรรมของหนุ่มสาวก็
จะชืนชอบฉากยามทีองค์ชายพบนางเอกและพยายาม
เกียวพาราสี จนสุดท้ายแม้ใจรักก็พากันหักสายใย
ยินยอมส่งนางสูว่ ถิ เี ซียน นับเป็ นความรักทีตราตรึงใจยิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 8

แต่ถามว่าเหลียวฮองเฮาชืนชอบสิงใดในงิวเรืองนีงันหรือ
...ก็ชนชอบในมุ
ื มมองของภรรยาเอกอย่างไรเล่า คนเป็ น
ภรรยาเอกทังใต้หล้าได้ดงู วเรื
ิ องนีแล้วรูส้ กึ ไม่ต่างกัน ต่าง
ก็ให้ลอบยิมมุมปาก มีหลายบทหลายตอนในเรืองทีจิกกัด
เหล่าอนุจนไม่เหลือชินดีทาํ ให้ใจฮูหยินเอกทังหลายต่าง
สะใจกันทังสิน
ส่วนเหล่าอนุเมือชมงิวเรืองนีแล้วในใจกลับมีเลือดออก
ซิบๆ บ้านไหนจวนไหนทีอนุเป็ นใหญ่ หรืออนุได้ออกหน้า
ออกตามากต่างพากันปิ ดปากเงียบกริบ พวกอนุทปีี นป่ าย
มาเป็ นใหญ่ในจวนต่างพากันเก็บหางเพือไม่ให้เป็ นที
นินทาของผูค้ น
ในใจฮูหยินเอกคนใดเล่าทีจะไม่มแี ค้น ใต้หล้านีมีสตรีใด
ยินดีใช้สามีรว่ มกับผูอ้ นกั
ื น เพียงแต่กฎข้อห้ามสตรีหา้ ม
หึงหวง พวกนางจึงต้องจํากลํากลืนความทุกข์เอาไว้ในใจ
แต่ยามชมงิวเรืองนีกลับรูส้ กึ ได้ปลดปล่อย คล้ายมีคนมา
ช่วยชีหน้าด่าทออนุ ทบ้ี านให้โดยไม่ตอ้ งลงแรง จึงยิงชืน
ชอบยิงนัก
ตัวเหลียวฮองเฮาไม่เพียงมองในแง่ของภรรยาเอกทีผูก
แค้นกับอนุภรรยา แต่นางกลับเห็นตัวเองกับลีกุย้ เฟยอยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 9

ในงิวเรืองนัน นางเซียคือตัวนาง ลีกุย้ เฟยคือนังจิงจอก

ตัวนางถูกริดรอนอํานาจทุกทาง ถูกสามีผลักตกบ่อนํามา
นานแล้ว ส่วนนังจิงจอกถูกอุม้ ชูขนสู
ึ ง เป็ นทีโปรดปราน
เหนือฝ่ ายใน
เห็นงิวทีระบายแค้นให้ตนเช่นนีนางจะไม่โปรดได้หรือ
เหลียวฮองเฮาหัวเราะอย่างสะใจ สังให้เล่นงิวเรืองนี
ติดกันไปอีกสามวัน กล่าวว่าให้พวกสนมทังหมดมาชมดู
ความงดงามสูงส่งของเซียนบุปผาได้อย่างถ้วนทัว แต่
แท้จริงแล้วไม่ต่างจากให้มาดูนางประนามด่าลีกุย้ เฟย
ในขณะทีเหลียวฮองเฮาเป็ นสุขใจยิงนัก ลีกุย้ เฟยกลับ
เดือดดาลจนปาถ้วยชามแตกไปหลายใบ มีหรือทีนางจะดู
เจตนาเหลียวฮองเฮาไม่ออก แต่ยามนีตํานานเซียนบุปผา
ดังไปทัวเมือง ทุกคนต่างวิจารณ์และจับจ้อง พวกอนุขา้ ง
นอกต้องเก็บมือเก็บเท้ากัน ตัวนางเองก็ตอ้ งเก็บกรงเล็บ
เอาไว้ให้ด ี หากเผลอไผลทําสิงใดผิดหูผดิ ตาในยามนี
ราษฎรคงวิจารณ์กนั เซ็งแซ่ เท่านีก็มคี นผูกโยงนางกับ
ปี ศาจจิงจอกมากพออยูแ่ ล้ว
ลีกุย้ เฟยรูส้ กึ ว่าตนนังอยูเ่ ฉยๆ ก็ถูกริดรอนอํานาจเพียง
เพราะมีงวเรื
ิ องหนึงโด่งดังขึนมา ช่างน่าเจ็บใจนัก!
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 0

*
ไม่ใช่แค่คนในวังทีได้รบั ผลกระทบเรืองนี ความนิยมของ
ตํานานเซียนบุปผาทําให้คนพูดถึงไม่ขาดปาก นานเข้า
คนก็เริมมองหาว่าบ้านใดทีมีคนอย่างนายอําเภอ บ้านใด
มีนางเซีย บ้านใดมีนางจิงจอก
กล่าวกันอยูไ่ ม่นานก็มคี นพูดถึงจวนสกุลหลิว ภรรยาเอก
เดิมสินก็ยกอนุขนเป็
ึ นใหญ่ ทังยังผูกโยงกับข่าวลือเก่าๆ
ทีว่าบุตรีของภรรยาเก่ากดข่มภรรยาใหม่ จนเจ้ากรม
อากรไล่บุตรสาวไปอยูบ่ า้ นเดิมของมารดา
ต่างคนต่างพูด บ้างเริมแก้ต่างให้หลิวจ้าวเว่ย บอกให้ลอง
เทียบดูว่ายามนันนางอายุเท่าไหร่กนั เบืองบนไม่มมี ารดา
คอยปกป้ องทังในจวนก็อยูใ่ นมือเจินซือ นางจะเอา
เรียวแรงทีไหนไปกดข่มภรรยาใหม่ของบิดา ฟั งแล้วไม่
สมเหตุสมผลเลย
บ้างกล่าวถึงกองทัพเอียนเหอ ชือของหลิวจ้าวเว่ยเป็ นถึง
เทพธิดาของกองทัพเอียนเหอ ทังคนทีเคยอยูใ่ นจินหยาง
ก็ไล่เรียงถึงนิสยั ใจคอธรรมะธรรมโม ใจบุญสุนทานของ
นาง ไม่คล้ายจะเป็ นสตรีทมีี นิสยั โหดเหียมอกตั อู ย่างที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 1

เคยลือกันก่อนนางออกจากถงเยียน
นานเข้าก็ผกู โยงถึงปั ญหาในบ้าน หลายจวนไม่ใช่ไม่มที ี
แม่เลียงพยายามกําจัดลูกเลียงเพือกรุยทางให้บุตรสาว
ของตน พูดมาถึงตรงนีผูค้ นต่างพยักราวกับเข้าใจประเด็น
ปั ญหาอย่างถ่องแท้ ต่างพากันเวทนาสงสารหลิวจ้าวเว่ย
ทีต้องไปลําบากอยูไ่ กลทังทีไม่ความผิด
คนหนึงพูดอีกคนฟั งแล้วไปพูดต่อ หลังจากนันยามทีงิว
เรืองนีแสดง ทุกทีล้วนมีคนดูซุบซิบกล่าวว่าในถงเยียนก็ม ี
เรืองเช่นนี ให้หลิวตามองพวกสกุลหลิวจนโจษจันไปทัว
เจินฮุ่ยเหมยให้รสู้ กึ คับอกคับใจยิงนัก เวลาออกไปข้าง
นอกผูค้ นต่างลอบมองนางแล้วนินทากันสนุกปาก จนนาง
ไม่รจู้ ะทําเช่นไรกับเรืองนี
หลิวจ้าวอวีเองก็รอ้ นใจดังไฟลวก ยามนางไปร่วมงาน
เลียงกับพวกคุณหนู ต่างมีคนพูดถึงตํานานเซียนบุปผา
แล้วกล่าววาจากระทบกระทังคนสกุลหลิว บางคนมอง
นางอย่างเหยียดหยันคล้ายนางถูกผลักกลับไปเป็ นบุตร
อนุกไ็ ม่ปาน
ตัวหลิวเฉียนนันรูช้ า้ ทีสุด เขารูส้ กึ ว่าตนกลายเป็ นเป้ า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 2

สายตาของขุนนางในราชสํานักอยูก่ ลายวัน บางคนมอง

เขาแล้วหัวเราะ บางคนมองเขาแล้วกันไปกล่าววาจากับ
คนใกล้ชดิ แต่เขาไม่รสู้ าเหตุ เพราะเหล่าขุนนางส่วนใหญ่
จะสงบปากสงบคํา ไม่มใี ครมาวิจารณ์เรืองในจวนอีกฝ่ าย
กันซึงๆ หน้า จนเขาต้องไปถามขุนนางทีมีสมั พันธ์อนั ดี
กันอยูบ่ า้ ง อีกฝ่ ายทําสีหน้าบําบากใจก่อนไล่เรียงเรือง
ตํานานเซียนบุปผาและความเกียวข้องกับสกุลหลิวให้เขา
ฟั ง
พอได้ยนิ แล้วนัยน์ตาหลิวเฉียนก็พลันดํามืด นึกไปถึงหลิว
จ้าวเว่ยทีมาลาตนตอนอยูว่ งั หลิงซาน ครังนันทังทีอยูใ่ น
วังเหมือนกันเป็ นเดือนแต่เขากลับไม่เคยรูว้ า่ บุตรสาวอยูท่ ี
นันจนต้องตําหนิเจินฮุยเหมยไปหลายคํา ครังนีพอนึก
เปรียบเทียบตามคําชีแนะของสหายก็คดิ โทษเจินฮุย่ เหมย
อีกทีเป็ นสาเหตุให้ชอเสี
ื ยงสกุลหลิวมัวหมอง
อีกอย่างมีคนเทียบเขากับนายอําเภอทีลุม่ หลงอนุละเลย
หน้าทีการงาน ทังยังฆ่าภรรยาคู่ทุกข์คยู่ าก นานวันเข้าก็
พูดราวกับเขาเป็ นเช่นนันจริง ทําให้หลิวเฉียนโกรธจน
ควันออกหู
แต่คนทีออกคําส้งรวดเร็วกว่าใครคือฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 3

เพียงได้ยนิ ข่าวลือจากข้างนอกนางก็แทบกระอักเลือด
สามีนางเคยเป็ นถึงอัครเสนาบดี ชัวชีวติ ชือสกุลหลิวไม่
เคยแปดเปื อนจนเป็ นทีตลกขบขันของคนทังถงเยียน
เช่นนี
นางโกรธจนเรียกลูกสะใภ้และอนุ ในจวนมาตําหนิยกใหญ่
ทังสังห้ามไม่ให้คนในจวนนําตํานานเซียนบุปผาเข้ามา
รวมถึงลงโทษบ่าวไพร่ปากมากทีกล่าวถึงเรืองนีด้วย
...และสุดท้ายฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวสังให้คนไปรับหลิวจ้าวเว่
ยกลับมาจวนสกุลหลิวเพือสยบข่าวลือ!
*
เถาเฝิงชิงทอดสายตามมองของกํานัลทีคนของเจ้ากรม
พิธกี ารนํามาส่งให้เขาแล้วแค่นขําในลําคอ นึกไปถึงคําพูด
ของหลิวจ้าวเว่ยยามยืนสมุดสองเล่มนันให้เขา นางบอก
ว่าเขาจะได้รบั ความดีความชอบ ซึงผลก็เห็นจะเป็ นตาม
คําพูดของเด็กสาวไม่มผี ดิ
หลังกลับพระราชวังฤดูรอ้ น เขาได้อ่านนิยายประโลมโลก
ทีหลิวจ้าวเว่ยเขียนแล้ว พอจะคาดเดาเจตนานางได้ จึง
ให้บ่าวทีไว้ใจนําต้นฉบับไปขายให้รา้ นหนังสืออย่างลับๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 4

อีกทางหนึงก็มอบได้มอบบทร้องงิวให้เจ้ากรมพิธกี าร
เจ้ากรมพิธกี ารผูเ้ ป็ นเจ้านายเขาผูน้ นัี บว่าเป็ นคนซือสัตย์
และอ่อนน้อม สกุลของเขาเป็ นญาติกบั อานซู่โหวซึงเป็ น
น้าของฮ่องเต้จงึ ไม่จําเป็ นต้องเกรงกลัวว่าจะล่วงเกิน
อํานาจฝ่ ายไหน เพียงแค่เขาชอบใจ เห็นชอบว่าดีกก็ ล้า
ทําไปหมดโดยเฉพาะเรืองศิลปะ
ครันเห็นว่าเจ้ากรมพิธกี ารส่งต่อบทร้องงิวให้หวั หน้าคณะ
อุปรากรหลวงแล้ว เขาก็เริมใช้เส้นสายติดต่อพวกคณะ
แสดงละครด้านนอกวัง ส่งบทร้องงิวเรืองตํานานเซียนบุ
ปผาออกไปให้ แจ้งว่าอีกไม่นานบทละครนีจะเป็ นทีนิยม
ขึนมาควรซ้อมไว้เสีย แต่อย่าเพิงรีบแสดงเพราะต้องรอ
คนในวังก่อน
คนในคณะต่างๆ เชือครึงไม่เชือครึง แต่ระยะนีน้อยนักที
จะมีเรืองแปลกใหม่ในวงการแสดง อีกทังคนแจ้งยังเป็ นถึง
รองเจ้ากรมพิธกี ารทีพวกตนควรเพียรผูกสําพันธ์เอาไว้
ตามคณะละครต่างๆ จึงลองแบ่งฉากแบ่งองก์ทจดจํี าได้
ง่ายและโดดเด่นซ้อมเอาไว้เผือ
ตามปกตินนละครงิ
ั วจะแสดงจากเรืองเล่าตํานานชือดังที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 5

เล่าสืบต่อกันมา หากดัดแปลงจากนิยายก็จะเป็ นนิยายชัน

ครูเก่าแก่ หัวหน้าคณะจะต้องมาแต่งลําดับการแสดงและ
คําร้องเองอีกหลายทอดจึงต้องใช้เวลาเป็ นอย่างมาก ทํา
ให้ในคณะงิวไม่นิยมเปลียนเรืองแสดงบ่อยนัก แต่คราวนี
มีคาํ ร้องงิวมาถึงมือเสร็จสรรพ ไม่ตอ้ งแต่งคําร้องเองทํา
ให้ยน่ เวลาเตรียมตัวไปมากโข
ส่วนการแต่งตัวนันนับว่าตํานานเทพเซียนบุปผาเป็ น
ละครทีแต่งตัวพืนๆ ทังสิน เพราะไม่ใช่เรืองราวในวัง แม้
จะพูดถึงเซียน แต่นันก็เป็ นบทท้ายๆ แล้ว ดังนันนักแสดง
แทบทังเรืองจะสวมชุดปกติทงดงามสั
ี กหน่อย ซึงตาม
คณะละครย่อมมีอยูแ่ ล้ว หากจะมีแปลกก็คงเป็ นชุดปี ศาจ
จิงจอก แต่ปีศาจชนิดนีเป็ นทีนิยมมากในหลายตํานาน
นิทานทัวหล้า ดังนันชุดจึงเตรียมไม่ยาก
แอบซ้อมกันเงียบๆ อยูเ่ ป็ นเดือนก็ได้ขา่ วจากในวังว่า
ฮองเฮาโปรดปรานงิวเรืองใหม่นียิงนัก ทังนิยายชือเรือง
เดียวกันนีก็เป็ นทีนิยมในหมูห่ นุ่มสาว ร้านหนังสือต้องจ้าง
พวกบัณฑิตไปช่วยคัดลอกมือเป็ นประวิงจึงจะขายทัน
ในส่วนของนิยายประโลมโลกนัน ตามปกติผแู้ ต่งจะเป็ น
พวกบัณฑิตหางแถว พวกซิวไฉ่ทต้ี องหาลําไพ่พเิ ศษ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 6

ภาษาจึงไม่ได้เลิศเลอสําบัดสํานวนแบบพวกบทกวี
เพียงแต่อ่านให้รทู้ ไปที
ี มา เข้าใจง่าย เข้าถึงอารมณ์ตวั
ละครก็เป็ นพอ เพราะลูกค้าส่วนใหญ่กเ็ ป็ นพวกบัณฑิตที
ว่างงานหรือพวกคุณหนู ในห้องหอ และพวกชาวบ้านที
พอจะมีเงิน ดังนันจึงไม่จาํ เป็ นต้องใช้คาํ ระดับสูงให้ลกึ ซึง
ตีความยาก
และความอ่านง่ายเข้าใจง่าย ทังยังจับจุดรวมความนิยม
ของตํานานแสนรันทดปี ศาจเทพเซียนมารวมไว้ดว้ ยกัน
จึงทําให้นิยายเรืองนียิงขายง่ายขึนไปอีก
เมือในวังร้อง เถาเฝิงชิงก็เตรียมรับ เขาส่งสัญญาณให้
คณะงิวต่างๆ ทีเคยติดต่อไว้ก่อนหน้านีเปิ ดแสดงตํานาน
เซียนบุปผาแทบจะพร้อมๆ กัน ดังนันต่อให้ไม่อยากรูจ้ กั
คนก็ตอ้ งรูจ้ กั กันบ้างแล้ว
ชาวบ้านในถงเยียนนันเป็ นพวกชอบเลียนแบบชนชันสูง
แม้ไม่ได้มคี วามรูก้ พ็ ยายามวางตนแต่งกายให้ดูภูมฐิ าน
แม้ไม่ได้มที รัพย์สนิ ก็ยงั หมันหาความสุขผ่อนคลายตัวเอง
คณะมหรสพจากทุกสารทิศถึงได้แห่มากอบโกยเงินจาก
ทีนี เพราะคนถงเยียนชือชอบชมการแสดงยิงกว่าใคร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 7

เถาเฝิงชิงทําตามสิงทีหลานสาวขอโดยเขาเองก็สนใจ
อยากเห็นผลลัพธ์ ซึงผลของมันก็ได้พสิ จู น์คาํ พูดของหลิว
จ้าวเว่ย
ก่อนหน้านีเขาได้เลือนตําแหน่งแบบก้าวกระโดด ทําให้
พวกทีมีตําแหน่งสูงในกรมไม่ค่อยวางใจเขาเท่าไหร่นกั
เจ้ากรมพิธกี ารเองแม้จะไม่พูดแต่กแ็ สดงออกให้เห็นอยู่
หลายครัง พวกเขาไม่คอ่ ยรับฟั งความเห็นของเถาเฝิงชิง
และไม่คอ่ ยยอมให้เขาหยิบจับงานสําคัญๆ รวมถึงพวก
งานทีจะสามารถหากําไรได้บา้ งก็ไม่เคยตกมาถึงมือ
แต่พอเขาเชือหลิวจ้าวเว่ย นําบทละครงิวนันมอบให้
เจ้ากรมพิธกี ารให้เขาเอาไปให้หวั หน้าคณะอุปรากรหลวง
จนเป็ นทีโปรดปรานของฮองเฮา ได้รบั พระเสาวนีย์
ชมเชยไม่ขาด พร้อมของพระราชทานมากมายจนแทบจะ
ลอยจากพืน ท่าทีของเจ้ากรมพิธกี ารต่อเขาก็เปลียน
เจ้ากรมพิธกี ารกล่าวขอบคุณเขาซําแล้วซําเล่า ท่าทีทมีี
ต่อเขาเปลียนไปอย่างสินเชิง ความเห็นของเขาได้รบั การ
ยอมรับมากขึน ได้รบั ผิดชอบงานใหญ่มากขึน อีกทังพวก
งานเล็กๆ น้อยๆ ทีพอหากําไรได้ เจ้ากรมพิธกี ารก็
มอบหมายให้เขามาอีก เห็นได้วา่ เขามีตวั ตนในสายตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 8

ของคนในกรมขึนมาแล้ว นอกจากนีเจ้ากรมพิธกี ารยัง

มอบของกํานัลกองพะเนินมาให้ถงึ จวน
เถาเฝิงชิงขําไม่ได้รอ้ งไห้ไม่ออก เขาเคาะนิวไปพลางมอง
ของกํานัลไปพลางแล้วถอนหายใจยาวเหยียด
ดูทา่ เขาจะพบกับเทพแห่งโชคลาภเข้าแล้วจริงๆ...
หลานสาวผูน้ ผูี กมิตรไว้ยอ่ มเป็ นประโยชน์แน่
*
"ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเป็ นห่วงว่าในปี หน้าคุณหนูจะต้องออกเรือน
แล้ว แต่จนป่ านนียังไม่ได้เตรียมตัวเรียนรูก้ ารจัดการเรือง
ต่างๆ ในจวน จึงให้บ่าวมารับคุณหนูกลับจวนสกุลหลิว
เจ้าค่ะ" ป๋ ายมามาบ่าวคนสนิทของฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวเอ่ย
ปากแจ้งเมือผ่านการต้อนรับขับสูจ้ ากสกุลเถาจนได้มเี วลา
พบกับหลิวจ้าวเว่ยตามลําพัง
"งันหรือ?" หญิงสาวหมุนด้านพัดในมือ ท่าทีไม่ได้ยนิ ดียนิ
ร้ายกับข่าวทีได้รบั แม้แต่น้อย
"ฮูหยินผูเ้ ฒ่ายังกําชับอีกว่าอยากให้คุณหนูรบี เดินทาง
เพราะกลัวว่าพายุฝนจะผ่านมาในเร็ววันนี คุณหนูจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 9

เดินทางลําบากเอาได้" ป๋ ายมามายิมแล้วเอ่ยอย่างเอาอก
เอาใจ
หลิวจ้าวเว่ยมีใบหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกลับหัวเราะจน
แทบหงายหลัง
พวกคนสกุลหลิว... หน้าไม่อาย
"หากท่านย่าว่าเช่นนันก็ยอ่ มต้องทําตาม แต่วนั นี
ฉุกละหุกเกินไป ข้ามีขา้ วของหลายอย่างทีต้องเก็บ คง
ต้องรบกวนมามากับคนทีมาจากสกุลหลิวค้างคืนทีจวนนี
ก่อน เก็บข้าวของเสร็จแล้วค่อยเดินทางกันดีหรือไม่"
"แน่นอนเจ้าค่ะ หากคนไม่พอคุณหนู ให้คนทีบ่าวพามา
ช่วยเก็บด้วยก็ได้" ใจจริงป๋ ายมามาอยากอุม้ หลิวจ้าวเว่ย
ขึนรถม้าไปก่อน ส่วนข้าวของค่อยส่งตามไป แต่ทจิี นห
ยางนีข่าวคราวเรืองตํานานเซียนบุปผายังมาไม่ถงึ หาก
นางเร่งรัดหลิวจ้าวเว่ยเกินไปอาจทําให้คุณหนูผรู้ กั สันโดษ
ผูน้ ีระแคะระคาย เกิดใจกล้าไม่ยอมกลับขึนมาจะ
กลายเป็ นปั ญหาได้
"ไม่ละ่ ข้ามีคนของข้าอยูแ่ ล้ว ขอบคุณมามาทีมีนําใจ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 0

"มิได้เจ้าค่ะ"
"เช่นนันป๋ ายมามาก็พาคนไปพักเถอะ" นางว่าแล้วก็เรียก
อาเจินมาให้นําทางป๋ ายมามากับบ่าวสกุลหลิวให้ไปพักที
เรือนรับรองทีไกลออกไป
พอคล้อยหลังคนสนิทของฮูหยินผูเ้ ฒ่าแววตาราบเรียบนิง
สงบของหลิวจ้าวเว่ยก็แปรเปลียนเป็ นเยาะหยันทันที นาง
ยังนังอยูท่ เดิ
ี มไม่มที างทีเร่งรีบจะเก็บข้าวของกลับบ้าน
แม้แต่น้อย
พออาเจินกลับมาก็นําพวกบ่าวของจ้าวเว่ยเข้ามาในห้อง
"พวกเจ้าก็ได้ยนิ แล้ว พวกเรากําลังจะต้องไปสกุลหลิว
หลายเดือนทีผ่านมาข้าให้อาเจินช่วยสังสอนเรืองกริยา
มารยาทของพวกเจ้าอย่างเข้มงวดก็เพราะอนาคตจากนี
ทีจวนสกุลหลิวพวกเจ้าไม่อาจพลาดได้แม้แต่น้อย" จ้าวเว่
ยกวาดสายตามองไปทัว "หากพลาดนันอาจหมายถึง
ความตาย ข้าไม่ขอปิ ดบัง ข้ากับคนในจวนหลิวหาได้รกั
ใคร่ปรองดอง พวกเจ้าก็เห็นแล้วว่าข้าถูกไล่มาอยูไ่ กล
ถึงจินหยางเพียงเพราะเป็ นขวากหนามชินใหญ่ในจวน
ดังนันการกลับไปครังนีของข้าย่อมทําให้หลายคนไม่พอใจ
แน่" บ่าวทีเป็ นคนสกุลเถานันส่วนใหญ่เคยได้ยนิ เรือง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 1

ความรักความแค้นระหว่างจวนสกุลหลิวกับจวนสกุลเถา
มาก่อนแล้วจึงไม่แปลกใจ ทังยังนึกชิงชังพวกคนสกุลหลิว
เสียด้วยซํา
โฉมสะคราญกล่าวเรืองขมขืนเช่นนันด้วยใบหน้ายิมแย้ม
ช่างดูขดั กันเหลือเกิน "นับจากนีหากใครภักดีต่อข้า ตาม
ข้ากลับสกุลหลิว ก็นบั ว่าได้ลงเรือลําเดียวกันแล้ว ให้
นับว่าข้าสุขเจ้าสุข ข้าทุกข์เจ้าทุกข์ เจ้าปกป้ องข้า ข้าย่อม
ปกป้ องเจ้า... ดังนันในหนึงชัวยามนีก็ให้ตดั สินใจเสีย
หากยินดีจะติดตามข้าก็ให้แจ้งแก่อาเจิน"
บ่าวในห้องนันพลันมีสหี น้าอึดอัดเคร่งเครียดกันขึนมา
บางคนเกิดและโตทีจินหยาง แม้ใจอยากติดตาหลิวจ้าว
เว่ยไปสูเ่ มืองใหญ่ แต่กไ็ ม่กล้าตัดใจออกจากบ้านเกิด
เมืองนอน
ต่างคนต่างคิดกันอย่างถีถ้วนจริงจัง จ้าวเว่ยมองภาพนัน
แล้วหันมาทางมีฝู่ "แล้วเจ้าเล่าจะทําอย่างไร จะรอคูห่ มัน
อยูท่ สกุ
ี ลเถานีหรือไม่ จะอยูท่ นีี ก็ได้ ข้าจะแจ้งพ่อบ้าน
เรืองเจ้าเอาไว้"
มีฝู่ คดิ หนัก ผ่านมาหลายเดือนไม่มวี แววว่
ี าคูห่ มันของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 2

นางจะกลับมาจินหยาง ทังจดหมายล่าสุดยังแจ้งว่ากําลัง
จะตามคณะไปแสดงในถงเยียนเช่นกัน
"หากข้าขอตามคุณหนูไปถงเยียนด้วยได้หรือไม่?" นาง
กลันใจถามออกไป
หลิวจ้าวเว่ยมองใบหน้าใบหมดจดของมีฝู่ แล้วส่ายหน้า
"ข้าไม่คดิ เอาคนแปลกหน้าตามเข้าสกุลหลิว หากไม่ใช่
บ่าวของข้า ข้าก็ไม่พากลับไป"
"แต่..." มีฝู่ นึกอยากจะค้าน รูจ้ กั กันมาหลายเดือนนางยัง
เป็ นคนแปลกหน้าอีกหรือ
"ไม่ใช่ขา้ ไม่ไว้ใจเจ้า แต่ถงเยียนเป็ นสถานทีกลืนกินผูค้ น
บ่าวบางคนเห็นหน้ามาตังแต่เล็กยันโตยังกล้าทรยศนาย
ได้อย่างง่ายดาย กับเจ้าทีมีเพียงคําพูดผูกมัด ข้าไม่มวี นั
วางใจได้ แม้วนั นีเจ้ามันใจว่าไม่มที างทรยศแต่เมือไปถึงที
นันแล้วอาจมีคนหาทางบีบบังคับเจ้าจนได้ ...ข้าไม่คดิ จะ
วางคนแปลกหน้าไว้ขา้ งตัว"
"เช่นนันข้าควรทําอย่างไรดี?"
"หากคิดจะไปสกุลหลิวกับข้าก็มที างเดียวคือเจ้าต้องลง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 3

นามขายตัวให้ขา้ " หลิวจ้าวเว่ยกล่าวเสียงเรียบ

"แต่ว่า..."
"บ่าวของข้าขอเพียงจงรักภักดี ซือสัตย์ ทุม่ เททํางานรับ
ใช้ขา้ หากคิดจะมีครอบครัวหรือออกจากจวนในภายหลัง
ข้าย่อมมีเมตตาให้ไถ่ถอนตัวเองได้อย่างยุตธิ รรม" หลิว
จ้าวเว่ยถือโอกาสกล่าวต่อทุกคนในห้องนัน "แต่หากเป็ น
พวกตลบตะแลง เห็นแก่ผลประโยชน์ ยอมขายนายเพือ
อนาคต ก็ให้จําไว้ว่าข้าหลิวจ้าวเว่ย บุญคุณเพียงหยดนํา
ทดแทนเท่ามหาสมุทร ความแค้นเพียงเส้นผม จะตอบ
แทนเท่าแผ่นฟ้ า ต่อให้ตวั ตายข้าก็จะไม่ละเว้น จําไว้ให้
ดี!" นางประกาศด้วยนําเสียงหนักแน่นชัดเจน โดยมี
เจตนาข่มขวัญเพราะไม่ตอ้ งการพาพวกใจเสาะคิดคด
กลับถงเยียนไปด้วย นางกวาดสายตามองบ่าวทุกคนแล้ว
หันกลับมามองมีฝู่
"เจ้าก็ตรองดู หากจะไปกับข้าก็ขายตัวเองเป็ นบ่าวของข้า
นับตังแต่นี ตอนลงนามข้าจะให้เงินค่าหัวเจ้ายีสิบตําลึง
แต่หากไม่อยากขายตัวก็อยูท่ นีี รอวันแต่งงานเถอะ"
มีฝู่ กดั ริมฝีปากแน่น พยายามชังใจ หลายเดือนมานีนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 4

สนิทสนมกับอาเจินและอาหนิงไม่น้อย อีกอย่างจะให้นาง
อยูจ่ วนเถาโดยไม่มคี ุณหนู ทเป็
ี นคนรับนางมาได้อย่างไร
แต่จะออกจากจวนยามนีในจินหยางก็ไม่ปลอดภัยสําหรับ
นางแล้ว ลุงของนางถูกทางการโบยตีไปยกหนึงยิงโกรธ
แค้น เคยมาระรานทีจวนเถาแต่ดที บ่ี าวคุม้ กันจวนกันเขา
ไว้ได้
มีฝู่ มสี หี น้าเคร่งเครียดจนสุดท้ายก็พยักหน้ารับ นางไร้
หนทางจะไป หากตามหลิวจ้าวเว่ยไปถงเยียนก็อาจได้พบ
กับคูห่ มัน หลังจากนันค่อยไถ่ถอนตัวก็ยงั ไม่สาย
อาเจินกับอาหนิงเห็นมีฝู่ ตกลงก็ยนิ ดีปรีดา พวกนาง
นับเป็ นสหายกันแล้วจึงไม่อยากทิงใครไว้ขา้ งหลัง
หลิวจ้าวเว่ยโบกพัดมองบ่าวในเรือนอยูค่ รูใ่ หญ่กล็ ุกขึน
สังให้พวกทีรับใช้ในจวนเริมเก็บข้าวของของนางลงหีบ
ส่วนตัวนางนันสังให้บา่ วเตรียมรถม้า
"คุณหนู จะไปไหนหรือเจ้าคะ?" อาหนิงถามขึน
หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิม เอ่ยขณะก้าวออกจากประตู "ข้ารึ?
ข้าจะไปหาของฝากเสียหน่ อย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 5

*
หลิวจ้าวเว่ยแม้ไม่ได้อยูถ่ งเยียนนาน แต่ชอของนางกลั
ื บ
โด่งดังขึนมาครังแล้วครังเล่า ทําให้ผคู้ นลําลือไปไกลถึงรูป
โฉมโนมพรรณของนาง อีกทังเมือตํานานเซียนบุปผาโด่ง
ดัง ผูค้ นในถงเยียนยิงสนใจนางมากขึนไปอีก
พอมีขา่ วว่าหญิงสาวจะกลับจวนหลิวจึงมีคนว่างงานไปออ
อยูท่ ถนนหน้
ี าจวนเพือจะชมโฉมของหญิงสาวทีงามเป็ น
อันดับหนึงของถงเยียน คนมากถึงขันทีพวกพ่อค้าเร่ยก
หาบขนมมาขายได้ไปหลายตําลึง
ภายนอกจวนวุน่ วายส่งเสียงเอะอะราวกับรอชมดูละคร
ภายในจวนยามนีหลิวจ้าวอวีก็แทบจะกรีดร้องด้วย
ความแค้นใจ
"ไปรับมันกลับมารึ!? จะให้ออกไปต้อนรับมันรึ!? โง่งมกัน
ไปหมดแล้วหรือไร!?" นางทุม่ แจกันลงพืนจนบ่าวในเรือน
ต้องกระโดดหนีกนั หัวหด ดวงตาของหลิวจ้าวอวีแดงกํา
ด้วยความโกรธเกรียว
"นังสารเลวดวงแข็งนักนะ" แค่แผนของท่านยายทีมัน
สามารถรอดพ้นไปได้กท็ าํ ให้จา้ วอวีแค้นจนคับอกแล้ว นี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 6

ท่านย่ายังให้คนไปรับมันกลับจวน แทบจะจัดขบวน
ประหนึงเป็ นองค์หญิงเทินมันไว้บนหัวพาเข้าถงเยียน
"ใครว่ามันเป็ นเทพเซียนกัน" หลิวจ้าวอวีกําหมดแน่น "นัง
จ้าวเว่ยนีแหละจิงจอกตัวเป็ นๆ!"
"คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเรียกให้ไปรวมตัวกันทีเรือน
หน้าแล้วนะเจ้าคะ" เสียวชิงกลันใจยืนคอขึนรายงานเตือน
คุณหนู
หลิวจ้าวอวีตวัดสายตามองบ่าวแล้วอยากจะกรีดอีกรอบ
จวนนีเป็ นบ้ากันไปหมดแล้ว ทําไมต้องให้คนทังจวนแห่
แหนไปต้อนรับนังลูกกําพร้านันแค่คนเดียวด้วย!
แต่อย่างไรหลิวจ้าวอวีก็ไม่กล้าขัดคําสังท่านย่า ฮูหยินผู้
เฒ่าหลิวไม่เหมือนฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินทีรักใคร่ตามใจนาง
บิดานางเย็นชาต่อนางเช่นไรฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวก็แทบไม่
ต่างกัน ทังยังเข้มงวดต่อนางเสียยิงกว่า
หลิวจ้าวอวีพยายามสูดหายใจลึกเพือสงบสติอารมณ์ นาน
ครูใ่ หญ่จงึ ลุกขึนก้าวนําบ่าวในเรือนออกไปรวมกับสตรีใน
จวนทีเรือนหน้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 7

*
การต้อนรับหลิวจ้าวเว่ยนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวไม่ได้มา
ต้อนรับเอง แต่สงให้
ั พวกสตรีในจวนมาต้อนรับให้
ครบถ้วน ดังนันตังแต่ภรรยาเอกอย่างเจินฮุย่ เหมยและอนุ
ของหลิวเฉียนล้วนอยูก่ นั ครบ
พวกพีน้องหญิงของหลิวจ้าวเว่ยเองก็มา ต่างคนต่างสี
หน้า หลากหลายเสียจนดูตลกยามทียืนเรียงกัน
รอกันอยูน่ านครูใ่ หญ่กไ็ ม่เห็นวีแววจะมีรถม้ามาถึงจวน
ทังทีส่งบ่าวไปชะเง้อดูหลายรอบก็ยงั ไม่เห็นแม้แต่เงา
"นีนางคิดว่าตัวเองเป็ นเทพเซียนจริงๆ แล้วหรือไรถึงกล้า
ให้คนอืนเขารอกันเช่นนี" หลิวอันหลินหรือคุณหนู สแห่
ี ง
จวนหลิวสะบัดพัดในมือแล้วบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
เมิงซิวอิงอนุผเู้ ป็ นมารดาของหลิวอันหลินรีบลูบไหล่
ปลอบลูก ไม่ให้พลังปากพูดอะไรไม่ดอี อกไป เพราะเรือง
ครังนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าจับตาอยู่ การรับหลิวจ้าวเว่ยกลับมาก็
เพือกูห้ น้าสกุลหลิว ทังฐานะอนุของนางก็คลอนแคลน
เหลือเกินหลังตํานานเซียนบุปผาโด่งดัง หากหลิวอันหลิน
พลังปากสิงใดต่อหน้าผูค้ นในวันนีคงกลายเป็ นหายนะแน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 8

แล้ว
"พีสีช่างไม่รอู้ ะไร อย่างไรเสียยามนีพีใหญ่กเ็ ป็ นถึง
เทพธิดาของกองทัพเอียนเหอ นางจะมาช้าสักหน่อยจะ
เป็ นไรไป" หลิวหว่านอีหรือคุณหนูหา้ ปรายตามองพีสาว
ต่างมารดาแล้วเอ่ยวาจาเนิบนาบแต่แฝงความหมาย "อีก
อย่างพีใหญ่กลับจวนมา เราพีน้องก็ควรยินดีตอ้ นรับถึงจะ
ถูก จะได้อบอุ่นสมัครสมานสมเป็ นครอบครัวเดียวกัน
เหตุใดต้องทําราวกับว่านางมาแล้วจะมีคนอยูไ่ ม่เป็ นสุข
เช่นนี" เด็กสาวเอ่ยเสียงหวานจ๋อยแต่ฟังดูกร็ ไู้ ด้ว่านาง
กล่าวกระทบเจินฮุย่ เหมยกับหลิวจ้าวอวี
โดยเฉพาะหลิวจ้าวอวีทีสีหน้าแววตาหาความยินดีไม่พบ
แม้แต่น้อย ในหมูพ่ น้ี องมีใครดูไม่ออกบ้างว่าหลิวจ้าวอวี
ชิงชังหลิวจ้าวเว่ยทีสุด พอหลิวจ้าวเว่ยออกจากจวนหลิว
จ้าวอวีก็แทบจะเบ่งตัวคับจวน ได้กลายเป็ นบุตรีฮหู ยิ
นเอกแต่เพียงผูเ้ ดียวคงเป็ นยิงกว่าฝัน แต่ยามนีหลิวจ้าว
เว่ยจะกลับมาแล้วฝั นของนางจึงสลาย ทังกลับมาครังนียัง
มีชอเสี
ื ยงลือลันปูทางรอเป็ นพรมดอกไม้อยู่ หลิวจ้าวอวี
จะไม่กระเด็นได้หรือ
หลิวหว่านอีเอ่ยวาจากระทบกระทังหลิวจ้าวอวีจบก็เอา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 9

พัดปิ ดปากหัวเราะ แม้ถูกหลิวจ้าวอวีถลึงตาใส่นางก็หาได้

หวันเกรง มารดาของนางแม้จะเป็ นอนุ แต่กเ็ ป็ นบุตรสาว
ของตระกูลไป๋ ทีสุดแสนมังคัง แม้ไม่ได้เดินเส้นทางสายขุน
นางแต่สกุลไป๋ นับเป็ นพ่อค้าทีทรงอิทธิพลทีสุดในแถบ
ทางเหนือลงมาจนถึงถงเยียน อํานาจของพวกเขาไม่ดอ้ ย
กว่าเสนาบดีอย่างสกุลเจินเลยแม้แต่น้อย ดังนันหลิว
หว่านอีจึงไม่เคยเกรงกลัวจะปะกับพีน้องคนไหน กลับกัน
หลิวฟางเหยาหรือคุณหนูแปดน้องสาวร่วมอุทรของนาง
กลับเป็ นพวกขีขลาดตาขาว เพียงเห็นนางกล่าววาจากก
ระทบกระทังหลิวจ้าวอวีก็รบี กระถดตัวไปหลบหลังมารดา
ทันที
แต่กอ่ นทีหลิวจ้าวอวีจะได้ตอบอะไรกลับมาก็ได้ยนิ เสียง
ตะโกนว่ามีรถม้าเข้ามาแล้ว พวกสตรีในจวนจึงพากันลุก
จากทีนังรีบตรงหรีไปต้อนรับกันทีหลังประตู
ไม่ใช่แค่คนในจวนหลิวทีรีบลุกขึน พวกชาวบ้านทีมาชมดู
ความคึกครืนก็พลันฮือฮารีบลุกขึนชะเง้อมองขบวนรถม้า
ทีเข้ามาจอดหน้าประตูสกุลหลิว
เสียงเล่าลือว่าแม่นางหลิวจ้าวเว่ยงดงามเป็ นหนึงในถง
เยียน ผิวกายขาวกระจ่างราวกับหยกขาวบริสทุ ธิไร้ตําหนิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 0

กรอบใบหน้าดังภาพวาดของเทพอัปสร ไม่วา่ จะคิว จมูก

คาง ล้วนงดงามเป็ นเลิศ ยิงดวงตายิงคล้ายท้องฟ้ ายาม
ราตรีทดาวพราวพร่
ี าง กลีบปากดังสีของกุหลาบแดงฉาน
ฟั งคําเช่นนีแล้วคนทังหลายต่างตืนเต้น ยือแย่งอยากจะ
เห็นโฉมสะคราญด้วยตาตนเองจนเอะอะกันอึกทึก
ยามเห็นเท้าข้างหนึงก้าวลงจากรถมาก็พากันฮือฮา พอ
เห็นอีกข้างก็เริมผลักกันเพือมองดู แต่พอเห็นใบหน้าของ
คนทีก้าวลงมาต่างโห่รอ้ งอย่างผิดหวัง
นีน่ะรึหญิงงามอันดับหนึงแห่งถงเยียน!?
ทุกคนต่างอึงค้างไป สตรีทลงมาจากรถม้
ี านันใบหน้า
ไม่ได้อปั ลักษณ์แต่กลับดูดาษเดือนสามัญธรรมดา ไม่
คล้ายสตรีทงดงามเป็
ี นหนึงอย่างทีเคยได้ยนิ
ไม่ใช่แค่พวกชาวบ้านทีทําหน้าผิดหวัง พวกสตรีในจวน
หลิวก็ต่างนิงอึง ลําคอของพวกนางแข็งทือยามทีอีกฝ่ าย
ก้าวเข้ามาประสานมือคํานับแล้วแจ้งข่าว
"คํานับนายหญิงและคุณหนู ทุกท่าน ข้าน้อยอาเจินเจ้าค่ะ"
นางเอ่ยปากเสียงดังฟั งชัดเพราะรูว้ า่ พวกชาวบ้านกําลัง
เงียหูฟังอยู่ "หีบเหล่านีคือข้าวของของคุณหนูใหญ่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 1

คุณหนูมคี าํ สังให้ขา้ นําสัมภาระทังหลายตรงกลับมาทีจวน

ก่อนเจ้าค่ะ" นางผายมือไปทางขบวนหีบข้าวของมากมาย
ทีเรียงแถวกันมา
"แล้วคุณหนูของเจ้าเล่า?" เจินฮุย่ เหมยถามเสียง
ตะกุกตะกัก อดรูส้ กึ เสียหน้าไม่ได้ทพวกตนแห่
ี มารอรับ
สาวใช้ผหู้ นึง
"คุณหนู หลิวจ้าวเว่ยกล่าวว่า ยามออกจากถงเยียนไป
ฉุกละหุกไม่ได้ลาพระทีอารามหย่งเหอ กลับมาครังนีจึง
อยากไปบอกกล่าวพระทีนันก่อนจะเข้าจวนจึงแยกไป
ก่อนเจ้าค่ะ" นางกล่าวแล้วก็ได้ยนิ เสียงฮือฮาของพวก
ชาวบ้านทีรอดูอยู่ ต่างคนต่างโล่งใจเมือรูว้ ่านางไม่ใช่
คุณหนู ยิงพอรูว้ า่ คุณหนูขอไปไหว้พระก่อนเข้าจวนก็ให้
พยักหน้าด้วยท่าทางชืนชมกันใหญ่
สตรีในจวนหลิวต่างพากันหน้าเจือน รูส้ กึ กลืนไม่เข้าคาย
ไม่ออกกับสถานการณ์เช่นนี โดยเฉพาะหลิวจ้าวอวีทีกํา
ด้ามพัดในมือแน่นจนแทบจะหักเป็ นสองท่อน
เจินฮุ่ยเหมยรีบสังให้บ่าวยกข้าวของของหลิวจ้าวเว่ยไป
รอทีเรือนของนาง แล้วสังให้ปิดประตูจวนไปก่อนรอหลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 2

จ้าวเว่ยกลับมาค่อนเปิ ดรับอีกที
อาเจินทีเป็ นทัพหน้ามาเหยียบจวนสกุลหลิวเป็ นคนแรก
แทบจะกลันขําไม่อยูย่ ามเห็นสีหน้าเขียวคลําของพวกสตรี
สกุลหลิว
สมควรแล้ว
สมควรแล้ว..

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 3

แสนชัง
# 24. จวนสกุลหลิว

หลิวจ้าวเว่ยกราบพระด้วยท่าทีสงบ แม้ใจนางไม่มพี ระ
โพธิสตั ว์องค์ไหนสถิตอยูใ่ นนัน แต่นางได้เรียนรูแ้ ล้วว่า
การเข้าวัดทําทานถือเป็ นการสร้างภาพทีมีพลังมากอย่าง
หนึง เช่นนันจึงกราบพระได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ
ผูค้ นโดยรอบต่างลอบมองนางเป็ นระยะไม่ต่างจากทีจินห
ยาง หลิวจ้าวเว่ยไหว้พระเสร็จก็กา้ วออกจากอารามด้วย
ท่าทางสํารวม นางปล่อยให้อาหนิงพยุงไปขึนรถม้า
เรียบร้อยจึงสังให้คนทังหมดกลับจวนหลิว
...ไกลออกไปบนกําแพงอาราม ดวงตาสีนิลกาฬลําลึก
เลือนตามขบวนรถม้าของสกุลหลิวไปจนสุดสายตา ชาย
หนุ่มจับจ้องถนนทีว่างเปล่านันอยูน่ านแต่กไ็ ม่ขยับเขยือน
ในใจของเขาเต้นกระหนําราวกับจะหลุดออกจากอกทังที
บนใบหน้ายังเรียบเฉย
"คุณชายนันเป็ นแม่นางทีท่านตามไปช่วยในป่ ามิใช่หรือ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 4

บ่าวคนสนิทของเขามองตามสายตาผูเ้ ป็ นนายแล้วถามขึน
แต่ชายหนุ่มไม่ตอบคําแม้แต่น้อย
"ท่านถึงกับสละเวลาถกปรัญชากับเหล่าบัณฑิตเพือลอบ
มาดูนางเช่นนี... คุณชาย หากท่านต้องใจใยไม่ไปแสดง
ตัวให้นางเห็นเสียเล่า ท่านหล่อเหลาถึงเพียงนี นางต้อง
ชอบท่านแน่" ใจบ่าวอยากจะบอกให้เขาไปสูข่ อนางเลย
ด้วยซํา สกุลของคุณชายไร้ทายาทมานานแล้ว หาก
คุณชายมีลูกบรรพบุรุษคงลุกจากหลุมขึนมาอวยพรแน่
'คุณชาย' ปรายตามองบ่าวข้างกายทีคุยจ้อไม่หยุด "นางมี
คูห่ มันแล้ว"
"เอ๋?" คนเป็ นบ่าวทําท่าแปลกใจก่อนจะส่ายหน้า "แต่นัน
เป็ นปั ญหาด้วยหรือขอรับ ท่านก็แค่ฆา่ คู่หมันของนางเสีย
แล้วก็ชงิ นางมา" ก็แค่ฆา่ คนทิงชิงตัวเจ้าสาวนับว่ายาก
ตรงไหนสําหรับคุณชายของเขา ตาคมปรายมองบ่าวข้าง
กายแล้วถอนหายใจยาว
"ข้าจะกลับสํานักศึกษาหลวง อีกไม่กวัี นจะสอบแล้ว เจ้า
ไม่ตอ้ งตามมา" ผูเ้ ป็ นนายไม่ตอบรับแล้วยังหนีกระโดดลง
จากกําแพงหายไปดือๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 5

"เอ๋ คุณชาย!?" ชายร่างผอมร้องลันแต่ไม่ทนั คว้าไว้แม้แต่

เงาของเจ้านาย เขาหันกลับไปมองถนนทีโฉมสะคราญ
เพิงผ่านอีกครังพร้อมลูบปลายคาง "ถึงขันนีแล้วยังจะมา
ห่วงเรืองคูห่ มันอะไรอีก คุณชายนะคุณชาย"
*
หลิวจ้าวเว่ยเดินทางกลับจวนหลิวอย่างไม่รบี ร้อน ตลอด
เส้นทางทีผ่านเมืองนางก็เลิกม่านรถม้าเปิ ดดูความ
เจริญรุง่ เรืองของเมืองหลวง
ตามอายุในชาตินนางเพิ
ี งจากทีนีไปสองปี เท่านัน แต่หาก
นับด้วยจิตวิญญาณนางรูส้ กึ ราวกับผ่านไปนับร้อยปี แล้ว
ถึงได้กลับมาทีนีอีกครัง
ครานันยามทีถูกขับไล่ออกไป รถม้าของนางถูกหินขว้าง
ปาจนเป็ นรู มีเสียงคนตะโกนก่นด่าสาปแช่งจนถึงประตู
เมือง แต่ยามนีกลับต่างออกไปลิบลับ แต่สงเดีิ ยวในถง
เยียนทีเหมือนเดิมไม่เคยเปลียนก็คอื ผูค้ น
เชือง่าย หูเบา ชอบข่าวลือ ชอบข่าวคาวๆ และมักยกตัว
ให้สงู ส่งด้วยการซําเติมคนตกตํา นางเรียนรูเ้ รืองพวกนีมา
ด้วยชีวติ ตัวเอง จึงมันใจมากว่างิวของนางจะเป็ นทีนิยม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 6

และชือเสียงของนางจะยิงขจรขจาย
ยามทีรถม้าของหลิวจ้าวเว่ยจอดเทียบทีหน้าจวนหลิวนาง
ก็ได้ยนิ เสียงอืออึงของฝูงชน หญิงสาวรูไ้ ด้ทนั ทีว่ายามนีมี
คนมารอเพือดูนางเป็ นจํานวนมาก
หลิวจ้าวเว่ยในยามนีนอกจากเป็ นเทพธิดาของ
กองทัพเอียนเหอแล้วยังเป็ นเซียนบุปผาเดินดินอีก ชือ
ของนางโด่งดังเสียยิงกว่าพานอันผูท้ รูี ปงามเป็ นหนึงใน
อดีต
ถงเยียนแม้จะมีผคู้ นอาศัยอยูม่ ากแต่ไม่ใช่เมืองใหญ่ เวลา
มีขา่ วอะไรจึงแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ดังนันชือเสียง
ของนางจึงโด่งดังได้อย่างว่องไวด้วยเช่นกัน
มุมปากของนางกดตําอย่างเหยียดหยันเมือได้ยนิ เสียงคน
ตะโกนเรียกราวกับชืนชมนางมานาน มือเรียวเอือม
ออกไปเปิ ดประตูรถม้าก่อนจะวางฝ่ ามือไว้บนแขนของอา
หนิงทียืนมาพยุงนาง
สตรีสกุลหลิวทีรอรับหลิวจ้าวเว่ยมาครึงค่อนวันในทีสุดก็
ได้รบั รายงานว่ารถม้าของหลิวจ้าวเว่ยมาถึงแล้ว หลังจาก
เบือหน่ายมานานคราวนีจึงพากันออกไปเปิ ดประตูรบั กัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 7

อย่างครบถ้วน ซึงพอประตูเปิ ดออกก็ได้เห็นฝูงชนมา

ชุมนุมกันมากกว่าคราวแรกทีออกมารับเสียอีก จากสีหน้า
ไม่สดู้ จี งึ จําต้องปั นยิมเพือไม่ให้เป็ นทีครหา
สายตาของผูค้ นต่างจับจ้องมือขาวกระจ่างทียืนออกมา
จากประตูรถ ชาวบ้านโดยรอบแทบจะกลันหายใจรอชม
โฉมสตรีทเป็
ี นหนึงในถงเยียน พวกเขาก้มตามยามทีเท้า
ของนางก้าวลงมาจากบันใด ก่อนจะเงยหน้ามองตัวนางที
ก้มลอดออกมาจากประตู
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของผูค้ นดังขึนแทบจะพร้อม
กัน โฉมสะคราญในชุดสีมว่ งอ่อนทีปั กลายปุบผาตระการ
นันชวนให้คนมองทอดถอนใจทีไม่อาจเชยชมนางยิงนัก
ฝูงชนเงียบเสียงลงโดยไม่ได้นัดหมายแม้หลิวจ้าวเว่ยจะ
ก้าวลงเหยียบบนพืนดินแล้วแต่ทุกคนก็ยงั เงียบราวกับถูก
สะกด มือขาวหยกข้างหนึงของหญิงสาวถือผ้าเช็ดหน้าสี
ขาวทีแทบจะกลืนไปกับผิวนาง บนหัวนางมีปินดอกไม้ส ี
เดียวกับชุด แม้จะทําผมไม่ซบั ซ้อนแต่นบั ว่างดงามนัก
กวาดตามองขึนลงสามรอบก็แทบจะหาข้อติบนตัวหลิว
จ้าวเว่ยไม่เจอ การแต่งกายทุกอย่างล้วนถูกต้องเหมาะสม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 8

นางงดงามเสียยิงกว่าทีรําลือกันเสียด้วยซํา ในใจผูค้ นผุด

ความคิดเห็นขึนมากมาย ...งามถึงเพียงนีอย่าเรียกว่างาม
อันดับหนึงของถงเยียนเลย ให้เรียกว่างามอันดับหนึง
ของต้าถงก็ยงั ไม่ผดิ
อึดใจหนึงก็เหมือนระเบิดลงพร้อมกันๆ ผูค้ นหันไปพูดกัน
อย่างคึกคักจนเสียงดังไปทังถนน
หลิวจ้าวเว่ยกวาดสายตามองคนมากมายด้วยสีหน้าแปลก
ใจ ตังแต่ลงจากรถมานางมีสหี น้าเรียบเฉยๆ ไม่มกี ระทัง
รอยยิม แต่วบู เดียวทีนางหันไปมองคนสกุลหลิวทียืนรอ
รับอยูแ่ ล้วเผยอยิมหวานหยดออกมาก็ทาํ ให้ชาวบ้านเงียบ
ลงไปอีก
"หลิวจ้าวเว่ยคาราวะมารดาและอีเหนียงทุกคน" นางยอบ
กายเอ่ยทักทายเสียงใส พวกคนมุงต่างหยิกกันให้เงียบ
เสียงลงอีกเพราะหวังจะได้ยนิ สาวงามพูด
"น้องสาวคาราวะพีใหญ่" ทุกอย่างเป็ นไปตามระบบอาวุโส
นางย่อมไม่ตอ้ งคํานับทักทายเด็กๆ ในจวนเพราะในรุน่
นางนับว่าเป็ นคนโตสุด อีกทังยังมีฐานะเป็ นบุตรีภรรยา
เอก มีแต่น้องๆ ต้องคํานับนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 9

"สวัสดีน้องสาวทุกคน" หลิวจ้าวเว่ยกวาดสายตามองเด็ก
สาวทังหลายทียืนเรียงกันอยู่ บนใบหน้านางเปื อนยิมแต่
ในใจนันใครจะรู้ ตากลมกวาดไปมองหลิวจ้าวอวีทียิม
อย่างสุดฝืน
"พีใหญ่เหตุใดท่านจึงปล่อยให้มารดารอครึงค่อนวันขนาด
นีเล่า กว่าจะมาถึงได้" หลิวจ้าวเว่ยหันไปมองคนพูดก็
พบว่าเป็ นหลิวอันหลิน น้องสาวคนนีติดสนิสยั ปากไวและ
อารมณ์รอ้ น แต่ไหนแต่ไรหากใครทําให้นางไม่พอใจก็จะ
ด่าทอทันที แต่มาครังนีนางรูจ้ กั ดึงเอามารดามาอ้างเสีย
แล้ว นับว่ามีความก้าวหน้าไม่น้อย
"เป็ นความผิดของพีสาวเอง ข้าเพียงแต่คดิ ว่าข้ากลับบ้าน
ของข้าเองเท่านัน จึงไม่นึกว่าจะมีคนมารอรับเอิกเกริก
ราวกับเป็ นแขกเช่นนี" คําพูดนีของหลิวจ้าวเว่ยราวกับตบ
หน้าคนสกุลหลิว ตามหลักแล้วเป็ นสตรีออกนอกจวนหาก
ไม่ใช่อาวุโสสูงอย่างฮูหยินผูเ้ ฒ่าปกติจะไม่มคี นมารอรับ
ค่อนจวนเช่นนีแน่ มีแต่เวลารับแขกหรือรับลูกหลานชาย
ทีเป็ นทหารหรือขุนนางไปทํางานต่างถินกลับมาเท่านันจึง
จะได้รบั การต้อนรับเต็มรูปแบบ
คําพูดของนางชีให้เห็นว่าคนสกุลหลิวไม่ได้คดิ ว่าหลิวจ้าว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 0

เว่ยเป็ นคนในบ้าน อีกทังการแห่กนั มารับเช่นนีก็เพียง

เพือต้องการกูห้ น้าสกุลหลิวเท่านัน
เจินฮุ่ยเหมยแม้จะไม่ถนัดสูร้ บปรบมือกับใครแต่มใิ ช่คน
เขลา นางฟั งคําพูดหลิวจ้าวเว่ยแล้วไม่สบายใจนักจึงเอ่ย
ปากแก้ "แขกอะไรกัน เพราะเห็นว่าเจ้าจากจวนไปนาน
กลัวจะไปตกระกําลําบาก พวกน้องๆ ของเจ้ารูส้ กึ เป็ น
ห่วงยิงนักจึงได้อยากรีบพบไวๆ"
"อย่างไรก็ขออภัยมารดากับอีเหนียงทังหลาย ข้าไม่คดิ ว่า
มีคนรออยูจ่ งึ แวะไปกราบพระก่อนเข้าจวน ช่างไม่รู้
ประสาทําให้ทุกคนเสียเวลาแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยประสานมือ
คํานับอย่างนอบน้อม
"เอาเถอะๆ มาถึงก็ดแี ล้ว" เจินฮุย่ เหมยพยายามตัดบท
แต่หลิวจ้าวอวีทีเงียบมานานกลับเอ่ยแทรกขึน
"พีใหญ่บ่าวมากมายด้านหลังท่านนันมันอะไรกัน ...นีท่าน
ขนบ่าวมามากขนาดนีกลัวทีจวนสกุลหลิวไม่มคี นให้ใช้
สอยหรือไร จวนเราออกจะใหญ่ คนก็มาก ท่านพีไม่ตอ้ ง
กังวลหรอกนะเจ้าคะ" หลิวจ้าวอวีจงใจจิกกัดหลิวจ้าวเว่ย
ทีไม่รมู้ ารยาท เวลาปกติหากจะรับบ่าวเข้าจวนจะต้อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 1

ได้รบั อนุญาตจากเจินฮุย่ เหมยหรือพ่อบ้านก่อน จู่ๆ พา

มาเช่นนีนับว่าผิดธรรมเนียม
หลิวจ้าวเว่ยฟั งแล้วสีหน้าก็ไม่ได้เปลียนทังยังยิมกว้าง
กว่าเดิม "ตอนออกจากจวนหลิวข้ามีเพียงอาเจินไปอยู่
ด้วยเพียงคนเดียว บ่าวเหล่านีท่านตาของข้าเป็ นผูม้ อบให้
ยามอยูท่ จวนเถา
ี หลายปี มานีข้าใช้งานพวกเขาจนเคยชิน
เสียแล้วจึงพากลับมาด้วย คิดอยูว่ ่าจะแจ้งจดชือกับมารดา
ทีหลัง แต่เมือน้องรองพูดเช่นนีข้าก็นึกได้ว่าจวนหลิวก็มี
ภาระมากอยูแ่ ล้ว บ่าวเหล่านีหากไม่อาจซือไว้ได้ ก็ให้อยู่
ทีเรือนข้าเถอะ ข้าจะเป็ นคนจ่ายเงินเดือนให้พวกเขาเอง"
กล่าวเช่นนีแล้วคนทีร้อนใจทีสุดก็คอื เจินฮุย่ เหมย ใบหน้า
ของนางซีดลงเมือเห็นว่าหลิวจ้าวอวียังทําท่าจะต่อปาก
ต่อคํา สิงทีหลิวจ้าวอวีกล่าวนันไม่ผดิ แต่ผดิ ทีเวลา ยามนี
คนทังถงเยียนยืนข้างฝ่ ายหลิวจ้าวเว่ย พอมาได้ยนิ ว่ายาม
ออกจากจวนสกุลหลิวให้บ่าวติดตามนางแค่คนเดียวเช่นนี
จะไม่ยงเป็
ิ นทีครหาหรือ
ซูรวอนุ
ั ทอายุ
ี น้อยทีสุดของหลิวเฉียนแทบจะกลันหัวเราะ
เอาไว้ไม่อยู่ นางชอบเห็นหายนะของสตรีเหล่านียิงนัก
คุณหนูใหญ่กลับมาคราวนีนับว่าพลิกฟ้ าพลิกแผ่นดินสกุล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 2

หลิวทีเดียว
"มัวพูดอะไรกันอยู่ มาถึงแล้วก็เข้าจวนเถอะ" เจินฮุ่ย
เหมยพยายามแก้สถานการณ์เพราะไม่อยากให้เรืองแย่ลง
แล้วฮูหยินผูเ้ ฒ่ามาเอาผิดกับนางอีก
"ดีเลยเจ้าค่ะ ข้าเอาของฝากจากจินหยางมาให้มารดากับ
อีเหนียงทุกคนด้วย โดยเฉพาะมารดาข้าเอาเครืองราง
โชคลาภจากอารามชือดังในจินหยางมาให้ทา่ น เขาว่า
เครืองรางของวัดนีศักดิสิทธินัก" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวอย่าง
เป็ นมิตรขณะขยับเข้าไปใกล้เจินฮุย่ เหมยแล้วผ่านนางไป
หยุดตรงหน้าหลิวจ้าวอวี
"ของน้องรองก็มนี ะ พีสาวขอยันต์สงบใจมาให้เจ้า ยันต์นี
มีชอเสี
ื ยงมาก ว่ากันว่าช่วยให้คนทีพกสยบความคิดชัว
ร้ายได้ ไม่ให้ถูกมารยัวยุจนเกิดจิตอิจฉาริษยา ชอบฉก
ฉวยของผูอ้ นื ทังยังช่วยให้นอนหลับสนิท ข้าเห็นว่าดียง"
ิ
หลิวจ้าวเว่ยลดเสียงลงยามกล่าวท่อนท้ายๆ ทําให้มแี ต่
คนสกุลหลิวทีได้ยนิ เต็มสองหู
เรียกว่านางกล้าเปิ ดศึกกับหลิวจ้าวอวีคาประตูจวนโดยไม่
เกรงกลัวเจินฮุย่ เหมยแม้แต่น้อย หลิวหว่านอีทีไม่ชอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 3

หน้าหลิวจ้าวอวีอยูแ่ ล้วระเบิดหัวเราะทันทีทได้
ี ยนิ
ในขณะทีเด็กคนอืนพยายามยกผ้าเช็ดหน้าขึนปิ ดรอยยิม
สาแก่ใจ
หลิวจ้าวอวีหน้าแดงกําพยายามรักษาสีหน้าไม่ให้บดิ เบียว
และไม่กรีดออกไป นางจ้องหลิวจ้าวเว่ยอย่างเอาเรืองแต่
พบกับความนิงสงบทีสุดแสนเย่อหยิงของอีกฝ่ ายแล้วก็ได้
แต่เก็บงําความเคียดแค้นเอาไว้
หลิวจ้าวเว่ยก้าวผ่านหน้าพีน้องหญิงทังหลายก่อนจะมา
หยุดทีหลิวหว่านอี นางยกมือขึนแตะแก้มน้องสาวทียัง
หัวเราะร่วนคล้ายเอ็นดูกอ่ นจะก้าวนําพวกบ่าวผ่านเข้า
เรือนชันในไป
ขณะทีเดินนําหลิวจ้าวเว่ยใช้ผา้ เช็ดหน้าเช็ดมือทีเพิงแตะ
ตรงแก้มหลิวหว่านอีอย่างเงียบๆ รอยยิมก้าวขวางค่อยๆ
หุบลงจนไม่เหลือ มีเพียงดวงตาวาวโรจน์เท่านันทีแสดง
อารมณ์ออกมา
ก้าวผ่านเขตจวนชันสองมายังเขตจวนชันใน ยามทีผ่าน
ประตูกลมนันเองหลิวจ้าวเว่ยถึงรูส้ กึ ว่าตนมาถึงแล้ว
จริงๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 4

นางมาถึงแล้ว...
สนามรบทีนางรอคอย
หญิงสาวหยุดกวาดสายตามองความหรูหราโดดเด่นของ
จวนสกุลหลิวอย่างพึงพอใจก่อนจะนําบ่าวทีติดตามมามุง่
หน้าไปยันเรือนเดิมของนาง
เรือนของหลิวจ้าวเว่ยมีชอว่
ื า จิวฮวา ทีแปลว่าโชคชะตา
และเกียรติยศ ตังโดยมารดาของนาง
ยามทีนางไปถึงอาเจินอยูท่ นัี นแล้ว กําลังกํากับสังให้บ่าว
จัดข้าวของของนางเข้าที หลิวจ้าวเว่ยเงยหน้ามองป้ ายชือ
เรือนแล้วมองไปรอบๆ
สองปี ทออกจากจวนเรื
ี อนนีไม่ได้เปลียนแปลงไปมากนัก
ชาติกอ่ นนางกลับมาช้ากว่านี ตอนทีนางถูกบิดาเรียกตัว
กลับมาเพือเตรียมอภิเษกก็กลับมาพบสภาพไม่ต่างจากนี
เช่นกัน
"คุณหนู มาแล้ว" อาเจินรีบออกมาค้อมกายต้อนรับนาง
จ้าวเว่ยยิมเมือเห็นท่าทางกระตือรือร้นของบ่าวคนสนิท
"เรือนของคุณหนูงามนักเจ้าค่ะ" อาหนิงไปมองไปทัวแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 5

อดอุทานไม่ได้
จ้าวเว่ยยิมรับ อย่างไรเสียหลิวเฉียนก็เป็ นถึงเจ้ากรม
อากร เรืองเงินทองความมังคังใครจะเกินไปกว่าเขา จวน
แห่งนีจึงนับว่าเป็ นจวนทีหรูหราอันดับต้นๆ ในถงเยียนที
เดียว
ดังนันมันจึงเป็ นความต่างยามทีไปถึงจวนสกุลเถาแล้ว
นางรูส้ กึ เปรียบเทียบจนไม่พอใจทีนัน
โง่เขลา...
หลิวจ้าวเว่ยยกมือลูบข้าวของในห้องพลางซึมซับ
ความรูส้ กึ เก่าๆ ขณะทีบ่าวทีตามมาจากสกุลเถาเกือบสิบ
คนต่างตืนตาตืนใจกับขนาดเรือนทีใหญ่กว่าบ้านของ
ชาวบ้านด้านนอกหลายเท่าทังยังหรูหรายิงนัก
"ในทีสุดก็ได้กลับมาสักทีนะเจ้าคะคุณหนู จากไปนานบ่าว
คิดถึงทีนียิงนัก" อาเจินเอ่ยอย่างดีอกดีใจ อย่างไรเสีย
จวนนีก็นบั เป็ นบ้าน และเรือนทีหรูหรานีก็เหมาะสม
สําหรับฐานะของคุณหนูทสุี ดแล้ว
จ้าวเว่ยมองไปรอบๆ ไม่ได้กล่าวสิงใด นานทีเดียวกว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 6

นางจะให้คนพาบ่าวทีตามมาไปจัดทีพัก ในห้องจึงเหลือ
เพียงอาเจิน อาหนิง กับมีฝู่
จ้าวเว่ยนังลงบนเก้าอีขณะทีสาวใช้เข้ามารินชาส่งให้นาง
"หลังจากนีคงต้องพึงพากันแล้ว หากมีสงใดไม่
ิ เข้าใจ
หรือไม่รกู้ ใ็ ห้ถามอาเจินหรือถามข้า หากไม่แน่ใจสิงใด
อย่าเพิงลงมือทํา ไม่เช่นนันอาจตกหลุมพรางผูอ้ นได้
ื "
"เจ้าค่ะคุณหนู" อาหนิงกับมีฝู่ รบี ขานรับ
"มาแล้วก็ชว่ ยกันสอดส่องทังบ่าวในเรือนและคนน่าสงสัย
ข้าไม่ตอ้ งการให้คนทีไม่มหี น้าทีในเรือนนีมาเพ่นพ่าน
ใกล้ๆ ถ้าพบให้ไล่ไปได้เลย"
"เจ้าค่ะ"
"ช่วงนีคงยังไม่มอี ะไรน่าห่วงเพราะชือเสียงของข้า พวก
เจ้าก็อาศัยเวลานีปรับตัวให้ชนิ เสีย แต่ผา่ นไปอีกหน่อย
พวกเจ้าต้องระวังตัวไว้ให้มาก" ต่อให้สตรีในจวนคิดจะ
เล่นงานนางก็ตอ้ งดูตาม้าตาเรือ ยามนีสายตาของผูค้ น
ในถงเยียนเบนมาทางนางการเล่นงานนางยามนีเท่ากับ
หาเรืองใส่ตวั ชัดๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 7

อาหนิงกับมีฝู่ รสู้ กึ ได้ว่าหลิวจ้าวเว่ยขีระแวง ตังแต่กอ่ นมา

ทีจวนสกุลหลิวและมาถึงแล้วต่างยําเตือนพวกนางนับครัง
ไม่ถว้ น คล้ายว่ากําลังเตรียมตัวรับมือกับสงครามก็ไม่
ปาน แต่ดจู ากสีหน้าท่าทางของคุณหนู กับสตรีในจวนที
ออกไปรับนางเมือครูท่ งอาหนิ ั งและมีฝู่ กป็ ฎิเสธไม่ได้วา่
สถานะของหลิวจ้าวเว่ยนันช่างล่อให้สตรีในจวนอิจฉา
ริษยายิงนัก
พิษจากใจสตรีนนรุ ั นแรงแค่ไหนใช่ว่าพวกนางไม่กระจ่าง
แม้จะไม่เคยพบเห็นเรืองแบบนีกับตาแต่กย็ นิ ดีฟังคํา
เตือนเอาไว้ดกี ว่า
"คุณหนู ท่านอยากไปเยียมคุณชายหกหรือไม่เจ้าคะ?" อา
เจินถามเมือนึกขึนได้
"คุณชายหก?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิวหันมามองอาเจินก่อน
จะนิงคิดไปครูห่ นึง อึดใจต่อมานางก็หวั เราะเสียงดังลัน
หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะจนแทบหงายหลัง นางลูบอกตัวเอง
อยูน่ านเพือตังสติ "คุณชายหก... ข้าเกือบลืมไปแล้วว่า
ตัวเองมีน้องชาย"
ใช่ นางมีน้องชาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 8

ตอนนางหกขวบมารดาคลอดน้องชายคือ 'หลิวหาน' แล้ว

เสียเลือดมาก ไม่ถงึ อาทิตย์หลังจากนันก็ตายจากไป
นางกับหลิวหานหากไม่บอกว่าเป็ นพีน้องร่วมมารดา ก็ไม่
ต่างจากคนแปลกหน้า ไม่มคี วามรักใคร่สนิทสนมกัน
แม้แต่น้อย
ต้องกล่าวก่อนว่าคนในจวนสกุลหลิวนีเห็นบุรุษสูงกว่า
สตรี ลูกหลานผูช้ ายแม้เกิดจากอนุ กจ็ ะได้รบั การเลียงดู
อย่างดี ต่างจากลูกหลานผูห้ ญิงทีชีวติ จะแล้วแต่ฐานะสูง
ตําของมารดา
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวนันมาจากสกุลบัณฑิต นางรังเกียจว่า
สตรีอนจะไร้
ื ความรูแ้ ละไม่อาจสังสอนหลานชายของตน
ให้ดไี ด้ ดังนันหลานชายทุกคนในจวนหลิวหากอายุครบปี
จะถูกแยกเรือนไปอยูเ่ รือนฝั งตะวันออก ใกล้กบั เรือนของ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
นางจะเป็ นคนควบคุมสังสอนหลานชายด้วยตัวเอง เด็ก
พวกนันต้องเริมหัดอ่านเขียนตังแต่อายุยงั น้อย ใช้ชวี ติ
ตามเวลาทีฮูหยินผูเ้ ฒ่าวางไว้ พวกแม่ของเด็กจะได้พบ
หน้าก็ต่อเมือทําอาหารกลางวันเอาไปให้ลูก หรือใน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 9

วันหยุดเรียนทีเด็กจะสามารถข้ามฝั งจวนมาพบแม่ได้สกั
ครึงวัน
เรียกว่านางเลียงหลิวเฉียนมาให้เป็ นหุน่ กระบอกไร้หวั ใจ
เช่นไร นางก็เลียงหลานเช่นนัน
ปี ทหลิ
ี วหานเกิดหลิวจ้าวเว่ยอายุแค่หกขวบ นางมีหรือจะ
มีใจสนใจน้องชายทีพอเกิดมาก็ถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่าอุม้ ไปเลียง
เป็ นอย่างดี ในขณะทีตัวนางสูญเสียมารดาและต้องเริมหา
ทียืนในจวนแห่งนีด้วยตัวเอง
หากอ่อนแอก็จะถูกรังแก แต่คนอย่างหลิวจ้าวเว่ยรังแก
ง่ายทีไหนกัน นางเองได้รบั ถ่ายทอดความเย็นชามาจาก
หลิวเฉียนไม่น้อย หลังผ่านความเสียอกเสียใจทีสูญเสีย
แม่ นางก็กลับมาใช้ชวี ติ อย่างปกติอย่างสันโดษ นาง
วางตัวแยกห่างจากพีน้องคนอืนเพราะไม่อยากมีเรือง อีก
ทังไม่ใช่นิสยั ทีจะสนิทสนมพัวพันกับใคร เด็กทีไม่มแี ม่
คอยคุม้ ครองอย่างนางยิงห่างจากปั ญหามากเท่าไหร่กย็ งิ
ดี
นางระวังตัวแล้วแต่คงระวังได้ไม่มากพอ ในขณะที
พยายามหาทางหลีกเลียงปั ญหาในจวนแต่นนกลัั บบ่ม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 0

เพาะให้ผคู้ นเข้าใจผิดในตัวนาง ทําให้คนเล่นงานนางได้

อยูด่ ี และเล่นงานทีเดียวถึงตาย
เทียบกับเด็กหญิงทีไร้มารดาและต้องเติบโตมาอย่าง
ทระนงตนเพือป้ องกันปั ญหา กับเด็กชายทีถูกยกขึนสูง
ตังแต่เกิด หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ จะห่วงน้องชายสักนิดเพราะ
นางแน่ใจว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าทีเทิดทูนทายาทชายเหนือหัวนัน
จะต้องดูแลหลิวหานเป็ นอย่างดี
อีกอย่างนางห่างเหินกับหลิวเฉียนอย่างไร ก็หา่ งเหินกับฮู
หยินผูเ้ ฒ่าไม่ต่างกัน หากคิดจะไปพบน้องชายก็ตอ้ งพบฮู
หยินผูเ้ ฒ่า คนทีไม่สนโลกอย่างนางจึงตัดปัญหาด้วยการ
ไม่พบเสียเลยง่ายกว่า
ชาติกอ่ นตอนทีนางถูกขับออกจากถงเยียนหลิวหานเพิง
อายุได้ 12 ขวบ เขาสอบเข้าศึกษาในสํานักศึกษาหลวงได้
นับว่าเป็ นอัจฉริยะทีเดียวทีสามารถสอบเข้าศึกษาได้
ตังแต่อายุยงั น้อยเช่นนัน เขาเป็ นความภูมใิ จของหลิว
เฉียนกับฮูหยินผูเ้ ฒ่าอย่างยิง
ส่วนนาง... จ้าวเว่ยไม่แน่ใจว่าน้องชายเคยสนใจนาง
หรือไม่ หรือพยายามช่วยเหลือนางหรือไม่ แต่ต่อให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 1

พยายามเด็กอายุเท่านันไม่มที างมือยาวมาฉุดดึงนางออก
จากโคลนตมได้แน่ ตอนทีนางถูกขังอยูใ่ นจวนหลิวเฉียนก็
ส่งน้องชายออกไปเรียนทีสํานักศึกษาหลวงแล้ว ดังนัน
จากทีไม่ค่อยพบหน้าอยูแ่ ล้ว ยิงเขาออกจากจวนนางกับ
น้องก็เหมือนตัดขาดกันตังแต่ตอนนัน
หรือแม้แต่ตอนนี...
ข้ามชาติขา้ มภพมานางแทบไม่เคยนึกถึงหลิวหาน ในเมือ
ไม่มชี อของเขาในบั
ื ญชีแค้นหลิวจ้าวเว่ยก็ไม่สนใจให้คา่
แม้จะกลับมาจวนหลิวแล้วนางก็ไม่ใส่ใจ สิงเดียวทีจะทํา
ให้คอื กันเขาออกจากสนามรบของนาง
อย่างน้อยก็ถอื ว่าทําเพือมารดาทีแสนโง่เขลาของนาง
เถาหนีฮวาถึงขันสละชีวติ เพือให้เด็กคนนีรอด นางเองก็
จะไม่ดงึ เขาเข้ามาข้องเกียวกับวังวนความแค้นของตน
ยามนีหลิวหานเพิงอายุ 11 ปี เขาอยูใ่ นการควบคุมของฮู
หยินผูเ้ ฒ่าอย่างเข้มงวด...
หลิวจ้าวเว่ยเดาะลินพลางคิด ...เมือไร้สายใยผูกพันธ์กไ็ ม่
จําเป็ นต้องหาทางผูกโยง นางกับน้องชายนับว่าไม่ม ี
วาสนาเกือหนุนกันมาตังแต่ชาติกอ่ นแล้ว ชาตินีเขายิงไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 2

อยูใ่ นสายตานาง
นับรวมตัวนางแล้วหลิวเฉียนมีลกู ทีเลียงรอดแปดคนแต่
นับลําดับเก้าคน
คนโตทีสุดคือนาง หลิวจ้าวเว่ย
คนทีสองคือหลิวจ้าวอวี
คนทีสามเป็ นเด็กชายทีเกิดจากไป๋ ซู่เหยา เด็กคนนีเกือบ
ได้เป็ นลูกชายคนโตของบ้านแล้ว แต่อยูไ่ ด้ไม่ถงึ เดือนก็
ตาย หลิวเฉียนนันอยากได้ลกู ชายมากทังรักและเมตตา
เด็กคนนี แม้ไม่ทนั ตังชือเขาก็ยงั ให้นบั รวมเป็ นลูกคนหนึง
ทังทีอนุคนอืนเกิดเด็กหญิงแล้วตายหรือแท้งอยูห่ ลายทีก็
ไม่เคยยกขึนมานับอย่างคนนี
คนทีสีคือหลิวอันหลิน บุตรีของอนุ นามเมิงซิวอิง
คนทีหกคือหลิวหาน เขานับเป็ นลูกชายคนแรกทีเลียงรอด
ของหลิวเฉียน ทังยังเกิดจากภรรยาเอกทําให้มฐี านะสูง
มากในบ้าน แม้จะไม่มมี ารดาแต่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าเลียงเขา
อย่างใกล้ชดิ มาตังแต่เกิด
คนทีเจ็ดคือหลิวหมิง ลูกชายของเจินฮุย่ เหมย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 3

คนทีเก้าคือหลิวหวง เป็ นบุตรชายทีเกิดจากซูรวั นางเป็ น

อนุคนเดียวทีไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่ เป็ นเพียงหญิง
ชาวบ้านธรรมดาทีหลิวเฉียนไปพบเข้าตอนไปราชการที
ต่างเมือง
ส่วนคนทีห้าคือหลิวหว่านอี กับคนทีแปดคือหลิวฟาง
เหยานัน ต่างเกิดจากไป๋ ซู่เหยา หลังนางเสียบุตรชายก็
พยายามอย่างมากทีจะตังท้องอีก แต่ตงครรภ์
ั อกี สองครัง
ก็คลอดมาได้ลกู สาวทังคู่
หลิวจ้าวเว่ยเคาะนิวกับโต๊ะพลางคิดถึงความสัมพันธ์
ความยุง่ เหยิงในจวนแห่งนี
...อสรพิษทังนัน
*
องครักษ์ลบั เตรียมเข้าถวายรายงานทีห้องเลียงนกอีกครัง
เขายืนรออย่างนอบน้อมตอนทีซุนกงกงเข้าไปรายงาน
และออกมาเรียกเขาเข้าเฝ้ า แต่ไหนแต่ไรฮ่องเต้กไ็ ม่
วางใจต่อสภาขุนนาง แม้จะยอมให้พวกนันมีอํานาจ
บริหารบ้างเมืองแต่ลอบส่งคนตรวจสอบอยูเ่ สมอเพือไม่ให้
ถูกปิ ดหูปิดตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 4

องครักษ์หนุ่มเคยเข้ามาทีห้องเลียงนกในวังหลวงหลาย
ครังแล้ว แต่ครังนีอดแปลกใจไม่ได้เมือพบว่าฮ่องเต้ของ
เขาจับค้างคาวมาเลียงไว้ในกรง
รสนิยมนีมัน...
"ถวายบังคมฝ่ าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมืนปี " หลังจาก
ตะลึงไปกับค้างคาวในกรงทองเขาก็กระแทกเข่าลงถวาย
บังคมกับพืนทันที
"รายงานมา" ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้ใส่ใจหันกลับมามองเขา
ยังคงยืนให้อาหารนกของตนด้วยสีหน้าอ่อนโยนอยูอ่ ย่าง
นัน
"กระหม่อมให้คนจับตาโจวอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ พบว่า
นอกจากเขาจะเข้าวังหลวงไปเข้าเฝ้ าหยางไทเฮาก็จะมุง่
ตรงกลับจวนทันที แทบจะไม่ออกไปไหนเลย"
ได้ยนิ เช่นนันพระเนตรคมก็หรีลง ทรงแค่นเสียงในพระศอ
อย่างไม่ใส่ใจ "เขาเป็ นคนระวังตัว"
"แต่มไี ม่กวัี นก่อนเขาแวะไปดืมนําชาทีโรงนําชากุย่ ปา
คราวหนึง แต่เข้าไปไม่นานก็ออกมา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 5

"ช่างเลือกเวลาได้ดจี ริงๆ"ทรงตรัสขณะยืนหนอนให้นก
ของพระองค์จกิ ออกจากฝ่ ามือ "ดินรนอยูใ่ นเมืองหลวง
ช่วงทีใกล้สอบเตียนซือ คงเตรียมหาขุมกําลังใหม่แล้ว"
หลังผลสอบออกพวกบัณฑิตทีสอบได้คงเตรียมฝากฝั งตัว
หาเส้นสายกันขนานใหญ่ หากโจวอ๋องจับพวกทีมีอนาคต
ไว้เป็ นพวกได้กน็ บั ว่าเสริมกําลังของตนขึนอีกมาก
"จับตาดูเขาเอาไว้ หากพบว่ามีบณ
ั ฑิตติดต่อกับเขาให้
รายงานเรา"
"พ่ะย่ะค่ะ"
"ตอนนีข้างนอกเป็ นอย่างไรบ้าง?"
"ในถงเยียนไม่มเี หตุการณ์อะไรเป็ นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ
เพียงแต่ชว่ งเดือนทีผ่านมามีงวเรื
ิ องตํานานเซียนบุปผา
โด่งดังมาก ทุกโรงงิวล้วนเล่นเรืองนี"
พระขนงเข้มขมวดเข้าหากันก่อนเลือนสายตามามอง
ผูร้ ายงาน "งิวรึ? เกียวข้องกับเราหรือไม่?" เขาไม่คอ่ ยใส่
ใจเรืองการเสพสุขของผูค้ นในถงเยียนแต่กต็ อ้ งระวังว่าจะ
มีคนสอดไส้เนือหาเล่นงานเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 6

"จะว่าเกียวก็เกียว ไม่เกียวก็ไม่เกียวพ่ะย่ะค่ะ... ตัวเนือหา

งิวเป็ นประวัตอิ นั น่ารันทดของเซียนบุปผาสมัยอยูบ่ นโลก
มนุษย์ เป็ นเรืองรักๆ ใคร่ๆ ธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ แต่ท ี
เกียวกับพระองค์กต็ รงทีฮองเฮาทรงโปรดเรืองนีมาก เคย
สังให้ตงเวที
ั แสดงอยูถ่ งึ สามวัน"
"อ้อ เรืองนีเองหรือ" ซุนกงกงเคยรายงานเขาอยู่
เหมือนกัน "งิวนีมีทมาหรื
ี อไม่?"
"เป็ นเจ้ากรมพิธกี ารพ่ะย่ะค่ะ"
"เขาเองหรือ?" ฮ่องเต้อู่เหอตีทรงสรวลแล้วปัดเรืองนีทิง
อย่างไม่ใส่ใจ เจ้ากรมพิธกี ารนีเป็ นญาติสนิทของท่านอา
ของเขาเอง นับเป็ นคนของฮ่องเต้ เขาไม่ยงุ่ กับกลุม่
การเมือง รับใช้ฝ่าบาทอย่างเดียว แต่มขี อ้ เสียตรงที
หมกมุน่ กับศิลปะยิงนัก ซึงฮ่องเต้กร็ ดู้ ถี งึ ให้เขาไปอยูก่ รม
พิธกี ารแต่แรก
"ดูทา่ เขาจะว่างมาก ทังใกล้พธิ แี ต่งตังจ้วงหยวน ทังใกล้
พิธบี วงสรวงฟ้ าดิน ยังมีเวลาไปกํากับงิวได้อกี นีงานของ
เขาน้อยไปหรือ?" ตรัสแล้วก็ทรงสรวล นึกถึงใบหน้าเหียว
ย่นทีมักถวายฎีกาของบบํารุงรักษาของโบราณแล้วอดขัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 7

ไม่ได้
ทรงเงียบไปครูห่ นึงขณะทีลูบหัวนกแก้วสีแดงสดอย่างรัก
ใคร่ ก่อนจะตรัสถามขึน "แล้วเรืองคนทีเราให้ไปหาว่า
อย่างไรบ้าง?"
"ตอนนียังไม่พบเบาะแสพ่ะย่ะค่ะ ตอนเข้าออกวังหลิงซาน
แต่ละจวนส่งมาแค่จาํ นวนคนแยกชายหญิงเท่านัน ไม่ได้
แจ้งชืออย่างถีถ้วนยกเว้นเจ้าของจวน กระหม่อมจึงยังไม่
อาจตรวจสอบได้หมด"
ดวงเนตรคมกริบจ้องดูนกสีสดในกรงนิงแต่ไม่ดาํ รัสอะไร
ออกไป หลังจากต้องคุมตัวโจวอ๋องกลับวังหลวงมาอย่าง
ฉุกละหุกเขาได้สง่ คนไปตามหาเจ้าค้างคาวน้อยของเขา
แต่กลับไม่พบแม้แต่เงา
ยามนีสังให้คนตรวจสอบรายชือแต่ละจวนก็ยงั ไม่มวี แวว
ี
ไม่รสู้ ตรีผนู้ นใช้
ั วชิ าอะไรถึงหลบซ่อนตัวจากหูตาของเขา
ได้
องครักษ์หนุ่มลอบหลังเหงือเย็น ไม่ใช่เขาไม่พบใครที
เข้าเค้า ...จากสตรีทมีี ลกั ษณะดังทีฝ่ าบาทกล่าวนัน เขา
ค้นพบอยูค่ นหนึง แต่นันเป็ นพระคูห่ มันของอันอ๋อง!
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 8

สายตายามฝ่ าบาทกล่าวถึงนางนัน ในฐานะบุรุษด้วยกันดู

ก็รวู้ ่ามีความสเน่หาอยูไ่ ม่น้อย แต่สตรีทฝ่ี าบาทปรารถนา
จะเป็ นคูห่ มันขององค์ชายได้อย่างไร เรืองเช่นนีต้าถงกี
ร้อยปี กไ็ ม่เคยพบ หากเขาบุ่มบ่ามรายงานถึงหลิวจ้าวเว่ย
ขึนไป อาจจะกลายเป็ นลบหลูเ่ บืองสูง ใส่ไคล้ฮอ่ งเต้ หัว
อาจจะไม่เหลือไว้ตงบ่ ั า
องครักษ์หนุ่มลอบปาดเหงือ คิดไปว่าฝ่ าบาทเป็ นคนออก
ราชโองการสมรสเอง อย่างไรก็คงเคยพบพระคูห่ มันของ
อันอ๋องผูน้ แน่
ี เช่นนันแล้วจะไม่รจู้ กั นางได้อย่างไร นางคง
ไม่ใช่คนทีเขาต้องตามหาหรอก... ไม่ใช่แน่ๆ...
"แล้วพวกบัณฑิตเป็ นอย่างไรบ้าง?" อีกไม่กวัี นจะมีการ
สอบหน้าพระทีนัง เหล่าบัณฑิตทีสอบผ่านสองสนาม
มาแล้วย่อมมารวมตัวในถงเยียนกันหมดแล้วแน่
"สงบดีพะ่ ย่ะค่ะ ส่วนใหญ่จะอาศัยหอสมุดในสํานักศึกษา
หลวงอ่านเขียน หรือไม่กถ็ กปรัชญากัน แต่มคี นผูห้ นึงที
กระหม่อมรูส้ กึ ว่าปูมหลังของเขาน่ าสนใจนัก"
"ใคร?"
"เนียเถียนชิงพ่ะย่ะค่ะ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 9

"สกุลเนีย?" พระขนงเข้มเลิกขึนสูง "นานแล้วทีเราไม่ได้

ยินชือสกุลนี"
ใช่
ในเจ็ดสกุลทีรวมแผ่นดินต้าถง มีหลายสกุลทีล่มสลายใน
ภายหลังอย่างสกุลมูห่ รง ทีมีความขัดแย้งภายในกันอย่าง
ใหญ่หลวง เดิมทีสกุลมูห่ รงแทบจะเทียบเคียงสกุลอู่และ
สกุลเฉินได้เลยทีเดียว แต่ในบ้านดันมีคนโลภมาก และคิด
แต่จะช่วงชิงอํานาจกัน สุดท้ายแตกแยกกันจนพีน้องมอง
หน้าแทบไม่ตดิ
สกุลเนียนีเป็ นสายตระกูลทีแยกออกจากสกุลมูห่ รง ในปี
นันได้ถวายฎีกาใช้ความดีความชอบในการรวบรวม
แผ่นดินขอแยกตระกูลและตังตระกูลใหม่ เพราะรังเกียจ
จะถูกนับรวมเป็ นพวกมูห่ รง ซึงฮ่องเต้สกุลอู่องค์แรกก็ได้
ยินยอมให้เป็ นไปตามคําขอ
ซึงต่อมาไม่ถงึ สามรุน่ สกุลมูห่ รงก็เสือมอํานาจจนล่มสลาย
ไป สกุลเนียคงอยูส่ บื ทอดมาอีกหลายปี แต่สุดท้ายจุดจบ
ก็ไม่ต่างจากสกุลมูห่ รงนัก...
มาบัดนีกลับมีคนสกุลเนียโผล่มาอีกครังเช่นนันหรือ?
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 0

ทรงกระตุกพระโอษฐ์ยกยิม นึกไปถึงยามทีโจวอ๋องได้ยนิ
ปูมหลังของคนผูน้ คงแทบอยากจะฉกฉวยตั
ี วเขาเอาไป
เป็ นพวกให้ได้แน่
สายเลือดสกุลผูก้ ่อตังแคว้น ทายาททีเหลือรอด ทังยังเป็ น
บัณฑิตอนาคตไกล
น่าสนใจจริงๆ....
*
เช้าวันต่อมาในจวนสกุลหลิว หลิวจ้าวเว่ยตืนเช้าเพือไป
คํานับฮูหยินผูเ้ ฒ่า นางแต่งตัวตามฐานะก่อนจะไปรอที
หน้าประตูเรือน จนสตรีในจวนมากันครบถึงได้กา้ วเข้าไป
ด้านใน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลหลิวเป็ นคนทีค่อนข้างเข้มงวด นาง
ยึดถือเรืองตําแหน่งฐานะเป็ นอย่างมาก หากบรรดาศักดิ
ตําแต่คดิ จะทําสิงใดเกินตัวก็จะถูกตําหนิเอาได้ ดังนันสตรี
ในจวนล้วนต้องเก็บมือเก็บเท้ากันให้มดิ ชิด ไม่อาจ
เปิ ดเผยเล่หก์ ลซึงๆ หน้าฮูหยินผูเ้ ฒ่า ไม่เช่นนันจะได้รบั
การดูถูกเหยียดหยาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 1

ฮูหยินผูเ้ ฒ่านับว่าชราแล้วแต่ยงั มีกาํ ลังวังชาดี นางนังอยู่

บนตังบนตักมีแมวสีขาวขนฟูทหลิ ี วเฉียนได้มาจากเหอ
เป่ ยกําลังนอนอยู่
แมวตัวนี... หลิวจ้าวเว่ยลอบยิมขณะมองมัน
ชาติกอ่ นนางได้ชอว่
ื าจิตวิปริตกินแม้กระทังสัตว์เลียงก็
เพราะแมวตัวนี คนพวกนันใส่ความนางด้วยการฆ่าแมว
ของฮูหยินผูเ้ ฒ่าแล้วจับเอาเลือดและเนือของมันยัดปาก
นางจนเปื อนเลือดไปทังตัว
หญิงสาวก้มลงเพือปิ ดบังสายตาอาฆาตของตน ในขณะที
เจินฮุ่ยเหมยยกนําชาให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตามลําดับพิธ ี หลิว
จ้าวเว่ยมองไปฝั งตรงข้ามก็เห็นว่าหลิวจ้าวอวีกําลังนังคอ
แข็งอยู่ ถัดจากนางเป็ นหลิวอันหลินกับหลิวฟางเหยา
ข้างตัวหลิวจ้าวเว่ยมีหลิวหว่านอีนังอยู่
เป็ นเช่นนีไม่ต่างจากชาติกอ่ น
หลิวหว่านอี... น้องสาวผูน้ มีี จติ ใจทะเยอทะยานสูงเสียยิง
กว่าฟ้ า ตัวนางนันมีเค้าความงดงามมากกว่าหลิวจ้าวอวี
มีความสามารถสูงกว่าหลิวจ้าวเว่ยเสียอีก แต่เพราะฐานะ
ลูกอนุ ทาํ ให้ถูกกดเอาไว้ในเรือนหลัง ชาติกอ่ นยามทีนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 2

กลับจวนมาหลิวหว่านอีก็คงสุดทนกับความจองหองของ
หลิวจ้าวอวีแล้วจึงพยายามเข้าหานางดึงนางเป็ นพวก
หึ
หลิวจ้าวเว่ยมองพีน้องในจวนหลิวด้วยสายตาเย็นชา คน
พวกนีนับว่าเป็ นพีน้องกันได้อย่างไร ต่างคนต่างคิด
หักล้างกันราวกับเป็ นศัตรูเสียด้วยซํา
หากจะผิดก็ผดิ ทีหลิวเฉียน นัยน์ตาของเขามองเห็นแต่ลกู
ชาย ส่วนลูกสาวนันเลียงไว้เพือจุดประสงค์เดียวคือ
ส่งออกไปแต่งงานกับคนทีจะเสริมสร้างอํานาจให้เขาได้
ไม่ได้มคี วามหมายมากไปกว่านัน ดังนันพวกสตรีในจวน
จึงต้องแย่งชิงโอกาสทีจะยกฐานะในสายตาบิดา และแย่ง
ชิงโอกาสทีจะได้แต่งงานดีๆ
หลิวจ้าวเว่ยก้มมองเล็บมือตัวเองขณะทีฮูหยินผูเ้ ฒ่ากล่าว
สังสอนเรืองจารีตต่างๆ ของสตรียาวเหยียด ก่อนจะถาม
ไถ่เรืองนันเรืองนีจนมาถึงตัวนาง
"เว่ยเอ๋อร์เดินทางมาไกลเหนือยมากหรือไม่?" นําเสียงดู
อบอุน่ มีเมตตาเสียจริง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 3

แต่ไม่วา่ ใครก็ลว้ นเล่นละครเป็ น หลิวจ้าวเว่ยแสร้งยิม

ละไมขณะขานตอบท่านย่า "หลานได้พกั เต็มอิมก็หาย
เหนือยเจ้าค่ะ เสียดายทีไม่ได้มาพบท่านย่าตังแต่เมือวาน
เป็ นความผิดหลานแล้ว"
"อย่าได้ถอื สาเลย เจ้าเพิงเดินทางมาไกลควรพักผ่อน
เสียก่อน"
"ขอบคุณท่านย่า"
"ท่านตาท่านยายของเจ้าสบายดีหรือไม่?"
"ท่านตาสบายดีเจ้าค่ะ ยังฝากความระลึกถึงมาให้ท่านย่า
ด้วย ส่วนท่านยายอาการยังทรงตัวอยูเ่ ช่นเดิม"
"งันรึ วันก่อนข้าเพิงได้ยาบํารุงมาไม่น้อย เอาไว้จะส่งไป
ให้ท่านยายของเจ้าแล้วกัน"
"หลานขอบคุณท่านย่ามากเจ้าค่ะ" กีปี แล้วทีนางไม่ใยดี
สกุลเถา เพิงนึกอยากจะไปมาหาสูข่ นมารึ
ึ ..
"เจ้าเองก็ดแู ลตัวเองให้ดี หัดดูเรืองจัดการบ้านช่อง วัน
หน้าต้องอภิเษกไปเป็ นชายาอ๋อง ต้องรูจ้ กั วางตัวให้มาก"
"เจ้าค่ะท่านย่า" หากนางไม่มตี ําแหน่งหวางเฟยคําคอ ไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 4

แน่ว่าจะได้มนี ําหนักในสายตาฮูหยินผูเ้ ฒ่าสักเท่าไหร่ แต่

เพราะมีราชโองการในมือ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงไม่อาจมองข้าม
ได้
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าพูดอีกสองสามคําก็ไล่คนออกจากเรือน หลิว
จ้าวเว่ยแยกกลับเรือนตัวเองก่อนจะสังให้บ่าวเตรียมของ
"เราจะไปจวนสกุลเถากัน ท่านตาฝากของมาให้ท่านน้า
มากเหลือเกิน อีกอย่างน้าสะใภ้ใกล้จะคลอดแล้วต้องบํารุง
ให้มาก"
นางว่าแล้วก็ให้คนไปเตรียมรถม้า เตรียมขนของทีเถาเต๋
อชวนฝากมาขึนรถ ทว่าก่อนทีตัวนางจะผ่านประตูชนใน ั
ออกไปกลับพบหลิวจ้าวอวีกับหลิวอันหลินนังอยูท่ ศาลา
ี
ในลาน
"นันพีสาวกําลังจะไปไหนหรือเจ้าคะ?" หลิวจ้าวอวีร้องทัก
ขึนทันทีทเห็
ี นนาง หลิวจ้าวเว่ยใช้หางตามองอีกฝ่ ายแล้ว
ทําท่าจะเดินต่อไม่ตอบคํา แต่หลิวจ้าวอวีมีหรือจะยอม
นางรีบลุกมาดักข้างหน้าหลิวจ้าวเว่ยแล้วมองข้างของใน
มือสาวใช้
"นีท่านกําลังขนของมากมายไปทีใดกัน?" นางมองของมี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 5

ราคาเหล่านันด้วยตาลุกวาว "นีคงไม่ใช่ทา่ นพีเตรียมขน

ของในจวนนีออกไปกระมัง อยูจ่ นหยางคงไม่
ิ ได้พบเจอ
ของดีๆมานาน ท่านถึงขนาดกลับมาแล้วก็ขม่ กลันจิตใจ
ไม่ได้เลยหรือ?" หลิวจ้าวอวีเอ่ยปากแดกดันแล้วหัวเราะ
รวน
"น้องรัก พีสาวจําไม่ได้ว่าข้าจะไปมาทีใดต้องรายงานเจ้า
เมือไหร่กนั แต่เมือเจ้าอยากรูอ้ ยากเห็นถึงเพียงนีข้าก็จะ
ตอบให้ ข้าวของพวกนีเป็ นของทีท่านตาของข้าฝากไปให้
ท่านน้าชาย ไม่มสี กั ชินทีเป็ นของสกุลหลิวเจ้าวางใจเถอะ"
หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ ว่าตนพลาดแล้วจึงรีบก้มหน้ากล่าว
"น้องสาวไม่ได้หมายความเช่นนัน"
"งันรึ?" จ้าวเว่ยใช้สายตากดมองนางโดยไม่ปิดบังความ
เป็ นปรปั กษ์ "ดูทา่ ยันต์ทข้ี าให้เจ้าไปคงไม่พอ ข้ามีอกี
หลายใบเจ้าอยากได้เพิมหรือไม่เล่า เผือจิตใจทีขีริษยา
ชอบฉกฉวยช่วงชิงจะได้กดข่มลงไปได้บา้ ง"
"เจ้า!"
"เลิกเสนอหน้ามาขวางทางข้าสักที คิดว่าหน้าตาเจ้ามัน
น่ามองนักหรือไง เกะกะสายตาจริง" หลิวจ้าวเว่ยเบียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 6

กายหลบอีกฝ่ ายพร้อมคําเหยียดหยามซึงๆ หน้าอย่าง

รําคาญใจ
"นีมันเรืองอะไรกัน?" เจินฮุย่ เหมยทีไม่รโู้ ผล่มาจากไหน
เห็นหลิวจ้าวเว่ยด่าทอบุตรสาวตัวเองก็รบี เข้ามาขวาง
"เหตุใดถึงได้พูดจากันเช่นนี เป็ นพีน้องกันแท้ๆ"
หลิวจ้าวเว่ยกวาดมองเจินฮุย่ เหมยจากเท้าจรดหัวแล้ว
แค่นเสียงหัวเราะ ชาติกอ่ นนางเคยให้ทงหน้
ั าให้ทงเกีั ยรติ
ต่อมารดาเลียงผูน้ ี เคยคิดว่านางมีมโนธรรมในใจจนเอา
หลักฐานพิสจู น์ความผิดทีรวบรวมมายกให้เจินฮุย่ เหมย
เพือขอให้อกี ฝ่ ายช่วยเหลือ แต่สุดท้ายเจินฮุย่ เหมยกลับ
เอาหลักฐานเหล่านันมอบให้หลิวจ้าวอวีกับอันอ๋อง
เบืองหน้าบริสทุ ธิสูงส่งหรือ... แท้จริงในใจก็โสมมไม่
ต่างกัน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ใส่ใจจะให้หน้าเจินฮุย่ เหมยอีกต่อไปแล้ว
ชาติกอ่ นคนครหาว่านางกดข่มมารดาเลียง ชาตินีก็ทาํ ให้
มันเป็ นจริงไปเสียเลย
"มารดา... ท่านขึนเสียงกับข้าเช่นนีคิดจะเอาศักดิฮูหยิ
นเอกมากดข่มลูกเลียงหรือเจ้าคะ?" หญิงสาวมองเล็บ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 7

ตัวเอง "ท่านควรถามบุตรีของท่านก่อนว่าทําสิงใดถึงทํา
ให้พสาวอย่
ี างข้าหงุดหงิดขึนมาได้ ท่านเองก็น่าจะรูน้ ิสยั
ข้า... ข้าหลิวจ้าวเว่ยเป็ นคนชอบยุม่ ย่ามเรืองผูอ้ นเมื
ื อไหร่
กัน มีแต่ผอู้ นชอบสอดมื
ื อเรืองข้า ...น่ารําคาญ"
"จ้าวเว่ย"
"บุตรสาวของท่านจุน้ จ้านไม่เข้าเรือง ของๆ ท่านตาข้า ข้า
จะขนไปทีใดใยต้องรายงานนาง หากท่านว่างก็สงสอน ั
น้องสาวให้ทําตัวสงบเสงียเสียบ้างเถิดเจ้าค่ะ วันหน้าจะ
ได้ไม่ทําผิดพลาดใหญ่หลวง"
"ท่านแม่!" หลิวจ้าวอวีเต้นผ่างเมือถูกต่อว่าอย่างไม่ไว้
หน้า ในขณะทีหลิวอันหลินรีบยกผ้าเช็ดหน้าขึนมาปิ ด
ปากแสร้งทําเป็ นตกใจ
"จ้าวเว่ยอย่าให้มากเกินไปนะ"
"มากหรือเจ้าคะ จริงๆ มารดาควรมองความจริง ความ
ต่างของบุตรีภรรยาเอกกับบุตรีอนุ เป็ นเช่นไรท่านคงรูอ้ ยู่
แก่ใจ ตังแต่เล็กน้องรองถูกเลียงในฐานะลูกอนุจงึ ติดนิสยั
ไม่ระวังวาจามาจนถึงทุกวันนี ได้ยกฐานะขึนมาแล้วยังไม่
รูจ้ กั วางตัว ท่านเป็ นมารดาควรเข้มงวดกับนางให้มาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 8

หน่อย ให้สมกับเป็ นฮูหยินเอก... หรือท่านเองก็ไม่รวู้ ธิ ี

เลียงลูกทีเกิดจากฮูหยินเอกเล่า?" กล่าวเช่นนีแล้วก็
เท่ากับตบหน้าเจินฮุย่ เหมย นางเป็ นลูกอนุในจวนสกุล
เจินย่อมไม่เคยถูกเลียงในฐานะบุตรีภรรยาเอก แล้วจะ
เลียงหลิวจ้าวอวีให้เป็ นเช่นนันได้อย่างไร
"เจ้ากล้าดูถูกมารดาข้าหรือ!?" หลิวจ้าวอวีแผดเสียงขึน
"นีเจ้า!?"
"เจ้าทําไมหรือเจ้าคะ ลบหลูผ่ อู้ าวุโส? ลบหลู่มารดาเลียง?
ลบหลูฮ่ ูหยินเอก?" นางหัวเราะ "ข้าว่าข้าพูดความจริงทุก
คํา หากท่านไม่รวู้ ธิ เี ลียงนางให้ดกี ไ็ ปปรึกษาท่านย่าดูนะ
เจ้าคะ"
เจินฮุ่ยเหมยโกรธจนสัน ตังแต่ได้ยกฐานะขึนมายังไม่เคย
มีใครกล้าดูถูกนางซึงหน้าเช่นนี ริมฝีปากของนางสันระริก
แต่กไ็ ม่กล้าเอ่ยคําใดออกไป
"ไปกันได้แล้ว" หลิวจ้าวเว่ยโบกมือสังให้บ่าวไพร่ออกไป
จากตรงนัน นางยกมุมปากจีบปากจีบคอกล่าวลาเจินฮุย่
เหมย "หากมารดาไม่สงให้ั ขา้ ไปคุกเข่าต่อหน้าป้ ายบรรพ
ชน เช่นนีลูกขอตัวนะเจ้าคะ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 9

เจินฮุ่ยเหมยจะเอาความกล้าทีไหนมาสังลงโทษนาง หาก
หลิวจ้าวเว่ยเหยียบถึงจวนได้แค่วนั เดียวก็ถกู แม่เลียงสัง
ให้ไปคุกเข่าเช่นนันก็นบั ว่ารังแกกันแล้ว
ตํานานเซียนบุปผายังโด่งดังไปทัวเมือง หากไม่อยากให้
ละครงิวเป็ นจริงเจินฮุย่ เหมยก็ตอ้ งอดทนกับนางให้มาก
...มากกว่านีอีกหลายเท่าทวี
ดูสวิ า่ จะกระอักเลือดออกมาวันไหน
"พวกสวะ" หลิวจ้าวเว่ยสบถด่าหลังเดินผ่านพวกนางเดิน
มุง่ ตรงไปขึนรถม้าโดยไม่เหลียวหลังไปมองสองแม่ลูกที
ยืนสันเทิมไปทังกาย
*
คล้อยหลังหลิวจ้าวเว่ย หลิวจ้าวอวีทีปากคอตีบตันมือสัน
ระริกด้วยแรงโทสะก็รบี ลากเจินฮุย่ เหมยกลับไปทีห้อง
ด้วยท่าทางอับอาย หลิวอันหลินทีตอนแรกทําทีเป็ นตกอก
ตกใจกับฝีปากของพีสาว พอสองแม่ลกู นันแยกไปก็เลิกเส
แสร้งทังยังยิมกว้างอย่างนึกสนุ ก
...นางคงต้องเอาเรืองนีไปเล่าให้มารดาของนางฟั งเสีย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 0

แล้ว
หลิวจ้าวอวีลากเจินฮุย่ เหมยมาทีเรือนตนก่อนจะปั ดข้าว
ของล้มระเนระนาด พร้อมตะเบ็งเสียงใส่มารดา "ท่านแม่
ท่านเห็นหรือไม่วา่ นางไม่เห็นหัวพวกเราแค่ไหน! บัดนี
ท่านเป็ นฮูหยินเอกแต่นางยังทําเหมือนท่านเป็ นอนุ อยู่
ตลอดเวลา ทําไมท่านไม่สงลงโทษมั
ั นให้เข็ดหลาบ!"
"...." เจินฮุ่ยเหมยไม่อยากพูดอะไรเพราะตนไม่คดิ ว่าหลิว
จ้าวเว่ยจะกล้ากําเริบเสิบสานถึงเพียงนีเหมือนกัน
"เพิงกลับมาถึงจวนก็ดถู ูกท่านซึงหน้าขนาดนี ท่านยังเอา
แต่ยนื นิงเฉยปล่อยนางไปอีกเหรอ!? วันหน้ามันคงขึนมา
ขีอยูบ่ นหัวท่านกับข้าแล้ว"
"จ้าวอวี!"
"ท่านอย่ามาขึนเสียงใส่ขา้ ต่อหน้านางท่านเอาแต่ยนื นิง
น่าอับอายยิงนัก ทังทีท่านเป็ นฮูหยินเอก เป็ นคนจัดการ
ทุกอย่างในจวนแต่กลับปล่อยให้นงั จิงจอกนันเหยียด
หยามเช่นนี วันหน้าตําแหน่งของท่านไม่แน่ว่าถ้านางไม่
พอใจก็อาจจะกระชากท่านลงมา" หลิวจ้าวอวีกล่าวใส่ไฟ
เพราะเบือหน่ายท่าทางอ่อนแอของเจินฮุ่ยเหมยเต็มทน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 1

"ท่านแม่ หากท่านไม่ถอื เกียรติยศของตัวเองก็แล้วไปเถิด

แต่ขา้ เล่า หากเรืองทีหลิวจ้าวเว่ยกล่าววันนีแพร่งพราย
ออกไป คนจะไม่หวั เราะเยาะข้าหรือ ข้าจะยังมีงานแต่ง
ดีๆ ได้อกี หรือ ท่านแม่ท่านควรจัดการนางให้หลาบจําเสีย
บ้าง"
"ข้าไม่อยากยุง่ กับนาง"
"ท่านแม่ นางไม่ไว้หน้าท่านแม้แต่นิดแต่ท่านก็ยงั ก้มหน้า
รับอยูอ่ กี หรือ ท่านยังคิดว่าตัวเองเป็ นอนุอยูจ่ ริงๆ หรือ
ไร!? ท่านมัวแต่อ่อนแอขีขลาดเช่นนีแล้วใครจะปกป้ องข้า
นางทํากับข้าเช่นไรท่านก็เห็น ท่านจะให้ขา้ สูท้ นไป
เหมือนท่านน่ะหรือ"
"อวีเอ๋อร์" เจินฮุ่ยเหมยเรียกอย่างละเหียใจ แต่พอทบทวน
กับสิงทีลูกพูดก็เกิดนึกสงสารหลิวจ้าวอวีขึนมา ตังแต่รบั
หลิวจ้าวเว่ยทีหน้าประตูจวนก็เห็นแล้วว่าลูกเลียงตังตัว
เป็ นปรปั กษ์กบั ลูกตน เจินฮุย่ เหมยคิดหนักขณะมองสี
หน้าเกรียวโกรธของบุตรสาว
"ท่านแม่ ท่านต้องหาทางจัดการนาง จะได้หยุดกําเริบกับ
ท่าน" จ้าวอวีรีบทรุดกายลงกอดมารดาแล้วบีบนําตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 2

คล้ายได้รบั ความทุกข์ใจแสนสาหัส เจินฮุย่ เหมยลูบผม

บุตรสาวในใจก็คดิ หนัก
"ถึงอยากจะทําแต่ยามนีคนทังถงเยียนจับตาสกุลหลิวอยู่
โดยเฉพาะหลิวจ้าวเว่ย จะเล่นงานนางนันไม่งา่ ย"
"หากเล่นงานในจวนไม่ได้กเ็ ล่นงานนอกจวนเสียสิเจ้าค่ะ"
แววตาของหลิวจ้าวอวีวาววับ "ท่านแม่เพิงได้รบั เทียบ
เชิญไปงานเลียงนําชาของจวนโต้วอ๋องมิใช่หรือ หากไป
แล้วนางทําสิงใดขายหน้าขึนมา คนจะได้เห็นธาตุแท้ของ
นาง"
"เจ้าคิดจะลงมือในจวนอ๋องงันรึ จะทําเช่นนันได้อย่างไร
หากล่วงเกินทังอ๋องกับพระชายาขึนมาเล่า" เจินฮุย่ เหม
ยกล่าวอย่างตกใจ
"เรืองนันหากเป็ นไปตามแผนคนทีล่วงเกินก็คอื หลิวจ้าวเว่
ยต่างหาก มิใช่ขา้ อีกทังหากนางทําผิดท่านก็เอาตัวรอด
ได้วา่ นางไปอยูไ่ กลหูไกลตาไม่ได้เลียงไว้ขา้ งตัวจึงไม่รู้
ความ ยามนันก็นับว่าท่านแม่ได้ระบายแค้นเรืองในวันนี
แล้ว"
"แต่ว่า..."
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 3

"อย่าแต่อกี เลยเจ้าค่ะ ท่านปล่อยนางมาถึงวันนีก็นบั ว่ามี

นําใจมากแล้ว แต่ในเมือนางไม่รบั นําใจทังไม่ไว้หน้าท่าน
ท่านก็ควรจัดการเสียบ้าง อีกอย่างเรืองนีลูกจะขอให้ทา่ น
ยายช่วยเหลือ ท่านแม่ไม่ตอ้ งห่วงว่าจะพลาดหรอกเจ้า
ค่ะ"
ฟั งคําพูดลูกเจินฮุย่ เหมยก็เงียบลง นางไม่ตอบรับไม่ปฎิ
เสธแต่ในใจนับว่าเอนเอียงตามหลิวจ้าวอวีแล้ว
เด็กสาวลอบยิมเมือปลุกปั นมารดาให้มใี จคิดจัดการหลิว
จ้าวเว่ยได้ เช่นนีในภายหน้าการข่มเหงอีกฝ่ ายก็งา่ ยขึน
อีกมาก
หลิวจ้าวอวีพูดจากวนนําให้ขนุ่ อีกหลายคําก่อนจะส่ง
มารดากลับเรือน เมือนางกลับมาทีห้องตัวเองอีกครังก็สงั
ให้เสียวชิงไปเอาสีสิงสําคัญในห้องหนังสือมาเตรียมให้
"คุณหนู จะเขียนจดหมายหรือเจ้าคะ?"
"ใช่ ข้าจะเขียนจดหมายถึงคนผูน้ นั ยามนีเขาควรเริมเล่น
งานนังจิงจอกนันเสียที มันจะได้เลิกเผยอมาเทียบชันกับ
ข้า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 4

เสียวชิงก้มหน้าหงุด คนผูน้ นของคุ

ั ณหนูตอ้ งเป็ นอันอ๋อง
แน่ แต่การจะให้อนั อ๋องเล่นงานคูห่ มันตัวเองนี นับว่า
คุณหนูตอ้ งมันใจฐานะของตนในใจท่านอ๋องน่าดูทเี ดียว
"คอยดู ข้าจะทําให้ชอเสีื ยงของมันฉาวโฉ่ไปทัวเมืองหลวง
เอาให้อยูไ่ ม่สตู้ าย ไม่มหี น้าไปพบใครได้อกี !"
*
"ท้องของท่านโตถึงเพียงนีแล้ว อีกไม่นานข้าคงได้พบ
น้องคนนีเสียที" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยปากหยอกล้อฉินฟ่ านฟ่ า
นขณะทีมือก็ลบู ท้องกลมของนาง
"ข้าก็อยากคลอดเสียที อึดอัดไปทังตัวแล้ว"
"ท่านหมอตรวจสอบดีหรือยังเจ้าคะ เด็กคนนีจะแข็งแรงดี
ใช่หรือไม่?"
ฉินฟ่ านฟ่ านพยักหน้า หลังออกจากวังหลิงซานนางก็เชิญ
หมออีกหลายคนมาตรวจครรภ์ดู "ตรวจดูแล้ว หมอทุกคน
ล้วนบอกว่าเด็กคนนีจะเกิดมาครบถ้วนสมบูรณ์ แต่อาจจะ
มีปราณอ่อน ช่วงยังเล็กต้องบํารุงให้มาก โตมาก็จะเป็ น
ปกติได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 5

"เช่นนันก็ดแี ล้วเจ้าค่ะ วันหน้าหากข้าพบของดีๆ จะส่งมา

ช่วยบํารุงเขา ขุนให้อว้ นท้วนจนตัวกลมไปเลย" หลิว
จ้าวเว่ยกล่าวยิมๆ
"เจ้าเล่า คนสกุลหลิวทําให้เจ้าลําบากใจหรือไม่?" ฉินซือ
ถามนางด้วยความเป็ นห่วง
"ถึงอยากทําสตรีพวกนันก็ไม่มคี วามสามารถพอหรอกเจ้า
ค่ะ"
"ข้าฟั งเรืองของเจ้ามาจากท่านพีไม่น้อย ข้ารูว้ า่ เจ้าฉลาด
หลักแหลมกว่าคนทัวไป แต่เจ้าจะประมาทเขียวเล็บของ
คนพวกนันไม่ได้ วันหน้าหากเกิดเรืองอะไรก็ให้มาบอก
ข้า" ฉินฟ่ านฟ่ านชอบหลิวจ้าวเว่ยตังแต่ทรูี ว้ า่ นางช่วยให้
สามีได้เลือนตําแหน่ง มาวันนีสามีได้เป็ นทีโปรดปราน
ของเจ้ากรมพิธกี ารและมีหน้ามีตายิงขึนอีกก็รวู้ า่ เป็ นฝีมอื
ของนาง ดังนันนางจึงควรตอบแทนหลานสาวคนนีให้ดี
"ขอบคุณน้าสะใภ้ หลานจดจําไว้แล้วเจ้าค่ะ" หลิวจ้าวเว่ย
ขานรับเสียงใส "ท่านตาฝากของมาให้ทา่ นน้ากับน้าสะใภ้
หลายหีบ ทังยังมีของเจ้าก้อนแป้ งในท้องท่านด้วย"
"พ่อสามีมนี ําใจจริงๆ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 6

"ใจจริงท่านตาคงอยากมารับขวัญหลานคนนีเอง แต่ตดิ ที
ท่านยายป่ วยเรือรังจึงไม่อาจเดินทางไกล จึงได้แต่ฝาก
ความห่วงใยและสิงของมาให้น้าสะใภ้กบั เจ้าตัวเล็ก"
"เท่านีก็มากเกินพอแล้ว ท่านพ่อเป็ นห่วงท่านแม่มากเรือง
นีข้าเข้าใจดี"
"เช่นนันท่านก็ทาํ ใจให้สบาย รอคลอดอย่างปลอดภัย แล้ว
ข้าจะมารับขวัญน้องคนนีนะเจ้าคะ"
"จะรับขวัญเจ้าต้องมีของขวัญดีๆ มาให้เขาด้วยล่ะ" ฉิน
ฟ่ านฟ่ านแกล้งหยอก
"ข้ารูเ้ จ้าค่ะ น้องคนนีของข้า ข้าย่อมจะมอบของดีให้
แน่นอน"
"เอาล่ะๆ เจ้าอย่าเพิงรีบกลับจวน วันนีอยูก่ นิ ข้าวเป็ น
เพือนข้าสักมือ" ฉินซือชักชวนอีกฝ่ ายเมือเห็นว่าใกล้มอื
อาหารซึงหลิวจ้าวเว่ยก็ไม่ปฎิเสธ
นางอยูเ่ ป็ นเพือนคลายเหงาให้น้าสะใภ้อกี พักใหญ่จนเถา
เฝิงชิงกลับมาทีจวน จึงปลีกตัวไปขอคุยธุระกับเขาในห้อง
หนังสือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 7

"ดูทา่ นิยายกับบทงิวของเจ้าจะได้ผลเกินคาด" ทันทีทเห็

ี น
หลิวจ้าวเว่ยคํานับเขา ชายหนุ่มก็เอ่ยปากขึนไม่ออ้ มค้อม
เขาประจักษ์แล้วว่าเด็กสาวคนนีช่วยส่งเสริมเขาได้มาก
จริงๆ
"เช่นนันแปลว่าท่านน้าคงได้รบั ความดีความชอบไม่น้อย
จากเรืองนี"
"ตาเฒ่าเจ้ากรมพิธกี ารเป็ นพวกหมกหมุน่ ในศาสตร์ศลิ ป์
พองิวของเขาเป็ นทียอมรับไปทัวถงเยียนก็ให้สขุ ใจนัก ทัง
ฮองเฮายังตรัสชมเขาหลายคํา ไหนจะพระราชทานรางวัล
มาให้ คนอย่างเขาจึงรูส้ กึ เหมือนได้ตดิ ปี กทีเดียว"
"เช่นนันก็ดแี ล้ว" หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้ารับ เถาเฝิงชิงพิศ
มองนางอยูค่ รูห่ นึงก็กล่าวขึน
"วันนีเจ้าคงไม่ได้มาเพราะเอาของฝากมาให้อยากเดียวใช่
หรือไม่ มีเรืองอะไรก็ว่ามาเถอะ"
"เช่นนันข้าอยากถามท่านน้า อีกไม่นานจะมีพธิ คี รบรอบ
ก่อตังราชวงศ์ใช่หรือไม่?" หลิวจ้าวเว่ยถามเรียบๆ แต่เถา
เฝิงชิงหรีตามองนางอย่างจับผิดทันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 8

"เจ้าคิดจะทําอะไรหรือ?" พิธคี รบรอบก่อตังราชวงศ์เป็ น

พิธใี หญ่และในวันเดียวกันนันจะมีการบวงสรวงฟ้ าดินโดย
โอรสสวรรค์ นับว่าเป็ นงานใหญ่ของกรมพิธกี ารทีไม่อาจ
ผิดพลาดได้แม้แต่น้อย
"ข้าอยากให้ท่านรับหน้าทีดูแลมหรสพในงาน" นับว่าคิด
ถูกทีนางผลักดันเถาเฝิวชิงขึนมา ยิงเขามีตาํ แหน่งสําคัญ
ในกรมพิธกี ารยิงเอือประโยชน์ต่อนางได้มากขึน ยิงนาง
ทําให้เขาเป็ นทีไว้วางใจของเจ้ากรมพิธกี ารไว้กอ่ นแล้วยิง
ดีต่อวันเวลาข้างหน้า
"ด้วยเหตุใด?" การแบ่งงานในกรมยังไม่เสร็จสิน เพราะ
ตอนนีคนในกรมยังต้องหัวหมุนกับการสอบเตียนชือและ
งานเลียงแต่งตังจ้วงหยวนหลังประกาศผลสอบ ดังนันการ
เตรียมการสําหรับวันบวงสรวงฟ้ าดินจึงพักไปก่อน
"ข้าอยากให้ท่านมีอํานาจตัดสินใจเรืองการแสดงทุกอย่าง"
"เจ้าอยากขึนแสดงรึ?"
หลิวจ้าวเว่ยไม่ตอบเพียงแต่มองหน้าเขา "ไม่ตอ้ งห่วง ข้า
ไม่ทาํ ให้ทา่ นต้องขายหน้าใครแน่ เราเป็ นพันธมิตรกัน
แล้วก็ควรเชือใจกันไว้"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 9

"ไม่ใช่ขา้ ไม่เชือใจเจ้า" แต่การแสดงในวันสําคัญอย่างนัน

ต้องไม่มคี วามผิดพลาด อีกอย่างเขาไม่เคยเห็นฝีมอื ของ
นางจึงรูส้ กึ หวันใจขึนมา
"ท่านทําใจให้สบายแล้วทําตามทีข้าบอกเถอะเจ้าค่ะ ไม่วา่
อย่างไรข้าก็ไม่มวี นั ทําเรืองทีส่งผลเสียต่อท่าน" นางว่า
อย่างหนักแน่น
"เช่นนันข้าจะเชือเจ้า ประชุมครังหน้าข้าจะขอเป็ นคนดูแล
ฝ่ ายมหรสพเอง"
"ขอบคุณท่านน้า"
*
หลิวจ้าวเว่ยออกจากจวนสกุลเถาแล้วไม่ได้รบี กลับจวน
สกุลหลิว นางแวะไปยังร้านค้าทีเถาเต๋อชวนมอบให้นาง
เพือขอพบเถ้าแก่ของร้าน พูดจาแจ้งเรืองราวให้เข้าใจและ
ตรวจดูบญั ชีคร่าวๆ อยูพ่ กั ใหญ่จงึ ออกมา
หลิวจ้าวเว่ยเอาบัญชีเก่าของร้านค้าเหล่านันกลับมาด้วย
และเปิ ดดูไประหว่างทางขณะทีกลับจวนสกุลหลิว แต่จๆู่
รถม้าก็กระชากหยุดกระทันหัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 0

อาเจินกับอาหนิงถลาจับผนังรถม้าไว้เกือบไม่ทนั ส่วน
จ้าวเว่ยนางไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแต่ไหล่ของนางชน
กับกรอบหน้าต่างไปไม่เบาเลยทําให้เจ็บขึนมา
"ข้างนอกเกิดอะไรขึน!?" อาเจินตะโกนออกไปอย่าง
หงุดหงิด
"มีรถม้าสวนมาและไม่ยอมหลบทางขอรับ" บ่าวทีบังคับ
รถม้ารายงานเสียงสัน
ถนนหนทางในถงเยียนไม่ได้กว้างขวางนัก หากรถม้า
สกุลใหญ่เผชิญหน้ากันมักจะต้องมีคนหลบ ซึงคันทีหลบ
มักจะเป็ นของจวนทีมีฐานะตํากว่า แต่บางครังรถม้าของ
จวนทีเป็ นอริกนั พบกัน ก็กลายเป็ นเรืองพิพาทใหญ่โตกัน
ขึนมาได้เพราะไม่มใี ครยอมหลีกทาง
"หลบทางให้พวกเขา" หลิวจ้าวเว่ยไม่อยากสนใจเรือง
หยุมหยิมเช่นนี
"แต่ว่า..." บ่าวบังคับรถม้าคิดอยากจะค้าน แต่เห็น
ชาวบ้านบนถนนเริมจ้องมาจึงยอมกลืนเสียงค้านลงคอ
แล้วบังคับม้าให้เบียงหลบทาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 1

หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ เสียงล้อรถเคลือนผ่าน นางจึงเปิ ดม่าน

หน้าต่างดูว่ารถม้าอีกคันเป็ นของใคร ซึงอีกฝ่ ายก็เปิ ด
ม่านออกมาดูหน้านางเช่นกัน
แค่วูบเดียวทีสบตากันหลิวจ้าวเว่ยก็เหมือนถูกปลุกความ
คุกรุน่ ในอก ยามนีนางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดบ่าวบังคับรถ
ม้าจึงลังเลทีจะหลบทาง รถม้าอีกคันนันเป็ นของจวน
ราชครูหลาน
สตรีทนัี งอยูด่ า้ นในคือหลานไฉ่ซนิ
ก่อนหน้านีตอนทีหลิวจ้าวเว่ยมีขา่ วลือว่าก้าวร้าวกดข่ม
มารดาเลียง กับทุบตีบ่าวไพร่จนตายนัน นางเคยพบ
หลานไฉ่ซนที
ิ ตลาด และถูกอีกฝ่ ายดูถูกเหยียดหยามจน
บันดาลโทสะใส่อกี ฝ่ าย ทําให้คนทังถงเยียนยิงเข้าใจไปว่า
หลิวจ้าวเว่ยเป็ นสตรีทดุี รา้ ย เป็ นอีกเหตุผลหนึงให้หลิว
เฉียนส่งนางไปอยูจ่ วนสกุลเถา
เท่านันยังไม่พอ
หลานไฉ่ซนคนนี
ิ หากคิดข้ามภพข้ามชาติ
นางคือสนมรักของฮ่องเต้อู่เหอตี คนทีออกอุบายไปดัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 2

พบเขาทีอุทยานปทุมมาศทุกคืนจนสุดท้ายก็ได้เข้าวัง
หลวง ได้เป็ นทีโปรดปรานเหนือฝ่ ายใน
และเพือลูกในท้องของนาง หลิวจ้าวเว่ยต้องสังเวยเด็กใน
ท้องของตัวเอง...
เมือต่างฝ่ ายต่างเปิ ดม่านออกมาพบหน้า หลานไฉ่ซนเอง ิ
ก็ไม่ได้มสี หี น้าเป็ นมิตรให้กบั หลิวจ้าวเว่ย ทังยังเผยสีหน้า
เหยียดหยันรังเกียจออกมาอย่างชัดเจนเช่นกัน
หลิวจ้าวเว่ยปิ ดม่านลงพลางกระตุกยิม นับว่าฟ้ าดินลิขติ
ให้นางพบกับหลานไฉ่ซนเร็ิ วกว่าทีคาดไว้
แต่กด็ ี
วันนีนางยังเป็ นเพียงบุตรสาวจวนราชครู หาใช่สนมคน
โปรดในวังทีแตะต้องไม่ได้
เช่นนีย่อมจัดการได้งา่ ยกว่าเป็ นพันๆ เท่า!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 3

แสนชัง
# 25. พบศัตรู
+ ถามตอบคําถามยอดฮิต

โฉมสะคราญหมุนเทียบเชิญงานเลียงนําชาในมืออย่างใช้
ความคิด งานเลียงต่างๆ ในเมืองหลวงนีส่วนใหญ่ม ี
จุดประสงค์เพือให้ชนชันสูงได้คลายความเบือหน่ ายและ
ให้คนหนุ่มสาวมีโอกาสได้พบหน้ากัน
หลิวจ้าวเว่ยมีลางสังหรณ์ว่างานเลียงนีคงมีกบั ดักชินใหญ่
วางรอนางอยู่ คนอย่างหลิวจ้าวอวีโดนดูถูกซึงหน้าไป
เช่นนันคงไม่มใี จรีรอให้อนั อ๋องเดินแผนการฝ่ ายเดียว
ดีแล้ว...
หญิงสาวเผยแววตาเป็ นสุข ยิงยัวยุให้ฝ่ายนันบุ่มบ่าม
อยากรีบเร่งทําลายนางมากเท่าไหร่ ความรอบคอบก็จะ
น้อยลง ช่องโหว่กจ็ ะมีมากขึน กว่าฝ่ ายนันจะรูต้ วั ก็คงเป็ น
ตอนทีถูกมีดของตัวเองเสียบลึกถึงขัวหัวใจแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 4

"คุณหนู " อาเจินค้อมกายเข้ามาในห้องแล้วนังลงข้างเท้า

หญิงสาวแล้วเอ่ยรายงานเสียงเบา "เรืองทีคุณหนู ให้บ่าว
ซือคนของเรือนอืนเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"
"ดี" จวนสกุลหลิวนีแม้เจ้านายรํารวยแต่บา่ วไพร่กย็ งั มี
ฐานะเช่นเดิม ยกเว้นบ่าวทีเจ้านายโปรดปรานถึงจะมีกนิ
มีใช้ดขี นมาหน่
ึ อย
ความจนย่อมมาพร้อมกับการกระเสือกกระสน อีก
ทังหลายเรือนก็ไม่ได้ดูแลบ่าวอย่างทัวถึง ทังยังโบยตี
ลงโทษรุนแรงมาหลายปี เมือเจ้านายไม่เมตตา ดังนันการ
ขายความภักดีจงึ ไม่ใช่เรืองแปลก
"บอกพวกนันให้รายงานข่าวมาเรือยๆ โดยเฉพาะถ้ามี
เรืองเกียวกับข้าให้รายงานทันที"
"บ่าวยําไปแล้วเจ้าค่ะ"
"เช่นนันก็ดแี ล้ว" จ้าวเว่ยสายตาชืนชมให้อาเจินทีนับว่ารู้
งานมากขึนทุกที สองนายบ่าวนังคุยกันครูห่ นึงก็ได้ยนิ
เสียงหัวร่อต่อกระซิกเข้ามาในเรือน
มีฝู่ กบั อาหนิงรีบเงียบเสียงแต่ยงั ส่งยิมกว้างไม่หบุ มาให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 5

เมือเห็นคุณหนู "บ่าวซือขนมทีคุณหนูอยากทานมาให้
แล้วเจ้าค่ะ"
"ออกจากจวนไปเจออะไรมาถึงได้ดตู นเต้
ื นกันนัก" เป็ นอา
เจินทีหันไปถามคนทังคู่
"วันนีวันสอบเตียนซือ ด้านนอกจวนคึกคักยิงเจ้าค่ะ คน
ไปมาขวักไขว่ มีคนแจกขนมมงคลกันเต็มไปหมด แม่คน
นีเค้าชมชอบ เกือบจะไม่ยอมกลับจวน" มีฝู่ เอ่ยแฉอาหนิง
ทีหน้าแดงอับอาย
จ้าวเว่ยหัวเราะชอบใจแล้วเอ่ยปาก "นียังน้อยไปสิ
เสียดายทีจวนเราไม่มคี ุณชายคนไหนถึงวัยสอบเค่อจวี
ไม่เช่นนันในจวนคงคึกคักไม่ต่างจากจวนอืน ต้องประดับ
จวนให้สดใส กินอาหารเป็ นมงคล พูดแต่คาํ มงคล"
การสอบขุนนางนับเป็ นเรืองสําคัญของบัณฑิตทัวแผ่นดิน
ตัวคนสอบครําเคร่งกับการอ่านเขียนไม่พอ ครอบครัวก็
จริงจังกับการสนับสนุ นเขาด้วย ดังนันหากบ้านใดมีลูก
ชายร่วมสอบมักจะคึกคักเป็ นพิเศษ ยิงการสอบเตียนซือนี
นับว่าเป็ นการสอบสนามสุดท้าย มีความสําคัญอย่างยิง
ครอบครัวของผูเ้ ข้าสอบย่อมต้องทุม่ เทกันสุดใจเพือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 6

ผลักดันคนของตัวเองให้ได้ตําแหน่งดีๆ
"ตอนนีข้างนอกคึกคักเหลือเกินเจ้าค่ะ บ่าวไม่เคยเห็นคน
ทังเมืองกระตือรือร้นเช่นนี" อาหนิงว่า
บัณฑิตบางคนมาจากต่างเมืองก็จริงแต่มคี นในครอบครัว
ทีรูธ้ รรมเนียมตามมาด้วย ตัวบัณฑิตไปสอบ ตัวญาติก ็
เข้าวัดสวดมนต์ขอพร บ้างก็ทาํ บุญส่งเสริมชะตาให้
บัณฑิต ทําขนมมงคลแจกจ่ายผูค้ นเพือเพิมพูนสิรมิ งคล
ในบ้าน นับเป็ นการฝากความหวังของคนทังครอบครัว
โดยแท้
"หากเจ้าชอบความคึกคัก วันนียังไม่นบั ว่ามากหรอก รอ
หลังวันประกาศผลสอบ ฮ่องเต้จะสังให้จว้ งหยวน ปั งเห
ยียน ทันฮวา ขีม้าแห่รอบเมือง ยามนันนับว่าคึกคักโดย
แท้ สตรีทใจกล้
ี าหากชมชอบหนึงในนันมักจะโยน
ผ้าเช็ดหน้าให้เขา" จ้าวเว่ยเอ่ยเล่าแล้วสังเกตเห็นดวงตา
วาววับของอาหนิงก็หวั เราะชอบใจ
สมกับเป็ นเด็กสาวจากต่างเมือง ถูกแล้วทีสนใจเรืองสนุก
เช่นนี "เจ้าอยากไปดูหรือไม่เล่า?"
"บ่าวไปดูได้หรือเจ้าคะ?" อาหนิงถามอย่างยินดี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 7

"ได้ส ิ ข้าก็อยากไปดูเช่นกัน" ใช้ชวี ติ น่าเบือมาจนป่ านนี

ออกไปดูความครืนเครงเสียบ้างก็อาจจะช่วยให้ใจผ่อน
คลายลงได้
"ดีเหลือเกินเจ้าค่ะคุณหนู" อาหนิงร้องขึน
"ไปกันให้หมดนีแหละ ไม่ได้อยูถ่ งเยียนหลายปี นับว่าไป
เปิ ดหูเปิ ดตา"
*
สามวันหลังสอบหน้าพระทีนังมีการประกาศผลสอบ วัน
ถัดมาเป็ นการฉลองใหญ่สาํ หรับเหล่าบัณฑิตทีสอบได้
ตามปกติพธิ แี ต่งตังขุนนางหลังสอบนีจะมีงานเลียงในวัง
อย่างเอิกเกริก แต่เพราะหลายปี มานีวังหลวงขาดแคลน
ทุนทรัพย์ อีกทังใกล้พธิ ฉี ลองก่อตังราชวงศ์ ดังนันงาน
เลียงจ้วงหยวนนีจึงเปลียนเป็ นการประกาศแต่งตังทีหน้า
ตําหนักเทียนชิง มีการประโคมกลองสรรเสริญ เลียง
อาหารเหล่าขุนนาง และการแสดงเล็กน้อย ก่อนจะมีพระ
ราชดํารัสกับบัณฑิตทีสอบผ่าน เสร็จแล้วจึงเป็ นการ
ประกาศราชโองการแต่งตัง ทุกอย่างรวดเร็วเสร็จสรรพใน
ตอนทีฟ้ ายังสว่างอยูน่ นเอง
ั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 8

แม้จะดูไม่หรูหราฟู่ฟ่าดังงานเลียงจ้วงหยวนในอดีต แต่
นับว่ามีมนต์ขลังและยิงใหญ่ไม่น้อยหน้ากัน อีกทังงาน
เลียงเช่นนีเป็ นการเปิ ดโอกาสให้เหล่าบัณฑิตทีสอบผ่าน
ได้พบกับขุนนางชันผูใ้ หญ่ แม้ไม่มงี านเลียงและขาดเหล่า
สตรีทร่ี วมฉลองไปบ้าง แต่การได้พบขุนนางชันสูงในทีนัน
ก็เพียงพอแล้ว
เมือไม่มงี านเลียงในวัง หลิวจ้าวเว่ยก็ไม่ตอ้ งประโคมแต่ง
องค์ทรงเครืองเข้าวังก่อนเวลาอันควร นางกับสาวใช้ทงั
สามกลับแต่งกายเยียงบุรุษแอบลอบออกจากจวนหลิว
ทางประตูขา้ งเพือไปโรงเตียมทีตนจองเอาไว้
"คุณชายท่านหล่อเหลาเหลือเกินเจ้าค่ะ" อาหนิงชมไม่
ขาดปาก ตังแต่ทเห็
ี นจ้าวเว่ยแต่งตัวอย่างบุรุษจนออก
มาถึงโรงเตียมแล้วสาวใช้กย็ งั มองนางแล้วชมไม่หยุด
สมแล้วทีงดงามเป็ นหนึง แม้แต่ยามเป็ นบุรษุ ก็ยงั รูปงาม
ยากจะหาคนเปรียบ
"ข้าจองทีนังบนระเบียงร้านนีเอาไว้ พวกเจ้าจะได้เห็น
ตอนพวกบัณฑิตแห่ผา่ นมาชัดๆ" จ้าวเว่ยว่าอย่างใจกว้าง
ทําเลทีนางจองไว้นบั ว่าดียงทั
ิ งยังหายาก ในยามนีผูค้ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 9

ล้วนจับจองพืนทีเพือดูขบวนแห่ขนุ นางใหม่ ไม่ว่าร้านรวง

ใดล้วนเต็มไปด้วยฝูงชนแน่นขนัด
หลิวจ้าวเว่ยให้สาวใช้ทงสามนั
ั งร่วมโต๊ะแล้วสังอาหารมา
กินด้วยกัน ด้านล่างระเบียงมีผคู้ นเดินกันขวักไขว่เต็มไป
หมด ทังชนชันสูงและชาวบ้านต่างปะปนกันเพือชมความ
คึกคักในวันนี
แท้จริงจ้าวเว่ยเพียงอยากพาสาวใช้มาเปิ ดหูเปิ ดตา
เท่านัน ไม่ได้มคี วามสนใจอยากชมขบวนแห่อย่างทีปาก
ว่า แต่การได้ออกมานังสังเกตผูค้ นด้านล่างก็นบั ว่าเพลิน
กว่าการต้องอยูใ่ นจวนสกุลหลิว
เกือบหนึงชัวยามต่อมาในโรงเตียมก็มคี นเพิมขึนมาก
พวกบัณฑิตทีสอบตกก็พากันจับกลุ่มพูดคุยเสียงดัง
"ได้ยนิ ว่าฝ่ าบาททรงโปรดจ้วงหยวนปี นียิงนัก ถึงขัน
แต่งตังเขาเข้ารับราชการในสํานักราชเลขาทีเดียว"
บัณฑิตคนหนึงพูดขึน
"สํานักราชเลขา! เช่นนีเรืองอนาคตคงไม่ตอ้ งห่วงแล้ว"
บัณฑิตอีกคนกล่าวทอดถอนใจด้วยความอิจฉาใน
โชคชะตารุง่ โรจน์ของผูอ้ นื
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 0

"สํานักราชเลขาน้อยนักจะรับคนเข้าไป ฝ่ าบาทแต่งตัง
เช่นนี วันหน้าเขาคงได้ขนไปอยู
ึ ใ่ นสภาขุนนางแน่แล้ว"
หัวหน้าราชเลขาของฝ่ าบาทเป็ นตําแหน่งเทียบเท่ากับ
มหาเสนาบดี อีกทังเป็ นผูน้ ําในสภาขุนนาง ต้องเป็ นคน
คอยถวายรายงานการทํางานของสภาขุนนางต่อฮ่องเต้
โดยตรง ดังนันผูด้ ํารงตําแหน่งราชเลขาจึงต้องเป็ นคนที
ฮ่องเต้ไว้วางพระทัย
มีบณ ั ฑิตมากมายทีใฝ่ ฝันจะเข้าไปอยูใ่ นสํานักราชเลขา
แต่สดุ ท้ายก็เป็ นแค่ฝันลมๆ แล้งๆ สํานักราชเลขานับว่า
เป็ นกองงานทีเข้าไปได้ยากยิงกว่ากรมกองใดๆ
การวางตัวจ้วงหยวนคนใหม่เข้าสํานักราชเลขา แทนทีจะ
ให้เขาบรรจุลงสํานักราชบัณฑิตก่อนเหมือนปกติ เช่นนี
นับว่าเป็ นการข้ามขันอย่างยิง
ใครทีพอมีความรูต้ ่างพากันคาดเดา จ้วงหยวนคนใหม่นี
วันหน้าคงได้สบื ทอดตําแหน่งราชเลขาของฝ่ าบาทแน่ ที
ทางในสภาขุนนางนับว่าเปิ ดรอเขาแล้ว
"เหตุใดฝ่ าบาทถึงได้แต่งตังจ้วงหยวนใหม่เข้าสํานักราช
เลขารวดเร็วถึงเพียงนี ทีจริงควรดูผลงานเขาก่อน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 1

บัณฑิตบางคนเอ่ยปากขวางทางขึนมาด้วยความไม่ชอบ
ใจ
"จะอะไร สอบได้เป็ นทีหนึงก็นบั ว่ามีความสามารถมาก
แล้ว แต่พวกเจ้าไม่เห็นรึวา่ จ้วงหยวนคนใหม่มาจากสกุล
ใด?"
"สกุลใดเล่า!?"
"สกุลเนียน่ะสิ!"
"สกุลเนีย? สกุลเนียมิใช่ล่มสลายไปนานแล้วหรือ?"
"สกุลเนีย... ทันฮวาอัจฉริยะ?"
"ล่มสลายอันใดกัน คงเก็บตัวปลีกวิเวกตนเองละสิไม่วา่ "
"แต่เรืองในปี นนก็
ั รา้ ยแรงจริงๆ"
"สกุลมูห่ รงก็ลม้ ไม่เป็ นท่า สกุลเนียก็ฆา่ ฟั นกันเอง เรืองนี
นับว่าฉาวโฉ่อยูไ่ ม่น้อย แต่ผา่ นมาหลายปี คนสกุลเนีย
กลับมาเป็ นจ้วงหยวนได้เช่นนี นับว่าเชือไม่ทงแถว ิ ...นึก
ถึงตอนนันเนียซีเจ๋อเป็ นทันฮวาทีโด่งดังทีสุดในต้าถง ไม่
ว่าปั ญหาชนิดใดเขาก็แก้ปัญหาได้ ยามตระเวนไปตามหัว
เมืองเมือออกจากเมืองชาวบ้านล้วนกางร่มส่งเขาจนมอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 2

ไม่เห็นพืน[1]"
"คนสกุลเนียกลับมาฝ่ าบาทคงมีเมตตาสงสารอยูไ่ ม่น้อย
ถึงได้รบี รับเข้าสํานักราชเลขา"
"อย่างไรก็เคยเป็ นสายตระกูลผูก้ ่อตังแคว้น อีกทังมีชะตา
อาภัพ ฮ่องเต้คงคิดอยากอุม้ ชูพวกเขาให้กลับมายืนได้อกี
กระมัง"
"ชะตาอาภัพก็มขี อ้ ดีเหมือนกันหรือนี"
เหล่าบัณฑิตพูดคุยกันต่อไปเรือย ในขณะทีหลิวจ้าวเว่ย
ฟั งไปแล้วอดแปลกใจไม่ได้
ชาติกอ่ นตอนทีนางกลับมาการสอบขุนนางผ่านไปเป็ นปี
แล้ว ในจวนสกุลหลิวนับว่าไร้คลืนลมใดๆ เพราะไม่มบี ุตร
หลานทีร่วมสอบ ดังนันจึงไม่มขี า่ วคราวอะไรเรืองนีนัก
แต่นางไม่เคยได้ยนิ ว่าจ้วนหยวนมาจากสกุลเนียหรือ
สกุลมูห่ รง เรืองราวสลับซับซ้อนเช่นนีหากเกิดขึนต้องมี
คนเอามานินทาแน่
แต่ในชาติกอ่ นนางจําไม่ได้แม้แต่ชอจ้
ื วงหยวนด้วยซํา ไม่
เคยได้ยนิ ผ่านหูแม้แต่น้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 3

หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิว หันมามองอาหนิงทีทําท่าจะพูดแต่ก ็
ไม่พูด "เจ้าจะพูดอะไรหรือ?"
อาหนิงทําหน้าอายก่อนจะกระซิบถามเสียงเบา "ทีโต๊ะนัน
ว่า สกุลเนียเกิดอะไรขึนหรือเจ้าคะ?" นางเรียนมาน้อย
เรืองราวของคนรุน่ ก่อนหน้าไม่ได้มคี วามรูก้ ว้างขวางอะไร
แต่ได้ยนิ เหล่าบัณฑิตพูดกันเช่นนีก็อยากรูอ้ ยากเห็น
ขึนมา
"สกุลเนียเป็ นสายตระกูลทีแยกออกจากสกุลมูห่ รง ตอน
สกุลมูห่ รงล่มสลายสกุลเนียกลับยังมันคงอยู่ นับย้อนใน
อดีตฮ่องเต้สองรัชสมัยก่อน สกุลเนียมีบุตรชายสามคน
เท่านัน บุตรชายคนโตโง่เขลา พยายามสอบขุนนางนับ
สิบรอบก็ไม่ผา่ น บุตรชายคนรองกลับเลือกติดตาม
อาจารย์ทเป็ี นหมอเทวดาออกศึกษาวิชาแพทย์ไม่สนทาง
ขุนนาง สองผัวเมียตระกูลเนียจึงกลัดกลุม้ มากแต่นาย
ท่านสกุลเนียมีเมียเดียว ไม่คดิ รับอนุจงึ ได้แต่รอเวลา จน
กระทังเนียซีเจ๋อบุตรคนทีสามวัยเพียงสิบสองปี เข้าร่วม
สอบ กลับสอบได้เป็ นถึงทันฮวาทังทีอายุน้อยนัก ฮ่องเต้
ยังตรัสว่าเขาเป็ นอัจฉริยะแห่งยุค ไม่วา่ ราษฎรมีปัญหาใด
เขาล้วนแก้ไขได้ทงสิั น ทําให้ชอเสี
ื ยงโด่งดังไปทัวต้าถง มี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 4

ราษฎรรักใคร่เขามาก ฮ่องเต้กโ็ ปรดปรานเขา" หลิวจ้าวเว่

ยทอดสายตามองผูค้ นด้านล่างไปพร้อมกับเอ่ยปากเล่า
"แต่พชายคนโตที
ี ไม่วา่ อย่างไรก็สอบไม่ผา่ นกลับแค้นใจ
ในความโดดเด่นของน้องชาย นานวันเข้าเขายิงทําตัว
เหลวแหลกประชดชีวติ ยิงน้องชายสูงส่งในใจปวงประชา
คนพีก็ยงตกตํ
ิ ายากจะฉุดรัง เขาแค้นเนียซีเจ๋อมากจน
พยายามคิดหาทางสกัดความรุง่ โรจน์ของน้องชาย วัน
หนึงเขาเมาแล้วถูกนางคณิกาหยามเกียรติเปรียบเทียบ
เขากับน้องชายเข้า ด้วยความเดือดดาลเมือกลับบ้านมา
จึงหาทางลอบวางยาพิษเนียซีเจ๋อจนน้องชายกลายเป็ น
อัมพาต ไม่สามารถเดินเหินได้อกี "
"โหดเหียมยิงนัก" มีฝู่ ทร่ี วมฟั งด้วยอุทานออกมา
"ราชสํานักต้าถงมีกฎระเบียบข้อหนึง ห้ามคนทีพิการเข้า
รับราชการ ดังนันเนียซีเจ๋อจึงต้องออกจากตําแหน่ง ในใจ
เขาโกรธแค้นยิงนัก แต่บดิ ามารดาเห็นว่าบุตรคนทีสามใช้
การไม่ได้แล้ว หากจะเอาผิดบุตรคนโตจวนสกุลเนียคงไร้
ทายาทสืบทอดเป็ นแน่ อีกทังมีใจลําเอียงสงสารบุตรคนโต
อยูแ่ ล้วจึงพยายามเกลียกล่อมให้เนียซีเจ๋อไม่ให้เอาผิด
พีชาย ให้อดกลันความขุน่ เคืองไว้ แต่ใครจะคิดว่ายิงบิดา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 5

มารดาทําเช่นนันเนียซีเจ๋อก็ยงแค้
ิ นคนสกุลเนีย อัจฉริยะ
ก็คอื อัจฉริยะ เขาแสร้งทําเป็ นปล่อยวางความโกรธเคือง
เพราะเห็นแก่วงศ์ตระกูล ทังยังสังสอนชีแนะพีชายให้สอบ
ขุนนางผ่านจนได้รบั ราชการในทีสุด แต่นนหายนะที
ั
แท้จริงเพิงจะเริม"
"เนียซีเจ๋อทุ่มเทสติปัญญาวางกับดักคนสกุลเนียมากมาย
โดยเฉพาะพีชายคนโต ทําให้เขาล่วงเกินคนนันคนนีโดย
ไม่รคู้ วาม ผลักเขาลงไปลุยโคลนตมก่อนจะเก็บหลักฐาน
มัดตัวมากมายเอาไว้ นอกจากนันยังล่อลวงบิดาตนเอง
ด้วยสาวงาม ทําให้บดิ ามารดาแตกแยกกัน มารดาแค้นใจ
จนหาทางกําจัดอนุ คนใหม่ แต่กลายเป็ นวางยาฆ่าสามี
ตนเอง กว่าจะรูว้ า่ เป็ นหลุมพรางก็ถูกทางการคุมตัวไปรับ
โทษประหารแล้ว ส่วนบิดาถูกยาพิษทําลายเส้นเอ็นใน
ร่างกายเป็ นอัมพาตทังตัว พีชายเนียเมือล่วงเกินขุนนาง
ผูอ้ นนานเข้
ื าก็ถูกเล่นงาน ยิงไม่มบี ดิ าคอยช่วยเหลือเขา
ยิงไร้ทางสู้ อีกทังหญิงคณิกาทีเขาชุบเลียงเป็ นอนุกลับ
ลอบเล่นชูท้ งยั
ั งวางแผนให้ชรู้ กั มาปล้นทรัพย์สนิ ของเขา
หนีไป หลักฐานเอาผิดเขาข้อหาฉ้อราษฎร์บงั หลวงถูกส่ง
ให้ทางการจนสุดท้ายเขาถูกปลดออกจากตําแหน่ง
สินเนือประดาตัว"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 6

"พีชายคนโตแม้จะโง่เขลาแต่มาถึงขันนีก็คดิ ได้วา่ คงถูก

เนียซีเจ๋อเล่นงานเข้าแล้วจึงถือดาบกลับบ้าน คิดจะไปฆ่า
ฟั นน้องชายให้ตายตกกันไป พวกเขาสูก้ นั ในห้องของบิดา
โดยไม่สนใจชายชราทีนอนอ้าปากพะงาบๆ อยู่ สุดท้าย
ต่างคนต่างแทงอีกฝ่ ายคนละดาบตกตายอยูข่ า้ งเตียงผู้
เป็ นพ่อ นายท่านเนียเห็นลูกฆ่าฟั นกันเองต่อหน้าก็
กระอักเลือดตรอมใจตายไปด้วยอีกคน สกุลเนียเหลือ
เพียงคุณชายรอง ยามทีเขากลับมาถึงบ้านญาติพน้ี องก็
สินใจหมดแล้ว เขาจัดการพิธศี พเสร็จก็ขายจวนแล้วออก
จากถงเยียนไปไม่เคยมีใครได้ยนิ ข่าวคราวเขาอีก"
"น่าหดหูแ่ ท้" อาหนิงลูบอกตัวเอง
"นานจนป่ านนีคนสกุลเนียถึงกลับมาถงเยียน ไม่รวู้ า่ พวก
เขาต้องพบเจอสิงใดมาบ้าง" อาเจินเองก็อดสงสาร
คุณชายรองของบ้านสกุลเนียไม่ได้
"ไม่ตอ้ งหดหูไ่ ปหรอก พวกเจ้าก็ได้ยนิ แล้ว จ้วงหยวนคน
ใหม่จะได้เข้าสํานักราชเลขา วันข้างหน้าของสกุลเนียคง
รุง่ โรจน์แน่" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวจบก็ได้ยนิ เสียงฆ้องและ
เสียงดนตรีขบวนแห่ดงั แว่วมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 7

สามสาวใช้พลันสลัดเรืองราวหดหูข่ องสกุลเนีย หันไป

สนใจขบวนแห่ทเคลื
ี อนเข้ามาใกล้ จ้าวเว่ยยิมมองบ่าวรับ
ใช้ของตัวเองทีแม้แต่อาเจินยังมีทา่ ทีตนเต้
ื นตังตารอ
ผูค้ นบนถนนแหวกทางเป็ นสองฝั งเพือรอรับขบวนแห่ของ
จ้วงหยวนคนใหม่อย่างกระรือร้น เสียงวีดว้ายจากระเบียง
ตึกก่อนหน้ายิงเสริมให้บรรยากาศยิงดูครืนเครงมากขึน
ขบวนแห่ใกล้เข้ามา พวกคนบนระเบียงก็พากันชะโงกตัว
มองขบวนแห่จนระเบียงแออัด จ้าวเว่ยจิบนําชาอยูเ่ งียบๆ
ไม่ได้สนใจมองอย่างคนอืน
"จ้วงหยวนหล่อเหลายิงนัก!" อาหนิงร้องขึนอย่างลืมตัว
"ไม่รวู้ า่ แต่งงานรึยงั ? ป่ านนีแม่สอคงเตรี
ื ยมเทียบเข้าจวน
เขาจนธรณีประตูสกึ " พวกสาวๆ วิจารณ์กนั ไปต่างๆ
นานา
จ้าวเว่ยวางถ้วยชาแล้วเหลือบมองขบวนแห่ทกํี าลังจะ
ผ่านโรงเตียมทีนางนังไป แต่เพียงแวบเดียวทีทันเห็น
ด้านข้างของจ้วงหยวนคนใหม่หญิงสาวกลับตกตะลึง
หลิวจ้าวเว่ยลุกพรวดขึนด้วยใจทีเต้นกระหนํา นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 8

พยายามแหวกฝูงชนทีแออัดบนระเบียงออกมาโดยไม่สน
ว่าจะชนใคร หญิงสาววิงลงไปข้างล่างอย่างรีบร้อนก่อนจะ
ออกมาบนถนน
หลิวจ้าวเว่ยไล่ตามขบวนแห่ของจ้วงหยวนอย่างเอาเป็ น
เอาตาย หัวใจในอกของนางหดเกร็งจนรูส้ กึ ปวด เพียงแค่
เห็นด้านหลังของชายในชุดสีนําเงินเข้มก็ทําให้นางหายใจ
ติดขัด รูส้ กึ สันสะท้านไปจนถึงจิตวิญญาณ
หญิงสาวพยายามฝ่ าฝูงชนทีเบียดเสียดบนถนนเพือให้ได้
มองหน้าเขาให้ชดั เจน ในอกของนางวูบโหวงราวกับถูก
คนเอามีดมาทะลวงยิงเขาห่างออกไป
หลิวจ้าวเว่ยพยายามกระโดดบ้างวิงบ้างเพือให้ได้เห็น
หน้าคนให้ชดั เจนขึน จนสุดท้ายนางหมดแรงจะวิง ขาของ
นางอ่อนแรงจนได้แต่ยนื มองเขาตรงหัวมุมถนน แต่นัน
เป็ นจังหวะเดียวกับทีชายหนุ่มชุดนําเงินบนหลังม้าหันมา
ยิมให้ใครสักคนทีตะโกนเรียกเขา
เท่านันก็ชดั เจนแล้ว
ในใจของหลิวจ้าวเว่ยมีทงความสุ
ั ขอย่างไม่เคยมีมาก่อน
ในชาตินผนวกกั
ี บความสลดหดหู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 9

หญิงสาวยืนตัวแข็งทืออยูต่ รงนัน มองจ้วงหยวนคนใหม่

จนหายลับไปจากคลองสายตา ปากของนางพึมพําแต่คํา
ว่าทําไม...
"ทําไมถึงกลายเป็ นเช่นนี..."
ไม่รวู้ ่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หลิวจ้าวเว่ยยังยืนอยูท่ ี
เดิมแม้ผคู้ นจะแยกย้ายกันไปแล้ว ท้ายทีสุดนางเผยยิม
ออกมาให้ตวั เองขณะมองถนนทีโล่งขึนมาหลังขบวนแห่
ผ่านไป
"ดียงนั
ิ ก... ดีแล้ว"
*
"คุณหนู เหตุใดจู่ๆ ท่านถึงวิงออกมาเล่าเจ้าคะ พวกข้าหา
ท่านเสียทัว" อาเจินทีวิงตามหาหลิวจ้าวเว่ยอยูน่ าน เมือ
เห็นว่านายสาวยืนอยูก่ โ็ ล่งใจรีบเข้ามาหา แต่พอพูด
ประโยคนันจบก็ตอ้ งตกใจกับหยาดนําใสๆ สองสายทีอาบ
แก้มหลิวจ้าวเว่ย
"คุณหนู ! ท่านร้องไห้ทาํ ไมเจ้าคะ!?" สาวใช้รอ้ นใจยิงนัก
ในขณะทีคนถูกทักยกมือขึนแตะแก้มตัวเองด้วยความ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 0

สับสน
หลิวจ้าวเว่ยเองก็ไม่รตู้ วั ว่าตนร้องไห้มาตลอดทาง...
"คุณหนู ..."
*
เรืองราวในวันนันถูกบัณฑิตผูห้ นึงพบเห็นเข้าจาก
หน้าต่างตึกสูง เขาแต่งกวีชนชมว่
ื ารูปโฉมของจ้วงหยวน
คนใหม่นาม เนี ยเถียนชิง ว่าสามารถทําให้บุรุษด้วยกัน
หลังนําตาเพราะแค้นใจทีไม่อาจมองเขาให้นานขึนอีก
หน่อย...
*
เสียงโห่รอ้ งดังขึนรอบอาราม แสงคบไฟสาดวับวาวไปทัว
หลิวจ้าวเว่ยทีกําลังอุม้ ท้องถูกกดลงให้ซ่อนตัวอยูใ่ นห้อง
มืด
"เจ้าซ่อนอยูท่ นีี เถอะ"
"ไต้ซอื แล้วท่านเล่า?" แม้จะหวาดกลัวจับใจแต่หลิวจ้าว
เว่ยก็ยงั อดถามเขาไม่ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 1

"อารามแห่งนีเป็นความรับผิดชอบของอาตมา อาตมา
ย่อมต้องออกไป" ชายในชุดผูท้ รงศีลเอ่ยพร้อมรอยยิม
สงบคล้ายคนด้านนอกเพียงมาเดินเล่นในอารามเท่านัน
"ไต้ซอื ! พวกเขาจะทําร้ายท่าน" จ้าวเว่ยตระหนก รูแ้ น่วา่
ถ้าเขาออกไปต้องไม่เกิดผลดี
"พวกเขามาเพือระบายแค้น หากไม่มคี นรับหน้า พวกเขา
ต้องวุน่ วายกับพระและชีคนอืน ไหนๆ พวกเขาก็มาหา
อาตมาแล้ว อาตมาก็จะพบเขาเสียหน่อย"
"ไม่ๆๆๆๆ ไต้ซอื เป็ นข้าเอง ให้ขา้ ไปรับหน้าเอง พวก
ท่านไม่ได้ทําผิดอะไร เป็ นเพราะข้า!" หลิวจ้าวเว่ยใกล้คลัง
เต็มที นางตบอกทังยังส่ายหน้าจนผมกระจุยกระจาย
ไต้ซอื เลียงเหลียงแม้จะอายุยงั น้อยแต่เขาบวชมาตังแต่
เด็กทําให้มพี รรษามากว่าใครทีนี
หลังจากหลิวจ้าวเว่ยถูกยํายีจนแทบไม่เป็ นผูเ้ ป็ นคน นาง
ฉวยโอกาสหลบหนีมาไกลจนสุดท้ายหมดแรงสลบอยูท่ ี
ชายป่ า ใต้ซอื เลียงเหลียงเป็ นคนไปพบนาง ทังยังแบก
นางทีสภาพเหมือนซากศพขึนหลังข้ามเขาสามลูกมาที
อาราม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 2

หลิวจ้าวเว่ยทีร่างกายมีมลทิน นางเอาแต่ฝันร้ายถึงชาย
กักขฬะคนนันคิดว่าเขาจะมาทําร้ายอยูต่ ลอดเวลา ยิงรูว้ ่า
ตนตังครรภ์กห็ มดใจทีจะมีลมหายใจอยู่ นางหมดอาลัย
และอยากตายเรือยมา
แต่ไต้ซอื เลียงเหลียงเป็ นคนทีคอยฉุดรังให้นางยืนหยัดมี
ชีวติ อยู่ เป็นคนคอยสอนให้นางฝึกจิตให้สงบ เป็ นคนปั ด
เป่ าความหวาดกลัวในใจนาง
ในบรรดาผูม้ พี ระคุณทังหมดในอาราม คนทีนางติดค้าง
ทีสุดคงเป็ นไต้ซอื ผูน้ ี เขาเหมือนแสงสว่างหนึงเดียวใน
ชีวติ ทีสินหวังของนาง เป็นสิงบริสทุ ธิสูงส่งและงดงามทีสุด
ทีนางเคยพบ เหมือนกับชือของเขา ไต้ซอื ผูน้ เป็ ี นความดี
งามทีส่องสว่าง
นางเคารพและเทิดทูนเขายิงกว่าพระโพธิสตั ว์องค์ไหน
แต่คนทีสูงส่งเช่นนีกลับต้องเปือนชือเสียงคาวโลกียเ์ พราะ
นาง...
ไต้ซอื เลียงเหลียงไม่ตอบสิงใดกลับมา เพียงแค่ยมิ
อ่อนโยนสายหนึงและทํามือสังให้นางนังอยูต่ รงนันก่อนที
เขาจะออกไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 3

ด้านนอกมีเสียงผูค้ นร้องตะโกนด่าทอ มีเสียงพระและชี

กรีดร้องเพราะถูกทําร้าย จ้าวเว่ยนําตานองหน้า นางยก
หลังมือขึนมากัดเพือกลันเสียงสะอืนทังทีกลัวจับใจ
เสียงคนตะโกนให้จบั ไต้ซอื ทําให้นางกระสับกระส่ายอยาก
ออกจากทีซ่อน แต่ไม่นานพวกเขาก็หานางเจอ
นางพยายามกรีดร้องดินรนแต่กย็ งั ถูกลากออกไปหน้า
ลานของอาราม
ไต้ซอื เลียงเหลียงอยูท่ นัี น เขาถูกมัดมือไว้และนังคุกเข่า
อยูบ่ นพืน ชายรูปร่างสูงใหญ่สองคนกําลังใช้แส้โบยเขาจน
แผ่นหลังชุม่ ไปด้วยเลือด
"ไม่!!! อย่าทําท่าน อย่าทําท่าน!!!" หลิวจ้าวเว่ยแผดเสียง
ยิงหันไปเห็นพระและชีคนอืนๆ ทีกําลังร้องไห้อย่างขวัญ
เสียอยูข่ า้ งนางยิงสติหลุด
"พวกเราบริสุทธิ! พวกเราไม่ได้ทาํ อะไรผิด!!!" นางตะโกน
ต่อไปไม่หยุด "อย่าทําพวกเขา! พวกเขาบริสุทธิ พวกเขา
ไม่เคยทําสิงใดผิด!"
เพียะ!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 4

ใครสักคนตบหน้าจนได้ลมรสฝาดของเลื
ิ อดในปาก
ตามมาด้วยเสียงด่าทอสาปแช่งของชาวบ้าน
ตาของหลิวจ้าวเว่ยแดงกํา นางมองสีหน้าทีพยายาม
อดทนต่อความเจ็บปวดของไต้ซอื เลียงเหลียงแล้วหลัง
นําตาออกมาแทนเขา
"ตีขา้ เถอะ! ตีขา้ แทน พวกเขาไม่ได้ทําอะไรผิด!" นางก้ม
หน้าลงติดพืนพยายามโขกหัวขอร้องผูค้ นท่าทางน่า
สมเพชยิงนัก
"ลากนางออกไป" เสียงหนึงสังขึนก่อนทีหลิวจ้าวเว่ยจะถูก
ลากปี กออกไปจากอาราม
นางพยายามดินรนขัดขืน พยายามมองคนในอารามเป็น
ครังสุดท้าย
...นางยังได้เห็นรอยยิมของเขาทังเลือดอาบชุด
หลิวเฉียนกับหลิวจ้าวอวีนังรอนางอยูใ่ นรถม้า ทันทีทเห็
ี น
บิดาแม้ว่าในใจจะชิงชังเพียงใดนางก็ยงั อยากจะอ้อนวอน
เพือคนในอาราม
"บิดาได้โปรดช่วยพวกเขาด้วย! บิดาพวกเขาไม่ได้ทําสิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 5

ใดผิด! หากจะลงโทษก็ลงโทษข้าแทนเถอะ บิดาได้โปรด

ช่วยข้าสักครังเถอะ!" นางโขกหัวให้หลิวเฉียนจนเลือดชุม่
แม้แต่หลิวจ้าวอวีนางก็ไม่สนศักดิศรีเลือกจะเอ่ยปาก
ขอร้องเช่นกัน
"จ้าวอวีละเว้นพวกเขาเถอะ เจ้าจะฆ่าข้าก็ได้ แต่ปล่อย
พวกเขาไปเถอะ" นางพรําอ้อนวอนจะฟั งไม่ได้ศพั ท์ แต่
คําตอบทีได้รบั คือแววตารําคาญใจของหลิวเฉียนกับแวว
ตาเหยียดหยันของหลิวจ้าวอวี
หลิวจ้าวเว่ยในใจสะท้าน พยายามกุมท้องโตของตัวเองลุก
ขึนแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นคนเรียงแถวขนถังนํามันวิง
เข้าไปในอาราม
"นันมัน... นันมัน" เสียงของนางตะกุกตะกัก หญิงสาวหัน
ไปหาคําตอบจากหลิวจ้าวอวีกับหลิวเฉียน แต่ในใจนาง
นึกรูไ้ ด้เอง "ไม่นะ! ไม่นะ อย่าเผานะ!'
"ทําให้นางหุบปากสิ น่ารําคาญจริง" หลิวจ้าวอวีสัง
หลังจากนันก็มคี นมากดจ้าวเว่ยลงกับพืนเอาผ้ายัดปาก
นางและมัดปากไว้ทาํ ให้นางส่งเสียงไม่ได้ ได้แต่ดนรน
ิ
มองไปทางประตูอารามอย่างสุดแรงเกิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 6

นางกลัวจับใจ กลัวเสียยิงกว่าตอนทีถูกข่มขืน กลัวกว่า

ตอนหนีโจรป่ า กลัวกว่าตอนถูกขับออกจากถงเยียน กลัว
กว่าตอนถูกบิดาจับขัง กลัวกว่าตอนถูกฮ่องเต้สงขั
ั ง
นางในคุก กลัวกว่าตอนถูกโทษโบย
นางกลัวกว่าตอนไหนๆ ในชีวติ ทีผ่านมา
หญิงสาวไม่ได้กลัวตัวเองจะตาย แต่นางกลัวจะทําให้ผอู้ นื
ตายเพราะนาง
"เห็นเมือครูเ่ จ้าขอร้องข้า ข้าก็ใจดี" หลิวจ้าวอวีก้าวลงจาก
รถม้าแล้วจิกผมนางจนหน้าหงาย "ข้าจะให้เจ้าได้อยูส่ ง่
ดวงวิญญาณของพวกมันก็แล้วกัน"
ในคอหลิวจ้าวเว่ยกรีดร้องคําว่าไม่ครังแล้วครังเล่า นาง
สะบัดหน้าไปมาอย่างบ้าคลังแต่กไ็ ด้ยนิ เพียงเสียงหัวเราะ
สะใจของจ้าวอวี
"ทําหน้าอย่างนันคืออะไร อยากให้ขา้ ช่วยชีวติ พวกเขา
หรือ?" แม้จะเป็ นคําพูดประชดแต่จา้ วเว่ยก็ยงั พยักหน้า
แรงๆ
"ข้าเองก็อยากช่วย แต่นีเป็นราชโองการ ฮ่องเต้ทรง
รังเกียจอารามแห่งนี รังเกียจพวกมารศาสนาพวกนีจับใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 7

ทรงต้องการกวาดล้างพวกพระชัวให้หมดจากแผ่นดิน ข้า
หรือจะกล้าขัดราชโองการ"
ได้ยนิ เช่นนันนัยน์ตาหลิวจ้าวเว่ยก็หลังเลือด หากเป็นราช
โองการพวกคนในอารามคงไม่เหลือทางรอดแน่แล้ว
ทังทีพวกเขาไม่ได้ทาํ สิงใดผิด!
ควันไฟลอยสูงขึนจากด้านในอาราม จ้าวเว่ยได้ยนิ เสียง
กรีดร้องดังออกมาพร้อมกับพวกชาวบ้านทีแห่กนั หลบ
ออกจากในอารามหลังจากจุดไฟจนทัว
เพราะใช้นํามันช่วยเผา ทําให้ไฟลุกไหม้อย่างรวดเร็ว
เปลวไฟโหมสูงจนท้องฟ้ าตรงนันแดงฉาน
เสียงกรีดร้องทรมานของคนในอารามยังดังไม่ขาด หลิว
จ้าวเว่ยหลังนําตาไม่หยุด นางฉวยโอกาสตอนทีคนเฝ้ า
หละหลวมพาร่างอุย้ อ้ายของตัวเองวิงเข้าไปในอาราม
นางได้เห็นพวกเขาถูกล้อมอยูใ่ นกองเพลิง กรีดร้อง
สุดเสียงอย่างทุกข์ทรมาน หลิวจ้าวเว่ยคิดจะร่วมเป็ นร่วม
ตายกับพวกเขาแต่ถูกลากออกไปอีกครัง
หลิวจ้าวอวีมองสภาพน่าสมเพชของพีสาวต่างมารดาแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 8

ถุยนําลายลงพืน นางเงยหน้าชืนชมท้องฟ้ าสีชาดแล้วเอ่ย

"หากจะโทษใครก็โทษตัวเองเถอะพีสาว หากเจ้าไม่มา
เหยียบทีนีมีหรือพวกเขาจะต้องตายอนาถเช่นนี หากไม่
พัวพันกับเจ้าจะต้องมีวนั นีหรือ"
ในใจของหลิวจ้าวเว่ยกําลังหลังเลือด คําพูดทิมแทงพวก
นัน เสียงด่าทอสาปแช่งให้ตกนกหมกไหม้ของชาวบ้าน
เสียงกรีดร้องของชีวติ ของคนด้านใน
กีร้อยกีพันชาตินางก็จะให้พวกมันชดใช้!
หญิงสาวนังอยูต่ รงนันไม่ยอมลุกไปไหน แม้ผคู้ นจะแยก
ย้ายลงเขาไปแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยคล้ายคนสูญวิณญาณ นางมองอารามทีแปล
เปลียนเป็นซากไม้สดี าํ โดยไม่ละสายตา
หลิวจ้าวอวีเห็นท่าทางน่าเวทนานันแล้วก็กล่าวคล้ายมี
นําใจ "ในเมือข้าบอกแล้วจะให้เจ้าได้อยูส่ ง่ วิญญาณ
เช่นนันก็อยูท่ นีี ไปจนไฟมอดเถอะ ...พวกเจ้าคุมตัวนางไว้
ให้ดี ไฟดับหมดเมือไหร่ให้พาไปทีว่าการเมือง... ฮ่องเต้
อยากให้นางตายต่อหน้าทุกคน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 9

"ขอรับหวางเฟย"
*
หลิวจ้าวเว่ยสะดุง้ เฮือกตืนขึนมาบนเตียง บนใบหน้าของ
นางยังมีคราบนําตาอยู่
หญิงสาวยกมือขึนเช็ดหน้าลวกๆ พบว่าในลําคอแห้งผาก
จนกระหาย นางจึงลุกขึนไปรินนําชาดืม
จ้าวเว่ยนังนิงอยูใ่ นห้องนอน ยามนีฟ้ ายังไม่สว่าง พวก
บ่าวไพร่กย็ งั อยูใ่ นห้วงนิทรา แต่ตวั นางไม่อาจข่มตาหลับ
ได้อกี แล้ว
เนียเถียนชิง... ไต้ซอื เลียงเหลียง...
นางมันใจว่าจําคนไม่ผดิ ต่อให้เห็นแค่เงาของเขานางก็จํา
ได้ ภาพของเขาสลักอยูใ่ นจิตวิญญาณของนาง ดังนันนี
ไม่ใช่คนหน้าเหมือนแต่เป็ นคนเดียวกันแน่
เลียงเหลียงเป็ นนามทางธรรม นางไม่เคยรูช้ อแซ่
ื ของไต้ซื
อก่อนบวช เพราะปกติเวลาคุยกันมีแต่ธรรมะหรือสอนวิธ ี
ให้นางเอาตัวรอดได้ในสภาพอัตคัต ไม่เคยถามถึงประวัติ
ความเป็ นมาของกันเลยแม้แต่น้อย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 0

หลิวจ้าวเว่ยคิดไม่ตก ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงมาอยูท่ นีี

ไม่ได้อยูท่ อาราม
ี
คนของอาหนิงทีขนของไปส่งทีอารามแจ้งกับนางว่าเจ้า
อารามเป็ นผูร้ บั คราแรกนางคิดว่าเป็ นไต้ซอื เลียงเหลียง
แต่ยามนีคงคิดผิดไป ดูจากผมยาวของเขา เขาอาจจะไม่
เคยบวช... หรือไม่กล็ าสึกออกมานานหลายปี แล้ว
หากภพนีเป็ นไปตามวงล้อเดิมเหตุใดเขาถึงไม่เหมือนเดิม
เล่า
หรือเขา...
หลิวจ้าวเว่ยไม่กล้าคิดต่อ นางลูบหน้าตัวเองพลางนึก
ถึงเนียเถียนชิงทียามนีเป็ นถึงจ้วงหยวนคนดังของเมือง
หลวง
"ข้าจะปล่อยให้เขาถูกม้วนเข้ามาด้วยไม่ได้" หญิงสาว
กล่าวกับตัวเอง
นางจะไม่ยอมให้พายุเพลิงแค้นของนางกระทบกับผูช้ าย
คนนี ใต้หล้านีหากมีใครสักคนทีนางอยากปกป้ องทีสุด
ย่อมต้องเป็ นเขา ชาติก่อนนางทําให้เขาตายไม่พอ ยังทํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 1

ให้ชอเสี
ื ยงของเขาเสือมเสียไปชัวลูกชัวหลาน ชาตินนาง
ี
ไม่มวี นั ยอมให้เป็ นเช่นนันอีก
แม้จะแลกด้วยชีวติ ของนาง
นางก็ยนิ ดี
เมือนึกภาพของไต้ซอื เลียงเหลียงยามทีถูกโบยอยูห่ น้า
อารามก็ทาํ ให้จมูกของหลิวจ้าวเว่ยร้อนขึนมา แม้แต่ยาม
นันเขายังไม่คดิ ก่นด่าสาปแช่งทีนางนําพาหายนะมาสูเ่ ขา
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ เป็ นสุขทีได้พบเขา รูส้ กึ ดีใจทีเขาเลือก
ทางเดินเช่นปุถุชนเพราะไม่อยากคิดถึงยามทีเขาต้อง
ลําบากอยูท่ อารามก่
ี อนทีนางจะกลับมา นางดีใจทีได้พบ
สิงยึดเหนียวจิตใจตัวเองอีกครัง
แต่นางหดหูใ่ จ
มือนีของนางเปื อนเลือดเสียแล้ว... นางไม่ใช่หลิวจ้าวเว่ย
คนนันทีเขาพยายามพรําสอนขัดเกลาให้นางละวาง
ความคิดชัวลง นางบาปหนาเกินกว่าจะพาตัวเองไป
ปรากฎตรงหน้าเขา
นางไม่อยากทําให้เขาผิดหวัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 2

...ชายทีสูงส่งยิงกว่าใครในใจของนาง
น่าเสียดายทีชาตินนางเลื
ี อกเดินทางทีปูดว้ ยเลือดเสียแล้ว
น่าเสียดาย...
*
"คุณหนูชอบสีนําเงินหรือเจ้าคะ?" อาหนิงทีมองหลิวจ้าว
เว่ยแต่งตัวอยูถ่ ามขึน ยามนีเหล่าสาวใช้กาํ ลังช่วยกันทํา
ผมให้หญิงสาวเพือเตรียมออกไปงานเลียงนําชาทีจวน
โต้วอ๋อง
"เจ้าไม่คดิ ว่ามันเข้ากับข้าทีสุดหรือ?" หลิวจ่าวเว่ยยิมให้
อาหนิงผ่านกระจก วันนีนางสวมชุดสีนําเงินตัดขาว ลาย
ปั กเป็ นภาพเมฆมงคลสลับกับดอกไม้ นับว่างดงามมาก
"เข้าสิเจ้าคะ อย่างคุณหนูไม่ว่าสีไหนก็เข้าทังนัน เจ้าค่ะ"
อาหนิงรีบเอ่ยประจบ
มีฝู่ ถนัดแต่งหน้าทําผมเพราะอาชีพเก่า นางจึงรับหน้าที
ทําผมให้จา้ วเว่ย พอได้ยนิ อาหนิงปากหวานเช่นนันนางก็
พูดบ้าง "ผมคุณหนูงามนักเจ้าค่ะ แต่ละเส้นราวกับไหม
เนือดี"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 3

"ผิวคุณหนูสเิ ป็ นเลิศกว่าใคร ขาวกระจ่างไร้ไฝฝ้ าราคี

สตรีใดในถงเยียนเห็นย่อมต้องอิจฉาคุณหนูของบ่าวแน่"
อาเจินรีบกล่าวเยินยอบ้าง
จ้าวเว่ยหัวเราะในลําคอ นางมองตัวเองในกระจกอย่างพึง
ใจก่อนจะลุกขึนสังให้ทุกคนเตรียมตัว
"งานในวันนีหากไม่เล่นงานข้าตรงๆ ก็คงเป็ นพวกเจ้าทีจะ
ถูกใช้เป็ นหมาก ไม่วา่ ทําสิงใดให้มสี ติรคู้ ดิ ไว้ ระวังตัวให้
มาก"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"ไปกันเถอะ"
รถม้าของจวนหลิวจอดเตรียมอยูห่ น้าประตูจวนแล้ว ตอน
ทีหลิวจ้าวเว่ยไปถึงก็เห็นหลิวจ้าวอวีกับหลิวหว่านอียืนรอ
อยูแ่ ล้ว
หลิวจ้าวอวีสวมชุดสีเหลืองอ่อน ดูสดใสสมกับเป็ นบุปผา
แรกแย้มแห่งเมืองหลวง ในขณะทีหลิวหว่านอีเลือกสวม
ชุดสีชมพู
หลิวหว่านอีผูน้ นัี บว่ามีใบหน้างดงามมากในหมูพ่ น้ี อง จะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 4

เป็ นรองเพียงหลิวจ้าวเว่ยเท่านัน แต่ทเหนื

ี อกว่าคือฝีมอื
ความสามารถ นางมีความมุง่ มันอยากยกฐานะตนเองจึง
พากเพียรฝึกศาสตร์ศลิ ป์ จนเป็ นเลิศในทุกด้าน เสียดายก็
แต่ฐานะลูกอนุทรัี งนางทําให้ไม่อาจออกจากจวนได้
โดยง่าย
ไม่กเดื
ี อนก่อนหลิวหว่านอีเพิงพ้นพิธปี ั กปิ น นับว่าจากนี
สามารถติดตามออกงานได้แล้ว
"พีใหญ่ท่านงดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ" หลิวหว่านอียิมกว้าง
เอ่ยชมนางเสียงดังทันทีทหลิ
ี วจ้าวเว่ยเดินเข้าไปใกล้ ดูกร็ ู้
ว่าคิดจะใช้นางข่มหลิวจ้าวอวี
"น้องห้าก็งดงามแปลกตานัก เช่นนีสินะ พ้นวัยปั กปิ น
นับเป็ นสาวแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยกวาดสายตามองนางแล้ว
เอ่ยชม
"เป็ นสาวอะไรกันเจ้าคะ น้องยังไม่เห็นรูส้ กึ เลย" หลิว
หว่านอีดูเขินอายกับคําชม
หลิวจ้าวอวีมองสองพีน้องชมกันไปกันมาแล้วแค่นหัวเราะ
หึ คราวแรกอยากสอดปากกระแนะกระแหนสักหลายคํา
แต่นึกขึนได้วา่ วันนีเตรียมวางกับดักหลิวจ้าวเว่ยเอาไว้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 5

แล้วจึงเลือกจะอดกลันเอาไว้
ไม่นานหลิวอันหลินก็มาถึง น้องสีผูน้ ีสวมชุดสีแดงอ่อน
นับว่าน่ามองใช้ได้
หลิวเฉียนอาจจะไม่ใช่พ่อทีดีอะไร แต่อย่างหนึงทีจ้าว
เว่ยตระหนักคือไม่มลี กู คนไหนของหลิวเฉียนทีอัปลักษณ์
เลย
"มากันครบแล้วก็ขนรถเถอะ
ึ เดียวจะสายเอา" เจินฮุย่
เหมยมาถึงก็บอกให้ลกู ๆ ขึนรถ นางเป็ นคนถือเทียบจึง
นังรถม้าคันแรกไปกับหลิวจ้าวอวี ส่วนลูกเลียงคนอืนนัง
แยกกันไปคนละคัน ก่อนจะมุง่ หน้าสูง่ านเลียง
โต้วอ๋องเป็ นพระอนุ ชาในอดีตฮ่องเต้ แต่ไหนแต่ไรมี
ชือเสียงเรืองความเสเพล เจ้าสําราญ ยามแต่งพระชายา
พระชายาของเขาก็มนี สิ ยั รักความครึกครืน เรียกว่าสอง
สามีภรรยาเข้ากันดีเป็ นปี เป็ นขลุย่
ยามนีท้องพระคลังมีเงินหร่อยหรอ แต่เชือพระวงศ์กบั ขุน
นางยังคงจัดงานเลียงสังสรรค์กนั ไม่ขาด ช่างน่าปวดใจ
แทนฮ่องเต้แท้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 6

นังรถกันไปพักใหญ่กม็ าถึงจวนขนาดมหึมาของโต้วอ๋อง
ภายในจวนร่มรืนด้วยดอกไม้นานาพันธุท์ แข่
ี งกันออกดอก
ทําให้ภายในจวนอากาศดีอย่างยิง
พอมาถึงพ่อบ้านของจวนก็รบี ออกมาต้อนรับพวกนางแล้ว
เชิญไปทีสวนด้านใน ระหว่างทางนับว่าได้เห็นความ
ยิงใหญ่อลังการของจวนจนทําให้รสู้ กึ อิจฉาจริงๆ
พระชายาโต้วอ๋องชืนชอบการโอ้อวด เดาว่าแม้แต่
เส้นทางทีแขกจะเดินผ่านนี พระชายาก็คดิ เอาไว้แล้วว่าจะ
ให้แขกพบเห็นสิงใดเพือจะได้ให้หน้านางมากขึนอีก
เมือไปถึงสวนด้านใน พระชายาโต้วอ๋องก็ยนื ต้อนรับแขก
อยู่ เจินฮุย่ เหมยรีบนําเด็กๆ ไปคํานับนางพร้อมกล่าว
ทักทายกันพอเป็ นพิธเี พราะยังมีแขกเข้ามาไม่ขาดสาย
ในงานมีทงชายทั
ั งหญิงไม่ได้แบ่งแยกเด็ดขาด เพียงแต่
แยกโต๊ะนังออกเป็ นสองฝั งเท่านัน หลิวจ้าวอวีเมือมาถึงก็
แยกไปหากลุ่มเพือน หลิวหว่านอีนันแม้ไม่เคยออกงาน
แต่นบั ว่ารูค้ วาม นางมองหาคนทีคิดว่าพอจะคุยด้วยได้
แล้วเข้าไปทักทาย หลิวอันหลินมีญาติมาจากสกุลเมิงอยู่
แล้วจึงเดินไปรวมกลุม่ ด้วย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 7

หลิวจ้าวเว่ยยืนนิงอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะได้ยนิ เสียง "หลิวจ้าว

เว่ย ทางนี!"
เสียงเรียกแลดูเกียจคร้านนันทําให้จา้ วเว่ยอมยิม คนเรียก
คือหญิงสาวรุน่ ราวคราวเดียวกับจ้าวเว่ย นามว่า อู๋ถงิ
นางเป็ นสหายร่วมงานเลียงของจ้าวเว่ยมาตังแต่ไหนแต่ไร
อู๋ถงิ เป็ นบุตรีของราชครูฝ่ายปกครอง หรือตําแหน่งจริงๆ
คือราชฑูตของฝ่ าบาท มารดานางเป็ นชาวเผ่าทางตอน
เหนือ ยามเมือแต่งเข้ามาอยูใ่ นถงเยียนนับว่าชีวติ ลําบาก
อยูไ่ ม่น้อยเพราะชนชันสูงในถงเยียนไม่ยอมคบค้าสมาคม
ด้วย ตัวบุตรสาวเองก็ยงลํ ิ าบากยามต้องออกงาน
อู๋ถงิ กับหลิวจ้าวเว่ย ไม่นับว่าเป็ นสหายรูใ้ จกันในยามปกติ
แต่ในงานเลียงทีเหล่าคุณหนูทงหลายเตรี
ั ยมตัวมาเพือ
ประชันขันแข่ง นับว่าสตรีสองนางทีไม่สนโลกนีนับว่าเข้า
กันดีเป็ นปี เป็ นขลุย่
เวลาผูอ้ นเริ
ื มชิงความโดดเด่นพวกนางก็จะปลีกวิเวกมา
อยูห่ างแถว คอยดืมกินร่วมกันเงียบๆ ต่างรอเวลาเลิก
งานอย่างเกียจคร้าน เป็ นหนึงในทีมาของคํานินทา
ประเภททีว่าจ้าวเว่ยหยิงยโสไม่เห็นหัวใคร เพราะตาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 8

งานเลียงคนเดียวทีนางจะสนทนาด้วยก็มแี ต่อู๋ถงิ ผูน้ ี

น่าเสียดายชาติกอ่ นนางกลับถงเยียนช้าไป ยามนันอู๋ถิ
งถูกส่งไปแต่งงานทีหนานหยางแล้วทําให้ไม่ได้พบกันอีก
เลย
หลิวจ้าวเว่ยยกยิมกว้างเตรียมจะก้าวเข้าไปหาอู๋ถงิ แต่
ระหว่างทางกลับได้ยนิ บางอย่างเสียก่อน
"เทพธิดาอะไรกัน... คนก็ชา่ งลืมกันง่าย ก่อนนางจากไป
มิใช่เฆียนตีบ่าวในเรือนจนตายหรอกรึ คนใจโหดเช่นนี
นับว่าเป็ นเทพธิดาได้ ข้าก็คงเป็ นเทพเซียนแล้วล่ะ" เสียง
นันพูดไม่เบาเลย สตรีทกล่ี าวนันยืนล้อมอยูก่ บั กลุ่ม
คุณหนูกลุม่ ใหญ่
หลิวจ้าวเว่ยหยุดเท้าก่อนจะหันไปมองคนพูด อีกฝ่ ายเอง
ก็หนั มามองนางอย่างท้าทายเช่นกัน
"สร้างภาพสูงส่ง แต่เบืองหลังเหม็นโฉ่ ใครจะเชือนางก็
เชือไป แต่ไม่ใช่ขา้ แน่ " หลานไฉ่ซนกล่
ิ าวอย่างแน่วแน่
นางชิงชังหลิวจ้าวเว่ย ชิงชังตังแต่เรืองความงาม ไปจนถึง
นิสยั ท่าทางของหลิวจ้าวเว่ย ยิงปี กอ่ นตอนทีมีเรืองกัน
กลางตลาด นางถูกหลิวจ้าวเว่ยตบต่อหน้าผูค้ นไม่น้อยยิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 9

ทําให้นางเกลียดหลิวจ้าวเว่ยเข้ากระดูกดํา
อาหนิงไม่พอใจทีได้ยนิ คนว่าคุณหนูทําท่าจะเอ่ยปากแต่
อาเจินดึงนางห้ามไว้
หลิวจ้าวเว่ยกวาดตามองหลานไฉ่ซนตัิ งแต่หวั จรดเท้า
นับว่าใบหน้ารูปเมล็ดงานันงดงามอยูไ่ ม่น้อย แต่น่า
เสียดายทีนิสยั ใจคอของนางไม่ชวนชม แต่สตรีเช่นนีคงมี
เขียวเล็บไม่ธรรมดาถึงได้ปีนขึนไปยืนเหนือฝ่ ายในได้ น่า
นับถือจริงๆ
โฉมสะคราญกระตุกยิมแล้วก้าวผ่านหลานไฉ่ซนที ิ จงใจ
เอ่ยวาจายุยงไปหาอู๋ถงิ อย่างไม่ใส่ใจ ราวกับสิงทีอีกฝ่ าย
พูดนันไม่เกียวข้องกับนาง
หลิวจ้าวอวีทีเงียหูรอฟั งเรืองสนุกก็ตอ้ งผิดหวัง ในใจแอบ
คิดว่าถ้าหลิวจ้าวเว่ยมีปัญหากับหลานไฉ่ซนเสี ิ ยตังแต่เริม
งานนางก็ไม่ตอ้ งเปลืองแรงอะไรอีกแล้ว นึกไม่ถงึ ว่าหลิว
จ้าวเว่ยจะนิงเฉยแล้วผ่านไปแบบนัน
หลิวจ้าวเว่ยนังลงตรงข้ามอู๋ถงิ ซึงอีกฝ่ ายก็รนิ ชาส่งให้
นางอย่างง่ายๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 0

"สบายดีนะ" อู๋ถงิ ถามขึน

"สบายดี เจ้าเล่า?"
"เหมือนเดิม" ต่างคนต่างจับจอกชาขึนจรดริมฝีปาก คํา
สนทนาหยุดลงอยูเ่ พียงเท่านันราวกับคนแปลกหน้า แต่
นับดูทวทั
ั งงานหากจะมีใครทีพวกนางสนิทใจทีสุดคงมีแต่
คนทีนังตรงข้ามกันยามนีเท่านัน
"คุณหนูคนเมือครูพ่ ดู จาน่าชังนัก" มีฝู่ แอบกระซิบเสียง
เบาอย่างหงุดหงิด อาหนิงเองก็เห็นด้วย
จ้าวเว่ยทังฉิวทังขันก่อนจะกล่าวกับสาวใช้ "วันนีให้พวก
เจ้ามาก็เพือจะได้เรียนรู้ การติดตามสตรีทงดงามจนคน
ี
อิจฉากันทัวอย่างข้าก็ลาํ บากเช่นนีแหละ"
"ช่างกล้ากล่าวนะ" อู๋ถงิ แยกเขียวราวกับแขยงคําพูดนาง
แต่จา้ วเว่ยกลับหัวเราะร่า
"หรือไม่จริงเล่า แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยยุง่ กับผูอ้ นื แต่
ผูอ้ นมายุ
ื ง่ กับข้าไม่หยุด ไม่ใช่เพราะข้างามจนพวกนาง
อิจฉาหรือ?"
อู๋ถงิ ส่ายหน้าระอาใจ เรืองความงามใครจะสูส้ หายผูน้ ี แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 1

เรืองเช่นนีปกติตอ้ งให้ผอู้ นกล่

ื าวชมมิใช่หรือ นางกล่าว
เอาเองเช่นนีช่างประหลาดนัก
"ยามนีเป็ นทังเทพธิดากองทัพ แล้วก็เซียนบุปผา ยังจะ
งามอีกแค่ไหนเล่า" อู๋ถงิ จิบชาเอ่ยถามอย่างนึกสนุก
"เจ้าไม่รหู้ รอก" จ้าวเว่ยยิมแย้ม หันไปสบตากับอู๋ถงิ แล้ว
หัวเราะออกมาพร้อมกัน ราวกับในสวนนันมีแต่พวกนาง
สองสาวนังจิบชาอยูเ่ ช่นนันอีกครูห่ นึงงิวบนเวทีเตรียมจะ
เริมเล่น เหล่าฮูหยินสกุลต่างๆ จะชมงิวเป็ นเพือนพระ
ชายาโต้วอ๋อง แต่ในเวลานีนับเป็ นโอกาสของหนุ่ มสาวที
ติดตามมา เพราะส่วนใหญ่จะแยกตัวออกไปเดินเล่นใน
สวน นับเป็ นช่วงทีเปิ ดโอกาสให้คนหนุ่มคนสาวได้พบ
หน้ากันโดยทีเหล่าฮูหยินจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่
หลิวจ้าวเว่ยและอู๋ถงิ เองก็รธู้ รรมเนียม เหล่าฮูหยินดูงวิ
เหล่าคุณหนูชมดอกไม้ พวกนางหยัดตัวลุกขึนเตรียมจะ
ออกไปเดินชมสวนเช่นเดียวกับคุณหนูคนอืนๆ แต่กอ่ นจะ
ออกไปเสียงขานของขันทีกด็ งั ขึน
"อันอ๋องเสด็จ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 2

อู๋ถงิ หันมาเลิกคิวมองหลิวจ้าวเว่ย ในขณะทีหญิงสาวยก

มุมปากเอ่ยอย่างเสแสร้ง
"ยอดรักของข้ามาแล้ว"
อู๋ถงิ พ่นลมหายใจอย่างนึกขัน เสียงหวานขานเรียกว่ายอด
รัก แต่สหี น้านางราวกับพบเจอขอทานก็ไม่ปาน
"ข้านําไปก่อนแล้วกัน" นางกล่าวแล้วนําสาวใช้ของตน
ออกเดินไป ทิงหลิวจ้าวเว่ยเอาไว้ทเดิ
ี ม
หญิงสาวมองชายหนุ่มทีก้าวลงบันใดมาทีสวน เขาสวม
ชุดสีนําตาลขลิบทอง ดูหรูหราและสง่างามสมฐานะอยูไ่ ม่
น้อย อันอ๋องมีใบหน้าอ่อนเยาว์ ทังยังมีท่าทางเป็ นกันเอง
ขีเล่น ไม่ถอื ตัวแต่กย็ งั คงกลินอายของบัณฑิตผูม้ คี วามรู้
ไม่ต่างจากฮ่องเต้อู่เหอตี
พระชายาโต้วอ๋องเข้าไปทักทายเขาก่อนจะเชิญให้เขา
เทียวชมสวนตามสะดวกก่อนจะเริมชิมชาทีหลัง
ทันทีทก้ี าวเข้ามาในสวนอู่เหวินซวนก็มองหาหลิวจ้าวอวี
สองเดือนมานีเขาอาสาไปราชการทางเหนือเพิงจะกลับมา
ถงเยียนไม่กวัี น ดังนันจึงคิดถึงคนรักจับใจ เขาซือหาของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 3

ฝากมาให้หลิวจ้าวอวีไม่น้อยคิดหวังว่าคนรักจะชอบ
ทันทีทได้
ี เห็นบุปผาแรกแย้มในชุดสีเหลืองอ่อนยืนอยู่
ลําพังท่ามกลางดงดอกไม้ ชายหนุ่มก็แทบข่มรอยยิมไม่
อยู่ คิดจะเข้าไปทักทายนางให้สมกับความคิดคํานึงโดย
ไม่รงรอ
ั
ร่างสูงก้าวเข้าไปหาหลิวจ้าวอวีทันที แต่กอ่ นทีจะไปถึง
กลับมีคนก้าวขึนมาขวางระหว่างคนทังคูท่ ําให้อู่เหวินซวน
ชะงัก แม้แต่รอยยิมของหลิวจ้าวอวีก็แข็งค้าง
หญิงสาวตรงหน้ายอบกายถวายคํานับอันอ๋องตาม
มารยาทก่อนจะเงยหน้าขึนสบตาเขา แววตาขัดใจของอัน
อ๋องถูกเปลียนเป็ นเรียบนิงทันทีเพือกลบเกลือนเจตนา
"หลิวจ้าวเว่ยถวายพระพรเพคะ" ริมฝีปากสีชาดกล่าว
อย่างชัดเจน
อันอ๋องรูส้ กึ กระอักกระอ่อนทันที ยิงเห็นสีหน้าคล้ายจะ
ร้องไห้ของหลิวจ้าวอวียิงทําตัวไม่ถกู แต่เขาก็ไม่อาจสลัด
สตรีตรงหน้าทิงได้ อย่างไรเสียนางก็เป็ นเจ้าของราช
โองการสมรสทีเสด็จพ่อมอบให้เขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 4

"ไม่พบกันนาน" ใบหน้าของนางงดงามเป็ นหนึงสมคํารํา

ลือ แต่อู่เหวินซวนไม่ชอบคนทีงดงามจนดูอนั ตรายเช่นนี
ในขณะทีบุรุษทังหลายอิจฉาเขาทีได้ยนื เคียงสตรีทงาม ี
เป็ นอันดับหนึงของถงเยียน แต่ใจเขากลับนิงสงบไร้
ระลอกคลืนแม้แต่น้อย ยิงหลิวจ้าวอวีเคยกล่าวถึงนิสยั ใจ
คอของคูห่ มันผูน้ ีให้เขาฟั งอยูห่ ลายคํา เช่นนันเขาก็ยงรั
ิ ก
นางไม่ลง
"ท่านอ๋องสบายดีหรือไม่เพคะ?" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยถาม
อย่างสํารวม หางตานางเห็นหลิวจ้าวอวีลอบเดินหนีไป
แล้วก็ให้รสู้ กึ ขบขันในใจ
"สบายดี เจ้าเล่าสบายดีหรือไม่?"
"หม่อมฉันสบายดี... จากถงเยียนไปนานทําให้ไม่ได้พบ
ท่านอ๋อง อย่างไรเดินเล่นเป็ นเพือนหม่อมฉันหน่อยได้
หรือไม่เพคะ?" หากเป็ นสตรีอนเรื
ื องนีอาจไม่เหมาะสม
แต่หลิวจ้าวเว่ยกับอันอ๋องเป็ นคู่หมันกันตังแต่ยงั เด็ก
ดังนันการพบปะพูดคุยกันนับว่าไม่เกินเลยผิดมารยาท
อู่เหวินซวนแม้ใจจะอยากตามหลิวจ้าวอวีไปแต่เขายังต้อง
รักษามารยาท ไม่อาจหักหน้าหลิวจ้าวเว่ยตังแต่แรก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 5

เพราะหวังทําให้นางตายใจ วันหน้าหากคิดหาทางกําจัด
จะได้งา่ ยขึน ดังนันจึงพยักหน้าเดินเคียงคูน่ างไปในสวน
"พวกเจ้าไปรอข้าในงานเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยสังมีฝู่ กบั อา
หนิง ให้เหลือแค่อาเจินตามรับใช้คนเดียว อันอ๋องก็หนั ไป
สังให้บ่าวรังฝีเท้าเช่นกัน
สองหนุ่มสาวทีมีวาสนาสมรสเดินเคียงกัน คนหนึงรูปงาม
ทังยังสูงศักดิ อีกคนงดงามเป็ นเลิศ ใครพบเห็นก็ให้รสู้ กึ
คันยุบยิบในใจ แต่เหล่าคนทีอิจฉาริษยานันไหนเลยจะรู้
ว่าในความคิดของทังคูก่ าํ ลังคิดหําหันกันอย่างไม่เหลือชิน
ดี
อันอ๋องกําลังคิดหาสารพัดวิธใี ห้ฮอ่ งเต้ยกเลิกราชโองการ
และให้สตรีน่ารังเกียจผูน้ ีชดใช้ทรัี งแกคนรักของเขา ส่วน
หลิวจ้าวเว่ยกําลังคิดว่าหากนางมีโอกาสได้ฆา่ อู่เหวินซวน
นางจะเริมเชือดเขาจากตรงไหน
บนใบหน้าประดับยิม กล่าวถามไถ่สารทุกข์สุขดิบราวกับ
ห่วงหากันมานาน แต่ในใจกลับถือมีดเตรียมจะเชือดเฉือน
กันไม่ตายไม่เลิกรา
หลิวจ้าวอวีมองคนทังคูเ่ ดินเคียงกันไปในสวนแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 6

อยากจะกรีดให้ลนั นางเกลียดหลิวจ้าวเว่ยจนอยากจะฉีก
ทึงอีกฝ่ ายจนเป็ นชินๆ หญิงสาวทนดูอยูไ่ ด้ไม่นานก็รบี
กลับไปหาท่านป้ าหรือฮูหยินสกุลเจินทีมางานคราวนี
ด้วย
อย่างไรวันนีก็ตอ้ งทําให้หลิวจ้าวเว่ยเสียชือบ้าง
ไม่เช่นนันนางคงอยูไ่ ม่เป็ นสุขแน่
*
ยามทีงิวจบหลิวจ้าวเว่ยกับอู่เหวินซวนก็เดินรอบสวน
พอดี นางนึกนับถือหน้ากากอบอุ่นอ่อนโยนของคูห่ มันผูน้ ี
จนอยากจะคํานับเขาจริงๆ
ไม่วา่ จะชาติไหนๆ อู่เหวินซวนก็ยงั เล่นละครได้อย่าง
แนบเนียน สมกับเป็ นศัตรูหมายเลขหนึงของนาง
หญิงสาวมองดูรอยยิมละไมของเขา
นึกหวนไปถึงชาติกอ่ นทีนางเฝ้ ารักษาตัวเพือเขา
นึกถึงยามทีนางคอยคิดเป็ นห่วงเป็ นใยเขา
นึกถึงตอนทีนางให้เกียรติเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 7

แล้วนึกถึงผลลัพธ์ทนางได้
ี รบั ตอบแทน
คูห่ มันคูห่ มายงันหรือ ชาตินีคงกลายเป็ นศัตรูคอู่ าฆาตกัน
มากกว่า หากนางไม่ได้เห็นอู่เหวินซวนจนตรอก นางคง
ตายตาไม่หลับแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยเดินคู่กบั อันอ๋องกลับมาทีจัดงาน นางเห็นได้
ชัดเจนว่าหลิวจ้าวอวีทีมีทา่ ทางกระฟั ดกระเฟี ยดกําลังข่ม
สีหน้านังเคียงสตรีสกุลเจินอยู่ ในขณะทีหลานไฉ่ซนก็ิ
กําลังมองนางกับอันอ๋องไม่วางตา
"วันนีน่าจะเป็ นโชคดีของข้า" เสียงหวานกล่าวพลาง
หัวเราะ อู่เหวินซวนไม่แน่ใจว่าหลิวจ้าวเว่ยหมายถึงเรือง
ใดแต่กพ็ ยักหน้าเออออไปด้วย
หญิงสาวยกยิมจางหันไปถอนสายบัวให้อู่เหวินซวนแล้ว
เดินแยกไปยังทีนังฝังสตรี ก่อนจะนังลงใกล้อ๋ถู งิ อีกครัง
"ดูเจ้าอารมณ์ดนี ะ" อู๋ถงิ คิดอยากจะแซวนาง
"มันแน่อยูแ่ ล้ว"
หันไปทางไหนก็พบแต่ศตั รู จะไม่ให้นางอารมณ์ดไี ด้
อย่างไรเล่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 8

ม่านตาของหญิงสาวหดเล็กลง นางกวาดสายตามองพวก
ชัวเหล่านันด้วยหัวใจทีเย็นยะเยือกจนแทบจับตัวเป็ นก้อน
นําแข็ง
"คุณหนู" เสียงอ่อยเอ่ยเรียกหลิวจ้าวเว่ย แต่ยามทีนางหัน
ไปมองกลับเห็นอาหนิงทีชุดเปื อนเป็ นแถบ
"นีเกิดอะไรขึน?"
----------
[1] ราษฎรกางร่มส่ง เป็ นการให้เกียรติขนุ นางทีทําคุณ
งามความดี
ชาวบ้านจะประดิษฐ์รม่ ด้วยตัวเองและกางส่งยามทีขุนนาง
ผูน้ นหมดวาระหรื
ั อเกษียณ ยิงมีจาํ นวนมากยิงแสดงถึง
ความเคารพรักใคร่ของราษฎร
-----------
ตอบคําถามยอดฮิตนะคะ อ่านเถอะ
Q : แสนชังกีเล่มจบคะ?
A : ยังไม่รจู้ า้ ตอนนีกะไว้แค่ตวั เนือหาหลักประมาณ 60
บท แต่ไม่รวู้ า่ แต่งจริงจะเกินไหม แถมตอนพิเศษอีกจะปา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 9

ไปเท่าไหร่ไม่รู้
Q : มีแบบรูปเล่มขายไหมคะ?
A : มีจา้ แต่รอต้นฉบับเรียบร้อยจะขายรวดเดียวครบชุด
จ้า
Q : e-book มีกาํ หนดออกไหมคะ เล่มต่อไปมาเมือไหร่?
A : ไม่มจี า้ นอกจากเราแล้ว ยังต้องรอพิสจู น์อกั ษรจัดเล่ม
ต่างๆ เราตอบไม่ได้จา้
Q : e-book เล่ม 1 ถึงตอนไหนคะ?
A : จริงๆ เขียนไว้ในรายละเอียดอีบุ๊คแล้ว แต่ตอบตรงนี
อีกรอบว่าตอนที 20 จ้า
Q : ขายแล้วจะปิ ดตอนไหมคะ?
A : จะปิ ดตอนทีเดียวหลังลงจบจ้า
Q : ทําไมไม่กาํ หนดวันอัป ไม่อปั ทีละเยอะๆ คะ?
A : ถนัดอัปสดจ้า ถ้าให้แต่งดองไว้จะดองยาวแล้วไม่แต่ง
อีกเลยจ้า อีกอย่างแต่งไปอ่านฟื ดแบ็กไป มีไฟกว่าจ้า เรา
แต่งตามอารมณ์ อีกอย่างอัปเท่าทีอัปไหวไปเรือยๆ ค่า
เราสะดวก คนอ่านก็น่าจะสะดวก ช่วยๆ กันจะได้มไี ฟไป
กันต่อจนจบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 0

Q : แบบรูปเล่มราคาประมาณเท่าไหร่คะ
A : ถ้าเล่มเยอะก็ 1000+ ค่ะ เก็บตังค์รอไปเลย น่าจะสอง
แบบคือเฉพาะเล่มกับ box set
Q : ขายอีบุ๊คยังคะ?
A : ขายเล่ม 1 แล้วค่า ซือได้เลย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 1

แสนชัง
# 26. เนี ยเถียนชิง

หลิวจ้าวเว่ยมองกระโปรงทีเปื อนเป็ นคราบกับสีหน้า

หม่นหมองอาหนิงสลับกัน
"เมือครูต่ อนทีพวกบ่าวยืนรอคุณหนูอยู่ จูๆ่ ก็มสี าวใช้ของ
จวนอืนซุ่มซ่ามเข้ามาชนอาหนิง แล้วผลักนางไปชนกับ
ขันทีทยกกานํ
ี าชา ทําให้หกเปื อนตัวอาหนิงไปหมด" มีฝู่
ทีกําลังโมโหรีบฟ้ องให้ผเู้ ป็ นนายฟั ง
ดวงตากลมหรีมองสภาพอาหนิงอย่างใช้ความคิด นางหัน
ไปมองในกลุม่ แขกสตรีเพือจับผิดท่าทางของเหล่าศัตรู
แล้วหันกลับมาหาสาวใช้ทงสองอี
ั กครัง
"ในรถม้าน่าจะมีชดุ สํารองอยู่ เจ้าไปเปลียนเถอะ ตัวเปี ยก
แล้วโดนลมจะไม่สบายเอา"
"เจ้าค่ะคุณหนู" อาหนิงค้อมกายจากไปด้วยสีหน้าไม่สดู้ ี
แม้ไม่อยากจากไปคนเดียวแต่หากนางติดตามคุณหนูดว้ ย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 2

ชุดเปื อนๆ เช่นนีจะทําให้คุณหนูขายหน้าเปล่าๆ

อู๋ถงิ มองเรืองราวต่างๆ แล้วยกจอกชาขึนจิบเอ่ยปาก
พร้อมรอยยิม "ดูทา่ วันนีเจ้าคงมีเรืองต้องรับมือไม่น้อย"
"ต้องดูกอ่ นว่าใครจะต้องรับมือใคร" จ้าวเว่ยหันไปสบตา
กับอาเจิน ฝ่ ายนันค้อมกายให้นางเล็กน้อยก่อนจะปลีกตัว
ออกไปเงียบๆ
ไม่นานพิธชี งชาก็เริมขึน เหล่านางกํานัลและขันทีทมีี ฝีมอื
ออกมายืนเรียงแถวจัดการชงชาอย่างมีลําดับขันตอนเพือ
มอบให้แขก พร้อมกับทีมีคนร่ายถึงประวัตชิ าชนิดใหม่ท ี
โต้วอ๋องนํามาชงให้เหล่าชนชันสูงได้ชมิ กัน
หลิวจ้าวเว่ยไม่สนั ทัดเรืองชา มากทีสุดนางก็แยกแยะได้
เพียงชาชันดีกบั ชาชันเลว แต่รากเหง้ามาจากถินไหน
ปลูกอย่างไร เก็บฤดูไหนนันไม่เคยมีอยูใ่ นสมอง
นางก็เหมือนสตรีทวไปที
ั ชืนชอบอาหารรสเลิศและขนม
กินเล่น ไม่ได้สนใจลึกซึงหรือแบ่งแยกว่าเป็ นอาหารในวัง
หรืออาหารชาวบ้านเพียงแค่อร่อยก็เอาเข้าปากได้ทงนัั น
หญิงสาวนังมองคนของตําหนักโต้วอ๋องชงชาจนเสร็จ นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 3

รับจอกชามาจิบแสร้งทําหน้าคล้ายคนทีกําลังลิมรสอย่าง
ลึกซึงก่อนจะกลืนลงคอไปทังทีไม่มคี วามสามารถจะแยก
อะไรได้
อู๋ถงิ กับนางไม่ต่างกัน เห็นสหายเล่นงิวเช่นนันแล้วนางก็
ทําตามก่อนจะหัวเราะกันอยูส่ องคน
เหล่าฮูหยินต่างพูดจายกยอชาชนิดใหม่ของโต้วอ๋อง มี
คุณหนูทมีี ความสามารถเรืองชาได้มโี อกาสเกล่าว
เจียระไนความดีงามของชาชนิดนีอีกขนานใหญ่
หลิวจ้าวเว่ยใช้เวลานีลอบมองคนสกุลเจิน สตรีสกุลเจิน
ทีมาในวันนีนําโดยฮูหยินคนใหม่ของนายท่านสกุลเจินคือ
ป๋ ายซูอ่ งิ ซึงมีศกั ดิเป็ นป้ าสะใภ้ของหลิวจ้าวอวี แต่แม้จะมี
ฐานะเป็ นป้ าทว่านางมีอายุน้อยกว่าเจินฮุย่ เหมยหลายปี
หลิวจ้าวเว่ยเคยเห็นป๋ ายซู่องิ ตอนงานเลียงบุปผาในวัง
หลิงซาน เดิมทีนางไม่ได้ใส่ใจฮูหยินคนใหม่ผนู้ ของสกุี ล
เจินนัก แต่หลังจากถูกไล่ลา่ จนเกือบทิงชีวติ ไว้ในป่ า หลิว
จ้าวเว่ยก็ไม่คดิ ว่าฮูหยินผูน้ ีจะไร้เขียวเล็บ ตังแต่กลับมา
ถงเยียนนางให้คนของร้านค้าทีเถาเต๋อชวนมอบให้สบื
เรืองราวของสกุลเจิน สกุลหยู สกุลหลาน เอาไว้ไม่น้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 4

ป๋ ายซูอ่ งิ เพราะต้องเป็ นฮูหยินใหญ่สายตรง แต่อายุน้อย

กว่าพีน้องของสามีมากทําให้คนในจวนไม่คอ่ ยเกรงใจนาง
ดังนันนางจึงตามประจบเอาใจฮูหยินผูเ้ ฒ่าผูเ้ ป็ นแม่สามี
ไม่ขาด เรียกว่าแทบจะตัวติดกับฮูหยินผูเ้ ฒ่าตลอดเวลา
เพือไม่ให้มใี ครกล้าล่วงเกินนาง ทังยังกลายเป็ นสะใภ้ทรัี ก
ยิงของฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หากฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินกับหลิวจ้าวอวีวางแผนสกปรก
เล่นงานหลิวจ้าวเว่ยตังแต่ครังอยูว่ งั หลิงซาน ป๋ ายซูอ่ งิ ที
เป็ นสุนขั รับใช้ของสกุลเจินคงช่วยลงแรงไปไม่น้อยเลย
หลิวจ้าวเว่ยก้มหน้าซ่อนสายตาคมกริบ ดูทา่ ทางกระซิบ
กระซาบของหลิวจ้าวอวีกับคนสกุลเจินก็พอรูแ้ ล้วว่าสิงที
พูดคงมิใช่เรืองดีอะไร นางปรายสายตามองข้ามไปฝั ง
บุรุษ
อู่เหวินซวนนับว่าวางตัวได้แนบเนียนกว่าหลิวจ้าวอวี เขา
พูดคุยกับเหล่าทายาทตระกูลบรรดาศักดิอย่างเป็ นกันเอง
คล้ายไม่ได้ใส่ใจฝั งสตรี แต่แท้จริงแล้วลอบมองหลิวจ้า
วอวีอยูเ่ ป็ นระยะ
ไม่วา่ ชาติก่อนหรือชาตินีอู่เหวินซวนก็ไม่เคยหลงไหลใน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 5

รูปโฉมของหลิวจ้าวเว่ย นางนับถือเขาเรืองนัน เพราะตัว

นางเองก็ไม่ได้ใยดีรปู โฉมจอมปลอมของเขาเช่นกัน
นางเคยคิดว่าตนเองจะรักเขาได้หากแต่งงานกัน แต่พอ
นางรูว้ า่ เขารักคนอืนนางกลับไม่เจ็บปวดใจและไม่
เสียดายสักนิด ยามนันนางถึงได้ตระหนักว่าทีแล้วมา ที
นางมองแค่เขาไม่ใช่ความปรารถนาจากใจจริง แต่เพราะ
กรอบความดีงามของบ้านเมืองนี และความคิดตืนเขินที
สังสอนสตรีให้จงรักภักดีต่อบุรุษคูค่ รอง
ราชโองการจากโอรสสวรรค์กาํ หนดเส้นทางชีวติ ของนาง
ไว้แล้ว และด้วยความไร้เดียงสาในกาลก่อน นางก็พาซือ
ยึดถือปฎิบตั ติ วั ให้เหมาะตามราชโองการจนสุดท้ายสิงที
นางยึดถือนันเองทีพานางมุง่ หน้าสูค่ วามตาย
นางมองเห็นความรักใคร่ทอูี ่เหวินซวนมีต่อหลิวจ้าวอวี
หญิงสาวยกยิมมุมปาก นางอยากรูจ้ ริงๆ ว่าระหว่างราช
บัลลังก์กบั หลิวจ้าวอวีเขาจะรักสิงใดมากกว่ากัน แล้วหลิว
จ้าวอวีจะรักตําแหน่งหวางเฟยหรือตัวเขากันแน่...
นางอยากเห็นคนทีรักกันปานจะกลืนกินทังคูฉ่ กี ทึงกันเอง
เหลือเกิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 6

"ไหนๆ คุณหนูทุกท่านก็อยูท่ นีี แล้ว ข้ามีเรืองจะขอใช้

โอกาสนีประกาศสักหน่อย" เจ้ากรมพิธกี ารทีตอบรับ
เทียบเชิญมางานวันนีลุกขึนยืนแล้วกล่าวจากฝั งของบุรุษ
เขาเป็ นชายทีผมขาวแซมผมดําไปครึงหัวแล้ว บนใบหน้า
มีรอ่ งรอยของวัยทีล่วงเลยแต่ดวงตากลับยังแจ่มใส บน
กายมีกลินอายของพวกคลังศิลปะของเก่า
ผูค้ นในงานเหลียวไปมองเจ้ากรมพิธกี ารเป็ นตาเดียว
"ตามทีทุกท่านรูก้ นั อีกไม่กเดื
ี อนข้างหน้าจะถึงวันงาน
สําคัญ การฉลองครบรอบก่อตังราชวงศ์และการบวงสรวง
ฟ้ าดิน ตามธรรมเนียมจะมีการร่ายรําเพือบูชาฟ้ าดิน ใน
เมือคุณหนูทุกท่านอยูท่ นีี แล้ว ข้าก็จะชวนคุณหนู ทมีี
ความสามารถด้านการร่ายรําเป็ นเลิศไปเข้าร่วมคัดตัว
คุณสมบัตมิ ไี ม่มาก หนึงคือเป็ นสตรีทบริ
ี สทุ ธิ ยังไม่ผา่ น
มือชายใด สองคือตามตัวไม่รอยแผลเป็ น สามคือมี
ความสามารถ หากคุณหนูทา่ นใดสนใจเข้าร่วม อีกสาม
วันสามารถไปพบกันทีกองสังคีตหลวงได้"
"เรืองสําคัญเช่นนีเหตุใดท่านเจ้ากรมแจ้งกระชันชิดนักเล่า
เจ้าคะ สตรีทได้
ี เป็ นผูน้ ํารําบูชาฟ้ าดินนับเป็ นเกียรติแก่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 7

วงศ์ตระกูลไปอีกสามชัวคนทีเดียว เช่นนีจะเตรียมตัว
อย่างไรทัน" ฮูหยินท่านหนึงจีบปากจีบคอกล่าวตัดพ้อ
แต่ดทู า่ นางจะมันใจไม่น้อยว่าบุตรสาวบ้านนางจะได้รบั
เลือก
"ไม่ตอ้ งกลัวๆ การรําบูชามีทา่ ร่ายรําทียากมาก ทังยัง
ปราณีต ดังนันแรกเริมกองสังคีตจะให้คุณหนูทร่ี วมคัดตัว
ฝึกฝนร่วมกันเสียก่อน ค่อยกําหนดวันคัดเลือกหลังจาก
ฝึกกันไปแล้วสักระยะ"
เสียงของพวกฮูหยินกับเหล่าคุณหนูทผลั
ี กกันและกันให้
ลงแข่งดังขึนอีกระลอก หลิวจ้าวเว่ยยกชาขึนจิบหันไป
มองหลิวหว่านอีทีดวงตาทอประกายมีความหวังแล้วรูส้ กึ
พอใจ
ในจวนสกุลหลิวเรืองการร่ายรําหลิวจ้าวอวียังไม่อาจเทียบ
หลิวหว่านอีได้ ยิงในฐานนะบุตรีของอนุ นางคงกัดฟั นสู้
สุดกําลังเพือหวังให้ตนได้รบั เกียรติ
การได้เป็ นผูน้ ํารําบูชาในการบวงสรวงฟ้ าดินนันเรียกว่า
เป็ นเกียรติยศสําหรับสตรีผนู้ นที
ั เดียว เพราะการคัดเลือก
ทีเข้มงวดอย่างมากทําให้สตรีทได้ ี รบั ตําแหน่งนี มีอกี ชือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 8

เรียกว่าเป็ น 'ธิดาเทพ' เป็ นสตรีทได้

ี รบั การยอมรับจาก
สวรรค์ เป็ นผูห้ ญิงทีจะนําโชคมาให้ครอบครัว สามี และ
ลูก
อีกทังเป็ นโอกาสทีจะได้แสดงต่อหน้าพระพักตร์ในงาน
สําคัญ ซึงฝ่ าบาทต้องทอดพระเนตรเห็นนางอยูแ่ ล้ว หาก
ฝ่ าบาททรงโปรดปรานก็อาจจะเรียกให้ถวายตัวเป็ นกรณี
พิเศษ นับเป็ นวิธปี ี นป่ ายทีสูงอีกวิธหี นึง ดังนันพวกขุน
นางทีอยากให้บุตรสาวได้รบั ตําแหน่งนี มักจะคอยวิงเต้น
ติดสินบนพวกคนในกรมพิธกี ารอยูท่ ุกปี
หรือต่อให้ไม่มใี จเข้าวังหลังของฝ่ าบาท การได้ตําแหน่งนี
ก็นับเป็ นการแสดงความสามารถให้เป็ นทีประจักษ์ เป็ น
การยกฐานะทีชัดแจ้งทีสุด และนับเป็ นการสร้างชือเสียงดี
งามทีจะลือลันไปทัวถงเยียน หลังจากเสร็จสินพิธ ี ผูร้ า่ ย
รํามักจะถูกสูข่ อจนประตูจวนแทบถล่มลงมาเลยทีเดียว
หลิวจ้าวเว่ยจําได้วา่ ในชาติกอ่ น คนทีได้รบั เลือกให้ราํ
บูชาสรรค์ในปี นีคือหยูผงิ เหยียน ทว่านับตังแต่ถูก
กล่าวหาว่าเป็ นขโมยคราวก่อน นางก็เก็บตัวเงียบ และ
เพราะข้อกล่าวหานันนับว่าเป็ นชือเสียทีไม่ดงี าม แม้ลกุี ย้
เฟยจะชะล้างความผิดให้นางหมดแล้ว แต่คงไม่กล้ายัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 9

โทสะฝ่ าบาทด้วยการผลักดันหลานสาวให้รา่ ยรําบูชา

สวรรค์แน่ อีกทังยามนีสกุลหยูกาํ ลังกอบกูก้ าํ ลังทีสูญเสีย
ไปเมือคราวกองทัพเอียนเหอจึงปิ ดประตูจวนเงียบ ไม่คดิ
ทําสิงใดสะดุดพระเนตรพระกรรณ
ตัดหยูผงิ เหยียนไปหนึง หลิวจ้าวเว่ยหันไปมองหลานไฉ่
ซินกับหลิวจ้าวอวี ก่อนจะวกกลับไปมองหลิวหว่านอีอีก
ครัง
สามคนนีนับเป็ นคู่แข่งทีสมนําสมเนือกันดีไม่น้อย...
"เจ้าสนใจจะไปคัดเลือกหรือไม่?" อู๋ถงิ หันมากระซิบถาม
นาง
หลิวจ้าวเว่ยยักไหล่ไม่ใส่ใจ "เหตุใดข้าจะต้องเอาเวลากิน
นอนไปเหนือยด้วย"
"นันสินะ" อู๋ถงิ พยักหน้ารับ ใครคิดจะประชันขันแข่งก็ทาํ
ไปเถอะ พวกนางชมดูความสนุ กก็พอ
หลังจากพูดคุยกันอีกครู่ บนเวทีกม็ นี ักพิณมาบรรเลง
ส่วนด้านล่างก็มกี ารละเล่นเล็กๆ น้อยๆ ให้คลายเบือ
พร้อมกับมีขนมมาให้กนิ กัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 0

งานเลียงพวกนีไม่ได้มหี ลักใหญ่ใจความอะไร เพียงแต่

เปิ ดโอกาสให้ชนชันสูงได้สมาคมกันและให้คนหนุ่มสาวได้
พบคู่ดูตวั เผือชมชอบใครจะได้ผกู ชะตากันต่อไป
หลิวจ้าวเว่ยนังกินขนมอยูก่ บั ทีไม่ลุกไปเล่นอย่างผูอ้ นื
นางมองอู่เหวินซวนทีกําลังโยนห่วงแข่งกับโหวซือจือผูห้
นึงแล้วยิมบางๆ
"เหตุใดป่ านนีอาหนิงถึงยังไม่มาอีก" อาเจินกลับมาอยูข่ า้ ง
กายนางนานแล้ว แต่อาหนิงทีไปเปลียนชุดกลับหายเงียบ
ไป
"ตําหนักโต้วอ๋องกว้างขวาง บางทีนางอาจจะหลงทาง
คุณหนูให้บา่ วไปตามดีหรือไม่เจ้าคะ?" มีฝู่ เองก็อดห่วงอา
หนิงไม่ได้ ในบรรดาพวกนางสามคนอาหนิงเด็กทีสุดทัง
ยังซือทีสุด
หลิวจ้าวเว่ยนิงคิดก่อนจะส่ายหน้า "ไม่ตอ้ ง เดียวสวนกัน
ไปสวนกันมาไม่ตอ้ งทําอย่างอืนพอดี"
"ถ้าเช่นนัน..."
"นันใครน่ะ?" เสียงฮือฮาของคนในสวนดังขึน พวกคุณหนู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 1

ทังหลานล้วนหันไปมองบนระเบียงทางเดินทีกําลังทอดมา
ทางนี
ชายหนุ่มในสุดสีนําเงินกําลังก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิม
จางๆประดับใบหน้า
"คนผูน้ นไงเล่
ั า... จ้วงหยวนคนใหม่ผนู้ น!"
ั
"จ้วงหยวนสกุลเนีย!?"
"รูปงามขนาดนีเลยหรือ ข้านึกว่าจะเหมือนพวกบัณฑิต
แก่เรียนเสียอีก"
"งามถึงเพียงนี... นับว่างามยิงกว่าบุรุษใดในถงเยียนแล้ว"
เสียงฮือฮาดังขึนโดยรอบ หลิวจ้าวเว่ยตัวแข็งทือ นางกํา
จอกชาเอาไว้แน่นจนมือสัน ตัวนางไม่กล้าหันไปทาง
ระเบียงเลยด้วยซํา
ในอกของนางหัวใจเต้นกระหนําราวกับกองรบ ยิงนางนิง
เงียบเสียงวิพากษ์วจิ ารณ์ของผูค้ นโดยรอบยิงฟั งชัด
หญิงสาวชักมือทีกําลังสันกลับไปซ่อนในแขนเสือ ใบหน้า
ก้มลงทอดสายตามองหญ้าบนพืนราวกับจะพบสิงใดผุด
ออกมาจากดิน ทําทีทา่ ไม่สนใจใยดียามทีพระชายาโต้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 2

อ๋องเดินไปรับเขาเข้ามาในงาน
โฉมสะคราญแสร้งเมินเฉยทังทีในใจมีแต่ความอาวรณ์
ขอบตาของนางผ่าวร้อนและมีนําใสๆ เอ่อขึนมาจนนาง
ต้องรีบกะพริบตาห้ามไม่ให้นําตาหยดลงในยามนี
"ขออภัยทุกท่าน ผูแ้ ซ่เนียเพิงเข้าเฝ้ าเสร็จถึงได้มาช้า
นับว่าเสียมารยาทแล้ว" เขากล่าวด้วยนําเสียงกังวานน่า
ฟั ง ทังยังประสานนิวคํานับด้วยท่าทางจริงใจ
"คุณชายเนียติดงานราชการ ไม่มใี ครต่อว่าได้หรอก
ไหนๆ ก็มาถึงแล้วก็รว่ มสนุ กกับพวกเราเถอะ" พระชายา
โต้วอ๋องออกปาก นางชมชอบบุรุษรูปงาม แล้วคนอย่าง
เนียเถียนชิงก็งามเสียจนนางหยุดยิมไม่ได้
"ขอบพระทัยหวางเฟย" ชายหนุ่มตอบรับอย่างสุภาพ ฝั ง
บุรุษมีคนโบกมือเรียกเขาก่อนจะพาไปแนะนําตัวกับพวก
ทายาทตระกูลบรรดาศักดิ
ต้องกล่าวก่อนว่าชาวถงเยียนนัน เบืองสูงทําเช่นไร เบือง
ล่างก็มกั ทําเช่นนัน ฮ่องเต้ชมชอบแสร้งวางพระองค์เป็ น
บัณฑิต ดูอ่อนโยน สุภาพ มีความรู้ พวกขุนนางและ
คุณชายทังหลายจึงรับเอาบุคลิกเช่นนันมาเลียนแบบไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 3

น้อย
อย่างอันอ๋องทีแปดในสิบส่วนของท่าทางนันถูกฝึกให้ลอก
เลียนมาจากฮ่องเต้ เพือให้ฝ่าบาทเห็นเขาแล้วทรงเอ็นดูท ี
มีความละม้ายคล้ายพระองค์เอง
แต่การลอกเลียนกับสิงทีเป็ นจริงนันย่อมมีความต่าง
เทียบกับขุนนางรุน่ ใหม่หรือพวกคุณชายในงาน เนียเถีย
นชิงนับว่าเป็ นเลิศเสียจนไม่เป็ นรองแม้แต่อนั อ๋องทีเดียว
เขารูปงามเสียจนพวกสตรีน้อยใหญ่ในงานลอบหน้าแดง
กันเป็ นแถบ แต่เขากลับให้กลินอายของสุภาพชน ไม่ม ี
วีแววของความเจ้าชูก้ รุม่ กริม กลับกันกลับดูหนักแน่ น
มันคง รูจ้ กั มารยาท รูก้ าละเทศะ คําพูดคําจาน่าฟั ง เมือมี
สตรีใจกล้าเกียวพาเขาก็ยงั หาทางเลียงโดยไม่ให้เสียนําใจ
ทังยังช่วยรักษาหน้าอีกฝ่ าย กลายเป็ นยิงทําให้สตรี
ชมชอบในความเป็ นสุภาพบุรษุ
ผิวของเขาขาวกระจ่างราวกับคุณชายเจ้าสําอางค์ แต่กลับ
ให้ความรูส้ กึ ดังผูท้ รงศีล ดูบริสุทธิ สง่างาม มีเมตตา
กรุณา และเข้าใจโลก ช่างทําให้คนนับถือและชืนชมได้
อย่างไม่รตู้ วั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 4

"เหตุใดคุณชายเนียผูน้ ีทําให้ขา้ นึกถึงนักบวชทีวัดนะ"

"เจ้าไม่รอู้ ะไร ข้าได้ยนิ บิดาข้าเล่าว่าเขาบวชตังแต่เด็ก แต่
สามปี กอ่ นเกิดนิมติ ดลใจว่าเขาควรรับใช้ปวงประชา สละ
ทางธรรมเพือบ้านเมือง เขาจึงลาออกจากสมณเพศเพือ
ร่วมสอบเคอจวี"
"ถึงว่าสิ เหตุใดเขาจึงบริสุทธิสูงส่งทังยังสง่างามได้ถงึ
เพียงนี ทีแท้คลุกคลีอยูก่ บั รสพระธรรมมาก่อนนีเอง"
"เจ้าดูเถอะ เพิงสึกมาสามปี กส็ ามารถสอบได้เป็ นจ้วง
หยวน คนมีความสามารถเช่นนีหากให้เป็ นพระต่อไป
ราษฎรคงเสียดายแย่"
"นับเป็ นโชคของชาวบ้านแล้ว"
หลิวจ้าวเว่ยฟั งคําพูดของคนอืนๆ แล้วรูส้ กึ ขมฝาดใน
ลําคอ
คนมีความสามารถเช่นนีกลับต้องตายและเสือมเสีย
ชือเสียงไปชัวลูกชัวหลานเพราะนาง... แล้วนางจะเอา
หน้าทีไหนไปพบเขา
แม้ในใจอยากถลาเข้าไปกอดเท้าของเขาเอาไว้ ร้องไห้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 5

ระบายความชอกชําและเจ็บปวดทังหมดต่อหน้าเขา แต่
นางก็สงใจให้
ั อดทน
ความระลึกถึง ความถวิลหา ความเจ็บปวดในอก นางทํา
ได้แต่ขม่ มันเอาไว้ภายใต้สหี น้าเรียบนิง สายตาของหญิง
สาวทอดมองเนียเถียนชิงกําลังพูดจาทักทายกับพวก
ผูช้ ายด้านฝั งของบุรุษอย่างเงียบๆ
ในขณะทีหลิวจ้าวเว่ยกําลังอดทนอดกลันกับความขัดแย้ง
ในใจ หลิวจ้าวอวีก็ตะลึงค้างไปแล้วตังแต่เห็นเนียเถียนชิง
ก้าวเข้ามาในงาน
นางจําเขาได้... เขาเป็ นบุรุษบนหลังม้าทีนางพบทีหน้า
ประตูเมือง
เป็ นบุรุษรูปงามทีนางเก็บเอามาฝันถึงอยูห่ ลายคืนกว่าจะ
ทําใจให้สงบลงได้
นางคิดว่าอาจจะไม่มโี อกาสพบเขาอีกจึงลืมเลือนเขาไป
แต่มาวันนีเมือได้เห็นว่าเขาเป็ นถึงจ้วงหยวนคนล่าสุด ทัง
ยังได้รบั สายตาชืนชมมากมายจากเหล่าสตรีในสวนก็ทาํ
ให้ในใจของนางอดร้อนระอุขนมาไม่
ึ ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 6

ข้าพบเขาก่อนพวกเจ้า!
นางอยากจะหยิกผูห้ ญิงหน้าไม่อายเหล่านีนัก ทําเป็ นรัก
นวลสงวนตัวแต่พอเห็นเนียเถียนชิงรูปงามเข้าหน่อยกลับ
ไม่ยอมละสายตา
หลิวจ้าวอวีเคยร่วมงานเลียงในวัง ฮ่องเต้อู่เหอตีทีว่ารูป
งามดังปี ศาจนัน นับว่างามเป็ นเลิศจริง แต่สาํ หรับนางฝ่ า
บาทมีอายุคราวพ่อ ต่อให้งามเช่นไรนางก็ไม่ใส่ใจ หันมา
มองอู่เหวินซวนทีได้รบั ถ่ายทอดรูปโฉมจากทังฮ่องเต้กบั
ลีกุย้ เฟยทีนางเคยชืนชม มายามนีกลับไม่อาจเทียบเคียง
เนียเถียนชิงได้เลย
หลิวจ้าวอวีสูดหายใจลึก นางไม่กล้าหันไปมองฝั งบุรุษ
บ่อยๆ เพราะอันอ๋องนังอยูท่ างนัน นางกลัวว่าคนรักจะจับ
กระแสความรูส้ กึ แปลกแยกในสายตานางได้
อย่างไรเนียเถียนชิงก็เป็ นเพียงขุนนาง แม้จะรูปงามเสีย
จนช่วงชิงหัวใจสตรีไปทังถงเยียน แต่ความฝันของนางคือ
การได้เป็ นสตรีทสูี งส่งทีสุดในใต้หล้า ดังนันนางไม่ควร
ว้าวุน่ เพราะบุรษุ อืน แต่ควรรักอู่เหวินซวนจนหัวปั กหัวปํ า
หลิวจ้าวอวีท่องยํากับตัวเองอยูใ่ นใจไม่หยุด ราวกับว่ามัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 7

จะกลายเป็ นจริงเพียงเพราะนางคิดเช่นนัน...
*
หลิวจ้าวเว่ยพยายามสะกดอารมณ์ทท่ี วมท้นจนสับสน
ปนเป นางใช้ความสงบสยบความวุน่ วายใจ เพียงลอบ
มองเขาเป็ นระยะ ให้รวู้ ่าเขาสุขสบายดีและไม่มตี รงไหน
ผิดปกติเท่านัน
ชาติกอ่ นตอนทีพบกัน ไต้ซอื เลียงเหลียงเป็ นนักบวชที
สมถะมาก การแต่งตัวของเขาซ่อมซ่อ ทุกชุดล้วนมีรอย
ปะชุน บนตัวมีรอ่ งรอยของบาดแผลทีเกิดจากการทํางาน
หนักและการเข้าป่ า ผิวพรรณก็เป็ นไปตามสภาพของคน
ทีอยูใ่ นสภาพอัตคัต ไม่ได้รบั การบํารุงทีดี แม้แต่อาหาร
ยังกินไม่อมท้
ิ อง
ยามนันทีได้พบไต้ซอื จ้าวเว่ยไม่ได้สนใจเรืองรูปโฉมของ
เขาเลย เพราะสภาพจิตใจของนางไม่ปกติแล้วหลังจาก
ถูกชายโฉดเคียวกรําทารุนอยูห่ ลายวัน และความ
กระทบกระเทือนใจจากเหตุการณ์ในถงเยียนทังหมด
แรกเริมหลังจากเขาพานางกลับมาทีอารามนางยังคง
หวาดผวาผูค้ นโดยเฉพาะผูช้ าย จนมีแต่พวกชีเท่านันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 8

สามารถเข้าหานางได้
กว่านางจะประคองสติพูดคุยตอบโต้กบั ผูอ้ นและทํ
ื ากิจวัต
ได้เองอีกครังก็ใช้เวลาเป็ นเดือน ทว่าสติทกูี ก้ ลับมาได้ก็
แทบจะสลายสินอีกคราเมือรูข้ า่ วว่าตนเองตังครรภ์
ยามนันแม้แต่ตวั เองหลิวจ้าวเว่ยยังไม่ใส่ใจจะมองให้
กระจ่างตา ดังนันนางไม่รสู้ กึ เลยว่าไต้ซอื จะรูปงามหรือ
อัปลักษณ์ นางจําได้แค่รอยยิมอ่อนโยนของเขา และ
ความอบอุ่นดังดวงประทีปทีเป็ นแสงนําทางผูค้ นบน
หนทางทีมืดมิด
มาวันนีได้เห็นเขาสวมอาภรณ์หรูหรา ยิมแย้มกว้างขวาง
ไม่เหมือนอาการสํารวมเคร่งครัดเมือครังอยูใ่ นสมณเพศก็
ทําให้นางรูส้ กึ แปลกตาไม่น้อย แต่ในใจหญิงสาวพลันรูส้ กึ
ยินดี
เขาอยูท่ นีี ใกล้เสียจนนางสามารถเอือมมือออกไขว่คว้า
แต่กไ็ กลเสียจนนางไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาเข้าไปกล่าว
ทักทาย
"นันมัน..." อาเจินร้องขึนเบาๆ เรียกความสนใจของหลิว
จ้าวเว่ยให้หนั ไปมองนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 9

"มีอะไร?"
"บ่าวชายทีติดตามคุณชายเนียน่ะเจ้าค่ะ บ่าวจําได้ตอนที
อยูท่ จุี ดพักม้า คนผูน้ ีเป็ นคนมาช่วยบ่าวกับคนของสกุล
เถา เขาพาคนคุม้ กันมาช่วยจัดการพวกโจรอยูต่ งนาน ั ทัง
ยังสอบถามบ่าวอีกหลายคําด้วย" อาเจินจําอีกฝ่ ายได้
เพราะถือว่ามีบุญคุณช่วยชีวติ นางยังนึกเสียดายทีไม่ได้
ถามชือแซ่พวกเขาไว้
"จริงรึ?" หลิวจ้าวเว่ยย่นคิว หันไปมองบ่าวชายทีกําลัง
ค้อมกายยืนอยูด่ า้ นหลังเนียเถียนชิงอย่างพิจารณา
"บังเอิญยิงนัก ไม่คดิ เลยว่าผูม้ พี ระคุณในคราวนันทีแท้
เป็ นคุณชายเนีย" พวกบ่าวกับคนคุม้ กันหากไม่มคี ําสัง
เจ้านายคงไม่สอู้ ย่างขันแข็งเพือช่วยคนแปลกหน้าแน่
ดังนันอาเจินจึงรูส้ กึ ว่าคุณชายเนียมีนําใจงามยิงสมกับ
รูปลักษณ์ทเป็
ี นเลิศ
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ประหลาดใจ... แม้แต่ตอนทีนางไม่รเู้ ขาก็
ยังช่วยนางอีกแล้วหรือ
วูบหนึงหญิงสาวจ้องตรงไปทีเนียเถียนชิงอย่างจับผิด
นางพยายามมองหาร่องรอยของพิรุธบางอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 0

บางอย่างทีหญิงสาวอดรูส้ กึ คาดหวังขึนมาไม่ได้
...หรือว่าเขาเองก็กลับมาเพือเปลียนทุกอย่างเหมือนนาง
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ใจเต้นแรงขึนเมือคิดเช่นนัน ลึกลงไปใน
อกนางมีประกายของความยินดีปรากฎขึน แต่เพียงแวบ
เดียวก็สะบัดหน้าเพือหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตน
นางไม่ควรคาดหวังอะไรเกินตัว...
หญิงสาวยกจอกชาขึนดืมอีกครังก่อนจะเลือนสายตาไป
ชมกายกรรมทีกําลังเริมแสดงบนเวที
หลิวจ้าวเว่ยพลาดไป หากนางรังมองเขาอีกเพียงอึดใจ ก็
จะพบว่าสายตาของชายหนุ่มทีแสนสุภาพอ่อนโยนผูน้ นั
ทอดตรงมาหานางอย่างแน่วแน่ จนชวนให้กอ้ นเนือในอก
สะท้านทีเดียว
เนียเถียนชิงเพิงเขารับตําแหน่งขุนนางและย้ายมาอยูถ่ ง
เยียนอย่างถาวร ดังนันฮ่องเต้จงึ พระราชทานจวนจ้วง
หยวนให้เขาพร้อมกับเขียนป้ ายหน้าจวนพระราชทานให้
ว่า จวนไป๋ เฉิง ความหมายตรงตัวคือความซือสัตย์บริสทุ ธิ
ดังลักษณะของขุนนางทีดี แต่ความหมายทีแท้จริงนันเนีย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 1

เถียนชิงทราบดีแก่ใจ
ผูร้ ว่ มสอบเตียนซือทีไม่มที พั
ี กในเมืองหลวงส่วนใหญ่จะ
ขอเข้าพักในสํานักศึกษาหลวงเป็ นการชัวคราว ตัวเขาเอง
ก็ทาํ เหมือนคนอืนเพราะตระกูลเนียขายจวนในเมืองหลวง
ทิงไปนานแล้ว พอเข้ามาถึงเมืองหลวงก็ได้ไปอาศัยอยูท่ ี
สํานักศึกษาหลวงรอเวลาเข้าสอบ
ระหว่างทีอยูใ่ นสํานักศึกษาหลวงเขาถูกหลายกลุม่ อํานาจ
เข้ามาหว่านล้อมอยูไ่ ม่น้อยเลย ทีน่าสนใจทีสุดคงเป็ น
กลุม่ ของไทเฮา
ทังทีพระองค์ประกาศว่ามีพระอาการประชวรหนักหนาจน
ต้องรังโจวอ๋องไว้เผือส่งวิญญาณ แต่คนของสกุลหยาง
มากมายกลับวิงรอกเข้าออกสํานักศึกษาหลวงเฝ้ ากล่อม
ชักชวนพวกบัณฑิตทีดูมอี นาคตให้เข้าร่วม
เนียเถียนชิงไม่ใช่คนใจร้อน ไม่วา่ กลุม่ ไหนหาโอกาสมา
คุยด้วยเขาก็เปิ ดโอกาสให้หมด แต่ไม่เคยตกปากรับคํา
กับผูใ้ ดแม้แต่คนเดียว จนกระทังสอบเสร็จ ผลปรากฎว่า
เขาได้อนั ดับหนึงมาครอง การโน้มน้าวก็ยงดุ ิ เดือดขึน
เพราะแม้แต่ฮ่องเต้กล็ งมาร่วมด้วย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 2

สงสารเห็นใจคิดอยากอุม้ ชูงนหรื
ั อ...
ทรงกลัวว่าผูอ้ นจะให้
ื เขาได้มากจนเขาเลือกจะเข้าร่วม
ด้วยมากกว่า ชือจวนลายฝีพระหัตถ์นนก็ั เป็ นคําเตือนให้
เขาซือสัตย์และอย่าทรยศพระองค์ การแต่งตังเขาเข้า
สํานักราชเลขาก็เพือวางเขาเอาไว้ใกล้หใู กล้ตา ไม่ให้เขา
ถูกล่อลวงด้วยกลุม่ อํานาจอืนง่ายๆ
คนของไทเฮายังคนวนเวียนตามตือเขาอยูท่ ุกวัน แม้แต่
ในงานเลียงนี พวกขุนนางทีแอบเข้าฝ่ ายโจวอ๋องอย่าง
ลับๆ ก็ยงั พยายามแทรกตัวเข้ามาพูดคุยกับเขาอยูห่ ลาย
คํา ซึงเนียเถียนชิงมีเพียงรอยยิมบางๆ เป็ นเอกลักษณ์
ตอบกลับให้ทุกคน
เนียเถียนชิงมีความสุภาพอ่อนน้อม คอยตอบกลับคนที
เข้ามาพูดจาผูกมิตรกับเขาอย่างมีมารยาท ทําให้ได้รบั
ความชืนชมในสายตาขุนนางเก่าหลายคนทีเดียว
"กรีด!!!!!"
เสียงกรีดร้องเสียงดังจากด้านนอกทําให้ผคู้ นในงานพากัน
ชะงัก หลิวจ้าวเว่ยทีกําลังมองเงาตัวเองสะท้อนในถ้วยชา
กระตุกยิมบางๆ ก่อนจะเงยหน้ามองไปตามเสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 3

"เกิดอะไรขึนน่ะ?"
"นันมิใช่เสียงท่านหญิงเล่อมัวหรอกรึ?" เสียงของใครบาง
คนในงานทักขึน
"เกิดอะไรขึนกับนาง เราไปดูกนั เถอะ"
พูดแล้วคนกลุม่ ใหญ่กเ็ ดินลัดเลาะไปตามหาต้นเสียง หลิว
จ้าวเว่ยเองก็ตามหลังทุกคนไปพร้อมอู๋ถงิ
ท่านหญิงเล่อมัวเป็ นบุตรีขององค์หญิงหงเซียว พีน้องร่วม
อุทรของฮ่องเต้อู่เหอตี นางนับเป็ นหญิงสาวทีมีชอเสี
ื ยง
มากทีสุดผูห้ นึงในถงเยียน
ยามทีคนกลุ่มใหญ่ไปถึงก็พบกับท่านหญิงทีกําลังกรีดร้อง
ตัวสัน ตรงหน้านางเป็ นบ่าวรับใช้หญิงทีล้มนอนแน่นงอยู
ิ ่
บนพืน ตรงหน้าผากมีเลือดไหล
"เล่อมัวนีมันเกิดอะไรขึน?" พระชายาโต้วอ๋องรีบเข้าไป
ประคองท่านหญิงเล่อมัวพร้อมสอบถามอย่างเป็ นกังวล
"เมือครูข่ า้ ร้อนจึงให้บ่าวพามาเปลียนชุดทีนี แต่ตอนทีข้า
เข้าไปเปลียนชุดกลับได้ยนิ เสียงสาวใช้รอ้ งตะโกน ออกมา
ก็พบว่านางนอนอยูเ่ ช่นนีแล้ว... แล้วก็เห็นคนวิงหนีไป"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 4

"คนวิงหนีไปรึ เจ้าเห็นหน้าหรือไม่? ใครมันกินดีหมีหวั ใจ

เสือกล้ามาก่อเรืองในตําหนักของข้า!?" พระชายาโต้วอ๋อง
ไม่พอใจอย่างยิง นางหันไปสังขันทีในตําหนัก "พวกเจ้า
พาตัวสาวใช้คนนีไปดูแลให้ด ี เรียกหมอมาตรวจนาง ทํา
ให้นางฟื นให้ได้"
"ขอรับ"
เหล่าสตรีทห้ี อมล้อมกันอยูต่ ่างซุบซิบวิจารณ์กนั ไปต่างๆ
นานา
"เล่อมัวเจ้าจําได้หรือไม่ว่าใครทีวิงออกไป"
"ข้า... ข้าไม่เห็นหน้า รูเ้ พียงแต่ว่าเป็ นหญิงรับใช้"
"หญิงรับใช้ร?ึ เหตุใดนางถึงต้องทําร้ายบ่าวของเจ้าด้วย"
พระชายาโต้วอ๋องซักอีก ท่านหญิงนิงคิดไปครูห่ นึงก่อน
จะลูบไปตามขอบเอว
"แย่แล้ว หยกพกของข้าหายไป!" นางร้องหน้าตืน "นัน
เป็ นหยกพระราชทานจากฝ่ าบาท มีค่าควรเมือง... หวาง
เฟยท่านต้องเอามันคืนมาให้ขา้ นะ"
"ต๊าย! บ่าวจวนไหนกันถึงกับกล้าขโมยของพระราชทาน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 5

ช่างไม่รทู้ ตํี าทีสูง" ฮูหยินท่านหนึงอุทานขึนเสียงดัง

"ตรวจค้น! ให้คนออกค้นหาให้ทวั เวลานีคงหนีไปได้ไม่
ไกล"
"น่ากลัวจริงๆ ดีทไม่
ี ทาํ ร้ายท่านหญิงเล่อมัวเพือชิงของ"
"ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้ า"
หลิวจ้าวเว่ยมองพวกผูห้ ญิงเอ่ยวิจารณ์กนั เซ็งแซ่ พระ
ชายาโต้วอ๋องกอดประคองท่านหญิงเล่อมัวพากลับเข้าไป
ในเรือนพัก กลุม่ ของแขกสตรีกไ็ หลเป็ นคลืนตามไปด้วย
"พีใหญ่ บ่าวอีกคนของพีหายไปไหนหรือเจ้าคะ?" เสียง
ร้องทักไม่เบาของหลิวอันหลินทําให้หลิวจ้าวเว่ยหยุด
ฝีเท้าหันมามองนาง สตรีอกี หลายคนก็หนั มามองคนพูด
"ข้าจําได้ว่าท่านพาบ่าวติดตามมาอีกคน นางหายไปไหน
แล้วเล่า"
"ดูเหมือนจะหายไปตังแต่กอ่ นชิมชาเสียอีก" เสียงคุณหนู
อีกคนกล่าว
หลิวจ้าวเว่ยมองหลิวอันหลินนิง นางแปลกใจไม่น้อยที
หลิวจ้าวอวีเลือกให้หลิวอันหลินเป็ นคนเปิ ดฉาก นับว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 6

น้องรองผูน้ ยัี งมีสมองอยูบ่ า้ ง

"พีสีท่านพูดเช่นนีได้อย่างไร หากผูอ้ นได้
ื ยนิ แล้วเข้าใจผิด
ว่าบ่าวของพีใหญ่เป็ นคนลงมือจะทําอย่างไร?" หลิวหว่าน
อีทียืนอยูใ่ นฝูงชนรีบแทรกกายเข้ามาตอบโต้หลิวอันหลิน
"แม้บ่าวพวกนันจะเป็ นคนทีพีใหญ่เพิงพามาจากจินหยาง
แต่ใช่ว่าพวกนางจะต้องมีนิสยั เลวร้าย"
"น้องห้าอย่าได้ปรับปรําข้า ข้าเพียงสงสัยว่าบ่าวของพี
ใหญ่หายไปไหน ในเมือบ่าวของพวกเราทุกคนล้วนอยูท่ นีี
กันครบ" เสียงเอะอะของพวกนางเรียกความสนใจจาก
ผูค้ น แม้แต่พระชายาโต้วอ๋องทีหลังจากพาท่านหญิงเล่อ
มัวไปพักแล้วออกมาก็ยงั ตามมามุงดู
"น่าสนใจจริงๆ" หลานไฉ่ซนที ิ ยืนดูมาตลอดเอ่ยแทรกขึน
นางกระตุกยิมเจ้าเล่หเ์ มือมองเห็นโอกาสจะได้เล่นงาน
หลิวจ้าวเว่ยก็รบี กระโดดลงร่วมโดยไม่คดิ ยังฝีเท้า "หลิว
จ้าวเว่ยบ่าวของเจ้าหายไปไหน มิใช่ก่อเรืองใหญ่แล้วหนี
ไปหลบซ่อนหรอกนะ"
"คุณหนู หลานท่านระวังวาจาด้วย" หลิวหว่านอีรีบเตือน
หลานไฉ่ซนราวกั
ิ บห่วงใยหลิวจ้าวเว่ยเหลือเกิน ในขณะที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 7

หลิวจ้าวเว่ยยืนมองผูค้ นพูดจาตอบโต้กนั ราวกับว่าเรืองนี

ไม่เกียวข้องกับนาง
"เจ้าพูดเองมิใช่หรือ บ่าวทีเพิงพาตัวมาจากบ้านนอก ไม่
แน่พอเห็นของมีคา่ แล้วไม่อาจอดกลันความโลภใน
สันดานเอาไว้จนอาจพลังลงมือก็ได้" หลานไฉ่ซนโบกพั
ิ ด
ไปมาพลางกล่าว
"คุณหนูหลิวไม่ทราบบ่าวทีพวกนางพูดถึงยามนีอยูท่ ี
ไหน?" พระชายาโต้วอ๋องออกหน้าหันมาถามหญิงสาว
ด้วยนําเสียงสุภาพ
"นางถูกคนชนทําให้นําชาเปรอะชุด หม่อมฉันจึงให้นาง
ไปเปลียนชุดเพคะ" โฉมสะคราญเอ่ยตอบเสียงเรียบ
"แค่เปลียนชุดใช้เวลามากมายขนาดนีเชียว แล้วมีเรือง
วุน่ วายเสียงดังเพียงนีนางกลับไม่โผล่มาไม่แปลกไป
หน่อยหรือ?" หลานไฉ่ซนกั ิ ดไม่ปล่อย
"พวกเจ้าไปตามหาบ่าวของคุณหนูหลิวแล้วพามาทีนี
ส่วนแขกคนอืนรบกวนพวกท่านเรียกบ่าวของตัวเองมา
รวมกันทีนีให้หมด จะได้ตามหาคนผิดได้งา่ ยขึน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 8

คนมากมายทียืนล้อมอยูต่ ่างมองหลิวจ้าวเว่ยด้วยสายตา
แปลกๆ อาเจินกับมีฝู่ ทยืี นอยูด่ า้ นหลังนางก็พากันตัวสัน
อย่างหวันเกรง
"จะเสียชือเทพธิดาก็คราวนี เพาะเลียงโจรเอาไว้ขา้ งกาย
ช่างมีความสามารถนัก"
"คุณหนูหลานท่านก็พดู ให้น้อยหน่อยเถอะ" หลิวหว่านอี
ขัดนาง
ไม่นานขันทีสองคนก็หวปี ิ กอาหนิงทีดูทา่ ทางขวัญเสีย
และกอดเสือถุงเสือผ้าชุดเก่าเอาไว้มาทิงลงกลางวง หลิว
จ้าวเว่ยรีบสังให้อาเจินกับมีฝู่ เข้าไปประคองนาง
"อาหนิงเจ้าหายไปไหนมา?" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยถาม
"บ่าวไปเปลียนชุดทีห้องฝั งทางนัน แต่ตอนออกมาหลงอยู่
ในสวนดอกไม้หาทางออกเท่าไหร่กไ็ ม่พบ ทังยังไม่มคี น
ผ่านไปผ่านมา ก็เลย..."
"โกหกหน้าซือ หลงงันรึ เสียงดนตรีกบั เสียงคนดังขนาดนี
เจ้าแค่เดินตามเสียงมาก็ได้แล้ว" หลานไฉ่ซนร้
ิ องขึน ทํา
ให้คนโดยรอบต่างพยักหน้าเห็นด้วย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 9

อาหนิงหดคออย่างตกใจรีบขยับไปกอดขาหลิวจ้าวเว่ย
"คุณหนูบ่าวหลงอยูใ่ นสวนจริงๆ นะเจ้าคะ ตรงนันไม่ม ี
เสียงอะไรเลย"
"ไม่ตอ้ งกลัวข้าเชือเจ้า" หลิวจ้าวเว่ยตบแขนนางเบาๆ
แล้วหันมาเผชิญหากับฝ่ ายตรงข้าม
"ยังจะเชือนางอีกรึ นางโป้ ปดอยูเ่ ห็นๆ ตอนเกิดเหตุทุก
คนต่างอยูใ่ นงาน มีแต่นางทีออกมาเพ่นพ่านข้างนอก
ต้องเป็ นนางแน่ทขโมย"
ี
ได้ยนิ เช่นนันอาหนิงก็ตกใจ "คุณหนูบ่าวไม่ได้เป็ นขโมย
นะเจ้าคะ!"
"โกหก! ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็ นใคร!? หวางเฟยท่านให้คน
ค้นตัวนางหาหลักฐานเถอะเพคะ" หลานไฉ่ซนหั ิ นไปทูล
พระชายาโต้วอ๋องแล้วสังบ่าวของตัวเองให้รอถุ
ื งผ้าของอา
หนิง แต่หลิวจ้าวเว่ยกระชากมันกลับไปถือไว้
"กล้าดียงั ไง!?" หลิวจ้าวเว่ยดึงอาหนิงทีกลัวจนนําตานอง
หน้าไปไว้ขา้ งหลัง ในขณะทีมือถือถุงผ้าของสาวใช้เอาไว้
แน่น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 0

"คุณหนู หลิวให้คนตรวจค้นบ่าวของเจ้าเถอะ หากนาง

ไม่ได้ทําก็จะได้พน้ มลทิน" พระชายาโต้วอ๋องเห็นท่าไม่ด ี
จึงเอ่ยไกล่เกลีย
"พีใหญ่ท่านเห็นแก่หน้าจวนหลิวของเราเถอะ อย่ามัวแต่
ปกป้ องบ่าวไม่รกั ดีคนเดียวจนทําให้จวนของเราเสือม
เสียเลย" หลิวจ้าวอวีจีบปากจีบคอกล่าวด้วยสีหน้า
หม่นหมอง
"เจ้าพูดจาน่าขัน" หลิวจ้าวเว่ยฉีกยิมเย้ย "หากข้าให้พวก
ท่านในทีนีตรวจค้นบ่าวของข้า เช่นนันก็แปลว่าข้าต้อง
ยอมรับข้อสงสัยของพวกท่านว่าบ่าวของข้าอาจเป็ นขโมย
ทังทีไร้พยานหลักฐาน ไม่วา่ จะค้นแล้วพบหรือไม่ชอเสี
ื ยง
ของข้าล้วนถูกเหยียบยํา เพียงเพราะว่าข้ากับบ่าวของข้า
เพิงมาจากต่างเมืองก็กลายเป็ นคนน่าสงสัยทีสุดไปแล้ว
ในสายตาพวกท่านคิดว่ามีแต่คนเมืองหลวงทีมีศกั ดิศรี
หรือไร?" นางจ้องหลานไฉ่ซนไม่ิ วางตา
"อย่ามาพูดจาบ่ายเบียงหน่อยเลย เจ้ากลัวบ่าวของเจ้าจะ
เป็ นคนทําจริงๆ จึงไม่กล้าให้คนตรวจค้นล่ะสิ"
"แล้วเจ้ากล้าหรือไม่เล่า?" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยแล้วหันไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 1

คํานับพระชายาโต้วอ๋อง "คําพูดกล่าวหาบ่าวของหม่อม
ฉันมีแต่วาจาเลือนลอยไม่มหี ลักฐาน หากหวางเฟยต้อง
การตรวจค้นบ่าวของหม่อมฉันเพียงคนเดียวในกลุม่ แขก
ทังหมด หม่อมฉันหลิวจ้าวเว่ยคงต้องขอค้าน เรืองนี
พัวพันถึงชือเสียงดีงามของหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่อาจ
ปล่อยปละได้ ขอให้หวางเฟยเข้าใจด้วย"
สีหน้าพระชายาโต้วอ๋องไม่ดนี ักเพราะนางคิดไม่ถงึ ว่าหลิว
จ้าวเว่ยจะแข็งกร้าวขัดคําสังของนาง แต่พอเหลือบไป
มองอันอ๋องทียืนดูอยูใ่ นฝูงคนก็คดิ ว่าหลิวจ้าวเว่ยคงมันใจ
ว่าตนมีไม้ใหญ่อย่างองค์ชายรองสนับสนุนจึงปี กกล้าขา
แข็ง
"เช่นนันก็ตรวจบ่าวหญิงทังหมดจากทุกจวนเถอะ จะได้
ไม่มใี ครว่าได้ว่าข้าลําเอียง" พระชายาโต้วอ๋องตัดสินใจ
"ตรวจบ่าวของหม่อมฉันก่อนเลยก็ได้เจ้าค่ะ หม่อมฉัน
ยินดี พีใหญ่จะได้สบายใจด้วย" หลิวจ้าวอวีรีบสังให้บ่าว
ของนางก้าวมาข้างหน้าแล้วขันอาสาเสียงหวาน ราวกับ
เป็ นน้องสาวทีแสนดีทกํี าลังปลอบประโลมพีสาวทีถูกใส่
ความ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 2

หลิวจ้าวอวีได้รบั สายตาชืนชมจากคนโดยรอบไม่น้อย
โดยเฉพาะอันอ๋อง เขาทอดสายตามองนางอย่าง
ภาคภูมใิ จในตัวหญิงคนรัก ในขณะทีหลิวจ้าวอวีกําลังคิด
อย่างตืนเต้นว่าเนียเถียนชิงกําลังมองสิงทีนางทําอยู่
หรือไม่
หลิวหว่านอีเองเห็นคนชืนชมหลิวจ้าวอวีก็รบี ก้าวออกมา
"ตรวจคนของข้าได้เลยเจ้าค่ะ"
ขันทีกบั นางกํานัลของตําหนักโต้วอ๋องเข้าไปค้นตัวบ่าว
ของคนทังสองก่อนจะหันมาหาหลิวจ้าวเว่ย
"คราวนีเจ้าคงไม่บ่ายเบียงแล้วกระมัง" หลานไฉ่ซนเคาะ
ิ
พัดกับฝ่ ามือของนางด้วยท่าทางสาแก่ใจ "รีบค้นตัวพวก
นาง หัวขโมยคงอยูใ่ นกลุม่ นีแน่"
"คุณหนู " อาหนิงหันไปร้องเรียกหลิวจ้าวเว่ยอย่างขวัญ
เสีย ราวกับนกหลงรังต้องการทีพึง
ขันทีตรวจค้นมีฝู่ กบั อาเจินก่อนแล้วมาค้นตัวอาหนิง บน
ตัวนางไม่พบของอะไร ขันทีผหู้ นึงจึงหันมาค้อมกายให้
หลิวจ้าวเว่ยเพือขอกระเป๋ าผ้าในมือนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 3

หลิวจ้าวเว่ยมีทา่ ทางลังเลก่อนจะยอมปล่อยถุงผ้าให้ขนั ที
ผูน้ นั เขาเปิ ดปากถุงแล้วเทของข้างในลงพืน ด้านในมีเสือ
ทีเปื อนของอาหนิงและมีถุงใผ้าบเล็กอีกใบทีร่วงลงพืน
แล้วกลิงออกไปท่ามกลางสายตาทุกคน
หลานไฉ่ซนรี
ิ บเดินเข้าไปคว้าถุงนันอย่างลิงโลดเพราะ
มันใจว่านันเป็ นหยกทีสาวใช้ของศัตรูขโมยมาแน่ แต่ตอน
ทีนางจับมันขึนมาหลิวจ้าวเว่ยก็ดงึ มันไว้เช่นกัน
"เจ้าคิดจะทําอะไร คิดจะช่วยโจรปิ ดบังความผิดรึ!?"
หลานไฉ่ซนตะโกน
ิ พยายามดึงถุงผ้าทีตุงแน่นเข้าหาตัว
"คําก็ขโมย สองคําก็โจร หลานไฉ่ซนก่ ิ อนข้าออกจากถง
เยียนเคยตบเจ้าเพราะปากพล่อยๆ นี นานถึงเพียงนียัง
ไม่รจู้ กั เปลียนนิสยั ชอบว่าร้ายผูอ้ นื ...หลานไฉ่ซนหากว่
ิ า
บ่าวของข้าไม่ใช่ขโมยเจ้ากล้าโขกหัวขอขมานาง
หรือไม่!?"
"หลิวจ้าวเว่ยเจ้ากล้าว่าข้าเรอะ"
"ใช่ ข้ากล้าว่าเจ้า แล้วเจ้ากล้าหรือไม่เล่า?"
"จะให้ขา้ โขกหัวให้นางก็ยอ่ มได้... หึ เช่นนันหากนางเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 4

ขโมยเจ้ากล้าก้มลงเลียรองเท้าให้ขา้ หรือไม่หลิวจ้าว
เว่ย!?"
!!!!!!!
ผูค้ นโดยรอบมองคุณหนู ทงสองตอบโต้
ั กนั ด้วยใจเต้น
ระทึก ผูห้ นึงท้าให้โขกหัวขอขมาบ่าวชันตํา อีกคนหนึงจะ
ให้กม้ ลงเลียรองเท้า ต่างคนต่างกดข่มกันอย่างไม่ไว้หน้า
ราวกับเป็ นคูแ่ ค้นกันมานาน
เรืองราวปี นันทีหลิวเจ้าเว่ยบันดาลโทสะใส่หลานไฉ่ซนิ
กลางตลาดคล้ายถูกปลุกขึนมาอีกครัง มีคนเอ่ยเท้าความ
ถึงทีมาทีไปทําให้รวู้ า่ เหตุใดคุณหนู ทงสองจวนถึ
ั งได้เป็ น
ปรปั กษ์กนั ถึงเพียงนี
"หากบ่าวของเจ้าเป็ นขโมย เจ้ากล้าเลียรองเท้าข้าให้
สะอาดหรือไม่เล่าจ้าวเว่ย" หลินไฉ่ซนเอ่
ิ ยเย้ยหยันพลาง
ยิมเยาะอย่างสาแก่ใจกับท่าทางชะงักงันของอีกฝ่ าย
หลิวจ้าวเว่ยนิงคิดอยูอ่ ดึ ใจหนึงก่อนสุดท้ายจะตอบ
ชัดเจน
"ได้ ข้ากล้าพนัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 5

*
หลานไฉ่ซนเผยสี
ิ หน้าพอใจออกมาทันที นางรอคอยทีจะ
ฉีกหน้ากากสูงส่งของหลิวจ้าวเว่ยมาตังแต่ทเริ ี มได้ยนิ
ฉายาเทพธิดาของกองทัพเอียนเหอ นางรูส้ กึ พะอืดพะอม
ทุกครังเมือได้รบั รูข้ า่ วคราวอันดีงามของจ้าวเว่ย มาถึง
ยามนีนับเป็ นโอกาสดีทตนจะได้ี เหยียบขยีหน้ากาก
จอมปลอมของอีกฝ่ าย
เนียเถียนชิงยืนอยูใ่ นหมูฝ่ งู ชน เขาเอามือไขว่หลังมอง
เหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนองสนใจแต่ไม่คดิ สอดปากหรือ
กล่าววิจารณ์อย่างผูอ้ นื นัยน์ตาของเขาจับจ้องสตรีในชุด
นําเงินอย่างพอใจเมือก้มมองชุดสีนําเงินทีตนสวมก็อด
ลอบยิมบางๆ ไม่ได้
หลิวจ้าวเว่ยมองแววตาวาววับราวกับผูช้ นะของหลานไฉ่
ซินแล้วก้าวถอยหลังไป นางปล่อยถุงผ้าในมือให้หลานไฉ่
ซินถือราวกับจําใจยอมรับ สีหน้าของนางไม่สดู้ ยี ามทีมอง
มือขาวหยกของศัตรูรดู เปิ ดปากถุงแล้วเทของทีอยูด่ า้ นใน
ออกมา
พรึบ พรึบ!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 6

"ไม่นะ!" อาหนิงร้องห้ามก่อนจะรีบเข้าไปรับสิงทีร่วงลงมา
จากถุง
"นีมัน...." หลานไฉ่ซนอึ
ิ งจนพูดไม่ออกไป นางมอง
กระดาษสีเหลืองทีปลิวว่อนอย่างไม่เข้าใจ "นีมันอะไร
กัน!?"
อาหนิงทีนําตายังอาบแก้มรีบตอบอย่างพาซือ "นีเป็ น
ยันต์จากอารามหนานซานในจินหยางเจ้าค่ะ มารดาของ
บ่าวพอรูว้ า่ บ่าวจะตามคุณหนูมารับใช้ทถงเยี
ี ยนก็ไปขอ
ยันต์ปัดเป่ าอัปมงคลมาให้" อาหนิงรีบโกยกระดาษยันต์
ปึ กหนาทีเดิมทีมนั ถูกพับจนแข็งอยูใ่ นถุง แต่พอถูกเท
ออกมากลับกระจายออกเป็ นกอง
หลิวจ้าวเว่ยทีเดิมทีมสี หี น้าไม่สดู้ ยี ามนีกลับแทบกลัน
หัวเราะเอาไว้ไม่ไหว แม้แต่มฝู่ี กบั อาเจินก็เลิกทําท่า
หวาดกลัวดังก่อนหน้า
เมือหันไปมองหลิวจ้าวอวีสีหน้านางก็แทบจะบิดเบียวยาม
ทีเห็นยันต์เหล่านันกระจายออกมาจากถุง ไม่ใช่หยก
พระราชทานของท่านหญิงเล่อมัว
"ยันต์จากอารามหนามซานมีชอเสี
ื ยงเรืองปั ดเป่ าสิงชัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 7

ร้าย ไม่ให้ความอัปมงคลย่างกรายเข้ามาใกล้ นับว่าวันนี

ได้เห็นความศักดิสิทธิแล้ว" จ้าวเว่ยเดินเข้าไปจับแขนอา
หนิงให้ลุกขึนมายืน
"เจ้ามายืนตรงนี คุณหนูหลานจะได้โขกศีรษะให้เจ้า
สะดวก!"
"เจ้า! พวกเจ้ารวมหัวกันหาเรืองข้า!" หลานไฉ่ซนตะโกน
ิ
ลัน
"น่าขัน! ตังแต่ตน้ เจ้าก็เอาแต่ตะโกนปาวๆ ว่าบ่าวของข้า
เป็ นขโมย ข้ารึไม่เคยคิดจะสนทนากับเจ้าแม้เพียงครึงคํา
มีแต่เจ้าทียุม่ ย่ามกับข้าไม่เลิก มายามนีบ่าวของข้าพิสจู น์
ตัวแล้วว่ามิใช่ขโมย คุณหนูหลานคิดจะตระบัดสัตย์ร!ึ ?"
หลิวจ้าวเว่ยตวาดกลับอย่างไม่ไว้หน้าก่อนจะหันไป
ประคองมือกล่าวกับพระชายาโต้วอ๋อง "ยามนีบ่าวของ
หม่อมฉันคงนับว่าพ้นมลทินแล้ว ถึงเวลาทีต้องค้นตัวบ่าว
สตรีของจวนอืนบ้างแล้วกระมัง"
"ใช่ ใช่ ค้นให้หมด" พระชายาโต้วอ๋องทียังอึงกับยันต์ท ี
กระจัดกระจายรีบตอบรับอย่างเสียไม่ได้
พวกขันทีและนางกํานัลรีบค้นตัวบ่าวสตรีจวนอืนกันให้ข
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 8

วักแต่หลานไฉ่ซนยั
ิ งไม่คดิ จะยอมแพ้
"พ้นมลทินอะไรกัน บางทีนางอาจจะโยนทิงตามข้างทาง
ก่อนทีจะถูกพาตัวมา"
ปึ ก!
จูๆ่ หยกสีขาวทีถูกแกะสลักอย่าวิจติ รก็รว่ งลงมาจากเอว
ของสาวใช้ผหู้ นึงทําให้คาํ พูดของหลานไฉ่ซนชะงั
ิ กไป
กลางคันท่ามกลางความตกตะลึงของผูค้ นทังหมด
"ปี เสวียนนีมัน..." หลานไฉ่ซนเบิ
ิ กตาโพลนมองบ่าวของ
ตัวเองทีเหงือแตกพลักมือไม้สนเพราะหยกร่
ั วงออกมา
จากตัวนาง
"คุณหนูหลานนีมันเรืองอะไรกัน?" พระชายาโต้วอ๋องเห็น
แล้วว่าบ่าวของหลานไฉ่ซนมี ิ หยกสูงค่าทีคนเป็ นแค่บ่าว
ไม่ควรมีไว้ถอื ครอง นับว่าหลักฐานมัดตัวคนผิดชัดเจนยิง
หลานไฉ่ซนอ้ ิ าปากค้าง นางยังคิดคําพูดไม่ออกหลิวจ้าว
เว่ยก็ชงิ กล่าวตัดหน้า "ทีแท้คุณหนูหลานเอาแต่ตะโกนใส่
ความบ่าวของข้าเพือกลบเกลือนความผิดนีเอง ทังทีบ่าว
ของตัวเป็ นคนขโมยแท้ๆ แต่กลับมาสาดนําสกปรกใส่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 9

ผูอ้ นื ช่างไร้ยางอาย ชุบเลียงขโมยไว้ขา้ งกายแล้วยังกล้า

มาใส่ความข้าอีก!"
"คุณหนูบ่าวไม่ใช่ขโมยนะเจ้าคะ!" ปี เสวียนรีบกอดขา
คุณหนูตวั เองแต่ยามนีหลานไฉ่ซนโกรธจนแทบคลั
ิ งแล้ว
"ไม่! ไม่จริง นังปี เสวียน!" หลานไฉ่ซนตบหน้
ิ าบ่าวของ
ตัวเองจนหน้าสะบัด "เรืองนีต้องมีคนใส่ความข้าแน่ๆ ...
เป็ นเจ้า!" หลานไฉ่ซนหัิ นมาชีหน้าหลิวจ้าวเว่ยแต่อกี ฝ่ าย
ปั ดแขนนางทิงทันที
"หากว่าหยกนีอยูท่ บ่ี าวของข้า เจ้าจะบอกว่ามีคนใส่ความ
ข้าบ้างหรือไม่เล่า คงรีบร้องให้ทางการมาจับตัวนางแน่..
แต่พอบ่าวของเจ้ามีหลักฐานอยูก่ บั ตัวทนโท่กลับมาชีหน้า
กล่าวหาผูอ้ นื ช่างทําให้ขา้ ได้เปิ ดหูเปิ ดตาจริงๆ" หลิวจ้าว
เว่ยแค่นเสียงเยาะหยันในลําคออย่างถือดี
ผูค้ นโดยรอบเมือได้ฟังเช่นนีก็เริมนึกเข้าใจว่าเหตุใดปี นนั
หลิวจ้าวเว่ยถึงลงมือลงไม้ใส่หลานไฉ่ซนิ เดิมทีพวกเขา
ยังคิดว่านางเป็ นคุณหนูเอาแต่ใจและมีจติ ใจโหดเหียม มา
ยามนีดูแล้วคนทีคอยหาเรืองจะเป็ นหลานไฉ่ซนมากกว่ิ า
"ไม่ เรืองนีต้องมีเงือนงํา หวางเฟยได้โปรดให้ความเป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 0

ธรรมกับหม่อมฉันด้วยเพคะ" หลานไฉ่ซนพยายามสะกด
ิ
อารมณ์เมือเห็นสายตาของชนชันสูงทียืนมุงอยู่ นางหัน
ไปขอความช่วยเหลือจากแม่งานเพือจะเอาตัวเองออกไป
จากทีนี
"ข้าย่อมให้ความยุตธิ รรมกับเจ้าแน่ เด็กๆ พาบ่าวคนนีไป
ขังไว้ขา้ จะสอบสวนอีกที ส่วนแขกทุกท่านวันนีคงต้องขอ
อภัยแล้ว..." พระชายาโต้วอ๋องประสานมือคํานับแขกใน
งานกล่าววาจาขออภัยกับเรืองราววุน่ วายทีเกิดขึนก่อนจะ
ขอให้แยกย้ายกันไป
หลิวจ้าวเว่ยเห็นหลานไฉ่ซนคิ
ิ ดจะฉวยโอกาสนีหนีนางจึง
ลากอาหนิงมายืนขวางอีกฝ่ ายอย่างจัง
"คุณหนูหลาน วาจาทีเจ้าพูดออกไปเมือครูน่ คงยั
ี งไม่ลมื
กระมัง บ่าวของข้าเช็ดรองเท้ารอเจ้าขอขมานางแล้ว รีบๆ
ทําเสียสิ"
"หลิวจ้าวเว่ยอย่าให้มนั มากเกินไป"
"มากไปรึ? หากยามนีเป็ นทีของเจ้า เจ้าจะไม่บบี ให้ขา้ ให้
ลินเลียรองเท้าให้เจ้ารึ?" เสียงของทังสองทําให้คนทีกําลัง
แยกย้ายหันมามองอีกครัง "เกิดเป็ นคนควรมีวาจาสัตย์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 1

สิงไหนพูดออกไปแล้วไม่ควรกลับกลอกนะคุณหนูหลาน
เจ้าตะโกนเสียงดังให้ทุกคนได้ยนิ ว่าจะโขกให้บ่าวของข้า
ยามนีผลเป็ นบ่าวของเจ้าทําผิดเอง ทังบ่าวของข้าถูกใส่
ความ เหตุใดเจ้าจึงบ่ายเบียงไม่ทําตามทีพนันกันเสียเล่า"
"พีใหญ่ เรืองนีให้แล้วไปเถอะเจ้าค่ะ" หลิวจ้าวอวีเอ่ย
แทรกเสียงหวานทําท่าจะไกล่เกลียแสดงนําใจ
"หุบปาก! นีหาใช่เรืองของเจ้า มีทให้
ี เจ้าสอดปากเมือไหร่
กัน" หลิวจ้าวเว่ยด่านางอย่างไม่ไว้ไมตรี อันอ๋องเห็นว่า
หลิวจ้าวอวีหดคอมีสหี น้าหมองลงเมือถูกคู่หมันของตน
ตวาดใส่กย็ งนึ
ิ กแค้นใจหลิวจ้าวเว่ย
"ข้าเพียงเป็ นห่วงพีสาว..." หลิวจ้าวอวีว่าเสียงเบาทําหน้า
คล้ายจะร้องไห้ดว้ ยความน้อยเนือตําใจ แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่
เหลือบแลนางด้วยซํา
"ว่าอย่างไรคุณหนูหลาน หากวันนีเจ้าไม่ทาํ ตามคําพูด
เช่นนันครังหน้าข้าจะให้เจ้าโขกหัวให้บ่าวของข้าทีหน้า
ประตูเมือง"
"ข้า..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 2

"คุณหนู !"
"คุณหนู หลาน!"
"คุณหนู หลานได้รบั ความตระหนกเป็ นลมไปแล้ว เรียกคน
มาอุม้ นางไปทีห้องรับรองเร็ว"
"เฮอะ" หลิวจ้าวเว่ยมองหลานไฉ่ซนที ิ หาทางออกให้
ตัวเองไม่ได้แล้วเลือกจะทําตัวอ่อนร่วงลงไปกองกับพืน
แล้วพ่นลมหายใจอย่างรําคาญ พวกบ่าวสกุลหลานเอง
เห็นท่าไม่ดพี อคุณหนูลม้ ลงไปก็รบี ตะโกนทําทีให้วนุ่ วาย
เพือกลบเกลือนเรืองน่าอายทังหลาย
"มารยาจริงๆ" หลิวจ้าวเว่ยมองตามคนแบกหลานไฉ่ซนิ
ไปอย่างนึกเสียดาย ก่อนจะหันมามองอาหนิง "เจ้าไม่
เป็ นไรใช่หรือไม่?"
"บ่าวไม่เป็ นไรเจ้าค่ะ ดีทคุี ณหนูเตือนไว้แล้วบ่าวถึงระวัง
ตัว"
หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้าเรียกมีฝู่ กบั อาเจินมารวมกันก่อนจะ
เอ่ยชม "พวกเจ้าทําได้ดมี าก" นับว่าเป็ นครังแรกทีนางให้
บ่าวรอบตัวแสดงงิวฉากใหญ่เช่นนี ซึงกลับได้ผลดีเกิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 3

คาด
เริมแรกนางการสังให้มฝู่ี กบั อาหนิงแยกตัวไปรอนางใน
งานเพือเปิ ดโอกาสให้คนเจตนาร้ายสร้างเรือง ตามมา
ด้วยการทีนางสังให้อาหนิงออกไปเปลียนชุดเพือเปิ ด
โอกาสให้คนลอบกัดอีกครัง
ตอนทีอาหนิงออกไป อาเจินทีเตรียมตัวไว้อยูแ่ ล้วก็
ออกไปตามนางเงียบๆ นางตามอยูด่ า้ นหลัง 'คนร้าย' ที
คิดจะใส่ความอาหนิงอีกที จนปล่อยให้คนร้ายลงมือยัด
หยกลงในถุงผ้าของหนิง อาเจินก็เป็ นคนเปลียนสลับถุง
ผ้าใบเล็กก่อนจะวนกลับไปทีห้องเตรียม ทีนันเป็ นทีพัก
ของพวกบ่าวทีติดตามเจ้านายมา หากใครไม่ตอ้ งรับใช้
ใกล้ชดิ ก็จะมานังรอนายเรียกใช้ทนีี
อาเจินแม้จะจากถงเยียนไปนานแต่ลวดลายฝี มอื ของนาง
ไม่นับว่าด้อย การฉวยโอกาสยัดหยกของกลางให้บ่าว
ของสกุลหลานใช้เวลาไม่ถงึ หนึงเค่อด้วยซํา พอแน่ใจแล้ว
นางก็ลอบกลับเข้ามาอยูข่ า้ งกายหลิวจ้าวเว่ยเงียบๆ
อาหนิงรูต้ วั เมืออาเจินเข้ามาเปลียนถุงผ้า นางทําตามที
หลิวจ้าวเว่ยเคยสังให้เดินวนเวียนอยูใ่ นสวนเหมือนคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 4

หลงทางไม่ตอ้ งกลับเข้างาน ก่อนทีคนในงานจะผลักเรือ

ตามนําทําราวกับไม่รไู้ ม่เห็นว่านางอยูท่ ไหน
ี รวมไปถึง
ความตืนตระหนกกลัวความผิดทีต้องแสดงออกมายามถูก
หิวปี กไปสอบสวน
ยามนีหลิวจ้าวเว่ยมีชอเสี
ื ยงมากเกินไป ดังนันการทําร้าย
นางตรงๆ ย่อมไม่สง่ ผลดี คนสกุลเจินจึงคิดอยากช่วย
หลานด้วยการบันทอนชือเสียงนางลงเรือยๆ โดยเริมจาก
การเล่นงานสาวใช้ของนาง
หากครังนีอาหนิงถูกจับว่าเป็ นขโมยชือความงดงามสูง
ของหลิวจ้าวเว่ยคงเริมสันคลอน ทังเจินฮุย่ เหมยคงมี
ข้ออ้างว่าบ่าวทีนางเอามาจากจินหยางทําผิด สร้างความ
อับอายให้สกุลหลิว นางอาจถอนคนของหลิวจ้าวเว่ยออก
จากเรือน เปลียนเป็ นคนของตนมารับใช้หลิวจ้าวเว่ยแทน
นับว่าเป็ นประโยชน์ต่อไปในภายหน้า
แต่น่าเสียดาย...
กว่าหลิวจ้าวอวีกับเจินฮุย่ เหมยจะหาทางเอาคนของ
ตัวเองเข้ามาไว้ในเรือนนาง หลิวจ้าวเว่ยก็ซอตั
ื วบ่าวใน
เรือนของสองคนนันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 5

...หลิวจ้าวอวีพยายามสูดหายใจลึกเพือข่มอารมณ์เมือ
เห็นแล้วว่าแผนการล้มเหลวไม่เป็ นท่า นางหันไปมอง
สบตากับป๋ ายซู่องิ อย่างไม่พอใจ ในขณะทีเจินฮุย่ เหมย
หน้าถอดสี
ในฐานะฮูหยินของจวนหลิว เจินฮุย่ เหมยจึงอยูแ่ สดงความ
เป็ นห่วงต่อท่านหญิงเล่อมัวอีกครูใ่ หญ่ ทําให้ขบวนของ
คนสกุลหลิวยังไม่ออกจากตําหนักโต้วอ๋อง เช่นเดียวกับ
คนจากอีกหลายจวน
ส่วนหนึงอยูเ่ พือแสดงความเป็ นห่วงเป็ นใย แต่โดยมาก
อยูเ่ พือสืบข่าวคราวมากกว่า ไม่แน่งานวันนีอาจก่อให้เกิด
ความร้าวฉานระหว่างสกุลหลานกับตําหนักองค์หญิงหง
เซียวก็ได้
"เจ้าเห็นคุณหนูหลานคนนันหรือไม่ ข้าคิดมาตลอดว่า
หน้าตานางงดงาม แต่พอได้ยนิ นางท้าให้ผอู้ นเลี
ื ยรองเท้า
ตนเองช่างน่ากลัวนัก คุณหนูในห้องหอทีไหนถึงได้
ปากกล้าเช่นนี"
"คุณหนูหลิวก็ไม่ได้ยงหย่
ิ อนกว่ากันหรอก"
"เทียบกันได้หรือ ตังแต่เริมงานเจ้าก็ได้ยนิ ว่าหลานไฉ่ซนิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 6

พูดจาส่อเสียดหลิวจ้าวเว่ย แต่หลิวจ้าวเว่ยกลับวางเฉยไม่
ตอบนางสักคํา ตอนมาเรืองขโมย พอหลานไฉ่ซนเห็ ิ นว่า
เป็ นคนของหลิวจ้าวเว่ยก็รบี ออกหน้ามาชีตัวคนทันที ดู
เอาก็รวู้ ่านางจ้องจะหาเรืองหลิวจ้าวเว่ยมาตังแต่แรก"
"หากข้าเป็ นหลิวจ้าวเว่ยคงไม่ให้แค่โขกศีรษะแน่ ถือดี
เช่นไรเป็ นแค่บุตรสาวราชครูผหู้ นึงกลับมาชีนิวสังให้คน
เลียรองเท้าให้ คิดว่าตนสูงส่งแค่ไหนกันเชียว"
"น่าจะเป็ นเคราะห์ความงาม หลิวจ้าวเว่ยงามเกินไปจน
ชักนําภัยเข้าหาตัว ทังทีนางแทบไม่ยงุ่ เกียวกับใคร ไป
งานเลียงทีไรนางแทบไม่พดู ไม่จา แต่กลับมีคนจ้องจะหา
เรืองอยูเ่ สมอ"
"มันก็จริง แต่ทา่ ทางวางตนเหนือเรืองราวทังปวงของหลิว
จ้าวเว่ยก็ชวนให้คนรําคาญตาจริงๆ นันแหละ"
"จะรําคาญอย่างไรก็เก็บไว้ในใจเถอะ อย่าทําตัวโง่เง่าเช่น
คุณหนูหลาน นีถ้าหากองค์หญิงหงเซียวคิดจะเล่นงาน
นางขึนมาคงง่ายราวกับพลิกฝ่ ามือ"
เสียงจับกลุม่ พูดคุยดังอืออึงไปทัวลานด้านหน้าตําหนัก
หลิวจ้าวเว่ยโบกพัดเนิบนาบฟั งคนนินทานางอย่างไม่รสู้ กึ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 7

รูส้ าอะไร
หากวันนีมีคนบอกว่าทีนางทําลงไปไม่งาม หรือเกินควร
นางก็ไม่คดิ จะแยแสอยูแ่ ล้ว ตังแต่ตดั สินใจกลับถงเยีย
นนางก็ไม่คดิ จะไว้มารยาทกับพวกไร้มารยาท ชือเสียงดี
งามสูงส่งของนางเป็ นสิงไม่เทียง นางมิใช่นกั บวชดังนัน
ในความดีงามก็ควรแสดงความเป็ นมนุษย์ทจัี บต้องได้
ตังแต่เนินๆ วันข้างหน้าหากนางก่อเรืองอะไรขึนมา หรือ
แผนการผิดพลาดจนเสียชือ คนจะได้เข้าใจกันไว้วา่ นาง
เองก็ยงั เป็ นปุถุชน เรืองหนักจะได้เป็ นเบา
มิใช่คนว่านางเป็ นเซียนแล้วนางจะเป็ นเซียนจริงๆ เสีย
เมือไหร่
ในขณะทีต้องรักษาชือเสียงสูงส่งดีงาม นางก็ตอ้ งทําตัว
เป็ น 'คน' ให้ชาวบ้านเห็นมากขึนด้วยเช่นกัน
หลิวจ้าวอวียืนอยูใ่ กล้รถม้าของนางเอง ท่าทาง
กระสับกระส่ายราวกับต้องการกลับจวนหลิวเสียเดียวนัน
ช่างดูน่าขบขันในสายตาของหลิวจ้าวเว่ย ยิงมองน้องสาว
ร้อนใจแต่ทาํ อะไรไม่ได้ตอ้ งทนอัดอันเอาไว้เสียจนหน้าบูด
เบียวยิงทําให้จา้ วเว่ยรูส้ กึ สําราญใจยิงนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 8

พวกนางนังรอกันอยูอ่ กี ครูพ่ วกคนด้านในก็ทยอยกัน

ออกมา หลิวจ้าวเว่ยคิดว่าถึงเวลากลับจวนเสียทีนางเลย
เรียกอาเจินมาประคองตัวเพือจะขึนรถม้า
ซ่า!
หญิงสาวหันขวับอย่างตกใจเมือจูๆ่ นําถังใหญ่กส็ าดใส่
หลิวจ้าวอวีเต็มๆ จนเปี ยกโชกไปทังตัว
"นังสารเลวจ้าวอวี ข้ารูแ้ ล้วว่าเป็ นฝีมอื เจ้า!" เสียงประกาศ
ของหลานไฉ่ซนเหมื
ิ อนสายฟ้ าฟาดลงมากลางวง สตรีท ี
ก่อนหน้านีเป็ นลมล้มพับไปยามนีกลับวิงเท้าเปล่าออกมา
พร้อมถังนํากับสีหน้าเคียดแค้นยิง
"คิดจะทําตัวเป็ นผูเ้ ฒ่าหาปลางันรึ บ่าวของข้าเล่ามาแล้ว
ว่าถูกบ่าวของเจ้าชนเข้าแล้วหยกนันก็ไปโผล่ทตัี วนาง
นับว่าวันนีข้ามองคนผิดไปจริงๆ ทีแท้คุณหนูสกุลหลิวที
เสแสร้งจริงๆ ไม่ใช่คนพี แต่กลับเป็ นคนน้อง!" กับหลิว
จ้าวเว่ยหลานไฉ่ซนยัิ งคิดว่านางเป็ นศัตรูคแู่ ข่งในระดับ
ใกล้เคียงกัน แต่กบั หลิวจ้าวอวีนันนางไม่เคยมองอีกฝ่ าย
อยูใ่ นสายตา ดังนันจึงกล้าเหยียดหยามอย่างซึงหน้า
"นีมันเรืองอะไรกัน!? คุณหนูหลานข้าคิดว่าเจ้าเข้าใจผิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 9

ลูกสาวข้าแล้ว" เจินฮุ่ยเหมยรีบวิงเข้าไปขวางหลิวจ้าวอวี
ทีเปี ยกมะล่อกมะแล่กยืนก้มหน้าบีบนําตาอยู่
"เข้าใจผิดหรือไม่นางรูอ้ ยูแ่ ก่ใจ ...คอยดูเถอะเรืองราวใน
วันนีเจ้าจะต้องชดใช้" หลานไฉ่ซนชี ิ หน้าหลิวจ้าวอวีเสร็จ
ก็โยนถังลงพืนแล้วยกกระโปรงหมุนกายกลับไปโดยไม่สน
สายตาใครทังนัน
หลิวจ้าวเว่ยมองตามนางแล้วตกใจในความใจกล้าของอีก
ฝ่ ายไม่น้อย แต่คดิ ไปถึงว่าหลานไฉ่ซนถู ิ กเลียงมาราวกับ
ไข่มุกบนฝ่ ามือของราชครูหลานทีทุม่ เทให้นางทุกอย่าง
หลิวจ้าวเว่ยก็เข้าใจได้ ชาติกอ่ นเขาถึงขันยอมเสียงใช้เส้น
สายสืบกิจวัตของฮ่องเต้เพือผลักดันบุตรสาวเข้าวังหลัง
นันก็พสิ จู น์ได้แล้วว่าเขารักบุตรีผนู้ แค่
ี ไหน
หลิวจ้าวเว่ยหันไปมองหลิวจ้าวอวีทีก้มหน้ากํามือแน่น ดู
ท่าจะอายจนไม่กล้าเงยหน้ามาสูส้ ายตาคน ต่อจากนันก็
มองเลยไปเห็นอู่เหวินซวนทีจับจ้องหลิวจ้าวอวีด้วย
ท่าทางรักใคร่สงสารราวกับคนรักไม่ได้รบั ความยุตธิ รรมก็
ทําให้จา้ วเว่ยยกยิมสูงขึน
วูบหนึงหญิงสาวฉุกคิดถึงคําพูดของหลานไฉ่ซนิ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 0

นางไม่ได้ให้อาเจินผลักบ่าวของหลานไฉ่ซนกั ิ บบ่าวของ
หลิวจ้าวอวี แรกเริมตอนคิดแผนนางก็คดิ จะหาทางใส่
ความเช่นนันอยูบ่ า้ ง แต่นางไม่มบี ่าวทีเป็ นวรยุทธ์ การจะ
ก่อเหตุแล้วหลบหนีให้พน้ สายตาผูอ้ นนัื นไม่งา่ ย อีกอย่าง
คนของตําหนักก็ระวังตัวมาก ไม่อาจใช้เงินจ่ายได้อย่าง
ปุบปั บดังนันจึงล้มเลิกความคิดไป
แต่ทําไมกลายเป็ นว่าบ่าวของหลิวจ้าวอวีถึงวิงไปชนตอ
เข้าได้เล่า... นีเป็ นเรืองบังเอิญรึ?
ราวกับไม่รตู้ วั ยามทีคิดเช่นนีหญิงสาวกลับหันไปมอง
ทางรถม้าของสกุลเนีย ซึงสิงทีน่าตกใจก็คอื เนียเถียนชิง
กําลังมองตรงมาทีนางอยูเ่ ช่นเดียวกัน
สองสายตาสบประสานทําให้กายของหลิวจ้าวเว่ยแข็งทือ
ไปชัวขณะ นางชะงักวูบหนึงก่อนจะผงกหัวน้อยๆ ให้ฝ่าย
นัน ในอกเกิดรูส้ กึ แน่ใจขึนมาเรืองนีเป็ นฝีมอื ของเขา
เนียเถียนชิงเองก็ผงกศีรษะตอบกลับนางเช่นกัน ก่อนที
ต่างฝ่ ายตาละสายตาแล้วขึนรถม้าของตนไป
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 1

คนจวนสกุลหลิวเร่งกลับมาทีจวนรวดเร็วราวกับหนีตาย
เจินฮุ่ยเหมยรีบพยุงหลิวจ้าวอวีทีออกอาการหนาวสันเข้า
จวนไปโดยไม่รอคุณหนู คนอืน
หลิวอันหลินหัวเราะออกมาอย่างไม่คดิ กลันเมือเห็น
ท่าทางของสองแม่ลูก แม้นางจะมองแผนของหลิวจ้าวอวี
ออกและยืนมือออกไปช่วยผลักหลิวจ้าวเว่ยไม่น้อย แต่
ผลลัพธ์ออกมาเช่นนีก็ไม่นับว่าไร้ประโยชน์ ไม่ว่าจะเป็ น
หลิวจ้าวเว่ยหรือหลิวจ้าวอวีนางล้วนสะใจทังสิน
หลิวจ้าวเว่ยเดินเข้าจวนมาพร้อมกับหลิวหว่านอี น้องห้า
ผูน้ ีทําท่าทางลังเลก่อนจะเอ่ยปากกับนาง
"พีใหญ่ เรืองในวันนีท่านไม่เป็ นไรใช่หรือไม่?"
"ข้าไม่เป็ นไรเพียงแต่ตกใจนิดหน่อยเท่านัน"
"ดีแล้ว ข้ากลัวท่านจะคิดมาจนเสียสุขภาพ" หลิวหว่านอี
ยิมกว้างเอ่ยปลอบโยนนาง
"ยังไงวันนีก็ขอบคุณเจ้ามากทีออกช่วยพูดให้ขา้ หลายคํา"
"เราพีน้องไม่จําเป็ นต้องกล่าวคําขอบคุณหรอกเจ้าค่ะ"
หลิวหว่านอีหัวเราะเสียงใสโบกมือไปมาคล้ายไม่ใส่ใจรับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 2

"ได้ทไหนกั
ี น ยิงพีน้องก็ยงต้
ิ องกล่าวกันให้ชดั เจน วันนี
นับว่าข้าได้รบั นําใจของเจ้า เอาไว้วนั หน้าข้าจะตอบแทน
ให้" หลิวจ้าวเว่ยว่า
"พีใหญ่เกรงใจไปแล้วเจ้าค่ะ" นางตอบกลับเช่นนันแต่ใน
ใจกับลิงโลดจนแววตาปิ ดไม่มดิ ทังสองเดินเคียงกันจน
เข้าสูเ่ รือนชันใน หลิวหว่านอีเห็นว่าใกล้ถงึ ทางแยกกันก็
ตัดสินใจเอ่ยสิงทีต้องการถาม "พีใหญ่ เรืองทีเจ้ากรมพิธ ี
การกล่าววันนีท่านน่าจะได้ยนิ แล้ว ท่านคิดจะไปร่วมคัด
ตัวด้วยหรือไม่เจ้าคะ?"
หลิวหว่านอีมองหน้าหลิวจ้าวเว่ยอย่างคาดหวัง หากหลิว
จ้าวเว่ยไปคัดตัวคงกลายเป็ นคูแ่ ข่งตัวฉกาจ ยิงยามนี
ชือเสียงของนางเป็ นทีรูจ้ กั ไปทัวถงเยียน ไหนจะใบหน้าที
งดงามเป็ นเลิศ สตรีใดจะกล้าประชันกับนางให้ตวั เองอาย
เล่า
"เจ้าก็รนู้ ิสยั เกียจคร้านของข้า เรืองทีต้องเสียเวลาไป
ฝึกซ้อมเช่นนันข้าไม่สนใจด้วยหรอก"
"น่าเสียดายนัก หากท่านสนใจคงได้รบั เลือกแน่" ปาก
กล่าวเช่นนันแต่หลิวหว่านอีกลับรูส้ กึ โล่งอกทีรูว้ ่าหลิวจ้าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 3

เว่ยไม่คดิ จะลงแข่ง
"ต่อให้ขา้ สนใจก็ไม่แน่หรอก ฝีมอื ข้าเป็ นเช่นไรคนในจวน
ต่างรูด้ ี ...เจ้าต่างหาก ในบรรดาพีน้องหญิงทังหมด เจ้า
นับว่ามีความสามารถมากทีสุดในจวน อีกทังเจ้ายังงดงาม
เช่นนี หากเจ้าไปร่วมคัดเลือกไม่แน่อาจจะได้รบั คัดเลือก
ก็ได้" หลิวจ้าวเว่ยมองเห็นความทะเยอทะยานในตัวหลิว
หว่านอีจึงเอ่ยปากสนับสนุนนาง
"พีใหญ่คดิ เช่นนันหรือเจ้าคะ?" หลิวหว่านอียิมกริมอย่าง
พอใจทีมีคนยกยอตน
"แน่ส ิ เจ้าลองไปคิดดูเถอะ หากเจ้าได้รบั คัดเลือกนับว่า
เป็ นหน้าเป็ นตาให้สกุลหลิวเราแล้ว ถึงยามนันข้าจะ
สนับสนุนเจ้าเอง"
"ขอบคุณพีใหญ่มากเจ้าค่ะ แต่เรืองนีข้าคงต้องปรึกษา
ท่านแม่กอ่ น" หลิวหว่านอีก้มหน้าคล้ายขวยเขินลังเลแต่
หลิวจ้าวเว่ยดูออกว่านางตัดสินใจแล้วว่าจะช่วงชิง
เกียรติยศครังนีแน่
"ไปเถอะ ตัดสินใจให้ด"ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 4

หลิวจ้าวเว่ยมองส่งหลิวหว่านอีทีแผ่นหลังยืดขึนอีกหลาย
ส่วนเมือคิดฝันถึงชือเสียงทีจะตามมาหลังได้ราํ บวงสรวง
มีฝู่ มองน้องสาวของเจ้านายแล้วอดถามไม่ได้ "คุณหนูคดิ
จะสนับสนุนนางจริงๆ หรือเจ้าคะ?"
"ย่อมต้องสนับสนุน" หลิวจ้าวเว่ยแสยะยิมอย่างมีเลศนัย
"การคัดตัวครังนีหากขาดนางไปสักคนคงขาดสีสนั แน่"
สามสาวใช้แลกเปลียนสายตากันอย่างไม่เข้าใจ แต่
สุดท้ายก็กม้ หน้าเดินตามนายสาวไปอย่างมันคง
*
เนียเถียนชิงผุดรอยยิมบางๆ เมือคิดถึงท่าทางห้าวหาญ
ของหญิงสาวในชุดนําเงินยามให้วธิ กี ารหลอกล่อให้
คุณหนูสกุลหลานเอ่ยปากท้าพนัน ก่อนจะตลบหลังอีก
ฝ่ ายจนไม่มที างถอย
"คุณชายว่าทีฮูหยินของท่านช่างฝีมอื ร้ายกาจนัก" หวัง
เซียวบ่าวคนสนิทของเนียเถียนชิงเอ่ยปากขึนขณะทีทัง
สองอยูใ่ นรถม้า
"ว่าทีฮูหยินอะไรกัน" ชายหนุ่มตวัดสายตามองเข้าอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 5

ไม่พอใจ หวังเซียวย่นหน้าอยากจะเถียงว่าท่านมองนาง
ตลอดทังงานยังจะมาปากแข็งอีก
คนอืนอาจจับสังเกตไม่ได้แต่เขาติดตามรับใช้คุณชายมา
หลายปี มหี รือจะดูไม่ออกว่าคุณชายคิดอะไรอยู่
"แต่วนั นีนับว่าเจ้าทําได้ดมี าก" เนียเถียนชิงลดเสียงลง
เมือคิดว่าหวังเซียวรูจ้ กั ผลักเรือตามนํา สร้างความชอบให้
เขา
"บ่าวแค่ทําสิงทีสมควรเท่านัน ใครบอกให้พวกนางกล้า
รังแกว่าทีฮูหยินของคุณชายเล่า"
"หวังเซียว..."
"ได้ๆ" หวังเซียวตบปากตัวเองรัวๆ "ไม่ใช่ว่าทีฮูหยินก็ได้"
"หึ"
"แต่คุณชาย ทังทีวันนีมีโอกาสใยท่านไม่ไปชวนนางคุย
เสียหน่ อยเล่า นับว่าเสียโอกาสแท้"
เนียเถียนชิงฟั งแล้วถอนหายใจ เขาทอดสายตาออกไป
ไกลบนถนน "มิใช่ขา้ ไม่อยากทําแต่ขา้ ทําไม่ได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 6

"เหตุใดท่านถึงทําไม่ได้เล่า หรือท่านกลัวนางจะรังเกียจ...
คุณชายท่านเป็ นถึงจ้วงหยวน ทังยามนียังได้ชอว่
ื าเป็ น
ขุนนางทีรูปงามอันดับหนึงแห่งถงเยียน ยังต้องกลัวสตรี
ใดรังเกียจอีกรึ?"
"เจ้าไม่เข้าใจ"
"...."
เนียเถียนชิงรําพึง "เดิมข้าเป็ นแสงสว่างทีบริสุทธิสูงยิง
กว่าใครในใจของนาง... แต่เจ้าดูตวั ข้าในวันนี มือสองข้าง
ทีอาบชโลมด้วยเลือด จิตใจทีสกปรกโสมม เจ้าคิดว่าคน
เช่นข้ายังใกล้เคียงกับคําว่าบริสุทธิสูงส่งอีกรึ?"
"คุณชาย ท่านอย่าบอกนะว่าทีท่านไม่ยอมเข้าหานางก็
เพราะ..."
"ข้ากลัวจะทําให้นางผิดหวัง... ข้ามิใช่บุรุษผูน้ นที
ั นาง
ศรัทธาอีกต่อไปแล้ว"
"โธ่ คุณชายของบ่าว" ถ้าท่านมัวแต่กลัวแล้วเมือไหร่สกุล
เนียจะมีทายาทเล่า
"ช่างเถอะ... วันคืนข้างหน้ายังอีกยาวไกล"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 7

"คุณชายท่านจะกลับจวนเลยหรือไม่"
"...."
"...."
"ไม่... ไปหอพันราตรี"
"ขอรับ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 8

แสนชัง
# 27. เสแสร้ง

หลานไฉ่ซนกลั
ิ บถึงจวนสกุลหลานด้วยอารมณ์คุกรุน่
ใบหน้าของนางไม่สดู้ ี ยิงเดินเรือนชันในแล้วพบบิดายืน
คอยด้วยสีหน้าตระหนกก็ยงทํ ิ าให้นางหงุดหงิด
"ลูกข้า! นีเจ้าทําอะไรลงไป ถึงขันล่วงเกินท่านหญิงเล่อมัว
ทีตําหนักอ๋อง นีไม่จริงใช่ไหม?" ราชครูหลานหมินเหิงรีบ
เข้ามาดักบุตรสาวของตัวเองเอาไว้ทนั ที คนของจวนสกุล
หลานรีบมารายงานสิงทีเกิดขึนกับเขาไว้ก่อนแล้ว ทําให้
เขากระวนกระวายใจมาก
"ท่านพ่อเราเข้าไปพูดจากันด้านในเถิด" เห็นบิดาหน้าซีด
เผือดหลานไฉ่ซนก็
ิ กดความไม่พอใจลงแล้วประคองแขน
เขาเข้าไปในห้องหนังสือ
"นีมันเรืองอะไรกันเจ้ารูห้ รือไม่หากองค์หญิงหงเซียวไม่
พอพระทัยขึนมา... แล้วยังโต้วอ๋องอีก ไปก่อเรืองที
ตําหนักเช่นนันไม่นบั ว่าหักหน้าเจ้าของตําหนักรึ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 9

"...."
"ไฉ่ซนวั
ิ นนีเจ้าทํางามหน้านัก" หลานไฉ่ซนเกิ
ิ ดจากฮูหยิ
นเอกทีหลานหมินเหิงรักมาก ดังนันหลังจากฮูหยินตาย
เขาจึงทุ่มเทความรักทังหมดให้นาง แม้ตําแหน่งราชครู
ของเขาจะไร้อํานาจแท้จริงในมือ แต่ไม่วา่ บุตรีตอ้ งการ
เดือนหรือดาวเขาล้วนสรรหามาให้นางจนหมดสิน
ตําแหน่งราชครูนภายนอกดู
ี มหี น้ามีตาเพราะฮ่องเต้อยาก
ส่งเสริมบัณทิตกดข่มฝ่ ายบู๊ แต่แท้จริงแล้วกลับเป็ น
ตําแหน่งกลวงๆ ทุกกรมกองล้วนมีราชครูประจําอยู่
ราชครูเหล่านีล้วนไร้อํานาจทีแท้จริงในมือ เป็ นเพียงที
ปรึกษาทีตังเอาไว้กนิ เงินเดือนเท่านัน หากออกไปต่าง
เมืองตําแหน่งของเขาคงสยบพวกขุนนางท้องถินได้บา้ ง
แต่อยูใ่ นถงเยียนกลับต่างออกไป ออกไปด้านนอกแค่เดิน
สวนคนหนึงในสามก็อาจเป็ นราชครูเช่นกัน
ตําแหน่งราชครูไร้อํานาจเพียงใดก็ดไู ด้จากทีฮ่องเต้
แต่งตังบิดาของเหลียวฮองเฮาให้นงในตํ
ั าแหน่งอัคร
ราชครู แต่กลับไร้อํานาจจะทําการใดสักสิงอย่าง หรือ
ราชครูเฉินหรูเหยียน อาของเฉินเฟยฉีทถูี กเรียกตัวเข้าถง
เยียนมารับตําแหน่งราชครูฝ่ายกองทัพ แต่แท้จริงไม่ต่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 0

จากการเรียกตัวประกันจากคนสกุลเฉิน
หลานหมินเหิงเองก็ไม่ต่างจากราชครูเหล่านัน แม้ในใจ
เขาจะมีความทะเยอทะยานเพียงใดแต่กย็ งั ไม่อาจหลุดพ้น
สภาพเช่นนีได้ ตําแหน่งราชครูในสมัยนีไม่สงู ไม่ตาํ พอมี
หน้ามีตาในชนชันขุนนาง แต่ขณะเดียวกันในหมูช่ นชันสูง
ทีมองทางไหนก็มขี นุ นางเกลือนไปหมด ราชครูทมีี แต่
ตําแหน่งแต่ไร้อํานาจอย่างพวกเขาก็มกั ถูกเยาะหยันลับ
หลังอยูเ่ สมอ
"เรืองท่านหญิงเล่อมัวท่านพ่อมิตอ้ งกังวลไป ก่อนกลับมา
ข้าได้อธิบายต่อนางไว้แล้ว และพรุง่ นีข้าจะไปขอขมาที
ตําหนักองค์หญิงหงเซียวอีกครัง ข้ากับท่านหญิงพอมี
ไมตรีกนั อยูบ่ า้ งคงไม่ตดั ขาดกันเพราะเรืองนี" หลานไฉ่
ซินเอ่ย "ส่วนทางตําหนักโต้วอ๋องข้าได้ขออภัยพระชายา
โต้วอ๋องไว้แล้ว แต่คงต้องให้ท่านพ่อออกหน้าอีกสักครา"
"ก็คงต้องเป็ นเช่นนัน สรุปเรืองมันเป็ นมาอย่างไรกันแน่?"
"ท่านพ่อก็รวู้ ่าข้าไม่ถูกกับนังหลิวจ้าวเว่ย เรืองนีมีใคร
ในถงเยียนไม่รบู้ า้ ง แรกเริมข้าคิดว่าศัตรูคอื นาง ทีไหนได้
กลับมีคนใช้แผนผูเ้ ฒ่าหาปลา คิดจะให้ขา้ กับนังจ้าวเว่ย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 1

กัดกันแล้วตนเองก็คอยกอบโกยผลประโยชน์ ท่านพ่อ ที
แท้นงั หลิวจ้าวอวีนันมันวางแผนใส่รา้ ยคนของลูก"
"หลิวจ้าวอวีรึ? บุตรีฮหู ยินคนใหม่ของหลิวเฉียนใช่
หรือไม่?" หลานหมินเหิงพยายามนึก
"ใช่เจ้าค่ะ"
"มารดานางเป็ นคนสกุลเจิน พวกสกุลเจินมีชอเรืื องเอา
พวกพ้องเป็ นทีตัง เจ้าต้องระวังตัวให้มาก" หลานหมินเหิง
เตือนบุตรสาว
"แปลว่าข้าต้องยอมนางหรือเจ้าคะ!? ปี เสวียนเล่าให้ขา้ ฟั ง
ว่าบ่าวของหลิวจ้าวอวีผลักนางจนล้มแล้วฉวยโอกาสยัด
หยกเอาไว้ในตัวนาง ท่านพ่อท่านต้องจัดการให้ขา้ !"
"เจ้าอย่าทําเรืองเล็กให้เป็ นเรืองใหญ่ ดูเวลาด้วยว่าช่วงนี
มันเวลาอะไร เจ้าควรรีบจบเรืองวุน่ วายนีก็เรืองนีจะลือ
ออกไปให้ชอเสี
ื ยงมัวหมอง"
"ท่านพ่อ..."
"เจ้าลืมแล้วรึ? มิใช่เจ้าหรอกรึทบอกข้
ี าว่าอยากเข้าวัง
หลัง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 2

"ท่านพ่อ!?" หลานไฉ่ซนตาโต
ิ รีบกอดแขนบิดาอย่างออด
อ้อนทันที
ตอนทีนางตามบิดาไปร่วมงานเลียงในวัง นางได้เห็นพระ
พักตร์ฮอ่ งเต้ผสู้ งู ส่งทีสุดในใต้หล้า แม้อายุจะห่างกันมาก
แต่ฝ่าบาทยังคงรูปงามเป็ นหนึง ทังยังมีอํานาจบารมีท ี
บุรุษทัวหล้าไม่ว่าใครก็มอิ าจเทียบ
นางมองลีกุย้ เฟย มองเหล่าสนมทีนังอยูใ่ นงาน มีใครไม่
นุ่งห่มข้าวของทีดีทสุี ด มีใครทีบ้านเดิมตกตํา มีใครทีไม่
อาบชโลมกายด้วยอํานาจบ้างเล่า หลานไฉ่ซนไม่ ิ ตอ้ งการ
แต่งกับบุรุษเดินดินข้างนอก แต่นางต้องการเป็ นหงส์
เคียงมังกร ความรักของฮ่องเต้เป็ นสิงทีนางใฝ่ หามาตลอด
"พ่อได้ยนิ เรืองการรําบวงสรวง หากเจ้ายินดีกไ็ ปร่วม
คัดเลือกเถอะ หากได้รา่ ยรําต่อหน้าฝ่ าบาทย่อมเป็ น
วาสนาครังใหญ่แน่"
"ท่านพ่อ! ข้ายินดีเจ้าค่ะ ท่านจะสนับสนุนข้าใช่หรือไม่"
"บิดาย่อมต้องสนับสนุนเจ้า แต่กอ่ นหน้านันต้องจัดการ
เรืองวุน่ วายในวันนีให้เรียบร้อยก่อน ...ในฐานะคุณหนูใน
ห้องหอ สิงทีเจ้าทําวันนีนับว่าเสียกริยาอย่างร้ายแรง ไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 3

คุกเข่าหน้าป้ ายบรรพชนเสีย บิดาจะได้ชว่ ยหาทางออก

ให้"
"ขอบคุณบิดามากเจ้าค่ะ" หลานไฉ่ซนไม่ ิ โกรธทีบิดาสัง
ลงโทษ เพราะรูว้ า่ บิดาสังพอเป็ นพิธเี พือจะได้ไปบอกกับ
โต้วอ๋องว่าได้ลงโทษนางแล้ว อีกอย่างความคิดของนางก็
กําลังเตลิดไปไกล คิดไปถึงพระราชวังอันโอ่อ่า ตําหนักที
หรูหราทีสุด และผูค้ นทีต้องก้มหัวให้นางในวันข้างหน้า
หญิงสาวก็รสู้ กึ ยินดียงิ
*
หอพันราตรีเป็ นหอนางโลมทีมีชอเสี
ื ยงมากในช่วงสามปี
มานี หญิงสาวทีให้บริการทีนีรูปลักษณ์ภายนอกไม่ต่าง
จากคุณหนูในห้องหอ ทังงดงาม อ่อนช้อย ช่างเจรจา
ชํานาญพิณหมากกลอน ทัศนียภาพภายในหอก็เป็ น
ส่วนตัว นอกจากเรืองพรรค์อย่างว่า ทีหอนียังทําอาหาร
อร่อยมาก แม้แต่ลกู ค้าสตรีบางคนหากใจกล้าหน่อยก็ยงั
หมันเพียรเข้ามาสังอาหารทีนีทาน
เนียเถียนชิงไม่ได้เข้าหอพันราตรีทางประตูหน้า เขาให้
คนบังค้าม้าจอดเทียบรถทางประข้างแล้วเดินอ้อมไปยัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 4

ข้างกําแพง ก่อนจะผลุบหายไปในทางลับ
ผูอ้ นพบรถม้
ื าของคนสกุลเนียก็อดอมยิมกรุม่ กริมไม่ได้
ภายนอกเนียเถียนชิงดูสุภาพอ่อนโยน ทังมีกลินอาย
คล้ายพวกทีละทางโลกจนหมดสิน แต่พอเห็นเขาเข้าหอ
นางโลมเช่นนีต่างก็เข้าใจกันไปเองว่าภาพลักษณ์นนไม่
ั
อาจปกปิ ดสิงทีซ่อนอยูใ่ นจิตใจของบุรุษ
พอเขาเข้าไปด้านใน เหวินเหนียง แม่เล้าทีดูแลหอพัน
ราตรีกร็ บี กรีดกรายเข้ามาต้อนรับ
"คุณชายท่านนี ไม่ทราบว่าท่านต้องการให้เราดูแลแบบใด
เจ้าคะ?" เสือผ้าบนตัวนางอบนําหอมมาตังแต่หวั จรดเท้า
เพียงแค่หนั กายกลินก็กระจายฟุ้งไปทัว
"เหมือนเดิม" เนียเถียนชิงตอนเรียบๆ
เหวินเหนียงค้อมกายแล้วผายมือเดินนําแขกขึนบันใดไป
ชันบน ก่อนจะส่งเนียเถียนชิงกับหวังเซียวเข้าห้องหนึง
ตรงมุมทางเดิน ไม่ต่างจากแขกสูงศักดิผูอ้ นื "เชิญ
คุณชายด้านในได้เลยเจ้าค่ะ"
เนียเถียนชิงก้าวเข้าไปในห้องทีประดับตกแต่งอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 5

หรูหรา เขาเดินผ่านโต๊ะนําชาไปยังผนังด้านหนึงทีมี
ภาพเขียนแขวนเอาไว้ ชายหนุ่มเลือนภาพทิวทัศน์นนั
ออกไป บนผนังด้านหลังภาพเป็ นแป้ นทีมีชอ่ งสลักคล้าย
รูปดอกบัวอยู่
เนียเถียนชิงถอดหยกพกของตัวเองออกจากเอวแล้วใช้
มันสอดตรงช่อง ปรากฎว่าสามารถสอดรับกันได้พอดี
ชายหนุ่มหมุนแป้ นจนได้ยนิ เสียงกริก ไม่นานก็ได้ยนิ เสียง
ครืดคราดตามมา
ตูใ้ บใหญ่ในอีกมุมห้องเลือนตัวเอง เผยให้เป็ นประตูไม้ท ี
ดีดตัวเปิ ดอีกชัน มองดูกร็ วู้ า่ สิงเหล่านีอยูภ่ ายใต้กลไกชัน
เลิศ ด้านหลังประตูเป็ นบันใดวนทีทอดยาวลงสูเ่ บืองล่างที
มืดมิด
หวังเซียวจุดตะเกียงก่อนจะเดินนําเนียเถียนชิงเข้าไปด้าน
ใน ทันทีทร่ี างสูงก้าวไปเหยียบบนบันใด ประตูทเพิ
ี งเปิ ดก็
ปิ ดตายลงทันที
เนียเถียนชิงก้าวอย่างไม่เร็วไม่ชา้ จนถึงตีนบันใด ช่อง
อุโมงค์ขนาดใหญ่ปรากฎตรงหน้าเขา ตลอดเส้นทางมี
ตะเกียงจุดเอาไว้เป็ นระยะ พร้อมกับคนทียืนเฝ้ าเวรยาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 6

กันอยูท่ ุกหัวเสา เดินเลยเข้าไปจะพบกับช่องอุโมงค์ทถูี ก

เจาะเป็ นห้องๆ สําหรับทําเป็ นกรงขัง
"นายท่าน"
"นายท่าน" ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ทกํี าลังนังเล่นหมากรุก
กันอยูร่ บี ลุกขึนประสานมือคํานับทันทีทเห็
ี นเนียเถียนชิง
คนอืนทีวุน่ วายกับงานของตนต่างก็หยุดมือหันมาคํานับ
เขากันอย่างพร้อมเพรียง เนียเถียนชิงโบกแขนเสือทีหนึง
อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องขังหนึงทีนักโทษใน
นันมีสภาพน่าอนาถมาก
"นายท่าน" ผูค้ ุมค้อมตัวให้เขาอย่างนอบน้อมก่อนจะ
ปรายตามองนักโทษทีกระดูกทังตัวแหลกเละ ดวงตาถูก
ควักออกมาทังเป็ น
"ได้อะไรบ้าง?"
"เป็ นพวกซือฟั งขอรับ"
"ซือฟั ง?" เนียเถียนชิงเลิกคิวสูง สีหน้าของเขายามนีเย็น
ชาไร้อารมณ์ไม่มเี ค้าความอบอุน่ อ่อนโยนแม้สกั กระพีก
นัยน์ตาคูน่ นไร้
ั ระลอกคลืนของความเมตตาอารียย์ ามที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 7

มองคนทีนอนจมกองเลือดอยูก่ ลางห้อง "ฮูเจียเล่อ?"

"ยังไม่ทราบแน่ขอรับ มันไม่ยอมบอกชือคนบงการ เรารู้
แค่เป็ นสายจากซือฟั ง"
"รวดเร็วดีจริงๆ ข้าเพิงได้รบั การแต่งตัง พวกซือฟั งก็รบี
ส่งสายเข้ามาในจวนข้า ดูทา่ จะไวกว่าอู่เหอตีหรือโจวอ๋อง
เสียอีก น่าสนใจ" เนียเถียนชิงสะบัดชายเสือแล้วนังลงบน
เก้าอีทีหวังเซียวไปยกมาให้ เขานังไขว้ขามองสภาพ
สายสืบทีถูกทรมานจนแทบไม่เหลือความเป็ นคนราวกับ
นันมิใช่ภาพแสนสยดสยอง
นับตังแต่เขาย้ายเข้าจวนทีฮ่องเต้พระราชทาน บ่าวใน
จวนก็แฝงไปด้วยสายของกลุม่ อํานาจต่างๆ เดินสวนกัน
ให้ควัก แต่พวกสายของเชือพระวงศ์ในถงเยียนเขายัง
ปล่อยปละให้เดินเล่นในจวนต่อไปอีกสักหน่อย แต่สาย
จากซือฟั งผูน้ ีเขาไม่คดิ จะเก็บเอาไว้ดูเล่น
"ขวัญกล้าจริงๆ คนพวกนีคิดว่าข้าเป็ นหมูในเล้าหรือไร
กัน?" เขาหยินหินบนพืนแล้วปาใส่รา่ งทีโชกเลือดด้วย
ท่าทางเบือหน่าย
เขาย้อนกลับมา...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 8

นับตังแต่สามปี กอ่ นทีมีโอกาสได้ลมื ตาขึนมาอีกครังหลัง

ต้องทุกข์ทรมานอยูใ่ นกองไฟ สิงทีเขาทําอย่างแรกคือ
ปลดพันธนาการให้ตวั เองก่อนจะหวนกลับสูร่ ากฐานเดิม
เรืองราวของสกุลเนียเคยโด่งดังไปทัวถงเยียนนันเป็ น
เพียงปฐมบท คุณชายรองทีติดตามหมอเทวดาเดินทาง
ไปทุกสารทิศนันคือท่านปู่ ของเขา เบืองหน้าเขารักษาคน
ยากจน เป็ นแพทย์ผมู้ คี ุณธรรมสูง ได้รบั การสรรเสริญ
จากราษฎรทุกทีทีย่างผ่าน
แต่เบืองหลังเขากลับก่อตังสํานักคุม้ ภัยทีเพาะเลียงมือ
สังหารทีโหดเหียมทีสุด เขาเอาวิชาแพทย์ทรูี ม้ าใช้ฆา่ คน
ทําให้การสังหารของสํานักหมืนเมฆาเป็ นไปอย่าง
แนบเนียนและยากจะตรวจสอบ
กิจการประเภทนีพาความมังคังจนยากจะจินตนาการมาสู่
สกุลเนีย คนในใต้หล้ารูจ้ กั ทันฮวาอัจฉริยะ แต่ไม่รเู้ ลยว่า
คุณชายรองสกุลเนียมีสติปัญญาเลิศลํากว่าน้องชายที
ได้รบั การสรรเสริญแค่ไหน
เขาสร้างกลุ่มนักฆ่าทีทํางานไม่เคยพลาด และสร้าง
กฎระเบียบทีโหดเหียมทีสุดให้กบั สํานักก่อนจะส่งต่อ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 9

ฐานะประมุขให้กบั บุตรชาย
เนียเซ่าถิงเป็ นบิดาของเนียเถียนชิง เขาเป็ นประมุขสํานัก
ต่อจากท่านปู่ สืบทอดกิจการทีฉากหน้าเป็ นสํานักคุม้ ภัย
ธรรมดา แต่เบืองหลังนองไปด้วยเลือด เนียเซ่าถิงนัน
จิตใจยังมีความรูส้ กึ ผิดชอบชัวดี เขาคิดว่าบิดาและตนก่อ
กรรมทําเข็ญไม่น้อย เขากลัวว่าบาปจะตกไปอยูก่ บั
บุตรชายจึงไม่ตอ้ งการให้บุตรชายเดินเส้นทางเดียวกับตน
ปี นนเนี
ั ยเถียนชิงอายุได้สขวบ
ี เนียเซ่าถิงก็ยกเขาให้กบั
พระสมณะทีมีชอเสีื ยงดีงามรูปหนึง ชายหนุ่มเริมบวช
ตังแต่ตอนนัน จนอายุ 20 ปี บิดาของเขาเสียชีวติ มีคน
จากสํานักหมืนเมฆามาขอให้เขาลาออกจากสมณเพศเพือ
รับตําแหน่งประมุข แต่เขาปฎิเสธไปเพราะคําสังเสียของ
บิดาทีไม่ตอ้ งการให้เขาเดินตามรอยตนกับปู่
เขาใช้ปวารณาตนอยูใ่ นศีลในธรรมอย่างเคร่งครัดชัวชีวติ
แม้แต่ในวาระสุดท้าย
ซึงเนียเถียนชิงคิดว่าการอดทนกับความอัตคัตกว่าครึง
ชีวติ และบันปลายทีอเนจอนาถนันก็มากพอแล้ว การ
กลับมาครังนีเขาจึงเลือกเส้นทางทีต่างออกไปอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 0

สินเชิง
เขาหวนคืนสูห่ มืนเมฆา ใช้เวลาไม่นานก็กุมอํานาจ
เบ็ดเสร็จทังหมด และเตรียมแผนพาสํานักหายไปใน
อากาศ
สํานักหมืนเมฆาแม้ไม่มชี อเสี ื ยงขจรขจายเพราะตังตน
เป็ นสํานักลับ แต่นบั ว่าเป็ นทีหวันเกรงของพวกชนชันสูง
ทีพอจะมีเส้นสายอยูบ่ า้ ง แต่หลังจากอยูใ่ นมือเนียเถีย
นชิงเขาก็พาสํานักดําดินหายไป ยกเลิกฉากหน้าทีเป็ น
สํานักคุม้ ภัยทังหมด และปล่อยข่าวความขัดแย้งภายใน
จนสํานักล่มสลาย
สํานักหมืนเมฆาแบบฉบับของบิดาและปู่ของเขาถูกล้ม
ล้างไป แต่สาํ นักหมืนเมฆาในแบบของเนียเถียนชิงกลับ
ผุดขึนในทุกหัวเมืองใหญ่
หอพันราตรี หอร้อยบุปผา หอสราญรมย์ วังแดง ทุกที
ล้วนเป็ นฉากหน้าใหม่ของสํานักหมืนเมฆา การหาข่าว
กรอง การแทรกซึมสอดแนม และการฆ่าอย่างแนบเนียน
ล้วนมีจุดเริมต้นจากสถานทีเหล่านี
กฎระเบียบทีเข้มงวดโหดเหียมทําให้คนของสํานักหมืน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 1

เมฆาล้วนมีฝีมอื และมีความซือสัตย์ โดยเฉพาะพวกมือ

สังหารทีในตัวพวกเขามีหนอนพิษกูฝ่ ั งอยู่ หนอนพิษจะนิง
สงบอยูไ่ ด้ดว้ ยฤทธิยาสะกดทีจะได้รบั แจกจ่ายทุกหนึงปี
แต่หากเกิดการทรยศ หรือมีความคิดไม่ซอต่ ื อสํานัก
หนอนพิษกูเ่ หล่านันจะปลุกตัวเองขึนมา แล้วกัดกิน
อวัยวะภายในของเจ้าของร่าง ทําให้คนผูน้ นทรมานยิ
ั ง
กว่าตายทังเป็ น ยาชนิดใดในใต้หล้าก็มอิ าจยับยังได้
เห็นเนียเถียนชิงมีทา่ ทางสุภาพอ่อนโยนเช่นนี คนเก่าแก่
ในสํานักทีคิดจะต่อต้านเขากลับต้องตายไปนับไม่ถว้ น
เนียเถียนชิงแม้ไร้วรยุทธ์ แต่กลับเป็ นผูท้ สืี บทอดวิชา
แพทย์ชนสูั งจากพรรพบุรษุ มาทังหมด เผลอๆ เขามีวชิ า
แพทย์ลาเลิ
ํ ศกว่าปู่ ของเขาเสียด้วยซํา
ชํานาญการแพทย์ ย่อมชํานาญการใช้พษิ ฝีมอื ด้านพิษ
ของเขายากจะต่อกรได้งา่ ยๆ ต่อให้เป็ นผูม้ วี รยุทธ์ชนสู
ั ง
แค่ไหนก็ตอ้ งระวังตัวอย่างหนักหากคิดจะกําจัดเขา
สติปัญญาทีสืบทอดจากรุน่ สูร่ นุ่ วิชาความรูท้ พัี ฒนาอย่าง
ไม่สนสุ
ิ ด และจิตใจลึกลํายากจะหยัง ในสํานักหมืนเมฆานี
คงไม่มใี ครสามารถยิมได้อ่อนโยนละมุนละไมเท่าเนียเถีย
นชิง และไม่มใี ครชมชอบเห็นเลือดไปมากกว่าเขาเช่นกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 2

...
"คล้ายว่าฮ่องเต้อู่เหอตีจะรูเ้ รืองสายสืบจากซือฟั งแล้ว เขา
ให้คนจับตาสายสืบพวกนีอยู"่ ชายอีกคนค้อมกายเข้ามา
รายงานเขา
"ถ้าเขาไม่รกู้ ค็ งโง่เกินไป ถึงหลังๆ มานีเขาจะโง่ลงมากว่า
ตอนครองราชย์ แต่ยงั นับว่ามีสติอยูบ่ า้ ง ...ป่ านนีคงส่งคน
ไปสืบทีซือฟั งแล้ว ทางฮูเจียเล่อเป็ นอย่างไร?"
"เขากําลังเตรียมทหารอย่างลับๆ คิดว่าอาจจะ
เตรียมพร้อมเปิ ดศึกไม่ให้ตา้ ถงรูต้ วั "
เนียเถียนชิงเดาะลินแล้วหัวเราะกับข่าวนี "เขาใจร้อน
เกินไป... ช่วงก่อนทีวังหลิงซานมีนกั ฆ่าเข้าไป รูห้ รือยังว่า
เป็ นฝีมอื ใคร"
"เป็ นองค์ชายใหญ่ของซือฟั งขอรับ"
"องค์ชายใหญ่?... ไม่แปลกทีฮูเตียคิดจะยกบัลลังก์ให้ฮู
เจียเล่อ จ้างนักฆ่าอ่อนหัดแบบนันมาสังหารฮ่องเต้ ช่างไร้
สมองโดยแท้"
"นายท่านต้องการให้ทางนันเตรียมอะไรหรือไม่?" ทางนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 3

ทีว่าย่อมหมายถึงหอร้อยบุปผา หอนางโลมทีโด่งดังทีสุด
ในเมืองหลวงซือฟั ง ซึงเป็ นอีกฐานทีมันสําคัญของสํานัก
หมืนเมฆา
"ไม่มอี ะไรต้องเตรียม แค่ระวังตัวให้มาก คิดว่าคงมีคนเริม
สงสัยทีมาทีไปของพวกเราบ้างแล้ว ระวังคนเข้าออกให้ด"ี
"ขอรับ"
"ส่วนเจ้านี" เขาพยักหน้าไปยังร่างทีนอนฟุบอยูก่ ลางห้อง
ร่างนันส่งเสียงครวญครางอึงอึงในคอไม่หยุด "ข้าต้องการ
รายชือสายของซือฟั งในถงเยียนทังหมด ทําให้มนั คาย
ออกมาให้ได้"
"ขอรับนายท่าน"
"อีกอย่าง... ให้คนแฝงตัวเข้าสกุลหลิว ข้าต้องการข่าวทุก
อย่างภายในจวนนัน"
"สกุลหลิว? ของเจ้ากรมอากรหรือขอรับ"
"เจ้าก็ได้ยนิ แล้วนี" เนียเถียนชิงปรายตามองเขาอย่าง
รําคาญ ทําให้ชายผูน้ นรูั ส้ กึ เย็นวาบไปถึงสันหลัง
"ผูน้ ้อยทราบแล้วขอรับ" เขารีบพูดแล้วถอยออกไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 4

เนียเถียนชิงนังเงียบอยูใ่ นห้องขังไม่สนใจเสียงโอดครวญ
ของคนเจ็บ เขามองสายสืบทีกลิงอยูก่ ลางห้องด้วยแววตา
ทีไร้คลืนลม ในสมองหวนคิดไปถึงโฉมสะคราญทีเพิงได้
พบหน้า
งานเลียงวันนีทําให้เขาแน่ใจ
นางกลับมาแล้ว...
สามปี ทเขารอคอยด้
ี วยความหวังว่านางจะกลับมาเช่นกัน
ในทีสุดก็เป็ นจริง
นับว่าทีเขาลงแรงไประหว่างรอสตรีผนู้ นไม่
ั เสียเปล่า
"คุณชายท่านจะทําอย่างไรต่อไปขอรับ" หวังเซียวเอ่ย
ถามเขา เนียเถียนชิงนิงเงียบไปอึดใจหนึงก่อนจะคลียิม
ลําลึก
"รอดู"
*
เมืองหลวงของซือฟั งมีนามว่าฉางซา ถือเป็ นเมืองทีมี
ผูค้ นอาศัยอยูม่ ากทีสุดในซือฟั ง และเป็ นเมืองทีหลอมรวม
ชนเผ่าต่างๆ เอาไว้ดว้ ยกันอย่างแน่นขนัด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 5

เฉินหรงปั วทีอยูใ่ นชุดนักเดินทางซ่อมซ่อกดปี กหมวกลง

ปิ ดหน้าเมือเห็นกลุม่ ทหารของเผ่าจิวหลีเดินสวนมา เขา
รีบเบนเท้าเลียวเข้าตรอกแห่งหนึงไปให้ออกห่างจาก
ทหารพวกนัน
แม่ทพั หนุ่มมองตามหลังเวรยามในฉางซาด้วยแววตายาก
จะหยัง ยิงเขาเข้ามาในแผ่นดินซือฟั งลึกเท่าไหร่ เขาก็ได้
ค้นพบว่ามีการยกระดับความเข้มงวดกวดขันมากขึนจน
ผิดปกติ โดยเฉพาะในเมืองหลวง มีการตรวจสอบคนเข้า
ออกอย่างถีถ้วนจนเขาต้องซุ่มตัวอยูน่ านกว่าจะหาจังหวะ
เข้ามาในเมืองได้
แต่เมือเข้ามาแล้วกลับไม่อาจทําการใดได้สะดวกนัก
ตรงกันข้ามดูเหมือนฮูเจียเล่อจะเป็ นบ้าไปแล้ว เขา
ประกาศเวลาดับไฟ หลังยามซวีต้องไม่มคี นเตร็ดเตร่อยู่
ตามถนน ถนนทุกสายมีทหารเดินเวรไม่ขาด มากกว่านัน
คือเขาสังประหารคนไปครึงค่อนวัง
เรียกว่ายอมสังหารผิดแต่ดกี ว่าปล่อยให้พวกสายลับรอด
สายของต้าถงทีแฝงตัวอยูใ่ นวังซือฟั งก็สญ
ู เสียกันไป
เพราะเหตุนี ดังนันตังแต่เข้ามาในฉางซาเฉินเฟยฉีกไ็ ม่
อาจติดต่อกับคนด้านในได้ แต่ตอ้ งพยายามหลบซ่อนด้วย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 6

ตัวคนเดียว การสืบหาข่าวใดๆ จึงเป็ นไปได้ยาก

แต่วนั นีต่างออกไป หลังจากจับตาดูประตูวงั บูรพาของฮู
เจียเล่อมาหลายวัน ในทีสุดแม่ทพั หนุ่มก็เริมเคลือนไหว
เมือเห็นคนสนิทขององค์รชั ทายาทซือฟั งออกจากจวนไป
ในตอนสายๆ เขาสะกดรอยตามอีกฝ่ ายไปเงียบๆ จนได้
เห็นว่าฝ่ ายนันมุง่ หน้าออกจากเมืองไปทางค่ายทหาร
การเข้าออกค่ายทหารแห่งนีดูเข้มงวดยิงกว่าประตูเมือง
เสียอีก ประตูดา่ นเป็ นชันๆ กําแพงสูงท่วมหัว บนกําแพง
มีทหารยืนยามกันทุกสิบห้าก้าว
เฉินหรงปั วเลือกจะซุ่มดูความเคลือนไหวอยูใ่ นป่ าด้าน
นอกค่ายจนฟ้ ามืด ก่อนจะลอบปี นกําแพงเข้าไป เขาจับ
ตัวทหารเวรมาขังไว้ในป้ อมก่อนจะชิงชุดของอีกฝ่ ายมา
ชายหนุ่มแฝงตัวลงจากกําแพงไปพร้อมกับพวกเวรยามที
กําลังเปลียนผลัด ระหว่างนันก็สา่ ยสายตามองหาความ
ผิดปกติ
นอกจากตึกบัญชาการและหอสังเกตการณ์ต่างๆ แล้ว
อ้อมไปอีกด้านจะพบกับระเบียงทางเดินยาวทอดสูป่ ะรํา
สูงทีพวกผูบ้ ญ
ั ชาการอยูน่ นเพื
ั อสังเกตการณ์ ทหารหลาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 7

พันนายกําลังแปรรูปขบวนอยูก่ ลางลาน ส่งเสียงหึกเหิม

ดังกระหึม
เฉินหรงปั วลงจากเฉลียงทางเดินมุง่ หน้าเข้าไปในตึก
บัญชาการ แสร้งพยักหน้าทักทายทหารยามอย่างสนิท
สนมก่อนจะหายวับไปกับคานไม้ดา้ นบน เขาไต่ขนไปบนึ
ชันสองและสามตามลําดับ ร่างสูงหลบวูบเมือเห็นทหาร
เดินสวนมาก่อนจะแอบเข้าไปในห้องหลักแห่งหนึงทีถูกลง
กลอนเอาไว้อย่างแน่นหนา เขาต้องใช้พลังวรยุทธ์เพือ
เปิ ดมันออก
ในนันมีโต๊ะกลางขนาดใหญ่และแผนทีจําลองภูมปิ ระเทศ
ในแถบนี เลยไปเป็ นแผนทีคร่าวๆ ของต้าถง แต่ททํี าให้
เขาต้องชะงักและขนลุกซู่ขนมาคื
ึ อแผนทีผืนสุดท้าย
"เป็ นไปไม่ได้..."
สิงทีเขาเห็นจุดกําหนดการตังค่ายของต้าถง ตังแต่ไหนแต่
ไรฝ่ ายทหารจะจําลองการศึกในรูปแบบต่างๆ และกําหนด
กลยุทธ์คร่าวๆ ว่าหากเกิดศึกใหญ่จะต้องรับมือเช่นไรบ้าง
ซึงเรืองนีจะมีแต่พวกทหารระดับแม่ทพั เท่านันทีรู้ แล้วซือ
ฟั งจะรูเ้ รืองนีได้อย่างไรในเมือยังไม่ได้เกิดสงครามด้วย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 8

ซํา
เขาดึงแผนทีหนังนันขึนมาก่อนจะพบว่าด้านใต้มหี นังแผ่น
อืนๆ วางซ้อนกันอยู่ ซึงสิงทีเขียนอยูบ่ นนันทําให้เฉิน
หรงปั วทีหนักแน่นดังภูผารูส้ กึ หวาดกลัวขึนมาจริงๆ
"บัดซบ..."
แผนผังภายในของพระราชวังหลวงในถงเยียน แม้แต่
เส้นทางลับ หรือทางหลบหนีกป็ รากฎอยูท่ งหมด
ั ...
แผนผังค่ายทหารสําคัญทังหมดในต้าถง ไม่วา่ จะของสกุล
โม่ สกุลจาง สกุลเฉิน
แม้แต่คา่ ยเอียนเหอของเขาก็ยงั มีและละเอียดยิบราวกับ
ตาเห็น ไม่ว่าจะเป็ นเรืองกลไก คลังอาวุธ ทีเก็บแร่เหล็ก
เส้นทางใต้ดนิ
เฉินหรงปั วมือสัน ในใจของเขาหดเกร็งจนปวด
สัญชาตญาณของเขารับรูถ้ งึ ภัยมหันต์ทจะตามมาพร้
ี อม
ของเหล่านี
แค่มขี องพวกนีการจะเผด็จศึกต้าถงนับว่าง่ายเพียงแค่
พลิกฝ่ ามือเท่านัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 9

ฮูเจียเล่อเป็ นปี ศาจหรือไร...

"มีผบู้ ุกรุก!" เสียงตะโกนจากด้านนอกทําให้เฉินเฟยฉีได้
สติ
เขาก้าวถอยจากผืนหนังอันน่าสะพรึงกลัวตรงหน้า ก่อน
จะตัดสินใจกระโดดออกไปจากหน้าต่าง
เขาต้องรีบแล้ว....
เขาต้องกลับไปให้เร็วทีสุด
*
หลิวจ้าวเว่ยนังอยูห่ ลังโต๊ะหนังสือ ในมือนางกําลังจับพู่กนั
เขียนอักษรลงบนกระดาษสีชา ด้านข้างมีอาหนิงคอยฝน
หมึกให้เป็ นระยะ
"คุณหนูบ่าวขอเข้าไปเปลียนนําแข็งนะเจ้าคะ" อาเจินส่ง
เสียงอยูด่ า้ นหน้าประตูกอ่ นจะเปิ ดเข้ามาในห้อง นางโบก
มือให้บ่าวแรงดีสองคนยกก่อนนําแข็งไปเปลียนในอ่าง
และยกนําทีละลายแล้วออกไป
หญิงสาวถูกขัดจังหวะจึงถือโอกาสนันพักมือ มองพวก
สาวใช้ทาํ งานกันอย่างขันแข็ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 0

"คุณหนูตอ้ งการรับของว่างหรือไม่เจ้าคะ วันนีมีชานม

เมล็ดซิงด้วย" อาเจินค้อมกายเข้ามาสอบถามนาง
"ไม่ละ่ ข้ายังไม่หวิ "
"คุณหนู กลับมาคัดอักษรอีกแล้ว ช่างหมันเพียรจริงๆ"
"ของแบบนีทําบ่อยๆ ถึงจะดี หากทิงไว้นานฝีมอื จะ
ถดถอยเอาได้" โฉมสะคราญยิมให้อาเจินทีปากหวานช่าง
ยกยอนาง
"ยิงใกล้หน้าฝนยิงร้อน คุณหนูตอ้ งระวังสุขภาพให้มาก
หน่อยนะเจ้าค่ะ"
"จริงสิ เข้าหน้าฝนแล้วไม่รปู้ ี นีฝนจะตกหรือไม่" จ้าวเว่ย
ครุน่ คิด ช่วงสองสามปี ทผ่ี านมาแผ่นดินต้าถงไม่สงบสุข
นัก เพราะภัยธรรมชาติหลายหลายชนิดทีเรียกได้วา่
กระหนําซําเติมในหลายเมือง หากปี นีแล้งฝนอีกคงเป็ น
หายนะแล้ว
"เพราะเช่นนีในวังถึงต้องเร่งจัดพิธบี วงสรวง... บ่าวได้ยนิ
ว่าไป๋ อีเหนียงพาคุณหนูหา้ ไปพบฮูหยินผูเ้ ฒ่าแล้ว ดูท่าจะ
ไปขออนุญาตให้คุณหนูหา้ ร่วมคัดเลือกรําบูชาฟ้ าดิน" อา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 1

เจินกดเสียงตําลงรายงานเรืองทีเพิงรูม้ า
"พวกนางตัดสินใจรวดเร็วกันจริงๆ" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ
"แล้วคุณหนูจะทําเช่นไรต่อเจ้าคะ ทีคุณหนูฝึกรํามา
ทังหมดจะยกให้ผอู้ นไปง่
ื ายๆ เช่นนีหรือ?"
"เจ้าเห็นข้าเป็ นคนมีนําใจถึงเพียงนันเลยหรือ?" หญิงสาว
ยิมอย่างมีเลศนัย "ข้าไม่คดิ จะไปเข้าร่วมคัดเลือก แต่ผล
การคัดเลือกนันข้ากําหนดเอาไว้ตงแต่ั แรกแล้ว พวกเจ้า
อย่าลืมสิวา่ น้าชายของข้าเป็ นใคร"
อาเจินคิดตามอยูค่ รูห่ นึงก็พยักหน้ารับอย่างยินดี "นันสิ
บ่าววิตกเกินไป คุณหนูของบ่าวปราดเปรืองถึงเพียงนีจะ
พ่ายแพ้ได้อย่างไร"
"เรืองวันก่อนพวกเจ้าทําดีมาก โดยเฉพาะอาหนิง เอาไว้
พวกเราออกไปหาขนมอร่อยๆ กินกัน" หลิวจ้าวเว่ยบอก
สาวใช้อย่างใจดี
"ดีเหลือเกิน ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู" อาหนิงร้องอย่าง
ปรีดา ตังแต่นางมาถงเยียนก็พยายามทําตัวสงบเสงียม
จนอึดอัด เพราะกลัวจะก่อเรืองผิดพลาดเดือดร้อนไปถึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 2

คุณหนู ทังทีใจจริงนางอยากตระเวนไปทัวเมืองเพือชม
ความคึกคักแต่กอ็ ดใจไว้ พอคุณหนูจะออกจากจวนทีนาง
จึงตืนเต้นมาก
ทว้าก่อนทีจะได้กล่าวนัดแนะกันต่อ มีฝู่ กว็ งพรวดพราด
ิ
เข้ามาในห้อง "คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู"
"มีอะไรหรือ?"
"อันอ๋องเสด็จมาจวนเราเจ้าค่ะ" มีฝู่ รแู้ ล้วว่าคุณหนูกบั อัน
อ๋องไม่ได้มคี วามสัมพันธ์ลกึ ซึงดังภายนอก อีกทังนับว่า
เป็ นศัตรูกนั เสียด้วยซํา ดังนันนางจึงไม่ได้มองบุรุษผูน้ ใน
ี
แง่ดนี กั
"อู่เหวินซวน?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิวสูงอย่างแปลกใจ
จูๆ่ อู่เหวินซวนแล่นมาจวนหลิวทําไมกัน...
"ยามนีกําลังเสด็จไปเยียมฮูหยินผูเ้ ฒ่า บ่าวเห็นขันที
ช่วยกันขนของลงรถม้ามาไม่น้อย น่าจะเอามาประจบฮู
หยินผูเ้ ฒ่าแน่ บางทีอกี สักประเดียวคงมีคนมาเชิญคุณหนู
ไปพบ"
บุรุษทียังไม่ได้แต่งงานอย่างเป็ นทางการ ยามมาเยียม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 3

บ้านสตรีทหมายตาก็
ี ตอ้ งพบกับผูใ้ หญ่ในบ้านก่อนเป็ น
มารยาท ต่อเมือผูใ้ หญ่เปิ ดทาง ทําเป็ นเอาหูไปนาเอาตา
ไปไร่เปิ ดโอกาสให้หนุ่มสาวได้พบปะพูดคุยคลายคิดถึง
นับเป็ นเรืองธรรมดา ยิงอันอ๋องเป็ นคู่หมันของหลิวจ้าว
เว่ย การทีเขามาเยียมเยือนจวนหลิวเป็ นครังคราวก็นบั ว่า
เป็ นเรืองปกติ
นึกย้อนไปถึงปี นัน... หลังจากหลิวจ้าวเว่ยได้กลับถง
เยียนมาไม่นาน อันอ๋องก็รบี แสดงนําใจมาเยียมเยือนที
จวนของนางเช่นกัน มีของกํานัลมาฝากนางไม่น้อย ทังยัง
คอยนัดแนะนางให้รบั เทียบงานเลียงอืน เพือจะได้มเี วลา
พบหน้ากัน ราวกับมีใจคิดคํานึงถึงนางอย่างลึกซึง
แม้แต่ลกุี ย้ เฟยก็เคยเรียกนางเข้าวังไปนังเป็ นเพือน
สนทนาอยูบ่ ่อยๆ ของดีสงใดก็ิ หมันประทานให้นาง ดูแล
รักถนอมนางดังหนึงเป็ นลูกหลาน ทําให้นางวางใจว่าจะ
ไม่มปี ั ญหาแม่ผวั ลูกสะใภ้หากแต่งเข้าจวนอ๋อง
ไหนเลยจะรู.้ .. ทุกสิงล้วนเป็ นงิวฉากใหญ่ทผลั
ี กนางไปสู่
หายนะทังสิน
"เวลาเปลียนแต่คนกลับไม่เปลียนเลยจริงๆ" ดวงตาของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 4

หญิงสาวดํามืดลง นางหุบรอยยิมบนหน้าก่อนจะได้ยนิ
เสียงบ่าวมาเรียก ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเชิญนางไปร่วมรับแขกที
เรือน
"ดียง..."
ิ หลิวจ้าวเว่ยรําพันก่อนจะลุกขึนจากเก้าอี
ดูเหมือนอู่เหวินซวนเริมเดินแผนกําจัดนางแล้ว
*
เนืองจากอากาศทีค่อนข้างร้อนอบอ้าวหลิวจ้าวเว่ยจึงสวม
ชุดสีเหลืองอ่อนทีค่อนข้างบางและพลิว ยามทีนางเดินตัด
ผ่านทางเดินเพือไปยังเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่านัน เหล่าบ่าวไพร่
ทีทํางานกันอยูโ่ ดยรอบไม่มใี ครไม่หยุดมือหันมามองนาง
ผ้าพลิวไสวยามต้องลมนันราวกับหญิงสาวไม่ได้ยา่ งเท้า
เดินแต่กาํ ลังเหาะเหินดังหนึงเป็ นนางเซียนทีมาเยือนภพ
มนุษย์
บ่าวไพร่ในจวนหลิวไม่มใี ครไม่ชนชมความงามเป็
ื นเลิศ
ของหลิวจ้าวเว่ย ยิงตํานานเซียนบุปผาโด่งดัง มีคนด้าน
นอกมักมาซักถามพวกเขาถึงความงามของคุณหนูหลิวผู้
นีว่าจริงเท็จเช่นไร ซึงหลักฐานนันเหนือชันกว่าคํา
บรรยายทีพวกเขากล่าวออกไปเสียอีก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 5

หลิวจ้าวเว่ยก้าวอย่างไม่รบี ร้อนแต่กม็ ไิ ด้ออ้ ยอิง ด้านหลัง

นางมีมฝู่ี กบั อาเจินเดินตามมาด้วยท่าทางสํารวม พอ
มาถึงเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่า ต้วนมามาแม่นมคนสนิทของ
เจ้าของเรือนก็เป็ นคนมาเชิญนางเข้าไปด้านใน
ด้านในห้องรับแขกนันปรากฎร่างของอันอ๋องอู่เหวินซวน
กําลังนังอยูท่ เก้
ี าอีข้าง เขามีทา่ ทางนอบน้อมต่อผูใ้ หญ่
สํารวม และสง่าผ่าเผย ยามพูดจากก็เอ่ยปากอย่างน่าฟั ง
หลิวจ้าวเว่ยเคยเห็นทักษะในการเกลียกล่อมหญิงชราของ
อู่เหวินซวนมาแล้วจึงไม่แปลกใจทีได้เห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่ายิม
น้อยยิมใหญ่ขณะสนทนากับเขา
แต่สงที
ิ นางแปลกใจคือบนเก้าอีอีกฝั งกลับมีหลิวหานนัง
อยู่ นีเป็ นครังแรกตังแต่กลับจวนทีนางได้เห็นหน้า
น้องชาย จังหวะก้าวของหลิวจ้าวเว่ยชะงักไปวูบหนึงยาม
ทีมองเด็กคนนันก่อนจะกลบเกลือนท่าทางราวกับไม่ม ี
อะไรเกิดขึน
นางเดินเข้าไปด้านข้างหลิวหานทีกําลังตังใจฟั งอันอ๋อง
กับฮูหยินผูเ้ ฒ่าพูดกันอย่างสนองสนใจ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวเป็ นคนทีมีใจทะเยอทะยานและมอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 6

การณ์ไกล เห็นว่าวันหน้าหลิวจ้าวเว่ยจะต้องแต่งเข้าจวน
อ๋อง ดังนันจึงคิดจะให้หลิวหานอาศัยช่วงก่อนแต่งทํา
ความรูจ้ กั มักคุน้ กับเชือพระวงศ์ผนู้ เอาไว้
ี หากสามารถ
เป็ นทีพอพระทัยวันหน้ายามเขาเป็ นขุนนางคงก้าวหน้าได้
โดยง่าย
ยังไม่ทนั ออกเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็เตรียมให้น้องชายใช้นาง
เหยียบเป็ นสะพานแสวงหาความก้าวหน้าสูจ่ วนสกุลหลิว
แล้ว ช่างรักใคร่เมตตาลูกหลานอย่างลึกซึงโดยแท้...
"เว่ยเอ๋อร์มาแล้ว เจ้าดูสวิ า่ ใครมาเยียมจวนเรา" ฮูหยินผู้
เฒ่าตาเป็ นประกาย
"จ้าวเว่ยถวายพระพรท่านอ๋อง" นางยอบกายถอนสายบัว
ให้เขาอย่างชดช้อย
"คุณหนูหลิวนังลงเถอะไม่ตอ้ งมากพิธ"ี เสียงของเขาทุม้
ตํา กล่าวบอกนางด้วยรอยยิมละไม
"หม่อมฉันไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะมาเยียมเยือนจึงไม่ได้
เตรียมตัวรับแขกให้ดี นับว่าเสียมารยาทต่อท่านอ๋องแล้ว"
นางขยับนังลงบนเก้าอีตัวติดกับหลิวหานขณะทีกล่าว
วาจาไว้มารยาทกับเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 7

"เป็ นข้าเองทีมาโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า เรืองนีไม่

อาจโทษเจ้า" เขายิมอ่อนโยนแล้วหันไปทางฮูหยินผูเ้ ฒ่า
"เป็ นเพราะผูเ้ ยาว์เพิงกลับมาจากทางเหนือจึงได้ขา้ วของ
ดีๆ มาหลายชิน คิดจะนําว่าฝากฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิว ท่าน
เจ้ากรม และคุณหนูทงหลาย ั แต่กอ่ นจะได้สง่ เทียบฝ่ า
บาทได้มรี บั สังให้ตวั ผูเ้ ยาว์ไปราชการทีซีเจียงต่อวันมะรืน
นี ผูเ้ ยาว์จงึ ต้องผิดมารยาทมาทีจวนหลิวโดยพละการ
ขอฮูหยินผูเ้ ฒ่าโปรดอย่างถือสา" เขากล่าวอธิบายด้วย
นําเสียงน่าฟั ง
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวนันเคลิบเคลิมกับเสียงผูส้ งู ศักดิไปแล้ว
ยิงได้ยนิ คนทีเป็ นถึงชินอ๋อง[1] แทนตัวว่า 'ผูเ้ ยาว์' กับ
นางก็รสู้ กึ เหมือนเท้าไม่ตดิ พืน ได้รบั เกียรติสงู ส่งเช่นนียิง
ทําให้รอยยิมบนหน้าเหียวย่นกว้างขวางขึนอีก
"มิได้ๆ ท่านอ๋องมาเยือนนับว่าเป็ นวาสนาของจวนสกุล
หลิวต่างหาก จะถือสาหาความได้เช่นไร" ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หลิวรีบโบกมือกล่าวกับเขา
หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะหึๆ อยูใ่ นใจ ถ้าทําได้ทา่ นย่าของนาง
คงอยากเทินอันอ๋องเอาไว้หน้าประตูจวนหลิวเสียด้วยซํา
นางมีหรือจะคิดถือสา มีแต่อยากให้เขามาเยียมเยือน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 8

บ่อยๆ ตัวนางจะได้ได้หน้าเพิมอีก
"ฮูหยินผูเ้ ฒ่าช่างเป็ นคนมีจติ ใจกว้างขวาง ข้าผูเ้ ยาว์ต้อง
ขอบคุณท่านทีไม่เอาความ แต่ครังหน้าข้าจะไม่ละเลย
ธรรมเนียมเช่นนีแน่ " กล่าวเหมือนลุแก่โทษแต่กลับเป็ น
คํายืนยันว่าเขาจะมาทีจวนหลิวอีก ซึงมีหรือฮูหยินผูเ้ ฒ่า
จะฟั งวาจาของอันอ๋องไม่ออก
"ดีๆ คนแก่ๆ อย่างหม่อมฉันน้อยนักจะมีวาสนาได้พบผู้
สูงศักดิ ได้พบท่านอ๋องก็พลอยให้หม่อมฉันได้ซมึ ซับกลิน
อายสูงศักดิลําค่ามาด้วย หม่อมฉันต้องโชคดีแน่"
"เช่นนันผูเ้ ยาว์คงต้องมาบ่อยๆ เสียแล้ว"
หลิวเจ้าเว่ยคร้านจะฟั งเสียงยกยอกันไปมาของหนึงหญิง
ชรากับหนึงองค์ชาย นางเบนสายตาหันมามองน้องชายที
ไม่ได้พบกันมาหลายปี แทน
ปี นีเขาเพิงอายุได้สบิ เอ็ดปี แต่ดสู งู ชะลูดแปลกตาไปมาก
หน้าตาของเขามีเค้าความรูปงามอยูม่ าก ไม่ว่าจะเป็ นหู
ตาจมูกปากล้วนพอเหมาะพอเจาะ นับว่าไม่เสียแรงทีมี
พีสาวงดงามทีสุดในถงเยียน หากรูปโฉมของเขา
อัปลักษณ์กน็ บั ว่าเสียเปล่าแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 9

หลิวจ้าวเว่ยกับหลิวหานได้รบั ถ่ายทอดเรืองรูปโฉมมา
จากหลิวเฉียนกับเถาหนีฮวาอย่างครบครัน ข้อดีตรงไหน
ในร่างกายพวกเขาล้วนได้รบั ยามสองพีน้องนังเคียงก็
เหมือนดอกไม้งามทีร่วมแจกัน ต่างชวนให้ผคู้ นไม่อาจละ
สายตา
หลิวหานคล้ายรูต้ วั ว่าถูกพีสาวมองพิจารณาอยู่ แต่
เด็กชายกลับนังคอแข็งจ้องมองแต่ฮูหยินผูเ้ ฒ่า ท่าทาง
ครําเคร่งเกินวัย หลิวจ้าวเว่ยลอบถอนหายใจกับตัวเอง ดู
ท่าแล้วฮูหยินผูเ้ ฒ่าคงเข้มงวดกับเขามากจริงๆ
"เสียดายทีหม่อมฉันอายุมากแล้ว แข้งขาเดินเหินไม่
สะดวก มิเช่นนันจะต้องพาท่านอ๋องเดินชมสวนของเราแน่
แต่ไหนๆ เว่ยเอ๋อร์กอ็ ยูท่ นีี แล้วก็ให้นางเป็ นคนพาท่าน
อ๋องชมดูจวนหลิวของเราเถอะ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวสนทนา
กับอันอ๋องครูใ่ หญ่กค็ ดิ ว่าสมควรให้เวลาหนุ่มสาวได้
พบปะกันจึงหันมาพูดกับหลานสาว "ปี กอ่ นจวนสกุลหลิว
ของเราเพิงได้ปรับปรุงสวนใหม่ ได้ดอกไม้งดงามแปลก
ตาจากทางตะวันตกมาไม่น้อย จ้าวเว่ยเจ้าพาอันอ๋อง
ออกไปเดินชมดูส"ิ
"ท่านอ๋องเชิญเจ้าค่ะ" หญิงสาวขีเกียจรําไรทําท่าเหนียม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 0

อายยืดเยือจึงลุกขึนแล้วผายมือเชิญเขา
"เช่นนันผูเ้ ยาว์ขอตัวก่อน" เขาประสานมือคํานับฮูหยินผู้
เฒ่าแล้วลุกตามนางออกมา
หลิวจ้าวเว่ยพาอันอ๋องเดินเคียงไปตามทางเดินอย่างไม่
รีบร้อน ข่าวทีว่าคนสูงศักดิอย่างอู่เหวินมาเยือนจวนสกุล
หลิวคงแพร่ไปทุกเรือนแล้ว ดังนันจึงมีทงพวกบ่
ั าวและ
เจ้านายออกมาสอดส่องอยูแ่ ถวหน้าเรือนทีนางเดินผ่าน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ใช่คนช่างฉอเลาะ หากเป็ นชาติกอ่ นเวลา
เช่นนีนางยังพอจะคิดหาเรืองคุยเพือทําลายความเงียบ
และตังใจว่าควรทําความรูจ้ กั สนิทสนมกับว่าทีสามีเอาไว้
บ้าง แต่ในยามนีนางไม่อยากแม้แต่จะเฉียดเขา ยิง
เสียงพูดเหม็นเน่าทีเคยชักจูงนางลงสูห่ ว้ งอเวจีนนนางก็
ั
รูส้ กึ เดียดฉันท์ ดังนันยิงได้ยนิ น้อยเท่าไหร่กย็ งดี
ิ
แต่ถงึ ในใจจะสาปแช่งอีกฝ่ ายไปถึงสิบแปดชัวโคตรแต่
ภายนอกหลิวจ้าวเว่ยกลับไม่แสดงออก บนใบหน้านางมี
รอยยิมละไม ในมือขวาถือผ้าเช็ดหน้าลายนกพิราบเอาไว้
จังหวะเดินก็เรียบเรือยเหมาะสม
เช่นเดียวกับอู่เหวินซวน เขาซ่อนสายตาลําลึกเปิ ดเผย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 1

เพียงสีหน้าสนใจใคร่รู้ และอาทรต่อนาง คล้ายมีความ

ขวยเขินนิดๆ ทีได้เดินกับคู่หมันสาวตาลําพัง
ต่างคนต่างเป็ นตัวเอกละครงิวทีฝีมอื สูงส่งทังสิน
สวนสวยของจวนสกุลหลิวนันกว้างใหญ่และงดงามมาก
หลิวจ้าวเว่ยพาชายหนุ่ มเข้ามาเดินชมรอบๆ อยูค่ รูห่ นึง
อันอ๋องก็เป็ นคนทําลายความเงียบ
"ดอกไม้สมี ว่ งนันคือดอกอะไร งดงามแปลกตาจริงๆ" เขา
เปิ ดบทสนทนาคิดจะหาเรืองชวนคุย แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้
คิดจะตอบรับสะพานทีเขาทอด
"หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ" นางตอบเสียงหวานหยด
"เช่นนันดอกทีเป็ นพวงสีเหลืองเล่า คงมาจากทาง
ตะวันตกกระมัง"
"หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ" นางยังตอบเหมือนเดิม อู่เหวิน
ซวนปรายตามองนางเล็กน้อย คิดดูถูกในใจว่าสตรีผนู้ ีคง
เป็ นคนเขลา ช่างไร้ความรูร้ อบตัว แต่บนใบหน้ายังคง
แต้มยิมนุ่มนวลไม่ถอื สา
เทียบการเล่นละครของอู่เหวินซวนกับฮ่องเต้อู่เหอตีนับว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 2

ต่างชันกันมาก เพราะดวงตาของเขามักจะเปิ ดเผยความ

จริงออกมาหมด ในขณะทีโอรสสวรรค์นนเขาโกหกได้
ั
ลึกซึงถึงจิตวิญญาณ หากเขาบอกว่าเป็ นสุขดวงตาเขาก็
จะทอประกายความสุข แม้ในหัวจะคิดเรืองการสังหาร
ฝ่ ายตรงข้ามเอาเลือดมาล้างเท้า
หลิวจ้าวเว่ยเคยเรียนรูจ้ ากฮ่องเต้อู่เหอตีมาไม่น้อย ดังนัน
รอยยิมเสแสร้งของอันอ๋องจึงดูทอเกิ
ื นไปหากคิดจะใช้
หลอกนาง
"เจ้าชมชอบดอกไม้ชนิดใดเล่า?" เมือถามสิงใดก็ไม่รู้
เช่นนันเขาก็จะยอมลดสติปัญญาของตนเองลง เปิ ดปาก
ถามสิงทีนางรูอ้ ย่างอดทน
"หม่อมฉันไม่ได้ชมชอบดอกไม้ชนิดใดเป็ นพิเศษเพคะ"
"ทําไมเล่า มิใช่วา่ หญิงงามเทียบเคียงกับดอกไม้งาม
หรอกหรือ?" อย่างหลิวจ้าวอวีคนรักของเขา นางชอบ
ดอกไม้หลากหลายชนิด เวลาพูดถึงดอกไม้กม็ รี อ่ งรอย
ความสดใสพาดผ่านใบหน้า ยิงยามทีเอ่ยวาจาว่าตนคล้าย
ดอกเหมยยิงดูน่ารักน่าเอ็นดู
"ดอกไม้กแ็ ค่พชื ทีงอกจากพืนดิน มีสทิ ธิอันใดมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 3

เทียบเคียงคนกันเพคะ สตรีทเอาตั
ี วเองไปเทียบกับ
ดอกไม้มใิ ช่ความคิดประหลาดหรือ ดอกไม้ชชู อ่ แค่พน้ ฤดู
ก็แห้งเหียวร่วงโรย พวกนางมิใช่กาํ ลังสาปแช่งตัวเองอยู่
หรือไร?" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยปากกึงตังใจกึงไม่ตงใจ
ั แต่เห็น
ได้ชดั ว่าฝีเท้าของคนข้างตัวชะงักไม่จงั หวะหนึง "ดอกไม้
หลากสีเหล่านีมีความงามไว้ให้ผคู้ นชมดูกพ็ อแล้วเพคะ
หม่อมฉันไม่คดิ จะเอามันมาเทียบกับตัวเอง แบบนันคน
จะตีค่าได้ว่าหม่อมฉันเป็ นแค่ดอกไม้ทใครก็
ี สามารถเด็ด
ดม"
"นันสินะ" อู่เหวินซวนทําทีคล้อยตามนาง แม้ลกึ ๆ จะไม่
พอใจ"ความคิดของเจ้าช่างแตกต่างจากสตรีอนื นับว่า
น่าสนใจยิงนัก"
"ท่านอ๋องเล่า ทรงชอบดอกไม้ชนิดใดเพคะ หรือชมชอบ
พันธุไ์ ม้ใดเป็ นพิเศษ?" หญิงสาวถามแล้วหันไปดูดอกไม้
อีกฝั ง เวลานันนางจึงบังเอิญได้เห็นหลิวจ้าวอวีทียืนนิงอยู่
บนเฉลียงทางเดินไกลออกไป อีกฝ่ ายกําลังจ้องมาทีหลิว
จ้าวเว่ยกับอันอ๋องนิงราวกับถูกสาป
"ข้าหรือ ข้าไม่มพี นั ธุไ์ ม้ใดทีชมชอบเป็ นพิเศษหรอก แต่
ในตําหนักมีตน้ ไม้ทปลูี กเพราะสรรพคุณของมันอยูห่ ลาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 4

ชนิด... วันหน้าข้าจะพาเจ้าไปชม" พูดเช่นนีก็คอื การเกียว

พาราสี หยอดคําหวานจะพานางเข้าจวน
ร่างสูงหันตามหญิงสาวมาก็ได้เห็นหลิวจ้าวอวีทียืนอยูห่ า่ ง
ออกไป แม้เขาจะตกใจแต่กไ็ ม่ได้หลุดเสียกริยา ยังคงปั น
หน้ายิมทําราวกับไม่รจู้ กั สตรีทยอบกายให้
ี เขาจากทีไกลๆ
"นันมิใช่น้องสาวของเจ้าหรือ?"
"ท่านอ๋องจําไม่ได้หรือเพคะ นางคือคนทีถูกคุณหนูหลาน
สาดนําใส่ทจวนโต้
ี วอ๋องอย่างไรเล่า" หลิวจ้าวเว่ยถนัด
เรืองการชักมีดซําแผล หญิงสาวคาดเดาได้รางๆ ว่าทีอู่เห
วินซวนมาจวนสกุลหลิววันนีในใจคงอยากพบและปลอบ
ประโลมหลิวจ้าวอวีเพราะเรืองคึกโครมเมือวันก่อน และ
คงอยากเห็นว่าสตรีในดวงใจเป็ นเช่นไร
"นางนันเอง..." มือในแขนเสือของอันอ๋องกําแน่น รูส้ กึ
รังเกียจหลิวจ้าวเว่ยนัก ต่อหน้าคนนอกอย่างเขายังยํา
เตือนเรืองน่าอายของพีน้อง เช่นนันในจวนคงไม่ได้สงบ
เสงียมแน่ บางทีอาจจะกลันแกล้งจ้าวอวีของเขาอยูต่ ลอด
"เรืองเข้าใจผิดกันเช่นนี จริงๆ เจ้าเป็ นพีสาวของนาง
น่าจะช่วยไกล่เกลีย..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 5

"ไกล่เกลียหรือเจ้าคะ?" หลิงจ้าวเว่ยเลิกคิวหันมามองเขา
แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง ภาพนีในสายตาของหลิวจ้าวอวีที
ไม่ได้ยนิ เสียงสนทนาทําให้นางร้อนใจนัก ผ้าเช็ดหน้าใน
มือถูกขยําจนยับย่น "ท่านอ๋องคงไม่รู้ แต่เดิมหม่อมฉันกับ
คุณหนูหลานก็ไม่ได้มคี วามสัมพันธ์อนั ดีกนั เท่าไหร่นกั
เรืองทีจะให้ไปออกหน้าไกล่เกลียนัน หากเป็ นหม่อมฉัน
ไปคงจะยิงเป็ นการเติมฟื นลงในกองไฟมากกว่า อีกอย่าง
น้องรองผูน้ กัี บหม่อมฉันมิได้สนิทสนมกัน ตัวหม่อมฉันไม่
ชอบสอดมือเรืองของผูอ้ น" ื
"ไม่ได้สนิทสนมหรือ?"
"เพคะ แต่เดิมตอนเด็กหม่อมฉันเป็ นลูกภรรยาเอกแต่นาง
เป็ นลูกอนุ การเลียงดูแม้จะใกล้เคียงแต่กม็ สี งู ตําคันกลาง
ไม่มที ายาทสายตรงคนใดสนิทสนมกับลูกของอนุหรอกเพ
คะ หรือถ้าจวนอืนมีแต่ทนีี ไม่มแี น่" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเคร่งครัด
เรืองสูงตําดําขาวถึงเพียงนัน ไม่มที างทีลูกภรรยาเอกจะ
ไปทําตัวสนิทชิดเชือกับลูกอนุได้
คําพูดนีของหลิวจ้าวเว่ยเป็ นการเหยียดหยามหลิวจ้าวอวี
ให้อนั อ๋องฟั งอย่างซึงๆ หน้า นัยน์ตาของเขาวูบหนึงเผย
ความไม่พอใจออกมาทันทีแต่กต็ อ้ งรักษาอาการไว้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 6

"แต่ยามนีนางเป็ นบุตรีภรรยาเอกแล้ว เจ้าไม่คดิ ว่าควร

เอืออาทรกันไว้หรือ"
"คําพูดนีฟั งแล้วแปลกนักเพคะ จริงๆ แล้วควรจะกลับกัน
ยามนีมารดานางเป็ นฮูหยินเอกสกุลหลิว เป็ นแม่เลียงของ
หม่อมฉัน เป็ นคนทีคอยดูแลจัดการทุกอย่างในจวนหลิว
อํานาจทุกอย่างล้วนอยูใ่ นมือของเจินซือ ของดีอนั ใดก็ถูก
ส่งไปทีเรือนของน้องรองเป็ นทีแรก แล้วหม่อมฉันยังต้อง
เอืออาทรสิงใดอีก ทีจริงท่านอ๋องน่าจะบอกให้พวกนาง
สองแม่ลูกเมตตาหม่อมฉันมากกว่า ค่าใช้จา่ ยทุกอย่างใน
เรือนจิวฮวาล้วนเป็ นหม่อมฉันจ่ายเอง บ่าวไพร่กเ็ ป็ น
หม่อมฉันให้เงินเดือนเอง ...คําพูดนี เห็นแก่ทท่ี านอ๋อง
เป็ นคูห่ มันของหม่อมฉัน หม่อมฉันจึงเอ่ยเรืองในจวนกับ
ท่านอย่างตรงไปตรงมา หากเป็ นผูอ้ นหม่
ื อมฉันคงไม่พดู "
"ข้าเข้าใจ" อู่เหวินซวนรูส้ กึ สับสนไม่น้อย หลิวจ้าวอวีเคย
บอกเขาว่าหลิวจ้าวเว่ยเป็ นคนร้ายกาจทีกลันแกล้งนาง
กับมารดา แต่เมือมาทบทวนดูวา่ หลิวจ้าวเว่ยสูญเสีย
มารดาตังแต่เด็ก ญาติฝังมารดาก็ไร้อํานาจ นางจะใช้สทิ ธิ
เสียงใดในจวนไปกลันแกล้งอีเหนียงทีมาจากสกุลขุนนาง
ยิงเจินซือเลือนขึนเป็ นฮูหยินเอกควบคุมทุกงานในจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 7

หลิวแล้ว มันดูไม่สมเหตุสมผลนัก แต่คาํ พูดแค่สองสาม

คําไม่อาจตัดสินอะไรได้ เขาควรระงับความคลางแคลงใจ
เอาไว้ก่อน
หลิวจ้าวเว่ยไม่กลัวว่าอันอ๋องจะรูว้ า่ นางโกหกในภายหลัง
เพราะต่อให้เขารูก้ ไ็ ม่มที างเปิ ดโปงนางแน่ ฉากหน้าทีนาง
เป็ นคูห่ มันของเขายังคําคอ และเขาต้องการปลดพันธะ
โดยทีตนเองไม่ผดิ ไม่ให้ใครวิจารณ์ได้ ดังนันเขาจะต้อง
อดทนอดกลันและทําดีกบั นางจนถึงทีสุด ไม่มที างจะกล้า
มาถือสาหาความกับนางก่อนทีแผนการจะลุล่วงเป็ นอัน
ขาด
หญิงสาวแสร้งขยับเข้าใกล้เขา เอียงกายในมุมทีหลิวจ้า
วอวีเห็นแล้วจะต้องร้อนเป็ นไฟสุมอยูใ่ นอก
หลิวจ้าวอวีมองภาพหนุ่มสาวยืนเคียงกันด้วยดวงตาที
ผ่าวร้อน นางชิงชังหลิวจ้าวเว่ยจนอยากฉีกมันออกเป็ น
ชินๆ ยิงเห็นมันหัวร่อต่อกระซิกกับบุรุษของนางก็ไม่อาจ
สงบใจลงได้
ภาพตรงหน้าทําให้นางคิดไปไกล หากวันหน้าหลิวจ้าว
เว่ยได้ครองตําแหน่งหวางเฟย กลายเป็ นพระชายาอัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 8

อ๋อง แล้วอันอ๋องได้ครองราชย์ หลิวจ้าวเว่ยผูน้ จะมิ

ี ใช่ได้
ครองตําหนักคุนหนิงหรอกหรือ ตําแหน่งฮองเฮาราวกับ
วางอยูใ่ นมือนางตังแต่ลมื ตาดูโลก
แล้วนางเล่า... นางมิตอ้ งแต่งให้ขนุ นางทัวไปหรอกหรือ
แม้การหมันของหลิวจ้าวเว่ย จะเกิดขึนเพือขัดขวางความ
ทะเยอทะยานของคนสกุลหยู แต่ในขณะเดียวกันก็เท่ากับ
ฮ่องเต้ได้ประเคนคนสกุลหลิวให้เข้าฝ่ ายอันอ๋องด้วย
ดังนันไม่มที างเลยทีคุณหนู คนอืนในจวนจะได้แต่งกับเชือ
พระวงศ์คนอืนเพราะบิดาไม่มที างยอม ยกเว้นแต่จะแต่ง
ไปเป็ นอนุชนตํ
ั าเท่านัน
มันมีสทิ ธิอะไร... มันได้แต่งกับเชือพระวงศ์แต่นางอาจได้
เป็ นเพียงฮูหยินของพวกขุนนางหรือพ่อค้า ทําไมคนอย่าง
หลิวจ้าวเว่ยถึงมีสทิ ธิได้เป็ นหวางเฟยแต่นางต้องก้มหน้า
ก้มตารอให้นงั แก่ในจวนจัดหาคู่ให้
ในใจของหลิวจ้าวอวีไม่ยนิ ยอมแม้แต่น้อย ยิงเห็นพีสาว
ของตนยืนเคียงกับอู่เหวินซวนก็ยงโกรธแค้
ิ น มือของนาง
กําแน่นจนสัน ก่อนจะทันคิดอะไรต่อก็กา้ วเท้าเข้าไปใน
สวนคิดว่าตนจะต้องขวางทางหลิวจ้าวเว่ยให้ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 9

แต่กอ่ นทีหลิวจ้าวอวีจะไปถึงกลับต้องชะงักฝีเท้าตะลึงงัน
เมือหลิวจ้าวเว่ยทีกําลังก้าวเดินอยูๆ่ เกิดลืนขึนมา นาง
ทําท่าจะล้มลงหงายหลังทําให้อนั อ๋องต้องรีบรับนางเอาไว้
ก่อนจะโอบเอวคอดของนางกอดไว้ทงตั ั ว แทบจะแนบชิด
สนิทสนมกันไปทังร่าง
"....." หลิวจ้าวอวีกัดฟั นข่มเสียงกรีดจนฟั นกระทบกัน
เสียงดังกึกๆ ในใจนางอยากจะพุง่ เข้าไปกระชากหัวนัง
พีสาวตัวดีออกมาให้หา่ งจากอันอ๋องแต่กท็ าํ ได้เพียงสูด
หายใจลึกก่อนจะแสร้งทําสีหน้าเป็ นกังวลวิงเข้าไปหาคน
ทังคู่
"พีใหญ่ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?"
------------
[1] ชินอ๋อง : ตําแหน่งสูงสุดของเชือพระวงศ์ฝ่ายชาย
ส่วนมาจะเป็ นพระโอรส พระอนุ ชา หรือพระเชษฐาของ
ฮ่องเต้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 0

แสนชัง
# 28. น้ องสาวยอดดวงใจ

ก่อนหน้านีหลังจากกลับมาจากตําหนักโต้วอ๋อง เจินฮุย่
เหมยต้องวิงเต้นไม่น้อยเพือช่วยรักษาชือเสียงของหลิวจ้า
วอวี ถึงขันกลับไปจวนสกุลเจินและขอให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าเจิน
ออกหน้าเจรจากับคนสกุลหลานว่าเรืองใส่รา้ ยป้ ายสีนนั
เป็ นเรืองเข้าใจผิดกัน ทังยังมอบของกํานัลเป็ นสินไหมอีก
จํานวนหนึง
ยังดีทคนสกุ
ี ลหลานไม่คดิ จะต่อความยาว บ่าวของหลาน
ไฉ่ซนที
ิ ขึนชือว่าขโมยหยกนันก็ถูกโบยจนปางตายไป
ก่อนหน้านันแล้ว เจินฮุย่ เหมยจึงส่งข้าวของไปขอขมา
ทางโต้วอ๋องกับพระชายาอีกรอบ
ส่วนหลิวจ้าวอวีหลังจากเปี ยกปอนกลับมาถึงจวนนางก็
กรีดร้องทําลายข้าวของในห้องเหมือนคนบ้า แต่อารมณ์
ยังไม่ทนั ปรับลงก็ถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวสังให้พวกบ่าวแรงดี
ลากนางไปคุกเข่าหน้าป้ ายบรรพชน ทังยังให้ตว้ นมามา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 1

มาต่อว่าสังสอนนางยาวอีกเกือบชัวยาม
พวกอีเหนียงกับบุตรีอนุทงหลายหลั
ั งจากเห็นหายนะของ
หลิวจ้าวอวีกับเจินฮุย่ เหมยก็ให้คนสืบเสาะถามหา
เรืองราว หลิวหว่านอีไม่คดิ จะช่วยปกปิ ดเรืองหน้าขาย
หน้าของศัตรูอยูแ่ ล้ว และหลิวอันหลินทีแม้เบืองหน้าจะดู
มีนําใจต่อหลิวจ้าวอวี แต่พออีกฝ่ ายล้มก็พร้อมเหยียบซํา
ดังนันคนทังจวนจึงได้รเู้ รืองหน้าขายหน้าพวกนี ซึงพอรู้
เรืองพวกอีเหนียงทังหลายก็หวั เราะกันให้ลนจวน
ั
หลิวจ้าวเว่ยทีคล้ายเป็ นผูเ้ สียหายกับแผนใส่รา้ ยป้ ายสี
ของหลิวจ้าวอวีนันกลับนิงเฉยทีสุด นางกันตัวเองออก
จากเรือง ราวกับเหตุการณ์ทเกิ ี ดขึนไม่ใช่เป็ นเหตุทมุี ง่
ร้ายต่อนาง
"พีใหญ่ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?" เสียงหวานหยด
ของหลิวจ้าวอวีถามขึนอย่างร้อนรนราวกับเป็ นห่วงนาง
เหลือเกิน ทังยังเข้ามาแตะแขนนางเพือช่วยพยุง ซึง
เจตนาแท้จริงคือต้องการดึงหลิวจ้าวเว่ยออกให้หา่ งจากอู่
เหวินซวน ใจหลิวจ้าวอวีคิดกังวลไม่น้อยว่าหากปล่อยให้
อันอ๋องใกล้ชดิ กับหลิวจ้าวเว่ยมากๆ เขาจะเผลอไผลไป
กับความงามของนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 2

หลิวจ้าวเว่ยตวัดสายตาใส่ฝ่ายนันและเบียงตัวหลบอย่าง
ชัดเจนให้พน้ มือนาง อีกทังยังใช้ผา้ เช็ดหน้าเช็ดแขน
ตรงทีนางเพิงจับ แสดงทีท่ารังเกียจอย่างแจ่มชัด แม้แต่
อันอ๋องยังดูออก หลิวจ้าวอวีเองก็หน้าเปลียนสี แววตา
สลดลงทันที
"จ้าวเว่ย เจ้าไม่เป็ นไรใช่หรือไม่?" แม้จะโกรธทีหลิวจ้าว
เว่ยไม่รกั ษานําใจคนรัก แต่ชายหนุ่มยังคงแข็งใจเล่นงิว
ต่อไป
"ทําให้ทา่ นอ๋องได้เห็นเรืองขบขันแล้ว หม่อมฉันไม่เป็ นไร
เพคะ ขอบพระทัยท่านอ๋องทีช่วยเหลือ" นางตอบเขา
อย่างนุ่นนวลก่อนจะหันไปหาหลิวเจ้าอวี
"ท่านย่าสังให้เจ้าสํานึกผิดอยูใ่ นเรือนมิใช่หรือ เหตุใดจึง
ออกมาเพ่นพ่านข้างนอกทังทีมีแขกสูงศักดิมาเยือน?"
"ไม่เป็ นไรหรอก..." อันอ๋องทําท่าทางจะกล่าวว่าตนไม่ถอื
สาแต่หลิวจ้าวเว่ยชิงเอ่ยตัดหน้าเขา
"กฎบ้านไม่เคารพ คําสังผูอ้ าวุโสไม่เคารพ ถึงได้ออกไป
ทําเรืองให้จวนขายหน้าเช่นนัน หากยังทําตัวเช่นนีวัน
ข้างหน้าจะทําอย่างไร ยามแต่งงานออกไปใครทีไหนจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 3

เคารพคนอย่างเจ้า ...ทีข้าเสียเวลาพูดเพราะยามนีเจ้า
เป็ นคุณหนูสกุลหลิว หากมิใช่พน้ี องร่วมสกุลข้าคงไม่
เปลืองแรงมาสังสอน" หลิวจ้าวเว่ยเช็ดมือไปพลางเอ่ย
ถ้อยคําไปพลางไม่แม้แต่จะมองสีหน้าทีบิดเบียวของหลิว
จ้าวอวี
"ยามนีเจ้าเองก็ใกล้สบิ เจ็ดแล้ว มารดากับท่านย่าคงกําลัง
เริมมองหน้าบุรุษทีดีพร้อมเอาไว้ให้เจ้าแล้ว แต่ตวั เจ้า
กลับไปสงบเสงียม ไม่รจู้ กั รักษากฎเกณฑ์ ไม่รจู้ กั รักษา
มารยาทเช่นนี จวนใดจะยินยอมรับภรรยาเอกเช่นเจ้า
หรือต่อให้รบั ไปใจพวกเขาจะยอมรับนับถือได้จริงหรือ รูป
โฉมก็หาได้พลิ าศลํา สติปัญญาก็มไิ ด้เป็ นเลิศ มารยาทก็
... ชือเสียงอันใดทีไม่มอี ยูแ่ ล้วกลับยิงทําลาย น่ากังวลนัก"
"พีสาวท่านไม่เห็นต้องพูดหนักเช่นนีต่อหน้าผูอ้ น"
ื หลิวจ้า
วอวีนําตาปริมขอบยืนฟั งคําต่อว่าของหลิวจ้าวเว่ยแม้จะ
อยากตอบโต้แค่ไหน ก็ตอ้ งเล่นบทน่าสงสารเข้าไว้เพราะ
อันอ๋องยืนอยูด่ ว้ ย นางกะพริบตาสองทีนําตาหยดน้อยก็
กลิงลงทีข้างแก้มทําให้อู่เหวินซวนปวดใจนัก คิดจะหา
คําพูดมาช่วยตอบโต้หลิวจ้าวเว่ยให้นาง
"เหตุใดจะพูดไม่ได้ ข้าได้รบั ราชโองการหมันกับท่านอ๋อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 4

มาตังแต่อายุได้แปดปี ปี หน้าก็ตอ้ งแต่งเข้าตําหนักอ๋อง

ตามรับสังของฝ่ าบาท แม้ยามนียังไม่แต่งแต่กน็ บั ว่าเป็ น
คนกันเอง ข้าสังสอนเจ้าต่อหน้าว่าทีพีเขยของเจ้ายัง
นับว่ามีนําใจแล้ว เรืองคราวก่อนทีตําหนักโต้วอ๋อง ถามใจ
เจ้าดูให้ดวี ่าคิดจะเล่นงานใคร ข้าไม่ฉกี หน้ากากเจ้าทีนัน
ยังไม่นบั ว่าปรานีอกี หรือ!?"
"พีสาว!"
"เลิกส่งเสียงน่ารําคาญได้แล้ว!" หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวฉับ
ปรายหางตามองนางอย่างรําคาญใจ "ยามนีเจ้าควรอยูท่ ี
ใดก็ไปอยูท่ นัี น มิใช่เสนอหน้ามาพบแขกผูส้ งู ศักดิตรงนี
หากยังพูดไม่รคู้ วามข้าจะให้คนไปรายงานท่านย่า"
"จ้าวเว่ยอย่าทําให้เป็ นเรืองใหญ่เลย น้องรองของเจ้าคง
เป็ นแค่เด็กเท่านัน" เขาเป็ นถึงชินอ๋องดังนันยามเอ่ยอะไร
ออกไปก็คดิ ว่าหลิวจ้าวเว่ยจะเกรงใจบ้าง
"นางเพียงอ่อนเดือนกว่าข้าไม่กเดืี อน ข้าจวนเจียนจะ
แต่งงานอยูร่ อ่ มร่อแล้วอย่างนางจะนับว่าเด็กได้อกี หรือ?"
หญิงสาวไม่เกรงกลัวอันอ๋องเลยแม้แต่น้อย โฉมสะคราญ
ไม่คดิ จะแสร้งทําเป็ นรักษานําใจพีน้องต่อหน้าเขา ทังยัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 5

กล่าวยําเตือนเรืองการแต่งงานของหลิวจ้าวอวีและตน
หลายครัง
"ในฐานะบุตรีภรรยาเอก ข้าต้องรูค้ วามไวกว่าบุตรีอนุ เพือ
เรียนรูท้ ุกอย่างในบ้านสําหรับวันคืนข้างหน้า และอย่าง
นางทีจนป่ านนียังไม่รจู้ กั สํารวมใช้ได้ทไหน
ี ...ดีเท่าไหร่ท ี
เจ้าทะเล่อทะล่ามาเจอท่านอ๋องทีนับว่าเป็ นคนกันเองทัง
ยังมีเมตตา แต่หากมาเจอแขกสูงศักดิอืนของบิดา คนจะ
ไม่เอาออกไปเล่าลือกันหรือว่าบุตรีสกุลหลิวเป็ นเช่นไร?"
หลิวจ้าวอวีขบกรามแน่ น มือใต้แขนเสือของนางสัน ทังที
ยืนอยูต่ ่อหน้าคนรักแต่กลับต้องยอมให้หลิวจ้าวเว่ยต่อว่า
นางฉอดๆ ช่างน่าแค้นใจนัก
"น้องเพียงแต่ตกใจทีพีสาวทําท่าจะล้มจึงวิงเข้ามา หาก
นําใจของน้องเป็ นเรืองผิดพลาดถึงเพียงนีคงต้องขออภัย
พีสาวแล้ว" นางเอ่ยปากตัดพ้อเสียงสันเครือ เอ่ยปาก
กล่าวหาว่าหลิวจ้าวเว่ยช่างแล้งนําใจ ก่อนจะช้อนสายตา
น้อยอกน้อยใจมองอันอ๋องวูบหนึง
"มิใช่หน้าทีของเจ้า อีกอย่างหากเจ้าไม่ออกมาเพ่นพ่านจะ
มาเห็นเรืองนีหรือ ท่านอ๋องก็อยูท่ นีี ท่านไม่ปล่อยให้ขา้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 6

เจ็บตัวอยูแ่ ล้ว อีกอย่างบ่าวของข้าก็คอยติดตามอยู่ แหก

กฎแล้วอ้างเรืองนําใจ ดังหัวขโมยทีอ้างเรืองปากท้องใช่
หรือไม่ วาจานีของเจ้าช่างไร้สาระ" หลิวจ้าวเว่ยไม่ลด
เสียงลงเลยและไม่ยอมให้หลิวจ้าวอวีป้ ายความผิดโทษ
ฐานแล้งนําใจให้นางซึงหน้า
"ข้าเป็ นคนเถรตรงเช่นนี หากวันนีสังสอนเจ้าแล้วทําให้
น้องรองปวดใจไม่อาจรับก็ชา่ งเถิด ถือว่าข้าจุน้ จ้านเอง ...
มีฝู่ ไปส่งคุณหนูรองทีเรือนนาง แล้วไปรายงานฮูหยินผู้
เฒ่าเรืองนีด้วย"
"เจ้าค่ะคุณหนู" มีฝู่ รบั คําอย่างขันแข็งก่อนจะเข้าไปพยุง
หลิวจ้าวอวีทีโกรธจนแทบคลัง
ร่างบางกลับหลังเดินโซเซจากไปไม่กก้ี าวก็สะดุดล้มลง
อันอ๋องทีมองตามนางอยูก่ ระตุกเท้ารีบร้อนจะเข้าไปช่วย
แต่หลิวจ้าวเว่ยกลับยืนนิงอยูท่ เดิ
ี ม ไม่กา้ วไม่ถอยไม่คดิ
จะเข้าไปแสดงนําใจต่อน้องสาว แต่กลับจ้องมองท่าทีของ
เขาราวกับรูปปั นหิน
สายตานันหยุดยังฝีเท้าของชายหนุ่ม ร่างสูงจึงฝืนกายหัน
กลับมาหาคู่หมันทําราวกับไม่สนใจใยดีคนรักทีนังกองอยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 7

บนพืน... ยามนีเขาเล่นละครว่าไม่รจู้ กั กับหลิวจ้าวอวี ทํา

ให้นางต้องน้อยเนือตําใจแล้ว วันหน้าเขาจะชดเชยให้นาง
มากๆ และต้องสังสอนหลิวจ้าวเว่ยให้สมแค้นแน่ ๆ ...ในใจ
คิดเช่นนันแต่ใบหน้าหันกลับมายิมให้คู่หมันสาวอย่าง
อ่อนโยน
"เรืองเพียงเท่านีเจ้าอย่าได้เก็บมาเป็ นอารมณ์เลย จะเสีย
สุขภาพเปล่าๆ"
หลิวจ้าวอวีทีแสร้งแข้งขาอ่อนล้มไปนังกับพืนเพราะคิด
ช่วงชิงความสนใจของชายหนุ่ ม แต่นงแหมะอยู
ั น่ านเขาก็
ไม่มาช่วยพยุงทังยังได้ยนิ อันอ๋องกล่าวปลอบโยนนังจ้าว
เว่ยเสียงอบอุ่นหน้านางก็บดิ เบียวราวกับเห็นผี
"คุณหนู รองรีบลุกขึนเถิดเจ้าค่ะ" มีฝู่ พยายามพยุงนาง
หลายทีแต่นางไม่ยอมลุกเพราะรออันอ๋อง แต่หลังจาก
แน่ใจว่าเขาไม่คดิ จะก้าวมาหาจึงยอมกลํากลืนลุกขึนทัง
ยังสะบัดแขนเดินนํ าหนีไปอย่างอับอาย
"น้องสาวไม่รคู้ วามทําให้ทา่ นอ๋องเสียบรรยากาศแล้ว"
"ได้อย่างไรกัน การได้ชมสวนกับหญิงงามเช่นเจ้า
ต่างหากคือวาสนาของข้า เรืองอืนเป็ นเรืองเล็ก" เขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 8

หยอดคําหวานให้นางทําให้ได้เห็นแก้มนวลทีขึนสีแดงระ
เรือ
"ใกล้เวลาของว่างแล้ว เชิญท่านอ๋องรับของว่างทีศาลา
เป็ นเพือข้าสักมือได้หรือไม่เพคะ?"
"ได้อยูแ่ ล้ว วันนีข้าเองก็ไม่ได้คดิ จะเร่งรีบไปไหน"
"ดียงนั
ิ ก..."
หญิงสาวหันไปสังอาเจินให้เรียกบ่าวเตรียมของว่างกับชา
ไปทีศาลาในสวน ก่อนจะเดินพาอันอ๋องชมดอกไม้อกี ครู่
หนึง
ชายหนุ่มยิมกว้างเดินตามหลิวจ้าวเว่ยไป แต่เขาก็อด
ไม่ได้ทจะเหลี
ี ยวไปมองทางทีคนรักของตนเพิงเลียว
ออกไปอย่างห่วงหา กังวลว่าป่ านนีนางคงน้อยใจเขาจน
ปวดใจเสียแล้ว...
*
"นังจิงจอก! นังจิงจอกจ้าวเว่ย นังสารเลว!"
"คุณหนู ! คุณหนูท่านทําลายข้าวของในห้องไม่ได้อกี แล้ว
นะเจ้าคะ มิเช่นนันฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะต้องลงโทษท่านอีกแน่"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 9

เสียวชิงทีเห็นหลิวจ้าวอวีมีสหี น้าถมึงทึงยําพรวดพราด
เข้ามาในเรือนก็รบี วิงไปรังมือทีกําลังจะกวาดทุกอย่างทิง
ของผูเ้ ป็ นนาย
"นังปี ศาจ!" หลิวจ้าวอวีสะบัดเสียวชิงทิงปากก็กรีดร้อง
แต่ไม่คดิ ทําลายข้าวของอีก "ทําไมข้าต้องเกิดมาเจอคน
อย่างมัน ทําไมมันถึงได้ทุกอย่างทังทีไม่ตอ้ งลงทุนลงแรง
ทําไม!"
เสียวชิงหดคอก้มหน้างุดคลานไปอยูม่ มุ ห้อง กลัว
เหลือเกินว่าจะมีคนด้านนอกได้ยนิ เสียงของหลิวจ้าวอวี
หญิงสาวหอบจนตัวโยนด้วยความโกรธนางกําหมัดสูด
หายใจลึก
"มันคิดจะช่วงชิงความโปรดปรานจากเขาสินะ" นางนึกไป
ถึงท่าทางทีหลิวจ้าวเว่ยแสร้งอ่อนแอยามสะดุดล้มไปอยู่
ในอ้อมกอดของอันอ๋องเมือครู่ "คงคิดว่าได้ครองตําแหน่ง
หวางเฟยแล้วจะใช้รปู โฉมครองใจเขาสินะ"
"คุณหนู ..."
"...รูปโฉมก็หาได้พลิ าศลํา สติปัญญาก็มไิ ด้เป็ นเลิศ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 0

มารยาทก็ไม่ม ี ชือเสียงอันใดทีไม่มอี ยูแ่ ล้ว... มันกล้าดี

อะไรมาว่าข้า ตัวมันเองวิเศษวิโสมาจากไหน!" หลิวจ้า
วอวีนึกถึงถ้อยคําต่อว่าจากปากหลิวจ้าวเว่ยเมือครูก่ อ่ น
จะชะงักกึก นางยืนนิงงันแล้วหันมามองเสียวชิงอย่างช้าๆ
คล้ายฉุกนึกบางอย่างขึนมาได้ "...สิงทีนังนันพูด...
หมายความว่าอะไร"

"บ่าวไม่แน่ใจเจ้าค่ะ" เสียวชิงส่ายหัวพรืดแต่หลิวจ้าวอวี
ไม่ได้สนใจจะหาคําตอบจากนางเพราะในใจคิดไปไกล
แล้ว

"นีมิใช่วา่ ต่อให้ขา้ ได้แต่งกับเชือพระวงศ์เช่นกันก็ไม่อาจ

ก้าวข้ามมันได้... ต่อให้ขา้ ได้เป็ นหวางเฟยก็ไม่มศี กั ดิศรี
เท่ามันสินะ" หญิงสาวเซไปนังลงบนเตียงแล้วใคร่ครวญ
อย่างละเอียด ตัวนางไม่ได้มชี อเสี ื ยงทีกึกก้องอย่างหลิว
จ้าวเว่ย แม้จะมีคําชืนชมจําพวกเกียวกับรูปโฉมน่ารักมี
ชีวติ ชีวาอยูบ่ า้ ง แต่เรืองนันคงถูกทําลายลงไปพร้อมกับ
นําทีหลานไฉ่ซนใช้ ิ สาดนางแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 1

สตรีทไม่
ี ได้เป็ นเลิศสักทางตามจริงแล้วมิใช่อุปสรรคหากมี
ชาติกาํ เนิดสูงส่ง แต่เมือนางมีพสาวที
ี โด่งดังกดข่มอยูบ่ น
หัว หากวันหนึงนางกําจัดหลิวจ้าวเว่ยและเป็ นหวางเฟ
ยของอันอ๋องได้จริง ในใจผูค้ นก็ยงั คิดเปรียบเทียบนางกับ
หลิวจ้าวเว่ยอยูด่ ี

ยิงเรืองราวทีเกิดขึนทีตําหนักโต้วอ๋อง ยิงบันทอนความดี
งามของนางลงไป หากนางอยากเป็ นสตรีทไม่ ี มรี อยด่าง
พร้อยและต้องการให้ลกุี ย้ เฟยมองและยอมรับนางบ้าง
ย่อมต้องทําตัวให้โดดเด่นขึน และกอบกูช้ อเสี
ื ยงให้เป็ นที
ประจักษ์

เรืองนีไม่อาจใช้วธิ เี พียงทําบุญใหญ่ ตังโรงทาน แล้วจะ

เอาชนะได้ สิงเหล่านันคุณหนูสงู ศักดิคนใดก็ลว้ นทําได้
ทังสิน

หากนางจะสร้างชือให้เหนือกว่าหลิวจ้าวเว่ย มากพอให้
ผูค้ นยอมรับ...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 2

"คุณหนู คุณหนูเจ้าขา" บ่าวคนหนึงวิงเข้ามาในห้องด้วย

ท่าทางรีบร้อน

"มีอะไร?"

"ทีคุณหนูให้จบั ตาดูพวกเรือนจิวฮวา เมือครูบ่ ่าวเห็นบ่าว

รับใช้ของคุณหนูใหญ่เอากล่องเครืองประดับไปมอบที
เรือนฟู่เซวียนเจ้าค่ะ"

"เครืองประดับ? นังจ้าวเว่ยเอาเครืองประดับไปให้นงั
หว่านอีทําไม?"

"เรืองนี..." บ่าวทีเข้ามารายงานทําท่าทางลังเลเสียวชิงจึง
สอดปากขึน "เรืองนีคงเพือให้คุณหนูหา้ ใช้สาํ หรับไปร่วม
คัดเลือกรําบูชาฟ้ าดิน คุณหนูลมื ไปแล้วหรือเจ้าคะ
หลังจากกลับมาจากตําหนักโต้วอ๋อง ไป๋ อีเหนียงก็พา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 3

คุณหนูหา้ ไปขออนุ ญาตฮูหยินผูเ้ ฒ่าทันที"

"รําบูชาฟ้ า... พิธบี วงสรวงฟ้ าดิน" หลิวจ้าวอวีดวงตาสว่าง

วาบ "ลูกอนุอย่างนางกล้าฝั นเฟื องถึงเพียงนีเชียวหรือ"

"คุณหนู หา้ มีความสามารถในการร่ายรําไม่น้อย บางที

อาจจะสร้างชือให้จวนก็ได้นะเจ้าคะ"

หลิวจ้าวอวีกระตุกมุมปากก่อนจะผ่อนลมหายใจ ดวงตา
ของนางฉายประกายแน่ วแน่ "ถ้าข้าไม่ให้นางรําเสียอย่าง
นางมีสทิ ธิมาเสนอหน้ารึ?"

เพราะนันจะต้องเป็ นตําแหน่งของนาง... คนทีจะครอง

ตําแหน่งเทพธิดาผูส้ งู ส่ง ผูบ้ วงสรวงฟ้ าดินของต้าถง ใน
จวนแห่งนีจะต้องมีแค่นางเท่านัน!

*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 4

หลิวจ้าวเว่ยรับของว่างและพูดคุยกับอันอ๋องอีกครูใ่ หญ่ก ็
ออกไปยืนส่งเขาทีประตูชนสอง
ั แต่ไม่ได้ออกไปส่งที
ประตูจวนเพราะนับว่าผิดธรรมเนียมของสตรีทยัี งไม่ออก
เรือน พ่อบ้านสกุลหลิวเป็ นคนรับช่วงส่งอันอ๋องทีหน้า
ประตูอย่างนอบน้อมแทน

พอพ้นประตูจวนสกุลหลิวสีหน้าละมุนละไมอบอุน่ ของอู่เห
วินซวนก็แปรเปลียนเป็ นบึงตึง คิดถึงว่าตนต้อง
พะเน้าพะนอเอาใจ คอยเอ่ยปากหยอดคําหวานให้สตรีทมีี
ใจโหดเหียมและน่าชิงชังอย่างหลิวจ้าวเว่ยแล้วก็รสู้ กึ
รําคาญใจยิงนัก

ย้อนนึกไปถึงเรืองทีหลิวจ้าวเว่ยกล้าต่อว่าหลิวจ้าวอวีต่อ
หน้าเขาโดยไม่คดิ ไว้หน้าพีน้อง ก็รแู้ ล้วว่าในจวนนีคงไม่
สงบ ไหนจะเรืองผูอ้ าวุโสในจวนหลิวกําลังตระเตรียมการ
แต่งงานของหลิวจ้าวอวียิงทําให้ใจเขารูส้ กึ ว้าวุน่

"จะรอช้ามิได้แล้ว" ชายหนุ่มพึมพํากับตัวเอง เขาคงต้อง

เร่งแผนจัดการตัวปั ญหาอย่างหลิวจ้าวเว่ยก่อนทีหลิวจ้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 5

วอวีจะถูกจับหมันหมายหรือแต่งงานกับผูอ้ นื

แต่เรืองนีจะต้องกระทําการอย่างรอบคอบจะได้ไม่กระทบ
กับชือเสียงของเขาและคนรัก และเพือไม่ให้สง่ ผลเสียต่อ
เส้นทางสูบ่ ลั ลังก์

ชายหนุ่มครุม่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก็สงให้

ั คนสนิทเรียกกุนซือที
เลียงเอาไว้ในจวนมาพบเขาในเย็นวันนันเพือปรึกษา
แผนการให้รอบคอบ

อย่างไรเสียเหนือกว่าเรืองของอิสตรี หากแต่งหลิวจ้าวอวี
เขาก็สามารถดึงสกุลเจินทียามนีมีเสนาบดีเจินเข้ามาเป็ น
พวกได้งา่ ยขึน เทียบกับสกุลเถาทีมีเพียงรองเจ้ากรมแล้ว
การเลือกหลิวจ้าวอวีย่อมดีกว่ามาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 6

หลังจากน้อมส่งแขกทีไม่ได้รบั เชิญ หลิวจ้าวเว่ยก็ตรง

กลับเรือนจิวฮวาของนางทันที หญิงสาวไปถึงห้องนอนก็
จัดการเปลืองผ้าอาบนําตอนกลางวันแสกๆ
"ชุดนันเอาไปเผาเสีย" นางชีชุดสีเหลืองทีเพิงถอดออก
เพียงแค่นึกว่ามันถูกอันอ๋องแตะต้อง ทังยังมีหลิวจ้าวอวี
อีกคนหญิงสาวก็ขยะแขยงจนไม่อยากเห็นมันใกล้สายตา
อีก
อาเจินโบกมือให้สาวใช้คนหนึงมารับเสือผ้ากองนัน
ออกไปจัดการ หลังจากนันหลิวจ้าวเว่ยทีเพิงอาบนําเสร็จ
ก็สวมเพียงเสือคลุมมาทิงตัวนอนลงบนเตียงแล้วเรียกให้
สาวใช้มานวดหลังให้
"วันนีทังร้อนทังเมือยไปทังตัว พวกเจ้านวดให้ขา้ ที" นาง
นอนควําใช้แขนรองใบหน้าแล้วหลับตาลงอย่างเกียจ
คร้าน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 7

มีฝู่ ทแรงมื
ี อดีเข้ามานวดไหล่กบั แผ่นหลังขาวโพลนให้
คลายเมือยขบ หลิวจ้าวเว่ยหลับตาพริมครางอย่างพอใจ
จนกระทังได้ยนิ เสียงประตูหอ้ ง
"คุณหนูบ่าวเอาเครืองประดับไปมอบให้คุณหนู หา้
เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" อาเจินคุกเข่าลงรายงานเจ้านาย
"มีคนเห็นหรือไม่?" หลิวจ้าวเว่ยถามทังทีไม่ลมื ตา
"เห็นกันกลายคนเจ้าค่ะ ป่ านนีข่าวคงสะพัดไปทัว"
"เช่นนันก็ด"ี
"คุณหนู... เรืองอันอ๋องวันนี" มีฝู่ นึกอยากจะถามนางแต่ก ็
ลังเลกลัวจะไม่เหมาะสมจึงเงียบเสียงลง
"พูดมาเถอะ"
"บ่าวไม่เคยพบเชือพระวงศ์มาก่อน สมัยอยูจ่ นหยางเคย
ิ
ได้ยนิ มารดาเล่าอยูบ่ า้ งถึงอํานาจบารมีความสูงส่ง แต่อนั
อ๋องผูน้ ี หลังจากได้พบแล้วบ่าวกลับรูส้ กึ แปลกใจ ...
คุณหนูระ... คุณหนูรองร้ายกาจปานนันท่านอ๋องกลับดูไม่
ออกเลยหรือ เทียบกับคุณหนูของบ่าวแล้วนางนับเป็ นตัว
อะไร" อาเจินเคยเล่าเรืองทีอันอ๋องกับหลิวจ้าวอวีลักลอบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 8

มีความสัมพันธ์กนั ให้อาหนิงกับมีฝู่ ฟังแล้ว เพราะไม่

ต้องการให้พวกนางยุยงให้นายสาวช่วงชิงความโปรด
ปราน และต้องการให้ทงคู ั เ่ ข้าใจเบืองหลังความรัก
ความแค้นในจวนสกุลหลิวให้ดเี พือจะได้ระวังตัวมากขึน
หลิวจ้าวเว่ยฟั งแล้วแค่นเสียงในลําคอ "เจ้าคิดว่าเขาดู
ออกแล้วเขาจะถือสาหรือ? เช่นนันเจ้าก็ดูถูกความหน้ามืด
มัวเมาของบุรุษสกุลอู่เกินไป... บุรุษสกุลอู่ไม่วา่ สูงตํายาม
ปั กใจกับสตรีใดแล้วต่อให้พวกนางทําเรืองชัวช้าแค่ไหนก็
กลายเป็ นเพียงฝุ่ นผงในสายตาทังสิน"
ไม่เช่นนันฮ่องเต้อู่เหอตีจะโปรดปรานหลานไฉ่ซนจนไม่
ิ
คํานึงถึงชือเสียงเพียงนันได้อย่างไร
ตอนทีนางกลับมาถงเยียนก็ได้ยนิ คํานินทาถึงกลยุทธ์ท ี
หลานไฉ่ซนใช้
ิ เข้าวังหลังแล้ว หลังจากนันก็มเี รืองทีบิดา
ของนางได้เลือนขึนเป็ นอัครราชครูเทียบเคียงกับบิดาของ
ฮองเฮา ไหนจะเรืองของดีจากดินแดนไกลโพ้นทีหลานไฉ่
ซินอยากได้ ฮ่องเต้อู่เหอตีก็ให้คนเร่งรุดไปสรรหา ควบม้า
ข้ามวันข้ามคืนไม่หยุดจนม้าตายไปเป็ นร้อยตัว
ภายในปี เดียวเพือสตรีผหู้ นึงเขาทําได้ถงึ เพียงนัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 9

ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่นับว่าเป็ นโอรสสวรรค์แสนประเสริฐ
สําหรับราษฎร แต่กม็ ใิ ช่ทรราชย์ ตลอดมาเขายังมีสติรคู้ ดิ
ระหว่างการรักษาอํานาจและการแบ่งนําพระทัยเพือปวง
ประชา นับเป็ นการป้ องกันไม่ให้ชาวบ้านลุกฮือมาก่อกบฎ
โค่นบัลลังก์ของเขา ดังนันเขาจึงเป็ นฮ่องเต้อกี ผูห้ นึงใน
ประวัตศิ าสตร์ทไม่
ี นบั ว่าดีเลิศหรือเลวร้ายในสายตาของ
ประชาชน
แต่วรี บุรษุ ยังมิอาจผ่านด่านหญิงงาม ฮ่องเต้ทครองราชย์
ี
ตังแต่เยาว์วยั ผ่านการกวาดล้างขุนนางกังฉินไปจนถึง
คานอํานาจตระกูลใหญ่ นานวันมีหรือจะไม่เบือหน่ายและ
ทะนงตน
ชาติกอ่ นทังทีเขาสามารถให้หลานไฉ่ซนกิ
ิ นยาป้ องกัน
การตังครรภ์แต่เขากลับมิให้นางกิน ทังทีเขาไม่เคยใส่ใจ
โอรสธิดา แต่กลับไม่ยอมทําลายและยังปกป้ องลูกทีเกิด
ผิดทีผิดเวลาในท้องนางอย่างสุดกําลัง
เท่านันก็สามารถมองเห็นได้แล้วว่าเรืองความหน้ามืดตา
มัวนีฝั งอยูใ่ นสายเลือด บิดาเป็ นเช่นไร ลูกก็เป็ นเช่นนัน
ต่อให้หลิวจ้าวอวีทําตัวราวกับปี ศาจอันอ๋องก็จะหาเหตุผล
มาเข้าข้างนางอยูด่ ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 0

"เจ้ามิอาจดูถูกความหลงใหลมัวเมาของบุรุษสกุลอู่ได้"
เพราะนางได้เรียนรูด้ ว้ ยชีวติ ตัวเองมาแล้ว เช่นนีถึงได้
กล้าเดิมพัน
"อะไรกัน ต่อให้รกั แค่ไหนถ้าเข้าข้างไม่ลมื หูลมื ตาเช่นนี มิ
ทําให้ผอู้ นต้
ื องเดือนร้อนเพราะนางกันหมดหรือ" มีฝู่ ยน่
หน้า คิดไปว่าหากอันอ๋องรักตามใจหลิวจ้าวอวีถึงเพียง
นัน หากนางลงมือกับใครคนผูน้ นคงซวยแถมยั
ั งถูก
ซําเติมด้วยอํานาจของเขาอีก
"ข้าถึงได้รงั เกียจนักอย่างไรเล่า" หลิวจ้าวเว่ยคลียิม
บางอย่างอารมณ์ดี
"คุณหนูหากอันอ๋องปักใจกับคุณหนูรองถึงเพียงนัน วันนี
ท่านต่อว่าคุณหนูรองไปหลายคํา เขาจะไม่คดิ เอาเรือง
ท่านหรือเจ้าคะ" อาเจินทีฟั งอยูน่ ึกกังวลขึนมา
"นันคือสิงทีข้าต้องการอยูแ่ ล้ว" หญิงสาวเปิ ดตาทีสุกสกาว
ขึน "ยิงเขาเร่งลงมือกับข้าเท่าไหร่กย็ งดี
ิ "
คําพูดทีนางกล่าวทุกคําในวันนีไม่มปี ระโยคใดมิใช่กบั ดัก
ทังออกแรงผลักกระตุน้ ให้อู่เหวินซวนรูส้ กึ ว่าเวลากระชัน
ชิดเข้ามาจนต้องหาทางกําจัดนางให้เร็วขึน และผลักดัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 1

ให้หลิวจ้าวอวีก้าวขึนสูเ่ วทีของการช่วงชิงความโดดเด่น
ยิงเร่งรีบยิงเผยช่องโหว่ ยิงละโมบยิงมีจุดอ่อน
การว่ากล่าวหลิวจ้าวอวีมิได้ทําเพียงเพือความสะใจ แต่
ผ่านการไตร่ตรองอย่างดีมาแล้ว คนพวกนันคิดว่า
วางแผนเอาไว้นําหน้านางหนึงก้าว แต่แท้จริงแล้วนางอยู่
ห่างจากพวกเขาสิบก้าวและเป็ นผูช้ กั จูงคนเหล่านันเสีย
ด้วยซํา
การได้เห็นศัตรูกา้ วตามรอยเท้าทีนางขีดเอาไว้เพือลง
นรกช่างให้ความรูส้ กึ ทีรืนรมย์...
"อาเจินเจ้าช่วยส่งหนังสือบนโต๊ะอักษรนันไปให้ท่านน้า
ของข้าที"
"ได้เจ้าค่ะคุณหนู"
*
เช้านีหลิวหว่านอีตืนเช้าเป็ นพิเศษเพราะนางต้องไปร่วม
คัดตัวทีสํานักสังคีตหลวง หญิงสาวลุกขึนมาประทินโฉม
อย่างประณีตทุกขันตอนเพือให้แน่ใจว่าตนจะโดดเด่นใน
หมูฝ่ งู ชน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 2

"คุณหนู เจ้าขา ท่านจะปั กปิ นทีคุณหนูใหญ่เอามาให้จริงๆ

หรือเจ้าคะ?" ถานอิงสาวใช้คนสนิทของหลิวหว่านอีอด
สงสัยไม่ได้ขณะจับปิ นทีหลิวจ้าวเว่ยส่งมาให้คุณหนูของ
ตนพลิกไปพลิกมาในมือ
"ย่อมต้องใช้"
"แต่คุณหนูใหญ่... ไม่รมู้ เี จตนาใดแอบแฝง" ถานอิงกังวล
นางอยูใ่ นจวนหลิวมานานพอมองออกว่าพีน้องในจวนนี
หาได้รกั ใคร่ปรองดอง ต่างคนต่างแสวงหาผลประโยชน์
ทังยังเหยียบยํากันเอง
"เจตนาของนางน่ะหรือ? ...นางต้องการให้ขา้ กดหลิวจ้า
วอวีไว้อกี แรงน่ะสิ"
"กดคุณหนูรองหรือเจ้าคะ?"
"ใช่ ยามนีในจวนคุณหนูทมีี ศกั ดิเป็ นบุตรีภรรยาเอกมีสอง
คน แต่นิสยั สตรีมหี รือจะยอมให้ใครมาเทียบเคียงตัวเอง
ได้ นางคิดว่าหากสนับสนุ นข้าอย่างไรข้าก็เป็ นเพียงบุตร
อนุ ต่อให้ยกฐานะขึนมาก็ยงั ตํากว่านางขันหนึง ใช้ขา้
เหยียบหลิวจ้าวอวีไว้อกี แรงไม่นับว่านางเสียประโยชน์"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 3

"รูเ้ ช่นนีแล้วคุณหนูยงั จะผลักเรือตามนําอีกหรือเจ้าคะ"

"เหตุใดจะไม่ทาํ เล่า หลิวจ้าวเว่ยได้กดข่มหลิวจ้าวอวี แต่
ข้าจะได้มชี อเสี
ื ยงโจษจันไปทัวต้าถง ได้ยกฐานะเป็ นสตรี
ทีมีความสามารถ มารดาของข้าก็จะได้ประโยชน์เป็ นอนุผู้
สูงส่ง เรืองนีข้าเองก็มไิ ด้เสียประโยชน์อนั ใด"
"เช่นนีหมายความว่าคุณหนู จะได้ประโยชน์มากกว่า
คุณหนูใหญ่ใช่หรือไม่เจ้าคะ?" ถานอิงฟั งแล้วรูส้ กึ โล่งใจ
ขึนมา อย่างไรเสียสติปัญญาของคุณหนูหว่านอีก็ยงั เหนือ
ชันเสมอ
"แน่นอน"
"แต่ถา้ วันหน้าคุณหนู ใหญ่เกิด..."
"กลัวอะไร หลังจากข้ากลายเป็ นเทพธิดาของแผ่นดินนี
แล้ว ข้ายังต้องเกรงใจอะไรนางอีกเล่า"
"นันสิ นันสิ บ่าวคิดมากเกินไป"
"ไม่ตอ้ งพูดแล้วรีบทําผมให้ขา้ วันนีข้าจะต้องงดงามทีสุด"
"ได้เจ้าค่ะคุณหนู"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 4

หลิวหว่านอีแต่งตัวจนพอใจก็รอถึงเวลาทีเหมาะ มารดา
ของนางมาตรวจสอบความเรียบร้อยอย่างตืนเต้นและเดิน
ไปส่งนางทีประตูจวนหวังจะอวยพรให้บุตรสาวโชคดี
อนุตามจวนสกุลชนชันสูง ไม่ได้รบั อนุญาตให้เข้าออกจวน
ตามอําเภอใจ ดังนันไป๋ อีเหนียงจึงไม่อาจไปส่งบุตรีทกองี
สังคีตหลวงได้ สองแม่ลูกจึงจูงมือกันมาทีหน้าประตูจวน
พูดปลุกปลอบกันอยูค่ รูห่ นึง แม้วนั นีจะเป็ นเพียงการร่วม
ลงชือคัดเลือก ตรวจร่างกายเพือหาบาดแผลตําหนิ และดู
ฝีมอื การร่ายรําเบืองต้น ยังไม่ทราบผลชีขาดแน่ชดั แต่
เหล่าคุณหนูทเข้ี าร่วมย่อมต้องตืนเต้นมากแน่
ไป๋ อีเหนียงรูถ้ งึ ความทะเยอทะยานของบุตรสาวก็คดิ จะ
สนับสนุนนางให้ถงึ ทีสุด "งานวันนีเจ้ามิตอ้ งประหม่า การ
ตรวจร่างกายเจ้าย่อมผ่านไปโดยสะดวก ส่วนการร่ายรํา
เจ้าฝึกมาตังแต่ยงั เล็ก ฝีมอื มิได้ดอ้ ยไม่มที างถูกคัดชือทิง"
การรําบูชาฟ้ าดินเป็ นการร่ายรําทียากและสําคัญมาก
ดังนันการคัดเลือกเบืองต้นจะรับเอาเหล่าสตรีสงู ศักดิทีมี
พืนฐานการร่ายรําอยูแ่ ล้วให้เข้าร่วมฝึกด้วยกันก่อนจะ
คัดเลือกชีขาดในภายหลัง ดังนันหากพวกทีจะเข้าไปหวัง
ใช้โชคโดยไม่มพี นฐานการระบํ
ื าคิดว่าเวลาเป็ นเดือนย่อม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 5

ฝึกได้จะถูกฆ่าชืออย่างไม่ไว้หน้า
สตรีทถูี กคัดผ่านรอบแรกจะต้องไร้ตําหนิบนร่างกาย มี
ความสามารถการระบําในขันได้ดี และมีรปู โฉมน่ ามอง
ไม่อปั ลักษณ์ มีชาติกาํ เนิดทีไม่ด่างพร้อย รวมถึงมีวนั
เวลาตกฟากทีดี ไม่เป็ นอัปมงคลต่อบ้านเมือง เมือผ่านจุด
นีเข้าไปแล้วก็จะเป็ นการประชันฝีมอื และเส้นสายต่อไป
"ข้ารูท้ ่านแม่ ท่านรอฟั งข่าวดีเถอะ" หลิวหว่านอีตบหลัง
มือของมารดาเบาๆ หากนางสามารถเป็ นผูน้ ําในการ
ระบําบูชาฟ้ าดินได้ฐานะในจวนของมารดาย่อมสูงขึน
หญิงสาวไม่อยากให้มารดาต้องมีชวี ติ อยูโ่ ดยต้องทนมอง
สีหน้าผูอ้ กี ต่อไปแล้ว
"เช่นนันก็ขอให้เจ้าโชคดี" ไป๋ ซู่เหยายิมมองบุตรีทนาง
ี
เลียงมาอย่างภาคภูมใิ จ แต่กอ่ นทีหลิวหว่านอีจะได้กา้ ว
ขึนรถม้านางกลับเห็นเจินฮุย่ เหมยเดินประคองแขนหลิว
จ้าวอวีมาทางประตูจวน
นางเห็นหลิวจ้าวอวีแต่งการเต็มยศ หัวจรดเท้าไม่มตี ําหนิ
ทังยังงดงามเป็ นพิเศษในใจของไป๋ ซู่เหยาขมวดเกร็งแต่ก็
ฝืนยิมให้สองแม่ลกู นางย่อคํานับเจินฮุย่ เหมยแล้วเอ่ยทัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 6

"ฮูหยินกับคุณหนูรองไม่ทราบจะไปทีใดแต่งตัวงดงามถึง
เพียงนี"
หลิวหว่านอีหยุดเท้าทีจะก้าวขึนรถม้าหันมามองหลิวจ้า
วอวี นางขมวดคิวฉับในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดขี นมา
ึ
"วันนีอวีเอ๋อร์ของข้าจะไปร่วมคัดเลือกทีกองสังคีต" เจินฮุ่
ยเหมยกล่าวพลางหันไปจัดชุดให้หลิวจ้าวอวีอย่างรักใคร่
ไป๋ ซู่เหยาใบหน้าแข็งทือไปวูบหนึงเมือได้ยนิ นางหันไป
สบตากับหลิวหว่านอีเพือถามว่าบุตรีทราบเรืองนีหรือไม่
ซึงสีหน้าของบุตรสาวก็บ่งบอกว่าไม่รมู้ าก่อน
"ประเสริฐ หว่านเอ๋อร์ของข้าก็กําลังจะไปร่วมคัดเลือก
เช่นกัน สองพีน้องไปงานเดียวกันเช่นนี จะได้ชว่ ยเหลือ
เกือกูลกันได้" ไป๋ ซู่เหยากัดฟั นเอ่ยพร้อมรอยยิมประจบ
ฐานะนางไม่อาจเทียบเจินฮุ่ยเหมย หากวันนีบุตรีแข่งขัน
กันไม่รวู้ า่ อีกฝ่ ายจะเล่นลูกไม้อะไรบ้าง
"เช่นนีให้อวีเอ๋อร์นงรถไปพร้
ั อมหว่านเอ๋อร์เลยเถอะ สอง
พีน้องคงตืนเต้นน่าดู ไปด้วยกันจะได้ไม่ประหม่า" ไป๋ ซู่
เหยาเสนอ
"ขอบคุณไป๋ อีเหนียงทีเป็ นห่วง แต่ท่านแม่จะไปกับข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 7

หากนังไปกับน้องห้าคงเบียดกัน แยกกันไปคนละคัน
ดีกว่า"
"เช่นนีเอง ฮูหยินจะไปทีกองสังคีตหลวงเช่นนี น้องสาวก็
วางใจ หว่านเอ๋อร์จะได้มคี นดูแล" ไป๋ ซู่เหยาลอบกําหมัด
นึกแค้นใจทีฐานะตนไม่อาจออกไปปกป้ องลูกได้แต่ปาก
ยังเอ่ยฝากฝังบุตรสาว
"เจ้าไม่ตอ้ งเป็ นห่วงหว่านอีเป็ นคุณหนูสกุลหลิวข้าย่อมไม่
ละเลยนางแน่"
"ขอบคุณฮูหยิน"
"เสียเวลามากแล้วรีบออกเดินทางกันเถอะ" เจินฮุย่ เหมย
ทีหน้าดําครําเครียดเพราะเรืองทีตําหนักโต้วอ๋องมาหลาย
วัน วันนีกลับมีแรงกระตือรือร้นขึนมาเพราะบุตรีคดิ จะทํา
เรืองดีๆ เป็ นหน้าเป็ นตาให้นางบ้างจึงแจ่มใสเป็ นพิเศษ
นางสังให้บ่าวไพร่จดั ขบวนรถม้าก่อนจะพยุงหลิวจ้าวอวี
อย่างถนุถนอมไปขึนรถ
หลิวหว่านอีกับไป๋ ซู่เหยายืนแลกเปลียนสายตาแห่งความ
ขับข้องใจให้กนั ก่อนหญิงสาวจะกัดฟั นหันไปขึนรถม้า
ลอบสาบานว่านางไม่มที างยอมแพ้พวกหลิวจ้าวอวีเป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 8

อันขาด
*
"วันนีคุณหนูงามเหลือเกินเจ้าค่ะ" อาเจินอดอุทานอย่าง
ชืนชมคุณหนูของนางไม่ได้ เหล่าสาวใช้ในห้องเองก็ไม่ม ี
ใครละสายตาไปจากร่างนายสาวเลยสักคน
"บ่าวไม่เคยเห็นคุณหนู สวมชุดสีชมพูมาก่อน คิดไว้ว่า
สวมแล้วต้องงดงามมาก ...มาวันนีได้เห็นบ่าวเกือบลืม
หายใจเชียวเจ้าค่ะ" อาหนิงเองก็ปากหวานรีบกล่าวชม
นางไม่หยุด
"หากบ่าวเป็ นผูช้ าย แม้ตวั เปล่าเล่าเปลือยก็จะต้องหาก
ทางปล้นชิงทรัพย์สนิ มาสูข่ อคุณหนู ไปเก็บไว้ในเรือนแน่"
มีฝู่ เองก็ไม่น้อยหน้า
หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะสามสาวทีรายล้อมตัวนางก่อนจะโบก
มือให้ขยับออก "พอๆ หากพวกเจ้ายังชมข้าอยูเ่ ช่นนีเท้า
ข้าคงไม่ตดิ พืนแล้ว"
"แต่เหตุใดวันนีคุณหนูถงึ ยอมสวมชุดสีสดใสเช่นนีเล่าเจ้า
คะ?" บ่าวทุกคนรูด้ ี สีโปรดของหลิวจ้าวเว่ยคือสีนําเงิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 9

ดังนันชุดทีนางสวมตามปกติจะเป็ นสีโทนเย็นเข้มๆ นอก

เสียจากเวลาอยูใ่ นจวนทีจะสวมสีอ่อนอยูบ่ า้ ง น้อยนักที
หญิงสาวจะสวมชุดสีสดเช่นนีออกไปข้างนอก
"วันดีๆ ก็ตอ้ งแต่งตัวให้งามไว้เป็ นธรรมดา"
"เช่นนันพวกเราจะออกไปไหนกันหรือเจ้าคะ ...หรือ
คุณหนูจะไปร่วมคัดเลือก" มีฝู่ อยากให้หลิวจ้าวเว่ยไปร่วม
คัดเลือกรําบูชาฟ้ าดิน เพราะนางเป็ นผูฝ้ ึกสอนคุณหนูมา
เองกับมือย่อมมันใจในฝีมอื ของนายสาว อีกทังยังเชือมัน
ในรูปโฉมของหญิงงามอันดับหนึงแห่งถงเยียน หากหลิว
จ้าวเว่ยไปร่วมคัดเลือกสักคน สตรีอนคงกระเด็
ื นออกไป
ตังแต่หน้าประตูกองสังคีตหลวง
"มิได้... ข้าจะไปกราบพระขอพรให้เหล่าน้องสาวของข้า"
*
ยามทีหลิวจ้าวเว่ยไปถึงอารามหย่งเหอนันเป็ นเวลาสาย
มากแล้ว แต่คนทีมาทําบุญกลับแน่นขนัด หญิงสาว
ย่างเท้าลงจากรถม้าด้วยกริยาสํารวมชดช้อย มือนางกํา
ด้ามร่มเพือบังแดดแรงเอาไว้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 0

ดวงตากลมโตกวาดมองฝูงชนทีแออัดกันตังแต่ในอาราม
จนล้นออกมาด้านนอกแล้วถอนหายใจเฮือก "คนมาก
เพียงนีข้ายังไม่รบี เข้าไปดีกว่า... อาหนิง มีฝู่ พวกเจ้าไป
เตรียมบูชาธูปหอมกับดอกไม้ให้พอจํานวนคนทีติดตาม
มา ข้าจะไปเดินเล่นรอบๆ รอคนซาเราค่อยเข้าไป"
อารามหย่งเหอเป็ นอารามทีใหญ่ทสุี ดและมีชอเสี
ื ยงทีสุด
ในถงเยียน นับเป็ นสถานทีๆ คนในท้องถินและคนต่างถิน
ต้องแวะมาเยือนหากมาถึงถงเยียนแล้ว ชือเสียงความ
ศักดิสิทธิของพระทีนีโด่งดังไปทัวต้าถง แม้แต่เชือพระ
วงศ์ชนสู
ั งอย่างไทเฮาก็ยงั ให้การอุปถัมป์ อารามแห่งนี
อย่างออกนอกหน้า
หญิงสาวกําด้ามร่มสีขาวนวลทีมีพู่หอ้ ยเป็ นพวงสมกับ
เป็ นร่มของสตรีสงู ศักดิ นางเลียงผูค้ นไปทีสวนด้านข้าง
ของอาราม พืนทีของอารามหย่งเหอนันกว้างใหญ่ไพศาล
ทังได้รบั การบํารุงดูแลอย่างดี เพียงแค่สวนพันธุไ์ ม้กก็ ว้าง
ใหญ่สุดลูกหูลูกตาแล้ว ยังไม่นบั ส่วนทีเปิ ดเป็ นโรงทาน
รับคนเร่รอ่ นและยาจกเข้าไปอยูอ่ าศัยอีก
ในสวนมีคนบ้างประปราย บางคนดูคล้ายเป็ นพวกพเนจร
ทีแวะพักชัวคราว ถึงขันปูเสือทานอาหารบนสนามหญ้าดู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 1

แปลกตาและครึกครืนไปอีกแบบ
ร่างระหงส์กา้ วผ่านคนเหล่านันไปตามทางเดินทีปูดว้ ยอิฐ
แดง จังหวะเท้าไม่ชา้ ไม่เร็วไม่มจี ุดหมายแน่ชดั เพียงแค่
เดินวนไปตามทางเดินอย่างเงียบๆ นับเป็ นช่วงเวลาที
หลิวจ้าวเว่ยปลดปล่อยหัวตัวเองให้วา่ งโล่ง ยามทีสาวเท้า
ในสวนแสนร่มรืนนันนางไม่ได้คดิ ถึงความรักความแค้น
ข้ามชาติขา้ มภพของตน ในใจมีเพียงแต่ความว่างเปล่า
"คุณหนูทา่ นจะลองใช้สระเสียงทายหรือไม่เจ้าคะ?" อา
เจินเห็นว่าสระเสียงทายอยูไ่ ม่ไกลจึงเอ่ยถามนายสาว
"สระเสียงทายหรือ?" หญิงจ้าวเว่ยเลิกคิว หันไปมอง
ตามทีสาวใช้ชให้
ี ดูแล้วจึงพยักหน้าออกเดินตรงไปดูสระ
ทีว่า
สระเสียงทายนีแม้จะเรียกว่าสระแต่กเ็ ป็ นเพียงบ่อนําทีมี
ขนาดใหญ่สกั หน่อย มีรางนํายาวทีไหลลงมาจากในตัว
อาราม ว่ากันว่าเป็ นนําทีใช้สรงองค์พระด้านใน นับว่าเป็ น
นําศักดิสิทธิ หากใครมีเรืองทีปรารถนาในใจต้องการหยัง
ผลว่าจะได้ดงใจหรื
ั อไม่มกั จะมาทีนีแล้วอธิษฐานเสียงทาย
โยนเหรียญ หากเหรียญของตนลอยขึนมาบนผิวนํานับว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 2

สมหวัง แต่หากเหรียญจมก็นบั ว่าไม่สมปรารถนา

นําของสระใสทําให้เห็นว่าภายใต้กน้ สระมีเหรียญ
หลากหลายขนาดนอนนิงอยูม่ ากมาย ดูแล้วใต้หล้านีคน
ไม่สมหวังคงจะมากกว่าคนสมหวัง
หลิวจ้าวเว่ยมีหลายความปรารถนาในใจซึงนางไม่คดิ ว่า
จะใช้เหรียญเพียงเหรียญเดียวตัดสินผลชีขาดได้ แต่นาง
ได้จ่ายเดิมพันแพงกว่านันไปแล้ว
เพราะนางเดิมพันด้วยชีวติ ของตน...
ดังนันการมายืนอยูห่ น้าสระเสียงทายนีก็เพือชมทิวทัศน์
และมองความปรารถนาของผูค้ นเท่านัน
ติง!
เสียงเหรียญร่วงลงสูพ่ นก่
ื อนจะกลิงมากระทบกับข้างเท้า
ของโฉมสะคราญ หลิวจ้าวเว่ยดึงสายตากลับมาจากสระ
เสียงทายแล้วก้มลงมองเหรียญทีหมุนคว้างอยูแ่ ทบเท้า
นางก่อนจะนิงสนิท อาเจินทําท่าจะเข้าไปเก็บแต่หญิงสาว
ยกมือห้าม นางหุบร่มในมือแล้วย่อกายลงเก็บเหรียญเงิน
อันนัน คิดจะนําส่งคืนเจ้าของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 3

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาใกล้สองนายบ่าว ยามที
หญิงสาวลุกขึนนางพลิกดูเหรียญในมือทีมีภาพนูนแกะ
คล้ายกับรูปดอกบัวซึงคุน้ ตามาก หลิวจ้าวเว่ยเงยหน้าขึน
คิดจะส่งคืนเหรียญให้เจ้าของแต่มอื ทีเอือมออกไปก็ตอ้ ง
ชะงักค้างยามเห็นฝ่ ายตรงข้ามเต็มตา
หญิงสาวตะลึงงัน มือทีกําด้านร่มกระชับแน่นขึน ในใจ
นางเต้นกระหนํา วูบหนึงนางคิดว่าตนต้องถอยหนีและวิง
ออกไป แต่เมือคิดว่านันเป็ นเรืองเสียมารยาทอย่างมาก
และคงเป็ นการหักหน้าเขาจึงได้ยนื ปั กหลักอยูแ่ ม้มอื จะสัน
ก็ตาม
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึก สายตาของนางอดไม่ได้ทจะ
ี
กวาดมองใบหน้าหล่อเหลาของฝ่ ายตรงข้าม ไม่ว่า คิว ตา
จมูก ไรหนวด หรือริมฝี ปาก นางมองลงไปถึง
ลูกกระเดือกทีเลือนขึนลงก่อนจะดึงสายตาออกมาก้มมอง
ปลายเท้าตัวเองเพือสงบใจ
"คุณชายท่านนี..." หญิงสาวพยายามตังสติแล้วปั นหน้า
ยิม "คุณชายคงเป็ นคุณชายเนีย จ้วงหยวนผูโ้ ด่งดังของ
เมืองหลวง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 4

นางได้ยนิ เขาหัวเราะในลําคอแล้วเอ่ยปากเสียงทุม้ "ส่วน

เจ้าคงเป็ นเซียนบุปผากระมัง" เขายิมกว้างท่าทางเป็ น
กันเองและดูไม่ถอื ตัว หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ว่าก้อนเนือในอก
สันไหวเพียงเพราะมองรอยยิมของเขา
ว่ากันว่าเพียงแค่โฉมสะคราญเผยยิมแผ่นดินก็สยบแทบ
เท้า หลิวจ้าวเว่ยไม่เคยเข้าใจประโยคนีนัก แต่ยามทีเนีย
เถียนชิงยิมกว้างให้นาง หญิงสาวก็พลันตระหนักได้อย่าง
ลึกซึง
"เซียนบุปผาอะไรกัน ทําให้คุณชายเนียขบขันแล้ว
ข้าน้อยหลิวจ้าวเว่ย" นางคํานับเขา
"คุณหนูหลิวไม่ตอ้ งมากพิธ ี ข้าเนียเถียนชิงไม่สนใจเรือง
พวกนี"
"คุณชายเนียช่างมีนําใจ" นางมองเขา อดมองสํารวจดูเขา
ไม่ได้วา่ สุขสบายดีหรือไม่ มีสว่ นหนึงส่วนใดอิดโรยหรือ
บกพร่องตรงไหน แต่พอไม่เห็นเรืองเล่านันก็สบายใจขึน
"นีคงเป็ นเหรียญของท่าน"
หญิงสาวยืนเหรียญคืนให้เขา แต่ชายหนุ่มกลับไม่รบั มัน
ไว้ทงยั
ั งถอยหนี "ไหนๆ มันก็มวี าสนาได้อยูม่ อื สาวงาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 5

แล้ว ข้ายกให้เจ้าใช้เสียงทายดีหรือไม่?" เขาเสนอ

"ของๆ คุณชายข้าคงไม่อาจรับไว้"
"อย่างไรมันก็ตอ้ งลงไปนอนทีก้นสระ ให้เจ้าได้เป็ นคนใช้
นับเป็ นวาสนาของมันเสียอีก ยามนีในถงเยียนมีใครไม่
กล่าวถึงคุณหนูหลิว วันนีได้มาพบตัวจริงทังที นับว่านี
เป็ นของขวัญพบหน้าจากข้าเถอะ"
"หากคุณชายเนียกล่าวเช่นนัน ข้ามิตอ้ งให้ของขวัญตอบ
แทนท่านหรือ แต่ยามนีข้าออกมาตัวเปล่า เพียงแค่
ต้องการออกมาไหว้พระมิได้พกของมีค่ามามิอาจตอบ
แทนท่านได้"
"แค่เจ้ายอมใช้เหรียญนันเสียงทายก็นบั ว่าตอบแทนข้า
แล้ว ไม่จาํ เป็ นต้องมอบของกํานัลกันอีก"
"จะทําเช่นนันได้อย่างไร ของขวัญพบหน้ามิอาจรับได้แต่
ฝ่ ายเดียว"
"แค่ได้พบกันก็เป็ นของขวัญแล้วมิใช่หรือ" ประโยคนีของ
เขาเบานัก แม้แต่อาเจินยังได้ยนิ ไม่ชดั แต่หลิวจ้าวเว่ยก
ลับรูส้ กึ ถึงอานุภาพของมัน หญิงสายปรายตามองเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 6

อย่างพิจารณา ในใจกําลังรูส้ กึ ถึงความหวังทีนางเคยฝั ง

กลบลงไปไม่กล้าคิด
หรือเขาเองก็...
"คุณหนูหลิวเจ้าอธิษฐานเสียเถอะ ข้าอยากรูว้ า่ เหรียญนัน
จะนําโชคให้เจ้าหรือไม่" เนียเถียนชิงกล่าวกลบเกลือน
เร่งรัดให้นางเสียงทาย
"เช่นนันท่านก็เสียงทายพร้อมกันเลยเถอะเจ้าค่ะ จะให้ขา้
โยนอยูค่ นเดียวได้อย่างไร"
"อย่างนันก็ได้" เขายิมรับ ล้วงเหรียญอีกอันออกจากถุง
เงินแล้วทําท่าจะเสียงทาย หญิงสาวจึงหันกลับไปมองสระ
แล้วกําเหรียญเอาไว้ในมือคล้ายกําลังอธิษฐาน
นางไม่มคี วามปรารถนาใดทีจะให้สงศัิ กดิสิทธิช่วยเหลือ มี
เพียงคําถามเกียวกับบุรุษทียืนเคียงกันนี คําถามทีเพิงผุด
ขึนมาในใจยามทีเห็นเขานีเอง
นางอยากรูว้ า่ เขาก็กลับมาเหมือนนางใช่หรือไม่?
ขานถามอยูใ่ นใจก่อนจะโยนเหรียญลงไปในสระ เกือบจะ
พร้อมกับทีเนียเถียนชิงโยนเหรียญของเขาลงไปเช่นกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 7

ทังสองยืนมองเหรียญร่วงลงไปนอนอยูใ่ ต้กน้ สระเงียบๆ

ยืนรออยูห่ ลายอึดใจก็ไม่เห็นทีทา่ ว่าเหรียญจะลอยขึนมาก็
ถอนหายใจยาว
...หลิวจ้าวเว่ยอดรูส้ กึ ผิดหวังไม่ได้
"ไหนๆ ก็มวี าสนาได้เสียงทายพร้อมกัน ถึงจะไม่หยังผล
ดังใจ แต่ขา้ จะละลาบละล้วงถามได้หรือไม่ว่าคุณหนูหลิว
อธิษฐานสิงใด" เนียเถียนชิงยิมอ่อนโยนเอ่ยถามอย่าง
สุภาพ แม้คาํ ถามนีจะดูผดิ มารยาทแต่คนฟั งกลับไม่รสู้ กึ
ว่าหยาบคายเลย
"ข้ามิได้ปรารถนาสิงใดหรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่อยากรูว้ ่าข้า
จะได้พบคนทีต้องการพบหรือไม่เท่านัน" ซึงคําตอบก็ทาํ
ให้หวั ใจของนางหดรัดจนรูส้ กึ ปวดขึนมา
"สหายหรือ?" เขามองหน้านาง แม้จะมีเค้าลางในใจว่า
คําพูดของหญิงสาวหมายถึงใครแต่กอ็ ดหยังเชิงไม่ได้
หลิวจ้าวเว่ยส่ายหน้า "มิอาจนับเป็ นสหาย"
"เช่นนันก็ชายในดวงใจ" เนียเถียนชิงพูดเร็วก่อนจะยกมือ
ขึนปิ ดปากตัวเอง ทําราวกับเพิงนึกได้ว่าอีกฝ่ ายหมัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 8

หมายแล้ว การกล่าวเหมือนนางรักชอบผูอ้ นย่ ื อมเป็ นการ

ผิดมารยาทอย่างมหันต์ "ขออภัยคุณหนูหลิว ข้ามาจาก
เมืองอืนยังไม่คนุ้ เคยเรืองราวในถงเยียนดีนกั ขอคุณหนู
อย่าได้ถอื สาทีข้าปากพล่อย"
"มิได้ ข้าย่อมไม่ถอื สาเรืองแค่นี วันนีได้พบท่านจ้วงหยวน
นับเป็ นโชคแล้ว"
"เจ้ามาไหว้พระหรือ?"
"ตอนแรกตังใจเช่นนัน วันนีน้องสาวทีบ้านข้าไปเข้าร่วม
คัดตัวเพือรําบูชาฟ้ าดิน ข้าจึงอยากมาอธิษฐานขอพรให้
พวกนาง แต่มาถึงแล้วเห็นด้านในคนแน่นขนัดจึงออกมา
เดินเล่นรอคนซาก่อนถึงจะเข้าไป"
"เป็ นเช่นนี ช่วงนีถงเยียนมีคนเข้าออกมาก อารามหย่ง
เหอมีชอเสี
ื ยงไม่แปลกทีคนจะแห่กนั มา"
"คุณชายเนียเล่าเจ้าคะ มาไหว้พระทําบุญหรือ?"
"ไม่เชิง ในอดีตข้าเคยได้สนทนาธรรมกับไต้ซอื ฝูหมิง
นับเป็ นสหายทางธรรมกัน ยามนีย้ายมาอยูท่ ถงเยี
ี ยนแล้ว
จึงแวะมาเยียมเยือนเขาเป็ นครังคราว" ไต้ซอื ฝูหมิงเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 9

นักบวชอาวุโสทีมีชอเสี
ื ยงมากรูปหนึงของอารามหย่งเหอ
หากเนียเถียนชิงเป็ นสหายทางธรรมกับเขาก็นบั ว่าน่า
เลือมใส
หลิวจ้าวเว่ยมองชายหนุ่มก่อนจะยิมเศร้า เขายังคงเป็ น
คนสูงส่งเกินกว่าทีนางจะเอือมถึงจริงๆ
"เช่นนันข้าคงไม่รบกวนคุณชายแล้ว ขอบคุณสําหรับ
เหรียญเสียงทายของคุณชาย วันหน้าข้าคงได้ตอบแทน"
"คุณหนู หลิวมิตอ้ งเกรงใจ"
หลิวจ้าวเว่ยปลีกตัวออกมาด้วยหัวใจทีอึดอัดอยูไ่ ม่น้อย
นางปลอบใจตัวเอง แค่ได้เห็นว่าเขาสุขสบายดีกเ็ พียงพอ
แล้ว อย่าได้สนิทชิดเชือจนดึงเขามาพัวพันกับนางเลย
เส้นทางทีปูดว้ ยขวากหนามและเลือดไม่ใช่เส้นทางทีนาง
จะดึงคนทีนางหวงแหนเข้ามาร่วมด้วย ชาตินนางกลั ี บมา
เพือชําระแค้น มิใช่กลับมาเพือโปรดสัตว์ มิได้ตอ้ งการ
เป็ นวีรสตรี ละวางเวรกรรม หรือใช้ชวี ติ ใหม่ให้ดกี ว่าเดิม
สิงทีนางต้องการคือการได้เห็นศัตรูลม่ จมแม้ตวั นาง
จะต้องล่มจมไปด้วยหญิงสาวก็ไม่หวันเกรง ต่อให้ชาติ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 0

หน้าพวกมันจะได้โอกาสเหมือนทีนางได้ กลับมาแก้แค้น
เล่นงานนางอีกหญิงสาวก็ไม่กลัว เจตนานางเพียงแค่
ขอให้ชาตินีได้ใช้เลือดพวกมันมาล้างเท้า ต่อให้ตอ้ งตก
นรกหมกไหม้นางก็ไม่ใยดี
ชีวติ นี ร่างนี นางไม่เคยยึดติดนับตังแต่ลมื ตาขึนมา
คนทีไม่กลัวว่าต้องตายนันน่ากลัวเสียยิงกว่าพวกยอด
ฝีมอื นางใช้ชวี ติ ของตนเดิมพันเพือวางแผนเหยียบพวก
มันทุกคนลงใต้ฝ่าเท้า แม้ในใจจะอยากยึดโยงบุรุษผูน้ ีไว้
มากแค่ไหน แต่ในอนาคตยามทีฉีกหน้ากากเผยตัวกับ
ศัตรูแล้ว เขาอาจจะต้องมาลําบากเพราะเกียวพันกับนาง
ชาติกอ่ นเขาต้องตายก็เพราะเกียวข้องกับนาง ชาตินนาง ี
ไม่อาจทนรับผลลัพธ์เช่นนันได้อกี นางสามารถหลอกใช้
คนทังใต้หล้าและมองดูคนล้มตายได้โดยไม่รสู้ กึ รูส้ าอะไร
แต่กบั เนียเถียนชิงนันไม่เหมือนกัน
ไม่เหมือนแม้แต่น้อย...
*
เนียเถียนชิงมองตามแผ่นหลังทะนงองอาจของร่างน้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 1

นันจากไป รอยยิมอ่อนโยนบนหน้าหุบหายอย่างไร้
ร่องรอย ชายหนุ่มหันกลับไปมองสระเสียงทาย เขาถึงได้
เห็นเหรียญตราดอกบัวสองเหรียญนันลอยขึนพ้นผิวนํา
ทังยังลอยเคียงคูไ่ ม่แยกจากอยูอ่ ย่างนัน
จ้วงหยวนหนุ่มดูมนั ด้วยสายตายากจะหยัง เขาไม่ได้เอ่ย
อะไรเพียงแต่กม้ เก็บเหรียญคู่นนเอาไว้
ั ก่อนจะจากไปคน
ละทาง
*
"คุณชายเนียผูน้ ีรูปงามยิงนัก มองไกลๆ ว่างามแล้ว มา
เห็นใกล้ๆ เช่นนียิงไม่เห็นว่าจะตําหนิทใดได้
ี แถมเสียง
พูดจาก็น่าฟั ง" อาเจินทีข่มอาการคลังไคล้มาตลอดอด
ไม่ได้ทจะร้
ี องขึนหลังออกห่างจากฝ่ ายนันมาไกลลิบ
"เจ้าชืนชอบเขาเพียงนันเชียว" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิว
"ไม่ใช่แค่บา่ วนะเจ้าคะ สตรีในถงเยียนมีใครไม่ชนชอบ
ื
เขาบ้าง ทังรูปงามทังอนาคตไกล ในจวนไม่มที งอนุั ไม่มี
แม้แต่บ่าวรับใช้อุ่นเตียง สาวๆ ในเมืองล้วนชืนชมเขา
ทังสิน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 2

หลิวจ้าวเว่ยย่นจมูกนึกแปลกใจทีบ่าวของนางรูเ้ รืองเขา
ถึงเพียงนี "เรืองพวกนีทําไมถึงรูก้ นั เล่า"
"คนรูก้ นั ทัวแหละเจ้าค่ะคุณหนู มีแม่สอตั
ื งกีคนส่งเทียบ
ไปเยือนจวนสกุลเนีย แม่สอเข้ ื าออกจนประตูจวนแทบจะ
ถล่มลงมาอยูแ่ ล้ว ได้ยนิ ว่าเพราะคุณชายเนียบวชตังแต่
ยังเล็กจึงไม่สนใจเรืองอย่างว่า บุรุษไม่มกั มากเช่นนีน้อย
นักจะพบ สตรีใดได้ไปครองต้องโชคดีแน่ๆ" อาเจินเล่า
อย่างออกรสเพราะเห็นว่ารอบข้างไม่มคี น
"พวกเจ้าช่างหลงรูป เห็นว่าเขารูปงามหน่อยก็ดไี ปหมด"
หลิวจ้าวเว่ยยิมพลางกล่าวพลาง
"หรือคุณหนูว่าไม่ดเี ล่าเจ้าคะ"
"...." หลิวจ้าวเว่ยไม่รจู้ ะตอบคําไหน แม้คดิ จะหยอกอา
เจินกลับแต่ถา้ ให้กล่าวใส่ความเนียเถียนชิงนางก็ทาํ ไม่ได้
เพราะคนผูน้ นดี
ั เกินใครจริงๆ หญิงสาวจึงแสร้งกางร่มใน
มือกลบเกลือนคําถามแทน
"แต่วนั นีแปลกนัก จูๆ่ เขาก็เข้ามาคุยกับคุณหนู... หรือ
คุณชายเนียจะมีใจให้คุณหนูของบ่าวกัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 3

"เพ้อเจ้อ"
"ก็มแิ น่ไม่ใช่หรือเจ้าคะ คุณหนูของบ่าวงามถึงเพียงนี อีก
อย่างคุณหนูกค็ ดิ จะถอนหมันอยูแ่ ล้ว หากวันหน้าแต่งให้
คุณชายเนียคงสมกันราวกับกิงทองใบหยก คุณหนูของ
บ่าวงดงามเป็ นหนึงคุณชายก็หล่อเหลาถึงเพียงนัน คนทัง
ใต้หล้าต้องอิจฉาพวกท่านแน่"
"เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว"
"เจ้าค่ะๆ บ่าวไม่พดู แล้ว... แต่ยนื เคียงกันแล้วสมกันจริงๆ
นะเจ้าคะ"
"อาเจิน!"
"ว้า... ป่ านนีสองคนนันจะซือธูปหอมได้ครบหรือยังนะ"
*
งานฉลองก่อตังราชวงศ์และงานบวงสรวงฟ้ าดินนันจัดขึน
ทุกปี เพือประกาศความยิงใหญ่ของราชวงศ์สกุลอู่และ
สร้างสิรมิ งคลให้บา้ นเมือง ไม่ใช่แค่ในถงเยียนตามเมือง
ต่างๆ ก็จะมีการจัดบวงสรวงนําโดยเจ้าเมืองอย่างพร้อม
เพรียงกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 4

ช่วงสองสามปี มานีต้าถงพบกับภัยพิบตั ทิ างธรรมชาติ

มากมายทําให้การฉลองมิอาจจัดอย่างยิงใหญ่ ในปี นีฮ่อง
แต่จงึ มีราชโองการให้จดั งานให้ใหญ่ทสุี ดในรอบสามปี ท ี
ผ่านมา และตังใจจะเสริมสร้างสิรมิ งคลเป็ นขวัญกําลังใจ
ให้ราษฎร ดังนันกรมพิธกี ารจึงเข้มงวดกับรายละเอียดทุก
ส่วนมาก
การคัดเลือกนางรําในการรําบูชาฟ้ าดินนันเน้นยําเรือง
ความเป็ นมงคลอย่างยิง ดังนันเรืองของชาติกําเนิด เวลา
ตกฟาก หรือแม้แต่ชอตั
ื วก็ยงั ต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวด
การรําบวงสรวงนันมีการรําหลายชนิด นับตังแต่เริมถึงจบ
งาน แต่ทสํี าคัญทีสุดคือการรําบูชาฟ้ าดิน การร่ายรําชนิด
นีต้องใช้สตรีรา่ ยรําถึงยีสิบคนในการแสดงชุดเดียว แต่
เหล่าคุณหนูทมาร่ี วมคัดเลือกนันกลับมุง่ หมายเพียงแต่
ตําแหน่งผูน้ ําซึงเป็ นใจกลางสายตาของชุดการแสดง
เนืองจากเกียวข้องกับช่วงอายุทเหมาะสม
ี ความสามารถ
และฐานะ แม้ตําแหน่งสําคัญทีจะสามารถสร้างชือได้นจะ
ี
เป็ นทีล่อตาล่อใจมาก แต่ยามทีคัดตัวนันคุณหนูจากชน
ชันสูงจริงๆ กลับมีมาร่วมไม่ถงึ สิบจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 5

เป็ นทีรูก้ นั อยูแ่ ล้ว แม้คุณหนูทเกิ

ี ดจากอนุหากมี
ความสามารถก็จะยกฐานะตนเองได้ แต่เหล่าฮูหยินในแต่
ละจวนมีใครยินดีให้บุตรีอนุ ขา้ มหน้าข้ามตาตนเองกัน แม้
คนมีความสามารถจะมากแต่หากไม่ได้รบั อนุญาตจากผู้
อาวุโสในจวนย่อมไม่มสี ทิ ธิเสนอหน้าออกมาร่วมแข่งขัน
นับว่าหลิวหว่านอีโชคดีทเลื
ี อกเข้าหาฮูหยินผูเ้ ฒ่าแต่แรก
เพราะหากนางไปขออนุ ญาตเอากับเจินฮุย่ เหมยก็ไม่แน่
ว่าวันนีจะมีโอกาสได้ออกจากจวน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวมองว่าหลานชายแต่ละคนยังอายุน้อย ยัง
ไม่อาจสร้างชือให้จวนสกุลหลิวดังนันจึงคิดจะใช้พวก
หลานสาวดึงชือเสียงวงศ์ตระกูลเอาไว้ แต่ปทู างให้กบั
หลานชายในวันหน้า ดังนันหลิวหว่านอีจึงได้รบั อนุญาต
ให้เข้าร่วมคัดเลือก
หลิวหว่านอีรูส้ กึ ลําพองใจอยูไ่ ม่น้อยราวกับชือเสียง
เกียรติยศนันวางอยูใ่ นมือนางแล้ว ต่อเมือเห็นเจินฮุย่
เหมยประคองหลิวจ้าวอวีมาขึนรถม้านางรูส้ กึ เหมือนฝั น
สลายลงต่อหน้าต่อตา
เทียบกันแล้วมารดานางแม้มาจากครอบครัวทีมังคังแต่ก ็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 6

เป็ นคหบดีมใิ ช่ขนุ นาง ทังยังมีฐานะเป็ นอนุ ในขณะทีเจิน

ฮุย่ เหมยแม้เดิมเคยเป็ นอนุ แต่ยามนีเป็ นถึงฮูหยินเอก
และมีครอบครัวเดิมเป็ นสกุลขุนนางชันสูง หากสกุลหลิว
คิดจะใช้เส้นสายช่วยใครสักคนระหว่างนางกับหลิวจ้าวอวี
คงต้องเลือกลูกสาวสายตรงอย่างหลิวจ้าวอวีมากกว่าลูก
อนุอย่างไม่ตอ้ งสงสัย
อีกทังไม่รวู้ ่าหากแข่งขันกันขึนมาจริงๆ พวกของเจินฮุ่ย
เหมยจะจัดการกับนางอย่างไรเพือไม่ให้ขวางทางหลิวจ้า
วอวี
แค่คดิ หลิวหว่านอีก็ตวั สันไปด้วยความแค้นใจ
ไม่วา่ รูปโฉม สติปัญญา ความสามารถ นางล้วนมี
มากกว่าพีน้องคนอืน แต่กลับไม่อาจเผยประกายเพราะ
มิใช่บุตรีภรรยาเอก เทียบกับหลิวจ้าวอวีทีดีแต่ทาํ หน้าใส
ซือแต่นิสยั กลับโง่เง่าเน่ าเฟะแล้ว นางเหนือกว่าไม่รกู้ เท่
ี า
แต่กลับต้องอดทนอยูต่ ลอด
หลิวหว่านอีอัดอันในอกตลอดเวลาทีอยูบ่ นรถม้า แค่คดิ ว่า
หลิวจ้าวอวีลงแข่งแล้วนางต้องยอมหลีกทางให้เพราะ
ฐานะลูกอนุหญิงสาวก็แค้นจนแทบกระอัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 7

นางต้องรวบรวมสติตวั เองใหม่เมือไปถึงสํานักสังคีตหลวง
ทีนันมีรถม้าของสกุลใหญ่จอดรองกันอยู่ มีทงคนที
ั มาร่วม
คัดเลือกและคนมาชมดูความครึกครืน
นอกจากคุณหนูชนชันสูงแล้ว สตรีทมีี ความสามารถด้าน
กันร่ายรําในกองสังคีตและสามัญชนด้านนอกก็มาเข้าร่วม
การคัดเลือกครังนี แม้พวกนางรูว้ า่ ตนมิอาจได้ตําแหน่ง
สําคัญแต่การมีชอร่
ื วมร่ายรําก็นบั เป็ นเกียรติประวัตติ ่อ
ครอบครัวแล้ว และหากคิดจะเอาดีดา้ นนีในวันข้างหน้าก็
ควรได้ผา่ นงานบวงสรวงฟ้ าดินเพือเป็ นตัวรับรองฝีมอื การ
ร่ายรําของพวกนาง
ตําแหน่งการร่ายรําสําคัญๆ นันจะต้องตกเป็ นของสตรีชน
ชันสูงอย่างไม่ตอ้ งสงสัย แต่หากสตรีเหล่านันไม่มฝี ีมอื พอ
หรือมิอาจเข้าร่วมงานได้ โชคก็จะกลายเป็ นของพวก
นางรําและหญิงชาวบ้านทีมาเข้าร่วม
การร่ายรํานีนอกจากชือเสียงและเกียรติยศแล้ว ยังได้รบั
เงินเป็ นสิงตอบแทนอีกด้วย ดังนันหญิงสามัญชนหลาย
ครอบครัวจึงตัดสินใจมาร่วมคัดเลือกเพราะเรืองปากท้อง
เหล่าคุณหนูแต่ละตระกูลบ้างมีการหยังเชิงกันมาก่อนแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 8

หากเห็นว่าบางจวนคิดจะลงแข่ง บางจวนก็จะเลียงปี ไม่

ส่งลูกหลานเข้าร่วมเพราะไม่ตอ้ งการบาดหมางกัน
หรือไม่ตอ้ งการขายหน้า อย่างไรเสียงานก็มจี ดั อยูท่ ุกปี
แม้จะไม่ยงใหญ่
ิ อย่างปี นีแต่ไม่สร้างรอยร้าวระหว่าง
ตระกูลย่อมดีกว่า
เหล่าคุณหนูทยืี นเรียงแถวลอบมองกันไปมา ไม่เห็นตัว
เต็งอย่างหยูผงิ เหยียนทีนับว่าการร่ายรําเป็ นเลิศทีสุดใน
บรรดาสตรีรนุ่ ราวคราวเดียวกันก็ถอนหายใจโล่งอก
บนใบหน้าทีถูกประทินโฉมมาอย่างดีของคุณหนูทงหลาย
ั
มีความตืนเต้น ประหม่า เขินอาย แต่มสี ามคนทีสีหน้าปั น
ยากจนแทบจะบิดเบียวควบคุมไม่อยู่
หนึงคือหลานไฉ่ซนิ ทันทีทนางเห็
ี นหลิวจ้าวอวีก็แทบจะ
ปรีเข้าไปจัดการอีกฝ่ าย เรืองคราวตําหนักโต้วอ๋องนางยัง
ไม่ได้ลา้ งแค้นให้สาสม แต่บดิ ากลับยอมรับคําขอโทษ
หากไม่คดิ ถึงชือเสียงและความสุขสบายในวังหลังนางไม่
มีทางยอมยืนร่วมแถวกับคนทีลอบกัดนางเช่นนีแน่
สองคือหลิวจ้าวอวี นางยังจําความอับอายทีถูกหลานไฉ่
ซินสาดนําใส่ตนต่อหน้าคนมากมายได้ ความแค้นสุมอก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 9

แต่ไม่อาจระบายออกทังยังต้องเป็ นคนยอมเอ่ยขอโทษ
มารดาต้องไปขอขมาทีจวนอีกฝ่ ายช่างหน้าขายหน้านัก
หากการร่ายรําครังนีนางพ่ายแพ้ให้หลานไฉ่ซนนางยอม
ิ
ตายเสียยังดีกว่า
สามคือหลิวหว่านอี นางอารมณ์ไม่ดตี งแต่
ั เห็นหลิวจ้าวอวี
มาร่วมคัดเลือกแล้ว ยิงมาเห็นหลานไฉ่ซนสี
ิ หน้านางก็ยงิ
ทะมึน รูแ้ น่ว่าหลานไฉ่ซนกั
ิ บหลิวจ้าวอวีต้องแข่งกันอย่าง
เอาเป็ นเอาตาย ส่วนนางจะต้องถูกทิงไว้ขา้ งหลังไม่มคี น
เห็นหัว ยิงหลานไฉ่ซนเลื
ิ องชือว่าบิดานางรักและตามใจ
อย่างยิง ราชครูหลานคงใช้เส้นสายทุกทางเพือบุตรสาว
เช่นนีโอกาสทีนางจะชนะก็รบิ หรีลงไปอีก
ทังสามหมกหมุน่ อยูก่ บั ความคิดของตัวเอง ฟาดฟั นศัตรู
ในจินตนาการแตกพ่ายยับเยินในขณะทียืนรอเรียกชือ
พวกนางลงชือรายงานตัวและแสดงใบจดแจ้งฐานะทีระบุ
ชือวันเดือนปี เกิดและนามบิดามารดา เมือผ่านแล้วจะมี
การเรียกเพือตรวจร่างกายหารอยตําหนิ โดยผูต้ รวจจะ
เป็ นมามาชันสูงจากในวังทีกรมพิธกี ารเชิญมาโดยเฉพาะ
สตรีทงหลายยื
ั นเรียงแถวกันเพือรอเข้ารับการตรวจ
ร่างกาย ในระหว่างนันก็เผยท่าทางตืนเต้น จับกลุ่มชวน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 0

คุย หรือบางคนก็ออกท่าทางซ้อมร่ายรํารอ ต่างคนต่างหา

วิธรี ะงับอาการประหม่าของตนจนลานกว้างของกองสังคีต
มีเสียงดังหึงๆ อืออึงไปหมด
แต่จู่ๆ สตรีนบั ร้อยก็เงียบเสียงลงพร้อมกัน ทําให้แม้แต่
เจ้าหน้าทีผูร้ บั ตรวจใบจดแจ้งยังต้องหันไปมองว่าเหตุใด
พวกนางจึงเงียบลงได้ ตอนนันเองเขาก็ได้เห็นโฉม
สะคราญนางหนึงในชุดสีชมพูสดเยืองย่างอยูบ่ นระเบียง
ทางเดิน
รูปร่างของนางสะโอดสะอง ผิวขาวกระจ่างเนียนละเอียด
ใบหน้าละเมียดละไมสะกดทุกสายตาแม้แต่สตรีดว้ ยกันได้
เห็นครังแรกยังลืมหายใจได้ หญิงสาวถือร่มสีขาวเอาไว้
ก่อนจะหุบมันลงเมือเดินมาได้ระยะหนึง ร่มลวดลาย
ประณีตนันดูน่ารักน่าชังยิงนักยามทีถูกนางประคองเอาไว้
ในมือ ยิงตอนทีหญิงนางนันคลียิมราวกับขบขันเจ้าร่มที
หุบลงยากนันก็ทําให้ฟองอากาศในใจใครหลายคนแตก
โพล๊ะ
นานทีเดียวกว่าเสียงพูดในลานจะกลับมา หญิงสาว
ทังหลายเริมรูส้ กึ ตัวถึงอันตราย พวกนางหันมองสตรีอนื
รอบตัวรวมถึงตัวเองแล้วพบว่าไม่มใี ครงามได้เทียมสตรี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 1

ในชุดชมพูผนู้ นั ...เรียกว่าห่างชันกันไกลทีเดียว
หากนางเข้าร่วมการคัดเลือก ตําแหน่งผูน้ ําระบําบูชาฟ้ า
ดินคงไม่มที างหลุดรอดไม่ถงึ มือคนอืนแน่
ไม่ใช่แค่สตรีสามัญชนทีคิดเช่นนี แม้แต่เหล่าคุณหนูกย็ งั
คิดและหวาดระแวง
มีคุณหนูและฮูหยินหลายคนทีออกันอยูบ่ นระเบียง
ทางเดินเพือรอดูคนของตัวเองร่วมทดสอบ หลิวจ้าวเว่
ยจึงเดินนําสาวใช้เข้าไปยืนรวมกับสตรีทมาชมดู
ี การ
คัดเลือกวันนี
คุณหนูผหู้ นึงทีพอจะคุน้ เคยกับนางตามงานเลียงพลัน
ถามหญิงสาวขึนอย่างใจกล้า "คุณหนูใหญ่หลิว วันนีเจ้า
มาร่วมคัดเลือกด้วยหรือ?"
เสียงนันทําให้ผคู้ นในลานเงียบลงอีกครัง ต่างคนต่างตังใจ
เงียหูฟังรอคําตอบเพราะอดหวันใจไม่ได้ พวกนางลอบ
มองไปทางเจ้าหน้าทีทีรับหน้าทีจดชือ ยามนีนับว่า
ล่วงเลยเวลาแจ้งชือแล้ว หญิงสาวทังหลายคิดอยากจะให้
พวกเขารีบเก็บข้าวของปิ ดโต๊ะเสีย หากหลิวจ้าวเว่ยลง
แข่งด้วยจริงๆ พวกนางคงไม่เหลือทีให้ยนื แล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 2

ไม่ตอ้ งพูดถึงความสามารถ เพียงแค่ใช้ใบหน้าของนางก็

ชนะสตรีทงถงเยี
ั ยนได้ไม่ยาก แล้วยังชือเสียงดีงามทีเป็ น
ทีเลืองลือในช่วงทีผ่านมาอีก หากต้องการคนทีจะนํามา
ซึงความเป็ นมงคล มีใครเหนือไปกว่าเทพธิดาของ
กองทัพเอียนเหอและเซียนบุปผาอย่างนาง
หากรูแ้ ต่แรกว่านางจะลงแข่งคุณหนูคนอืนคงไม่คดิ จะ
เสนอหน้ามาวันนีด้วยซํา
"ผิดแล้ว" เสียงใสกังวานตอบกลับ "วันนีน้องสาวของข้า
สองคนเข้าร่วมคัดเลือก ข้าจึงแวะมาให้กําลังใจพวกนาง
และร่วมชมดูความคึกคักเท่านัน"
หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยปากราวกับไม่ใช่เรืองใหญ่อะไร แต่
คําตอบของนางกลับทําให้สตรีหลายสิบคนในลานกว้าง
นันลอบถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียง...
-------------

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 3

แสนชัง
# 29. ขายตัวรับใช้นาย

"ผิดแล้ว... วันนีน้องสาวของข้าสองคนเข้าร่วมคัดเลือก
ข้าจึงแวะมาให้กําลังใจพวกนางและร่วมชมดูความคึกคัก
เท่านัน" หลิวจ้าวเว่ยคลียิมจางๆ บนระเบียงทางเดินของ
สํานักสังคีตมีมา้ นังยาวอยู่ คงเอาไว้ให้พวกอาจารย์ดูนัก
ดนตรีรว่ มฝึกกันในลานได้สะดวก
หญิงสาวไม่ได้สนสตรีทลอบพิ ี จารณานาง หลิวจ้าวเว่ยยืน
ร่มให้อาหนิงเอาไปถือแล้วขยับลงไปนังบนม้านัง ถามไถ่
คุณหนูผหู้ นึงทีนังอยูใ่ กล้ๆ กัน "เริมการคัดตัวแล้วหรือ?"
"เพิงตรวจตําหนิ คงอีกพักใหญ่ถงึ จะเริมรํา"
"อ้อ เป็ นเช่นนี" พอนางรูแ้ ล้วก็หนั ไปหาบ่าวของตน "เรา
ไปหาทีนังกันเถอะ กว่าพวกนางจะเริมรําคงอีกสักพัก ข้า
ชักจะหิวแล้ว"
"เช่นนันบ่าวเตรียมของว่างไปด้วยนะเจ้าคะ" อาเจินเสนอ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 4

นางเตรียมขนมเอาไว้เผือคุณหนูหวิ อยูต่ ลอดยามทีออก

จากจวน
"อืม" จ้าวเว่ยพยักหน้าอาเจินจึงค้อมตัวกลับไปทีรถม้า
ส่วนตัวนางยืนมือให้มฝู่ี ประคองลุก
สํานักสังคีตแม้จะตังชือเช่นนีแต่ภายในกลับแยกออกเป็ น
หลายกองงาน ทังกองดนตรี กองนางรํา กองกายกรรม
หรือคณะอุปรากรหลวงก็สงั กัดอยูใ่ นสํานักสังคีต โดย
สํานักสังคีตจะอยูภ่ ายใต้การจัดการของกรมพิธกี ารอีก
ทอดหนึง
พืนทีของสํานักสังคีตนับว่ากว้างขวางอยูไ่ ม่น้อย แต่กไ็ ม่
อาจเทียบพวกจวนใหญ่ๆ ของชนชันสูง โดยรอบตกแต่ง
ให้รม่ รืน มีทางนําไหลเวียนเป็ นมงคล และชวนให้สนุ ทรีย์
หลิวจ้าวเว่ยข้ามสะพานหินแล้วไปนังในศาลาสีแดงแห่ง
หนึง จากมุมนันพอจะมองเห็นลานกว้างได้ แม้จะไม่
ใกล้ชดิ ก็นบั ว่าสะดวกกว่าเพราะไม่ตอ้ งไปนังมองสีหน้า
ผูอ้ นื
อาหนิงปั ดกวาดศาลาเตรียมทีนังให้นาง ส่วนมีฝู่ คอยพัด
ให้นาง ไม่นานอาเจินก็กลับมาพร้อมกล่องขนมและชุดชา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 5

"พวกเจ้ามานังด้วยกันเถอะ อย่ายืนอยูเ่ ลย"

นายสาวว่าเช่นนันแล้วสามสาวใช้กไ็ ม่คดิ อิดออด เพราะรู้
ว่าจ้าวเว่ยเป็ นคนเด็ดขาดมาก พูดคําไหนคํานัน การ
อิดออดเอาแต่รกั ษามารยาทรังแต่จะทําให้จา้ วเว่ยรําคาญ
ใจ
อาเจินคอยรับใช้รนิ ชาและจัดจานขนมออกมาวางให้ผเู้ ป็ น
นาย หลิวจ้าวเว่ยหยิบกินอยูไ่ ม่กชิี นก็สงให้
ั พวกบ่าวแบ่ง
ทีเหลือกินกัน ส่วนนางหันไปมองลานกว้างทียามนีกําลัง
จะเริมต้นคัดคนมีฝีมอื ร่ายรําแล้ว
การคัดผูม้ ฝี ีมอื จะทํากันโดยให้ผเู้ ข้าร่วมยืนเรียงแถวคราว
ละสิบคน กองสังคีตจะเชิญนักดนตรีมาให้ โดยจะบรรเลง
แค่เพลงเดียวคือเพลงบูชาฟ้ า หญิงทังสิบคนต้องเริมร่าย
รําเพลงเดียวกัน นับว่าเป็ นการวัดฝี มอื กันอย่างโจ่งแจ้ง
ใครเด่นใครด้อยย่อมเห็นได้ชดั
แน่นอนว่าเหล่าคุณหนูสงู ศักดิย่อมได้รบั เกียรติให้รว่ ม
คัดเลือกในแถวแรก หลิวจ้าวเว่ยมองพวกนางยืนเรียง
แถวกันแล้วยกมุมปากขึน เงียหูฟังเสียงแว่วของดนตรี
ขณะทีเพ่งมองพวกนางเริมร่ายรํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 6

"คุณหนูรองกับคุณหนูสกุลหลานนีก็แปลก เพิงทําเรืองน่า
ขายหน้าทีตําหนักโต้วอ๋องแท้ๆ ทําไมพวกนางยังกล้า
มาร่วมคัดตัวอีก" อาเจินมองสตรีสบิ คนทียืนรําอยู่
ตรงหน้าลานแล้วย่นจมูกไม่พอใจ
"สตรีผนู้ ํารําบูชาต้องนํามาซึงความเป็ นมงคลไม่ใช่หรือ
พวกคุณหนูทก่ี อเรืองเช่นนันนับเป็ นมงคลได้อย่างไร" มีฝู่
เองก็สงสัย
จ้าวเว่ยหันมาหยิบจอกชาขึนจรดปากแล้วหัวเราะเบาๆ
"พวกเจ้าผิดแล้วล่ะ ทีพวกนางกล้ามาร่วมคัดเลือกก็
เพราะเรืองทีตําหนักโต้วอ๋องไม่ถงึ พระเนตรพระกรรณ
ของฝ่ าบาท เจ้าไม่เห็นหรือว่าพอเจินซือไปขอขมาทีสกุล
หลาน ราชครูหลานก็ไม่สบื ความรีบรับของทันที ต่างฝ่ าย
ก็ต่างพยายามกลบเกลือนข่าวถึงเพียงนี ...ส่วนการคัดตัว
หากได้รบั เลือกขึนมาใครจะกล้ากล่าวว่าพวกนางไม่เป็ น
มงคลเล่า อีกทังได้ลา้ งชือชุบตัวเรืองทีตําหนักโต้วอ๋อง
นับเป็ นอะไรได้"
อย่างหยูผงิ เหยียนนันนางพลาดตรงมีเรืองในตําหนักฤดู
ร้อน ใต้เปลือกตาฝ่ าบาท อีกทังฮ่องเต้เป็ นผูส้ บื สาวตัดสิน
เองทําให้ไม่อาจบิดเบือนเรืองราวได้ ต่างจากสตรีเหล่านี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 7

ทีแม้เรืองจะเกิดต่อหน้าคนมากมาย แต่ชนชันสูงนันไม่ม ี
ใครโง่ เรืองความบาดหมางระหว่างจวนเป็ นเรืองทีพวก
เขาระมัดระวังเป็ นทีสุด ดังนันแม้พบเห็นสิงใดมาก็ตอ้ ง
รูจ้ กั ปิ ดปากเอาไว้ให้สนิท
หลิวจ้าวเว่ยจับจ้องสตรีทงสิ
ั บคนอย่างพิจารณา นาน
ทีเดียวกว่าจะเอ่ยปาก "ดูท่าคุณหนูหลานจะมีชยั เสียแล้ว"
หากเทียบระหว่างคุณหนู สกุลหลิว หลิวหว่านอีนับว่าชนะ
แต่หากเทียบในสิบคนนัน สตรีทโดดเด่
ี นทีสุดคือหลานไฉ่
ซิน
นางตัวอ่อนมาก สายตา และจริตท่าทางก็ดเู หมาะสม ทัง
ยังแสดงพลังชวนให้คนฮึกเหิมยามมองนางร่ายรํา ไต่
ระดับอารมณ์จากเรียบเรือยไปสูค่ วามตืนเต้นปลุกเร้า
รําบูชาฟ้ าดินเป็ นจินตลีลาทีจําลองการยือแย่งความอุดม
สมบูรณ์ระหว่างมารกับเทพ สตรีผนู้ ําในการร่ายรํานีช่วง
ต้นจะต้องเผยให้เห็นความอ่อนน้อมก่อนจะเปลียนไปสู่
ความแข็งแกร่งดุดนั ดังตัวแทนของเทพธิดาทีสามารถ
ช่วงชิงความสงบสุขคืนสูผ่ นื แผ่นดินได้อกี ครัง
คุณหนูคนอืนแม้จะร่ายรําได้งดงามอ่อนช้อย แต่สายตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 8

กับพลังทีถ่ายทอดออกมายังไม่ชดั เจนได้เท่าหลานไฉ่ซนิ
หลิวจ้าวเว่ยมองนางแล้วอดยิมไม่ได้
ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดชาติกอ่ นฮ่องเต้อู่เหอตีถึง
หลงใหลหลานไฉ่ซนนั ิ ก ยามทีต้องเปิ ดเผยจริตกริยาหญิง
ผูน้ ีนับว่าสามารถแผ่เสน่หอ์ ย่างร้ายกาจออกมาจนเกิน
ต้านทาน บุรุษทีได้เชยชมนางคงรูส้ กึ ตืนเต้นและแปลก
ใหม่อยูต่ ลอดแน่
"คุณหนู หนุนหลังคุณหนูหา้ มิใช่หรือเจ้าคะ หากคุณหนู
สกุลหลานได้ชยั ไป แล้วแผนของคุณหนูเล่า?"
หลิวจ้าวเว่ยกระตุกมุมปากเมือได้ยนิ เสียงมีฝู่ นางเลือน
สายตาไปจับทีหลิวหว่านอี "พวกเจ้าดูน้องห้าของข้าสิ ...
ดูออกหรือไม่วา่ นางฉลาดเฉลียวเหนือพีน้องคนอืนแค่
ไหน?"
"เอ๊ะ"
"น้องห้าผูน้ รูี จ้ กั เก็บงําประกาย ใบบรรดาคุณหนูสงู ศักดิที
ยืนอยูม่ เี พียงนางทีเป็ นลูกอนุ หากนางทําตัวโดดเด่นเสีย
ตังแต่วนั นี คุณหนูคนอืนย่อมไม่อาจยอมรับ โดยเฉพาะ
จ้าวอวี นางจะหาทางบดขยีน้องห้าผูน้ จนไม่ ี เหลือซาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 9

แน่นอนหากนางถูกกลบรัศมี"
การฆ่าหลวนซีนบั เป็ นการตัดสินทีถูกต้องทีสุดเรืองหนึง
ของหลิวจ้าวเว่ย ชาติก่อนหลิวจ้าวอวีมีหลวนซีขา้ งกาย
นันไม่ได้ใจร้อนบุ่มบ่ามและโง่เขลาเช่นทุกวันนี เพราะมี
บ่าวทีรูจ้ กั คิดคอยควบคุมชีแนะหลิวจ้าวอวีจึงค่อนข้างนิง
และรับมือยากกว่าตอนนีมาก แต่พอขาดมือเท้าอย่างหล
วนซีไปสักคน หลิวจ้าวอวีก็เหมือนโคลนเลนทีมิอาจก่อ
กําแพงได้
"อีกอย่างผ่านการคัดเลือกวันนียังต้องฝึกร่วมกันไปอีก
หลายวัน ผูช้ มนันรักชอบความตืนเต้น การเผยพัฒนาการ
ออกมาทีละเล็กละน้อยคงซือใจครูฝึกในกองสังคีตได้ ...
เทียบกับหลานไฉ่ซนที ิ วันนีก็ทาํ ดีถงึ เพียงนีแล้ว วันหน้า
จะทําให้ครูฝึกตืนตาอีกก็คงยากเสียแล้ว" มีแต่ตอ้ งรักษา
มาตรฐานความโดดเด่นเอาไว้ตงแต่ ั ตน้ จนจบ แต่การจะ
รักษามาตรฐานเช่นนันท่ามกลางดงเสือดงจระเข้ไม่ใช่
เรืองทีจะทําได้งา่ ยแน่
"มีคุณหนูรองมาร่วมคัดเลือกเช่นนี คุณหนูหา้ คงลําบาก
แล้ว" อาหนิงว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 0

"เจินซือคงไม่ยอมให้ลกู อนุ โดดเด่นกว่าลูกตัวแน่ เช่นนี

เครืองประดับทีคุณหนูให้คุณหนูหา้ ไปไม่นบั ว่าเสียเปล่า
หรือเจ้าคะ?" อาเจินถามขึน
"เสียเปล่ารึ? ...ไม่หรอก เพราะอีกไม่นานนางก็จะวิง
พล่านมาหาข้า"
"หือ..."
"พวกเจ้าว่านางจะต่อสูก้ บั สองแม่ลกู นันอย่างไร ไป๋ อี
เหนียงแม้จะมังคังแต่อนุกย็ งั เป็ นอนุ ยามนีในจวนมีเพียง
ท่านย่ากับข้าทีสองแม่ลกู นันไม่อาจลงมือได้ซงหน้
ึ าทังยัง
ต้องระแวดระวังกรงเล็บ หากน้องห้าฉลาดพอย่อมต้องวิง
มาหาข้าเพือใช้ขา้ เป็ นเกราะกําบังภัยแน่ " ระหว่างนาง
กับฮูหยินผูเ้ ฒ่า การเสนอหน้าไปขอให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ช่วยเหลืออาจจะถูกตบกลับมาเสียอีก เพราะถ้าเทียบ
ระหว่างสกุลไป๋ กับสกุลเจิน ฮูหยินผูเ้ ฒ่าย่อมต้องเอนเอียง
เข้าหาสกุลเจินเพือรักษาไมตรีในราชสํานักเอาไว้ ดังนัน
จึงเหลือแต่หลิวจ้าวเว่ยทีพอจะช่วยเหลือหลิวหว่านอีได้
สาวใช้ทงสามครุ
ั น่ คิดตามอยูค่ รูห่ นึง คิดไปก็ไม่พอใจหลิว
หว่านอีทีจะมาใช้ประโยชน์จากคุณหนูของพวกนาง แต่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 1

พอมองสีหน้านายสาวแล้วก็ตระหนักว่านีคือสิงทีหลิวจ้าว
เว่ยรออยู่ เช่นนันคุณหนูคงเตรียมรับมือเอาไว้แล้ว
"คุณหนูตอ้ งการใช้เป็ นเช่นนันใช่หรือไม่เจ้าคะ?" มีฝู่ ถาม
อย่างใคร่รู้ ซึงทังอาเจินและอาหนิงก็คดิ ตรงกัน
หลิวจ้าวเว่ยหันมาสบตาพวกนางแล้วยิมหวาน ไม่รบั
ไม่ปฎิเสธแต่ทุกคนก็ตระหนักแล้วว่านีคือหมากทีหลิว
จ้าวเว่ยวางเอาไว้
เสียงดนตรีเบาลง ครูของกองสังคีตเริมประกาศชือคนที
ผ่านเข้าร่วมฝึกทันทีอย่างไม่ให้เสียเวลา ในสิบคนมีคนไม่
ถูกเลือกอยูส่ ามคน เป็ นพวกทีร่ายรําเงอะๆ งะๆ ไม่น่าดู
นัก
ดังนันทังหลิวจ้าวอวี หลิวหว่านอี และหลานไฉ่ซนิ ล้วน
ผ่านเข้าไปร่วมฝึกด้วยกันทังหมด สามคนนันวูบแรกได้
ยินชือตัวก็ดใี จจนเนือเต้น แต่พอหันไปเห็นหน้าอีกคนใน
ใจก็แทบหลังเลือด ส่งสายตาฟาดฟั นกันไม่หยุด
หลิวจ้าวเว่ยรูผ้ ลของทังสามก็พอใจแล้ว นางให้อาเจินเก็บ
ข้าวของเรียมออกจากสํานักสังคีตหลวงทันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 2

"คุณหนู จะกลับจวนเลยหรือไม่เจ้าคะ?" อาเจินถาม

หลิวจ้าวเว่ยหยุดเท้าวูบหนึง นางปรายตามองบ่าวหญิงที
รายล้อมแล้วพลันส่ายหน้า "ไม่... ข้าอยากไปทีโรง
กระดาษทางใต้ของเมือง"
"โรงกระดาษ? คุณหนูท่านจะไปทีแบบนันทําไม?" อาเจิน
ตกใจ โรงกระดาษไม่เหมือนร้านหนังสือทีสงบเงียบ ที
แบบนันเป็ นโรงงานทีมีชายฉกรรจ์มากกว่าสตรี และส่วน
ใหญ่กเ็ ป็ นพวกทาสชันตําไม่เจริญหูเจริญตาอย่างยิง
"ไปหาทหารมาเสริมทัพเราอย่างไรเล่า"
*
แม้อาเจินจะไม่ชอบใจนักทีคุณหนู ไปเยือนสถานทีไม่สม
ฐานะเช่นนัน แต่นางก็อดทนยอมรับ สังบ่าวบังคับรถม้า
ให้ไปส่งคุณหนูทโรงงานกระดาษ
ี
เมือไปถึงอาเจินเป็ นคนลงจากรถม้าไปแจ้งกับหัวหน้า
คนงานของโรงกระดาษ ชายแก่ทผมบนหั
ี วขาวโพลนและ
หลังเริมคดงอเดินค้อมตัวตามนางออกมาพบหลิวจ้าวเว่ย
ด้วยสีหน้าตระหนก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 3

โรงกระดาษแห่งนีเป็ นโรงงานทํากระดาษทีใหญ่ทสุี ด
ในถงเยียน เป็ นกิจการของคนสกุลกวนทีนับเป็ นเศรษฐีม ี
ชือในเมืองหลวง
ในโรงงานมีแต่ทาสชันตํา โดยเฉพาะทาสต้องโทษสัก
หน้าทีถูกจําหน่ายมาทํางาน หรือไพร่ยากจนทีขายตัว
เป็ นทาสเพือใช้แรงงานระดับล่าง ดังนันคนทัวไปจึงไม่
นิยมมาเยือนยกเว้นแต่มกี จิ ธุระ ซึงคนทีมาติดต่อส่วน
ใหญ่กจ็ ะมาพร้อมกับเถ้าแก่ ติดต่อกับเถ้าแก่เป็ นหลัก
น้อยนักทีหัวหน้าคนงานอย่างเขาต้องรับแขกชนชันสูงเอง
เช่นนี
"ข้าน้อยเซวียติงคาราวะคุณหนู" แม้จะแก่จนผมขาวทัง
หัวแล้วแต่ทา่ ทางยามประจบเอาใจผูส้ งู ศักดิยังดู
กระฉับกระเฉงคล่องแคล่วอยูไ่ ม่น้อย
หลิวจ้าวเว่ยให้อาหนิงประคองมือลงจากรถม้า นาง
ประสานมือคํานับกลับผูเ้ ฒ่าแต่กม้ น้อยกว่าเขาเพือบ่ง
บอกฐานะตน
"ไม่ทราบคุณหนูผสู้ งู ศักดิมีอะไรให้ขา้ น้อยรับใช้หรือ
ขอรับ" เซวียติงเหงือแตกผลักๆ สตรีตรงหน้าแม้จะดูอายุ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 4

น้อยอ่อนเยาว์แต่กลับไม่ดอู ่อนต่อโลก กริยาท่าทางนาง

สูงส่งและไม่น่าผิดใจด้วย
"ท่านลุงไม่ตอ้ งเกรงใจถึงเพียงนัน ข้าเพียงอยากมาพบ
คนผูห้ นึง" จ้าวเว่ยยิมคล้ายไม่ยมิ "ทีนีมีทาสชือปานเก๋อ
หัวหรือไม่ หากมีขา้ ขอพบเขาสักครู"่
"ปานเก๋อหัว... น่าจะมีคนสกุลปานอยูค่ นหนึง คุณหนูรอ
สักครู่ ข้าน้อยจะไปถามคนงานด้านในดูกอ่ น อะ... อีก
อย่าง คุณหนูพกั รอในศาลาเถิดขอรับ" เขาเกือบจะพลัง
ปากเชิญนางไปนังด้านใน แต่พอคิดว่าคนตรงหน้าเป็ น
สตรีสงู ศักดิ ส่วนด้านในมีแต่ทาสชายชันตําเดินเพ่นพ่าน
สุดท้ายเซวียติงจึงเปลียนใจผายมือให้นางไปรอทีศาลา
ด้านหน้าแทน
ยามนันแดดร้อนมาก มีฝู่ กางร่มบังแดดให้หญิงสาวอย่าง
ตังใจถนอม ทังนายบ่าวเดินไปทางศาลาเพือพักในร่มเงา
แต่ไม่มใี ครนังลง ม้านังบนศาลาเก่าและสกปรกเกินจะรับ
ไหว
ไม่นานเซวียติงก็พาชายหนุ่มผูห้ นึงทีรูปร่างผอมกะหร่อง
ตัวสูงโย่งไม่สมส่วน บนใบหน้ามีรอยเปื อนมอมแมม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 5

เสือผ้ามีรอยปะชุนขาดวิน ดูกร็ วู้ ่าเป็ นแรงงานระดับล่างที

ทํางานแลกข้าวไปวันๆ ชายหนุ่มทีมีใบหน้าตอบซูบนัน
ค้อมหลังคํานับหลิวจ้าวเว่ยตามคําสังเซวียติงทันที
ท่าทางตัวสันหวันเกรงคล้ายพวกชนชันตําทีไม่เคยพบกับ
ผูส้ งู ศักดิ ทังยังหวันเกรงจะทําสิงใดผิดพลาดจนนําภัยเข้า
หาตัว
แต่ละครเหล่านันหลอกได้แต่ผอู้ นื สําหรับหลิวจ้าวเว่ยทีรู้
ตืนลึกหนาบางของคนผูน้ อยู
ี ก่ ่อนแล้วนางไม่อาจเชือ
ท่าทางทีเหมือนลูกนกหลงรังของเขา
"ท่านลุงข้ามีเรืองจะกล่าวกับเขาเป็ นการส่วนตัว ขอท่าน
ช่วยส่งเสริมด้วย" หญิงสาวเอ่ยปากแล้วหัวหน้าคนงานก็
ไม่รงรอรี
ั บโน้มกายแล้วเดินออกไปจากศาลา
หลิวจ้าวเว่ยโบกมือให้สญ ั ญาณสาวใช้ทงสาม
ั เพือให้พวก
นางถอยห่างออกไปจากศาลาเช่นกัน สามสาวใช้แม้จะ
ลังเลแต่สุดท้ายก็น้อมรับ พวกนางขยับไปยืนห่างออกไป
แต่ไม่ไกลจากครรลองสายตา คิดว่าหากคุณหนูรอ้ งเรียก
จะสามารถไปหาได้ทนั ที
ปานเก๋อหัวคุกเข่าอยูบ่ นพืนดินกลางแดด ในขณะทีหลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 6

จ้าวเว่ยเดินวนรอบในศาลา นางใช้นวปาดฝุ ิ ่ นบนม้านัง

แล้วเช็ดมือทิงราวกับกําลังเดินเล่นฆ่าเวลา ผ่านไปหลาย
อึดใจก็ไม่เปิ ดปากคุยกับชายหนุ่ ม เขายังก้มหน้านิงทําที
ราวกับหวันเกรงในอํานาจของนางเก็บความซ่อนความไม่
พอใจอย่างอดทน แต่พอนานเข้าก็เริมไม่เข้าใจสตรีผนู้ ี
มือทีวางแปะไว้บนหัวเข่าเริมกําแน่นขึนเมือคิดว่าตน
กําลังถูกพวกผูด้ ลี อ้ เล่นเหมือนสัตว์เลียง
ท่ามกลางความเงียบงันและแดดร้อนระอุ ริมฝีปากอิมสวย
กระตุกสูงขึนเมือเห็นร่องรอยความไม่พอใจของทาสหนุ่ ม
นางคลีผ้าเช็ดหน้าออกเช็ดมือตัวเองพลางเอ่ยปากเสียงใส
"ข้าชือว่าหลิวจ้าวเว่ย" นางแนะนําตัว
"ขอรับคุณหนูหลิว" ปานเก๋อหัวก้มหน้าตําขานรับนาง
เสียงเบา นําเสียงเจือแววระแวดระวังแต่หลิวจ้าวเว่ยไม่
สนใจ
"เจ้าคิดจะลงมือกับพวกสกุลกวนเมือไหร่?" สินเสียงนาง
ปานเก๋อหัวเงยหน้าพรึบขึนมองหลิวจ้าวเว่ยทันที ดวงตา
ของเขามีความตระหนกทีไม่อาจปิ ดมิด
"คุณหนูทา่ นนี ข้าไม่ทราบว่าท่านพูดเรืองอะไร" เขาก้ม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 7

หน้าลงอีก แต่รบั รูไ้ ด้ถงึ แรงกดดันจากประโยคเมือครู่

"จะลงมือตอนไหน วันสินปี หรือ? วางยาแล้วฆ่าทังจวน
หรือไม่?"
"เจ้า!" ปานเก๋อหัวตะคอกใส่นางด้วยความตกใจ เรือง
พวกนันเขาคิดเอาไว้นานแล้ว มีแค่เขาทีรู้ ยามนีเขา
เพียงแต่รอเวลาทีเหมาะสมก่อนจะฆ่าล้างโคตรพวกสกุล
กวนให้สาสมกับความแค้น แต่สตรีผนู้ ีกลับโผล่มาอย่างไม่
มีปีมีขลุย่ ทังยังเปิ ดเผยแผนการในใจเขาราวกับพูดเรือง
ดินฟ้ าอากาศ
หลิวจ้าวเว่ยยิมหวาน มองสีหน้าโกรธเกรียวของเขาอย่าง
พึงพอใจ
"หากเจ้าฆ่าคนสกุลกวนแล้วจะทําอย่างไรต่อ? ใช้ชวี ติ
แลกชีวติ งันหรือ? สุดท้ายเจ้าจะต้องถูกประหาร คุณชาย
สามของเจ้าจะถูกจารึกว่าอย่างไรเคยคิดถึงหรือไม่ คน
สกุลกวนกลับกลายเป็ นสกุลทีน่าเวทนาสังเวช แต่คนใน
ดวงของใจเจ้าจะกลายเป็ นภูตผีทนํี าพาความวิบตั มิ าสู่
วงศ์ตระกูล"
"หุบปาก! หุบปากเดียวนี!"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 8

สามสาวใช้เห็นท่าทางเอ็ดอึงมุง่ ร้ายของปานเก๋อหัวก็
ทําท่าจะวิงเข้ามาปกป้ องหลิวจ้าวเว่ย แต่หญิงสาวยกมือ
ห้ามไม่ให้พวกนางเข้ามาทังยังพูดต่อ
"แผนทําตัวเป็ นหมูหลอกกินเสือของเจ้าคงใช้ได้แต่กบั
สกุลกวน แต่คนทีอยูเ่ บืองหลังพวกเขาล่ะ?" นางพูดถึง
ตรงนีก็เห็นสีหน้ามืดทะมึนของปานเก๋อหัว เขาตกใจราว
กับไม่เคยได้ยนิ เรืองราวนีมาก่อน หลิวจ้าวเว่ยจึงหัวเราะ
หยัน "เจ้าทุ่มเทสืบเรืองการตายของคุณชายสามมาเป็ น
ปี ๆ แต่กลับไม่รหู้ รือว่าสกุลกวนมีคนหนุนหลัง เจ้าคิดว่า
เพราะเหตุใดวันอีเหนียงทีดันด้นไปหาทางการกลับไม่
อาจฟ้ องร้อง เหตุใดหลังจากเจ้าไปแจ้งกับเจ้าเมืองแล้วถึง
ถูกคนตามล่าไล่ฆา่ ...ปานเก๋อหัว แท้จริงเจ้าก็ไม่เท่าไหร่
นีนา"
"เจ้า... เป็ นใครกันแน่" ปานเก๋อหัวมีสหี น้าตกตะลึงราวกับ
เห็นผี เรืองของคุณชายสามสกุลกวนหรือเรืองของวันอี
เหนียงมารดาของคุณชายสาม ถูกฝั งกลบเอาไว้มานาน
กว่าสิบปี แล้ว คนทีรูไ้ ม่ถูกฆ่าก็ถูกปิ ดปากไม่อาจเอ่ยถึงได้
อีก แล้วเหตุใดสตรีสงู ศักดิอย่างนางถึงได้ร.ู้ .. รูแ้ ม้แต่
แผนการของเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 9

หลิวจ้าวเว่ยมองสีหน้าของปานเก๋อหัวแล้วหัวเราะเสียงใส
ออกมา ในชาติกอ่ นหลังจากถูกจับเพราะทําคุณไสยใส่อนั
อ๋อง ฮ่องเต้สงโบยนางสี
ั สิบไม้กอ่ นจะสังขังนางในคุก
หลวง
ครึงเดือนในคุกนับว่ามีประโยชน์ไม่น้อย ยามนันนางได้
พบกับปานเก๋อหัวทีนัน... จริงๆ เรียกว่าพบกันคงไม่
ถูกต้องนัก เป็ นนางทีเห็นเขาอยูใ่ นห้องขังติดกัน เวลานัน
โทษของเขาถูกตัดสินแล้ว เพียงแต่รอประหารหลังสารท
ฤดู
ยายเฒ่าทีร่วมห้องขังกับหลิวจ้าวเว่ยเป็ นคนปากมาก
ยามเบือหน่ายมักจะพูดพล่ามไม่หยุด รวมถึงเล่าเรืองของ
เขาให้นางฟั ง
ปานเก๋อหัวผูน้ เป็
ี นต้วนซิว(ชายรักชาย) ตอนเด็กเขา
เร่รอ่ นลําบากแทบเอาชีวติ ไม่รอดจนได้รบั ความช่วยเหลือ
จากตระกูลวัน นายท่านสกุลวันรับเลียงเขาเอาไว้ในจวน
ตระกูลวันนีมีชอเสี
ื ยงเรืองการทํากระดาษ กิจการมังคัง
ใหญ่โต นับว่าเป็ นเศรษฐีอนั ดับต้นๆ ของเจียงหนาน
ผูน้ ําตระกูลวันมีบุตรชายหนึงคนและบุตรีหนึงคน บุตรี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 0

นามว่า วันสวีเอ๋อร์ แต่งเข้าไปเป็ นอนุ ให้กบั นายท่านสกุล

กวน มีบุตรชายผูห้ นึงนามว่า กวนเยียจิน หรือ คุณชาย
สามสกุลกวน
กวนเยียจินเป็ นหลานตาของผูน้ ําตระกูลวัน เขาเองชอบ
เรียนรูก้ บั ท่านตามากกว่าอยูบ่ า้ นสกุลกวน ตังแต่เด็กมัก
แอบหนีออกจากจวนสกุลกวนไปขลุกอยูท่ โรงกระดาษี
ของสกุลวัน ซึงทีนันเองทีเขาได้พบกับปานเก๋อหัว
เด็กชายทังสองสนิทสนมกันมาตังแต่เล็ก นายท่านสกุล
วันเห็นว่าปานเก๋อหัวหน่ วยก้านดี ทังยังฉลาดหลักแหลม
จึงสังสอนเขาอย่างเข้มงวดและให้ตดิ ตามหลานชายเป็ น
เพือนเรียน
ปานเก๋อหัวเรียวแรงมากกว่าเด็กทัวไป ยามว่างเขาจึง
แอบฝึกวรยุทธ์อย่างลับๆ คิดเอาไว้วา่ วันหน้าจะเป็ น
ประโยชน์กบั คุณชายสาม
เด็กชายทังสองเติบโตสนิมสนม ความผูกพันผลิบานเป็ น
ความรัก แม้ไม่เคยพูดจาอย่างตรงไปตรงมาแต่การ
เฝ้ าคอยดูแลปกป้ องนับสิบปี ทาํ ให้ต่างก็รใู้ จตัวเอง
ในปี หนึงขณะทีทังสองอายุได้สบิ ห้าปี ปานเก๋อหัวกลับได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 1

พบเบาะแสครอบครัวเดิมของเขา กวนเยียจินสนับสนุน
เขาให้ออกตามหาบิดามารดาบังเกิดเกล้า ทังยังให้เงินเขา
เพือไถ่ตวั ออกจากตระกูลวัน ปานเก๋อหัวไม่อยากจากเด็ก
หนุ่มไปแต่กวนเยียจินอยากให้เขาได้พบกับครอบครัวที
แท้จริงจึงกล่อมเขาอยูห่ ลายวันสุดท้ายปานเก๋อหัวจึงยอม
ออกเดินทาง
ก่อนจากกันเด็กหนุ่มทังสองแลกของแทนใจทังยังให้
คํามัน รอปานเก๋อหัวกลับมาเจียงหนานพวกเขาจะออก
ท่องยุทธภพเคียงคู่กนั จนแก่เฒ่า
แต่คล้อยหลังปานเก๋อหัวออกเดินทางได้ไม่ถงึ ปี สกุลวันก็
เกิดเรืองใหญ่ คุณชายใหญ่ผเู้ ป็ นทายาทชายคนเดียวของ
ตระกูลตกม้าได้รบั บาดเจ็บสาหัส พยายามรักษาอยูน่ านก็
ไม่อาจรังวิญญาณกลับมาจากประตูผ ี นายท่านสกุลวัน
ทุกข์ใจจนแก่ลงไปสิบปี เพียงชัวข้ามคืน
กิจการสกุลวันไร้ทายาทชายสืบทอดแล้ว นายท่านสกุล
วันก็สุขภาพไม่ดเี พราะความตรอมใจ เหลียวซ้ายแลขวา
พบเพียงกวนเยียจินเป็ นหลานชายคนเดียว จึงตัดใจเขียน
พินัยกรรมยกทรัพย์สนิ ทังหมดให้หลานชายผูน้ ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 2

กวนเยียจินเป็ นหลานนอกของสกุลวัน เมือไร้ทายาทยก

สมบัตใิ ห้เขาก็ไม่ผดิ อีกทังกวนเยียจินสนิทสนมกับคน
สกุลวันมากกว่าสกุลกวน ทังยังชํานาญการทํากระดาษ
เป็ นอย่างดี ในสายตาคนนอกจึงไม่รสู้ กึ ว่าเสียหาย
ตรงไหนแม้จะเสียดายทีสกุลวันต้องไร้ทายาทสืบทอดสกุล
ก็ตาม
แต่ทรัพย์สนิ มหาศาลของสกุลวันตกอยูใ่ นมือของกวนเยีย
จินเพียงผูเ้ ดียว อีกทังยังมีเคล็ดลับการทํากระดาษชันสูง
ทีสามารถทํารายได้เป็ นกอบเป็ นกําให้อกี ผูอ้ นไม่
ื สนใจ
แต่คนในสกุลกวนไม่สนได้หรือ พีน้องของกวนเยียจิน
นัยน์ตาแทบลุกเป็ นไฟ ลูกหลานรุน่ เดียวกันมีใครรํารวย
เช่นกวนเยียจินบ้าง
แม้แต่บดิ าของกวนเยียจินยังรูส้ กึ ริษยาบุตรชาย เขายัง
ต้องรอคอยส่วนแบ่งสมบัตจิ ากนายท่านผูเ้ ฒ่าสกุลกวนที
ไม่รจู้ ะตกมาถึงมือตนเท่าไหร่ แต่บุตรชายทีเกิดกับอนุผนู้ ี
กลับกลายเป็ นเศรษฐีใหญ่ในเจียงหนาน คนในสกุลกวน
ต่างขบเขียวเคียวฟั นเฝ้ าดูกวนเยียจินอย่างไม่พอใจ
สองปี ต่อมากวนเยียจินเสียชีวติ ลงอย่างกะทันหัน วันอี
เหนียงผูเ้ ป็ นมารดาโศกเศร้ายิงนัก พอเห็นคนสกุลกวน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 3

รีบรุมทึงทรัพย์สมบัตทิ บิี ดานางยกให้หลานชายก็ให้รสู้ กึ

เคียดแค้นจนนําตาไหลเป็ นสายเลือด นางปักใจว่าการ
ตายของบุตรชายมีเงือนงํา จึงลอบออกจากจวนสกุลกวน
ออกไปตีกลองร้องทุกข์
แต่สดุ ท้ายกลับถูกโบยตี โดนกล่าวหาว่าทําตัวผิดจารีต
สตรีถูกลากไปขังในห้องเก็บฟื น คนสกุลกวนฮุบเอา
กิจการของสกุลวันทังหมด ทรัพย์สนิ ของดีอนั ใดทีเดิม
เป็ นของกวนเยียจินกับวันสวีเอ๋อร์ลว้ นถูกแบ่งสรรปั นส่วน
กันในจวน พอตกลงกันเป็ นทีเรียบร้อยก็พากันย้ายจวน
เข้ามาในถงเยียนเพือแสวงหาความก้าวหน้า ทังยังเอาวิธ ี
ทํากระดาษชันสูงของสกุลวันมาใช้สร้างโรงกระดาษในถง
เยียน หลายปี มานีขยายกิจการจนใหญ่โตรุง่ เรือง
ปานเก๋อหัวกลับไปเจียงนานอีกครังก็พบว่าจวนสกุลกวน
ย้ายจากไปแล้ว ทังได้ยนิ เรืองราวของสกุลวันกับกวนเยีย
จินก็ให้เสียใจนัก ชายหนุ่มมุง่ มันไปขุดศพคนรักเพือ
พิสจู น์ขา่ วลือ แต่เมือพบหยกทีเขาเคยมอบให้กวนเยีย
จินวางอยูใ่ นโลงข้างโครงกระดูกเก่าปานเก๋อหัวก็แทบเสีย
สติ เขาหุนหันไปถามหาความจากเจ้าเมืองเจียงหนาน
ยามนันเจ้าเมืองคนใหม่เพิงประจําการเมือชายหนุ่มไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 4

แจ้งเรืองเขาก็รบั ปากเขาเป็ นมันเป็ นเหมาะจะสืบความให้

กระจ่างแล้วแจ้งแก่เขา
แต่พอเขาหันหลังออกจากจวนเจ้าเมืองก็ถูกนักฆ่าตามไล่
ล่า จนต้องหนีหวั ซุกหัวซุน
ปานเก๋อหัวสํานึกในบุญคุณของสกุลวันทีชุบเลียงตนมา
จนโต ทังยังมีความรักมันทีมีต่อกวนเยียจิน คําสัญญาที
ไม่อาจเป็ นจริงนันทําให้เขาเคียดแค้นคนสกุลกวนเข้า
กระดูกดํา
ชายหนุ่มดันด้นเข้าเมืองหลวงมาตามสืบเรืองราวของสกุล
กวนและการตายของคนรัก จนได้รวู้ ่าทีแท้คณ ุ ชายสาม
ของเขาตายด้วยนํามือของคุณชายใหญ่ กวนเยียจินถูก
พีชายผลักตกบ่อนํา คนในสกุลกวนแม้รเู้ ห็นก็ปิดปาก
เงียบ ไม่มใี ครสักคนคิดจะเรียกร้องความเป็ นธรรมให้
กวนเยียจิน ทังยังกัดแบ่งทรัพย์สมบัตขิ องกวนเยียจินราว
กับอีแร้งทีจิกกินซากศพ
นานวันสกุลกวนรุง่ เรืองกลายเป็ นเศรษฐีใหม่ผโู้ ด่งดัง
ของถงเยียน ไม่มคี นสืบถามทีมาของเงินทองเหล่านัน ไม่
มีสกั คนทีสํานึกระลึกถึงกวนเยียจินและวันอีเหนียงสองแม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 5

ลูก
ปานเก๋อหัวคังแค้นคับอก เขาใช้เวลาสืบเรืองราวอย่าง
ละเอียดอยูเ่ ป็ นปี ก่อนจะแสร้งขายตัวเข้าไปทํางานในโรง
กระดาษของสกุลกวน พ้นฤดูฝนนีไปเขาจะเริมทําลาย
ผลผลิตของสกุลกวน คุณภาพของกระดาษจะตําลง อีกทัง
กระดาษบางชุดกลับทําให้คนป่ วย สกุลกวนจะถูก
ร้องเรียนไม่เว้นวัน พอถึงวันปี ใหม่ คนสกุลกวนปิ ดจวน
ฉลองเฝ้ าปี กนั พร้อมหน้า ปานเก๋อหัวได้ใช้โอกาสนีวางยา
นอนหลับคนสกุลกวนแล้วเข้าไปสังหารพวกเขาทังหมด
ไม่เว้นคนแก่หรือเด็ก ก่อนจะจุดไฟเผาไล่พวกบ่าวไพร่ให้
หนีตายออกจากจวน
ข่าวนีเดิมโด่งดังมากในต้าถง ภายนอกเล่าลือกันออกไป
ว่าปานเก๋อหัวเป็ นพวกต้วนซิวคลังรักทีสังหารคนสกุล
กวนเพราะเคยถูกกีดกัน หลิวจ้าวเว่ยเองก็ไม่คดิ ว่าตนจะ
มีโอกาสได้พบปานเก๋อหัวทังยังได้ทราบเบืองลึก
เบืองหลังการสังหารหมูท่ โด่
ี งดังทีสุดในถงเยียน
ภาพเขาในคุกนันนิงสงบมาก ราวกับเขาเฝ้ ารอเวลาตาย
อยูแ่ ล้ว ไม่มคี วามหวันเกรงโทษทัณฑ์ททางการมอบให้
ี
แม้แต่น้อย ชายผูน้ ีแทบจะไม่พดู อะไรเลยเวลาอยูใ่ นคุก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 6

ยกเว้นแต่มคี นถามเขาเกียวกับคุณชายสามกวนเยียจิน
เขามักจะมีดวงตาเป็ นประกาย เล่าถึงความสดใสดีงาม
และนําใจของคุณชายสามผูน้ นราวกั
ั บได้ยอ้ นวันวาน
กลับไปเป็ นเด็กหนุ่มอีกครัง
ยามนันหลิวจ้าวเว่ยฟั งเรืองของเขาแล้วรูส้ กึ อิจฉา...
อิจฉาทีอย่างน้อยเขาก็ได้ใช้เลือดของศัตรูมาใช้หนีแค้น
แต่ตวั นางกลับไม่อาจตอบโต้ได้แม้แต่นิดเดียว
หลิวจ้าวเว่ยมองปานเก๋อหัวทีนังอยูต่ รงหน้าตน ยามนีเขา
ยังไม่ได้ลงมือบ่อนทําลายสกุลกวนแต่คงกระจ่างแจ้งถึง
เรืองราวตอนทีอยูเ่ จียงหนานแล้ว
"เจ้าคิดจะมาห้ามข้าเช่นนันหรือ?" ปานเก๋อหัวตาแดงกํา
มองนางอย่างไม่พอใจ
"ผิดแล้ว กลับกันข้าจะช่วยเจ้าล้างแค้นต่างหาก" พอนาง
พูดเช่นนีปานเก๋อหัวก็ชะงัก คล้ายกําลังรอว่านางจะพูดสิง
ใดต่อ "สกุลกวนก็แค่ใบไม้ใบหญ้า หากไม่มคี นหนุนหลัง
เขาจะกล้าทําเรืองฆ่าคนชิงทรัพย์เช่นนีได้หรือ ทังยังมีคน
ของทางการคอยช่วยเหลือ เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่า
เพราะอะไร? เจ้าคิดว่าแค่พวกเขารํารวยเงินทองก็จะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 7

สามารถซือคนของทางการได้เช่นนันหรือ?"
"...."
"ปานเก๋อหัว... ข้ามาวันนีเพราะว่าเจ้ากับข้านับว่ามีศตั รู
กลุม่ เดียวกัน เจ้าอยากกําจัดสกุลกวนส่วนข้าอยากกําจัด
คนทีหนุนหลังพวกมัน... อีกอย่างหากเจ้าใช้วธิ ขี องเจ้า
เจ้าเคยคิดหรือไม่วา่ ชือเสียงของคุณชายสามจากนีไปอีก
ร้อยปี จะเป็ นเช่นไร เจ้าคิดว่าคนจะพูดถึงเขาเช่นไร?
คุณชายผูฉ้ ลาดเฉลียวเก่งกาจ มากคุณธรรมหรือ? ...ผิด
แล้ว เขาจะกลายเป็ นต้วนซิวทีล่อลวงบุรุษ ชักนําหายนะ
ล้างผลาญสกุลตนเอง วันข้างหน้าหากมีบุรุษสักคนมี
ใบหน้างดงามดูบอบบางสักหน่อยคนจะพากันชีว่าระวัง
เขาจะเป็ นอย่างคุณชายสามผูน้ น...ั ผูค้ นจะสาปแช่งดูถูก
เขา เวลาได้ยนิ ชือคนจะถ่มนําลายใส่ เจ้ายินดีให้เป็ น
เช่นนันหรือ?"
ปานเก๋อหัวกําหมัดแน่น เขาอยากจะเอ่ยว่าตนไม่สนเรือง
ชือเสียง ขอแค่คนสกุลกวนตายตกไปให้หมดเขาก็พอใจ
แล้ว แต่เมือคิดถึงคนรัก เขาไม่อาจหักใจให้อกี ฝ่ ายแปด
เปื อนคําคนเช่นนันได้ หากคนในใต้หล้านีจะสาปแช่งก็ให้
สาปแช่งแค่เขาเถอะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 8

"เจ้าต้องการอะไร?" นัยต์ตาวาววับของเขาตวัดขึนมอง
โฉมสะคราญผูน้ พิ
ี จารณา
"ข้าต้องการบ่าวรับใช้ทซืี อสัตย์เชือฟั ง" นางรูว้ า่ ปานเก๋อ
หัวผูน้ ีมีวรยุทธ์ลาเลิ
ํ ศ บิดามารดาทีเขาออกไปตามหาจน
พบนันเดิมเป็ นเจ้าสํานักยุทธ์ทมีี ชอเสี
ื ยง ทังยังมอบเคล็ด
ลับวิชาเอาไว้ให้เขามากมาย ช่วงหลายปี ทเขาอดทนรอ
ี
แผนการเดินไปอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มก็ฝึกวรยุทธ์ไปด้วย
เสมอ ตอนทีคนของทางการไปคุมตัวเขายังขนกันไป
หลายกองร้อยเพราะได้ยนิ ว่าวรยุทธ์ของเขาลําเลิศมาก
"ข้าจะได้อะไร?"
"เจ้าจะได้เห็นสกุลกวนและคนทีหนุนหลังพวกมันล่ม
สลาย ร่างกายแหลกเหลว สินลูกหลาน ...รวมไปถึงเจ้าจะ
รักษาชือเสียงของคุณชายสามให้สงู ส่งดีงามเอาไว้ได้อกี
ร้อยปี "
แม้เขาจะเริมหวันไหวกับคําพูดนางแต่ปานเก๋อหัวไปอาจ
ล้มเลิกแผนการทีวางไว้มาตลอดเพียงเพราะคําพูดไม่กคํี า
"ข้าจะเชือเจ้าได้อย่างไร?"
"ข้าก็ไม่ได้คดิ ให้เจ้าเชือวันนีเดียวนี ...ข้าให้เจ้าเก็บไปคิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 9

ให้ดกี ่อนแล้วกัน เลือกเอาระหว่างติดตามข้าแล้วรอดู

หายนะของพวกมัน หรือจะดันทุรงั ใช้เลือดล้างเลือดแต่
สุดท้ายกลับทําลายคนรักของเจ้า หากคิดตกแล้วก็ให้ไป
พบข้าแล้วกัน" หลิวจ้าวเว่ยสะบัดผ้าเช็ดหน้าในมือแล้ว
ก้าวผ่านตัวเขาอย่างไม่ถอื สา
"...."
หญิงสาวเดินไปไม่กก้ี าวก็หยุดเท้าหันมาพูดราวกับเพิง
นึกออก "ข้าเกือบลืมบอกไป วันอีเหนียงยังไม่ตายหรอก
นะ ถึงจะถูกตัดลินกับหักขาทังสองข้าง แต่นางยัง
กระเสือกกระสนอยูใ่ นฝ่ ายเย็บปั กของหอพันราตรี หาก
เจ้ามีนําใจน่าจะไปเยียมนางดูหน่อย"
ปานเก๋อหัวได้ยนิ เช่นนันก็รสู้ กึ ราวกับฟ้ าถล่มลงตรงหน้า
เขาพยายามสืบหาวันอีเหนียงมานาน คิดจะย้ายศพนาง
ไปฝั งร่วมกับกวนเยียจินทีเขาทําหลุมศพใหม่ให้ แต่สบื หา
อย่างไรก็ไม่พบจนคิดว่าระหว่างย้ายจวนคนสกุลกวนคง
ฆ่าปิ ดปากนางแล้วทิงไว้ในป่ าให้สตั ว์กนิ จนไม่เหลือ
ซากศพ
ไม่คดิ เลยว่า....

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 0

ปานเก๋อหัวหันตามโฉมสะคราญผูน้ นแต่ั กลับเห็นว่านาง

ก้าวขึนรถม้าไปแล้ว ทังยังไม่หนั กลับมามองเขาแม้แต่
หางตา
*
หลิวจ้าวเว่ยกลับถึงจวนเมฆฝนก็ตงเค้
ั าแล้ว บรรยากาศ
ร้อนอบอ้าวมาทังวัน ทีไหนได้เพราะฝนใกล้จะตกนีเอง
หญิงสาวให้สาวใช้พยุงลงจากรถม้าทีหน้าประตูจวน แต่
บังเอิญเหลือเกินทีรถม้าอีกคันของจวนก็เข้ามาจอดเทียบ
หลิวจ้าวเว่ยมองตราบนกรอบรถม้าก็รวู้ า่ เป็ นบิดาของนาง
เอง หลิวเฉียนลงจากรถม้าด้วยท่าทางองอาจเคร่ดครัด
ครันเห็นบุตรสาวคนโตยืนอยูห่ น้าประตูจวนคิวก็ขมวดฉับ
ก่อนจะคลายออกไวจนแทบมองไม่ทนั
"บิดา" หญิงสาวคํานับหลิวเฉียนอย่างอ่อนช้อย นับว่า
ตังแต่กลับมาถงเยียน นีเป็ นครังแรกทีได้พบหน้าบิดา
อย่างจริงจัง ก่อนหน้านีนางเห็นเงาหลังเขาอยูบ่ า้ งแต่ไม่
เคยประจัญหน้ากันเช่นนี
"เจ้าไปไหนมา?" นําเสียงและท่าทางล้วนห่างเหินแต่หลิว
จ้าวเว่ยไม่ถอื สา นางกับหลิวเฉียนไม่ต่างจากคนแปลก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 1

หน้ามาตังแต่ไหนแต่ไร
"วันนีน้องรองกับน้องห้าไปคัดตัวทีกองสังคีต ลูกเลยไป
ไหว้พระทีอารามหย่งเหอเพือขอพรให้พวกนาง จากนันก็
ไปดูพวกน้องๆ ร่วมคัดตัว ก่อนกลับมาได้แวะเดินเทียว
ชมตลาดอยูค่ รูห่ นึงเจ้าค่ะ"
"เป็ นสตรีอย่าเทียวออกไปเพ่นพ่านข้างนอกให้มาก"
หลิวเฉียนกล่าวด้วยนําเสียงเคร่งครัดหลิวจ้าวเว่ยก็ยมรั
ิ บ
"บิดาสังสอนถูกแล้ว วันนีลูกเทียวเล่นมากไป ...ลูกซือ
ขนมมาไม่น้อย ลูกจะให้บ่าวยกไปให้บดิ าชิมนะเจ้าคะ"
"ไม่ตอ้ ง ข้าไม่ชอบของกินเล่น เจ้าเข้าไปในจวนเถอะฝน
ทําท่าจะตกแล้ว" หลิวเฉียนกล่าวตัดบทพร้อมไล่นาง
อย่างไม่มเี ยือใย
"เช่นนันลูกไปก่อน บิดาเดินระวังนะเจ้าคะ"
"อืม"
นางได้ยนิ เขาตอบเช่นนันก็คาํ นับเขาอย่างนอบน้อมอีก
ครังก่อนจะก้าวเข้าประตูจวนไป
อาหนิงกับมีฝู่ ไม่เคยเห็นหลิวจ้าวเว่ยสนทนากับหลิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 2

เฉียนมาก่อน เมือได้เห็นก็รสู้ กึ ปวดใจแทนคุณหนูไม่ได้

ท่าทางห่างเหินราวกับคนเดินผ่านกันเช่นนีนับเป็ นบุตร
กับบิดาได้อย่างไร
ในขณะทีสาวใช้คดิ สงสารผูเ้ ป็ นนายอยูน่ นั หลิวจ้าวเว่ยก
ลับไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ยามนีนางต้องการให้หลิวเฉียนยิง
ห่างเหินกับนางเท่าไหร่กย็ งดี
ิ เพราะแผนการของนางจะ
ได้ลุล่วงง่ายขึน
ทังนายทังบ่าวต่างคิดไปคนละทางแต่กา้ วเท้ามุง่ หน้าไป
ทางเรือนจิวฮวาอย่างพร้อมเพรียง แต่แค่เหยียบถึงหัว
โค้งก่อนจะแยกเข้าเรือนของตนหลิวจ้าวเว่ยก็ได้เห็นเห็น
หลิวหว่านอีวิงหน้าตืนมาร้องเรียกนาง
"พีใหญ่! พีใหญ่คนดีทา่ นต้องช่วยข้านะ"
หลิวจ้าวเว่ยก้มหน้าลงเพือซ่อนรอยยิมชัวร้ายก่อนจะ
เปลียนสีหน้าแววตาเป็ นห่วงหาอาทรทังยังตระหนก
"น้องห้าเกิดเรืองอันใดขึนหรือ!?"
หลิวหว่านอีมีสหี น้ายําแย่แม้ไม่ได้รอ้ งไห้ออกมา แต่ก ็
แสดงออกถึงความน้อยเนือตําใจจนสุดจะกลัน หลิวจ้าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 3

เว่ยรีบเข้าไปประคองนาง สาวใช้ขา้ งกายของหลิวหว่านอี

เองก็มสี หี น้าไม่น่าดู
ช่างเล่นงิวเก่งกาจตังแต่นายยันบ่าว...
"น้องห้าค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันเถอะ เข้าไปในเรือนข้า
ก่อนแล้วกัน" จ้าวเว่ยประคองแขนหลิวหว่านอีพาเข้าไป
ในเรือนนาง เหล่าสาวใช้ของนางก็รคู้ วามรีบจัดแจกเปิ ด
ประตู เตรียมเก้าอี ทังนําชารับแขกอย่างพรักพร้อม
หลิวหว่านอีสังเกตดูสาวใช้ของหลิวจ้าวเว่ยแล้วเอ่ยชม
"สาวใช้ของพีสาวช่างรูค้ วามจริงๆ"
"พวกนางนับว่ารูใ้ จข้าทีสุด... อาหนิงเอาขนมทีซือมาวันนี
ไปจัดมาให้น้องห้าชิมสิ" จ้าวเว่ยยิมรับคําชมแทนบ่าวแล้ว
หันไปสังให้คนเตรียมขนมขึนโต๊ะเพือรับแขก
"ไม่ตอ้ งหรอกเจ้าค่ะ ข้ามาเพือขอให้พสาวช่
ี วยเหลือ
นับว่าเกรงใจมากแล้ว" หว่านอีเอ่ยถ้อยคําเกรงอกเกรงใจ
อาหนิงทีกําลังจะก้าวออกไปจึงรังฝีเท้าไว้ แต่จา้ วเว่ยโบก
มือไล่ให้นางไปทําตามคําสัง
"ได้อย่างไรกัน แขกมาเยือนถึงเรือนย่อมต้องต้อนรับขับสู้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 4

ให้ด"ี นางเอ่ยยิมๆ หว่านอีเองก็ไม่คดิ ต่อความเพราะ

อยากจะเข้าเรืองไวๆ นางมองหลิวจ้าวเว่ยจิบชาอย่าง
อดทน พอหลิวจ้าวเว่ยวางจอกชาก็เอือมมือข้ามโต๊ะไปจับ
มือผูเ้ ป็ นพีไว้
"พีสาว มารดา..."
"หืม... มารดาทําอะไรเจ้าหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิวถาม
สินเสียงถานอิงสาวใช้คนสนิทของหลิวหว่านอีก็ทงตั ิ วลง
คุกเข่าละลําละลักเอ่ยปากด้วยท่าทางน่าสงสาร
"บ่าวผิดเองเจ้าค่ะ วันนีหลังจากกลับจากสํานักสังคีตรถ
ม้าของคุณหนูมาถึงจวนก่อนรถม้าของฮูหยินใหญ่ แต่พอ
ลงจากรถคุณหนูรองกลับก่นด่าคนบังคับรถม้าของคุณหนู
... คุณหนูรองกล่าวหาว่าเพราะรถม้าของคุณหนูหยุด
กะทันหันทําให้รถม้าของฮูหยินทีตามมาต้องกระชากตัว
ให้หยุด คนด้านในได้รบั ความตกใจกันมาก คุณหนูรอง
หัวกระแทกจนเจ็บ... ฮูหยินใหญ่เข้าข้างคุณหนูรองพอลง
จากรถม้าก็สงให้
ั โบยบ่าวบังคับรถม้าของคุณหนูทนั ที"
เรืองนีฟั งผิวเผินเป็ นเรืองเล็กแต่แท้จริงแล้วเป็ นคําเตือน
จากเจินฮุย่ เหมยไม่ให้หลิวหว่านอีทําตัวเกินหน้าเกินตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 5

หลิวจ้าวอวี เพียงแค่เพราะรถม้ามาถึงจวนก่อนนางก็หา
ความเอาเรืองได้ ทังยังใช้วธิ ตี วี วั กระทบคราด ลงโทษ
บ่าวเพือเตือนผูเ้ ป็ นนาย
"ทังทีวันนีเป็ นวันดีของคุณหนู แต่ฮหู ยินใหญ่กบั คุณหนู
รองกลับ..."
โบยบ่าวบังคับรถม้าไม่นับว่าสําคัญ แต่คล้ายแสดงออกจง
ใจว่าไม่ตอ้ งการให้หลิวหว่านอีเดินทางไปไหนอีก
แต่หากออกจากจวนไม่ได้แล้วจะไปร่วมซ้อมทีสํานัก
สังคีตได้อย่างไร "คุณหนู ใหญ่โปรดช่วยคุณหนูของบ่าว
ด้วยนะเจ้าคะ"
หลิวจ้าวเว่ยมองสองนายบ่าวสลับกันพลางใช้ความคิด
ก่อนมาหานางหลิวหว่านอีคนไปปรึกษากับไป๋ อีเหนียง
มาแล้วไม่เช่นนันคงไม่รบี เร่งมาขอให้นางช่วยภายในวันนี
หลิวหว่านอีต้องการให้นางเห็นภาพความจนตรอกและ
ร้อนใจ เพือทีจะคลายเกราะกําบังและตกหลุมพราง
ช่วยเหลืออีกฝ่ ายโดยไม่ระแวดระวังผลทีจะตามมา
"มารดาคงห่วงน้องรองจนเกินไปทําให้เจ้าต้องลําบาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 6

แล้ว" แม้จะกระจ่างถึงเจตนาของเจินฮุย่ เหมยกับหลิวจ้า

วอวีแต่หลิวจ้าวเว่ยต้องวางตัวว่าตนเป็ นพวกปากอย่างใจ
อย่าง คําพูดเอ่ยอย่างเป็ นกลางไกล่เกลียแต่ในใจจดบัญชี
สองแม่ลูกนันไว้ เช่นนีหลิวหว่านอีถึงจะเชือถือนาง
"พีใหญ่คนดี ข้ารูว้ า่ มารดาคงตกใจเกินไปข้าเองก็รสู้ กึ ผิด
นัก แต่ขา้ กลัวว่าเรืองนีจะทําให้มารดาขุน่ เคือง วันหน้าข้า
ยังต้องออกจากจวนไปร่วมซ้อมเพือคัดตัว หากมารดาไม่
คลายโทสะฝั นของข้าคงสลายแล้ว" หลิวหว่านอีรูจ้ กั คิด
นางให้บ่าวเป็ นคนเล่าเรืองกล่าวโทษบ้านสายหลักสองแม่
ลูกเพือเลียงไม่ให้คนแอบอ้างว่าเป็ นคําพูดนาง ไม่ให้คน
ว่านางอกตัญ ไู ด้ อีกทังหากวันหน้าเกิดปั ญหาขึนก็แค่
โทษว่าเป็ นเพราะบ่าวไร้หวั คิดก็พอ ยามนางเปิ ดปาก
คําพูดก็มแี ต่ความเกรงอกเกรงใจเจินฮุ่ยเหมย
หลิวจ้าวเว่ยมองน้องสาวผูน้ อย่
ี างพิจารณา สีหน้า
หวาดหวันน่าสงสารเช่นนีนางเคยเห็นมาแล้วครังเมือ
เตรียมงานเคารพบรรพชน ก่อนจะจัดพิธใี นจวนจัดงาน
เลียงเพือต้อนรับญาติพน้ี องทีมุง่ หน้ามาจากทุกสารทิศ
หลิวหว่านอีก็เป็ นเช่นนี กลัวจะเมาจึงขอร้องให้หลิวจ้าว
เว่ยรับจอกเหล้าจากญาติผพู้ แทนนาง
ี หลังจากนันเสือผ้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 7

ของนางถูกอาหารหกใส่เปรอะไปทัว นางใช้สายตาน่า
สงสารนีขอร้องให้หลิวจ้าวเว่ยไปส่งนางเปลียนชุด
หลิวจ้าวเว่ยอยูใ่ นงานเลียงนันทังเบือหน่ายและรําคาญ
แม้จะรําคาญหลิวหว่านอีทีเกาะติดนางเช่นกันแต่อยูใ่ น
งานเลียงจําต้องรักษามารยาท ดังนันนางจึงยอมออกจาก
งานไปส่งหลิวหว่านอี
พอพ้นออกจากงานนันเองทีพิษจากหนานหยางออกฤทธิ
นางถูกคนอุม้ ไปจัดฉากกินสัตว์เลียงดิบๆ เนือตัวโชก
เลือด ตอนนันนางก็ยงั ได้เห็นสีหน้าตืนตะลึงตกใจของ
น้องสาวผูน้ ี...
หลิวหว่านอี...
ยามนันสตรีผนู้ ไม่
ี ได้รว่ มมือวางแผนกับคนของหลิวจ้า
วอวี แต่นาง 'ล่วงรู'้ เข้าโดยบังเอิญ ทังยังคิดผลักเรือตาม
นํา อํานวยความสะดวกคะยันคะยอให้หลิวจ้าวเว่ยดืมให้
มาก ทังยังพานางออกจากงานเลียงเพือเปิ ดช่องให้คน
เล่นงานพีสาวได้ โดยทีมือนางไม่ตอ้ งเปื อนเลือดก็กาํ จัด
ศัตรูไปได้อกี คน
ช่างเป็ นน้องสาวทีฉลาดหลักแหลมนัก...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 8

ยามนีเห็นสีหน้าท่าทางของหลิวหว่านอีแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็
นึกถึงความหลัง นางอยากหัวเราะออกมาเหลือเกินแต่
ต้องอดทนเล่นละครครุน่ คิดต่อไป
หลิวหว่านอีเห็นหลิวจ้าวเว่ยคิดอยูน่ านก็ไม่ปริปากก็รอ้ น
ใจ นางกับมารดาปรึกษากันแล้ว หากนางอยากรําบูชาฟ้ า
ดินจําต้องให้พสาวคนนี
ี ยืนมือเข้ามาช่วยเหลือให้ได้
ไม่เช่นนันประตูของนางคงปิ ดตายลง
"พีสาว ตัวข้านันใฝ่ ฝันอยากแสดงความสามารถให้เป็ นที
ประจักษ์ มิใช่เพียงเพือตัวเองแต่ยงั เพือชือเสียงของสกุล
หลิวและมารดาของข้า... มารดาของข้าหลังจากเสียลูก
ชายก็สงบเสงียมยิงนัก ชีวติ ในเรือนหลังแม้ภายนอกจะดู
ไม่ขดั สนแต่กลับไม่อาจผ่อนปรนได้สกั คืนวัน หากข้า
ได้รบั เลือกฐานะมารดาคงดีขนึ คนในจวนคงเกรงใจนาง
มากขึน ...อีกไม่กปีี ขา้ ก็ตอ้ งออกเรือนข้าเพียงแค่อยากให้
มารดาสุขสบายในจวนเท่านัน" หลิวหว่านอีจับมือนาง
เขย่า "พีสาวท่านได้โปรดช่วยเหลือข้าด้วยเถอะ วันหน้า
ท่านจะให้ขา้ รับใช้เป็ นวัวเป็ นม้าข้ายอมทังสิน แต่งาน
บวงสรวงปี นีข้าอยากร่ายรําต่อหน้าพระพักตร์จริงๆ"
"ข้าเข้าใจเหตุผลของเจ้าดี แต่งานนีน้องรองก็เข้าร่วมด้วย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 9

หากข้าออกหน้าให้เจ้ามารดาคงไม่พอใจนัก อีกอย่างหาก
ข้าช่วยเหลือให้เจ้าชนะน้องรองคืนวันในจวนหลิวของข้า
คงยากลําบากแล้ว" หลิวหว่านอีไม่คดิ ว่าหลิวจ้าวเว่ยจะ
พูดเช่นนี ดวงตามีแววดูหมินพาดผ่านวูบหนึงก่อนจะก้ม
หน้าลงตําเอ่ยเสียงเครือ
"ตัวข้าไม่ได้คดิ อยากให้พสาวต้
ี องมาลําบากเพราะข้า อีก
ทังไม่คดิ ให้พสาวอุ
ี ม้ ชูจนได้รบั ชัยชนะ เพียงแต่อยากให้
พีสาวส่งเสริมให้ขา้ ได้ออกไปซ้อมอย่างคุณหนูคนอืน และ
ดูแลข้าระหว่างนันก็พอ ...พีสาวข้าสัญญาจะภักดีกบั ท่าน
วันหน้าจะไม่ทาํ ให้ทา่ นผิดหวังทีส่งเสริมข้าแน่" แม้ออก
จากจวนได้แต่ถา้ ไปถึงกองสังคีตนางอาจจะถูกหลิวจ้า
วอวีเล่นงานเอาได้ นางจําเป็ นต้องให้หลิวจ้าวเว่ยออก
หน้าคุม้ ครอง
"เรืองนันไม่ยาก ในเมือบ่าวบังคับรถม้าของเจ้าถูกโบย
เช่นนันวันหน้าก็ให้ขา้ ไปส่งเจ้าดีหรือไม่ วันๆ ในจวนข้าก็
ไม่ได้หยิบจับงานสําคัญอะไร ออกไปให้กาํ ลังใจดูเจ้ากับ
น้องรองซ้อมก็คงแก้เบือได้เหมือนกัน" วาจานีกล่าวอ้อม
ค้อม หลิวจ้าวเว่ยให้หลิวหว่านอีติดตามออกจากจวนด้วย
นับเป็ นการช่วยเหลือไม่ให้ใครขวางทางนาง อีกทังหลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 0

จ้าวเว่ยไปกองสังคีตด้วยนับว่าเป็ นการกันไม่ให้หลิวจ้า
วอวีแผลงฤทธิ อีกทังหลิวจ้าวอวีเกลียดหลิวจ้าวเว่ยมาก
กว่านาง หากมีหลิวจ้าวเว่ยอยูด่ ว้ ย หลิวจ้าวอวีคงไม่มอง
ไปทางนางแน่
หลิวหว่านอีคนทบทวนแล้วเห็นว่าเป็ นทางออกทีดีกพ็ ยัก
หน้ารับ "พีสาวคิดรอบคอบ เช่นนีข้าคงต้องรบกวนพีสาว
แล้ว"
"พีน้องกันเรืองแค่นีนับเป็ นอะไรได้" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ
ดึงมือออกจากการเกาะกุมของหลิวหว่านอีเบาๆ "ส่วน
เรืองการแข่งขันของเจ้า แม้ขา้ ไม่อาจออกหน้าช่วยเหลือ
แต่ให้ออกความคิดนันไม่ยากเลย ถ้าเจ้ากลัวว่าระหว่างนี
จะเกิดเหตุไม่คาดฝั น ใยไม่ปัดเรืองนันให้พน้ ตัวเสีย
เหล่า?"
"ท่านพีหมายถึง?..."
"ใบหน้าของเจ้างดงามนัก ใครได้มองก็ตอ้ งชืนชมแน่ แต่
หากเจ้าเบือรําคาญทีถูกมอง ก็ตอ้ งหาคนงามคนอืนมา
แทนที เจ้าจะได้ไม่ตกเป็ นเป้ าสายตาอีก" ความหมายของ
ประโยคนีคือหลิวจ้าวเว่ยแนะนําให้หลิวหว่านอีทําให้หลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 1

จ้าวอวีเบียงเบนความสนใจไปจากนาง ยามนีหลิวจ้าวอวี
มองนางเป็ นคูแ่ ข่งจึงจับจ้องไม่วางตา หากคิดจะเอาตัว
รอดไปให้ได้กต็ อ้ งทําให้หลิวจ้าวอวีหันไปสนใจผูอ้ นื
ผูอ้ นที
ื ว่าจะเป็ นใครได้เล่าหากไม่ใช่คนในสนามแข่ง
ด้วยกัน ไม่นานดวงตาของหลิวหว่านอีก็สว่างวาบขึน
นางมองพีใหญ่ทยกชาขึ
ี นจิบอย่างสบายอารมณ์แล้วนึก
รังเกียจนัก
หลิวจ้าวเว่ยกําลังคิดจะยืมมือนางทําลายหลานไฉ่ซนิ
เรืองนีกล่าวไปแล้วสมเหตุสมผลนัก พีใหญ่คนนีไม่ถูกกับ
หลานไฉ่ซนมาแต่
ิ ไหนแต่ไร ยามนีนางคิดจะผลักภัยให้
พ้นตัวเลยต้องดันปลายลูกธนูไปจ่อทีคุณหนูหลานแทน
นับว่าหลิวจ้าวเว่ยได้ลา้ งแค้น และตัวนางก็ได้หลบภัย
ชัวคราว
ความคิดเช่นนีแม้จะดูลกึ ซึงแต่หลอกได้เพียงแค่คนโง่
หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยว่าชีแนะนาง ทีแท้ตอ้ งการหลอกใช้ให้
นางกําจัดศัตรูให้ตน แม้จะไม่พงึ ใจแต่หลิวหว่านอีกลับไม่
คิดเปิ ดโปงว่านางรูท้ นั หลิวจ้าวเว่ย เพราะยามนีต้องพึง
อีกฝ่ าย ให้นางลําพองว่าตนเองฉลาดควบคุมได้ทุกอย่าง
ไปเถอะ ตัวนางจะลดตัวแกล้งโง่สกั ครัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 2

"ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณพีใหญ่ทชีี แนะ"

"พีน้องกันอย่าได้เกรงอกเกรงใจไปเลย วันพรุง่ เจ้าก็มารอ
ทีเรือนข้า เราจะได้ออกไปพร้อมกัน"
"ได้เจ้าค่ะ เช่นนีข้าไม่รบกวนพีสาวพักผ่อนแล้ว ข้าขอตัว
ก่อน"
"เดินดีๆ"
*
"คุณหนูเรืองทีคุณหนูใหญ่ชแนะเมื
ี อครู่ นางมิใช่กําลังยุ
แยงยืมมือคนอืนกําจัดศัตรูของตนหรือ?" ถานอิงเองก็ฟัง
ออกถึงความหมายในบทสนทนาของคุณหนูของนางกับ
หลิวจ้าวเว่ย
"นางคิดว่าตัวเองฉลาด หวังจะใช้โอกาสนีล้างกระดาน ได้
จัดการทังหลานไฉ่ซนิ ทังหลิวจ้าวอวี แล้วยังได้ขา้ ไปเป็ น
พวก" หลิวหว่านอียิมหยันอย่างดูแคลนเมือคิดถึงหลิวจ้าว
เว่ยทีป่ านนีคงกําลังลําพองใจ
"เรืองทีท่านสัญญากับคุณหนูใหญ่นัน..." ถานอิงเป็ นห่วง
นัก หากคุณหนูยอมเป็ นวัวเป็ นม้าให้คุณหนูใหญ่จริงๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 3

นางอาจจะต้องพบกับความลําบาก
"เจ้าจะห่วงอะไร รอข้าได้นํารําบูชาฟ้ าดินแล้ว นางจะกล้า
มาชีนิวสังข้าได้หรือ ...หรือต่อให้สงั ถึงเวลานันข้าก็ไม่
จําเป็ นต้องไว้หน้าใครอีกแล้ว ใครจะต้องเป็ นวัวเป็ นม้าให้
ใครก็ตอ้ งดูกนั อีกที" หลิวหว่านอีเชิดหน้ามองเค้ามองเมฆ
ฝนบนฟ้ า
...ตัวนางยอมก้มหัวอยูใ่ นจวนแห่งนีมานานเกินพอแล้ว
วันข้างหน้านางไม่คดิ จะก้มหัวให้ใครอีก ขอเพียงนางได้
กําชัยชนะไว้ในมือเท่านัน
*
กลางดึกท่ามกลางฝนฟ้ าทีกระหนําตกลงมาอย่างไม่ลมื หู
ลืมตา ลมพายุและเสียงฟ้ าร้องฟ้ าแลบวูบวาบไม่ขาดสาย
คนส่วนใหญ่รบี ปิ ดประตูจวนเข้านอนตังแต่หวั คํา ถนนใน
เมืองจึงว่างโล่ง
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ควบม้าตัดผ่านกลางเมืองอย่างรีบ
ร้อน บนหัวเขาสวมหมวกงอบแบบชาวนา แต่กลินอาย
ปราณสังหารจากตัวเข้มข้นจนไม่อาจเชือได้วา่ คนผูน้ ีเป็ น
เพียงเกษตรกร เขาควบม้าอย่างเร่งรีบและไม่หยุดพัก มือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 4

เท้าด้านชาไปหมดตลอดเวลาร่วมเดือนทีมุง่ หน้าสูถ่ ง
เยียน
ชายหนุ่มตะบึงอาชาพุง่ มาถึงประตูวงั หลวง แรกเริมทหาร
วังล้วนตกใจทีจูๆ่ ก็มคี นพุ่งเข้ามาอย่างไม่มปี ี มีขลุย่ ทัง
กายยังชโลมไปด้วยเลือดและแผ่รงั สีดุดนั ออกมาให้คน
ผวา เหล่าทหารเวรเตรียมยกอาวุธกันแล้วแต่ชายผูน้ นั
กลับกระชากม้าจนล้มตึง ส่วนเขาดีดตัวลงไปยืนอยูบ่ น
พืนอย่างนิงสงบ
"เปิ ดประตู นีแม่ทพั พิทกั ษ์แผ่นดิน มีเรืองด่วนต้องเข้าเฝ้ า
ฝ่ าบาท" เสียงเหียมหาญประกาศชัด ไม่เพียงเท่านันยังชู
ตราพยัคฆ์สาํ ทับอีกข้อ พวกทหารเวรใจแทบร่วงไปอยูท่ ี
ตาตุ่ม ใครจะไปคิดว่าบุรุษทีสวมงอบอย่างชาวนากับคลุม
ตัวด้วยหญ้าสานกันฝนจะเป็ นถึงแม่ทพั ใหญ่
พวกเขาไม่กล้ารังรอรีบเปิ ดประตูให้เฉินหรงปั วเข้าไป
ก่อนจะลูบอกปลอบขวัญตัวเอง ยามปกติได้เห็นเฉิน
หรงปั วก็วา่ เขาน่าเกรงขามมากอยูแ่ ล้ว แต่วนั นีทังทีฝน
ตกกระหนํา แต่เหล่าทหารกลับรูส้ กึ ว่าเฉินหรงปั วผูน้ นแผ่
ั
รูส้ กึ ความกดดันผูค้ นออกมามากกว่าทุกที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 5

ไม่แน่เรืองทีทําให้เขาต้องเข้าวังกลางดึกเช่นนีคงเป็ นเรือง
ใหญ่ของบ้านเมือง
*
ซุนกงกงสะบัดพูก่ า้ วเท้าวนไปมาอยูห่ น้าตําหนักของหม่า
ผิน คืนนีฝนตกหนักลมด้านนอกโกรกแรงมากแต่เสียงฟ้ า
ร้องสนันกลับไม่ระคายหูเท่ากับเสียงด้านใน
"ฝ่ าบาท... ฝ่ าบาทเพคะ ...ดีเหลือเกิน อือ..."
ซุนกงกงมองเพดาน รูส้ กึ ยินดีนักทีตนตัดแท่งหยกทิงไป
แล้ว การต้องมาคอยทนฟั งเหล่าสนมแข่งกันรําร้องอยูท่ ุก
คําคืนเช่นนีจึงไม่นบั เป็ นความทรมานจิตใจ แต่กลับรูส้ กึ
ทวีความเคารพนับถือฮ่องเต้อู่เหอตีเข้าไปอีกทีอดทนฟั ง
เสียงหนวกหูพวกนันอยูไ่ ด้ทุกคืน
"ฝ่ าบาทได้โปรด หม่อมฉันไม่ไหว..."
หม่าผินรําร้องครวญครางไม่หยุดอยูด่ า้ นใน ขณะทีบนตัว
นางมีบุรุษทีเป็ นหนึงในใต้หล้ากําลังตอกสลักความเป็ น
ชายใส่นางอย่างเป็ นจังหวะจะโคน
พักนีฮ่องเต้ไม่คอ่ ยเสด็จมาหานางเหมือนดังแต่กอ่ น ทํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 6

ให้สนมคนอืนตัดสินว่านางเริมสูญสินความโปรดปราน
แล้ว ทําให้คนทีเคยยโสโอหังไม่เห็นหัวใครในวังอย่างนาง
เริมต้องพบกับทุกข์ภยั หม่าผินรูต้ วั แล้วว่าตนกําลังอยูใ่ น
จุดเสียง ดังนันวันนีในทีสุดฝ่ าบาทก็พลิกป้ ายของนาง
หญิงสาวจึงพยายามวาดลวดลายเพลงรักบนเตียงกัน
อย่างถึงพริกถึงขิงเพราะต้องการรังพระทัยฮ่องเต้เอาไว้
กับตน
"ฝะ... กรีด! เจ้าเป็ นใคร!?" หม่าสวินม่านกรีดดังลันเมือ
จูๆ่ ก็มชี ายถือดาบเปิ ดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้อง ทัง
ทีนางกําลังร่วมผ่านคําคืนวสันต์กบั ฮ่องเต้อยู่
"พระอาญามิพน้ เกล้า ฝ่ าบาท... แม่ทพั เฉินขอเข้าเฝ้ าพ่ะ
ย่ะค่ะ" ซุนกงกงวิงตามชายคนนันเข้ามาหน้าตืนรีบกราบ
ทูลแต่กร็ วู้ า่ สายไปเสียแล้ว ภาพชายหญิงทีเปล่าเปลือย
กับกลินทีเกิดจากการร่วมรักกันคละคลุง้ ไปทัวห้อง
เฉินหรงปั วช่างไม่กลัวตาย!
หม่าสวินม่านรีบกระฉากผ้าห่มขึนปิ ดบังตัวนาง นางที
เป็ นถึงสนมของฮ่องเต้ยามนีมาเปลือยเปล่าต่อหน้าบุรุษ
อืนนับเป็ นการถูกเหยียบยําเกียรติศกั ดิศรี แต่นางรูว้ ่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 7

ยามนีตนไม่อาจเรียกร้องความเป็ นธรรมได้
"ฝ่ าบาทเรืองด่วนพ่ะย่ะค่ะ" เห็นว่าฮ่องเต้ยงั คงไม่ยอมลง
จากเตียง เฉินหรงปั วทีดันด้นเสียงตายหนีมาจากซือฟั ง
จึงกล่าวเร่งอย่างไม่เกรงใจ
ในขณะทีหม่าสวินม่านตระหนกจนหน้าซีด ในสมองคิด
พัวพันวุน่ วายไปหมด ฮ่องเต้อู่เหอตีกลับนิงสงบยิงนัก
เขาถอนหายใจเฮือกก่อนจะกวักมือเรียกซุนกงกง
ขันทีรหู้ น้าทีรีบเอาชุดคลุมมังกรมาสวมให้ฮอ่ งเต้ ทังยัง
ปลดม่านทึบปิ ดไม่ให้คนนอกเห็นพระสนม
"หากเรืองไม่สาํ คัญ พรุง่ นีเราจะตัดหัวเจ้าเสียบไว้บน
ประตูวงั " ความอุกอาจของเฉินหรงปั วในวันนีนับว่ามาก
เกินขีดจํากัด แต่ฮอ่ งเต้อู่เหอตียังรูจ้ กั คิด คนอย่างเฉิน
เฟยฉีหากไม่มธี ุระเขาไม่คดิ จะเข้ามาเฉียดวังหลวงอยู่
แล้ว นีถึงขันกล้าเข้ามาขัดเวลาร่วมอภิรมย์ของเขาคงเป็ น
เรืองคอขาดบาดตาย
ชายหนุ่มในชุดคลุมมังกรมองสภาพเฉินหรงปั วแล้วถอน
หายใจ ไหล่ซา้ ยของอีกฝ่ ายมีเลือดซึมจนฟางสานทีคลุม
อยูช่ มุ่ ไปด้วยสีแดง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 8

"หมอหลวง" ฮ่องเต้เอ่ยแค่นนซุ
ั นกงกงก็เข้าใจทันที
ยามนีฝนตกหนักพวกเข้าจึงไม่ได้กลับไปยังตําหนักเฉีย
นชิงแต่เลือกจะใช้หอ้ งปี กข้างของตําหนักหม่าผินพูดคุย
กัน โดยสังกันไม่ให้คนอืนเข้าใกล้หอ้ งนันโดยเด็ดขาด
"เจ้าบอกว่าซือฟั งกําลังเตรียมรบงันหรือ? เจ้ารูห้ รือไม่วา่
นีหมายความว่าอย่างไร?"
"หากหม่อมฉันไม่รคู้ งไม่ยอมดันด้นเสียงตายเพือเอาข่าว
นีกลับมาถงเยียน... ไม่เพียงเตรียมทหาร ฮูเจียเล่อยังมี
แผนผังซ้อมรบ แผนทีค่ายทหารต่างๆ ของต้าถง มีแม้แต่
แผนทีเส้นทางลับในวังหลวง เรืองนีไม่อาจปล่อยผ่านได้"
ได้ยนิ เช่นนันฮ่องเต้กร็ ถู้ งึ อันตรายร้ายแรง ลําพังเพียง
แผนทีซ้อมรบก็นบั ว่ามีชยั เหนือกว่าต้าถงแล้ว นียังมีแผน
ทีค่ายทหารกับวังหลวง หากพวกนันเล่นลูกไม้ เพียงแค่
ส่งคนลอบทําลายสถานทีเหล่านีไม่จาํ เป็ นต้องรบต้าถงก็
คงย่อยยับไม่เหลือชินดี
"ฝ่ าบาทเรียกทหารเข้าประจําการเถิดพ่ะย่ะค่ะ" เฉิน
หรงปั วหวันใจว่าซือฟั งจะยกทัพในไม่ชา้ หากเป็ นเช่นนัน
ทหารทีเพิงปลดระวางไปนับแสนย่อมไม่อาจเรียกคืนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 9

ตังรับได้ทนั
"ไม่ได้" ฮ่องเต้สา่ ยพระพักตร์ เขาสังปลดทลระวางทหาร
ไม่ใช่เพียงเพือลดอํานาจสกุลเฉิน แต่เพราะสองสามปี มา
นีต้าถงประสบเภทภัยบ่อยครัง ทําให้ผลผลิตลดลงอย่าง
มาก
ทหารเหล่านันเป็ นแรงงานชันดี เมือปลดระวางพวกเขาก็
จะกลับเข้าสูเ่ ทือกสวนไร่นา เป็ นกําลังหลักในการสร้าง
ผลผลิตและเงินทีจะกลับมาสะพัดอีกครัง การให้พวกเขา
ได้กลับบ้านไปช่วยครอบครัวทํามาหากินนันเป็ นการ
ผลักดันระบบเศรษฐกิจทีดีทสุี ดในเวลานี
"ฝ่ าบาท..."
"หากเรียกกลับมาก็ไม่แน่ ว่าจะรบชนะ อีกทังถ้าเรียก
กลับมายามนีต้าถงทีกําลังเข้ารูปเข้ารอยคงต้องเจอวิกฤต
อีกแน่ เจ้าจะให้เราปล่อยชาวบ้านอดตายหรือ" ฮ่องเต้
ตวาดใส่เขา เฉินหรงปั วกําด้ามดาบสาปวสันต์เอาไว้แน่
คนผูน้ หากห่
ี วงใยราษฎรจริงๆ จะคิดกลันแกล้งเขาจน
ทหารในกองทัพเอียนเหอตายเปล่าทําไม คําพูดดูสงู ส่ง
ห่วงใยประชาราษฎร์ แต่แท้จริงแล้วกลัวคนอดอยากจะลุก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 0

ฮือมาลากตัวเองลงจากบัลลังก์มากกว่า
เขาต่อสูเ้ สียงเป็ นเสียงตายฝ่ าออกจากวงล้อมของทหาร
ซือฟั ง อดกลันกับบาดแผลทีร้าวระบมไปทัวตัว ตะบึงม้า
ทีควรจะต้องใช้เวลากว่าสามเดือนเดินทาง แต่เขากลับมา
ในเดือนเดียว ไม่ใช่เพือฮ่องเต้หน้าโง่ ทียังเอาแต่หลงใหล
สตรีไม่รทู้ ตายแบบนี
ี
น่าสมเพชนัก!
"เรืองนีพักไว้ก่อน พรุง่ นีเช้าเรียกติงอานโหว ซุยเจิงโหว
กับราชเลขาเข้ามาพบเรา เจ้าเองก็ดว้ ย ถึงตอนนันค่อย
คิดหาแผนรับมือ"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 1

แสนชัง
# 30. มากแผนการ

ขุนนางทีมีอาํ นาจเกียวกับเรืองความมันคงของบ้านเมือง
ล้วนถูกเรียกตัวให้เข้าเฝ้ าตังแต่เช้าตรู่ ตอนทีเฉินหรงปั วก
ลับเข้าวังอีกครังนันนอกจาก ติงอานโหว จากสกุลโม่ ซุย
เจิงโหว จากสกุลจาง และราชเลขาสกุลโอวหยาง ยังมีหยู
เยว่ฟางเสนาบดีกลาโหม มหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายเฝิงหวาย
และยังมีเสนาบดีคลังจ้าวลูถ่ งั อยูก่ นั พร้อมหน้า
แม้ผนู้ ําสกุลโม่กบั ผูน้ ําสกุลจางจะมีบรรดาศักดิเป็ นโหวทัง
คู่ แต่อํานาจในมือกลับด้อยกว่าเฉินหรงปั วหลายเท่า ไม่
ว่าจะกําลังทหารทีน้อยกว่าหรือตราพยัคฆ์ทอยู ี ใ่ นมือเฉิน
เฟยฉี ตําแหน่งโหวของพวกเขาจึงเป็ นแค่หวั โขนเท่านัน
หลังจากฝ่ าบาทแจ้งให้เฉินหรงปั วรายงานเรืองทีพบในซือ
ฟั งอีกครังสีหน้าเหล่าขุนนางในห้องก็คลําลง ต่างคนต่าง
จมอยูใ่ นความคิด ไม่วา่ ใครก็รบั รูไ้ ด้ว่าเรืองนีร้ายแรงยิง
นัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 2

"ฝ่ าบาทเราควรเตรียมทัพตอบโต้หรือไม่พะ่ ย่ะค่ะ?" ซุย

เจิงโหวในฐานะสกุลจางทูลถามขึน "เรืองนีนับว่าอันตราย
ยิง"
"ท่านโหวโปรดใจเย็นๆ ก่อน หากเตรียมทัพในเวลานี
นับว่ากระทบหลายฝ่ าย อีกทังซือฟั งยังไม่ได้แสดงเจตนา
แน่ชดั ถึงเรืองการรบ" หยูเยว่ฟางเอ่ยทัดทานขึน ซึงทําให้
เฉินเฟยฉีไม่พอใจทันที
"ยังไม่แสดงเจตนาหรือ แล้วแผนทีซ้อมรบ แผนทีค่าย
ทหาร หรือแม้แต่แผนทีในวังหลวงเล่านันคิดว่าฮูเจียเล่อมี
ไว้ดเู ล่นหรือไร!?"
หยูเยว่ฟางถูกเฉินหรงปั วพูดแดกดันแต่ไม่รสู้ กึ กดดัน
แม้แต่น้อย ท่านปั วผูน้ ก็ี แค่เด็กหนุ่มไม่รคู้ วามในสายตา
เขา อีกทังเรืองเมือคราวกองทัพเอียนเหอทําให้เขาหมด
เงินไปไม่น้อยย่อมไม่มที างเข้าด้วยกับเฉินเฟยฉี "เรือง
เหล่านันมีแต่ท่านปั วทีรูม้ าคนเดียว หาได้มใี ครรับรองได้
ว่าเป็ นจริง"
"นีท่านจะหาว่าข้าโกหกหรือ!?" เฉินหรงปั วถลึงตา ตนเอง
เสียงตายคาบข่าวกลับมาเตือนคนในถงเยียนแต่กลับถูก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 3

หาว่าโกหกเช่นนีเขาย่อมไม่มที างยอม
"โกหกหรือไม่ยามนีมิใช่เรืองสําคัญ การทีเราติดต่อ
สายในซือฟั งไม่ได้กน็ บั ว่าทางนันคงเกิดเรืองแน่แล้ว" ติง
อานโหวเข้ามาขวางสงครามนําลายของหยูเยว่ฟาง
กับเฉินหรงปั ว แม้เขาจะเป็ นผูน้ ําสกุลโม่แต่กไ็ ม่ได้คลัง
สงครามจนลืมใช้สติ "แต่ปัญหาคือหากเราเริมจัดทัพยาม
นีทางซือฟั งต้องรูแ้ น่วา่ เราส่งสายเข้าไป เช่นนีมิใช่ผลดี"
"รูเ้ รืองมีสายนับว่าสําคัญอะไรอีกหากเกิดสงคราม เราจะ
มัวรักษาหน้าแต่ไม่ป้องกันแผ่นดินมิได้" ซุยเจิงโหวมอง
ติงอานโหวอย่างไม่พอใจนัก ยามนีสกุลทหารทีเหลือกัน
อยูก่ ลับไม่หา้ วหาญเหมือนในอดีตทังยังสนใจแต่เรือง
การเมืองเช่นนีชวนให้ดูถูกในความคิดเขา
"หากเราเคลือนไหวซือฟั งจะใช้เรืองนีเป็ นข้ออ้างเพือเปิ ด
ศึกได้" มหาเสนาบดีเฝิงกล่าวขึนบ้าง "การเตรียมทัพต้อง
ทําแน่ แต่ตอ้ งเตรียมอย่างลับๆ อีกทังจุดทีสําคัญกว่าคือ
การปิ ดตายช่องทางในผังของแต่ละค่าย ไม่ให้คน
ภายนอกใช้เรืองนีลอบเข้ามาโจมตีภายในได้"
"หากมัวแต่เตรียมลับๆ จะมิสายเกินการณ์หรอกหรือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 4

ต้าถงนับแต่อดีตก็มใิ ช่เต่าทีหดหัวเช่นนัน" เฉินหรงปั วมิ

อาจยอมรับ "ฝ่ าบาทกระหม่อมเสนอให้เรียกคืนทหารที
ปลดระวางและเตรียมจัดทัพรับมือเรืองนีทันที หากปล่อย
ไว้นานเกินไป จะจัดทัพทีหลังย่อมสายเกินไปแล้ว"
"ท่านปั วยังหนุ่มสนใจเรืองความสงบสุขของบ้านเมือง
นับว่าเป็ นยอดคน แต่แม่ทพั ก็ยงั เป็ นแม่ทพั พูดจา
วนเวียนแต่เรืองทหารกับสงคราม หาได้สนใจปากท้อง
ประชาชน ท่านรูห้ รือไม่ ยามนีผลผลิตในต้าถงเหลืออยูก่ ี
แสนชัง หากพ้นฤดูฝนปี นีไปแล้วไม่มผี ลผลิตกลับเข้าคลัง
ปี หน้าต้าถงจะเผชิญวิกฤตชนิดใด?" เสนาบดีคลังก้าว
ออกมาแค่นเสียงเอ่ยอย่างหงุดหงิด "ไม่มผี ลผลิตหมายถึง
ไม่มเี งิน อย่าว่าแต่เตรียมทัพ ทังอาวุธ ทังเสบียง ไหนจะ
ชุดเกราะ ท่านจะเอาเงินจากทีไหนมาจัดสรรมากมาย
เพียงนัน หรือจะให้ขดู รีดราษฎรมาส่งให้กองทัพเล่า"
"เรืองสงครามนับว่าสําคัญก็จริง แต่ต่อให้รบชนะแต่
ประชาชนอดอยากล้มตาย จะมีประโยชน์อะไร ในสามปี
นีต้าถงไม่มที างพร้อมรบ เรืองนีไม่ใช่ความลับ อีกทังยาม
นีซือฟั งยังไม่แสดงเจตนาอย่างโจ่งแจ้ง เราเองก็ไม่ควร
ตืนตูม" มหาเสนาบดีเฝิงกล่าวสําทับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 5

"ตืนตูมงันหรือ หากไม่ให้ตนตู
ื มยามนีท่านจะรอให้
แผ่นดินย่อยยับเป็ นจุลก่อนหรือไร?" เฉินหรงปั วโมโหยิง
นัก คนพวกนีหมกตัวอยูใ่ นถงเยียนตลอดชีวติ แทบไม่เคย
เหยียบแนวรบ ไม่เคยเห็นทหารบาดเจ็บล้มตายถึงได้ม ี
หน้ามาบอกให้เขารอ
"ท่านปั ว หากท่านรบชนะแต่ในแผ่นดินร้างราษฏรแล้ว
ท่านจะมีชยั ชนะไปเพืออะไรเล่า ท่านสนใจแต่เรืองทหาร
และสงคราม แต่พวกข้าทียืนอยูท่ นีี ต้องคิดเผือชาวบ้าน
ด้วย ปี หน้าหากไร้ผลผลิต เมืองทางเหนือจะเข้าสู่
วิกฤตการณ์แล้ว ท้องพระคลังยามนีเองก็รอ่ ยหรอ ไร้เงิน
ไร้เสบียง ไร้ผลผลิต มิใช่วา่ พวกข้ามิอยากให้รบ แต่เวลา
เช่นนีมิอาจรบได้" มหาเสนาบดีเฝิ งเป็ นคนใจเย็น เขาดู
ออกว่าเฉินหรงปั วเป็ นคนใช้ได้แต่ยงั เถรตรงและแข็งทือ
เกินไป เขามองเห็นแต่ภยั สงคราม แต่กลับไม่เห็น
อันตรายทีมากกว่านัน
กองทัพพบวิกฤตเรืองเสบียงยังไม่นับว่าเป็ นเรืองใหญ่ แต่
หากคนทังแคว้นไร้อาหาร ไร้เงิน ถึงยามนันไฟจะลุกทัง
แผ่นดิน มีรอ้ ยกองทัพก็ไม่อาจควบคุม กองกบฎจะถือ
กําเนิด บัลลังก์ของฮ่องเต้ไม่แน่ จะรักษาไว้ได้หรือไม่ ยิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 6

ไปกว่านันคือตําแหน่งขุนนางของคนทังห้องนี หากไร้
ราษฎรทีสวามิภกั ดิแล้ว หมวกบนหัวคงไม่อาจรักษาไว้ได้
อีก
ชาวบ้านทัวไปไม่สนเรืองการเมือง ใครจะเป็ นฮ่องเต้กช็ า่ ง
ใครจะเป็ นเสนาบดีกช็ า่ ง ตราบใดทีพวกเขายังมีขา้ วกิน
อิมท้อง แต่เมือไหร่ทขาดข้
ี าวขาดนํา มีดทําครัวก็สามารถ
เอามาออกรบได้ทงสิั น
หยูเยว่ฟางเห็นว่าคนในห้องนันส่วนใหญ่ต่างยืนคนละฝั ง
กับเฉินหรงปั วพลันรูส้ กึ ดี เขาอดเอ่ยปากกระแหนะ
กระแหนออกมาไม่ได้ "อีกอย่างดูทา่ นจะเร่งรีบเรือง
เตรียมทัพไปสักหน่อยกระมัง หากเรียกคืนทหารครังนีไม่
รูป้ ลายดาบจะหันไปทิศใดกันแน่"
"เจ้า!" เฉินหรงปั วตวาดชีหน้าหยูเยว่ฟางทันที กล่าวหา
ว่าเขามีใจคิดไม่ซอต่
ื อหน้าพระพักตร์ คิดจะยุยงแม่ทพั กับ
ฮ่องเต้ให้แตกคอในยามวิกฤตเช่นนีช่างน่าตายนัก
"พอได้แล้ว!" ฮ่องเต้อู่เหอตีทีประทับอยูบ่ นเก้าอีสีทองตบ
โต๊ะห้ามทัพ "เราเรียกพวกเจ้ามาให้ชว่ ยกันหาทาง
แก้ปัญหา มิใช่ให้มาทะเลาะกันให้เราฟั ง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 7

"ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ" หยูเยว่ฟางรีบประสานมือขอ
อภัยแต่ยงั คงบุย้ ใบ้ปากทําสีหน้าท้าทายเฉินหรงปั วอย่าง
ไม่ไว้หน้า
"ฝ่ าบาททรงไตร่ตรองด้วยพ่ะย่ะค่ะ" เฉินหรงปั วประสาน
มือวิงวอนเช่นกัน
"เรายังเรียกคืนทหารตอนนีไม่ได้" ฮ่องเต้อู่เหอตีถอน
หายใจ "แต่เราก็ไม่อาจไม่ป้องกัน ต้าถงไม่พร้อมรับ
สงคราม ไม่ว่าจะเป็ นซยงหนูหรือซือฟั งล้วนไม่พร้อมรบ
พวกเราต้องหาทางหยุดฮูเจียเล่อก่อนเขาจะเคลือนไหว
ไปมากกว่านี"
"เช่นนันเราจะหยุดเขาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ หรือจะส่งคน
ไปลอบสังหาร?"
"นักฆ่าจะเข้าวังบูรพาได้หรือ? พวกเจ้าก็ได้ยนิ เฉิน
หรงปั วพูดแล้ว ยามนีซือฟั งโดยเฉพาะเมืองหลวงมีแต่
ทหารเดินกันให้วอ่ น นักฆ่าหรือคนน่าสงสัยล้วนไม่อาจ
เข้าถึงได้งา่ ยๆ" ฮ่องเต้สะบัดมือราวกับได้ยนิ คําพูดไร้
สาระทีสุดของวัน
"ยามนีในซือฟั งไท่จอฮู
ื เจียเล่อนับว่ามีอํานาจมากกว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 8

ฮ่องเต้ฮูเตียเสียอีก เราจะเข้าถึงตัวเขาย่อมไม่งา่ ยแน่

เช่นนีจะขวางเขาได้อย่างไร"
"ฝ่ าบาทเราส่งคนไปเปิ ดเจรจาลับๆ ดีหรือไม่พะ่ ย่ะค่ะ"
เสนาบดีคลังลองเสนอ
"ฮูเจียเล่อเตรียมทัพทังทีขัดกับพันธสัญญายังคิดจะฟั งเรา
อีกรึ อีกอย่างเวลาเช่นนีซือฟั งนับว่าเป็ นต่อกว่าต้าถงมาก
หากเจ้าเป็ นพวกเขาจะยอมเจรจาหรือเปิ ดศึกเล่า" ฮ่องเต้
แค่นเสียงขึนจมูก
"พวกเขาแค่รอหาข้ออ้างเปิ ดศึกเท่านัน" เฉินหรงปั วก้ม
ตํา รูส้ กึ คล้ายมีดาบมาจ่ออยูท่ คอ
ี ไม่วา่ จะขยับตัวไปทาง
ไหนล้วนมีจุดจบทีเลวร้ายไม่ต่างกัน
ฮ่องเต้มองสีหน้าแม่ทพั หนุ่มแล้วตรัส "เช่นนันก็ทาํ ลาย
ข้ออ้างนันเสีย"
ทังห้องเงียบลงอีกครัง ยามนีต่างคนต่างคิดว่าควรจะพูด
อะไรไม่ให้ผดิ หูฮอ่ งเต้ เพราะสีพระพักตร์เริมไม่น่าดูมาก
ขึนทุกที
ติงอานโหวคล้ายมีความคิดหนึงแต่ไม่รจู้ ะกราบทูลดี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 9

หรือไม่ จึงอ้าๆ หุบๆ ปากอยูเ่ ช่นนัน

"มีอะไรก็พดู มา"
"ฝ่ าบาท... วีรบุรษุ ยังมิอาจผ่านด่านสาวงาม ฮูเจียเล่อผูน้ ี
มิได้มชี อว่
ื าเป็ นพระอรหันต์ตดั ขาดทางโลก หากเราใช้
อุบายหญิงงามกับเขาจะพอเป็ นทางออกได้หรือไม่?"
"ฮูเจียเล่อจะโง่ถงึ เพียงนันเชียวหรือ ต่อให้เขาหลงใหล
สตรีกค็ งไม่อาจรังตัวเขาไว้ในฉางซาสักสามสีปี แน่" ซุย
เจิงโหวแย้งขึน
"ข้ามิได้คดิ ใช้สตรีรงไท่
ั จอผู
ื น้ ี แต่คดิ จะใช้สตรีเพือลงมือ
สังหารฮ่องเต้ฮูเตีย" ติงอานโหวกล่าวเช่นนันแล้วทังห้องก็
ยิงเงียบและกดดันขึนอีกหลายเท่าตัว "หากฮ่องเต้ฮเู ตีย
ตายตามธรรมชาติ อย่างน้อยๆ ซือฟั งต้องไว้อาลัยทัง
แคว้นสามเดือน ไท่จอเป็ ื นบุตรชายย่อมต้องไว้อาลัยอย่าง
ตําหนึงปี มากทีสุดสามปี นับว่าวิธนี พอจะซื
ี อเวลา
ให้ตา้ ถงเตรียมตัวได้บา้ ง"
"เรืองนีเป็ นความคิดทีใช้ได้แต่อนั ตรายยิงนัก หากทางซือ
ฟั งจับได้ขนมา
ึ ความสัมพันธ์ของทังสองแคว้นจะยิงแย่ลง
ไปอีก" มหาเสนาบดีเฝิ งว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 0

"อีกอย่างสตรีเช่นไรทีฮูเจียเล่อจะยอมให้ความไว้วางใจ
และใกล้ชดิ สนิทสนมในเวลาอันสัน มิใช่ต้องงดงามราวกับ
นางฟ้ านางสวรรค์หรือ แล้วยังต้องรูว้ รยุทธ์ถงึ จะทําเรือง
สําคัญเช่นนีได้แล้วหนีรอดออกจากเมือง เวลากระชันนัก
ท่านจะฝึกคนแบบนีได้อย่างไร" ซุยเจิงโหวหันมามองติง
อานโหวอย่างสงสัย
"ท่านลืมไปแล้วหรือ สกุลโม่ของข้าพอจะมีชอเสีื ยงเรือง
วิชาเปลียนแปลงใบหน้าอยูบ่ า้ ง ...สกุลเฉินเองก็คงฝึก
ทหารลับเอาไว้ไม่น้อย ในนันน่าจะมีสตรีทห้ี าวหาญใช้
การได้ หากให้ทหารลับสตรีเปลียนใบหน้าเป็ นโฉม
สะคราญและแฝงตัวเข้าซือฟั ง น่าจะยังทันเวลา"
"ดี! แผนการนับว่าใช้ได้" ฮ่องเต้อู่เหอตีตบโต๊ะ แต่เขา
กลับเห็นเฉินหรงปั วทําสีหน้าลําบากใจ
"เจ้าไม่เต็มใจรึ?"
"มิได้ฝ่าบาท"
"ท่านปั วคงไม่ใจอ่อนกับสตรีขนมากระมั
ึ ง ท่านรักทหาร
ในกองทัพราวกับชีวติ ตน ใช้สตรีนางเดียวแลกกับชีวติ นับ
หมืนนับแสนมิใช้วา่ คุม้ กันแล้วหรือ?" หยูเยว่ฟางเอ่ยหยัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 1

เฉินหรงปั วกําหมัดแน่น แม้จะนึกค้านอยูใ่ นใจลึกๆ แต่

คําพูดนีนับว่าเป็ นจริง สตรีนางเดียวแลกกับพีน้องใน
กองทัพนับว่าเป็ นอะไรได้
"เอาตามนีแหละ ติงอานโหวดูแลเรืองเปลียนรูปโฉมให้
ทหารลับ เอาให้งดงามหยาดเยิมหยุดลมหายใจคนมองไป
เลย ฮูเจียเล่อจะต้องตะลึงทันทีทเห็
ี นนาง และต้องรักนาง
อย่างหักปั กหัวปํ า"
"ฝ่ าบาทหญิงงามเช่นนันหากให้ปันออกมาคงไม่งา่ ย แต่
หม่อมฉันเคยได้ยนิ เรืองสตรีทได้
ี รบั ฉายาเป็ นเซียนบุปผา
นางนับว่างดงามทีสุดในถงเยียน หากใช้รปู โฉมของนาง
มาเป็ นแบบคงจะทําให้งานนียิงรวดเร็วขึนมาก"
"เซียนบุปผา?" ฮ่องเต้อู่เหอตีนึกทวน คล้ายว่าเขาเคย
ถามเรืองงิวทีชือคล้ายกันนีกับองครักษ์ลบั "นางเป็ นสตรี
สกุลใด?"
"สกุลหลิวพ่ะย่ะค่ะ... อีกอย่างนางเป็ นคูห่ มันของอันอ๋อง"
ติงอานโหวก้มหน้าลงตํา ข้อเสนอนีใจกล้านัก สตรีผนู้ นั
วันหน้าจะกลายเป็ นเชือพระวงศ์ การใช้รปู โฉมของนาง
มาล่อลวงบุรุษนับเป็ นการหมินเกียรติอย่างสูง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 2

ฮ่องเต้เองก็เข้าใจเรืองนีดี แต่หากคิดถึงวิกฤตทีกําลังจะ
เกิดกับลูกสะใภ้คนเดียว เขาเลือกรักษาบัลลังก์ตวั เอง
เอาไว้มากกว่า "ได้รบั ใช้แผ่นดินนับเป็ นวาสนาของนาง
แล้ว"
ได้ยนิ เช่นนันก็หมายความว่าฝ่ าบาทอนุ ญาตให้ใช้รปู โฉม
ของว่าทีลูกสะใภ้แล้ว หยูเยว่ฟางแม้ไม่พอใจแต่กน็ ิงไว้
เสีย ถึงจะรูส้ กึ ว่าฮ่องเต้ชา่ งไม่ไว้หน้าอันอ๋องหลานชาย
ของเขา แต่คดิ อีกทีหากสตรีสกุลหลิวเสียชือ วันหน้า
หลานสาวของเขาจะได้กา้ วขึนแทนทีได้งา่ ยขึน จึงได้แต่
ก้มหน้าลงไม่คดิ ทูลค้านแม้แต่ครึงคํา
"ติงอานโหวจัดการเรืองฝึกทหารลับผูน้ ี เฉินหรงปั วเจ้า
เป็ นคนควบคุมดูแลยามทีส่งนางไปซือฟั ง จะให้ผดิ พลาด
ไม่ได้แม้แต่น้อย"
"พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท" ทังสองประสานมือขานรับ
"ส่งจดหมายให้แม่ทพั ประจําค่ายทังหลาย ให้ปิดตายทาง
ลับและปรับเปลียนรูปแบบในค่าย อย่าให้คนนอกฉวย
โอกาสเล่นงาน ...ส่วนพวกเจ้า ก้าวพ้นห้องนีไปให้ลมื
เรืองนีเสีย นีเป็ นความลับของบ้านเมือง หากมีคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 3

นอกเหนือจากพวกเจ้ารูเ้ รืองนี เราจะประหารเก้าชัวโคตร

ไม่ละเว้น!"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"
*
มือเช้าในจวนสกุลเนียเรียบง่ายยิงนัก หวังเซียวให้สาวใช้
ยกข้าวต้มกับผักดองเข้ามาตังโต๊ะ ก่อนจะไล่คนอืนออก
จากห้องไปทันที
เนียเถียนชิงล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินมาทีโต๊ะอาหาร
มองข้าวต้มบนโต๊ะไม่เอ่ยปากอะไรก็นงลงกิ
ั น
หวังเซียวยืนกุมมือค้อมกายอยูด่ า้ นข้างเขาและกล่าว
รายงานข่าว "คุณชาย เมือคืนนีคล้ายว่าเฉินหรงปั วจะ
กลับเข้าถงเยียนมาแล้ว... เช้านีฝ่ าบาทยกเลิกว่าราชการ
อ้างว่าฝนตก แต่กลับให้เรียกพวกขุนนางใหญ่หลายคน
เข้าวังแทน"
เนียเถียนชิงยังคงกินข้าวไปเงียบๆ ไม่เอ่ยตอบโต้และไม่
เอ่ยขัดอะไร ท่าทางการกินของเขาสุภาพน่ามองมาก ไม่
ว่าใครได้รว่ มโต๊ะคงเจริญอาหารขึนหลายเท่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 4

หวังเซียวเห็นว่าผูเ้ ป็ นนายไม่ออกความเห็นเรืองนีก็
เปลียนประเด็น "อีกเรือง... เมือคืนนีมีคนบุกเข้าไปในหอ
พันราตรี ...เอ่อ หญิงใบ้สกุลวันผูน้ นถู
ั กพาตัวออกไปแล้ว
ขอรับ"
ตะเกียบในมือของเนียเถียนชิงชะงักอยูว่ ูบหนึงก่อนเขาจะ
กินต่อไปเงียบๆ
"คุณชายจะให้ทาํ อย่างไรขอรับ?"
"นางอยากได้คน ข้าก็จะให้" เนียเถียนชิงผลิยมพึ
ิ ง
พอใจ "ปลุกพิษในตัวสตรีสกุลวัน เวลาเช่นนีนางควร
ป่ วยหนักสักหน่อยถึงจะเหมาะ เขาจะได้ตดั สินใจง่ายขึน"
หวังเซียวก้มหน้าคิด ดูเหมือน 'นาง' ของคุณชายคงมี
ความสําคัญมาก ถึงกับต้องให้ทาํ ให้คุณชายของเขา
แผนการเล็กๆ น้อยๆ ช่วยซือนําใจคน ทังทีเรืองใหญ่
ระดับแว่นแคว้นคุณชายกลับไม่ออกความเห็น หากให้เดา
คงเป็ นว่าทีฮูหยินผูน้ นแน่
ั ...
แต่คุณหนูผสู้ งู ส่งเช่นนันจะต้องการคนใช้แรงประเภทนีไป
ทําไมกันนะ...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 5

*
ในช่วงสาย ขณะทีสาวใช้กาํ ลังสนุกกับการช่วยหลิวจ้าวเว่
ยแต่งตัว แมวขนฟูฟ่องตัวหนึงก็กระโดดเข้ามาด้านใน
ห้องทําเอาสาวใช้ดา้ นในร้องกันอย่างตกใจ
"นันมันเสียวไป๋ แมวของฮูหยินผูเ้ ฒ่านีเจ้าคะ เหตุใดมันมา
อยูท่ นีี ได้เล่า" อาเจินพูดขึนแล้วทําท่าจะเข้าไปอุม้ แมวตัว
อ้วนลงจากโต๊ะ
"ให้คนพามันไปส่งคืนให้เรือนท่านย่า อย่าให้มนั ไป
เพ่นพ่านทีอืน" จ้าวเว่ยปรายตามองแมวตัวนันอย่างเย็น
ชา ใจจริงนางเป็ นคนประเภททีไม่ถูกกับคนแต่รกั สัตว์
ชาติกอ่ นนันยังมีเมตตาทังยังชอบเล่นกับเจ้าเสียวไป๋ ตัวนี
ไม่น้อย แต่หลังจากทีมันมาตายอยูใ่ นห้องนาง เนือของ
มันมาอยูใ่ นปากนาง จ้าวเว่ยก็รสู้ กึ ว่าตนควรอยูห่ า่ งๆ กับ
แมวตัวนีไว้ดกี ว่า
อาเจินสังให้บ่าวแรงดีผหู้ นึงมารับเจ้าแมวขาวตัวนัน
ออกไป ก่อนจะหันกลับมารอรับใช้หลิวจ้าวเว่ยตามเดิม
ไม่นานคนด้านนอกก็มารายงานว่าหลิวหว่านอีมารอนาง
อยูแ่ ล้ว หลิวจ้าวเว่ยรับฟั งแต่กลับไม่ได้เร่งรีบ นางค่อยๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 6

แต่งกายตามปกติไป ฟั งพวกสาวใช้คุยเล่นกันอยูเ่ งียบๆ

"มีฝู่ เจ้าได้ขา่ วคูห่ มันของเจ้าแล้วหรือ?" สีหน้ามีฝู่ วนั นี
แช่มชืนกว่าปกติคล้ายคนได้รบั ข่าวดีหลิวจ้าวเว่ยจึงถาม
ขึน มีฝู่ ได้ยนิ ก็ยมเต็
ิ มแก้มพยักหน้ารับ
"คนของร้านทีให้ไปหาข่าวส่งจดหมายมาแจ้งแล้วเจ้าค่ะ
ต้าขงเดิมทีพกั อยูก่ บั คณะงิวในถงเยียนนีเอง แต่กอ่ นที
เราจะกลับมามีเศรษฐีผหู้ นึงว่าจ้างคณะละครเร่ของเขาไป
แสดงในงานวันเกิดของผูเ้ ฒ่าในจวนทีอําเภอเสียง ไม่เกิน
เดือนหน้าหากเขากลับมาถึงถงเยียนแล้วคงได้พบกัน"
"ดีแล้ว อย่าลืมกําชับให้คณะงิวส่งข่าวให้เขาด้วยล่ะ พอ
มาถึงจะได้รวู้ ่าเจ้าก็อยูใ่ นถงเยียน"
"เจ้าค่ะคุณหนู" มีฝู่ ยมกว้
ิ างอย่างเบิกบาน เงินทีจ้าวเว่ย
ใช้ซอตั
ื วนางนางยังคงเก็บไว้เพือจะเอามาไถ่ถอนตัวเอง
หลังจากนีหากพบกับคูห่ มันนางจะได้เป็ นอิสระและได้
แต่งงานเสียที
พูดคุยกันอีกไม่กคํี าหลิวจ้าวเว่ยก็ออกจากห้องไปที
ห้องรับแขก หลิวหว่านอีทีถูกให้รอนานกําลังมีสหี น้าหงิก
งอไม่พอใจ กระพือพัดในมืออย่างหงุดหงิด แต่เมือได้ยนิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 7

เสียงคนกลุม่ ใหญ่เดินมาก็รบี เปลียนท่าทีเป็ นนุ่มนวล

อ่อนโยน
"พีสาวคนดีทา่ นมาแล้ว"
"สายมากแล้ว พวกเราออกไปกันเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยไม่
คิดจะนังลงจิบชากับนาง มาถึงก็เอ่ยประโยคนันแล้วเดิน
นําหลิวหว่านอีออกไปจากเรือน
หลิวหว่านอีถูกหลิวจ้าวเว่ยทําให้รอแล้วยังต้องมาดูหน้า
หยิงผยองของนางออกคําสังก็ทาํ ให้ขนุ่ ข้องใจ แต่กจ็ าํ ต้อง
เก็บอาการ เดินออกจากจวนไปอย่างสํารวมท่าที
ทีหน้าประตูใหญ่สกุลหลิวเจินฮุย่ เหมยกําลังยืนส่งหลิวจ้า
วอวีขึนรถม้า การทีลูกสาวผ่านการคัดเลือกรอบแรกได้
นันทําให้หวั ใจทีไม่ค่อยสงบของเจินฮุ่ยเหมยในช่วงนีฟู
ฟ่ องขึนมาได้บา้ ง ยามนีนางทังรักทังถนอมหลิวจ้าวอวี
ราวกับไข่มกุ บนฝ่ ามือ ทังยังคอยคิดหาทางใช้เส้นสาย
เพือจะหนุ นหลังให้บุตรสาวได้เป็ นตัวจริงในวันตัดสิน แม้
จะเหนือยแต่กด็ กี ว่าการต้องตามไปขอขมาคนทุกสารทิศ
เพราะบุตรสาวแบบทีแล้วมา
เจินฮุ่ยเหมยสังเกตเห็นว่าหลิวจ้าวเว่ยเดินนําสาวใช้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 8

ออกมาทีประตูใหญ่ ด้านหลังยังมีหลิวหว่านอีก็ขมวดคิว
วูบหนึงอย่างไม่พอใจ
"มารดา" หญิงสาวทําตัวรูค้ วาม ยามพบหน้านางก็คารา
วะอย่างอ่อนช้อยมิได้ขาดตกบกพร่อง แต่เจินฮุย่ เหมยก
ลับรูส้ กึ อึดอัด ยามทีหลิวจ้าวเว่ยเรียกนางว่ามารดาทีไร
นางรูส้ กึ เหมือนมีคนมาบีบทีข้างขมับนางทุกที
"เจ้ากําลังจะออกไปไหนรึ?"
"วันนีข้าเห็นว่าน้องรองกับน้องห้าจะต้องไปซ้อมรําวันแรก
พวกนางคงจะประหม่า ลูกเลยคิดจะไปส่งแล้วก็ชมดูเสีย
หน่อย น้องๆ จะได้มกี าํ ลังใจทีเห็นคนกันเอง ไม่มวั แต่
เก็บงําเขินอาย"
เจินฮุ่ยเหมยได้ยนิ เช่นนันแล้วก็แทบเก็บสีหน้าไม่อยู่ นาง
ตวัดสายตาไปทางหลิวหว่านอี คาดว่านีคงเป็ นแผนการ
ของไป๋ อีเหนียง คิดจะยืมมือหลิวจ้าวเว่ยมากําบังเพือให้
บุตรสาวมาแข่งขันกับจ้าวอวีของนาง ช่างมากเล่ห์
เพทุบายนัก
"เรืองเพียงเท่านีอย่าให้พวกน้องๆ รบกวนเจ้าจนเสีย
สุขภาพเลย"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 9

"เรืองเล็กน้อยเจ้าค่ะ อีกอย่างลูกให้บ่าวทําขนมเตรียมไว้
หากน้องๆ ร่ายรําเสร็จเกิดหิวหรือเหนือยจะได้แวะมากิน
ได้ ...ในจวนมีมารดาคอยดูแลอย่างดีลกู ไม่มอี ะไรทํายัง
คิดว่าตนเองช่างไร้ประโยชน์ คราวนีได้ออกไปช่วยดูแล
น้องสาวนับเป็ นการแบ่งเบาภาระของท่านกับท่านย่าอีก
ทาง ลูกยินดียงนั
ิ ก"
เจินฮุ่ยเหมยมองดวงตาใสแจ๋วราวกับจริงใจเต็มเปี ยมของ
หลิวจ้าวเว่ยแล้วขบฟั นแน่น ดูทา่ สิงทีหลิวจ้าวอวีกล่าวไว้
น่าจะจริง ลูกเลียงคนนียากจะรับมือ "เช่นนันก็ด ี พีน้อง
ออกไปด้วยกันจะได้รกั ใคร่กลมเกลียว เจ้าเป็ นพีคนโต
ต้องดูแลน้องๆ ให้ดลี ่ะ"
"ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ" นางคาราวะเจินฮุย่ เหมยแล้วให้อา
เจินประคองขึนรถม้า หลิวหว่านอีเองก็ขนรถม้
ึ าคัน
เดียวกับนางเพือไม่ให้ใครขวางได้ พอขึนมานังได้สนิทก็
รีบเอ่ยปากชมหลิวจ้าวเว่ย
"พีใหญ่ชา่ งมีฝีมอื ยิงนัก" สามารถปิ ดปากเจินฮุย่ เหมยได้
ด้วยคําพูดไม่กคํี า ทังยังปกป้ องไม่ให้คนรังนางเอาไว้ใน
จวนด้วย ประโยชน์เหล่านีล้วนตกอยูท่ หลิ ี วหว่านอีทังสิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 0

หลิวจ้าวเว่ยไม่ตอบรับคําชมนาง เพียงแต่นงนิ
ั งมอง
ออกไปนอกหน้าต่างเท่านัน
ทีด้านนอก หลิวจ้าวอวีได้ยนิ การสนทนาของเจินฮุย่ เหมย
กับหลิวจ้าวเว่ยชัดทุกประโยค นางแหวกม่านถลึงตาใส่
มารดาอย่างไม่พอใจ
"ท่านแม่..."
...นังหว่านอีคงดึงนังจ้าวเว่ยเข้าเป็ นพวกแล้ว วันนีนังจ้าว
เว่ยไปด้วยก็เพือออกหน้าให้มนั ทังยังเป็ นตัวกันกําบัง
ไม่ให้นางลงมือกับหลิวหว่านอีได้งา่ ยๆ
พวกมันมีสองนางมีเพียงหนึง ไม่แน่คนทีเพลียงพลํา
อาจจะเป็ นตัวนางเอง
เจินฮุ่ยเหมยเองก็ตระหนัก นางสบตาหลิวจ้าวอวีแล้ว
เอือมมือไปตบหลังมือบุตรสาวบนกรอบหน้าต่างเบาๆ
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง แม่จะจัดการเรืองนีเอง" นางคงต้องหาคน
ไปออกหน้าช่วยสนับสนุ นหลิวจ้าวอวีเช่นกัน
หลิวจ้าวอวีได้ยนิ เช่นนันแม้ในใจจะไม่เชือมันนักแต่ก็
ยินยอม เพราะไม่อาจออกเดินทางสายไปมากกว่านี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 1

*
ยามรถม้าจวนสกุลหลิวมาถึงสํานักสังคีตก็มรี ถม้าจาก
จวนอืนจอดเรียงกันอยูแ่ ล้ว แต่ทแปลกตาคื
ี อทหาร
อารักขา หลิวจ้าวเว่ยกับหลิวหว่านอีลงจากรถม้าแล้วเห็น
ทหารอารักขามากมายยืนอยูโ่ ดยรอบก็แปลกใจ
พวกนางหันไปมองรถม้าทีประดับตกแต่งอย่างหรูหราก็
พลันตระหนัก "เชือพระวงศ์เสด็จเช่นนันหรือ?"
การฝึกซ้อมเพือคัดตัวนีไม่ได้เป็ นความลับ เพียงแต่หาก
สตรีมฐี านะตําจะไม่พาคนติดตามมาเป็ นธรรมดา แต่พวก
ชนชันสูงนัน นอกจากคนติดตามยังมีญาติสนิทมิตรสหาย
ทีจะมาให้กาํ ลังใจและโอ้อวด เป็ นการข่มศัตรูในตัวด้วย
ยามนีเห็นรถม้าทีมีตราราชวงศ์ประดับหลิวจ้าวเว่ยก็ยก
ยิม ดูเหมือนทีหลิวหว่านอีอยากให้นางมาด้วยเพือช่วย
ข่มหลิวจ้าวอวีจะดูน้อยไปเลย ในเมือมีคนถึงขันเชิญเชือ
สายโอรสสวรรค์มาร่วมชมดูในวันนี
"หลานไฉ่ซน!"
ิ หลิวจ้าวอวีทีเพิงลงจากรถอีกคันมา
สังเกตเห็นทุกอย่างรอบตัวก็กดั ฟั นกรอด ทอดสายตาไป
ทางศาลาสีแดงก็เห็นหลานไฉ่ซนนั ิ งอยูใ่ กล้กบั องค์หญิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 2

เหมยเจียว
"เส้นสายหนอเส้นสาย" หลิวจ้าวเว่ยเคาะพัดกับมือพลาง
หัวเราะในลําคอ
องค์หญิงเหมยเจียว หรือ องค์หญิงใหญ่ เป็ นพระธิดาองค์
แรกของฮ่องเต้อู่เหอตีกับเหลียวฮองเฮา ฐานะของนาง
นับว่าสูงส่งทีสุดในบรรดาพระธิดาของฮ่องเต้
องค์หญิงเหมยเจียวอภิเษกกับญาติตระกูลฝ่ ายมารดาของ
หลานไฉ่ซนิ อีกทังน้องสะใภ้ของเหลียวฮองเฮามาจาก
สกุลหลานสายรอง ดังนันหากองค์หญิงเหมยเจียวจะสนิท
สนมกับหลานไฉ่ซนก็ิ ไม่แปลก
หลิวจ้าวเว่ยนึกทบทวนเรืองทีตําหนักโต้วอ๋อง ตอนแรก
นางยังแปลกใจทีท่านหญิงเล่อมัวไม่ฉีกทึงหลานไฉ่ซนิ
เป็ นชินๆ หลังจากทีรูว้ า่ หยกถูกคนของนางขโมยไป อีก
ทังในภายหลังก็ยอมรับคําขอโทษอย่างเงียบๆ และดู
เหมือนความสัมพันธ์จะไม่ได้ถูกสะบัน
ยามนีเห็นว่าหลานไฉ่ซนสนิ
ิ มสนมอยูก่ บั องค์หญิงใหญ่ก ็
ถึงได้ตระหนักว่ามีความสัมพันธ์สายนีอยูอ่ กี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 3

ในบรรดาลูกทังหมดของฮ่องเต้อู่เหอตีนับว่าเขาเมตตา
องค์หญิงเหมยเจียวทีสุด เพราะเป็ นลูกคนแรกของเขา
ทังยังถือกําเนิดตอนทีเขาอายุยงั น้อยนัก จิตใจยัง
อ่อนโยนอยูม่ าก นางจึงได้รบั ความรักใคร่เอ็นดูจากพระ
บิดามากกว่าใคร
แต่พอเห็นภาพการหัวร่อต่อกระซิกของคนทังสองหลิว
จ้าวเว่ยก็นึกไปถึงชาติทแล้
ี ว
หลังจากหลานไฉ่ซนถี ิ บส่งตัวเองจนได้เป็ นพระสนม คนที
เต้นผ่างจนทนไม่ไหวทีสุดก็คอื องค์หญิงใหญ่ ข่าวลือแย่ๆ
ต่างนานาเกียวกับหลานไฉ่ซนใช้ ิ วธิ กี ารสกปรกล่อลวง
ฮ่องเต้ลว้ นเป็ นฝีมอื ของนาง นางคงรูส้ กึ ราวกับถูกหักหลัง
ทีถูกสตรีทนัี บเป็ นมิตรสหายปี นขึนไปนอนบนเตียงของ
บิดา อีกทังบีบคันมารดาของนางจนแทบไม่เหลือทางถอย
ยามนีมองพวกนางอยูด่ ว้ ยกันแล้วช่างเป็ นภาพชวนหัวยิง
นัก
*
เพือเป็ นการรักษามารยาท หลิวจ้าวเว่ยจึงเดินนําน้องไป
คาราวะองค์หญิงเหมยเจียว แต่ไม่ได้พดู จาทักทายกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 4

นานนักเพราะกลองเรียกซ้อมดังขึน หลิวหว่านอี หลิวจ้า

วอวี หลานไฉ่ซนิ ล้วนต้องไปรวมตัวกันบนโรงฝึก
ตัวนางกับองค์หญิงเหมยเจียวแม้จะคุน้ หน้าคุน้ ตาแต่ไม่
นับว่าสนิทสนม พอน้องๆ ไปนางก็ขอตัวนําเหล่าสาวใช้
ไปหาม้านังในสวน เฝ้ าดูสตรีทเริ
ี มฝึกร่ายรําอย่าง
เคร่งครัดทีด้านบนโรงฝึกเงียบๆ
จ้าวเว่ยมองเลยไปทางองค์หญิงใหญ่ นางเองก็กาํ ลังจับ
ตามองบนโรงฝึกเช่นกัน...
หากถามว่าเชือพระวงศ์คนไหนทีหลิวจ้าวเว่ยมีความ
ใกล้ชดิ ด้วยบ้างนอกจากอันอ๋องยอดดวงใจของนางแล้ว ก็
คงเป็ นซ่งซืออ๋อง... นับเป็ นความสัมพันธ์ทน่ี าประหลาด
ทีเดียว
ในวัยเด็กตอนทีมารดานางยังมีชวี ติ อยู่ หลิวจ้าวเว่ยเคย
ตามมารดาเข้าไปร่วมงานเลียงของไทเฮาในวัง ในงานนัน
พวกเด็กชนชันสูงต่างจับกลุม่ เล่นกันเสียงดังลันสวน มี
เพียงเด็กสองคนทีนิงเงียบอยูบ่ นม้านัง
หนึงคือนาง แต่แรกนางไม่อยากไปร่วมงานถึงขันงอแง
อาละวาดแต่มารดาก็จบั นางเปลียนชุดลากเข้าวังไปจนได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 5

หลิวจ้าวเว่ยไม่ชอบพวกเด็กชนชันสูงมาตังแต่ไหนแต่ไร
จึงไม่ได้รวมกลุม่ เล่นกับคนอืน เพียงแต่นังหน้างออยูใ่ น
สวน
สองคือซ่งซืออ๋อง หรือตอนนันคือองค์ชายใหญ่ อู่เหวิน
จวิน พระองค์โตกว่านางหลายปี ยามนันนับว่าเป็ นเด็กที
โตทีสุดในกลุม่ แต่แม้จะเกิดก่อนแต่เพราะชาติกาํ เนิดตํา
กว่าองค์ชายและองค์หญิงพระองค์อนทํ ื าให้เขาแปลกแยก
พวกพีน้องชอบดูถูกเหยียดหยามเขา และไม่ยอมรับเขา
ร่วมกลุ่ม
เด็กสองคนทีเอาแต่นงเงี
ิ ยบไม่กระโดดโลดเต้นเหมือนเด็ก
คนอืนสุดท้ายกลับก่อมิตรภาพระหว่างกันขึนมา บ่าวที
ติดตามหลิวจ้าวเว่ยในยามนันเห็นเรืองนีเข้าก็เอาไป
โพนทะนาทัวจวนบอกว่านางมีสหายเป็ นถึงองค์ชาย
เรืองนีทําให้พวกอีเหนียงรวมถึงหลิวจ้าวอวีออกอาการ
ริษยานางไม่น้อย โดยไม่ได้รเู้ ลยว่าองค์ชายทีว่านันเป็ น
องค์ชายทีถูกตราหน้าว่าอยูด่ า้ นล่างสุดในหมูอ่ งค์ชายเลย
ทีเดียว
พอโตแล้วหลิวจ้าวเว่ยกับซ่งซืออ๋องไม่ได้ตดิ ต่อกันอีก มี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 6

เพียงความทรงจําในวัยเด็กทีเชือมต่อเป็ นสะพาน เวลานี

ไม่ต่างอะไรจากคนแปลกหน้า... แต่อย่างน้อยก็เป็ นคน
แปลกหน้าทีหวังดีต่อกัน
ครังเมืออยูต่ ําหนักหลิงซานในงานเลียงบุปผา หลิวจ้าว
เว่ยเคยลอบพิจารณาฮัวหวางเฟยอยูห่ ลายที เนืองจาก
ฐานะพระชายาของซ่งซืออ๋องของนาง เพราะหากไม่ใช่
แล้วคนอย่างหลิวจ้าวเว่ยย่อมไม่สนใจสตรีอนเช่
ื นนันแน่
นางยังจําได้ชาติกอ่ นเกิดเรืองน่าเศร้ากับซ่งซืออ๋อง ...
ชาตินีแม้จา้ วเว่ยจะรูแ้ ต่กไ็ ม่คดิ จะยืนมือไปแทรกแซง ทุก
อย่างล้วนขึนอยูก่ บั ทางเลือกของมนุ ษย์ แม้เป็ นสหายวัย
เด็ก แต่นางไม่ใช่เทพชะตาทีคอยลิขติ ชีวติ ใครต่อใคร และ
ต่อให้นางอยากทํา สตรีตวั คนเดียวอย่างนางไม่มที างมือ
ยืดยาวถึงเพียงนันได้
นีเป็ นข้อจํากัดของอํานาจ หากนางเกิดในราชวงศ์ เป็ น
อย่างองค์หญิงเหมยเจียว คงไม่ตอ้ งอดทนอดกลันกับ
ความอัปยศอดสูเช่นทีเคยพบพาน...
นานทีเดียวสําหรับการซ้อมในครึงแรก กรมพิธกี ารได้
เชิญครูสอนรําอาวุโสหลายคนมาควบคุมการฝึกซ้อมอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 7

เคร่งครัด ดังนันต่อให้เป็ นบุตรีชนชันสูงก็ไม่อาจทําตัว

อิดออดเรืองมากได้ในเวลานี อีกอย่างครูฝึกเหล่านันส่วน
ใหญ่จะได้รบั ตราตังเป็ นพิเศษจากฮ่องเต้ซงประกาศตน
ึ
อุปถัมภ์ศาสตร์และศิลป์ ทุกแขนง ดังนันพวกนางไม่ใช่คน
ทีใครจะดูถูกได้
พอได้เวลาพักหลิวหว่านอีก็เดินเหงือโทรมกายเข้ามาหา
หลิวจ้าวเว่ย ถานอิงบ่าวของนางรีบเตรียมพัดเตรียมชา
เอาไว้ให้
"เป็ นอย่างไรบ้าง เจ้าคิดว่าไหวหรือไม่?" จ้าวเว่ยเอ่ยถาม
น้องสาว
"แม้จะเหนือยไปบ้างแต่นบั ว่าสนุ กดีเจ้าค่ะ น้องชอบ"
หลิวจ้าวอวีเดินตรงมาทางพวกนางแต่ครูเ่ ดียวก็ชะงัก
ฝีเท้าสะบัดหน้าแยกไปหาทีนังทีอืนแทน หลิวหว่านอีเห็น
เช่นนันก็เบะปากไม่พอใจแต่ไม่พูดอะไรออกมา
หลิวจ้าวเว่ยคลียิมบางๆ โบกพัดมองพวกนางเล่น
สงครามทางสายตากันไม่หยุด
พวกบ่าวของชนชันสูงต่างเตรียมของว่างยกขึนให้คุณหนู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 8

ตัวเอง ส่วนสตรีสามัญต่างแยกย้ายกันไปทีโรงครัวเพือหา
นํากิน
หลานไฉ่ซนก้
ิ าวลงบันไดมาก็รบี โผไปทางศาลาเข้าไปทํา
ท่าทีสนิทสนมกับองค์หญิงใหญ่ทนั ที เสียงหัวเราะของ
นางดังลันราวกับจงใจประกาศว่าเส้นสายของนางใหญ่
กว่าใครในนี
หลิวจ้าวอวีดูไม่พอใจเรืองนีมาก ยามนีหลิวหว่านอีพา
หลิวจ้าวเว่ยมาเป็ นพวก ส่วนหลานไฉ่ซนก็
ิ ถงึ กับลากองค์
หญิงมาคอยเฝ้ า มีแค่นางทีหัวเดียวกระเทียมลีบถูกบีบไว้
ตรงกลาง ในใจนางไม่ยนิ ยอมยิงนัก
ครูฝึกให้พวกนางพักอยูค่ รึงชัวยามก็ตกี ลองเรียกซ้อมอีก
ครัง หลิวหว่านอีลุกออกจากโต๊ะไปแล้ว แต่ทงถานอิ
ิ งไว้
กับบ่าวของหลิวจ้าวเว่ย
โฉมสะคราญทอดสายตามองหลานไฉ่ซนที ิ กําลังคุยกันติด
พันและทําท่าลําบากใจทีจะไปซ้อมต่อก็หวั เราะออกมา
เบาๆ
"คุณหนู ทา่ นหัวเราะอันใดหรือเจ้าคะ?" อาเจินได้ยนิ ก็ถาม
ขึนทังยังมองตามสายตาผูเ้ ป็ นนายไปทางองค์หญิงเหมย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 9

เจียวกับหลานไฉ่ซนิ "สองคนนันมีอะไรน่าขําหรือเจ้าคะ?"
ถานอิงทียกกานําชาออกไปเททิงครูห่ นึง พอกลับมาได้
ยินบทสนทนาของพวกนางก็หยุดเท้าแอบฟั งอยูข่ า้ งภูเขา
จําลอง
"เจ้าไม่คดิ ว่าตลกหรือ คนหนึงคิดจะปี นเตียงบิดาอีกคน
หนึง แต่กลับยังปั นหน้ายิมแย้มใส่กนั เช่นนัน"
"ห๊า!" ไม่ใช่แค่อาเจินแม้แต่อาหนิงก็รอ้ งลัน มีฝู่ รบี ปิ ดปาก
นางทังยังหยิกเตือน ถานอิงเองได้ยนิ ข่าวนีก็ตาโตแทบ
ถลนรีบเงียหูตงใจฟั
ั งกว่าเดิม
"พวกเจ้าจะตกใจอะไร เรืองนีหาใช่ความลับ ลองจับบ่าว
ในจวนสกุลหลานสักคนมาซักถามก็รไู้ ด้ เรืองทีคุณหนู
หลานมีใจทะเยอทะยานอยากรับใช้ฝ่าบาทแม้แต่บ่าวชัน
ตํายังรู.้ .. แต่ไม่แน่ว่าองค์หญิงเหมยเจียวจะรูห้ รือไม่"
"คงไม่รหู้ รอกเจ้าค่ะ ไม่เช่นนันคงไม่คบหากันสนิทสนม
เช่นนี... หรือไม่องค์หญิงคงคิดจะหาสตรีให้..."
จ้าวเว่ยเอ็ดขึน "อย่าพูดจาส่งเดช องค์หญิงจริยวัตร
งดงาม แม้จะใกล้ชดิ สนิทสนมกันราวกับพีน้อง แต่คงไม่ม ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 0

ทางสนับสนุนสตรีอนให้
ื พระบิดาแน่"
"พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าคุณหนูหลานอยากรําครังนีแค่ไหน
ถึงขันไปเชิญองค์หญิงมาดูนางซ้อมรํา คิดว่านางทําเพือ
ชือเสียงเกียรติยศรึ อย่างน้องห้าของข้านางอยากชนะเพือ
ยกฐานะของตน อย่างน้องรองของข้านางอยากชนะเพือ
สร้างชือให้ตนเอง ส่วนคุณหนูหลานผูน้ กลั
ี บต้องการชนะ
เพือจะได้ราํ ต่อหน้าพระพักตร์ต่างหากเล่า"
"ตายแล้ว" อาเจินลูบอกอย่างรูส้ กึ ขวัญเสีย สตรีใจกล้า
เช่นนีช่างน่ากลัวยิงนัก
"แต่ทําไมคุณหนูถงึ รูเ้ รืองนีเล่าเจ้าคะ?" มีฝู่ ถามอย่าง
สงสัย
"เจ้าเพิงมาติดตามข้าตอนอยูจ่ นหยาง
ิ จึงไม่รวู้ ่าก่อนข้า
ออกจากถงเยียนเคยมีเรืองมีราวกับคุณหนูหลานผูน้ ีอยู่
ไม่น้อย สหายเก่าศัตรูเก่าเมือคนคืนถินย่อมต้องสืบหา
ข่าวคราวกันบ้าง"
"เป็ นเช่นนี"
"พวกเจ้าได้ยนิ แล้วก็ปิดปากให้สนิทล่ะ เรืองขบขันชวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 1

หัวแบบนีรูก้ นั แค่พวกเราก็พอ"
"เจ้าค่ะคุณหนู" เหล่าสาวใช้ขานรับอย่างพร้อมเพรียง
ถานอิงทีได้ยนิ เรืองใหญ่เช่นนีก็ดวงตาวาวโรจน์ คิดว่า
โชคเข้าข้างคุณหนูของนางยิงนัก เรืองนีจะต้องมี
ประโยชน์ในภายภาคหน้าแน่ นางรีบทําทีกลับมานังรวม
กับบ่าวของหลิวจ้าวเว่ย สีหน้าท่าทางเป็ นปกติราวกับไม่
มีอะไรเกิดขึน
*
ฟ้ ามืดแล้วเหล่าสตรีสกุลหลิวล้วนกลับมาถึงจวนก่อนทีฝน
จะตกลงมาราวกับฟ้ ารัว ด้านนอกลมกรรโชกรุนแรง
แม้แต่ในห้องทีปิ ดหน้าต่างอย่างมิดชิดเปลวไฟในตะเกียง
ยังไหววูบตลอดเวลา
"เจ้าได้ยนิ มาได้เช่นไร?" หลิวหว่านอีนังอยูบ่ นเตียงฟั งสิง
ทีถานอิงรายงานด้วยหัวใจทีเต้นกระหนํา
"ยามนันบ่าวออกไปเปลียนชาให้คุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนู
ใหญ่คงเห็นว่าบ่าวไม่อยูจ่ งึ เล่าให้บ่าวของนางฟั ง"
"หลิวจ้าวเว่ยรูเ้ รืองนีได้ยงั ไง?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 2

"มีฝู่ บ่าวของคุณหนูใหญ่กถ็ ามเช่นนีเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่

บอกว่าเพราะเป็ นศัตรูเก่าตังแต่กอ่ นออกจากถงเยียน พอ
กลับเข้าเมืองมาเลยให้คนไปสืบหาข่าวคราวของคุณหนู
หลาน"
"สวรรค์! เช่นนีก็ดยี งนั
ิ ก ถ้าองค์หญิงรูเ้ รืองนีนังหลานไฉ่
ซินย่อมมิใช่คู่แข่งของข้าอีกแน่" หว่านอีรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา
การกําจัดคู่แข่งทีดูแข็งแกร่งทีสุดออกไปได้นับว่าเป็ น
เรืองดีทงนั
ั น
"แต่คุณหนูเรืองเช่นนีไม่อาจพิสจู น์ได้งา่ ยๆ แม้องค์หญิง
จะทราบแต่กอ็ าจจะไม่ทรงเชือนะเจ้าคะ"
"เชือหรือไม่ไม่สาํ คัญ แค่ได้ยนิ เรืองนีนางก็ตอ้ งมีความ
คลางแคลงใจ ต่อให้หลานไฉ่ซนไม่ ิ ได้คดิ จริง แต่องค์หญิง
ใหญ่จะยอมให้นางไปกรีดกรายร่ายรําต่อหน้าฝ่ าบาทได้
อีกหรือ นางจะต้องหาทางขัดขวางเอาไว้ก่อนแน่!" พวก
เชือพระวงศ์ทงใจแคบทั
ั งเห็นแก่ตวั แค่ไหนมีใครไม่รบู้ า้ ง
ฉากหน้าสูงส่งดีงามแต่เบืองหลังเพือกําจัดศัตรูกลับใช้พนั
วิธกี ารอย่างไม่ลงั เล
"ถ้าเป็ นเช่นนันก็ดยี งนั
ิ ก แต่เราจะให้องค์หญิงใหญ่ทราบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 3

เรืองได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ?" ไป๋ อีเหนียงแม้จะมีเงินทองแต่

เส้นสายระดับเชือพระวงศ์นนไม่ั ใช่เรืองทีนางจะเอือมมือ
ไปถึง ดังนันคุณหนูของนางย่อมไม่มที างสอดแทรกเรืองนี
ได้งา่ ยๆ
"อย่าโง่หน่อยเลย ต่อให้เราไม่ทาํ ก็มคี นพร้อมจะทําแทน
อยูแ่ ล้ว"
"คุณหนู หมายถึง..."
"พรุง่ นีเจ้าทําให้บ่าวของนังจ้าวอวีบังเอิญได้ยนิ เรืองนีสิ
เล่นงิวให้แนบเนียนหน่อยล่ะ คนไร้สมองอย่างมันต้อง
หาทางรีบเอาไปใช้ประโยชน์แน่" หลิวหว่านอีกระตุกยิม
ร้ายกาจ ในใจนึกสมเพชหลิวจ้าวอวีขึนมา
ในบรรดาบุตรีสกุลหลิว จ้าวอวีนับว่ามีพร้อมกว่าคนอืน
แม้รปู โฉมจะไม่เลอเลิศอย่างหลิวจ้าวเว่ย แต่นางมีมารดา
เป็ นฮูหยินเอก มีอํานาจบ้านเดิมของมารดาทีเป็ นถึง
เสนาบดี ไม่วา่ ดาวเดือนดวงไหนหากนางต้องการล้วน
คว้ามาได้ทงสิ
ั น
หลิวจ้าวอวีมีทงอํ
ั านาจ มีทงโชค
ั แต่กลับขาดสติปัญญา นี
ถึงเรียกว่าคนเราไม่อาจสมบูรณ์พร้อมไปได้ทุกด้าน แม้จะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 4

ถูกโอบอุม้ ขึนสูงแค่ไหนแต่ถา้ ตนเองโง่เสียแล้วสักวันย่อม

ก้าวพลาดพลังแน่
*
หลิวจ้าวเว่ยนังอยูห่ ลังโต๊ะเขียนหนังสือ ในห้องไม่มสี าว
ใช้เพราะนางเห็นว่าคําแล้วจึงไล่พวกนางแยกย้ายไปนอน
จะมีกแ็ ต่อาเจินทีเป็ นเวรนอนห้องข้างเท่านันทีนับว่าอยู่
ใกล้ทสุี ด
หลิวจ้าวเว่ยกําลังอ่านนิยายประโลมโลกเรืองหนึง
เกียวกับบัณฑิตทีมีความรักกับปี ศาจสาวแต่ถูกสวรรค์
ขัดขวาง จับคนทังคูแ่ ยกจากกัน แม้ทงสองจะพยายามฝ่
ั า
ฟั นจนสินชีพก็ไม่อาจฝืนชะตาลิขติ สุดท้ายต้องจากกันชัว
นิรนั ดร์
หญิงสาวอ่านจบลงด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่มแี ววโศกเศร้า
รันทด มีแต่ความดูแคลนและเย้ยหยันเท่านัน
นางเกลียดชีวติ ทีต้องถูกผูอ้ นกุ ื มชะตา จะอยูห่ รือตาย
แต่งงานหรือพรากจาก ชีวติ ทีไม่มสี ทิ ธิกําหนดเองเช่นนัน
ช่างชวนให้แค้นใจ แม้ผชู้ ขาดจะเป็ ี นสวรรค์เบืองบนหลิว
จ้าวเว่ยก็ยงั รูส้ กึ ว่าไม่ยตุ ธิ รรม แต่นางจะต่อว่าสวรรค์ได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 5

อย่างไรเล่า เหนือหัวขึนไปสิบฉืออาจมีเทวดาจ้องมองอยู่
อีกทังชีวติ ทีได้คนื มานีนางไม่รวู้ า่ ตนได้มาจากนรกหรือ
สวรรค์เช่นนันจึงเก็บความรูส้ กึ ดูแคลนเอาไว้ในอกเท่านัน
หญิงสาวพับหนังสือเก็บ รูส้ กึ ปวดเมือยไปทัวแผ่นหลังจึง
คิดจะเข้านอน แต่ขณะทีก้าวทีเตียงกลับได้ยนิ เสียง
ประหลาด ทีแรกหลิวจ้าวเว่ยคิดว่าเพราะลมด้านนอกแรง
ทําให้พวกต้นไม้เสียดสีกบั หลังคา แต่ได้ยนิ อยูห่ ลายที
นางจึงรูส้ กึ ไม่ชอบมาพากล
หญิงสาวดึงปิ นปั กผมออกจากหัวทําให้ผมยาวทิงตัวสยาย
เต็มแผ่นหลัง นางกําปิ นเหล็กทีมีกลไกตรงปลายสามารถ
ถอดปลอกเป็ นเหล็กแหลมเอาไว้แน่นขณะทีขยับถอยห่าง
หน้าต่าง
ตากลมจ้องบานหน้าต่างนิงราวกับกําลังหยังเชิงกับสัตว์
ร้าย นานทีเดียวทีนางจับตารอแต่กลับไม่มสี งใดเกิ
ิ ดขึน
หญิงสาวจึงผ่อนลมหายใจถอนสายตาออกมาและหันไป
ทิงตัวลงนอน
ผัวะ!
!!!!!!!
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 6

หลิวจ้าวเว่ยหันขวับทันทีทหน้
ี าต่างถูกกระแทกเปิ ดออก
ลมด้านนอกตีเข้ามาอย่างรุนแรง แต่ทมากกว่
ี านันคือผูบ้ ุก
รุก มีคนกระโจนเข้ามาพร้อมกับเรือนกายทีเปี ยกโชกไป
ทังสรรพางค์ หญิงสาวกัดฟั นไม่ให้สง่ เสียงกรีดร้องออกไป
แม้จะตกใจจนมือสัน หากนางยืนอยูค่ งล้มลงไปกับพืนแน่
"คุณหนู หลิว"
"เจ้า"
หลิวจ้าวเว่ยรังสติกลับมาพิจารณาดูชายตรงหน้าอีกครัง
แล้วสูดหายใจลึก นางเดินตรงไปกระชากผ้าปิ ดหน้าของ
คนทีนังอยูก่ ่อนจะโยนมันทิงบนพืน
"ปานเก๋อหัว"
"เป็ นข้าเอง"
"เจ้าทําลับๆ ล่อๆ เช่นนีคงไม่ใช่คดิ จะทําให้ขา้ ตกใจตาย
กระมัง" หลิวจ้าวเว่ยโล่งอกไปบ้างทีเห็นว่าอีกฝ่ ายเป็ น
ใคร นางพยายามปรับลมหายใจและตังสติอกี ครัง
ร่างบางสาวเท้ากลับไปทีโต๊ะกลางห้องแล้วหงายถ้วย
สะอาดใบหนึงขึนรินนําชาใส่จนปริมขอบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 7

"คุณหนูขา้ ไปทีหอพันราตรีมาแล้ว"
"อ้อ เช่นนันรึ" หญิงสาวยกชาขึนจิบขณะกวาดสายตา
มองสภาพเปี ยกปอนของชายหนุ่ม นางไม่รสู้ กึ กลัวปาน
เก๋อหัวทีบุกรุกเข้ามาในห้องนอนของนางนักเพราะแน่ใจ
ว่ารสนิยมทางเพศของอีกฝ่ ายไม่ใช่แบบนาง หรือต่อให้
เขาสามารถมีอะไรกับสตรีได้ แต่บุรษุ ทีปั กใจกับคนรักจน
ยอมก้มหน้าอดทนรอจนแผนการลุล่วงได้เป็ นปี ๆ ไม่ใช่
คนโลเลเพียงเพราะความงามแน่
ปานเก๋อหัวเห็นนางไม่ถามอะไรก็กม้ หน้าลงตํากัดฟั น
แน่นก่อนจะคลายออกแล้วเอ่ยจุดประสงค์ "คุณหนูหลิว
เจ้าเป็ นคนพูดเองว่าจะช่วยเหลือข้า... วันนีข้าต้องการให้
เจ้าช่วยเหลือ วันซือยามนีป่ วยหนักยังไม่ฟืนคืนสติ ข้าให้
ท่านหมอมาตรวจดูแล้วพบว่าเป็ นโรคหายากต้องใช้
สมุนไพรมีราคาหลายตัว แต่ขา้ ..."
"เช่นนันรึ" หลิวจ้าวเว่ยลอบคิดในใจว่านางช่างป่ วยได้ถูก
เวลาจริงๆ "เจ้าพานางออกมาแล้วหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยถา
มขึนอย่างนึกทึง ซึงอีกฝ่ ายก็พยักหน้ารับ
หลังจากรูเ้ รืองของวันอีเหนียงมารดาของคุณชายสามใน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 8

คืนนันเขาก็ไม่อาจทนอยูเ่ ฉยจึงไปพิสจู น์ดว้ ยตัวเอง หอ

พันราตรีนนภายในมี
ั ความซับซ้อนทังยังมีคา่ ยกล
ประหลาดคอยรักษาความปลอดภัยก็จริง แต่สาํ หรับใน
ส่วนของโรงซักล้างเย็บปั กทีเป็ นศูนย์รวมแรงงานชันตํา
นันกลับไม่ได้วางกําลังดูแลมากมายอะไร ปานเก๋อหัวใช้
เวลาไม่นานก็พบกับหญิงชราทีขาหักทังสองข้างและเป็ น
ใบ้
แม้รปู ลักษณ์ของนางจะเปลียนจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมทัง
ยังดูแก่ชรากว่าอายุจริง แต่ปานเก๋อหัวจําอีกฝ่ ายได้ทนั ที
ทีเห็นหน้า นางเป็ นผูม้ พี ระคุณของเขา และเป็ นมารดา
ของคนทีเขารัก ไม่วา่ เหตุผลไหนปานเก๋อหัวก็ตอ้ ง
ช่วยชีวติ นางให้ได้
เขาลักคนออกจากหอพันราตรีในคืนนัน แต่เมือกลับไปถึง
บ้านก็พบว่าอาการของวันซือไม่ดนี ัก นางตัวร้อนจัดและมี
ผดผืนขึนตามร่าง ปากก็เพ้อพรําแต่เพราะไม่มลี นทํ
ิ าให้
ฟั งไม่ได้ศพั ท์ ตัวเขาร้อนใจจนไปเชิญหมอมาตรวจ แต่ก ็
ไม่อาจรักษาให้หายขาดได้เพราะค่ายาสูงมาก
หลายปี มานีปานเก๋อหัวใช้เงินไปกับการสืบข่าวการตาย
ของคุณชายสามและบ้านสกุลกวนจนแทบหมดตัวแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 9

ดังนันค่ายาแพงระยับทีหมอแจ้งมานันเขาไม่มปี ั ญญาจ่าย
ถ้าจะต้องปล้นชิงเอามาวันหน้าเขาคงไม่อาจอาศัยอยู่
ในถงเยียนได้อกี แบบนันใครจะทวงความยุตธิ รรมให้คน
รักของเขากัน
"เรืองยาข้าไม่มปี ั ญหา แต่เจ้าเล่ามีปัญหาหรือไม่?" หลิว
จ้าวเว่ยมองสีหน้าทีฝืนจําใจของเขาแล้วเอ่ยเสียงเย็น "ข้า
ต้องการบ่าวทีซือสัตย์ภกั ดี หากเจ้ามาอยูก่ บั ข้าด้วยใจที
ไม่ยนิ ยอมหรือรูส้ กึ ว่าถูกฝืนบังคับก็ไปเสียเถอะ ไม่ว่า
เรืองสกุลกวนหรือสกุลวันข้าล้วนไม่สนใจหากตัวข้าไม่ได้
ประโยชน์"
"เจ้า..."
"ข้าให้เงิน ให้ยา และให้หมอแก่เจ้าได้ แล้วยังจะให้บ่าว
รับใช้ชว่ ยดูแลมารดาของคุณชายสามด้วย แต่ขา้ ต้องการ
หนังสือสัญญาขายตัวของเจ้ากับนาง... เป็ นสัญญาแบบ
ขายขาดตลอดชีพ ชัวชีวติ หากข้าไม่ยกเลิกสัญญาให้ เจ้า
จะต้องรับใช้ขา้ ไปจนตาย เจ้ายอมหรือไม่เล่า?"
"ทําไม?"
"เพราะงานทีข้าจะให้เจ้าทํานันต้องใช้ความซือสัตย์อย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 0

ยิง หากข้าตังค่าตัวเจ้า เจ้าก็จะเพ้อฝั นถึงอิสระลมๆ

แล้งๆ วันหน้าอาจรับเงินผูอ้ นเพื
ื อไถ่ตวั จะเป็ นภัยกับข้า
ได้ ข้าย่อมต้องการหลักประกัน... เจ้าทํางานให้ขา้ ข้าจะ
ดูแลนางให้เจ้า เช่นนีดีหรือไม่"
ปานเก๋อหัวนิงเงียบอย่างลังเล การขายตัวชัวชีวติ นับเป็ น
พันธะทีจากนีจนวันตายเขาก็ไม่มสี ทิ ธิตัดมันขาดลงได้เอง
หากวันหน้าเขาหนีเขาจะถูกประกาศตีตราเป็ นทาส
หลบหนีนาย ทัวแผ่นดินมีนักล่าค่าหัวอยูท่ ุกหัวระแหง ตัว
เขาไม่เท่าไหร่แต่วนซื
ั อย่อมไม่อาจหนีไปทัวได้
การตัดสินใจครังนีนับว่าหนักอึงราวกับเขาต้องแบกภูเขา
ไว้บนบ่า
"ข้าแปลกใจจริงทีเจ้าดูคดิ หนัก" หลิวจ้าวเว่ยยิมจาง "มิใช่
ว่าเจ้าเตรียมตัวจะตายตกไปพร้อมกับพวกสกุลกวนอยู่
แล้วหรือ การลงนามสัญญาขายขาดนีต่างอะไรกัน หรือ
ถ้าเจ้าห่วงวันซือข้าก็รบั ปากว่าจะไม่ทําให้นางลําบากแน่
วันหน้าหากจัดการทุกอย่างไปตามแผนข้าจะคืนหนังสือ
สัญญาให้นางเอง"
"เจ้าสาบาน" เขายํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 1

"ข้าสาบาน" นางตอบรับทันควัน
"ได้... ข้าจะลงนาม" สุดท้ายเขาก็ตอบ
จ้าวเว่ยถอนหายใจ ลุกไปหยิบถุงเงินมาส่งให้เขา "ดี นี
เป็ นเงินก้อนแรก เจ้านําไปซือยาทีจําเป็ นก่อน รอฟ้ าสว่าง
ข้าจะให้บ่าวเชิญหมอทีไว้ใจได้ไปตรวจอาการนางอีกรอบ
..."
"ขอรับ" เมือยอมกลายเป็ นบ่าวของนางแล้ว คําพูดคําจา
ย่อมต้องเปลียนแปลงไป
"ข้าให้เวลาเจ้าเตรียมตัว อีกสองวันเจ้าต้องมารายงานตัว
ทีนี ย้ายเข้ามาอยูห่ อ้ งติดกับพวกบ่าวชายของข้า นับจาก
นีเจ้าจะเป็ นบ่าวคุม้ กันของข้าโดยเฉพาะ"
"ได้ขอรับคุณหนู"
"ดี เช่นนันก็ไปเถอะ" นางโบกมือไล่ ซึงปานเก๋อหัวก็ลุก
ขึนโค้งหัวให้นางทีหนึงก่อนจะกระโดดออกไปจาก
หน้าต่าง หายไปท่ามกลางฟ้ าฝนทีคํารามลัน
หลิวจ้าวเว่ยถอนหายใจพลันได้ยนิ เสียงเคาะจากประตู
"เข้ามา"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 2

"คุณหนู ไม่เป็ นอะไรนะเจ้าคะ" เป็ นอาเจินทีเดินเข้ามา

พร้อมกับไม้พลองในมือ สีหน้านางไม่สดู้ เี มือเห็นรอยนํา
เป็ นหย่อมบนพืน นางยังไม่ได้หลับดังนันจึงได้ยนิ เสียง
สนทนาในห้องคุณหนูชดั เจน แต่เพราะคุณหนูไม่เรียก
และไม่มเี สียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือมีเพียงการ
สนทนากันเท่านันนางถึงได้ยนื รอเตรียมการอยูแ่ ค่หน้า
ประตู
"ไม่เป็ นอะไร หาผ้ามาเช็ดพืนให้แห้งเสีย" หลิวจ้าวเว่ย
ส่ายหน้าหันไปชีนําทีเปรอะพืนอย่างไม่ยหระ
ี
"ช่างไม่รจู้ กั มารยาท ห้องหับของสตรีใช่ทๆี เขาจะเข้า
ออกได้ตามอําเภอใจหรือ" อาเจินบ่นอุบ
"เขามีเรืองร้อนใจถึงได้บุ่มบ่ามไปบ้าง เจ้าอย่าถือสาเลย
วันหน้าต่างก็ตอ้ งติดตามข้าควรผูกมิตรเอาไว้ดกี ว่า"
"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ"
"จัดการแล้วก็ไปพักผ่อนเสีย เหนือยมาทังวันแล้ว"
"คุณหนู จะนอนเล้วหรือเจ้าคะ?"
"อีกสักพัก"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 3

"เช่นนัน... คุณหนูเจ้าขาเรืองทีพูดกันเมือกลางวัน ท่าน

คิดว่าจะได้ผลหรือเจ้าคะ?" อาเจินหมายถึงเรืองทีหลาน
ไฉ่ซนอยากเข้
ิ าวังหลวง ทีพวกนางกล้ากล่าวกันในทีแจ้ง
เช่นนันก็เพราะหลิวจ้าวเว่ยสังเพือขุดหลุมพรางถานอิง
ทังสิน
"น้องห้าของข้าเป็ นคนฉลาด บ่าวข้างกายทีนางเลียงก็
ฉลาด เรืองนีย่อมต้องได้ผลแน่ เพียงแค่รอเวลาว่าจะช้า
เร็วแค่ไหนเท่านัน"
"เช่นนันก็ดแี ล้วเจ้าค่ะ"
"พูดเรืองนี พรุง่ นีน้องห้าหยุดพัก เราเองก็ไม่ตอ้ งออก
นอกจวน ให้เจ้าแจ้งบ่าวในเรือนให้เข้มงวดกวดขัน คนที
ไม่เกียวข้องอย่าให้เข้ามายุม่ ย่ามแถวเรือนนีเด็ดขาด...
ข้าเองก็ตอ้ งเริมซ้อมแล้วเช่นกัน"
"ได้เจ้าค่ะคุณหนู" อาเจินตาโตด้วยความปิ ตยิ นิ ดี คุณหนู
ของนางจะเริมซ้อมระบําแล้ว เช่นนีแปลว่านางมีใจแน่ว
แน่จะขึนรําบวงสรวง แบบนีสาวใช้ทกลั ี วว่าหลิวจ้าวเว่ย
จะยกตําแหน่งนีให้สตรีอนก็ื โล่งใจทันที
"ยังมีเรืองปานเก๋อหัว เมือครูเ่ จ้าน่าจะได้ยนิ แล้ว ส่งคนไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 4

ทีร้านค้า ให้ทางนันเป็ นคนจัดการหาคนมาดูแลวันซือซะ

ไม่ตอ้ งใช้คนในจวนนี"
"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ"
"เช่นนันก็ออกไปเถอะ"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
*
ในตําหนักอันอ๋อง ชายหนุ่ มในชุดคลุมสีเงินขลิบม่วงเดิน
ลากผมทีเปี ยกชืนเข้ามาในห้องหนังสือ ด้านในนันมีเหมิ
นเค่อ[1] คนสนิทนังรอเจ้าของตําหนักอยูก่ ่อนแล้ว
"เจาฉุนเซวียเจ้าคิดแผนการได้แล้วเช่นนันหรือ?" หลาย
วันก่อนหลังจากออกจากจวนสกุลหลิว อันอ๋องก็ได้เรียก
คนสนิทมาช่วยวางแผนเกียวกับการกําจัดหลิวจ้าวเว่ย
ความยุง่ ยากมากมายผุดเป็ นกระบวน
เขาไม่อาจฆ่านางทิง เพราะหากพีสาวตาย คนอย่างหลิว
เฉียนจะไม่มที างยกน้องสาวให้เขาแทนแน่ เนืองจากนัน
ทําจะให้หลิวเฉียนดูเอนเอียงและเลือกข้างเขามากเกินไป
ในเวลานีราชสํานักยังไม่กาํ หนดตัวรัชทายาทและฝ่ าบาท
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 5

ก็ราํ คาญเรืองนีเต็มที ขุนนางทีรูร้ กั ษาตัวรอดอย่างหลิว

เฉียนไม่มที างเสียงเปิ ดหน้าว่าอยูฝ่ ่ ายเขาก่อนทุกอย่างจะ
กระจ่างแจ้ง
เขาไม่อาจเป็ นฝ่ ายยกเลิกสัญญาหมัน ลําพังแค่ขดั ราช
โองการก็มโี ทษประหารอยูแ่ ล้ว แต่เหนือกว่านันคือการ
ขัดใจฮ่องเต้ หากเขาต้องการตําแหน่งรัชทายาทในเวลา
เช่นนีเขาจะต้องก้มหน้าให้เสด็จพ่อวางพระทัยให้มาก
ทีสุด การกระด้างกระเดืองอย่างโจ่งแจ้งมีแต่จะนําหายนะ
มาสูต่ น
เขาจะต้องให้ฮอ่ งเต้เป็ นฝ่ ายถอนรับสังเองโดยทีเขาไม่
ต้องทูลเสนอ แต่เรืองนันจะต้องไม่กระทบความสัมพันธ์
ระหว่างฝ่ าบาทกับสกุลหลิว เพราะจะทําให้การแต่งหลิว
จ้าวอวีมีอุปสรรคได้
เขาต้องมีขอ้ อ้างทีสมเหตุสมผลสําหรับการยกเลิกราช
โองการหมัน และมีเหตุผลพอสําหรับการเปลียนเจ้าสาว
เป็ นน้องสาวของอดีตคูห่ มันโดยไม่ให้เสียชือ
ทังหมดทังมวลนีล้วนเป็ นเรืองยุง่ ยากทังสิน แต่เพราะมีใจ
รักมันต่อหลิวจ้าวอวีทําให้ยอมกัดฟั นหารือเรืองเหล่านีกับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 6

คนสนิทเพือหาแผนการทีรัดกุมสําหรับทุกฝ่ าย
"ท่านอ๋อง กระหม่อมไปไตร่ตรองเงือนไขต่างๆ ดูแล้ว
แผนการนันมิใช่ว่าไม่มี เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลาและ
ชวนลําบากใจสักหน่อย" เจาฉุ นเซวียประสานมือรายงาน
ผูเ้ ป็ นนายอย่างนอบน้อม เขาเป็ นคนสนิทของอันอ๋องมา
ตังแต่ครังทีอีกฝ่ ายเป็ นเพียงองค์ชายเท่านัน มาถึงวันนี
นับว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
"พูดมาเถอะ"
"คุณหนูใหญ่สกุลหลิวผูน้ มีี ชอเสี
ื ยงในถงเยียนยิงนัก ทัง
เรืองความงาม ทังเรืองความดีเมือครังทัพเอียนเหอ
ประสบภัย นับว่าชือเสียงขจรขจายไปทุกย่อมหญ้า หาก
คิดจะจัดการนางท่านอ๋องควรจะเล่นงานทีชือเสียงก่อน"
"ชือเสียงงันหรือ หรือจะให้ยดั ข้อหาคบชูส้ ชู่ ายให้นาง
เล่า"
"ท่านอ๋อง ข้อหาเช่นนันจะทําให้สตรีในจวนสกุลหลิวเสือม
เสียไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ" นายของเขาอยากแต่งกับคนน้อง
หากเล่นงานคนพีด้วยข้อหาแบบนัน แทนทีจะได้แต่ง
พวกเชือพระวงศ์กลับจะไม่ยอมรับสตรีสกุลหลิวทุกรุน่ เสีย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 7

อีก
"นันสินะ ข้าลืมนึกไป... เช่นนันเจ้าว่าข้อหาอะไรถึงจะดี"
"เรืองนีหากจะให้แนบเนียนต้องเป็ นไปตามลําดับขันตอน
เริมแรกจากข่าวลือเรืองความโหดเหียม โมโหร้าย
อารมณ์ไม่มนคงั ปูรองเป็ นพืนฐานเอาไว้ หลังจากนันก็
ค่อยต่อด้วยข่าวลือเรืองทีนางชือชอบเกียวกับเรืองลีลับ
ไสยศาสตร์ และการบํารุงความงามด้วยวิธแี ปลกๆ ...
ต่อไปให้เติมหลักฐานด้วยการทําให้นางเป็ นสตรีวปิ ริต
อาทิเช่น การกินเนือสัตว์ดบิ ๆ อยูใ่ นสภาพทีดูโหดร้าย
หมินเหม่สกั หน่อย พอถึงตรงนีแล้วท่านอ๋องจะต้อง
ออกมาแก้ต่างให้นาง ทําให้ชาวเมืองเห็นว่าท่านมีใจ
ผูกพันธ์กบั นางเพียงใด..."
"....."
"หลังจากเรืองซาลงไปเล็กน้อย ให้ท่านอ๋องจัดเลียงใน
ตําหนัก เชิญนางมา ยามนันให้นางก่อคดีทาํ คุณไสยใส่
ท่าน จะต้องเป็ นทีประจักษ์ทงคนทั
ั งหลักฐาน และท่าน
อ๋องจะต้องป่ วยอย่างทันทีทนั ใด... พระองค์ตอ้ งปวดใจ
มาก แต่เมือฟื นแล้วก็ยงั พยายามแก้ต่างให้นางสารพัด"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 8

"ทําแบบนันแล้วเสด็จพ่อจะยอมยกเลิกราชโองการหรือ?"
"เรืองนันต้องใช้ขา่ วสามด้าน ด้านหนึงคือชาวเมือง เรือง
ของคุณหนูหลิวจะต้องโจษจันยิงกว่าตอนเป็ นเซียนบุปผา
เสียอีก อีกด้านคงต้องพึงลีกุย้ เฟยพระมารดาของท่าน
อ๋อง ว่ากันว่าคนเป็ นแม่ไม่อาจทนเห็นบุตรได้รบั ความอ
ยุตธิ รรม ยามทีท่านอ๋องล้มป่ วยลงคงต้องให้พระนางเป็ น
คนสานต่อร้องเรียนต่อฮ่องเต้"
อันอ๋องหรีตาลง ไม่ใช่เขาไม่รวู้ า่ พระมารดาหมายตาสตรี
สกุลหยูเอาไว้ให้เขา หากให้นางร่วมเล่นงิวฉากนีดีไม่ดี
นางอาจจะค้านขึนมา
"อีกด้านเล่า"
"อีกด้านคือหลิวเฉียน... คนผูน้ ถึี งเวลาต้องสละสิงใดเพือ
รักษาตําแหน่งล้วนกล้าทังสิน ถึงเวลาเขาย่อมห่างเหินกับ
บุตรสาว ทังยังรูส้ กึ ว่าคุณหนูใหญ่ใช้การไม่ได้แล้ว ท่าน
อ๋องน่าจะยืนข้อเสนอให้เขา... อาจจะผลักดันตําแหน่งให้
เขา แลกกับให้เขายืนฎีกาสํานึกผิดและเสนอคุณหนู รอง
ให้แต่งแทนคุณหนูใหญ่"
"...."
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 9

"ตังแต่แรกฝ่ าบาทเลือกคุณหนู หลิวจ้าวเว่ยเพือขวางทาง

สกุลหยูเท่านัน ทรงเคยเคารพยกย่องมหาเสนาบดีหลิว
อีกทังหลายปี นีก็อมุ้ ชูหลิวเฉียนไว้ใช้ประโยชน์ไม่น้อย
ดังนันพระองค์คงไม่อยากแตกหักกับสกุลหลิวง่ายๆ ยาม
ทีหลิวเฉียนยืนฎีกาย่อมจะเป็ นทางลงทีดีทสุี ดสําหรับทุก
ฝ่ าย ถึงเวลานันท่านอ๋องค่อยยืนฎีกาขอผ่อนผันโทษให้
คุณหนูใหญ่หลิวอย่างใจกว้าง และแสดงท่าทียอมรับการ
ตัดสินใจของฝ่ าบาททุกประการเท่านัน ทําเช่นนีพระองค์
ย่อมได้ทงชื
ั อเสียงและได้รบั ความไว้วางพระทัยจาก
ฮ่องเต้"
"...."
"เรืองเหล่านีนับว่าใช้เวลาและยุง่ ยากยิงนัก... แต่จาก
เงือนไขทังหมดทีท่านอ๋องเคยตรัสไว้ กระหม่อมทบทวนดู
แล้วเห็นว่าแผนนีจะสามารถใช้หลบเลียงปั ญหาได้
ครอบคลุมทีสุดพ่ะย่ะค่ะ"
"ข้ารูแ้ ล้ว ขอบคุณเจ้ามาก เรืองนีข้าต้องคิดให้รอบคอบ
สักหน่อย"
"พ่ะย่ะค่ะ... แต่ระหว่างทีท่านอ๋องชังพระทัย กระหม่อม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 0

ของบังอาจแนะนําว่าพระองค์ควรทําให้คุณหนูหลิวไว้ใจ
หรือหากทําให้นางรักท่านอ๋องอย่างหัวปั กหัวปํ าได้ยงเป็
ิ น
การดี แผนการทุกอย่างจะได้งา่ ยขึนอีกหลายส่วน"
"ข้ารูแ้ ล้ว"
"เช่นนันกระหม่อมทูลลา"
อันอ๋องมองเปลวไฟในตะเกียงนิง ภาพแผนการทีเจาฉุน
เซวียกล่าวถึงไหลผ่านในจินตนาการของเขาเป็ นฉากๆ
ก่อนจะจบลงทีภาพของสตรีในดวงใจทีก้าวลงจากเกียว
หามแปด
หลิวจ้าวอวีทีได้ครองตําแหน่งหวางเฟยของเขาจะเป็ นสุข
เพียงใดกันนะ แม้แผนการเหล่านีจะยุง่ ยากซับซ้อนไปสัก
หน่อยแต่หากลงมือทําแล้วยังผลตามทีตังใจ เช่นนันต้อง
คุม้ ค่าแน่
เปลวไฟวูบไหวเพราะแรงลม แต่การตัดสินใจของอันอ๋อง
กลับแน่วนิงไม่ไหวเอนอีกต่อไป
*
หกวันต่อมาในถงเยียนมีขา่ วหนึงทีไม่นบั ว่าใหญ่โตแต่ก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 1

ไม่เล็ก
รถม้าของคุณหนูจวนสกุลหลานม้าเกิดพยศขึนกลาง
ตลาด ทําเอาวิงเตลิดชนแผงค้าขายไปทัว ดีทไม่ ี มคี นล้ม
ตายเพราะเรืองนี แต่คุณหนูหลานทีอยูด่ า้ นในกลับได้รบั
บาดเจ็บ ขาของนางมีเลือดอาบจนกระโปรงทีสวมแดง
ฉาน
พูดไปแล้วน่าเสียดายยิงนัก ก่อนหน้านีนางเข้าร่วมคัดตัว
งานรําบวงสรวงฟ้ าดิน ว่ากันว่านางเป็ นตัวเต็งของปี นี
ทีเดียว แต่พธิ สี าํ คัญมีกฎระเบียบมาก
สตรีทมีี เลือดออกก่อนงานเช่นนีนับว่าไม่เป็ นมงคล ปกติ
เพียงแค่ระดูมาโดยเฉพาะในวันงานก็จะถูกคัดชือออก
แล้ว นีถึงขันเลือดตกยางออก ทังยังมีบาดแผลบนร่างกาย
นับว่าคุณหนูหลานผูน้ คงสิ
ี นวาสนาได้ขนรํ ึ าบวงสรวงไป
ชัวชีวติ ...
คนได้ยนิ แล้วต่างก็ถอนหายใจ
น่าเสียดาย... น่าเสียดาย...
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 2

ข่าวเรืองหลานไฉ่ซนยั
ิ งไปไม่ถงึ เรือนจิวฮวาของหลิวจ้าว
เว่ย แต่สงที
ิ ไปถึงกลับเป็ นเทียบเชิญหยกทีประดับอย่าง
หรูหราอลังการ
ซ่งมามาเป็ นคนนํามันมาส่งทีเรือนจิวฮวาด้วยตัวเอง ทัง
ยังกําชับว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่ารอคําตอบจากนางอยู่
หลิวจ้าวเว่ยรับเทียบมาพลิกดูกเ็ ห็นว่ามาจากตําหนักหยง
เยว่ในวังหลวง เจ้าของเทียบย่อมเป็ นลีกุย้ เฟยผูเ้ ป็ น
เจ้าของตําหนักแน่ ในเทียบเขียนเชิญให้นางไปเข้าเฝ้ า
ลีกุย้ เฟยในวังเพือร่วมดมธูปหอม
ความทะมึนพาดผ่านแววตาของหญิงสาว นางกําเทียบ
เชิญหยกนันเอาไว้ในมือแน่นจนอยากบีบมันให้แหลกจน
เป็ นผุยผง ใบหน้างดงามเผยความเย็นชา นางขบกราม
กล่าวเสียงลอดไรฟั งอย่างเดือดดาล
ชาติกอ่ นเป็ นเช่นไร ชาตินพวกมั
ี นก็ยงั เดินทางเก่า...
"พวกสวะ... คิดจะเริมกันแล้วสินะ"
------------
[1] เหมินเค่อ : บัณทิตหรือคนมีความรูท้ ชนชั
ี นสูงเลียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 3

ไว้ในจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 4

แสนชัง
# 31. ลีกุ้ยเฟย

งานบวงสรวงฟ้ าดินถูกจัดพร้อมกับงานฉลองครบรอบ
การก่อตังราชวงศ์ ดังนันพิธกี ารจึงมีความเข้มงวดในทุก
ขันตอน สตรีทต้ี องร่วมพิธไี ม่ใช่แค่นางรํา แม้แต่นาง
กํานัล สตรีทเป็
ี นผูอ้ นั เชิญธง อาหาร เครืองบวงสรวง ทุก
คนต้องรักษาเนือรักษาตัวอย่างดี ก่อนวันงานจะมี
เลือดออกไม่ได้เด็ดขาด แม้แต่รอบเดือนก็จะมีไม่ได้
เพราะถือเป็ นเรืองอัปมงคล
การทีม้าของหลานไฉ่ซนเกิ
ิ ดพยศขึนมากลางตลาด
นอกจากจะทําให้นางบาดเจ็บเลือดไหลแล้ว ยังดับฝั นของ
นางอย่างสินเชิง หากเรืองแผลนีเกิดขึนในจวนอย่างลับๆ
ยังหาหนทางปิ ดบังได้ แต่นีกลับเกิดท่ามกลางฝูงชน คน
มากมายเห็นว่านางเจ็บตัว
หลานไฉ่ซนโกรธจนลื
ิ มเจ็บ นางไม่ได้กรีดร้องอย่างเสีย
สติแต่กก็ วาดทําลายข้าวของในห้องไปไม่น้อยเพือระบาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 5

โทสะทีสุมในอก
"ท่านพ่อ ท่านจะต้องจัดการเรืองนีให้ลูก!" หญิงสาวแทบ
จะตะโกนใส่ราชครูหลานด้วยความเจ็บใจ "ลูกคิดว่าเป็ น
พวกสกุลหลิวแน่ พวกมันคิดจะขวางไม่ให้ลูกได้ขนรํ ึ า
ท่านพ่อ... ท่านต้องระบายแค้นให้ลูก นังหลิวจ้าวอวี นัง
หลิวหว่านอี ไม่มตี วั ดีสกั คน!"
"ไม่ใช่สกุลหลิว"
"อะไรนะเจ้าคะ"
"พ่อบอกว่าไม่ใช่สกุลหลิว พ่อให้คนของเราไปสืบหาตัว
คนทําดูแล้ว" ราชครูหลานมีสหี น้าเคร่งเครียด เขาหันมา
จ้องบุตรีอย่างหนักใจ
"หากไม่ใช่พวกมันแล้วเป็ นใคร!? ใครทีมันคิดลอบกัดลูก
เช่นนี!?"
"ไฉ่ซน...
ิ ช่วงนีเจ้าได้ทําอะไรให้องค์หญิงใหญ่ไม่พอใจ
หรือไม่?"
"องค์หญิงใหญ่?" หลานไฉ่ซนตั
ิ วแข็งทือราวกลับถูกสาป
นางหันไปมองบิดาราวกับไม่เชือหู "...จะเป็ นไปได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 6

อย่างไร ไม่กวัี นก่อนนางยังไปดูลกู ซ้อมรํา"

"เช่นนันเหตุใดคนขององค์หญิงถึงต้องเล่นงานเจ้า"
หลานไฉ่ซนนิ
ิ งเงียบ นางก้มหน้าลงทบทวนด้วยความ
สับสน นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดองค์หญิงเหมยเจียวต้องทํา
ร้ายตน ในเมือทีผ่านมานับว่าความสัมพันธ์สนิทสนมกัน
ไม่น้อยเลย "...หรือว่านางจะรูอ้ ะไร"
เรืองทีหลานไฉ่ซนอยากเข้
ิ าวังนันนับว่ารูก้ นั ในสกุลหลาน
แต่ไม่ได้แพร่งพรายออกไปข้างนอก นางไม่เคยบอกองค์
หญิงเหมยเจียวเพราะถึงจะสนิทกัน แต่อกี ฝ่ ายเป็ น
พระธิดาของฮองเฮา นางไม่มที างยินดีแน่หากรูว้ ่าหลาน
ไฉ่ซนคิ
ิ ดจะตังตัวเป็ นคูแ่ ข่งกับมารดาของตน
คิดมาถึงตรงนีหลานไฉ่ซนก็
ิ กดั ฟั นกรอด กดข่มความ
หนาวเยือกในอก ก่อนจะหันไปสบตาบิดาทีมีสหี น้า
เคร่งเครียด
ยามนียังไม่ได้กา้ วเข้าวังหลวงก็ถูกดักอยูท่ ปากประตู
ี เสีย
แล้ว เส้นทางข้างหน้าคงไม่อาจราบรืนได้โดยง่าย หลาน
ไฉ่ซนตั
ิ วสันไปด้วยโทสะและความหวาดหวันใจ นึกกลัว
ว่าองค์หญิงใหญ่จะไม่ปล่อยนางไปง่ายๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 7

"ท่านพ่อข้าควรทําเช่นไรดี..."
*
เข้าวัง
คนทีกระตือรือร้นทีสุดไม่ใช่หลิวจ้าวเว่ยแต่กลับเป็ นฮู
หยินผูเ้ ฒ่าหลิว หลังจากรูว้ ่าหลานสาวตอบรับเทียบเชิญ
ของลีกุย้ เฟย นางก็สงให้
ั มามาผูใ้ หญ่ในจวนมาทบทวน
เรืองมารยาทในวังให้หลิวจ้าวเว่ยถึงเรือนจิวฮวา ทังยังสัง
สอนเรืองกริยาให้บ่าวของนางอีกทอด
อย่างไรเสียหลิวจ้าวเว่ยก็ออกจากจวนไปเป็ นปี ๆ ฮูหยินผู้
เฒ่าย่อมไม่วางใจว่านางจะวางตัวได้สมฐานะ จึงให้เหล่า
มามากําชับนางในเรืองทีควรระวังนานหลายชัวยามคนจึง
ออกจากเรือนจิวฮวา
หญิงสาวเงียบขรึม มองเหล่าสาวใช้ททุี บบ่าทุบแขนคลาย
ความเมือยขบกันอย่างเหม่อลอย
"คุณหนู เข้าวังครังนีจะเกิดเรืองหรือไม่?" อาหนิงถาม
เสียงซือ ดูสหี น้าไม่แจ่มใสของจ้าวเว่ยก็รวู้ ่านีไม่ใช่เรืองดี
จึงอดห่วงไม่ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 8

"จะเกิดอันใดขึนได้ ลีกุย้ เฟยเชิญข้าครังแรกก็เกิดเรือง

คนจะไม่จบั ตานางหรือ" โฉมสะคราญผลิยมชวนหั ิ ว ราว
กับคําถามของอาหนิงช่างไร้เดียงสา แต่ในใจนางกลับไม่
คลายกังวลลงเลย
นางไม่กงั วลเรืองหยูซนิ ซิน ชาติกอ่ นก็เป็ นเช่นนี หยูซนิ
ซินเชิญนางไปนังเล่นทีตําหนักบ่อยๆ เพือให้นางคลายใจ
ทําตัวมีเมตตาอารียส์ นิทสนมกับนาง จนสุดท้ายถึงได้
ตวัดเขียวเล็บใส่นางอย่างร้ายกาจ
มาวันนีก็คงไม่ต่าง นีเป็ นแค่การเริมต้น เทียบเชิญจะถูก
ส่งมาหลังจากนีอีกหลายครัง ดังนันหยูซนิ ซินคงไม่รบี
ร้อนเล่นงานนางตังแต่แรกพบหน้า
ทว่าสิงทีจ้าวเว่ยกลัวไม่ใช่การต้องพบหน้ากับว่าทีแม่สามี
แต่เป็ นความกังวลว่าจะพบฮ่องเต้อู่เหอตี
แม้ความเป็ นไปได้จะน้อยเสียยิงกว่าน้อย แต่วงั หลวงคือ
ถินของฮ่องเต้ อีกทังตําหนักของลีกุย้ เฟยนัน อยูห่ า่ งจาก
ตําหนักเฉียนชิงของฝ่ าบาทเป็ นรองแค่ตําหนักคุนหนิง
ของฮองเฮาเท่านัน หากเดินไม่ระวังอาจจะก้าวพลาดได้
หลิวจ้าวเว่ยไม่ตอ้ งการพบฮ่องเต้ในเวลานี เพราะมัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 9

อาจจะทําให้แผนการของนางผิดพลาด หมากทีวางไว้
อาจจะต้องเคลือนทังกระดาน ดังนันยามนีนางจะต้องอยู่
ห่างจากเขาให้มากทีสุด
แต่หยูซนิ ซินส่งเทียบมาแล้ว การจะหาข้ออ้างหลบเลียง
ย่อมไม่ดแี น่ ดังนันอย่างไรนางก็คงต้องไป แต่ตอ้ งไปด้วย
ความระมัดระวังทุกฝี กา้ ว
หญิงสาวถอนหายใจเฮือก รูส้ กึ ว่าหมากทีนางเตรียมกล
ยุทธ์มาอย่างยาวนาน ยามนีถึงเวลาทําแต้มแล้ว ดังนัน
ใครจะตายใครจะอยู่ ก็ขนอยู
ึ ก่ บั ว่านับจากนีใครจะเลือก
เดินทางไหน
ก่อนจะถึงวันล้างกระดาน... ไม่รรู้ ะหว่างทางจะมีใครต้อง
พบกับหายนะบ้าง
"เตรียมชุดให้ขา้ ...ข้าจะออกไปข้างนอกหน่อย"
"คุณหนูจะไปทีใดหรือเจ้าคะ?"
"ตลาด ...น้าสะใภ้ใกล้คลอดแล้ว ข้าควรเตรียมของ
รับขวัญน้องชาย"
"ได้เจ้าค่ะคุณหนู"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 0

*
"...ยามนีสายเกินกว่าจะสร้างเขือนใหญ่ขวางแม่นําลัวแล้ว
แต่หากฝ่ าบาทต้องการให้พนทีื เกษตรทังหมดมีนําใช้จน
หมดฤดูโดยทีนําไม่ทว่ มหรือแล้ง กระหม่อมคงต้องทูล
เสนอให้ทําฝายกันนําชัวคราวตามเส้นทางนี" เนียเถีย
นชิงใช้ไม้ชไปบนแผนผั
ี งเส้นทางนําทีไหลผ่านเขต
การเกษตร "ช่วงนีทางเหนือมีฝนตกอยูบ่ า้ งนับว่าเป็ น
สัญญาณทีดี หากฝนตกสมําเสมอเช่นนีจนหมดฤดูคงไม่ม ี
ปั ญหาอะไร... แต่เมือเทียบกับห้าปี ทผ่ี านมา มีเมืองทีแล้ง
ฝนอยูท่ ุกปี ตามเมืองเหล่านีไม่อาจปลูกพืชได้"
"หลังปี ใหม่ตา้ ถงต้องตระเตรียมเสบียงให้พร้อม เมือง
เหล่านันจะต้องทํามีผลิตผลหมุนเวียนในเมืองและส่งเข้า
คลังหลวง" ฮ่องเต้มองปลายไม้ทจ้ี วงหยวนหนุ่มชีแล้ว
ส่ายพระพักตร์ไม่พอพระทัย
"ตามจํานวนผลผลิตทีฝ่ าบาทต้องการนันมากกว่าทีต้าถง
ในยามนีเก็บเกียวได้ถงึ สามเท่า เรืองนีหากจะให้เป็ นไป
ได้ฝ่าบาทต้องบุกเบิกคูคลองและทางนําหมุนเวียนเพือให้
นําเข้าสูพ่ นที
ื การเกษตรได้อย่างทัวถึง... แต่นีเริมเข้าฤดู
ฝนแล้ว หากจะทําให้ได้ผล เรืองนีฝ่ าบาทควรเร่ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 1

ดําเนินการภายในเดือนนี หากเลยจากนีอาจจะเข้าสูช่ ว่ ง
นําหลาก การสร้างฝายและปั นนําจะเป็ นไปได้ยาก อีกทัง
ไม่ทนั การณ์"
"การสร้างฝายต้องใช้งบประมาณ เรืองเช่นนีคลังหลวงไม่
ยอมปล่อยงบให้แน่" ฮ่องเต้อู่เหอตีคร้านจะรบกับเสนาบดี
คลัง ไม่วา่ เรืองใดทีเอ่ยถึงงบในคลังขึนมา มักจะได้
คําตอบว่า 'ไม่' อยูเ่ สมอ
เนียเถียนชิงค้อมกายกล่าวด้วยเสียงสุภาพ "การสร้างฝาย
และทางนําสามารถใช้วสั ดุในท้องถินได้ อีกทังยามนีมี
ทหารปลดระวางกลับบ้านอยูไ่ ม่น้อยหมายถึงแรงงานตาม
เมืองต่างๆ ทีมีมากขึน หากฝ่ าบาทมีราชโองการลดภาษี
ให้แรงงานทีช่วยสร้างฝายและขุดลอกคูคลอง เรืองนี
อาจจะไม่จําเป็ นต้องใช้เงินในคลังเป็ นการชัวคราว"
ฮ่องเต้เหลือบพระเนตรมองสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ของจ้วง
หยวนคนล่าสุดอย่างพิจารณา บุรุษอนาคตไกลทีรูจ้ กั ใช้
สมองทังยังมีวธิ เี อาตัวรอดรูจ้ กั หนักเบา ไม่เหมือนขุนนาง
ใหม่ไฟแรงทีปกติมกั จะสุดโต่งไปกับการทําเพือราษฎรจน
ลําเส้นเพือนร่วมงาน หรือไม่มองสถานการณ์ให้กระจ่าง
เนียเถียนชิงผูน้ ีนับว่าพระองค์คดิ ถูกแล้วทีดึงเขามาไว้ขา้ ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 2

ตัว เพราะหากโจวอ๋องได้ไปอาจจะกลายเป็ นภัยใหญ่ใน

วันหน้า
"แต่ถา้ ลดภาษีอกี วันหน้าจะทําอย่างไร?"
"ฝ่ าบาทอาจจะต้องเก็บภาษีเป็ นเมล็ดพันธ์◌แุ ทนพ่ะย่ะ
ค่ะ"
"เมล็ดพันธุ?์ "
"หลังจากการเก็บเกียวในอีกครึงปี ชาวบ้านก็จะเพาะ
เมล็ดพันธุใ์ หม่ หากฝ่ าบาทเปลียนจากภาษีผลผลิตหรือ
เงินเป็ นเมล็ดพันธุห์ ลังเก็บเกียว นับว่าไม่เป็ นการซําเติม
ราษฎร ...เมล็ดพันธุเ์ หล่านีสามารถนําไปแจกจ่ายเพือให้
ราษฎรเพาะปลูกเพิมผลผลิตได้อกี ซึงถ้าทางนําและฝาย
ทีกระหม่อมเสนอได้ผล พืนทีโดยรอบทางนําจะสามารถ
เพาะปลูกได้ตลอดทังปี นอกจากนีเมล็ดพันธุท์ เก็ ี บมา
สามารถส่งไปขายทีซุยเปี ยน แถบนันเมล็ดพันธุพ์ ชื ดีๆ
นับเป็ นว่ามีราคาแพงอย่างยิง เช่นนีก็จะสามารถ
เปลียนเป็ นเงินกลับเข้าคลังได้อกี ทาง"
"ดี ความคิดนีใช้ได้" ฮ่องเต้เคาะโต๊ะอย่างพอพระทัย
หลายวันมานีเรืองซือฟั งก่อกวนให้เขาปวดหัวไม่หยุด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 3

เพิงจะมีวนั นีทีมีคนเสนออะไรเข้าหู ทังยังมีวธิ กี าร

แก้ปัญหาให้เขา ไม่ใช่เพียงแต่โยนปั ญหาขึนมาแล้วรอให้
เขาคิดอยูค่ นเดียว
"เรืองนีให้เจ้าไปจัดการดีหรือไม่?"
"พระอาญามิพน้ เกล้า เรืองนีนับว่าเป็ นขอบข่ายอํานาจ
ของเสนาบดีเกษตรและกรมการเกษตร กระหม่อมคงไม่
สามารถไปยุง่ เกียวได้" เนียเถียนชิงปฎิเสธอย่างสุภาพยิง
"เรืองแผนการกระหม่อมทูลฝ่ าบาทไปหมดแล้ว ตัว
กระหม่อมไม่มคี วามสามารถอืนอีก หากต้องลงพืนทีก็ไม่
คล่องแคล่วเหมือนคนของกรมการเกษตร ...ฝ่ าบาท
เพียงแต่แจกแจงงานให้พวกเขาไปทําก็พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ
เพียงแค่สร้างฝายกับทางนํา ไม่นบั ว่าเป็ นเรืองยากอะไร"
"นันสินะ จะให้คนของสํานักราชเลขาอย่างเจ้าไปยุง่ พวก
นันคงไม่พอใจแน่"
"พระอาญามิพน้ เกล้า"
"เถียงชิงเจ้ารูห้ รือไม่ว่าเจินไห่กงั เพิงเสนอให้เราขึนภาษี
เก็บเกียว ... แผนสร้างทางนําของเจ้านีนับว่าขวางทาง
เขา" ตามจริงฮ่องเต้ไม่จําเป็ นต้องเอ่ยถึงเรืองนี การทีขุน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 4

นางงัดข้อกันในราชสํานักนับเป็ นเรืองปกติ ใครขวางทาง

ใครก็เล่นงานกัน แต่เพราะเขาถูกชะตากับเนียเถียนชิงอยู่
ไม่น้อยจึงเอ่ยเตือนขึนและอยากหยังเชิงชายหนุ่ม
"กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"แล้วยังจะให้เราทําอย่างเดิมหรือ?"
"พ่ะย่ะค่ะ เรืองอืนเป็ นปั ญหาเล็กๆ เท่านัน การแบ่งเบา
ภาระของฝ่ าบาทจึงจะสําคัญทีสุด"
"ดี!" ฮ่องเต้อู่เหอตีตบโต๊ะ "เราชอบความหยิงทะนงของ
เจ้า วันหน้าเราจะตอบแทนความดีความชอบครังนีของ
เจ้าแน่"
"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท"
พูดคุยกันอีกไม่นานเนียเถียนชิงก็ทูลลาออกจากห้องทรง
พระอักษร ฮ่องเต้อู่เหอตีเหลือบมองแผนทีทางนําที
รังสรรค์มาอย่างชาญฉลาดแล้วมองตามแผ่นหลังของจ้วง
หยวนหนุ่มอย่างนึกเสียดาย
หากเหล่าองค์ชายมีสกั คนทีมีสมองปราดเปรืองอย่างเนีย
เถียนชิง ฮ่องเต้คงไม่ตอ้ งลังเลเรืองการตังรัชทายาท
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 5

แม้แต่น้อย แต่ยามนีลูกชายแต่ละคนทีเขามีนนั มีเพียง

ความสามารถทีคนสรรเสริญเยินยอแท้จริงกลับจับต้อง
ไม่ได้
อาจจะผิดทีเขาเองทีไม่ใส่ใจเด็กพวกนันมานานเกินไป
พอถึงตอนจะต้องใช้งานกลับกลวงเสียจนนําเน่าไหลผ่าน
ทะลุ ไม่วา่ คนไหนก็มแี ต่ความโลภในอํานาจ แต่ชา่ งไม่คดิ
เลยว่าความสามารถเพียงเท่านันหากได้บลั ลังก์ไปจะมี
ปั ญญารักษาไว้ได้กวัี น
เขลาสินดี...
*
หลิวจ้าวเว่ยออกจากจวนมาพร้อมกับอาเจินและปานเก๋อ
หัว นางเดินผ่านตลาดไปยังตรอกร้านค้าทีขายของ
ค่อนข้างมีราคา ถนนในตรอกนีเงียบกว่าส่วนอืนของ
ตลาดเพราะทีนีมีแต่ของแพง กลุม่ ลูกค้าจึงมีแต่ชนชันสูง
เป็ นหลัก ชาวบ้านทัวไปไม่คอ่ ยเดินผ่าน ทังยังพยายาม
เลียงเพราะกลัวไปทําข้าวของเสียหาย
ร้านค้าในตรอกส่วนใหญ่จะเป็ นร้านขายผ้านานาชนิด
ร้านขายเครืองประดับ ร้านขายเครืองดนตรี ของใช้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 6

จิปาถะไปจนถึงของเล่นแปลกๆ จากต่างถิน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้เร่งรีบมุง่ หน้าไปยังร้านเครืองประดับ
เนืองจากวันพรุง่ นีต้องสินเปลืองเวลาไปกับการรับมือลีกุย้
เฟย วันนีนางจึงอยากผ่อนคลายให้มาก
นิสยั ดังเดิมของหญิงสาวเป็ นพวกรักสวยรักงามผูห้ นึง
นางรูว้ า่ หน้าตาของนางไม่ธรรมดา ดังนันจึงยิงใส่ใจกับ
เครืองประดับและการแต่งกาย แต่หลังจากถูกกล่าวหาว่า
เป็ นพวกวิปริตนางก็เอาแต่เก็บตัว แทบไม่ได้ใส่ใจเรือง
การแต่งกายหรือความสวยงามอีก จนกระทังถูกเชิญไป
งานเลียงทีจวนอันอ๋อง... ยามนันลีกุย้ เฟยเป็ นคนมอบทัง
ชุดและเครืองประดับให้นาง
ซึงสุดท้ายชุดนันก็เปรอะเปื อนยับเยิน นางล้มลุก
คลุกคลานถูกทหารลากไปคุมขังในคืนนัน ปิ นประดับ
กําไล สร้อยคอ หลุดหายไปยามไหนนางก็ไม่ทนั สังเกต
เวลานันใจนางมีเพียงความตกตะลึงจนทําอะไรไม่ถูก
นอกจากตกใจจนร้องไห้กพ็ ลันกระจ่างถึงหลุมพรางทีคน
มากมายขุดเอาไว้
หญิงสาวเดินเข้าร้านนันออกร้านนี หยิบจับดูผา้ สีสวยสด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 7

เลือกอยูส่ องสามพับให้สง่ กลับไปทีจวนแล้วเดินออกไปดู

ทีร้านอืนต่อ
ในตรอกมีคนไม่มากแต่กไ็ ม่ได้เงียบเหงาเสียทีเดียว มีคน
เดินสวนกันไปมาเป็ นระยะ หญิงสาวดูของอย่างอืนจน
พอใจแล้วจึงมุง่ หน้าไปยังร้านเครืองประดับเจ้าประจําของ
นาง
"พวกเจ้ารออยูท่ นีี " นางสังอาเจินกับปานเก๋อหัวทียามนี
ไม่ได้ซูบผอมเหมือนครังทีอยูท่ โรงงานกระดาษ
ี ตังแต่เขา
ตามมารับใช้นางก็ได้กนิ อาหารเต็มคราบทุกมือและได้ม ี
เวลาฝึกยุทธ์อย่างเต็มที ดังนันกล้ามเนือต่างๆ จึงกลับมา
ในเวลาอันรวดเร็ว
บ่าวทังสองยืนรออยูท่ หน้
ี าร้านปล่อยให้หลิวจ้าวเว่ยก้าว
ไปข้างในเพียงลําพัง ด้านในร้านไม่เห็นเงาเถ้าแก่ทมัี กจะ
คอยรับหน้าลูกค้า แต่กลับเห็นชายหนุ่มผูห้ นึงยืนอยู่
หญิงจ้าวเว่ยเกือบจะหยุดเท้าอยูแ่ ล้วแต่ยงั ดีทนางยั
ี งคง
ความเยือกเย็นเอาไว้ได้ แม้ในใจนางจะรูส้ กึ เป็ นสุขไม่
น้อยเมือได้พบหน้าเขา
"อ้าว คุณหนูหลิว" เนียเถียนชิงวางปิ นหยกอันหนึงกลับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 8

ลงถาดแล้วเงยหน้าขึนมาจึงพบกับนางเข้าพอดี เขายังอยู่
ในชุดขุนนางเต็มยศ ดูแล้วคงเพิงออกจากวังไม่เช่นนันคง
ไม่คาดแม้กระทังแถบข้อมือซึงปกติหากเพียงเข้าไปทีกรม
หรือสํานักพวกขุนนางจะไม่สวมของจุกจิกเช่นนียกเว้น
ต้องเข้าเฝ้ า
"คุณชายเนีย บังเอิญเหลือเกิน" นางยิมบาง ปฎิเสธไม่ได้
เลยว่าทุกครังทีนางพบเขานางรูส้ กึ ถึงหัวใจทีพองขึนมา
อย่างไม่ทราบสาเหตุ อาจเพราะความเทิดทูนทีนางมีต่อ
เขา และความผูกพันทีความตายก็ไม่อาจตัดขาดทําให้แม้
อยากหันหลังหนีกลับไปก็ไม่เคยทําได้สกั ครัง
"คุณหนูหลิวมาซือเครืองประดับหรือ?" ชายหนุ่มยิมละไม
ดูอ่อนโยนยิงนัก พอประกอบกับใบหน้าหล่อเหลาของเขา
แล้วรอยยิมนันก็ดจู ะมีอทิ ธิพลกับจิตใจคนมองขึนมา
"พอดีน้าสะใภ้ของข้าใกล้คลอดแล้ว ข้าจึงคิดจะหาหยกนํา
งามไว้รบั ขวัญน้องชายน่ ะเจ้าค่ะ"
"เป็ นเช่นนีเอง ...เจ้าคงต้องรอหน่อย เถ้าแก่เข้าไปด้านใน
เพือเอาหยกทีข้าสังสลักไว้ ไม่นานคงกลับมา" เขาเอ่ย
คล้ายขอโทษขอโพย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 9

"ไม่เป็ นไรเจ้าค่ะ ข้าเองก็ยงั ไม่ได้ตดั สินใจว่าจะซือชินไหน

อย่างไรก็คงต้องดูนานๆ อยูแ่ ล้ว" บนโต๊ะกับชันวางใน
ร้านมีเครืองประดับหลายชนิดวางแสดงอยู่ มีทงที ั ถูกขึน
รูปเรียบร้อยแล้วและหยกก้อนทียังไม่ถูกแกะสลัก
"เจ้าอยากได้หยกแบบไหนเล่า หากจะให้เด็กแรกเกิดก็คง
ต้องเป็ นหยกประเภททีมีความหมายมงคล หยกขาวน่าจะ
เหมาะสมทีสุดกระมัง" จู่ๆ เขาก็เอ่ยแนะนําขึนมา
เหมือนกับสนิทชิดเชือทําให้หลิวจ้าวเว่ยตังตัวไม่ทนั
เพราะหากจะนับกันแล้วในชาตินพวกเขาเพิ
ี งพบกันไม่ก ี
ครังเท่านัน แต่เมือเห็นชาวหนุ่มกล่าววาจาราวกับนีไม่ใช่
เรืองผิดปกติอะไรนางก็ได้แต่ยมรั
ิ บ
"แต่กต็ อ้ งดูว่าเจ้าคิดจะแกะเป็ นหยกพกหรือของอย่างอืน
คุณหนูหลิวเจ้าคิดไว้หรือยัง?"
"ข้าคิดไว้วา่ จะแกะเป็ นลายเมฆมงคลเจ้าค่ะ คิดว่าน่าจะ
เหมาะกับเด็ก อีกอย่างหากเขาโตขึนน่าจะพกได้"
"เมฆมงคลงันหรือ...ก็ดเี หมือนกัน แต่เด็กเล็กกว่าเขาจะ
โตพอพกหยกของเจ้าได้คงหลายปี เหตุใดไม่ทํากําไลมือ
กําไลเท้าแทนเล่า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 0

หลิวจ้าวเว่ยยิมจาง เนียเถียนชิงเป็ นคนรอบคอบและช่าง

ใส่ใจ ยามทีอยูใ่ นอารามนางคิดว่าหากเขาไม่บวชคงเป็ น
หมอ เพราะเขารูว้ ชิ าแพทย์ไม่น้อยเลย
อาจจะเพราะสภาพอัตคัดทําให้ไม่อาจเชิญหมอในเมืองมา
รักษาคงบนอารามได้ ไต้ซอื ถึงได้ฝึกวิชาแพทย์ ในช่วงที
นางฟุ้งซ่านเขายังเคยสอนนางถอดต่อกระดูก
...คิดแล้วไม่รเู้ ขาจะว่าอย่างไรหากทราบว่านางเอาความรู้
เหล่านันมาฆ่าคน ตอนทีฆ่าหลวนซีนางมีแค่มดี พกเล่ม
เดียวทีใช้เลาะเส้นเอ็นกับกระดูกอ่อน แต่เพราะรูว้ ธิ ถี อด
ข้อต่อถึงสามารถแยกท่อนแขนท่อนขาของนางออกมาได้
โดยไม่ตอ้ งหาเลือยมาหันให้เสียเวลา
จูๆ่ ภาพและกลินคาวเลือดก็แทรกเข้ามาในสมองของ
หญิงสาว แต่ไม่นานก็ถูกเสียงสงบของชายหนุ่มดึง
กลับมา เขายังคงพูดถึงความหมายของหยกนานาชนิด
ทําตัวไม่ต่างจากเป็ นเฒ่าแก่รา้ นขายเครืองประดับเสียเอง
นําเสียงน่าฟั งเสียยิงกว่านักเล่านิทาน หลิวจ้าวเว่ยอดมอง
ริมฝีปากสีสวยของเขาไม่ได้ ขณะทีมันขยับขึนลงนันดูน่า
มองอย่างประหลาด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 1

นีคงเป็ นเสน่หส์ นิ ะ...

ยามเขาเป็ นไต้ซอื เลียงเหลียง จ้าวเว่ยมองออกว่าเขารูป
งาม แต่นางในยามนันไม่มกี ระจิตกระใจจะชมโฉมใคร
เพียงประคองตัวมีชวี ติ อยูใ่ ห้พน้ อีกวัน ยามนีได้มอง
พิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียดอีกครังแล้วก็ได้
แต่ถอนหายใจกับใบหน้าไร้ทติี ของเขา
ไม่แน่ในชาติกอ่ นทีข่าวลือว่านางมีสมั พันธ์กบั ไต้ซอื แพร่
สะพัดออกไปง่าย และมีคนหลงเชือมากมายเพียงนัน
อาจจะเพราะด้วยรูปโฉมของทังคูเ่ ป็ นอีกเหตุผลหนึง
สตรีทได้
ี ชอว่
ื างามราวกับปี ศาจกับบุรุษทีรูปโฉมไม่
ธรรมดา แม้จะกางกันด้วยศีลธรรม แต่ลองใช้ใจคนทีมี
กิเลสตัณหาวัดใจพวกเขาแล้ว ใครต่อใครก็คงมองว่าการ
เผชิญกับรูปโฉมดังทองคําของทังสองนันหากจะชวนให้
ก้าวข้ามขอบเขตคงเป็ นเรืองปกติทเี ดียว
น่าขําสินดี
นางในยามนันถูกข่มขืน เสียสติ และหวาดหวันจะใกล้ชดิ
กับผูค้ น แม้จะมีใบหน้าเลอเลิศแค่ไหนนางกลับไม่กล้าเงย
หน้าขึนสบตาใครด้วยซํา กับเขาทีเคร่งครัดธรรมวินัย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 2

นอกจากตอนทีแบกนางข้ามเขามาทีอารามเขาก็แทบไม่
เคยถูกตัวนางอีกยกเว้นเวลาจับชีพจร
มีตรงไหนทีจะเชือมโยงเสน่หก์ นั
คิดแล้วหญิงสาวก็อยากจะหัวเราะเย้ยหยันโชคชะตาและ
อยากจะร้องไห้ออกมาในคราวเดียว
"คุณหนูหลิวเจ้าว่าสิงนีงดงามหรือไม่?" จูๆ่ เขาก็ถามขึน
เจ้าเว่ยมองปิ นระย้าในมือเขา มันเป็ นทับทิมรูปหยด
นําค้างสีฟ้ากับตัวปิ นเป็ นเงินทีถูกแกะอย่างประณีต
"งดงามเจ้าค่ะ"
"ข้าว่ามันเหมาะกับหญิงงามเช่นเจ้า" เวลาทีเขาพูด
เช่นนันนําเสียงดูหนักแน่นไม่คล้ายคําพูดของบุรุษเจ้าชูท้ ี
มักเอ่ยเกียวพาสตรีดว้ ยการชมนางให้ตายใจ
หลิวจ้าวเว่ยทําหน้าไม่ถูก แน่ นอนชัวชีวติ สองชาติพบนาง
เคยได้ยนิ คนชมนางว่างามมามากมาย แต่ไม่เคยมีใคร
เอ่ยคล้ายกับมันเป็ นเรืองจริงถึงเพียงนีมาก่อน
หญิงสาวยิมออกมาอย่างไม่รตู้ วั นางกวาดสายตาไปทัว
ร้านก่อนจะพบกับแหวนสําหรับบุรุษวงหนึง บนหัวแหวน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 3

ด้านบนเป็ นรูปสลักลายดอกเบญมาศ ทังทีตัวเรือนเป็ น

หยกดําแต่กลับแกะสลักเป็ นรูปดอกไม้ ทําให้ดูขดั แย้งกัน
อย่างบอกไม่ถูก
"คุณชายเนียข้าคิดว่าแหวนวงนีเหมาะกับบุรุษทีรูปโฉม
เป็ นเลิศอย่างท่านเช่นกัน" เขาพูดกับนางเช่นไรนางก็แก้
เกียวเช่นนัน หญิงสาวไม่ใช่พวกทีเขินอายแล้วจะม้วนลง
ไปกองกับพืน กลับกันนางจะตอบโต้
เนียเถียนชิงทีคิดจะหยอกนางเมือถูกนางโต้กลับมาก็องึ
ไปเล็กน้อย เขาแค่นหัวเราะ แม้จะปรับสีหน้าให้นงเรี
ิ ยบ
แต่ใบหูกลับเห่อร้อนขึนมา
หลิวจ้าวเว่ยช่างสังเกต นางเห็นแล้วว่าหูของเขาแดงจน
เลือดแทบจะหยด นางลอบขบขันแต่พอนึกว่าตังแต่เด็ก
เขาก็บวชอยูใ่ นอาราม ข่าวลือว่าเขาไม่ใกล้ชดิ สตรี แม้แต่
บ่าวรับใช้อุ่นเตียงยังไม่ม ี ถูกนางล้อตรงๆ เช่นนีคงไม่ใช่
เรืองทีเขาเคยชินแน่
หญิงสาวเห็นท่านจ้วงหยวนข่มความเขินอายก็ไม่คดิ จะ
เปิ ดโปงเขา เพียงแต่กม้ มองแหวนในมือพลางคิดว่าหาก
เขาสวมไว้คงเหมาะสมไม่น้อย แม้จะเป็ นสีดาํ แต่ดอกไม้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 4

ด้านบนกลับทําให้มนั ดูอ่อนโยนราวกับมีมนต์ขลัง
"หากเจ้าบอกว่าเหมาะกับข้า เช่นนันข้าจะซือแหวนวงนีดี
หรือไม่?" เขาว่า
ดวงตากลมปรายมองเขาอย่างคาดคะเน แต่กลับอ่าน
ความคิดอีกฝ่ ายไม่ออก
"ท่านยอมรับความเห็นข้าเช่นนี หากใครมาได้ยนิ เขาจะ
คิดว่าพวกเรากําลังเกียวพากันนะเจ้าคะ" นางก้มหน้าลง
เอ่ยประโยคคล้ายกําลังเตือนถึงความเหมาะสม แต่ในใจ
กลับรูส้ กึ ไม่มนคงขึ
ั นมา
"แล้วไม่ใช่หรือ?"
แล้วไม่ใช่หรือ?...
หญิงสาวเงยหน้าพรวดขึนมา รูส้ กึ คล้ายไม่เชือหูและไม่
เข้าใจประโยคนัน แต่ก่อนจะได้ซกั ถามให้แน่ ชดั เถ้าแก่
ของร้านก็ยกถาดหยกออกมาพร้อมกล่าวขอโทษขอโพย
"ท่านทังสองต้องขอโทษจริงๆ ทีให้รอนาน" เขารีบวาง
ถาดลงตรงหน้าเนียเถียนชิง ในขณะทีจ้าวเว่ยก้าวถอยไป
พร้อมลอบมองชายหนุ่มอย่างสับสนอยูเ่ งียบๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 5

"คุณชายเชิญตรวจดูความเรียบร้อยได้เลยขอรับ หยก
สลักตามแบบทีท่านให้มาทุกประการ"
เนียเถียนชิงหยิบยกสีเขียวมรกตในถาดขึนมา บนนัน
สลักเป็ นลวดลายดอกบัว หลิวจ้าวเว่ยจําเหรียญทีเขาเคย
ให้นางใช้เสียงทายได้ บนเหรียญก็มลี วดลายคล้ายกับ
หยกในมือเขายามนี
"ใช้ได้ ขอบคุณเถ้าแก่มาก"
"สมควรแล้วๆ" เถ้าแก่รบี ประสานมือคารวะอย่างเอาใจ
จ้วงหยวนผูน้ ซืี อหยกทีแพงทีสุดในร้านเขาเพือนํามาสลัก
จะให้เขาละเลยได้อย่างไร
"ท่านช่วยห่อให้ขา้ ด้วย... อ้อ ข้าเอาแหวนวงนีอีกวง
ส่งไปคิดเงินทีจวนได้เลย" เขาวางหยกกลับลงถาดแล้วยัง
ไม่ลมื หยิบแหวนทีจ้าวเว่ยแนะนําวางตามลงไป
หญิงสาวอ้าปากคิดจะเอ่ยห้าม แต่ไม่รจู้ ะห้ามอย่างไร ยัง
รูส้ กึ มึนงงไม่หายกับท่าทีของเขา ยามนีเขาจะซือแหวน
เจ้าปั ญหานันอีก
...จะซืออะไรก็ซอไปเลย!
ื

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 6

ไยนางจะต้องสนใจด้วยเล่า ...หญิงสาวกัดฟั น ยืนรักษา

ระยะห่างจากชายหนุ่มจนเขาเสร็จธุระและก้าวออกไปจาก
ร้าน
"แล้วพบกันใหม่คุณหนู หลิว" เนียเถียนชิงกล่าวลาพร้อม
รอยยิม
จ้าวเว่ยสูดหายใจลึก ทังทีนางหมายมาดจะตีตวั ออกห่าง
จากเขา แต่ไม่รทู้ าํ ไมถึงได้พบกันอยูร่ าไป
ํ
"คุณหนู หลิวท่านมาพอดี ปิ นทีท่านดูเอาไว้คราวก่อน
เรียบร้อยแล้วนะขอรับ" เถ้าแก่กุลกี ุจอไปเปิ ดตูย้ กเอา
กล่องไม้ใบหนึงมาวางตรงหน้าหลิวจ้าวเว่ย
หญิงสาวสลัดความคิดวุน่ วายทิงแล้วสนใจปิ นทีนอนอยู่
ตรงก้นกล่อง มันเป็ นของเล่นทีนิยมกันไม่น้อยในหมูส่ ตรี
ชนชันสูง ปิ นทีมีปลอกหุม้ ด้านนอก ดูผวิ เผินคล้ายปิ น
ธรรมดาทัวไป แต่หากดึงปลอกออกกลับจะกลายเป็ นเข็ม
แหลมขนาดใหญ่สามารถเอาใช้ป้องกันตัวได้
ตอนทีกลับจินหยางแล้วถูกไล่ลา่ นางเสียปิ นทีเป็ นอาวุธ
ลับไปหลายอันขณะพยายามหนี เมือมาถึงถงเยียนจึง
อยากได้อาวุธทีสามารถพกติดตัวได้และเหมาะสมสําหรับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 7

สตรี
หญิงสาวคิดจะสังทํามีดพกแต่รสู้ กึ ว่ายังไม่เหมาะกับ
สถานการณ์ของนาง ยิงเวลานางเข้าวังหลวง นางไม่อาจ
พกอาวุธเข้าไปได้ เพราะถ้าใครล่วงรูเ้ ข้าอาจจะถูกวางกับ
ดักใส่ความมีโทษถึงตายทีเดียว ดังนันนางจึงกลับมามอง
หาปิ นแบบทีชอบ แต่ต้องการให้อานุ ภาพมันรุนแรงกว่า
แค่ใช้แทงให้เจ็บ
หญิงสาวสินเปลืองไปไม่น้อยกับการให้ชา่ งเตรียมชโลม
พิษบนตัวเข็มด้านใน พิษไม่รา้ ยแรงถึงตายแต่ออกฤทธิ
รวดเร็วและสร้างความเจ็บปวดอย่างยิงยวด
"ลําบากเถ้าแก่แล้ว" นางลูบคลําตัวปิ นทีถูกขึนรูปอย่าง
ประณีตอ่อนช้อยพร้อมกับลวดลายแมลงปอทีสมจริงอย่าง
ชืนชม
"มิได้ๆ คุณหนูชนชอบนั
ื บเป็ นวาสนาของมันแล้ว"
"เถ้าช่างรูใ้ จข้าจริงๆ ...วันนีข้าไม่ได้มาเพียงเพือรับปิ น
พวกนี ข้าอยากได้ของรับขวัญน้องชาย ท่านพอจะมีหยก
หลายเมฆมงคลหรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 8

"มีแน่นอนอยูแ่ ล้ว..." พอได้ยนิ ว่าจะขายของได้เพิมอีกเถ้า

แก่กย็ งอารมณ์
ิ ดี รีบไปหยิบหยกทุกชนิดทีเป็ นลายเมฆ
มงคลมาแผ่ให้จา้ วเว่ยดู
หญิงสาวเลือกหยกอยูค่ รูห่ นึงก็ให้เถ้าแก่หอ่ ของส่งให้อา
เจินถือ ส่วนนางหลังออกจากร้านก็เดินเล่นอีกครูห่ นึง
ก่อนจะกลับจวน
*
อาเจินตรวจสอบผ้าและเครืองประดับทีคุณหนูซอมาอี
ื ก
รอบเพือจัดการบัญชี สิงใดควรเก็บเข้าหีบ สิงไหนควร
แยกเพือมอบเป็ นของขวัญนางดูแลอย่างเป็ นระเบียบ จน
มาถึงกล่องไม้ใบหนึง
"คุณหนู เจ้าขา ท่านซือปิ นรูปหยดนําค้างมาด้วยหรือเจ้า
คะ?" เพราะในใบรายการไม่มขี องสิงนี นางจึงเข้ามาถาม
จ้าวเว่ยให้ถถ้ี วนเพราะกลัวจะเกิดการสับเปลียนหรือ
กลายเป็ นปั ญหาทีหลัง
"ปิ นหยดนําค้างหรือ?" หญิงสาวทีเขียนอักษรอยูห่ ยุดมือ
แล้วเงยหน้ามองสาวใช้ "เอามาให้ขา้ ดูส"ิ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 9

แม้ยงั ไม่เห็นของจ้าวเว่ยก็คาดเดาไว้ไปแล้วถึงเจ็ดส่วน
พอเห็นของก็ได้แต่ขบกรามรูส้ กึ อ่อนใจจนพูดไม่ออก
"ใช่ของคุณหนูหรือไม่เจ้าคะ?"
"อืม... เก็บไว้เถอะ"
หากตอบว่าไม่ใช่แล้วส่งกลับไปคงได้กลายเป็ นปั ญหา
พัวพันตามมาแน่ ยิงกว่านันนางจะส่งไปคืนใครเล่า ร้าน
เครืองประดับหรือจวนสกุลเนีย
บุรุษผูน้ นช่
ั างทําให้คนวุน่ วายใจนัก...
หญิงสาวหมดสมาธิจะจับพูก่ นั นางวางมันลงข้างกระดาษ
ก่อนจะคิดทบทวนถึงการพบปะกันในวันนี
'แล้วไม่ใช่หรือ...'
ไม่ใช่อะไรกัน หญิงจ้าวเว่ยรูส้ กึ ว้าวุน่ ขึนมา คิดๆ ไปแล้ว
ตังแต่ทตํี าหนักโต้วอ๋องเขาก็คล้ายยืนมือเข้าช่วยเหลือ
นาง ยังมีทวัี ดหย่งเหอ แล้ววันนี...
หากมิใช่เรืองบังเอิญแต่เพราะเขาจงใจทีจะพบนางเล่า
เนียเถียนชิงจะทําเช่นนันไปทําไม?
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 0

"หรือเขาคิดจะทําให้ขา่ วลือในชาติกอ่ นเป็ นจริงกันนะ"

หญิงสาวลูบหน้า บอกไม่ถูกว่าตนอยากจะร่วมมือกับแผน
นีด้วยหรือไม่
*
เช้าวันใหม่หลิวจ้าวเว่ยถูกปลุกด้วยความกระตือรือร้นของ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่า นางสังให้สาวใช้เอาเครืองประดับใหม่เอียม
มาให้หญิงสาวแต่เช้า เพือใช้สาํ หรับสวมใส่เข้าวัง
พวกแม่นมในจวนเป็ นคนช่วยจ้าวเว่ยแต่งตัวเองเพือ
ความเรียบร้อยและเคร่งครัด อย่างไรเสียวังหลวงก็ต่าง
จากจวนขุนนาง กฎระเบียบมีมาก และฐานะของจ้าวเว่
ยก็อยูใ่ นจุดทีควรเคร่งครัดเข้าไว้เพือเอาใจแม่สามี
หญิงสาวปล่อยให้เหล่ามามาจัดการแต่งหน้าแต่งตัวให้
ตามแต่สมควร เวลาทีระบุไว้ในเทียบตามจริงแล้วอยูห่ ลัง
มืออาหารเช้า แต่เพราะการแต่งตัวอย่างพิถพี ถิ นั กว่าปกติ
ทําให้กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็เลยเวลากินข้าว ตัวจ้าว
เว่ยเองก็หมดอารมณ์จะกินจึงเลือกออกจากจวนโดยที
ท้องว่าง
ยามทีหลิวจ้าวเว่ยเดินออกจากเรือชันใน หลิวจ้าวอววียืน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 1

อยูบ่ นระเบียงทางเดิน นางทอดสานตามองชุดสีฟ้าอ่อนที

พีสาวสวมรวมไปถึงปิ นบนหัว นางเฝ้ ามองหลิวจ้าวเว่ย
ก้าวเท้าออกไป ในใจรูส้ กึ รังเกียจยิงนัก นางกํามือแน่นจน
เจ็บ ดูจากสิงทีหลิวจ้าวเว่ยสวมก็รไู้ ด้ว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าแทบ
ทนรอไม่ไหวแล้วทีจะได้เกียวดองกับเชือพระวงศ์
การเข้าวังหากเป็ นในงานเลียงเหล่าชนชันสูงจะได้รบั
อนุญาตให้บ่าวติดตามเข้ามาได้ แต่ในเวลาปกติทไม่ ี ได้มี
การจัดงานเช่นนี จะมีเพียงผูท้ มีี รายนามในเทียบเชิญ
หรือคนทีถือป้ ายผ่านทางเท่านันถึงจะสามารถเข้าวังได้
จ้าวเว่ยขึนรถม้าออกจากจวนไปพร้อมกับอาเจิน แต่ยาม
ทีก้าวเข้าวังนันนางต้องเข้าไปเพียงลําพัง
หญิงสาวส่งเทียบเชิญให้แก่ทหารด้านหน้าประตู
ตรวจสอบก่อนจะผ่านเข้าไป หลังด่านของทหารวังมีนาง
กํานัลทียืนชะเง้อคอรออยู่ คงเป็ นคนทีลีกุย้ เฟยส่งมารับ
นาง
“คุณหนูหลิว พระสนมให้ขา้ มานําทางท่าน โปรดตามข้า
มา”
ว่ากันว่าหากจะดูว่าเจ้านายตําหนักไหนเป็ นทีโปรดปราน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 2

ให้ดูจากข้ารับใช้ เหมือนกับนางกํานัลของหม่าผินคราว
นัน มาวันนีได้เห็นนางกํานัลจากตําหนักหยงเยว่เทียบกัน
แล้วเห็นได้ชดั ว่าลีกุย้ เฟยคงได้รบั ความสําคัญจากฝ่ าบาท
มากจริงๆ
นางกํานัลของลีกุย้ เฟยนันไม่ได้ดูยโสโอหังแบบของหม่า
ผิน นางทําทุกอย่างตามมารยาทและมีความสํารวม แต่
นําเสียงท่าทางการพูดไม่ได้ให้ความรูส้ กึ ขลาดเขลา
หวาดหวันว่าจะต้องกระทบใคร ยามทีเดินผ่านมีขนั ทีและ
นางกํานัลหลายคนเดินสวนไปล้วนพากันเว้นทางให้คน
จากตําหนักหยงเยว่กอ่ น คล้ายบ่าวในวังพากันเลียงจะมี
ปั ญหากับตําหนักของสนมคนโปรดเป็ นพิเศษ
นีคืออํานาจ
หลายชีวติ ยอมเข้ามาในวังทีกลืนกินผูค้ นแห่งนีก็เพือ
แสวงหาอํานาจและความมังคัง ไม่วา่ จะเข้ามาเป็ นข้ารับ
ใช้หรือเข้ามาเป็ นเจ้านาย เป้ าหมายล้วนเป็ นความรุง่ เรือง
ทังสิน
ในความรูส้ กึ ราวกับเมือวานนีเองทีนางได้กา้ วเข้ามาในวัง
ชืนชมทัศนียภาพอันงดงาม และคอยกังวลระวังกริยาอยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 3

เป็ นนิจ ยามนันนางตืนเต้นไม่น้อยกับการต้องเข้าเฝ้ าลีกุย้

เฟย ตําแหน่งหวางเฟยทีรอท่านางอยู่ นับเป็ นตําแหน่ง
สูงส่งทีคนทัวไปไม่อาจเอือมถึง แต่ยงสู
ิ งกฎเกณฑ์กย็ งิ
มาก ยามนันนางเกรงใจลีกุย้ เฟย และกลัวว่าอีกฝ่ ายจะไม่
พอใจ
แม้ไม่ได้รกั ชอบอันอ๋อง แต่นางหวังว่าจะได้รบั การเคารพ
ให้เกียรติ เขาจะมีอนุ กคนก็
ี ชา่ ง เพียงแต่ไม่เหยียบยํา
ศักดิศรีนางก็พอ
นางเพียงแค่ตอ้ งการชีวติ ทีอยากกินอะไรก็ได้กนิ อยาก
ทําอะไรก็ได้ทําเท่านัน แต่ไม่คดิ เลยว่าความต้องการ
ง่ายดายแค่นนกลั
ั บนําพานางสูห่ ายนะ
วังหลวงกว้างใหญ่ ใช้เวลาเกือบหนึงเค่อถึงเข้าสูต่ ําหนัก
ฝ่ ายใน
ฝ่ ายในการตรวจตราเข้มงวด โดยเฉพาะบุรุษหากไม่มี
ป้ ายหรือเป็ นทหารวังล้วนไม่มสี ทิ ธิเข้าไปทังสิน แม้แต่
เทียบจากเจ้านายด้านในยังไม่อาจใช้เข้าไปได้ ต้องเป็ น
ป้ ายอนุญาตจากฮองเฮาหรือฝ่ าบาทเท่านัน
แต่สาํ หรับผูห้ ญิงแล้วกลับต่างออกไป เทียบจากเจ้านาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 4

ฝ่ ายในสามารถใช้ได้ ดังนันในครังนีแม้หลิวจ้าวเว่ยจะไม่ม ี
ป้ ายผ่านประตู แต่กส็ ามารถใช้เทียบทีลีกุย้ เฟยส่งมาผ่าน
ไปได้ อีกทังมีนางกํานัลของตําหนักหยงเยว่อยู่ การตรวจ
ตราจึงไม่จาํ เป็ นแม้แต่น้อย
ต้นไม้รม่ รืน ทางเดินสะอาดสะอ้าน สวนสวยล้วนมีดอกไม้
ตามฤดูกาลประดับตกแต่ง มองทางใดก็เจริญหูเจริญตา
ราวกับจงใจใช้ทวิ ทัศน์งามวิจติ รเหล่านีปิ ดบังความเน่า
เฟะของราชวงศ์
ในทีสุดก็ถงึ ตําหนักหยงเยว่ แต่กอ่ นจะเลียวเข้าประตู
ตําหนัก จ้าวเว่ยอดหยุดเท้ามองไม่ได้
ทอดสายตาขึนไปเหนือหมูไ่ ม้จะเห็นยอดหลังคาของ
ตําหนักคุนหนิง ไม่รวู้ ่าทีฝ่ าบาทจงใจให้ลกุี ย้ เฟยประทับ
ทีนีเพือความสะดวกสบาย หรือเพือทรมานใจนาง ให้ทุก
วันๆ นางมองผ่านหน้าต่างออกไปเห็นตําหนักของ
ฮองเฮาทีอยูใ่ กล้แค่เอือมแต่กลับไม่อาจไปถึง
แต่ถงึ อย่างไรฐานะของฮองเฮาและลีกุย้ เฟยล้วนมันคง
ทังสิน ฮองเฮามีทงองค์ั หญิงใหญ่และองค์ชายเหวินเจา
ลีกุย้ เฟยมีอนั อ๋อง ลําดับชันสนมในแผ่นดินต้าถงนีให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 5

ความสําคัญกับการกําเนิดโอรสธิดา และเวลาในการเข้า
วัง
ดังนันหญิงสาวอายุน้อยแม้จะได้รบั ความโปรดปราน
เพียงใดก็เลือนขึนมาได้มากทีสุดเพียงตําแหน่งเจาอีหรือ
ถ้ามีชาติกาํ เนิดสูงก็อาจถึงชันเฟย แต่ชนกุ
ั ย้ เฟย หวงกุย้
เฟย หรือฮองเฮา ต้องเป็ นสตรีทมีี โอรสธิดาหรือถวายการ
รับใช้มานาน
ดังนันอย่างน้อยพวกนางก็โชคดีทต่ี อให้มกี ารคัดเลือก
สนมใหม่ทุกสามปี หญิงเหล่านันก็ไม่อาจโยกคลอน
ตําแหน่งของพวกนางได้งา่ ยๆ
ลีกุย้ เฟยเป็ นสนมชันกุย้ เฟยเพียงคนเดียวในตําหนักใน
นางเป็ นรองเพียงเหลียวฮองเฮาเท่านัน
ในฝ่ ายในสามารถแต่งตังกุย้ เฟยได้สองคน หวงกุย้ เฟยได้
คนเดียว แต่หากมีฮองเฮาอยู่ ตามธรรมเนียมจะไม่มกี าร
แต่งตังหวงกุย้ เฟย ส่วนกุย้ เฟยนันหากไม่มคี นเหมาะสมก็
ไม่จาํ เป็ นต้องตัง
ยามนีในวังมีสนมชันเฟยสามคน หนึงกุย้ เฟย นับว่าในหมู่
สนมชันสูงนันมีจํานวนน้อยจนนับนิวได้ แต่กลับกันสนม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 6

ชันล่างกลับมีจนเกลือน
หลิวจ้าวเว่ยก้าวเข้าไปในตําหนักอันโอ่อ่า ลีกุย้ เฟยรอนา
งอยูก่ ่อนแล้ว เมือหญิงสาวมาถึงจึงได้ยอ่ กายถวายคํานับ
นางอย่างอ่อนช้อย
"หลิวจ้าวเว่ยถวายพระพรพระสนม"
"ลุกขึนเถอะ คนกันเองไม่จําเป็ นต้องมากพิธ"ี
"ขอบพระทัยพระสนม" นางกํานัลเข้ามาช่วยพยุงแขนจ้าว
เว่ยให้ลุกขึนอย่างรูม้ ารยาท
"เข้ามาใกล้ๆ ให้ขา้ ดูเจ้าชัดๆ สิ ตอนพบกันทีวังหลิงซาน
ข้ายังไม่ได้มองเจ้าเท่าไหร่นกั " มืองามภายใต้ปลอกเล็บ
แสนวิจติ รนันกวักเรียกหญิงสาว
จ้าวเว่ยก้าวเข้าไปหานางก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า ลีกุย้
เฟยมองนางอย่างพิจารณา สองมือของพระสนมจับไหล่
ของนางเอาไว้ก่อนจะลูบคล้ายเวลาผูใ้ หญ่มองดูลกู หลาน
อย่างเอ็นดู
ไม่ใช่แค่พระสนมมองนาง หลิวจ้าวเว่ยก็พจิ ารณาอีกฝ่ าย
หยูซนิ ซิน ช่างสมกับราชทินนาม ลี ทีฝ่ าบาทประทานให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 7

แม้ยามนีจะอายุใกล้สสิี บแล้ว ก็ยงั คงความงดงามฉูดฉาด

เอาไว้ได้อย่างครบถ้วน ไม่รวู้ า่ นางต้องลําบากเพียงใด
เพือรักษารูปโฉมเช่นนีไว้ แต่นบั ว่าได้ผลดี
"งดงามสมคํารําลือจริงๆ ยิงมองข้ายิงชอบใจ" ลีกุย้ เฟย
คลียิมอ่อนโยน
"ขอบพระทัยเพคะ" จ้าวเว่ยก้มหน้าลงเอ่ยปากแค่นนั หยู
ซินซินชะงักไปจังหวะหนึง เพราะไม่ได้ยนิ คําชมทีควร
ตอบโต้กลับมาตามมารยาท แต่เพียงชัวพริบตาเท่านันทุก
อย่างก็เปลียนเป็ นปกติ
"เจ้าขึนมานังข้างข้าสิ ...ซีเซียงไปยกนําชามาให้คุณหนู
หลิว"
"เพคะพระสนม"
หลิวจ้าวเว่ยนังลงบนตังข้างลีกุย้ เฟย นางมองไปทัว
ตําหนัก ยังจําตําแหน่ งข้าวของทุกอย่างได้แจ่มชัดและ
ถูกต้อง ชาติกอ่ นนางเข้ามาทีนีหลายครัง ภายใต้หน้ากาก
โอบอ้อมอารีของลีกุย้ เฟย นางทําราวกับโปรดปรานหลิว
จ้าวเว่ยเสียยิงกว่าหยูผงิ เหยียนหลานสาวตัวเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 8

ตอนนันจ้าวเว่ยเคารพนอบน้อมต่อนาง พยายามทําตนให้
เป็ นทีรักเพือจะได้ไม่มปี ั ญหาเวลาแต่งเข้าตําหนักอ๋อง
นางรูว้ า่ ลีกุย้ เฟยชอบให้คนประจบเอาใจและชืนชมความ
งามของตน ดังนันเวลาพบหน้าจ้าวเว่ยก็มกั จะเอ่ยชม
ความงามของว่าทีแม่สามีผนู้ บ่ี อยๆ ทําราวกับอิจฉาชีวติ
สูงส่งของนาง
ถูกหญิงสาวแรกรุน่ ทีได้ชอว่
ื างดงามทีสุดในถงเยียนริษยา
ในความงาม ในใจเหตุใดจะไม่เป็ นสุขเล่า เพือให้
เหมาะสมกับคําว่าลี นางใช้สารพัดวิธเี พือคงความอ่อน
เยาว์เอาไว้ ดังนันการเรียกหลิวจ้าวเว่ยมาพบบ่อยๆ ไม่
เพียงเป็ นแผนการเท่านัน ยังเป็ นช่วงเวลาของการเสพสุข
และภาคภูมใิ จในรูปโฉมตัวเองของลีกุย้ เฟย
เวลานันจ้าวเว่ยไม่คดิ อะไรมาก เห็นว่าลีกุย้ เฟยชอบให้
นางชมนางก็ชม ชอบให้นางอิจฉานางก็อจิ ฉา อดทน
เพียงเล็กน้อยก็ดกี ว่าบาดหมางกัน
แต่ยามนีหญิงสาวไร้ความจําเป็ นจะต้องประจบเอาใจ
เพียงไม่เปิ ดศึกตังแต่แรกพบหน้าก็นบั ว่าปรานีกนั แล้ว
ดังนันเรืองจะทําให้อกี ฝ่ ายเป็ นสุขใจนันอย่างได้ฝันถึงเลย
มีแต่จะทรมานใจนางเล่นเพือเอาคืนเรืองราวทีผันผ่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 9

ต่างหาก
"ข้าส่งเทียบเชิญให้เจ้ากระทันหันคงทําให้เจ้าตกใจไม่
น้อย"
"หามิได้ นับเป็ นวาสนาของหม่อมฉัน"
"อย่าหาว่าข้าพูดมากเลยนะ แต่เพราะปี หน้าเจ้าจะครบ
สิบแปดปี ตามราชโองการแล้ว หลังจากนันก็ตอ้ งแต่งให้
หลางเอ๋อร์ ข้าเป็ นแม่จงึ อดห่วงขึนมาไม่ได้... ตัวเจ้า
สูญเสียมารดาตังแต่เล็ก อีกอย่างปี สองปี นีต้องไปอยูท่ ี
จินหยางคงไม่ได้ฝึกเรืองราวในเรือนเท่าใด" ลีกุย้ เฟยชา
ขึนจิบแล้วเริมร่ายคําพูด "เรืองทัพเอียนเหอทีจินหยางนัน
ต้องขอบคุณเจ้ามากทีช่วยแก้สถานการณ์ให้สกุลหยู" ซู่
หลางเป็ นนามรองของอันอ๋องอู่เหวินซวน ลีกุย้ เฟยเรียก
เขาเช่นนีต่อหน้านางนับว่าให้ความเป็ นกันเองมาก
"เรืองทัพเอียนเหอหม่อมฉันทําไปตามสมควรเท่านันเพ
คะ ส่วนการฝึกเรืองราวในเรือน พระสนมคงเข้าใจผิดไป
จวนสกุลเถาทีจินหยางมีท่านยายของหม่อมฉันเป็ นนาย
หญิงแต่เพียงผูเ้ ดียว แต่นางป่ วยเรือรังมาหลายปี ดังนัน
เรืองราวในจวนหม่อมฉันจึงได้รว่ มจัดการไม่น้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 0

ไม่เช่นนันจะมีสทิ ธิจัดการเรืองกองทัพเอียนเหอได้
อย่างไร"
จ้าวเว่ยโกหก แต่เป็ นการโกหกทีสมเหตุสมผล เพราะ
หญิงสาวทียังไม่ออกเรือนโดยทัวไป หากไม่มสี ทิ ธิมีเสียง
ในจวนมีหรือจะสามารถสังให้นําเสบียงไปให้กองทัพ
เช่นนันได้
ลีกุย้ เฟยกล่าวอ้างว่านางไร้การอบรมสังสอนเพือเตรียม
ออกเรือน คําพูดนีเพือปูทางไปสูก่ ารอาสาอบรมสังสอน
นางเอง เพือเป็ นข้ออ้างเรียกนางเข้ามาทรมานในวัง
บ่อยๆ เหมือนชาติทแล้ ี วทีนางต้องคอยเย็บปั กถักร้อย ส่ง
งานให้ลกุี ย้ เฟยตรวจจนนางพอใจ
แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ เปิ ดช่องให้คนทรมานตนได้อกี ใน
เมือนางไม่คดิ เข้าตําหนักอ๋อง ก็ไม่จาํ เป็ นต้องฝึกฝนหรือ
เอาใจว่าทีแม่สามีผนู้ ี
"จวนทีต่างเมืองจะเหมือนในถงเยียนได้อย่างไร" หยูซนิ
ซินรูส้ กึ อึดอัดไม่น้อย เด็กสาวตรงหน้าช่างเป็ นพวกไม่รู้
ความ ไม่รสู้ งใดควรพู
ิ ดไม่ควรพูดเลย
"เช่นนีเอง หม่อมฉันจําได้ว่าแม่นางหยูทพระสนมเคย
ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 1

แนะนําให้หม่อมฉันพูดคุยเมืองานเลียงบุปผานันก็อาศัย
อยูท่ ต่ี างเมืองมาตังแต่เกิด ยามกลับมาอยูถ่ งเยียนพระ
สนมคงให้การอบรมนางอย่างเข้มงวดเป็ นแน่" หญิงสาว
เอ่ยยิมแย้มพลางยกชาขึนจิบ แต่คนฟั งกลับดวงตาสว่าง
วาบ
หยูผงิ เหยียนทําการเสียมารยาทในวัง เรืองขโมยนันแม้จะ
ตัดสินว่าเป็ นความผิดของสาวใช้ แต่เมือหลิวจ้าวเว่ยก
ล่าวขึนในยามนีไม่เท่ากับตบหน้าหยูซนิ ซินหรือ
ประโยคเมือครูตคี วามได้ว่าลูกหลานบ้านตัวเองยังสังสอน
ได้ไม่ด ี อย่าได้คดิ สอดมือไปทัว
หยูซนิ ซินมุมปากกระตุก นางเพ่งมองว่าทีลูกสะใภ้ให้ชดั
อีกครัง พยายามมองหาความตังใจของอีกฝ่ ายก่อนจะกัด
ฟั น คิดปลอบตนเองว่าหลิวจ้าวเว่ยเป็ นเพียงเด็กสาวที
พูดจาไม่เป็ น ไม่เช่นนันมีหรือจะกล้าตังตัวเป็ นอริกบั ว่าที
แม่สามีตงแต่
ั ยงั ไม่กา้ วเข้าประตูจวน สตรีททํี าเช่นนีมีแต่
คนโง่เท่านัน
"ผิงเหยียนเป็ นเด็กไม่รคู้ วาม บิดานางเป็ นเจ้าเมืองถึงได้
อาศัยอยูน่ นมาตั
ั งแต่เกิด การจะขัดเกลาคนนันไม่งา่ ย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 2

นางยังนับว่าต้องฝึกฝนอีกมาก"
"เป็ นเช่นนี น่าเสียดาย ในบรรดาสตรีสกุลหยูหม่อมฉัน
มองดูแล้วคุณหนูหยูผงิ เหยียนนับว่างดงามทีสุดข้าจึงถูก
ชะตาด้วยมาก... พระสนมอย่าได้ถอื สานะเพคะ หม่อมฉัน
ติดนิสยั รักสวยรักงามตังแต่เด็ก ชมชอบมองดูสงสวยงาม
ิ
เป็ นพิเศษ ในเมืองหลวงนีคุณหนูผงิ เหยียนนับว่าเป็ นสตรี
ทีงามทีสุดทีข้าเคยพบ จึงอดเสียดายไม่ได้"
"งันหรือ..."
ลีกุย้ เฟยกําผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น จ้าวเว่ยกล่าวว่าหยูผงิ
เหยียนงดงามทีสุดในบรรดาสตรีสกุลหยูกน็ บั ว่ามองข้าม
นางแล้ว แต่กพ็ อเข้าใจได้วา่ นางแต่งออกมาแล้วอาจจะไม่
นับเป็ นสกุลหยู แต่ประโยคหลังนางกลับกล่าวว่าหยูผงิ เห
ยียนงดงามทีสุดในเมืองเช่นนี ก็ถอื ว่างดงามกว่าพระสนม
อย่างนางแน่
หยูซนิ ซินหมกมุน่ ในเรืองความงามและความเยาว์วยั นาง
กลัวความแก่ชราและการไม่เป็ นทีโปรดปราน ในวังนีนาง
มักสังเกตดูเหล่าสนมทีเข้าถวายตัวเสมอ หากมีใครที
งดงามจนเกินหน้า เพียงไม่นานนางจะหาทางกําจัดทิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 3

เพือไม่ให้ถูกเปรียบเทียบ
นางถวิลหาความอ่อนเยาว์ในวันวาน การทีจ้าวเว่ยกล่าว
ยกย่องหลานสาวของนางขึนเหนือกว่านางเช่นนี แม้ดูไม่
เจตนาแต่กลับทําให้ในใจลีกุย้ เฟยมีโทสะนัก
"พระสนมเคยแนะนําให้หม่อมฉันสนิทสนมกับนางไว้
เสียดายทีไม่มโี อกาสได้พบกันมากนัก แต่คนงามอย่าง
คุณหนูหยูเก็บเนือเก็บตัวหน่อยคงไม่แปลก เพราะบุรษุ
ทัวทังถงเยียนหากได้เห็นนางแล้วคงรีบหาทางมาสูข่ อ
นางแน่... ตายแล้ว หม่อมฉันพูดมากไป ไม่รวู้ ่าคุณหยูม ี
คูห่ มันคูห่ มายหรือยัง หากมีแล้วหม่อมฉันพูดเช่นนีคงไม่
เหมาะสม"
"ไม่มหี รอก"
"งันหรือเพคะ น่าแปลกนัก นางมีความงามเป็ นเลิศทังยัง
มีความสามารถ หม่อมฉันนึกว่านางจะหมันหมายเอาไว้
แล้วเสียอีก"
สตรีในต้าถงนิยมแต่งงานกันตอนอายุ 17 - 18 ปี เดิมที
สมัยก่อนแต่งไวกว่านี พอหลังปั กปิ น[2]แล้วก็แต่งเลย แต่
เมือสีรัชสมัยก่อนมีหมอเทวดาปรากฎ ท่านชีแนะฮ่องเต้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 4

กับคนในวังถึงเวลาเหมาะสมทีจะออกเรือนของหญิงสาว
และเป็ นช่วงเหมาะสมสําหรับการผลิตทายาทให้ปลอดภัย
ดังนันในวังจึงยึดถืออายุช่วงนีเป็ นธรรมเนียม
คานบนเป็ นเช่นไรคานล่างก็เป็ นเช่นนัน ชนชันสูงรับเอา
ธรรมเนียมในวังมาทําตาม ชาวบ้านเองก็รบั เอาเรืองนีไป
ปฎิบตั ดิ ว้ ย
ดังนันเหล่าหญิงสาวหลังจากพ้นวัยปั กปิ นก็จะมีเวลา
แสดงความกตัญ ตู ่อบ้านเดิมเพิมอีกหลายปี ในระหว่าง
นันสามารถให้เวลาเลือกดูคคู่ รองทีเหมาะสมได้ ส่วนใหญ่
จะทําการหมันหมายเอาไว้ เมือถึงฤกษ์เหมาะสมจึงแต่ง
กัน
หยูผงิ เหยียนอายุเท่าหลิวจ้าวเว่ย อายุชว่ งนีเหมาะ
สําหรับการแต่งงานแล้ว หรือไม่กค็ วรมีคหู่ มันแล้ว การที
นางยังไม่หมันหมายกับใครนับเป็ นเรืองผิดปกติ เพราะ
อีกปี กจ็ ะสิบแปด การเตรียมงานแต่งนันใช้เวลาหลาย
เดือน ดังนันการหมันจึงมักเกิดขึนก่อนงานแต่งเป็ นปี
เวลาเช่นนีไม่ควรปล่อยผ่านไป เพราะจะเลยช่วย
เหมาะสมของการแต่งงาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 5

ลีกุย้ เฟยอึดอัดใจนัก นางจะพูดได้อย่างไรว่าทีหยูผงิ เห

ยียนยังไม่หมัน เพราะต้องเข้าตําหนักอ๋องให้ได้ นาง
มองดูหลิวจ้าวเว่ยนิงนานแล้วผลิยม...
ิ เช่นนีก็ดี ชืนชมกัน
มากสินะ...
"เจ้าชืนชอบผิงเหยียนเช่นนีก็ดแี ล้ว วันหน้าเจ้าแต่งกับ
หลางเอ๋อร์กน็ บั ได้วา่ เป็ นญาติผพู้ ของนาง
ี สนิทสนมกันไว้
ก็ดแี ล้ว"
ญาติผพู้ รึี ... เป็ นพีน้องทีร่วมใช้สามีกนั เสียมากกว่า
ลีกุย้ เฟยยิมพอใจเมือคิดเช่นนันได้ หลิวจ้าวเว่ยงดงามแต่
โง่เขลา ช่างไม่รจู้ กั เบิกตาให้กว้าง
หญิงสาวได้ยนิ อีกฝ่ ายว่าก็เออออรับปากอย่างไม่ใส่ใจ ดู
ไปแล้วหยูซนิ ซินผูน้ มัี กชืนชอบการทรมานสตรีดว้ ยกัน
หรือเป็ นความเก็บกดในวังหลังทําให้นางกลายเป็ นพวก
เจ้ากีเจ้าการเช่นนี
ครังนันฝ่ าบาทพระราชทานสมรสให้หลิวจ้าวเว่ยกับอัน
อ๋องก็เพือขวางไม่นางยกตําแหน่งหวางเฟยของอู่เหวิน
ซวนให้สตรีสกุลหยู พอไม่ได้ตําแหน่งหวางเฟยนางก็ไป
จ้องตําแหน่งเช่อเฟยแทน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 6

อย่างไรก็จะผลักดันสกลุหยูให้ได้อย่างไม่ลดละ ทว่าตังแต่
ต้นจนจบหลิวจ้าวเว่ยกลับเป็ นแค่เครืองมือ เป็ นคนขัดตา
ทัพ เพียงเพราะต้องหาเด็กหญิงทีชาติกาํ เนิดสูง และ
ตระกูลอยูใ่ นกํามือของฝ่ าบาทเข้ามาขวางทางสกุลหยู
นางถึงถูกเลือก
นางเกลียดชีวติ เช่นนี
ชีวติ ทีไม่เคยมีสทิ ธิเลือกอะไร ในบ้านต้องอยูใ่ ต้ผอู้ าวุโส
นอกบ้านต้องอยูโ่ ดยมองสีหน้าบุรุษ เหนือกว่านันยังอยูใ่ ต้
ฝ่ าเท้าพวกผูช้ ายในราชสํานักทีคอยกําหนดชะตาชีวติ
นางซําแล้วซําเล่า
จะอยู่ จะแต่งงาน จะถอนหมัน จะท้อง จะตาย ล้วนถูก
กําหนดโดยผูอ้ นทั
ื งสิน
ชาติกอ่ นนางเติบโตมาภายใต้การปกครองชายสูงหญิงตํา
ตัวนางเองแม้มหี ลายอย่างอึดอัดใจ แต่กย็ อมรับทุกอย่าง
แต่โดยดีไม่คดิ ต่อต้าน เพราะเชืออย่างฝังหัวว่านีคือเรือง
ปกติ แต่พอตายไปแล้วชาติหนึงราวกับปลดพัฒนา
ความคิดและโซ่ตรวนทุกอย่าง
นางไม่ชอบให้พวกผูช้ ายมาชีนิวสังให้นางไปตาย สังการ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 7

ว่านางจะต้องใช้รา่ งกายเช่นไร
วังหลังแห่งนีโอ่อ่าลําค่าแต่กลับเป็ นสัญลักษณ์ของความ
อ่อนแอน่าสมเพช บุรษุ ผูเ้ ดียวกับสตรีถงึ สามพันนาง
ศักดิศรีชา่ งแตกต่างกันเหลือเกิน
เพียงมีแท่งหยกกับอํานาจก็สามารถชีนิวสังพวกผูห้ ญิง
อย่างไรก็ได้ นางมองแล้วรูส้ กึ หดหูย่ งนั
ิ ก สมเพชเหล่า
สนมทีต้องชะคอรอคอยความโปรดปรานทีอาจจะมีมา
หรือหมดไปเมือไหร่ไม่รู้
...สมเพชตัวเองทีแม้รสู้ กึ ชิงชังเพียงใดแต่กย็ งั ต้องกัดฟั น
อดทนใช้ชวี ติ อยูภ่ ายใต้สภาพทียกบุรุษขึนสูงเหนือหัว
เช่นนีต่อไป
"อย่าพูดถึงผูอ้ นเลย
ื วันนีข้าชวนเจ้ามาดมธูปหอม ตอน
แรกคิดจะให้นางกํานัลเตรียมห้องเอาไว้ แต่เหมือนจะอุด
อูเ้ กินไป ดังนันเราไปจัดการทีสวนของตําหนักดีกว่า ที
นันร่มรืนทิวทัศน์กง็ ดงาม เจ้ามาตําหนักหยงเยว่ครังแรก
ข้าควรต้อนรับให้ดหี น่อย"
"แล้วแต่พระสนมเห็นสมควรเพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 8

"ดี แต่ชุดนีของเจ้างดงามนัก หากไปดมธูปกลินอาจติด

ตัวได้ เจ้าไปเปลียนชุดเสียหน่อยเถอะ ...ซีเซียงพา
คุณหนูหลิวไปเปลียนชุดแล้วนํานางตามไปพบข้าทีสวน"
นางไม่รอจ้าวเว่ยตอบรับหริอปฎิเสธรีบสังการนางกํานัล
ทันที
"เพคะพระสนม"
นางกํานัลของตําหนักหยงเยว่พาเจ้าเว่ยเข้าไปห้องๆ
หนึง ก่อนจะช่วยนางถอดและสวมชุดใหม่ ชุดทีลีกุย้ เฟย
เตรียมให้เป็ นชุดสีเหลืองเปลือกไข่ทค่ี อนข้างพริวสบาย
ตัว ไม่หนาและหนักเหมือนชุดทีนางสวมมา
หญิงสาวแต่งตัวเรียบร้อยซีเซียงกูกูกน็ ํานางลัดเลาะไป
ตามระเบียงทางเดินเพือจะเข้าสูส่ วน
เมือใกล้จะไปถึงหลิวจ้าวเว่ยกลับมองเห็นว่ามีนางกํานัล
และขันทีจดั แถวยืนรออยูไ่ ม่ไกล ขบวนยาวทังยังสวม
เครืองแบบเต็มยศทังหมด ดูแล้วไม่ใช่คนของตําหนักหยง
เยว่
"ฝ่ าบาท เหตุใดถึงมาได้..." ซีเซียงเองก็เห็นแล้วว่าในสวน
มีคนยืนอยูก่ บั ลีกุย้ เฟย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 9

"ฝ่ าบาทรึ!?" หญิงสาวทวนสิงทีได้ยนิ พร้อมดวงตาเบิก

โพลงด้วยอารามตกใจ หลิวจ้าวเว่ยแทบจะวิงหนีราวกับ
หนูกลัวแมว หากแต่ยงั ประคองสติยนื นิงอยูต่ รงนันอย่าง
ไม่มพี ริ ธุ ทว่าในใจกลับเต้นกระหนําด้วยความไม่ยนิ ยอม
เวลาเช่นนีนางยังพบเขาไม่ได้!
ไม่ได้เด็ดขาด!
------------
[1] กูกู : ปกติจะแปลว่าท่านอา แต่ในทีนีใช้เรียกนาง
กํานัลในวังทีมีฐานะสูงแต่อายุยงั ไม่มากนะคะ
[2] วัยปั กปิ น : เป็ นช่วงอายุบรรลุนิตภิ าวะของผูห้ ญิง
โบราณ ( ประมาณ 15 ปี ) โดยเด็กหญิงสมัยก่อนมักจะมี
การทําทรงผมตามธรรมเนียม แต่เมือโตพอจะแต่งงานได้
แล้วถึงจะเปลียนทรงผมมาปั กปิ นคล้ายประกาศว่าเป็ น
สาวแล้ว คุณหนูชนชันสูงบางบ้านถ้าได้รบั ความสําคัญ
มากๆ ในจวนจะจัดพิธปี ั กปิ นให้อย่างใหญ่โตเลยค่ะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 0

แสนชัง
# 32. จ้วงหยวนอัปลักษณ์

จวนสกุลเฉินในถงเยียน บรรยากาศเคร่งเครียดกว่าปกติ
หลายวันมานีเฉินหรงปั วครําเคร่งอยูก่ บั การปรับปรุงค่าย
ทหารและกลยุทธ์สาํ หรับเตรียมรับมือซือฟั งใหม่ เขาสังให้
ม้าเร็วนําจดหมายด่วนกับผังค่ายทหารสกุลเฉินกลับไปส่ง
ให้รองแม่ทพั ทีเอียนเหอโดยด่วนทีสุด
นอกเหนือจากการปรับปรุงค่าย การแก้ไขแผนซ้อมรบ
เส้นทางเคลือนทัพก็ยงุ่ ยากพอกัน ดังนันเขาจึงยุง่ จนหัว
หมุนตลอดตังแต่กลับมาถงเยียน....
หรืออย่างน้อยเขาก็ทาํ ให้ตวั เองยุง่ ตลอดเวลา...
ยามทีเห็นทหารลับสวมหน้ากากมนุ ษย์ทลอกแบบจากรู
ี ป
โฉมของหลิวจ้าวเว่ยออกจากห้องลับ ชายหนุ่มก็ยนื มอง
อย่างเงียบงัน เขาคิดเองว่าการรับใช้ชาติเป็ นหน้าทีของ
ทุกคน สตรีผนู้ นควรยิ
ั นดีเสียด้วยซําทีได้สละเรืองเล็กๆ
น้อยๆ เพือช่วยแผ่นดิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 1

แต่เขารูว้ า่ นันเป็ นเพียงคําปลอบใจตัวเอง การทีเขาไม่

บอกนางเพราะไม่อาจปล่อยให้ผอู้ นมาทํื าให้เสียแผน
เทียบกันแล้วนําหนักของแผ่นดินและการรบมีมากกว่า
สตรีเพียงคนเดียว หากนางรูข้ นมา ึ อาจจะอ่อนไหว
โวยวายหรือหลุดปากกับใครต่อใคร จะกลายเป็ นภัยต่อ
ตัวนางเองและถงเยียน แม้สตรีผนู้ นจะฉลาดกว่
ั าคนอืน
มากนัก แต่สตรีกย็ งั เป็ นสตรี เขาไม่อาจคาดเดาความ
อ่อนไหวไร้เหตุผลของพวกนางได้ ดังนันให้นางไม่รตู้ วั
ย่อมดีกว่า
ส่วนในวันหน้าหากจบภารกิจแล้วเขาย่อมส่งคนคุม้ ครอง
นาง ไม่ให้มภี ยั อันตรายกลํากลาย ถือเป็ นสัจจะ
“วิชาปลอมแปลงใบหน้าของสกุลโม่รา้ ยกาจจริงๆ” กุนซื
อหนุ่มหุบพัดแล้วทอดมองใบหน้าทีงดงามไร้ทติี ของ
ทหารลับสกุลเฉิน ใบหน้าเดิมของนางไม่ได้อปั ลักษณ์แต่
เพราะเป็ นทหารทําให้ผวิ หยาบกร้านไปบ้าง ยามนีสวม
หน้ากากใบหน้าของคุณหนูหลิวได้แนบเนียนราวกับนาง
ได้เกิดใหม่ไม่มผี ดิ ตู้เสียวเสียนหันไปมองเฉินหรงปั วที
จ้องทหารหญิงด้วยสีหน้าทะมึนจึงอดไม่ได้ทจะถามเรื
ี องที
คาใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 2

“ท่านไม่ได้คดั ค้านฝ่ าบาทหรือ?” พอเห็นทหารลับสวม

ใบหน้าของหลิวจ้าวเว่ยอยูเ่ ขาเองก็แปลกใจไม่น้อย เขารู้
ว่าเฉินเฟยฉีกบั หลิวจ้าวเว่ยนับว่ามีความสัมพันธ์อนั ดีกนั
อยูบ่ า้ ง แม้ไม่ใช่สหายก็คล้ายนัก แต่การเอาใบหน้าของ
นางไปใช้เพือยัวยวนบุรุษ ซํายังเป็ นบุรุษทีป่ าเถือนเผด็จ
การทีสุดในแปดทิศด้วยแล้ว นีไม่คล้ายการกระทําทีสหาย
จะทําต่อกัน
“เรืองส่วนตัวของข้าไม่เกียวอะไรกับบ้านเมือง” ต่อให้เขา
มีความรูส้ กึ ต่อนางแค่ไหน แม้ในใจจะมีคาํ ค้านแค่ไหน
แต่ตงแต่
ั ตน้ จนจบเขาก็ยงั จะเดินหน้าแผนต่อไป
เขาไม่ใช่แค่เฉินเฟยฉีแต่เป็ นแม่ทพั ใหญ่ ความรับผิดชอบ
ต่อบ้านเมืองและพีน้องทหารต้องมีสงู กว่าสิงอืนใด หาก
ใบหน้าของคนๆ เดียวสามารถช่วยชีวติ คนนับแสนได้จริง
เช่นนันเขาก็จะเสียสละ
“อย่างน้อยท่านก็น่าจะเตือนนางสักหน่อย” แม้พวกเขาอยู่
ไกลถึงเอียนเหอ แต่ตเู้ สียวเสียนก็เคยได้ยนิ เรืองนิสยั ใจ
คอของไท่จอฮู
ื เจียเล่อมาไม่น้อย เหนือกว่าความป่ าเถือน
โหดร้าย เขาเป็ นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้นมาก แม้กระทังเคยมี
องค์หญิงของอดีตฮ่องเต้เคยทําผิดต่อเขา เขายังสังให้จบั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 3

นางแก้ผา้ ลากประจานกลางเมืองอย่างไม่ไว้หน้า ไม่สนว่า

จะหญิงหรือชายหากผูกแค้นกับเขา เขาไม่มที างปล่อยไป
เฉยๆ แน่
แผนการของฝ่ าบาทนี เนืองจากไม่อาจจะฆ่าฮูเจียเล่อ
โดยตรงเพราะองค์ชายใหญ่กบั องค์ชายสามของซือฟั งคง
รีบโดดลงมางับผลประโยชน์ ทังสองฝ่ ายนันนับว่ามี
อํานาจพอๆ กัน หากจะเอาชนะกันคงต้องหาพันธมิตร
แล้วจะหาจากทีใดเล่า หากหาในซือฟั งไม่ได้คงมาหา
ในต้าถงแทน การแย่งชิงบัลลังก์กนั ในซือฟั งอาจผูกโยง
เข้ากับการชิงบัลลังก์ในถงเยียนด้วย พวกซือฟั งเป็ นพวก
ชนเผ่าทีรวมตัวกัน ในมือสิงทีมีมากทีสุดคือทหารทีเจน
การรบ หากพวกเขาต่อสูก้ นั โดยร่วมมือกับองค์ชายสักคน
ในสกุลอู่ อาจเกิดการหยิบยืมทหารกันเกิดขึน
ทีฝ่ าบาทไม่ฆา่ ฮูเจียเล่อโดยตรง ไม่ใช่เห็นแก่ว่าซือฟั งจะ
ลุกเป็ นไฟ แต่เพราะหากมีอ๋องสักคนในถงเยียนได้ทหาร
ของซือฟั งมาไว้ในมือเวลาเช่นนี บังลังก์ของอู่เหอตีเองนัน
แหละทีจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ ต้าถงในเวลานีไม่พร้อมรบ
หากเกิดการบุกครังใหญ่อย่างไม่ทนั ตังตัวย่อมไม่มที างสู้
กันได้สสู แี น่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 4

จุดประสงค์ของแผนการทังหมดคือรังกองทัพของซือฟั ง
ทังทัพใหญ่และของเหล่าองค์ชายไม่ให้ออกรบได้ ดังนัน
จึงมีแต่ความตายของฮ่องเต้ฮเู ตียทีจะทําให้พวกเขา
จําเป็ นต้องแสดงความกตัญ แู ละอยูไ่ ว้อาลัยในฉางซา
แต่แผนการใช้หญิงงามนียังนับว่ามีชอ่ งโหว่มาก ต่อให้
หญิงผูน้ นสามารถเขาสู
ั ว่ งั บูรพาได้กไ็ ม่แน่ วาจะเข้าถึงตัว
ฮ่องเต้ได้ แต่ในวังยามนีกําแพงวังหลวงทังหมดอยูใ่ นมือฮู
เจียเล่อพวกเขาจึงไม่มที างเลือก
ฮ่องเต้ฮเู ตียชราและไม่สนใจในเพศรสมานาน เขาไม่รบั
สนมมาหลายปี แล้ว ส่วนอ๋องคนอืนไม่มสี ทิ ธิเข้าวังหากไม่
ถูกฮ่องเต้เรียกหรือฮูเจียเล่ออนุญาต เหล่าข้าราชบริพารก็
คัดกันอย่างเข้มงวด และพวกหน้าใหม่ไม่มสี ทิ ธิเข้าใกล้
เชือพระวงศ์โดยสินเชิง ดังนันหากจะใช้อุบายหญิงงามนี
ย่อมต้องใช้กบั ฮูเจียเล่อโดยตรงถึงจะมีสทิ ธิให้นางเข้าสูว่ งั
หลวงได้
“เตือนแล้วจะมีอะไรดีขนึ มีแต่นางจะหวาดระแวงไม่เป็ น
สุข และแผนการอาจจะพังเพราะนาง”
ตูเ้ สียวเสียนไม่กล่าวอะไรเพียงเหลือบมองใบหน้าอึมครึม
ของอีกฝ่ ายแล้วถอนหายใจ เขารูว้ า่ เฉินเฟยฉีไม่สนั ทัด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 5

เรืองสตรีและไม่ละเอียดอ่อน อยากจะแนะว่าทีให้บอกนาง
ก่อนก็เพือแสดงความจริงใจว่าท่านไม่ให้คดิ จะฉกฉวย
ขโมยรูปโฉมของนางไปยัวยวนคน เพียงแต่จําใจ วันหน้า
หากนางรูจ้ ะได้ไม่แค้นเคือง อีกอย่างหากในอนาคตเกิด
สองคนนีคิดจะผูกวาสนาจะได้ไม่มเี รืองให้ขนุ่ ใจกัน แต่ดู
สีหน้าเฉินเฟยฉีแล้วตูเ้ สียวเสียนก็ได้แต่หบุ ปากเงียบลง
ทังสองยืนมองทหารลับทีสวมหน้ากากมนุษย์ฝึกซ้อม
ท่าทางการยัวยวนโดยมามาชันสูงผูห้ นึงอยูต่ รงนัน ไม่
นานก็มรี าชครูเฉินหรูเหยียนเดินเข้ามาสมทบ
เฉินหรูเหยียนได้ยนิ คิวยิงแทบผูกกันเป็ นปม เขาไม่เคย
เจอหลิวจ้าวเว่ยจึงไม่เคยเห็นหน้านาง แต่ใบหน้าทีเขา
เห็นอยูน่ หากถู
ี กลอกมาเหมือนกับสตรีผนู้ นทุ
ั กอย่างจริง
...
“คนทีข้ารูจ้ กั ไม่ใช่คุณหนูหลิว” เขาไม่เคยพบเด็กสาวรุน่
ใหม่ๆ ย่อมไม่มที างรูจ้ กั อีกฝ่ าย แต่เขาแน่ใจว่าเคยเห็น
ใบหน้านีมาก่อน “ข้าคุน้ หน้านางยิงนัก เหมือนเคยเห็นที
ไหนสักแห่ง”
เฉินหรูเหยียนไม่ตอบอะไรเพียงแค่ขมวดคิวมุน่ เค้น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 6

ความคิด เขาแน่ใจว่าตนไม่เคยพบหลิวจ้าวเว่ยแน่ แต่ก็

แน่ใจว่าตนเคยเห็นใบหน้าเช่นนีมาก่อนแน่นอน
...หลิวจ้าวเว่ยเก็บอารามตกใจเอาไว้ดว้ ยสีหน้าเยือกเย็น
หากนางต้องเจอกับฮ่องเต้กอ่ นเวลาอันควร ความรูส้ กึ ลํา
ลึกทีนางต้องการจากเขาย่อมไม่เกิดขึนแน่ สําหรับฝ่ า
บาททุกสิงทุกอย่างทีได้มาโดยง่ายย่อมโยนทิงอย่าง
ง่ายดายและไม่จาํ เป็ นต้องลงทุนลงแรง ยิงสถานะของนาง
ทีมีคาํ ว่าไม่เหมาะสมมากางกัน หากนางไม่ทาํ ให้เขาเฝ้ า
รอจนใจแทบขาดและลงมือทําได้ทุกวิธใี ห้ได้มาละก็
หมากตานีของนางกับอันอ๋องคงจะต้องตกเป็ นรองแน่
“ซีเซียงกูกู ข้าว่าเราอย่าเพิงเข้าไปรบกวนฝ่ าบาทกับพระ
สนมเลยเจ้าค่ะ บางทีทงสองพระองค์
ั อาจจะมีเรืองสําคัญ
ต้องพูดคุยกัน”
จะว่าไปแล้วนางมีความร้◌สู กึ ต่อฮ่องเต้ผนู้ รุี นแรงมาก
และไม่ใช่ในด้านดี สัญชาตญาณมักจะเตือนให้ออกห่าง
เขา หรือบอกว่านางทําเช่นไรถึงจะได้มาตามทีต้องการ ที
จริงนางรูว้ ่าด้วยความสามารถของฝ่ าบาทการตามหานาง
นันง่ายราวกับพลิกฝ่ ามือ แต่กลับกันนางกลับมันใจอย่าง
ยิงว่าหากนางไม่ตอ้ งการพบเขา เขาก็จะไม่มวี นั หานาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 7

เจอ จ้าวเว่ยคิดว่ามันไม่มเี หตุผลแต่นางก็ยงั เชือ

สัญชาตญาณของตัวเอง
...ไม่แน่ ตายแล้วฟื นยังทําได้ บางทีนางอาจจะมี
สัญชาตญาณหยังรูข้ นมาอี
ึ กอย่างก็ได้
ซีเซียงมีทา่ ทางลังเล เป็ นปกตินางคงไม่สนใจฟั งหลิวจ้าว
เว่ยแต่เพราะนางนับเป็ นนางกําลังคนสนิทของลีกุย้ เฟย
นางรูด้ วี า่ ช่วงเดือนทีผ่านมาฝ่ าบาทไม่ได้พลิกป้ าย
ตําหนักหยงเยว่เลยนันทําให้พระสนมอารมณ์เสียไม่น้อย
ทังยังทําให้ไม่มโี อกาสได้เฝ้ า ดังนันเวลาเช่นนีควรเปิ ด
โอกาสให้พระสนมอยูก่ บั ฝ่ าบาทตามลําพังมากกว่าเข้าไป
ขัดจังหวะ
"เช่นนันเรารออยูท่ นีี กันก่อนเถอะเจ้าค่ะ" ซีเซียงตัดสินใจ
จะรอดูท่าทีก่อน
สนมในวังแห่งนีมีชวี ติ อยูไ่ ด้ดว้ ยความโปรดปรานของ
ฮ่องเต้ หากสนมสูญสินความโปรดปรานแล้ว มีตงกี ั คนที
ต้องใช้ชวี ติ อยูไ่ ม่สตู้ าย ลีกุย้ เฟยปี นป่ ายมาจนทุกวันนีก็
เพราะความโปรดปรานของฝ่ าบาทและสกุลหยู ดังนันการ
ห่างเหินจากฝ่ าบาทมากๆ ย่อมไม่ใช่สญ ั ญาณทีดี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 8

โดยเฉพาะเวลาทีใกล้จะต้องแต่งตังรัชทายาท
เวลานีนายท่านสกุลหยูได้สง่ ข่าวมาแล้วว่าอาจมีการหยัง
เชิงฝ่ าบาทในเรืองรัชทายาทในท้องพระโรงเร็วๆ นี ดังนัน
การต่อสูท้ งในฝ่
ั ายในและราชสํานักคงดุเดือดขึนมาก
ฮองเฮาไม่มที างปล่อยพระสนมไปง่ายๆ แน่ นางจ้อง
ตําแหน่งรัชทายาทไว้ตาเป็ นมัน เช่นเดียวกับทีลีกุย้ เฟย
ไม่มที างให้องค์ชายสีได้เป็ นรัชทายาทเช่นกัน หากฮ่องเต้
องค์ต่อไปคือองค์ชายสี ลีกุย้ เฟยอย่างนางคงไม่เหลือชีวติ
ไว้เสพสุข อีกทังสกุลหยูทคงโดนฮองเฮาเล่
ี นงานจนไม่
อาจมีวนั คืนทีดีได้อกี แต่ตรงกันข้าม หากฮ่องเต้องค์
ต่อไปคืออันอ๋อง ส่วนลีกุย้ เฟยกลายเป็ นไทเฮา พวกสกุล
เหลียวก็จะไม่มที ยืี นในแผ่นดินนีเช่นกัน
จากมุมทีหลิวจ้าวเว่ยยืนอยู่ ค่อนข้างไกลจากโต๊ะทีลีกุย้
เฟยประทับ นางนังอยูบ่ นเก้าอี เงยหน้ามองฝ่ าบาทที
ประทับยืนอยูด่ า้ นข้าง ไม่รวู้ า่ พูดอะไรกันแต่ฝ่าบาทจับมือ
ของลีกุย้ เฟยขึนมาลูบและตบเบาๆ ดูแล้วคล้ายเป็ นคู่สามี
ภรรยาทีรักใคร่กลมเกลียวและอ่อนโยนต่อกันอย่างยิง
ยืนรออยูค่ รูห่ นึงซีเซียงเห็นว่าไม่ควรผิดมารยาทไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 9

มากกว่านีจึงเดินนําหลิวจ้าวเว่ยเดินลงไปในสวน จ้าวเว่
ยก้มหน้าลงตํา ใจของนางเต้นระทึกเพราะไม่ตอ้ งการเข้า
เฝ้ าฝ่ าบาทในเวลานี แต่สงที
ิ นางกลัวกลับสลายไปอย่าง
รวดเร็ว
ทันทีทเท้ี าของนางเหยียบพืนหญ้าฮ่องเต้กป็ ล่อยมือของ
ลีกุย้ เฟยแล้วหันหลังเดินออกไปจากสวน ขันทีและนาง
กํานัลทีจัดแถวรออยูร่ บี ตามเสด็จกันไปทังขบวน ทุกคนที
อยูโ่ ดยรอบล้วนต้องคุกเข่าลงรอฝ่ าบาทเสด็จผ่านไป ไม่ม ี
สิทธิแม้แต่จะเงยหน้าขึนมอง
หลิวจ้าวเว่ยเองก็เช่นกัน ซีเซียงดึงนางให้คุกเข่าลงบนพืน
หญ้าเพือรอให้ฝ่าบาทเสด็จออกไปจากสวนก่อน แวบหนึง
อีกฝ่ ายเกือบจะส่งสายตาทอดพระเนตรมาทางพวกนาง
แต่จู่ๆ กลับมีนกตัวใหญ่กรู่ อ้ งขึนในทิศทางตรงกันข้าม
ฝ่ าบาทจึงหันขวับไปมองมัน
ชายในชุดคลุมสีทองเดินจากไปแล้ว หลิวจ้าวเว่ยถอน
หายใจยาว นึกขอบคุณเจ้านกตัวนันทีช่วยเหลือนางได้
ทันเวลาราวกับสวรรค์เป็ นใจให้แผนการของนางดําเนิน
ต่อไปได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 0

หญิงสาวแย้มยิมให้ซเี ซียงประคองนางตรงไปหาลีกุย้ เฟย

กลับเข้าสูบ่ ทบาทของว่าทีแม่สามีกบั ว่าทีลูกสะใภ้อกี ครา
*
เรืองทีฮ่องเต้อู่เหอตีโปรดปรานนกไม่ใช่ความลับ เมือครูม่ ี
นกกูร่ อ้ งส่งเสียงประหลาดราวกับได้รบั บาดเจ็บเขาจึงสัง
ให้ขนั ทีไปจับมันมา แต่เมือได้ตวั ก็เห็นว่าเป็ นนกเขาสี
นําตาลตัวใหญ่ แถมมีทา่ ทางเชืองกว่านกป่ าปกติ มันไม่
กลัวคน พอดินหลุดจากพระหัตถ์กพ็ ลิกตัวมาเกาะพระ
พาหาไว้ ไม่ได้บนิ หนีไปไหน
ซุนกงกงบ่นใจว่าเจ้านกนีช่างใจกล้าและกําเริบเสิบสาน
จริงๆ แต่เห็นว่าพระพักตร์ของฝ่ าบาทดูพอใจกับมันจึง
ไม่ได้เอ่ยขัดความสุนทรียข์ องนายเหนือหัวและเดินตาม
เสด็จไปเงียบๆ
"เสียวซุน"
"พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท"
"คนทีเราให้หายังไม่มขี า่ วอีกหรือ?" นานหลายเดือนแล้ว
ทีเขาให้คนตามหาสตรีทพบที ี วังหลิงซานแต่กลับไร้ขา่ ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 1

คราว ช่างผิดปกติยงนั
ิ ก
"ยังไม่มขี า่ วพ่ะย่ะค่ะ"
"แปลกจริงๆ หรือนางมีมนต์ดํากําบังกาย" เขาลูบขนน
กบนแขนตัวเองแล้วทอดสายพระเนตรมองไปไกล "...ดู
เหมือนอะไรๆ จะไม่เป็ นใจให้เรากับนางจริงๆ"
ซุนกงกงก้มหน้าลงตํา จําไว้ในใจว่าหากวันหน้าฝ่ าบาท
พบสตรีผนู้ นขึ
ั นมา เขาคงต้องทําดีกบั นางหน่อยเพราะ
ฮ่องเต้คงโปรดปรานนางไม่น้อยแน่ นานหลายเดือนแล้ว
ยังทรงไม่เบือหน่ ายทีจะค้นหานับว่าหาได้ยาก สนมในวัง
หลังบางคนแค่ขา้ มคืนฝ่ าบาทก็ลมื จากความทรงจําแล้ว
ร่างสูงในชุดสีทองเสด็จกลับไปตําหนักเฉียนชิงโดย
สายตาไม่ได้เหลือบแลนางสนมหรือนางกํานัลทีมาดักรอ
ตามเส้นทาง สตรีพวกนียอบกายลงคุกเข่าด้วยท่าทางชด
ช้อยเพราะหวังว่าจะสะดุดพระทัยฝ่ าบาทและอาจได้รบั
พระเมตตาบ้าง
ซุนกงกงนึกหัวร่ออยูใ่ นใจ อยากจะบอกพวกนาง
เหลือเกินว่าหากเป็ นเวลาปกติการแย่งชิงความสนใจ
เช่นนีอาจได้ผล แต่ยามนีบนพระพาหามีเจ้านกเขาตัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 2

ใหญ่อยู่ พระองค์ไม่มที างสนใจพวกนางแน่ เขาติดตามฝ่ า

บาทมานาน รูจ้ กั ฮ่องเต้ดกี ว่าตัวเองเสียด้วยซํา นําหนัก
ในใจของฝ่ าบาทนัน
...นกทรงเลียงของพระองค์ยงั มีคา่ กว่าชีวติ สตรีสกั นาง
*
"เสด็จแม่" อันอ๋องเข้ามาทีตําหนักหยงเยว่หลังจากทีหลิว
จ้าวเว่ยกลับไปแล้ว ลีกุย้ เฟยกําลังเอนการอยูบ่ นตังได้ยนิ
เสียงเขาก็แค่นหัวเราะหึ
"ต้องรีบมาหาข้าขนาดนีเชียวหรือ?" นางไม่ลมื ตาขึนก็
รับรูไ้ ด้ถงึ ความคาดหวังของโอรส
"เสด็จแม่ เรืองนันท่านว่าอย่างไร?"
"พบกันครังเดียวย่อมไม่อาจตัดสินอะไรได้งา่ ยๆ ...คราว
เรืองกองทัพเอียนเหอนางนับว่ามีนําใจช่วยเหลือสกุลหยู
เจ้าจําเรืองนีได้บา้ งหรือไม่?"
อันอ๋องลําคอแข็งทือขึน...
แน่นอนเขาจําได้ แต่นนไม่
ั เกียวกับเรืองทีเขาจะกําจัดนาง
อยูด่ ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 3

"ลูกไม่มวี นั แต่งกับนาง ลูกต้องการยกเลิกราชโองการ

สมรส หากเสด็จแม่ไม่ชว่ ย ลูกจะไปกราบทูลเสด็จพ่อเอง"
สินเสียงเปลือกตาของลีกุย้ เฟยก็เปิ ดขึนทันที นางจ้องอู่เห
วินซวนนิงจนอันอ๋องต้องเป็ นฝ่ านเสหน้าหลบไป
"ข้าปกป้ องเจ้าเกินไปสินะ" นับตังแต่เล็กจนโตเด็กคนนี
เติบโตมาใต้ปีกของนาง แม้จะอยูภ่ ายในวังหลังทีแสน
โสมมทีสุดเขากลับถูกห่อหุม่ ด้วยฟูกนิม ไม่เคยต้องพบ
ภยันตรายเหมือนองค์ชายองค์อนื
นางไม่เพียงแต่ปกป้ องแต่ยงั กําจัดทุกเภทภัยอย่างไม่ไว้
หน้า ตลอดชีวติ ของเขาเติบโตมาราวกับไข่มกุ ในฝ่ ามือ
ของนาง วันนีนางถึงเข้าใจว่าการปกป้ องจนเกินพอดีนนั
ทําให้บุตรชายหูตาคับแคบเพียงใด
"เสด็จแม่..."
"อย่ายกเสด็จพ่อของเจ้ามาขูข่ า้ คนขีขลาดอย่างเจ้าน่ะ
หรือจะไปทูลฟ้ อง สันดานเจ้าเป็ นเช่นไรข้าเป็ นมารดาจะ
ไม่รหู้ รือ?" ลีกุย้ เฟยแค่นเสียงเย้ยหยันก่อนจะยกชาขึนมา
จิบ "ใกล้จะเลือกรัชทายาทแล้วแต่เจ้ากลับวุน่ วายเรืองไม่
เป็ นเรือง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 4

"...."
"แต่งนางเข้าไปก่อนแล้วค่อยฆ่าก็ยงั ไม่สาย ข้าดูนางวันนี
แล้วรูส้ กึ ว่ายังโง่อยูบ่ า้ ง เจ้าไม่น่าควบคุมยาก"
"ไม่ได้"
"ทําไมไม่ได้?"
"...."
"บอกข้าสิทาํ ไมไม่ได้ หึ หรือสตรีนางนันทีเจ้าอยากแต่ง
เข้าใจจะขาดจะไม่ยอมแต่งกับเจ้าหากนางไม่ได้เป็ นหวาง
เฟย" ลีกุย้ เฟยเดาได้อย่างแม่นยํา อันอ๋องก้มหน้าลง รอง
จากฮ่องเต้กม็ แี ต่เสด็จแม่ทเขาเกรงกลั
ี วทีสุด
"เสด็จแม่นางมีชวี ติ น่าสงสาร ทังยังมีปมฝังใจ นางไม่ยอม
แต่งมาเป็ นรองใครแน่"
"ปมฝั งใจ ฮ่าๆ" ลีกุย้ เฟยแค่นเสียงหัวเราะ "เจ้าได้ยนิ สิงที
ตัวเองพูดอยูห่ รือไม่ ปมฝั งใจงันรึ ปมฝังใจว่าต้องเป็ น
ภรรยาเอก หรือปมฝั งใจว่าจะต้องเป็ นพระชายาให้ได้กนั
เจ้าเคยคิดหรือไม่... หากเป็ นสตรีทรัี กเจ้าจริงนางจะไม่
เสียงให้เจ้าคิดแผนอันตรายมากมายเพือนาง แต่นางจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 5

ช่วยให้เจ้าเดินทางทีเรียบง่ายและปลอดภัยทีสุด ...แต่ง
เป็ นเช่อเฟยแล้วค่อยเลือนทีหลังก็ยงั ไม่สาย แต่นางกลับ
มีปมงันหรือ.... ลูกชายทีแสนโง่เขลาของข้า หูตาของเจ้า
มืดบอดนัก"
"นางไม่ใช่คนเช่นนัน"
"งันรึ เจ้าแน่ใจแล้วสินะว่านางไม่ได้รกั ตําแหน่งอันอ๋องที
ครอบหัวเจ้ามากกว่าตัวเจ้า เคยคิดไหมว่าหากไม่ใช่
เพราะเจ้าเป็ นอันอ๋องนางจะชายตาแลหรือไม่?"
"เสด็จแม่ท่านอย่าคาดเดาส่งเดชเลย ลูกมีใจให้นางและ
ลูกเชือมันว่านางเป็ นคนดี... หรือต่อให้นางไม่ดลี ูกก็ยนิ ดี
รับไว้ ลูกรับนางได้ทุกอย่าง ลูกเพียงแค่ตอ้ งการแต่งกับ
นางเท่านัน"
ลีกุย้ เฟยมองอันอ๋องแล้วถอนหายใจยาวเหยียด "เจ้ารู้
หรือไม่ว่าตําแหน่งหวางเฟยของเจ้านันวันหน้าจะ
หมายถึงอะไร?"
"ลูกรู"้
"หากนางไม่เหมาะสม วันหน้าข้าจะเป็ นคนทําลายนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 6

เอง"
"เสด็จแม่ชว่ ยลูกด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ"
"หึ... เรืองเช่นนีไม่อาจบุ่มบ่าม เจ้ากับผูห้ ญิงของเจ้าต้อง
เก็บความสัมพันธ์เป็ นความลับให้มดิ ชิด ช่วงนีทําท่าที
เสน่หาต่อหลิวจ้าวเว่ยให้มาก อย่างน้อยต้องให้คนใน
เมืองเห็นว่าเจ้ารักใคร่เมตตานางอย่างจริงใจ"
"ลูกทราบแล้ว"
"ช่วงนีข้าจะเรียกนางเข้าวังบ่อยๆ คงต้องทําตัวสนิทสนม
ให้นางวางใจเสียก่อน อนาคตจะได้ลงมือโดยง่าย"
"เสด็จแม่ทรงพระปรีชา"
"ทําเช่นนีก็ดี ช่วงนีเจ้าอย่าเพิงพบกับพวกขุนนางให้มาก
นัก อีกไม่นานสภาขุนนางจะมีการถวายฎีกาแต่งตังรัช
ทายาท อย่าให้ฝ่าบาทเจอว่าเจ้าพัวพันกับกลุม่ ขุนนาง
พระองค์ไม่ชอบเรืองเช่นนัน"
"ลูกจะระวังให้มากพ่ะย่ะค่ะ"
"อืม..." ลีกุย้ เฟยปิ ดตาลงอีกครัง ในหัวยังคิดว่าจะทําลาย
ชือเสียงหลิวจ้าวเว่ยอย่างไรให้กระทบกับโอรสของนางให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 7

น้อยทีสุด อย่างไรอันอ๋องก็เป็ นลูกในไส้ นางรักและตามใจ

เขามาตังแต่เด็กจนโต เรืองชัวร้ายอะไรทีไม่เคยทําเพือลูก
แค่กําจัดสตรีนางเดียวไม่นบั ว่ายากเย็นอะไร
ส่วนสตรีทจะมาแทนที
ี ... หากไม่อยูใ่ นการควบคุมของ
นาง วันหน้านางก็จะกําจัดทิงอีกคน วันนีเพียงต้องการให้
บุตรชายมีกําลังใจยืนหยัดในช่วงหัวเลียวหัวต่อเท่านันจึง
ตกปากรับคํา
อนาคตเป็ นเรืองทีแน่นอนเสียทีไหน...
*
ลึกลงไปใต้พนดิ
ื นเมืองถงเยียนมีเส้นทางลับทีทอดยาว
และแตกแขนงซับซ้อนราวกับรากไม้ ยากเกินทีคนทัวไป
จะจินตนาการภาพอุโมงค์ททอดตั
ี วยาวเหยียดนีได้
สามปี ...
นับตังแต่ทย้ี อนกลับมามีชวี ติ อีกครัง เนียเถียนชิงได้
เนรมิตอุโมงค์ใต้ดนิ นีขึนมาด้วยความอดทนและเป็ น
ความลับอย่างยิงยวด เขาสร้างเส้นทางมากมายที
สามารถทะลุไปได้ทุกทีโดยไม่จาํ เป็ นต้องโผล่ขนไป ึ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 8

ด้านบน
นอกจากอุโมงค์ยงั สร้างห้องลับจํานวนมาก ทีมีทงคุ
ั ก ทัง
ทีหลบภัย รวมถึงห้องเก็บพิษและสมุนไพรทีเขาสะสม
เอาไว้
ในห้องลับแห่งหนึง หลังจากประตูหนิ เลือนเปิ ดออก หวัง
เซียวก็ได้เห็นเจ้านายของตัวเองกําลังโยนปลาตัวเล็กๆ
ลงไปในสระนํา
สระหินใต้ดนิ แห่งนีนับว่าพิเศษอยูบ่ า้ งตรงทีนําในสระเป็ น
นําเค็ม ใจกลางแผ่นดินอย่างถงเยียนการขนนําเค็มมาถึง
ทีนีนัน นอกจากจะต้องใช้เงินมหาศาลแล้วคงต้องบ้าบิน
ไม่น้อย ซึงคุณชายของเขากลับทําให้นําเค็มเต็มสระได้
เท่านันไม่พอยังขนปลาทีอาศัยอยูใ่ นนําเค็มมาเลียงด้วย
ปลารูปร่างประหลาดทีเหมือนมีคางบวมดูอปั ลักษณ์วา่
ยวนอยูใ่ ต้ผวิ นําใส มันรอจนปลาตัวเล็กในมือเนียเถียนชิง
ร่วงลงไปในผิวนําก็รบี ว่ายมาแย่งชิงอาหารกันทังฝูง
หวังเซียวยืนมองมันเงียบๆ ไม่คดิ จะเข้าไปยุง่ กับมัน
เหมือนเนียเถียนชิง เจ้านายเขาเป็ นราชาแห่งพิษ สัตว์ท ี
เอามาเลียงก็มแี ต่สตั ว์พษิ ทังนัน หากแตะต้องสุม่ สีสุม่ ห้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 9

อาจจะตายไม่รตู้ วั
แต่เดิมบิดาเขารับใช้บดิ าของเนียเถียนชิง ตัวเขาเองก็เลย
ได้ตดิ ตามบิดาของเนียเถียนชิงด้วย จนอดีตประมุขตาย
เขาเป็ นคนเดียวทีติดต่อกับเนียเถียนชิง แต่นานหลายปี
คุณชายทีบวชอยูก่ ย็ นื ยันว่าจะไม่กลับเข้าสํานัก
แต่เมือสามปี กอ่ น จูๆ่ คุณชายก็เปลียนใจ
เนียเถียนชิงไม่ได้ปิดบังเขาเรืองนิมติ ทังยังเล่าให้ฟังถึง
เรืองเหนือธรรมชาติทหวั ี งเซียวได้ยนิ แล้วก็ไม่กล้าเปิ ด
ปากเล่าต่อกับใครเพราะคนคงหาว่าเขาบ้า แต่เขากลับ
เชืออย่างหมดหัวใจว่าเจ้านายของเขาเล่าเรืองจริง เพราะ
หากใครได้อยูใ่ กล้บุรุษผูน้ ีย่อมรูส้ กึ ได้เลยว่าเขาไม่
ธรรมดา
...ไม่เหมือนกับคนทัวๆ ไป บางครังความน่าเกรงขามของ
เขายังเหนือกว่าฮ่องเต้เสียด้วยซํา ยามทีเขาจดจ่ออยูก่ บั
การสกัดพิษนันหวังเซียวมักจะเห็นภาพของมารร้ายทีน่า
กลัวจนชวนให้ขนหัวลุก ความแข็งกร้าวเย็นชาและ
โหดเหียมของเนียเถียนชิงไม่ใช่สงทีิ ใครอยากลิมลองแน่
"ว่ามา" นานทีเดียวกว่าชายหนุ่มในชุดสีเทาเข้มจะวางมือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 0

จากการใช้อาหารปลาปั กเป้ าแล้วเอ่ยปากกับคนสนิท

"พวกสกุลเฉินกําลังจะส่งทหารลับหญิงไปซือฟั งแล้ว
ขอรับ" หวังเซียวรายงานข่าว
คิวเข้มขมวดเข้าหากับแวบหนึงก่อนจะคลายออก "พวกที
ชอบมุดใต้กระโปรงสตรี ยังไงก็ยงั คงสันดานเดิมไม่
เปลียน" เขากล่าวพลางเช็ดมือกับผ้า "พวกเขาใช้ใบหน้า
ของนางหรือ?"
หวังเซียวยิมแหย แค่คาํ ว่า 'นาง' ก็รแู้ ล้วว่าเจ้านายไม่
พอใจกับเรืองนี "ขอรับ"
"หึ" เนียเถียนชิงกระตุกมุกปาก ก้มมองปลาปั กเป้ าทีว่า
ยวนอยูใ่ นสระหินเงียบๆ
"คุณชายจะให้ขวางหรือไม่ขอรับ?"
"ไม่จาํ เป็ น... ต่อให้พวกมันทําได้จริงๆ สุดท้ายก็ไม่ได้ตาย
ดี" ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากปกป้ อง แต่เรืองนีไม่ใช่โจทย์ของ
เขา คนทีจะจัดการจึงไม่ใช่ตวั เขา ยกเว้นแต่วา่ ภัยจะถึง
ตัวหลิวจ้าวเว่ย เช่นนันเขาจะกําจัดพวกมันให้สนซาก ิ
นางเองก็คงไม่ชอบให้เขายุม่ ย่ามไปทุกเรือง สตรีผนู้ นั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 1

ชมชอบการลงมือด้วยตัวเองและหยิงทระนง เขาช่วยเรือง
เล็กๆ น้อยๆ ไม่ให้นางรูไ้ ด้ แต่เรืองใหญ่ๆ หากนางไม่ขอ
เขาจะไม่ยนมื
ื อไปสอดแน่
เหยือเป็ นของนาง ความแค้นเป็ นของนาง ดังนันการแก้
แค้นจึงเป็ นของนางด้วยเช่นกัน
"คุณชาย... ท่านเคยบอกว่าจะไม่เข้าหาคุณหนูหลิวไม่ใช่
หรือ แต่เหตุใดถึงไปพบนางเล่า?" หวังเซียวสงสัย วัน
ก่อนทีร้านเครืองประดับตามจริงยังไม่ถงึ วันนับรับตามที
ร้านแจ้งมา แต่พอคุณชายรูว้ า่ คุณหนู หลิวจะไปทีร้านก็รบี
ไปดักรอทีนัน ช่างต่างจากทีเคยพูดว่าควรจะห่างจากนาง
จริงๆ
เนียเถียนชิงปรายตามองหวังเซียวทีถามซอกแซ่กก่อนจะ
ตอบอย่างตรงไปตรงมา "ข้าคิดถึงนางเกินไป"
หวังเซียวอ้าปากคล้ายจะพูดอะไรแต่กพ็ ดู ไม่ออกเมือได้
ยินคํานัน คุณชายของเขาช่างเถรตรงจริงๆ เช่นนีคงนับ
ได้วา่ แพ้ใจตนเองเสียแล้ว
คราวก่อนใครกันทีบอกว่าตนเองมือเปื อนเลือดไม่ใช่คนที
นางศรัทธาแล้ว กลัวจะทําให้นางผิดหวัง เพียงไม่กวัี นก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 2

หาเรืองไปพบหน้าจนได้...
พิษรักหนอพิษรัก...
หวังเซียวคิดอยูค่ รูห่ นึงจึงซักต่อ "เรืองทีท่านเคยเล่า...
ชาติกอ่ นทีท่านตายไปในอาราม ไม่ใช่ว่าเป็ นแบบข่าวลือ
หรือ ...ท่านรักนางตังแต่ตอนนัน?"
"ผิดแล้ว" เนียเถียนชิงหัวเราะ "ตอนนันข้ามีแต่ความ
เมตตา จิตใจไม่ได้มกี เิ ลสตัณหา ตอนทีพบนางมีแต่
ความรูส้ กึ สงสารเห็นใจ นางไร้ทพึี งและน่าเวทนาข้าจึงยืน
มือเข้าช่วยเหลือ"
"แล้วเหตุใดท่านถึงดูรกั ใคร่ลกึ ซึงกับนางถึงเพียงนี หาก
ชาติกอ่ นทีท่านเล่ามาเป็ นจริง ชาตินีท่านทุม่ เทขนาดนี
เพราะอะไร?" หากไม่ได้รกั กันมาก่อนทีคุณชายทําอยูท่ ุก
วันนีมันจะไม่มากเกินไปหรือ หลังจากสังเกตมานานหวัง
เซียวมันใจแล้วว่าเนียเถียนชิงทําหลายสิงก็เพือรอหลิว
จ้าวเว่ย แม้แต่การกลับเข้าสํานัก ก่อตังหอต่างๆ หรือการ
สอบจ้วงหยวน ล้วนเพือสตรีผนู้ นทั ั งสิน
หากไม่รกั มาก่อนมีหรือจะลงแรงมากมายเพียงนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 3

ตาคมตวัดขึนมองคนสนิท ชายหนุ่มถอนหายใจยาวก่อน
จะสอดมือลงไปใต้นําเย็น คว้าตัวปลาทีผิวหนังเคลือบไป
ด้วยพิษขึนมาเป็ นๆ "เจ้าคิดว่าข้ากับนางผูกพันกันมาแค่
ชาติเดียวหรือ?" เขาแค่นเสียง ดวงตาคมจับจ้องปลาทีดิน
พล่านอยูใ่ นมือก่อนจะลูบผิวทีมีเมือกเคลือบของมันเบาๆ
"...ชะตาคนเราพันเกียวกันดังเกลียวเชือก บางทีขา้ อาจจะ
ตามนางมาเป็ นสิบๆ ชาติแล้วก็ได้"
"คุณชาย ท่านไม่ได้ลอ้ ข้าเล่นใช่หรือไม่" แค่บอกว่า
กลับมาเกิดใหม่กเ็ หลือเชือพอแล้ว คราวนียังมีหลายภพ
ชาติทงยั
ั งมีอภินิหารเพิมเติมเข้ามาอีก หวังเซียวรูส้ กึ ว่า
เกินกว่าจะรับจริงๆ
เนียเถียนชิงหัวเราะ ก่อนจะเลิกคิวเอ่ยอย่างยียวน "เจ้านี
เชือคนง่ายจริงๆ"
"โธ่ คุณชาย ท่านพูดเสียเป็ นจริงเป็ นจังข้าก็นึกว่าท่านพูด
เรืองจริง" หวังเซียวลูบอกเมือเห็นว่าเจ้านายคล้ายจะเล่า
เรืองโกหกเท่านัน
ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างละเหียใจกับคนสนิท แต่เมือหัน
กลับไปยังทิศทีหวังเซียวมองไม่เห็นสีหน้า ดวงตาของเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 4

ก็วาววับขึนมา รอยยิมหุบหาย มีแต่ความถมึงตึงและ

ความเย็นชาลําลึกยากจะหยัง
*
การซ้อมรําผ่านมาจนถึงสัปดาห์สดุ ท้ายแล้ว หลิวจ้าวเว่ย
ยังคงเป็ นคนพาหลิวหว่านอีไปทีสํานักสังคีตเพือฝึกซ้อม
เป็ นประจํา หญิงสาวพาน้องสาวมาถึงก็มกั จะแยกตัวไป
นังทีโต๊ะหิน กินขนมจิบชาเฝ้ ามองพวกนางร่างรํากันอยู่
บนโรงฝึกทียกพืนเปิ ดด้านข้างโล่ง
ในบรรดาสตรีทร่ี วมฝึกซ้อมเห็นอยูว่ ่าฝีมอื ของหลิวหว่าน
อีก้าวหน้าขึนเหนือกว่าคนอืนมาก ตลอดมาครูฝึกมักมีคาํ
ชมให้นางเสมอๆ มองผิวเผินคงคิดว่านางมีความตังใจ
และเป็ นคนทีพัฒนาได้ แต่ความจริงแล้วหลิวจ้าวเว่ยกระ
จ่างดี
น้องห้าของนางเป็ นคนฉลาด นางไม่คดิ จะเผยความโดด
เด่นเป็ นเลิศอย่างหลานไฉ่ซนิ เพราะหวังจะเอาใจพวก
อาจารย์ทสอนรํ
ี าและถือเป็ นการผูกมิตรกับเพือนทีซ้อมรํา
ด้วยกัน การแสดงฝีมอื สูงตังแต่เริมจะทําให้ระดับของนาง
สูงกว่าผูอ้ นมากเกิ
ื นไป สตรีพวกนันจะจ้องนางเป็ นศัตรู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 5

มากกว่ามิตร แต่หากระดับพอๆ กันกับคนอืน พวกนาง

กลับไม่ระแวง
หลิวหว่านอีเล่นละครเก่ง ยามนีอาจารย์ทสอนก็
ี ชนชม
ื
นาง เพือนทีฝึกซ้อมด้วยกันก็เอาใจช่วยนาง นับว่านาง
กลายเป็ นขวัญใจของคนในสํานักสังคีตไปแล้ว
แต่ถงึ อย่างนันคนทีวางตัวมันใจว่าจะได้ราํ กลับเป็ นหลิว
จ้าวอวี นางเชิดจมูกมองผูอ้ นด้
ื วยหางตาตลอดเวลา พอ
ไม่มหี ลานไฉ่ซนแล้
ิ วก็คล้ายกับว่าสํานักสังคีตอยูใ่ ต้ฝ่าเท้า
นาง ไม่มใี ครหน้าไหนช่วงชิงตําแหน่งของนางได้อกี ดู
แล้วโอหังยิงนัก
"คุณหนู ใหญ่หลิว"
"อาจารย์เซีย" หลิวเจ้าเว่ยประคองมือคํานับสตรีสงู วัยที
เดินเข้ามาทัก "เชิญดืมชาด้วยกันก่อนสิเจ้าค่ะ"
"รบกวนคุณหนูแล้ว" อาจารย์เซียผูน้ ีอดีตก็เคยเป็ นสตรี
ผูน้ ํารําบวงสรวง นางมีชอเสี
ื ยงมากเรืองการร่ายรําจนฝ่ า
บาทให้นางเข้ามาเป็ นครูฝึกทีกองสังคีตหลวง อีกทังชน
ชันสูงไม่น้อยทีมักจะเชิญนางไปสอนคุณหนูในจวนของ
ตน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 6

อาจารย์เซียนังลงทีฝั งตรงข้าม อาเจินเข้ามารินนําชาให้

นางก่อนจะถอยฉากออกไป หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้เปิ ดบท
สนทนา คนทังสองหันไปมองโรงฝึ กทีสตรีทงหลายกํ
ั าลัง
ร่ายรําพร้อมกันอยูเ่ งียบๆ
"เจ้าว่าสตรีนางใดเหมาะสมทีสุดสําหรับการรําบวงสรวง"
จูๆ่ อาจารย์เซียก็ถามขึน หญิงสาวปรายตามองครูฝึกชรา
เล็กน้อยก่อนจะเผยยิมหวาน
"ข้าดูแล้วหากเป็ นฝีมอื การร่ายรําย่อมต้องเป็ นน้องห้าของ
ข้าหลิวหว่านอี แม้จะมีบางช่วงทีดูขาดพลังไปบ้างแต่
นับว่าดีทสุี ดในบรรดาพวกนาง" หลิวจ้าวเว่ยวิจารณ์อย่าง
ตรงไปตรงมา
"คุณหนูใหญ่หลิวมีความรูเ้ รืองระบําดี"
"เพียงแต่เคยฝึกมาบ้างเท่านัน"
"เจ้ารําบูชาฟ้ าดินเป็ นหรือ?" อาจารย์เซียเลิกคิวอย่าง
แปลกใจ
"เคยฝึกเอาไว้บา้ งเจ้าค่ะ"
"เช่นนันเหตุใดไม่ลงแข่งด้วยเล่า" หากโฉมสะคราญผูน้ ีลง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 7

แข่งการตัดสินคงไม่ยากเลยแม้แต่น้อย
"จวนข้ามีน้องสาวสองคนลงแข่งแล้ว ให้ขา้ ลงอีกคนคงไม่
เหมาะสมนัก"
"นันสินะ... แล้วน้องรองของเจ้าเล่า ไม่คดิ ว่านางทําได้ด ี
หรือ?" อาจารย์เซียเอ่ยอย่างเสียดายก่อนจะกลับวกไป
เรืองเดิม
"เรืองท่าทางนางทําได้ด ี แต่สหี น้ากับความรูส้ กึ นันนาง
ควบคุมไม่ได้ ท่านดูเอาเถอะเวลานางระบํานางจะยิม
ตลอดเวลา การรําบูชาฟ้ าดินมีทงความแข็
ั งกร้าว
โศกเศร้า อ่อนโยน แต่นางกลับยิมอยูอ่ ย่างนัน... น้องรอง
ของข้าผูน้ เหมาะสมกั
ี บการระบําทีมีจงั หวะสดชืน
สนุกสนาน หากมีเพลงเช่นนันถึงจะเป็ นทีของนาง"
"ฮ่าๆ คุณหนูใหญ่หลิวช่างพูดตรงไปตรงมา" อาจารย์เซีย
ปรบมือหัวเราะอย่างชอบใจ
"ข้าเพียงแต่พูดไปตามเนือผ้าความจริงต้องให้
อาจารย์เซียชีแนะอีกมาก"
"...แล้วในพวกนางเจ้าว่าคนไหนลักษณะดีทสุี ด"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 8

"ลักษณะดีหรือเจ้าคะ?" คําเรียก 'ลักษณะดี' นีหลิวจ้าว

เว่ยเคยได้ยนิ คนใช้แต่กบั ช้างม้า ไม่เคยได้ยนิ เอามา
อธิบายถึงคนด้วยกันจึงงุนงงไม่น้อย
"ใช่ลกั ษณะดี... เจ้าคงเคยได้ยนิ เรืองสตรีนําโชคกระมัง
การคัดเลือกพวกนางทีใช้ทงเวลาตกฟาก
ั ตรวจดวงชะตา
ทังตรวจตําหนิ ก็เพือหาสตรีทใกล้
ี เคียงกับสตรีนําโชคผู้
นัน"
ได้ยนิ อาจารย์เซียพูดแล้วรอยยิมบนใบหน้าของหลิวจ้าว
เว่ยก็คอ่ ยๆ จางหาย เรืองสตรีนําโชคนับเป็ นตํานานอย่าง
หนึงในแคว้นต้าถง ช่วงทีมีการรบพุง่ และก่อตังแคว้น
ผูน้ ําตระกูลอู่ในตอนนันได้ให้นักพรตชือดังตรวจดวงชะตา
คนในสกุล ปรากฎว่าพวกเขาจะมีเคราะห์ใหญ่ วิธแี ก้ไข
คือการชุบเลียง 'สตรีนําโชค' เอาไว้ในบ้าน
สตรีนําโชคนีจะต้องเป็ นคนทีมีชะตาส่งเสริมผูค้ น เป็ น
ผูน้ ําโชคลาภและความรุง่ เรืองมาสูต่ ระกูลนันๆ ทังยังเป็ น
ตัวรับเคราะห์ทคอยกั
ี นอันตรายให้ออกห่างจากคนใน
ตระกูล
เรืองพวกนีคงไม่มใี ครเชือหากสกุลอู่ไม่ได้ครองบังลังก์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 9

ทังทีในยามนันสกุลเฉินนับว่ามีอํานาจมากทีสุดแต่สกุลอู่ท ี
เป็ นสกุลบัณฑิตกลับได้เป็ นฮ่องเต้ คนคิดว่าส่วนหนึง
เพราะพวกเขาเลียงสตรีนําโชคเอาไว้
เวลาต่อมาตํานานนีกลายเป็ นจุดกําเนิดความทุกข์ระทม
ของสตรีมากมาย พวกชนชันสูงหลายจวนใช้ขอ้ อ้างเรือง
สตรีนําโชคฉุดคร่าลูกเมียผูอ้ นไปกั
ื กตัวไว้ในจวน ทังยัง
ทําราวกับพวกนางเป็ นนางบําเรอ ข่มเหงรังแกกัน
นอกจากนันบุรษุ ในจวนไม่วา่ ใครก็สามารถระบายความ
ใคร่กบั สตรีนําโชคได้ ด้วยข้ออ้างว่าต้องใกล้ชดิ นางให้
มากเพือจะได้กลินอายโชคลาภ
สตรีผหู้ นึงทีไม่ใช่โสเภณี ต้องร่วมหลับนอนกับผูช้ ายทัง
ตระกูลเพียงเพราะวันเวลาตกฟากของนางเป็ นมงคล
แท้จริงแล้วนันกลับกลายเป็ นข้ออ้าง สตรีนําโชคอะไรกัน
เดรัจฉานพวกนันเพียงต้องการทีระบายความใคร่กอ็ า้ ง
เรืองสตรีนําโชค พาสตรีทไม่ ี รอู้ โิ หน่อเิ หน่กลับจวนมาเป็ น
กระถางรองรับอารมณ์
เรืองนีไม่วา่ ได้ยนิ กีครังช่างชวนให้ผคู้ นหดหู่
แต่ยงั ดีทเรื
ี องพวกนันดําเนินอยูไ่ ด้ไม่นาน เกิดมีบดิ าของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 0

สตรีผหู้ นึงทีถูกฉุดไปเจ็บแค้นจนทนไม่ไหว เขาวางแผน

ฆ่าบุตรชายสายตรงของตระกูลทีฉุดลูกสาวของเขาไปข่ม
เหง ในยามนันโอรสสวรรค์ไม่ได้สงู ส่งเกินเอือมอย่างทุก
วันนี
เพราะเพิงผ่านศึกสงครามไปไม่นาน สกุลอู่ยงั คงเป็ น
มนุษย์เดินดินในสายตาผูค้ นอยู่ อีกทังตระกูลทังเจ็ดก็ยงั
อยูค่ รบ ฟ้ าจึงไม่ได้ถูกยกขึนสูง
ความแค้นของผูเ้ ป็ นพ่อเมือระบายเสร็จเขาก็เดินไปตี
กลองร้องทุกข์ แจ้งความว่าตนเพิงฆ่าคนและป่ าวประกาศ
ว่าเหตุใดตนถึงฆ่าคน
เรืองของสตรีนําโชคนันมาจากสกุลอู่เป็ นต้นกําเนิด ยามนี
ถูกคนเป็ นพ่อทีคังแค้นคับอกประกาศความผิดก็ยงทํ ิ าให้
อํานาจสกุลอู่สนคลอน
ั ราษฎรมีใครไม่รบู้ า้ ง ในยามนัน
พวกเขากําลังพยายามรวบรวมความเคารพศรัทธาจาก
ผูค้ น แต่กลับกลายเป็ นข่มเหงประชาชนเช่นนีไม่ใช่เรืองดี
ไม่เพียงแต่ป่าวประกาศอยูน่ านครึงวัน ผูเ้ ป็ นพ่อผูน้ นั
เลือกจะปาดคอตายหน้ากลองร้องทุกข์เป็ นทีสะเทือนใจ
ผูค้ นอย่างยิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 1

ฮ่องเต้ในเวลานันต้องรีบประกาศกฎหมาย ห้ามการฉุด
คร่าสตรี บังคับคนมาเป็ นตัวนํ าโชคในจวนอีก เรืองราวถึง
ได้ซาลงไป
นานหลายชัวคนเรืองของสตรีนําโชคกลายเป็ นตํานาน
ราษฎรคงลืมเลือนไปแล้ว แต่ในหมูช่ นชันสูงยังคงมีอยูแ่ ต่
ทํากันอย่างลับๆ และไม่ได้ทารุณโหดร้ายแบบในอดีต
โดยมากจะเป็ นการผูกชะตาของคนในจวนทีเจ็บป่ วย
หากเลียงคนทีมีชะตาเกือหนุนไว้ใกล้ตวั ก็จะหายดี
เห็นจ้าวเว่ยมีสหี น้าไม่ดอี าจารย์เซียจึงกล่าวขึน "สตรีทรํี า
บวงสรวงฟ้ าดินสําหรับคนสกุลอู่กค็ อื ตัวแทนของสตรีนํา
โชค พวกเขายังคงพยายามเฟ้ นหาสตรีผนู้ นอยู ั ท่ ุกปี "
หลิวจ้าวเว่ยยกมุมปาก ...ตามหาสตรีทจะทํ
ี าให้พวกเขา
ได้เป็ นฮ่องเต้ต่อไปงันหรือ "คนแบบนันร้อยปี จะมีสกั คน"
"ใช่ไหมเล่า เราถึงทําได้แค่หาสตรีทมีี ความสามารถและ
ลักษณะดีทสุี ด ใกล้เคียงกับสตรีนําโชคตัวจริงมากทีสุด
เท่านัน"
"สตรีนําโชคตัวจริงหรือเจ้าคะ?" จ้าวเว่ยแปลกใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 2

"ข้าหมายถึงสตรีนําโชคคนแรกทีสกุลอู่เลียงไว้ชว่ งกลียคุ
อย่างไรเล่า คนทีมีโชคชะตาเกือหนุนผูอ้ นจนเขาได้
ื
กลายเป็ นเชือพระวงศ์เช่นนีไม่นบั ว่าเป็ นสตรีนําโชคตัว
จริงหรือ"
"นันสินะเจ้าคะ" พูดถึงตรงนีก็เงียบไปอีกอึดใจ
นับว่าสกุลอู่ในยามนันโชคดีจนน่าประหลาดใจจริงๆ ทังที
ไม่ได้เป็ นสกุลทหารแต่สุดท้ายกลับได้บลั ลังก์ไปครองทัง
ยังสืบทอดกันมาเป็ นร้อยๆ ปี ได้อย่างมันคง หากจะบอก
ว่าไม่มเี รืองของโชคลาภเข้ามาเกือหนุนคงไม่มใี ครเชือ
"ใกล้ถงึ วันคัดเลือกแล้ว น้องสาวของเจ้าคงตืนเต้นกัน
น่าดู" อาจารย์เซียยกยิม คําว่าตืนเต้นนีคงต้องแทนทีด้วย
คําว่าฟาดฟั นกันมากกว่า ซึงหลิวจ้าวเว่ยก็เข้าใจความใน
"ย่อมเป็ นธรรมดา ตัวข้าเองก็ยงั ตืนเต้นแทนพวกนางเลย
เจ้าค่ะ ถึงวันสอบพวกนางแต่ละคนคงแสดงฝีมอื กัน
เต็มที"
"เช่นนันก็ดแี ล้ว คนมีฝีมอื ฟ้ าดินต้องช่วยส่งเสริมแน่"
หลิวจ้าวเว่ยยกชาขึนจิบบางๆ แล้วถามหญิงชรา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 3

"อาจารย์เซียมีตวั เลือกในใจแล้วหรือยังเจ้าคะ"
หญิงชราเพียงแต่ยมตอบแต่
ิ ไม่กล่าวอะไรออกมา จ้าวเว่ย
ไม่ถามซําเพราะค่อนข้างแน่ ใจว่าพวกครูฝึกคงเลือกหลิว
หว่านอี
โฉมสะคราญครุน่ คิดพลางลูบถ้วยชาในมือก่อนจะหันไป
ยิมให้หลิวหว่านอีทีเพิงได้หยุดพัก นางกําลังมองมาทีหลิว
จ้าวเว่ยและอาจารย์เซีย ดูสหี น้าคงคาดหวังว่าหลิวจ้าวเว่
ยจะกล่าวส่งเสริมนางกับครูฝึกแน่ๆ
ไม่ใช่แค่หลิวหว่านอีทีคิดเช่นนัน หลิวจ้าวอวีก็เห็นเรืองนี
อยูก่ บั ตา ยิงเห็นว่าหลิวหว่านอีรีบวิงอย่างร่าเริงตรงไปหา
อาจารย์เซียกับหลิวจ้าวเว่ยนางก็ยงคิ ิ ดไปไกลถึงว่าคน
พวกนีคงร่วมมือกันแน่แล้ว
หลิวจ้าวอวีแยกตัวไปยังศาลาอีกทาง ทีนันป้ าสะใภ้ของ
นางรออยู่ หลังจากทีนางต้องมาสํานักสังคีตตัวคนเดียว
มารดาก็กลับไปทีสกุลเจินขอให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินช่วย
สนับสนุนนาง ดังนันฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงสังให้ลูกสะใภ้มาออก
หน้าดูหลิวจ้าวอวีทีนี ไม่ให้ใครกดข่มนางได้
เจินป๋ ายฮูหยินเห็นหลิวจ้าวอวีหน้างอตรงมาหาก็แปลกใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 4

นัก "เกิดอะไรขึนเหตุใดทําหน้าเช่นนัน"
"ท่านป้ าดูพวกนางสิ" หลิวจ้าวอวีพยักพเยิดไปทางโต๊ะ
หินทีหลิวจ้าวเว่ยนัง "หลานว่าพวกนางคงสมคบกัน
เตรียมจะโกงการแข่งครังนีแล้ว"
"โถ เด็กโง่ พวกนางโกงได้แล้วเราจะโกงไม่ได้หรือ มีอนั
ใดทีเจ้าต้องกลัว เจ้ายังมีสกุลเจินหนุ นหลังอยู่ แค่ลูกอนุ
คนหนึงไม่มสี ทิ ธิมาเทียบเคียงเจ้าได้หรอก" ป๋ ายซู่องิ ยก
ผ้าเช็ดหน้าขึนปิ ดปากหัวเราะก่อนจะลูบไหล่หลิวจ้าวอวี
ปลอบนางให้ใจเย็น
"ท่านป้ าพูดจริงๆ นะ ข้าไม่ยอมแพ้นงั หว่านอีนะ"
"แน่นอนอยูแ่ ล้ว จ้าวอวีของข้างดงามถึงเพียงจะกลัวไป
ไย"
"เช่นนันก็ด ี ข้าเชือท่าน" หลิวจ้าวอวีคลายใจลงบ้างเมือ
นึกถึงสกุลเจินทียิงใหญ่หนุนหลังนางอยู่ เทียบกับหลิว
จ้าวเว่ยกับไป๋ อีเหนียงทีหนุนหลังหลิวหว่านอีแล้วอย่างไร
นางก็เหนือกว่ามาก
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 5

"คุณหนู ท่านให้เอาผ้ามัจฉาออกมาทําไมหรือเจ้าคะ?" อา
เจินยกพับผ้ามัจฉาสีแดงสดทีคุณหนูเคยสังให้หาช่างทีดี
ทีสุดในจินหยางตัดเย็บเอาไว้ ตังแต่มาถึงถงเยียนนางไม่
เคยนําออกมาสักครัง แต่วนั นีกลับสังให้อาเจินไปหยิบมา
ให้
"ใกล้วนั คัดเลือกแล้วข้าคงต้องกระตุน้ น้องๆ ของข้าเสีย
หน่อย"
"กระตุน้ หรือเจ้าคะ?"
ผ้ามัจฉาสวรรค์มคี า่ ควรเมือง ปี ๆ หนึงผลิตออกมาแค่
ไม่กพัี บ ต่อให้มเี งินก็ไม่อาจหาซือได้ ดังนันสตรีใดทีได้
สวมใส่ผา้ มัจฉาจึงนับว่ามีหน้ามีตาอย่างยิง
"เจ้าให้คนไปเรียกน้องห้ามา ให้นางมาดูชุดนี"
"คุณหนู! ท่านจะยกชุดนีให้คุณหนูหา้ หรือเจ้าคะ?" มีฝู่
ตาโต ชุดสูงค่าเช่นนีหากยกให้ผอู้ นไปจะไม่
ื น่าเสียดาย
เกินไปหรอกหรือ
"น่าแปลกทีใดกัน ผ้ามัจฉานีเป็ นชุดสําหรับรํา ใครได้ราํ
คนนันก็ควรได้สวม เพือชือเสียงของจวนหลิวนับว่าข้าได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 6

ส่งเสริมน้องๆ ไม่ดหี รือไรเล่า"

"คุณหนู ..."
"ไปเรียกนางมาเถอะ... เรียกดังๆ ด้วยล่ะ เรืองทีข้ามีผา้
มัจฉาและกําลังจะยกให้น้องห้าน่ ะ ยิงคนรูม้ ากเท่าไหร่ก ็
ยิงดี"
*
"พีสาวท่านจะให้ขา้ สวมชุดนีจริงหรือ?" หลิวหว่านอีถาม
ด้วยความตะลึง นางรูว้ า่ ผ้ามัจฉามีค่าควรเมือง คนทีสวม
ใส่นบั ว่าเป็ นสตรีทมีี วาสนาและเป็ นหน้าเป็ นตาทีเดียว
แม้แต่ในวังพระสนมบางคนคงยังไม่เคยได้จบั ด้วยซํา ใน
จวนสกุลหลิวแห่งนีเห็นทีคงมีอยูแ่ ค่ผนื นีผืนเดียว
"หากเจ้าสามารถเอาชนะสตรีอนแล้ ื วเป็ นผูน้ ํารําบูชาฟ้ า
ดินได้ เจ้าย่อมคู่ควรกับมัน ...ผ้าผืนนีข้าได้มาจากบ้าน
เดิมของมารดา เก็บไว้เปล่าๆ มาหลายปี กไ็ ม่ได้ใช้
ประโยชน์ แต่หากเจ้าคิดจะสร้างชือให้วงศ์ตระกูลข้าก็จะ
สนับสนุน" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยปากอย่างใจกว้าง
หลิวหว่านอีลูบไล้ผา้ ในมือด้วยความตืนตาตืนใจ แต่นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 7

ไม่หลงเชือคารมหลิวจ้าวเว่ยไปเสียหมดหรอก นางคิดว่า
ทีพีใหญ่ทําเช่นนีก็เพือให้นางเหยียบหลิวจ้าวอวีให้จมดิน
หากนางชนะแล้วยังได้สวมชุดผ้ามัจฉาขึนร่ายรํา ฐานะ
บุตรีภรรยาเอกของหลิวจ้าวอวีนับเป็ นอะไรได้ ผ้าทีมีคา่
ควรเมืองเช่นนีนางกลับไม่มอี ยูใ่ นมือแม้แต่ครึงผืน นี
นับเป็ นการข้ามหัวครังใหญ่ทเี ดียว
แต่ถงึ จะคาดเดาความคิดหลิวจ้าวเว่ยได้ หลิวหว่านอีก็ทาํ
เพียงยิมรับ เรืองนีประโยชน์ตกอยูก่ บั นาง เหตุใดจะไม่
ยอมรับเอาไว้เล่า
หลิวจ้าวเว่ยเห็นสีหน้าของหลิวหว่านอียามมองผ้ามัจฉาก็
ยกมุมปาก น้องห้าของนางฉลาด ย่อมรูว้ า่ การครอบครอง
ผ้ามัจฉาย่อมเป็ นผลดีกบั ตัวนางแน่ นางจับจ้องความ
เกลียดชังของหลิวจ้าวเว่ยกับหลิวจ้าวอวีแล้วใช้ให้เป็ น
ประโยชน์ได้เสมอ
แต่จะเป็ นประโยชน์จริงน่ะหรือ
หลิวจ้าวเว่ยยกชาขึนจิบเพือปิ ดประกายขบขันในดวงตา
ตน
น้องห้าคนดีของนางอย่าได้ดูถูกความริษยาของหลิวจ้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 8

วอวีเชียว
*
"มารดา! นังจ้าวเว่ยจะยกผ้าม้จฉาให้นังหว่านอี พวกมัน
คิดจะเหยียบหัวลูก ท่านเห็นหรือไม่!? ท่านยังนิงเฉยได้
อยูอ่ กี หรือ ลูกอนุ ชนตํ
ั าแบบนังหว่านอีมีสทิ ธิอะไร ข้าเป็ น
ใครมันเป็ นใคร มารดาข้าไม่ยอมนะ!" หลิวจ้าวอวีกล่าวอ
ย่างโกรธเกรียวเมือให้สาวใช้ไปสืบมาแน่ แล้วว่าหลิวจ้าว
เว่ยมีผา้ มัจฉาและคิดจะยกให้หลิวหว่านอีจริงๆ
"พวกมันคิดจะรวมหัวกันข่มข้า นังพวกชันตํากล้าดียงั ไง!"
หลิวจ้าวอวีขบเขียวเคียวฟั น ยิงมารดาเอาแต่นงนิ
ั งไม่พูด
ไม่จานางยิงแค้นใจ
เจินฮุ่ยเหมยเองก็สหี น้าไม่ดนี กั หากลูกอนุมผี า้ มัจฉาสวม
แต่ลกู นางไม่มเี ช่นนีนับว่าเป็ นการข้ามหัวนางเช่นกัน
การจะคุมจวนสกุลหลิวไว้ในมือต้องอาศัยหลายสิง หนึง
ในนันคือการแบ่งแยกชนชันกันอย่างชัดเจน แต่หากคน
ชันตํากว่ากลับมาสวมใส่สงที ิ ไม่เหมาะสมกับฐานะ แล้วยัง
สวมต่อหน้าผูอ้ นื นับว่าเป็ นการเสียมารยาทอย่างยิง แต่
ในครังนีเป็ นชุดสําหรับการรําบวงสรวง เพือให้เกียรติพธิ ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 9

การสวมเสือผ้าทีดีทสุี ดไม่นบั เป็ นเรืองผิด แต่นนจะทํ

ั าให้
อํานาจในจวนของนางถูกทดสอบแน่
หากหลิวหว่านอีได้ขนรํ
ึ า ทังยังได้สวมใส่ชุดผ้ามัจฉา คน
ทีจะได้หน้าทีสุดคงเป็ นไป๋ อีเหนียง ฐานะของนางจะถูกยก
สูงขึน อาจจะเทียบเคียงนางเลยทีเดียว ชือเสียงเกียรติยศ
จะหลังไหลเข้าหาอนุผหู้ นึง ย่อมต้องมีการเปรียบเทียบ
กันแน่
"มารดา" หลิวจ้าวอวีคุกเข่าลงกอดขานางเขย่า "ข้าอยาก
ได้ผา้ มัจฉา"
"ผ้ามัจฉาปี หนึงผลิตไม่กพั
ี บ ส่วนมากจะส่งเข้าวังหรือไม่
ก็สง่ ให้ตระกูลเชือพระวงศ์ ไม่ได้มขี ายอยูท่ วไป
ั ไม่ใช่ขา้
ไม่อยากซือให้เจ้าแต่ขา้ ไม่รจู้ ะไปซือทีไหน"
"แล้วท่านจะยอมให้ขา้ น้อยหน้าสองคนนันหรือ ท่านแม่
ท่านเป็ นฮูหยินเอกของจวนนี ท่านสังให้นงั จ้าวเว่ยยกผ้า
ให้ขา้ ไม่ได้หรือ ไม่เห็นจะต้องคอยเกรงใจราวกับเต่าหด
หัว ท่านมีอํานาจในมือแท้ๆ"
เจินฮุ่ยเหมยได้ยนิ ก็ถอนหายใจ หากจะให้นางช่วงชิงข้าว
ของจากหลิวจ้าวเว่ยมิใช่ทําไม่ได้ แต่ไม่เหมาะสม ผ้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 0

มัจฉานันไม่ได้รวมอยูใ่ นกองสินเดิมของเถาหนีฮวา ทัง

ไม่ใช่ของสกุลหลิว หากนางไปบังคับเอามาจะเป็ นการ
เปิ ดช่องให้คนครหาได้
"พวกมันทําราวกับนังหว่านอีจะได้ราํ แล้ว ช่างกล้าคิดได้"
หลิวจ้าวอวีเหยียดหยันอย่างดูถูก แต่คาํ นันทําให้เจินฮุย่
เหมยตาสว่างวาบ
"จริงๆ แล้วหากจะให้เจ้าได้สวมผ้ามัจฉาก็ยงั พอมีวธิ ี ขอ
แค่เจ้าได้ตําแหน่งผูน้ ํ ารํามา ถึงตอนนันเราก็ไปคุยกับฮู
หยินผูเ้ ฒ่า ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารักหน้าตาสกุลหลิวมากกว่าอะไร
หากรูว้ า่ จ้าวเว่ยมีผา้ มัจฉาย่อมต้องบังคับยืมมาให้เจ้าสวม
แน่"
หลิวจ้าวอวีหันขวบ "แล้วนังจ้าวเว่ยจะยอมรึ?"
"กับข้านางอาจไม่ยอมได้ แต่กบั ท่านย่าของเจ้าไม่
เหมือนกัน ข้าเป็ นเพียงแม่เลียง แต่นนคื
ั อย่าแท้ๆ และผู้
อาวุโสสูงสุดในตระกูลหลิว หากย่าของเจ้าออกหน้านาง
ยังมีสทิ ธิพูดอันใดอีกเล่า"
"ดี ดีเหลือเกินเจ้าค่ะ!" หลิวจ้าวอวีตาโต พอคิดว่าจะชิง
ของจากหลิวจ้าวเว่ยได้ยงพอใจ
ิ ยิงทําให้อกี ฝ่ ายกระอักได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 1

เท่าไหร่นางยิงยินดีเท่านัน
เจินฮุ่ยเหมยลูบหัวบุตรีอย่างรักถนอม "ตอนนีขอแค่ให้เจ้า
ตังใจฝึ ก ตังใจสอบ และกลายเป็ นผูน้ ํารําบวงสรวงเสีย
ท่านย่าจะต้องเข้าข้างเจ้าแน่ "
"ท่านแม่ ข้าจะชนะจริงๆ ใช่หรือไม่ ข้ากลัวพวกมันจะเล่น
ลูกไม้อะไร"
"เจ้าจะต้องชนะแน่นอน มีแม่อยูจ่ ะไม่มบี ุตรอนุคนใดได้ด ี
ไปกว่าเจ้าแน่" เจินฮุย่ เหมยรับปากอย่างหนักแน่น
"ประเสริฐนัก"
"รอบเดือนของเจ้าใกล้มาถึงแล้วหรือยัง?"
"เรืองนี... ลูกกลัวว่ามันจะมาตรงกับช่วงวันงาน"
"เช่นนันแม่จะไปหายาเลือนมาให้เจ้า... แต่ขอให้มาหลัง
วันงานน่าจะดีทสุี ด" ยาสมุนไพรสําหรับเลือนรอบเดือน
นันมีใช้กนั เป็ นปกติ เพราะในต้าถงถือเรืองความมงคล
ของพิธกี าร ในวันพิธไี ม่วา่ จะเป็ นการไหว้บรรพชน
แต่งงาน วันเกิดผูอ้ าวุโส ในจวน หากเป็ นสตรีทมีี รอบ
เดือนไม่อาจเข้าร่วมได้เด็ดขาดเพราะนับว่าเป็ นเรือง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 2

อัปมงคลและสกปรก
แต่หากไม่อาจหลีกเลียงพวกนางจะกลันใจกินยาสมุนไพร
ทีทําให้รอบเดือนเลือนออกไป แม้จะมีผลตามมาคือการ
ปวดท้องอย่างทุกข์ทรมานในครังต่อไปทีรอบเดือนมา แต่
นับว่าเป็ นเคราะห์ของสตรี พวกนางจึงจําใจอดทน
สําหรับพิธบี วงสรวงใหญ่เช่นนี กรมพิธกี ารจะแจก
สมุนไพรให้กบั สตรีทเข้
ี าร่วมงานทังหมด ไม่ว่าจะนาง
กํานัล คนเชิญของ นักดนตรี นางรํา ทุกคนจะต้องดืมยา
อย่างเลียงไม่ได้เพราะพิธกี ารไม่อาจผิดพลาด
ต่อให้คนทีมีรอบเดือนมาก่อนหน้าวันงานและแสร้งปิ ด
เป็ นความลับเอาไว้แล้วก็ไม่อาจปฎิเสธยาเลือน เพราะ
หากเข้าร่วมงานโดยมีรอบเดือน จะมีโทษหนักถึงขันลบ
หลู่เบืองสูง หากมีตําแหน่งในวังอาจถูกปลด แต่หาก
ประจวบกับเคราะห์ไม่ดสี ตรีผนู้ นอาจถึ
ั งขันมีโทษตาย
ยาทีกรมพิธกี ารแจกจ่ายนับว่าราคาไม่สงู แต่ออกฤทธิ
หนักหน่วง ถือว่าได้ผลชะงัด แต่สาํ หรับสตรีชนสู
ั งทีเข้า
ร่วมพิธ ี พวกนางมีสทิ ธิจะจัดหายาเอง ด้วยกําลังทรัพย์ท ี
มีมากพอ และเพือความปลอดภัยกันคนเล่นลูกไม้พวก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 3

นางจึงไม่รบั ยารวมกับคนอืน แต่จะให้หมอปรุงยาทีได้ผล

และออกฤทธิไม่รนุ แรงเท่าของกรมพิธกี ารเพือบรรเทา
ความเจ็บปวดเมือรอบเดือนกลับมาอีกครัง
เจินฮุ่ยเหมยในฐานทีเป็ นมารดาย่อมเป็ นคนดูแลเรืองยา
เหล่านีให้หลิวจ้าวอวี นางไม่มที างให้ลกู ดืมยาราคาถูก
ของกรมพิธกี ารแน่ ฤทธิยาพวกนันเป็ นอย่างไรนางเคย
ผ่านมาแล้ว หากใช้ของไม่มรี าคาความทรมานจากการ
ปวดท้องก็จะยิงเพิมมากขึนเป็ นทวีคณ ู
ในวันงานในช่วงเวลาเช้ามืดจะมีการตรวจร่างกายอีกครัง
ไม่วา่ ตําแหน่งหน้าทีใดล้วนมีตวั สํารอง หากตัวจริงมี
ปั ญหาพวกนางจะถูกเขียออกจากพิธ ี ไม่พอหลังจากนัน
อาจจะต้องรับโทษตามมา
เรืองความยิงใหญ่ของราชวงศ์เป็ นเรืองทีพวกคนในวัง
ยอมลงทุนอย่างหน้ามืดตามัว ทุกสิงต้องเลิศลําและดีทสุี ด
เสมอ
*
หลิวจ้าวเว่ยทอดสายตามองขบวนของเหล่าอีเหนียงที
ต้องขึนรถออกจากจวนไปสวดมนต์ทอารามประจํ
ี าตระกูล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 4

อย่างกะทันหัน ไม่มใี ครดูไม่ออกว่าเจินฮุย่ เหมยกําลังเล่น

ลูกไม้ แต่ลกู ไม้ของนางนับว่ามีเหตุผลอยูบ่ า้ ง
ใกล้ถงึ วันครบรอบพิธเี คารพบรรพชน แต่ปีนวัี นกลับ
ใกล้เคียงกับพิธบี วงสรวงของฝ่ าบาท จึงทําให้คนสกุลหลิว
ต้องหาฤกษ์ยามใหม่ แต่ถงึ อย่างนันพิธที สืี บทอดมาแต่
เดิมก็ไม่ควรละทิงเสียทังหมด ในฐานะฮูหยินเอกเจินฮุย่
เหมยจึงสังให้เหล่าอีเหนียงนุ่งขาวห่มขาวไปสวดมนต์ท ี
วัดประจําตระกูลเจ็ดวันเจ็ดคืนเพือความเป็ นมงคล และให้
กลับมาก่อนวันพิธบี วงสรวงฟ้ าดิน
หากแค่สวดมนต์กแ็ ล้วไปเถิด แต่ในอีกสามวันข้างหน้าจะ
เป็ นการคัดตัวรอบสุดท้ายในการรําบูชาฟ้ าดิน นัน
หมายถึงไป๋ อีเหนียงจะไม่ได้อยูท่ นีี ด้วยตอนทีหลิวหว่านอี
ทดสอบ นีนับว่าเป็ นการตัดกําลังหลิวหว่านอีอย่างรุนแรง
เมือไม่มมี ารดาคอยปกป้ อง ไม่รวู้ า่ ฮูหยินใหญ่จะใช้ไม้
ไหนกับนาง
"หากต้องการจะไล่ไป๋ อีเหนียงก็น่าจะให้นางออกไปคน
เดียวก็ได้แล้ว ไม่เห็นต้องไปกันทุกเรือนเช่นนี" อาหนิง
มองขบวนของเหล่าอีเหนียงแล้วย่นหน้าแอบดูถูกเจินฮุย่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 5

เหมยในใจ
"หากยังมีอเหนีี ยงคนอืนอยู่ ไม่แน่เหตุการณ์อาจพลิกผัน
...เจินฮุย่ เหมยอยากคุมจวนสกุลหลิวเอาไว้ในฝ่ ามือ
ดังนันจึงต้องให้พวกนางออกไปด้วยกันให้หมด"
"ทําราวกับวางแผนจะฆ่าคนปิ ดปาก" อาหนิงพูดขึนแล้วก็
ต้องชะงักก่อนจะตาโตเมือฉุกคิด "หรือฮูหยินคิดจะฆ่า..."
"ไม่หรอก... หากนางตายในเวลานีนับว่าโจ่งแจ้งเกินไป
ถ้ามีขา่ วลือออกไปคนอย่างหลิวเฉียนไม่ชอบใจแน่ๆ เขา
เกลียดการทีจวนเรามีขา่ วคาวเป็ นขีปากชาวบ้านทีสุด"
หญิงสาวกล่าวเสียงเอือยเชือยพลางก้มมองเล็บมือทีเพิง
ใช้นํามันสกัดสีฟ้าอ่อนจากดอกไม้ทามาใหม่อย่างชืนชม
"...แต่ถงึ ไม่ตายกลายเป็ นศพ ก็คงต้องตายทังเป็ น"
จุดอ่อนของเจินฮุย่ เหมยคือหลิวจ้าวอวี และนันก็เป็ นจุด
แข็งด้วยเช่นกัน นางทําทุกอย่างได้เพือบุตรสาว แม้จะ
เป็ นเรืองเลวทรามตําช้านางก็พร้อมลงมือแน่
คราวนีเพือช่วงชิงตําแหน่งอันมีหน้ามีตาให้ลกู สาวสุดทีรัก
ของนาง และเพือรักษาฐานะในจวนสกุลหลิว เจินฮุย่
เหมยคงไม่ยอมปล่อยให้เกิดเรืองผิดพลาด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 6

หลิวจ้าวเว่ยมองหลิวหว่านอีทีรําลาไป๋ อีเหนียงด้วยสีหน้า
เป็ นกังวลอย่างยิงแล้วยิมอ่อนโยนออกมา
"เวทนาแล้ว... เวทนายิงนัก"
*
ยิงใกล้วนั คัดเลือกรอบสุดท้ายหลิวหว่านอียิงร้อนรน นาง
มักจะทําตัวติดกับหลิวจ้าวเว่ย ยิงมารดาไม่อยูใ่ นจวนทํา
ให้นางหวาดระแวงไปหมด แต่กไ็ ม่ใช่ทุกครังทีจะพึงพิงพี
ใหญ่ได้ เช่นวันนี
อันอ๋องส่งเทียบมาชวนหลิวจ้าวเว่ยไปทานข้าวร่วมกันที
เหลาอาหารชือดัง แน่นอนว่านางย่อมไม่มสี ทิ ธิติดตามไป
ด้วย
หลิวจ้าวเว่ยแต่งตัวงดงามเป็ นพิเศษราวกับว่ายินดีทจะได้
ี
ออกไปพบกับคนรัก นางสวมชุดสีฟ้านําทะเล ปั กปิ น
ไข่มุกและสวมกําไลไข่มกุ ดูแล้วนุ่มนวลงดงามกว่าปกติ
แต่เดิมความงามของหลิวจ้าวเว่ยนับได้วา่ เป็ นประเภท
ฉูดฉาด งดงามโดดเด่นบาดตา ไม่ได้ดูละมุนละไมชวนให้
ใจเย็น แต่ทําให้คนมองยิงร้อนระอุราวกับถูกความ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 7

สะคราญของนางแผดเผา ดังนันนางถึงชอบสวมใส่สนี ํา
เงินเพือดับความเร่าร้อนเกินไปของรูปโฉมทีติดตัวมา
มาวันนีหญิงสาวเพิมความนุ่มนวลด้วยไข่มกุ ระเรือเข้าไป
อีกยิงทําให้ลดระดับความร้อนแรงบาดใจ แต่เพิมความน่า
ทะนุ ถนอมได้อกี หลายส่วน
ตามจริงการทีชายหญิงออกไปพบปะกันสองต่อสองถือ
เป็ นเรืองไม่เหมาะสม แต่ในฐานะคูห่ มันนันเป็ นข้อยกเว้น
เพราะหมันหมายกันแล้วถือว่าอยูใ่ นช่วงดูใจ พวกผูอ้ าวุโส
ก็จะลืมตาข้างปิ ดตาข้าง เพือให้หนุ่มสาวได้มเี วลาผูก
สมัครรักใคร่ หลังแต่งงานจะได้ปรองดองกันมากขึน แต่
การออกไปพบกันไม่ใช่ไปเพียงลําพัง ทังสองฝ่ ายจะต้อง
มีบ่าวติดตามเพือป้ องกันคําครหาจากผูค้ น
อันอ๋องส่งคนสนิทมารอหน้าทีหน้าจวน กล่าวคําตาม
มารยาทอยูห่ ลายคําแล้วเป็ นคนควบม้านําทางนางไปที
ร้าน
เหลาอาหารชือดังในเมืองถงเยียนมีคนมาลิมรสแน่นขนัด
ทุกวัน ดังนันถนนสายนันจึงมีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด
เมือรถม้าจอดเทียบด้านหน้าร้านหลิวจ้าวเว่ยก็ตอ้ งยิมรับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 8

ความเสแสร้งของชายหนุ่มในชุดสีนําตาล เขาทําราวกับ
ร้อนใจจนนังไม่ตดิ จึงเดินวนไปมาอยูห่ น้าประตู พอนาง
มาถึงก็เร่งเข้ามาประคองมือนางลงจากรถม้า ดูทะนุ
ถนอมและเสน่หาเป็ นอย่างยิง
ภาพนีมีสายตาเป็ นสิบๆ คู่มองเห็น ดูทา่ วันพรุง่ อันอ๋อง
กับหลิวจ้าวเว่ยคงกลายเป็ นคูร่ กั ทีชวนฝันทีสุดในถงเยียน
แล่ว
หลิวจ้าวเว่ยปล่อยให้เขาเล่นละครไปตามใจ ชายหนุ่มนํา
นางขึนไปบนชันสองของเหลาอาหาร ทีนังติดกับระเบียง
ด้านใน สามารถมองลงมาเห็นเวทีดา้ นล่างได้อย่างชัดเจน
ดูทา่ เขาจะจองโต๊ะทําเลดีเอาไว้ก่อนเพือรอนาง
นังกันได้เพียงครูเ่ ดียวอาหารก็ยกมาถึง รายการอาหารมี
ของโปรดนางอยูห่ ลายชนิด
หลิวจ้าวเว่ยมองอาหารมากมายบนโต๊ะแล้วมองสายตารัก
ใคร่อ่อนโยนทีทอดมายังนางแล้วยิมเขินอาย หากเป็ น
นางในชาติกอ่ นคงรูส้ กึ ยินดีไม่น้อยทีได้รบั ความใส่ใจจาก
ว่าทีสามี เพราะอย่างน้อยหมายความว่าหลังแต่งเข้า
ตําหนักไปนางคงไม่ตอ้ งลําบากมากนัก แต่จา้ วเว่ยในยาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 9

นีมีแต่ความขบขันจนแทบจะเปิ ดปากหัวเราะเสียงดัง
ออกมา
"ท่านอ๋องช่างรูใ้ จข้าจริงๆ"
"เจ้าลองชิมดู หากว่าเจ้าชอบวันหน้าข้าจะพามาทานอีก"
"เช่นนันต้องเสียมารยาทแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยไม่ปฎิเสธ
อาหารรสเลิศ ต่อให้รงั เกียจอู่เหวินซวนแค่ไหน แต่เมือนึก
ถึงตอนทีหิวโหยเจียนตายแต่ไม่มขี า้ วตกถึงท้อง ยามนี
นางจึงกลายเป็ นพวกทีไม่ใช้อารมณ์กบั อาหาร อีกอย่าง
คือยิงอาหารอร่อยนางจะยิงอารมณ์ดกี ว่าปกติพวกสาวใช้
ถึงได้ขยันสรรหาขนมมาให้นางชิมไม่เว้นวัน
"เหลาอาหารแห่งนีมีชอเสี
ื ยงมาก จะมาทานได้คงต้อง
ลําบากจองโต๊ะอยูห่ ลายวัน ลําบากท่านอ๋องแล้วจริงๆ"
"เรืองแค่นีไม่นบั ว่าลําบากอะไร" เขาตอบเพือให้นางซึงใจ
แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้คดิ อย่างทีพูด เขาเป็ นถึงชินอ๋อง คน
ทีลําบากคงเป็ นขันทีของเขามากกว่า อีกอย่างเจ้าของ
เหลาอาหารคงไม่อยากมีปัญหากับเชือพระวงศ์แน่ เรือง
จองโต๊ะนีจะนับว่าลําบากอะไรกัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 0

"ข้าเคยได้ยนิ ว่าทีนีนอกจากอาหารรสเลิศแล้วยังมีคณะงิว
ทีมีชอเสี
ื ยง วันนีจะได้เห็นหรือไม่?" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยถาม
อย่างคาดหวัง
ทีนังของพวกเขานับว่าโดดเด่นและเป็ นเป้ าสายตามาก ดู
แล้วอู่เหวินซวนคงจงใจแสดงความรักต่อนางให้คนใน
เมืองได้ประจักษ์เป็ นแน่
"ย่อมต้องมี เจ้ารออีกสักครู่ ข้าถามมาแล้วว่าวันนีพวกเขา
จะเล่นเรือง 'จ้วงหยวนอัปลักษณ์' เห็นว่าเป็ นเรืองใหม่
น่าสนใจไม่น้อย" อู่เหวินซวนดีใจทีก่อนนางมาถึงเขา
รอบคอบถามเจ้าของเหลาอาหารไว้กอ่ นว่าวันนีงิวจะเล่น
เรืองอะไร พอตอบนางได้ชดั เจนเช่นนีแล้วยิงตอกยําว่า
เขาใส่ใจเพือนางแค่ไหน
"เช่นนันข้าจะตังตารอชม"
พวกเขานังทานข้าวต่อไปเงียบๆ ไม่นานบนเวทีงวก็ ิ
เริมทําการแสดง งิวเรืองใหม่จริงดังทีอู่เหวินซวนว่า แม้จะ
นําเค้าโครงมาจากงิวทีนิยมเล่นกันมา แต่นบั ว่าดัดแปลง
หลายอย่าง ทีสําคัญคือเนือเรืองไม่ใช่โศกนาฎกรรมอย่าง
ทีแล้วๆ มา แต่กลับเป็ นเรืองตลก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 1

'จ้วงหยวนอัปลักษณ์' เป็ นเรืองราวของชายหน้าตา

อัปลักษณ์ทยากจนข้
ี นแค้น เขาชิงชังชาวบ้านและคน
รอบตัวทีมักจะดูถูกเหยียดหยามและหาว่าเขาถูกผีสาง
สาปแช่ง ดังนันจึงพยายามดินรนเพือจะสอบขุนนางหวัง
ว่าพอมีอาํ นาจจะเหยียบทุกคนทีต่อว่าเขาลงใต้ฝ่าเท้า
แต่เขายากจนมากการจะเข้าเมืองหลวงมาสอบต้องใช้เงิน
มาก ดังนันเขาจึงจําใจแต่งกับหญิงสาวอัปลักษณ์ทเป็
ี น
ลูกคนขายเนือ หญิงสาวแม้จะไม่งดงามแต่นบั ว่ามีนําใจ
ช่วยให้เงินเขามาสอบและช่วยดูแลมารดาเขาทีบ้านนอก
ระหว่างทีเขาไม่อยู่
พอชายอัปลักษณ์เข้าเมืองหลวงก็สอบได้เป็ นถึงจ้วง
หยวน แม้หน้าตาไม่น่ามองแต่มอี นาคตไกล หญิงงาม
ชนิดใดในเมืองหลวงทีเขาจะไขว่คว้ามาไม่ได้ ยามนันมี
บุตรีขนุ นางใหญ่ผหู้ นึงงดงามเลอโฉมยิงนัก บิดาของนาง
ตังใจจะยกนางให้แต่งกับเขาโดยไม่รงั เกียจใบหน้า
อัปลักษณ์ของเขา
ชายอัปลักษณ์อยากตบแต่งใจจะขาดแต่ตดิ สัญญาสมรส
กับหญิงอัปลักษณ์ทบ้ี านนอก ดังนันเขาจึงคิดหาอุบาย
เพือจะหย่านาง เริมแรกเขาหลอกนางให้เดินทางติดตาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 2

มารดาของเขามาอยูด่ ว้ ยกันทีเมืองหลวง
หลังจากนันอุบายมากมายก็เริมขึน
คนในเหลาอาหารหัวเราะกันอย่างท้องคัดท้องแข็ง เรืองที
ควรจะเป็ นเรืองเศร้าเพราะบุรษุ ลืมบุญคุณ ได้ใหม่ลมื เก่า
กลับกลายเป็ นเรืองขบขันเพราะความโง่ซอของหญิ
ื ง
อัปลักษณ์ทเอาตั
ี วรอดได้เสมอ อีกอย่างคือตัวละครทุกตัว
แสดงสีหน้าท่าทางมากกว่าปกติ ยิงทําให้ดูไม่สมจริงแต่
กลับกลายเป็ นตลก
แม้แต่ฉากร้องไห้ครําครวญของนางเอกก็กลายเป็ นเรียก
เสียงหัวเราะได้ดงั กระหึม
จ้าวเว่ยดูงวด้
ิ านล่างแล้วปรบมือหัวเราะชอบใจ
นางชืนชมมากถึงขันให้มฝู่ี ลงไปโยนเงินให้นกั แสดงบน
เวที หญิงสาวหัวเราะดังสนันจับจ้องบนเวทีไม่ละสายตา
กลับกันอู่เหวินซวนกลับเงียบลงทุกขณะ เงียบจนราวกับ
เขาไม่ได้นงอยู
ั ท่ นีี ดวงตาของเขาดํามืด สีหน้าซีดสลับ
เขียวยามมองเรืองชวนหัวบนเวที ก่อนจะกวาดสายมอง
ผูค้ นนับร้อยทีปรบมือหัวเราะชอบใจอยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 3

...แผนกําจัดหลิวจ้าวเว่ยของเขา
แสดงความรักต่อนาง ให้นางตายใจ ...ให้มารดาช่วยเหลือ
ทําให้นางเสียชือ ทําให้นางกลายเป็ นหญิงวิปริต การเล่น
คุณไสย... ทุกอย่างถูกตีแผ่อยูบ่ นเวทีนนแล้
ั ว
มีคนเอาแผนของเขามาเล่นเป็ นงิว!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 4

แสนชัง
# 33. ชิงตําแหน่ งเทพธิดา

เพียงไม่กวัี นก่อนพิธบี วงสรวงฟ้ าดิน ในถงเยียนมีกระแส

ละครงิวเรืองหนึงโด่งดังขึนมา
แต่เดิมพวกงิวมักจะเล่นแต่เรืองทีเศร้าโศกชวนหดหูห่ รือ
ซาบซึงกินใจ ส่วนการเล่นตลกมักจะเป็ นของพวกคณะ
ละครเร่หรือพวกคณะละครขาจรทีมักเปิ ดเล่นเรียไรเงิน
ตามท้องถนนมากกว่า น้อยนักทีงิวจะเล่นเรืองชวนหัว
ดังนันพอมี 'จ้วงหยวนอัปลักษณ์' ขึนมาจึงกลายเป็ น
กระแสนิยม
ผูค้ นโดยมากมักชอบดูชมสิงทีทําให้ตนสบายใจอยูแ่ ล้ว
แม้งวเรื
ิ องนีจะไม่ชว่ ยยกระดับรสนิยมให้คนผูช้ มสูงส่ง
ขึนมา เหมือนเวลาทีชนชันสูงหลายคนแสร้งอดทนดูงวิ
เรืองทีเข้าใจยากๆ เพือให้คนอืนเห็นว่าเขาฉลาดและ
เข้าใจศิลปะชันสูง ดังนันสําหรับจ้วงหยวนอัปลักษณ์แล้ว
นับว่าพวกเขาไม่ตอ้ งอึดอัดทําหน้าเข้าอกเข้าใจแสร้ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 5

ซาบซึงเหมือนเรืองอืนๆ
คนทีชมชอบดูงวอยู
ิ แ่ ล้วยิงชอบใจเมือได้ดูงวที
ิ ไม่ใช่บท
โศกทังยังแปลกใหม่ ส่วนคนทีไม่ได้ชอบก็สนใจขึนมา
เพราะเนือหาเข้าถึงง่ายทังยังขบขัน
บทของจ้วงหยวนอัปลักษณ์คอื ชายตาขาวทีละโมบ อยาก
หย่าเมียไปแต่งหญิงงาม แต่ขขลาด
ี จะฆ่านางก็กลัวถูก
จับ ทังยังกลัวผีมาหลอก หญิงอัปลักษณ์นนตอนมี
ั ชวี ติ
หน้าตาก็น่ากลัวอยูแ่ ล้ว พอตายคงน่ากลัวยิงกว่าเดิม เขา
คิดเช่นนีก็ไม่กล้าลงมือทําอะไร
ด้วยความขีขลาดไม่กล้าลงมือฆ่า ก็คดิ หาทางจะไล่นางจึง
ไปปรึกษามารดา มารดาชายอัปลักษณ์เห็นว่าทีลูกสะใภ้
คนใหม่เป็ นถึงบุตรีขนุ นางใหญ่กค็ ดิ โลภมากถึงลาภยศ
ดังนันจึงรวมหัวกับบุตรชายคิดหาวิธหี ย่าหญิงขายเนือ
อุบายมากมายเกิดขึนเป็ นตอนๆ หญิงอัปลักษณ์ททัี งโง่
และซือพาตัวเองรอดพ้นภัยมาอย่างงงๆ แต่เรียกเสียง
หัวเราะคึกครืนจากผูช้ มได้ถว้ นหน้า
หลิวจ้าวเว่ยปรายตามองสีหน้าของอู่เหวินซวนแล้ว
หัวเราะออกมาจนท้องคัดท้องแข็ง นางรอเวลานีมาตลอด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 6

รอดูสหี น้าโง่งมของบุรษุ ผูน้ ีจนแทบอยากจะโยนเงินให้อนั

อ๋อง เพราะถูกใจกับสีหน้าของเขายิงนัก
แผนการทีขบคิดมาอย่างรอบคอบเพือให้ได้แต่งสตรีท ี
ต้องการและไม่ให้กระทบกับบัลลังก์ ยามนีพังพินาศลงไม่
เป็ นท่า หากหลังจากนีเขาจะเดินแผนอีกก็คงต้องไม่ม ี
เหลือทางทีจะประคองทังสองเอาไว้ในฝ่ ามือพร้อมกันอีก
แล้ว
แผนเดิมนีหากวันหน้ายังจะใช้กบั นาง ต่อให้ใช้สาํ เร็จพวก
มันก็จะไม่กลายเป็ นดอกบัวขาวทีบริสทุ ธิผุดผ่องรอดตัว
ไปอย่างไร้มลทินอีก ผูค้ นย่อมจะฉุกคิดถึงเล่หเ์ พทุบายที
พวกมันรวมหัวกันทํา
นางเหยียดยิม...
หลิวจ้าวเว่ยใช้งวสร้
ิ างประโยชน์ให้ตวั เองสองครัง แต่ทุก
ครังแทบไม่เกียวข้องกับตัวนางโดยตรงเลยโดยเฉพาะ
ครังนี ครังแรกนางยังได้ประโยชน์จากชือเสียงของเซียน
บุปผา แต่ครังนีคนไม่รยู้ อ่ มไม่อาจเชือมโยงสิงใดกับนาง
ได้เลยแม้แต่น้อย
จะมีกแ็ ต่พวกคิดชัวทีจะต้องร้อนใจทีแผนการถูกตีแผ่ให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 7

คนนับร้อยนับพันชมดู
ขอแค่งวเรื
ิ องใหม่ของนางนีโด่งดังไปทัว ถึงเวลานันก็ตอ้ ง
บีบให้อู่เหวินซวนต้องเลือกรักษาไว้เพียงสิงเดียว
ระหว่างตําแหน่งรัชทายาทของบัลลังก์มงั กรกับหญิงคน
รัก
นางอยากรูเ้ หลือเกินว่าถึงวันนันเขาจะเลือกอะไร
จะขัดราชโองการเพือหลิวจ้าวอวีหรือไม่
นางแทบอดใจชมไม่ไหวแล้ว
*
ในขณะทีอู่เหวินซวนกําลังครําเคร่งกับงิวตลกทีโด่งดังใน
เมืองหลวงในจวนสกุลเจินเสียงข้าวของกระจัดกระจายก็
ดังขึนระลอกหนึง
เจินไห่กงั เสนาบดีเกษตรหรือนายท่านผูเ้ ฒ่าสกุลเจิน ปา
ฎีกาทีถูกตีกลับมาลงบนโต๊ะ สีหน้าของเขาแดงกําด้วย
ความเดือดดาล เจินจิงยินหรือนายท่านใหญ่สกุลเจินเองก็
มีสหี น้าบูดเบียวบึงตึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 8

ทีท้องพระโรงวันนีพวกเขาเสนอเรืองการขึนภาษีเก็บ
เกียวทีวางแผนกันมาเป็ นเดือนแล้ว แต่กลับถูกฝ่ าบาทตี
กลับทังยังโยนเรืองปรับเส้นทางนําลงมาแทน
ผลประโยชน์ทคิี ดว่าจะได้กอบโดยครังใหญ่หายวับไปกับ
ตา แถมยังต้องเสียทังกําลังคนทังเวลาลําบากเพิมอีก
บรรยากาศในห้องหนังสือของเสนาบดีสกุลเจินจึงกดดัน
ยิงนัก ยามทีบ่าวคนสนิทเปิ ดประตูเข้าไปก็ตอ้ งสะดุง้ กับ
เสียงตวาดห้วน
"รูร้ ยึ งั ว่าใครมันเป็ นคนเสนอเรืองทางนํา!?"
"ใครจงใจขวางทางเรา" เจินจิงยินก็หนั ไปจ้องเขา
"ใต้เท้าข้าน้อยสืบมาแล้ว ไม่กวัี นก่อนมีแค่เนียเถียนชิงที
เข้าเฝ้ า คิดว่าเรืองนีคงเป็ นฝี มอื เขา"
เจินจิงยินขมวดคิวฉับ "เนียเถียงชิง? จ้วงหยวนคน
ใหม่น่ะรึ... เขาสังกัดสํานักราชเลขาจะมายุม่ ย่ามเรืองทาง
นําทําไม?"
"จะอะไรเสียอีกก็เพือเอาพระทัยฝ่ าบาท คงคิดจะปี นป่ าย
ทีสูงทําความชอบ" เจินไห่กงั แค่นเสียงอย่างดูแคลน "แค่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 9

พวกเด็กหัดคลาน เพิงสอบได้กค็ ดิ จะแผลงฤทธิไม่ดูตาม้า

ตาเรือ... แม้แต่มงั กรยังสูง้ ดู นิ เจ้าถินไม่ได้ ไอ้
เด็กเมือวานซืนนีคิดจะขวางทางข้า ช่างไม่รจู้ กั ทีตําทีสูง"
การขึนภาษีเก็บเกียวจะทําให้สกุลเจินมังคังมากขึนอีก
หลายเท่า เขาเสียเวลาคิดและวางแผนกันอยูน่ าน ทุม่ เทปู
ทางอย่างเหนือยยาก เมือเสียโอกาสตรงนีไปจึงทําให้เจิน
ไห่กงั แค้นใจยิงนัก
"ท่านพ่อจ้วงหยวนใหม่ผนู้ ีนับว่ายังพอใช้การได้ หากเรา
ดึงเขาเข้ามาเป็ นพวกด้วยวันหน้าอาจจะพอมีประโยชน์"
เจินจิงยินคิดแล้วเอ่ยปากว่าเช่นนัน
"หากมันไม่รนหาทีก็ยงั พอดึงมาได้ แต่ครังนีมันทําแผน
ใหญ่พวกเราพังไม่เป็ นท่า นับว่าตาไม่มแี วว คนเช่นนีต่อ
ให้หวั คิดใช้ได้แต่หตู าคับแคบ ข้าไม่ตอ้ งการ"
"เช่นนีเราจะทําอย่างไรดี ฝ่ าบาททรงเร่งรัดเรืองทางนํามา
ทังให้กรมโยธาเข้ามาตรวจดูดว้ ย"
"เรืองนีเราต้องทําตามพระสงค์ไปก่อน" เจินไห่กงั กําหมัด
แน่น "รอถึงจังหวะเหมาะสมเราค่อยคิดหาโอกาสกันใหม่
อีกครัง... อีกอย่างต้องสังสอนเจ้าจ้วงหยวนผูน้ ีให้รจู้ กั ที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 0

ตําทีสูง มันทําให้เราต้องเสียประโยชน์เท่าไหร่ ก็ตอ้ งทํา

ให้มนั คายออกมาเท่านัน"
"เรืองนี... ยามนีเนียเถียนชิงนับว่าเป็ นคนโปรดของฝ่ า
บาท หากเราลงมือกับเขาอาจจะทําให้ฝ่าบาทไม่พอ
พระทัย"
"มีขนุ นางใหม่ทไหนที
ี เริมงานแล้วราบรืนไปเสียทุกอย่าง
เราไม่จาํ เป็ นต้องลงมือเอง ...ให้คนในสํานักราชเลขา
จัดการเขา เรืองราวในกรมกอง ผูน้ ้อยกับผูใ้ หญ่เข้ากัน
ไม่ได้ ฝ่ าบาทไม่มาสนใจเรืองพวกนีหรอก" เจินไห่กงั เจน
จัดในแวดวงขุนนาง กว่าเขาจะปี นขึนมาอยูบ่ นตําแหน่ง
เสนาบดีได้ตอ้ งทุม่ เทชีวติ จิตใจไปมากมาย ลูกไม้อุบาย
หลากชนิดล้วนเคยพบเห็นมาแล้วทังนัน ดังนันการ
จัดการขุนนางใหม่ผหู้ นึงจึงง่ายไม่ต่างจากพลิกฝ่ ามือ
"ลูกเข้าใจแล้ว ลูกจะให้คนไปจัดการเรืองนีเอง" เจินจิงยิน
รับคําอย่างกระตือรือร้น สกุลเจินเสียประโยชน์ยอ่ ม
กระทบกับเขาโดยตรงเช่นกัน ดังนันการสังสอนพวกไม่มี
ตานับว่าเป็ นเรืองสมควร
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 1

หลังจากแยกกับหลิวจ้าวเว่ย อันอ๋องก็แทบทนยืนอยูไ่ ม่
ไหว เขาเร่งควบม้ากลับตําหนักอ๋องอย่างเร่งรีบ
แรกเริมเขาคิดจะสังห้ามให้พวกโรงงิวห้ามเล่นเรืองจ้วง
หยวนอัปลักษณ์ แต่เพิงทราบทีหลังว่างิวเรืองนีเริมเล่น
มาหลายวันแล้วและมีคนชมมากขึนเรือยๆ ไม่เพียงแค่ท ี
เหลาอาหาร ยามนีคณะงิวทังเมืองล้วนยกตอนในเรืองนี
มาเล่นเรียกเงินทังนัน
แม้แต่คณะละครเร่ทเล่ี นตามข้างถนนยังส่งคนไปสืบหา
บทร้องงิวเอามาปรับเพือแสดง นับว่าทําเงินได้เป็ นกอบ
เป็ นกํา จะระงับเอาไว้ตอนนีก็ไม่ทนั การณ์แล้ว
อันอ๋องโทสะพลุง่ พล่าน เขากวาดแจกันพระราชทานทีมี
ค่าควรเมืองแตกเป็ นเสียงๆ ก่อนจะชักดาบฟั นตูว้ างของ
จนพังยับเพือระบายอารมณ์
ชายหนุ่มคิดทบทวนอยูค่ รูใ่ หญ่ แผนการกําจัดหลิวจ้าว
เว่ยนีมีแค่ตวั เขา เจาฉุนเซวียน และลีกุย้ เฟยทีรู้ แม้แต่
หลิวจ้าวอวีเขายังไม่ได้เล่าแผนการอย่างละเอียดให้นาง
ฟั ง เพียงแต่สง่ จดหมายอธิบายว่าเขากําลังจัดการและให้
นางข่มใจรออย่างอดทนสักพัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 2

เทียบกันแล้วเขากับพระมารดาย่อมไม่มที างเปิ ดเผยแผน

ออกไปแน่ ดังนันจึงเหลือแค่เจาฉุนเซวียน คนสนิทของ
เขาทีอาจจะหลุดปากออกไป
เพือระบายโทสะในอก อู่เหวินซวนสังให้โบยเจาฉุนเซวีย
นอย่างหนักจนปางตาย แม้ไม่มหี ลักฐานว่าเหมินเค่อผูน้ ี
แพร่งพรายแผนการออกไป แต่หากจะมีสกั คนทีต้อง
รับผิดชอบก็ตอ้ งเป็ นคนทีตําต้อยทีสุดอยูแ่ ล้ว
อันอ๋องมองเจาฉุนเซวียนขอความเมตตาด้วยสายตาเย็น
ชา เขาดูคนสนิทถูกโบยจนเนือแตกก่อนจะผุดความคิด
หนึงในใจขึนมา
หรือหลิวจ้าวเว่ยจะรูเ้ รืองนี?
แต่สายตายามทีนางมองดูงวแล้
ิ วไม่คล้ายรูต้ วั ว่าแผนการ
เหล่านันเกียวข้องกับตน เพียงมองเห็นเป็ นเรือง
สนุกสนานเท่านัน
อีกอย่างสตรีโง่เขลาชันตําผูห้ นึงจะยืนมือมาสอดส่องถึงใน
ตําหนักอ๋องได้เช่นไร เรืองนีต้องเป็ นฝีมอื ของศัตรูของเขา
มากกว่า ไม่แน่อาจจะเป็ นพวกองค์ชายด้วยกัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 3

พีน้องของเขาคนใดคนหนึงทีจงใจเล่นงานให้เขาไขว้เขว
เวลานีใกล้จะเปิ ดศึกชิงตําแหน่งรัชทายาทอย่างเป็ น
ทางการแล้ว องค์ชายแต่ละองค์ลว้ นเตรียมมีดเพือแทง
ฝ่ ายตรงข้าม
อู่เหวินซวนดวงตาดํามืดขึนเรือยๆ แววตาทะมึนราวกับมี
เมฆสีดาํ สนิทปกคลุม เขาถอดความคิดทีละชัน เพือหาว่า
พีน้องคนใดของตนทีสอดมือมายุง่ เกียวกับเรืองนี
องค์ชายใหญ่ซ่งซืออ๋องอ่อนแอและไร้ความสามารถ ที
พอจะมีอํานาจและกําลังคงเป็ นองค์ชายสีอู่เหวินเจา หรือ
ต่อให้น้องสีของเขาผูน้ ไม่
ี ใช่คนลงมือ ก็อาจเป็ นฮองเฮาที
ลงมือเพือองค์ชายสี
อันอ๋องกําดาบในมือแน่น ความเคียดแค้นวาดผ่านดวงตา
วูบหนึง เขาลุกหนีออกไปจากลานลงโทษโดยไม่สนใจ
เสียงร้องอย่างทุกข์ทรมานของเจาฉุนเซวียน
เหมินเค่อคนสนิทเจ้าแผนการผูน้ หลั
ี งจากถูกอันอ๋องตีจน
ปางตายต่อมารักษาตัวจนรอดชีวติ แต่ขาขวาไม่อาจใช้
การได้อกี
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 4

ยิงใกล้วนั สอบคัดเลือกหลิวหว่านอียิงหวาดระแวง ถึงขัน

ทีนางไม่ยอมกินอาหารจากครัวของจวน ต้องให้บ่าวซือ
แยกมาจากด้านนอก ทังยังเพียรมาหาหลิวจ้าวเว่ยทีเรือน
จิวฮวาเกือบตลอดเวลา
คืนก่อนวันคัดเลือกตัวฝนตกหนักอยูค่ อ่ นคืน หลิวหว่านอี
ทังตืนเต้นทังกลัวเรืองผิดพลาด ไม่มมี ารดาคอยปกป้ อง
แล้วเหลือเพียงบ่าวไพร่ในเรือนทําให้นางเจ็บใจยิงนัก
หญิงสาวสาบานกับตัวเองว่าอย่างไรก็จะเอาชนะหลิวจ้า
วอวีให้ได้ วันหน้ามารดาของนางจะไม่ตอ้ งเดินตามคําสัง
ของใครอีก
*
หลิวจ้าวเว่ยวางชุดผ้ามัจฉาไว้บนโต๊ะ นางลูบไปตามรอย
ตะเข็บทีเย็บปั กอย่างพิถพี ถิ นั อย่างชืนชม ท่ามกลางเสียง
ฝนและเปลวไฟทีไหวเอน โฉมสะคราญยังนังอยูใ่ นความ
เงียบ
คืนนีเป็ นคืนสําคัญ
พรุง่ นีจะมีการตัดสินกันแล้วว่าใครจะได้ขนรํ
ึ างาน
บวงสรวง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 5

ตําแหน่งทีประดุจเทพธิดาทีจําแลงแบ่งภาคลงมาเดินดิน
เช่นนี ทุกๆ ปี มหี ญิงสาวแย่งชิงกันอย่างดุเดือด ปี นีเองก็
คงไม่ต่างกัน
"คุณหนู ขอรับ" ปานเก๋อหัวทําลายความเงียบ เขาปี นเข้า
มาทางหน้าต่างก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้านาง
"รายงานมาสิ" หญิงสาวไม่ได้เงยหน้าขึนมองเขา ยังคง
จับจ้องผ้าเนือดีในมืออยูอ่ ย่างนัน
"ทีเรือนคุณหนูหา้ คนทังบนล่างล้วนถูกรมยาขอรับ"
"รมยา?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิว "น่าแปลกจริงๆ คนดีม ี
เมตตาอย่างเจินฮุย่ เหมยลงมือหนักหน่วงถึงเพียงนี ทําให้
ข้าได้เปิ ดหูเปิ ดตาแล้ว"
"พวกบ่าวในเรือนสลบไม่ได้สติ ส่วนคุณหนูหา้ ถูกคนอุม้
ออกไป... นางถูกขังไว้ในห้องเก็บฟื นด้านหลังครัวเล็ก
ตอนนียังไม่ฟืน"
"...."
"คุณหนู จะช่วยนางหรือไม่ขอรับ?"
"ช่วยรึ?" หลิวจ้าวเว่ยทวนคําแล้วคลียิม "ช่วยออกมาแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 6

จะได้อะไร พวกนันคงไม่โง่ขนาดขังนางเอาไว้เฉยๆ เพือ

เปิ ดโอกาสให้นางหนีไปร่วมแข่งได้กระมัง"
"...เมือครูม่ คี นของฮูหยินยกถ้วยยาไปทีนัน"
"คนเป็ นแม่ลว้ นทําทุกอย่างได้เพือลูกทังนัน" ดวงตาของ
หญิงสาววาววับแสดงความอํามหิตขึนมาวูบหนึง "เจ้าไป
พักผ่อนเสียเถอะ คืนนีคงไม่มอี ะไรแล้ว"
แม้ได้ยนิ นายสาวสังเช่นนันแต่ปานเก๋อหัวก็ยงั ลังเลใจ
เห็นอยูว่ า่ หลิวจ้าวเว่ยพยายามผลักดันและปกป้ องหลิว
หว่านอีมาตลอด แต่ยามนีกลับปล่อยให้นางเผชิญหน้ากับ
หายนะเพียงลําพัง ดูไม่เข้ากับทุกอย่างทีทํามา
เขารังฝีเท้าเอาไว้เผือหลิวจ้าวเว่ยจะเปลียนใจ แต่จนเขา
ออกไปจากห้องเขาก็ไม่ได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยสังให้กลับไป
ช่วยคุณหนูหา้ ไม่มแี ม้แต่ครึงคํา...
*
ฟ้ าสว่าง
คนในจวนวันนีต่างพากันตืนเต้นคึกคักเพราะการคัดเลือก
รอบสุดท้าย หากมีคุณหนูในจวนได้ราํ บูชาฟ้ าดินพวกนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 7

ก็จะพลอยมีหน้ามีตาไปด้วย
หลิวจ้าวอวีถูกจับแต่งตัวงดงามกว่าปกติ ใบหน้าน่ารัก
ของนางถูกประทินโฉมจนหนาเตอะ วันนีนางสวมชุดสี
เขียวอ่อน มีรอยยิมของความตืนเต้นประดับบนใบหน้า
ตลอดทางเดินตังแต่หน้าเรือนนางมีเจินฮุ่ยเหมยคอย
ประคับประคองอย่างทะนุ ถนอม
ทุกคนในจวนมองไปไม่เห็นหลิวหว่านอีก็ไม่มใี ครถามถึง
คล้ายรูแ้ ก่ใจกันอยูแ่ ล้วว่าต้องเป็ นเช่นนี ไม่มใี ครคิดจะ
เรียกร้องความยุตธิ รรมอะไรให้นาง เพียงแต่ช่วยกันเอ่ย
ชืนชมหลิวจ้าวอวีไม่หยุดเพือเอาหน้า
อย่างไรยามนีเจินฮุ่ยเหมยก็เป็ นฮูหยินเอก หลิวหว่านอี
เป็ นแค่บุตรีอนุ หากคิดจะออกหน้าให้นางก็ตอ้ งนึกถึงวัน
คืนในจวนสกุลหลิวหลังจากนีด้วย หากเจินฮุย่ เหมยไม่
พอใจตนขึนมายังจะได้อยูด่ มี สี ุขอีกหรือ
แม้แต่หลิวฟางเหยาทีเป็ นน้องสาวร่วมอุทรของหลิวหว่าน
อี เมือเห็นว่าประตูจวนไร้เงาพีสาวนางก็ตระหนักได้แล้ว
ว่าคงเกิดเรืองขึน แต่ไม่คดิ จะก้าวออกมาถามไถ่หรือ
ช่วยเหลือ ตรงกันข้ามนางเลือกจะหนีกลับไปซุกตัวใน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 8

เรือนตนราวกับหนูขขลาด
ี
หลิวจ้าวเว่ยมองคนในจวนห้อมล้อมชืนชมหลิวจ้าวอวี
ด้วยสีหน้าสงบนิง เป็ นพวกบ่าวของนางเสียอีกทีก้มหน้า
เก็บอาการชิงชังกันเอาไว้ไม่ไหว
เช้านีใครมีตาก็คงรูว้ ่าคนพวกนันเล่นงานคุณหนูหา้ แน่ แต่
ยังทําตัวสูงส่งกันอยูไ่ ด้อกี ช่างทําให้คนอยากอาเจียนกัน
จริงๆ
หลิวจ้าวเว่ยมองทุกอย่างอยูค่ รูห่ นึงก็ผนิ กายไปยังศาล
บรรพชน ไม่สนใจสิงทีพวกนางจะทํากันอีกต่อไป
แต่คนในจวนสกุลหลิวไม่ใช่ทุกคนทีนิงเฉยกับการหายไป
ของหลิวหว่านอี ยังมีคนทีชอบชมดูหายนะของพีน้อง
อย่างหลิวอันหลินทีตระเวนตามหาหลิวหว่านอีไปทัวทัง
จวน
ยามนีในจวนมีพใหญ่
ี ทชืี อเสียงเลืองลืออยูค่ นหนึงแล้ว
น้องๆ ในจวนต่างถูกกดเอาไว้ใต้ความโฉมสะคราญของ
หลิวจ้าวเว่ย
หลังจากนีไม่วา่ หลิวหว่านอีหรือหลิวจ้าวอวี หากพวกนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 9

คนใดคนหนึงได้ขนรํ
ึ าก็ไม่สง่ ผลดีต่อนางทังนัน แต่ใน
ฐานะลูกอนุ หากหลิวจ้าวอวีชนะนางกลับไม่คดิ ว่ามีสงใด
ิ
ไม่เหมาะ แต่หากหลิวหว่านอีชนะต่างหากทีต่าง
ฐานะของนางกับหลิวหว่านอีเสมอกัน หากหลิวหว่านอีที
เป็ นบุตรีอนุเหมือนกันสามารถกอบโกยชือเสียงเกียรติยศ
มาได้ แม้แต่หลิวฟางเหยาน้องสาวของนางก็คงมีสทิ ธิขึน
ไปเหยียบหัวหลิวอันหลิน
ใจนางไม่มที างยินยอมกับเรืองเช่นนีแน่
หลิวอันหลินปลีกตัวจากฝูงชนเพือออกไปตามหาหลิว
หว่านอี นางคิดว่าฮูหยินคงขังอีกฝ่ ายไว้ทไหนสั
ี กแห่งเพือ
ไม่ให้ออกไปคัดเลือกได้เท่านัน คงไม่ลงมือหนักหน่วงถึง
ขันฆ่ากัน เพราะอย่างไรไป๋ อีเหนียงก็มาจากสกุลทีมังคัง
แม้ไม่ใช่สกุลขุนนางแต่กเ็ ป็ นสกุลพ่อค้าใหญ่ เส้นสายของ
สกุลไป๋ ช่วยเกือหนุนบิดาในกรมอากรไม่น้อย ดังนันฮูหยิ
นคงไม่กล้าลงมือรุนแรงนัก
บ่าวในเรือนของหลิวหว่านอีล้วนถูกจับไปด้วยเช่นกัน แต่
พวกมันคงมีชะตากรรมแย่กว่าผูเ้ ป็ นนายมาก
หลิวอันหลินลัดเลาะไปตามเรือนต่างๆ เพือหาคน จน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 0

สุดท้ายนางได้ยนิ เสียงกรีดร้องโวยวายแว่วมา ใจนางเต้น

กระหนําอย่างตืนเต้น นางรีบยกกระโปรงแล้วรีบวิงไป
ทางห้องเก็บฟื นเก่า
ทีนีเป็ นส่วนของครัวเล็ก ตอนทีจวนสกุลหลิวยังมีคนไม่
มากนันล้วนใช้ครัวนีปรุงอาหาร แต่พอท่านปู่ขนเป็ ึ นมหา
เสนาบดีจวนก็ปรับปรุงขนานใหญ่ทงย้ ั ายครัวไปสร้างใหม่
ทีนีจึงถูกปิ ดร้าง ทุกวันนีจึงกลายเป็ นห้องเก็บของทีคนไม่
ค่อยมาเหยียบ
หลิวอันหลินมองโซ่ทคล้
ี องปิ ดประตูไว้อย่างแน่นหนา
พร้อมกับเสียงเขย่าประตูและกรีดร้องอย่างบ้าคลังของคน
ด้านใน เท่านีนางก็แน่ใจแล้วว่าเป็ นหลิวหว่านอีทีถูกขัง
อยู่
"น้องห้า... น้องห้านันใช่เจ้าหรือไม่?" หลิวอันหลินแสร้ง
กระซิบเรียก
"นันใคร.. นันใคร ช่วยข้าด้วย ปล่อยข้าออกไป" หลิว
หว่านอีได้ยนิ เสียงคนก็รบี อ้อนวอน เช้าวันนีจูๆ่ นางก็ตนื
ขึนมาบนพืนทีเย็นเฉียบอับชืน ด้านในนันมืดมาก มีแสง
ลอดเข้าไปเพียงเล็กน้อยเท่านัน นางไม่รวู้ า่ ตนอยูม่ ใด
ี แต่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 1

มันใจว่านีเป็ นแผนชัวของสองแม่ลูกนันแน่
"น้องห้าเจ้าถูกขังหรือ?"
"พีสีหรือ... พีสีท่านช่วยพาข้าออกไปที" นางจําเสียงหลิว
อันหลินได้จงึ พยายามขอร้อง "วันนีข้าต้องไปร่วมคัดเลือก
พีสีท่านได้โปรดปล่อยข้าเถอะ"
"เจ้าไปยามนีคงไม่ทนั แล้ว ฮูหยินพาพีรองออกไปนาน
แล้ว"
"อะไรนะ"
"ประตูนีคล้องโซ่แน่นหนา ข้าตัวคนเดียวคงปลดมันออก
ไม่ได้"
"พีสีได้โปรดเมตตาข้าสักครังเถอะ... พีสีอย่างน้อยท่านไป
แจ้งพีใหญ่ให้ขา้ นางต้องมาช่วยข้าแน่" หลิวหว่านอี
พยายามหาหนทาง การขึนรําเป็ นฝันของนาง นางไม่อาจ
ทนรับความพ่ายแพ้ตงแต่
ั ยงั ไม่ได้ลงแข่งเช่นนี
หลิวอันหลินเบ้ปากทําหน้าเย้ยคนด้านในทียังคิดจะ
ฝั นเฝือง "น้องห้าต่อให้ไปบอกพีใหญ่ยามนีนางก็คงช่วย
เจ้าไม่ได้ ...เมือเช้าฮูหยินเพิงสังให้พใหญ่
ี ไปสวดมนต์ต่อ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 2

หน้าป้ ายบรรพชน จนกว่าจะคืนนีคงไม่ได้ออกมาแน่ "

"นังพวกสารเลว!" หลิวหว่านอีกรีดร้องพร้อมเขย่าประตู
อย่างรุนแรง
"ป่ านนีทีสํานักสังคีตน่าจะเริมคัดเลือกตัวแล้ว พีรองคงได้
เป็ นเทพธิดาของปี นีแน่ๆ ...ส่วนเจ้า"
"นังพวกสารเลว" หลิวหว่านอีพึมพําแต่คาํ นันไม่หยุด
ดวงตาของนางแดงกําด้วยความอัดอัน ฟั งคําพูดของหลิว
อันหลินนางก็ยงแค้
ิ น
พวกมันช่วงชิงทุกอย่างไปจากนาง ปิ ดตายทางรอดทุก
ทางของนาง แม้แต่หลิวจ้าวเว่ยก็ถูกกันตัวเอาไว้เพือ
ไม่ให้มาช่วยนาง
นังจ้าวอวี...
หญิงสาวกัดฟั นกรอด นําตาร่วงลงจากหัวตาเป็ นเม็ดๆ
สังเวยให้กบั ความคับแค้นและความฝันทีแหลกสลาย
นางสาบานว่าหากออกไปได้ นางจะเอาคืนพวกมันเป็ น
ร้อยเป็ นพันเท่า
"น้องห้าตรงนีมีชอ่ งอยู่ ข้าจะลองเปิ ดดู อย่างน้อยถ้าเปิ ด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 3

ได้คงส่งนํากับอาหารให้เจ้าได้" หลิวอันหลินหาช่องลม
เจอก็พยายามเปิ ดออก แท้จริงแล้วนางอยากเห็นสีหน้า
สินหวังและเจ็บปวดของหลิวหว่านอีจนแทบทนไม่ไหว
หลิวหว่านอีได้ยนิ เช่นนันก็ลุกขึนเช็ดคราบนําตา นางขยับ
ไปหาช่องทีหลิวอันหลินพยายามเปิ ด ไม่นานช่อง
สีเหลียมเล็กๆ พอให้เอาแขนลอดได้กเ็ ปิ ดออก หลิวอัน
หลินสอดสายตาเข้าไป พร้อมกับๆ ทีหลิวหว่านอีที
ต้องการแสงอาทิตย์เข้ามาใกล้
"กรีด!!!!! ผี!!!!!! ผี!!!!!!!" หลิวอันหลินผงะหงายหลังทันทีท ี
ได้เห็นหน้าหลิวหว่านอี นางลุกหนีดนลนลานไม่ิ มสี ติจน
สุดท้ายวิงหนีหายไป
หลิวหว่านอีงุนงงอยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะลูบใบหน้าของตน
ช้าๆ อีกครัง ผิวหน้าของนางแปลกออกไปแถมยังมีของ
เหนียวๆ ติดมือมา นางเอามันไปส่องกับแสง
ไม่นานในห้องเก็บฟื นเก่าก็มเี สียงกรีดร้องโหยหวน
ออกมา
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 4

ต่อหน้าป้ ายบรรพชน หญิงสาวนังอยูด่ ว้ ยท่าทางทีไม่

สํารวมนัก อาเจินขยับเข้าไปใกล้นาง แล้วถามอย่างเป็ น
กังวล
"คุณหนู ทา่ นเจ็บเข่าหรือไม่" อาเจินมีสหี น้าไม่ด ี นาง
สงสารคุณหนูของนางจับใจ
"เจ้าไม่ตอ้ งเป็ นห่วง ความลําบากเพียงเท่านี ข้า
ยอมรับได้" หลิวจ้าวเว่ยยิมจาง เมือคิดจะใช้แผนทรมาน
ตนเองแล้วก็ตอ้ งทําให้แนบเนียน
เช้าวันนีเจินฮุย่ เหมยต้องการกันนางออกจากหลิวหว่านอี
ไม่ให้นางไปช่วยน้องห้าได้ จึงอ้างเรืองการบูชาบรรพชน
สังให้นางมาคุกเข่าสวดมนต์ทนีี ตลอดวัน อย่างไรเสียเจิน
ฮุย่ เหมยก็มศี กั ดิเป็ นมารดา ทังยังเป็ นฮูหยินเอกของจวน
คําสังนีจึงไม่นับว่าเกินเลย ยิงไปกว่านันนีเป็ นสิงทีจ้าว
เว่ยรออยูพ่ อดี
"คุณหนู เจ้าขาคุณหนู ข้างนอกมีขา่ วแล้วเจ้าค่ะ " มีฝู่ วงิ
หน้าตืนเข้ามาพร้อมกับอาหนิง รีบละลําละลักรายงาน
"ผลการคัดเลือกออกมาแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูรองจะได้เป็ น
ผูน้ ํารําบวงสรวงในปี นี ยามนีข่าวกระจายไปทัวแล้วว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 5

สกุลหลิวมีเทพธิดาประจําปี ฮูหยินผูเ้ ฒ่าถึงขันออกไปยืน

รอรับนางกลับจวนทีเดียว ทังยังให้พวกมามาเอาขนม
มงคลออกไปแจกชาวบ้านทีผ่านหน้าจวน” ก่อนหน้านี
จวนสกุลหลิวมีขา่ วไม่ดจี นถึงกับต้องเรียกหลิวจ้าวเว่ยก
ลับมาเพือกูช้ อื ยามนีมีเรืองมงคลเกิดขึนฮูหยินผูเ้ ฒ่าย่อม
ยินดียงกว่
ิ าใคร
หลิวจ้าวเว่ยรับฟั งโดยทีหน้าไม่เปลียนสี ในขณะทีบรรดา
สาวใช้รอ้ นใจอยูไ่ ม่น้อย
“คุณหนูเป็ นเช่นนีแล้วท่านจะยังขึนรําได้หรือเจ้าคะ” อา
เจินกดเสียงเบาหวิวถามนาง
“จะกังวลไปไย สงครามยังไม่จบอย่าเพิงรีบนับศพทหาร
ข้ามีหนทางของตัวเองอยูแ่ ล้ว” เห็นคุณหนูตอบอย่าง
มันใจเหล่าสาวใช้กค็ ลายกังวลลง “ยามนีให้พวกนางเป็ น
สุขจนตัวลอยไปก่อน เพราะตอนทีถูกกระชากลงมาจาก
สิงทีคิดว่าตนสามารถคว้าไว้ในมือแล้วต่างหากคือทุกข์
อย่างแสนสาหัส” หญิงสาวผลิยมงดงามแต่
ิ ถอ้ ยคํากลับ
เหียมจนชวนขนลุก
“ในห้องนีหนาวนัก คุณหนูหากทนไม่ไหวก็อย่าทนเลยเจ้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 6

ค่ะ พวกนางได้ตําแหน่งเทพธิดาไปแล้วคงไม่สนแล้วว่า
คุณหนูจะสวดมนต์หรือไม่ อย่าให้ตนเองป่ วยนะเจ้า
คะ” อาเจินว่า
“จะให้รบี ออกไปไย วันหน้าหากน้องห้าถามข้าจะได้ตอบ
อย่างชัดเจนเสียหน่อยว่าถูกขังเอาไว้จนดึก ดังนันจึงไม่
อาจไปช่วยนางได้... ถึงเวลานันนางย่อมไม่มสี ทิ ธิมาแค้น
อะไรกับข้า”
“พูดถึงคุณหนูหา้ ฮูหยินใหญ่ช่างร้ายกาจนัก ประกาศ
บอกคนอืนว่าคุณหนูหา้ เป็ นอีสกุ อีไสจึงต้องกันตัวนางไว้
เพือไม่ให้ตดิ คนอืนในจวน ดังนันนางจึงไปร่วมคัดเลือก
ไม่ได้ ชาวบ้านพากันเวทนานาง บอกว่านางไร้วาสนาจะ
ได้โผบินขึนทีสูง”
“นางย่อมต้องมีทางลงให้ตวั เอง เพือไม่ให้คนครหาว่ากลัน
แกล้งลูกเลียงในจวน” เจินฮุย่ เหมยเตรียมการเอาไว้
หมดแล้วทังไล่พวกอีเหนียง จัดการกับบ่าวไพร่ หรือ
แม้แต่สงให้
ั หลิวจ้าวเว่ยคุกเข่าหน้าป้ ายบรรพชน ในจวน
ยามนีนางพูดคําไหนก็เป็ นคํานัน บอกว่าอีสกุ อีไสก็เป็ นอี
สุกอีไส แต่หากให้จา้ วเว่ยเดา นางคาดว่ายาทีหว่านอีถูก
กรอกเข้าไปคงเป็ นยาปลูกฝีหนองมากกว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 7

นับว่าอาการคล้ายคลึงกับอีสกุ อีไส เพียงแปดชัวยามก็

ปรากฏอาการให้เห็น ตุ่มจะโตไปทัวร่าง ไม่นานก็พพุ อง
ก่อนจะแตกออกเป็ นหนอง คนทัวไปรูจ้ กั อีสกุ อีไส รูว้ า่
เป็ นโรคทีไม่ถงึ ตายและหายได้แต่เป็ นโรคทีน่ารังเกียจ
หากคนในบ้านเป็ นจะต้องถูกจับขังแยกจากผูอ้ นจนกว่
ื า
จะหายสนิท เพราะมันสามารถติดต่อราวกับโรคระบาด
แต่การปลูกฝีหนองโดยใช้ยาพิษนีอาการจะรุนแรงอย่าง
รวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็หายไปเร็วเช่นกัน แค่สองสาม
วันขอแค่หนองแตกออกหมดก็จะหายทันที ทีเหลือแค่
เพียงรักษาผิวกายให้ดหี น่ อยก็จะไม่ทงรอยแผลเป็
ิ นเอาไว้
แม้จะไม่แนบเนียนตรงทีอาการหายหายไวและไม่มพี ษิ ลม
เย็นจนต้องล้มหมอนนอนเสือ แต่นบั ว่าเพียงพอแล้ว
สําหรับการขวางไม่ให้หลิวหว่านอีไปร่วมคัดเลือก อีกทัง
ยังเหลือทางถอย รอไป๋ อีเหนียงกลับมาก็ให้นางเป็ นคน
บํารุงบุตรีให้เต็มทีหากเหลือแผลเป็ นก็ไม่อาจโทษว่าเป็ น
ความผิดเจินฮุย่ เหมย หากจะโทษก็ตอ้ งโทษพวกนางเอง
ดูแลไม่ดี
นอกจากนีแล้วต่อให้หนองแตกอาการหาย แต่เพราะแผล
ไม่อาจหายวับได้ในวันสองวัน หลิวหว่านอีย่อมไม่มสี ทิ ธิ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 8

ออกจากจวนไปอีกพักใหญ่
"หากไป๋ อีเหนียงกลับมา นางจะขอความยุตธิ รรมให้
คุณหนูหา้ หรือไม่?" อาหนิงสงสัย
"ต่อให้ใจนางอยากทํา นางก็ทาํ ไม่ได้... ยามนีหลิวจ้าวอวี
ได้ตําแหน่งแล้ว หากไป๋ อีเหนียงฟ้ องเรืองนางสองแม่ลูก
หากหลุดรอดออกไปจวนสกุลหลิวคงมีชอเสี ื ยงฉาวโฉ่ ฮู
หยินผูเ้ ฒ่าไม่มที างชอบใจแน่ แต่เดิมฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็เลือก
เจินฮุ่ยเหมยเป็ นฮูหยินใหญ่กเ็ พราะสกุลเจินอยูแ่ ล้ว นาง
จึงเอนเอียงทางเจินฮุย่ เหมยอยูห่ ลายส่วน เรืองนีมีแต่
เดินหน้าไม่มที างถอยหลัง หากไป๋ อีเหนียงดันทุรงั จะเอา
เรืองสองแม่ลูกนัน คงโดนฮูหยินผูเ้ ฒ่าเล่นงานแน่"
ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารักชือเสียงของจวนเป็ นทีสุด ยามนีนางหน้า
บานได้เพราะจวนสกุลหลิวมีสตรีครองตําแหน่งเทพธิดาผู้
สูงส่ง แต่หากกลายเป็ นว่าตําแหน่ งนันได้มาเพราะการ
เล่นงานญาติพน้ี อง ชือเสียงจะเหม็นเน่าสักแค่ไหน การ
จะเอาเรืองทีหลิวหว่านอีถูกกระทํานันหาใช่การโจมตีสอง
แม่ลกู นัน แต่เป็ นการโจมตีสกุลหลิวด้วย
คนในสกุลหลิวไม่มใี ครไร้ฝีมอื ไป๋ อีเหนียงย่อมมองออกว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 9

อะไรเป็ นอะไร ต่อให้นางแค้นจนแทบกระอักก็ตอ้ งอดทน

เอาไว้ก่อนเพือหาโอกาสตอบโต้ในวันหน้า ไม่อาจบุ่มบาม
ไปร้องขอความเป็ นธรรมในช่วงนี
อนุในจวนสกุลหลิวทังหลายหลิวเฉียนรับเข้ามาเพราะ
ผลประโยชน์ทงสิ ั น ไม่วา่ จะสานสัมพันธ์พวกตระกูล
ใหญ่ๆ เครือข่ายตระกูลพ่อค้าต่างๆ เขาไม่ใช่คนที
หมกหมุน่ กับกามาจนลืมหน้าที พวกอนุในจวนจะ
ปรนนิบตั กิ นั โดยผลัดเปลียนไปเรือยๆ ตามทีเจินฮุ่ยเหมย
เป็ นคนกําหนดให้
ทุกอย่างทีหลิวเฉียนทําล้วนอยูบ่ นความถูกต้องเหมาะสม
แม้มชี ว่ งทีโปรดปรานอนุบางคนมากหน่อย ก็ไม่ได้ไปหา
นางมากกว่าผูอ้ นื นับว่าเป็ นบุรษุ ทีมีความอดทนเป็ นเลิศ
จากทังหมดนันยากมากทีเขาจะเข้าข้างอนุ ช่วยเอาเรือง
ภรรยาเอก ยิงในยามทีหลิวจ้าวอวีสร้างชือให้จวนเช่นนี
เขาคงยิงมองข้ามเรืองในเรือนหลัง
นับว่าเจินฮุย่ เหมยคิดการรอบคอบ นางรังแกคนอืนแต่คน
อืนกลับไม่อาจเอาเรืองนางได้ ช่างเลือดเย็นจริงๆ
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 0

ใกล้วนั งานครบรอบก่อตังราชวงศ์ คณะทูตทีได้รบั แต่งตัง

จากแคว้นพันธมิตรล้วนหลังไหลเข้าสูถ่ งเยียน ขุนนาง
น้อยใหญ่หรือชาวต้าถงทีนิยมงานรืนเริงก็มงุ่ หน้าสูเ่ มือง
หลวง จนเมืองทังเมืองคึกคักขึนมาในพริบตา
โรงละคร คณะงิว หรือคณะละครเร่ ล้วนมีรายได้เพิมขึน
เป็ นกอบเป็ นกํา ปี นีพวกเขาเล่นจ้วงหยวนอัปลักษณ์กนั
ทุกวันเพือให้เข้ากับบรรยากาศรืนเริงจึงเลียงไม่เล่นพวก
ทีมีเนือหาชวนโศกเศร้า งิวเรืองใหม่จงึ ยิงเป็ นทีนิยมขึน
อีก
หวังเซียวย่นจมูกไม่คอ่ ยพอใจนัก เจ้านายเขาเป็ นจ้วง
หยวนคนล่าสุด แล้วดูงวที ิ กําลังโด่งดังในยามนี ดูอย่างไร
ก็ไม่เป็ นมงคลกับผูเ้ ป็ นนาย
"คุณชาย... หรือมีคนคิดจะกลันแกล้งท่าน ทําให้ทา่ นเสีย
ชือ"
พวกเขานังอยูช่ นบนของเหลาอาหารชื
ั อดัง ด้านล่างงิว
กําลังแสดง คนดูหวั เราะครืนเป็ นระลอก
เนียเถียนชิงปรายตามองหวังเซียวทีทําปากยืนด้วยท่าที
ไม่ยหระ
ี เขายังยกจอกเหล้าขึนดืมอย่างสบายอารมณ์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 1

"ทําไมต้องเป็ นจ้วงหยวนด้วยนะ หลายวันมานีมิใช่มที ตู

จากแคว้นอืนอยากเห็นหน้าท่านเพราะงิวบ้าๆ นีหรือ?"
คณะทูตต่างแคว้นหลายคณะ ได้รบั การรับรองในเหลา
อาหารและได้ชมงิวเรืองนี ต่างคนต่างก็อยากรูอ้ ยากเห็น
อยากรูว้ ่าจ้วงหยวนจริงๆ อัปลักษณ์อย่างในละครงิว
หรือไม่
เนียเถียนชิงไม่เดือดร้อนทีคนอยากเห็นหน้าเขา แต่เป็ น
หวังเซียวทีรําคาญใจแทนผูเ้ ป็ นนาย เขารูส้ กึ ว่าคุณชาย
ของเขากลายเป็ นตัวตลกเพราะงิวบ้านี
"เจ้าดูหน้าข้าสิ" เนียเถียนชิงชีหน้าตัวเอง "เจ้าว่าใบหน้า
เช่นนีอัปลักษณ์หรือไม่เล่า"
"คุณชายรูปงามทีสุดแล้วขอรับ"
"ใช่ไหมล่ะ ใครมีตาก็ตอ้ งดูออก แล้วเจ้าจะสนใจไปทําไม"
"....." หวังเซียวถึงกับพูดไม่ออกเมือผูเ้ ป็ นนายชมตัวเอง
เช่นนัน
"ใช้จว้ งหยวนดีทสุี ด เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ?" เนียเถียนชิง
ยิมบางๆ ก่อนจะคีบอาหารเข้าปากตามด้วยเหล้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 2

"ชาวบ้านธรรมดาหากเขาจะฝั นถึงยศฐาบรรดาศักดิเขาจะ
ฝั นไปถึงตําแหน่งใดได้ สูงทีสุดทีปุถุชนจะปี นขึนมาถึง
มิใช่จว้ งหยวนหรือ ดังนันใช้ตําแหน่งจ้วงหยวนมาเล่นงิว
นีนับว่าคนแต่งฉลาด เพราะเข้าถึงคนได้มาก และเป็ นที
นิยมกันมานานแล้ว"
ได้ยนิ เช่นนันสีหน้าหวังเซียวก็ไม่ได้ดขี นึ ยังรูส้ กึ ไม่ชอบ
ใจอยูน่ นเอง
ั
เนียเถียนชิงลดเสียงเบาลงแล้วกล่าวต่อ "เบืองหลังใครจะ
รู้ แท้จริงคนแต่งอาจจะอยากแต่งเรืองฮ่องเต้อปั ลักษณ์
องค์ชายอัปลักษณ์ อ๋องอัปลักษณ์กไ็ ด้ แต่หากแต่งสาม
อย่างนีให้เป็ นตัวตลก คงจะเป็ นการล่วงเกินเชือพระวงศ์
ศักดิแห่งราชวงศ์สงู ส่งเพียงใด คนธรรมดาเอามาล้อเล่น
ได้หรือ ...เพือให้รอดจากการจาบจ้วงเบืองสูง ผูแ้ ต่งย่อม
ต้องบิดเบือนไปบ้าง"
"คุณชายท่านจะบอกว่าเป้ าหมายทีงิวเรืองนีจะเล่นงาน
แท้จริงแล้วเป็ นพวก..."
"ใครจะรูเ้ ล่า คนแต่งอาจจะแค่นึกสนุ กอยากแต่งขึนมา
หรือไม่กอ็ าจจะอยากใช้โจมตีใครสักคน โดยทีผูอ้ นดู
ื ไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 3

ออกก็ได้"
หวังเซียวครุน่ คิดพลางเหลียวไปมองงิวทีเล่นอยูข่ า้ งล่าง
ก่อนจะเอ่ยออกไปได้เพียง "ฉลาดยิงนัก"
"...."
"ผูแ้ ต่งคนนีนับว่ามีฝีมอื ซับซ้อนสูงส่ง วางหมากซ้อน
หมากได้อย่างถีถ้วนและเจ้าเล่ห์ หัวสมองเช่นนีนับว่าเป็ น
ยอดอัจฉริยะทีเดียว"
เนียเถียนชิงยิมจางไม่ได้ตอบอะไร เขายกเหล้าขึนดืมแล้ว
มองจ้วงหยวนอัปลักษณ์ทกํี าลังแสดงอยู่
"หาใช่อจั ฉริยะ... เพียงแต่มแี ค้นลําลึกเท่านัน"
ยามทีคนหูตาสว่างขึน ไม่มใี ครไม่ฉลาดขึน
สตรีนางนันแต่เดิมก็มใิ ช่คนโง่เขลา เพียงแค่ขาดความ
ระมัดระวังตัว และเกียจคร้านไปบ้าง เมือถูกทําร้ายถึง
ทีสุด นางไม่มที างอยูเ่ ฉย ด้วยหัวใจเด็ดขาดและหนักแน่น
ดวงนัน นางย่อมยินดีสละทุกอย่างเพือสร้างหายนะให้
ศัตรู
สละทุกอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 4

แม้แต่รา่ งกาย...
ชีวติ ...
หรือจิตวิญญาณ...
เพล้ง!
"คุณชาย!" หวังเซียวสะดุง้ เฮือกเมือจูๆ่ จอกเหล้าในมือ
เนียเถียนชิงก็แตกเป็ นเสียงๆ "คุณชายท่าน..."
"เรียกเสียวเอ้อร์มาเปลียนจอกเถอะ" เนียเถียนชิงหลุด
จากภวังค์ เขาไม่ใส่ใจว่ามือจะรูส้ กึ เจ็บหรือไม่เพียงสังให้
หวังเซียวจัดการเท่านัน
ไม่นานจอกทีแตกเป็ นเสียงก็ถูกเก็บกวาดและมีจอกใหม่
เข้ามาวางแทนที
ด้านล่างของร้านมีลกู ค้าเข้ามาเพิม คนพวกนีแต่งตัวต่าง
จากชาวต้าถง ดูกร็ วู้ า่ เป็ นพวกชนเผ่า
"นันเป็ นคนในคณะฑูตของซือฟั ง" เห็นเนียเถียนชิงจ้อง
มองหวังเซียวก็เอ่ยอธิบายทันที
แม้เบืองหลังต้าถงกับซือฟั งยามนีแทบจะเปิ ดฉากรบอยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 5

รอมร่อ แต่ฉากหน้ายังคงยึดถือพันธะสัญญาสงบศึก เป็ น

พันธมิตรทียืนยาวต่อกัน ชาวบ้านไม่คดิ ระแวงซือฟั ง
แม้แต่น้อย เพราะทังสองแคว้นสงบศึกกันมานานแล้ว
การต้อนรับขับสูจ้ งึ เต็มไปด้วยความชืนมืน
"ดูเหมือนองค์ชายใหญ่ของซือฟั งจะใจร้อนจนทนไม่ไหว
แล้ว" เนียเถียนชิงเอ่ยขึน
หวังเซียวได้ยนิ ก็หวั เราะในลําคอ "ไม่ใจร้อนได้หรือ นับ
วันฮูเจียเล่อยิงมีอํานาจมากขึนเรือยๆ หากเขารอต่อไป
โอกาสทีจะได้ครองบัลลังก์คงไม่เหลือแล้ว"
เนียเถียนชิงยกเหล้าขึนจรดริมฝีปากจิบบางๆ "ใจร้อน
และโง่เขลา... งานบวงสรวงนีผูค้ นมากหน้าหลายตาเวร
ยามหละหลวมก็จริง แต่อู่เหอตีไม่ใช่หญ้าทีพวกเขาจะ
เคียวได้งา่ ยๆ แค่นักฆ่าไม่กคนคิ
ี ดจะพลิกฟ้ าพลิกแผ่นดิน
ช่างไม่เจียมตัว"
"ก็มใิ ช่คนโง่กบั คนโง่รว่ มมือกันหรอกหรือถึงได้คดิ แผน
เช่นนี" เชือพระวงศ์สกุลอู่เองก็เขลายิงนัก จะร่วมมือกับ
ใครก็ไม่เบิกตาให้กว้างขึน ไม่ดูสถานการณ์ของต้าถงให้ถี
ถ้วนก็คดิ จะฉวยโอกาส

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 6

ต้าถงยามนีฉากหน้ายังดูสุขสงบไร้เภทภัย แต่ความจริง
แล้วหายนะรอบด้านกําลังคืบคลานเข้ามา ฮ่องเต้อู่เหอตี
ใช้สมองคิดแทบตายเพือเลียงการจุดชนวนสงคราม แต่
คนในราชวงศ์กลับคิดจะก่อสงครามเสียอย่างนัน
โง่แล้วยังผยอง
เนียเถียนชิงส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่สนใจแผนลอบสังหาร
เหล่านี ทีเขาสนใจคือในวันงานจะต้องไม่มคี นของเขาเจ็บ
ตัว
"ส่งคนไปคุม้ กันจ้าวเว่ยเพิม"
หวังเซียวแอบยิม คุณชายห่วงนางในดวงใจถึงเพียงนี อีก
ไม่นานคงได้ขา่ วดีแน่ "ขอรับคุณชาย"
*
"เจ้าโบยเจาฉุนเซวียนงันหรือ?" ลีกุย้ เฟยแทบจะตวาด
ถามเมือเห็นอันอ๋องก้าวเข้ามาในตําหนักหยงเยว่
"ข่าวในจวนของลูกรัวไหลย่อมต้องมีคนรับผิดชอบ" อัน
อ๋องเองยังหงุดหงิดเพราะแผนการล่มไม่เป็ นท่าจึงไม่คดิ
จะประนีประนอมด้วยเรืองนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 7

"ข่าวรัวก็ตอ้ งสืบสวนให้ถถ้ี วน เจ้ารูห้ รือไม่ว่าข้าต้องลง

แรงแค่ไหนเพือซือใจพวกเหมินเค่อทีมีสมองมาเป็ นขุม
กําลังให้เจ้าอีกแรง เจ้าทําเช่นนีพวกเขาจะภักดีกบั เจ้าได้
อีกหรือ"
"แค่สุนัขรับใช้ทเลี
ี ยงไว้เหตุใดเสด็จแม่ตอ้ งเดือดร้อนด้วย
ต่อให้ลูกตีมนั จนตายมันมีสทิ ธิจะมาแค้นลูกได้หรือ"
"ซู่หลาง!"
อันอ๋องมองท่าทางเดือดดาลของพระมารดาแล้วถอน
หายใจยาว เอ่ยด้วยนําเสียงอ่อนลง "เสด็จแม่อย่ากังวลไป
เลย พวกมันลงเรือเรามาแล้วไม่อาจกลับขึนไปได้งา่ ยๆ
แน่ หากจะไปก็ตอ้ งทิงลมหายใจไว้ พวกมันไม่กล้าทรยศ
เราหรอก"
"นับวันยิงเหลวไหล" ลีกุย้ เฟยหงุดหงิด "อีกไม่กวัี นจะถึง
พิธบี วงสรวงแล้ว ช่วงนีเจ้าสงบเสงียมหน่อย ฝ่ าบาทไม่
ชอบให้มเี รืองมีราวในวันงานสําคัญ"
"ครบรอบก่อตังราชวงศ์ ลูกก็เป็ นคนสกุลอู่ยอ่ มเข้าใจเรือง
นีดี เสด็จแม่ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง" ต่อให้ทอ้ งพระคลังแร้งแค้น
แค่ไหน แต่พธิ นี ก็ี ยงั คงต้องจัดอย่างยิงใหญ่อลังการ เป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 8

การป่ าวประกาศความน่าเกรงขามของราชวงศ์สกุลอู่ และ

เป็ นการยกระดับพวกเขาให้หา่ งชันจากราษฎรทัวๆไป
เป็ นหนทางทีจะกดข่มผูค้ นเอาไว้ใต้ฝ่าเท้าไม่ให้คนกล้า
เงยหน้าขึนมาจดจ้อง เทียบเคียง
ทําให้ตําแหน่งโอรสสวรรค์ยงศัิ กดิสิทธิและใกล้เคียงกับ
เทพเซียนยิงขึน ราชวงศ์จดั งานนีทุกปี เพือไม่ให้ผคู้ นลืม
เลือนความน่าเกรงขามของพวกเขา และเป็ นการปลุก
ความเคารพศรัทธากลับมา ต่อให้มคี รอบครัวสกุลอืนทํา
คุณูปการต่อบ้านเมืองโดดเด่นเป็ นเลิศแค่ไหนในระหว่าง
ปี แต่งานนีจะเป็ นการยําเตือนความต่างชันของราชวงศ์
กับครอบครัวทัวไป
ในหมูร่ าษฎรคือความน่าเกรงขาม ในหมูเ่ ชือพระวงศ์คอื
ความเคร่งครัด ในช่วงใกล้วนั งานเหล่าเชือพระวงศ์ไม่ว่า
จะเป็ นพวกเสเพล เอาแต่ใจ ทารุณ หรือเลวร้ายแค่ไหน
ไม่วา่ ใครก็ตอ้ งเก็บหางซ่อนความชัวของตนเอาไว้ให้ด ี
เพราะในช่วงเวลานีเป็ นช่วงทีราชวงศ์ตอ้ ง 'บริสุทธิและ
สูงส่ง' ทีสุดตามทีฝ่ าบาทต้องการ
"ได้ยนิ ว่าองค์ชายสีเป็ นผูอ้ าสารําเด็ดสุรยิ าถวาย" ลีกุย้
เฟยเหยียดมุมปากเอ่ยอย่างเย้ยหยัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 9

รําเด็ดสุรยิ าเป็ นการร่ายรําทีจําลองฉากรบตัดหัวแคว้น

ศัตรู แสดงความห้าวหาญของกองทัพต้าถง เป็ นการร่าย
รําทีใช้บุรุษทังหมดในการแสดง
"น้องสีของข้าผูน้ ีแต่ไรมาก็ชอบการเอาหน้า คงคิดจะฉวย
โอกาสนีให้เสด็จพ่อโปรด" อู่เหวินซวนมันใจอยูก่ ่อนแล้ว
ว่าเรืองจ้วงหยวนอัปลักษณ์นนเกีั ยวกับองค์ชายสีแน่ ยิง
เห็นอีกฝ่ ายคิดจะเอาหน้าต่อหน้าฝ่ าบาทเช่นนียิงไม่สบ
อารมณ์
"สินปี นีองค์ชายสีจะได้ออกจากวังแล้ว ยามนันไม่รฝู้ ่ า
บาทจะให้ศกั ดินาเขาอย่างไร" เหล่าองค์ชายเมืออายุสบิ
แปดถึงยีสิบปี จะได้รบั ราชโองการพระราชทานจวนนอก
วัง และโดยมากจะได้รบั การแต่งตังเป็ นอ๋อง
"อย่างไรพระมารดาของเขาก็เป็ นถึงฮองเฮา เสด็จพ่อคง
ไม่ให้น้อยไปกว่าข้าแน่ "
"ท่านตาของเจ้าอยากเร่งรัดฝ่ าบาทให้ตงรั ั ชทายาทก่อน
องค์ชายสีจะได้เป็ นอ๋อง เพราะหากรอองค์ชายสีออกจาก
วังแล้ว การต่อสูค้ งหนักหน่วงกว่านี... เหลียวเจากัวแค้น
แม่มาตลอด นางรอวันทีจะได้เป็ นไทเฮาใจจะขาด ย่อมไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 0

มีทางปล่อยให้เจ้าได้เป็ นรัชทายาทง่ายๆ"
หากสนมชันล่างท้องในวังทีฝ่ าบาทปล่อยปละนันไม่นบั ว่า
มีความสําคัญอะไร แต่สนมชันสูงท้องกลับกลายเป็ นภัย
อย่างยิง ยามนันในวังมีสนมน้อยกว่านีมากเพราะฝ่ าบาท
เพิงครองราชย์ และวุน่ วายอยูก่ บั การจัดระบบระเบียบขุน
นางใหม่
ฮองเฮาเคยตังครรภ์และคลอดองค์หญิงใหญ่ไปก่อนแล้ว
ซึงหลังจากนันท้องของนางก็ไม่มคี วามเคลือนไหวอีก
ฮองเฮาในตอนนันคล้ายพยายามทุกวิถที างเพือให้ได้ลกู
ชายมาแต่กไ็ ร้วแวว
ี กลายเป็ นหยูซนิ ซินทียามนันเป็ นเจา
อีตังครรภ์ขนึ
นางนับเป็ นสนมทียศสูงทีสุดแล้วในขณะนัน เมือตังครรภ์
ฝ่ าบาทก็เลือนขันนางขึนเป็ นเต๋อเฟย พอคลอดองค์ชาย
รองออกมาฐานะของนางก็ยงสู ิ ง กลับกันฐานะของเหลียว
เจากัวยิงถูกสันคลอน
การต่อสูก้ นั อย่างลับๆ ในวังหลังยืดยาวมานาน ฮองเฮา
เห็นนางเป็ นหอกข้างแคร่มาทังชีวติ ความแค้นชิงชัง
ระหว่างกันฝังลึกจนแทบสืบสาวต้นสายปลายเหตุไม่พบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 1

เพราะต่างคนต่างก็เล่นงานกันทุกวิถที าง
หากสินฝ่ าบาทแล้วลูกของใครสักคนได้ครองราชย์ ฝ่ าย
ตรงข้ามคงได้ตายอย่างไร้ทฝัี งแน่ ดังนันต่างคนต่างก็ตอ้ ง
ผลักดันบุตรชายของตนให้ครองตําแหน่งรัชทายาทให้ได้
"ลูกไม่ปล่อยให้คนอืนได้ในสิงทีต้องเป็ นของลูกแน่ เสด็จ
แม่โปรดวางใจ"
ไม่นับองค์ชายใหญ่ทชาติ
ี กาํ เนิดตําต้อย ตัวเขาเป็ น
พระโอรสทีเหมาะสมทีสุด นับตังแต่เล็กมารดาก็กรอกหู
เขาอยูเ่ สมอเรืองการครอบครองบัลลังก์ และการแย่งชิง
ราชสมบัติ
อู่เหวินซวนแทบจะรูส้ กึ ว่ามันอยูใ่ นมือเขาอยูแ่ ล้วด้วยซํา
เทียบกันแม้ฐานะชาติกาํ เนิดองค์ชายสีจะสูงกว่าเขาขัน
หนึง แต่ตระกูลทีหนุนหลังตระกูลเหลียวไม่มอี ะไรเทียบ
ตระกูลหยูได้เลย หากคิดจะสูก้ นั อย่างไรเขาก็จะต้องชนะ
แน่
*
ด้านนอกจวนคึกคัก ด้านในจวนก็ไม่ต่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 2

บ่าวไพร่ในจวนสกุลหลิวต่างพากันประจบเอาใจเจินฮุย่
เหมยกับหลิวจ้าวอวีสองแม่ลูก ทําราวกับพวกนาง
กลายเป็ นเทพเซียนไปแล้ว
ทุกวันทีหนึงกับสิบห้าของเดือนพวกเด็กรุน่ หลานในจวน
จะต้องไปคํานับเช้าทีเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่า โดยในวันปกตินนั
จะมีแค่ฮหู ยินเอกและเหล่าอีเหนียงทีต้องไปคํานับทุกๆ
สามวัน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหลิวไม่ชอบความวุน่ วายของสตรีในจวน อีก
ทังชราไปมากจึงไม่ชอบตืนเช้ามารับการคํานับทุกวัน จึง
ออกกฎให้พวกฮูหยินและอีเหนียงมาทุกสามวันเพือ
รายงานข่าวคราวในจวน ส่วนพวกหลานๆ นัน ในส่วน
ของหลานชายอยูใ่ นกํามือนางอยูแ่ ล้ว พวกหลานสาวนาง
เองก็ไม่ได้ใส่ใจจึงให้มาคํานับแค่สองครังต่อเดือน
ดังนันทุกวันทีหนึงกับสิบห้าเรือนของฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงแน่น
ขนัดไปด้วยลูกหลาน
วันนีก็เช่นกัน หลิวจ้าวเว่ยไปถึงเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่าในเวลา
ทีไม่เร็วหรือสายเกินไป ทีนันมีเจินฮุย่ เหมย หลิวจ้าวอวี
หลิวอันหลิน หลิวหาน และหลิวหมิงนังรออยูก่ อ่ นแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 3

หญิงสาวเข้าไปคํานับผูเ้ ป็ นย่าเสร็จสรรพก็ขยับไปนังใน
ตําแหน่งของตัวเอง รอจนหลานคนอืนๆ มากันครบฮูหยิน
ผูเ้ ฒ่าก็ให้โอวาทสังสอนและเน้นยําเรืองกฎตระกูลต่างๆ
จนสมควรแก่เวลาก็แยกย้าย
หลิวหว่านอีนันถูกปล่อยออกจากห้องขังแล้ว เจินฮุย่ เหมย
ให้นางกลับไปอยูท่ เรื
ี อนตัวเอง แต่หา้ มนางออกจากเรือน
จนกว่าแผลจะหายสนิท หากไม่หายห้ามก้าวออกจาก
เรือนแม้แต่ครึงก้าว ทังยังให้บ่าวแรงดีไปคอยเฝ้ าเอาไว้
ตลอดเวลา ดังนันการคํานับเช้านีจึงไม่เห็นเงานาง
"พวกเจ้าไปกันได้แล้ว สะใภ้ใหญ่ อวีเอ๋อร์ เว่ยเอ๋อร์ อยู่
ก่อน" พอฮูหยินผูเ้ ฒ่าเอ่ยปากไล่ทุกคนก็แยกย้าย หลิว
ฟางเหยาดูจะวิงไวกว่าใครราวกับกลัวว่าถ้าช้าอีกนิดนาง
จะถูกแล่เนือเถือหนัง
หลิวหานหันมามองพีสาวทีถูกรังตัวไว้เล็กน้อยก่อนจะ
ก้าวออกจากประตูไปเงียบๆ
หลิวจ้าวอวียามนีดูทา่ ทางหยิงผยองยิงนัก ราวกับว่านาง
กลายเป็ นเทพธิดามีพลังอิทธิฤทธิไปแล้ว เดินไปทางไหน
ก็แทบไม่เห็นผูอ้ นในสายตา
ื ใบหน้าน่ารักสดใสของนางดู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 4

จะงามขึนอีกหลายส่วนเพราะความสุขในอกทีได้กุม
ตําแหน่งสําคัญและชือเสียงทีหลังไหลเข้าหาไม่ขาด
ยามนีนอกจวนมีขา่ วลือเรืองดีงามของหลิวจ้าวอวีสะพัด
ไปทัว แต่ละเรืองได้เติมแต่งอภินิหารเข้าไปจนนางจะ
กลายเป็ นเทพเซียน บ้างว่าตอนทีคุณหนู หลิวผูน้ เกิ
ี ดมี
นิมติ ฟ้ าสว่างยามกลางคืน หงส์บนิ ร่อน นางเป็ นผูบ้ ูชาฟ้ า
ทีสวรรค์เลือก เป็ นเทพธิดาทีแบ่งภาคลงมาเดินดินเพือ
ช่วยเหลือปุถุชน
แต่ละเรืองหลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ แล้วก็ได้แต่นิวหน้า พอมา
เห็นหลิวจ้าวอวีทีกําลังลําพองไปกับเรืองราวเลิศเลอ
เหล่านันก็ไม่รจู้ ะสรรหาคําไหนมาบรรยาย
ช่าง...
"เว่ยเอ๋อร์ ย่าได้ยนิ ว่าเจ้ามีผา้ มัจฉาอยูจ่ ริงหรือไม่?"
เป็ นเรืองนี...
หลิวจ้าวเว่ยซ่อนสีหน้าเหยียดหยันฮูหยินผูเ้ ฒ่าเอาไว้กอ่ น
จะขานรับเสียงเบา "จริงเจ้าค่ะ เป็ นของเดิมของสกุลเถา
ท่านตายกให้หลานเพราะเห็นว่าเหมาะกับหลาน ก่อน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 5

หน้านีหลานคิดจะมอบให้น้องห้าเพือให้นางใส่ขนรํ ึ า..."
พูดถึงตรงนีก็ชาํ เลืองมองสองแม่ลูกทีนังอยูต่ รงข้ามนาง
หลิวจ้าวอวียามนีมีแต่ความสะใจ นางคิดว่าในใจหลิวจ้าว
เว่ยต้องริษยานางจนแทบคลังอยู่ จึงได้เผยสีหน้าหยันอีก
ฝ่ ายออกมาอย่างไม่เกรงกลัว เวลานีต่อให้หลิวจ้าวอวีลุก
ขึนตบพีสาวตัวเองคนในจวนก็ตอ้ งช่วยกันปกปิ ดให้นาง
ดังนันนางจึงไม่ตอ้ งเกรงใจหลิวจ้าวเว่ยอีกแม้แต่น้อย
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าได้ยนิ ก็เผยนําเสียงลําบากใจ "งันรึ... แต่
ตอนนีน้องห้าของเจ้าไม่อาจขึนรําได้แล้ว กลับกันน้องรอง
ของเจ้าครองตําแหน่งเทพธิดาแล้ว เจ้าเองก็เป็ นคนสกุล
หลิว คงรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าต้องสนับสนุ นจวนเพือสร้างชือให้ดี ...
ย่าว่าเจ้ายกผ้าผืนนันให้น้องรองเจ้าสวมขึนรําเถอะ ผ้า
มัจฉามีคา่ ควรเมือง ย่อมเหมาะสมทีสุดทีจะใช้ราํ
บวงสรวง"
"...."
"ไม่ใช่วา่ ย่าอยากบังคับช่วงชิงผ้าจากบ้านเดิมมารดาเจ้า
แต่เพราะเห็นว่าเหตุนีเหมาะสมต้องใช้ หากมีทางอืนย่าก็
จะให้สะใภ้ใหญ่ไปซือหามาแล้ว แต่ผา้ เช่นนีไม่มขี ายตาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 6

ท้องตลาด ถึงได้มาถามกับเจ้า"
หลิวจ้าวเว่ยไม่ตอบในทันทีและทําสีหน้ากระอักกระอ่วน
ใจ เจินฮุย่ เหมยจึงกล่าวสําทับเสียงอ่อนโยน "จ้าวเว่ยอย่า
ได้หว่ ง มารดาจะให้จา้ วอวีดูแลผ้าเป็ นอย่างดี จะไม่ให้
ขาดตกเสียหายแม้แต่น้อย หากเสร็จงานแล้วจะส่งคืนเจ้า
ให้เรียบร้อยเหมือนเดิมแน่"
"พีสาวท่านเห็นใจข้าเถอะ ตําแหน่งเทพธิดานีสูงส่งยิงนัก
หากแต่งกายไม่เหมาะสมอาจจะเป็ นการหมินเกียรติเชือ
พระวงศ์ อีกทังคนจะดูแคลนสกุลหลิวของเราได้" หลิวจ้า
วอวีรีบสอดปาก คําพูดนีมิใช่การร้องขอความเห็นใจแต่
เป็ นการโอ้อวดซึงๆ หน้าต่างหาก
"เว่ยเอ๋อร์ยอ่ มเข้าใจเรืองพวกนีดีอยูแ่ ล้ว อีกอย่างเกียรติ
ของสกุลหลิวเป็ นหน้าทีๆ ลูกหลานต้องรักษาไว้ การที
จวนเรามีคนได้ขนรํ ึ าบวงสรวงนับเป็ นหน้าเป็ นตาทีจะ
กล่าวขานถึงไปได้อกี ร้อยปี การสร้างชือให้จวนย่อมเป็ น
การแสดงความกตัญ สู งู สุด"
คําพูดนีฟั งผิวเผินคล้ายการระลึกถึงคุณงามความดีและ
หน้าทีของลูกหลาน แต่ให้ตคี วามอย่างตรงไปตรงมา คือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 7

การบอกหลิวจ้าวเว่ยว่า ถ้าเจ้าไม่ยอมให้ผา้ ก็นบั เป็ นคน

อกตัญ ู นันเอง
หลิวจ้าวเว่ยมองคนทังสามทีกําลังพล่ามพูดสรรเสริญ
บรรพบุรษุ จวนสกุลหลิวคนละคําสองคําเพือกดดันนาง
แล้วลอบยิมในใจ แต่ไม่คดิ จะเอ่ยคําพูดอะไรออกมา
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าพล่ามจนนําลายแตกฟองก็ไม่เห็นหลิวจ้าวเว่
ยกระโดดออกมารับคําแสดงความกตัญ กู ร็ าํ คาญใจยิง
นัก นางไม่อยากได้ชอว่ ื าช่วงชิงของผูอ้ นื แต่หลิวจ้าวเว่ย
เป็ นหลานสาวของนาง นับเป็ นผูน้ ้อยในจวน ผูน้ ้อยไม่รู้
ความเช่นนีทําให้ผอู้ าวุโสทีสังคําไหนเป็ นคํานันมาทังชีวติ
อย่างนางทนไม่ได้
ฮูหยินผูเ้ ฒ่ากวาดตามองสีหน้าซีดขาวของหลิวจ้าวเว่ย
แล้วเอ่ยตัดบท "เอาเป็ นว่าตกลงตามนีเถอะ เจ้าส่งผ้าให้
จ้าวอวีเสีย วันหน้าจวนสกุลหลิวย่อมตอบแทนเจ้าอย่างดี"
เอ่ยจบก็บอกว่าล้าแล้วและไล่คนในนันออกจากเรือน เจิน
ฮุย่ เหมยก็รบี พยุงฮูหยินผูเ้ ฒ่าเข้าไปพัก ส่งหลิวจ้าวเว่ย
กับหลิวจ้าวอวีแยกกันออกไปจากเรือน
หลิวจ้าวเว่ยมีสหี น้าไม่ยนิ ยอมพร้อมใจแต่อดกลันไว้ นาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 8

ออกมาจนถึงหน้าเรือนก็ถูกหลิวจ้าวอวีร้องเรียก "พีสาว
คนดี ข้าจะรอรับผ้าอยูท่ เรื
ี อนนะเจ้าคะ... อย่างไรก็สง่ มา
ไวหน่อย ข้าจะได้แก้ชดุ ทัน" พูดแล้วก็หวั เราะรวน จ้าวอวี
เห็นสีหน้ากลินไม่เข้าคายไม่ออกของหลิวจ้าวเว่ยก็สะใจ
เป็ นเท่าทวี นางยิงหัวเราะดังขึนขณะเดินนําบ่าวที
ตามหลังเป็ นขบวนจากไป
หลิวจ้าวเว่ยมองตามแผ่นหลังของน้องสาวทียืนอย่างยโส
แล้วกระตุกปากยิม บ่าวรับใช้ของนางแต่ละคนมีสหี น้าไม่
ยินดีทงสิ
ั น จนกระทังเข้ามาในเรือนจิวฮวาก็ได้ยนิ เสียงมี
ฝู่ บ่น
"ฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็กระไร บังคับช่วงชิงของของคุณหนูไปให้
ผูอ้ นื ไม่ถามใจคุณหนูสกั คํา" นางไม่ได้เติบโตในสกุลใหญ่
ดังนันจึงไม่เคร่งครัดเกรงกลัวเรืองผูอ้ าวุโส เมือไม่พอใจ
จึงเอ่ยระบายออกมาทันที อาเจินกับอาหนิงเห็นว่ามีคน
เริมแล้วก็ผอ่ นลมหายใจกล่าวบ้าง
"ช่างลําเอียงยิงนัก รูท้ งรู
ั ว้ ่าคุณหนูไม่ถูกกับสองแม่ลกู นัน
ก็จะให้คุณหนูยกของให้พวกนันให้ได้"
"คุณหนู เจ้าขาท่านจะยกผ้าให้คุณหนูรองจริงๆ หรือเจ้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 9

คะ ผ้านีคุณหนูยงั ไม่เคยได้ใช้เลยด้วยซํา พวกนางเป็ น

ใคร..." ต่างคนต่างพ่นความในใจกันเพือระบายโทสะ
กลับกันคนทีควรเดือดร้อนทีสุดอย่างหลิวจ้าวเว่ยกลับริน
ชาฟั งสาวใช้บน่ อย่างเงียบๆ
"คุณหนู ..."
"ให้คนเอาผ้าไปให้นางเถอะ"
"แต่คุณหนู!" มีฝู่ เสียดายกว่าใคร นางเป็ นนางรํามาก่อน
ย่อมรูค้ ุณค่าของผ้าพวกนีดี พอเห็นว่าคุณหนูถูกบีบ
บังคับชิงของซึงๆ หน้าเช่นนีก็ให้อดึ อัดใจนัก
"เอาผ้าไปให้นางเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยจิบชาแล้วก้มมองสาว
ใช้ทพากั
ี นตาแดงกําเพราะทังโกรธทังสงสารทีตนต้อง
ยอม "อย่าได้กงั วลกันไปก่อนเลย คนอย่างข้าหลิวจ้าวเว่ย
เคยยอมทําสิงทีเสียเปรียบเมือไหร่กนั "
"คุณหนู ทา่ นมีวธิ แี ล้วหรือ?"
"...พวกเจ้าลองเดาเอาสิ ชาตินีทังชาติน้องรองของข้าจะมี
วาสนาได้ใช้ผา้ มัจฉาหรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 0

แสนชัง
# 34. หลิวจ้าวอวี

เหล่าอนุของหลิวเฉียนกลับมาจากอารามแล้ว แต่ทหลาย ี
คนหวังจะได้ไป๋ อีเหนียงอาละวาดก่อเรืองให้เรือนหลัง
คึกครึนอีกหน่อยก็ตอ้ งผิดหวัง เพราะไป๋ อีเหนียงสงบ
เสงียมมากแม้จะเห็นสภาพบุตรสาวทีมีรอ่ งรอยแผลทังตัว
นางไม่วงพล่
ิ านไปร้องหาความยุตธิ รรมจากฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หรือแม้แต่โต้เถียงกับเจินฮุย่ เหมย
สิงเดียวทีนางทําคือทุม่ เงินมากมายเพือเชิญหมอชือดังมา
ตรวจดูอาการหลิวหว่านอี ทําให้พวกทีเฝ้ ารอดูหายนะ
ของผูอ้ นต้
ื องผิดหวังไปตามๆ กัน
หลิวจ้าวเว่ยส่งผ้ามัจฉาให้หลิวจ้าวอวีตามคําสังฮูหยินผู้
เฒ่า แต่ผา้ นันถูกตัดเป็ นชุดไว้ก่อนตังแต่นางอยูจ่ นหยาง
ิ
แล้ว ดังนันหลิวจ้าวอวีรับไปก็ทาํ ได้เพียงปรับขนาดเล็กๆ
น้อยๆ เท่านัน อย่างไรเสียก็เป็ นของจากสกุลเถา ทังยัง
ไม่ใช่สนิ เดิมของเถาหนีฮวาทีแต่งเข้าสกุลหลิว ดังนันพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 1

นางจึงไม่อาจลงมือรุนแรงกับผ้า
เรืองสินเดิมของฮูหยินคนเก่าคนใหม่นนแต่
ั แรกก็เป็ นเรือง
ทีคนจับตามอง และจ้องจะครหาอยูแ่ ล้ว หากตกหล่นไป
สักชินฮูหยินคนใหม่กอ็ าจต้องเสียชือ ยิงกับจวนสกุลหลิว
ทีมีหลิวเฉียนเป็ นเจ้ากรมอากร ซึงในฐานะนีแทบจะ
ประทับตราได้ถงึ ความมังคัง
ดังนันย่อมไม่มเี หตุการณ์จําเป็ นประเภทต้องเอาสินเดิม
ของภรรยามาขายช่วยจุนเจือของครอบครัวสามี ดังนัน
เจินฮุ่ยเหมยต้องระวังมากเกียวกับสินเดิมของเถาหนีฮวา
เพือไม่ให้ตนเองถูกเล่นงานได้
กับสินเดิมของฮูหยินคนเก่ายังต้องระแวดระวังถึงเพียง
นัน แต่ผา้ มัจฉาสวรรค์นีไม่มใี นรายการสินเดิมของเถาห
นีฮวา แต่หลิวจ้าวเว่ยได้มาจากสกุลเถาโดยตรง แม้จะใช้
ฐานะบีบให้หลิวจ้าวเว่ยส่งผ้าให้หลิวจ้าวอวีได้ แต่ความ
ระมัดระวังต้องเพิมขึนอีกหลายเท่า เพราะหากเกิดปั ญหา
ก็อาจจะต้องปะทะกับคนสกุลเถาโดยตรง
สกุลเถายามนีพลิกฟื นขึนมาแล้ว เถาเฝิงชิงขยับขึนมา
เป็ นรองเจ้ากรมพิธกี าร ไม่ใช่ขนุ นางทีไร้สทิ ธิไร้เสียงอีก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 2

ต่อให้สสู้ กุลเจินไม่ได้กส็ ามารถสร้างแผลเหวอะหวะให้เจิน

ฮุย่ เหมยได้แน่ ดังนันต่อให้หลิวจ้าวอวีอยากจะแก้แบบชุด
อย่างไร ก็ทําได้เพียงอดใจลูบคลําไหมสีทองวาววับบนผืน
ผ้าสีแดงด้วยหัวใจทีพองโต
นางทาบชุดลงบนร่างตัวเอง บนใบหน้ามีความยินดีและ
ลําพอง ผ้าทีมีคา่ ควรเมืองก็เหมาะสมแล้วสําหรับเทพธิดา
ตัวจริงเช่นนาง ยามนีในจวนสกุลหลิวไม่มใี ครสูงส่ง
เท่ากับนางอีก ต่อให้หลิวจ้าวเว่ยเป็ นคูห่ มันของอันอ๋องก็
ยังไม่มคี นพะเน้าพะนอเอาใจได้เท่ากับนางในยามนี
ตัวนางตอนนีไม่วา่ จะเดินไปทางไหนก็มบี ่าวไพร่ลอ้ มหน้า
ล้อมหลัง ฮูหยินผูเ้ ฒ่าประคบประหงมนางราวกับไข่ในหิน
แม้แต่บดิ าทีเฉือยชาต่อสตรีในจวนยังให้ชา่ งทํา
เครืองประดับมามอบให้นางเพือเป็ นรางวัล
หลิวจ้าวอวีเหยียดยิมมองใบหน้าสดใสของตนเองใน
กระจก นางเห็นภาพตัวเองย่างเท้าขึนไปกลางลานพิธ ี
ยืนเด่นบนเวทีทถูี กยกเหนือจากพืน ท่ามกลางสายตานับ
ร้อยนับพัน ตังแต่ฮ่องเต้ ฮองเฮา เหล่าสนม เชือพระวงศ์
ทังหลาย ไปจนถึงชนชันสูง ทุกสายตาจับจ้องมาทีนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 3

ทุกท่วงท่าของนางถูกผูค้ นบันทึกเอาไว้ในใจ หลังจากการ

แสดงจบนางจะถอนสายบัวเพือรอรับคําชมจากฝ่ าบาท
ก่อนจะยืดหลังให้ตรง เปิ ดเผยความงามและสง่าของตน
ต่อหน้าคนทังถงเยียน
หลังจากเวลานันแล้ว... นางจะต้องกลายเป็ นทีโจษจัน
ด้วยความสามารถของนางจะเหยียบหลิวจ้าวเว่ยหรือสตรี
หน้าไหนก็ตามลงใต้ฝ่าเท้า
นางจะเป็ นสตรีทคูี ค่ วร... ยามทีต้องแต่งเข้าตําหนักอ๋อง
จะไม่มผี ใู้ ดกังขา
ขอเพียงนางเป็ นเทพธิดาในงานบวงสรวงแล้ว ลีกุย้ เฟย
จะต้องยอมรับนางแน่
หลิวจ้าวอวีกอดชุดผ้ามัจฉาแล้วเต้นรํากับตัวเองใน
ห้องนอนอย่างอารมณ์ดี
*
หลิวจ้าวเว่ยมีสหี น้าค่อนข้างซีด ยามทีอาเจินพยุงนางไป
เยียมหลิวหว่านอีถึงเรือนของน้องสาว ทุกคนล้วนเห็นถึง
ความทุกข์ของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 4

เรืองทีนางไม่ถูกกับหลิวจ้าวอวีในจวนสกุลหลิวไม่นบั ว่า
เป็ นความลับ ยามนีผูห้ นึงโผบินขึนทีสูงได้ อีกคนย่อมไม่
มีทางยินดีไปด้วยแน่ ดังนันท่าทางคับข้องใจของหลิวจ้าว
เว่ยจึงไม่ใช่เรืองแปลก
ยามทีนางมาถึงเรือนของหลิวหว่านอี สาวใช้ยงั คงเป็ นคน
หน้าเดิมๆ ซึงนับว่าเจินฮุย่ เหมยยังออมมือ ใช้ขอ้ อ้างว่า
ขังพวกนางเพราะกลัวติดโรคจากหลิวหว่านอีแล้วจะแพร่
ให้คนในจวน พอเห็นว่าไม่มใี ครป่ วยถึงได้ยอมปล่อย
ออกมา
หลิวหว่านอีนังอยูใ่ นห้องนาง นางมีผา้ คลุมอยูท่ งตั
ั ว แม้
บาดแผลจะแห้งหมดแล้วแต่เพราะร่องรอยแผลทําให้นาง
อับอายจนไม่อาจทนมองตัวเองในกระจกได้ ดังนันจึงไม่
กล้าให้ใครพบเห็นเช่นกัน หญิงสาวอยากจะอาละวาดและ
สับนังสองแม่ลกู นันเป็ นชินๆ แต่เมือคิดทบทวนดูแล้วก็ได้
แต่อดทนบํารุงตัวเองให้แผลหายให้ไวทีสุด
นางสาบานในใจเป็ นพันครังยามเห็นบาดแผลบนร่างกาย
ตน นางจะแก้แค้นนังสองแม่ลกู นันให้แสบสันจนพวกมัน
กระอักเลือดทีเดียว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 5

"พีสาว" พอเห็นหลิวจ้าวเว่ยเดินเข้ามาในห้องหลิวหว่านอี
ก็รบี ดึงผ้าขึนมาปิ ดหน้า
"น้องห้า... เจ้าหายดีแล้วใช่หรือไม่" จ้าวเว่ยแสร้ง
ทอดสายตาอาทร ทําทีชะงักเมือเห็นสภาพอีกฝ่ ายแล้ว
เอ่ยราวกับเป็ นห่วง
"แผลล้วนหายดีแล้วเจ้าค่ะ เหลิอก็แต่รอยแผล"
"ข้าต้องขอโทษเจ้าทีไม่อาจช่วยเหลือได้ทนั การณ์ พวก
นาง..."
"พีสาวข้ารูเ้ รืองแล้ว... วันนันท่านเองก็ตอ้ งลําบาก"
หลังจากถูกปล่อยนางก็สอบถามเรืองราวให้ชดั เจนแล้ว
ถึงได้รวู้ า่ เจินฮุย่ เหมยหาข้ออ้างสังให้หลิวจ้าวเว่ยไป
คุกเข่าสวดมนต์หน้าป้ ายบรรพชนจนมืดคําถึงยอมปล่อย
ตัว
"คนพวกนันช่างไม่ไว้หน้ากันแม้แต่น้อย ลงมือหนักหน่วง
ถึงเพียงนี ทังทีรูว้ ่ารูปโฉมคือชีวติ ของสตรี อีกทังในต้าถง
รอยแผลเป็ นนับเป็ นเรืองใหญ่ นีไม่ใช่แค่จะกันเจ้าไม่ให้
ร่วมคัดเลือกเท่านัน นีแทบจะพังชีวติ เจ้าทังชีวติ ทีเดียว"
หลิวจ้าวเว่ยยกมือทาบอกทําท่าสะทกสะท้อนใจกับสภาพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 6

ของน้องสาว
หลิวหว่านอียามนีมีความแค้นสุมอกอยูแ่ ล้ว ยิงได้ยนิ หลิว
จ้าวเว่ยเอ่ยปากตอกยําถึงความชัวร้ายของสองแม่ลูกนัน
มือทีจับผ้าอยูก่ ย็ งกํ
ิ าแน่น
"น่าชังยิงนัก" หลิวจ้าวเว่ยถอนหายใจยาว
หลิวหว่านอีแค่นเสียงหยัน "ข้าอยากจะสับพวกมันเป็ น
หมืนๆ ชิน... ดูนังจ้าวอวีสิ ทุกวันนีแทบจะลอยแทนเดิน
อยูแ่ ล้ว คนเรียกนางว่าเทพธิดาแล้ว นางก็คดิ ว่าตัวเอง
เป็ นเทพธิดาจริงๆ เสียแล้วกระมัง" ในแววตาของหลิวห
หว่านอีมีแต่ความอาฆาตและชิงชัง
แม้เจินฮุย่ เหมยจะลงมือแบบเว้นทางถอย แต่ปฎิเสธไม่ได้
ว่ารูปโฉมคือชีวติ ของสตรี การทําลายรูปโฉมก็ไม่ต่างจาก
ฆ่านาง
เมือผูอ้ นตั
ื งใจฆ่าแล้วจะให้นางยิมรับได้หรือ...
"วันนีเจ้ายังคิดว่านางเป็ นเทพธิดาแล้ว เจ้าคอยดูหลังจาก
เสร็จพิธมี ะรืนนีเถิด แม้แต่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าก็คงต้องยอมลงให้
นางอีกหลายส่วน" หลิวจ้าวเว่ยหงายจอกชาสะอาดแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 7

รินชาให้ตวั เองพลางกล่าวทอดถอนใจ
หว่านอีก้มหน้าลงครุน่ คิดแล้วก็นึกเห็นด้วย หากถึงพ้นวัน
งานไปแล้ว ชือเสียงชนิดไหนทีหลิวจ้าวอวีจะจับไว้ไม่ได้
อีก และหลังจากนันคงมีคนส่งเทียบสูข่ อนางจนล้นหลาม
แน่
วาสนาเหล่านันควรเป็ นของนาง... แต่ถูกพวกมันช่วงชิง
ไปซึงๆ หน้า แล้วยังไม่อาจปริปากทวงถามได้ ทุกอย่าง
ช่างกดทับทําให้ในอกของหลิวหว่านอีหลังเลือด ยิงเห็น
ความผยองของหลิวจ้าวอวีนางเจ็บใจนัก
หลิวจ้าวเว่ยลอบมองสีหน้าไม่ยนิ ยอมของหลิวหว่านอี
แล้วก็ยมบางๆ
ิ เอ่ยปากคล้ายไม่ตงใจ ั "แม้แต่บดิ าเองยัง
เมตตานาง ข้าได้ยนิ ว่าบิดาเพิงให้ชา่ งทําเครืองประดับ
ใหม่เพือให้นางใช้ในวันพิธ ี ช่างต้องเร่งทํากันทังวันทังคืน
ทีเดียว"
"แพศยา" หลิวหว่านอีกําหมัดแน่น นางขบกรามจนขึน
เป็ นสันนูนชัดเจน นัยน์ตาของนางวาวโรจน์ "พวกมันทํา
กับข้าเช่นนีแล้วยังมีสทิ ธิอะไรเสวยสุขกันอยูไ่ ด้"
"ข้าเห็นใจเจ้า แต่เวลาเช่นนีจะทําสิงใดล้วนไม่ทนั การแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 8

เราเป็ นคนสกุลหลิวหากลงมือกับนาง จะกลายเป็ นทําลาย

ชือเสียงวงศ์ตระกูลไปด้วย ข้าถึงได้ยอมอดทน เจ้าเองก็
กลันใจทนเสียเถอะ"
หลิวหว่านอีเองก็รขู้ อ้ นี เพราะนีเป็ นเหตุผลทีแม้แต่มารดา
นางก็ยงั ก้มหน้ายอมจํานน แต่ในใจนางไม่อาจทนได้
จริงๆ
"ข้าไม่ยนิ ยอมพีใหญ่ ใจข้าไม่อาจยอมรับได้"
"ต่อให้เจ้าไม่ยอมรับก็ไม่อาจแก้ไขสิงใดได้แล้ว" หลิวจ้าว
เว่ยเอ่ยอย่างปลงตกแล้วยกนําชาขึนจิบพลางรําพัน "จะ
ว่าไปมารดามีทา่ ทางใจบุญและสงบเสงียมมาตลอดไม่นึก
ว่านางจะมีฝีมอื เพียงนี ทังจัดการหลานไฉ่ซนิ ทังจัดการ
เจ้า นับว่าข้าได้เปิ ดหูเปิ ดตาแล้ว"
"....." หลิวหว่านอีกดสายตาลงตํา พอจ้าวเว่ยเอ่ยเช่นนี
นางก็นึกบางอย่างขึนได้
"น้องห้าเพิงจะหายป่ วยควรพักผ่อนให้มาก อย่างไรข้าจะ
ให้คนส่งของบํารุงมาให้เจ้า" หลิวจ้าวเว่ยเห็นสีหน้า
ครุน่ คิดของน้องสาวก็ทําทีกล่าวลา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 9

"ขอบคุณพีใหญ่มากเจ้าค่ะ"
"เจ้าบํารุงตัวเองให้ดเี ถอะ ข้าต้องกลับเรือนก่อน ไม่ตอ้ ง
ส่ง" นางเอ่ยแล้วเดินออกไปด้วยท่าทีสบายๆ
หลิวหว่านอีมองตามแผ่นหลังของหลิวจ้าวเว่ยก่อนจะเบน
สายตาทอดไกลออกไปนอกหน้าต่าง
...นางเป็ นคนสกุลหลิว หากทําลายหลิวจ้าวอวียามนีก็
นับว่าทําลายชือเสียงวงศ์ตระกูลตัวเอง พวกผูอ้ าวุโสใน
จวนคงไม่มที างให้อภัยนางแน่
แต่จะรอให้พน้ พิธไี ปในใจของหลิวหว่านอีก็รสู้ กึ คล้ายถูก
ใบมีดกรีดเป็ นร้อยๆ แผล ...ในเมือนางไม่ได้ราํ มันก็ตอ้ ง
ไม่ได้!
นางไม่ยอมให้หลิวจ้าวอวีได้ขนรํ
ึ า ไม่ยอมให้พวกมัน
เหยียบนางเป็ นฐานรองแล้วปี นป่ ายขึนทีสูงได้อย่างไม่
รูส้ กึ อะไรเช่นนี!
นางมัวแต่โกรธเคืองจนลืมคิด
คนทีแค้นพวกมันจนกระอักอีกคนคงหนีไม่พน้ หลานไฉ่
ซินแน่ เรืององค์หญิงเหมยเจียวกับรถม้าของหลานไฉ่ซนิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 0

ล้วนเป็ นฝีมอื ของพวกมันสองแม่ลูก ตอนนันเป็ นนางเอง

ทีให้คนแพร่ขา่ วความลับของหลานไฉ่ซนให้ิ ถงึ หูหลิวจ้า
วอวี ดังนันนางเป็ นคนทีชัดเจนทีสุดว่าใครกันทีลงมือส่ง
ต่อข่าวให้องค์หญิงทราบ
นิสยั อย่างหลานไฉ่ซนเผ็
ิ ดร้อนราวกับเพลิงกัลป์ นางกล้า
สาดนําใส่หลิวจ้าวอวีหน้าจวนอ๋อง ถ้าได้รวู้ ่าทีตนถูกตัด
โอกาสสําคัญเป็ นฝีมอื พวกมัน นางไม่มที างทนมองอยู่
เฉยๆ
หลิวหว่านอีคล้ายกับจุดประกายความหวังขึนมาในใจ
นางเผยรอยยิมเป็ นครังแรกในรอบหลายวัน และเป็ น
รอยยิมทีเยือกเย็นชวนขนลุกทีสุดเมืออยูบ่ นใบหน้าทีปุไป
ด้วยรอยตุ่มหนอง
นางไม่อาจลงมือทําลายชือเสียงวงศ์ตระกูลตัวเองได้...
เช่นนันก็ให้ผอู้ นลงมื
ื อเถิด
หลิวหว่านอีเรียกบ่าวทีไว้ใจเข้ามาสังการ ไม่นานบ่าวคน
ดังกล่าวก็ลอบออกจากจวนไปทางประตูหลังอย่างเงียบ
เชียบไร้รอ่ งรอย
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 1

ยิงใกล้วนั งานถงเยียนก็ยงคึ
ิ กครึน มีการจัดงาน เปิ ดร้าน
ขายของ ประดับโคมไฟ ถนนทุกสายทีทอดสูอ่ ารามหย่ง
เหอถูกประดับด้วยโคมไฟหลากหลายรูปแบบและธงตาม
ธรรมเนียมดังเดิม
การละเล่น ละครเร่ กายกรรม หรืองิว ต่างจับจองทุกหัว
มุมถนน เปิ ดการแสดงประชันกันสร้างสีสนั ต์และหา
รายได้อย่างสุดฝีมอื
ก่อนวันงานหนึงวัน ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลหลิวทีกําลังอารมณ์ดี
เพราะจะมีหลานเป็ นเทพธิดาประจําปี ก็ได้อนุญาตให้
เหล่าสตรีและเด็กๆ ในจวนสามารถออกไปเทียวชมงาน
และไหว้พระทีอารามหย่งเหอได้
เหล่าอีเหนียงทังหลายจึงพาลูกตัวเองออกไปกัน จะเหลือ
ก็แต่หลิวหว่านอีทียังไม่กล้าออกจากจวนไปไหน กับหลิว
จ้าวอวีทีต้องเก็บตัวเพือประทินผิว
เจินฮุ่ยเหมยจ่ายเงินให้มามาชันสูงทีเคยรับใช้สนมในวัง
มาช่วยบํารุงหลิวจ้าวอวี ทังยังระมัดระวังการกินอยูข่ อง
นางเป็ นอย่างยิง ดังนันไม่มที างเลยทีจะยอมปล่อยนาง
ออกไปพบผูค้ นพลุกพล่านบนถนน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 2

"คุณหนู จะออกไปหรือไม่เจ้าคะ? " อาหนิงเห็นคนเรือน

อืนพากันออกไปจากจวนเกือบหมดแล้วก็หนั มามองหลิว
จ้าวเว่ยด้วยความคาดหวัง
"ออกไปสิ ข้าไม่อยากอุดอูอ้ ยูแ่ ต่ในจวน" นางเล่นบทอึด
อัดใจมามากพอแล้ว ยามนีเป็ นโอกาสได้หายใจหายคอ
นางย่อมต้องออกไปแน่
"เช่นนันคุณหนูกป็ ิ ดหน้าเถอะเจ้าค่ะ" อาเจินส่งผ้าโปร่งที
ร้อยขอบด้วยลูกปั ดสีสวยส่งให้หลิวจ้าวเว่ย
แม้ตา้ ถงจะไม่ได้บงั คับกะเกณฑ์สตรีให้สาํ รวมกายห้าม
ย่างเท้าออกจากจวนแบบในอดีต แต่อย่างไรฐานะล้วนมี
การแบ่งแยก สตรีชนชันสูงโดยเฉพาะคนทียังไม่ได้ออก
เรือนย่อมไม่เหมาะสมจะเปิ ดเผยหน้าตาขณะทีปะปนกับ
คนต่างชนชัน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้อดิ ออด นางรับผ้ามาแขวนลูกปั ดทิง
ชายผ้าปิ ดบังใบหน้าครึงล่างแล้วเตรียมตัวพาสาวใช้ออก
จากจวน
ตามปกติคนในจวนจะออกไปงานเลียงพร้อมกันเป็ น
ขบวน แต่ครังนีเป็ นเพียงการเทียวเล่นชมบรรยากาศ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 3

เท่านันจึงไม่ได้เคร่งครัดนัก ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเองก็สนใจแต่

หลิวจ้าวอวีดังนันจึงลืมตาข้างปิ ดตาข้างไม่ใส่ใจทีสตรีแต่
ละเรือนแยกกันไปราวกับอยูค่ นละจวน
เรือนอืนเหล่าอีเหนียงพาออกไปทังลูกชายลูกสาว หลิว
จ้าวเว่ยเองก็นึกชังใจว่าควรจะชวนหลิวหานไปด้วยกัน
หรือไม่ แต่คดิ อีกทีหากน้องชายไปด้วยนางคงรูส้ กึ อึดอัด
แม้มสี ายเลือดเดียวกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะผูกพันกัน
มองแล้วไม่ต่างจากคนแปลกหน้า อีกทังน้องชายของนาง
เป็ นหลานชายทีฮูหยินผูเ้ ฒ่าทะนุถนอมมากทีสุด หากเขา
ต้องการจะไปเทียวคงสามารถไปเองได้อยูแ่ ล้ว ดังนันหลิว
จ้าวเว่ยจึงออกไปพร้อมกับสาวใช้ในเรือนจิวฮวาเท่านัน
ตอนทีพวกเขาออกจากจวนนันฟ้ าใกล้จะมืดแล้ว แต่
บรรยากาศบนท้องถนนในถงเยียนกลับไม่ต่างจากตอน
ฟ้ าสว่าง โคมไฟเต็มสองข้างทางทําให้ทงถนนสว่
ั างไสว
ราวกับมีพระจันทร์รอ้ ยเป็ นพวงห้อยอยูต่ ามชายคา ทังคน
ทังรถม้าเดินกับขวักไขว่คกึ คัก
พวกนางนังรถม้ามาด้วยกันจนใกล้ถงึ ถนนสายทีมุง่ หน้าสู่
อารามก็ตอ้ งลงจากรถเพราะคนมากเกินไป เสียงดนตรี
และฝูงชนทําให้บรรยากาศดูสนุ กสนานแจ่มใสมาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 4

อาหนิงลงมาจากรถม้าพอกวาดตามองภาพตรงหน้าก็อา้
ปากค้างนานกว่าจะพูด "นียิงกว่าเทศกาลโคมไฟทีจินห
ยางเสียอีก" นางตืนตาตืนใจมาก ดวงตาวาววับสะท้อน
ความเป็ นเด็กออกมาชัดเจน
อาเจินหัวเราะอีกฝ่ ายอย่างเอ็นดู "เทศกาลทีจินหยางจะ
นับเป็ นอะไรได้ นีเป็ นงานของราชวงศ์เชียวนะ งานจัดอยู่
ใต้เปลือกตาพระหมืนปี [1] ย่อมต้องยิงใหญ่กว่างานใดๆ
ในใต้หล้า"
"นีขนาดไม่ใช่วนั งานผูค้ นยังมากันเพียงนี วันพรุง่ นีถนน
เส้นนีคงไม่มที างให้เดินแล้ว" มีฝู่ ประคองจ้าวเว่ยพลาง
กล่าว นางเห็นคนมากหน้าหลายตา หลายชนชันเดินสวน
กันราวกับเป็ นพวกเดียวกันก็ไม่ปาน ไหนจะพวกที
แต่งตัวแปลกไปจากชาวต้าถง บ้างสูงใหญ่บา้ งแคระแกร็น
ดูสบั สนวุ่นวายไปหมด
"อย่ามัวแต่ยนื อยูน่ ีเลย เข้าไปกันเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ย
ยิมๆ เห็นเหล่าสาวใช้ตนเต้ ื นกันมากนางก็อารมณ์ดขี นึ
ด้วย
"แต่คุณหนู พรุง่ นีท่าน..." อาเจินเห็นคนมากแล้วอดห่วง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 5

ไม่ได้ นางรูว้ า่ พรุง่ นีจ้าวเว่ยวางแผนจะขึนรําแทนหลิวจ้า

วอวี แม้ไม่รวู้ า่ คุณหนูจะใช้วธิ ไี หน แต่การอยูท่ า่ มกลาง
ผูค้ นมหาศาลเช่นนีอาจจะทําให้เกิดเรืองไม่คาดฝัน
"อย่างไรวันนีข้าก็ไม่ได้ซอ้ ม อย่าให้ขา้ ต้องอุดอูอ้ ดทนอยู่
ในจวนเลย มาถึงแล้วก็เทียวเล่นกันเถอะ เพียงแต่ระวังตัว
กันให้มากหน่อยเท่านัน" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยยิมๆ นางพูดจบ
ก็เป็ นคนเดินนําสาวใช้เข้าไปดูแผงขายของทีเรียงเต็มสอง
ข้างทาง
การออกจากจวนครังนีไม่ใช่เพียงเพราะความเบือหน่าย
และอึดอัดเท่านัน แต่เป็ นการแสดงเพือให้ผอู้ นเข้
ื าใจว่า
นางไม่มคี วามคิดจะช่วงชิงตําแหน่งฐานะของหลิวจ้าวอวี
แม้แต่น้อย นางถึงไม่ได้ระมัดระวังออกมาเดินปะปนกับ
ผูค้ นกลางเมืองเช่นนี
พวกสาวใช้เห็นว่าห้ามอะไรไม่ได้กป็ ล่อยเลยตามเลย
พวกนางเดินดูขา้ วของกันอย่างไม่รบี ร้อน หลิวจ้าวเว่ยซือ
ถังหูลแู่ บ่งให้พวกบ่าวทีติดตามกิน จากนันยังมีแป้ งทอด
นําตาลปั น จนลามไปอีกหลายชนิดแต่มแี ต่พวกบ่าวทีกิน
ตัวหลิวจ้าวเว่ยมีผา้ ปิ ดหน้าอยูน่ างไม่อยากวุน่ วายเปิ ดๆ
ปิ ดๆ เพือทานอาหาร จึงกลายเป็ นคนชีซือนันซือนีแต่สง่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 6

ให้บ่าวทีตามหลังจนกินกันแทบไม่ทนั
"คุณหนูดโู คมรูปมังกรตัวนันสิเจ้าคะ ใหญ่ราวกับของจริง
เลย" อาหนิงชีโคมทีตังแสดงอยูใ่ นงานอย่างตืนเต้น
"เจ้าพูดเหมือนกับเคยเห็นมังกรจริงๆ อย่างนันแหละ" มีฝู่
หัวเราะ อาหนิงจึงมุย่ หน้าเถียง "ก็มนั ใหญ่จริงๆ นีเจ้าคะ"
"ตรงนันมีโคมรูปนกยวนยางด้วย" อาเจินไม่สนสองคนนัน
แต่ชให้
ี ดูอกี ทาง นางชะเง้ออยูแ่ วบหนึงก็หนั มาบอกหลิว
จ้าวเว่ย "มีตน้ ไม้แดงให้เสียงทายขอคูค่ รองด้วยนะเจ้าคะ"
"นีอาเจินของข้าคิดเรืองคูค่ รองแล้วหรือ? " หลิวจ้าวเว่ย
เลิกคิวสูงเอ่ยล้อสาวใช้คนสนิท
"โธ่คุณหนู..."
"อยากไปดูกไ็ ปดูส ิ เผือเจ้าโยนเชือกขึนไปคล้องได้อาจจะ
ได้พบคูท่ ดีี ในเร็ววัน" หลิวจ้าวเว่ยว่า อาเจินยังมีสหี น้า
เกรงใจหลิวจ้าวเว่ยเลยหันไปบอกอาหนิง "เจ้าก็ไปด้วย
เลย เพิงมาถงเยียนทังทีไปขอพรเสีย ข้าจะอยูแ่ ถวนี
แหละ"
อย่างไรนางก็ได้ชอว่
ื ามีคู่หมันแล้ว การร่วมเสียงทายขอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 7

คูค่ รองนับว่าไม่เหมาะสมนัก แต่ดจู ากสภาพเชือกที

พัวพันโยงใยไปทัวต้นก็มองออกว่าการขอคูค่ รองเป็ นเรือง
ทีนิยมกันมาก
โฉมสะคราญมองอาเจินกับอาหนิงทีตอนแรกอิดออดแต่
พอนางไล่จริงจังก็จบั มือกันวิงอย่างลิงโลด ชวนให้นึก
เอ็นดูจริงๆ หญิงสาวหลบไปยืนรอทีอีกมุมโดยมีมฝู่ี
ติดตามอยูด่ ว้ ย
ด้วยชุดทีสวมใส่ กลินอาย เครืองประดับ และบ่าวชาย
หญิงทีติดตาม คนบนท้องถนนเห็นแล้วก็รวู้ า่ หลิวจ้าวเว่ย
เป็ นคุณหนูจากจวนชนชันสูง ดังนันรอบกายนางจึงมีคน
เว้นออกห่างโดยไม่ตอ้ งขอ เพราะไม่ว่าใครก็คงไม่อยากมี
เรืองมีราวหากเกิดกระทบกระทังกัน
หญิงสาวเดินเลียบริมแผงร้านรวง นางหยิบดูของเล่น
แปลกตาทีบางร้านตามมากับขบวนทูตต่างแคว้น ดังนัน
จึงมีของหลายชินทีไม่เคยเห็นมาก่อน
หญิงสาวดูของอยู่ ด้านหลังนางมีคนกลุม่ ใหญ่เดินผ่านไป
พวกเขารูปร่างสูง ตัวใหญ่ ผิวพรรณดูคลํากว่าคนในถง
เยียน การแต่งตัวแตกต่าง ทังยังท่าทางดุดนั ขึงขังกันทุก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 8

คน พวกเขาเดินไปพลางพูดกันเสียงดังลัน คนไม่รคู้ งนึก

ว่ากําลังทะเลาะกัน กลุม่ คนกลุ่มนีนับว่าโดดเด่นเรียก
สายตาของผูค้ นไม่น้อย
ทีแรกหลิวจ้าวเว่ยไม่ได้สนใจมองพวกเขา นางกําลังมอง
ของเล่นในมือจนได้ยนิ เสียงพวกเขาพูดกันดังขึนมือนาง
ถึงได้ชะงัก ร่างทังร่างแข็งทือขึนมาวูบหนึง ก่อนนางจะ
ปล่อยของเล่นในมือแล้วหันตามไปมองแผ่นหลังกลุ่มคน
เหล่านัน
แม้จะมีแค่ดวงตาทีไม่ถูกปกปิ ดแต่มฝู่ี ทสัี งเกตเจ้านายสาว
อยูต่ ลอดก็จบั ต้องได้ว่าหลิวจ้าวเว่ยแปลกไป นางหันไป
มองตามสายตาของคุณหนูกอ่ นจะหันกลับมาพบว่าหลิว
จ้าวเว่ยกําลังซ่อนมือทีสันน้อยๆ เอาไว้ดา้ นหลัง
"คุณหนู ..." นางมองพวกคนต่างแคว้นทีสวนไปมาแล้วคิด
ไปว่าหลิวจ้าวเว่ยอาจจะเกิดหวาดกลัวคนพวกนัน ทัง
รูปร่างหน้าตาน่ากลัว อีกทังบางคนยังมีตาหลายสีราวกับ
ปี ศาจ จ้าวเว่ยทีไม่เคยชินเห็นแล้วอาจจะตกใจได้ แต่นาง
เคยติดตามมารดาขึนเหนือล่องใต้ เจอพวกคนต่างถินมา
มากเห็นคนพวกนีจนชินแล้ว "นันคงเป็ นคนซือฟั ง บ่าวได้
ยินว่ามีคณะทูตมาจากหลายแคว้น พวกนีคงติดตามคณะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 9

ทูตซือฟั งมาแน่"
"ซือฟั งรึ? " หลิวจ้าวเว่ยไม่คลายใจลงแม้แต่น้อย แม้
ใบหน้าจะไม่แสดงความรูส้ กึ แต่ในใจนางหดเกร็งจนรูส้ กึ
ปวดในอก
นางยังจําได้ชดั เจน...
เสียงพูดเมือครูไ่ ม่ใช่ภาษาต้าถง สําเนียง และจังหวะจะ
โคนมันกระตุน้ ตะกอนในใจนาง หญิงสาวไม่รเู้ ลยว่าตน
ยังคงเก็บซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ลกึ สุดในจิตสํานึก แต่
เพราะเสียงพูดคุยเหล่านันทีดึงมันขึนมา
นางจําได้...
บุรุษผูน้ น...
ั คนทียํายีนางในป่ า หลังจากเขาล่อลวงให้นาง
ไว้ใจ ให้นําให้อาหารนางแล้ว ตอนทีนางกําลังคิดว่า
อาจจะพึงพิงเขาเพือหลบเลียงภยันตรายเขาก็เปลียนสี
หน้าอย่างฉับพลัน
ความเดือดดาล ความแค้นเคือง โทสะในดวงตาคูน่ นราว
ั
กับปี ศาจทีต้องการฉีกทึงนางออกเป็ นชินๆ
ตอนนันนางคิดว่าเขาจะฆ่านาง นางกลันหายใจรอรับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 0

ความตายอย่างกะทันหัน แต่เขากลับตะโกนใส่นาง
ตะโกนคําพูดทีนางไม่เข้าใจ ภาษาทีนางฟั งไม่ออก
ตะคอกใส่นางซําๆ แม้จะแปลความหมายไม่ได้แต่จา้ วเว่ย
รูส้ กึ ว่ามันเป็ นคําบริภาษแน่
เขาตะโกนประโยคเดิมวนไปมาราวกับคนเสียสติ ทุกครัง
ก่อนทีจะลงมือข่มเหงนาง... หลายครังหลายคราวจนเสียง
นันมันดังก้องอยูใ่ นหู
หนวดเครารกครึม ผมเผ้ายุง่ เยิงยาวรุงรัง ดวงตาแดงฉาน
นางสัมผัสได้ว่าเขาเกลียดนาง ...เกลียดจนไม่ตอ้ งการให้
นางตาย แต่ตอ้ งการทรมานนางซําไปซํามา หลายครัง
คราว หลายวัน...
จนวันหนึงนางสะลืมสะลือตืนขึนมาในถํา ลําของนาง
คอแห้งผาด ริมฝีปากแตก ร่างทังร่างฟกชํา นางไม่มแี รง
จะลุกขึนนัง บนเรือนกายของนางมีเพียงเสือตัวเดียวที
สวมอยู่
ส่วนท่อนล่าง...
หญิงสาวลืมตาไม่ขนึ หน้าของนางแนบอยูบ่ นผืนดิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 1

แต่นางได้ยนิ เสียง...
เสียงพูด ภาษาทีนางฟั งไม่ออก สําเนียงทีนางไม่รจู้ กั
ผูช้ ายกักขฬะคนนันกําลังคุยกับใครสักคน แต่นางไม่เห็น
หน้า รูแ้ ค่วา่ มีคนเดินเข้ามาแล้วก็จากไป แต่นางยังจํา
เสียงนันได้
หลายวันต่อมา นางฉวยโอกาสตอนทีเขาออกไปหา
อาหารหอบเสือผ้าและร่างทีมีบาดแผลทังตัวเดินโซซัด
โซเซหนีออกมา นางใช้ความหวังสุดท้าย ลมหายใจเฮือก
สุดท้ายเพือดินรน นางแค่หวังว่าจะไม่ให้ตวั เองตายอยูใ่ น
สภาพนัน
...สภาพทีถูกบุรุษแปลกหน้ากดเอาไว้อยูใ่ ต้รา่ ง ครวญ
ครางสุขสมอยูใ่ นตัวนางคืนแล้วคืนเล่า
นางเกลียดเวลาทีมันสัมผัส เกลียดแม้แต่เวลาทีมันมองมา
อย่างน้อยหากนางจะต้องตาย นางก็ขอไปตายทีอืน ไม่ใช่
กลายเป็ นเศษมนุษย์รองรับอารมณ์อยูข่ า้ งเท้ามัน
นางหอบร่างกายตัวเองหนีดว้ ยความรูส้ กึ หดหูช่ งิ ชังทีสุด
ในชีวติ นางไม่รวู้ า่ เดินไปไกลแค่ไหน ไม่รวู้ า่ ถูกไล่ตาม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 2

หรือไม่ จนสุดท้ายนางก็ได้สติอกี ทีทอาราม

ี
ตอนทีลืมตาขึนมาก็พบว่า...
"นันคุณชายเนียไม่ใช่หรือเจ้าคะ? " จูๆ่ มีฝู่ กเ็ อ่ยทักขึน
หญิงสาวทีจมอยูใ่ นภวังค์และบาดแผลของวันวานจึงหัน
ไปมองตามทีนางบอก
เนียเถียนชิงยืนอยูห่ ลังชันแขวนโคม รอบกายของเขา
สว่างไสว เช่นเดียวกับรอยยิมบางๆ บนใบหน้าทีชวนให้
ความหวาดหวันลึกลําในใจของหญิงสาวจางหายไป
มือของหลิวจ้าวเว่ยไม่สนอี
ั กแล้ว นางทอดสายตามอง
บุรุษรูปงามทีกําลังเลือกซือโคมอยูด่ ว้ ยหัวใจทีเต้นผิด
จังหวะ
...วันนันยามทีนางลืมตาขึนมา นางก็พบกับเขา ด้านหลัง
ของเขาจ้าไปด้วยแสง เขามอบรอยยิมอ่อนโยนสายหนึง
ให้นาง ราวกับว่ารอบข้างไร้เสียงสรรพสิง ไม่มสี งใด
ิ
เคลือนไหว ...ยามนันนางนึกว่าตัวเองเห็นเทวดา หรือใคร
สักคนทีจะมาพาวิญญาณนางไป จนตังสติอยูค่ รูใ่ หญ่ถงึ รู้
ว่าตนยังมีชวี ติ อยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 3

...เวลานีก็ไม่ต่างกัน นางมองเขาทีเผยรอยยิมยวนสายตา
สตรีทงถนนแล้
ั วรูส้ กึ ในใจเต้นกระหนํา ตอนทีมองเขาอยู่
ท่ามกลางแสงโคมและตะเกียงพราวระยับเช่นนีกลับทําให้
จ้าวเว่ยรูส้ กึ ว่าเหมือนวันนันเหลือเกิน ...เหมือนครังแรกที
นางลืมตาขึนมาพบเขานังอยูข่ า้ งเตียง แต่ต่างตรงทีนาง
รูส้ กึ ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ก่อนนีนางมองเขาเป็ นดังแสงสว่างทีชโลมจิตใจ เป็ นพระ
ผูม้ าโปรด และมองตัวเองเป็ นเศษผ้าขีริวทีแปดเปื อนจน
เกินจะชะล้าง ไม่มที างเลยทีนางจะมีใจคิดอกุศลกับเขา
แต่ในวันนีเวลานี นางกับเขาล้วนยืนอยูบ่ นถนนเส้น
เดียวกัน เขายืนอยูอ่ กี ฝั งของแผงโคม แย้มยิมให้กบั ความ
งามของรูปรสกลินเสียงดังเช่นปุถุชน และนางแม้จะมีมอื ที
เปื อนเลือดแต่กย็ งั ไม่ใช่ขยะทีถูกเหยียบยํา
สิงทีไม่เคยคิดถึง ไม่เคยจินตนาการถึง จูๆ่ ก็ฉุกนึกขึนมา
พร้อมหัวใจทีเต้นอย่างมีความหมาย
หลิวจ้าวเว่ยตระหนักว่ามีแรงดึงดูดระหว่างตนกับบุรุษผูน้ ี
แม้จะพบหน้ากันไม่กครั
ี ง แต่ทุกครังแม้จะพยายามเลียง
พยายามทําตัวห่างเหิน หรือแม้แต่คดิ จะหันหลังให้ นางก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 4

ทําไม่ลง
มีบางอย่างรังนาง ...บางอย่างทีมากกว่าบุญคุณ
หญิงสาวเก็บสายตากลับมา นางมองไปรอบๆ ถึงรูว้ า่
ไม่ใช่แค่ตนทีกําลังมองเนียเถียนชิง สตรีหลายคนรอบๆ
ก็แอบชําเลืองส่งสายตาหาเขา
ด้วยฐานะจ้วงหยวนทีมีอนาคตไกล ในจวนไม่มที งหญิ ั ง
อุ่นเตียง อนุ และภรรยาเอก ทังรูปโฉมเป็ นเลิศ คงไม่ม ี
สตรีใดไม่สนใจเขาแน่
หญิงสาวหันไปมองเขาอีกครัง...
นางมีความรูส้ กึ รุนแรงมากต่อฮ่องเต้อู่เหอตี เรืองนีนางรู้
ได้ตงแต่
ั พบหน้าเขา ความรูส้ กึ นันไม่ใช่ในแง่ดเี ลย ราว
กับมีสญ
ั ญาณคอยเตือนให้นางออกห่างจากเขา หรือมี
สัญชาตญาณผลักดันไม่ให้ตนเข้าใกล้บุรุษผูน้ นั และเป็ น
สัญชาตญาณอีกเช่นกันทีทําให้นางเชืออย่างประหลาดว่า
หากนางไม่ตอ้ งการพบเขาแล้ว เขาก็ไม่มวี นั หานางพบ
ต่อให้นางไม่ซ่อนตัวหรือยืนอยูเ่ พียงแค่ขา้ งตัวเขา เขาก็
จะไม่หนั มาเจอ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 5

กลับกันกับเนียเถียนชิง ต่อให้นางไม่อยากพบเขา
อยากจะห่างกับเขา อยากจะกันเขาออกไป เขาก็มกั จะ
โผล่มาวนเวียนแม้ไม่ได้พูดจาก็ยงั มาให้เห็น และทีแปลก
กว่านันคือลึกๆ นางกลับรูส้ กึ ยินดี
ใช่แล้ว... นางยินดีทได้
ี พบกับเขา
แม้เมือครังทีลืมตาขึนมาเจอเขาทีอารามนางไม่ม ี
ความรูส้ กึ ยินดีอยูเ่ ลยสักนิด แต่ในชาตินนางกั
ี บรูส้ กึ ยินดี
เหลือเกินทีได้เห็นเขา
รูส้ กึ ว่าดีเหลือเกินเขาไม่ละทางโลกและยังเดินอยูบ่ นถนน
เส้นเดียวกัน
"คุณหนู " อาเจินกับอาหนิงเดินกลับมา พวกนางเรียกหลิว
จ้าวเว่ยแล้วมองไปทางเนียเถียนชิงทียามนีเขารับโคมรูป
กระต่ายมาถือเอาไว้ในมือ สองสาวใช้หวั เราะคิกคักทันที
"คุณหนู ดูสเิ จ้าค่ะ คุณชายเนียช่างน่าเอ็นดู เหมือนสหาย
ของเขาจะบังคับให้เขาซือโคมกระต่ายอันนัน ช่างน่ารัก
น่าชังจริงๆ " อาเจินทีชืนชมเขาเป็ นทุนพอเห็นภาพนัน
แล้วก็เอ่ยอย่างเอ็นดู
"บ่าวได้ยนิ ว่าช่วงนีงิวเรืองจ้วงหยวนอัปลักษณ์ดงั ไปทัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 6

เลยมีคนไปลอบมองหน้าคุณชายเนียทีกรมกันจนต้องให้
บ่าวมาไล่ทเี ดียว คนพวกนีช่างน่าขํายิงนัก" สาวใช้เอ่ย
เล่าเรืองตลกทีลือกันทัวในระยะนี "พวกเขาคงอยากรูว้ ่า
จ้วงหยวนตัวจริงหน้าตาเป็ นเช่นไรแน่"
"หากคุณชายเนียอัปลักษณ์ ใต้หล้านีใครจะงามอีกเล่า" มี
ฝู่ ยงั อดทอดถอนใจไม่ได้ ในหมูห่ นุ่มสาวรุน่ เยาว์หากหลิว
จ้าวเว่ยงดงามเป็ นหนึงในฝ่ ายหญิง ฝ่ ายชายคงไม่พน้ เนีย
เถียนชิงผูน้ ีแน่ แม้แต่โจวอ๋องทีว่ามีใบหน้าละหม้ายคล้าย
ฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั เมือเทียบกับเขายังดูจดื จางลงไปหลาย
ส่วน
"ไม่รชู้ าติกอ่ นทําบุญด้วยอะไร" อาเจินอดรําพึงออกมา
ไม่ได้ มองรูปร่างหน้าตาธรรมดาของตัวเองแล้วก็ได้แต่
ถอนหายใจ พอเหลียวมองหลิวจ้าวเว่ยทีงดงามสะท้าน
แผ่นดินก่อนสลับไปมองใบหน้าหล่อเหลาชวนฝั นของเนีย
เถียนชิงก็รสู้ กึ ว่าตนอาจจะต้องทําบุญให้มากกว่าทีเคย
"ทําเยอะเชียวล่ะ" หลิวจ้าวเว่ยว่าเสียงเบาจนแทบไม่ม ี
ใครได้ยนิ สายตายังจ้องข้ามฝั งไปยังชายหนุ่มร่างสูงผูน้ นั
แม้มผี คู้ นขวักไขว่เดินผ่านขวางสายตาอยู่ แต่ไม่นบั เป็ น
อุปสรรคทีนางจะมองเห็นเขาท่ามกลางฝูงชน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 7

ใต้ผา้ โปร่งหญิงสาวคลียิมบางๆ
...แม้แต่สตั ว์บาดเจ็บเขายังแบกข้ามภูเขาพากลับไป
รักษา นับว่าทําบุญหนักกว่าใครทีเดียว
คล้ายไม่ทนั ตังตัวว่าอีกฝ่ ายจะรูส้ กึ ว่าถูกจ้องมอง จูๆ่ เนีย
เถียนชิงก็เงยหน้าขึนมา เขาจ้องตรงมาทีหลิวจ้าวเว่ย
สบตากันอย่างจังโดยทีหญิงสาวไม่ทนั ตังตัว ดังนันนางจึง
เผลอสะบัดหน้าหลบ ซึงนันเป็ นการกลบเกลือนทีโจ่งแจ้ง
และโง่เขลาทีสุด
หญิงสาวแยกเขียวอยูใ่ ต้ผา้ ถ้าสบตาเขาตรงๆ นิงๆ ยังดู
เป็ นธรรมชาติและไม่น่าอายเท่าการสะบัดหน้าหนีอย่างมี
พิรธุ เช่นนีเลย นางก่นด่าตัวเอง แต่กต็ อ้ งเกร็งกายไว้ ใน
เมือทําไปแล้วก็ไม่อาจแก้ไข นางจึงแสร้งเดินนํ าพวกบ่าว
ชมนกชมไม้หนีไปโดยทีลําคอแข็งทือไม่กล้าหันกลับไป
มองว่าเนียเถียนชิงยังมองตนอยูห่ รือไม่ เขาจะหัวเราะ
ขบขันท่าทางนางหรือไม่ แต่ทแน่ ี ๆ หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ว่า
แผ่นหลังร้อนผ่าวจนเดินไปสุดถนนทีเดียว
"พีสาว! " ระหว่างทีนางเดินดุม่ เพือหนีหน้าคนอย่างอับ
อายก็ได้ยนิ เสียงใสของเด็กชายผูห้ นึงร้องขึน นางไม่ทนั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 8

ได้หนั ไปหาต้นเสียงเขาก็วงพรวดมาจั
ิ บมือนาง
"องค์--- เจ้ามาได้อย่างไร? " คําว่าองค์ชายไม่ทนั ออกจาก
ปากอีกฝ่ ายก็กระตุกแขนนางเพือเตือนไม่ให้พดู ถึง ดูชดุ ที
ร่างเล็กสวมอยูก่ พ็ อเดาได้ว่าเขาแอบหนีออกมาเทียวเล่น
เป็ นแน่
"ข้าอยากออกมาเปิ ดหูเปิ ดตา ดีใจจริงๆ ทีพบพีสาว ท่าน
รูห้ รือไม่หลังกลับจากวังฤดูรอ้ นข้าก็ตามหาท่านมาตลอด"
องค์ชายเก้ายิมจนตาปิ ด ดูจริงใจไม่น้อย แต่หลิวจ้าวเว่
ยยังมองไปรอบๆ อดระแวงไม่ได้
ทีนีคือใจกลางเมืองหลวง คนสูงส่งชนิดไหนก็มที งนั
ั น
หากคนเห็นว่านางพูดคุยสนิทสนมกับโอรสของฮ่องเต้มนั
จะดีแน่หรือ ไม่รวู้ า่ มีใครจําเขาได้หรือไม่
"พีสาวท่านอย่ากลัวเลย ไม่มใี ครรูจ้ กั ข้าหรอก" องค์ชาย
เก้าแม้จะเด็กแต่กห็ วั ไวไม่น้อย เขาเดาได้ว่านางกังวล
เรืองอะไร "ไม่มใี ครรูจ้ กั ข้าหรอก แม้แต่สะ--- ท่านพ่อของ
ข้ายังจําหน้าข้าไม่ได้ดว้ ยซํา" เขาพูดแล้วหัวเราะเหมือน
กล่าวล้อเล่นแต่จา้ วเว่ยรูว้ า่ นันเป็ นเรืองจริงอยูห่ ลายส่วน
ทีเดียว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 9

แต่ไหนแต่ไรฮ่องเต้กไ็ ม่ใส่ใจโอรสธิดาเท่าไหร่นัก เรืองนี

หาใช่ความลับอะไร แม้แต่โอรสธิดาทีเกิดจากฮองเฮาหรือ
สนมขันสูงเขายังไม่โปรดปรานหรือดูแลสนิทสนมกับใคร
เป็ นพิเศษ ดังนันโอรสระดับหางแถวทีไม่มมี ารดาคอย
ดึงดูดความสนใจจากฮ่องเต้กไ็ ม่แปลกทีจะถูกละเลย
เห็นดวงตาใสซือของอูเ่ หวินป๋ อหลิวจ้าวเว่ยก็รสู้ กึ ขมฝาด
ในลําคอ ความเฉยชาห่างเหินของบิดาช่างคล้ายกับชีวติ
นางเหลือเกิน
"เช่นนันเจ้าจําข้าได้อย่างไร? " นางเอ่ยเปลียนเรือง นึก
ขึนได้ว่าตนปิ ดใบหน้าไว้อยู่ เหตุใดเขาถึงจํานางได้ทนั ที
ขนาดนัน
"พีสาวคนงาม ต่อให้ทา่ นปิ ดทังตัวความงามของท่านก็ยงั
โดดเด่นออกมาอยูด่ "ี
"พูดความจริงเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยถอนหายใจ
"ข้าจําบ่าวผูน้ ของท่
ี านได้" เขาเปลียนสีหน้าหันไปชีทีอา
เจินเพือสารภาพ
หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะไม่ได้รอ้ งไห้ไม่ออกกับความเจ้าเล่ห์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 0

ขององค์ชายผูน้ ี แต่ยงั ไม่ทนั จะได้คดิ อะไรต่อมือเล็กๆ

ของเด็กชายก็ลากนางออกเดินเสียแล้ว
เสียงเด็กชายเจือยแจ้ว แว่วๆ ว่าอยากชวนนางไปกินขา
แพะตุ๋น...
หญิงสาวถอนหายใจได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
*
การพบเนียเถียนชิงกับอู่เหวินป๋ อทําให้หญิงสาวผ่อน
คลายและสงบลงได้ชวครู ั ่ แต่หลังจากทีถูกเด็กชายลากไป
เดินเทียวเล่นอยูค่ อ่ นคืน เวลาแห่งความรืนเริงจบลง ยาม
ทีนางกลับขึนรถม้ามาโฉมสะคราญก็หวนนึกถึงกลุม่ คน
ซือฟั งพวกนันอีกครัง
นางกํามือแน่นขึนทุกขณะยามทีคิดถึง
นางค่อยๆ กางแผ่ความทรงจําน่าหวาดหวันนันออกอีก
ครัง ค่อยๆ พิจารณาถึงความแปลกประหลาดมากมายที
ค้นพบ
นางมันใจว่าในชาติกอ่ นตนไม่เคยพบเจอ รูจ้ กั หรือติดต่อ
กับคนซือฟั ง นางไม่มกี จิ ธุระใดทีจะต่อติดต่อกับคนต่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 1

แคว้น
ความทรงจําทีนางมีต่อซือฟั งน้อยนิดมาก เรืองเกียวกับ
ซือฟั งทีจําได้กค็ อื แคว้นพันธมิตรของต้าถง มีพนั ธสัญญา
สงบศึกยาวนาน สองแคว้นไม่ได้รบพุง่ กัน ดังนันคนต้าถง
จึงค่อนข้างเป็ นมิตรกับพ่อค้าชาวซือฟั งทีมักขนของเข้า
มาขาย
แต่ตวั นาง... ตังแต่เป็ นคุณหนูใหญ่สกุลหลิว พระคูห่ มัน
ของอันอ๋อง สตรีใจโหด สตรีวปิ ริต นักโทษในคุก หญิง
แพศยา ไปจนถึงมารศาสนา จนถึงวันทีนางสินลมหายใจ
นางไม่เคยยุง่ เกียวอะไรกับซือฟั งเลยแม้แต่น้อย
แต่ยามนีเมือมานึกถึงจึงได้ตระหนัก
บุรุษกักขฬะป่ าเถือนผูน้ นอาจจะมาจากซื
ั อฟั ง...
ดวงตาของหญิงสาวมีรอยอาฆาตลําลึกพาดผ่าน นางจิก
เล็บลงกลางฝ่ ามือจนแทบจะได้เลือดก่อนจะกระตุกยิม
เหยียดภายใต้ผา้ ทีปิ ดใบหน้าครึงล่างเอาไว้
นางจําได้อยูจ่ นทุกวันนีว่าสัมผัสเหล่านันบาดลึกและ
ปวดร้าวแค่ไหน นางจําฝั งใจและเจ็บปวดทรมานทุกครังที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 2

หลับตาและฝันเห็น
แต่นางหาได้กลัวการเผชิญหน้า ต่อให้มาจากซือฟั งหรือ
มาจากนรก
ขอแค่ได้พบกันอีกครา
แค่ไม่ใช่ในป่ า แค่นางไม่ได้กําลังหนีตายและหิวโซ
นางสาบานว่าจะต้องปั กมีดลงกลางอกมันก่อนจะเฉือน
กล่องดวงใจของมันออกมาเหยียบให้แหลกคาเท้า
...ข้าอยากจะรูน้ ัก ยามทีถูกข้าเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า และ
ค่อยๆ ละเลียดกรีดมีดลงบนตัวมัน มันจะทรมานแสน
สาหัสเท่าทีมันทํากับข้าหรือไม่...
*
เช้าตรูข่ องวันงานครบรอบการก่อตังราชวงศ์และการ
บวงสรวงฟ้ าดิน ทุกจวนในเมืองจะทําความสะอาดครัง
ใหญ่เพือกวาดล้างสิงไม่ดอี อกจากจวน ในขณะเดียวกัน
เชือพระวงศ์จะต้องตืนแต่เช้ามืด สวมชุดสําหรับการชําระ
กาย เข้าร่วมพิธที งแบบพุ
ั ทธและเต๋า ผ่านการสวดมนต์
และร่วมการภาวนาโดยมีผนู้ ําทางความเชือนันๆ เป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 3

ผูท้ ําพิธ ี
ช่วงสายเชือพระวงศ์ชายจะออกไปรอรับเสด็จทีแท่น
บวงสรวงฟ้ าดิน พระหลายร้อยรูปจะสวดอํานวยพรให้กบั
แผ่นดินและสวดวิงวอนสวรรค์ ทีนีเองประชาชนจะรอรับ
เสด็จอยูส่ องข้างทาง ผูค้ นเรือนแสนจะแน่นขนัดไปทัว ขุน
นางจะน้อมกายอยูต่ รงบันไดขันสุดท้าย
แท่นบวงสรวงฟ้ าดินมีบนั ไดหนึงร้อยแปดขัน ยามใกล้
เทียงวันฮ่องเต้กบั ฮองเฮาจะเสด็จมาถึง ฮ่องเต้จะอันเชิญ
คัมภีรเ์ อาไว้ในพระหัตถ์กอ่ นจะเป็ นคนก้าวขึนไปบน
บันไดหนึงร้อยแปดขันด้วยพระองค์เอง
ทุกก้าวจะมีกลองและดนตรีประโคม มีขนุ นางฝ่ ายพิธกี าร
คอยนับ มีพระคอยสวด มีนักพรตคอยเอ่ยคํามงคล และมี
ประชาชนคอยขานรับ ตราบจนเดินขึนไปถึงด้านบนสุด ที
นันจะมีโต๊ะแท่นพิธ ี มีนกั พรตผูม้ วี ชิ าช่วยฝ่ าบาททําพิธ ี
เพือขอความเมตตาจากสวรรค์
คนด้านล่างไม่อาจมองเห็นวว่าฮ่องเต้กบั นักพรตด้านบน
ทําพิธกี นั อย่างไรโดยละเอียด แต่พอได้ยนิ เสียงกลอง
กระหนํา เป็ นสัญญาณเตือนว่าพิธเี สร็จสินพวกเขาก็จะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 4

โขกหัวคํานับฟ้ าดินและปลาบปลืม
ขันทีมากมายจะนําขนมมงคลมาแจกจ่ายให้ชาวบ้านทีมา
ร่วมงาน นอกจากนันยังมีขา้ วของมงคลอีกเจ็ดชนิดทีแจก
ออกไปด้วย
ฮ่องเต้ขนไปแล้
ึ วก็ตอ้ งก้าวลงมาด้วยองค์เอง ชุดมังกรสี
ทองอร่ามท่ามกลางความศรัทธาทีถูกปลุกขึนมาอย่าง
ท่วมท้น ยามทีโอรสสวรรค์กา้ วลงจากบันไดร้อยแปดขัน
นันไม่ต่างจากพระองค์กา้ วลงมาจากสวรรค์เลยทีเดียว
ต่อจากนันจะเป็ นพิธขี องฮ่องเต้กบั ฮองเฮาทีอารามหย่ง
เหอ ขุนนางและเชือพระวงศ์ทงหลายจะต้
ั องกลับไป
เปลียนชุดเพือร่วมพิธฉี ลองตอนเย็น โดยชุดทีใส่มาร่วม
ฉลองนันจะต้องเป็ นชุดใหม่ทงหมด
ั เพือความเป็ นมงคล
การฉลองใหญ่นีเป็ นไปเพือประกาศบารมีของราชวงศ์
โดยเฉพาะ ดังนันจึงอนุญาตให้ใช้ลานด้านหน้าตําหนัก
เป่ าเหอเป็ นสถานทีจัดเลียง โดยเป็ นสถานทีเปิ ดโล่ง ทีนัง
ของเหล่าเชือพระวงศ์จะเรียงสูงตําไปตามบรรดาศักดิไล่
มาถึงขุนนางตําแหน่งใหญ่ไปเล็ก โดยแบ่งออกเป็ นสอง
ฝั งคือฝั งของสตรีกบั ฝั งของบุรุษ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 5

นีอาจเป็ นโอกาสเดียวในชีวติ ขุนนางของใครหลายคนทีจะ

ได้เข้าวังมาร่วมงานเลียง ดังนันจึงมักขนลูกเมียมากัน
ครบก่อนจะกลับไปคุยฟุ้งเมือจบงาน
ด้านในจัดงานเลียง ด้านนอกก็มงี านรืนเริง ทรง
พระราชทานความสุขเกษมให้คนทังถงเยียนอย่างแท้จริง
มีการแสดงพลุไฟ และงิวโรงใหญ่ทมีี เนือหาเกียวพ้องกับ
การก่อตังราชวงศ์และบุญคุณของเชือพระวงศ์ผสู้ งู ส่ง
หลิวจ้าวเว่ยในฐานะบุตรีภรรยาเอกของเจ้ากรมอากร นาง
ต้องร่วมงานนี โดยคนในสกุลหลิวทีไปร่วมงานได้แก่
หลินเฉียน ฮูหยินผูเ้ ฒ่า เจินฮุย่ เหมย หลิวจ้าวอวี หลิว
หาน หลิวอันหลิน เดิมหลิวหว่านอีมีสทิ ธิไปร่วมแต่เพราะ
บาดแผลทําให้ไม่อาจออกจากจวนได้
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแต่เดิมงดเว้นงานรืนเริงมาหลายปี แล้ว แต่
เพราะปี นีสกุลหลิวจะสร้างชือครังใหญ่ นางอยากเห็นหลิว
จ้าวอวีร่ายรํากับตาดังนันจึงไปร่วมด้วย
หลิวจ้าวอวีไปกรมพิธกี ารตังแต่สายๆ นางรําทุกคน
จะต้องถูกตรวจร่างกายอีกครังเพือไม่ให้เกิดเรือง
ผิดพลาดในงานดังนันนางจึงไปรวมตัวกันทีนัน เสร็จ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 6

สรรพเกือบเทียงถึงได้กลับจวนมาอาบนําอาบท่าและ
แต่งตัวออกจากจวนไปพร้อมคนในจวนอีกรอบตอนช่วง
บ่ายแก่ๆ
ก่อนจะเริมงานเลียงเหล่าคนทีมาร่วมงานต้องแสร้งเป็ นรอ
คอยกันอย่างน้อยหนึงถึงสองชัวยามในวันนี ดังนันหลิวจ้า
วอวีจึงมีเวลาเหลือเฟื อเพือแยกตัวออกไปเปลียนชุด
สําหรับขึนร่ายรํา
บ่ายแก่ แดดแรงและร้อนระอุ
หลิวจ้าวเว่ยอยูใ่ นชุดสีฟ้านําทะเล บนผมปั กปิ นสีมรกตดู
เรียบร้อยและเป็ นทางการกว่าปกติ นางย่างเท้าอย่าง
ระมัดระวังเพือมารวมกับสตรีทประตูี จวน
หลิวหานน้องชายนางก็มารออยูแ่ ล้ว เขายืนอยูด่ า้ นข้างฮู
หยินผูเ้ ฒ่า สวมชุดสีแดงเลือดนกสีเข้มทําให้เขาดูโตกว่า
อายุ กอปรกับท่าทางเคร่งขรึมเกินวัยนันยิงทําให้เขาดู
ราวกับเป็ นเด็กหนุ่มวัยสิบสีสิบห้า
หลิวอันหลินมาถึงต่อจากนาง ดังนันทีหน้าประตูจงึ มีคน
รออยูก่ นั เกือบครบเหลือก็แต่หลิวจ้าวอวี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 7

ราวกับต้องการประกาศให้ผอู้ นอดทนกั
ื บนางให้มาก กว่า
ทีนางจะเยืองย่างออกมาจากจวนชันในหลิวจ้าวเว่ยก็
เหงือซึมเต็มฝ่ ามือ
นางมาถึงก็จบี ปากจีบคอกล่าวขอโทษขอโพยฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ก่อนจะแยกมายืนรวมกับเด็กรุน่ หลานปล่อยให้เจินฮุ่ย
เหมยเป็ นคนรับหน้าคนชราแทน
"พีสาววันนีชุดท่านไม่ดจู ดื ชืดไปหน่อยหรือ? " เห็นหลิว
จ้าวอวีเดินมาใกล้หลิวอันหลินก็หนั มาหาหลิวจ้าวเว่ยแล้ว
เอ่ยปากถามขึน
โฉมสะคราญเห็นสายตาทีมองสลับระหว่านางกับหลิวจ้า
วอวีแล้วก็ยมหัิ ว "วันนีสตรีสกุลหลิวทีต้องโดดเด่นทีสุดหา
ใช่ขา้ ดังนันจะแต่งให้มากมายไปทําไมกัน" หลิวจ้าวเว่ย
เอ่ยเสร็จก็กวาดสายตามองหลิวอันหลินทีประโคมมา
ตังแต่หวั จรดเท้าคล้ายต้องการแข่งขันแย่งชิงความโดด
เด่นจากผูอ้ นอย่
ื างจงใจ
หลิวจ้าวอวีเองก็หนั ไปมองหลิวอันหลินเห็นการแต่งหน้า
แต่งตัวของนางทีดูมากมายไปหมดก็แค่นเสียงเหอะใน
ลําคอ วันนีนางอารมณ์ดมี ากเพราะเป็ นวันของนางอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 8

แท้จริง อีกเพียงอึดใจนางจะเหยียบสตรีเหล่านีลงใต้ฝ่า
เท้า ดังนันหลิวจ้าวเว่ยจึงไม่ดขู วางหูขวางตาเท่าปกติ ยิง
เห็นนางแต่งตัวตามระเบียบแต่สดี ูเรียบง่าย เครืองประดับ
ก็ไม่เกินเลยก็ทาํ ให้รสู้ กึ หายใจโล่งขึน
เห็นหลิวจ้าวอวีส่งสายตาประเภททีชมว่าเจ้าช่างรู้
กาละเทศะมาให้ หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิมหยันอยูใ่ นอก
มองใบหน้าผิวพรรณทีประทินอย่างสุดฝีมอื ของหลิวจ้า
วอวีแล้วก็รสู้ กึ เสียดายเหลือเกิน
ทังทีพยายามถึงเพียงนันแล้วก็ยงั งามไม่ได้สกั ครึงของข้า
ช่างน่าสงสารน้องรองผูน้ ีจริงๆ ...
"คุณหนู อย่ามองอีกเลยเจ้าค่ะ" สาวใช้เห็นหลิวหว่านอีที
โพกผ้าคลุมหัวเอาแต่ยนื จ้องกลุ่มคนทีกําลังจะออกจาก
ประตูจวนก็นึกเห็นใจผูเ้ ป็ นนายยิงนัก
"ข้าต้องมองสิ" สายตาวาววับของนางจับจ้องหลิวจ้าวอวี
ไม่วางตา "ข้าเคยคิดว่าในจวนนีผูค้ นเพียงห่างเหินเย็นชา
ต่อกัน แต่ไม่นบั ว่าเป็ นเรืองร้ายแรงเพราะอย่างน้อยก็ตา่ ง
คนต่างอยู่ จนข้าเพิงได้ตระหนักว่าแท้จริงแล้งจวนแห่งนี
หาได้มเี พียงแต่ความห่างเหิน แต่ยงั ซุกซ่อนพิษร้ายและ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 9

นําใจทีแห้งแล้งยิงกว่าทะเลทราย ...คนพวกนันไม่ว่าใคร
ก็รแู้ ก่ใจว่าหลิวจ้าวอวีช่วงชิงตําแหน่งทีควรเป็ นของข้า
แต่กลับทําราวกับข้าไร้ตวั ตน เหมือนเป็ นผีสางล่องลอย
อยูใ่ นจวนนีเท่านัน"
"คุณหนู !"
"ชีวติ เช่นนีข้าไม่มที างยินดี... ใจข้าไม่ยนิ ยอมแม้แต่น้อย"
เห็นหลิวจ้าวอวียิมกว้างให้บ่าวประคองขึนรถม้าแล้วในใจ
ของนางยิงเกร็งขมวด
"เมือข้าไม่ได้ นางก็อย่าหวังจะได้... ยามนีหน้าระรืนออก
จากจวน ข้าจะรอดูหน้านางตอนกลับมาว่านางจะยังยิมได้
หรือไม่" หลิวหว่านอีกระตุกมุมปากสูง นางกระชับผ้าปิ ด
หน้ามองขบวนรถม้าของสตรีในจวนจนลับหายไปจาก
สายตา
"เรืองทีข้าสังเรียบร้อยดีใช่หรือไม่"
"บ่าวทําลายจดหมายพวกนันไปหมดแล้วเจ้าค่ะ"
"ดี"
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 0

ประตูวงั มีรถม้าต่อแถวยาวเหยียด ทหารยามค่อยๆ

ตรวจสอบอย่างเข้มงวดแล้วปล่อยให้เฉพาะแขกกับบ่าว
บังคับรถม้าเข้าไปโดยมีทหารคอยนําทาง คอยแจ้งว่าแขก
จะต้องลงจากรถตรงไหน รถม้าต้องไปจอดรวมกันทีไหน
หลิวจ้าวเว่ยลงจากรถม้าแล้วยืนรวมอยูก่ บั เหล่าสตรีสกุล
หลิว พวกนางเดินมุง่ หน้าไปยังอุทยานหลวงของ
พระราชวังก่อน เนืองจากเพือให้เกียรติราชวงศ์พวกนาง
ต้อง 'แสร้ง' รอคอยเพือชมบารมีฮอ่ งเต้ ดังนันในหนึงชัว
ยามแรกนีจึงไม่จาํ เป็ นต้องเข้าไปนังในตําหนักเป่ าเหอ
ขันทีจดั แจงให้พวกขุนนางและครอบครัวสามารถนังเล่น
ชมนกชมไม้ทอุี ทยานหลวงเพือรอเวลาได้ หรือหากใคร
ต้องการไปนังดืมทีตําหนักเป่ าเหอรอเลยก็ไม่ใช่ปัญหา
ตอนทีเข้ามาในอุทยานนางเห็นหลิวเฉียนกําลังยืนคุยกับ
เพือนขุนนางของเขา พอเขาหันมาเห็นคนสกุลหลิวก็ปลีก
ตัวมาประคองฮูหยินผูเ้ ฒ่า ดูแล้วช่างเป็ นลูกกตัญ ทู ใส่
ี ใจ
บุพการียงนั
ิ ก
หลิวเฉียนเดินนําคนทังกลุม่ ไปทีมุมหนึง จัดแจงให้ฮหู ยิน
ผูเ้ ฒ่านังพักก่อนจะถามไถ่ผเู้ ป็ นมารดาอย่างมีมารยาท

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 1

เสร็จสรรพถึงหันมามองคนอืน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้สนใจเขา นางมองประเมินครอบครัวขุน
นางทีเดินสวนกันขวักไขว่ในสวนแห่งนี
"เจ้าเตรียมตัวดีแล้วหรือยัง?" เสียงของหลิวเฉียนอ่อน
โยนกว่าปกติ หลิวจ้าวเว่ยหันกลับไปมองก็เห็นว่าเขา
กําลังซักถามหลิวจ้าวอวี
"ลูกเตรียมตัวพร้อมแล้ว เพียงแต่ตนเต้
ื นอยูบ่ า้ ง" หลิวจ้า
วอวีตอบเขา
"ครังนีงานใหญ่เจ้าต้องตังใจให้มาก ไม่อาจผิดพลาดได้
แม้แต่นิดเดียวรูห้ รือไม่" หลิวเฉียนกําชับนาง การทีบุตรี
ได้ขนรํ
ึ าบูชาฟ้ าดินนับเป็ นหน้าเป็ นตาให้เขาก็จริง แต่
ขณะเดียวกันชักนําความเสียงมาด้วย
งานวันนีเป็ นงานสําหรับแสดงบารมีของราชวงศ์
โดยเฉพาะ ดังนันไม่ว่าเรืองใดล้วนต้องเข้มงวดกวดขัน
กว่าปกติทงสิ
ั น หากเกิดเรืองราวขึนอาจเป็ นการหมิน
เบืองสูงในวันเวลาปกติอาจมีทางรอด แต่ในยามทีฝ่ าบาท
ต้องการแสดงบารมีโทษทัณฑ์อาจจะรุนแรงกว่าปกติ
หลายเท่าทีเดียว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 2

"ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ"
หลิวเฉียนเหลือบมองบุตรีคนโตทีมีใบหน้างดงามพิลาศ
ลําโดดเด่นกว่าใคร แม้จะอยูใ่ นชุดเรียบๆ ไม่ได้ประโคม
เสริมแต่งดึงดูดหมู่ภมรแต่นางก็ยงั เป็ นหนึงท่ามกลางฝูง
ชน เทียบกับบุตรีคนรองทีกําลังจะขึนร่ายรําแล้ว หลิวจ้า
วอวีทีแต่งเติมมาอย่างสุดฝีมอื ยังข่มนางไม่ลง
ผูเ้ ป็ นบิดาถอนหายใจ รูปลักษณ์งดงามเป็ นเรืองดีกจ็ ริง
แต่ถา้ งามเกินไปก็อาจจะกลายเป็ นหายนะ แต่สาํ หรับคน
ทีจะต้องแต่งกับเชือพระวงศ์อย่างหลิวจ้าวเว่ยมีรปู ลักษณ์
เช่นนีก็ดแี ล้ว อย่างน้อยคงเหนียวรังจิตใจของอันอ๋อง
เอาไว้ได้บา้ ง วันหน้าจะได้เป็ นประโยชน์ต่อสกุลหลิว
"เช่นนันก็เร่งไปเตรียมตัวเสีย อย่าเอ้อระเหยอยูท่ นีี จนลืม
เวลา" หลิวเฉียนยําเตือนบุตรสาวคนรองแล้วโบกมือเรียก
หลิวหานให้ตดิ ตามเขาไปทักทายพวกสหายขุนนาง
ตังแต่ตน้ จนจบบิดาไม่ได้พูดกับหลิวจ้าวเว่ยหรือหลิวอัน
หลินแม้เพียงครึงคํา
หลิวจ้าวอวีแยกไปทักทายรับคําเยินยอจากสหายทีสนิท
สนมกันอยูอ่ กี ครูห่ นึงก็แจ้งแก่มารดาว่านางจะไปเตรียม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 3

ตัวทีตําหนักข้างแล้ว
ทีนันเป็ นสถานทีทีนางกํานัลและผูม้ สี ว่ นเกียวข้องด้าน
การแสดงทุกคนจะไปรวมตัวกันเพือแต่งหน้าแต่งตัว เจิน
ฮุย่ เหมยได้จดั แจงซือตัวขันทีทไว้
ี ใจได้เห็นเป็ นคนขนย้าย
ชุดผ้ามัจฉาและเฝ้ าเครืองประดับของหลิวจ้าวอวีเอาไว้
ไม่ให้คลาดสายตา
นางไม่ตอ้ งการเปิ ดช่องให้คนเล่นงานบุตรีได้จงึ กระทํา
การอย่างรอบคอบ หลิวจ้าวอวีเรียกใช้นางกํานัลชันล่างผู้
หนึงให้นําทางไปยังตําหนักข้าง
เมือแยกตัวออกจากอุทยานถนนสายอืนในวังกลับเงียบ
สงบมาก ส่วนนีอยูไ่ กลจากฝ่ ายใน จึงไม่มที างได้พบกับ
เหล่าสนมชายาของฮ่องเต้ นางกํานัลพาหลิวจ้าวอวีมาส่ง
ทีหน้าตําหนักแล้วรับรางวัลก่อนจากไป
ตําหนักข้างสําหรับเตรียมงานของกรมพิธกี ารนันโอ่โถง
ใหญ่โตไม่น้อย ฮ่องเต้พระราชทานอนุญาตให้กรมพิธกี าร
ใช้ทนีี เป็ นสถานทีเตรียมตัวทังสําหรับการแสดงและเก็บ
ข้าวของทีใช้ในพิธสี าํ คัญต่างๆ
ทางเดินทอดยาวเงียบสงบ หลิวจ้าวอวีกําลังมองหาห้องที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 4

ตนต้องใช้เพือแต่งกาย แต่ระหว่างทางกลับพบขันทีผหู้ นึง

เดินเข้ามาโค้งให้นาง
"คุณหนู หลิว"
"เจ้าคือ?"
เขากวาดสายตามองรอบๆ อย่างระแวดระวังแล้วตอบนาง
"บ่าวผูต้ าต้
ํ อยรับคําสังของท่านผูน้ นให้
ั นําของมาส่งให้
คุณหนูหลิวขอรับ" ได้ยนิ เท่านีหลิวจ้าวอวีก็เข้าใจว่าเขา
เป็ นคนของอันอ๋อง ใบหน้าเรียบเฉยจึงเปลียนเป็ นรอยยิม
กว้าง
ขันทีลว้ งเอากล่องของขวัญออกมาส่งให้ หญิงสาวรับ
เอาไว้ดว้ ยความยินดี นางมันใจว่าไม่มใี ครล่วงรู้
ความสัมพันธ์ของนางกับอู่เหวินซวนจึงไม่มคี วามแวด
ระแวงเลยแม้แต่น้อย
"สิงนีคืออะไร?"
"เป็ นแป้ งชาดสําหรับทาปากกับกําไลทอง ท่านผูน้ นคิ
ั ดว่า
คุณหนูจะต้องงดงามโดดเด่นทีสุดในงานวันนีจึงให้บา่ วส่ง
สิงนีมาให้ถงึ มือท่าน อีกทังยังฝากคําพูดมาว่าท่านจะตัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 5

ตารอชมคุณหนู"
หลิวจ้าวอวีได้ยนิ ว่าคนรักส่งกําลังใจมาให้กย็ มรั
ิ บ ช่วงนี
พวกเขาไม่ค่อยได้พบกันเพราะอู่เหวินซวนกําลังเดินแผน
เอาใจหลิวจ้าวเว่ยจึงระวังการพบปะกันนางเป็ นพิเศษ แต่
แค่คนรักยังไม่ลมื นึกถึงนางก็ทาํ ให้หวั ใจของหญิงสาวฟู
ฟ่ องราวกับติดปี ก
หลิวจ้าวอวีตกรางวัลให้ขนั ทีผนู้ นแล้
ั วกอดกล่องของขวัญ
ด้วยสีหน้าเปื อนยิมมุง่ หน้าไปหาห้องแต่งตัวของตนเอง
ด้วยตําแหน่งของเทพธิดาผูน้ ํารําบวงสรวงฟ้ าดินนัน
นับว่าสําคัญมากสําหรับงานนี อีกอย่างคือผูท้ รัี บตําแหน่ง
นีส่วนใหญ่เป็ นคุณหนูชนชันสูง ไม่ใช่นางรําของกอง
สังคีตหรือชาวบ้านทัวไป ดังนันกรมพิธกี ารจึงจัดห้องแต่ง
กายอย่างเป็ นส่วนตัวทีสุดให้พวกนาง
ในห้องนันมีนางกํานัลสามคนยืนรอหลิวจ้าวอวีอยูแ่ ล้ว
พวกนางจะเป็ นผูช้ ว่ ยสําหรับการแต่งกายและประทินโฉม
โดยมีผคู้ วบคุมคืออาจารย์เซีย ซึงเป็ นผูด้ แู ลการระบําชุด
นีโดยเฉพาะ
หลิวจ้าวอวีแต่งหน้าทําผมมาอยูแ่ ล้ว แต่นนยั
ั งไม่มากพอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 6

สําหรับการขึนไปเฉิด
ฉายบนเวที เหล่านางกํานัลจึงช่วยกันแต่งหน้านาง
เพิมเติมอีกและปรับเปลียนทรงผมนางใหม่
เครืองประดับผมมากชิน ไหนจะสร้อยคอ กําไลข้อมือ
กําไลแขน กําไลข้อเท้า แม้แต่สงั วาล นับรวมดูแล้วบน
กายของต้องแบกนําหนักหลายชัง
"สวมสิงนีด้วย" หลิวจ้าวอวีเปิ ดกล่องของขวัญทีอันอ๋อง
เพิงส่งมาให้ นางสังให้นางกํานัลจัดการสวมกําไลทองอัน
นันเพิมให้ตนจนเรียบร้อย
เหล่านางกํานัลไม่ได้รบี ร้อนให้นางเปลียนไปสวมชุดผ้า
มัจฉาในทันที เพราะยังเหลือเวลาอีกมากกว่างานจะเริม
และกว่านางจะได้ขนเวที
ึ ผ้ามัจฉาปราณีตงดงามก็จริงแต่
ยับย่นง่าย ดังนันใกล้ถงึ เวลาค่อยสวมใส่จะดีทสุี ด
เมือแต่งหน้าทําผมเสร็จสรรพอาจารย์เซียก็เข้ามาตรวจ
ตราดูความเรียบร้อยรอบหนึงก่อนจะให้นางกํานัลสองคน
ออกไปช่วยนางรําคนอืนแต่งตัว ทิงอีกคนไว้คอยดูแลหลิว
จ้าวอวี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 7

หญิงสาวไม่มอี ะไรทําระหว่างรอก็นงมองตั
ั วอยูอ่ ยูห่ น้า
กระจก หยิบจับเครืองประทินโฉมมาแต่งเติมเป็ นระยะ
โดยไม่ลมื ใช้แป้ งชาดทีอันอ๋องส่งมาให้ดว้ ย
ในใจของหลิวจ้าวอวีรูส้ กึ หวานลํา วันนีจะเป็ นวันทีนาง
ผงาดเหนือสตรีใด นางจะกลายเป็ นสตรีทคูี ค่ วรกับอันอ๋อง
ทีสุด เรืองชาติกาํ เนิดล้วนไม่ใช่ปัญหาอีกขอเพียงทุก
อย่างผ่านไปด้วยดี และนางรักษาชือเสียงดีงามเอาไว้
ขณะทีหลิวจ้าวเว่ยตกตํา ผูค้ นย่อมต้องเปรียบเทียบและ
เปิ ดใจรับนางแน่
*
อาจารย์เซียตรวจตราเหล่านางรําแต่งหน้าแต่งตัวอย่างถี
ถ้วนก็วนกลับไปเพือดูหลิวจ้าวอวีอีกครัง คิดจะกําชับนาง
อีกหลายคําเพือให้มนใจว่
ั าจะไม่สงใดผิ
ิ ดพลาด
"คุณหนูหลิวเจ้าอย่าลืมว่ามือและเท้าของเจ้าไม่อาจชีไป
ทางฝ่ าบาทกับฮองเฮาได้ พืนของแท่นอาจจะลืนอยูบ่ า้ ง
เพราะเจ้าต้องเต้นระบําเท้าเปล่าดังนันจงระวังให้มาก...
หากมีฝนตกลงมาเจ้าอาจจะหกล้มได้" อาจารย์เซียกําชับ
นางเสียงเข้มงวด "แต่ฝนตกย่อมดีทสุี ด เจ้าจะยิงมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 8

ชือเสียงขจรขจายยิงขึนไปอีก"
การรําบวงสรวงฟ้ าดินเป็ นการรําเพือขอเมตตาจากสวรรค์
สรรเสริญธรรมชาติและเทพยดา หากระหว่างรําเกิดฝน
ตกนับเป็ นนิมติ หมายทีดีมาก เพราะนันหมายถึงพิธ ี
บวงสรวงตลอดทังวันนีได้ผล บุญบารมีของฮ่องเต้ชกั นํ า
ให้ฝนตกต้องตามฤดูกาล และสตรีผรู้ าํ บวงสรวงนับเป็ น
ตัวแทนเทพธิดาทีจุตลิ งมาอย่างแท้จริง ดังนันหากฝนตก
ระหว่างทีนางร่ายรํา นันนับเป็ นมงคลสูงสุด
หลิวจ้าวอวีฟั งอาจารย์เซียเอ่ยกําชับไปเรือยขณะทีคิวของ
นางขมวดเข้าหากันมากขึนทุกที หญิงสาวรูส้ กึ แปลกๆ ใน
ช่องท้องจนต้องนิวหน้า
"คุณหนูหลิวผ้าปิ ดหน้านีเจ้าจะต้องถอดออกตอน...
คุณหนูหลิวเจ้าฟั งข้าอยูห่ รือไม่?" อาจารย์เซียร้องเรียก
เมือเห็นหลิวจ้าวอวีกุมท้องตัวเองนังตัวงอ หลิวจ้าวอวีกัด
ปากไม่ตอบ สองมือกุมทีท้องก้มตําจนอาจารย์เซียต้อง
เอือมมือไปเขย่าตัวนาง แต่แทนทีนางจะได้สติกลับร่วงลง
จากตังทีนังอยู่
"กรีด! เลือด!" นางกํานัลทีติดตามช่วยอาจารย์เซียหวีด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 9

ร้องขึนมาทันที
ยามนีหลิวจ้าวอวีสวมชุดผ้าขาวบางทังตัวเพือรอเวลา
เปลียนไปสวมชุดผ้ามัจฉา ดังนันจุดเลือดบนกระโปรงจึง
ชัดเจนมาก
"หุบปากเดียวนี!" อาจารย์เซียวตวาดแหว การทีผูน้ ํารํา
บวงสรวงเลือดออกเช่นนีไม่ใช่ล างดี ยิงมีคนรูม้ ากยิง
นําพาหายนะมาสูต่ น
"ข้าปวดท้องเหลือเกิน ข้าปวดท้อง..." หลิวจ้าวอวีหน้าซีด
ปากสัน ในท้องไส้ของนางราวกับบิดขมวดเป็ นเกลียว
นางเจ็บปวดจนเหงือผุดซึมทังสองขมับ
"คุณหนูหลิวเจ้าไม่ได้กนิ ยาเลือนระดูหรือ?" อาจารย์เซียสี
หน้าไม่ด ี นางสังให้นางกํานัลพยุงหลิวจ้าวอวีขึนมานังบน
ตังทังยังช่วยปลดชุดทีแสนอึดอัด
"ข้ากินแล้ว... อาจารย์ชว่ ยข้าด้วย ข้าต้องขึนรํา...ให้ได้..."
หลิวจ้าวอวียังไม่ยอมแพ้ แม้จะตระหนกจนหัวใจหล่นหาย
แต่นางก็ยงั ต้องการขึนระบํา
อาจารย์เซียมองหญิงสาวเอ่ยขอร้องกระท่อนกระแท่น ดู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 0

ท่าทางความเจ็บไม่ได้บรรเทาลงเลย "คุณหนู หลิวหากนี

ไม่ใช่เลือดระดูกค็ งเป็ นเจ้าแท้งบุตรแล้ว"
"ไม่ใช่! ไม่ใช่นะ ข้าไม่เคยมีสมั พันธ์กบั บุรุษจะแท้งบุตรได้
อย่างไร" จ้าวอวีรีบร้องแก้ตวั เป็ นพัลวัน
"เรืองนีไม่ใช่สงที
ิ เจ้าจะตัดสินใจได้" อาจารย์เซียหนักใจ
ยิงนัก
"ท่านอาจารย์จะให้บ่าวไปตามหมอหลวงหรือไม่?" นาง
กํานัลเห็นท่าทางเจ็บปวดของหลิวจ้าวอวีจึงถามขึน
"ยัง ต้องหาทางจัดการเรืองนีเสียก่อนถึงจะให้ผอู้ นมา
ื
วุน่ วาย... คุณหนูหลิวเจ้าคงต้องอดทนสักพัก... พวกเจ้า
ไปเชิญนายท่านกับฮูหยินสกุลหลิวมา แล้วก็ไปเชิญท่าน
รองเจ้ากรมเถามา" เรืองนีนางไม่อาจตัดสินใจได้เอง
หากนางช่วยเหลือหลิวจ้าวอวี ปิ ดบังเรืองเลือดนีแล้วให้
นางขึนรํา ท้ายสุดตัวนางเองอาจจะไม่อาจรักษาศีรษะไว้
หรือต่อให้นางคิดจะช่วยจริงๆ สภาพทีโอดโอยขดตัวร้อง
อย่างทรมานบนตังของหลิวจ้าวอวีก็ไม่ใช่ตวั เลือกทีจะ
นําเสนอให้เชือพระวงศ์ทงหลายได้
ั ยล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 1

อาจารย์เซียปาดเหงือ ดึงกระโปรงทีมีคราบหยดเลือดซึม
ของหลิวจ้าวอวีมาตรวจดูอกี ครังด้วยสีหน้าหนักอึง เวลา
ผ่านไปเกือบเค่อหลิวเฉียนกับเจินฮุย่ เหมยก็ตามมาถึงที
ห้องแต่งตัว
เมือถึงนางกํานัลเชิญมาอย่างฉุ กละหุกพวกเขาก็มลี าง
สังหรณ์อยูแ่ ล้วว่าไม่ใช่เรืองดี พอเข้าห้องมาแล้วเห็น
สภาพบุตรีทนอนบิ
ี ดร้องครวญครางอย่างทรมานกับคราบ
เลือดบนชุดก็เบิกตาโพลง
เจินฮุ่ยเหมยรีบพุง่ เข้าไปหาลูก "อวีเอ๋อร์เจ้าเป็ นอะไร!?
หมอ! ตามหมอมาเดียวนี! ลูกข้าเจ็บปวดเพียงนีทําไมยัง
ยืนเฉยอยูอ่ กี !"
"ไม่ได้!" เป็ นหลิวเฉียนทีร้องขัดขึน เขายังมีสติแจ่มชัด
แยกแยะความหนักเบาได้ชดั เจน "เจ้าอยากให้พวกเรา
ตายกันหมดหรือไงถึงร้องหาหมอทีนี!"
"ท่านพี" เจินฮุย่ เหมยนําตาหยด นางสงสารลูกจับใจแต่
เมือสามีเตือนนางก็รถู้ งึ ความร้ายแรงของเรืองนี
ในระหว่างทีทุกคนพูดอะไรไม่ออกเถาเฝิ งชิงก็มาถึง
อาจารย์เซียรีบเข้าไปรายงานเรืองทีเกิดขึนกับเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 2

"สภาพนีจะให้นางขึนรําได้อย่างไร?" ชายหนุ่มขมวดคิว
เอ่ยอย่างเถรตรง "ต่อให้ปิดบังเรืองเลือดนางก็เจ็บปวดจน
เดินแทบไม่ตรงทาง... ตอนนียังมีเวลาไปหาตัวสํารองมา
ขึนรําเถอะ"
"ไม่นะ... ไม่นะเจ้าคะ ข้าจะขึนรํา ข้า... ต้องขึนรํา"
"หุบปาก!" หลิวเฉียนตวาดสัง มองความมุง่ มันเกินตัวของ
หลิวจ้าวอวีว่าไร้สาระสินดี "เจ้าอยากให้ตระกูลหลิวทัง
ตระกูลพังพินาศไปกับเจ้าหรือ หากมีใครรูเ้ รืองนีแล้ว
นํามาเล่นงานว่าคนสกุลหลิวไม่เคารพเบืองสูง ชีวติ คนใน
จวนจะยังมีคนื วันทีดีได้อกี หรือ!?"
"ท่านพีเมตตาลูกด้วย" เห็นสามีตวาดใส่บุตรสาวที
เจ็บปวดอยูแ่ ล้วก็ยงชํ
ิ าใจ "เรืองนีต้องมีเงือนงําแน่... ข้า
ให้นางกินยาเลือนระดูแล้ว อย่างน้อยก็อกี หลายวันถึงจะ
มา เหตุใด.. เหตุใด.." เจินฮุย่ เหมยพยายามขบคิดหาต้น
สายปลายเหตุ
หลิวจ้าวอวีกินยาสมุนไพรเลือนระดู ตอนทีระดูมาอีกครัง
นางจะเจ็บปวดทรมานมาก แต่นนก็ ั ตอ้ งอีกหลายวัน ต้อง
ไม่ใช่วนั นีเวลานี แต่ทาํ ไม...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 3

ในขณะทีเจินฮุย่ เหมยร้องขอความยุตธิ รรมพลางใช้

ผ้าเช็ดหน้าลูบหน้าให้บุตรี เถาเฝิงชิงก็หนั ไปสังให้นาง
กํานัลไปตรวจดูประตูให้แน่ใจว่าปิ ดสนิทและไม่มคี นมาได้
ยินเข้า
"ข้าไม่รวู้ า่ เรืองนีมีเงือนงําอะไร หรือพวกท่านมีศตั รูทไหน
ี
แต่หน้าทีของข้าคือดูแลให้การแสดงในวันนีเป็ นไปอย่าง
ถูกต้องครบถ้วนตามลําดับพิธ ี สภาพคุณหนูหลิวเป็ น
เช่นนี ข้าคงต้องขอพูดตรงๆ ว่าวันนีนางคงใช้การไม่ได้
แล้ว ข้าต้องหาคนมารําแทน" เถาเฝิงชิงว่า เขากับหลิว
เฉียนแม้เคยเป็ นพีเขยกับน้องเมียแต่ไม่ได้สนิทสนมกัน
ยิงช่วงสกุลเถาตกตําหลิวเฉียนแทบไม่เคยทักทายเขาเลย
ด้วยซํา ดังนันเขาจึงไร้ความเคารพยําเกรงต่ออีกฝ่ าย
อย่างสินเชิง
"อาจารย์เซียท่านมีนางรําทีจะขึนแทนนางได้หรือไม่?"
"ท่านรองเจ้ากรมคนทีรําได้นนพอมี
ั อยู่ แต่ไม่เหมาะสม
นัก" อาจารย์เซียเช็ดเหงือตัวเองพลางเอ่ยอย่างหนักใจ
แม้นางเองจะไม่ชอบใจทีหลิวจ้าวอวีได้เป็ นผูน้ ํารํา
บวงสรวง หากเทียบเรืองความสามารถ หลิวหว่านอี
น้องสาวของนางยังเหนือกว่าอยูห่ ลายขัน แต่เพราะไม่ม ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 4

ใครทีฐานะเหมาะสมไปกว่านางอาจารย์เซียจึงจํายอมต้อง
ให้นางขึนรําตามมติ
"ช่วงสิบปี หลังมานีน้อยนักทีผูน้ ํารําบวงสรวงจะเป็ นหญิง
ชาวบ้าน ฝ่ าบาททรงโปรดให้คุณหนูชนชันสูงเป็ นผูร้ าํ
มากกว่า ...ยามนีตัวสํารองทีมีอยูก่ ม็ แี ต่นางรําของหอ
สังคีตกับสตรีชาวบ้าน ข้าไม่แน่ใจว่า..."
"ไม่ได้" หลิวเฉียนรีบแย้งขึน "ยามนีคนทังถงเยียนล้วนรู้
แล้วสตรีสกุลหลิวจะเป็ นผูร้ าํ หากให้สตรีอนมารํ
ื าแทน
สกุลหลิวต้องเสียชือแน่ อีกอย่างหากฝ่ าบาทสืบสาวราว
เรือง... เรืองนีไม่ได้ จะให้หญิงชาวบ้านมารําแทนลูกข้า
ไม่ได้"
"เรืองนีมิใช่เรืองทีท่านจะตัดสินใจได้ มิใช่บุตรีท่านหรอก
หรือทีทําให้เรามีปัญหากันอยูเ่ ช่นนี หากชักช้าไม่
แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไม่ใช่แค่สกุลหลิวของท่าน แม้แต่
กรมพิธกี ารของข้าคงโดนเล่นงานไปด้วย" เถาเฝิงชิง
กล่าวอย่างเย็นชา
"อย่างน้อยก็เห็นแก่ทเราเคยเกี
ี ยวดองนับญาติ เจ้าจะยอม
ให้สกุลหลิวตกตําเพราะเรืองนีหรือ หากผูอ้ นรู
ื เ้ ข้าอาจจะกุ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 5

เรืองลางร้าย ตัวอัปมงคล ...ในพิธบี วงสรวงสําคัญเช่นนี

ฝ่ าบาทไม่ละเว้นแน่" ใช่วา่ สกุลหลิวจะไม่มศี ตั รู ฝ่ าบาท
ต้องการแสดงบารมี หากพวกคนทีจ้องเล่นงานยุแยงใช้
ลินสร้างหายนะ ไม่แน่หลิวจ้าวอวีอาจจะไม่ได้เห็นเดือน
เห็นตะวันอีก แล้วตัวเขาเองก็อย่าได้คาดหวังจะก้าวหน้า
ในราชสํานักอีกเลย
การทีหลิวเฉียนขึนมาคุมกรมสําคัญอย่างกรมอากรได้นนั
เพราะเขารูจ้ กั ดูทศิ ทางลมและสีพระพักตร์ เขาวางตัวเป็ น
คนของฮ่องเต้ไม่เอนเอียงกลุม่ อํานาจอืน ฝ่ าบาทถึงวาง
พระทัยให้เขากําทรัพย์สนิ มหาศาลของแผ่นดิน ดังนัน
หากถามว่าเขารูพ้ ระทัยฮ่องเต้แค่ไหนอย่างน้อยเขาต้อง
เดาได้ถงึ หกเจ็ดส่วน
ยามนีไม่ใช่แค่การแสดงบารมีอย่างทุกปี แต่เฉินหรงปั ว
กับโจวอ๋อง ล้วนอยูร่ ว่ มงาน บุรุษสองคนทีนับว่ามีสทิ ธิ
เขย่าบัลลังก์มงั กรได้ต่างรวมตัวอยูใ่ นถงเยียนทังสิน
...จะมียามใดทีฮ่องเต้ปรารถนาทีจะแสดงอํานาจเท่าเวลา
นี
ซึงเขาไม่ควรยืนคอออกไปเป็ นไก่ให้ฝ่าบาทเชือดเพือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 6

หลอกลิงพวกนัน หลิวเฉียนคิดหนัก เหงือแตกเต็มสองฝ่ า

มือ ส่วนเจินฮุย่ เหมยกับหลิวจ้าวอวีเมือได้ยนิ คําพูดของ
เขาก็หน้าซีดกว่าเดิม เพิงตระหนักว่าเรืองนีร้ายแรงแค่
ไหน
"ท่านพี..." เจินฮุ่ยเหมยใจสัน เมือคิดว่าหลิวจ้าวอวีอาจ
ต้องรับโทษจากเรืองนี หากมีใครสักคนลุกขึนมาใส่ความ
ว่านางทําให้งานบวงสรวงแปดเปื อน เป็ นตัวอัปมงคลแล้ว
บุตรีของนางจะยังมีชวี ติ รอดได้อกี หรือ
"อาจารย์เซียท่านว่าอย่างไร คุณหนู ทเคยไปฝึ
ี กซ้อมมีใคร
ทีสามารถเรียกมาใช้ได้หรือไม่?" เถาเฝิงชิงไม่สนท่าที
ของคนสกุลหลิว
"คุณหนูเหล่านัน..." นางทําท่านึกก่อนจะเหลือบมองสี
หน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของหลิวเฉียน "จะว่าไปนีอาจ
พอช่วยได้ ระหว่างการฝึ กซ้อมก่อนคัดตัว คุณหนูใหญ่
หลิวไปเฝ้ าน้องสาวทุกวัน ข้าเคยมีโอกาสได้พดู คุยกับ
นางอยูห่ ลายคํา ทังยังสอบถามว่านางรําบูชาฟ้ าดินเป็ น
หรือไม่ นางตอบข้าว่านางรําได้ อีกทังได้เห็นอยูท่ ุกวันคง
จดจําได้ไม่น้อย... ท่านเจ้ากรมอากร อย่าหาว่าคนแก่
อย่างข้าปากมาก แต่ฐานะพระคูห่ มันของคุณหนูใหญ่หลิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 7

อาจจะพอช่วยประคองเรืองนีไปได้"
หลิวเฉียนขบคิดตามทีอาจารย์เซียกล่าว คนสกุลหลิวก่อ
เรืองหากให้สตรีสกุลหลิวรําแทนย่อมดีทสุี ด แต่จะเป็ น
สตรีธรรมดาไร้ฐานะไม่ได้ แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่เหมือนกัน
บุตรีคนโตของเขาเป็ นพระคูห่ มันทีฮ่องเต้ทรง
พระราชทานราชโองการเอง ด้วยฐานะของนางผูค้ นย่อม
ไม่กล้าวิจารณ์ซงๆ
ึ หน้า เพราะไม่แน่วา่ ในอนาคตนางจะ
ปี นป่ ายไปได้แค่ไหน หากอันอ๋องได้เป็ นฮ่องเต้ ไม่แน่
หลิวจ้าวเว่ยอาจได้ครองตําแหน่งมารดาของแผ่นดิน พวก
ขุนนางทังหลายย่อมไม่คดิ ผูกแค้นกับนางก่อนเวลาอัน
ควร
อีกอย่างฝ่ าบาทอาจจะทรงให้เกียรตินางอยูบ่ า้ ง อย่างไร
เสียก็เป็ นลูกสะใภ้ทพระองค์
ี เลือกเองกับมือ หากจะตําหนิ
นางก็ไม่ต่างจากตําหนิสายตาของโอรสสวรรค์ คําพูดใด
ล้วนต้องเก็บงําเอาไว้หลายส่วน
อีกอย่างหลิวจ้าวเว่ยมีชอเสี
ื ยงดีงามจากคราวกองทัพเอีย
นเหอ ไหนจะเรืองเซียนบุปผาทีทําให้เขาต้องรับตัวนาง
กลับมา ยังไม่รวมถึงใบหน้าทีงดงามพิลาสลํา หากใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 8

ความงามของนางสะกดใจคนได้ โทษหนักอาจจะเบาลง
"ไปเรียกจ้าวเว่ยมา" หลิวเฉียนหันไปสังนางกํานัล
เถาเฝิงชิงรูส้ กึ ไม่ชอบใจยิงนัก "หลานสาวของข้าไม่ใช่
หมากขัดตาทัพของผูใ้ ด"
"นางเป็ นคนสกุลหลิว ยามนีสกุลหลิวกําลังจะเดือดร้อน
นางจะนิงเฉยไม่ชว่ ยเหลือได้อย่างไร อีกอย่างหากเกิด
เรืองกับสกุลหลิว ตัวนางเองก็คงไม่อาจรอดพ้นไปได้"
หลิวเฉียนกล่าวอย่างเย็นชา
เถาเฝิงชิงแค่นเสียงหยันในลําคอ หลิวเฉียนพูดมาตัง
มากมายก็เพือเอาตัวรอดทังสิน อ้างชือสกุลหลิวแต่ลกึ ๆ
เขาเชือว่าคนผูน้ ีกลัวตัวเองจะตกตํามากกว่า
ในระหว่างทีรอนางกํานัลไปตามหลิวจ้าวเว่ย อาจารย์เซีย
ใช้ให้คนเอาชาร้อนมาให้หลิวจ้าวอวีเผือจะช่วยนาง
บรรเทาอาการเจ็บปวดได้ หญิงสาวดืมชาแล้วสีหน้าก็ดี
ขึนบ้างแต่ยงั ไม่หายเสียทีเดียว นางมองมารดาด้วยความ
ไม่ยนิ ยอมพร้อมใจ
เจินฮุ่ยเหมยมองออกว่าบุตรีไม่ตอ้ งการให้หลิวจ้าวเว่ยขึน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 9

รําแทนนาง แต่ยามนีไม่มหี นทางทีจะกอบกูช้ อเสี

ื ยงสกุล
หลิวได้ดกี ว่านี หากปล่อยให้สตรีอนขึ
ื นรําแทน พรุง่ นีคงมี
ข่าวลือไปทัวแน่
ก่อนหน้านีหลิวจ้าวอวีมีชอเสี
ื ยงมากแค่ไหนเพราะถูก
คัดเลือก หากจูๆ่ มีคนมาแทนทีนาง ชือเสียงของนางก็จะ
ถูกครหามากพอกัน
เจินฮุ่ยเหมยเมินสายตาของบุตรี นางจําใจต้องยอมรับสิง
ทีสามีตดั สินใจ
*
หลิวจ้าวเว่ยเห็นคนมาเชิญหลิวเฉียนกับเจินฮุย่ เหมยออก
ไป ก็รบั รูไ้ ด้วา่ คงเกิดเรืองขึนแน่ นางเห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็
เห็นเช่นกัน แต่ทุกคนยังวางท่าทางนิงสงบ จวบจนเวลาที
คนทยอยไปนังตรงลานหน้าตําหนักเป่ าเหอทีจัดเอาไว้
สําหรับงานเลียงวันนี ทังหลิวเฉียนและเจินฮุย่ เหมยก็ยงั
ไม่กลับมา หลิวจ้าวเว่ยจึงทําหน้าทีประคองฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ไปนังแทน
มีขนั ทีคอยดูแลเรืองทีนังให้เป็ นไปตามลําดับศักดิ ลาน
ด้านหน้านีเป็ นพืนทีโล่งกว้าง ตรงกลางเป็ นแท่นเวทียก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 0

พืนทีเปิ ดโล่งทุกทิศ แต่ทนัี งของแขกเหรือและทีประทับจะ

มีกนั สาดชัวคราวทําขึนเพือบังแดดและฝน
เหล่าครอบครัวขุนนางทยอยเข้ามานังในงานกันหนาตา
ขึนเรือยๆ ยิงนานฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็ดกู ระวนกระวายไม่น้อย
เพราะไม่รวู้ า่ เกิดสิงใดขึน นางจะออกปากให้หลิวจ้าวเว่ย
ไปสืบหาดูหลายครัง แต่กลัวว่าจะเป็ นพิรธุ ให้คนอืนจับ
สังเกตได้จงึ จําใจอดทนรอ
หลิวจ้าวเว่ยจิบชาอย่างสบายอารมณ์ในขณะทีฮูหยินผู้
เฒ่าพยายามซ่อนความกระสับกระส่ายไว้ภายใต้ใบหน้า
ทรงภูมิ ด้านข้างนางอีกฝั งหลิวอันหลิน นางกําลังสนใจ
กับการพูดคุยกับสหาย ส่วนหลิวหานนันนังอยูอ่ กี ข้างของ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หลิวหานไม่มสี ายตาซุกซนให้สมกับเป็ นเด็กเลย เขาถอด
แบบความเคร่งครัด ชืดชา มาจากหลิวเฉียนแทบทุก
กระเบียดนิว ยามนีแม้สถานการณ์ไม่แน่ชดั เขาก็ยงั ทําตัว
ราวกับหุน่ กระบอก ไร้ความรูส้ กึ สินดี
หลิวจ้าวเว่ยใช้เวลานีส่งสายตามองไปทัว นางได้เห็นสตรี
หลายนางทีไม่ได้เห็นมานาน ได้พบกับขุนนางหลายคนที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 1

แทบจะเลือนหายไปจากความทรงจําแล้ว
จังหวะหนึงทีสายตาของนางปะทะกับร่างสูงใหญ่ของเฉิน
หรงปั ว หญิงสาวมุน่ คิวเล็กน้อย เพราะไม่ทราบว่าเขา
กลับมาถงเยียนแล้ว การจากลากันครานันนางไม่แน่ใจ
ปลายทางของเขา แต่คงเป็ นภารกิจทีไม่ได้งา่ ยดายนัก
ยามนีเห็นเขากุมกระบีเดินเข้ามาพร้อมกับเฉินหรูเหยียน
จึงได้รสู้ กึ แปลกใจ
หลิวจ้าวเว่ยยังไม่ทนั คิดว่าตนควรจะทักทายถามไถ่เฉิน
หรงปั วดีหรือไม่ จู่ๆ ก็มนี างกํานัลผูห้ นึงวิงเข้ามากระซิบ
ข้างหูนาง
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจ้องพวกนางไม่วางตา แต่จา้ วเว่ยไม่คดิ จะ
บอกอะไรคนสกุลหลิว เพียงแต่จดั แจงลุกขึนด้วยกริยา
เรียบร้อยมากมารยาทก่อนจะติดตามนางกํานัลผูน้ นออก ั
จากบริเวณตําหนักเป่ าเหอ
หญิงสาวซ่อนรอยยิมเหยียดเอาไว้ภายใต้สหี น้าเป็ นกังวล
นางรูก้ อ่ นทีจะไปถึงตําหนักข้างเสียอีกว่าหลิวจ้าวอวี หลิว
เฉียน เจินฮุย่ เหมย คงต้องประสบกับหายนะแน่แล้ว
นางให้ปานเก๋อหัวจับตาความเคลือนไหวของหลิวหว่านอี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 2

ถึงได้รวู้ า่ น้องห้าของนางติดต่อกับหลานไฉ่ซนจนได้
ิ ยา
พิษขนานหนึงมา ยานันเป็ นยาขับเลือด ใช้ปริมาณน้อย
สําหรับสตรีทระดู ี มาไม่ปกติ และใช้มากสําหรับการล้าง
ท้องทําแท้ง
หลิวหว่านอีนับว่ามีฝีมอื อยูไ่ ม่น้อย แม้ในจวนสกุลหลิว
คล้ายว่านางไม่มสี ทิ ธิมีเสียงอะไร แต่อย่างทีหลิวจ้าวเว่ย
เคยชมเชย น้องห้าของนางผูน้ เป็ ี นสตรีทฉลาดที
ี สุดในหมู่
พีน้อง ในยามทีคลืนลมในจวนเงียบสงบ นางกลับจัดวาง
บ่าวของตนแทรกซึมไปทุกเรือนแล้ว เรียกว่าออกเดิน
หมากก่อนพีน้องคนอืนหลายก้าว จะแพ้กแ็ ต่กาํ ลังและ
อํานาจไม่อาจสูไ้ ด้เท่านัน
หลิวหว่านอีเล่นตุกติกกับยาทีหลิวจ้าวอวีต้องดืมเพือ
เลือนระดู โดยหวังว่าหลิวจ้าวอวีจะปวดท้องและตกเลือด
จนไม่อาจขึนรําได้
แต่นนมั
ั นยังไม่อํามหิตพอ และไม่แน่ว่าจะได้ผลสมใจหลิว
จ้าวเว่ย นางได้ให้เถาเฝิ งชิงช่วยจัดการหาขันทีทไว้
ี ใจได้
เป็ นคนส่งของให้ตน
นางวางแผนนีมาตังแต่ลมื ตาตืนขึนมาในภพนี ลานเวที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 3

สําหรับรําบูชาฟ้ าดินไม่มที างทีนังน้องแพศยาหน้าไหนจะ

ได้กา้ วขึนไป หลิวจ้าวเว่ยได้ใช้ความระเริงในรักของหลิว
จ้าวอวีกับอันอ๋อง ป้ อนยาพิษถึงปากอีกฝ่ าย
ยาทีหลานไฉ่ซนส่
ิ งมาให้หลิวหว่านอีนันเห็นผลแน่ แต่ไม่
อาจกะเกณฑ์เวลาได้ แต่พษิ ทีผสมในแป้ งชาดทีนางส่งให้
หลิวจ้าวอวีนัน กลับเป็ นยาทีมีผลต่อพิษทุกชนิด เป็ นยา
เร่งฤทธิของพิษในตัว หากในร่างกายของคนผูน้ นมีั พษิ อยู่
หากใช้ยานีสําทับมันจะเร่งให้เกิดอาการไวกว่าปกติถงึ
ร้อยเท่า
ต่อให้หลิวจ้าวอวีไม่ตกเลือดก็ตอ้ งเจ็บปวดปางตายเพราะ
ปวดท้อง อย่างไรก็ไม่มที างขึนรําได้
แต่ทเหนื
ี อไปกว่านันคือหลิวจ้าวเว่ยไม่ตอ้ งการเป็ นคน
เสนอตนช่วยเหลือพวกเขาเอง แต่คนพวกนันจะต้อง
ประเคนตําแหน่งผูน้ ํารําบวงสรวงมาให้นาง พร้อมคํา
ขอร้องอ้อนวอน...
หลุมพรางนีไม่ได้ขดุ ไว้เพือน้องสาวยอดดวงใจของนาง
เท่านัน แต่ยงั ขุดไว้เพือหลิวเฉียนบิดาของนางด้วย
...นางอยากเห็นสีหน้ากระสับกระส่ายดินรนของเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 4

อยากเห็นเขาทําทุกวิถที างเพือรักษาชือเสียงเกียรติยศ
ของตน อยากเห็นว่าเขาจะผลักหลิวจ้าวอวีเหมือนทีเคย
ผลักนางหรือไม่
*
หญิงสาวยืนด้วยอาการสํารวม คิวขมวดนิดๆ เมือเห็น
สภาพของน้องสาวทีกําลังกุมท้องร้องโอ๊ยๆ ไม่หยุด
"คุณหนู หลิวข้าเคยถามว่าเจ้ารําบูชาฟ้ าเป็ นหรือไม่เจ้า
ตอบข้าว่าเป็ น ยังยืนยันเช่นนันหรือไม่?" อาจารย์เซียเป็ น
คนเปิ ดปากถามนาง
"...ข้ารําเป็ นจริงท่านอาจารย์ แต่..." นางทําสีหน้าลังเล
คล้ายวิตกกังวลกับสภาพของหลิวจ้าวอวี
"เจ้าไปเฝ้ าน้องสาวทุกวัน คิดว่าจดจําท่าทางได้ทงหมด
ั
หรือไม่?"
"ไม่ใช่แค่จดจําได้ ข้ายังเคยชีแนะน้องห้าของข้าด้วย"
"เช่นนันก็ด"ี
"นีมันอะไรกันเจ้าคะ..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 5

"เจ้าก็เห็นสภาพน้องสาวเจ้าแล้ว นางเป็ นเช่นนีจะให้ขนึ

รําได้อย่างไร" หลิวเฉียนว่า "เจ้าเป็ นพีทังเป็ นคนสกุลหลิว
ยามนีถึงเวลาช่วยเหลือวงศ์ตระกูลก็สมควรเอา
ความสามารถออกมาใช้"
"บิดา... เรืองนีไม่ได้" หญิงสาวตกใจหน้าถอดสี "ข้าไม่ได้
เข้าร่วมคัดเลือกจะขึนไปรําได้อย่างไร"
"ยามนีไม่มที างอืนแล้ว เจ้าเหมาะสมทีสุด ใครจะว่าอะไร
เจ้าได้... หรือเจ้าจะยอมทนเห็นฝ่ าบาทสังลงโทษคนสกุล
หลิวได้ลงคอ" หลิวเฉียนพูดเสียงอ่อนลง พยายามเกลีย
กล่อมบุตรสาวอย่างใจเย็น "ถือว่าเป็ นการแสดงความ
กตัญ ตู ่อบรรพบุรุษ ขอเพียงเจ้าช่วยรักษาชือเสียงวงศ์
ตระกูลให้ผา่ นพ้นวันนีไปได้ ก็นับว่าสกุลหลิวติดค้างเจ้า
แล้ว"
"บิดาอย่าได้กล่าวหนักเช่นนันเลยเจ้าค่ะ" หญิงสาวกลอก
ตาพร้อมสีหน้าหนักใจ "...แม้จะเป็ นคําขอของบิดา แต่
ตําแหน่งนีเป็ นของน้องรอง หากลูกออกไปรํา ผูค้ นอาจจะ
ครหาว่าลูกช่วงชิงเล่นเล่หก์ บั น้องรอง จะกลายเป็ นเรือง
คาวหูไม่น่าฟั ง เรืองนีนับว่ากระทบชือเสียงของลูก... สตรี
มีรปู ลักษณ์ จรรยา และชือเสียงทีต้องรักษา อีกทังหลาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 6

วันมานีลีกุย้ เฟยมักจะยําให้ลกู เตรียมตัวสําหรับการ

อภิเษก ลูกไม่อาจเอาชือเสียงมาเสียงได้"
"เรืองนีไม่ยาก เพียงแต่ให้คุณหนูรองยินยอมเสีย ใครจะ
ว่าอะไรได้" อาจารย์เซียว่า หลิวจ้าวเว่ยยิมจางหันไปมอง
ใบหน้าซีดเซียวของหลิวจ้าวอวี
"เพราะเห็นแก่บดิ า ข้าคงต้องถามเจ้า หากเจ้าไม่ยนิ ดีให้
ข้าขึนรําแทนข้าก็จะไม่ทาํ การช่วงชิงสิงทีเป็ นของผูอ้ นื
ไม่ใช่นิสยั ของข้า น้องรองเจ้าพูดมาเถอะ" หญิงสาวเอ่ย
เสียงหวานแสดงความห่วงหาอาทรต่อน้องสาวออกมา
อย่างชัดเจน
แต่หลิวจ้าวอวีมีหรือจะดูไม่ออก
นังแพศยา! คิดจะช่วงชิงตําแหน่งข้าแล้วยังจะให้ขา้ เป็ น
คนก้มหัวขอร้องอ้อนวอนให้มนั ขึนรําแทน นังสารเลว!
ความเจ็บปวดทําให้หลิวจ้าวอวีไม่อาจกรีดร้องเสียง
บริภาษออกไป นางทําได้แค่ขยําชายกระโปรงแน่น
ดวงตาแดงกําช้อนมองพีสาวเขม็ง สีหน้าไม่ยนิ ยอม
สะท้อนชัดแม้ไม่เอ่ยเป็ นคําพูด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 7

"น้องรองหากเจ้าไม่ยนิ ยอมเช่นนี..."
"นังลูกโง่!" หลิวเฉียนทีใจแขวนอยูบ่ นเส้นด้ายสุดจะทน
กับการเล่นแง่ของหลิวจ้าวอวี เขาปราดเข้าไปกระชาก
บุตรสาวคนรองลงจากตังก่อนจะโยนไปแทบเท้าหลิวจ้าว
เว่ย
"ท่านพี!" เจินฮุย่ เหมยร้องพร้อมนําตานองหน้ารีบโผเข้า
ไปประคองบุตรสาว
หลิวเฉียนช่างไร้หวั ใจ ยามนีหลิวจ้าวอวีเจ็บปวดเจียน
ตายเขาก็ยงั รักหน้าตาวงศ์ตระกูลไม่ยอมเรียกหมอ ปล่อย
ให้ลูกอดทนทรมานไม่พอยังเคียวเข็ญนางอีก
"หากยังอยากมีชวี ติ อยูก่ ร็ บี ตอบพีสาวเจ้าต่อหน้าทุกคน
ว่าเจ้าต้องการให้นางขึนรําแทน!" หลิวเฉียนตะคอก "เรือง
นีเกิดขึนเพราะเจ้า อย่าได้เอาความทิฐมิ าทําให้สกุลหลิว
พังพินาศ" เขาดูออกว่าหลิวจ้าวอวีไม่ถูกกับหลิวจ้าวเว่ย
ดังนันใจนางคงไม่มที างยินดีแน่ แต่ยามนีสิงทีสําคัญทีสุด
คือสกุลหลิวและหมวกขุนนางของเขา หลิวเฉียนไม่สนใจ
ว่าบุตรีจะรูส้ กึ เช่นไร เขาต้องการให้ทุกอย่างเป็ นไปตาม
แผนเท่านัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 8

หลิวจ้าวอวีนําตาตก ดวงตานางแดงกําราวกับจะหยดเป็ น
เลือด นางกัดฟั นมือสันเทา ก้มหน้ามองเห็นเท้าของหลิว
จ้าวเว่ย จึงเงยหน้ามองนางอย่างเคียดแค้น
ดวงตาสะท้อนความชิงชังลําลึกแต่คาํ พูดกลับต้องทําสวน
ทาง นางยังต้องการมีชวี ติ อยู่ ความรักตัวกลัวตายทําให้
นางต้องยอมแม้ไม่อยากยอม "...พีสาวท่านขึนรําแทนข้า
เถอะ ...วันหน้าหากใครถามก็ให้บอกว่าข้าเป็ นคนขอร้อง
ให้ท่านขึนรําแทน ไม่มใี ครช่วงชิงของใครทังนัน" หลิวจ้า
วอวีกลืนเลือดลงคอ พูดจบก็กม้ หน้าลงหลังนําตาของ
ความแค้นใจ
หลิวจ้าวเว่ยมองน้องสาวต่างมารดาทีดูคล้ายนกปี กหัก
นอนอยูแ่ ทบเท้าตนดวงดวงตาวาวโรจน์ วันคืนเก่าๆ
หมุนวนมาในความทรงจํา ยามทีนางคุกเข่าอ้อนวอน
ขอร้องให้หลิวจ้าวอวีไว้ชวี ติ คน ยามนันนางยังดูจริงใจ
กว่านีหลายพันเท่า
โฉมสะคราญเหยียดยิมเหียม หันไปสบตากับน้าชาย
แลกเปลียนความหมายทีรูก้ นั ...
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 9

การรําบวงสรวงฟ้ าดินนันจะแสดงในยามทีฟ้ าโพล้เพล้

พระอาทิตย์เตรียมลับทิวเขา พระจันทร์เตรียมขึนพ้นหมู
เมฆ ฟ้ ากลายเป็ นสีทองสว่างอําไพ
กลองสีสิบแปดใบกระหนําตีโหมโรง เสียงกึกก้องสะท้อน
ไปทัวลานตําหนักเป่ าเหอ เสียงดังสนันเป็ นสัญญาณให้
คนนอกวังก็รบั รูว้ ่าการรําบวงสรวงได้เริมขึนแล้ว
หญิงสาวในชุดผ้ามัจฉาสวรรค์สแี ดงตลอดทังร่างยืนอยู่
หน้าประตู นางก้มหน้าลงตํา บนใบหน้ามีผา้ โปร่งปิ ดหน้า
ครึงล่างเอาไว้ สร้อยข้อมือและสร้อยข้อเท้าแย่งกันส่ง
เสียงยามทีนางขยับเดิน สร้อยสังวาลย์พราวระยับสะท้อน
แสงวิบวับ โดยเปิ ดเผยเอวกลมคอดกิวและผิวขาวนวล
เนียน
ดวงตาของนางถูกแต้มแต่งจนคมเฉียวราวกับพญาปั กษา
ยามกวาดมองไปทีใดคล้ายจะเชือดเฉือนคนเหล่านันด้วย
สายตาคมกริบเย้ายวน
รูปร่างของนางสะโอดสะองค์ ส่วนเว้าส่วนโค้งนูนเด่น
เห็นชัด แม้แค่ยนื เฉยๆ ปรายตามองผูค้ นก็ยงั ชวนให้ลม
หายใจสะดุด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 0

เสียงกลองกระหึมตามมาด้วยแตรปี และพิณกังวาล
นางรําทังหลายก้าวเข้าสูล่ านพิธ ี แต่บนแท่นสูงยกพืนนัน
มีเพียงสตรีนางเดียวทีมีสทิ ธิเหยียบย่าง
สตรีทเป็
ี นตัวแทนของเทพธิดาผูจ้ ุตลิ งมายังผืนพิภพ
...สตรีทเป็
ี นตัวแทนของสตรีนําโชค
เท้าขาวหยกเปลือยเปล่าก้าวเหยียบขึนไปบนแท่นเวที
ทันทีทย่ี างกายไปถึงนางก็สมั ผัสได้ถงึ หยาดฝนพรําที
โปรยปรายเบาบางลงมากระทบผิวกายของนางให้เย็นยะ
เยือก
เท้าเปลือยเปล่าของนางก้าวออกไป โฉมสะคราญหยุดยืน
กลางเวที เป็ นจุดเด่นทีดึงดูดทุกสายตา
ลานทังลานเปิ ดโล่ง เสียงดนตรีกระหึม หญิงสาวโยกกาย
เริมร่ายรํา ไกลออกไปด้านหลังของนางมีสายฟ้ ากะพริบ
ฟาดเปรียงปร้างเป็ นฉากหลัง
แต่ไม่วา่ ใครก็ไม่อาจละสายตาไปจากโฉมสะคราญบน
ลานพิธ ี
เช่นเดียวกับทีนางยังคงมองสบตากับบุรุษบนบัลลังก์ทอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 1

-------------
[1] พระหมืนปี = ฮ่องเต้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 2

แสนชัง
# 35. บวงสรวงฟ้ าดิน

นักพรตทีดูฤกษ์สาํ หรับจัดงานบวงสรวงในปี นีนับว่ามี

ฝีมอื อย่างแท้จริง เช้าตรูฟ่ ้ าสว่างสดใส กลางวันแดดแผด
เผาเจิดจ้า พอบ่ายคล้อยแดดก็รม่ ลง นับว่าเป็ นวันที
เหมาะสมสําหรับการจัดพิธใี นทีโล่งอย่างมาก
หลังจากพิธบี วงสรวงตอนเทียง เนียเถียนชิงเข้าร่วมงาน
เลียงทีตําหนักเป่ าเหออีกครังในตอนเย็น เขามาถึงใน
เวลาทีไม่นบั ว่าเร็วหรือช้าจนเกินไป
ชายหนุ่มถูกขันทีนําไปนังทางฝั งของบุรุษ ทีนังใกล้กนั อยู่
โดยมากเป็ นขุนนางฝ่ ายบุ๋นทียังไม่แต่งงาน หรือไม่ม ี
ครอบครัวตามมาร่วมงานเช่นเดียวกับเขา
ชายหนุ่มยกเหล้าทีนางกํานัลรินให้ขนมาจิ
ึ บบางๆ เสร็จ
แล้วจึงคลึงมันไว้ในมือขณะทีกวาดสายตามองผูค้ น
มากมายทีกําลังเข้ามานังล้อมลานพิธ ี ครอบครัวขุนนาง
ชันสูงหลายคนมาถึงแล้ว เพือให้เกียรติราชวงศ์พวกเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 3

แทบจะอุม้ เด็กทียังไม่ทนั ตังไข่มาด้วยเพือประจบประแจง

ส่วนบางจวนทีเคร่งครัดธรรมเนียมก็จะมีแต่พวกเด็กทีโต
พ้นวัยปั กปิ นหรือรูค้ วามแล้ว
เนียเถียนชิงหมุนจอกเหล้าไปเรือย ทีนังด้านซ้ายของเขา
เป็ นทันฮวาทีสอบได้ในปี นี นับว่าเป็ นคนคุน้ หน้าคุน้ ตากัน
ครอบครัวอีกฝ่ ายอยูต่ า่ งเมืองดังนันจึงไม่มคี นมาร่วมงาน
ด้วย ขันทีถงึ จัดให้พวกเขานังข้างกัน
ส่วนด้านขวาของเขาเป็ นขุนนางฝ่ ายโยธาผูห้ นึงจากสกุล
หวัง เนียเถียนชิงมีความสัมพันธ์อนั ดีกบั ฝ่ ายทันฮวา
มากกว่า ดังนันเมืออีกฝ่ ายออกอาการตืนเต้นและชวนคุย
เขาจึงตอบรับต่อบทสนทนาไปเรือยขณะทีมองผูค้ น
สองมหาเสนาบดีมาถึงแล้ว ราชเลขาธิการก็มาถึงแล้ว
เสนาบดีอกี สีคนก็กาํ ลังทยอยเข้ามาด้านใน ชายหนุ่มมอง
เจินไห่กงั ทีให้บุตรชายประคองเดินเข้ามาในงานด้วย
ท่าทางวางมาดเคร่งขรึมด้วยสายตาวาววับ
เขายกจอกสุราขึนดืมเพือปิ ดบังแววตาของตน
ไม่กวัี นทีผ่านมานีการงานของเนียเถียนชิงมีความติดขัด
เล็กน้อยติดๆ กัน แม้ไม่ใช่ความผิดพลาดร้ายแรงแบบที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 4

ฝ่ าบาทจะทรงลงอาญาเขา แต่กว็ ุ่นวายจนผูบ้ งั คับบัญชา

เพ่งเล็งและเรียกเขาไปต่อว่า
สํานักราชเลขาธิการนับเป็ นกองงานทีใกล้ชดิ โอรสสวรรค์
มากทีสุด และมีอํานาจมากทีสุดด้วยเช่นกัน แต่กาํ ลังคน
ภายในนันสวนทางกับอํานาจ เพราะฮ่องเต้มกั แต่งตังคน
ทีไว้ใจอย่างแท้จริงมาอยูท่ นีี ส่วนตําแหน่งทีตําลงไปก็จะ
เป็ นคนทีทรงไว้ใจแนะนําฝากเข้ามาทํางาน
ไม่จาํ เป็ นต้องให้สายของเขารายงาน ชายหนุ่มก็รวู้ ่ามีคน
คิดจะเล่นงานเขา เส้นทางการเป็ นจ้วงหยวนทีถูกวาง
ตําแหน่งในสํานักราชเลขาอย่างทันทีทนั ใดนีดูจะทําให้คน
ไม่พอใจอยูไ่ ม่น้อยทีเดียว
บางคนดินรนมาครึงชีวติ ยังไม่อาจไขว่คว้าอนาคตที
รุง่ โรจน์เอาไว้ได้ แต่เนียเถียนชิงเหมือนคนทีผุดออกมา
จากบ่อโคลน ไร้ทมาที ี ไป ไร้รากฐานแต่ทนั ทีทตัี งตัวได้
กลับตังตระหง่านสวยงามเกินหน้าผูอ้ นื ยามนีเขารับใช้
ใกล้ชดิ เป็ นคนโปรดของฝ่ าบาท แม้ยงั ไม่ใช่ราช
เลขาธิการ แต่ท่านราชเลขาอายุมากแล้ว อีกไม่กปีี กค็ ง
เกษียณ ดังนันหากจะให้คนคาดเดาว่าใครจะมารับ
ตําแหน่งแทน สายตาก็อดจับจ้องมาทางจ้วงหยวนผูเ้ ลอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 5

โฉมคนนีไม่ได้
เนียเถียนชิงไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่สายตากําลังลอบ
พิจารณาพวกสกุลเจิน
เจินไห่กงั เดินเข้ามาพร้อมบุตรชายคนโต ตามมาด้วยฮู
หยินผูเ้ ฒ่าและฮูหยินของบุตรชายคนโตทีดูอายุน้อยกว่า
เขาหลายปี ด้านหลังเป็ นบุตรชายคนรอง และคนทีสาม
กับฮูหยินของพวกเขา
เจินไห่กงั ไม่มบี ุตรสาวกับฮูหยินเอก ดังนันบุตรสาวของ
เขาทังหมดจึงเกิดจากอนุ ซึงในเวลานีก็แต่งออกไปอยูท่ ี
จวนอืนหมดแล้ว ในจวนของพวกเขานอกจากสตรีทเป็ ี น
สะใภ้และรุน่ หลานทียังเป็ นเด็กเล็กก็มสี ตรีน้อยมาก
เนียเถียนชิงมองท่าทางวางอํานาจของเสนาบดีเกษตรผูน้ ี
แล้วเหยียดยิมเย็น เขาวาดสายตาไล่มองคนสกุลเจินทัง
บนล่างแล้วเก็บสายตากลับมาเงียบๆ
ผูค้ นเข้ามาในตําหนักเป่ าเหอกันจนหนาตาแล้ว บางคน
เดินคารวะสุราพวกขุนนางชันสูงและมิตรสหายไประหว่าง
รอ เนียเถียนชิงก็รบั สุราคารวะไปหลายจอก บรรยากาศดู
ครึกครืนขึนทุกเมือกระทังเสียงขันทีขานดังขึน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 6

"โจวอ๋องมาถึงแล้ว" บรรยากาศครืนเครงดูจะถูกทําลาย
ไปในชัวอึดใจ ผูค้ นในตําหนักเป่ าเหอแสดงความนอบ
น้อมต่อเขาแต่กแ็ สดงออกชัดเจนถึงการเว้นระยะห่าง
ใครไม่รบู้ า้ งว่าฮ่องเต้ไม่ชอบพระอนุชาผูน้ ี ช่วงทีผ่าน
มาโจวอ๋องหาเรืองรังอยูใ่ นถงเยียนให้ได้ไม่ยอมกลับไปยัง
ดินแดนของตนอย่างทุกทียงทํ ิ าให้คลืนใต้นํารุนแรงขึน
ปี นีเป็ นปี แรกทีเขาได้รว่ มฉลองวันครบรอบก่อตังราชวงศ์
นับตังแต่ทได้ ี รบั บรรดาศักดิแล้วถูกฮ่องเต้ตะเพิดไปไกล
เป็ นพันหลี
บรรยากาศกระอักกระอ่วนขึนครูห่ นึง คนในลานพากัน
เงียบมองชายหนุ่มท่าทางสุภาพอ่อนโยนทีก้าวไปยังทีนัง
ด้วยรอยยิมเกลือนใบหน้าราวกับไม่รบั รูว้ า่ ตนไม่เป็ นที
ต้อนรับ
แต่อย่างไรเหล่าชนชันสูงล้วนรูก้ าลเทศะ ต่อให้ในใจรูส้ กึ
เหมือนมีไฟสุม ญาติทบ้ี านเสีย บุพการีป่วย ของรักหาย
วันนีพวกเขาก็ตอ้ งยิมและหัวเราะราวกับค้นพบภูเขา
ทองคําก็ไม่ปาน ดังนันพอโจวอ๋องไปนังทีแล้วเหล่าขุน
นางทีต้องคารวะเหล้าชาก็ทาํ เรืองของตัวเองต่อไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 7

ถัดจากโจวอ๋องก็เป็ นเชือพระวงศ์อกี หลายคนทยอยกัน

เข้ามา บ้างมากับพระชายา บ้างมากับราชบุตรเขย งานนี
มีองค์ชายหลายพระองค์มาร่วมด้วย แต่ไม่ใช่ทุกพระองค์
ทีได้รบั เชิญ เท่าทีเห็นๆ กันอยูม่ พี ระโอรสของฝ่ าบาทแค่
ห้าพระองค์เท่านันทีมีทนัี งในงาน
หยางไทเฮาพระราชทานอาหารมงคลเพือเลียงแขกมา
แทน เพราะยังต้องคงข้ออ้างเรืองป่ วยหนักเพือรังตัวโจว
อ๋องเอาไว้ ดังนันนางย่อมไม่อาจมาร่วมงานเลียงใดๆ ได้
แน่
เย็นยํามากขึนทุกทีคราวนีเหล่าสนมฝ่ ายในชันสูงก็เสด็จ
มาถึง พวกนางแต่ละคนแม้อายุแตกต่าง รูปร่างหน้าตาไม่
เหมือนกัน แต่ไม่มสี กั คนทีไม่จดั เป็ นสตรีผเู้ ลอโฉม
ฮ่องเต้ชา่ งรูจ้ กั เสพสุข รอบกายรายล้อมด้วยหญิงงามที
ชวนเจริญหูเจริญตาถึงเพียงนี ราวกับสวนดอกไม้มชี วี ติ
ในวังหลัง บางดอกดูเผ็ดร้อนจัดจ้าน บางดอกดูหวานลํา
ดังนําทิพย์ ไม่ว่าดอกไหนๆ ก็ชวนให้บุรุษทัวหล้าอิจฉา
เนียเถียนชิงมองผูค้ นในลานแล้วยิมเงียบๆ เขาจิบสุราไป
เรือยๆ ก่อนทีจะย้ายสายตาและความคิดคํานึงไปทางที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 8

นังของคนสกุลหลิว
ทีนันไร้เงาของคนทีเขาต้องการพบ แต่ทเห็
ี นคือหลิว
เฉียนทีลอบเข้ามาในลานเงียบๆ เขากระวีกระวาดพุ่งไป
นังทีอย่างรวดเร็วพลางปาดเหงือทีไหลซึมเต็มใบหน้า สี
หน้าของเขาแม้จะเก็บมิดชิดแต่อาการทางกายแสดงออก
ถึงความวิตกกังวลอย่างยิง
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเองก็ยงั ทํานิง แสร้งเอ่ยทักทายสตรีจากจวน
ทีนังติดกัน แต่นางลอบสังเกตท่าทีบุตรชาย เมือเห็นว่า
เขานังได้สนิทและหายใจสมําเสมอแล้วจึงกระซิบถาม
บางอย่าง
ทีนังตรงนันมีเพียงฮูหยินผูเ้ ฒ่า หลิวเฉียน หลิวหานและ
หลิวอันหลิน แม้แต่ฮูหยินเอกของหลิวเฉียนก็ไม่อยูท่ นีี
นับว่าประหลาดมาก
เนียเถียนชิงยกมุมปากขึนเล็กน้อย เขาดูออกว่าสกุลหลิว
กําลังเผชิญปั ญหาบางอย่าง แต่ไม่กงั วลแม้แต่น้อยเพราะ
เขามันใจว่าเรืองนีคงไม่พน้ เป็ นฝีมอื ของใครบางคน
...วันนีคงมีงวโรงใหญ่
ิ ให้เขาได้ชม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 9

*
จางกัวสยา เป็ นบุตรีคนรองของซุยเจิงโหว นางอายุสบิ
เจ็ดปี แล้ว หญิงสาวมีรปู โฉมไม่ธรรมดา ทังยังเพียบพร้อม
ความสามารถ ไม่กเดื ี อนมานีบิดากับพีชายจึงได้พูดถึง
การแต่งงานของนางบ่อยครัง
สกุุลจางเป็ นหนึงในเจ็ดสกุลเก่าแก่ของต้าถง เป็ นหนึงใน
สกุลผูก้ อ่ ตังแคว้น และเคยเป็ นตระกูลฝ่ ายบู๊ทเรื
ี องอํานาจ
ไม่ต่างจากสกุลเฉินและสกุลโม่ แต่หลายปี มานีสกุลจาง
นับว่าตกตํามาก อํานาจในมือถูกริดรอนและหายไป
เรือยๆ มีเพียงบรรดาศักดิและชือเสียงของบรรพบุรุษที
โอบอุม้ ความว่างกลวงของตระกูลไว้
เนืองจากสกุลจางเป็ นสกุลฝ่ ายบู๊ ดังนันตัวเลือกเจ้าบ่าว
ของนางจึงมีไม่มาก ในแผ่นดินต้าถงนีเป็ นทีรูก้ บั ว่าพวก
ขุนนางฝ่ ายบุ๋นพยายามเลียงการเกียวดองกับฝ่ ายบู๊
ดังนันจึงมีไม่กตระกู
ี ลทีนางจะแต่งเข้าได้ หาไม่กต็ อ้ งแต่ง
กับเชือพระวงศ์แต่นนก็ั จะเป็ นความเสียงอย่างถึงทีสุด
บิดาของนางไม่ตอ้ งการให้นางแต่งกับเชือพระวงศ์และไม่
ต้องการให้นางแต่งไปเป็ นฮูหยินในจวนพ่อค้าหรือเศรษฐี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 0

ใหม่ ดังนันจึงพยายามปรึกษากับพีชายอยูห่ ลายคราวจน

มีความเห็นว่าอยากให้นางแต่งกับเฉินหรงปั ว
จางกัวสยาเกิดในสกุลทหาร แม้อํานาจของสกุลจางจะไม่
เหมือนวันวาน แต่นางนับว่าเคยชินนิสยั ของพวกทหารดี
ดังนันตอนทีได้ยนิ บิดาพูดนางจึงไม่แปลกใจนัก แต่ก็
ไม่ได้ยนิ ดีหรือเสียใจ
ยามนีอํานาจทางทหารไปอยูใ่ นมือสกุลเฉิน โม่ และอู่
หากบิดาต้องการกอบกูอ้ ํานาจทางทหาร การให้นางแต่ง
กับเฉินหรงปั วทีนับเป็ นผูน้ ําสกุลเฉินในปั จจุบนั ก็นบั เป็ น
ทางเลือกทีถูกแล้วสําหรับสกุลจาง
ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองรักๆ ใคร่ๆ สตรีมหี น้าทีเชือฟั งคําสัง
ของบิดา หากแต่งออกก็ตอ้ งเชือฟั งสามี ยิงเป็ นสตรีใน
สกุลทหารทีถูกปลูกฝังเรืองการสละชีพเพือแผ่นดิน การ
ตายในสนามรบคือเกียรติยศอันยิงใหญ่ ดังนันชีวติ
แต่งงานของนางไม่นบั ว่ามีคา่ อะไรเลยในสายตาของคน
ในสกุล เหมือนเป็ นเรืองถูกต้องแล้วทีจะสละนางเพือ
ความรุง่ โรจน์ในวันหน้าของสกุลจาง
จางกัวสยาไม่ได้ออกความเห็นอะไร เพียงแต่รบั ฟั งคําพูด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 1

ของบิดาและพีชายเท่านัน หากต้องแต่งนางก็คงไม่อาจ
เลียง แต่คนอย่างเฉินหรงปั วแค่บดิ านางเอ่ยปากว่าอยาก
ให้แต่งเขาจะยอมแต่งหรือ
บุรุษทีรบอยูแ่ นวหน้ามาตังแต่สบิ หก กลายเป็ นผูน้ ําสกุล
ทหารทีอายุน้อยทีสุด ทังยังเป็ นแม่ทพั ใหญ่ทมีี อํานาจมาก
ทีสุดผูห้ นึงในต้าถง คนเช่นนีจะปล่อยให้ใครมาชีนิวกํากับ
การแต่งงานของตนได้เช่นไร
จางกัวสยาไม่สนใจจะใช้มารยาหญิงล่อลวงเฉินหรงปั ว
หากบิดาต้องการให้นางแต่งกับเขาบิดาก็ตอ้ งจัดการหา
วิธเี อาเอง ส่วนตัวนางนันพอได้ยนิ คําพูดบิดาก็เพียงแต่
อยากรูอ้ ยากเห็นเท่านันว่าเฉินหรงปั วเป็ นคนเช่นไร
ดังนันยามทีเห็นเขาก้าวเข้ามาในลานพิธพี ร้อมราชครูเฉิน
หรูเหยียนและเฉินซุ่ยหลานชาย จางกัวสยาจึงอดมองเขา
หลายทีไม่ได้
เขายังดูหนุ่มกว่าทีนางคิด ทังยังมีรปู โฉมไม่ธรรมดา แม้
ไรหนวดจะรกครึมแต่เครืองหน้าโดยรวมถือว่าโดดเด่น
รูปร่างสูงใหญ่องอาจ รอบกายดูรายล้อมไปด้วยกลินอาย
ของความตายทีถูกหล่อหลอมมาจากสนามรบ มีเพียงคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 2

ทีเคยผ่านความตายมาเป็ นร้อยครังเท่านันจะมีรงั สีแบบนี

ยามทีพวกสกุลเฉินเดินเข้ามา บรรยากาศไม่ต่างจากตอน
โจวอ๋องเสด็จ หากบอกว่าฮ่องเต้ไม่ชอบพระอนุชาผูน้ นั
กับผูน้ ําสกุลเฉินคนนีคงเรียกได้ว่าชิงชังทีเดียว
ปี นนัี บเป็ นปี ทแปลกประหลาด
ี ทังโจวอ๋องและเฉินเฟยฉี
คนทีมีสทิ ธิเขย่าบัลลังก์ของโอรสสวรรค์ต่างมาร่วมงาน
ในถงเยียนกันหมด ทังทีปกติแล้วคนหนึงต้องอยูเ่ อีย
นเหอ อีกคนต้องอยูท่ หยางโจว
ี
เฉินเฟยฉีมตี ราพยัคฆ์ดงั นันเขาไม่จาํ เป็ นต้องปลดอาวุธ
ก่อนเข้ามาในวัง ทุกคนจึงได้เห็นเขาเดินกุมด้ามดาบก้าว
เข้ามายังทีนังฝ่ ายขุนนางบู๊
ในฐานะทีเป็ นแม่ทพั ใหญ่และเป็ นตระกูลก่อตังแคว้นทีนัง
ของสกุลเฉินจึงอยูร่ องจากเชือพระวงศ์เท่านัน ชายหนุ่ม
คํานับโต้วอ๋องกับซ่งซืออ๋องพอเป็ นพิธกี ่อนจะนังลงด้วย
ท่าทางขึงขังจริงจัง ใบหน้าเรียบเฉยดุดนั นันช่วยกันไม่ให้
คนเข้ามาคารวะเหล้าเขาได้ดที เี ดียว
จางกัวสยามองเขาด้วยความอยากรูอ้ ยากเห็น นางเติบโต
มาในสกุลทหาร เคยชินกับทหารก็จริง แต่นอกจากบิดา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 3

นางแล้วก็แทบไม่เห็นคนไหนทีให้ความรูส้ กึ กดดันผูค้ นได้

เช่นนีอีก เทียบกันแล้วเฉินหรงปั วอายุน้อยกว่าบิดานาง
มาก แต่กลับฝึกฝนและกรําศึกมาถึงขันนีแล้ว นับว่าเป็ น
คนน่าเลือมใส
จางกัวสยาอยูใ่ นภวังค์ขณะทีลอบมองเขา ทําให้พสาว
ี
ของนางจับสังเกตได้ พีสาวรูเ้ รืองทีบิดาพยายามจับคูน่ าง
กับเฉินหรงปั วบ้างแล้ว พอเห็นนางมองเขาอยูน่ านสอง
นานก็กระซิบแซวหน้าแดงเพือหยอกเย้านาง คงคิดว่า
นางต้องพึงใจเขาแน่
หญิงสาวแสร้งเขินอายเพือให้อกี ฝ่ ายหยุดพูด ก่อนจะยก
ชาขึนจิบพลางถอนหายใจยาว
เชือพระวงศ์มากันครบแล้ว สกุลใหญ่ ขุนนางชันสูง สกุล
บรรดาศักดิ ล้วนมากันพร้อมหน้า ในทีสุดก็ถงึ ฤกษ์งาน
ยามดี
ขันทีหน้าประตูตําหนักประกาศเสียงดังเป็ นทอดๆ จึงดัง
ก้องไปทัวทังลานว่า "ฮ่องเต้กบั ฮองเฮาเสด็จ"
คนทังหมดลุกขึนจากทีนังก่อนจะคุกเข่าลงไปกับพืน พอ
เห็นชายชุดสีทองแวบผ่านดวงตาก็รบี ก้มตําโขกหัวร้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 4

ถวายพระพรดังกระหึม
วันนีทังฝ่ าบาทและฮองเฮาต่างสวมฉลองพระองค์สที อง
อร่าม ความวาววับของชุดทําเอาพวกขุนนางทีมองดูตา
พร่าไปชัวขณะ ชายชุดยาวลากไปกับพืนผ่านกลุม่ ขุนนาง
ทีคุกเข่าอยูไ่ ปเรือยๆ
ฮ่องเต้จบั พระหัตถ์ฮองเฮา ประคองมือกันอย่างถนอมรัก
ใคร่ ดูแล้วเป็ นคูท่ เหมาะสมยิ
ี งกว่าสามีภรรยาคูใ่ ดในใต้
หล้า บนใบหน้างดงามของเหลียวฮองเฮามีรอยยิม
ละมุนละไมสายหนึงแต้มอยูต่ ลอด ส่วนพระพักตร์หล่อ
เหลาเป็ นหนึงของฝ่ าบาทนันมีแต่ความสงบนิง
จวบจนทังสองประคองกันขึนไปนังบนบัลลังก์ทองแล้ว ฝ่ า
บาทค่อยโบกพระหัตถ์ให้เหล่าขุนนางลุกขึนได้ ยาม
นันเองทีทุกคนได้ชมสิงทีเรียกว่าบารมีเต็มสองตา
ฉลองพระองค์ลายมังกรสีทองทังหนาและหนักแต่กลับขับ
ส่งให้โอรสสวรรค์ดทู รงอํานาจ สูงส่งแตกต่างจากปุถุชน
คล้ายว่าเขาเป็ นเทพเซียนทียังเดินเหินอยูใ่ นภพมนุษย์
ช่างทําให้คนตัวสันงันงกเพียงเพราะกลัวอํานาจบารมีของ
เขา แค่ใช้หางตาเหลือบมองยังรูส้ กึ ว่าอาจล่วงเกินพระ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 5

ราชอํานาจ
ซุนกงกงขยับออกมาคลีพระราชโองการ ประกาศต่อผูค้ น
ทังสูงตําถึงฤกษ์ฟ้าดินและความเป็ นมาของพระราชพิธ ี
ก่อนจะเป็ นการเปิ ดงานอย่างเป็ นทางการ
เสียงดนตรีดงั สนัน เหล้าถูกริน และมีรบั สังให้ทุกคนดืม
เหล้าร่วมกับฮ่องเต้ ไม่วา่ ใครก็ไม่กล้าขัดข้อง
ฮองเฮาใช้ปลอกเล็บยาวลูบไปบนชุดคลุมสีทองของตน
ช้าๆ ขณะทีฟั งขันทีอ่านพระราชโองการตกรางวัลให้ขนุ
นางทีทําความชอบ นางก็ยงั คงรักษารอยยิมอบอุน่ เอาไว้
หรือแม้แต่ตอนทีฮ่องเต้กระซิบสังให้ยกเหล้าชันดีไปให้
ลีกุย้ เฟย หรือยกหมีอายุยนื ไปให้เสียนเฟย นางก็ยงั คง
ยิมละไมไม่เปลียน
นางเป็ นฮองเฮามาตังแต่อายุสบิ ห้า ผ่านความรูส้ กึ เร่า
ร้อนรุนแรงมาจนกระทังด้านชา ชุดคลุมสีทองและทีนัง
ข้างโอรสสวรรค์นี หากจะสอนอะไรนางบ้างก็คงสอนให้
นางสวมหน้ากากให้เป็ น ต่อให้ในใจไร้ความรูส้ กึ แค่ไหน
นางก็ตอ้ งเค้นภาพลักษณ์เมตตาปรานีออกมา ทังยังต้อง
เค้นความรักทีชืดชาไปนานแล้วออกมาส่งให้บุรุษข้างๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 6

เป็ นระยะ
สําหรับเหลียวฮองเฮาค่อนชีวติ ในวังหลวงแห่งนีทําให้นาง
เปลียนความคิดครังแล้วครังเล่า ในวัยเด็กนางคิดว่าความ
รักสําคัญ วางทุกอย่างเอาไว้บนความรัก แต่พอเวลาผ่าน
ไป นางเฝ้ ามองคนทีตนรักรักผูห้ ญิงอืนนับครังไม่ถว้ น
โปรดแล้วก็เบือ โปรดแล้วก็ยกให้สงู หรือส่งเข้าตําหนัก
เย็นไปคนแล้วคนเล่า หัวใจทีมีรกั นันทุกข์ทรมานเกินไป
คนเป็ นฮองเฮาไม่ควรเป็ นสตรีทวางทุ
ี กอย่างไว้กบั ความ
รัก สุดท้ายนางก็ตระหนักและวางมันลง
ยามนีสิงทีสําคัญทีสุดสําหรับนางคือชุดคลุมสีทองทีสวม
อยูแ่ ละลูกของนาง
นางสละวัยสาวและครึงชีวติ ไปกับวังหลวงทีเป็ นสถานที
กินคน สละหัวใจตัวเองให้กบั บุรษุ ทีโหดเหียมไร้เมตตา
ทีสุด ดังนันนางต้องได้สงใดตอบแทนคื
ิ นมาบ้าง
หากไม่ได้รกั นางก็ตอ้ งได้อํานาจ หากไม่ได้เมตตานางก็
ยังต้องการความมันคงให้พระโอรส
ยีสิบปี ไม่มสี ตรีหน้าไหนก้าวข้ามนางได้ วันข้างหน้าก็จะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 7

ไม่มโี อรสคนไหนก้าวข้ามโอรสของนางได้เช่นกัน
เหลียวฮองเฮาคลียิมงดงาม หันไปพยักหน้าขอบคุณ
ฮ่องเต้อู่เหอตีทีทรงคีบเนือปูมาวางในถ้วยของนางอย่าง
ใส่พระทัย ใครเห็นภาพนีก็คงรูส้ กึ ว่าความรักทีฮ่องเต้มตี ่อ
ฮองเฮานันยังคงหนักแน่นและยังไม่เสือมคลายลงเลย
เหลียวฮองเฮาริมฝี ปากยิมแต่ดวงตากลับกระด้าง ในใจ
รูส้ กึ เพียงแต่ว่า
ช่างเป็ นพระกรุณา...
*
หนึงชัวยามก่อนงานเลียงจะเริม นางกํานัลนับสิบถูกเรียก
ให้มารุมหลิวจ้าวเว่ย แต่ละคนมือไม้ไม่วา่ งแม้แต่น้อย
ทว่าผูใ้ ดสับสนหน้าที นับว่าพวกนางรูท้ ทางของตนเองดี
ี
พวกทีขยับขนาดชุดเลาะขอบสนด้ายหรือปรับให้พอดีก ็
จัดการอย่างรวดเร็วแต่ประณีต
พวกทีทําผมก็แทบจะเนรมิตทุกอย่างได้ในพริบตา ปิ น
และหวีประดับเป็ นสิบๆ ชินถูกประโคมไว้บนหัวหลิวจ้าว
เว่ย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 8

พวกทีต้องช่วยแต่งหน้าก็จดั การกันอย่างเร่งรีบไม่ออมมือ
แม้แต่น้อย
หญิงสาวยืนเป็ นหุน่ ให้นางกํานัลทังหมดจัดการกับตัวเอง
จนพอใจ จนผ่านไปครึงชัวยาม ใบหน้าและผมของนางก็
เรียบร้อย เครืองประดับข้อมือ แขน เอว เท้า ล้วนถูกใช้
จนครบ เหลือแต่ชุดผ้ามัจฉาทีต้องปรับอีกเล็กน้อยเท่านัน
จ้าวเว่ยนึกทึงในฝีมอื ของนางกํานัลเหล่านี จนได้ยนิ ว่า
พวกนางช่วยงานเลียงในวังมานานแล้ว นางระบําส่วน
ใหญ่กเ็ คยผ่านมือพวกนางทังสิน การปรับแก้ชดุ การ
เปลียนเครืองประดับ การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าชนิดใดที
ไม่เคยเจอเมืออยูฝ่ ่ ายนี ดังนันพวกนางจึงสงบและมีสติ
มาก
หลิวจ้าวเว่ยถูกปล่อยตัวให้พกั เพือรอสวมชุดนางจึงหันไป
หากระจกเพือมองใบหน้าตัวเอง
หญิงสาวพบว่าคนในกระจกนันเหมือนนางทีไม่ใช่นาง
ความงามทวีคณ ู ไปไม่รกู้ เท่
ี า ขณะเดียวกันยังดูดุดนั
อันตราย ดวงตาหงส์โฉบเฉียว ริมฝีปากอวบอิมสีแดงสด
เหนือสิงอืนใดคือเสน่หเ์ ย้ายวนทีดูรา้ ยกาจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 9

ใบหน้าของนางถูกพอกด้วยแป้ งทีหนาและหนักกว่าปกติ
ทุกอณูแน่นเอียดเสียจนหญิงสาวไม่กล้าขมวดคิวนานๆ
เพราะกลัวว่าจะเกิดรอยแป้ งแตกเป็ นผง
"งานเลียงจําเป็ นต้องแต่งหนักสักหน่อยไม่เช่นนันเมือขึน
รําเจ้าจะดูจดื ชืดไร้ชวี ติ ชีวา" อาจารย์เซียทีเข้ามาตรวจดู
อีกครังกล่าวเมือเห็นหลิวจ้าวเว่ยจ้องกระจกอย่างสงสัย
"อีกอย่างงานนีไม่วา่ ใครก็หวังให้ฝนตก หากใช้แป้ ง
ธรรมดาเกิดเจ้าเปี ยกฝนขึนมาเครืองสําอางเหล่านันคง
ไหลเยิมไม่น่ามอง ดังนันจึงต้องใช้ของทีพิเศษสักหน่อย
เพือให้ตดิ ทนมากขึน เมือเจ้ากลับจวนไปแล้วก็ให้ใช้
นํามันมะพร้าวช่วยล้างออก"
"ขอบคุณท่านอาจารย์ทชีี แนะ"
"เหลืออีกครึงชัวยาม เจ้าลองซ้อมให้ขา้ ดูสกั รอบเถอะ เผือ
มีปัญหาทีจุดใดจะได้แก้ไขกันทัน... ไปทีห้องข้างนีแล้ว
กัน" อาจารย์เซียรูส้ กึ ว่ายังมีโชคอยูบ่ า้ งทีไม่ตอ้ งแก้ปัญหา
ด้วยเวลากระชันชิดมากนัก หนึงชัวยามมากพอจะให้พวก
นางเตรียมตัวได้หลายอย่าง
หลิวจ้าวเว่ยไม่อดิ ออดนางเดินตามอาจารย์เซียไปทันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 0

ห้องข้างเป็ นห้องเก็บชุดทีค่อนข้างโล่ง ทีนันไม่มคี นอืน

เมือเข้าไปแล้วอาจารย์เซียก็ปิดประตูกอ่ นจะเปลียนสีหน้า
"คุณหนู หลิวเจ้าแน่ใจนะว่าซ้อมมาดีแล้ว"
"อาจารย์เซียไม่ตอ้ งห่วง บ่าวข้างกายข้ามารดาของนาง
เคยเป็ นนางรําในกองสังคีต วิชาทุกอย่างล้วนถูกต้องตาม
แบบแผนราชสํานัก"
"ถึงอย่างนันก็เถอะ อย่าให้เดือดร้อนมาถึงข้าก็พอ"
อาจารย์เซียย่นหน้า หากไม่เข้าตาจนนางคงไม่ยอม
ร่วมมือกับแผนการของสตรีผนู้ ี
พ้นงานบวงสรวงนีไปหัวหน้าสํานักสังคีตจะเกษียณ
ปั ญหาคือคนทีจะมารับตําแหน่งต่อจากเขานันนับว่าเป็ น
ศัตรูเก่าแก่ของอาจารย์เซียทีเดียว
ตามจริงตัวเขาเป็ นอาจารย์พณิ ทีมือชือเสียงโด่งดังทีสุด
ของถงเยียน ไม่นบั ว่าทับสายงานกับนาง แต่ฮูหยินของ
เขาสมัยสาวๆ เคยเป็ นนางรําเช่นกัน และมันแข่งขันกับ
นางไม่หยุดหย่อน นานวันก็ตงตัั วเป็ นศัตรูกนั แถมยังหา
วิธเี ล่นงานกันมาตลอด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 1

ยามนีสามีของอีกฝ่ ายจะได้ขนไปเป็
ึ นหัวหน้าสํานักสังคีต
มีอํานาจปรับเปลียนกองงานต่างๆ ในสํานักได้ตาม
อําเภอใจ พวกเขารักใคร่ผกู พันธ์กนั ปานจะกลืน บุรุษผูน้ ี
ยังช่วยเล่นงานนางอยูห่ ลายคราว ถึงเวลานันแล้วมีหรือที
จะปล่อยศัตรูอย่างนางเอาไว้ขวางหูขวางตา
แต่ในบ้านหลายปี มานีอาจารย์เซียนับเป็ นเสาหลัก สามี
คูท่ ุกข์คู่ยากเมือแก่ตวั ก็ป่วยออดๆ แอดๆ ไม่อาจทํางาน
ใดได้อกี เงินทองก็ถูกนําออกมาใช้เพือรักษาเขาไปจน
หมดแล้ว ดังนันจึงมีแค่งานในสํานักสังคีตนีทียังพยุงให้
พวกเขามีชวี ติ รอดอยูไ่ ด้ไม่ขดั สน
อาจารย์เซียรูช้ ะตากรรมตัวเองว่าตนคงโดนเล่นงานแน่
เมือหัวหน้าสํานักคนใหม่เข้ามา แต่นางยังไม่อาจปล่อย
มือจากงานนีได้เพราะถือเป็ นฟางเส้นสุดท้ายทีช่วยพยุง
ชีวติ ของนางกับสามีและเป็ นความภาคภูมใิ จเดียวของ
นาง เมือท่านรองเจ้ากรมติดต่อนางมาให้ชว่ ยเหลือ
แผนการสลับซับซ้อนให้เป็ นรูปเป็ นร่างนางจึงตอบตกลง
เมือพิจารณาข้อดีขอ้ เสียครบถ้วนแล้ว
แต่ไหนแต่ไรมาทุกปี พวกขุนนางทีอยากผลักดันบุตรสาว
ตัวเองก็มกั จะติดสินบนพวกอาจารย์ในกองสังคีตเพือให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 2

ได้ตามปรารถนาอยูแ่ ล้ว เพียงแต่คราวนีสิงทีนางได้รบั ไม่

เพียงแต่เงินทองแต่เป็ นแรงสนับสนุ นจากท่านรองเจ้ากรม
พิธกี าร
นอกจากเขาจะรับรองทีทางของนางในกองสังคีตแล้ว ยัง
จะช่วยผลักดันนางให้เป็ นหัวหน้ากองระบําอีก ถือเป็ น
ความก้าวหน้าทีล่อตาล่อใจอย่างยิงยวด มากไปกว่านัน
เมือร่วมมือกันทําเรืองสกปรกแล้ว หลังจากนีนางก็นบั ว่า
มีวาสนากับสกุลเถา หากมีเรืองราวใดก็อาจขอความ
ช่วยเหลือกันได้
อาจารย์เซียแปลกใจอยูบ่ า้ งทีหลิวจ้าวเว่ยไม่ยอมลงแข่ง
แต่คดิ จะปาดหน้าทุกคนในวันงานเช่นนี หากนางลงแข่ง
แล้วติดสินบนเพือโกงยังง่ายกว่าการทําเรืองให้ซบั ซ้อน
วุน่ วายเช่นนีมาก
แต่สตรีสกุลหลิวแต่ละคนดูแล้วไม่ใช่นําค้างใสสะอาด
ตังแต่ทหลานไฉ่
ี ซนเกิ
ิ ดม้าพยศ มาถึงคุณหนูหา้ ป่ วยจน
ไม่อาจร่วมคัดเลือก ดูแล้วจวนนีอาจจะเป็ นถําเสือบึง
มังกร
ก่อนนีอาจารย์เซียจําใจตัดสินให้หลิวจ้าวอวีชนะเพราะไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 3

มีใครเหมาะสมกว่านาง แต่ในใจอาจารส์เซียไม่ชอบใจนัก
เพราะหลิวจ้าวอวีแม้จะร่ายรําได้ตามมาตรฐานแต่พลัง
ของนางไม่ถงึ และอารมณ์ไม่ลกึ ซึงพอ
เมือเปลียนเป็ นหลิวจ้าวเว่ยทีท่านรองเจ้ากรมยืนยันเรือง
ฝีมอื การร่ายรําของนางมาเป็ นอย่างดีแล้ว อาจารย์เซีย
กลับรูส้ กึ โล่งใจอย่างประหลาดแม้ยงั ไม่เคยเห็นอีกฝ่ าย
ร่ายรําเลยสักครัง
"เริมเลยเถอะ เจ้าต้องจําไว้วา่ มือเท้าของเจ้าไม่อาจชีไม่
ทางฝ่ าบาทกับฮองเฮาได้ บนลานอาจจะลืนเจ้าทีรําเท้า
เปล่าต้องระวังให้ดี ยิงถ้าฝนตกเจ้าจะต้องยิงระวังจะ
พลาดล้มไม่ได้เด็ดขาด... เมือจบองก์ทสองผ้
ี าปิ ดหน้านีให้
เจ้าถอดและโยนทิงลงมา ...จําไว้ว่าหลังองค์ทสองเท่
ี านัน
จะได้สอดคล้องกับทํานองช่วงทีเปลียนไปสูก่ ารสูร้ บ"
"ข้าเข้าใจแล้ว"
"มาเถอะ รําให้ขา้ ดู ยังไม่ตอ้ งออกแรงมากแค่ให้ขา้ ดูว่า
เจ้าจําทุกอย่างได้จริงหรือไม่"
"ได้เจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 4

*
เสียงดนตรีประโคมงานเลียงเริมแล้ว เสียงดังกระหึมอืออึง
มาจนถึงตําหนักข้าง เสียงกลองทีกระหนําเป็ นจังหวะทํา
ให้ใจของหลิวจ้าวอวีเต้นไม่เป็ นสํา ตัวนางสันด้วยความ
หวันใจ
หญิงสาวปวดท้องราวกับไส้จะขาด แต่กลับไม่อาจไปไหน
ได้เพราะประตูวงั ปิ ดแล้ว อีกทังบิดาไม่ตอ้ งการให้คนอืน
ล่วงรูถ้ งึ อาการของนางก่อนงานจะเลิก ดังนันจึงขังนาง
เอาไว้หลังฉากกันในห้องแต่งตัวนันเอง นางถูกมัดปาก
เอาไว้ไม่กรีดร้อง เหงือกาฬแตกพลัก นางเจ็บปวดเหมือน
จะตาย แต่ไม่มที งหมอ
ั ทังยา แม้แต่มารดาก็ถูกบิดาลาก
ให้กลับเข้างานไป นางจึงทําได้เพียงอดทนรอเวลาเลิก
งานเลียงเท่านัน
หลิวจ้าวอวีนําตานองหน้า นางแค้นจนแทบกระอัก บิดา
โหดเหียมกับนางยิงนัก ยามนีนางปวดท้องจนจะตายอยู่
แล้วแต่กลับไม่มหี มอสักคนคอยดูแล
ตังแต่เด็กหลิวจ้าวอวีแม้จะเป็ นบุตรีอนุแต่มารดาก็มาจาก
ตระกูลใหญ่ แม้ขา้ วของเครืองใช้ไม่อาจเทียบหลิวจ้าวเว่ย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 5

แต่มารดาก็รกั ถนอมนางมาก ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม

นางเพียงแค่หกล้มหรือต้องพิษลมเย็นมารดาก็วงตาม
ิ
หมอมาตรวจแล้ว ไม่เคยสักครังทีต้องอดทนกับความ
เจ็บปวดสาหัสและถูกละเลยเช่นนี
นางมองลอดช่องของฉากกัน เห็นพวกนางกํานัลกําลัง
ประคองชุดผ้ามัจฉาสวรรค์ให้หลิวจ้าวเว่ยสวมใจของนาง
ก็แทบหลังเลือด นัยน์ตาหดเล็กลงด้วยความอาฆาต นาง
ไม่รตู้ วั ด้วยซําว่าเผลอกัดริมฝีปากจนแตก
นางกํานัลช่วยหลิวจ้าวเว่ยสวมชุดอย่างพิถพี ถิ นั และ
ตรวจสอบความเรียบร้อยของนางตังแต่หวั จรดเท้าอีกครัง
ก่อนจะเรียนให้อาจารย์เซียมาตรวจดูซาอี
ํ กที
เมือทุกอย่างพร้อมเหล่านางกํานัลก็ล่าถอยออกไป
อาจารย์เซียเตรียมนําทางนางออกไปจากห้องเพือไปรอที
ข้างตําหนักเป๋ าเหอพร้อมนางระบําคนอืน
"อาจารย์เซียรบกวนท่านออกไปก่อน ข้าขอคุยกับน้อง
รองของข้าสักคําแล้วจะตามไป" หลิวจ้าวเว่ยขอ หญิงชรา
มองนางแวบหนึงก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
หญิงสาวยกกระโปรงขึนแล้วเดินอ้อมฉากกันมายืน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 6

ตรงหน้าหลิวจ้าวอวีทีนอนเอนอยูบ่ นกองผ้า นางลูบ

กระโปรงและจัดกําไลข้อมืออย่างอ้อยอิงก่อนจะเอ่ยปาก
เสียงหวานกระจ่าง "น้องสาว เจ้าว่าข้าเหมาะกับชุดนี
หรือไม่?"
หลิวจ้าวอวีถูกมัดปากไว้ แม้จะอยากก่นด่าหลายคําก็ทาํ
ได้เพียงถลึงตาใส่อกี ฝ่ ายเท่านัน
"ดูสภาพเจ้าสิ ช่างดูไม่ได้ ทังทีจวนเจียนจะได้ปีนขึนทีสูง
แล้วเชียว... แต่อย่างว่าสวรรค์ยงั มีความยุตธิ รรมอยูบ่ า้ ง
คนทีวาสนาตืนเขินย่อมไม่อาจถูกยกย่องได้วนั ยันคํา"
นังแพศยา! หลิวจ้าวอวีกรีดร้องอยูใ่ นลําคอเมือได้ยนิ
คําพูดบาดหู
"คนอย่างเจ้าก็ทาํ ได้เท่านีแหละ วิงไล่ตามเงาของข้าทุก
ชาติทุกภพ ฝั นเฟื องว่าจะก้าวข้ามข้าไปได้ ...น้องรองข้า
เคยพลาดมาครังหนึง แต่จะไม่มวี นั พลาดซําสอง ชาตินี
ของเจ้าก็จงแหงนหน้ามองข้าไปจนตายเถอะ"
หลิวจ้าวเว่ยไม่สนว่าหลิวจ้าวอวีจะแสดงสีหน้าบิดเบียว
แค่ไหน นางสะบัดตัวเดินออกมาอย่างทระนง เป็ นเงาร่าง
ทีงดงามจนหลิวจ้าวอวีไม่มวี นั เทียบติด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 7

การแสดงแรกเป็ นการแสดงแสนยานุภาพทางทหาร
ดังนันจึงมีแต่ผชู้ ายเต็มลาน หนึงในนันมีผนู้ ําแสดงทีโดด
เด่นยิงคือองค์ชายสีอู่เหวินเจา พระโอรสของฮ่องเต้และ
ฮองเฮา
การแสดงชุดนีเป็ นการประกาศศักดาทางทหารต่อสายตา
พวกทูตต่างแคว้น ดังนันจึงมีความพร้อมเพรียงแข็งแกร่ง
และชวนให้ฮกึ เหิมมาก
ฮองเฮาเป็ นคนแรกทีปรบมือเมือการแสดงจบลง องค์ชาย
อู่เหวินเจาเป็ นลูกทีสําคัญกับนางทีสุด แม้นางจะรักองค์
หญิงเหมยเจียวไม่น้อย แต่เพือตําแหน่งฐานะนางต้องทน
อึดอัดกดดันและเฝ้ ารอหลายปี กว่าจะได้ลูกชายมา ดังนัน
หากเทียบกันแล้วนางรักและถนอมองค์ชายสียิงกว่าใคร
ทังหมด เรียกได้ว่าเขาเป็ นแก้วตาดวงใจของนาง ยิงองค์
หญิงเหมยเจียวอภิเษกออกไปแล้วนางก็ยงทุ ิ ่มเทความ
สนใจทังหมดให้ลกู ชายคนนี
ฮองเฮายิมกว้างอย่างจริงใจเป็ นครังแรกเมือฝ่ าบาทตรัส
เรียกให้พระโอรสออกมารับรางวัลและตรัสชืมชมหลายคํา
ในใจของฮองเฮาพองฟูไปด้วยความภาคภูมใิ จ ลูกน้อย
ของนางเติบโตมาอย่างสง่างามโดยแท้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 8

เหล่าสนมทีนังอยูใ่ นงานต่างก็เอ่ยปากชมองค์ชายสีคนละ
คําสองคํา แต่ฮองเฮารูว้ า่ ในใจพวกนางไม่มใี ครยินดีอย่าง
จริงใจ เลยไปจากพวกสนม พวกองค์ชายองค์อนก็ ื ปันยิม
กล่าวชืนชมพีน้องไม่ขาดปากเช่นกัน แต่ในใจไม่รใู้ คร
เตรียมวางแผนกําจัดองค์ชายอู่เหวินเจาแล้วบ้าง
เหลียวฮองเฮายืดแผ่นหลังตรงขึนแสดงท่าทางคล้ายแม่
เสือทีปกป้ องลูก หลังรับพระราชทานรางวัลและคําเยินยอ
มากมายองค์ชายสีก็ถวายบังคมลา ก่อนไปยังหันมาส่ง
รอยยิมกว้างให้พระมารดาราวกับเด็กน้อยไม่มผี ดิ
เหลียวฮองเฮาใจอ่อนยวบทันทีทเห็ ี นท่าทางเด็กๆ
เช่นนันของพระโอรส แม้จะทําท่าทางขึงขังสักแค่ไหน พอ
อยูต่ ่อหน้านางบุตรชายก็ยงั ทําตัวเป็ นเด็กเสมอ รอยยิม
ขององค์ชายสีทําให้เหลียวฮองเฮาจิตใจสงบลงมาก
*
เนียเถียนชิงดืมไปไม่น้อยตังแต่เริมเพราะการคะยันคะยอ
ของทันฮวาทีนังติดกัน เขาดูการแสดงชุดต่างๆ ด้วย
ท่าทางสํารวม บรรยากาศโดยรอบไม่นบั ว่าร้อนอบอ้าว มี
ลมพัดโชยมาเป็ นระยะ แต่ฟ้าโปร่งโล่งมาก ไม่มแี ม้แต่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3 9

เมฆหนาให้เห็น
การแสดงผ่านไปชุดแล้วชุดเล่ากระทังยามทีแดดร่มลมตก
มาถึง คนของหอเทพพยากรณ์ประกาศฤกษ์ เชิญการ
แสดงเพือการรําบวงสรวงฟ้ าดิน จําลองภาพการช่วงชิง
ความอุมสมบูรณ์และความสุขสงบลงมาสูใ่ ต้หล้า จินตลีลา
ทีสําคัญทีสุดในงานคืนนี
ชายหนุ่มได้ยนิ นักพรตประกาศก้องทีกลางลานจึงเบน
สายตาไปมองเหล่านางรําหลายสิบคนทีสวมชุดสีแดงยืน
เรียงแถวรออยูต่ รงประตูตําหนัก แต่ใครอืนก็ไม่สาํ คัญใน
สายตาเขาเท่ากับสตรีผหู้ นึง
แม้จะมีผา้ โปร่งปิ ดบังใบหน้าครึงล่างอยูเ่ ขาก็จาํ นางได้
อย่างแม่นยํา เนียเถียนชิงยกเหล้าขึนกรอกลงคอก่อนจะ
กระตุกยิม เขามองร่างสะโอดสะองของนางแล้วเลือน
สายตาสูงขึนไปยังท้องฟ้ าทีปลอดโปร่งไร้ทวิ เมฆ
ดวงตาวาววับสร้างแรงกดดันมหาศาลวูบหนึงจับจ้องบน
ฟ้ าไกลพร้อมกับดวงหน้าเย็นชาลําลึก
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 0

จากท้องฟ้ าทีตะวันใกล้จะลาลับ ไร้เมฆ ไร้คลืนลม จูๆ่ ก็ม ี

เมฆก้อนมหึมาเคลือนเข้ามาบังดวงอาทิตย์ทกํี าลังเคลือน
ตัวลงลับทิวเขา
ลมโชยมารุนแรงจูๆ่ หมูเ่ มฆก็กะพริบแสงมีฟ้าแลบฟ้ าร้อง
ขณะทีเสียงกลองประโคมกระหึมขึนผูค้ นในลานก็รสู้ กึ ได้
ถึงไอเย็นอย่างกะทันหัน
ราวกับปาฎิหาริย.์ ..
คนทังหมดจับจ้องหญิงสาวในชุดผ้ามัจฉาสวรรค์เป็ น
ตาเดียว เมือเห็นละอองฝนโปรยปรายลงมาเบาๆ ยามที
นางย่างเท้าขึนเหยียบเวทีกลางลานก็ให้รสู้ กึ ทึงยิงนัก
...ดูเหมือนปี นีจะเลือกเทพธิดาได้ถูกคน คุณหนู ผนู้ ีคงเป็ น
ผูม้ บี ุญบารมีอย่างแท้จริง
หญิงสาวยีสิบคนยืนประจําตําแหน่งล้อมแท่นพิธ ี ด้านบน
มีเพียงโฉมสะคราญนางเดียวทีเยืองย่างด้วยฝ่ าเท้า
เปลือยเปล่า
ผิวกายขาวสะอาดกระจ่างใสราวกับเกล็ดหิมะ แม้ยามนี
ไม่ได้เห็นหน้าชัดเจนก็รบั รูไ้ ด้วา่ นางงดงามไม่เป็ นรองใคร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 1

แน่
บางคนเห็นแล้วก็ให้นกึ อิจฉาวาสนาของสกุลหลิว ยามนีมี
บุตรสาวทีโดดเด่นและมากวาสนาเช่นนีคงได้มหี น้ามีตา
ไปอีกนาน
ในขณะทีผูช้ มทังหลายคิดกันไปต่างๆ นานา หลิวเฉียนก
ลับเหงือตก เจินฮุย่ เหมยเองก็แทบปั นหน้าเอาไว้ไม่อยู่
ส่วนฮูหยินผูเ้ ฒ่าทีได้รเู้ รืองจากบุตรชายแล้วก็ขบกราม
แน่น จดจ้องหลิวจ้าวเว่ยบนเวทีดว้ ยความคาดหวังอย่าง
ยิง
ฮ่องเต้อู่เหอตีเดิมทีกําลังเบือหน่ายกับพิธกี ารทียืดยาวมา
ตลอดทังวัน แต่เขาไม่อาจพลาดการชมรําบูชาฟ้ าดินที
นับว่าเป็ นส่วนสําคัญทีสุดของพิธตี อนคํา ดังนันจึงอดทน
นังอยู่ คิดว่าหลังจบการแสดงนีแล้วจะปลีกตัวออกไป
ค่อยปล่อยให้ฮองเฮาจัดการต่อไปแทน
แต่เพียงแค่ลมโหมพัดรุนแรงขึนอย่างไม่มปี ี มีขลุย่ เมฆ
ฝนเคลือนเข้ามาอยูเ่ หนือหัวพวกเขา พร้อมกับแสงสีน่า
เกรงขาม กลินไอฝนลอยละลิวขึนเหนือผืนดิน พร้อมกับ
ร่างแน่งน้อยทีก้าวขึนสูแ่ ท่นเวทีทยกสู
ี งเบืองหน้าเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 2

ฮ่องเต้อู่เหอตีรูส้ กึ ว่าลมหายใจของเขาสะดุด ชายหนุ่ม

เผลอบีบจอกเหล้าในมือแน่น แผ่นหลังของเขายืดตรงขึน
อย่างไม่รตู้ วั ยามทีสายตาจับจ้องไปทีนาง
แม้มผี นื ผ้าปิ ดบังใบหน้า แต่ดวงตาคู่นนไม่
ั วา่ พบเห็น
เมือไหร่เขาก็จาํ ได้
ดวงตาของสตรีทเขาตามหามาตลอด...
ี
อย่างไรเสียก็เป็ นฮ่องเต้ แม้ในใจเต้นกระหนําไปด้วย
ความตืนเต้นยินดีและประหลาดใจเพียงใด สีหน้าของเขา
ก็ยงั คงสงบเพียงแต่ไม่อาจละสายตาไปจากนางได้แม้แต่
น้อย
หญิงสาวเองก็เกิดอาการชะงักเมือสบตากับบุรุษบน
บัลลังก์ทอง ฮ่องเต้อู่เหอตีคิดว่านางคงตกใจทีค้นพบว่าใต้
เท้าเสียวมาวของนางไม่ใช่ขนุ นางชันสูงแต่กลับเป็ นโอรส
สวรรค์ นางจึงได้ชะงักกายไปวูบหนึงก่อนจะเก็บสีหน้า
ร่ายรําต่อไป
เห็นท่าทางของนางแล้วฮ่องเต้อู่เหอตีก็ยงมั
ิ นใจว่านางคือ
เจ้าค้างคาวน้อยของเขา มุมปากชายหนุ่มจึงกดลึกขณะที
เฝ้ ามองร่างน้อยนันนังลงก่อนจะเอนตําจนแทบแนบไปกับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 3

ลานเวทีกอ่ นจะยันกายลุกขึนมากรีดมือสะบัดชายแขน
เสือสาวให้พลิวไสวต้องลมคล้ายนางกําลังพลิกฟื นจาก
ธรณี
ส่วนแรกของการแสดงเป็ นช่วงทีเนิบนาบเชืองช้า เป็ น
ช่วงของการทําความเคารพ นอบน้อม และแสดงออกถึง
ความอ่อนช้อย โอบอ้อมอารีย์ ราวกับเทพธิดาทีประทาน
สายนําฝนเพือชโลมทุกสรรพสิงให้ชมุ่ ชืน
ฝนตกปรอยๆ ลงมา ฟ้ าร้อง ฟ้ าแลบ สายฟ้ า และดนตรี
มหรสพ มัดรวมกันแล้วทําให้บรรยากาศการรําบวงสรวง
ครังนีน่าพิศวงกว่าครังไหนๆ ไม่มใี ครพูดคุยกับแม้แต่คาํ
เดียว ทุกคนล้วนไม่อาจละสายตาไปจากหญิงสาวกลาง
ลานพิธ ี บางคนถึงกับอ้าปากค้าง
เรืองฝีมอื การร่ายรําของหลิวจ้าวเว่ยนับว่าไม่มสี งใดให้
ิ
ตําหนิ บวกกับรูปโฉมยิงกลายเป็ นเลิศขึนมาอีก
เหนือกว่านันคืออภินิหารบรรยากาศรอบตัวนางทีดู
ยิงใหญ่มาก ราวกับแม้แต่สรวงสวรรค์กเ็ อืออํานวยให้
นางในวันนี
หญิงสาวหมุนกายอย่างมันคงก่อนจะก้าวกึงวิงไปทัวเวที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 4

กระโปรงของนางพลิวไปกับสายลม แขนเสือยาวลอย
สะบัดชายราวกับว่าวมังกร ข้อมือข้อเท้าของนางส่งเสีย
งกรุ๊งกริงเสมอยามทีนางขยับ ปิ นระย้าบนผมของนางก็
เหวียงไปตามทิศทางยามทีนางเอียงศีรษะ
แม้ไม่เห็นสีหน้า ไม่เห็นว่านางโปรยรอยยิมกว้างขวาง
เพียงใด แต่ผคู้ นก็ตรึงใจแล้ว และแน่ใจว่าหากนึกถึง
เทพธิดาผูม้ เี มตตาอารียก์ ต็ อ้ งเป็ นเช่นนีแน่
ยามทีความอ่อนน้อมถ่อมตนแปรเปลียนเป็ นความมุง่ มัน
และจริงจัง เสียงฉินดังเบียดขึนมากับแตรสังข์ จังหวะ
ดนตรีเปลียนเร็วขึน หนักขึน และดูคกึ คะนองยิงขึน
หลิวจ้าวเว่ยยามนีทุม่ สมาธิสดุ ตัวไปกับการร่ายรํา นางใช้
พลังกายทังหมดทีมีอย่างไม่ออมแรง ฝนเริมตกลงเม็ดมา
ขึนเรือยๆ ดังนันยามทีนางหมุนกาย ชายกระโปรงที
สยายออกก็เหวียงเอาเม็ดฝนเป็ นสายออกไป เมือต้องกับ
แสงของมุกราตรีมากมายรอบเวทีแล้ว เป็ นภาพทีงดงาม
มาก ดังหนึงสายฝนเหล่านันเป็ นสายสร้อยทีห้อยลงมา
จากชายกระโปรงของนาง
จากเทพธิดาผูม้ จี ติ ใจอารีย์ ขยับขึนมาสูผ่ ทู้ สูี เ้ พือแผ่นดิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 5

และใต้หล้า จังหวะเท้าในช่วงนีเร่งรุดว่องไวมาก ในขณะที

ฝนตกเช่นนีหากฝีเท้าไม่มนคงนางจะล้
ั มลงไปง่ายๆ แต่
หลิวจ้าวเว่ยมีความมุง่ มันมาก
นางเพียรฝึกมือเท้ามานานตังแต่เริมเรียนกับมีฝู่ ไม่เคย
เกียจคร้านแม้แต่การดัดแขนดัดขาจนได้รบั ความเจ็บปวด
อย่างยิง ดังนันวันนีถือว่าคุม้ แล้วทีนางยังยืนได้อย่าง
มันคงท่ามกลางเวทีทชืี นแฉะ
หญิงสาวกรีดมือซ้ายขวา โบกแขนเสือร่ายรําด้วยท่าทาง
เด็ดเดียวเด็ดขาดดูฮกึ เหิมแตกต่างจากช่วงแรก ก่อนจะ
กึงวิงกึงกระโดดวนรอบเวที
ไกลออกไปมีสายฟ้ าผ่าลงมาเป็ นฉากหลังทีชวนให้ผคู้ น
ขนลุก ขณะเดียวกันดนตรีกเ็ ข้าสูอ่ งก์ใหม่ หลิวจ้าวเว่ยจึง
ถึงเวลาทีจะกระชากผ้าปิ ดหน้าออกไปเสียที
ตังแต่แรกอันอ๋องเฝ้ ารอดูการรําบูชาฟ้ าดินในวันนีอย่างใจ
จดใจจ่อเพราะเขาทราบว่าคนรักได้รบั การคัดเลือก ชาย
หนุ่มจึงยินดีและรอคอยเป็ นอย่างยิง
แต่นบั ตังแต่การแสดงเริมเขาก็รสู้ กึ ไม่ชอบมาพากลนัก
หัวคิวเข้มขมวดเข้าหากันหนักขึนทุกที มีบางอย่างเตือน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 6

เขาถึงสิงผิดปกติ แต่สตรีทร่ี ายรําอยูบ่ นลานนันอยูไ่ กล

และเคลือนไหวตลอดเวลาทําให้เขาไม่อาจพิจารณาให้ถี
ถ้วนได้ กระทังนางกระชากผ้าปิ ดหน้าผืนนันออกดวงตา
ของเขาจึงวาวโรจน์
เสียงฮือดังขึนระลอกหนึงเมือโฉมหน้าของนางเปิ ดเผยต่อ
สายตาผูค้ น บางคนนึกสงสัยอยูบ่ า้ งเพราะจําได้วา่ นาง
ไม่ใช่หลิวจ้าวอวี แต่สว่ นใหญ่เป็ นพวกผูใ้ หญ่ทไม่ ี ได้รจู้ กั
เหล่าเด็กสาวอยูแ่ ล้ว ดังนันจึงไม่รวู้ า่ นางเป็ นใครนอกจาก
บุตรีสกุลหลิว ดังนันทีส่งเสียงฮือฮากันนันก็เพราะความ
งามราวกับปี ศาจของนางนันเอง
ฮ่องเต้มองนางกระชากผ้าโยนทิงลงบนเวทีดว้ ยใจทีเต้น
ระทึก เขาเผลอกลันหายใจจนกระทังผ้าตกถึงพืน ใน
ความรูส้ กึ เขาไม่ใช่แค่นางกระชากผ้าผืนนันแต่ได้กระชาก
ม่านหมอกทีขวางกันระหว่างนางกับเขาออกไปด้วย
เรือนร่างของนางเย้ายวนใจชายจนสุดจะห้าม เพียงแค่
ปรายสายตาคมเฉียวนันไปมองบุรุษคนใด ชายพวกนันก็
แทบจะคลานมาแทบเท้านางอยูแ่ ล้ว ไม่ตอ้ งนึกเลยว่ายาม
ทีนางออกท่าทางร่ายรําอย่างสุดตัวเช่นนีจะชวนให้ผคู้ น
ตกตะลึงจนลืมหายใจเพียงใด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 7

ตอนแรกเฉินหรงปั วไม่สนใจพิธกี ารแสดงเหล่านีเลย เขา

นังแข็งทือเป็ นตอไม้แค่คดิ จะรอเวลาให้งานเลียงจบลง
กระทังเห็นว่าสตรีทร่ี ายรําอยูก่ ลางลานนันดูคนุ้ ตามาก
เขาเพ่งมองนางอยูย่ ามทีนางวิงมาฝั งเวทีดา้ นทีเขานัง
และสบตากันในชัวอึดใจนัน ชายหนึงรูส้ กึ ราวกับถูกสะกด
ตรึงเอาไว้
แต่เมือฉุดสติสาํ นึกคืนมาจากความตะลึงงัน เขาก็หนั ไป
มองพวกคณะทูตจากซือฟั งทีกําลังมองนางอยูอ่ ย่าง
เคลิบเคลิม
แย่แล้ว...
*
หญิงงาม สายลม หยาดฝน และบทเพลง
ทุกอย่างลงตัว พอเหมาะพอเจาะไปหมด ในใจของ
อาจารย์จากหอเทพพยากรณ์นนเต้ ั นเร่าไปด้วยความยินดี
ปรีดาทีปี นีคํานวณฤกษ์ยามได้เหมาะสมถึงเพียงนี
กลับกันในขณะเหล่านักพรตดีใจและฝั นเฟื องถึงรางวัล
ใหญ่จากฮ่องเต้ เหล่าสนมทีนังอยูใ่ นงานกลับรูส้ กึ ว่าลําคอ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 8

ฝาดเฝือนกลืนสิงใดก็ไร้รสชาติ แม้แต่นําชายังรูส้ กึ ว่าร้อน

ผ่าวลวกคอ
พวกนางแต่ละคนสลับกันลอบมองสีพระพักตร์ของฮ่องเต้
ต่างคนต่างหวาดหวันในใจ
วังหลังไม่ขาดแคลนหญิงงาม จะเอาความงามชนิดไหน
ล้วนมีทงนั
ั น แต่สตรีทงดงามราวกั
ี บปี ศาจจิงจอกจอม
ยัวยวนและทรงเสน่หม์ หาศาลเช่นนี หากเข้าวังหลังมาคง
เป็ นตัวหายนะของพวกนางแน่
เหล่าสนมต่างร้อนใจทังทีหลิวจ้าวเว่ยยังรําไม่จบเพลงเลย
ด้วยซํา

*
จากเทพจําแลงทีงดงามอ่อนโยน ราวกับนางได้ทงึ
ภาพลักษณ์ความอ่อนหวานทิงไปพร้อมกับผ้า กลายเป็ น
ความเผ็ดร้อน ยัวยวน รุนแรง ดูมนใจ
ั ทระนง และดุดนั
ราวกับหากใครไม่ยอมก้มหัวให้นางจะบดขยีพวกเขาจน
กลายเป็ นผุยผง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4 9

หญิงสาวใช้รา่ งกายร่ายรําอย่างสง่างาม แม้มนี างรําทีรํา

อยูร่ อบๆ เวทีกไ็ ม่มใี ครสามารถดึงดูดสายตาได้เท่าหลิว
จ้าวเว่ย คล้ายว่านางได้ตรึงความสนใจทังหมดของผูค้ น
ในงานไว้ทนางเพี
ี ยงผูเ้ ดียว
แม้แต่หยาดฝนก็ไม่อาจสยบความร้อนแรงดังเปลวเพลิง
ของนาง หญิงสาวกรีดมือช้าเร็วตามจังหวะผีผา สายตา
ของนางกวาดไปทัว ไม่วา่ จะเป็ นฝั งขุนนาง ทูต เชือพระ
วงศ์ หรือฮ่องเต้
คราวแรกนางยังตกใจทีพบเขานังอยูห่ ลังบัลลังก์ แต่เมือ
การแสดงผ่านไปดวงตาสุกสกาวคูน่ นก็
ั กลับมาแน่วแน่
นางมองสบตาเขาอย่างเด็ดเดียว มีความหยอกเย้า
ยัวยวน และผลักใสในที
ในอกของฮ่องเต้อู่เหอตีนันแทบจะรอให้เพลงจบไม่ไหว
ความยินดีทได้
ี พบนางทวีคณ ู ขึนเรือยๆ ยิงเห็นเสน่ห์
อย่างร้ายกาจของนางก็ยงอยากครอบครองเอาไว้
ิ ในกํามือ
เนียเถียนชิงมองหญิงสาวทีสยายชุดสีแดงเพลิงสะบัด
ท่ามกลางหยาดฝนพรํา นัยน์ตาของเขาไพล่เห็นวิหค
เพลิงทีกําลังออกมาเล่นนําฝน วิหคเพลิงทีมีสญ
ั ชาตญาณ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 0

ดุดนั แน่วแน่ กล้าได้กล้าเสีย และรักอิสระ

สตรีทกํี าลังถ่ายทอดภาพของการช่วงชิงแสงสว่างสูใ่ ต้
หล้าอยูน่ นเหมื
ั อนดังวิหคเพลิงทีพร้อมจะเผาผลาญตัวเอง
เพือรักษาศักดิศรีของตน
ชายหนุ่มคลียิมบางๆ ออกมา...

*
ท่วงทํานองเข้าสูช่ ว่ งท้าย สตรีทรํี าด้านล่างต้องขึนสูเ่ วที
เพือร่วมร่ายรําในช่วงสุดท้ายของเพลง พวกนางแต่ละคน
ต่างมีสติและจดจ่อมากเพือไม่ให้เกิดความผิดพลาด
ภาพตอนจบของการร่ายรําบูชาฟ้ าดิน หลิวจ้าวเว่ยจะต้อง
เหยียบบนหลังและมือทีประสานกันของนางรําด้านล่าง
ทําราวกับว่านางกําลังเหาะเหินเดินอากาศ ก่อนจะโปรย
มุกลงมาคล้ายเทพธิดาทีชนะศึกและมอบคืนความอุดม
สมบูรณ์สแู่ ผ่นดิน
ก่อนหน้านีพวกนางมีเวลาซ้อมการต่อตัวนีแค่ครังเดียว
เท่านัน ดังนันทุกคนจึงตังใจระมัดระวังมากเพือไม่ให้เกิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 1

ความผิดพลาดขึน
ในใจของหลิวเฉียนกับเจินฮุย่ เหมยนันกําลังเต้นกระหนํา
อย่างบ้าคลัง พวกผูใ้ หญ่สกุลหลิวล้วนเคยร่วมงาน
บวงสรวงฟ้ าดิน ดังนันถึงจําได้วา่ ต้องมีการต่อตัวในตอน
จบ ทีแม้ไม่ได้พศิ ดารเหมือนพวกกายกรรม แต่เพราะ
หลิวจ้าวเว่ยไม่เคยได้ซอ้ มมาก่อน ทังมีฝนตกเช่นนี หาก
ผิดพลาดขึนมา ไม่ใช่แค่นางรําบนเวทีทจะล้ ี มละเนละนาด
สกุลหลิวก็คงดิงลงเหวเช่นกัน
หลิวหานกําหมัดแน่นขึน เขามีขอ้ กังขามากมายตังแต่
เห็นพีสาวคนโตขึนเวทีแทนทีสาวคนรอง แต่พอดูสหี น้า
บิดาทีเหมือนรูอ้ ยูแ่ ล้วก็เลือกจะปิ ดปากเงียบเอาไว้
ดวงตาของเขาจับจ้องความงามอย่างร้ายกาจของหลิวจ้าว
เว่ยด้วยหัวใจทีเต้นระทึก
สายฝนยังคงโปรยปราย
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ เหมือนตัวเองกําลังกลันความคังแค้น
ออกมาเป็ นกําลัง ความโดดเด่น ความร้ายการ เสน่ห์
บรรยากาศทีแผ่ออกมาจากตัวนางนันหนักอึง สับสน
ปนเปจนผูค้ นไม่อาจแยกแยะได้ว่าควรจะอธิบายเช่นไร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 2

แต่ชดั เจนทีสุดคือความงามทีราวกับไม่มอี ยูจ่ ริงนัน ดู

สูงส่งเฉิดฉันท์เกินกว่าทีใครจะจับต้องมันได้
กลองตีกระหนําอีกครัง นางรําทีแรงดีคนหนึงก้าวมาซ้อน
ด้านหลังหลังหลิวจ้าวเว่ยเพือพยุงเอวของนางไว้กอ่ นจะ
ส่งนางให้กา้ วเหยียบหลังนางรําทีเป็ นฐาน ต่อไปก็เป็ นเข่า
ของนางรําสองคนทีนังหันหน้าเข้าหากัน จากนันก็เป็ นมือ
ทีประสานรับฝ่ าเท้า สูงขึนไปเป็ นแขนและไหล่
หญิงสาวต้องงอเข่าวางเอาไว้บนไหล่ของนางรําสองคนที
ยืนซ้อนกัน ขาอีกข้างเหยียบบนมือของคนด้านหลัง กรีด
มือไม้โปรยไข่มกุ ทีก่อนหน้านีเหน็บซ่อนเอาไว้ทเอว ี
ท่ามกลางเหล่านางอัปสรทังหลายทีร่ายรํารายล้อมนางจน
เต็มเวที... กลายเป็ นเทพธิดาผูส้ งู ส่งอย่างแท้จริง
ดนตรีท่อนสุดท้ายจบลง เหล่าสตรีบนเวทีคา้ งท่าไว้ครู่
หนึงหวังว่าได้ยนิ เสียงปรบมือแล้วจะได้ลุกขึนเพือถวาย
บังคม แต่ลานทังลานกลับเงียบกริบ ทุกคนนิงค้างราวกับ
ลืมหายใจกันไปแล้ว ผูช้ มต่างตกอยูใ่ นภวังค์ แสงของ
ขอบเมฆทีทอสีทองอร่าม สาดรับยามทีไข่มุกเหล่านันตก
กระทบพืน ทําเอาหัวใจของพวกเขาจมดิงเคลิบเคลิมและ
หลุดลอยอย่างไม่รตู้ วั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 3

นางรําทีเป็ นของกองสังคีตผูห้ นึงมีสติกว่าใครจึงส่ง

สัญญาณให้ประคองหลิวจ้าวเว่ยลงมาบนพืนก่อน แม้ใน
ใจนางกลัวว่าอาจจะเกิดเรืองผิดพลาดขึนจึงทําให้ทงงาน ั
เลียงเงียบสนิทเช่นนีแต่กส็ งให้
ั ทุกคนขยับ หญิงสาว
ทังหลายรีบต่อแถวกันอย่างเป็ นระเบียบโดยมีหลิวจ้าว
เว่ยยืนอยูด่ า้ นหน้าสุด
โฉมสะคราญลังเลเล็กน้อย ความเงียบหลายอึดใจทําให้
รูส้ กึ อึดอัด นางตัดสินใจจะนํานางรําทังหมดถวายบังคม
เป็ นอย่างแรก แต่จๆู่ เสียงปรบมือก็ดงั ขึน
ฮ่องเต้อู่เหอตีปรบมือประทานเป็ นคนแรกก่อนทีคน
โดยรอบจะปรบมือเช่นกัน เสียงดังเป็ นทอดๆ ไปจึงถึง
แม้แต่พวกขุนนางชันปลายแถวทีนังอยูไ่ กลทีสุดยังพากัน
ปรบมือให้พวกนาง
เพลงหยุดฝนก็หยุด จู่ๆ เมฆฝนก็เคลือนหายไป ฟ้ าเปิ ด
โล่งขึนมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
เมือเห็นเช่นนัน เหล่าหญิงสาวบนเวทีกร็ สู้ กึ ราวกับพ้น
โทษตาย ต่างคนต่างส่งยิมให้กนั
"ถวายพระพรฝ่ าบาทและฮองเฮา" หญิงสาวบนเวทียอ่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 4

ถวายคํานับอย่างพร้อมเพรียง
พวกขุนนางทีเพิงหลุดจากภวังค์ทงหลายในหั
ั วล้วนแล่น
อย่างรวดเร็ว พวกเขาลอบมองสีพระพักตร์ฮอ่ งเต้เพือหา
ความโปรดปรานทีมีตอ่ หลิวจ้าวเว่ย สตรีทงดงามล่
ี ม
แผ่นดินเช่นนี หากฝ่ าบาททรงโปรดคงไม่แปลกแม้แต่
น้อย ทว่าน่าเสียดาย แม้ในพระทัยฮ่องเต้อู่เหอตีจะอยาก
ฉีกทึงเสือผ้านางและครอบครองอย่างไม่มที สิี นสุด แต่เขา
นับเป็ นคนทีสวมหน้ากากได้ดที สุี ดผูห้ นึง สีหน้าจึงนิงสงบ
มาก
หลิวจ้าวเว่ยรําเสร็จแล้วแต่นางยังต้องเล่นงิวต่อ เมือถวาย
พระพรเสร็จตัวนางก็เผยความไม่มนใจออกมา
ั นาง
ประสานมือกุมไว้ขา้ งหน้า ก้มตํา ไม่กล้าจะเงยขึนสบตา
คนบนบัลลังก์ ทุกอย่างล้วนเหมาะสมสําหรับสตรีทเพิ ี ง
รูต้ วั ว่าตนเคยล่วงเกินโอรสสวรรค์
ท่าทางหวาดหวันนันกลับทําให้ฮ่องเต้อู่เหอตีทังฉิวทังขัน
นางดูน่ารักน่าใคร่ขนอี
ึ กหลายส่วน
"เป็ นการรําบวงสรวงทีงดงามมาก ในหลายปี มานีหม่อม
ฉันว่าของปี นีงดงามมีพลังทีสุดแล้ว ฝ่ าบาทเห็นด้วย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 5

หรือไม่เพคะ?" ฮองเฮารับสังขึนก่อนเพือทําลายความ
เงียบอีกครัง
"ใช่ นับว่าดีทสุี ดในรอบหลายปี เราพอใจมาก" เสียงเข้ม
ประกาศ อาจารย์เซียและเถาเฝิงชิงทียืนอยูใ่ นมุมได้ยนิ
เช่นนันหัวใจทีหนักอึงก็โล่งขึนมาทันที
"เช่นนันฝ่ าบาทก็คงต้องพระราชทานรางวัลให้พวกนาง
หน่อยแล้ว" ฮองเฮาเอ่ยอย่างใจกว้าง ในขณะทีเหล่าสนม
ต่างสาปแช่งฮองเฮาไม่เหลือชินดี
หากฮ่องเต้พระราชทานรางวัลด้วยการรับเอานังแพศยานี
เข้าวังหลัง พวกนางจะไม่ตอ้ งเดือดร้อนกันหมดหรอก
หรือ
"ถูกของพีสาว ฝ่ าบาทต้องพระราชทานรางวัลให้พวกนาง
มากๆ โดยเฉพาะผูน้ ํารําในปี นคงต้
ี องรบกวนพระองค์
เมตตานางให้มากสักหน่ อยแล้ว" สนมคนอืนกําลังขบคิด
หัวแทบแตกก็ได้ยนิ ลีกุย้ เฟยเอ่ยเช่นนัน ทําให้พากัน
ชะงักไปหมด
ลีกุย้ เฟยเองก็แปลกใจว่าทําไมหลิวจ้าวเว่ยถึงเป็ นคนขึน
รํา แต่เมือเป็ นไปแล้วจะให้นางอยูเ่ ฉยก็คงไม่เหมาะ ยิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 6

ช่วงนีนางเรียกอีกฝ่ ายเข้าวังบ่อยๆ นับว่ามีความสนิท

สนมในสายตาผูอ้ นื หากไม่ออกหน้าให้ วันหน้าคงซือใจ
หลิวจ้าวเว่ยได้ยาก

ลีกุย้ เฟยกล่าวเช่นนีก็เหมือนประกาศว่าหลิวจ้าวเว่ยเป็ น
คนของนาง ...เหล่าสนมไม่รจู้ กั หญิงสาว แวบหนึงพลัน
คิดว่าหรือลีกุย้ เฟยจะจงใจให้สตรีผนู้ ีเข้าวังมาเป็ นพวกอีก
แรง
"เหตุใดต้องเมตตาให้มากด้วยเล่า น้องสาวเจ้ารูจ้ กั นาง
หรือ หรือเป็ นลูกหลานสกุลหยูของเจ้า" ฮองเฮารูแ้ ล้วว่า
หลิวจ้าวเว่ยเป็ นใครเพราะมามาคนสนิทรายงานให้ทราบ
แต่นางตรัสถามเพือเปิ ดช่องสนทนาเท่านัน
ลีกุย้ เฟยหัวเราะเสียงสูงก่อนจะเอ่ยอย่างเอาหน้า "ไม่ใช่
ลูกหลานสกุลหยูแต่อย่างใดเพคะ เพียงแต่คุณหนูผนู้ เป็ี น
ว่าทีลูกสะใภ้ของหม่อมฉันเอง"
แม้ฮ่องเต้ไม่ได้สอดปากแต่กฟ็ ั งอยูท่ ุกคํา เมือได้ยนิ คําพูด
นันของลีกุย้ เฟย คิวเขาก็ขมวดฉับวูบหนึง มือทีถือจอก
เหล้ายังชะงักและบีบแน่นจนจอกมีรอยร้าวถึงได้คลาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 7

ออก
ความสุขของการได้พบหน้าอันตธานหายวับไปกับตา เขา
หันไปมองนางให้ชดั เจนอีกครังก็พบว่านางยิงก้มตํา
กว่าเดิม
จริงสิ...
คราวทีพระราชวังฤดูรอ้ นนางเคยพูดถึงการจับคูห่ มัน
หมายทีผูใ้ หญ่จดั การให้ ไม่นึกว่า...
"ทีแท้เป็ นพระคูห่ มันของอันอ๋องนีเอง ไม่แปลกเลยทีมี
ความสามารถเพียบพร้อมถึงเพียงนี" เสียนเฟยอารมณ์ดี
ขึนทันทีทได้
ี ยนิ ก่อนนีนางยังกังวลว่าหลิวจ้าวเว่ยจะถูก
รับเข้าวัง แต่ในเมือเป็ นพระคูห่ มันแล้ว ฝ่ าบาทคงไม่ทาํ
ตัวผิดบาปให้คนครหาแน่
คนทังหลายในลานได้ยนิ แล้วก็มหี ลากหลายความรูส้ กึ
แต่สายตาพุง่ ไปทางอันอ๋องกันไม่น้อย บางคนอิจฉาเขาที
จะได้ครอบครองหญิงงาม บางคนกลับนึกสงสารเขา
เพราะความงามเกินไปล้วนไม่ใช่เรืองดี
"เจ้าแนะนําตัวสิ" ฮ่องเต้กดั กรามแน่กอ่ นจะเอ่ยรอดไรฟั น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 8

ออกมา
หลิวจ้าวเว่ยตัวสัน นางลังเลใจก่อนจะก้าวไปด้านหน้าอีก
ก้าวเพือย่อคํานับ "ถวายพระพรฝ่ าบาทและฮองเฮา
หม่อมฉันหลิวจ้าวเว่ยเพคะ"
"หลิวจ้าวเว่ย" ฮ่องเต้ตรัสทวน "สกุลหลิวงันหรือ... บุตรี
หลิวเฉียนสินะ"
"ทูลฝ่ าบาท นางเป็ นบุตรสาวคนโตของกระหม่อมเองพ่ะ
ย่ะค่ะ" หลิวเฉียนได้ยนิ ฮ่องเต้ตรัสถึงก็ลุกขึนประสานมือ
ตอบ
เขาจําได้... หลายปี กอ่ นเขาต้องจํากัดความทะเยอทะยาน
ของสกุลหยู จึงเลือกหลานสาวคนโตของมหาเสนาบดี
หลิวให้เป็ นพระคูห่ มันของอันอ๋อง... ไม่นึกเลย ไม่นึกเลย
จริงๆ
"ท่านเจ้ากรมเลียงลูกได้ด ี ทังงดงามทังมากความสามารถ
โดดเด่นเป็ นหนึงยิงนัก ฝ่ าบาทก็ทรงมีพระเนตรพระ
กรรณกว้างไกลถึงได้พระราชทานสมรสให้นางกับอันอ๋อง
ช่างเป็ นคนหนุ่มสาวเหมาะสมกันยิง ข้าชักจะอิจฉา
น้องสาวแล้วทีได้ลูกสะใภ้ดงี ามถึงเพียงนี" ฮองเฮาจีบปาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5 9

จีบคอชมตังแต่หลิวเฉียน ฮ่องเต้ ไปจนถึงลีกุย้ เฟยอย่าง

นึกสนุก
คนอืนอาจมองไม่ออกแต่นางทีอยูก่ บั ฮ่องเต้มาครึงชีวติ มี
หรือจะมองไม่ออกว่าเขาพึงใจในตัวสตรีทยืี นอยูด่ า้ นล่าง
แต่นานๆ ทีจะได้เห็นของทีโอรสสวรรค์อยากได้แต่ไม่อาจ
แตะต้องเพราะประเคนใส่มอื คนอืนไปเอง นางรูส้ กึ สําราญ
ใจจนอยากยําแผลเขาหลายๆ ที
ฮ่องเต้ฝืนยิมให้สตรีทเอ่
ี ยปากชมอยูข่ า้ งกาย แต่ในใจรูส้ กึ
เหมือนกําลังหลังเลือด
"คงต้องยินดีกบั น้องรองทีได้คู่หมันเพรียบพร้อมถึงเพียง
นี บุรุษในถงเยียนคงอิจฉาเจ้ากันทังเมืองแล้ว" ซ่งซืออ๋อง
ทีนังอยูใ่ กล้อนั อ๋องทีสุดหันไปพูดกับเขา
อันอ๋องกัดฟั นยิมรับคําชมจากพระเชษฐา แต่ในใจกําลัง
ร้อนรุม่ หลิวจ้าวอวีหายไป ไม่รสู้ ตรีมากเล่หผ์ นู้ ใช้
ี อุบาย
อะไรเพือช่วงชิงตําแหน่งคนรักของเขา และยิงนางปรากฎ
กายสร้างผลงานตราตรึงใจคนไปทัวเช่นนีแล้ว ในใจของ
อันอ๋องยิงอึดอัดและเป็ นทุกข์
พระสนมหลายคนตอนแรกยังคิดจะเอ่ยปากหาเรืองดู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6 0

ความคึกครืน เพราะคนส่วนใหญ่ต่างรูว้ ่าคนทีได้รบั

คัดเลือกคือหลิวจ้าวอวี แต่เวลารําจริงหลิวจ้าวเว่ยกลับมา
รําแทนนาง ความผิดปกติเช่นนีศัตรูของสกุลหลิวล้วนจับ
จ้อง แต่เมือเห็นเหล่าเชือพระวงศ์เปิ ดปากถึงสถานะอีก
อย่างของหลิวจ้าวเว่ยก็ถงึ ได้ตระหนักว่าไม่ควร
ต่างคนต่างคิดว่านางในฐานะพระคูห่ มันกลายเป็ นพรรค
พวกของลีกุย้ เฟยกับอันอ๋องแล้ว การทําให้นางขายหน้า
อาจจะกลายเป็ นการผูกแค้นกับคนในวังดังนันจึงไม่มใี คร
ทักเรืองความผิดปกตินขึี นมา
"คุณหนู หลิวเจ้ามีความสามารถมาก วันนีร่ายรําทําให้เรา
กับฮองเฮาได้เปิ ดหูเปิ ดตาแล้ว เรามอบผ้าไหมสามสิบพับ
เครืองประดับสามหีบ และมอบแจกันหยกคูใ่ ห้เป็ นรางวัล
... ส่วนนางรําอืนๆ พวกเจ้าเองก็ถอื ว่าทํางานหนักแล้ว
มอบผ้าไหมคนละสิบพับ กําไลคูแ่ ละตัวเงินคนละหนึงร้อย
ตําลึง" สินเสียงเหล่านางรําก็แทบจะคุกเข่าลงไปโขกหัว
ชาวบ้านทัวไปตรากตรําทํางานทังปี ยงั เก็บเงินได้ไม่ถงึ
ยีสิบตําลึงด้วยซํา นางรําทีเคยขึนรําบูชาฟ้ าดินเมือปี
ก่อนๆ ก็ได้อย่างมากแค่คนละสิบห้าตําลึง แต่คราวนีพวก
นางได้ทงของได้
ั ทงเงิ
ั นอีกร้อยตําลึงนับว่าฟ้ าดินเห็นใจกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6 1

แล้ว
เหล่านางรําต่างคิดไปต่างๆ นานา บางคนดีใจทีตนได้ราํ
กับหลิวจ้าวเว่ย เพราะหากรํากับหลิวจ้าวอวีจริง ไม่แน่ฝ่า
บาทกับฮองเฮาอาจไม่โปรดถึงเพียงนี อีกทังรูส้ กึ โชคดี
เพราะปี นีงานบวงสรวงจัดยิงใหญ่ทสุี ดในรอบสามปี ดงั นัน
ฮ่องเต้ถงึ ได้พระราชทานของอย่างมือเติบเพือให้สมฐานะ
"ขอบพระทัยฝ่ าบาท เป็ นพระกรุณาฯ" พวกนางถวาย
คํานับพร้อมกัน
"ฝ่ าบาทโปรดแล้วข้าก็คงต้องมอบบ้าง แต่ขา้ วของสิงใด
ฝ่ าบาทก็พระราชทานให้หมดแล้วเช่นนันข้าจะมอบ
สมุนไพรบํารุงความงามให้พวกเจ้าเป็ นรางวัลแล้วกัน
หลังจบงานจะให้มามาไปพบพวกเจ้า"
"ขอบพระทัยฮองเฮาฯ"
"การรําบูชาฟ้ าดินเป็ นเรืองสําคัญ พวกเจ้าทังหมดมีฝีมอื
ปี นีจึงนับได้วา่ เป็ นการบูชาทีสมบูรณ์ยงิ ต้าถงของเรา
ต้องโชคดีแน่... เมือมีฝีมอื แล้ว กลับไปก็หมันฝึกฝนกันให้
มาก เราจะรอดูปีต่อๆ ไป พวกเจ้าก็ไปพักเถอะ" ฝ่ าบาท
สังสอนสันๆ ก็โบกมือไล่ ดังนันพวกนางจึงรีบเดินเรียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6 2

แถวออกไป
ก่อนจะพ้นประตูพระตําหนักเป่ าเหอ หลิวจ้าวเว่ยแสร้ง
หันกลับไปมองคนบนบัลลังก์อกี วูบหนึง ก็คดิ ว่าตนเดาถูก
ฮ่องเต้อู่เหอตียังมองนางอยูจ่ ริงๆ นางจึงรีบหลบออกไป
การแสดงต่อไปเริมต้นแล้ว เสียงดนตรีและความครืนเครง
กลับมาอีกครัง แต่เฉินหรูเหยียนกลับรูส้ กึ กระสับกระส่าย
ในใจ
"ท่านพ่อท่านเอาแต่จอ้ งสาวงามไม่หยุด กลับจวนไปข้าจะ
ฟ้ องมารดา"
"เจ้าลูกโง่" ท่านราชครูตหี วั เฉินซุ่ยไปทีหนึงอย่างรําคาญ
ใจ แต่เขาก็ยงั เหลียวตามหลิวจ้าวเว่ยทีออกจากเขต
ตําหนักไปแล้ว
"ท่านตีขา้ ทําไม ก็ทา่ นมองไม่วางตาจริงๆ นี" เฉินซุ่ยลูบ
หัวตัวเองป้ อยๆ
"พูดมากไร้สาระ เจ้ารีบกินเข้าไปจะได้โตไวๆ" เฉินหรูเห
ยียนสังลูกพลางคิดทบทวน
เขาจําใบหน้านันได้ นางคงเป็ นต้นแบบของหน้ากาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6 3

มนุษย์ทหลานชายเขาส่
ี งไปซือฟั งเมืออาทิตย์กอ่ น แต่
ตอนทีเห็นหน้ากากนันเขากลับนึกไม่ออก จนกระทังเห็น
นางร่ายรําในวันนีเขาถึงได้ตระหนักชัดขึนมา
เขาเคยเห็นนาง... เคยเห็นมาก่อนหน้านันนานแล้วจริงๆ
*
หลิวจ้าวเว่ยกลับมาถึงห้องแต่งตัว ก็พบว่าหลิวจ้าวอวี
หายไปแล้ว เจินฮุย่ เหมยคงให้คนมาพานางออกไป พวก
นางรําคนอืนยินดีกนั มาก พอเสร็จหน้าทีก็พากันกินดืม
ฉลอง มีของทีห้องเครืองแบ่งมาให้พวกนางไม่น้อย
รวมถึงเหล้าแรงทีใช้ในการทําพิธ ี พวกนางรําคนอืนเห็น
จ้าวเว่ยอยูใ่ นห้องตามลําพังไม่ออกมาฉลองด้วยก็แบ่ง
ขนมกับเหล้ามาให้นางมากมายจนเต็มถาด
หญิงสาวกล่าวขอบคุณพวกนางแต่ปฎิเสธจะออกไปร่วม
วงดืมกิน
พอเหลือเพียงนางลําพัง โฉมสะคราญก็เริมเดินวนเวียน
อยูใ่ นห้อง คล้ายมีเรืองให้รอ้ นรน คิดไม่ตก สีหน้าอึดอัด
คับข้องใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6 4

ภายนอกแสดงออกเช่นนัน แต่ในใจนางกําลังนับก้าวที
ตัวเองเดิน นับอย่างอดทนและเฝ้ ารอ
เพราะนางแน่ใจว่าเขาจะมา... บุรุษผูน้ นไม่
ั เคยพลาด
โอกาสทีจะได้พบนาง ดังนันนางไม่คดิ ว่าเขาจะตัดใจ
เพียงเพราะได้ยนิ ว่านางเป็ นคูห่ มันของอันอ๋อง อย่างน้อย
เขาต้องมาเพือพูดคุยกันให้กระจ่างแน่
หลิวจ้าวเว่ยเดินวนเป็ นหนูตดิ จันอยูใ่ นห้อง กระทังนาง
นับถึงสองร้อยสิบแปดหน้าต่างของห้องพักก็ถูกกระชาก
เปิ ด บุรุษทีกระโดดเข้ามาอยูใ่ นชุดคลุมสีทองอร่ามทังตัว
โฉมสะคราญเบิกตาโพลง วูบหนึงแววตานางมีความยินดี
แต่แค่พริบตาก็ความตระหนกตืนกลัวเข้ามาแทนที
"ใต้---- ฝ่ าบาท" เสียงของนางแทบจะกระซิบเมือเขาเดิน
มาหยุดตรงหน้า ชายหนุ่มมีสหี น้าเรียบเฉย นางเกือบจะ
ขานเรียกใต้เท้าทีเคยชินแต่กร็ บี กลับคํา
เขาหยุดยืนตรงหน้านางแล้วตรัส "ว่าอย่างไร เจ้าค้างคาว
น้อย" ทรงเอือมพระหัตถ์ออกมาคล้ายจะแตะปลายคาง
นาง แต่หญิงสาวทิงร่างทรุดฮวบลงไปคุกเข่ากับพืนพร้อม
กับโขกศีรษะร้องทังนําตาด้วยความตืนตระหนกเสียก่อน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6 5

"ฝ่ าบาทโปรดไว้ชวี ติ ด้วย ฝ่ าบาทหม่อมฉันผิดไปแล้ว

โปรดทรงมีพระเมตตา ไว้ชวี ติ หม่อมฉันด้วย"
!!!!!!!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3

แสนชัง
# 36. อ่อนไหวเกินไป

"ฝ่ าบาทโปรดไว้ชวี ติ ด้วย ฝ่ าบาทหม่อมฉันผิดไปแล้ว

โปรดทรงมีพระเมตตา ไว้ชวี ติ หม่อมฉันด้วย"
พระหัตถ์ของฮ่องเต้อู่เหอตีชะงักค้าง เขามองนางโขกหัว
เต็มแรงรําร้องด้วยท่าทางลนลานกลัวตายดวงตาก็พาด
ฉายความอึมครึมขึนหลายส่วน
"หม่อมฉัน... เป็ นหม่อมฉันโง่เขลา มีตาแต่ไร้แววทําให้
ล่วงเกินพระองค์ เป็ นความผิดของหม่อมฉัน" ท่าที
ระหว่างเขากับนางทีพระราชวังฤดูรอ้ น หากใครทราบเข้า
ต้องเป็ นทีครหาแน่ นีคือบิดาของคูห่ มัน แต่นางถึงขันเคย
กอดจูบกับเขา
ฮ่องเต้อู่เหอตีเป็ นพวกทียอมฆ่าคนปิ ดปากเพือปกป้ อง
ชือเสียงราชวงศ์ ดังนันนางจําต้องแสดงท่าทีตระหนก
เกรงกลัวให้มากจึงจะสมจริง เมือคิดว่าชีวติ ตนแขวนอยู่
บนเส้นด้ายทังยังเคยทําเรืองเสือมเสียประเภทนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4

"เลิกร้องไห้แล้วลุกขึนมา" ฮ่องเต้มองท่าทางหวาดกลัว
ราวกับเขาเป็ นพยัคฆ์รา้ ยของนาง ความหงุดหงิดในใจ
พลางลดทอนลงไปไม่น้อย
"ฝ่ าบาท..." ดวงตากลมโตทีมีนําตาเอ่อล้นคลอหน่ วยช้อน
ขึนมองเขาอย่างอ้อนวอน นําใสๆ กลิงหยดลงใบแก้มงาม
ราวกับไข่มกุ แวววาว ฮ่องเต้เอือมมือลงไปหวังจะประคอง
นาง แต่หลิวจ้าวเว่ยเบียงหลบก่อนจะยันตัวลุกขึนด้วย
ตัวเอง
หน้าผากของนางแดงเพราะแรงโขกเมือครูไ่ ม่เบาเลย ชาย
หนุ่มยืนมองหน้านางอย่างครุน่ คิด ใบหน้าทีถวิลหา สตรี
ทีหายไปหลังจุมพิตลึกซึงกับเขา คนทีติดค้างอยูใ่ น
ความคิดเขาตลอดหลายเดือนนี
"มิบงั อาจ... หม่อมฉันโง่เขลา---"
"ทําไมเจ้าดูไม่เก่งกล้าเหมือนตอนอยูท่ วัี งหลิงซาน ยามนี
เกิดอยากรักษามารยาทชายหญิงขึนมาแล้วหรือ" ฮ่องเต้อู่
เหอตีทรงตรัสไม่จริงจัง แต่คนฟั งกลับทรุดฮวบเพราะมี
ชนักติดตัว
คูห่ มันขององค์ชาย ทีแอบมีสมั พันธ์กบั ฮ่องเต้ หากคิดดู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5

แล้วมีแต่สตรีเท่านันทีผิด โอรสสวรรค์ยอ่ มไม่แปดเปื อน

โทษทัณฑ์ทงหมดสมควรตกลงบนหั
ั วนาง
หญิงสาวเก็บรอยยิมเย้ยหยันความอยุตธิ รรมเอาไว้ในใจ
ขณะทีทิงกายลงไปบนพืนอย่างตระหนกอีกครัง "หม่อม
ฉันสมควรตาย สตรีไม่สาํ รวม ไม่เข้มงวดจรรยาหญิงจน
ล่วงเกินเบืองสูง เป็ นความผิดของหม่อมฉัน"
ฮ่องเต้ทรงถอนปั สสาสะ มองความตืนตระหนกของนาง
จากคําพูดเล่นไม่กคํี าของเขาด้วยความอ่อนพระทัย คราว
นีทรงประคองนางลุกโดยไม่ให้นางมีโอกาสเบียงกายหลบ
เลียงอีก ไม่เพียงเท่านันยังลากนางไปนังลงบนตังดีๆ
ขณะทีเขายืนอยูต่ รงหน้า
"รูว้ ่าทําผิดเช่นนันก็ตอบคําถามเรามาให้ชดั เจน เหตุใด
เจ้าไม่ไปทีสระบัวอีก" เขาเกลียเช็ดนําตาบนหน้านางบาง
เบา ทันได้เห็นแววตาวูบไหวทีไม่กล้าเงยสบกับเขา ไม่
นานก็เห็นสองแก้มของนางแดงขึนมา
ตัวของนางเย็นเฉียบเขาจึงระลึกได้วา่ อีกฝ่ ายเพิงเปี ยกฝน
มา ดังนันจึงหมุนกายไปผ้าผืนหนึงทีคิดว่าใช้ได้มาคลุม
ตัวนางไว้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6

"ใต้เท้าก็ทราบแล้ว" นางยอมแก้ตาม เอียงหน้าหลบพลาง

พูดเสียงเบา "ข้าน้อยมีคหู่ มันคูห่ มายอยูแ่ ล้ว... เรืองวัน
นันท่าน.. ข้า ...ชายหญิงไม่ควรสนิทสนมกันเกินควร
เรืองในคืนนันข้าน้อยไม่... ข้าน้อยจึงรูส้ กึ ตระหนกมาก
ทังรูส้ กึ ผิดต่อคูห่ มัน อีกทังอย่างไรก็ไม่อาจลบหลู่เบืองสูง
... ข้าน้อยมีราชโองการติดตัว แม้ใจจะอยากไปพบท่าน
แต่ดว้ ยเหตุและผลทังหลาย ข้าน้อยจึงเลือกจะไม่ไปพบ
ท่านอีก" หญิงสาวแสร้งเอ่ยปากพูดจาติดขัด หนึงขัดเขิน
ทีต้องกล่าวราวกับสารภาพความในใจ สองคือกลัวอํานาจ
บารมีของโอรสสวรรค์ ดังนันจึงเลือกใช้คําเพือเลียงการ
กล่าวโทษทีเขาล่วงเกินนาง
"เจ้าเป็ นถึงบุตรีสกุลหลิว นับว่าเกินคาดจริงๆ" ยามทีพบ
นางหญิงสาวสวมใส่ชุดเสือผ้าสีซดี เก่ามีรอ่ งรอยการปะชุน
ดังนันเขาจึงมองข้ามสกุลหลิวทีนับว่าเป็ นสกุลทีมังคัง
อันดับต้นๆ ของต้าถง ใครจะคิดว่านางเป็ นคนจากจวนนี
"ขอฝะ--- ใต้เท้าอย่าเข้าใจผิด เดิมทีช่วงทีผ่านมา
เนืองจากท่านยายของข้าน้อยป่ วยหนักเรือรัง บิดาจึงให้
ข้าน้อยใช้โอกาสก่อนทีจะต้องเตรียมตัวแต่งงานไปคอย
แสดงความกตัญ ตู ่อท่านยายทีจินหยาง มารดาของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7

ข้าน้อยสินแล้วดังนันจึงมีแต่ตวั ข้าน้อยทีสามารถเป็ น
ตัวแทนของมารดาได้ ...ข้าน้อยใช้ชวี ติ อยูท่ จิี นหยางไม่ได้
กลับมาอยูจ่ วนสกุลหลิวนานทีเดียว บังเอิญน้าชายได้
เลือนตําแหน่ง ทังยังมีโอกาสได้ตามเสด็จไปพระราชวัง
ฤดูรอ้ น ครอบครัวน้าชายมีเพียงน้าสะใภ้ทกํี าลังตังครรภ์
ไม่มใี ครอืน น้าชายเห็นว่าข้าน้อยอุดอูอ้ ยูแ่ ต่ในจวนจึง
อยากพาข้าน้อยไปเปิ ดหูเปิ ดตา ทังถือโอกาสให้ขา้ น้อย
ช่วยดูแลน้าสะใภ้อกี แรง ยามทีไปวังหลิงซานนันข้าน้อย
จึงไปกับคนสกุลเถาหาใช่คนสกุลหลิว"
หลิวเฉียนรึจะอยากให้นางไปแสดงความกตัญ ตู ่อท่าน
ยาย ยามนันเพราะนางเกิดเรืองติดๆ กัน ทังยังมีปัญหา
ข่าวลือไม่ดกี บั ฮูหยินของจวน บิดาจึงตัดรําคาญด้วยการ
ส่งนางออกไป หากเป็ นคุณหนูคนอืนอาจจะถูกจับไปขัง
ในอารามสักแห่ง แต่หลิวเฉียนยังนับเป็ นคนมีหวั คิด
หลิวจ้าวเว่ยมีพนั ธะหมันหมายกับผูส้ งู ศักดิ ทังยังไม่แน่
ว่าวันหน้าใครจะได้ครองแผ่นดิน ไม่แน่ในอนาคตสกุล
หลิวอาจจะต้องผลักดันให้นางปี นป่ ายขึนทีสูง การส่งไป
อยูอ่ ารามเป็ นบทลงโทษสตรีทรูี ก้ นั ทัว หากส่งหลิวจ้าว
เว่ยไปมิเท่ากับยอมรับคําครหาและข่าวลือหรือ เช่นนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8

นับว่าเป็ นการสร้างจุดอ่อนแล้ว วันหน้าหากคิดจะอุม้ ชู

นางศัตรูอาจเอาจุดด่างพร้อยเหล่านีมาเล่นงานได้ ดังนัน
แทนทีจะถูกส่งไปถือศีลกินเจอยูใ่ นวัด หลิวเฉียนจึงเลือก
ส่งนางไป 'แสดงความกตัญ 'ู ทีสกุลเถาแทน
แต่นางเคยเล่าเรืองของตนเองกับความไม่ลงรอยในสกุล
ให้ฮอ่ งเต้อู่เหอตีฟั งเอาไว้กอ่ นแล้ว ดังนันต่อให้ยามนีนาง
พูดจาอ้อมค้อมปั นคําสวยหรูแค่ไหน เขาก็ชดั เจนในใจ
แล้วว่านางถูกขับออกจากจวนเพราะมีปัญหากับแม่เลียง
ยามทีนางพูดกับเขาทีวังหลิงซานทุกอย่างล้วนเป็ นเรือง
จริงเพียงแต่จะพูดมากพูดน้อย เลือกพูดในแง่มมุ ใดให้
นางได้ประโยชน์กเ็ ท่านัน หากยามนีเขาส่งคนไปสืบสาว
ย่อมประจักษ์ว่านางไม่ได้กล่าวความเท็จ ความไว้เนือเชือ
ใจยิงจะเพิมพูนขึนอีก
หลุมพรางทีแยบยลทีสุดคือหลุมพรางความจริง ใช้ความ
จริงเป็ นบ่อพรางสายตา ก่อนจะซ่อนกับดักปลายแหลม
คมเอาไว้ขา้ งใต้ รอเวลาให้คนกระโดดลงมาเพราะชะล่าใจ
ฮ่องเต้อู่เหอตีได้ยนิ แล้วไม่พดู อะไร ยามอยูท่ วัี งนางเคย
บ่นอย่างตรงไปตรงมากับเขาเกียวกับความยุง่ ยาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9

ซับซ้อนในจวน เรือนหลังไม่สงบ พีน้องไม่ปรองดอง แม่

เลียงลูกเลียงไม่อาจเข้ากันได้ ดังนันเขาจึงไม่สงสัยเรืองที
นางถูกส่งไปอยูจ่ นหยาง
ิ
"เจ้าไม่รจู้ กั เราหรือ?" เขายังคงสงสัย ในฐานะบุตรีสกุล
ใหญ่นางย่อมต้องเคยเข้าวัง จะไม่เคยเห็นหน้าฮ่องเต้เลย
หรือ
"เรียนใต้เท้า... ตัวข้าน้อยยามมารดามีชวี ติ อยูเ่ คยเข้าวัง
จริงเจ้าค่ะ แต่โดยมากจะเป็ นงานเลียงของเจ้านายสตรี
เด็กอย่างหม่อมฉันเคยเห็นฮ่องเต้กเ็ พียงแต่แสงสะท้อน
จากชุดคลุมสีทองทีอยูไ่ กลลิบเท่านัน" นางเอ่ยพลางมอง
ชุดมังกรบนตัวเขาด้วยสายตาหม่นหมอง "แต่หลังจากสิน
มารดาแล้ว ข้าน้อยก็ไม่ได้เข้าวังบ่อยนัก มาแต่ละครังก็
ไม่ได้ชมพระบารมีของฝ่ าบาท ได้แต่เก็บตัวอยูใ่ นซอกห
ลืบห่างไกลเพือรอให้งานจบเท่านัน ดังนันพระพักตร์ของ
โอรสสวรรค์เป็ นเช่นไร ข้าน้อยไม่อาจจําได้เลย"
จูๆ่ เขาก็เปลียนเรืองทําให้หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่แน่ใจ
ว่าจะเอ่ยคําไหน หากยืนอยูค่ งทิงตัวลงไปคุกเข่าขอพระ
เมตตาอีกรอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0

"ข้าน้อยโง่เขลา... ประพฤติตนผิดจารีตนับว่า นับว่า..."

"ก่อนไปจินหยางข้าน้อยเพียงแต่เคยพบท่านอ๋องบ้างตาม
งานเจ้าค่ะ แต่ไม่เคยพูดคุยกันเป็ นการส่วนตัวเลยสักครัง
กระทังกลับมาถงเยียนอีกครังได้พบปะพูดคุยกับท่านอ๋อง
ทีงานชิมชา หลังจากนันท่านอ๋องเคยมาเยียมท่านย่าที
จวน และเคยพาข้าน้อยไปทานอาหารทีเหลาอาหาร...
นอกจากนันก็มรี ะยะนีทีลีกุย้ เฟยเรียกข้าน้อยเข้าวังเพือ
ไปพูดคุยด้วยบ่อยครังเจ้าค่ะ" นางเล่าเสียงเบาพลางลอบ
ดูสหี น้าเขา ยิงยามทีนางเล่าว่าทําอะไรกับอันอ๋องบ้างก็
เห็นแววทะมึงตึงพาดผ่านดวงตาสีนิลลําลึกนัน ยิงทําให้
นางมันใจว่าตนเดิมพันมาถูกทาง
"ฝ่ าบาท!" หลิวจ้าวเว่ยร้องเสียงหลง ไม่ยอมพูดจา
ธรรมดาอีกต่อไป "ฝ่ าบาทหม่อมฉันรูว้ า่ ก่อเรืองใหญ่ทงยั
ั ง
ทําตัวไม่เหมาะสมยิงนัก แต่ขอทรงโปรดอย่าทรงยกเลิก
สัญญาหมันเลยนะเพคะ หม่อมฉันยินดีจะปรับปรุงตัว
ชําระจิตใจร่างกาย และถือศีลอย่างเคร่งครัด แต่ขอ
พระองค์อย่าถอนราชโองการเลย หรืออย่างน้อยก็ขอเวลา
ให้หม่อมฉันแสร้งป่ วยหนัก ถูกส่งไปรักษาตัวในชนบท
ถึงยามนันแล้วค่อยถอนสัญญาหมันหมายเถิด ขอทรง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1

พระเมตตา" นางนําตาคลอเบ้า ดวงตาวาววับช้อนขึนมอง

เขาอย่างวิงวอน แต่ยงพู
ิ ดยิงได้เห็นว่าโอรสสวรรค์ยงิ
พิโรธ
"พูดเช่นนีหมายความว่าเจ้ามีใจรักใครอันอ๋อง อยากจะ
แต่งให้เขาจนไม่กลัวตายเลยสินะ หากไม่ได้แต่งก็จะปลีก
วิเวกชัวชีวติ ?"
"หามิได้" หญิงสาวได้ยนิ ถ้อยคําบาดใจก็นําตาร่วงเผาะ
"ความรูส้ กึ ของหม่อมฉันเป็ นเช่นไรฝ่ าบาทล้วนทราบดีอยู่
แล้ว ยามทีอยูว่ งั หลิงซานหม่อมฉันเคยกราบทูลไปแล้ว
ทังสิน"
ใช่ นางเคยบอกแล้วว่าไม่ได้รกั ใคร่สนิทสนมกับคูห่ มัน
แต่กบ็ อกด้วยเช่นกันว่าจะแต่งกับเขา เหมือนเช่นตอนนี
"หากเจ้าไม่รกั เขาเจ้าจะแต่งกับเขาทําไม" ชายหนุ่มถอน
หายใจเฮือก ไม่อาจทนเห็นนําตาทีร่วงเป็ นสายของนาง
ได้จงึ ประคองหน้านางไว้ในอุง้ มือ ค่อยๆ ยกชายผ้าทีคลุม
ตัวนางอยูข่ นซั
ึ บเบาๆ อากัปกิรยิ าดูเหมาะเจาะอ่อนโยน
มาก
สมแล้วทีเป็ นโอรสสวรรค์ ผ่านสงครามวังหลังมานับไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2

ถ้วน รูว้ ธิ หี ลอกล่อสตรีอย่างถ่องแท้จริงๆ... หญิงสาวนึก

ชืนชมอยูใ่ นใจ
"บอกข้าสิว่าเจ้ามิได้มใี จให้ขา้ แม้แต่น้อย" เสียงทุม้ กระซิบ
ถามนําเสียงคล้ายคําปลอบประโลมชวนให้อนุ่ ซ่านในใจ
ยิงนัก แต่นนกลั
ั บทําให้หญิงสาวยิงร้อนใจ
"ฝ่ าบาท หม่อมฉันมิบงั อาจ... เรืองนีไม่สมควรอย่างยิง"
"หม่อมฉันมิกล้า" หญิงสาวเม้มปากแน่นแล้วพยายาม
เบือนหน้านีจากอุง้ มือของเขาทีลงแรงมาขึนเรือยๆ แต่
สุดท้ายก็ถูกบังคับให้หนั กลับไป
"หม่อมฉัน... ชัวชีวติ สตรีมไี ม่กสิี งทีต้องรักษา หม่อมฉัน
เคยกราบทูลไปแล้วถึงความตังใจของมารดาทีอยากให้
หม่อมฉันแต่งงานออกจากจวนอย่างสง่าผ่าเผย มีชอเสี ื ยง
ดีงาม ไร้ขอ้ ครหา แม้หม่อมฉันจะมีนิสยั ไม่ด ี ไม่สาํ รวมอยู่
บ้าง แต่ความตังใจนีของมารดานันหม่อมฉันยึดถือเสมอ
มา..." นางก้มหน้าหลบตาพลางบีบนิวตัวเอง "สตรีทถูี ก
ถอนหมันแต่เดิมก็ถูกติฉนิ นินทาอยูแ่ ล้ว อีกทังยังถูกตรา
หน้าว่าบกพร่อง ยิงถ้าฝ่ ายชายเป็ นฝ่ ายถอนหมัน สตรี
นางนันก็จะแต่งออกยาก ...ยิงถ้าฝ่ ายชายเป็ นผูส้ งู ศักดิ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3

อย่างท่านอ๋อง หากทรงถอนหมัน ชัวชีวติ นีคงไม่มบี ุรุษที

ดีคนใดกล้าแต่งกับหม่อมฉันอีก ทังตอนนีหม่อมฉันขึนรํา
ไปแล้ว นับว่าคงมีชอเสี
ื ยงไม่น้อย หากเกิดเรืองขึน
ชือเสียงคงย่อยยับป่ นปี ยิงกว่าสตรีทวไปนั
ั ก"
"...หม่อมฉันรูว้ า่ ได้ก่อเรืองใหญ่และไม่คคู่ วรกับท่านอ๋อง
อีกต่อไปแล้ว แต่วา่ ... แต่ว่า... อย่างน้อยก็ขอเวลาให้
หม่อมฉันได้หาทางออก ขอทรงเห็นแก่ความตังใจของ
มารดาทีวายชนม์ไปแล้วของหม่อมฉัน อย่าทรงรีบร้อน
ถอนราชโองการเลยเพคะ" นางโค้งให้เขาตําอย่างน่า
สงสาร
"เจ้าจะกังวลเรืองพวกนันไปทําไม ถอนหมันแล้วเราก็รบั
เจ้าเข้าวัง ไม่ดตี รงไหน" เขานังลงข้างนางพลางกล่าว
อย่างสบายๆ แต่หญิงสาวเบิกตาโพลงส่ายหน้าพรืด
"ไม่ได้นะเพคะ ไม่ได้เด็ดขาด"
"เหตุใดไม่ได้ หรือเจ้าไม่อยากเข้าวัง" สุรเสียงเข้มลึกตรัส
อย่างไม่พอพระทัย
"หามิได้" หญิงสาวนําตาหยดอีกรอบ สีหน้าอึดอัดใจ
"เป็ นพระกรุณาแล้ว... แต่หม่อมฉันทําอย่างนันไม่ได้ ฝ่ า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4

บาททรงยินยอมให้หม่อมฉันออกบวชชัวชีวติ หลังจาก
ถอนหมันเถิดเพคะ หม่อมฉันสาบานจะบําเพ็ญตนอย่าง
เข้มงวด"
"เลิกพูดเรืองจะไปจากข้าสักที พูดมาว่าปั ญหามันอยู่
ตรงไหน"
"ฝ่ าบาท... หากหม่อมฉันถอนหมันกับท่านอ๋อง ทุกคํา
ครหาย่อมพุง่ ตรงมาทีสตรีอย่างหม่อมฉันอยูแ่ ล้ว หาก
หลังจากนันหม่อมฉันถวายตัวเข้าวังหลัง... ชือเสียงหม่อม
ฉันจะเหลืออะไรอีกเพคะ ...ฝ่ าบาทเป็ นโอรสสวรรค์ ไม่มี
ผูใ้ ดกล้าติฉินพระองค์ แต่สตรีทเปลี
ี ยนจากลูกไปพ่อ
เปลียนจากองค์ชายไปหาฮ่องเต้ มิใช่จะเป็ นคนมักใหญ่ใฝ่
สูง เป็ นนางจิงจอกทีใช้มารยาล่อลวงผูค้ นหรือเพคะ ...
หม่อมฉันขออาจหาญทูลทัดทาน แม้จะรูส้ กึ ปวดใจ แต่
หากทําเช่นนัน หม่อมฉันคงไม่มหี น้าไปพบมารดาใน
ปรโลกแล้ว"
ฮ่องเต้อู่เหอตีมองนางนิง นางเคยยืนยันกับเขามาแล้วว่า
จะแต่งกับคู่หมัน ตอนทีเขาคิดว่าอาจจะหาทางช่วยนางที
วังหลิงซาน ยามนันนางก็ยนื ยันเรืองสัญญาทีให้ไว้กบั
มารดา ยามนีก็ไม่ต่างกัน เห็นได้ชดั ว่านางจริงจังและตัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5

มันมาก ยอมออกบวชชัวชีวติ ยอมใจกล้าทูลทัดทานเขา

เพือรักษาชือเสียง
นางเป็ นสตรีทใจกล้
ี าและเถรตรง หากเขาบีบบังคับจะเอา
ให้ได้ เขาเชือว่านางก็กล้าทําเรืองทีไม่คาดคิดเพือไม่ให้
คนครหาแน่
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจ ดึงมือเล็กทีเห็นนางบีบจนแดงมา
ลูบเบาๆ "เรืองนีเอาไว้คอ่ ยคุยกัน เราเป็ นถึงโอรสสวรรค์
จะหากทางออกให้เจ้าไม่ได้เชียวหรือ... ยามนีเราได้พบ
เจ้าอีกครังก็พอแล้ว"
"ฝ่ าบาทจะทรงลงโทษ..."
"ไม่ลงโทษอะไรทังนัน แต่หลังจากนีเจ้าไม่ตอ้ งทําตัวสนิท
สนมกับอันอ๋องอีก อยูใ่ นจวนดีๆ อย่าหลบหน้าเราอีกก็
พอ"
"ฝ่ าบาท" นัยน์ตาของนางฉายแววซาบซึงจนพูดไม่ออก
เมือได้ยนิ คําให้อภัยจากเขา ชายหนุ่มชะโงกหน้ามา
จุมพิตเบาๆ บนแก้มเนียนทีเปี ยกชุม่ ไปด้วยนําตา
"หนาวหรือไม่ เจ้าควรจะเปลียนชุดได้แล้ว เหตุใดยังสวม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6

ชุดนีอยูอ่ กี "
"ขอประทานอภัย เมือครูห่ ม่อมฉันกระวนกระวายจนทํา
อะไรไม่ถูก เลย..."
"เอาเถอะๆ เรารูแ้ ล้วว่าเจ้าตกใจมาก" เขาหัวเราะเบาๆ
ภาพนางบนลานเมือครูย่ งั คงงดงามตรึงใจราวกับความ
ฝั น ช่างล่อลวงจิตใจบุรุษทีได้ยล ในยามนีเห็นว่านางอยู่
ในอุง้ มือเขา ชายหนุ่มก็รสู้ กึ คล้ายได้รบั ชัยชนะและ
ลําพองใจอยูไ่ ม่น้อย
แท้จริงแล้วฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้สนใจเรืองทีนางเป็ นคูห่ มัน
ของพระโอรสเลยด้วยซํา ว่ากันว่าใต้หล้านีเป็ นของโอรส
สวรรค์ สตรีทวทัั งแผ่นนีก็เป็ นของเขา ดังนันเขาจะให้นาง
แต่ง หย่า ถอนหมัน ล้วนเป็ นเรืองเล็กทังสิน แม้จะเป็ น
คูห่ มันของพระโอรส แต่ในสายตาของโอรสสวรรค์แล้ว
พระโอรสของเขาไม่ต่างจากขุนนางคนหนึง อีกทังยังเป็ น
ตัวอันตรายทีคิดจะแย่งชิงบัลลังก์ของเขาด้วยซํา ดังนัน
ความรูส้ กึ ระหว่างพ่อลูกนันมีแต่ความแห้งแล้งจืดชืด ตัว
เขาแต่ไหนแต่ไรก็รสู้ กึ สนิทใจกับพระธิดาทีไม่มที าง
สันคลอนบัลลังก์เขามากกว่าพระโอรสอยูแ่ ล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7

แต่แม้ในใจจะไร้ความรูส้ กึ แค่ไหน ฮ่องเต้ทเป็

ี นพระบิดา
ของคนทังใต้หล้า จะหักหลังพระโอรสตัวเองโดยไม่สน
พระทัยอะไรเลยแบบนันจะทําให้ภาพลักษณ์ของราชวงศ์
เสือมเสีย ดังนันแม้จะอยากให้นางเข้าวังรวดเร็วดังใจก็คง
ต้องไตร่ตรองให้รอบคอบก่อน ยามนีได้พบนางแล้วเขา
ย่อมไม่ปล่อยให้คลาดสายตาอีก เท่านีก็พอแล้ว
"จริงๆ แล้วมีอกี เรืองทีหม่อมฉันต้องทูลขออภัยโทษ"
"หืม" เขาลูบแก้มนางเบาๆ หูกเ็ งียฟั งเสียงหวานสันเครือ
นาง
"ตามจริงวันนีคนทีต้องขึนรําคือน้องรองของหม่อมฉัน แต่
นางป่ วยกะทันหันทําให้หม่อมฉันต้องขึนรําแทน เรืองนี
นับว่าผิดปกติอยูบ่ า้ ง แต่ทา่ นน้าของหม่อมฉัน...ท่านรอง
เจ้ากรมพิธกี ารต้องตัดสินใจเพือไม่ให้พธิ วี นั นีติดขัด บิดา
หม่อมฉันก็เห็นควรว่าปั ญหาเกิดจากคนสกุลหลิวจึงให้
หม่อมฉันขึนรําแทนน้องสาว เรืองนีถือว่าหม่อมฉันขอ
ประทานอภัยแทนท่านน้าชายและคนสกุลหลิว หากจะมี
คนต้องถูกลงโทษก็ขอให้เป็ นหม่อมฉันเอง ขอพระองค์
โปรดละเว้นโทษคนสกุลหลิวกับท่านน้าด้วยเพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8

"หากเราไม่เอาเรืองแล้วเราจะได้อะไร" เขายิมกรุม่ กริม

มองใบหน้าซีดทียามนีเริมขึนสีระเรือน่ามองด้วยความ
หลงใหลพึงใจ
หญิงสาวเอียงคอหนีพระพักตร์หล่อเหลาทีโน้มเข้ามาคลอ
เคลียจนเกือบชิด ดวงตาไม่อาจจับจ้องอีกฝ่ ายได้โดยตรง
เพราะความเร่าร้อนทีส่งผ่านมาทําให้ใบหน้าของนางร้อน
ผ่าวไปหมด
แม้ในใจหลิวจ้าวเว่ยจะรูส้ กึ เหมือนกําลังหลังเลือดกับ
ความใกล้ชดิ เกินพอดีนี แต่สหี น้าท่าทางก็ยงั ข่มกลันและ
เสแสร้งได้อย่างแนบเนียน
"จ้าวเว่ยตําต้อย ไม่คดิ ว่ามีของลําค่าใดทีจะทูลเกล้าถวาย
ได้อย่างเหมาะสม"
"มอบจุมพิตคืนให้เราก็ได้แล้ว" เขายิมเผล่กล่าวอย่าง
หยอกล้อ
หลิวจ้าวเว่ยมองเขาด้วยดวงตาพราวระยับ มีทา่ ทีเอียง
อาย ครูห่ นึงก็ไม่คดิ จะเป็ นฝ่ ายมอบจูบให้ตามทีเขาสัง แต่
โอรสสวรรค์กลับไม่ใส่ใจ เขาเป็ นฝ่ ายยอมโน้มหน้าเข้าไป
จุมพิตริมฝีปากอวบอิมทีแต้มสีชาดนันอย่างนุ่มนวล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9

หลิวจ้าวเว่ยปิ ดตา ยอมรับสัมผัสทีมีกลินเหล้าจางๆ

รสชาติของมันขมฝาดทว่าครูห่ นึงกลับแผ่ความเผ็ดร้อน
ทรงใช้พระหัตถ์รงท้ั ายทอยของนางเอาไว้เพือไม่ให้ผละ
ห่างขณะทีปรับเปลียนมุมพระพักตร์เพือกวาดรับ
ความรูส้ กึ ทีโหยหามาตลอด
หญิงสาวขวยเขินเอียงอายอยูบ่ า้ งแต่ไม่นานก็ตอบรับเขา
โดยการเป็ นผูต้ ามทีดี สองหนุ่มสาวแลกเปลียนจุมพิต
ลึกซึงทีกล่อมให้สติสมั ปชัญญะชาดิก แทบลืมสินว่าตนอยู่
ทีไหนและทําอะไรอยู่
รสชาติเลิศลําของสาวงามนันรัญจวนใจ แต่ก่อนทีโอรส
สวรรค์จะได้ละเลียดชิมไปไกลกว่าริมฝีปากสวยเสียง
ตะโกนด้านนอกก็ทาํ ให้พวกเขาต้องชะงัก
"มีคนร้าย!"
"คุม้ กันฝ่ าบาท!"
แม้จะไม่มใี ครเข้ามาด้านในห้องนัน แต่หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ
ได้วา่ คงมีองครักษ์เงาล้อมห้องเอาไว้หมดแล้วอย่าง
หนาแน่น นางหันมามองคนข้างตัวทีถอนจุมพิตออกไป
อย่างเสียดาย เขาไม่มที า่ ทางกังวลทังยังถอนหายใจอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0

เบือหน่ายด้วยซํา
"เจ้าอยูใ่ นนีอย่าออกไปไหน" เขาหยัดตัวลุกขึนยืนเต็ม
ความสูงตบบ่านางเบาๆ "อีกเดียวด้านนอกก็เรียบร้อย ...
วันหลังเราจะให้คนไปพบเจ้า"
"เพคะ"
เขาเงียบมองนางอยูอ่ กี อึดใจหนึง ก่อนจะใช้นิวไล้บนริม
ฝีปากงามนันแล้วจึงผละไป ร่างสูงหายวับออกไปทาง
หน้าต่าง หญิงสาวเห็นเงาขบวนคนตามหลังเขานับสิบ จึง
ค่อนข้างแน่ใจว่าฮ่องเต้คงจะไม่ตายในวันนี
เมือแผ่นหลังของคนในชุดคลุมมังกรพ้นไปจากครรลอง
สายตา หลิวจ้าวเว่ยก็ปิดหน้าต่างทุกบานและประตูให้
แน่นหนา เสียงเอะอะวุน่ วายด้านนอกไม่ได้ทําให้นางใส่ใจ
แม้แต่น้อย
ยามนีหญิงสาวรูส้ กึ เหมือนชามทีแบกนําเอาไว้หนักจน
ใกล้จะล้มควํา นางใช้หลังมือเช็ดริมฝี ปากโดยไม่ถนอม
บนใบหน้ามีแต่ความเหียมเกรียม ชิงชัง รังเกียจ
หญิงสาวถ่มนําลายทิงอย่างขยะแขยง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1

แม้นางจะทบทวนแผนการมานับพันครังและรูด้ วี ่าต้องทํา
อย่างไรถึงจะหยังผลได้ดงใจ ั แต่เมือลงมือทําจริงๆ วันนี
ทังวันนางรูส้ กึ ว่าตนรับนําหนักทีหนักอึงเกินตัว
ความแค้นเป็ นพลังทีผลักนางให้ลงมือได้ทุกอย่าง
ขณะเดียวกันก็แผดเผาจิตวิญญาณของนางให้เหนือยอ่อน
จนแทบไม่อยากหายใจ
ความอึดอัดทีสุมแน่นในอก ทังยังต้องอดทนรับสัมผัสน่ า
ขยะแขยงเหล่านันทําให้หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ เหนือยราวกับวิง
หลงอยูใ่ นหุบเขารกร้าง
นางคล้ายจะหมดแรง มาดนิงสงบทีรักษาไว้สนคลอนจน
ั
ไม่อาจรักษาไว้แม้แต่ใบหน้าเรียบเฉย บนใบหน้างดงาม
ฉายความร้ายกาจออกมาอย่างชัดเจน
ดวงตากลมกวาดมองไปทัวห้อง เมือเห็นกาเหล้าทีพวก
นางรํายกมาให้นางก็เดินโซเซไปยกมันขึนกรอกลงคอ
เพือล้างปาก คิดจะใช้ความร้อนของเหล้าชําระสัมผัสน่า
รังเกียจเหล่านันออกไปจากความรูส้ กึ
เหล้าเหล่านีเป็ นเหล้าทีใช้ในพิธกี าร ดังนันจึงมีฤทธิแรง
กว่าปกติมาก หลิวจ้าวเว่ยเทมันเข้าปากโดยไม่สนใจจะใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2

แม้กระทังจอก นางดืมรวดเดียวครึงกาก่อนจะกลับมานัง
ลงเงียบๆ
ดวงตาคู่สวยฉําวาว นางใช้แขนเสือเช็ดปากอย่างไม่ยหระ
ี
พยายามนังเพือตังสติแต่เหล้าแรงร้อนลงไปถึงกลางอก
จนหญิงสาวรูส้ กึ ได้ บนใบหน้าของนางแดงกําขึนเรือยๆ
แต่สหี น้าสงบลงมากจากท่าทีเปิ ดเผยเมือครู่
หญิงสาวลูบหน้า พยายามตังสติกอ่ นจะลุกขึนเพือเปลียน
ชุด แต่ท่าทีสงบทีได้คนื มาชัวคราวกลับหายไปทันทีทนาง
ี
ลุกขึนยืน ยามนันเองทีนางประจักษ์ว่าเหล้าทีเพิงกรอกลง
คอนันมีฤทธิรุนแรงแค่ไหน วูบเดียวทีคิดจะก้าวเดินก็เซ
ไม่เป็ นท่า
หญิงสาวขันตัวเอง นางเอามือเท้าโต๊ะหัวเราะสภาพ
ตัวเองอยูค่ รูห่ นึงก็ความขบขันจะค่อยๆ เลือนหายไป
แปรเปลียนความอ่อนล้าและน่าสมเพช
นางเหนือย...
เหนือยกว่าทีคิดเอาไว้
ตลอดวันนีนางลงแรงใจแรงกายไปมากมายเหลือเกิน นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3

รูส้ กึ โดดเดียวและอ้างว้างเกินกว่าจะรักษาความนิงเฉย
เย็นชาเอาไว้ได้อกี เหมือนชามนําทีล้มเสียแล้ว ความ
อ่อนไหวและเหนือยล้าควําทะลัก
...ยากเกินกว่าทีนางจะเก็บงําอารมณ์ทแท้
ี จริงเอาไว้ใน
เวลานี
หญิงสาวเปลียนเสือผ้าลวกๆ ไม่ได้สนใจว่าผ้ามัจฉามีค่า
ควรเมืองอะไร นางโยนมันทิงไว้ในกองผ้าก่อนจะเปลียน
กลับเป็ นชุดทีสวมมาวันนี
เสียงวุน่ วายด้านนอกสงบลงบ้าง คนร้ายอาจจะโดนจับไป
แล้วหรือไม่คนคงตายกันหมดแล้ว ฤทธิสุราทําให้หญิง
สาวไม่ขบคิดอะไรให้ลกึ ซึง เลือกจะเปิ ดประตูออกไปจาก
ห้อง หวังแค่อยากกลับเรือนไปทิงตัวนอนข้ามวันข้ามคืน
เพือกอบกูแ้ รงกายแรงใจคืนมาเท่านัน
"จ้าวเว่ย"
หญิงสาวหยุดฝีเท้าไว้ตรงหน้าประตู เมือเปิ ดมันออก
มาแล้วพบว่าเนียเถียนชิงยืนอยูท่ นัี น
"ท่าน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4

นางไม่เข้าใจ... ไม่รวู้ า่ เหตุใดเขาถึงอยูท่ นีี

"ทางนัน ค้นหาให้ทว!"
ั เสียงตะโกนของพวกทหารดังมา
ตามทางเดิน เนียเถียนชิงจับไหล่นางให้หนั กลับเข้าไปใน
ห้องก่อนจะปิ ดประตูลง
"ท่าน... คุณชายเนียเหตุใดท่านมาอยูท่ นีี ได้" นางสับสน
พยายามทุบหัวตัวเองไล่อาการมึนก่อนจะเพ่งมองใบหน้า
หล่อเหลาบาดตาของอีกฝ่ ายให้ชดั ขึน
เนียเถียนชิงเห็นท่าทางกับกลินเหล้าทีคละคลุง้ ก็รวู้ า่ นาง
ดืมมาหนักไม่น้อย
"ดืมฉลองมาหรือ?" เขาไม่ตอบคําถาม แต่หนั ไปมองกา
เหล้าทีวางระเกะระกะอยูบ่ นโต๊ะ
หญิงสาวแค่นขําในลําคอก่อนตอบ "คงนับว่าฉลองได้
กระมัง"
"เหตุใดท่านถึงอยูท่ นีี หนีพวกคนร้ายมาหรือ?... ใครเป็ น
ลงมือกัน?"
"คงนับว่าหนีได้กระมัง" เขาเลิกคิวลอกเลียนคําตอบของ
นาง หญิงสาวจึงหันไปจ้องเขาตรงๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5

เนียเถียนชิงรูปงามมากจริงๆ ในหมูบ่ ุรุษรุน่ ราวคราว

เดียวกันคงไม่มใี ครมีรปู โฉมเหนือไปกว่าเขาได้อกี แล้ว
หญิงสาวนึกชืนชมอยูใ่ นใจ แต่ไม่คดิ ว่าตนจะลืมตัวขนาด
ทีเอือมมือไปแตะหน้าเขาอย่างทีใจคิด กว่าจะรูส้ กึ ตัวก็นิง
อึงไปนาน
เนียเถียนชิงเองก็ชะงักเมือมือเรียวนันแตะลงบนแก้มเขา
ทังยังลูบลงมาทีปลายคางของเขาราวกับกําลังชืนชมของ
สวยงาม
"คุณชายข้าเสียมารยาทแล้ว" นางกล่าวเช่นนันแต่ไม่ได้
ดึงมือกลับมา ดูเหมือนฤทธิเหล้าจะมอบความกล้าให้นาง
ทําอะไรตามใจคิดมากเกินไปเสียแล้ว
"ถ้าเจ้าชอบจะจับอีกมากๆ ก็ได้" เขารังมือนางทีลูบบน
หน้าตนก่อนจะดึงมาแนบบนแก้ม "จะจับนานแค่ไหนก็
ได้"
"ท่าน..." ไม่รเู้ พราะอะไร ได้ยนิ คําพูดนุ่มนวลของเขาแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ เหมือนนําตาจะไหลออกมาก้นบึงของ
จิตใจ แม้กอ่ นหน้านีจะเสแสร้งร้องไห้เรียกร้องความเห็น
ใจจากฮ่องเต้อู่เหอตีไปมาก แต่นางกลับไม่รสู้ กึ อยาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6

ร้องไห้เท่าตอนนี
ราวกับความอ้างว้างและเหนือยล้าถึงขีดสุดในใจถูกปลอบ
ประโลม ความอบอุน่ ทีไม่เคยได้รบั ถูกเติมเข้ามาเพียง
เพราะยืนอยูใ่ กล้กนั เท่านีเอง
โลกนีช่างไร้เหตุผล ...แค่ใกล้ชดิ กับเขานางกลับรูส้ กึ ว่า
สามารถวางใจและละวางความเหนือยล้าทุกอย่างทีแบก
เอาไว้ตลอดเวลาบนสองมือนัน
ในใจของนางอ่อนไหวอย่างถึงทีสุด ยามนีดวงตาทีเอ่อ
คลอด้วยหยาดนําตาฉําวาวและสันไหว ดวงตาทีพร่ามัว
กําลังจับจ้องเขาอย่างโง่งม
"คุณหนูหลิวเจ้าเมาแล้ว" เมือเห็นนางขยับเข้ามาใกล้จน
เกินพอดีเนียเถียนชิงจึงเอ่ยเตือนสตินาง
"ข้าดืมเหล้าแต่ไม่ได้เมา" นางแน่ใจว่านางยังมีสติอยูม่ าก
"แต่เจ้ากําลังจะจูบข้า"
"...." สินเสียงหญิงสาวชะงัก มองใบหน้าทีห่างออกไปแค่
ลมหายใจกัน แทบไม่รตู้ วั เลยว่านางเข้ามาใกล้เขาขนาดนี
แล้ว ชายหนุ่มยืนหลังชิดผนัง ไม่มที างให้หลบพ้น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7

ในขณะทีนางดูคล้ายกําลังจะเป็ นฝ่ ายคุกคามเขา

...สองสายตาสบประสานท่ามกลางความเงียบหลายอึดใจ
หลิวจ้าวเว่ยคว้าจับความคิดวุน่ วายในหัวอยูค่ รูห่ นึง
สุดท้ายจึงตัดสินใจเอ่ยเอ่ยปาก
"ท่านพูดถูก"
ใช่... เขาพูดถูก
เรืองทีนางกําลังจะจูบเขา...
สองสายตาสบประสานกันท่ามกลางความเงียบทีกดดันให้
เสียงลมหายใจชัดขึน ดวงตาของหญิงสาวฉําวาวกว่า
ปกติมากเพราะฤทธิเหล้า นางจ้องอยูบ่ นริมฝีปากของเขา
อย่างชังใจ
ใบหน้างดงามเลือนเข้าใกล้เขาคล้ายจะยืนยันให้สงที
ิ พูด
นันเป็ นจริง แต่ในจังหวะทีสองใบหน้าเกือบจะแนบชิดกัน
นันโฉมสะคราญก็ชะงัก ในหัวของนางมีความยุง่ เหยิง
สับสนจนสุดท้ายหลิวจ้าวเว่ยเลือกเอ่ยปากถามบางสิงที
ค้างคาใจ
"ท่านใช่คนทีข้าคิดหรือไม่..."
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8

"...."
"ท่านกลับมาเหมือนกันใช่หรือไม่?"
เขาช่วยนางมากไป มาพบนางบ่อยเกินไป ความบังเอิญ
มากมายเหล่านันแม้แต่ยามนี ...นางไม่ใช่คนเขลา หากจะ
บอกว่าเขาไม่ได้ไล่ตามนางมา ก็คงต้องเดาว่าเขา
หลงใหลในความงามของนางจนถอนตัวไม่ขนแล้ ึ ว
แต่นางหวังเหลือเกินว่าจะเป็ นอย่างทีคิด แม้เหรียญเสียง
ทายจะไม่ลอยขึนพ้นจากนํา แต่นางก็ยงั หวังว่าเขาจะ
ได้รบั โอกาสทีสองเหมือนกันนาง
...มันเป็ นความเห็นแก่ตวั ความเห็นแก่ตวั ทีนางอยากจะมี
ใครสักคนทีเข้าใจความแค้นและทุกข์ทรมานอย่างลึกซึง
ในอก นางอยากเหนียวรังความรูส้ กึ ทีไม่ได้เดียวดายบน
สนามรบนีเอาไว้บา้ ง
โดยเฉพาะในเวลาทีนางรูส้ กึ เหนือยจนแทบหายใจไม่ออก
เช่นนี
เนียเถียนชิงเงียบ เขาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยนื มองคน
เมาอยูอ่ ย่างนัน แต่ความเงียบของเขาดูคล้ายทําลาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9

ความหวังของนางจนสิน หญิงสาวสูดหายใจลึกลดใบหน้า
ทีเกือบจะชิดอีกฝ่ ายลงไปวางบนไหล่เขาวูบหนึงคล้าย
กําลังสงบอารมณ์และตังสติกอ่ นจะก้าวถอยไป
"ข้าเสียมารยาทแล้วคุณชายเนีย หวังว่าท่านจะไม่ถอื สา"
นางไม่อาจเก็บซ่อนความผิดหวังในดวงตาคูน่ นได้
ั เลย
หญิงสาวหมุนตัวถอยไป คิดก่นด่าว่าเหล้าช่างทําให้คน
เสียสติและใจกล้าบ้าบิน ทําสิงทีไม่ถูกไม่ควรเช่นนีได้
อย่างไร แต่กอ่ นจะไปพ้นรัศมี แขนของนางก็ถูกจับเอาไว้
ชายหนุ่มมีดวงตาวาวโรจน์ เขาดึงนางมายืนสลับทีกับ
ตนเอง ผลักนางให้หลังชนกับผนังก่อนจะเป็ นฝ่ ายประทับ
จุมพิตบนริมฝีปากงามคูน่ นเอง
ั
หลิวจ้าวเว่ยตาโตอย่างตกใจ แต่แค่ชวขณะที
ั หัวใจเต้น
กระหนํานางกลับยินยอมรับจุมพิตดูดดืมลึกซึงของเขา
อย่างเต็มใจ ชายหนุ่มรังท้ายทอยของนางเอาไว้หญิงสาว
จึงยกแขนขึนโอบรอบคอเขาเช่นกัน
รสชาติของจูบไม่ได้หวานลําเหมือนฝันแบบในนิยาย
ประโลมโลก แต่เป็ นรสชาติของเหล้าทีต่างฝ่ ายเพิงดืมไป
และรสร้อนทีแผ่กาํ จายในปากลงไปจนถึงขัวหัวใจ ทังสอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0

ไม่ได้จุมพิตผะแผ่วทะนุ ถนอมกันเลยแม้แต่น้อย กลับกัน

คือต่างคนต่างจูบอย่างเอาเป็ นเอาตาย คล้ายจิตวิญญาณ
ทีต้องการดูดกลืนกันและกันอย่างไม่มที สิี นสุด ราวกับว่า
พวกเขาโหยหาเวลานีมานานนับร้อยนับพันปี เมือได้เริม
แล้วไฟก็เผาผลาญความยับยังชังใจจนหมดสิน
ในปากฟาดฟั นกันอย่างไร มือไม้กข็ ยับปะป่ ายไม่ยงั เนีย
เถียนชิงลูบไล้ไปตามตัวนาง พอๆ กับทีนางแทบจะปลด
เสือผ้าเขาออกให้รแู้ ล้วรูร้ อด เสียแต่วา่ ทังสองยังมีสติ
เกินไป และทีนีเป็ นวังหลวง ไม่เช่นนันไม่มที างทีทุกอย่าง
จะจบแค่การจับแน่
หลังจากจูบกันเนินนานจนแม้แต่ฤทธิเหล้ายังจางหาย ใน
ทีสุดคนทังคูท่ นัี วเนียกันมาครูใ่ หญ่กผ็ ละห่าง หลิวจ้าวเว่ย
รูส้ กึ มึนหัวไปวูบหนึง นางใช้หลังมือแตะริมฝีปากยืนนิง
ราวกับคิดทบทวนว่าตนทําบ้าอะไรลงไป
เขายืนมองท่าทางของนางเงียบๆ ไม่ได้คดิ จะเร่งรีบอะไร
ราวกับจะรอตรงนันได้ชวชี
ั วติ จนกว่านางจะพูดอะไร
ออกมา
"ท่าน..." หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก จะโทษเขาก็ไม่ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1

เพราะนางเป็ นคนเริมเอง จะโทษตัวเองก็รสู้ กึ อ่อนไหว

เกินไป
หลังจากตายมาชาติหนึง นางก็ไม่สนใจเรืองพรหมจารีย์
อะไรแล้ว ถูกข่มขืนยับเยินก็เคยมาแล้ว ยอมจุมพิตกับ
ศัตรูกท็ ํามาแล้ว กับแค่พวั พันกับบุรุษทีในใจต้องการบ้าง
นับว่าเป็ นอะไรได้
เพียงแต่พอสติแจ่มชัดขึนมาความกล้าก็หายไป สองแก้ม
ทีซีดขาวหลังจากต้องฝนยามนีแดงกําทังขวยเขินทังอับ
อาย นางลูบหน้าครังแล้วครังเล่าคล้ายกําลังก่นด่าตัวเอง
ทีไม่รจู้ กั ยับยังชังใจ ถูกความงามของบุรุษล่อลวงจนเสีย
อาการ
เนียเถียนชิงมองสีหน้ามึนงงของนางแล้วถอนหายใจ ยาม
ปกตินางมักจะมีสหี น้าเรียบเฉย สงบนิง ไม่ยมิ และเยือก
เย็น เหล่านันล้วนเป็ นหน้ากากทีนางสวมเป็ นประจํา แต่
ยามนีแม้แต่หน้ากากนางก็ไม่สวมแล้ว สีหน้าทีแสดงออก
ว่าตนพ่ายแพ้แก่ใจตนเองเช่นนันทําให้เขาอยากหัวเราะ
มือใหญ่คว้าข้อมือของหลิวจ้าวเว่ยไว้ให้นางหยุด "อย่าลูบ
อีกเลย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2

"ล่วงเกินท่านแล้ว ข้าผิดเอง" ในทีสุดหญิงสาวก็เลือกจะ

พูดประโยคนี
"ไม่ใช่ล่วงเกิน ข้าเต็มใจ"
"...."
"และยินดีอย่างยิง"
"...." หลิวจ้าวเว่ยพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กะพริบตาปริบๆ
มองคนทีเผยยิมบางๆ ออกมา นางคิดอะไรไม่ออกจนได้
ยินเขาเอ่ยเปลียนเรือง
"ใช่หรือไม่ใช่แล้วอย่างไร?"
"ท่านว่าอะไรนะ"
"ทีเจ้าถามข้าก่อน... หากข้าไม่ใช่คนทีเจ้าคิด เจ้าจะไม่จบู
กับข้าหรือ หากข้าใช่แล้วเจ้าจะทําอย่างไร มันต่างกัน
ตรงไหน"
"ไม่ต่างกัน... เพียงแต่..." นางเองก็ไม่เข้าใจ เพียงแต่นาง
คาดหวังให้เขาได้กลับมาก็เท่านัน
"ข้าก็คอื ข้า" เขายิมอ่อนโยน "ไม่วา่ จะใช่หรือไม่ลว้ นเป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3

ข้า"
"...."
"...ทียินดีจะมองแค่เจ้าเสมอ"
*
คนสกุลหลิวรูส้ กึ ว่าตนรอดพ้นจากโทษประหารเมือหลิว
จ้าวเว่ยก้าวลงจากเวทีโดยทีไม่มใี ครพูดถึงการเปลียนตัว
ขึนรํา มือของหลิวเฉียนเปี ยกชุม่ ไปด้วยเหงือ ในขณะที
เจินฮุ่ยเหมยจิตใจพะวักพะวงกับบุตรีทยัี งเจ็บปวดอยูแ่ ต่
นางต้องปั นหน้านิงทนดูการแสดงต่อไป
ตราบจนฮ่องเต้เสด็จออกจากตําหนักไปแล้วเหลือฮองเฮา
กับเชือพระวงศ์ชนสู
ั งคอยรับหน้างานเลียง นางจึงฉวย
โอกาสลอบสังให้ขนั ทีทซืี อตัวไว้พาหลิวจ้าวอวีไปรอบนรถ
ม้าของสกุลหลิว หวังว่าเมือประตูวงั เปิ ดแล้วจะได้รบี พา
บุตรสาวกลับจวนไปหาหมอ
ในใจคนสกุลหลิวไม่มใี ครอยากนังอยูท่ นัี นอีกแล้ว แม้
ใบหน้าจะยังปั นยิมรับคําเยินยอเพราะหลิวจ้าวเว่ยเป็ นที
ทรงโปรดและร่ายรําได้ชวนตะลึง แต่ในใจพวกเขาอยาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4

ข้ามเรืองการรํานีไปให้พน้ ๆ เพราะกลัวว่าพรุง่ นีลืมตาตืน

มาแล้วฝ่ าบาทจะทวงถาม พวกศัตรูจะใช้โอกาสนีเล่นงาน
การแสดงผ่านไปหลายชุด ทังยังมีการแสดงจากต่าง
แคว้นทีคณะทูตนํามาถวาย แต่นบั ว่าบรรยากาศช่วงที
เคร่งครัดด้านพิธกี ารได้ผา่ นไปแล้ว หลังจากรําบวงสรวง
ฟ้ าดินในลานก็เข้าสูก่ ารเฉลิมฉลองอย่างแท้จริง
ในขณะทีลานกว้างกําลังเต็มไปด้วยความครืนเครง พลัน
เกิดเสียงตะโกนดังขึน "มีคนร้าย! คุม้ ครองฝ่ าบาท!"
ลานทังลานเกิดความโกลาหลขึนมาทันที แต่เพราะฮ่องเต้
ไม่ได้ทรงประทับอยูท่ นัี นคนร้ายจึงไม่ได้บุกเข้ามาในงาน
ทหารองครักษ์วงเข้
ิ ามาล้อมฮองเฮาอย่างแน่นหนา ทัวทัง
ลานมีทหารเข้ามายืนล้อมกันมากมาย
พวกสตรีทติี ดตามมากับขุนนางส่งเสียงหวีดร้องอย่างเสีย
ขวัญ เสียงดนตรีเงียบลง ด้านนอกตําหนักเป่ าเหอมีเสียง
การต่อสูด้ งั เป็ นระยะ ทุกคนในตําหนักล้วนใจเต้นระทึก
คอยฟั งเสียงจากด้านนอกอย่างระมัดระวัง
แม้ในลานจะไม่มคี นร้ายเข้ามา แต่ทุกอย่างพลัน
หยุดชะงัก ทหารคุม้ กันเข้ามาเป็ นจํานวนมาก ทุกคนต่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5

มองหน้ากันไปมาอย่างสับสน
ฮองเฮานังอยูด่ า้ นบนสุด นางค่อนข้างมันใจว่าฝ่ าบาทจะ
ปลอดภัยจากการลอบสังหารเหมือนทุกครังทีผ่านมา
ดังนันจึงนังจิบชาท่ามกลางวงล้อมของทหารอย่างเอือย
เชือย ในเมือคนร้ายไม่ได้บุกเข้ามาในงานย่อมไม่เป็ น
อันตรายต่อนาง อีกอย่างเป้ าหมายของคนร้ายย่อมเป็ น
ฮ่องเต้อู่เหอตี ซึงไม่ได้ประทับอยูท่ นีี ดังนันนางจึงไม่ม ี
อะไรให้ตอ้ งกังวล
สีพระพักตร์ของฮองเฮาทําให้พวกขุนนางทีเป็ นกังวลอยู่
ด้านล่างคลายใจลงบ้าง พวกเขานังรอคอยอย่างสงบ
เฉินเฟยฉีลุกออกจากงานไปพร้อมๆ กับท่านอ๋อง
ทังหลาย แต่ขนุ นางคนอืนไม่กล้าเสียงชีวติ ออกไปดู
เหตุการณ์อย่างพวกเขาจึงนังรออยูใ่ นวงล้อมทหาร
สองเค่อท่ามกลางความเงียบชวนอึดอัดใจก็มที หารเข้ามา
รายงานฮองเฮา เหลียวเจากัวตรัสอนุญาตให้ขนุ นาง
ทังหลายกลับจวนได้เพราะเรืองราวคลีคลายลงแล้ว
นับว่าทุกอย่างเกิดขึนอย่างรวดเร็วและจบอย่างรวดเร็ว
แต่เมือฮองเฮสตรัสว่าจบและสีหน้าไม่เปลียน เช่นนีก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6

หมายความว่าฮ่องเต้ยงั ทรงปลอดภัยดี เหล่าขุนนางจึงพา

กันทูลลา
เจินฮุ่ยเหมยรีบรุดออกจากตําหนักเป่ าเหอ นางร้อนใจ
อยากพาหลิวจ้าวอวีไปพบหมอ เมือคนสกุลหลิวมาถึงรถ
ม้าก็เหลือแต่หลิวจ้าวเว่ยทียังไม่มา
"ท่านพีเรากลับกันก่อนเถอะ ค่อยให้รถม้าวนมารับนางที
หลัง อวีเอ๋อร์จะทนไม่ไหวอยูแ่ ล้ว"
"ได้อย่างไรกัน" หลิวเฉียนขมวดคิวฉับ
"กว่าคุณหนูใหญ่จะเปลียนชุดอาจใช้เวลา ยิงเมือครูม่ ี
คนร้ายนางอาจจะเกิดความตระหนกคงชักช้าไปอีก ท่าน
พี..." ยามนีเจินฮุย่ เหมยไม่สนอะไรทังนัน อยากห่วงแต่
บุตรสาวทีนอนขดตัวร้องอย่างทุกข์ทรมานอยูด่ า้ นในรถ
"เจ้าบอกว่าเถาเฝิงชิงก็อยูท่ นีี ไม่ใช่หรือ เช่นนันก็ให้คนไป
แจ้งเขาขอให้เขาส่งจ้าวเว่ยกลับ เขาคงเข้าใจเรืองราวอยู่
แล้ว" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่อยากให้คนในจวนมายืนเถียงกันอยู่
หน้าวังจึงตัดสินใจ อีกอย่างนางก็อยากรีบกลับจวนไปให้
พ้นจากเรืองนีสักที "เขาเป็ นน้าชายของจ้าวเว่ย ไปส่งนาง
นับว่าไม่แปลก"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7

"เช่นนันก็เอาอย่างทีท่านแม่ว่าเถอะ" หลิวเฉียนพยักหน้า
เจินฮุ่ยเหมยจึงจ้างขันทีน้อยผูห้ นึงไปแจ้งข่าวให้หลิวจ้าว
เว่ยทราบและไปบอกกล่าวกับเถาเฝิงชิง เสร็จสรรพคน
สกุลหลิวก็รบี ออกจากวังไปทันที
*
หลิวจ้าวเว่ยทราบว่าคนสกุลหลิวทิงนางกลับไปก่อนก็แค่
แค่นขําอย่างเย็นชาไม่ได้กล่าวอะไรตอบกลับไปเพียงแต่
เดินกลับมานังลงบนตัง
หลังจากได้ฟังประโยคทีคล้ายคําสารภาพรักของเนียเถีย
นชิงนางก็รสู้ กึ เหมือนถูกชกเข้าทีกลางอก ความเมามาย
หายเป็ นปลิดทิง เหลือเพียงเหนือยล้าทียังท่วมท้น
หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรเขา ซึงดูเหมือนเขาก็ไม่ได้คดิ จะ
เอาคําตอบอะไรจากนาง ชายหนุ่มแค่นงลงตรงมุ
ั มห้อง
และมองดูนางเงียบๆ เท่านัน
จ้าวเว่ยอยากจะพูดว่าเรืองนีไม่เหมาะสมนัก การทีเขา
พูดจาเช่นนีกับสตรีทมีี คหู่ มันคูห่ มาย แถมเขาเป็ นขุน
นางในราชสํานัก ส่วนคูห่ มันของนางเป็ นถึงอ๋อง การที
เขาทําเช่นนีนับเป็ นความผิดมหันต์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8

แต่นางปฎิเสธไม่ได้เลยว่ารูส้ กึ เป็ นสุขใจเมือได้ยนิ ถ้อยคํา

หนักแน่นของเขา
จูบก็จบู ไปแล้ว กอดก็กอดไปแล้ว กับแค่เอ่ยปากเกียวพา
ราสีจะหนักหนากว่าการจุมพิตลึกซึงได้อย่างไร
หญิงสาวถอนหายใจเฮือกคล้ายแบกภูเขาเอาไว้ทงลู ั กและ
ภูเขานันทําจากปุยนุ่น คล้ายว่ามันดูหนักหนาทว่ากลับ
เบาบางและไม่ได้เป็ นภาระอย่างทีคิด
ในใจรูส้ กึ หวานลํายามทีได้คน้ พบว่ามีใครสักคนทีเฝ้ ามอง
และหวังดีต่อนางอย่างจริงใจอยูบ่ า้ ง
ตังแต่ชวี ติ ก่อนจนถึงตอนนีนางยังไม่พบคนทีนางจะรัก
และรักนางได้อย่างลึกซึงเลย จนเมือได้ยนิ เนียเถียนชิง
เอ่ยปากประโยคนันพร้อมกับดวงตาทีจริงใจชัดเจนเกิน
กว่าทีนางจะมองหาการเสแสร้งเจอ
"ให้ขา้ ไปส่งหรือไม่?" เนียเถียนชิงก็ได้ยนิ แล้วว่านางถูก
คนในตระกูลทิง
"เรืองนันคงไม่เหมาะนัก ขันทีไปแจ้งกับท่านน้าแล้วอีก
สักครูท่ า่ นน้าคงให้คนไปส่งข้าเอง" ตามจริงแล้วพวกเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9

เคยพูดคุยกันนับคําได้ แต่เมือความสัมพันธ์เลยเถิดมา
ไกลหลิวจ้าวเว่ยก็เลิกเอ่ยปากอ้อมค้อมมากมารยาทกับ
เขา
"ทังทีเจ้าเพิงช่วยชีวติ พวกเขาแท้ๆ แต่พวกเขากลับทิง
เจ้าไว้ทนีี " หลิวจ้าวเว่ยเข้าใจได้โดยทีเนียเถียนชิงไม่ตอ้ ง
อธิบายว่าพวกเขาทีตนกล่าวถึงหมายความถึงใคร
"เรืองนีไม่นบั ว่าแปลก ทีจริงพวกเขาคงอยากเผ่นออก
จากวังก่อนทีข้าจะขึนรําเสียอีก"
เนียเถียนชิงมองนางด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก หญิงสาวจึง
หัวเราะออกมาเบาๆ พวกเขานังห่างกันมาก แต่หลิว
จ้าวเว่ยกลับรูส้ กึ มันคงยิง
"ท่านยังไม่ตอบข้าเลย เหตุใดท่านมาอยูท่ นีี "
"เจ้าลองเดาดูส"ิ
"หากให้ขา้ เดา ข้าคงคิดว่าท่านตามข้ามา" หญิงสาวเอ่ย
ล้อเขา
"ก็ไม่ผดิ " เขาว่า แต่ดจู ากสีหน้าเขาแล้วหลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ
ว่านันคือเหตุผลทังหมด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0

"คนร้ายเมือครูค่ งไม่ใช่..." เนียเถียนชิงลึกลับเกินไป และ

ดูลบั ลมคมในเกินกว่าจะเป็ นแค่จว้ งหยวนหนุ่มทีบากบัน
เข้าเมืองมาเพือสอบขุนนางแสวงหาความก้าวหน้าเท่านัน
สัญชาตญาณบอกนางว่าเขาไม่ได้เป็ นแค่ในแบบทีเห็น
"ข้าไม่เบาปั ญญาขนาดนัน" เขาเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ
ไม่ได้รอ้ นรนรีบปั ดโทษกบฎให้พน้ ตัวเหมือนพวกขุนนาง
ปกติทโดนกล่
ี าวหาแล้วจะต้องรีบแก้ต่างเพราะเรืองนีเป็ น
เรืองใหญ่ หลิวจ้าวเว่ยยิงมองเขาอย่างพิจารณา
"แปลว่าถ้าท่านจะทําท่านก็มวี ธิ ที แยบยลกว่
ี านีหรือ?"
นางลดเสียงลงเอ่ยหยังเชิงเพือดูปฎิกริ ยิ าของเขา แต่ชาย
หนุ่มกลับสีหน้าไม่เปลียนแม้แต่น้อย
ไม่มคี วามตกใจ ไม่มคี วามกังวล และไม่ตนเต้
ื น คล้าย
พวกเขากําลังคุยกันเรืองดินฟ้ าอากาศ
"นันขึนอยูก่ บั เจ้า"
"เหตุใดถึงขึนอยูก่ บั ข้า?"
"ถ้าหาก---"
"คุณหนู หลิว ท่านรองเจ้ากรมให้มาเชิญขอรับ" เสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1

รายงานด้านนอกดังขึนขัดจังหวะเนียเถียนชิง หญิงสาว
มองจ้วงหยวนหนุ่มอย่างลังเลใจก่อนจะลุกขึนไปเปิ ด
ประตู
นางพูดกับขันทีทมาเชิ
ี ญสองสามคําก่อนจะหันมาเอ่ย
กับเนียเถียนชิงโดยไม่มเี สียง
'แล้วพบกัน'
*
เถาเฝิงชิงให้คนมาส่งหลิวจ้าวเว่ยแต่ตวั เขาไม่ได้มาด้วย
เพราะงานของกรมพิธกี ารยังไม่เสร็จสิน ดังนันหญิงสาว
จึงนังรถม้าออกจากวังมาตามลําพัง
ด้านนอกสองข้างถนนประดับประดาด้วยโคมไฟ ผูค้ นยัง
มีให้เห็นกันประปรายแม้จะดึกขึนทุกขณะ
ไกลออกไปบนฟ้ ามีพลุแสดง หญิงสาวเปิ ดม่านรถม้ามอง
ถนนทีค่อนข้างโล่ง แสงไฟทีสว่างตลอดทางและดอกไม้
ไฟ ดวงหัวใจจึงสงบลงมาก
ความเหนือยล้าทําให้นางเอนกายอิงกรอบหน้าต่าง วูบ
หนึงดวงตาของนางปิ ดลงคล้ายจะเข้าสูห่ ว้ งนิทรากระทัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2

บ่าวบังคับรถม้าเรียกนางถึงได้สติและรูต้ วั ว่ามาถึงจวน
สกุลหลิวแล้ว
หญิงสาวกล่าวขอบคุณบ่าวผูน้ นแล้
ั วเข้าจวนไป บ่าวเปิ ด
ประตูของสกุลหลิวรอนางอยูแ่ ล้ว ทังด้านในก็มบี ่าวของ
นางเองทีมายืนรอกันอย่างตืนเต้น
อาเจินรีบถือโคมไฟเข้ามานําทางนาง มีฝู่ เองก็เอาเสือ
คลุมมาให้เพราะอากาศเย็นลงมาก หญิงสาวยังไม่ทนั เอ่ย
อะไรพลันเห็นหลิวหานยืนรอนางอยูต่ รงทางกลับเรือน
"เจ้ามาทําอะไรทีนี?" หญิงสาวมองน้องชายอย่างแปลกใจ
สีหน้าอีกฝ่ ายไม่ดนี กั คงไม่ได้มาแสดงความยินดีกบั
ชือเสียงของนางแน่
"เหตุใดวันนีท่านถึงขึนรําแทนพีรองได้?"
"...."
"แล้วเหตุใดสภาพพีรองถึงเป็ นเช่นนัน" นําเสียงตําหนิ
กล่าวโทษชัดเจนทําให้หลิวจ้าวเว่ยหรีตามองเขาอย่างไม่
ชอบใจ
"เจ้าจะบอกว่าข้าเป็ นคนช่วงชิงตําแหน่งมาจากพีรองของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3

เจ้าสินะ" นัยน์ตาหลิวจ้าวเว่ยพลันสว่างวาบ นางปลดผ้า

คลุมส่งให้มฝู่ี พวกบ่าวรีบพากันก้มตําเพราะได้ยนิ เรืองที
ไม่ควรได้ยนิ
บนใบหน้าอ่อนวัยของหลิวหานปรากฎสีหน้าอึดอัดใจ
ขึนมา แต่หลิวจ้าวเว่ยได้เริมแล้วก็ไม่คดิ จะหยุด "ตังแต่ขา้
กลับมาถงเยียนเจ้ากับข้ายังไม่เคยได้พูดจากันดีๆ สักครัง
ไม่นึกว่าครังแรกทีเจ้าอยากจะพูดจากับข้าขึนมาจะเป็ น
เรืองนี"
ยามนีหลิวจ้าวเว่ยเหนือยและอ่อนไหวเกินไป เนียเถีย
นชิงทําให้อารมณ์นางสงบลงได้บา้ ง แต่พอกลับเข้าจวน
หลิวนางก็รสู้ กึ ไม่มนคงอี
ั กครัง แต่ทน่ี าสงสารคือหลิวหาน
เขามาหานางในจังหวะทีไม่เหมาะเอาเสียเลย
"ท่านไม่ควรทําเช่นนัน..."
หญิงสาวก้มมองเล็บมือตัวเองแล้วพูด "แล้วอย่างไร ต่อให้
ข้าลงมือกับหลิวจ้าวอวีแล้วเจ้าจะทําไม จะบอกว่าข้าเป็ น
หญิงชัวใจโฉด ขีอิจฉาริษยา ไม่รกั ษานําใจพีน้องงันหรือ"
นางแค่นเสียงหัวเราะหยันในลําคอก่อนจะจ้องใบหน้าทีมี
เค้าเดียวกับนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4

"ท่านทําผิดจรรยาสตรี สตรีไม่ควรจะโหดเหียมเช่นนี"
"คนอย่างเจ้ามีสทิ ธิมาตัดสินว่าข้าควรทําสิงใดเมือไหร่
กัน?" นางก้าวเข้าไปหาเขาอย่างคุกคาม "คนอย่างเจ้าทีมี
ทังท่านย่าคอยโอบอุม้ มีทงบิ
ั ดาคอยประคบประหงม
ตังแต่เกิดก็ไม่เคยทุกข์ใจ ไม่ตอ้ งแก่งแย่งชิงดีกบั ใคร
เพราะทุกคนประคองเจ้าเอาไว้บนฝ่ ามือ ...คนอย่างเจ้า มี
สิทธิมาสอนข้าเรืองจรรยาได้ดว้ ยหรือ หา!?" หลิวจ้าว
เว่ยตวาดใส่น้องชายอย่างเดือดดาล ดวงตาของนางแดง
กําและวูบไหว
ใจจริงนางไม่ได้เกลียดหลิวหาน แต่ลกึ ๆ แล้วนางกักเก็บ
ความอิจฉาเอาไว้ไม่น้อย อิจฉาทีอีกฝ่ ายเป็ นผูช้ าย อิจฉา
ทีแม้จะขาดแม่เหมือนกันแต่หลิวหานกลับได้รบั ความ
เมตตาจากบิดาจนหมดใจ ในขณะทีนางต้องอยูก่ บั ความ
เย็นชาห่างเหิน
และลึกลงไปในใจดวงนัน แม้จะรูว้ า่ ไม่ใช่ความผิดของอีก
ฝ่ าย แต่เพือให้กําเนิดเด็กคนนีมารดาถึงได้จากนางไป
ตลอดกาล ทิงนางให้ต่อสูใ้ นจวนทีเป็ นดงงูพษิ นีตามลําพัง
ลึกลงไปในส่วนดํามืดทีสุดของจิตใต้สํานึก นางโทษเขา...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5

หลิวจ้าวเว่ยยกมือขึนลูบหน้า ยามนีนางอ่อนไหว
เหลือเกินจนเผลอระเบิดอารมณ์ใส่น้องชายทังทีไม่ควร
นางรูว้ า่ ตนทําเกินไปแต่กไ็ ม่อาจเรียกคืนคําพูดเมือครู่
กลับมาได้อกี
"ไปซะ อย่ามายุง่ กับเรืองของข้าอีก ใช้ชวี ติ ของเจ้าให้ดกี ็
พอ" นางถอนหายใจแล้วกล่าวไล่น้องชายทียืนอึงเพราะ
ถูกนางตวาดใส่อย่างไม่ทนั ตังตัว
โฉมสะคราญไม่คดิ จะรังอยู่ หญิงสาวนําบ่าวกลับเรือนไป
ทันที นางต้องการพักให้มาก ต้องการนอนให้นานทีสุด
เพือกอบกูพ้ ลังกายพลังใจทุกอย่างให้คนื มาดังเดิม
*
ในขณะทีหลิวจ้าวเว่ยทิงตัวลงนอนและหลับลึกทันทีท ี
กลับถึงเรือนจิวฮวา ทางด้านเรือนของหลิวจ้าวอวีกลับ
วุน่ วาย บ่าววิงเข้าออกกันไม่หยุด บางคนตามหมอ บาง
คนไปซือยา บ้างก็เตรียมนําร้อน บ้างไปเตรียมสมุนไพร
ประคบ
เจินฮุ่ยเหมยมองบุตรีทกรี
ี ดร้องอย่างทรมาน บนใบหน้า
ซีดเซียวมีเหงือซึมด้วยหัวใจทีเจ็บปวดยิงนัก นางเข้าไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6

ประคองหลิวจ้าวอวีให้ดมยาที
ื หมอสังอย่างทุลกั ทุเล
หญิงสาวยอมกลืนยาขมลงคอรวดเดียวเพราะหวังจะให้
อาการเจ็บปวดหายไป แต่โชคร้ายทีในตัวหลิวจ้าวอวีมี
พิษทีกระตุน้ พิษชนิดอืน เมือดืมยาเพิมสรรพคุณของยา
จึงรุนแรงกว่าปกติ แทนทีอาการจะทุเลาลง นางกลับยิง
เจ็บปวดราวกับไส้จะขาด
"ทําไมเป็ นแบบนี!?" เจินฮุย่ เหมยร้อนรนมาก ใบหน้าผู้
เป็ นมารดาครึมลงอีกหลายส่วน นางมองหลิวจ้าวอวีทีกุม
ท้องขดตัวงออยูบ่ นเตียง ก่อนจะเห็นรอยเลือดบนฝูก
บ่าวรับใช้อุทานกันอย่างตกใจ เจินฮุย่ เหมยใจหายวาบ
นางมองออกว่านันไม่ใช่รอ่ งรอยของการแท้งลูก แต่สภาพ
ทีมีเลือดใหลเป็ นก้อนและสีสดเช่นนีถือว่าผิดปกติกว่า
เวลาดืมยาเลือนระดู...
ทีน่ากลัวนันคือในวันหน้าเรืองนีอาจจะส่งผลต่อการ
ตังครรภ์ของหลิวจ้าวอวี
"ออกไป! ออกไปให้หมด แล้วปิ ดปากให้สนิทไม่อย่างนัน
อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!" เจินฮุย่ เหมยยืนบังสายตาเหล่า
บ่าวไพร่แล้วแผดเสียงสังทันที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7

*
หลังจากเหล่าขุนนางแยกย้ายกันออกจากวัง พระตําหนัก
เป่ าเหอก็เงียบสนิทไร้ผคู้ น ถนนหนทางในส่วนของฝ่ าย
หน้านันกลับมาเงียบเชียบอีกครัง
แต่ในความเงียบกลับมีความกดดันมหาศาล ทหารรักษา
พระองค์จํานวนมากเดินตรวจตราเพ่นพ่านไปทัวโดยมีแค่
เสียงฝีเท้าทียําพืนเป็ นจังหวะสมําเสมอเท่านัน
ด้านนอกมีบรรยากาศเข้มงวดแข็งขันพอแล้ว แต่ในห้อง
โถงปี กของตําหนักเฉียนชิงบรรยากาศยิงตึงเครียดน่า
กลัวยิงกว่านับร้อยนับพันเท่า
ฮ่องเต้อู่เหอตี โจวอ๋อง อันอ๋อง องค์ชายสี เฉินหรงปั ว
มหาเสนาบดีทงสอง ั ล้วนยืนอยูด่ า้ นในนัน รวมถึงซ่งซือ
อ๋อง เพียงแต่ซ่งซืออ๋องไม่ได้ยนื อยูอ่ ย่างบุรษุ ผูอ้ นที
ื นี แต่
กลับคุกเข่าอยูก่ ลางวงล้อม
สภาพกระเซอะกระเซิงของเขาแสดงให้เห็นว่าเพิงผ่าน
การทารุณมาไม่น้อย แต่บนใบหน้ายังคงมีรอยยิมโง่งม
ฮ่องเต้อู่เหอตีทอดพระเนตรพระโอรสองค์โตด้วยสายตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8

ว่างเปล่า ชืดชา และไร้ความรูส้ กึ

"เจ้าทําแบบนีทําไม?" ตามจริงเขาไม่คดิ ว่าต้องถาม แต่
สุดท้ายก็เลือกจะถาม อย่างน้อยอีกฝ่ ายก็เป็ นลูกชายคน
แรกของเขา ในอดีตเขายังเคยอุม้ เด็กคนนีเล่นอยูห่ ลาย
ครัง แม้วนั นีอีกฝ่ ายจะอยูเ่ บืองหลังการลอบสังหารเขาก็
เถอะ
เรืองนีออกจะเกินคาดอยูไ่ ม่น้อย ในขณะทีศัตรูทมีี พร้อม
ทุกอย่างสําหรับต่อกรกับเขาอย่างเฉินหรงปั วหรือโจวอ๋อ
งกลับไม่มใี ครผลีผลามลงมือ แต่บุตรชายทีขลาดเขลา ไร้
ความสามารถ และไร้อํานาจเกือหนุนกลับคิดจะช่วงชิง
จังหวะลงมือเสียก่อน
"ถุย!" ซ่งซืออ๋องอู่เหวินจวินถ่มเลือดลงบนพืน เขาเงย
หน้ามองพระบิดาทีอยูใ่ นชุดทองคําก่อนจะกวาดสายตา
มองผูค้ นรอบห้อง "ทําทําไมรึ? ฮะฮ่าฮ่า... ทําทําไมงันรึ
...เสด็จพ่อ ลูกเพียงแต่อยากล้างชือตัวเอง คนขีขลาด ใช้
การไม่ได้... ชัวชีวติ นีลูกเป็ นมาพอแล้ว"
มารดาของเขาเป็ นสนมชันตํา หลังจากให้กําเนิดเขาก็
ป่ วยตายโดยทีไม่ได้มเี วลาเสวยสุขหรือได้เลือน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9

ยศฐาบรรดาศักดิ เขาไม่มสี กุลมารดาคอยหนุนหลัง ตังแต่

เด็กมักถูกกลันแกล้งรังแก เป็ นองค์ชายทีไม่เหมือนองค์
ชาย แม้แต่ขนั ทียศสูงหน่อยยังไม่ไว้หน้าเขา
ตังแต่เด็กๆ เขาถูกพวกพีน้องกันออก ไม่มใี ครยอมเล่น
กับเขา ยกเว้นเขาจะเป็ นลาเป็ นม้าให้คนอืนขี กระทังซู่
เฟยรับไปเลียง การกินอยูถ่ งึ ได้ดขี นมาบ้
ึ าง แต่เขารูต้ วั
หากซู่เฟยมีลกู ได้เองเมือไหร่เขาก็จะไร้คา่ อีกครัง
"เสด็จพีสิงทีท่านทํานีคือกบฎ ท่านถึงกับกล้าร่วมมือกับ
พวกซือฟั งเพือทําร้ายเสด็จพ่อ" อันอ๋องต้องการกําจัด
คูแ่ ข่งอยูแ่ ล้ว แม้รแู้ ก่ใจว่าซ่งซืออ๋องไม่มสี งใดจะเที
ิ ยบเขา
ได้ แต่เห็นจิตใจทะเยอทะยานของอีกฝ่ ายในวันนี ชาย
หนุ่มก็คดิ ว่าต้องการตัดรากถอนโคนเหยียบอีกฝ่ ายให้จม
ดินเสียเพือตัดปั ญหา
"เจ้าตกลงอะไรกับพวกมัน" ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้ใส่ใจหรือ
เจ็บปวดเพราะความอกตัญ ขู องลูกชาย สิงทีเขาสนใจ
คือเรืองทีเกียวกับทางซือฟั งมากกว่า
ก่อนหน้านีมีสายลับซือฟั งทะลักเข้ามาในถงเยียนเป็ น
จํานวนมาก ทีวังหลิงซานก็มนี กั ฆ่าจากซือฟั งบุกเข้ามา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0

เพือฆ่าเขา เขาตรวจสอบอย่างลับๆ จึงรูว้ า่ มีเชือพระวงศ์

ในถงเยียนทีสานสัมพันธ์กนั คนจากซือฟั ง
แต่เขาไม่เคยคิดถึงซ่งซืออ๋องเลย... ก็ถูกของอีกฝ่ าย เด็ก
คนนีขีขลาดและโง่มาตลอด ดังนันเขาไม่คดิ ว่าอีกฝ่ ายจะ
กล้าถึงขนาดคิดจะก่อกบฎ ล้มล้างราชบัลลังก์ แต่ยามนี
เมือทบทวนดูแล้วก็คงเป็ นเพราะความโง่จริงๆ ทีชักนํา
องค์ชายใหญ่ให้ถลําลึกถึงขันนี
"มาถึงขันนีแล้วลูกก็ไม่มอี ะไรต้องปิ ดบัง ...พวกเขาส่งนัก
ฆ่ามาช่วยลูก พอลูกได้บงั ลังก์กจ็ ะส่งทหารไปช่วยพวก
เขา"
"ส่งทหารไปช่วย เช่นนันคงไม่ใช่ฮูเจียเล่อ เจ้าตกลงกับ
ใคร? องค์ชายใหญ่หรือองค์ชายสาม?" ฮ่องเต้อู่เหอตีหรี
ตามองเขา
"...."
"เจ้าจะตอบเราดีๆ หรือจะให้เราไปถามจากซู่เฟย ยังมี
พระชายากับลูกของเจ้า เลือกมา"
"เสด็จพ่อ!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1

"ตอบคําถามเรา"
"องค์ชายใหญ่... เป็ นองค์ชายใหญ่ เสด็จพ่อโปรดละเว้น
เสด็จแม่กบั คนอืนๆ ด้วย เรืองนีลูกทําคนเดียว"
"โง่เง่านัก!"
เพียะ!
ฮ่องเต้อู่เหอตีฟาดฝ่ ามือใส่ใบหน้าของซ่งซืออ๋องอย่างแรง
จนหน้าเขาสะบัด ปรากฎรอยเลือดแตกซิบทีข้างแก้ม ใน
ปากก็แตกยับ
"ไม่เบิกตาดูให้กว้างกลับเหิมเกริมคิดจะช่วงชิงบัลลังก์
หากคนอย่างเจ้าได้บงั ลังก์ไป แม้แต่วนั เดียวก็คงรักษา
เอาไว้ไม่ได้" ฮ่องเต้ตวาดลัน
สิงทีเขาคิดเอาไว้ไม่ผดิ หากกําจัดฮูเจียเล่อ องค์ชายใหญ่
กับองค์ชายสามของซือฟั งคงหําหันกันอย่างไม่ไว้หน้า
และต้องพยายามยืมมือจากคนในต้าถงแน่ แล้วข้อ
แลกเปลียนจะเป็ นอะไรได้หากไม่ใช่บลั ลังก์นี
ยามนีมีฮูเจียเล่ออยูพ่ วกเขายังพยายามดึงขุมอํานาจ
ต่างๆ เพือต่อกรกับไท่จอผูื น้ นั แม้แต่เรืองโง่เขลาอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2

การช่วยลอบสังหารฮ่องเต้เพือเปลียนศักราชก็ยงั คิดมาได้
ยามนีต้าถงไม่ปลอดภัยอยูแ่ ล้ว และสิงทีซ่งซืออ๋องทํา
วันนีก็ยงทํ
ิ าให้เขารูส้ กึ ว่าบัลลังก์กําลังถูกเขย่าอีกครัง เขา
ไม่กลัวโจวอ๋องหรือเฉินหรงปั ว สองคนนียังนับว่ามีสมอง
ย่อมดูสถานการณ์ออกว่ายามนีต้าถงอ่อนแอเกินกว่าจะ
รับสงครามภายใน ต่างฝ่ ายถึงได้นงสงบคุ ิ มเชิงกัน แต่ท ี
เขาทนไม่ได้คอื ลูกโง่ทชัี กศึกเข้าบ้าน
ในปากของซ่งซืออ๋องขมฝาด ไม่นานก็มเี ลือดไหลหยด
ฮ่องเต้อู่เหอตีถีบเขาซําอีกครังอย่างเดือดดาล
"คิดจะล้างชืองันรึ นีคือการตอกสลักชือของเจ้าให้ชดั เจน
ยิงขึนอีกว่าโง่เขลาเกินเยียวยาแค่ไหน เจ้ามองไม่เห็น
ศัตรูทแท้
ี จริงด้วยซํากลับรีบร้อนลงมือด้วยแผนการโง่ๆ
...ทีจริงอย่างน้อยหากคิดจะอกตัญ ลู อบสังหารบิดาของ
เจ้าทังทีกค็ วรจะใช้สมองให้มากกว่านี" ฮ่องเต้อู่เหอตี
เหยียบลงบนหน้าเขาแล้วขยีจนแนบไปกับพืน ดวงตาไร้
ความเมตตาแม้แต่เศษเสียว
เขาถูกลอบสังหารมานับครังไม่ถว้ นจนชินชาแล้ว แต่การ
ถูกเขย่าบัลลังก์กลับสร้างความเดือดดาล หลายปี มานีเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3

เบือหน่ายและหย่อนยานความเคร่งครัดในราชสํานักไป
มาก ไม่เหมือนตอนขึนครองราชย์แรกๆ ทีขยันขันแข็ง
เข้มงวดเพือกวาดล้างขุนนางกังฉินรวมอํานาจอย่างเด็ด
เดียว
เวลาผ่านไปความฮึกเหิมไฟแรงหายไป กิจวัตรเดิมๆ แต่
การเป็ นคนทีอยูส่ งู กว่าใครในใต้หล้าทําให้เขาลืมตัวและ
เบือหน่ายไปบ้าง แต่นนไม่ ั ได้หมายความว่าเขาไร้
ความสามารถจนยอมยกบัลลังก์ให้ใครหน้าไหนก็ได้งา่ ยๆ
เขาเกิดมาเป็ นโอรสสวรรค์ และจะเป็ นเช่นนันต่อไปตราบ
ลมหายใจสุดท้าย ใครทีคิดช่วงชิงก็ตอ้ งเอาชีวติ มาแลกดู
คนอืนๆ ในห้องนันล้วนแต่เงียบปาก ไม่มใี ครพูดอะไร
พวกเขามองฮ่องเต้อู่เหอตีระบายอารมณ์กบั ซ่งซืออ๋อง
ด้วยแววตาเยือกเย็น ไม่มใี ครคิดจะเอ่ยคัดค้านแม้แต่คน
เดียว
"นักฆ่าวันนีจัดการหมดแล้วหรือยัง?" เมือเตะคนจนพอใจ
แล้วฮ่องเต้จงึ หันไปถามหัวหน้าองครักษ์
"ถูกสังหารหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4

"จัดการให้เรียบร้อย" ทรงสูดหายใจลึกก่อนจะหันมามอง
ซ่งซืออ๋องอีกครัง "โบยเขาสองร้อยไม้แล้วส่งกลับจวนไป
ถ้ามีชวี ติ รอดนับจากนีห้ามเขาออกจากจวนอีกชัวชีวติ
นอกจากมีคาํ สังของเรา ถ้าไม่รอดก็เอาศพไปโยนทิง
อย่าได้สนเปลื
ิ องเงินทําพิธ"ี
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"
"เสด็จพ่อเมตตาลูกด้วย ลูกผิดไปแล้ว! เสด็จพ่อ!" ซ่งซือ
อ๋องถูกซ้อมจนกระอักเลือดแล้ว พอได้ยนิ บทลงโทษ
ตัวเองก็ตาเบิกโพลงพยายามดินรนขอความเมตตาแต่ถูก
นายทการลากออกไปอย่างเข้มงวด
"เสด็จพ่อลงโทษเช่น..."
"พวกเจ้าออกไปซะ เรืองคืนนีอย่าได้แพร่งพราย"
เขาไม่สงประหารตั
ั ดหัวเสียบประจานก็เพราะเขาจัดงาน
วันนีเพือเรียกขวัญกําลังใจให้ชาวต้าถงและสร้าง
ภาพลักษณ์ทดีี ของราชวงศ์ หากมีขา่ วว่าองค์ชายใหญ่กอ่
กบฎนับว่าการลงทุนลงแรงในวันนีเป็ นการเสียเปล่าแล้ว
อันอ๋องทีคิดอยากให้พชายตายหุ
ี บปากฉับเมือได้ยนิ เสียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5

เด็ดขาดของฮ่องเต้อู่เหอตี พวกเขาทังหมดจึงเดินออก
จากห้องนันไปเงียบๆ เหลือแต่เฉินหรงปั ว
แม่ทพั หนุ่มรอคนอืนออกไปจากห้องจนหมดก็กราบทูล
"ฝ่ าบาททรงจําเรืองสายลับหญิงทีส่งไปซือฟั งได้หรือไม่
พ่ะย่ะค่ะ"
"เราจําได้"
"ฝ่ าบาท... สตรีทขึี นรําบูชาฟ้ าดินวันนี..." กล่าวเท่านี
ฮ่องเต้กต็ ระหนักแล้วว่าเฉินหรงปั วต้องการเตือนเรือง
อะไร "แม้โอกาสจะมีไม่มาก แต่ถา้ คณะทูตเหล่านีกลับซือ
ฟั งแล้วได้พบนางเข้า อาจจะเป็ นปั ญหา"
"ยามนีส่งคนไปหรือยัง?"
"เดินทางตังแต่อาทิตย์ก่อนด้วยม้าเร็วไม่พกั ยามนีน่าจะ
เข้าใกล้ฉางซาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
ฮ่องเต้มสี หี น้าอึมครึม ฟั งเช่นนีแปลว่าต่อให้เขาอยาก
ยับยังก็คงไม่ทนั
"หากจะเปลียนตัวนับว่าสายไปแล้ว ต่อให้สง่ คนไล่ตามไป
ตอนนีหากนางเข้าฉางซาไปแล้วคงเป็ นพิรุธแน่" ยามนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6

เมืองหลวงของซือฟั งเข้มงวดมาก การส่งคนเข้าออก

บ่อยๆ ย่อมเป็ นเรืองผิดสังเกตได้งา่ ย
"เช่นนันก็ทาํ ตามแผนเดิม ส่วนพวกทูตเราจะให้คนรับรอง
พวกเขา รังให้อยูใ่ นต้าถงนานอีกหน่อย หรือถ้าไม่อยูก่ ็
หาทางขวางถ่วงเวลา ...ส่วนเจ้าเร่งไปซือฟั ง บัญชาการ
เรืองนีให้สาํ เร็จ เพราะนีนับเป็ นโอกาสเดียวของเราแล้ว"
จากเรืองวันนีเห็นได้ชดั ว่าคลืนใต้นําทังในซือฟั งและต้าถง
กําลังก่อตัวขนานใหญ่ เขาต้องรังตัวฮูเจียเล่อเอาไว้ในซือ
ฟั งให้ได้ โดยทีฝ่ ายนันไม่เสียอํานาจในการปกครอง เพือ
จะได้ยนั สององค์ชายเอาไว้ ไม่เช่นนันหากคราวหน้าองค์
ชายพวกนันเริมหาพวกในถงเยียนใหม่โดยให้ขอ้ เสนอ
เหมือนทีสัญญากับซ่งซืออ๋อง คราวนีหากเป็ นโจวอ๋อง
ขึนมา บัลลังก์ของเขาก็ไม่แน่ ว่าจะรักษาได้
...แค่รูปโฉมของสตรีนางหนึง รอวันหน้าเขารับหลิวจ้าว
เว่ยเข้าวัง ก็จะไม่มใี ครได้ยลโฉมนางอีก ถึงยามนันเขา
ค่อยชดเชยทําดีโปรดปรานนางให้มากก็เพียงพอแล้ว
ความเสน่หาต่อสตรีใดในใต้หล้าก็ไม่อาจอยูเ่ หนือไปกว่า
ความหวงแหนในบัลลังก์ของเขา หากไม่อาจรักษาบัลลังก์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7

ไว้ได้เขาจะประคองดอกไม้งามเหล่านันไว้บนฝ่ ามือได้
เช่นไร...
เฉินหรงปั วรับราชโองการก่อนจะถอยออกจากห้องไป
เงียบๆ
*
เฉินหรูเหยียนผูเ้ ป็ นอาของเฉินหรงปั ว เป็ นบัณทิตไม่กคน
ี
ในสกุลทหาร ผิดกับพีน้องและญาติๆ ในรุน่ ราวคราว
เดียวกัน เขาชอบอ่านหนังสือไม่ชอบการต่อสู้ เขาชอบ
สะสมตํารามากกว่าสะสมอาวุธ
ดังนันเมือต้องเปลียนตัวผูร้ กั ษาบันทึกตระกูล พวกพีน้อง
ทีกลัวตัวหนังสือจนเรียกได้ว่าชิงชังจึงโยนของน่าเบือ
พวกนันมาให้เขาอย่างไม่นึกเสียดาย
บันทึกตระกูลทีว่านีไม่ใช่แค่กระดาษเก่าๆ ไม่กแผ่
ี น แต่
คือห้องทังห้องทีตําราโบราณตังแต่สมัยเริมก่อตังสกุลเฉิน
บันทึกข้อความการเจรจาในสนามรบ พันธสัญญาต่างๆ
ทําเนียบตระกูล ภาพเขียน โคลงกลอน สมบัตทิ ได้ ี มาจาก
การรบ รวมถึงบันทึกความเป็ นมาของตระกูลทีผูน้ ํา
ตระกูลจะส่งต่อกันรุน่ ต่อรุน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8

คนสกุลเฉินแต่เดิมมีนสิ ยั เถรตรงและค่อนข้างห่าม พวก

เขาไม่นิยมข้าวของทีอ้อมค้อมเช่นนี แม้บางรูปภาพจะมี
ค่าควรเมืองก็ไม่สนใจ อย่างมากก็ขอแบ่งพวก
เครืองประดับหรือเงินทองไปแลกของกินแล้วแยกย้าย
ของเก่าเก็บพวกนีล้วนไร้คา่ สําหรับคนทีใช้สนามรบเป็ น
เรือนนอน
เมือออกจากงานเลียง ราชครูเฉินหรูเหยียนกลับรีบถือ
โคมมุง่ หน้าไปยังห้องเก็บบันทึกตระกูลทีไม่ได้เข้ามานาน
เขารือค้นข้าวของด้านในลังทีปิ ดตายทังหลายอยูค่ รูใ่ หญ่
จนเหงือกาฬแตกพลัก
ใบหน้าบนลานพิธวี นั นีติดค้างอยูใ่ นใจเขามากเกินไป เขา
จึงต้องหาคําตอบให้ได้ไม่อย่างนันคงนอนไม่หลับ
"ท่านอาท่านทําอะไร"
เสียงของเฉินหรงปั วทําให้เฉินหรูเหยียนสะดุง้ เฮือก
เกือบจะผงะล้ม
"มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง หากข้าตกใจตายไปจะทําอย่างไร"
คนเป็ นอาลูบอกปลอบใจตัวเองพลางบ่นเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9

"ท่านอาแข็งแรงขนาดนีจะตกใจตายอะไรกัน... แต่เหตุใด
ท่านมาอยูท่ นีี อาสะใภ้รอท่านเข้านอนอยู"่ เขากลับเข้า
จวนมาเห็นอาสะใภ้ยนื ชะเง้ออยูต่ รงเฉลียงจึงได้สอบถาม
แล้วอาสามาตามผูเ้ ป็ นอาทีนี
"ดึกดืนแล้วหากไม่ใช่เรืองด่วนมีอะไรค่อยหาพรุง่ นีเถอะ
ขอรับ"
"เอาเถอะๆ เอาไว้คอ่ ยหาทีหลังแล้วกัน" เฉินหรูเหยียน
ถอนหายใจ เขาวางม้วนภาพทีไม่ทนั คลีออกลงในลังไม้
แล้วถือโคมตามเฉินเฟยฉีออกไป
พวกเขาช่วยกันปิ ดประตูหอ้ งให้เรียบร้อยแน่นหนาก่อน
จะเดินวนกลับไปหาอาสะใภ้ทยืี นคอยอยู่
ภายในห้อง
ม้วนภาพเก่าอายุนบั ร้อยปี ทเพิ
ี งถูกวางลงในลังไม้ขยับ
กลิงลงไปในช่อง ...สอดลึกตําลงไปทีก้นลังอีกครัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0

แสนชัง
# 37. สกุลเจิน

ภายในจวนเจ้าเมืองลัวหยางยามดึกสงัด ความมืดโรยตัว
ลงมาปกคลุมทุกซอกทุกมุม บ่าวไพร่หลับสนิทแม้แต่คน
เฝ้ าประตูกเ็ อียงหัวพิงกําแพงเข้าสูน่ ิทราไปอย่างสินท่า
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผูห้ นึงกําลังย่างเท้าอยูบ่ นเฉลียง
ทางเดิน เขาก้าวมันคงไม่รบี ร้อน ขายาวมาหยุดยืน
ตรงหน้าห้องทีแสง
ตะเกียงด้านในยังส่องสว่าง ข้างเท้าของเขามีลกู ตะกร้อที
ทําจากขนนกวางแน่นงอยู
ิ ช่ ายหนุ่มจึงก้มลงเก็บมันขึนมา
เขาเดาะมันเล่นบนฝ่ ามือขณะผลักประตูเข้าไปด้านใน
หูหวังไช่ เป็ นเจ้าเมืองลัวหยางมาหลายปี เขาเป็ นเจ้าของ
จวนเจ้าเมืองนีมาตลอดนับตังแต่สร้างใหม่ แต่ไม่คดิ เลย
ว่ายามนีเขากลับต้องทรุดกายลงนังข้างเตียงอย่างไร้
เรียวแรง บนหน้าผากผุดเหงือซึมจนท่วม เขาพยายาม
คลานเข้าไปหาเปลนอนของลูกชายผูเ้ ป็ นแก้วตาดวงใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1

ของเขา ในขณะทีสายตาก็ลงั เลหันไปมองฮูหยินทีหลับ

สนิทอยูบ่ นเตียง แม้เสียงดังเช่นไรนางก็ไม่ตนขึ
ื นมา
หูหวังไช่สะดุง้ เฮือกเมือมีคนเปิ ดประตูเข้ามา เขารับ
ราชการมานาน ดูลกั ษณะคนออกอยูบ่ า้ ง ถึงไม่เห็นว่า
พวกคนชุดดําทียืนในห้องค้อมกายให้เขา หูหวังไช่กร็ วู้ า่
คนผูน้ ต้ี องเป็ นผูน้ ําแน่
ชายหนุ่มมีใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้ทติี เขาเดาะของ
เล่นของบุตรชายหูหวังไช่ไว้ในมือด้วยสีหน้าเบือหน่าย
หูหวังไช่คดิ อย่างมีหวังว่าจนถึงตอนนีคนพวกนียังไม่ฆา่
เขานันแปลว่าคงยังพอมีทางรอด เขาจึงก้มลงโขกหัวไป
ทางชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน
"พวกท่านจะเอาอะไร เอาไปให้หมดเลย ขอแค่ละเว้นชีวติ
คนในบ้านข้าก็พอ"
ชายหนุ่มหันไปทัวห้องแล้วลากเก้าอีมานังข้างเปลนอน
ของเด็กชายวัยสองขวบ หูหวังไช่ใจสะท้านเมือเห็นชาย
หนุ่มผูม้ สี หี น้าเย็นชาเอือมมือไปจับลูกชายเขาทีนอนนิง
อยูใ่ นเปล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2

"ท่านจะทําอะไร อย่าแตะต้องเขานะ" หูหวังไช่คดิ จะโผ

เข้าปกป้ องลูกแต่ถูกคนชุดดําเข้ามารังตัวไว้ แถมชาย
หนุ่มในสุดสีเทาผูน้ นกลั
ั บหันมายกนิวชีขึนแนบริมฝีปาก
เป็ นสัญญาณให้เขาเงียบ
ชายหนุ่มวางลูกตะกร้อลงข้างเบาะนอนของเด็กน้อย
ขณะทีเอือมมือไปคลําจับชีพจรบนแขนอ้วนป้ อมนัน
หูหวังไช่ไม่กล้าเอ่ยอะไรส่งเดชเพราะกลัวว่าจะทําให้คน
ฟั งหุนหันทําร้ายบุตรชายของเขาขึนมา เขาพยายามมี
ทายาทมานานหลายปี ตระเวนกราบอ้อนวอนไปทัวทุก
สารทิศกว่าจะได้ลูกมาตอนทีอายุมากแล้ว แต่ในความปิ ติ
ทีได้มที ายาทก็เหมือนเป็ นเวรกรรม เด็กน้อยสุขภาพไม่ด ี
ตังแต่เกิด ดังนันเขากับฮูหยินถึงเป็ นกังวลมาก ยาม
กลางคืนถึงได้เอาลูกเข้ามานอนในห้องด้วย
"เด็กน้อยอับโชค" ชายหนุ่ มพึมพําซําๆ ก่อนจะผละออก
จากเปลนอนของเด็ก หันมาหาท่านเจ้าเมือง
"ดูจากท่าทางหมดเรียวหมดแรงกับสีหน้าของเจ้าพิษคง
เริมออกฤทธิแล้ว" เขาพูดขึน หูหวังไช่พลันตระหนก
"พิษหรือ พิษอะไรกัน ทําไมพวกท่าน..." เขาหันมองคนที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3

ยืนซ้ายทีขวาที ในใจรูส้ กึ เย็นเยียบ คิดขึนมาว่าวันนี

อาจจะเป็ นวันตายของตน ใบหน้าจึงซีดเผือดลงไปอีก
"อย่าเพิงกังวลไปไกลท่านเจ้าเมือง ในเมือข้าอยูท่ นีี ก็
หมายถึงท่านยังมีทางรอด"
"พวกจะ.. เจ้า คิดจะให้ขา้ ทําอะไร?" หูหวังไช่กงั วลว่าจะ
ไม่ใช่เรืองดีงามนัก คนพวกนีถึงได้ใช้วธิ บี บี คันเขา "หาก
เป็ นเรืองผิดต่อชาวบ้านข้า..."
"ไม่นบั ว่าผิดต่อชาวบ้าน กลับกันนีเป็ นเรืองทีช่วย
ชาวบ้านด้วยซํา... ข้าได้ยนิ ว่าเจินเสียวหนิงพาคนมากิน
นอนทีลัวหยางเป็ นเดือนแล้ว แต่กลับไม่ลงมือทําทางนํา
หรือสร้างฝายตามรับสัง กลับกันเขาบังคับกวาดเอา
ผลผลิตของราษฎรใกล้แม่นําลัว อ้างว่าอีกไม่นานจะเกิด
นําท่วม ผลผลิตทีนีควรส่งให้คลังหลวงเก็บรักษา"
เจินเสียวหนิงเป็ นทายาทสายสามของตระกูลเจิน นับว่า
เป็ นแขนขาสําคัญผูห้ นึงของเจินไห่กงั ทีเป็ นใหญ่ใน
แถบลัวหยาง
"เจ้า... เจ้าคิดจะเล่นงานเขา" หูหวังไช้เหงือกาฬแตกพลัก
ไม่ใช่วา่ เขาไม่รเู้ รืองทีเจินเสียวหนิงทํา แต่เจ้าเมืองอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4

เขาจะเอาอะไรไปงัดข้อกับคนของเสนาบดีทเป็
ี นใหญ่
ในถงเยียนเล่า
"แผนการสร้างฝายกับทางนําล่าช้า ราษฎรถูกบังคับช่วง
ชิงผลผลิต... เรืองพวกนีเจ้าคิดจะหลับหูหลับตาไปถึง
เมือไหร่"
"ข้า... ข้า ไม่ใช่ขา้ ไม่อยากจัดการ แต่พวกเขามีคนมาก..."
"ข้าคร้านจะฟั งข้ออ้างของเจ้า... พิษทีเจ้าเพิงรับไปคือพิษ
กร่อนหัวใจ นับจากวันนีเจ้าจะมีชวี ติ อยูไ่ ด้อกี สิบวัน เจ็ด
วันแรกเจ้าจะรูส้ กึ อ่อนเพลีย เหนือยง่าย แต่ยงั ใช้ชวี ติ ได้
อย่างปกติ แต่หลังจากนันเจ้าจะมีอาการเหมือนคนต้อง
พิษลมเย็น ไร้เรียวแรง ไม่อาจเดินเหิน ต้องกินนอนบน
เตียง ก่อนจะตายไปอย่างกระทันหัน"
"ไม่นะ..."
"หนทางรอดเดียวของเจ้าคือได้รบั ยาถอนพิษภายในสิบ
วันนี... แต่เตือนเจ้าไว้กอ่ น ยาพิษทีข้าทําขึน มีเพียงตัว
ข้าทีรูส้ ดั ส่วนของมัน ดังนันยาถอนทีได้ผลจึงมีแค่ขา้ ทีทํา
ได้ ต่อให้เจ้าเจอยาทีชือเหมือนกัน ชนิดเดียวกัน แล้วคิด
จะกลืนลงท้องหวังให้มนั ล้างพิษก็มแี ต่จะเร่งให้เจ้าตายไว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5

ขึนเท่านัน อย่าได้สนคิ
ิ ดกินยาถอนมัวซัวเล่า"
"ท่านจะเอาอะไร!? ต้องการให้ขา้ ทําอะไรกันแน่"
"ทําให้นําหลากเสีย"
"อะไรนะ!?"
"เจ้ารูจ้ กั ทีทางในลัวหยางดีทสุี ด ย่อมรูว้ า่ ถ้านําหลากใน
พืนทีไหนชาวบ้านจะไม่ตอ้ งเสียงชีวติ ส่วนเรืองผลผลิตใน
เมือถูกคนสกุลเจินช่วงชิงไปหมดแล้วยังต้องห่วงอะไรเล่า
... ทําให้นําหลากเสียแล้วถวายฎีกากล่าวโทษ"
แค่ขดั รับสัง ช่วงชิงผลผลิตนับว่าเป็ นข้อหาทีน้อยนิดมาก
เมืออยูไ่ กลสายพระเนตรของโอรสสวรรค์ กว่าจะไปถึงถง
เยียน สกุลเจินคงหาทางกลับดําเป็ นขาวไว้รออยูแ่ ล้ว มี
แต่จะต้องทําให้เรืองใหญ่และเป็ นทีโจษจัน ทําให้กระทบ
พระราชอํานาจ ฮ่องเต้ถงึ จะจัดการพวกเขาอย่างเด็ดขาด
"ท่าน... ต่อให้ขา้ อยากทําแต่ขา้ ไม่ใช่เทพเซียน จะทําให้
นําท่วมดังใจได้อย่างไร"
"ทีฮ่องเต้สง่ เจ้ามาอยูท่ นีี ไม่ใช่เพราะเจ้ามีความรูเ้ รือง
แม่นําลัวกว้างขวางทีสุดหรอกหรือ หากเจ้าทําไม่ได้ใต้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6

หล้านีใครจะทําได้อกี "
"...."
"ทําให้นําหลาก แล้วถวายฎีกากล่าวโทษเจินเสียวหนิง
กรมการเกษตร กรมโยธา จะให้ดที าํ ให้เรืองนีโด่งดังให้
มาก ให้ชาวบ้านโกรธแค้นเท่าไหร่กย็ งดี
ิ เพราะยิงเรืองนี
ถูกพูดถึงมากเท่าไหร่ ก็จะยิงรักษาชีวติ เจ้าจะเงือมมือคน
พวกนัน"
"ทําไมต้องทําเช่นนีด้วย"
"นันไม่ใช่เรืองทีเจ้าต้องรู"้ ชายหนุ่มปรายสายตามอง
เด็กชายอีกรอบ "แค่พษิ ในตัวเจ้าอาจจะทําให้เจ้ายังลังเล
ใจ เช่นนันข้าจะเสนอให้เจ้าอีกอย่าง บุตรชายเจ้านีปอด
ไม่สะอาด ตอนทีเกิดคงมีของสกปรกเลือนลงไปปิ ดช่องใน
ปอดของเขา ทําให้หายใจลําบาก ร่างกายอ่อนแอ แต่ว่า
กันตามตรงนีไม่ใช่โรคทีซับซ้อนอะไร เพียงแต่ตวั ยาและ
วิธรี กั ษานันหายาก พวกหมอทัวไปไม่มคี วามรูเ้ รืองนี
หรอก"
ก่อนจะกลายเป็ นสํานักหมืนเมฆาในปั จจุบนั ปู่ของเขาได้
ก่อตังร้านขายยาเป็ นฉากหน้าของกลุม่ นักฆ่า เขาได้รบั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7

ถ่ายทอดวิชาความรูจ้ ากหมอเทวดาทีเป็ นอาจารย์ ดังนัน

จึงมีตําราแพทย์มหาศาล นอกจากนันด้วยเบืองหลังของ
สํานักลับ เขาสามารถหาคนมากมายมาเป็ นมนุษย์ยาเพือ
ทดลองรักษาโรคหายากและพิษชนิดต่างๆ มากมาย
แม้แต่การทดลองผ่าแล้วเย็บหนังคนขณะทียังมีชวี ติ อยูก่ ็
มีบนั ทึกไว้
แม้เรืองเหล่านันส่วนมากจะผิดพลาดล้มเหลว แต่หลาย
อย่างถือว่าเป็ นความรูใ้ หม่ทเปิ
ี ดกว้างในศาสตร์ดา้ นนีไม่
น้อย
ตัวเนียเถียนชิงไม่ได้สนใจจะทําอย่างผูเ้ ป็ นปู่ เขาไม่มี
มนุษย์ยา ไม่คดิ จะจับคนมาศึกษาอย่างนัน เพียงแค่
ศึกษาจากตําราให้มาก สมองทีปราดเปรืองเห็นสิงใดแล้ว
ไม่เคยลืมของเขาก็สามารถบันทึกความรูเ้ หล่านันเอาไว้
ได้อย่างครบถ้วน อีกอย่างเขาไม่ใช่คนทีจะสนุกกับการ
ทดลองทีโหดเหียมดังเช่นปู่ ของเขา ดังนันเมือเขาเข้ามา
จัดการสํานัก ห้องลับสําหรับการเลียงมนุษย์ยาเหล่านัน
ล้วนถูกทําลายไม่เหลือซาก
ทว่าถึงแม้จะโหดเหียมถึงเพียงนัน แต่กน็ บั ว่าสร้าง
ประโยชน์อยูบ่ า้ ง มีแต่บนั ทึกของปู่ เขาเท่านันทีชัดเจนถึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8

อวัยวะภายในของมนุ ษย์ ในขณะทีตําราแพทย์โดยทัวไป

มีแค่ความรูเ้ พียงผิวเผิน
"ท่านจะบอกว่าท่านมีวธิ รี กั ษาเขาหรือ?" หูหวังไช่นนแม้
ั
จะอาลัยอาวรณ์แต่ไม่ได้ใยดีชวี ติ ตนเองนัก เมือเทียบกับ
ทางรอดของบุตรชายแล้วดวงตาเขากลับสว่างขึนมาทันที
"หากเจ้าทํางานได้อย่างเรียบร้อย ข้าก็จะช่วยเขา"
"นายท่านๆ ได้โปรดเมตตา ได้โปรดช่วยเขาด้วย ต่อให้
เป็ นลาเป็ นม้ารับใช้ทา่ นข้าก็ยอม" หูหวังไช่รบี โขกหัวให้
เขา เพราะหมอคนอืนทีเชิญมาล้วนกล่าวกันว่าบุตรชาย
เขาอาจจะมีชวี ติ อยูไ่ ด้ไม่ถงึ เจ็ดขวบ เพราะร่างกายเขา
อ่อนแอมาก ทังยังหายใจไม่คล่อง
"แค่ทาํ งานของเจ้าให้เรียบร้อยก็พอ"
"ได้ๆ ...แต่หากเจินเสียวหนิงรูต้ วั เล่า เขาต้องหาทาง
ขวางข้าแน่ บางทีอาจจะกําจัดข้า หรือต่อให้ขา้ ถวายฎีกา
ได้ หลังจากนันพวกสกุลเจินต้องหาทางล้างแค้นข้าแน่"
"เรืองพวกนันเจ้าไม่ตอ้ งกังวล ขอแค่เรืองนีเป็ นทีกล่าว
ขานพวกเขาย่อมไม่กล้าทําอะไรผลีผลาม หรือต่อให้กล้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9

ข้าก็จะทิงคนของข้าไว้คมุ้ กันเจ้าจนกว่างานจะเสร็จ ส่วน

หลังจากงานเสร็จแล้วพวกเขาจะเอาคืนเจ้าได้หรือไม่ก ็
ต้องดูฝีมอื ของเจ้าแล้ว แต่ขา้ จะบอกไว้อย่าง... ถึงเวลา
นันพวกคนสกุลเจินคงไม่วา่ งมาเอาเรืองกับเจ้าแน่"
"ท่าน..." แม้คาํ พูดจะฟั งดูหนักแน่น แต่ความหมายก็ไม่
ต่างจากหลังจบงานเขาต้องดูแลชีวติ เอาเอง แบบนี
เรียกว่าขึนเรือโจรแล้วลงไม่ได้ แม้เขาไม่อยากทําก็ถูก
บังคับให้ทํา พอจบกันแล้วยังต้องหาทางรักษาชีวติ เอาเอง
อีก
"เสียเวลามากแล้ว" ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึนเต็มความสูง
"อย่าลืมว่าเจ้ามีเวลาแค่สบิ วัน ช้าไปแม้แต่ชวยามเดี
ั ยว
ชีวติ เจ้าก็คงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว" เขาเอ่ยยํากับหูหวังไช่
แล้วเดินออกจากห้องนันมาด้วยท่าทางเกียจคร้าน
พอมาถึงด้านหน้าจวนหวังเซียวก็รบี เอารถม้ามาจอด
เทียบรับเขาขึนไปทันที ในรถม้ามีเบาะรองและมีหมอน
พร้อม พอเนียเถียนชิงขึนมาก็เอนกายลงพิงหมอนท่าทาง
เกียจคร้านแต่กลับงดงามยิง
"คุณชายท่านวางยาท่านเจ้าเมืองหูจริงหรือ?" หวังเซียว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0

อดไม่ได้ทจะถาม
ี เพราะเขาไม่เห็นเนียเถียนชิงเตรียมยา
ก่อนจะออกจากถงเยียนมาแม้แต่ครึงชัง
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ "จําเป็ นต้องเปลืองแรงขนาดนัน
ด้วยหรือ พิษของข้าใช่วา่ ใครก็จะมีวาสนาได้ลนรสนะ"
ิ
"เช่นนันหากครบสิบวันแล้วเขายังไม่ตายเล่า"
"คนขีขลาดเช่นนันแค่ขเู่ ขาก็จดั การทุกอย่างให้แล้ว แต่
หากเขาไม่ทํา ครบสิบวันก็ตดั หัวเขาทิงซะ"
"บ่าวทราบแล้ว แต่เขาเห็นใบหน้าท่าน หากเขาพบท่าน
อีกครังจะเป็ นปั ญหาหรือไม่"
"เขาไม่มที างปริปากแน่ เพราะเขารูด้ วี า่ ข้าจะเอาชีวติ เขา
อีกเมือไหร่กไ็ ด้" เนียเถียนชิงกล่าวอย่างสบายๆ หากวัน
หน้าหูหวังไช่พบเขาในราชสํานัก แทนทีจะวิงโร่ไปฟ้ อง
ใคร อีกฝ่ ายน่าจะหวาดกลัวเสียยิงกว่าเจอพญายมราช
เสียอีก
"...ท่านเปิ ดศึกกับสกุลเจินเช่นนี พวกเขาอาจจะสร้าง
ปั ญหาให้ทา่ น"
"แต่แรกข้าไม่ได้สนใจเจินไห่กงั แต่พวกมันกลับให้คนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1

เล่นงานข้าในสํานักราชเลขาไม่หยุด ...ตอนทีคิดจะเล่น
งานคนอืนก็ตอ้ งเตรียมใจไว้แล้วว่าจะถูกตอบโต้ พวกเขา
คิดว่าข้าจะนังเฉยๆ ปล่อยให้คนมารังแกได้ตามใจชอบ
หรือไร?"
"บ่าวทราบฝีมอื ของท่านดี เพียงแต่กลัวว่าหากลงมือ
รุนแรงเด็ดขาดเกินไป ฉากหน้าจ้วงหยวนผูไ้ ร้พษิ ภัยของ
ท่านอาจจะมีคนสงสัยเอาได้"
"เช่นนันก็ให้พวกมันสงสัย จะได้รเู้ สียทีว่าใครเป็ นพยัคฆ์
ใครเป็ นหนอน"
เนียเถียนชิงปิ ดตาลง ทําท่าทางว่าจะไม่พดู อะไรอีก หวัง
เซียวเห็นเช่นนันก็เงียบอย่างรูใ้ จเขา นานทีเดียวพ่อบ้าน
หนุ่มถึงได้ถอนหายใจออกมา...
*
หลิวจ้าวเว่ยหลับไปหนึงวันหนึงคืนเต็มๆ หลังจากตืน
ขึนมานางจึงรูส้ กึ ว่าตนได้เรียกความเยือกเย็นและมันคง
ในจิตใจกลับคืนมาอีกครัง
เหล่าสาวใช้ในเรือนจิวฮวาต่างมีสหี น้าแช่มชืน ช่วยนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2

แต่งตัวประทินโฉมอย่างพิถพี ถิ นั คนทีเตรียมอาหารก็จดั
สํารับอย่างดีมาเพือเอาใจนายสาวโดยเฉพาะ
หลิวจ้าวเว่ยมองแววตาของพวกบ่าวก็รไู้ ด้วา่ ช่วงทีนาง
หลับไปนัน คงเกิดเรืองดีๆ ขึนไม่น้อย
โฉมสะคราญแต่งตัวเสร็จก็มานังลงกินข้าว พวกบ่าวก็นงั
ลงบนพืนรอรับใช้ดว้ ยสีหน้าเปื อนยิม
"ไหนว่ามาสิ ช่วงทีข้าหลับเกิดอะไรขึนบ้าง?"
"เกิดเรืองหลายอย่างทีเดียวเจ้าค่ะคุณหนู ก่อนอืนฮูหยินผู้
เฒ่ากับนายท่านให้คนเอาเงินกับข้าวของเครืองประดับมา
มอบให้คุณหนูมากมายไปหมด ยามนีบ่าวให้คนวางไว้ท ี
ห้องข้าง รอคุณหนูตนแล้ื วไปตรวจสอบดู" อาเจินรายงาน
หลิวจ้าวเว่ยคีบข้าวเข้าปากแล้วพยักหน้าไม่แปลกใจอะไร
"นอกจากนียังมีลกุี ย้ เฟยให้คนนําของมาประทาน แต่บ่าว
โกหกไปว่าคุณหนูตอ้ งฝนทําให้อ่อนเพลียเลยไม่อาจ
ออกไปรับของด้วยตัวเอง ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเป็ นคนรับแทนแล้ว
ส่งมาทีนีเหมือนกัน"
"นอกจากนียังมีพวกบ่าวไพร่ ก่อนหน้านีประคองคุณหนู
รองสูงส่งแค่ไหน พอรูว้ า่ คุณหนูเป็ นคนขึนรํา เวลานีพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3

นางก็แทบจะมาขุดเรือนจิวฮวาเทินไว้บนหัวอยูแ่ ล้ว ดู
อย่างสํารับวันนีสิเจ้าค่ะ แม้จะไม่ต่างจากแต่กอ่ น แต่บา่ ว
ว่าพวกนางจัดมาประจบเอาใจคุณหนูกนั สุดฝีมอื ทีเดียว"
มีฝู่ วา่ อย่างสะใจ
"นอกจากพวกคนในจวนแล้วยังมีคนด้านนอก ยามบ่าว
ออกไปตลาด พอบอกว่าเป็ นคนสกุลหลิวพวกแม่คา้ ก็พา
กันถามหาคุณหนูกนั ใหญ่ ใครๆ ก็พูดกันว่าคุณหนูเป็ น
คนมีบุญวาสนาอย่างแท้จริง หลายสิบปี มานีมีแค่คุณหนูท ี
ขึนรําแล้วฝนตกลงมา คนในถงเยียนยามนีไม่มใี ครไม่พูด
ถึงท่าน พวกแม่คา้ ยังเพิมของให้บ่าวหลายส่วนเพราะ
เรืองนี" อาหนิงเล่าพลางยิมพลาง รูส้ กึ ภูมใิ จในตัวคุณหนู
ของนางมาก เสียดายก็แต่พวกนางไม่ได้เห็นภาพนันด้วย
ตาตัวเอง
"นอกจากชือเสียงดีงามของคุณหนูแล้ว" มีฝู่ กดเสียงเบา
ลง "ไม่รใู้ ครปล่อยข่าวลือออกไป บอกว่าคุณหนูรองมีระดู
มากะทันหันทําให้ตอ้ งเปลียนตัวคนรํากลางคัน เรืองนีลือ
กันไปทัว นายท่านร้อนใจจึงให้คนออกไปแก้ขา่ ว แต่ดจู ะ
ไม่ทนั การณ์แล้ว" ฟั งถึงตรงนีตะเกียบในมือหลิวจ้าวเว่ยก็
ชะงัก นางกัดริมฝีปากคิดอยูค่ รูห่ นึงก็เอ่ยปากสัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4

"ให้คนของเราออกไปช่วยสยบข่าวลือของน้องรองด้วย
ท่านพ่อว่าอย่างไรก็ให้ว่าไปตามนัน"
"คุณหนู ! ท่านจะช่วยคุณหนูรองไปทําไมกันเจ้าคะ ยิงนาง
ชือเสียงย่อยยับแค่ไหนก็ยงดี
ิ แล้วไม่ใช่หรือ ก่อนหน้านี
พอได้ตําแหน่งนางทังกดข่มท่าน บังคับท่านให้ยกผ้าให้
นาง มายามนีตกตําถึงเพียงนีก็สมควรแล้ว" อาเจินสะใจ
ในหายนะของหลิวจ้าวอวียิงนัก จึงคิดว่าหลิวจ้าวเว่ยจะ
ยินดีเช่นกันแต่กลับผิดคาด
"ทําตามทีสังเถอะ" นางยังคิดจะอุม้ สมหลิวจ้าวอวีให้ได้
เข้าตําหนักอ๋อง ดังนันหากชือเสียงของน้องรองแย่เสียจน
ไม่เหลือดี วันหน้านางจะผลักดันคนทังคูไ่ ด้อย่างไรเล่า
อีกอย่างสยบข่าวลือยามนีในใจผูค้ นก็มเี มล็ดพันธุง์ อกอยู่
แล้ว แม้จะแก้ต่างอย่างไรแต่ธงในใจนันปั กแล้วย่อมยาก
จะถอนออกมา
อาเจินไม่พอใจทีต้องช่วยเหลือหลิวจ้าวอวี แต่กต็ อบรับ
คําสังของหลิวจ้าวเว่ยอย่างซือสัตย์
"แล้วอาการน้องรองเป็ นเช่นไรบ้าง หมอมาตรวจนางหรือ
ยัง?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5

"ฮูหยินเชิญหมอมาแล้วเจ้าค่ะ แต่กว่าอาการจะดีขนก็
ึ
วุน่ วายกันทังวันทังคืน ดูเหมือนอาการจะบรรเทาลงก่อน
คุณหนูจะตืนไม่กชัี วยามนีเอง ...คนของเราในเรือนนัน
บอกว่าคุณหนูรองแทบจะไม่เหลือเลือดในตัวทีเดียว ...
ซูบซีดไปทังร่าง แถมยังร้องเจ็บปวดตลอดเวลาราวกับคน
จะคลอดลูกอย่างไรอย่างนัน"
"งันหรือ" หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ก็ไม่นึกขยะแขยง กลับกัน
นางเจริญอาหารยิงขึนเมือทราบว่าศัตรูทรมานจนแทบ
ขาดใจ
"อีกเดียวเราไปเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่า คงต้องไปขอบคุณท่าน
ย่าเรืองของ---" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวไม่ทนั จบก็มบี ่าววิง
พรวดพราดเข้ามาในห้อง
"จูๆ่ เข้ามาได้อย่างไร ไม่เห็นหรือว่าคุณหนูรบั สํารับอยู่
เสียมารยาทจริง" อาเจินแหวเสียงดังทันที แต่บ่าวทีเข้า
มาไม่ได้สนใจนาง รีบโขกหัวแล้วละลําละลักรายงาน
"คุณหนู เจ้าขา ท่านรองเจ้ากรมส่งคนมารายงานว่าฮูหยิน
ท่านรองเจ้ากรมกําลังจะคลอดแล้วเจ้าค่ะ"
"น้าสะใภ้จะคลอดแล้วเช่นนันหรือ ดียงนั
ิ ก" หลิวจ้าวเว่ย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6

ปรบมือตาเป็ นประกายเมือได้รบั ข่าวมงคล "อาเจินเจ้าไป

เอาของขวัญทีข้าเตรียมรับขวัญลูกของท่านน้ามา... เรือน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าค่อยไปทีหลัง ข้าจะไปจวนสกุลเถาก่อน"
*
หลิวจ้าวเว่ยรีบรุดไปทีจวนสกุลเถาทันที พอไปถึงก็เห็น
เถาเฝิงชิงทีนังไม่ตดิ กับพวกบ่าวทีดูวนุ่ วายกันมาก
"นีพวกเจ้าทําอะไรกัน อย่ามาส่งเสียงเอะอะโวยวาย
รบกวนท่านน้าทีนี ใครมีหน้าทีรับใช้กไ็ ปนังรอทีลานหาก
มีคนเรียกค่อยเข้ามา ใครไม่มหี น้าทีก็ไปไกลๆ"
เถาเฝิงชิงเป็ นผูช้ าย อย่างไรก็ไม่ละเอียดอ่อนและไม่ถนัด
จัดการเรืองใบบ้าน ในจวนนีมีเจ้านายแค่สองคน ปกติฉนิ
ฟ่ านฟ่ านจะเป็ นคนดูแลพวกบ่าวไพร่ให้เป็ นระเบียบ ยาม
นีพอนางต้องคลอดคนก็พากันแตกตืนจนไม่รจู้ ะพาตัวเอง
ไปไว้ทไหน
ี หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวโบกมือไล่พวกบ่าวทีเอา
แต่เอะอะกันให้ออกไปจากเรือน
"มารดาของน้าสะใภ้มาถึงหรือยังเจ้าคะ?" หญิงสาวไล่คน
แล้วก็หนั ไปถามน้าชายตัวเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 7

"เพิงถึงก่อนเจ้าครูเ่ ดียว ตอนนีอยูด่ า้ นในกับฮูหยิน" ได้

ยินเช่นนันจ้าวเว่ยก็วางใจ ในห้องคลอดมีฮหู ยินฉินอยูก่ ็
นับว่าวางใจได้
"เช่นนันคงไม่มอี ะไรต้องห่วง ขอแค่คลอดให้ราบรืนก็พอ"
หลิวจ้าวเว่ยว่า "หลานจะไปดูพวกบ่าวจัดการของรอรับ
หลานกับน้าสะใภ้หลังคลอด"
หญิงสาวไม่อยากนังอยูเ่ ฉยๆ ฮูหยินฉินมาก็จริงแต่คน
ทีมาด้วยมีแต่แม่นมอาวุโสกับบ่าวไพร่ทไว้
ี ใจและยามนี
ทุกคนก็อยูใ่ นห้องคลอดช่วยหมอตําแยกันหมด ด้านนอก
ถึงไม่มคี นคอยกํากับดูแล นางอยากทําทุกอย่างให้เป็ น
ระบบระเบียบ จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ตดิ ขัดให้เสียฤกษ์
หญิงสาวให้อาเจินกับมีฝู่ ชว่ ยตรวจสอบข้าวของทีพวก
บ่าวเตรียม กับให้ตม้ ยาบํารุงสําหรับฉินฟ่ านฟ่ านรอเอาไว้
ยามทีคนจากด้านในห้องมาเรียกให้ยกของก็มพี ร้อมทุก
อย่างจึงดูรวดเร็วยิงขึน
พอตรวจสอบทุกอย่างจนแน่ใจหลิวจ้าวเว่ยก็วนกลับมาที
เรือนหลักอีกครัง แต่นางไม่คดิ จะเข้าไปจ้องสีหน้าเครียด
ขมึงของเถาเฝิงชิง เพียงแต่หยุดเท้ารอข่าวอยูต่ รง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 8

ด้านหน้าเรือน
ปานเก๋อหัวติดตามนางออกจากจวนมาด้วย เขาเดิน
ตามหลังนางเงียบๆ อยูต่ ลอด เช่นเดียวกับเวลานี อยู่
ด้วยกันมาพักใหญ่ หลิวจ้าวเว่ยทราบว่าอีกฝ่ ายเป็ นพวก
สงวนคําพูด ดังนันจึงรูจ้ กั สังเกตสีหน้าเขา
"มีอะไรรึ?" มองเห็นสีหน้าหนักใจของเขาแล้วนางจึง
สงสัย
ปานเก๋อหัวถอนหายใจก่อนจะรายงานเสียงเบา "เรียน
คุณหนู... ตังแต่ทท่ี านยังหลับอยูบ่ ่าวก็รสู้ กึ แล้วว่าทีเรือน
จิวฮวามีคนมีวรยุทธ์มาอยูใ่ กล้ๆ พอออกมาจากจวนยิง
ชัดเจนว่ามีคนติดตามมาด้วย"
"มีกคน"
ี
"ทีบ่าวรูส้ กึ อย่างน้อยก็สาม"
คนฝึกยุทธ์มพี ลังลมปราณและสัมผัสทีดีกว่าคนทัวไป เขา
รูส้ กึ ว่าถูกติดตามมาตลอดจนถึงตอนนีแต่ไม่กล้า
กระโตกกระตาก
หลิวจ้าวเว่ยพยักพน้ารับรูแ้ ล้วเอ่ยสัง "ถ้าพวกเขาไม่เข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 9

มาวุน่ วายเจ้าก็ทําเป็ นไม่รไู้ ม่เห็นไปเถอะ" ยามนีฮ่องเต้

ทราบฐานะนางแล้ว นิสยั สุนัขขีระแวงของคนเป็ น
จักรพรรดินนต้
ั องให้คนสืบเรืองของนางและให้คนคอยจับ
ตาดูนางแน่ ดังนันหลิวจ้าวเว่ยจึงไม่แปลกใจสักนิด
เสียงกรีดร้องของฉินฟ่ านฟ่ านด้านในห้องทําให้เถาเฝิงชิง
หลังเหงือเย็น ราวกับเจ็บปวดทรมานไปกับฮูหยินของเขา
ด้วย เขาทนฟั งอยูด่ า้ นนอก รําๆ จะลุกเข้าไปดูดา้ นใน
หลายครังแต่ถูกพวกแม่นมห้ามไว้ จนผ่านไปเกือบชัว
ยามเสียงด้านในก็เงียบลงอึดใจหนึง ก่อนทีเสียงแหลม
ของเด็กน้อยจะหวีดร้องขึน
จ้าวเว่ยได้ยนิ เสียงเด็กก็รบี เข้าไปในเรือน พอดีกบั หมอ
ตําแยอุม้ เด็กออกมา "ยินดีกบั นายท่านทีให้กาํ เนิด
คุณชายน้อยเจ้าค่ะ" หมอตําแยยิมประจบ บ้านไหนคลอด
ลูกชายนางจะได้เงินมากว่าลูกสาวหลายเท่า ดังนันวันนี
นับว่าโชคดีมาก
เถาเฝิงชิงเหมือนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เขารับห่อผ้า
น้อยๆ ของลูกชายมาไว้ในอ้อมแขน จะกอดจะหอมก็กลัว
จะทําแรงไป ผิวเด็กดูใสมาก ตัวยังแดงๆ ตาก็ยงั ลืมไม่ขนึ
ใบหน้ายับยูย่ แต่
ี กลับดูน่ารักมากในสายตาเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 0

เขาจ้องเจ้าตัวเล็กนันนานจนหลิวจ้าวเว่ยสะกิด "ท่านน้า
ท่านไม่เข้าไปดูน้าสะใภ้หรือ?"
"นันสิๆ ต้องไปดูฮหู ยินก่อน" เขาเหมือนเพิงได้สติ หลิว
จ้าวเว่ยขยับไปขออุม้ น้องชายเอาไว้ พอส่งลูกให้
หลานสาวเถาเฝิงชิงก็ผลุบหายเข้าไปในห้อง
ทีถงเยียนนีไม่มญ ี าติสกุลเถาสายอืน ดังนันนับว่าคนใน
สกุลมีน้อยจนเคว้งคว้างทีเดียว ยามนีหลิวจ้าวเว่ยอยูท่ นีี
ก็เพือให้เห็นว่าคนสกุลเถานันมีไมตรีต่อฉินฟ่ านฟ่ านและ
เด็กคนนีมาก ไม่ได้ปล่อยปละละเลย
หญิงสาวอุม้ น้องชายเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วอดลูบมือเล็กๆ
ของเด็กน้อยไม่ได้ เวลาผูห้ ญิงท้องใครๆ ก็ชอบเรียกเด็ก
ในท้องว่าลูกชายทังสินเพือเป็ นการอวยพร แม้จะยังไม่รู้
เพศทีแน่ชดั แต่ไม่วา่ ใครก็หวังให้เด็กเป็ นชายดีกว่าหญิง
เพราะในแผ่นดินนีสตรีเหมือนสินค้าขาดทุน ยิงถ้าใน
ครอบครัวยากจนหากให้กาํ เนิดสตรีชวี ติ ก็จะยิงลําบาก
จ้าวเว่ยเองก็เรียกเด็กในท้องฉินฟ่ านฟ่ านว่าน้องชาย
เสมอแม้จะลุน้ อยูบ่ า้ งว่าจะออกมาเป็ นเพศไหน พอวันนี
เห็นว่าเป็ นชายจริงๆ ก็โล่งอก เพราะนางไม่อยากให้ม ี
สตรีใดต้องถือกําเนิดมาเพือถูกกดอยูใ่ ต้ธรรมเนียม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 1

มากมายเช่นนางอีก
"...ดีแล้วทีเป็ นผูช้ าย ขอให้เจ้าสุขภาพแข็งแรง มีชวี ติ ที
สมบูรณ์พูนสุข อย่าได้มโี รคภัยแพ้วพาน" นางอวยพร
เด็กชายเบาๆ แล้วส่งเด็กคืนให้แม่นมทีมารอรับอยู่
เรืองทีฉินฟ่ านฟ่ านถูกพิษตอนไปพระราชวังฤดูรอ้ นนัน มี
สาเหตุมาจากนางด้วยส่วนหนึง ทําให้นางกังวลมาตลอด
ว่าอาจจะทําลายความสุขชัวชีวติ ของเด็กคนนีไปเสียแล้ว
หากเขาพิการหรือไม่รอด หากเด็กคลอดออกมาไม่
สมบูรณ์วนั หน้านางคงไม่มกี ล้ามาพบน้าสะใภ้อกี แล้ว
หญิงสาวรูส้ กึ ราวกับยกภูเขาออกจากอก เรียกให้คนยก
นําแกงบํารุงเลือดเข้าไปให้น้าสะใภ้ แล้วก็ให้อาเจินไปเอา
ของขวัญทีตนเตรียมรับขวัญน้องชายมามอบให้คนสกุล
เถา
เถาเฝิงชิงอารมณ์ดมี าก เขาวนเวียนดูลกู ชายอยูไ่ ม่หา่ ง
ขณะทีฉินฟ่ านฟ่ านหมดแรงหลับไปในทีสุด หลิวจ้าวเว่ยอ
ยูท่ านข้าวเป็ นเพือนเขา เห็นว่าน้าชายเจริญอาหารอย่าง
ยิงก็อดเอ็นดูไม่ได้
เด็กแรกคลอดไม่ควรตังชือ ดังนันน้าชายจึงให้เรียกว่าเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 2

ว่า อาฟง ไปก่อน รอครบเดือนและรอปรึกษาเถาเต๋อชวน

แล้วค่อยตังชือจริงให้เขาอีกครัง
หลิวจ้าวเว่ยออกจากจวนสกุลเถาก็บ่ายคล้อยแล้ว
*
กว่าหลิวจ้าวอวีจะรูส้ กึ ว่าในท้องไม่บดิ จนเจ็บปวดอีกก็
ผ่านไปสามวันแล้ว ร่างกายทีดูเหมือนถูกถ่ายเลือดออก
ไปจนหมดจึงฟื นฟูขนมา ึ
เจินฮุ่ยเหมยพยายามอย่างยิงทีจะบํารุงนาง ดังนันเนือตัว
ทีขาวซีดถึงได้เปลียนเป็ นปกติในทีสุด คนเป็ นแม่ปวดใจ
อย่างยิงเมือเห็นว่าพอหายดีแล้วหลิวจ้าวอวีกลับไม่
อาละวาดขว้างปาข้าวของอย่างทีคิด แต่นางกลับตาแดง
กํา ปล่อยนําตาของความแค้นใจให้หลังลงมาเงียบๆ
"มันจงใจช่วงชิงของๆ ลูก" หญิงสาวเอ่ยเสียงสะอืน ตีให้
ตายหลิวจ้าวอวีก็ไม่มวี นั เชือว่าหลิวจ้าวเว่ยเข้ามาช่วย
นางในสถานการณ์คบั ขัน แม้จะไม่รวู้ า่ อีกฝ่ ายทําได้
อย่างไร แต่เชือว่าเป็ นฝีมอื มันแน่
"ท่านแม่เห็นแล้วว่าครังนีมันลงมือโหดเหียมแค่ไหน ท่าน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 3

จะยังนิงเฉยให้มนั ลอยหน้าลอยตาอยูอ่ กี หรือ!?"

"แต่..." เจินฮุ่ยเหมยแม้จะรูว้ า่ มีคนเล่นงานบุตรสาวแต่
ไม่ได้ปักใจเชือนักว่าเป็ นหลิวจ้าวเว่ยทังหมด
"ท่านแม่ยงั คิดว่าไม่ใช่มนั อีกหรือ!? ท่านไม่เห็นหรือว่า
ท้ายทีสุดมันกลับเก็บเกียวผลประโยชน์ได้ทุกอย่างจาก
เรืองนี เราสองคนลงทุนลงแรงกําจัดเสียนหนามไปตัง
เท่าไหร่ แต่สดุ ท้ายกลายเป็ นตัดชุดแต่งงานให้ผอู้ นื แล้ว
ลูกก็เสียชือเสียงไปหมดแล้ว" แม้บดิ าจะให้คนออกไป
สยบข่าวลือ แต่คนได้ยนิ ได้ฟังไปแล้ว จะมีกคนที ี มองว่า
นางเป็ นตัวกาลกิณี
"อวีเอ๋อร์อย่าเพิงคิดอะไรมากเลย บํารุงตัวเองให้หายดี
ก่อนเถอะ"
"ไม่ จนกว่าท่านรับปากจะแก้แค้นให้ลกู ...มันจงใจแย่งชิง
ผลงานลูก" หากว่าบนเวทีนนเป็ั นนาง ท่ามกลางหยาดฝน
คือนางทียืนอยู่ เวลานีนางคงถูกอุม้ ชูเทียมฟ้ าไปแล้ว
ไม่ใช่ถูกบ่าวไพร่นินทา คนนอกจวนก็ทําหน้าแหยงยาม
ในยินชือนางเช่นนี "...มันจงใจทําลายชือเสียงลูกเพราะ
กลัวลูกจะได้เข้าตําหนักอ๋อง!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 4

"จ้าวอวี! นีเจ้าพูดเรืองอะไรของเจ้า" เจินฮุย่ เหมยตาโต

แทบไม่เชือหู
หลิวจ้าวอวีไม่เคยบอกมารดาเรืองความสัมพันธ์ของนาง
กับอันอ๋อง แต่ยามนีนางคิดจะกดดันมารดาให้ลงมือแล้ว
ดังนันจึงเลือกจะเอ่ยปาก "ท่านแม่ ลูกอกตัญ แู ต่ลกู กับ
อันอ๋องรักใคร่ชอบพอกันมานานแล้ว ท่านอ๋องสัญญาว่า
จะหาทางถอนหมันนังจ้าวเว่ยและแต่งลูกเป็ นหวางเฟย...
ท่านแม่ เราสองคนรักกัน"
"จ้าวอวี" เจินฮุย่ เหมยตาแทบถลน "นีเจ้า... นีเจ้า... เจ้า
ผ่านคืนวสันต์ไปแล้วหรือยัง!?"
"ท่านแม่ใจเย็นๆ เถอะ ข้ากับท่านอ๋องรูก้ ารณ์ควรไม่ควร
ไม่เคยทําอะไรเลยเถิดถึงเพียงนัน" ได้ยนิ บุตรสาวตอบ
เช่นนันเจินฮุ่ยเหมยก็เบาใจลงบ้าง แต่ยงั คงขมวดคิวจน
แทบเป็ นปม
"มีใครรูเ้ รืองนีบ้าง" นางอยากจะบอกบุตรีให้ตดั ใจเสีย
เรืองนีหากหลิวเฉียนรูเ้ ข้าจะกลายเป็ นหายนะแน่
"ท่านยายใหญ่ทราบเรืองนี... มารดาท่านคงไม่บอกให้ขา้
ตัดใจกระมัง ข้าทําทุกอย่างมาถึงขันนีแล้ว ทังข้าทังท่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 5

อ๋องต่างรักปั กใจต่อกัน หากข้าไม่ได้แต่งเข้าตําหนักอ๋อง

ข้าก็ขอตายดีกว่า"
"จ้าวอวี เรืองนีไม่เหมาะสม!"
"เช่นนันมารดาก็ฆา่ ข้าเถิด ยามนีนังจ้าวเว่ยจงใจจะฆ่าข้า
แล้ว นางชิงทุกอย่างไปจากข้าแล้ว ข้ายังจะเหลืออะไรอีก
ข้าไม่มวี นั อยูร่ อดูนางแต่งเข้าตําหนักอ๋องแน่ นันมันเป็ นที
ของข้า หากมีวนั นันข้าจะขอแลกชีวติ ดีกว่า" หญิงสาวจง
ใจใช้ความตายบีบคันคนเป็ นแม่ แม้จะอกตัญ แู ต่ความ
อยากเอาชนะหลิวจ้าวเว่ยมีมากกว่า มารดาของนางใจ
อ่อนเกินไป หากไม่ตอ้ นให้จนมุมก็จะปล่อยผ่านง่ายๆ
เหมือนอย่างทีแล้วมาอีก
"หยุดพูดจาเพ้อเจ้อเดียวนี เรืองนีให้ใครมาได้ยนิ เราจะ
ซวยกันหมด!" เจินฮุ่ยเหมยเอ็ดใส่บุตรี แต่พอเห็นใบหน้า
ซีดเซียวทีอาบย้อมด้วยนําตาก็ถอนหายใจเฮือก เอือมมือ
ไปลูบหัวบุตรสาว "ยามนีเจ้าตังใจรักษาตัวให้หาย ฟื นฟู
ร่างกายตัวเองให้ดกี พ็ อ เรืองอืน... เรืองอืนมารดาจะลอง
ปรึกษากับท่านยายของเจ้าดูกอ่ น ท่านยายเป็ นคนมีฝีมอื
มากย่อมคิดหาทางได้แน่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 6

"ท่านแม่ตอ้ งช่วยลูกด้วยนะเจ้าคะ" เห็นว่ามารดาใจอ่อน

หลิวจ้าวอวีก็รบี โผเข้ากอดเอวนางร้องไห้อกี คํารบใหญ่
เพือให้คนเป็ นแม่สงสารและตัดสินใจแน่วแน่ทจะต่ี อกรกับ
หลิวจ้าวเว่ยเสียที
นางกอดมารดาร้องไห้สง่ เสียงสะอึกสะอืน แต่ใบหน้าที
ซ่อนอยูน่ นกลั
ั บมีรอยยิมร้ายกาจราวกับปี ศาจจากหุบเหว
อนธการ
*
หลิวหว่านอีนังอยูห่ น้ากระจก นางมองดูรอ่ งรอยบน
ใบหน้าทีนับว่าจางลงไปมากแล้วทําให้อารมณ์ทกดดัี นมา
ตลอดคลายลงบ้าง
มารดาของนางเชิญหมอทีเชียวชาญด้านผิวพรรณสตรีมา
ตรวจบ่อยๆ และให้จดั ยาอย่างดีทสุี ดให้โดยไม่ตระหนี
ยามนีนับว่าเห็นผลมากทีเดียว
"คุณหนู เจ้าขา ยามนีพวกบ่าวข้างนอกพากันประจบเอา
ใจทางเรือนจิวฮวากันมากทีเดียว แม้แต่นายท่านกับฮู
หยินผูเ้ ฒ่าก็ให้คนเทียวส่งของมอบให้คุณหนูใหญ่หลาย
รอบแล้ว" ถานอิงคุกเข่าลงรายงานด้วยนําเสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 7

ประจบประแจงผูเ้ ป็ นนาย "ส่วนอีกเรือนนัน ได้ยนิ ว่า

ร้องไห้อยูท่ งวั
ั นทังคืน ผิวซีดราวกับศพไปแล้ว อีกอย่างที
คุณหนูให้ลอบปล่อยข่าว นับว่าได้ผลดียงิ ถึงตอนหลัง
นายท่านจะให้คนออกไปกลบเกลือนก็เถอะ"
หลิวหว่านอีแค่นเสียงเย้ยหยันในลําคอก่อนจะเอามือแตะ
ใบหน้าตัวเอง "พวกนางคงคิดว่าตัวเองทําคนอืนได้ฝ่าย
เดียวกระมัง ยามนีเห็นแล้วว่าเวลาโดนแว้งกัดนันเจ็บ
แสบแค่ไหน คิดจะเหยียบหัวข้าปี นป่ ายขึนทีสูง
สมนําหน้านัก"
"คุณหนูแล้วคนทีเรือนจิวฮวา..."
"นับว่าข้าดูแคลนนางเกินไป" ถึงไม่แน่ใจว่าการขึนรําครัง
นีของหลิวจ้าวเว่ยจะเป็ นเพราะโชคช่วยหรือฝีมอื คน แต่
การทีนางขึนไปรําได้พอดีและไม่มขี อ้ บกพร่อง เห็นได้ชดั
ว่าต้องเคยเตรียมตัวเอาไว้ก่อน "ดูแล้วพีสาวคนนีของข้า
หาใช่ตะเกียงไร้นํามัน นับว่าก่อนหน้านีข้ามองคนอืนตํา
มองตัวเองสูงเกินไป ผ่านเรืองนีแล้วถือว่าข้าตาสว่างขึน
มาก ต่อไปจะทําการสิงใดในจวนนีคงต้องระมัดระวังทุกฝี
ก้าว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 8

"คุณหนูรองนางจะยอมผ่านเรืองนีไปเฉยๆ หรือเจ้าคะ
นิสยั คุณหนูรองใครๆ ก็รู้ นางไม่ชอบเห็นคนได้ดกี ว่า
ตัวเอง ยิงเป็ นคุณหนูใหญ่นางยิงคอยแต่จะหาเรือง คราว
นีบ่าวว่านางคงเตรียมเอาคืนคุณหนูใหญ่แน่"
"ถ้าพวกนางสองคนจะเล่นงานกันก็ปล่อยให้ทําไปเถอะ
ยิงต่างคนต่างย่อยยับแล้ว ถึงเวลานันเราค่อยชิงตีตามไฟ
ใครก็ไม่อาจกล่าวหาว่าเราเหียมโหดต่อพีน้องได้แน่"
"เช่นนันก็ดเี หลือเกินเจ้าค่ะ... คุณหนูคนงามของบ่าวต้อง
ทนทุกข์ถงึ เพียงนี พวกนางควรได้บทเรียนจริงๆ" ถานอิง
มองรอยฝีตามตัวหลิวหว่านอีก็ปวดใจแทนผูเ้ ป็ นนายยิง
นัก
"ข้าก็ไม่ยอมปล่อยผ่านสิงทีพวกมันทํากับข้าไปแค่นี
เช่นกัน"
*
ฎีกากล่าวโทษเป็ นฏีกาประเภททีไม่ตอ้ งผ่านสภาขุนนาง
สามารถถวายตรงถึงฮ่องเต้ได้เลย
ตังแต่สองวันก่อนฮ่องเต้ได้รบั รายงานว่าทางลัวหยางเกิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 9

อุทกภัย ทําให้พนที
ื ไร่นาจํานวนมากเสียหาย ยามนันฝ่ า
บาทไม่แม้แต่จะขมวดคิว สองวันต่อมามีมา้ เร็วมาจากลัว
หยางถวายฎีกากล่าวโทษต่อฮ่องเต้
ยามนีเจ้ากรมโยธา เจ้ากรมเกษตร เสนาบดีเกษตร ล้วน
คุกเข่าตัวสันอยูด่ า้ นหน้าแถวในตําหนักจินหลวน แก้ม
ซ้ายของเจินไห่กงั บวมแดงเล็กน้อยเพราะเพิงถูกฮ่องเต้
ปาหยกทีทับกระดาษใส่
ขุนนางทังหมดในท้องพระโรงต่างพากันเงียบกริบ มีเพียง
ศัตรูของสกุลเจินทียิงก้าวออกมาสนับสนุ นให้ลงโทษเจิน
เสียวหนิงให้หนัก และกล่าวพาดพิงสกุลเจินกันอีกหลาย
คํา
เจินจิงยินยังคงยืนอยูใ่ นแถว มองบิดาทีต้องก้มหน้ารับคํา
บริภาษมากมายแล้วกําหมัดแน่ น เห็นกันชัดๆ อยูแ่ ล้วว่า
ตอนแรกทีมีนําท่วมฝ่ าบาทหาได้กระตือรือร้นจะจัดการ
อะไร แต่พอมีฎกี ากล่าวโทษก็รบี ออกมาตะครุบ
แท้จริงเรืองนีก็เหมือนตอนกองทัพเอียนเหอ ฝ่ าบาท
ต้องการบีบให้สกุลเจินคายทรัพย์สนิ ออกมาชดใช้ให้
ชาวบ้านแทนท้องพระคลังหลวง เหมือนทีให้สกุลหยู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 0

รับผิดชอบคราวนัน
แม้รแู้ ก่ใจก็ตอ้ งหุบปากเงียบเอาไว้ ยามนีเจินเสียวหนิง
ขัดราชโองการชัดเจน มีหลักฐานเป็ นนําท่วมใหญ่เช่นนี
ต่อให้ชาํ ระกายในแม่นําฮวงโหก็คงไม่อาจลบล้างมลทิน
เจินไห่กงั ฟั งนําเสียงลิงโลดยามกล่าวโทษเขาของพวก
ศัตรูแล้วในใจมีแต่ความคังแค้น ยิงยามทีฝ่ าบาทตบลงบน
ทีพักแขน สีพระพักตร์ขงึ ขังเอาจริง กล่าวท้าวความถึง
ความทุกข์รอ้ นของราษฎรต่างๆ นานาแล้วมาจบลงที
ความผิดของพวกเขา ในใจเจินไห่กงั ยิงร้อนราวกับมีไฟ
สุม
"เจ้ากรมโยธา เจ้ากรมเกษตร มีความผิดฐานไม่รอบคอบ
ไม่ทาํ การตรวจสอบการทํางานของผูใ้ ต้บงั คับบัญชาให้ถี
ถ้วน ทําให้ราษฎรต้องเดือดร้อนใหญ่หลวง เราขอสังให้
พวกเจ้าเร่งเดินทางไปลัวหยาง เยียวยาราษฎรทีประสบ
ภัย หาทางระบายนําและขุดลอกคูคลองตามแผนเดิมให้
ได้ หากทําไม่ได้กไ็ ม่ตอ้ งกลับมาถงเยียนอีก" สองเจ้ากรม
ได้ยนิ รับสังเหงือเย็นก็พรังพรู ได้แต่โขกหัวขานรับอย่าง
จํานน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 1

"เสนาบดีเจินมีความผิดทีไม่อาจควบคุมดูแล
ผูใ้ ต้บงั คับบัญชา และปล่อยปละให้หลานชายแอบอ้าง
อํานาจตัวเองไปเบียดเบียนประชาชน ให้รบั ผิดชอบคืน
ธัญญาหารทีเจินเสียวหนิงยึดมาให้ราษฎรและเยียวยา
ทีดินทีเสียหาย มอบเงินฟื นฟูให้คนทีได้รบั ผลกระทบและ
ให้งดเบียหวัดสามเดือน"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"
"นอกจากนีเจินเสียวหนิงมีความผิด ให้กรมอาญาส่งคน
ไปจับกุมเขา ให้โบยแปดสิบไม้ คืนของทังหมดให้ราษฎร
และปรับเงินสามพันตําลึงให้เจ้าเมืองลัวหยาง และให้ถอด
ออกจากตําแหน่งขุนนางทังหมด ไปจัดการซะ... วันนีเลิก
ประชุม"
ฮ่องเต้ตรัสจบก็ลุกออกไปจากตําหนัก บรรยากาศกดดัน
พลันปลอดโปร่งขึน เจินจิงยินรีบเข้าไปพยุงบิดาของตน
เห็นรอยแดงทีข้างแก้มบิดาก็ปวดใจจนอยากจะตีอกชก
หัวตัวเอง
เจินไห่กงั นันสุขมุ กว่า แม้จะอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
ก็ยงั คงรักษาสีหน้านิงเฉยไว้ รอให้พวกศัตรูทพากั
ี นปาหิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 2

ซําเมือครูพ่ ากันเดินออกจากท้องพระโรงไปแล้วเขาถึง
เดินออกไปพร้อมบุตรชาย
ด้านหน้าตําหนักจินหลวน เนียเถียนชิงกําลังพูดคุยกับ
เพือนขุนนางทีเข้ามาถามเกียวกับงานทีมีความสับสนกัน
อยู่ ในวงสนทนามีเสียงหัวเราะสลับกับเสียงพูดคุย วูบ
หนึงเขารูส้ กึ ว่ามีคนมอง เมือเงยหน้าขึนก็เห็นเจินไห่กงั
กับเจินจิงยินทียืนอยูบ่ นบันใดมองตรงมาทางเขาอยู่
ด้วยสัญชาตญาณเจินไห่กงั รูส้ กึ ว่าความอัปยศในวันนีต้อง
เกียวข้องกับจ้วงหยวนหนุ่มผูน้ ีแน่ พอเขาจ้องไปแทนที
จ้วงหยวนหนุ่มทีอ่อนวัยกว่ามากจะหวันเกรง อีกฝ่ ายกลับ
สบตาเขาตรงๆ ก่อนจะยิมคล้ายไม่ยมิ สีหน้าดูสงบและ
เป็ นสุขจนคนมองอยากจะทําลายมันทิงเสียให้เป็ นชินๆ
เจินไห่กงั รูส้ กึ ได้ถงึ ความเป็ นอริและความไม่เกรงกลัวของ
เนียเถียนชิง เขาเดาว่าอีกฝ่ ายคงรูแ้ ล้วว่าปั ญหาในช่วงที
ผ่านมาของตนนันเป็ นฝีมอื ของของคนสกุลเจิน ไม่แน่
เรืองในตําหนักจินหลวนเมือครูเ่ นียเถียนชิงอาจมีสว่ น
ผลักดัน เพราะอย่างไรช่วงนีเขาก็เป็ นคนโปรดของฮ่องเต้
เอ่ยปากไม่กคํี าฮ่องเต้กค็ ล้อยตามแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 3

ขุนนางขันห้าผูห้ นึงกลับกล้ามาท้าทายขุนนางขันสอง
อย่างเขา เจินไห่กงั จดบัญชีแค้นนีไว้ในอก สะบัดแขนเสือ
เดินนําบุตรชายออกจากวังไปทันที
*
"ฟั งดูแล้วลูกเลียงของพีสาวคนนีนับว่าร้ายกาจไม่เบา
ตอนวันงานข้ากับท่านแม่กแ็ ปลกใจกันมาก ใครๆ ก็รวู้ า่
คนทีจะขึนรําบวงสรวงนันคือหลานอวีเอ๋อร์ แต่สุดท้าย
กลับเป็ นใครหน้าไหนไม่รมู้ าฉวยโอกาสไป สงสารก็แต่
หลานสาวทีทังเจ็บตัวทังเจ็บใจ" ป๋ ายซู่องิ จีบปากจีบคอ
เอ่ยขณะทีรินนําชาให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินด้วยความเคย
ชิน
หลังจากฟั งเรืองความสัมพันธ์ของหลิวจ้าวอวีกับอันอ๋อง
แล้วเจินฮุย่ เหมยก็ไม่อาจทําใจนิงเฉยได้ สุดท้ายถึงได้
กลับมาทีจวนสกุลเจินเพือขอพบฮูหยินผูเ้ ฒ่า
แต่เดิมมารดาของเจินฮุย่ เหมยเป็ นอนุคนหนึงของเจินไห่
กัง แต่ในสกุลเจินนีหยางแรงหยินด้อย จํานวนสตรีมนี ้อย
กว่าบุรุษ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเองก็ไม่มบี ุตรีดงั นัน
บุตรสาวในจวนจึงนับว่าได้รบั ความเมตตามากดว่าจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 4

อืน พอมารดาของเจินฮุย่ เหมยตายฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงเอานาง

มาเลียงดูเอง ดังนันตัวนางจึงสนิทสนมกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า
สกุลเจินมาก ลามไปถึงหลิวจ้าวอวีทีได้รบั ความสนิทสนม
เอาใจใส่จากฮูหยินผูเ้ ฒ่าเช่นกัน
ป๋ ายซูอ่ งิ แม้มศี กั ดิเป็ นพีสะใภ้ของเจินฮุย่ เหมย แต่นาง
อายุน้อยกว่าน้องสาวของสามีผนู้ ีมาก การลําดับสรรพ
นามจึงค่อนข้างกระดากปาก ดังนันนางจึงเรียกเจินฮุย่
เหมยว่าพีสาวตามลําดับอายุแทน
"คราวก่อนตอนออกจากเจ้อเจียง นางรอดกลับไปถึงจินห
ยางได้ขา้ ก็คดิ ว่าโชคช่วย ทีไหนได้..." ฮูหยินผูเ้ ฒ่าขบ
กรามด้วยความไม่พอใจ แต่คาํ พูดนีกลับสะดุดหูเจินฮุย่
เหมย
"ตอนกลับจากเจ้อเจียง? ท่านแม่หมายถึงอะไรหรือเจ้า
คะ?" นางไม่รวู้ า่ หลิวจ้าวอวีกับฮูหยินผูเ้ ฒ่าเคยทําอะไร
ลับหลังนางบ้าง ดังนันจึงฟั งคําพูดเหล่านันไม่เข้าใจ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินคล้ายนึกขึนมาได้ว่าเจินฮุ่ยเหมยไม่รู้
เรืองทีพวกนางส่งพวกโจรไปฉุ ดหลิวจ้าวเว่ยจึงโบกมือ
กลบเกลือน "อย่าไปสนใจเรืองเก่าเลย มาพูดกันเรืองนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 5

เจ้าสืบได้หรือยังว่าอาการเจ็บป่ วยของอวีเอ๋อร์เกิดจาก
อะไร? ใช่เจ้าให้ลกู กินยาผิดหรือไม่?"
"มารดา! ยาทีข้าเอาให้อวีเอ๋อร์นนได้
ั นําไปตรวจสอบแล้ว
ล้วนปกติดี แต่หมอฝั งเข็มทีข้าเชิญมาบอกว่าอาการของ
นางคล้ายว่ารับยาหลายตัวผสมปนเปจนเป็ นพิษต่อกัน
ทําให้ยากจะตรวจหาสาเหตุว่ามาจากไหนแน่"
"ลูกสาวเจ้าก่อนหน้านีไม่ได้เจ็บป่ วยนางจะไปรับยา
มากมายจนเป็ นพิษต่อกันได้อย่างไร จะมีกแ็ ต่ยาเลือน
ระดูนี หรือนางดืมยาอย่างอืนอยูอ่ กี เล่า"
"ข้าถามลูกแล้ว นางยืนยันว่าก่อนจะกินยาเลือนระดู นาง
ไม่ได้กนิ ยาอย่างอืนเลย นันยิงทําให้ขา้ ฉงนยิงนัก..."
"เช่นนีคงต้องมีคนเล่นตุกติกแน่พสาวี ...ข้าว่าจวนนันของ
พีอาจมีพยัคฆ์เร้นกายอยูแ่ ล้วล่ะ" ป๋ ายซู่องิ ว่า
"เรืองนันข้าจะสืบดูให้รชู้ ดั ... แต่ทข้ี ามาวันนี" เจินฮุย่
เหมยเหล่มองป๋ ายซู่องิ อย่างลังเลใจเมือจะกล่าวถึงอันอ๋อง
แต่คดิ ดูแล้วนางจะกลายเป็ นนายหญิงคนต่อไปของสกุล
เจิน และภายภาคหน้าหากสินเจินไห่กงั เจินฮุย่ เหมยก็
ต้องพึงพิงพีชาย ป๋ ายซู่องิ เป็ นฮูหยินของเจินจิงยินจะรู้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 6

เรืองนีคงนับว่าสมควร "อวีเอ๋อร์เพิงบอกข้าเรืองอันอ๋อง
มารดาท่านเห็นว่าอย่างไรเจ้าคะ"
"จะว่าอย่างไร เด็กหนุ่มสาวมีความคิดของตัวเอง จะรัก
ใคร่ชอบพอกันแปลกตรงไหน?"
"แต่ยงั ไงอันอ๋องก็มคี ู่หมันแล้ว อีกทังคูห่ มันก็เป็ นพีสาว
ของนาง บิดาของนางไม่มที างยอมให้นางแต่งไปเป็ น
ชายารองแน่ มีอย่างทีไหนบุตรีภรรยาเอกสองคนแย่งกัน
แต่งเข้าจวนเดียว ยิงยามนียังไม่รชู้ ดั ว่าฝ่ าบาทจะเลือก
ใครเป็ นรัชทายาท หากจวนสกุลหลิวทําเช่นนีคนจะเข้าใจ
ผิดว่าเจ้ากรมอากรเข้าฝ่ ายสกุลหยูได้"
"เจ้าอย่าเพิงคิดมากไปไกล เรืองนียังไม่ถงึ กับกระชันชิด
นัก ...ถ้าแต่งเข้าสองคนไม่ได้กท็ ําให้เหลือคนเดียวเสียจะ
ไปยากอะไร"
"มารดา..." ยังไม่ทนั ทีเจินฮุย่ เหมยจะได้ทกั ท้วงก็ได้ยนิ
เสียงเอะอะด้านนอก คนทังสามนิงฟั งอยูค่ รูห่ นึงจึงพากัน
ลุกออกไปดู
"นีมันเกิดอะไรขึน?" เห็นเจินจิงยินพยุงสามีทใบหน้
ี าบวม
แดงเข้าจวนมาฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินก็ดวงตาวาววาบ รีบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 7

ปราดเข้าไปช่วยพยุงคน
"พวกเจ้าไปเอายามาประคบแผลให้นายท่านเร็วเข้า!" ฮู
หยินผูเ้ ฒ่าสังด้วยความร้อนใจ ก่อนจะพาเจินไห่กงั เข้าไป
พักในห้อง
เจินจิงยินเห็นเจินฮุย่ เหมยเดินตามมาก็หยุดสังนาง
"น้องสาวเจ้ารีบกลับจวนของเจ้าไปเถอะ วันนีสกุลเจินถูก
เล่นงานในราชสํานัก เจ้าอย่าอยูท่ นีี นานนักเลย สามีเจ้า
อาจจะไม่พอใจได้"
"ข้าทราบแล้ว" เจินฮุย่ เหมยก้มหัวให้เขาแล้วกล่าวลารีบ
กลับจวนสกุลหลิว
อย่างไรเสียเรืองราวในราชสํานักนันยากจะคาดเดา วัน
หนึงคนตกตําก็อาจจะพลิกฟื น ขอเพียงกอดตําแหน่ง
ฐานะตนเองเอาไว้ได้ ไม่แน่วนั หน้าอาจจะกูช้ อขึ
ื นมา
หลิวเฉียนไม่ใช่คนโง่ แม้สกุลเจินวันนีจะทําตัวขัดหูขดั ตา
ฝ่ าบาท แต่คนทีถูกลงโทษหนักหน่ วงเป็ นแค่ญาติสายรอง
ของเจินไห่กงั เท่านัน ส่วนตัวเจินไห่กงั แม้จะเสียทรัพย์
และงดเบียหวัดแต่ยงั คงนังตระหง่านอยูใ่ นสภาขุนนาง
เห็นได้ชดั ว่าฝ่ าบาทไม่ได้คดิ จะปลดเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 8

ดังนันในฐานะลูกเขยเขาจึงไม่คดิ จะเคลือนไหวในยามนี
เพียงแต่กล่าวเตือนเจินฮุย่ เหมยให้ระวังการติดต่อบ้าน
เดิมในเวลาเช่นนีให้มาก หากคลืนลมสงบแล้วจะทําสิงใด
ค่อยว่ากัน
*
ในฉางซายามนีบรรยากาศเข้มงวดกวดขัน ทว่าราษฎรก็
ยังคงดําเนินชีวติ ต่อไป
องค์ไท่จอฮู
ื เจียเล่อมีพระชนมายุ 26 ปี เขาเป็ นบุรุษ
รูปร่างกํายําสูงใหญ่ เหมาะสมกับตําแหน่งนักรบอันดับ
หนึงของชนเผ่า เค้าหน้าหล่อเหลาดุดนั มักจะถูกปิ ดอยู่
ภายใต้หน้ากากสีทองตามธรรมเนียมนักรบ
ไท่จอฮู
ื เจียเล่อเป็ นคนรักสันโดษ เวลาไปไหนมาไหนใน
เมืองหลวงเขาไม่ชอบให้มที หารตามเสด็จ ดังนันภาพของ
บุรุษในหน้ากากทองคําควบม้าเข้าออกเมืองล้วนเป็ นภาพ
ทีคนเห็นจนชินชา
เช่นเดียวกับวันนีเขาควบม้าออกจากเมืองเพือมุง่ หน้า
ออกไปยังค่ายทหาร ท่ามกลางหมูช่ าวบ้านมีหญิงสาว
ภายใต้หน้ากากหนังมนุ ษย์รปู โฉมงามล่มเมืองลอบมอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 9

ตามแผ่นหลังขององค์ชายนักรบไป
"นันคือไท่จอหรื
ื อ?" นางกระซิบถามสายลับทีเป็ นคนนํา
ทางมาดูลาดเลา
"ใช่ นันแหละคนทีเจ้าจะต้องเข้าหา" เขาพยักหน้า
ทหารลับหญิงถอนหายใจเฮือก กลินอายดุดนั เข้มงวดและ
ความตายนันแจ่มแจ้งเสียจนไม่วา่ ใครก็คงไม่อยากเข้า
ใกล้
"ข้าจะต้องเริมงานเมือไหร่?"
"ช่วงนีเจ้าศึกษาเส้นทางในฉางซาให้ชดั เจนก่อน ส่วนงาน
นันของเจ้ารอให้เฉินหรงปั วมาเป็ นผูบ้ ญ
ั ชาการ"
"ได้"
นางมองไปบนทีม้าของฮูเจียเล่อเพิงตะบึงผ่านไปเมือครู่
ในใจรูส้ กึ หนาวเหน็บและไม่สงบดังสีหน้า เนินนานกว่าจะ
ถอนหายใจหนักๆ ออกมาอีกครา
*
ฟ้ ามืดแล้ว ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินนังอยูห่ น้ากระจก จ้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 0

มองริวรอยทีเกิดขึนตามวัยบนใบหน้า นางหวีสางผมยาว
ของตนอย่างละเมียดขณะทีนายท่านผูเ้ ฒ่าเปลียนชุดหลัง
อาบนําเสร็จแล้วก็เข้ามานังบนเตียง
"เมือกลางวันเหมยเอ๋อร์มาทีนีทําไม?" เขานึกขึนได้ว่า
เห็นเจินฮุย่ เหมยอยูก่ บั ฮูหยินของตนตอนทีเขากลับจวน
แต่เพราะเรืองวุน่ วายจึงลืมถามถึงไปเสียสนิท
"จะเรืองอะไร ก็เรืองทีวันงานบวงสรวงอวีเอ๋อร์ถูก
เปลียนตัวกะทันหัน... ท่านพีก็เห็นแล้ว วันนันพวกเรายัง
แปลกใจกันอยูเ่ ลยว่านางปี ศาจหน้าไหนถึงขึนไปรําแทน
หลานสาวของข้าได้ ...ฟั งจากคําพูดเหมยเอ๋อร์วนั นี ดูทา่
จะมีคนเล่นตุกติกกับยาของหลานสาว ลงมือโหดเหียมยิง
นัก"
"ใครมันกล้า"
"ยามนียังสืบหาตัวไม่พบ แต่ดแู ล้วคนทีได้ประโยชน์ทสุี ด
จากเรืองนีมิใช่คุณหนูใหญ่สกุลหลิวผูน้ นหรืั อ นางนับว่า
ฝีมอื ไม่ดอ้ ย อายุยงั น้อยแต่เล่หเ์ หลียมรอบตัว ยามนีนาง
ปี นป่ ายขึนทีสูงได้แล้ว สงสารก็แต่เหมยเอ๋อร์กบั อวีเอ๋อร์
อํานาจในจวนของพวกนางคงสันคลอนแล้ว... เฮ้อ ถ้าวัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 1

นันเป็ นอวีเอ๋อร์ได้ขนรํ
ึ าจะดีสกั เพียงใด ฝนดันตกลงมา
ประจวบเหมาะเวลา คนทังถงเยียนคงบูชานางยิงกว่า
เทพธิดาแน่ ...สถานการณ์เช่นนีตามจริงควรเร่งให้เด็ก
นันรีบแต่งออกจากจวนสกุลหลิวจึงจะดีต่อคนของเราทีสุด
เสียก็แต่นางเป็ นพระคูห่ มันของอันอ๋อง..."
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเหลือบมองสีหน้าอึมครึมของเจินไห่กงั ก่อน
จะลดเสียงเบาลง "ข้าไม่อยากปิ ดบังท่านพี เรืองนีตาม
จริงไม่นับว่าเหมาะสมนัก แต่เพราะหนุ่มสาวมีความคิด
ของตัวเอง อวีเอ๋อร์ของเรานันถูกอันอ๋องล่อลวงเสียจนรัก
ปั กใจกับเขาแล้ว"
"เจ้าว่าอะไรนะ!?" เจินไห่กงั เบิกตาขึนมองนางไม่เชือหู
"จะโทษอวีเอ๋อร์กไ็ ม่ได้ อันอ๋องเป็ นผูใ้ ด อํานาจบารมีเอย
รูปโฉมก็ไม่ได้ดอ้ ย อวีเอ๋อร์เป็ นสตรีในห้องหอ หาเคย
ใกล้ชดิ สนิทสนมกับบุรษุ พอมีบุรุษสูงส่งเช่นนันมาฝากรัก
ย่อมใจอ่อนเป็ นธรรมดา ติดขัดก็แต่พสาวของนางเป็
ี น
พระคูห่ มันของอันอ๋อง แม้ทงสองมี
ั รกั ปั กใจต่อกันก็ไม่อาจ
ครองคู่ได้"
เจินไห่กงั มุน่ คิว ยามนีสกุลเจินวุน่ วายดังนันพวกเขาคง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 2

ต้องทําตัวสงบเสงียมกันไปสักระยะ แต่เรืองราวในราช
สํานักนันใกล้จะปะทุ องค์ชายสีอีกไม่นานคงถูกแต่งตัง
เป็ นอ๋องได้รบั พระราชทานจวน เรืองการแต่งตังรัชทายาท
คงดุเดือดขึนแน่
แต่หากคนในสกุลมัวแต่สงบเสงียมอยูจ่ ะเก็บเกียว
ผลประโยชน์จากการแย่งชิงอํานาจครังใหญ่นีได้อย่างไร
ตัวเขาไม่มบี ุตรหลานสตรีทอยู
ี ใ่ นวัยเหมาะสมจะแต่งออก
พอกวาดตามองหลานนอกก็คงมีแต่หลิวจ้าวอวีทีอายุอยู่
ในวัยแต่งงาน คิดคํานวนดูแล้วหากสามารถผลักดันหลิว
จ้าวอวีขึนเป็ นหวางเฟยของอันอ๋องวันหน้าอาจจะมี
หนทางปี นปายได้ไกล
หากอันอ๋องได้เป็ นไท่จอหลานสาวของเขาก็
ื นับว่าเป็ น
ไท่จอเฟย
ื หากอันอ๋องได้เป็ นฮ่องเต้ หลานสาวของเขาก็
จะได้เป็ นพระมารดาของแผ่นดิน แต่หากอันอ๋องตกตํา
พ่ายแพ้ อย่างไรหลิวจ้าวอวีเป็ นเพียงหลานนอก
ความสัมพันธ์สายนีไม่เหมือนหลานในทีใช้สกุลเจิน พวก
เขาจะตัดสัมพันธ์กบั นางจึงง่ายดายมาก
เช่นนีย่อมดีกว่าเอาชือสกุลเจินลงไปเสียงในสงครามแย่ง
ตําแหน่งรัชทายาท ฉากหน้าพวกเขานิงเฉยเสีย แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 3

เบืองหลังร่วมผลักดันฝ่ ายอันอ๋องแต่กเ็ หลือทางถอยให้

ตัวเอง
"อันอ๋องเคยให้สญ
ั ญากับนางหรือไม่?" เขาถามหยังเชิง
"เคยตรัสว่าจะตังอวีเอ๋อร์เป็ นหวางเฟย เพียงแต่ตอ้ ง
หาทางกําจัดหลิวจ้าวเว่ยให้แนบเนียนหน่อยเพราะไม่
ต้องการทําให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัยในช่วงนี งานบวงสรวง
นันตามจริงหากอวีเอ๋อร์ได้ขนแสดง
ึ ฐานะของนางคง
สูงขึนอีก ใครก็คงไม่อาจคัดค้านหากภายหลังคิดจะ
เปลียนตัวคูห่ มัน น่าเสียดาย...ยามนีลูกเลียงของเหมย
เอ๋อร์คนนันชือเสียงดังกระฉ่อนไปทัวถงเยียน ใครบ้างไม่
ชืนชมนาง ต่อให้คดิ จะเปลียนตัวภายภาคหน้าอวีเอ๋อร์ก็
คงถูกชือเสียงของนางกดไว้อยูด่ "ี
"สตรีจะมีชอเสี
ื ยงสูงส่งได้สกั แค่ไหนกัน" เจินไห่กงั แค่น
เสียงหยัน "เจ้าจําเรืองจ้วงหยวนทีข้าเล่าให้ฟังได้
หรือไม่?"
"คนทีท่านพีบอกว่าขัดหูขดั ตานันหรือ?"
"ใช่ ยามนีเป็ นคนโปรดของฝ่ าบาท เป็ นแค่ขนุ นางขันห้า
แต่กลับมีสทิ ธิเข้าประชุมว่าราชการ แถมยังเข้าออกห้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 4

ทรงพระอักษรเป็ นว่าเล่น ...วันนีสกุลเจินถูกเล่นงาน ข้า

คิดว่าเบืองหลังคงมีคนผูน้ ีช่วยผลักดันไม่น้อย... ข้าคิดจะ
เอาคืนอยูเ่ ชียว แต่ถา้ หากข้าเล่นงานมันในสํานักราชเลขา
คงถูกฝ่ าบาทเพ่งเล็งแน่ ดังนันการจะเล่นงานเรืองงานใน
ราชสํานักคงต้องพักเอาไว้"
"ท่านพี... ท่านคิดจะให้ขา้ ทําเช่นไร?"
"ขุนนางนอกจากมีความรูต้ อ้ งมีคุณธรรม เจ้าไม่ลองคิดดู
เล่า หากขุนนางคนโปรดของฝ่ าบาทมัวโลกียก์ บั พระ
คูห่ มันของอันอ๋องต่อหน้าธารกํานัลเรืองราวจะเป็ นเช่น
ไร?"
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินตาเป็ นประกาย นางวางแผนจะ
ทําลายชือเสียงหลิวจ้าวเว่ยเอาไว้แล้ว แต่คดิ ว่าควร
ปรึกษาสามีให้รบั รูเ้ รืองราวไว้ก่อน พอเจินไห่กงั เสนอ
เช่นนีก็ตรงใจนางพอดี
"สตรีทแปดเปื
ี อนย่อมไม่อาจแต่งเข้าราชวงศ์ได้ ก่อนหน้า
นันนางมีชอเสี
ื ยงกระฉ่อนแค่ไหนก็จะยิงฉาวโฉ่มาก
เท่านัน ส่วนจ้วงหยวนหนุ่ มผูน้ นกล้
ั าหมินเกียรติโอรสของ
ฝ่ าบาท ฝ่ าบาทจะยังเก็บคนเช่นนีไว้ใช้งานได้อย่างไร?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 5

"แต่เรืองนีอาจจะกระทบกับชือเสียงของพีน้องหญิงใน
สกุลหลิว อวีเอ๋อร์อาจจะเสียชือไปด้วย"
"เช่นนันก็ทาํ ให้แน่ใจว่าเด็กนันเป็ นฝ่ ายถูกข่มเหง ไม่ใช่ว่า
รูปโฉมนางงดงามเป็ นหนึงหรอกรึ ก็ให้คนคิดไปว่านาง
งดงามยัวยวนใจชายจนนําหายนะมาสูต่ วั เช่นนีนางก็ตอ้ ง
รีบแต่งออกไปให้พน้ ทาง ทังยังพอเรียกความสงสารเห็น
ใจได้บา้ ง คนก็จะยิงด่าสาปแช่งคนสกุลเนียทีทําร้าย
เทพธิดาของพวกเขา ...อีกอย่างไม่ใช่ก่อนหน้านีนางถูก
ส่งไปอยูท่ อืี นรึ เพิงกลับมาไม่นานก็เกิดเรือง จะนับว่า
พัวพันพีน้องคนอืนได้อย่างไร"
"ท่านพีคิดอ่านรอบคอบ แต่แผนนีเราจะจัดการอย่างไรให้
แนบเนียนได้เล่า สําคัญทีสุดคงไม่เหมาะให้เรืองเกิดที
จวนสกุลเจินของเรา"
"จะให้ชายหญิงพบปะกันได้คงต้องเป็ นงานเลียงใหญ่สกั
หน่อย อีกอย่างควรเป็ นงานเลียงตอนกลางคืน"
"งานเช่นนัน... ข้าได้ยนิ ว่าพีชายคนรองของสะใภ้ใหญ่
กําลังจะเข้ามารับตําแหน่งในถงเยียน สกุลป๋ ายคงจัดงาน
เลียงใหญ่โตไม่น้อยเพือแนะนําลูกชายคนนีกับพวกขุน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 6

นางในราชสํานัก หากเราถือโอกาสนีจะดีหรือไม่ ...

อย่างไรสกุลป๋ ายก็นบั ว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชดิ หากจะจัด
ฉากอะไรคงไม่ตอ้ งกังวลมาก เรืองนีสะใภ้ใหญ่คงช่วยได้
แน่"
เจินไห่กงั ขมวดคิวคิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วพยักหน้า "เรืองของ
สตรีเช่นนีมอบให้เจ้าไปจัดการแล้วกัน"
"ท่านพีวางใจเถอะ แม้จะเจอกับขวากหนามไปบ้าง แต่
สกุลเจินของเราไม่ใช่ตน้ ไม้ทล้ี มง่ายเพียงเพราะพายุวบู
เดียว รอถึงเวลาข้าจะช่วยท่านริดหนามพวกมันไม่ให้
เผยอหน้ามาสูก้ บั เราได้อกี "
"ข้ารู้ ...ดียงนั
ิ กทีชีวติ นีได้แต่งเจ้าเป็ นฮูหยินของข้า ไม่ว่า
ทําการใดข้าล้วนไว้ใจเจ้าได้"
"ข้าก็ดใี จทีได้แต่งให้ทา่ นเจ้าค่ะ"
"อากาศเย็นแล้วนอนเถอะ"
"เจ้าค่ะท่านพี"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 7

แสนชัง
# 38. คลืนลมสงบ

ภายในตําหนักคุนหนิง ฮองเฮาเพิงรับสังให้มามาคนสนิท
ไปยกผ้าต้วนทีเพิงได้รบั ออกมาให้องค์หญิงเหมยเจียว
เลือกอย่างอารมณ์ดี สองแม่ลูกพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
โดยให้นางกํานัลอืนออกไปก่อนเหลือไว้เพียงคนทีเชือใจ
ได้
"ลูกได้ยนิ ว่าหญิงสกุลหม่าผูน้ นสู
ั ญสินความโปรดปรานไป
แล้ว" องค์หญิงเหมยเจียวจิบชาแล้วเอ่ยปาก
"หญิงสกุลหม่านันนับเป็ นอะไร นางโง่เขลา ได้รบั ความ
โปรดปรานเล็กน้อยก็กล้าเผยอชูคอ ล่วงเกินคนไว้
มากมาย" เหลียวฮองเฮาหัวเราะอย่างไม่ใส่พระทัย กวัก
มือให้คนมายกผ้าทีองค์หญิงไม่เอาออกไปเก็บ
"เหตุใดเสด็จแม่ถงึ ไม่จดั การนางตังแต่แรกเล่า ปล่อยให้
อยูข่ ดั หูขดั ตามานานขนาดนี"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 8

"คนแบบนันไม่จาํ เป็ นทีข้าต้องลงมือเองหรอก นางจะพา

ตัวเองไปพบหายนะเอง ยามนีเจ้าก็เห็นแล้ว ฝ่ าบาทไม่ไป
ตําหนักนางมานานแล้ว สนมอืนในวังรุมทึงนางขนาดนัน
ฝ่ าบาทยังไม่มรี บั สังอะไร ดูท่าสกุลหม่าเองก็ใกล้หมด
ประโยชน์แล้ว"
"หึ สตรีน่ารังเกียจพวกนี... ไม่วา่ ในวังนอกวังล้วนคิดแต่
จะปี นป่ ายขึนทีสูง คราวก่อนลูกจัดการนังหลานไซ่ซนไป ิ
ยังรูส้ กึ ไม่สาแก่ใจนัก"
"เจ้าโตจนมีลกู เป็ นตัวเป็ นตนแล้ว อย่าคิดทําอะไรวูว่ ามให้
เสือมเสียเกียรติ หากเรืองนีรูถ้ งึ ฝ่ าบาท เจ้าอาจจะถูก
ลงโทษได้"
"ก็ลูกแค้นใจนีเพคะ ต่อหน้านางนับเป็ นพีเป็ นน้องกับลูก
ใครจะคิดว่าลับหลังนางกลับกล้าใฝ่ สงู คิดจะเข้าฝ่ ายใน นี
ไม่เท่ากับตังตัวเป็ นศัตรูกบั พวกเราหรือ?" องค์หญิงเหมย
เจียวคิดถึงหลานไฉ่ซนขึ ิ นมาเมือไหร่กร็ สู้ กึ โมโห คิดว่า
ขัดขวางนางไม่ให้ปรากฎตัวต่อหน้าพระพักตร์ฮอ่ งเต้ได้
ครังหนึง แต่ไม่รจู้ ะทําได้ทุกครังหรือไม่ ลงมือคราวนัน
น่าจะทําให้แรงกว่านี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 9

"เด็กสาวๆ จะใฝ่ ฝันถึงความสูงส่งสุขสบายไม่ใช่เรือง

แปลก" ฮองเฮาเหยียดพระโอษฐ์ยมเย็ ิ นชา
ก่อนทีองค์หญิงใหญ่จะได้ตรัสอะไรอีกก็มเี สียงขัดขึนมา
"เด็กสาวทีไหนอยากสุขสบายหรือพ่ะย่ะค่ะ?"
"เจาเอ๋อร์กนิ ข้าวมาหรือยัง?" ทันทีทเห็
ี นองค์ชายสีก้าว
เข้ามาในตําหนัก สีพระพักตร์ฮองเฮาก็อ่อนโยนลงทันที
ทังยังยิมกว้างอย่างสดใสมอบให้พระโอรสผูเ้ ป็ นแก้วตา
ดวงใจอย่างเปิ ดเผย
"ลูกยังไม่ได้กนิ พ่ะย่ะค่ะ เพราะหิวนีแหละถึงคิดจะมาฝาก
ท้องทีตําหนักพระมารดา ไม่คดิ ว่าพีหญิงก็อยูท่ นีี ด้วย"
องค์ชายสีเข้าไปกอดเหลียวฮองเฮาอย่าประจบเอาใจ
"ไปเทียวเล่นมาอีกละสิเนือตัวมีแต่เหงือ" องค์หญิงเหมย
เจียวมองท่าทางเหมือนเด็กขององค์ชายสีแล้วอดบ่น
ไม่ได้
"พีหญิงท่านอย่ากล่าวหาข้าเช่นนัน วันนีข้าอยูท่ ลานฝึ
ี ก
ยุทธ์ทงวั
ั นหาได้เถลไถลไปไหน"
"ให้จริงเถอะ คราวก่อนข้าได้ยนิ ว่าเจ้าไปก่อเรืองแถว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 0

อุทยานหนิงหลิน"
"อ๊าา เสด็จแม่ ข้าหิวจนไส้จะขาดแล้ว วังคุนหนิงนีมีอะไร
ให้ขา้ กินบ้าง" เห็นพีสาวจะสืบสาวเอาวีรกรรมเก่าของเขา
มาฟ้ องเสด็จแม่ องค์ชายสีก็รบี ร้องขัดเสียงดังทันที "มา
มาทังหลายเหตุใดยังยืนเฉยอยูอ่ กี เจาเอ๋อร์หวิ ขนาดนี
แล้ว ข้าอยากกินไก่นําแดงกับคัวเนือ"
เหล่านางกํานัลพากันกลันหัวเราะท่าทางกลบเกลือนอย่าง
โจ่งแจ้งขององค์ชายสี ฮองเฮากับองค์หญิงเหมยเจียวเอง
ก็สา่ ยหน้าอย่างระอาใจ
องค์ชายสีอู่เหวินเจาติดนิสยั ชอบเทียวเล่นไปบ้างแต่ไม่
นับว่าเป็ นปั ญหาใหญ่อะไร ตังแต่เด็กจนโตเขาก็พูดจารู้
ความ เชือฟั งพระมารดา ทังยังรูจ้ กั พูดจาออดอ้อนเอาใจ
คนรอบข้าง ยิงทําให้เหลียวฮองเฮารักใคร่หวงแหนเขา
มากขึนไปอีก
"เอาเถอะ พวกเจ้าไปเตรียมเครืองเสวยให้องค์ชายกับ
องค์หญิง วันนีพวกเจ้าก็อยูก่ นิ ข้าวกับแม่แล้วกัน"
ฮองเฮาเอ่ยอย่างอ่อนพระทัย
องค์ชายสียิมแป้ นกอดเอวพระมารดาแน่ นเขาหอมแก้ม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 1

พระมารดาอีกฟอดราวกับยังเป็ นเด็กเล็กๆ "ว่าแต่เหตุใด

พีหญิงไม่พากัวกัวเข้ามาด้วยเล่า ข้าไม่ได้เล่นกับหลาน
นานแล้ว"
"สองสามวันก่อนนางถูกพิษลมเย็นเพิงจะหายดี ข้าไม่
อยากให้นางออกมาต้องลม ช่วงนีอากาศเปลียนไว เดียว
แดดเดียวฝน กลัวนางจะป่ วยหนักเอา" องค์หญิงเหมย
เจียวตรัสถึงบุตรีทยามนี
ี อายุยา่ งสามขวบได้
"น่าเสียดายข้าไม่ได้พบนางนานแล้ว เสด็จพีพานางเข้าวัง
บ่อยๆ สิ ว่างๆ ให้นางไปเล่นทีตําหนักข้าก็ได้"
"ขืนปล่อยนางไปอยูก่ บั เจ้า กลัวนางจะกลายเป็ นลิงเป็ น
ค่างไปก่อนนะซี ...ว่าแต่ชว่ งนีเจ้าได้เข้าเฝ้ าเสด็จพ่อ
หรือไม่ ทรงตรัสกับเจ้าบ้างหรือยังว่าจะแต่งตังเจ้าอย่างไร
ศักดินามากน้อยเท่าไหร่?"
"เสด็จพ่อไม่ได้ตรัสอะไรกับข้า ล่าสุดทีเข้าเฝ้ าเสด็จพ่อก็
แค่ทดสอบความรูข้ า้ เท่านัน ...เรืองนีท่านคงต้องถาม
เสด็จแม่แล้ว"
"ฝ่ าบาทไม่ได้ตรัสอะไร" พอพูดถึงเรืองนีฮองเฮาก็มสี พี ระ
พักตร์เยือกเย็นลงหลายส่วน "แต่อย่างไรเจ้าก็ไม่มที างได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 2

น้อยหน้าใครอยูแ่ ล้ว ในบรรดาองค์ชายทังหมดศักดิฐานะ

เจ้าสูงกว่าผูอ้ นื ฝ่ าบาททรงพระปรีชาไม่มที าง
พระราชทานศักดินาให้เจ้าน้อยกว่าผูใ้ ดแน่"
"ข้าได้ขา่ วมาว่าพวกนันเดือดร้อนใจกันไม่น้อย งาน
บวงสรวงทีผ่านมาเสด็จพ่อตรัสชมน้องสีในงานเลียงต่อ
หน้าขุนนางน้อยใหญ่ยงทํิ าให้คนพวกนันอยูไ่ ม่สขุ ก่อน
เสด็จพ่อจะพระราชทานตําหนักให้น้องสี ลูกว่าพวกนัน
ต้องทําอะไรสักอย่างแน่ "
"เรืองนีแม่รดู้ ี ท่านตาของเจ้ากําลังเตรียมการรับมือไว้อยู่
ช่วงนีพวกเจ้าโดยเฉพาะเจาเอ๋อร์ตอ้ งระวังตัวให้มาก อย่า
ปล่อยให้คนเล่นลูกไม้ในเวลาสําคัญนีได้"
"เสด็จแม่ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง ข้าจะดูแลตัวเองให้ดพี ะ่ ย่ะค่ะ"
*
ระหว่างทีหลิวจ้าวเว่ยงีบหลับตอนกลางวัน แมวตัวอ้วนสี
ขาวกระจ่างแอบย่องเข้ามาในห้องเงียบๆ มันกระโดดผลุง
ขึนมาบนเตียงก่อนจะม้วนตัวนอนทับบนแขนของหญิง
สาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 3

จ้าวเว่ยรูส้ กึ ตัวตืน นางปรือตาขึนใช้อกี มือลูบเจ้าก้อนขน

ทีขดตัวกลมอยูบ่ นเตียงอย่างถือดี นานหลายอึดใจหญิง
สาวถึงลุกขึนแล้วอุม้ มันลงจากเตียงก่อนจะเรียกบ่าวรับใช้
เข้ามา
"เอามันไปคืนให้เรือนท่านย่า" เจ้าแมวอ้วนนีดูจะขยัน
เพ่นพ่านไปทัว ชอบลอบเข้ามาในเรือนจิวฮวา ถูกหลิว
จ้าวเว่ยให้คนหิวไปคืนหลายครังก็ยงั จะกลับมาอีก
หญิงสาวหาวหวอด หูได้ยนิ อาหนิงถามว่านางต้องการ
ของว่างหรือไม่กพ็ ยักหน้ารับไปส่งๆ
ชีวติ หลังจากงานบวงสรวงฟ้ าดินของหลิวจ้าวเว่ยนับว่า
ราบเรียบมาก นางมีกจิ วัตรอยูไ่ ม่กอย่
ี าง ทีเพิมมาคือ
มักจะไปจวนสกุลเถาเพือเล่นกับอาฟงน้อยทุกสองสามวัน
ไปทุกครังก็จะอยูเ่ ป็ นเพือนน้าสะใภ้เสียหลายชัวยามก่อน
จะกลับมาทีจวนสกุลหลิว นอกจากวันนันทุกห้าวันก็
ออกไปไหว้พระให้คนดู
ชีวติ ในจวนก็ถอื ว่าสงบดี หากไม่นบั พวกบ่าวไพร่ท ี
พยายามประจบเอาใจนางและคนทีคอยยุยงอยากเห็น
เรืองสนุ ก มีหลายสายตาทีจับจ้องว่านางจะแบ่งปั นถ่ายเท

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 4

อํานาจดูแลจวนจากเจินฮุย่ เหมยหรือไม่ เพราะในจวน

ยามนีนับว่านางมีศกั ดิฐานะสูงทีสุด
แม้ไม่ใช่สตรีมบี รรดาศักดิแต่ในด้านความเชือเรืองลีลับใน
ยุคสมัยทีผูค้ นกลัวผีสางมากกว่าโทษประหารเช่นนี หญิง
สาวทีสามารถรําบวงสรวงแล้วขอฟ้ าฝนได้จริงอย่างนาง
จึงถูกยกขึนสูงมากในใจชาวบ้าน ทังตอนนีมีนกั เล่านิทาน
มากมายเสริมแต่งเรืองราวของนางเล่าเป็ นอภินิหารเพือ
หากิน ชือเสียงด้านลีลับของนางยิงมีมากขึน ดังนันหาก
นางอยากจะสันคลอนอํานาจในจวนของเจินฮุย่ เหมยก็
สามารถทําได้ แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจเรืองเหล่านัน
นางไม่ตอ้ งการวิงวุน่ จัดการเรืองราวยิบย่อย และไม่
ต้องการรับหน้าพวกผูอ้ าวุโสในจวนหากเกิดความ
ผิดพลาด ทังยังเป็ นการขยายจุดอ่อนในผูค้ นโจมตีได้งา่ ย
ดังนันหญิงสาวเพียงแต่สนใจของทีเป็ นของนางอยูแ่ ล้ว
เท่านัน
หลิวจ้าวเว่ยได้ขอบัญชีสนิ เดิมของมารดาทีฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ถือไว้มาเทียบกับทีได้มาจากสกุลเถาก่อนจะทําการตรวจ
นับครังใหญ่ โดยให้เหตุผลว่าของเหล่านันถูกเก็บเอาไว้
นานแล้ว หากมีชนใดผุ
ิ พงั ไปจะได้ซ่อมแซมจัดหาให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 5

เรียบร้อย เพราะระยะเวลาสําหรับการเตรียมงานแต่งนัน
ใกล้เข้ามาทุกที
เนืองจากสกุลหลิวรอดพ้นหายนะทังยังมีหน้ามีตาขึนอีก
เพราะหลานสาวผูน้ ี ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงยอมให้นางจัดการกับ
สินเดิมของมารดาได้ตามอําเภอใจ
ตอนแรกเจินฮุย่ เหมยยังหวันใจจนจับตาดูหลิวจ้าวเว่ยอยู่
นานว่านางจะมาไม้ไหน แต่พอเห็นว่าหญิงสาวเพียงแค่
ตรวจนับอย่างละเอียดและเปลียนซ่อมข้าวของทีชํารุด
เสร็จแล้วก็เก็บตัวเงียบอยูใ่ นเรือนดังเดิมไม่ได้ลามมาถึง
สมุดบัญชีในมือนาง เจินฮุย่ เหมยก็โล่งใจ
วันเวลาผ่านไปโดยไร้คลืนลม แม้แต่หลิวจ้าวอวีเอง
หลังจากหายดีกไ็ ม่ได้โวยวายบ้านแตกอย่างทีคนคาด
นางกลับสงบเสงียมขึนหลายส่วน ดูสขุ มุ และใจเย็นขึน
ไม่ได้เร่งร้อนใจจะจัดการกับหลิวจ้าวเว่ยอย่างทันทีทนั ใด
อีก
นอกจากนีสกุลหลิวยังระวังการติดต่อกับสกุลเจินมากเป็ น
พิเศษ เรียกว่าตัดขาดกันชัวคราวทีเดียว เพราะเรืองทีฝ่ า
บาทพิโรธจนตรัสบริภาษคนสกุลเจินหลายรุน่ หลิวเฉีย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 6

นจึงสังให้คนในจวนอย่าได้วนุ่ วายข้องแวะกับคนสกุลเจิน
ในยามทีเหตุการณ์ไม่ชดั เจนนี รอให้ทุกอย่างผ่านพ้น
เข้ารูปค่อยรอยค่อยว่ากันอีกที
นับว่าคลืนใต้นําในจวนสกุลหลิวนันก่อตัวอย่างเงียบๆ
แต่ในสายตาหลิวจ้าวเว่ยนันทุกอย่างกลับไม่เงียบอย่างที
เข้าใจ ในขณะทีหลิวจ้าวอวีวางตัวสุขมุ หลิวหว่านอีกลับ
เริมเคลือนไหวใหญ่โต
นางเตร็ดเตร่ออกจากจวนเกือบทุกวัน คอยออกไปตลาด
อุทยาน งานชุมนุ มบทกวี คล้ายต้องการปรากฎตัวให้คน
ทังเมืองเห็นว่านางไม่ได้มแี ผลเป็ นน่าเกลียดเพราะโรคภัย
ก่อนหน้านี ทังยังคอยพูดจาตอกยําบ่อยครังเกียวกับที
นางไม่ได้ไปร่วมทดสอบ และหลิวจ้าวอวีไม่อาจขึนรําได้
กล่าวอ้อมค้อมคล้ายว่ากรรมตามสนอง
เรืองภายนอกเหล่านันหลิวจ้าวเว่ยฟั งปานเก๋อหัวกับบ่าว
ทีซือตัวไว้ในเรือนต่างๆ เล่า ส่วนโฉมสะคราญผูท้ ยามนี
ี
เป็ นเทพธิดาผูง้ ดงามล่มเมืองแล้วนันกลับใช้ชวี ติ อย่างไม่
ยีหระสิงใด
นางเพียงแต่รอเวลาอยูอ่ ย่างใจเย็น...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 7

รอให้ใครสักคนเริมลงมือ
*
"มีฝู่ เล่า? เหมือนข้าจะไม่เห็นนางมาตังแต่เช้า" หลิวจ้าว
เว่ยถามขึนเมือเห็นอาหนิงกับอาเจินยกของว่างเข้ามากัน
สองคน
"พีมีฝู่ ไม่สบายเจ้าค่ะคุณหนู นางนอนพักอยูใ่ นห้อง บ่าว
กลัวว่าถ้าออกมาจะมาติดคุณหนูดว้ ยเลยให้นางพัก" อา
เจินรายงาน
"ป่ วยหรือ? เรียกหมอมาดูหรือยัง?"
"เรืองนันพีมีฝู่ บอกแค่ให้ตม้ ยาแล้วนอนพักก็จะหายเจ้า
ค่ะ" ไม่ว่าจวนไหนบ่าวรับใช้ใช่วา่ จะสามารถเรียกหมอเข้า
มาตรวจได้ตามใจชอบ ไหนจะค่ารักษา ไหนจะ
กฎระเบียบ ไม่แปลกทีมีฝู่ จะเกรงใจหลิวจ้าวเว่ยจนยอม
กินยาต้มแล้วนอนพักเงียบๆ แม้อาเจินจะเสนอแล้วให้
ลองเชิญหมอมาดูอาการแต่อกี ฝ่ ายกลับค้านเสียงแข็ง
หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิว "ให้คนไปตามหมอมาดูนาง คนของ
ข้าสุขภาพสําคัญทีสุด พวกเจ้าเองหากเจ็บป่ วยก็เรียก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 8

หมอมาตรวจ ไม่ตอ้ งห่วงเรืองเงินทอง"

"คุณหนูมเี มตตายิงนัก" อาเจินยิมรับ หลิวจ้าวเว่ยแบ่ง
แยกทุกอย่างชัดเจนเสมอ หากเป็ นพวกพ้องของนางนาง
ก็พร้อมจะปกป้ องสุดกําลัง แต่หากเป็ นคนทีนางชิงชังนาง
ก็จะทําทุกวิถที างเพือทําลายอีกฝ่ าย อาเจินติดตามหลิว
จ้าวเว่ยมาถึงตอนนีนับว่ากระจ่างใจนิสยั ข้อนีของเจ้านาย
ดี
"พวกเจ้าจัดสาวใช้ไปคอยดูอาการนางด้วย เรืองเช็ดเนือ
เช็ดตัว ยา อาหาร อย่าให้ขาดตกบกพร่อง พวกเรามีกนั
แค่นีต้องดูแลกันให้มาก"
"เป็ นวาสนาของพีมีฝู่ แล้วทีมีเจ้านายอย่างคุณหนู บ่าวจะ
ไปจัดการเดียวนีเจ้าค่ะ" อาหนิงซาบซึงนําใจหลิวจ้าวเว่ย
ทีมีต่อบ่าวในเรือน นางเคยได้ยนิ ได้ฟังมามาก บ่าวบาง
จวนหากเจ็บป่ วยขึนมาจะถูกขายทิงหรือเอาไปโยนทิง
ข้างนอกเพือไม่ให้เป็ นภาระ อย่าว่าแต่หมอหรือยาเลย
แค่เห็นว่าทํางานไม่ได้กถ็ อื ว่าตายไปแล้ว หากคิดจะรักษา
ตัวก็ตอ้ งขวนขวายกัดฟั นสูเ้ อาเอง
หลิวจ้าวเว่ยให้ทงหมอทั
ั งยา แถมให้บา่ วชันตําคอยดูแล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 9

ตลอดเวลาเช่นนี ถือว่ามีนําใจประเสริฐ พวกเจ้านายทีถือ

สัญญาขายตัวจะมีสกั กีคนทีใจกว้างต่อทาสในเรือนอย่าง
นาง
หลังจากสังไปไม่นานหมอก็มาถึงเรือนจิวฮวา หลิวจ้าวเว่
ยลุกไปดูหมอจับชีพจรให้มฝู่ี ดว้ ยตัวเอง
"ต้องพิษลมเย็นทังมีอาการคอบวม นับว่าหนักหนากว่า
ปกติอยูห่ ลายส่วน หากไม่กนิ ยาแต่เนินๆ อาจจะไม่รอด"
ห้องนอนของสาวใช้ไม่ได้กว้างขวางนัก หมอตรวจเสร็จก็
ออกมาพูดกับหลิวจ้าวเว่ยและบ่าวคนอืนๆ ทีหน้าประตู
มีฝู่ ทสะลื
ี มสะลือเพราะอาการป่ วย แต่พอได้ยนิ เช่นนันสติ
กลับกระจ่างขึนมาฉับพลัน นางสะท้านในอกรูส้ กึ
หวาดหวันขึนมา
"ร้ายแรงขนาดนันเลยหรือท่านหมอ"
"โรคนีดูผวิ เผินคล้ายพิษลมเย็นทัวไป คนมักจะชะล่าใจ
คิดว่าจะหายได้เอง แต่ความจริงกลับคร่าชีวติ คนมานักต่อ
นัก ดีทท่ี านเรียกข้ามาตรวจให้นางไว ยังนับว่ามีโอกาส
รักษาชีวติ ไว้ได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 0

"หากมีโอกาสเช่นนันท่านก็รกั ษานางให้สุดความสามารถ
เถอะ หากจําเป็ นต้องใช้สงใดก็
ิ ให้บ่าวพวกนีช่วยหา เรือง
ค่ารักษาท่านไม่ตอ้ งเป็ นห่วง"
"คุณหนู ช่างมีเมตตาต่อบ่าวรับใช้จริงๆ" หมอเฒ่าเอ่ยปาก
ชมก่อนจะถอนหายใจ "ข้าคงต้องฝั งเข็มระบายหนองใน
คอนางก่อน แต่การฝั งเข็มช่วงคอจะทําให้เจ็บปวดทรมาน
มาก หลังจากนันถึงจะให้ดมยา"
ื
หลิวจ้าวเว่ยครุน่ คิดก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง โฉม
สะคราญนังลงข้างฟูกของมีฝู่ "เจ้าได้ยนิ ทีท่านหมอพูด
หรือไม่ การรักษาอาจจะเจ็บปวดทรมานแต่เจ้าต้องแข็งใจ
สู้ อย่าได้ยอมแพ้งา่ ยๆ ขอแค่เจ้าสูข้ า้ ก็จะหาทางรักษาเจ้า
จนหาย" หญิงสาวลูบหลังมือซีดเซียวของมีฝู่ ดว้ ยความ
สงสาร "เจ้ายังจดจ่อรอจะได้แต่งออกไป ข้าเองก็ยงั อยาก
เป็ นเถ้าแก่ดมสุ
ื รามงคลของเจ้า เจ็บป่ วยเพียงเท่านี
อย่าได้ใจเสาะยอมแพ้ต่อโรคภัยเสียเล่า ทําใจให้สบาย ข้า
จะให้พวกบ่าวคอยดูแลเจ้าให้ด"ี
ตอนแรกมีฝู่ หวาดกลัวจับใจ ตลอดทังเช้านางตัวร้อนผ่าว
แม้จะกินยาต้มแล้วก็ยงั ไม่ดขี นึ นางมึนหัวสายตาพร่ามัว
แม้แต่แรงจะลุกขึนนังยังทําไม่ได้ หญิงสาวเองก็ไม่คดิ ว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 1

อาการป่ วยของตนจะหนักหนาทังยังทรุดลงไวเช่นนี
เพราะนางเพิงรูส้ กึ ครันเนือครันตัวเมือวานนีเอง พอมา
วันนีก็ลุกไม่ขนแล้
ึ ว
ยิงได้ยนิ คําพูดหมอทีว่ามีคนมากมายตายเพราะชะล่าใจ
รักษาไม่ทนั การณ์นางยิงใจสัน หญิงสาวตัวคนเดียวต่อสู้
ดินรนอยูใ่ นโรงงิวทีจินหยาง ต่อสูก้ บั ญาติทคอยเอา
ี
เปรียบจนได้พบทีพึง พานางมาถึงถงเยียน
ในหัวมีฝู่ มแี ต่เสียงกูร่ อ้ งว่าตนไม่อยากตาย นางกลัวจน
ตัวสัน นางคิดในแง่รา้ ยไม่น้อย บ่าวทีขายตัวมากมายถูก
ผูเ้ ป็ นนายทอดทิงเพราะโรคภัย โดยเฉพาะโรคทีต้องเสีย
แรงเสียทรัพย์ทุ่มเทรักษา นางเองก็ไม่ได้รารวย ํ เงินทีพอ
มีเก็บไว้อย่างมากก็พอแค่คา่ เชิญหมอเท่านัน ไม่มที างพอ
สําหรับค่ายาค่าฝั งเข็มแน่
พอรูต้ วั ว่าเท้าก้าวเข้าใกล้นําพุเหลือง สายตาพลันกระจ่าง
ความครันคร้ามแล่นลิวไปถึงปลายมือปลายเท้า
นางไม่อยากตาย... นางยังไม่อยากตาย
นําตาใสๆ หยดลงตรงหางตาเรียว แต่เดิมมีฝู่ นบั ว่างดงาม
ทีสุดในบรรดาสาวใช้ของหญิงจ้าวเว่ย ยิงเห็นดวงตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 2

กระจ่างของนางเอ่อคลอด้วยนําตาเช่นนี ใครเห็นก็ตอ้ ง
นึกรักนึกสงสาร
มีฝู่ ได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยบอกให้นางอดทนสู้ ทังยังไม่ตอ้ ง
ห่วงเรืองค่ารักษา นําตาทีควรหยุดไหลกลับยิงหลังลงมา
เป็ นสาย ความโล่งใจเหมือนถูกฉุดขึนมาจากประตูผที ําให้
นางยิงกํามือนายสาวแน่ นขึน
"ขอบคุณคุณหนูเหลือเกินเจ้าค่ะ" เสียงของมีฝู่ แหบพร่า
แต่นางเค้นเสียงออกมาจนได้
"ไม่ตอ้ งขอบคุณหรอก รีบรักษาตัวให้หายแล้วมาช่วยงาน
ข้าไวๆ ก็พอ" หลิวจ้าวเว่ยตบหลังมือมีฝู่ เบาๆ แล้วลุกขึน
หันกลับมาหาชายชรา
"ท่านหมอ โรคนีสามารถติดต่อได้หรือไม่?"
"โรคนีก็เหมือนพิษลมเย็นทัวไป หากคนทีคอยดูแล
ใกล้ชดิ ร่างกายไม่แข็งแรงก็อาจจะติดต่อได้ แต่หาก
ร่างกายแข็งแรงก็ไม่เป็ นปั ญหา"
"เช่นนันก็ด"ี หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้ารับ นางกลัวว่าโรคนี
หากแพร่ระบาดได้คนในเรือนจิวฮวาคงต้องถูกขังไว้ในนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 3

กันหมด "ท่านจัดการรักษาตามสมควร ถ้ามีอะไรให้คนไป

รายงานข้าได้เลย"
"ขอรับคุณหนู"
หลิวจ้าวเว่ยสังการเสร็จก็กลับไปยังห้องของตนเอง นาง
คิดว่าจะคัดอักษรสักหน่อยแต่กลับพบว่าบนโต๊ะเขียน
หนังสือมีกระดาษวางอยู่ บนกระดาษมีดอกบัวดอกหนึง
วางอยูด่ า้ นบน
ไม่ตอ้ งบอกก็รู้ หญิงสาวคิดว่ามันถูกส่งมาจากคนในวังแน่
นางแกะกระดาษจดหมายออกดูเห็นกลอนแถวหนึง
บรรยายเกียวกับความอ้างว้างยามเมือห่างไกลคนรัก
ในใจหลิวจ้าวเว่ยอยากจะอาเจียนแต่สหี น้านางกลับเผย
รอยยิมแสร้งทําเหนียมอาย พับเก็บกระดาษกลอนอย่าง
ประณีตก่อนจะนํามันยัดใส่กล่องแพร
เพราะแน่ใจว่าหากฮ่องเต้ให้คนมาส่งของถึงในห้องนางได้
ก็คงให้ตนจับตาดูสหี น้านางได้เช่นกัน ดังนันหญิงสาวจึง
คิดว่าควรทําทุกอย่างให้แนบเนียนเสีย แม้ตอ้ งเล่นละคร
กับอากาศไม่มคี นชมก็ไม่อาจเผยพิรุธ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 4

นางลูบดอกบัวทีฝ่ าบาทส่งมา ก้มจุมพิตกลีบดอกมัน

เบาๆ อย่างทะนุถนอมก่อนจะสังให้สาวใช้ไปเอาแจกันมา
ตังดอกบัวดอกนีวางไว้ใกล้สายตา
*
"นางดีใจมากเลยหรือ?" บุรุษในชุดคลุมมังกรหันมาถาม
องครักษ์ทนัี งคุกเข่าอยูบ่ นพืน
"ไม่เพียงดีใจ คุณหนูหลิวยังมีท่าทางเขินอาย ทังยังจูบ
ดอกบัวดอกนันด้วยพ่ะย่ะค่ะ"
"งันหรือ" นัยน์ตาของฮ่องเต้อู่เหอตีสว่างวาบ "เรารูแ้ ล้ว
เจ้าออกไปเถอะ"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์เงาหายวับไปแทบจะ
ในทันที คนทีเปิ ดประตูเข้ามากลายเป็ นซุนกงกงทียกนํา
ชาเข้ามาถวาย
"ฝ่ าบาทฮองเฮาส่งนําแกงบํารุงมาให้ จะทรงเสวยเลย
หรือไม่พะ่ ย่ะค่ะ" ซุนกงกงวางกานําชาไว้ทโต๊
ี ะข้างก่อนจะ
ขยับเข้ามาทูลถามฮ่องเต้ทกํี าลังเล่นกับเหยียวตัวดํามะ
เมือมอยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 5

"ความปรารถนาดีของฮองเฮาเรารับรูแ้ ล้ว วันก่อนคลัง

หลวงได้อําพันทะเลมาไม่ใช่หรือ ส่งไปให้ฮองเฮาดูเล่น
เถอะ ส่วนนําแกงตอนนีเรายังไม่หวิ เอาไปอุ่นรอแล้วกัน"
"กระหม่อมจะไปจัดการเดียวนีพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงถอย
ออกไปสังการขันทีดา้ นนอกห้องเลียงนกก่อนจะกลับเข้า
มารอรับใช้
นับตังแต่งานบวงสรวงแม้จะมีเรืองของซ่งซืออ๋องทีทําให้
ฝ่ าบาทไม่สบายพระทัยอยูบ่ า้ ง แต่นับว่าหลายวันมานี
ฮ่องเต้อู่เหอตีอารมณ์ดกี ว่าปกติ ซุนกงกงตามรับใช้ฝ่า
บาทอยูเ่ กือบตลอดเวลาจึงรูจ้ กั ดูสพี ระพักตร์พระองค์ทสุี ด
เห็นนายเหนือหัวป้ อนอาหารนกตัวนันตัวนีอย่าง
เพลิดเพลินก็เลือกจะยืนเงียบๆ ไม่ขดั พระทัยฮ่องเต้ นาน
ทีเดียวกว่าจะได้ยนิ สุรเสียงตรัสขึนมาอีกครัง
"เสียวซุนจือบ้านเกิดเจ้าอยูท่ เหอหนานใช่
ี หรือไม่?"
"ทูลฝ่ าบาท ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"ทีนันมีอะไรเด่นบ้าง"
"เอ่อ... เหอหนานหากจะมีทโดดเด่
ี นอยูบ่ า้ งก็คงเป็ นเหล้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 6

หมักพ่ะย่ะค่ะ สูตรเหล้าเฉพาะของเหอหนานทังแรงและ
กลมกล่อมมาก ในวังนีก็มกั จะสังเข้ามา แต่เอามาใช้หมัก
อาหารเสียส่วนใหญ่"
"อ้อ เป็ นเช่นนี" ทรงป้ อนหนอนให้นกแก้วตัวหนึงพลาง
ครุน่ คิด ซุนกงกงไม่กล้าต่อบทสนทนาเพราะไม่รวู้ ่าฮ่องเต้
ถามถึงบ้านเกิดตนทําไม
"ทีบ้านเจ้ามีสตรีถูกหย่าร้างบ้างหรือไม่?"
"เอ๋?" ซุนกงกงเผลอหลุดเสียงด้วยความงุนงง ต้องบอก
ก่อนว่าคําพูดทีออกจากพระโอษฐ์โอรสสวรรค์นนมี ั ค่ากว่า
ทองพันชัง แม้จะเป็ นเรืองเล็กน้อยแค่ไหนก็กลายเป็ น
เรืองใหญ่ได้ทงสิ
ั น พอฝ่ าบาทถามเรืองการหย่าร้าง คน
ฟั งก็คดิ ไปไกลสุดกู่แล้ว
"เราถามก็ตอบ"
"มะ... มีอยูพ่ ะ่ ย่ะค่ะ สตรีทไม่
ี อาจปฎิบตั ติ ามกฎเจ็ดนัน
มักจะถูกหย่าร้างอยูบ่ า้ ง หรือในหมูช่ าวบ้านทีไม่ได้ถอื
เรืองธรรมเนียมเคร่งครัด หากสามีภรรยาอยู่ดว้ ยกันไม่
รอดก็มกั จะแยกย้ายกันไปแต่งงานใหม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 7

"สตรีทถูี กหย่าร้างปกติชะตากรรมจะเป็ นเช่นไร?" ฮ่องเต้

ถามต่อ ซุนกงกงเหงือแตกพลักพยายามเค้นหัวคิดเพือจะ
มาทูลตอบ เขาเข้าวังมาตังแต่สบิ เอ็ดขวบเรืองราวด้าน
นอกได้ยนิ ได้ฟังส่วนมากก็ลมื เลือนเพราะไม่เกียวกับคน
ในวัง
"เรืองนีขึนอยูก่ บั หลายอย่างพ่ะย่ะค่ะ ไม่วา่ จะเป็ นฐานะ
บ้านเดิมของสตรีผนู้ นั ความผิดทีนางก่อ แล้วก็ชอเสี ื ยง
ของนาง... ยิงถ้าเป็ นสตรีชนชันสูงหน่อย หากมีบา้ นเดิม
หนุนหลังชะตากรรมอาจจะไม่ลาํ บากมาก แต่หากไม่มคี น
หนุนหลัง บ้านสามีเคร่งครัดก็อาจจะถูกส่งไปอยูว่ ดั ตลอด
ชีวติ หรือถ้าบ้านสามีไม่เคร่งครัดแต่บา้ นเดิมเข้มงวด
พวกนางอาจจะถูกจับถ่วงนําได้... จะว่าไปเรืองหย่าร้างนี
สตรีชนชันสูงดูจะโชคร้ายกว่าสตรีชาวบ้าน สตรีชาวบ้าน
ต่อให้ตกี บั สามีหวั ร้างข้างแตกหย่าขาดกันนอกจากถูก
นินทาก็ไม่มคี นมาสนใจหรอกพ่ะย่ะค่ะ เพราะชาวบ้าน
ส่วนใหญ่สนใจปากท้องเป็ นสําคัญ ขนบธรรมเนียมอะไร
ไม่ใช่เรืองใหญ่ในชีวติ "
"นันสินะ... แล้วเจ้าว่าหากสตรีถูกถอนหมันเล่า ชะตา
กรรมจะเป็ นอย่างไร?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 8

"ถอนหมัน? เรืองนีนับว่าซับซ้อนอยูบ่ า้ ง แต่ทชัี ดเจนทีสุด

ฝ่ ายหญิงคงถูกคนครหาอยูไ่ ม่น้อย... ลูกพีลูกน้องของ
กระหม่อมเคยมีคหู่ มันคู่หมายคนหนึง ตอนทีใกล้จะแต่ง
กันนันฝ่ ายชายดันไปพบหญิงใหม่คดิ จะแต่งนางแทน จึง
ส่งผูใ้ หญ่มาถอนหมันลูกพีลูกน้องของกระหม่อม ทังที
ชัดเจนว่าฝ่ ายชายผิดสัญญาหมัน ได้ใหม่ลมื เก่า แต่ผคู้ น
ก็ยงั ครหาว่าลูกพีลูกน้องของกระหม่อมผูน้ นเป็
ั นสตรีม ี
ตําหนิ เป็ นตัวอัปมงคลถึงถูกถอนหมัน เรืองนีทําให้นาง
ไม่กล้าออกจากจวนเป็ นปี ทเี ดียว"
"แม้ฝ่ายชายจะผิดสัญญาหมัน ฝ่ ายหญิงก็ยงั ถูกตําหนิอกี
หรือ?"
"เรืองนีเป็ นปกติอยูแ่ ล้วไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ" บุรุษ
โหดเหียมบ้างถึงจะสมเป็ นบุรุษ แต่หากสตรีโหดเหียมจะ
กลายเป็ นหญิงแพศยา บุรุษเจ้าชูบ้ า้ งนับเป็ นเรืองธรรมดา
แต่สตรีหากมีชายหลายคนพัวพันนับเป็ นตัวกาลกิณี
ใต้หล้าไม่วา่ ทีใดก็เป็ นเช่นนีทังสิน ซุนกงกงแม้ถูกตัดท่อน
กําเนิดบุตรไปแล้วแต่กย็ งั นับเป็ นบุรุษ เขาเองถูกเลียงมา
เช่นนีเหมือนกัน ดังนันแม้สะท้อนใจกับชะตากรรมของ
ลูกพีลูกน้อง แต่ในขณะเดียวกันก็เข้าใจฝ่ ายทีติฉินนินทา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 9

บุรุษในต้าถงนีไม่วา่ ใครก็มองสตรีเป็ นทรัพย์สนิ ส่วนตัว

ทังนัน ไม่วา่ จะคู่หมันหรือภรรยา ยิงไม่ตอ้ งเอ่ยถึง
อนุภรรยาทีมีฐานะตําต้อย แม้แต่ภรรยาเอกตามปกติแล้ว
ก็แทบไม่มสี ทิ ธิออกความเห็นเรืองใหญ่ๆ
สําหรับพวกเขาสตรีเป็ นสิงมีชวี ติ ทีมีไว้ทะนุถนอมแต่ไม่
อาจโอ๋ให้มากเกินไป เพราะพวกนางใช้อารมณ์เป็ นใหญ่
ไม่ใช้เหตุผลอารมณ์แปรปรวน ไม่วา่ เรืองใดหากไม่พอใจ
ก็ราร้
ํ องใช้นําตา หากโกรธเคืองขึนมาก็ไม่ใช้หวั คิด ดังนัน
ราชสํานักจึงไม่อาจใช้สตรีมาทําการใหญ่ได้ แม้จะเป็ น
สตรีทขึี นชือว่ามีความสามารถสูงส่งก็ยงั ด้อยกว่าบุรุษอยู่
นันเอง
"เช่นนัน...เจ้าว่ามีทางใดทีจะยุตสิ ญ
ั ญาหมันโดยทีทังสอง
ฝ่ ายไม่เสียชือเสียงบ้าง" ตรัสถามออกไปแล้วก็ชะงัก ซุน
กงกงเองก็คล้ายจะจับทางบางอย่างได้
หรือฝ่ าบาทกําลังคิดจะสะบันวาสนาใครเข้า... ก่อนหน้านี
ไม่ใช่ไม่ม ี พวกขุนนางทีคิดจะแต่งลูกหลานเชือมสัมพันธ์
กัน แต่ถูกฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้แต่งกับคนอืนเสีย
เพือไม่ให้พวกเขาจับกลุม่ รวมอํานาจ แต่ถงึ ขันทีหมัน
หมายกันไปแล้วแต่ฮ่องเต้อยากจะแทรกแซงกลางคัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 0

เช่นนีนับว่า....
"เรืองนีกระหม่อมไม่ชดั เจนนัก แต่เคยได้ยนิ เรืองเล่าจาก
ทางเจียงหนาน แม่คา้ ธัญพืชชือดังของทีนันเคยหมัน
หมายกับคุณชายตระกูลเจ้าเมือง แต่ต่อมาต้องถอนหมัน
กัน ว่ากันว่าชะตาของฝ่ ายหญิงมีการเปลียนแปลง
หลังจากนางตกม้าเฉียดตาย เห็นว่าชะตานางสูงส่ง ชะตา
ฝ่ ายชายเองก็รงุ่ โรจน์มาก แต่หากอยูด่ ว้ ยกันแทนทีจะ
เกือหนุนกลับข่มกัน ทําให้ต่างคนต่างต้องเจ็บตัวจนอาจ
ถึงแก่ชวี ติ ทางบ้านพวกเขาเลยเห็นพ้องกันว่าให้ยกเลิก
สัญญาหมันหมายเสีย ต่อมาต่างก็แยกย้ายกันไปแต่งงาน
อยูส่ ขุ สบายลูกหลานเต็มบ้านพ่ะย่ะค่ะ"
"ดวงชะตาเปลียนงันหรือ?"
"พ่ะย่ะค่ะ เรืองนีบ่าวได้ยนิ คนเล่าเพือเตือนกันให้
ตรวจสอบใบชะตาให้ถว้ นถีเวลาจะจัดงานแต่งให้ลกู หลาน
ได้ยนิ ว่าคนทีชะตาเปลียนนีมีไม่มากแต่กม็ อี ยูเ่ รือยๆ ...
เรืองนีหากฝ่ าบาทสนใจอาจจะถามจากตําหนักดาราดู"
ตําหนักดาราเป็ นศูนย์รวมของเหล่านักพรตทีราชสํานัก
เลียงดูเอาไว้ในวังหลวง "คนของทีนันน่าจะให้ความ
กระจ่างได้ ว่าจริงเท็จแค่ไหน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 1

"เรารูแ้ ล้ว เจ้าออกไปเถอะ" ฮ่องเต้อู่เหอตีโบกมือไล่คล้าย

ไม่ใส่ใจเรืองทีเพิงได้ยนิ นัก แต่พอหันกลับไปดูนกในกรง
พระเนตรก็วาวโรจน์ขนมาคล้
ึ ายพบทางออกหลังจากอยู่
ในทางตันมานาน
*
เช้าของวันทีลูกหลานตระกูลหลิวต้องคารวะเวียนกลับมา
อีกครัง หลิวจ้าวเว่ยแต่งตัวถูกต้องตามธรรมเนียม ไปถึง
เรือนของฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ชา้ ไม่เร็วเกินไป
นีเป็ นครังแรกในรอบหลายวันทีนางได้เผชิญหน้ากับหลิว
จ้าวอวีตรงๆ อีกฝ่ ายเชิดหน้าขึนสูง สีหน้าราวกับเคร่ง
ขรึมเย็นชาไม่เห็นใครในสายตา แต่เมือเลือนมาดูมอื ทีจิก
จนเกร็งแน่นแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็แค่นเสียงหยันในลําคอ
แม้ทา่ ทางจะเปลียนไป แม้จะได้สติขนมากแค่
ึ ไหน แต่
หลิวจ้าวอวีก็คอื หลิวจ้าวอวี นางแทบทนเห็นหลิวจ้าวเว่ย
มีความสุขไม่ได้อยูน่ นเอง
ั
หญิงสาวเลิกสนใจหลิวจ้าวอวีแล้วนังลงข้างหลิวหาน
นับตังแต่ทคุี ยกันครังนันนางกับหลิวหานก็ไม่ได้คุยกันอีก
เด็กหนุ่มปรายตามองนางเล็กน้อยก็จะตังลําคอแข็งทือไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 2

ยอมหันกลับมา หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจเขา แค่อดทนรอฮู

หยินผูเ้ ฒ่าอย่างสํารวม
แต่กลับเป็ นหลิวจ้าวอวีทีมองสองพีน้องทีรูปโฉมเฉิดฉัน
นังข้างกันแล้วขมวดคิวฉับ นางหันกลับมามองหลิวหมิง
น้องชายของตนทียามนีเพิงเก้าขวบเท่านัน แม้ฮหู ยินผู้
เฒ่าจะเอ็นดูเขาไม่น้อย แต่ขา่ วว่าหลิวหมิงหัวไม่ดนี ัก
เรียนอะไรไม่ชา่ งจดจําจึงมักจะถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่าลงโทษอยู่
เสมอ แต่พอมองหลิวหานทีหน้าตาดูฉลาดหลักแหลมทัง
ได้รบั ความเมตตาจากบิดาและฮูหยินผูเ้ ฒ่าอย่างมากนาง
ก็รสู้ กึ ใจไม่สงบ
ยิงยามนีหลิวจ้าวเว่ยมีฐานะสูงส่ง รอนางแต่งไปเป็ นพระ
ชายาแล้ว สกุลหลิวต้องอยูใ่ นมือหลิวหานแน่ แล้วจะเหลือ
ทียืนน้องชายกับมารดาของนางอีกหรือ
ทังทีเป็ นแค่ลูกกําพร้า แต่กลับวาสนาดีนัก!
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลหลิวออกมาในทีสุด เจินฮุย่ เหมยเป็ น
ตัวแทนยกนําชาก่อนจะรายงานความเป็ นไปต่างๆ ใน
จวน เสร็จสรรพก็ฟังฮูหยินผูเ้ ฒ่าเน้นยําคําสอนอีกครูห่ นึง
"อีกเรืองทีสําคัญ อย่างทีพวกเจ้ารูก้ นั แล้วว่าตระกูลหลิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 3

เราเลือนพิธกี ราบไหว้บรรพชนออกไปเพือไม่ให้ชนกับ
งานบวงสรวงฟ้ าดิน ดังนันในอีกสองเดือนจวนเราจะจัด
งานใหญ่ คนสกุลหลิวทุกสายจะมารวมกันทีนี พวกญาติๆ
ทยอยเดินทางมาเรือยๆ พวกเจ้านับเป็ นเจ้าภาพต้องช่วย
ดูแลกันให้ดี โดยเฉพาะเว่ยเอ๋อร์ ช่วงนีมีเทียบเชิญส่งถึง
เจ้ามากมาย พอญาติสาวมาถึงเมืองหลวงกันแล้วเจ้าก็ม ี
นําใจพานางออกไปเปิ ดหูเปิ ดตาตามงานเลียงสักหน่อย"
"เจ้าค่ะท่านย่า" หลิวจ้าวเว่ยขานรับ คิดดูแล้วฮูหยินผูเ้ ฒ่า
คงอยากให้ญาติสาวเหล่านันเป็ นหมากเบีย เชือมสัมพันธ์
กับพวกตระกูลใหญ่ในถงเยียน
ตระกูลหลิวสืบทอดกันมาหลายชัวคน ดังนันจึงแตก
กิงก้านสาขา มีญาติหลายแขนง ทีสําคัญทีสุดมีอยูส่ สายี
คือสายหลักคือจวนสกุลหลิวแห่งนี รองมาคือสายสกุล
หลิวเมืองไป๋ หลัน สายนีมีผนู้ ํ าคือน้องชายของท่านปู่นาม
หลิวหลี สามคือสกุลหลิวเมืองเจิงตูหรือครอบครัวของอา
รองนาม หลิวจิวหง และสีคือสายของอาเล็กนาม หลิวฮัว
ซุ่ย นอกจากนียังมีเครือญาติใกล้ไกลอีกมาก ถือว่าหาก
นับรวมกันจวนสกุลหลิวคงวุน่ วายกันอีกพักใหญ่
เพราะฮูหยินผูเ้ ฒ่าปกครองจวนอย่างเด็ดขาดเบ็ดเสร็จ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 4

พอท่านอัครเสนาบดีตายจาก นางก็สงให้
ั ลูกคนอืนของ
ท่านเสนาบดีแยกครอบครัวย้ายจวนทันที ถือว่าแยก
ครอบครัวแต่ไม่ได้แยกวงศ์ตระกูล
พวกอนุทมีี ลกู ชายก็ให้ยา้ ยออกไปอยูก่ บั ลูก ส่วนอนุทไม่ี
มีลกู ชายก็ให้ไปอยูท่ หมู
ี บ่ า้ นทีเป็ นสมบัตขิ องสกุลหลิว ให้
ทีอยูท่ กิี นเลียงดูไปตลอดชีวติ แต่ไม่มสี ทิ ธิมาเหยียบจวน
สกุลหลิวให้รกหูรกตาอีก
หลิวเฉียนมีพน้ี องชายร่วมบิดาแค่สองคนคือหลิวจิวหงกับ
หลิวฮัวซุ่ย แต่เพราะทังสองเป็ นบุตรอนุดงั นันสายสัมพันธ์
พีน้องจึงไม่ได้สนิทสนมมากนัก เนืองจากฮูหยินผูเ้ ฒ่า
แบ่งเขตชัดเจน จนกระทังทังสามเข้าสูแ่ วดวงราชสํานัก
หลิวจิวหงนันนับว่าใช้ได้ แม้จะไม่กระตือรือร้นแต่มหี วั คิด
หนักแน่น ยามนีมีตาํ แหน่งเป็ นถึงรองเจ้าเมืองแล้ว หลิว
เฉียนให้การผลักดันเขาอยูเ่ นืองๆ คิดว่าอีกสองสามปี
น่าจะดึงตัวกลับมาทํางานทีเมืองหลวงได้
กลับกันหลิวฮัวซุ่ยกลับท่าดีทเี หลว ก่อนนีได้รบั ตําแหน่ง
นายอําเภอ แต่เคยพัวพันคดีคดโกงกินสินบนจึงถูกไล่
ออกจากตําแหน่ง กลายเป็ นคนติดสุราติดพนัน ในจวนก็
วุน่ วาย พอภรรยาเอกป่ วยหนัก อนุ กแ็ ย่งชิงกันเป็ นใหญ่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 5

ยามนีมีอนุนางหนึงชือ เสวียนจิงจวี เป็ นใหญ่ในบ้าน ตัง

ตัวราวกับตนเป็ นภรรยาเอกแล้วก็ไม่ปาน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ชอบใจครอบครัวของหลิวฮัวซุ่ยนัก แต่ไม่
อาจตัดขาดเพราะกลัวคนจะครหานินทา อย่างไรเสียก็
เป็ นลูกเลียงของตน ดังนันจึงได้แต่ลมื ตาข้างปิ ดตาข้าง
ปล่อยให้พวกเขาตายกันไปเอง
หลิวจ้าวเว่ยคิดถึงพวกญาติๆ แล้วหันกลับไปมองเหล่าอี
เหนียงกับพีน้องของนาง ชาติกอ่ นนางกลับมาจวนสกุล
หลิวช้ากว่านีปี หนึง จึงไม่ได้รว่ มงานของปี นี ไม่แน่ใจว่า
เกิดอะไรขึนบ้าง แต่คงไม่ใช่เรืองใหญ่แน่ กลับกันในปี ท ี
นางได้รว่ มงานกลับถูกวางแผนเล่นงานจนกลายเป็ นที
โจษจันไปทัว
หลิวจ้าวเว่ยสบตากับหลิวจ้าวอวีทีจ้องตนกับหลิวหานอยู่
พอดี นางมองตรงไปทีอีกฝ่ ายอย่างไม่หลบเลียง คิดจะ
ถามว่ามองอะไร แต่เพราะอยูต่ ่อหน้าผูอ้ าวุโสจึงไม่เอ่ย
ปาก
"พูดไปแล้วท่านแม่... ยามนีเว่ยเอ๋อร์เป็ นสาวสะพรัง มี
ชือเสียงโด่งดังไปทัวแคว้น แต่ขา้ งกายนางกลับมีเพียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 6

บ่าวรับใช้รนุ่ ๆ เช่นนีดูไม่เหมาะสมนัก ข้าว่าเว่ยเอ๋อร์ควร

มีบ่าวอาวุโสเอาไว้ใช้สอยบ้าง" เจินฮุ่ยเหมยกล่าวขึน
ขณะทีรินชาให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าอีกจอก นําเสียงดูรกั ใคร่
เมตตา มีนําใจเสียยิงกว่าใคร
หลิวจ้าวเว่ยไม่ปกปิ ดสายตาเคลือบแคลงแม้แต่น้อย นาง
แสดงออกชัดเจนถึงสีหน้าไม่ชอบใจ เจินฮุย่ เหมยตังใจ
เอ่ยปากทีนีเพราะต้องการบีบบังคับนางให้รบั คน เพราะ
หากนางใช้ฐานะฮูหยินเอกสังด้วยตัวเองวันหน้าหากมี
ปั ญหานางอาจจะต้องรับความผิดลําพัง แต่ยามนีหากฮู
หยินผูเ้ ฒ่าเป็ นคนสัง เจินฮุย่ เหมยก็จะสามารถส่งคนของ
ตัวเองเข้าไปในเรือนจิวฮวาแถมยังอ้างผูอ้ าวุโสได้
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเองก็เห็นอยู่ ยามนีฐานะของหลิวจ้าวเว่ยไม่
เหมือนเดิม ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะบังคับกะเกณฑ์กบั นางก็ตอ้ งไว้
หน้านางอยูส่ ามส่วน แต่อย่างไรเจินฮุย่ เหมยก็เป็ น
ลูกสะใภ้ทงเป็
ั นฮูหยินของจวน จะตัดรอนนางเลยก็ไม่
ถูกต้อง หญิงชรามองคนทังสองสลับกันอย่างชังใจ
คนทังหลายต่างเงียบเสียงลงเพือรอดูทศิ ทางลม ในหัวคิด
กันไปวุน่ วายว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะเข้าข้างใครในเมือหลิวจ้าว
เว่ยแสดงออกชัดว่าไม่รบั ความหวังดีจากปากเจินฮุย่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 7

เหมย
"ข้าเห็นด้วยกับเจ้า แต่เรืองนียังไม่ตอ้ งรีบร้อน ตลอดมา
เว่ยเอ๋อร์มกี ริยางดงาม ทําสิงใดล้วนถูกต้องเหมาะสม ไม่
มีอะไรน่าห่วงนัก เรืองบ่าวอาวุโสค่อยให้นางเลือกคนที
ถูกใจไปรับใช้ทหี ลังก็ได้"
"หากท่านแม่ว่าอย่างนันข้าคงกังวลเกินไป" เจินฮุย่ เหมย
ยิมสํารวมแต่กลายเป็ นไป๋ ซู่เหยาทีหัวเราะเสียงใสขึนมา
"พีสาวท่านช่างรักใคร่เป็ นห่วงคุณหนู ใหญ่ดจี ริงๆ แต่ขา้ ดู
แล้วเป็ นอย่างทีฮูหยินผูเ้ ฒ่าว่า คุณหนูใหญ่กริยางดงาม
วางตัวเหมาะสมมาตลอด ไม่มสี งใดให้ ิ ตอ้ งกังวลแม้แต่
น้อย กลับกันท่านน่ าจะมองหามามาอาวุโสมาดูแลคุณหนู
รองให้เข้มงวดดีกว่า คราวหน้าจะไม่ตอ้ งเกิดเรือง
ผิดพลาดจนเกือบทําให้คนสกุลหลิวทังบนล่างต้องซวยไป
ด้วย"
"นีเจ้า!"
"อนุไป๋ พูดถูก ใครควรจะมีมามาคอยดูแลทีสุดก็ชดั เจนอยู่
แล้ว" ซู่รวเอ่
ั ยขัดคําด่าทีเจินฮุ่ยเหมยกําลังจะพ่นออกมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 8

ไป๋ ซู่เหยาอดทนให้เจินฮุย่ เหมยแผลงฤทธิกับลูกสาวตน

ไม่ตอบโต้มานาน แต่นางไม่ได้คดิ จะเก็บงําความแค้นไว้
ตลอดกาล สําหรับเจินฮุย่ เหมยหากไม่มสี กุลเจินคุม้ หัว
นางไม่นบั เป็ นตัวอะไรด้วยซํา ยามนีคนสกุลเจินปิ ดประตู
สํานักผิด หลิวจ้าวอวีก่อเรืองใหญ่ ชือเสียงก็ถูกทําลายไป
ไม่น้อย ย่อมเป็ นจังหวะดีทสุี ดทีนางจะเอาคืนคน
หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจทีไป๋ อีเหนียงเอ่ยปากช่วยนาง แต่ดู
แล้วน่าจะเพราะก่อนนีนางช่วยหลิวหว่านอีอยูห่ ลายครัง
และครังนีก็เป็ นการโจมตีเจินฮุย่ เหมยทีตรงจุดดังนันจึง
ยอมลงมาลุยนําสกปรกกับนางด้วย
หลิวจ้าวอวีทีถูกอนุสองคนหัวเราะหยันทังยังด่าว่านางก่อ
เรืองให้คนสกุลหลิวซวยก็หน้าซีดปากสัน หลังจากหาย
ป่ วยนางก็เก็บตัวเงียบถึงจะรูข้ า่ วคราวด้านนอกบ้างแต่ก ็
ไม่เคยถูกต่อว่าซึงๆ หน้า นางกําผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น
ยิงหันไปเห็นหลิวหว่านอีทีหัวเราะอย่างไม่ปิดบังในใจก็
แค้นยิงนัก
"หุบปาก! อย่าได้พูดถึงเรืองไร้สาระพวกนีอีก หากมีคน
มาได้ยนิ เข้าคิดสืบสาวเอาเรืองขึนมาถึงตอนนันคงต้อง
ซวยกันจริงๆ แล้ว!" ฮูหยินฮูเฒ่าตวาดเสียงดังแล้วโบกมือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 9

ไล่ "วันนีพอแค่นี พวกเจ้ากลับกันไปได้แล้ว"

หลิวจ้าวเว่ยรอฮูหยินผูเ้ ฒ่าเดินออกไปจากห้องแล้วถึงลุก
ขึนบ้าง นางเห็นหลิวหานหันมามองแต่ไม่พดู ไม่จาก็ไม่
สนใจเขาอีก เลือกจะเดินออกจากเรือนไป
หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ หมดแรงจึงนังอยูไ่ ม่ได้ลุกไปไหน นางไม่
เคยรูส้ กึ ตกตําขนาดนีมาก่อน จนเจินฮุน่ เหมยสังให้หลิวห
มิงไปทีเรือนก่อนนางจึงหันมาพยุงบุตรสาวให้ออกไป
ด้วยกัน พอออกไปด้านนอกทันเห็นกลุม่ ของหลิวจ้าวเว่ย
เดินแยกจากไปหลิวจ้าวอวีก็จอ้ งมองพวกนางนิงไม่ยอม
ขยับ นานจนผุดความคิดหนึงขึนมาจึงเป็ นฝ่ ายดึงเจินฮุ่
ยเหมยกลับเรือนเอง
"มารดา เมือไหร่ท่านจะจัดการนังจ้าวเว่ยให้ขา้ !?"
"เรืองนีเจ้าไม่ตอ้ งร้อนใจไป ท่านยายของเจ้าวางแผน
เอาไว้แล้ว เพียงแต่ตอ้ งรอจังหวะทีเหมาะสม เรืองนีไม่
อาจทําการบุ่มบ่าม เจ้าเองก็ใจเย็นหัดอดทนรอหน่อย"
"ทําไมไม่จดั ฉากในจวนไปเสียเลยเล่า" หลิวจ้าวอวีได้ยนิ
ว่าต้องรออีกก็หงุดหงิดใจยิงนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 0

"ท่านยายคิดการรอบคอบเพือไม่ให้กระทบกับชือเสียง
ของเจ้าอย่างไรเล่า หากเกิดเรืองในจวนหลิว คนจะมอง
อย่างไร พีน้องหญิงของนางจะไม่ถูกครหาไปด้วยหรือ ให้
นางออกไปพลาดพลังทีอืนสิถงึ จะดีทสุี ด"
"...ก็ได้ ยามนันข้าจะรอดูสหี น้าของมัน เวลาทีตกตําเป็ น
เมียพวกบ้ากาม มันจะยังหยิงผยองได้อยูอ่ กี หรือไม่" หลิว
จ้าวอวีรูว้ ่าท่านยายกับมารดาคิดวางแผนให้หลิวจ้าวเว่ย
เสียความบริสุทธิ แต่นางไม่รวู้ ่าฝ่ ายชายเป็ นใคร คิดไปคง
เป็ นคนงานสักคนทีคนสกุลเจินเตรียมไว้
"เช่นนันเจ้าก็สบายใจเถอะ ช่วงหลายวันนีเจ้าเอาแต่เก็บ
ตัวเงียบแม่ว่าเจ้าควรออกไปข้างนอกบ้าง ไปให้คนเห็นว่า
ข่าวลือพวกนันไม่ใช่ความจริง เจ้าเอาแต่เก็บตัวอย่างนี
คนจะยิงคิดว่าเป็ นจริงอย่างทีพูดกัน"
"แต่ขา้ ไม่อยากออกไปไหน..."
"อย่ากลัวไปเลย ขอแค่เจ้าแต่งตัวงดงามสักหน่อย ออกไป
เจอคน ทําตัวให้เป็ นปกติ ใครหน้าไหนจะกล้าสงสัยอะไร
อีก ยามนีบิดาของเจ้าก็สง่ คนไปกลบข่าวลือเหล่านัน
หมดแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 1

"ช่างเถอะเจ้าค่ะ... ท่านแม่ทา่ นคิดอย่างไรเรืองหลิว

หาน?"
"หลิวหานรึ?"
"ข้าได้ยนิ ว่าบิดาจะให้เขาลองสอบเข้าสํานักศึกษา เป็ น
ความจริงหรือไม่?"
"เจ้าจะไปสนใจทําไมกัน?"
"ท่านแม่! ท่านไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ท่านไม่คดิ บ้างหรือ
ว่าหากหลิวหานสอบได้แล้วหลิวหมิงจะเป็ นอย่างไร
น้องชายหัวช้าไม่ชา่ งจดช่างจําเหมือนน้องหก ไม่ใช่ว่าเขา
โดนท่านย่าตีจนมือแตกบ่อยๆ หรอกหรือ หากหลิวหาน
สอบเข้าสํานักศึกษาได้ ถึงยามนันเขาคงกลายเป็ นคน
อายุน้อยทีสุดทีสอบเข้าได้แล้ว บิดาคงยิงรักใคร่เอาใจเขา
ตังความหวังกับเขา ตําแหน่งผูน้ ําตระกูลหลิวคงไม่พน้ ถูก
วางในมือหลิวหานแน่"
"...."
"มารดาข้ารูว้ า่ ท่านใจดี คิดเพียงแต่อยากอยูอ่ ย่างสุขสงบ
แต่ท่านดูเถอะ หลิวจ้าวเว่ยชิงชังพวกเราแค่ไหน วันนีต่อ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 2

หน้าฮูหยินผูเ้ ฒ่านางยังกล้าชักสีหน้าใส่ทา่ น หากวันหน้า

น้องชายของนางขึนมาปกครองคนสกุลหลิวทังหมดท่าน
ยังจะได้อยูท่ นีี อีกหรือ ท่านช่วยบิดาดูแลจัดการจวน
เหนือยยากมาหลายปี เช่นนี ไหนจะน้องชาย ยามนีท่าน
เป็ นฮูหยินเอก หลิวหมิงก็เป็ นทายาทสายตรงเช่นกัน
ท่านจะยอมให้น้องชายต้องระหกระเหินย้ายออกจากจวน
ไปหรือ เราเองก็เป็ นสายหลักเช่นกันนะ!" หลิวจ้าวอวีพูด
รัวเร็วจนแทบจะเปลียนเป็ นตะโกนด้วยความร้อนใจ เห็น
มารดานิงอึงก็หงุดหงิดยิงนัก
"มารดาหากท่านไม่คดิ ถึงหลิวหมิงก็คดิ ถึงข้าบ้าง หากวัน
หน้าข้าแต่งออกไป ข้าต้องมีบา้ นเดิมหนุนหลังถึงจะมีสทิ ธิ
มีเสียงเหนืออนุของสามีได้ แล้วหากน้องชายต้องแยก
ครอบครัว ท่านทีควรเป็ นฮูหยินผูเ้ ฒ่าของตระกูลสายหลัก
กลายไปตกอยูแ่ ค่บา้ นสายรอง ท่านคิดว่ายังจะมีใคร
เกรงใจข้าอีก หลิวหานกับหลิวจ้าวเว่ยไม่มที างหนุนหลัง
ข้าอยูแ่ ล้ว สตรีทบ้ี านเดิมไม่มอี ํานาจชะตากรรมเป็ นเช่น
ไรท่านเองก็น่าจะรูด้ "ี หลิวจ้าวอวีตาแดงกํา เอ่ยด้วย
นําเสียงอัดอัน "ข้าเตือนท่านหลายครังให้ทา่ นเลิกเพ้อฝั น
ถึงความสงบสุขจอมปลอมเสียที ท่านต้องมองความจริง
ได้แล้ว หากสองพีน้องนันรุง่ โรจน์กจ็ ะเป็ นลูกของท่านเอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 3

ทีเผชิญกับหายนะ เมือไหร่ท่านจะเข้าใจสักที"
เจินฮุ่ยเหมยราวกับถูกตบหน้าครังแล้วครังเล่าให้ตนจาก
ื
ฝั น เพราะฮูหยินผูเ้ ฒ่าเลียงทายาทชายด้วยตัวเอง นางจึง
ไม่ได้สนใจห่วงเรืองในอนาคตของหลิวหมิงนัก ปกติจะ
สนใจแค่เรืองกินอยูห่ ลับนอนของลูก ห่วงว่าหลิวหมิงจะ
หนาวหรือไม่ ร้อนหรือไม่ มีของกินอันใดดีกส็ ง่ ไปให้ แต่
เรืองอืนดูเหมือนนางจะลืมไปเสียสนิท...
ทีหลิวจ้าวอวีพูดมาแม้จะโหดร้ายแต่เป็ นความจริง ต่อให้
จัดการหลิวจ้าวเว่ยได้แต่ถา้ หลิวหานได้เป็ นผูน้ ําตระกูล
หลิว ถึงเวลานันจะมีสมบัตสิ กั กีชินทีตกถึงมือลูกของนาง
ไหนจะความแค้น ไม่รวู้ ่าพวกนางจะโดนเอาคืนสักแค่ไหน
แค่คดิ ว่าลูกชายต้องระหกระเหินไปตังจวนใหม่ อาจจะ
ต้องหนีไปอยูต่ ่างเมืองเพือเลียงความบาดหมางเจินฮุย่
เหมยก็หมดแรง "อวีเอ๋อร์... แม่ควรทําอย่างไรดี?"
หลิวจ้าวอวีนิงคิดให้ลกึ ซึงอยูค่ รูห่ นึง หลังจากนาง
เจ็บปวดเจียนตายอยูห่ ลายคืนนับว่าได้บทเรียนอย่าง
มหันต์ ทําให้ไม่เพียงท่าทางทีเคร่งครึมลุม่ ลึกขึน
ความคิดก็นบั ว่ารอบคอบขึนมาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 4

"ยามนียังไม่นบั ว่าสายเกินการณ์ หากปล่อยให้หลิวหานมี

ชีวติ ปกติสุขต่อไปถ้าเขาสอบเข้าสํานักศึกษาได้บดิ าส่ง
เขาไปเรียนแล้วเราคงไม่มโี อกาสลงมืออีกอย่างตําสีห้าปี
รอเขาเติบใหญ่นิสยั คงระแวดระวังรอบคอบกว่านีมาก ยิง
ถ้าหากสวมกวนไปแล้วเขาได้เข้าสูร่ าชสํานักพวกเราก็
อย่าได้หวังจะแตะต้องเขาอีกเลย...
ไม่นานจากนีจะมีญาติหลายคนมาทีจวนไม่ใช่หรือ ท่าน
ควรทําให้หลิวหานเสียชือต่อหน้าญาติผใู้ หญ่เสีย ให้คน
เห็นว่าเขาไม่รกั พวกพ้อง ไม่เห็นคนสกุลหลิวสายอืนใน
สายตา เป็ นเด็กใช้การไม่ได้ อีกอย่าง... หากผูกแค้นให้
เขาทําร้ายพีน้องสายอืนได้ ถึงตอนนันหากบิดาคิดจะยก
ตําแหน่งผูน้ ําตระกูลให้เขา ผูอ้ าวุโสทังหลายย่อมต้อง
ออกมาคัดค้านแน่"
"แต่เราจะทําเช่นนันได้อย่างไร นายท่านรักหลิวหานมาก
หากเกิดเรืองกับเขาต้องสืบสาวราวเรืองแน่"
"เราไม่จําเป็ นต้องลงมือเอง มารดา... หลายปี มานีท่าน
เป็ นคนดูแลบ้านสายหลัก ทังยังเป็ นคนจัดสรรปั นส่วน
คอยช่วยเหลือสกุลหลิวสายอืนๆ... โดยเฉพาะสายหลิวฮัว
ซุ่ยทีแทบจะมาขอยืมเงินท่านอยูท่ ุกสองสามเดือนไม่ใช่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 5

หรือ?"
"เรืองนัน..."
"อนุของอาเล็กนามเสวียนจิงจวีนันข้าเคยเห็นแล้ว นาง
ไม่ใช่ตวั ดีอะไร ทังโลภมากแถมยังมักใหญ่ไฝ่ สูง ไม่รู้
กาละเทศะ มารยาทก็ประดักประเดิด นางมีลูกสาวคนลูก
ชายคน ...อาเล็กนันใช้การไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนันนางคงไม่
ส่งคนมาขอเงินจากจวนเราอยูเ่ รือยๆ นอกจากเงินแล้ว
สตรีผนู้ ีคงอยากได้คนสนับสนุ นเป็ นแน่ ด้วยฐานะของ
ท่านไม่ลองดึงนางมาช่วยดูเล่า คนโลภอย่างนางมีหรือจะ
ไม่กล้า ยามนีนางคงอยากให้ลกู ๆ ของตนปี นป่ ายขึนทีสูง
จะได้สลัดอาเล็กให้หลุดได้ใจจะขาด ท่านก็ลองเอ่ยปากดู
เถอะ"
"...."
"หากกําจัดหลิวหานได้ หลิวหมิงนับเป็ นลูกชายสายตรง
แต่เพียงผูเ้ ดียว ถึงตอนนันทรัพย์สมบัตทิ งหมดของจวน
ั
สกุลหลิวจะตกเป็ นของเขา ท่านเองก็จะกลายเป็ นฮูหยินผู้
เฒ่าของจวนสายหลัก ความมังคังสูงส่งใดจะเทียบได้อกี ...
ขอแค่ทา่ นเลือกอย่างเด็ดขาดเสีย อย่าปล่อยให้โอกาส

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 6

หลุดมือไป"
เจินฮุ่ยเหมยเงียบไปนาน ก่อนจะขานรับเสียงเบา
"แม่รแู้ ล้ว... เจ้าอย่าได้กงั วลไปเลย"
*
ตอนทีได้ยนิ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าบอกว่าจะมีญาติหลายสายมาพัก
ทีจวนชัวคราวนัน หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ ว่าจะรวดเร็วเพียงแค่
ข้ามคืนก็ได้เห็น
ในช่วงสายของอีกวัน รถม้าเก่าซอมซ่อหอบคนสีชีวติ
มาถึงจวนสกุลหลิว
แม้ฉากหน้าเป้ าหมายคือการมาร่วมพิธไี หว้บรรพชน แต่
ดูจากสภาพแต่ละคนแล้วเหมือนกําลังหนีตายและอด
อยากจนหิวโซ
ผูใ้ หญ่คนหนึงคือเสวียนจิงจวี อนุของหลิวฮัวซุ่ย อีกคน
คือ หลิวเหยาเหยา ลูกสาวของหลิวฮัวซุ่ยกับภรรยาเอก
ต่อมาคือ หลิวช่างอิงและหลิวช่างเข่อ ลูกทีเกิดจากอนุ
เสวียนทังคู่
สภาพกินมูมมามเหมือนไม่ได้พบเจอของดีๆ มานานแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 7

ของพวกเขาทําให้คนสกุลหลิวทนมองไม่ไหว หลินหว่าน
อีกับหลิวอันหลินเบือนหน้าหนีไปซุบซิบนินทา หลิวจ้า
วอวีควําปากแสดงสีหน้าเย้ยหยันดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง
แม้แต่หลิวจ้าวเว่ยยังขมวดคิว
ต้องเอ่ยก่อนว่าจวนสกุลหลิวนีนับเป็ นตระกูลทีมังคัง
รํารวยทีสุดตระกูลหนึงในถงเยียน ดังนันการเลียงดูคนทัง
สูงตําในจวนจึงไม่ขาดตกบกพร่อง แม้พวกบ่าวไพร่ชนตํ ั า
จะได้กนิ แค่มอละชาม
ื ก็ยงั ถือว่ามากและเต็มอิม ทังยังมี
แต่อาหารดีๆ ดังนันการเห็นคนทีเป็ นใช้ชอสกุ ื ลหลิว
เช่นกันทําตัวราวกับพวกยาจกแถมยังไม่รจู้ กั มารยาท
เช่นนีทําให้ไม่อาจทนได้อยูบ่ า้ ง ในใจพวกนางนึกอับอาย
ไม่อยากให้ใครรูว้ า่ นีเป็ นญาติของตน
เพราะเจินฮุย่ เหมยไม่อยูใ่ นจวน ฮูหยินผูเ้ ฒ่ากับหลิว
เฉียนก็ไม่มที างออกมาต้อนรับอนุ ชนตํ
ั าคนหนึง เลยมี
คําสังให้พวกหลานสาวออกมารับหน้า หลิวจ้าวเว่ยเป็ นพี
ใหญ่สุดจึงทําหน้าทีรับแขกโดยปริยาย
"ขอถามอนุเสวียน ไม่ทราบว่าท่านอาของข้าเหตุใดเขาไม่
มาพร้อมท่าน?" หลิวจ้าวเว่ยมองคนทังสีกินจนต้องเอน
หลังลูบท้องแล้วถึงได้เอ่ยถามหาคน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 8

"ท่านพีไม่สบายเลยให้พวกเราสีคนมาเป็ นตัวแทนไหว้
บรรพบุรษุ " เสียงของเสวียนจิงจวีนันมีความแหลมสูงบาด
หู ได้ยนิ มาว่านางเคยเป็ นแม่คา้ ขายขนมมาก่อน เห็น
ท่าทางการพูดทีพยายามเลียนแบบพวกผูด้ แี ล้วแต่ยงั
ประดักประเดิด พวกหลิวอันหลินกับหลิวหว่านอีก็กดยิม
มุมปากเยาะหยัน
"ท่านอาไม่สบาย อาการหนักหนาหรือไม่?" สามีไม่สบาย
แทนทีจะอยูด่ แู ลกลับเร่งมารอร่วมงานก่อนเวลาเป็ น
เดือนๆ เหตุผลเช่นนีมีใครเชือบ้าง แม้แต่หลิวฟางเหยาที
ขีขลาดและคิดน้อยทีสุดยังเดาออกว่าการทนอยูท่ จวนนั
ี น
พวกนางคงอยูก่ นั ไม่รอดอีกต่อไปแล้วถึงได้สลัดท่านอา
หลิวฮัวซุ่ยรีบเร่งเดินทางมาเมืองหลวง
"ไม่หนักหนาอะไรเพียงแต่ไม่เหมาะจะเดินทางไกลช่วงนี
เท่านัน ...นีคงเป็ นหลานสาวคนโต งดงามเป็ นหนึงของ
แคว้นจริงๆ แม้ขา้ อยูต่ ่างเมืองก็ได้ยนิ เรืองของเจ้า
มากมาย วันนีได้มาเห็นกับตาถึงรูว้ ่าคําคนพวกนันไม่เกิน
เลยแม้แต่น้อย ช่างเป็ นโฉมสะคราญแห่งยุคโดยแท้"
เสวียนจิงจวีพิจารณาหลิวจ้าวเว่ยแล้วเอ่ยปากประจบ
"ได้ยนิ ว่าคุณหนูจา้ วเว่ยนันมีชอเสี
ื ยงมากในถงเยียนใช่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 9

หรือไม่?"
"ใช่แค่นนที
ั ไหนเจ้าคะ" หลิวจ้าวเว่ยไม่ทนั อ้าปากหลิว
หว่านอีกลับเอ่ยแทรกขึน "พีใหญ่เป็ นถึงเทพธิดาในงาน
บวงสรวง แม้แต่ฮอ่ งเต้กบั ฮองเฮายังตรัสชมนางต่อหน้า
ขุนนางน้อยใหญ่ เรียกได้วา่ หญิงสาวรุน่ เดียวกันไม่มใี คร
มีหน้ามีตาเกินพีใหญ่ของเราแล้วต่างหาก" หลิวหว่านอี
เอ่ยด้วยเสียงหวานกังวานดังชัดถ้อยชัดคํา เอ่ยเสร็จก็ปิด
ปากหัวเราะ ในขณะทีหลิวจ้าวอวีคิวกระตุก แม้จะ
พยายามรักษาสีหน้าเอาไว้สดุ กําลังแต่ใครบ้างไม่รวู้ า่ ในใจ
นางนันไม่เป็ นสุขแม้แต่น้อย
"ดีๆ เช่นนันก็ด ี คุณหนูใหญ่มวี าสนาสูงส่งเช่นนีช่างน่า
อิจฉายิงนัก ลูกสาวข้าอิงเอ๋อร์ปีนีจะอายุสบิ เจ็ดแล้ว แต่ยงั
ไม่พบคูบ่ ุพเพ มาถงเยียนครังนีคงต้องขอพึงพิงวาสนา
สูงส่งของคุณหนูใหญ่เผือนางจะได้พบคูค่ รองทีเหมาะสม
เสียที ข้าคนเป็ นแม่จะได้หมดห่วง"
"ท่านแม่" หลิวช่างอิงก้มหน้างุดกระตุกเสือมารดาทีกล่าว
เรืองน่าอาย
หลิวจ้าวเว่ยมองสองแม่ลกู คนหนึงร้องคนหนึงรับ ดูแล้วที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 0

พวกนางรีบมานอกจากจะรูว้ ่าจวนสกุลหลิวจะเลียงดูคน
อย่างดีแล้ว คงคิดจะมาหาขาใหญ่ๆ ของใครสักคนในถง
เยียนเพือเกาะต่อไปในอนาคต
โฉมสะคราญผินหน้าไปมองหลิวเหยาเหยาทีนังเงียบ นาง
เป็ นบุตรีภรรยาเอกแถมอายุมากกว่าหลิวช่างอิง ควรจะ
เป็ นคนทีได้แต่งออกก่อน แต่เสวียนจิงจวีกลับเอ่ยปาก
เสนอลูกตัวเองมาให้หลิวจ้าวเว่ยช่วยเสือมสัมพันธ์ให้
นับว่าข้ามหน้าข้ามตาโดยแท้ แถมดูทา่ ทางชินชาของ
หลิวเหยาเหยาก็คล้ายจะจํานนและเคยชินแล้ว
"พวกนันล้วนเป็ นเรืองของวาสนา ข้าเป็ นสตรีทยัี งไม่ออก
เรือนผูห้ นึง ไม่แน่ใจว่าจะช่วยอะไรได้มาก" หลิวจ้าวเว่ย
คลียิมเอ่ยเปลียนเรือง "ท่านย่าสังมาว่าให้พวกท่าน
พักผ่อนให้สบายเสียก่อน พรุง่ นีค่อยไปคารวะนางทีเรือน
...มารดาเตรียมเรือนพักสําหรับแขกเอาไว้แล้ว น้องเหยา
เหยาพักเรือนไผ่หยก ส่วนพวกท่านพักเรือนล้อมตะวัน
เดียวจะมีบ่าวนําทางพวกท่านไป"
"ทําไมนังเหยาเหยาถึงได้แยกไปอยูค่ นเดียวล่ะท่านแม่!?"
เสียงแหลมเล็กของหลิวช่างเข่อดังขึนอย่างไม่พอใจทันที
เด็กชายเอ่ยกดหัวหลิวเหยาเหยาอย่างไม่ปิดบัง เห็นได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 1

ชัดว่าเวลาอยูใ่ นจวนหลิวเหยาเหยาคงไม่ได้มชี วี ติ ดีนัก

เสวียนจิงจวีได้ยนิ ลูกชายพูดแบบนันก็รบี โผไปปิ ดปาก
เด็กชายก่อนร้องขึน "ตายแล้วเข่อเข่ออย่าเสียมารยาท...
คุณหนูทงหลายเข่
ั อเข่อยังเด็กอย่าได้ถอื สา" นางพยายาม
กลบเกลือน มีหรือคนอืนจะฟั งไม่ออก หลิวฮัวซุ่ยคงปล่อย
อนุกดข่มภรรยาเอกแล้ว น้องชายทีเกิดจากอนุผนู้ ก็ี ไม่มี
ความเคารพพีสาวแม้แต่น้อย หากไม่เห็นก็แล้วไปเถอะ
แต่ในจวนสกุลหลิวสายหลักนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าเข้มงวดเรืองนี
เป็ นอย่างมาก ดังนันหากพูดออกไปคงเป็ นเรืองใหญ่แน่
ทว่าน้องๆ คนอืนเห็นอนุเสวียนรีบแก้ตา่ ง ต่างก็นงเงี
ิ ยบ
ไม่พูดอะไร แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ จะปล่อยผ่าน
"เจ้าอยากรูร้ วึ ่าทําไมน้องเหยาเหยาถึงได้มเี รือนแยกจาก
พวกเจ้า?" โฉมสะคราญคลียิมแต่ตาไม่ยมิ คนพวกนีพา
หลิวเหยาเหยามาด้วยไม่ใช่เพราะเมตตานาง แต่เพราะถ้า
บุตรีภรรยาเอกอย่างหลิวเหยาเหยาไม่เข้าร่วมพิธ ี บุตร
อนุยอ่ มไม่มสี ทิ ธิมาด้วย ทังทีพึงบารมีผอู้ นมาแท้
ื ๆ แต่
กลับ...
"เพราะนางเป็ นเจ้านายแต่เจ้าเป็ นบ่าวอย่างไรเล่า ภรรยา
เอกกับอนุมคี วามต่าง ลูกทีถือกําเนิดศักดิฐานะก็มคี วาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 2

ต่าง มารดาของเจ้าคืออนุ อนุกค็ อื บ่าวคนหนึงในเรือน

สําหรับครอบครัวสายท่านอาฮัวซุ่ยในพวกเจ้าสีคนทีมา
วันนี หลิวเหยาเหยาเป็ นลูกภรรยาเอกทีตบแต่งตามธรรม
เนียมมีการยกนําชาต่อผูอ้ าวุโสและมีสกั ขีพยานถูกต้อง
นางเป็ นบุตรสาวสายตรงของท่านอารอง ฐานะย่อมสูง
กว่าพวกเจ้าอยูแ่ ล้ว... ข้าไม่รวู้ ่าอยูท่ บ้ี านเจ้าจะสอนกัน
อย่างไร แต่จวนสกุลหลิวแห่งนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าเข้มงวดเรือง
ขนบธรรมเนียมและฐานะ ...วางตัวให้สมกับฐานะของ
ตัวเองเถอะ"
เสวียนจิงจวีทียามนีวางตนเป็ นนายหญิงของจวนมานาน
แล้วพลันหน้าแดงกําเมือได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยพูด หลิวช่างเข่
อเองก็โกรธจนแทบจะตะโกนด่าออกมาถ้าไม่ถูกมารดา
ปิ ดปากไว้แน่น เขาถูกเสวียนจิงจวีรักใคร่ตามใจจนเกเร
เป็ นนิสยั ชีนกเป็ นนกชีไม้เป็ นไม้มานานแล้ว อยูใ่ นจวน
ไม่มใี ครสูงส่งไปกว่าพวกเขา พอเห็นคนว่ามารดาเป็ นแค่
บ่าวก็รสู้ กึ รับไม่ได้
หลิวช่างอิงเองก็นึกโกรธน้องชายทีปากเปราะ ทีนีเป็ น
เมืองหลวง ผูค้ นเคร่งครัดเรืองมารยาทและธรรมเนียม
หากนางคิดจะแต่งกับคนดีๆ ก็ตอ้ งวางตัวตามพวกเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 3

แต่มนี ้องชายโง่แบบนีสักวันนางคงต้องซวยไปด้วย
อย่าได้ฝันถึงได้แต่งคนดีเลย ไม่ถูกผูค้ นดูแคลนก็คงเป็ น
โชคแล้ว
"ญาติผพู้ น้ี องชายข้าเป็ นเด็กไม่รคู้ วาม เขาถูกตามใจ
ตังแต่เล็กเลยชอบพูดจาไม่คดิ อีกทังไม่เคยชินกับ
ขนบธรรมเนียมเคร่งครัด ท่านได้โปรดให้อภัยทีเขาไร้
มารยาทสักครัง ข้ากับท่านแม่จะอบรมเขาเอง" หลิวช่าง
อิงเอ่ยขออภัยด้วยท่าทีนอบน้อม
หลิวจ้าวเว่ยฟั งแล้วหันไปทางหลิวเหยาเหยาทีหน้าซีดอยู่
"เจ้ายอมหรือ?" เพราะหลิวจ้าวเว่ยเรียนรูม้ าแล้วว่าการ
อดทนและยอมลงให้ไม่ใช่ทางออกของปั ญหา แต่กลับเป็ น
การพอกพูนปั ญหาสร้างหายนะในภายภาคหน้าให้ตน
ดังนันนางจึงออกปากแทนหลิวเหยาเหยาวันนี หวังจะ
เตือนนางถึงฐานะตัวเอง
แต่หลิวเหยาเหยาถูกเสวียนจิงจวีครอบงํามานานแล้ว
นางไม่เป็ นตัวของตัวเองและกลัวแต่จะถูกลงโทษ พอเห็น
อนุเสวียนตวัดสายตามามองก็รบี พยักหน้ารัวเร็ว ราวกับ
ว่าถ้าตอบช้าไปอีกนิดหลิวจ้าวเว่ยจะประหารคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 4

เห็นเจ้าตัวไม่คดิ ต่อสูเ้ พือตัวเองแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็ไม่คดิ

จะโยนเชือกให้ปีนป่ ายอีก "เช่นนันก็แยกย้ายกันไป
พักผ่อนเถอะ พวกท่านเดินทางมาไกลคงอยากนอนพัก
สักหน่อย" หลิวจ้าวเว่ยโบกมือให้บ่าวพาคนไป
น้องสาวคนอืนๆ ชมละครจนพอใจก็พากันแยกย้าย อา
เจินจึงเดินเข้ามาพยุงหลิวจ้าวเว่ยบ้าง แต่หญิงสาวยังนัง
นิงมองดูแผ่นหลังแต่ละคนเดินจากไป
"คุณหนู คดิ อะไรอยูเ่ จ้าคะ?"
"ข้ากําลังทบทวน" ชาติกอ่ นด้านหน้าประตูเรือนจิวฮวา
ยามทีนางนอนจมอยูใ่ นกองเลือดกับเนือ นอกจากหลวนซี
ทีจัดฉากนาง ด้านนอกมีคนของหลิวจ้าวอวีกรีดร้องเรียก
คน ไม่นานก็มอี นุเสวียนผูน้ ีทีเป็ นคนชักนําญาติคนอืนมา
ทีหน้าเรือนจิวฮวาเพือให้เห็นเหตุการณ์
เสียงแหลมสูงของนางเป็ นเอกลักษณ์ ยามนันแม้สายตา
ของหลิวจ้าวเว่ยพร่ามัว แถมไม่อาจกระดิกแขนขาแต่หยู งั
ได้ยนิ เสียงของนางยามทีบอกให้ทุกคนตามมา ยามทีนาง
เริมตะโกนว่าหลิวจ้าวเว่ยวิปลาสไปแล้ว
ตอนนันนางไม่ได้คดิ อะไรมากเพราะเสียงมันอืออึงไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 5

หมด อีกอย่างคนมุงดูอยูม่ ากมาย คนทีนางจําได้แม่น

ทีสุดคือหลวนซีทเป็
ี นคนจัดการทุกอย่างอย่างเลือดเย็น
แต่คดิ ดูแล้วหลุมพรางนีคงมีคนคอยผลักดันอยูม่ ากมาย
ไม่วา่ จะเป็ นอันอ๋อง หลิวจ้าวอวี หลวนซี หรือแม้แต่หลิว
หว่านอีทีบังเอิญรูแ้ ผนการยังช่วยเปิ ดทางให้หลวนซี
เข้าถึงตัวนางได้งา่ ยขึน หากจะมีเสวียนจิงจวีเพิมมาอีก
คนคงไม่แปลกนัก
ชาติกอ่ นนางไม่ได้ใส่ใจความเป็ นอยูข่ องแขกเหล่านี แทบ
จะไม่ได้ออกจากเรือนจิวฮวามาพบใคร เพราะในใจคิดว่า
มากคนก็มากความ นางรักสันโดษและขีรําคาญ ดังนัน
เลียงได้จงึ เลียงทีจะพบญาติพน้ี องทีปากพล่ามไม่หยุด
เช่นนี
มาตอนนีคิดดูแล้ว ในเมือปี นีอยูก่ อ่ นปี ทนางกลั
ี บมาใน
ชาติทแล้
ี ว ถึงนางจะทําให้เรืองราวรอบตัวเปลียนแปลงไป
มาก แต่คงไม่มสี ว่ นทีกระทบกับอนุเสวียนกับบ้านสายอืน
หากชาติทแล้
ี วอนุ เสวียนก็หอบลูกมาทีจวนนีเช่นกัน และ
หาทีพึงเช่นกัน นางจะไปเข้ากับใครเล่า
คงไม่ใช่พวกอนุคนอืนแน่ ...ชาติทแล้
ี วทีหลิวจ้าวเว่ยจําได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 6

ลางๆ ชีวติ ความเป็ นอยูข่ องอนุ เสวียนดูไม่ลาํ บากเช่น

ตอนนี นางยังพยายามตีสนิทกับฮูหยินเอกของบ้านอืน
ขนเอาเครืองประดับผ้าแพรพรรณมาอวดให้คนดู... ยาม
นันนางอาจจะได้ผสู้ นับสนุนแล้วกระมัง
ใครเล่า?
ชาติกอ่ นเจินฮุย่ เหมยยังไม่รเู้ รืองเหล่านีจนกระทังหลิว
จ้าวเว่ยเป็ นคนขอให้ชว่ ย หากเป้ าหมายคือยืมมือพวก
บ้านสายอืนทําลายหลิวจ้าวเว่ย คนทีบงการนางในตอน
นันคงเป็ นอันอ๋องหรือไม่กห็ ลิวจ้าวอวี...
หรือไม่กท็ งคู
ั ่
คนหนึงสังการ คนหนึงให้ผลประโยชน์
ดูเหมือนแผนการกําจัดหลิวจ้าวเว่ยในชาติทแล้ ี วจะเริมต้น
ตังแต่ทพระราชวั
ี งฤดูรอ้ น กับดักทุกอย่างถูกตระเตรียม
เป็ นปี ๆ อย่างรอบคอบรัดกุม ต่อให้นางมีรอ้ ยมือร้อยปาก
ก็ไม่อาจหลุดออกจากกับดักนีได้แน่
หลิวจ้าวเว่ยดาวตาสว่างวาบ เพ่งมองบานประตูทคนเพิ
ี ง
เลียวออกไปก่อนจะหันกลับมามองอาเจิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 7

"สังคนของเรา จับตาดูอนุแซ่เสวียนคนนันกับลูกๆ ให้ด.ี ..

หลิวจ้าวอวีด้วย ต่อให้นางรูจ้ กั สงบเสงียมลงแค่ไหนก็ไม่ม ี
ทางเปลียนสันดานเดิมได้... นางต้องลงมือทําอะไรสัก
อย่างแน่ๆ" ยามนีนางพังแผนของอันอ๋องราบเป็ นหน้า
กลองแล้ว แถมยังช่วงชิงเกียรติยศของหลิวจ้าวอวีมา
ทุกสิงทุกอย่างเปลียนไปแล้ว แถมยังถูกเร่งให้เร็วขึนกว่า
ในชาติกอ่ น ไม่แน่พธิ เี คารพบรรพชนในครังนีจะมีกบั ดัก
นับพันวางรออยูร่ อบจวนสกุลหลิว
แต่กบั ดักของใครและใครจะเป็ นผูพ้ ลาดพลัง ก็ตอ้ งมาดู
กัน!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 8

แสนชัง
# 39. แค่เอ่ยปาก

หลังจากพิธบี วงสรวง นับว่าเรืองราวในราชสํานักไม่มี

เรืองใดสลักสําคัญมากนัก ผ่านไปวันแล้ววันเล่ากระทังมี
ฎีกาจากเมืองไป๋ หลันส่งมา
"ปี ศาจเซียจือปรากฎตัวอาละวาดในเมืองไป๋ หลัน ทําให้
ชาวบ้านบาดเจ็บล้มตาย ทหารเมืองไป๋ หลันพยายามล้อม
จับก็ไม่สามารถทําได้ มันมีพละกําลังมาก ตัวใหญ่กว่าวัว
มีขนเหมือนพยัคฆ์ บนหัวมีเขาแหลม ทังยังดุรา้ ยกินคน"
เสียงอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายอ่านฎีกานันดังก้องตําหนัก
จินหลวน
เรืองนีจะว่าใหญ่กไ็ ม่ใหญ่ จะว่าเล็กก็ไม่เล็ก สัตว์รา้ ย
ปรากฎกายทําร้ายชาวบ้าน ทางการย่อมไม่อาจนิงดูดาย
แต่ใครเล่าจะอยากเสียงออกไปปราบปี ศาจ สูร้ บกับคน
ด้วยกันยังเดามือเท้าได้ แต่ปีศาจทีมีพละราวกับเทพ
เช่นนี ในตํานานมีแต่เชือสายมังกรเท่านันทีจะสยบมันลง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 9

ในอดีตองค์ชายทีมีผลงานการปราบปี ศาจมักจะได้รบั
ตําแหน่งโอรสสวรรค์คนต่อไป
ขุนนางฝ่ ายอันอ๋องกับองค์ชายสีต่างลอบมองสีหน้ากัน
แม้อยากจะผลักดันองค์ชายทีตนสนับสนุนให้ทาํ งานนี แต่
กลัวเรืองดีจะกลายเป็ นร้าย หากพ่ายแพ้หรือถูกปี ศาจฆ่า
ตายขึนมาพวกเขาจะกลายเป็ นหางทีไร้หวั แล้ว ถ้ารอให้
อีกคนไปปราบแล้วภาวนาให้ปีศาจเซือจือฆ่าเขา นัน
อาจจะเป็ นโชคมากกว่า
ในขณะทีเหล่าขุนนางคิดไปต่างๆ นานา สององค์ชายที
ยืนอยูด่ ว้ ยต่างคิดหักล้างข้อดีขอ้ เสีย อันอ๋องตัดสินใจจะ
ก้าวออกไปกราบทูลแต่กลับมีคนไวกว่า
"เสด็จพ่อ เรืองนีเร่งด่วนนัก หากปล่อยไว้นานราษฎรจะ
ได้รบั ความเดือดร้อนกันมาก ลูกขออาสาออกไปปราบ
ปี ศาจร้ายตนนีเอง"
อันอ๋องชะงักเท้าเมือได้ยนิ เสียงกราบทูลขององค์ชายสี
เขายิมหยันน้องชายก่อนจะก้าวออกไปประคองมือกราบ
ทูลเช่นกัน
"เสด็จพ่ออย่างทีน้องสีพูด เรืองนีนับว่าเร่งด่วน ควรรีบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 0

จัดการปี ศาจตนนีก่อนทีมันจะไปอาละวาดทีเมืองอืน อาจ

ทําให้มคี วามเดือดร้อนเป็ นวงกว้าง ลูกเองก็ขออาสาไป
จัดการปี ศาจตนนีด้วยพ่ะย่ะค่ะ" องค์ชายทังสองก้มหน้า
แต่ปรายตามองประเมินกัน อีกฝ่ ายคิดอะไรอยู่ มีหรือจะ
มองไม่ออก
เหล่าขุนนางต่างก้าวออกมาสนับสนุนองค์ชายฝ่ ายตัวเอง
เสียงดังระงมเป็ นระลอก ฮ่องเต้อู่เหอตีกวาดตามองคน
ด้านล่างแล้วเคาะนิวกับทีพักแขนอย่างใช้ความคิด ฟั งคน
นันทีคนนีทีอยูน่ านก่อนจะตรัส
"เช่นนันก็ด ี เราจะให้องค์ชายสีไปตามทีขอ องค์ชายสีมีวร
ยุทธ์สงู ส่งทังยังกล้าหาญแต่ประสบการณ์ยงั น้อย ให้อนั
อ๋องร่วมเดินทางช่วยสนับสนุ น สองพีน้องแข็งขัน ทังยัง
เป็ นสายเลือดมังกร ปี ศาจหน้าไหนก็ตอ้ งสยบ" ฝ่ าบาท
ตรัสแล้วไม่รอฟั งคําค้าน พระองค์ลุกออกจากท้องพระโรง
ไปทันที
เหล่าขุนนางต่างสับสนเพราะเดานําพระทัยไม่ออก ให้
พระโอรสสองพระองค์รว่ มเดินทางไปปราบปี ศาจเช่นนี
หรือมีพระประสงค์ให้แข่งขันกันเอง...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 1

เหล่าขุนนางขมวดคิวต่างคิดไปสารพัน ตัวองค์ชายทัง
สองเองก็ยนื ค้าง เสด็จพ่อไม่ทรงเข้าข้างสนับสนุนคนไหน
แม้จะหยังเชิงอย่างไรก็ไม่อาจเดาได้ว่าพระองค์โปรด
ปรานพระโอรสองค์ไหนมากกว่า และไม่รวู้ า่ องค์ไหนคือ
รัชทายาททีพระองค์หมายมัน
การปราบปี ศาจครังนีเป็ นโอกาสดีทจะได้
ี แสดงฝีต่อหน้า
ราษฎร หากฮ่องเต้รบั สังให้องค์ชายคนไหนไป ก็คดิ ได้
สองอย่างคือทรงสนับสนุ นองค์ชายผูน้ นั หรืออาจจะเป็ น
กับดักสําหรับหินลับมีดของรัชทายาทตัวจริง
ไม่มใี ครเดานําพระทัยได้
สององค์ชายเก็บงําสีหน้า รูส้ กึ ว่าบนบ่ามีหนิ ถ่วงอยู่ หาก
ต้องร่วมเดินทาง การช่วงชิงผลงานคงเป็ นเรืองทีต้อง
ระวังอย่างยิง!
*
สององค์ชายเสด็จไปปราบสัตว์รา้ ยข่าวนีแพร่ไปทังเมือง
หลิวจ้าวอวีเองได้ยนิ ข่าวก็รสู้ กึ ร้อนใจ แต่ลกึ ๆ ก็รสู้ กึ
มันใจด้วย อันอ๋องสําหรับนางแล้วคือคนมีความสามารถ
หากคราวนีเขาสร้างผลงานได้ ตําแหน่งรัชทายาทคงไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 2

ไกลเกินเอือม
แล้วนางเล่า... หากอันอ๋องเป็ นรัชทายาท นางก็จะต้องได้
เป็ นไท่จอเฟย
ื ขอแค่กาํ จัดหลิวจ้าวเว่ยได้ นางก็จะกลาย
สตรีทอยู
ี เ่ หนือทุกคน
หญิงสาวรูส้ กึ ว่าตนต้องแสดงความรักลึกซึงต่อเขา เพือ
ไม่ให้ระยะทางสร้างความห่างเหิน ดังนันจึงส่งถุงหอมที
เย็บเองให้เสียวชิงเอาไปให้ขนั ทีตําหนักอ๋องทีคุน้ เคยกัน
อีกทังแอบออกไปดูขบวนเสด็จทีมุง่ หน้าออกจากเมือง
เพือให้อนั อ๋องได้เห็นหน้าตน
แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่ใส่ใจการพยายามรักษาความรักลึกซึง
ของหลิวจ้าวอวี นางกลับรูส้ กึ ว่าการส่งสององค์ชาย
ออกไปปราบปี ศาจคราวนีต้องมีอะไรแอบแฝง
ฮ่องเต้อู่เหอตีเป็ นพวกเห็นแก่ตวั ชาติทแล้
ี วจนหยาง
ไทเฮาตายเขาก็ไม่สนใจเรืองตังรัชทายาท นางไม่เชือว่า
แค่เพราะสัตว์รา้ ยปรากฎตัวจะทําให้คนอย่างเขาคิด
อยากจะแต่งตังลูกชายคนไหนขึนมา
เพราะนางดูออก สิงทีฮ่องเต้อู่เหอตีผูน้ ีรักใคร่ลกึ ซึงทีสุด
ไม่ใช่บุตร ไม่ใช่สตรี แต่เป็ นบัลลังก์ เขารูส้ กึ ว่าทังใต้หล้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 3

อยูใ่ นกํามือเขา การตังรัชทายาทไม่ใช่การสร้างความ

มันคงสําหรับเขา แต่เป็ นการสันคลอน เป็ นคําเตือนว่าเขา
กําลังจะเสียอํานาจสูงส่งในมือไป บุรุษเห็นแก่ตวั ทีซุก
ซ่อนภายใต้หน้ากากความเทียงธรรมนัน ไม่มที างทีเขาจะ
สนับสนุนให้องค์ชายคนไหนมีความชอบเกินหน้าแน่
โอรสสําหรับเขาก็คอื ขุนนางผูห้ นึง คนสกุลอู่มสี นั ดานเช่น
ไร ในใจคนในถงเยียนรูด้ ี หากขุนนางมีความชอบเกินไป
มีชอเสี
ื ยงเกินไป มีคนรักมากเกินไป เชือพระวงศ์เหล่านัน
ก็จะหาทางกําจัดพวกเขา
แล้วสําหรับฮ่องเต้ เชือพระวงศ์ทมีี ความชอบเกินไป ก็ม ี
ชะตากรรมไม่ต่างกัน ต่อให้เป็ นพ่อลูก พีน้อง แต่หากไม่ม ี
ตา ไม่รจู้ กั เจียมตัว และไม่ดจู งั หวะทีเหมาะสม เขาก็จะลง
มืออย่างโหดเหียม
อะไรทีเขาไม่ยกให้ดว้ ยมือตัวเอง ก็อย่าได้คดิ แย่งชิง
ฮ่องเต้พระองค์นีเป็ นคนเช่นนัน
ดังนันการส่งคนไปปราบปี ศาจเซียจือจึงเป็ นแค่เรือง
เหนือยเปล่า แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ ว่าฮ่องเต้อู่เหอตีแค่เบือ
หน่ายจึงส่งลูกชายสองคนทีมีความสําคัญทีสุดออกไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 4

เสียงตายเล่นๆ
เขาต้องมีแผนการสําหรับเรืองนีแน่ โดยเฉพาะกับอันอ๋อง
... บทกลอนล่าสุดทีถูกส่งมาพร้อมดอกบัวมีความหมาย
ว่าให้นางอดใจรอเวลาทีสุกงอม เขาจะมารับนางอันเป็ นที
รักอย่างสมเกียรติ
หากให้คาดเดานําพระทัย บุรุษผูค้ รองใต้หล้าผูน้ คง
ี
หาทางถอนหมันให้นางอย่างไร้ขอ้ ครหาได้แล้ว และคง
เกียวกับการเสด็จไปไป๋ หลันของอันอ๋องนีแน่ๆ
หลิวจ้าวเว่ยยิมเหียม นัยต์ตามีแววเยาะหยัน
แม้แต่เสือยังไม่กนิ ลูกตัวเอง แต่นางดูถูกนําพระทัยของ
คนเป็ นฮ่องเต้มากเกินไป
เขาปล่อยให้ลูกของตนตายมากมายในวังหลัง เด็กกีคนที
แท้ง เด็กกีคนทีถูกฆ่า ...คราวนีหากจะลงมือเล็กๆ น้อยๆ
กับพระโอรสอีกสักองค์ ย่อมไม่ใช่สงแปลกใหม่
ิ อะไร
"เดรัจฉาน" นางพับเก็บจดหมายด้วยท่าทางหวงแหน
ทว่าในใจนันสุดทีจะรู้
ฮ่องเต้อู่เหอตีมีแผนของเขา นางเองก็มแี ผนของตัวเอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 5

หญิงสาวเปลียนชุดแล้วสังคนเตรียมรถม้า วันนีนางจะ
ออกไปไหว้พระทีอารามหย่งเหออีกครัง
"พวกเจ้าไม่ตอ้ งตามมา" นางสังบ่าวรับใช้แล้วแยกตัว
ออกไปในสวนใกล้อาราม
ยามนีไม่ใช่ชว่ งเทศกาลอีกทังฝนตกบ่อย ทําให้คนมาไหว้
พระทีอารามน้อยกว่าปกติ ยิงในสวนก็แทบจะร้างผูค้ น
มองออกไปเห็นเพียงแต่ตน้ ไม้ใบหญ้าเท่านัน
หญิงสาวมุง่ หน้าไปยังสระเสียงทายทีเคยพบคน เมือไป
ถึงแล้วกลับไม่ได้โยนเหรียญเสียงทายหรืออธิษฐานสิงใด
เพียงแต่ยนื นิงมองผิวนําทีกระเพือมเพราะแรงลม นาน
เกือบเค่อถึงรูต้ วั ว่ามีคนเดินมาด้านหลัง
"คุณหนูหลิวยืนอยูน่ านแล้ว สระเสียงทายนีมีสงใดน่
ิ ามอง
ถึงเพียงนัน" ชายหนุ่มในชุดสีเทาอ่อนเดินมายืนข้างนาง
สายตาจับจ้องแผ่นนําทีนางมองอยู่
"ท่านมาช้า" นางว่า
"นีคือวิธนี ดั หมายของเจ้าหรือ? หากอยากพบข้า แค่ให้
คนไปเรียกน่าจะง่ายกว่ามิใช่หรือ?" เนียเถียนชิงยิม หัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 6

ไปมองใบหน้าเย็นชาของนาง
"ท่านเคยพูดว่าจะมองข้าอยูต่ ลอดไม่ใช่หรือ? ข้าเลยเดา
ว่าท่านคงให้คนจับตามองข้า... ดังนันท่านต้องมาแน่"
"คุณหนู หลิวมีเสน่ หเ์ หลือล้น คนจับตาดูเจ้ามีมากมาย
ไม่ใช่แค่ขา้ เสียหน่อย" เขาว่า หลิวจ้าวเว่ยเข้าใจว่าเขาคง
หมายถึงองครักษ์เงาของฮ่องเต้ทปานเก๋
ี อหัวเคยเตือน
นาง
"รูว้ ่ามีคนจับตาข้าอยู่ แล้วท่านมาพบข้าเช่นนี ไม่กลัวคน
เห็นหรือ?"
"กลัว?" เนียเถียนชิงเลิกคิวแล้วหัวเราะ "คนของใครเป็ น
ของใครไม่อาจแยกแยะได้ชดั เจนนักหรอก เจ้าว่าเช่นนัน
หรือไม่?"
หลิวจ้าวเว่ยหันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ สิงทีเขาเพิง
เอ่ยปากคือการเปิ ดเผยว่าเขาส่งสายไปไว้ขา้ งตัวฮ่องเต้?
คนของฮ่องเต้มคี นของเขาอยูง่ นหรื
ั อ?
ดูเหมือนนางจะประเมินคนผูน้ ีตํามาตลอด เพราะติดภาพ
ไต้ซอื ผูย้ ากจนแร้งแค้นในชาติทแล้
ี ว แต่ในชาตินีทุกอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 7

คงต่างออกไป ไม่รวู้ ่ามือของเขายาวไปถึงไหน อาจจะ

ไกลกว่าทีนางคาดเอาไว้มาก
"คุณชายกล้ากล่าวเช่นนีต่อหน้าข้า ไม่กลัวข้าจะเปิ ดเผย
เรืองนีออกไปหรือ?"
"มีอนั ใดต้องกลัว...เจ้าอยากทําอะไรกับข้าล้วนได้ทงสิ
ั น
ในเมือข้าเป็ นของเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?"
"อะไรนะ"
"จูบข้าแล้ว กอดข้าแล้ว คุณหนูหลิวไม่คดิ จะรับผิดชอบข้า
หรือไร?" เนียเถียนชิงพูดยิมๆ หลิวจ้าวเว่ยนึกไปถึง
เหตุการณ์ในวังในวันบวงสรวง ใบหูของนางก็เกิดร้อน
ขึนมา
"เพียงเพราะฤทธิเหล้าทําให้ขาดสติไม่อาจนํามากล่าวได้"
นางเลียงจะมองรอยยิมร้ายกาจของเขาหันไปดูเหรียญที
นอนนิงอยูก่ น้ ในสระ
"เป็ นอารมณ์ชววู
ั บแน่หรือ ข้าดูว่าเจ้าหลงใหลข้าอยูไ่ ม่
น้อยเลย"
"บุรุษรูปงามใครบ้างไม่ชมชอบ" หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ จะยอม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 8

แพ้ให้กบั การหยอกเอินของเขา แม้จะไม่เคยชินและอาย

อยูบ่ า้ ง แต่ถา้ นางแสดงท่าทีขวยเขินเขาคงได้ใจจึงมีแต่
ตอบราวกับชินชาเท่านันทีจะปิ ดบังความรูส้ กึ นึกคิดที
แท้จริง
"จะบอกว่าเจ้าแค่ชอบรูปโฉมของข้างันหรือ?"
"จะบอกว่าเราไม่ควรมาพูดเรืองแบบนีในวัด" นางแก้
"ไม่ดหี รือ สิงศักดิสิทธิจะได้เป็ นพยาน ตัวข้าบวชมาตังแต่
เด็ก ไม่เคยใกล้ชดิ สตรีแม้แต่คนเดียว เจ้าเป็ นคนแรกทีทัง
กอด ทังจูบ ทังลูบคลําข้า ญาติผใู้ หญ่ขา้ สินหมดแล้ว คง
มีแต่พระท่านทีเป็ นคนเลียงดูขา้ มา หากเจ้าจะสูข่ อข้าก็
ควรจะพูดต่อหน้าพระสิ"
"ท่าน!" หลิวจ้าวเว่ยหันไปถลึงตาใส่คนทีเอาแต่พดู เล่น
"ชอบเวลาทีเจ้าโกรธจริงๆ" เขาหัวเราะพอใจทีทําให้นาง
เลิกตีสหี น้าเย็นชาได้ หลิวจ้าวเว่ยกัดฟั น อยากจะตีเขา
แต่นางยังมีสติพอรูว้ า่ ตนควรรักษาระยะห่าง
"เจ้าอยากพบข้าทําไม?" เขาเปลียนเรืองเมือแกล้งนางจน
พอใจแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 9

"ข้ามาคิดดู วันนันทีพบท่านในวังคงไม่ใช่เรืองบังเอิญ
มาตรว่าซ่งซืออ๋องเป็ นคนก่อเรืองลอบปลงพระชนม์ แต่
ข้ากลับคิดต่างออกไป ...ตอนนันท่านเองก็กาํ ลังหลบเลียง
ทหาร"
"เจ้าคิดว่าข้าเป็ นคนลอบสังหารฮ่องเต้?" เนียเถียนชิง
ไม่ได้มที ่าทางตระหนก เพียงแต่กล่าวด้วยท่าทีสภุ าพ
ดังเดิม
"แล้วใช่หรือไม่เล่า?"
"เขาไม่อยูใ่ นสายตาข้า ดังนันไม่จาํ เป็ นทีข้าต้องทําอะไร
วุน่ วายเพือกําจัดเขา" เนียเถียนชิงกล่าวโดยไม่มที ่าที
หวันเกรงแม้แต่น้อย
"ไม่อยูใ่ นสายตาหรือ... คํานีน่าสนใจยิงนัก" หลิวจ้าวเว่ย
หันไปมองสีหน้าเขาอย่างจับผิด "ท่านไม่เห็นฮ่องเต้อยูใ่ น
สายตา? แล้ววันนันท่านหนีอะไร?"
"ไม่ใช่หนี เพียงแต่ไม่ตอ้ งการให้ใครเห็นตอนไปพบเจ้า"
"พบข้า? ท่านจงใจไปหาข้าทีห้องตังแต่แรก?"
ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ยิงทําให้หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 0

"ท่าน..."
"ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าเป็ นของเจ้า สายตาข้าก็มอง
แค่เจ้า ...เจ้าคนเดียวเท่านัน"
"เพราะอะไร"
"จําเป็ นต้องพูดหรือ?" เขาเลิกคิวยิมเยาะราวกับว่านางโง่
เกินไปแล้วทีไม่รเู้ หตุผล
"แต่เราเพิงพบกัน" นางไม่เชือว่าเวลาไม่นานจะทําให้เขา
รักใคร่นางได้มากถึงเพียงนัน "หรือต่อให้เคยพบ... ตอน
นันข้าก็ไม่เคยสัมผัสได้ถงึ ความรูส้ กึ แบบนันแม้แต่น้อย"
ในชาติทแล้
ี วนางไม่ได้รกั เขา และตัวเขาก็ไม่ได้รกั นาง
เรืองนีนางแน่ใจ
"ต่อให้เจ้าสงสัยแค่ไหน ข้าก็ไม่อาจให้คาํ ตอบได้ในวันนี
หรอก" เขายิมอ่อนโยนดุจสายนํา "เพียงแต่ให้รวู้ ่าข้าไม่
เคยโกหกเจ้า"
หลิวจ้าวเว่ยนิงเพือบังคับใจให้สงบ นางกับเขารูส้ กึ ต่อกัน
รุนแรงและรวดเร็วเกินไป นันเป็ นความกังวลทีนาง
ต้องการจะพิสจู น์ แต่มนั ไม่เกียวกับการล้างแค้นของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 1

เรืองความรูส้ กึ อะไรล้วนเป็ นเรืองรองทังสินในเวลาเช่นนี

ดังนันนางจึงเลือกจะสลัดความสนใจเรืองนีทิงไว้กอ่ น
"ข้าเดาไว้วา่ ท่านคงไม่ใช่แค่จว้ งหยวนผูม้ คี วามสามารถ
และเรียบง่ายเหมือนฉากหน้า เรืองในวันบวงสรวงท่าน
อาจมีสว่ นรูเ้ ห็น แต่เหมือนว่าข้าจะเดาผิดสินะ"
"ข้าไม่ได้เรียบง่ายจริง เรืองในวันบวงสรวงข้าไม่เกียวข้อง
จริง แต่ไม่ใช่ไม่ร"ู้ เขาเอ่ยเรียบๆ นางก็พยักหน้า นึกยินดี
ทีนางลงพนันถูกข้างและกล้ามารอพบเขาทีนี
"ท่านคงหูตากว้างไกลไม่น้อย" นางคาดหวัง หากเขา
สามารถวางคนไว้ใกล้ตวั ฮ่องเต้ได้ และนางสามารถขอให้
เขาช่วยได้ ทุกอย่างอาจจะง่ายขึน
"จะเอาเรืองไหนล่ะ... เรืองเรือน้อยในพระราชวังฤดูรอ้ น
ชืนชมหิงห้อยยามราตรี เก็บดอกบัวเป็ นของแทนใจ?"
หลิวจ้าวเว่ยหันขวับ "ท่าน!"
"ผ้ามัจฉาสวรรค์ ปิ นเงิน สระบัวพันสาย" เขาร่ายยาว
นําเสียงคล้ายกําลังร้องงิว แต่แฝงด้วยความไม่พอใจ
"ท่านหึง?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 2

"ข้าทําได้หรือ?" เขาแค่นเสียงในลําคอยกมือขึนกอดอก
"ทีแท้วนั นันท่านรูว้ า่ ข้าอยูก่ บั ฮ่องเต้ในห้องใช่หรือไม่ ...
ท่านบอกว่าไปทีนันเพือพบข้าโดยเฉพาะ หรือว่ากลัวเขา
จะล่วงเกินข้า?" นางหรีตามองจับผิด คนผูน้ ท่ี าทางคล้าย
คนใจเย็นมีนําใจ แต่ดแู ล้วคงซุกซ่อนความหุนหันพลัน
แล่นเอาไว้ไม่น้อย
"กลัวเขาล่วงเกินเจ้า? เฮอะ ข้ากลัวเจ้าล่วงเกินเขา
มากกว่า"
"ท่าน!"
"ข้ารูว้ า่ เจ้ามีแผน แต่ไม่รวู้ า่ แผนของเจ้ามันไปถึงขันไหน
หากเจ้าคิดจะกําจัดอันอ๋องด้วยการเข้าวังหลัง..." เข้ากัด
ฟั นกรอด
"ท่านรู.้ .. เหตุใดท่านดูไม่แปลกใจเรืองของข้ากับฮ่องเต้
หรืออันอ๋องเลย"
"ข้าบอกแล้วว่าข้ามองแต่เจ้า เรืองอะไรเกียวกับเจ้าทีข้า
ไม่รบู้ า้ ง"
"จับตามองคนอืนแบบนันมันไม่ประหลาดหรือ" นางเชิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 3

หน้าขึนเอ่ยหาเรือง "เหมือนคนบ้าทีเอาแต่ถามองแบบ
ํ
นันน่ะหรือ?"
"เหลวไหล" เขานังลงบนขอบสระ
"ท่านไม่ยอมอธิบายต่อข้าสักอย่าง แล้วเอาแต่บอกว่ามอง
ข้า... ท่านจะไม่ให้ขา้ กังวลหรือ ท่านคิดจะทําอะไร หาก
สักวันท่านฉวยโอกาสส่งคนมาฆ่าข้า ข้าจะทําอย่างไร?"
เขามองนางราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว "เจ้ารูส้ กึ ถึง
อันตรายหรือไม่เล่า? เจ้าทีระวังตัวขนาดนี สัญชาตญาณ
รุนแรงขนาดนี ยามทีเข้ามาใกล้ขา้ รูส้ กึ ว่าข้าอันตราย
หรือไม่ รูส้ กึ ว่าข้าจะทําร้ายเจ้าหรือไม่?"
"เรืองนัน... แต่มนั ก็น่ากลัวอยูด่ ี ท่านคิดจะทําอะไร
ควบคุมข้าทุกฝีกา้ ว?"
"ควบคุมเจ้า?" เขาร้องเหอะอย่างหงุดหงิด "เจ้ากอดกับอู่
เหอตี จูบกับเฉินเฟยฉี ข้าเคยไม่ยงุ่ หรือไม่ ควบคุมหรือ
หากข้าจะทําไม่จาํ เป็ นต้องจับตามองเจ้าเลย แค่ลากเจ้า
มาล่ามไว้ไม่ให้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันก็ได้แล้ว ทําไม
ต้องให้เจ้าวิงพล่านไปพัวพันกับบุรุษไปทัว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 4

"ข้าไม่ได้พวั พันกับบุรษุ ไปทัว"

"แต่ถา้ มันสําคัญกับแผนของเจ้า เจ้าก็ยนิ ดี!" เขาแก้ให้
เสียงเข้มอย่างรูท้ นั หลิวจ้าวเว่ยเบิกตาโตมองเขา ในใจไม่
รูว้ ่าโกรธทีเขาจับตามองตัวเองอยูต่ ลอดจนรูท้ ุกอย่าง
หรือโกรธทีเขาไม่เคยเข้ามาขวางเรืองพวกนันจริงๆ กัน
แน่
"ท่านรูว้ า่ ข้ามีความแค้นต่อคนพวกนัน" หญิงสาว
พยายามควบคุมสติแม้จะรูส้ กึ โกรธจนมือสัน "เช่นนันหาก
ข้าขอให้ชว่ ยเหลือจะได้หรือไม่ ข้าจะจ่ายให้อย่างงาม"
"ข้าไม่ขาดแคลนเงิน"
"ท่านจะไม่ถามหรือว่าข้าอยากให้ชว่ ยอะไร... นีมันอาจจะ
ถูกข้อหากบฎทีเดียว"
"ไม่ใช่วา่ เจ้ามาหาข้า เพราะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าข้าไม่กลัวข้อหา
แบบนันหรอกหรือ?" นางเดาว่าเขามีสว่ นเกียวข้องกับคดี
ลอบสังหารและเลือกจะมาหาเขาแทนทีจะไปหาทางการ
นันแปลว่าคิดจะแลกเปลียนกับเขาแน่
"ท่านไม่นุ่มนวลแบบทีแสดงออกแม้แต่น้อย" หญิงสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 5

เอ่ยหยัน รูส้ กึ ไม่ชอบใจทีตนไม่อาจคาดเดาอะไรเกียวกับ

เขาได้เลย ทังยังไม่ระแวงสักนิด
นางวางใจเขามากเกินไปแล้ว!
"แต่งกับข้าแล้วข้าจะแสดงให้ดูว่านุ่ มนวลหรือร้อนแรงได้
แค่ไหน" เขาเอ่ยหน้าตาเฉย
หญิงสาวตาวาวโรจน์ กัดฟั นเอ่ยอย่างเสแสร้ง "ต้องขอ
อภัยคุณชาย ดูเหมือนข้าจะมีคหู่ มันอยูแ่ ล้ว คงไม่อาจแต่ง
ให้ท่านได้"
"ข้าฆ่าคูห่ มันให้เจ้าเป็ นอย่างไร?" เขาเอ่ยยิมๆ เมือเห็น
ใบหูของนางแดงเถือกเมือได้ยนิ เรืองในมุง้
"ไม่ตอ้ งถึงกับฆ่า เพียงแต่ชว่ ยจัดการบางอย่างเท่านัน..."
ในทีสุดนางก็ได้เอ่ยธุระของตน "ฮ่องเต้สง่ อันอ๋องไปปราบ
สัตว์รา้ ย เรืองนีไม่ธรรมดาแน่ ข้าคิดว่าในสององค์ชายคง
ไม่อาจกลับมาโดยสมบูรณ์แข็งแรง"
"เจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะทําร้ายลูกตัวเองหรือ?"
"อาจไม่รา้ ยแรงอะไร แต่คงเกิดเหตุการณ์บางอย่าง หรือ
ถ้าฝ่ าบาทไม่ลงมือ คนสองพวกทีเกลียดกันทีสุดร่วมทาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 6

กัน เหตุการณ์ไม่มที างจบลงด้วยสันติอยูแ่ ล้ว"

"เจ้าอยากทําอะไร? ร่วมผสมโรงให้เหตุการณ์เลวร้าย
ยิงขึน?"
"ไม่จาํ เป็ นต้องไปผสมโรงทีไป๋ หลัน เพียงแต่ตอนทีเขา
กลับมาคงต้องรับการรักษา มียาอยูส่ องชนิดทีข้าอยากให้
เขากลืนมันลงท้อง ถึงตอนนันหวังว่าท่านจะสามารถให้
เขากินมันได้"
"ยาอะไร?"
"ยาหายาก ข้าเคยได้ยนิ ชือตอนอยูใ่ นคุก ยามนีกําลังให้
ออกตามหาอยู่ หากได้มาแล้วจะส่งไปให้ทา่ นได้หรือไม่"
"มีบางเรืองทีเจ้าควรรู้ ...ใต้หล้านีดูเหมือนจะไม่มใี คร
ชํานาญเรืองพิษไปมากกว่าข้า แล้วเจ้าจะให้คนไปหายา
จากทีอืนทําไม?"
"ท่าน..." นีมันเกินความคาดหมายของนาง นางคิดว่าเขา
มีเบืองหลังและมีอทิ ธิพลลึกลับอยูบ่ า้ ง แต่ไม่คดิ ว่าเขามี
ความสามารถทีอันตรายซ่อนอยูอ่ กี
"เลือดในตัวข้ามีพษิ ไหลเวียนอยูน่ บั ร้อยชนิด พวกมันกัด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 7

กินและข่มกันเองทําให้ขา้ ยังมีชวี ติ อยูแ่ ละเป็ นตัวอันตราย

ถ้ามีคนวางยาข้าด้วยพิษร้อยชนิดนี แน่นอนว่ามันจะไม่
ส่งผลใดเลยต่อข้า แต่หากมีคนกินเลือดของข้า หรือแตะ
ต้องเลือดของข้า อาจจะเจ็บหรือตายได้"
"ท่านบอกความลับต่อข้ามากไปแล้ว" เรืองนีเป็ นเรือง
สําคัญทีส่งผลถึงชีวติ แต่เอามาบอกให้นางรับรูเ้ ช่นนีมัน
มากเกินไป
"ทีจะบอกคือไม่มพี ษิ ชนิดใดทีข้าไม่ม ี หรือต่อให้ไม่มจี ริงๆ
ข้าก็ทาํ มันได้ ดังนันเจ้าไม่ตอ้ งเปลืองแรงไปตามหา... แค่
เอ่ยปากสักคํา สิงทีเจ้าต้องการจะไปอยูใ่ นมือเจ้า"
"ข้าไม่อาจรับไว้เปล่าๆ คงต้องขอซือมันจากท่าน"
"ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ขาดแคลนเงิน"
"เช่นนันข้าคงไม่อาจรับไว้"
"เจ้านีนะ" เนียเถียนชิงถอนหายใจแต่ไม่คดิ จะปฎิเสธนา
งอีก
หญิงสาวแจ้งชือพิษสองชนิดทีต้องการส่งเข้าตําหนักอ๋อง
แล้วยังเอ่ยถึงพิษจากหนานหยาง "ข้าจําได้วา่ เป็ นพิษจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 8

หนานหยาง ไม่มสี ไี ม่มกี ลิน กินเข้าไปแล้วจะทําให้

ร่างกายหมดแรง เป็ นอัมพาต ไม่อาจขยับตัว ไม่อาจส่ง
เสียงชัวขณะ ท่านพอจะมีหรือไม่?"
"มี"
"ดี เช่นนันข้าขอซือยาตัวนีเพิมอีกอย่าง"
"เจ้าจะเอาไปใช้เองหรือ" เห็นยาตัวอืนนางให้เขาส่งเข้า
ตําหนักอ๋อง พอเป็ นยาตัวนีนางจะเก็บเอาไว้เขาจึงสงสัย
"นันเป็ นของทีข้าจะเตรียมไว้ใช้กบั คนในจวน ย่อมต้อง
เอาเก็บไว้เอง" นึกถึงชาติกอ่ นทีถูกจัดฉากด้วยยาตัวนี
นางยังจําความรูส้ กึ ชาทีปลายลินได้ ดังนันหญิงสาวถึง
อยากใช้วธิ เี ดียวกันเพือให้พวกมันรูซ้ งึ
"ได้ ข้าจะให้คนเอาไปส่งให้"
"ขอบคุณท่านมาก... ทุกเรือง" นางยิมบางๆ เอ่ยบอกเขา
อย่างจริงใจ
"ข้าเต็มใจ"
หลิวจ้าวเว่ยคิดจะหันหลังกลับแต่ฉุกนึกอะไรขึนได้จงึ เอ่ย
ปากถามเขา "คุณชายเนีย ท่านคิดว่าเชือพระวงศ์สกุลอู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 9

เป็ นอย่างไร?"
"สกปรก โสมม โลภมาก เน่าเฟะ เบาปั ญญา" เขาเอ่ย
อย่างตรงไปตรงมา
"ข้าเข้าใจแล้ว" นางพยักหน้า ดวงตามีแววลําลึกวาดผ่าน
ไปสายหนึงก่อนจะเปลียนมานิงสงบ "เรืองทีเราพบกัน
วันนีจะเป็ นความลับใช่หรือไม่?"
"แน่นอน... วันหน้าหากเจ้าต้องการพบข้าก็มาทีนี โยน
เหรียญเสียงทายลงนําสองเหรียญ แล้วข้าจะมา"
"ได้... ก่อนไป ข้ากับท่านปั วไม่ได้จูบกัน เขาแค่พยายาม
ช่วยชีวติ ข้าเท่านัน อย่าได้เข้าใจผิด" นางเอ่ยแก้เรืองที
เขาพูดถึงก่อนหน้านี
"เหอะ"
"ข้าลา"
"แล้วพบกันใหม่คุณหนู หลิว"
*
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ยินดีทได้
ี รคู้ วามลับของเนียเถียนชิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 0

ไม่ใช่เพราะนางจะสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้
แต่เพราะนางไม่ตอ้ งกังวลว่าเขาจะพบจุดจบเดียวกับชาติ
ทีแล้วอีก
แม้ในใจจะเป็ นสุขและผ่อนคลายแค่ไหนเมือได้พบบุรุษผู้
นี แต่เมือรถม้าแล่นออกมาจากอารามหย่งเหอก็คล้ายว่า
นางกลับสูโ่ ลกของความเป็ นจริง ความสุขสงบชัววูบมลาย
หายไป ทีเหลืออยูต่ รงหน้าคือเป้ าหมายของหนีเลือดทีไม่
ตายไม่เลิกรา
ดังนันกําแพงเหล็กกล้าทีมองไม่เห็นจึงถูกก่อขึนอีกหลาย
ชัน ไม่ใช่เพือปกป้ องตัวนาง แต่เพือปกป้ องทุกคนทีดีต่อ
นางด้วย หากวันหน้านางจะต้องย่อยยับ หญิงสาวก็
ต้องการย่อยยับไปตามลําพัง
ใบหน้าทีแต้มยิมค่อยๆ เปลียนเป็ นเรียบเฉย อารมณ์ดๆี
ของนางหายไปเมือคิดถึงความยุง่ ยากทีไม่อาจควบคุม
ขณะเดียวกันรถม้าก็แล่นมาถึงจวนสกุลหลิว
อาเจินประคองนางลงจากรถ บ่าวอีกคนเดินมากางร่มให้
นางเข้าจวน แต่กอ่ นทีจะก้าวเข้าเรือนชันใน หลิวจ้าวเว่ย
ก็เห็นว่าหลิวช่างอิงยืนรอนางอยูไ่ ม่ไกลพอเห็นว่านางเดิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 1

เข้ามาก็รบี ปราดเข้ามาหา
"ญาติผพู้ ท่ี านเพิงออกไปข้างนอกมาหรือเจ้าคะ?" หลิว
ช่างอิงทําความเคารพนางแล้วเอ่ยทักเสียงหวาน หลิว
จ้าวเว่ยมองดูนางแล้วยิม ญาติสาวผูน้ หน้
ี าตาจัดว่างดงาม
แม้ไม่นับว่าเป็ นเอกในเมืองหลวง แต่ในเมืองรอบนอก
นางคงมีชอเสี ื ยงในถินของนาง
จะว่าไปแล้วสกุลหลิวนีนับว่ามีวาสนาเรืองหน้าตาอยูไ่ ม่
น้อย เพราะไม่เห็นว่ามีลูกหลานคนใดคลอดออกมาแล้ว
อัปลักษณ์ อย่างมากก็แค่หน้าตาจืดชืดธรรมดาไปบ้าง แต่
ไม่มใี ครขีริวขีเหร่จนมองไม่ได้สกั คน
"เรียกแค่พสาวเถอะ"
ี หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยกับนาง "ข้าเพิงไป
วัดหย่งเหอมา เจ้าเล่ามาทําอะไรตรงนี"
"วัดหย่งเหอคือวัดหลวงทีไทเฮาทรงอุปถัมภ์ใช่ไหมเจ้าคะ
ข้ามาถงเยียนหลายทียงั ไม่เคยได้เห็นกับตา... ข้าอยูใ่ น
เรือนรูส้ กึ ร้อนอบอ้าวทังยังเบือหน่ายเลยออกมาเดินเล่น
โชคดีได้พบพีสาวเข้าถึงมีคนให้ชวนคุยบ้าง"
"เป็ นความผิดข้าเอง ลืมนึกไปว่าพวกเจ้ามาถึงจวนคงเบือ
หน่ายจะอุดอูอ้ ยูท่ นีี หากเจ้าอยากเห็นวัดหย่งเหอ เอาไว้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 2

คราวหน้าถ้าข้าออกไปอีกจะชวนไปด้วยแล้วกัน" หลิว
จ้าวเว่ยเอ่ยตามนํา เพราะดูออกว่าหลิวช่างอิงพยายามจะ
มาผูกมิตรกับนาง ดูแล้วญาติผนู้ ้องคนนีจะมีหวั คิดแยบ
ยลแถมทะเยอทะยานและเข้าใจทิศทางลม
"เกรงใจพีสาวแล้ว ข้าเพียงแค่บ่นไปอย่างนัน ท่านอย่าได้
ถือสา"
"ไม่ได้ถอื สาอะไร... เจอเจ้าก็ดเี หมือนกัน ท่านย่าเคย
กําชับข้าว่าเวลาได้รบั เทียบงานเลียงให้พาพวกเจ้าไปเปิ ด
หูเปิ ดตาด้วย อาทิตย์หน้าท่านหญิงหวงติงจะจัดงานเลียง
ทีอุทยานหนิงหลิน เชิญสตรีชนชันสูงในเมืองหลวงเกือบ
ทุกจวน เจ้ากับเหยาเหยาอยูท่ นีี แล้วก็ไปเปิ ดหูเปิ ดตา
ด้วยกันเถอะ"
"จริงหรือเจ้าคะพีสาว! ข้าไม่เคยไปงานเลียงอืนในถง
เยียนมาก่อนเลย แค่คดิ ก็ตนเต้
ื นแล้ว"
"เตรียมตัวให้ดลี ะ่ แต่งกายให้เหมาะสม ข้าเห็นวันทีพวก
เจ้ามาไม่ได้เอาของมามากนัก หากขาดเหลืออะไรก็ไม่
ต้องเกรงใจ แจ้งแก่ฮหู ยินให้นางช่วยจัดหา อย่างไรเสียก็
ถือเป็ นคุณหนูสกุลหลิว จะปล่อยให้ตวั เองขายหน้าไม่ได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 3

"ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะเอาเรืองนีไปบอกเหยาเหยา
ด้วย พีสาวต้องดีใจมากแน่"
"ไปเถอะข้าเองก็จะกลับไปพักแล้วเหมือนกัน"
"งันข้าลานะเจ้าคะ" หลิวช่างอิงยิมหน้าบานแทบจะวิง
กลับไปทีเรือนพักของตนเมือได้สงที ิ ต้องการแล้ว อาเจิน
มองตามญาติของผูเ้ ป็ นนายแล้วรูส้ กึ ไม่ชอบใจนัก
"คุณหนูพาพวกนางไปออกงานด้วย ไม่กลัวเกิดเรืองหรือ
เจ้าคะ?"
"งานใหญ่เช่นนันเจินซือย่อมเป็ นคนนําสตรีในเรือนไป
ร่วมงาน ข้าก็เป็ นแค่ลกู หลานในจวนคนหนึง หากมีคนทํา
เรืองขายหน้าคนทีต้องอายควรจะต้องเป็ นฮูหยินของจวน
สิ ไม่ใช่ลูกสาวทีห่างเหินอย่างข้า" หากเด็กสาวใน
ปกครองสร้างเรือง เจินฮุ่ยเหมยทีถือว่าเป็ นผูน้ ําคนใน
สกุลหลิวไปร่วมงานย่อมต้องเป็ นคนรับหน้า และคนทีต้อง
ปวดหัวเรืองนีทีสุดก็คอื นาง ลําดับความรับผิดชอบยังไม่
มาถึงหลิวจ้าวเว่ยง่ายขนาดนัน
อาเจินได้ยนิ ก็เข้าใจว่านายสาวไม่ได้คดิ หาเรืองใส่ตวั แต่
กําลังหาเรืองให้คนอืนอยูต่ ่างหาก "บ่าวเข้าใจแล้ว"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 4

"อีกอย่างวันงานข้าจะไปร่วมด้วยหรือไม่กย็ งั ไม่แน่" ยาม

นีชือเสียงของนางพุง่ สูงถึงขีดสุด เทียบเชิญหลายงามถึง
ขันกล้าข้ามหน้าข้ามตาผูอ้ าวุโสในจวนส่งมาเชิญนาง
โดยตรง เพราะหวังจะให้เทพธิดาไปร่วมเผยโฉม 'ให้หน้า'
เจ้าของงานเลียงต่างๆ
สตรีชนชันสูงส่วนใหญ่ว่างงานกันมากเกินไป หากไม่ตอ้ ง
ดูแลจวน ไม่ตอ้ งเลียงลูก ก็จะหันมาจับจ้องเรืองเล็กเรือง
น้อย แข่งขันสนใจกันเรืองความงาม ความรํารวย ความมี
หน้ามีตา อยูใ่ นจวนพอว่างมากไปก็จอ้ งแต่จะช่วงชิงเรือง
รักๆ ใคร่ๆ นอกจวนก็ขยันจัดงานเพือข่มบ้าง เพือแสดง
ความอุดมสมบูรณ์ของตน หรือเพือสานสัมพันธ์กบั คนทีมี
ผลประโยชน์ต่อกันให้แน่นแฟ้ นแทนสามี ชีวติ วนเวียนอยู่
ไม่กอย่
ี างเพราะไม่คอ่ ยมีสงบั
ิ นเทิงเริงใจ และไม่ค่อยได้ใช้
สิงทีถนัดให้เป็ นประโยชน์อย่างหญิงชาวบ้านทีต้องเลียง
ชีพตัวเอง
เข้าอีหรอบปากว่างก็หาเรือง ดังนันข่าวคราวในหมูส่ ตรี
ชนชันสูงถึงได้สง่ ต่อกันไวมาก หลิวจ้าวเว่ยก็เคยใช้
ประโยชน์จากนิสยั เช่นนีของพวกนางเมือคราวทีกระพือ
เรืองเซียนบุปผาหรือจ้วงหยวนอัปลักษณ์ ทีทุกอย่างโด่ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 5

ดังได้ไวก็เพราะสตรีเหล่านีมักจะไม่ยอมตกกระแสให้
น้อยหน้ากันนันเอง
ช่วงนีหลิวจ้าวเว่ยไม่แน่ใจว่าฮ่องเต้เตรียมการใดไว้
สําหรับนาง ดังนันจึงไม่อยากเป็ นจุดสนใจไปมากกว่านี
คิดจะเก็บตัวรอให้พอเห็นทิศทางเรืองราวก่อนค่อยลง
สนามอีกครา ซึงนางแน่ใจว่าฝ่ าบาทคงไม่ปล่อยให้เรือง
ถอนหมันทิงช่วงไปนานนัก
ดูแล้วเขาคงหาเรืองถอนหมันให้นางก่อนจะทิงให้เรืองซา
อีกพักใหญ่ถงึ จะวางแผนรับนางเข้าวังอย่างเปิ ดเผยตามที
นางเคยอ้างคํามันสัญญาต่อมารดาในปรโลก ดังนันการ
เร่งจัดการถอนหมันให้ไวย่อมดีกบั เขาทีสุด
"มีฝู่ เป็ นอย่างไรบ้าง นางดีขนหรื
ึ อยัง?"
"ดีขนมากแล้
ึ วเจ้าค่ะ ไข้ลด คอก็ไม่บวมแล้ว ท่านหมอ
บอกว่าให้นางพักอีกสองสามวันก็น่าจะหายดี" อาเจิน
รายงานพลางหงายแก้วรินนําชาให้โฉมสะคราญ
"ดีแล้ว ช่วงนีจัดอาหารดีๆ บํารุงหน่ อย พวกเจ้าเองก็ดว้ ย
อย่าให้ลม้ ป่ วยตามกันไปเล่า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 6

"บ่าวจะสังลงไปเจ้าค่ะ ...คุณหนูคราวก่อนฮูหยินเสนอให้
คุณหนูรบั บ่าวอาวุโสมารับใช้ คุณหนูคดิ ไว้บา้ งหรือยังว่า
จะทําอย่างไร ...ท่านจะรับคนของฮูหยินมาไว้ขา้ งกายจริง
หรือเจ้าคะ? ช่วงทีผ่านมามีบ่าวเรือนอืนมาป้ วนเปี ยนแถว
เรือนเราบ่อยยิงนัก ฮูหยินเองดูท่าอยากเอาบ่าวมาวางไว้
ในเรือนเราเพือสืบข่าวใจจะขาด ดีทตอนมาจากจิ
ี นหยาง
คุณหนูเตรียมการมาพร้อมถึงใช้บ่าวจากสกุลเถาทังหมด
ได้ ไม่อย่างนันไม่รปู้ ่ านนีเรืองในเรือนเราจะกลายเป็ นเช่น
ไร" อาเจินย่นจมูกอดบ่นด้วยความหวันใจไม่ได้
"ข้าศึกมาเอาทหารรบ นํามาเอาดินต้าน เจ้าอย่ากังวลไป
ก่อนเลย ถึงยามนันหากต้องรับคนไว้จริงก็รบั ไว้ ใช่วา่ เรา
จะไม่มหี นทางกําจัดเสียเมือไหร่" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยอย่างไม่
ยีหระ
"คุณหนูฉลาดเฉลียวเยือกเย็น แต่บ่าวโง่เขลา คิดแล้วไม่
อาจวางใจลงได้ ดูคราวทีพวกนางทําร้ายคุณหนู หา้ สิเจ้า
ค่ะ เรืองโจ่งแจ้งเช่นนันกลับกล้าทําไม่อายฟ้ าอายดิน บ่าว
กลัวพวกนางจะทําเช่นนันกับท่าน"
"ไม่มที างหรอก น้องห้าเสียเปรียบเพราะคนหนุนหลังไม่ม ี
อิทธิพลจะสูก้ บั เจินฮุย่ เหมยได้ ตระกูลไป๋ เป็ นตระกูล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 7

พ่อค้าใหญ่แต่ไม้ซกี ไม่อาจงัดไม้ซุง ดังนันนางถึงต้องยอม

ก้มหน้ากลืนเลือดแม้จะถูกรังแก แต่ขา้ ไม่เหมือนนาง ยาม
นีน้าชายของข้าเป็ นรองเจ้ากรมแล้ว แม้ดอ้ ยกว่าสกุลเจิน
แต่ไม่ได้ไร้สทิ ธิไร้เสียงต่อหน้าขุนนาง และตัวข้าก็ม ี
ชือเสียงทีเป็ นเกราะชันดีอกี ชัน พวกนางจะลงมือข่มเหง
กันไม่งา่ ยดายถึงเพียงนัน เพราะอย่างน้อยๆ ข้าก็จะไม่
ก้มหน้าอดทนเหมือนอย่างทีอนุไป๋ หรือน้องห้าทํา"
"สตรีเวลาแต่งออกบ้านเดิมจึงมีความสําคัญเช่นนี หาก
บ้านเดิมรุง่ โรจน์นางก็จะได้เงยหน้าเช่นกัน แต่ถา้ บ้านเดิม
ไม่อาจพูดถึง นางก็ตอ้ งก้มหน้าให้คนอืนต่อไป" หลิวจ้าว
เว่ยจิบชาอย่างเชืองข้าในขณะทีอาเจินครุน่ คิด
"เช่นนีคุณหนู ไม่คดิ จะสานสัมพันธ์กบั คุณชายหกหรือเจ้า
คะ" อาเจินรูส้ กึ ไม่ดนี กั ทีสองพีน้องห่างเหิน ยิงคําพูดบาด
หูททัี งสองทะเลาะกันครังล่าสุดนางยิงรูส้ กึ อึดอัดใจแทนผู้
เป็ นนาย "อย่างไรเสียถ้าคุณหนูแต่งออกไป วันหน้าหาก
มีคนทีจะออกหน้าให้ทา่ นกับบ้านสามีคงมีแต่คุณชายหก
แล้ว พวกท่านผูกสัมพันธ์กนั ไว้ไม่ดกี ว่าหรือเจ้าคะ?"
หลิวจ้าวเว่ยวางจอกชาลงบนโต๊ะก่อนจะใช้นวคลึ
ิ งวนปาก
จอกช้าๆ "หากข้าเป็ นคนอืนข้าก็จะทําเช่นนัน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 8

เสียดายทีนางเป็ นตัวหายนะ ชักนําภัยมาสูผ่ คู้ นรอบกาย

แถมในชาตินยัี งมีแต่เรืองรนหาทีตาย ดังนันนางถึงไม่
ต้องการดึงหลิวหานเข้ามาใกล้ชดิ มากเกินไป การห่าง
เหินกันเช่นนีก็เป็ นการปกป้ องเขาอีกวิธหี นึงเช่นกัน
*
เฉินหรงปั วดันด้นหาทางลอบเข้าสูเ่ มืองฉางซาอยูห่ ลาย
วัน ในทีสุดก็สามารถเข้ามาพบสายของต้าถงในเมืองได้
ในจวนเก่าทีมีเพียงแสงตะเกียงจุดริบหรี ชายฉกรรจ์สาม
คนนังล้อมโต๊ะ
"เจ้าบอกว่าฮูเจียเล่อพบนางแล้วอย่างนันหรือ?"
"พบแล้วขอรับ"
"เขามีอาการเช่นไรบ้าง?"
"เรืองนันไม่ชดั เจนนัก นางทําทีชว่ ยเด็กเล็กทีวิง
ทะเล่อทะล่าตัดขบวนรถม้า ทําให้โผล่ไปขวางทางไท่จื
อซือฟั ง สุดท้ายเป็ นลมล้มลงไป ฮูเจียเล่อมองนางอยูค่ รู่
หนึงก็สงให้
ั ขนั ทีพานางกลับตําหนักไปด้วย"
"เข้าไปหลายวันแล้ว ยังไม่สง่ ข่าวออกมาอีกหรือ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 9

"อาจไม่มจี งั หวะเหมาะ ยามนีไม่วา่ ตําหนักบูรพาหรือวัง

หลวงก็ลว้ นเข้มงวดทังสิน อาจจะต้องใช้เวลาสักระยะนาง
ถึงจะติดต่อออกมาได้"
คิวเข้มของแม่ทพั ใหญ่ขมวดเข้าหากัน การไม่ได้ขา่ วจาก
ในตําหนักบูรพาทําให้ทุกอย่างชะงัก คนของต้าถงไม่รจู้ ะ
ช่วยเหลือคนข้างในเช่นไร ตัวเขาเองก็ทําได้แค่แกร่วรอ
อยูใ่ นดินแดนอันตรายเช่นนี
"เรืององค์ชายใหญ่ของซือฟั งกับซ่งซืออ๋องสืบชัดเจนรึ
ยัง?"
"เรืองนันไม่ต่างจากทีฝ่ าบาททราบแล้ว ซ่งซืออ๋องกับองค์
ชายใหญ่ลกั ลอบติดต่อช่วยเหลือกันอย่างลับๆ ท่านอ๋องผู้
นันเป็ นคนเปิ ดทางให้สายของซือฟั งทะลักเข้าไปถง
เยียนมากมาย... ทีตอนแรกฝ่ าบาทรังตัวท่านแม่ทพั ไว้
ในถงเยียนก็เพราะเรืองนีมิใช่หรือ เพราะเชือพระวงศ์มี
ความสัมพันธ์ครุมเครือกับสายลับต่างแคว้น ส่อแววจะก่อ
กบฎ ใครจะคิดว่าทีแท้เป็ นคนไม่เอาไหนอย่างอ๋องขีขลาด
นัน"
"ท่านแม่ทพั ในเมือฝ่ าบาทจัดการซ่งซืออ๋องได้แล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 0

เช่นนันหากจบเรืองนีท่านคงกลับเอียนเหอได้แล้วกระมัง"
"ไม่งา่ ยดายถึงเพียงนัน" สายลับเข้ามาด้วยนํามือองค์ชาย
ใหญ่ทงสองแคว้
ั นจริง แต่เฉินหรงปั วค่อนข้างมันใจว่าฮู
เจียเล่อทีดินรนจนมีแผนทีฐานทัพมากมายของต้าถงใน
มือเช่นนัน ไม่ใช่ตะเกียงไร้นํามันจนถูกพีชายผูล้ ะโมบตบ
ตาได้ "บางทีอาจมีคนทําตัวเป็ นหมูหลอกกินเสืออยูก่ ไ็ ด้"
ปล่อยให้พชายสานสั
ี มพันธ์กบั เชือพระวงศ์ในถงเยีย
นตามใจ ทําตัวราวกับเผยช่องโหว่ไม่ระมัดระวัง แต่ความ
จริงแฝงคนของตนเอาไว้ควบคุมสายลับเหล่านันแล้ว
หากเป็ นกุนซือตูเ้ สียวเสียน เขาก็คงจะวางแผนเช่นนีแน่
"เรืองนันช่างเถอะ นางเข้าตําหนักบูรพาไปหลายวันแล้ว
ข้าต้องการให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเป็ นไปตามแผน พวก
เจ้าพยายามหาคนสอดส่องดูในตําหนักบูรพา ทางทีดี
หาทางให้นางวางยากําหนัดฮูเจียเล่อเสีย ทําให้ขา้ วสาร
เปลียนเป็ นข้าวสุก ทุกอย่างจะได้เร็วขึน"
"ข้าน้อยทราบแล้ว"
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 1

"พาสตรีเข้ามาในจวนหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวเมือได้
ยิน นางไม่ได้ไปเหยียบจวนสกุลเถาไม่กวัี นกลับเกิดเรือง
ขึนงันหรือ
บ่าวรับใช้ของฉินฟ่ านฟ่ านมาขอพบนางถึงจวนอย่าง
กระทันหัน ก่อนจะรายงานว่านายหญิงของตนฝากมา
ปรึกษา จู่ๆ น้าชายของนางก็พาหญิงแปลกหน้าเข้าจวน
ดูแล้วเหมือนแค่ต้องการช่วยเหลือฝ่ ายนัน แต่สตรีผนู้ นั
รูปร่างอรชร หน้าตาสะสวยหมดจด พอแต่งเนือแต่งตัวทีก ็
เปลียนเป็ นคนละคน ทังยังมีจริตมารยาไม่ธรรมดา
น้าสะใภ้พยายามเตือนเถาเฝิงชิง แต่เขากลับหาว่านางดู
ถูกเขา กลัวเขาข่มใจไม่ไหวถึงขันต้องเอ่ยปาก ทําให้ยงิ
ว่าเหมือนยิงยุ เขามักเล่นหมากท่องกวีกบั สตรีชาวบ้าน
นางนันอยูน่ านสองนาน
ฉินฟ่ านฟ่ านร้อนใจแต่ยงั อยากให้หน้าสามี เพราะหาก
ฟ้ องทางสกุลฉิน บิดามารดานางทีแต่เดิมไม่ชอบใจทีนาง
แต่งให้เถาเฝิงชิงอยูแ่ ล้วก็คงจะซําเติมทังยังต่อว่าเขาแน่
ดังนันนางถึงต้องมาปรึกษาหลิวจ้าวเว่ยแทน
"ฮูหยินเพิงจะคลอดคุณชายน้อยแท้ๆ วันๆ เลียงลูกเล็กก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 2

แทบไม่มเี วลานอนอยูแ่ ล้ว นายท่านพาผูห้ ญิงคนนันเข้า

จวนมาแค่สองสามวัน ฮูหยินก็ซบู ผอมลงไปอีกโข บ่าว
เห็นแล้วปวดใจยิงนัก" บ่าวคนสนิทของฉินซือกล่าวด้วย
ความเจ็บใจ
"เจ้าบอกน้าสะใภ้อย่าได้รอ้ นใจ ให้นางดูแลตัวเองให้ด ี
สุขภาพของนางกับฟงเอ๋อร์จงึ จะสําคัญทีสุด เรืองอืนข้าจะ
จัดการให้เอง เพียงแต่ตอ้ งรอเวลาทีเหมาะสม ...บอกให้
นางข่มใจไว้กอ่ น"
"คุณหนู หลิว คุณหนูตอ้ งช่วยฮูหยินนะเจ้าคะ" บ่าวผูน้ นั
เป็ นบ่าวทีตามฉินฟ่ านฟ่ านมาจากสกุลฉิน แต่เดิมฮูหยินข
องนางไม่ได้ชมชอบเถาเฝิงชิง แต่เห็นเขาไม่ระย่อคอย
เทียวส่งแม่สอมาสู
ื ข่ อนางหลายครังแม้จะโดนบอกปั ด จึง
คิดว่าเขามีรกั มันต่อนางจริงๆ ถึงได้ยอมตกลงแต่งงาน
ด้วย ไม่คดิ ว่าพอได้ดบิ ได้ดขี นมาความรั
ึ กมันคงจะ
กลายเป็ นเช่นนี
"เจ้ากลับไปก่อน บอกให้น้าสะใภ้วางใจเถอะ"
บ่าวผูน้ นถอยออกไปจากห้
ั อง อาหนิงก็แค่นเสียงขึนจมูก
พูดว่า "แปลกยิงนัก บ่าวไม่คดิ ว่านายท่านเถาเฝิงชิงจะมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 3

นิสยั เช่นนี"
หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิมเกียจคร้าน ใช้นวเคาะจอกชาเพื
ิ อ
เป็ นสัญญาให้นางรินชาให้ อาหนิงจึงขยับมารินชาให้นาง
แล้วกลับไปนังทีเดิม
"มีอนั ใดแปลก บุรุษทังใต้หล้านี ขอแค่มเี งินมีอํานาจสัก
หน่อย ก็ไม่มเี หตุผลให้ตอ้ งซือสัตย์ภกั ดีต่อสตรีคนเดียว
แม้จะเป็ นคนทีร่วมทุกข์รว่ มสุขผ่านเวลายากลําบากมา
ด้วยกัน ขอเพียงเขาดีกบั นาง ให้นางกินอิมนอนหลับ
ชดเชยความลําบากในหนหลัง เขาก็คดิ ว่าตนประเสริฐ
มากแล้ว เรืองจะมีอนุหรือไม่ ไม่เกียวอันใดเลย"
"คุณหนูพดู เช่นนี บ่าวชักไม่อยากแต่งงานแล้วเจ้าค่ะ ...
นายท่านสกุลเถาทังทีดูเหมือนมีรกั มันถึงเพียงนันแท้ๆ"
อาหนิงทําหน้าขยาด
"คุณหนู รบั ปากบ่าวของฉินฮูหยินไปแล้ว จะช่วยนาง
หรือไม่เจ้าคะ?"
"ตามจริงท่านน้าจะรับอนุกคนก็
ี ไม่เกียวข้องกับข้า ข้าไม่
ใส่ใจอยูแ่ ล้ว แต่ดูเหมือนสตรีนางนีจะหาทางเข้าจวนมา
ไม่ธรรมดา นีอาจจะเป็ นแผนการเพือเล่นงานท่านน้า ข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 4

คงต้องตรวจสอบดู เรียกปานเก๋อหัวมาสิ" นางร้องสัง ไม่

นานชายหนุ่มตัวสูงก็ผลักประตูเข้ามาในห้อง
"ทีจวนสกุลเถา น้าชายของข้ารับสตรีแปลกหน้าเข้ามาใน
จวน ข้าอยากให้เจ้าสืบดูความเป็ นมาของสตรีนางนันให้
กระจ่าง หากเป็ นคนทีผูอ้ นส่
ื งมา ก็หาหลักฐานยืนยันมา
ให้ขา้ ด้วย"
"บ่าวทราบแล้ว" เขาพูดรับคําแล้วหันหลังจากไปไม่รรี อ
"สงสารแต่ฉนิ ฮูหยิน เพิงออกเดือนแท้ๆ กลับมาเจอเรือง
เช่นนี" อาเจินกับอาหนิงสบตากันแล้วทอดถอนใจ
"พวกเจ้าว่าจังหวะเหมาะเจาะดีหรือไม่เล่า น้าสะใภ้เพิง
ออกเดือน ทังวันทังคืนวุน่ วายกับอาฟงน้อย สตรีเพิง
คลอดอารมณ์แปรปรวนเปลียนง่ายเป็ นธรรมดา มีสตรีเข้า
เรือนมาต่อให้บริสุทธิผุดผ่องดังโพธิสตั ว์กวนอิม แต่คน
อารมณ์ไม่มนคงย่
ั อมถูกยุแยงได้งา่ ย ฉินซือกับท่านน้าข้า
จะไม่ทะเลาะกันได้หรือ?"
"ร้ายกาจยิงนัก! คุณหนู ทา่ นว่าเรืองนีมีใครอยูเ่ บืองหลัง
เจ้าคะ?" อาหนิงฟั งแล้วเบิกตาโพลง ขยับเข้ามาใกล้หลิว
จ้าวเว่ยอย่างสนองสนใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 5

อาเจินเองได้ฟังแล้วก็ครุน่ คิด นางกังวลอยูเ่ รืองเดียว

"คุณหนู เรืองนีคนทีทําต้องการเล่นงานมาถึงท่านด้วย
หรือไม่เจ้าคะ?"
"ใครจะรูไ้ ด้"
*
สามวันต่อมาโฉมสะคราญไปทีจวนสกุลเถา เอาขนมกิน
เล่นกับของบํารุงไปให้ฉนิ ฟ่ านฟ่ าน นางแวะเล่นกับ
น้องชายจนเทียงแล้วร่วมโต๊ะกับน้าสะใภ้ทศาลารั
ี บลม
วันนีอากาศดีแต่ฉินฟ่ านฟ่ านกลับสีหน้าไม่สดู้ ี ทังยังผอม
ซูบกว่าครังล่าสุดทีได้พบมาก พอหลิวจ้าวเว่ยชวนออกไป
ตังโต๊ะทีศาลาก็ทาํ ท่าอิดออดไม่อยากออกจากห้อง ด้วย
คงนึกเปรียบเทียบสภาพทรุดโทรมของตนกับหญิงอีกคน
"โทรมอะไรกัน นีมิใช่ปกติของหญิงหลังคลอดหรือ มนุษย์
เรามิใช่พระพุทธรูปย่อมมีผอมมีอว้ น มีการเปลียนแปลง
ตามประสบการณ์ ท่านเพิงคลอดอีกทังอยูเ่ ดือนก็พน้ แล้ว
หลังจากนีต้องบํารุงให้มากถึงจะกลับมาเหมือนแต่กอ่ น
สตรีกเ็ ป็ นเช่นนี ป่ วยง่ายแต่บํารุงยาก ดังนันท่านฉวย
โอกาสทียังสาวบํารุงให้ดเี ถอะเจ้าค่ะ ควรรับลมโดนแดด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 6

บ้างถึงจะเหมาะ มัวแต่อุดอูอ้ ยูใ่ นห้องเดียวจะป่ วยไข้เอา

ได้" หญิงสาวประคองฉินฟ่ านฟ่ านแล้วพาออกมาด้าน
นอก โบกมือสังให้บ่าวไพร่เตรียมสํารับอาหารดีๆ เพือ
บํารุงน้าสะใภ้โดยเฉพาะ
"ท่านต้องดูแลตัวเองให้มาก รักตัวเองให้มาก ฟงเอ๋อร์ยงั
เล็กนัก ท่านเลียงดูเขาต้องใช้แรงอีกโข หากบํารุงตัวเอง
ไม่ดพี อเจ็บป่ วยไปไม่ใช่กระทบแค่ท่าน แต่เจ้าก้อนแป้ ง
น้อยนันจะลําบากไปด้วย"
"ข้ารูว้ า่ เจ้าห่วงใย แต่พกั นีข้ากินอะไรไม่คอ่ ยลงจริงๆ"
"แข็งใจหน่อยเถอะเจ้าค่ะ เรืองอืนท่านไม่ตอ้ งกังวล วันนี
ข้ามาทีนีแล้วย่อมมาเพือหาคําตอบให้ทา่ นแน่ แต่กอ่ นนัน
ท่านต้องกินข้าวกับข้าให้หมดถ้วยเสียก่อน"
ฉินฟ่ านฟ่ านสบตามองหลิวจ้าวเว่ยด้วยสีหน้าขมขืน นาง
ฝืนใจกินลงไปได้มากกว่าปกติหลายคําก่อนจะบ่นว่าอิม
แล้ว หลิวจ้าวเว่ยไม่ฝืนนางให้กนิ ต่อ นังเล่นกันอยูอ่ กี ครูก่ ็
ให้บ่าวคนสนิทพาฉินซือกลับไปพักในห้อง ส่วนตัวนางยัง
นังเล่นอยูท่ ศาลา
ี
บ่ายคล้อยเถาเฝิงชิงกลับมาจวน ทีน่าแปลกใจคือสตรีท ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 7

ตังแต่หลิวจ้าวเว่ยมายังไม่ได้เห็นหน้า กลับ 'บังเอิญ'

ออกมาพบเถาเฝิงชิงกลับจวนราวกับรอคอยเขาอยูอ่ ย่าง
ใจจดใจจ่อ ทังสองเดินเขาจวนมาพร้อมกันแต่พอบ่าวมา
รายงานว่าหลานสาวของเขารออยูท่ ศาลารอยยิ
ี มบนหน้า
ของน้าชายก็หบุ หายไป เขาแยกจากสตรีหน้าตางดงามผู้
นันมุง่ หน้ามาหาหลานสาวทีกําลังพลิกหยกเล่นอยูใ่ นมือ
"มานานแล้วหรือ?" เขาทัก หลิวจ้าวเว่ยไม่ลุกขึนคํานับ
เขาเพียงประสานมือทักทายอย่างลวกๆ นางผายมือให้
เขานังลงตรงข้าม
กับหลานสาวผูน้ ีแต่เดิมเขาอาจมีใจนึกดูถูกอยูบ่ า้ งเพราะ
เป็ นสตรี แต่เห็นฝีไม้ลายมือหลายครังนําหนักของนางใน
ใจเขาก็สงู ขึน แทบจะมองนางว่ามีฐานะไม่ต่างกันไปเสีย
แล้ว
"ท่านน้าทานข้าวมาหรือยังเจ้าคะ?"
"ข้ากินมาจากข้างนอกแล้ว"
"เช่นนันก็รบั ขนมเป็ นเพือนข้าหน่อย ก่อนมาข้าแวะซือ
ขนมมาด้วยคิดว่ารสชาติสดใหม่น่าจะถูกปากท่านน้าอยู่
บ้าง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 8

เถาเฝิงชิงไม่ตอบ คิดคาดเดาว่าหลิวจ้าวเว่ยมีธุระสิงใดจะ
พูด แต่กลับเห็นว่าหลานสาวจ้องผ่านไหล่เขาไปข้างหลัง
ชายหนุ่มจึงหันไปมองตาม เห็นสตรีนางนันก้มหน้าเบียง
เดินผ่านไปอย่างรีบร้อน
"นางชืออะไรเจ้าคะ?"
"เสียวกุย้ เรืองนี..." เถาเฝิงชิงรูส้ กึ อึดอัดใจขึนมา
"ท่านน้าไปเก็บโฉมสะคราญเช่นนีมาจากทีไหนกัน
หน้าตาสะสวยเป็ นเลิศ ผิวพรรณดีถงึ เพียงนี หากซือมา
อย่างตําๆ คงหลายร้อยตําลึงทีเดียว"
"ไม่ใช่เช่นนัน คราวก่อนข้าออกตรวจงานทีโรงเหล็กทีราช
สํานักว่าจ้าง เกิดเหตุไม่คาดฝั นเพราะคนงานทะเลาะเบาะ
แว้งกัน ข้าเกือบโดนลูกหลงแต่ดที นางมาขวาง
ี ทําให้
ได้รบั บาดเจ็บสาหัส ต้องนอนอยูห่ ลายวันถึงฟื น ข้าสืบดู
แล้วนางไม่มญ ี าติพน้ี อง ขายตัวมาเป็ นบ่าวให้เจ้าของโรง
เหล็ก ข้าจึงรับนางมา อย่างไรก็เป็ นผูม้ พี ระคุณ"
"งันรึ" หลิวจ้าวเว่ยฟั งเหมือนไม่เข้าหู นางยกชาขึนจิบ
อย่างอ้อยอิงไม่จริงจัง "ความเป็ นมาเหมาะเจาะเช่นนี ช่าง
ชวนให้ประทับใจยิงกว่าบทงิวทีข้าเขียนเสียอีก... ท่านน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 9

รับราชการมาหลายปี ทจริี งข้าคงไม่ตอ้ งห่วงว่าหูตาท่านจะ

ฝ้ าฝางหลงกลอุบายใช้หญิงงาม... ตามจริงข้าไม่ใส่ใจหาก
ท่านจะรับอนุน้อยใหญ่สกั กีคน ล้วนเป็ นเรืองในจวนท่าน
ทังสิน แต่เพราะท่านกับข้าตกลงเป็ นพันธมิตรกัน ว่ากัน
ว่าศัตรูฉลาดไม่น่ากลัวเท่าฝ่ ายตัวเองโง่เขลา ข้าจึงต้อง
ถามให้ชดั เจนเสียหน่อย"
เถาเฝิงชิงมีเหงือซึมทีมือ คําพูดคําจาราบเรียบไม่จริงจัง
ของหลานสาวผูน้ ีกลับกดทับหนักอึงลงในใจเขาราวกับ
หินทีถ่วงคนให้จมนํา
"ท่านน้าคงให้แผนหมูหลอกกินเสือกระมัง พายเรือตาม
นําแสดงละครว่ามีเยือใยต่อนางไม่น้อยให้นางคลายใจ ทัง
ยังทําให้เห็นว่าขัดแย้งกับฮูหยินของตนเพือนาง ให้เห็น
ว่าภายในจวนเริมสันคลอน พอนางมันใจว่าครอบงําท่าน
ได้จะได้เผยความต้องการทีแท้จริง... ข้าเดาถูกหรือไม่?"
หญิงสาวไม่เปิ ดโปงความรูส้ กึ นึกคิดของน้าชายผูน้ ี ไม่วา่
อย่างไรขุนนางอย่างเขาย่อมถือศักดิศรีของตนดังชีวติ
หากนางวิงเขามาตราหน้าเผยความโง่งมของเขา เขา
จะต้องรูส้ กึ เสียหน้ามาก ยิงกับนางทีเป็ นสตรีดว้ ยแล้ว
เขาคงอายจนโกรธทีเดียว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 0

นางใช้วธิ กี ารเยินยอเขาเพือชีให้เขาหูตาสว่างขึน ไม่วา่

แท้จริงในใจเขาหลงงมงายไปกับความงามแล้วหรือไม่
นันก็ไม่สาํ คัญเท่าทางลงทีสวยงามและเหมาะสม
"เจ้ารูอ้ ะไรมา" เขายืดอกเอ่ยถามด้วยท่าทางสุขมุ ในขณะ
ทีเหงือชุม่ แผ่นหลัง
"ข้ามาเยียมน้องชายแล้วได้เห็นน้าสะใภ้กงั วล จึงนึกสนใจ
แม่นางผูน้ ขึี นมา แค่คาํ นวณดูผวิ เผินด้วยสายตาสตรีกค็ ดิ
ว่านางเป็ นคนมีฝีมอื ไม่น้อย เข้าจวนมาไม่กวัี นก็ทาํ ให้น้า
สะใภ้หวาดระแวงท่าน ทังยังอดสันขวัญแขวน ทังทีใครๆ
ก็รวู้ ่าน้าชายเป็ นบุรุษทีมีใจรักมันเพียงใด เพียรขอแต่งน้า
สะใภ้ตงหลายรอบไม่
ั เคยเอนเอียงย่อท้อ จะมาถูกความ
สาวความสวยชักจูงง่ายดายในไม่กวัี นได้อย่างไร ตอน
แรกหลานนึกระแวงอยูบ่ า้ ง แต่พอคิดถึงข้อนีก็คดิ ได้ว่าน้า
ชายคงตระหนักดีถงึ ความไม่ชอบมาพากลของแม่นางผูน้ ี
อยูแ่ ล้ว เพียงแต่ไม่อาจบอกกล่าวน้าสะใภ้ให้ชดั เจน
เท่านัน ...แต่ท่านคงเตรียมการไว้หมดแล้วกระมัง ไม่ว่า
จะให้คนคอยปกป้ องน้าสะใภ้ หรือให้คนจับตาดูเจ้าก้อน
แป้ งน้อยเพือไม่ให้ใครฉวยโอกาส"
ฟั งถึงตรงนีเถาเฝิงชิงรูส้ กึ ว่าชาทีเพิงกลืนลงไปช่างร้อน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 1

ลวกยิงนัก เขาไม่ได้ทาํ อะไรอย่างทีหลิวจ้าวเว่ยว่าแม้แต่

น้อย ถึงจะเคยหวาดระแวงในตัวของเสียวกุย้ ในตอนแรก
แต่เพราะถูกฉินฟ่ านฟ่ านหาเรือง ช่วงทีผ่านมาเพราะ
ความเคร่งเครียดเนืองจากฉินฟ่ านฟ่ านถูกวางยาตอน
ตังครรภ์ทาํ ให้บรรยากาศในจวนมีแต่ความกระอัก
กระอ่วน พวกเขาเอาแต่จดจ่อกังวลว่าเด็กจะคลอด
ออกมาเป็ นปกติหรือไม่ ฉินฟ่ านฟ่ านเองก็ทรุดโทรมไม่น่า
มองอย่างแต่กอ่ น พอคลอดลูกนางก็พะวงแต่เด็กทังยัง
ต้องอยูเ่ ดือน วันทังวันเขาแทบไม่เห็นหน้าภรรยา จะให้
รูส้ กึ เปล่าเปลียวบ้างก็ไม่แปลก พอถูกหาเรืองขึนมาก็นึก
น้อยใจ ทังทีตนทุม่ เทให้ไปมากมายแต่นางกลับ
หวาดระแวงกันถึงเพียงนัน เขาคิดประชดประชันภรรยา
ของตนจึงใกล้ชดิ กับเสียวกุย้ แต่เพราะความใกล้ชดิ นันทํา
ให้เขาเห็นความสามารถของนาง อดรูส้ กึ หวานลํา
กระชุม่ กระชวยราวกับกลายเป็ นเด็กหนุ่มทีริรกั อีกครัง
ไม่ได้
แต่พอได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยถึงอันตรายทีอาจมาถึง
บุตรชายในอกของเขาก็รอ้ นผ่าวขึนมา เรืองอืนเขาอาจ
ปล่อยปละละเลยได้ แต่ทายาทคนสําคัญของเขายามนี
อายุยงั น้อยนัก เขากลับหละหลวมจนชักนําภัยเข้าใกล้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 2

บุตรในเวลาเช่นนี ไม่เหมาะสมแม้แต่น้อย
หลิวจ้าวเว่ยเห็นสีหน้าของน้าชายก็รวู้ า่ ตนเดาถูก หาก
เป็ นเรืองสามีภรรยาแล้ว ผูเ้ ป็ นสามีทเป็
ี นเหมือนผืนฟ้ า
นันย่อมมีทฐิ สิ งู แม้เขาจะรักใคร่ภรรยามากเท่าไหร่ แต่ไม่
อาจยอมถูกลูเ่ กียรติต่อหน้าผูอ้ นื หากมีคนคิดสอดมือมา
ก้าวก่ายจัดการมีแต่จะยิงเสียเรือง ความปรองดองจะยิง
กลายเป็ นการเอาชนะเพือแสดงอํานาจของตน
แต่กบั ลูกนันไม่เหมือนกัน เถาเฝิงชิงเป็ นลูกทีเติบโตมา
ด้วยความรักของพ่อแม่อย่างเต็มเปี ยม ดังนันเขาจึง
สามารถจ่ายความรักมากมายให้กบั บุตรของตน ไม่วา่ กับ
ภรรยาจะมีปัญหาอะไร แต่กบั ลูกนันเป็ นคนละเรือง
"นางเข้าจวนมาไม่กวัี นก็คดิ จะทําให้ทา่ นบาดหมางกับ
ภรรยาแต่ง ทังทีรูว้ ่าหลังคลอดสตรีจะอารมณ์ไม่มนคงั
สตรีบางคนหากจิตใจอ่อนแออาจถึงคราวตายได้งา่ ย
ในช่วงหลังคลอดนีเอง แต่แม่นางผูน้ ีกลับเลือกหาทางเข้า
จวนมาในช่วงนีช่างรูเ้ วลายิงนัก ทังยังนับว่ามีใจ
โหดเหียมอยูไ่ ม่น้อย" หลิวจ้าวเว่ยคลีรอยยิมหยัน "ยาม
ท่านอยูใ่ นจวนก็แล้วไปเถิด เพราะนางคงหาเรืองเอาอก
เอาใจผูกมัดพัวพันท่านตลอดเวลา แต่ยามทีท่านไม่อยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 3

ไม่รวู้ ่านางลงมืออะไรทําให้น้าสะใภ้คดิ มากเป็ นกังวลมาก

ขึนทุกวัน แถมฟงเอ๋อร์อกี เล่า... ไม่รปู้ ่ านนีนางผูกมิตรกับ
บ่าวในจวนไปได้มากน้อยแค่ไหนแล้ว ยังดีทน้ี าชายฉลาด
เตรียมการรับมือคนชัวไว้ ข้าถึงไม่ตอ้ งวุน่ วายมาจัดการ"
ยิงเถาเฝิงชิงได้ยนิ คําว่าฉลาดออกจากปากหลิวจ้าวเว่ย
มาแค่ไหน เขาก็ยงรู ิ ส้ กึ อ่อนแรงลง "นางดูแล้วไม่คล้ายคน
เช่นนัน"
"คิดจะส่งสตรีเข้าบ้านผูอ้ นื ก็ยงต้
ิ องหาคนทีไม่คล้ายคน
เช่นนันสิเจ้าค่ะ" หญิงสาวโบกมือ ปานเก๋อหัวก็เข้ามาส่ง
กระดาษแผ่นหนึงให้ นางจึงเลือนมันไปตรงหน้าน้าชาย
"ข้าให้บ่าวของข้าไปสืบมา หญิงผูน้ ปกปิ
ี ดตัวตนได้ดไี ม่
น้อย ต้องสืบหาอยูห่ ลายทางถึงได้รวู้ า่ บ้านเดิมของนาง
อยูใ่ นหมูบ่ า้ นเดียวกับแม่นมของคุณหนูสกุลหยู ทังยังเคย
มีบุญคุณให้ความช่วยเหลือกันมา"
"สกุลหยูร?ึ " เถาเฝิงชิงตาโต เมือคิดไปถึงว่าเบืองหลัง
หญิงสาวทีดูใสซือไร้เดียงสาผูน้ นอาจเป็
ั นถึงลีกุย้ เฟย
"ท่านน้าอาจไม่รู้ ตามจริงลีกุย้ เฟยอยากให้อนั อ๋องแต่ง
หลานสาวนางเป็ นพระชายา แต่พอฮ่องเต้มรี าชโองการ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 4

ให้ขา้ แต่ง นางก็เปลียนใจจะให้หลานสาวแต่งเป็ นเช่อเฟย

ให้อนั อ๋องก่อน คราวนีส่งคนเข้าจวนท่าน ก็คงคิดจะ
หาทางควบคุมสกุลเถา เพราะนางคงรูว้ า่ ความโชคดีของ
ข้าในช่วงทีผ่านมานีต้องพึงท่านน้าเสียมาก หากกุมสกุล
เถาไว้ในกํามือแล้ว วันหน้าหากคิดจะเปลียนตัวหวางเฟย
ก็คงง่ายราวกับพลิกฝ่ ามือ"
"ประเสริฐนัก!"
"แต่คงไม่ใช่เรืองของข้าคนเดียว อีกไม่นานการชิง
ตําแหน่งรัชทายาทคงเข้มข้นขึน ท่านน้าเองนับว่าเป็ น
คลืนอีกลูกทีพวกเขาต้องคว้าจับเอาไว้ให้มนั ถึงได้หาทาง
วางคนไว้ขา้ งหมอนท่านเช่นนี" หลิวจ้าวเว่ยค่อยๆ โบก
พัดก่อนจะเอ่ยสรุปเมือเห็นว่าสีหน้าของเถาเฝิ งชิงยําแย่
ลงอีก "เอาเถิดๆ ข้ากระจ่างในตัวท่านแล้วไม่มสี งใดจะ
ิ
กังขา แต่อย่างไรท่านก็แจ้งแก่ฮูหยินของท่านสักหน่อย
จะให้นางร่วมเล่นละครอย่างไรก็วา่ ไป แต่อย่าปล่อยให้
นางกังวลใจนัก จะเสียสุขภาพเอาได้"
เพราะชีวติ ในการรับราชการของเถาเฝิงชิงราบเรียบ
เกินไป และแทบไม่เคยอยูใ่ นสายตาผูอ้ นื เขาจึงเฉือยชา
และถอนใจไปนานแล้ว พอถูกหลิวจ้าวเว่ยผลักขึนมาบน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 5

ยอดคลืนจึงตังตัวไม่ตดิ อยูบ่ า้ ง และเพือพยายามยืนให้ได้

อย่างมันคงจึงจดจ่อกับการเอาอกเอาใจเจ้ากรมพิธกี าร
และการผูกมิตรกับคนรอบตัวอย่างยิง แต่เขากลับ
เผลอเรออุบายชันตําเล็กๆ น้อยๆ
ในฐานะหลานสาวหลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ ถือสาเขา เพราะดูส ี
หน้าแล้วเถาเฝิงชิงไม่ใช่พวกสุดโต่งทีขุดไม่ขนึ พอนาง
เตือนสติแล้วหลังจากนีเขาคงลงมือจัดการบางอย่างด้วย
ตัวเอง ส่วนเรืองของผัวเมียนัน แต่แรกก็ไม่เกียวกับนาง
ต่อไปก็ไม่เกียวกับนาง หวังเพียงเมือเรืองนีผ่านไปฉิน
ฟ่ านฟ่ านจะกระจ่างถึงความจริงของโลกใบนี
จะมีสตรีสกั กีคนทีโชคดีได้เป็ นหนึงเดียวทังใจทังกายของ
บุรุษผูเ้ ป็ นทีรัก แค่คดิ ดูแล้วก็ราวกับเป็ นฝั นกลางวัน
มากกว่า ยามทีภาพมายานันแหลกสลายก็จะพบกับความ
จริงทีว่าตนเป็ นเพียงแจกันอีกใบในจวนทีรอให้เวลาค่อยๆ
กัดกร่อนจนหมองสีแล้วถูกแทนทีก็เท่านันเอง
*
เมือหลิวจ้าวเว่ยกลับมาจวนก็พบกับกลุ่มคนแปลกหน้า
สอบถามดูกร็ วู้ า่ เป็ นขบวนของเหล่าไท่ไท่จากบ้านสาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 6

รองมาถึงแล้ว ในกลุม่ มีทงคนแก่

ั ทงลู
ั กหลานชายหญิง
หลายคน คราวนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าเป็ นคนรับแขกเอง
หลิวจ้าวเว่ยมองเด็กชายทีวิงเล่นกันอย่างซุกซนแล้วเดิน
ผ่านไป ไม่สนใจพวกเขา บ้านสายรองรีบมาคราวนีเห็นว่า
เพราะลูกชายคนเล็กของปู่ รองกําลังหาช่องย้ายเข้ามารับ
ตําแหน่งในกรมอาญา คนบ้านสายรองคงอยากฉวย
โอกาสงานไหว้บรรพชนนีสานสัมพันธ์ให้เขากับขุน
นางในถงเยียน อีกทังต้องการให้หลิวเฉียนช่วยผลักดัน
เขาอีกทาง
บ้านสายรองเป็ นครอบครัวใหญ่ไม่น้อยกว่าบ้านสายหลัก
ทังยังค่อนข้างมีฐานะ จึงนับว่าเป็ นญาติสายทีมีหน้ามีตา
ทีสุด ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงให้เกียรติคนเหล่านีมาก สังให้รบั รอง
อย่างดี เรือนทีใช้รบั แขกก็เลือกเรือนทีทิศทางลมดี ทังยัง
ทัศนียภาพงดงาม
โฉมสะคราญกลับเข้าเรือนตัวเองเพือเลียงความวุน่ วาย
พอเข้ามาในห้องนอนเห็นมีฝู่ ทป่ี วยอยูห่ ลายวันเตรียมนํา
ชารอรับก็เอ่ยทัก
"หายดีแล้วหรือ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 7

" บ่าวหายสนิทแล้วเจ้าค่ะ ต้องขอบคุณคุณหนูทช่ี วยเหลือ

ไม่เช่นนันป่ านนีบ่าวคงอยูใ่ นปรโลกแล้ว" มีฝู่ โขกศีรษะให้
ผูเ้ ป็ นด้วยความซาบซึง
"หายแล้วก็ไม่ตอ้ งไปพูดถึงอีก ดูแลตัวเองให้ดกี พ็ อ...
ท่านย่าได้ให้คนมาตามข้าหรือไม่?"
"ให้คนมาดูรอบหนึงเจ้าค่ะ แต่บ่าวแจ้งไปแล้วว่าคุณหนู
ออกไปข้างนอกคนจึงกลับไป"
"เช่นนันก็ด ี น้องๆ คนอืนคงไปช่วยท่านย่ารับแขกแล้ว
ข้าไม่ไปเพิมให้วนุ่ วายแล้วกัน" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยด้วยความ
เกียจคร้าน "ยามนีคนในจวนมากขึน คนของเราทีอยูใ่ น
เรือนต่างๆ คงงานล้นมือ แต่อย่างไรก็กําชับให้รอบคอบ
ไว้ ใกล้จะถึงเวลาสําคัญ ข้าไม่อยากให้เกิดเรือง"
"เวลาสําคัญหรือเจ้าคะ?" อาหนิงหูผงึ ขยับเข้ามาถาม
นางอย่างสนใจ
"ใช่ อีกไม่นานคงถึงคราวทีต้องลงมือจริงจังเสียที ดังนัน
ต้องระมัดระวังให้มาก" นางไม่ลงมือประปรายเก็บเบีย
รายทางเพราะวางหมากในระยะยาวเอาไว้ หมากเช่นนี
ต้องมีความใจเย็น รอบคอบ และรูจ้ งั หวะ ซึงหญิงสาว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 8

สังหรณ์ใจว่าเวลาทีนางจะได้เก็บดอกเบียนันจวนจะมาถึง
ในไม่ชา้
หลิวจ้าวเว่ยจิบชาไปอีกครูห่ นึงก็ได้ยนิ เสียงเอะอะจาก
ด้านนอก นางส่งสายตาให้อาหนิงออกไปสืบความ ก่อน
จะเห็นเด็กสาววิงหน้าตังกลับมา
"คุณหนู ! แย่แล้วเจ้าคะ!"
"เกิดอะไรขึน?"
"คุณชะ... คุณชายหกผลักคุณชายจิงเทียนของบ้านสาย
รองตกจากภูเขาจําลองเจ้าค่ะ" อาหนิงแทบจะตะโกน
ออกมาด้วยความตกใจ
หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวฉับ เรียกให้คนตามปานเก๋อหัวมาสัง
การ "เจ้าไปดูทภูี เขาจําลอง หาสิงไม่ชอบมาพากล หลิว
หานเรียบร้อยสุขมุ มาตังแต่เล็ก ไม่มที างเป็ นเขาลงมือกับ
ญาติผนู้ ้องแน่"
"ขอรับ"
"คุณหนู พวกเราจะไปดูหรือไม่เจ้าคะ?" อาเจินลูบอก
ตัวเอง รูส้ กึ กังวลเป็ นอย่างยิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 9

คุณหนูเพิงเตือนว่าห้ามมีสงใดผิ
ิ ดพลาด แต่แค่บา้ นสาย
รองย่างเท้าเข้าประตู น้องชายร่วมอุทรของคุณหนูกเ็ กิด
เรือง ช่างน่ากลัวแท้
"ย่อมต้องไป แต่เจ้าไม่ได้ยนิ เสียงอนุ เสวียนด้านนอกนัน
หรือ?" พอนางพูดพวกบ่าวไพร่กเ็ งียหูฟัง ได้ยนิ เสียงอนุ
เสวียนกําลังร้องไห้โวยวายเสียงดังอยูจ่ ริงๆ
"สตรีผนู้ ีเสียงของนางน่าปวดหู ปล่อยให้นางครําครวญไป
สักรอบแล้วเราค่อยออกไป เผือนางจะเบาเสียงลงบ้าง"
หลิวจ้าวเว่ยแม้ไม่คลายความกังวลลงแต่ภายนอกนาง
ยังคงสงบเยือกเย็นเป็ นอย่างยิง
"อนุผนู้ ก็ี แปลก แทนทีคนรําไห้จะเป็ นมารดาเด็ก นางไป
เสนอหน้าด้วยทําไมกัน" มีฝู่ เอ่ยอย่างไม่ชอบใจ
"ได้ยนิ ว่าตอนเกิดเรืองคุณชายหลิวช่างเข่ออยูท่ นัี นด้วย
เจ้าค่ะ" อาหนิงแจ้ง
หญิงสาวได้ยนิ เช่นนันก็กระตุกยิมมุมปาก ใช้เล็บยาว
เคาะลงบนโต๊ะเสียงก้อง บ่าวไพร่ทงหลายรู
ั ส้ กึ ว่าเสียง
เคาะนันคล้ายเสียงตอกฝาโลงอย่างไรชอบกล ฟั งแล้ว
ชวนให้ขนลุกยิงนัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 0

"น่าสนุกจริงๆ ...พวกไม่รทู้ ตาย!"

ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 1

แสนชัง
# 40. ชะตาเมือง

หลิวหานเป็ นเด็กฉลาด เขารูค้ วามไวกว่าเด็กปกติมาก

และเติบโตมาภายใต้การสังสอนอย่างเข้มงวดของฮูหยินผู้
เฒ่าและการกวดขันผลักดันของผูเ้ ป็ นบิดา ดังนันเด็กชาย
วัยสิบเอ็ดปี คนนีจึงมีลกั ษณะเป็ นผูใ้ หญ่เกินอายุ
หลิวหานมีใบหน้าทีน่ามอง แม้จะยังไม่แตกหนุ่ มเต็มตัวก็
มีเค้าว่าจะเป็ นบุรุษรูปงามอีกคนของถงเยียนแล้ว อีกทัง
ยังมีความสุขมุ ไม่คล้ายเด็กวัยเดียวกันทีมักจะร่าเริง
ซุกซน ทําให้เขาได้รบั คําชืนชมอยูเ่ สมอ
แต่แม้จะมีจติ ใจทีหนักแน่นเกินเด็กสักแค่ไหน กับ
สภาพการณ์ประหลาดตรงหน้านีก็ทาํ ให้เด็กชายตังตัวไม่
ถูก เขาจึงทําได้เพียงยืนนิงเงียบ มองความสับสนวุน่ วาย
ด้วยอารามสงบทังทีในใจเต้นระทึกด้วยความหวาดหวัน
เขาไม่ได้รสู้ กึ หวาดกลัวเช่นนีมานานแล้ว นับตังแต่มอง
ออกว่าจะต้องทําตัวเช่นไรถึงจะหลีกเลียงการลงโทษของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 2

ท่านย่า ดังนันนีจึงเป็ นครังแรกในรอบหลายปี ทเขารู

ี ส้ กึ ว่า
ความซวยกําลังพุง่ ตรงเข้ามาหาตนโดยไร้ตน้ สายปลาย
เหตุอย่างยิง
เขามองอนุแซ่เสวียนตะโกนร้องทุกข์โวยวายขณะกอด
หลิวช่างเข่อทีร้องไห้จา้ ชีหน้าว่าเขาผลักหลิวจิงเทียน
จากบ้านสายรองตกลงจากภูเขาจําลอง
วันนีบ้านสายรองมาถึง ท่านย่าเห็นว่ามีเด็กชายหลายคน
ตามเหล่าไท่ไท่มาด้วยจึงให้เขาพาเด็กทีอยูไ่ ม่นงเหล่
ิ านัน
ออกมาเล่นรอขณะทีพวกผูใ้ หญ่คุยกัน
ตอนเกิดเรืองหลิวจิงเทียนเอาเครืองร่อนอย่างหนึงทีญาติ
ฝั งแม่ของเขาทํามาให้เล่นออกมาอวด เครืองร่อนนัน
นับว่าแปลกตาไม่น้อย มันมีปีกคล้ายแมลงปอตัวโต หาก
โยนด้วยแรงมากพอมันจะลอยอยูไ่ ด้ครูห่ นึง
หลิวช่างเข่อมาสมทบตอนนันเอง ในขณะทีเด็กคนอืน
แยกย้ายกันไปวิงเล่นพวกบ่าวจึงวิงตามไปไล่จบั กัน
จ้าละหวัน หลิวจิงเทียนกับหลิวช่างเข่ออยากลองโยน
เครืองร่อนลงมาจากทีสูงๆ จึงออกความคิดจะปี นขึนไป
บนภูเขาจําลอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 3

หลิวหานแม้จะชอบเครืองร่อนนันมาก แต่เขาโตกว่าเด็ก
ทุกคนในทีนัน และด้วยนิสยั ทีถูกปลูกฝังมาอย่างเข้มงวด
ไม่มที างทีเขาจะซุกซนเห็นดีเห็นงามกับการปี นป่ าย
แต่หวั เดียวย่อมไม่อาจสูส้ องแรง เด็กสองคนนันตกลงปลง
ใจแล้วก็ลงมือทําทันที หลิวหานไม่พอใจนักแต่คดิ ว่าไม่
อาจปล่อยให้เด็กสองคนปี นป่ ายกันเอง เขาจึงตามขึนไป
ด้วย แต่ทนั ทีทเขาขึ
ี นไปถึงยอดภูเขาจําลองก็เห็นว่า
เด็กชายทังสองกําลังยือแย่งว่าใครจะได้เป็ นคนปาเครือง
ร่อนลงไป ยือกันพลางผลักพลาง สุดท้ายหลิวจิงเทียน
กลิงตกลงไป
โจรร้องให้จบั โจรเป็ นเช่นไร หลิวหานก็เพิงได้เห็นกับตา
วันนี เมือหลิวช่างเข่อชิงร้องไห้ ตะโกนฟ้ องเสียงดันลันว่า
เขาผลักหลิวจิงเทียนตกจากภูเขาจําลอง
หลิวจิงเทียนเป็ นใคร เขานับเป็ นหลานชายสายตรงของปู่
รองหลิวหลี เป็ นรุน่ หลานทีถูกตังความหวังไว้มากทีสุด
ของบ้านสายรอง ข้างฝ่ ายมารดาก็มเี ชือสายเป็ นบุตรสาว
เจ้าเมืองไป๋ หลัน ชาติกําเนิดไม่ดอ้ ย แต่มาเหยียบจวน
สกุลหลิวไม่ถงึ ครึงวันกลับมาเจ็บตัวเสียแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 4

พวกบ่าวรีบอุม้ เอาหลิวจิงเทียนทีหัวแตกสลบเมือดทีตีน
ภูเขาจําลองไปยังเรือนด้านหน้า พลางร้องตามหาหมอกัน
ให้วนุ่ หลิวหานลงมาจากภูเขาจําลองด้วยใจตระหนก คิด
จะตามไปดูคนแต่พอก้าวขา อนุเสวียนไม่รมู้ าจากทีใดก็
โผเข้ามารําไห้รอ้ งทุกข์ ทําราวกับตีกลองฟ้ องร้องเขา ให้
คนในตระกูลออกมามุงดู
จริงๆ มีวธิ แี ก้ตวั มากมายขอแค่ใช้เหตุผลพูดจา แต่กบั อนุ
เสวียนทีเสียงร้องราวกับฟ้ าถล่ม ทังยังพูดจาไม่เป็ นคําไม่
ฟั งผูใ้ ด เอาแต่พล่ามอยูฝ่ ่ ายเดียวนี ทําให้หลิวหานรูส้ กึ จน
ใจอยูบ่ า้ ง เพิงเข้าใจทีบิดาสอนว่าสุภาพชนนันไม่ควรต่อ
ปากต่อคํากับสตรี เพราะช่างมีแต่ลมปาก มีอารมณ์ แต่ไร้
เหตุผลโดยสินเชิง
หลิวหานรูส้ กึ คล้ายซิวไฉพบทหาร มองอนุ เสวียนทีราว
กับพูดคนละภาษากับเขาจนปวดหูกใ็ ห้เกิดความอึดอัดใจ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าทีไม่ชอบออกจากเรือนได้ยนิ ข่าวแล้วยังเร่ง
มาทีสวนพร้อมเหล่าไท่ไท่และผูใ้ หญ่ในบ้านสายรอง หลิว
หานเห็นสีหน้าท่านย่าไม่ดกี ร็ บี คุกเข่าลง ประสานมือขอ
ขมา "หลานบกพร่องไม่อาจดูแลน้องชายให้ด ี ขอท่านย่า
โปรดลงโทษด้วย"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 5

"นีมันเรืองอะไรกัน!?" หลิวจิงเทียนสําคัญต่อบ้านสายรอง
อย่างไร หลิวหานยิงสําคัญต่อบ้านสายหลักมากกว่า เขา
คือหลานสายตรง ว่าทีผูส้ บื ทอดตําแหน่งผูน้ ําของวงศ์
ตระกูล จะให้เกิดเรืองผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด
บรรยากาศโดยรอบตึงเครียดทันที มารดาของหลิวจิง
เทียนรีบแยกตัวออกไปดูบุตรชายด้วยความเป็ นห่วง
ในขณะทีเหล่าไท่ไท่กลับประคองไม้เท้ายืนมองคนในสวน
ทีนังอยู่
อนุเสวียนโอบกอดหลิวช่างเข่อไว้แนบอกร้องขึน
"คุณชายใหญ่ของบ้านสายหลักไม่รรู้ บั แขกอย่างไร เห็น
ของเล่นของน้องชายกลับคิดลงมือแย่งชิง ไม่พอใจก็ลงไม้
ลงมือจนทําคุณชายหลิวจิงเทียนผลัดตกจากภูเขาจําลอง
ช่างเข่อของข้าตระหนกเสียขวัญจนตัวสันไปหมด
บาปกรรมแท้ๆ โหดร้ายเหลือเกิน"
"เจ้าเห็นเหตุการณ์หรือ?" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ใช่คนโง่ อีก
อย่างหลิวหานเป็ นหลานชายคนโปรดของตน ตังแต่ตน้
นางก็คดิ เข้าข้างหลานอยูก่ ่อนแล้ว ต่อให้วนั นีหลิวหานทํา
ผิดจริงก็ตอ้ งเปลียนให้ไม่ผดิ ให้ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 6

อนุเสวียนรูว้ ่าฮูหยินผูเ้ ฒ่ามีใจลําเอียง จึงหันไปหาย่าตัว

จริงของหลิวจิงเทียน คิดจะสุมไฟให้บา้ นสายรองโกรธ
แค้น "ข้าไม่เห็นกับตาแต่ได้ยนิ เสียง ถึงได้มาถึงทีนีเป็ น
คนแรก และสอบถามช่างเข่อดูแล้ว บุตรชายข้าบอกตรง
กับเสียงทีข้าได้ยนิ เป็ นคุณชายหลิวจิงเทียนถูกผลักตก
ภูเขาจําลอง เลือดนองพืนขนาดนี ทังยังเป็ นเด็กตัวเล็ก
นิดเดียว น่าสงสารยิงนัก"
"หานเกอ จริงอย่างทีนางพูดหรือไม่?" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหันมา
ถามหลานชายทียิงคุกเข่า มีทา่ ทางสงบนิงแต่สหี น้าซีด
เซียว
"เรียนท่านย่า ไม่จริงขอรับ หลานไม่ได้ผลักน้องชายลง
มา"
"โกหก! คุณชายพูดเช่นนีจะกล่าวหาว่าข้ากับเขอเข่อเล่า
เรืองเท็จหรืออย่างไร?" อนุเสวียนหวีดร้องขัดขึนทันที ลูก
ชายทีซบอยูก่ บั อกนางก็พลันร้องไห้จา้ ขึนอีก
เฝิงอวินเมิง หรือฮูหยินผูเ้ ฒ่าของบ้านสายรองนันประคอง
ไม้เท้าแน่นขึน ดวงตาของนางสว่างวาบเมือกวาดมอง
หลิวหาน รูส้ กึ ไม่พอใจกับการบาดเจ็บของหลานชายตน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 7

อย่างยิง แต่นางยังรูจ้ กั หนักเบา ไม่คดิ ผลีผลามเอาเรือง

คน จะอย่างไรก็เป็ นทายาทคนสําคัญกันทังสองฝ่ าย แม้
จะเคืองใจแค่ไหนนางก็ควรถามสามีก่อน
"ตอนนีสําคัญทีสุดคืออาการของจิงเทียนหลานข้า ส่วน
เรืองใครผิดใครถูก รอดูอาการคนเจ็บแล้วมาพูดกันก็ได้
อย่างไรก็คนในจวนกันทังนัน" นางเอ่ยอย่างเยือกเย็น
ก่อนจะเดินนําคนจากบ้านสายรองตามไปยังเรือน
ด้านหน้า
อนุเสวียนบีบหน้าตาเก้อเมือเห็นว่าผูอ้ าวุโสจากบ้านสาย
รองไม่ใส่ใจจะบีบคันเอาความ นางพยายามสอดส่าย
สายตาหาเจินฮุย่ เหมยกับหลิวจ้าวอวีแต่ไม่เห็นคนก็ขนุ่ ใจ
ทว่าคิดว่าเรืองยังไม่จบ ทีเรือนด้านหน้ายังมีมารดาของ
หลิวจิงเทียน รอถ้าบุตรชายเจ็บหนักแล้ว นางต้องแค้นจน
ร่วมผสมโรงหาเรืองหลิวหานแน่
คิดได้เช่นนันอนุเสวียนก็หอบบุตรชายตามกลุม่ คนไป อนุ
ในจวนและลูกหลานคนอืนได้ยนิ เรืองนีต่างพากันตามไป
มุงดูเรืองสนุกทีเรือนด้านหน้าด้วยเช่นกัน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่ามีใจลําเอียงอยากปกป้ องหลาน แต่กย็ งั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 8

เกรงใจผูอ้ าวุโสทังหลาย นางมองหลิวหานทีนังนิงอยูบ่ น

พืนหญ้าครูห่ นึง ก่อนจะเดินจากไปด้วยใจทีหนักอึง
หลิวหานนึกลังเล เขาคิดจะตามไปดูอาการหลิวจิงเทียน
แต่หากเป็ นตามมารยาทปกติ เด็กอย่างเขาไม่มสี ทิ ธิเข้า
ไปข้องเกียวหรือมุงดูเรืองเหล่านี หลิวหานถูกสังสอน
อย่างเข้มงวดตลอดมาจึงนึกขัดแย้งว่ายามนีตนควรกลับ
เรือนไปเพือรอรับโทษหรือไม่
ลังเลอยูน่ านจนตกในภวังค์กระทังมีคนก้าวเข้ามาใกล้ "ยัง
นังอยูท่ าํ ไม ไม่ไปดูเรืองสนุกกับคนอืนเล่า?"
หลิวหานเงยหน้าขึนก็เห็นว่าเป็ นพีสาวร่วมสายเลือดของ
เขา นางกับเขาตลอดมาไม่ต่างจากคนแปลกหน้า ไร้
ความสนิทชิดเชือ ยามนีพอเห็นนางสนใจกับหายนะของ
เขาก็รสู้ กึ กระอักกระอ่วนอยูบ่ า้ ง
"ข้าคิดว่าข้าควรกลับไปรอทีเรือน" เด็กชายก้มหน้าตํา
ตัดสินใจว่าจะกลับไปรอถูกเรียกทีเรือนตนน่าจะดีกว่าไป
ให้คนทังจวนจ้องมองทีเรือนหน้า
"กลัวอันใด ...ข้าบอกให้ไปก็ไป" หลิวจ้าวเว่ยหรีตาเอ่ยกับ
เขาด้วยเสียงติดรําคาญ นางโบกมือสาวใช้ของตนพยุง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 9

หลิวหานลุกขึนยืน
"เรืองนีไม่เกียวกับท่าน... ท่านพีไม่ควรจะยุง่ " หลิวหาน
เอ่ยเอ่ยเสียงแผ่ว
"ไม่เกียวได้หรือ ต่อให้เจ้ากับข้าวางตัวดังคนผ่านทาง ไม่
สุงสิงกัน แต่คนนอกก็ยงั มองว่าเจ้ากับข้าเกิดจากท้อง
มารดาเดียวกัน เล่นงานเจ้าก็ถอื ว่าเล่นงานข้า ยิงเจ้าเป็ น
น้องชายข้าแล้ว ชัวชีวติ ข้าจะรุง่ โรจน์หรือตกตําล้วน
เกียวพันกับเจ้า ยามนีมีคนเริมซัดมีดใส่เจ้า อย่างไรข้าก็
ไม่อาจดูดาย"
"อ้อ" เขาร้องออกมาคํานึง เข้าใจแล้วว่าทีนางยอมมาพูด
ยืดยาวต่อหน้าน้องชายทีไร้ความสําคัญอย่างเขา ไม่ใช่
เพราะความห่วงใยอันใด ก็เพราะกลัวว่าเขาจะทําให้นาง
ตกตําไปด้วยถ้าเกิดเรืองจริงๆ
หลิวหานเบนสายตาหนีใบหน้างดงามของพีสาวร่วม
สายเลือด นึกโกรธขึนมาอย่างไร้สาเหตุ "เช่นนันท่านก็ไม่
ต้องห่วง ข้าเอาตัวรอดได้ จะไม่ทาํ ให้ทา่ นต้องมาซวยไป
กับข้าแน่"
"ปากเก่ง" จ้าวเว่ยไม่ได้พูดเฉยๆ นางเอาพัดเคาะไหล่เขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 0

ทีหนึงด้วยความหมันไส้ หากเป็ นเด็กคนอืนเวลาเช่นนี

ควรจะร้องไห้ ร้อนรน หรือออดอ้อนออเซาะเพือหาทาง
รอดให้ตวั เอง แต่เจ้าเด็กนีกลับทําตัวราวกับคนแก่ ทําตัว
ราวกับภูเขานําแข็งทีไม่ไหวเอน ทังทีใบหน้าซีดจนไร้ส ี
เลือด
กลัวก็บอกว่ากลัวเถอะ สําหรับเด็กสิบเอ็ดขวบเขามีสทิ ธิ
อย่างเต็มทีทีจะร้องไห้และเอะอะเพราะความหวาดกลัว
ออกมา การทําตัวเข้มแข็งไม่สมวัยเช่นนีทําให้คนมอง
รูส้ กึ ปวดใจมากกว่า
"ไปเรือนด้านหน้ากับข้า ยามนีคนคงไปรอดูเรืองสนุกกัน
แน่นขนัด ข้าเดิมพันได้เลยว่าพวกนันมีแต่คนอยากให้
หลิวจิงเทียนตายวันนี เพือจะได้เห็นหายนะของเจ้า"
"ท่าน!..." เขาอยากจะเอ็ดนางทีพูดจาไม่เป็ นมงคล ทังยัง
เอ่ยเปิ ดเผยจิตใจชัวช้าดํามืดของผูค้ นออกมาโต้งๆ
"ถึงตอนนันเจ้าอย่าลืมท่าทางเมือครูเ่ สียล่ะ นิงเงียบอย่าง
เมือครู่ ถ้าข้าไม่ถามก็ไม่ตอ้ งเปิ ดปาก และไม่ตอ้ งทําท่า
สํานึกผิดเสียใจอะไรทังนัน ในฐานะน้องชายของข้า เมือ
เจ้าไม่ผดิ เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องก้มหัวให้ใคร"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 1

หลิวหานพูดไม่ออกเมือจูๆ่ พีสาวของเขาก็คว้ามือเขาไว้
แล้วดึงให้ออกเดิน ตลอดทางนางเดินนํ าเขาอยูห่ นึงก้าว
เสมอ และคล้ายว่าจะใช้ตวั บังเขาไว้จากสายตาของบ่าว
ไพร่ตลอด
ทีเรือนหน้ามีคนวุ่นวาย หมอเพิงมาถึงก่อนสองพีน้องจะ
ก้าวเข้ามาครูเ่ ดียว พวกเจ้านายไปนังรวมกันทีโถงซึง
ค่อนข้างกว้างขวาง ด้านในนันแม้จะมีคนมากแต่กลับ
เงียบสนิท บรรยากาศหนักอึงไม่น้อย
เพราะจับมือน้องชายอยูห่ ลิวจ้าวเว่ยถึงรูว้ า่ หลิวหานมือ
สัน เขากวาดตามองคนมากมายในโถงนันแล้วหัวใจก็รว่ ง
ไปอยูท่ เท้
ี า แต่เพราะพีสาวยังจับแขนเขาจูงอยูท่ าํ ให้เขา
ไม่ได้เผลอทําอะไรเสียมารยาทออกไป
ในโถงไม่ได้มแี ต่เจ้านายฝ่ ายหญิงอีก หลิวหลีผูน้ ําสายรอง
และบุตรชายทังหลายก็อยูท่ นัี นแล้ว เมือหลิวจ้าวเว่ยกับ
หลิวหานเข้ามาจึงกลายเป็ นเป้ าสายตา
พวกบ้านสายรองได้ยนิ มาแล้วว่าทีหลานชายของตน
บาดเจ็บเพราะหลิวหาน พอเขาเข้ามาก็มกี ารกระซิบ
กระซาบชีตัว ดังนันสายตาจึงทิมแทงไม่เป็ นมิตรนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 2

"จ้าวเว่ยคาราวะผูอ้ าวุโสทุกท่าน" นางย่อคํานับแขก หลิว

หานเองก็คํานับตามนาง เด็กชายใจลอยเพราะบรรยากาศ
ทีกดดันเป็ นเท่าทวี เขาคิดจะนังรอรับโทษทีกลางโถง แต่
หลิวจ้าวเว่ยไม่ยอม นางดึงน้องชายให้ตามไปนังบนเก้าอี
ทันที
"นีคงเป็ นหลานสาวคนโตกระมัง ได้ยนิ ข่าวว่าเจ้าสร้างชือ
ในวันบวงสรวงฟ้ าดิน วันนีมาได้เห็นกับตา ช่างสมคํารํา
ลือ" สตรีคนทีพูดเป็ นลูกสะใภ้คนทีสามของหลิวหลี
จ้าวเว่ยยิมกว้าง ประคองมือคํานับนางครังหนึง
"ขอบคุณฉีซอื ก่อนหน้านีไม่ได้อยูใ่ นจวนจึงไม่ได้ชว่ ย
ท่านย่ารับแขกทําให้ไม่ได้พบกับทุกท่าน นับว่าจ้าวเว่
ยบกพร่องแล้ว"
"เรืองเล็กน้อยๆ" ฉีซอโบกมื
ื อกลบเกลือน จ้าวเว่ยตอบโต้
พูดคุยกับฉีซอที
ื นังกันคนละฝั งด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน
ทําให้คนบ้านสายรองรูส้ กึ ตระหนักขึนมาบ้าง
หญิงสาวทีเป็ นเทพธิดาจําแลงผูน้ ีดูแล้วไม่ใช่ตะเกียงไร้
นํามัน ทังยังฐานะของนางทีมีพนั ธะหมันหมายกับอันอ๋อง
หากจะเล่นงานน้องชายของนางอาจจะต้องคิดให้รอบคอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 3

มากขึน
ไม่ใช่แค่คนในจวน แม้แต่หลิวหลีเองก็หรีตามองสองพี
น้องคูน่ ีให้ชดั อีกครัง ตามจริงเขาคิดจะเก็บเรืองนีเป็ น
ชนวน เขารูด้ วี ่าแค่เรืองเด็กแกล้งกันเช่นนีไม่อาจผลักดัน
ให้ผลัดเปลียนอํานาจผูน้ ําของวงศ์ตระกูลได้ แต่หากวัน
หน้าหลิวหานก่อเรืองซําค่อยนับเอาเรืองนีไปผูกด้วย จะ
อย่างไรก็ไม่อาจมองข้าม
แต่ยามนีมองหลิวจ้าวเว่ยทียังเอ่ยปากพูดคุยได้อย่างไม่
สะทกสะท้าน กับท่าทางนิงเฉยของหลิวหานก็ให้รสู้ กึ ว่ามี
อะไรไม่ถูกต้อง เขาเริมพิจารณาคนจากบ้านสายหลักใน
ห้องทีละคน
ตังแต่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่า เจินฮุย่ เหมย และบุตรชายบุตรสาวที
นังอยูใ่ นทีนัน ก่อนจะไปถึงอนุ แม้จะจับต้องสิงใดไม่ได้ชดั
แต่ความโดดเด่นเป็ นหนึงของสองพีน้องหลิวจ้าวเว่ยกับ
หลิวหานนันไม่อาจมองข้ามแม้แต่น้อย
อายุน้อยแค่นีก็เปล่งประกายถึงเพียงนีแล้ว หากไม่ตดั ไฟ
ตังแต่ตน้ ลม ปล่อยเอาไว้วนั หน้าถ้ารอหลิวจ้าวเว่ยแต่ง
เข้าตําหนักอ๋องแล้ว การจะผลัดเปลียนอํานาจในตระกูล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 4

คงจะยากขึนอีกหลายเท่า
หลิวหลีขบคิดภายใต้ใบหน้าไร้อารมณ์ ถึงคราวนีจะเป็ น
โชคร้ายของบ้านสายรองก็ยงั นับว่ามีโชคดีอยูบ่ า้ ง สวรรค์
เปิ ดโอกาสให้ตนทวงอํานาจทีถวิลหามานานชักเข้าสูบ่ า้ น
สายรองของเขา
แต่กระนันก็ไม่แน่ใจนักว่าจะจัดการได้อย่างรวบรัดหมด
จด เขาหันไปสบตากับฮูหยินของตน แลกเปลียน
ความหมายกันท่ามกลางความเงียบ
ไม่นานหมอทีเข้าไปดูอาการหลิวจิงเทียนก็กา้ วเข้ามาใน
ห้อง
คนในห้องเงียบเสียงลงเมือท่านหมอก้าวเข้ามาประสาน
มือทักทายแล้วเอ่ยรายงาน "อาการคุณชายน้อยนับว่ายัง
ไม่พน้ เคราะห์ เขาเสียเลือดมาก ทังบาดเจ็บทีจุดสําคัญ
อย่างส่วนหัว ต้องรอดูวา่ ภายในคืนนีเขาจะฟื นขึนมาได้
หรือไม่ หากฟื นก็นบั ว่าเก็บชีวติ กลับมาได้แล้ว แต่
หลังจากนันก็ตอ้ งรอดูอกี ว่าหัวทีกระทบกระเทือนนันจะ
ส่งผลอย่างไรบ้าง"
"ท่านหมอ หัวกระทบกระเทือนนีปกติจะกลายเป็ นโรค
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 5

ชนิดไหน" หลิวหลีเป็ นคนเอ่ยถาม

"อย่างดีกแ็ ค่ปวดหัว เวียนหัว แต่บํารุงแล้วจะดีขนเอง
ึ แต่
ถ้าหนักหน่อยอาจส่งผลให้สว่ นใดส่วนหนึงในร่างกาย
ผิดปกติ พวกท่านน่าจะรู้ หัวคนเรานีเป็ นศูนย์รวมสรรพ
สิง เป็ นตัวขับเคลือนร่างกาย หากหัวเราเสียหายย่อมจะ
ส่งผลเสียอย่างยิง"
"ฮือ! ...ลูกข้า" หลิวหวังซือทีเดินตามหมอเข้ามา ทิงตัวลง
ร้องไห้ทนั ทีทได้
ี ยนิ ว่าลูกตนอาจต้องประสบเคราะห์ครัง
ใหญ่ "ลูกข้า ลูกข้า..."
"ไม่น่าเลย เพิงมาถึงจวนสายหลักยังไม่เต็มวันกลับต้อง
โชคร้ายถึงเพียงนี" สะใภ้คนอืนของสายรองต่างก็เอ่ยปาก
กล่าวโทษ แต่ในใจมีใครไม่กระหยิมยิมย่อง ขาดหลิวจิง
เทียนไปคน โอกาสทีลูกของพวกนางจะได้เป็ นเจ้าบ้าน
สายรองก็ยงชั
ิ ดขึนอีก
หลิวจ้าวเว่ยมองคนสกุลหลิวทีต่างคํานวณหาประโยชน์
ของตัวเองจากหายนะของผูอ้ นแล้ื วรูส้ กึ ชืนชมนัก ดูแล้ว
คนสกุลหลิวล้วนมีสนั ดานเป็ นเช่นนี แม้แต่คนทีแต่งเข้า
มาก็เป็ นเช่นนี ช่างน่าประทับใจทีโชคชะตาเลือกเฟ้ นคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 6

ประเภททีใกล้เคียงกันมารวมตัวกันได้
"ลูกข้า ลูกข้า... ท่านพ่อ ท่านต้องให้ความยุตธิ รรมกับลูก
ข้านะ เพิงมาถึงแท้ๆ! ท่านพีไม่อยู่ หากเขารูค้ งขาดใจ
แน่" หวังผิงม่านคลานเข่าเข้าไปหาประมุขบ้านสายรอง
ร้องไห้ครําครวญทันที
"โอหังนัก! ก่อเรืองใหญ่แล้วยังนังเฉยอยูไ่ ด้ ยังไม่รบี รับ
ผิดอีก!" หลิวหลีมองลูกสะใภ้แล้วตวาดดังลัน หลิวหาน
สะดุง้ เฮือก ทําท่าจะลุกขึนแต่หลิวจ้าวเว่ยจับมือเขาไว้และ
กดให้นิงอยูข่ า้ งกายนาง
หญิงสาวทําทีมองไปทัวห้องราวกับไม่รสู้ กึ รูส้ าถึงสายตาที
จับจ้องมา "พีสะใภ้ นีคือลูกหลานทีท่านสังสอนมางัน
หรือ!?" เห็นว่าหลิวจ้าวเว่ยกับหลิวหานไม่รบี ลนลานมา
ขอขมา หลิวหลีก็หนั ไปหาฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสีหน้าไม่ดี มองสองพีน้องแล้วได้แต่สดู หายใจ
ลึกข่มอารมณ์ "พวกเจ้าทําอะไรอยู่ ไม่รบี คุกเข่าอีก"
คราวนีจ้าวเว่ยปล่อยมือน้องแล้วพยักหน้าให้เด็กชายลง
ไปนังคุกเขากลางโถง บรรยากาศในห้องมีแต่ความอึดอัด
กดดัน หลิวหลีมองท่านทางของสองพีน้องแล้วให้ขมวด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 7

คิว อดพูดไม่ออกชัวขณะ
"คราวนีจิงเทียนของข้าประสบเคราะห์หนักถึงเพียงนี จะ
อย่างไรก็ตอ้ งได้รบั คําอธิบายจากบ้านสายหลัก ย่อมมิ
อาจปล่อยผ่านกันไปได้ แม้จะเป็ นญาติมติ รพีน้องร่วมวงศ์
ตระกูล แต่ผดิ เป็ นผิด ถูกเป็ นถูก ย่อมต้องแยกแยะให้ถี
ถ้วน พีสะใภ้ทา่ นเห็นด้วยหรือไม่!?"
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าฟั งหลิวหลีพูดก็รวู้ ่าเขาต้องการจะลงโทษ
หลานชายของตนให้ได้ แต่ในฐานะผูอ้ าวุโสของตระกูล
นางไม่อาจเข้าข้างหลานชายได้อย่างเปิ ดเผยนัก ดังนันจึง
ไม่เอ่ยตอบคํา เพียงแต่เงียบอยูอ่ ย่างนัน
หลิวหลีไม่รอคําตอบจากฮูหยินผูเ้ ฒ่า เขาหันมาจ้องหลิว
หานแล้วถามเสียงเข้ม "เกิดอันใดขึนทีภูเขาจําลอง เจ้า
พูดมาสิ"
หลิวหานเงยหน้ามองปู่ รองเล็กน้อยก่อนจะมองท่านย่า
ของเขา เห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าพยักหน้าให้ตนตอบหลิวหานก็
ประสานมือ "น้องชายจิงเทียนกับช่างเข่ออยากเล่นเครือง
ร่อน จึงปี นขึนไปบนภูเขาจําลองเพือปาเครืองร่อน ตัว
หลานปี นตามขึนไป เมือไปถึงกลับเห็นน้องชายจิงเทียน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 8

ตกลงไปแล้วขอรับ"
หลิวหานรูค้ ดิ เขาไม่เอ่ยปากใส่ความช่างเข่อ เพราะไม่
ต้องการสร้างความบาดหมางในวงศ์ตระกูล ไม่ว่ากับสาย
ไหน ดังนันจึงเล่าเพียงเพือปั ดภัยให้พน้ ตัวเป็ นหลัก "ท่าน
ย่า หลานดูแลแขกได้ไม่ดี สะเพร่าจนเกิดเรืองใหญ่ ขอ
ท่านย่าลงโทษด้วย"
หลิวจ้าวเว่ยแอบยิมกับความฉลาดของน้องชาย บ้านสาย
รองต้องการให้เขารับผิดทีผลักหลิวจิงเทียน แต่หลิวหาน
กลับออกตัวรับผิดว่าตนดูแลเด็กได้ไม่ด ี รับผิดเหมือนกัน
แต่โทษนันต่างกันลิบลับ
"เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่ได้ลงมือกับจิงเทียนหรือ?" เผิงอวิน
เมิงหรือฮูหยินผูเ้ ฒ่าของบ้านสายรองหรีตาถามเขา
"หลานชายไม่ได้ลงมือกับใครขอรับ" หลิวหานยืนยัน
"โกหก! นีมิใช่จะโยนว่าเป็ นฝี มอื คนอืนรึ ในเหตุการณ์ม ี
แค่คุณชายหานกับเขอเข่อของข้า หากไม่ใช่ฝีมอื คุณชาย
ก็จะต้องโทษลูกข้าใช่หรือไม่" อนุ เสวียนร้องแย้งขึนด้วย
เสียงอันดัง ก่อนจะครําครวญต่อยาวเหยียด "สงสารเข
อเข่อของข้า บิดานันก็ไม่มคี วามสามารถ ไม่มฐี านะสูงส่ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 9

อย่างใครเขา วันนีตังใจเพียรเดินทางมาเพือหวังให้วญ ิ ญา
บรรพบุรษุ ได้รบั สักการะ จะได้คมุ้ ครองเขาให้ปราศจาก
โพยภัย ไหนเลยจะคิดว่าจะถูกรังแก ผลิกดําเป็ นขาว
เช่นนี วาสนาน้อยนิดของลูกข้าช่างน่าน้อยใจยิงนัก... ผู้
อาวุโสทังหลาย ข้าบอกแต่แรกแล้วว่าข้าได้ยนิ เสียงเด็ก
ทะเลาะกัน ตัวข้าเป็ นแม่มหี รือจะจําเสียงลูกของตนไม่ได้
ยามนันเกิดอะไรขึนคุณชายหานย่อมไม่อาจปั ดความ
รับผิดชอบ"
"เจ้าบอกว่าเจ้าได้ยนิ งันรึ เจ้าบอกว่าเจ้าได้ยนิ หลิวหาน
ทะเลาะกับจิงเทียนแล้วผลักเขา?" หลิวหลีรีบตะครุบ
โอกาส
"เจ้าค่ะ"
"โหดเหียมนัก! จิงเทียนตัวเล็กแค่นนั เขาไปทําอะไรให้
เจ้าถึงได้ลงมือรุนแรงกับเขาถึงเพียงนี หากคืนนีลูกข้าไม่
อาจฟื นขึนมาได้ เจ้าจะต้องทุกข์ทรมานไม่แพ้กนั " หวังผิง
ม่านตะโกนด้วยความเคียดแค้น นําตาของนางไหลหยด
เป็ นทาง ด้วยความเศร้าเสียใจเรืองลูกชายของตน
ยามนีกลางโถงมีสตรีสองคนกําลังร้องไห้ครําครวญเสียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 0

ดังหนวกหูเสียงจนจ้าวเว่ยรําคาญ หญิงสาวมองน้องชาย
ทีนังหน้าซีดอยูแ่ ล้วหัวเราะออกมา
เสียงหัวเราะของนางทําให้คนในห้องนันเงียบลงอีกครัง
แต่ละคนล้วนมองนางด้วยความตกใจ
"เจ้าหัวเราะอันใด ยามนีมีเรืองอันใดน่าขํากัน" เฝิงอวิน
เมิงตวัดมองนางอย่างเอาเรือง
"เรียนไท่ไท่ จ้าวเว่ยหัวเราะไม่ใช่เพราะขบขัน แต่หวั เราะ
หยันความอาภัพของน้องชายตัวน้อยของข้า" นางแสร้ง
ถอนหายใจ "ในเหตุการณ์มเี ด็กสามคน เด็กสองคนยามนี
มีมารดามาคอยร้องปกป้ องกล่าวโทษ ในขณะทีน้องชาย
ของข้ากลับไม่มใี ครสักคนออกปากพูดจาให้เขา ...หาก
วันนีมารดาของข้ายังอยู่ อย่างน้อยยามนีนางก็ตอ้ งร่วมวง
เอ่ยปากแทนน้องชายสักสองสามคํา ไม่ตอ้ งให้เขานัง
เงียบไม่มชี อ่ งพูดแก้ต่างเช่นนีแน่" หญิงสาวเอ่ยด้วย
นําเสียงเศร้าสร้อยตัดพ้อ
แต่เรืองนีนับว่ากระทบเจินฮุย่ เหมยเต็มแรง นางทีนิงเงียบ
ทําตัวเป็ นผูช้ มทีดีจนลืมไปว่ายามนีตนมีฐานะเป็ นมารดา
ของหลิวหานแต่กลับไม่เอ่ยปากช่วยเขาสักคํา เห็นได้ว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 1

ไม่ได้มคี วามรักใคร่หว่ งใยจากใจจริง

"หวังซือพูดคํา อนุเสวียนพูดคํา ดูแล้วต่างก็พูดด้วยใจที
รักใคร่หว่ งใยบุตรของตน มีแต่น้องชายของข้าทีตังแต่เล็ก
จนโตต้องว้าเหว่อาภัพ ไร้มารดาคุม้ หัวเป็ นเช่นไรข้าก็เพิง
ชัดเจนวันนีเอง ...กระนันในฐานะพีสาว จ้าวเว่ยคงต้องขอ
พูดสักหลายคํา แม้จะผิดมารยาท แต่เพือน้องชายผูแ้ สน
อาภัพของข้า หวังว่าทุกท่านจะไม่ถอื สา"
"เจ้าจะพูดอะไร?" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเห็นว่าจ้าวเว่ยคิดจะออก
หน้าให้น้องชายก็พยักหน้ารับ รีบเอ่ยปากเปิ ดทางก่อนที
พวกบ้านสายรองจะยิงสุมไฟ
เจินฮุ่ยเหมยกับหลิวจ้าวอวีทีเมือครูท่ าํ ตัวเป็ นคนชมงิว
กันตนออกจากเรืองราวอย่างหมดจดยามนีเริมนังไม่ตดิ
นอกจากฐานะมารดาเลียง เจินฮุย่ เหมยถือเป็ นฮูหยินของ
บ้านสายหลัก นางควรจะทุ่มเทเต็มทีเพือปกป้ องคนของ
บ้านสายหลัก แต่นางกลับลืมตัว คิดแต่จะมองหลิวหาน
จมดิงสูห่ ายนะเพือจะได้ผลักดันหลิวหมิง จนลืมว่าตนควร
จะทําสิงใด
"ข้าขอถามอนุเสวียน ตอนทีเกิดเรืองท่านอยูท่ ใด"
ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 2

"ข้าอยูต่ รงทางเดินกําลังจะไป ได้ยนิ ว่าเขอเข่อเล่นอยูท่ ี

นันจึงคิดจะไปหาเขา"
"เป็ นเช่นนี ตอนทีท่านไปถึงแล้ว น้องชายหลิวจิงเทียนตก
ลงไปแล้วกระมัง?"
"ใช่ คุณชายจิงเทียนตกอยูท่ ตีี นภูเขาจําลอง มีเลือดท่วม
เต็มไปหมด"
"แปลว่าท่านไม่ได้เห็นตอนเขาตกใช่สนิ ะ"
"ใช่ ข้าได้ยนิ แต่เสียงร้องเอะอะ"
"เช่นนันท่านกล้าดีอย่างไรมาบอกว่าน้องชายข้าเป็ นคน
ผลักหลิวจิงเทียน!" หลิวจ้าวเว่ยตวาดดังลัน "ตาไม่ได้เห็น
อ้างแต่วา่ หูได้ยนิ เสียง คนมากมายเท่าไหร่ททะเลาะกั
ี น
แล้วทุกคนทีทะเลาะกันต้องลงมือฆ่าแกงกันทุกคนรึ อีก
อย่าง คนเป็ นแม่มหี รือจะไม่เข้าข้างลูกตัวเอง แม่บางคน
ยอมตายแทนลูกได้ แล้วทําไมอนุเสวียนจะโกหกเพือหลิว
ช่างเข่อไม่ได้ หากจะนับอนุผนู้ เป็
ี นพยานเอาผิด ช่างดูไร้
เหตุผลยิงนัก"
"คุณหนู ใหญ่ ท่านอย่าใส่ความกันเช่นนีนะ ข้าไม่ได้โกหก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 3

หลิวหานน้องชายท่านเป็ นคนทํา"
"เช่นนันมาดูกนั หลิวหานน้องข้า แต่เล็กจนโตเติบใหญ่มา
เคียงข้างฮูหยินผูเ้ ฒ่า ได้รบั การสังสอนอย่างดีเยียม
ท่าทางสุขมุ เกินวัย หัวคิดฉลาดเฉลียวมารยาทของเขา
เป็ นเช่นไร ถามคนในถงเยียนดูเถอะ ชือของเขานันหากมี
คําว่าซุกซนหลุดมาสักเสียวข้ายังจะคุกเข่าขมาท่านเชียว
สีขวบเขาก็เลิกเล่นของเล่นแล้ว อีกทังมาดูกนั ฐานะของ
บ้านสายหลักด้อยนักหรือ หากบอกว่าจวนหลิวรวยเป็ น
อันดับสองในถงเยียนนีมีใดจะกล้าเป็ นอันดับหนึง ฐานะ
บุตรชายคนโตของบ้านสายหลักอีกเหล่า บิดาและฮูหยิน
ผูเ้ ฒ่ารักใคร่ภมู ใิ จในตัวเขาเพียงใด ความมังคังใดทีเขาจะ
คว้ามาไม่ได้ กับแค่เครืองร่อนแปลกตา หากเขาต้องการ
เพียงแค่เอ่ยปากสังคนออกไปเสาะหาก็พอ มีหรือจะหา
ไม่ได้ ทีท่านบอกว่าเขาอิจฉาจนลงมือแย่งชิงกับหลิวจิง
เทียน ท่านว่ามันสมเหตุสมผลหรือไม่เล่า ด้วยนิสยั ของ
เขาทีระมัดระวังถึงปานนัน เพียงแค่ยอมปี นขึนภูเขา
จําลองก็นับว่าแปลกมากแล้ว จะให้เขาลงมือยือแย่งของ
เล่นกับเด็กน้อยเจ็ดแปดขวบ ใครจะเชือ" หลิวจ้าวเว่ยยิม
หยัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 4

"กลับกัน ข้าจําได้ว่าวันทีพวกท่านมาถึงจวนสกุลหลิว มี
สภาพหิวโหยราวกับคนอดอยาก หลิวช่างเข่อยังเคย
ตะโกนต่อว่าหลิวเหยาเหยาผูเ้ ป็ นพีสาวต่อหน้าข้า เพียง
เพราะนางได้พกั เรือนแยก เห็นชัดว่าเป็ นเด็กไม่รคู้ วาม
ไม่ระมัดระวังมารยาท ทังยังขีอิจฉา แม้แต่พสาวร่
ี วมบิดา
เขายังไม่ไว้หน้า แถมสภาพยากจนของพวกท่าน ดูกร็ วู้ ่า
คงไม่ได้พบของดีๆ มานาน ยิงพวกของแปลกใหม่มหี รือ
จะได้หยิบจับ หากมีใครสักคนทีจะตืนตากับของเล่นของ
หลิวจิงเทียน เทียบกันแล้ว ใช้ตาท่านมองดู ท่านคิดว่า
ใครจะเป็ นคนนันมากกว่ากัน"
"ประเสริฐ! เจ้าใส่ความลูกข้า"
"ตังแต่ตน้ อนุเสวียนผูน้ ก็ี รอ้ งไห้ครําครวญ รีบกล่าวหา
หลิวหานแทบไม่เปิ ดช่องให้คนอืนพูดจา แทนทีตนเองไป
ถึงภูเขาจําลองก่อน จะมีสกั นิดทีช่วยดูอาการหลิงจิงเทียน
...ท่านบอกว่าหลิวจิงเทียนเลือดออกมาก ถ้าท่านถึงตัว
เขาก่อนคงมีเลือดเปรอะเปื อนตัวบ้าง แต่ขา้ ดูแล้วไม่เห็น
แม้แต่น้อย ยามไปถึงท่านคงไปรับตัวช่างเข่อเลยกระมัง
ข้าเข้าใจว่าบุตรเป็ นแก้วตาดวงใจของมารดา ยามท่าน
ตกใจคงห่วงบุตรตัวเองก่อนใช่หรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 5

"เจ้า เจ้า..."
"ไม่พูดถึงเรืองผลักไม่ผลัก เอาแค่ว่าท่านตะโกนปาวๆ ว่า
หลิวหานแล้งนําใจ แล้วท่านมีนําใจกับญาติมติ รวงศ์
ตระกูลนักรึ เด็กเจ็บตัวนอนจมกองเลือดอยูต่ รงตีนภูเขา
จําลอง ท่านประกาศว่าตนอยูใ่ กล้ถงึ ขันได้ยนิ เสียง ทังยัง
ไปถึงทีก่อนใคร แล้วท่านแสดงนําใจต่อญาติมติ รอย่างไร"
"พลิกลิน! คุณหนูใหญ่ผนู้ ช่ี างมีฝีปากทีดีจริงๆ คิดจะ
เบียงเบนเรืองทีน้องชายเจ้าก่อเรืองมาหาความข้า เจ้าข้า
เอ๊ย! มาดูเถอะ รังแกคนแล้ว"
"พอเถียงไม่ได้กร็ อ้ งโวยวายกับร้องไห้ คนปากตลาดไร้
มารยาท แถมไม่รจู้ กั ฐานะตัวเองเช่นนี ข้าระอายิงนัก"
หลิวจ้าวเว่ยยกชาขึนจิบไม่สนใจอนุเสวียนทีตะโกนว่าตน
ในขณะทีหลิวหานเหลือบมองพีสาวทีเอ่ยพล่ามยาว
เหยียด เหลือบแล้วเหลือบอีกคล้ายไม่เชือสายตา
"ท่านย่า ท่านปู่รอง ไท่ไท่ และผูอ้ าวุโสทังหลาย หากวันนี
พวกท่านจะเอาผิดน้องชายข้า ข้าก็จะยอมรับในเรืองทีเขา
สะเพร่าดูแลต้อนรับไม่รอบคอบจนแขกต้องเจ็บตัว แต่
หากจะลงโทษเขาในเรืองทีว่าเขาลงมือกับพีน้องนัน จ้าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 6

เว่ยคงต้องขอทักท้วง หากหลักฐานมีแค่คาํ พูดของมารดา

ผูห้ นึงทีมีใจรักบุตรตนลําลึกเช่นอนุเสวียน จ้าวเว่ยคงไม่
อาจยอมรับได้"
"จะอย่างไรเรืองนีก็ตอ้ งมีคนรับผิดชอบ" หลิวหลีกัดฟั น ดู
แล้วเสวียนจิงจวีฝีมอื ก็มไี ม่เท่าไหร่ ดังนันหากเขาจะเล่น
งานคนคงต้องหาหลักฐานมัดตัวให้แน่นหนากว่านี
"จ้าวเว่ยเห็นด้วย แต่อย่างไรนีก็เป็ นจวนสายหลัก ทังยัง
เป็ นเรืองระดับวงศ์ตระกูล ท่านปู่รองคงไม่อาจตัดสินเอา
เองได้กระมัง อย่างไรก็ตอ้ งรอบิดาข้าให้เป็ นคนตัดสิน
ดังนันรีบร้อนไปก็ไม่มปี ระโยชน์ อีกอย่างยามนีสําคัญ
ทีสุดคืออาการของน้องชายจิงเทียน ไม่แน่เมือเขาฟื นแล้ว
อาจจะเล่าเหตุการณ์ให้เราฟั งได้ ถึงตอนนันจะลงโทษกัน
ก็ยงั ไม่สาย"
หลิวจ้าวเว่ยตอกยําว่าทีนีไม่ใช่บา้ นของพวกสายรอง
หลิวหลีแม้เป็ นปู่รองก็ไม่มสี ทิ ธิมาใช้อํานาจบาตรใหญ่
ลงโทษคนของบ้านสายหลักทีนี แถมยังเอ่ยถึงบิดาเพือ
เตือนว่าบิดาของตนต่างหากทีเป็ นผูน้ ําของวงศ์ตระกูล
หลิวในขณะนี หาใช่หลิวหลีไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 7

ได้ยนิ เด็กรุน่ หลานเอ่ยยําฐานะของตนว่าด้อยเช่นนีแล้วมี

หรือหลิวหลีจะไม่รสู้ กึ ราวกับถูกตบหน้า เขากัดฟั นมอง
หลิวจ้าวเว่ยอย่างเอาเรืองแต่ไม่พดู อันใดออกไป
"ยามนีบิดาคงยังอยูท่ กรม
ี ไม่แน่หากวันนีงานราชสํานัก
วุน่ วายบิดาก็อาจจะไม่กลับ... เรืองเด็กเล็กเช่นนีคงไม่
เหมาะจะส่งคนไปตาม อย่างไรก่อนเรืองทุกอย่างจะ
กระจ่าง ข้าคิดว่าให้น้องชายข้าไปสํานักผิดต่อหน้าป้ าย
บรรพชนสักคืน เขาทําการสะเพร่าให้คุกเข่าสํานักผิดเสีย
ก็นับว่าถูกต้อง ส่วนข้อหาอืน รอสืบสวนกันอีกรอบค่อย
ตกลงกันดีหรือไม่เจ้าคะ?"
"ดีๆ!" ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารีบตอบรับทันทีเมือจ้าวเว่ยหาทางลง
ให้ "เช่นนีเอาอย่างเจ้าว่า ให้หลิวหานคุกเข่าหน้าป้ าย
บรรพชน เมือสํานึกผิดแล้วค่อยออกมา ส่วนเรืองอืนรอดู
อาการหลานชายกับรอลูกชายข้ากลับมาแล้วค่อยว่ากัน"
"ขอรับท่านย่า" หลิวหานรับคํา
"ตอนนีอาการหลิวจิงเทียนสําคัญทีสุด คงต้องลําบากท่าน
หมอดูแลเขาอย่างใกล้ชดิ เรืองยาสําคัญอันใดสามารถ
สังซือหาได้เลย เรืองเงินทองไม่ตอ้ งเกียง ทังจัดคนคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 8

ช่วยเหลือท่านหมอดูแลคุณชายน้อยด้วยล่ะ ส่วนคนอืน
แยกย้ายไปเสีย ให้บ่าวนําทางเจ้านายบ้านสายรองไปยัง
เรือนรับแขกด้วย" ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารวบรัดไม่เปิ ดช่องให้ผอู้ นื
แย้งแม้แต่น้อย
หลิวหลีรูส้ กึ เจ็บใจทีนังเฒ่าอสรพิษนีไม่ไว้หน้าเขา แต่ก ็
กลํากลืนคําพูดเอาไว้ ต้องการคิดแผนให้รอบคอบก่อนจึง
แยกไปเยียมหลานชายตนเองเสีย
คนในโถงนันเห็นว่าเรืองสนุกจบแล้วก็ลากเท้ากลับเรือน
ตัวเอง ในใจต่างรูส้ กึ สับสนปนเป บ้างนึกเสียดายทีไม่ได้
เห็นหลิวหานถูกโบยลงโทษ
หลิวจ้าวอวีหงุดหงิดใจยิงนัก ตามจริงนางไม่ได้คดิ จะลง
มือกับหลิวจิงเทียนไวขนาดนี แต่ดแู ล้วน่าจะเพราะหลิว
ช่างเข่อก่อเรืองแน่ อนุเสวียนจึงนําแผนทีเคยคุยกันมาใช้
ก่อนทังทีมีชอ่ งโหว่มากมาย ยามนีดูแล้วฝ่ ายตนพลาด
โอกาสสําคัญไปเสียแล้ว
ก่อนจะออกไปจากโถงนางจึงอดไม่ได้ทจะหยุ
ี ดยืน
ตรงหน้าสองพีน้อง "พีสาวช่างมีฝีปากดียงนั
ิ ก นับว่าวันนี
ข้าได้เห็นฝีมอื แล้ว นับถือๆ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 9

หลิวหานเหลือบตาขึนมองหลิวจ้าวอวีทีเอ่ยแดกดันพีสาว
ตน ก่อนจะหันไปมองหลิวจ้าวเว่ยทียกผ้าเช่นหน้าขึนแตะ
มุมปากหลังจิบชา ท่าทางสบายใจอย่างยิง
"ข้านึกว่าเจ้าเห็นฝี มอื ข้ามานานแล้วเสียอีก" เอ่ยจบก็โบก
มือสังให้บ่าวของตนไปพยุงหลิวหาน ไม่ได้สนใจหลิวจ้า
วอวีทีใบหน้าคลําลงอย่างเห็นได้ชดั เมือจ้าวเว่ยเอ่ยปาก
เช่นนัน
"ท่าน..."
"ข้าคงต้องขอตัว น้องชายข้าคืนนีเขาต้องรับโทษ ข้าผู้
เป็ นพีสาวคงต้องไปส่งเขาสักหน่อย" นางตัดบทหลิวจ้า
วอวีแล้วลุกเดินออกจากโถงไปโดยมีหลิวหานทีถูกพวก
บ่าวพยุงเดินตามมา
หลิวจ้าวอวีอยากจะกรีดร้องตามนิสยั เดิมของนาง แต่ยาม
นียังมีสติรคู้ ดิ จึงกลํากลืนความร้อนลงอกจนปากคอสัน
เพือข่มเกลียดชังในใจตน
หลิวจ้าวเว่ยพาหลิวหานมาทีห้องบรรพชน แต่ไม่ได้สงให้
ั
เขาคุกเข่าในทันที "อาเจินไปหาหมันโถวหรือเสียวหลง
เปากับนําชามาสิ หลังจากนีหลิวหานต้องอดอาหารอีกทัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 0

วัน ก่อนหน้านันเขาควรกินอะไรรองท้องกัน"
"บ่าวจะไปเดียวนีเจ้าค่ะ"
คนยืนอยูห่ น้าห้องบรรพชน จูๆ่ ก็มบี ่าวชายผูห้ นึงทําท่า
ลับๆ ล่อๆ ก่อนจะพุง่ เข้ามากอดขาหลิวหาน "คุณชาย!
คุณชาย บ่าวผิดไปแล้วบ่าว..."
"นีใคร" จ้าวเว่ยมองพิจารณาอีกฝ่ าย
"บ่าวชือหงเหวิน เป็ นบ่าวของคุณชายหกขอรับ"
"เอาตัวไปโบยยีสิบไม้" หลิวจ้าวเว่ยสังทันที
"ท่านพี!" หลิวหานโบกตาโพลง รีบร้องแย้งขึน
"บ่าวไม่ได้ความ หน้าทีของเขาคือติดตามดูแล้วเจ้า แต่
ตอนมีเรืองเขาหายหัวไปอยูท่ ไหนี เขาไม่ได้มหี น้าทีลียง
เด็กคนอืน หน้าทีของเขาคือติดตามเจ้าแต่เรืองแค่นีกลับ
ทําไม่ได้ เมือครูใ่ นห้องโถง หากเป็ นบ่าวของข้าคงรีบ
ออกไปรับโทษแทนนายแล้ว แต่บ่าวขีขลาดทีพอเรือง
คลีคลายถึงโผล่หวั มาเช่นนี อย่าเอามารับใช้ใกล้ชดิ ไป!
เอาไปโบยแล้วส่งไปทํางานชันตําเสีย"
"หงเหวินเป็ นบ่าวทีบิดามอบให้ขา้ "
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 1

"หากบิดาเอาเรืองข้าจะอธิบายเอง" จ้าวเว่ยไม่ใส่ใจ สังให้

บ่าวทีเฝ้ าห้องบรรพชนลากคนออกไปทันที
"ท่านไม่จาํ เป็ นต้องทําเช่นนี" หลิวหานเห็นบ่าวคนอืน
เลียงห่างออกไปจึงพูดกับนางด้วยสีหน้าไม่ดนี กั
"ข้าทําอันใด"
"ทําเหมือนว่าท่านใส่ใจทังทีไม่ใส่ใจ ท่านไม่จําเป็ นต้องฝืน
ใจทํา"
"อ้อ งันรึ ข้าดูแล้วเจ้าเองก็ใช่ว่าจะเหลือเยือใยต่อข้าสัก
เท่าไหร่ ไม่เช่นนันคงไม่เอาแต่เข้าข้างคนอืน วันนีข้าช่วย
เจ้าไว้แท้ๆ ไม่ขอบคุณสักคําแต่กลับมาไล่ขา้ น่าตายนัก"
"ข้าไม่เคยขอให้ทา่ นช่วย! อีกอย่างข้าไม่เคยเข้าข้างคน
อืน ท่านคิดว่าข้าดูไม่ออกหรือว่าพีน้องคนอืนเป็ นเช่นไร
ใครมีเจตนาตําช้าแอบแฝง คราวนันทีเตือนท่านเพราะไม่
อยากให้ท่านหาเรือง คนพวกนันจะไม่มวี นั วางมือจาก
ท่าน ท่านจะไม่มวี นั มีชวี ติ ได้อย่างสงบสุข... ท่านไม่เข้าใจ
อีกรึ ฮ่า ฮ่า... ท่านเกลียดข้า ข้ารูด้ "ี
"...."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 2

"แล้วท่านคิดว่าท่านเกลียดข้าฝ่ ายเดียวรึ ข้าก็เกลียดท่าน

... ท่านมีชวี ติ อย่างอิสระ ไม่ตอ้ งถูกบังคับขูเ่ ข็ญ ถูกตีจน
เนือแตกแค่เพราะท่องจําคัมภีรไ์ ม่ได้ ไม่ตอ้ งทนกลืนยา
บํารุงสารพัดชนิดจนอ้วกออกมาเป็ นนํายา ท่านไม่ตอ้ ง
สํารวมกริยาวาจา ไม่ตอ้ งอดอาหารหากคัดอักษรได้ไม่ดี
พอ จะมีเรืองด่าทอกับใครล้วนได้ทงสิ ั นไม่จาํ เป็ นต้อง
อดทนอดกลัน ท่านจะเข้านอนตอนไหนตืนตอนไหนท่าน
ไม่ตอ้ งกังวล แต่ขา้ ! ข้าไม่เคยมีชวี ติ ของตัวเองสักวัน
ตอนเด็กยามทีถูกตีจนได้เลือด ยามทีต้องร้องไห้เพราะไม่
อาจเรียนได้ดงใจท่ั านย่า ข้าคิดอยูท่ ุกวันว่าอยากให้ทา่ น
มาช่วย อยากให้พสาวมาปลอบข้
ี าบ้าง... ใครๆ ก็บอกว่า
พีสาวข้างดงามทีสุดในถงเยียน มีสหายมากมายอิจฉาข้า
ทีได้รบั ความอ่อนโยนจากสตรีทงดงามเช่ ี นนี แต่พวกเขา
ไม่รเู้ ลยว่ามันไม่จริง เพราะพีสาวคนนันทิงข้าไปนานแล้ว
ตลอดสิบเอ็ดปี ทข้ี ามีชวี ติ อยู่ ข้าถูกทิงไปนานแล้ว!"
"...."
"ข้า... ใช้ชวี ติ อย่างไรท่านรูห้ รือไม่ ข้าต้องทําอะไรบ้าง
เพือให้ท่านย่าพอใจท่านเคยรูห้ รือไม่ ท่านเคยคิดถึงข้า
หรือไม่... ท่านเกลียดข้ารึ ข้าเกลียดท่านเสียยิงกว่า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 3

"...."
"ตอนทีข้ารอท่านทุกวันท่านไม่เคยคิดจะช่วย แล้ววันนี
ท่านจะฝืนใจมาช่วยข้าทําไม ลําบากเปล่าๆ ...หรือถ้า
ท่านหวังประโยชน์จากข้าเหมือนพีน้องคนอืน ท่านก็ไม่
ต้องห่วง อย่างทีท่านว่าก่อนหน้านี เราเป็ นพีน้องร่วมอุทร
ต่อให้สมั พันธ์เหมือนคนผ่านทาง แต่คนนอกก็คดิ ว่าเรา
อยูข่ า้ งฝ่ ายเดียวกัน ดังนันข้าจะไม่ทาํ ให้ทา่ นต้องตกตํา
แน่"
ตาของหลิวหานแดงไปหมด เขาพูดพลางสูดหายใจลึก
คล้ายกําลังกลันไม่ให้ตวั เองหลังนําตาของความน้อยเนือ
ตําใจออกมา เด็กชายกุมมือทีสันเทาของตัวเองไว้แน่ น
เขาถอยหายหลิวจ้าวเว่ยไปหลายก้าวก่อนจะยกมือขึน
ประสานและโค้งคํานับ
"เรืองวันนีลําบากพีสาวแล้ว ขอบคุณท่านจริงๆ วันหน้า
หลิวหานจะต้องตอบแทนท่านแน่ " เด็กชายพูดจบก็มงุ่
หน้าเข้าห้องบรรพชน ไม่เหลียวกลับมามองคนเป็ นพีสาว
ทียังยืนอึงอยูต่ รงนัน ไม่แม้แต่จะขยับเขือน ราวกับถูกปา
ก้อนหินยักษ์เข้าใส่จนตรึงนางเอาไว้ทเดิ ี ม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 4

"คะ... คุณหนู" พวกบ่าวทีรายล้อมอยูต่ ่างก็ตกใจทีเห็น

สองพีน้องทะเลาะกัน พากันคุกเข่าก้มตําเพือหลีกเลียง
หายนะ อาเจินมองตามคุณชายหกเดินเข้าประตูไปแล้ว
ทําใจดีสเู้ สือเข้ามาหาจ้าวเว่ย
"คุณหนู... วันนีคุณชายหกเจอเรืองมามาก อารมณ์คงไม่
คงทีนักจึงได้พลังปากออกมา ท่านอย่าได้ถอื สาเลยนะเจ้า
คะ"
หลิวจ้าวเว่ยยืนนิงเงียบ ใบหน้าของนางรูส้ กึ ชาไปหมด
ครูห่ นึงเมือความชาจางหายนางถึงคลายรอยยิมออกแล้ว
หันมามองบ่าวคนสนิท
"เขาอายุสบิ เอ็ดขวบเท่านัน... แค่สบิ เอ็ดขวบ แม้ภายนอก
จะดูสุขมุ เพียงใด แต่เขาก็แค่เด็กคนหนึง ข้าไม่ถอื สาหา
ความกับเด็กตัวแค่นหรอก"
ี นางหัวเราะเมือเห็นใบหน้า
ซีดของพวกบ่าวไพร่ "ดีเสียอีก... ตลอดชีวติ ดูเหมือนว่า
วันนีจะเป็ นวันทีเขาพูดกับข้ายาวทีสุดแล้ว"
ในชาติทแล้
ี วนางกับหลิวหานต่างคนต่างใช้ชวี ติ แทบไม่ม ี
ส่วนทีมาบรรจบกัน อย่าว่าแต่พูดจาใส่อารมณ์ เจอหน้า
แล้วพูดคําทักทายก็นบั ว่ามากวาจาแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 5

นางสนใจแต่ชวี ติ ของนาง หลิวหานเองก็มองแต่ตวั เอง

ต่างคนต่างมองถึงสิงทีคนอืนผิดต่อตน หาได้มองสิงทีตน
ผิดต่อคนอืน ไม่แน่สถานการณ์ของหลิวหานหลังจากนาง
ถูกขับออกจากถงเยียนในชาติกอ่ น อาจจะไม่ได้มจี ุดจบที
สวยงามอันใดนัก
ชาตินีนางก็ไม่ต่างจากชาติกอ่ น ชาติกอ่ นนางละเลยเขา
ด้วยความไม่ตงใจ
ั แต่ชาตินีนางละเลยเขาด้วยความตังใจ
เพราะต้องการกันเขาออกจากโพยภัยทังปวง แต่ดแู ล้ว
หากนางยิงคิดจะเล่นงานคน หลิวหานก็ไม่มที างหลบ
เลียงบ่วงบาศก์นี ดูเรืองในวันนีเป็ นตัวอย่าง
หลิวจ้าวเว่ยจ้องมองประตูทน้ี องชายเพิงก้าวเข้าไป นาง
ลังเลว่าตนนันมีความสามารถพอทีจะปกป้ องคนรอบกาย
ได้มากแค่ไหน หากเลือกทีจะสนิทสนมกับน้องชาย นัน
นางก็ตอ้ งจ่ายค่าตอบแทนราคาสูงลิวเพือแลกกับคําว่า
ครอบครัว
ในชาติกอ่ นนางมีครอบครัวทีเหมือนไม่ม ี นางเคยชินกับ
ความโดดเดียวและใช้ชวี ติ เพือตนเอง หลิวหานเป็ นน้องที
นางไม่เคยมองเขาเป็ นน้องจริงๆ เลยด้วยซํา เพราะ
สําหรับนางเขาเป็ นตัวเปรียบเทียบชันดี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 6

เขาเป็ นคนทีทําให้มารดาตาย เขาเป็ นผูช้ าย เขาเป็ นเด็ก

ทีได้รบั ความรักใคร่อย่างยิงจากผูอ้ าวุโสในจวน นางไม่ได้
สนใจลงลึกว่าเขาทําอะไรบ้างให้ได้สงที ิ นางเห็นว่าเขา
ได้มา แต่สาํ หรับนางแล้วนันก็มากพอทีนางจะตัดเขาออก
จากความสัมพันธ์ทแสนเปราะบาง
ี
ครอบครัวหรือ...
นางจะมีได้หรือ...
นางจะปกป้ องเขาได้แค่ไหน จะยอมรับได้หรือไม่หาย
สุดท้ายเขาประสบเรืองเลวร้ายเพราะตน หากนางก้าว
ข้ามเส้นทีขีดกันไว้แล้ว
หลิวจ้าวเว่ยครุน่ คิดอย่างหนัก นางพลาดความสัมพันธ์
กับน้องชายไปแล้วชาติหนึง ชาตินนางจะยอมพลาดอี
ี ก
หรือ...
อาหนิงทีไปยกของจากครัวมาถึงพอดี จ้าวเว่ยเห็น
ตระกร้าของทีนางถือมาก็ยกมือไปรับ "พวกเจ้ารออยูข่ า้ ง
นอกเถอะ" นางบอกแล้วเดินเข้าห้องไป
หลิวหานนังคุกเข่าอยูบ่ นพืน ต่อหน้าป้ ายบรรพชนทีเรียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 7

รายนับร้อย มือของเขาวางไว้บนหน้าขากําแน่น มองจาก

ด้านหลังเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ทีกําลังห่อตัวเพราะความ
หนาวเหน็บ
จ้าวเว่ยก้าวไปนังลงข้างเขา หลิวหานปรายตามองนางแต่
ไม่ยอมหันกลับมา หญิงสาวเห็นตาเขาแดง ดูวา่ ถ้าไม่ใช่
เพราะควันธูปเข้าตา ก็คงเพราะเด็กคนนีจวนจะร้องไห้
เต็มที
เรืองในวันนีคงทําให้เขาตกใจไม่น้อย ไม่เช่นนันเด็ก
ปากแข็งอย่างหลิวหานมีหรือจะมาระเบิดอารมณ์ใส่นาง
ได้ คิดแล้วก็น่าขัน คราวก่อนทีนางตะโกนใส่น้องชายก็
เพราะวันนันนางเจอเรืองมามาก อ่อนล้าทังกายทังใจจน
อ่อนไหวไม่อาจควบคุมอารมณ์ วันนีโดนน้องชายตะโกน
ใส่กน็ บั ว่ากรรมตามสนอง
หญิงสาวเอาจานหมันโถวออกมาวาง ก่อนจะยกการินชา
"ด่าก็ดา่ แล้ว เกลียดก็เกลียดแล้ว ยามนีถึงเวลากินก็กนิ
เสีย" นางเลือนจานกับจอกชาไปตรงหน้าเขา นําเสียงเย้า
แหย่มากกว่าโกรธเคือง
หลิวหานปรายตามองนางก่อนจะสะบัดหน้าหนีทําเสียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 8

ฮึดฮัดไม่พอใจ "ข้าไม่หวิ "

"เจ้าเป็ นเด็กรูค้ วาม จากนีไปอีกหนึงวันเต็มเจ้าต้องอดข้า
วอดนํา เจ้าคงรูว้ า่ หากไม่มอี ะไรรองท้องก่อนจะต้องหิวแค่
ไหน ...ไม่ใช่วา่ เจ้าเพิงพูดว่าท่านย่าชอบลงโทษให้เจ้าอด
อาหารหรือ เจ้าคงรูค้ า่ ของมันเสียยิงกว่าข้า โกรธข้าก็
ส่วนโกรธข้า เรืองทีเจ้าต้องกินนีไม่เกียวกัน"
"ข้าเกลียดท่าน" เขายําคําพูดเดิม แต่นําเสียงไม่หนักแน่น
เหมือนตอนทีตะโกนใส่นางอีกแล้ว คล้ายจะเตือนให้นาง
ออกห่างเขาเสีย
"ข้าก็เกลียดเจ้า เด็กอะไรไม่มคี วามน่ารักเอาเสียเลย วันๆ
เอาแต่วางท่าเคร่งขรึมไร้อารมณ์ ไม่หดั ยิมแย้มแจ่มใส
รูจ้ กั ออดอ้อนเสียบ้าง"
"ท่าน!"
"ท่าน ท่าน --- ท่านย่าคงไม่เคยสอนเจ้าด่าคนกระมัง
หากคิดไม่ออกว่าจะด่าอย่างไรก็กนิ เสีย ท้องอิมหัวจะได้
แล่น" นางเคาะนิวลงบนจาน
"ท่านไม่มมี ารยาท!" หลิวหานหน้างอ อย่างไรเขาก็ตี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 9

ฝีปากกับสตรีไม่ได้
"กับน้องโง่อย่างเจ้าข้าจําเป็ นต้องมีร ึ รีบๆ กินเสียก่อนที
ท่านย่าจะส่งคนมาตรวจสอบเจ้า" ไม่วา่ เปล่านางจับหมัน
โถวยัดปากหลิวหาน เด็กชายทีกําลังจะอ้าปากเถียง
จําต้องงับก้อนแป้ งไว้เต็มปาก เขาถลึงตาดุพสาวแต่ี กย็ อม
เคียวกลืนอาหาร
จ้าวเว่ยคิดอยากจะหัวเราะกับท่าทางเสียอาการของ
น้องชายแต่กลับมีบ่าวกระหืดกระหอบเข้ามาหานาง
เสียก่อน
"คุณหนู ใหญ่ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้บ่าวเรียกท่านไปรับราช
โองการทีโถงหน้าขอรับ"
"ราชโองการรึ?" หลิวจ้าวเว่ยทีกําลังแกล้งน้องชายขมวด
คิวทันที
"ขอรับ มีขนั ทีใหญ่มาจากในวัง ท่านรีบไปเถอะขอรับ"
"ข้ารูแ้ ล้ว"
แม้แต่หลิวหานยังลืมความขุน่ เคืองชัวขณะเมือได้ยนิ บ่าว
ผูน้ นรายงาน
ั "เกิดอะไรขึน?" เขาถามพีสาว แต่หลิวจ้าว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 0

เว่ยส่ายหน้าเพราะนางก็ไม่รจู้ ริงๆ
"เจ้ากินให้เรียบร้อย ข้าจะให้บ่าวของข้าคอยรับใช้เจ้าแทน
ไปก่อน หากมีอะไรก็เรียกพวกนาง" นางสังแล้วลุกขึน
ก้าวออกไปทันที
ไม่นานโฉมสะคราญก็มาถึงโถงด้านหน้า ฮูหยินผูเ้ ฒ่าอยู่
ทีนันพร้อมกับหลิวหลี เจินฮุย่ เหมย กับลูกหลานของบ้าน
สายหลักสายรองหลายคน นางมองไปทัวรูส้ กึ ว่าฉากนีคุน้
ตา คล้ายเพิงผ่านครูเ่ ดียวนีเองทีคนพวกนีรวมตัว
"คุณหนู ใหญ่หลิว" เสียงทักของผูม้ าเยือนทําให้หลิวจ้าว
เว่ยรีบประคองมือประสาน นางจําซุนกงกงได้ เขาเป็ น
ขันทีใหญ่รบั ใช้ฮอ่ งเต้โดยเฉพาะ นับเป็ นคนสําคัญในวัง
หลวง เขาเป็ นคนทีขุนนางน้อยใหญ่พยายามหาทาง
ประจบประแจงอยูร่ าไป ํ
ซุนกงกงออกจากวังไม่บ่อย หากออกมาย่อมต้องมีเรือง
สําคัญแน่
หลิวจ้าวเว่ยก้มหน้าซ่อนความกังขา ขณะทีฮูหยินผูเ้ ฒ่า
พูดคุยต้อนรับซุนกงกงด้วยท่าทางกระตือรือร้นยิง แม้แต่
หลิวหลียังซ่อนสีหน้าไม่ชอบใจยามทีพบกันก่อนหน้านี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 1

อย่างมิดชิด พยายามเอ่ยปากกับคนสนิทของฮ่องเต้อยู่
หลายคํา
"ในเมือคนมาแล้ว ข้าจะประกาศราชโองการเลยแล้วกัน"
ซุนกงกงลุกขึนโบกแขนเสือ คนสกุลหลิวทังหมดต่างลุก
ขึนลงไปนังคุกเข่ากับพืนทังหมด เจินฮุย่ เหมยประคองฮู
หยินผูเ้ ฒ่านังลงกับพืนห้องขณะรอซุนกงกงคลีราช
โองการสีทอง
"รัชศกเทียนโซ่ทยีี สิบสาม ปรากฎเภทภัยหลายชนิดใน
แคว้นต้าถง ทังนําท่วม สัตว์รา้ ยเซียจืออาละวาด และโรค
ระบาดในนาข้าว ตําหนักดาราและนักพรตคํานวณชะตา
เมือง แนะนําให้บําเพ็ญกุศลใหญ่ ปิ ดอารามเทียนเซียน
สวดมนต์สสิี บเก้าวัน ด้วยเรืองนีเกียวพันถึงชะตา
บ้านเมือง ฮ่องเต้อู่เหอตีมีพระประสงค์ให้คุณหนูหลิวจ้าว
เว่ย ผูถ้ อื กําเนิดในฤกษ์ยามมงคล จิตใจเป็ นกุศล มีบุญ
บารมี ทังยังเคยแสดงให้เป็ นประจักษ์ว่าฟ้ าดินเมตตาต่อ
นาง จึงแต่งตังให้นางเป็ นตัวแทนฝ่ ายสตรีชนสูั ง ร่วมนุ่ง
ขาวห่มขาว ถือศีล เก็บตัวสวดมนต์ในอารามเทียนเซียน
เป็ นตัวแทนไพร่ฟ้าเพือขอพรเสริมดวงชะตาเมืองต่อไป"
"รับด้วยเกล้าฯ" เสียงตอบรับท่ามกลางความงุนงงดังขึน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 2

ในโถงหน้า คนในสกุลหลิวลอบสบตากันอย่างไม่เข้าใจนัก
ไม่รวู้ ่าหลิวจ้าวเว่ยนับว่าโชคดีหรือโชคร้าย จูๆ่ ก็ถูกเรียก
ให้ไปสวดมนต์ในวัด ต้องนุ่งขาวห่มขาว ถือศีล ให้ลาํ บาก
กายนานถึงสีสิบเก้าวัน แต่กระนันจะบอกว่านางโชคร้ายก็
พูดได้ไม่เต็มปาก เห็นได้ชดั ว่าฝ่ าบาทให้ความสําคัญกับ
ดวงชะตาของนางเป็ นอย่างมาก ถึงขันให้ซุนกงกงเป็ นคน
เชิญราชโองการ ทังยังมีชุดสําหรับร่วมพิธที ถวายมาให้
ี นี
หมายถึงการให้เกียรติอย่างยิง
"เรืองนี... เรืองนีนับเป็ นวาสนาของสกุลหลิวทีจะได้รบั ใช้
บ้านเมือง" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็อกึ อักอยูเ่ หมือนกัน เพราะรูส้ ไึ ม่
เข้าใจอยูบ่ า้ ง แต่สุดท้ายก็เค้นคําพูดดีๆ ออกมา
"หลานสาวมารับราชโองการไปสิ"
"ขอบพระทัยฝ่ าบาททีทรงเมตตา" นางรับราชโองการจาก
มือซุนกงกง บรรยากาศในห้องก็ผอ่ นคลายขึน ทุกคนลุก
ยืนพลางถกกันถึงความประสงค์ทแปลกประหลาดของฝ่
ี า
บาท
"ซุนกงกง ข้าน้อยมีเรืองสงสัย" หลิวจ้าวเว่ยอดไม่ได้ทจะ
ี
ถามขันทีใหญ่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 3

"คุณหนูหลิวมีสงใดกั
ิ งขาหรือ"
"ตัวข้าเข้าไปสวดมนต์ในอารามนันไม่นบั ว่าเป็ นเรืองยาก
อันใด แต่ในอีกหนึงเดือนจวนสกุลหลิวกําลังจะจัดงาน
เคารพบรรพชน..."
"เรืองนีไม่นบั ว่ายาก แม้อารามเทียนเซียนจะอยูใ่ นวัง
หลวง แต่ทา่ นสามารถขอออกมาข้างนอกได้ พิธเี คารพ
บรรพชนเป็ นเรืองสําคัญ ฝ่ าบาทมีพระทัยกว้างขวางทัง
ยังเป็ นตัวอย่างของคนกตัญ ตู ่อบรรพบุรุษอย่างแท้จริง
ย่อมเข้าใจเรืองนี ขอเพียงแค่ทา่ นรักษาศีล สงวนกริยาให้
มัน พอร่วมพิธเี สร็จก็กลับเข้าวัง ยามนันข้าจะสังให้คน
คอยดูแลเอง"
"เป็ นเช่นนี ... ขอบคุณกงกงทีเป็ นธุระให้เจ้าค่ะ"
"มิกล้าๆ"
หลิวจ้าวเว่ยถอยฉากออกมานังบนเก้าอีทังทียังรูส้ กึ มึนไป
หมด อารามเทียนเซียนเป็ นทีเช่นไร
อารามเทียนเซียนเป็ นอารามส่วนตัวของฮ่องเต้ สร้างขึน
ในวังหลวงเพือให้คนของตําหนักดาราหรือนักบวชทีฝ่ า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 4

บาทชุบเลียงได้มที เคารพบู
ี ชา ทําพิธแี ละสงบใจ
การให้นางไปสวดมนต์ทอารามเที
ี ยนเซียนนันก็คอื การสัง
ให้นางเข้าวัง ไปอยูใ่ กล้หใู กล้ตาเขามากขึน
หลิวจ้าวเว่ยยิมหยัน ฮ่องเต้ผนู้ นช่
ั างมีความคิดอ่าน
บรรเจิดเลิศเลอเพียงเพือสตรีในดวงใจแล้ว เรืองโกหก
พรรค์นีก็สรรหามาเป็ นข้ออ้างได้ ไม่แปลกใจเลยตอนที
เขากล้าออกประโคมคดีของนางให้สะเทือนขวัญสัน
ประสาทผูค้ น เพือกลบกระแสเรืองฉาวโฉ่ของหลานไฉ่ซนิ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้คนส่งเอาของขวัญมาขอบคุณซุนกงกง
ก่อนจะแนะนําและฝากฝั งคนบ้านสายรองให้เขารูจ้ กั
อย่างน้อยก็นบั เป็ นโอกาสดีทจะได้
ี ประจบคนในวัง ทังยัง
เป็ นการลดความขุน่ เคืองของบ้านสายรอง ในขณะที
เรืองราวของหลิวจิงเทียนยังไม่อาจคลีคลายได้หมดจดนัก
คุยกันอยูค่ รูห่ นึงก็อําลา หลิวจ้าวเว่ยคิดจะกลับไปพักที
เรือนนางเพราะรูส้ กึ เหนือยแล้ว แต่หลิวหว่านอีกลับเดิน
เข้ามาประชิดนางเสียก่อน
"พีสาวท่านเป็ นเทพธิดามาจุตจิ ริงๆ แม้แต่ฮอ่ งเต้ยงั ให้
ความสําคัญ เสียดายทีวันนันข้าไม่ได้เห็นท่านร่ายรําด้วย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 5

ตาตัวเอง หากได้รบั หยาดนําฝนทีพรมลงมาหน้าแท่นพิธ ี

สักหน่อย ข้าอาจจะมีโชคดีกบั เขาบ้าง"
"น้องสาวหว่านอีเจ้าอยูใ่ นเมืองหลวงยังนับว่าโชคดีได้ชนื
ชมเทพธิดาทุกวัน ตัวข้าสิอยูไ่ กลถึงต่างเมือง นึกทอด
ถอนใจนักทีไม่เคยได้ลบู รับความโชคดีจากพีสาวมาบ้าง"
หลิวช่างอิงรีบเข้ามาประจบนางด้วยเหมือนกัน
หลิวจ้าวเว่ยออกจะสงสัยว่าหลิวหว่านอีกับหลิวช่างอิงไป
สานสัมพันธ์กนั มาตอนไหน ถึงได้เล่นบทเจ้าพูดคําข้าพูด
คําได้คล่องปากเช่นนี แต่พจิ ารณาดูน้องสาวต่างสายผูน้ ี
นับว่าเป็ นคนมีหวั คิดไม่น้อย รูจ้ กั วางตัวกว่ามารดาและ
น้องชายของนาง ทังยังรูจ้ กั พูดจาให้เข้าหูผคู้ น
"ยามนีฝ่ าบาทให้พสาวไปสวดมนต์
ี ขอพรเสริมดวงชะตา
เมือง ดูแล้วเป็ นงานสําคัญยิงนัก เสร็จงานนีพีสาวคง
ได้รบั ของพระราชทานมากมายเป็ นแน่"
"เรืองนันต้องแน่นอนอยูแ่ ล้ว คราวก่อนทีพีสาวรํานางก็
ได้รบั ของพระราชทานมาไม่น้อย คราวนีทํางานใหญ่
เกียวพันถึงบ้านเมือง เบืองบนย่อมต้องแสดงความ
เมตตา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 6

"พวกเจ้าอย่าพูดอีกเลย เดียวผูอ้ นจะเข้

ื าใจว่าข้ายอมลง
แรงเพราะเห็นแก่ของพระราชทาน" หลิวจ้าวเว่ยแสร้ง
ยับยังพวกนาง
"อะไรกันเจ้าคะ จิตใจของพีสาวงดงามสูงส่ง แม้แต่ฟ้าดิน
ยังเมตตาใครจะกล้าว่าร้ายท่านได้"
"ท่านได้รบั รางวัลตอบแทนความเหนือยยากก็นบั ว่า
สมควรแล้ว เพียงแต่น้องสาวมาจากบ้านนอก วาสนาน้อย
ชีวติ นีไม่เคยได้เห็นของพระราชทาน รอพีสาวกลับมาจาก
อารามเทียนเซียน น้องสาวคงต้องพึงบารมีพสาว
ี ขอชม
ของจากในวังสักหน่ อยนะเจ้าคะ"
"ทีไหนกันๆ"
สามพีน้องทีสนทนากันไปตามทางเดินคล้ายสนิทสนมกัน
เหลือเกินนันทําให้คนด้านหลังเกิดความรูส้ กึ หลากหลาย
ยิง
หลิวเหยาเหยาทีลังเลไม่รจู้ ะก้าวไปทางไหน เห็นหลิวจ้าว
เว่ยถูกคนห้อมล้อมยกยอไม่หยุดก็อดทอดถอนใจไม่ได้
บางคนเกิดมาเพือเฉิดฉายดังดวงตะวัน หลิวจ้าวเว่ยก็
เป็ นเช่นนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 7

เทียบกันแล้วสถานะของนางกับหลิวจ้าวเว่ยไม่ต่างกันนัก
เป็ นบุตรีภรรยาเอก แต่ในบ้านอนุ กลับเป็ นใหญ่ เพียงแต่
จ้าวเว่ยไม่ได้อ่อนแอและก้มหน้าให้คนเหล่านันรังแกดัง
เช่นทีนางทํา ยามนีเห็นอีกฝ่ ายแล้วก็อจิ ฉาในความเฉิด
ฉายเด็ดเดียวของนาง แต่ความขลาดกลัวฝั งเป็ นสันดาน
ในตัวหลิวเหยาเหยาไปแล้ว จะยืดอกต่อสูต้ อนนีก็ไม่มี
ความกล้าพอ
หลิวเหยาเหยาคอตกเดินเลียงกลับเรือนตัวเองไป
เจินฮุ่ยเหมยส่งฮูหยินผูเ้ ฒ่าเสร็จก็รบี ไปหาหลิวจ้าวอวี
เพราะบุตรสาวไม่ทนั ออกไปรับราชโองการจึงน่าจะยังไม่รู้
เรืองทีหลิวจ้าวเว่ยต้องเข้าวัง นางจึงคิดจะไปถาม
ความเห็นลูกเสียก่อน เพราะไม่ชดั เจนว่าฝ่ าบาทคิดจะทํา
อะไรกันแน่
"จะทําอะไรเล่า ก็ตอ้ งการยกย่องนางให้สงู ยิงขึน ยิงนาง
สูงส่งเพียบพร้อมเท่าไหร่ยงเหมาะสมต่
ิ อตําแหน่งฮองเฮา
มากเท่านัน... ไม่แน่ฝ่าบาทอาจจะหมายตาอันอ๋องไว้แล้ว
ถึงอยากให้สนับสนุ นคูห่ มันของเขา" หลิวจ้าวอวีกําหมัด
ทุบลงบนโต๊ะอย่างขุน่ เคือง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 8

"เจ้าไม่คดิ ว่าฝ่ าบาทจะพอใจหลิวจ้าวเว่ยบ้างหรือ?" เจินฮุ่

ยเหมยอดคิดไม่ได้ ลูกเลียงของนางคนนีงดงามราวกับ
ปี ศาจ ฮ่องเต้เองก็เป็ นบุรุษอาจมีพระทัยปฎิพทั ธ์ขนมาึ
หลิวจ้าวอวีได้ยนิ ก็ตาโตแต่ครูเ่ ดียวก็สา่ ยหน้าปั ดความคิด
นันไป
"ฮ่องเต้รกั หน้าตาของตัวเองยิงนัก ต่อให้หลิวจ้าวเว่ยจะ
งดงามหยาดฟ้ ามาดิน พระองค์กค็ งไม่เสียสติขนาดทีแย่ง
ชิงคู่หมันของพระโอรสแน่ ...หากเป็ นสนมนางในของ
เหล่าองค์ชายก็ว่าไปอย่าง แต่นีนางหมันหมายแต่งเป็ น
หวางเฟย มีตําแหน่งฐานะสูงส่ง เตรียมเข้าสูท่ าํ เนียบ
ราชวงศ์ ไม่ใช่สตรีทเป็
ี นแค่ของเล่นชัวคราวทีจะ
ผลัดเปลียนส่งต่อได้ตามใจชอบ อีกอย่างลูกคิดว่าเรืองนี
ลีกุย้ เฟยอาจจะสอดมืออยูเ่ บืองหลัง เพราะอยาก
สนับสนุนบุตรชายของตนถึงให้ฝ่าบาทหาทางเสริมฐานะ
ของนางอีกขัน"
"นางเข้าวังไปเช่นนี จะเป็ นผลต่อเราหรือไม่?"
"ยามนียังไม่ชดั เจนนัก แต่ลกู คิดว่าเราอย่าเพิงผลีผลาม
เล่นงานมันตอนทีเข้าวังจะดีกว่า เพราะไม่รวู้ า่ เบืองหลัง
เรืองนีเป็ นอย่างไร ทังนําหนักความสําคัญของพิธนี ในใจ
ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 9

เบืองบน หากพลาดพลังขึนมาจะถูกกริวได้ รอมันออก

จากวังแล้ว ยามนันชือเสียงของมันคงทะยานถึงขีดสุด
หากเกิดเรืองฉาวโฉ่ขนึ คงมีแต่ตอ้ งตายเพือล้างอายให้
ตัวเอง" หลิวจ้าวอวีกล่าวอย่างเยือกเย็น
เจินฮุ่ยเหมยมองความคิดความอ่านทีสุขมุ รอบคอบขึน
ของบุตรสาวก็นึกสะท้อนใจ "ลูกแม่เจ้าโตขึนมากจริงๆ"
"ท่านแม่ไม่ตอ้ งห่วง ข้าจะไม่ยอมพลาดพลังให้นงั สารเลว
นันอีก จวนสกุลหลิวแห่งนีจะเป็ นบ้านของเราและเป็ น
หลุมฝังศพของพวกมัน จะไม่มใี ครกล้าขึนไปเหยียบหัว
ท่านหรือข้าอีกแน่นอน"
"ดี! แม่เชือเจ้า" เจินฮุย่ เหมยกอดบุตรสาวเอาไว้ดว้ ยความ
ภาคภูมใิ จเหลือล้น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 0

แสนชัง
# 41. ลับหูลบั ตา

การไปสวดมนต์ทอารามเที
ี ยนเซียนในวังนัน หลิวจ้าวเว่ย
พาบ่าวคนสนิทไปได้แค่คนเดียว ดังนันนางจึงให้อาเจิน
ติดตามตนเอง "อาหนิงกับปานเก๋อหัวช่วงทีข้าไม่อยูใ่ ห้
เจ้าไปติดตามคุณชายหก ระหว่างนีหากพวกบ้านรองคิด
จะสืบสวนเอาโทษขึนมาอีกก็ให้คนส่งจดหมายให้ขา้ พวก
เจ้าต้องดูแลเขาให้ด"ี
"บ่าวทราบแล้ว"
"มีฝู่ เจ้ามีหน้าทีดูแลเรือน คอยสอดส่องอย่าให้คนนอกกรํา
กราย อย่าให้ใครฉวยโอกาสมาวุน่ วายตอนทีข้าไม่อยู"่
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"เข้าวังครังนีเพียงกักตัวสวดมนต์ หากไม่มอี ะไร
เปลียนแปลงงานไหว้บรรพชนข้าจะกลับมา พวกเจ้าเองก็
ดูแลตัวเองให้ด ี ข้าไม่อยูอ่ ย่าปล่อยให้คนมารังแกเอาได้"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 1

หลิวจ้าวเว่ยสังการเสร็จก็ให้ทุกคนแยกย้ายกันไป
หญิงสาวเขียนจดหมายให้น้าชายหนึงฉบับเพือฝาก
ร้านค้ากับทีดินทีเถาเต๋อชวนมอบให้นาง หากเกิดปั ญหา
ขึนในช่วงนีจะให้คนดูแลติดต่อกับท่านน้าแทน
การกักตัวสวดมนต์กเ็ หมือนจําศีล นางต้องนุ่งขาวห่มขาว
ไม่ประทินโฉม และไม่ใช้เครืองประดับเกินจําเป็ น ต้อง
สํารวมกายวาจาตลอด 49 วัน
ในตอนเช้าของวันถัดมา วังหลวงได้สง่ รถม้ามารับนาง
โดยเฉพาะ
อารามเทียนเซียนแม้จะมีชอว่
ื าเป็ นอารามเล็กในวัง ทีมีไว้
สําหรับพวกนักพรตหรือพระทีฝ่ าบาทอุม้ ชูคอยทําพิธ ี แต่
ขนาดและพืนทีกลับไม่น้อยเลย
อารามแห่งนีอยูท่ างทิศเหนือของวังหลวง เป็ นส่วนที
ค่อนข้างห่างไกลและเงียบสงบอย่างยิง ตําหนักทีใกล้ทสุี ด
คือตําหนักดาราของเหล่านักพรต
เนืองจากมีชอว่
ื าเป็ นอารามของผูม้ วี ชิ าและเป็ นอารามที
ฮ่องเต้องค์ก่อนๆ มักใช้เพือสรรหาวิธหี ลอมสร้างยา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 2

อายุวฒั นะ ซึงนับเป็ นเรืองส่วนตัวและเป็ นทีหวงแหน

อย่างยิง ดังนันคนส่วนใหญ่จงึ หลีกเลียงทีจะมาทีนี พวก
สตรีฝ่ายในหากคิดจะกราบพระ ก็จะไปทีอารามเล็กส่วน
พระองค์ของไทเฮาแทน
หลิวจ้าวเว่ยถูกจัดให้พกั ทีเรือนใกล้อาราม นอกจากอา
เจินก็มนี างกํานัลทีคอยส่งอาหารกับตักนําให้อกี สองคน
แต่พวกนางจะมาเป็ นเวลา
หลิวจ้าวเว่ยจะต้องตืนตังแต่ยามเหม่าเพือร่วมสวดมนต์
ทําวัตรเช้า ก่อนจะกลับมาทานอาหารจัดการเรืองส่วนตัว
จากนันตังแต่ปลายยามซือจนถึงยามเซิน นางจะต้องเข้า
ร่วมการสวดมนต์ขอพรเสริมชะตาเมือง ระหว่างนันจะไม่
มีการออกมาด้านนอกอารามเด็ดขาด จนครบเวลานางถึง
จะเป็ นอิสระ และวนเวียนแบบนีไปจนกว่าจะครบ 49 วัน
เนืองจากเป็ นช่วงกักตัวสวดมนต์ หลิวจ้าวเว่ยจะกิน
อาหารเพียงสองมือคือเช้ากับเย็น ในช่วงกลางวันขณะ
ร่วมพิธจี ะมีเพียงนําชาเท่านันทีสามารถดืมได้ ซึงเรืองนี
อาเจินไม่ชอบใจนักเพราะเห็นว่าเป็ นการลําบากสําหรับผู้
เป็ นนาย แต่จา้ วเว่ยไม่ยหระ
ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 3

นึกถึงชาติกอ่ นบางวันนางไม่มขี า้ วจะกินยังอดทนผ่านมา

ได้ นีดีเท่าไหร่แล้วทีได้กนิ วันละสองมือ แถมยังเป็ น
อาหารรสเลิศอีกด้วย
*
"ขอพรเสริมชะตาเมือง?" เหลียวฮองเฮายกคิวสูง หันไป
มองนางกํานัลคนสนิททีมารายงานด้วยความสงสัย
ยามนีนางให้ตงเวที
ั และสังคณะกายกรรมมาเล่น ทังยัง
เชิญเหล่าสนมทังหลายออกมาร่วมชมหาความสําราญ
ด้วยกัน ดังนันในทีนีจึงมีคนมากมายรายล้อมนางอยู่
"เจ้าค่ะ มีราชโองการออกมาเมือวาน เช้านีก็ให้คนไปรับ
นางมาพักทีเรือนข้างของอารามเทียนเซียน" นางกํานัลผู้
นันกดเสียงเบาเอ่ยรายงาน
เหลียวฮองเฮามองเลยไหล่บรรดาสนมไปหาลีกุย้ เฟยที
สายตายังจับจ้องการแสดงบนเวทีอย่างจดจ่อ ก่อนนางจะ
กดยิมลึก "เจ้าไปได้"
ยามนีโอรสของนางกับลีกุย้ เฟยร่วมทางออกไปปราบ
ปี ศาจเซียจือด้วยกัน ผลการปราบปรามเป็ นอย่างไรยังไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 4

แน่ชดั นางกับลีกุย้ เฟยแม้ฉากหน้าเยือกเย็น แต่เบืองหลัง

ต่างร้อนใจดังมีไฟสุมอยูไ่ ด้มา้ นัง
ท่ามกลางคลืนใต้นําเหล่านี ฝ่ าบาทกลับเรียกตัวว่าที
ลูกสะใภ้เข้าวังมาสวดมนต์งนหรื
ั อ?
หากเป็ นคนอืนคงมองว่าฝ่ าบาทอาจจะให้หน้าหลิวจ้าว
เว่ยและช่วยหนุนหลังอันอ๋องเพราะเรืองนีแน่ แต่นางหา
ใช่พวกสายตาขาดประกายเช่นนัน นางเดาว่าฝ่ าบาทพึง
พระทัยต่อว่าทีลูกสะใภ้คนนีไม่น้อย การบังคับให้นางมา
อยูใ่ นวังหลวงยามนี หาใช่การสนับสนุนอันอ๋อง แต่อาจ
เป็ นการล่วงเกินเสียแล้ว
ลีกุย้ เฟยเห็นฮองเฮาทอดพระเนตรมาทางตนก็คลียิม
ละมุนตอบรับทว่าในใจนึกสงสัยว่าเหตุใดฮองเฮามอง
ตนเองเช่นนี หรืออาจจะเป็ นเรืองของโอรสของนาง หาก
เหลียวเจากัวกล้าลงมืออันใดกับอู่เหวินซวน นางสาบาน
ว่าจะฉีกร่างอีกฝ่ ายเป็ นชินๆ ด้วยมือตัวเอง
ในใจคิดสาปแช่งฉีกทึงร่างกันไม่เหลือดี แต่ภายนอกทัง
สองกลับยิมกว้าง ยกนําชาชวนกันดืมราวกับเป็ นมิตรแท้
ทีชัวชีวติ มิอาจแยกสัมพันธ์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 5

*
ในขณะทีในวังเมฆหมอกมหึมากําลังก่อตัว ทีจวนสกุล
เฉินในเมืองกลวงกลับมีเสียงร้องโอดโอยดังลันของ
บุตรชายราชครูเฉินหรูเหยียน
"ตีไก่หรือ! เดียวนีเจ้ากล้าหัดเข้าบ่อนตีไก่ แถมยังมีเรือง
กับพวกนักเลงจนคนเค้ามาตามให้ขา้ ไปไถ่ตวั ถึงที! เจ้า
ลูกโง่!" เฉินหรูเหยียนทุบตีเฉินซุ่ยด้วยความโกรธ
เฉินซุ่ยเป็ นเด็กทะโมนอยูไ่ ม่นงิ สมกับทีเป็ นสายเลือด
สกุลเฉินโดยแท้ แต่ผดิ ก็ตรงทีเขามีบดิ าอย่างเฉินหรูเห
ยียนทีเป็ นบัณฑิตเต็มตัว ไม่ใช่ทหารอย่างนายท่านสกุล
เฉินคนอืนๆ
แต่เดิมเฉินซุ่ยซุกซนทว่ายังพอรูข้ อบเขต แต่คราวนีเขา
ถึงกับไปมีเรืองต่อยตีในบ่อนชนไก่ ทําข้าวของพัง
เสียหาย เจ้าของบ่อนไม่ยอมปล่อยตัวเขาหากไม่วางเงิน
ชดใช้ เจ้าเด็กนีกลัวบิดาจะลงโทษจึงไม่ยอมปริปากขอ
ความข่วยเหลือ จนเจ้าของบ่อนให้คนมาทุบประตูสกุล
เฉินเรียกเงินค่าเสียหาย อับอายผูค้ นไปทัว
"ข้าบอกแล้วข้าอยากไปช่วยพีใหญ่ทเอี
ี ยนเหอ ท่านขังข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 6

ไว้ในเมืองหลวง ข้าก็ตอ้ งเบือหน่าย ข้าอยากไปเทียวให้

ทัว ดูอย่างพีใหญ่ยามนี เขาออกไป... โอ๊ย!"
"เจ้าเด็กปากพล่อย เรืองทีพีเจ้าทําอยูน่ นสามารถเอามา
ั
พูดเล่นได้ร ึ หากคนอืนได้ยนิ เข้าเจ้าคิดหรือไม่ว่าพีเจ้า
อาจจะเป็ นอันตรายเพราะน้องโง่ๆ อย่างเจ้า"
"โอ๊ยๆ ท่านพ่อข้ารูแ้ ล้วๆ ข้าแค่พลังปากไป ข้าผิดไป
แล้ว"
"เลียงให้เป็ นคนกลับไม่เป็ นคน ซุกซนไม่รคู้ วาม เหมือน
เป็ นลิงเป็ นค่าง อยูเ่ ฉยๆ ไม่ได้ เจ้าดูเถิดนีลูกชายทีเจ้า
เลียงมา" เฉินหรูเหยียนชีนิวด่าเฉินซุ่ยไม่หยุด ก่อนจะหัน
ไปพูดกับฮูหยินของตน
"ท่านจะมาโทษข้าได้อย่างไร จะโทษก็โทษทีเชือสายสกุล
เฉินของท่านเถอะ บรรพบุรุษข้ามีแต่บณ
ั ฑิต ฝั งท่านนัน
แหละทีบ้าวรยุทธ์ ชอบบุกตะลุยออกรบ" เฉินฮูหยินเถียง
เขาแล้วสะบัดหน้าหนี
"นียังจะเถียงอีกรึ!?" มีลกู ก็ชอบก่อเรือง ภรรยาก็เถียงคํา
ไม่ตกฟาก เฉินหรูเหยียนรูส้ กึ โกรธจนหลังคอร้อนผ่าวไป
หมด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 7

"เอาล่ะๆ ตีกต็ แี ล้ว ด่าก็ดา่ แล้ว เลิกทําเสียงดังเอะอะสักที

เจ้าเด็กคนนีหนังเหนียว ท่านตีไปเขาก็ไม่เจ็บจะตีให้เมือย
มือทําไม"
"ก็เพราะตีแล้วไม่เจ็บมันถึงไม่ฟังคําข้า หากโตขึนไปแล้ว
ยังไม่รจู้ กั หนักเบาไม่ดตู าม้าตาเรือล่วงเกินคนทีไม่ควร
เข้า ใครจะไปช่วยเขาได้ ข้าพูดก็เพือตัวเขาทังนัน"
"ข้าทราบแล้วท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ท่านพ่อโปรดบรรเทา
โทสะ มันไม่ดตี ่อสุขภาพท่าน" เฉินซุ่ยยิมแหยเข้าไปกอด
ขาบิดา
"รูว้ า่ ไม่ดตี ่อข้าเจ้าก็อย่าทําให้ขา้ โมโห!"
"ข้ารูแ้ ล้วท่านพ่อ ข้าจะไม่ทําอีกแล้วๆ"
"ลูกรับปากแล้วท่านก็อย่าเสียงดังอีกเลย"
"เจ้าก็ดแี ต่ให้ทา้ ยเขา... ไป อย่างไรก็ตอ้ งลงโทษ ข้าให้
เจ้ารับผิดชอบตรวจสอบทรัพย์สนิ ในห้องเก็บบันทึก
ตระกูลทังหมด ดูวา่ มีสงใดชํิ ารุดหรือขาดหาย แล้วลง
บันทึกไว้ให้ถถ้ี วน"
"ท่านพ่อ! ของในห้องนันมีเป็ นพันๆ ชิน เมือไหร่ขา้ จะนับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 8

เสร็จ" เฉินซุ่ยร้องโอดโอย ถูกลงโทษเช่นนีไม่ต่างจากสัง

กักบริเวณเขา
"เพราะอย่างนีเจ้าจะได้สงบเสงียมเสียบ้าง หากตรวจนับ
ไม่ครบห้ามออกจากจวนเด็ดขาด"
"ท่านพ่อ!"
"ไป พาคุณชายของพวกเจ้ากลับไปทายาทีห้อง ถ้าเขามี
แรงลุกขึนมาเมือไหร่ให้คุมตัวไปห้องเก็บบันทึกตระกูล
ทันที"
"ท่านพ่อท่านจะทําแบบนีกับข้าไม่ได้ ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!"
เฉินซุ่ยพยายามตะโกนไปตลอดทางขณะทีถูกบ่าวชาย
หามไปทีเรือนของเขา เฉินฮูหยินถอนหายใจเฮือก
"ท่านอย่าโกรธอีกเลย ข้าเตรียมนําแกงไว้ ท่านมาแล้วก็
ดืมสักหน่อย"
"เอาเถอะ" เฉินหรูเหยียนถอนหายใจยาว เขาเดินตาม
ภรรยากลับเข้าไปนังในเรือนพลางสูดหายใจลึกปรับ
อารมณ์
"จะว่าไปท่านได้ขา่ วจากทางนันบ้างหรือไม่ เงียบหายไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 9

พักใหญ่แล้ว" ทางนันทีนางพูดถึงคือเฉินเฟยฉี เฉินฮูหยิน

รูว้ ่าหลานชายไปราชการลับแต่กอ็ ดห่วงไม่ได้เมือเห็นว่า
เงียบหายไปนาน
"งานคราวนีอันตราย เขาคงไม่สะดวกส่งข่าวเท่าใดนัก แต่
อย่าห่วงเลย ด้วยฝี มอื เขาคงไม่มเี รืองเลวร้ายอันใด"
"เฮ้อ เขาอยูไ่ ม่เคยติดที ด้วยไร้บดิ ามารดาแถมหลังเรือน
ยังไร้ผคู้ นคอยดูแล คราวหน้าเขากลับมาท่านลองถามดู
เถอะ จะปล่อยให้ลอยชายเช่นนีไปเรือยๆ ไม่ดแี น่ อายุอา
นามไม่น้อยแล้วควรคิดเรืองแต่งงานเสียที"
"ข้าก็คดิ เช่นนัน เขาควรจะมีคนดูแลบ้าง หากพีชายกับ
พีสะใภ้ขา้ ยังอยูเ่ ขาคงไม่โดดเดียวมานานปี ขนาดนี คราว
นีเราก็เป็ นผูใ้ หญ่ออกหน้าช่วยเขาจัดการเถอะ"
"ดีเจ้าค่ะ จวนไม่มเี รืองมงคลนานแล้ว ได้แต่งสะใภ้สกั ที
ต้องดีมากแน่"
"รอเขามา ข้าจะถามดู"
*
บริเวณนีเงียบสงบมาก จะมีกแ็ ต่ทหารทีเดินยามผ่านมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 0

นานๆ ครังเท่านัน แม้แต่เหล่านักพรตก็ไม่มแี วะเวียนมา

ใกล้
วันนีหลิวจ้าวเว่ยเพิงมาถึง การสวดมนต์จะเริมในวันพรุง่
ดังนันเวลาทีเหลือจึงมีแต่ความเบือหน่าย
ในห้องพักนันตกแต่งอย่างเรียบง่ายมาก แต่ขา้ วของ
เครืองใช้เป็ นของดี สมกับเป็ นเรือนพักในวังหลวง
นอกเหนือจากกระดาษกับพู่กนั ในห้องมีเพียงกระดาน
หมากล้อมทีพอจะแก้เบือได้
อาเจินเล่นหมากล้อมไม่เป็ น หลิวจ้าวเว่ยจึงนังเล่นกับ
ตัวเองเพือฆ่าเวลา กระทังผ่านมือเย็นและฟ้ ามืดไปแล้ว
นางจึงบอกอาเจินให้ไม่ตอ้ งรอรับใช้ ให้นางไปนอนห้อง
ข้างเสีย ส่วนหญิงสาวยังนังเล่นหมากกับตัวเองกระทัง
พระจันทร์เริมแขวนตัวสูง ประตูหอ้ งของนางถูกเปิ ดออก
อีกครัง
หลิวจ้าวเว่ยไม่แปลกใจทีเห็นฮ่องเต้อู่เหอตีเสด็จมา นาง
ลุกขึนถวายบังคมเขาแต่อกี ฝ่ ายรีบเขามาพยุงนางเอาไว้
"ไม่ตอ้ งมากพิธ ี มานีสิให้เราดูเจ้าหน่อย ไม่ได้พบกันเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 1

เดือนแล้ว" เขานังลงบนเก้าอีแล้วจับนางหมุนราวกับเป็ น
เด็กเล็กๆ
"ฝ่ าบาทหม่อมฉันเวียนหัว" นางแสร้งทําหน้างอเอ่ยขัด
เขา ใบหน้าหล่อเหลาของจักรพรรดิสว่างขึนพร้อมกับ
หัวเราะเสียงดัง
"นังเถอะๆ เราไม่จบั เจ้าหมุนแล้ว"
"ขอบพระทัยเพคะ" นางนังลงทีเก้าอีด้านข้าง ฮ่องเต้
ทอดพระเนตรมองกระดานหมากของนาง
"เจ้าค้างคาวมีฝีมอื เล่นหมากไม่เบาทีเดียว"
"มิกล้ารับคําชมเพคะ ฝีมอื แค่นน่ี าขายหน้ายิงนัก หม่อม
ฉันเพียงแค่เล่นฆ่าเวลาเท่านันไม่คดิ ว่าฝ่ าบาทจะมาเห็น
... จ้าวเว่ยเคยได้ยนิ ว่าฝ่ าบาทสามารถเล่นหมากชนะอัคร
เสนาบดีเฝิงได้ถงึ เจ็ดตาติดต่อกัน ฝีมอื ของฝ่ าบาทช่างน่า
อัศจรรย์จริงๆ" อัครเสนาบดีเฝิ งหวาย แต่เดิมอายุสบิ หกก็
สอบเป็ นจ้วงหยวนได้แล้วทังเป็ นทีหนึงของทังสามสนาม
สอบ นอกจากมีความรูก้ ว้างไกลแม่นยํายังถูกเรียกว่าเป็ น
เทพด้านหมากล้อมของต้าถง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 2

"เฝิงหวายนันทีจริงแล้วไม่นบั เป็ นอะไร รูปแบบหมากของ

เขามีไม่เท่าไหร่เพียงแต่สบั เปลียนพลิกแพลงเก่ง หาก
มองรูปแบบของเขาออกจะชนะอีกกีสิบตาก็ได้ทงั ต้อง
อย่างท่านปู่ของเจ้าหลิวชงเหนียน เขาไม่เก่งเดินหมากแต่
ฉลาดเรืองวางแผนเล่หก์ ล มองออกยาก แข่งกับเขาเจ็ด
ตามีแต่จะผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ แต่เขาชอบบ่ายเบียงไม่
เล่นกับเราอยูร่ าไป"
ํ ฝ่ าบาทตรัสเล่าอย่างผ่อนคลาย
ขณะทีดึงมือหลิวจ้าวเว่ยไปกุมลูบทะนุ ถนอมอย่างยิง
"ให้อจั ฉริยะอย่างฝ่ าบาทกล่าววิจารณ์ฝีมอื ท่านอัคร
เสนาบดีชา่ งไม่ยตุ ธิ รรมต่อเขา หากเป็ นคนอืนคงบอกว่า
ฝีมอื หมากของเขาเป็ นดังเทพเซียนมาประทับ แต่พอเป็ น
ฝ่ าบาททีเป็ นโอรสสวรรค์ตวั จริงกลับกลายเป็ นธรรมดาไป
เสียได้ ดูแล้วไม่น่าใช่ความผิดท่านอัครเสนาบดี แต่เป็ น
เพราะฝ่ าบาทสูงส่งเกินคนทัวไปต่างหาก"
ได้ยนิ สาวงามเอ่ยยกยอตนฝ่ าบาทก็สรวลอย่างอารมณ์ดี
"เจ้านีปากหวานขนาดนีไปหัดมาจากไหน แต่กอ่ นไม่เคย
เห็นพูดเช่นนี มีแต่จะหาเรืองใต้เท้าอย่างนันใต้เท้าอย่าง
นี"
"ฝ่ าบาทอย่าพูดถึงเรืองน่าอายแต่กอ่ นเลยเพคะ แค่คดิ ถึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 3

หม่อมฉันก็อายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีแล้ว" หลิวจ้าวเว่
ยก้มหน้าลงซบกับมือด้วยความขัดเขิน
"ไม่เห็นต้องไปมุดแผ่นดินทีไหน ถ้าอายมากก็มาหาเรานี
สิ" ไม่พดู เปล่าชายหนุ่มดึงนางในอิงใบหน้ากับอกของเขา
ทําราวกับจะให้นางมุดกับแผงอกกว้างในชุดมังกรนัน
ช่างเป็ นอภิสทิ ธิทีสูงส่งมันคงอย่างยิง
หลิวจ้าวเว่ยขืนตัววูบหนึงก่อนจะโอนอ่อนให้เขาโอบ
เอาไว้ในอ้อมแขน แนบใบหูฟังเสียงหัวใจของเขาเต้นอยู่
ในอก
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ข้าได้ลงมือทําอะไรไปบ้างแล้ว เรืองทีเจ้า
ต้องการนันข้าจะไม่ให้ผดิ พลาด"
"ฝ่ าบาทมีเมตตาต่อจ้าวเว่ยยิงนัก แต่..."
"แต่อะไร?"
"หม่อมฉันกลัว... ยามนีจ้าวเว่ยเหมือนเป็ นของแปลกใหม่
ทีฝ่ าบาทชมชอบ ผ่านไปไม่นานวันหน้าอาจจะสินราคา
และน่าเบือหน่าย ดังนันวันนีฝ่ าบาทอย่าทรงเมตตาหม่อม
ฉัน อย่าอ่อนโยนกับหม่อมฉัน อย่าทําราวกับว่ารักใคร่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 4

หม่อมฉันจนจะขาดไม่ได้เลยเพคะ ยิงฝ่ าบาททําเช่นนีวัน

หน้าจ้าวเว่ยคงไม่อาจวางจิตใจให้สงบนิงยามทีความ
เมตตาของฝ่ าบาทไร้รสชาติเสียแล้ว"
ตามปกติเหล่าฮ่องเต้จะไม่ชอบสตรีทขีี หึงขีหวง ริษยา
และเรียกร้องความสนใจจนเกินงาม ดังนันคําพูดนีของ
หลิวจ้าวเว่ยนับเป็ นการผิดมารยาทอย่างร้ายแรง แต่
ขณะเดียวกันก็เป็ นการเปิ ดเผยความเป็ นมนุษย์ เปิ ดเผย
ถึงความรักใคร่ยดึ ติดต่อเขาอย่างจริงใจ
นางเลือกพนันทางนีเพราะต้องการหยังเชิงขีดจํากัดทีเขา
มีต่อนาง ในชาติกอ่ นหลานไฉ่ซนก่ิ อเรืองครังแล้วครังเล่า
ให้เขาตามเช็ดล้าง แถมยังกล้าทําเรืองใหญ่ทผิี ดบาป
มหันต์มากมายเพือรักษาชีวติ นางใจดวงใจ หลิวจ้าวเว่ยอ
ยากรูว้ า่ ตนมีนําหนักมากแค่ไหนในใจเขา มากพอทีจะ
ผลักเขาให้กอ่ บาปได้ถงึ ระดับไหน
ชาติกอ่ นนางกับเขาไม่เคยพบหน้ากันตรงๆ นางอาจเคย
เข้าเฝ้ ารับเสด็จแต่กเ็ ห็นเพียงชายเสือคลุมมังกรกับมอง
เขาจากทีไกลๆ เท่านัน ทังสองเป็ นแค่คนแปลกหน้า
เพียงแต่เขาเป็ นฮ่องเต้ผคู้ รอบครองใต้หล้า ส่วนนางเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 5

แค่สตรีทชืี อเสียงคาวโลกียน์ างหนึง

เขาอยูบ่ นปลายยอดของแผนการมากมายทีวางล้อมนาง
ไว้ แม้ไม่เคยพบหน้าเขาก็ตดั สินเส้นทางชีวติ ของนางครัง
แล้วครังเล่า และสุดท้ายนางกลายเป็ นหมากเบียตัวหนึงที
ใช้เป็ นทางรอดของเขา
นางเข้าใจ ไม่ใช่ไม่เข้าใจ
เขาอยูบ่ นบัลลังก์ มีเพียงแต่การได้ยนิ ได้ฟัง ได้รบั รูแ้ ละ
ออกคําสัง อันอ๋อง หลิวจ้าวอวี ลีกุย้ เฟย บิดานาง ไม่รใู้ คร
บ้างทีสุมไฟและเรียกร้องคําพิพากษาจากเขา ดังนันเขา
จึงเป็ นหมากสําคัญทีคนพวกนันใช้ทาํ ลายนาง และใน
ท้ายทีสุดเขาก็เป็ นคนทําลายนางเอง
ชาตินีนางไม่ได้คดิ จะเอาชีวติ เขา เพียงแต่ตอ้ งการใช้เขา
เป็ นหมากแบบทีเขาเคยถูกใช้ในชาติกอ่ น คนพวกนันใช้
วิธไี หนนางก็จะใช้วธิ นี นั ฮ่องเต้เคยคิดอย่างไรนางก็จะให้
เขาคิดเช่นเดิมแต่ให้สนองโทษทัณฑ์เหล่านันแก่พวกมัน
ด้วยสถานการณ์จาํ เป็ นบังคับ ด้วยแผนการและผูค้ นที
แวดล้อม นางเข้าใจในสิงทีฮ่องเต้ทาํ ต่อนาง... เพียงแต่
ความจําเป็ นของเขาไม่ได้หกั ล้างความเจ็บปวดทุกข์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 6

ทรมานทังหมดทีนางได้ประสบ
นางเข้าใจ แต่ไม่ให้อภัย
และทีสําคัญทีสุด... เขาต้องชดใช้ให้เด็กในท้องของนางที
เสียไป
ดังนันชาตินีเขาต้องทําร้ายลูกตัวเองเพือนาง ก็นับว่าสา
สมแล้ว
นางอยากเห็นเขาบันทอนสายเลือดของตัวเอง อยากเห็น
วังหลังของเขาลุกเป็ นไฟ อยากเห็นเขาดินรนทําทุกอย่าง
แต่สดุ ท้ายเขาจะไม่ได้อะไรเลย
นางจะละเว้นชีวติ ของเขาเพือให้เขาได้อยูก่ บั ความว่าง
เปล่าและพลาดหวังไปในชัวชีวติ ทีเหลือ
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึกปรายตามองมือใหญ่ทลูี บหัวไหล่
ของนางเบาๆ ราวกับปลอบประโลม
"เจ้ากําลังล่อลวงให้เราบอกว่าเราจะรักเจ้าตลอดไปใช่
หรือไม่?" เขาถาม นําเสียงไม่ได้หงุดหงิดแม้แต่น้อย โฉม
สะคราญทีเอียงหัวพิงกับอกเขาจึงเงยหน้าขึนมองใบหน้า
ของบุรุษทีงดงามทีสุดในใต้หล้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 7

"หม่อมฉันเป็ นสตรี ย่อมต้องมีมารยาบ้าง ยามนีหม่อมฉัน

อยากลองใช้มารยาล่อลวงฝ่ าบาทให้เอ่ยคําพูดอย่างทีใจ
หวังมิได้หรือเพคะ?" แพขนตายาวกระพริบขึนลงอ้อยอิง
ขณะทีพระโอษฐ์บางแย้มกว้าง ทรงยกนิวขึนดีดหน้าผาก
นางแล้วหัวเราะ
"มารยาอ่อนหัดเช่นนีของเจ้าใช้ได้ทไหนกั
ี น แต่เจ้าไม่ตอ้ ง
ห่วงเราจะโปรดเจ้าให้มาก จะไม่ให้เจ้าต้องน้อยเนือตําใจ
แม้แต่น้อย"
"ใต้เท้า... ไม่ส ิ ฝ่ าบาททรงบ่ายเบียงหม่อมฉัน ช่างเถิด
เอาไว้หม่อมฉันจะไปฝึกมาใหม่ คราวหน้าพระองค์ตอ้ ง
ยอมพูดแน่ๆ"
"เจ้าค้างคาวโง่ เราสินเปลืองความคิดหาทางพาเจ้าเข้าวัง
ทังรักษาชือเสียงเจ้าไปมากมายขนาดนี ยังไม่ชดั เจนอีก
หรือ ยังอยากฟั งคําพูดอะไรอีก"
"การกระทําเป็ นเรืองทีมองเห็นได้กจ็ ริงแต่หากได้ยนิ กับหู
นันเป็ นสิงทีชัดเจนและวางใจได้มากกว่านะเพคะ"
"เช่นนันเจ้าก็ตอ้ งไปฝึกมาอีก ว่ากันว่าสตรีมมี ารยาร้อย
เล่มเกวียนจะอ่อนหัดเช่นทีเจ้าใช้เมือครูไ่ ด้อย่างไร"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 8

"เช่นนันหม่อมฉันคงต้องศึกษาให้มากกว่าเดิม ได้ยนิ ว่า

พระสนมทังหลายในวังหลังนันล้วนแต่เป็ นคนมี
ความสามารถ ถนัดกันไปคนละอย่าง หม่อมฉันนอกจาก
ความสามารถในการก่อเรืองกับหาเรืองก็แทบไม่มอี ะไร
ความรูจ้ ากท่านอาจารย์ทงหลายเมื
ั อครังทีท่านย่าให้ราํ
เรียนก็พอมีไว้ไม่ให้ขายหน้าเท่านัน ฝ่ าบาทอย่าทรง
รังเกียจนะเพคะ หลังจากนีหม่อมฉันจะอดทนและหมัน
ฝึกฝนตัวเองให้มาก"
"ไม่ใช่วา่ เจ้าร่ายรําได้งดงามทีสุดหรอกหรือ" เขาดึงนิว
เล็กๆ ของนางมาบีบเบาๆ แล้วคลายออก ดูแล้วรูส้ กึ ว่า
น่ารักอย่างยิง
"เรืองรําบูชาฟ้ าดินนันเป็ นเพราะโชคชะตาเสียมาก จาก
การร่ายรําทังหมดหม่อมฉันก็รจู้ กั แค่การรําชนิดนี ทังยัง
ได้ไปเฝ้ าน้องสาวฝึ กซ้อมถึงได้จดจําใส่ใจไว้ แต่หากถาม
ถึงระบําชนิดอืน คนคงไม่เรียกหม่อมฉันเป็ นเทพธิดาอีก
แล้ว แถมยังจะหัวเราะเยาะหม่อมฉันอีก" นางถอนหายใจ
เฮือก "แต่หากพระองค์โปรดหม่อมฉันจะฝึกให้มากดูให้
มาก ดีหรือไม่เพคะ"
"เจ้าจะทําอะไรก็ได้แต่ตอ้ งไม่ลาํ บากตัวเองจนเกินไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 9

เรืองร่ายรํา หมากล้อม พิณ กลอน ล้วนเป็ นเรืองรอง ขอ

เพียงเจ้ามีความสุขเท่านัน อยากทําอะไรก็ได้ทงสิ
ั น"
"ฝ่ าบาทมีเมตตาต่อหม่อมฉันยิงนัก ขอเพียงวันหน้า
หม่อมฉันสามารถหลีกเลียงคําครหาและได้เข้าฝ่ ายในมา
รับใช้ฝ่าบาทอย่างถูกต้อง เพียงแค่ทุกอย่างสมดังที
มารดาของหม่อมฉันฝากฝั งไว้ จ้าวเว่ยจะต้องตอบแทน
พระเมตตาของฝ่ าบาทอย่างสุดหัวใจแน่นอนเพคะ"
"รออีกไม่นาน เมือจัดการทุกอย่างเหมาะสมเราจะรับเจ้า
เข้าวังอย่างมีหน้ามีตา" เขาจูบลงบนนิวของนางเป็ นการ
ประทับสัญญา หญิงสาวขวยเขินซุกหน้าลงกับอกเขาอีก
ครังก่อนจะกระแอมไล่ความติดขัดในลําคอ
"นีก็ดกึ มากแล้ว มิทราบด้านนอกฝ่ าบาทได้พาคนติดตาม
มาหาไม่เพคะ"
"มีเพียงซุนกงกงกับนางกํานัลไม่กคน"
ี
"เรืองนี..."
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วงพวกนีเป็ นคนทีเราไว้ใจ จะไม่มคี นอืนรู้
เรืองของเรากับเจ้าก่อนถึงเวลาทีสมควร"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 0

"ขอบพระทัยเพคะ... ฝ่ าบาททรงงานมาทังวัน พรุง่ นีก็

ต้องตืนไปว่าราชการเช้าควรจะรีบพักผ่อนนะเพคะ"
"เจ้าไล่เราหรือ? เราคิดถึงเจ้ามาตลอดหลายวันนี วันนีรู้
ว่าเจ้าเข้าวังอยากมาหาแต่เนินๆ ก็ได้แต่ขม่ ใจรอให้ฟ้ามืด
ถึงเวลาลับหูลบั ตาคนแล้วจึงมาพบหน้าเจ้าได้ เจ้าจะใจ
ร้ายไล่เราไปหรือ" เขาเอ่ยตัดพ้อต่อนางเห็นได้ชดั ถึง
ความไม่ถอื ตัวและวางพระทัยอย่างยิง
หญิงสาวใบหูแดงกําก้มซ่อนใบหน้าแสร้งไม่รคู้ วามหมาย
ทีอีกคนขอค้างคืนทีนี "ชายหญิงไม่ควรใกล้ชดิ ยามนี
หม่อมฉันถือว่าผิดธรรมเนียมไปมากแล้ว แต่หากฝ่ าบาท
จะค้างคืนทีนีหม่อมฉันก็ยนิ ดีรบั ใช้ ขอให้ฝ่าบาทบรรทม
บนเตียง หม่อมฉันยินดีจะนอนบนพืนเองเพคะ"
"ฮ่าๆ เจ้าค้างคาวน้อยเจ้าเล่ห"์ ฮ่องอู่เหอตีหัวเราะแล้ว
บีบจมูกนาง "อย่ามาทําหน้าสลดเลย เราไม่แย่งเตียงกับ
เจ้าก็ได้ อีกอย่างพรุง่ นีเจ้ายังต้องร่วมสวดมนต์ หากเรา
ค้างทีนีเจ้าคงไม่มแี รงลุกไปสวดเป็ นแน่ "
"ฝ่ าบาทตรัสอะไรเช่นนัน" นางอายจนกัดริมฝีปากสีแดง
สดนันลงลึก ฮ่องเต้เห็นหญิงถูกกระเซ้าจนหน้าแดงก็ยงิ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 1

ชอบพระทัย จูบลงบนหัวนางคราวหนึงก่อนจะลุกขึน
"หากขาดเหลืออะไรก็ให้บอกแก่นางกํานัล อย่าให้ตวั เอง
ต้องลําบาก"
"เพคะ"
"ส่วนถ้าคิดถึงเรา รอให้ฟ้ามืดพรุง่ นีเราจะมาพบเจ้าอีก"
เขาจุมพิตบนหน้าผากนางผะแผ่วแล้วถอยห่างไป หลิว
จ้าวเว่ยหลุบตาลงตําก่อนจะช้อนมองคนทีจ้องนางอยู่
อย่างมีความหมาย
"หม่อมฉันจะรอเพคะ"
"หืม..."
"เพราะตังแต่ยามนีหม่อมฉันก็เริมคิดถึงฝ่ าบาทแล้ว"
"จ้าวเว่ย"
"เพคะ"
"...." พอได้ฟังคําพูดนางเขาก็อยากเอ่ยคํานันออกมา แต่
พอคิดว่าอยากเห็นนางขวนขวายใช้มารยาล่อลวงตนก็
เปลียนเป็ นรอยยิมจางๆ แล้วเดินจากไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 2

หลิวจ้าวเว่ยมองตามฮ่องเต้อู่เหอตีไปจนสุดสายตา
กระทังประตูถูกปิ ด
หญิงสาวยกมือข้างขวาขึนกดบนอกซ้าย เพือระงับหัวใจที
เต้นกระหนําเสียจนยากจะควบคุม
*
เมือการสวดมนต์ขอพรเริมต้นมาได้สามวัน ลีกุย้ เฟย
ได้มาขอเข้าเฝ้ าฝ่ าบาททีตําหนักเฉียนชิงเพราะอยากถาม
ข่าวของอันอ๋อง แต่พอมาถึงขันทีกบ็ อกนางว่าฮ่องเต้
เสด็จไปทีห้องเลียงนก
ลีกุย้ เฟยจึงตามไปขอเข้าเฝ้ าทีนัน แต่พอไปถึงแค่หน้า
ห้องซุนกงกงก็เข้ามาขวาง "ถวายพระพรพระสนม"
"กงกงไม่ทราบข้าจะขอเข้าเฝ้ าฝ่ าบาทได้หรือไม่?" นาง
คิดว่าฝ่ าบาทอยูท่ ห้ี องเลียงนกย่อมแปลว่าไม่ได้ทรงงาน
ราชกิจอยู่ ดังนันการขอเข้าเฝ้ าคงไม่ใช่เรืองยาก แต่ซุน
กงกงกลับหลุบตาประสานมือตอบอย่างเสียไม่ได้
"ต้องขออภัยพระสนม ฝ่ าบาททรงมีรบั สังไว้ ห้ามใคร
รบกวนทังสินพ่ะย่ะค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 3

"แม้แต่ขา้ หรือ?" นางมุน่ คิวแปลกใจ ซุนกงกงนิงไปวูบ

หนึงก่อนจะพยักหน้า
"หากพระสนมมีธุระอันใดถ้าไม่เป็ นความลับสามารถแจ้ง
แก่กระหม่อม กระหม่อมจะรีบกราบทูลฝ่ าบาทให้พะ่ ย่ะ
ค่ะ"
"ไม่นบั ว่าเป็ นความลับอันใด เพียงแต่อยากถามข่าวคราว
ของอันอ๋องเท่านัน เขาออกเดินทางไปเป็ นเดือนแล้วข้า
อดห่วงไม่ได้"
"เป็ นเรืองนี รอมีโอกาสหม่อมฉันจะกราบทูลฝ่ าบาทให้...
ครังนีคงต้องรบกวนให้พระสนมกลับไปก่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"เอาเถอะๆ" ลีกุย้ เฟยไม่ดอดึื ง นางมักทําตัวว่านอนสอน
ง่ายต่อหน้าฮ่องเต้อยูแ่ ล้ว จึงไม่คดิ วางอํานาจบาตรใหญ่
บังคับให้คนเข้าไปทูลรายงาน หญิงสาวหมุนตัวจะกลับแต่
พอก้าวออกมาไม่กก้ี าวกลับได้ยนิ เสียงหัวเราะของสตรี
แว่วมาจากด้านใน
ร่างแบบบางของพระสนมชะงัก ดวงตาพาดแววกร้าววูบ
หนึงก่อนจะก้าวต่อราวกับไม่มสี งใดเกิ
ิ ดขึน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 4

ซุนกงกงถอนหายใจโล่งอกขณะมองตามลีกุย้ เฟยเสด็จ
ออกจากตําหนักไป
"ใครอยูด่ า้ นในกับฝ่ าบาท?" เมือก้าวออกมาจากตําหนัก
ลีกุย้ เฟยก็ให้นางกํานัลเรียกขันทีรบั ใช้ของตําหนักเฉีย
นชิงมาถาม
"ทูลพระสนมเรืองนีกระหม่อมไม่รจู้ ริงๆ พ่ะย่ะค่ะ"
"ฝ่ าบาทไม่โปรดให้คนเข้าไปในห้องเลียงนกนัก ทีผ่านมา
มีแค่ขา้ ฮองเฮา เสียนเฟย กับจิงเจาอี ...เมือคืนฝ่ าบาท
พลิกป้ ายตําหนักไหน?"
"เป็ นหนิงกุย้ เหรินเพคะ" ซีเซียงรายงานผูเ้ ป็ นนาย
ลีกุย้ เฟยขมวดคิวฉับ หนิงกุย้ เหรินเข้าวังว่าปี กว่าแล้ว
นางได้ถวายงานเรือยๆ นานๆ ครัง ความโปรดปรานไม่
นับว่าหวือหวาแม้แต่น้อย เรืองความงามก็ไม่ได้โดดเด่น
หากฝ่ าบาทจะโปรดปรานถึงขันเอาอกเอาใจคงทําไป
ตังแต่นางเริมเข้าวังใหม่ๆ แล้ว จะรอมาป่ านนีทําไมกัน
"ไม่ใช่นางแน่... ช่วงนีฝ่ าบาทโปรดปรานใครเป็ นพิเศษ
หรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 5

"ไม่มนี ะเพคะ ทีผ่านมาหม่อมฉันก็รายงานแก่พระสนม

ตลอด หากมีสงใดผิ
ิ ดสังเกตพระสนมคงทราบแล้ว"
ลีกุย้ เฟยตวัดสายตาไม่พอใจ "ให้คนไปสืบมาใกล้ถงึ เวลา
สําคัญอย่าให้มพี วกตัวปั ญหามาขวางทางหลางเอ๋อร์ของ
ข้าได้" ถ้าเป็ นพวกสนมทีไร้ภูมหิ ลังก็แล้วไป กลัวก็แต่
พวกขุนนางเจ้าเล่หฝ์ ่ ายสกุลเหลียวจะหาทางส่งหญิงงาม
มาล่อลวงฝ่ าบาทให้คล้อยตาม เช่นนันนางก็เสียเปรียบ
แล้ว
หยูซนิ ซินก้าวนําขบวนนางกํานัลกับขันทีกลับตําหนักห
ยงเยว่ดว้ ยใจทีมีแต่ความระแวง ในขณะทีคนในห้องเลียง
นกกลับไม่รตู้ วั เลยว่าตนถูกหมายหัวเสียแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยกําลังมองค้างคาวทีกําลังห้อยหัวตัวเองอยูใ่ น
กรงสีทองด้วยอารมณ์ทบอกไม่
ี ถูกนัก... ฮ่องเต้ผนู้ ดูี จะรัก
นกทุกชนิดไม่แบ่งแยกสายพันธุจ์ ริงๆ กระมัง
"แม้แต่คา้ งคาวฝ่ าบาทก็ยงั เมตตา นีช่าง..."
ฮ่องเต้ตรัสพลางสรวล "ข้าเลียงไว้เป็ นเพือนเจ้า ไม่ดี
หรือ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 6

หญิงสาวมองค้อนอีกฝ่ าย "หม่อมฉันไม่ใช่คา้ งคาวจริงๆ

เสียหน่ อย ถึงฝ่ าบาทเลียงค้างคาวไว้หม่อมฉันก็พดู กับ
มันไม่รเู้ รืองหรอกนะเพคะ"
"ไม่รเู้ รืองรึ? ทําไมข้าฟั งมันรูเ้ รืองเล่า" เขาแสร้งทําเงียหู
ฟั งใกล้ๆ กรง "อะไรนะ เจ้าว่าแม่นางผูน้ งดงามมากหรื
ี อ?
งดงามเหมือนเทพธิดาเลยหรือ"
"ฝ่ าบาทก็..." หญิงสาวขวยเขินจนหน้าแดงทีถูกหยอกล้อ
นางกัดริมฝีปากกระเง้ากระงอดเดินหนีชายหนุ่มไปอีก
ทาง
ในห้องนีมีกรงนกอยูน่ บั ร้อยแต่กลับสะอาดมาก คงเพราะ
ขันทีผดู้ แู ลทํางานกันหนักเป็ นแน่ นางไปหยุดหน้ากรง
เหยียวสีนําตาลตัวหนึง พอเห็นนางมันตีปีกพับๆ บินเข้า
มาเกาะคอนใกล้มอื นาง ดูแล้วเชืองมาก
"เหยียวตัวนีเชืองยิงนัก ไม่ดุรา้ ยอย่างทีเคยเห็นข้างนอก"
"เจ้าตัวนีมันบินมาตกในวังเอง นับว่าบังเอิญยิงนัก พอข้า
แตะตัวมันมันก็ไม่บนิ หนีทงยั ั งเกาะแขนข้าแน่น ดังนันข้า
จึงเลียงมันไว้" ฮ่องเต้อู่เหอตียืนซ้อนอยูด่ า้ นหลังร่างเล็ก
ขณะทีเอ่ยเล่าความเป็ นมาของมันให้หญิงสาวฟั ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 7

"นันคงเพราะมันมีวาสนาจะได้รบั ใช้โอรสสวรรค์ บารมี

ของฝ่ าบาทแม้แต่สตั ว์เดรัจฉานยังรับรูถ้ งึ ไม่กล้าดือดึงกับ
พระองค์ ...ในห้องนีมีนกมากมายนัก แต่มทิ ราบตัวไหน
คือตัวโปรดของฝ่ าบาทหรือเพคะ?"
"ตัวโปรดหรือ?" ชายหนุ่มเลิกขนง เขาเลียงนกไว้มาก ไม่
เคยคิดว่าโปรดตัวไหนเป็ นพิเศษ "ข้าไม่โปรดตัวไหน แต่
มากทีสุดทีมีอยูค่ งเป็ นพวกนกแก้ว นกพวกนีมีหลายสีทงั
ยังฉลาดมาก บางตัวถ้าฝึกให้ดกี พ็ ดู ได้ดว้ ย เจ้าเล่าชอบ
นกชนิดไหนเป็ นพิเศษ ข้ายกให้เจ้าไปเลียงดีหรือไม่?"
จ้าวเว่ยส่ายหน้าพลางหัวเราะ "ขอบพระทัยเพคะ แต่นกที
หม่อมฉันชอบ ฝ่ าบาทคงไม่ม"ี
"หืม" เขาโอบรัดเอวนางเข้ามาชิด "มีสงใดในใต้
ิ หล้านีที
ฮ่องเต้อย่างข้าจะหามาไม่ได้ ไหนเจ้าลองว่ามาสิ เป็ นนก
หายากชนิดไหน"
หญิงสาวยิมวางมือลงบนอกเขาเบาๆ "เป็ นนกยูงเพคะ
แต่เป็ นนกยูงสีทองทังตัว" นางเคยฝั นถึงนกยูงสีทองที
เยืองย่างอยูใ่ นป่ า มันทังงดงามและดูหยิงผยองมาก ดู
แล้วให้รสู้ กึ หลงใหลชืนชม แต่ไม่อาจครอบครองได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 8

"นกยูงสีทอง ของอย่างนันคงมีแต่ในตํานานเสียแล้ว" เขา

วางคางลงบนหัวนางขณะทีโอบนางไว้ "แต่หากวันใดข้า
ได้พบ ข้าสัญญาจะยกให้เจ้าดีหรือไม่"
"เป็ นพระกรุณายิงแล้วเพคะ"
*
การสวดมนต์ของวันนีเสร็จเมือยามเซิน หลังจากนันฝ่ า
บาทให้คนมาตามนางไปทีห้องเลียงนกพอออกมาอีกครัง
ฟ้ าก็มดื เสียแล้ว อาเจินกระวนกระวายรอนางอยูป่ ากทาง
ไปอารามเทียนเซียน พอเห็นผูเ้ ป็ นนายเดินถือโคมกลับ
มาถึงได้โล่งใจ
"เหตุใดออกมารอมืดๆ ตามลําพัง หากเจองูเงียวเขียวขอ
จะทําอย่างไร?" จ้าวเว่ยอดไม่ได้ทจะเอ็
ี ดสาวใช้คนสนิท
"บ่าวเป็ นห่วงคุณหนูนเจ้
ี าคะ แต่คุณหนูปลอดภัยกลับ
มาถึงวางใจได้" อาเจินยิมเอ่ยเอาใจ ทังสองเดินคูก่ นั เพือ
กลับไปทีเรือนพัก
"ห่วงอะไรกัน ทีนีวังหลวงไม่ใช่รงั อสรพิษทีไหนสักหน่อย"
จ้าวเว่ยหัวเราะมองสาวใช้ทพยายามประจบเพราะไม่
ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 9

อยากถูกดุดา่
"อย่างไรก็แปลกทีแถมยังมีแต่คนแปลกหน้าเต็มไปหมด
คุณหนูงะ---"
"คุณชายเนีย" เห็นอาเจินหยุดพูดไปดือๆ จ้าวเว่ยถึงหัน
ไปมองตามนางจึงเห็นเนียเถียนชิงทีเดินมาจากอีกทางมุง่
หน้ามาเจอกันพอดี
"คุณหนู หลิว" เขาประสานมือคาราวะอย่างเหมาะสม
"ฟ้ ามืดแล้วคุณชายยังไม่ออกจากวังอีกหรือเจ้าคะ?" หญิง
สาวถามอย่างแปลกใจ พวกขุนนางหากไม่ใช่ทฮ่ี องเต้
เรียกพบเป็ นพิเศษส่วนใหญ่จะต้องออกจากวังก่อนเวลา
ปิ ดประตู
"เมือวานได้ยนิ ฝ่ าบาทตรัสว่าพระองค์ได้เชิญไต้ซอื เปี ยน
โหม่วมาสวดมนต์ขอพรทีอารามเทียนเซียน วันนีข้าเลย
แวะมาคาราวะแล้วอยูส่ นทนาธรรมกับเขา เพียงแต่กว่า
เขาจะออกจากกักตัวก็ยามเซินแล้ว พอพูดจากันนานเข้า
จึงเลยเวลาฟ้ ามืดมานานขนาดนีถึงได้ลากัน น่าขายหน้า
ยิงนัก" เนียเถียนชิงเล่าด้วยนําเสียงสุภาพ ไต้ซอื เปี ยน
โหม่วเป็ นนักบวชชือดังของทางใต้ ซึงเป็ นหนึงในนักบวช
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 0

ชือดังนับสิบทีฝ่ าบาทเชิญมาร่วมสวดมนต์ครังนี
พวกนักบวชจะพักอยูท่ ห้ี องรับรองในตําหนักดารา ดังนัน
แม้ฮ่องเต้จะเชิญแขกมามากเพือร่วมสวดมนต์เสริมชะตา
เมือง แต่ดา้ นเรือนพักของสามัญชนกลับมีเพียงหลิวจ้าว
เว่ยทีเข้าพักเท่านัน
"เป็ นไต้ซอื เปี ยนโหม่ว ข้าได้พบท่านในอารามตอนทีสวด
มนต์แล้ว นับว่าเป็ นนักบวชทีน่าเลือมใสยิงนัก"
"คุณหนู หลิวคงจะกลับเรือนพักกระมัง ต้องกักตัวสวด
มนต์นานถึงสีสิบเก้าวันนับว่าลําบากคุณหนูแล้ว ข้าต้อง
เป็ นตัวแทนของชาวบ้านขอบคุณคุณหนูทเป็ ี นตัวแทน
ราษฎรเข้าร่วมพิธนี "ี
"ไม่นบั ว่าลําบากอะไร ข้าเป็ นสตรีน้อยนักจะได้รบั ใช้
บ้านเมือง อะไรทีช่วยได้ขา้ ย่อมยินดีชว่ ย"
"คุณหนู หลิวมีจติ ใจสูงส่งช่างเป็ นวาสนาของราษฎร...
เวลาไม่เช้าแล้วข้าต้องขอตัวก่อน"
"แล้วพบกันใหม่คุณชายเนีย"
"แล้วพบกันใหม่" ต่างฝ่ ายต่างประสานมือค้อมกายสังลา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 1

ตามมารยาท ทําราวกับเป็ นคนผ่านทางกันอย่าง

แนบเนียน
อาเจินมองตามแผ่นหลังของเนียเถียนชิงแล้วถอนหายใจ
เฮือก
"เจ้าถอนหายใจทําไมกัน?"
"ก็ดูคุณชายเนียสิเจ้าคะ เป็ นสุภาพบุรุษถึงเพียงนีช่างน่า
เสียดายนัก มิใช่คราวก่อนทีพบกัน เขาก็ไปคุยธรรมะกับ
พระในอารามหย่งเหอหรอกหรือ ดูท่าแล้วคงยังตัดขาด
จากวัดวาไม่ได้ แต่จําใจต้องสึกมา"
"จําใจสึกหรือ เจ้าหมายความว่าอย่างไร มิใช่เขาอยากรับ
ใช้บา้ นเมืองถึงตัดสินใจมาสอบขุนนางหรือ?"
"นันก็เรืองหนึงเจ้าคะ แต่ขา่ วลือหลังๆ มานีได้ยนิ ว่า
เพราะเขาเป็ นบุตรชายคนสุดท้ายของสกุลเนียถึงต้องสึก
ออกมา"
"บุตรชายคนสุดท้าย?"
"ใช่เจ้าค่ะ สายเลือดคนสุดท้ายของสกุลจะปล่อยให้ออก
บวชอยูไ่ ด้อย่างไรกันเจ้าคะ อีกอย่างเขายังต้องแบกภาระ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 2

มีลกู สืบสกุล หากยังบวชเป็ นพระจะมีลกู ได้อย่างไร อุ๊บ!"

อาเจินรีบปิ ดปากตัวเองเพราะนึกขึนได้ว่าพวกนางอยู่
ในช่วงต้องสํารวมกายวาจา การพูดเรืองมีลกู เช่นนีดูไม่
เหมาะยิง แต่พอเห็นผูเ้ ป็ นนายไม่วา่ อะไรนางจึงพูดต่อ
"เขาลือกันว่าตามจริงคุณชายเนียอยากจะบวชตลอดชีวติ
เจ้าค่ะ แต่เพราะแบกภาระต้องสืบวงศ์ตระกูลถึงจําใจสึก
ออกมาเป็ นเพศฆราวาส เพือจะได้แต่งงานมีลูกขยาย
กิงก้านสาขาตระกูลเนียให้กลับมามันคงอีกครัง บ่าวถึง
บอกว่าน่าสงสาร ดูแล้วคุณชายยังฝั กใฝ่ ในทางธรรมมาก
แต่ตดิ ขัดทีความกตัญ "ู
"ผูช้ ายไม่มบี ุตรนับว่าอกตัญ จู ริงๆ" หลิวจ้าวเว่ยพึมพํา
อาเจินพยักหน้าเห็นด้วยแต่ไม่ได้สงั เกตว่าสีหน้าของหลิว
จ้าวเว่ยเปลียนไปไม่น่ามอง
นางกับเนียเถียนชิงนับว่ามีความสัมพันธ์คลุมเครือกันอยู่
จากทีพูดจากันคราวก่อนเขาเองดูจะมีใจให้นางไม่น้อย
ทังใส่ใจเรืองของนางมาก จ้าวเว่ยไม่เคยคิดเรือง
ความสัมพันธ์กบั คนทีอยูน่ อกแผนการแก้แค้น แต่พอได้
ยินอาเจินพูดขึนนางก็ตระหนัก
เนียเถียนชิงมีใจให้นาง จากทีเขาเอ่ยปากเรืองกําจัดอัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 3

อ๋อง ไม่แน่เขาอาจถึงขันคิดจะแต่งกับนางในอนาคตหาก
ยังคงความสัมพันธ์เช่นนี
เขาในฐานะทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเนีย...
นางจะแต่งให้เขาได้อย่างไร นางไม่อาจทําร้ายเขา ไม่ว่า
จะชาติกอ่ นหรือชาตินนางล้
ี วนติดค้างความช่วยเหลือของ
เขา
หญิงสาวจิกปลายเล็บเข้ากลางฝ่ ามือ ความเจ็บแปลบไม่
อาจลดทอนความกังวลใจ
ก่อนหน้านีนางคิดน้อยเกินไปถึงได้กล้าหยอกเอินต่อปาก
ต่อคําในเรืองทีไม่ควรกับเขา ช่างเป็ นการกระทําทีโง่เขลา
นัก
หลิวจ้าวเว่ยพยายามข่มใจให้สงบแม้จะรูส้ กึ ขมฝาดอยูใ่ น
อกเมือคิดถึงความจริง
นางกลืนความอึดอัดลงคอก่อนจะเตือนตัวเอง
นางอยากสนับสนุนเขาให้สมกับความดีทเขามี
ี ต่อนางใน
ชาติกอ่ น แต่นัน...
หลังจากนีหากเขาไม่พูดออกมา นางจะถือว่าไม่รบั ไม่รสู้ งิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 4

ใดทังสิน
ทําเป็ นหูหนวกตาบอดไปเสีย แม้สุดท้ายจะต้องดูเขาแต่ง
กับผูอ้ นื ก็ดกี ว่าเป็ นคนทีทําลายเขาเองกับมือ...
*
จวนสกุลหลิวเข้าสูย่ ามวิกาล ตามทางเดินจุดตะเกียง
เพือให้แสงสว่าง มีฝู่ ทหลิ
ี วจ้าวเว่ยสังให้อยูด่ แู ลเรือน
จัดการเดินตรวจตราความเรียบร้อยรอบเรือนจิวฮวาอีก
รอบก็สงให้
ั พวกบ่าวไปพักผ่อน ก่อนทีนางจะหลบมุมยืน
อิงแสงตะเกียงคลีกระดาษจดหมายทีเพิงได้รบั ออก
เป็ นจดหมายจากต้าขงคูห่ มันของนาง เขามาถึงถงเยียน
แล้วและอยากนัดหมายให้นางออกไปพบ
แม้จะสงสัยว่าเหตุใดคู่หมันอยากให้นางออกไปอย่างลับๆ
แต่เพราะความโหยหาคิดถึงทําให้มฝู่ี ยนิ ดีทจะได้
ี พบคน
รักจนลืมระวังตน
หญิงสาวอ่านข้อความในจดหมายอีกครังก็พบั เก็บ นาง
เอาผ้าขึนโพกหัวปิ ดบังหน้าตาแอบหาทางออกจาดจวน
ทางประตูหลัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 5

มีฝู่ ตรงไปยังตรอกทีต้าขงระบุไว้ในจดหมายพอถึงเรือนที
มีโคมรูปวัวเป็ นสัญลักษณ์นางก็เปิ ดประตูเข้าไปด้านใน
ทว่ารูส้ กึ ถึงความเงียบผิดปกติ
"ต้าขงท่านอยูห่ รือไม่ ต้า อือ!" นางตกใจตาเบิกโพลงเมือ
ถูกคนปิ ดปากนางจากด้านหลังก่อนจะลากเข้าไปด้านใน
มีฝู่ พยายามดินรนก่อนจะถูกโยนเข้าไปในห้องหนึง
นางเจ็บไปทังสะโพกก่อนจะเห็นต้าขงนอนหมอบอยูบ่ น
พืนข้างกัน บนใบหน้าเขามีรอ่ งรอยบาดแผล "ต้าขง! นี
มันอะไรกัน!? ทําไมสภาพเจ้าถึงเป็ นเช่นนี!?"
"มีฝู่ ชว่ ยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย พวกเขาจะฆ่าข้า"
นางหันไปดูชายฉกรรจ์หา้ คนทียืนล้อมพวกตนอยูด่ ว้ ย
ความตระหนก "พีชายนีมันเรืองอะไรกัน เหตุใดไม่คอ่ ย
พูดค่อยจาต้องลงมือถึงเพียงนี" มีฝู่ มองใบหน้าทีบวมชํา
ของต้าขงหัวใจก็รว่ งไปอยูท่ ตาตุ
ี ่ม
"พวกทีเป็ นหนีแล้วไม่คนื ก็ตอ้ งโดนอย่างนี"
"เป็ นหนีรึ เป็ นหนีเท่าไหร่กนั ทําไมต้องลงมือกันด้วย"
"สองพันตําลึง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 6

"อะไรนะ!?"
"มีฝู่ เจ้าต้องช่วยข้านะ ไม่งนข้
ั าตายแน่ๆ"
"เจ้าไปติดหนีพวกเขาได้อย่างไร หรือว่าเจ้าเล่นพนัน"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่!" ต้าขงสันหัวแทบหลุด "เพราะพวกเขา
เพราะพวกเขา..."
ต้าขงละลําละลักอธิบายจนฟั งแทบไม่ได้ศพั ท์ มีฝู่ จบั
ใจความได้ว่าระหว่างกลับเมืองหลวงคณะละครของพวก
เขาได้แวะแสดงเพือหาเงินตามเมืองรายทางมาเรือยๆ
ระหว่างนันได้เข้าพักทีโรงเตียม เกิดเรืองผิดพลาด ต้าขง
ไปชนกับคนใหญ่คนโตทีพักทีนันเช่นกัน ทําให้ของขวัญที
คนใหญ่คนโตเตรียมจะเอาไปมอบให้ญาติผใู้ หญ่เสียหาย
ของชินนันมีราคามากถึงสองพันตําลึง
"หากพวกเจ้าไม่ยอมตกลงใช้หนี ข้าจะตัดนิวเขาวันละนิว
หากนิวมือหมดก็จะตัดนิวเท้า หากยังไม่ได้คนื อีกก็จะตัด
แขนตัดขาไปจนถึงตัดคอมันเสีย"
"ไม่นะพีชายๆ เงินมากมายขนาดนันพวกเราจะหาได้
อย่างไรรวดเร็วขนาดนี ยังไงก็ขอเวลาให้พวกเราหน่อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 7

เถอะนะ"
"ขอเวลาให้พวกเจ้าหนีหนีน่ะสิ"
"ไม่นะพีชาย พวกเราจะชดใช้ให้แน่ๆ หรือไม่กใ็ ห้เรา
ทํางานชดใช้ให้ท่านเพือล้างหนีดีหรือไม่" ต้าขงกลัวจนตัว
สัน
"ใช่ พีชายให้พวกเราทําอะไรก็ได้ แต่อย่าทําร้ายพวกเรา
เลย"
พวกชายฉกรรจ์สบตากันเมือได้ยนิ คําพูดมีฝู่ "เจ้าจะยอม
ทําอะไรก็ได้งนรึ
ั ?"
"ข้า..." นางลังเลแต่มองต้าขงทีมองตนด้วยความหวังแล้ว
ก็ได้แต่กลืนนําลาย "ใช่ ขอแค่ไม่ให้ขา้ ไม่ขายตัวข้าก็ยนิ ดี
ทําทุกอย่าง"
"ดี เจ้านายของข้ามีงานให้เจ้าทําพอดี"
พอได้ยนิ มันพูดแบบนันมีฝู่ กร็ วู้ า่ ตนโดนวางกับดักเสีย
แล้ว...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 8

แสนชัง
# 42. ลอบกัด

ในตําหนักคุนหนิงเหลียวฮองเฮานังอยูห่ น้ากระจก ปล่อย

ผมสยายยาวเต็มแผ่นหลังขณะทีค่อยๆ หวีเรียงเส้นไป
พร้อมกับความคิดทีโผบินไปไกล
นางผ่านความเยาว์วยั มานานแล้ว นานจนเกือบลืมว่าเมือ
แรกปั กปิ นนางก็เคยถูกขนานนามว่าเป็ นหญิงงามคนหนึง
ของถงเยียน แม้ไม่ได้หยาดเยิมชวนตราตรึงอย่างหยูซนิ
ซิน แต่นางขึนชือว่าเป็ นสตรีทเพี
ี ยบพร้อมทีสุด
ทังชาติตระกูลสูงส่ง กริยามารยาทเหมาะสม ทังมีฝีมอื ใน
ทุกศาสตร์ทสตรี
ี ชนสูั งรําเรียน นับว่าเป็ นว่าทีลูกสะใภ้ท ี
ตระกูลใหญ่ทวถงเยี
ั ยนหมายตา แต่ยามนันเหตุการณ์ใน
วังพลิกผันฉุกละหุก สุดท้ายนางถูกเลือกเข้ามาเป็ น
ฮองเฮาต้องแต่งเข้าวังโดยไม่ทนั ตังตัว
อายุสบิ ห้าเท่านัน ในวัยทีกําลังผลิแย้มความสาวความ
สดใส แต่พอต้องเป็ นฮองเฮา นางไม่อาจสนใจความงาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 9

จนเกินไป ไม่อาจสดใสจนเกินไป ไม่อาจร่าเริง ไม่อาจยิม

แย้มตามใจอยากได้ดว้ ยซํา เพือตําแหน่งนีนางต้องวางตัว
ให้น่าเกรงขามและน่าเชือถือ นันคือการทีนางต้องวางตัว
แก่กว่าวัย
กลับกันพวกสนมทีเข้าวังมาไม่ตอ้ งกังวลเรืองการวางตัว
เท่านาง แต่ละคนล้วนสรรหาวิธเี พิมพูนรักษาความงาม
และแต่งกายให้โดดเด่นสดใสเพือเอาพระทัยฝ่ าบาท
ดังนันสตรีทดูี เคร่งขรึม จืดชืด และน่าเบืออย่างนางจึง
กอดไว้ได้แค่ศกั ดิศรีเท่านันเพือปลอบประโลมความเย็น
ชาในวังหลังนี
"ฮองเฮาเพคะ" นางกําลังเข้ามาหยุดยืนด้านหลังนาง
"มีอะไร?" หวีในมือนางชะงัก ดวงตาหงส์ปรายมองผูม้ า
ใหม่
"ข่าวดีเพคะ มีขา่ วว่าองค์ชายสีกับอันอ๋องล้อมปราบปี ศาจ
เซืยจือสําเร็จแล้ว กําลังจะเดินทางกลับถงเยียนเพคะ"
"ลูกข้าจะกลับมาแล้วหรือ ดียง"
ิ ฮองเฮาวางหวีลงแล้วหัน
ไปถามด้วยดวงตาเป็ นประกายก่อนจะประนมมือ
"ขอบคุณพุทธองค์ททรงเมตตา
ี ไป ไปทีห้องพระ ข้าจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 0

สวดมนต์"
"เพคะฮองเฮา"
ร่างบอบบางของเหลียวฮองเฮาลุกขึนเดินเตรียมจะเดิน
ออกจากห้องแต่กร็ งฝีั เท้าไว้ "ตําหนักหยงเยว่รขู้ า่ วแล้ว
กระมัง ป่ านนีหยูซนิ ซินคงรูส้ กึ เหมือนเสือติดปี ก ...ส่งคน
ไปสืบให้แน่ชดั ว่าใครเป็ นคนจัดการปี ศาจนันกันแน่ ขอ
อย่าให้เป็ นอันอ๋องเลย"
เหล่านางกํานัลพากันก้มหน้าลงทําราวกับไม่ได้ยนิ คําพูด
ของฮองเฮา นางเอ่ยจบก็คว้าเอาสร้อยประคําเดินออกไป
ทันที
*
ตําหนักหยงเยว่ได้ขา่ วแล้วจริงๆ ลีกุย้ เฟยรูส้ กึ หัวใจพอง
โตอย่างยิง คราวนีโอรสของนางสร้างผลงาน ทังยังเป็ น
นิมติ อันดีสาํ หรับการก้าวขึนเป็ นว่าทีฮ่องเต้
"ส่งคนออกไปบอกบิดาข้า ...พรุง่ นีให้คนของเขาเริมถวาย
ฎีกาเรืองแต่งตังรัชทายาทอีกครัง คราวนีควรกดดันให้
หนักกว่าทีผ่านมา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 1

"เพคะพระสนม" ซีเซียงยิมกว้างขานรับ
"รอหลางเอ๋อร์กลับมา ตอนนันฝ่ าบาทต้องพระราชทาน
รางวัลให้เขา ถ้าพวกขุนนางทํางานได้ดคี งกดดันพระองค์
จนตังรัชทายาทได้พอดี"
"พระสนมแล้วองค์ชายสีเล่าเพคะ"
ลีกุย้ เฟยยิมหวานแต่กลับไปไม่ถงึ ดวงตา "นันขึนอยูก่ บั
วาสนาของเขาแล้ว ไม่แน่หากวาสนาน้อยเขาอาจจะไม่ได้
เหยียบถงเยียนอีกชัวชีวติ "
"หม่อมฉันเข้าใจแล้ว" นางกํานัลคนสนิทก้มหน้าลงอย่างรู้
ความ
*
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ข่าวหลังจากทีสวดมนต์รอบเช้าจบ
เรืองทีสององค์ชายปราบปี ศาจได้สะพัดไปทัวทังในวัง
นอกวัง ดูแล้วคงมีคนคอยประพือความดีความชอบนีให้
โด่งดังเพือสร้างชือให้องค์ชายของตน
"อันอ๋องกลับมาคราวนีคงได้รบั พระราชทานรางวัล
มากมาย ทังยังมีหน้ามีตาขึนไปอีก คุณหนู..." อาเจิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 2

กังวลใจนัก คุณหนูของนางคิดจะงัดข้อกับเชือพระวงศ์
หากเป็ นเชือพระวงศ์ทไร้ี อํานาจก็แล้วไป นีเป็ นเชือพระ
วงศ์ฝ่ายชายทีมีสทิ ธิในบัลลังก์มากทีสุดผูห้ นึง ดูอย่างไรก็
อันตรายเหลือเกิน
"บ่าวรูว้ า่ ไม่เหมาะจะพูดแต่เรืองนีอันตรายนัก"
เห็นอาเจินสีหน้าไม่สดู้ หี ลิวจ้าวเว่ยจึงยิมอบอุ่นปลอบโยน
นางวางจอกชาลงเบาๆ แล้วเอ่ยปาก"เจ้ากังวลอันใด ข้า
ไม่ใช่คนแรกทีจะใช้ดาบแทงเขา ก่อนหน้าข้ายังมีผอู้ นที ื
จะลงมือกับเขาอีก"
"คุณหนู หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ?"
"หมายความว่าเจ้าไม่ตอ้ งกังวลเกินไป เพราะข้ารูต้ วั ว่า
เพียงลําพังตัวข้าไม่มอี าํ นาจอะไรจะไปสันคลอนเขา
ดังนันจึงต้องยืมมือผูอ้ นที
ื เล่นงานเขาได้เสียก่อน... กว่าที
ข้าจะลงดาบด้วยตัวเอง ตัวเขาก็จะมีแผลสาหัสเหวอะหวะ
อยูแ่ ล้ว"
"ถ้าเป็ นเช่นนันก็ดเี หลือเกินเจ้าค่ะ"
"คนทีจวนได้สง่ ข่าวอะไรมาหรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 3

"ไม่มนี ะเจ้าค่ะ"
"อืม อย่างนันก็ชา่ งเถอะ อีกไม่กวัี นก็ตอ้ งกลับไปร่วมพิธ ี
ไหว้บรรพชน ถึงตอนนันมีอะไรค่อยพูดคุยกันก็ไม่
เสียหาย"
"ห่วงก็แต่คุณชายหก ไม่รวู้ ่าคนพวกนันจะฉวยโอกาสคิด
ชําระความกันเขาตอนทีคุณหนูไม่อยูห่ รือไม่"
"ต่อให้มคี นอยากทําก็มใิ ช่เรืองง่าย บิดาข้าหลิวเฉียนเขา
ไม่ใช่หวั หลักหัวตอ ปี นป่ ายมาอยูใ่ นกรมอากรได้ฝีมอื เขา
ไม่ใช่น้อยๆ จะแตะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา ไม่
เท่ากับควักดวงใจเขาออกมาหรือ อีกอย่างยามนีข้าเข้าวัง
สถานการณ์ไม่แน่ชดั ถ้าพวกเขาบุ่มบ่ามเล่นงานหลิว
หาน หากราชวงศ์ให้ความสําคัญกับข้าจริง พวกเขาย่อม
กังวลจะถูกข้าเล่นงานคืนหลังออกไป"
"แบบนีแปลว่าคุณชายหกจะปลอดภัยใช่ไหมเจ้าคะ"
"ยามนีไม่นบั ว่าน่าห่วง" หลิวจ้าวเว่ยเช็ดมุมปากตัวเอง
อย่างประณีต "ระหว่างทีรอข้าร่วมสวดมนต์เจ้าคงเบือ
หน่ายไม่น้อย แต่วงั หลวงนีไม่ใช่ทๆี เจ้าเหมาะจะออกไป
เพ่นพ่าน อย่างไรต้องระวังตัวไว้ให้ด"ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 4

"เรืองนันบ่าวทราบดีเจ้าค่ะ อีกอย่างวังหลวงกว้างใหญ่จน
บ่าวกลัว ถึงเบือหน่ายอย่างไรก็ไม่กล้าออกไหนหรอกเจ้า
ค่ะ บ่าวกลัวหลง"
"อดทนเอาหน่อย รอออกจากวังข้าจะให้เจ้าไปเทียวให้ทวั
เมือง"
อาเจินหัวเราะคิก รีบเอ่ยประจบ "ไม่ตอ้ งเทียวทัวเมือง
หรอกเจ้าค่ะ แค่ขออาหารอร่อยๆ ก็พอแล้ว"
"ได้ รอออกจากวังแล้วไปกินทีเหลาอาหารกัน ทังเจ้าแล้ว
ก็บ่าวคนอืน" ชาตินความสุ
ี ขของนางคงมีได้แค่การกินอยู่
ให้สขุ สบายตามอําเภอใจ ดังนันการตามใจปากและเลียง
ดูบ่าวไพร่ขา้ งกายให้อมหนํ
ิ าจึงเป็ นเรืองหรรษาทีสุดแล้ว
สําหรับนาง
"ดีเหลือเกินเจ้าค่ะ"
"เอาล่ะเตรียมช่วยข้าแต่งตัว ต้องเข้าอารามแล้ว"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
*
ในตําหนักบูรพาของแคว้นซือฟั ง องค์รชั ทายาทฮูเจียเล่อ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 5

เพิงเสด็จกลับเจ้ามาในตําหนัก หน้ากากสีทองถูกถอด
ออกเผยใบหน้าคมเข้มหน้าเกรงขาม ดวงตาดุดนั กวาด
มองนางเหล่ากํานัลทียกอ่างนํากับผ้าซับพระพักตร์เข้ามา
รอต้อนรับ
"ฝ่ าบาท ผ้าซับพระพักตร์เพคะ"
ตาเหยียวตวัดมองใบหน้าเกลียงเกลาของนางกํานัลทียืน
เรียงกันจนมาหยุดอยูบ่ นใบหน้าพิลาสลําเกินใครของสตรี
ผูห้ นึงในแถว
เขาชีนิวทีนาง "เจ้า มาเช็ดหน้าให้ขา้ "
"เพคะฝ่ าบาท" หญิงสาวก้มหน้าซ่อนอมยิมเล็กน้อยก่อน
จะขยับมาหยิบผ้าชุบนําหมาดๆ แล้วเข้าใกล้องค์ชายฮู
เจียเล่อ
"จําได้วา่ ข้าพาเจ้ามาเมือไม่นานมานี"
"เป็ นพระเมตตาขององค์รชั ทายาททีช่วยเหลือหม่อมฉัน
จากเหตุรา้ ยและให้เข้ามารับใช้ในตําหนักบูรพาเพคะ"
นางทูลตอบเสียงหวาน องค์ชายนักรบใช้นวเชยคางของ
ิ
นางให้เงยหน้าขึน เขาพิศมองใบหน้างดงามนันอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 6

ละเอียด
"ความงามโดดเด่นแปลกตา เจ้าทําให้นางกํานัลด้านหลัง
ดูมวั หมองยิงนัก"
หญิงสาวตกใจรีบค้อมกายถอยหนีราวกับมีความผิด
"หม่อมฉันมิบงั อาจ"
"มิบงั อาจอะไรกัน ข้าชมเจ้าก็ควรขอบคุณ"
"ขอบพระทัยเพคะองค์รชั ทายาท"
"เจ้าชืออะไร?"
"หม่อมฉันชือเซียโหลวเพคะ"
"เซียโหลวงันรึ ...ดี วันนีร้อนเกินไป เจ้ามาช่วยข้า
อาบนํา"
"เพคะ?"
"ไม่ได้ยนิ ทีข้าสังหรือ" ฮูเจียเล่อปรายตามองนางอย่างไม่
พอพระทัย
"ได้ยนิ เพคะ รับด้วยเกล้าเพคะ" หญิงสาวสะดุง้ รีบค้อม
กายรับคําทันที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 7

รัชทายาทฮูเจียเล่อโบกมือให้คนหลีกทางก่อนจะเดิน
นําเข้าไปด้านใน เซียโหลวลังเลใจเล็กน้อยสุดท้ายก็ยอม
เดินตามเข้าไปด้านใน
นางกํานัลช่วยถอดฉลองพระองค์ออก ร่างกายสูงใหญ่
กํายําทีเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลปรากฎให้เห็น เหล่า
หญิงสาวในห้องต่างก็หน้าขึนสีแดงเรือกับเรือนกายดิบ
เถือนขององค์ชายทหาร
องค์ชายฮูเจียเล่อก้าวลงไปในสระสรงทีนําถูกเตรียม
เอาไว้แล้ว เขากวักมือให้เซียโหลวเข้ามาปรนนิบตั ิ
เซียโหลวก้าวเข้าไปนังลงทีขอบสระด้านหลังองค์รชั
ทายาท "หม่อมฉันจะขัดพระวรกายถวายนะเพคะ"
"อืม"
หญิงสาวค่อยๆ บรรจงปรนนิบตั จิ นครบทุกขันตอน องค์
ชายหลับพระเนตรนิงปล่อยให้นางจัดการไปตามใจ
กระทังนางหยุดมือเขาจึงคว้าแขนนางดึงลงมาในนํา
"ว๊าย!" หญิงสาวตกใจและเอียงอายจนใบหน้าแดงซ่าน
องค์รชั ทายาทก้มลงใกล้ใบหน้านางแล้วสูดกลิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 8

"ตัวเจ้าหอมเหมือนกลินดอกไม้"
"กลินนีรบกวนฝ่ าบาทหรือไม่เพคะ"
"ไม่ ข้าชอบ"
"หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ"
"ใบหน้าของเจ้านีชวนให้บุรุษหวันไหวจริงๆ" เขาลูบ
ใบหน้างดงามของนางอย่างอ้อยอิง "ชวนตะลึงมอง
เท่าไหร่กไ็ ม่พอ ใครเห็นก็คงนึกรักได้ไม่ยาก"
"ฝ่ าบาท..."
"ไปเปลียนชุดเถอะ เจ้าเปี ยกหมดแล้วเดียวจะไม่สบาย
เอาได้"
เซียโหลวลังเลทีจะตอบรับ องค์ชายตรัสชมนางทุกถ้อยคํา
แต่สายตากลับไม่หวานจับใจเหมือนคําพูด มองลึกลงไป
แล้วกลับทําให้นางหวันใจ
"ไปสิ"
"เพคะฝ่ าบาท" นางค้อมกายรับคําแล้วขึนจากสระ
เมือห้องสรงเหลือเพียงชายหนุ่มตามลําพัง แววตาทีข่ม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 9

ซ่อนไว้ของฮูเจียเล่อก็แปรเปลียนไปเป็ นความเยือกเย็นที
ชวนให้คนมองหนาวเหน็บถึงกระดูก
เขาก้มมองมือทีเพิงสัมผัสใบหน้างดงามพิลาสของหญิง
สาว "เซียโหลว... เซียโหลว ฮ่าๆ" เขาพึมพําแล้วหัวเราะ
อย่างบ้าคลังก่อนจะหยุดกะทันหัน ทังยังแผ่ไอสังหาร
ออกมาจนกดดันผูค้ นด้านนอก
ในห้วงความคํานึงมีความทรงจําทีเวียนวนไกลกว่าหนึง
ชาติภพ
ชายหนุ่มเหม่อลอยไปครูห่ นึง
"จ้าวเว่ย... ชาตินีข้าจะชดใช้ให้เจ้าเอง"
*
การทีหลิวจ้าวเว่ยไม่อยูใ่ นจวนทําให้หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ
ปลอดโปร่งมาก นางกับมารดาเล็งเห็นว่านีเป็ นโอกาสดี
หากหลิวจ้าวเว่ยออกมาจากวังต้องมีชอเสีื ยงดีงามเพิมขึน
ไปอีก พวกนางจึงไม่อาจอยูเ่ ฉยๆ
หลังจากวันบวงสรวงชือเสียงของหลิวจ้าวอวีไม่ดนี ัก แต่
ผ่านมานานเข้าเรืองเริมซาลง คราวนีสองแม่ลกู จึงคิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 0

หาทางสร้างชือให้หลิวจ้าวอวีอีกครัง ประจวบกับใกล้
เคารพบรรพชน เจินฮุย่ เหมยเลยให้หลิวจ้าวอวีเสนอเรือง
ทําบุญกับคนยากไร้ตอ่ ฮูหยินผูเ้ ฒ่า เพือสร้างกุศลแด่
บรรพบุรษุ
หลิวจ้าวอวีออกไปบริจาคอาหารและเสือผ้าเครืองนุ่งห่มที
โรงทานอยูห่ ลายวัน ก่อนจะเกิดเรืองมีรถม้าชนคนใน
ตลาดนางจึงรีบลงไปช่วยขอทานทีโดนชนต่อหน้าผูค้ น
มากมาย พาขอทานผูน้ นไปหาหมอทั
ั งยังมอบอาหารกับ
ยาให้ เป็ นทีชืนชมของชาวบ้านมาก
ไม่เพียงเท่านันหลิวจ้าวอวีได้เอาทรัพย์สนิ ส่วนตัวร่วม
บริจาคเพือบูรณะอารามเก่า แล้วให้คนออกไปประโคมถึง
ความใจดีอ่อนโยนของนาง ทําให้ทวทั ั งเมืองมีแต่เสียงชืน
ชม
"เจ้าบอกว่าท่านอ๋องปราบปี ศาจเซียจือได้แล้ว กําลังจะ
กลับมางันหรือ?" หลิวจ้าวอวีตาโต หันไปจ้องเสียวชิงที
เข้ามารายงานด้วยความตืนเต้น
"เจ้าค่ะคุณหนู ตอนนีข่าวกระจายไปทังเมืองแล้ว"
"ดีจริงๆ โชคดีทท่ี านแม่ให้ขา้ สร้างชืออีกครัง..." หญิงสาว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 1

พึมพําอย่างพอใจ การจะไปถึงตําแหน่งพระชายาได้อย่าง
น้อยนางจะต้องไม่มชี อเสี
ื ยงเสียหายเป็ นทีรังเกียจ ยิงถ้ามี
ชือในด้านดียงเป็
ิ นหน้าเป็ นตาให้ราชวงศ์ได้คนก็จะยิงเห็น
ว่าเหมาะสม
ยามนีหลิวจ้าวอวีกลายเป็ นชือของสตรีผนู้ ่ารักอ่อนโยนทัง
ยังใจบุญกับคนยากไร้ ถือว่ามีชอเสี
ื ยงด้านดีไม่น้อย ยิง
ผสมโรงโดยให้คนโหมกระพือข่าว นางจึงกลับมาเป็ นดวง
จันทร์ขาวผูบ้ ริสุทธิกลางใจของใครต่อใครได้อกี ครัง
*
เจาฉุนเซวียทียามนีขาขวาเป๋ จนท่าเดินดูน่าสมเพชกําลัง
นังก้มหน้าอยูใ่ นกระโจมพักของอันอ๋อง
"อย่างไรก็ตอ้ งฉลอง ข้ามีเหล้าดีอยู่ เสด็จพีอย่าปฎิเสธ
เลย" องค์ชายสีอู่เหวินเจาทีเพิงบุกเข้ามาในกระโจมของ
พระเชษฐาตรัสอย่างร่าเริง ไม่รบั รูส้ ายตาดูแคลนของอัน
อ๋องเลยแม้แต่น้อย
"ยามนีสําคัญคือกลับไปถวายรายงานเสด็จพ่อ จะมัวมา
ฉลองอยูไ่ ด้อย่างไร" อันอ๋องรําคาญองค์ชายสีทีดู
สถานการณ์ไม่ออก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 2

"เสด็จพีอย่าเคร่งครัดนักเลย ลําบากเหนือยยากกันมา
หลายวัน ยามนีภารกิจถือว่าลุลว่ งแล้วให้คนได้พกั กินดืม
กันสักหน่อย นับว่าเป็ นการแสดงพระเมตตานะพ่ะย่ะค่ะ"
อันอ๋องมององค์ชายสีอย่างชังใจ "เช่นนันก็จดั เลียงพวก
ทหารตามใจเจ้า แต่พรุง่ นีเราจะออกเดินทางกันแต่เช้า
อย่าให้เสียฤกษ์"
"เสด็จพีทรงมีพระเมตตายิงนัก" องค์ชายสียิมร่าประสาน
มือคํานับพีชาย
"เจ้าจะดืมก็ไปดืมกับคนสนิท ข้าล้าแล้วคิดจะนอนพักเอา
แรงสักหน่อย"
"เสด็จพีจะไม่ดมกั
ื บข้าหรือ... เช่นนีข้าขอตัวก่อนนะพ่ะย่ะ
ค่ะ"
"ไปเถอะ"
อันอ๋องมองตามหลังองค์ชายสีทีออกจากกระโจมไปแล้ว
ชักสีหน้า "ไอ้เด็กปากไม่สนกลิ
ิ นนํานม"
เจาฉุนเซวียก้มหน้างุดทําเป็ นไม่รบั รูค้ วามชิงชังระหว่าง
สองพีน้อง "ฝ่ าบาท นกพิราบสือสารจากสกุลหยูสง่ ข่าว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 3

มาแล้ว ยามนีทางนันกําลังจะกดดันเรืองตังรัชทายาทอีก
ครัง"
"ดี" อันอ๋องกระชับเสือคลุมของตน "อย่างนีตอนกลับ
เข้าถงเยียนยิงต้องทําให้ผคู้ นตะลึง"
"กระหม่อมทราบแล้ว" เจาฉุนเซวียรับคํา
"เจ้าออกไปเถอะ"
"พ่ะย่ะค่ะ" เจาฉุนเซวียลุกขึนค้อมหลังก่อนจะลากขาขวา
ทีเป๋ หักและยังเจ็บทุกครังทีเดินออกจากกระโจม
เมือพ้นออกมาดวงตานิงสงบก็พลันเปลียนเป็ นแววตาลํา
ลึก เขาหยุดยืนอยูห่ น้ากระโจมพักของอันอ๋องก่อนจะมอง
ไปทางกลุ่มทหารทีกําลังเลียงฉลองกันเสียงดังเฮฮา
ชายหนุ่มคิดจะกลับไปทีกระโจมตัวเองแต่กลับปะทะเข้า
กับกลินแปลกชนิดหนึง หากไม่ทนั สังเกตคงไม่มใี ครใส่ใจ
เพราะกลินนันคล้ายดอกไม้ป่า แต่เจาฉุ นเซวียไม่ใช่มา
เป็ นเหมินเค่อของอันอ๋องได้เพราะโชคช่วย ความรูข้ อง
เขามีความกว้างไกลครอบคลุมหลายแขนง ดังนันทันทีท ี
ได้กลินก็รวู้ า่ เป็ นพิษ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 4

พิษชนิดนีทําให้คนมีอาการมึนเมาเหมือนดืมเหล้าและ
นอนหลับสบาย หากใช้ในทางทีดีสามารถช่วยอาการนอน
ไม่หลับได้ แต่ในค่ายพักเช่นนี การนํามันมาใช้ยอ่ มไม่ใช่
เรืองดีแน่
มีใครบางคนคิดลอบกัดกันเสียแล้ว...
วูบหนึงเจาฉุนเซวียคิดอยากจะกลับเข้าไปเรียนอันอ๋อง
แต่พอก้มลงมองขาทีเป๋ ของตนแววตาก็พาดความอาฆาต
เขาจ้องประตูกระโจมแล้วตัดใจเดินกลับไปทางทีพักของ
ตน
โดยไม่เอ่ยปากเตือนใครทังสิน
*
หลังยามเซินนักบวชและชีทงหมดเสร็
ั จสินการสวดมนต์
ของวันนันต่างทยอยกันออกจากอารามเหล่าลูกศิษย์จะ
เข้ามาประคองนักบวชอาวุโสออกไปด้วยท่าทางสํารวม
ช่วงเวลาจากนีเป็ นช่วงทีนางจะได้พบกับฮ่องเต้ เขามักจะ
พูดคุยพลอดรัก ชอบกอดหอมหรือจูบนาง ใกล้ชดิ กันอยู่
ครูใ่ หญ่กอ่ นจะปล่อยให้นางกลับมาทีเรือนพัก แต่การ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 5

แอบนัดพบกับหลิวจ้าวเว่ยทุกเย็นนีไม่ได้เกียวอะไรกับ
การพลิกป้ ายของเขา
ทุกคืนเขายังไปค้างกับเหล่าสนมในวังหลังเพือไม่ให้ใคร
ผิดสังเกต หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจเรืองเหล่านัน เพียงแต่
ช่วงเวลาทีอยูก่ บั เขาได้พยายามทีจะทําให้เขาหลงใหล
ผูกพันกับตนให้มากทีสุดเท่าทีจะทําได้กพ็ อ แม้จะ
คลืนเหียนรังเกียจแค่ไหนนางก็อดกลันแสดงออกมาได้
อย่างแนบเนียน
ทว่าคืนนีนางนอนไม่หลับ อาเจินนอนไปแล้วแต่หลิว
จ้าวเว่ยกลับยังไม่งว่ ง อาจเพราะกิจวัตรซําๆ ซากๆ
ค่อนข้างน่าเบือหน่ายและไม่ได้ออกแรงทําสิงใดมากนัก
ในวังแห่งนี ดังนันนางจึงเลือกจะออกจากเรือนมายืนดู
พระจันทร์เงียบๆ
มองพระจันทร์จากวังหลวงดูแล้วดวงเล็กยิงนัก เทียบกับ
ตอนทีอยูอ่ ารามท่ามกลางป่ าเขา ทีนันพระจันทร์ดวงใหญ่
ราวกับว่ามันอยูใ่ กล้จนสามารถจับเอาไว้ในมือ
หญิงสาวยืนนิงรับสายลมเย็นๆ รูส้ กึ ผ่อนคลายไม่น้อยเมือ
อยูต่ ามลําพัง นางเดินวนอยูบ่ นถนนหน้าเรือนพักที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 6

เชือมต่อกับอารามเทียนเซียน
"พรึบ!" เสียงนกโผบินทําให้หญิงสาวหันไปมอง เห็นนก
ตัวสีเทาบินพุง่ ออกจากอารามมุง่ หน้าตรงมาผ่านหัวนาง
ไป
หลิวจ้าวเว่ยย่นคิว นางหรีตามองประตูอารามทีแง้มออก
เล็กน้อย คล้ายเห็นแสงเทียนด้านในส่องประกายไหววูบ
อยู่ หญิงสาวแปลกใจ นางยกตะเกียงในมือขึนค่อยๆ เดิน
ด้วยระมัดระวัง อารามในยามวิกาลเช่นนี ไม่เหมาะทีจะมี
คนด้านในแน่ เหตุใดประตูจงึ ปิ ดไม่สนิท
หญิงสาวค่อยๆ แง้มประตูเปิ ด ประตูอารามบนบานใหญ่
และหนัก เสียงของมันยามค่อยๆ เคลือนทําให้จา้ วเว่ย
รูส้ กึ วังเวง นางเปิ ดแค่พอให้ตนเองเข้าไปได้ ก่อนจะยก
ตะเกียงขึนนําหน้า ค่อยๆ มองสํารวจไปทัว
ยามนีในอารามมีเทียนมากมายทีถูกจุดเอาไว้ตลอดทังคืน
ถือเป็ นการสร้างกุศลชนิดหนึง ดังนันภายในจึงไม่ได้มดื
สนิท นางหันมองไปทัวแล้วไม่พบอะไรจึงทําท่าจะวางใจ
กลับออกไป
พรึบ!
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 7

เป็ นนกอีกครัง! คราวนีเป็ นเหยียวสีนําตาล หลังคาของ

อารามนันสูงมาก เจ้าเหยียวจึงบินวนอยูไ่ ด้อย่างอิสระ
หลิวจ้าวเว่ยตกใจจนผงะ กลัวสัตว์นักล่าจะโฉบลงมาจิก
นาง ตะเกียงในมือหลุดหล่นลงพืน นางก้าวถอยขณะที
สายตายังจ้องเจ้าเหยียวทีบินวนอยูบ่ นหัวนางคล้ายจะ
หยังเชิง
"กรี--- อุ๊บ!" หญิงสาวกรีดลันเมือถอยหลังชนเข้ากับใคร
บางคน แถมฝ่ ายนันยังเอือมมาปิ ดปากนางไม่ให้สง่ เสียง
"ข้าเองๆ ข้าเอง" หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ เรียกสติ
ตนเองก่อนจะเห็นว่าคนตรงหน้าคือเนียเถียนชิง เขากอด
นางเอาไว้ในอ้อมแขนพลางลูบหัวปลอบใจ
"ท่าน!" นางตกใจกลัวแล้วจริงๆ อดไม่ได้ทจะส่
ี งค้อนให้
เขาวงใหญ่
"เพิงรูว้ ่าเจ้ารูจ้ กั กลัวเหมือนกัน" เขาเอ่ยปากล้อเลียน
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึกเพือสงบสติกอ่ นจะขืนตัวออก
จากอ้อมแขนของเขา เนียเถียนชิงชักสีหน้าวูบกับท่าทาง
ห่างเหินอย่างจงใจของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 8

"ท่านมาอยูท่ นีี ได้อย่างไร?"

"ด้านหลังพระประธานมีกลไกนําไปสูเ่ ส้นทางลับใต้ดนิ "
เขาตอบอย่างไม่ปิดบัง หลิวจ้าวเว่ยจําได้ว่าเขาเคยพูดถึง
เรืองเส้นทางลับอยูบ่ า้ งจึงไม่ตดิ ใจสงสัยอะไร
"แล้วเหตุใดถึงมาทีนี?"
"ข้ามีขา่ วทีเจ้ารอ เลยคิดจะมาแจ้งเจ้า"
"ข่าวอะไรหรือเจ้าคะ?"
"จะให้ขา้ บอกทีนีหรือ ไม่แล้งนําใจไปหน่อยหรือ?"
หลิวจ้าวเว่ยชะงัก นางเพิงตัดสินใจว่าตนควรจะวางตัว
สงวนท่าทีและห่างเหินกับเขาให้มากขึน ดังนันจึงไม่อยาก
อยูก่ บั เขาตามลําพังนานๆ แต่ดแู ล้วกว่าแผนการจะบรรลุ
คงไม่อาจหลีกเลียง
"จะมีทหารเดินยามผ่านมาทุกครึงชัวยาม อีกไม่ถงึ หนึง
เค่อก็คงมาถึง พูดจากันทีนีคงไม่เหมาะ อย่างไรเชิญ
คุณชายตามข้าไปทีเรือนพักก่อนเถิด"
"ด้วยความเต็มใจยิง" เขายิมกริมเอามือไพล่หลังก้าวตาม
นางอย่างพอใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 9

หญิงสาวแอบพาคนเข้ามาในเรือนพักได้แล้วก็ลากเขา
ตรงไปทีห้องนอนตนเอง ก่อนจะชะโงกหน้าไปดูนอกห้อง
อย่างระแวดระวังให้แน่ ใจว่าไม่มใี ครเห็น
"เจ้าต้องระแวงถึงเพียงนันเลยหรือ?"
"ข้าไม่รวู้ า่ ฮ่องเต้สงให้
ั คนจับตาดูขา้ หรือไม่"
"ไม่มหี รอก หรือต่อให้มยี ามนีก็ไม่มแี ล้ว" เขาถือวิสาสะนัง
ลงบนเก้าอีแล้วจัดการรินชาให้ตวั เองอย่างสบายใจ
หลิวจ้าวเว่ยมองคนพูดอยูอ่ ดึ ใจหนึงก็เข้าใจว่าอีกฝ่ ายจะ
สืออะไร
เนียเถียนชิงก้มมองกระดานหมากทีเล่นค้างไว้บนโต๊ะแล้ว
ถาม "เจ้าเล่นหมากด้วยหรือ?"
"ทีนีน่าเบือนักจึงเล่นฆ่าเวลาไปอย่างนัน... ท่านรีบพูด
ธุระของท่านมาเถิด"
"จะใจร้อนไปใย เล่นไปคุยไปก็ได้" เขาว่าแล้วเทกระดาน
หมากเดิมทิง ก่อนจะผายมือให้นาง "เจ้าก่อนเลย"
หลิวจ้าวเว่ยจ้องเขาอย่างไม่พอใจ แต่อกี ฝ่ ายไม่หยีระ ถ้า
นางไม่เริมวางหมากก็ดวู า่ วันนีเขาคงไม่ยอมเอ่ยปาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 0

หญิงสาวจึงหยิบหมากดํามาเริมวาง เนียเถียนชิงเองก็เริม
เดินหมากของตัวเอง
"อย่างทีเจ้าเดาไว้คราวก่อน ขบวนเสด็ของสององค์ชาย
เกิดเรืองจริงๆ"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ แล้วชะงักเล็กน้อย "มิใช่ว่าปราบปี ศาจ
เสร็จสินเตรียมเดินทางกลับแล้วหรือ?"
"ใช่ แต่เรืองเพิงเกิดเมือช่วงคํานีเอง"
"มีใครได้รบั บาดเจ็บบ้าง"
"องค์ชายสีได้รบั บาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนอันอ๋อง... ดูเหมือน
จะถูกฟั นเข้าทีแขน สาหัสไม่น้อยเลย"
"เป็ นฝีมอื คนในตําหนักเฉียนชิงหรือไม่?" หากเป็ นฝีมอื
ฮ่องเต้เรืองนีย่อมเป็ นไปตามทีนางคิด
เนียเถียนชิงวางหมากแล้วพยักหน้า ฮ่องเต้สง่ คนไปเล่น
งานขบวนเสด็จจริงๆ
หลิวจ้าวเว่ยดวงตาวาวโรจน์ "ดียง"
ิ
"พรุง่ นีเช้านีคงเป็ นข่าวใหญ่ไปทังเมือง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 1

"นันยิงดี" หญิงสาวยิมกว้าง "ตามทีข้าขอให้ทา่ นหาทาง

วางยาในตําหนักอ๋องนัน จะเรียบร้อยใช่หรือไม่?"
"เจ้าคิดจะซําแผลเขางันหรือ?" เนียเถียนชิงมองหมากบน
กระดานแล้วถามเรียบๆ
"ท่านช่วยได้หรือไม่เล่า"
"เรืองแผลนันข้าไม่สงสัย แต่ยาอีกอย่างทีเจ้าอยากให้เขา
กินนี เพืออะไรกัน"
ยาบํารุงสําหรับการมีลกู ของบุรุษนันค่อนข้างเป็ นสูตรลับ
ในหมูแ่ พทย์ เพราะบุรษุ ส่วนใหญ่มใี ครบ้างอยากจะ
ยอมรับว่าตนไร้วาสนาเรืองเช่นนี แต่สาํ หรับผูช้ ายทีมีลกู
ยากแล้วคิดจะพึงพาแพทย์ยาเช่นนีนับว่ามีคา่ มาก แต่
หลิวจ้าวเว่ยจะให้อนั อ๋องดืมยาเพือบํารุงเชือพันธุไ์ ปทําไม
"ตามทีข้าเข้าใจ ยาส่วนใหญ่ลว้ นมีพษิ สามส่วน หากรับ
มากเกินไปล้วนไม่ใช่ผลดี" โฉมสะคราญระบายยิมเหียม
"นันก็จริง"
"ขอแค่ทา่ นให้เขากินมันให้ได้กพ็ อ ทีเหลือจากนีข้าจะเป็ น
คนจัดการเอง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 2

"เช่นนันก็ตามใจเจ้า"
ทังสองเงียบลง ในหัวของหญิงสาวคลีแผนการสารพัด
อย่างทีต้องจัดการหลังจากนีออกมาทีละข้อ ขณะทีดวงตา
ยังจับจ้องกระดานหมากอย่างเหม่อลอย นานทีเดียวกว่า
หญิงสาวจะรูส้ กึ ว่าตนจวนจะแพ้สาํ หรับหมากกระดานนี
แล้ว
ภายใต้แสงตะเกียบทีไหววูบ หลิวจ้าวเว่ยมองบุรุษทีงาม
สง่าราวกับเทพเซียนตรงหน้าแล้วรูส้ กึ ว่าตนควรจะทําให้
บางเรืองชัดเจนเสีย
"ว่ากันว่าวิธกี ารเล่นหมากบอกนิสยั คนผูน้ นได้
ั " หลิว
จ้าวเว่ยมองกระดานหมากตรงหน้าด้วยสายตาลําลึก
หัวใจของนางรูส้ กึ ว่าตนดําดิงลงสูห่ ว้ งของความเหน็บ
หนาวอย่างไม่รตู้ วั
"เช่นนันเจ้าคิดว่านิสยั ของข้าเป็ นเช่นไร?" เนียเถียนชิง
กระตุกมุมปาก วางหมากลงอีกเม็ดแล้วถามนาง
"ใจเย็นดูอลุม่ อล่วยพร้อมรุกพร้อมถอย แต่ทว่าความจริง
กลับเด็ดขาด โหดเหียม และปิ ดทางรอดของศัตรูเอาไว้
ทุกทาง เป็ นคนทีมีความมุง่ มันตังใจดีมาก เหมาะสมจะทํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 3

การใหญ่"
"ทําการใหญ่งนรึ
ั ?"
หลิวจ้าวเว่ยเหยียดริมฝี ปากก่อนจะวางหมากในฝั งของ
ตนเอง
"คุณชายเนียข้าขอถาม... ท่านสนใจจะรับบัลลังก์ของ
แคว้นนีเอาไว้หรือไม่?"
ชายหนุ่มเงยหน้าขึนมองนางอยูห่ ลายอึดใจ
"ก่อนหน้านีข้าเคยอ้อมค้อมถามท่านอยูห่ ลายครังแต่
คราวนีคงต้องพูดจาให้ชดั เจน อาจจะระคายหูไปบ้างขอ
คุณชายโปรดอย่าถือสา"
"ดูเหมือนเจ้าอยากให้ขา้ รับมันไว้"
หลิวจ้าวเว่ยหลุบสายตาลงตํา ในอกรูส้ กึ ขมฝาดและไม่
อยากเอ่ยสิงใดต่อไป แต่นางกลับแข็งใจพูดต่อ "ในสายตา
ข้าไม่มผี ใู้ ดสูงส่งเหมาะสมกับบัลลังก์ของแผ่นดินไป
มากกว่าท่าน โหดเหียมก็ดี เมตตาก็ดี ทอดสายตาดูทวั
เมืองหลวง ในใจข้ารูส้ กึ ว่ามีทา่ นเท่านันทีคูค่ วร"
"เจ้าวางข้าไว้ในตําแหน่งนันสินะ" เนียเถียนชิงแค่นเสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 4

หยัน นางมองว่าเขาสูงส่งถึงเพียงนัน "วางข้าไว้บน

บัลลังก์นน...
ั หากข้ารับแล้วอย่างไร ไม่รบั แล้วอย่างไร"
ฟั งนําเสียงขมขืนห่างเหินของเขา หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ราวกับ
ขอบตาร้อนผ่าวจนต้องกะพริบตาให้ไวอีกนิดเพือไล่นําที
เกือบก่อตัว "หากท่านยินดีรบั ข้าก็ยนิ ดีจะทําทุกอย่าง
เพือให้มนั มาอยูใ่ นมืออย่างเหมาะสม ข้ายินดีจะเป็ น
สะพาน จะเป็ นหินปูทางให้ท่านเหยียบไปสูบ่ ลั ลังก์ทอง
เพียงขอให้ทา่ นจัดการกับพวกเชือพระวงศ์ทตํี าทราม
ทังหมดอย่าให้เหลือรอดไปได้" นางสูดหายใจลึก "แต่หาก
ท่านไม่คดิ จะรับ ข้าก็คงต้องมองหาคนอืน... ข้าเคยถาม
ท่านแล้วว่าท่านคิดอย่างไรกับพวกเชือพระวงศ์สกุลอู่
ท่านยังจําคําตอบได้หรือไม่"
"ย่อมได้"
"ข้าหวังใจอย่างยิงว่าคนทีจะมาแทนทีพวกมันจะเป็ น
ท่าน" หากเขาเป็ นฮ่องเต้ ในวังจะมีสาวงามสามพันนาง
เขาจะสามารถแผ่กงก้ ิ านสาขาของสกุลเนียออกไปได้
อย่างไม่มที สิี นสุด นับว่าได้กตัญ ตู ่อบรรพบุรุษอย่างที
ตังใจแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 5

"พูดตามตรงข้าไม่เคยสนใจเรืองพวกนี" นัยต์ตาของเนีย
เถียนชิงมีแต่ความว่างเปล่า เขาไร้ซงความกระหายอยาก
ึ
ในอํานาจทีหลิวจ้าวเว่ยอยากจะประเคนให้ "ของเล่นของ
มนุษย์เหล่านีหาได้น่าสนใจอันใดสําหรับข้า"
"ยิงท่านมองมันไร้คา่ ก็ยงแปลว่
ิ าท่านคูค่ วร" คนทีไม่
กระหายในอํานาจย่อมเหมาะสมในสายตานาง
"เจ้าอยากให้ขา้ รับไว้มากเลยสินะ" เนียเถียนชิงมองตา
นาง "เพราะเหตุใดเล่า เพราะเจ้าอยากชดเชยให้ขา้
เพราะอยากใช้ขา้ ปี นป่ ายขึนทีสูง... หรือเพราะต้องการกัน
ข้าออก" เขาจ้องลึกลงไปในจิตใจทียากจะหยังของโฉม
สะคราญ "เจ้าเตรียมการวางเป้ าหมายไว้ให้ขา้ เสร็จสรรพ
วางข้าเอาไว้สงู เหนือใครในใต้หล้า แล้วตัวเจ้าเล่า... เจ้า
วางจุดจบของตนเองเอาไว้ทไหน" ี
"คุณชาย..."
"ข้าไม่สนเรืองทีเจ้าพูดมาแม้แต่น้อย เรืองเดียวทีข้าสนก็
... อึก"
"คุณชาย!" หลิวจ้าวเว่ยตกใจเมือจูๆ่ เนียเถียนชิงก็กุมอก
กระอักเลือดออกมา นางผุดลุกรีบไปถึงตัวเขา "คุณชาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 6

เนีย! คุณชายเนีย!" นางโผเข้าไปประคองเขาทีพ่น

เลือดออกมาไม่หยุดด้วยความตระหนก
หญิงสาวดึงแขนของเขาเพือร่นแขนเสือดูจงึ เป็ นเส้นทุก
เส้นของเขาขึนริวเป็ นรอยสีดําพัวพันกันดูอนั ตรายมาก
หัวใจนางร่วงลงพืนมือไม้สนขณะที
ั พยายามช่วยเขา
"ท่าน ท่านอย่าทําให้ขา้ กลัวนะ" นางลนลานรีบโอบเขาไป
ทีเตียง ใบหน้าซีดจนไร้เลือดฝาดทังคนป่ วยทังคนดู หญิง
สาวลุกเตรียมจะออกจากห้อง "ท่านอย่าเป็ นอะไรนะ ข้า
จะออกไปตามหมอเดียวนี"
"อย่า" เนียเถียนชิงดึงนางไว้
"แต่ทา่ น"
เนียเถียนชิงเค้นเสียงออกจากลําคอ "ไม่เป็ นไร... อาการ
เช่นนีเป็ นเรืองปกติ ขอข้าพักสักครึงชัวยามก็จะดีขน"
ึ
"ปกติหรือ? จะปกติได้อย่างไร!?" คนปกติทไหนกระอั
ี ก
เลือดออกมาด้วยความทรมานเช่นนีแล้วยังบอกว่าเป็ น
เรืองปกติ นีมันบ้ากันไปใหญ่แล้ว!
เขาจับแขนนางไว้ไม่ให้ลุก "เป็ นเพราะฤทธิของหนอนกู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 7

ในตัวข้า"
"ท่าน..."
"ในกายข้ามีพษิ กว่าร้อยชนิด สิงทียังทําให้ขา้ มีชวี ติ อยูไ่ ด้
ก็เพราะหนอนกู่ทฝัี งเอาไว้ มันกินพิษเหล่านันเป็ นอาหาร
และกดข่มฤทธิของพิษ... เพียงแต่ปีหนึงมันจะตืนขึนมา
สักครัง ปี นีดูจะตืนเร็วกว่าทุกที พลอยทําให้เจ้าตกใจ"
"ทําไม... ทําไมกัน..." นางมองสีหน้าของเขาแล้วนึกถึง
ชาติกอ่ น ยามทีเขาถูกเฆียนจนไร้เรียวแรง ใบหน้าซีด
เผือดราวกับกระดาษเหมือนกัน สภาพเช่นนีของเขาทําให้
นางตกใจกลัวจนลนลานเสียแล้ว
"อย่าร้อง เจ้าจะร้องไปทําไม ข้าสบายดี" แม้แต่หลิวจ้าว
เว่ยก็ยงั ไม่รตู้ วั ว่าตนนําตาร่วงลงมาเป็ นสายแค่มองเขา
เจ็บป่ วยต่อหน้านาง ชายหนุ่มยิมจางยกมือขึนเช็ดนําตา
ให้นางอย่างอ่อนโยน "อย่าร้องเลย นําตาเจ้าข้าเห็นแล้ว
ปวดใจนัก"
นางกุมมือเขาก่อนจะก้มหน้าซบลงสะอืน รูส้ กึ หวาดกลัว
จับใจ "เช่นนันท่านก็อย่าเจ็บอย่าป่ วย พิษ หนอน อะไรก็
ช่าง ท่านเอามันออกมาได้หรือไม่ ข้าไม่อยากให้ท่านต้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 8

ทรมานอยูท่ ุกปี ๆ ท่านบอกว่าไม่เป็ นไรแต่ขา้ รูม้ นั ต้อง

ทรมานมากแน่"
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ภายนอกเพียงดูเหมือนสาหัสแต่ความ
จริงไม่ถงึ ขนาดนัน"
"ข้าไม่เชือ" นางกลัว... นางกลัวจะต้องทนมองเขาตายต่อ
หน้านางอีก
ตายโดยทีนางช่วยอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
"เจ้าตกใจเกินไป... เรืองนีเป็ นสิงทีข้าต้องจ่าย"
"ท่านหมายถึงอะไร?"
"การทีข้าจะกลับไปสืบทอดสํานักได้ไม่ใช่เรืองง่าย ข้าเป็ น
คนทีไร้วรยุทธ์ ไม่ได้มฝี ีมอื สูงส่งพอจะสยบนักฆ่าในสํานัก
ใครกันจะยอมก้มหัวให้คนทีอ่อนแอกว่า" ในเมือเขา
ต้องการกุมอํานาจไว้ในมือเขาก็ตอ้ งจ่ายสิงแลกเปลียนที
สมนําสมเนือ ไม่วา่ จะเป็ นการรับพิษกว่าร้อยชนิดหรือฝัง
กูพ่ ษิ ล้วนเป็ นแค่จุดเริมต้นเท่านัน หากสิงเหล่านีเขาทน
รับไว้ไม่ได้ ก็ไม่มที างเลยทีจะกุมอํานาจของสํานักที
โหดเหียมทีสุดเอาไว้ในฝ่ ามือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 9

มีได้ยอ่ มมีเสีย
เพียงแต่เขาไม่เคยคิดจะให้นางรับรูเ้ รืองนี ดันพลาดท่า
เพราะหนอนกูใ่ นร่างตืนก่อนเวลาในปี นี ทําให้นางต้อง
ตกใจเสียแล้ว
นางอยากจะตะโกนว่านางไม่สน นางอยากให้เขาล้างพิษ
เหล่านันเสีย แต่นางรูว้ า่ ตนไม่ได้อยูใ่ นฐานะทีจะคุกคาม
การตัดสินใจของเขาได้ "ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดกี ว่านี
ข้าฟั งทีท่านพูดอย่างไรการใช้พษิ นีก็ผดิ ธรรมดาไปมาก
ท่าน ท่าน..."
"อย่าห่วงเลย" เขายิมลูบหน้านางทีเปรอะเปื อนนําตา
เบาๆ "ข้าไม่เป็ นไร เจ้าอย่าห่วงเลย"
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ใจสัน นางไม่รวู้ า่ ความกลัวมากมายนีมา
จากไหน สัญชาตญาณทีไร้ทมาทํ ี าให้นางร้องไห้ออกมา
อย่างไม่อายเพียงเพราะเห็นความทุกข์ทรมานของเขา
ความรูส้ กึ ทีก่อรวมเป็ นมวลคลืนยักษ์ใหญ่ทไร้ ี ทมาทํ
ี าให้
นางก็ตงตั
ั วไม่ตดิ
ราวกับว่ามันไม่ใช่แค่ความรูส้ กึ ของนางคนเดียว มัน
มหาศาลและถาโถมสับสน แต่ทตีี ความหมายได้ชดั เจนก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 0

คือนางไม่ตอ้ งการให้เขาเจ็บปวดเลยแม้แต่ปลายเล็บ
"ท่านพักเถอะ ข้าจะให้อาเจินไปขอโจ๊กกับนําแกงบํารุง
มา" นางใช้แขนเช็ดหน้าตัวเองทียังเปรอะเปื อนอยูอ่ ย่าง
ลวกๆ นางขยับผ้าห่มขึนคลุมตัวเขาแล้วจัดมุมให้
เรียบร้อยก่อนจะลุกขึนออกไปสังสาวใช้
พอกลับเข้ามาในห้องอีกครังเห็นใบหน้าหล่อเหลาทียามนี
ไร้สเี ลือดหลับตาอยูน่ างก็ได้แต่ยนื นิงจ้องเขา
เห็นความเจ็บป่ วยของเขาแล้ว หลิวจ้าวเว่ยไม่เพียง
ตระหนกและหวาดกลัวจับใจ แต่มนั กลับยิงทําให้นาง
ตัดสินใจเด็ดขาด นางต้องการให้เขามีอํานาจ จะทําให้เขา
สูงส่งกว่าใครในใต้หล้า ให้สมกับความทรมานตลอดสอง
ชาติภพของเขา
ใครจะว่าเลือกทีรักมักทีชังก็ชา่ ง นางนับรวมเขาเป็ นความ
รับผิดชอบของตัวเองไว้แล้ว ดังนันความสูงส่งนับจากนี
ของเขา นางยินดีจะปูทางให้เอง
*
ขบวนเสด็จของสององค์ชายถูกโจมตี!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 1

อันอ๋องได้รบั บาดเจ็บสาหัส!
ข่าวนีแพร่ไปทัวทังเมือง อันอ๋องจากทีต้องนังหลังม้า
เข้าถงเยียนกลับต้องถูกหามเข้าเมืองแทน บรรยากาศคน
ในขบวนนันยําแย่อย่างยิง
ลีกุย้ เฟยได้ขา่ วก็รบี ทูลขอออกไปดูอาการอันอ๋องที
ตําหนักอ๋อง พอมาถึงเห็นบ่าวในตําหนักอ๋องวุน่ วายหาม
ชามเลือดก็เกือบเป็ นลมล้มพับ
"หลางเอ๋อร์ หลางเอ๋อร์ลกู แม่" อันอ๋องนอนเปลือยท่อนบน
อยู่ ไหล่ซา้ ยมีแผลเหวอะขนาดใหญ่ พิษบาดแผลทําให้ตวั
เขาร้อนและสันอยูต่ ลอดเวลา
"พวกเจ้าทําอะไรอยู่ ทําไมยังไม่รบี ช่วยท่านอ๋องอีก!"
"ทูลพระสนมบาดแผลท่านอ๋องสาหัส หากคืนนีพระองค์
ยังไม่ได้สติอาจจะ..." หมอหลวงรีบก้มหัว
"เดรัจฉาน!" ลีกุย้ เฟยหันไปหยินแจกันปาลงพืน "พวกเจ้า
ทังหมดต้องดูแลลูกข้าให้ด ี จงอยูท่ นีี ห้ามใครออกจาก
ตําหนักทังนัน ถ้าลูกข้าเป็ นอะไรไปข้าจะให้พวกเจ้าลง
นรกไปด้วย!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 2

"พระสนมเมตตาด้วย" หมอหลวงเหงือชุม่ แผ่นหลัง

"ยามาแล้วขอรับ" บ่าวทีวิงไปต้มยายกชามกลับมาพอดี
เห็นบรรยากาศในห้องแย่กว่าตอนทีตนออกไปก็ชะงัก
"รออะไร รีบช่วยให้ท่านอ๋องกินยาเร็วเข้า!"
พวกบ่าวรีบเข้าประคองอันอ๋อง ช่วยกันกรอกยาชามนัน
เข้าปากอันอ๋องทีละนิดๆ จนหมดชาม
ลีกุย้ เฟยเห็นสภาพลูกแล้วปวดใจมาก นางย้ายห้องแล้ว
สังให้เรียกคนทีติดตามอันอ๋องเข้ามาหา
คนอืนไม่กล้าออกหน้าเพราะเกรงความพิโรธของลีกุย้ เฟย
จึงมีแค่เจาฉุนเซวียทีเดินลากขามาถวายคํานับ
"เจ้าพูดมา มันเกิดอะไรขึน ใครมันบังอาจมาแตะต้องลูก
ข้า!"
เจาฉุนเซวียประสานมือก้มตํา "ทูลพระสนม เรืองนีเป็ น
ความผิดของกระหม่อมทีไม่เตือนอันอ๋องให้ระวังพระองค์
เพิมขึน ขอพระสนมโปรดลงอาญาด้วย"
"หุบปาก! ข้าถามอะไรก็พูด"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 3

"กระหม่อม... กระหม่อมไม่ทราบว่าเป็ นฝีมอื ผูใ้ ด คืนนัน

จูๆ่ องค์ชายสีก็มาชวนให้ทา่ นอ๋องดืมฉลอง แต่ทา่ นอ๋อง
ทรงปฎิเสธ เลยอนุญาตให้พวกทหารทีติดตามดืมฉลอง
กันแทน"
"ดืมเหล้างันหรือ!?" ดวงตาหงส์ตวัดวูบ
"พอองค์ชายสีออกไป ท่านอ๋องก็ให้กระหม่อมกลับไปพัก
กระหม่อมกลับถึงกระโจม ตอนแรกยังคิดจะดูเอกสารอีก
สักหน่อยแต่จู่ๆ กลับง่วงมาก ....ตืนมาอีกทีกไ็ ด้ยนิ เสียง
คนสูก้ นั มีองครักษ์เงาแค่ไม่กคนที
ี ติดตามท่านอ๋อง
ออกมาสู้ ส่วนทหารคนอืนนันเมามายสลบไสลกันหมด...
องค์ชายสีเพลียงพลําถูกศัตรูตจี นสลบ ท่านอ๋องคิดจะช่วย
แต่ถูกพวกมันรุม พวกองครักษ์เงารับมือไม่ไหวจะพาท่าน
อ๋องถอยหนี แต่คนขององค์ชายสีขวางทางอยูท่ ําให้ลา่ ช้า
... สุดท้ายทรงถูกฟั นทีไหล่ซ้าย"
"ตําช้านัก!" ลีกุย้ เฟยโกรธจนใบหน้าแดงเถือก "ควรเป็ น
ลูกนังสารเลวเหลียวเจากัวทีเป็ นแบบนี ไม่ใช่ลูกข้า!"
เจาฉุนเซวียก้มลงตําคล้ายหวาดเกรงเพือซ่อนรอยยิมสา
แก่ใจเอาไว้ ลีกุย้ เฟยกําหมัดแน่นก่อนจะฉุกคิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 4

"อู่เหวินเจาบาดเจ็บตรงไหน?"
"องค์ชายสีสลบไปครึงวัน แต่หมอทีตามขบวนเสด็จบอก
ว่าไม่สาหัส เพียงแต่บาํ รุงให้ดกี ห็ ายแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนที
เข้าใกล้ถงเยียนองค์ชายสีก็ฟืนขึนมาจริงๆ ยังทรงม้าเข้า
เมือง..."
เพล้ง! ลีกุย้ เฟยปาจอกชาจนแตกกระจาย
"พวกเดรัจฉาน!" หากบอกว่าเรืองนีไม่เกียวกับองค์ชายสี
หรือฮองเฮา นางไม่มที างเชือ พวกสารเลวตําช้านันกล้า
แตะต้องลูกของนาง นางสาบานจะเอาคืนให้ถงึ กระดูก
"ข้าลงมือช้าไป ทําให้หลางเอ๋อร์ตอ้ งทนทุกข์ทรมานแล้ว
พวกชันตําตระกูลเหลียว พวกมันจะไม่ได้ตายดี"
เจาฉุนเซวียรีบกระเถิบหลบทางเมือลีกุย้ เฟยสะบัด
กระโปรงเดินออกไป เขามองตามแผ่นหลังของนาง
ดวงตาสว่างวาบขึนพร้อมกับกระตุกยิม
คืนนันเขารูถ้ งึ พิษถึงได้รบี กลับกระโจมไปนอน เข้าใจถูก
อยูแ่ ล้วว่าพวกทีลอบเข้ามามีเป้ าหมายคือพวกองค์ชาย
ดังนันพวกเขาจึงปลอดภัยในระดับหนึง ขอแค่ไม่เข้าไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 5

ขวางทางดาบก็ไม่เสียงตาย ดังนันต่อให้รบั รูถ้ งึ การต่อสู้

เจาฉุนเซวียก็แสร้งนอนนิงฟั ง ราวกับมันเป็ นบทเพลงของ
พงไพร
ชายหนุ่มก้มมองขาทีเสียหายของตนก่อนจะแค่นเสียง
หัวเราะ การทีเขายังอยูข่ า้ งอันอ๋องนี เพราะต้องการให้อกี
ฝ่ ายชดใช้กบั สิงทีทําต่อเขา เขาเสียขาไปแล้ว คราวนีเขา
ก็อยากจะเห็นอันอ๋องเสียมือเหมือนกัน
องค์ชายทีพิการ สิทธิในการเป็ นรัชทายาทก็จะน้อยลงไป
อีก
อยากจะเห็นสภาพตอนมันตืนขึนมาเจอว่าแขนข้างนันใช้
การไม่ได้แล้ว สายตาจะเย็นชาไม่แยแสเหมือนตอนทีสัง
โบยเขาหรือไม่!?
เจาฉุนเซวียอยากเห็นยิงนัก!
*
ฮ่องเต้ทรงพิโรธ สังให้คนออกสืบหาคนร้ายทีโจมตีขบวน
เสด็จของสององค์ชายอย่างเอิกเกริก ทรงพระราชทานยา
และหมอหลวงจํานวนมากไปทีตําหนักอันอ๋องซึงมีขา่ วว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 6

อาการบาดเจ็บยังคงสาหัส ป่ านนียังไม่ฟืน
ฮ่องเต้ทรงเป็ นห่วงพระโอรสจนร้อนรนพระทัย สังให้ขนั ที
คอยรายงานอาการของอันอ๋องทุกครึงชัวยาม แม้ทรงงาน
อยูก่ ใ็ ห้เข้าไปรายงานได้เป็ นกรณีพเิ ศษ
ขุนนางต่างสรรเสริญว่าฝ่ าบาทเป็ นพระบิดาทีเปี ยมด้วย
พระเมตตาอย่างยิง
ทว่ายามนีฮ่องเต้ทเปี
ี ยมด้วยพระเมตตาต่อพระโอรสกลับ
โอบโฉมสะคราญนังอยูใ่ นศาลาริมสระบัวใกล้ตําหนักเฉีย
นชิง มือหนึงโอบนางให้เอนกายแนบชิดพิงอกตน ปากก็
คอยรับองุน่ ทีหญิงสาวหยิบมาป้ อน
"ฝ่ าบาท ไม่ทราบตอนนีอาการอันอ๋องเป็ นเช่นไรบ้าง?"
หลิวจ้าวเว่ยพิงหัวกับพระอุระกว้างของฮ่องเต้อู่เหอตี
ทอดสายตาไกลไปมองทิวทัศน์งามสง่าของตําหนักเฉีย
นชิง
"ทําไม เจ้านึกห่วงเขาขึนมาหรือ?" สุรเสียงของฮ่องเต้นนั
ชัดเจนว่าไม่พอใจ หลิวจ้าเว่ยเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย
ก่อนจะวางแปะหัวลงทีเดิม ท่าทางสนิทสนมเป็ นกันเอง
อย่างยิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 7

"ฝ่ าบาททําไหนําส้มแตกแล้วเพคะ"
"หรือไม่จริงเล่า เจ้ายังอาลัยอาวรณ์เขาอยู"่
"ผิดแล้ว เพียงแต่ตอนนีหม่อมฉันยังเป็ นพระคูห่ มันของ
อันอ๋อง อย่างไรก็ตอ้ งถามไถ่ถงึ อาการของเขาบ้างถึงจะ
ถูก คนทังเมืองคงคาดเดากันไปว่ายามนีหม่อมฉันคงเป็ น
ทุกข์อย่างแสนสาหัส" นางดึงมือทีโอบตนอยูม่ าจับเล่น
พระหัตถ์ของฮ่องเต้อู่เหอตีนันงดงามมาก เรียกได้ว่ามือ
ของสตรีในห้องหอบางคนยังต้องอาย
"อีกอย่างเขาเจ็บตัวครังนีนับว่ามีสาเหตุเกียวพันถึงหม่อม
ฉัน อย่างไรก็คงต้องอยากรูบ้ า้ ง"
"ไม่ถงึ ตาย" ฮ่องเต้เอ่ยอย่างไม่ใส่พระทัย หลิวจ้าว
เว่ยถอนหายใจเฮือกกับท่าทางเย็นชาห่างเหินทีเขามีต่อ
พระโอรส
"แบบนันหม่อมฉันก็สบายใจแล้ว" โฉมสะคราญยิมอย่าง
เกียจคร้านก่อนจะหยิบองุน่ ป้ อนเขา
"รอเขาอาการดีขนเราจะให้
ึ ตําหนักดาราประกาศว่าดวง
ชะตาของเจ้าสองคนมีการเปลียนแปลง ทําให้ไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 8

เหมาะสมจะแต่งกันอีก"
"แบบนันหม่อมฉันจะไม่ถูกครหาหรือเพคะ?"
"ไม่ เพราะทังเจ้าและอันอ๋องล้วนมีชะตารุง่ โรจน์ เจ้าเป็ น
เทพธิดาของถงเยียนแล้ว ทังยังเป็ นตัวแทนปวงประชา
ร่วมสวดมนต์ ถือว่ามีฐานะและบารมีสงู ส่ง อันอ๋องเป็ น
เชือสายมังกรแต่เมือผ่านความตายมาทําให้ชะตาโผ
ทะยาน สามีภรรยานันหากชะตาดีทงคู ั ย่ อ่ มเป็ นมงคลยิง
แต่หากดีพอกันทังคูก่ ลับจะสร้างหายนะได้ ชะตาของพวก
เจ้าข่มกันไม่ลง ทําให้อาจจะพบเรืองร้ายๆ ต่อไป"
"ฝ่ าบาท..."
"รอลีกุย้ เฟยได้ขา่ วแล้วมาร้องไห้ขอให้ถอนหมันเจ้า ตอน
นันเราจะตอบรับ ออกราชโองการถอนหมันให้เจ้า แล้วก็
จะแต่งตังเจ้าเป็ นท่านหญิงขันหนึงแทน" นางถูกถอน
หมันนับเป็ นเรืองน่าอับอายสําหรับสตรี แต่เมือได้ยศมา
ชดเชยถือว่าเป็ นการเตือนต่อผูอ้ นถึ
ื งสถานะของนาง ทํา
ให้ไม่มใี ครกล้าครหานางซึงหน้าทังยังต้องเกรงใจนางเพิม
อีกสามส่วน
"ฝ่ าบาทใส่พระทัยแล้ว" หญิงสาวเงยหน้ามองปลายคาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 9

ของฮ่องเต้ "แล้วหลังถอนหมัน ฝ่ าบาทคิดจะให้อนั อ๋อง

อภิเษกกับใครหรือเพคะ?"
"ทําไม เจ้าหวงเขาจะแต่งกับสตรีอนงั
ื นหรือ?"
"ฝ่ าบาททรงฟั งหม่อมฉันก่อนสิเพคะ" หลิวจ้าวเว่ยไม่กลัว
ฮ่องเต้จะพิโรธ นางหัวเราะกับท่าทางหาเรืองของเขา
"บิดาของหม่อมฉันคาดหวังกับการแต่งงานของหม่อมฉัน
เอาไว้มาก การได้เกียวดองกับเชือพระวงศ์ถอื เป็ นวาสนา
ของตระกูลหลิวทุกรุน่ หากฝ่ าบาทถอนหมันให้หม่อมฉัน
แล้ว ถึงคนอืนจะไม่พดู อะไรแต่บดิ าคงโทษหม่อมฉันแน่ท ี
สะบันวาสนาของตระกูลหลิว"
"รอเจ้าเข้ามาเป็ นสนมของเราแล้ว บิดาเจ้าจะพูดอะไรได้"
"แล้วก่อนหน้านันเล่าเพคะ ...อย่างไรในเมือฝ่ าบาทจะให้
อันอ๋องอภิเษกอยูก่ ่อนแล้ว หม่อมฉันขอบังอาจทูลขอให้
ฝ่ าบาทแต่งน้องสาวของหม่อมฉันเป็ นพระชายาอันอ๋องได้
หรือไม่เพคะ?"
"น้องสาวของเจ้า?"
"ใช่เพคะ มารดานางเป็ นคนสกุลเจิน ยามนีถือว่าเป็ นบุตรี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 0

ภรรยาเอกอีกคนของตระกูลหลิว ชือเสียงนางก็ดี เป็ นคน

ใจบุญสุนทาน ทนเห็นคนตกทุกข์ได้ยากไม่ได้ มักจะคอย
ช่วยเหลืออยูเ่ สมอ หน้าตาก็น่ารักน่ ามองไปเสียทุกส่วน
ฐานะนางนันไม่ถอื ว่าด้อยกว่าหม่อมฉัน ถ้าหากฝ่ าบาท
ต้องเปลียนตัวเจ้าสาวก็เปลียนเป็ นน้องสาวของหม่อมฉัน
เสีย บิดาจะได้ไม่กล่าวโทษหม่อมฉันทีกุดวาสนาตระกูล
หลิว"
"เราจําได้ว่าเจ้าไม่ได้รกั ใคร่พน้ี องในจวนนัก วันนีพูดคํานี
ออกมา ข้าไม่คดิ ว่าเจ้าเจตนาดีต่อน้องสาวนักหรอก"
ฮ่องเต้เชยคางนางขึนมามองอย่างจับผิด "ยังไม่ทนั เข้า
ฝ่ ายในก็คดิ จะใช้ชอเรารั
ื งแกคนแล้วหรือ?"
"แล้วไม่ได้หรือเพคะ?" หญิงสาวไม่ได้กลัว กลับท้าทาย
สายตาเขา "ในเมือจะได้เป็ นถึงสนมของบุรุษทีสูงส่งทีสุด
ในใต้หล้า หากหม่อมฉันจะยืมบารมีของฝ่ าบาทกลัน
แกล้งคนทีขวางหูขวางตาเสียบ้างจะไม่ได้เชียวหรือ?"
ฮ่องเต้อู่เหอตีจ้องนางนิงอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะระเบิดหัวเราะ
ด้วยความชอบพระทัย "ฮ่าๆ เจ้าค้างคาวน้อยตัวนีช่าง
กล้าจริงๆ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 1

"ฝ่ าบาทไม่รอู้ ะไร น้องสาวของหม่อมฉันคนนันรักปั กใจ

ต่ออันอ๋องอย่างยิง ดังนันนางจึงไม่พอใจหม่อมฉันมา
ตลอด ยามนีหม่อมฉันจะช่วยเชือมวาสนาให้นางกับอัน
อ๋องเสียนางจะได้เลิกวุน่ วายกับหม่อม"
"เป็ นบุตรีภรรยาเอก เป็ นหลานนอกของสกุลเจิน ทังยังมี
เชือสายเดียวกับเจ้า คุณสมบัตเิ หล่านีนับว่าใช้ได้ เอาไว้
เราจะให้คนตรวจสอบประวัตนิ างดู ถ้าเหมาะสมจะให้นาง
แต่งแทนเจ้าก็ไม่มปี ั ญหา"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ฮ่องเต้ตรัสแล้วก็นิงไปครูห่ นึงก่อนจะ
หยัดตัวขึนจูบตรงปลายคางของเขา "ขอบพระทัยเพคะ"
"เจ้าจูบผิดทีแล้ว" ชายหนุ่มสรวลพลางรังท้ายทอยนาง
เอาไว้ "ควรจูบให้ถูกทีเสียก่อน" เขาก้มลงจูบริมฝีปาก
นาง เมือครูเ่ พิงทานองุน่ ลูกใหญ่ รสหวานลําของมัน
ยังแจ่มชัดอยูท่ ปลายลิ
ี น สองหนุ่มสาวแลกเปลียนรสชาติ
หวานซ่านทีซึมลึกลงไปจนถึงกลางอก
หญิงสาวขยุม้ ชายชุดคลุมมังกรเอาไว้เป็ นหลักเมือรูส้ กึ
ราวกับหมดแรงต้านทาน ชายหนุ่มพลิกนางลงไปนอน
หงายบนพืนตังก่อนจะยันแขนคร่อมนางเอาไว้ กดจูบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 2

ลึกซึงบนหน้าผาก ไล้ลงมาทีปลายจมูกจนถึงริมฝี ปากอีก

ครัง
"ฝ่ าบาท..." หลิวจ้าวเว่ยดันอกของฮ่องเต้เอาไว้
"ข้าอยากกลืนเจ้าลงไปทังตัว"
"รอวันหม่อมฉันเข้าฝ่ ายในแล้ว พระองค์จะกลืนอย่างไรก็
ย่อมได้เพคะ"
"ช่างยัวนักนะ" เขาบีบจมูกนางแล้วเอนตัวลงนอนข้างกัน
"ทีจริงหากเจ้าจะทําตัวเป็ นหมาป่ าแอบอิงบารมีเสือ ก็ควร
จ่ายค่าตอบแทนทีสมนําสมเนือให้เรา"
"เช่นนันแล้วหม่อมฉันจะรังแกคนอย่างไรก็ได้หรือเพคะ?"
หญิงสาวพลิกตัวนอนควํามองใบหน้าหล่อเหลาของเขา
"เจ้าอยากทําอะไรอีกเล่า?" เขาเลิกคิวมองหญิงสาวทีดู
เหมือนจะคิดแผนรังแกคนอยูเ่ ต็มหัว
ใบหน้างามพิลาสนันระบายยิมซุกซนออกมาทันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 3

แสนชัง
# 43. ใช้การไม่ได้

"ดูแผลพวกนีสิ ปี ศาจเซียจือยังไม่ทาํ ให้เจ้าต้องเจ็บตัวเท่า

พวกมือสังหาร อันตรายจริงๆ" เหลียวฮองเฮามองสภาพ
องค์ชายสีด้วยความไม่พอใจ "สืบรูห้ รือไม่ว่าใครเป็ นคน
ลงมือ"
"พวกมันไปมาไร้รอ่ งรอย ฝี มอื สูงส่ง องครักษ์ของลูกตาม
ไปได้แต่ครึงชัวยามพวกมันก็หายตัวไปแล้ว"
"ประมาทไม่ได้เลย" ฮองเฮาย่นพระพักตร์มองรอยชําบน
ตัวพระโอรสด้วยความกังวล
"ต้องสืบหาด้วยหรือเพคะ ลูกว่าก็เป็ นฝีมอื พวกตําหนักห
ยงเยว่นนแหละ
ั เผลอๆ ทีอันอ๋องเจ็บหนักครังนีเพราะคิด
จะใส่ความพวกเราเสียละมาก" องค์หญิงเหมยเจียววาง
ถ้วยชาแล้วเอ่ยหยัน "ดีทน้ี องสีดวงแข็ง แต่ไม่รเู้ สด็จพ่อ
จะว่าอย่างไร?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 4

"ฮ่องเต้สง่ หมอกับยาไปทีตําหนักอ๋องมากมาย ดูแล้วให้

ความสําคัญไม่น้อย" เหลียวฮองเฮาเหยียดมุมปาก "แต่
ถ้าอันอ๋องเจ็บหนักจนตายไปเลยละก็ นีกลับจะเป็ นโชค
ทองของเรา ไม่ตอ้ งลงมืออะไรสวรรค์กเ็ ข้าข้าง"
"ภาวนาให้เป็ นอย่างนัน ขอเพียงกําจัดพวกมันได้
ตําแหน่งรัชทายาทต้องเป็ นของน้องชายแน่ ทอดสายตาดู
ทัววังหลวง มีองค์ชายคนใดสูงส่งเทียบเคียงบารมีเจา
เอ๋อร์ได้อกี ขอแค่สนไร้
ิ ขวางหนามพวกนี บัลลังก์กน็ บั ว่า
เป็ นของเจ้าแล้ว"
"เสด็จพีอย่าพูดเลย" องค์ชายสีนิวหน้า รูส้ กึ ว่าพีสาวตน
นันปากเปราะ คิดอะไรก็พดู ออกมาเสียหมด
"กลัวอันใดเล่า... ว่าแต่ไหนๆ ฝ่ ายนันก็สาหัสเพียงนี เรา
จะไม่ยนมื
ื อเข้าแทรกหน่อยหรือ?" องค์หญิงเหมยเจียว
มองเห็นว่านีเป็ นโอกาสในการกําจัดศัตรู หากแฝงตัวส่ง
คนไปซําเติมอันอ๋องเสียหน่อย ฝ่ ายนันอาจจะหายไป
ตลอดกาลทีเดียว
"ระวังปากของเจ้า" เหลียวฮองเฮาเอ็ด "ยามนีเราจะอยูก่ นั
อย่างเงียบๆ อย่าได้พลีผลามทําอะไร รอดูว่าฝ่ าบาทจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 5

จัดการเรืองนีอย่างไรก่อน หากลงมือยามนีอาจกลายเป็ น
ช่องโหว่ให้คนสาวมาหาเราได้"
"ลูกก็คดิ อย่างนัน ช่วงนีพวกเราเก็บตัวกันก่อนเถอะ"
"ก็ได้กไ็ ด้ ข้ารูแ้ ล้ว" องค์หญิงเหมยเจียวเบะปากรับคํา ทัง
ทีในใจกลับไม่ยนิ ยอม แต่เห็นว่ามารดากับน้องชายไม่
กล้าลงมือจึงไม่คดิ จะชักชวนอีก
คนอย่างนางไม่มที างปล่อยโอกาสดีเช่นนีไป รอออกจาก
วังนางจะให้คนจัดการเรืองนีเอง ขอแค่ปทู างให้องค์ชายสี
ขึนเป็ นฮ่องเต้ได้ ในฐานะเชษฐภคินีรว่ มอุทร วันหน้า
ความรุง่ โรจน์จะไปทีไหนเสีย
ลูกชายกับลูกสาวของนางจะอยูเ่ หนือคนนับหมืนใต้เพียง
คนผูเ้ ดียว
ประกายตาขององค์หญิงใหญ่สว่างวาบ แต่กลับตรัสชวน
สองแม่ลูกเอ่ยเปลียนเรือง
*
การสวดมนต์ยงั คงดําเนินต่อไปทุกวันอย่างเป็ นระเบียบ
เช่นเดียวกับการเข้าเฝ้ าฮ่องเต้ หลิวจ้าวเว่ยยังคงเล่นงิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 6

ได้อย่างแนบเนียนผ่านวันแล้ววันเล่า
กระทังคืนนีทีนางฝันประหลาด
คราแรกในฝั นนางเห็นภาพในป่ า นางรูส้ กึ เหมือนตนนอน
อยูบ่ นพืนดิน กวาดมองไปรอบกายอย่างระแวดระวัง
ก่อนจะเห็นนกยูงสีทองตัวหนึงเข้ามาใกล้ มันเดินวนรอบ
ตัวนางคล้ายต้องการจะสํารวจ
นกยูงนันงามมาก ลวดลายปนหางของมันราวกับไม่มอี ยู่
จริง นางไม่เคยเห็นนกชนิดไหนงดงามเท่านีมากก่อน
จ้าวเว่ยคิดจะยืนมือออกไปแตะต้องมัน แต่ภาพนันก็หาย
วับไป กลายเป็ นว่านางนังอยูเ่ กียวทีโคลงไปมา ด้านนอก
มีเสียงโห่รอ้ ง มีเสียงดนตรี นางมีผา้ คลุมหน้าปิ ดเอาไว้
สวมชุดสีแดงตลอดกาย
นางเข้าใจว่าเป็ นพิธแี ต่งงาน โฉมสะคราญรูส้ กึ ถึงหัว
ใจเต้นแรง ทังตืนเต้นทังขวยเขิน มีชาวบ้านสองข้างทาง
ตะโกนถามถึงเจ้าสาวในเกียว บรรยากาศเป็ นสุขมาก
ไม่นานนางก็ได้ยนิ เสียงตระโกน "ถึงจวนตระกูลเฉินแล้ว!
วางเกียว! เจ้าบ่าวรับเจ้าสาวเข้าจวน!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 7

เกียวถูกวางลง หญิงสาวหน้าร้อนผ่าว ม่านหน้าเกียวถูก

เปิ ดออก มือกร้านของชายหนุ่มส่งมาตรงหน้านาง นาง
เอือมมือสันๆ ด้วยความตืนเต้นไปวางบนมือเขา
"พีจิง" นางพึมพําเกือบไม่มเี สียง
"อีอไี ม่ตอ้ งกลัว ข้าจะดูแลเจ้าเอง" ชายหนุ่มเอ่ยปากหนัก
แน่นขณะประคองนางออกจากเกียว ก่อนจะพานางก้าว
ข้ามประตูใหญ่ไปหาแม่สอพร้ ื อมกัน
ภาพเปลียนไปอีกครัง นางลูบท้องตัวเองทีโตขึน ก่อนจะ
ได้ยนิ เสียงรายงานว่านายท่านมาถึงแล้ว
"ท่านพี" นางลุกขึนต้อนรับเขา ยามนันเองทีเห็นว่ารอบ
กายมีขา้ วของทีถูกเก็บลงหีบเรียงอยู่
"เจ้ากําลังท้องอย่าลําบากเลย" เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน จ้าว
เว่ยได้ยนิ เสียง เห็นตัวเขา แต่กลับไม่เห็นหน้าชายคนนี
"ท่านพี ข้าไม่ไปได้หรือไม่ ข้าอยากอยูบ่ า้ น แปลกทีแล้ว
ข้าไม่สบายใจ"
"อย่าดือเลย ข้าต้องออกรบในทีห่างไกล หากเจ้าอยูท่ นีี
คนเดียวข้าจะห่วงหน้าพะวงหลัง คนสกุลอู่รบั ปากแล้วว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 8

จะดูแลเจ้าเป็ นอย่างดี"
นางก้มหน้าลง เอ่ยเสียอ่อย "อย่างไรก็หาใช่คนทีสนิท
สนมกัน ไม่รนู้ ิสยั ใจคอคนทีนันเป็ นอย่างไร"
"พวกเขาจะดูแลเจ้าเป็ นอย่างดีแน่ นอน" เขาจูบลงบนหัว
นาง "สงครามใหญ่ใกล้เปิ ดศึกแล้ว เมือไหร่ทสงครามจบ
ี
ลง ข้าสัญญาว่าเจ้าจะกลายเป็ นสตรีทสูี งส่งทีสุดใน
แผ่นดินนี แต่ยามนีต้องขอให้เจ้าอดทนเอาไว้กอ่ น" เขา
กล่าวอย่างแน่วแน่ ทะเยอทะยาน
"ท่านต้องสัญญาว่าจะรีบกลับมาหาข้ากับลูก"
"แน่นอน ข้าสัญญา"
ภาพเปลียนไปอีกครัง
คราวนีนางนังอยูบ่ นพืนห้องทีค่อนข้างอับ บรรยากาศน่า
อึดอัด ความรูส้ กึ ในอกหนักอึงจนหลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ หายใจ
ไม่ออก ปลายนิวของนางมีเลือดไหล
หญิงสาวเห็นมีดทีอยูข่ า้ งๆ เข้าใจว่านางกรีดนิวตัวเอง
สตรีผนู้ ีกําลังใช้เลือดเขียนอะไรบางอย่างลงบนผืนผ้า
รอบกายนอกจากเสียงฟ้ าคํารามและฝนก็ไม่มเี สียงอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 9

อืนอีก
จ้าวเว่ยมองไม่เห็นว่านางเขียนอะไร แต่รสู้ กึ ถึงความทุกข์
ทรมาน คับแค้นไร้หนทางออก นางพยายามฝืนมองลงไป
ทีรอยเลือดยิงมองก็ยงรู
ิ ส้ กึ เจ็บปวดจนต้องกรีดร้อง
ออกมา
เฮือก!
หลิวจ้าวเว่ยผวาตืน เอียวกายไปรอบๆ ก็เห็นว่าตนยังอยู่
ทีเรือนรับรองในวังหลวง ฟ้ าด้านนอกกําลังสว่างพอดี
"คุณหนูตนแล้
ื วหรือเจ้าคะ?" อาเจินทีรออยูแ่ ล้วได้ยนิ
เสียงนางจึงเปิ ดประตูเข้ามา "คุณหนูทําไมเหงือแตกแบบ
นัน"
หญิงส่ายส่ายหน้า "ข้าฝั นไม่ดเี ท่าไหร่"
"โบราณว่าฝันร้ายจะกลายเป็ นดีนะเจ้าคะ" อาเจินพูด
ปลอบพลางรับใช้นางล้างหน้าจนเรียบร้อย
พอล้างหน้าแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็รสู้ กึ ว่าลืมสิงทีตนฝั นไปแล้ว
ถึงเจ็ดแปดส่วนจึงเลิกสนใจ "ช่างเถอะ ใกล้ทาํ วัตรเช้า
แล้วกระมัง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 0

"คุณหนูเมือครูข่ า้ ไปรับสํารับ ได้ยนิ ว่าวันนีไทเฮาจะเสด็จ

มาร่วมสวดมนต์ดว้ ยนะเจ้าคะ"
"ไทเฮา?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิว "มิใช่นางป่ วยจนลุกไม่ขนึ
หรอกหรือ?"
เพราะอ้างว่าป่ วยจนใกล้จะสินใจถึงได้รงตั
ั วโจวอ๋องเอาไว้
ในถงเยียนได้มาจนทุกวันนี ยามนีเกิดลุกขึนมาเช่นนีจะ
ไม่เสียแผนนางหรือไร
"อาการคงดีขนแล้
ึ ว แต่ไหนแต่ไรไทเฮาก็เลือมใสพุทธ
ศาสนา ทรงอุปถัมภ์วดั และนักบวชมากมาย เป็ นทีเคารพ
ของชาวบ้าน ยามนีนักบวชชือดังหลายท่านมาร่วมสวด
มนต์ขอพรให้แผ่นดิน ไทเฮาอาจจะอยากมาร่วมด้วยก็ได้
เจ้าค่ะ" อาเจินตอบพาซือ เรืองทีไทเฮาเป็ นชาวพุทธ
ตัวอย่างนันชาวบ้านทัวทังต้าถงรูด้ ี เพราะพระนาง
ประโคมข่าวเช่นนีอยูเ่ สมอ
และเพราะหยางไทเฮาเป็ นชาวพุทธตัวอย่างนีเองทีทําให้
ชาติทแล้
ี วจ้าวเว่ยถูกตราหน้าว่าเป็ นมารศาสนา ทําให้
ศาสนาทีไทเฮาทรงอุปถัมภ์คาจุ ํ นมาตลอดชีวติ ต้องแปด
เปื อน และเพือทีฮ่องเต้จะได้แสดงความกตัญ เู พือกลบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 1

ข่าวความอกตัญ ขู องตน จึงได้ประกาศราชโองการ

กล่าวโทษนางไปทัวหล้า และโหมความเกลียดชังในหมู่
ราษฎรชาวพุทธ จนกระทังคนในครอบครัวนางต้อง
'รับผิดชอบ' ลงโทษนางเป็ นตัวอย่างของการกําจัดมาร
ศาสนา
หลิวจ้าวเว่ยดืมโจ๊กทีอาเจินยกมาให้ชา้ ๆ ขณะคิดทบทวน
ถึงหยางไทเฮา
นางเป็ นฮองเฮาของฮ่องเต้พระองค์กอ่ น แต่ไม่ใช่มารดา
แท้ๆ ของฮ่องเต้อเู่ หอตี ไม่เพียงแต่เสแสร้งเล่นบทแม่ลูก
ผูกพันธ์ยามเจอหน้า คิดว่าในใจก็คดิ ฆ่าฟั นกันนับครังไม่
ถ้วน
ชาติทแล้
ี วมีขา่ วลือว่านางตายเพราะถูกฮ่องเต้ฆา่ แพร่
สะพัดไปทัว ทําให้ฮอ่ งเต้ตอ้ งทําหน้าใหญ่ประกาศไว้
อาลัยสามปี เพือยืนยันความกตัญ ขู องตัวเอง แต่สุดท้าย
ก็พลาดเพราะท้องของหลานไฉ่ซนิ
แต่ไม่รชู้ าตินีหยางไทเฮาจะมีจุดจบเช่นนันหรือไม่ ยิงยาม
นีโจวอ๋องอยูใ่ นเมืองหลวง บางอย่างอาจจะมีการ
เปลียนแปลง...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 2

"ไทเฮามา คงมีคนตามมาไม่น้อย วันนีเจ้าระวังอย่าง

ออกไปเพ่นพ่านทีไหนช่วงทีข้าสวดมนต์"
"บ่าวรูแ้ ล้วเจ้าค่ะ ...อีกไม่กวัี นก็จะถึงกําหนดทีคุณหนู
กลับไปร่วมพิธที สกุ ี ลหลิว ยามนีญาติทุกสายคงมากันล้น
จวนแล้ว" อาเจินเอ่ยเสียงอูอ้ ี
"เจ้าจะพูดอะไร?"
"ก็เรืองอันอ๋องน่ะสิเจ้าค่ะ" อาเจินว่าอย่างหงุดหงิด "ต้องมี
พวกทีรอดูสหี น้าคุณหนูแน่ มีตงกี ั คนทีสะใจกับหายนะ
ของคนอืน หากวันทีท่านออกไปอันอ๋องยังไม่มขี า่ วดี คน
พวกนันคงหัวเราะท่านลับหลัง"
"ฮ่องเต้ไม่กงั วลแต่ขนั ทีกลับกังวลเสียแล้ว เจ้าจะสนใจคน
พวกนันไม่ใย ท้ายทีสุดใครจะได้หวั เราะใครก็ยงั ไม่แน่
หรอก"
"คุณหนู หรือคุณหนู มแี ผนอยูแ่ ล้วเจ้าคะ?"
"ยามนีเราต้องอดทนอัดกลัน ใครว่าอะไรไม่ตอ้ งไปใส่ใจ
ใครเย้ยหยันก็เพียงแต่จําหน้าพวกมันเอาไว้ จังหวะของ
เรานันกําลังจะมาถึง แต่ตอ้ งรูจ้ กั อดทนรอคอย เจ้าเข้าใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 3

หรือไม่?"
"บ่าวจําไว้แล้วเจ้าค่ะ"
"ดี"
*
"ท่านพ่อนะท่านพ่อ ข้าตืนแต่ไก่โห่มาลงบัญชีเป็ นสิบวัน
แล้ว ยังไม่พร่องลงไปสักนิด ในห้องนีเหตุใดเหมือนว่า
ของมันยิงเพิมขึนทุกวัน ทีจริงท่านพ่อแกล้งข้าใช่
หรือไม่?" เฉินซุ่ยร้องขณะบิดขีเกียจ เขาถูกกักบริเวณอยู่
ในห้องบันทึกตระกูลมาหลายวันแล้ว
ข้าวเช้า ข้าวเทียง ข้าวเย็น ล้วนกินอยูท่ นีี ยกเว้นแต่เวลา
นอนทีได้กลับไปนอนทีเรือนเขา ยังดีทบิี ดาให้บ่าวเขามา
คนหนึงเพือให้ชว่ ยจัดเรียงของเข้าที แต่เฉินซุ่ยรูส้ กึ
เหมือนว่าบ่าวนีถูกส่งมาเฝ้ าเขามากกว่า
บ่นไปแล้วแต่พวกบ่าวกลับไม่ขานรับเพราะกลัวจะ
ล่วงเกินท่านราชครู เฉินซุ่ยก็สา่ ยหน้าอย่างรําคาญใจ
ก่อนจะเปลียนเรืองเพือทําลายความเงียบ "ตระกูลเฉินนี
ได้ของดีมาไม่น้อยเลย ของเล่นจากต่างบ้านต่างเมือง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 4

แม้แต่จากดินแดนห่างไกลอย่างเกาหลู[1]ยังได้มาตังแต่
ช่วงกลียคุ บรรพบุรุษของข้าสายตาช่างยาวไกลจริงๆ"
ในยุคนีการเดินเรือสะดวกกว่าแต่กอ่ น การเห็นพวกยักษ์
ผิวขาวผิวดํามาติดต่อค้าขายตามแคว้นแถบนีนันไม่
แปลก แต่ยอ้ นไปช่วงกลียคุ การเดินทางยากลําบาก ไฟ
สงครามปะทุทุกย่อมหญ้า แต่คนสกุลเฉินยังเคยเจอกับ
คนพวกนีได้ แถมยังติดต่อแลกเปลียนสิงของกันมาไม่
น้อย นีนับว่าบรรพบุรษุ ของเขามีความกล้าหาญน่า
เลือมใสจริงๆ
เฉินซุ่ยลุกขึนยืดเส้นยืดสาย เรืองเลือมใสก็เลือมใสอยู่
หรอก แต่พอต้องนับข้าวของทุกชินในห้องนี ก็ทาํ ให้
รําคาญใจจนคร้านจะเลือมใสได้เหมือนกัน
เขาเดินวนไปวนมาทัวเพือแก้เบือ เฉินซุ่ยเป็ นคนไม่ยอม
อยูเ่ ฉยๆ พอถูกบังคับให้จดจ่ออยูแ่ ต่ในห้องก็รสู้ กึ คันไป
ทังร่างต้องหาทีทางขยับแขนขยับขา
โครม!
หีบเก่าทีถึงวางซ้อนกันอยูถ่ ูกซัดจนร่วงลงมา ฝามัน
เหวียงเปิ ดออก ของด้านในจึงถูกเทกระจาดลงเต็มพืน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 5

บ่าวหลับตาปี หวาดเสียวว่าหากมีอะไรแตกหักจะถูก
เฆียนไปพร้อมกับเฉินซุ่ย ส่วนคนทํานันหน้าตาเหลอหลา
รีบเร่งกวาดทุกอย่างเขาหีบอีกรอบ กระทังไปถึงม้วนภาพ
ทีมันคลีออกกว่าครึง
เฉินซุ่ยสะดุดตาเพราะลายเส้นบนภาพวาดไม่คล้ายแบบที
ชาวต้าถงนิยม เขาหยิบมันขึนมาดึงออก "ภาพนีแปลกนัก
ข้าว่าคนวาดต้องเป็ นชาวหุย[2] หรือไม่กพ็ วกเกาละ..."
เด็กหนุ่มพูดไม่ทนั จบก็อา้ ปากค้างเมือเห็นภาพนันชัดเจน
"นีมัน นีมัน!" เฉินซุ่ยชะโงกหน้าออกไปด้านนอกเพือให้
แน่ใจว่ามีคนผ่าน ก่อนจะหลุบหัวเข้ามาพิศมองภาพอีก
ครัง "หรือบิดาข้าจะแอบปั กใจรักนางขึนมาจริงๆ!"
"คุณชายภาพนันดูแล้วเก่ามากแล้วนะขอรับ" บ่าวทีนังอยู่
ในห้องเอ่ยปาก เขาก้มดูดา้ นหลังภาพวาด ชนิดกระดาษ
กับผ้าทีใช้นนเป็
ั นแบบเก่า ทังยังมีตราประทับดังเดิมของ
สกุลเฉินอยู่
"จิงรึ?" เฉินซุ่ยขมวดคิวมองตัวอักษรบนตราประทับ "ชือ
คุน้ ๆ"
"มิใช่นามท่านเอียนกัวกงหรือขอรับ?" บ่าวทีมาช่วยเฉิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 6

ซุ่ยนีมิใช่บ่าวชันตํา เขารําเรียนมาไม่น้อย เกิดและเติบโต

ในสกุลเฉิน ถูกวางตัวเป็ นพ่อบ้านรุน่ ต่อไป ดังนันย่อมรู้
ประวัตสิ กุลเฉินเป็ นอย่างดี
"เอียนกัวกง!" เฉินซุ่ยเบิงตาโพลง
เอียนกัวกงเป็ นใคร!? นามของเขาคือเฉินจิง เขาเป็ นต้น
ตระกูลเฉิน เป็ นแม่ทพั ใหญ่ทนํี าทัพสกุลเฉินชนะในช่วง
กลียุค เป็ นผูย้ งใหญ่
ิ ทสุี ดในเจ็ดตระกูลของต้าถงในยาม
นันก็วา่ ได้
ทว่าทังทีบัลลังก์อยูแ่ ค่เอือม แต่เขากลับหันหลังหนีถง
เยียน ย้ายตระกูลไปดูแลชายแดนเอียนเหอ ภายหลัง
ฮ่องเต้เลยตังเขาเป็ นเอียนกัวกง ต่อมาเขาตายในสนาม
รบ ไม่มที ายาท น้องชายของเขาถึงสืบทอดบรรดาศักดิ
แทน
"แต่ทําไมบรรพบุรุษทีตายไปเป็ นร้อยปี ของข้าถึงรูจ้ กั
เทพธิดาของถงเยียนในเวลานีได้เล่า?" เฉินซุ่ยตะลึงพรึง
เพริด ด้วยลายเส้นทีไม่เหมือนอย่างทีต้าถงนิยม ทําให้
ใบหน้าท่าทางของคนในรูปนีชัดเจนเหมือนดังเป็ นคน
จริงๆ ดังนันเขาไม่มที างจําผิดแน่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 7

ใบหน้านีเหมือนกันเกินไป...
ชายหนุ่มยังคิดไม่ตก แต่ได้ยนิ ฝีเท้าคนใกล้เข้ามาจึงรีบ
ม้วนภาพนันก่อนจะแอบยัดไว้ในอกเสือ
ตังใจจะเอาภาพประหลาดนีออกไปเล่าให้เพือนเขาฟั ง
เรืองชวนฉงนเช่นนีต้องทําให้คนพวกนันตะลึงเป็ นแน่!
*
อาการของอันอ๋องไม่ดขี นเลยึ เขานอนซมอยูห่ ลายวันก็
ไม่ได้สติ ลีกุย้ เฟยร้อนใจจนสังโบยลงโทษทังบ่าวไพร่และ
หมอทีรักษาไม่ทนั ใจไปหลายคน
จวนอ๋องยามนีราวกับกลายเป็ นนรก ขันทีรบั ใช้ตอ้ งเบา
เสียงฝีเท้าตัวเองลงอีกหลายส่วนเพราะกลัวจะทําให้พระ
สนมรําคาญใจจนโดนโบยไปอีกราย
"พวกเจ้ารักษายังไง แผลทีไหล่แค่นีเหตุใดลูกข้ายังไม่ฟืน
ขึนมาอีก!" ลีกุย้ เฟยรูส้ กึ เหมือนแก่ลงไปสิบปี เพียงข้ามคืน
"ต่อให้บาดแผลสาหัสอย่างไร อย่างน้อยเขาก็ควรได้สติ
ขึนมาแล้ว นีมันกีวันแล้ว พวกเจ้ามีฝีมอื กันหรือไม่ หา!?"
"ทูลพระสนม พวกเรารักษาท่านอ๋องสุดกําลังแล้วพ่ะย่ะค่ะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 8

แต่เหตุใดท่านอ๋องยังไม่ฟืนนันพวกเราเองก็ไม่แน่ชดั นัก"
"ไม่แน่ ไม่แน่ ไม่แน่! มีอะไรแน่สกั เรืองหรือไม่!?... ไป ไป
ทีจวนสกุลหยู บอกให้บดิ าข้าส่งหมอมา รีบไป" ลีกุย้ เฟย
ตะโกนสังคน
ในจวนตระกูลใหญ่มากมายล้วนเลียงผูม้ คี วามรูใ้ น
สาขาวิชาต่างๆ เอาไว้ ในจวนตระกูลหยูนนมี ั แพทย์
ประหลาดผูห้ นึง ทีบังเอิญเคยช่วยเหลือพีชายนางเมือ
หลายปี กอ่ น ตระกูลหยูเลยเลียงดูเขาไว้เป็ นหมอประจํา
จวน ว่ากันว่าเขาถนัดการรักษาด้วยวิธที ไม่
ี เหมือนใคร
ครึงชัวยามต่อมาคนของตระกูลหยูกม็ าถึง ลีกุย้ เฟยโบก
มือให้เขารีบไปตรวจอันอ๋องทันที
นานทีเดียวหมอประหลาดผูน้ นก็ ั คอ้ มกายเดินออกมาด้วย
สีหน้าคลํา "ทูลพระสนม แผลทีแขนนันหมอหลวงทุกท่าน
รักษาเต็มทีแล้วจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ทท่ี านอ๋องยังไม่
ฟื นนันเกิดจากสาเหตุอน"
ื
"สาเหตุอนื หมายความว่าอะไร!?"
"เมือครูก่ ระหม่อมได้ตรวจดูแล้วพบว่าจุดเฟิ งฉือตรงท้าย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 9

ทอยท่านอ๋องมีเลือดคังทังยังบอบชํา คาดว่าอาจจะถูก
กระทบ เรืองนีไม่แน่ตอนทีเคลือนย้ายร่างกายท่านอ๋อง
อาจเกิดอุบตั เิ หตุ---"
เพล้ง!
ลีกุย้ เฟยปาแจกันใกล้มอื ลงพืนโดยไม่รอฟั งให้จบ "จุดเฟิ ง
ฉือหรือ!? ตอนทีลูกข้ากลับมาถึงจวน ข้าให้หมอหลวง
ตรวจร่างกายเข้าอย่างละเอียดทุกกระเบียดนิว หมอหลวง
ต่างยืนยันว่าไม่มบี าดแผลจุดอืน แต่ตอนนีเจ้าบอกข้าว่า
เขาถูกกระแทกจุดเฟิ งฉืองันรึ!?"
นันหมายความว่าเหตุททํี าให้อนั อ๋องยังไม่ฟืนนีไม่ใช่
เพราะบาดแผลจากมือสังหาร แต่เป็ นแผลทีเกิดขึนในจวน
นีเอง!
"จับบ่าวไพร่ทงหมดมาสอบสวน
ั ข้าอยากรูน้ กั ว่าเป็ นไอ้อี
คนไหนทีคิดลอบฉวยโอกาสซําเติมลูกข้า ถ้าไม่ยอมคาย
ออกมาก็ตายกันไปให้หมด!" ลีกุย้ เฟยตาแดงกํา อก
กระเพือมขึนลงด้วยความโกรธจนถึงขีดสุด นางสูดหายใจ
ลึกก่อนจะหันกลับมาคุยกับหมออีกครัง
"ท่านหมอ ท่านมีวธิ รี กั ษาหรือไม่"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 0

"ยามนีรูส้ าเหตุแล้ว ทางรักษาย่อมมี เพียงแต่มอี กี เรือง

ไม่รหู้ มอหลวงทูลพระสนมหรือยัง..." เขาลอบสบตากับ
หมอหลวงทีคุกเข่าอยูด่ ว้ ยสีหน้ากระอักกระอ่วน
"ท่านหมอหมายถึงอะไร?"
"พระสนม... แขนซ้ายของท่านอ๋องนัน คงไม่อาจใช้การได้
อีกแล้ว"
!!!!!!!
*
"บ่าวได้ยนิ ว่าอันอ๋องฟื นแล้วเจ้าค่ะ เช่นนีก็ดเี หมือนกัน
คนอืนจะได้ไม่ฉวยโอกาสเย้ยหยันคุณหนูของบ่าว" เมือ
การสวดมนต์ในรอบวันนันจบ อาเจินก็รบี มารายงานข่าว
กับนาง
"ฟื นแล้ว อาการคงไม่สาหัสกระมัง"
"ได้ยนิ ว่าไม่สาหัสเจ้าค่ะ เพียงแต่แขนซ้ายได้รบั บาดเจ็บ
หมอหลวงแนะนําให้ไม่ออกแรงแขนซ้ายไปอีกพักใหญ่ถงึ
จะหายดี"
"คํานีก็ประกาศออกมาด้วยหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 1

แปลกใจ ดูเหมือนตําหนักอ๋องจะกลัวคนลือเรืองอาการ
ของอันอ๋องจนบอกแม้กระทังรายละเอียดออกมา
"แต่ทแน่
ี ๆ ได้ยนิ ว่าท่านอ๋องสังประหารข้ารับใช้ไปเกือบ
ครึงตําหนัก ไม่รวู้ ่าเพราะเหตุใด" อาเจินสันไหล่ รูส้ กึ ไม่ดี
ทีคนเป็ นบ่าวเหมือนกันถูกฆ่าตายไปง่ายๆ
"อันอ๋องเจ็บหนักคราวนีดูจะเป็ นเรืองใหญ่จริงๆ พรุง่ นี
กลับจวนสกุลหลิวต้องสํารวมวาจาให้มากหน่อย อาจมีคน
คิดจะสืบข่าวจากเรา"
"บ่าวจะไม่พูดอะไรเลยเจ้าค่ะ"
"ปานเก๋อหัวไม่ได้สง่ ข่าวอะไรมาใช่ไหม?"
"ไม่มเี จ้าค่ะ"
"ไม่มขี า่ วก็คงนับว่าเป็ นข่าวดี"
หลิวจ้าวเว่ยให้อาเจินรับใช้อาบนําเปลียนชุด ก่อนจะ
ออกไปร่วมโต๊ะเสวยอย่างลับๆ กับฮ่องเต้ทตํี าหนักเฉีย
นชิงอีกครัง
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 2

จวนสกุลหลิวยามนีมีคนจํานวนมาก ทังคนในตระกูลทุก
สายและผูอ้ าวุโสทีเคารพนับถือกันต่างก็มาร่วมพิธเี คารพ
บรรพชน ซุนกงกงได้สงให้ ั คนเตรียมรถม้ารับส่งหลิว
จ้าวเว่ยอยูแ่ ล้ว ดังนันนางจึงออกจากวังหลวงแต่เช้าเพือ
กลับมาทีจวน
ในจวนคึกคัก คนมากมายจนหลิวจ้าวเว่ยเองก็จําแทบ
ไม่ได้วา่ มีญาติฝ่ายไหนบ้าง พอพ้นลานด้านหน้านางก็พบ
คนคุน้ ตา "จ้าวเว่ยคาราวะท่านอารอง"
"หลานสาว ไม่พบกันนาน" หลิวจิวหงยิมรับ เอ่ยทักทาย
นางด้วยสีหน้าอบอุ่นใจดี ท่านอาผูน้ ีเป็ นน้องชายของบิดา
นางแต่เกิดจากอนุ รับราชการเป็ นถึงรองเจ้าเมืองแล้ว
งานวันนีฮูหยินผูเ้ ฒ่ากับบิดานางให้เขามายืนร่วมรับแขก
คงคิดช่วยปูทางให้อารองคนนีก่อนจะดึงเขามาทํางาน
ในถงเยียนแน่ๆ
"อารองสบายดีหรือเจ้าคะ"
"สบายดี ได้ยนิ จากท่านแม่วา่ เจ้าเป็ นตัวแทนราษฎรร่วม
สวดมนต์เสริมดวงชะตาเมือง เรืองนีต้องลําบากเจ้าแล้ว"
"ไม่นบั ว่าลําบากอะไร ไปสวดมนต์ครังนีดีเสียอีก ได้พบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 3

กับนักบวชชือดังมากมาย บางทีขา้ อาจจะได้ซมึ ซับกลิน

อายโชคลาภจากท่านผูท้ รงศีลมาบ้าง" นางพูดแล้ว
หัวเราะ
"เช่นนันก็ด ี น้องๆ เจ้าอยูด่ า้ นใน เด็กพวกนันได้ยนิ ว่าเจ้า
เป็ นเทพธิดาของถงเยียนก็ลว้ นตืนเต้น หากตอนเจอหน้า
เด็กซนพวกนันมาวุน่ วายกับเจ้าก็ทนรําคาญเอาหน่อยนะ
หลานสาว"
"น้องๆ กําลังโต นานๆ ได้พบกันสนใจกันเอาไว้ยงเป็
ิ น
การดี อย่างไรหลานขอตัวเข้าด้านในก่อนนะเจ้าคะ"
"ไปเถอะๆ" พ้นจากหลิวจิวหงนางก็เห็นบ่าวของเรือนตน
ออกมารอรับ
"คุณหนู ท่านกลับมาเสียทีบ่าวคิดถึงเหลือเกินเจ้าค่ะ" อา
หนิงรีบพูดอย่างตืนเต้น มีฝู่ ยนื อยูข่ า้ งนางด้วยท่าทาง
สํารวม
หลิวจ้าวเว่ยเห็นความสดใสของอาหนิงก็ยมกว้ ิ าง "คิดถึง
อะไรกัน เดียวเสร็จพิธขี า้ ก็ตอ้ งกลับเข้าวังอีก... อยูใ่ นจวน
คงไม่ถูกใครรังแกกระมัง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 4

"ไม่มเี รืองแบบนันหรอกเจ้าค่ะ พวกบ่าวเรือนอืนเจอพวก

เรามีแต่จะหนีหา่ งไปให้ไกล" อาหนิงตบอกหนักแน่น
"เช่นนันก็ด ี แล้วหลิวหานเล่า ข้าให้เจ้าไปรับใช้เขา พวก
บ้านสายรองคงไม่หาเรืองเขาใช่ไหม?"
"เรืองนีคุณหนูไม่ตอ้ งกังวลเลยเจ้าค่ะ หลังคุณหนูไปนาย
ท่านก็เชิญนายท่านหลิวหลีไปดืมชาในห้องหนังสือ คุยกัน
อยูน่ านสองนานนายท่านหลิวหลีก็หน้าคลําเดินตึงตัง
ออกมาจากห้อง บ่าวได้ยนิ ว่าบิดาของคุณหนูคงข่มพวก
บ้านสายรองไปไม่น้อย หลังจากนันก็ไม่มใี ครพูดว่า
คุณชายหลิวหานผลักคุณชายหลิวจิงเทียนบาดเจ็บอีก
ส่วนฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็มอบของดีไม่น้อยให้คนบ้านสายรอง
เป็ นการชดเชย"
ฟั งแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็พยักหน้ารับ หลิวเฉียนรักหลิวหาน
มากนันเป็ นเรืองทีนางคาดเดาได้ เขาไม่มที างปล่อยให้
อะไรก็ตามมาฉุดรังอนาคตบุตรชายคนโปรด ไม่แน่ต่อให้
หลิวหานลงมือกับญาติผนู้ ้องจริงๆ หลิวเฉียนก็คงหาทาง
ปกป้ องเขาอยูด่ ี
"อีกอย่างฮูหยินผูเ้ ฒ่าได้สงเปลี
ั ยนบ่าวรับใช้ในเรือน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 5

คุณชายหกทังหมดแล้ว บ่าวเลยว่างงานกลับมาช่วยพีมีฝู่
เฝ้ าเรือนจิวฮวาเฉยๆ เจ้าค่ะ"
"พวกเจ้าทําดีแล้วล่ะ พวกเจ้าคงได้ยนิ ข่าวด้านนอกกันอยู่
บ้าง วันนีในจวนมีคนมาก พวกเจ้าต้องสํารวมวาจาให้ด"ี
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"เช่นนันก็ไปกันเถอะ"
พิธจี ดั ขึนด้านหน้าศาลบรรพชน ผูค้ นจึงไปรวมตัวกันที
นัน พอจ้าวเว่ยเดินเข้าไป หลายสายตาโดยเฉพาะทางฝั ง
ของสตรีกห็ นั มาจับจ้องนาง หญิงสาวไม่สนใจคนเหล่านัน
เดินไปหยุดในตําแหน่งของตนด้านข้างเงียบๆ
แถวด้านหน้านางเป็ นฮูหยินผูเ้ ฒ่า เหล่าไท่ไท่ และผู้
อาวุโสฝ่ ายหญิง ด้านหน้าสุดเป็ นโต๊ะพิธแี ละนักพรตผูท้ าํ
พิธกี าร
หนึงเค่อหลังหลิวจ้าวเว่ยมาถึงพิธกี เ็ ริมขึน เสียงสวดและ
กระพรวนเงินดังไปทัวจวนสกุลหลิว...
เสร็จจากพิธเี ช้าในจวนมีการจัดเลียงอาหารให้ญาติมติ รผู้
ร่วมพิธที ุกคน แบ่งแยกโต๊ะฝั งสตรีและฝั งบุรุษ โดยนัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 6

เรียงกันไปตามวัย
ในช่วงเวลานีระเบียบไม่ได้เคร่งครัดนัก ดังนันในรุน่ เด็กๆ
หากอยากนังกับใครก็นงขอแค่
ั ไม่ทาํ ตัวเสียมารยาทก็พอ
ด้านข้างหลิวจ้าวเว่ยเป็ นหลิวหว่านอีกับหลิวช่างอิง
"พีรองนีก็เหลือเกิน กลัวคนไม่รวู้ ่าท่านยายของนางมา
ร่วมงาน ต้องคอยไปพะเน้าพะนออยูไ่ ด้" หลิวหว่านอีมอง
หลิวจ้าวอวีทีแยกจากกลุม่ คนรุน่ เยาว์ไปร่วมโต๊ะกับผู้
อาวุโสแล้วรูส้ กึ รําคาญใจนัก
หลิวจ้าวเว่ยปรายตามองฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจิน นึกไปถึงว่า
บัญชีแค้นของนางยังไม่ได้ชาํ ระ คราวก่อนอีกฝ่ ายถึงขัน
ใช้แผนให้โจรลักพาตัวหลิวจ้าวเว่ยเพือให้นางอับอายจน
ไม่มหี น้ากลับมาถงเยียน บัญชีหนีเหล่านีนางยังจําได้ขนึ
ใจ
หญิงสาวกดปากลงแต่เอ่ยอย่างเป็ นกลาง "แขกสําคัญมา
จวน น้องรองช่วยรับแขกนับว่าช่วยเหลือตระกูลหลิว เจ้า
อย่าไปว่านางเลย"
"เหอะ" หลิวหว่านอีมีหรือจะฟั งไม่ออกว่าหลิวจ้าวเว่ยเส
แสร้ง ยิงมองไปทางหลิวจ้าวอวีทีทําตัวราวกับว่าแค่ยาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 7

ของนางอยูท่ นีี ก็ไม่มใี ครแตะต้องนางได้แล้วยิงขัดใจ

"เวลาไม่เช้าแล้ว ข้าต้องขอตัวไปพักสักหน่อย ช่วงบ่ายจะ
ได้มแี รงเฝ้ าศาลบรรพชน"
"เจ้าไปเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยละเลียดชิมผลไม้บนโต๊ะเงียบๆ
ไม่รบี ร้อนจะหลบฉากแต่อย่างใด
คนเริมแยกย้ายกันไปพัก หรือออกไปยืดเส้นยืดสายย่อย
อาหาร ทีโต๊ะใกล้ๆ จึงเหลือแค่นางกับหลิวช่างอิงทียังนัง
อยู่
"พีสาว ข้าไม่รเู้ รืองนีควรถามดีหรือไม่?" หลิวช่างอิงมี
ท่าทางลังเลใจขณะเอ่ยปาก
"เจ้าจะถามอะไรลองพูดมาเถอะ"
"ช่วงทีผ่านมาข้าได้ยนิ ข่าวว่าท่านอ๋อง... คูห่ มันของพีสาว
บาดเจ็บสาหัส ข้าเป็ นกังวลถึงท่านยิงนัก บางคนปากไม่ม ี
หูรดู พากันพูดจาไม่เป็ นมงคล"
"ต้องขอบใจเจ้าทีเป็ นกังวลแล้ว แต่ยามนีตําหนักอ๋องแจ้ง
ออกมาแล้วว่าท่านอ๋องพ้นขีดอันตราย เพียงแต่หลังจากนี
คอยบํารุงให้ดกี จ็ ะหายเป็ นปกติ... ท่านอ๋องเป็ นเชือสาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 8

มังกร บารมีสงู ส่ง ฝ่ าบาทก็ให้ความสําคัญอยู่ เขาไม่มี

ทางเป็ นอะไรง่ายๆ แน่" หลิวจ้าวเว่ยพูดแล้วก็ลอบมองสี
หน้าหลิวช่างอิงอย่างละเอียด
"เป็ นวาสนาของพีสาวแล้วจริงๆ ทีจะได้แต่งให้บุรุษทีมี
บารมีสงู ส่งเช่นนี" หลิวช่างอิงหลุบตานึกอิจฉาโชคของ
หลิวจ้าวเว่ย นางเป็ นบุตรีอนุ หากบิดาเอาการเอางาน
บ้านเดิมมีอํานาจแข็งแกร่งในมือ การแต่งเป็ นภรรยาเอก
ก็ไม่ใช่เรืองยากอะไร แต่บดิ านางไม่ได้เรือง บ้านเดิมหาก
ไม่พูดถึงตระกูลหลิวสายหลัก สายของบ้านนางก็ไม่มคี า่
อะไรเลยด้วยซํา
หลิวจ้าวเว่ยลอบยิมเมือเห็นแววตาไม่ยนิ ยอมของหลิว
ช่างอิง "พูดถึงเรืองแต่งงาน การแต่งเข้าราชวงศ์นนไม่
ั
ง่าย ข้าแต่งเป็ นหวางเฟย ตามจริงควรต้องมีคนแต่งคู่เข้า
ตําหนักไปด้วย แต่จนถึงตอนนียังไม่รวู้ า่ จะเลือกใคร"
ธรรมเนียนการแต่งคูน่ ส่ี วนใหญ่ใช้กบั สตรีทต้ี องแต่งให้
บุรุษทีสูงศักดิกว่า เช่นสตรีสามัญชนต้องแต่งให้เชือพระ
วงศ์ หรือองค์หญิงต้องแต่งให้เจ้าแคว้นอืน เนืองจาก
ความกังวลว่าสตรีทแต่ ี งเข้ามาอาจรับใช้ได้ไม่เพียงพอ
เพราะพวกนางล้วนถูกสังสอนมาเป็ นอย่างดี ในแง่ของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 9

เรืองโลกียว์ สิ ยั อาจไม่สามารถรับใช้สามีได้อย่างเต็มทีนัก
ดังนันจึงจะให้สตรีทรูี ปโฉมใช้ได้ นิสยั ใจคอเหมาะสม แต่ง
คูเ่ ข้ามาพร้อมกัน
ในเวลาปกติสตรีเหล่านีจะช่วยรับใช้ใกล้ชดิ ผูเ้ ป็ นนาย
หญิง มีฐานะไม่ต่างจากบ่าวแต่สงู กว่าเล็กน้อย แต่
หลังจากได้ถวายตัวอาจจะได้รบั การยกฐานะ ถ้ามีลกู ก็
อาจจะได้รบั การแต่งตัง
การแต่งคู่นในยุ
ี คหลังไม่ได้บงั คับเข้มงวดเช่นแต่กอ่ น จะมี
หรือไม่มกี ไ็ ด้ แล้วแต่ธรรมเนียมและนิสยั ใจคอของผูเ้ ป็ น
นายหญิง ซึงถ้านายหญิงอยากแสดงความใจกว้างเพือ
เอาใจสามีกอ็ าจจะเตรียมการไว้
ในจวนขุนนางทัวไปอาจจะไม่มธี รรมเนียมการแต่งคูอ่ ย่าง
ชัดเจน แต่ปรับเป็ นการยกบ่าวรับใช้ทไว้
ี ใจให้สามีตวั เอง
แทน เพือทีผูเ้ ป็ นนายหญิงจะได้ควบคุมเรือนหลังของจวน
ได้งา่ ย เรืองเช่นนีเห็นอยูไ่ ด้ทวไป
ั
"พีสาวจะให้คนแต่งคู่เข้าไปหรือเจ้าคะ?" หลิวช่างอิงตาโต
ไม่นึกว่าหลิวจ้าวเว่ยจะใจกว้างขนาดนัน การได้แต่งคูเ่ ข้า
ตําหนักอ๋อง แม้ตอนแรกจะเป็ นแค่บ่าว ไม่มหี น้ามีหน้ามี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 0

ตา แต่ถา้ ได้ถวายรับใช้ฐานะย่อมไม่มใี ครดูแคลนได้อกี

แล้วถ้าเกิดมีลกู ...
หากท้ายทีสุดอันอ๋องได้ครองราชย์ ต่อให้ตําต้อยอย่างไร
สตรีทเคยถวายตั
ี วแล้วก็ตอ้ งกลายเป็ นสนมในวัง วาสนา
สูงส่งเช่นนีทําให้หลิวช่าวอิงรูส้ กึ โลภขึนมา
"ใช่ แล้ว"
"พีสาวท่านใคร่ครวญดีแล้วหรือ หากให้คนแต่งคู่เข้า
ตําหนัก ท่านจะไม่หงึ หวงหรือเจ้าคะ?"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ นางพูดเช่นนันก็หวั เราะแล้วส่ายหน้า
"ข้าหมันกับท่านอ๋องตังแต่อายุแปดปี รูต้ วั ว่าสักวันตน
ต้องแต่งเข้าเป็ นหวางเฟย คนทีแต่งให้เชือพระวงศ์นนไม่ ั
อาจมีจติ ใจคับแคบ การหึงหวงรังแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขา
ถ่วงความเจริญทังของข้าและของท่านอ๋อง ไม่สขู้ า้ เตรียม
หาคนทีไว้ใจคอยช่วยรับใช้ท่านอ๋องเสีย ตัวข้าก็จะได้ใส่ใจ
ดูแลตําหนักได้อย่างสบายใจอย่างไรเล่า"
"พีสาวใจคอกว้างขวางมองการณ์ไกล ข้ามิอาจสูไ้ ด้จริงๆ"
"เจ้าเองก็อายุเหมาะสมทีจะพูดเรืองตบแต่งแล้ว มารดา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 1

ของเจ้าได้มองใครไว้บา้ งหรือยัง?"
หลิวช่างอิงก้มหน้างุดเอียงอาย "เรืองนีมารดาข้ามองไป
ทัวแล้ว แต่ยงั ไม่พบคนทีเหมาะสม ข้าคิดว่าชาตินอาจจะ
ี
ไม่มวี าสนาได้แต่งออกแล้วเจ้าค่ะ"
"ไม่มวี าสนาอะไรกัน หน้าตาเจ้าก็งดงามถึงเพียง หาก
ดูแลผิวพรรณดีๆ แต่งตัวดีๆ เสียหน่อย น้องรองทีคนชม
นางว่าน่ารักนักหนาก็อาจจะสูเ้ จ้าไม่ได้" โฉมสะคราญ
กระซิบหยอกล้อ
"พีสาวอย่าพูดเช่นนันสิเจ้าคะ เดียวหลิวจ้าวอวีได้ยนิ เข้า
ข้าจะโดนนางเขม่นเอา"
"น้องรองนิสยั หุนหันพลันแล่น แม้ใบหน้าจะน่ารักผุดผาด
ดูบริสทุ ธิยิงนัก แต่ขอแค่ให้นางเปิ ดปากด่าคน ความงาม
เหล่านันก็กระเจิงไปหมด"
หลิวช่างอิงพอจะมองความขัดแย้งของหลิวจ้าวเว่ยกับ
หลิวจ้าวอวีออก แต่ไม่อยากเลือกฝั งเร็วจนเกินไปเพราะ
กลัวหลิวจ้าวเว่ยจะคิดว่าตนประจบประแจงหวังผล นาง
จึงพยักหน้าคล้อยตาม "แต่กอ่ นจ้าวอวีใจร้อนอยูบ่ า้ ง
จริงๆ แต่เจอกันหลังๆ มานีรูส้ กึ ว่านางโตขึนไม่น้อย รูจ้ กั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 2

เก็บงําอารมณ์บา้ งแล้ว"
หลิวจ้าวเว่ยยกมุมปาก พิศมองหลิวช่างอิงให้ถถ้ี วน
ลูกพีลูกน้องของนางคนนีนับว่ามีไหวพริบ รูจ้ กั คิดและ
รูจ้ กั วางตัว เสียดายก็แต่ชาติกาํ เนิดตําต้อย หากนางเป็ น
ทายาทบ้านสายหลัก อาจจะปี นป่ ายไปได้ไกลทีเดียว
แต่มฐี านทีตําก็ด ี เพราะคนประเภทนีย่อมสูส้ ดุ ตัวเพือถีบ
ตัวเองให้สงู ขึน
"เจ้าหน้าตาดี กริยามารยาทก็เหมาะสม ทังยังช่างพูดช่าง
จา ได้คุยกับเจ้าทําให้ขา้ สบายใจไม่น้อย ช่วงนีอยูใ่ นวังไม่
ค่อยได้พบคนรุน่ ราวคราวเดียวกัน ใจข้าเหงาอยูบ่ า้ ง"
"หากพีสาวชอบ วันหน้าจะมาคุยเล่นกับท่านบ่อยๆ ดี
หรือไม่เจ้าคะ"
"เสียแต่วา่ อีกไม่กเดื
ี อนข้าก็ตอ้ งแต่งออก ...ช่างอิงอย่าหา
ว่าข้าใจร้อนเลยนะ แต่ขา้ คิดดูแล้วหากให้คนทีแต่งคู่เป็ น
ญาติพน้ี องข้าคงสบายใจกว่า หากเจ้าไม่ตดิ ขัดว่าต้องลด
ฐานะมารับใช้ขา้ เจ้ายินดีจะแต่งตามข้าเข้าจวนอ๋อง
หรือไม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 3

"พีสาวเรืองนีไม่เหมาะสม"
"มีอนั ใดไม่เหมาะสม ข้าแต่งเข้าตําหนักกว้างใหญ่ลาํ พัง
ในใจรูส้ กึ กังวลไม่น้อย มีพน้ี องตามไปอยูข่ า้ งกายย่อม
ดีกว่ามาก เสียก็แต่บา้ นสายหลักนันบิดาข้าไม่ยนิ ยอมให้
บุตรีสองคนแต่งเข้าตําหนักอ๋องทังคูแ่ น่ ข้าถึงต้องมองหา
คนอืน... แต่คนอืนอย่างไรก็คนละสายเลือด จะหวังดีกบั
ข้าได้สกั แค่ไหน อย่าหาว่าข้าเสียมารยาททีเอ่ยปาก แต่
หากข้าจะเลือกคนเองก็ตอ้ งรีบหน่อย ไม่เช่นนันมารดา
เลียงของข้าอาจจะเลือกให้ญาติฝ่ายสกุลเจินของนางมา
แต่งร่วมแทน"
"อะไรนะเจ้าคะ!?"
"เจ้าว่ามันน่าอึดอัดหรือไม่เล่าข้าอยากได้คนทีสนิทสนม
และรูใ้ จสักหน่อยติดตามเข้าตําหนักอ๋อง แต่ถา้ ช้าไปกว่า
นีเรืองนีอาจจะถูกทางฝ่ ายนันควบคุมเสียแล้ว... น้องสาว
ข้าไม่บงั คับเจ้า หากเจ้ามีคนในใจหรืออยากแต่งออก
ตามปกติขา้ ก็ไม่วา่ อะไร ทังยังจะเพิมสินเจ้าสาวให้ดว้ ย
เจ้าลองตรองดูเถอะ"
หลิวช่างอิงกัดริมฝี ปากดูหนักใจเล็กน้อย "พีสาว ข้านันมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 4

ฐานะตําต้อยนัก บิดาใช้การไม่ได้ มารดาเองก็เป็ นอย่างที

ท่านเห็น ตอนทีเรามาถงเยียนพวกเราแทบไม่มอี ะไรติด
ตัวทังยังหิวโซ สภาพเช่นนีมีแต่คนจะดูถูก วันหน้าต่อให้
ได้แต่งออกก็คงไม่ใช่ครอบครัวทีดีอะไรนัก..."
"เจ้ายังไม่ตอ้ งรีบตัดสินใจ เรืองนีเกียวพันถึงความสุขชัว
ชีวติ ของเจ้า อีกอย่างตําหนักอ๋องไม่ใช่สถานทีเรียบง่าย มี
อันตรายทีมองไม่เห็นอยูไ่ ม่น้อย เจ้าลองปรึกษามารดา
และทบทวนให้ด ี ไม่วา่ เจ้าตกลงหรือไม่ขา้ ล้วนยอมรับ
ทังสิน"
"ขอบคุณพีสาว" หลิวช่างอิงแทบจะข่มรอยยิมเอาไว้ไม่อยู่
"เช่นนันข้าขอตัวก่อน"
"เจ้าไปเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยมองส่งนางเงียบๆ
ชาติกอ่ นหลิวช่างอิงแต่งออกไปเป็ นอนุในตระกูลคหบดี
ใหญ่แห่งหนึง นางมีฝีมอื ไม่น้อย แค่ไม่กเดื
ี อนก็ลอ่ ลวงให้
คหบดีผนู้ นลุ
ั ม่ หลงมีฐานะมันคงจนต่อกรกับเมียแต่งได้
แต่ตอนทีหลิวจ้าวเว่ยถูกขังเอาไว้ในจวน ได้ยนิ ว่าหลิว
ช่างอิงโดนเมียแต่งบ้านนันวางยาจนตาย อนุเสวียนผูเ้ ป็ น
มารดาวิงเต้นฟ้ องร้องใหญ่โต เรียกร้องเงินสินไหมมาได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 5

ไม่น้อยทีเดียว
ดวงตากลมกวาดไปมองทีโต๊ะของฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินกับ
หลิวจ้าวอวี จึงได้เห็นว่าฝ่ ายนันก็มองมาทีนางเหมือนกัน
หลิวจ้าวอวีมีสหี น้านิงเรียบ ส่วนฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินมี
รอยยิมแต้มใบหน้า ดูมเี มตตาอย่างยิง
หลิวจ้าวเว่ยยิมหวานจับใจส่งกลับไปให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าสกุล
เจินก่อนจะเก็บสายตากลับมา
นางกินองุน่ ต่อไปเงียบๆ ในหัวเริมคิดว่าถ้าหลิวจ้าวอวีกับ
หลิวช่างอิงแต่งเข้าตําหนักอ๋องทังคูจ่ ะสนุ กแค่ไหนกันนะ
นางชักอยากเห็นแล้วสิ...
*
พิธใี นช่วงบ่ายเป็ นไปอย่างราบรืน จนถึงช่วงสุดท้ายก็การ
เฝ้ าป้ ายวิญญาณ พวกลูกหลานในตระกูลเริมจับจองหาที
นังให้ตวั เองบนพืนขณะทีรอให้นกั พรตสือสารกับสิงลีลับ
อันเชิญให้วญ ิ ญาณมากินอาหารทีเตรียมไว้จนกว่าจะพึง
พอใจ
หลิวจ้าวเว่ยนังด้วยท่าทางสํารวมนิงสงบ นางเล่นงิวเข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 6

ไปไหว้พระในวัดบ่อย ทังเคยชินกับการสวดมนต์ตลอด
หลายวันนีดังนันการนังเฝ้ าป้ ายวิญญาณจึงไม่ลาํ บากนัก
แต่พวกเด็กๆ เริมไม่อยูส่ ขุ กันสักเท่าไหร่ เสียง
กระจองอแงจึงดังขึนเป็ นระยะให้พ่อแม่เด็กหน้าเสียกัน
เป็ นระลอก
"อีกไม่นานจวนตระกูลป๋ ายจะจัดงานเลียงครบเดือนของ
หลานชายสายตรง ตระกูลหลิวของท่านคงได้รบั เทียบ
แล้วใช่หรือไม่" ไท่ไท่ผหู้ นึงเอ่ยปาก
"จวนเราได้รบั เทียบเชิญแล้ว ตอบรับแล้วว่าจะไป" ท่าน
ย่าของนางตอบกลับอย่างสนิทสนม
"ดี เห็นว่าคนสกุลป๋ ายจริงจังกับงานนีมาก เชิญคนเกือบ
ครึงถงเยียน คงอยากให้หน้าหลานชายผูน้ ีมากจริงๆ"
"ทายาทคนสําคัญ พวกเขาย่อมรักใคร่เอ็นดูเป็ นธรรมดา"
หลิวจ้าวเว่ยนิงฟั งผูใ้ หญ่คุยกันเงียบๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจนัก
เรืองทีสกุลป๋ ายจะจัดงานเลียงนันนางรูแ้ ล้ว ทีจริง
สกุลป๋ ายเตรียมงานเลียงไว้กอ่ นทีเด็กจะเกิดเสียอีก
ว่ากันว่าเพราะลูกชายคนเล็กของนายท่านผูเ้ ฒ่าสกุลป๋ าย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 7

เพิงจะย้ายกลับมารับราชการในถงเยียน คนสกุลป๋ ายจึง

คิดหาทางแนะนําเขากับขุนนางในราชสํานัก แต่การจะ
ตระเวนไปคาราวะก็ดจู ะโจ่งแจ้งเกินงาม สกุลป๋ ายจึงหา
ข้ออ้างจัดงานเลียง
สกุลป๋ ายเป็ นบ้านเดิมของป๋ ายซู่องิ ฮูหยินใหญ่สกุลเจิน
หลิวจ้าวเว่ยไม่เห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเอ่ยปากร่วมวง
พูดถึงเรืองงานเลียงทีบ้านเดิมของลูกสะใภ้ นางรูส้ กึ
แปลกใจเล็กน้อย แต่กไ็ ม่ได้เก็บมาใส่ใจอีก
นึกถึงวันจัดงานนางคงกลับมาอยูท่ จวนแล้
ี ว ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ต้องให้นางไปร่วมงานแน่ แค่คดิ หลิวจ้าวเว่ยก็เหนือย
หน่ายใจยิงนัก
"พีมีฝู่ พเป็
ี นอะไรรึ สีหน้าไม่ดเี ลย" เสียงอาเจินทักขึนทํา
ให้หลิวจ้าวเว่ยหันไปมองมีฝู่ เห็นใบหน้านางซีดเผือดก็
ถามขึน
"เหตุใดหน้าซีดขนาดนัน หรือเจ้าเจ็บป่ วยตรงไหน?"
มีฝู่ ตกใจเมือถูกถาม นางรีบส่ายหน้ารัว "บ่าวไม่ได้เป็ น
อะไรเจ้าค่ะคุณหนู แค่รสู้ กึ ร้อนอบอ้าวเท่านัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 8

"อย่าฝืนตัวเองเกินไป หากไม่ไหวก็ออกไปพักข้างนอก
หากเกิดเป็ นลมเป็ นแล้งทีนีจะถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่าว่าเอาได้"
"บ่าวไม่เป็ นไรจริงๆ เจ้าค่ะคุณหนู" มีฝู่ ยนื ยันหนักแน่น
หลิวจ้าวเว่ยจึงเลิกสนใจ
มีฝู่ จบั กระโปรงของตนไว้ ขณะทีเงียหูฟังคนพูดถึงงาน
เลียงทีจวนสกุลป๋ ายทีกําลังจะจัด นางใจเต้นกระหนํา นึก
อยากจะกระชากเสือผูเ้ ป็ นนายให้หนั กลับมาแล้วพรังพรู
คําพูดนับพัน แต่กไ็ ด้แต่กดั ฟั นก้มหน้าเอาไว้ เพราะชีวติ
ของต้าขงอยูใ่ นมือพวกนัน
มีฝู่ ขนขมในใจยิ
ื งนัก
นางอยากจะเตือนคุณหนูไม่ให้ไปร่วมงานเลียงทีจวน
สกุลป๋ าย แต่ถา้ หลิวจ้าวเว่ยไม่ไปทีนัน ต้าขงคงต้องตาย
สถานเดียว!
*
หลังเสร็จพิธหี ลิวจ้าวเว่ยกลับเข้าวังอีกครังตามกําหนด
อาหนิงไม่วางใจราวกับกลัวว่าอยูใ่ นวังหลิวจ้าวเว่ยจะอด
อยาก ดังนันนางจึงห่อขนมมงคลหลายอย่างให้อาเจินเอา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 9

กลับมาด้วย
หลิวจ้าวเว่ยกับสาวใช้คนสนิทเดินมุง่ หน้าไปทางอาราม
ด้วยกันเงียบๆ กระทังเห็นว่ามีขบวนเสด็จสวนมา
หญิงสาวพาอาเจินไปยืนหลบด้านข้างด้วยท่าทีสาํ รวม
นางเหลือบมองแวบหนึงก็ทราบว่าเป็ นขบวนเกียวของห
ยางไทเฮา
"นีไม่ใช่คนของฝ่ ายในใช่หรือไม่?" เสียงแหบแห้งเจือ
โรคภัยตรัสขึนขณะทีเกียวกําลังจะยกผ่านหลิวจ้าวเว่ยไป
ขบวนทังขบวนชะงักหยุด
หลิวจ้าวเว่ยถอนสายบัวคาราวะ "หม่อมฉันหลิวจ้าวเว่ยถ
วายพระพรหยางไทเฮา"
"หลิว... หลิวอย่างหลิวชงเหนียนน่ะรึ?"
"เพคะ หลิวชงเหนียนเป็ นปู่ ของหม่อมฉันเองเพคะ"
"ถึงว่าเหตุใดคุน้ หน้าเจ้า วานนีเจ้าเองก็รว่ มสวดมนต์ใน
อารามใช่หรือไม่?"
"เพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 0

"แล้วเหตุใดวันนีถึงไม่อยูใ่ นอารามเสียเล่า"
"วันนีตระกูลหลิวจัดพิธเี ซ่นไหว้บรรพชน หม่อมได้รบั พระ
เมตตาจากฝ่ าบาทอนุญาตให้ออกไปร่วมงานได้เพคะ"
"ทีแท้เป็ นเช่นนี" หยางไทเฮาปรายตามองโฉมสะคราญที
แม้แต่ชุดขาวบนร่างก็มอิ าจปิ ดบังความงดงามให้เจือนลง
แม้แต่น้อย ช่างเป็ นสตรีประเภททีสตรีดว้ ยกันจะนึกริษยา
จริงๆ
ความงามเช่นนีทําให้นางนึกถึงมารดาของฮ่องเต้อู่เหอตี
สตรีผนู้ นก็
ั เคยได้ชอว่
ื าเป็ นสตรีทงดงามที
ี สุดในถงเยียน...
แต่สดุ ท้ายนางก็ตอ้ งตายอย่างโดดเดียว
"สวดมนต์ครังนีต้องลําบากเจ้าแล้ว"
"หามิได้ นับเป็ นวาสนาของหม่อมฉันทีได้ทําเพือ
ชาวบ้าน"
"หน้าตาสะสวย ช่างพูดช่างจา วันหน้าถ้ามีวาสนาคงได้
พบกันบ่อยๆ... ไปเถอะ" ในสายตาหยางไทเฮามีแวว
เสียดายอยูเ่ ล็กน้อยก่อนจะโบกมือให้คนยกเกียวเดิน
ต่อไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 1

"ขอบพระทัยเพคะไทเฮา"
คล้อยหลังไปไม่นาน มามาคนสนิททีเดินประกบอยูข่ า้ ง
เกียวของหยางไทเฮาก็เอ่ยปากขึน "ไทเฮาดูสนพระทัย
แม่นางผูน้ ..."
ี
"นางหน้าตางดงาม ชาติตระกูลเหมาะสม ...จนปี นีโจว
อ๋องก็ยงั ไม่อภิเษก" นางนึกถึงบุตรชายเพียงคนเดียวแล้ว
รูส้ กึ ปวดใจขึนมาไม่ได้ ยามนีฮ่องเต้ระแวดระวังและ
พยายามกดข่มโจวอ๋องทุกทาง แม้นางจะหาทางรังตัวโจว
อ๋องเอาไว้ในถงเยียนได้ แต่ฮอ่ งเต้ทําให้เขาแทบไม่มสี ทิ ธิ
ขยับตัว
"เป็ นเช่นนี"
"เสียดาย ข้าได้ยนิ ว่าบุตรีสกุลหลิวหมันหมายกับอันอ๋อง
แล้วกระมัง"
"ใช่แล้วเพคะ ฝ่ าบาททรงหมันหมายอันอ๋องกับนางตังแต่
ยังเด็ก"
"เช่นนันก็นบั ว่าไร้วาสนากัน ต่อให้วนั หน้านางได้แต่งกับ
อันอ๋องหรือไม่ ลูกข้าก็จะไม่แต่งกับสตรีทเคยพั
ี วพันชาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 2

อืน"
"ท่านอ๋องมีบารมีสงู ส่ง ต้องหาพระชายาทีดีพร้อมได้อย่าง
แน่นอนเพคะ" มามาเอ่ยอย่างเอาใจผูเ้ ป็ นนาย
หลิวจ้าวเว่ยนันไม่รเู้ ลยว่าตนเพิงถูกตัดสินให้ไร้วาสนากับ
บุรุษผูห้ นึงไปแล้ว นางมองส่งขบวนเสด็จของหยางไทเฮา
เงียบๆ แล้วเตรียมจะเดินต่อไป
แต่ดวู ่าวันนีถนนเส้นนีอาจไม่ราบรืนสําหรับนางนัก เสียง
ร้องทักจึงดังขึนอีก "พีสาว!"
หลิวจ้าวเว่ยหันไปมอง เห็นองค์ชายเก้าทีวิงจนชายเสือ
ปลิวมุง่ หน้ามาหานาง "พีสาวเป็ นท่านจริงๆ" องค์ชายเก้า
ยิมจนตาปิ ดรีบคว้ามือนางอย่างสนิทสนม
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้เห็นหน้าเขามานานแล้วหลังจากทีเดิน
งานวัดด้วยกัน มองดูยามนีคล้ายว่าเด็กชายจะสูงขึนไม่
น้อย
"องค์ชายเหตุใดพระองค์ถงึ มาทีนีได้เพคะ"
"ข้าได้ยนิ ว่าทีอารามเทียนเซียน เสด็จพ่อเชิญนักบวช
มากมายมาสวดมนต์ ในนันมีคนทีสามารถเดินบนผิวนํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 3

ได้ ข้าอยากไปเจอเขา อยากให้เขาลองเดินบนนําให้ขา้ ดู

ให้เห็นกับตา"
"แล้วขันทีรบั ใช้ของพระองค์อยูไ่ หนเพคะ?" นางถาม
อย่างรูท้ นั องค์ชายเก้ามุย่ หน้า
"เรืองนัน..."
"คงมิใช่ฝ่าบาทหนีพวกขันทีมาเทียวเล่นอีกนะเพคะ"
"พีสาว! ข้าเรียนเสร็จแล้วถึงมา ส่วนพวกขันทีวงตามข้
ิ า
มาไม่ทนั เอง... ไม่คุยเรืองนีแล้ว กลินอะไรหอมเหลือเกิน"
อู่เหวินป๋ อย่นจมูกสูดหายใจฟุดฟิ ดไปทางตระกร้าทีอาเจิน
ถืออยู่
"เป็ นขนมมงคลจากบ้านหม่อมฉัน องค์ชายจะลองชิมดู
ไหมเพคะ"
"ดีๆ ข้าอยากชิม" อู่เหวินป๋ อดวงตาพราวระยับอย่าง
คาดหวัง หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ระอาใจกับความไร้เดียงสาของ
เขา แต่กเ็ ปิ ดผาคลุมหยิบขนมส่งให้เขาลองชิม
องค์ชายเก้ากัดไปคําโตขณะเดินร่วมทางไปกับสตรีทงั
สอง "พีสาวท่านมาสวดมนต์ทอารามเที
ี ยนเซียนกับพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 4

นักบวชหรือ?"
"ใช่แล้วเพคะ"
"เหตุใดข้าไม่รขู้ า่ วนะ ถ้ารูข้ า้ จะมาเล่นกับท่านตังนาน
แล้ว"
"วันๆ หนึงองค์ชายมีสงสํ
ิ าคัญทีต้องทําอยูไ่ ม่น้อย จะ
เสียเวลากับหม่อมฉันทุกวันได้อย่างไร"
"ท่านอย่าพูดอย่างนัน ให้ขา้ ทนอยูก่ บั ตาแก่พวกนัน
ตลอดเวลาข้าคงขาดใจตายสักวัน"
"องค์ชายไม่ชอบเรียนหนังสือหรือเพคะ"
"เรียนๆ แต่ราชครูพวกนันสอนน่าเบือ อีกอย่างเขามักพูด
แต่เรืองทีข้ารูอ้ ยูแ่ ล้ว ข้าคร้านจะฟั ง"
"หากราชครูสอนสิงทีพระองค์รอู้ ยูแ่ ล้ว เหตุใดไม่แจ้งให้
ราชครูปรับเปลียนการสอนเล่าเพคะ"
"พีสาวท่านไม่รอู้ ะไร ข้ากับพีหกแล้วก็พหญิ
ี งเพ่ยจูเรียน
ด้วยกัน หากข้าบอกราชครูว่าข้าเข้าใจบทเรียนเหล่านัน
หมดแล้ว ข้าคง..." อู่เหวินป๋ อมีสหี น้าสลดลง หลิวจ้าวเว่ย
ก็เข้าใจว่าเด็กชายคงถูกพีน้องคนอืนกลันแกล้งแน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 5

มารดาองค์ชายหกยามนีมีตําแหน่งกุย้ เหริน นับว่าไม่ตํา

ต้อย เทียบกับองค์ชายทีไร้มารดาอย่างองค์ชายเก้าแล้ว
อย่างไรก็ดกี ว่ามาก การเป็ นเด็กทีไร้มารดาคุม้ หัวในวัง
แห่งนีนันมีแต่ตอ้ งสงบเสงียมและเก็บงําประกายเพือไม่ให้
เป็ นทีสะดุดตา
หากฮ่องเต้โปรดปรานเขาก็เป็ นอีกเรือง แต่นีฮ่องเต้เอง
นอกจากทดสอบการศึกษาของเหล่าโอรสแล้วก็แทบไม่ได้
ใส่ใจพวกเขา ดังนันฐานะของอู่เหวินป๋ อยิงลําบาก ดังนัน
เมือต้องเรียนร่วมกับพีๆ เขาถึงต้องสงบปากสงบคํา แม้
จะเข้าใจบทเรียนดีกต็ อ้ งแสร้งตอบผิด แสร้งโง่เขลาเพือ
ไม่ให้องค์ชายหกรูส้ กึ ริษยา
"หากเบือหน่ายการเรียนกับราชครู องค์ชายก็เข้าไปอ่าน
หนังสือในหอตําราหลวงแทนเถิด หม่อมฉันได้ยนิ ทีนันมี
ตําราอยูน่ บั หมืน น่าจะมีสกั เล่มทีทําให้พระองค์สนใจได้
...ด้วยวัยขององค์ชายเหมาะสมจะตักตวงความรูใ้ ห้มาก
วันหน้าจะต้องเป็ นประโยชน์แน่" หลิวจ้าวเว่ยอดไม่ได้ท ี
จะเอ่ยแนะนําเขา
"พีสาวท่านชอบคนมีความรูห้ รือ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 6

"แน่นอน อย่างน้องชายของหม่อมฉันเขาเก่งกาจเรือง
เรียนมาก เวลาทีเขาตังใจจดจ่อกับตํารานันดูแล้วน่ารักน่า
ชังในสายตาหม่อมฉันยิงนัก"
"น้องชายของท่านเรียนเก่งสูข้ า้ ไม่ได้หรอก"
"ก็ไม่แน่หรอกเพคะ หกเดือนเริมพูดสองขวบเขาก็อ่าน
ตําราเป็ นเล่มได้แล้ว อีกทังเขากําลังเตรียมตัวเข้าศึกษา
สํานักศึกษาหลวง นับเป็ นศิษย์ทอายุี น้อยทีสุดของสํานัก
หากองค์ชายจะเทียบเรืองเรียนกับเขาอาจจะ..."
"ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ข้าไม่ยอม พีสาวข้าไม่น่ารักน่า
ชังพอรึ เช่นนันข้าจะเรียนให้มากกว่านี ให้เก่งกว่าจ้วง
หยวนเสียอีก ท่านจะได้เห็นว่าข้าน่ารักกว่าน้องชายท่าน
คนนันมาก"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ คําพูดเอาแต่ใจของเขาก็หวั เราะไม่ได้
ร้องไห้ไม่ออก "หากองค์ชายขยันหมันเพียรย่อมดีกบั ตัว
พระองค์เองเพคะ"
*
ห้องนอนเดิมของอันอ๋องมีสภาพเละเทะ ไม่วา่ สิงใดทีพัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 7

ได้ลว้ นพังจนไม่เหลือชินดี แม้แต่ลกุี ย้ เฟยก็ไม่อาจเหยียบ

ย่างเข้าไป แต่ยนื ปวดใจฟั งเสียงคํารามราวกับสัตว์
บาดเจ็บของอันอ๋องอยูข่ า้ งนอก
บุตรชายของนางพิการเสียแล้ว!
แขนซ้ายของเขาจะใช้การไม่ได้อกี เรืองนีมิอาจให้คนนอก
รูไ้ ด้ บ่าวไพร่ลว้ นถูกปิ ดปากทังหมด นางให้คนประกาศ
ข่าวลือว่าอันอ๋องอาการดีขนึ เพียงแต่แขนซ้ายบาดเจ็บ
หนักอาจจะต้องใช้เวลาพักฟื นนานเพือจะซือเวลา
ทว่าความจริงแล้วหมอทีสกุลหยูสง่ มาแจ้งกับนางว่าเส้น
เอ็นแขนซ้ายของอันอ๋องถูกกร่อนด้วยพิษ ต่อให้เป็ นหมอ
เทวดาหากจะฟื นฟูกค็ งทําได้เพียงต่อเส้นเอ็นใหม่ แต่ใน
กรณีทเส้
ี นเอ็นเสือมเช่นนีไม่มที างฟื นฟูได้อกี แล้ว
อันอ๋องราวกับเป็ นบ้า
เขาทะเยอทะยานอยากนังบัลลังก์ เหยียบใต้หล้าไว้ใต้ฝ่า
เท้า
แต่ถา้ เสด็จพ่อรูว้ า่ เขาพิการ ไม่มที างเลยทีพระองค์จะ
ยอมแต่งตังเขา พวกขุนนางก็ไม่มที างยอมรับคนไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 8

สมประกอบมานังบัลลังก์
แม้จะเหลือแขนข้างเดียวทีขยับได้ ชายหนุ่มก็ระบาย
ความเคียดแค้นจนห้องทังห้องไม่เหลือสภาพเดิมอีก
"หลางเอ๋อร์ เจ้าใจเย็นๆ หลางเอ๋อร์ เปิ ดประตูให้แม่เถอะ"
เจาซุนเซวียยืนอยูด่ า้ นหลังลีกุย้ เฟย เขาก้มหน้าซ่อน
รอยยิมเย้ยลีกุย้ เฟยทีเคาะประตูจนเสียงแหบแห้ง เขากุม
มือด้วยท่าทางสงบเสงียม เงียหูฟังเสียงพังทําลายข้าว
ของด้านในห้องนัน ในใจทีเก็บซ่อนความความเจ็บปวด
เอาไว้พลันรูส้ กึ สาแก่ใจยิง
เขาเสียขาไป ยามนีอันอ๋องก็แขนพิการแล้ว นับว่าฟ้ ามีตา
จริงๆ
ขณะทีคนในห้องยังอาละวาดไม่หยุด ขันทีผหู้ นึงก็คอ้ ม
กายเข้ามารายงาน "พระสนมเรืองทีให้ไปสืบได้ความพ่ะ
ย่ะค่ะ"
"รายงานมา"
"มีบ่าวคนหนึงนามว่าอู๋เสวียทีถูกสับเปลียน ตอนแรกไม่มี
คนสังเกตเพราะในจวนวุ่นวาย จนพอจับมารวมกันถึงได้ม ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 9

คนทักขึนว่าเขาไม่ใช่อ๋เู สวีย ทังยังมีทา่ ทางเป็ นพิรธุ

ต่อมาเจ้าตัวปลอมถูกโบยจนสารภาพว่าถูกส่งมาเพือทํา
ร้ายท่านอ๋อง รอยฝั งเข็มทีท้ายทอยท่านอ๋องนันเป็ นฝีมอื
ของเขา"
"บัดซบ! มันมีขวัญกีดวงถึงได้กล้ามาทําเรืองเช่นนีถึงใน
จวนอ๋อง!" ลีกุย้ เฟยสบถจบประตูหอ้ งทีปิ ดตายมาพักใหญ่
กลับเปิ ดพรวดออกมา อันอ๋องในสภาพกระเซอะกระเซิง
ยําแย่อย่างยิงพุง่ เข้ามาหาขันทีผนู้ นั
"บอกมาว่าใครทีส่งมันมาทําร้ายข้า ใครทีมันคิดจะเอา
ชีวติ ข้า!!"
"อะ...อู๋เสวียตัวปลอมไม่ยอมตอบทังยังกัดลินตาย แต่
กระหม่อมให้คนสืบต่อ ถึงรูว้ า่ สองสามปี กอ่ นเขาเคยรับใช้
อยูใ่ นจวนองค์หญิงเหมยเจียว"
"เดรัจฉาน!" อันอ๋องตวาดจนตาแดงกํา "ข้าคิดไว้แล้ว...
ข้าคิดไว้แล้ว!"
"ต้องเป็ นนังเหลียวเจากัวทีบงการเรืองนี คิดจะฉวย
โอกาสซําเติมแผลให้เจ้าตายไปเพือกําจัดเสียนหนามให้
องค์ชายสี"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 0

"ตําช้า!" อันอ๋องกุมแผลทีไหล่ ตัวสันไปด้วยความโกรธจน

เกินระงับ "คิดอยูแ่ ล้วเชียวว่าต้องเป็ นฝีมอื พวกมัน พวก
สวะ ข้าไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่ !" อันอ๋องทําท่าจะพุง่
ออกไปจากตําหนักแต่ถูกขวางไว้
"ท่านอ๋องยามนีไม่อาจวู่วาม หากคิดจะทําการใดควร
ไตร่ตรองให้รอบคอบก่อน... อีกอย่างฮ่องเต้ทรงจับตาดู
อยู่ เราไม่อาจผลีผลามล้างแค้นได้นะพ่ะย่ะค่ะ" เจาฉุนเซ
วียก้าวออกมาเตือนสติอนั อ๋อง
"เรืองนีไม่ตอ้ งให้คนชันตําอย่างเจ้ามาเตือน" อันอ๋อง
ตะคอกว่าเจาฉุนเซวียก่อนลดฝี เท้าลง
ลีกุย้ เฟยขบกรามแน่น นางโมโหไม่ต่างจากบุตรชายแต่
ยามนีต้องมีสติมากกว่าลูกจึงข่มใจเอ่ย "เหมินเค่อของเจ้า
พูดถูก เราต้องวางแผนเรืองนีให้รดั กุม อย่างไรแม่ก ็
จะต้องให้พวกตําหนักคุนหนิงชดใช้อย่างสาสม แต่ตอนนี
เจ้าต้องรีบหายแล้วไปรับรางวัลจากเสด็จพ่อของเจ้าก่อน"
"เสด็จแม่แต่แขนของข้า..."
"ขอเพียงมีอํานาจพอ แขนจะใช้การได้หรือไม่ใครจะสนใจ
อีก ลองเจ้ากุมชะตาคนพวกนัน ปลาตายพวกมันยังชีว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 1

ปลาเป็ นได้ ตอนนีอย่าวู่วามคิดมากไปก่อนเลย"

อันอ๋องฟั งคําพูดมารดาแล้วในใจรูส้ กึ เบาขึนเล็กน้อย จึง
ยอมให้ลกุี ย้ เฟยประคองตนกลับไปทีห้องพักซึงถูกเตรียม
ใหม่เอาไว้ ก่อนจะนอนหลับไปด้วยฤทธิยา อันอ๋องยังดึง
แขนลีกุย้ เฟยไว้เพือกล่าว
"เสด็จแม่อู่เหวินเจาต้องตาย..."
นัยน์ตาลีกุย้ เฟยทอประกายเหียม มองบุตรชายทีมีสภาพ
น่าเวทนาด้วยความสงสารจับใจ "แน่นอน เจ้าไม่ตอ้ ง
กังวล"
----------------
[1] เกาหลู = ดินแดนทางยุโรปตะวันตก
[2] ชาวหุย = จีนเปอร์เซีย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 2

แสนชัง
# 44. ชะตาเปลียน

เนียเถียนชิงเข้าเฝ้ าฮ่องเต้ในห้องทรงพระอักษรด้วยสี
หน้าแช่มชืน
"สิงนีคืออะไร?" ฮ่องเต้มองหนังสัตว์ทถูี กวาดลวดลาย
ซับซ้อนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก
"ฝ่ าบาทต้องดูเช่นนีพ่ะย่ะค่ะ" ชายหนุ่มคลีกระดาษบางที
วาดแผนทีต้าถงออกแล้ววางทาบลงบนหนังสัตว์ผนื นัน
ภาพตรงหน้าจึงดูออกว่าเป็ นเส้นทางใหม่
"นีมัน..."
"นีเป็ นเส้นทางเดินเรือใหม่พะ่ ย่ะค่ะ" เนียเถียนชิงยิมด้วย
ความภาคภูมใิ จ ต้าถงยามนีใช้การเส้นทางทางบกเป็ น
หลัก ทังถนนก็ไม่ได้สะดวกสบายนัก การเดินเรือมีเพียง
ช่วงระยะสันๆ ในบางเมือง "ท่านปู่และบิดาของกระหม่อม
ออกเดินทางไปทัวทิศ ได้บนั ทึกถึงการเดินทางเอาไว้ไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 3

น้อย สิงนีกระหม่อมได้ตรวจสอบวิธเี ชือมเส้นทางทางนํา

แล้วพบว่าสะดวกกว่า อย่างเช่นในจุดนี... หากทําตาม
แผนที จากถงเยียนสามารถเดินทางไปเป่ ยชิงได้ในสาม
วันเท่านัน"
ฮ่องเต้อู่เหอตีมองแผนทีใหม่ดว้ ยความยินดีก่อนจะ
หัวเราะออกมา "ดี สมกับเป็ นจ้วงหยวนของแผ่นดิน ข้า
เลือกคนไม่ผดิ จริงๆ"
"นอกจากใช้ขนสินค้าได้อย่างรวดเร็ว ในแง่ของทางทหาร
เส้นทางเหล่านีจะเพิมความได้เปรียบให้กบั ต้าถงของเรา"
หากการเดินทางภายในแคว้นสะดวกรวดเร็วขึน การ
ขนส่งเสบียง หรือแม้แต่เคลือนทัพก็จะฉับไวทันการกว่า
การเดินเท้า นอกจากนันยังสามารถดักซุ่มกองทัพที
พยายามเคลือนพลทางนําเข้ามาในต้าถงได้ดว้ ย
"สวรรค์! เส้นทางเหล่านีสามารถสร้างได้จริงๆหรือไม่?"
"ต้องมีการขุดเพือเชือมต่อเส้นทางและขยายขนาดของ
แม่นําสําหรับการเดินเรือพ่ะย่ะค่ะ ด้วยบารมีของฝ่ าบาท
หากสร้างอย่างเต็มกําลังภายในสองปี เส้นทางเหล่านีย่อม
เป็ นรูปเป็ นร่างได้แน่นอน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 4

ฮ่องเต้อู่เหอตีอารมณ์ดยี งิ แผนทีทางนํานีนับเป็ นการ

บุกเบิกครังใหญ่ จะเป็ นผลงานทีทําให้ชอของเขาสามารถ
ื
ทิงเอาไว้ในหน้าประวัตศิ าสตร์
"นอกจากแผนทีนีแล้วกระหม่อมยังมีของทีอยากให้ฝ่า
บาททอดพระเนตร"
"เอามาให้ขา้ ดู"
เนียเถียนชิงให้ขนั ทีชว่ ยยกหีบขึนวางบนโต๊ะก่อนจะเปิ ด
ออก ด้านในเป็ นแบบจําลองเรือกําปั นขนาดย่อส่วน
"สวรรค์! นีมัน..."
"เรือกําปั นนีหากสร้างตามปกติสามารถจุคนได้มากกว่า
ห้าสิบคนบนเรือ แต่หากขยายขึนอีก ยังสามารถขนคน
อย่างตําได้ถงึ สองร้อยคน"
ฝ่ าบาทยกเรือจําลองขึนหมุนดูรอบทิศก่อนจะรําพึง "นี
เป็ นแบบจําลองทีสมบูรณ์ทสุี ดทีข้าเคยเห็น เจ้าทํามันเอง
รึ?"
"เป็ นกระหม่อมต่อขึนเองพ่ะย่ะค่ะ แต่นบั ว่าได้คําปรึกษา
จากผูเ้ ชียวชาญทางเรือหลายท่านกว่าจะออกมาสําเร็จ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 5

เรือจําลองลํานีสามารถลอยนําได้จริงด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่ า
บาทสามารถเอามันลงนําได้"
"เยียมจริงๆ" ฮ่องเต้อารมณ์ดอี ย่างยิง "พรุง่ นีตอนว่า
ราชการให้เจ้าเสนอสิงเหล่านีต่อหน้าขุนนางทังหลายอีก
ครัง เราจะตกรางวัลให้เจ้าอย่างงาม"
"เป็ นพระมหากรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะ"
เนียเถียนชิงสร้างความชอบครังใหญ่เช่นนี หากฝ่ าบาท
โปรดปรานมากๆ อาจจะได้เลือนขันอย่างก้าวกระโดด
ซุนกงกงมองส่งเนียเถียนชิงออกไปจากห้องทรงพระ
อักษรแล้วยังเห็นฝ่ าบาทชืนชมเรือจําลองไม่หยุดก็อด
กราบทูลไม่ได้ "คุณชายเนียมีความสามารถสูงจริงๆ
เสียดายทีอาภัพไร้ญาติขาดมิตร"
"เขาเป็ นคนมีหวั คิด" ฮ่องเต้อู่เหอตีคลียิม "เขาไร้ทพึ
ี ง
ในถงเยียน ทังยังใหม่เกินกว่าจะเข้ากับกลุม่ อํานาจใด
ดังนันเขาจึงคิดจะหาหลักยึด เขาสร้างผลงานหลายครัง
แต่มกั กราบทูลเราเป็ นการส่วนตัวแทนทีจะพูดในท้องพระ
โรง นับว่ารูจ้ กั วิธรี บั ใช้เรา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 6

"เช่นนีนับว่าเขาเห็นฝ่ าบาทเป็ นทีพึงกระมัง"

"ถือว่าเราเลือกถูกทีส่งเนียเถียนชิงเข้าสูส่ าํ นักราชเลขา
คนเช่นนีรูจ้ กั ดูสหี น้าเรา สิงทีคนในสํานักราชเลขาสมควร
ยึดมันทีสุดคือความต้องการของเรา หาใช่เรืองอืน" คน
มากมายทีถูกแนะนําเข้าไปในสํานักราชเลขาแต่กลับไม่
เจริญและไม่เป็ นทีทรงโปรดเพราะส่วนใหญ่เอาแต่
แสวงหาความก้าวหน้า วิงพล่านไปทัวทังเมืองเพือเชือม
สัมพันธ์กบั กลุม่ อํานาจต่างๆ ในถงเยียน คิดถึงแต่วธิ กี าร
ปี นป่ ายยกตัวเองให้สงู
แต่กลับลืมไปว่าสํานักราชเลขาธิการนัน เป็ นกองงานที
ขึนตรงกับฝ่ าบาทโดยเฉพาะ แม้แต่กรมขุนนางก็ไม่อาจ
ก้าวก่ายการแต่งตัง และด้วยนิสยั ชอบหวาดระแวงของ
ฮ่องเต้ เขาย่อมไม่เอาคนประเภททีเปลียนสีไปตาม
แรงลมมารับใช้ใกล้ชดิ ตนเอง
"เช่นนันฝ่ าบาทจะตกรางวัลให้คุณชายเนียเช่นไรหรือพ่ะ
ย่ะค่ะ?"
"ตําแหน่งผูช้ ว่ ยท่านราชเลขาว่างอยูม่ ใิ ช่ร?ึ " ฮ่องเต้อู่
เหอตีตรัสโดยไม่ใส่พระทัยนัก แต่ซุนกงกงนึกตระหนกไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 7

แล้ว
*
เนียเถียนชิงถูกแต่งตังให้เป็ นผูช้ ว่ ยราชเลขาธิการ ถือว่า
เป็ นขุนนางขันสีเทียบได้กบั ตําแหน่งรองเจ้ากรม ทังยาม
นีในสํานักราชเลขาตําแหน่งรองราชเลขาธิการทังซ้ายขวา
ล้วนว่างเว้นเพราะฝ่ าบาทไม่ทรงโปรดแต่งตังผูใ้ ด ดังนัน
แม้จะเป็ นแค่ผชู้ ว่ ย แต่ในสํานักเขาเป็ นรองแค่ทา่ นราช
เลขาธิการเท่านัน
ใครมีตาก็ลว้ นดูออกแล้วว่าฝ่ าบาทวางเนียเถียนชิงเอาไว้
เพือสืบทอดตําแหน่งราชเลขาธิการในอนาคต
นอกจากตําแหน่งใหม่แล้ว การบุกเบิกเส้นทางเดินเรือ
ของเขากลายเป็ นทีโจษจันแม้แต่ในหมูช่ าวบ้าน นัก
เดินทางทังหลายต่างถกขึนข้อดีขอ้ เสีย ในโรงเตียมใหญ่ๆ
ทีมักมีคนเดินทางมาพัก ไม่มที ใดที
ี ไม่พูดถึงเรืองนี แม้จะ
ไม่เคยเห็นแผนทีกับตา แต่ได้ยนิ ว่าสามารถทําให้เดินทาง
จากถงเยียนถึงเป่ ยชิงในสามวัน หรือเดินทางไปหยางโจว
ได้ในสิบห้าวัน นีถือเป็ นเรืองใหญ่มาก
ต่างคนต่างคิดคํานวณว่าจะสามารถลดต้นทุนสําหรับการ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 8

เดินทางไปได้เท่าไหร่ อีกทังยังจะก่อให้เกิดอาชีพใหม่ๆ
อย่างเช่นนักเดินเรือ เช่าเรือ นายท่า ล้วนแต่เป็ นหนทาง
ทําเงินทังสิน
พวกพ่อค้าหัวใสเมือได้ยนิ เรืองเส้นทางเดินเรือนนีล้วน
พยายามสืบเสาะ ใช้เส้นสายกับขุนุ นางในราชสํานัก
เพราะหวังจะกว้านซือทีดินใกล้กบั ท่าจอดเรือเพือสร้าง
มูลค่าในอนาคต
คนส่วนใหญ่ยนิ ดีกบั สิงใหม่และยินดีทคนมี
ี ความสามารถ
อย่างเนียเถียนชิงเจริญก้าวหน้า แต่บางคนไม่เป็ นเช่นนัน
เจินจิงยินนายท่านใหญ่ของจวนสกุลเจินเป็ นหนึงในนัน
เจินไห่กงั เสนาบดีเกษตรบิดาของเขาได้รบั ผลกระทบจาก
เรืองนําหลากในลัวหยางไม่น้อย ไหนจะญาติผนู้ ้องเจิน
เสียวหนิงทีถูกโบยปางตายทังยังถูกปลดเป็ นสามัญชน
ห้ามรับราชการอีกชัวชีวติ
ทุกอย่างล้วนเกียวพันกับเนียเถียนชิง แต่ยามนีสกุลเจิน
ไม่อาจเอาเรืองเขา ทังยังต้องทนมองอีกฝ่ ายก้าวหน้าขึน
ไปอีก
ป๋ ายซูอ่ งิ เห็นสีหน้าสามีไม่ดนี กั เมือได้ขา่ วคนสกุลเนียจึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 9

ยิมประจบ "นายท่านอย่าใส่ใจเลยเจ้าค่ะ อีกไม่นานจะมี

งานเลียงทีจวนสกุลป๋ าย ข้าให้คนส่งข่าวบอกมารดาแล้ว
ทางนันจะช่วยเราจัดการแน่นอน"
เจินจิงยินเห็นว่าฮูหยินเป็ นห่วงก็ใจอ่อนยวบ จูบหน้าผาก
นางแล้วเอ่ยปลอบ "ข้ารู้ เพียงแต่ขา้ ไม่ชอบใจเท่านัน"
"ใครติดค้างเราเราก็แค่จดั การผูน้ นั ขอแค่ทา่ นทําใจให้
สบายเถิด" ป๋ ายซู่องิ กอดเอวสามีดว้ ยความรักใคร่ "ท่าน
พ่อกับท่านแม่ของท่านวางแผนเอาไว้แล้ว เรืองนีไม่มที าง
ผิดพลาด ต่อให้เป็ นขุนนางทรงโปรดแค่ไหน แต่ถา้ มีเรือง
ฉาวโฉ่ พวกขุนนางฝ่ ายทัดทานย่อมต้องส่งฎีการ้องเรียน
แน่"
"แต่ทําเช่นนีจวนสกุลป๋ ายจะกลายเป็ นอัปมงคลหรือไม่"
"เรืองนันข้าคุยกับท่านแม่แล้ว นายท่านไม่ตอ้ งห่วง หาก
เกิดเรืองก็ผลักให้เป็ นเรืองของสันดานคนเสีย แถมคน
สกุลป๋ ายจะได้เรียกค่าเสียหายจากพวกนัน เพือชําระสิง
อัปมงคลอย่างไรเล่า"
"เช่นนันก็ตอ้ งขอบคุณพ่อแม่เจ้าทีช่วยเป็ นธุระแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 0

"ขอเพียงช่วยแบ่งเบาภาระท่านได้ ก็มใิ ช่เรืองใหญ่อนั ใด"

ป๋ ายซูอ่ งิ ซบลงบนอกสามีพร้อมแย้มยิมเป็ นสุข ยามนีนาง
แต่งเข้าจวนสกุลเจินแล้ว เป็ นทีพอใจของแม่สามี สามีก็
รักใคร่ลกึ ซึง ขอเพียงสกุลเจินยิงก้าวหน้า นางก็ไม่มวี นั
ตกตํา ดังนันนําสกปรกประเภทใดทีนางจะไม่กล้าเดินยํา
อีก
วันหน้านางจะขึนเป็ นฮูหยินผูเ้ ฒ่าของตระกูลเจิน ถึงยาม
นันของแค่สามีเป็ นเสนาบดีต่อจากบิดาของเขา บุตรชาย
ได้เข้าสูร่ าชสํานัก สตรีจวนอืนในถงเยียนจะมีสกั กีคนทีไม่
ริษยาวาสนาสูงส่งของนางเล่า
แค่คดิ ป๋ ายซู่องิ ก็รสู้ กึ เหมือนได้ขนสวรรค์
ึ แล้ว
*
"ได้ยนิ ว่าอาการเจ็บป่ วยคราวนีของอันอ๋องไม่น้อย
ทีเดียว"
"ถือเป็นเคราะห์กรรมครังใหญ่ แต่มชี วี ติ รอดมาได้กว็ า่
เป็นวาสนาแล้ว"
"เพราะบารมีของฝ่ าบาท... แต่ทจริ
ี งข้าได้ยนิ ข่าวมาอีก
อย่างหนึง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 1

"ข่าวอันใดรึ?"
"ก็นกั พรตในวังน่ะสิ พูดกันว่าทีจริงท่านอ๋องจะไม่เจ็บ
หนักถึงเพียงนี แต่เพราะชะตาเปลียนทําให้ตอ้ งพบ
เคราะห์กรรม"
"ชะตาเปลียน?"
"หมายความว่ายังไงกัน?"
"ชูว่ วว เบาเสียงพวกเจ้าลงหน่ อย ...ข้าได้ยนิ พวกนักพรต
ในวังพูดกันว่า ก่อนหน้านีคุณหนูคนนันน่ะ... ตระกูลหลิว
ใช่หรือไม่ทเป็ี นคูห่ มันอันอ๋อง นางขึนรําบวงสรวงฟ้ าดิน
ทําให้สวรรค์เมตตาส่งเสริมดวงชะตาของนางให้แข็งแกร่ง
ประจวบเหมาะกับท่านอ๋องไปปราบปีศาจเซียจือได้ ใครๆ
ก็รวู้ ่าคนทีจะปราบปีศาจได้ตอ้ งเป็ นเชือสายมังกร บารมี
สูงส่ง ในอดีตล้วนเป็นโอรสสวรรค์...คราวนีทังฝ่ ายหญิง
ฝ่ ายชายล้วนมีดวงชะตาสูงลิบ กลายเป็นข่มกันไม่ลงน่ ะซี"
"ข่มกันไม่ลงรึ?"
"คนเค้าเชือกันแต่ไหนแต่ไร หากจะเป็นคู่ผวั ตัวเมีย ดวง
ชะตาต้องหนุนส่งกัน มีอ่อนมีแข็งจะได้อยูก่ นั ยืดแถม
ส่งเสริมโชคลาภกัน แต่อนั อ๋องกับคุณหนูหลิวคนนี ต่างก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 2

กลายเป็ นทีรักของสวรรค์ ทําให้ดวงชะตาเดิม

คลาดเคลือน ทีเคยแลกเทียบเพือหมันหมายนันนับว่าใช้
ไม่ได้แล้ว ยามนีถ้ายังดันทุรงั จะแต่งต่อไป วันหน้าอาจจะ
มีฝ่ายใดฝ่ ายหนึงตกตายทีเดียว"
"ไอ้หยาาา โชคร้ายจริงๆ"
"แม่นางหลิวผูน้ นั พวกนักพรตบอกว่าถ้าจะแต่งก็ตอ้ งแต่ง
ให้คนทีมีชะตาอ่อนกว่าสักหน่อย จะส่งเสริมให้สามี
รุง่ โรจน์ มีทงเกี
ั ยรติยศชือเสียงเงินทอง เรียกได้ว่าจะทํา
ให้สามีเรียกลมเรียกฝนได้ทเี ดียว หรือไม่กต็ อ้ งแต่งให้คน
ทีชะตาแข็งกว่านางมาก แต่ในใต้หล้านีแม้แต่ทา่ นอ๋อง
ชะตายังข่มนางไม่ลง หากจะให้คนทีมีชะตาดีกว่านีก็คง
ต้องเป็น..."
"ไอ้หยาๆๆ อย่ามาพูดพล่อยๆ ทีนีนะ"
"ข้ามเรืองนีไป ดูแล้วใครทีได้ขนรํ
ึ าบวงสรวงคงเป็ นคนที
สวรรค์คดั เลือกจริงๆ"
"พวกเจ้าจําไม่ได้หรือวันบวงสรวงช่วงทีนางขึนรําจูๆ่ ก็มี
ฝนตกไปทัวทังถงเยียน ในร้อยปีจะมีเช่นนีสักคนหนึง จะ
ไม่ให้ดวงชะตาของนางดีเลิศได้อย่างไร"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 3

"แล้วเช่นนีฝ่ าบาทจะยังให้นางแต่งกับอันอ๋องอยูร่ ึ ไม่เชือ

ก็อย่าลบหลูน่ า... อันอ๋องปางตางไปแล้วทีนึง หากยังดันทุ
รังละก็..."
*
"มีขา่ วลือเช่นนีจริงรึ?" หลิวจ้าวอวีตาโตเมือได้ยนิ เสียวชิง
รายงาน นางกระแทกหวีหยกลงข้างตัวก่อนจะหันไปมอง
หน้าบ่าวคนสนิท
"จริงเจ้าค่ะคุณหนู ยามนีคนในเมืองลือกันไปทัว บ่าวได้
ยินว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าส่งคนไปยับยังแต่กไ็ ม่ทนั แล้ว"
"ดี! ดีเหลือเกิน นังจ้าวเว่ยถึงคราวเป็ นขีปากชาวบ้านเสีย
บ้าง ดูสคิ ราวนีมันยังจะมีหน้าชูคอต่อหน้าข้าอีกไหม"
หลิวจ้าวอวีหัวเราะออกมาจนสาแก่ใจ "หากว่าฝ่ าบาทเชือ
ข่าวลือนีจริง อีกไม่นานการถอนหมันต้องมาถึงแน่ สตรีท ี
ถูกถอนหมัน นังจ้าวเว่ยจะยังแต่งออกได้อกี รึ ชัวชีวติ นีไม่
แน่นางอาจต้องไปอยูใ่ นอารามแล้ว"
"แบบนีจะเป็ นโอกาสของคุณหนูหรือไม่เจ้าคะ?" เสียวชิง
ถามขึนทําให้หลิวจ้าวอวีชะงัก
ใช่ ...เวลานีนับเป็ นโอกาสทีนางจะได้แต่งเข้าตําหนักอ๋อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 4

แทนหลิวจ้าวเว่ย
คิดได้เช่นนันหลิวจ้าวอวีก็หน้าตืน รีบเร่งเสียวชิง "เร็วเข้า
ข้าจะไปเยียมท่านยายทีจวนสกุลเจิน เจ้าไปสังให้คน
เตรียมรถม้าเดียวนี"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
*
"เจ้าจะทําหน้างออย่างนันไปทําไมกัน" หลิวจ้าวเว่ยที
นังเล่นหมากกับตัวเองอยูเ่ หลือบตามองใบหน้างองําของ
อาเจินแล้วถอนหายใจ
"ก็บ่าวไม่ชอบใจนีเจ้าค่ะ คนข้างนอกนันไม่รอู้ ะไรสักอย่าง
กลับพูดถึงคุณหนูเสียๆ หายๆ บางคนถึงขันบอกว่า
คุณหนูเป็ นผูห้ ญิงกินผัว คุณหนูยงั ไม่ทนั แต่งออกเสีย
หน่อย จะกินผัวอะไรกัน"
หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ หมุนกระดานหมากแล้วเดินต่อไป
อย่างไม่ยหระ
ี "ข้าชอบคนถงเยียนก็เพราะแบบนี" ริม
ฝีปากอิมเหยียดยิมหยันความหมายของคําพูดตรงข้าม
กับใจ...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 5

ฝีปากคนในเมืองนีเป็ นเช่นไรนางนับว่ารูซ้ งดี

ึ ทสุี ด
"ชอบอะไรกันเจ้าค่ะคุณหนู อ้าปากก็พน่ แต่นําสกปรกใส่
คนอืน น่ารังเกียจยิงนัก"
"เจ้าฟั งอย่างเดียวไม่ตอ้ งไปตอบโต้ เรืองนีปล่อยไว้จะดี
กับเรามากกว่า"
"บ่าวทราบเจ้าค่ะ แต่ได้ยนิ แล้วยังอดหงุดหงิดไม่ได้ อีก
ไม่กวัี นคุณหนูกจ็ ะกลับจวนแล้ว หากข้างนอกยังลือกัน
เสียๆ หายๆ คนอืนจะมองคุณหนูยงั ไง" อาเจินเบะปาก
ไม่พอใจ
"เอาล่ะๆ เจ้าไปนอนพักเถอะ"
"คุณหนู จะยังไม่นอนหรือเจ้าคะ"
"ข้าจะเล่นหมากกระดานนีให้จบก่อน ทีนีไม่มอี ะไรให้เจ้า
ต้องรับใช้แล้วไปพักเสีย พรุง่ นีจะได้อารมณ์ดหี น่ อย"
"โธ่ คุณหนูก"็
"ไปๆ" หลิวจ้าวเว่ยไล่คนแบบไม่จริงจังนัก อาเจินยกผ้าที
ต้องจัดการออกไปจากห้องตามคําสังเจ้านาย ในห้องนอน
ของหญิงสาวถึงได้เงียบสงบลงอีกครัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 6

โฉมสะคราญเล่นหมากกับตัวเองอยูพ่ กั ใหญ่ถงึ รูส้ กึ ว่ามี

ลมประหลาดพัดเข้ามาในห้อง เปลวเทียนไหววูบไม่ปกติ
หลิวจ้าวเว่ยความรูส้ กึ ไว นางมองเปลวไฟลูล่ มอยูค่ รูห่ นึง
จึงตัดสินใจเดินไปเปิ ดหน้าต่าง
"คุณชายเนีย" นางถอยห่างออกมาเมือเห็นเนียเถียนชิง
ยืนรออยู่ เขาดันตัวปี นข้ามขอบหน้าต่างเข้ามาด้านใน
เสร็จสรรพหญิงสาวจึงจัดการปิ ดบานหน้าต่างลง
"ไม่พบกันนาน" ชายหนุ่ มเดินไปบนเก้าอีโดยไม่รอให้อกี
ฝ่ ายเชิญ
"เจ้าค่ะ ไม่พบกันนาน ได้ยนิ ว่าคุณชายได้เลือนตําแหน่ง
แถมยังมีชอเสี
ื ยงโด่งดังไปทัว จ้าวเว่ยต้องขอแสดงความ
ยินดีดว้ ย" นางรินนําชาให้เขาจอกหนึง แล้วยกจอกชา
ของตัวเองเป็ นการคารวะ
"เจ้าเองช่วงนีก็มชี อเสี
ื ยงไม่น้อย" เนียเถียนชิงเอ่ยปาก
ล้อเลียน "เป็ นฝีมอื ฮ่องเต้ร?ึ "
"ถูกต้อง เขาเป็ นคนจัดการเรืองเหล่านัน"
"แบบนีอีกไม่นานเจ้าคงถอนหมันได้แล้ว" เนียเถียนชิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 7

พยักหน้าเข้าใจ
"คุณชายเนียมาครังนีเพราะเรืองอันอ๋องกระมัง" นางถาม
ขณะมองมือขาวสะอาดของเขาลูบบนจอกชา
"ใช่ เขากลายเป็ นอ๋องพิการไปแล้ว"
"พิการแล้วหรือเจ้าคะ ไหนบอกว่าเพียงแค่เจ็บหนักต้อง
พักแขนนานสักหน่อย"
"แขนซ้ายใช้การไม่ได้แล้ว ต่อให้พกั ทังชาติกไ็ ม่อาจใช้
การได้อกี " เนียเถียนชิงกล่าว "ยาทีเจ้าต้องการให้เขากิน
ก็เรียบร้อยหมดแล้ว"
"นีถือเป็ นข่าวดี ต้องขอบคุณคุณชายเนียทีเป็ นธุระจัดการ
ให้ขา้ "
"แต่นบั ว่าเรามีโชคไม่น้อย บังเอิญองค์หญิงเหมยเจียวลง
มือกับอันอ๋อง แต่คนของนางถูกจับได้ ตอนนีทางตําหนัก
อ๋องหมายหัวทางตําหนักคุนหนิงแล้ว"
"มีคนมากมายทีคิดจะฉวยโอกาสลงมือกับอันอ๋อง แต่กลับ
มีแค่คนขององค์หญิงทีถูกจับได้ นับว่าเป็ นเคราะห์ของ
ฮองเฮาแล้ว โบราณว่าศัตรูเก่งกาจยังไม่น่ากลัวเท่ามีมติ ร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 8

โง่เขลา คนทีอยูใ่ นฝั งตนเองทําเรืองโง่ๆ เช่นนีช่างน่า

เวทนานัก" จ้าวเว้ยส่ายหน้าละเหียใจ
"องค์หญิงใหญ่นางทะนงตนเกินไป ทีผ่านมานางลงมือแต่
กับคนทีตํากว่าจึงคิดว่าตนมีฝีมอื สูงส่ง กล้าบ้าบินถึงขัน
ส่งคนเข้าตําหนักอ๋อง ข้าได้ยนิ ว่าเรืองนีฮองเฮาไม่ได้พยัก
หน้า คิดว่านางลงมือของนางเอง"
"ลงมือไปแล้ว โดนจับได้ไปแล้ว ตอนนีต่อให้องค์ชายสีกับ
ฮองเฮาโดดลงแม่นําสายไหนก็ไม่อาจชําระคราบสกปรก
ได้ แต่กด็ เี หมือนกัน พวกตําหนักอ๋องมุง่ หน้าไปเพ่งเล็ง
ตําหนักคุนหนิง งานของข้าจะได้งา่ ยขึน" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ย
เรียบๆ ก่อนจะช้อนตาขึนมองใบหน้านิงสงบของเนียเถีย
นชิง "ความชอบใหญ่หลวงของท่านครังนีทําให้ขา้ แปลก
ใจไม่น้อย ข้าขอถามได้หรือไม่วา่ เหตุใดคุณชายถึงรีบร้อน
ลุกขึนมาทําความชอบต่อหน้าฮ่องเต้เช่นนี"
เท่าทีนางทราบเนียเถียนชิงเป็ นคนใจเย็น วางแผนแยบ
ยลและรูจ้ กั รอ แต่การทําความชอบใหญ่โตเป็ นทีโจษจัน
จนเรียกสายตาผูค้ นมากมายขึนมาในช่วงนีดูไม่ใช่วธิ กี าร
ของเขานัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 9

"ท่านราชเลขาธิการป่ วยหนัก ข้าดูแล้วอีกไม่นานเขาคง

จะทรุดจนลุกไม่ขนึ ข้าไม่ตอ้ งการให้สาํ นักราชเลขาตกอยู่
ในมือผูอ้ นในตอนนั
ื น จึงต้องหาทางจับไว้ให้มน" ั
"เป็ นเช่นนี" หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ "ตังแต่โบราณเพือ
ปกป้ องอิทธิพลของญาติฝ่ายมารดา ต่อให้ฮอ่ งเต้ไม่
สามารถออกว่าราชการ สภาขุนนางก็จะเป็ นคนดูแลงาน
ราชการทุกอย่างแทน ไม่ว่าฮองเฮา ไทเฮา หรือสนมคน
ไหนก็ไม่มสี ทิ ธิก้าวก่าย ราชเลขาธิการถือเป็ นผูน้ ําสภา
ขุนนาง หากไร้ฮอ่ งเต้แล้วก็เปรียบเป็ นผูส้ าํ เร็จราชการ
ทีเดียว ขอเพียงคุณชายเนียสามารถควบคุมสํานักราช
เลขาไว้ในมือ งานอะไรในอนาคตคงไม่ใช่เรืองยากอีก
ต่อไป"
"อีกไม่กวัี นการสวดมนต์จะจบลง ถึงเวลานันเจ้าคงต้อง
กลับจวนสกุลหลิว เจ้าจะทําอะไรต่อไป?"
"ข้าต้องได้ราชโองการถอนหมันก่อนถึงจะเดินแผนต่อไป"
"เจ้ามันใจว่าฮ่องเต้จะมอบมันให้เจ้า"
"ด้วยนิสยั ของเขา เขาย่อมมอบมันให้ขา้ แน่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 0

"เช่นนันก็ดหี ากมีอะไรให้ขา้ ช่วยก็เอ่ยปากมาได้เลย"

"ทีผ่านมารบกวนคุณชายเนียมาไม่น้อย ต้องขอบคุณท่าน
มาก" หญิงสาวกล่าวโดยไม่สบตาเขา
ช่ายหนุ่มมองท่าทางห่างเหินของนางอยูอ่ ดึ ใจหนึงแล้ว
ถอนหายใจ "ข้าเต็มใจ"
ทังสองนังจิบชาอยูใ่ นความเงียบอีกครูห่ นึง ต่างฝ่ ายต่าง
ไม่ยอมเอ่ยปาก สุดท้ายเนียเถียนชิงตัดสินใจจะกลับเสียที
"คุณชายคงได้เทียบเชิญงานเลียงทีจวนสกุลป๋ ายกระมัง"
หลิวจ้าวเว่ยถามก่อนทีอีกฝ่ ายจะลุกขึน
"ใช่"
"เช่นนันเราคงได้พบกันในงาน" โฉมสะคราญคลียิม
อ่อนโยน นางลุกขึนส่งเขาออกทางหน้าต่างดังเดิม
เมือบานหน้าต่างปิ ดลงร่างระหงหันกลับเข้ามาด้านใน
หลิวจ้าวเว่ยคิดจะดับตะเกียงเพือเข้านอนแต่กลับพบ
บางอย่างถูกวางไว้บนโต๊ะเมือครู่ หญิงสาวหยิบห่อขึนมา
แกะออกถึงเห็นว่าเป็ นชุดปิ นทีด้านท้ายประดับเป็ น
ลวดลายนกยูง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 1

หญิงสาวมองไปทางหน้าต่างทีชายหนุ่มเพิงจากไป ริม
ฝีปากอิมเม้มแน่น นางมองปิ นเหล่านันในมืออยูน่ าน
ท้ายทีสุดนางรวบเก็บมันเอาไว้ดา้ นในสุดของหีบ
เครืองประดับ ให้วางลงเคียงข้างปิ นหยดนําค้างทีเขาเคย
มอบให้ก่อนหน้านี...
*
"พรุง่ นีเจ้าต้องกลับจวนแล้วสินะ" ฮ่องอู่เหอตีก้มลงวาง
คางบนไหล่ของหลิวจ้าวเว่ย ขณะทีร่างเล็กนังอยูบ่ นชิงช้า
ใต้รม่ เงาไม้ทพระองค์
ี สงทํ
ั าขึนเป็ นพิเศษ
หญิงสาวเอียงหัวแนบแก้มกับเขา "หากหม่อมฉันกลับ
บ้านแล้ว ฝ่ าบาทจะนึกถึงหม่อมฉันไหมเพคะ"
"คิดสิ" เขายิมรวบตัวนางลุกขึนแล้วให้นงลงบนตั
ั กตน "ข้า
ต้องคิดถึงเจ้าจนปวดใจทีเดียว"
โฉมสะคราญแย้มยิม นางเอือมมือไปวางตรงอกซ้ายของ
โอรสสวรรค์ "ลําบากพระองค์ตอ้ งปวดใจเพือหม่อมฉัน
แล้ว"
"ไม่เป็ นไร อีกไม่นานรอเจ้าเข้าวังเราก็ไม่จาํ เป็ นต้องปวด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 2

ใจอีก" เขาลูบไหล่ปลอบนางอย่างอ่อนโยน "วันนีพวกขุน

นางเสนอให้เราจัดพิธลี า่ สัตว์ของราชวงศ์ ถึงตอนนันเจ้า
ควรไปด้วย"
"หม่อมฉันไปก็คงทําได้แค่ตามไปดูคนอืนสนุกกัน ฝ่ าบาท
จะให้หม่อมฉันไปทําไมเพคะ"
"เจ้าไม่อยากเห็นเราล่าสัตว์หรือ? เจ้าจะได้ดวู ่าเรายิงใหญ่
และกล้าหาญแค่ไหนอย่างไรเล่า"
"เรืองความยิงใหญ่กล้าหาญของฝ่ าบาทนันหม่อมฉัน
ประจักษ์ดอี ยูแ่ ล้ว ให้ไปดูฝ่าบาทออกล่าสัตว์ หม่อมฉันมี
แต่จะเป็ นห่วงกังวลมากกว่า"
"เจ้าค้างคาวขีขลาด" ฮ่องเต้อู่เหอตีเคาะหน้าผากนางแล้ว
สรวลชอบใจ "นึกถึงตอนเจอเจ้าทีวังฤดูรอ้ น มิใช่เจ้ากล้า
หาญถึงขนาดชีนิวสังให้เราไปตักนํา หรือแม้แต่ผลักเราลง
พุม่ ไม้หรอกหรือ เหตุใดยามนีขีขลาดได้ขนาดนีหือ?"
"ก็ตอนนันฝ่ าบาทเป็ นใต้เท้าเสียวมาวของหม่อมฉัน หาใช่
โอรสสวรรค์ หากหม่อมฉันรูแ้ ต่แรก ต่อให้มขี วัญอีกล้าน
ดวงก็ไม่กล้าหรอกเพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 3

"ค้างคาวโง่" ฝ่ าบาทสรวลแล้วจุมพิตลงบนหัวนางอย่าง
เอ็นดู
หลิวจ้าวเว่ยชะงักค้าง ราวกับเรืองราวในฝันทีลืมไปแล้ว
ถูกฉายขึนมาอีกครัง
บุรุษในฝันผูน้ นก็
ั จบู หัวนางเช่นนีใช่หรือไม่
หญิงสาวรูส้ กึ ตกใจไม่น้อย นางอดช้อนตาขึนมองพระ
พักตร์ของฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้
หรือว่าเขาจะเกียวข้องกับภาพในฝั นของนาง
หลิวจ้าวเว่ยมักลืมเลือนความฝั นของตัวเองหลังจากตืน
นางจึงไม่คอ่ ยใส่ใจเก็บมาคิดถึงมากนัก แต่ตอนนีพอถูก
ความรูส้ กึ คุน้ เคยอย่างประหลาดปลุกให้นึกถึงความฝันที
เลือนลางเหล่านันกลับตระหนักขึนมา
หากสิงเหล่านันไม่ใช่ความฝั นเหล่า...
หากมันเคยเกิดขึนจริงๆ...
หลิวจ้าวเว่ยไม่เคยนึกหาสาเหตุว่าทําไมตนถึงได้กลับมา
มีชวี ติ อีกครังมาก่อน จนกระทังตอนนีทีรูส้ กึ ว่ามีบางอย่าง
ทีมากเกินกว่าทีนางจะคาดเดาได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 4

"เจ้ามองเราแบบนันทําไม?" ฮ่องเต้เห็นหญิงสาวนิงเงียบ
เอาแต่จอ้ งหน้าตนจึงตรัสถาม
หลิวจ้าวเว่ยส่ายหน้า แม้จะนึกกลัวอยูก่ ข็ ม่ ใจเก็บสีหน้า
ตระหนกเอาไว้ "เปล่าเพคะ เพียงแต่ขา้ กําลังจะไปแล้ว จึง
อยากมองพระพักตร์ของฝ่ าบาทให้นานอีกหน่อย"
"เช่นนันก็มองจนกว่าเจ้าจะพอใจเถอะ"
"หากวันหน้าหม่อมฉันอยากจะส่งจดหมายกลับถึงฝ่ าบาท
หม่อมฉันจะฝากองครักษ์มาส่งให้พระองค์ได้หรือไม่เพ
คะ"
"ได้ คราวหน้าเราจะสังเขาให้รอรับจดหมายเจ้าก่อน
กลับมา เจ้าจะได้ไม่ตอ้ งคิดถึงเราจนปวดใจ"
"ขอบพระทัยเพคะฝ่ าบาท" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะอย่าง
อารมณ์ดขี ณะทีสวมกอดอีกฝ่ ายด้วยท่าทางออดอ้อน
*
วันทีหลิวจ้าวเว่ยกลับจวนสกุลหลิวร้อนระอุกว่าปกติมาก
พอนางกลับไปถึงก็มรี าชโองการประกาศเกียรติคุณและ
ของพระราชทานตามหลังมาให้อกี ไม่น้อย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 5

ถือว่าการร่วมสวมมนต์ขอพรให้บา้ นเมืองนันสร้าง
ชือเสียงดีงามให้นางอย่างยิง แม้ตอนนีจะมีคนนินทาไป
ทัวเรืองทีนางดวงไม่สมพงศ์กบั อันอ๋อง จนฮูหยินผูเ้ ฒ่า
สกุลหลิวหน้าคลําอยูห่ ลายวัน แต่พอเห็นว่านางได้รบั ของ
พระราชทานก็อดเลือมใสชืนชมไม่ได้
แม้จะไม่อาจล้างข่าวลือไม่เป็ นมงคลไปได้จนหมด แต่กท็ าํ
ให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่ามีสหี น้าดีขนมาก
ึ
"หลายวันมานีหลานไม่ได้อยูค่ อยดูแลท่านย่า หลาน
อกตั แู ล้ว"
"อกตัญ อู ะไรกัน เจ้าเป็ นตัวแทนชาวบ้านไปขอพรเพือ
บ้านเมือง นีนับว่าเป็ นความกตัญ ใู หญ่หลวงทีสุด ...อยู่
ในวังลําบากหรือไม่" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเห็นของพระราชทาน
แล้วก็อารมณ์ดี คิดไถ่ถามสารทุกข์สกุ ดิบของหลิวจ้าวเว่ย
ให้เหมาะสม
"ไม่นับว่าลําบากอะไรเจ้าค่ะ เพียงแต่เหนือยหน่อย
เท่านัน"
"นันสินะ ต้องสวดมนต์ตงแต่
ั เช้าจนเย็นคงต้องเหนือยอยู่
แล้ว กลับมาบ้านก็พกั ให้ดๆี อีกไม่กวัี นจะมีงานเลียงที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 6

จวนสกุลป๋ ายเจ้าคงรูแ้ ล้วสิ"

"หลานทราบมาบ้างแล้วเจ้าค่ะ"
"เจ้าเก็บตัวสวดมนต์นาน ควรไปร่วมงานเลียงให้คนเห็น
หน้าเห็นตาไว้บา้ ง พวกน้องๆ ของเจ้าก็ตอ้ งไปด้วย เจ้า
เป็ นพีคนโตต้องช่วยดูแลพวกนางอีกแรง"
"หลานทราบแล้ว"
"เช่นนันก็ไปพักผ่อนเถอะ คงไม่ได้นอนดีๆ มานาน
กระมัง"
"หลานขอบคุณทีท่านย่าเป็ นห่วง หลานต้องขอตัวก่อน"
หลิวจ้าวเว่ยคารวะฮูหยินผูเ้ ฒ่าแล้วออกออกจากเรือนอีก
ฝ่ าย
นางกําลังจะกลับเรือนจิวฮวาแต่กลับเห็นหลิวเฉียนเดินอยู่
ตรงเฉลียงตรงไปยังโถงรับแขกดูเร่งรีบไม่น้อย
"มีแขกมารึ? แขกทีไหนกัน?" พวกบ่าวข้างตัวนางมอง
สบตากันอย่างไม่แน่ใจ ก่อนทีอาเจินจะปลีกตัวออกจาก
กลุม่ เพือไปสืบดู
หลิวจ้าวเว่ยกลับมาทีเรือนจิวฮวาได้ครูห่ นึงอาเจินก็รบี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 7

กลับมารายงาน
"คนทีมาเป็ นท่านเสนาบดีเจินไห่กงั เจ้าค่ะ"
"เจินไห่กงั ?" หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวฉับ
ในฐานะพ่อตากับลูกเขย ปกติแล้วหากต้องการพบหน้า
เจินไห่กงั คงเรียกหลิวเฉียนไปพบทีจวน ยิงยามนี
สถานการณ์ทางสกุลเจินกลับมาเข้าทีเข้าทางแล้ว หลิว
เฉียนก็ไม่ได้เว้นระยะห่างกับเขาอย่างช่วงทีมีคดีความ
ดังนันจึงค่อนข้างแปลกทีพวกเขามาหาบิดานางทีนี
นอกจากจะมีธุระเร่งด่วนสําคัญจนไม่อาจรังรอได้...
"รูห้ รือไม่วา่ พวกเขาคุยอะไรกัน?"
"บ่าวไม่แน่ใจเจ้าค่ะ แต่กอ่ นทีบ่าวจะกลับมาคล้ายว่านาย
ท่านให้คนไปตามฮูหยินมาพบด้วย"
หลิวจ้าวเว่ยเคาะนิวกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด "หากเป็ น
เรืองในราชสํานักไม่มที างเรียกเจินฮุย่ เหมยไปคุยด้วยแน่"
"หรือนายท่านกับฮูหยินจะทะเลาะกันเจ้าค่ะ พ่อตาถึง
ตามมาไกล่เกลียถึงบ้าน?" อาเจินเสนอความเห็น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 8

หญิงสาวส่ายหน้า เจินฮุย่ เหมยไม่ใช่คนประเภททีจะแข็ง

ข้อต่อสามีจนมีเรืองมีราวขนาดทีต้องเชิญเจินไห่กงั มา
ไกล่เกลีย นางยอมถอยให้หลิวเฉียนครังแล้วครังเล่า ไม่
ว่าเรืองอะไรล้วนลืมตาข้างปิ ดตาข้างถึงยังสามารถนังอยู่
ในตําแหน่งฮูหยินได้อย่างมันคง
"ไปตามปานเก๋อหัวมา" อย่างน้อยนางก็ควรรูใ้ ห้ได้วา่ คน
เหล่านันวางแผนอะไรกันอยู่
*
นําแข็งละลายรวดเร็วจนนางกํานัลในตําหนักคุนหนิงต้อง
คอยผลัดเปลียนเพือเติมนําแข็งใหม่อยูห่ ลายรอบ
เหลียวฮองเฮากําลังปั กถุงหอมลายกิงไผ่ให้องค์ชายสีด้วย
ความอดทน ดูแล้วใจจดใจจ่อราวกับว่าอากาศไม่ใช่
อุปสรรคสําหรับนางแม้แต่น้อย
"ฮองเฮาจะรับต้มถัวเขียวดับร้อนหน่อยหรือไม่เพคะ?" มา
มาคนสนิททูลถามนาง
"ไม่ละ อากาศร้อนข้ากินอะไรไม่ลง"
"ฤดูฝนยังร้อนถึงเพียงนี ไม่รฤู้ ดูรอ้ นปี นีจะร้อนแค่ไหน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 9

"มามาเตรียมเครืองหอมไว้ให้พอใช้ดว้ ยล่ะ ร้อนมากก็

กลินตัวมาก ต้องดูแลตัวเองกันให้ด ี อย่าปล่อยให้คนใน
ตําหนักข้าถูกนินทาได้" เหลียวฮองเฮาปั กผ้าไปพูดไป
โดยไม่เงยหน้าขึนแม้แต่น้อยกระทังมีนางกํานัลผูห้ นึงเข้า
มากระซิบรายงานบางอย่างก่อนจะล่าถอยออกไป
"นางออกจากวังไปแล้วหรือ?" เหลียวฮองเฮาเลิกคิว
แปลกใจ นางครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนหันไปยกจอกนําชา
ขึนมาจิบ "หยูซนิ ซินมัวแต่วงพล่
ิ านไปทัวเพราะอันอ๋อง
แต่กลับไม่รเู้ ลยว่าว่าทีลูกสะใภ้ตวั เองทําอะไรอยูใ่ นวัง"
เหลียวฮองเฮาเหยียดปากเอ่ยหยัน
"หม่อมฉันได้ขา่ วจากข้างนอก ดูเหมือนว่าดวงชะตาของ
คุณหนูผนู้ จะไม่
ี ถูกกับอันอ๋องเสียแล้วเพคะ"
"จะถูกได้หรือ หากคนผูน้ นไม่
ั ยอมให้ถูกเสียอย่าง"
ดวงตาหงส์ตวัดขึน คิดภาพฮ่องเต้ทเกลืี อกกลัวอยูก่ บั ว่าที
ลูกสะใภ้ตนเองเองได้โดยไม่สนดีชวั เอานางเข้าวังมาโดย
ใช้ขอ้ อ้างเรืองสวดมนต์ขอพร แค่คดิ เหลียวฮองเฮาก็รสู้ กึ
อยากสํารอก
เหล่านางกํานัลต่างก้มหน้าลงตําเมือได้ยนิ สิงทีไม่ควรได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 0

ยิน เหลียวฮองเฮาไม่สนใจเพราะนางกํานัลเหล่านีล้วนถูก
คัดเลือกมาอย่างดี ไม่มที างปริปากความลับใดๆ ออกไป
แน่นอน
"จะว่าไปหยูซนิ ซินอาจยังไม่รเู้ รืองข่าวลือ ...ส่งไปให้ถงึ หู
นางสักหน่อย นังสารเลวนันคงไม่อยูเ่ ฉยแน่ถา้ รูว้ า่ ลูกชาย
ตัวเองจะต้องแต่งงานกับตัวหายนะ คนอย่างนางจะไม่
โวยวายได้หรือ?"
"ฮองเฮาเพคะ... ถ้าหากลีกุย้ เฟยไปโวยวายเรืองนีกับฝ่ า
บาท แล้วฝ่ าบาทยอมให้ถอนหมัน เรืองนีเราจะได้อะไร
หรือเพคะ" มามานึกกังวลอยูบ่ า้ ง
"ได้สะใจอย่างไรเล่า หากนังโง่นนวิ
ั งไปโวยวายกับฝ่ าบาท
จริง แล้วได้ถอนหมัน เจ้าคิดดูว่าสีหน้าของนางตอนทีเห็น
อดีตคูห่ มันลูกชายเลือนมาเป็ นน้องสาวร่วมใช้สามีกบั นาง
นางจะไม่กระอักเลือดไปเลยรึ?" แค่คดิ เหลียวฮองเฮาก็
อยากหัวเราะให้กอ้ งตําหนักแล้ว
"แต่แรกนางก็ไม่พอใจทีคูห่ มันอันอ๋องไม่ใช่สกุลหยู ยามนี
หากนางรูข้ า่ วคงคิดว่าเป็ นโอกาสอันดีทจะได้
ี เปิ ดทางให้
ญาติของนาง ไหนเลยจะรูว้ า่ กําจัดลูกสะใภ้ไปหนึง แต่จะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 1

ได้น้องสาวเพิมแทน"
"หม่อมฉันจะไปจัดการเดียวนีเพคะ" มามารีบรับคําก่อน
จะถอยออกไปด้วยใบหน้าแต้มยิม
*
ลีกุย้ เฟยได้รบั ราชโองการเป็ นพิเศษให้ออกจากวังไปดู
อาการอันอ๋องได้จนกว่าอันอ๋องจะหายดี เรืองนีทําให้นาง
สนมทังหลายล้วนอิจฉาตาร้อนในความโปรดปรานทีนาง
ได้รบั
ระยะนีบาดแผลตามร่างกายอันอ๋องดีขนมาก
ึ แต่ตวั เขายัง
คิดไม่ตกเพราะมือข้างนันทําให้อารมณ์ขนๆ
ึ ลงๆ ควบคุม
ไม่ค่อยได้ ต้องคอยให้คนประกบติดตามเสมอ
ลีกุย้ เฟยใช้โอกาสทีประทับอยูท่ จวนอ๋
ี องเรียกคนสกุลหยู
รวมไปถึงขุนนางฝ่ ายอันอ๋องเข้ามาพบเพือวางแผน
เตรียมการต่อไป อาการบาดเจ็บของอันอ๋องทําให้นางเริม
นังไม่ตดิ คิดว่าควรคว้าตําแหน่งรัชทายาทมาให้ไวทีสุด
อันอ๋องถึงจะมันคงได้
ไหนจะต้องหาฐานอํานาจเพือช่วยเหลืออันอ๋องอีก ทุก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 2

อย่างดูบบี บังคับนางเข้ามาจนจวนตัว กระทังนางได้ยนิ

ข่าวลือเกียวกับหลิวจ้าวเว่ย
"เป็ นเพราะดวงชะตาของนาง ทําให้ลกู ข้าต้องบาดเจ็บงัน
รึ!?" ลีกุย้ เฟยแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความเดือดดาล
แม้ในใจนางจะรูว้ า่ นีเป็ นการป้ ายสีทไร้
ี นําหนัก แต่การ
บาดเจ็บสาหัสถึงขันพิการของโอรสกลับจับมือใครดม
ไม่ได้ ส่วนฝ่ ายองค์หญิงเหมยเจียวนางก็ไม่อาจปุบปั บ
หาทางระบายแค้น ยามนีมีเรืองหลิวจ้าวเว่ยนางถึงได้โยน
ความผิดให้คู่หมันของลูกชายเพือระบายความคับข้องใจ
"โชคชะตาสูงส่งอะไรกัน นีมันกาลกิณีชดั ๆ ต้องเป็ น
เพราะนางลูกข้าถึงต้องซวยขนาดนี!" ลีกุย้ เฟยเดินวนไป
มาขณะทีถูกกําปั นกับฝ่ ามือ คําพูดเกรียวโกรธแต่ในใจ
กลับนึกยินดี
ช่วงนีหยูผงิ เหยียนเก็บตัวรําเรียนมารยาทอยูใ่ นจวนถือว่า
ก้าวหน้ากว่าแต่กอ่ นไม่น้อย เรืองความผิดเก่าก็ลบเลือน
ไปตามกาลเวลา ขอแค่นางฉวยโอกาสนีกําจัดสัญญาหมัน
ของอันอ๋อง ตําแหน่งหวางเฟยจะต้องกลายเป็ นของ
สกุลหยูแน่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 3

นีนับเป็ นโชคดีในเคราะห์รา้ ย
ลีกุย้ เฟยวางแผนอีกอย่าง แต่อนั อ๋องกลับตาสว่างวาบเมือ
ได้ยนิ เรืองนี เขาเองก็คดิ อยากเปลียนพระชายา "เสด็จแม่
ต้องให้เสด็จพ่อถอนหมันให้ลกู ให้ได้ ลูกไม่ยอมแต่งกับตัว
หายนะอย่างนางแน่ๆ ไม่รแู้ ต่งไปลูกจะตายวันตายพรุง่ "
"แน่นอน แน่นอน! แม่ไม่มที างยอมให้เจ้าแต่งสตรีเช่นนี
แน่ๆ รออีกสักวันสองวันแม่จะไปเข้าเฝ้ าเสด็จพ่อเจ้า ...
พวกเจ้าส่งคนออกไปป่ าวประกาศข่าวลือนีให้ทวั ให้โด่ง
ดังไปถึงในวังด้วย" ต้องให้เรืองนีเป็ นทีโจษจันออกไป
แล้วนางค่อยตบอกร้องไห้กบั ฮ่องเต้ ยามนันคนจะมองว่า
เป็ นความคับข้องใจของผูเ้ ป็ นมารดา ฮ่องเต้กจ็ ะไม่มองว่า
นางฉวยโอกาสกับเรืองนี
"พ่ะย่ะค่ะพระสนม"
"นอกจากถอนหมันแล้ว น่าจะใช้โอกาสทีเจ้าเจ็บป่ วยเร่ง
การแต่งงานเพือสะเดาะเคราะห์ สร้างสิรมิ งคลให้ตําหนัก
อ๋องเสีย เรืองนีไม่นับว่ามากเกินไป" ลีกุย้ เฟยยังพูดไม่จบ
อันอ๋องก็เอ่ยขัดขึน
"เสด็จแม่... ลูกอยากแต่งกับจ้าวอวี"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 4

ลีกุย้ เฟยอ้าปากค้าง นางตวัดตามองพระโอรสทีดูหมด

อาลัยตายอยากอย่างยิง
"เสด็จแม่จะยอมตามใจลูกได้หรือไม่ ยามนีลูกเสียแขนไป
ข้างหนึงแล้ว เพียงแต่อยากแต่งกับคนในดวงใจ...เสด็จแม่
ได้โปรดเถอะ"
"เจ้าแน่ใจหรือว่านางยังอยากแต่งกับเจ้า" ลีกุย้ เฟยร้อน
ผ่าวในอก นางกวาดตามองแขนพิการของบุตรชายแล้ว
เอ่ยประชด "หากนางรูว้ า่ พิการไปแล้ว ไม่แน่อาจจะไม่คดิ
อยากเข้าตําหนักอ๋องอีกเลยก็ได้"
"นางไม่ใช่คนแบบนัน... ลูกต้องการแต่งกับนาง หาก
ไม่ได้แต่งกับนางลูกจะไม่แต่งกับใครทังนัน"
"อู่เหวินซวน!"
"เสด็จแม่รดู้ วี า่ ตอนนีลูกเป็ นยังไง ลูกต้องการนาง"
ลีกุย้ เฟยอยากจะกรีดร้องนัก แต่คดิ ว่าตอนนีอารมณ์ของ
อันอ๋องไม่ปกติ หากผลีผลามปฎิเสธอาจจะกลายเป็ น
ความบาดหมางระหว่างแม่ลูก นางยังสามารถอ้างรับสัง
ฮ่องเต้ หากฝ่ าบาทเลือกให้อนั อ๋องแต่งกับคนอืน นางก็ไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 5

นับว่าผิดคําพูดกับลูก
"ได้ แม่จะจัดการเรืองนี"
"ขอบพระทัยเสด็จแม่ หากเสด็จแม่ได้ใกล้ชดิ นางจะต้อง
เอ็นดูนางแน่ นางทังน่ารัก อ่อนโยน และเป็ นคนดีมาก"
"อืม" ลีกุย้ เฟยขบกรามพยักหน้ารับ แต่ในใจกลับนึกดู
แคลน
สตรีทยัี วยวนแม้แต่คหู่ มันของพีสาวน่ะหรือจะใสซือเป็ น
คนดี มีแต่บุตรชายตาบอดของนางกระมังทีคิดเช่นนัน
ลีกุย้ เฟยทนมองอันอ๋องอยูไ่ ด้ไม่นางก็เบือนหน้าหนีดว้ ย
ความขัดใจ
*
หลิวจ้าวเว่ยเตรียมจะนอนแล้วตอนทีปานเก๋อหัวกลับมา
รายงานเรืองทีให้ไปสืบ นางปล่อยสยายผมเต็มแผ่นหลัง
ไม่ได้คดิ จะสํารวมต่อหน้าเขา
ในห้องจุดตะเกียงไว้แค่อนั เดียวโดยรอบจึงค่อนข้างสลัว
ปานเก๋อหัวนังก้มหน้าอยูบ่ นพืน ไม่แม้แต่จะปรายตามอง
หญิงสาวในชุดนอน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 6

"เปลียนตัวคู่หมันงันหรือ?"
"ขอรับ เพราะข่าวลือเรืองคุณหนูกบั อันอ๋องชะตาเปลียน
เจินซือจึงคิดจะฉวยโอกาสนีให้นายท่านทูลเสนอ
เปลียนตัวคูห่ มันจากคุณหนูไปเป็ นคุณหนูรอง... แต่เรือง
นีนางคงไม่กล้าพูดเองถึงได้ให้ฝังสกุลเจินเป็ นคนมาเกลีย
กล่อม"
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึก นึกไปถึงชาติกอ่ นตอนชือเสียง
นางเหลวแหลกบิดาก็เสนอเปลียนตัวนางกับหลิวจ้าวอวี
เช่นกัน แต่ไม่นึกว่าชาตินีจะเกิดเร็วขึน แม้นางจะมี
ชือเสียงดีถงึ เพียงนี แต่เพียงมีจุดด่างพร้อยเล็กน้อย คน
พวกนันก็เริมวางแผนเล่นงานนางแล้ว
"สกุลเจินบอกว่าเพราะข่าวลือนีอีกไม่นานต้องมีการถอน
หมันแน่ แต่หากถอนหมันสกุลหลิวมีแต่จะเสีย
ผลประโยชน์ จะดีกว่าถ้าท่านเจ้ากรมไปทูลขอรับผิดแล้ว
เสนอให้เปลียนตัวเจ้าสาวแทน เช่นนีสกุลหลิวจะยังรักษา
ผลประโยชน์ไว้ได้ อีกทังสกุลเจินก็จะได้ประโยชน์ไป
ด้วย"
"แต่หากทําอย่างนันหลิวเฉียนจะถือว่าเข้าฝ่ ายอันอ๋องเต็ม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 7

ตัว" การพยายามจะประเคนลูกสาวคนแล้วคนเล่าให้แต่ง
กับอันอ๋องให้ได้ ถือว่าเป็ นการลําเส้นฮ่องเต้แน่นอน
คล้ายเป็ นการประกาศเลือกฝ่ ายแล้ว ไม่เหมือนกับชาติ
ก่อนทีสถาณการณ์บงั คับ ชาตินหลิ ี วจ้าวเว่ยไม่ใช่คนที
ใครจะดูถูกได้ ถ้าบิดานางตัดสินใจเช่นนันนับว่าเขาสละ
ฝ่ ายฮ่องเต้อย่างชัดเจน
"คุณหนู ทา่ นคิดว่าบิดาท่านจะยอมหรือไม่?" ปานเก๋อหัว
รูส้ กึ กังขา
"หากเจินไห่กงั ให้ในสิงทีเขาต้องการจริงๆ ไม่มอี ะไรที
เป็ นไปไม่ได้"
"สิงทีเขาต้องการจริงๆ หรือขอรับ?"
"ตําแหน่งเสนาบดีอย่างไรเล่า" หากเจินไห่กงั สามารถช่วย
เขาให้ได้ตําแหน่งนันมา ต่อให้ประเคนหลิวจ้าวอวีให้อนั
อ๋อง หรือแม้แต่ลกู สาวอีกห้าคนเข้าตําหนักอ๋อง บิดาของ
นางผูน้ ต้ี องพยักหน้าแบบไม่คดิ แน่นอน
หลิวจ้าวเว่ยถอนหายใจ นางโบกมือไล่ปานเก๋อหัว
"เจ้าออกไปพักเถอะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 8

"ขอรับคุณหนู"
ปานเก๋อหัวออกจากห้องหลิวจ้าวเว่ยด้วยฝีเท้าแผ่วเบา
เขาคิดจะกลับไปนอนทีห้องพักแต่กต็ อ้ งชะงักฝีเท้าเมือ
เห็นคนท่าทางแปลกๆ เดินห่อตัวออกมาจากเรือนพักของ
พวกบ่าว
อีกฝ่ ายเป็ นสตรี คลุมหัวด้วยผ้าคล้ายต้องการปิ ดบัง
ใบหน้า นางถือโคมเล็กๆ ไว้ขณะเดินด้วยท่าทางรีบร้อน
หวาดระแวงออกไปทางด้านหลังจวน
ด้วยสัญชาตญาณปานเก๋อหัวให้วชิ าตัวเบาตามอีกฝ่ ายไป
เงียบๆ เฝ้ ามองท่าทางมีพริ ธุ ของนางจนเดินเลียวออก
จากซอยด้านหลังจวนเขาก็ได้เห็นว่ามีชายผูห้ นึงยืนรอ
นางอยู่
ชายผูน้ นดู
ั ลุกลีลุกลน ดูรบี ร้อนไม่คล้ายคนหนีมา
พลอดรักกัน
ชายหนุ่มย่นคิวมองสองคนนันทะเลาะกันก่อนจะตัดสินใจ
กระโดดขึนไปบนดูจากบนหลังคา
วูบหนึงลมกรรโชกมาแรง ผ้าทีบ่าวหญิงผูน้ นโพกไว้
ั ปลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 9

จนเปิ ดออก แม้นางจะรีบเร่งคว้าปิ ดมันเอาไว้แต่กไ็ ม่ทนั

สายตาเหยียวของปานเก๋อหัว
ท่ามกลางคําคืนทีร้อนอบอ้าว ชายหนุ่มบนหลังคาพึมพํา
ออกมาเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยนิ
"...มีฝู่ "

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 0

แสนชัง
# 45. งานเลียงสกุลป๋าย

มีฝู่ รสู้ กึ ไม่คอ่ ยดีนักเมือต้าขงส่งจดหมายมาเรียกนาง

ออกไปอีกครัง ก่อนหน้านีนางยังข่มใจเงียบเอาไว้เพราะ
เห็นว่ายังไม่เกิดเรืองและตนยังไม่ได้สร้างปั ญหาให้ผเู้ ป็ น
นาย แต่การไปพบกับคูห่ มันครังนีดูคล้ายจะกลายเป็ น
เรืองใหญ่
นางจําต้องลอบออกจากจวนในตอนดึกแม้จะรูส้ กึ ขืนขม
เกินทน
"นีอะไร?" บาดแผลบนตัวชายหนุ่มทําให้มฝู่ี กลืนนําลาย
ฝืดคอ
"เจ้ามาแล้ว... เจ้ามาแล้ว" เขาพรําพูดพลางพยายามล้วง
เอาขวดบางอย่างออกจากกระเป๋ า แล้วยัดใส่มอื มีฝู่ "คน
พวกนันให้ขา้ ส่งสิงนีให้เจ้า"
มีฝู่ มองขวดในมือก็รวู้ า่ นีไม่ใช่ของดีอะไร "พวกมันจะให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 1

ข้าวางยาคุณหนูงนหรื
ั อ?"
"แค่ยาทําให้อ่อนเพลียเท่านัน" ต้าขงรูว้ า่ คนรักรูส้ กึ ไม่ดจี งึ
พยายามเกลียกล่อม "เจ้าแค่ให้นางกินสิงนีในงานเลียงก็
พอแล้ว"
"แล้วจะให้คุณหนูอ่อนเพลียไปทําไมถ้าพวกมันไม่คดิ ทํา
อะไร หากเกิดเรืองกับคุณหนูจะเป็ นอย่างไร?" มีฝู่ พดู
เสียงแข็ง
"คุณหนูของเจ้ามีทงเงิ
ั นทังมีอาํ นาจ ต่อให้เกิดเรืองนางก็
เอาตัวรอดได้ไม่ตายหรอก มีแต่คนจนๆ อย่างเรา
ต่างหากทีจะตาย" ต้าขงลูบแผลบนหน้าตัวเอง "หากเจ้า
ไม่ทาํ พวกมันต้องฆ่าข้าแน่"
มีฝู่ นิงเงียบ ชายผูน้ โตขึ
ี นมาพร้อมกับนาง สนิทสนมกัน
มาตังแต่เล็กสองครอบครัวถึงเห็นดีเห็นงามให้หมันหมาย
กันเอาไว้ ไม่วา่ จะด้วยความสัมพันธ์ชวชี
ั วติ หรือในฐานะ
คูห่ มันนางก็ควรจะช่วยเหลือเขา
แต่หญิงสาวรูส้ กึ ไม่ชอบใจจนอยากตะโกนใส่อกี ฝ่ าย "เจ้า
จะให้ขา้ ทําร้ายคุณหนู... เจ้ารูห้ รือไม่ว่าหากไม่มนี างข้าก็
คงไม่ได้มายืนตรงนีแล้ว นางทังช่วยข้าไม่ให้ตอ้ งเป็ นอนุ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 2

ช่วยพาข้ามาถงเยียน ช่วยไม่ให้ขา้ ตายเพราะโรคภัย เจ้า

..."
"ข้าเองก็ไม่ตอ้ งการให้เป็ นแบบนี แต่พวกเรามีทางเลือก
งันรึ หากเจ้าไม่ทาํ ข้าต้องตายแน่ๆ" ต้าขงรีบคว้ามือของ
นางเอาไว้ เขารูว้ า่ นางรักเขามาก ไม่วา่ เรืองอะไรก็ยอมใจ
อ่อนให้เขาเสมอ แล้วเรืองนีเกียวพันถึงชีวติ เขา ไม่มที าง
ทีนางจะเมินเฉยแน่ "มีฝู่ ขา้ สัญญาต่อไปจะดีกบั เจ้าให้
มากๆ จะไม่ทาํ ให้เจ้าน้อยเนือตําใจแม้แต่น้อย ขอแค่ครัง
นีเจ้าช่วยข้าเถอะนะ"
มีฝู่ นิงงัน นางมองมือทีถูกต้าขงจับพร้อมขวดทีกําอยู่ ใน
ใจรูส้ กึ หนักอึงเหลือเกิน เนินนานกว่าจะเอ่ยออกมาได้คาํ
หนึง
"ข้ารูแ้ ล้ว"
"ดีๆ ขอแค่ครังนีครังเดียวเท่านัน เจ้าจะไม่ตอ้ งทําอะไร
แบบนีอีก" ต้าขงสัญญา
หญิงสาวมองเขาแล้วพยักหน้ารับ นางกระชับผ้าคลุมหัว
แล้ววกเดินกลับเข้าจวนไปเงียบๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 3

*
ในตอนเช้าตําหนักจินหลวนยังคงมีการว่าราชการ ดังนัน
เหล่าขุนนางจึงต้องเข้าร่วม ป๋ ายซูอ่ งิ ตืนเช้าเพือรับใช้
เปลียนชุดให้สามีและออกไปส่งเขาก่อนจะไปรับสํารับเช้า
พร้อมกับแม่สามี
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินพอเห็นว่าสะใภ้ใหญ่มาถึงก็สงให้
ั คน
ตังสํารับแล้วไล่พวกบ่าวไพร่ออกไปจากห้อง ป๋ ายซู่องิ
คอยปรนนิบตั นิ างระหว่างกินไปด้วยจนกระทังเรียบร้อย
แม่ผวั ลูกสะใภ้จงึ เริมคุยกันถึงงานเย็นนี
"เจ้าบอกทางสกุลป๋ ายของเจ้าให้ชดั เจนแล้วหรือไม่?"
สกุลป๋ ายถือว่าสนิทสนมกับสกุลเจินมาหลายต่อหลายรุน่
ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ทางเครือญาติ แต่มผี ลประโยชน์ท ี
พัวพันกันจนแยกไม่ออก ดังนันสองตระกูลจึงนับเป็ น
พันธมิตรทีเหนียวแน่นมาก
"เรืองนันไม่ตอ้ งห่วงเจ้าค่ะ มารดาของข้ารับปากแล้วว่าจะ
ให้คนช่วยเราอีกแรง"
"เช่นนันก็ด"ี ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินพยักหน้าพอใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 4

"แต่ทา่ นแม่ ฝ่ ายสตรีนนคงไม่

ั มปี ั ญหาอะไร แต่ทางฝั ง
คุณชายเนียผูน้ นั จะจัดการได้แน่หรือเจ้าคะ?" ป๋ ายซู่องิ
มองว่าหลิวจ้าวเว่ยยังเด็ก แถมยังเป็ นสตรีตวั คนเดียว
ไม่ได้มฝี ีมอื สูงอะไร แต่ขนุ นางอย่างเนียเถียนชิงกลับไม่
ง่ายดายทีจะจัดฉากเขา
"เรืองนันเจ้าไม่จาํ เป็ นต้องห่วง งานเลียงคืนนีมีแขกสําคัญ
มากมาย อย่างไรเขาก็ตอ้ งคารวะเหล้าขุนนางหลายต่อ
หลายคน ใครจะรูว้ า่ เหล้าจอกไหนวางยาอะไรไว้"
"แต่ทําไมต้องเป็ นคุณชายผูน้ ีด้วยเล่าเจ้าคะ?"
"พ่อสามีเจ้าเป็ นคนสัง คุณชายผูน้ ีถือว่าลําเส้นสกุลเจิน
ของเรา หากจะโทษก็ตอ้ งโทษทีเขารนหาที หาเรืองผิด
คน" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเป็ นคนอํามหิต นางพูดถึงเรืองนี
อย่างเย็นชาโดยไม่เปลียนสีหน้าแม้แต่น้อย
ป๋ ายซูอ่ งิ ได้ยนิ แล้วก็ไม่ต่อความอะไร นางเคยชินกับ
อุบายเหล่านีของสกุลเจิน ตัวนางเองก็เคยยืนมือเข้าไป
ช่วยเหลือรับรูไ้ ม่น้อย อย่างเรืองของหลิวจ้าวเว่ยนัน
คราวทีขโมยของหม่าผินทีตําหนักฤดูรอ้ น การติดต่อพวก
โจรให้ไล่ลา่ หลิวจ้าวเว่ยตอนทีกลับจินหยาง นางล้วนมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 5

ส่วนทังสิน เพือเอาใจครอบครัวสามีป๋ายซู่องิ ไม่คดิ จะทํา

ตัวแปลกแยก กลับกันยิงต้องช่วยเหลือสร้างผลงาน
เพือให้คนสกุลเจินพอใจ
นึกไปถึงพวกโจรป่ านัน ทีจริงเป็ นพ่อค้าสกุลกวนติดต่อ
เลียงดูเอาไว้ แต่สกุลกวนพึงพิงสกุลป๋ ายและสกุลเจินอีก
ทอด เงินทีล่อเลียงรังโจรเหล่านันก็ถอื ว่ามาจากสกุลป๋ าย
และสกุลเจิน ดังนันเมือต้องการเรียกใช้กแ็ ค่สงความนาย
ั
ท่านใหญ่สกุลกวนลงไป เพียงเท่านีสกุลป๋ ายกับเจินก็
ลอยตัวแล้ว ต่อให้พวกมันถูกจับก็ไม่มหี ลักฐานซัดทอด
มาถึงพวกเขาแน่นอน
จะมีขนุ นางจวนไหนทีไม่คดิ หาทางเก็บเกียวผลประโยชน์
ให้ตวั เองบ้าง แม้แต่เชือพระวงศ์อย่างองค์หญิงใหญ่ นาง
ยังแอบเปิ ดบ่อนมอมเมาผูค้ นในเจียงหนานทํากําไรได้
มหาศาล หรือโต้วอ๋องทีภักดีกบั ฮ่องเต้เหลือเกิน ทว่า
เบืองหลังกลับแอบริบเอาเงินเยียวยาชาวบ้านช่วงทีนํา
ท่วมปี กอ่ นเข้ากระเป๋ า ยังไม่นบั โจวอ๋องทีเลียงทหารไว้
เตรียมก่อกบฎ แต่เพราะยังไม่กล้าแตกหักกับฝ่ าบาทถึง
ยังต้องก้มหัวอยูอ่ ย่างเดิม
การทีสกุลป๋ ายกับสกุลเจินใช้เส้นสายเอือประโยชน์ให้สกุล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 6

กวนทําการค้ากําไรแล้วหล่อเลียงชุมโจรเอาไว้ใช้ นับว่า
เป็ นเรืองธรรมดามาก
"เจ้าเตรียมของขวัญพร้อมแล้วหรือไม่?"
"ทีจริงมารดาของข้าบอกว่าไม่อยากให้ทางสกุลเจินเรา
ต้องสินเปลือง ไม่จําเป็ นต้องเอาของดีมากมายอะไรไป
มอบให้ ขอเพียงพวกเราไปร่วมงานก็พอแล้วเจ้าค่ะ" ป๋ าย
ซูองิ ยิมประจบ
"จะได้อย่างไร ยิงสนิทสนมยิงต้องรักษาไมตรีไว้ให้ด ี
ไม่ใช่แค่ของดีแต่ตอ้ งมีคา่ ด้วย มารยาทต้องเคร่งครัดให้
มาก แม้มารดาเจ้าจะมีนําใจกลัวจวนสกุลเจินจะสินเปลือง
แต่เจ้าอย่าได้ฟังนางเชียว" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแสร้งเอ็ด
"สะใภ้ทราบแล้วเจ้าค่ะ"
"ดี เช่นนันก็ตรวจสอบให้เรียบร้อย ข้าจะไปพักก่อน"
"เจ้าค่ะท่านแม่"
*
หลิวจ้าวเว่ยตืนสายวันนี เพราะตอนอยูใ่ นวังต้องตืนเช้า
ทุกวันพอกลับมาจวนนางจึงปล่อยตัวเกียจคร้านนอนจน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 7

พอใจ ในเย็นวันนีคนสกุลหลิวจะไปร่วมงานเลียง ดังนันฮู

หยินผูเ้ ฒ่าจึงงดเว้นยกนําชาตอนเช้าเพือให้ทุกคนเตรียม
ตัวกัน
หลิวจ้าวเว่ยทานอาหารไปขณะทีให้สาวใช้กางชุดทีคิดว่า
เหมาะสมสวมไปร่วมงานออกมาให้ดู
"ไม่เอา นันก็ไม่เอา" นางชีชุดในมือมีฝู่ กบั อาเจิน "ไปเอา
ชุดอืนมาดู" สองคนหมุนตัวไปเปิ ดหีบสลับกันอยูห่ ลาย
รอบ สุดท้ายหญิงสาวได้ชดุ สีมว่ งอ่อนชุดหนึงทีประดับ
เลือมเงินดูงดงามไม่น้อย
พอเลือกชุดได้พวกบ่าวก็กางหีบเครืองประดับ คิดจะวาง
ให้เข้าคูเ่ พือเตรียมชุดให้พร้อม สามสาวหยิบจับอะไร
ออกมาก็คอยชมว่าสวยไปหมด เหมาะกับจ้าวเว่ยไปหมด
จนโฉมสะคราญหัวเราะไม่ได้รอ้ งไห้ไม่ออก
"ปิ นหยดนําค้างชุดนีงดงามนัก คุณหนูใช้ชุดนีดีหรือไม่
เจ้าคะ?" อาหนิงล้วงไปจนถึงก้นหีบแล้วพบชุดปิ นทีถูก
ห่อเก็บเอาไว้กย็ กออกมาให้นาง
หญิงสาวลมหายใจสะดุด เหลือบมองมันนันด้วยท่าทาง
ลังเล ปิ นชุดนีงดงามและดูเหมาะสมกับเสือผ้าจริงๆ แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 8

ปั ญหาคือเนียเถียนชิงเป็ นคนมอบให้นาง หากนางใช้มนั

แล้วเนียเถียนชิงเห็นเข้าอาจจะถูกอีกฝ่ ายตีความเสียๆ
หายๆ ได้
"ปิ นนกยูงอันนีก็งามนัก เสียดายทีไม่เข้ากับชุด" มีฝู่ ลบู
ปิ นนกยูงอย่างอาวรณ์ก่อนจะย้ายไปจับปิ นเงินสลักทีหลิว
จ้าวเว่ยเคยสังทําพิเศษ "คุณหนูบ่าวว่าท่านใช้ปินหยด
นําค้างอันนันกับปิ นเงินนีเถอะ ดูแล้วงดงามมาก คนทัง
งานต้องตะลึงแน่ๆ"
"ข้าไม่ใช่เจ้าภาพงานเสียหน่อย จะทําให้คนตะลึงไปทําไม
กัน"
"ต่อให้คุณหนูไม่แต่งเลยคนก็จบั จ้องความงามคุณหนูอยูด่ ี
มิสแู้ ต่งให้งามไปเลยเถอะเจ้าค่ะ" อาเจินเข้ามาบีบขาผู้
เป็ นนายเอ่ยฉอเลาะ
"เจ้านีรูจ้ กั พูด" หลิวจ้าวเว่ยชมอย่างอารมณ์ดี นางโบกมือ
สังส่งๆ "พวกเจ้าเห็นว่าชินไหนเหมาะสมก็ใช้ชนนั ิ นเถอะ
ขอแค่ถูกมารยาทก็พอ"
"เจ้าค่ะคุณหนู" มีฝู่ กบั อาหนิงรับคํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 9

หลิวจ้าวเว่ยมองพวกบ่าวเตรียมข้าวของแล้วนึกถึง
ลูกพีลูกน้อง "วันนีหลิวช่างอิงกับหลิวเหยาเหยาต้องไป
ด้วยกระมัง" นางเอ่ยแล้วถอนหายใจ "หลิวเหยาเหยานัน
ไม่รวู้ ่ามีชุดมีเครืองประดับใช้หรือไม่ ตัวนางก็ชอบเก็บงํา
ความคิดไม่พดู ไม่จา แม้หลิวช่างอิงจะเป็ นลูกอนุแถมยังมี
มารดาไร้มารยาทขนาดนัน นางรูย้ งั รูจ้ กั เอาตัวรอดเอาใจ
คน"
ความประทับใจแรกทีหลิวจ้าวเว่ยมีต่อหลิวช่างอิงไม่ดนี กั
เป็ นเพราะอนุเสวียน แต่ต่อมาดูการวางตัวและนิสยั ใจคอ
ของนางแล้วไม่นบั ว่าน่ ารังเกียจ ยิงนางรูจ้ กั เข้าหาคน ถึง
ขันสนิทสนมกับหลิวหว่านอีได้กน็ บั ว่าเป็ นคนมีฝีมอื
หลิวจ้าวเว่ยชอบคนมีหวั คิด คนอย่างหลิวเหยาเหยาทํา
ให้คนมองสงสารอยูบ่ า้ ง แต่การทีนางไม่สเู้ พือตัวเองเลย
กลับทําให้นึกระอาได้
แต่ในฐานะเจ้าบ้านจะไม่ดแู ลเลยก็ไม่เหมาะสม "เจ้าเอา
ปิ นหยกสองอันนันไปมอบให้หลิวเหยาเหยากับหลิวช่าง
อิงคนละอัน" หากนางมอบให้แค่หลิวเหยาเหยา อนุ
เสวียนอาจไปก่อเรืองให้ลกู เลียง ดังนันถ้ามอบให้ทงคู
ั ่
อย่างน้อยวันนีหลิวเหยาเหยาก็น่าจะมีเครืองประดับดีๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 0

ติดตัวไม่ให้ขายหน้าบ้าง
"บ่าวจะไปเดียวนีเจ้าค่ะ" อาหนิงเป็ นคนรับหน้าทีไปส่ง
ของ
หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจนัก คิดว่าทังสองคงแค่ฝากคํา
ขอบคุณมา ไม่นึกว่าหลิวช่างอิงจะตามอาหนิงกลับมา
ด้วย
"พีสาว ข้าขอโทษทีมารบกวนนะเจ้าคะ"
"ไม่เป็ นไร เจ้าเข้ามาข้างในก่อน พวกเจ้าไปยกชากับของ
ว่างมาให้คุณหนูชา่ งอิงสิ"
หลิวช่างอิงนังลงเมือเห็นว่าบ่าวของหลิวจ้าวเว่ยออกไป
จากห้องจนหมดก็หนั มาหานาง "พีสาวเรืองทีท่านเคย
ถามข้ายังจําได้หรือไม่?"
"จําได้ เจ้าปรึกษามารดาเจ้าแล้วหรือ?"
"ปรึกษาแล้วเจ้าค่ะ" หลิวช่างอิงหลบตา ดูแล้วมีท่าทาง
กังวล พอดีกบั มีบา่ วยกของเข้ามา ทังสองจึงหยุดคําพูด
เอาไว้ หลิวจ้าวเว่ยรินชาให้ญาติผนู้ ้องแล้วก็รนิ ให้ตวั เอง
อย่างไม่รบี ร้อน เสร็จสรรพถึงเอ่ยถาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 1

"เช่นนันเจ้าจะว่าอย่างไร คิดจะแต่งร่วมเข้าตําหนักอ๋อง
หรือไม่?"
"ข้ากับมารดาปรึกษากันแล้วเห็นว่าไม่เหมาะสมนัก มิใช่
ว่าไม่มใี จช่วยเหลือท่านแต่สายของบิดาข้านันฐานะไม่สดู้ ี
อีกอย่างพวกเราไม่เป็ นทีโปรดปรานของฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หากข้าแต่งคู่เข้าไปพร้อมท่าน ฮูหยินผูเ้ ฒ่าอาจคิดว่าข้า
กับมารดามักใหญ่ใฝ่ สงู ... พีสาวข้าพูดตามตรง ฐานะของ
ข้าลําบากยิงนัก ยามนียังนับว่าได้พงพิ ึ งบ้านสายหลักมี
กินมีใช้ แต่หากข้าทําให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่ากับฮูหยินใหญ่ไม่
พอใจขึนมา ไม่ใช่แค่ตวั ข้าทีลําบาก มารดากับน้องข้าก็
ต้องลําบากไปด้วย" หลิวช่างอิงเอ่ยออกมารวดเดียว
หลิวจ้าวเว่ยใช้นวชี
ิ เคาะจอกชาไปด้วยขณะทีฟั งหลิวช่าง
อิงอธิบาย
"มารดาของข้าเห็นว่าการแต่งเข้าไปพร้อมท่านนันจะ
อย่างไรก็ไม่เหมาะสมนัก มารดาของข้ายังหวังให้ขา้ แต่ง
ออกไปเป็ นฮูหยินใหญ่ของบ้านอืน... แต่ถา้ นานเข้าแล้ว
ทุกอย่างไม่ลุลว่ ง ตอนนันฐานะของท่านในจวนอ๋องมันคง
จะให้ขา้ ตามไปก็ยงั ไม่สาย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 2

หลิวจ้าวเว่ยอดยิมไม่ได้ อนุเสวียนโลภมากเหลือเกิน นาง

อ้างฮูหยินผูเ้ ฒ่าแต่ความจริงคือเกรงว่าการให้หลิวช่างอิง
แต่งคู่เข้าตําหนักอ๋องจะเป็ นการล่วงเกินทางฝั งเจินฮุ่ย
เหมย กลัวจะใช้ชวี ติ ในจวนหลิวลําบาก อีกอย่างคือกลัว
ว่าหลิวจ้าวเว่ยแต่งเข้าตําหนักอ๋องแต่ฐานะยังไม่มนคงจึ
ั ง
ไม่อยากให้บุตรสาวไปเสียง คิดจะใช้โอกาสนีหาสามีให้
ลูก แต่กไ็ ม่อยากตัดเส้นทางรุง่ โรจน์ หากหาสามีดๆี ให้
ลูกไม่ได้กย็ งั คิดให้นางรับหลิวช่างอิงเข้าตําหนักทีหลัง
ถือว่าเก็บข้อเสนอของหลิวจ้าวเว่ยไว้เป็ นตัวเลือก
น่านับถือสองแม่ลกู นีจริงๆ แม้จะโลภมากจนน่ ารําคาญ
แต่เรืองทีเป็ นผลประโยชน์ของตนกลับรูจ้ กั คํานวณให้ครบ
ทุกทาง
แต่ไหนเลยชีวติ จะมีเรืองดีมากมายถึงเพียงนัน ไม่ยอม
แต่งร่วมแต่คดิ เข้าตําหนักทีหลังรอดูสถานการณ์กอ่ นว่า
จะเกาะบารมีนางได้หรือไม่ ไม่ยอมแตกหักกับหลิวจ้าวอวี
แต่กไ็ ม่เลือกแตกหักกับนาง
"เช่นนันเจ้าก็ทําเหมือนไม่เคยได้ยนิ เรืองนีเถอะ อย่าได้
กังวลเลย" จ้าวเว่ยตอบด้วยท่าทีเย็นชาไม่ยหระ ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 3

"พีสาวท่าน..."
"เย็นนีเป็ นงานเลียงใหญ่ครังแรกของเจ้ากับเหยาเหยา
ต้องเตรียมตัวให้ด ี เผือบางทีอาจมีชายหนุ่มต้องตาต้องใจ
เจ้าในวันนี มารดาเจ้าไปร่วมงานคืนนีไม่ได้ดงั นันเจ้าสอง
พีน้องต้องช่วยดูแลกันอย่าให้เกิดเรืองเสียมารยาท
เด็ดขาด หากทําให้สกุลหลิวขายหน้าท่านย่าอาจจะเอา
เรืองทีหลัง"
"ข้าทราบแล้ว... ปิ นหยกทีท่านมอบให้ ข้าชอบมาก
ขอบคุณพีสาวจริงๆ"
"เช่นนันก็กลับไปเถอะ เอาไว้เจอกันตอนเย็น"
"เจ้าค่ะพีสาว" หลิวช่างอิงเห็นหลิวจ้าวเว่ยตัดบทตนด้วย
ท่าทางไม่ใยดีกร็ บี ออกไปเพราะกลัวจะทําให้นางขุน่ เคือง
หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจหลิวช่างอิงนัก เพียงแต่คดิ ว่าตนได้
คําตอบแล้วก็ควรเขียนจดหมายถึงคนในวังเสียหน่อย
นางไม่เรียกสาวใช้เข้ามา เพียงแต่ฝนหมึกแล้วเขียน
จดหมายก่อนจะประทับตราด้วยรอยริมฝีปากทีทาด้วย
ชาดให้สมกับเป็ นจดหมายจากคนรักทีสุดแสนคะนึงหากัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 4

ทุกขณะจิต รึกลึกซึงสุดห้วงคํานึง
นางวางจดหมายไว้รมิ หน้าต่างโดยใช้แจกันดอกบัววาง
ทับ เป็ นสัญลักษณ์ให้องครักษ์เงาของฝ่ าบาทรับรู้ ไม่เกิน
หนึงชัวยามจดหมายฉบับนันก็หายไป
หลิวจ้าวเว่ยกลับมาเอนกายนอนบนเตียงเพือรอเวลาที
ผ่านอย่างเชืองช้า
กระทังพระอาทิตย์แขวนตัวลงตําจนลับทิวเขา...
*
เสนาบดีเจินไห่กงั กับฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจิน นังอยูส่ องคน
ในรถม้าขณะมุง่ หน้าไปยังจวนสกุลป๋ าย
"ท่านพีท่านได้คุยกับหลิวเฉียนหรือยัง?" ตอนนีด้านนอก
มีขา่ วลือเรืองอันอ๋องดวงไม่สมพงศ์กบั คูห่ มัน ถือเป็ น
โอกาสดีทจะให้
ี หลิวเฉียนลูกเขยของสกุลเจินหาทาง
เปลียนตัวคูห่ มันอันอ๋องเป็ นหลิวจ้าวอวี
"เขายังทําท่าลังเล คิดจะรอดูทา่ ทีฝ่าบาทก่อน"
"อะไรกัน ถ้าไม่ฉวยโอกาสนีเปลียน จะไปเปลียนตอน
ไหน" ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารําคาญใจ "หากสกุลเจินมีหลานในสตรี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 5

คงไม่ตอ้ งให้คนสกุลหลิวมาออกหน้าเช่นนี เสียดาย

จริงๆ"
หลิวจ้าวอวีถึงอย่างไรก็เป็ นเพียงหลานนอก ผลักดันนาง
ผลประโยชน์สว่ นใหญ่กไ็ ปตกกับสกุลหลิว แต่คนสกุลเจิน
ไม่มที างเลือกเพราะหลานสาวของพวกตนส่วนใหญ่ยงั
เด็กมาก ไม่มคี นทีอายุเหมาะสมพอจะแต่งออกได้
"รอพ้นคืนนีต่อให้ลงั เลอย่างไรเขาก็ตอ้ งเลือกแล้ว
ไม่เช่นนันจะไม่เหลืออะไรเลย" เจินไห่กงั เอ่ยเรียบๆ
"ข้าคุยกับสะใภ้ใหญ่แล้ว ท่านพีไม่ตอ้ งห่วง ไม่ว่าใครเป็ น
เสียนหนามของเรา เราก็แค่จะกําจัดมันให้พน้ ทาง"
"อืม"
คุยกันถึงตรงนีรถม้าก็เคลือนเข้าไปหยุดในลานของจวน
สกุลป๋ าย เจินไห่กงั ก้าวลงจากรถม้าก่อนจะหันไปยืนมือ
ประคองฮูหยินของตนอย่างระมัดระวัง ใกล้กนั เป็ นรถม้า
ของลูกหลานสกุลเจินทีมาร่วมงานพร้อมกับพวกเขา
บ่าวรับใช้ของสกุลป๋ ายรีบออกมารับหน้าพร้อมนําทาง
แขกเข้าไปทางจวนด้านใน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 6

แม้จะอ้างว่าเป็ นงานเลียงครบเดือนของทายาทสายตรง
แต่กลับจัดเสียยิงใหญ่กว่างานอาบนําสามวันของพวก
องค์ชายเสียอีก ดูกร็ วู้ ่าคนสกุลป๋ ายตังใจจะแนะนําทายาท
ทีเพิงกลับมารับราชการในถงเยียนแค่ไหน
พ้นประตูชนแรกเข้
ั าไปนายท่านสกุลป๋ ายก็รบี เข้ามา
คารวะเสนาบดีเจินไห่กงั เขายิมร่ารีบประคองมือกล่าว
ทักทายอย่างสุภาพและสนิทสนม พูดอย่างเกรงอกเกรงใจ
กันครูห่ นึงแล้วพาคนสกุลเจินไปส่งถึงในงานเลียงด้วย
ตัวเอง
หลังจากนันไม่นานรถม้าของสกุลหลิวก็มาถึง งานเลียง
ครังนีมีหลิวเฉียนกับเจินฮุยเหมยเป็ นคนนํา ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ไม่สะดวกออกจากจวนเพียงแต่ฝากของขวัญมาตาม
มารยาท
หลิวจ้าวเว่ยเดินอยูข่ า้ งหลิวหานด้วยท่าทางสงบ มอง
พวกผูใ้ หญ่พูดจาต้อนรับกันก่อนจะถูกนําทางเข้าไปใน
งานเลียง
งานเลียงแบ่งฝั งหญิงชายและความอาวุโส พอเข้าไปด้าน
ในหลิวหานก็แยกไปหาสหายวัยเดียวกัน หลิวเฉียนแยก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 7

ไปคารวะพวกขุนนาง เจินฮุย่ เหมยจูงหลิวจ้าวอวีไปหาคน

สกุลเจิน หลิวหว่านอีพาหลิวช่างอิงไปแนะนํ าให้สหาย
ของนางรูจ้ กั หลิวเหยาเหยามีท่าทางลังเล สุดท้ายก็หลบ
ฉากออกไป
วันนีหลิวจ้าวเว่ยพาคนติดตามมาเพียงสามคน คืออาเจิน
มีฝู่ กับปานเก๋อหัว ผูเ้ ป็ นนายเดินนํ าขณะทีบ่าวตาม
แต่ไม่นานหลิวจ้าวเว่ยก็เห็นปานเก๋อหัวชะงัก เขากําหมัด
แน่นมองตรงไปทางคนสกุลกวนทีกําลังทักทายกับชาย
สกุลป๋ ายอยูอ่ ย่างมีความสุข
ปานเก๋อหัวยอมติดตามนางก็เพือหวังจะได้ลา้ งแค้นคน
สกุลกวนสักวัน แต่จนถึงวันนียังไม่คบื หน้าไปเท่าทีควร
เมือต้องมาเห็นคนสกุลกวนหัวเราะอยูต่ รงหน้าทําให้เขา
ไม่อาจสยบไอสังหารได้
"ยังไม่ถงึ เวลาทีเจ้าจะลงมือ ปล่อยให้พวกมันหัวเราะไป
อีกวันเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยปรายตามองบ่าวของนางอย่าง
รูท้ นั ปานเก๋อหัวก้มหน้าลงตําเมือถูกเตือน เขาพยายาม
สงบสติอารมณ์พร้อมกับเก็บปราณสังหาร
"เจ้าไม่เหมาะจะเข้าไปในงานเลียง ไปรอทีรถม้าดีกว่า"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 8

หลิวจ้าวเว่ยสังชายหนุ่ม
"ขอรับคุณหนู" ปานเก๋อหัวต้องการเช่นนันพอดี จะให้เขา
ทนดูพวกคนทีรุมทึงคนรักของเขาเสวยสุขอยูต่ ่อหน้าโดย
ไม่ทาํ อะไรมันทรมานใจเกินไป
จ้าวเว่ยถอนหายใจพลางคิดว่านางควรไปทางไหนก็ถูก
กระตุกมือ "ไม่พบเจ้าเสียนาน"
หญิงสาวเลิกคิวมองอู๋ถงิ ทีแต่งตัวงดงามกว่าปกติ "เจ้าดู
งดงามกว่าทุกที ดูท่าจะสุขสบายดียง" ิ หลิวจ้าวเว่ยยิมก
ว้างเอ่ยทักทายสหายทีมักร่วมชะตากรรมในงานเลียง
"มีใครงดงามไปกว่าคุณหนูใหญ่หลิวอีกรึ?" อู๋ถงิ หัวเราะ
ดึงนางไปอีกทาง "ไปหาทีนังด้วยกันเถอะ"
อู๋ถงิ พานางไปนังทางฝั งของสตรีทยัี งไม่ได้แต่งงาน ซึงที
นันมีคนอยูไ่ ม่น้อย พอหลิวจ้าวเว่ยมาถึงมีหลายสายตาที
ลอบมองนาง ข่าวลือทีนางดวงไม่สมพงศ์กบั อันอ๋องนัน
แพร่กระจายไปทัว ดังนันมีหลายคนทีส่งสายตาเวทนามา
ให้
"ไม่พบกันนานคุณหนูหลิว แปลกใจจริงๆ ทีพบเจ้าในงาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 9

วันนี" เสียงทักดังแหวกมาจากกลุ่มหญิงสาวทีพูดคุยกัน
อยู่ หลิวจ้าวเว่ยเงยหน้ามองก็เห็นว่าเป็ นหลานไฉ่ซนิ
"ไม่พบคุณหนูหลานนานจริงๆ ได้ขา่ วว่าท่านบาดเจ็บ
ยามนีหายดีแล้วหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยรินชาให้ตวั เองพลาง
ถามอีกฝ่ าย หลานไฉ่ซนหน้
ิ าเปลียนสี
เรืองแผลเป็ นของสตรีนนถื
ั อเป็ นความอัปมงคลยิง งานนี
เป็ นงานมงคลหากให้สตรีมแี ผลเป็ นมาร่วมงานนับว่าไม่
เหมาะสม คนจะว่านางไม่รมู้ ารยาททังยังรังเกียจได้ เมือ
หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยปากคําเดียวก็รอฟื
ื นขึน ทําให้เสียงพูดคุย
ทักทายรอบๆ ตัวนางเงียบลงทันที
หลานไฉ่ซนกั
ิ ดฟั นตอบ "ขอบคุณคุณหนูหลิวทีห่วงใย
บิดารักถนอมข้ามากจึงเชิญหมอหลวงฝีมอื ดีมารักษา
ยามนีแม้แต่รอยแผลเล็กน้อยก็ไม่มเี หลืออยู.่ .. ได้ยนิ ว่า
คุณหนูหลิวมีวาสนาสูงส่งร่วมสวดมนต์ให้ราษฎรที
เดือดร้อน ช่างเป็ นคนทีสังสมบุญบารมีมาดีจริงๆ สวรรค์
ต้องรักใคร่เจ้ามากแน่ๆ"
หลานไฉ่ซนเอ่
ิ ยประชดหลิวจ้าวเว่ยทําให้หญิงสาวทีฟั งอยู่
ต่างก็ปิดปากหัวเราะ ใครบ้างไม่รวู้ า่ ชะตาสูงส่งของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 0

อาจจะทําให้นางชวดการแต่งงานครังสําคัญ
อู๋ถงิ ยิมระอาขณะเอ่ยปาก "คุณหนู หลานใส่ใจจ้าวเว่ยดี
จริงๆ คราวหน้าหากมีสวดมนต์ขอพรอีกเจ้าน่าจะชวน
คุณหนูหลานไปสวดช่วยอีกแรง"
"เรืองนีข้าคงต้องปฎิเสธ หากเพียงเข้าวัดทําบุญก็พอ
เป็ นไปได้ แต่หากให้บาํ เพ็ญเพียรดังคุณหนูหลิวข้าคงไม่
กล้า ชีวติ ข้ายังอยากแต่งงานมีคคู่ รองอยู"่ ว่าแล้วสตรี
เหล่านันก็พากันหัวเราะอีกยก หลิวจ้าวเว่ยยกคิวมองอีก
ฝ่ ายอย่างประหลาดใจ
"คุณหนูหลานดูแล้วใส่ใจเรืองการแต่งงานของข้าดีจริงๆ
หรือเจ้าเองก็อยากกับแต่งเชือพระวงศ์---"
"อย่าพูดพล่อยๆ นะ!" หลานไฉ่ซนรีิ บเอ่ยขัด คราวก่อน
นางถูกองค์หญิงใหญ่เล่นงาน เรืองราวยังไม่ทนั คลีคลายดี
หากหลิวจ้าวเว่ยรือฟื นอะไรแล้วไปถึงหูองค์หญิงใหญ่ ไม่
แน่อาจจะกลายเป็ นเรืองขึนมาอีก
"ข้าเห็นเจ้าพูดตังมากมายก็นึกว่าสนใจ เอาเถอะๆ วันนี
มาเป็ นแขกงานเลียง ข้าไม่อยากพูดกับเจ้าให้มากความ"
หลิวจ้าวเว่ยยิมหยันเอ่ยตัดบท หลานไฉ่ซนรู
ิ ว้ ่าตัวเองควร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 1

พอจึงหันกลับไปนังทีตน
"นางชอบหาเรืองจริงๆ พบเจ้ากีครังก็ตอ้ งคอยมาหาเรือง"
อู๋ถงิ มองหลานไฉ่ซนสะบั
ิ ดหน้าหนีไปแล้วหันมากระซิบ
จ้าวเว่ย
"ก็ไม่ใช่เพราะปากแบบนันของนางรึ ข้าถึงเคยตบหน้า
กลางตลาด" จ้าวเว่ยยกจอกชาขึนบังปากทีกําลังหัวเราะ
พร้อมกับอู๋ถงิ "แทนทีนางจะหาเรืองน้องรองของข้า
กลับมาหาเรืองข้าเสียได้ ไม่รวู้ า่ นางคิดอะไรอยูก่ นั แน่"
"เพราะน้องรองของเจ้าเอาแต่เกาะติดพวกผูอ้ าวุโสหรอก
นันใช่ป้าสะใภ้ของนางหรือไม่ ทีแต่งเข้าสกุลเจิน" อู๋ถงิ ม
องไปทางหลิวจ้าวอวีทีกําลังพูดคุยอยูก่ บั ป๋ ายซู่องิ อย่าง
สนิทสนม
"ใช่ลกู สาวของสกุลป๋ าย แต่ยามนีแต่งให้นายท่านใหญ่
สกุลเจินแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้าแล้วอธิบาย
"ดูนางสนิทสนมกับบ้านเดิมของมารดาจริงๆ"
"เลิกพูดเรืองของนาง ข้าได้ยนิ ว่าบิดาเจ้าเริมตามตัวแม่
สือ" หลิวจ้าวเว่ยหันมามองอู๋ถงิ ชาติกอ่ นสหายผูน้ ต้ี อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 2

แต่งไปอยูไ่ กล ไม่รวู้ ่าชีวติ นางเป็ นไปด้วยดีหรือไม่

"เจ้ามิใช่ทกั ว่าวันนีข้างามเป็ นพิเศษหรอกรึ? บิดาข้าแทบ
จะอธิษฐานให้คุณชายสักคนในงานต้องตาต้องใจข้า" อู๋ถิ
งพูดอย่างเฉือยชา
"ก็ไม่แน่ งานวันนีคนมากจริงๆ เด็กทีครบเดือนนันคงได้
ของใช้ไปจนโตทีเดียว" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะอย่างปลอด
โปร่ง
"นันคุณหนูหยูไม่ใช่หรือ?" อู๋ถงิ เอ่ยทักเมือเห็นหยูผงิ เห
ยียนเดินมาทางฝั งนี "ไม่ได้เห็นนางเสียนาน"
ไม่ใช่แค่อ๋ถู งิ ทีแปลกใจ เสียงแหลมประหลาดใจของหลาน
ไฉ่ซนก็
ิ ดงั ขึนมา "คุณหนูหยู ไม่เห็นเจ้ามานาน งดงามขึน
เสียจนข้านึกว่านางฟ้ านางสวรรค์เดินเข้ามาในงาน... แต่
จะว่าไป ตังแต่ไปตําหนักฤดูรอ้ นปี กอ่ นเจ้าก็หายหน้าหาย
ตาไปเลย" หลานไฉ่ซนกล่ ิ าวชมก่อนจะทําทีระลึกถึงเรือง
ทีหยูผงิ เหยียนถูกฮ่องเต้สงลงโทษ
ั
พวกสตรีพดู จาอ้อมค้อมแต่ลอบยิมสะใจกันทังนัน หลิว
จ้าวเว่ยกวาดสายมองงิวตรงหน้าด้วยท่าทางเย็นชา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 3

หยูผงิ เหยียนเพิงได้รบั อนุญาตให้ออกมาปรากฎตัวข้าง

นอก เพราะลีกุย้ เฟยเห็นว่าช่วงนีเป็ นโอกาสดีทจะผลั
ี กดัน
นางให้ได้สมรสกับอันอ๋อง
เมือวานลีกุย้ เฟยไปคุกเข่าร้องไห้อยูห่ น้าตําหนักเฉียนชิง
กว่าหนึงชัวยาม เพือร้องทุกข์วา่ ไม่อาจทนเห็นอันอ๋อง
ประสบหายนะเพราะดวงชะตาของหลิวจ้าวเว่ยได้ ดังนัน
จึงขอพระเมตตาจากฝ่ าบาทให้อนั อ๋องถอนหมัน
หยูผงิ เหยียนข่มใจ วันนีนางไม่อาจมีเรืองได้ "ช่วงทีผ่าน
มาข้าสุขภาพไม่คอ่ ยดี อีกทังอยากเรียนศาสตร์ทงสี ั ให้
แตกฉานกว่าเดิมจึงอยูแ่ ต่ในจวน วันนีพบพวกเจ้าคงถือ
โอกาสขออภัยทีต้องปฎิเสธเทียบเชิญในช่วงทีผ่านมา"
หยูผงิ เหยียนช่างพูด นางมีทา่ ทางนอบน้อมอ่อนหวานอีก
ทังงดงามรัญจวนใจ คนหาเรืองก็คร้านจะหาเรืองกับสตรี
ทีมีทา่ ทางยอมคนเช่นนี
หลานไฉ่ซนกลอกตา
ิ นางหันกลับไปพูดคุยกับสหายตน
ปล่อยให้คุณหนูหยูเดินผ่านไปนังโต๊ะกับญาติสาวสกุลหยู
ทีมาด้วยกัน
"ดูแล้วงานวันนียิงกว่างานเลียงบุปผาอีกกระมัง คนงาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 4

ทังถงเยียนล้วนมารวมตัวทีนีหมดแล้ว" อู๋ถงิ มองหยูผงิ เห

ยียนแล้วหันมามองหลิวจ้าวเว่ย อดรูส้ กึ ชืนชมความงาม
ตรงหน้าไม่ได้
"อย่าพูดมาก เจ้าควรมองฝั งบุรุษให้ด ี เผือจะได้ลกู เขย
เหมือนทีบิดาเจ้าหวัง"
"ถ้ามันง่ายขนาดนันก็ดสี "ิ อู๋ถงิ ย่นจมูก หลิวจ้าวเว่ยจิบชา
ฟั งเสียงดนตรีกบั มองนางรําตรงกลางลานไปเรือยๆ จน
ชาหมดจอก นางจะวางลงบนโต๊ะแต่เพราะตาไม่ได้มอง
มือทําให้จอกชาหล่นลงพืนแทน
"ดีทไม่
ี เปื อนตัวเจ้า" อู๋ถงิ เห็นว่าจอกชาไม่มนี ําก็ไม่สนใจ
กับอุบตั เิ หตุเล็กๆ เป็ นอาเจินกับมีฝู่ ทรีี บมาเก็บกวาด
"มีฝู่ เจ้าไปเปลียนชุดชาใหม่มาเถอะ ชุดนีข้าไม่ใช่แล้ว"
หลิวจ้าวเว่ยสัง มีฝู่ รบี รับคํายกกากับจอกชาของผูเ้ ป็ น
นายออกจากโต๊ะ
"จะเปลียนชุดชาไปทําไม เดียวคงเริมตังโต๊ะพอดี ให้บ่าว
ของเจ้าเตรียมจอกเหล้ามาเลย" อู๋ถงิ ว่า หลิวจ้าวเว่ยเห็น
ด้วยจึงพยักหน้าสังมีฝู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 5

"เดียวคารวะเหล้ากันหลายจอก เจ้าอย่าเมาเสียเล่า" อู๋ถงิ

เตือน
"ข้าเคยดืมจนเมาเมือไหร่กนั " หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะอย่าง
สดใส ยามนางสะบัดหน้าสายปิ นทีห้อยลงมาเป็ นหยดนํา
สีมรกตอมฟ้ านันงดงามยิง
"ปิ นนีเหมาะกับเจ้ามาก เมือต้องกับแสงมันระยิบระยับ
ราวกับนําทีสะท้อนแสงจันทร์ทเี ดียว" อู๋ถงิ อดไม่ได้ทจะ
ี
เอือมมือไปแตะ
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้หวง นางหันให้สหายจับตามใจ วันนี
หญิงสาวปั กปิ นชุดทีเนียเถียนชิงให้มาพร้อมกับปิ นสังทํา
พิเศษของนางเอง พอรวมกันแล้วนับว่าเข้ากันได้เป็ น
อย่างดี แต่บงั เอิญขณะทีอู๋ถงิ ดูอยู่ หลิวจ้าวเว่ยมองผ่าน
ไหล่อกี ฝ่ ายไปก็เห็นว่าเนียเถียนชิงกําลังมองมาทางนาง
พอดี
วันนีอีกฝ่ ายอยูใ่ นชุดสีเทาดูสุภาพ ข้างกายมีบ่าวคนสนิท
คอยติดตามขณะทีเดินคารวะสุราขุนนางอาวุโส หญิงสาว
อดชะงักไม่ได้เมือเห็นเขามองนางขณะทีนางกําลังทํา
ท่าทางคล้ายอวดปิ นบนหัวพอดี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 6

ให้ตายสิ...
หลิวจ้าวเว่ยอยากกัดลินตัวเองจริงๆ
"มีอะไรรึ?" อู๋ถงิ เห็นสหายนิงไปจึงหันไปมองตาม แต่เนีย
เถียนชิงเหมือนพวกนกรู้ เขาหันไปหาขุนนางอาวุโสผู้
หนึงก่อนแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ อายเล็กน้อย นางหันเหประเด็น "ไม่ม ี
อะไร ...อย่ามัวพูดถึงปิ นข้า วันนีกําไลของเจ้าก็งดงามยิง
นัก ดูแล้วไม่เหมือนของช่างชาวต้าถง"
"เจ้านีตาดีจริงๆ บิดาข้าได้มาจากเจียงหนานเอามามอบ
ให้มารดาข้า แต่มารดารักการแต่งตัวทีไหนกัน สุดท้ายก็
เป็ นข้านีแหละต้องเอามาใช้ไม่ให้เสียของ..."
*
มีฝู่ ยกชุดชาเข้ามาถามบ่าวของสกุลป๋ ายเพือขอเปลียน
อีกฝ่ ายรีบรับของเดิมไปแล้วไปยกเยือกเหล้ากับจอกมา
ให้นาง หญิงสาวยืนรออยูด่ า้ นหน้าครัวพอดีกบั เห็นว่าบ่าว
ของสกุลป๋ ายเรียงแถวกันยกอาหารออกไป
แต่ละถาดแต่ละจานล้วนมีหน้าตาน่ากินทังสิน งานเลียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 7

วันนีคนสกุลป๋ ายคงใช้เงินไปไม่น้อยเลย
มีฝู่ ยนื รอจนขบวนบ่าวทียกอาหารนันหายลับตาไป บ่าว
ของสกุลป๋ ายถึงยกของทีนางต้องการมาให้ นางตกรางวัล
อีกฝ่ ายไปเล็กน้อยก่อนจะยกถาดกลับเข้าไปในงาน แต่ใน
ระหว่างทางหญิงสาวกลับมีทา่ ทีลงั เล
มีเหล่าคุณชายคุณหนูรนุ่ เด็กเล็กๆ แอบจับกลุม่ กันเล่นอยู่
ในสวนส่งเสียงหัวเราะร่า
มีฝู่ แอบหลบเข้าไปใต้เงาต้นไม้ นางล้วงเอาขวดทีต้าขง
เคยมอบให้มาเปิ ดจุกออกแล้วเทยาด้านในให้เบือนนิว
ก่อนจะเอานิวทาไปทัวปากจอกเหล้าของผูเ้ ป็ นนายจนทัว
มีฝู่ รอ้ นรนอยูไ่ ม่น้อย นางรีบจัดการแล้วรีบหันซ้ายหัน
ขวาพอไม่เห็นคนก็รบี ยกถาดเดินกลับไปทางเดิมราวกับ
ไม่มอี ะไรเกิดขึน
*
เสียงดนตรีดงั อยูต่ ลอดเวลา นางระบําร่ายรําต่อไปไม่ม ี
พัก
เนียเถียนชิงเดินคารวะเหล้าขุนนางอาวุโสหลายคนจน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 8

มาถึงเสนาบดีเจินไห่กงั ทังสองสบตากันอย่างแฝง
ความหมาย
"คนหนุ่มสมัยนีก้าวหน้าไวจริงๆ ไม่นึกว่าผ่านมาไม่นาน
จ้วงหยวนบ้านนอกคนหนึงมาได้ไกลถึงเพียงนี" เจินไห่กงั
เอ่ยเยาะหยัน
เนียเถียนชิงยิมบางๆ "นันเป็ นเพราะพระเมตตาของฝ่ า
บาท ฝ่ าบาทมีพระเนตรกว้างไกลรูจ้ กั ใช้คน ท่านเสนาบดี
เห็นด้วยหรือไม่?"
เจินไห่กงั แค่นเสียงในลําคอ มีหรือเขาจะฟั งไม่ออกว่าเนีย
เถียนชิงเอ่ยปากกระทบกระทังตน แต่อกี ฝ่ ายให้ฮอ่ งเต้มา
เป็ นเกราะหากเขาเห็นแย้งก็เท่ากับลบหลูเ่ บืองสูง
"ในเมือฝ่ าบาทเมตตาเจ้า วันหน้าเจ้าก็ตอ้ งรักษาคุณธรรม
ตังหน้าตังตาทํางานให้ดี รับใช้ฝ่าบาทให้เต็มที" เจินไห่กงั
เหยียดริมฝีปาก พรุง่ นีอีกฝ่ ายจะไม่มหี น้าไปพบใครอยู่
แล้ว ดังนันเขาไม่ควรใจร้อนทําให้เสียเรือง
"ขอบคุณท่านเสนาบดีทสัี งสอน วันนีขอข้าคารวะเหล้า
ท่านสักจอกได้หรือไม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 9

"ได้ส ิ มานีข้าจะรินเหล้าให้เจ้าเอง" เจินไห่กงั ว่าแล้วกวัก

มือเรียก เนียเถียนชิงประคองจอกส่งให้เขาอย่างมี
มารยาท ก่อนทีทังสองจะยกจอกเหล้าขึนดืมพร้อมกัน
ดวงตาของเจินไห่กงั จับจ้องริมฝี ปากของเนียเถียนชิงที
กลืนเหล้าเข้าไป ทังยังมองตามจอกเหล้าให้แน่ ใจว่าเนีย
เถียนชิงดืมเข้าไปจนหมดจริงๆ
"อาหารยกมาแล้ว ข้าคงต้องกลับโต๊ะตัวเองก่อน" เนียเถีย
นชิงเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ
"ไปเถอะ" เจินไห่กงั พยักหน้ารับไม่คดิ รังคนเอาไว้
ชายหนุ่มรวบแขนเสือหันหลังจากไปพร้อมดวงตาวาว
โรจน์ ลําคอของเขาผ่าวร้อนจนรูส้ กึ ได้
งานเลียงดําเนินต่อไป การกินดืมสังสรรค์คล้ายไม่มที ี
สินสุด บนเวทีมกี ารขับโคลงกลอนกล่าวอวยพรทายาท
สกุลป๋ าย ส่วนด้านล่างประมุขสกุลป๋ ายพาบุตรชายตน
ตระเวนแนะนําตัวกับเหล่าขุนนางในราชสํานักพร้อมฝาก
ฝั งกัน ก่อนจะนําขุนนางใหญ่ทสนิ
ี ทสนมกันเข้าไปในจวน
ชันในเพืออวดของลําค่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 0

หลิวจ้าวเว่ยกับอู๋ถงิ กินกันจนอิม ชวนกันคุยจนไม่มเี รือง

คุยงานเลียงก็ยงั ไม่จบ จ้าวเว่ยมองไปทางหลิวเฉียนบิดา
นางยังเห็นว่าเขาคุยกับเจ้ากรมขุนนางอย่างออกรสไม่มที ี
ท่าเบือหน่ายหญิงสาวก็ได้แต่ถอนหายใจ
อีกฟากหลิวช่างอิงชวนหลิวหว่านอีออกไปเดินเล่น นาง
ไม่เคยเข้ามาในจวนสกุลขุนนางยกเว้นสกุลหลิวจึงอยาก
เปิ ดหูเปิ ดตา ส่วนหลิวเหยาเหยานางนังอยูก่ บั สาวใช้ท ี
เจินฮุ่ยเหมยจัดให้เงียบๆ เท่านัน
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ อึดอัดท้อง นางคิดว่าตนดืมมากเกินไป
"ข้าจะไปห้องนําสักหน่อย"
"จะให้ขา้ ไปเป็ นเพือนหรือไม่?" อู๋ถงิ เสนอตัว
"ไม่ตอ้ ง มีแค่บา่ วของข้าตามไปก็พอแล้ว" หลิวจ้าวเว่
ยโบกมือห้าม
"เช่นนันตามใจเจ้า"
จ้าวเว่ยลุกจากโต๊ะโดยมีมฝู่ี กบั อาเจินตามไป ยิงนางเดิน
ไปนานเท่าไหร่กย็ งรู
ิ ส้ กึ เหมือนคนเมา นางเวียนหัวและ
เริมเซ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 1

"คุณหนู ! ท่านไหวหรือไม่?" อาเจินรีบคว้าจ้าวเว่ยเมือเห็น

ว่านางทําท่าจะล้ม
"ไหวๆ ข้าคงดืมมากไป ต้องนังพักสักหน่อย"
"หน้าเรือนตรงนันมีมา้ นังอยู่ คุณหนูไปนังตรงนันเถอะเจ้า
ค่ะ" มีฝู่ ชบอก
ี หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้าอาเจินกับมีฝู่ จงึ พยุง
นางไปนังพักก่อน
"คุณหนูรองเท้าท่านเปื อนไปหมดแล้ว" อาเจินทักขึน
โฉมสะคราญปรือตา นางเอาแขนเท้าหัวตัวเองไว้ "เปื อน
แบบนีกลับเข้างานไปอาจโดนว่าได้ เจ้าไปเอาคูส่ าํ รองใน
รถม้ามาให้ขา้ เปลียน"
"แต่ว่า..." อาเจินลังเลเพราะเห็นว่าหลิวจ้าวเว่ยเมา
"ไปเถอะ มีมฝู่ี อยูท่ งคน"
ั
"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะรีบกลับมา" อาเจินบอกแล้ว
รีบออกวิงไป
มีฝู่ มองตามอาเจินจนลับตาแล้วหันมามองหลิวจ้าวเว่ยทีดู
ไร้เรียวแรงคล้ายไม่ได้สติ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 2

"คุณหนูขา้ ไปขอนําแกงสร่างเมามาให้ท่านนะเจ้าคะ" นาง

ไม่รอให้หลิวจ้าวเว่ยตอบก็รบี ลุกออกไปทันที
เมือหลิวจ้าวเว่ยอยูต่ ามลําพัง ไม่นานก็มบี ่าวคนหนึงตรง
เข้ามาหานาง บ่าวสตรีผนู้ นประคองหลิ
ั วจ้าวเว่ยเข้าไปใน
เรือนทันที...
*
หลิวจ้าวอวีนังอยูก่ บั เจินฮุย่ เหมย อีกข้างเป็ นป๋ ายซู่องิ
นางอดไม่ได้ทจะลอบมองหลิ
ี วจ้าวเว่ยทีกําลังกินดืมอยู่
บ่อยๆ
จ้าวอวีรูส้ กึ ตืนเต้นอย่างบอกไม่ถูกจนไม่อาจเก็บอาการให้
นิงเฉยได้ คืนนีนังหลิวจ้าวเว่ยจะกลายเป็ นหญิงแพศยาที
มีขา่ วฉาวโฉ่ไปทังถงเยียนแล้ว นีเป็ นเรืองน่าสนุ กทีสุด
สําหรับนาง
"คืนนีอากาศดีจริงๆ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินบ่นขึน
ป๋ ายซูอ่ งิ ยิมขณะกระซิบตอบแม่สามี "มารดาข้าเชิญ
นักพรตมาช่วยดูฤกษ์ยามให้ งานเลียงคืนนีจึงไม่มเี รือง
ผิดพลาดแม้แต่น้อย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 3

"นับว่าสกุลป๋ ายของเจ้ารอบคอบดีจริงๆ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเอ่ย

ชม
"พีสะใภ้ ท่านแน่ใจนะว่าคืนนีจะไม่มเี รืองผิดพลาด" เจินฮุ่
ยเหมยอดกังวลไปถึงเรืองอืน
"ไม่มแี น่นอน อีกประเดียวรอบ่าวของข้าจัดการเสร็จแล้ว
พวกเจ้าก็อย่าลืมทําให้แนบเนียนล่ะ" ทีนีเป็ นจวน
สกุลป๋ าย ถือเป็ นถินของป๋ ายซู่องิ ดังนันนางจึงให้คนของ
ตัวเองช่วยลงมือ
"ข้าอยากเห็นสีหน้าซีดเซียวตอนทีนังสารเลวนันตืนมา
เจอตัวเองนอนกับบ่าวชันตําจริงๆ" หลิวจ้าวอวียิมเยาะ
"บ่าวชันตําอะไรกัน" ป๋ ายซู่องิ ถามอย่างสงสัย ทําให้หลิว
จ้าวอวีชะงักไปด้วย
"มิใช่พวกท่านคิดจะ... ให้นางกับบ่าว..."
"ไม่ใช่บ่าว ท่านตาของเจ้าคิดจะกําจัดคนทีหาเรืองสกุล
เจินพอดี ฝ่ ายนันเป็ นขุนนาง"
"ขุนนางหรือเจ้าคะ?" หลิวจ้าวอวีเพิงรูว้ ่าตนเข้าใจผิดมา
เสียตังนาน "ว่าแต่ขนุ นางคนใดทีทําให้ท่านตาขุน่ เคือง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 4

ขนาดนี?"
"จะใครอีก ก็จว้ งหยวนคนใหม่นนอย่
ั างไรเล่า" ฮูหยินผู้
เฒ่าสกุลเจินกดเสียงตําเอ่ยอย่างดูแคลน
หลิวจ้าวอวีอ้าปากพะงาบๆ นางตกใจจนไม่รจู้ ะพูดคํา
ไหน
เหตุใดกลายเป็ นเช่นนีเล่า!?
จากบ่าวชันตํากลายเป็ นเนียเถียนชิง เขาเป็ นชายหนุ่มรูป
งามทีนางใฝ่ ฝันหาอยูห่ ลายครัง หากไม่ตดิ ว่าอีกฝ่ ายไม่ม ี
ภูมหิ ลังไม่มอี ํานาจเหมาะสม นางอาจสลัดอันอ๋องทิงเพือ
เขาเลยก็ได้
แต่นี...
"เป็ นจ้วงหยวนคนนันจริงหรือเจ้าคะ คนสกุลเนียนัน"
หลิวจ้าวอวีขบกรามแน่น หัวใจนางเต้นรัวเต็มไปด้วย
ความรูส้ กึ ไม่ยนิ ยอม
"คนนันแหละ เจ้าอาจไม่ได้ใส่ใจจึงไม่รจู้ กั เขา หน้าตาดีอยู่
หรอก แต่เป็ นพวกลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ คิดจะ
ล่วงเกินสกุลเจินแล้วจะมีชวี ติ อยูต่ ่อไปได้งา่ ยๆ งันรึ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 5

หลิวจ้าวอวีกําหมัดแน่นขึน ในใจอึดอัดยิงนัก
ทําไมไม่เป็ นคนอืน!?
ต่อให้นังหลิวจ้าวเว่ยต้องถูกยํายีกไ็ ม่ควรจะเป็ นเนียเถีย
นชิง!
หลิวจ้าวองีกวาดตามองฝั งบุรุษ เนียเถียนชิงไม่อยูท่ นัี น
อีกต่อไปยิงทําให้ในอกของนางร้อนราวกับมีไฟสุม
นางไม่ยนิ ยอม!
ขณะทีคุยกันอยูบ่ ่าวคนหนึงก็เข้ามารายงานป๋ ายซูอ่ งิ
"มีอะไรรึ?" เจินฮุ่ยเหมยถามนางเมือเห็นว่าป๋ ายซู่องิ
ทําท่าจะลุกขึน
"มารดาของข้าตามไปพบ... พวกท่านรออยูต่ รงนีก่อน อีก
ไม่นานจะมีละครให้ชมแน่นอน"
"ดี ฝากขอบคุณมารดาของเจ้าด้วย"
"ได้เจ้าค่ะ"
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 6

หลิวจ้าวเว่ยถูกลากมาไว้บนเตียง นางมึนมองภาพใดไม่
ชัด รูเ้ พียงแต่ว่าในห้องมีกลินหอมประหลาด หญิงสาว
พยายามยันตัวให้ลุกขึน ขณะเดียวกันประตูถูกเปิ ดออก
อีกครัง นางรูต้ วั ว่าตนกําลังมีภยั แล้ว
"ถอดเสือผ้านางออกซะ" เสียงใครสักคนสัง ก่อนจะมีคน
เอือมมาแตะตัวหลิวจ้าวเว่ยอย่างรุนแรง
"สตรีงดงามเช่นนี น่าเสียดายจริงๆ" คนทีจับตัวนางอยู่
พูดขึน
"หากจะโทษก็ตอ้ งโทษทีนางขวางทางคนอืน" อีกคนตอบ
"เจ้ารีบจัดการเปลืองผ้านาง ข้าจะออกไปพาผูช้ ายมา"
"เจ้าค่ะ"
เสียงประตูเปิ ดและปิ ดลงอีกครัง บ่าวสตรีทเหลื
ี ออยู่
พยายามถอดชุดชันนอกของหลิวจ้าวเว่ย
โฉมสะคราญรูส้ กึ เวียนหัวมากๆ มือไม้ของนางคล้ายไม่ม ี
แรงแม้แต่จะต่อต้าน ทําได้แค่มองดูคนเปลืองผ้าตนเอง
ท่ามกลางความมืดสลัว
เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบ หากสายตาสามารถฆ่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 7

คนได้ บ่าวสารเลวผูน้ คงถู

ี กเผาตายไปด้วยไฟแค้นในใจ
ของนาง
หลิวจ้าวเว่ยแค้นใจนักทีไม่ระวังตัวให้ดกี บั หลุมพรางของ
พวกคนทราม
หญิงสาวนําตาคลอเบ้า
เสียดายทีเป็ นเพียงแค่ฝัน ดวงตาของนางมิอาจฆ่าคนได้
จริงๆ...
*
"เร็ว พาคนเข้ามาไว้ทนีี แล้วรีบออกไปซะ" เสียงสาวใช้ท ี
เพิงกลับมาตะโกนอย่างร้อนรน นางเห็นว่าหลิวจ้าว
เว่ยนอนมีผา้ ห่มคลุมอยูก่ จ็ ดั การวางร่างของบุรุษลงบน
เตียง
"นังนันหายไปไหนแล้ว ข้าสังให้เฝ้ าไว้แท้ๆ" นางพูดอย่าง
อารมณ์เสีย โบกมือไล่บา่ วชายออกไปจากห้องทันที
"ต้องทําให้พวั พันกันเสียหน่อย ...พวกเจ้าสองคนก็อย่า
อาฆาตข้าเลย เป็ นพวกเจ้าเองทีขวางทางชาวบ้าน จาก
นี--- อึก เจ้า!"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 8

หลิวจ้าวเว่ยลุกพรวดแทงปิ นทีสังทําพิเศษแทงทะลุคอ
ของบ่าวชัวคนนัน นางปิ ดปากอีกฝ่ ายไว้แล้วดันร่างนันให้
ถอยจนทรุดลงนังเก้าอีทีกลางห้อง
นัยน์ตาของหลิวจ้าวเว่ยมีแต่ไฟแค้น นางอุดปากอีกฝ่ ายที
เริมกระอักเลือดเอาไว้แน่ เพือไม่ให้พน่ ออกมา สาวใช้ตก
ตะลึงจนลืมดินรน เลือดลมตีขนึ คอของนางทะลุจนเป็ นรู
สตรีทเคยงดงามตรงหน้
ี ายามนีอํามหิตราวกับปี ศาจ
นางเลือนสายตาต่อไปถึงได้พบว่าสาวใช้ทเคยให้
ี เฝ้ าไว้
ก่อนหน้านีถูกยัดเอาไว้ทมุี มห้อง สภาพแขนขาหงิกงอผิด
รูป หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความตระหนกทันที
"กลัวแล้วหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยยิมหยันเมือดูสภาพฝ่ ายตรง
ข้าม "ไม่นึกว่าคนอย่างเจ้าจะรูจ้ กั กลัว ...คิดว่าพวกเจ้าทํา
คนอืนได้อยูฝ่ ่ ายเดียวหรือไร?" นางหมุนดึงปิ นทีเคลือบ
พิษออกมาจากคอมันราวกับไขตะปู
ยามทีเลือดขึนหน้าหลิวจ้าวเว่ยแรงเยอะจนบ่าวตัวเล็กๆ
นีไม่มสี ทิ ธิแม้แต่จะขัดขืน
"คิดจะยํายีขา้ งันรึ!?" นางปั กปิ นทีเหลามาจนแหลมเป็ น
พิเศษเข้ากลางดวงตาซ้ายของมัน บ่าวผูน้ นพยายามดิ
ั น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 9

รนเฮือกสุดท้ายแต่กห็ นีไปไหนไม่รอด หน้าของนางอาบ

ไปด้วยเลือด "เจ้ารูห้ รือไม่วา่ คนทีถูกยํายีจะมีชวี ติ อยู่
ต่อไปอย่างไร ...อยูไ่ ม่สตู้ ายไงเล่า ฝั นร้ายตลอดไป ชัว
ชีวติ ของนางนางจะไม่มวี นั ลืม แต่พวกเจ้ากลับคิดจะใช้วธิ ี
สามานย์แบบนีกับข้า! ก็อย่าได้ฝันเฝืองว่าข้าจะละเว้น
ทางสายไหนให้พวกเจ้าทังนัน!" หลิวจ้าวเว่ยคลังไปแล้ว
นางดึงปิ นออกมาอีกครังแต่แทงทะลุดวงตาขวาของมัน
หญิงสาวรูส้ กึ โกรธจนอยากจะแผดเสียงกรีดร้องราวกับ
สัตว์รา้ ย ทว่าได้แต่กดั ฟั นแล้วกระหนําแทงร่างบ่าวเลว
นันจนขาดใจตาย นางหอบหายใจลุกขึน
หลิวจ้าวเว่ยพลาดเองแม้จะระวังเรืองจอกเหล้า แต่ไม่นึก
ว่าพวกชัวนันจะถึงขันกล้าวางยาในอาหารด้วย แม้จะได้
รับมาน้อยแต่กม็ ผี ลกระทบอยูบ่ า้ ง
หญิงสาวทิงร่างน่าสังเวชของบ่าวผูน้ นลง
ั มือเปื อนเลือด
ของนางกําปิ นเอาไว้แน่นขณะทีหันไปหาบุรุษบนเตียง
เนียเถียนชิงเพียงนิงเงียบมองนาง ไม่ได้แสดงความรูส้ กึ
ใดๆ แม้แต่น้อย หญิงสาวสูดหายใจลึกพยายามข่มความ
อาฆาตทีควบคุมไม่อยู่ แต่จๆู่ กลับมีคนเปิ ดประตูพรวด
เข้ามา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 0

หลิวจ้าวเว่ยหันขวับ นางคิดจะสูต้ ายกับอีกฝ่ ายจึงง้างปิ น

เหล็กในมือจะพุง่ ออกไป "ไม่! ไม่จา้ วเว่ยนันเป็ นคนของ
ข้า" ชายหนุ่มกอดรังเอวนางไว้จากด้านหลังพร้อมกับแย่ง
ปิ นในมือไป
เขาเห็นแล้วว่าเวลานีหลิวจ้าวเว่ยผิดปกติ "ไม่มอี ะไรแล้ว
ข้าอยูน่ ี ไม่มอี ะไรอีกแล้ว" เขากอดนางไว้ พยายามลูบหัว
ปลอบประโลมให้นางใจเย็นลงอีกนิด
ดวงตาของหญิงสาวแข็งทือ ลมหายใจหนัก นางกําเสือ
เนียเถียนชิงไว้เป็ นหลักยึด กระซิบเสียงแหบพร่า
"ช่วยข้า"
"แน่นอนข้าจะช่วยเจ้า พวกมันคิดจะเล่นงานเราทังคู่
กรรมนีย่อมต้องมีเจ้าของ"
"ดี"
"คุณหนู ขา้ พาคนมาแล้ว" เสียงกระซิบทีข้างหน้าต่างดัง
ขึน หลิวจ้าวเว่ยรูว้ า่ เป็ นปานเก๋อหัว เนียเถียนชิงสังให้
บ่าวของตนไปเปิ ดหน้าต่างแล้วช่วยปานเก๋อหัวส่งคนเข้า
มา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 1

หลิวจ้าวเว่ยมองบุรุษทีบ่าวของนางแบกมาด้วยสายตา
เย็นชาสุดขีด นึกอยากจะลงมือฆ่าอีกสักรอบแต่เนียเถีย
นชิงยังโอบตัวนางไว้ไม่ยอมให้หลุดออกไปแม้แต่น้อย
"ข้าจะไปเอาตัวผูห้ ญิง" ปานเก๋อหัวว่าแต่เนียเถียนชิงส่าย
หน้า
"เรืองนันข้าจัดการแล้ว เจ้ารีบไปตามบ่าวของนางแล้ว
ออกไปรอทีรถม้า หากเกิดเรืองขึนให้รออีกสองเค่อแล้ว
วนรถไปทีจวนประตูสเี ขียวด้านหลังจวนนี ข้าจะพานาง
ออกไปทีนันเอง" เนียเถียนชิงสัง
ปานเก๋อหัวไม่แน่ใจว่าควรตอบรับคนผูน้ หรื
ี อไม่จงึ หันไป
มองหลิวจ้าวเว่ย ผูเ้ ป็ นนายของเขาพยักหน้ารับเขาจึง
กระโดดออกจากหน้าต่างไป
"เรียกคนมาเก็บกวาดศพพวกนี ต้องสร้างคืนวสันต์แสน
หวานครังใหญ่ให้พวกสกุลเจินกับสกุลป๋ ายเสียหน่อย อย่า
ลืมให้พวกขุนนางใหญ่ทงหมดมาร่
ั วมชมดูดว้ ยล่ะ ต้องให้
แน่ใจว่าตังแต่พรุง่ นีไปพวกมันจะเงยหน้าขึนมาไม่ได้อกี "
เนียเถียนชิงสังอย่างเลือดเย็นก่อนจะพาหญิงสาวลอบ
ออกจากห้อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 2

เนียเถียนชิงสร้างเส้นทางลับไว้มากมาย เช่นเดียวกันมี
เส้นทางลับอยูใ่ ต้ดนิ จวนสกุลป๋ าย เขาพาหลิวจ้าวเว่ยลง
ไปในอุโมงค์ ลัดเลาะออกไปยังจวนด้านหลังทีเขาซือ
เอาไว้ ทีนีเป็ นทีพักลับๆ ของคนในสํานักของเขา
"ทําไมถึงมีทางลับทีนี" แม้สติจะพร่าเลือนแต่หลิวจ้าวเว่ย
ยังไม่ถงึ ขันโง่งม
"ข้าสร้างเอาไว้เอง หากเจ้าชอบจะมาเดินเล่นก็ได้" เนีย
เถียนชิงเอ่ยอย่างไม่ยหระ
ี หญิงสาวจึงย่นจมูกกับคําพูด
สบายๆ ของเขา
ลงไปเดินเล่นในอุโมงค์ลบั มีหวังหากเดินผิดทางจะตาย
ไม่รตู้ วั เสียมากกว่า
"เจ้ารูส้ กึ เช่นไรตอนนี"
"ข้าเวียนหัว แล้วก็ไม่มแี รง" หลิวจ้าวเว่ยคล้ายใช้แรง
เฮือกสุดท้ายไปกับการฆ่าบ่าวพวกนันแล้ว เมือแรง
อาฆาตจางหายฤทธิยาก็ปรากฎชัด นางเริมไม่มแี รง
แม้แต่จะก้าวเดินด้วยซํา
"พวกมันวางยามอมเมากับเจ้า แต่ใช้พษิ เริงรมณ์กบั ข้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 3

คงคิดให้ขา้ เป็ นฝ่ ายล่วงเกินเจ้า ข้าจะได้ตอ้ งโทษอาญา"

เนียเถียนชิงลูบหน้าผากทีผมปรกของนางเบาๆ
"เจ้าต้องพักทีนีสักครู่ จะให้คนอืนพบเจ้าสภาพนีมิได้
เด็ดขาด"
หลิวจ้าวเว่ยนังลงใต้ตน้ ไม้ จวนนีเงียบสงบราวกับไร้คน
อยู่ เนียเถียนชิงลูบหน้านางอย่างสงสาร เห็นสองมือนาง
ทีเปื อนเลือดอยูก่ ย็ งสงสารนางจั
ิ บใจ
"ข้าจะไปยกอ่างนํามา แล้วก็จะให้คนต้มยาล้างพิษมาให้
เจ้า เจ้ารอตรงนีให้ด"ี
"ท่านไปเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยกุมขมับ นางได้ยนิ เขาพูดแต่
ลืมตาแทบไม่ขนึ
เนียเถียนชิงจูบหน้าผากชืนเหงือของนางเบาๆ แล้วลุกขึน
มุง่ หน้าไปทางครัวของจวน
หลิวจ้าวเว่ยหายใจหนัก นางหมดเรียวแรงรูส้ กึ เหนือยไป
ถึงปลายนิว แม้แต่มเี รืองประหลาดเกิดขึนตรงหน้าหญิง
สาวก็ยงั ไม่รสู้ กึ ตัว
คล้อยหลังเนียเถียนชิงกลุม่ ควันกลุ่มใหญ่จๆู่ ก็ลอยมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 4

รวมกันแล้วหมุนวนจนน่ าพิศวง หากมนุ ษย์ทวไปได้

ั พบ
เห็นต้องตีความไปต่างๆ นานาแน่ ควันนันหมุนราวกับ
พายุลูกเล็กๆ อยูค่ รูห่ นึงก่อนแตกกระจายหายวับไป แต่
กลับปรากฎร่างของชายชราถือไม้เท้ายืนอยูแ่ ทน
ชายผูน้ นมี
ั ผมขาว เคราขาว แต่งตัวซอมซ่อ แต่ดเู ปี ยม
บารมี เห็นได้ชดั ว่าไม่ใช่มนุ ษย์เดินดิน
หลิวจ้าวเว่ยหลับตาอยูจ่ งึ ไม่รวู้ า่ ตรงหน้ามีใครมาเพิม
นางมึนหัวหนักขึนเพราะฤทธิยาจนอยากจะหลับไปเสียให้
รูแ้ ล้วรูร้ อด
กระทังได้ยนิ เสียงหนึง
"คุณหนูหลิวไม่พบกันนาน" เสียงนันทําให้หลิวจ้าวเว่ย
รูส้ กึ ขนลุกทันที...
*
ในจวนสกุลป๋ ายงานเลียงยังดําเนินต่อไป หลิวจ้าวอวีใช้
ข้ออ้างว่าดืมมากแล้วจึงแยกไปรวมตัวกับกลุม่ เด็กสาว
นางคิดว่าหากเกิดเรืองจะได้ชกั ชวนพวกผูห้ ญิงไปดูได้
ทันเวลา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 5

กลุม่ สตรีเหล่านันพากันออกไปเดินเล่นในสวนเพือรอให้
งานเลียงเลิก
มีฝู่ หลบอยูท่ า่ มกลางเงาต้นไม้ นางรอจนกระทังปานเก๋อ
หัวมาพบจึงเดินออกจากทีซ่อน
หญิงสาวยกนําแกงแก้เมาอยูใ่ นมือขณะมุง่ หน้าไปทีเรือน
นันอีกครัง
มีบ่าวของป๋ ายซู่องิ มาส่งสัญญาณให้คนสกุลเจิน ฮูหยินส
กุลป๋ ายก็สงให้
ั คนหยุดเล่นดนตรีอย่างรูใ้ จ เพือให้ทุกคน
ได้ยนิ เสียงความวุน่ วายให้ชดั เจนทีสุด
หลิวจ้าวอวีใจเต้นระทึกเมือได้ยนิ เสียงดนตรีหยุด แม้นาง
จะไม่อยากให้หลิวจ้าวเว่ยได้แต่งกับเนียเถียนชิง แต่นาง
ก็ไม่โง่ขนาดหุนหันไปพังแผนการของท่านยาย
อีกอย่างคนทีถูกสกุลเจินหมายหัวอย่างเนียเถียนชิงนับว่า
อนาคตดับแล้ว นางไม่จาํ เป็ นต้องใส่ใจอีกแม้จะนึก
เสียดายก็เถอะ
ไม่นานเกินรอเสียงกรีดร้องก็ดงั ขึน
มีฝู่ ทงชามนํ
ิ าแกงลงพืนพร้อมกับกรีดร้องสุดเสียง "ช่วย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 6

ด้วย ช่วยด้วย มีงเู ข้าไปในห้อง คุณหนูของข้าอยูใ่ นนัน

ช่วยด้วย ใครก็ได้เข้าไปไล่มนั ที ช่วยด้วย! ช่วยคุณหนู
ของข้าด้วย!!!"
คนสกุลเจินกับคนสกุลป๋ ายต่างรูง้ ว่านันเป็ นสัญญาณที
เฝ้ ารอ ป๋ ายฮูหยินร้องขึนอย่างไม่พอใจ "นันเสียงใครมา
เอ็ดตะโรโวยวายอยูท่ นีี "
"ได้ยนิ ว่างู หรือจะมีคนถูกงูกดั " ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินพยายาม
ขยายเรืองใหญ่ขนอี ึ ก ทําให้เหล่าฮูหยินทีนังอยูใ่ นลาน
ตระหนก
"ตายแล้วเป็ นคุณหนูสกุลไหนถูกงูกดั !? พวกเราไปดูกนั
เถอะ" พวกฮูหยินทังหลายทีนังอยูก่ ลัวจะเป็ นลูกหลาน
ตนเองจึงเดินตามไปด้วย
หลิวจ้าวอวีทีพาสหายออกมาเดินเล่นในสวนได้ยนิ เสียง
โวยวายก็เอ่ยปากชวน "ทางนันเหมือนจะมีเรือง เราไปดู
กันเถอะเผือช่วยอะไรได้"
ขุนนางผูช้ ายหลายคนก็เดินตามเสียงโวยวายมาด้วย
เพราะส่วนใหญ่เป็ นวรยุทธ์ดงั นันจึงไม่กลัวอันตราย ผูค้ น
มากมายมุง่ หน้าไปออกันอยูท่ หน้
ี าเรือน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 7

นายท่านสกุลป๋ ายมาถึงก่อนเพราะเพิงพาพวกขุนนาง
ใหญ่กลับมาจากเรือนชันในพอดี "หยุดแหกปากโวยวาย
ได้แล้ว มีเรืองอันใดก็พูดให้รเู้ รือง"
"ฮือ ขอนายท่านโปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วย เมือครู่
คุณหนูขา้ เมามากข้าจึงพานางเข้าไปพักด้านใน แต่พอ
กลับมา ข้าเห็นงูตวั ใหญ่มพี ษิ เลือยลอดประตูเข้าไป ได้
โปรดส่งคนจับมันด้วย คุณหนูของข้าเมาไม่ได้สติ ไม่รจู้ ะ
หลบพ้นหรือไม่" ในฐานะนางเอกงิวเก่า เสียงร้องของมีฝู่
ดังก้องกังวาน ทังยังฟั งออกชัดเจน ไม่วา่ คนมาก่อนมา
หลังล้วนได้ยนิ สิงทีนางพูด
นายท่านสกุลป๋ ายมองไปรอบๆ เห็นคนมาล้อมอยูห่ น้า
เรือน ทังยังเห็นฮูหยินของเขาก็เข้าใจ ป๋ ายฮูหยินเห็นว่ามี
ฝู่ เป็ นบ่าวทีสกุลเจินติดต่อเอาไว้กว็ างใจ พยักหน้าให้สามี
เขารูแ้ ผนของสกุลเจินดีกท็ าํ ท่าทีขงึ ขัง "พวกเจ้ารออะไร
อยู่ พังประตูเข้าไป!'
หลิวหานตามฝูงชนมาทีนี เขาจํามีฝู่ ได้จงึ รูส้ กึ กังวล เดิน
ลอดผูค้ นมายืนอยูด่ า้ นหน้าสุดเพราะกลัวว่าหลิวจ้าวเว่ย
จะได้รบั บาดเจ็บ แต่พอเหลียวมองไปทางพวกสกุลเจิน
กลับเห็นสายตาสะใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 8

เด็กชายไม่ใช่คนโง่ แค่งตู วั เดียวกลับเรียกผูค้ นครึงงานมา

อยูน่ ี ไม่ปกติแม้แต่น้อย เขาคิดจะพูดอะไรสักอย่างแต่
บ่าวของสกุลป๋ ายกลับกระแทกประตูเข้าไปแล้ว
"กรีด!!!!" เสียงสตรีกรีดร้องกันระงม ตามก็รบี ยกมือขึนมา
ปิ ดตา
ภาพทีเห็นนันยิงกว่าจะจินตนาการได้ สตรีนางหนึง
เปลือยเปล่า นางไม่ได้อยูบ่ นเตียงแต่กลับพัวพันกับบุรุษ
อยูก่ ลางห้องอย่างถึงพริกถึงขิง ร่องรอยขบกัดนํารัก
ชัดเจนทังยังกอดก่ายกันราวกับสินเรียวแรงจะคลาน
กลับไปนอนบนเตียงหลังผ่านสงคราม "บัดสีบดั เถลิง นี
มันลูกสาวสกุลใด!?" ขุนนางใหญ่ผหู้ นึงตวาดขึน!
"เจ้าเป็ นบ่าวของคุณหนูหลิวไม่ใช่ร ึ คุณหนูหลิวยังไม่ทนั
แต่งงานแต่ทําไม..." ใครสักคนตะโกนขึน ต่างคนต่างตาลุ
กวาว แม้แต่หลานไฉ่ซนกัิ บหยูผงิ เหยียนก็นึกไม่ถงึ
อู๋ถงิ รีบแหวกผูค้ นเข้ามาเมือได้ยนิ ว่าเกียวกับหลิวจ้าว
เว่ย
"บัดสียงนั
ิ ก เป็ นสตรีในห้องหอกลับนัดแนะผูช้ าย แล้วดู
พวกเขาจนป่ านนียัง... มียางอายกันบ้างหรือไม่!?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 9

หลิวเฉียนหน้าเปลียนสีรสู้ กึ โกรธจนสัน หากหลิวจ้าวเว่

ยถูกข่มเหงยังปั ดว่าเป็ นความผิดผูอ้ นได้
ื แต่จากภาพนีมี
แต่คนจะคิดว่าสมยอมคบชูส้ ชู่ าย
"นันมิใช่สตรีสกุลหลิว" ท่ามกลางความอึดอัดครังใหญ่
หลิวหานกลับเอ่ยปากขึน
"เจ้าหมายความว่าอะไร!?" ป๋ ายฮูหยินตวัดเสียงใส่หลิว
หานทันที
เด็กชายยืดคอขึน แม้จะอายุน้อยและรูส้ กึ กลัวอยูบ่ า้ งแต่
เขาไม่ใช่คนโง่
คนเหล่านีวางกับดักเอาไว้แน่นอน แม้แต่บดิ าเขาก็อาจ
สมรูร้ ว่ มคิด แต่ในจวนหลิวสําหรับพีสาวผูน้ นแล้
ั ว นางไร้
ทีพึง นอกจากเขาแล้วใครจะยืนหยัดเพือนางอีก หากเขา
หันหลังให้นางอีกคน นางจะยังมีชวี ติ อยูไ่ ด้ร ึ
หลิวหานสูดหายใจลึก "นันไม่ใช่สตรีสกุลหลิวยิงไม่ใช่
พีสาวข้า พีสาวข้าคุณหนูใหญ่หลิวจ้าวเว่ยเป็ นหญิงงาม
อันดับหนึงของถงเยียน แต่สตรีผนู้ นั แค่หนั หลังก็ยงั รูว้ า่
อัปลักษณ์ จะมาเทียบพีสาวข้าได้อย่างไร!?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 0

"คุณชายหกหลิวช่างรักใครพีน้องจริงๆ" ป๋ ายฮูหยินเอ่ย
ประชด
"เช่นนันก็พสิ จู น์ ข้ามันใจว่านันไม่ใช่สตรีสกุลหลิว พีสาว
น้องสาวของข้าไม่มนี สิ ยั ตําช้าเช่นนี" เขายืนหยัดเพือสกุล
หลิวถือว่าไม่ได้ล่วงเกินใคร
หลิวจ้าวอวีนึกอยากจะเถียงแต่ถา้ นางแย้งหลิวหานไม่
เท่ากับตัวนางตําช้าหรอกรึ หลิวเฉียนเองได้ยนิ ลูกชายพูด
อย่างมันใจก็คดิ ว่าตนควรเอ่ยปาก
"ขุนนางใหญ่ทงหลายล้
ั วนอยูท่ นีี ข้าหลิวเฉียนขอยืนยัน
สตรีชนตํ
ั านันไม่ใช่คนสกุลหลิว หรือถ้าเป็ นบุตรีขา้ จริง
หลังจากคืนนีไปนางก็จะไม่ใช่อกี ต่อไป!" ถึงขันประกาศ
ตัดพ่อตัดลูกแล้ว นีนับเป็ นประโยชน์สาํ หรับเขา ถ้ากลาง
ห้องนันคือหลิวจ้าวเว่ยเขาก็ยงั มีสทิ ธิไปขอพระราชทาน
อภัยโทษกับฮ่องเต้ได้ แต่ถา้ ไม่ใช่กถ็ อื ว่าเขาเอ่ยปาก
ปกป้ องวงศ์ตระกูลมิได้ดูดายให้ใครหมินหยาม
เจินฮุ่ยเหมยกัดฟั นแน่น ยามนีนางเป็ นฮูหยินสกุลหลิว
นางต้องยืนข้างหลิวเฉียน แต่เมือเห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินไม่
แสดงท่าทีกพ็ ยายามอดทน รอแผนการดําเนินไปถึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 1

ตอนท้ายหลิวเฉียนประกาศตัดขาดแล้วนางอาจจะได้ไล่
หลิวจ้าวเว่ยไปอยูอ่ ารามสมใจ
"งานเลียงมงคลแท้ๆ กลับมีเรืองฉาวโฉ่เช่นนี ชายหญิง
มากราคะ ไป! ไปดูหน้าให้ชดั ๆ สิ ปลุกพวกเขาตืนขึนมา
ข้าจะให้พวกเขารับผิดชอบทีทําลายเรืองมงคลของจวน
ข้า! หากเป็ นขุนนางละก็ตอ้ งฝากพวกท่านทังหลายช่วย
ร้องเรียนแล้ว ชายโฉดหญิงชัวจริงๆ" ป๋ ายฮูหยินแสร้ง
ทําท่าเดือดดาลเดินตรงเข้าไปในพร้อมกับบ่าวไพร่ แล้ว
สังให้ดงึ คนทังสองทียังกอดก่ายแยกจากกัน
"กรีด!!!!!!" ป๋ ายฮูหยินร้องดังลัน นางรีบชีให้บ่าวปิ ดประตู
แต่อู๋ถงิ นึกขัดใจตังแต่คนต่อว่าหลิวจ้าวเว่ยแล้ว นางเสีย
มารยาทก้าวเข้ามาในเรือนยันประตูนนไว้ ั พอดี ทําให้คน
มากมายได้เห็นหน้าตาของชายหญิงคูน่ นชั ั ดเจน
เสียงหวีดร้องดังระงมไปทัว
"ข้าบอกแล้วว่ามิใช่พสาวข้
ี า" หลิวหานเอ่ยเสียงดังแล้ว
หันหลังจากไปโดยไม่สนใจเรืองวุน่ วายข้างหลังอีก
อู๋ถงิ เองก็รสู้ กึ สะใจและคิดว่าตนต้องล้างชือให้สหายสัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 2

หน่อย "เห็นชัดว่าไม่ใช่คุณหนูหลิว นางไม่เคยมา

สกุลป๋ ายจะนัดแนะบุรษุ ได้ยงั ไง กลับกัน... คนทีชําชองที
ทางต่างหากทีน่ากลัว"
คนทังกลุม่ ต่างกระซิบกระซาบ
"นีมันบัดซบ!"
"ช่างไม่อายฟ้ าอายดิน"
"คนพวกนีศีลธรรมถูกสุนัขกินแล้วหรือไง?"
"นีข้าพูดไม่ออกเลย เรืองนีน่าตกใจเกินไป"
"ข้าไม่เข้าใจ สตรีผนู้ นกั
ั บ..."
"จะไม่เข้าใจอะไร นีเป็ นการคบชูอ้ ย่างไรเล่า น่า
สะอิดสะเอียนเหลือเกิน"
"คบชูร้ ?ึ "
"ใช่"
"คบชูร้ ะหว่างพ่อผัวกับลูกสะใภ้น่ะสิ!"
"เป็ นถึงเสนาบดีแต่กลับเล่นชูก้ บั ลูกสะใภ้ตวั เอง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 3

"บางทีหลานชายของเขาอาจจะเป็ นลูกของเขา"
"คุณชายใหญ่สกุลเจินช่างมีความอดทนจริงๆ"
"ข้าขนลุกไปหมดแล้ว"
"กรีด! ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจิน!" ร่างของหญิงชราล้มลงไป
ท่ามกลางความโกลาหลอีกครัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 4

แสนชัง
#46. ถอนหมัน

เหล่าขุนนางต่างรูส้ กึ โกรธจนตัวสัน เรืองคาวโลกียฉ์ าวโฉ่

เช่นนีไม่มใี ครอยากข้องแวะทังนัน คนถงเยียนมีลกั ษณะ
นิสยั ทีชอบแสดงว่าตนเองมีจติ ใจสูงส่ง แม้แต่คนยากจน
ยังมักแสร้งว่าตนรูม้ ารยาทชันสูง รูจ้ กั แยกแยะกฎบ้านกฎ
เมือง
เหล่าขุนนางมักจะระมัดระวังไม่ให้กา้ วล่วงกระทบกระทัง
กัน แต่ยามนีเรืองทีไม่อยากยุง่ กลับแผ่อยูต่ รงหน้า ถ้า
พวกเขายังไม่ยงุ่ จะกลายเป็ นคนไร้คุณธรรม อาจจะถูก
วิจารณ์ถงึ รากเหง้าความคิด นีเท่ากับบังคับให้ขนุ นางทุก
คนทียืนอยู่ ณ ทีนีต้องออกความเห็น อย่าฝันถึงการเก็บ
งําคําพูดเลย
"ตําช้ายิงนัก เป็ นถึงเสนาบดีผใู้ หญ่ในสภาขุนนาง แม้แต่
เรืองมัวโลกียก์ บั ลูกสะใภ้ยงั ทําได้" ขุนนางใหญ่ทไม่
ี ได้ม ี
ความสัมพันธ์อนั ดีกบั ตระกูลเจินนักตะโกนขึนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 5

"พรุง่ นีข้าจะถวายฎีกา คนเช่นนีจะให้อยูใ่ นสภาขุนนางได้

อย่างไร" ขุนนางฝ่ ายจารีตผูห้ นึงพูดแล้วสะบัดแขนเสือ
หนีไปทันที
ต่างคนต่างวิจารณ์กนั คําสองคํา ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง
อย่างเสียสติของฮูหยินสกุลป๋ าย นางรีบสังให้คนแยกคน
ทังสองในห้องออกและปิ ดประตู
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเป็ นลมล้มลงไปเมือเห็นว่าสามีกบั
ลูกสะใภ้เริงรักกัน พวกบ่าวต่างช่วยหามนางออกไปเพือ
แก้ไขและตามหมอ
ในใจของหลิวจ้าวอวีหนาวเหน็บสุดจะกล่าว นางยังคนยืน
จังงังราวกับจับต้นชนปลายไม่ถูก สกุลเจินถือเป็ นไม้ใหญ่
ทีหนุนหลังมารดาและตัวนาง
ขุนนางนันมีกฎเกณฑ์มากมายหลายข้อทีต้องหลีกเลียง
แต่ท่านตาของนางกับป้ าสะใภ้ของนางกลับเกิดเรืองเช่นนี
ต่อหน้าคนครึงเมือง ยามคนพวกนีกลับจวนเรืองนีจะต้อง
แพร่ออกไป แล้วสกุลเจินจะยังมีหน้าอยูใ่ นถงเยียนต่อไป
อีกได้ยงั ไง
เห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเป็ นลม เจินฮุย่ เหมยอยากตาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 6

ไปดูนางแต่หลิวเฉียนจ้องนางเขม็งนางจึงไม่กล้าขยับขา
หลิวเฉียนเป็ นคนเห็นแก่ตวั คราวก่อนสกุลเจินเกิดเรือง
เขาสังห้ามนางติดต่อกับบ้านเดิมจนเมือสถานการณ์ดขี นึ
ยามนีสกุลเจินฉาวโฉ่ถงึ ขันนี เขาไม่ยอมให้ตวั เองแปด
เปื อนไปด้วยแน่
"ต้องเป็ นฝีมอื มันแน่ๆ!" หลิวจ้าวอวีได้แต่กระซิบเสียงเบา
แม้จะเดาได้ว่าเป็ นฝี มอื หลิวจ้าวเว่ยตลบหลังพวกนาง แต่
เรืองมาถึงขันนีแล้ว นางกลับไม่กล้าแม้แต่จะเรียกร้อง
ความเป็ นธรรมให้ทา่ นตา
นังสารเลวนันโหดร้ายยิงนัก คนอืนเพียงแต่คดิ ทําร้ายนาง
แต่นางกลับเล่นงานให้ทงตระกู
ั ลไม่กล้าเงยหน้า
นายท่านสกุลป๋ ายนําท่วมปาก เขายังรูส้ กึ ว่าตาม
สถานการณ์ไม่ทนั จนกระทังได้ยนิ คนตะโกนบริภาษ
ดวงตาคมกริบจึงตวัดไปมองสาวใช้ทร้ี องตะโกนก่อนหน้า
นี แต่กว่าจะรูต้ วั นางกลับหายไปแล้ว
หลิวช่างอิงเดินตามหลิวหว่านอีมาถึงทีหลังเพราะเห็นว่า
มีคนมากทางนี แต่พอได้ยนิ คนพูดเรืองพ่อผัวกับลูกสะใภ้
ก็ถงึ กับตะลึง "นีเรืองจริงรึ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 7

คนมุงอยูม่ ากคนสกุลป๋ ายก็เร่งปิ ดประตูหอ้ งไปแล้ว แต่

เสียงวิจารณ์ยงั ไม่จบ หลิวช่างอิงตกใจกับเรืองนีมาก
ในขณะทีหลิวหว่านอีแทบจะข่มเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
เจินไห่กงั เป็ นประมุขสกุลเจิน เป็ นเสนาบดีในสภาขุนนาง
ทีสกุลเจินต้านลมต้านฝนอยูไ่ ด้ทุกวันนีก็เพราะอิทธิพล
ของเขา แต่ขอแค่เรืองเน่าเหม็นนีแพร่ออกไปทังเมือง ขอ
เพียงให้ฮอ่ งเต้ททรงเคร่
ี งครัดขนบธรรมเนียนผูน้ นได้
ั ร ู้
สกุลเจินยังจะมีหน้ายืนอยูไ่ ด้อกี รึ!?
"กลับจวน!" หลิวเฉียนเห็นท่าไม่ดเี ขาจึงออกคําสัง
เด็ดขาด ไม่คดิ จะอยูด่ ูสถานการณ์ของสกุลเจินแม้แต่น้อย
เจินฮุ่ยเหมยก้มหน้าเดินตามหลังสามีไปทันที
หลิวหว่านอียืนอยูน่ อกวง จนเมือเห็นหลิวจ้าวอวีเดินหน้า
ซีดผ่านมาก็เอ่ยเย้ยอย่างสาแก่ใจ "คิดไม่ถงึ ว่าเจ้าเองก็มี
วันนี"
ขอเพียงสกุลเจินหมดอํานาจยังไม่รวู้ า่ เจินฮุย่ เหมยจะ
รักษาตําแหน่งภรรยาเอกไว้ได้หรือไม่ หากได้เห็นหลิวจ้า
วอวีลดฐานะมาเป็ นลูกอนุ อกี ครัง หลิวหว่านอีคงสะใจจน
ตาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 8

หลิวจ้าวอวีขบฟั นแต่ไม่กล้าเถียง นางเร่งเดินตามมารดา

กับบิดาไปทันที คนสกุลหลิวรีบไปรวมตัวกันทีรถม้า มี
บ่าวชายคนหนึงวิงมาแจ้งหลิวเฉียน
"นายท่านคุณหนูใหญ่ให้บ่าวรอรายงาน คุณหนูใหญ่เมา
แล้วล้ม ชุดของนางเลอะ ไม่มสี าํ รองจึงขอกลับจวนไป
ก่อน"
"ข้ารูแ้ ล้ว" หลิวเฉียนไม่ใส่ใจนักยามนีคิดแต่จะไปให้พน้
สกุลป๋ าย แต่เจินฮุย่ เหมยกําหมัดแน่น รูว้ า่ หลิวจ้าวเว่
ยต้องเกียวข้องกับเรืองบิดานางแน่
หลิวหว่านอี หลิวช่างอิง มาขึนรถม้าก็เห็นว่าหลิวเหยา
เหยานังอยูด่ า้ นในแล้ว น้องสาวขีขลาดคนนีพอเห็นว่ามี
เรืองไม่ดดี า้ นในก็รบี วิงออกมารอบนรถม้าทําท่าจะหนี
ทันที
หลิวหานมองสีหน้าไม่ดขี องคนในครอบครัวแล้ววางเฉย
สําหรับเขาไม่เกิดเรืองกับหลิวจ้าวเว่ยเขาก็โล่งใจแล้ว
ส่วนผูอ้ นจะเจ็
ื บใจหรือหวาดกลัวล้วนไม่ใช่ธุระทังสิน
ท่ามกลางความอลหม่านของเหล่าชนชันสูงทียามมาอย่าง
แจ่มใส ทว่ายามกลับมีแต่ความอึมครึมและเสียงก่นด่า แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 9

คงไม่มใี ครวิตกกังวลไปกว่าคุณชายใหญ่สกุลกวน
คนอืนอาจไม่รู้ สกุลกวนเป็ นสกุลพ่อค้าใหญ่ในถงเยียน
เบืองหลังทีพวกเขายืนหยัดอยูใ่ นเมืองหลวงได้อย่าง
มันคงก็เพราะสกุลป๋ ายกับสกุลเจินคอยหนุนหลัง แม้แต่
เวลาก่อคดีหรือเรืองเลียงโจรป่ าเอาไว้ใช้งานก็เพราะได้
ความกล้าจากสองตระกูลใหญ่นี แต่วนั นีราวกับสายฟ้ า
ฟาดลงมากลางกระหม่อมของเขา
หากตระกูลเจินหมดอํานาจ หากสกุลป๋ ายไร้ทพึ
ี ง หาก
สองตระกูลนีบาดหมางกัน ตระกูลกวนยังจะอยูไ่ ด้อกี
หรือ?
ในใจคนสกุลกวนไม่มนคงแม้
ั แต่น้อย เขามองคนทีหาย
ออกประตูจวนตระกูลป๋ ายไปเรือยๆ แล้วรูส้ กึ ว่ามีเมฆ
หมอกมืดทึบบังอนาคต มองไปทางใดล้วนไร้ทางออก
ทันทีทกลั
ี บถึงจวน หลิวเฉียนก็ออกคําสังดังๆ "หลังจากนี
จวนหลิวไม่รบั แขกจากตระกูลเจินและป๋ าย ห้ามติดต่อคบ
ค้า แล้วก็ให้ทุกคนอยูใ่ นจวนเงียบๆ เก็บเนือเก็บตัว ช่วง
นีอย่าได้ออกจากจวนไปเพ่นพ่านเด็ดขาด ถ้าใครขัดคําสัง
ข้าจะลงโทษให้ไปอยูอ่ าราม" พูดแล้วก็สะบัดเสือหนีไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 0

ทางเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่า
เจินฮุ่ยเหมยหน้าชา คําพูดเหล่านันเขาจงใจสังนางกับ
หลิวจ้าวอวีโดยเฉพาะ เพราะในจวนนีใครจะติดต่อสกุล
เจินกับป๋ ายอีกถ้าไม่ใช่พวกนาง
หลิวหว่านอีรอจนบิดาลับสายตาไปก็หวั เราะออกมาดังๆ
"ถานอิงกลับเรือนกันเถอะ ข้ามีเรืองตลกจะเล่าให้อเหนี
ี ยง
ฟั ง ถ้านางได้ฟังนางต้องขําจนฟั นร่วงแน่ๆ" นางเรียก
บ่าวของตนแล้วกรีดพัดเดินไปอย่างอารมณ์ด ี
หลิวเหยาเหยารีบเดินจากไปเช่นกัน หลิวช่างอิงมองสอง
แม่ลกู แล้วก็รบี เดินไปทางเรือนตน นางต้องรีบเตือนอนุ
เสวียนให้หยุดเข้ากับฝ่ ายเจินฮุย่ เหมย
ทุกคนแยกย้ายไปจนเหลือแค่สองแม่ลกู หลิวจ้าวอวีอึด
อัดใจยิงนัก "ท่านแม่เรืองนีไม่จริงใช่หรือไม่" นางทึงผม
ตัวเองอย่างเจ็บปวด "ท่านแม่เราจะทํายังไงกันดี!"
"อย่าเพิงพูดมากรีบกลับไปทีเรือน" เจินฮุย่ เหมยไม่ได้
รูส้ กึ ดีไปกว่าหลิวจ้าวอวี แต่นางจะปล่อยให้ลกู โวยวายทีนี
ไม่ได้จงึ ลากแขนหลิวจ้าวอวีกลับเรือนทันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 1

ในใจหลิวจ้าวอวีมีแต่ความวิตก นางอยากให้คนื นี
ยาวนานออกไปอีก เพราะขอเพียงฟ้ าสว่างชือเสียงของ
สกุลเจินคงไม่มเี หลืออยูอ่ กี ต่อไป...
ก่อนหน้านีทีหลิวจ้าวเว่ยประคองตัวอยูไ่ ด้ เนืองจากนาง
กัดลินตัวเองจนเจ็บเพือเรียกสติ แต่เมือเนียเถียนชิงพา
นางมานังพัก หญิงสาวก็แทบจะหมดสติอกี ครัง ภาพทุก
อย่างหมุนคว้าง เรียวแรงหดหาย แม้แต่หายใจนางยังรูส้ กึ
เหนือย
นางไม่รตู้ วั เลยด้วยซําว่ามีคนเข้ามาใกล้...
"คุณหนู หลิว" ชายชราจ้องมองหญิงสาวทีตกอยูใ่ นในห้วง
ไร้สติ "คุณหนูหลิว ความพยาบาทของเจ้ารุนแรงเกินไป
ภายภาคหน้ามีแต่การก่อกรรมทําเข็ญ ฆ่าล้างสร้างเวรต่อ
กัน ยามนียังไม่หมดโอกาสทีจะละวางความแค้น"
หลิวจ้าวเว่ยนิวหน้า แม้ไม่มแี รงแม้แต่จะเงยหัวขึนมองว่า
ใครกําลังพูดกับตน แต่หยู งั ได้ยนิ เสียงรบกวน
"ในใต้หล้านีไม่มสี งใดสู
ิ งส่งไปกว่าการให้อภัยและทําให้
จิตใจสงบ การแก้แค้นวนเวียนสุดท้ายแล้วได้สงใด ิ ใน
ตอนท้ายต่อให้เจ้าเป็ นฝ่ ายชนะก็มเี พียงความว่างเปล่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 2

จะรูส้ กึ เป็ นสุขจริงหรือ?" เสียงนันราวกับนําเย็นทีรดชโลม

ลงมาบนกองเพลิงทีลุกโชน เขาพยายามเกลียกล่อมอย่าง
ช้าๆ
"สรรพสิงในใต้หล้าล้วนแต่มชี ะตากรรมของมัน เจ้าควร
ปล่อยวางแล้วทําใจให้สงบเสีย การสร้างกุศลจะทําให้ชวี ติ
ของเจ้าเป็ นสุข----"
ไม่ทนั ทีเขาจะพูดจบก็ถูกปะทะด้วยพลังรุนแรงจนต้องดึง
พลังวิญญาณออกมาต้าน ตัวชายชราปลิวร่วงไปทันที เขา
รีบหันไปมองถึงเห็นว่ามีชายหนุ่มชุดสีเทาผูห้ นึงจ้องมาที
เขาด้วยแววตาเดือดดาล
"ใครส่งเจ้ามา?" เนียเถียนชิงในยามนีไม่มกี ลินอายของ
มนุษย์ กลับกัน เมือเขาก้าวเข้าใกล้รา่ งชายชะตากลับมี
พลังกดดันจนชายชราต้องถอยหนี
"ท่าน... ทําไม?" ชายชราตกใจเมือเห็นว่าเนียเถียนชิง
เรียกคืนพลังของตนได้แล้ว
"ทําไม?" ชายหนุ่มเลิกคิวก่อนจะจุดลูกไฟขึนมากลางฝ่ า
มือเปล่า "นีน่ะหรือ? ...ทีจริงมิใช่ความชอบของพวกเจ้า
หรือ ชะตาชีวติ ทีน่าอนาถของนางและผูค้ นทีแวดล้อมนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 3

หลังจากต้องตายในกองเพลิง ความทุกข์ทรมานเหล่านัน
ทําให้ขา้ ปลดพันธะฟ้ าดินได้... หลังจากสิบชาติภพทีต้อง
เฝ้ าดูนางทนทุกข์ตอ้ งตายอย่างโดดเดียวแต่ไม่อาจยืนมือ
เข้าช่วยเหลือ นีนับว่าต้องตอบแทนความชอบให้พวกเจ้า
แล้วจริงๆ" ท่าทางของเนียเถียนชิงลึกลําเย็นชาราวกับไม่
เห็นสิงใดอยูใ่ นสายตา แต่เมือพูดถึงอดีตรอยยิมจืดจาง
นันกลับเข้มขึน คล้ายเย้ยหยันชะตาชีวติ ของผูค้ นทังใต้
หล้า
"ทะ--- ท่าน ข้ามาด้วยเจตนาดี" ชราพูดตะกุกตะกัก หาก
ชายผูน้ ีปลดพันธะฟ้ าดินได้จริง ย่อมเรียกคืนพลัง
วิญญาณทังหมดได้แม้ยามนีอยูใ่ นร่างมนุษย์แต่การจะ
สังหารเทพชะตาผูห้ นึงไม่ใช่เรืองยากเลย
ฟ้ าดินมีกฎเกณฑ์เสมอ การเกิดแก่เจ็บตายล้วนถูก
กําหนดเอาไว้แล้ว ดังนันเมือมีคนฝ่ ากําหนดชะตาลงมา
เกิด พวกเขาจึงถูกผนึกด้วยพันธะฟ้ าดิน ไม่อาจใช้พลัง
ไม่อาจมีความทรงจําเก่า ต้องใช้ชวี ติ เหมือนมนุษย์เดินดิน
เท่านัน แม้แต่เทพชันสูงก็ไม่อาจฝ่ าฝืนพันธะนีได้
"เจตนาดี?" เนียเถียนชิงเลิกคิวสูงแล้วหัวเราะ สีหน้าของ
เขายามนีเหียมเกรียมอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน "เจ้าคิดว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 4

อุบายของพวกเจ้าลําลึกทีสุดในสีทะเลแปดดินแดนหรือไม่
หรือเจ้าคิดว่าผูค้ นล้วนโง่งมและต้องหลงกลอุบายชันตํา
ของพวกเจ้า!"
"ท่าน นายท่าน... ได้โปรดเรืองนีข้าเจตนาดีจริงๆ" ชาย
ชรารูส้ กึ ไร้เรียวแรง เพียงแค่แรงกดดันของอีกฝ่ ายเขายัง
ต้องดึงแก่นวิญญาณออกมาต้าน ไม่ตอ้ งรอให้สกู้ นั ยังรูผ้ ล
แล้ว เขาไม่น่าหลงกลรับปากสหายยอมลงมาบนโลก
มนุษย์เพือเกลียกล่อมสตรีผนู้ ีเลย นีมันคราวซวยชัดๆ
เนียเถียนชิงยิมเยาะ "นางตายไปแล้วครังหนึงเพราะพวก
มัน แต่พวกมันคงไม่พอใจสินะ" ชายหนุ่มสูดหายใจลึก
เงยหน้าใช้จมูกมองคนอย่างเหยียดหยาม
เทพเซียนสูงส่งอะไรกัน ล้วนแต่ตาช้
ํ าโสโครกน่า
สะอิดสะเอียนทังสิน
"ท่าน... หากนางผูกจิตพยาบาทต่อไปมีแต่กอ่ เวรกรรม
ข้าเพียงแต่ตอ้ งการชีแนะทางสว่างให้นางเท่านัน"
"ชีแนะ?" มือทีมองไม่เห็นรวบรอบลําคอของชายชราแล้ว
ยกขึนสูงจนเท้าลอยจากพืน ชายชราพยายามเอาพลังเข้า
สูก้ ไ็ ม่อาจหลุดออกไปได้ "พวกเจ้าคงคิดว่าข้าโง่จริงๆ จน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 5

ดูไม่ออกถึงอุบายชันตําพวกนี... ตลอดเวลาทีนางต้องทน
ทรมานอยูใ่ นโลกมนุ ษย์ ไม่ใช่เพราะพวกมันสังให้เทพ
ชะตาอย่างเจ้าบีบคันนางหรอกหรือ เจตนาดี? เหตุใดเจ้า
ถึงมามีเจตนาดีตอนทีนางกําลังจะรวมดวงจิตได้อกี ครัง
เล่า? มิใช่ว่ากลัวนางจะรวมดวงจิตได้จงึ อยากให้นางปลง
ตกแล้วยอมตายไปเสียหรอกหรือ"
"อัก!" มือทีรัดรอบคอนันออกแรงหนักขึนเรือยๆ เทพ
ชะตารูส้ กึ เหมือนมองเห็นความตายอยูร่ อมร่อ นึกสังเวช
ตัวเองยิงนัก เขาไม่น่าถูกชักจูงเข้ามาเกียวข้องเรืองนีทัง
ทีไม่ใช่ธุระอะไรของตนเลย การพัวพันผูกแค้นกับชายผูน้ ี
หากวันหนึงเขาคืนร่างเดิมจะสูห้ น้าได้อย่างไร
เนียเถียนชิงหันไปมองหลิวจ้าวเว่ยทีหลับตานิงพิงร่างกับ
ต้นไม้อยู่ ดวงตาของเขาทอแววทังรักทังชัง "เริมแรกเป็ น
พวกมันบีบคันจนนางต้องระเบิดเทียนฮัวหลิงจิงทําให้
ตายตกไปตามกัน พอนางลงมาเกิดพวกเจ้าก็ยงั ใช้
โชคชะตาบีบคันนางให้กลายเป็ นวิญญาณแค้น"
เทียนฮัวหลิงจิงมีพลังสูงส่ง หากมีไว้ครอบครองพลัง
ฝึกปรือจะกระโดดขึนไปหลายขันทังยังใช้ดซู บั พลังเข้า
ร่าง สามารถสร้างร่างเซียนได้อย่างง่ายดาย แม้แต่เทพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 6

เซียนชันสูงก็ยงั ฝันถึงมัน ยามนันเขาไม่รอบคอบเห็นว่า

เป็ นของดีลว้ นมอบให้นาง สุดท้ายนางถูกศิษย์คนอืนใน
สํานักเซียนปิ ดล้อม บีบบังคับให้มอบเทียนฮัวหลิงจิง
การนําเทียนฮัวหลิงจิงทีหลอมรวมกับดวงจิตออกจากร่าง
เท่ากับบังคับให้ตายอยูแ่ ล้ว
แต่นางเป็ นคนเช่นไรเขาชัดเจนทีสุด มีแค้นต้องชําระ ไม่
ยอมให้ใครมาเหยียดหยามรังแกได้งา่ ยๆ นิสยั รักสันโดษ
หยิงผยองสมกับเป็ นวิหคเพลิง เมือเข้าตาจนสุดท้ายจึง
เลือกจะตายไปพร้อมกับพวกเซียนทีบีบบังคับนาง
พลังของเทียนฮัวหลิงจิงกลืนวิญญาณทังหมดของนาง
ดวงจิตแตกสลายทันทีรวมไปถึงจิตวิญญาณของเซียน
น้อยทายาทเทพสวรรค์เหล่านัน เมืออาจารย์ทงหลายไป
ั
ถึงล้วนไม่เหลือแม้แต่ไอวิญญาณ
พวกพ่อแม่ของเซียนชันตําพวกนันแค้นเคืองนาง แต่ไม่
กล้าก่อเรืองเพราะหากสืบสาวตามจริงกลับเป็ นบุตรหลาน
ของพวกเขาทีคิดฆ่าคนชิงของ ยิงมีเขาอยูท่ นัี นเทพพวก
นันจึงได้แต่กลืนเลือดลงคอ เมือเทียนจวินตัดสินโทษจึง
ไม่อาจพูดอะไรรุนแรง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 7

แต่กอ่ นหน้านันนางเคยใช้พลังแบ่งเสียววิญญาณเอาไว้ใน
สร้อยคอของเขา เจตนาเริมแรกคือหากเขาได้รบั อันตราย
นางจะรูต้ วั ทันที ดังนันเทียนจวินจึงให้เขานําเสียวดวงจิต
ของนางลงไปเกิดในโลกมนุ ษย์ ถือว่าเป็ นบทลงโทษ
แต่เทพพวกนันผูกใจเจ็บ ลูกหลานของพวกเขาตายไม่
เหลือแม้แต่ไอวิญญาณ ย่อมไม่คดิ เหลือทางรอดให้นาง
แต่เทียนจวินตัดสินโทษแล้ว หากพวกเขาลงมือถือว่าผิด
กฎสวรรค์ดงั นันจึงคิดให้แผนคดเคียวบีบบังคับให้คน
ตาย
เมือเห็นว่านางมีเพียงเศษเสียวทีลงไปเกิด ดวงจิตนัน
ย่อมอ่อนแอเป็ นธรรมดา หากแบกรับความแค้นจนเกิดจิต
มารแต่วญ ิ ญาณอ่อนแอเกินกว่าจะรับ เสียวดวงจิตนัน
ย่อมถูกจิตมารกลืนกินจนแตกสลาย คล้ายคนธรรมดาที
ฝึกยุทธ์จนธาตุไฟเข้าแทรกสุดท้ายถูกวิชาย้อนกลับต้อง
ตายเอง
พวกเขาจึงพากันไปบีบบังคับเทพชะตา ให้กาํ หนดชีวติ
บนโลกของนางให้ทุกข์เข็ญทีสุด ให้มแี ต่ความคับข้องใจ
ก่อให้เกิดความอาฆาตชาติแล้วชาติเล่า จนกว่าวิญญาณ
จะแบกรับไม่ไหวและแตกสลายไม่อาจหวนคืนได้อกี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 8

ตามจริงภพของหลิวจ้าวเว่ยนันเป็ นชาติสุดท้าย หลังจาก

นางถูกประหารท่ามกลางสายตาคนทังเมือง ดวงจิต
ดังเดิมของนางจะไม่อาจแบกรับความอาฆาตและเกิดจิต
มารทีกลืนกินวิญญาณจนแตกดับไม่อาจรอดต่อไปได้อกี
แต่โชคดีทเนี
ี ยเถียนชิงถูกเผาตายก่อนนาง
เขาได้ปลดพันธะฟ้ าดิน คืนความทรงจํา และสามารถดึง
พลังของตนกลับคืนมาอีกครัง
ในใต้หล้านี ไม่วา่ จะเป็ นภพสวรรค์ ภพมาร แดนบําเพ็ญ
เซียน หรือโลกมนุ ษย์ สิงเดียวทีเขายึดติดก็คอื นาง เขา
เห็นนางตายไปแล้วครังหนึง ไม่มที างทีจะยอมให้นางตาย
ครังทีสอง
ดังนันจึงใช้พลังเกือบทังหมดของตัวเองเพือย้อนเวลา เขา
รูว้ ่านางคิดว่าตนได้เกิดใหม่ แต่ความจริงไม่ใช่การเกิด
ใหม่เลย ภพนียังอยูใ่ นภพดังเดิม ทุกอย่างเดินตามรอย
ดังเดิม เพียงแต่นางได้คงความทรงจําตังแต่เกิดจนถึง
ตอนใกล้ตายเอาไว้เท่านัน
จิตมารนันหากก่อเกิดในร่างของเทพเซียนทัวไป ขอเพียง
พลังวิญญาณมากพอพวกเขาจะยังคงมีชวี ติ รอดและ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 9

แปรเปลียนเป็ นมารเท่านัน แต่หากพลังวิญญาณด้อยไม่

อาจทนรับได้จุดจบย่อมเป็ นความตาย ยามนีดวงจิตของ
นางก่อเกิดจิตมารแล้ว ทางรอดเดียวคือให้ดวงจิตของนาง
แข็งแกร่งพอและยอมรับพลังมารนัน ชายหนุ่มจึงปล่อยให้
นางสะสมพลังอาฆาตและเดินบนทางสีเลือดซึงถือเป็ น
การบําเพ็ญเพียรสายมาร
ทางรอดเดียวยามนีของนางคือกลายเป็ นมารอย่าง
สมบูรณ์เท่านัน ดังนันการมาพล่ามเรืองสงบใจของเทพ
พวกนีล้วนเป็ นหลุมพรางทีผลักนางสูค่ วามตายทังสิน
ยามนีถ้าเพียงแต่นางเลิกยึดติดกับความแค้น วิญญาณ
ของนางก็จะสลายสินชัวกาล
เจตนาดีงนรึ
ั บริสุทธิใจงันรึ ทางสว่างงันรึ?
ล้วนเป็ นกับดักของพวกมือถือสากปากถือศีล สกปรกเสีย
ยิงกว่าโคลนตม
ตังแต่ตน้ จนจบเนียเถียนชิงอดทนอยูเ่ สมอ เขาปล่อยให้
นางทําในสิงทีนางต้องการ หากไม่ใช่เรืองทีนางตัดสินใจ
เองเขาจะไม่กา้ วก่ายทังสิน เพราะสิงทีเขาหวังคือการฟื น
คืนดวงจิตนันของนาง ยามนีสถานะของเขาหมินเหม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 0

ไม่ใช่มนุ ษย์ไม่ใช่เทพไม่ใช่มาร หากแทรกแซงทางเลือก

ของนาง ฟ้ าดินอาจจะลงทัณฑ์อกี ครัง ดังนันเขาจึงเฝ้ า
มองนางอย่างอดทน
ต่อให้นางฆ่าใคร รักใคร แต่งงานกับใคร ถ้าเป็ นสิงทีนาง
เลือกเขาล้วนยอมรับได้ ขอเพียงแต่นางเป็ นคนตัดสินใจ
เท่านัน
"ยามนีดวงจิตของนางแกร่งขึน เมือหลอมรวมกับความ
อาฆาตทีพวกเจ้าสร้างสุดท้ายนางจะกลายเป็ นมาร" ชาย
หนุ่มสูดหายใจลึกแต่ยงั รูส้ กึ ว่าในอกกลวงโหวง "แต่การ
เป็ นมารก็ยงั ดีกว่าวิญญาณสลายหายไปชัวนิรนั ดร์ ข้า
เลือกให้นางได้ระบายความแค้นและก่อเวรกรรมต่อไป
เพือคงวิญญาณของนางเอาไว้ ดีกว่าเชือเจตนาดีของพวก
เจ้าทีคิดจะฆ่านางครังแล้วครังเล่า!"
"อึก!" เทพชะตาถูกเหวียงทิงไปกระแทกกับภูเขาหิน
จําลองจนเป็ นยุบลง
"กลับไป! กลับไปบอกพวกมันว่าถ้ายังไม่หยุดสอดมือ
เรืองนาง เมือข้าคืนร่างเดิม พวกมันทุกตัวจะต้องตายตก
เหมือนลูกหลานทีมันรักนักหนา ...ไม่ส ิ ทายาทเทพ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 1

เหล่านันยังนับว่าตายดี เพราะตายในคราวเดียว แต่พวก

มันจะอยูไ่ ม่สตู้ าย" เนียเถียนชิงเอ่ยปากอย่างเยือกเย็น
"แล้วก็ยงั มีเทียนจวินของพวกเจ้า ถามเขาว่าหากไร้
ความสามารถควบคุมสวรรค์ จะยังนังอยูบ่ นบัลลังก์นนั
ต่อไปอีกทําไม!?"
ครืน!
จูๆ่ ฟ้ าก็รอ้ งคําราม แม้แต่เทพชะตายังตกใจจนหดคอหนี
เนียเถียนชิงเงยหน้ามองหมูเ่ มฆทีกะพริบแสงด้วยสายตา
ลึกลับ
เทพชะตาคิดจะรีบหนีแต่เหมือนนึกบางอย่างออกจึงหัน
กลับมาพูด "ท่าน... ยามนีนางเป็ นมนุษย์ ชะตาของนาง
ต้องครองคู่กบั คนอืน นางกับท่าน..."
"ข้ามองนางรักคนอืนมาสิบชาติแล้ว จะทนอีกสักชาติจะ
เป็ นไรไป" เนียเถียนชิงก้มหน้ามองหญิงสาวทีนังอยูด่ ว้ ย
สายตาอ่านยาก ยิงเขาปลดพันธะฟ้ าดินแล้วเขายิงไม่
สนใจ มนุษย์มชี วี ติ อย่างมากก็หกสิบปี เขาเพียงรอแค่หก
สิบปี แล้วนางคืนวิญญาณ ถึงยามนันเขาค่อยไล่ตามนางก็
ยังไม่สาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 2

ยามนีขอเพียงนางตังมันในการชําระแค้น ใช้ความอาฆาต
พยาบาทเหล่านันเพือหล่อหลอมให้เกิดผล ขอเพียงให้
นางได้คนื วิญญาณเดิมในท้ายทีสุดก็พอ
เปรียง!
อัสนีบาตลูกใหญ่ฟาดเปรียงลงมาตรงทีชายชราเคยยืนอยู่
พอหมอกควันหายไปชายชราผูน้ นก็
ั หายไปแล้ว
เนียเถียนชิงหลับตา เขาดึงพลังทังหมดกลับมาแล้วตรึงไว้
ในร่างมนุษย์นอีี กครัง ชายหนุ่มยืนสงบใจอยูค่ รูห่ นึงก่อน
เดินกลับไปยกถ้วยยามาให้นาง
"ดืมยาถอนพิษเสีย อีกเดียวบ่าวของเจ้าคงจะมารับแล้ว"
เขาประคองนางแล้วเอ่ยปากอย่างนุ่มนวล
หลิวจ้าวเว่ยยอมรับยาทีเขาป้ อนให้เมือกลืนเข้าไปก็นงพิ ั ง
ต้นไม้อยูเ่ ช่นนันไม่นานก็รสู้ กึ ว่าดวงตาเริมกลับมาเป็ น
ปกติ ในหัวหยุดหมุน เรียวแรงฟื นคืนมาทีละนิด
"ขอบคุณท่านมาก"
"ไม่เป็ นไร ...ได้ยนิ เสียงเอะอะจากจวนสกุลป๋ าย ยามนี
พวกเขาคงเกิดเรืองแล้ว จากนีเจ้าจะทําอะไรต่อ" ชาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 3

หนุ่มอยากรูว้ ่านางวางแผนอะไรไว้บา้ ง
"พรุง่ นีคงต้องฝากขุนนางอย่างท่านร้องเรียนสกุลเจิน
แล้ว" หลิวจ้าวเว่ยคลียิมจางๆ อย่างอ่อนแรง ไม่นานก็ได้
ยินเสียงจากทางประตูจวน
"ดูเหมือนบ่าวของเจ้าจะมาถึงแล้ว" เนียเถียนชิงพูดไม่ทนั
ขาดคําก็เห็นอาเจิน มีฝู่ และปานเก๋อหัววิงเข้ามาด้านใน
"คุณหนู ทําไมกลายเป็ นเช่นนีไปได้?" มีฝู่ ตกใจเมือเห็น
ว่าท่าทางของหลิวจ้าวเว่ยนันไม่ปกติ
ก่อนหน้านีมีฝู่ เคยกังวลแต่ไม่กล้าเอ่ยปากบอกผูเ้ ป็ นนาย
เพราะเห็นแก่ตา้ ขงทีเติบโตมาด้วยกัน แต่หลังจากต้าขง
มอบยาพิษให้นาง นางก็ตดั สินใจแจ้งแก่หลิวจ้าวเว่ย
เพราะรูว้ า่ หากตนลงมือจริงๆ ไม่วา่ จะทางหลิวจ้าวเว่ย
หรือทางนักเลงพวกนันไม่มใี ครปล่อยนางไปแน่ ๆ มีฝู่
ไม่ใช่คนโง่ นางไม่ได้งมงายในรักจนยอมตายไปกับผูช้ าย
เช่นนัน
โชคดีทพอได้
ี รบั ยาพิษมาแล้วนางรีบแจ้งหลิวจ้าวเว่ย
ก่อนทีปานเก๋อหัวจะทันได้รายงาน มิเช่นนันนางคงไม่ม ี
โอกาสมายืนอยูต่ รงนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 4

พอหลิวจ้าวเว่ยทราบว่ามีคนสังให้บ่าววางยาพิษนางใน
งานเลียงสกุลป๋ าย นางก็สงให้
ั ใช้แผนซ้อนแผน ให้มฝู่ี ทํา
ตามแผนของคนพวกนันเพือให้คนคอยจับตาดูมฝู่ี ตายใจ
และเพือชักจูงให้คนพวกนันตกหลุมพราง นางสังให้ปาน
เก๋อหัวหลบไปเพือให้เขาซ่อนตัวและหาจังหวะชิงคนมา
จัดฉากอือฉาว แต่ทผิี ดพลาดคือยาพิษไม่ได้อยูแ่ ค่ในจอก
เหล้า
"ในอาหารมีพษิ อยู่ พวกมันคงกังวลว่าแค่ใช้เจ้าอาจไม่
ได้ผลเลยวางยาในอาหารด้วย" หลิวจ้าวเว่ยอธิบาย
"ยามนีพวกสารเลวนันเกิดเรืองขายหน้าไปทังถงเยียน
แล้ว คุณหนูสบายใจได้เจ้าค่ะ" อาเจินเข้ามาประคองผู้
เป็ นนายแล้วรายงาน "ตอนนีนายท่านกลับจวนแล้ว พวก
เราเองก็ควรรีบกลับจวนเช่นกันก่อนทีจะมีคนสงสัย"
"คุณหนูบ่าวเอาชุดมาให้ท่านเปลียน ชุดนันเปื อนทังเลือด
ทังดินหากเข้าจวนคนเปิ ดประตูอาจจะจับผิดได้" มีฝู่ ดงึ
ห่อผ้าออกมาให้หลิวจ้าวเว่ย
"เช่นนันก็รบี จัดการกันเถอะ"
"ห้องด้านนันใช้ได้ พาคุณหนูของเจ้าไปแต่งตัวเสีย" เนีย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 5

เถียนชิงชีบอกทาง พวกบ่าวต่างค้อมกายขอบคุณเขาแล้ว
พยุงหลิวจ้าวเว่ยไปแต่งตัวอย่างเร่งรีบ
ปานเก๋อหัวไม่ได้ตดิ ตามพวกสตรีไป เขาเลือกจะยืนรออยู่
เดิม "เรืองคืนนีต้องขอบคุณคุณชายเนียแล้ว"
"ไม่จาํ เป็ น" เนียเถียนชิงเพียงแต่มองประตูทปิี ดสนิท
เงียบๆ ไม่คดิ จะสนทนาอะไรเพิมเติม ตราบจนหลิวจ้าว
เว่ยและบ่าวสตรีออกอีกครัง
"พวกข้าคงต้องรีบกลับจวนแล้ว คืนนีเพราะมีท่าน
ช่วยเหลือทําให้ทุกอย่างราบรืนกว่าทีคิด" หลิวจ้าวเว่ย
ประคองมือคํานับเขาอย่างมีมารยาท
"ไม่มอี ะไรต้องขอบคุณ คนพวกนันวางแผนเล่นงานข้า
เช่นกัน ข้าต้องจัดการอยูแ่ ล้ว"
"อย่างไรก็ตอ้ งขอบคุณยาถอนพิษของท่าน ไหนจะทีท่าน
ช่วยพาข้าหนีออกจากจวนสกุลป๋ ายไม่ให้คนเห็นอีก หาก
คนพบข้าในสภาพก่อนหน้านีอาจจะเป็ นเรืองใหญ่ได้"
"ข้าเต็มใจ"
"อีกอย่างเรืองศพ..." นางจําได้วา่ นางฆ่าบ่าวสองคนนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 6

ด้วยมือตัวเอง
"เรืองนันเจ้าไม่ตอ้ งสนใจ คนของข้าจัดการไปหมดแล้ว"
"ลําบากคุณชายเนียจริงๆ วันหน้าข้าจะต้องตอบแทนท่าน
แน่นอน"
"อืม" เนียเถียนชิงไม่พดู อะไรอีก เห็นได้ชดั ว่าพอมีสติ
ขึนมานางก็ขดี เส้นกันเขา คําพูดคําจามีแต่มารยาทและ
ความห่างเหิน
ชายหนุ่มยิมขมขืน มองโฉมสะคราญเดินจากไปพร้อม
บ่าวของนางอยูต่ รงนันจนลับสายตาแม้ในอกจะรูส้ กึ ว่ามี
บางอย่างขาดหายไป
ดวงตาเหยียวปิ ดลงช้าๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปคนละ
ทาง
เขาไม่ปรารถนาสิงใดอีกแล้วในใต้หล้านี ขอเพียงนางยังมี
ชีวติ อยูเ่ ท่านัน ถึงสุดท้ายนางจะไม่เลือกเขา เขาล้วน
ยอมรับทังสิน
ขอเพียงนางมีชวี ติ ทีดีต่อไปก็พอ...
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 7

ใกล้ฟ้าสาง
เหลียวฮองเฮาตืนขึนมาก่อนเวลาปกติ แต่นางไม่อาจข่ม
ตานอนต่อจึงเรียกสาวใช้ให้เข้ามาปรนนิบตั นิ างล้างหน้า
แต่งตัว
"เจ้าพูดจริงรึ?" เหลียวฮองเฮาทวนถามด้วยความแปลก
ใจเมือมามาคนสนิทรายงานเรืองทีเกิดในสกุลป๋ าย
"จริงเพคะ ขอเพียงฟ้ าสว่างตลาดเปิ ดเรืองนีย่อมโด่งดังไป
ทังถงเยียนแน่"
เหลียวฮองเฮานิงอึงอยูค่ รูห่ นึงแล้วหัวเราะออกมา "ดู
เหมือนตําแหน่งเสนาบดีจะว่างลงทีหนึงแล้ว ส่งข่าวให้
ท่านพ่อ คนทีมาแทนควรจะเป็ นคนทีหนุนหลังลูกข้า"
"แต่ฮองเฮา เรืองนีทางตําหนักหยงเยว่กค็ งคิด
เช่นเดียวกัน" ลีกุย้ เฟยต้องหาทางผลักดันคนของนางมา
คว้าตําแหน่งนีแน่
"นางจะว่างมาคิดรึ สังคนของเรา อย่าเพิงให้หยูซนิ ซินรู้
เรืองนี ยามนีนางจดจ่อกับการแสร้งไปร้องไห้ต่อหน้า
ตําหนักเฉียนชิงเพือขอราชโองการถอนหมันก็ให้นางจด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 8

จ่อต่อไปให้ด ี ยามทีได้ราชโองการมาแล้วไม่รนู้ างจะฉลอง

หรือผวา" ปกครองหกตําหนักมานาน ข้อดีกค็ อื การทีนาง
สามารถส่งคนแทรกซึมไปได้ทวทั ั งวัง
"เรืองนีเมือวานฝ่ าบาทสังให้ซุนกงกงไปทีตําหนักอันอ๋อง
หลังจากฟ้ ามืดแล้วแต่ไม่ทราบว่าคุยอันใดกัน..."
เหลียวฮองเฮาย่นคิว แต่กลับเอ่ยปากเข้าอกเข้าใจ "บิดา
ถามไถ่อาการโอรสไม่แปลกอะไร"
"บ่าวทราบแล้ว"
"จากเรืองเมือคืนเช้านีพวกขุนนางต้องร้องเรียนสกุลเจิน
หนักแน่ ฝ่ าบาทคงอารมณ์ไม่คอ่ ยดี สายๆ เตรียมนําแกง
สงบใจส่งไปตําหนักเฉียนชิงหน่ อยแล้วกัน"
"เพคะฮองเฮา"
*
"เราจะทําเช่นไรกันดี ยามนีปิ ดข่าวไม่อยูแ่ น่แล้ว" สะใภ้
รองตระกูลเจินเดินวนเป็ นหนูตดิ จัน คนสกุลเจินไม่ได้
นอนกันทังคืนต่างนังมองหน้ากันคล้ายหวังว่าจะมี
ทางออก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 9

คนทีสีหน้ายําแย่ทสุี ดคือเจินจิงยิน บิดากับภรรยาของเขา

เล่นชูก้ นั ยามนีเขากลายเป็ นชายทีสวมหมวกเขียวใบ
ใหญ่ทสุี ดในถงเยียน แม้จะทราบว่าเป็ นเพราะแผนการ
ผิดพลาดสองคนนันถูกตลบหลัง แต่ฤทธิยาเป็ นของจริง
และพวกเขาก็มสี มั พันธ์กนั จริงๆ
ในใจของเขาหนักอึง รูส้ กึ ว่าไม่กล้าเงยหน้าขึนสูก้ บั ใคร
ทังนัน
"เป็ นเวรเป็ นกรรม เป็ นเวรเป็ นกรรมแล้วจริงๆ นังเด็ก
สกุลหลิวนัน ข้าจะฉีกเนือมันให้ตาย!" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าร้องไห้
พลางกรีดร้องทําท่าจะวิงออกจากจวน
"ท่านแม่ ท่านอย่าเพิงก่อเรืองเพิมตอนนีเลย ยามนีต่อให้
ท่านไปตะโกนด่าทีหน้าจวนสกุลหลิว ถ้าเกิดใครถาม
ขึนมาว่าทําไมท่านคิดว่าเป็ นฝี มอื หลิวจ้าวเว่ยเล่า บิดากับ
นางมีความแค้นอันใดกัน เกิดนางไม่ยอมความแจ้ง
ทางการให้สบื สวนเรืองเมือคืนฝั งเราจะยิงเสียหาย!" กูล้ ี
สะใภ้รองสกุลเจินร้องห้าม นางไม่ใช่สะใภ้คนโปรด
เช่นป๋ ายซูอ่ งิ จึงไม่สนิทสนมกับแม่สามีนัก อีกทังไม่ใช่
พวกยอมคน คําพูดคําจาโผผางอยูบ่ า้ งทําให้ผอู้ าวุโสใน
จวนไม่ค่อยถูกชะตากับนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 0

"นางกล้ารึ!?"
"นางจะไม่กล้ารึ!? คนเขาถึงขันกล้าลงมือกับบิดาทีเป็ น
เสนาบดี เห็นได้วา่ อีกฝ่ ายพร้อมจะแว้งกัดเราทุกเมือ หาก
ท่านบีบคันนาง คิดว่านางจะไม่กล้าฉีกหน้าพวกเรารึ!?" กู้
ลีตะโกน รูส้ กึ อึดอัดใจทีแม่สามียงั มองไม่ออกว่าหลิวจ้าว
เว่ยนันเป็ นเหมือนอสรพิษ นางกล้าเสียงลงมือให้คนสกุล
เจินทังบนล่างรูต้ วั แปลว่านางต้องเตรียมแผนเอาไว้แล้ว
พุง่ ไปหาอีกฝ่ ายยามนีไม่เท่ากับยืนหน้าไปให้คนตบรึ
"หยุดๆ ยามนีอย่าเพิงไปคิดถึงเรืองนัน มาคิดกันก่อนว่า
จะทําอย่างไรต่อไป เมือคืนขุนนางผูใ้ หญ่อยูก่ นั ตังมาก
เช้านีพวกเขาต้องถวายรายงานฝ่ าบาทแน่" เจินหนิงซูรบี
ห้ามทัพภรรยากับมารดา "หรือควรจะปิ ดประตูจวนสํานึก
ผิดไปก่อน"
"เรืองปิ ดประตูจวนต้องทําแน่" เจินจิงยินเอ่ยด้วยเสียง
อ่อนเพลีย
"ส่งนังป๋ ายซูอ่ งิ ไปขังในห้องเก็บฟื น" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสัง
"ท่านแม่!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 1

"ยามนีนางกลายเป็ นตัวแพศยาร่านราคะ ถ้าเป็ นจวนอืน

ย่อมต้องลงโทษนางทียัวยวนพ่อสามี เช่นนียังจะพอกู้
หน้าบิดาเจ้าได้บา้ ง ไป เอานางไปขังไว้ซะ!" พวกบ่าว
ด้านนอกห้องรีบรับคําแล้วออกไปจัดการทันที
ทังห้องกลับมาเงียบลงอีกครัง นอกจากเสียงหายใจก็ไม่ม ี
ใครกล้าพูดอะไรทังสิน จนสุดท้ายเจินไห่กงั เอ่ยปากขึน
"ข้าจะลาออกจากตําแหน่ง"
"ท่านพี!"
"บิดาท่านไม่จาํ เป็ นต้องทําเช่นนี"
"ต้องทําสิ เรืองนีจะปล่อยให้ยดื เยืออยูไ่ ม่ได้ ต้องรีบจบให้
ไว ไม่เช่นนันพวกเจ้าจะยังก้าวหน้าในราชสํานักได้อกี รึ ?
รอฝ่ าบาทว่าราชการเสร็จข้าจะขอเข้าเฝ้ า เช่นนีคนจะได้
รูส้ กึ ว่าเรืองนีเป็ นเรืองผิดพลาด แล้วข้าก็รสู้ กึ ผิดบาปจน
ไม่อาจสูห้ น้าใครได้อกี ต่อไป ทําเช่นนียังพอรักษาศักดิศรี
สกุลเจินเอาไว้บา้ ง"
"บิดา..."
"ทําเช่นนียังพอให้พวกเจ้ายังเหลือทียืนในราชสํานัก แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 2

หากปล่อยให้เรืองฉาวโฉ่ยดื เยือ ยามทีคนถามว่าพวกเจ้า

มาจากตระกูลใด เมือเขารูค้ งมีแต่จะหัวเราะเยาะแล้ว...
ตกลงตามนี พวกเจ้าไปเตรียมตัวตอนสายตามข้าเข้าวัง"
เจินไห่กงั พูดรัวเร็วแล้วลุกขึนจะออกไปจากห้อง แต่กา้ ว
ไปแค่สามก้าวเขาก็กระอักเลือดออกมา
"บิดา!!!!"
*
เจินฮุ่ยเหมยกับหลิวจ้าวอวีไม่ได้นอนตลอดทังคืน แต่ใน
เช้านีเป็ นวันทีต้องไปยกนําชาให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่า ตลอดทาง
มาเรือนใหญ่พวกนางไม่กล้าสบตาใครเพราะรูส้ กึ ว่ามี
สายตาทิมแทงแผ่นหลังตลอดเวลา
"สวัสดีมารดา ท่านพีรอง ไม่นึกว่าท่านจะมาเช้าขนาดนี"
หลิวอันหลินทีจูงมือมาพร้อมกับเมิงซิวอิงมารดาของนาง
ฉีกยิมแล้วทักทายคนทังสองทียามนีแทบไม่อยากให้ใคร
เห็นทีสุด
หลิวอันหลินมีนิสยั ชอบซําเติมคนอยูแ่ ล้ว เมือวานพอหลิว
หว่านอีกลับจวนก็ป่าวประกาศเรืองน่าขันในจวนสกุลป๋ าย
จนรูก้ นั ทังเรือนหลัง "ดูแล้วเหมือนพีสาวยังนอนไม่พอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 3

เมือคืนคงสนุกมากแน่ เสียดายทีเมือวานข้ามีระดูจงึ ไม่

อาจไปร่วมงานมงคล มิฉะนันคงได้ไปร่วมสนุกกับพวก
ท่าน"
"หลิวอันหลิน!" หลิวจ้าวอวีทีอดนอนมาทังคืนทังยัง
อารมณ์ไม่มนคงอย่
ั างยิง รูส้ กึ ว่าตนเหมือนเรือทีกําลัง
โคลงเคลงและพร้อมจะพลิกควําตลอดเวลา
"คุณหนู รองอย่าถือสาอันหลินเลยนะเจ้าคะ นางยังเด็กนึก
ถึงแต่จะสนุกไปวันๆ" เมิงซิวอิงลอบปิ ดปากหัวเราะขณะ
ดึงบุตรีไปซ่อนไว้ดา้ นหลังตน ประจวบเหมาะกับไป๋ ซู่
เหยาพาลูกๆ มาถึง
"กําลังคุยอะไรกันหรือเจ้าคะ ดูทา่ ทางสนุกเชียว" ไป๋ ซู่
เหยาจีบปากจีบคอถาม
"ข้าเพียงแต่ถามพีรองว่างานเลียงเมือคืนสนุกหรือไม่"
หลิวอันหลินอมยิมตอบ
"เกือบลืมว่าคุณหนูสไม่
ี ได้ไปร่วมงานเมือคืน น่าเสียดาย
จริงๆ คุณหนูสถามจากหว่
ี านอีของข้าก็ได้ นางชอบงาน
เลียงนีไม่น้อย ยังเอามาเล่าให้ขา้ ฟั งเสียค่อนคืน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 4

"เช่นนันคงจะลําบากน้องห้าเล่าเรืองงานเลียงให้ขา้ ฟั งเสีย
แล้ว"
"พวกเจ้า---" หลิวจ้าวอวีคิดจะตะโกนใส่พวกนาง แต่เจิน
ฮุย่ เหมยรีบดึงนางเอาไว้
"มาถึงแล้วก็รบี เข้าไปในเรือนกันเถอะ อย่ามายืนออกัน
ทีนีเลย" เจินฮุย่ เหมยสังแล้วรีบลากหลิวจ้าวอวีเข้าไปด้าน
ในก่อนทีบุตรีจะก่อเรือง
คล้อยหลังสองแม่ลกู ทุกคนต่างปิ ดปากหัวเราะเยาะกัน
โดยมิได้นัดหมาย มีใครบ้างไม่ชมชอบเห็นหายนะของ
พวกทีอยูเ่ หนือกว่าตน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าได้ยนิ ข่าวจากบุตรชายตังแต่เมือคืนแล้ว
ดังนันเช้านีนางจึงอารมณ์ไม่ดอี ย่างยิง ยามนีตําแหน่งฮู
หยินใหญ่ของจวนอยูใ่ นมือเจินฮุย่ เหมย แต่เดิมนางเป็ น
เพียงบุตรีอนุ แต่งเข้ามาเป็ นอนุ ทีได้เลือนฐานะก็เพราะ
เจินไห่กงั นังตําแหน่งเสนาบดี ยามนีสกุลเจินลุม่ ๆ ดอนๆ
ไม่แน่อาจถูกฝ่ าบาทลงโทษ สกุลหลิวของนางก็อาจจะ
โดนพัวพันไปด้วย
ยิงคิดฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็ยงไม่
ิ อยากมองหน้าเจินฮุย่ เหมย การ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 5

พูดจากเช้านีจึงรวบรัดอย่างยิง แต่นางไม่ลมื กําชับ

"พวกเจ้าคงได้ยนิ มาจากนายท่านใหญ่กนั หมดแล้ว ช่วงนี
ปิ ดประตูจวน ไม่รบั แขก พวกเจ้าเองก็อย่าออกไป
เพ่นพ่าน อย่าสร้างเรืองสร้างราว แล้วก็อย่าได้ตดิ ต่อกับ
ตระกูลเหลวไหลเหล่านัน หากใครกล้าขัดคําสัง ข้าจะโบย
ให้ขาหักแล้วโยนทิงให้ไปอยูอ่ าราม--- เจ้าว่าอะไรนะ!?"
ยังไม่ทนั ได้คาดโทษจบ ซ่งมามาก็รบี เข้ามากระซิบ
รายงานบางอย่างกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า ทําให้คนทังห้องอยากรู้
อยากเห็น
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตวัดสายตาดูผคู้ นในห้องแล้วเอ่ยเสียงไม่
พอใจ "เจินไห่กงั ถอดหมวกขุนนางแล้ว ยามนีเขาแบก
หนามไปเข้าเฝ้ าฝ่ าบาทเพือขอรับการลงโทษ"
"อะไร!? ท่านพ่อลาออกงันหรือ?" เจินฮุ่ยเหมยแทบจะ
ทรงตัวไม่อยู่
"ไม่จริงท่านตาจะลาออกได้ยงั ไง เรืองนีไม่มที าง ข้าไม่
ยอม" หากไม่มตี ําแหน่งเสนาบดีแล้ว สกุลเจินก็เหลือแค่
ขุนนางไม่กคนี ชันสูงสุดแค่ขนห้
ั าเท่านัน นีมันฝั นร้าย
ชัดๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 6

"หุบปาก! พวกเจ้าแยกย้ายกันไปซะ ข้าอยากพักผ่อน" ฮู

หยินผูเ้ ฒ่าโบกมือไล่แล้วให้บา่ วประคองออกไปทันที
เจินฮุย่ เหมยคล้ายวิญญาณออกจากร่าง พอฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ออกไปนางก็ลม้ ฟุบเป็ นลม "ฮูหยิน! พวกเจ้ารีบมา
ช่วยกันพาฮูหยินกลับเรือนเร็วเข้า เร็ว รีบตามหมอ" พวก
บ่าวตะโกนโวยวายกัน รีบรุมกลุม้ เข้าประคองเจินฮุย่
เหมยพาออกไป
หลินจ้าวเว่ยดุนลินนังมองภาพความวุ่ยวายด้วยความ
สะใจ เจินฮุย่ เหมยดูอ่อนแอราวกับต้นหลิว เพียงแค่บดิ า
ร่วงจากฟ้ าก็ไม่อาจทนรับความจริงได้เสียแล้ว หญิงสาว
ยกมุมปากขึนเล็กน้อยก่อนจะเหลียวมามองหลิวจ้าวอวีที
ยังนังนิงแม้มารดาของตนจะถูกพาออกไปแล้ว คล้ายยัง
ไม่ได้สติ
หลิวจ้าวเว่ยลุกขึนพลางลูบจัดกระโปรงของตนเล็กน้อย
แล้วประคองมือเอ่ย "จ้าวเว่ยขอตัวก่อน" นางพูดแล้วก้าว
ออกไปจากเรือน
หลิวจ้าวอวีหันมาในตอนนัน เห็นแผ่นหลังหลิวจ้าวเว่ย
เดินจากไปความเคียดแค้นก็ปะทุจนสุดจะกลัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 7

เป็ นเพราะมัน เป็ นเพราะนังสารเลวหลิวจ้าวเว่ยทําให้สกุล

เจินกลายเป็ นเช่นนี
หญิงสาวลุกพรวดด้วยท่าทางเอาเรืองก่อนจะวิงตามหลิว
จ้าวเว่ยออกไปทันที
"นันนางจะทําอะไร นางจะไปหาเรืองพีใหญ่ร!ึ ?" หลิว
หว่านอีตกใจกับท่าทางราวกับจะกินเลือดกินเนือของหลิว
จ้าวอวี
"หรือนางจะไปตบพีใหญ่" หลิวอันหลินกลับรูส้ กึ สนุ ก
"พวกเราตามไปดูกนั เถอะ ไม่รวู้ ่าพีรองจะเป็ นบ้าไปแล้ว
หรือไม่"
หลิวจ้าวเว่ยเดินเข้ามาในเรือนจิวฮวาแล้วตอนทีหลิวจ้า
วอวีพุง่ พรวดเข้ามาจิกผมนางจนหน้าหงาย "นังสารเลว
นังแพศยา เรืองทุกอย่างล้วนเป็ นฝีมอื เจ้าใช่หรือไม่!?"
"คุณหนู!" พวกบ่าวต่างตกใจความบ้าคลังของหลิวจ้าวอวี
คิดจะเข้าไปแยกคนแต่หลิวจ้าวเว่ยยกมือห้ามพวกนาง
"เจ้าคิดว่าจะหนีรอดไปได้งนรึ
ั หากว่าข้าตกตําเจ้าตกตํา
เสียยิงกว่าข้า" หลิวจ้าวอวีแผดเสียงแล้วเหวียงหลิวจ้าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 8

เว่ยสุดแรง ทว่าหลิวจ้าวเว่ยรออยูแ่ ล้วนางพลิกตัวแล้ว

ฟาดนิวเข้าเต็มหน้าหลิวจ้าวอวีจนใบหน้าน่ารักของนาง
สะบัดก่อนจะร่วงลงก้นจําเบ้ากับพืน
"นังปี ศาจ! นังชันตํากล้าตบข้างันหรือ!" หลิวจ้าวอวีคล้าย
เป็ นบ้าไปแล้วจริงๆ นางพุง่ มารัดขาของหลิวจ้าวเว่ยไว้
แล้วผลักจนหลิวจ้าวเว่ยล้มลง ก่อนจะขึนคร่อมพยายาม
จิกทึงผมของหลิวจ้าวเว่ย
หลิวจ้าวเว่ยกับหลิวจ้าวอวีตัวพอๆ กัน ดังนันจึงไม่มใี คร
ได้เปรียบเสียเปรียบ แต่ตอนหลิวจ้าวอวีออกกระชากผม
ของพีสาว หลิวจ้าวเว่ยเหวียงแขนผลักอีกฝ่ ายให้ลม้ ลง
จากตัวก่อนจะพลิกกลับมาเป็ นฝ่ ายขึนคร่อม
เพียะ เพียะ เพียะ
เสียงเพียะติดๆ กันทําให้คุณหนูคนอืนทีตามมาดู
สถานการณ์ยงิ ฟั นขยาด มองใบหน้าบวมแดงของหลิวจ้า
วอวีแล้วสาบานกับตนเองว่าจะไม่มที างแล่นเข้าไปหาฝ่ า
มือของหลิวจ้าวเว่ยเด็ดขาด
"นังสารเลว เจ้ากล้าตบข้า เจ้าต้องไม่ตายดี วันนีเจ้ากล้า
เล่นงานสกุลเจินคิดว่าจะรอดไปได้สกั กีนํา คนสกุลเจิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 9

จะต้องเอาคืนเจ้าแน่ !" หลิวจ้าวอวีถ่มเลือดในปากแล้ว

คํารามขูด่ ว้ ยความแค้นใจ
หลิวจ้าวเว่ยคว้าลําคอของนางแล้วกดจนติดพืน หญิงสาว
โน้มกายลงไปใกล้หน้าของหลิวจ้าวอวีก่อนจะกระซิบลอด
ไรฟั น
"เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวตายายสารเลวของเจ้างันรึ?" นาง
แสยะยิม "กลับกันนางส่งโจรป่ าไปฉุ ดข้ายามกลับจินห
ยาง คิดวางแผนให้ขา้ ตายทังเป็ นครังแล้วครังเล่า เจ้าคิด
ว่าข้าจะนังเฉยๆ รอให้คนสกุลเจินมาชีนิวตัดสินหรือ
อย่างไร" หลิวจ้าวเว่ยเลือนมือมาบีบกรามของหลิวจ้าวอวี
บังคับให้อกี ฝ่ ายมองหน้าตน
"ยายเจ้าเล่นงานข้าตังกีครัง ข้าเพิงเอาคืนนางแค่ครัง
เดียวเจ้าก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยพูดกลัวหัวเราะ
"ข้านึกว่าเจ้าจะพัฒนาขึนมาบ้าง เห็นช่วงก่อนรูจ้ กั นิงสงบ
ข่มอารมณ์ตนเอง แต่ยามนีดูแล้ว เจ้าเคยโง่อย่างไรก็ยงั
โง่อย่างนัน"
หลิวจ้าวเว่ยผลักหน้าของหลิวจ้าวอวีแล้วลุกขึนปั ดมือราว
กับแตะต้องสิงสกปรก "หากครังหน้าเจ้าโผเข้ามาหาข้าอีก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 0

ข้าจะไม่หยุดแค่ตบสังสอนเจ้า แต่จะทําให้เจ้าไม่เหลือ
แม้แต่ลมหายใจ! ลากนังบ้านีออกไปจากเรือนข้า"
"นังจ้าวเว่ย เรืองไม่จบแค่นีแน่" หลิวจ้าวอวีกรีดร้อง
ขณะทีถูกหิวปี กออกไป
หลิวจ้าวเว่ยเดาะลินแล้วพึมพํากับตนเอง "แน่นอน... นี
มันแค่เพิงเริมเท่านัน"
"คุณหนูเกิดเรืองเช่นนีฮูหยินผูเ้ ฒ่า..." อาหนิงกลัวหลิว
จ้าวเว่ยจะถูกลงโทษ
"ตอนนีนางไม่สนใจหรอก เจ้าไปเตรียมนําให้ขา้ นังจ้า
วอวีทําตัวข้าสกปรกไปหมด"
พวกบ่าวมองหน้ากันสลับไปมาเพราะไม่มนใจ ั แต่เห็น
หลิวจ้าวเว่ยทําท่าไม่แยแสว่าจะถูกใครเรียกไปพบก็ยอม
ทําตามคําสังนางแต่โดยดี
อีกด้านหลิวจ้าวอวีเริมพังห้องอีกครัง เครืองเรือนทุกอย่าง
ล้วนกระจัดกระจายเต็มพืน "ทําไม ทําไม ทําไมสวรรค์สง่
ข้ามาเกิดแล้วต้องส่งนังสารเลวนันมาด้วย ข้าเกลียดมัน
ข้าเกลียดมัน!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 1

"คุณหนู "
"ออกไป๊ ! ออกไปให้พน้ หน้าข้า!" หลิวจ้าวอวีตะคอกสัง
ทําให้บ่าวในเรือนกลัวจนหัวหดต้องรีบระเห็จออกไปให้
ห่างจากนาง
"ข้าจะทําเช่นไรดี หากท่านตาหมดอํานาจแล้วข้าจะเหลือ
อะไรอีก! ข้าจะเหลืออะไร!?"
*
ในท้องพระโรงขุนนางน้อยใหญ่ต่างพากันร้องเรียน
สาปแช่งพฤติกรรมไร้ศลี ธรรมของเจินไห่กงั จนไม่เหลือ
ชินดี ฝ่ าบาทพิโรธมากปาฎีกาทิงด้วยท่าทางขยะแขยง
พร้อมกับกล่าวอ้างเรืองคําสอนของมหาปราชญ์และ
ศาสนายาวเหยียด ล้วนสรุปได้ว่าการทีเจินไห่กงั เสพ
สังวาสกับลูกสะใภ้ของตนเองนันไม่อาจยอมรับได้ ยิงใน
ตําแหน่งเสนาบดีทเป็ี นเสาหลักของบ้านเมือง ยิงไม่อาจ
ให้คนไร้ศลี ธรรมเช่นนีมาครองตําแหน่ง
เหลียวฮองเฮาได้ยนิ เรืองนีตอนเทียงขณะกําลังกินข้าว
นางแทบจะวางตะเกียบทันที "คนอย่างเขามีสทิ ธิไปสัง
สอนใครเรืองพ่อผัวลูกสะใภ้ดว้ ยรึ!?" นางกํานัลในตําหนัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 2

ต่างก้มหน้าลงตําทําราวกับไม่ได้ยนิ อะไรทังนัน
"เจินไห่กงั แบกหนามมาขอเข้าเฝ้ าทีประตูหน้าวัง แต่ฝ่า
บาทไม่ยอมให้เขาเข้ามา เขาจึงถวายหนังสือลาออก
พร้อมกับถอดหมวกขุนนางฝากกงกงเข้ามาถวายฝ่ า
บาท"
"รวดเร็วถึงเพียงนี หึ ล้วนแต่คดิ หาทางรอดให้ลกู หลาน
ทังนัน... แล้วทางตําหนักหยงเยว่เล่า"
"เมือครูล่ กุี ย้ เฟยเพิงร้องไห้จนเป็ นลม ฝ่ าบาทสังให้หมอ
หลวงไปตรวจนางแล้ว เห็นว่าเพราะคิดไม่ตกจนทําให้
ร่างกายอ่อนแอ"
"เสแสร้งจริงๆ นางอยากสลัดหลิวจ้าวเว่ยให้หลุดกล้า
ทุม่ เทเล่นงิวถึงขันนี คนในตําหนักเฉียนชิงผูน้ นคงขั
ั น
น่าดู ใต้หล้านีจะมีใครอยากให้ถอนหมันไปมากกว่าเขา
นังหยูซนิ ซินก็เขลาเหลือเกิน"
พูดไม่ทนั ขาดคํานางกํานัลน้อยผูห้ นึงก็วงเข้
ิ ามาใน
ตําหนัก "ฮองเฮาเพคะ ฝ่ าบาทเพิงให้ซุนกงกงนําราช
โองการไปทีจวนสกุลหลิวเพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 3

เหลียวฮองเฮาคลียิมลึกลับแล้วรําพัน "สมใจนังหยูซนิ ซิน

แล้วสิ"
*
ฮองเต้ไม่อาจทนเห็นสนมคนโปรดเป็ นกังวลอยูไ่ ด้
สุดท้ายส่งซุนกงกงมาประกาศราชโองการทีจวนสกุลหลิว
เจ้านายทุกคนในจวนล้วนถูกเรียกออกมารับราชโองการ
แม้แต่หลิวจ้าวอวีทีใบหน้าบวมฉึงยังต้องมา หลิวอันหลิน
กับหลิวหว่านอีเห็นรอยบนหน้าหลิวจ้าวอวีแล้วต่างพากัน
ลอบยิมขัน
เจ้านายทุกคนคุกเข่าลงหน้าประตูจวนรอฟั งซุนกงกง
ประกาศอย่างพร้อมเพรียง
"หลิวจ้าวเว่ยรับราชโองการ... เนืองจากสวรรค์เป็ นใจ
อํานวยพรให้หลิวจ้าวเว่ยได้รบั ใช้แว่นแคว้น ส่งผลให้ดวง
ชะตาแข็งแกร่งรุง่ โรจน์ยากหาคนเทียมทัน ตําหนักดารา
ได้คํานวณชะตาอีกครังแล้วพบว่าเกิดการเปลียนแปลง
ครังใหญ่เพราะนําใจของนางทีมีต่อราษฎร ด้วยความชอบ
ของคุณหนูหลิว ฮ่องเต้อู่เหอตีพระราชทานพระเมตตา
แต่งตังให้คุณหนูหลิวจ้าวเว่ยเป็ นท่านหญิงซินหลิง[1]

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 4

มอบของประจําตําแหน่งคือ..." ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเผยรอยยิม

กว้างเมือได้ยนิ ว่าหลานสาวของตนได้รบั การแต่งตังให้
เป็ นถึงท่านหญิง หลังจากใจหายใจควํามาทังวันนางรูส้ กึ
โล่งอกอยูบ่ า้ ง แต่ไม่นานรอยยิมก็ตอ้ งหุบหายไปเมือซุน
กงกงอ่านต่อ
"...และเพือความผาสุขของสามีภรรยา ฮ่องเต้อู่เหอตีจึงมี
พระเมตตาให้สญ ั ญาหมันหมายเดิมระหว่างอันอ๋องอู่เหวิน
ซวนกับหลิวจ้าวเว่ยนันเป็ นโมฆะ เนืองจากคู่ชะตา
เปลียนแปลง ทังนีได้มอบสินเจ้าสาวเพิมให้คณุ หนูหลิว
จ้าวเว่ยเป็ นการชดเชย และจะถือว่าการแต่งงานในภาย
ภาคหน้าของคุณหนูหลิวนัน มีราชวงศ์แห่งต้าถง
สนับสนุนอยูต่ อ่ ไป"
"นีมัน..." หลิวหว่านอีตาโต
"ถอนหมันงันหรือ ทําไมล่ะ" หลิวอันหลินตระหนกนางหัน
มองไปทัว แม้ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะเก็บสีหน้าแต่ทา่ ทางเกร็ง
เขม็งของนางก็ทาํ ให้รวู้ ่านีไม่ใช่เรืองดี ไหนจะหน้านิวคิว
ขมวดของบิดาอีกเล่า
"พวกท่านอย่าเพิงรีบร้อนลุกขึนยังมีราชโองการอีกฉบับ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 5

ซุนกงกงเตือนเมือเห็นว่าคนสกุลหลิวกําลังอยูใ่ น
ความรูส้ กึ โกลาหล
"หลิวจ้าวอวีรับราชโองการ"
"ข้ารึ?" หลิวจ้าวอวีทียามนีหน้าบวมจนดูไม่ได้หลุดถาม
ด้วยความตกใจ เจินฮุย้ เหมยรีบกระตุกเสือนางให้สาํ รวม
"เนืองจากสัญญาหมันหมายเดิมของท่านหญิงซิงหลิงได้
เพิกถอน ฝ่ าบาทมีความผูกพันและเห็นใจผูภ้ กั ดีอย่าง
สกุลหลิว ดังนันจึงตัดสินใจผูกชะตากับสกุลหลิวต่อไป
โดยพระราชสมรสให้กบั อันอ๋องอู่เหวินซวนและคุณหนู
รองหลิวจ้าวอวี แต่งตังนางเป็ นพระชายาเอกในราชวงศ์อู่
เพือรับใช้เคียงคู่อนั อ๋องสืบไป โดยกําหนดวันแต่งงาน
เอาไว้ในอีกหนึงเดือนนับจากวันนี ให้กรมพิธกี าร
ดําเนินการ..."
หลิวจ้าวอวีตาแทบจะถลนออกมา ในใจของนางตืนเต้น
และเป็ นสุขอย่างยิง หากไม่เกรงจะเสียมารยาทนาง
อาจจะกรีดร้องด้วยความยินดีออกมาแล้ว ตังเกิดเรืองกับ
ท่านตานางรูส้ กึ ว่าจิตใจตนดิงลงเหวตลอดเวลา แต่ยามนี
กลับถูกฉุดขึนสูงอย่างไม่ทนั ตังตัว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 6

แต่กอ่ นทีหลิวจ้าวอวีจะได้โอ้อวด ทังคนในจวนและคน

ทีมามุงดูเรืองสนุก เสียงกระซิบกระซาบก็ดงั ไปทัวทัง
เมือง
"เป็ นหลิวจ้าวอวีงันรึ?"
"เหตุใดเป็ นหลิวจ้าวอวี ตาของนางเพิงถูกปลดทังมีเรือง
อือฉาวไปทังเมือง"
"หรือนีฝ่ าบาทกําลังแสดงท่าทีต่อสกุลเจิน ฝ่ าบาทคิดจะ
ให้อภัยพวกเขารึ?"
"ข้าว่ามิใช่เช่นนัน กลับกันฝ่ าบาทให้หลานสาวสกุลเจิน
แต่งเข้าตําหนักอ๋อง มิใช่จะโยนของเสียให้ตําหนักอ๋อง
หรอกหรือ ข่าวทีว่าฝ่ าบาทโปรดปรานอันอ๋องอาจจะไม่
จริงเสียทีเดียว"
"ข้ากลับคิดอีกอย่าง ฝ่ าบาททําเช่นนีเพราะต้องการบีบ
สกุลหลิวแน่ ดูแล้วต้องการให้สกุลหลิวตัดสัมพันธ์กบั สกุล
เจินให้เด็ดขาด ไม่เช่นนันอาจจะต้องเอาชือเสียพระชายา
มาแลก"
"จะอย่างไรนีคงเป็ นโชคดีของสกุลหลิว แต่เป็ นความซวย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 7

ของตําหนักอ๋องแล้ว หากข้าเป็ นอ๋องแล้วต้องแต่งสตรีท ี

ฝ่ ายมารดามีเรืองอือฉาวทังยังไร้อํานาจเข้าจวน ข้าอาจจะ
กระอักเลือดคําโต"
"เหตุใดเจ้าบอกว่านางไม่มอี ํานาจเล่า อย่างไรก็มสี กุล
หลิวอยู"่
"เจ้ารูจ้ กั คนอย่าหลิวเฉียนน้อยไป เขาวางตัวเป็ นกลาง
รูจ้ กั มองสีหน้าฮ่องเต้เสมอ ยามนีสกุลเจินล้มไม่เป็ นท่า
แล้วฝ่ าบาทโยนลูกสาวของเขาเข้าตําหนักอ๋อง เจ้าคิดว่า
เขาจะกล้าเข้าฝ่ ายอันอ๋องหรือไม่เล่า"
"เจ้าก็พดู ไปเรือย พวกเขาอาจมีความรักจริงใจต่อกัน"
"มีใครไม่รบู้ า้ งว่าอันอ๋องกับองค์ชายสีกําลังแข่งกันเพือ
ตําแหน่งรัชทายาท อันอ๋องแต่งชายาเอกเช่นนี องค์ชายสี
คงหัวเราะจนฟั นร่วงทีเดียว"
"เหตุใดฝ่ าบาทถึงเลือกสตรีผนู้ กัี นนะ"
"อาจจะเพือแต่งแก้เคล็ดก็ได้ มิใช่ทา่ นอ๋องบาดเจ็บหนักรึ
ตําหนักอ๋องถึงต้องรีบแต่งอย่างไรเล่า"
"เรืองนีฝ่ าบาทอาจตัดสินใจก่อนเกิดเรืองทีสกุลป๋ ายก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 8

ระมัง"
"เช่นนันก็คงเป็ นคราวซวยของอันอ๋องแล้วจริงๆ"
บ่ายวันนันแจกันในตําหนักหยงเยว่ลว้ นแตกละเอียดจน
แทบไม่เหลือชินดี!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 9

แสนชัง
# 47. ตัดขาด

คราแรกทีลีกุย้ เฟยได้ยนิ ว่าฝ่ าบาทยอมพระราชทาน

อนุญาตให้อนั อ๋องถอนหมัน นางรูส้ กึ ราวกับยกภูเขาออก
จากอก คิดว่าความลําบากตลอดหลายวันนีของนางนับว่า
สัมฤทธิผล แต่ไม่นึกว่านอกจากถอนหมันแล้ว ฝ่ าบาท
กลับให้อนั อ๋องเปลียนคูห่ มัน ทังยังกําหนดวันอภิเษกเสร็จ
สรรพ!
ยิงไปกว่านันทรงเลือกเปลียนจากหลิวจ้าวเว่ยมาเป็ นหลิว
จ้าวอวี ทียามนีตาของนางมีเรืองฉาวโฉ่ไปทังเมือง!
"ทําไมไม่มคี นรายงานข้าเรืองสกุลเจิน!" ลีกุย้ เฟยอยากจะ
ตบคนระบายอารมณ์ หากเป็ นหลิวจ้าวอวีก่อนหน้านี นาง
ยังพอกลํากลืนยอมรับได้ เพราะอีกฝ่ ายสามารถช่วยดึง
สกุลเจินมาเข้ากับอันอ๋อง ถือเป็ นกําลังสําคัญให้การชิง
ตําแหน่งรัชทายาท
แต่ยามนีสกุลเจินเป็ นแค่ขยะทีเหม็นโฉ่ เสนาบดีสกุลเจิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 0

แบกหนามมาขอเข้าเฝ้ าอยูห่ น้าวัง จนป่ านนีฝ่ าบาทยังไม่

ยอมพบหน้าเขา เห็นได้ชดั ว่าเจินไห่กงั ไม่อาจรักษา
ตําแหน่งเอาไว้ได้อกี แล้ว
ดังนันการแต่งหลิวจ้าวอวีจะมีประโยชน์อนั ใด! หลิวเฉีย
นเป็ นพวกตาขาว เขากลัวลําเส้นฝ่ าบาทอยูเ่ สมอ ยามนี
ฝ่ าบาทเป็ นคนโยนราชโองการเลือกลูกสาวเขาเองโดยที
เขาไม่เสนอ เห็นได้ชดั ว่าทรงต้องระแคะระคายสาย
สัมพันธ์เหล่านี หลังจากนีคนอย่างหลิวเฉียนมีแต่จะต้อง
ม้วนหางหลบให้พน้ ทาง พระชายาทีมีภูมหิ ลังเช่นนีจะมี
ประโยชน์กบั รัชทายาทได้อย่างไร!?
ยังไม่นบั ชือเสียงฉาวโฉ่ทสกุ
ี ลเจินเพิงก่อ แม้นางจะเป็ น
คนสกุลหลิวแต่ชาวบ้านอาจแคลงใจถึงการเลียงดูนาง
หวางเฟยของชินอ๋อง ต่อให้ไม่ทาํ คุณูปการสูงส่งก็ตอ้ งไม่
มีประวัตดิ า่ งพร้อย ฝ่ าบาทเลือกคนเช่นนีให้โอรสของนาง
ไม่เท่ากับกลันแกล้งเขาหรือ!?
ดวงตาของลีกุย้ เฟยแดงเถือก นางกําหมัดแน่ น ร่างกาย
สันเทิมไปด้วยโทสะ
"เหตุใดฝ่ าบาทถึงเลือกสตรีเช่นนีให้ลูกข้า!" ดวงตาของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 1

ลีกุย้ เฟยสว่างวาบ นางหันหน้าไปทางทิศของตําหนักเฉีย

นชิง สัญญาณอันตรายบางอย่างทําให้นางนึกระแวงว่า
ฮ่องเต้อาจจะพยายามกีดกันอันอ๋องจากตําแหน่งรัช
ทายาท
"ทําไม!?"
"ทูลพระสนม... บ่าวไปสืบมาแล้ว เรืองเลือกคุณหนูหลิว
จ้าวอวีนันเป็ นเพราะท่านอ๋องเพคะ" ซีเซียงกูกคู อ้ มกาย
เข้ามารายงานผูเ้ ป็ นนาย ลีกุย้ เฟยหันขวับดวงตาแทบ
ถลนเมือได้ยนิ
"เหตุใดจึงเป็ นอันอ๋อง!?"
"ได้ยนิ ว่าเมือหัวคําวานนีฮ่องเต้สง่ ซุนกงกงไปเยียมท่าน
อ๋อง ทังยังได้ไต่ถามความประสงค์ของท่านอ๋องถึงเรือง
การอภิเษก ตําหนักดาราแนะนําว่าท่านอ๋องควรแต่งงาน
แก้เคล็ดให้ไวทีสุด ดังนันฝ่ าบาทจึงถามท่านอ๋องว่าพอใจ
สตรีใดอยูห่ รือ หาไม่จะให้ฝ่ายในคัดสรรเอง ...ทะ ท่าน
อ๋องได้กราบทูลว่าต้องการแต่ง---"
เพล้ง!!!!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 2

"กรีดดดดดดด!"
ลีกุย้ เฟยปาจานขนมข้างตังกุย้ เฟยทิงแล้วกรีดร้องออกมา
ด้วยความแค้นใจ ไม่นกึ เลยว่าคนทีทําให้นางพลาดโอกาส
ดีทสุี ดจะเป็ นโอรสของนางเอง
เรืองนีจะตําหนิฝ่าบาทก็ไม่ได้เพราะลูกชายโง่ของนาง
เป็ นคนทูลขอเอง แต่ใครจะรูว้ า่ แค่ไม่กชัี วยามหลังจาก
กราบทูลความประสงค์ สกุลเจินจะล่มจมไม่เป็ นท่าเช่นนี
ลีกุย้ เฟยโกรธจนในอกร้อนเป็ นไฟ นางอยากจะฆ่าคนให้
ตายคามือ
"ไป! ออกไปให้หมด ไปให้พน้ หน้าข้า ไป๊ !!!!!"
*
ไม่ใช่เพียงลีกุย้ เฟยทีโกรธจนแทบคลัง อันอ๋องเองก็ถงึ กับ
พูดไม่ออกเมือเรืองพลิกผันเป็ นเช่นนี เขารักหลิวจ้าวอวี
ด้วยใจจริง แต่ตําแหน่งพระชายาของเขานันเหมาะสม
สําหรับคนทีสามารถเสริมรากฐานอํานาจให้เขาได้ ไม่ใช่
ใครก็ได้จะมานัง
ด้วยฐานะหลิวจ้าวอวีตอนนีหากแต่งให้เขามากสุดก็ควร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 3

เป็ นเช่อเฟยเท่านัน ไม่ควรเป็ นตําแหน่งหวางเฟยทีจะ

ช่วยเขาดูแลตําหนักในภายภาคหน้า
ถ้าวันหน้าเขาแต่งสตรีทมีี รากฐานสูงส่งมันคงเข้ามาเพือ
ช่วยขยายฐานอํานาจของเขา สตรีเหล่านันใครจะยินดีถูก
สตรีทไร้
ี บา้ นเดิมหนุนหลังปกครองกัน
อันอ๋องลุม่ หลงในรักแต่ไม่ใช่คนโง่เสียทีเดียว หากต้อง
พลาดโอกาสสําคัญในการได้ขนุ นางสนับสนุนตําแหน่งเขา
เพราะเรืองนี ในใจเขาจะเป็ นสุขได้อย่างไร
แต่จะค้านเสด็จพ่อก็ไม่ใช่เรือง ในเมือเขาเป็ นคนกราบทูล
เองว่าอยากแต่งกับหลิวจ้าวอวี เพียงแต่ไม่คดิ ว่าเสนาบดี
เกษตรทีรับราชการมานานจะก่อเรืองให้ขายขีหน้าคนทัง
เมือง อีกทังฮ่องเต้ยงั เร่งรัดจัดการราวกับไม่คดิ จะสยบ
ราชโองการอภิเษกเอาไว้ดูลาดเลาเลยแม้แต่น้อย
การถอนหมันครังหนึงไม่ใช่เรืองง่าย มิฉะนันเขาคงไม่ทน
หลิวจ้าวเว่ยมานานถึงเพียงนี กว่าจะหาข้ออ้างแยบยล
เพือไม่ให้ฮ่องเต้เห็นว่าเขากระด้างกระเดืองก็ตอ้ งคิดกัน
หลายชัน
คราวนีถอนหมันไปแล้วหนหนึง หากเขาคิดจะวิงไปขอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 4

เปลียนราชโองการสมรสอีก ฮ่องเต้ตอ้ งทรงดําริว่าเขาเป็ น

คนเหลวไหลแล้ว
อันอ๋องรูส้ กึ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แทนทีเมือราชโอการ
สมรสกับสตรีในดวงใจมาถึงแล้วเขาจะยินดีปรีดากลับ
กลายเป็ นอึมครึมอึดอัด แม้แต่บ่าวไพร่ในจวนล้วนแต่
หลีกเลียงเข้าใกล้
เจาฉุนเซวียแทบจะอดกลันรอยยิมแห่งความสําราญ
เอาไว้ไม่อยู่ เมือเขาเริมมองเห็นแววตกตําของตําหนัก
อ๋อง การพลาดท่าหลุมพลางทีตัวเองขุดเองเช่นนี อันอ๋อง
จะยังเหลือศักดิศรีอนั ใดอีก
ลีกุย้ เฟยวิงโร่ไปร้องไห้ทูลฟ้ องด้วยความคับข้องใจตลอด
หลายวันเพือให้อนั อ๋องหลีกเลียงหายนะเพราะดวงชะตา
ของหลิวจ้าวเว่ย นางหวังจะเปลียนตําแหน่งพระชายานัน
เป็ นคนของตน
แต่อนั อ๋องรูท้ นั พระมารดา เขามองออกว่าลีกุย้ เฟยคิดจะ
ทําสิงใดต่อไปหากฝ่ าบาทยอมตกลงให้ถอนหมัน ดังนัน
เขาจึงกราบทูลประสงค์ผา่ นทางซุนกงกงเพือไม่ให้ลกุี ย้
เฟยมากําหนดเรืองของเขามากเกินไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 5

แต่ใครจะรูว้ า่ มารดาเจ้าเล่หก์ บั โอรสอวดฉลาดทีพยายาม

เดินแผนตัวเองโดยคิดว่าตนสามารถควบคุมทุกอย่าง
สุดท้ายได้แต่คว้านําเหลวทังยังฉุดรังกันลงบ่อโคลนทังคู่
ชายหนุ่มขาเป๋ ก้มหน้าลอบยิมหยัน มองอันอ๋องทีมีใบหน้า
ซีดเซียวทรุดตัวลงนังบนเก้าอีด้วยท่าทางคิดไม่ตก...
*
คนสกุลหลิวทีคุกเข่ารับราชโองการอยูล่ ว้ นมีทา่ ทางสับสน
อะไรนะ... คนพีได้รบั แต่งตังเป็ นท่านหญิง
อะไรนะ... คนน้องได้รบั สมรสพระราชทาน
คนในจวนไม่มใี ครตังตัวทัน มีเพียงหลิวจ้าวเว่ยทีมีทา่ ที
นิงสงบ
นานครูห่ นึงกว่าคนสกุลหลิวจะได้สติแล้วเสียงก็แตกฮือ
ออกทันที
หลิวเฉียนก้มหน้าตําสีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
ไม่นานมานีเจินไห่กงั มาพบเขา ยืนข้อเสนอให้เขาใช้
ข้ออ้างเรืองดวงชะตาของหลิวจ้าวเว่ยทูลขอเปลียนตัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 6

เจ้าสาวเป็ นหลิวจ้าวอวี ตอนนันหลิวเฉียนแบ่งรับแบ่งสู้

คิดจะดูทา่ ทีฝ่าบาทก่อนจึงไม่รบี ร้อนกราบทูล
แต่ยามนีฝ่ าบาทมีราชโอการกําหนดลงมาเองหมายความ
ว่าอย่างไร!?
นีมิใช่วา่ ในจวนสกุลหลิวมีคนของฮ่องเต้จบั ตาดูอยูห่ รือ
หาไม่แล้วเหตุใดจึงเจาะจงเลือกหลิวจ้าวอวี ดูแล้วฝ่ าบาท
อาจจะทราบเรืองทีเขาสนทนากับเจินไห่กงั
ยามนีสกุลเจินเกิดเรืองไม่แน่ชดั แต่ฝ่าบาทกลับมีทา่ ที
เช่นนีนีมิใช่กําลังหยังเชิงสกุลหลิวหรอกหรือ
หลิวเฉียนหน้าคลําลงหลายส่วน เรืองน่ายินดีกลับ
กลายเป็ นหายนะน่ากลัว ในใจเขา ราชสํานักนันดังนําลึก
ก้าวย่างไปทางใดก็ตอ้ งระมัดระวังให้มาก ยามนีนับว่า
เป็ นทางแยกอันตรายสําหรับเขาแล้ว
ขณะเดียวกันเจินฮุย่ เหมยทีฟื นจากความสับสนหัวใจกลับ
ถูกแขวนขึนสูง นางแทบไม่เชือหูตวั เอง บุตรีของนางจะ
กลายเป็ นพระชายาอันอ๋อง นีหมายความว่าฐานะของนาง
จะยังมันคงต่อไป อย่างน้อยคนสกุลหลิวก็จะไม่ปลดนาง
จากตําแหน่งฮูหยินเอกแน่ เพือให้เกียรติท่านอ๋อง ดังนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 7

ขอเพียงนางนิงสงบไม่ทําผิดใหญ่หลวงชัวชีวติ นีย่อมไม่
ถูกสันคลอน
เจินฮุ่ยเหมยยินดียงิ เช่นเดียวกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า คราแรก
นางไม่ชอบใจทีหลิวจ้าวเว่ยถูกถอนหมัน แม้จะได้
ตําแหน่งท่านหญิงมาแต่นบั ว่าเป็ นเรืองด่างพร้อย วันหน้า
อาจทําให้พน้ี องในจวนแต่งออกลําบาก แต่ไม่นึกว่าฝ่ า
บาทมีพระเมตตาเปลียนเจ้าสาวเป็ นคนสกุลหลิวเช่นกัน
ดังนันชือเสียงสกุลนับว่ารักษาเอาไว้ได้ ย่อมไม่มใี ครกล้า
ดูแคลน กลับกันยามนีสกุลหลิวมีทงท่ ั านหญิง มีทงพระ ั
ชายา วันหน้าหลานชายของนางนับว่ามีทพึี งมากขึนไป
อีก
เหล่าอนุของหลิวเฉียนต่างขบเขียวเคียวฟั น คิดว่าหายนะ
ของสกุลเจินครังนีจะทําให้เจินฮุย่ เหมยหมดอํานาจในจวน
แต่กลับกลายเป็ นนางยังโชคดี ต่อไปมีลูกเป็ นถึงพระ
ชายาแล้วคงยากทีจะตกตําลงได้
หลิวหว่านอีขยําชายกระโปรงของตนจนยับยู่ นางไม่ม ี
ทางยอมเห็นหลิวจ้าวอวีได้ดี ความแค้นเมือครังงาน
บวงสรวงฟ้ าดินยังไม่ได้สะสางให้รดู้ ํารูแ้ ดง คิดว่าจะได้ดู
หลิวจ้าวอวีถูกถอดเขียวเล็บเลิกชูคอผยองอยูแ่ ล้ว กลับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 8

กลายเป็ นอีกฝ่ ายถูกยกขึนสูงในวันเดียว ในใจหลิวหว่าน

อีรูส้ กึ เต็มกลืน
หลิวอันหลินกลับไม่อาจเลือกความคิดเห็นได้ชดั เจนนัก
ไม่วา่ จะเป็ นหลิวจ้าวเว่ยหรือหลิวจ้าวอวีแต่งเข้าตําหนัก
อ๋อง ล้วนไม่มอี นั ใดเกียวกับนาง ทีน่าเสียดายก็มแี ต่นาง
ยังไม่สาแก่ใจเรืองสกุลเจินมากพอเท่านัน หญิงสาวก้ม
หน้าลงตําเพือซ่อนแววตาของตนเงียบๆ
ซุนกงกงมองท่าทางของคนสกุลหลิวแล้วรูส้ กึ ได้วา่ แม้จวน
นีชือเสียงจะดี แต่มคี ลืนใต้นํารุนแรงกันไม่น้อย ข่าวดี
เช่นนีกลับมีเพียงไม่กคนที
ี ยินดีอย่างจริงใจ
แน่นอนหลิวจ้าวอวีย่อมยินดีทสุี ด แม้แต่หน้าบวมเป่ งของ
นางยังลืมเจ็บไปชัวขณะ นางเผยยิมกว้างราวกับไม่รู้
ความคิดของผูอ้ นื ดังคิดว่าตนเป็ นผูพ้ ชิ ติ ศึกครังนีได้แล้ว
จริงๆ
"ท่านเจ้ากรมข้าต้องขอยินดีดว้ ย" ซุนกงกงแสร้งยิมส่ง
ราชโองการให้หลิวเฉียน หลิวเฉียนเองก็ปรับสีหน้าชืนมืน
มอบถุงเงินทังยังเชิญซุนกงกงดืมนําชา นอกจากนียังสัง
ให้ตกรางวัลบ่าวทังจวนเป็ นการฉลองเรืองมงคล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 9

สิงใดควรทําล้วนทําไปทังหมด แต่เมือแขกคล้อยหลังกลับ
แล้วสีหน้าของหลิวเฉียนกลับเปลียนเป็ นอมทุกข์ยงนั
ิ ก
เขาปรึกษากับฮูหยินผูเ้ ฒ่าอยูพ่ กั ใหญ่กป็ ระกาศออกมา
อย่างเด็ดขาด
"นับจากนีสกุลหลิวของเราถือว่าตัดขาดกับสกุลเจินอย่าง
เด็ดขาด ไม่มกี ารไปมาหาสูใ่ ดๆ อีกต่อไป ไม่นับถือเป็ น
ญาติมติ ร ต่อไปให้เป็ นเพียงคนผ่านทาง ไม่จําเป็ นไม่ตอ้ ง
ทักทายปราศรัย หากใครทนไม่ได้ ไม่อาจยอมรับเรืองนีก็
ให้เก็บข้าวของกลับไปอยูจ่ วนสกุลเจินเสีย สกุลหลิวนีจะ
ไม่เลียงดูลูกหลานของตระกูลทีประพฤติตวั เหลวไหล
เช่นนัน!"
ประกาศนีไม่ได้เป็ นเก็บเป็ นความลับ เพราะจุดประสงค์
คือทําให้ฮอ่ งเต้ดู ไม่นานเรืองสกุลหลิวตัดขาดบ้านพ่อตา
ก็ดงั ไปทัวทังเมือง
ชาวบ้านไม่รตู้ นลึ
ื กหนาบางต่างฟั งแล้วผ่านหูไป แต่พวก
ขุนนางคิดดูแล้วมีใครไม่เข้าใจความในบ้าง มีคนไม่น้อย
ต่างคิดว่าหลิวเฉียนเป็ นพวกรักตัวกลัวตาย ถนัดเอาตัว
รอดไม่สนความสัมพันธ์เดิมแม้แต่น้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 0

แต่บางคนก็คดิ ว่าดีเท่าไหร่ทเขาไม่
ี ขบั ภรรยาของตนกลับ
บ้านเดิม แถมยังไม่ลดฐานะนางลงหลังจากบิดานางทํา
เรืองผิดศีลธรรมเช่นนัน!
*
"น่าเจ็บใจยิงนัก บ่าวนึกว่าจะได้เห็นเจินซือถูกลดฐานะลง
ไปเป็ นอนุอย่างเดิม คุณหนู รองได้รบั ราชโองการเช่นนี
นายท่านคงไม่มที างปลดนางแน่" อาหนิงบ่นไม่หยุดเมือ
กลับเข้ามาในเรือนจิวฮวา
"คนพวกนันกล้าวางแผนทําร้ายคุณหนู จิตใจตําช้าถึง
เพียงนัน เหตุใดสวรรค์ถงึ เข้าข้างพวกนางตลอด" อาเจิน
ก้มหน้างุด รูส้ กึ น้อยใจโชคชะตาแทนผูเ้ ป็ นนายอย่างยิง
"พวกเจ้าเห็นสีหน้าคุณหนู รองหรือไม่ พอรูว้ า่ ตนจะได้
เป็ นหวางเฟย จากหลังทีคดเพราะเรืองสกุลเจินกลับมา
ตรงได้ในพริบตา ดูแล้วอีกไม่นานนางคงเอาตําแหน่งมา
ข่มคนทังจวน"
"น่ารังเกียจจริงๆ สวรรค์ชา่ งไม่ยตุ ธิ รรม"
หลิวจ้าวเว่ยมองบ่าวคนนันพูดคําคนนีพูดคําแล้วถอน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 1

หายใจ "พวกเจ้าจะบ่นไปทําไม วันนีนางได้แต่งไม่แน่จะ

อยูใ่ นตําหนักนันได้สกั กีวัน เจ้าว่าคนทะเยอทะยานอย่าง
ลีกุย้ เฟยจะโปรดปรานลูกสะใภ้ทมีี เชือสายของพวก
ตระกูลเจินงันหรือ?"
"ถึงอย่างนันนางก็ได้เป็ นถึงหวางเฟย" อาเจินเบะปากไม่
ชอบใจ
"นันเป็ นวาสนาของนาง" หลิวจ้าวเว่ยคลียิม ชาติกอ่ น
หลิวจ้าวอวีก็ได้นงตํ
ั าแหน่งหวางเฟย ชาตินีนางก็ได้นงั
อีก นีย่อมเป็ นวาสนา... แต่จะนังได้นานแค่ไหนนันก็ตอ้ ง
มาดูกนั
หญิงสาวมองเล็บมือตัวเองทีถลอกเพราะตอนตบหลิวจ้า
วอวีแล้วย่นจมูก "แทนทีพวกเจ้าจะบ่น มาช่วยข้าทาเล็บ
ดีกว่า"
"บ่าวจะไปเตรียมของให้เจ้าค่ะ" มีฝู่ ขนั อาสาลุกออกไป
"คุณหนู จะไม่ให้บ่าวบ่นได้อย่างไร หากคืนนันเราไม่รตู้ วั
ก่อน วันนีชือเสียงของคุณหนูจะเหลืออะไรอีก พวกนาง
ไม่เว้นทางรอดไว้ให้เราด้วยซํา กล้าจะให้คนทังเมืองเห็น
คุณหนูถูกยํายี แค่คดิ บ่าวก็แค้นใจจนอยากจะฉีกคนพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 2

นันเป็ นชินๆ" อาเจินกําหมัดทุบเข่าตัวเองหนักๆ ทีหนึง

"คุณหนู ทา่ นจะปล่อยไปเช่นนีหรือ หากคุณหนูรองแต่ง
เข้าตําหนักอ๋องจริง ต่อให้บา้ นเดิมตกตําแต่เจินซือคงไม่ม ี
ทางถูกปลด"
"พวกเจ้าอย่าใจร้อนนักเลย ทุกอย่างล้วนมีเวลาทีควร คิด
จะล่มเรือสําเภาทังที จะล่มทีริมฝั งไปใย สูค้ อ่ ยๆ เจาะเรือ
ดูพวกมันประมาท ให้พวกมันโล่งอกมันใจว่าพยุงเรือได้
เร่งแล่นออกไปกลางมหาสมุทรแล้วค่อยจมโดยทีไร้
หนทางรอด อย่างนันต่างหากถึงจะสาสม" จ้าวเว่ยกางนิว
ออกยืนให้มฝู่ี จดั การ นํายาทาเล็บคราวนีเป็ นสีเขียวอ่อน
ของดอกไม้ทางเหนือ กลินไม่ฉุนนัก
อาเจินกับอาหนิงแลกเปลียนสายตากันเล็กน้อย พวกนาง
รูว้ ่าหลิวจ้าวเว่ยมีแผนอยูใ่ นใจ แต่พวกนางไม่อาจทนเห็น
ความลําพองของสองแม่ลกู นันจริงๆ
"บ่าวว่าอีกไม่นานคุณหนูรองต้องมาหาเรืองคุณหนู"
ขนาดตอนทีหลิวจ้าวอวียังไม่ได้รบั ราชโองการ นางยัง
วิปลาสวิงเข้ามาตบตีหลิวจ้าวเว่ยถึงเรือน ตอนนีมีราช
โองการในมือแล้ว คนอย่างหลิวจ้าวอวีอยากเห็นทีสุดคือสี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 3

หน้าพ่ายแพ้ของหลิวจ้าวเว่ยกระมัง
พอฟั งถึงตรงนีหลิวจ้าวเว่ยก็นึกขึนได้ "ข้าเกือบลืมไป ปิ ด
เรือนไม่รบั แขก ข้าถูกถอนหมันทังทีควรจะซึมเศร้าสัก
หน่อยถึงจะเหมาะสม ...พวกเจ้าไม่ตอ้ งห่วง ข้าไม่กลัวคน
อย่างน้องรองมาหาเรืองแม้แต่น้อย ต่อให้ยามนีนางมีราช
โองการสมรสแต่นางยังเป็ นเพียงหลิวจ้าวอวีเท่านัน ส่วน
ข้าเป็ นท่านหญิงทีได้รบั การแต่งตัง หากนางคิดจะเอา
ตําแหน่งมาข่มข้าก็รอหลังจากแต่งเข้าตําหนักอันอ๋องก่อน
ถึงจะมีสทิ ธิพูด"
"เจ้าค่ะคุณหนู ไม่ส ิ เจ้าค่ะท่านหญิง"
"ท่านหญิงอะไรเอาไว้พดู ทีนอกเรือนก็พอ เวลาอยูก่ นั เอง
อย่าเรียกให้ขา้ ระคายหูเลย"
"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"
พวกบ่าวรุมช่วยกันทาเล็บให้หลิวจ้าวเว่ยอย่างพิถพี ถิ นั
สตรีชนชันสูงนันเล็บมือถือเป็ นสิงบอกฐานะ จะปล่อยให้
เล็บสันกุดหรือดูโทรมไม่ได้เด็ดขาด
"มีฝู่ "

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 4

"เจ้าคะคุณหนู"
"คืนนีเจ้าพาปานเก๋อหัวออกไปด้วยซักรอบ สะสางเรือง
ของเจ้าให้เสร็จเถอะ อย่างให้มสี งใดค้
ิ างคากันต่อไป"
"เป็ นคุณหนูทมีี เมตตา คืนนีบ่าวจะจัดการให้เรียบร้อยเจ้า
ค่ะ"
"อืม"
หลิวจ้าวเว่ยสังปิ ดเรือนแล้ว ด้านนอกมีขา่ วลือว่านางทํา
ใจไม่ได้ทถูี กถอนหมันจึงเก็บตัวเงียบ ไม่กล้าสูห้ น้าใคร
*
กลางดึกขณะทีจวนสกุลหลิวปิ ดประตูเงียบ มีฝู่ ลอบออก
จากจวนอีกครัง นางมุง่ หน้าไปยังเรือนทีเคยถูกพาไป
พบต้าขงคราวนัน แต่วนั นีนางไม่ได้มาเพียงลําพังแต่มา
พร้อมกับปานเก๋อหัว
เมือเข้าไปด้านในภาพทีเห็นคือต้าขงหมอบอยูก่ บั พืน มี
พวกนักเลงยืนคําหัวอยูด่ ว้ ยท่าทางดุดนั
"เจ้า!" เมือเห็นมีฝู่ ชายหนุ่มก็ตะโกนขึน แต่ไม่ทนั ลุก
ขึนมาก็ถูกนักเลงคนหนึงถีบให้ลงไปนอนหมอบอีกครัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 5

"นังตัวดีนยัี งกล้าโผล่หน้ามา กล้าหักหลังพวกข้าแล้วคิด

ว่าจะมีชวี ติ รอดต่อไปได้หรือ?"
"แล้วเหตุใดข้าจะไม่กล้า แต่แรกข้ากับพวกเจ้าก็ไม่ใช่
พวกเดียวกันอยูแ่ ล้ว จะเรียกว่าหักหลังคงไม่ถูกนัก" มีฝู่
สูดหายใจลึก นางนึกถึงท่าทางของหลิวจ้าวเว่ยแล้วลอง
เลียนแบบเพือไม่ให้พวกนักเลงคิดว่าสามารถข่มนางได้
อีก
"นังนีดูไม่รกั ผัวเท่าไหร่นีหว่า"
"มีฝู่ ทําไมเจ้าไม่ทาํ ตามทีพวกมันสัง พวกมันจะฆ่าข้า!"
ต้าขงตระโกนขึน
"ถ้าข้าลงมือแล้วข้ายังจะมีชวี ติ รอดอยูไ่ ด้หรือ?" นางปราย
ตามองชายทีตนเคยรักอย่างสมเพช "เจ้ากล้าขอให้ขา้
ทรยศคุณหนู ทังทีนางเคยช่วยชีวติ ข้าเอาไว้ตงกี ั ครัง
เท่านีก็เห็นแล้วว่าคนอย่าเจ้าไม่เห็นค่าชีวติ ของข้า เพราะ
ถ้าเจ้าเห็นค่า แทนทีจะขอให้ขา้ ทรยศต่อผูม้ พี ระคุณเจ้า
กลับจะยิงกําชับให้ขา้ กตัญ กู บั คุณหนูดว้ ยซํา"
คนรักกันใช้ชวี ติ จิตใจผูกพันเป็ นหนึงเดียวจริงๆ หากอีก
คนเจอเคราะห์ภยั ได้รบั ความช่วยเหลือ คนเหล่านันมีแต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 6

จะถือว่าคนทีช่วยชีวติ คู่ของเขาเป็ นผูม้ พี ระคุณของตน

ด้วย แต่คาํ พูดของต้าขงในคืนนันทํามีฝู่ รสู้ กึ ว่าชายคนนี
ไม่ได้เห็นคุณค่าของชีวติ นางสักเท่าใด
"เจ้าทําแบบนีไม่ได้ เราหมันหมายกันแล้ว!"
"หนังสือสัญญาหมันอยูท่ ใด
ี รายการสินสอดอยูท่ ใด ี เจ้า
เอาออกมาได้หรือไม่? นีไม่นบั ว่าข้าขายตัวให้คุณหนูแล้ว
ข้าจะอยูห่ รือตายล้วนขึนอยูก่ บั คุณหนู แต่เจ้าหวังจะให้ขา้
ทรยศนาง คิดว่าข้าต้องโง่ขนาดไหน" หากนางลงมือจริง
นอกจากจะถูกสกุลเจินปิ ดปาก หลิวจ้าวเว่ยย่อมไม่มที าง
ปล่อยนางไปแน่ ยิงสัญญาขายตัวอยูใ่ นมือหลิวจ้าวเว่ย
ตลอดชีวติ นางไม่มที างเงยหน้าขึนได้ ต่อให้หนีไปก็ตอ้ ง
หนีอย่างคนเถือนถูกประกาศจับ
แล้วเหตุใดนางต้องเลือกทางตายให้ตวั เองเพือผูช้ ายคน
หนึงด้วย กลับกันถ้านางติดตามคุณหนูอย่างซือสัตย์ ไม่
แน่วนั หน้าคุณหนูจะช่วยให้นางแต่งออกกับคนดีๆ ได้
นางดินรนจากลุงทีเห็นแก่ตวั ทํางานในโรงงิวทีเห็นผูช้ าย
มาไม่น้อย ความรักลึกซึงทีมีต่อต้าขงไม่ได้นบั ว่าลดลงแต่
นางเห็นชีวติ มากขึนและรักตัวเองมากขึน ผูช้ ายทีไม่ม ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 7

ปั ญญาจะดีกบั นางในวันนี เอาแต่พรําว่าจะชดใช้ให้ในวัน

หน้าไม่ใช่คนทีนางจะพึงพาได้
"เจ้าจะใจดําเช่นนีไม่ได้ เราโตมาด้วยกัน สัญญาแล้วว่าจะ
แต่งงานกัน วันนีเจ้าจะทิงข้าเช่นนีไม่ได้"
มีฝู่ มองต้าขงด้วยสายตาเย็นชา "ตอนทีข้าถูกท่านลุงลาก
ไปขายเป็ นอนุเศรษฐีเจ้าอยูท่ ใด ี ตอนทีข้าป่ วยจนเกือบ
ตายเจ้าอยูท่ ใด
ี เวลาเช่นนันข้าอยากเห็นหน้าเจ้าทีสุดแต่
เจ้าไม่เคยอยู่ วันนีเจ้ามีสทิ ธิขอให้ขา้ อยูด่ ว้ ยรึ?"
"เจ้า..."
"หากว่าเคยมีรกั ต่อกันก็ถอื ว่าจบสินแล้ว ข้าสามารถเอา
ชีวติ รอดมาได้จนทุกวันนีล้วนเป็ นเพราะตัวข้าเองและ
ความช่วยเหลือของคุณหนู นับว่าข้าได้เห็นแล้วว่าต่อให้
ไม่มเี จ้าข้าก็ยงั อยูไ่ ด้ ทังยังอยูไ่ ด้ดดี ว้ ย... ดังนันหลังจากนี
อย่าข้องเกียวกันอีกเลย ต่อให้มสี ายสัมพันธ์นบั พันสายก็
ขอให้ตดั ขาดจากกันเสียแต่ตอนนี วันหน้าหากยังมีโอกาส
พบก็ขอให้เป็ นเพียงคนแปลกหน้าต่อกันเท่านัน"
"เจ้าจะทําเช่นนีไม่ได้ เจ้าจะปล่อยให้ขา้ ตายงันรึ คนพวก
นีจะต้องฆ่าข้า!"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 8

ปึ ก!
มีฝู่ โยนถุงเงินลงบนพืน แล้วพูดกับพวกนักเลง
"นีเป็ นเงินหนึงร้อยตําลึง คุณหนูของข้าให้บอกกับพวก
เจ้าว่าคนทีจ้างพวกเจ้ามายามนีถูกขังอยูใ่ นห้องเก็บฟื น
ส่วนอีกพวกก็ยงั คุกเข่าถอดหมวกขุนนางอยูห่ น้าประตูวงั
หลวง หากพวกเจ้ายอมเลิกแล้วกันไป นางจะไม่เอาเรือง
แต่หากพวกเจ้ายังบังคับขูเ่ ข็ญข้าอีก คุณหนูของข้าบอก
ว่าแม้แต่คนข้างหลังพวกเจ้านางยังจัดการได้ แค่นักเลง
ข้างถนนนางไม่กลัวแม้แต่น้อย"
พวกนักเลงมองสบตากันอย่างลังเล
"หากเจ้าไปเชือก็สง่ คนไปตรวจสอบดูวา่ คนทีจ้างพวกเจ้า
มาตอนนีกลายเป็ นตัวอะไรไปแล้ว" คนพวกนีเป็ นแค่
นักเลงกระจอกทีถูกจ้างมาเป็ นหมากเท่านัน พอเรือง
ลุกลามจวนตัวไม่มที างจะรักษาความสงบเอาไว้ได้อกี
"ได้พวกข้าจะไม่ยงุ่ เกียวกับเจ้าอีก" หัวหน้าของพวกมัน
เก็บถึงเงินขึนแล้วรับปาก
"พีแล้วไอ้นีล่ะ" ลูกน้องคนหนึงถาม ตัวหัวหน้าเหลือบตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 9

มองมีฝู่ กบั ปานเก๋อหัวอย่างขอความเห็น

"นีไม่ใช่เรืองของข้าอีกแล้ว" มีฝู่ ไม่คดิ จะตัดสินใจ นางเดิน
ออกจากเรือนนันทันทีโดยไม่เหลียวหลัง
แต่พอพ้นจากคนพวกนันหญิงสาวก็เริมนําตาไหล นาง
กับต้าขงเติบโตมาด้วยกัน เห็นกันตังแต่ยงั เด็ก แม้มใี จ
อยากพูดสักคําเพือช่วยเขา แต่เพราะนางรูน้ ิสยั ต้าขง
วันนีนางตัดขาดเขาเขาย่อมแค้นใจแน่ หากมีชวี ติ รอดไป
ได้วนั หน้าไม่แน่อาจกลับมาก่อเรืองลําบากให้คุณหนู
หญิงสาวสะอืนจนไหล่สนั รูส้ กึ เสียใจเหลือประมาณ
ปานเก๋อหัวตบไหล่นางเบาๆ
"อย่าร้องเลย คนเช่นนันไม่คคู่ วรให้เจ้าเสียดาย" หากเป็ น
เขาตกอยูใ่ นสถานการณ์คบั ขัน สิงทีเขาจะเลือกทําคือกัน
คนรักให้ออกห่างจากอันตราย ไม่ใช่การให้คนรักวิงพล่าน
เสียงชีวติ ไปทังเมืองเพือเขาเหมือนทีต้าขงทํา
มีฝู่ พยักหน้ารับรูแ้ ต่นําตาไม่ยอมหยุดไหล นางหอบ
ตัวเองกลับเข้าจวนไปเงียบๆ
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 0

"จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยทียังคัดอักษรอยู่
ทีโต๊ะเขียนหนังสือเงยหน้าขึนถามปานเก๋อหัวทีเข้ามาใน
ห้อง
"เรียบร้อยแล้วขอรับ"
"ดี" หญิงสาวตอบเรียบๆ ปานเก๋อหัวมองนางอย่างลังเล
ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม
"คุณหนู มแี ผนจะทําอย่างไรต่อไปขอรับ"
"นีคงต้องให้เจ้าเหนือยหน่อยแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยวางพูก่ นั
ลงแล้วมองตัวอักษรของตนทีพัฒนาขึนมากในช่วงหนึงปี
นี "เจ้าหาคนทีใช้การได้ สังให้จบั ตาดูป๋ายซู่องิ กับสกุลเจิน
เอาไว้ นอกจากนีข้าอยากได้คนทีลอกเลียนแบบลายมือ
เป็ น เจ้าหาได้หรือไม่"
"เรืองนันไม่น่าใช่ปัญหาขอรับ"
"ดี"
"คุณหนู จะเลียนแบบลายมือใครหรือขอรับ"
หลิวจ้าวเว่ยปรายตามองเขาแล้วยิมเล็กน้อย "หลังจากนี
เป็ นช่วงกวนนําให้ขนุ่ เจ้าเองมีความแค้นลึกซึงกับสกุล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 1

กวน นีถือเป็ นเรืองดี... ถึงเวลาทีจะเริมลากพวกมันลงเหว

เสียที"
ปานเก๋อหัวได้ยนิ แล้วรูส้ กึ ตืนเต้นยินดีอย่างยิง เขารอวัน
แก้แค้นมานานจนกลัวว่าหลิวจ้าวเว่ยจะลืมจุดประสงค์
ของเขาไปแล้ว ชายหนุ่ มโขกหัวลงกับพืนด้วยท่าทีจริงจัง
"ขอเพียงคุณหนูเมตตา ช่วยข้าสะสางความแค้นนีให้
สําเร็จ ข้ายินดีจะติดตามท่านไปชัวชีวติ "
"ส่งคนไปจัดการสิงทีข้าสัง แล้วก็หาคนมีฝีมอื เอาไว้ ให้
เป็ นพวกทีชํานาญเส้นทางแถบจินหยางยิงดี"
"ได้ขอรับ"
"รายงานความเคลือนไหวของพวกนันให้ขา้ รูเ้ ป็ นระยะ
หลังจากนีเราจะรอเวลาชมงิวฉากใหญ่กนั "
"คุณหนูเรืองในสกุลป๋ าย คนในวังจะรูห้ รือไม่ว่าเกียวข้อง
กับท่าน" ปานเก๋อหัวไม่ใช่คนโง่ เขารูส้ กึ ได้ถงึ องครักษ์
เงาทีฮ่องเต้สง่ มาติดตามหลิวจ้าวเว่ย คนพวกนันมีวรยุทธ์
สูงส่งทังยังทํางานเป็ นระบบ ใครจะเลียงคนเช่นนีเอาไว้ได้
มากมายหากไม่ใช่ฮ่องเต้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 2

แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าหลิวจ้าวเว่ยเกียวข้องกับฮ่องเต้ได้
อย่างไร แต่ชายหนุ่มเลือกจะปิ ดปากพูดในสิงทีควรพูด
เท่านัน
"เรืองนันเจ้าไม่จาํ เป็ นต้องห่วง"
หากเรืองทีสกุลป๋ ายเป็ นฝีมอื นางลําพังหลิวจ้าวเว่ยอาจจะ
กังวล แต่มเี นียเถียนชิงเข้ามาพัวพันด้วยหญิงสาวกลับ
มันใจมากว่าฮ่องเต้อู่เหอตีจะไม่ทราบเรืองนี
นางกับเนียเถียนชิงพบกันไม่ใช่แค่ครังสองครัง แต่ฮอ่ งเต้
ไม่เคยรู้ นีเป็ นการพิสจู น์ฝีมอื เนียเถียนชิงแล้ว ไหนจะที
เขาเคยบอกว่าตนวางคนไว้รอบตัวฝ่ าบาทอีก เรืองสําคัญ
คราวนีเนียเถียนชิงยิงต้องจัดการอย่างเข้มงวดแน่
เมือนึกถึงชายผูน้ นั หลิวจ้าวเว่ยก็คล้ายนึกถึงบางอย่าง
ขึนได้ เสียงบางอย่างทีนางได้ยนิ ตอนทีออกจากจวน
สกุลป๋ าย
...เสียงพูดของชายชราผูห้ นึงทีชีแนะให้นางละวาง
ความแค้น
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 3

ในตําหนักบูรพาของซือฟั ง
เซียโหลว หรือยามนีคือสนมเซียโหลวของรัชทายาทฮูเจีย
เล่อ นางนอนอยูใ่ นอ้อมแขนกํายําของรัชทายาททีกําลัง
หลับสนิท เปลวไฟทีไหววูบเพราะแรงลมด้านนอกยังไม่
สันเท่าในดวงตากลมโตของนาง
หลังจากนางถวายตัวก็เป็ นทีโปรดปรานขององค์รชั
ทายาท ทําให้สตรีในตําหนักบูรพาต่างริษยานาง แต่ไม่ม ี
ใครกล้าลงมือเพราะกลัวจะรับความพิโรธขององค์ชายฮู
เจียเล่อไม่ไหว
หญิงสาวขยับตัวอย่างอึดอัดไม่นึกว่านันจะทําให้คนทีกอด
ตนอยูต่ นขึ
ื นมา
"เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ?"
"ขออภัยเพคะฝ่ าบาท หม่อมฉันนอนไม่หลับ ทําให้ฝ่า
บาททรงรําคาญแล้ว" เซียโหลวเอ่ยขออภัยเสียงหวาด
หยด
"รําคาญอะไรกัน มาเถอะนอนลงดีๆ" ฮูเจียเล่อดึงหัวนาง
มาหนุ นบนแขนตน "เจ้าต้องดูแลสุขภาพให้ด ี ไม่แน่ว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 4

ตอนนีในท้องน้อยๆ ของเจ้านีอาจจะมีอ๋องน้อยอยูแ่ ล้ว

ดังนันอย่าฝืนตัวเองเกินไป"
"ฝ่ าบาทอย่าตรัสเช่นนันสิเพคะ การมีลกู ไม่ใช่เรือง่ายๆ
หม่อมฉันไม่แน่ว่าจะมีวาสนาหรือไม่"
"เหตุใดจะไม่มวี าสนาเล่า ข้าขยันหว่านเมล็ดอยูท่ ุกคืนยัง
ไม่พอหรือ?" ฟั งคําหยอกเย้าของรัชทายาทแล้วเซียโหลว
ก็หน้าแดงซบลงกับอกเขาอย่างขวยเขิน
"ฝ่ าบาทละก็ ตรัสอะไรก็ไม่ร"ู้
"เอาล่ะๆ ไม่แกล้งเจ้าแล้วดังนันนอนดีๆ เสีย" เขาลูบหัว
นางอย่างอ่อนโยน
เซียโหลวปรับลมหายใจให้สมําเสมอแล้วหลับตาลง แต่
พอรูส้ กึ ว่าไท่จอหลั
ื บไปแล้วนางก็ลมื ตาขึนอีกครัง
นางเป็ นสายลับของสกุลเฉิน ทํางานรับใช้ตา้ ถง จะปล่อย
ให้ตวั เองท้องได้อย่างไร ทุกครังหลังจากไท่จอออกไปจาก
ื
ตําหนักนางจะต้องกินยาระงับการตังครรภ์ แต่ถงึ อย่างนัน
นางก็ไม่สบายใจนัก
นางควรจะรีบปิ ดฉากเรืองนีให้ได้โดยไว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 5

ตามแผนเดิมเฉินหรงปั วต้องการให้นางใช้ฮเู จียเล่อเป็ น

สะพานเพือหาโอกาสฆ่าฮ่องเต้ฮูเตีย แต่จนทุกวันนีนาง
ยังไม่เคยได้กา้ วออกจากตําหนักบูรพาแม้แต่กา้ วเดียว
ฮูเจียเล่อดูหลงไหลคลังไคล้นางจริง แต่กลับไม่ได้เอาอก
เอาใจนางถึงเพียงนัน แม้ว่านางจะลองหลังเชิงด้วยการ
พูดจาอ้อมค้อมเรืองชมดอกไม้ในวังหลวง เขาก็ทาํ เพียง
ฟั งผ่านหู อีกทังไม่ให้สนมนางใดมีสทิ ธิออกจากตําหนัก
ด้วย
นางหาทางติดต่อกับคนด้านนอกได้ยากขึนทุกวัน
"ฝ่ าบาทจะปิ ดด่านฝึกวิชาหรือเพคะ?" เซียโหลวถาม
อย่างแปลกใจขณะทีร่วมโต๊ะเสวยตอนเช้า
"ใช่ ช่วงนีของทุกปี ขา้ ต้องเก็บตัวสักระยะ"
"นีถือว่าเป็ นเรืองสําคัญมาก แต่จะไม่มอี นั ตรายใช่ไหมเพ
คะ"
"ไม่มอี ะไรหรอก พอถึงเวลานันเจ้าแค่อยูใ่ นตําหนักรอข้า
ให้ดกี พ็ อ"
"หม่อมฉันกังวลเกินไป ฝ่ าบาทต้องดูแลตัวเองให้ดนี ะเพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 6

คะ"
"แน่นอน เจ้าไม่ตอ้ งห่วง" ฮูเจียเล่อรับคําอย่างอ่อนโยน
เซียโหลวคีบเนือให้เขาอย่างเอาอกเอาใจ แต่ในใจนาง
พลันนึกไปถึงว่าตนควรส่งข่าวเรืองนีออกไปข้างนอก
นีถือเป็ นโอกาสดีทสุี ด ในฐานะผูฝ้ ึกยุทธ์นางย่อมรูด้ วี ่า
ช่วงเวลาของการปิ ดด่านฝึกวิชาเป็ นช่วงสําคัญแค่ไหน
หากเกิดข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็อาจทําให้ธาตุไฟเข้า
แทรก วิชาย้อนเข้าตัวทําคนตายได้ ดังนันคนฝึกยุทธ์
ทังหลายจึงต้องเก็บตัวในทีปลอดภัยเพือระวังกําลังของ
ตน
นีเป็ นโอกาสทองนับตังแต่นางต้องเข้ามาอยูใ่ นตําหนัก
แห่งนี ต่อให้ฆา่ ฮ่องเต้ฮเู ตียไม่ได้ แต่หากทําลายวรยุทย์
ของฮูเจียเล่อได้กอ็ าจจะเป็ นทางเลือกทีดี
แต่เซียโหลวไม่มสี ทิ ธิตัดสินใจได้เอง ดังนันเมือคล้อย
หลังฮูเจียเล่อนางจึงตังใจส่งข่าวให้เฉินหรงปั วทีรออยูด่ า้ น
นอกตําหนัก...
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 7

แม้เสนาบดีจะก่อเรืองน่าอับอายฉาวโฉ่ไปทังเมือง แต่ราช
สํานักก็ยงั คงเปิ ดว่าราชการต่อไป ขุนนางหลายคนลงจาก
รถม้าแล้วเดินผ่านกลุม่ ของเจินไห่กงั ทีนังขอรับโทษอยู่
หน้าประตูกอ็ ดเดินเลียงไม่ได้ แม้แต่คนทีเคยมี
ความสัมพันธ์อนั ดีกนั มาก่อน ยามนีกลับเว้นทางเดินให้
ไกลออกไป
เจินไห่กงั และบุตรชายทีนังมาข้ามวันจนแทบหมด
เรียวแรงเงยหน้ามองขุนนางทีมาประชุมเช้าด้วยสายตา
ไม่พอใจ ก่อนหน้าเพียงแค่เจินไห่กงั ลงจากรถม้า พวกขุน
นางจากสํานักฮันหลินมีแต่จะค้อมหลังแย่งกันเข้าประคอง
เขาเดิน มาเวลานีเขาคุกเข่าอยูต่ รงหน้า แต่พวกมันกลับ
ชายตามองอย่างรังเกียจ
แม้ฝ่าบาทจะเพิงมีราชโองการพระราชทานสมรสให้หลิว
จ้าวอวี แต่เจินไห่กงั รูต้ วั ว่าราชโองการนันไม่ได้เป็ นผลดี
ต่อเขา กลับกันกลับเป็ นการบีบให้หลิวเฉียนตีตวั ออกห่าง
ซึงเขาคาดเดาไม่ผดิ เมือได้ยนิ ว่าหลิวเฉียนประกาศตัด
ขาดสกุลเจิน เจินไห่กงั แทบจะวิงไปอาละวาดทีจวนสกุล
หลิวสักรอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 8

เจ้าหมาป่ าตาขาวเลียงไม่เชืองนัน... หลายปี มานีหากไม่ม ี

เขาช่วยเหลือจะอยูอ่ ย่างมันคงเช่นนีได้อย่างไร
เจินไห่กงั ก้มหัวตํา รูส้ กึ อับอายจนกลายเป็ นโกรธ เขาไม่
อยากมองหน้าใครอีกจึงจ้องมองแต่พนสกปรกเท่
ื านัน แต่
ไม่นึกว่าจะได้เห็นเท้าคนผูห้ นึงก้าวเข้ามาในครรลอง
สายตา
"ท่านเสนาบดีดเู หมือนว่าฝ่ าบาทจะมีรบั สังไม่ให้ทา่ นเข้า
เฝ้ า เหตุใดถึงยังอยูท่ นีี อีกเล่า"
เจินไห่กงั เงยหน้าขึนมาสองชายหนุ่มในชุดขุนนาง แล้ว
เอ่ยเรียกชือเขาลอดไรฟั น "เนียเถียนชิง"
"ใต้เท้าเนีย ดูเหมือนนีจะไม่เรืองของเจ้า" เจินจิงยินทีนัง
อยูด่ า้ นหลังบิดารีบตัดบท
"งันรึ ข้าเพียงเห็นว่าท่านเสนาบดีอายุมากแล้ว มาทรมาน
ตัวเองอยูห่ น้าประตูวงั เช่นนี คนจะเข้าใจผิดเอาได้ว่าเขา
คิดใช้ชวี ติ ตัวเองกดดันฝ่ าบาท"
"ใต้เท้าเนียอย่าให้มนั มากเกินไป สกุลเจินมีเรืองผิดพลาด
จริงแต่ทงหมดล้
ั วนเป็ นความผิดส่วนตัว บิดาข้ารับใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 9

บ้านเมืองมาชัวชีวติ ไม่เคยก่อเรืองให้ราษฎรเดือดร้อน แม้

วันนีมีความผิดแต่กย็ งั ไม่ถงึ ทีจะให้ขนุ นางรุน่ หลังอย่าง
เจ้ามาพูดจาโอหังใส่"
"ใต้เท้าเจินผูน้ ีกตัญ จู ริงๆ บิดากับภรรยาแต่งของเจ้ามี
สัมพันธ์กนั เจ้ากลับไม่โกรธเคืองทังยังคอยปกป้ องบิดาไม่
ห่าง หรือทีจริงเจ้าทราบเรืองพวกเขาอยูแ่ ล้วถึงไม่ได้รอ้ น
ใจเมือเรืองนีถูกเปิ ดเผย"
"เนียเถียนชิง!" เจินไห่กงั คําราม
"หากขุนนางทังใต้หล้าทําตัวอย่างทีเจ้าพูด ละเลย
ศีลธรรม เห็นดีว่าเป็ นผูอ้ าวุโสก็อนุ โลมให้เขาทําชัว แม้จะ
เลอะเลือนก็ไม่ตกั เตือน แผ่นดินนีคงโกลาหลแล้ว"
"เจ้า!"
"ท่านเสนาบดีทจริ ี งวันนีข้ามาพูดกับท่านด้วยเหตุใดท่าน
รูอ้ ยูแ่ ก่ใจมิใช่หรือ?" คิดว่าเขาจะละเว้นคนทีกล้าจัดฉาก
เขาอย่างนันหรือ
เจินไห่กงั ขบฟั นแน่น พานนึกว่าจริงๆ คนทีควรคุกเข่าอยู่
ทีนีควรเป็ นเนียเถียนชิงไม่ใช่ตน แต่พอคิดถึงตรงนีลม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 0

หายใจของเขาก็สะดุด
ทีเขาต้องกลายเป็ นเช่นนีมิใช่เพราะคนสารเลวนีหรอก
หรือ
"สิงใดทีตนไม่ตอ้ งการอย่าเอาไปมอบให้ผอู้ นื ...พวกเจ้า
ควรกลับไปปิ ดจวนสํานึกผิดซะ ไม่ใช่มานังเกะกะหน้า
ประตูวงั "
"เนียเถียนชิงระวังตัวไว้ให้ดี สกุลเจินของข้าหาใช่ไร้เขียว
เล็บ" เจินจิงยินขูเ่ สียงตํา
"ใต้เท้าเจินนีแปลกจริงๆ ภรรยากับพ่อเจ้าคบชูก้ นั เจ้า
กลับไม่โกรธเคืองคิดแค้นพวกเขาแต่กลับมาพาลเอากับ
ข้า ประหลาดคนยิงนัก" ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังก่อนจะ
ลดเสียงลงจ้องหน้าเจินจิงยิน "หากมีเขียวเล็บจริงๆ ยัง
จะต้องมาคุกเข่าอยูท่ นีี หรือ?"
"คุณชายเนียใกล้ถงึ เวลาประชุมแล้ว" สหายขุนนางผูห้ นึง
เดินมาเตือนเขา
"เช่นนันก็ไปกันเถอะ" เนียเถียนชิงพูดอย่างสุภาพแล้ว
เดินจากไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 1

ขุนนางทีเห็นเหตุการณ์นมีี คนแปลกใจอยูไ่ ม่น้อย

"ใต้เท้าเนียผูน้ เห็
ี นปกติเห็นเป็ นคนสุภาพ ไม่ถอื ตัว ทังยัง
มีมารยาทอย่างยิง ข้าไม่เคยเห็นเขาพูดว่าร้ายใคร เหตุใด
จึงมาหาเรืองสกุลเจินได้เล่า?"
"เจ้านีไม่รอู้ ะไรซะแล้ว จําเรืองแม่นําลัวหยางทีมีคนสกุล
เจินถูกลงโทษได้หรือไม่?"
"จําได้ เรืองนันท่านเสนาบดีถูกฝ่ าบาทตําหนิไม่น้อย"
"นันแหละ ไม่รขู้ า่ วลือมาจากไหนบอกว่าคนทีริเริมเรือง
นันจริงๆ คือใต้เท้าเนียผูน้ ี หลังจากนันคนสกุลเจินก็คอย
หาเรืองเขาตลอด วันนีสกุลเจินตกตํา ใต้เท้าเนียจะ
เหยียบซําก็ไม่แปลก"
"ทีแท้มเี รืองเช่นนีอยู"่
"เจ้าต้องเรียนรูอ้ กี โข ความสัมพันธ์ของพวกขุนนางนัน
ยุง่ ยากซับซ้อนยิงนัก"
*
หลิวช่างอิงกันอนุเสวียนกําลังตกอยูใ่ นความสับสน วานนี
พวกนางยังปรึกษากันว่าควรตีตวั ออกห่างเจินฮุย่ เหมย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 2

เพราะไม่แน่ว่านางอาจจะสินอํานาจในตระกูลหลิวแล้ว
แต่วนั นีคนทีร่วงตกจากสวรรค์กลับพุง่ ขึนฟ้ าเสียอย่างนัน
อนุเสวียนสีหน้าไม่สดู้ ี นางเหล่มองหลิวช่างเข่อทีกินอย่าง
มูมมามไม่หยุดปากอยูท่ มุี มห้องแล้วหันมาพูดกับบุตรี
"คราวหลิวจ้าวเว่ยจะแต่งเข้าตําหนักอ๋อง นางถึงขันเอ่ย
ปากชวนเจ้าแต่งคู่ นีหลิวจ้าวอวีได้พดู อะไรกับเจ้า
หรือไม่?"
หลิวช่างอิงตกใจ "ท่านแม่! จ้าวอวีจะมาพูดอะไรแบบนัน
กับข้าได้อย่างไร?"
"เหตุใดจะไม่ได้ ปกติเราก็ลว้ นเข้ากับฝ่ ายนาง เรืองหลิว
จิงเทียนคราวก่อน มิใช่พวกนางคิดอยากให้เราช่วยใส่ไฟ
หลิวหานรึ วันนีจากเป็ ดจะกลายเป็ นหงส์แล้ว เราก็ควรจะ
ได้ประโยชน์บา้ ง" อนุ เสวียนกล่าวอย่างหมายมาด
"หลิวจ้าวอวีไม่ใช่คนใจกว้าง นางไม่มที างยอมให้ลกู แต่งคู่
หรอกเจ้าค่ะ" การแต่งคู่แม้ฝ่ายหนึงจะเป็ นเพียงอนุ แต่ก ็
ถือเป็ นอนุผสู้ งู ศักดิ มีสนิ เดิมติดตัว นับว่ามีหน้ามีตา แต่
คนอย่างหลิวจ้าวอวีจะยอมให้สามีรบี รับอนุ ตอนตนเพิง
เข้าจวนได้อย่างไร ดีไม่ดแี ม้แต่ตําแหน่งทงฟางก็คงไม่ให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 3

นัง ได้เป็ นแค่หญิงรับใช้อุ่นเตียงล้างเท้าเท่านันกระมัง

"เช่นนันก็ไม่ตอ้ งแต่ง เพียงแต่เจ้าเข้าไปรับใช้ใกล้ชดิ
คลุกคลีอยูใ่ นตําหนักอ๋องเสียหน่อย วันหน้าหากแต่งออก
คนจะพูดได้วา่ เจ้ามีเส้นสายตําหนักอ๋องหนุนหลัง จะได้ไม่
มีบา้ นไหนกล้ารังแกเจ้า"
"ท่านแม่จะให้ขา้ ตามไปรับใช้หลิวจ้าวอวีหรือเจ้าคะ?"
"จําได้วา่ สาวใช้ขนหนึ
ั งของนางตายไปคนเมือปี กอ่ น จน
ตอนนีก็ไม่ได้คดั คนใหม่มาแทน เจ้าถือโอกาสทีนาง
แต่งงานใหม่ไม่ชนิ การงานในตําหนักอ๋องตามไปรับใช้อยู่
เป็ นเพือนนางสักพัก... อย่าคิดว่าตนลดตัวเลยนะ เจ้าเกิด
มามีกรรมต้องมาเป็ นลูกอนุ อย่างข้า หากว่าเจ้าเป็ นลูกฮู
หยินเอกอย่างใครเขา มารดาคงไม่ตอ้ งให้เจ้าต้อง
ลําบาก"
"ท่านแม่ไม่ตอ้ งห่วง เหตุผลพวกนันข้าเข้าใจดี แต่เจินซือ
กับหลิวจ้าวอวีจะยินดีให้ขา้ ติดตามไปหรือเจ้าคะ?"
"เรืองนันไม่ตอ้ งห่วง ยามนีดูทา่ นายท่านใหญ่กไ็ ม่ได้ไว้
หน้าเจินฮุย่ เหมยนัก ไม่เช่นนันคงไม่ประกาศตัดขาด
พ่อตาตังแต่เนินๆ เช่นนี ยามนีพวกนางมีโชคก็จริง แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 4

กลับไร้สมัครพรรคพวก มีเจ้าไปช่วยหนุนหลังหลิวจ้าวอวี
พวกนางควรต้องมาขอบคุณเจ้าเสียด้วยซํา" อนุเสวียนคิด
คํานวณดูแล้วเห็นว่าวิธนี ีใช้ได้ "ทางเจินฮุย่ เหมยข้าจะไป
คุยเอง หากนางไม่ยอม เรืองโสมมทีนางเคยทําไว้ใช่วา่ จะ
ปิ ดมิด"
"ท่านแม่ แล้วทางฝั งหลิวจ้าวเว่ยเล่า? เราเคยปฎิเสธหลิว
จ้าวเว่ย แต่ตอนนีกลับจะให้ขา้ ตามหลิวจ้าวอวีเข้าจวน
อ๋อง นางจะผูกใจเจ็บหรือไม่?"
"ผูกไม่ผกู แล้วจะทําอันใดได้ นางเป็ นเพียงสตรีทเพิ
ี งถูก
ถอนหมัน ควรจะอยูอ่ ย่างสงบเสงียมเจียมตัว จะกล้ามา
เสนอหน้าหาเรืองเรอะ"
"แต่ขา้ ดูแล้ว พีใหญ่คนนีมิใช่ตะเกียงไร้นํามัน"
"ต่อให้นางคิดจะลงมือจริงเป้ าหมายก็ไม่ใช่ปลาซิวปลา
สร้อยแบบเราสองแม่ลกู หรอก เจ้าอย่าห่วงไปเลย
เพียงแต่เตรียมตัวให้ดี ช่วงนีเจ้าควรคุยกับหลิวจ้าวอวีให้
มากหน่อย ทําให้นางยอมรับในตัวเจ้า เรืองตามเข้า
ตําหนักจะได้งา่ ยขึน"
"ข้าทราบแล้ว" หลิวช่างอิงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 5

"ช่วงนีเจ้าเห็นนังเหยาเหยาบ้างหรือไม่ ตังแต่อยูแ่ ยก
เรือนข้าก็แทบไม่เห็นหน้ามัน" อนุ เสงียนถามถึงลูกเลียง
ของตน
"ได้ยนิ ว่าวันๆ เอาแต่หมกตัวอยูใ่ นเรือน คนขีขลาดอย่าง
นันแม้แต่จะออกมาเดินเล่นยังไม่กล้า ท่านแม่อย่าสนใจ
เลย"
"จะไม่สนใจไม่ได้ นังนันก็ถงึ วัยควรออกเรือนได้แล้ว ข้า
ต้องเริมหาคนทีเหมาะสมให้มนั ไม่เช่นนันจะโดนคนหาว่า
รังแกกันได้" อนุเสวียนพรําบ่น แต่หลิวช่างอิงส่ายหน้า
มารดาพูดเช่นนีคล้ายใส่ใจ แต่ความจริงแล้วนางรูว้ ่าหลิว
เหยาเหยาไม่มที างได้คู่ดๆี แน่
*
หลิวจ้าวเว่ยเก็บตัวเงียบอยูใ่ นเรือนจิวฮวา แม้หลิวจ้าวอวี
อยากจะหาเรืองสักแค่ไหนแต่เพราะถูกมารดาสังห้าม
เด็ดขาดจึงยอมอดทน เจินฮุ่ยเหมยกําลังวิงวุน่ เตรียมสิน
เจ้าสาวให้หลิวจ้าวอวี หวังจะให้บุตรีแต่งออกอย่างมีหน้า
มีตาและไม่ถูกใครดูถูก
ยามนีบ้านเดิมของนางฐานะคลอนแคลน ไม่แน่จะพึงสิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 6

ใดได้ ดังนันสิงทีจะทําให้หลิวจ้าวอวีสามารถรักษาศักดิศรี
เอาไว้ได้ดที สุี ดก็คอื จํานวนสินเดิมนีเอง
เจินฮุ่ยเหมยรูส้ กึ ขมขืนใจไม่น้อย หลิวเฉียนเมือเห็นว่า
บิดาของนางตกตําเขาก็แทบจะไม่ยอมมองหน้านาง นาง
เองก็ไม่กล้าไปปรึกษาอันใดให้ฝ่ายนันรําคาญใจ จึงได้แต่
ช่วยเหลือตัวเอง นําสินเดิมของตนและข้าวของทีเก็บ
สะสมไว้ตลอดหลายปี มานีออกมาขายเพือเปลียนเป็ นเงิน
และทรัพย์สนิ ใหม่ๆ แทน
*
"พวกสกุลเจินยังอยูท่ หน้
ี าวังหรือ?"
"ทูลฝ่ าบาท ยังอยูพ่ ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงค้อมกายลงทูลตอบ
นายเหนือหัว
"รูร้ ยึ งั ว่าเป็ นฝีมอื ใคร?" ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ใช่คนโง่ เสนาบดี
ผูใ้ หญ่ถูกเล่นงานท่ามกลางสายตาคนครึงเมือง นีไม่ใช่
เพราะเขาผิดพลาดแต่ตอ้ งมีคนจงใจเล่นงานสกุลเจินแน่
"กระหม่อมฝีมอื ตําต้อย ไม่อาจพบหลักฐานทีแน่ชดั ...
เพียงแต่พอคาดเดาได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 7

"คาดเดาได้งนรึ
ั เช่นนันลองพูดมาให้เราฟั ง"
"ตามจริงคืนนีสกุลเจินคล้ายจะมุง่ เล่นงานใต้เท้าเนียพ่ะย่ะ
ค่ะ"
"เนียเถียนชิง?" ฮ่องเต้เลิกขนงสูงอย่างแปลกใจ
"พ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่รเู้ ป็ นมาอย่างไร จากจะเล่นงานผูอ้ นกลั
ื บ
ถูกเล่นงานเสียเอง"
"พวกสกุลเจินคิดจะจัดฉากเนียเถียนชิงงันหรือ... ผูห้ ญิง
เป็ นใคร?"
ซุนกงกงก้มหน้าตําลงอีก "คาดว่าเป็ นสาวใช้ในจวน
สกุลป๋ ายพ่ะย่ะค่ะ"
"สาวใช้? หากแค่สาวใช้เนียเถียนชิงจะต้องโทษหนักหนา
อะไร คนสกุลเจินจะลงมือเล่นงานทังทีคงไม่ใช้ผหู้ ญิงไม่ม ี
หัวนอนปลายเท้าแน่ "
"กระหม่อมได้ยนิ ว่าพวกเขาคิดจะใส่ความว่าใต้เท้าเนีย
ฆ่าคนตายพ่ะย่ะค่ะ" ถ้าเป็ นการฆ่าคนแล้วมีคนเห็น
มากมาย ต่อให้อกี ฝ่ ายเป็ นบ่าวไพร่ชนตํ
ั าเนียเถียนชิงก็
ต้องถูกสอบสวน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 8

"โหดเหียมกันดีจริงๆ" ฮ่องเต้อู่เหอตียิมหยัน "เนียเถีย

นชิงผูน้ ีดูแล้วมีนิสยั ใจคอละมุนละม่อม แต่พอคิดจะเล่น
งานคนก็เล่นควํากระดานในหมากเดียว แทบไม่เหลือทาง
ให้พวกสกุลเจินถอย"
"ฝ่ าบาทคิดจะทําเช่นไรต่อพ่ะย่ะค่ะ"
"เจ้าว่าเราควรจะทําเช่นไร?"
"ตามจริงเรืองนีถือเป็ นความผิดส่วนตัว มิใช่ความผิด
อาญา เพียงแต่ในฐานะเสนาบดีผใู้ หญ่..."
"เจินไห่กงั ไม่มหี น้าอยูใ่ นราชสํานักอีกแล้ว แม้แต่ในเมือง
หลวงเขาก็อยูไ่ ม่ได้ ต่อให้เราอภัยโทษให้เขาก็ไม่มที าง
หน้าด้านอยูแ่ น่"
"เพราะเหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?"
"เพราะเขายังคิดจะเปิ ดทางให้ลกู อย่างไรเล่า หากเขายัง
อยู่ ลูกหลานของเขาจะไม่มวี นั ล้างชือได้ วันหน้าคิดจะ
เลือนตําแหน่งคงไม่งา่ ยนัก"
"เช่นนี..."
"เจ้าให้คนออกไปพูดกับเขาอย่างลับๆ ให้เขากลับไปปิ ด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 9

ประตูจวนสํานักผิดเสีย แล้วเราจะอนุมตั ฎิ กี าขอลาออก

ของเขาทีหลัง ตอนนีอย่ามาให้เราเห็นหน้า"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงถอยหลังออกไปสังการ
ขันทีดา้ นนอก
ฮ่องเต้อู่เหอตีอยูต่ ามลําพังในห้องทรงพระอักษร เขาคลี
จดหมายทีถูกส่งมาพร้อมดอกบัว ในนันมีบทกวีเก่าแก่
ท่อนหนึงใจความหมายถึงความคิดคํานึงของสตรีทห่ี าง
จากชายผูเ้ ป็ นทีรัก
ฮ่องเต้อู่เหอตีมีสพี ระพักตร์ดขี นึ ทรงดึงลินชักหยิบปิ นที
หลิวจ้าวเว่ยเคยทําตกไว้เมือตอนพบกันครังแรกขึนมา
ตอนทีนางเข้าวังคราวก่อนเขาคิดจะคืนให้กล็ มื เสียสนิท
แต่กด็ แี ล้วทีไม่คนื เพราะเวลาคิดถึงแม้ไม่พบคนก็ยงั เห็น
ของ
ฮ่องเต้อู่เหอจีปรารถนาในตัวนางอย่างยิง ในใจของเขาไม่
เคยรูส้ กึ กับสตรีใดมากมายถึงขนาดนี อยูม่ าจนแม้แต่ลกู
ชายก็แต่งงานแล้ว เขากลับเพิงรูจ้ กั เสน่หาลําลึก ไม่พบ
หน้าหนึงวันในใจก็รา้ วทรมานเหมือนเป็ นปี
นึกถึงเรืองฉาวโฉ่ของสกุลเจินแล้วฮูเ่ ต้อู่เหอตีก็พลันพระ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 0

พักตร์ครึมลง เรืองผิดศีลธรรมระหว่างพ่อสามีกบั ลูกสะใภ้

ดูจะเหมาะเจาะมาขัดขวางทางของเขากับหลิวจ้าวเว่ยดัง
ถูกจับวาง
ดวงเนตรสว่างวาบ วูบหนึงคิดว่าเนียเถียนชิงจงใจหรือไม่
แต่พอคิดอีกทีกส็ า่ ยพระพักตร์ เนียเถียนชิงเป็ นแค่บุรุษ
ตัวคนเดียว ต่อให้มคี วามสามารถมากแค่ไหนก็ไม่มที าง
มือยืดยาวมาสืบรูข้ า่ วในวังได้ กลับกันถ้าเขารู้ เขายิงจะ
ไม่ใช้แผนนีเพือทําลายสกุลเจิน เพราะนันหมายถึงความ
ขุน่ เคืองของฮ่องเต้
บุรุษทีคงรูปโฉมเป็ นหนึงในใต้หล้าทอดพระเนตรปิ นปั ก
ในมือแล้วถอนปั สสาสะ มารดาของนางฝันใฝ่ อยากเห็น
นางแต่งออกอย่างสง่างาม หากเขารันจะรับนางเข้าวัง
ยามนี หลิวจ้าวเว่ยคงโดนคนทังเมืองครหา ไม่แน่นางจะ
กลายเป็ นปี ศาจยัวยวนจักรพรรดิไปได้ เรืองนีมีแต่ตอ้ ง
อดทนรอต่อไปอีก
รอต่อไป
ไม่แน่ว่าจะสมหวังวันใด...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 1

แสนชัง
# 48. สตรีวิปริต

ในช่วงบ่ายหลิวหว่านอีฝึกดีดฉินอยูท่ ศาลาในสวน
ี ช่วงนี
มีเรืองราวเกิดขึนมากมาย จิตใจนางไม่สงบ แต่เดิมนาง
เป็ นคนทีมีฝีมอื มากกว่าพีน้องทุกคน พอถูกทําลายรูป
โฉมจึงละเลยการฝึ กไปพักใหญ่ มารดาได้เตือนให้นาง
ควรหันมากสนใจตัวเองให้มาก
เป็ นปกติทพวกลู
ี กอนุจะต้องลับฝี มอื เพือแย่งชิงความโดด
เด่น ดังนันการฝึกปรือศาสตร์ศลิ ป์ ต่างๆ จึงไม่อาจ
บกพร่อง หญิงสาวนังดีดฉินอยูใ่ นท่ามกลางสวนดอกไม้
บรรยากาศเกือบจะร่มรืนคละเคล้าด้วยเสียงดนตรีกงั วาน
หากไม่ใช่ถูกหลิวจ้าวอวีทําลาย
นับตังแต่หลิวจ้าวอวีได้รบั พระราชทานสมรส นางก็ชคู อ
ไปทัว แม้บา้ นเดิมของมารดาไม่อาจเป็ นทีพึงได้อกี ต่อไป
แต่หลิวจ้าวอวียังมองว่าตัวเองมีอนั อ๋องเป็ นไม้ใหญ่ของ
ตน ดังนันช่วงทีผ่านมาจึงชักชวนพวกสหายสนิทกับพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 2

ทีชอบประจบสอพลอเข้ามาเล่นเป็ นเพือน อวดของหมันที

กรมพิธกี ารเพิงส่งมาบ้าง อวดสินเจ้าสาวบ้าง ไปจนถึงชุด
เจ้าสาว
นางหัวร่อต่อกระซิก ราวกับไปทีไหนก็อยากประกาศว่า
ตนกําลังจะเป็ นหวางเฟย พวกเพือนทีอยากประจบ
สอพลอพวกนันก็คอยพูดจายกนางให้สงู ขึนจนแทบเท้า
ไม่แตะพืน สตรีในจวนหลิวมีใครบ้างเห็นแล้วไม่ขดั ตา
หลิวฟางเหยานังอยูก่ บั หลิวหว่านอี นางฟั งพีสาวดีดฉิน
เงียบๆ กระทังพวกของหลิวจ้าวอวีเข้ามาในสวน พวก
นางพูดกันเสียงดัง เดินล้อมหลิวจ้าวอวีราวกับดาวล้อม
เดือน
เสียงดนตรีของหลิวหว่านอีสะดุด นางมองพวกหลิวจ้า
วอวีแล้วก้มลงซ่อนรอยยิมหยัน มันใจได้เลยว่าสหาย
เหล่านีวันก่อนคงโดนพวกผูอ้ าวุโสในจวนห้ามคบค้า
สมาคมกับหลิวจ้าวอวีเพราะเรืองสกุลเจินแน่ แต่พอนาง
ได้รบั พระราชทานสมรสก็ตอ้ งรีบเปลียนคําพูด ส่ง
ลูกหลานมาเชือมสัมพันธ์ทาํ ตัวสนิทสนมกับว่าทีเชือพระ
วงศ์คนใหม่ น่าสมเพชยิงนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 3

หลิวฟางเหยาเห็นคนพวกนันเข้ามาใกล้กร็ บี ขยับเข้าใกล้
พีสาวอย่างเกรงๆ เสียงหลิวจ้าวอวีหัวเราะดังเสียดหู นาง
กล่าวราวกับตกใจ "น้องห้าน้องแปดไม่นึกว่าพวกเจ้าอยู่
ทีนี"
"พีรองดูอารมณ์ดนี ะเจ้าคะ" หลิวหว่านอีเก็บสีหน้า
รังเกียจแล้วเอ่ยทักทาย
หลิวจ้าวอวียกยิมนางหันไปหาสหายของตนแล้วแนะนํา
"บางคนอาจไม่รจู้ กั นีน้องห้าของข้าหลิวหว่านอีกับน้อง
แปดหลิวฟางเหยา"
สตรีพวกนันมองสองพีน้องอย่างสํารวจก่อนจะถาม "พวก
นางเป็ นบุตรีอนุหรือ?"
"ใช่ พวกนางเป็ นบุตรีอนุ ไป๋ " พอได้ยนิ ว่าสองพีน้องเป็ น
ลูกอนุ สหี น้าคุณหนูเหล่านันก็หมดความสนใจ หลิวหว่าน
อีเห็นท่าทางดูถูกของคนพวกนีแล้วก็ลอบกําหมัด
"น้องสาวของเจ้าดูทา่ จะเล่นฉินเก่งน่าดู เมือครูข่ า้ ได้ยนิ
แว่วๆ ฝีมอื ใช้ได้ทเี ดียว" สตรีผหู้ นึงในกลุม่ เอ่ยขึน
"ถูกแล้วน้องห้าของข้าผูน้ ีมีฝีมอื ทังดนตรี ร่ายรํา วาด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 4

ภาพ หรือแม้แต่เขียนอักษร เรียกได้วา่ มีความสามารถ

รอบด้านก็วา่ ได้" หลิวจ้าวอวีจีบปากจีบคอแกล้งชืนชม
"ในเมือพวกเจ้ามาเยียมข้าทังที วันนีให้น้องสาวคนเก่ง
ของข้าแสดงฉินให้พวกเราดูตอนชิมชาเป็ นอย่างไร"
"ใครจะกล้าใช้คุณหนูสกุลหลิวมาเล่นดนตรีให้ฟังกัน" มี
คนแย้งขึน แต่ฟังนําเสียงก็รวู้ ่าไม่จริงใจแม้แต่น้อย
"ทําไมจะใช้ไม่ได้ นางเป็ นแค่บุตรีอนุเท่านัน" สตรีอกี คนที
เจ้ายศเจ้าอย่างเอ่ยปาก
"เจ้าจะพูดแบบนันก็ไม่ถูก ถึงเป็ นบุตรีอนุกน็ บั ว่าเป็ น
คุณหนูของจวน"
"คุณหนูกค็ ุณหนูส ิ อีกไม่กวัี นจ้าวอวีก็จะกลายเป็ นพระ
ชายาอันอ๋อง นางในฐานะน้องสาวจะช่วยเล่นดนตรี
รับแขกของพีสาวนับเป็ นอะไร"
หลิวหว่านอีกําหมัดจนนิวซีด นึกชิงชังสตรีเหล่านี
เหลือเกิน เพือเอาใจหลิวจ้าวอวีแล้วแต่ละคนออกปาก
ถากถางฐานะนางคนละคําสองคําไม่พอ ยังจะให้นางเล่น
ดนตรีให้ชมยามจิบชา เห็นนางเป็ นนักดนตรีทเลีี ยงไว้ใน
จวนหรืออย่างไร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 5

"อีกไม่กวัี นจ้าวอวีก็ตอ้ งแต่งเข้าตําหนักอ๋องแล้ว น้องสาว

ย่อมต้องแสดงนําใจ ไม่ปฎิเสธอยูแ่ ล้วล่ะ ใช่ไหม?"
หลิวหว่านอีสูดหายใจลึก ยามนีหลิวจ้าวอวีกําลังจะได้เป็ น
พระชายา ใช้อํานาจคับจวนก็ไม่มใี ครกล้าขัด ตัวนางเองก็
ทําได้เพียงอดทนเท่านัน
"เพียงเล่นฉินเท่านันไม่นบั ว่าเป็ นเรืองใหญ่ พวกพีสาวไม่
ต้องเกรงใจ"
"เห็นหรือไม่เล่า นางว่าง่ายจะตายไป"
"เช่นนันไปนังทีริมสระกันเถอะ ข้าให้บา่ วเตรียมชารอ
พวกเจ้าอยูแ่ ล้ว" หลิวจ้าวอวียิมกว้างขณะทีเอ่ย พวก
สหายนางก็เห็นด้วยจึงยกกลุม่ ไป แต่หลิวจ้าวอวีเลือกเดิน
รังท้ายก่อนจะหันมาหาสองพีน้องในศาลา
"รีบๆ ตามมาล่ะ ถ้าเล่นได้ถูกใจบางทีสหายของข้าอาจจะ
ตกรางวัลให้เจ้า" นางเอ่ยอย่างดูแคลนแล้วตามคนอืนไป
หลิวหว่านอีกอดฉินเอาไว้แน่น นางเกลียดหลิวจ้าวอวีจน
แน่นไปทังอก อยากจะกรีดหน้านังสารเลวนันให้สมกับที
เหยียดหยามนางครังแล้วครังเล่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 6

"พีสาว" หลิวฟางเหยาเห็นหลิวหว่านอีทําหน้าน่ากลัวก็
สกิดเรียก
"หุบปากไปเลย! รีบกลับไปหาท่านแม่ซะ" ทุกวันนีหลิวจ้า
วอวีราวกับลืมเรืองบ้านมารดานางไปแล้ว ทําตัวเย่อหยิง
จองหองคับจวน ไม่ว่าใครก็ตอ้ งยอมลงให้นาง แม้แต่ทา่ น
ย่าก็ยงั อดทนกับนางเพราะเห็นว่านางใกล้จะได้แต่ง
ออกไปเป็ นเชือพระวงศ์
ต่อให้หลิวจ้าวอวีรังแกตนแค่ไหน ก็ไม่มใี ครช่วยนางได้อยู่
ดี หลิวหว่านอีแค้นใจนักแต่กย็ งั กอดฉินตัวโปรดเดินไป
สมทบกับพวกหลิวจ้าวอวี แต่ไม่นึกว่าแค่เดินไปใกล้กถ็ ูก
คนขัดขาจนล้มหัวคะมํา
สตรีเหล่านันหัวเราะนางราวกับเป็ นตัวตลก มือ เข่า แขน
ล้วนเปื อนไปด้วยดินกับหญ้า แต่หลิวจ้าวอวีไม่ปล่อยให้
นางกลับไปเปลียนชุด แต่ให้นงบรรเลงเพลงทั
ั งแบบนัน
หลิวหว่านอีตาแดงเรือ นางดีดฉินไปพร้อมกับความแค้น
ทีสุมอก คนพวกนีจงใจข่มเหงกันชัดๆ แต่ละคนดูสหี น้า
หลิวจ้าวอวีแล้วเหยียดหยามนางเพือเอาใจสหาย
หลิวหว่านอีถูกบังคับให้ดดี ฉินกระทังนิวทังสิบแดงเถือก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 7

คนพวกนันถึงยอมปล่อยให้นางกลับเรือน หญิงสาวกอด
ฉินกลับจวนทังนําตา ความชิงชังล้นหลามในอก
นางจะปล่อยให้คนอย่างหลิวจ้าวอวีได้ดไี ด้อย่างไร สิง
ทีนังสารเลวนันทํากับนางยังไม่ได้ชดใช้ให้สาสมกลับจะ
ได้ไปเสพสุขในตําหนักอ๋องงันรึ
ไม่มที าง!
หลิวหว่านอีขบกรามแน่น นางนึกถึงหลานไฉ่ซนที ิ เคย
ร่วมมือกันเล่นงานหลิวจ้าวอวีก็คดิ ว่าต้องขอแรงอีกฝ่ าย
มาช่วย เรืองนีหลานไฉ่ซนต้
ิ องยินดีแน่ ดังนันนางจึงเขียน
จดหมายให้บ่าวแอบเอาออกจากจวนไป...
*
ภายในจวนเกิดอะไรขึนบ้างล้วนไม่เกียวกับเรือนจิวฮวา
หลิวจ้าวเว่ยสังให้คนปิ ดเรือนไม่รบั แขก หลิวจ้าวอวีที
อยากหาเรืองนางแทบตายก็ไม่มสี ทิ ธิมาเหยียบ ดังนันแต่
ละวันของโฉมสะคราญล้วนผ่านไปอย่างเงียบๆ
ในวันนีหลิวจ้าวเว่ยให้บ่าวไปเชิญช่างตัดผ้ามา เพราะเห็น
ว่าในจวนกําลังจะมีงานมงคลนางควรจะสวมเสือผ้าใหม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 8

ดังนันเลยเลือกผ้าสองสามพับให้ชา่ งตัดเย็บ ทังยังสังตัด

ผ้าให้สาวใช้คนสนิทของตนใหม่อกี คนละชุดด้วย
ขณะทีหญิงสาวเอนหลังให้อาหนิงนวดอยูบ่ นเตียง อาเจิน
ก็รบี เข้ามารายงานท่าทางตืนเต้น
"คุณหนูเจ้าขา บ่าวมีขา่ วอนุ เสวียนกับเจินซือมาเจ้าค่ะ"
"พวกนางทําไมรึ?"
"ได้ยนิ ว่าพวกนางทะเลาะกันยกใหญ่ทเี ดียว"
หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิวอย่างแปลกใจ "เพราะอะไรกัน ปกติ
เห็นอนุเสวียนเดินตามเจินซือต้อยๆ"
"ได้ยนิ ว่าอนุเสวียนอยากให้คุณหนูช่างอิงตามไปรับใช้
คุณหนูรองตอนทีเข้าตําหนัก คงหวังจะผลักดันให้คุณหนู
รองมีหน้ามีตา วันหน้าไม่แน่จะได้สนิ สอดเพิม แต่เจินซือ
ไม่ตกลงด้วย อนุเสวียนจึงคิดจะเอาความลับของเจินซือ
มาขู"่
"เจินฮุย่ เหมยจะยอมตกลงง่ายๆได้อย่างไร หลิวช่างอิง
หน้าตางดงามไม่น้อย เผลอๆ งดงามกว่าหลิวจ้าวอวีเสีย
อีก ให้นางตามไปรับใช้หลิวจ้าวอวี ดีไม่ดอี นั อ๋องอาจจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 9

ยกฐานะรับนางเป็ นอนุ กลายเป็ นสร้างศัตรูให้บุตรสาว

ตัวเอง นางไม่โง่เง่าถึงเพียงนัน... จะว่าไปอนุเสวียนผูน้ ีก็
หน้าทนจริงๆ ตอนข้าเสนอให้หลิวช่างอิงแต่งคูน่ างทําอิด
เอือนไม่ยอมรับ มาวันนีกลับคิดจะยัดลูกสาวเข้าตําหนัก
อ๋องให้ได้"
"นางอาจจะเห็นว่าตนมีมติ รภาพกับเจินฮุย่ เหมยไม่น้อย
ถึงได้หลงผิดว่าสองแม่ลูกนันจะหนุนหลังหลิวช่างอิง ถึง
อันอ๋องไม่ตอ้ งตา แต่ถา้ แต่งออกไปในอนาคตก็จะได้ชอว่ื า
มีสมั พันธ์กบั ตําหนักอ๋อง นับว่ามีเส้นสายหนุนหลัง"
"มิตรภาพอะไรกัน เจินฮุย่ เหมยเพียงแต่เลียงพวกนางไว้
ใช้ประโยชน์กเ็ ท่านัน" หลิวจ้าวเว่ยแค่นขํา
"ได้ยนิ ว่าอนุเสวียนถึงกับเอาความลับมาขูฮ่ หู ยินใหญ่
ป่ านนีอาจจะแตกคอกันจนมองหน้าไม่ตดิ แล้วกระมัง"
"ไม่แน่หรอก หลิวจ้าวอวีใกล้จะแต่งงานแล้วเจินฮุย่ เหมย
คงไม่อยากให้เกิดเรือง"
"เจินซือจะยอมหรือเจ้าคะ?" มีฝู่ ถามอย่างแปลกใจ
"ก็ไม่แน่ หลายวันนีถ้าอนุเสวียนพยายามมากพอเจินฮุย่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 0

เหมยอาจจะยอมลงให้กไ็ ด้"
"ก่อนวันแต่งยังมีงานเลียงในจวน คนพวกนันต้องอยาก
เห็นสีหน้าคุณหนูแน่"
เป็ นปกติของชนชันสูงทีบ้านฝ่ ายเจ้าสาวจะจัดงานเลียง
แขกก่อนวันแต่งงานประมาณสองสามวัน ถือเป็ นการ
เลียงขอบคุณคนทีมีความสัมพันธ์อนั ดีและเป็ นโอกาสให้
แขกมอบของขวัญช่วยเพิมสินเจ้าสาว
สกุลหลิวกําหนดวันงานเลียงเป็ นก่อนพิธแี ต่งงานสามวัน
และได้แจกเทียบเชิญออกไปแล้ว แม้หลิวเฉียนจะรูส้ กึ ไม่
เป็ นสุขกับงานแต่งนี แต่เขาก็ไม่คดิ พลาดโอกาสสาน
สัมพันธ์กบั ชนชันสูงในเมืองหลวง ดังนันงานเลียงยังคง
ถูกกําหนดขึนอย่างครบถ้วน
"พวกนางอยากเห็นก็ให้พวกนางมาดู วันงานอาจมีเรือง
สนุกกว่าดูสหี น้าข้าเสียอีก" หลิวจ้าวเว่ยแสยะยิมเหียม
นึกถึงพิษทีนางขอมาจากเนียเถียนชิงทียังไม่ถูกใช้แล้ว
วางแผนในใจ
"คุณหนู วันงานจะมีเรืองอะไรหรือเจ้าคะ?" เหล่าสาวใช้
ตาโต คิดว่าคุณหนูของพวกนางต้องวางแผนลงมืออะไร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 1

อีกแน่ คราวก่อนทีเล่นงานสกุลเจินวิธกี ารเฉียบขาดจน

คนพวกนันไม่กล้าเงยหน้าสบตาคนอีกเลย หากวันงาน
เล่นงานคนในจวนละก็...
"ถึงเวลาพวกเจ้าจะรูเ้ อง" หลิวจ้าวเว่ยปิ ดตาลงทังทียังยิม
ค้าง นางชีให้อาหนิงนวดบ่าให้ตนอีกแต่ไม่พดู อะไรต่อ
แม้แต่นิดเดียว
*
หลิวจ้าวเว่ยตรวจดูบญ ั ชีจากร้านค้าอยูพ่ กั ใหญ่กพ็ บว่า
นางทํากําไรได้ไม่น้อยในปี นี ดังนันจึงแบ่งบางส่วนส่งไป
ให้เถาเต๋อชวนกับท่านยายเพือแสดงความกตัญ แู ละสัง
ให้ผจู้ ดั การร้านค้าช่วยติดต่อหาคน
"ใกล้หนาวแล้ว อารามแห่งนันในเจิงตูอาจจะลําบาก เจ้า
หาคนส่งธัญพืชชันดีกบั ยาแก้โรคหนาวสันไปทีนันที" แม้
นางจะไม่กล้าไปเจอผูค้ นทีต้องตายเพราะนาง แต่จา้ วเว่ย
ไม่คดิ ละเลยพวกเขา "ซือผ้าห่มไปด้วยเถอะ ไม่
จําเป็ นต้องซือจากถงเยียน ให้ถอื เงินไปถึงในตัวเมืองที
นันก็แล้วกัน"
ผูจ้ ดั การรับคําสังไป หลิวจ้าวเว่ยยังกําชับปานเก๋อหัวให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 2

หาคนทีไว้ใจส่งคนไปคุม้ กันรถม้าทีไปส่งของด้วย ส่วน

หนึงเพือป้ องกันไม่ให้คนงานโกง
ช่วงนีฝั งสกุลเจินกับสกุลป๋ ายปิ ดประตูสาํ นึกผิดเก็บตัว
เงียบ ส่วนพวกสกุลกวนกลับเริมโยกย้ายทรัพย์สนิ คง
กลัวว่าเมือต้นไม้ใหญ่ลม้ ลงมาพวกเขาจะพลอยซวยไป
ด้วย แต่เพือไม่ให้เป็ นทีสังเกตคนในครอบครัวจึงยังใช้
ชีวติ อยูใ่ นถงเยียนเหมือนปกติ
หลิวจ้าวเว่ยตังใจรอให้สกุลเจินเคลือนไหว ดังนันนีจึงทํา
ตัวเหมือนเสือซุ่มเงียบทีรองับเหยืออยูห่ ลังพุม่ ไม้ เมืออีก
ฝ่ ายไม่ขยับนางก็ไม่ได้รบี ร้อน
"คุณหนู เจ้าคะ เถาฮูหยินมาเยียมเจ้าค่ะ" อาเจินวิงเข้ามา
แจ้ง หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ว่าน้าสะใภ้มาเยียมก็ประหลาดใจ
รีบสังให้คนตังโต๊ะเตรียมรับแขก
ฉินฟ่ านฟ่ านสีหน้าดีกว่าครังล่าสุดทีจ้าวเว่ยเจอนาง ดู
เหมือนร่างกายทีทรุดโทรมหลังคลอดจะได้รบั การบํารุง
อย่างดี เรืองในบ้านก็คงควบคุมได้ทาํ ให้นางสบายใจ
เช่นนี
"น้าสะใภ้ลาํ บากท่านต้องมาเยียมแล้ว" เนืองจากเป็ นญาติ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 3

สนิททังยังเป็ นสตรี บ่าวจึงไม่ได้เชิญนางไปรอทีโถง

รับแขกแต่พามาทีเรือนจิวฮวาโดยตรง
ฉินฟ่ านฟ่ านไม่เคยเข้ามาในสกุลหลิว เมือเห็นเรือนไม้ดู
หรู ข้าวของเครืองใช้เป็ นของดีมรี าคาก็อดชืนชมไม่ได้
สําหรับจวนขุนนางทีรํารวยอันดับต้นๆ ของถงเยียนนัน
ช่างแตกต่างจากจวนทัวไปจริงๆ
"ท่านหญิง... ลําบากอะไรกัน ในถงเยียนนีญาติสนิททีสุด
ของเจ้าก็คอื สามีขา้ ข้าก็นบั เป็ นผูอ้ าวุโสของเจ้า ยามนี
เจ้าพบเรืองสะเทือนใจ ข้าจะนิงดูดายได้อย่างไร" คน
ทังถงเยียนรูว้ า่ จ้าวเว่ยถูกถอนหมัน ทังยังต้องส่งน้องสาว
ให้แต่งแทน ความสะเทือนใจเช่นนีมีคนไม่น้อยทีเวทนา
นาง
หญิงสาวผลิยมขบขั
ิ น นางผายมือเชิญน้าสะใภ้นงลง
ั แล้ว
ไล่บ่าวทังหมดออกจากห้อง "ท่านน้านังลงก่อน ข้าเพิงได้
ชาใหม่จากทางใต้ ท่านชิมดูว่าถูกปากหรือไม่"
"น้าเอาผักดองจากตระกูลฉินมาให้ดว้ ย รสชาติดใี ช้ได้
เจ้าเอามากินเล่นหรือเป็ นเครืองเคียงก็เหมาะ"
"ขอบคุณท่านน้าเจ้าค่ะ น้องชายเป็ นอย่างไรบ้าง เป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 4

เดือนแล้วทีข้าไม่ได้ไปหาเขา"
"อ้วนท้วนสมบูรณ์ดี เดียวนีเขารูจ้ กั ดูสหี น้าคนแล้วด้วย
เขารูว้ ่าถ้างอแงต่อหน้าใครจะได้กนิ นม"
"ฉลาดจริงๆ" หลิวจ้าวเว่ยยินดีทได้
ี ยนิ อย่างนัน "ตอนที
เพิงออกจากวังข้าให้บา่ วส่งเห็ดหลินจือทีได้รบั
พระราชทานไปให้ทา่ น ท่านน้าใช้ไปรึยงั เจ้าคะ?"
"เรืองนันข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว ข้ารูว้ า่ เจ้าเป็ นกังวลเรือง
สุขภาพของฟงเอ๋อร์ เพราะเรืองพิษตอนอยูต่ ําหนักฤดู
ร้อน แต่อย่ากังวลไปเลย หมอบอกแล้วค่อยๆ บํารุงเขาให้
ดีเขาจะแข็งแรงเหมือนเด็กทัวไปในไม่ชา้ "
"ข้าเป็ นห่วง เรืองครังนันคนหมายเล่นงานข้าแต่ท่านกับ
น้องชายต้องมารับเคราะห์ดว้ ย"
"พูดถึงเรืองนี... ข้าได้ยนิ ข่าวของสกุลเจิน" ฉินฟ่ านฟ่ านห
รีตาลงมองหลานสาวของสามี สัญชาตญาณของนางเตือน
ว่าหายนะครังนีของสกุลเจินเกียวกับคนตรงหน้าแน่
"คนทีก่อกรรมทําเข็ญใช้อํานาจบาตรใหญ่อย่างพวกเขา
สมควรแล้วทีต้องตกตํา ท่านน้าสะใภ้อย่าได้ใส่ใจพวกเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 5

เลยเจ้าค่ะ"
"เช่นนันก็ชา่ งเถอะ วันนีข้ามาเพราะน้าชายของเจ้าเตือน
ข้า" นางรูจ้ ากสามีแล้วว่าหลิวจ้าวเว่ยไม่ได้ยนิ ดีจะแต่งกับ
อันอ๋อง ดังนันการถอนหมันนีกลับเป็ นประโยชน์ต่อนาง
มากกว่าโทษ ทังไม่มคี วามรูส้ กึ โศกเศร้าเสียใจอะไร
เพียงแต่เพือรักษาชือเสียงนางจึงปิ ดประตูอยูใ่ นเรือน
เงียบๆ
เมือเล่นละครแล้วก็ตอ้ งเล่นให้สมจริง ในถงเยียนนีญาติ
ฝ่ ายมารดาของหลิวจ้าวเว่ยก็เหลือแต่บา้ นสกุลเถานีเอง
แต่เถาเฝิงชิงเป็ นบุรุษจะวิงมาปลอบใจหลานสาวทีเรือน
ชันในคงไม่สะดวก ดังนันฉินฟ่ านฟ่ านจึงออกหน้ามา
เยือน ให้คนอืนได้เห็นว่าหลินจ้าวเว่ยเศร้าโศกเสียใจ และ
คนสกุลเถาก็รสู้ กึ ว่าเรืองนีไม่ยุตธิ รรมสําหรับนาง
โดยธรรมชาติการแสดงความสงสารเห็นใจหลานสาวนีไม่
ถือเป็ นการกระด้างดระเดืองต่อฮ่องเต้ แต่เป็ นการแสดง
ถึงความรักใคร่สงสารในครอบครัวและการจํายอมต่อ
อํานาจ
แม้พวกเขาสงสารหลานสาวแค่ไหนก็ยอมรับราชโองการ!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 6

อีกอย่างคือแสดงให้สกุลหลิวดู ยามนีหลานสาวของพวก
ข้าเสียประโยชน์ครังใหญ่ พวกเจ้าต้องชดเชยให้นางสิ!
"เรืองวุน่ วายทําให้ท่านสองคนต้องลําบากไปด้วย"
"ลําบากอะไรกัน รอผ่านช่วงนีไปเจ้าก็จะกลายเป็ นท่าน
หญิงผูส้ งู ศักดิ เดินไปทางไหนก็จะมีแต่คนริษยา... น้าได้
ยินว่าอีกไม่กวัี นจวนเจ้าจะจัดงานเลียงสินะ"
"เจ้าค่ะ น้องรองจะแต่งออกย่อมต้องเชิญแขกมาร่วมชม
สินเจ้าสาว"
"หากเป็ นจวนอืนก็ไม่แปลกหรอก แต่นีเจ้ายังอยูใ่ นจวน
แต่พวกเขาจัดงานเลียงในจวน หากเจ้ามีใจรักใคร่อนั อ๋อง
ละก็คงถูกบีบคันจนอยูไ่ ม่ไหวแน่ คนบ้านเจ้านีใจดํากัน
จริงๆ หากมีสกั คนนึกถึงเจ้า ตังแต่ได้รบั ราชโองการคง
เสนอส่งเจ้าไปพักผ่อนทีจวนอืน สกุลหลิวมีบา้ นบนภูเขา
บ่อนําพุรอ้ นตังหลายทีมิใช่ร?ึ " ฉินฟ่ านฟ่ านรูส้ กึ ขัดใจ
แทนหลิวจ้าวเว่ยจริงๆ คนในจวนนีไม่มใี ครเห็นใจนางเลย
สักนิด หากเป็ นทีรักสักหน่อยต้องมีคนส่งนางออกไป
ปลอบประโลมใจ ใช้ชวี ติ ในทีสงบสักพัก ไม่ใช่ให้สุมอยู่
ท่ามกลางเสียงนินทา ทังยังต้องอยูร่ ว่ มงานเลียงงานแต่ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 7

อีก
"แต่เดิมพวกเขาก็ไม่สนข้า วันนีจะมาสนใจเพราะเรือง
เล็กน้อยเช่นนีได้อย่างไร อีกอย่างเพราะงานแต่งถูก
กําหนดปุบปับ คนในจวนจึงต้องวิงวุน่ เพือเตรียมงาน
ไม่ให้ตกหล่น"
ฉินฟ่ านฟ่ านร้องเหอะในลําคอ "ถึงจะแต่งเป็ นพระชายา
แต่กแ็ ต่งเพราะแก้เคล็ดเท่านัน ...จะว่าไปก็แปลกจริงๆ
แต่ไหนแต่ไรการแต่งเสริมดวงแก้เคล็ดมีแต่พวกอนุสตรี
ชันตํา นีคงถือว่าเป็ นงานแต่งแก้เคล็ดทีใหญ่ทสุี ดในถง
เยียน ไม่รมู้ สี ตรีอกี เท่าไหร่ทฝัี นอยากแก้เคล็ดแล้วส้ม
หล่นได้เป็ นพระชายากับเขา"
"น้องรองของข้าคนนีมีวาสนาดี ไม่เช่นนันด้วยดวงชะตา
ของนางคงไม่หนุนให้นางปี นขึนทีสูงได้อย่างรวดเร็วเช่นนี
แน่"
"ปี นได้แต่ไม่รจู้ ะมันคงได้สกั แค่ไหน ยามนีสกุลเจินยังเอา
ตัวไม่รอด ถ้าสามีไม่รกั ใคร่นาง ไม่รจู้ ะอยูร่ อดในตําหนัก
อ๋องได้สกั กีวัน"
หลิวจ้าวเว่ยยกชาขึนจิบไม่ตอบคํา ทางท่าของนางสุภาพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 8

เหมาะสม แม้แต่สตรีอย่างฉินฟ่ านฟ่ านยังอดใจลอยไม่ได้

เมือเห็นความงดงามเย็นชาเช่นนี
"เจ้าคิดจะทําเช่นไรต่อ ยามนีงานแต่งถูกคนอืนฉวยไป
แล้ว แต่อายุเจ้าไม่ควรรอต่อไปนานนัก น้าของเจ้าอยากรู้
ความเห็น วันหน้าจะได้หนุ นหลังเจ้าได้"
"ยามนีข้าไม่ได้ถูกใจบุรุษใดเป็ นพิเศษ ทังยังมีหลายอย่าง
ทีต้องดูแลเลยไม่ได้สนใจมองใครให้ถถ้ี วนนักเจ้าค่ะ"
"ตอนนีมีขา่ วลือไปทัวว่าเจ้ามีชะตาสูงส่งเกินไป พวก
ผูช้ ายทีชะตาไม่แข็งพอสยบเจ้าไม่ลง จะกลายเป็ นคนดวง
ซวยเหมือนอันอ๋องทีได้รบั บาดเจ็บ"
"หากพวกผูช้ ายใจเสาะกลัวตายเช่นนัน หลานก็ไม่คดิ จะ
แต่งคนขีขลาดมาสร้างภาระหรอกเจ้าค่ะ"
"จะไม่แต่งได้อย่างไร สตรีฐานะจะมันคงก็ตอ้ งพึงพ่อพึง
สามีต่อไปก็ตอ้ งพึงลูกชาย ถ้าเจ้าตัวคนเดียววันหน้าจะ
อยูใ่ ห้ดลี ําบาก รีบมองหาคนทีเหมาะสมเถอะ หากเลย
ช่วงอายุทดีี ไปวันหน้าจะแต่งยากแล้ว อีกอย่างอาจถูกแม่
เลียงเจ้ามาจัดการกะเกณฑ์เรืองเจ้าบ่าว อาศัยทียามนีคน
ตระกูลหลิวตะขิดตะขวงใจไม่กล้าปฎิเสธเจ้า เลือกคนดีๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 9

สักคนเถอะ"
"ขอบคุณน้าสะใภ้ทเป็
ี นห่วงเจ้าค่ะ อย่างไรข้าคงต้องคิด
ให้รอบคอบ"
"ข้ารูว้ า่ เจ้าฉลาด เอาเถอะ นีใกล้เวลาตืนตอนบ่ายของฟง
เอ๋อร์แล้ว น้าคงต้องกลับก่อน"
"ขอบคุณน้าสะใภ้ทมาเยี
ี ยมเจ้าค่ะ รอทุกอย่างเรียบร้อย
ข้าจะไปเล่นกับน้องชายแน่ๆ"
"ได้ เรืองพวกนีผ่านไป เจ้าหาเวลาไปกินข้าวทีจวนสกุล
เถานะ"
"ได้เจ้าค่ะ" สตรีสองคนรําลากันครูห่ นึง หลิวจ้าวเว่ยก็สงั
ให้บ่าวออกไปส่งฉินฟ่ านฟ่ านทีประตูใหญ่แทน เพราะนาง
ไม่ยงั ไม่เหมาะจะออกไปจากเรือน
ในจวนตระกูลหลิวช่วงนีมีผคู้ นเข้าออกมาก เนืองจากการ
แต่งงานร่วมราชวงศ์ไม่ใช่เรืองทีสามารถทําได้อย่างลวกๆ
พิธกี ารความเข้มงวดต่างๆ มีมากกว่าคนธรรมดา ดังนัน
แม้ไม่อยากใส่ใจ แต่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าก็อดไม่ได้ตอ้ งมาคอย
กํากับพวกบ่าวทํางานเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 0

เวลาผ่านไปจนไม่รตู้ วั งานเลียงเจ้าสาวในสกุลหลิวก็ถูก
จัดขึน แขกทีสนิมสนมกับสกุลหลิวล้วนได้รบั เทียบเชิญ
แต่ละจวนต่างหนักใจและลังเล เนืองจากเจ้าสาวมีเชือสาย
ของสกุลเจินซึงเป็ นทีครหาในยามนี พวกเขารูส้ กึ ไม่
เหมาะสมทีจะไป แต่พอคิดอีกทีกเ็ ห็นแก่หน้าฮ่องเต้ ใน
เมือฝ่ าบาทพระราชทานสมรส พวกเขาจะตัดสินว่าสตรี
คนนีไม่เหมาะสมได้หรือ สุดท้ายจึงตัดสินใจมาร่วมงาน
แม้เป็ นงานเลียงเจ้าสาว แต่หลิวจ้าวอวีไม่มสี ทิ ธิปรากฎ
ตัวทีลานด้านนอก นางต้องเก็บตัวอย่างสงบเสงียมอยูใ่ น
เรือน จะพูดคุยได้กต็ ่อเมือแขกสตรีเข้ามาทักทาย พวก
หญิงสาวรุน่ ราวคราวเดียวกันต่างมาขอดูสนิ เจ้าสาวสุด
ตระการตา
เจินฮุ่ยเหมยหัวหมุนรับแขกและดูแลงานเลียง เนืองจาก
เป็ นงานเลียงสําหรับลูกสาวของนาง นางจึงทุ่มเทเต็มที
เพือไม่ให้เกิดเรืองผิดพลาด
แขกส่วนใหญ่เป็ นขุนนางในราชสํานัก คนทีมี
ความสัมพันธ์ดกี บั หลิวเฉียนได้นําของมีค่ามาร่วมสมทบ
สินเจ้าสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 1

สกุลหลิวเลียงอาหารชันเลิศทีสังมาจากเหลาอาหารชือดัง
เหล้าก็เป็ นเหล้ามีชอเสี
ื ยงของเมืองฝู ทุกอย่างบนโต๊ะล้วน
ถูกจัดเตรียมอย่างหรูหราเป็ นหน้าเป็ นตาของจวน
งานเลียงในจวนเช่นนีเป็ นโอกาสให้บุตรีทเกิ
ี ดจาก
อนุภรรยาได้แสดงฝีมอื ด้านดนตรีและร่ายรํา หลิวหว่านอี
ไม่พลาดโอกาสนี แม้นางรังเกียจทีจะเป็ นส่วนหนึงที
ส่งเสริมหลิวจ้าวอวี แต่งานเลียงในจวนไม่ได้มบี ่อยๆ การ
จะสร้างชือเสียงขึนมาได้นางต้องมีโอกาสแสดง
ความสามารถต่อหน้าชนชันสูง ดังนันนางจึงอดทน
เตรียมจะบรรเลงฉินด้วยบทเพลงชันสูงอย่างหนึงเพือ
สร้างความประทับใจ
ไม่ใช่แค่หลิวหว่านอี แม้แต่หลิวอันหลินก็ยงั ฝึ กซ้อมร่าย
รําเพือจะมาแสดงด้วย ต่างคนต่างใจจดใจจ่อรอลําดับ
เวลาจะได้ขนแสดงของตั
ึ วเอง
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ เสียงอึกทึกจากเรือนชันนอก วันนีนาง
สวมชุดสีดาํ ตลอดทังตัว อย่างไรในฐานะเจ้าภาพ แม้จะ
ทําให้แขกไม่รจู้ ะทําสีหน้ายังไง แต่นางก็ควรจะปรากฎตัว
บ้างมิใช่หรือ คนจะได้ไม่ลอื ว่านางบาดหมางกับว่าทีพระ
ชายา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 2

งานเลียงจัดตอนคํา หญิงสาวเดินไปตามทางเดินหินอย่าง
ช้าๆ ด้านข้างมีมฟูี ่ ทถืี อโคมเดินนํา ด้านหลังมีอาเจินกับ
อาหนิงเดินตามมา
พ้นประตูกลม โฉมสะคราญก็หยุดยืนมองภาพงานรืนเริง
กับใบหน้าอิมเอมเปี ยมสุขของหลิวเฉียนกับเจินฮุย่ เหมยที
ยืนรับแขกอยู่ หญิงสาวยืนนิงเงียบให้ความรูส้ กึ เยือกเย็น
อย่างยิง
ผลุบ!
ไม่รวู้ ่าเสียวไป๋ แมวของฮูหยินผูเ้ ฒ่าโผล่มาจากไหน จูๆ่ ก็
กระโจนมาขวางทางก่อนทําท่าจะวิงไปทางฝูงชน แต่หลิว
จ้าวเว่ยรีบคว้าตัวมันไว้
"จะไปไหน ทีนันคนมากไม่ใช่ทของเจ้
ี าหรอก" นางอุม้ มัน
ไว้แนบอกพลางลูบขนยาวของมันอย่างเอ็นดู
ดวงตากลมมองบรรยากาศงานรืนเริงอย่างละเอียดอีกครัง
ก่อนจะอุม้ แมวตัวอ้วนเร้นหายไปกับเงามืดของภูเขา
จําลอง...
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 3

ถึงบรรยากาศจะดูกระอักกระอ่วนไปบ้างเพราะข่าวลือ
ต่างๆ เกียวกับสกุลเจินและหลิว แต่ชนชันสูงในเมือง
หลวงมีใครไม่รจู้ กั ใส่หน้ากาก เมือต้องสนุกต่อให้ในใจ
เวทนาแค่ไหนบรรยากาศรืนเริงก็ยงั คงดําเนินต่อไป
มีคนเพิมสินสอดให้หลิวจ้าวอวีหลายชิน แต่สว่ นมากไม่ใช่
ของทีโดดเด่นลําค่ามากนัก จัดอยูใ่ นกลุม่ ของทีไม่เสีย
มารยาท ไม่ถอื ว่าล่วงเกินสกุลหลิวแต่กไ็ ม่ประกาศว่า
ความสัมพันธ์ของตนกับสกุลหลิวแน่นแฟ้ นเกินหน้าผูอ้ นื
หลิวอันหลินร่ายรําจบไปแล้ว นางอดรูส้ กึ ผิดหวังไม่ได้
เมือแขกในงานสนใจดืมเหล้าพูดคุยกันมากกว่าจะสนใจ
ตน หญิงสาวรูส้ กึ ไม่ดเี ลยเมือเห็นว่าแทบไม่มใี ครสังเกต
ว่าการแสดงของนางจบลง
สีหน้าของหลิวอันหลินถมึงตึง นางสะบัดหน้าเดินออกไป
จากลาน สวนกับหลิวหว่านอีทีอุม้ ฉินมาเตรียมขึนแสดง
หลิวอันหลินชนไหล่หลิวหว่านอีก่อนจะชักสีหน้า ไม่ได้
เอ่ยคําขอโทษแล้วเร่งเดินหนีไป
หลิวหว่านอีมองตามนางอย่างรังเกียจ รูส้ กึ เจ็บแปลบที
ไหล่แต่ตอ้ งเก็บอาการยกเอาฉินไปวางเพือเตรียมแสดง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 4

ความสามารถของตน
บนทางเดินวันนีทางไปเรือนของหลิวจ้าวอีสว่างเป็ น
พิเศษ เพราะมีแขกสตรีหลายคนมาร่วมพิธชี ว่ ยแต่งหน้า
ให้นาง พิธนี ีจัดสามวันจนถึงวันแต่งออก แต่งงานเลียง
ด้านนอกจะจัดแค่ในคืนนี
หลิวอันหลินมองแสงไฟทีทอดยาวไปถึงเรือนของหลิวจ้าว
อีแล้วยิงฮึดฮัดอารมณ์เสีย ยิงแว่วได้ยนิ เสียงหัวเราะมา
จากเรือนนันก็ยงกั
ิ ดฟั นแน่น นางไม่ชอบให้ใครได้ดไี ป
กว่าตนทังนัน
หลิวจ้าวเว่ยเป็ นลูกภรรยาเอกแต่กาํ เนิดก็แล้วไปเถอะ แต่
หลิวจ้าวอวีเป็ นลูกอนุเหมือนนางแท้ๆ แต่ทาํ ไมถึงได้
เลือนฐานะขึนสูง ได้เป็ นลูกภรรยาเอกไม่พอ อีกไม่กวัี น
จะได้เป็ นพระชายาอ๋อง ทําไมคนอย่างมันถึงได้เจอแต่
เรืองดีๆ แต่นางกลับต้องมาภาวนาขอโอกาสให้ได้แสดง
ความสามารถให้เป็ นทีประจักษ์ ทําตัวราวกับพวกนางรํา
ในหอคณิกาเพือจะยกฐานะตัวเอง
เสียงฉินของหลิวหว่านอีแว่วมาตามลม ในใจหลิวอันหลิน
กลับยิงโกรธ โลกนีช่างไม่ยตุ ธิ รรมกับนาง ทังทีเป็ นลูก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 5

ของบิดาเหมือนกัน นางกลับต้องคอยมาต่อสูแ้ ย่งชิงความ

โปรดปราน ต้องคอยดูสหี น้าคนอืนตลอดเวลา
บ่าวของหลิวอันหลินรีบวิงตามมาหานาง หญิงสาวซ่อน
มือทีกําแน่นก้าวไปอีกทาง คิดจะหลีกเลียงแขกทีเดินสวน
มาตามเส้นทางหลัก แต่เดินมาได้ระยะหนึงก็ตอ้ งผงะ
"นีมันอะไร!?" หลิวอันหลินเกือบจะร้องกรีดออกมาเมือ
พบซากของไก่ทมีี สภาพเหวอะหวะเหมือนโดนสัตว์รา้ ย
ฉีกทึงถูกทิงอยูบ่ นถนน แถมยังมีรอยเลือดเป็ นทางยาว
"คุณหนูอย่าไปยุง่ กับของสกปรกพวกนีเลยเจ้าค่ะ" บ่าว
รับใช้ของนางพยายามรังนางเอาไว้
หลิวอันหลินทอดสายตามองเลือดทีเป็ นรอยลากยาวบน
ทางทีปูดว้ ยอิฐ ยามนีในจวนมีงานเลียงการทําความ
สะอาดทางเดินล้วนเข้มงวด จูๆ่ มีเรืองแบบนีปรากฎไม่ม ี
ทางเป็ นเรืองปกติ
หลิวอันหลินไม่ใช่คนโง่ นางคิดว่ามีคนถูกเล่นงานแล้ว
แน่ๆ หญิงสาวตรึกตรองอยูค่ รูห่ นึงก็เลือกจะเดินตามรอย
เลือดไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 6

"คุณหนู ..."
นางยกนิวชีทาบริมฝีปากเป็ นสัญญาณให้บ่าวข้างกาย
เงียบ หญิงสาวไม่พอใจในความโชคดีของหลิวจ้าวอวีอยู่
แล้ว หากวันนีเกิดเรืองฉาวโฉ่ขนละก็
ึ จะสะใจสักแค่ไหน
ตลอดทางนอกจากรอยเลือดยังมีรอยขนสัตว์และชินเนือที
ถูกทิงร่วงเอาไว้ สภาพดูแล้วน่าสยดสยอง บ่าวข้างตัว
นางขีขลาดรีบหดคอหลบยืนอยูข่ า้ งนาง แต่หลิวอันหลิน
กลับตืนเต้น นางอยากรูว้ า่ ใครจะถูกเล่นงาน
รอยเลือดนําพวกเขาไปถึงเรือนทีใช้เก็บของเรือนหนึง
เรือนฝั งนีส่วนใหญ่ใช้เป็ นทีเก็บของตุนเสบียงไม่ได้ให้คน
ใช้พกั จึงค่อนข้างเงียบ
"เจ้าไปเปิ ดประตูส"ิ
"คะ... คุณหนู"
"อย่าขีขลาดไปหน่อยเลยน่า ไปเปิ ดประตูนนสิ
ั "
"เจ้าค่ะ" ต่างคนต่างกล้าๆ กลัวๆ หญิงรับใช้มอื สัน ก้าว
เข้าไปผลักประตูให้เปิ ดผัวะออก ทังสองมองเข้าไปข้างใน
พบแต่ความมืดและความเงียบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 7

พวกนางกลันหายใจด้วยความหวันใจอยูค่ รูห่ นึง แต่เมือ

เห็นว่าทุกอย่างเงียบสนิทหลิวอันหลินก็พ่นลมหายใจ
ออกมา
"นึกว่าจะ---กรีด!"
ม๊าว!
หลิวอันหลินสะดุง้ สุดตัวเมือจูๆ่ เสียวไป๋ ก็กระโจนออกมา
จากความมืด ขนสีขาวของแหว่งหายเป็ นวงกว้างทังยัง
มันเปื อนไปด้วยเลือด ราวกับเพิงถูกกัดมา
"นีมันแมวของฮูหยินผูเ้ ฒ่านีเจ้าคะ... หรือว่ามีสตั ว์รา้ ย
หลุดเข้ามาในจวน เรารีบไปจากทีนีกันเถอะเจ้าค่ะ"
"สัตว์รา้ ยรึ?" หลิวอันหลินนึกถึงซากไก่ดบิ ทีกัด
เหวอะหวะแล้วก็เสียวไป๋ ในใจนึกกลัวขึนมา "เช่นนันรีบ
กลับเรือนกันเถอะ"
"คุณหนูเราควรไปแจ้งให้คนอืนทราบหรือไม่เจ้าคะ หาก
ว่ามีสตั ว์เข้ามาทําร้ายคนในจวน..."
หลิวอันหลินกลอกตา พอนึกถึงว่าจะมีหายนะขนาดไหน
ถ้ามีคนโดนทําร้ายในงานเลียงก่อนแต่งของหลิวจ้าวอวีก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 8

อมยิม "ไม่จาํ เป็ น เรารีบกลับเรือนกัน ไม่ตอ้ งพูดมาก"

"เจ้าค่ะคุณหนู"
หลิวอันหลินกับบ่าวคิดจะหมุนตัวกลับไป แต่แค่กา้ วขา
เท่านันหญิงสาวก็ถูกร่างๆ หนึงโถมเข้ามาหา ตะครุบจน
นางล้มลงไปกลิงกับพืน
บ่าวของหลิวอันหลินกรีดร้องอืออึง พยายามจะดึงร่างนัน
ออกแต่แต่อกี ฝ่ ายราวกับคลุม้ คลัง นางบีบคอหลิวอันหลิน
แน่น ใบหน้าบริเวณปากของนางเปรอะไปด้วยเลือดดูน่า
กลัวมาก
"ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว! ช่วยด้วย คุณหนูของข้าจะโดน
ฆ่าแล้ว! ช่วยด้วยจะฆ่าคนแล้ว! กรีด" บ่าวผูน้ นแผดเสี
ั ยง
ร้องทังพยายามช่วยดึงสตรีบา้ ผูน้ นออกแต่
ั กลับถูกผลัก
จนล้มลงแทน
หญิงบ้านันนําลายยืดหยดผสมกับเลือดทีเปื อนขอบปาก
นางแยกเขียวก็หนั มาทางหญิงรับใช้แล้วกระโจนใส่ทาํ ท่า
จะกัดคน
"กินคน! หลิวฮูหยินกินคน! ช่วยด้วย ใครก็ได้ชว่ ยที หลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 9

ฮูหยินเป็ นบ้าไปแล้ว!!!!"
*
"มีคนพบนางแล้วเจ้าค่ะ" อาหนิงทีออกไปคอยดูลาดเลา
วิงกลับเข้ามารายงานหลิวจ้าวเว่ยทีนอนควําอยูบ่ นเตียง
นางสวมแค่เอียมตัวในขณะทีให้อาเจินช่วยนวดหลัง
"ใครโชคดีไปพบนางเข้าล่ะ?" โฉมสะคราญไม่แม้แต่จะยก
หัว นางถามทังทียังหลับตาอยู่
"เป็ นคุณหนูสเจ้
ี าค่ะ"
"น้องสีผูน้ ี... นางมักจะมีโชคเรืองหาตัวคนทีถูกขังไว้
เสมอ" เมือคราวหลิวหว่านอีถูกขังหลิวอันหลินก็ไปหาจน
พบ ยามนีก็ดูเหมือนจะเป็ นเช่นนัน
"คุณหนูยานัน..."
"เป็ นยาทีทําให้เกิดภาพหลอน ปกติจะใช้รกั ษาคนทีถูก
พิษแล่นเข้าสูห่ วั ใจ แต่หากคนธรรมดาได้รบั มากเกิน
ขนาด จะทําให้เกิดภาพหลอน หวาดกลัว ตัวสัน คิดว่ามี
คนจะทําร้ายตัวเอง บางคนคลุง้ คลังเป็ นบ้า แต่ถา้ ผ่านไป
สักหกชัวยามก็จะสงบลงเอง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 0

หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิม... ตอนนันทีนางถูกจัดฉาก พวก

มันใช้ยาจากหนานเจียงให้นางไร้ความรูส้ กึ ต้องยอมให้
ถูกจัดท่าทางไร้การขัดขืน แต่หลิวจ้าวเว่ยมองว่าการทํา
เช่นนันยังมีชอ่ งโหว่มาก ขอเพียงตอนนันนางมีกําลังย่อม
ชีหาข้อบกพร่องของแผนพวกนันได้ ดังนันในเมือนางจะ
ทําให้เกิดสตรีวปิ ริตทังที ก็ควรจะเป็ นหลักฐานประเภทที
ใครก็เถียงไม่ออก
"คุณหนู เจ้าค่ะ ข้างนอกวุน่ วายกันใหญ่แล้วเจ้าค่ะ แขก
หลายคนไปเห็นว่าฮูหยินใหญ่กาํ ลังกัดบ่าวของคุณหนูส ี
จนเลือดโชก แถมห้องเก็บของนันถูกเปิ ด ด้านในมีซาก
สัตว์ตายทังเก่าใหม่จาํ นวนมาก แถมยังมียนั ต์อกั ขระคุณ
ไสยเต็มไปหมด ตอนนีนายท่านสังให้คนจับฮูหยินใหญ่
มัดแล้วเอาไปขังไว้ ตอนจะถูกมัดนางยังทําท่าจะกระโจน
ใส่นายท่านด้วยนะเจ้าคะ" มีฝู่ วงเข้
ิ ามาในห้องแล้วพูดรัว
เร็วด้วยท่าทางสนุ กมาก
"แล้วน้องรองของข้าเล่า นางรูเ้ รืองรึยงั ?"
"ตอนบ่าวจะกลับคุณหนู รองเพิงไปถึงเจ้าคะ นางดูบอบ
บางราวกับกิงหลิวต้องลม คล้ายจะล้มได้ทุกเมือ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 1

"เจ้านีสําบัดสํานวนมากขึนทุกวัน" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ
ชอบใจ มีฝู่ ยมรั
ิ บ
"อาหนิงเจ้าออกไปบอกปานเก๋อหัว ให้คนกระจายข่าวว่า
เจินฮุ่ยเหมยทําคุณไสยจนของย้อนกลับคลุม้ คลังต่อหน้า
แขกเหรือ อย่าให้ใครออกแรงปิ ดข่าวนีได้ คนทังถงเยีย
นต้องรูเ้ รืองนี" หลิวจ้าวเว่ยกะพริบตาช้าๆ ขณะทีพูด
นัตย์ตาฉายแววอํามหิต
"นอกจากนันหลังจากข่าวนี ผ่านไปสักพักให้ปล่อยข่าวซํา
ว่าเจินฮุย่ เหมยเคยทําอาหารจากเนือมนุษย์ให้หลิวเฉียน
กับหลิวจ้าวอวีกิน หลวนซีบ่าวของหลิวจ้าวอวีทีตายตอน
อยูต่ ําหนักฤดูรอ้ นนัน... ถูกนางฆ่าแล้วเอาเนือไปกิน"
"คุณหนูนีเรืองจริงหรือเจ้าคะ?" ใบหน้าใสซือขออาหนิงมี
ความตระหนกอย่างยิง
หลิวจ้าวเว่ยแสยะยิมไม่ตอบนางโบกมือให้อาหนิงออกไป
ทํางานทีสัง ส่วนตัวเองปิ ดตาลงให้อาเจินนวดหลังต่อไป
อาเจินจําได้ว่าตอนอยูท่ วัี งฤดูรอ้ นมีวนั หนึงคุณหนูกลับมา
พร้อมเลือดเปื อนตัว...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 2

"คุณหนูเรืองนีจะมีปัญหามาถึงท่านหรือไม่?" อาเจินไม่ได้
กลัวความโหดเหียมของหลิวจ้าวเว่ยแต่กลับเป็ นห่วง
เพราะกลัวนางจะเดือดร้อน
"ขึนอยูก่ บั ว่าพวกเขากล้าจะทําให้ขา้ เดือดร้อนหรือไม่ วัน
นีฮูหยินของจวนกลายเป็ นสตรีวปิ ริต เล่นคุณไสยมนต์ดํา
ทังยังคลุม้ คลังต่อหน้าผูค้ น บวกกับเรืองสกุลเจิน เจินฮุย่
เหมยไม่มที างเงยหน้าขึนมาได้อกี ส่วนหลิวจ้าวอวีพอ
นางแต่งเข้าจวนอ๋อง ด้วยฐานะรากเหง้ากับชือเสียงเน่า
เฟะของมารดานางยามนี นางจะเป็ นแค่ไม้ทปัี กบนมูลวัว
เท่านัน คนสกุลหลิวเสียไปมากมาย ต่อให้ในใจพวกเขารู้
ว่าเป็ นฝีมอื ข้า แต่จะกล้าพูดออกมาหรือไม่ ยามนีข้าเป็ น
คนทีมีชอเสี
ื ยงดีทสุี ดในจวน เป็ นท่านหญิงทีฮ่องเต้แต่งตัง
หากสตรีสกุลหลิวอยากจะแต่งออกในอนาคต ยังต้องพึง
ข้าให้ชว่ ยกูช้ อื หากเขายอมสละข้าเพือเรียกร้องความ
ยุตธิ รรมให้เจินฮุย่ เหมย ก็นับว่าโง่เต็มที"
หลิวจ้าวเว่ยรูจ้ กั ความเห็นแก่ตวั ของหลิวเฉียนดี แผนการ
ของนางไต่อยูบ่ นขอบสันดานเอาตัวรอดของหลิวเฉียน
ชาติกอ่ นเขากล้าเป็ นคนควบคุมการประหารนางเพือ
ชือเสียงและตําแหน่งหน้าที ชาตินีมีหรือทีเขาจะไม่กล้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 3

สละเจินฮุย่ เหมยกับหลิวจ้าวอวีทิง
หากเจินฮุย่ เหมยยังมีสกุลเจินหนุ นหลัง เรืองนีคงไม่
สําเร็จลงง่ายๆ ขันแรกนางถอดเกราะของสองแม่ลกู นี
ด้วยการจัดการสกุลเจิน ดังนันในยามนีจึงง่ายมากทีหลิว
เฉียนจะตัดสินใจทิงภรรยา
ชาติกอ่ นตอนหลิวจ้าวเว่ยถูกขังอยูใ่ นจวน นางเคยหอบ
หลักฐานพร้อมความหวังส่งให้เจินฮุย่ เหมยเพราะมองอีก
ฝ่ ายในแง่ดี แต่สดุ ท้ายความหวังในการล้างชือของนางถูก
ทําลาย
ชาตินีนางก็จะเหยียบขยีทุกความหวังของเจินฮุย่ เหมย
เช่นกัน!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 4

แสนชัง
# 49. อับอาย

ราวกับว่าสกุลหลิวกําลังพบเจอกับอาเพศ ในจวนเกิดแต่
เรืองร้ายๆ และเรืองร้ายๆ เหล่านันล้วนพัวพันกับสกุล
เจิน!
"หลิวฮูหยินเป็ นบ้าไปแล้ว นางใช้คุณไสยมนต์ดาํ ของ
สกปรก ทางทีดีอย่าไปยุง่ เกียวกับบ้านนัน เดียวอัปมงคล
จะเข้าตัว"
"ลูกสาวกําลังจะแต่งออก มารดากลับทําเรืองงามหน้าถึง
เพียงนี สงสารก็แต่คนลูก"
"สงสารอะไรกัน! ดีไม่ดคี นลูกก็ใช้คณ ุ ไสยกับท่านอ๋อง
อย่าลืมสิกอ่ นหน้านีอันอ๋องหมันกับพีสาวต่างมารดาของ
นาง แต่จๆู่ ปุบปับก็เปลียนมาเป็ นนาง ถ้าบอกว่านางใส
ซือบริสทุ ธิไม่รไู้ ม่เห็นมาก่อนข้าไม่มที างเชือ"
"เชือสายสกุลเจินนีเลียงดูกนั มายังไงนะ คนพ่อก็เล่นชูก้ บั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 5

ลูกสะใภ้ ลูกสาวก็ชอบคุณไสยจนเสียสติ"
"พวกเจ้าจําได้หรือไม่ ก่อนหน้านีมีขา่ วลือว่าคุณหนูหลิว
คนรองไม่อาจขึนรําบวงสรวงฟ้ าดินได้ นีไม่ใช่ฟ้าดิน
รังเกียจหรอกหรือ สายเลือดสกปรกอัปมงคลในตัวพวก
นาง ถึงขนาดได้รบั คัดเลือกแล้วแต่ฟ้าดินก็บนั ดาลไม่ให้
นางได้เข้าไปในพิธ"ี
"อีกสองวันนางก็จะแต่งเข้าตําหนักอ๋องแล้ว ไม่รมู้ เี รือง
แบบนีทางตําหนักอ๋องจะว่ายังไงบ้าง"
"แต่งเข้าไปให้คนรังเกียจน่ะสิ สงสารอันอ๋องจริงๆ ทีต้อง
แต่งตัวอัปมงคลแบบนีเข้าไป"
"เจ้าว่าสกุลหลิวจะทําอย่างไรกับฮูหยินใหญ่ นางยังจะ
รอดอยูห่ รือไม่"
"ข้าได้ยนิ มาว่าหลิวฮูหยินคนนีตอนแรกแต่งเข้ามาเป็ นอนุ
จนฮูหยินคนแรกตายนางถึงได้เลือนขัน"
"เจ้าจะบอกว่านางใช้คณ
ุ ไสยทําให้ได้ตําแหน่งฮูหยินเอก
มาหรือ?"
"มันก็ไม่แน่ไม่ใช่หรือ!?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 6

"น่ากลัวจริงๆ"
*
หลิวจ้าวอวีนังนิงเงียบอยูใ่ นห้องมาตังแต่เมือคืน หลังจะ
เห็นสภาพไร้สติของมารดานางก็ได้แต่ตะลึงอึง ไม่มแี ม้แต่
แรงจะกรีดร้องระบายความโกรธในใจ บิดาเลือนสายตา
มามองนางอย่างรังเกียจด้วยอีกคน
หลิวจ้าวอวีหนีกลับมาขังตัวเองอยูใ่ นห้อง นางขายหน้า
จนไม่เหลือชินดี รูส้ กึ กลัวไปหมด ไม่รวู้ ่าพรุง่ นีจะเกิด
อะไรขึน นางจะได้แต่งเข้าตําหนักอ๋องอยูห่ รือไม่ อันอ๋อง
กับลีกุย้ เฟยจะยังมองนางในแง่ดไี ด้หรือไม่ ในเมือมารดา
ของนางทําเรืองแบบนันต่อหน้าคนตังมากมาย
หญิงสาวอยากร้องไห้แต่รอ้ งไห้ไม่ออก ในหูอออึ
ื ง ในใจ
สะท้านไปด้วยความหวาดหวัน นางกลัวจะมีคนมาเคาะ
ประตูแล้วเรียกนางออกไป หลิวจ้าวอวีกอดตัวเองอยูใ่ น
ห้อง ไม่คดิ จะออกไปดูสภาพมารดาทีถูกจับขังไว้เลยด้วย
ซํา
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 7

"เจ้าจะแต่งคนเช่นนีเป็ นพระชายาได้ยงั ไง!? ตอนนีมารดา

นางเป็ นผีสาง เป็ นตัวอัปมงคลทีคนทังถงเยียนนินทา
บ้านตาของนางก็ตกตําไม่เหลือชินดี สวรรค์แกล้งกัน
ชัดๆ" ลีกุย้ เฟยแผดเสียงตะโกนใส่อ๋องทันทีทเขาเข้
ี าวังมา
ตอนฟ้ าสว่าง
อันอ๋องก้มหน้านิง ยามนีเขาไม่รจู้ ะเถียงมารดาอย่างไร
ชือเสียงหลิวจ้าวอวีดิงลงเหว อํานาจหนุนหลังก็ไม่ม ี
มารดาของนางอีกไม่กวัี นก็อาจจะหลุดจากตําแหน่งฮูหยิ
นเอก
การแต่งพระชายาเช่นนีถือเป็ นเรืองน่าขายหน้า เขาจะ
กล้าสูห้ น้าองค์ชายองค์อนได้
ื ยงั ไง
"เสด็จแม่ ลูกไม่อาจแต่งนางเป็ นพระชายาได้"
"ยามนีเจ้ารูแ้ ล้วรึวา่ ไม่อาจแต่งนางเป็ นพระชายาได้ มิใช่
เจ้าเลือกเองหรือว่าจะแต่งกับนางให้ได้" ลีกุย้ เฟยนึก
อยากจะปาจอกชาใส่หน้าพระโอรสยิงนัก
"เสด็จแม่ลกู ผิดไปแล้ว"
"แล้วเช่นนีจะทําอย่างไร" ลีกุย้ เฟยยกมือกุมขมับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 8

"ลูกจะไปเข้าเฝ้ าเสด็จพ่อเอง ขอให้เสด็จพ่อยกเลิกงาน

แต่ง"
"ลูกโง่!" ลีกุย้ เฟยตวาด "เสด็จพ่อของเจ้าเป็ นคนเช่นไร
เจ้ายังไม่รอู้ กี รึ เจ้าวนเวียนเปลียนคูห่ มันเปลียนเจ้าสาว
อยูแ่ บบนี ฝ่ าบาทมีหรือจะมองเจ้าในแง่ด"ี
"แต่อย่างน้อยนางก็ไม่ควรได้ตําแหน่งพระชายาของลูก
เสด็จแม่ลกู รูว้ า่ ลูกผิด แต่พระองค์ตอ้ งช่วยลูกนะพ่ะย่ะค่ะ"
"นีเป็ นเพราะเจ้าหน้ามืดตามัว... ไม่ส ิ นังเด็กนันอาจจะได้
เชือแม่มนั ทําคุณไสยใส่เจ้าก็ได้ เรืองนีข้ายอมไม่ได้"
"เสด็จแม่..."
"ข้าจะไปเข้าเฝ้ าฝ่ าบาทเอง แต่เจ้าอยูเ่ งียบๆ อย่าก่อ
เรือง" อย่างไรคนก็มองสตรีเป็ นพวกไม่มเี หตุผลเจ้า
อารมณ์อยูแ่ ล้ว เรืองแบบนีให้นางไปโวยวายดีกว่าให้
โอรสไปเสียหน้าต่อหน้าฮ่องเต้
"ลูกทราบแล้ว" อันอ๋องก้มหน้าลงตํา ในใจรูส้ กึ อับอายจน
เต็มกลืน
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 9

ผ่านหกชัวยามของความบ้าคลัง เจินฮุย่ เหมยพบว่า

ตัวเองถูกมัดมือมัดเท้าและนอนอยูบ่ นพืนเย็นเฉียบ นาง
สับสนไม่เข้าใจอะไรเลย นางตะโกนเรียกผูค้ น นานจน
เสียงเกือบแห้งถึงมีบ่าวรับใช้คนสนิทของนางเปิ ดประตู
ห้องเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
พวกบ่าวเกียงกันตังแต่เมือคืน แต่เพราะพ่อบ้านใหญ่สงั
ให้ตอ้ งเฝ้ าฮูหยินเอาไว้ให้ดี พวกนางจึงต้องข่มความกลัว
อยูเ่ ฝ้ ากันมาจนป่ านนี
เจินฮุ่ยเหมยถามความจากปากสาวใช้ อีกฝ่ ายเห็นว่านาง
ไม่บา้ คลังไม่ได้สติอกี แล้วทังยังพูดจารูเ้ รือง จึงนังลงเว้น
ระยะห่างออกไปอย่างหวาดระแวงและเล่าเห็นการณ์เมือ
คืนให้เจินฮุย่ เหมยฟั ง
บ่าวรับใช้ของหลิวอันหลินไม่ถงึ ตาย เพียงแต่มแี ผล
เหวอะหวะน่ากลัว นายท่านสังให้เอาตัวนางออกจากจวน
ไปรักษาทีอืนและจะให้เงินก้อนหนึงแล้วขายออกไป เพือ
ไม่ให้คนสืบสาวเรืองนีต่อ
ขายบ่าวได้แต่ขายลูกไม่ได้ หลิวอันหลินมีรอยถูกบีบคอ
ชัดเจน ชําม่วงดูน่ากลัวมาก อนุเมิงเองก็ไม่ยอมง่ายๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 0

ตังแต่เมือคืนก็โวยวายให้เรียกหมอ นางตีอกชกหัวร้องไห้
ขอความเป็ นธรรมให้บุตรีของตน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสังกักบริเวณนาง ให้เหตุผลว่านางควรอยู่
ดูแลหลิวอันหลินอย่างใกล้ชดิ จนกว่าจะหาย ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หน้ามืดไปรอบหนึง หลิวเฉียนให้พอ่ บ้านช่วยส่งแขกด้วย
สีหน้าคลํา
เจินฮุ่ยเหมยถึงกับพุง่ เข้ามาพยายามตะครุบทําร้ายเขาต่อ
หน้าพยานมากมาย เขาไม่รจู้ ะเอาหน้าไปไว้ทไหนอี
ี กแล้ว
สังให้คนมัดนางแล้วขังไว้ก่อนทีจะเลียงหนีไปเฝ้ าฮูหยินผู้
เฒ่า
เจินฮุ่ยเหมยหน้าซีดเผือด นางมองมือทีถูกมัดอยูก่ พ็ บ
คราบเลือดเกรอะกรัง
"ไม่ใช่แค่นนนะเจ้
ั าคะ ในห้องเก็บของห้องนัน พบซาก
สัตว์ทเก่
ี าทังทังใหม่ มีกระดูกกองพะเนิน มียนั ต์คุณไสย
มีเวลาตกฟากของคนในจวนถูกเขียนสาปแช่งไว้เต็มไป
หมดยกเว้นของฮูหยินกับลูก นายท่านสังให้พวกบ่าวเผา
ห้องนันทิงทันทีเลยเจ้าค่ะ"
"ใส่รา้ ย! นีมันเป็ นอุบายใส่รา้ ย! เจ้าไปหานายท่านบอกว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 1

ข้าขอพบ เขาจะยอมให้ภรรยาเอกถูกใส่ความแบบนีไม่ได้
นะ" เจินฮุย่ เหมยร้องบอก "อีกไม่กวัี นอวีเอ๋อร์จะแต่งออก
แล้ว จะเป็ นแบบนีไม่ได้ ไปเรียนนายท่านกับท่านแม่
บอกว่าข้าถูกใส่ความ! มีคนวางแผนทําลายชือเสียงข้า!"
เจินฮุ่ยเหมยพยายามดืนรน นางร้อนใจเหมือนถูกไฟสุม รู้
แล้วว่าสถานการณ์ยามนียําแย่แค่ไหน
"ข้าถูกใส่รา้ ย!"
*
หลิวเฉียนนวดหว่างคิวตัวเองขณะทีรอฮูหยินผูเ้ ฒ่าดืมยา
เรืองคืนนีใหญ่และน่าขายหน้ามากเกินไป เรืองเกิดขึนทํา
ให้ชอเสี
ื ยงสตรีทงจวนหลิ
ั วพินาศ วันหน้าถ้าคิดจะแต่งไป
กับตระกูลดีๆ คงยากแล้ว
ยามนีตระกูลหลิวไม่ต่างจากคณะละครเร่ ผูค้ นทังถงเยียน
ชีมาทางพวกเขาแล้วหัวเราะ ต่างคนต่างรออย่างใจจดใจ
จ่อว่างิวเรืองนีจะไปจบทีตรงไหน เกียรติและศักดิศรีของ
จวนขุนนางเก่าแก่ถูกทําลายจนย่อยยับ
"ใส่ความ! นางยังกล้าตะโกนว่าถูกใส่ความ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
เกือบจะปาถ้วยยาลงพืน "ใครไม่รบู้ า้ งว่านางโดนใส่ความ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 2

แต่มตี ากีคูท่ เห็

ี นว่านางพุง่ ทําร้ายคนอืนเหมือนคนบ้า
หากแค่พูดว่าโดนใส่ความแล้วสกุลหลิวไม่ตอ้ งอับอาย ก็
ให้นางไปตะโกนทีหน้าประตูเลย!"
"สกุลเจินมีศตั รูมากมายแค่ไหนไม่รู้ เรืองนีอาจเป็ นฝีมอื
พวกเดียวกับทีจัดฉากเจินไห่กงั " หลิวเฉียนไม่ใช่คนโง่
เขารูว้ ่าเรืองนีต้องมีเบืองหลัง แต่ถงึ รูแ้ ล้วสถานการณ์ก ็
มิใช่จะคลีคลายได้งา่ ยเพียงแค่พูดปากเปล่าในเมือมีคน
เห็นมากถึงเพียงนัน
"เวรกรรมจริงๆ สกุลเจินเป็ นพวกชัวช้าสามานย์แล้วเกียว
อะไรกับสกุลหลิวของเรา ทําไมต้องมาอับอายขายหน้า
เพราะพวกมันด้วย!" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าโกรธจัด นางนึกเสียใจ
ถ้าย้อนเวลาได้นางจะไม่มที างสนับสนุนให้เจินฮุย่ เหมย
ขึนมาเป็ นฮูหยินเอก
"ส่งนางกลับไปสกุลเจิน ให้นางไปอยูก่ บั พ่อชัวของนาง!"
"ท่านแม่ทาํ เช่นนันไม่เหมาะ" หลิวเฉียนถอนหายใจ "นาง
เป็ นหลิวฮูหยินอยูห่ ลายปี ยามนีถือว่าต่อให้ตายก็ตอ้ ง
เป็ นผีของสกุลหลิว อีกอย่างเวลานีสําคัญทีสุดคือต้องดู
ท่าทีของตําหนักอ๋อง หากเรารีบจัดการเจินฮุย่ เหมยไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 3

อย่างใดก่อน ถ้าทางตําหนักอ๋องคิดแต่งจ้าวอวีอยู่ อาจจะ

กลายเป็ นการดูถูกอันอ๋องได้ รอให้เรืองงานแต่งนีมีคาํ
ตัดสินให้ชดั เจนก่อน ตอนนันค่อยส่งนางไปอยูอ่ ารามก็ไม่
สาย"
"เกิดเรืองแบบนีแล้วนางจะยังได้แต่งอยูร่ ?ึ "
"เรืองคงขึนอยูก่ บั ฝ่ าบาท" หลิวเฉียนถอนหายใจ "ต่อให้
ตําหนักอ๋องไม่อยากรับ แต่ถา้ ฝ่ าบาทยืนกรานราช
โองการ ใครจะขวางได้ อีกอย่างอันอ๋องเคยขอเปลียนราช
โองการมาแล้วครังหนึง หากจะยกเลิกครังนีอีกไม่งา่ ย
เลย"
"เช่นนันก็ดี รีบให้นางแต่งออกไปอยูต่ ําหนักอ๋องซะ แล้ว
โยนนังเจินฮุ่ยเหมยไปอาราม อย่าให้มาอยูเ่ ป็ นตัว
อัปมงคลในจวนข้า"
"ขอรับท่านแม่"
*
ลีกุย้ เฟยคุกเข่าอยูห่ น้าโต๊ะทรงพระอักษรของฮ่องเต้อู่
เหอตี บนหน้านางมีหยดนําตาใสแวววาวราวกับมุก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 4

ประกอบกับความงดงามพิลาศทําให้ดนู ่าสงสารเห็นใจ
อย่างยิง
แต่ฮอ่ งเต้อู่เหอตีเพียงแต่นิงเงียบเพิกเฉย ทรงอ่านฎีกาใน
พระหัตถ์อย่างจดจ่อ ไม่ได้ใยดีหญิงงามทีกําลังร้องไห้
ด้วยความเป็ นทุกข์
ลีกุย้ เฟยกัดริมฝีปากตัวเองก้มหน้านิงเงียบ ไม่กล้าร้องไห้
ฟูมฟายให้เป็ นทีรําคาญ
ฮ่องเต้ตรวจฎีกาในมือจนจบถึงเงยหน้าขึนมองลีกุย้ เฟย
"ฝ่ าบาท ฝ่ าบาทจะปล่อยให้อนั อ๋องแต่งสตรีเช่นนีเป็ นพระ
ชายาไม่ได้นะเพคะ หากได้คนเช่นนางมาร่วมตระกูล
ราชวงศ์จะไม่ถูกหัวเราะเยาะหรือเพคะ ตําแหน่งสูงส่งถึง
พระชายาอ๋อง ด้วยภูมหิ ลังนางยามนีแม้แต่เป็ นทงฝางใน
ตําหนักอ๋องยังดูไม่เหมาะด้วยซํา"
ฮ่องเต้มองลีกุย้ เฟยพูดนิงๆ สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ แต่
เขาเริมคิดว่าอันอ๋องมีนิสยั ขีขลาดจริงๆ คราวก่อนคิด
อยากเปลียนคูห่ มันก็ให้แม่มาโวยวาย คราวนีก็ให้แม่มา
โวยวาย ใช้ชวี ติ หลบอยูใ่ ต้กระโปรงแม่โดยแท้ คนเช่นนี
คิดจะขึนเป็ นฮ่องเต้ วันหน้าญาติฝ่ายมารดาจะไม่ม ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 5

อํานาจคับเมืองหรอกหรือ
"พระชายาคนนีอันอ๋องเป็ นคนขอจากข้าเอง วันนีเกิด
อยากเปลียนใจแล้วหรือ?" ทรงตรัสเรียบๆ
ลีกุย้ เฟยหลุบตาตํา นางจะให้เป็ นความผิดลูกไม่ได้ "หา
ใช่อนั อ๋องทีอยากเปลียน เป็ นหม่อมฉันเองทีเห็นว่าคนไม่
เหมาะสม ในฐานะมารดาหม่อมฉันรักลูกสุดหัวใจ จะยอม
ให้เขาแต่งกับคนแบบนีได้อย่างไรเพคะ ขอทรงโปรด
พิจารณาอีกสักครังเถอะเพคะ"
"เจ้าเป็ นแม่ทดีี " ทรงยกชาขึนจิบก่อนจะตรัสต่อ "แต่อนั
อ๋องขอพระชายาคนนีเอง ดูแล้วมีความรักลึกซึงต่อกันไม่
น้อย หากข้าเปลียนแปลงตามใจเขาอาจจะไม่พอใจ เรา
เป็ นพ่อเป็ นแม่มคี วามหวังดีให้ลูกก็จริง แต่ลกู ก็ตอ้ งมีชวี ติ
ของลูก เราจะแทรกแซงทุกอย่างได้อย่างไร... ซินซินเจ้าอ
ย่าลืมว่าผูห้ ญิงคนนีชัดเจนว่าให้แต่งเข้ามาเพือแก้เคล็ด
โดยเฉพาะ หากเปลียนแปลงฉับพลันจะไม่กระทบกับดวง
ชะตาของลูกรองรึ?"
"แต่..."
"เจ้าเป็ นมารดาเป็ นห่วงลูกย่อมไม่แปลก แต่ตอ้ งคิดให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 6

รอบคอบ เรืองชะตาของอันอ๋องถือว่าสําคัญทีสุด ฤกษ์

ยามเหมาะสมก็ไม่ได้เวียนมาถึงง่ายๆ หากพลาดครังนี
อาจต้องรออีกเป็ นปี กว่าจะถึงวันนันอาจจะเกิดเรืองไม่ดี
ขึนอีก ทางฝั งกรมพิธกี ารก็เตรียมงานทุกอย่างเอาไว้แล้ว
มาล้มเลิกวันนีจะถูกวิพากษ์วจิ ารณ์เอาได้ คลังของเรามี
เงินน้อยมากมาสามสีปี แล้ว จะจัดงานใดๆ ทีตอ้ งมีการ
เตรียมการวางแผน หากครังนีเตรียมการแล้วไม่จดั เงินที
ใช้จดั ซือข้าวของเหล่านันอาจถูกขุนนางฝ่ ายทัดทานยืน
ฎีการ้องเรียนได้ เจ้าอยากให้ลกู ถูกร้องเรียนรึ?"
"ฝ่ าบาท เป็ นหม่อมฉันไม่รอบคอบ"
"หากเจ้าไม่พอใจคน ยามนันนางมาเป็ นลูกสะใภ้เจ้าแล้ว
จะจัดการอะไรก็ไม่ยาก แต่ไม่ควรรีบร้อนตัดขาดกันยามนี
อีกอย่างข้าเคยเปลียนราชโองการให้อนั อ๋องรอบหนึง คน
จะไม่คดิ ว่าราชโองการของข้าเป็ นของเล่นรึ นึกจะเปลียน
วันใดก็เปลียนได้ตามใจชอบงันรึ!?"
"ฝ่ า---- พระอาญามิพน้ เกล้า เรืองนีเป็ นความคิดของ
หม่อมฉันเอง ขอฝ่ าบาทลงพระอาญาด้วย"
"อํานาจของฮ่องเต้ไม่ใช่สงที
ิ พวกเจ้าแม่ลกู นึกอยากจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 7

เปลียนแปลงก็เปลียนได้ตามใจชอบ กลับไปบอกลูกชาย
เจ้า ให้แต่งตามกําหนดเดิม แล้วอย่ามีปัญหาเรืองนีอีก
ไม่เช่นนันข้าจะมอบทีดินบรรดาศักดิแถวแถบเหนือให้เขา
ไปปกครอง ถึงตอนนันเขาจะเปลียนพระชายากีคนก็
ตามใจ"
"ฝ่ าบาท!" แถบเหนือมีแต่หมิ ะกับความหนาวเหน็บ หญ้า
สักต้นยังไม่ขนึ หากส่งอันอ๋องไปไม่เท่ากับเนรเทศหรือ
"ฝ่ าบาทขอทรงพระเมตตาด้วย!"
"เรืองนีให้จบเท่านี หลังงานแต่งลูกเจ้าก็จะถึงงานล่าสัตว์
แล้ว แขนของเขาดีขนบ้ ึ างหรือไม่?"
ลีกุย้ เฟยขบกรามแน่ นเมือพูดถึงแขนทีใช้การไม่ได้แล้ว
ของอันอ๋อง แผ่นหลังนางชืนไปด้วยเหงือ "หมอหลวง
บอกว่าต้องใช้เวลาพักฟื นอีกสักพักเพคะ ช่วงนียังไม่อาจ
ใช้งานหนักได้"
"อืม เช่นนันก็บอกให้เขาพักฟื นให้ด ี งานล่าสัตว์ปีนีจะมี
ฑูตจากแคว้นอืนเข้าร่วมด้วย หากแขนยังใช้การไม่ได้คง
น่าเสียดาย"
"เพคะฝ่ าบาท"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 8

กลับออกมาจากตําหนักเฉียนชิง ลีกุย้ เฟยก็โกรธจนตัวสัน

นางถอดปิ นบนหัวแล้วปาลงบนพืนตําหนักหยงเยว่ทาํ เอา
เหล่านางกํานัลกลัวจนหัวหด
"แต่งก็แต่ง ดูสวิ ่ามันจะมีชวี ติ รอดอยูก่ บั ลูกข้าได้สกั กี
วัน!"
*
คนสกุลหลิวไม่ได้มคี ําสังให้จดั การกับเจินฮุ่ยเหมย
เพียงแต่สงให้
ั ขงั นางเอาไว้เท่านัน แต่บรรยากาศของคน
ในจวนราวกับบนหัวมีเมฆหมอกหนาทึบลอยวนอยู่ ไม่รนื
เริงให้สมกับสีแดงมงคลทีประดับไปทัวจวนเพือเตรียม
งานแต่งของหลิวจ้าวอวี
หลิวจ้าวอวีนังอยูบ่ นเตียงตัวเอง นางแทบไม่ยอมขยับไป
ไหนเลยนับตังแต่มารดาเกิดเรือง ความหวาดกลัวเกาะกุม
จิตใจจนทําได้เพียงนังนิงซึมอยูอ่ ย่างนัน
"คุณหนูทา่ นกินสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ" เสียวชิงอดสงสาร
เจ้านายไม่ได้เมือเห็นหน้าซีดๆ ของหญิงสาว "ถ้าท่านไม่
กินจะไม่มแี รงนะเจ้าคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 9

"ไม่รวู้ า่ ทางอันอ๋องจะว่าอย่างไรบ้าง?" หลิวจ้าวอวีรูว้ ่า

ตนเองไม่อาจอยูใ่ นจวนตระกูลหลิวได้อกี มารดาของนาง
ก่อเรืองเช่นนี หากอันอ๋องยกเลิกงานแต่งฐานะในจวนนาง
จะตํายิงกว่าพวกลูกอนุ อย่าฝันถึงการแต่งงานดีๆ ในภาย
ภาคหน้าเลย บิดาก็คงไม่มองหน้านางแล้ว
"ท่านอ๋องมีใจรักใคร่ลกึ ซึงกับคุณหนูถงึ จะเกิดเรืองแบบนี
ก็คง..." เสียวชิงพยายามพูดในแง่ด ี ถึงตอนนีข้างนอกจะ
ลือกันว่าลีกุย้ เฟยรังเกียจว่าทีลูกสะใภ้ตวั เองมากถึงขันไป
ขอให้ฮอ่ งเต้ถอนราชโองการ แต่เรืองนีให้หลิวจ้าวอวีรูไ้ ป
ก็มแี ต่เศร้าหมองนางจึงเก็บเอาไว้ซะ
"ข้ารู้ ท่านอ๋องรักข้า" หลิวจ้าวอวีพึมพํา "เขารักและจริงใจ
กับข้าทีสุด แต่ราชวงศ์จะยอมรับสะใภ้ทมีี ประวัตเิ ช่นข้า
ได้อย่างไร บางทีพระสนมกับฮ่องเต้อาจไม่พอใจข้า"
"คุณหนูอย่าเพิงคิดมากเลยเจ้าค่ะ เรืองอาจจะไม่แย่ขนาด
นัน"
"ท่านย่ากับท่านพ่อว่าอย่างไรบ้าง พวกเขาจะจัดการกับ
ท่านแม่อย่างไร?"
"เรืองนัน... นายท่านแค่สงให้
ั ขงั ฮูหยินไว้เท่านันเจ้าค่ะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 0

ตอนนียังไม่ได้มคี าํ สังอืน"
หลิวจ้าวอวีมองมือตัวเองนิงไปครูห่ นึง "เรืองนีต้องมีคน
อยูเ่ บืองหลัง ทังสกุลเจิน ทังมารดาข้า..." นัยน์ตาหลิวจ้า
วอวีสว่างวูบเมือคิดว่าเรืองของสกุลเจินเกียวข้องกับหลิว
จ้าวเว่ย บางทีเรืองของมารดานางก็อาจจะเป็ นนางด้วย
เหมือนกัน
"ทางเรือนจิวฮวาเป็ นยังไงบ้าง นังจ้าวเว่ยคงหัวเราะจน
ฟั นร่วงแล้วกระมัง" เสียวชิงก้มหน้านิงเมือได้ยนิ คําถาม
จ้าวอวีมองนางแล้วเบะปาก "วันนีข้าจะอดทนก่อน ขอแค่
งานแต่งไม่ถูกยกเลิกและข้ายังได้เป็ นหวางเฟย ถึงตอน
นันข้าสาบานจะเหยียบขยีมันให้สาสม"
"คุณหนู ..."
"นังอนุเสวียนกับหลิวช่างอิงล่ะ ก่อนหน้านีพวกนางหน้า
ด้านจะให้ขา้ พาหลิวช่างอิงไปรับใช้ในตําหนักอ๋อง ตอนนี
ทําไมไม่โผล่หน้ามา" หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ รังเกียจคนพวกนี
พอเห็นว่านางจะได้ดกี ม็ าพึงพิง แต่พอเห็นว่าสถานการณ์
ของนางไม่ดกี ห็ นีหาย
"บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 1

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ" บ่าวรับใช้ผหู้ นึงวิงเข้ามาในห้อง

ด้วยท่าทางรีบร้อน "มีขา่ วมาแล้ว ฮ่องเต้ให้กรมพิธกี ารจัด
งานแต่งตามกําหนดเดิมเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ตอ้ งกลัวแล้วนะ
เจ้าคะ"
"แต่งเหมือนเดิมรึ?" หลิวจ้าวอวีตะลึง
"ใช่เจ้าค่ะ"
เสียวชิงดีใจมาก นางหันไปมองหลิวจ้าวอวีอย่างตืนเต้น
"นีคงเพราะท่านอ๋องรักคุณหนู ของบ่าวมาก คุณหนูทาํ ใจ
ให้สบายแล้วเตรียมตัวสําหรับเป็ นเจ้าสาวเถอะเจ้าค่ะ ฮู
หยินเองก็คงอยากให้เป็ นเช่นนัน"
หลิวจ้าวอวีปราบปลืมในใจ นางค่อยๆ ยิมก่อนจะหัวเราะ
ดังขึนเรือยๆ "ฮ่าๆ สุดท้ายข้าก็ยงั ได้แต่งเข้าตําหนักอ๋อง
สุดท้ายข้าก็เป็ นหวางเฟย ดีจริงๆ! ดีจริงๆ ต่อให้พวกมัน
อยากทําลายข้าแค่ไหนสุดท้ายก็ฉุดข้าลงไม่ได้" ถึงช่วงนี
หัวใจของนางจะต้องว้าวุน่ สับสน ราวกับชีวติ ดิงลงเหว
แล้วกระโดดขึนฟ้ าติดกันอยูห่ ลายครัง แต่สุดท้ายก็
เหมือนว่าเรืองจะจบลงด้วยดี
สวรรค์เข้าข้างนางแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 2

ดวงตาของหลิวจ้าวอวีแดงเถือก นางมีทงความยิ
ั นดี
ความสะใจ และความแค้น
"ไปบอกนังอนุ เสวียน นังหลิวช่างอิงจะต้องเข้าตําหนัก
อ๋องตามไปเป็ นบ่าวล้างเท้าให้ขา้ หากพวกมันไม่ยอม ก็
ให้พวกมันเอาเงินทังหมดทีได้จากมารดาข้ามาคืน ไม่ก็
ขายตัวเข้าซ่องเอาเงินมาคืนซะ" หลิวจ้าวอวีเอ่ยเสียง
เหียม
"พวกมันทุกคนทีคิดจะหันหลังให้ขา้ คอยดูเถอะ... คอย
ดู!"
*
หลิวจ้าวเว่ยนังคัดอักษรอยูท่ โต๊
ี ะตอนทีบ่าวเข้ามารายงาน
ว่ากรมพิธกี ารไม่ได้ยกเลิกงานแต่ง หลิวจ้าวอวียังต้อง
แต่งเข้าตําหนักอ๋องเหมือนเดิม
อันอ๋องยังต้องทนแต่งหลิวจ้าวอวี เรืองนีถือว่ายกเป็ น
ความชอบของฮ่องเต้อเู่ หอตี คนเป็ นฮ่องเต้ไม่ชอบถูกท้า
ทายอํานาจของตัวเองทังนัน ลีกุย้ เฟยกับอันอ๋องใช้สทิ ธิ
ความเมตตาของเขาในฐานะของคนในครอบครัวไปแล้ว
ตอนถอนหมันหลิวจ้าวเว่ย ดังนันในครังนีจึงกลายเป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 3

การลําเส้น
นางสบตากับปานเก๋อหัวแล้วพยักหน้า ชายหนุ่มจึงเดิน
ออกไปจากห้อง
ในคืนงานเลียงนางให้บ่าวล่อเจินฮุย่ เหมยออกมาโดยอ้าง
ว่ามีจดหมายจากเจินไห่กงั หลิวเฉียนสังตัดขาดสกุลเจิน
แล้วดังนันเจินฮุย่ เหมยต้องไม่บอกคนอืนเรืองนีแน่
เจินฮุ่ยเหมยคิดว่าเจินไห่กงั อาจต้องการเพิมสินเจ้าสาวให้
หลิวจ้าวอวี หรือมอบอะไรเอาไว้ให้หลิวจ้าวอวีสามารถยืน
หยัดในตําหนักอ๋องได้ นางจึงแยกตัวไปทางห้องเก็บของ
นันตามลําพัง
ปานเก๋อหัวรอนางอยู่ เขาเอาห่อผ้าดําคลุมหัวนางก่อนจะ
บังคับให้เจินฮุย่ เหมยกลืนพิษทีหลิวจ้าวเว่ยได้มาจากเนีย
เถียนชิง
ห้องนันถูกจัดเตรียมไว้แล้ว นางจําได้ว่าชาติกอ่ นคนพวก
นันจัดห้องแบบไหนไว้ประจานนาง ดังนันนางจึง
เลียนแบบพวกมัน แต่เพิงความน่าสะพรึงขึนอีกหลายเท่า
พรุง่ นีจะเป็ นวันสุดท้ายของพิธแี ต่งหน้าเพิมสินเจ้าสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 4

ของขวัญทีหลิวจ้าวเว่ยเตรียมไว้ให้หลิวจ้าวอวีไม่ได้จบลง
เพียงเท่านี
"ข้าอยากไปเยียมฮูหยินใหญ่เสียหน่ อย พวกเจ้าช่วยข้า
แต่งตัว"
*
เจินฮุ่ยเหมยเพิงทานข้าวแล้วได้ยนิ ข้าวว่างานแต่งของ
หลิวจ้าวอวีจะดําเนินต่อไป ดังนันหัวใจนางจึงมีหวังขึนมา
บ้าง นางตังสติและนิงสงบขึน หลิวเฉียนจึงไม่สงมั
ั ดมือ
นางแต่มดั ขาเอาไว้ สังให้คนเฝ้ าเอาไม่ให้นางออกจาก
ห้องเด็ดขาด
แต่ทงหมดนั
ั นไม่เป็ นไร ตราบใดทีนางไม่ขวางอนาคตลูก
เมือหลิวจ้าวอวีแต่งเป็ นหวางเฟยแล้ว นางย่อมสามารถ
สนับสนุนน้องชายได้ ส่วนนางถึงเวลานันค่อยหลบไป
อาศัยอยูใ่ นอารามเงียบๆ แต่หลิวจ้าวอวีคงไม่ทาํ ให้นาง
ลําบากมากนัก นีถือเป็ นทางออกทีดี
เจินฮุ่ยเหมยคิดวางแผนอยูใ่ นหัวด้วยความหวังที
กระเตืองขึน แต่จๆู่ ประตูหอ้ งก็เปิ ด พวกบ่าวของนางรีบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 5

หดคอหนีเมือเห็นหลิวจ้าวเว่ย
ยามนีรองจากหลิวเฉียนกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า ก็มหี ลิวจ้าวเว่ยที
มีอํานาจมากทีสุดในจวนสกุลหลิว พวกบ่าวแม้จงรักภักดี
แต่สภาพเจ้านายยามนีเป็ นเช่นไรก็เห็นอยูก่ บั ตาหากโผ
เข้าไปขวางพวกนางอาจถูกโบยจนตายไม่รตู้ วั
หลิวจ้าวเว่ยโบกมือให้ทุกคนออกไปจากห้อง เจินฮุ่ย
เหมยตัวสันไปทังตัวเมือเห็นหลิวจ้าวเว่ย
หญิงสาวนังลงบนเก้าอีแล้วรินนําชาให้ตวั เองอย่างใจเย็น
"เจ้ามาทีนีทําไม เจ้ามาทับถมข้างันรึ?"
"ในฐานะทีท่านเป็ นมารดาของข้า ข้าต้องมาแสดงความ
กตัญ เู สียหน่อย ได้ยนิ ว่าน้องรองไม่มาเยียมท่านเลย
ท่านอาจจะเหงาข้าเลยคิดว่าจะมานังเล่นเป็ นเพือน"
"อย่าให้มนั มากเกินไป" เจินฮุย่ เหมยตะโกน "อย่าคิดว่า
ข้าไม่รวู้ า่ ทีตัวเองต้องอยูใ่ นสภาพนี เจ้าเองก็มสี ว่ น"
"ตราบใดทีท่านยังมีหวั คิด การจะรูก้ ไ็ ม่แปลกมิใช่หรือเจ้า
คะ" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ หญิงสาวไม่กลัวว่าเจินฮุย่ เหมย
จะรูอ้ ะไร หรือต่อให้หลิวเฉียนรูน้ างก็ไม่สนใจ "หากแม้แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 6

ศัตรูตวั เองเป็ นใครยังมองไม่กระจ่าง ก็เสียแรงทีคนสกุล

เจินปลูกฝังท่านมาตังนาน"
"เจ้าไม่มสี ทิ ธิพูดถึงสกุลเจินของข้า ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า..."
"ถ้าไม่ใช่เพราะข้าพวกเขาจะตกตําขนาดนีหรือ" หญิงสาว
ยกชาขึนจิบบางๆ "ช่วงนีท่านรูส้ กึ สนุกเหมือนข้าหรือไม่
ข้านังมองท่านตกตําแล้วถูกอุม้ ขึนแล้วก็ตกตําก่อนจะถูก
อุม้ ขึนอีกครัง ข้าสนุ กเสียจนเลิกดูงวเลยที
ิ เดียว"
เจินฮุ่ยเหมยเบิกตาโพลงรูส้ กึ หวาดกลัวขึนมาจับใจ "นัง
หลิวจ้าวเว่ย!"
"เวลาทีท่านคิดว่าตัวเองกําลังตกตําแต่มหี วังขึนมานีรูส้ กึ
ดีหรือไม่ แต่พอความหวังนันสลายท่านรูส้ กึ อย่างไร
ความหวังพังทลายครังเดียวก็เหมือนตายทังเป็ นแล้วใช่
ไหม แต่มนั จะสนุกได้อย่างไรหากลิมรสแค่ครังเดียว"
หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิม ดวงตาอันแน่นไปด้วยความรูส้ กึ ที
อยากเปิ ดเผยมาตลอดยามทีมองมารดาเลียงผูน้ ี
"บ้านเดิมตกตํา แต่ลกู ได้รบั ราชโองการสมรส ตัวเอง
กลายเป็ นหญิงวิปริต แต่ฮอ่ งเต้ยงั ยืนยันให้หลิวจ้าวอวี
แต่งกับอันอ๋อง ดูแล้วเหมือนโชคชะตากําลังเล่นกับหัวใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 7

ท่านเลยนะว่าไหม"
"เจ้า เจ้า" เจินฮุ่ยเหมยชีหลิวจ้าวเว่ยด้วยนิวทีสันเทา "เจ้า
คิดจะทําอะไร หยุดเดียวนี ปล่อยลูกข้าไป อย่าทําลาย
เรืองดีๆ ของลูกข้าอีก!"
"ทําไมพวกเจ้าไม่เคยคิดจะปล่อยข้าบ้างเล่า... มารดา แต่
ไหนแต่ไรข้าไม่เคยคิดกับท่านแย่ๆ ถึงจะไม่สนิทสนมรัก
ใคร่เหมือนแม่ลกู แต่ขา้ ก็ขอเพียงต่างคนต่างอยู่ ...ข้านึก
ว่าท่านจะเป็ นคนดี อย่างน้อยก็ดกี ว่าลูกสาวของท่าน แต่
ไม่นึกเลยว่าสุดท้ายท่านก็สละความถูกต้องและเลือกจะ
ลงมือกับข้า" หลิวจ้าวเว่ยมองเจินฮุย่ เหมยนิง
"หลิวจ้าวเว่ยข้าขอร้อง เจ้าปล่อยลูกข้าไป ข้าจะไม่ให้
พวกเขายุง่ กับเจ้าอีก"
"...ข้าเคยขอร้องท่าน แต่สงที
ิ ข้าได้คอื การเหยียบยํา
ความหวังสุดท้ายของข้า ดังนันสิงทีข้าจะมอบให้ทา่ นก็ไม่
ต่างกัน ข้าจะทําลายทุกความหวังของท่านให้สนซาก"
ิ
"เจ้า! เจ้ามันปี ศาจ!"
"ใช่ขา้ เป็ นปี ศาจ" ไม่ใช่เพราะเจินฮุย่ เหมยทําลายส่วนที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 8

เป็ นมนุษย์ชนสุ
ิ ดท้ายในตัวของนางไปหรือ ความหวังและ
ความคาดหวังในตัวผูค้ นของนางถูกทําลายลงเมือเจินฮุ่ย
เหมยหอบหลักฐานทังหมดไปให้หลิวจ้าวอวีกับอันอ๋อง
ทําให้นางถูกคนทังถงเยียนตราหน้าและขับไล่
"จริงๆ ต้องขอบคุณท่าน เพราะในชาตินข้ี าไม่เคยไว้ใจ
มนุษย์หน้าไหนอีกเลย และไม่เคยคาดหวังกับคนอืน คน
ทีจะซือสัตย์และทุม่ เทเพือเราอย่างจริงใจจริงๆ มีแต่คนที
มองเราเป็ นทีพึงและคนทีเรากดเอาไว้จนพวกมันหายใจ
ไม่ออก" หญิงสาวลูบกระโปรงตัวเองให้เรียบ
"ท่านคงได้ยนิ ข่าวแล้วฮ่องเต้ยงั ให้อนั อ๋องแต่งกับน้องรอง
วันพรุง่ นีจะเป็ นวันเพิมสินสอดวันสุดท้าย ข้ายังเตรียม
ของดีๆ ไว้ให้นางชินใหญ่ทเี ดียว"
"อย่าแตะต้องลูกข้า นังแพศยา ข้าจะสาปแช่งเจ้า หากเจ้า
ทําอะไรอวีเอ๋อร์ขา้ จะสาปแช่งให้เจ้าต้องอยูใ่ นปรโลก
ไม่ได้ผดุ ได้เกิด"
"ปรโลกอาจจะดีกว่าสกุลหลิวก็ได้" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ
"หากข้าต้องลงปรโลกข้าสัญญาว่าจะทักทายท่านกับหลิว
จ้าวอวีแน่นอน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 9

"นังสารเลว"
"มารดาท่านสบายใจได้เลย งานแต่งของหลิวจ้าวอวีคนทัง
เมืองจะมาดูขบวนแห่ของนาง นางจะมีชอเสี ื ยงเป็ นที
โจษจัน ร้อยปี จากนีผูค้ นจะไม่ลมื แน่นอน" หลิวจ้าวเว่
ยลุกขึนคํานับเจินฮุย่ เหมยตามมารยาทแล้วถอยออกมา
ทิงไว้แค่เสียงกรีดร้องอย่างอัดอันของมารดาเลียง
หญิงสาวเดินออกจากเรือนนันอย่างสํารวมแต่กลับพบว่า
หลิวเฉียนยืนอยูด่ า้ นนอกประตู
"คารวะท่านพ่อ"
"เจ้ามาทําอะไรทีนี?"
"ข้ามาดูว่ามารดาเป็ นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อก็มาเยียมนาง
หรือเจ้าคะ?" หลิวเฉียนไม่ตอบหลิวจ้าวเว่ยจึงพูดต่อ
"เช่นนันข้าไม่อยูก่ วนท่านพ่อแล้ว จ้าวเว่ยขอตัว"
หญิงสาวเดินสวนกับหลิวเฉียนแต่อกี ฝ่ ายพูดขึนก่อน
"เดียว"
โฉมสะคราญหยุดเท้าแต่ไม่ได้หนั ไปมองพ่อตัวเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 0

"จะทําอะไรก็อย่าให้มนั มากเกินไป รูจ้ กั มีขอบเขตเสีย

บ้าง" หลิวเฉียนเอ่ยเสียงขรึม
แววตาของหลิวจ้าวเว่ยจมลึก "หากข้าทํามากไปบิดาจะ
ทําเช่นไรหรือเจ้าคะ จะให้ขา้ ไปแสดงความกตัญ กู บั
ท่านยายทีสกุลเถาอีกรอบหรือไม่?"
"หลิวจ้าวเว่ย!"
"เสียเวลามากแล้ว ข้ากลับเรือนดีกว่า... อย่างไรก็ยนิ ดีกบั
ท่านพ่อทีจะได้เป็ นพ่อตาของท่านอ๋องนะเจ้าคะ" หลิวจ้าว
เว่ยตัดบทแล้วเดินจากไปทันที พวกบ่าวทีอยูท่ นัี นมีแต่
ก้มหน้าลงตํา บ้างอยากมุดหนีไปในดิน สองพ่อลูกไม่ม ี
ความเป็ นมิตรกันเลย คุณหนูช่างแข็งกร้าวไม่ยอม
ลดลาวาศอกให้บดิ าแม้แต่น้อย
"คุณหนูพดู เช่นนันกับนายท่านจะดีหรือเจ้าคะ?" อาเจิน
ถามอย่างกังวล
"ไม่มอี ะไรไม่ดี ต่อให้ขา้ ไม่พดู ในใจบิดาก็ไม่ได้มองข้าดี
อยูแ่ ล้ว"
"คุณหนู จะมอบของขวัญอะไรให้คุณหนูรองหรือเจ้าคะ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 1

หลิวจ้าวเว่ยเพียงระบายยิมแต่ไม่ตอบ นางเดินนํ าบ่าว

ของตนกลับเรือนอย่างสบายอารมณ์
*
วานนีมีขา่ วว่าหลิวฮูหยินเป็ นพวกเล่นคุณไสยจนเป็ นบ้า
ไปแล้ว พอผ่านไปสักพักก็มขี า่ วว่าฮ่องเต้ยนื ยันให้คุณหนู
หลิวแต่งกับอันอ๋องเช่นเดิม
อีกเพียงครึงวันเท่านันจะถึงงานแต่ง
แต่ทงถงเยี
ั ยนกลับอึกทึกไปด้วยข่าวลือทีว่าเจินฮุย่ เหมย
เคยใช้เนือคนทําอาหารให้หลิวจ้าวอวีกับหลิวเฉียนกิน
คนสกุลหลิวกินเนือคน!
ว่าทีพระชายาอันอ๋องกินเนือคน!
กลุม่ อํานาจต่างๆ ทีอยูค่ นละฝั งกับอันอ๋องกระโดดออกมา
ช่วยกระพือข่าวนีอย่างรวดเร็ว มือเย็นวันนันแทบทุกบ้าน
ต่างล้อมวงกันคุยเรืองคนสกุลหลิวกินเนือคนทังสิน!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 2

แสนชัง
# 50. ล่วงเกิน

ช่วงฟ้ าสางเป็ นเวลาทีพิธมี งคลเริมขึน เจ้าสาวเริม

แต่งหน้าแต่งตัวเตรียมให้ผอู้ าวุโสหวีผม รับคําอวยพรและ
รับของขวัญจากญาติสนิทก่อนจะปิ ดผ้าคลุมหน้ารอขบวน
เจ้าบ่าวมารับ
ทุกขันตอนเป็ นไปอย่างถูกต้องเหมาะสม แต่บรรยากาศ
มงคลกลับดูไม่เป็ นมงคลนัก คนทีมาร่วมงานพยายามเก็บ
สีหน้าอึดอัดใจอย่างเต็มทีแต่เพียงแค่สบตาแขกด้วยกันก็
รูส้ กึ ราวกับว่ามีหนิ ถ่วงในอก
ตามจริงหน้าทีหวีผมเจ้าสาวนอกจากแม่สอแล้ ื วควรจะ
เป็ นเจินฮุย่ เหมย แต่นางกลับไม่ได้รบั สิทธินี ตังแต่ทคุี ย
กับหลิวจ้าวเว่ย นางพยายามจะเตือนหลิวจ้าวอวี แต่หลิว
เฉียนเห็นว่าสกุลหลิวมีเรืองฉาวโฉ่มากพอแล้ว จึงสังให้
คนคุม้ กันเรือนของเจินฮุย่ เหมยอย่างแน่นหนา ไม่ใช่แค่
ตัวนางแม้แต่พวกบ่าวไพร่ของนางก็หา้ มออกมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 3

แม้มารดาสร้างปั ญหาไปแล้ว แต่อย่างไรก็เป็ นการแต่ง

เข้าราชวงศ์จะไม่ให้เกียรติเลยก็จะดูไม่งาม ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
จึงรับหน้ามาช่วยหวีผมอวยพรให้เจ้าสาวแทน แต่พอ
เสร็จพิธกี ไ็ ม่คดิ จะอยูส่ ง่ หลิวจ้าวอวี นางอ้างว่าเหนือย
แล้วหลบไปเรือนตัวเองทันที
แม่สอยิ
ื มแหยเมือเห็นคนสกุลหลิวไม่มเี จ้านายสตรีมา
คอยช่วยจัดการเลย ทังยังยกหน้าทีพิธกี ารดูแลเจ้าสาว
ทุกอย่างให้พวกนาง แต่พอนึกถึงเงินทีจะได้กก็ ดั ฟั นยิม
หวานพูดคํามงคลจัดการงานอย่างรอบคอบ
สตรีทบ้ี านมีความสัมพันธ์ดกี บั สกุลหลิวมาส่งของขวัญใน
ห้องเจ้าสาวพร้อมกับอวยพรกันนิดหน่อย พวกพีน้องใน
จวนก็มากัน
หลิวฟางเหยากับหลิวหว่านอีสองพีน้องมาพร้อมกับกล่อง
แพรสีแดง หลิวเจ้าอวีเปิ ดดูกเ็ ห็นรูปปั นเจ้าแม่กวนอิม
ขนาดเล็ก
"ข้าขออวยพรให้ทา่ นพีมีทายาทสืบสกุลไวๆ นะเจ้าคะ ข้า
ถามมารดาดูแล้วรูปปั นเจ้าแม่กวนอิมนีขึนชือเรือง
ประทานบุตร เป็ นมงคลกับเจ้าสาวมาก" หลิวหว่านอีจีบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 4

ปากจีบคออวยพร
"น้องห้าช่างเก่งเรืองหาของจริงๆ รูปปั นนีดูวจิ ติ รงดงาม
มาก" หลิวอันหลินชะโงกดูรปู ปั นแล้วเอ่ยชม "ของขวัญ
ของข้าไม่รจู้ ะถูกใจพีรองหรือไม่ อย่างไรท่านก็อย่าถือสา
นะเจ้าคะ"
หลิวอันหลินส่งกล่องของขวัญให้หลิวจ้าวอวี เมือเปิ ดดูก็
พบว่าเป็ นกําไลสลักคูห่ นึง
"กําไลนีงดงามไม่น้อย ขอบใจพวกเจ้ามาก" แม้หลิวจ้า
วอวีจะรูส้ กึ ว่าของพวกนีธรรมดามาก แต่เพราะมีคนอืนดู
อยูน่ างจึงตอบอย่างใจกว้าง
"ป่ านนีพีใหญ่ยงั ไม่มาอีกหรือ ทําไมข้าไม่เห็น" หลิวหว่าน
อีทักขึน
"บางทีพใหญ่
ี อาจจะแสลงใจจนไม่อยากร่วมงานก็ได้"
หลิวอันหลินยกผ้าเช็ดหน้าขึนปิ ดปากกระซิบเสียงเบา แต่
คนทียืนอยูใ่ กล้ลว้ นได้ยนิ
หลิวจ้าวอวีได้ยนิ เช่นนันก็ยมกระหยิ
ิ ม อย่างน้อยนางก็
รูส้ กึ ว่ามีเรืองนีทีตนเหนือกว่าหลิวจ้าวเว่ย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 5

อันอ๋องเลือกนาง อีกทังหลังจากวันนีนางจะได้เป็ นหวาง

เฟยของชินอ๋อง ตําแหน่งฐานะเป็ นรองแค่ไม่กคนเท่
ี านัน
"ขอโทษที ข้ามาช้าเกินไปหรือไม่?" วันนีหลิวจ้าวเว่ยอยู่
ในชุดสีนําเงินลายดอกบัว ดูทา่ ทางแล้วไม่เหมือนตังใจ
แต่งตัวมากนัก แต่ดว้ ยความงามของนางแต่งเพียง
เล็กน้อยก็ทาํ ให้คนริษยาแล้ว
"พีสาว" หลิวจ้าวอวีกดสายตาของมองศัตรู "ในทีสุดท่าน
ก็มา คนอืนเกือบคิดว่าเราจะบาดหมางกันแล้ว"
"บาดหมางอะไรกัน การแต่งเข้าตําหนักอ๋องเป็ นเรืองของ
โชคชะตากับวาสนา ใครใช้ให้ขา้ ได้รบั เมตตาจากสวรรค์
มากเกินไป... เจ้ามีวาสนานัน เจ้าจะได้ชว่ ยท่านอ๋องให้
รุง่ เรืองครองคูก่ นั ต่อไปในภายภาคหน้า ข้ายินดีกบั เจ้า
จากใจจริง" ผิวเผินคล้ายพีน้องรักใคร่ปรองดองกล่าว
ปลอบประโลมกัน แต่ความจริงหลิวจ้าวเว่ยกําลังเตือนทุก
คนว่าทีหลิวจ้าวอวียืนอยูต่ รงนีได้เพราะชิงตําแหน่งมา
จากนาง อีกทังการแต่งครังนีเกิดขึนก็เพือแก้เคล็ดให้อนั
อ๋องเท่านัน!
โชคชะตาสําคัญทีสุดจริงๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 6

หลิวหว่านอีฟั งคําพูดนุ่มซ่อนเข็มของหลิวจ้าวเว่ยแล้ว
ต้องเม้มปากไม่ให้ตนเผลอไผลยิมเย้ยออกไป เช้าวันนีที
จริงนางอารมณ์ไม่ดนี กั เมือคิดว่าหลิวจ้าวอวีกําลังจะแต่ง
ออก แต่เมือนึกว่าหลายวันทีผ่านมาตนได้แอบส่ง
จดหมายตอบโต้กบั หลานไฉ่ซนไม่ ิ น้อย นางมันใจว่าจะได้
ระบายแค้นแน่ ดังนันจึงทําใจให้สงบลงได้บา้ ง
"ขอบคุณท่านพีจริงๆ ว่าแต่ท่านพีจะมอบของขวัญอะไร
ให้ขา้ หรือเจ้าคะ ท่านเป็ นพีใหญ่ของจวนจะให้น้อยไป
ไม่ได้นะ" หลิวจ้าวอวีกัดฟั นชวนเปลียนเรือง นางอยากให้
หลิวจ้าวเว่ยเอาของทีไม่สมฐานะมาให้ จะได้หาเรืองให้
หลิวจ้าวเว่ยอับอายเสียเลย
"น้อยอะไรกัน นีเป็ นของรักทีข้าต้องตัดใจมอบให้เชียว
ของสิงนีมีคา่ ควรเมือง ไม่ใช่คนอยากมีกม็ ไี ด้ เจ้าจะแต่ง
ร่วมราชวงศ์ขา้ ย่อมไม่ยอมให้เจ้าน้อยหน้าแน่ อาเจินเอา
ของมาสิ"
อาเจินยิมร่าหยิบกล่องกํามะหยีสีมว่ งอ่อนมาเปิ ดตรงหน้า
หลิวจ้าวอวีขณะทีหลิวจ้าวเว่ยพูดไปด้วย "คราวก่อนเห็น
เจ้าเคยขอผ้าผืนนีจากข้า แต่ไม่มโี อกาสได้ใช้ วันนีวันดี
ข้าเลยจะมอบสิงนีเพิมเป็ นสินเดิมให้เจ้า"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 7

"นีมันผ้ามัจฉาสวรรค์นีเจ้าคะ?" หลิวหว่านอีตาโต นาง

เกือบจะหลุดหัวเราะในขณะทีหลิวจ้าวอวีตวัดตามองหลิว
จ้าวเว่ยอย่างแค้นใจ
ใครไม่รบู้ า้ งว่าหลิวจ้าวเว่ยสวมชุดผ้ามัจฉาสวรรค์ขนรํ
ึ า
บวงสรวงฟ้ าดิน แต่งานนันทีจริงควรเป็ นหลิวจ้าวอวีทีได้
สวม การเอาผ้าชินนีมามอบให้ไม่เท่ากับตบหน้านางรึ?
หลิวอันหลินต้องแสร้งกระแอมเพือกลันหัวเราะ พีใหญ่
ของนางร้ายกาจมากจริงๆ "ของมีค่าควรเมืองจริงๆ พี
ใหญ่ใจกว้างยิงนัก ผ้าชนิดนีมิใช่หาได้งา่ ยๆ แม้มเี งินแค่
ไหนก็ไม่แน่จะซือได้ พีรองท่านโชคดีแล้ว"
หลิวจ้าวอวีอยากจะฉีกหน้าหลิวจ้าวเว่ยให้เหวอะหวะ แต่
ก็ได้แต่ซ่อนมือทีกําหมัดแน่นเอาไว้ใต้ชุดเจ้าสาว
"ของลําค่าถึงเพียงนี ทังยังเป็ นของรักของพีสาวข้าจะรับ
ไว้ได้อย่างไร" นังสารเลว ทําเช่นนีเพือเยาะเย้ยกันซึงๆ
หน้า.. แต่หลิวจ้าวอวีจะปฎิเสธก็ไม่ได้เพราะคุณค่าของผ้า
มัจฉาสวรรค์นนสูั งส่งจริงๆ มีแต่คนคิดจะแย่งชิงกัน
ดังนันหลิวจ้าวเว่ยไม่ถอื ว่าผิดมารยาททังยังได้หน้าด้วย
"เหตุใดจะไม่ได้ ก่อนหน้านีเจ้าก็ชอบผ้าชินนีจนให้ทา่ นย่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 8

มาคุยกับข้าไม่ใช่หรือ?" หลิวจ้าวเว่ยยิมแต่ดวงตาไม่ยมิ
ตอนนันหลิวจ้าวอวีทําทุกทางเพือให้ได้ผา้ ตอนนีนางก็จะ
ทําทุกทางเพือให้หลิวจ้าวอวีได้ผา้ เหมือนกัน
ทุกครังทีมองผ้ามัจฉาสวรรค์นางก็จะนึกถึงงามบวงสรวง
ฟ้ าดิน ความพ่ายแพ้และหมดหนทางในวันนันหลิวจ้าวอวี
จะไม่มที างลืม
คนรอบๆ เริมซุบซิบนินทา เข้าใจแล้วว่าก่อนหน้านีหลิว
จ้าวอวีเคยคิดแย่งชิงผ้า มาวันนีหลิวจ้าวเว่ยเลยมอบผ้า
เป็ นของขวัญ ...จะว่าไปคุณหนูรองหลิวผูน้ ีก็ชอบแย่งชิง
ของรักของพีสาวจริงๆ
หลิวจ้าวอวีดวงตาวาวโรจน์จดหนีแค้นนีเอาไว้ "เช่นนัน
ข้าก็ตอ้ งขอบคุณพีใหญ่ทใจกว้
ี างกับข้ายิงนัก" นางเอ่ย
เสียหวานก่อนจะตีหน้าเศร้า "เนืองจากมารดาป่ วยหนัก
ทําให้ขา้ ไม่สบายใจเลย ไม่มญ
ี าติผใู้ หญ่ทเคารพนั
ี บถือ
คอยส่งตัว พีสาวคนโตก็เหมือนมารดา ข้ามีเรืองจะขอร้อง
พีสาวได้หรือไม่?"
"เจ้าจะขอร้องอะไรก็พูดมาเถอะ"
"ข้ามีชะตาอาภัพนัก คิดว่าต้องออกจวนไปอย่างโดดเดียว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 9

ก็ให้นึกหวาดกลัวจับใจ ตามประเพณีการแต่งเข้าราชวงศ์
อนุญาตให้สนิทเดินตามขบวนส่งเจ้าไปถึงตําหนักเจ้าบ่าว
ได้ ญาติคนอืนคงไม่เหมาะทําหน้าทีนี ข้าจะขอรบกวน
พีสาวได้หรือไม่?"
สินเสียงหลิวจ้าวอวีเสียงนินทาก็ดงั เซ็งแซ่ ตามปกติคนที
จะตามขบวนแห่เจ้าสาวก็มแี ต่พวกบ่าวไพร่ แม้จะมีการ
อนุญาตให้ญาติสนิทเดินส่งจริง แต่สว่ นใหญ่จะเป็ นญาติท ี
มีฐานะตํากว่าตน มักเป็ นคนทีเคยมอบหมายเลียงดูกนั มา
การขอให้หลิวจ้าวเว่ยเดินไปส่งนางถึงจวนอ๋องเช่นนีไม่ใช่
ประกาศว่าหลิวจ้าวเว่ยมีฐานะตํากว่านาง เคยดูแลรับใช้
นางหรือ
ไหนจะทีหลิวจ้าวเว่ยเคยเป็ นคูห่ มันอันอ๋อง หากนางเดิน
ตามขบวนไปส่งหลิวจ้าวอวีจริงๆ นีไม่ปวดใจจนตาย
หรือ?
หลิวจ้าวอวียิมสะใจ หลิวจ้าวเว่ยกล้าหยามนางต่อหน้า
แล้วทําไมนางจะไม่กล้าตอบโต้
"หากว่าวันนีเจ้าแต่งเข้าตําหนักอ๋องมีตําแหน่งหวางเฟย
ไปแล้ว แล้วขอเรืองนีกับข้าข้าคงยินดีทําอย่างไม่ลงั เล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 0

เสียดายก็แต่ยามนีเจ้ายังเป็ นเพียงหลิวจ้าวอวี ยังไม่ได้จด

รายนามลงในบันทึกราชวงศ์ การทีข้าจะเดินตามขบวน
เจ้าสาวของเจ้านัน จะเป็ นการลดเกียรติของท่านหญิงที
ฮ่องเต้ทรงแต่งตัง ...น้องรองข้าเสียดายจริงๆ ข้ารูว้ า่ เจ้า
คงรูส้ กึ โดดเดียวและหวาดกลัวทีจะต้องออกจากบ้านทีอยู่
มาชัวชีวติ ตามลําพัง ใจข้าอยากจะส่งเจ้าให้ถงึ ประตู
ตําหนักอ๋อง เสียดายทีข้ามีบรรดาศักดิคําคอ ต้องปฎิบตั ิ
ตัวให้ถูกต้องเหมาะสมกับฐานะ ตอนฮ่องเต้แต่งตังยังได้
พระราชทานเกียวให้ขา้ ใช้เดินทางด้วย หากไม่ใช้กลัวจะ
กลายเป็ นผิดราชโองการไป ต่อให้ขา้ มีรอ้ ยหัวก็คงชดใช้
ไม่พอ" หลิวเว่ยเว่ยเอ่ยด้วยสีหน้าเสียดายอย่างสุดซึง แต่
หลิวจ้าวอวีขบกรามแน่ น
นังสารเลว กล้าเอาฮ่องเต้มาบังหน้า!
"แต่ถงึ ข้าไม่ได้เดินตามขบวนเจ้าสาวก็คงไม่เป็ นไร มิใช่
เจ้ายอมให้หลิวช่างอิงติดตามไปรับใช้ในจวนอ๋องหรอก
หรือ หลิวช่างอิงก็นับเป็ นพีน้องของเราผูห้ นึง มารดาของ
เจ้ากับมารดาของนางก็สนิทสนมกันมาตลอด เช่นนีคงไม่
ต่างอะไรจากมีญาติสนิทตามไปส่ง เจ้าอย่าได้กงั วลไป
เลย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 1

หลิวจ้าวอวีกําผ้าในมือจนยับ หลิวจ้าวเว่ยผลักไสให้นาง
ไปนับเป็ นพีน้องกับหลิวช่างอิงทีตอนนีมีฐานะไม่ต่างจาก
บ่าวของนาง เช่นนีมิใช่ตอ้ งการบอกว่านางเองก็ตําไม่ต่าง
จากบ่าวไพร่หรอกหรือ
"ข้าลืมคิดไปพีใหญ่อย่าได้ถอื สา"
"หรือถ้าเจ้าอยากได้คนไปส่งจริงๆ ก็ให้น้องชายเจ้าหลิวห
มิงเดินเท้าไปส่งก็ได้ เขายังเด็กทังยังไม่มบี รรดาศักดิหรือ
ตําแหน่งขุนนาง ยามนีถือว่ายังเหมาะสมทีจะไปส่งเจ้าได้"
"เสียงดนตรีดา้ นนอกมาแล้ว ขบวนเจ้าบ่าวต้องมาถึงแล้ว
แน่ๆ พวกเจ้าออกไปดูกนั เถอะ" หลิวอันหลินได้ยนิ
เสียงดนตรีกเ็ อ่ยขึนตัดบท พวกสาวๆ ตืนเต้นกันขึนมา
ออกไปออดูตรงเฉลียงด้านนอก
"ขบวนเจ้าบ่าวมาแล้ว แม่สอช่
ื วยคลุมหน้าให้เจ้าสาว
เถอะ" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวแล้วเลียงออกไปจากห้อง นาง
เดินตามกลุ่มผูห้ ญิงทีไปออดูขบวนสินสอด
"เกิดอะไรขึนทําไมทําหน้าแบบนัน?"
"พีใหญ่ท่านดูเอาเถอะ คนขีม้านํานันเป็ นขันทีจากจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 2

อ๋อง อันอ๋องดีจริงๆ ให้ขนั ทีมารับตัวเจ้าสาว จวนเราขาย

หน้าแล้ว" หลิวหว่านอีเอ่ยคล้ายโกรธเคืองแต่นางจงใจพูด
เสียงดังเพือให้หลิวจ้าวอวีในห้องได้ยนิ ชัดเจน
หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ หมดแรงเมือได้ยนิ ว่าขันทีเป็ นคนมารับ
นาง นางเฝ้ าจินตนาการถึงงานแต่งของตนมาตลอด อัน
อ๋องสวมชุดแดงอยูบ่ นหลังม้าอย่างองอาจ นําเกียวของ
นางกลับไปทีจวนอ๋องอย่างภาคภูมิ นางจะกลายเป็ นสตรี
ทีคนทังถงเยียนจะริษยาไปอีกร้อยปี แต่นีมันอะไรกัน!?
ให้ขนั ทีขม้ี ามารับนาง อย่างน้อยทีสุดหากเขาไม่มาก็ควร
ให้ญาติฝ่ายชายมา หรือให้ขนุ นางคนสนิททีมีฐานะ
เหมาะสมขีม้ามารับนาง
หลิวจ้าวอวีมีสหี น้าทะมึนภายใต้ผา้ คลุมหน้า นางโกรธจน
ตัวสันแต่ครูห่ นึงก็นึกได้วา่ นีอาจจะเป็ นฝีมอื ลีกุย้ เฟยที
ต้องการกลันแกล้งนาง อันอ๋องของนางไม่มที างทําเช่นนี
"พวกเจ้าอย่าพูดมากไป ช่วงก่อนอันอ๋องบาดเจ็บอาจไม่
สะดวกจะขีม้า ขันทีทมารั
ี บก็เป็ นขันทีขนสอง
ั เป็ นขันที
รับใช้คนสนิททีเติบโตมากับท่านอ๋อง เขานับว่ามีเกียรติ
ไม่น้อย" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวเนิบนาบเพือแก้ไขสถานการณ์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 3

นางไม่ได้คดิ จะช่วยกูห้ น้าสกุลหลิว แต่อยากแสดงให้คน

อืนเห็นว่านางใส่ใจใบหน้าทีแสนบอบชําของสกุลหลิวมาก
แม้แต่เรืองขันทีมเี กียรติกย็ งั กล้ายกมาพูดเพือช่วยให้
น้องสาวไม่ตอ้ งอับอายขายหน้า
กระอักกระอ่วนกันครูห่ นึงแม่สอก็
ื เริมทําพิธสี ง่ ตัวเจ้าสาว
ขึนเกียว หลิวเฉียนยืนอยูท่ ประตู
ี จวนเพือรับแขกและ
ขบวนเจ้าบ่าว ข้างเขาเป็ นหลิวหานทีมีสหี น้าสํารวม
แม่สอตั
ื กขนมมงคลให้หลิวจ้าวอวีกิน แล้วยกธัญพืช
ข้าวตอกดอกไม้อวยพร พูดคํามงคลก่อนประคองเจ้าสาว
ขึนเกียวหามแปดทีตกแต่งอย่างวิจติ รงดงามสมฐานะพระ
ชายาอ๋อง
สินเดิมเจ้าสาวของหลิวจ้าวอวีมีสามสิบหกหีบ ถือว่าเป็ น
สตรีทมีี ฐานะดี ทุกหีบเปิ ดฝาให้คนได้เห็นถึงของข้างใน
เป็ นการแสดงความมังคังของเจ้าสาวไม่ให้คนดูถูกได้
เสียงแตรดังนําสนันถนน ขบวนแห่เจ้าสาวต้องวนรอบ
กลางเมืองถงเยียนหนึงรอบก่อนจะไปยังตําหนักอ๋อง
เมือเกียวเริมขยับ หลิวจ้าวเว่ยหันไปสบตากับปานเก๋อหัว
ทีซ่อนตัวอยูใ่ นฝูงชนก่อนพยักหน้าให้เขาเป็ นสัญญาณ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 4

ชายหนุ่มมองเห็นแล้วก็เร้นตัวหายไป
*
เช้านีทีตลาดกลางถงเยียน มีคนมาตีฆอ้ งร้องป่ าว ชวน
คนในตลาดให้ไปดูคนกินคน วันนีสตรีทกิี นคนกําลังจะ
แต่งงานได้ดบิ ได้ดเี ป็ นสะใภ้ราชวงศ์ ใครอยากเห็นหน้า
สามารถไปรอดูขบวนแห่ได้
ในถงเยียนคนไม่ตนเต้
ื นกับการฆ่ากัน มีการประหาร
กลางแจ้งทุกปี หลังสารทฤดูดงั นันคนในเมืองต่างเคยชิน
กับเรืองการตาย
แต่พวกเขาไม่เคยเห็นคนทีกินคน!
โดยทัวไปชาวบ้านมีความเชือเรืองการฝั งศพทีครบ
สมบูรณ์เพือภพหน้าจะได้ไปเกิดโดยมีอวัยวะครบ ไม่
พิกลพิการ อีกทังศพถือเป็ นสิงทีไม่ควรล่วงละเมิดเป็ นอัน
ขาด เพราะกลินอายอัปมงคลจะติดตัว คนทีกล้าละเมิด
ศพมีแต่คนบ้าและคนทีจิตใจโหดเหียมผิดมนุษย์ คน
เช่นนีไม่ควรคบค้าสมาคมด้วยอย่างยิง
ชาวบ้านในใจนึกรังเกียจ คิดอยากจะไปดูหน้าคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 5

โหดเหียมผูน้ ี ดังนันคนมุงดูขบวนแห่ทสองข้
ี างถนนจึง
แน่นขนัด คนมากราวกับตอนแห่ประจานนักโทษ
ต่างคนต่างชีมือชีไม้วจิ ารณ์ บางคนไม่รเู้ รืองว่าคนมุงดู
อะไรก็ถาม คนทีปากจัดปากไวหน่อยก็ตอบอย่างใส่
อารมณ์
"ก็เจ้าสาวคนนีน่ะสิ ได้ขา่ วว่านางกับแม่ของนางฆ่าบ่าว
รับใช้แล้วกิน กินคนเลยนะ กินคน! คนเราปกติหน้าไหน
จะไปยุง่ กับศพ แต่ผหู้ ญิงคนนีกลับกล้า ...บ่าวไพร่ทาํ ผิด
โบยตายก็แล้วไปเถอะ แต่นีกลับเอามากิน พูดแล้วขนลุก"
"คนกินคนหรือป้ า? ท่านพูดจริงรึ ข้าอยากจะอ้วก"
"จริงซี เขาเล่ากันไปทังเมืองแล้ว"
"ถ้านางกินคนกรมอาญาทําไมไม่จบั นางไปเผาประจาน
อีก"
"ประจานอะไรกัน ไม่เห็นหรือว่านางนังเกียวหามแปด
ด้านบนสุดนันประดับมุกทองคํา นีหมายถึงสะใภ้ราชวงศ์
กรมอาญาจะทําอะไรได้หรือ คนเขาจะเป็ นถึงพระชายา
แล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 6

"เหตุใดคนเช่นนีถึงวาสนาดีนกั นะ"
"ก็ไม่เพราะจิตใจอํามหิตเกินมนุ ษย์มนาหรอกหรือถึงปี น
ป่ ายขึนกิงไม้ใหญ่ได้"
"น่ากลัวจริงๆ ถ้านางยังกินคนอยู่ วันหน้าคงไม่ออกมา
อาละวาดฆ่าคนแถวนีหรอกนะ ข้าต้องเตือนลูกข้าไม่ให้
ออกไปเพ่นพ่านหน่ อยแล้ว"
"ราชวงศ์ตกตําขนาดรับคนเช่นนีเป็ นสะใภ้แล้วหรือ อัน
อ๋องผูน้ ีสมองถูกสุนัขกินไปหมดแล้วหรือไร?"
"ไม่แน่อนั อ๋องผูน้ นอาจจะกิ
ั นคนกับนางก็ได้ เนือคนเอา
มาทําอาหาร ถ้าไม่บอกก็ไม่มคี นรูห้ รอกว่าเนืออะไร"
"อุแหวะ วันนีข้าคงกินข้าวไม่ลงแล้ว"
"วิปริต วิปริตไปหมดแล้ว บ้านเมืองวิบตั ไิ ปหมด คนกิน
คนได้นงเกี
ั ยวหามแปด อาเพศชัดๆ"
"กรีด!"
"ใครปาไข่ใส่ขบวนเจ้าสาว! จับตัวพวกมันมาเดียวนี!"
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 7

หลิวช่างอิงเดินประคองพัดเงินมงคลอยูด่ า้ นข้างเกียว
เจ้าสาว แม้ใจนางไม่ได้ยนิ ยอมติดตามหลิวจ้าวอีเข้า
ตําหนักอ๋องแล้ว แต่หลิวจ้าวอวีเป็ นพวกใจแคบกัดไม่
ปล่อย นางถึงกับให้บา่ วกางบัญชีทวงเงินจากมารดา ทัง
ยังขูจ่ ะขายนางเข้าซ่องเพือชดใช้หนี
เจินฮุ่ยเหมยไม่มอี ํานาจในจวนแล้ว แต่บญ
ั ชีเป็ นของจริง
จะหักลบอย่างไรได้ สุดท้ายนางต้องยอมลดฐานะติดตาม
ไปรับใช้หลิวจ้าวอวี
อันอ๋องกับกรมพิธกี ารส่งสินสอดมามากกว่าหกสิบแปด
หีบ เป็ นไปตามพิธแี ละฐานะของพระชายา แต่นียังนับว่า
น้อยเมือนึกถึงสมัยทีท้องพระคลังอูฟ้ ่ ู สะใภ้หลวงต้องได้
สินสอดอย่างตําแปดสิบหีบ แต่เดียวนีกรมพิธกี ารจัดให้
เป็ นไปตามธรรมเนียมเท่านันเพือหลีกเลียงข้อครหา
เจินฮุ่ยเหมยเองก็ใส่ใจบุตรี นางแปลงสินเจ้าสาวให้หลิว
จ้าวอวีโดยส่วนใหญ่เป็ นห้างร้าน ทีดิน หมูบ่ า้ น และไร่นา
ไม่ได้ให้เป็ นของยิบย่อยเพือลดจํานวนหีบให้ดเู หมาะกับ
สถานการณ์บา้ นเมือง ตระกูลหลิวรํารวย แต่ทงแผ่ ั นดิน
ยามนีกําลังขาดแคลน หากสินเจ้าสาวของหลิวจ้าวอวีโดด
เด่นเกินไปอาจจะโดนเพ่งเล็ง ดังนันจํานวนหีบของหลิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 8

จ้าวอวีจึงเป็ นไปตามธรรมเนียมเท่านัน ดูแล้วคล้ายเป็ น

คนสมถะมาก แต่มลู ค่าตามจริงสิงทีเจินฮุ่ยเหมยให้ลูกนัน
ลําค่ากว่าวัตถุมากนัก
หลิวช่างอิงมองขบวนสินสอดของหลิวจ้าวอวีแล้วก้มมอง
เท้าตนเอง นางเดินประคองพัดเอาไว้แนบอก เดินขนาบ
ข้างเกียวเจ้าสาว มีบ่าวชายหญิงเดินต่อแถวตามหลัง
เสียงดนตรีนําขบวนเสียดในหู
ผูค้ นสองฝั งถนนแน่นขนัด ต่างคนต่างมองมาทีขบวนด้วย
สายตาประหลาด ไม่คล้ายคนทีมีดขู บวนเจ้าสาวแบบที
นางเคยเห็น สายตาคลางแคลงรังเกียจ บ้างพูดจาถกกัน
เสียงดัง แต่เพราะเสียงดนตรีกลบทําให้นางทีอยูใ่ นขบวน
ไม่รวู้ ่าคนพวกนีพูดอะไรกัน
ผัวะ!
"กรีด!"
จูๆ่ ก็มคี นปาบางอย่างเข้ามาทางขบวน ของสิงนัน
กระทบกับมุมเกียวแตกกระจายออกกระเด็นมาโดนพวก
บ่าวทียืนอยูด่ า้ นข้าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 9

ผัวะ!
ไข่อกี ลูกถูกปาเข้ามา ตอนนีถูกขอบหลังคาเกียว แตก
ไหลเยิมลงมาทีประตูเกียว หลิวช่างอิงตกใจจนทําอะไรไม่
ถูก เสียงคนแตกฮืออืออึง ทหารตะโกนให้จบั คน นางยืน
ขาแข็งด้วยอารามตกใจ มีสติอกี ครังก็ตอนได้ยนิ หลิวจ้า
วอวีทีอยูใ่ นเกียวตะโกนออกมา
"เกิดอะไรขึน!? ด้านนอกนันเกิดอะไรขึน!?"
"คุณหนูหา้ มเปิ ดม่านนะเจ้าคะ" เสียวชิงรีบพูด "มีคนปา
ไข่ใส่ขบวน พวกทหารกําลังจัดการ"
"บังอาจนัก! ใครมันกล้าทํา นีขบวนเจ้าสาวของท่านอ๋อง
นะ!"
"อย่าอยูท่ นีี นานเลย รีบเร่งให้ถงึ ตําหนักอ๋องโดยเร็ว
เถอะ!" ทังขบวนขลุกขลักไปหมด จากต้องแห่รอบเมือง
ด้วยความสง่างามพวกบ่าวและขันทีตา่ งรีบเร่งฝีเท้าจน
เกือบจะเปลียนเป็ นวิงเพือให้ถงึ ตําหนักอ๋องโดยไว
มองจากด้านหลังไกลลิบเหมือนกําลังวิงหนีโจรก็ไม่ปาน
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 0

"กินคนแล้วหรือ?" ฮองเฮาเลิกคิวประหลาดใจ นางยกผ้า

ขึนแตะมุมปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองมามาคนสนิท
"วันก่อนพ่อผัวลูกสะใภ้เล่นชูก้ นั ต่อมาก็สตรีวปิ ลาสเล่น
คุณไสย วันนีถึงกับมีคนกินคน ดูท่าสกุลเจินกับหลิวคง
เงยหน้าไม่ขนไปอี
ึ กร้อยปี "
"แต่ฮองเฮาเพคะ ด้านนอกนันมีคนพูดไม่ดถี งึ ราชวงศ์
ด้วยนะเพคะ"
"คนพูดกันยังไงเล่า?"
"ส่วนใหญ่ต่างพูดกันว่าราชวงศ์ตกตําทีเลือกสตรีเช่นนี
เป็ นสะใภ้ หรือไม่กพ็ ูดกันว่าทีนางไม่ตอ้ งโทษก็เพราะมี
เชือพระวงศ์หนุนหลัง"
ฮองเฮาย่นคิวเล็กน้อย ดวงตาหงส์ทอดมองออกไปทาง
ประตูตําหนัก "ฝ่ าบาทไม่มที ่าทีหรือ?"
ฮ่องเต้เป็ นคนทีรักชือเสียงของราชวงศ์ยงกว่
ิ าสิงใด เขา
กล้าฆ่าคนเพือรักชือเสียงได้แบบตาไม่กะพริบ ยามนีรับ
สะใภ้ราชวงศ์ทมีี ชอเสี
ื ยงคาวคลุง้ ไร้ประโยชน์ หากเป็ น
ตามนิสยั ของฝ่ าบาท ลูกสะใภ้คนนีคงมีชวี ติ อยูไ่ ด้ไม่นาน
แน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 1

มามาส่ายหน้า ฮองเฮากรีดปลอกเล็บสีทองกับโต๊ะช้าๆ
อย่างใช้ความคิด "หยูซนิ ซินคงร้อนใจแทบคลังกระมัง
เรืองนีพวกข้างนอกคงลงมือสุมไฟแล้ว บอกให้คนของเรา
ไม่ตอ้ งออกไปพูดอะไรล่ะ"
"เพคะฮองเฮา"
"ท่านพ่อพูดถึงรึยงั เรืองตําแหน่งเสนาบดีเกษตรจะ
จัดการเช่นไร"
"ท่านอัครราชครูยงั มิได้สง่ ข่าวมาเพคะ"
"เรืองคงไม่งา่ ยกระมัง เอาเถอะ รังนกวันก่อนยังมีอยู่
หรือไม่ เจ้าให้คนเคียวส่งไปให้เจาเอ๋อร์สกั ถ้วย"
"วันนีพวกองค์ชายกับองค์หญิงออกจากวังไปร่วมงาน
อภิเษกของอันอ๋องกันหลายพระองค์นะเพคะ องค์ชายสีก็
ไปด้วย"
"ข้าเกือบลืมไป ช่างเถอะ เอาไว้วนั หลังแล้วกัน"
"เพคะ"
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 2

เนียเถียนชิงอยูใ่ นชุดสีนําเงินเข้ม ทีเอวแขวนหยกสลัก

ลายดอกบัวประจําตัว ตังแต่หวั จรดเท้าดูเรียบร้อยสง่า
งามให้ความรูส้ กึ น่าชืนชมอย่างยิง
ในฐานะขุนนางในราชสํานักทีไม่ได้ประกาศตัวเข้ากับขัว
อํานาจไหน สิงทีเขาลําบากทีสุดคือการต้องร่วมงานเลียง
ไปทัว เพือแสดงให้เห็นว่าตนไปเยือนอย่างเท่าเทียมมิได้
เลือกข้างฝ่ ายใด งานแต่งอันอ๋องวันนีก็เช่นกัน แม้ไม่
อยากไปเขาก็ตอ้ งจําใจไปพร้อมของขวัญให้สมฐานะ
ปกติงานเลียงแต่งงานจะครึกครืนชืนมืน แต่บรรยากาศใน
ตําหนักอันอ๋องยามนีกลับเป็ นไปอย่างเคร่งขรึม แม้
อาหารละลานตาเต็มโต๊ะ มีนกั ดนตรีมกี ารแสดงมาเอาใจ
แขก แต่ดแู ล้วไม่อาจกลบความอึมครึมราวกับมีเมฆหมอ
กลอยอยูเ่ หนือจวนอ๋อง
เนืองจากเป็ นสมรสพระราชทาน แม้อนั อ๋องอยากเลียง
ออกมาพบผูค้ นก็จาํ ต้องออกมา ยามทีออกไปรับเกียว
เจ้าสาว กลินไข่คาวคลุง้ ไปทัว หน้าอันอ๋องเสียหน้าหนัก
ทังโกรธทังอาย แม้จะทําทีประคองมือเจ้าสาวก้าวข้าม
ธรณีประตูอย่างอบอุน่ อ่อนโยน แต่ใครดูไม่ออกบ้างว่าอัน
อ๋องขายหน้าแค่ไหน เปลือกไข่ยงั แปะอยูบ่ นหลังคาเกียว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 3

เจ้าสาว
บ่าวสาวไปคํานับฟ้ าดินตามพิธกี าร เหล่าแขกเหรือขุน
นางทีขีเกียจไปออกันด้านในโถงก็มานังจับกลุม่ คุยว่าเกิด
อะไรขึนกับขบวนแห่เจ้าสาว ต่างคนต่างพูดอย่างออกรส
ออกชาติ พอรับทราบกันแล้วเหล่าองค์ชายก็ลอบสบตา
กันอย่างขบขัน
อันอ๋องอายมาก แม้เขาไม่ได้รงั เกียจหลิวจ้าวอวีและมันใจ
ว่ามีคนจงใจสร้างปั ญหากุขา่ วเหล่านี แต่พอเห็นสีหน้า
คล้ายล้อเลียนของพวกพีน้อง เขาก็อยากจะมุดดินหนี
รูส้ กึ อับอายขายหน้าจนพาลโกรธ พอจูงหลิวจ้าวอวีเข้า
ห้องหอก็สะบัดตัวออกไป ไม่บอกกล่าวอะไรนางสักคํา
เมือเหลือแต่บ่าวไพร่ หลิวจ้าวอวีก็แทบจะกรีดร้องด้วย
ความโกรธแค้น ขบวนงานแต่งนางถึงกับมีคนกล้าทําอุก
อาจดูถูกเหยียดหยามถึงเพียงนี อันอ๋องจะพอใจนางได้
อย่างไร
เสียวชิงหดคออย่างหวันใจ ในขณะทีหลิวช่างอิงหาข้ออ้าง
ไปดูหอ้ งพักของตนเพือเลียงอารมณ์ของหลิวจ้าวอวี แม้
นางจะตามมาเพือรับใช้หลิวจ้าวอวีแต่นางมีศกั ดิเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 4

ลูกพีลูกน้องของพระชายา ดังนันจึงไม่มที างไปอยูร่ วมกับ

พวกบ่าวแต่มาอยูใ่ นห้องรับแขกชัวคราว
ตําหนักอ๋องมีหอ้ งหับมากมาย ห้องของนางอยูใ่ นหมูเ่ รือน
เดียวกับห้องของหลิวจ้าวอวี แต่แยกห่างออกไปเล็กน้อย
เพือให้ไปมาหาสูส่ ะดวก
เนียเถียนชิงมองเจ้าบ่าวทีกลับออกมาจากเรือนชันในทังที
ฟ้ ายังไม่ทนั มืด ดูลกั ษณะแล้วเขาไม่ได้อยูพ่ นิ อบพิเทาเอา
ใจพระชายาใหม่เลยด้วยซํา
เหล่าองค์ชายเมือเห็นอันอ๋องหน้าบึงกลับมาก็นึกสนุก พา
กันผลักยกเหล้าคารวะอวยพรไม่หยุด อันอ๋องใช้มอื เดียว
รับถ้วยเหล้าครังแล้วครังเหล่าจนหน้าแดงคอแดงไปหมด
เนืองจากเป็ นงานเลียงใหญ่ จึงมีการจัดเลียงอาหารเหล้า
ยาปลาปิ งกันยาวไปจนถึงกลางคืน พวกขุนนางฝ่ ายอัน
อ๋องต่างนังอยูเ่ พือให้เกียรติเจ้านายตน ขุนนางฝ่ ายอืนก็
นังอยูเ่ พราะรอดูเรืองสนุก
พวกองค์ชายดูคล้ายอยากจะป่ วนห้องหอเต็มที แต่อนั
อ๋องเมาจนแทบลุกไม่ไหว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 5

ขันทีมาช่วยพยุงเขาจะไปส่งทีห้องหอ แต่พบเจาฉุ นเซวีย

เสียก่อน "ท่านอ๋องกําลังจะไปเข้าหอรึพะ่ ย่ะค่ะ?"
"เข้าหอ?" คล้ายอันอ๋องจะมีสติขนมา
ึ
"ดูพระองค์เมามาก กระหม่อมเตรียมนําแกงสร่างเมาให้ดี
หรือไม่พะ่ ย่ะค่ะ หากพระองค์เมาเข้าหอแบบนี พระชายา
อาจจะตกใจได้" เจาฉุนเซวียเสนออย่างมีนําใจ เขายังจํา
ได้วา่ สตรีทแต่
ี งเข้ามาวันนี คือคนทีอันอ๋องเพียรให้เขาคิด
แผนการซับซ้อนมากมายเพือให้ได้ตวั นางมา
ทีขาของเขาต้องพิการก็เพราะเพือนางคนนีด้วย!
"ไม่! ไม่เข้าหออะไรทังนัน พาข้าไปห้องหนังสือ" อันอ๋อง
ยังถูกสายตาล้อเลียนเหยียดหยันของพระญาติตามหลอก
หลอน เขาไม่อาจวางทิฐลิ งได้ในวันนี
"พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท"
เจาฉุนเซวียดูอนั อ๋องถูกพยุงไปห้องหนังสือด้วยสายตา
แน่วนิง ก่อนจะโบกมือเรียกบ่าวผูห้ นึง "เจ้าให้คนต้มนํา
แกงสร่างเมาไปถวายท่านอ๋องทีห้องหนังสือเถอะ อย่างไร
วันนีก็วนั มงคล ท่านอ๋องไม่ควรเมาเกินไป"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 6

"ขอรับคุณชายเจา" บ่าวรับคําแล้วแยกตัวไป เจาฉุนเซวี

ยมองออกไปทีโต๊ะเลียงแขกด้านนอก มองผูค้ นมากมายที
กําลังกระหยิมยิมย่อง ดูแคลนบ่าวสาวของงานแต่ยงั นัง
กินดืมอยู่ เขารูส้ กึ ลึกลําประหลาดยิง
*
เนียเถียนชิงนังอยูก่ บั ขุนนางรุน่ ราวคราวเดียวกัน คน
พวกนีมาเพราะต้องการสานสัมพันธ์กบั พวกขุนนางใหญ่
ดังนันจึงนังกันอยูไ่ ม่มาก ต่างผลัดเปลียนไปคารวะเหล้า
พวกขุนนางอาวุโสไม่ขาด
ฟ้ ามืดพวกแขกสตรีเหลืออยูเ่ พียงแต่พวกพระญาติหรือ
คนทีมีเชือสายใกล้ชดิ พวกคุณหนู ฮูหยินทีมาร่วมงาน
เฉยๆ ต่างทยอยกลับกันไปแล้ว
พวกเชือพระวงศ์ฝ่ายชายรุน่ เยาว์ จับกลุม่ เล่นอยูด่ ว้ ยกัน
รอเวลาจะไปป่ วนห้องหอ เนียเถียนชิงมองกลุม่ ชนชันสูง
เหล่านี แต่ละคนยิมแย้มดูสนุกสนานคล้ายไม่มพี ษิ มีภยั
ทังทีเบืองหลังแต่ละครอบครัวแต่ละตําหนักหําหันกันจน
เลือดโชก ดูแล้วน่าสนใจดีจริงๆ
หลานไฉ่ซนมาพร้
ิ อมกับราชครูหลาน เนืองจากนางมีเชือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 7

สายเป็ นญาติกบั ฝั งฮองเฮา จึงนับว่าใกล้ชดิ กับพวกเชือ

พระวงศ์ เมือคุณหนูลกู ขุนนางทยอยกลับจวนนางยังคง
อยูก่ บั บิดาได้
หญิงสาวกวาดสายตามองโคมไฟทีสว่างไสวทังงานด้วย
สายตาหยามหยัน หากไม่ใช่เพราะองค์หญิงเหมยเจียวสัง
ให้คนเล่นงานนางกลางตลาด ป่ านนีนางอาจจะได้ถวาย
ตัวให้ฝ่าบาท ได้กนิ อยูใ่ นตําหนักใน กลายเป็ นพระสนม
คนโปรด
แต่ยามนีแม้แต่ประตูวงั นางก็ไม่กล้าเฉียดใกล้เพราะกลัว
ฮองเฮากับองค์หญิงใหญ่จะเล่นงานตัวนางกับครอบครัว
ในยามนันขอเพียงแผนการสําเร็จ ตราบใดทีนางได้ถวาย
ตัวแล้ว องค์หญิงใหญ่หรือ ฮองเฮาหรือ นางไม่กลัวทังสิน
แต่ยามนีแม้แต่พระพักตร์ชายในดวงใจนางก็ไม่มสี ทิ ธิได้
มอง ทุกอย่างเป็ นเพราะความเจ้าเล่หเ์ พทุบายของหลิวจ้า
วอวี คิดจะกําจัดนางด้วยวิธหี ยาบช้า
หลานไฉ่ซนแค้
ิ นใจมาตลอด แม้จะร่วมลงมือวางยาขับ
เลือดระดูกบั หลิวหว่านอี แต่นนยั
ั งไม่สาแก่ใจนางแม้แต่
น้อย แต่เพราะบิดาไม่อยากให้มเี รืองมีราวและอยากให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 8

นางมุง่ รักษาตัว ดังนันทีผ่านมานางจึงไม่ได้ลงมือต่อ

แต่วนั นีเป็ นโอกาสอันดี นางอยากจะเห็นหงส์รว่ งจาก
สวรรค์ นางให้คนสืบจนรูม้ าแล้วว่าหลิวจ้าวอวีมีใจให้อนั
อ๋องอย่างลึกซึงมาก ดังนันถ้างานแต่งนีไม่เป็ นไปอย่างใจ
ดูสวิ า่ มันจะเจ็บปวดสักแค่ไหน นางอยากให้หลิวจ้าวอวี
พลาดพลังและต้องพลัดกับคนรัก เหมือนทีนางไม่อาจจะ
แตะต้องแม้แต่ชายเสือคลุมมังกร
หญิงสาวแจ้งแก่บดิ าว่าตนอยากไปเข้าห้องนํา ก่อนจะ
แยกตัวออกมาพร้อมบ่าวรับใช้ เดินมุง่ ไปทางห้องนําก่อน
จะลัดเลาะวนไปทางห้องหอของบ่าวสาวคูใ่ หม่
ด้านหน้าเรือนไม่มคี นเฝ้ าคงเพราะอันอ๋องยังไม่มา หลาน
ไฉ่ซนจึ
ิ งเข้าไปใกล้ได้ นางได้ยนิ เสียงบ่าวชวนให้จา้ วอวี
กินโจ๊กเพือรองท้อง นําเสียงดูไม่ดนี ัก
หญิงสาวขมวดคิว นางเห็นว่าอันอ๋องเดินออกจากงาน
เลียงแล้ว คิดว่าจะกลับมาเข้าหอเสียอีก รึว่าเขารังเกียจ
หลิวจ้าวอวีจนไม่อยากเข้าหอ?
แต่นนก็
ั จะยิงเป็ นการดีสาํ หรับแผนของนาง หลานไฉ่ซนิ
หันไปมองบ่าวรับใช้ของตนเล็กน้อยก่อนจะยกยิมมีเลศ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 9

นัย นางมองหาพวกขันทีก่อนจะหาทางสืบว่ายามนีอัน
อ๋องไปพักทีใด เมาถึงเพียงนันคงไม่ได้ไปธุระสําคัญอืน
แน่
ไม่นานก็รวู้ า่ ท่านอ๋องไปห้องหนังสือ หลานไฉ่ซนยกเอา
ิ
ตลับใส่ยาทีค่อนข้างงดงามอันหนึงออกมาถือ นางเดินไป
ทางห้องหนังสือตามทางทีขันทีบอก ก่อนจะอ้างว่ามาส่ง
ของกํานัลพิเศษแทนบิดาพวกทหารด้านหน้าห้องหนังสือ
จึงยอมให้เข้าไป
อันอ๋องดืมนําแกงสร่างเมาไปแล้ว เขานังเอนตัวอยูบ่ น
เก้าอี ตอนทีหลานไฉ่ซนไปถึ
ิ งนางเห็นว่าอันอ๋องนังหัน
หลังให้ประตู ท่าทางกึงเมากึงมีสติ นางสูดหายใจลึกก่อน
จะกล่าว
"ท่านอ๋อง... ข้ามีของจะถวายเพคะ"
*
"เกิดอะไรขึน ทําไมมีเสียงผูห้ ญิงร้องเช่นนี?" เนียเถียนชิง
ทีกําลังคิดจะกลับจวนหยุดชะงัก เสียงกรีดร้องเหมือนคน
บาดเจ็บดูไม่ใช่เรืองทีเกิดในห้องหอของบ่าวสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 0

"บ่าวจะไปดูขอรับ" หวังเซียวค้อมกายก่อนจะวิงไปทาง
ต้นเสียง ทางทีไปไม่ใช่ทางไปห้องหอ เขาเห็นพวกเชือ
พระวงศ์ชาย คือทัง องค์ชาย อ๋องน้อย และซือจือ จาก
จวนต่างๆ กําลังล้อมมุงดูบางอย่าง เด็กพวกนีแห่กนั มา
คงคิดจะมาป่ วนห้องหอ แต่กลับต้องมาพบเรืองเสียนี
ยังมีพวกขุนนางชันสูงด้วย สีหน้าแต่ละคนยําแย่ยงกว่
ิ า
ตอนอยูใ่ นงานเสียอีก
"ช่วยด้วยเขาจะล่วงเกินข้า เขาจะล่วงเกินข้า! ช่วยด้วย!
บิดาท่านช่วยข้าด้วย!" ผูห้ ญิงคนหนึงแผดเสียงร้องดังลัน
หญิงสาวผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสือผ้าดูไม่เรียบร้อย
นางยืนกอดตัวเองอยูท่ มุี มหนึงของห้อง
ด้านในห้องทังหนังสือทังโต๊ะ ล้มระเนระนาดราวกับผ่าน
การต่อสู้ หญิงสาวผูน้ นดู
ั เป็ นคนเอาเรือง ไม่เกรงกลัวคน
ไม่กลัวอายแม้แต่น้อย นางชีนิวทีอันอ๋องด้วยดวงตาแดง
กํา "เขาคิดจะล่วงเกินข้า พยายามบังคับข้า ดีทข้ี าสู!้ บิดา
ข้าไม่ยอมรับความอัปยศนี บิดาท่านต้องช่วยข้า ข้าไม่
ยอม ข้าไม่ยอม!"
หวังเซียวอ้าปากค้าง มองอันอ๋องทีมุมปากมีเลือดไหล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 1

หยด ขุนนางทียืนอยู ณ ทีนันต่างมีสหี น้ายําแย่ขาวซีด

หญิงสาวผูน้ นแผดเสี
ั ยงฟ้ องร้องแหลมสูง ราชครูหลานรีบ
ถอดเสือนอกโอบคลุมนางไว้ เขายังทําอะไรไม่ถูก คิด
อะไรไม่ทนั หลานไฉ่ซนก็
ิ กอดเอวเขาร้องไห้ครําครวญ
"ข้าไม่ยอม ข้าไม่รบั ความอัปยศนี บิดาท่านต้องทวง
ความยุตธิ รรมให้ขา้ ข้าอยากตาย ท่านพ่อ ข้าอยากตาย!"
หวังเซียวอ้าปากค้าง
เจ้าบ่าวปลุกปลําหญิงอืนในวันแต่งงาน
คุณหนูหลานกล้าฟ้ องร้องเอาผิดอันอ๋อง
นีมัน... เกินจินตนาการแล้วจริงๆ
ไม่ทนั ทีเขาจะได้หนั กลับไปรายงานเนียเถียนชิง ก็ได้เห็น
แม่นางหลิวจ้าวอวี พระชายาคนใหม่ทยัี งไม่ได้ถอดชุด
เจ้าสาวถูกประคองมาทีห้องหนังสือ นางมองหลานไฉ่ซนิ
ทีตะโกนไม่หยุด สลับกับสภาพดูไม่ได้ของอันอ๋อง หลาย
อึดใจของความตะลึงงันหญิงสาวก็เป็ นลมล้มไปทันที!
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 2

หลานไฉ่ซนรู
ิ ส้ กึ ว่าตนพลาดครังใหญ่ นางตังใจให้อนั อ๋อง
ล่วงเกินหญิงอืนจริง แต่ไม่ใช่ตวั นาง!
หญิงสาวกัดฟั นสูเ้ มืออันอ๋องพยายามรวบตัวนาง ดู
สายตากับท่าทางแล้วอีกฝ่ ายนางจะถูกคนอืนเล่นงาน ธูป
ราคะทีนางเตรียมไว้ยงั ไม่ทนั ได้จุด นีแปลว่ามีผอู้ นชิ
ื งลง
มือก่อนแต่นางมารับเคราะห์
นังบ่าวสารเลวทีนางคิดจะเอามาประเคนให้อนั อ๋องแล้ว
นางจะโวยวายฉีกหน้าหลิวจ้าวอวีทีหลัง พอเห็นอันอ๋อง
คลุม้ คลังก็ผลุบหนีออกจากประตูอย่างขีขลาด คอยดูเถอะ
กลับไปนางจะโบยมันให้ตาย!
หลานไฉ่ซนไม่ ิ ใช่คนยอมคน แม้รแู้ ก่ใจว่าสิทธิอํานาจตน
ไม่อาจสูอ้ นั อ๋องได้ แต่นางไม่ยอมให้เขาล่วงเกินแน่ๆ
ผูช้ ายคนนีน่าขยะแขยง หญิงสาวสูส้ ดุ แรง แม้อนั อ๋องจะมี
กําลังมากกว่าแต่เพราะใช้มอื ได้ขา้ งเดียวจึงไม่คล่องตัว
นัก
หลานไฉ่ซนวิ
ิ งไปรอบห้อง นางโยนหนังสือหรือแม้แต่
แท่นฝนหมึกใส่อนั อ๋องอย่างไม่กลัวตาย นางคิดคํานวณดู
อย่างรวดเร็ว สภาพเสือผ้าของนางตอนนีออกไปก็ตอ้ งถูก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 3

ครหา เช่นนันก็ควรทําให้เป็ นเรืองใหญ่เสีย เผือจะได้

ฟ้ องร้องต่อหน้าพระพักตร์ บิดานางต้องได้ประโยชน์บา้ ง
ส่วนอันอ๋องกับนังจ้าวอวีต้องได้รบั บทลงโทษไม่มากก็
น้อย
เข้าตาจนถึงคราวคับขันแล้ว เมือเลียงไม่พน้ ก็ตอ้ งจับสิงที
พอจะจับเอาไว้ได้
คิดได้เช่นนันหลานไฉ่ซนก็
ิ กรีดร้องเสียงดัง ต้องการเรียก
ให้คนทังงานมาเป็ นพยานให้นาง
แววเจ้าเล่หพ์ าดผ่านดวงตาคมกริบของนาง ...นีอาจจะ
เป็ นหนทางให้ตนได้เข้าเฝ้ าฮ่องเต้ นางจะคว้ามันไว้เอง!
*
หยูเยว่ฟางผูเ้ ป็ นตาของอันอ๋องมีสหี น้าทะมึน เพียงแต่
หลานชายต้องแต่งงานกับสตรีทมีี ชอเสี ื ยงฉาวโฉ่กเ็ ป็ น
ปั ญหามากพอแล้ว ยามนีเขายังก่อเรืองท่ามกลางงาน
มงคล
หากสตรีทล่ี วงเกินเป็ นบ่าวไพร่ชนตํ
ั าก็แล้วไปเถอะ แต่นี
เป็ นถึงคุณหนูชนชันสูง ยังเป็ นญาติหา่ งๆ ทางฝั ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 4

ฮองเฮา บุตรีราชครูทฮ่ี องเต้แต่งตัง สตรีเช่นนีจะปิ ดปาก

นางได้อย่างไร!?
เสนาบดีกลาโหมรูส้ กึ คล้ายอยากกระอักเลือด เขาเรียก
บ่าวมาให้รบี ไปส่งข่าวถึงคนในวัง หวังว่าลีกุย้ เฟยจะทัน
แก้สถานการณ์กอ่ นฮ่องเต้จะรูเ้ รือง
หยูเยว่ฟางมองอันอ๋องทีเมามายไม่ได้สติ ถึงมีคนจับ
เอาไว้กย็ งั พรําพูดไม่ได้ศพั ท์ เขาโกรธจนอยากจะโบย
หลายชายหน้าโง่ผนู้ ให้ี เนือแตก
ก่อนนีซ่งซืออ๋องถูกสังขังอยูใ่ นตําหนัก นับว่าขาดผูท้ า้ ชิง
ตําแหน่งรัชทายาทไปหนึง อันอ๋องยิงขยับเข้าใกล้บลั ลังก์
มากขึนอีก ขอเพียงกําจัดองค์ชายสีได้ ก็ไม่มใี ครสามารถ
อ้างความเหมาะสมได้มากกว่าเขา
แต่ยามนี
ล่วงเกินสตรีชนชันสูง! ทังยังแต่งพระชายาทีใช้การไม่ได้!
คนเช่นนีจะผลักดันให้ขนสู
ึ งได้อย่างไร
ตราบใดทีฮ่องเต้มตี วั เลือก ต้องไม่เลือกเขาแน่ หยูเยว่
ฟางแน่นหน้าอก เขาทุบอกตัวเองอย่างคับแค้น หยูซนิ ซิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 5

นเลียงลูกออกมาโง่เกินไป ทังทีมีภาษีดกี ว่าคนอืน แต่

กลับพลาดครังแล้วครังเล่า น่าระอาจริงๆ!
เจาฉุนเซวียมองภาพความโกลาหลเหล่านันอยูจ่ ากที
ไกลๆ ดูแล้วนําแกงสร่างเมาของเขาจะแสดงฤทธิเดช
รุนแรงกว่าทีคาดไว้อย่างยืง...
*
หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจเมือได้ยนิ เรืองของหลานไฉ่ซนในเช้
ิ า
วันต่อมา ผูห้ ญิงคนนีกล้าได้กล้าเสียและมันใจในตัวเอง
มาก นางถึงกับประกาศให้บดิ าฟ้ องร้องอันอ๋องต่อหน้าขุน
นางและเชือพระวงศ์มากมาย
สมแล้วทีชาติกอ่ นสามารถปี นป่ ายขึนไปเป็ นสตรีทอยู
ี ่
เหนือฝ่ ายใน
เมือมีเรืองนีมาแทรก ของขวัญชินใหญ่ทหลิี วจ้าวเว่ย
เตรียมไว้ให้หลิวจ้าวอวีกับอันอ๋องอาจจะต้องเลือนออกไป
แต่งวเรื
ิ องนีน่าสนใจไม่หยอก นางจะอดทนรอชมไปก่อน
ก็ได้...
"คุณหนู ท่านว่าเรืองคุณหนูหลานฮ่องเต้จะตัดสินเช่นไร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 6

เจ้าคะ?" มีฝู่ ถาม นางย่นคิวอย่างคิดไม่ตก

"แรกเริมคงต้องเสนอชดเชย อาจจะให้อนั อ๋องรับผิดชอบ
แต่งหลานไฉ่ซนเป็
ิ นเช่ยเฟย หรืออาจจะให้เป็ นพระชายา
เสมอหลิวจ้าวอวี"
"แบบนันจวนหลิวของเราจะไม่ขายหน้าจนป่ นปี หรือเจ้า
คะ?" อาเจินรูส้ กึ ไม่ชอบใจ คุณหนู ของนางยังไม่ทนั แต่ง
ออก ชือเสียงสกุลหลิวก็พวั พันอยูแ่ ต่กบั เรืองสกปรก
"นันก็ตอ้ งดูวา่ หลานไฉ่ซนจะยอมรั
ิ บหรือไม่" หลิวจ้าว
เว่ยตอบพลางเช็ดหน้าตัวเองทีเพิงล้างเสร็จ
"คุณหนู ว่าคุณหนูหลานจะยอมรับหรือไม่?"
"หลานไฉ่ซนเป็
ิ นคนทะยานทะยานสูง นางฉลาดเรือง
ผลประโยชน์ มีหรือทีนางจะดูไม่ออกว่าชีวติ อันอ๋อง
หลังจากนีมีแต่จะตกตํา นางแต่งเข้าไปมิใช่จะได้มเี กียรติ
ได้เสวยสุข หากแต่จะต้องร่วมเรือทีใกล้ลม่ ...อีกอย่างคน
ทีนางปั กใจก็มใิ ช่อนั อ๋อง ดูจากทีนางกล้าประกาศฟ้ องร้อง
ก็คงไม่คดิ เข้าไปร่วมตําหนักอ๋องหรอก"
"แต่ไม่แน่นะเจ้าคะ หากฮ่องเต้ไม่ฟังคําทัดทาน ตัดสิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 7

พระราชทานสมรสให้ คุณหนูหลานก็คงค้านไม่ได้" อาเจิน

ว่า
"หากเป็ นเช่นนันบรรยากาศในตําหนักอ๋องคงยิงกว่านรก
เสียอีก หลิวจ้าวอวีกับหลานไฉ่ซนคงสู
ิ ร้ บปรบมือกันจน
ตายไปข้างแน่"
"คุณหนู ปานเก๋อหัวขอพบเจ้าค่ะ" อาเจินเข้ามารายงาน
เนืองจากยังเช้ามากและหลิวจ้าวเว่ยยังแต่งตัวไม่เสร็จ
ปานเก๋อหัวจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้ามา
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้ตอบอะไร นางนังแต่งหน้าจนเสร็จ
เรียบร้อยจึงออกไปทีห้องหนังสือ
"มีขา่ วอะไรหรือ?"
"บ่าวหาคนจัดการเรืองจดหมายได้แล้วขอรับ" ก่อนหน้านี
หลิวจ้าวเว่ยเคยสังให้เขาเตรียมคนทีมีฝีมอื เรือง
เลียนแบบลายมือเอาไว้
"ดี พวกฝั งสกุลเจินล่ะ?"
"ปิ ดประตูจวนเงียบ แต่ได้ขา่ วว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินจะ
ขับป๋ ายซู่องิ ไปอยูท่ อารามขอรั
ี บ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 8

ดวงตาหลิวจ้าวเว่ยเป็ นประกายเมือได้ยนิ "สืบต่อไป หา

กําหนดเวลาทีชัดเจน งานของเราจะต้องสําเร็จเรียบร้อย"
"บ่าวทราบแล้ว" ปานเก๋อหัวค้อมกายถอยออกไปจากห้อง
เหลือไว้เพียงหลิวจ้าวเว่ยทีได้ยนิ ข่าวดีตดิ ๆ กันแล้ว
อารมณ์ดเี ป็ นอย่างยิง
*
"ท่านแม่ทพั ทางถงเยียนส่งข่าวมาว่าอย่างไรหรือขอรับ?"
สายผูห้ นึงถามเฉินหรงปั วทีเงียบไปเมืออ่านจดหมายจาก
ตูเ้ สียวเสียน
พวกเขาหลบซ่อนอยูใ่ นเมืองหลวงของซือฟั งอย่าง
ยากลําบาก การติดต่อกับเซียโหลวทีอยูใ่ นตําหนักบูรพาก็
ไม่สะดวกนัก ครังล่าสุดพวกเขาได้ขา่ วว่าอีกไม่นานฮูเจีย
เล่อจะต้องปิ ดด่านฝึ กวิชา แต่รอมาจนป่ านนีก็ไม่มขี า่ ว
คืบหน้า ไม่รวู้ า่ เป็ นทีไหนเมือไหร่
"ซือฟั งส่งสานส์ลบั ไปถวายฮ่องเต้อู่เหอตี เขาต้องการแก้
พันธะสัญญาสงบศึกทีเคยทําเอาไว้ตงแต่ ั สมัยอดีต
ฮ่องเต้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 9

"นีมัน..."
"ฮูเจียเล่อชัดเจนว่าต้าถงกําลังอ่อนแอ เขาต้องการโกย
ผลประโยชน์และบีบคันต้าถงเพราะรูว้ า่ ฝ่ ายเรายังไม่
พร้อมเปิ ดศึกเร็วๆนี"
"หากแก้สญ
ั ญาไม่เท่ากับต้าถงต้องส่งเครืองบรรณาการ
ให้ซอฟั
ื งหรือขอรับท่านแม่ทพั " ชายหนุ่มตระหนก
"แต่หากเราไม่แก้ ซือฟั งก็จะใช้เรืองนีเป็ นข้ออ้างเปิ ดศึก"
ดวงตาของเฉินหรงปั งมีแววกร้าว
"รังแกกันเกินไปแล้ว เช่นนีเราควรจะต้องเร่งมือหรือไม่
ขอเพียงกําจัดฮูเจียเล่อได้ ปลุกสงครามกลางเมืองในฉาง
ซา พวกมันจะได้ไม่มเี วลาว่างไปข่มเหงเรา"
"ฆ่าฮูเจียเล่อไม่ได้" เฉินหรงปั วพูดอย่างขืนขม ไม่ใช่เขา
ไม่อยากลงมือ แต่ตามแผนเดิมคือหาทางฆ่าฮ่องเต้ฮูเตีย
และรังฮูเจียเล่อไว้ในซือฟั งเพือไว้อาลัยให้บดิ า และใช้เขา
เป็ นกันชนระหว่างพีน้อง ไม่ให้องค์ชายองค์อนของซื
ื อฟั ง
สมคบกับพวกกลุม่ อํานาจในต้าถง
เพราะนันอาจจะสังคลอนบัลลังก์ของฮ่องเต้อู่เหอตี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 0

เฉินหรงปั วถอนหายใจเฮือก ทุกอย่างถูกคํานวนบน

พืนฐานความมันคงของบัลลังก์ หากไม่ตอ้ งคิดมาก เขาจะ
สังหารฮูเจียเล่อในดาบเดียว
"ยังต้องคิดอะไรอีก ยามนีต่อให้ฮอ่ งเต้ฮูเตียตายก็ไม่แน่
ว่าจะหยุดฮูเจียเล่อไม่ให้คุกคามต้าถง"
เฉินหรงปั วรูไ้ ม่ใช่ไม่รู้ แต่หากเขาตัดสินใจเอง กลับ
ไปต้าถงอาจจะต้องไปรับโทษแทนรับรางวัล ชายหนุ่มคิด
หนัก เขาชังใจเรืองความปลอดภัยของบัลลังก์กบั การหยุด
ฮูเจียเล่อ
นานทีเดียวสุดท้ายก็พน่ ลมหายใจแรงๆ
"ทําให้ฮูเจียเล่อธาตุไฟเข้าแทรก ไม่ถงึ ตายแต่กส็ าหัส
น่าจะพอซือเวลาให้พวกเราได้ อีกอย่างคณะฑูตจากสาม
แคว้นกําลังจะไปรวมกันทีต้าถงและร่วมงานล่าสัตว์
ฮ่องเต้ตอ้ งการให้ขา้ ปรากฎตัวทีนัน" ในฐานะแม่ทพั ใหญ่
เขาเป็ นสัญลักษณ์ทางทหารของต้าถง หากต้องการให้
แคว้นอืนเกรงขามเขาก็ตอ้ งแสดงบารมี การเจรจา
ทางการทูตครังนีเขาต้องเข้าร่วมอย่างไม่มขี อ้ ยกเว้น
"เซียโหลวยังไม่สง่ ข่าวมาเพิม หากเขาปิ ดด่านช้า ท่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 1

อาจลงมือไม่ทนั "
"ยามนีฮูเจียเล่อรักใคร่เซียโหลวมาก แม้แต่ในตลาดยัง
เล่าลือว่าเขาทุม่ เทความโปรดปรานให้นางมากแค่ไหน
ดังนันคําพูดนางน่าจะมีนําหนักอยูบ่ า้ ง... ส่งจดหมายไป
บอกนางให้ขอฮูเจียเล่อพาไปประพาสทีบ่อนําพุรอ้ นที
ภูเขาลู่ไท่ซานต้นเดือนหน้า บีบให้ฮเู จียเล่อต้องเร่งปิ ด
ด่านฝึกวิชาให้เสร็จก่อนจะพานางไป"
"ได้ขอรับ" อีกฝ่ ายตอบรับ
เฉินหรงปั วลังเลเล็กน้อย เขาเรียกสายลับผูน้ นไว้
ั กล่าวด้ว
นําเสียงหนักใจ "เดียว... เจ้าบอกให้เซียโหลวอดทนและ
ระวังตัวให้ดี ถามนางด้วยว่าชีวติ ในตําหนักบูรพาเป็ นเช่น
ไร... ขอเพียงอดทนจนจบงานนีข้าจะพานางกลับถง
เยียน"
"ขอรับท่านแม่ทพั " สายลับน้อมรับคําสังแล้วหายไปใน
ความมืด
เฉินหรงปั วจมดิงอยูท่ ่ามกลางความคิดทีมีแต่อนั ตราย
รอบด้าน ดูเหมือนเวลาทีเขาต้องกลับต้าถงกระชันเข้ามา
ทุกที...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 2

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 3

แสนชัง
# 51. เดินทาง

"ฝ่ าบาท อันอ๋องประพฤติตวั เช่นนีไม่ถูกต้อง ตังแต่กอ่ ตัง

ราชวงศ์วา่ อดีตฮ่องเต้ทุกพระองค์ลว้ นวางตัวอยูบ่ นความ
เทียงธรรมดีงาม รักใคร่ราษฎรดังลูกหลาน เคารพธรรม
เนียมประเพณีอย่างเคร่งครัด ในฐานะขุนนางทัดทาน
วันนีกระหม่อมต้องขอถวายฎีการ้องเรียน ขอให้ฝ่าบาท
ลงพระอาญาอันอ๋องเป็ นตัวอย่างสืบไป"
"ใต้เท้าท่านนีจะรีบร้อนไปไย เหตุการณ์เมือวานเป็ นเช่น
ไรยังไม่ได้สบื สวนให้แน่ชดั จะลงโทษอันอ๋องอย่าง
เร่งด่วนเช่นนีข้าว่าไม่ยตุ ธิ รรมอยูน่ ะ"
"ตาหลายสิบคู่ลว้ นเห็นอันอ๋องพยายามปลุกปลําล่วงเกิน
คุณหนูสกุลหลาน ใต้เท้าหยู หรือท่านจะบอกว่าอันอ๋อง
ไม่ได้ทําเล่า เช่นนันทีคนเห็นกันคืออะไร?"
"ข้าไม่ได้จะแก้ตวั ว่าอันอ๋องไม่ได้ทํา เพียงแต่มขี อ้ สงสัย
บางประการ ในเมือเมือวานเป็ นงานแต่ง สตรีปกติทไหน ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 4

จะเข้าไปเพ่นพ่านเรือนด้านใน เรืองนีไม่แน่ว่ามีจงใจ
อยากทําข้าวสารให้เป็ นข้าวสุก"
"หยูเยว่ฟาง! เจ้านึกว่าตนเองเป็ นเสนาบดีแล้วจะข่มเหง
รังแกกันเช่นไรก็ได้ร!ึ ? บุตรสาวข้าก็บอกแล้วว่านางหา
โอกาสพบอันอ๋องได้ยาก จึงคิดจะใช้โอกาสก่อนกลับจวน
นําโอสถจากหมอเทวดาเข้าไปถวาย ลูกข้าได้ยนิ ว่าอัน
อ๋องเจ็บป่ วยหนักเรือรังมาป่ านนียังไม่หายดี ก่อนนีมี
โอกาสพบหมอทีชํานาญการรักษาแผลภายนอก นาง
เจตนาดีคดิ จะมอบยาลําค่าเป็ นของขวัญงานแต่ง เฮอะ
หากลูกข้าคิดจะปี นป่ ายโดยใช้วธิ เี ช่นนี นางจําเป็ นจะต้อง
พาบ่าวติดตามตนไปด้วยรึ? ไหนจะทหารคุม้ กันด้านหน้า
ห้องหนังสืออีกเล่า คนมีตงมากมาย
ั หากคิดจะทําไม้ให้
กลายเป็ นเรือหลอกล่อท่านอ๋องไปทีรโหฐานไม่งา่ ยกว่า
รึ?" ราชครูหลานถกคอขึนเถียงหยูเยว่ฟางอย่างไม่
เกรงใจ ตังแต่เมือวานเขาก็โกรธจนไฟในใจไม่มอดดับเลย
สักชัวยาม
บุตรีทเขาเฝ้
ี าถนอมมาตังแต่เล็ก กลับถูกคนสารเลวอย่าง
อู่เหวินซวนคิดล่วงเกิน ต่อให้เป็ นท่านอ๋องเขาก็ไม่เห็นอยู่
ในสายตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 5

"ฝ่ าบาท บุตรีกระหม่อมคิดการไม่รอบคอบจริง แต่นนั

เพราะนางมีเจตนาดี ใครจะคิดว่าความหวังดีนนจะ...
ั ฝ่ า
บาทขอทรงโปรดให้ความยุตธิ รรมกับบุตรีของกระหม่อม
ด้วย" ราชครูหลานทิงตัวลงโขกศีรษะอย่างอัดอันตันใจ
หยูเยว่ฟางสีหน้าบิดเบียว ในใจเต็มไปด้วยความโทสะ
"ฝ่ าบาท ขอทรงมีรบั สังให้สบื สวนเรืองนีให้ชดั เจน คืน
ความยุตธิ รรมให้ทุกฝ่ ายด้วยพ่ะย่ะค่ะ"
ฮ่องเต้อู่เหอตีเอนกายอยูบ่ นบัลลังก์มงั กร เขายกมือเท้า
คางมองพวกขุนนางทีเถียงกันจนหน้าดําหน้าแดง เห็นได้
ชัดว่าพวกทีถือหางองค์ชายองค์อนและพวกที
ื รูจ้ กั
แยกแยะดีชวต่ ั างก็รว่ มกันร้องเรียนอันอ๋องจนรายชือใน
ฎีกายาวเป็ นหางว่าว ส่วนฝ่ ายอันอ๋องก็พยายามชู
ประเด็นว่าเป็ นฝีมอื ผูอ้ นบ้
ื าง เป็ นแผนของสตรีบา้ ง
ตังแต่เปิ ดประชุมวันนีก็เถียงกันมาเกือบครึงชัวยามแล้ว
ต่างฝ่ ายต่างทวีความรุนแรงขึนส่วนหนึงเพราะหากอัน
อ๋องถูกลงโทษ นันเท่ากับมีรอยด่างพร้อยในตัวเขาแล้ว
สิทธิในการเป็ นรัชทายาทก็จะลดลงไปด้วย
"ขุนนางทังหลาย" หลังจากเงียบมานานสุดท้ายฮ่องเต้ก ็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 6

ตรัสขึน ขุนนางทียังเถียงกันอยูส่ งบลงเมือได้ยนิ "เรือง

ของอันอ๋องนีเป็ นเรืองทีทําให้ราชวงศ์เสือมเกียรติจริง แต่
มิใช่เรืองเร่งด่วนทีต้องจัดการตอนนี บุตรสาวของราชครู
หลานเองก็คงต้องรักษาตัวและปลอบประโลมกันให้ดคี ง
มิใช่จะพูดคุยได้ในวันสองวัน เราว่าให้หมอหลวงไปดูแล
นางให้ดกี ่อนเถอะ ส่วนเรืองนีพวกเจ้ายังไม่ตอ้ งรีบ เรา
จะต้องให้ความยุตธิ รรมกับทุกฝ่ ายแน่นอน ทีสําคัญทีสุด
ยามนีคือการต้อนรับราชทูตจากทังสามแคว้นต่างหาก"
ฮ่องเต้อู่เหอตีกวาดสายตาไปทัวท้องพระโรง
"สิงใดทีเป็ นข้อขัดแย้งภายในของต้าถง เราขอให้พวกเจ้า
เก็บเอาไว้เสียก่อน อย่าให้ราชทูตพวกนันพบช่องทําให้
ราชสํานักเราแตกแยก ยามนีต้าถงความสมัครสมาน
สามัคคีไว้ การมาของพวกต่างแคว้นครังนี ล้วนจงใจมา
เพือข่มเหงต้าถง หากพวกเราอ่อนแอแตกกันเสียแล้ว จะ
เอาอะไรไปสูค้ นอืนเขาได้"
"ฝ่ าบาทตรัสได้ถูกต้องแล้ว ยามนีพวกเราต้องสนใจเรือง
รับราชทูตก่อน"
"เจ้ากรมพิธกี ารจะเป็ นคนจัดการดูแลพวกราชฑูต แต่เรา
ต้องการให้มหาเสนาบดีทงสองและสภาขุ
ั นนางช่วยรือดู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 7

พันธะสัญญาเก่าระหว่างแต่ละแคว้น จะให้คนเขามาเอา
เปรียบไม่ได้"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"
"ยามนีศัตรูทน่ี ากลัวทีสุดของเราคือซือฟั ง หวังว่าขุนนาง
ทุกท่านจะช่วยเราจับตามอง หากใครมีความคิดดีๆ ก็
เสนอมาได้... นอกจากนีพวกเจ้าควรเตรียมตัวสําหรับงาน
ล่าสัตว์ ชาวต้าถงเราจะข่มขวัญพวกราชทูตพวกนันด้วย
ฝีมอื ของเรา ใครล่าสัตว์ใหญ่ได้ เราจะมีรางวัลอย่างงาม"
*
ปึ ก!
"เสด็จพ่อ!" อันอ๋องกุมหน้าผากทีโดนฮ่องเต้ปาแท่นฝน
หมึกใส่จนเลือดไหล เหล่าขันทีมองอย่างหวาดๆ แต่ไม่
กล้าเข้าไปช่วยพยุง
"เจ้าโง่ สร้างแต่เรืองไม่เป็ นเรือง" ฮ่องเต้ปรายตามองอัน
อ๋องอย่างรังเกียจ
"เสด็จพ่อลูกผิดไปแล้ว ลูกไม่ได้ตงใจ
ั ขอเสด็จพ่อทรงพระ
เมตตาด้วย" อันอ๋องคุกเข่าก้มหัวตํา ทูลขอความเมตตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 8

ไม่หยุด
ในชีวติ นีหากถามว่าอันอ๋องกลัวผูใ้ ดมากทีสุด เขาตอบได้
ทันทีเลยว่าคือฮ่องเต้อู่เหอตี ตังแต่เด็กจนโตเขาไม่เคย
คลายความกลัวยามเผชิญหน้ากับพระบิดาลงได้เลย
"เสด็จพ่อ!"
"ไปขอขมานางซะ ต่อให้ตอ้ งคุกเข่าหน้าประตูจวนสกุล
หลานเจ้าก็ไปทําซะ"
"เสด็จพ่อแต่ขา้ เป็ นถึง..." ท่านอ๋องอย่างเขาทําไมต้องไป
ขอขมาขุนนางชันตําแบบนันด้วย
ฮ่องเต้อู่เหอตีสูดหายใจลึก ดูเหมือนสติปัญญาของโอรส
องค์นยากจะขุ
ี ดขึนมาจริงๆ
"เป็ นถึงท่านอ๋อง เฮอะ เป็ นถึงท่านอ๋องจะไม่ตอ้ งกินต้อง
ใช้หรือไร? ในหัวเจ้ามีอะไรอยูบ่ า้ ง สิงทีรําเรียนมาหลายปี
นีหายไปไหน หรือมารดาเจ้าประคบประหงมเลียงดูเจ้า
เสียจนในหัวมีแต่นุ่น"
"เสด็จพ่อ..."
ฮ่องเต้อู่เหอตีเดินอ้อมโต๊ะมายืนอยูต่ รงหน้าพระโอรส
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 9

"เชือพระวงศ์จะทําอะไรก็ได้ จะใช้อํานาจแค่ไหนก็ได้ จะ
เลวทรามแค่ไหนก็ได้ แต่ตอ้ งรูจ้ กั กลบเกลือนเก็บงําความ
ตําช้าของตัวเอง รูจ้ กั วางแผนใช้คน ใช้อาํ นาจ ใช้ชอเสี
ื ยง
ถ้าจะต้องให้คนเห็นด้านดํามืดของตน นันควรจะเป็ นวิธ ี
สุดท้ายทีจะแสดงออกมา เพราะถ้าคนไม่กลัวจนยอมสยบ
พวกมันก็จะลุกฮือมาต่อต้านเรา เจ้าเข้าใจหรือไม่?"
"กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ"
"ถ้าเข้าใจจริงๆ เจ้าจะทําเรืองโง่มากมายขนาดนีรึ?"
ฮ่องเต้รสู้ กึ อยากจะซัดกําปั นใส่หน้าพระโอรสแต่กท็ รงข่ม
อารมณ์เอาไว้ "สกุลหลานไม่ได้มขี นุ นางชันสูงก็จริง แต่
นับเป็ นญาติหา่ งๆกับฮองเฮา ทีเราให้เจ้าไปขอขมา มิใช่
ให้เจ้ายอมลงให้สกุลหลาน แต่เจ้าควรรูจ้ กั แสดงให้คนอืน
ดู ท่านตาของเจ้าเพียรชักแม่นําทังห้าว่าเรืองเมือวานเป็ น
ฝีมอื คนอืนชักใย หากเจ้ายังคิดอยากจะเอาตัวรอดก็ใช้
หัวคิด ไปขอขมาแสดงความบริสุทธิใจกับสกุลหลาน ยิง
เอิกเริกยิงดี"
ตามจริงฮ่องเต้ไม่อยากชีแนะทางออกให้อนั อ๋อง แต่
เพราะยามนีใกล้ตอ้ งรับราชทูตและมีปัญหาพัวพันหลาย
ด้าน เขาไม่ตอ้ งการให้เชือพระวงศ์ชนสู
ั งถูกสังลงโทษให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 0

เป็ นทีเสือมเกียรติในสถานการณ์เช่นนี
"หากทําให้ฝ่ายสกุลหลานยอมเจรจาได้กย็ งดี
ิ "
"ยอมเจรจาหรือพ่ะย่ะค่ะ"
"ใช่ นอกจากขอขมาแล้ว ให้เจ้าเสนอชดเชย ฝ่ ายนัน
เรียกร้องอะไรมาก็ลองพิจารณาดู หรือไม่เจ้าเสนอแต่ง
นางเสีย สตรีชอเสี
ื ยงสําคัญทีสุด ยามนีชือเสียงนาง
เสียหาย เจ้าก็ควรรับผิดชอบให้เหมาะสม"
"เสด็จพ่อแต่ลกู เพิงแต่งงาน"
"รูต้ วั ด้วยรึวา่ เพิงแต่งงาน! หากรูต้ วั เหตุใดยังมีเรืองปลุก
ปลําสตรีอนในวัื นแต่งงานได้ หา!" ฮ่องเต้ตบโต๊ะดังปั ง อัน
อ๋องสะดุง้ เฮือกรีบย่นคอหนี
"ลูกผิดไปแล้ว ลูกผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"
"ไปจัดการให้ดี แต่อย่างบีบคันทางสกุลหลานเป็ นอันขาด
ไม่วา่ ฝ่ ายนันจะตกลงหรือไม่ ให้ค่อยพูดจากัน อย่าโง่ทาํ
ให้เรืองบานปลายไปมากกว่านี"
"ลูกทราบแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 1

"ดี... อีกอย่างหากคนสกุลหลานลังเล ก็ให้เสนอว่าจะแต่ง

นางเป็ นพระชายาฝ่ ายซ้าย"
"เสด็จพ่อ..."
ตามธรรมเนียมแต่โบราณ ฝ่ ายซ้ายสําคัญกว่าฝ่ ายขวา ใน
ท้องพระโรงขุนนางบุ๋นจะยืนฝั งซ้าย ขุนนางบู๊จะยืนฝั ง
ขวา เนืองด้วยค่านิยมทีให้ความสําคัญกับบุ๋นมากกว่าบู๊
การแต่งตังอืนๆ ก็ยดึ ตามธรรมเนียมนี หากตําแหน่ง
เท่ากัน แต่แบ่งซ้ายขวา ซ้ายยังถือว่าสําคัญกว่าอยูบ่ า้ ง
หลิวจ้าวอวีเพิงแต่งมายังไม่ทนั ครบวัน เขาก็อาจต้องแต่ง
ภรรยาเสมอ ตําแหน่งเท่าเทียมกัน อีกทังยังดูจะสูงกว่า
นางด้วย อย่างไรเสียหลิวจ้าวอวีก็เป็ นคนทีเขารัก แม้ชว่ ง
นีจะมีปัญหาทีทําให้เขาวางทิฐไิ ม่ลงอยูบ่ า้ ง แต่มใิ ช่อยาก
ข่มเหงนําใจนางถึงเพียงนัน
"ทําไม เจ้ามีปัญหารึ?"
อันอ๋องขบกรามส่ายหน้า "ลูกมิมปี ั ญหาพ่ะย่ะค่ะ"
"เช่นนันก็ออกไปสะสางเรืองของเจ้าให้เรียบร้อย"
"พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ" อันอ๋องลุกขึนจะถอยออกจากห้องทรง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 2

พระอักษร ฮ่องเต้เหลือบเห็นมือของอันอ๋องทีดามไว้ดว้ ย
แผ่นไม้ซงตั
ึ งแต่เข้ามามันไม่ไหวติงแม้แต่น้อย
"แขนเจ้าจะหายเมือไหร่?"
อันอ๋องแผ่นหลังตึงขึนมากระทันหัน เขากลัวฮ่องเต้จบั ได้
ว่าตนพิการเสียแล้ว "หมอหลวงให้ลูกพักใช้แขนไปสัก
ระยะ อีกไม่นานคงดีขนพ่
ึ ะย่ะค่ะ"
"หายช้าเกินไป ใกล้งานล่าสัตว์แล้ว พวกองค์ชายควรมี
ผลงานให้มาก"
"ลูกจะพยายามพ่ะย่ะค่ะ"
"อืม"
อันอ๋องลอบปาดเหงือลาฮ่องเต้ออกจากตําหนักเฉียนชิง
ลีกุย้ เฟยเห็นเลือดบนหน้าผากลูกก็ให้รสู้ กึ ปวดใจยิงนัก
แต่นางมิกล้าโวยวายทีหน้าตําหนักฮ่องเต้จงึ ให้คนเรียก
หมอหลวงและพาอันอ๋องไปทีตําหนักหยงเยว่เพือรักษา
ฮ่องเต้อู่เหอตีทิงตัวลงบนเก้าอี นึกถึงความผิดครังนีของ
อันอ๋องแล้วดําริถงึ คําบอกเล่าทีสืบทอดมาอย่างยาวนาน
ของบรรพบุรษุ นับตังแต่ตน้ ราชวงศ์ทสกุ ี ลอู่เลียงสตรีนํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 3

โชคเอาไว้
บุรุษในสกุลอู่สมัยนันล้วน 'ล่วงเกิน' สตรีผนู้ นทั
ั งสิน...
*
ในห้วงฝั นลึกลํา หลิวจ้าวเว่ยเห็นว่าตนอยูใ่ นห้องนอนที
แปลกตาห้องหนึง ครรภ์ของนางใหญ่จนขยับตัวลําบาก
แต่เพราะนางอยากให้เด็กแข็งแรงจึงกลันใจออกมาเดิน
ใกล้ๆ สวนดอกไม้
"ท้องโย้ขนาดนียังมาเดินกรีดกรายไปทัว หน้าไม่อาย
จริงๆ" สตรีผหู้ นึงเอ่ยขึนเสียงดังราวกับจงใจให้นางได้ยนิ
"ข้าไม่เข้าใจว่าทําไมท่านพ่อต้องรับนางมาอยูจ่ วนเรา
เป็นญาติรกึ ไ็ ม่ใช่ พวกสกุลเฉินไม่มปี ั ญญาเลียงเมีย
ตัวเองแล้วหรือไง?" สตรีอกี คนหนึงว่า
จ้าวเว่ยรูส้ กึ คับข้องใจ นางก้มพยุงท้องของตัวเองหมุนตัว
ช้าๆ คิดจะกลับไปทางเรือนของตน
"ข้าละเกลียดจริงๆ ผูห้ ญิงคนนีราวกับว่าเป็นปีศาจ เจ้า
เห็นหน้าตานางรึไม่ ดูเจ้าเล่หย์ วยวน
ั น่าขนลุกบอกไม่
ถูก"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 4

"ท่านพีว่าลูกในท้องนางเป็ นลูกแม่ทพั เฉินจริงหรือไม่?"

"เอ๊ะ ทําไมเจ้าถามเช่นนี"
"แปลกตรงไหน หากเป็ นลูกเฉินจิงจริง เขาจะส่งเมีย
ตัวเองมาอยูท่ นีี ทําไม ข้าว่ามารหัวขนนันอาจจะเป็น
ลูกผูช้ ายสักคนในจวนเราก็ได้"
"ตายแล้ว นีเจ้าคิดว่า..."
"ชูว่ วว ท่านอย่าเอ็ดไปสิ"
"เจ้าคิดว่าใคร พวกผูช้ ายจวนเราแต่งงานแล้วทังนัน"
"ก็ไม่แน่หรอก นางงดงามเหมือนปี ศาจจิงจอกขนาดนัน
บางทีอาจจะทําให้พวกผูช้ ายหลงใหลจนลืมตัวก็ได้"
"ใครล่ะ ท่านพีรองรึ ข้าเห็นสายตาเขาเวลามองนางผูน้ ี
ราวกับจะกลืนลงคอ"
"ก็ไม่แน่ หรือบางทีขา้ ว่าอาจจะเป็ นพีใหญ่ ดูใส่ใจประคบ
ประหงมกันออกนอกหน้า วันก่อนมิใช่สงให้ ั เชิญหมอ
เทวดามาช่วยดูนางรึ?"
"ตายล่ะ พีสะใภ้ใหญ่ฝีมอื โหดเหียมขนาดนัน ถ้าเด็กนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 5

เป็นลูกพีใหญ่ละก็..."
"พวกเจ้าพูดว่าอะไรนะ?"
สตรีท่าทางเกรียวกราดผูห้ นึงปาดเข้ามากลางวงสนทนา
หลิวจ้าวเว่ยไม่ทนั ได้ยนิ ว่าพวกนางพูดอะไรต่อกลุ่มควันก็
ม้วนเอาทุกอย่างหายไป ภาพปรากฎอีกครังขณะทีนางนัง
อยูท่ เก้
ี าอีด้านหน้าเรือนตน
มีชายหนุ่มหน้าตาหมดจดผูห้ นึงเดินยิมเผล่เข้ามา หญิง
สาวรูส้ กึ ว่าถูกคุกคามเพราะสายตาของเขาจึงคิดจะเลียง
กลับเข้าเรือนแต่อกี ฝ่ ายคว้าแขนนางไว้ นางไม่กล้าดินนี
เพราะกลัวล้มแล้วจะกระเทือนถึงเด็กในครรภ์
"คุณชายรองปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ"
"หลบข้าอย่างกับข้าเป็ นยักษ์เป็ นมาร เจ้ากลัวอะไรรึ?"
"คุณชายรองชายหญิงไม่ควรใกล้ชดิ ท่านปล่อยข้าเถอะ
เจ้าค่ะ"
"ฮ่าๆ ทําไม เจ้ากลัวสามีเจ้าจะรูแ้ ล้วเขาจะหึงหวงงันรึ?"
"คุณชาย..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 6

"น่าขําจริงๆ ป่ านนีเจ้ายังไม่รตู้ วั อีก เจ้าคิดว่าเฉินจิงมันจะ

ไม่รรู้ วึ ่าจะเกิดอะไรขึนบ้างถ้าส่งเมียทีงดงามขนาดนีมา
อยูท่ นีี "
"ท่านหมายความว่ายังไง?" มือของนางสันเทา อาราม
ตกใจทําให้นางปวดแปลบในท้องน้อย
"เจ้าคิดว่าแค่ผหู้ ญิงกับเด็กในท้อง คุม้ ค่าจะเป็ นเชลยแลก
กับเสบียงมหาศาลของกองทัพได้ร?ึ ช่างสําคัญตัวจจริงๆ
นะ ถ้าสกุลอู่ไม่ได้ประโยชน์อะไรนอกจากต้องเลียงดูเชลย
แบบเจ้ารอวันให้เฉินจิงมารับ ...ทําไมพวกเราจะต้อง
เสียเวลาทําเรืองเช่นนีด้วย"
หญิงสาวนิงอึงสับสน นางไม่เข้าใจคําพูดของเขา ในหัวคิด
ตามไม่ทนั คุณชายรองผูน้ นก็
ั หวั เราะขึนอีก
"อีอคี นงาม จนป่ านนีแล้วเจ้าก็น่าจะฉลาดสักหน่อย สามี
เจ้าประเคนเจ้ามาถึงจวนสกุลอู่ดว้ ยตัวเอง เจ้าคิดว่าเขาไร้
เดียงสางันรึ?"
นางก้าวถอยไปทรุดตัวลงนังบนม้านังยาวอย่างอ่อนแรง
"ไม่จริง... ท่านโกหกข้า"
ชายหนุ่มยักไหล่ไม่แยแส เขามองท้องของนางแล้วระบาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 7

ยิมน่ารังเกียจ "เสียดายทีเจ้ายังมีมารหัวขนนีอยูใ่ นท้อง

ไม่เช่นนันอะไรๆ คง... ไม่เป็ นไร เพือคนงามอย่างเจ้า ข้า
รอได้"
อีอตี ะลึงมองเขา ดูแล้วชายผูน้ ไม่
ี ได้พดู เล่น หากนางไม่
ท้องอยูล่ ะก็ เขาคงลงมือไปแล้ว "คุณชายรองกรุณา
สํารวมด้วยเจ้าค่ะ"
"ข้าจะนับวันรอ อีอขี องข้า"
หญิงสาวรูส้ กึ กลัวจนขนลุก ทันทีทเข้
ี ามาในเรือนนางรีบ
เรียกหาบ่าวไพร่ สังใก้คนฝนหมึก นางต้องการเขียน
จดหมายไปแนวหน้า ให้เฉินจิงส่งคนมารับนางกลับบ้าน
นางอยูท่ นีี ไม่ได้แล้ว
หญิงสาวเขียนจดหมายแล้วส่งออกไป ฉบับแรกราวกับถูก
ทิงขว้างวางหาย นางจึงเขียนไปอีก ท้องนางใหญ่ขนทุ
ึ ก
วัน ยิงใกล้คลอดเท่าไหร่นางยิงกลัวเท่านัน
หญิงสาวเคยเขียนจดหมายทุกเดือน เปลียนมาเป็ นทุก
อาทิตย์ จนมาเป็ นทุกวัน แต่กลับไม่เคยได้รบั คําตอบที
ร้องขอ จดหมายจากแนวหน้ามีแต่เล่าชีวติ ประจําวันและ
บอกให้นางรักษาสุขภาพเท่านัน ไม่เคยเอ่ยถึงการให้นาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 8

ออกจากสกุลอู่
ทีจริงเฉินจิงไม่เขียนคําว่าสกุลอู่เลยด้วยซํา
จากความหวังเต็มเปี ยม อีอถี ูกจดหมายของเฉินจิงบัน
ทอนความไว้วางใจจนกลายเป็ นสินหวัง คิดทบทวนเรือง
ทีคุณชายรองอู่พูด ดูเหมือนจะไม่ใช่เรืองโกหก
สามีของนางมีขอ้ ตกลงอืนกับสกุลอู่
ข้อตกลงทีใช้นางเป็นเครืองมือ...
*
เช้านีของหลิวจ้าวเว่ยไม่สดใสนัก เพราะความฝั นเมือคืน
ทําให้นางรูส้ กึ ทรมานใจอย่างบอกไม่ถูก ครังแรกทีฝั นถึง
สตรีนามว่า อีอี นางเคยคิดอยูห่ ลายวันเพราะมีความรูส้ กึ
คุน้ เคยอย่างประหลาด แต่เพราะมีหลายเรืองต้องทําจึง
ไม่ได้ใส่ใจอีก
ครังนีเป็ นครังทีสองทีนางฝันถึงสตรีคนนี อีกทังเรืองราว
ยังต่อเนืองชวนให้สลดจนแม้แต่หลิวจ้าวเว่ยยังรูส้ กึ หดหู่
แม้จะลืมตาตืนขึนมาแล้ว
หญิงสาวถอนหายใจเฮือก นางทบทวนดูเรืองราวในฝัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 9

หากอีอมี อี ยูจ่ ริงตระกูลเฉินกับอู่ในฝันจะใช่ตระกูล

เดียวกับในต้าถงหรือไม่
ตระกูลเฉินของเฉินหรงปั ว?
หญิงสาวนึกถึงแม่ทพั หนุ่มทีไม่ได้พบหน้ากันมาพักใหญ่ก็
รูส้ กึ กังวล หากบุรุษนามว่า 'จิง' ผูน้ นเป็
ั นคนตระกูลเฉิน
บางทีครังหน้าทีนางพบเฉินหรงปั วอาจจะลองถามเขาดู
หากว่าเป็ นแค่เรืองเพ้อฝั นตืนหนึงไม่มคี นจริงก็แล้วไป
แต่หากมีคนในฝั นจริงๆ...
หญิงสาวหันหน้าไปมองหน้าต่างเงียบๆ ลึกๆ ในใจนาง
รูส้ กึ หวาดกลัวว่าอีอจี ะมีสว่ นเกียวพันกับนาง
ครังแรกทีฝั นถึงอีอผี นู้ นเต็
ั มไปด้วยความทรมานและคับ
แค้น นางใช้เลือดเขียนอักษรด้วยความแน่วแน่ มันคง
และน่ากลัวจนแม้กระทังหลิวจ้าวเว่ยก็รบั รูไ้ ด้ถงึ แรง
อาฆาตของนาง
ถ้าหากว่าอีอผี นู้ นมี
ั สว่ นเกียวข้องกับตน หลิวจ้าวเว่ยก็อ
ยากรูว้ า่ ก่อนหน้านันเกิดอะไรขึน ทําไมสตรีทอ่ี อนโยน
ละมุนละไมถึงเพียงนันจึงเปลียนเป็ นพยาบาทและจม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 0

ทะเลทุกข์
"คุณหนู ไม่สบายหรือเจ้าคะ?" อาหนิงเห็นสีหน้าหลิวจ้าว
เว่ยไม่ดนี กั จึงเอ่ยถามขึน
"เปล่าหรอก ด้านนอกนันมีขา่ วอะไรบ้าง?"
"ทางตําหนักอ๋องยังเงียบอยูเ่ จ้าค่ะ แต่ทางฝังสกุลเจิน ได้
ยินว่านายท่านใหญ่สกุลเจินกําลังจะหย่าภรรยา" อาหนิง
เล่า
"จะหย่าป๋ ายซู่องิ แล้วหรือ? ช้ากว่าทีข้าคิดเอาไว้เสียอีก
เจินจิงยินผูน้ ีมีความอดทนน่าดู" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยอย่างไม่
ใส่ใจนัก โฉมสะคราญกําลังจะโบกมือให้บ่าวออกจากห้อง
อาเจินก็เปิ ดประตูพรวดเข้ามา
"คุณหนู เจ้าคะ นายท่านให้คนส่งจดหมายมาให้เจ้าค่ะ"
"จดหมาย?" หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจ นางกับบิดาอยูใ่ นจวน
เดียวกัน เหตุใดต้องใช้จดหมายพูดคุย หญิงสาวรับ
กระดาษมาคลีออก สาวใช้ทงสองก็
ั มองตามด้วยความ
สงสัย
"นายท่านเขียนว่าอะไรหรือเจ้าคะ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 1

"ไม่มอี ะไร เพียงแต่เขาจะใช้ขา้ ไปรับหน้าคนอืนแทนสกุล

หลิว" หลิวจ้าวเว่ยยิมหยัน "งานล่าสัตว์ปีนีบิดาข้าจะขอ
ลาไม่ตามเสด็จ ข้าจะเป็ นตัวแทนสกุลหลิวไปร่วมงาน
แทน"
"นีมันอะไรกัน นายท่านรูท้ งรู
ั ว้ ่าคนทังเมืองกําลังมองมาที
สกุลหลิวเพราะเรืองของฮูหยินกับตําหนักอ๋อง ตัวเองยัง
ไม่กล้าออกไปพบผูค้ นแล้วเหตุใดต้องผลักคุณหนูไปฟั ง
คําครหาด้วย" อาเจินบ่นอย่างเหลืออด รูส้ กึ ไม่ยุตธิ รรม
อย่างยิง
"ท่านพ่อคงอยากสังสอนข้า" หลิวจ้าวเว่ยคาดเดา วันก่อน
ตอนพบกันนางไม่ได้ไว้หน้าหลิวเฉียนนัก แน่นอนว่าเขา
จะต้องหาทางเอาคืน
"คุณหนูอย่าไปเลยเจ้าค่ะ คนอืนในจวนมีแต่จะปิ ดประตู
เงียบไม่ยอมออกไปเจอหน้าคน ท่านอย่าไปให้คนอืนดู
หมินเลยเจ้าค่ะ"
"ท่านพ่อสังแล้วลูกอย่างข้าขัดได้หรือ? อย่าห่วงไปเลย ข้า
เองก็เบือจะต้องเก็บตัวอยูใ่ นจวนเต็มที ได้ออกไปร่วมงาน
ใหญ่เช่นนี น่าสนุกจะตายไป"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 2

อาเจินยังคงห่วง "แต่วา่ ..."

หลิวจ้าวเว่ยรีบตัดบท "เอาล่ะ มาช่วยข้าดูดกี ว่าชุดไหน
ถึงจะเหมาะสําหรับไปร่วมงานครังนี" นางเอ่ยยิมๆ แล้ว
เรียกให้สาวใช้ยกหีบผ้าทังหมดออกมาเพือเตรียมตัว
*
ลึกสุดด้านในตําหนักหยกของซือฟั ง ค่ายกลนับร้อย
ซ้อนทับกันเป็ นปราการทําให้สถานทีแห่งนีปลอดภัยทัง
จากคนนอกบุกรุกและกันไม่ให้คนในออก มันถูกใช้เป็ น
สถานทีลับในการปิ ดด่านฝึ กวิชาของรัชทายาทฮูเจียเล่อ
ทุกปี
เพียงแต่ในปี นทุี กอย่างต่างออกไป ชายหนุ่มทีควรง่วนอยู่
กับการปรับลมปราณฝึกวรยุทธ์กลับนังนิงเงียบอยูบ่ น
เก้าอี สองมือของเขากุมอยูบ่ นด้ามดาบอย่างเบือหน่าย
ตรงหน้าของฮูเจียเล่อเป็ นโฉมสะคราญทีแปดทิศจะพบสัก
คน หญิงสาวผูน้ ีเขาช่วยนางมาจากข้างถนน ด้วยความ
บังเอิญจึงรับนางเข้ามาในวัง จากตําแหน่งนางกํานัลเล็กๆ
มาสูพ่ ระสนมของเขา ทุกอย่างเป็ นไปอย่างรวดเร็ว
รวมถึงความโปรดปรานทีเขามอบให้นางอย่างล้นทะลัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 3

จนสตรีผนู้ กลายเป็
ี นทีริษยาไปทัว
หญิงงามพิลาศทีแม้แต่พระจันทร์ยงั ต้องหลบให้กบั ความ
งามจับใจของนาง ทว่ายามนีนางถูกตรึงแขนขา และต้อง
นังคุกเข่าอยูบ่ นพืนอย่างสินท่า ไร้สง่าราศี
"เซียโหลว" เสียงแหบกร้านของฮูเจียเล่อดังขึน หญิงสาว
เหลือบตาขึนมองเขาเล็กน้อยก่อนจะนิงเสีย "เจ้ารูห้ รือไม่
ว่าข้ามองเห็นอะไรยามทีมองใบหน้านี" ฮูเจียเล่อจ้องนาง
จ้องลึกราวกับมองย้อนไปถึงวันวาน
ชาติกอ่ นเขาถูกสตรีผนู้ ีหักหลังอย่างเลือดเย็น ทังทีเขารัก
นางด้วยชีวติ และจิตใจ แต่สุดท้ายนางใช้ความไว้ใจของ
เขาลงมือสังหารพระบิดาของเขาขณะทีเขาปิ ดด่านฝึกวิชา
ข่าวนันมาถึงกลางคันทําให้ลมปราณในตัวเขาตีกลับ เกิด
ธาตุไฟเข้าแทรก กลายเป็ นคนคลุม้ คลังกระหายเลือด
เขาในยามนันละสินความสนใจทุกสิง มุง่ หมายแต่จะชําระ
แค้นและนองเลือดอย่างไม่หยุดยัง เขาให้สายลับทังหมด
ของซือฟั งสาวหาตัวนาง ในขณะทีเขาจัดการประหารพี
น้องทังหมดทีคิดจะชิงบัลลังก์
แผ่นดินซือฟั งนองไปด้วยโลหิต ไม่มกี ลุ่มอํานาจใดกล้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 4

ลุกขึนมาท้าายความกระหายเลือดของฮูเจียเล่อ เขากุม
อํานาจในซือฟั งอย่างเผด็จการและนับวันรอการล้างแค้น
ในทีสุดก็ได้ขา่ วนาง ได้ยนิ ว่านางเป็ นหญิงงามอันดับหนึง
ของถงเยียน บุตรสาวคนโตของสกุลหลิวนามว่า หลิวจ้าว
เว่ย กลหญิงงามใช้ได้ผล แต่ฮอ่ งเต้ตา้ ถงขีขลาดและ
เนรคุณ
เขาได้รตู้ วั ตนนางไม่นานก็มขี า่ วว่านางถูกขับออกจากถง
เยียน ด้วยข้อหาเล่นคุณไสยต่างๆ นานา คนอืนอาจไม่รู้
แต่ฮเู จียเล่อรูด้ ี ทีนางต้องออกจากถงเยียนเพราะฮ่องเต้
ต้าถงกลัวว่านางอยูใ่ นเมืองหลวงแล้วแผนการลับจะถูก
เปิ ดโปง ใบหน้าของนางหากพบเข้ากับชาวซือฟั งทีเคย
เจอสนมของฮูเจียเล่อ เขาจะต้องยอมรับการล้างแค้น
อย่างรุนแรงจากซือฟั ง
ดังนันนางจึงไม่ควรอยูใ่ นถงเยียน... และไม่ควรมีชวี ติ อยู่
ตอนนันฮูเจียเล่อกําลังคิดว่าจะเข้าถึงตัวนางได้อย่างไร
ฮ่องเต้สนุ ัขของต้าถงก็เป็ นคนผลักนางออกมาเอง เขา
ลอบติดตามรถม้าของนาง ยืนมองนางลนลานหนีคนที
ฮ่องเต้สง่ มาเพือฆ่านาง มองนางหวาดกลัวดินรนสามวัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 5

สามคืนในป่ าจนแทบสินเรียวแรงก่อนจะยืนมือเข้าไปช่วย
เมือพบนางเขายอมรับว่าความรักทีมีต่อนางมิได้จากหาย
แต่ไฟแค้นในอกก็โหมกระพือไม่หยุด ยามนางเล่นงิวว่า
จําเขาไม่ได้เขาก็ยอมเล่นด้วยสักครา ช่วยให้นําให้อาหาร
นางจนอิมหนําก่อนจะค่อยๆ ทรมานนาง
เขากับนางเคยมีความสัมพันธ์กนั มานับครังไม่ถว้ นใน
ตําหนักบูรพา แต่ครังนันเป็ นอะไรทีบ้าบินทีสุด เจ็บปวด
ทีสุด ทรมานทีสุด ไม่ใช่แค่นางทีรูส้ กึ ฮูเจียเล่อเองก็
เช่นกัน เขาไม่อาจควบคุมตัวเอง ยามเมือลงมือกับนางมี
แต่ความบ้าคลังไร้สติ มีเพียงความแค้นทีนําทางครังแล้ว
ครังเล่า
เขาเกลียดนาง เกลียดอย่างลําลึก เกลียดจนไม่อาจให้
อภัย ในขณะเดียวกันเขาก็เกลียดตัวเองทีลึกๆ ยังอาวรณ์
จนไม่ลงมือฆ่านางเสียที
การข่มเหงดําเนินไปครังแล้วครังเล่าในถําทีพบในป่ า ยิง
เห็นนางดินรนทุขทรมานก็ปลึกปี ศาจร้ายในตัวเขา เขา
อยากเห็นนางทรมานจนตาย ให้สาสมกับการทรยศหลัก
หลังทีนางกล้าทํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 6

ถึงเขาจะเป็ นปี ศาจบ้าคลังทีไม่อาจควบคุมตัวเอง แต่เขาก็

ยังเป็ นฮ่องเต้ของซือฟั ง วันหนึงมีองครักษ์มาส่งข่าวให้
เขาเกียวกับเรืองกบฎ เนืองจากเขาไม่อยูใ่ นซือฟั งคนที
โดนกดหัวเอาไว้จงึ กล้าผยองขึนมา
เขาออกไปเพือจัดการสังงานพอกลับมาก็ไม่พบนางแล้ว
ชายหนุ่มสังให้องครักษ์ออกค้นหาไปทัวป่ าแต่กลับไม่เจอ
ร่องรอย ยามนันสถานการณ์ในฉางซาบานปลายเขาเลย
ต้องย้อนกลับไปซือฟั ง ทิงองครักษ์เอาไว้ให้ตามหาตัว
นาง
หลังปราบกบฎเขาได้รบั บาดเจ็บต้องพักฟื นอยูน่ านนับ
เดือน ในเวลานันเขาได้พบกับนักพรตทีมีวชิ าแกร่งกล้า
นักพรตแก้ไขธาตุไฟทีแตกซ่านของเขาและสอนให้เขา
ควบคุมวรยุทธ์ทฝึี กไม่สาํ เร็จก่อนหน้านี ทุกอย่างกินเวลา
เกือบห้าเดือน
เขาได้รบั ข่าวของสตรีผนู้ นอี
ั กครัง ได้ยนิ ว่านางอาศัยอยู่
ในอารามเก่าซ่อมซ่อแห่งหนึงอย่างยากลําบาก ฮูเจียเล่อ
ไม่ได้รอ้ นใจทีจะไปหานาง เขาคิดว่าการอยูใ่ นอาราม
เช่นนันก็นบั เป็ นบทลงโทษอย่างหนึงของคนทรยศ เขา
ค่อยๆ เดินทางจนมาถึงเจิงหูอย่างลับๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 7

เพียงแต่ทุกอย่างสายเกินไป
อารามแห่งนันเปลียนเป็ นตอตะโก ทุกอย่างราบเป็ นหน้า
กลอง ส่วนสตรีผนู้ นถู
ั กประหารด้วยวิธที ทรมานที
ี สุดและ
น่าอับอายทีสุด ยิงไปกว่านันคือเด็กในท้องของนาง
เด็กทีถูกผ่าออกมาทําพิธสี าปแช่ง ถูกตราหน้าว่าเป็ นมาร
ศาสนา เป็ นตัวอัปมงคลตําสุดในภพมนุษย์
ฮูเจียเล่อทีควบคุมตัวเองได้แล้วในยามนันกลับรูส้ กึ ขาด
สติอกี ครัง
เขาเกลียดนาง เขาแค้นนาง แต่เขาไม่ได้ตอ้ งการให้นาง
ตาย!
ชายหนุ่มคิดว่านันเป็ นฝั นร้ายแล้ว จนกระทังองค์รกั ษ์อกี
กลุม่ ลากเซียโหลวตัวจริงมาอยูต่ รงหน้าเขา ราวกับถูกตบ
ให้ได้สติ ถูกเตือนให้เห็นว่าสิงทีตนลงมือทําไปก่อนหน้านี
เป็ นเรืองไร้สาระและผิดมหันต์
เขาข่มขืนผูห้ ญิงคนหนึง... ผูห้ ญิงทีไม่เคยทําผิดต่อเขา
นางอุม้ ลูกของเขาอย่างทนทุกข์ และตายอย่างทรมาน ทัง
ทีไม่ได้เกียวข้องอะไรกับซือฟั งเลย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 8

ฮูเจียเล่อคล้ายคนบ้า
เขาสังให้ควักดวงตาของเซียโหลวตัวจริง ถลกหนังหน้าที
เคยสวมหน้ากากมนุ ษย์ออกมา เขาทําลายวรยุทธ์นาง
และเลาะเส้นเอ็นขา ทุกๆ วันให้คนคุมตัวนางลากออกไป
บนถนนกลางเมืองหลวง ประจานให้คนเห็นโทษของการ
ทรยศหักหลัง
สองปี ทต้ี าถงต้องการรังเขาเอาไว้ในซือฟั ง ต้องการมาก
ถึงขนาดลงมือกับอดีตฮ่องเต้ ฮูเจียเล่อมอบสองปี นนั
ให้ตา้ ถง ก่อนทีเขาจะกรีฑาทัพบุกต้าถงราบเป็ นหน้า
กลอง ใช้เวลาเดินทัพและพิชติ ต้าถงในปี เดียว ด้วยความ
บ้าระหําทังหมด
เขาเคยใช้ชวี ติ อยูใ่ นวังหลวงของต้าถงครึงปี จึงรูท้ ุกซอก
ทุกมุมทีนัน ทังยังรูร้ ายละเอียดฐานทัพรวมถึงแผนการ
รับมือของกองทัพต้าถงทังหมด
เขาฆ่าเฉินหรงปั วทีอยูเ่ ป็ นด่านสุดท้ายหน้าประตูเมืองถง
เยียนด้วยมือตัวเอง ส่วนฮ่องเต้อู่เหอตีนันมันเลือกจะฆ่า
ตัวตายบนบัลลังก์ทอง นอกจากนีสมาชิกราชวงศ์ทงหมด ั
ถูกจับเป็ นเชลย พวกผูช้ ายถูกประหาร พวกผูห้ ญิงถูก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 9

ส่งไปใช้แรงงาน ต้าถงถือว่าสินแผ่นดินนับตังแต่นนั
เขาพิชติ ต้าถงแก้แค้นดวงวิญญาณอดีตฮ่องเต้ แต่ยงั มี
เรืองเดียวทีจนวันตายเขาก็ยงั คงติดค้างอยูใ่ นใจ นันก็คอื
สตรีทเขาพบในป่
ี า สตรีทตอนแรกมองเขาด้
ี วยสายตามี
ความหวังและสํานึกในบุญคุณทีเขายืนมือไปช่วยเหลือ
นางยามคับขัน สตรีทดวงตากลายเป็
ี นสีเลือดยามทีอยูใ่ ต้
ร่างเขา สตรีทต้ี องถูกสาปแช่งและไม่ได้ตายดีเพราะท้อง
ลูกของเขา
ฮูเจียเล่อตังศาลให้นาง เขาออกรบอย่างบ้าคลังและทุก
เมืองทีพิชติ ได้เขาจะตังศาลหนึงขึน สร้างรูปเคารพทีเอา
เค้าโครงใบหน้านางมาปั น เขาหวังว่าด้วยแรงศรัทธาของ
ผูค้ นจะช่วยส่งนางไปยังภพภูมทิ ดีี และล้างความรูส้ กึ ผิด
บาปในใจเขา
แต่จนวันตายฮูเจียเล่อก็ไม่อาจลืมด้วยตาสีเลือดคูน่ นั และ
เขารูว้ ่าต่อให้เขาตังอีกพันศาลหรือสร้างอีกร้อยอาราม
นางก็ไม่ให้อภัย...
"เจ้ารูห้ รือไม่ มีสงหนึ
ิ งทีข้าสงสัยมาตลอด" ฮูเจียวเล่อเชย
คางของนางขึนบังคับให้สบตา "ข้าสงสัยว่าในใจเจ้าเคยมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 0

ข้าบ้างไหม?"
ชาติกอ่ นตอนทีนางลงมือวางยาฮ่องเต้ฮเู ตีย เคยมีสงั แวบ
หรือไม่ทจะคิ
ี ดถึงเขา หรือในชาตินี ตอนทีโกหกเขา ตอน
ทีคิดจะวางยาเขา เคยรูส้ กึ ผิดสักนิดหรือไม่
"ไม่" เซียโหลวตอบอย่างทระนง นางเป็ นทหารทีพร้อม
พลีชพี เพือชาติบา้ นเมือง ความคิดเรืองส่วนตัวนันไม่
สําคัญเลยเมือเทียบกับภารกิจ
"งันรึ" ฮูเจียเล่อหัวเราะแห้งๆ เขาขยับกลับขึนไปนังบน
เก้าอีอีกครัง "มาดูกนั เถอะว่าหัวหน้าของเจ้าจะกล้า
เหยียบเข้ามาทีนีหรือไม่"
ก่อนหน้านีฮูเจียเล่อเล่นงิวไปกับนาง หลอกนางว่าเขาจะ
รีบปิ ดด่านฝึกวิชาเพือพานางไปบ่อนําพุรอ้ นตามทีนาง
ร้องขอ เมือรูว้ นั เวลาเซียโหลวก็สง่ ข่าวออกจากตําหนัก
บูรพา ดังนันเวลานีจึงเป็ นช่วงทีดีทสุี ดทีจะลอบทําร้ายเขา
"จะไม่มใี ครมา" เซียโหลวพูดอย่างแน่วแน่
"จริงรึ? บุรุษต้าถงล้วนเป็ นเช่นนันสินะ ชอบให้สตรีออก
หน้า ส่วนตัวเองก็มดุ อยูใ่ ต้กระโปรงผูห้ ญิง ช่างไร้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 1

ยางอาย" ฮูเจียเล่อเอ่ยหยัน
"ท่านรูไ้ ด้อย่างไรว่าข้าเป็ นชาวต้าถง บางทีขา้ อาจจะเป็ น
คนทีอืนก็ได้"
ฮูเจียเล่อไม่ตอบแค่เลิกคิวมองราวกับว่านางเพิงถาม
คําถามทีโง่ทสุี ดออกไป
เซียโหลวกัดริมฝีปากก้มหน้านิง นางนึกภาวนาไม่ให้เฉิน
หรงปั วบุกมาวันนี
ฮูเจียเล่อให้นิวเคาะด้ามดาบอย่างเบือหน่าย เซียโหลว
รูส้ กึ อึดอัดไปกับเสียงเคาะทีดังก้องไปทัวห้อง
ฮูเจีอเล่อหลับตาลงฟั งเสียงเคาะไปเรือยๆ ก่อนจะค้างนิว
เอาไว้เมือสําผัสได้วา่ ลมมีการเปลียนแปลง
"จะไม่ออกมาหรือ?" เขาพูดขึน เซียโหลวรูว้ า่ เขาไม่ได้พูด
กับตน แต่พูดกับคนทีซ่อนตัวอยู่ ฮูเจียเล่อยืนขึนเต็ม
ความสูงก่อนจะตรงไปกระชากผมเซียโหลวจนหงายหลัง
"เฉินเฟยฉี! สตรีนางนีเป็ นอีกคนหรือไม่ทสมควรแล้
ี วทีจะ
ตายเพือต้าถง" ฮูเจียเล่อตะโกนกลัวเสียงหัวเราะ "เจ้า
พวกขีขลาดทีส่งสตรีมาตายแทนตัวเอง เจ้ายังกล้าเรียก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 2

ตัวเองว่าแม่ทพั อยูอ่ กี หรือ บรรพชนเจ้าคงภูมใิ จหน้าดูท ี

ลูกหลานส่งสตรีมาปี นขึนเตียงข้า"
รอบข้างมีแต่ความเงียบ ฮูเจียเล่อรออยูอ่ ดึ ใจหนึงก็ยวยุ ั
อีกครัง "ไม่รวู้ า่ กองทัพต้าถงฝึกทหารเช่นไร แต่นาง
ปรนนิบตั ขิ า้ อย่างชํานาญ ดูแล้วคงเคยบริการให้พวกเจ้า
มาไม่น้อย ...ทหารต้าถงเป็ นเช่นนีทุกคนหรือไม่ ถ้าเป็ น
เช่นนีข้าว่าเจ้าน่าจะเลิกต่อสูไ้ ปเอาดีดว้ ยการเปิ ดซ่อง คง
จะรุง่ เรืองไปอีกร้อยปี "
"เจ้า!" เซียโหลวตะโกนแต่ถูกฮูเจียเล่อตวัดหลังมือใส่หน้า
นางจนเลือดกลบปาก
"มาดูกนั ว่าบุรุษต้าถงของเจ้าจะมีความกล้ามาช่วยเจ้า
หรือไม่ หรือทีแท้กพ็ วกรักตัวกลัวตาย ทีผลักผูห้ ญิงมา
ตายแทนตัวเอง"
ฮูเจียวเล่อวาดดาบวางลงพาดคอเซียโหลวอย่างช้าๆ เขา
ค่อยๆเลือนให้ปลายสกิดให้เป็ นรอยเลือดค่อยๆ ไหล
ออกมาซิบๆ
"เจ้ากลัวหรือไม่?" ฮูเจียเล่อถามนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 3

"ไม่" นางกัดฟั นตอบ "ไม่จําเป็ นต้องมีใครมาช่วยข้า ชีวติ

ข้าไม่จาํ เป็ นต้องมีใครมารับผิดชอบ ข้าเลือกมาทีนีเอง
และทําพลาดเอง ต่อให้ตายก็สาสม" คําพูดนีนางตะโกน
เพือให้คนทีซ่อนอยูไ่ ด้ยนิ
"กล้าหาญ! ข้าชืนชมสตรีตา้ ถงตรงความใจกล้านีแหละ ดู
แล้วมีเสน่หจ์ ริงๆ" ฮูเจียเล่อหัวเราะเสียงดัง "นางพูดแล้ว
ว่าไม่ตอ้ งให้ใครช่วย คราวนีก็มาดูเถอะว่าแม่ทพั ใหญ่
ของต้าถงจะหนีเอาตัวรอดตามลําพังแบบทีนางบอก
หรือไม่"
ฮูเจียเล่อเงยหน้ามองกวาดไปรอบห้อง "มาพนันกันเถอะ
ถ้านางตายเจ้ารอด แต่ถา้ นางรอดเจ้าตาย ข้านับถึงสิบ
ถ้าเจ้าเลือกให้ตวั เองรอดก็แค่ซ่อนต่อไป แต่ถา้ เลือกให้
นางรอดก็แค่ออกมาเจอหน้ากัน"
"...."
"หนึง สอง สาม... หก... เจ็ด แปด เก้า..."
ฉับ!
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 4

แม้บรรยากาศในราชสํานักจะไม่สดู้ เี พราะการ
เปลียนแปลงสัญญาทีจะตามมาพร้อมคณะทูต แต่ใน
เมืองถงเยียนกลับครึกครืนเป็ นอย่างมาก ร้านรวงกลับมา
มีชวี ติ ชีวา ข่าวคาวฉาวโฉ่ก่อนหน้านีดูจะถูกสยบลง
ชัวคราว ผูค้ นมุง่ ความสนใจไปทีคณะทูตอย่างสินเชิง
นอกจากซือฟั ง มีคณะทูตของไป๋ หลิน และชาวหุย
แน่นอนว่าไม่มซี ยงหนูแม้จะมีดนิ แดนติดต่อกันมากที
สุดแต่กลับเป็ นศัตรูคู่อาฆาตกันมาตลอด ดังนัน
ความสัมพันธ์จงึ มีแต่การออกศึกเท่านัน
ในบรรดาแคว้นทีเป็ นมิตรกับต้าถง ซือฟั งนับว่าเป็ นแคว้น
ทีถือสัญญาสงบศึกกับต้าถงมายาวนานทีสุด แม้จะขึนชือ
ว่าเป็ นแคว้นทีรวมหลายชนเผ่าและมีนิสยั ค่อนข้าง
เหียมโหด แต่นบั ตังแต่มกี ารลงนามก็ไม่เคยรุกรานต้าถง
จนทําให้ชาวบ้านในต้าถงค่อนข้างสนิทใจกับชาวซือฟั ง
การติดต่อค้าขายเป็ นไปอย่างสนิทสนม
การเลียงต้อนรับทูตในตอนแรกเป็ นไปอย่างเรียบง่าย มี
แต่พวกเชือพระวงศ์ชนสู
ั งกับสภาขุนนางทีเข้าร่วม เจตนา
คงต้องการแสดงท่าทีของต้าถงต่อการมาในครังนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 5

ต้าถงจะไม่ยอมถูกรังแกง่ายๆ และจะไม่สนเปลื
ิ องเพือ
ต้อนรับคนทีคิดจะเอาเปรียบตน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้สนใจเรืองการเมืองนัก นางง่วนอยูก่ บั
การจัดการความสัมพันธ์ของสกุลเจิน ป๋ าย และกวน
ก่อนทีตนจะต้องเดินทางไปร่วมพิธลี า่ สัตว์ของฮ่องเต้
"ยามนีป๋ ายซู่องิ ถูกหย่าและกลับไปทีสกุลป๋ ายแล้ว แต่อกี
ไม่กวัี นจะถูกส่งตัวไปทีอารามเมืองเถิง" ปานเก๋อหัว
รายงานเสียงเรียบ
หลิวจ้าวเว่ยกวาดสายตาตรวจสอบจดหมายทีถูกลอก
เลียนลายมือมาแล้ว อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้ายก็สง่ คืนให้
ปานเก๋อหัว
"ก่อนทีป๋ ายซู่องิ จะออกจากถงเยียนเจ้าต้องส่งจดหมาย
ฉบับนีให้ถงึ มือคุณชายใหญ่สกุลกวน แล้วพาคนไปรอที
นอกเมืองจินหยางตามทีข้าเคยบอก ทําทุกอย่างให้
เรียบร้อย"
"ขอรับคุณหนู" ปานเก๋อหัวก้มหน้าลงตํา รูส้ กึ เลือดในกาย
เริมอุ่นขึนมาเพราะการกําจัดสกุลกวนกําลังจะเริมขึน
จริงๆ แล้ว "แต่ว่าท่านให้ขา้ ไปจัดการทางจินหยางเช่นนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 6

แล้วใครจะคุม้ กันตอนท่านไปร่วมพิธลี า่ สัตว์เล่าขอรับ"

"ทหารหลวงมีตงมากมาย
ั เจ้าไม่ตอ้ งผะวง จัดการสิงทีข้า
สังให้เรียบร้อยก็พอ"
"ขอรับ" ปานเก๋อหัวตอบรับแล้วออกไปจากห้อง สวนกับมี
ฝู่ ทเข้
ี ามาพร้อมเสือขนสัตว์สดี าํ
"คุณหนูเอาเสือขนสัตว์ไปด้วยดีหรือไม่เจ้าคะ ช่วงนีของปี
ลมแรง โดนลมมากๆ อาจจะป่ วยได้นะเจ้าคะ"
หลิวจ้าวเว่ยมองสาวใช้ยมๆ
ิ "ถ้าเห็นว่าดีกเ็ อาไปด้วย
เถอะ"
"คุณหนูจะให้เพิมชุดขีม้าด้วยหรือไม่เจ้าคะ?"
"ไม่ตอ้ งหรอก ข้าไม่ถนัดเรืองพวกนี ไปร่วมงานก็
เพียงแต่ไปดูผอู้ นแสดงฝี
ื มอื ตัวข้าคงไม่รว่ มล่ากับใคร
เขา" หลิวจ้าวเว่ยขีม้าเป็ นแต่ถา้ เลียงได้นางยินดีเลียง
ดีกว่า
พวกสาวใช้ชว่ ยกันจัดเตรียมชุดให้เหมาะสมและถูกต้อง
ตามฐานะของนาง ยามนีหลิวจ้าวเว่ยเป็ นท่านหญิงแล้ว
จึงแต่งได้มากกว่าตอนไม่มบี รรดาศักดิแต้กไ็ ม่ควรเกิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 7

ฐานะ ดังนันทุกอย่างจึงถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวดเพือ
ไม่ให้เป็ นจุดอ่อนทําให้คนเล่นงานได้
ในขณะทีจวนสกุลหลิวทุกอย่างเป็ นไปอย่างเงียบๆ
ทางด้านจวนสกุลเฉินในเมืองหลวง เฉินซุ่ยกําลังตืนเต้น
ยินดีเป็ นอย่างมาก หลายเดือนมานีบิดาบังคับให้เขาอยู่
แต่ในจวน คัดลอกกฎตระกูลพันจบ ทําให้เขาแทบไม่เห็น
เดือนเห็นตะวัน พอลอบหนีออกไปก็ถูกโบยจนหลังเกือบ
หักจึงไม่กล้าทําอีก ต้องกลํากลืนทําตัวเหมือนพวก
บัณฑิตหนอนหนังสือ
"ในทีสุดข้าก็จะได้ออกจากจวนเสียที ข้าอยูแ่ ต่ในจวนจน
จะเฉาตายอยูแ่ ล้ว ท่านพ่อนะท่านพ่อ" เฉินซุ่ยกระตือรือ
ร้นเป็ นอย่างมาก เขาเตรียมอาวุธทังดาบทังธนูครบมือ
"พวกเจ้าคอยดู งานล่าสัตว์ปีนีข้าจะสร้างชือให้สกุลเฉิน"
เขาประกาศกับพวกบ่าวทีปาดเหงือตามอยูด่ า้ นหลัง
ราชครูเฉินหรูเหยียนมองลูกชายทีเหมือนปลาได้นําแล้ว
ส่ายหัวอย่างละเหียใจ เขาอยากให้ลกู เดินทางบัณฑิตเช่น
ตนเอง แต่เฉินซุ่ยกับมีนิสยั เช่นพวกทหารสกุลเฉิน เกียจ
คร้านการเขียนอ่านอย่างยิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 8

"ท่านราชครู ท่านแม่ทพั ได้สง่ ข่าวมาบ้างหรือไม่ขอรับ" ตู้

เสียวเสียนเข้ามาถาม เฉินหรูเหยียนส่ายหน้าตอบ
"ไม่ตอ้ งห่วงหรอก เฟยฉีรแู้ ล้วว่าต้าถงต้องต้อนรับทูต ใน
ฐานะแม่ทพั ใหญ่เขาต้องมาปรากฎตัว"
ตูเ้ สียวเสียนขมวดคิว "กลัวแต่เหตุการณ์ทางนันติดพัน
แล้วจะทําให้มาไม่ทนั ฝ่ าบาทจะทรงกริวเอาน่ะสิขอรับ"
เฉินหรูเหยียนนิงไปแล้วถอนหายใจ "ยามนีสถานการณ์
ส่อเค้าไม่สดู้ ี สามแคว้นทีมาครังนีเจตนามาบีบคันต้าถง
อย่างชัดเจน ไม่รพู้ วกมันได้ขา่ วภายในของเรามาจาก
ไหนถึงได้รวมหัวกัน"
"คงมีสายในราชสํานัก หรือไม่กพ็ วกทีเคยร่วมมือกับซ่ง
ซืออ๋องนําข่าวกลับไปทําการนัดแนะต่างแคว้น" ตูเ้ สียว
เสียนวิเคราะห์
"หากเป็ นเช่นนันก็นบั ว่าจัดการได้ กลัวก็แต่จะมีคนอืนชัก
โยงอยูเ่ บืองหลัง ส่งข่าวภายในให้พวกแคว้นอืน" เฉินหรู
เหยียนกล่าวอย่างหนักใจ
"ใครจะทําเรืองเช่นนัน ถ้าเป็ นขุนนางของต้าถงข้าไม่เห็น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 9

ว่าจะเป็ นประโยชน์อนั ใดทีทําให้พวกต่างแคว้นรวมหัวกัน

มากดขีเรา"
"ประโยชน์ในทีลับ มิใช่เรืองทีจะเป็ นไปไม่ได้ อย่างไรก็คง
ต้องระมัดระวังไว้"
"เช่นนันข้าจะให้คนของเราคอยจับตาดู พวกทูตอาจจะ
ติดต่อกับคนขายข่าวก็ได้"
"ทําเช่นนันเถอะ" เฉินหรูเหยียนเห็นด้วย เขาคิดจะพูด
อะไรต่อแต่เฉินซุ่ยถือธนู วงเข้
ิ ามาหา
"ท่านพ่อ! ท่านคอยดู ข้าจะล่าเสือให้ทา่ นให้ได้ สกุลเฉิน
ของเราต้องเป็ นทีหนึงในงานล่าสัตว์ปีนี ข้าจะสร้างชือให้
จวนเราเอง" เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างมาดมัน เขายกธนูขนง้ ึ าง
ให้บดิ าดูอย่างตังใจ
"เอาเถอะ แต่จะทําอะไรอย่าบ้าบินใจร้อน คิดให้รอบคอบ
ระวังอย่าให้บาดเจ็บ หากเจ้าได้แผลกลับมามารดาเจ้าคง
ปวดใจ"
"ท่านพ่อไม่ตอ้ งห่วง ลูกจะดูแลตัวเองให้ด"ี
ตุบ!
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 0

พวกบ่าวทีกําลังยกหีบขนของไปขึนรถม้าทําม้วนภาพตก
ลงมา เฉินซุ่ยตกใจคิดจะไปคว้าไว้แต่เขาไม่ทนั ตูเ้ สียว
เสียน "นีภาพอะไรหรือคุณชายน้อย ทําไมท่านต้องพกไป
ลานล่าสัตว์ดว้ ย"
"นันมัน นันมัน..." ภาพนันเขาคิดจะเอาไปอวดสหาย ทัง
อยากเปรียบเทียบกับคุณหนูสกุลหลิวผูน้ นั
เฉินหรูเหยียนเห็นสีหน้าอําอึงของลูกก็คว้าม้วนภาพมา
จากตูเ้ สียวเสียนแล้วคลีออกดู
"คุณชายน้อย นีมิใช่ทา่ นหญิงซินหลิงหรอกหรือ?
คุณชายน้อยท่านมีรกั ปั กใจถึงขนาดพกรูปวาดสตรีแทน
ตัว..."
"นาง..." เฉินหรูเหยียนตะลึงไปวูบหนึง "นางคือคนทีขึน
รําบวงสรวง"
ตูเ้ สียวเสียนยิมหัวท่าทางหยอกล้อ "คนนันแหละขอรับ
ท่านหญิงซินหลิง หลิวจ้าวเว่ย นอกจากขึนรําบวงสรวง
นางยังเป็ นเทพธิดาของกองทัพเอียนเหอของเราด้วย ดู
เหมือนคุณชายน้อยจะตาถึง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 1

"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ กุนซือตูท้ า่ นเข้าใจผิดแล้ว" เฉินซุ่ยปฎิเสธ

เป็ นพัลวัน เขารีบแก้ตวั "รูปนีข้าได้มาตอนทีท่านพ่อสัง
ให้จดั ห้องเก่า ท่านพ่อท่านดูดา้ นหลังมีตราประทับตระกูล
เฉิน ทังยังลงนามว่าเฉินจิง ดูแล้วภาพนีน่าจะอายุนับร้อย
ปี ข้าเห็นว่าแปลกดี ทังยังบังเอิญมากทีคุณหนู หลิวผูน้ นั
หน้าเหมือนคนในภาพราวกับคนเดียวกัน เลยแอบเก็บ
เอาไว้"
เฉินหรูเหยียนพลิกดูดา้ นหลังเห็นจริงดังคําพูดบุตรชายก็
หน้าทะมึน "เจ้าคิดจะทําอะไรพิเรนท์ละสิไม่วา่ "
"ภาพนีอายุเป็ นร้อยปี แล้วรึ? น่าขนลุกจริงๆ ทําไมถึงมี
คนทีหน้าเหมือนกันได้ขนาดนี หรือว่าท่านหญิงซินหลิง
เป็ นญาติกบั ผูห้ ญิงในภาพ"
เฉินหรูเหยียนนิงเงียบ ก่อนหน้านีเขาเห็นหลิวจ้าวเว่ยขึน
รําบวงสรวงยังคิดว่าเคยเห็นนางมาก่อน ตอนทีเห็นทหาร
หญิงสวมหน้ากากหนังมนุ ษย์ยงรู ิ ส้ กึ คุน้ ตา พอเห็นภาพนี
อีกครังถึงจําได้ ห้องนันตอนทีขนย้ายมาทีถงเยียนเขา
เป็ นคนลงมือจัดเองกับมือ หลายสิบปี ก่อนเขาเคยเห็น
ภาพนีแล้วแต่มไิ ด้ใส่ใจ เพราะไม่คดิ ว่าสําคัญอันใด ไม่คดิ
ว่าจะได้พบสตรีทหน้ี าเหมือนนางราวกับคนเดียวกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 2

"เฉินจิง ใช่ชอบรรพบุ
ื รษุ ต้นตระกูลเฉินหรือไม่?" ตูเ้ สียว
เสียนถามขึน
"ใช่ เขาเป็ นคนนําทัพรวมแคว้น เป็ นผูก้ อ่ ตังต้าถงขึนมา
ด้วยเหงือและเลือดของเขา" ภายหลังเฉินจิงได้รบั
พระราชทานยศและราชทินนาม ทําให้ผคู้ นรูจ้ กั แต่
เอียนกัวกงแต่นามจริงของเขาน้อยคนนักทีจะรู้
"เช่นนันสตรีผนู้ คงเป็
ี นฮูหยินของเขา ข้าเคยได้ยนิ ว่าฮูหยิ
นของเอียนกัวกงหายสาปสูญตอนทีเขาไปทําศึก ทําให้
เขาโศกเศร้าจนต้องหนีไปอยูท่ เอี
ี ยนเหอ" ตูเ้ สียวเสียนก
ล่าว ผูค้ นทีศึกษาประวัตศิ าสตร์ตา้ ถงล้วนได้รบั บทเรียน
เช่นนีทังสิน
เฉินหรูเหยียนปรายตามองตูเ้ สียวเสียนเล็กน้อย ในฐานะ
ผูท้ รัี บสืบทอดบันทึกตระกูล ยามนีเขาเป็ นคนเดียวใน
ตระกูลเฉินทีรูค้ วามจริงของเหตุการณ์ เพียงแต่มนั มิใช่
เรืองน่าภาคภูมใิ จทีจะพูดออกไปให้ใครฟั งได้ คนสกุลเฉิน
รุน่ แล้วรุน่ เล่าจึงเก็บเงียบราวกับไม่เคยรับรู้
"ท่านพ่ออย่างทีกุนซือตูว้ า่ หรือว่าท่านหญิงซินหลิงผูน้ นั
จะเป็ นญาติของบรรพบุรษุ เรา นางหน้าเหมือนกันราวกับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 3

ฝาแฝด"
เฉินหรูเหยียนถอนหายใจ "มิใช่เช่นนันหรอก เฉินฮูหยินผู้
นีเป็ นคนบ้านแตกสาแหรกขาด บิดาเคยเป็ นโหวผูห้ นึง
แต่อายุสนั จวนก็ถูกปล้นฆ่าล้างโคตร ช่วงกลียุค
บ้านเมืองลุกเป็ นไฟ ทุกเมืองล้วนมีคนตังตัวเป็ นใหญ่
นายท่านสกุลเฉินเคยได้รบั นําใจจากบิดาของนาง จึงรับ
นางมาเลียงในจวน นางไร้ญาติขาดมิตร ตังแต่เล็กจนโตก็
นับว่าเป็ นคนสกุลเฉินผูห้ นึง ฮูหยินกับท่านเอียนกัวกง
เติบโตมาด้วยกัน มีรกั ปั กใจกันมาตังแต่เด็ก ผูอ้ าวุโสเองก็
มิได้คดั ค้าน สุดท้ายจึงแต่งงานกัน เสียดายพวกเขาไม่มี
ลูก น้องชายของเอียนกัวกงจึงรับสืบทอดตระกูลแทน"
"แปลว่านางไม่มที งญาติ
ั ไม่มที งลูั ก แบบนีเป็ นเรือง
บังเอิญหรือขอรับ" เฉินซุ่ยรูส้ กึ ไม่อยากเชือ คนสองคน
หน้าเหมือนกันถึงเพียงนีทังทีไม่ได้เป็ นญาติพน้ี องหรือ
สายเลือดเดียวกัน
เฉินหรูเหยียนไม่ตอบ เพราะเขาเองก็ไม่คดิ ว่าเป็ นเรือง
บังเอิญ
เขายังจําได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 4

เอียนกัวกงตายในสนามรบ ด้านในอกเสือมีแผ่นอักษรที
ถูกเขียนด้วยเลือด จนตายเขาก็กุมมันเอาไว้แนบอก ทัง
ยังสังเสียให้ฝังมันไปพร้อมกับร่างของเขา
อักษรทีเขียนด้วยเลือดแน่นอนว่ามิใช่ของดี หากไม่เป็ น
คําสาปแช่งก็ตอ้ งเป็ นคําสาบาน
สกุลเฉินถูกกดมานานหลายชัวอายุคนจะบอกว่าไม่
เกียวกับเรืองนีเลย เขาเองก็ไม่เชือ
...นึกไปถึงสตรีทดูี รอ้ นแรงฉูดฉาดในงานบวงสรวงฟ้ าดิน
เฉินหรูเหยียนพลันปรากฎความกลัวขึนมาในใจ
*
เนืองจากฮ่องเต้จะเสด็จพร้อมคณะทูต เหล่าขุนนางและ
ชนชันสูงจึงต้องไปรอรับเสด็จทีลานล่าสัตว์กอ่ น ลานล่า
สัตว์อยูด่ า้ นเหนือของถงเยียน เป็ นบริเวณทุง่ กว้างทีติด
กับป่ า
กรมพิธกี ารรับผิดชอบตังกระโจมทีพักนับร้อย เพือแสดง
ความน่าเกรงขามต่อหน้าพวกทูต สกุลหลิวไม่มใี ครมา
ยกเว้นหลิวจ้าวเว่ย หลิวเฉียนอ้างว่าป่ วยจึงลาราชการ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 5

ส่วนคนอืนๆ ไม่อยากออกมาสูก้ บั คําติฉนิ นินทาจึงปิ ด

ประตูอยูใ่ นเรือน
หลิวจ้าวเว่ยนังอยูใ่ นรถม้าทีฮ่องเต้เคยพระราชทานมาให้
พร้อมตําแหน่งท่านหญิง การร่วมงานครังมีสาวใช้ทงสาม
ั
และบ่าวชายของตระกูลหลิวอีกสีคนเดินทางมาด้วย แต่
ในรถม้าคันเดียวกับนางมีเพียงอาเจิน
พอพ้นจากตัวเมืองก็เริมเห็นรถม้าจากจวนขุนนางทีมุง่
หน้าไปในทิศทางเดียวกันยาวเป็ นขบวน หลิวจ้าวเว่ยเบือ
หน่ายการเดินทาง บางครังก็เปิ ดม่านออกชมทิวทัศน์ขา้ ง
ทางเป็ นครังคราว
จนเกือบถึงลานล่าสัตว์ นางเปิ ดม่านกวาดสายตาออกไป
ก็พบเนียเถียนชิงสวมชุดสีเทานังหลังตรงอยูบ่ นหลังม้า
พร้อมกับกลุม่ ขุนนางบุรษุ ทีขีม้ามาด้วยกัน พวกเขา
นําหน้านางอยูไ่ ม่ไกล
เนียเถียนชิงบนหลังม้าเป็ นภาพทีแปลกตาสําหรับหลิว
จ้าวเว่ย แต่ถงึ จะแปลกก็ไม่ได้ลดความงามของเขาลง
ชายหนุ่มดูสงู สง่าทว่าไม่ได้ความรูส้ กึ หยิงผยองน่า
หวาดหวัน กลับกันให้อารมณ์เรียบเรือยสบายใจอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 6

บอกไม่ถูก แสงแดดสาดมาจากด้านหน้า ชายหนุ่มยกมือ

ขึนป้ องแสงท่าทางเช่นนันช่างเป็ นอันตราย ชวนให้คนไม่
ทันระวังใจลุม่ หลงเขาได้ไม่ยากเลย
"คุณหนู มองอะไรอยูห่ รือเจ้าคะ?" อาเจินเห็นเจ้านายนาง
มองอยูน่ านแล้วจึงชะโงกหน้าออกไปบ้าง พอเห็นคุณชาย
เนียอยูไ่ ม่ไกลก็อดอมยิมหันมามองล้อคุณหนู ของนาง
ไม่ได้
ตังแต่ทงานเลี
ี ยงสกุลป๋ ายนางก็มองออกว่าคุณหนูของ
นางกับจ้วงหยวนผูน้ ีมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา อีกทัง
คุณหนูของนางดูไว้ใจและสงบทีสุดเวลาอยูใ่ กล้เขา
"คุณชายเนียนีรูปงามเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ นะเจ้าคะ
ยิงพอขีม้าก็ยงงาม
ิ ไม่รวู้ นั หน้าใครจะได้เป็ นฮูหยินของ
เขา ได้มองใบหน้าเช่นนันทุกวันคงสุขใจแน่" อาเจินจีบ
ปากจีบคอเอ่ยขึน นางเหล่มองหลิวจ้าวเว่ยทีนิงฟั งไม่
ตอบโต้แล้วเอ่ยสําทับ "เบืองบนไม่มผี อู้ าวุโส เบืองล่างไม่
มีญาติพน้ี องให้กวนใจ อีกทังดูแล้วนิสยั ใจคอคุณชายเนีย
ก็ดี คงไม่หกั หาญนําใจสตรี ฮูหยินของเขาต้องโชคดี
มากๆ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 7

หลิวจ้าวเว่ยฟั งพลางมองชายหนุ่มทีอยูบ่ นหลังม้า เนีย

เถียนชิงยิมเล็กน้อยขณะทีคุยกับสหาย นางฟั งคําพูดอา
เจินแล้วเก็บสายตากลับมา ในใจรูส้ กึ ขมฝาดอย่าง
ประหลาด หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา
"เสียดาย"
"คุณหนู ว่าอะไรนะเจ้าคะ?" อาเจินได้ยนิ ไม่ถนัดจึงถามซํา
"ไม่มอี ะไร อีกเดียวคงใกล้ถงึ ลานล่าสัตว์แล้ว ไม่รฝู้ ่ าบาท
จะให้พวกเราทนอยูท่ นีี กีวัน ขอให้มคี นล่าเสือได้ไวๆ
เถอะ" หลิวจ้าวเว่ยไม่ชอบการต้องนอนในกระโจม อีกทัง
ในทุง่ หญ้าเช่นนีมีนําน้อย จะใช้ทตี อ้ งลําบากให้คนไปหาบ
จากลําธาร ดังนันจึงต้องใช้อย่างประหยัด
"คงไม่กวัี นหรอเจ้าค่ะ คุณหนู มาทังทีตอ้ งสนุกให้มากนะ
เจ้าคะ กลับไปสกุลหลิวคงมีแต่เรืองให้ปวดหัว"
"ข้ารูแ้ ล้วล่ะ"
บทสนทนาหยุดลง รถม้าแล่นเข้าไปจอดในส่วนทีทหาร
เวรจัดไว้ อาเจินลงจากรถม้าไปเพือดูลาดเลาก่อนจะเรียก
นาง "คุณหนูลงมาได้เลยเจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 8

หญิงสาวยืนมืออกไปให้ประคองก่อนจะค้อมกายลอด
ออกมาจากประตูรถม้า แต่สงที
ิ ทําให้นางแปลกใจคือมือที
ยืนมารับมือนางไม่ใช่ของอาเจิน
หญิงสาวชะงักค้างเมือเห็นเนียเถียนชิงยืนอยูใ่ นทีๆ บ่าว
ของนางควรยืน เขาหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทางตกใจของ
นาง "ไม่พบกันนานท่านหญิง"
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ อายอย่างบอกไม่ถูก นางรีบลงมายืนชัก
มือกลับแล้วเอ่ยคําตามมารยาท นางเห็นอาเจินยิมน้อย
ยิมใหญ่อยูด่ า้ นหลังรถม้า "ขอบคุณคุณชายเนียที
ช่วยเหลือ"
พอเขามายืนอยูต่ รงหน้าหญิงสาวก็อดมองสํารวจตาม
นิสยั ของตนไม่ได้ ทุกครังทีพบเนียเถียนชิงนางจะมองเขา
อย่างละเอียดเสมอเพือให้แน่ใจว่าเขาสบายดี
"เหตุใดท่านดูคลําขึนเช่นนี?"
"ดูไม่ดรี ?ึ " ชายหนุ่มแปลกใจทีถูกทัก
"หามิได้ เพียงรูส้ กึ ว่าสีผวิ ท่านเปลียนไปเล็กน้อย"
"ฝ่ าบาทให้ขา้ ไปตรวจเส้นทางนําทีข้าเคยเสนอเลยต้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 9

ตากแดดตากลมอยูพ่ กั หนึงผลจึงกลายเป็ นเช่นนี" เขาเล่า

ด้วยท่าทีสบายๆ รูส้ กึ ยินดีทนางสั
ี งเกตเห็นเรืองเล็กๆ
ของตน "ช่วงทีผ่านมาข้าได้ยนิ ข่าวมาไม่น้อย ท่านไม่ได้
รับความเดือดร้อนใช่หรือไม่?"
"คุณชายเนียเห็นแล้วว่าข้าสบายดี" หญิงสาวหันไปมอง
รอบๆ เห็นว่าพวกตนอยูไ่ กลจากผูอ้ นระยะหนึ
ื ง ดังนันจึง
ไม่ตอ้ งกลัวคนจะแอบฟั ง
"วันงานแต่งอันอ๋องข้าไปร่วมงานด้วย"
"เหตุใดท่านถึงพูดเรืองนีขึนมาเล่า" เนียเถียนชิงไม่ใช่คน
ขีนินทา ถ้าไม่ใช่ธรุ ะหรือไม่ใช่เรืองทีนางสงสัยใคร่รเู้ ขาจะ
ไม่เอ่ยถึง เรืองในจวนอ๋องนางนับว่ารูร้ ายละเอียดอยู่
ดังนันจึงไม่จําเป็ นต้องให้เขาเล่า
ชายหนุ่มยิมบางๆ มองนางขณะทีเอ่ย "ข้าพูดเรืองนี
เพราะมีเรืองต้องถามท่าน ...อันอ๋องอภิเษกแล้ว เรือง
ถอนหมันของท่านนับว่าเรียบร้อยเบ็ดเสร็จ แต่หากปล่อย
ไว้อกี ไม่นานคนผูน้ นคงหาวิ
ั ธรี บั ท่านเข้าวัง" เนียเถียนชิง
หมายถึงฮ่องเต้ เขารูว้ ่าหลิวจ้าวเว่ยให้ความสเน่ หาที
ฮ่องเต้มตี ่อนางผลักดันแผนการถอนหมันกับอันอ๋องโดยที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 0

ชือเสียงของนางไม่มจี ดุ ด่างพร้อย แต่ถงึ ถอนหมันแล้ว

กลับไม่ใช่จดุ สินสุดของเรืองนี เพราะฮ่องเต้ตอ้ งหาทางรับ
นางเข้าวังแน่
"เขาจะไม่มโี อกาสนัน ท่านไม่ตอ้ งเป็ นห่วง" หลิวจ้าวเว่ยต
อบอย่างมันใจ
"ท่านจะมันใจได้อย่างไร มีสงใดที
ิ คนผูน้ นต้
ั องการแล้ว
ไม่ได้บา้ ง ข้ากลัวว่าท่านจะต้องเดือดร้อนหากเขาบีบ
บังคับจะเอาให้ได้" เนียเถียนชิงขมวดคิวไม่ชอบใจความ
มันใจเช่นนีของนาง ฮ่องเต้ผนู้ นเหมื
ั อนพยัคฆ์หลับใหล
เบืองหน้าดูเหมือนทรงพระเมตตา ทรงคุณธรรม แต่
เบืองหลังกลับเป็ นคนทีจิตใจโหดเหียมทีสุดผูห้ นึง
"แล้วท่านคิดว่าข้าควรทําอย่างไรถึงจะรอดพ้นได้" นาง
ช้อนตาขึนมองเขาพลางอมยิม พอเห็นว่าเขาขบคิดอย่าง
จริงจังก็ยงรู
ิ ส้ กึ วางใจ
เนียเถียนชิงคิดอยูพ่ กั หนึงก็เอ่ยเสียงหนักแน่ น "ฉวย
โอกาสตอนทีเขายังไม่ทนั คิดถึงเรืองท่าน รีบจัดการเรือง
แต่งงานเสียเถอะ"
หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิวสูงพอได้ยนิ เนียเถียนชิงพูดในใจรูส้ กึ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 1

คล้ายถูกดูหมิน เขาไม่เชือฝีมอื นางถึงกับจะให้นางรีบร้อน

แต่งงานเพือหนีฮ่องเต้ หญิงสาวเกร็งคอเอ่ยหยันออกมา
ด้วยแรงอารมณ์
"แต่งงานรึ? ท่านว่าข้าควรแต่งกับใครดีเล่า ใครจะ
เหมาะสมมาแต่งขัดตาทัพกับคนอย่างข้า เชือพระวงศ์ ขุน
นาง เศรษฐี พ่อค้า ชาวนาชาวไร่ หรือขอทาน ท่านว่าคน
อย่างข้าเหมาะจะแต่งกับใคร!?"
"ข้า" เนียเถียนชิงสบตานางนิงๆ รอยความโกรธใน
ดวงตากลมทีเพิงถูกจุดขึนหายวับไปเมือเขาเอ่ยปาก
เช่นนี ชายหนุ่มดึงมือนางไปกุมเอาไว้เบาๆ แล้วเอ่ยอย่าง
สงบ
"ท่านหญิงหากท่านเต็มใจก็แต่งให้ขา้ เถอะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3

แสนชัง
# 52. ผิดแผน

หัวใจของหญิงสาวเต้นกระหนํา ใบหน้าของนางร้อนผ่าว
ขึนกะทันหัน แต่สหี น้าของนางยังคงนิงเฉย หลิวจ้าวเว่ยม
องดวงตาคูน่ นของเนี
ั ยเถียนชิง ในใจรูส้ กึ ไหวยวบไปกับ
ความตังใจของเขา
โฉมสะคราญสูดหายใจลึกก่อนจะค่อยๆ ดึงมือตนออก
จากการกอบกุม "ขอบคุณคุณชายเนียทีเป็ นกังวล แต่ตวั
ข้ายังไม่เคยพิจารณาถึงเรืองนีมาก่อน" นางกล่าวอย่าง
อ้อมค้อมนัก
เนียเถียนชิงฝืนยิม เขารูแ้ ก่ใจว่านางจะปฎิเสธ แต่กย็ งั คิด
อยากจะเสนอให้อย่างสือตรงกับใจตน "ท่านไม่ตอ้ งรีบปฎิ
เสธเสียเดียวนี เก็บเอาไปคิดก่อนเถิด วันใดต้องเลือกก็ให้
คิดถึงข้าบ้างก็พอ"
เนียเถียนชิงกล่าวด้วยนําเสียงอบอุ่น หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ว่า
กระบอกตาร้อนผ่าวขึนมาเมือฟั งคําพูดจริงใจของอีกฝ่ าย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4

ตลอดมาชายหนุ่มแสดงท่าทีเช่นไรต่อนางมิใช่นางดูไม่
ออก
แต่เป็ นคนอย่างนางมิคคู่ วรกับเขา... นางไม่เห็นช่องที
เหมาะสมกัน หากเขาแต่งนางจริงวันหน้าจะต้องเสียใจแน่
นางไม่อยากเห็นภาพนัน ไม่อยากเห็นเขาผิดหวังเพราะ
นางเป็ นต้นเหตุ
หญิงสาวเงยหน้าขึนกระพริบตาถีเพือไล่นําตาไม่ให้ไหล
นางหันมายิมตอบอีกฝ่ ายกลบเกลือบความฝาดขมในอก
"จ้าวเว่ยมาถึงแล้วรึ?" เสียงตะโกนทําให้หญิงสาวหันไป
มองอีกฟาก เห็นน้าชายของนางโบกมือเรียกนางจึงฉวย
โอกาสออกไปจากบรรยากาศน่าอึดอัดนี
"ข้าคงต้องขอตัวไปพบท่านน้าก่อน"
"ไปเถอะ ดูแลตัวเองด้วย"
"เจ้าค่ะ"
หญิงสาวรีบเดินหนีไปพร้อมกับสาวใช้ทยัี งตะลึงกับสิงที
เพิงได้ยนิ เนียเถียนชิงยืนอยูต่ รงนันมองแผ่นหลังนางจน
ลับสายตาพลางพ่นลมหายใจหนักๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5

บนภพมนุษย์นี มนุษย์ทุกคนล้วนถูกผูกวาสนาไว้กบั ใคร

บางคน ใครบางคนทีจะเป็ นอีกครึงของกันและกัน ดังที
คนชอบเรียกว่า เนือคู่ แต่การมีเนือคูม่ ใิ ช่จะเป็ นเรืองดี
เสมอไป
เทพชะตามีหน้าทีผูกด้ายแดงโยงวาสนาให้ผคู้ น แต่
สําหรับหญิงสาวนางถูกเทพชะตาผูกไว้กบั หายนะ เนือคู่
ของนางบนภพมนุ ษย์เปรียบเสมือนคูเ่ วรคูก่ รรม เป็ นคนที
จะต้องนําความทุกข์ ความคับข้องมาสูน่ างทุกๆ ชาติ
เทพชะตาอยูภ่ ายใต้อาณัตสิ วรรค์ การทํางานของเขาเมือ
ตัดสินมาแล้วก็เหมือนสวรรค์ลขิ ติ มนุษย์ทวไปมิ
ั อาจขัด
ขืน แต่ในวัฎจักรเวลาทีรวนไปเพราะเขา สิงทีกําหนดชีวติ
นางไม่ใช่ดา้ ยแดงอีกต่อไป แต่เป็ นการตัดสินใจของนาง
เท่านัน
แต่เนียเถียนชิงก็ยงั กลัว กลัวว่าตนอาจจะไม่สลู้ ขิ ติ ฟ้ า
สุดท้ายนางต้องเดินกลับทางเดิม มุง่ หน้าสูค้ วามทุกข์
ทรมานทีถูกผูอ้ นมอบให้
ื
ชายหนุ่มก้มมองสองมือของตน แม้จะฟื นคืนพลังและ
ความทรงจําทังหมด ทว่าบนในภพมนุ ษย์นี เขาไม่อาจใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6

พลังได้อกี แล้ว มิเช่นนันกายเนือมนุษย์คงมิอาจรับไหว

และสลายกลายเป็ นผง การทีเขาจะเปลียนอะไรได้มที าง
เดียวคือใช้ความสามารถของมนุ ษย์ผหู้ นึงเท่านัน
มีเพียงความเพียรของมนุ ษย์ทจะต่
ี อสูล้ ขิ ติ สวรรค์ได้
ดังนันตลอดมาเขาจึงใช้ชวี ติ อย่างมนุ ษย์ผหู้ นึง มีเพียง
ตอนเล่นงานเทพชะตาทีคิดจะเข้าถึงตัวหลิวจ้าวเว่ย
เท่านันทีเขาดึงพลังออกมาใช้ เพราะอีกฝ่ ายไม่ใช่คนเดิน
ดินการใช้พลังจึงไม่ผดิ กฎ แต่เขาจะใช้พลังทําร้ายมนุษย์
ไม่ได้เด็ดขาด
สําหรับภพมนุษย์แล้ว เทพ เซียน ปี ศาจ มาร ล้วนเป็ นสิง
แปลกปลอม หากไม่ใช่เทพทีมีหน้าทีบนภพมนุษย์
โดยตรง พวกเขาไม่อาจใช้พลังทีนีได้มฉิ ะนันพลังจะย้อน
เข้าหาตัว แม้แต่เซียนชันสูง หากจะลงมายังโลกมนุ ษย์ยงั
ต้องแบ่งภาคลงมาเกิดเป็ นมนุ ษย์หรือต้องงดใช้พลังทีนี
สวรรค์มขี อบเขต มีกฎ มีเขตแดนทีไม่อาจข้ามได้ เพือให้
แต่ละภพสามารถอยูไ่ ด้อย่างมันคง ไม่ให้เกิดการรังแก
ล้างผลาญกัน โดยเฉพาะพวกมนุ ษย์ทอ่ี อนแอทีสุด จึง
ได้รบั การปกป้ องมากทีสุด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7

ตัวเขาทีถูกพันธะฟ้ าดินกดเอาไว้มานับสิบชาติ ก็เพราะใจ

ร้อนฝ่ าฝืนกฎ ใช้รา่ งจริงกระโดดลงในบ่อวัฎสงสาร ด้วย
พลังวิญญาณระดับนัน ฟ้ าดินไม่มที างยอมรับได้ เขาจึง
ต้องรับบทลงโทษ
...หากตอนนันเขาใจเย็นกว่านัน คิดให้รอบคอบกว่านัน
นางคงไม่ถูกรังแกมานานถึงเพียงนี
และคงไม่ตอ้ งผูกวาสนากับเนือคูส่ ารเลวชาติแล้วชาติเล่า
ชายหนุ่มยิงคิดอารมณ์กย็ งขุ
ิ น่ มัว เมฆด้านบนเริมเปลียน
สีคล้ายตังเค้าฝน
*
"เดินทางเป็ นเช่นไรบ้าง?" เถาเฝิงชิงถามหลานสาว
"ดีเจ้าค่ะ เส้นทางมาทีนีสะดวกมาก พวกท่านคงทํางาน
กันหนัก" หญิงสาวตอบตามจริง
"ดีแล้ว ข้าสังให้คนเตรียมกระโจมพักไว้ให้เจ้าแล้ว ข้าจะ
พาไปดู"
"ขอบคุณท่านน้าทีเป็ นธุระเจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8

"เพราะทังจวนเจ้ามีแค่เจ้าทีเป็ นสตรีมาคนเดียว ข้าจึงให้

คนจัดกระโจมหน้าๆ เอาไว้ แถวนันมีทหารลาดตระเวน
ตลอด ทังมีคนพลุกพล่านจะได้ปลอดภัย" เถาเฝิงชิงบอก
ขณะพานางไปถึงกระโจมผ้าสีหม่น ด้านในมือเตียงนอน
อย่างของพวกทหาร แล้วก็มหี บี เก็บของกับเก้าอีอยู่
"พวกสาวใช้ให้นอนในกระโจมกับเจ้าได้ ส่วนพวกบ่าว
ชายให้ไปนอนรวมทีกระโจมข้าง"
"เจ้าค่ะท่านน้า" หญิงสาวตอบรับ แต่เห็นเถาเฝิงชิงคล้าย
มีอะไรจะพูดกับนางอีกจึงหันไปสังสาวใช้ "อาเจินเจ้า
ออกไปดูวา่ บ่าวคนอืนมาถึงหรือยัง ถ้ามาแล้วก็ให้ชว่ ยกัน
ขนของมาทีนี อย่าให้หลงไปกระโจมอืน"
"เจ้าค่ะคุณหนู" อาเจินรูว้ า่ เจ้านายมีเรืองจะคุยกันนางจะ
รีบเลียงออกไป
เถาเฝิงชิงเห็นว่าไม่มคี นอืนก็เริมถาม "เมือครูเ่ ห็นเจ้ากับ
คุณชายเนีย เจ้าสนิทสนมกับเขารึ?"
"ปี ทแล้
ี วตอนทีเกิดเรืองระหว่างกลับจากวังหลิงซาน
บังเอิญพบคุณชายเนียทีจุดพักม้า เขาได้ให้ความ
ช่วยเหลือข้าเอาไว้ไม่น้อยนับเป็ นผูม้ พี ระคุณของข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9

ต่อมาได้พบกันอีกครังในเมืองหลวงถึงรูว้ า่ เขาเป็ นจ้วง

หยวนชือดังไปแล้ว"
เถาเฝิงชิงฟั