Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผ้ ูเชียว

ชาญ

นางเป็ นถึงคู่หมันคู่หมายขององค์รัชทายาท แต่ใน

คืนวิวาร์ของพวกเขา กลับมีราชโองการให้ นางไป
แต่งงานกับเทพเจ้ าแห่งสงครามทีเป็ นอัมพฤกษ์
อัมพาต ในคือวันวิวาร์ของพวกเขา เจ้ าบ่าวทีเป็ น
อัมพฤกษ์อัมพาตกดนางไว้ ภายใต้ ร่างกายของเขา
ก่อนจะพูดขึน

“เจ้ าต้ องการให้ เจิน สังหารเจ้ า หรือมอบยา

พิษให้ เจ้ า”

หลิน ชูจิวเป็ นศัลยแพทย์ทมีี ชือเสียง ดังนัน

เธอจึงไม่ยอมถูกข่มขู่ได้ ง่ายๆ ก่อนจะหมุ่นตัวกลับ

1
เปลียนเป็ นกดชายร่างอัมพฤกษ์อัมพาตไว้ ภายใต้
ร่างของเธอแทน จากนันก็พูดขึน

“บอกมา ท่านอยากให้ ข้าทําลายขาของท่าน

หรือขาทีสามดี”

หลิน ชูจิวเป็ นแพทย์ศัลยแพทย์อัจฉริยะใน

ยุคทีทันสมัย ก่อนจะเดินทางผ่านการเวลามาอยู่ใน
ร่างของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิน ส่วนเขาคือ
องค์ชายทีมีชือเสียงในนามของเทพเจ้ าแห่ง
สงคราม ต่างก็เป็ นทีหวาดกลัวของผู้คนมากมาย

“ข้ า หลิน ชูจิน ไม่ใช่ผ้ ูหญิงทีดีงามอะไร ข้ าไม่

รู้ จักการเขียนคํากลอนอ่อนหวานไพเราะพวกนัน
แต่ถ้าข้ ารักท่าน ข้ ายินดีทีจะทําทุกอย่างเพือท่าน

2
ข้ ายอมเป็ นผู้แบกรับโทษของแคว้ น หรือแม้ แต่ช่วย
ท่านยึดแผ่นดินทีกว้ างขวางมาเป็ นของพวกเรา แต่
ถ้ าหากว่าข้ าเกลียดท่าน ข้ าพร้ อมทีจะควักหัวใจ
ท่านออกมา จากนันก็เลาะกระดูกท่านออก หลัง
จากทีท่านตายไป ข้ าก็จะทําลายแคว้ นทีงดงามแห่ง
นี”

3
ตอนที่ 151 : ตํา หนิ (PART 1)
ภายในหองพัก เสี่ยวเทียนเหยา นอนอยูบนเตียงอยาง
เงียบๆ และดูเหมือนวาเขายังอยูภายใตผลของยาสลบ ดังนั้นเขา
จึงยังไมไดตื่นขึ้นมาแมแตนอย

"หมออู" หลิน ชูจิ่วคนที่ยืนอยูนิ่งๆ ขมวดคิ้วของเธอขึ้น

"หวางเฟย ... ... " หมออูที่แทบจะอยากจะรองไหออกมา

เขากระพริบตาใหกับหลิน ชูจิ่ว และชี้ปากของเขาไปที่เสี่วเทียน
เหยา

เมื่อ หลิน ชูจิ่ว เห็นมันเธอก็เขาใจวาเขาหมายถึงอะไร แต

... ...

เธอไมกลาที่จะตอวาเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นหมออูจึง
สามารถโทษตัวเองที่โชครายเทานั้น
 ชวงเวลาตอมา หลิน ชูจิ่ว ก็ปฏิเสธที่จะเคารพเขาใน
ฐานะผูสูงอายุและพูดอยางเย็นชาขึ้น "หมออู ทานรูหรือไมวาทาน
ทําอะไรผิด? บาดแผลของ หวางเย มีความลึกมาก ดังนั้นจึงมี
แนวโนมที่จะติดเชื้อไดงาย และตอนนี้ทานก็แกะผาพันแผลของ
เขาออกแลว จึงมีโอกาสถึง 70% ที่เขาจะเปนไข และถาเขาเปน
ไข ใครจะรับผิดชอบ? แมวาเขาจะไมไดเปนไข แตการติดเชื้อก็
อาจทําใหขาของหวางเย ไมสามารถใชการไดอีกครั้ง "

หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดเกินจริง สิ่งที่เธอบอกเปนความจริง

การกระทําของเสี่ยวเทียนเหยา ถือวาเปนความประมาท และ
บาดแผลของเขาก็อาจติดเชื้อได ภาวะแทรกซอนระหวางหลังการ
ผาตัดไมสามารถคาดการณได

"ขา ขาไมได ... ... " หมออูรองขึ้น แตทําไมเขาไมสามารถ

อธิบายตัวเองได?

หวางเฟย ทานไมเขาใจทาทางของขาหรือ?
 "ทานไมไดอะไร? ทานไมรูหรือ? หมออูขารูวาทานไมได
ตั้งใจจะทําราย หวางเย ทานตองการใหแผลของเขาหายเร็วขึ้น
นั่นคือเหตุผลที่ทานแกะผาพันแผลออก แต ... ... "หลิน ชูจิ่ว
หยุดแลวหันไปมองที่เสี่ยวเทียนเหยา " ถาทานไมเขาใจพื้นฐาน
ของการดูแลหลังผาตัด ขาหวังวาทานจะไมทําอะไรเลยทั้งนั้น
เพราะการทําเปนเหมือนทานรูทุกอยางมันนารําคาญมาก ครั้ง
ตอไปถาทานไมรูวาปญหามันจะเกิดผลรุนแรงแคไหน ก็อยา
ตัดสินใจโดยไมปรึกษาขา ดวยเหตุนี้ ทานจึงจะไมทําใหเกิดปญหา
กับคนอื่นๆ"

หมออูซึ่งยืนอยูเฉยๆอยูในจุดเดิมจองมองไปที่หลิน ชูจิ่ว
และเช็ดเหงื่อของเขา

ที่จริงเขาคิดวาหวางเฟยของพวกเขาจะกลาวหาเขาอยาง
ไมเปนธรรม แตดูเหมือนวานางจะรูความจริง
 ถึงแมวาตัวเขาเองตองการที่จะแกะผาพันแผลเหลานั้น
ออก โดยไมมีคําสั่งของหวางเย เขาก็คงจะไมกลาที่จะคิดเชนนั้น
ตั้งแตแรก ใชไหม?

เมื่อรูวาหลิน ชูจิ่ว ไมไดกลาวหาเขาอยางไมเปนธรรม

หมออูก็รูสึกโลงใจ อยางไรก็ตามเขารูสึกกังวลวาหวางเย อาจรูสึก
ไมพอใจเพราะฉะนั้นเขาจึงเขาไปหาหลิน ชูจิ่ว เพื่อบอกใหนาง
แนใจวาเขาจะไมกลาทํามันอีก

หลิน ชูจิ่ว ระบายความโกรธของเธอออกมาแลว และไฟ

ภายในหัวใจของเธอก็ลดลงเชนกัน หลิน ชูจิ่วรูวาหมออูไมผิด
เพราะฉะนั้นเธอจึงไมเขาไปยุงกับมันอีกตอไปและขอใหหมออูไป
เอากลองการแพทยของเธอในหองผาตัดมา

เพราะเธอตองการทําแผลของเสี่ยวเทียนเหยา อีกครั้ง

"ขาจะไปเดี๋ยวนี้" หมออูวิ่งเร็วจนเกือบจะลมและชนเขา
กับกําแพง หลิน ชูจิ่ว ไดยินเสียงดัง ดังนั้นเธอจึงรูสึกเจ็บแทน

“หมออูเปนคนชรา แตก็ยังแข็งแรง "เขายืนอยูอยางนอย

แปดชั่วโมง แตการกระทําของเขายังคลองแคลวมาก จะไมนา
อิจฉาไดอยางไร!

หลิน ชูจิ่ว สายหัวและหัวเราะขึ้นเบา ๆ แตเมื่อเธอหัน

ศีรษะมาและมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เธอก็หยุดหัวเราะ

ผูชายคนนี้จริงๆ เลย ... ... เธอถึงกับไรคําพูด

ความโกรธของหลิน ชูจิ่วกลับมาอีกครั้ง ไมวาจะอยางไร

เธอก็ไมสามารถสนุกกับสภาพของเขาได

หลิน ชูจิ่ว ตรวจสอบอุณหภูมิของเสี่ยวเทียนเหยา และ

พูดขึ้น "ทานมีไข โชคดีที่มันไมสูง "
 หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจและเปดผานวมของเสี่ยวเทียน
เหยาออก และเธอก็เห็นผาฝายติดอยูกับบาดแผลของเขา หลิน ชู
จิ่ว ไมพบวามันแปลก

มันจะแปลกมาก ถามันยังคงสะอาดอยู

"ทําไมตองทําตัวประมาทเชนเด็ก ๆ ดวย" หลิน ชูจิ่ว

พึมพําดวยความโกรธ ในขณะที่หยิกไปที่ขาของเสี่ยวเทียนเหยา
อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา ไมบน "มันก็เพื่อตัวเองทานเอง
ดังนั้นทําไมทานจึงไมสามารถใหความรวมมืออีกสักหนอย?"

ตอนที่ 151 : ตํา หนิ (PART 2)

หลิน ชูจิ่ว หยิกที่ขาของเสี่ยวเทียนเหยา อีกสองสามครั้ง
แตเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดแสดงปฏิกิริยาใด ๆ หลิน ชูจิ่ว งงงวย
ดังนั้นเธอจึงถามขึ้น "ทานไมไดหลับจริงๆไมใหม?"
 เมื่อเปนเชนนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงตรวจสอบชีพจรของเสี่ยว
เทียนเหยา และในขณะนี้หลิน ชูจิ่วจึงชวยไมไดที่จะยอมรับวา
เสี่ยวเทียนเหยากําลังนอนหลับอยูจริงๆ

"ดูเหมือนวาขาผิดที่ตําหนิทาน ขาคิดวาทานแกลงทําเปน
หลับ" ไมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไดยินเธอหรือไม หลิน ชูจิ่ว ก็ขอ
โทษดวยความจริงใจ

ในเวลานี้ เสียงเคาะก็ดังออกมาจากประตู หลิน ชูจิ่ว ยืนขึ้น

และเดินไปที่ประตู ดังนั้นเธอจึงพลาดที่จะไดเห็นมุมปากของเสี่ยว
เทียนเหยาโคงขึ้นเปนรอยยิ้ม

เสี่ยวเทียนเหยา แกลงทําเปนหลับจริงๆ แตไมใชเพราะเขา

ตองการหลบหนีจากสิ่งที่เขาทํา แตเพราะวา… …

เมื่อหลิน ชูจิ่ว เขามาเขาตองการพักผอนจริงๆ อยางไรก็

ตาม จูๆ เขาก็ไดยินบทสนทนาของหลิน ชูจิ่วและหมออู เสี่ยว
เทียนเหยา อยากจะอธิบาย แตปากเล็กๆ ของหลิน ชูจิ่ว ตําหนิ
ออกมามากมาย ราวกับวาเขาทําผิดรายแรง

หลังจากการผาตัด หลิน ชูจิ่ว รูสึกเหนื่อยมาก และอีกอยาง

เสี่ยวเทียนเหยา ก็ไมรูวาจะเริ่มอธิบายจากที่ไหนและอยางไร เขา
ยังไมอยากโตเถียงกับนางดังนั้นเขาจึงหลับตาลงและแกลงทําเปน
หลับ หลิน ชูจิ่ว อาจรูสึกอับอายถาเขาตื่นขึ้นมา

ดังนั้น เวลานี้แมวาเขาจะตองการที่จะตื่นขึ้น เขาก็ไม

สามารถทําเชนนั้นได

โชคดีที่เขารูสึกเหนื่อยจริงๆ เขาจึงรูสึกไมอยากจะทําอะไร
ทั้งนั้น

เสี่ยวเทียนเหยา หลับตาลงและปลอยใหตัวเองนอนหลับ
สนิทไป
 หมออูเคาะประตูเพื่อนํากลองทางการแพทยมาใหหลิน ชู
จิ่ว หมออูไมรูวาเกิดอะไรขึ้นภายใน แตสัญชาตญาณของเขาบอก
เขาวาหวางเยของพวกเขา ไมไดทําใหนางยุงยาก ดังนั้นเขาจึงพูด
ขึ้นกอนจะจากไป "หวางเฟย ขาจะมาเปลี่ยนกับทานพรุงนี้เชานี้
นะขอรับ"

หลิน ชูจิ่ว สายหัวดวยความขบขัน จากนั้นเธอก็ปดประตู

และนํากลองยาเขาไปขางใน

บาดแผลของเสี่ยวเทียนเหยาเริ่มสกปรก ดังนั้นเธอจึง
จําเปนตองทําความสะอาดมันอีกครั้ง และเพื่อปองกันไมใหผาปูที่
นอนของเขาเปอน หลิน ชูจิ่ว ตองวางผาไวดานบน

สําหรับหลิน ชูจิ่ว เสี่ยวเทียนเหยาไมใชแคผูชายเทานั้น

แตยังเปนผูปวย และตอหนาของผูปวย หลิน ชูจิ่ว ก็ไมไดสนใจวา
จะเปนชายหรือหญิง หลิน ชูจิ่ว ยกขาของเสี่ยวเทียนเหยาขึ้นดวย
มือขางหนึ่ง ในขณะที่อีกขางกําลังวางผาไวดานลาง

สําหรับหลิน ชูจิ่ว การกระทํานี้เปนเรื่องปกติเทานั้น แต

สําหรับเสี่ยวเทียนเหยา การสัมผัสผิวหนังเปนเรื่องของความ
ใกลชิด

มือที่ออนนุมของนางจับขาของเขาเอาไว จูๆ ความรอนก็

โผลออกมาจากระหวางขาของเขา ... ... และในขณะนั้นรางกาย
ของเสี่ยวเทียนเหยา ก็แข็งคาง และดูเหมือนวามีแรงกระตุนที่ไม
สามารถควบคุมไดกําลังโจมตีที่หัวใจของเขา

หลิน ชูจิ่ว เจาเปนอันตรายจริงๆ!

เสี่ยวเทียนเหยา กัดฟนและแทบจะไมสามารถรอที่จะผลัก
หลิน ชูจิ่วออกหางจากเขาได แต ... ...

เขาก็ไมไดทําอะไรจนหลังจากที่หลิน ชูจิ่วปลอยขาของเขา
แลว แตในขณะนั้นหัวใจของเสี่ยวเทียนเหยา กลับรูสึกวางเปลา

อยางไรก็ตามเขาเตรียมที่จะถูกทรมานโดยการสูญเสียใน
ครั้งนี้

เพราะมันจะไมมีโอกาสอื่นอีก!

เนื่องจากหลิน ชูจิ่ว กําลังทําความสะอาดบาดแผลและทํา

แผล

เสี่ยวเทียนเหยา รูสึกราวกับคนหลงทาง แตเขาไมสามารถ

เปดปากของเขาที่จะพูดและขอใหหลิน ชูจิ่วเขามาใกลชิดเขาได
... ...

ดังนั้นเขาจึงเพียงแคหลับตาและอยูเงียบ ๆ มีความสุขกับ
การดูแลที่อบอุนและพิถีพิถันของหลิน ชูจิ่วตอไปเทานั้น
 เสี่ยวเทียนเหยา ไมสามารถมองเห็นการแสดงออกทางสี
หนาของหลิน ชูจิ่วได แตเขาสามารถจินตนาการถึงใบหนาที่
จริงจังของนางและการเคลื่อนไหวที่ออนโยน ฝายกลมๆ กําลังชน
กับบาดแผลของเขา แตเขาก็ไมรูสึกเจ็บปวด เขากลับรูสึกราวกับ
มีขนนกกําลังลูบขาของเขาและทําใหเขารูสึกคันเล็กนอย ... ...

ผาพันแผลที่หอรอบขาของเขารูสึกราวกับวามันไมมีอะไร
ไมรูสึกไมสบายหรืออึดอัดเหมือนกอน

และดังนั้นเสี่ยวเทียนเหยา จึงคิดวาการสั่งใหหมออูแกะ
ผาพันแผลอันเกาของเขาออก เปนการตัดสินใจที่ชาญฉลาดมาก
ถึงแมวาหลิน ชูจิ่วจะตําหนิเขา แตเขาก็ไมไดใสใจมัน ... ...

ตอนที่ 152 : ปลดทุ ก ข (PART 1)

 หลังจากหลิน ชูจิ่ว เสร็จสิ้นการพันแผลของเสี่ยวเทียนเหยา
เธอก็ยังคงตองใหเขายาลดไขกับเขา

หลิน ชูจิ่ว รูสึกโชคดีมากที่ไดรับยาแบบตะวันตกมา เพราะ

เธอเพียงแตตองหยิบคางของเสี่ยวเทียนเหยาแลวโยนมันเขาไปใน
ปากของเขาแลวใหน้ําเขา เธอไมจําเปนตองกังวลวาเขาจะกลืน
มันหรือไม

ใช การกระทําของหลิน ชูจิ่ว ที่ทําตอเสี่ยวเทียนเหยา นั้น

หยาบคายมาก และดังนั้นเสี่ยวเทียนเหยา ที่ไมคอยหลับดีจึงตื่น
ขึ้นมา

คางของเสี่ยวเทียนเหยา ถูกหยิกอยางหนักอีกครั้ง เขาจึง

ตื่นขึ้นมา เสี่ยวเทียนเหยามองไปที่หลิน ชูจิ่วกอนจะพูดขึ้น "เจา
ไมสามารถออนโยนกวานี้ไดเลยหรือ" เสียงของเขาแหบ แสดงให
เห็นวายาติดอยูในลําคอของเขา
 "โอ ทานตื่นแลวหรือ?" ปฏิกิริยาของหลิน ชูจิ่วนั้นแปลก
มาก"ดื่มน้ํากอน จากนั้นก็กลืนยาทั้งสามลงไปดวยตัวเอง "

หลิน ชูจิ่ว รีบเทน้ําใสแกวน้ําและชวยพยุงเสี่ยวเทียนเหยา

ใหลุกขึ้นนั่ง หลังจากสงมอบน้ําใหกับเขา หลิน ชูจิ่ว ก็พูดขึ้นดวย
ความมีน้ําใจ "ดื่มน้ําใหมาก ๆ เพื่อทําใหลําคอของทานชุมชื้นขึ้น"

รางกายครึ่งบนของเสี่ยวเทียนเหยา พิงอยูกับตัวของหลิน ชู
จิ่ว ดังนั้นเขาจึงทําตามคําสั่งของนางโดยไมรูตัว หลิน ชูจิ่วจับคาง
ของเสี่ยวเทียนเหยาและจับมือที่มียาอยูในนั้นของเขาเอาไวกอน
จะพูดขึ้น "อาปากขึ้น"

นิ้วมือที่เรียวงามของหลิน ชูจิ่ว สัมผัสกับคางของเขา ดังนั้น

เสี่ยวเทียนเหยา จึงปฏิบัติตามคําสั่งของนางอยางสุดใจ แตมือ
ของนางที่จับมือของเขาที่มียาอยูในนั้น ... ... บังเอิญสัมผัสริม
ฝปากของเขา

ดวยเหตุนี้ เสี่ยวเทียนเหยา จึงสามารถสัมผัสปลายนิ้วที่เย็น

ของหลิน ชูจิ่วได แลวเขาก็พอใจมาก และสิ่งเดียวที่ทําใหเขาไม
พอใจก็คือ ... ...

เมื่อหลิน ชูจิ่ว สัมผัสริมฝปากของเขา นางกลับไมไดแสดง

ปฏิกิริยาใด ๆ

เสนประสาทของผูหญิงคนนี้มีความหนาแคไหนกัน?

เสี่ยวเทียนเหยา เกือบอยากจะกัดนิ้วของหลิน ชูจิ่ว

"เอาละ ตอนนี้ไดเวลาพักผอนแลว ถาทานรูสึกอึดอัดใจทาน

ก็สามารถเรียกหาขาได" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นในขณะที่ชวยเสี่ยวเทียน
เหยา นอนลงบนเตียง จากนั้นเธอคลุมผาหมใหเขา
 ตั้งแตตนจนจบ หลิน ชูจิ่ว ไมไดถามความเห็นของเขาเลย
แมแตนอย แตสิ่งที่ทําใหเสี่ยวเทียนเหยา งงงวยมากที่สุดก็คือเขา
หลับตาลงอยางเชื่อฟง

นี้มันนา ... เหลือเชื่อจริงๆ!

เสี่ยวเทียนเหยาชวยไมไดที่จะขมวดคิ้วของเขา อยางไรก็
ตามเมื่อเขาจําใบหนาที่ขาวซีดของหลิน ชูจิ่วได หัวใจของเขารูสึก
เจ็บปวดอยางสุดจะทน

ชางมันเถอะ ผูหญิงคนนี้ก็เหนื่อยมากแลว ดังนั้นเขาไม

ตองการที่จะตอสูกับนาง

ดวยความรวมมือของเสี่ยวเทียนเหยา และความหวงใยและ
ความระมัดระวังของหลิน ชูจิ่ว ทั้งสองคนจึงไมมีปากเสียงกันหรือ
มีความเขาใจผิด ซึ่งหาไดยากมาก ดังนั้นจึงทําใหเสี่ยวเทียนเหยา
รูสึกดีขึ้นมาก

ค่ําคืนสิ้นสุดลงโดยไมมีเหตุการณใด ๆ จนกระทั่งเสี่ยวเทียน
เหยาตะโกนขึ้นในชวงกลางคืน "ชวยเปนหวางลุกขึ้น!"

ณ จุดนี้ในเวลานี้ หลิน ชูจิ่ว เอนกายลงไปบนโตะและนอน

หลับ เมื่อไดยินเสียงของเสี่ยวเทียนเหยา เธอก็รีบเขาไปหาเขา
ทันทีและพูดขึ้น "มีอะไรหรือ" เสียงของหลิน ชูจิ่ว ฟงดูขี้เกียจ
และดูสับสน

ดังนั้นเสี่ยวเทียนเหยา จึงอดทนพูดซ้ําคําของเขาขึ้น "ชวย

เปนหวางลุกขึ้น"

"จะลุกขึ้นไดอยางไร" สมองที่สับสนของหลิน ชูจิ่ว ตื่นขึ้นมา

ทันที "ไมได ทานไมสามารถลุกขึ้นได! อะไรที่ทานตองการขาจะ
ชวยทานเอง"

มีแผลสี่แผลที่ขาของเขา ดังนั้นเขาจะลุกขึ้นไดอยางไร?

"เจาจะชวยเปนหวางหรือไม? เปนหวางจะไปปลดทุกข ตก
ลงเจาจะชวยไดหรือยัง? "เสี่ยวเทียนเหยา จงใจทําใหคําพูดของ
เขาดูแยมาก ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจะไดไมทําอะไรใหเขายุงยาก

"ปลดทุกขหรือ?" เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดยินคําพูดของเขา เธอก็

ตกตะลึงไปสักครู

หวางเยก็มีชั่วเวลาเชนนี้ดวยเหมือนกัน หลิน ชูจิ่ว คิดวา

เสี่ยวเทียนเหยา เปนคนที่เย็นชาและยิ่งใหญคงจะไมจําเปนตอง
กินหรือดื่มราวกับพระเจา

"อะไร? เจาไมไดยินเปนหวางหรือ? " ดวงตาของเสี่ยวเทียน

เหยา กระพริบดวยเสียงหัวเราะ หลิน ชูจิ่ว รูวาเสี่ยวเทียนเหยา
กําลังคิดอะไรอยู เขาตองการใหเธอรูสึกอัยอาย แตเขาตองฝนไป
แนๆ!

ตอนที่ 152 : ปลดทุ ก ข (PART 2)

"ขาไดยินทานอยางชัดเจน ทานบอกวาทานตองการที่จะ
ปลดทุกข เพียงแครอสักครู"

"ได เปนหวางจะรอ!" เขาอยากจะดูวาหลิน ชูจิ่ว จะชวยเขา

ไดอยางไร

ผูปวยที่เปนอัมพาตตลอดทั้งปจะปลดทุกขอยูบนเตียงของ
พวกเขา ซึ่งทําใหพยาบาลประสบปญหาบางอยาง อยางไรก็ตาม
แมวานี่จะเปนครั้งแรกที่ หลิน ชูจิ่ว ทําการดูแลหลังผาตัด เธอ
เชื่อวางานดังกลาวไมใชเรื่องยากมากนัก

หลังจากวางโถปสสาวะไวบนเตียงแลว หลิน ชูจิ่วก็ยื่นแขน

ของเธอออกไปเพื่อดึงกางเกงที่เหลือของเสี่ยวหลงเหยาลง การ
แสดงออกทางสีหนาของเสี่ยวเทียนเหยา เปลีย่ นไปทันทีและจับ
มือของหลิน ชูจิ่วเอาไวกอนจะถามขึ้น "เจาจะทําอะไร?"

"ถอดกางเกงของทานลง? ทานตองการที่จะปลดทุกขไมใช
หรือ? "หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจใบหนาที่ดําคล้ําของเสี่ยวเทียนเหยา
และพยายามจะปดมือของเขาออก จากนั้นเธอก็พูดดวยใบหนาที่
จริงจังขึ้น "หวางเยไมตองรูสึกอาย ตอนนี้ขาเปนผูใหญแลว ดังนั้น
ขาจึงไมสนใจ แลวทานจะตองสนใจไปทําไม”

หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาเสียงของเธอฟงเหมือนกับคนหมดหวัง

แตเสี่ยวเทียนเหยาจะทําอะไรได?

ถาทานสามารถยืนไดดวยตัวเอง เชนนั้นก็ไป!

"เจายังไมเปนผูใหญ" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นในขณะที่กัด

ฟนและหูที่แดงของเขา (ผูใหญสําหรับเสี่ยวเทียนเหยาคือหญิงที่
ผานคืนแตงงานแลว)

"มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?" เธอยอมรับวาแมวาจะไร
ทางเลือก แตเธอก็ไมไดมีความคิดอื่น ๆซอนอยู สําหรับเสี่ยว
เทียนเหยา เขาก็ไมมีอะไรนอกจากเปนคนไขในสายตาของเธอ
เทานั้น

ไมวาจะอยางไร มีอวัยวะสวนไหนที่แพทยไมเคยเห็นมา
กอน? และถาผูเชี่ยวชาญดานระบบทางเดินปสสาวะ สูติแพทย
และนรีแพทยเปนผูหญิงเทานั้น หมอผูชายจะทําอะไรได?

"เจาคิดวาผูหญิงควรถอดกางเกงของผูชายคนหนึ่งหรือ?"
เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นดวยใบหนาที่ดําคล้ํา

หลิน ชูจิ่ว ดึงมือของเธอกลับมาและพูดอยางอดทนขึ้น

"แนนอนวาไม แตทานสามารถถอดกางเกงดวยตัวเองไดหรือไม?
และทําไมทานตองหัวดื้นเชนนี้? เราเปนสามีภรรยากันนะ"
 หลังจากผานการผาตัดไปแลว เสี่ยวเทียนเหยา จะตอง
ไดรับการฟนฟู แตถาเขายังคงใหความสําคัญกับความแตกตาง
ทางเพศ เธอก็จะไมไดทําอะไรเลย

"เจาพูดถูกแลว เราเปนสามีและภรรยา" หลังจากไดยิน

คําอธิบายของ หลิน ชูจิ่ว อารมณของเสี่ยวเทียนเหยา ก็
เปลีย่ นไปเล็กนอย ดังนั้นเขาจึงไอและถามขึ้น "เจาเคยชวยคนอื่น
แบบนี้มากอนหรือไม?" คําถามนี้สําคัญมากสําหรับเขา เพราะถา
มันเปนเชนนั้นจริงๆ... ... เขาก็ไมสนใจหากจะตองฆาชายผูนั้น
ดวยมือของเขาเอง

"จะเปนไปไดอยางไร? ใครจะใหขาทําเชนนั้น? อีกอยางทาน

ก็ไมใชวามอบสาวใชมาใหขาหรอกหรือ? "หลิน ชูจิ่ว ไมไดโกหก
หลังจากดูแลบาดแผลของผูทหารคนอื่นๆ แลว คนรับใชคนอื่น ๆ
ก็จะมาทําหนาอื่นๆ ตอ
 "ขารูแลว มีเพียงเปนหวางคนเดียว" ใครจะคิดไดวาคําพูด
ของหลิน ชูจิ่วจะทําใหเสี่ยวเทียนเหยารูสึกตื่นเตน

แต……

แมวาจะเปนเชนนั้นก็ตาม เสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังคงไม

อนุญาตใหหลิน ชูจิ่วถอดกางเกงของเขาลง กอนจะพูดขึ้น "อยา
บอกวาเจาจะใหเปนหวางใชสิ่งนี้เพื่อปลดทุกข?"

เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น ในขณะที่ชี้นิ้วไปยังโถปสสาวะบน
เตียง

สิ่งนั้นกับรูขนาดใหญ? เปนไปไดหรืไมวา ... ... เขาจะทํามัน

อยูในนั้น? เขาไมสามารถยอมรับไดเด็ดขาด

หลิน ชูจิ่ว รูวาเสี่ยวเทียนเหยา กําลังคิดอะไรอยู แตมันมา

เกี่ยวอะไรกับเธอ?
 หลิน ชูจิ่วยิ้มและพูดขึ้นอยางมีความสุข "ใช เพราะทานไม
สามารถเคลื่อนไหวไดในขณะนี้ ดังนั้นทานจึงตองปสสาวะบน
เตียงเทานั้น แตมั่นใจไดเลยวารูมีขนาดใหญมาก ดังนั้นจึงจะไม
ติดขัด ถาทานรูสึกอับอายขาสามารถออกไปรอขางนอกและทาน
ก็สามารถทําตามลําพังได "

เมื่อไหรก็ตามที่เสี่ยวเทียนเหยา ไมมีความสุข เธอจะมี

ความสุขมาก

ใบหนาที่ดํามืดของเสี่ยวเทียนเหยา กลายเปนสีเขมขึ้น เขา

ไมไดพูดอะไร แตดวงตาที่ดํามืดของเขายังคงจองไปที่ใบหนาของ
หลิน ชูจิ่ว ดวยทาทางที่วา ...

เสี่ยวเทียนเหยา รูสึกอยูเสมอวาดวยรอยยิ้มของนาง มัน

มักจะซอนบางอยางเอาไวเสมอ
 หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาเธอตองการใหเสี่ยวเทียนเหยา รูสึกแย
แตเธอไมมีเจตนาไมดี เธอแคอยากทํางานของเธอเทานั้น

หลิน ชูจิ่ว ไอขึ้นเล็กนอยและถามออกมา"หวางเย ทานยัง

ตองการปลดทุกขอยูหรือไม?"

ถาเขากลั้นมันไวเปนเวลานาน กระเพาะปสสาวะของเขา
อาจจะระเบิดไดใชไหม?

ตอนที่ 153 : นอนร ว มกั น (PART 1)

หลิน ชูจิ่ว มีรอยยิ้มสดใสบนใบหนาของเธอ แตดวงตาของ
เธอแสดงใหเห็นวาเสี่ยวเทียนเหยาจะไมสามารถทนได

แนนอนที่สุด หลังจากผานไปเปนเวลานาน เสี่ยวเทียน

เหยาก็ไมสามารถทนไดอีกตอไป เสี่ยวเทียนเหยา ชี้นิ้วไปที่ประตู
และคอยๆพูดขึ้นทีละคํา "หลิน ชูจิ่ว เปนหวาง ตองการใหเจา
ออกไป ดังนั้นจงออกไปเดี๋ยวนี้!"

เสี่ยวเทียนเหยา กลัววาเขาอาจจะไมสามารถที่จะหยุดยั้ง
ตัวเองจากการบีบคอผูหญิงคนนี้ที่กําลังทําใหเขาลําบากได!

หลิน ชูจิ่วเปน คือใคร? หลิน ชูจิ่ว เปนผูประกอบวิชาชีพ

หมอชั้นยอดดังนั้น ... ...

เมื่อเธอเห็นวาเสี่ยวเทียนเหยา โกรธเธอก็จากไปโดยไร
คําพูด

แตเสี่ยวเทียนเหยา รูวิธีการใชโถปสสาวะหรือ? หลิน ชูจิ่ว

ไมรูคําตอบสําหรับคําถามนี้ อยางไรก็ตามเมื่อเธอเดินเขาไปใน
หองอีกครั้ง เสี่ยวเทียนเหยาก็ไดเสร็จสิ้นการปสสาวะของเขาแลว
หลิน ชูจิ่ว ไมเห็นปสสาวะในโถปสสาวะ ดังนั้นเธอจึงไมรูวาเขาทํา
อยางไร
 เสี่ยวเทียนเหยา รูสึกไมพอใจกับโถปสสาวะ ดังนั้นเมื่อเธอ
เดินเขามา เธอจึงไมไดกลาวอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก และดวยเหตุ
นี้ก็เปนเชนเดียวกับกอนหนานี้ พายุไมไดเริ่มตนขึ้นระหวางพวก
เขา เสี่ยวเทียนเหยา เองก็ไมไดพูดอะไร ดังนั้นจึงแสดงใหเห็นวา
ทั้งสองคนมีความเขาใจกันโดยปริยาย

จูๆ เสี่ยวเทียนเหยา ก็นึกถึงเรื่องที่หมออูพูดขึ้นเกี่ยวกับการ

ผาตัดของเขา เขาจึงรูสึกงงงวยและถามขึ้น"เห็นไดชัดวาเจารูวิธีที่
จะรักษาขาของเปนหวาง ทําไมเจาถึงไมพูดอะไรมากอนหนานี้?"
ถานางทําเชนนั้นตั้งแตแรก เขาก็จะไมประสบปญหาเพราะหมอ
เทวดาโม

"หือ?" หลิน ชูจิ่ว ไมไดคาดคิดวาเสี่ยวเทียนเหยา จะถาม

คําถามดังกลาว ดังนั้นเธอจึงตกตะลึงไปชวงเวลาหนึ่ง กอนที่เธอ
จะตอบขึ้น “ไมใชวาขาก็ไดอธิบายเรื่องนี้ไปแลวหรือกอนหนานี้
จะอยางไรก็ตาม หากไมมีการรักษาพิเศษของหมอเทวดาโมตอ
กลามเนื้อและหลอดเลือดของทาน ความสําเร็จของขาก็จะเทากับ
30% เทานั้น ความเสี่ยงจะมากขึ้นและการดําเนินการอาจจะจบ
ลงดวยความลมเหลว "

เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดยินคําพูดของนาง เขาก็ยิ้มแดกดัน

และพูดขึ้น "คําพูดของเจา เจาคิดวาเปนหวางจะเชื่อพวกมัน
หรือ?"

นี่เปนเวลาเรียกคืนทุนหรือไม?

หลิน ชูจิ่ว คิดวาเสี่ยวเทียนเหยา ลืมสิ่งที่เธอทําไปแลว

แตดูเหมือนวาเธอจะเขาใจผิด หลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะหา

เหตุผลมากมายในใจของเธอ แตสถานการณในปจจุบันไมอนุญาต
ใหเธอทําเชนนั้น ดังนั้นเธอเลือกที่จะทําหนานาสงสารแทน!

ดวงตาของหลิน ชูจิ่ว กระพริบตาดวยความเศราและพูดขึ้น

เบา ๆ "คําพูดของขา เมื่อไหรกันที่ทานเชื่อ?"

เสี่ยวเทียนเหยา รูวา หลิน ชูจิ่วเพียงแคแสรงทําเทานั้น แต

ถึงกระนั้นเมื่อเขาเห็นความเศราในสายตาของนาง หัวใจของเขาก็
เจ็บปวดและรูสึกอึดอัดมาก

เสี่ยวเทียนเหยาจึงมองขึ้นไปที่เพดานและพูดขึ้น "กอนหนา
นี้เปนหวางเคยเชื่อเจา แตเจาก็ทรยศตอความไววางใจของเปน
หวาง"

"ขาทําเพื่อประโยชนของทาน" หลิน ชูจิ่ว รูดีวาการแสรงทํา

เปนนาสงสารตอไปจะไมเกิดประโยชน แตถึงกระนั้นเธอก็กม
ศีรษะลงและดึงมุมของแขนเสื้อของเธอ

หลิน ชูจิ่ว ไมเชื่อวาการกระทําดังกลาวจะไมละลายหัวใจ

ของเสี่ยวเทียนเหยา! แตก็ชางมันปะไร ... ...
 "เจาคิดวาถาเจาเปลี่ยนวิธีการ มันก็หมายความวาเจาจะ
สามารถหลอกเปนหวางไดอยางนั้นหรือ?" ผลก็ยังเหมือนเดิม
ดังนั้นทําไมตองเปลี่ยนมัน?

"หวางเย ถาทานไมเชื่อขาก็ลืมมันไปเสียเถอะ" หลิน ชูจิ่ว

ไมคุนเคยกับการแสรงทําเปนนาสงสาร และเมื่อเห็นเสี่ยวเทียน
เหยา ไมมีความนุมนวล เธอจึงรูสึกทอแทที่จะแสรงทําตอไป หลิน
ชูจิ่วนั่งบนเกาอี้แลวสูดลมหายใจเขาลึก ๆ แลวตอบขึ้น "หวางเย
ถาทานไมเชื่อขา ทานสามารถขอใหหมอหลวงมาตรวจสอบสภาพ
ของทานได แตถาทานคิดวาการตามหมอหลวงจะทําใหทาน
ลําบาก เชนนั้นทานก็สามารถใหยาพิษแกขาได แลวทานคอยให
ยาถอนพิษกับขา หลังจากที่ขาของทานหายเปนปกติภายใน
เพียง 3 เดือนแลว "

"เปวหวางยังไมเคยพูดอะไรเพื่อตอตานเจา แตเจาก็สราง
สถานการณมากมายขึ้นมาแลว" เสี่ยวเทียนเหยา ยังคงพูดกับ
หลิน ชูจิ่วที่กําลังโกรธตอไป "แลวเจาคิดวาเจายังจะสามารถดื่ม
ยาพิษไดอีกหรือ? เจาไมรูสภาพของตัวเจาเองหรืออยางไร? "

"นี่คือรางกายของขา แลวทําไมขาถึงจะไมเขาใจ?" เพียงแค

คิดถึงรางกายที่ไดรับความเสียหาย หลิน ชูจิ่วก็ชวยไมไดที่จะเอน
ศีรษะของเธอลงไปกับโตะ

ตอนที่ 153 : นอนร ว มกั น (PART 2)

แมวาเธอจะสามารถรักษารางกายของเธอได แตเธอก็ยังคง
ตองใชเวลาหนึ่งป กอนที่รางกายของเธอจะกลับมาแข็งแรงอีก
ครั้ง ดังนั้นหากมีบางสิ่งเกิดขึ้นกับเธอในระหวางการรักษา ผลจะ
เปนสิ่งที่คิดไมถึง แคคิดถึงเรื่องนี้ หลิน ชูจิ่วก็ รูสึกเหนื่อยแลว

ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา เปลี่ยนเปนมืดมน ... ...

 ในความเปนจริงถา หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็คงจะ
จําไมไดวานางจะมีชีวิตอยูไดอีกเพียงไมกี่ปเทานั้น

เพียงแคคิดวาหลิน ชูจิ่วจะมีชีวิตอยูไดอีกสองสามปเทานั้น
หัวใจของเสี่ยวเทียนเหยาก็เจ็บปวดเปนอยางมาก เขารูสึกเหมือน
มีคนเอามีดมาแทงเขา ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะจับไปที่หนาอก
ของเขา

เสี่ยวเทียนเหยา จับหนาอกอยางแนนหนาและสูดลมหายใจ
เขาลึก ๆ หลายครั้ง เพื่อสงบตัวเองลง และเมื่อเขาสงบลง เขาก็
พูดขึ้น "หลิน ชูจิ่ว หลังจากที่เปนหวางแกไขปญหากับทาง
ตะวันออกแลว เปนหวางจะพาเจาไปยังอาณาจักรกลางเพื่อรักษา
เจา" ดวยชื่อเสียงของอาณาจักรกลาง พวกเขาจะตองมีวิธีรักษา
หลิน ชูจิ่ว อยางแนนอน

"อาณาจักรกลางหรือ?" หลิน ชูจิ่ว ตอบขึ้นอยางเฉื่อยชา

ประโยคหนึ่งและหยุดนิ่งไป "นั่นหมายความวาขาตองกลายเปน
เทพแหงการสูเพื่อที่จะเขาสูสถานที่แหงนั้นหรือ?" เธอไมใชผูชาย
ทําไมเธอตองฝกศิลปะการตอสูและกลายเปนเทพแหงการตอสู
ดวย? นอกจากนี้เธอสามารถรักษาตัวเองได ดังนั้นทําไมเธอถึง
ตองการความชวยเหลือจากคนอื่น?

"เปนหวางจะกลายเปนเทพแหงการตอสู เมื่อถึงเวลานั้น
เปนหวางจะพาเจาไปยังอาณาจักรกลางเอง "เสี่ยวเทียนเหยามี
ความมั่นใจในเรื่องนี้มาก นอกจากนี้ถาเขาไมไดรับอุบัติเหตุ เขาก็
คงจะกลายเปนเทพแหงการตอสูไปนานแลวในตอนนี้

หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นดวยน้ําเสียงที่ไมแยแส "บอกขาเมื่อถึง

เวลานั้นเถิด" เมื่อเจาไดกลายเปนเทพแหงการตอสู เจาก็คงจะลืม
ไปแลววาขาเปนใคร

นางกําลังดูถูกเปนหวางหรือ?
 นางไมเชื่อใจเปนหวางหรือ?

เสี่ยวเทียนเหยาหรี่ตาลง แตไมไดพูดอะไร

เขาตองไปที่อาณาจักรกลาง เขาตองไปที่นั่นไมวาจะเพื่อ
นางหรือเพื่อตัวเอง

แตเขาไมไดโกหก เมื่อเขาบอกวาเขาจะทํามันเพื่อนาง

หลิน ชูจิ่วยุงอยูตลอดทั้งวัน ดังนั้นเธอจึงเหนื่อยมาก เธอ

พยายามที่จะไมปดตาของเธอลงเพราะเสี่ยวเทียนเหยายังพูดอยู
แตไมนานหลังจากที่เธอเอนศีรษะของเธอลงไปบนโตะ สิ่งที่เปน
ควันสีขาวก็ลอยออกมาจากปากของเธอ

เมื่อเห็นเชนนี้เสี่ยวเทียนเหยาก็ชวยไมไดที่จะยิ้มขึ้น จากนั้น
เขาก็ยกมือขึ้นแลวดีดนิ้วของเขา แลวจูๆ ก็มีชายคนหนึ่งสวมชุดสี
ดําโผลออกมาในทันที เขาคุกเขาลง กอนจะพูดขึ้น "นายทาน"

"อุมนางขึ้นมา" เสี่ยวเทียนเหยาสั่งขึ้นและเพื่อที่จะทําใหคน
ที่แตงชุดดําเชื่อในคําพูดของเขา เสี่ยวเทียนเหยา ก็ยายไป
ดานขาง ปลอยใหครึ่งหนึ่งของเตียงของเขาเปดวางใหกับหลิน ชู
จิ่ว

หวางเยตองการใหขาอุมหวางเฟยหรือ?

ในตอนแรกชายที่แตงชุดดํา คิดวาเขาไดยินผิดไป แตเมื่อ

เขาเห็น เสี่ยวเทียนเหยา ยายไปดานขาง ในที่สุดเขาก็เขาใจวาเขา
ไมไดยินผิดไป หวางเยของพวกเขาชางมอบงานที่ยอดเยี่ยมใหเขา
จริงๆ

หวางเย ตองการใหเขาอุมหวางเฟยขึ้นและพานางไปที่เตียง
แตเขาจะฆาเขาหลังจากนั้นใชไหม?

ชายที่สวมชุดดําทําตามคําสั่งของเสี่ยวเทียนเหยา โดยไม
ลังเล แตภายใน หัวใจของเขาเตนไปดวยความเร็ว

เขาเปน ... ... เจานายที่ไรหัวใจของพวกเขาจริงๆหรือ?

ทําไมเขาถึงกลายเปนคนมีเหตุมีผลเชนนี?้

ชายที่สวมชุดสีดํารูสึกเหมือนกําลังฝนอยู ดังนั้นเขาแอบ
หยิกตัวเอง แตเขาก็รูสึกเจ็บจริงๆ

ผูชายที่แตงชุดสีดําไมกลาที่จะอยูนาน ดังนั้นหลังจากที่เขา
วางหลิน ชูจิ่ว ไวบนเตียง เขาก็หันหลังและวิ่งหนีไปอยางรวดเร็ว
แมแตตัวเสี่ยวเทียนเหยาเองยังรูสึกประหลาดใจในความเร็วของ
เขา
 เตียงของเสี่ยวเทียนเหยา มีขนาดใหญมาก ดังนั้นแมวาทั้ง
สองคนจะนอนอยูที่นั่น หลิน ชูจิ่วก็สามารถนอนหลับไดอยาง
สบายใจ โดยไมตองกังวลเกี่ยวกับการสัมผัสซึ่งกันและกัน เสี่ยว
เทียนเหยาเองก็ไมไดเปนหวงเพราะ หลิน ชูจิ่วจะไมสามารถเตะ
บาดแผลของเขาได

นี่เปนครั้งแรกที่พวกเขานอนอยูบนเตียงเดียวกัน!

ดังนั้น เมื่อมองไปที่ผูหญิงที่นอนอยูขางๆเขา เสี่ยวเทียน

เหยาก็ออนโยนลงและดึงผาหมขึ้นมาเพื่อปกปดรางกายของหลิน
ชูจิ่ว เสี่ยวเทียนเหยา ลังเลอยูเปนเวลานาน แตแลวในที่สุดเขาก็
ตัดสินใจที่จะยืดแขนออกไปกอดหลิน ชูจิ่ว ... ...

แตหลิน ชูจิ่วหมุนตัวเองอีกครั้งและอีกครั้ง ไปทางดานตรง

ขามกับเขา ปลอยใหเสี่ยวเทียนเหยานอนอยูเพียงลําพัง
 มือของเสี่ยวเทียนเหยา แข็งคางอยูกลางอากาศ แตเขา
ไมไดโกรธ ตรงกันขามเขากับยิ้ม เพราะ ... ...

ตอนที่ 154 : โจมตี (PART 1)

รางกายที่แข็งทื่อของหลิน ชูจิ่ว เปดเผยความจริงวานางทํา
เปนแคแกลงหลับไปเทานั้น!

ใช หลิน ชูจิ่วไมหลับไป หลิน ชูจิ่ว เหนื่อยมาก ดังนั้นเธอจึง

เอนตัวลงที่โตะอยางหมดทา แตหัวใจเธอจําไดวาเธอตองดูแล
เสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเธอจึงไมกลาที่จะยอมใหตัวเองหลับไป
จริงๆ และทําจิตใจของเธอใหตื่นตัวอยูตลอด

อยางไรก็ตาม เธอไมรูวาเมื่อไหรชายที่แตงชุดสีดําปรากฏตัว
ขึ้นและเธอก็ไมไดยินคําสั่งของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเมื่อชายชุด
สีดําเขามาใกลและอุมเธอขึ้น เธอจึงตื่นขึ้นอยางสมบูรณ

ในขณะที่หลิน ชูจิ่วรูวาเสี่ยวเทียนเหยาสั่งใหชายคนหนึ่งพา
เธอไปที่เตียง เธอก็รูสึกวางเปลา ... ...

เธอควรจะแกลงทําเปนวาตื่นขึ้นมา? หรือแกลงทําเปนหลับ
ตอไปดี

หลิน ชูจิ่ว ที่ถูกวางลงไปบนเตียงไมรูวาเธอจะเผชิญหนากับ

เสี่ยวเทียนเหยา อยางไร ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะแกลงทําเปนนอน
หลับตอไป อยางไรก็ตามเตียงของเสี่ยวเทียเหยา ใหความรูสึก
สบายมาก ๆ ดังนั้นเธอจึงควรจะอยูเฉยๆเพื่อหลีกเลี่ยงการโดน
บาดแผลของเสี่ยวเทียนเหยา

แต หลิน ชูจิ่ว รูดีวาแมวาเธอจะหลับลึกแคไหน เธอก็จะไม

โดนเขาเพราะเธอจะไมเคลื่อนไหว
 ในฐานะเด็กกําพราเธอไมเคยมีโอกาสนอนหรือมวนตัวบน
เตียงขนาดใหญ เธอนอนหลับอยูนอกรานคาใหญ ๆ จนกระทั่ง
เธออายุสิบขวบ ตอมาเมื่อเธออยูในสถานเลี้ยงเด็กกําพรา เธอก็
สามารถนอนบนเตียงสองชั้นขนาดเล็กไดเทานั้น

ในฐานะเด็กกําพราเธอยังไมเคยมีโอกาสที่จะเตะผาหม
ในขณะนอนที่หลับ เนื่องจากมีเพียงแคเด็กปวยเทานั้นที่จะไดใช
ผาหม ชีวิตของเธอแยกวาที่คนจะจินตนาการได

ดังนั้นแมแตในขณะที่เธอเขามาอยูในโลกแหงนี้แลว เธอก็
ยังติดนิสัยพวกนี้อยูหลิน ชูจิ่วคิดวาตอนที่เธอไดนอนอยูบนเตียง
ใหญเชนนี้ เธอก็จะสามารถพักผอนได แต ... ...

ทําไมไมมใี ครบอกเธอวาหมอนและผานวมพวกนี้จะมีกลิ่น
เหมือนเสี่ยวเทียนเหยาเชนนี?้

ทําไมไมมีใครบอกเธอวากลิ่นลมหายใจของเสี่ยวเทียนเหยา
จะมีเสนหมากขนาดนี้?

ทําไมไมมีใครบอกเธอวาเมื่อเธอไดมีกลิ่นของเสี่ยวเทียน
เหยาแลว เธอจะนอนไมหลับ?

นี้มันเปนเพียงความโหดรายและไรมนุษยธรรมจริงๆ

เมื่อถึงจุดนี้ หลิน ชูจิ่ว ไมเพียง แตตัดสินใจที่จะไมนอนหลับ

แตจิตใจของเธอก็ยังมีสติมากขึ้นอีกดวย เพราะเสี่ยวเทียนเหยา
เขามาครอบครองจิตใจของเธออยางสมบูรณแบบแลว

ดี เสี่ยวเทียนเหยา เองก็อยูขางๆเธอ!

ดังนั้น เพื่อไมใหเกิดผลกระทบตอเสี่ยวเทียนเหยา หลิน ชู

จิ่วก็แกลงทําเปนมวนตัวไปโดยบังเอิญไปยังมุมที่ไกลจากเสี่ยว
เทียนเหยา ... ...
 พอแนใจวาไกลจากเขาพอแลว เธอก็สามารถสงบสติ
อารมณลงได

หลิน ชูจิ่วคอยๆผอนคลายรางกายของเธอ เธอคิดวาเธอยัง

ไมสามารถหลับได แตอยางนอยก็สามารถพักผอนได

เสี่ยวเทียนเหยา จองมองไปที่ หลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเขาจึงเห็น

วารางกายของเธอแข็งทื่ออยางไร การหายใจที่วุนวายของนางเริ่ม
มั่นคงขึ้น และก็เปนเชนนั้นเขารอคอยหลิน ชูจิ่วมวนตัวกลับมา
แต... ...

หลังจากครึ่งชั่วยาม แลวก็หนึ่งชั่วยาม ...

หลิน ชูจิ่ว ยังคงรักษาทาทางเดิมของนางเอาไวและไมได

เคลื่อนไหวแมแตนอย เสี่ยวเทียนเหยา อยากจะดึงหลิน ชูจิ่วใกล
เขา แตเขาไมสามารถเคลื่อนไหวได ในที่สุดเขาก็ไมกลาที่จะ
เคลื่อนไหวนาง เพื่อหลีกเลี่ยงการทําใหนางตื่นขึ้นมา
 "หลิน ฟูเหรินทํารายเจาเลวรายมากเลยหรือ?" เสี่ยวเทียน
เหยา คนที่กําลังมองไปที่หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นดวยความงงงวย

ถาหลิน ชูจิ่ว โตขึ้นมาเปนคนที่ถูกตามใจจนเสียนิสัย นาง

จะนอนไมหลับราวกับถูกผูกมัดเอาไวเชนนี้

ทาทางการนอนหลับของหลิน ชูจิ่ว ดูไมเหมือนคุณหนูที่ถูก

ตามใจ แตเหมือนเด็กกําพรา เด็กกําพราที่นอนอยูในเตียงสองชั้น
ขนาดเล็ก

เสี่ยวเทียนเหยา พยายามดึงหลิน ชูจิ่ว หลายครั้ง แตเขาไม

สามารถเขาถึงนางได ดังนั้นเขาจึงยอมแพ

อยางไรก็ตาม พวกเขายังคงมีเวลาอยูอีกมาก ...

เมื่อหลิน ชูจิ่ว ตื่นขึ้นมาเธอก็พบวาตัวเองนอนอยูที่มุมเตียง

และไมไดอยูในออมแขนของเสี่ยวเทียนเหยาแตอยางใด ดังนั้นเธอ
จึงรูสึกโลงใจมาก

แนนอนที่สุด ไอฉากที่กอดกันในภาพยนตรมันก็ไมมีอะไร
จริงนอกจากเรื่องโกหกเทานั้น ทําไมคนสองคนที่หลับใหลจะมา
นอนกอดได

เมื่อหลิน ชูจิ่วตื่นขึ้นมา เธอก็ลุกขึ้นจากเตียงและยืดแขนขา

ที่เจ็บออก จากนั้นเธอก็มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา และเห็นดวงตา
ที่งงงวยของเขา

ตอนที่ 154 : ตอนโต (PART 2)

หลิน ชูจิ่ว ไมรูสึกอับอายแมแตนอย เธอเพียงแคกมศีรษะ
ไปขางหนาเสี่ยวเทียนเหยา แลวพูดขึ้น "หวางเย ทานตื่นแลว
หรือ? ทานรูสึกไมสบายตรงไหนหรือไม? "
 เสี่ยวเทียนเหยา กําลังรอคอยที่จะไดเห็นใบหนาที่แดงก่ํา
และเอียงอายของหลิน ชูจิ่ว แตหลิน ชูจิ่ว กลับไมไดอายเลย
แมแตนอย นางยังไปเขาเรื่องของนางในทันทีอีกตางหาก

"ไมมี" ถาเปนหวางรูสึกไมสบาย เปนหวางจะไดรับการ

รักษาพยาบาลอีกครั้งหรือไม?

"ตกลง เชนนั้นขาจะตรวจสอบอุณหภูมิรางกายของทาน
กอน" หลิน ชูจิ่ว พยักหนาของเธอแลวพูดขึ้น

นอกเหนือจากการตรวจสอบอุณหภูมิของเขาแลว หลิน ชู
จิ่ว ยังตรวจชีพจรของเขาอีกดวย และเชนเดียวกับที่เขาพูด
รางกายของเสี่ยวเทียนเหยา ไมมีสัญญาณของปญหาใดๆ เขาได
ผานนาทีสําคัญมากแลว และเขาก็เพียงมีอาการไขต่ําๆ เทานั้น

"หวางเย ยังมีไขอยูเล็กนอย ดังนั้นทานจะตองพักผอน

ระวังอาการเลือดออกจากบาดแผลของทานดวย แตอยาแกะพวก
มันออก นอกจากนี้อาหารของทานควรจะเปนของออนๆ ถาทาน
มีงานมากเกินไป ก็ทําใหเสร็จเพียงบางสวนเทานั้นและจากนั้นก็
กลับไปพักผอน จุดสําคัญที่สุดก็คืออยาบังคับใชขาของทาน ถา
ทานตองการอะไรใหไปขอความชวยเหลือจากผูอื่น "หลิน ชูจิ่วพูด
ขึ้น แตจริงๆแลวสิ่งที่เธออยากจะพูดก็คือ หวางเยถาทานตองการ
ปสสาวะใหบอกใครสักคนหาที่ปสสาวะใหทานหรือบอกใหคนผู
นั้นแกปญหาใหทานแทน!

แตแนนอน หลิน ชูจิ่ว ไมกลาพูดคําเหลานั้นออกมาดัง ๆ

หลิน ชูจิ่ว กลาวเตือนอีกสักสองสามครั้งและหยุดเมื่อเห็น

วาหมออูมาถึงแลว

"หมออู ทานมาไดเวลาพอดี ตอนนี้ขาจะกลับไปพักผอน

แลว "ถึงแมวาหลิน ชูจิ่ว จะสามารถหลับไปไดบาง แตเธอก็ดู
เหนื่อยและซีดมาก และดูเหมือนวาเธอจะฟนตัวหลังจากได
พักผอนสามถึงหาวันแลวเทานั้น

"เอาละ" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นอยางงายๆ เธอไมไดพูดคําพูดที่

อบอุนสักคํา ตรงกันขามกลับเปนหมออูที่พูดถึงคําพูดสองสามคํา
ดวยความกังวล จากนั้นก็สงหลิน ชูจิ่วออกไป แตเขามี
ความสามารถในการแสดงออกทางสีหนาไมเกง ... ...

ฮืมๆๆ ... ... เขาไมอยากถูกทิ้งใหอยูกับหวางเยตามลําพัง

อา!

มันยากที่จะอยูดวยความสิ้นหวัง!

หมออูมองไปที่เงาของหลิน ชูจิ่ว แลวก็รีบหันไปรอบ ๆ แต

ในขณะที่เขาหันมา เขาก็ไดปรับอารมณของเขาเรียบรอยแลว
หมออูมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา และทําความเคารพเขาขึ้น "หวาง
เย ขาจะมาคอยรับใชทานตอจากนี้ และหวางเย ตองการลางเนื้อ
ลางตัวกอนหรือไมขอรับ?"
 หวางเฟยของพวกเขาเปนคนขยัน แตนางไมไดนําอาหารมา
ใหหวางเยกอนที่นางจะจากไปหรือ อา! นี่มันดีแลวใชไหม

เสี่ยวเทียนเหยาไมมีความอดทนมากขนาดนั้นเมื่อมันมาถึง
หมออู หลังจากรับประทานอาหารเชาเสร็จ เขาก็สงเขาออกไป
นอกจากนี้เขายังละเลยการคําเตือนของหลิน ชูจิ่วและขอใหคน
รับใชผลักเขาออกไปดวยรถเข็นของเขาอีกดวย

เสี่ยวเทียนเหยา เปนเหมือนพระเจาในสายตาของคนรับใช
ของเขา ดังนั้นแมวาคนรับใชเหลานี้จะไมตองการเคลื่อนยายเขา
แตพวกเขาก็จะไมพยายามที่จะโนมนาวเขา

ในทํานองเดียวกันสําหรับเสี่ยวเทียนเหยา อาการบาดเจ็บ
เล็ก ๆ นอย ๆ เชนนี้แทบจะไมมีอะไรเลยสําหรับเขา เขาไดรับ
บาดเจ็บหลายครั้งกอนหนานี้ แตเขายังคงสามารถฆาศัตรูไดนับ
พัน ดังนั้นตอนนี้มีเพียงแผลสี่แผลเล็ก ๆ เขาจึงไมจําเปนตองนั่ง
รถเข็นของเขาถาเขาสามารถยืนได

หลังจากเวลาทําการปกติของเสี่ยวเทียนเหยามาถึง หลิวไป
ก็เขามา

"หวางเย หอเถียนชางไดสงสิ่งนี้มาดวยสติปญญาของพวก
เขา" หอเถียนชางยังคงไวหนาเสี่ยวเทียนเหยา แตพวกเขา
ตองการมอบรายงานนี้ใหหลิวไปดวยตัวเองเทานั้น แนนอนวา
เนื่องจากหอเถียนชาง ตองการถามคําถามเกี่ยวกับสถานการณ
ของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นหลิวไป จึงสงพวกเขาออกไปทันที

"อืม" เสี่ยวเทียนเหยา รับรายงานมาและพลิกหนาไปไมกี่

หนากอนจะพูดขึ้น "หอเถียนชาง สมกับชื่อเสียงของพวกเขาจริงๆ
รายงานนี้มีความรายละเอียดมากและถูกตองมาก" อาญาเล็กหรือ
ใหญ ของเจาหนาทีข่ องราชสํานักแตละคนไดถูกละบุเอาไวภายใน
รายงานนี้หมดแลว เงินหนึ่งแสนเหรียญของเขาไมไดสูญไปเปลาๆ
จริงๆ
 "รายงานของหอเถียนชาง มักจะมีรายละเอียดและถูกตอง
เสมอ แตขากลัววา ... ... " หลิวไป ยังพูดไมจบ แตก็ไมได
หมายความวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมเขาใจเรื่องนี้

คนดานหนาของหอเถียนชาง ไดสงรายงานฉบับนี้ แตคน

ดานหลังจะทรยศตอพวกเขาอยางแนนอน และนี่คือสิ่งที่หอเถียน
ชาง กําลังวางแผนที่จะทํา ... ...

ตอนที่ 155 : ประชาชน (PART 1)

ความกังวลของหลิวไป ไมใชวาจะไมมีเหตุผล

เนื่องจากหอเถียนชาง ไมเคยเปนสถานที่ที่จะไวใจได และ

เชนเดียวกับที่หลิวไปคิดเอาไว ทูตพิเศษตะวันออกนําเสนอ
รายงานฉบับเดียวกันนี้มอบใหกับฮองเต
 เพื่อขจัดความอัปยศของพวกเขาทูตพิเศษตะวันออก
ตองการฆาเสี่ยวเทียนเหยาดวยตัวเอง แตเพราะเขากลัวความ
แข็งแกรงของเสี่ยวเทียนเหยาและเพื่อที่จะอยูกับขางที่ปลอดภัย
กวา เขาจึงเลือกที่จะยืมดาบของคนอื่นเพื่อฆาเขา

แนนอน ฮองเตของแควนตะวันออกรูดีวาใครอยูในใจของ
เขา แตเขาจะทําอยางไรได?

อยางไรก็ตาม แมวาทูตพิเศษตะวันออกของหอเถียนชาง
จะมีสมองที่เล็ก แตเขาก็เปนประโยชนกับเขาจริงๆ

"ขอบใจทานทูตพิเศษสําหรับรายงานฉบับนี้ เจิ้นรูสึกเปน
หนี้บุญคุณเจามากขึ้นในขณะนี้ "รายงานของหอเถียนชาง มาถึง
ไดทันเวลา ดังนั้นเขาจึงมีเวลาในการวางแผนและตอบโตกับเสี่ยว
เทียนเหยา โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อเขาตัดสินใจที่จะใชรายงานนี้
เปนหลักฐาน
 "ฝาบาท ตลอดหลายปที่ผานมานี้ พระองคไดเอาใจใส
หอเถียนชาง มาเปนอยางดี ดังนั้นนี้จึงเปนเพียงเรื่องธรรมดาที่
กระหมอมตองทําเทานั้น" ทูตพิเศษตะวันออกของหอเถียนชางยิ้ม
จึงทําใหแกมอวนๆ ของเขาพับขึ้นหลายชั้น แตรอยยิ้มนี้ไมมี
รองรอยแหงความสุขใด ๆ ดังนั้นจึงไมมีใครกลาที่จะหัวเราะเยาะ
เขา

ทูตพิเศษตะวันออกของหอเถียนชาง ไดทําสิ่งที่เขาตองการ
แลว ดังนั้นเขาจึงไมไดอยูที่นี่อีกตอไป แตกอนออกเดินทาง เขา
กลาวกับฮองเตวาเมื่อเขาตัดสินใจที่จะลอบสังหารเสี่ยวเทียน
เหยาอีกครั้ง หอเถียนชาง จะสนับสนุนเขาอยางไมมีเงื่อนไข

เสี่ยวเทียนเหยา ไดไปขัดขาของคนจํานวนมากจริงๆ!

หลังจากที่ฮองเตไดรับรายงานแลว เขาก็ไดสั่งใหคนสอด
แนมของเขาแจงแกขุนนางทั้งหมดเพื่อทําความสะอาดหลักฐานที่
เกี่ยวของเกี่ยวกับคดีของพวกเขา เพราะพวกเขาไมไดรับอนุญาต
ที่จะปลอยใหเสี่ยวเทียนเหยาไดมีโอกาสสงหลักฐานไปยังกรม
ยุติธรรม

เสี่ยวเทียนเหยา ตองมีไพตายอยูในมือ แตตราบใดที่เขายัง

ไมสามารถหาหลักฐานได รายงานเหลานั้นก็ไมตางอะไรนอกจาก
กองกระดาษที่ไรคา

นอกเหนือจากการแจงเหลาขุนนางเพื่อใหซอนหลักฐานแลว
ฮองเตยังบอกดวยวาเสี่ยวเทียนเหยา กําลังเตรียมที่จะทํารายพวก
เขา ดังนั้นพวกเขาตองซอนมันเอาไวอยางดี

ถาคนที่อยูสูงสามารถหาหนทาง คนที่อยูต่ําก็สามารถ
หาทางไดเชนกัน ไมตองพูดถึง ขุนนางจํานวนสามสิบหาคนที่
ไมไดมีตําแหนงที่ไมสําคัญแตอยางใด เพราะถาพวกเขาทํางาน
ดวยกัน จากความหมดหวัง กลายเปนพลังอันแรงกลา พวกเขาจึง
ไมใชสิ่งที่จะมองขามไปได
 ดวยคําสั่งและคําแนะนําของฮองเต แผนการของเสี่ยวเทียน
เหยาจึงเกือบจะถูกปดกั้นเอาไวทั้งหมด และหลักฐานในมือของ
เขาก็เกือบจะไรประโยชน

การกระทําของฮองเตไมเล็ก ดังนั้นแมวาเขาจะจงใจซอน
มันเอาไว ซูฉา ก็ยังคงสามารถรับรูได ดังนั้นทันทีที่เขาไดรับขาว
เขาก็รีบตรงไปที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟูทันที ซูฉากําลังเดินแทบจะ
กลายเปนวิ่งดวยความรวดเร็ว พรอมกับใบหนาที่จริงจัง ดังนั้น
แมวาทหารจะตองการที่จะหยุดเขาก็ตาม พวกเขาจึงไมกลาที่จะ
กาวไปขางหนา

ตอนนี้ซูฉากําลังกังวลมาก เขาจึงไมไดสังเกตพฤติกรรม
แปลก ๆ ของทหารรักษาความปลอดภัยและเดินเขาไปในหอง
และดังนั้น ... ...

เขาจึงโชครายไดเปนพยานในเหตุการณระหวางหลิน ชูจิ่ว
และเสี่ยวเทียนเหยา

"หวางเย ทานไมสนใจเกี่ยวกับรางกายของทานจริงๆหรือ?
ถาขารู ขาจะไมสนใจที่จะรักษาขาของทานกอนหนานี้ "

"เจากังวลเกินไปแลว ในเมื่อเจาสามารถรักษามันได เจาก็

สามารถรักษามันไดอีกครั้ง แลวมันจะมีปญหาตรงไหน? "

"มันจะไมมีครั้งตอไป! เพราะถาบาดแผลของทานเปดออก
อีกครั้ง ขาจะไมจัดการกับมัน! "

ความโกรธของหลิน ชูจิ่ว พุงขึ้น!

เธอเพิ่งหลับไปเมื่อเชานี้ แตแผลของเสี่ยวเทียนเหยาก็เปด
ออกจากกันแลว?

ใช เขาไมไดเอาผาพันแผลออก แตรอยเย็บแตกออก มัน

เปนเนื้อของเขาที่มีเลือดออกและเกือบจะหลุดออกมา

นี่เปนครั้งแรกที่เขาเห็นหลิน ชูจิ่วโกรธมากเชนนี้ แตเสี่ยว

เทียนเหยาก็ไมรูวาเมื่อไหรที่แผลของเขาเปดออก ดังนั้นเขาจึงไม
สามารถแกไขไดกอนที่นางจะคนพบ

เสี่ยวเทียนเหยา ไมกลัวความเจ็บปวด ตอนนี้เธอรูแลว แต

เพียงเพราะเขาไมกลัวความเจ็บปวด ไมไดหมายความวาแผลจะ
ไมไดรับผลกระทบ

"เมื่อหมอเทวดาโม บอกทานวาการรักษาของเขาจะใชเวลา
หลายเดือนทานก็ใหความรวมมือกับเขาอยางเต็มที่ แลวทําไม?
ทําไมทานถึงทําเชนเดียวกันกับขา? ขาเองก็เปนหมอของทาน แต
ทําไมทานถึงใหความสําคัญกับความพยายามของขาไมได? " ถาด
ทางการแพทยที่วางอยูบนมือของหลิน ชูจิ่วเกือบตกลงไปบนพื้น
ตอนที่ 155 : ประชาชนและฮ อ งเต (PART 2)
ความเยอหยิ่งของเสี่ยวเทียนเหยา มีมากเกินไป เขาจึงไมได
เคารพเธอในฐานะหมอ

ดังนั้น ถาเธอทําได เธอก็อยากจะทิ้งถาดยาลงไปบนพื้น

เพื่อที่เธอจะไดไมตองรักษาเขา แต ... ... เธอไมสามารถทํามันได!

เธอและเสี่ยวเทียนเหยาทําขอตกลงกันเอาไว วาเธอจะ
รักษาขาของเขา ดังนั้นเธอจะตองทําตามขอตกลงนี้ใหเสร็จ
สมบูรณ เพราะถาไม เธอก็จะยังคงเปนผูหนึ่งที่จะทนทุกขทรมาน
ในที่สุด

หลังจากระบายความโกรธแลว หลิน ชูจิ่ว ก็เช็ดน้ําตาบน

ใบหนาของเธอออก จากนั้นเธอก็นั่งลงไปทางดานขางของเสี่ยว
เทียนเหยา หลิน ชูจิ่ว ทําความสะอาดและพันแผล แตคราวนี้เธอ
ไมไดเย็บแผล
 หลิน ชูจิ่ว เงยหนาขึ้นและเห็นใบหนาที่วางเปลาของเสี่ยว
เทียนเหยา แตเธอรูสึกวาหัวใจของเธอกําลังบอกใหเธอหนีไป
ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นและ ... ...

ที่นั่นเอง เธอจึงไดเห็นซูฉา ที่ยืนอยูในหอง

นี่เปนครั้งแรกที่ซูฉาเห็นคนกลาที่จะตําหนิ เสี่ยวเทียนเหยา
ตอหนาตอตาเขา แตสิ่งที่ทําใหเขาตกใจมากที่สุกก็คือเสี่ยวเทียน
เหยากลับไมโกรธแมแตนอย!

เขาตองเขาผิดหองอยางแนนอน!

ซูฉากาวถอยหลังออกไปไมกี่กาว จากนั้นก็เดินเขามาอีกครั้ง
... ...

นี่ก็เปนหองที่ถูกตองแลว!
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว เห็นซูฉา เขามาขางในอีกครั้ง เธอก็รีบเก็บ
ของขึ้นและเดินผานไปทางดานขางของเขา ... ...

"หวางเฟย" ซูฉาทําความเคารพ แตหลิน ชูจิ่ว ไมไดมีการ

ตอบสนองใดๆ แกเขา

ซูฉายืนงุมงามอยูในจุดเดิม แตเขาหันศีรษะและมองไปที่
เสี่ยวเทียนเหยา เสี่ยวเทียนเหยาชี้ไปที่ดานตรงขามและพูดขึ้น
"นั่ง"

ซูฉานั่งอยูบนเกาอี้แลวถามอยางระมัดระวังขึ้น "หวางเย
ทานสบายดีหรือไม?" หวางเฟยตําหนิทานอยางรายแรงเชนนั้น!

"อืมมม" เสี่ยวเทียนเหยา ตอบดวยน้ําเสียงที่สงบขึ้น

ดวยเหตุนี้ ซูฉาจึงสงสัยวาเขาอาจจะไดยินผิดไป ทําไมหวาง

เฟยจะตองตําหนิหวางเยของพวกเขาดวย ใชไหม?

อยางไรก็ตา ดวยหัวขอแบบนี้ ซูฉาจึงไมกลาพยายามเขาใจ

เรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงวางมันไวเบื้องหลังความคิดของเขาและไม
คิดถึงเรื่องนี้อีก

และเพื่อที่จะหันเหความสนใจของเขา ซูฉาจึงพูดอยาง
เด็ดขาดขึ้น "ฮองเตตองไดรับขาวจากหอเถียนชางแลว ตอนนี้เรา
ไมจําเปนตองสงรายงานไปยังกรมยุติธรรมอีกตอไปแลว "

สําหรับกรมขุนนางนะหรือ?

พวกเขาจะฟงฮองเตหรือทานออง?

หลังจากสงรายงานนี้ไป ไมตองสงสัยเลยวาพวกเขาจะทํา
เปนตาบอดตอมัน
 "ไมตองสงไปแลว" เสี่ยวเทียนเหยา ไมเคยวางแผนที่จะ
สงไปตั้งแตแรกอยูแลว ไมวาจะอยางไร มันก็จะไมเปนผลดี ถาเขา
จะใชชองทางปกติเพื่อเปดโปงขุนนางเหลานั้น

ฮองเตมีอํานาจควบคุมชองทางปกตินี้ไดอยางเต็มที่ ดังนั้น
ถาเขาจะสงรายงานนี้ไป มันจะไมเหมือนกับเปนการเปดเผยให
ฮองเตรูหรอกหรือ?

"แลวเชนนั้น พวกเราจะทําอยางไร?" พวกเขาใชเงินเปน

แสน ๆ แตพวกเขาจะไมใชมันหรือ?

เสี่ยวเทียนเหยา เคาะนิ้วของเขาไปบทที่เทาแขน แตไมได

อยูในเสียงที่นากลัว "สิ่งเหลานั้น จัดทําสําเนาออกไปใหไดพัน
สําเนาในวันพรุงนี้ ... ... เปนหวางตองการที่จะเห็นพวกเขา
ทั้งหมด."

"ทานตองการ ... ... " ที่จะกระจายมันออกไปทั่วเมืองหลวง

ทั้งหมดหรือ?

"ใช เปนหวางตองการใหทุกคนในเมืองหลวงไดเห็น
หลักฐานเหลานี้ในวันพรุงนี้" ถาผูคนโกรธ ฮองเตจะไมสามารถอยู
เงียบ ๆ ได

ฮองเตสามารถปดกั้นแผนการของเขาได แตเขาไมสามารถ
เปดปากของประชาชนของเขาทั้งหมดได ไมใชหรือ?

"มันจะไมเปนไรหรือ?" ซูฉาไดจินตนาการถึงใบหนาที่โกรธ
ของฮองเต

"เจากลัวหรือ?" ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา กระพริบอยาง

เยือกเย็นขึ้นในขณะที่เขามองไปที่ซูฉา

ซูฉารีบสายหัวและพูดขึ้น "ไม" ไมวาจะอยางไร การ

หวาดกลัวในตอนนี้มันก็ไรประโยชน เพราะเขาไดผูกติดกับเสี่ยว
เทียนเหยามานานแลวและถาเรือของเสี่ยวเทียนเหยา จมลง ชีวิต
ของเขาก็จะจบลงไปดวย

"ไมกลัวหรือ ... ... ดี" เสี่ยวเทียนเหยา หันสายตาของเขา

จากไป แตความหนาวเย็นในนั้นไมไดลดลงไปแมแตนอย เห็นได
ชัดวาเขานั่งอยูบนรถเข็นคนพิการ แตคนไมสามารถชวยไดที่จะ
รูสึกเหมือนกับวาเขานั่งอยูในเกาอี้มังกร เกาอี้ที่มีพลังและโดด
เดน

นี่ไมใชครั้งแรกที่ซูฉาไดเห็นรูปลักษณของเสี่ยวเทียนเหยา
แบบนี้ แตก็ยังไมสามารถชวยไดที่จะกลัวเขา

ในฐานะที่เปนเทพเจาแหงสงคราม รางกายของเสี่ยวเทียน
เหยา มักจะปลอยกลิ่นอายที่เยือกเย็นออกมา ดังนั้นคนจึงไม
สามารถชวยไดที่จะกมลงไปที่พื้นและโคงคํานับลงไปแทบเทาของ
เขา ... ...
ตอนที่ 156 : คํา ถาม (PART 1)

การทําสําเนาพันเลมในเวลาเพียงคืนเดียว เปนการทํางานที่
หนักมาก ดังนั้นซูฉาและหลิวไปจึงยุงมากที่จะรูวาเวลาผานไปแค
ไหนแลว ดังนั้นพวกเขาจึงไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไดจากไปเพื่อ
พักผอนแลวหรือยัง

ซูฉา และหลิวไป รับผิดชอบในการทําสําเนาหลักฐาน

เทานั้น ขณะที่ เสี่ยวเทียนเหยา เปนคนที่จัดการกับเรื่องอื่น ๆ
ดวยการจัดเรียงเชนนี้ พวกเขาจะยังสามารถหลีกเลี่ยงการทํา
ผิดพลาดไดอีกดวย

ดังนั้น คืนนี้อยาพูดถึงเรื่องการพักผอนที่ดี เพราะเสี่ยว

เทียนเหยายุงมากจนไมมีเวลาทีจ่ ะพักผอน เขาไมมีเวลาใหความ
สนใจกับบาดแผลของตัวเองหรือเวลากินอาหารดวยซ้ํา

หลิน ชูจิ่วมาเพื่อเปลี่ยนผาพันแผลของเสี่ยวเทียนเหยา
และในที่นี่เธอก็ไดเห็นวาเสี่ยวเทียนเหยา ยุงมากเหมือนปกติ
ดังนั้นเธอจึงไมไดพูดอะไร และเมื่อเธอเห็นใบหนาที่เยือกเย็นของ
เขา เธอก็หมอบไปที่ดานขางของเขาและเปลี่ยนผาพันแผลของ
เขาเทานั้น

หลิน ชูจิ่ว ยังตรวจสอบอุณหภูมิของรางกาย แตเสี่ยวเทียน

เหยา ยังคงยุงอยู ดังนั้นเขาจึงทําเปนหูหนวกคําพูดของเธอ

ไมวาจะเวลาไหน หลิน ชูจิ่ว ก็จะมาตรวจสอบสภาพของ

เขา เสี่ยวเทียนเหยายุงเกินกวาที่จะมองไปที่เธอดวยซ้ํา ดังนั้น
แมวาเธอจะโกรธ แตเธอก็ดานชาหลังจากผานไปสองสามชั่วโมง

ตัวของเสี่ยวเทียนเหยาเอง ยังไมสนใจเกี่ยวกับรางกายของ
เขา ดังนั้นทําไมเธอจะตองสนใจเขาดวย? เธอไดทําทุกอยางที่เธอ
สามารถทําไดเพื่อรักษาใหเขาหายขาดแลว อยางไรก็ตาม แมวา
จะมีใครมาฆาเธอ เธอก็จะไมบอกวาเธอรูสึกลําบากใจเพราะเขา

แมวาหลิน ชูจิ่ว จะปากรายใสเสี่ยวเทียนเหยาอยางรุนแรง

แคไหน ลึกๆเขาไปในใจเธอรูสึกผิดหวัง รูสึกผิดหวังกับสภาพของ
เขา อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว รูอยางชัดเจนวาถาเสี่ยวเทียนเหยา
เองไมตองการที่จะพักผอน เชนนั้นเธอก็ไมสามารถทําอะไรได

อยางไรก็ตาม ถาฮองเตทําใหเขาจนมุม และทําใหเสี่ยว

เทียนเหยา หยุดการสูรบ เขาจะไมใชคนเดียวที่จะตาย!

ดังนั้น กอนที่จะเขานอนหลิน ชูจิ่ว จึงตองการที่จะไปดู

เสี่ยวเทียนเหยาอีกครั้ง แลวหลิน ชูจิ่วก็พบวาแผลของเสี่ยวเทียน
เหยา บวม แตเธอไมไดพูดอะไรและเพียงแคขมวดคิ้วของเธอ
จากนั้นเธอก็หันไปหาหมออู
 "มันจะไดผลหรือ? หวางเยจะฟงขาหรือ? "หมออูพูดขณะที่
เช็ดเหงื่อบนใบหนาของเขา

"ขาไดทําทุกอยางที่ขาทําไดแลว ถึงเวลาแลวที่ทานจะตอง
ดูแล หวางเย "หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นงายๆเพราะเธอไมสนใจวามันจะ
ไดผลหรือไม

"ทําไมขาถึงไดโชครายเชนนี้" หมออูพูดขึ้นอยางหดหู แต

เพราะเขาเปนหมอในตําหนักเสี่ยวหวังฟู เขาจึงไมสามารถละเลย
เสี่ยวเทียนเหยาได

ตามที่หลิน ชูจิ่วพูด เขาจะตองใหยานี้กับเสี่ยวเทียนเหยา

ทันที หลังจากที่มันอุน แตหมออูไมกลาสงมันไปทันที ดังนั้นเขา
จึงจุดไฟเบาๆ ขึ้นเพื่อที่จะทําใหมันอุนอยูตลอด และเมื่อเสี่ยว
เทียนเหยา ถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง หมออูก็พูดอยาง
ระมัดระวังขึ้นทันที "หวางเย กอนจากไปหวางเฟย สั่งใหขานํายา
นี้ไปอุนเพื่อที่จะทําใหทานดื่มและรูสึกดีขึ้น"
 หลังจากพูดเสร็จ หมออูก็สงยาไปไวขางหนาเสี่ยวเทียน
เหยา อยางเงียบ ๆ แลวเขาก็ถอยกลับออกไปและรอใหเขาดื่ม
มัน

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดอะไร แตเขามองไปที่ชามยาของ

เขาดวยความงุนงง และหลังจากนั้นสักพักหนึ่ง เขาก็พูดขึ้น "เจา
ไปได"

หมออูรูสึกผิดและลังเลที่จะจากไป แตกอนที่จะออกไป เขา

ก็ไมลืมที่จะปดประตู

ไอรอนๆ ของยาคอยๆกระจายตัวซึ่งหมายความวายานี้ยัง
อุนอยู เสี่ยวเทียนเหยา เอายามาและในพริบตาเขาดื่มมันทั้งหมด
ลงไป แตหลังจากนั้นเขาก็ไมไดดื่มชาของเขาตอ เขาปลอยใหรส
ขมอยูในปากของเขาตอไป
 หลิน ชูจิ่ว พูดราวกับวาไมใสใจตอเสี่ยวเทียนเหยา แตลึกๆ
เขาไปในหัวใจของเธอ เธอก็ยังเปนหวงเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บ
ของเสี่ยวเทียนเหยาอยู หลิน ชูจิ่ว กลับมาที่เรือนของเธอในทันที
ดังนั้นเธอจึงเรียกอยูสองสามครั้งกอนที่ เจินจูและเฟยซุย จะ
ตอบสนองตอการเรียกหาของเธอ อยางไรก็ตามเธอไมไดยินการ
สนทนาของพวกเขา เธอเพียงแคไดยินพวกนางพูดวา "โอดี พวก
เราจะคิดใหออก"

เจินจูและเฟยซุยดูหดหู เพราะพวกนางไมรูวาหลิน ชูจิ่ว จะ

ตองการไดยินสิ่งที่พวกนางจะพูดหรือไม แตในทายที่สุดทั้งสองก็
มองหนากันและกัน แตก็ไมไดพูดอะไรออกมา แลวหลังจากนั้น
พวกนางก็ถามหลิน ชูจิ่ว วาเธอตองการที่จะอาบน้ําหรือไม

ตอนที่ 156 : การตั้ ง คํา ถาม (PART 2)

 "เอาละ" ตอนนี้ดูเหมือนวาเธอจะไมจําเปนตองทําอะไรอีก
แลว

หลังจากอาบน้ําเสร็จ หลิน ชูจิ่ว ก็รูสึกดีขึ้นมาก ดังนั้นเธอ

จึงเปนฝายที่จะสอบถามถึงความกังวลของเจินจูและเฟยซุย

"หวางเฟย มีฟูเหริน หลายคนที่สงจดหมายมาและเชิญให

ทานไปเพลิดเพลินกับการชมดอกไมเจาคะ"เจินจูและเฟยซุย พูด
ขึ้นในเวลาเดียวกัน

ในอดีต จดหมายประเภทนี้จะถูกสงไปยังเสี่ยวหวางเย
โดยตรง แตเพราะเขายุงมากในชวง 2 วันที่ผานมา พอบานเฮา
จึงสงเรื่องนี้มาใหหลิน ชูจิ่ว เพื่อที่เธอจะไดตัดสินใจดวยตัวเอง

หลิน ชูจิ่วเกลียดความยุงยาก ดังนั้นเธอจึงตอบขึ้น "ไม

ปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด"
 เจินจูและเฟยซุย รูคําตอบนี้เปนอยางดีอยูแลว

เจินจู เดินไปขางหนาทันทีที่อุณหภูมิของถวยนมกําลังพอดี

ทันทีที่นมอุนๆ ไหลเวียนไปในลําคอและถึงกระเพาะอาหาร
หลิน ชูจิ่วก็ รูสึกวารางกายของเธออบอุน หัวคิ้วที่ขมวดคิ้ว
เล็กนอยของเธอก็ชวยไมไดที่จะคลายลง และดูเหมือนวาอารมณ
ของเธอคอนขางดีไมนอย

เมื่อเห็นเชนนี้ เจินจูก็พูดสิ่งที่อยูในหัวของนางขึ้น "เมื่อบาว

ไปที่หองครัวเพื่อรับนม บาวไดยินพอบานเฮาสั่งใหพอครัวเตรียม
อาหารค่ําอีกชุด ดูเหมือนหวางเยจะยังไมไดกินมื้อค่ําเพราะเขายุง
มาก พอบานเฮา รูสึกเปนหวงกลัววาหวางเยจะลมปวย แตเขาไม
รูวาเขาจะทําอยางไรกับหวางเยดี เขาจึงทําไดเพียงแคเฝาดูและ
หวังวาหวางเยจะกินอะไรบางสักเล็กนอย "
 เจินจูพูดตอในขณะที่จองมองไปที่หลิน ชูจิ่ว เพราะนาง
กําลังรอคอยที่จะไดเห็นปฏิกิริยาของนาง แต ... ...

หลิน ชูจิ่วทําตัวเหมือนวาเธอไมไดยินอะไรเหมือนปกติ เธอ

เพียงแคจิบนมและจิบนมตอไป ดังนั้นปากของเธอจึงปกคลุมไป
ดวยนมสีขาว

เจินจู รูสึกหดหู แตนางยังไมยอมแพ กอนจะพูดขึ้นอีก"พอ

บานเฮา บอกวาเขาไมสามารถตําหนิหวางเยไดเพราะลืมที่จะดูแล
ตัวเอง เนื่องจากเราอยูในสถานการณที่คับขันมาก มีคนจํานวน
มากคอยเฝาติดตามตําหนักเสี่ยวหวังฟูอยางลับๆ อยู และเมื่อไมกี่
วันที่ผานมา คนที่สงมอบอาหารของพวกเราก็ถูกสังหารเพื่อ
เปลี่ยนอาหารของพวกเรา ถาพอครัวของเราไมระมัดระวัง พวก
เราอาจจะไดรับพิษไปแลว "
 เจินจูยังคงพูดถึงเรื่องตางๆ ตอไป แตนางก็คนพบวาหลิน ชู
จิ่วยังคงไมแยแสตอไป ดังนั้นนางจึงชวยไมไดที่จะรูสึกเปนกังวล
ในขณะที่หลิน ชูจิ่วยังคงดื่มนมของเธอไปเรื่อย ๆ เจินจู ก็หุนหัน
พลันแลนกาวออกมาขางหนาของเธอ

"หวางเฟย ทานไมตองการที่จะไปพบหวางเยหรือเจาคะ?
เราไมรูวาเขาจะนอนหรือไมคืนนี้ พอบานเฮา บอกวาบาดแผล
ของหวางเย มีเลือดออก แตทันทีที่หมออูสงยาของเขาเสร็จ หวาง
เยก็ไลเขาออกไป ตอนนี้หวางเยไมมีใครที่จะดูแลเขา หวางเฟย
ทานไปดูหวางเยสักครูไมไดหรือเจาคะ "เจินจูคาดหวังมาก แตดู
เหมือนวาสิ่งตางๆจะไมใชเรื่องงาย

นางไมรูวาการใชคําพูดของพอบานเฮาจะเปนสิ่งที่ถูกหรือ
ผิด แตนางเพิ่งแคตองพยายามโนมนาวหวางเฟย ของพวกนาง
เทานั้น
 หลิน ชูจิ่ว ดูแลเสี่ยวเทียนเหยามาทั้งคืนแลว ดังนั้นหลิน ชู
จิ่ว จึงไมรูวา เจินจูตองการใหเธอดูแลเสี่ยวเทียนเหยาอยางไรอีก
หรือตองการใหเธอกมหัวใหกับเขากันแน

การแสดงออกทางสีหนาของหลิน ชูจิ่วเปลี่ยนเปนเยือกเย็น
ขึ้น "หวางเย ขอใหเจาทําเชนนี้หรือ?"

"ไมเจาคะ" เจินจู รูวานางไมควรพูดมากนัก แตนางก็ไม

สามารถนํามันกลับมาไดแลว

"แลวเชนนั้นพอบานเฮาเปนเจานายของเจาหรือ?"

คําพูดของหลิน ชูจิ่ว คมมาก ถึงกับทําใหรางกายของเจินจู

สั่นเทาขึ้น นางสายหัวของนางซ้ําแลวซ้ําอีก ในขณะที่พูดขึ้น
"ไม ไมใชเจาคะ นายของบาวคือหวางเฟยเจาคะ"
 "เจาเขาใจผิดแลว เจานายของเจาไมใชขา" หลิน ชูจิ่ว พูด
ขึ้นในขณะที่คอยๆจับไปที่เจินจู อยางไรก็ตามรางกายของเจินจู
ยิ่งสั่นมากขึ้นไปอีก เจินจูคุกเขาลงไปบนพื้นและพูดขึ้น"หวางเฟย
บาวผิดไปแลว"

เมื่อเห็นเจินจูทําเชนนั้น จือเทา,ซานหู และ เฟยซุยตางก็ทํา

ตาม พวกนางทั้งหมดคุกเขาลงไปบนพื้นและขอความเมตตา

พวกเขาไมคิดวาการชักชวนของเจินจู จะนําไปสูเรื่องนี้
ดังนั้นพวกนางจึงไมรูวาควรจะทําอยางไร

หลิน ชูจิ่ว ไมไดมองไปที่หญิงสาวทั้งสี่ที่คุกเขาอยู แตเธอพูด

อยางเย็นขึ้น "จําเอาไววานายที่แทจริงของพวกเจาเปนใคร พวก
เจาจะไดไมสับสนในภายหลัง"

หลังจากที่เธอพูดจบ หลิน ชูจิ่ว ก็เดินผานพวกนางออกไป

... ...

คนเหลานี้คิดวาเธอเปนอะไร?

ไมวาจะถูกหรือผิด ทําไมเธอจะตองกมศีรษะของเธอลง
ดวย?

ตอนที่ 157: กฎแห ง สวรรค แ ละการกระทํา ชั่ ว ร า ย

(PART 1)
เมื่อรุงสาง ผูที่คาขายเริ่มผลักรถเข็นไมของตนออกไป และ
เริ่มตนหาจุดที่ดี คนแลวคนเลาบททองถนน

พอคาคนกลางเหลานี้ ขายนมถั่วเหลือง เกี๊ยว ขนมปง โจก

และอื่น ๆ อีกมากมาย บางคนยังขายผลไมและผัก ไมนานหลัง
จากนั้น ถนนที่กวางขวางก็กลายเปนแออัด

เมื่อกลิ่นของน้ํานมถั่วเหลือง กลืนกินไปตามทองถนน ถนน

เริ่มมีทั้งผูคนและบัณฑิตจํานวนมากเขามา แตคราวนี้บัณฑิตไมได
ออกมาพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตของมนุษย แตออกมาซื้อผลไมและผัก

วันนี้เปนเหมือนวันธรรมดา ๆ ผูหญิงกําลังเดินอยูบนถนน
พรอมตะกรา คนที่รูจักกันและกันจะทักทาย ในขณะที่คนอื่น ๆ
จะเลือกผลไมสดหนึ่งหรือสองอยางที่จะซื้อดวยจํานวนเหรียญเงิน
ที่นอยนิดของพวกเขา หรือซื้อหัวหอมสีเขียวแทน

บัณฑิตบางคนนั่งอยูที่โตะและเริ่มพูดถึงบรรพบุรุษของพวก
เขา ถึงแมวาการพูดเกินจริงในเรื่องของพวกเขาจะมองเห็นได
อยางชัดเจน แตก็ยังคงมีคนจํานวนมากที่ยังไมเคยออกไปจาก
เมืองหลวง ดังนั้นดวงตาของพวกเขาเต็มไปดวยความประหลาด
ใจ

บางคราวก็จะไดยินเสียงหัวเราะและเสียงรองไหของเด็ก
เมืองหลวงมีลักษณะที่วุนวายดวยเสียงทั้งหมด แตในความเปน
จริงทุกคนตางก็ปฏิบัติตามกฎของสวรรค ประชาชนในเมืองหลวง
คุนเคยกับชีวิตดังกลาวมานานมากแลว เพราะทุกวันก็จะ
เหมือนกันและไมมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนักในเมืองหลวง

อยางไรก็ตาม ในขณะที่ทุกคนคิดวาวันนี้จะเปนเชนปกติ
เหตุการณที่ไมคาดคิดเกิดขึ้น ... ...

"ดูนั่น มีกระดาบจํานวนมาก"

ใครจะรูไดวาใครเปนผูที่โหรองขึ้น แตไมนานหลังจากนั้นฝูง
ชนไดเห็นกระดาบที่ตกตงมาจากฟากฟาราวกับเกล็ดหิมะ บางคน
เริ่มกระโดดไปความาชิ้นหนึ่ง ... ...
 กระดาษเปนสิ่งที่สะดวก แตราคาแพงมาก ดังนั้นคนสวน
ใหญไมสามารถจายได และมันก็คําเขียนไวในกระดาษแลว ดังนั้น
พวกเขาจึงไมสามารถใชมันเพื่อเขียนอะไรไดอีกตอไป แตก็ไม
สําคัญหรอกเพราะพวกเขายังคงสามารถใชหอของหรือใชเปน
อุปกรณเสริมในหองน้ําได

ดังนั้นคนอื่นๆ จึงคิดริเริ่มที่จะกระโดดและความาบาง แต

กระดาบก็มีจํานวนมากขึ้นเรื่อยๆ และตกลงมาเหนือศีรษะของ
พวกเขา ... ...

"มีบางอยางเขียนเอาไว แตมันหมายความวาอยางไร?" เด็ก

บางคนที่ไมรูหนังสือเอากระดาษมาพรอมกับเอียงศีรษะและมอง
ไปที่คนอื่นๆ

"บัณฑิตหนุม เจาชวยดูและอานมันไดหรือไม?" คนขายของ

ในถนนเล็ก ๆ คนหนึ่งเอากระดาษแผนหนึ่งมาเและไหววาน
บัณฑิตหนุมคนหนึ่งขึ้น

เมื่อเห็นคนจํานวนมากกําลังเฝามองเขาอยูและรอใหเขา
อาน บัณฑิตหนุมก็ไมไดตรวจสอบเนื้อหากอนและเพียงแคอาน
ขอความอยางภาคภูมิใจขึ้น "ทานเจาเมืองจิ้วเหมิน ชอบเด็กหญิง
ตัวเล็กๆ เขาเก็บหญิงสาวจํานวนมากเอาไวในวิหารยูนนานนอก
เมือง หลานสาวของเสนาบดีฝายขวา ที่หายตัวไปเมื่อสามปกอน
แตแทจริงแลวอยูที่วิหารยูนนานภายใตการควบคุมของทานเจา
เมืองจิ้วเหมิน และบังคังใหนางเปนทาสทางอารมณของเขา ... ...
"

หลังจากอานเรื่องนี้แลว บัณฑิตหนุมคนนี้ก็ตระหนักไดวา
เขากําลังอานอะไรอยู และเนื่องจากความตกใจ เขาจึงมีเหงื่อ
ปรากฏขึ้น บัณฑิตหนุมไมไดอานตอไปและโยนกระดาษทิ้งไป
ในทันทีพรอมกับพูดขึ้น "โอสวรรค! นี้มันเรื่องอะไรกัน! "
 บัณฑิตหนุมไมสนใจถาเขาจะสูญเสียเงินไปเปลาๆ ดังนั้น
หลังจากที่เขาจายเงินใหกับคาอาหารที่ยังไมไดถูกแตะตองของ
เขาแลว เขาก็วิ่งหนีไปอยางรวดเร็ว

คนที่อยูรอบๆ ตัวเขาตางก็สังเกตเห็นวามีอะไรผิดปกติอยู
ในนั้น ดังนั้นใบหนาของพวกเขาจึงกลายเปนสีขาวเหมือน
กระดาษ และกระดาษบนมือของพวกเขาก็ดูเหมือนจะกลายเปน
ของรอน เพราะพวกเขาตางก็ทิ้งมันไปในทันที

"โอ ตายแลว ขาเกือบจะลืมเวลา ขาจะไปที่นั่นในภายหลัง"

"นี่เปนอาญาที่รายแรงมาก เร็วเขารีบกลับไปที่บานกัน
เถอะ"

"ขาไมอยากขายตอแลววันนี้ ขาจะสงคําสั่งซื้อของเจาไปใน
ภายหลัง ขาตองกลับไปกอนแลว"

ไมวาจะเปนคนขายของกระจุกกระจิกหรือผูหญิงที่มี
ตระกราอยูในมือ พวกเขาตางก็ควาลูก ๆ ของพวกเขาพรอม ๆ
กันและรีบกลับบาน ดังนั้นถนนที่แออัดจึงกลายเปนถนนที่รกราง
ไปในทันที ทิ้งใหกระดาษกระจัดกระจายอยูบนพื้นดินตอไป

ตอนที่ 157 : กฎแห ง สวรรค แ ละการกระทํา ชั่ ว (PART

2)
อยางไรก็ตาม เหตุการณเดียวกันนี้ไดเกิดขึ้นบนถนนใหญๆ
หลายแหงในเมืองหลวง นอกเหนือจากถนนเหลานัน้ แลว ยังมี
รานอาหารและโรงเตี๊ยมขนาดเล็กหลายแหงก็ไมไดกลายเปน
ขอยกเวน โดยเฉพาะอยางยิ่งสถานที่ที่ บัณฑิตที่มีความรู
ความสามารถอยูมากที่สุด ดังนั้นหลักฐานดังกลาวจึงกระจัด
กระจายอยูทุกหนทุกแหง ... ...
 ไมวาแผนการเหลานี้จะเปนของฝายใด แตเหลาขุนนางทุก
คนในราชสํานักเมื่อก็ตื่นขึ้นมาในตอนเชาตรู แลวก็เปนเชนนั้น ที่
ดานบนสุดของโตะทํางานพวกเขาตางก็ไดพบวามีเอกสารหลาย
หนาของการทําผิดของเหลาขุนนางเพื่อนๆ ของพวกเขาอยู

ทานเจาเมืองนาน นายอําเภอหวัง ดื่มเลือดของหญิงสาว

พรหมจรรยในวิหารของลัทธิเตา ทานเจาเมืองจิ้วเหมิน เก็บหญิง
สาวจํานวนมากเอาไวในวิหารยูนนานนอกเมือง แมทัพเจิ้น ฝงศพ
เอาไวในสวนดอกทานตะวัน

บุตรชายของเสนาบดีฝายขวาฆาบัณฑิตจากความอิจฉา
พอบานของเสนาบดีฝาบซาย ทําลายทั้งครอบครัวเพราะหยก
เกาๆ ชิ้นหนึ่ง

แมทัพเฉินใชกําลังเพื่อบังคับนองสะใภของเขาและฆาคน
บริสุทธิ์อยางโหดเหี้ยม แมทัพหลิวมีคําสั่งโดยตรงใหลอมรอบ
หมูบานและทําลายมันลง คนของแมทัพโจวที่อยูในเมืองกําลัง
รองไหเพราะความยากจน แตจวนของเขากลับปกคลุมไปดวยอิฐ
ราคาแพงและมีทองคําเปนจํานวนมาก

คนของแมทัพวานฆาทหารธรรมดาอยางลับๆ เพื่อฝกฝน
ศิลปะการตอสูของพวกเขา แมทัพฮูเพื่อรักษาอํานาจของเขา เขา
แอบรวมมือกับสายลับของศัตรูและสรางหลักฐานปลอมๆ ขึ้นมา
เพื่อใสรายซาง เฟง ... ..

ใครจะคิดวาพยานหลักฐานดังกลาวจะแสดงใหเห็นและ
เปดเผยความชั่วรายของเหลาขุนนางทั้งหมดออกมา

นอกเหนือจากหลักฐานที่แสดงถึงการกออาญาที่ชั่วราย
เหลานี้แลว แมแตองคหญิงฝูซิ่ว ซาง ก็ยังไดเก็บผูชายเอาไวเปน
ของเลนในสวนหวานฟู

ตอนแรก เมื่อพวกเขาอานรายชื่อพยานและหลักฐานของ
คดีอาญาที่รายแรงของเหลาขุนนางของราชสํานัก พวกเขาตางก็
ไมเชื่อ พวกเขาคิดวามีคนจงใจนําปญหาไปสูราชสํานัก

แตเมื่อกลุม "ขุนนางที่ชอบธรรม" พาคนไปยังวิหารยูนนาน

พวกเขาก็พบหญิงสาวที่ผายผอมและถูกทารุณกรรมในหองลับใต
ดิน ดังนั้นแมวาพวกเขาไมตองการที่จะเชื่อวา พวกเขาก็ชวยไมได
ที่จะตองเชื่อ

นอกจากนี้ ในหองลับยังมีเด็กผูหญิงอยูเกือบสิบสองคน เด็ก

เหลานี้สวนใหญมีอายุสิบหาป แตคนที่มีอายุนอยที่คืออายุแปดป
เทานั้น เมื่อหนึ่งในหญิงสาวเหลานี้ เห็นผูชายเดินเขาไปใกล พวก
นางตางก็สั่นเทาขึ้นดวยความหวาดในทันที

โชคดีที่ "ขุนนางที่ชอบธรรม" เหลานี้ไมไดไรยางอาย

จนเกินไป เพราะแทนที่จะเพลิดเพลินไปกับฉากดังกลาว พวกเขา
ตางก็ถอดเสื้อคลุมและคลุมไปที่รางกายของพวกนางในทันที และ
พวกเขายังมองหาสถานที่ที่ดีสําหรับใหพวกนางไดอยูอาศัยอีก
ดวย

นอกเหนือจากวิหารยูนนานแลว ยังมีขุนนางที่กลาหาญ วิ่ง

เขาไปในสวนดอกทานตะวันของแมทัพเจิ้น และสั่งใหทหารขุดไป
ทั่วทั้งบริเวณ

ซึ่งก็ไดพบศพทั้งชายและหญิง ศพบางคนดูเหมือนวาจะถูก
ฝงไปไมนานมานีเ้ อง

สวนดอกทานตะวันเปนสถานแหงหายนะ วิหารยูนนานยัง
เปนสถานที่ที่ไมดี และยังมีบางคนยังคงแสวงหาความเปนอมตะ
อยู ดังนั้นกลุมของเหลาขุนนางที่ดีจึงไปและตรวจสอบวิหารของ
ลัทธิเตา และที่นั่นพวกเขาก็ไดพบวามีเด็กผูหญิงเสียชีวิตจากการ
ขาดเลือดนับสิบ ๆ คน

หญิงเหลานั้นมีบาดแผลมากมายที่ขอมือและลําตัว ดังนั้น
พวกนางจึงดูซีดมาก
 เมื่อคนพบสถานที่ที่สกปรกและไรมนุษยธรรมเหลานี้ ก็ไมมี
ใครกลาที่จะพูดวากระดาษที่ตกลงมาจากฟากฟาในวันนั้นเปน
เรื่องไรสาระอีก

"สวรรคตองการเปดตาของพวกเราและลงโทษผูกระทําการ
อันชั่วชา" ชายชราคนหนึ่งคุกเขาลงไปบนพื้นและคุกเขาอยูที่หนา
พระราชวัง

“ลูกชายของขาๆ!”

"ลูกของขา มารดาผูนี้ผิดไปแลว ขาไมควรขายเจา ขาไมควร

ที่จะยอมรับเหรียญเพียงไมกี่เหรียญ"

ครอบครัวของเหยื่อรองไหและคุกเขาอยูที่ดานหนาจวนของ
เหลาขุนนางในราชสํานัก หวังวาพวกเขาจะมีความยุติธรรมและ
มอบความเปนธรรมแกลูกหลานที่ตายไปแลวของพวกเขา
 บัณฑิตที่โกรธเคืองหลายคนจากทั่วเมืองหลวงไดมารวมตัว
กันและเขารวมการเรียกรอง พวกเขารองขอตอฮองเตเพื่อใหมี
การลงโทษฆาตกรอยางรุนแรงที่สุด

และเมื่อเหลาบัณฑิตที่มีชื่อเสียงเหลานี้ตางก็มารวมกัน
เหลาขุนนางก็ไมสามารถทําอะไรไดอีกตอไป

อยางไรก็ตาม หนึ่งชั่วยามกอนหนานี้ เมื่อขาวยังคง

แพรกระจายไปทั่วเมืองหลวง ฮองเตมีความตองการที่จะ
ครอบคลุมมัน แตเขาก็ไมสามารถทําได

ตอนที่ 158 : ลงโทษและไม ส ามารถต อ ต า นได (PART

1)
 หลังจากที่ฮองเตไดรับขาวจากหอเถียนชางแลว เขาก็
จัดการอยางรอบคอบ แตใครจะคิดวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไร
ยางอายและเปดเผยหลักฐานเหลานี้ในลักษณะนี้ได

หลังจากที่ฮองเตไดรับขาว เขาก็โกรธมากและสงคนไป
ปราบปรามแผนการของเสี่ยวเทียนเหยา แตมันก็สายเกินไป เมื่อ
สิ่งตางๆไดรับการเปดโปงไปจนถึงจุดที่วาไมวาเจาจะตองการลบ
ขอมูลมากเทาไหร มันก็จะไมงายอีกตอไปแลว

หลังจากผานไปหนึ่งชั่วยาม คนของฮองเตก็ไดรวบรวม
เอกสารทั้งหมดที่เสี่ยวเทียนเหยาแพรกระจายออกไปเอาไวได แต
พวกเขาก็ไมสามารถลบความทรงจําของผูคนและทําใหพวกเขา
มองไมเห็นมันได

หัวหนาฝายสืบสวนไดกลับไปที่วังหลวง เมื่อเขาแนใจวาจะ
ไมมีหลักฐานใดๆ ที่จะสามารถเห็นไดในเมืองหลวงอีกตอไปแลว
แตสําหรับสถานที่อื่น ๆ พวกเขาไมมีเวลาเพียงพอในการเก็บ
รวบรวมมัน

เมื่อมองไปที่เอกสารกองใหญ ๆ เกี่ยวกับอาญาของคนของ
เขาใบหนาของฮองเตก็กลายเปนสีดําราวกับดานลางของหมอ "นี่
คือเหลาบรรดาเสนาบดีในราชสํานักที่ซื่อสัตยของขาหรือ? พวก
เจาทุกคนชางเห็นแกหนาขาเสียจริงๆ "

ไมมีปลาที่ไหนจะสามารถอยูรอดไดถาน้ําสะอาดเกินไป
ฮองเตรูวาคนของเขาเองไมสะอาด แตไมคิดวาจะถึงระดับนี้

"ขุนนางเหลานี้เปนคนที่กระทําผิดทั้งหมด" เสนาบดีฝาย
ซายหลิน เซี่ยงและเสนาบดีฝายขวาโหยว พูดขึ้นและคุกเขาลงไป
ตอหนาของฮองเต

เสนาบดีฝายซายหลิน เซี่ยงและเสนาบดีฝายขวาโหยว
ไมไดทําผิด แตเพราะคนรับใชและสมาชิกในครอบครัวของพวก
เขามีความผิด พวกเขาจึงชวยไมไดที่จะออนวอนแทน

นอกเหนือจากสมาชิกในครอบครัวแลว หลานสาวของ
เสนาบดีฝายขวาโหยว ยังถูกตามใจจนเสียนิสัยเปนอยางมากโดย
ทานเจาเมืองจิ่วเหมินอีกดวย ดังนั้นเพื่อใหภาพลักษณของเขาดี
ขึ้น เขาจึงอยากจะขอรองใหฮองเตดําเนินคดีกับเขาอยาง
เครงครัด

ในตอนแรก เพื่อเห็นแกภาพลักษณของครอบครัวของเขา
เสนาบดีฝายขวาโหยวไมตองการรับหญิงสาวราคาถูกเปน
หลานสาวของเขา แตเพื่อหลีกเลี่ยงการสาปแชงจากผูคนที่อยู
ดานหนาประตูไมได พวกเขาจึงไมไดปฏิเสธอีกตอไป

และหลังจากไดตระหนักถึงสภาพของนาง มันจึงเปน
ธรรมชาติที่เขาตองแสวงหาความยุติธรรมใหกับนาง!
 "ฝาบาท เพื่อเห็นแกกระหมอม โดโปรดลงโทษทานเจาเมือง
จิ่วเหมินอยางรุนแรงดวยพะยะคะ" เสนาบดีฝายขวาโหยวน้ําตา
ไหล เขาอายุมาก แตเขากลับรองไหราวกับเด็กๆ ดังนั้นแมวา
ฮองเตจะโกรธมาก แตเขาก็ไมสามารถทําเปนตาบอดได

เมื่อเห็นเสนาบดีฝายขวาโหยวรองไหราวกับวาจะไมมีพรุงนี้
อีก ขุนนาง คนอื่น ๆ ตางก็เขาใจความตั้งใจของเขา ดังนั้นพวก
เขาจึงทําตามและเริ่มออนวอนเพื่อใหฮองเตแสดงอํานาจของ
เขา

ขุนนางคนอื่นๆ ตางก็มีความผิด แตเนื่องจากความผิดทาง

อาญาของพวกเขาไมรุนแรง พวกเขาจึงกลาเรียกรองใหฮองเต
ลงโทษแมทัพจิ่วเหมย

เหลาขุนนางในวังหลวงตางรูดีวาใครจะลงโทษและไม
ลงโทษ องคหญิงฝูซิ่ว ซาง และแมทัพเจินยวน ก็มีความผิดทาง
อาญาของพวกเขา แตเพื่อขมความโกรธของฮองเตลง พวกเขาจึง
ตองทําเปนตาบอด แตคนอื่น ๆ ที่เกี่ยวของและประชาชนจะทํา
เชนนั้นดวยหรือ?

ในตอนแรกฮองเตไดเรียกประชุมเหลาขุนนางตางๆเพื่อชวย
แกปญหาอยางเรงดวน แตใครจะคิดวาขุนนางเหลานี้จะเรียกรอง
หาความยุติธรรมและมุงความสนใจไปที่เรื่องที่เขาไมมี ... ...
ความสนใจ!

เสนาบดีฝายขวาโหยวยังไมไดรับความยุติธรรม แตขันทีก็
มาและรายงานขึ้นวาองคหญิงฝูซิ่ว ซางเขามาในวัง รองไหและ
บอกวานางไมสามารถอยูกับสามีของนางองคชายโฮวไดอีกตอไป
แลว

องคหญิงฝูซิ่ว ซางไมเคยอยูหางกับองคชายโฮว และถึงแม

นางจะหยิ่งและไมสุภาพ แตองคชายโฮวก็ไมมีทางเลือกอื่น
นอกจากยอมทนตอนางอยางไรก็ตามตอนนี้ที่นางไดทําความผิด
เชนนี้ ทําใหองคชายโฮว สามารถหยาขาดกับนางไดแลว

องคหญิงฝูซิ่ว ซาง มีผูชายเก็บไวเปนของเลนในสวนของ

นาง ไมไดเปนความลับ ไมวาจะอยางไร นางก็อาศัยอยูกับ
ครอบครัวทางฝงสามี แลวทําไมพวกเขาจะไมร?ู อยางไรก็ตาม
บุคคลภายนอกไมรูความลับนี้ ดังนั้นชื่อเสียงของนางจึงยังขาว
สะอาดอยู

แตตอนนี้เสี่ยวเทียนเหยา ไดเปดเผยความลับของนาง แลว

จะมีองคชายที่ไหนที่จะยอมรับนางได? ไมมีแนนอน

สามีขององคหญิงฝูซิ่ว ซาง ไมใชคนธรรมดา เขาเปนลูกชาย

ที่ถูกตองตามกฎหมายของหัวหนาเผาทางเหนือโฮว ตอนแรก
ฮองเตตองการจะเอาชนะพวกเขา แตเขาก็สามารถทําไดเพียงทํา
ใหลูกชายคนสุดทองของเขากลายมาเปนลูกเขยของเขาเทานั้น

ลูกชายที่ถูกตองตามกฎหมายของหัวหนาเผาทางเหนือโฮว
เองก็รูวาการแตงงานครั้งนี้เปนเพียงการแตงงานทางการเมือง
ดังนั้นแมวาเขาจะไมคอยพอใจกับหญิงฝูซิ่ว ซาง ทั้งหมดที่เขาทํา
ไดก็คือการไวหนานาง แตตอนนี้ที่ความลับของนางถูกเปดเผย
เขาจึงไมตองการทนตอกับนางและเพียงตองการรักษาหนาของ
เขาเทานัน้

ตอนที่ 158 : ลงโทษและไม ส ามารถต อ ต า นได (PART

2)
การจลาจลดานนอกยังไมลดลง แตความขัดแยงในราช
สํานักก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ฮองเตตองเผชิญกับปญหาอยางไมมีที่
สิ้นสุด แตเขาก็ไมมีทางเลือกอื่นนอกจากจะตองออกไปจากทอง
พระโรงและเดินไปที่ตําหนักในเพื่อปลอบใจองคหญิงฝูซิ่ว ซาง
 เผาทางเหนือโฮว ไมไดเปนคนเรียบงายและกับเหตุการณที่
เกิดขึ้นนี้ พวกเขาไมสามารถละเลยได

เสนาบดีตางๆ ก็จากไป เสนาบดีฝายขวาโหยว คนที่ดู

เหมือนเด็กอายุสิบขวบยังคงรองไหในขณะที่เดินออกไป แต
ในทันทีที่เขามาถึงประตูวัง ก็มีชายคนหนึ่งเดินเขามาขางหนาดวย
ทาทางที่เจ็บปวดและพูดขึ้น "นายทาน คุณหนูโหยว คุณหนูโหยว
เมื่อนางตื่นขึ้นมา นางก็ไมสามารถแบกรับความอัปยศอดสู
ดังกลาวได ดังนั้นนางจึงกระแทกศีรษะไปที่เสาและ...และ
เสียชีวิตไปแลวขอรับ”

เมื่อเสนาบดีฝายขวาโหยว ไดยินมันเขาก็ลมลงที่พ้นื ทันที ...

...

"หมอหลวงๆ เร็วเขาตามหมอหลวงมา ... ... "

 ดานนอกวัง ชายคนหนึ่งเริ่มตะโกนขึ้นดวยความหวาดกลัว
ฝูงชนลอมรอบเสนาบดีฝายขวาโหยว เสนาบดีฝายซายหลิน เซี่ยง
ก็ยังมาชวย ในขณะที่รอหมอหลวงอยู

แนนอน เสนาบดีฝายซายหลิน เซี่ยง ดูมีความกังวลมาก

ภายนอก แตในความเปนจริงเขาสาปแชงเสนาบดีฝา ยขวาโหยว
ที่แกลงทําเปนปวยไดเปนอยางดีเชนนี้

หลิน เซี่ยงเองก็ยอมรับวาเขาเองยังตองการที่จะแกลงทํา
เปนปวยเพื่อหลีกเลี่ยงการเขาไปยุงเกี่ยวกับวิกฤตินี้ แต ... ...

เขาไมไดโหดเหี้ยมเชนเขา ที่ขนาดถึงกับยอมปลอยให
หลานสาวของเขา "กระแทกศีรษะของนางไปบนเสาและโชคดีที่
เสียชีวิตไป"

ชางนาดูถูกจริงๆ! เพื่อที่จะหลอกลวงบุคคลภายนอก เขาถึง

กลับตองไปไกลถึงขนาดนี้ หลิน เซี่ยงเองก็เปนจิ้งจอกเฒา ดังนั้น
เขาจึงเขาใจวาเพื่อชื่อเสียงของครอบครัวของพวกเขา เสนาบดี
ฝายขวาโหยว ถึงกลับบังคับใหหลานสาวของเขา"ฆาตัวตาย"

เหตุการณนี้เลวรายมาก แตถึงแมวาฮองเตจะปราบปราม
มันไดทันเวลาก็ตาม แตก็ยังไมสามารถหยุดขาวนี้ได ฮองเตจึง
สามารถทําไดเพียงสั่งใหคนไมพูดถึงเรื่องนี้เทานั้น อยางไรก็ตาม
ตอนนี้มันเหมาะที่จะปกปดมันแลวหรือ

ดังนั้นแมวาฮองเตจะตองการปกปองแมทัพจิวเหมย และ
คนอื่น ๆ เขาก็ไมสามารถทําไดอีกตอไป เขาตองใหความยุติธรรม
แกประชาชนของเขา มิฉะนั้นจะไมใชเพียงความขัดแยงภายใน
เทานั้น แตยังมีความขัดแยงจากภายนอกอีก ... ...

ฮองเตจึงจบลงการทําในสิ่งที่เขาไมตองการเทานั้น

แมวาเสี่ยวเทียนเหยาไมไดไปนอกตําหนักเสี่ยวหวังฟู แต
เขาก็ตระหนักถึงสถานการณภายนอกไดเปนอยางดี
 หลังจากนั้นอาจกลาวไดวาสิ่งตางๆไดพัฒนาไปตามแผน
ของเขาเทานั้น และไมนานหลังจากนั้น ภายใตการบัญชาการของ
ฮองเต เจาหนาที่ในราชสํานักที่ชั่วรายทั้งหมดในรายการของเสี่ยว
เทียนเหยาก็ถูกบังคับใหลงจากตําแหนงและถูกคุมขัง รอการ
ลงโทษของพวกเขาตอไป

แตแนนอนวาเหตุการณดังกลาวไมไดสั่นคลอนรากฐานของ
ฮองเตมากนัก เนื่องจากตําแหนงที่วางของขุนนางเหลานี้จะเต็ม
ไปในทันทีที่เขาเปดปาก

อยางไรก็ตาม สิ่งที่ทําใหเกิดอาการปวดศีรษะรุนแรงของ
ฮองเตในตอนนี้ก็คือเขาไมไดคาดหวังวาพยานหลักฐานในมือของ
เสี่ยวเทียนเหยาจะยิ่งมีมากกวานั้น

ตามที่หอเถียนชาง บอก เสี่ยวเทียนเหยา ตองการทราบ

อาญาทั้งหมดของขุนนางของเขา ตั้งแตเล็กไปจนถึงใหญที่สุดเพื่อ
ทําลายพวกเขา แตใครจะคิดวาเขาใชหลักฐานเพียงแคสองในสิบ
เทานั้น

"สารเลว"ฮองเตทุบมือของเขาเหมือนคอนลงไปบนโตะ
เลือดเริ่มหยดลงมาจากนิ้วมือของเขา แตดูเหมือนวาเขาไมรูสึก
อะไรเลย

ฮองเตรูอยางชัดเจนวาเสี่ยวเทียนเหยา ยังคงขมขูเขา ดี
เชนนั้นเขาก็จะมุงเปาไปที่คนสนิทของเขา เสี่ยวเทียนเหยากลา
เปดเผยความผิดของคนของเขาตอสาธารณชน เชนนั้นเขาก็จะทํา
เชนเดียวกัน

และถามันจําเปนที่จะตองเอาหลักฐานที่เหลืออยูทั้งหมดมา
ไวในมือของเขาก็ตาม

เมื่อเปนเชนนั้น เขาก็จะตองหาใหไดวาเสี่ยวเทียนเหยาทํา
สําเนาทั้งหมดจากที่ไหน!
 เขาตองทําใหได

สิ่งที่สามารถทําไดก็ทําไปแลว แตบางสิ่งบางอยางยังคงเปน
เพียงความตองการเทานั้น หลังจากสามวันสามคืนของการคนหา
กองกําลังคนหาขอมูลของฮองเตก็ไดพบแหลงที่ทําสําเนาหลักๆ
แลว แตตอนนี้มันเกือบจะวางเปลายกเวนตัวอยางสําเนาเทานั้น

หลังจากสามวันและสามคืนในการติดตามกองกําลังนักสืบ
อยางลับๆของฮองเตก็พบบางคนที่เผยแพรหลักฐานในเมืองหลวง
อยางไรก็ตามพวกเขาทั้งหมดวิ่งไปที่แมน้ําที่ใกลที่สุดและ
ทะเลสาบแลวพวกเขาก็ฆาตัวตาย คนเหลานั้นตางก็เสียชีวิต
ทั้งหมดจึงไมสามารถเอาเรื่องเสี่ยวเทียนเหยาได

ถาเสี่ยวเทียนเหยา ลงมือมันก็มักจะเปนความสะอาดเชนนี้
เสมอ ดังนั้นแมวาฮองเตตองการจะจับเขา มันจึงเปนไปไมไดเลย
... ...

ตอนที่ 159 : ผิ ด ปกติ แ ละฝุ น ตะกอน (PART 1)

คนจะรูจักความกลัวหรือความเจ็บปวดหลังจากถูกทําราย
และฮองเตเองก็ไมมีขอยกเวนในเรื่องนี้

หลังจากการตรวจสอบเปนเวลานาน หัวหนากองกําลัง
สืบสวนก็ไมพบหลักฐานที่เหลืออยู แลวจะนับประสาอะไรกับ
พยานหลักฐานอื่นๆ ที่เกี่ยวของกับเรื่องนี้และเกี่ยวกับเสี่ยวเทียน
เหยา ดังนั้นฮองเตจึงไมสามารถทําอะไรเขาได

เมื่อเห็นสถานการณที่วุนวายมากขึ้นในแควน เพื่อความ
ปลอดภัยของประชาชน องคฮองเตจึงไมมีทางเลือกอื่นนอกจาก
การจะกาวถอยหลังกลับไป
 หลังจากลงโทษอยางรุนแรงกับทานเจาเมืองจิ่วเหมิน
นายอําเภอหวัง และแมทัพเจิ้งหยวน ฮองเตก็สั่งใหวัดตาหลี่
สอบสวนคนสนิทที่ถูกคุมขังอยูของเสี่ยวเทียนเหยา หากพวกเขามี
ความผิดในคดีอาญาจริงๆ พวกเขาจะถูกไลออกจากตําแหนง แต
ถาไมมีหลักฐานเพียงพอ พวกเขาจะไดรับการปลอยตัว

ทุกวันนี้คนรอบขางและครอบครัวของพวกเขากําลังถูก
ทรมาน ดังนั้นพวกเขาจึงคิดวาพวกเขาทั้งหมดจะตาย แต
หลังจากผานไป 10 วันพวกเขาก็ไดรับการปลอยตัวเพราะพวก
เขาไดรับการพิสูจนแลววาเปนผูบริสุทธิ์

หลังจากออกจากหองขังแลว คนสนิทเหลานั้นก็ไดเรียนรูถึง
เหตุการณที่ไมคาดคิด ดังนั้นพวกเขาจึงชวยไมไดแตรูสึกขอบคุณ
เสี่ยวเทียนเหยา และพวกเขาก็ยิ่งมุงมั่นที่จะติดตามเขามากขึ้นไป
อีกเทานั้น

ชวงเวลาที่สําคัญเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดละทิ้งพวกเขา
เจานายแบบนี้ควรคาที่จะตายแทนได

คนสนิทเหลานี้เปนแมทัพ นายพลที่แข็งแกรงของกองทัพ
ของแควนตะวันออก ดังนั้นเนื่องจากพวกเขาไดรับการพิสูจนแลว
วาไมผิด พวกเขาจึงกลับเขาสูตําแหนงเดิม ถึงแมวาฮองเตจะไม
คอยมีความสุขกับเรื่องนี้ในเวลานี้เขาก็ไมตองการที่จะประสบ
ปญหามากไปกวานี้ ดังนั้นเพื่อเอาใจเสี่ยวเทียนเหยา ฮองเตจึงได
สงใหพวกเขากลับไปที่กองทัพและมอบหมายใหพวกเขาไปอยู
แนวหนา

สถานการณในเมืองหลวงไดสงบลงในที่สุด แตสงคราม
ภายนอกยังคงตึงเครียดมาก ฮองเตจึงไดแตงตั้งใหซื่อผูโดดเดน
ใหเปนแมทัพผูทรงเกียรติและนํากองกําลังจํานวน 500,000 คน
ไปที่ชายแดนเพื่อเอาชนะกองทัพภาคเหนือ

เพื่อเปนการเพิ่มกําลังใจในการทํางานของทหารฮองเตเอง
ไดไปพบกองทัพของซื่อผูโดดเดน ดวยตัวเองและไปดูการปฏิบัติ
ของกองทัพกับนายอําเภอ แลวจากนั้นเขาก็อวยพรใหพวกเขา
ชนะ

หลังจากที่กองทัพออกเดินทางจากไป ฮองเตก็รูสึกไดถึง
ความสงบลงชั่วคราวเกี่ยวกับการบุกรุกของกองทัพภาคเหนือ
และตอนนี้เขาสามารถมุงความสนใจไปที่ความขัดแยงทางราช
สํานักที่เกิดขึ้นเนื่องจาก "การเสนอหลักฐาน" นั้นได

ภายใตแรงกดดันที่ยิ่งใหญของฮองเต ความคิดเห็นของ
ประชาชนในเมืองหลวงไดเปลี่ยนจากอาญาชั่วรายของเจาหนาที่
ในราชสํานักไปสูส งครามระหวางตะวันออกและเหนือ นับตั้งแต
นั้นเปนตนมากไมมีใครกลาพูดถึงหัวขอเกาอีก

อยางไรก็ตามคนที่เรียบงายและแสนดีไมใชเสี่ยวเทียนเหยา
เสี่ยวเทียนเหยายังคงมีอะไรบางอยางอยูในมือของเขาที่จะ
สามารถจับเจาหนาที่ในราชสํานักของแควนตะวันออกได ฮองเต
ไมตองการพบกับความสับสนวุนวายอื่นๆอีก แตเขาก็ไมอยากถูก
ขมขูอีกครั้งโดยเสี่ยวเทียนเหยา เขาจึงตองไดรับสิง่ เหลานั้น
กลับมา แต ... ...

เจิ้นจะไดมันมาไดอยางไร?

ทุกครั้งที่เขาถูกขมขูโดยเสี่ยวเทียนเหยา เขารูสึกเหมือนกิน
แมลงวันเขาไป ดังนั้นเขาจึงไมสามารถชวย แตรูสึกรังเกียจ ความ
เกลียดชังของเขาตอหอเถียนชาง ก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีกดวย
เชนกัน

"เจิ้น แทบจะไมอยากเชื่อ เจาทําไดอยางไร?" ฮองเต

กระแทกโตะในขณะที่ดวงตาของเขากระพริบดวยความเยือกเย็น
... ...

หลังจากประสบความสําเร็จในการโจมตีนับครั้งไมถวนและ
หลังจากที่บังคับใหฮองเตยอมแพ ถึงแมจะเหน็ดเหนื่อย ซูฉาและ
หลิวไป ก็มีความสุขมาก อยางไรก็ตามพวกเขายังไมสามารถชวย
ได แตพูดขึ้นอยางเปนกังวลวา "ฮองเตไดสูญเสียครั้งใหญ
แนนอนวาเขาจะหาทางอื่นอีก"

หลิวไปพยักหนา: "หลักฐานในมือของเราคือดาบสองคม
เพื่อตอสูกับพวกเขาเราอาจจะไดรับบาดเจ็บ ถาเหลาบรรดาขุน
นางในวังไดเรียนรูวายังคงมีหลักฐานอื่น ๆ อยูขากลัววาพวกเขา
จะเขาตาจน"

"เราตองจัดการกับพวกเขาโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นเราจะ
ประสบกับปญหาจริงๆ "ซูฉามีใบหนาที่สงบ แตสายตาของเขา
กระพริบดวยความกังวลขึ้น

อยางที่เคยมีคนเคยพูดไว ถาเจาไปกระตุนปศาจผลจะไม
เบาอยางแนนอน ดังนั้นถาพวกเขาอยากจะผลักดันคนเหลานั้นไป
ยังหนาผา พวกเขาตองเตรียมแผนบาๆเอาไวดวย

เสี่ยวเทียนเหยา คอยฟงบทสนทนาของซูฉา และหลิวไป

แตเมื่อพวกเขาพูดจบเรียบรอยแลวเขาก็เปดปากและพูดวา "เผา"

"หือ?" ซูฉารูสึกประหลาดใจและคิดวาเขามีอาการประสาท
หลอนอยู

ตอนที่ 159 : ผิ ด ปกติ แ ละฝุ น ละอองตกค า ง (PART 2)

"เผาและกระจายขาวในคืนนี้!" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้น
เพราะเขายังไมไดตั้งใจที่จะกวาดขุนนางทั้งหมดในราชสํานัก
ออกไป

คนเหลานี้เปนคนหลอกลวงจริงๆ แตใครจะสามารถ
รับประกันไดวาเจาหนาที่ไดรับการแตงตั้งใหมจะไมหลอกลวง?

ดังนั้นแทนที่จะเลี้ยงดูกลุมผีที่หิวโหยใหมๆขึ้นมาเพื่อกินเนื้อ
และเลือดของผูคน จะดีกวาที่จะปลอยใหกลุมคนปจจุบันเหลานี้
อยูอยางอิ่มเต็มตอไป
 "เผาพวกมันทั้งหมดเลยหรือ? ไมมีขอยกเวน? "หลิวไปถาม
อยางคับอกคับใจ

เราจายเงินไปแสนเหรียญเชียวนะ

"เผาพวกมันทั้งหมด" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยางไมแยแส

กับเงินหนึ่งแสนเหรียญ เขาไดคนสนิทของเขากลับมา
ดังนั้นมันจึงคุมคาแลว!

รายการหลักฐานเหลานี้ไมเปนประโยชนอีกตอไปแลว
ตอนนี้มันเปนเพียงของรอนในมือของพวกเขาเทานั้น เพราะถา
พวกเขาไมไดจัดการกับพวกเขาในทันที พวกเขาก็จะประสบกับ
ปญหา
 ในคืนเดียวกันซูฉา และหลิวไป รวมกันวางแผน และ
จากนั้นพวกเขาก็สั่งคนบางคนเพื่อไปเผยแพรขาววา : ขอมูลที่ซื้อ
ไปของเสี่ยวเทียนเหยา จากหอเถียนชาง ไดถูกไฟไหมไปทั้งหมด
แลว

ในคืนเดียวกันทางดานตะวันออกของเมืองหลวง ราน
หนังสืออันผิง ก็เกิดไฟไหม แตไมมีใครไดรับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต

หลังจากการสืบสวนแลว พวกเขาก็ไดเรียนรูวาเจาของราน
หนังสือเปนชาวตะวันตก อยางไรก็ตามหลังจากเกิดไฟไหมก็ไมมี
ใครมารายงานหรือมาอางวารานหนังสือเปนของพวกเขา

ดังนั้นทุกคนคาดเดาวาเจาของรานหนังสือตองเปนเสี่ยว
เทียนเหยา และทุกสิ่งที่ถูกเผาไมใชหนังสือ แตเปนหลักฐานตางๆ

แนนอนวาบางคนไมเชื่อ และหนึ่งในนั้นคือฮองเต ทําไม

เสี่ยวเทียนเหยา จะเผาผลาญสิ่งทีอ่ าจคุกคามเขาและคนของเขา
ได? ฮองเตจึงสงคนไปที่หอเถียนชาง

หอเถียนชางย้ําซ้ําถึงสิ่งที่เสี่ยวเทียนเหยา กระจายขาว
ออกไป เสี่ยวหวางเยไดเผาผลาญหลักฐานทั้งหมดจริงๆ ดังนั้น
พระองคควรจะรูสึกสบายพระทัยไดบางแลว

แมวาหอเถียนชาง เปนองคกรที่ไมดีนัก แตก็ไมเคยเปดเผย

ขาวลวง ดังนั้นเมื่อเหลาขุนนางไดยิน พวกเขาก็รูสึกโลงใจ ในที่สุด
พวกเขาก็นอนหลับไดอยางสงบแลว พวกเขาไมจําเปนตองคิดวา
พวกเขาจะฆาเสี่ยวเทียนเหยาไดอยางไรอีกตอไป ทุกสิ่งทุกอยาง
ไดกลับสูสภาวะปกติ แต ... ...

"ทําไมหอเถียนชาง เพียงแคพูดซ้ําคําพูดของเทียนเหยา
เทานั้น?" ฮองเตรูสึกผิดหวังมาก ในที่สุดเขาก็สามารถไลตอน
เสี่ยวเทียนเหยาใหจนมุมไดเพราะคนที่เขาไวใจ แตทุกอยางกลับ
เปลีย่ นเปนฟองอากาศ

"หอเถียนชางกลัวเสี่ยวหวางเยมาตลอดเวลา พวกเขาคง
ตองทําเชนนี้เพราะไดขายเขากอนหนานี้ "หัวหนาสืบสวนพูดถึง
การคาดเดาของเขาเอง

การคาดเดานี้ไมผิด แต ...

เมื่อกอนหอเถียนชาง ไมไดกลัวเสี่ยวเทียนเหยาขนาดนี้
แลวทําไมพวกเขาถึงเปลี่ยนมาเปนประนีประนอมกับเขาไดขนาด
นี้

พวกเขาคนพบอะไรบางอยางหรือไม?

"พวกเขาไดเรียนรูบางอยางเกี่ยวกับสภาพของเทียนเหยา
หรือไม?" หอเถียนชางจะไมกลัวเสี่ยวเทียนเหยาขนาดนี้
เวนเสียแตวา ... ...

ขาของเขาหายเปนปกติแลว!

การคาดเดาของฮองเตไมผิด เนื่องจากขาของเสี่ยวเทียน
เหยา ตอนนี้หายสนิทแลว!

หลิน ชูจิ่วเองก็ไมเขาใจดวยเหมือนกันวาทําไมบาดแผลของ
เขาถึงฟนตัวไดเร็วขนาดนี?้

"นี่เปนไปไมได!" นี่มันกี่วันแลว?

มันเพียงแคสิบวันผานไปเทานั้น แตขาของเสี่ยวเทียนเหนา
ไดรับการเยียวยาอยางสมบูรณโดยไมตองเย็บ ... ...

นี่เปนเพียงความสามารถที่เหมือนกับพระเจาเทานั้นที่มี!
 "ไมมีอะไรที่เปนไปไมได" ในเวลานี้เสี่ยวเทียนเหยาสามารถ
ละทิ้งรถเข็นของตัวเองแลวลุกขึ้นยืนไดดวยตัวเองแลว แตเขา
ไมไดทําเชนนั้นเพื่อหลอกลวงประชาชนตอไป

"นี่เกินกวาความรูสึกปกติของขา อา" ถึงแมวาความเปนจริง

จะอยูขางหนาแลวก็ตาม หลิน ชูจิ่วก็ยังไมสามารถเขาใจได

นี่เปนหลักการที่ไมถูกตองตามหลักวิทยาศาสตร!

หลังจากที่ทุกอยาง คนเราจะสามารถฝนตัวไดอยางรวดเร็ว
เชนนั้นไดอยางไร นี่เปนเพียงหลักฐานที่แสดงวาเสี่ยวเทียนเหยา
อยูเหนือคนทั่วไป!

ภาพที่ดูตกตะลึงของหลิน ชูจิ่ว ในสายตาของ เสี่ยวเทียน

เหยามันดูนาดูมาก แตหลังจากจดจําวาหลิน ชูจิ่วไดเห็นเสีย
รางกายที่หมดสภาพของเขามากอน เสี่ยวเทียนเหยา ก็พูดดวย
ใบหนาที่จริงจังขึ้น "นี่ ... ... หลังจากที่ไดเห็นแลว เจาก็ไมควร
ตัดสินรางของเปนหวางโดยใชสามัญสํานึก ตอไปเจาไมสามารถ
สาปแชงเปนหวางใตจมูกของขาเพื่อใหเปนที่สนุกปากของคนอื่น
ไดอีก "

"ทาน ... ... " สาปแชงอะไรกัน!

แกมของหลิน ชูจิ่วแดงขึ้นทันที

เธอโกรธ แตเธอก็รูสึกอาย

เธอดูเหมือนกับสุนัขที่พยายามจับหนู อา เธอจะเปน

ผูรับผิดชอบการฟนฟูสมรรถภาพของเขาในอนาคต ดังนั้นเธอ
อาจจะพยายามเขียนชื่อสกุลของเธอคว่ําลงดวย ... ..
ตอนที่ 160 : วั น เกิ ด และระวั ง ผู ที่ ค วรไว ว างใจ (PART
1)
ไมวาหลิน ชูจิ่ว จะเชื่อหรือไมก็ตามขาของเสี่ยวเทียนเหยา
ก็จะดีขึ้นเรื่อย ๆ และในความเปนจริงเขาไมจําเปนตองไดรับสิ่งที่
เรียกวาการฟนฟูสมรรถภาพดวยซ้ํา

หลิน ชูจิ่วหมอบลงไปขางๆเสี่ยวเทียนเหยา หลังจาก

ตรวจสอบแผลของเขาอยางละเอียดแลว เธอก็ชวยไมไดที่จะพูด
ขึ้น "มันไมนาจะเปนไปจริงๆ"

เพิ่งผานไปเพียงสองสัปดาหนับตั้งแตที่เสี่ยวเทียนเหยา ได
ทําการผาตัด แตเขาสามารถเคลื่อนไหวไดอยางอิสระ และถา
ไมใชเพราะแผลเปนทั้งสี่นี้ หลิน ชูจิ่ส อาจจะสงสัยวาเขาเคย
ผาตัดมากอนหรือไมดวยซ้ํา
 เปนเวลาสองสามวันแลว แตเด็กผูหญิงคนนี้ยังคงมองไปที่
พวกมันอยูอีกหรือ?

เสี่ยวเทียนเหยา ชวยไมได แตสายหัวและลูบหัวของหลิน ชู

จิ่ว เพือ่ ปลอบโยนนาง "เปนเพราะทักษะทางการแพทยของเจาดี
จริงๆ"

"ชางมันเถอะ ขารูความสามารถของตัวเองดี" แมวาระบบ

การแพทยจะใหคะแนน 10 คะแนนกับเธอเปนผลตอบแทน แต
เธอก็ไมคอยมีความสุข ตอนนี้เสี่ยวเทียนเหยา ไดรับการเยียวยา
แลวดังนั้นเธอจึงไมมีอะไรเกี่ยวของกับเขาอีก

ในการพบผูปวยรายนี้เปนสิ่งที่อาภัพมาก อาหมอจะไมได
รับเงินกอนใหญอยางที่ควรจะได!

"เจาทําไดดีมาก" ถาไมมีหลิน ชูจิ่ว แมวาเขาจะสามารถฟน

ตัวไดเร็วแคไหน เขาก็จะไมสามารถยืนได

"ดูทานที่ยกยองขาอยางจริงใจเชนนี้ราวกับวามันเปนความ
จริง" หลิน ชูจิ่วลุกขึ้นยืนและตบมือแลวพูดขึ้น "เชนนั้นตอนนี้ขา
ของหวางเยหายเปนปกติแลว ทานจะยายออกไปไดเมื่อไหรเจา
คะ?"

เพื่อที่จะสามารถดูแลเสี่ยวเทียนเหยา ไดอยางถูกตอง เขา

จึงไดยายมาอยูที่เรือนของเธอ

ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา เปลีย่ นไปเล็กนอย แตเขาก็

บอกวาถาไมมีอะไรเกิดขึ้นก็นาจะ"ในอีกสองวัน"

"ดี" ตราบใดที่เขาสัญญาวาจะยายออกไป ไมวาจะเปน

ภายในสองหรือสามวัน หลิน ชูจิ่วก็ไมสนใจ
 หลังจากที่ไดรับคําตอบที่เธอตองการจะไดยินแลว หลิน ชู
จิ่ว ก็ไมไดอยูที่นี่อีกแลวและตั้งใจหาเหตุผลเพื่อออกไปขางนอก

อยางไรก็ตามหลังจากสองสามวัน ... ... หาวันผานไป หลิว

ชูจิ่วก็ไมเห็นเสี่ยวเทียนเหยา ยายออก แตเธอก็ไดรับเชิญเสียกอน

"หวางเฟย องคหญิงฟูอานสงจดหมายเชิญใหทานไป
รวมงานเลี้ยงวันเกิดของนางในวันที่ 12 เมษายนนี้เจาคะ" เฟยชุย
เดินเขามาและสงจดหมายเชิญที่ดูงดงามมากๆ มาให

"องคหญิงฟูอานหรือ?" หลิน ชูจิ่วครุนคิดอยูครูหนึ่ง กอนที่

เธอจะนึกได "นองสาวทางสายเลือดของฮองเตที่ไดแตงงานกับ
ตระกูลชุยอยางนั้นหรือ?"

"ใชเจาคะ" องคหญิงฟูอานเปนองคหญิงคนเดียวที่ไมได
แตงงานกับเชื่อราชวงศ ฮองเตจึงไดสรางตําหนักใหนาง
โดยเฉพาะและปฏิบัติตอนางเปนพิเศษ

หลิน ชูจิ่วรูสึกคลุมเครือ ดังนั้นเธอจึงชวยไมไดที่จะถามขึ้น"

เกิดอะไรขึ้นขางนอกเมื่อเร็ว ๆ นี้?"

เธอรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไดทําเหตุการณสําคัญบางอยางใน
บางเวลาที่ผานมา แตเธอไมรูวามันคืออะไร

เมื่อเฟยชุย ไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว นางก็ชวยไมไดที่จะ

คิดวาหวางเย เหมือนหมอดูจริงๆ เขาถึงขนาดเดาถูกวาหวางเฟย
จะสอบถามสิ่งตางๆเกี่ยวกับเรื่องขางนอก

เฟยชุยไมกลาที่จะเลี่ยงคําถามของหลิน ชูจิ่ว นางจึงบอก

กับนางวาเกิดอะไรขึ้นบางที่ขางนอก อยางไรก็ตามนางไมไดบอก
ความสัมพันธของมันกับเสี่ยวเทียนเหยา นางเนนย้ําวา "เพราะ
ความลับขององคหญิงฝูซิ่ว ซาง ถูกเปดเผยตอสาธารณชน นางถูก
ไลโดยสามีของนาง นางและองคหญิงฟูอานใกลชิดกันเสมอมา
ดังนั้นครั้งนี้องคหญิงฟูอานจึงไดไปเยี่ยมนางที่พระราชวังอยูเสมอ
"

คราวนี้หลิน ชูจิ่ว ไมจําเปนตองถามตอไปอีก ... ...

"พวกเขาตองการใหขาชดใช ... ... สําหรับการกระทําที่ชั่ว

รายของหวางเยสินะ?" หลิน ชูจิ่ว ไมกลาที่จะพนันดวยหัวของเธอ
เอง แตความลับขององคหญิงฝูซิ่ว ซาง ที่ถูกเปดเผยตองเปนการ
กระทําของเสี่ยวเทียนเหยาอยางแนนอน

เฟยชุยไมกลายืนยันการคาดเดาของหลิน ชูจิ่ว

เพราะนางรูวาเมื่อไหรที่ควรจะไมเปดปากและไมควร!

หลิน ชูจิ่วไมไดทําใหเฟยชุย ตองลําบาก เธอเพียงแครับคํา

เชิญมาและถามขึ้น "แลวหวางเยพูดวาอยางไร?"

"หวางเยบอกวา หวางเฟยสามารถทําทุกอยางที่ทาน
ตองการได แมวาหวางเฟย จะทําใหทองฟาพังลงมา หวางเย ก็จะ
รับผิดชอบเองเจาคะ "หวางเยของพวกเขาชางวางอํานาจจริงๆ !

ตอนที่ 160 : วั น เกิ ด และระวั ง คนที่ ไ ว ว างใจ (PART 2)

หลิน ชูจิ่ว พยักหนาดวยความพึงพอใจ"การฟงคําพูดของ
หวางเย ทําใหขารูสึกโลงใจ ตอบกลับไปที่องคหญิงฟูอาน บอก
นางวาขาจะไปใหตรงเวลา "

องคหญิงฟูอาน เปนนองสาวทางสายเลือดกับฮองเตใน
ปจจุบัน นางยังเปนคนโปรดของเขาอีกดวย ความสัมพันธของ
นางกับฮองเฮาในปจจุบันก็ดีอีกดวย ดังนั้นไมวาจะเปนงานเลี้ยง
วันเกิดหรือไม มันก็จะยิ่งใหญและหรูหรา
 นับตั้งแตหลิน ชูจิ่ว แตงงานเขามาในตําหนักเสี่ยหวังฟู
นอกเหนือจากการไปที่พระราชวังธอก็ไมไดเขารวมวงสังคมใด ๆ
ในเมืองหลวงอีก ดังนั้นจึงอาจกลาวไดวานี่เปนการปรากฏตัวครั้ง
แรกของเธอตอสาธารณะในฐานะองคหญิงเสี่ยว โอกาสที่เธอไม
สามารถทําใหเสียหนาได

แตแนนอนสี่สาวใชของเธอไมกลาที่จะพูดคําเหลานั้น
ออกมาดัง ๆ

บางทีอาจเพราะหลิน ชูจิ่ว ลงโทษพวกนางกอนหนานี้โดย

การใหคุกเขา ดังนั้นทุกครั้งที่นางจะมาพบหลิน ชูจิ่ว พวกนางก็
จะพูดอยางระมัดระวังดวยความกลัวที่วาจะทําใหเธอไมมี
ความสุขอีกตอไป

ในความเปนจริงหลิน ชูจิ่ว ตองการบอกซานซู วาเธอไม

จําเปนตองระมัดระวัง ในเวลานั้นเธอไมพอใจอยางแทจริง ดังนั้น
เธอจึงลงโทษพวกนางเพื่อเปนคําเตือน แตตอนนี้ตราบใดที่นางจะ
ไมทําผิดพลาดอีกครั้ง เธอก็จะปลอยมันไป

เฟยซุยและคนอื่น ๆ เปนสาวใชของเธอ แตเธอไมสนใจ

แมวาพวกเขาจะจงรักภักดีตอเธอหรือไม

เชาวันที่ 12 เมษายน สี่สาวใชชวยหลิน ชูจิ่ว แตงตัว

เสื้อผาของเธอถูกสรางขึ้นใหมดวยเย็บปกของตําหนักเสี่ยว
หวังฟู เครื่องประดับของเธอก็ถูกชื้อมาใหมเชนกัน ดังนั้นไมวา
จะเปนการออกแบบหรือวัสดุ หลิน ชูจิ่ว ก็ควรคาที่จะถูกเรียกวา
เปนองคหญิง

มันแยมากที่สินสอดทองหมั้นของเธอทั้งหมดตางก็ดูนา
เกลียด คุณภาพของชุดสินสอดทองหมั้นของเธอดีมาก แตเมื่อ
หลิน ชูจิ่ว สวมใส เธอก็กลายเปนปลาสายรุง ไมตองพูดถึงแมแต
สาวใชทั้งสี่คนของเธอก็ยังไมกลาที่จะสวมใสพวกมัน เพราะพวก
เขาดูนาเกลียดจริงๆ

ฝมือการเย็บปกของตําหนักเสี่ยงหวังฟู นั้นถือวาดีมาก พวก

เขาทําชุดของเธอออกมาไดอยางละเอียดออนและพอดี ซับใน
เสื้อผาสีแดงของเธอสองสวางในขณะที่เธอเดิน รูปแบบภายใน
แขนเสื้อของเธอก็สองประกายราวกับทองคํา ลักษณะโดยรวม
ของหลิน ชูจิ่ว จึงทําใหเธอมีตัวตนที่สูงสง

สายคาดเอวสีทองตรงชวงเอวสีดําในชุดของเธอ เปดเผยใหเห็น
รูปรางของเธอออกมาไดอยางชาญฉลาด แขนเสื้อขนาดใหญที่
เคลื่อนไหวไปในอากาศเล็กนอย ในขณะที่เธอเดิน แสดงใหเห็นถึง
เสนหที่ไมสามารถอธิบายได

โอ หวางเฟยชางสงางามจริงๆ สูงสงและออนโยนอยางไมนาเชื่อ!

แมวานี่ไมใชครั้งแรกที่พวกนางไดเห็นหลินชูจิ่วแตงตัว แต
พวกนางก็ยังคงชวยไมไดที่จะยกยองนาง
 หวางเฟยของพวกนางยังคงอยูในวัยเยาวของนาง แต
รางกายของนางไดปลอยกลิ่นอายที่ไมนอยไปกวาฮองเฮาออก
มาแลว

"หวางเฟย ทานจะเปนผูหญิงที่งดงามที่สุดในงานเลี้ยงวันนี้
เลยนะเจาคะ" เฟยซุยยกยองนางขึ้น

วันนี้เปนวันเกิดขององคหญิงฟูอาน ดังนั้นนางจึงไมควร
แตงตัวใหงดงามเกินไป และเมื่อรูวาความสัมพันธของพวกเขาแย
มากแคไหน เธอก็ควรจะหลีกเลี่ยงความสนใจที่มากเกินไปไมใช
หรือ?

ไมมีผูหญิงไมอยากเห็นรูปลักษณที่งดงามของพวกเขา หลิน
ชูจิ่วเองก็ไมมีขอยกเวน ดังนั้นการไดเห็นภาพลักษณที่งดงามของ
เธอในกระจก หลิน ชูจิ่วก็ชวยไมได ที่จะยิ้มและพูดติดตลกขึ้น
"ขาไมจําเปนตองเปนผูหญิงที่งดงามที่สุดหรอก ขาไมไดมองหา
สามีที่ดี ขาแตงงานแลว ดังนั้นมันจะดีกวาที่จะใหโอกาสกับ
คุณหนูคนอื่น ๆ "

เมื่อเห็นนางอารมณดี เฟยซุยก็ชวยไมไดที่จะพูดติดตลกขึ้น
บาง "สามีที่ดี ทานเปนคนไดมาแลวเจาคะหวางเฟย ดังนั้นหญิง
สาวที่ยังไมไดแตงงานเหลานี้คงไดแตอิจฉาทาน "

เสี่ยวเทียนเหยาหรือเปนสามีที่ดี?

เจาพูดออกมาไดอยางไรกับคําพูดดังกลาวโดยไมกระพริบ
ตาดวยซ้ํา?

หลิน ชูจิ่วไมไดพูดคําที่อยูในใจเธอออกไป เธอยังไมไดแสดง

มันออกมาบนใบหนาของเธออีกดวย เธอเพียงยิ้มและพูดขึ้น "เจา
ชางปากหวานจริงๆ"

ทางดานนอก เสี่ยวเทียนเหยา มาทันไดยิน หลิน ชูจิ่วและ

สาวใชสนทนากันพอดี ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะเผยรอยยิ้ม
ออกมา ... ...
ตอนที่ 161 : สถานการณ แ ละรายงานด ว น(PART 1)
กอนที่หลิน ชูจิ่ว จะแตงกายเสร็จครึ่งชั่วยามก็ผานไป
ดังนั้นเงาของเสี่ยวเทียนเหยา จึงไมสามารถเห็นไดอีกตอไป และ
เธอก็ไมเคยรับรูวาเสี่ยวเทียนเหยามา ... ...

นอกตําหนักเสี่ยวหวางฟู รถมาและคนขับพรอมกับทหาร
คุมกันไดรอคอยอยูแลว แตจํานวนทหารคุมกันมากขึ้นกวาเมื่อ
ตอนที่เธอไปเยี่ยมชมพระราชวังมาก

สี่สาวใชใสทุกสิ่งที่หลิน ชูจิ่ว อาจตองการใชในงานเลี้ยงไว

ในรถมา นอกเหนือจากชุดแตงกายสองชุดแลวพวกนางยังนําชุด
เสื้อผาขี่มามาเตรียมไวสําหรับเหตุการณที่คาดไมถึงอยาง
กะทันหันอีกดวย

งานเลี้ยงวันเกิดขององคหญิงฟูอาน ไมจัดขึ้นในจวนของ
ตระกูลชุน แตมันอยูในสวนหวานฟู นอกเมือง
 ฮองเตไดมอบสวนแหงนี้ใหแกองคหญิง ฟูอานชื่อ "หวาน
ฟู (พันคําอวยพร)" ก็มาจากเขาดวยเชนกัน ดังนั้นจึงแสดงใหเห็น
วาฮองเตใหความสําคัญกับนองสาวคนนี้มากแคไหน

สวนหวานฟู และพื้นที่ลาสัตวราชวงศ ถูกแยกออกจากกัน

โดยกําแพง ดังนั้นสี่สาวใชจึงนําเสื้อผาที่ใชสําหรับขี่มาและ
รองเทาสําหรับหลิน ชูจิ่วโดยเฉพาะและไมตองคิดเปนครั้งที่สอง

และเชนเดียวกับเมื่อเธอเขาไปในวัง หลิน ชูจิ่ว ออกไปขาง

นอกโดยตรงและไมไดไปหาเสี่ยวเทียนเหยากอน หลิน ชูจิ่ว ไม
พบวามันแปลก เพราะไมวาจะอยางไรถึงแมวาเธอและเสี่ยวเทียน
เหยาจะเปนสามีภรรยากัน แตก็เหมือนคนแปลกหนามากกวา

ดังนั้น หลิน ชูจิ่วจึงรูสึกวาเปนเรื่องปกติเทานั้น อยางไรก็

ตามสี่สาวใชรูสึกหดหู พวกเขามองไปรอบ ๆ ประตู แตหลังจากที่
รอสักครูพวกเขาก็ไมไดเห็นหวางเยของพวกเขาออกมาสั่งลากับ
หวางเฟยดวยตัวเอง
 อา ... ขอบคุณจริงๆ ตอนนี้คําพูดของพวกเขาที่บอกวา
หวางเฟยไดควาสามีที่ดีมาไดรับการพิสูจนแลววาไมใช

นอกตําหนักเสี่ยวหวางฟู สาวใชทั้งสี่คนนั้นกังวลมาก แต

ภายในตําหนักพอบานเฮาก็รูสึกเหมือนกัน และหลังจากที่ยืนอยู
เปนเวลานานแลวในที่สุดเขาก็ไมสามารถทนไดอีกตอไป ดังนั้น
เขาจึงใชความกลาหาญและเคาะไปที่ประตูหองอักษรของเสี่ยว
เทียนเหยา

"หวางเย" พอบานเฮายังคงพยายามปลอบตัวเอง

"มีอะไร?" เสี่ยวเทียนเหยาถาม แตเขาไมไดยกศีรษะขึ้น

ฮองเตประนีประนอมกับเขาและปลอยใหทุกคนที่เขาไวใจ
ไดเปนอิสระ แตก็ไมไดหมายความวาตอนนี้เขาควรจะนั่งอยูอยาง
เฉื่อยชา เนื่องจากทหารจํานวน 300,000 นายของเขายังอยูใน
ภาวะใกลตาย ชีวิตของพวกเขาอยูบนบาของเขาดังนั้น ... ... เขา
จึงไมกลาที่จะผอนคลายได

พอบานเฮาหัวใจเตนเหมือนกลอง แตเขายังคงพยายามกัด
ฟนและพูดขึ้น "หวางเยนี่เปนครั้งแรกที่หวางเฟยเขารวมงานเลี้ยง
วันเกิด ทานอยากจะพูดอะไรบางอยางกับหวางเฟยหรือไม
ขอรับ?"

หวางเย ทานควรใหความสําคัญกับหวางเฟยเสียบาง!

"หวางเฟยตองการมันหรือ?" เสี่ยวเทีบนเหยา ยุงมากเมื่อ

เร็ว ๆ นี้ ดังนั้นเขาจึงไมมีเวลาที่จะมาใสใจกับเรื่องเล็ก ๆ เชนนี้

"เออ ... ... " พอบานเฮาถึงกับหาคําพูดไมเจอ

หวางเฟยของพวกเขาสามารถจัดการฮองเฮาไดอยาง
งายดาย ดังนั้นจึงดูเหมือนวานางไมจําเปนตองใช แต ... ...
 มันไมไดหมายความวาหวางเย ของพวกเขาไมควรพูดอะไร
สักคําสองคํา หวางเฟยคือ จะพูดอยางไรดี หวางเฟยคือผูหญิง
ของเขานะ

เสี่ยวเทียนเหยา มองใบหนาที่บิดเบี้ยวของพอบานเฮา
ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นอยางหมดความอดทน"ถาเจาตองการจะพูด
อะไรสักอยาง เชนนั้นก็ไป ... ... "

พอบานเฮา คิดวาเสี่ยวเทียนเหยา รูถึงสิ่งที่อยูในใจของเขา

ดังนั้นโดยไมคํานึงถึงแขนและขาชราๆ ของเขา เขาก็วิ่งออกไป
ขางนอกอยางมีความสุข แต ... ...

"หวางเฟยละ?" รถมาอยูที่ไหน?

ทหารตอบขึ้น "หวางเฟยจากไปนานแลวครับ"
 พอบานเฮาถึงกับพูดไมออก “… …”

ในเมืองหลวงมีผูหญิงเพียงไมกี่คนที่ดูดีกวาองคหญิงฟูอาน
แตไมมีใครที่มีเกียรติมากกวานาง ดังนั้นในงานเลี้ยงวันเกิดนี้ไมมี
ใครกลาที่จะมาถึงสายดวยความกลัวที่จะทําใหนางโกรธ

แนนอนวาหลิน ชูจิ่ว เปนขอยกเวนเนื่องจากองคหญิงฟู

อาน เปนนองสาวของเสี่ยวเทียนเหยา แตก็อาจกลาวไดวา
ความสัมพันธของพวกเขาไมดีมาตลอด

ไมเพียงเพราะฮองเตเทานั้น แตยังเพราะพวกเขาตางกัน
โดยธรรมชาติอยางสิ้นเชิง อยางไรก็ตามถาหลิน ชูจิ่ว มาถึงตรง
เวลา มันก็ไมเหมือนกับวาเสี่ยวเทียนเหยาไวหนานางหรอกหรือ

เดินทางไปตามถนนในเมืองหลวง หลิน ชูจิ่วไมประสบ

ปญหาใด ๆ ดังนั้นเธอจึงมาถึงตรงตามเวลา
ตอนที่ 161: สถานการณ แ ละรายงานด ว น (PART 2)
หลิน ชูจิ่วและคนของเธอไมไดรีบรอน นอกเมืองหลวงเปน
ถนนที่เปนหลุมเปนบอ ดังนั้นคนขับรถมาจึงจงใจขับไปชาๆ

สวนหวานฟู อยูใกลกับพื้นที่ลาสัตวสําหรับวังหลวง ดังนั้น

ระยะเสนจากเมืองหลวงจึงคอนขางไกลอยูไมนอย มันจึงใชเวลา
ครึ่งชั่วยาม กอนที่พวกเขาจะมาถึง หลิน ชูจิ่วจึงชวยไมไดที่จะ
หาวขึ้นและขอเฟยชุย สงหนังสือของเธอมาใหเพื่อที่จะไดอานฆา
เวลา

รถมากําลังเคลื่อนที่ไปอยางมั่นคง คนขับรถมากําลังขับไป
ชาๆ เพื่อใหทุกคนนั่งไดอยางสบาย

เฟยชุยสงมอบหนังสือใหเธอ แตหลิน ชูจิ่ว ก็ชวยไมไดที่จะ

วางมันลงเพราะเรื่องนี้เปนเรื่องเกี่ยวกับบัณทิตและความรักคุ
ของณหนูและการหลบหนี หลิน ชูจิ่วอานไปไดแคสองหนาเทานั้น
หัวของเธอก็เริ่มปวดแลว

หลิน ชูจิ่วกําลังจะอยากโยนหนังสือเลมนี้ไปที่เฟยซุย แต

พวกเขาก็ไดยินเสียงกระหึ่มของมาที่ควบไปตามทางของพวกเขา
มาของพวกเขาเกิดกลัวเสียงดังขึ้น ดังนั้นรถมาจึงสั่นไหวเล็กนอย

“พวกเจา จะรีบ…”

คนขับรถมายังไมทันไดพูดจบ แตเขาก็ไดยินเสียงคนดังขึ้น"
หลบไปๆ นี่เปนเรื่องเรงดวน! เรื่องเรงดวน! "

พวกเขากําลังตะโกนขึ้นดวยความเรงรีบ ดังนั้นตองมี
เหตุการณสําคัญ แตมันก็สายเกินไปที่จะถาม ดังนั้นคนขับรถมา
และทหารจึงรีบวิ่งไปที่ขางถนนเพื่อหลีกทางใหในทันที

มาสามตัววิ่งผานพนไปแลวอยางรวดเร็ว ไมนานเสียงที่ดังก็
หายไป

คนขับรถมากระโดดลงจากรถมาและคุกเขาลงเพื่อขออภัย
กับหลิน ชูจิ่ว

หลิน ชูจิ่วไมใชคนที่ไมมีเหตุมีผล ดังนั้นนางจึงปลอยให

คนขับรถมาขึ้นไปและขับตอไป

หลิน ชูจิ่วไมตองการไปถึงเร็วนัก แตเธอก็ไมอยากไปสาย

รถมาเลื่อนไปขางหนาอยางตอเนื่องอีกครั้ง แตอารมณของ
หลิน ชูจิ่วไดเปลี่ยไปแลว

ไดยินวามีเรื่องเรงดวน หลิน ชูจิ่วก็ชวยไมได ที่จะรูสึก

กระวนกระวายใจและรูสึกวาบางสิ่งบางอยางเกิดขึ้น แตมันคือ
อะไร?
 ความรูสึกไมสบายใจยังคงอยูในใจของหลิน ชูจิ่ว จนพวก
เขามาถึงสวนหวานฟู ดังนั้นเมื่อหญิงสาวทั้งสี่คนลงจากรถมาและ
เห็นใบหนาที่ไมสบายใจของเธอ พวกนางก็พูดขึ้น "หวางเฟย เรา
ไมไดมาชานะเจาคะ" เห็นไดชัดวาหวางเฟยไมไดกลัวแมแต
ฮองเฮา ดังนั้นทําไมตอนนี้นางถึงกลัวขึ้นมา?

หลิน ชูจิ่วไมไดอธิบายตัวเอง เธอเพียงแคพยักหนาและพูด

ขึ้น "ขารู"

หลิน ชูจิ่วรูดวยวาเรื่องนี้ไมดีสําหรับเธอ ดังนั้นเธอจึงปรับ

อารมณของเธอเพื่อซอนความไมสบายใจของเธอเอาไว

หลังจากหลับตาลง หลิน ชูจิ่ว ก็สูดลมหายใจเขาลึก ๆ

ความไมสบายใจของเธอลดลงเล็กนอย จากนั้นเธอก็เปดเผย
รอยยิ้มที่สงบและมั่นคงขึ้น หลิน ชูจิ่วมือจับแขนของเฟยชุย และ
ลงจากลงมาอยางสงางาม
 รถมาของตําหนักเสี่ยวเทียนเหยายังไมมาถึง แตเจาหนาที่
บางคนไดสงคําบอกกลาวไปลวงหนาแลว เพราะดวยตัวตนของ
หลิน ชูจิ่วควรมีคนออกมาตอนรับนาง

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว อยูขางหนาประตูสวนหวานฟู แต

หลับยังไมมีใครออกมาตอนรับเธอ มีเจาหนาที่บางคนที่ยืนอยูใกล
ประตู ดูเหมือนวาพวกเขาจะไมรูจัก หลิน ชูจิ่ว ดังนั้นพวกเขาจึง
ไมสนใจเธอ

"หวางเฟย?" เฟยซุยเดินเขามาใกลและเรียกนางดวยความ
ไมพอใจเล็กนอย

พฤติกรรมนี้ไมเพียงแตดูถูกหลิน ชูจิ่วเทานั้น แตยังรวมถึง

ตําหนักเสี่ยวหวางฟูอีกดวย

หลิน ชูจิ่วยิ้มขึ้นอยางสบายๆ "สงคําเชิญใหพวกเขา"

 "เจาคะ"เฟยซุยรูถึงอารมณของหลิน ชูจิ่ว จึงไมไดพูดอะไร
อีก ตามหลักเกณฑพวกเขาตองสงคําเชิญใหทหารที่เฝาทางเขา

ทหารเฝาประตูมองอยางดูถูกเหยียดหยาม ไปที่หลิน ชูจิ่ว

และรับจดหมายเชิญไป จากนั้นเขาก็รีบเปดมันและ ... ... คุกเขา
ลงไปบนพื้นและคํานับลงทันที "ผูต่ําตอยผูนี้ไมรูวาเปนองคหญิง
เสี่ยว ผูต่ําตอยผูนี้สมควรตาย แตองคหญิงเสี่ยวโปรดไวชีวิตที่ต่ํา
ตอยของขาดวยขอรับ "

การกระทํานี้เปนของปลอมและถูกจัดเตรียมเอาไวแลว!

หลิน ชูจิ่วหัวเราะขึ้นเบา ๆ "ชางนาอนาถใจ"

"ผูต่ําตอยมีความผิด แตผูต่ําตอยผูนี้รองขอการใหอภัยจาก
องคหญิงเสี่ยวดวยขอรับ" ทหารเฝาประตูยังคงคํานับอยู และใน
ไมชาหนาผากของเขาเริ่มมีเลือดออก ทิ้งรอยเลือดไวบนพื้น ราว
กับวาหลิน ชูจิ่ว รังแกเขา
 "หวางเฟย ... ... " สี่สาวใชรูสึกวาไมดีแลว แตพวกนางยัง
ไมไดเปดปากของพวกนาง เมื่อองคหญิงฟูอาน และคุณหนูคนอื่น
ๆ ก็มาถึง ... ...

ตอนที่ 162 : ขมขู แ ละข า หยิ่ ง ยโส (PART 1)

"เกิดอะไรขึ้น? ใครทําใหองคหญิงเสี่ยวไมพอใจ? "คนยังมา
ไมถึง แตนางก็พูดเปนขอสังเกตมากอนแลว

เสียงขององคหญิงฟูอาน นุมและออนโยน คนไมรูจะคิดวา

นางเปนคนดีมาก

หลิน ชูจิ่ว ไมไดเคลื่อนยายไปจนกวาองคหญิงฟูอาน จะเขา

มาใกล จากนั้นเธอก็พูดขึ้น "องคหญิงฟูอาน"
 อาจกลาวไดวาเอกลักษณของหลิน ชูจิ่ว นั้นสูงกวาองคหญิง
ฟูอาน มาก แตเนื่องจากองคหญิงฟูอาน เปนพี่สาวของเสี่ยวเทียน
เหยา หลิน ชูจิ่วจึงไมมีทางเลือกอื่นนอกจากตองทําความเคารพ
นางกอน

"องคหญิงเสี่ยวสุภาพเกินไปแลว ทานอองเสี่ยวสบายดี
หรือไม?" องคหญิงฟูอาน พยักหนาและหัวเราะขึ้นเบา ๆ ไมวา
นางจะรูสึกอยางไรก็ตามบนพื้นผิวนอกนางยังยิ้มอยูเสมอ

"องคหญิงฟูอานคาวระองคหญิงเสี่ยว" ในเรื่องของอายุ องค

หญิงฟูอานเปนเหมือนมารดาของหลิน ชูจิ่ว แตเนื่องจากสถานะ
ของหลิน ชูจิ่ว สูงกวานางมาก นางจึงไมมีทางเลือกอื่นนอกจาก
ตองแสดงความเคารพตอบเชนกัน

"ไมจําเปนตองมากพิธี" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นอยางสงบ เธอไมได

ปรับตัวในอารมณของเธอราวกับวาเธอไมรูสึกไมสบายใจ ในการ
ทําความเคารพกอนหนานี้
 คนที่ยอดเยี่ยมสามารถสรางสภาพแวดลอมที่ยอดเยี่ยมได
หรือเปลี่ยนแปลงไดเนื่องจากสภาพแวดลอมที่ยอดเยี่ยม ตอนนี้
หลิน ชูจิ่ว สามารถทําไดก็คือการปรับตัวเองในสถานที่แหงนี้
เทานั้น เธอมักจะมีความสามารถที่ดีในดานนี้เสมอ

หลังจากที่ทั้งสองฝายไดทําความเคารพกันแลว องคหญิงฟู
อาน ก็ไมไดเชิญ หลิน ชูจิ่วเขาไป แตนางกลับมองไปที่ทหารเฝา
ประตูที่ยังคงคํานับอยูที่ดานหนาของหลิน ชูจิ่ว กอนจะพูดขึ้น "นี่
คืออะไร? ทหารผูนี้ทําใหองคหญิงเสี่ยวไมพอใจหรือ? ที่นี่ไมใช
พระราชวัง เมื่อมีรายงานมาถึงองคหญิงผูนี้ก็พึ่งจะนําเอาของขวัญ
ของเสด็จพี่ฮองเตมา ดังนั้นองคหญิงผูนี้จึงไดมาลาชา องคหญิง
เสี่ยวโปรดอยาเก็บมาใสใจ "

องคหญิงฟูอาน ยังคงมีรอยยิ้มบนใบหนาของนาง ดวงตา

ของนางก็ไมไดมีรองรอยของความอาฆาตพยาบาทใด ๆ แตคําพูด
ของนางกลับคมมาก
 นางใชฮองเตเพื่อสรางความกดดันใหเธอหรือ?

นางไมรูหรือวาเสี่ยวหยางเย ไดทําอะไรกับฮองเตไวบาง?

หลิน ชูจิ่ว พูดอยางรังเกียจขึ้น "คําพูดขององคหญิงฟูอาน

นั้นหนักเกินไปแลว สุนัขเฝาบานเพียงแคทําตามเจตนารมณของ
เจาของมันเทานั้น ทําไมองคหญิงผูนี้จะตองเก็บมาใสใจดวย?”

"องคหญิงเสี่ยว โปรดระวังคําพูดของทานดวย คนต่ําตอยผู

นี้อาจเปนคนรับใชขององคหญิงฟูอาน แตก็ยังมีบิดามารดาที่คอย
เลี้ยงดูอยู" ทหารที่คํานับลงบนพื้นจูๆ ก็เงยหนาขึ้นและเผยใหเห็น
รูปลักษณที่นาสังเวชของเขา

"โอสวรรค! เจาไดรับบาดเจ็บขนาดนี้เชียวหรือ "องคหญิงฟู

อานพูดขึ้น " องคหญิงเสี่ยว แมวาทหารคนนี้จะถือวาเพียงแคเปน
คนรับใช แตพวกเราก็ไมควรจะตําหนิเขาเทานั้น "
 "องคหญิงเสี่ยว เขาเจ็บไมนอย ทานจะปลอยเขาไปไดหรือ
ยังในตอนนี้? นอกจากนี้เขาพูดถูก เขาเองก็เปนคน ทานทําเชนนี้
ไดอยางไร ... ... ทานเรียกเขาวาสุนัขไดอยางไร"

"องคหญิงเสี่ยว แมวาทานจะเปนองคหญิงเสี่ยวและมี
สถานะโดดเดนทานก็ไมควรใชวาจาละเมิดสิทธิหรือรังแกผูคนได
เกิดเปนบาวมันผิดอยางไร? ทานไมควรละเมิดสิทธิหรือขมขูบาว
ทุกคนที่อยูใตทาน ไมใชวาบาวก็เปนมนุษยเชนกันหรอกหรือ "

คุณหนูที่อยูดานหลังองคหญิงฟูอาน พูดดวยคําพูดที่ละมุน
ขึ้นในตอนแรก แตเมื่อองคหญิงฟูอาน ไมไดหยุดพวกนางไมใหพูด
คําพูดของพวกนางก็ยิ่งหนักขึ้น

"ขาไดยินมาวาตอนที่องคหญิงเสี่ยว ยังไมไดแตงเขาไปใน
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู นางก็เปนสาวนอยที่หยิ่งยโสมาก ยิ่งตอนนี้
นางกลายเปนองคหญิงเสี่ยวแลว แนนอนวามันตองเลวรายขึ้นไป
อีก ไมตองสงสัยเลยวาเหตุใดองคชายเสี่ยวถึงไมพอใจในการ
แตงงานครั้งนี้ บางทีวันหนึ่งนางอาจจะถูกโยนทิ้งไปก็ได "คุณหนู
ที่สวมชุดสีเหลืองวิพากษวิจารณหลิน ชูจิ่วขึ้น

แตทันทีที่นางพูดจบ หลิน ชูจิ่ว ที่ไมไดพูดมาเปนเวลานานก็

พูดขึ้น " ตบ!"

คนยังไมรูวาเกิดอะไรผิดผลาดขึ้น แตเมื่อหลิน ชูจิ่วพูดจบ

สาวใชของนางที่อยูขางหลังนางก็เดินไปขางหนาและยืนอยูหนา
หญิงสาวที่เพิ่งพูดจบ จากนั้นสาวใชก็ยกมือขึ้นและตบหนาคุณหนู
ผูนั้นไปสองครั้ง

*เพี๊ยะ เพี๊ยะ*

"นี่มัน เกิดอะไรขึ้น?" คุณหนูที่อยูขางๆ หญิงสาวที่ถูกตบ

เกิดหวาดกลัวขึ้น ในขณะที่หญิงสาวคนอื่น ๆ มองไปที่หลิน ชูจิ่ว
ทีละคนๆ ดวยใบหนาที่เต็มไปดวยความหวาดกลัว

ตอนที่ 162 : ขมขู แ ละข า หยิ่ ง ยโส (PART 2)

นี่มันอะไร?

"องคหญิงเสี่ยว ทานกําลังทําอะไรอยู? รีบหยุดเดี๋ยวนี้ "องค

หญิงฟูอาน ผูซึ่งดูเหมือนจะไดรับความตกใจเปนอยางมาก
ในขณะที่นางเอนไปที่สาวใชของนางกอนจะรองขึ้นดังๆ

หลิน ชูจิ่ว เหลือบมองไปที่นางและหัวเราะเยาะขึ้น "ทํา

ตอไป"

"เจาคะ" ซานหู ตบตอไป

*เพี๊ยะ เพี๊ยะ*
 เสียงตบดังขึ้นอยางตอเนื่อง ในขณะที่ซานซู ตบไปที่ใบหนา
ของคุณหนูคนนั้น ไมนานหลังจากนั้นคุณหนูคนนั้นก็คุกเขาลงไป
บนพื้น ใบหนาของนางไดรับความทุกขทรมานเปนอยางมาก กอน
จะรองไหและรองขอความเมตตาขึ้น "องคหญิงเสี่ยว องคหญิง
เสี่ย ละเวนขาดวย... ... "

"ละเวนหรือ?" หลิน ชูจิ่วหัวเราะและพูดขึ้น"องคหญิงผูนี้

เปนคนหยิ่งยโสและชอบรังแกคนอื่นไมใชหรือ แลวทําไมขาตอง
ละเวนเจาดวย?”

"ขาผิดไปแลว องคหญิงเสี่ยวโปรดละเวนขาดวย" ปากของ

หญิงสาวเต็มไปดวยเลือด และเนื่องจากความเจ็บปวด ใบหนา
ของนางจึงเต็มไปดวยความบิดเบี้ยว คนที่อยูรอบๆ ตัวพวกเขาไม
สามารถทนมองไดอีกตอไป แตหลิน ชูจิ่ว กลับไมไดแสดงความ
สนใจใด ๆแมแตนอย "ตบตอไป"
 นางตองการที่จะขึ้นมาเหยียบบนหัวของเธอเพื่อเอาใจองค
หญิงฟูอาน ผูซึ่งไดรับการสนับสนุนจากฮองเต เชนนั้นนางก็ควร
จะเตรียมพรอมที่จะไดรับบนเรียน

"เจาคะ" ซานซู ดึงคุณหนูผูนั้นขึ้นและตบตอไป ... ...

องคหญิงฟูอาน รูวาหลิน ชูจิ่ว จริงจังและนางก็พูดขึ้นอยาง

รีบรอน "หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ พวกเจาทั้งหมดตายไปแลวหรือ
อยางไร เร็วเขารีบเขาไปแยกทั้งสองออกจากกัน "

หลังจากที่ตะโกนไปยังคนทั้งสองที่อยูขางๆนาง องคหญิงฟู
อานก็มองไปที่หลิน ชูจิ่วดวยทาทางโกรธๆ กอนจะพูดขึ้น "องค
หญิงเสี่ยว ทานกลาที่จะรังแกคนในสวนหวานฟู ของขาหรือ ทาน
กําลังดูถูกพี่สะใภคนนี้อยูหรือ?”

"พี่สะใภ ทานไมเห็นหรือวาขาเพียงแคกําลังใหบทเรียนแก
คนที่ทาทายขาอยู?” หลิน ชูจิ่วตอบขึ้น รางกายขององคหญิงฟู
อาน สั่นไปดวยความโกรธ "ทาทายทานหรือ? องคหญิงผูนี้เห็น
อยางชัดเจนวาทานกําลังกลั่นแกลงพวกเขาอยู "

“พี่สะใภ ขาคิดวาเจาควรจะไปใหหมอหลวงตรวจดูเสีย
หนอย เพราะสายตาของเจานั้นแยมาก เห็นไดชัดวาทั้งสองกําลัง
ทาทายขา ในตําหนักเสี่ยวหวังฟู คนพวกนี้หรือคนรับใชแบบนี้จะ
ตายไปดวยน้ํามือของเสี่ยวหวางเยนานแลว "หลังจากที่หลิน ชูจิ่ว
พูดจบ เธอก็มองไปที่เจินจู และถามขึ้น "ขาพูดผิดหรือไม "

เจินจูตอบขึ้นอยางชาญฉลาด "หวางเฟยพูดถูกตองแลวเจา
คะ หวางเย กลาวเอาไววาใครก็ตามที่ทําใหหวางเฟยไมพอใจจะ
ตายในน้ํามือของเขาทันที "เจินจู ยังตองการที่จะพูดเพิ่มขึ้นอีก"
หวางเยยังกลาวอีกวา ... ... "

"องคหญิงเสี่ยว สถานที่แหงนี้คือหวานฟู ไมใชตําหนักเสี่ยว

หวังฟู " ดวยความโกรธของนาง ใบหนาขององคหญิงฟูอานจึง
กลายเปนสีซีด อยางไรก็ตามนางไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่ว จะ
กลาที่จะพูดถึงคําวา "ฆา"

"ขารูวานี่เปนสถานที่ของพี่สะใภ นั่นเปนเหตุผลที่ขาไมไดสั่ง
ใหคนของขา ฆาคนทั้งสองไปเสีย เพียงแครอใหพี่สะใภยืนขึ้นเพื่อ
ขา "หลิน ชูจิ่ว ไมลังเลที่จะปนขึ้นไปบทเสา เธอเปนนองสะใภ
และอีกคนก็เปนถึงนองสาวของฮองเต ดังนั้นทั้งสองดูเหมือนจะ
เชื่อมตอกันมาก

อยางไรก็ตามองคหญิงฟูอานยิ้มดวยความโกรธขึ้น "องค
หญิงเสี่ยว สุนัขจะกระทําตามเจตนารมณของเจาของมันเทานั้น
ดังนั้นในสวนหวานฟู ของขาทานไมสามารถแมแตจะยกเพียงหนึ่ง
นิ้วของทานขึ้นได" ตอหนาของนาง หลิน ชูจิ่ว จะฆาคนของนาง
หรือ? แลวทําไมนางถึงจะยอมใหมันเกิดขึ้น?

"โอ ... " หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจขึ้นเบา ๆ แลวกมลงไปเพื่อ

มองดูทหารที่ยังคุกเขาอยูตอหนาเธอ "เห็นหรือไม แมแตเจานาย
ของเจา ยังบอกวาเจาเปนเพียงสุนัข แลวเจาตองการใหขาพูด
อะไรเพื่อปกปองเจาหรือไม?"

ทหารลดศีรษะลงต่ําไปที่พื้นดวยความอับอาย ในขณะที่
เลือดของเขาไหลออกมาชาๆ

อืม……

ทุกคนถึงกับพูดไมออก ดังนั้นพื้นที่จึงเกิดความเงียบสงบลง
ใบหนาขององคหญิงฟูอาน เปลี่ยนเปนซีดแลวก็ฟา และใน
ขณะนั้นนางแทบจะไมสามารถที่จะขุดหลุมและฝงใบหนาของนาง
ลงไปได

กอนหนานี้ พวกเขากลาววาหลิน ชูจิ่ว หยิ่งจองหองที่เรียก

ทหารวาสุนัข แตตอนนี้ ...

คุณหนูที่เคยพูดตางก็ลดศีรษะลงทีละคนๆ และไมกลาที่จะ
เขารวมกับเรื่องที่เกิดขึ้น
 หลิน ชูจิ่ว หัวเราะขึ้นเสียงดังเพื่อทําลายความเงียบและพูด
ขึ้น "วันนี้เปนวันเกิดของพี่สะใภ ดังนั้นเราจึงไมควรปลอยใหมีการ
หลั่งเลือด เชนนั้นพี่สะใภ ขาจะละเวนคนทั้งสองก็แลวกัน"

ไมควรหลั่งเลือดหรือ? แตคนทั้งสองตางก็มีเลือดเต็มไปทั่ว
ใบหนาของพวกเขาแลว

นี่เปนเพียงแคการฉอโกงกันเห็นๆ องคหญิงฟูอานแทบจะ
กระอักเลือดออกมา ... ...

ตอนที่ 163: บทเรี ย นและจํา ตั ว ตนของเจ า ไว (PART 1)

แตละคนมีเอกลักษณที่โดดเดน ดังนั้นบางสิ่งบางอยางจะ
ดีกวาถาจะไมเก็บไวใหมันดูนาเกลียด หลิน ชูจิ่วเปดโอกาสใหองค
หญิงฟูอานลงไปกาวหนึ่ง แมวาหัวใจของเธอจะไมเต็มใจ แลวองค
หญิงฟูอาน ก็กาวลงไปเพื่อหลีกเลี่ยงความอับอายที่จะเกิดขึ้น
ตอไป

องคหญิงฟูอาน ชวยคุณหนูเยาววัยที่ไดรับบาดเจ็บที่ใบหนา
ดวยยิ้มเหมือนไมมีอะไรเกิดขึ้น

หลิน ชูจิ่วไมรูสึกอึดอัดใด ๆ ดังนั้นเธอจึงเดินไปพรอม ๆ

กับคุณหนูกวาสามสิบสี่คนโดยไมมีความหวาดกลัวใดๆ คนที่ไมรู
จะคิดวานางเปนตัวชูโรงของงานเลี้ยงในวันนี้

หลิน ชูจิ่ว ไมเพียงแตปลนความโดดเดนไปจากองคหญิงฟู

อาน ในฐานะเจาของวันเกิด แตยังลบเหลี่ยมนางอีก หลิน ชูจิ่วยัง
ไดแสดงอารมณของนางอยางไมสุภาพเหมือนคนปา ดังนั้นองค
หญิงฟูอานจึงรูสึกวานางถูกดูถูก

หลิน ชูจิ่วเปนคนเชนนั้นเสมอมา แตองคหญิงฟูอาน คิดวา

นางจะกลายเปนลูกแกะที่ออนโยนหลังจากแตงงานแลว
 สวนหวานฟู มีพื้นที่กวางมากและอยูภายใตภูเขา รูปลักษณ
เดิมของมันถูกเก็บรักษาเอาไวเปนอยางดี ดังนั้นจึงดูเปนแบบ
ชนบทเล็กนอย และสถานที่นาเบื่อดังกลาวอาจจะถูกลืมไปโดย
ผูคน

ไมมีใครชอบทิวทัศนของภูเขา แตหลิน ชูจิ่วชอบมาก

อยางไรก็ตามวันนี้เธอไมไดมาเที่ยวชมทิวทัศน ดังนั้นหลังจากที่ดึง
สายตาของเธอกลับมา หลิน ชูจิ่ว ก็รับฟงคําพูดขององคหญิงฟู
อาน เปนครั้งคราว

หัวใจขององคหญิงฟูอาน สงบลงเล็กนอย นั่นคือเหตุผลที่

ทําใหนางรักษาภาพลักษณของนางในฐานะองคหญิงเอาไวได
องคหญิงฟูอาน เปนนองสะใภของหลิน ชูจิ่ว แตเพราะนางแกกวา
เธอ นางจึงชวยไมไดที่จะกระซิบคําสั่งสอนใหเปนบทเรียนแกเธอ
ราวกับวาเธอเปนหลานสาวของนางเทานั้น
 อยางไรก็ตาม แมวาปากของนางจะเต็มไปดวยคําพูดที่ราคา
ถูก หลิน ชูจิ่วก็ไมไดแสดงความใสใจใดๆออกมาแมแตนอย เมื่อ
เห็น หลิน ชูจิ่ว หยิ่งยโสมากขึ้นเรื่อยๆ องคหญิงฟูอาน ก็ไมมี
ความคิดเปนครั้งที่สอง กอนที่จะกลาพูดถึงแมที่ตายไปแลวของ
หลิน ชูจิ่วขึ้นมา

"องคหญิงผูนี้ไมเขาใจวาทําไมเสด็จพี่ถึงยอมรับเจาเขาสู
ราชวงศ แมของเจาอยูกับคนแปลกหนามาเปนเวลาครึ่งป ขาไมรู
วานางมีเจา ... ... "

"หุบปาก!" หลิน ชูจิ่ว หยุดเดินและขัดจังหวะองคหญิงฟู

อานขึ้น อยางรุนแรง

องคหญิงฟูอาน เดิมทีไมตองการใหหลิน ชูจิ่วมีความกลา

เชนนี้ แตนางก็ตกใจกับคําพูดของนาง หลังจากผานไปชั่วครู องค
หญิงฟูอานก็หัวเราะและพูดขึ้น "เจาบอกใหองคหญิงผูนี้หุบปาก
หรือ? ความกลาหาญของเจามีขนาดใหญจริงๆ ถาไมใชเพราะ
องคชายเสี่ยว เจาคิดวาองคหญิงผูนี้จะเห็นเจาอยูในสายตาหรือ?
"

"ขาบอกใหเจาหุบปาก! ขาไมตองการการสนับสนุนจากใคร
"สายตาเย็นชาของหลิน ชูจิ่ว กวาดไปที่ผูหญิงทั้งสองที่อยูขางๆ
องคหญิงฟูอาน

ผูหญิงเหลานี้เปนลูกสะใภของตระกูลชุย ดังนั้นโดยทั่วไป
พวกเขาก็ถือวาเปนพี่สะใภขององคหญิงฟูอาน

อะไรคือความกลาหาญขนาดใหญถึงขนาดที่นางไมไดเห็น
องคหญิงอยูในสายตาเชียวหรือ?

นอกเหนือจากสองคนนั้น ทุกคนตางก็จองมองอยางงงวย
พวกเขาไมคิดวาหลิน ชูจิ่ว จะหยิ่งยโสมากขนาดนี้ และยังก็มี
ความกลาหาญเปนอยางมาก
 “โงเขลา! หยิ่งยโส! เจากลาที่จะไมไวหนาองคหญิงผูนี้ใน
วันนี้! องคหญิงผูนี้จะสอนใหเจารูวาการเปนนองสะใภตองทํา
ตัวอยางไร "องคหญิงฟูอานพูดขึ้น กอนจะหันไปสั่งหญิงวัย
กลางคนหนึ่งที่อยูขางหลังนาง "พี่สะใภใหญ มาสั่งสององคหญิง
เสี่ยววาควรจะทําตัวของนางอยางไร เมื่อนางพูดกับองคหญิงผูนี้!
"

"เพคะ" หญิงวันกลางคนทีอ่ ยูดานหลังองคหญิงฟูอานตอบ

ขึ้นและกําลังจะออกมาขางหนา แตนางก็ไมไดกาวตอไป เมื่อหลิน
ชูจิ่ว หัวเราะขึ้น"ตั้งแตเมื่อไหรที่ลูกสะใภของตระกูลชุย มีสิทธิที่
จะมาสั่งสอนลูกสะใภของราชวงค?"

คําเหลานี้ แนนอนหมายถึงพี่สะใภทั้งสองคนขององคหญิงฟู
อาน

ผูหญิงสองคนที่แตงงานเขาไปในตระกูลชุย ไมใชคนโง แลว

พวกเขาก็รีบคุกเขาลงไปทันทีและพูดขึ้น "ฟูเหรินคนนี้ ตองขอ
อภัยตอองคหญิงเสี่ยว ฟูเหรินคนนี้ไมกลา"

"เจาไมกลา แตมีคนอื่นกลา" หลิน ชูจิ่ว มองไปที่องคหญิงฟู

อานอยางเย็นชา เมื่อเธอกลาวถึงคําวา "คนอื่น" ดังนั้นมันจึงเปน
เรื่องที่เห็นไดชัดมาก

องคหญิงฟูอานเต็มไปดวยความอับอาย แตนางก็พูดขึ้น
อยางจริงจังวา "มีอะไรผิดปกติ ถานองสาวของฮองเต จะสั่งสอน
นองสะใภของนาง?"

ตอนที่ 163 : บทเรี ย นและจดจํา ตั ว ตนของเจ า ไว ( PART

2)
"ปกติยอมไมมีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต ... ... " หลิน
ชูจิ่ว หันมาแลวพูดขึ้นตอ "พี่สะใภ ดูเหมือนวาทานจะลืมไปแลว
วาทานไมไดแตงงานเขาไปในตระกูลของราชวงศ แตเจาแตงงาน
ไปในตระกูลชุย ตามความเปนจริง ตอนนี้ทานก็เพียงลูกสะใภของ
ตระกูลชุย และไมใชลูกสาวของตระกูลเสี่ยว หรือวาองคหญิงฟู
อานไมคิดวาตัวเองเปนลูกสะใภของตระกูลชุย? "

คําพูดของหลิน ชูจิ่ว เต็มไปดวยกับดัก ไมวาองคหญิงฟูอาน

จะตอบอยางไร นางก็จะถูกทําราย ดังนั้นองคหญิงฟูอาน จึงสูด
ลมหายใจเขาลึก ๆ กอนที่จะพูดขึ้น "ถึงแมวาขาจะแตงงานไปใน
ตระกูลชุย ขาก็ยังเปนนองสาวของฮองเตอยู"

"พี่สะใภ ทานบอกวาเปนลูกสะใภของตระกูลชุย แลวก็ไมใช

ขาสงสัยวาตระกูลชุย จะคิดอยางไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ "หลิน ชูจิ่ว ซึ่ง
หัวใจไมไดมีรองรอยของความสําคัญใด ๆ ตอตระกูลชุย ไดปลูก
เมล็ดพันธุแหงความเขาใจผิดลงไป แตสําหรับเรื่องที่มันจะแตก
หนอหรือไม? มันก็ไมมีอะไรเกี่ยวของกับเธอ

หลิน ชูจิ่ว หันไปมองลูกสะใภทั้งสองคนของตระกูลชุย

จากนั้นเธอกาวไปขางหนาและชวยพยุงพวกเขาลุกขึ้น "ตระกูลชุย
คือตระกูลชนชั้นสูงตระกูลหนึ่ง รากฐานของตระกูลชุยนั้นลึกและ
มีประสิทธิภาพมาก องคหญิงผูนี้ไมสามารถทํารายฟูเหรินทั้งสอง
ได โปรดรีบลุกขึ้นเถิด"

ไมสามารถทํารายได แตเจากลับปลอยใหพวกเขาคุกเขาอยู
เปนเวลานาน?

องคหญิงฟูอานโกรธจนตองกํากําปนเอาไวแนน เล็บของ
นางฝงลงไปในฝามือของนาง แตดูเหมือนวานางจะไมรูสึก
เจ็บปวดแตอยางใด

หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจนางและยังคงชวยฟูเหรินของตระกูลชุย

ตอไป ในขณะที่ยังคงพูดคุยอยางเปนมิตร

ฟูเหรินทั้งสองของตระกูลชุย เปนภรรยาของลูกชายคนโต
และคนรองของตระกูลชุย ดังนั้นแมวาพวกเขาจะไมกลาเปดเผย
เรื่องนี้ แตก็เห็นไดวาพวกเขาไมพอใจกับแรงกดดันขององคหญิงฟู
อาน แตถาพวกเขาไดรับโอกาส หลิน ชูจิ่ว มั่นใจวาทั้งสองคนจะ
มีความสุขมากถาองคหญิงฟูอาน จะกาวลงไปบาง

หลิน ชูจิ่วยังคงเพิกเฉยตอองคหญิงฟูอาน และพาฟูเหริน

ของตระกูลชุยทั้งสองคนเดินไปขางหนาขององคหญิงฟูอาน องค
หญิงฟูอานตอนนี้สูญเสียตําแหนงของนางในฐานะเจาของสถานที่
ไปจนหมดสิ้น แมวานางจะโกรธ แตนางก็ไมไดพูดอะไรและทําได
เพียงแคยิ้มแข็งๆ เทานั้น

หลังจากมาถึงสถานที่หลักแลวองคหญิงฟูอาน ก็จงใจที่จะ
ไมยกที่นั่งใหกับหลิน ชูจิ่ว ที่นั่งของเธอเปนที่นั่งรอง รองลงมา
จากที่นั่งหลัก ที่นั่งที่ถูกสงวนเอาไวสําหรับองคหญิงฝูโซว จาง

ทันทีที่หลิน ชูจิ่วนั่งลงไป เธอก็ไดยินขันทีตะโกนขึ้น "องค

หญิงฝูโซว จาง มาถึงแลว"

"พี่หญิงมาถึงแลว" องคหญิงฟูอานดูมีความสุขมาก ในขณะ

ที่เดินออกมา แลวคุณหนูคนอื่น ๆ ก็ตามมาดวย

จะอยางไรนี่ก็เปนโอกาสอันดีที่จะไดรับความโปรดปราน
จากองคหญิงฟูอานและองคหญิงฝูโซว จาง ดังนั้นพวกนางจึงไม
สามารถที่จะพลาดงานนี้ได

อยางไรก็ตามฟูเหรินทั้งสองไมไดเคลื่อนไหว นอกเหนือจาก
พวกนางก็ยังมีคูของหญิงวัยกลางคนที่ไมไดเคลื่อนไหวอีก และ
แมกระทั่งแสดงใหเห็นถึงรองรอยของความไมพอใจอีกดวย

หญิงวัยกลางคนนี้มีชื่อเสียงในดานการศึกษาที่เขมงวด
ดังนั้นคนอยางองคหญิงฝูโซว จาง จึงเปนความอับอายในสายตา
ของพวกเขา

อยางที่เราทุกคนทราบกันวาภาพลักษณขององคหญิงฝูโซว
จาง ผูนี้ไมไดมีเกียรติมากนัก นางกลาหาญที่จะเลี้ยงดูผูชาย
ดังนั้นจึงไมตองสงสัยเลยวาพวกผูหญิงหัวเกาเหลานี้จะรังเกียจ
นาง มันเปนแควาพวกนางไมกลาพูดออกมาดัง ๆเทานั้น

องคหญิงฝูโซว จาง ที่ถูกลอมรอบไปดวยคุณหนูทั้งหลายที่

ตางก็ตรงเขามาและดูเหมือนจะเปนเรื่องบังเอิญที่องคหญิงฝูโซว
จาง ก็ยังสวมชุดสีแดง แตการเย็บปกมีความซับซอนมากและ
ละเอียดมากกวา ดังนั้นจึงแสดงใหเห็นวานางไดเตรียมตัวมาดี
มาก

แมวาองคหญิงฝูโซว จาง จะมีอายุมากกวา 40 ปแลว แต

นางก็ยังรักษาความงามของนางเอาไวไดเปนอยางดี ดังนั้นนางจึง
ดูเหมือนกับ 28 ป เทานั้น ชุดสีแดงของนาง ไมตองสงสัยเลยวา
มันจะเผยใหเห็นรูปรางและเสนหที่ละเอียดออนของนางออกมา
ไดเปนอยางดี ซึ่งหางไกลจากคําวาหญิงสูงวัยมาก

เห็นไดชัดวาองคหญิงฝูโซว จาง มาในวันนี้เพราะหลิน ชูจิ่ว

หลังจากที่ทุกอยางแลว เสี่ยวเทียนเหยา ไมเพียงแตทําลาย
พันธมิตรระหวางฮองเตและตะวันตกเฉียงเหนือโฮวแลว แตเขายัง
ทําลายชื่อเสียงของนาง นางไมสามารถไประบายความโกรธของ
นางที่เสี่ยวเทียนเหยาได ดังนั้นนางจะนําความโกรธของนางมาลง
ที่หลิน ชูจิ่วแทน

ทันทีที่นางเดินเขามา องคหญิงฝูโซว จาง ก็พูดเสียงดังขึ้น"

องคหญิงเสี่ยว องคหญิงผูนี้มาถึงนานแลว แตทําไมเจายังไมมา
ทักทายอีก"

ตอนที่ 164 : ความละอาย (PART 1)

องคหญิงฝูโซว จาง ไมเพียงไดแตงงานกับราชวงศ แตยัง
แตงออกไปเพื่อพันธมิตร ดังนั้นไมวานางจะเปนองคหญิงของทาง
ตะวันออกหรือที่ไหนสถานะของนางก็อาจกลาวไดวาสูงมาก

ตัวตนของหลิน ชูจิ่ว อาจจะเปนถึงองคหญิงเสี่ยว แตเธอ

ไมใชภรรยาของฮองเตแตเปนเพียงนองสะใภเทานั้น ดังนั้นตาม
ตัวตนของพวกเขา หลิน ชูจิ่ว จะตองทําความเคารพตอองค
หญิงฝูโซว จาง

หลิน ชูจิ่ว ที่ไมไดยืนขึ้นในขณะที่องคหญิงฝูโซว จาง

ปรากฏตัวขึ้น ก็ถือวาหยาบคายอยูแลว ตอนนี้องคหญิงฝูโซว จาง
ยังไดพูดถึงชื่อของนางโดยตรงไมวานางจะเกลียดชังมันมากแค
ไหน หลิน ชูจิ่ว ก็ตองทําความเคารพ

หลังจากไดฟงขอสังเกตขององคหญิงฝูโซว จาง คุณหนูคน

อื่น ๆ ตางก็มองไปที่หลิน ชูจิ่ว พวกนางมองไปที่นางอยางเงียบ ๆ
และรอดูวาองคหญิงเสี่ยวจะทําการตอบสนองไดอยางไร

แตหลิน ชูจิ่ว กลับไมไดออนวอนขอความเมตตา ตรงกัน

ขามเธอกลับนั่งนิ่ง ๆ และพูดดวยน้ําเสียงที่ไมแยแสขึ้น "ขาตอง
ขออภัยตอองคหญิงฝูโซว จางดวย เนื่องจากหวางเย กําชับวาขา
ควรจะอยูหางจากทานและทําตัวเหมือนขาไมเห็นทาน ดังนั้นองค
หญิงผูนี้จึงไมไดทําความเคารพ ขาโงเขลานัก ดังนั้นแมวาขาจะไม
เขาใจสิ่งที่หยางเยสั่ง แตขาก็ตองทําตามคําสั่งของเขา โปรดอภัย
ใหองคหญิงผูนี้ดวยที่ไมไดทําความเคารพ "

สําหรับเหตุผลที่องคชายเสี่ยวสั่งใหนางอยูหางจากองค
หญิงฝูโซว จางนั้น

คนที่ชาญฉลาดไมจําเปนตองถาม เพราะพวกเขารูคําตอบ
อยูแลว ... ...

องคหญิงฝูโซว จาง โกรธมาก ดังนั้นนางจึงพูดขึ้นทันที "เขา

กลา ... ... "

คําพูดของเสี่ยวเทียนเหยา ไมตองสงสัยเลยวามันแทง
แผลเกาของนาง

หลิน ชูจิ่ว ยิ้มขึ้นอยางอาย ๆ และพูดเพิ่มขึ้นอีก "องคหญิง

ผูนี้แตงงานเขาไปในตําหนักเสี่ยวหวังฟู และเสี่ยวหวางเยก็เปน
สามีของขา ดังนั้นเปนธรรมชาติที่องคหญิงผูนี้จะปฏิบัติตามคําสั่ง
ของเขา"

"เทียนเหยา ... ... ดี องคหญิงผูนี้จะจําเอาไว" ระหวางนาง

และเสี่ยวเทียนเหยา มีเพียงความเกลียดชังที่ไมมีที่สิ้นสุดเทานั้น!

หลิน ชูจิ่วยิ้มขึ้นอยางอาย ๆ และพูดขึ้นอีกครั้ง "ถาหวางเย

รูวาองคหญิงจะจําเขาเอาไว หวางเยคงจะมีความสุขมาก!"

*แคกๆ*

คุณหนูทั้งหมดเกือบจะพนน้ําชาของพวกเขาออกมา นั่น
ไมใชสิ่งที่องคหญิงฝูโซว จาง หมายถึงใชไหม? องคหญิงเสี่ยวไม
เพียงแตทําตัวเหมือนคนโงเทานั้น แตยังเปนคนที่มีเอกลักษณมาก

องคหญิงฝูโซว จาง กํากําปนของนางเอาไวแนน แตก็ยัง

พยายามอยางหนักเพื่อที่จะรักษาความสงบไวใบหนาของนาง
แลวพูดขึ้นอยางเย็นชา "มีความสุขหรือ? เชนนั้นองคหญิงผูนี้จะ
ทําใหเขามีโอกาสในการมีความสุขมากขึ้นไปอีก"

คําเหลานี้มีความหมายคอนขางลึก แตหลิน ชูจิ่ว ไมเขาใจ

ดังนั้นเธอจึงไมไดพูดอะไร

องคหญิงฝูโซว จาง กัดฟนของนาง อาจกลาวไดวานาง

ลําเอียง แตนางไมชอบหลิน ชูจิ่วจริงๆ หลิน ชูจิ่วเปนนองสะใภ
ของนาง แตนางไมใหความเคารพตอนาง คอนขางจะปฏิบัติตอ
นางอยางหยาบคายดวยซ้ํา

องคหญิงฟูอาน พูดขึ้นเบาๆ "พี่หญิง อยางโกรธไปเลยเพคะ

องคหญิงเสี่ยว ยังเด็กอยู ดังนั้นนางจึงไมรูวาสิง่ ที่นางทํานั้น
ถูกตองหรือไม "

เห็นไดชัดวานี่คือการดูแคลนหลิน ชูจิ่ว แต หลิน ชูจิ่ว ไมได

แสดงความสนใจใด ๆ และเพียงแคนั่งตอไปดวยรูปลักษณที่ไม
แยแส เธอยังไมไดพูดอะไรอีกดวย

องคหญิงฝูโซว จาง พูดขึ้นอยางเย็นชา ในขณะที่นางเดินไป

นั่งอยูในที่นั่งหลักและมองไปที่หลิน ชูจิ่ว ดวยความรังเกียจ"มั่น
มันสิ่งสกปรกอะไรที่มีกลิ่นเหม็นถัดไปจากโตะ? ฟูอาน เจาไมรูจัก
วิธีการที่เลือกอีกตอไปแลวหรืออยางไร "

คนที่มีดวงตาชัดเจนรูวาองคหญิงฝูโซว จาง หมายถึงหลิน ชู

จิ่ว แตหลิน ชูจิ่ว ยังทําตัวเหมือนไมมีอะไรเกี่ยวของกับเธอและ
แมแตพยักหนาของเธอและพูดขึ้น "จริงๆดวย!"

หลังจากที่เธอพูดจบ หลิน ชูจิ่ว ก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่

สวนทายของโตะและหยุดอยูหนาคุณหนูที่อยูในชุดสีมวง เด็กสาว
รีบลุกขึ้นและพูดขึ้น "องคหญิง ... ... "

"แมนางทานนี้ เจาจะเปลี่ยนที่นั่งกับขาไดหรือไม" หลิน ชู

จิ่วพูดขึ้นอยางไมเปนทางการ เสียงของเธอไมดัง แตก็พอที่จะทุก
คนจะไดยิน

*ปง*

องคหญิงฝูโซว จาง กระแทกโตะขึ้นเสียงดัง "หลิน ชูจิ่ว เจา

หมายความวาอยางไร" นางกลาที่จะเปลี่ยนที่นั่งอยางนั้นหรือ?
นางกําลังดูแคลนนางอยูหรือ?

แตแลวหลิน ชูจิ่ว มีคุณสมบัติอะไรที่จะมาดูแคลนนาง?

"องคหญิง นอกเหนือจากการแสดงเหมือนวาขาไมเห็นทาน
แลว หวางเย ยังบอกวาใหขาอยูหางจากทาน มิฉะนั้นชื่อเสียงของ
ขาจะพินาศ" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นดวยใบหนาที่จริงใจราวกับวาเธอ
ไมไดโกหก

เจินจูและอีกสามสาวใชตางก็ปดหนาอยางเงียบ ๆ พรอม
กับคิดวา หวางเฟยทานจําเปนตองใชชื่อของหวางเย แบบนี้จริงๆ
หรือ? องคหญิงฝูโซว จาง มีแตจะเกลียดเขามากขึ้นและมากขึ้น
เทานั้น

"เจาพูดวาอะไรนะ?" ใบหนาขององคหญิงฝูโซว จาง

เปลี่ยนไปเปนนาเกียจในขณะที่นางกัดฟนถามขึ้น

ตอนที่ 164 : ความอั ป ยศและหวางเย ข องเราพู ด (PART

2)
หลิน ชูจิ่วพูดคําพูดของเธอขึ้นอีกครั้ง "องคหญิง
นอกเหนือจากการแสดงเหมือนวาขาไมเห็นทานแลว หวางเย ยัง
บอกวาใหขาอยูหางจากทาน มิฉะนั้นชื่อเสียงของขาจะพินาศ"แต
คราวนี้เสียงเธอดังขึ้นกวากอน

โตะที่พวกเขานั่งอยูเปนโตะหลัก ดังนั้นทุกคนที่อยูที่นี่
ตอนนี้ตางก็มีเอกลักษณที่โดดเดน ตัวตนขององคหญิงฝูโซว จาง
นั้นสูงมาก แตตัวตนของคนอื่นๆ ก็ไมเลวเชนกัน ดังนั้นเมื่อพวก
นางไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว พวกนางก็เงียบและทําตัว
เหมือนวาพวกนางไมไดยินอะไรเลย

แตในความเปนจริง พวกนางเองก็ตองการที่จะอยูหางจาก
องคหญิงฝูโซว จาง ดวยเชนกัน เพราะชื่อเสียงของนางในตอนนี้
ไมคอยดีนัก แตเพราะนางเปนองคหญิง จึงไมมีใครกลาที่จะเปด
ปากของพวกนางออกมา

สามีและภรรยาเสี่ยวคูนี้มากเกินไปจริงๆ! พวกเขาตองการที่
จะยั่วโทสะของนางอีกครั้งและอีกครั้งจริงๆ หรือ!?

องคหญิงฝูโซว จาง กัดฟนและพูดขึ้น "เทียนเหยา พูด

เชนนั้นจริงๆหรือ? เขากลาที่จะพูดคําเหลานั้นกับขาเชียวหรือ
เขาลืมไปแลวหรือวาขาเปนพี่สาวคนโตของเขา เขาไมรูจักลําดับ
ชั้นในครอบครัวหรืออยางไร "

หลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนจะไมชอบพูดมากนัก แตในความเปน

จริงเธอกลับพูดทุกอยาง

กอนหนานี้ ไมมีใครกลาพูดถึงปญหาของนาง ดังนั้นองค

หญิงฝูโซว จาง จึงรูสึกมีความสุข โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อคุณหนู
เหลานั้นยกยอนางแตเนื่องจากคําพูดของหลิน ชูจิ่ว ความอัปยศ
ของนางจะถูกทุกคนจดจําเอาไวและความเปนตัวของนางก็จะถูก
ดึงลง

บรรยากาศในโตะหลักกลายเปนเรื่องแปลก คุณหนูคนอื่น
ๆ ที่อยูโตะถัดไปก็เริ่มรูสึกอึดอัด

องคหญิงฟูอาน อยากจะมาออกขางหนาและพูดแทนพี่สาว
ของของนาง แต ... ...

พี่สะใภจากตระกูลชุยก็ดึงแขนของนางขึ้นเงียบๆและสาย
หัว
 องคหญิงฝูโซว จาง สูญเสียคุณธรรมของนางเพราะนางทํา
ตัวเอง ดังนั้นคราวนี้ถานางออกไปชวยนาง นางก็อาจจะถูกดึงเขา
มาเกี่ยวของ ตระกูลราชวงคสามารถที่จะเสียหนาของพวกเขาได
แตตระกูลชุยไมสามารถทําได

องคหญิงฟูอาน รูวาพี่สะใภคนโตของตระกูลชุย เพียงแค

เปนหวงนาง แตหัวใจนางก็ยังมีความกังวลอยู

แลวหลิน ชูจิ่ว ก็ถามขึ้นดวยใบหนาที่ไรเดียงสา "องคหญิง

ขาพูดอะไรผิดไปหรือ? ดูเหมือนทานจะโกรธมาก? "

ในชวงเวลานี้ หลิน ชูจิ่ว ไดแสดงใหเห็นถึงความไดเปรียบ

ในการอยูในวัยเยาว เพราะใบหนาที่ไรเดียงสาของเธอ ทําใหคนที่
อยูรอบตัวเธอไมสามารถที่จะคิดหาถึงเรื่องอื่นได

ไมมีใครตอบคําถามของหลิน ชูจิ่ว แตเธอก็ไมรูสึกอายเลย

แมแตนอย เธอยังพูดตอไปอีก "คําพูดของหยางเยไมผิด ดังนั้นขา
จึงไมเขาใจวาทําไมขาถึงทําใหองคหญิงโกรธ ขาชางโงเขลาจริงๆ
คําพูดของหวางเยถูกตองเสมอ แตองคหญิงเองก็เปนคนฉลาด ถา
ขารูวาจะแสดงออกอยางเชนองคหญิงไดอยางไร ขาอาจจะหาเงิน
เพิ่มขึ้นมาไดบาง "

เมือ่ เผชิญกับการยั่วยุขององคหญิงฟูอาน หลิน ชูจิ่ว กลับ

เต็มไปดวยความกดขี่ แตเมื่อเผชิญหนาขององคหญิงฝูโซว จาง
เธอกลับกลายเปนคนไรเดียงสาและเรียบงาย คุณหนูคนอื่น ๆ
ตางก็เปนคนที่เรียบรอย ดังนั้นพวกนางจะรูไดอยางไรวานี่เปน
ทักษะพื้นฐานของหลิน ชูจิ่ว ทีเ่ กิดมาพรอมกับมัน

บรรยากาศในโตะหลักอุนขึ้นเรื่อย ๆ เพราะหลิน ชูจิ่วและ

องคหญิงฝูโซว จาง ยังคงตอสูกันตอไป ดังนั้นในขณะนี้ฟูเหริน
ใหญของตระกูลชุยจึงชวยไมไดที่จะถอนหายใจขึ้น

องคหญิงฟูอาน เปนลูกสะใภของตระกูลชุย ถาวันเกิดของ

นางถูกทําลายตระกูลชุยก็จะตองพบกับความอับอาย ดังนั้นฟูเห
รินใหญของตระกูลชุยจึงตองเลนบทบาทในสวนของนางอยางไม
เต็มใจ

ฟูเหรินใหญของตระกูลชุย ไมสนใจรูปลักษณที่นาอึดอัดใจ
บนใบหนาของทุกคนและเดินไปยังฝงหลิน ชูจิ่ว แลวนางก็ยิ้มและ
พูดขึ้น "องคหญิงเสี่ยวทานเพิ่งจะมาถึง ขาแนใจวาทานยังคงไมได
เห็นของขวัญจากฮองเต ขาไดยินมาจากมันมาจากอาณาจักร
กลางเสียดวย ดังนั้นขาแนใจวามันตองหายากมาก "

ฟูเหรินใหญของตระกูลชุย ไดหันไปเผชิญกับใบหนาของ
คุณหนูคนอื่น ๆ อยางเงียบๆ ดังนั้นเมื่อนางพูดจบลง คุณหนูคน
หนึ่งก็เขารวมทันที "ถูกแลว องคหญิงเสี่ยว ทําไมทานไมลองไปดู
เสียหนอย? บางทีทานอาจจะพบวามันนาสนใจก็ได "

"โอ ขาก็ยังไมไดเห็นมันถนัดนัก เชนนั้นขาจะไปกับองค

หญิงเสี่ยวดวย" หลังจากไดยินคําที่หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น คุณหนูคน
อื่นๆ ก็ไมอยากอยูใกลองคหญิงฝูโซว จาง อีกตอไป ดังนั้นพวก
นางจึงยืนขึ้นทีละคนๆ หลังจากหาขออางได

เมื่อเห็นวาในที่สุดบรรยากาศก็สงบลง ฟูเหรินใหญของ
ตระกูลชุย ก็ชวยไมไดที่จะถอนหายใจออกมาดวยความโลงอก
และยิ้มขึ้น ในขณะที่นางพูดขึ้น "องคหญิงเสี่ยว พวกเราควรไปได
หรือยัง?"

"ตกลง" หลิน ชูจิ่วเองก็ไมอยากเห็นหนาขององคหญิงฝูโซว

จางดวยเชนกัน เธอเหนื่อยที่จะมองไปที่พี่สาวนองสาวทั้งสอง
ดังนั้นเธอจึงไปกับฟูเหรินใหญของตระกูลชุย

คุณหนูอีกหลายคนที่อยูที่บนโตะตางก็ลุกขึ้น ดังนั้นองค
หญิงฝูโซว จาง จึงถูกทิ้งใหนั่งอยูคนเดียวที่โตะหลัก ...

ตอนที่ 165 : ยั่ ว โทสะและไม ส นใจ (PART 1)

องคหญิงฝูโซว จาง คนที่กําลังนั่งอยูที่โตะหลัก จองมองไปที่
คนที่อยูรอบๆ จากไปทีละคนๆ ในเวลาเดียวกันนางรูสึกวา
เหตุการณนี้ไมใชเรื่องจริง องคหญิงฝูโซว จาง ดวงตาเลื่อนลอย
ราวกับวานางอยูในความฝน

"นี่คืออะไร? เมื่อไหรที่ขากลายเปนคนที่ตกต่ํามากเชนนี้?
"หลังจากพูดคําเหลานั้น น้ําตาก็ไหลออกจากดวงตาของนาง
เพราะไมวาจะอยางไร นางก็ไมเขาใจวาชีวิตของนางเปลี่ยนแปลง
ไปในทันทีเชนนี้ไดอยางไร

จากการเปนองคหญิงผูสูงสง นางกลับกลายเปนคนโงที่ทุก
คนเกลียดชัง!

สามีของนางเริ่มมีนางสนม แลวทําไมนางถึงไมสามารถมี
ได?

นางทําอะไรผิด?
 องคหญิงฟูอาน เขาไปใกลกอนจะถามขึ้น "พี่หญิง ทานเปน
อะไรหรือไม?"

"ไม ขารูสึกแยมาก แลวขาจะไมเปนไรไดอยางไร?" นางมา

วันนี้เพื่อฉีกหนาหลิน ชูจิ่ว แตผลที่ไดคืออะไร?

นางเปนคนที่ไดรับความอัปยศอดสูอยางรุนแรง "ขาจะไม
ปลอยนางไป ฟูอานขาตองการใหนางตาย! ขาตองการใหนางตาย!
"หลังจากที่นางพูดจบองคหญิงฝูโซว จาง ก็รองไหออกมา

"พี่หญิง อยาเสียงดังไป" องคหญิงฟูอาน กําลังมองไปที่

ดานซายและดานขวาของนางเพื่อดูวามีคนอยูรอบตัวหรือไม
หลังจากยืนยันวาไมมีใครอยูใกล ๆ นางก็เขามาใกลและกระซิบ
กับองคหญิงฝูโซว จางขึ้น "พี่หญิงอยาพึ่งใจรอนไป งานเลี้ยงใน
วันนี้จะตองทําใหทานพอใจอยางแนนอน ตอนนี้ทานอาจอยูใน
สภาพที่นาสงสาร แตขาไดใหใครสักคนชวยทานลางสิ่งสกปรกนั้น
ออกไปแลว "

ไมวาองคหญิงฝูโซว จาง จะเต็มใจหรือไมนางก็ไดหาคนมา

ชวยกันเอาความอัปยศของพี่สาวออกไปแลว

"นางจะลดทหารของนางลงในเวลาเชนนี้หรือ" องคหญิงฝู
โซว จาง ถามขึ้นในขณะที่มองจากระยะไกลๆ ดวงตาของนางเปน
ประกายดวยรองรอยของจิตของการฆา ... ...

ของขวัญของฮองเตที่นํามามอบใหกับองคหญิงฟูอาน เปน
กรอบขนาดใหญ แตสวนที่นาสนใจที่สุดคือการออกแบบ การ
ออกแบบบนกรอบไมใชการเย็บปกแบบธรรมดา แตเปน
ภาพเคลื่อนไหว

ภาพบนกรอบเคลื่อนไหว ใบไมรวงในขณะที่ดอกไมและนก
บินไปรอบๆ ...
 อีกสวนที่นาสนใจคือการออกแบบของการเปลี่ยนภาพ
ในชวงสี่ฤดูกาล มีฤดูรอน ฤดูใบไมผลิ ฤดูใบไมรวงและฤดูหนาว
และในแตละฤดูกาลจะมีภาพที่เหมือนกัน

"แนนอนวาสิ่งนี้หาไดยากจริงๆ" หลิน ชูจิ่ว เองยังคิดวา

ของขวัญนี้เปนของแปลก ดังนั้นเธอจึงใหการสรรเสริญอยาง
จริงใจ

"ขาไดยินมาวาของขวัญชิ้นนี้เปนหนึ่งในหลาย ๆ ชุดจาก
อาณาจักรกลาง แตเปนหนึ่งในสี่แควน ดูเหมือนวาฮองเตจะโปรด
องคหญิงฟูอานจริงๆ "

"องคหญิงฟูอาน เปนนองสาวของฮองเต แมวานางจะ

แตงงานไปแลว แตความโปรดปรานยังคงอยู"
 นี่เปนคําพูดที่ตรงไปหาคําพูดของของหลิน ชูจิ่ว จากกอน
หนานี้ ทําใหหัวใจฟูเหรินใหญของตระกูลชุย กระโดดขึ้นดวย
ความหวาดกลัว กลัววาหลิน ชูจิ่ว จะโกรธ อยางไรก็ตามหลิน ชู
จิ่ว ทําตัวเหมือนที่เธอไมเคยไดยินอะไรและยิ้มเหมือนกอนหนา

เมื่อเห็นรอยยิ้มของหลิน ชูจิ่ว ฟูเหรินใหญของตระกูลชุยก็

เขาใจวานางกําลังพูดวา "นางไมสนใจ"

เพียงแคลอเลน แตนางก็มีคาตอเวลาของเธอหรือ?

ถาไมใชเพราะตัวตนขององคหญิงฟูอาน และองคหญิงฝูโซว
จาง หลิน ชูจิ่ว ก็คงจะเรียกนางวาพวกรักสังสรรค

หลังจากมองดูของขวัญของฮองเตที่จะนํามามอบใหกับองค
หญิงฟูอานแลว พวกเขาก็กลับไปที่สถานที่หลัก แตเมื่อพวกเขา
กลับมาองคหญิงฝูโซว จาง ก็ไมไดอยูที่นั่นอีกแลว หลิน ชูจิ่ว
ไมไดพูดอะไรและเพียงแคนั่งอยูในที่เดิมของนางเทานั้น

แขกสวนใหญขององคหญิงฟูอานเปนธรรมชาติที่จะ
ใกลเคียงกับนาง กอนหนานี้ เมื่อแขกเหลานี้ไปกับหลิน ชูจิ่ว เพื่อ
ดูของขวัญของฮองเตเพื่อบรรเทาความตึงเครียดลง และตอนนี้สิ่ง
ตางๆก็สงบลงแลว แขกผูมาเยือนเหลานี้ก็ไมไดพูดกับหลิน ชูจิ่
วอีก และหลิน ชูจิ่วก็ยังไมไดสนใจที่จะริเริ่มที่จะพูดคุยกับพวก
เขา ดังนั้น ... ...

ในระหวางงานเลี้ยง เธอจึงนั่งอยูคนเดียว เพราะไมมีใครให

ความสําคัญกับเธอ

ในสถานการณแบบนี้ คนอื่นจะรูสึกอับอายและอึดอัดมาก
แตไมใชหลิน ชูจิ่ว ตรงกันขามเธอกลับรูสึกมีความสุข เธอกําลัง
เพลิดเพลินกับการแสดงของเหลาบรรดาคุณหนูในขณะที่ทาน
อาหารของเธอไป
 วันนี้ไมเพียงแตฟูเหรินและคุณหนูทั้งหลายของตระกูลชุย
มาดวย แตยังมีตระกูลอื่น ๆ สวนใหญจะเปนเหลาคุณหนูที่มา
เพื่อแสดงความสามารถของพวกเขาเพื่อใหเปนของขวัญวันเกิดแก
องคหญิงฟูอาน

ตอนที่ 165 : ยั่ ว โทสะและไม ส นใจ (PART 2)

ในจุดนี้คุณหนูเหลานี้จะแสดงใหเห็นถึงพรสวรรคในการวาด
ภาพ เตนรําและเลนพิณ ... ... ระดับความสามารถของพวกเขาสูง
มาก ดังนั้นหลายครั้งจึงไดยินเสียงปรบมือดังขึ้น ในทางกลับกัน
องคหญิงฟูอาน ก็ไดมอบรางวัลใหกับคุณหนูที่ทําการแสดงดวย

คุณหนูที่ทําการแสดงคือหญิงสาวที่ยังไมแตงงานทั้งหมด
ดังนั้นนอกเหนือจากการสรางความโปรดปรานใหกับองคหญิงฟู
อานแลว พวกนางยังมาเพื่อเปดเผยใบหนาที่งดงามของพวกนาง
หวังวาจะไดสามีที่ดี

ในตอนแรก การแสดงของเหลาสาวนอยเหลานี้ไมมีสวน
เกี่ยวของกับหญิงสาวที่แตงงานแลวเชนหลิน ชูจิ่ว แตดวยเหตุผล
บางอยางมีคนคอยจองมองนางอยู

"องคหญิงเสี่ยว ขาจะแสดงเปนคนตอไป แตขาตองการใคร

สักคนคอยชวยขา ทานจะชวยขาสักเล็กนอยไดหรือไม?" สาวนอย
คนหนึ่งสวมชุดสีฟาพูดขึ้น สายตาของนางอยางไมหวาดกลัวและ
จองมองอยางยั่วยุมาที่หลิน ชูจิ่วใน ขณะที่พูด

ฟูเหริน เดินไปขางหนาและกระซิบที่หูของหลิน ชูจิ่

วขึ้น "ลูกสาวของแมทัพเฉิง พี่สาวของนางไดสมรสกับแมทัพเจิ้ง
หยวนที่กออาญาและถูกเนรเทศไปยังชายแดน"

พูดงายๆ ก็คือ นางกลายเปนหนึ่งในศัตรูคนใหมของเสี่ยว

เทียนเหยา
 เมื่อเฉิง เสี่ยวฉี พูดจบ นางก็เงียบไปสักครู ทุกคนมองไปที่
คุณหนูนางนั้นแลวก็มองไปที่หลิน ชูจิ่ว

เมื่อเห็นวาหลิน ชูจิ่ว ไมมีความสนใจที่จะตอบ เฉิง เสี่ยวฉี

ก็ยิ้มขึ้นเล็กนอย แตก็พูดยั่วยุขึ้นอีก"องคหญิงเสี่ยว ไมไดหรือ?
มั่นใจไดวาจะไมมีอันตรายอยางแนนอน "

หลิน ชูจิ่ว ยังไมตอบคําถาม เธอเพียงแคจองไปที่นางดวย

รอยยิ้มราวกับวาเธอกําลังจองมองไปที่เด็กหญิงที่ไรเดียงสาอยู

แมวาเธอจะไมไดแกกวาเด็กผูหญิงคนนี้ แตเธอก็มีตัวตนอยู
ดังนั้นทําไมเธอถึงตองใหความสนใจกับการยั่วยุของเด็กสาวคนนี้
ใชไหม?

หลังจากที่ถูกเพิกเฉยซ้ํา ๆ เฉิง เสี่ยวฉี ก็มองไปที่หลิน ชูจิ่ว

ดวยความโกรธกอนจะพูดขึ้น"องคหญิงเสี่ยว ... ... "
 แตคราวนี้นางยังไมทันไดพูดจบ ฟูเหรินก็ขัดจังหวะขึ้น "หุบ
ปากคุณหนูนอย! เจาไมเพียงแคไมรูวิธีใหความเคารพ แตเจายัง
กลาพูดกับองคหญิงโดยตรงเชนนี้! "

"ขาพูดกับองคหญิงเสี่ยว แลวอยางไร? เจาเปนใคร? ออกไป

จากที่นี่ซะ! "เฉิง เสี่ยวฉี ไมใชแคลูกสาวธรรมดา ๆ ของแมทัพ แต
ยังเปนลูกสาวที่อายุนอยที่สุดในครอบครัวดวย ดังนั้นตั้งแตวัยเด็ก
นางจึงถูกตามใจอยางมาก

แนนอนวาดวยการโตเถียงของเด็กหญิงตัวนอย ฟูเหรินจึง
ตอบอยางหยาบคายขึ้น"เจามีสมบัติอะไรที่จะพูดกับหวางเฟยของ
เราเชนนี้? ตามมารดาของเจามา! "

"นี่เปนเรื่องของขาเอง ทานแมของขาไมจําเปนตองเขามายุง
ตัวตนขององคหญิงเสี่ยวอาจจะแตกตางออกไป แตของขาก็ไมเลว
เชนกัน ทําไมขาไมสามารถพูดคุยกับนางได? ถาองคหญิงเสี่ยว
กลัว ขาจะไมบังคับนางก็ได "เฉิง เสี่ยวฉี ดูนาภาคภูมิใจมาก ๆ
ดังนั้นผูคนจึงไมรวู านางเขาใจตําแหนงจริงๆของนางหรือไม

ไรสาระ!

ฟูเหรินรังเกียจเด็กนอยไปถึงขีดจํากัด ดังนั้นนางจึงมองไปที่
องคหญิงฟูอาน และพูดขึ้น "องคหญิงนี่เปนวิธีที่ทานแสดงการ
ตอนรับขับสูของทานหรือ?"

หลังจากถูกเอยชื่อ องคหญิงฟูอานก็ไมรูสึกดีที่ไดชมการ
แสดงตอไป ดังนั้นนางจึงยิ้มใหกับหลิน ชูจิ่ว กอนจะพูดขึ้น "องค
หญิงเสี่ยว วันนี้เปนวันเกิดของขา เด็ก ๆ เพิ่งแคเลนสนุกสนาน
เทานั้น ดังนั้นอยาเก็บไปใสใจเลย "

"นองสะใภคงตองลอเลนแลว อยางที่ทานพูดเรื่องนี้ไมมี
อะไรนอกจากเด็กเลน เพราะฉะนั้นนางก็เปนเพียงแคหนูนอยที่ไม
รูถึงตัวตนของตนเองเทานั้น" หลิน ชูจิ่ว พูดดวยน้ําเสียงที่ธรรมดา
เสียงของเธอไมเย็นชาหรือเต็มไปดวยความภาคภูมิใจ แตก็ทําให
เฉิง เสี่ยวฉี รูสึกอาย

ตั้งแตตนแลว หลิน ชูจิ่ว ก็ไมไดจริงจังอะไรกับนาง

เด็กนอยไมสามารถยืนรับความอัปยศอดสูไดอีก กอนจะ
คุกเขาตอหนาองคหญิงฟูอาน และพูดขึ้น "องคหญิง ขาไดเตรียม
ของขวัญพิเศษสําหรับทาน ขาแอบฝกที่บานมานานกวาหกเดือน
ถาทานจะใหโอกาส ขามั่นใจวาทานจะตองพอใจกับมัน "

"ชางรอบคอบจริงๆ" องคหญิงฟูอาน มองไปที่เด็กหญิงตัว

นอยดวยความรัก"อนุญาต องคหญิงผูนี้อนุญาตเจา"

เฉิง เสี่ยวฉีหันมาทันทีดวยรอยยิ้มแลวพูดอยางมีความสุข
ขึ้น "องคหญิงขาตองการใครสักคนที่จะคอยชวยขากับของขวัญ
ในครั้งนี้ ขาสงสัยวาขาจะเชิญใหองคหญิงเสี่ยวชวยขาไดหรือไม?
"
 องคหญิงฟูอาน ไมตอบ แตนางมองอยางอายๆ มาที่หลิน ชู
จิ่ว ในขณะที่พูดขึ้น "องคหญิงเสี่ยว ทานจะ... ... "

ตอนที่ 166 : บั ง คั บ และย อ นกลั บ (PART 1)

เมื่อเห็นองคหญิงฟูอานและเฉิง เสี่ยวฉี รองเพลงเดียวกัน
หลิน ชูจิ่วก็ชวยไมไดที่จะหัวเราะขึ้น... ...

"ดูเหมือนวานองสะใภยังมีความไรเดียงสาเหมือนเด็กอยูจริง
ๆ ถึงกับเลนไปกับเรื่องไรสาระของเด็ก ๆ " หลังจากที่รออยูนาน
เฉิงฟูเหรินก็ยังไมไดปรากฏตัวขึ้นในฉาก ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึง
มั่นใจวานางไมไดอยูในงานเลี้ยงนี้ มิฉะนั้นเฉิงฟูเหริน คงจะไม
ปลอยใหลูกสาวของนางมากยั่วยุนางไดเชนนี้

หลิน ชูจิ่ว มองไปที่เฉิง เสี่ยวฉี ดวยความเห็นอกเห็นใจ :

เด็กนอยที่นาสงสาร นางคงไมรูวาตัวเองถูกใชอยู

องคหญิงฟูอาน ไมเขาใจความหมายที่อยูหลังคําพูดของ
หลิน ชูจิ่ว ดังนั้นนางจึงหัวเราะและพูดขึ้น"วันนี้เปนวันเกิดของ
องคหญิงผูนี้ ทําไมเราไมเลนบทสามัคคีกันไวเลา? องคหญิงผูนี้
กําลังรอคอยของขวัญพิเศษจากเด็กคนนี้ ดังนั้นองคหญิงเสี่ยว
โปรดใหความรวมมือและใหองคหญิงผูนี้ดูวาเด็กคนนี้เตรียมอะไร
เอาไวใหไดหรือไม? "

"เชนนั้นก็ลองดู" หลิน ชูจิ่ว ไมไดปฏิเสธอีกตอไป และยัง

เห็นดวยอีก

เฉิง เสี่ยวฉีไมเขาใจคําพูดของหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นนางจึงลุกขึ้น

และขึ้นไปยืนบนเวทีและพูดกฎงายๆ ขึ้น จากนั้นนางก็ขอใหคน
นําธนูและลูกศรมาให
 "องคหญิงเสี่ยวโปรดมั่นใจได ขาไดฝกฝนมาจากที่จวนเปน
เวลา 6 เดือนแลวดังนั้นขาจะไมพลาดอยางแนนอน "ดวงตาของ
เฉิง เสี่ยวฉี กระพริบดวยเจตนาที่เปนอันตรายขึ้น

องคหญิงฟูอานยิ้มกอนจะพูดขึ้น "มันนาสนใจไมนอยทีเดียว
องคหญิงเสี่ยวทานคิดวาอยางไร? "

หลิน ชูจิ่วยิ้มขึ้นเล็กนอย แตไมตอบ และไมไดหยุดเฉิง

เสี่ยวฉีดวยเชนกัน

แมวาของขวัญพิเศษของเฉิง เสี่ยวฉี จะเปนอันตราย

มากกวาที่นางอางถึง

เฉิง เสี่ยวฉี ไดอธิบายดวยรอยยิ้มวานางไดตามหาชางฝมือดี

เพื่อที่จะทําดอกไมไฟเหลานี้ใหแกองคหญิงฟูอานเปนพิเศษ
ดอกไมไฟเหลานี้ทําดวยวัสดุพิเศษ ดังนั้นจึงไมจําเปนตองจุดดวย
ไฟ แตตองยิงลูกศรพิเศษเพื่อจุดมัน

แตเนื่องจากการออกแบบมาเปนพิเศษ มันจึงไมควรจะรวง
หรือวางไวบนพื้น ดังนั้นคนจะตองถือไว เฉิง เสี่ยวฉีหวังวาคนนั้น
จะเปนหลิน ชูจิ่ว สําหรับเหตุผลนะหรือ? นางบอกวาเมื่อดอกไม
ไฟระเบิดมีเพียงผูหญิงที่งดงามอยางหลิน ชูจิ่วเทานั้นที่จะ
สามารถชวยเสริมความงามของมันได

แนนอนวาเฉิง เสี่ยวฉี ยังอธิบายดวยวาดอกไมไฟไมไดทํามา

จากดินปน ดังนั้นนางจะไมไดรับบาดเจ็บ แตสําหรับชนิดของวัสดุ
ที่ทําขึ้น นางบอกวามันเปนความลับ

หลังจากไดยินคําอธิบาย หลิน ชูจิ่ว ก็เชื่อมั่นมากขึ้นวาแผน

นี้ไมไดถูกกําหนดโดยเฉิง เสี่ยวฉี เพื่อที่จะทําใหเธอไดรับความ
อัปยศ แตเปนองคหญิงฟูอานที่ไดวางแผนเอาไวอยางรอบคอบ
แลว
 ไมนาน ทุกอยางก็ถูกจัดเตรียม

เฉิง เสี่ยวฉี ไมไดโกหก "ดอกไมไฟพิเศษ" มีรูปสามเหลี่ยม

ดังนั้นมันจึงไมสามารถวางกับพื้นได

"องคหญิงเสี่ยว เชิญ... ... " เฉิง เสี่ยวฉีหยิบธนูและลูกธนูที่

นํามาใหโดยคนรับใชและยิ้มอยางชั่วรายขึ้น

"องคหญิงเสี่ยว องคหญิงผูนี้คงตองทําใหเจาลําบากแลว"
องคหญิงฟูอาน ยังกดดันหลิน ชูจิ่วดวยรอยยิ้ม ในขณะที่คุณหนู
คนอื่นๆ เต็มไปดวยความตื่นเตนเปนธรรมชาติเกี่ยวกับการแสดง
ที่จะเกิดขึ้น

"โอ ... ... " หลิน ชูจิ่วยิ้มและกําลังจะลุกขึ้น แตเธอก็ไดยิน

เสียงพูดที่วิตกกังวลของเฟยซุยดังขึ้น "หวางเฟยอยาเจาคะ"
 มันอาจจะไมมีอันตราย แตเมื่อลูกศรยิงออกไปแลวก็ไมมี
ใครจะสงบอยูได ถาหลิน ชูจิ่วเกิดขึ้นมา คนเหลานี้คงจะหัวเราะ
และเยาะเยยนางอยางแนนอน

นอกจากนี้วัสดุที่ทําดอกไมไฟเหลานี้ก็ไมเปนที่รูจัก ดังนั้น
หากวามันเกิดการระเบิดขึ้นมาพวกเขาจะทําอยางไร

นอกจากนี้ถาองคหญิงฟูอานจงใจสั่งใหเฉิง เสี่ยวฉี ยิง"

พลาด" เลา?

สําหรับพวกเขาชีวิตของเด็กหญิงตัวนอยคนนี้ไมมีคาอะไร
เลยเมื่อเทียบกับชีวิตของหวางเฟย

"ไมเปนไร" หลิน ชูจิ่ว ยกมือขึ้นเพื่อบอกใหเฟยซุย หลบไป

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและพูดขึ้น "วันนี้เปนวันเกิดองคหญิงนองสะใภ
ดังนั้นองคหญิงผูนี้จะทําใหนางไมมีความสุขไดอยางไร"

หลิน ชูจิ่ว รับ"ดอกไมไฟพิเศษ"มาที่ถูกสงมาใหโดยคนรับใช

จากนั้นเธอก็เดินไปที่เวทีอยางสงางาม ทันทีที่เฉิง เสี่ยวฉี เห็น
หลิน ชูจิ่ว เดินมาดวงตาของนางก็สองแสงสดใส ในขณะที่นาง
กระชับคันธนูแนนขึ้น ... ...

ตอนที่ 166 : บั ง คั บ และย อ นกลั บ (PART 2)

ตราบใดที่นางฆาหลิน ชูจิ่ว ตามแผน พอและพี่ชายของนาง
ก็จะไมเปนไร

ทุกคนมองไปที่หลิน ชูจิ่วที่กําลังเดินไปที่เวทีอยางกังวลใจ
ในขณะที่รอยยิ้มขององคหญิงฟูอาน ออนโยนมากขึ้น

อยางไรก็ตามในวินาทีตอมาทุกคนตางก็ตกตะลึง!
 หลิน ชูจิ่วไมไดไปที่พื้นที่ที่กําหนดเอาไว แตเธอกลับเดินไป
ยังทิศทางของเฉิง เสี่ยวฉีอยางรีบรอนเพื่อปองกันไมใหนางตอบ
โตไดทัน

และกอนที่เฉิง เสี่ยวฉีจะตอบสนองไดทัน หลิน ชูจิ่วก็มาอยู

ขางหนานางแลว "องคหญิง... ... "

เฉิง เสี่ยวฉีเพียงพูดขึ้นไดแคนี้ แตคันธนูและลูกธนูก็ถูกหยิบ

ไปแลวโดยหลิน ชูจิ่ว กอนที่จะพูดขึ้น "เด็กดี เชื่อฟงดีมาก"

หลังจากกลาวคําเหลานั้น หลิน ชูจิ่ว ก็วาง "ดอกไมไฟ

พิเศษ" ลงไปในมือของเฉิง เสี่ยวฉี และพูดขึ้นอีก "ถือไวอยาง
ระมัดระวัง อยาใหมือของเจาสั่น "

หลิน ชูจิ่วหันไปและเดินไปยังฝงตรงขาม จากนั้นเธอก็ยืด

ไหลและปรับลูกศรไปทางเฉิง เสี่ยวฉีพรอมกับพูดขึ้น "คุณหนูเฉิง
เจาชวยยกมันขึ้นไดหรือไม!"

"นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" ทุกคนตางก็ตกตะลึง

ทําไมเพียงแคกระพริบตา คนทั้งสองที่อยูบนเวทีก็ไดเปลี่ยน
ตําแหนงกันไดเชนนี?้

"องคหญิงเสี่ยว ... ... " ในความไมพอใจองคหญิงฟูอานรอง

ขึ้นทันที แตหลิน ชูจิ่ว ไมไดปลอยใหนางพูด"นองสะใภไมตอง
กังวล ขาจะใหเจาไดเห็นของขวัญพิเศษของคุณหนูเฉิง .. เจาจะ
เห็นมันในเร็ว ๆ นี้ "

"ไม ไม ... ... " เมื่อเห็น "ดอกไมไฟพิเศษ”ที่อยูในมือของ

นาง เฉิง เสี่ยวฉีก็รูสึกวาหาคําพูดของตัวเองไมพบ
 "คุณหนูเฉิง อยาแข็งคางอยูตรงนั้น ยกดอกไมไฟขึ้น มือของ
องคหญิงผูนี้เริ่มปวดเมื่อยแลว "เพื่อที่จะพิสูจนคําพูดของเธอ
หลิน ชูจิ่ว จงใจปลอยคันธนูและลูกศร กอนจะจับขอมือของเธอ

"องคหญิงเสี่ยว ขาไมไดขอใหเจาเปนคนยิง" องคหญิงฟูอาน

ยืนยันขึ้นดวยความโกรธ

เฉิง เสี่ยวฉี เองก็มีการตอบสนองเชนกัน กอนจะถือ

"ดอกไมไฟพิเศษ" และเดินไปทางหลิน ชูจิ่ว พรอมกับพูดขึ้น "องค
หญิงเสี่ยว ขาขอใหทานชวยขาถือดอกไมไฟ"

"ยืนอยูนิ่งๆ อยาขยับ ... ... ถาขายิงออกไปโดยไมตั้งใจ มัน

อาจจะทําใหหนาตาที่งดงามของเจาเปนรอยแผลได" หลิน ชูจิ่ว
ยกลูกศรขึ้นเพื่อแสดงใหเห็นวาเธอจริงจัง

เฉิง เสี่ยวฉี เกิดกลัวขึ้นมาและไมกลาขยับ

 องคหญิงฟูอาน ขมวดคิ้วของนาง นางรูสึกชวยไมไดที่
อยากจะเปดปากของนางอีกครั้ง แตแลวนางก็ไดยินหลิน ชูจิ่วพูด
ขึ้น "พี่สะใภ ขาเพียงแตตกลงที่จะชวย แตสําหรับวิธีการที่ขาจะ
ชวยนั่นขาจะเปนคนตัดสินใจเอง ทุกคนตางก็อยากจะเห็น
ของขวัญพิเศษของคุณหนูเฉิง ดังนั้นขาจะทําใหทุกคนไดเห็นมัน
ในตอนนี้ "

หลังจากพูดจบ หลิน ชูจิ่ว ก็แกวงขอมือของเธอ กอนจะพูด

ขึ้นอีก "คุณหนูเฉิงความอดทนขององคหญิงผูนี้มีขีดจํากัด เร็วเขา
รีบยกดอกไมไฟขึ้น "

"ขา ขา ... ... " เมื่อเห็นลูกศรที่ชี้มาที่นาง ขาของเฉิง

เสี่ยวฉีก็เริ่มออนแรงลง

"คุณหนูเฉิง อยากลัวไปเลย การยิงธนูขององคหญิงผูนี้ไดรับ

การสอนโดยหวางเย แมวาเจาจะไมสามารถเชื่อในทักษะของขา
ได แตเจาก็สามารถเชื่อในทักษะการยิงธนูของเทพเจาแหง
สงครามได ไมใชหรือ" เปนอีกครั้งที่หลิน ชูจิ่ว ใชเสี่ยวเทียนเหยา
เปนโลอยางหนาไมอาย เฟยซุยและคนอื่น ๆ ตางก็ปดใบหนาของ
พวกเขา และในใจพวกเขาก็ชวยไมไดที่จะพูดขึ้น... ...

หวางเย พวกเราตองขอโทษดวย ที่พวกเราปลอยใหหวาง

เฟย ทําลายชื่อเสียงของทานอีกแลว

"ขา ขาไมไดกลัว" ขากลัวเพียงแคผีสางเทานัน้

"แนนอนวาคุณหนูเฉิง เปนคนกลาหาญราวกับเสือ ทําไม

นางจะตองกลัว"หลิน ชูจิ่ว "จงใจ" สรรเสริญเฉิง เสี่ยวฉีเพื่อที่นาง
จะไดไมหนีไป

คนอื่น ๆ อยากจะหยุดหลิน ชูจิ่ว เพราะสิ่งที่นางทํานั้นถือ

วาเปนอันตราย แตหลังจากจําไดวาพวกเขาไมไดหยุดองคหยิงฟู
อานและเฉิง เสี่ยวฉี กอนหนานี้ พวกเขาตางก็ตระหนักไดวามัน
จะเปนการตบหนาตัวเองเสียเปลาๆ

เฉิง เสี่ยวฉี จองมองไปที่องคหญิงฟูอาน เพื่อขอความ

ชวยเหลือ แตองคหญิงฟูอานกลับไมไดมองมาที่นาง

ดวงตาของเฉิง เสี่ยวฉี จองมองไปดวยรอยเศรา ถาเพียงแต

นางรูวาสิ่งตางๆจะกลายเปนแบบนี้ นางจะ ... ...

เฉิง เสี่ยวฉีกัดฟนและหลับตา จากนั้นนางก็ยกแขนขึ้น

พรอมกับ "ดอกไมไฟพิเศษ"กอนจะพูดขึ้น “องคหญิงเสี่ยว ขา
พรอมแลว "

หลิน ชูจิ่ว ชี้ลูกศรตรงไปที่จดุ สีแดงที่ "ดอกไมไฟพิเศษ"

 อยางไรก็ตามสิ่งที่พูดงายกวาทํา โดยเฉพาะอยางยิ่ง
เพราะวา ... ...

ตอนที่ 167 : ดอกไม ไ ฟและหวางเย ค วรจะได เ ห็ น

(PART 1)
หลิน ชูจิ่ว ไมทราบวิธีการยิงธนู!

แตอยาเขาใจผิด หลิน ชูจิ่ว ไมไดยืนอยูที่นี่เพื่อใหดูงดงาม

เทานั้น ในความเปนจริงเธอไดเรียนรูการยิงธนูมากอน อยางไรก็
ตามการที่จะยิงออกไปใหไดอยางแมนยํา? มันเปนเรื่องยาก
สําหรับเธอ

นั่นคือ ... ... ความเปนจริงที่นาเศรา

หลิน ชูจิ่ว ยืดเสนเอ็น แตไมกลายิง

 ถาเธอ "พลาด" และยิงไปทําใหเฉิง เสี่ยวฉีบาดเจ็บ ตราบใด
ที่เธอปฏิเสธมัน ใครจะกลาบอกวาเธอทํามันโดยเจตนา?

อยางไรก็ตามเธอพึ่งจะบอกไปวาเสี่ยวเทียนเหยา เทพเจา
แหงสงครามไดเปนคนสอนเธอ ดังนั้นถาเธอทําพลาดในครั้งนี้
เสี่ยวเทียนเหยา จะไมเสียหนาหรือ

หลิน ชูจิ่ว ไมไดยิงออกไปเพราะเธอเต็มไปดวยความกังวล

แตเธอไมไดเปนคนเดียว เพราะคุณหนูคนอื่นๆ ตางก็เปนกังวล
ดวยเชนกัน แตใบหนาที่ยิ้มแยมแจมใสของเธอนั้นเต็มไปดวย
ความหลอกลวงมาก ดังนั้นคนอื่น ๆ จึงไมสังเกตเห็นมัน ในใจของ
พวกเขา หลิน ชูจิ่ว เพียงแคกําลังลอเลนกับเฉิง เสี่ยวฉีอยูเทานั้น

มารดาของเฉิง เสี่ยวฉี ไมอยู แตมีคุณหนูนอยคนหนึ่งอยู

ใกลนางตองการที่จะเขาไปชวย แตเมื่อเห็นองคหญิงฟูอาน ไมได
เคลื่อนไหวใดๆ พวกเขาจึงเขาใจวานางไดทอดทิ้งนางแลว ดังนั้น
คราวนี้คุณหนูคนนั้นจึงไมกลาที่จะหยุดหลิน ชูจิ่ว

หลังจากรอเปนเวลานานและยังไมมีใครพูดแทนนางและ
หลิน ชูจิ่วก็ยังไมไดยิง เฉิง เสี่ยวฉีจึงลืมตาขึ้นอยางระมัดระวัง
กอนจะพูดขึ้น "องคหญิง ... ?" ตกลงทานจะยิงหรือไม?

"อา ไมดีแลว คุณหนูเฉิง หยุดทําใหมือของเจาสั่นไดแลว!

"หลิน ชูจิ่วหรี่ตา ในขณะที่คอยๆคํานวณใจของเธอ

"ขาไมไดสั่น" เฉิง เสี่ยวฉีพูดขึ้น แตมือของนางกลับยิ่งสั่น

มากขึ้น

ดวงตาขององคหญิงเสี่ยว ดูนากลัวหรือวานางตองการที่จะ
ฆานางจริงๆ?
 "มือของเจากําลังสั่นมาก ถาขาบังเอิญทํารายเจา แลวเจา
จะทําอยางไร?" หลิน ชูจิ่ว จงใจโทษเฉิง เสี่ยวฉี จากนั้นเธอก็วาง
คันธนูและลูกศรลงกอนจะเดินไปทางนาง

"องคหญิง องคหญิงเสี่ยว ทานกําลังจะทําอะไร" เฉิง เสี่ยวฉี

ตกใจกลัว แตดูเหมือนวาเทานางจะถูกฝงอยูบนพื้น เพราะนางไม
สามารถเคลื่อนไหวได

"ขาจะชวยปรับมือของเจา เพื่อที่ขาจะไดไมพลาด" หลิน ชู

จิ่ว ยิ้มขึ้นเล็กนอย แตเฉิง เสี่ยวฉี กลับรูสึกแยลงมากเทานั้น
เพราะนางรูสึกวามือของนางดูเหมือนจะไมสามารถเคลื่อนไหวได

“ทําไมมือของเจาถึงไดแข็งเชนนี?้ ไมใชวาเจาเองหรือที่
บอกวาเมื่อดอกไมไฟระเบิดคนที่อยูใตมันจะงดงามมากขึ้น?”
หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นแลวหยิกแกมเฉิง เสี่ยวฉี ราวกับวานางเปนเพียง
เด็กนอยเทานั้น
 อยางไรก็ตาม เฉิง เสี่ยวฉี ก็เปดเผยรอยยิ้มที่นาเกลียด
ออกมามากยิ่งขึ้น

การไดเห็นหลิน ชูจิ่ว ทําใหทุกอยางกลายเปนเรื่องยากขึ้น

สําหรับ เฉิง เสี่ยวฉี คุณหนูคนอื่น ๆ ก็แทบจะไมสามารถทนมอง
ไดอีกตอไป

องคหญิงฟูอาน ไมสนใจเรื่องดอกไมไฟ นางเพียงแคชวยเฉิง

เสี่ยวฉี เพราะแผนการของพวกเขาเทานั้น

แตเฉิง เสี่ยวฉีผูนาสงสาร นางไดกลายเปนหุนเชิดไปแลว

หลิน ชูจิ่ว ปรับมือและหลังของเฉิง เสี่ยวฉี แตเฉิง เสี่ยวฉีกลับไม
ทําตาม และทําใหหลิน ชูจิ่วตองหันกลับมาถึงสองครั้ง

ใบหนาของเฉิง เสี่ยวฉี วูบวาบไปดวยความอับอายและไม

นานดวงตาของนางก็เต็มไปดวยน้ําตา

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไมเต็มใจที่จะปลอยนางไป กอนจะ

พูดขึ้น"คุณหนูเฉิง ทําไมเจาถึงไมยิ้มสักเล็กนอย เพื่อทําให
ของขวัญนี้ไปถึงความคาดหวังขององคหญิงฟูอาน"

หลังจากที่เธอจากไป หลิน ชูจิ่วก็ไดปรับมือของเธอตาม

ความสูงของ เฉิง เสี่ยวฉี แลวพูดขึ้น "ดูใหแนใจวามือของเจา
มั่นคงแลว เพราะขากําลังเตรียมพรอมที่จะยิงแลว"

หลังจากพูดจบเสียง "ฉึกกกก" ของลูกศรก็ยิงไปที่ดอกไมไฟ

ก็ดังขึ้น ... ...

*ปง*

หลังจากมีเสียงรบกวนดังกลาวเกิดขึ้น ควันสีขาวก็จะ
กระจายตัวออกไป แลวพลุที่เต็มไปดวยสีสันก็เริ่มวิ่งขึ้นไปสู
ทองฟาทันทีที่มันระเบิดออก

"อา ... " เฉิง เสี่ยวฉี กรีดรองออกมาดัง ๆ ในขณะที่นาง

กรีดรองพลุอื่น ๆ ก็หลุดจากมือของนาง พรอมกับเสียงดัง *
ปงๆๆๆๆๆ* พลุระเบิดออกเปนกระดาษสีรูปผีเสื้อและใบไม
ในขณะที่ควันสีขาวกระจายไปทั่วสถานที่

ตอนที่ 167 : ดอกไม ไ ฟและหวางเย ค วรจะได เ ห็ น

(PART 2)
เฉิง เสี่ยวฉี และหลิน ชูจิ่ว ยังคงอยูตรงกลาง เมื่อลมพัด
ไปสูทิศทางของพวกเขา กระดาษสีรูปผีเสื้อและใบไมตางก็เริ่ม
หมุนอยูรอบๆ ตัวพวกเขา ทําใหเกิดเปนฉากที่ดูสวยงามมาก ...
...
 แนนอนวาตองไมสนใจเฉิง เสี่ยวฉี ที่กรีดรองออกมาดัง ๆ
และลมลงกับพื้นดวยความตกใจแลวเทานั้น

ดอกไมไฟที่เกิดขึ้นไมเหมือนกันกับดอกไมไฟแบบเดิม อาจ
กลาวไดวาพวกมันดีกวามาก เนื่องจากมีวัสดุพิเศษตางๆจึง
สามารถใสกระดาษสีรูปผีเสื้อและใบไมลงไปดวยได และเมื่อความ
กดดันปะทุขึ้น ทุกสิ่งทุกอยางที่ถูกใสเขาไปก็จะแผกระจายออกไป
ทั่วทองฟา ... ...

หลิน ชูจิ่ว ผูยืนอยูตรงกลางมองดูวัสดุสีสันตางๆ ที่อยูเหนือ

เธอ แตเมื่อเธอไดกลินแปลกๆ รอยยิ้มบนใบหนาของเธอก็หายไป
"มันเปนสิ่งที่พิเศษจริงๆแมกลิ่นก็ยังพิเศษมาก"

ในหมูทุกคนที่มีอยูตรงนี้ ดูเหมือนวาจะมีเพียง หลิน ชูจิ่ว

เทานั้นที่มีอารมณเพลิดเพลินไปกับดอกไมไฟ

คําพูดของเฉิง เสี่ยวฉี กอนหนานี้ไมไดเปนเท็จ เพราะ

กระดาษรูปผีเสื้อและใบไมทั้งหมดปกคลุมอยูรอบตัวเธอ หลิน ชู
จิ่ว ผูที่ยืนอยูตรงกลางดูงดงามมาก

"งดมากมาก หวางเยควรจะไดเห็นมัน" เฟยชุยและคนรับใช

คนอื่นๆ ตางอยูในอาการมึนเมา พวกเขาแทบจะไมสามารถรอ
เพื่อลากหวางเยของพวกเขามาในสถานที่แหงนี้ได

"ใช หวางเยควรจะมากับพวกเรา" เจินจู พูดซ้ําขึ้นพรอมกับ

พยักหนาของนาง

ชวงเวลาที่สวยงามที่สุดของดอกไมไฟเหลานี้คือเมื่อมัน
ระเบิดและกระจายไปในทองฟา! แตหลังจากนั้นวัสดุที่มีสีสัน
ตางๆ ก็ไมมีอะไรตางไปจากกองขยะ

หลังจากวัสดุหลากสีสันของดอกไมไฟหลนลง หลิน ชูจิ่ว ก็

โยนคันธนูและลูกศรลงไปบนพืน้ จากนั้นเธอก็ปดกระดาษและ
ใบไมออกไปจากตัวของเธอ เธอไมไดมองไปที่เฉิง เสี่ยวฉี ที่แทบ
จะกลายเปนอัมพาตอยูในตอนนี้ แตกลับหันหลังและเดินออกไป

คุณหนูคนอื่น ๆ ไมรูวาพวกเขาจะยกยองดอกไมไฟที่งดงาม
นี้ไดอยางไรถาองคหญิงฟูอานไมพูดขึ้นกอนวามันงดงาม

"คุณหนูเฉิง พูดถูกดอกไมไฟเหลานี้งดงามจริงๆ"

"องคหญิงเสี่ยวดูงดงามมากเหมือนกับเทพธิดา"

ถอยคําที่เต็มไปดวยการสรรเสริญดังออกมาเรื่อยๆ แต
สําหรับเฉิง เสี่ยวฉีนะหรือ? พวกเขาไมสนใจนางเลยดวยซ้ํา องค
หญิงฟูอาน มองคนที่อยูขางๆนาง และคนผูนี้ก็เขาไปหาเฉิง เสี่ยว
ฉี เพื่อชวยนางขึ้น

ชวงเวลาตอไป คุณหนูคนอื่น ๆ ก็ยังคงแสดงความสามารถ

ของพวกเขาตอไป ราวกับวาไมมีอะไรเกิด แต ... ...
 คราวนี้ไมมีใครมองดูพวกเขาอยางจริงจัง โดยเฉพาะองค
หญิงฟูอาน!

องคหญิงฟูอาน ไมใหความสําคัญกับเวที บางครั้งนางจะ

กวาดสายตาของนางไปยังหลิน ชูจิ่ว เมื่อเห็นหลิน ชูจิ่ว ดูไมคอย
มีชีวิตชีวาเหมือนกอน องคหญิงฟูอานก็ชวยไมไดที่จะเปดเผย
รอยยิ้มออกมา

เมื่อมาถึงจุดนี้ หลิน ชูจิ่ว กําลังใชมือซายพยุงศีรษะของเธอ

เอาไว ในขณะที่มือขวาของเธอพยายามจับถวยเหลาที่กําลังแกวง
ไปมา

แกมของเธอแดงเหมือนกับแอปเปลสีแดง ดวงตาของเธอ
ปกคลุมไปดวยหมอก ในสภาพนั้นหลิน ชูจิ่ว ชวยไมไดที่จะปลอย
ใหรางกายของเธอเอนลงไปที่โตะเล็กนอย

แลวคุณหนูคนนั้นก็ไดเสร็จสิ้นการแสดงของนางลง แต
สําหรับสิ่งที่นางแสดงนะหรือ? องคหญิงฟูอานไมรูดวยซ้ําวาคือ
อะไร อยางไรก็ตามองคหญิงฟูอาน กลับมีความสุขมากและตบมือ
กอนจะพูดเกินจริงขึ้น

"ดี ดีจริงๆ" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นดวยเสียงต่ํา เสียงของหลิน ชู

จิ่ว ฟงดูเสียงอูอี้เล็กนอย ดังนั้นเจินจูและเฟยซุย จึงไมไดยินเสียง
พวกนางคิดวาหลิน ชูจิ่ว กําลังเรียกหาพวกนาง ดังนั้นพวกนางจึง
ถามขึ้น "หวางเฟย ทานเรียกหาพวกเราหรือเจาคะ?"

"ใช ขาเรียกพวกเจา ... " หลิน ชูจิ่ว พูดดวยเสียงแหบแหง

และยังพูดขึ้นอีก "ขารูสึกวิงเวียนเล็กนอย ชวยพาขาไปพักผอน
หนอย"

ตอนนี้มันจะดีกวาที่เธอจะทําตัวเหมือนกันเมาใชไหม?

ถาเธอไมทําตัวเหมือนคนเมา องคหญิงฟูอานคงจะกระวน
กระวายใจมาก ... ...

ตอนที่ 168 : กั บ ดั ก (PART 1)

ดวงตาของหลิน ชูจิ่ว ดูสับสนและแกมของเธอก็แดง มอง
แคครั้งเดียวคนก็จะรูวาเธอเมา!

เฟยซุยและคนอื่น ๆ ตางก็พูดไมออก หวางเฟย ไมรูวิธีการ

ควบคุมปริมาณเหลาของนางหรือ? การที่จะเมาในโอกาสดังกลาว
ไมรูวาคนอื่นจะพูดอยางไร

เฟยซุยและคนอื่น ๆ รูวาพวกนางตองทําอะไรบางอยาง
หลังจากที่ถอนหายใจออกมา เฟยซุย เดินเขาไปใกลกับคนรับใช
ของงานเลี้ยง และขอใหพวกเขาเตรียมหองเพื่อใหหลิน ชูจิ่วได
พักผอน
 ไมวางานจัดเลี้ยงจะจัดขึ้นแบบใด เจาของงานก็จะมีการ
เตรียมสถานที่เอาไวใหแขนทุกคนไดพักผอน ดังนั้นคําขอของเฟย
ซุย จึงไมแปลก คนรับใชบอกใหเฟยซุยรอสักครู

ครูตอมาคนรับใชก็มามาพรอมกับองคหญิงฟูอาน

เฟยซุยเดาไดนานแลววาองคหญิงฟูอาน จะถามอะไร ดังนั้น

นางจึงไมไดรอใหนางเปดปากของนางและกลาที่จะพูดขึ้นกอน
"หวางเฟยของเราดื่มเหลาไปเล็กนอยและรูสึกไมสบายตัว โปรด
ใหเราสามารถจัดหาหองพักและปลอยใหหวางเฟยของเราไดมี
เวลาพักเสียหนอยเพคะ "

เมื่อองคหญิงฟูอาน ฟง นางก็พูดขึ้นดวยความกังวล"เมา

หรือ? มีหมอหลวงอยูในงานเลี้ยง เจาตองการใหหมอตรวจสภาพ
ของนางหรือไม? "
 "บาวตองขอบพระทัยในความเมตตาขององคหญิงฟูอาน
แตหวางเฟย ไมไดเมา หวางเฟยเพียงรูสึกไมสบายเพียงเล็กนอย
และอยากพักผอนเทานั้นเพคะ "เฟยซุยปฏิเสธขึ้น

นี่มันเรื่องตลกใชไหม? เห็นไดชัดวาองคหญิงฟูอาน ไมได

เปนคนใจดี ใครจะรูวาหมอหลวงที่ไดรับคําเชิญของนางจะทําให
สิ่งตางๆแยลงหรือไม หากหมอหลวงตมยามา แลวหวางเฟย ของ
พวกนางจะสามารถปฏิเสธไดอยางไร?

"เอาละ" องคหญิงฟูอาน ไมไดยืนกรานอีกตอไปและพูดกับ

คนรับใชขึ้น "จินอวี้ พาองคหญิงเสี่ยว ไปที่เรือนเสี่ยวเสี่ยงเพื่อ
พักผอน"

"เพคะ" เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินออกมา ทาทางของ

นางดูแนวแนและเห็นไดชัดวานางเปนคนขององคหญิงฟูอาน
 หลังจากที่ไดสั่งคนรับใชแลวองคหญิงฟูอานก็บอกกับเฟย
ซุยขึ้น "จินอวี้ คุนเคยกับสถานที่แหงนี้มาก ถาเจาตองการสิ่งอื่น
ใด เจาสามารถพูดคุยและสอบถามนางได " หลังจากที่พูดจบแลว
องคหญิงฟูอานก็มองไปที่จินอวี้กอนจะพูดขึ้นอีก" อยาละเลยองค
หญิงเสี่ยว"

หลังจากพูดคําไมกี่คําแลวองคหญิงฟูอาน ก็ปลอยพวกเขา
ไป

เมื่อหลิน ชูจิ่ว มาถึงเธอไดรับความสนใจจากทุกคน ดังนั้น

การเดินทางไปของเธอก็จะถูกจับตาโดยสายตาของทุกคนเปน
ธรรมชาติ อยางไรก็ตามฟูเหรินของตระกูลชุย ไมกลาถามคําถาม
ใด ๆ พวกเขาเพียงเผยใหเห็นภาพลักษณที่ละเอียดรอบคอบ
เทานั้น ... ...

เรือนเสี่ยวเสี่ยงตั้งอยูกลางปาไผ ตัวบานทํามาจากไมไผ
หลังจากมองไปรอบ ๆ เฟยซุยและเจินจู ตางก็พอใจกับมันมาก
พวกเขาขอบคุณจินอวี้และชวยหลิน ชูจิ่วเขาไปในเรือนพักเพื่อ
พักผอน

หลังจากที่ปลอยผมของเธอลงและถอดเสื้อคลุมออก เฟยซุย
และเจินจูก็ชวยหลิน ชูจิ่วใหนอนลง "หวางเฟย พักผอนใหสบาย
นะเจาคะ บาวจะปกปองทานจากภายนอกและทําใหทาน
ปลอดภัย "

ดานหลังเรือนเต็มไปดวยผูหญิงเทานั้น เจาหนาที่รักษา
ความปลอดภัยที่มากับหลิน ชูจิ่วไมสามารถเขามาได ดังนั้นตอนนี้
ความปลอดภัยของหลิน ชูจิ่วจึงขึ้นอยูกับสาวใชทั้งสี่ของเธอ
เทานั้น

"ดี" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นดวยเสียงที่ชัดเจน ถาดวงตาของนาง

ไมไดดูสับสนและแกมของนางไมแดง ทั้งสี่สาวใชสงสัยวาหลิน ชู
จิ่วไมไดเมาจริงๆ

เมื่อเฟยซุยและเจินจู ออกไป ซานหูและจือเทาก็กําลังคุย

กับจินอวิ้อยู แตเมื่อพวกเขาเห็นเจินจู พวกเขาก็รีบหยุดพูดทันที
จินอวี้ จึงเปดปากของนางและถามขึ้น "องคหญิงเสี่ยว กําลังนอน
หลับอยูหรือ?"

"ขอบคุณแมนางจินอวี้สําหรับความหวงใยที่มีตอหวางเฟ
ยของเรา ตอนนี้หวางเฟยของเราหลับไปแลว" หลังจากเฟยซุย
ขอบคุณนาง จินอวี้ก็ไมกลาที่จะทําตัวเปนที่เพื่อนสนิท กอนจะ
พูดขึ้น "นี่คือสิ่งที่ขาตองทํา ถาไมมีอะไรอื่นแลว ขาคงตองขอตัว
กอน องคหญิงฟูอาน ยังคงรอขาอยู "

"แมนางจินอวี้เดินทางระวังดวย" หลังจากที่เฟยซุย กําลังจะ

สงนางออกไป จินอวี้ก็ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอยางไดกอนจะพูด
ขึ้น "โอใชแลว มีหองครัวเล็ก ๆ ที่อยูใกลกับเรือนเสี่ยวเสี่ยงอยู
และมีเครื่องครัวอยูภายในนั้น เจาสามารถขอใหคนที่นั่นเตรียม
อาหารได หรือเจาสามารถปรุงอาหารไดดวยตัวคุณเองดวย "

ตอนที่ 168 : กั บ ดั ก (PART 2)

อาหารและเครื่องดื่มเปนสิ่งที่อาจถูกดัดแปลงไดโดยงาย ถา
นางสามารถทํามันเองมันจะดีกวา เพราะมันจะปลอดภัยมากกวา
เจินจูรูวาหองครัวเล็ก ๆ ของของเรือนเสี่ยวเสี่ยงอยูที่ไหน ดังนั้น
นางจึงพูดขึ้น "ขาจะไปที่หองครัวและดูวามีอะไรกินบาง ขา
ตองการที่จะเตรียมความพรอมลวงหนาเพื่อที่วาเมื่อหวางเฟย ตื่น
ขึ้นมานางจะสามารถกินไดทันที "

องคหญิงฟูอาน จะฉลองวันเกิดของนางไปตลอดทั้งวัน พวก

เขาไมรูวากิจกรรมในชวงบายคืออะไร หลิน ชูจิ่วก็ไมสามารถพัก
ในเรือนไมไผแหงนี้ไดตลอดเวลา ดังนั้นจึงจะเปนเรื่องที่ดี หาก
พวกเขาสามารถปรุงน้ําซุปที่จะสามารถทําใหนางมีสติได
 "ตกลง แลวก็รีบกลับมาละ" เฟยซุยพูดดวยขึ้นดวยความ
กังวล

เจินจูเองก็รูวาสวนแหงนี้ ไมใชสถานที่ที่ปลอดภัย ดังนั้น

นางจึงพูดขึ้นดวยใบหนาที่จริงจัง "อยาหวงไป ขาจะระมัดระวัง"

เจินจู บอกวานางจะระมัดระวังและกลับมาอยางรวดเร็ว
แต ... ...

หลังจากสี่ชั่วยามผานไป เจินจู ก็ยังไมกลับมา

อีกหนึ่งครึ่งชั่วยามผานไป แตแมกระทั่งเงาของเจินจู ก็ยัง

ไมปรากฏขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นกับนางหรือไม?" จือเทา ถามดวยความกังวลใจ

 ซานหู เองก็เปนกังวลมาก แตนางเปนคนที่มีอายุมากที่สุด
ในหมูของพวกเขา ดังนั้นนางไมควรตื่นตระหนก กอนจะพูดขึ้น
"ทุกอยางจะไมเปนไร เราจะรอตอไป "

ซานหูและจือเทา รูวาสิ่งที่สําคัญที่สุดในขณะนี้คือการ
ปกปองหวางเฟย ของพวกเขา พวกเขาไมจําเปนตองทําอยางอื่น

ภายในเรือน เมื่อเฟยซุยและเจินจู ออกไปขางนอกแลว

หลิน ชูจิ่วก็ลืมตาของเธอขึ้นทันที แต ... ...

แกมของเธอแดงมากขึ้น และวิสัยทัศนของเธอก็เบลอมาก
ขึ้นกวากอน

ถูกแลว เธอถูกกับดักเขาใหแลว!
 หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาเกิดอะไรขึ้น ระบบทางการแพทยไมไดสง
เสียงเตือน อยางไรก็ตามหากเธอคาดเดาไดถูกตอง มันก็ควรจะ
เปนตอนที่ดอกไมไฟระเบิดออก เพราะนั่นคือครั้งเดียวที่เธออยู
หางไกลจากคนอืน่ ๆ

และตั้งแตระบบทางการแพทยไมไดเตือนเธอ หลิน ชูจิ่วก็ก

ลาคาดเดาวาองคหญิงฟูอาน ไดใชยาหลายชนิด ยาเหลานี้จะไม
กอใหเกิดอันตรายเวนเสียแตวามันจะไดสัมผัสกับอีกฝาย และนั่น
คือเหตุผลที่ระบบทางการแพทยไมไดแจงเตือน

"แนนอนที่สุดวานางไดวางแผนเอาไวอยางรอบคอบจริงๆ
นางไดวางแผนไวตั้งแตเริ่มแรกแลว" หลิน ชูจิ่วหยิกเอวของเธอ
ตามปฏิกิริยาทางกายภาพของเธอ เธอรูวาเธอไดรับยาปลุก
กําหนัดเขาใหแลว

"องคหญิงฟูอานชางเปนพี่สะใภที่ดีจริงๆ นางไมสามารถรอ
ที่จะทําลายขาไดเลยจริงๆ"

วิธีที่ดีที่สุดในการปราบปรามเรื่องอื้อฉาว ไมใชการขัดขวาง
มัน แตเปนการสรางเรื่องอื้อฉาวที่ใหญกวา

ถาแขกทุกคนในงานเลี้ยงวันเกิดไดเห็นเธออยูกับผูชาย ... ...

พวกเขาจะยังคงจําเรื่องอื้อฉาวองคองคหญิงฝูโซว จางไดอยูอีก
หรือ?

"สารเลว!" หลิน ชูจิ่ว แอบสาปแชงและหายใจเขาลึก ๆ

หลังจากผอนคลายตัวเองลงแลว เธอก็ตัดสินใจที่จะขจัดยาปลุก
กําหนัดออกไปโดยการใหยาทางหลอดเลือด

และเพื่อที่จะขจัดยาปลุกกําหนัดออกไปจากรางกายของเธอ
ใหเร็วที่สุด หลิน ชูจิ่ว จึงไดเพิ่มปริมาณของมัน
 จะใชเวลาสักครูกอนที่จะมีผล ดังนั้นเพื่อใหตัวเองตื่นตัวอยู
หลิน ชูจิ่ว จึงฉีดยาเขาไปในตนขาของเธอ

วิธีนี้ทํางานไดดีจริงๆ แตมันเจ็บปวดมาก แตในเวลา

เดียวกันมันจะไมทิ้งรอยแผลเปนใด ๆเอาไว

ทันทีที่ยาเขาไปในกระแสเลือดที่ไหลเวียนอยูรางกายของ
เธอ มันก็ใหผลอยางรวดเร็ว ความรอนในรางของหลิน ชูจิ่วแทบ
จะหายไป ผลของยาปลุกกําหนัดหายไปอยางสิ้นเชิงเมื่อยาถูกฉีด
เขาไปในหลอดเลือดดํา แตเธอก็รูสึกออนเพลียมาก

หลิน ชูจิ่ว รูวาแผนการขององคหญิงฟูอาน กําลังเดินหนา

ไปเรื่อยๆ และในไมชาก็จะมีความวุนวายที่ยิ่งใหญเกิดขึ้น เธอตอง
ประหยัดพลังงานเอาไวเพื่อที่เธอจะสามารถหลบหนีไปไดใน
ภายหลัง
 สําหรับเฟยซุยและคนอื่นๆ นะหรือ?

หลิน ชูจิ่ว ไมคาดหวังมากนัก องคหญิงฟูอาน ไดวางแผน

เอาไวอยางรอบคอบแลว ทําไมนางจะไมจัดการพวกนาง?

อยางไรก็ตาม ... ...

"ขาจะตอสูดวยรางกายที่บอบบางเชนนี้ไดอยางไร?"

หลิน ชูจิ่ว จับหนาผากของเธอ เธอรูสึกหวาดกลัว ดังนั้น

เธอจึงชวยไมไดที่จะเผยรอยยิ้มที่ชวยไมไดออกมา ... ...

ตอนที่ 169 : นั ก ฆ า และจั บ กุ ม ผู ก ระทํา ผิ ด (PART 1)

การคาดเดาของหลิน ชูจิ่ว ไมผิด ในเวลาเดียวกันหญิงรับใช
ของเธอ เฟยซุยและจือเทา ก็ยังรูสึกแปลก ๆ ... ...
 หองครัวเล็ก ๆของเรือนเสี่ยวเสี่ยงอยูดานขาง ระยะหาง
ประมาณ 100 เมตร แตมันจะไมใชเวลาถึงหนึ่งกานธูปในการที่
คนจะไปถึงที่นั่น อยางไรก็ตาม เจินจูกลับยังไมกลับมาอีก
หลังจากเวลาผานไปนาน

เฟยซุยและจือเทา รูสึกกังวลมาก พวกนางจึงชวยไมไดที่จะ

ปลอยใหซานหู ไปตามหาเจินจู ไมวาสถานการณจะเปนอยางไร
นางตองพานางกลับมาในทันที แตผลที่ไดก็คือ ซานหูก็ไมได
กลับมาเชนกัน

คราวนี้สองสาวใชถึงกลับไมเขาใจ

"ขาคิดวาพวกเราติดกับดักเขาใหแลว" ใบหนาเฟยซุย
และจือเทา เปลี่ยนสีขึ้น "จือเทา สงสัญญาณควันเพื่อขอความ
ชวยเหลือ ขาจะไปชวยหวางเฟย ออกมา"
 เฟยซุยหันกลับมาและกําลังจะเดินไปในเรือน จือเทาหยิบ
เอาสัญญาณควันออกมาและกําลังจะปลอยมัน อยางไรก็ตามชาย
สองคนในชุดสีดําก็กระโดดลงมาจากหลังคาและทํารายพวกนาง

"ระวัง!" เฟยซุยและจือเทา รูวิธีการปองกันตัวเองเล็กนอย

ดังนั้นพวกนางจึงสามารถตอบสนองโตไดอยางรวดเร็วและหลบ
ออกไปได แต เฟยซุยพลาดโอกาสที่จะบุกเขาไปในเรือน ในขณะ
ที่สัญญาณควันในมือ จือเทาก็ตกลงไปที่พื้น

แลวจูๆ สัญญาณควันบนพื้นก็ถูกเหยียบย่ําโดยชายในชุดสี
ดําและเขาก็พูดขึ้น "หยุดพวกนาง อยาปลอยใหพวกนางไดมี
โอกาสที่จะขอความชวยเหลือ" ชายที่ใสชุดสีดํายกมือขึ้นและเปา
นกหวีด แตในเวลาเดียวกัน เฟยซุยก็ยกมือขึ้น

"ไม ขาจะขอความชวยเหลือ" เฟยซุย ไมไดรอชากอนจะรีบ

หยิบเอาสัญญาณควันออกมาจากในแขนเสื้อของนาง แต
เนื่องจากชายในชุดดํามีศิลปะการปองกันตัวที่เหนือกวานาง
ดังนั้นนางจึงไมไดมีโอกาสที่จะปลอยมัน เมื่อชายในชุดดําตีนางให
หมดสติไป

"นายทานบอกวา พวกเราไมสามารถจบชีวิตหรือทําราย
พวกนางได" เห็นไดชัดวาพวกเขาตองการใหคนรับใชของหลิน ชู
จิ่วเดินทางไปสถานที่จัดงานเลี้ยงและขอความชวยเหลือหลังจาก
ที่เหตุการณเกิดขึ้นแลว

"ใช" ชายอีกคนหนึ่งในชุดดําก็ตีไปที่จือเทา ดวยวิธีเดียวกัน

เมื่อหญิงสองคนลมลงกับที่พื้นแลว ชายอีกสี่คนก็ออกมา
จากปาไผ ชายทั้งสี่คนตางก็ดูสูงและดูดุรานมาก ดูเหมือนวาชาย
สองคนที่ใสชุดดํากอนหนาจะแทบเรียกไดวาเปนลูกหลานของพว
เขา

"ขาจะปลอยใหคนที่อยูขางในอยูในความดูแลของเจา พวก
เจาทุกคนรูดีวาจะตองทําอยางไร? "ชายชุดดําพูดขึ้นดวยน้ําเสียง
ที่เยือกเย็นและภูมิใจ

“อยาเปนกังวล พวกเรารูวาจะทําอยางไร "ชายทั้งสี่คน

หัวเราะอยางชั่วรายขึ้น

"ดี เชนนั้นก็เขาไปไดแลว!"

ชายชุดดําเตะประตูและมองเขาไปดานใน ทันทีที่เขาแนใจ
วาหลิน ชูจิ่วกําลังนอนอยูบนเตียงเขาก็สงเสียงเย็นขึ้นกอนจะจาก
ไป ในขณะที่ชายชุดดําอีกคนเดินไปทางหองครัวเล็ก

สี่สาวใชของหลิน ชูจิ่วตองอยูดวยกันทั้งหมด

เมื่อชายสองคนในชุดสีดําจากไป ชายสี่คนก็วิ่งเขาไปใน
เรือนทันที "ขาโตมาแลวขนาดนี้ ยังไมเคยเห็นองคหญิงมากอน"

"การไดเชยชมผูหญิงขององคชายเปนสิ่งที่ควรคาแกการ
ตาย"

เมื่อชายทั้งสี่คนเขามาในเรือน พวกเขาก็วิ่งไปที่เตียงของ
หลิน ชูจิ่ว ... ...

ในสายตาของพวกเขา ภายใตอิทธิพลยาปลุกกําหนัด หลิน

ชูจิ่ว ยอมตองออนแอและเปนลูกแกะที่รอคอยที่จะถูกฆาเทานั้น
นางไมมีความสามารถในการสูรบ ดังนั้นพวกเขาไมจําเปนตอง
เตรียมอะไร ... ...

"องคหญิงเสี่ยว บิดามาแลว... ... " ผูชายที่ตัวโตที่สุดใน

บรรดาชายรางใหญทั้งสี่คน เริ่มพูดขึ้นและรีบวิ่งเขาไป เขาคิดวา
เขาจะเปนคนแรกที่จะลิ้มรสนาง แตใครจะคิด ......

หลิน ชูจิ่ว คนที่นอนหดตัวอยูในผาหมบน กระโดดขึ้นและ

โยนของเหลวโปรงใสไปทั่วใบหนาของเขา
 ชายตัวสูงใหญไมไดระมัดระวังใด ๆ ดังนั้นของเหลวโปรงใส
จึงตกไปที่ใบหนาของเขาโดยตรง ดวยเสียง "ซา..." ดังขึ้นควันสี
ขาวเริ่มเพิ่มขึ้นและมีกลิ่นเหม็นแพรกระจายออกมาทันที

"อา..........." ชายรางสูงใหญปกคลุมใบหนาดวยมือและรอง
ออกมาดวยความเจ็บปวด

ตอนที่ 169 : มื อ สั ง หาร (PART 2)

แตแนนอนไมใชแคเขาเทานั้น สหายทั้งสามคนของเขายังมี
ประสบการณเดียวกัน เพราะหลังจากหลิน ชูจิ่ว โยนขวดแรกของ
น้ํากรดกํามะถันออกไป เธอก็โยนอีกสามขวดออกไปเชนกัน

พวกผูชายรางใหญทั้งสี่ที่ไมทันระวังตัว ทั้งใบหนาของพวก
เขา มือของพวกเขา ... ... ถูกกัดกรอนไปดวยน้ํากรด มันรอนและ
เจ็บปวดมาก เนื้อในมือของพวกเขาเริ่มตกลงไปที่พื้น

"อา ... นางสารเลว ... ... " ชายรางใหญทั้งสี่คนรีบวิ่งไปหา

หลิน ชูจิ่ว แตทันทีที่พวกเขาเคลื่อนไหว ความรูสึกเจ็บปวดที่
คุนเคยก็เกิดขึ้นอีก

"อา.........!" ชายรางใหญทั้งสี่คนตางก็กระโดดและรอง
ตะโกนขึ้น ในขณะพยายามจับบาดแผลของพวกเขาเอาไว

หลังจากที่ใชกรดกํามะถันอีกขวด หลิน ชูจิ่ว ก็เอาผานวม

ออกไปจากรางกายของเธอ จากนั้นเธอก็โยนหมอนและผาหมไป
บนพื้น ในขณะที่เดินเขาไปหาคนที่อยูใกลที่สุดและแทงหัวใจเขา
ดวยมีดผาตัด หลังจากแทงเธอก็ไมลืมที่จะตัดหลอดเลือดแดงของ
เขา ... ...

ความแข็งแรงของเธอนอยมาก แตเธอเปนหมอ เธอรู

ตําแหนงที่แนนอนที่จะฆาคนไดในทันที

ใชประโยชนจากในขณะที่อีกคนปวย!
 หลิน ชูจิ่ว แทงไปที่ชายรางใหญอีกสองคนดวยวิธีเดียวกัน
เมื่อชายสองคนนั้นเสียชีวิตลง ชายคนสุดทายก็ไมสามารถเขาใจ
ไดวาพวกเขาตายดวยน้ํามือของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ไดอยางไร

ชายรางใหญทั้งสามคนเสียชีวิตลง หลิน ชูจิ่วพยายามคิดวา

เธอจะฆาคนสุดทายไดอยางไร แตเธอก็มีปญหาในการหายใจ
ดังนั้นชายรางใหญคนสุดทายจึงเริ่มที่จะกาวไปหาหลิน ชูจิ่ว

ชายรางใหญทั้งสี่คนมีพลังมากกวาเธอ ตอนแรกเธอไมมี
อะไรเทียบกับพวกเขาได แตเพราะพวกเขาไมไดเตรียมพรอมมา
เธอจึงสามารถฆาสามคนไดสําเร็จ ถาเธอไมไดจัดการพวกเขา
อยางไมคาดคิด เธอก็จะเปนคนที่ตายไปแลว

ตอนที่ชายรางใหญคนสุดทายตอบโต หลิน ชูจิ่ว มองไมเปน

หนทางไหนเลย หลิน ชูจิ่ว จึงหนีไปอยางงุมงาม แตเธอบังเอิญ
สะดุดหมอนและลมลงไปกับพืน้
 เมื่อชายรางใหญเห็นมัน เขาก็หัวเราะออกมาดัง ๆ กอนจะ
พูดขึ้น "ผูหญิงตัวเหม็น เตรียมตัวตายไดแลว!"

ครึ่งหนาและมือของชายรางใหญถูกทําลายไปแลว ดวงตา
ขางซายของเขาแขวนอยูนอกเบาตาของเขา มือของเขาเผยให
เห็นกระดูกสีขาว เขาดูนากลัวยิ่งกวาผี

แตหลิน ชูจิ่วไมแมแตจะกระพริบตา ทันทีที่อีกฝายวิ่งเขามา

หาเธอ เธอก็ยกมือซายขึ้นและโยนผงสีขาวออกไป

หลิน ชูจิ่วไมใชหญิงสาวธรรมดา ถาเธอเห็นผี เธอจะสงบ

และกําจัดมันแทนการหวาดกลัวและรองตะโกนออกมา

"อา ... " ชายรางใหญสะบัดมือขึ้นและถอยหลังกลับไปอีก

ครั้งเพื่อหลีกเลี่ยง แตมันก็สายเกินไป!

* ตึกๆๆ * หลังจากกาวถอยหลังออกไปสามกาวแลว ชาย

รางใหญก็ลมลงไปกับพื้น

หลิน ชูจิ่วสูดลมหายใจเขาลึก ๆ และพูดขึ้น "ผลยังดีอยูซิ

นะ" ความหมายของเธอคือ เธอไมจําเปนตองใชน้ํากรดกํามะถัน
เธอก็ยังสามารถใชสิ่งนี้ไดอยู

อันตรายถูกยกออกไปชั่วคราว อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไม

กลาที่จะผอนคลาย หลังจากพักผอนอยูสักครู เธอก็แทงหัวใจของ
ชายรางใหญคนสุดทาย จากนั้นเธอเดินออกไปนอกเรือน

เธอรูวาเฟยซุยและจือเทา ยังไมตาย เธอตองปลุกพวกเขา

โดยเร็วที่สุดและออกไปจากสถานที่แหงนี้ในทันที

หลิน ชูจิ่วไมสนใจวาชายสองคนในชุดดําจะอยูรอบ ๆ
หรือไม เธอรีบหยิบยาออกมาและปลุกเฟยซุยและจือเทาขึ้น
ทันที
 "หวางเฟย?" เฟยซุยและจือเทา รองขึ้น"ทานสบายดีไหมเจา
คะ?"

หลิน ชูจิ่ว ตอบขึ้นทันที "อยาตะโกนไป รีบลุกขึ้นเร็วเขา

องคหญิงฟูอานและคนอื่นๆ กําลังจะมาถึงแลว "

เมื่อหลิน ชูจิ่ว พึ่งจะพูดจบ พวกเขาก็ไดยินใครบางคน

ตะโกนอยูนอกปาไผ"มือสังหาร! มือสังหาร! เร็วเขา มือสังหารวิ่ง
ไปทางเรือนเสี่ยวเสี่ยงแลว! "

“องคหญิงเสี่ยวอยูในเรือนเสี่ยวเสี่ยง เร็วเขา! เร็วเขา! เรา

ตองไมปลอยใหเกิดอะไรขึ้นกับองคหญิงเสี่ยว!"

ตอนที่ 170 : ฉากฆ า ตกรรมและการป ด ปาก (PART 1)

* ตึกๆๆๆ * ... ... เสียงหลายฝเทาดังใกลเขามาเรื่อยๆ เพียง
แคไดยินมันคนก็รูวามีคนจํานวนมากกําลังมา เสียงของผูหญิง
หลายดังขึ้นใหไดยิน

ขบวนพวกนี้ ......

จับมือสังหารหรือ? ขาคิดวามันคือการมาจับผิดตางหาก!

หลิน ชูจิ่ว หัวเราะเยาะและรีบบอกใหเฟยซุยและจือเทารีบ

ลุกขึ้นอยางรวดเร็ว พวกเขาไมควรอยูในที่นี้อีกตอไป

เฟยซุยและจือเทา พึ่งพากันและกันและลุกขึ้น กอนจะพูด

ขึ้น"หวางเฟย พวกเราอยูกลางปาไผ แลวเราจะไปที่ไหนเจาคะ?"

"ที่ไหนก็ได เราไมสามารถอยูที่นี่ไดอีกตอไป" สถานที่แหงนี้

ไมใชสถานที่ที่ดี ยิ่งหางไกลเทาไรก็ยิ่งดีเทานั้น

แมวาเธอจะฆาชายรางใหญทั้งสี่คนเพื่อเปนการปองกัน
ตนเอง แตเธอก็ไมตองการใหคนอื่นรูวาเธอสามารถฆาชายราง
ใหญสี่คนนี้ไดอยางไร

ไพที่ดีมันจะดีที่สุด ถาจะเก็บไวเปนความลับ เธอไมควรให

คนอื่นรู ดวยการทําเชนนี้เธอถึงจะสามารถรักษาชีวิตของเธอใน
ชวงเวลาที่สําคัญเอาไวได

หลิน ชูจิ่วหันกลับไปและเดินไปขางหนา เฟยซุยและจือเทา

พยุงกันและกันตามหลังนางไป ในตอนนี้พวกเขาไมกลาพูดถึงเจิน
จูและซานหู อีกเพราะตองออกไปจากสถานที่อันตรายครั้งนี้กอน

ในขณะที่หลิน ชูจิ่ว และสาวใชทั้งสองหนีไป ทหารจากสวน

หวานฟู ก็รีบไปที่เรือนเสี่ยวเสี่ยง และเห็นประตูที่เปดกวางอยู
หัวหนาทหารรองตะโกนขึ้นทันที "โอ มือสังหารไดเขาไปในหอง
แลว!"

“เร็วเขา! รีบเขาไปขางใน! องคหญิงเสี่ยว อาจไดรับ

อันตรายได! "
 เห็นไดชัดวาเขาไมไดเห็นอะไร แตเขาก็ตะโกนใสทหารให
รีบเขาไปในทันทีที่ทหารเขาไปในหอง พวกเขาทั้งหมดตางก็ตก
ตะลึง ... ...

"องคหญิงเสี่ยว ... ... " องคหญิงนี่มัน?

"อวก ... " ทหารที่ขี้ขลาดอาเจียนออกมาทันที

"อะไร? เกิดอะไรขึ้น? มือสังหารอยูที่ไหน?” หัวหนาทหารที่

ไมเขาใจสถานการณมองไปที่เพื่อนรวมงานของเขาและถามขึ้น

มือสังหารอะไร? พวกเราไมเห็นมือสังหารแมแตคนเดียว! นี้

มันเหมือนฉากฆาตกรรมชัดๆ!

องคหญิงเสี่ยวอะไร?
 แลวคนตายทั้งสี่คนนี้เปนใคร?

ทหารที่ยืนอยูในหองไมรูความจริง ดังนั้นพวกเขาจึงอยูพัก
หนึ่งเพื่อหาเบาะแส อยางไรก็ตามพวกเขาไมรูวาจะเริ่มตนอยางไร

ตามแผนขององคหญิงฟูอาน ในขณะที่หลิน ชูจิ่ว อยูภายใต

การควบคุมตัวของทหาร นางและคุณหนูที่นางเลือกเอาไวจะตอง
เขามาภายใน แตพวกนางยังไมไดเขามาถึงขางในดวยซ้ํา องค
หญิงฟูอานก็พูดขึ้น "เกิดอะไรขึ้นกับองคหญิงเสี่ยวหรือ? ไมใชขา
บอกใหพวกเจาปกปองนางหรอกหรือ? ไมวาพวกเจาจะทํา
อยางไร พวกเจาก็ควรใหความสําคัญกับความปลอดภัยขององค
หญิงเสี่ยวเปนหลัก "

หลังจากพูดจบแลวองคหญิงฟูอาน ก็พาคนอื่น ๆ เขาไปขาง

ใน ทหารรีบเปดทางใหกับนางในทันที
“อา… ….”
 องคหญิงฟูอาน ตะโกนขึ้นซึ่งเปนสวนหนึ่งของแผนการของ
นาง แต ... ...

นางไมไดเห็นการกระทําที่ผิดศีลธรรมของหลิน ชูจิ่ว แตนาง

รองออกเพราะเห็นคนตายทั้งสี่

"อะไร นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" องคหญิงฟูอานถึงกับหนาซีดและ

พิงอยูกับสาวใชของนางทันที

หัวหนาทหารคุกเขาลงขางหนึ่ง กอนจะพูดขึ้น "พวกเราไม

ทราบวาเกิดอะไรขึ้นขอรับ"

คนตายทั้งสี่คนนี้ ... องคหญิงฟูอานรูจักพวกเขาเปนอยางดี

พวกเขาเปนคนที่นางจางใหมาทําเรื่องอยางวากับหลิน ชูจิ่ว
อยางไรก็ตามพวกเขาทั้งหมดกลับมาตายเชนนี้ แตหลิน ชูจิ่วกลับ
ไมอยูที่นี่
 "เจา ... พวกไมไดเรื่อง!" องคหญิงฟูอาน ชวยไมไดที่จะถอย
หายใจออกมาดวยความโกรธ นางยกเทาขึ้นและตีบไปที่หนาอก
ของหัวหนาทหารทันที

หัวหนาทหารไมกลาถอยหลังและปลอยใหตัวเองลมลงไป
บนพื้น แตเมื่อเขาไดยิน * ซา....* ขึ้น เขาก็สะบัดแขนและรองขึ้น
"อา ... ... "

คุณหนูที่อยูดานหลังขององคหญิงฟูอาน ไดยินเสียงดัง
ดังนั้นนางจึงเขามาภายใน แตเมื่อนางไดเห็นฉากที่อาบไปดวย
เลือดอยูภายใน นางก็กรีดรองออกมาดัง ๆ และเต็มไปดวยความ
ตกตะลึง

ตอนที่ 170 : ฉากฆ า ตกรรมและการป ด ปาก(PART 2)

"สวรรค! ... ... " คุณหนูที่มีความกลาหาญเปลี่ยนไปเปนซีด
ลงทันทีและเดินถอยหลังกลับไปอีกครั้งและอีกครั้ง จนชนเขากับ
คนที่อยูขางหลังของนาง

"อะไร?เกิดอะไรขึ้น? "คุณหนูนอยคนหนึ่งที่ไมไดเห็นฉาก
ดังกลาว จึงเต็มไปดวยอยากรูอยากเห็นและอยากจะเขามา แต
นางก็ถูกดึงเอาไว" อยา! อยาเขาไป มีคนตายอยูจํานวนมาก! พวก
เขาดูนากลัวมาก! "

"ตายหรือ? องคหญิงเสี่ยวตายหรือ? องคหญิงเสี่ยวถูก

สังหารหรือ? " สาวนอยคนนี้หันกลับมาในทันทีและถามขึ้น ทันที
ที่คําพูดของนางไหลออกมาคนอื่น ๆ ตางก็หนาซีดจากความกลัว

องคหญิงฟูอาน องคหญิงที่ตองการจะทําใหหลิน ชูจิ่วอับ

อายก็เปนอีกปญหา แตถาองคหญิงเสี่ยว เสียชีวิตที่นี่ แลวทาน
ฮองเสี่ยว จะไมตองการจบชีวิตของพวกเขาลงหรือ?

"ไมใช มัน ... มันคือมือสังหารที่ถูกฆาตาย พวกเขาเสียชีวิต

อยางนาสังเวช! เร็วเขา!ๆ รีบออกไปกันเถอะ "คุณหนูที่เห็นฉากที่
เกิดขึ้น ไมตองการที่จะไดรับความเดือดรอน ดังนั้นนางจึงรีบวิง่
ออกไปขางนอก

คนอื่น ๆ ที่ไมไดเห็นฉากอยากจะดู แตองคหญิงฟูอาน

ไมไดเปดโอกาสใหกับพวกนาง นางจองมองมาอยางเย็นชาและ
พูดขึ้น"จูๆ ขาก็นึกขึ้นมาไดวาองคหญิงเสี่ยวไมไดอยูในเรือนเสี่ยว
เสี่ยง นางพักผอนอยูในสวนหอมกรุน องคหญิงผูนี้ไดสงคนไปดูแล
พวกเขากอนหนานี้แลว คุณหนูทั้งหลายไมจําเปนตองตื่น
ตระหนก ไมมีอะไรเกิดขึ้นกับองคหญิงเสี่ยวอยางแนนอน คน
เหลานี้เปนทหารที่เมามายแลวเกิดตอสูกันขึ้น ทุกคนไมตองกลัว
ไป "

"โอ โอ ... ... " คุณหนูบางคนไมไดโง แตก็ไมกลาที่จะพูด

อะไรขึ้น

องคหญิงฟูอานพูดขึ้นอีก "คนเหลานี้อยูภายใตการปกครอง
ของขา ขารูสึกอับอายมาก แตขาอยากขอใหทุกคนชวยขาปด
เหตุการณในครั้งนี้เอาไว สิ่งใดควรจะเห็นและสิ่งใดควรจะพูด ขา
มั่นใจวาพวกเจาทุกคนรูดี "

นี่คือการปดปากพวกนาง!

คนอื่นเขาใจความหมายของนางในทันที ไมวาพวกนางจะ
มองเห็นหรือไดยินอะไร พวกนางควรจะออกไปดวยรอยยิ้ม
เทานั้น คุณหนูคนหนึ่งรีบพูดขึ้นทันที "เราเพียงแคมาดูทิวทัศนใน
ปาไผ พวกเราไมไดเห็นอะไรทั้งนั้น"

"ใชๆๆ เราเพียงแคมาดูทิวทัศนในปาไผและไมเห็นอะไร
เลย" คุณหนูหลายที่ติดตามองคหญิงฟูอาน เปนบุตรสาวขุนนาง
ธรรมดาเทานั้น ดังนั้นจึงเปนธรรมชาติที่พวกนางจะไมตองการที่
จะอยูฝายตรงขามกับนาง

"ขอบใจ" องคหญิงฟูอาน พูดขึ้น กอนจะพยักหนาของนาง

"พวกเรากลับไปกันเถอะ คนอื่นๆ ตางกําลังรออยู"
 หลังจากนั้น องคหญิงฟูอานก็กาวไปขางหนา คุณหนูคนอื่น
ๆ ตางก็ตามหลังนางไป

คนฉลาดสามารถเดาถึงแผนการขององคหญิงฟูอานได แต
พวกเขาก็ทําไดเพียงยิ้มและเงียบเทานั้น

คนฉลาดรูวาอะไรควรพูด อะไรไมควรพูด

หลิน ชูจิ่วและสาวใชอีกสองคนยังไมไดไปไกล พวกเขาซอน

ตัวอยูในปาไผ แตหลังจากที่ไดเห็นองคหญิงฟูอานจากไป หลิน ชู
จิ่วก็พูดขึ้น "ไปเถอะเราจะไปหาเจินจูและซานหู"

ถาพวกเขาอยากจะหนีไปจากเหตุการณนี้อยางสิ้นเชิง ทั้ง
หาคนตองปรากฏตัวขึ้นพรอมกัน

"พวกนางทั้งสองเดินไปที่หองครัวเล็ก แตแลวก็ไมได
กลับมาเจาคะ" เฟยซุยใหเบาะแสขึ้น

"เราจะไปที่หองครัวเล็ก " ปาไมไผเปนสถานที่กวางใหญ

หลิน ชูจิ่วไมเชื่อองคหญิงฟูอานจะสงพวกนางไปแลว

โดยไมแปลกใจแมแตนอย หลิน ชูจิ่ว ก็ไดพบกับเจินจูและ

ซานหู ที่ไมไดสติอยูภายในหองครัวขนาดเล็ก หลังจากที่ปลุกพวก
นางขึ้นมาแลวเจานายและสาวใชก็ทําความสะอาดตัวเอง

ชุดของหลิน ชูจิ่ว เปอนไปดวยเลือด แตไมใชเสื้อผาที่สํารอง

ไวของเธอ ตราบเทาที่พวกเขากลับไปและเอาเสื้อผาสํารองของ
เธอมา เธอก็จะสามารถเปลี่ยนเสื้อผาของเธอได

เสื้อผาสํารองของหลิน ชูจิ่ว ยังคงอยูภายในเรือนเสี่ยวเสี่ยง

แตมีเพียงเฟยซุยที่ออกไปเอามัน หลิน ชูจิ่วและคนอื่น ๆ ตางก็
อยูในครัวขนาดเล็ก ๆ ถา เฟยซุย ไมกลับมา ทั้งสี่ก็จะไมรอด ...
ตอนที่ 171 : โต ต อบ (PART 1)
เฟยซุย เปนคนที่เต็มไปดวยความระมัดระวังเสมอ เสื้อผา
ชุดนอกของหลิน ชูจิ่ว ถูกยอมไปดวยกลิ่นเหลา ดวยความกลัววา
พวกมันจะถูกเอามาใชประโยชน เฟยซุย จึงเอามันออกมาทํา
ความสะอาดในหองอื่น หวังวาจะลดกลิ่นออกไปไดบาง

ทักษะศิลปะการตอสูของเฟยซุย ไมมีอะไรเทียบไดกับชาย
สองคนในชุดดํา แตนางก็สามารถหลีกเลี่ยงสายตาและหูของ
ทหารธรรมดาไปได เฟยซุยรีบเดินเขาไปในหองและเอาเสื้อผา
สํารองของหลิน ชูจิ่วออกมา

บนหลังคาคนชุดดําทั้งสองคนตางก็เห็นการกระทําของเฟย
ซุย ทุกอยาง พวกเขาไมไดเคลื่อนไหวจนกระทั่งเฟยซุย ออกไป
นอกเรือนแลว แตแลวชายในชุดดําก็พูดขึ้น "พี่ใหญ ทําไมทาน
ตองหยุดขา?"

"ทําไมเจาตองไปทํารายนาง? เรากําลังจะทําซ้ําแผนเดิม
หรือ? ถาเจาโจมตีครั้งนี้องคหญิงฟูอาน จะตองเสียหนาของนาง
จริงๆ " เพียงเพราะไมมีใครพูดอะไร ไมไดหมายความวาไมมีใคร
เขาใจสิ่งใด สิ่งที่พวกเขาทํามากเกินไป องคหญิงฟูอาน อาจจะไม
สามารถแบกรับมันได

หลังจากที่เอาเสื้อผาสํารองมาไดแลว สาวใชทั้งสี่ก็ชวยหลิน
ชูจิ่ว เปลี่ยนชุด

สภาพทางจิตของหลิน ชูจิ่ว คอนขางดี พวกเขาไมไดเห็น

ความตื่นตระหนกหรือความรูสึกไมสบายใจหลังจากเหตุการณที่
เกิดขึ้น

"หวางเฟย พรอมแลวเจาคะ ... ... " หลังจากไดยินคําพูด

องคหญิงฟูอานกอนหนานี้ น้ําเสียงของเฟยซุนก็สูงขึ้นกวากอน
เล็กนอย

ผูหญิงคนนี้ดูเหมือนวาจะกําลังโกรธ
 "ไปกันเถอะ ไปดูวาองคหญิงฟูอาน ยังมีลูกเลนอะไรอีก"
หลิน ชูจิ่ว หัวเราะเยาะและสะบัดแขนเสื้อของเธอ จากนั้นเธอก็
เดินออกจากหองครัวไป

องคหญิงฟูอาน คิดวาหลิน ชูจิ่วจะถูกจัดการไปแลว แต

ตรงกันขามนางกลับเสียคนทั้งสี่ไปและไดเห็นเลือดในวันเกิดของ
นาง แมวานางมันจะสามารถชวยรักษาหนาของนางได แตนางก็
ชวยไมไดที่จะกัดฟนดวยความโกรธ

องคหญิงฟูอาน เดิมไมไดเกลียดหลิน ชูจิ่ว แตนางก็ไมได

ชอบนางดวยเชนกัน เหตุผลที่นางลงมือในครั้งนี้เปนเพราะองค
หญิงฝูโซว จาง นางตองการที่จะทําลายหลิน ชูจิ่ว เพื่อที่เสี่ยว
เทียนเหยา จะไดอับอาย แตตอนนี้ ... ...

องคหญิงฟูอาน แทบอยากจะทําลายกระดูกของหลิน ชูจิ่ว

ออกเปนชิ้น ๆ เพื่อระบายความโกรธของนาง
 เมื่อองคหญิงฟูอาน กลับมาที่สถานที่จัดงาน กลุมนักแสดงก็
กําลังแสดงละครอยู แตเมื่อนักแสดงเหลานั้นเห็นนาง พวกเขาก็
รีบอวยพรวันเกิดใหกับนางทันที องคหญิงฟูอาน ที่ยังโกรธอยู ทํา
ไดเพียงหัวเราะและใหรางวัลกับทุกคน กอนจะนั่งดูการแสดงไป
พรอมกับทุกคน

สําหรับคุณหนูคนอื่น ๆ ที่เคยอยูกับองคหญิงฟูอานกอน
หนานี้ในขณะที่กําลังเดินทางกลับมา องคหญิงฟูอาน บอกวาพวก
นางจะใหรางวัลเปนพิเศษ ดังนั้นเมื่อมีใครถามพวกนางควรจะ
บอกวาองคหญิงเสี่ยวกําลังพักอยูในเรือนรับรอง และพวกเขาก็ไม
กลาที่จะไปรบกวนนาง

ดวยความคิดนี้ แมวาพวกนางจะรูวาหลิน ชูจิ่ว ไมไดอยูใน

เรือนรับรอง แตคุณหนูอีกสองสามคนก็ทําราวกับเหมือนไมมีอะไร
เกิดขึ้น พวกนางนั่งลงและดูละครไปดวยรอยยิ้ม พวกนางไมได
กลาวถึงเหตุการณที่เกิดขึ้นกอนหนานี้แมแตนอย
 เปนตามธรรมชาติที่องคหญิงฟูอานจะนั่งลงไปพรอมกับทุก
คน ดวงตาของนางกําลังมองไปทีก่ ารแสดง แตจิตใจของนางกําลัง
ลองลอยออกไป

ความคิดขององคหญิงฟูอานเพิ่งจะกลับมาเมื่อขันทีเล็ก ๆ
ออกมาจากที่ไหนสักแหง

ไมนานนัก ขันทีตัวเล็ก ๆ ก็เขามาใกลองคหญิงฟูอาน และ

กระซิบขึ้น"องคหญิงยาปลุกกําหนัดไมทํางาน นั่นเปนเหตุผลที่
องคหญิงเสี่ยวหนีไปจากปญหาได"

ใบหนาขององคหญิงฟูอาน บิดเบี้ยวขึ้นเล็กนอย นางหายใจ

เขาลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณลง กอนจะพูดขึ้น "ขารูแลว
ออกไป!" แมวาหัวใจของนางจะไมเต็มใจ แตนางก็ไมสามารถ
เคลื่อนไหวไดอีกครั้งแลว
 "พะยะคะ" ขันทีตัวเล็ก ๆ พูดแลวก็จากไปอยางเงียบ ๆ
โดยไมดึงดูดความสนใจของทุกคน

หลังจากครึ่งชั่วยามการแสดงก็สิ้นสุดลงแลว เมื่อเห็น
ทองฟาสวางขึ้นองคหญิงฟูอาน ขอความคิดเห็นจากเหลาคุณหนู
ทั้งหลายวาพวกเขาตองการจะไปชมหรือเดินเลนในสวนหวานฟู
ตอไปหรือไม

สวนหวานฟู มีขนาดใหญมาก ทัศนียภาพยังยอดเยี่ยมอีก

ดวย ในขณะที่เดินเลน คุณหนูคนอื่นๆ ไดพบกับทัศนียภาพที่ไม
เหมือนใคร ทัศนียภาพที่สามารถเห็นไดเฉพาะในสวนหวานฟู
เทานั้น แตคราวนี้ทุกคนไปตางก็ไปดวยกัน

ตอนที่ 171 : ตอบโต แ ละตบหน า (PART 2)

นอกจากนี้ หลังจากเหตุการณที่ผานมาไมมีใครเห็นหลิน ชู
จิ่ว จนถึงตอนนี้ เด็กสาวบางคนรูสึกตื่นตระหนักและรูสึกไมสบาย
ใจมาก ดังนั้นตอนนี้พวกเขาจึงไมกลาที่จะเฝาดูการแสดงตอไป

มีคุณหนูที่มีเต็มไปดวยชีวิตชีวาไดกลาวถึงบางสิ่งบางอยาง
ขึ้น "ขาตองการไปที่ศาลากลางน้าํ ขาเคยไดยินจากนองสาวของ
ขาวาศาลากลางน้ํา ถูกสรางขึ้นกลางแมน้ํา มีเพียงไมกี่คนเทานั้น
ที่สามารถไปที่นั่นได ขาอยากเห็นเสนทางที่เดินขึ้นและลง ... ที่
เหมือนมานน้ํา ขาไมรูวามันจะงดงามแคไหน "

น้ําเสียงของหญิงสาวไมเบา ดังนั้นเมื่อองคหญิงฟูอาน ไดยิน

นางก็พูดขึ้นทันที "ดูเหมือนเจาจะสนใจในศาลากลางน้ําของขา
ตอนนี้ดวงอาทิตยยังคงสดใสอยู เรายังสามารถไปที่นั่นได "

ขณะที่หลิน ชูจิ่วแอบฟงอยู เธอก็ตัดสินใจที่จะแสดงตัวที่

นั่น มิฉะนั้นคนเหลานี้จะคิดวาเธอเสียชีวิตไปแลว

คุณหนูทั้งหลายไมไดคัดคาน แตลึกๆ อยูในใจของพวกนาง

กําคิดวา องคหญิงฟูอาน ทําไมทานถึงไมใหเราพบองคหญิงเสี่ยว!
ทานไมเห็นหรือวาพวกเรารูสึกไมสบายใจมากแคไหน!

"ดูเหมือนจะมีคนมาดูศาลากลางน้ําเชนกัน?" พวกเขายัง
ไมไดไปถึง แตคุณหนูที่มีดวงตาเฉียดคมก็มองเห็นรางคนอยูใน
ศาลากลางน้ําแลว

องคหญิงฟูอาน ยกมือขึ้นกอนจะพูดขึ้น "ไปดูวามีใครอยูใน

ศาลากลางน้ํา"

คนรับใชรีบเดินไปขางหนาและดึงเชือกที่จมลงไปที่ดานลาง
ของแมน้ําขึ้น

"อา ดูเหมือนวาจะตองดึงมันขึ้นจากดานลางของน้ํา"
คุณหนูที่ไมรูจักโลกมาก ยิ้มขึ้นอยางไรเดียงสา

คุณหนูที่มีความคิดหนอย ตางก็พอจะเดาไดแลววาใครที่อยู
ที่ศาลากลางน้าํ ตางก็หัวเราะขึ้นเบา ๆ
 เนื่องจากที่หลิน ชูจิ่วปรากฎตัวขึ้นแลว พวกนางจึงไมตอง
กังวลกับการที่จะตองเผชิญกับความโกรธขององคชายเสี่ยว แต
สําหรับสิ่งที่องคหญิงฟูอานทํากับองคชายเสี่ยวนะหรือ?

คุณหนูเหลานี้ยังคงทําตัวเหมือนไมมีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากที่เสนทางปรากฏขึ้น ผูคนก็เดินเขาไปใกลและเห็น
หลิน ชูจิ่วมองดูทัศนียภาพกับคนรับใชทั้งสี่ของนาง

“องคหญิงเสี่ยว? องคหญิงฟูอานพูดขึ้นดวยรอยแหงความ
ประหลาดใจ "ทานไมไดพักอยูในเรือนรับรองหรอกหรือ? ทําไม
ทานถึงไดมาอยูที่นี่ในศาลากลางน้าํ แหงนี้? "

การแสดงออกทางใบหนาขององคหญิงฟูอาน ยังคงไม
เปลีย่ นแปลง ราวกับวาไมมีความตึงเครียดหรือเหตุการณที่ไมดี
เกิดขึ้นกอนหนานี้
 "โอ อะไรจะเปนเรื่องบังเอิญเชนนี้ พี่สะใภและเหลาคุณหนู
ทั้งหลายตางก็มาที่นี่ดวยหรือ?" หลิน ชูจิ่วไมไดเปดเผยเรื่องโกหก
ขององคหญิงฟูอานกอนจะพูดขึ้นดวยรอยยิ้ม "เมื่อขาตื่นขึ้นมา
ขาก็ตองการตามหาพี่สะใภ โดยเร็วที่สุด แตเมื่อขาผานมาที่นี่และ
เห็นทิวทัศนขาก็อยากจะพักสักครู หลังจากถามคนรับใชวาไม
เปนไร พวกเราก็นั่งอยูที่นี่และลืมเวลาไปเสียเลย"

รอยยิ้มบนใบหนาหลิน ชูจิ่ว เบาบางและมันก็กลายเปน

รอยยิ้มที่ลึกซึ้งอยางรวดเร็ว แตใบหนาขององคหญิงฟูอานกลับ
แข็งคางขึ้น เมื่อฟูเหรินของตระกูลชุยเห็น นางก็รวมดวย "ศาลา
กลางน้ํา งดงามจริงๆ องคหญิงฟูอานทําฉากในสวนหวางฟู ใหดู
เหมือนสิ่งมหัศจรรยของโลก ดังนั้นมันจึงเปนเพียงเรื่องปกติที่จะ
ลืมเวลาไป"

เนื่องจากฟูเหรินตระกูลชุยถูกสงออกไปกอนหนานี้โดยองค
หญิงฟูอาน นางจึงไมรูวาเกิดอะไรขึ้น ถาไมใชเพราะการ
แสดงออกทางสีหนาของหลิน ชูจิ่วและองคหญิงฟูอาน นางจะไม
พบวามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น

หลิน ชูจิ่ว พยักหนาและยิ้ม "ดูเหมือนวาพี่สะใภคงจะดูแล

สวนหวานฟูเหมือนสมบัติ ถานางไมดูแลมันดวยความระมัดระวัง
ขาแนใจวาแมกระทั่งพี่สะใภก็อาจจะหลงทางและพบกับ
เหตุการณแปลก ๆได ขาสงสัยวาคุณหนูคนอื่นๆจะคิดเหมือนกัน
หรือไม? "

ดูเหมือนวา ... บรรยากาศจะสงบลงชั่วครู

ทุกคนไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว แตมีเพียงองคหญิงฟูอาน

และคุณหนูคนอื่นๆที่ไปเห็นเหตุการณถึงสามารถเขาใจ
ความหมายของมันจริงๆ

องคหญิงฟูอาน ไมไดพูดอะไร เหลาคุณหนูทั้งหลายเองก็ไม

กลาที่จะพูดอะไรเชนกัน... ..

ตอนที่ 172 : โชคร า ยและตบตั ว เอง (PART 1)

คุณหนูหลายคนตระหนักถึงความรูสึกผิดอยูแลว พวกนาง
มองไปที่หนากันและกันแลวมองลงพื้น พวกเขากลัวที่จะ
เผชิญหนากับหลิน ชูจิ่ว

ทันทีที่พวกนางทําทาทางดังกลาว บุคคลที่มีความคิดบาง
คนไดคาดเดาไดถึงบางอยางแลว

องคหญิงฟูอาน ไมตองการถูกทําราวกับเปนคนโง แตนาง

จําเปนตองพูด "สวนหวานฟู ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ แมขาจะ
เปนเจาของแตก็ยังไมคุนเคย การที่องคหญิวเสี่ยวหลงทางจึงเปน
เรื่องปกติ หากองคหญิงเสี่ยวตองการเยี่ยมชมสถานที่แหงนี้อีก
ครั้ง จะดีกวาถาทานจะปลอยใหคนของสวนหวานฟูนําทาง เพื่อที่
ทานจะไดไมอยูในสถานที่ที่ทานไมควรอยู "
 องคหญิงฟูอาน พูดดวยน้ําเสียงที่ออนโยนราวกับวานาง
ไมไดรับผลกระทบจากคําพูดของหลิน ชูจิ่ว นางยังคงพูดคํา
เหลานั้นดวยศักดิ์ศรีอยางเต็มเปยม แตนางก็ใชคนของนางเพื่อ
แสดงใหเห็นวาหลิน ชูจิ่วไมควรเดินไปรอบ ๆ บานของคนอื่น

หลิน ชูจิ่วเปลี่ยนการแสดงทางสีหนาของเธอทันที กอนจะ

พูดขึ้น "พี่สะใภ แมวาขาไมไดเกิดมาจากครอบครัวราชวงศ แตขา
ก็ยังมีวินัยอยู ตั้งแตขาก็ยังเปนเด็กที่มีอาจารยสอนขาเกี่ยวกับ
มารยาท ขารูวาคนไมควรเดินไปรอบ ๆ บานของคนอื่น ซึ่งขาก็
ไมไดทําเชนนั้น "

"จริงๆหรือ? ถาทานไมไดเดินรอบๆ แลวทําไมทานถึงมาอยู

ที่นี่? "องคหญิงฟูอาน พูดขึ้นอยางประชดและเต็มไปดวยความ
รังเกียจ

หัวคิ้วของหลิน ชูจิ่วขมวดคิ้วและพูดขึ้น "พี่สะใภ ขารูวา

การชมทัศนียภาพในศาลากลางน้าํ เปนสิ่งที่ไมใชวาจะอนุญาต
ใหกับทุกคน แตถาคนรับใชของทานไมอนุญาตใหขามาที่นี่ แลว
ขาจะมาอยูที่นี่ไดอยางไร? กับน้ําเสียงของพี่สะใภดูเหมือนวาขา
ไมไดเปนที่ตอนรับของที่นี่ และในเมื่อพี่สะใภไมตอนรับขา
เชนนั้นขาก็จะกลับแลว "

ในที่สุดหลิน ชูจิ่ว ก็พบเหตุผลที่จะกลับไปกอน ดังนั้นโดย

ไมตองคิดเปนครั้งที่สอง หลิน ชูจิ่วเริ่มเคลื่อนไหวและเดินจากไป
... ...

"องคหญิงเสี่ยว ... ... " คุณหนูทั้งหลายตางก็ตกตะลึง ไมวา

จะอยางไร คุณหนูทั้งหลายก็ไมไดคิดวาหลิน ชูจิ่วจะบอกวานาง
จะจากไปตอหนาองคหญิงฟูอานเชนนี้ และในขณะนี้พวกนางตาง
ก็ยังคงตกใจอยู มีเพียงฟูเหรินจากตระกูลคุณ ที่มีสติและรีบวิ่งไป
ขางหนาเพื่อควาแขนของหลิน ชูจิ่วเอาไว "องคหญิงเสี่ยว โปรด
อยาเพิ่งโกรธ องคหญิงฟูอาน ไมไดหมายความวาเชนนั้น ไดโปรด
อยาเก็บไปใสใจ "
 ถาหลิน ชูจิ่ว จากไปในเวลานี้ แลวคนอื่น ๆ จะไมคิดวา
พวกเขาไรความเปนมิตรไมตรีจิตหรอกหรือ?

"จริงๆหรือ? เปนเชนนั้นหรือไมพี่สะใภ ... ... "หลิน ชูจิ่

วหันกลับไป และมองไปที่องคหญิงฟูอาน ความหมายในทาทาง
ของเธอนั้นชัดเจนมาก

เธอตองการใหองคหญิงฟูอาน ยอมรับมันดวยตัวเอง!

องคหญิงฟูอาน แทบจะอยากอาเจียนเปนเลือด!

หลิน ชูจิ่วคนนี้ไมใชธรรมดาจริงๆ นางตองการใหนางถอน

คําพูดของนางในที่สาธารณะหรือ แตมันไมใชเรื่องงายๆ ... ...
นางคิดวาขาไมรูหรือ!

องคหญิงฟูอาน อยากจะพูดกับหลิน ชูจิ่ววาใสหัวไปตอนนี้

เลย! แตนางไมสามารถเปดปากได หลังจากไดรับคําเตือนจาก
ครอบครัวของสามีของนาง

องคหญิงฟูอานอยากตาย เปนไปไมไดที่นางจะยอมรับความ
ผิดพลาดของนางในที่สาธารณะเชนนี้

องคหญิงฟูอาน โบกมือของนางและหันไปรอบ ๆ เพื่อ

เผชิญหนากับแขกของนาง จากนัน้ ก็พูดขึ้น "ไมใชวาพวกเจาอยาก
เห็นทัศนียภาพหรอกหรือ?เชนนั้นก็เขาไปใกลๆ มากกวานี้ องค
หญิงผูนี้จะปลอยใหทุกคนไดดู "

คุณหนูทั้งหลายตางก็มองหนาของกันและกัน ดวยเหตุผล
บางอยางพวกนางไมรูวาจะทําอยางไร

ฟูเหรินตระกูลชุยจูๆ ก็รูสึกอายและตกตะลึง ... ...

"ฟูเหริน โปรดปลอยมือของขา ขาจะกลับไปที่ตําหนักเสี่ยว

หวังฟู "หลิน ชูจิ่วคอยๆผลักมือของฟูเหรินตระกูลชุยออก กอนจะ
พูดขึ้น" ฟูเหริน ตั้งแตที่ขาไดแตงงานเขาไปในตําหนักเสี่ยวหวังฟู
ตอนนี้ขาก็กลายเปนองคหญิงเสี่ยว แลว ขามักจะจดจําตัวตนของ
ขา ทุกคําหรือการกระทําที่ขาทําเปนเหมือนตัวแทนของตําหนัก
เสี่ยวหวังฟู ขาอาจจะผิด แตขาจะไมยอมปลอยใหใครกาวลงบน
ใบหนาขององคชายเสี่ยว ขาตองขอตัวกอน! "

หลังจากไดยินคําเหลานั้นแลว คน ๆ หนึ่งก็ไมชวยไมไดที่จะ
เปรียบเทียบองคหญิงฟูอานกับหลิน ชูจิ่ว เห็นไดชัดวาองคหญิงฟู
อาน แตงงานกับตระกูลชุยแลว แตนางก็ทําตัวเหมือนนางไมใช
สวนหนึ่งของมัน นางไมไดไวหนาและใหความสําคัญแมแตนอย

ตอนที่ 172 : โชคร า ยและตบตั ว เอง (PART 2)

และเนื่องจากเรื่องนี้ องคหญิงฟูอานก็ไมจําเปนตองรุกราน
หลิน ชูจิ่วและเสี่ยวเทียนเหยา จริงๆ อยางไรก็ตามเนื่องจากองค
หญิงฝูโซว จาง นางไมสนใจใบหนาของตระกูลชุย นางไดสราง
ปญหาใหกับหลิน ชูจิ่วหลายครั้ง และนางก็มองไมเห็นภาพลักษณ
ของตระกูลชุย อยางสิ้นเชิง

เนื่องจากองคหญิงฟูอานไมสนใจสถานการณนี้ ฟูเหริน
ตระกูลชุย จึง รูสึกผิดอยูในหัวใจของนาง นางอยากจะโตแยง แต
นางก็ไมสามารถเปดปากไดเพราะนางไมรูวาจะพูดอะไร

"องคหญิงเสี่ยว ขาขอโทษจริงๆ นี่เปนความผิดของตระกูล

ชุย ที่ไมไดทําการตอนรับทานเปนอยางดี" ฟูเหรินตระกูลชุย ไมรู
วาจะเอาหนาไปไวที่ไหน เห็นไดชัดวานี่คือองคหญิงฟูอานที่ทําให
เกิดปญหา แตนางก็เปนคนที่ขอโทษมาหลายครั้งแลว

แมวานางจะไมใชองคหญิงที่เกิดจากราชวงศ แตนางก็มา
จากครอบครัวอันทรงเกียรติ นางแตงงานกับบุตรชายคนโตของ
ตระกูลชุย ดังนั้นตําแหนงของนางก็ไมเลวรายไปกวาองคหญิงฟู
อาน
 หลิน ชูจิ่ว ยอมรับคําขอโทษของฟูเหรินตระกูลชุย เธอพูด
มากพอแลว ดังนั้นเธอจึงเพียงแคพยักหนาและยิ้ม กอนจะพูดขึ้น
อีกเล็กนอย "ฟูเหริน ขารูสึกไมดีนัก เชนนั้นขาคงตองขอตัวกลับ
กอน "

คําเหลานี้เพียงพอที่จะไวหนาใหกับฟูเหรินตระกูลชุย
ตอนนี้นางจึงอารมณดีขึ้นมาก "องคหญิงเสี่ยว ขาจะไปเยี่ยมทาน
ในวันหลัง"

"ดี" หลิน ชูจิ่ว ยิ้มและหันหลังจากไป

เฟยซุยและคนอื่น ๆ สงเสียงเย็นขึ้นลําคอและกวาดตามอง
ไปที่คนทั้งปวงอยางนารังเกียจ จากนั้น พวกนางก็รีบตามหลิน ชู
จิ่วไปอยางรวดเร็ว

"นี่ ... ... " แลวงานเลี้ยงวันเกิดเลา?

 งานเลี้ยงวันเกิดเปนงานที่ดี แตหลังจากเหตุการณที่เกิดขึ้น
และการเดินทางกลับที่รวดเร็วของหลิน ชูจิ่ว ใครจะยังคงมีแกใจ
ที่จะเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน? อยางไรก็ตามองคหญิงฟูอาน
ปฏิเสธที่จะยอมรับความพายแพ นางยังมีรอยยิ้มในขณะที่มองไป
ที่ทิวทัศนรอบๆ

เนื่องจากตัวตนขององคหญิงฟูอาน คุณหนูคนอื่น ๆ ไมกลา

พูดอะไร แตรอยยิ้มบนใบหนาของพวกเขาไมไดกลับมา มีเพียง
คุณหนูที่ไรความคิดที่ทําตามนาง

คุณหนูเหลานี้ไมสมควรที่จะไดเห็นทัศนียภาพของศาลา
กลางน้ําเปนเวลานาน และเนื่องจากองคหญิงฟูอาน ไมตองการ
ใหงานเลี้ยงวันเกิดของนางถูกทําลายไปโดยการเดินทางกลับของ
หลิน ชูจิ่ว นางจึงปลอยใหแขกของนางสนุกกับทัศนียภาพตอไป

คุณหนูเหลานี้ไมมีความรูสึกลังเลที่จะนั่งลงและปลอยให
งานเลี้ยงวันเกิดดําเนินตอไป แตละคนคอยๆผลักเหตุการณที่
เกิดขึ้นไปไวดานหลังในจิตใจของพวกนาง และทําใหองคหญิงฟู
อานสดใสขึ้น พวกนางหวังวานางจะไมเกลียดพวกนางเพราะ
เหตุการณกอนหนานี้

คนที่มีความตั้งใจจะทําใหเกิดสิ่งที่นาสนใจขึ้น หลังจาก
ความรวมมือของทั้งสองฝายแลว บรรยากาศอันหนาวเย็นก็เริ่ม
คึกคักอีกครั้ง เมื่อเห็นคุณหนูอยูรอบๆ องคหญิงฟูอาน ฟูเหริน
ตระกูนชุยก็ชวยไมไดที่จะสายหัวของนาง

"ขาเหนื่อย ขาจะกลับไปพักผอนกอน "ฟูเหรินตระกูลชุย

ตัดสินใจวาจะไปตรวจสอบวาเกิดอะไรขึ้นในหองโถงรับรอง

ฟูเหรินตระกูลชุย ไมไดอําลากับใครและเพียงแคจากไป
อยางเงียบ ๆ ... ...

ภายในหองอัรษรของตําหนักเสี่ยวหวังฟู เสี่ยวเทียนเหยา
ซูฉาและหลิวไป อยูคนละมุมหอง พวกเขายุงมากกับกิจการของ
ตัวเอง แตซูฉาไมสามารถสงบสติอารมณลงได

บางครั้งเขาก็เงยหนาขึ้นมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา ซูฉา
อยากจะพูดอะไรบางอยาง แตเขาไมรูวาจะเริ่มตนอยางไร

ถาเปนเพียงแคครั้งหรือสองครั้ง เสี่ยวเทียนเหยา ก็สามารถ

อดทนได อยางไรก็ตามเขาไมสามารถนับไดวาซูฉามองมาที่เขา
ในชวงบายนี้ทั้งหมดกี่ครั้งแลว เสี่ยวเทียนเหยา กระแทกแปรง
หมึกที่เขาถือไปบนโตะ "ซูฉา ถาเจามีอะไรจะพูดก็พูดมา"

"ใช ซูฉา มีอะไรผิดปกติกับเจาหรือ?" หลิวไป พูดขึ้นเพราะ

เขาคิดวาพฤติกรรมของซูฉา เปนเรื่องที่แปลกมาก

"ขา ... ... " ซูฉาเปดปาก แตก็หยุดลง เสี่ยวเทียนเหยา ไม

สามารถทนกับเขาไดอีก ดังนั้นเขาจึงหยิบแปรงหมึกของเขาและ
ไมใหความสําคัญกับเขาอีกตอไป แตแลวเขาก็ไดยินซูฉาพูดขึ้น
"ขากังวลเกี่ยวกับหวางเฟย ขารูสึกไมดีเพราะเราใชนางเปนเหยื่อ
มันอันตรายเกินไป ถาจงจินไปถึงไมทันเวลา แลวพวกเราจะทํา
อยางไร? ขาไมคิดวาโจวซือจะมีเมตตาเพียงเพราะหวางเฟย เปน
ผูหญิง "

อา… …

เพราะคําพูดของซูฉา หองอักษรจึงมีความเงียบงันขึ้นทันที
...

ตอนที่ 173 : ม า ที่ ห วาดกลั ว และจะไปที่ ไ หน (PART 1)

หลิน ชูจิ่ว กําลังดิ้นรนเพื่อที่จะรักษาทาทางสงางามและสูง
สงของเธอในฐานะชนชั้นสูงเอาไว แลวเธอก็รูสึกโลงใจเมื่อไดเขา
ไปในรถมาแลว

"โอ ... ขารูสึกเหนื่อยจริงๆ" หลิน ชูจิ่วไมเขาใจวาผูหญิง

เหลานี้สามารถสวมหนากากของรอยยิ้มไดตลอดทั้งวันไดอยางไร
 "หวางเฟย ทานตองการใหเรานวดใหหรือไมเจาคะ?"
หลังจากออกจากสวนหวานฟูแลว สาวใชทั้งสี่ก็รูสึกโลงใจเชนกัน

พวกเขาไมจําเปนตองกังวลเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่จะเกิดขึ้น
อยางกะทันหันอีกแลว พวกเขาไมจําเปนตองทําการคํานวณอะไร
อีกตอไป

"ไม พวกเจาเองก็เหนื่อยเหมือนกัน พักพอนเถิด" หลิน ชูจิ่ว

สายหัวและปฏิเสธ จากนั้นเธอก็บอกกับคนขับรถมาวา "สารถีไป
กันเถอะ" หลิน ชูจิ่วไมตองการอยูในสถานที่แหงนี้อีกตอไปแลว
ยิ่งออกไปเร็วเทาไหรยิ่งดี

หลิน ชูจิ่ว เอนตัวลงไปบนรถมาโดยไมตองหวงทาทีอะไร

เธอหยิบกาตมน้ําและเทน้ําใหตัวเอง จากนั้นเธอก็พูดขึ้น
"ทายที่สุดแลวนี่มันงานเลี้ยงวันเกิดแบบไหนกัน? เราไมไดรับ
อนุญาตใหกินหรือดื่มน้ํา เราดื่มไดแตเหลาเทานั้น "เธอกําลังจะ
ตายแลวในตอนนี้
 หลังจากดื่มน้ําไปแลว หลิน ชูจิ่ว ก็รีบเทอีกแกวอยาง
รวดเร็ว เธอเริ่มชาลงหลังจากที่ดื่มน้ําไปแลวสามถวยเทานั้น

เมื่อเฟยซุย ไดยินคําพูดของนาง นางก็เริ่มเครียดขึ้นอีกครั้ง

ดังนั้นนางจึงถามอยางกังวลขึ้น "หวางเฟย เกิดอะไรขึ้นกับทาน
กอนหนานี้เจาคะ?"

"องคหญิงฟูอานแอบวางยาปลุดกําหนัดกับขา ไมรูวานางทํา
มันไดอยางไร ดังนั้นขาจึงตกลงไปในกับดักของนาง" เธอกินความ
พายแพดังกลาว ดังนั้นแนนอนเธอจะไมซอนมัน เธอคาดหวังให
เสี่ยวเทียนเหยา ชวยเธอแกแคน

ไมวาจะอยางไร เธอก็ไดรับภัยพิบัติดังกลาวเพราะเขา

“ยาปลุดกําหนัดหรือ? หวางเฟยแลวทานไมเปนไรใชไหม
เจาคะ? "เฟยซุยและคนอื่นเต็มไปดวยความโกรธ ดวงตาของพวก
เขาเต็มไปดวยไอสังหาร

องคหญิงฟูอาน นางชางกลาหาญจริงๆ นางกลาที่จะลงมือ

เชนนี้กับหวางเฟยของพวกนาง นางไมรูหรืออยางไรวาหวางเฟ
ยของพวกนางคือจุดออนของหวางเย?

องคหญิงฟูอานคงตองกําลังมองหาความตายอยูแนๆ นาง
คิดวาเพียงเพราะนางเปนนองสาวที่ไดรับความโปรดปรานจาก
ฮองเต แลวจะไมมีใครสามารถทํารายนางไดหรือ?

หลิน ชูจิ่ว ไมตองการตอบคําถามโง ๆ เชนนี้ หากมีอะไรที่

เปนอันตรายเกิดขึ้นกับเธอจึง พวกนางยังจะสามารถนั่งอยูเฉยๆ
ไดอีกหรือ?

อยางที่ทุกคนรูกันดี เมื่อคนไดรับยาปลุกกําหนัดแลวผลก็ไม
สามารถควบคุมได
 หลิน ชูจิ่วจองมองสาวใชทั้งสี่ของเธอดวยรูปลักษณที่มี
ความหมาย เฟยซุยและคนอื่น ๆ รูสึกอับอาย พวกนางกมหัวลง
และพูดขึ้น "หวางเฟย พวกเราตองขออภัยที่พวกเราถามคําถามโง
ๆออกไป "

"ขารูวาพวกเจาเองตางก็มีความกังวลเกี่ยวกับเหตุการณนี้
อยางไรก็ตามเราตองรอโอกาสที่เหมาะสมและจดจําเรื่องนี้ไวกอน
ในตอนนี้ องคหญิงฟูอานมีความกลาที่จะใชยาปลุกกําหนัดกับขา
ดังนั้นใครจะรูไดวาในครั้งตอไปนางจะใชยาพิษหรือไม เราไมควร
ปลอยนางไปงายๆ "หลิน ชูจิ่ว กลัวกับดักชนิดนี้มากที่สุด กับดัก
นั้นจะอาจจะเกิดขึ้นไดถาอีกฝายไมลมเหลว

เมื่อคนมีความตั้งใจที่จะฆา คนจะไมรูสึกผิดแมวาเขาจะ
ลมเหลวก็ตาม

วันนี้เหตุการณในครั้งนี้ไมใชเหตุการณปกติทั่วไป ถาเธอไม
มีระบบการแพทยเธอก็จะจบลงดวยความทุกขยาก
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว จําไดวาระบบการแพทยชวยเธอจากยาไร
บุตรของฮองเฮา และยาปลุดกําหนัดขององคหญิงฟูอาน
ความรูสึกที่ดีตอระบบก็เพิ่มขึ้น

นอกเหนือจากการเตือนดวยความเจ็บปวดและงานบังคับ
บางครั้ง ระบบการแพทยก็มักจะทําใหเธอไมเปนอันตราย ถาสิ่งนี้
ไมไดอยูกับเธอ เธอก็คงจะตายไปแลว

"เราตองไมปลอยใหองคหญิงฟูอานรอดไปไดอยางายดาย
เราตองทําใหนางชดใชสําหรับการกระทําผิดของนาง "แนนอนวา
สาวใชทั้งสี่จะไมลืมเรื่องนี้ ดังนั้นพวกนางจึงสาปแชงองคหญิงฟู
อาน อยางไมลดละ

หลิน ชูจิ่วพยักหนากับความพอใจ เธอตองการใหพวกนางมี

ความรูสึกแบบเดียวกัน ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ขอใหพวกนาง
รายงาน พวกนางจะแสดงความไมพอใจสวนตัวออกไป และมัน
จะทําใหทุกสิ่งเปนเรื่องแยที่สุดสําหรับองคหญิงฟูอาน

ตอนที่ 173 : ม า ที่ ห วาดกลั ว และจะไปที่ ไ หน (PART 2)

"ขาเหนื่อยเพราะวันที่วุนวายนี้ ขาจะหลับสักพัก ปลุกขาเมื่อ
เราไปถึงแลว "หลิน ชูจิ่ว เหนื่อยมาก เธอรูวามันจะใชเวลา
ประมาณหนึ่งชั่วโมงกอนที่พวกเขาจะไปถึง ดังนั้นเธอจึงตองการ
พักผอน

เฟยซุย พอจะรูบางวาเกิดอะไรขึ้นในหองโถงของเรือน
รับรอง ดังนั้นนางรูวาหลิน ชูจิ่ว คงจะเหนื่อยมากจริงๆ ถึงแมวา
นางจะไมรูวาผูหญิงที่ออนแออยางหลิน ชูจิ่ว ฆาผูชายรางใหญถึง
สี่คนไดอยางไร แตมันก็ไมไดทําใหความบูชาที่มีตอนางลดลง

เพราะหลิน ชูจิ่ว บอกวาเธอกําลังจะหลับ คนขับรถมาก็ขับ

ชาลง เพื่อที่นางจะไดนอนหลับอยางสบาย
 อยางไรก็ตาม การนอนหลับของหลิน ชูจิ่วก็ไมยืด จิตใจของ
เธอเต็มไปดวยภาพเลือดที่เกิดขึ้นกอนหนานี้

นี่ไมใชครั้งแรกที่หลิน ชูจิ่ว ฆาคน ในประเทศเอ็มคนไดรับ

อนุญาตใหถืออาวุธปนตามกฎหมาย เธอตองฆาคนเพื่อปองกัน
ตนเอง ควบคูไปกับการทํางานพิเศษของเธอ บางครั้งเธอก็ตองยิง
คนจริงๆ แมวาการฆาคนไมใชการปฏิบัติตามแบบปกติของเธอ
แตมันก็ไมใชเรื่องแปลกสําหรับเธอ แตคราวนี้เธอไมเขาใจตัวเอง
จริงๆ เธอไมใชคนที่กลัวเลือด ... ...

หรือวาจะมีเรื่องไมดีเกิดขึ้น?

หลิน ชูจิ่ว อยูในสถานะกึ่งมีจะสติและไมมีสติ จิตใจของเธอ

เริ่มวิงเวียน เธอรูวาเธอกําลังฝนอยู แตเธอไมสามารถตื่นขึ้นมาได

โธเวย!
 หลิน ชูจิ่ว ตองการตะโกนออกมาดังๆ แตเธอไมสามารถสง
เสียงออกมาได เธอไมสามารถตื่นขึ้นมาจากฝนรายนี้ได

เมื่อถึงเวลานี้ รถมาก็พลิกตัว!

มาที่ดึงรถมาจูๆ ก็เกิดตื่นตระหนกและหยุดลง รถมาจึงพลิก

ตัวเนื่องจากแรงที่เกิดขึ้น ... ...

"อา ... ... " เฟยซุยและคนอื่น ๆ กรีดรองในขณะที่พวกเขา

เกือบจะตกลงมา

"เรื่องที่ไมดีกําลังเกิดขึ้นจริงๆหรือ?" หลิน ชูจิ่ว เพิ่งตื่น

ขึ้นมาจากฝนรายของเธอและไมไดเตรียมพรอม ดังนั้นเธอจึงถูก
โยนออกไปดานนอกทันที

"หวางเฟย ... ... "เฟยซุยและคนอื่น ๆ รีบวิ่งไปหาหลิน ชูจิ่ว

แตมันก็สายเกินไป พวกเขาไดเห็นเพียงหลิน ชูจิ่วลอยออกไปขาง
นอกแลวเทานั้น

หลิน ชูจิ่ว ตื่นขึ้นแลวเมื่อรถกําลังจะพลิกคว่ํา แตรางกาย

ของเธอไมตอบสนองในเวลานั้น มีเพียงคนขับรถมาเทานั้นที่
สามารถกระโดดออกไปขางนอกได เมื่อรูวาเธอไมสามารถ
หลบหนีจากมันได หลิน ชูจิ่ว ก็ใจเย็นยกมือของเธอไวเหนือศีรษะ
และปรับรางกายของเธอ ดวยเหตุนี้ผลกระทบจากการตกลงไป
ของเธอจะลดนอยลง ... ...

* ตึก * หลิน ชูจิ่วตกลงไปที่ดานขางของถนน โชคดีที่เธอ

ลมลงบนพื้นโคลน หัวของเธอจึงไมแตก

ทันทีที่หลิน ชูจิ่ว ลมลงไปเธอก็ตรวจสอบตัวเอง แขนซาย

ของเธอโดนหินแหลมบาด เลือดเริ่มไหลออกมาและมันก็เริ่ม
เจ็บปวดขึ้น แตอยางนอยก็ไมไดหัก

"ชีวิตของขามันก็ยอดเยี่ยมอยูแลว" หลิน ชูจิ่ว ไมกลาที่จะ

เสียเวลา เธอลุกขึ้นอยางรวดเร็ว จากนั้นก็ลูบโคลนบนชุดของเธอ
ออก

"หวางเฟย คงตกใจมาก เปนความผิดของผูใตบังคับบัญชา

คนนี้เองขอรับ" ทหารองครักษรีบวิ่งไปและสารภาพผิดทันที

หลิน ชูจิ่ว ขมวดคิ้วเล็กนอยและถามขึ้น "เกิดอะไรขึ้น?"

เธอคิดวาเธอถูกลอบสังหาร เธอกลัวแทบตาย

"มาเกิดตกใจกลัวขอรับ" ทหารอีกสองสามคนอธิบายดวย
ความเคารพ "หวางเฟย เรายังหางไกลจากเมืองหลวงมาก โปรด
กลับเขาไปในรถมาโดยเร็วขอรับ เราตองกลับไปโดยเร็วที่สุด"

เห็นไดชัดวาทหารเหลานี้ไดตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

นอกจากนี้มาของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไดรับการฝกฝนมาเปน
พิเศษ ดังนั้นจูๆ มันจะเกิดตกใจกลัวไดอยางไร? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้
หลิน ชูจิ่ว ก็ชวยไมไดที่จะขมวดคิ้วขึ้น กอนที่จะเดินไปทางรถมา
โดยไมไดพูดอะไร

เพราะเธอยังไมตองการที่จะตาย!

"หวางเฟย ทานไมเปนอะไรใชไหมเจาคะ? บาวสมควรตาย

"เฟยซุย และคนอื่น ๆ เดินโซเซในขณะที่พวกนางออกมาจากรถ
มา แมวาทั้งสี่คนจะไมไดตกลงมา แตหนาของพวกนางก็เต็มไป
ดวยรอยฟกช้ํา

"ขาไมเปนไร รีบเขาไปในรถมากอน"

"หวางเฟย รถมายังดีอยู พวกเราสามารถออกเดินทางตอได

เลยขอรับ" คนขับรถมาตะโกนขึ้น

"ไปหรือ?" เสียงของชายคนหนึ่งดังออกมากลางอากาศ "เจา

จะไปที่ไหน?"

ตอนที่ 174 : หวางเย ไม ต อ งเป น ห ว ง (PART 1)

ภายในหองอักษรของตําหนักเสี่ยวหวังฟู เนื่องจากคําพูด
ของซูฉา ไมมีใครเปดปากพูดอะไรอีก

หลังจากที่ซูฉาทํางานของเขาเสร็จสิ้น เขาก็เฝาดูเสี่ยวเทียน
เหยาในความเงียบ โดยหวังวาเขาจะใหคํามั่นสัญญา แต ... ...

แลวจะใหเสี่ยวเทียนเหยาพูดอะไร?

แมวาแผนของเขาจะสมบูรณแบบ เขาก็ไมสามารถ
รับประกันไดวาจะไมมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น

เสี่ยวเทียนเหยายังคงเงียบ
 เมื่อเห็นบรรยากาศแปลกๆ หลิวไป ก็รูสึกไมสบายใจและ
พูดอยางระมัดระวังวาขึ้น "เจานั้นคงจะไมฉลาดขนาดนั้นใชไหม?"

"ใครสามารถรับประกันได ... "ซูฉายังไมเสร็จสิ้นคําพูดของ

เขา กอนที่จะไดยินเสียง *พรึบ ๆ* ขัดจังหวะขึ้น ... ...

"นกพิราบสงขาว?" ซูฉาลุกขึ้นและเปดหนาตาง นกพิราบสี

เทาบินเขาและหยุดลงตรงหนาของเสี่ยวเทียนเหยา

"ไมมีอะไรเกิดขึ้นใชไหม?" หลิวไป ถามขึ้นอยางโงๆ เพราะ

จูๆ เขารูสึกไมดี

หัวคิ้วของเสี่ยวเทียนเหยาขมวดขึ้น และรีบดึงขอความ
ออกมาจากขาของนกพิราบ แตเมื่อเขาเปดมันใบหนาของเขา
เปลีย่ นไปเปนอยางมาก เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกไป เขาลืมไป
โดยสิ้นเชิงวาเขาควรจะทําตัวเปนคนพิการ
 "เกิดอะไรขึ้น?" ซูฉาและหลิวไป สังเกตเห็นวามีบางอยาง
ผิดปกติ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบตามเขาออกไป

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดหันหนาของเขากลับมา เขาเพียงพูด

ขึ้น "หลิน ชูจิ่เดินทางออกจากสวนหวานฟู กอนกําหนดการ"

"อะไรนะ?" ใบหนาของซูฉากลายเปนสีขาวและรางของเขา
แข็งคางไป

ถาหลิน ชูจิ่ว เดินทางออกมากอนกําหนด... ...แสดงวาจง

จินยังไปไมถึงที่นั่นใชไหม?

แลวหลิน ชูจิ่ว ก็จะตาย!

ดวงตาของซูฉากระพริบดวยความเศราขึ้น แตไมนานเขาก็
สงบลง เมื่อไดเห็นวาเสี่ยวเทียนเหยาเดินออกไปอยางไมหยุด
หยอน เขารีบวิ่งตามเขาไปและตะโกนขึ้น "หวางเย ทานไม
สามารถไปได"

"หลิวไป หยุดหวางเยเอาไว!" ซูฉาตะโกนขึ้น

"ได" ในเวลานี้หลิวไปไดตอบสนองและกระโดดเขาไปใน
อากาศอยางเบา ๆ กอนจะยื่นแขนออกไป "หวางเย ทานไมตอง
เปนหวงเกี่ยวกับหวางเฟย จงจินจะอยูที่นั่น อยาใจรอนเกินไป! "

"หลีกไป" เสี่ยวเทียนเหยายังคงปฏิเสธ เขาเหยียดแขนออก

และโจมตี หลิวไป หลิวไปถอยกลับไปและหลีกเลี่ยงการโจมตีของ
เขา เขาตองการที่จะปดกั้นเสี่ยวเทียนเหยาอีกครั้ง แตเสี่ยวเทียน
เหยาก็ไมอยูที่นั่นอีกตอไปแลว

หลิวไป ตะโกนออกไปดวยความโกรธไปยังที่ที่วางเปลา"เจา
ควรจะหยุด หวางเย เขายังไมสามารถออกไปขางนอกได "

ในสายตาของคนนอก ขาของเสี่ยวเทียนเหยา ยังคงเปนงอย

อยู ถาเขาปรากฏตัวดวยการเดินออกไปครั้งนี้ ไมตองสงสัยเลยวา
ศัตรูของพวกเขาจะนําพาตําหนักเสี่ยวหวังฟูไปสูปญหาที่ยิ่งใหญ
แคไหน

"หวางเย พวกเราเองก็เปนกังวลเกี่ยวกับหวางเฟย แต ... ...

ทานไมสามารถพลีพลามได คิดถึงทหารจํานวน 300,000 คนใน
แนวหนา คิดถึงครอบครัวและลูกๆของพวกเขา หวางเยขาขอรอง
ทาน ไดโปรดอยาไป "ซูฉาไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ยังคงอยูรอบๆ
หรือไม แตเขาเชื่อวาเสี่ยวเทียนเหยา จะสามารถไดยินคําพูดของ
เขา

"หวางเย ขาขอรองทาน โปรดอยาไป!"

คนมักจับตาดูเสี่ยวเทียนเหยาและหลิน ชูจิ่ว เชนเดียวกับโจ

วซื่อ!

มือสังหารมีเพียงหลักธรรมเดียว พวกเขาจะไมละทิ้งงาน
ของตนจนกวาจะตาย

โจวซื่อรูวาจงจินมือสังหารอันดับหนึ่งกําลังไลลาเขาอยู เพื่อ
หลีกเลี่ยงการไลลาของเขา เขาจึงไดซอนตัวอยูในปาลึก

ถาไมใชเพราะขาวที่วาองคหญิงเสี่ยวจะออกไปนอกเมือง
เพื่อไปรวมงานเลี้ยงวันเกิดขององคหญิงฟูอานและจงจินก็ไดรับ
การเรียกตัวจากนองชายของเขา โจวซื่อก็คงจะไมกลาออกมา

ภารกิจของโจวซื่อ คือการฆาหลิน ชูจิ่วและเสี่ยวเทียนเหยา

อยางไรก็ตามเนื่องจากการฆาเสี่ยวเทียนเหยาเปนไปไมได โจวซื่อ
จึงไมมีทางเลือกอื่นนอกจากตองมุงเปาไปที่หลิน ชูจิ่วแทน

การฆาหลิน ชูจิ่วถือไดวาเปนการสรางความสําเร็จใหกับ
นายจางของเขาไปแลวครึ่งหนึ่ง

โจวซื่อไมไดซอนตัวอีกตอไป ขณะที่นางลมลงไป ชายคน

หนึ่งที่สวมชุดสีดําพรอมดวยคันธนูและลูกธนูขนาดใหญก็ปรากฏ
ตัวขึ้นอยูอีกฟากหนึ่งของถนน

เมื่อเห็นรางของชายคนหนึ่งสวมชุดดํา ทหารองครักษก็รีบ
วิ่งไปตรงหนา ของหลิน ชูจิ่ว และเรียงรายอยูในตําแหนงเพื่อ
ปองกันนาง แตพวกเขาไมรีบเรงที่จะโจมตี

ตอนที่ 174 : หวางเย ไ ม ต อ งเป น กั ง วล (PART 2)

เพราะถึงวาพวกเขาจะเร็ว แตลูกศรของโจวซื่อ เร็วกวาพวก
เขามาก

"ใครคือองคหญิงเสี่ยว?" โจวซื่อดึงธนูและลูกศรออกมาจาก
หลังของเขา ในขณะที่เดิน กอนจะชี้ลูกศรไปที่หลิน ชูจิ่ว

"ขาเอง" หลิน ชูจิ่ว ไมไดเคยพบโจวซื่อ แตทันทีที่เธอเห็น

ลูกธนูอยูในมือของเขา เธอก็รูวาคน ๆ นี้และคนที่ทํารายพวกเขา
ในคืนแตงงานของเธอก็คือคนคนเดียวกัน เขาเปนคนที่ยิงเธอและ
เสี่ยวเทียนเหยาดวยลูกศรที่เยือกเย็นนี้

"หวางเฟยระวัง ... "การแสดงออกทางสีหนาของเฟยซุย

และคนอืน่ ๆเปลี่ยนไปอยางมาก จากนั้นพวกเขารีบวิ่งไปขางหนา
ของหลิว ชูจิ่ว พวกเขาตัดสินใจที่จะใชรางกายของตัวเองเพื่อเปน
เกราะกําบังลูกศรใหกับหลิน ชูจิ่ว

"อืม ... " โจวซื่อหยุดอยูประมาณเกาสิบสองเมตรตรงหนา

ของหลิน ชูจิ่ว และพูดขึ้นดวยความรังเกียจ "พวกเจาจะขัดขวาง
ลูกศรของขาหรือ?"

การโจมตีที่มีชื่อเสียงของโจวซื่อคือการยิงลูกศรสามดอกใน
ครั้งเดียว และในเวลานี้ก็มีลูกธนูอยูบนคันธนูสามดอก ไมใช
เพราะเขาเกลียดชังหลิน ชูจิ่ว แตเปนเพราะเขาระมัดระวัง
 "ขาสามารถปดกั้นมันได" เฟยซุยพูดขึ้นดวยใบหนาขาวซีด
แตนางก็ไมไดกาวไปไหนแมแตครึ่งกาว

ลูกศรของโจวซื่อ ถูกเรียกวาลูกศรไลลาชีวิต โดยผูคนที่อยู

บนทองถนน ในโลกนี้นอกเหนือจากเทพเจาแหงการตูสูแลว ก็
แทบจะไมมีคนที่สามารถหลีกเลี่ยงลูกธนูของเขาเลย แตแนนอน
วาเสี่ยวเทียนเหยา เปนหนึ่งในคนพวกนั้น

หลิน ชูจิ่ว ถูกปดกั้นเอาไวโดยทุกคน แตดวงตาที่งดงามของ

เธอยังคงมองไปที่โจวซื่อ ขณะที่โจวซื่อปรากฏตัวขึ้น ใบหนาของ
เธอก็ดูแยมาก ตอนนี้ที่ดูเหมือนวาจะมีเลือดไหลลงมาจากแขน
ซายของเธอ แตดูเหมือนวาเธอจะไมรูสึกเจ็บปวดแมแตนอย

ตอนนี้เองหลิน ชูจิ่วถึงไดตระหนักวาทําไมเธอถึงไดรูสึกไมดี
กอนหนานี้
 โจวซื่อเปนมือสังหารที่ไมใชจะสามารถปรากฏตัวออกมา
จากที่ไหนก็ได เธอ ... ... ถูกใชเปนเหยื่อลอโดยเสี่ยวเทียนเหยา

เสี่ยวเทียนเหยา เจามันโหดเหี้ยมจริงๆ!

ภายใตความกดดันที่ยิ่งใหญ หลิน ชูจิ่ว พยายามระงับความ

โกรธของเธอและถามดวยเสียงที่สั่นๆ ขึ้น "เมื่อไหรทเี่ จาไดรับขาว
วาขาจะออกจากเมืองหลวง?"

"เจาหมายความวาอยางไร" โจวซื่อไมใชคนโง เมื่อเขาไดยิน

คําพูดของหลิน ชูจิ่ว เขาก็คิดไดทันทีวานี่ตองเปนกับดัก!

มันดูเหมือนจะเปนเรื่องบังเอิญเกินไป!

"ฮาฮา ... ... " หลิน ชูจิ่วหัวเราะเยาะเยยตัวเองขึ้น"เจายังไม

เขาใจอีกหรือ? นี่คือกับดักและขาก็เปนเหยื่อที่จะใชลอเจาออกมา
ถาขาตายในวันนี้เจาก็จะตายดวยเชนกัน! "

ถาเธอเสียชีวิตในมือของโจวซื่อ เสี่ยวเทียนเหยา จะไม

เพียงแตจะแกแคนโจวซื่อ แตยังจะมีฝายตรงขามทางการเมือง
ของเขา เขาจะบอกวาฝายตรงขามทางการเมืองเหลานั้นวาพวก
เขาไดวางแผนที่จะฆาเธอ

"ไมใช ความตายของเจาเปนสิ่งที่หลีกเลี่ยงไมได สําหรับขา?

ไมจําเปนตองเปนเชนนั้น "โจวซื่กกาวถอยกลับไปและยึดคันธนู
ขึ้น ราวกับวาคําพูดของหลิน ชูจิ่ว ไมไดมีอิทธิพลกับเขาแมแต
นอย

พระเจาทรงชวยคนที่ชวยเหลือตนเอง เสี่ยวเทียนเหยา ใช

เธอเปนเหยื่อ แตก็ไมไดหมายความวาเธอจะตองตายตามแผน
ของเขา หลิน ชูจิ่วหายใจเขาลึก ๆ และพูดอยางใจเย็นๆ ขึ้น
"ความแข็งแรงของมนุษยมีขีดจํากัด แมวาเจาจะมีพลังอันยิ่งใหญ
ธนูในมือเจาก็มีน้ําหนักไมนอยกวาหิน 100 กอน เมื่อเจาปลอย
ลูกศรทั้งสามออกมา แขนและกระดูกของเจาจะตึง เจาจะตองใช
เวลาอยางนอยชั่วครู กอนที่เจาจะสามารถฟนพลังและยิงอีกครั้ง
ได ลองดู ลองดูวาเจาสามารถฆาขาไดหรือไม "

พระเจาทรงมีความยุติธรรม เขาสามารถใหคนที่มีพรสวรรค
อยางไรขีดจํากัด แตเขาก็ยังใหหนทางคนอื่นในการหลบหนีได ถา
โจวศรีสามารถยิงไดอยางตอเนื่องแลวใครสามารถหลบหนีจากลูก
ธนูของเขาได?

โจวซื่อยอมรับวาคําพูดของหลิน ชูจิ่วมีเหตุผล แตเขาก็ยัง

เคลื่อนไหวอยูดี ...

“ขาจะตองฆาเจาในวันนี้" ถาเขาพลาดโอกาสนี้ การสําเร็จ

งานนี้ใหไดก็จะไมเกิดขึ้นอีกตอไป
 ถาเขาฆาหลิน ชูจิ่วหรือเสี่ยวเทียนเหยาได นายจางของเขา
จะชวยเขาชวยฆาจงจิน

"องคหญิงเสี่ยวลากอน!"

โจวซื่อดึงสายธนูและเล็งลูกธนูไปที่หลิน ชูจิ่ว!

ลูกศรพรอมที่จะบินออกไป ... ...

ตอนที่ 175 : เสี่ ย วเที ย นเหยา ข า เกลี ย ดเจ า … (PART 1)

โจวซื่อรูอยางชัดเจนวาเหตุการณในวันนี้เปนสิ่งที่เสี่ยวเทียน
เหยา วางแผนเอาไว อยางไรก็ตามเนื่องจากเปาหมายของเขา
ปรากฏตัวขึ้น จึงไมมีเหตุผลใดที่เขาจะกลับไปดวยมือเปลา ดังนั้น
หลิน ชูจิ่ว จะตองตายที่นี่ในวันนี้!
 สายธนูถูกดึงออกและที่ยึดเอาไวแนน กลามเนื้อแขนของ
เขาพองขึ้น นี่คือทาทางการโจมตีที่สมบูรณแบบที่สุดของโจวซื่อ
ในขณะที่เขามุงเปาไปที่ หลิน ชูจิ่ว

ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว ขาวซีดขึ้น แตเธอก็ยังนิ่งอยู

ไมใชเพราะเธอไมตองการเคลื่อนไหว แตเพราะเธอไม
สามารถขยับไดแมแตนอย หลิน ชูจิ่ว รูจักตัวเองเปนอยางดี เธอ
ยังรูวาลูกศรของโจวซื่อ มีความเร็วแคไหน ดวยความคลองตัวของ
เธอ เธอไมสามารถหลีกเลี่ยงลูกศรเหลานั้นไดแมแตนอย

"ปกปองหวางเฟย!"ทหารองครักษรองขึ้นและรีบวิ่งไป
ขางหนาเพื่อโจมตี โจวซื่อ แต ... ...

ทันทีที่เสร็จคําเหลานั้น แมวาพวกเขาจะเคลื่อนไหวเร็วแค
ไหน แตก็ไมเร็วเทาลูกศรของโจวซื่อ
 ทหารองครักษใชเวลาวิ่งไปเพียง 3 - 5 กาว แตลูกศรของโจ
วซื่อ ก็ พุงเขาใสเขาทันทีหลังจากที่เขายิงมันออกมา "อา! ... ... "

ลูกศรดอกแรกบินไปดวยความเร็วราวกับฟาผาตรงไปที่
หลิน ชูจิ่ว มันเร็วมากจนไปถึงจุดที่สายตาคนธรรมดาไมสามารถ
มองเห็นได

“อา…”

ลูกศรยิงถูกทหารองครักษที่อยูดานหนาของหลิน ชูจิ่ว
ลูกศรไมไดหยุด แตวิ่งผานไปยังรางของทหารองครักษคนตอไป
และเดินหนาตอไปเรื่อยๆ ความเร็วของลูกศรไมลดลงแมแต
ครึ่งหนึ่ง ...

"อา ... ... " มันเปนเพียงลูกศรเพียงดอกเดียว แตมันกลับยิง

ถูกผูคนราวกับเกี๊ยว มันยิงผานไปแลวสามคน แตความเร็วของมัน
ไมไดลดลงเลยแมแตนอย ดวยเหตุนี้หลิน ชูจิ่ว จะตองถูกยิงอยาง
แนนอนและเธอก็จะตาย!

นี่แสดงใหเห็นวาพลังของโจวซื่อมีมากแคไหน!

"หวางเฟย วิ่ง!"

วิ่งหรือ? เธอจะวิ่งไปที่ไหน?

ไปทางซายหรือทางขวา?

อยางไรก็ตาม โจวซื่อไดยิงลูกศรออกมาสามดอก ทันทีที่

ลูกศรตรงกลางบินออกมา ลูกศรทางซายและขวาก็ตามมาติดๆ
สวนที่นาสยดสยองที่สุดคือลูกศรสองดอกนั้นบินออกมาเปนรูปกึ่ง
วงกลม

ทักษะนี้เกินความเขาใจของหลิน ชูจิ่วไปอยางมาก แตนี่เปน

ความจริงที่โหดราย

เธอไมจําเปนตองเลือกระหวางซายหรือขวา หรือแมกระทั่ง
วิ่งกลับหลัง ไมวาเธอจะเลือกทางไหน มันจะไมมีวันไดผล
เพราะ… …

ลูกธนูทั้งสองนั้นกําลังบินตรงมาที่เธอ แมวาหลิน ชูจิ่ว จะ

นอนราบกับพื้น ลูกศรทั้งสองก็ยังจะยิงมาที่เธออยูดี

ชางเปนกับดักที่ออกแบบมาอยางดี มันควรไดรับการยก
ยองอยางสูงจริงๆ!

ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงไมไดเคลื่อนไหว เธอยืนอยูนิ่งๆ บางที

แบบนี้เธออาจจะมีโอกาสรอดอยูสักเล็กนอย ...

ใบหนาของเฟยซุยและคนอื่นๆ ซีดลงเพราะความหวาดกลัว
ขาของพวกนางออนลง แตพวกนางยังคงยืนนิ่งอยูและยังยืนอยู
ขางหนาของหลิน ชูจิ่ว อยางมั่นคง

"อา ... " ลูกศรลอยผานและทะลุรางของสี่สาวใช และ

สุดทาย ... ... มันก็ยิงมาที่หลิน ชูจิ่ว

"อา .. " หลิน ชูจิ่ว กระอักเปนเลือดออกมา โชคดีที่ลูกศร

ไมไดผานรางของเธอไป แตตรงกันขามมันติดอยูกับรางของเธอ
แทน

แตเนื่องจากความแรง ทําใหหลิน ชูจิ่วลอยตัวไปดานหลัง

อยางนอยสิบเมตรกอนที่จะลมลงไปกับพื้น

อยางไรก็ตาม ในชวงเวลานี้ลูกศรทางซายและทางขวาบิน
ตรงไปยังที่ที่ของเธออยู แตหลิน ชูจิ่วยังไมไดมีเวลาที่จะวางแผน
เธอจึงรีบหมุนตัวเองโดยไมคํานึงถึงลูกศรที่ปกอยูตรงกลางที่
หนาอกของเธอ ... ...
 เธอเพิ่งจะคํานวณไดวามีเพียงวิธีเดียวที่เธอสามารถอยูรอด
ไดคือการหลีกเลี่ยงลูกศรทั้งสองขาง โดยวิ่งไปขางหนาและถอย
หลัง

ตราบใดที่เธอยังไมโดนยิงดวยลูกศรเหลานั้น หลิน ชูจิ่ว เชื่อ

วาเธอสามารถอยูรอดได แต ... ...

เธอประเมินลูกศรของโจวซื่อ ต่ําเกินไป ดวยความเร็วใน

ปจจุบันของเธอเธอจะไมสามารถวิ่งผานลูกศรของโจวซื่อไปได
เลย

มองไปที่สองลูกศรที่เยือกเย็น และนี่เปนครั้งแรกที่หลิน ชู
จิ่ว รูสึกหมดหวังในชีวิตของเธอ

ความเร็วของลูกศรเร็วเกินไป เธอไมสามารถหลบหนีไดอีก
ตอไป
 เธอไมสามารถหนี

เธอจะตาย!

"เสี่ยวเทียนเหยา ขาเกลียดเจา ขาเกลียดเจาจริงๆ"

"เจาทําเชนนี้กับขาไดอยางไร? เจาทําไดอยางไร ... ... "

เมื่อใดก็ตามที่เธอมีความหวังในตัวเขา เขาก็ผลักดันเธอใหไปสู
นรก

ตอนที่ 175 : เสี่ ย วเที ย นเหยา ข า เกลี ย ดเจ า … (PART

2)
หลิน ชูจิ่ว หลับตาและรอความตายของเธอ อยางไรก็ตาม
ชวงเวลาตอม าก็มีสายลมก็ผานไปจากขางหลังของเธอ หลิน ชูจิ่ว
ไมรูวาเกิดอะไรขึ้น เธอไดยินเสียง * ปกๆ * สองครั้งเทานั้น เมื่อ
เธอลืมตาขึ้น ลูกศรสองดอกที่กําลังยิงมาที่เธอก็ลอยออกไป
 "อะไรเนี่ย?" หลิน ชูจิ่ว หันหนากลับไปมอง แตเมื่อเธอหัน
ศีรษะของเธอเธอก็เห็นรางสีแดงที่อยูขางหลังเธอ หางออกไปไมกี่
เมตร

หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถมองเห็นใบหนาของชายคนนี้ได เธอ

มองเห็นเพียงเสื้อคลุมของเขาเทานั้น เสื้อคลุมของชายคนนั้น
กําลังสะบัดอยูในอากาศ เสื้อคลุมของเขาเหมือนเลือดที่ไหลเวียน
อยูในกระถาง แตทุกคนก็ชวยไมไดที่จะตกตะลึง

"ราชาปศาจ!" โจวซื่อคนที่เพิ่งหนีทหารไปได กําลัง

เตรียมพรอมที่จะหนีไป แตในทันใดนั้นก็มีกองกําลังบางอยาง
หยุดเขาเอาไวและบังคับใหเขาอยูกับที่ทําใหเขาไมสามาถ
เคลื่อนไหวได

"ฆาคนภายใตสายตาของราชาผูนี้ ความกลาหาญของเจา
ชางยิ่งใหญจริงๆ "เสียงของเขาฟงดูเย็นชาและหยิ่งยโส และไมมี
รองรอยของอารมณใดๆ แมแตนอย

"คนต่ําตอยผูนี้ไมรูวาราชาปศาจอยูที่นี่ ขอใหราชาปศาจโปรด
อภัย คนต่ําตอยผูนี้จะจากไปในทันที "โจวซื่อคํานับลง แตมือของ
เขาจับคันธนูเอาไวแนน

"อืม ... " คนที่อยูในชุดคลุมสีเลือดสงเสียงเย็นขึ้น ภายใต

แสงแดดที่สดใส ใบหนาที่มีหนากากที่นากลัวของเขาไดเปดเผย
ตอฝูงชน ดวงตาสีแดงราวกับเลือดของเขาทําใหเขาดูคลายกับ
ปศาจในนรก เพียงแคมองครั้งเดียวดวงวิญญาณของบุคคลก็
สามารถบินหนีไปไดจากความหวาดกลัว

โจวซื่อและทหารองครักษตางก็รูสึกกลัวมาก ดังนั้นจึงไมมี
ใครกลาพูด อะไร แมแตการหายใจของพวกเขาก็เบาลง เพราะ
กลัววาจะทําใหราชาปศาจไมพอใจ

ชายในชุดสีเลือด ราชาปศาจ ไมไดรีบรอนที่จะพูด เขาเลน

อยูกับนิ้วของเขาอยูบนใบไผสีเขียวสดใสกอนจะดึงมันออกมา

มันเปนเพียงแคทาทางเล็ก ๆนอย แตก็ไมมีใครกลาที่จะ

ขยับ แตหัวใจของพวกเขาดูเหมือนหยุดจะเตนลงทันทีที่ราชา
ปศาจมีการเคลื่อนไหว

นี่คือการพลังความกดดันของราชาปศาจ!

โจวซื่ออยูหางจากราชาปศาจสิบเมตร แตแมจะมีระยะทาง
ดังกลาวขางหลังของโจวซื่อก็เต็มไปดวยเหงื่อที่ออกมาจากภายใต
ความกดดันของเขา

โจวซื่อรูสึกเสียใจ ถาเพียงแตเขารูวาเขาจะตองพบกับราชา
ปศาจในที่นี่เขาก็จะไมเสี่ยงเชนนี้

เปนเวลานานที่โจวซื่อไมไดยินคําตอบ เขารูสึกกลัว
ลูกกระเดือกของเขาเลื่อนขึ้นและลง เห็นไดชัดวาไมมีอะไรเกิดขึ้น
แตเขารูสึกเหมือนกําลังอยูในระหวางการตอสูที่รุนแรง

"ราชาปศาจ ... ... " โจวซื่อเปดปากขึ้นอยางระมัดระวัง

"ตองการใหราชาผูนี้สงเจาไปหรือไม?" ราชาปศาจกําลัง
หมายถึงการจบชีวิตของคน

"ราชาปศาจโปรดเมตตา!" โจวซื่อคํานับศีรษะลงและออน
วอน แตดวงตาของเขากะพริบขึ้นดวยไอสังหาร

ทุกคนรูดีวาราชาปศาจไมเคยยอมรับคําวิงวอน ไมวาบุคคล
นั้นจะเปนใคร ถาเขาตองการฆา เขาจะฆาโดยปราศจากความ
เมตตา ถาเขาไมไดฆาคนผูนั้นก็หมายความวาชีวิตของคนนั้นไมมี
สวนเกี่ยวของกับเขา

ราชาปศาจ มีบุคลิกที่หยิ่งยโส
 แตตอนนี้ราชาปศาจไดถามโจวซื่อขึ้น "เจาจะฆาตัวตายหรือ
จะใหราชาผูนี้ลงมือ"

"ราชาปศาจ... ... " ใบหนาของโจวซื่อซีดลง ในขณะที่เหงื่อ

ของเขาไหลลงมาตางรางกายของเขาราวกับฝนตก

“ฮืม....” ราชาปศาจเพียงแคสงเสียงขึ้นจมูกเทานั้น โจวซื่อ

ก็ไมกลาพูดอะไรอีกตอไป หลังจากเงียบไปชั่วครูเขาก็พูดขึ้น "ขา
ขาจะฆาตัวตาย"

เขาจะตายอยางนาสังเวชภายใตน้ํามือของราชาปศาจผูนี้!

"ราชาผูนี้จะไมใหโอกาสเจาไดหายใจอีกตอไป" ราชาปศาจ
บังคับใหโจวจื่อจบชีวิตของตัวเอง โจวซื่อหลับตาและพูดขึ้น "ตก
ลงราชาปศาจ"

โจวซื่อถือคันธนูเอาไวในมือและมองไปที่มันดวยความคิด
บางอยาง ... ...

เขาไมตองการที่จะตาย!

แตเขาจะสามารถรอดชีวิตไปไดก็ตอเมื่อเขาเอาชนะราชา
ปศาจไดเทานั้น

โจวซื่อยกมือขึ้นมาที่ศีรษะของเขาและคอยๆหลับตาลง มือ
อีกขางหนึ่งเคลื่อนอยูใตคางของเขา

ทุกคนรวมถึงหลิน ชูจิ่ว เฝาดูโจวซื่อ คนที่กําลังจะฆาตัวตาย

อยางไรก็ตาม ... ...
ตอนที 176 : ข้ ามียา ท่านป่ วยหรื อ?

ในวินาทีตอ่ มา สถานการณ์ก็เปลียนไป!

โจวซือไม่ได้ ฆ่าตัวตาย ตรงกันข้ ามาเขายืนมือทีจับคัน

ธนูออกมาและชีมันตรงไปทีราชาปี ศาจ

"ราชาปี ศาจ ข้ ารู้วา่ เจ้ ามีพลังมาก แต่ข้าก็ยงั ไม่ต้องการ

ทีจะตาย ดังนันเจ้ าก็สามารถไปนรกก่อนได้ !" โจวซืออาจจะ
ฆ่าคนจํานวนมาก แต่เขาก็กลัวตายมากกว่าคนทัวไป ดังนัน
แม้ วา่ เขาจะเผชิญหน้ ากับราชาปี ศาจ เขาก็ไม่เต็มใจทีจะ
ยอมรับความตายของเขา

ธนูวา่ งเปล่า ไม่มีลกู ศร แต่โจวซือกลับมันใจมาก

1
 "ไม่มีลกู ศรหรื อ?" ราชาปี ศาจไม่ได้ มองไปทีโจวซือ เขา
มองไปทีคันธนูทีอยู่ในมือของโจวซือด้ วยความสนใจ "ราชาผู้
นีไม่ได้ คาดหวังว่าลูกธนูดอกสุดท้ ายของเจ้ าจะอยู่ในธนู
ยอดเยียมจริ งๆ”

การสรรเสริ ญนีเป็ นเหมือนการแจ้ งเตือน

"เจ้ า เจ้ ารู้ได้ อย่างไร?" ลูกธนูดอกสุดท้ ายอยู่ข้างในคัน

ธนู ตรงไหนนะหรื อ? เขาเป็ นเพียงคนเดียวทีรู้คําตอบ เพราะ
ช่างฝี มือทีสร้ างธนูนีได้ ถกู เขาฆ่าไปแล้ ว และไม่ควรจะมีใคร
อีกทีจะรู้เรื องนี

แล้ วราชาปี ศาจก็มองไปทีโจวซือ แต่ดวงตาสีแดงเลือด

2
ของเขาเต็มไปด้ วยความเยาะเย้ ย "เจ้ าโง่ เจ้ ากล้ าทีจะชีลูก
ศรทีไม่มีลกู ศรมาทีราชาผู้นี ก็หมายความว่าเจ้ ามีโอกาสที
จะชนะหรื อ น่าเสียดาย ... ... แม้ วา่ เจ้ าจะใช้ ทกั ษณะการยิง
ลูกศรสามดอกของเจ้ าก็ไม่เพียงพอทีจะเรี ยกว่าเป็ นการโจม
ตีทีน่าประหลาดใจได้ "

คนส่วนใหญ่ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ เมืออยู่ตอ่ หน้ า

คันธนูทีไม่มีลกู ศร อย่างไรก็ตามเขาคือราชาปี ศาจ เขาไม่
เหมือนคนอืนๆ

เมือโจวซือได้ ยินคําพูดของราขาปี ศาจ มือของเขาก็สนั

ขึน "แม้ วา่ เจ้ าจะรู้เรื องนี ข้ าก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้ าไป"

โดยไม่คํานึงถึงความเจ็บปวดทีแขนของเขา โจวซือได้

3
ดึงคันธนูขนและชี
ึ ไปยังราชาปี ศาจ

ด้ วยเสียงดังเอียด หลุมเล็กๆ ก็เปิ ดออก ในขณะทีไอ

สังหารของเขาก็เพิมขึน.....

เลือดสีแดงสดของโจวซือ ไหลลงมาจากแขนของเขา
แต่เขาไม่ได้ คลายการจับของเขาจากคันธนูแม้ แต่น้อย ตราบ
ใดที "ลูกศรดอดสุดท้ าย" นีบินไปหาราชาปี ศาจ ... ...

"ราชาปี ศาจไปลงนรกซะ!" โจวซือจ้ องมองอย่างดํามืด

ไปทีราชาปี ศาจในขณะทีเขาคลายการจับของเขาออกเล็ก
น้ อย เขารอให้ ลกู ศรดอกสุดท้ ายบินออกไป แต่ ... ...

ไม่นะ!
4
 โจวซือเต็มไปด้ วยความตกใจ และธนูทีอยู่ในมือของเขา
ก็ตกลงไปทีพืน

มันจะเป็ นไปได้ อย่างไร?

โจวซือกําลังยืนอยู่ในสถานทีเดิมราวกับกองไม้ แต่จ่ๆู
เลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเขา "เจ้ าไม่ใช่ ... ...
มนุษย์!"

ราชาปี ศาจตอนนีได้ มาอยู่ข้างหน้ าเขาแล้ ว และเขาก็อยู่

ห่างจากเขาเพียงไม่กีก้ าวเท่านัน

5
 ความเร็วนี ... เขาเร็วกว่าลูกศรของข้ าเสียอีก!

มันจะเป็ นไปได้ อย่างไร!

"ราชาผู้นีไม่เต็มใจทีจะให้ มือของข้ าสกปรก!" ราชา

ปี ศาจพูดขึนในขณะทีมองไปทีมือของเขา มือขวาของเขายัง
คงอยู่ด้านหลังของเขา ในขณะทีมือซ้ ายของเขากําลังถือหัว
ใจโจวซือ เอาไว้ และทันทีทีราชาปี ศาจปิ ดมือซ้ ายของเขา ...
...

หัวใจก็ถกู บดขยีและตกลงไปกับพืน

เมือถึงจุดนีโจวซือคนทีกระอักเลือดออกมา และก็ยงั คง
มองไปทีหัวใจของเขาทีตกลงไปทีพืนดินเหมือนกองโคลน
6
 "โหดเหียม!" โจวซือ กลันลมหายใจครังสุดท้ ายเพือพูด
ออกมาอย่างไม่เต็มใจ

*แหวะ * ทหารทีอยู่ด้านข้ างอาเจียนออกมา หลังจากได้

เห็นภาพทีน่าหวาดกลัว พวกเขาก็ช่วยไม่ได้ ทีจะรู้สกึ ขยะ
แขยง

ราชาปี ศาจมักจะควักหัวใจของศัตรูของเขาออกมา
เสมอ

"สกปรกจริ งๆ!" ราชาปี สะบัดมือซ้ ายทีเต็มไปด้ วยเลือด

ของเขา ในขณะทีเลือดสาดลงบนเสือผ้ าของเขาและบนพืน
ดิน

7
 แต่ไม่นาน ... เลือดบนเสือผ้ าของเขาก็สะอาดเหมือน
เคย มันไม่มีรอยเลือด ราวกับว่าเขาไม่ได้ ฆ่าคน มือซ้ ายของ
เขาก็สะอาดด้ วยเช่นกัน

"ราชา ราชาปี ศาจ ... ... " ต่อหน้ าคนทีโหดเหียมราวกับ

ปี ศาจและมีดวงตาสีเลือด ทหารองครักษ์ ของตําหนักเสียว
หวังฟู ก็แทบจะไม่สามารถพูดออกมาเป็ นประโยคได้

พวกเขาจะตายในลักษณะทีน่ากลัวด้ วยนํามือของราชา
ปี ศาจคนนีใช่ไหม!

"ขยะไม่ค้ มุ ค่ากับการโจมตีของราชาผู้นี" หลังจากทิง

ประโยคทีน่าภาคภูมิใจเอาไว้ ราชาปี ศาจก็เดินไปข้ างหน้ า

8
ของหลิน ชูจิว และมองไปทีนางด้ วยท่าทางทีสูงส่ง แล้ วก็พดู
ขึนราวกับเต็มไปด้ วยความเมตตา "ราชาผู้นีจะให้ โอกาสเจ้ า
มาเป็ นทาสของข้ า"

"ถ้ าข้ าปฏิเสธ?" หลิน ชูจิว พูดขึนในขณะทีจับหน้ าอกทีบาด

เจ็บของเธอ หน้ าตาของราชาปี ศาจดูดรุ ้ ายแถมยังมีดวงตาสี
เลือด แต่ใบหน้ าของหลิน ชูจิวกลับไม่มีร่องรอยของความ
กลัว ดวงตาของเธอสะท้ อนถึงความเงียบทีตายไปแล้ วเท่า
นัน

“ปฏิเสธหรื อ? ทําไม มีใครรอเจ้ าอยู่ทีนันอย่างนันหรื อ?

"ราชาปี ศาจถามในขณะทีชีไปในทิศทางของเมืองหลวง

หลิน ชูจิว ส่ายหัวก่อนจะตอบขึน "ไม่ม!ี " คนเดียวที

9
ห่วงใยเธออยู่ทีนันคือท่านยายของเธอหมิงฮูหยิน แต่เธอเชือ
ว่าแม้ วา่ จะไม่มีเธอ ยายของเธอสามารถมีชีวิตทีดีได้

"ในเมือไม่มีใคร ทําไมเจ้ าถึงไม่อยากไปกับราชาผู้นี?

หากไปกับราชาผู้นีไม่เพียงแต่ไม่มีใครกล้ าทีจะฆ่าเจ้ า แต่เจ้ า
ยังสามารถทําทุกอย่างทีเจ้ าต้ องการได้ ในทังสีแคว้ น" ราชา
ปี ศาจพูดเหมือนตัวเองเป็ นราชาปี ศาจจริ งๆ คําพูดของเขา
เต็มไปด้ วยความยัวยวนและล่อลวง

หลิน ชูจิวส่งรอยยิมปลอมๆ ขึน เธอไม่ต้องการเพิม

ความลึกของบาดแผล แต่เธอก็ไออยู่เป็ นเวลานาน

"ราชาปี ศาจ" หลิน ชูจิวเริ มเปิ ดปากและพูดออกมาทีละ

คํา "ขอบคุณสําหรับความกรุณาของท่าน แต่ตอนนีข้ ามีชีวิต

10
ทีดีแล้ ว ข้ าไม่ต้องการจะไปทีไหนอีก"

เธอไม่ใช่คนโง่ ทําไมเธอถึงจะยอมรับมือจากคนที
บอกว่า "ตามข้ ามา"? เธอจะไปกับเขาทําไม?

แม้ วา่ ผู้ชายคนนีจะช่วยเธอ แต่ใครจะรู้วา่ จะมีเบืองหน้ า

เบืองหลังอยู่หรื อไม่ ใช่ไหม?

เสียวเทียนเหยาคนทีอยู่กบั เธอมานานแล้ ว ยังใช้ เธอ

เป็ นเหยือล่อได้ โดยไม่ลงั เล แล้ วใครจะรู้วา่ ผู้ชายคนนีจะมีจดุ
ประสงค์อืนหรื อไม่? พระเจ้ าเท่านันทีจะรู้คําตอบ

นอกจากนีเธอก็ไม่ต้องการทีจะกลายเป็ นทาส เธอไม่ได้

หลงตัวเอง ถ้ าเกิดผู้ชายคนนีทีชือว่าราชาปี ศาจ รังแกเธอ
11
เธอจะขอความช่วยเหลือจากใครได้

แม้ วา่ เสียวเทียนเหยา จะโหดเหียม เธอก็สามารถใช้

ประโยชน์จากตัวตนของเธอได้ แต่กบั ผู้ชายคนนีมันจะมี
ประโยชน์อะไรทีจะใช้ ได้ จากการเป็ นทาส?

"เจ้ าแน่ใจหรื อว่าเจ้ ามีชีวิตทีดีแล้ ว" ราชาปี ศาจถาม ใน

ขณะทีชีนิวไปทีแผลของนาง

"มันเป็ นเพียงแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้ อยเท่านัน ข้ าจะ

ไม่ตาย" หลิน ชูจิว จงใจพูดขึน แต่ในความเป็ นจริ งเธอรู้วา่
เธอจะตายได้

โชคดีทีเธอล้ มลงไปก่อน ไม่อย่างนันลูกศรจะยิงมาที

12
หัวใจของเธอโดยตรง

ลูกศรยังคงอยู่ในหัวใจของนาง แต่นางกลับคิดว่ามัน
เป็ นเพียงอาการบาดเจ็บเล็กๆเท่านันหรื อ?

ราชาปี ศาจไม่ได้ พาตัวเองเข้ าไปยุ่งอีกต่อไป เขาเพียง

แค่พดู ขึน "เจ้ ามียาหรื อไม่" เนืองจากมีเลือดไหลออกมาก ถ้ า
มันไม่หยุด แม้ วา่ นางจะไม่ตายตอนนี แต่นางก็ตายใน
ระหว่างการช่วยเหลือในภายหลัง

"ข้ ามียา ทําไมหรื อ? ท่านป่ วยหรื อ? "หลิน ชูจิว ไม่

สามารถเข้ าใจผู้ชายตรงหน้ าของเธอได้ ทําไมเขาถึงสนใจ
เธอ? เธอมันใจว่าผู้ชายคนนีและเจ้ าของร่างเดิมไม่ร้ ูจกั กัน
มาก่อน

13
 "เจ้ ากล้ าทีจะล้ อเล่นกับราชาผู้นี หรื อเจ้ าต้ องการทีจะ
ตาย? "ราชาปี ศาจ เปลียนนําเสียงของเขาและคุกเข่าลงไป
ตรงหน้ าของหลิน ชูจิว จากนันเขาก็ยืนมือซ้ ายออกและคว้ า
ไปทีคอของหลิน ชูจิว"ทันทีทีราชาผู้นีกดนําหนักลง คอของ
เจ้ าก็จะหัก"

"เช่นนันก็ทําเลย" หลิน ชูจิว กําลังพนัน เธอพนันว่าชาย

คนนีจะไม่ฆ่าเธอเพราะ ... ...

เธอรู้สกึ ถึงความกังวลในคําพูดของเขา แม้ วา่ เธอจะไม่

เข้ าใจว่าทําไมคนทีมีพลังและน่ากลัวอย่างเขาถึงจะรู้สกึ เช่น
นัน

14
 "เจ้ า ... ... " ราชาปี ศาจเพิมความแข็งแกร่งขึน แต่หลิน
ชูจิวก็เพียงแค่หลับตาลงและรอความตายของเธออย่างสงบ

"ฮึ! ... " ราชาปี ศาจส่งเสียงเย็นขึน และผลักหลิน ชูจิวอ

อกไป "ราชาผู้นีอยู่ในอารมณ์ทีดีในวันนีและจะปล่อยเจ้ าไป"

ราชาปี ศาจเป็ นคนทีเต็มไปด้ วยความโกรธและความ

เกลียดชัง ไม่มีใครกล้ าทีจะถามเขาเมือเขาทําสิงทีเขาต้ อง
ทํา แต่ ... ...

หลิน ชูจิว ไม่ร้ ูจกั นิสยั นีของเขา อย่างไรก็ตาม หลังจาก

ทีนางได้ ยวโมโหเขาแล้
ั ว เขาก็ยงั จะปล่อนนางไปอีกหรื อ? ดัง
นันเขาจึงช่วยไม่ได้ ทีจะสงสัยในตัวเอง แต่น่าเสียดายทีเขา
ไม่มีความตังใจทีจะอธิบายเรื องนี ก่อนจะหันหลังและจากไป

15
ทิงหลิน ชูจิวไว้ ตามลําพัง... ...

เสือสีเลือดของเขาลอยอยู่ในอากาศ เหมือนกับดาวตก
ทีกะพริ บและหายไปอย่างรวดเร็ว !

ราชาปี ศาจเดินจากไปอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ทิง

กลุม่ ผู้คนให้ มองตามหลังเขาอย่างแปลกๆ

--------------------------------------------------------------------

ตอนที 177 : ไม่ตายและผิดหวังมาก

รูปลักษณ์ของราชาปี ศาจ ทําให้ ทกุ คนตกใจเป็ นอย่างมาก

16
เมือเขาหายไปและเป็ นเวลานานกว่าทีทหารองครักษ์ จะ
สามารถฟื นสติและตระหนักถึงตําแหน่งของพวกเขาขึนมาได้
ทหารองครักษ์ รีบตรงเข้ าไปหาหลิน ชูจิว ต่อหน้ าของนาง
พวกเขาก้ มหน้ าลงและถามขึน "หวางเฟย ท่านเป็ นอย่างไร
บ้ างขอรับ?"

ข้ าเป็ นอย่างไรบ้ างนะหรื อ มันเป็ นเรื องดีทีจะมีชีวิตอยู่

หรื อไม่?

"มันใจได้ ข้ ายังไม่ตาย" หลิน ชูจิว รู้ดีวา่ เหตุการณ์ใน

ครังนีไม่มีสว่ นเกียวข้ องกับทหารองครักษ์ เหล่านี แต่เธอก็
ช่วยไม่ได้ ทีจะโกรธ

เมือได้ ยินถึงความไม่พอใจของหลิน ชูจิว ทหารองครักษ์

17
ก็รีบคํานับลง "หวางเฟย เป็ นความผิดของพวกเรา โปรดลง
โทษพวกเราด้ วย"

"ลงโทษพวกเจ้ าหรื อ?" เธอมีคณ

ุ สมบัติอะไรทีจะไปลง
โทษทหารองครักษ์ ของเสียวเทียนเหยา?

แม้ วา่ เธอจะมีคณ

ุ สมบัติทีเหมาะสม แต่เธอก็ไม่สามารถ
ลงโทษพวกเขาได้ เพือปกป้องเธอทหารองครักษ์ จํานวนมาก
ได้ ตายไปแล้ ว ดังนันเธอจะกล้ าไปลงโทษพวกเขาได้ อย่าง
ไร?

"ลืมมันไปเสีย ลุกขึน เรื องนีไม่มีสว่ นเกียวข้ องกับพวก

เจ้ า" หลิน ชูจิว พูดขึนในขณะซ่อนความเศร้ าของเธอเอาไว้

18
 "ขอบคุณความมีนําใจของหวางเฟยอย่างแท้ จริ งขอรับ "
ทหารองครักษ์ หายใจออกมาด้ วยความโล่งอก แต่เมือพวก
เขาเห็นหลิน ชูจิวพยายามอยากหนักทีจะลุกขึน ทหาร
องครักษ์ ก็ลงั เลอยู่ครู่หนึง แต่แล้ วก็ยงั ก้ าวไปข้ างหน้ า"หวา
งเฟย ข้ าจะช่วยพยุงท่านลุกขึนนะขอรับ"

"ช่วยพาข้ าขึนไปบนรถม้ า" หลิน ชูจิว รู้สภาพของเธอ

เป็ นอย่างดี ดังนันเธอจึงไม่ได้ ปฏิเสธ หลังจากลุกขึนแล้ วเธอ
ก็มองไปทีทุกคนทีอยู่บนพืนและถอนหายใจออกมา "ตรวจ
สอบดูวา่ มีคนทียังไม่เสียชีวิตกีคน ข้ ามียาอยู่ทีนีด้ วย "

คนเหล่านีหมดสติไปเนืองจากอาการบาดเจ็บของพวก
เขา พวกเขาไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้ ดังนันระบบ
การแพทย์จงึ ไม่บงั คับให้ เธอรักษา แต่เธอก็ไม่สามารถละเลย
พวกเขาได้
19
 เสียวเทียนเหยาเป็ นคนทีโหดเหียม และมันก็เป็ นความ
ผิดของเสียวเทียนเหยา ทีทําให้ ทกุ คนจบลงแบบนี

"ขอบคุณหวางเฟยอย่างมากขอรับ" ทหารองครักษ์ พดู

ขึน ก่อนจะช่วย หลิน ชูจิวเข้ าไปใกล้ รถม้ า

รถม้ ายังไม่ได้ ถผู ลิกกลับ ดังนันทหารองครักษ์ จงึ ขอให้

เธอรอสักครู่ หลังจากจัดการกับรถม้ าแล้ ว ทหารองครักษ์ ก็
พาหลิน ชูจิวเข้ าไปข้ างใน "หวางเฟย พักผ่อนสักครู่ก่อนนะ
ขอรับ ผู้ใต้ บงั คับบัญชาคนนีจะไปตรวจสอบสภาพของคน
อืนๆ "

ลูกศรของโจวซือ ถือว่าเป็ นอันตรายอย่างมาก ทุกคนที

20
โดนโจมตีจะมีรูอยู่ในร่างกายของพวกเขา แต่ในสภาพของ
หลิน ชูจิวในปั จจุบนั เธอสามารถให้ ยากับพวกเขาได้ เท่านัน

หลิน ชูจิวไม่ร้ ูวา่ ทหารกําลังคิดอะไรอยู่ แต่หลังจากที

ทหารออกไป เธอก็เอาชุดผ่าตัดและยาบางอย่างออกจาก
ระบบการแพทย์ เพือรักษาบาดแผลของเธอ

หลิน ชูจิว รู้วา่ ทหารองครักษ์ เหล่านีจะไม่รบกวนเธอ

โดยทีเธอไม่ได้ มีคําสัง ดังนันเธอจึงตัดเสือผ้ าของเธอ
ออกอย่างกล้ าหาญและเปิ ดเผยหน้ าอกด้ านซ้ ายของเธอ

ปลายลูกศรชีไปทีหัวใจของเธอ เมือพวกเขาเดินทางไป
ตามถนนเธอจะตาย ดังนันเธอต้ องเอาลูกศรนีออกจากร่าง
กายของเธอก่อน แต่ ... ...

21
 เธอจะสามารถทํามันได้ อย่างไร เพราะมีเพียงแค่มือข้ าง
เดียวของเธอทีเคลือนไหวได้ ?

อีกสิงทีสําคัญคือในระหว่างขันตอนการลงมือนีมันจะ
เจ็บปวดมาก โดยทีไม่ใช้ ยาสลบ เธอสามารถทนต่อความ
เจ็บปวดนีได้ หรื อไม่?

"มันน่าเศร้ ามากจริ ง ๆ " หลิน ชูจิว ไม่เข้ าใจจริ งๆ ว่าเธอ

ตกอยู่ในสถานการณ์ทีน่าเศร้ าเช่นนีได้ อย่างไร -

ในขณะทีเอนกายอยู่บนผนังของรถม้ า หลิน ชูจิว มอง

ไปทีหลังคา เธอไม่อยากร้ องไห้ แต่เธอก็ไม่สามารถหยุด
นําตาของเธอจากการไหลลงมาได้

22
 หลังจากนันไม่นาน หลิน ชูจิว ก็ระงับนําตาของเธอ เธอ
ยกมือขึนและเช็ดนําตาทีเหลืออยู่บนใบหน้ าของเธอออก

"หลิน ชูจิว อย่าร้ องไห้ การร้ องไห้ จะไม่ช่วยแก้ ปัญหา

อะไรเลย เธอยังอยู่หา่ งจากเมืองหลวงตังครึงชัวโมง ถนนก็
เป็ นหลุมเป็ นบ่อ บาดแผลของเธอจะแย่ทีสุดและเลวร้ ายที
สุด ก่อนทีเธอจะสามารถไปถึงมือหมอได้ เพือความอยู่รอด
เธอต้ องรักษาตัวเองโดยเร็วทีสุด นอกจากนียังมีผ้ ไู ด้ รับบาด
เจ็บทีกําลังรอเธออยู่ข้างนอก เธอไม่ควรยอมแพ้ ในตอนนี! "

หลิน ชูจิว ปลอบตัวเองซําแล้ วซําอีก จนกว่าเธอจะรวบ

รวมความกล้ าหาญได้ มากพอทีจะดําเนินการกับตัวเองโดย
ไม่ต้องใช้ ยาสลบ

23
แขนซ้ ายของหลิน ชูจิว ได้ รับบาดเจ็บ โชคดีทีกระดูกของ
เธอไม่ได้ ถกู ทําร้ าย ดังนันเธอจึงยังสามารถใช้ มนั เพือใส่ถงุ
มือให้ กบั มือขวาได้

ในขณะทีมือขวาของเธอแตะแผล หลิน ชูจิวก็เห็นแผล

บนหน้ าอกซ้ ายได้ อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามปั ญหาใหญ่
ของเธอก็คือ เธอสามารถขยับมือขวาของเธอได้ เท่านัน หลิน
ชูจิว ไม่ต้องการทําลายหลอดเลือดทีอยู่รอบๆ แต่เป็ นการ
ยากทีจะเอาลูกศรออกด้ วยมือเพียงข้ างเดียว

ชัวขณะ หลิน ชูจิว ก็อยากจะยอมแพ้

เธอไม่มีญาติ เธอไม่มีใครสนใจเกียวกับชีวิตหรื อความ

24
ตายของเธอ อาจจะดีกว่าถ้ าเธอจะตายไปเสีย แต่ ... ...

เธอเสียชีวิตมาแล้ วครังเดียว เธอไม่ต้องการทีจะเผชิญ

กับความตายอีกครัง เธออยากจะมีชีวิตทีดี

"ฉันเพียงแค่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่ทําไมมันถึงทําได้ ยาก

เย็นเช่นนี? "หลิน ชูจิว เริ มรู้สกึ ไม่ดีอีกครัง แต่เธอก็สดู จมูก
และหยุดร้ องไห้

การร้ องไห้ จะไม่ช่วยแก้ ปัญหาอะไร

หลิน ชูจิวสงบตัวเองลงและหยิบเอาปากคีบผ่าตัดออก
มาจากถาดผ่าตัด จากนันเธอก็เริ มตรวจสอบบาดแผลของ
เธอ
25
 หลิน ชูจิวรู้วา่ ลูกศรไม่ได้ กระทบกับเส้ นเลือดใหญ่ของ
เธอ มิฉะนันเธอตายจากการสูญเสียเลือดมากเกินไป อีก
เหตุผลหนึงคือเธอจะไม่มีแรงทีจะจัดการกับตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ลูกศรติดอยู่ใกล้ กบั เส้ นเลือดของเธอ ถ้ า

เป็ นหมอคนอืนๆพวกเขาจะไม่ประสบความสําเร็จ แต่หลิน ชู
จิว มีความมันใจในทักษะของเธอ ดังนันเธอจึงเพิมอัตรา
ความสําเร็จในการมีชีวิตรอดของเธอไปอีก 10%

"แม้ วา่ เธอจะไม่แน่ใจว่าจะประสบความสําเร็จหรื อไม่

เธอก็ต้องทําเว้ นเสียแต่เธอต้ องการจะตาย"

หลิน ชูจิว กระตุ้นตัวเองและสูดลมหายใจเข้ าลึก ๆ

26
ก่อนทีจะตัดเนือ จากนันเธอทําความสะอาดพืนทีรอบนอก
ก่อนทีจะยึดเนือร้ ายของเธอกับปากครี บผ่าตัด แล้ วหลิน ชู
จิว ก็ทําแผลเพิมขึนเพือเปิ ดปากแผลออก

ในกรณีทีไม่มียาชา ความรู้สกึ เจ็บปวดจากการเคลือน

ไหวของเธอดูเหมือนว่าจะไปถึงระดับสูงสุด แต่อย่างน้ อยลูก
ศรก็คลายออกจากแผลเล็กน้ อย หลิน ชูจิว กัดฟั นของเธอ
เมือเหงือของเธอเริ มไหลลงมา หัวใจเธอรู้สกึ เหมือนมันแยก
ออกจากกันด้ วย

"อ่า มันเจ็บมากจริ งๆ!" ริ มฝี ปากของหลิน ชูจิวสัน

สะเทือนขึน หลังเธอแข็ง มือซ้ ายจับกําแพงเอาไว้ แน่น แต่
เธอพยายามอย่างสุดความสามารถเพือให้ มือขวาของเธอ
มันคง เพือให้ เธอสามารถวางตัวถ่างไว้ ในตําแหน่งทีถูกต้ อง
ได้
27
 การใช้ ตวั ถ่าง จะเพิมความเสียหายให้ กบั บาดแผลมาก
ขึน แต่นีเป็ นวิธีทีดีทีสุดเท่านันทีเธอจะสามารถนึกได้ ถ้ าไม่มี
มัน เธอก็จะไม่สามารถดึงลูกศรออกมาได้

หลิน ชูจิว รู้วา่ ขันตอนการดึงลูกศรออกจะเจ็บปวดมาก

เพือไม่ให้ เกิดอาการหมดสติไปจากความเจ็บปวด หลิน ชูจิว
ให้ เวลาตัวเองได้ ผ่อนคลาย

สูดลมหายใจเข้ า ลมหายใจออก ... ... หลิน ชูจิว ยังคง

หายใจเข้ าลึก ๆ และปรับอารมณ์ของเธอ เธอพยายาม
ปลอบตัวเองอีกครังเพือไม่สนใจความเจ็บปวดทีเกิดจาก
บาดแผลของเธอ หลังจากทีเทียนหอมไหม้ ไปครึงหนึงหลิน ชู
จิว ก็สงบลง -

28
 เธอสามารถทําได้ !

เธอถูกเรี ยกว่าศัลยแพทย์อจั ฉริ ยะจากหลายคน เพราะ

มือของเธอเป็ นเหมือนกับมือของพระเจ้ า ดังนันทําไมเธอถึง
จะต้ องพบเจอกับช่วงเวลาทีลําบากเพียงเพราะได้ รับบาด
เจ็บเล็กน้ อยเท่านัน!

หลิน ชูจิว มองและจ้ องไปทีบาดแผลของเธอเอง จาก

นันเธอก็จบั ลูกศรด้ วยมือขวาและดึงมันออกทีละนิดๆ

“อ่า ......”

หลิน ชูจิว เต็มไปด้ วยความเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่กล้ า

29
กะพริ บตา เธอกลัวว่าถ้ ามือของเธอสัน เส้ นเลือดใหญ่ของ
เธอก็จะเสียหาย

"อ่า ... " หลิน ชูจิวยังคงถึงลูกศรออกทีละนิดๆ

โชคดีทีในขณะทีกระบวนการนีไม่มีเส้ นเลือดใดเสียหาย
หลิน ชูจิว รักษาความเสมําของกําลังเอาไว้ ในขณะทีมีเพียง
มือขวาของเธอเท่านันทีสามารถเคลือนไหวได้ ดังนันเธอจะ
ต้ องประสบความสําเร็จ

*ฉึก* ลูกศรถูกดึงออกได้ สําเร็จ อย่างไรก็ตาม ... ...

"อ่าาา... ... " ขณะทีเธอดึงลูกศรออกหลิน ชูจิวก็กรี ด

ร้ องและแทบจะหมดสติ และเนืองจากความดันถูกดึงออก
30
เลือดจึงเริ มพุง่ ออกมาจากบาดแผล หลิน ชูจิวรี บหยิบผ้ าพัน
แผลทีอยู่ข้างๆเธอแล้ วก็กดไปทีบาดแผล แต่ไม่มีผลใด ๆ ...
...

-------------------------------------------------------------------------
-

ตอนที 178 : กําลังเสริ ม

เสียงร้ องอันเจ็บปวดของหลิน ชูจิว ได้ ถึงความสนใจของ

ทหารองครักษ์ พวกเขารู้สกึ กังวลและหยุดทําสิงทีเขากําลัง
ทําอยู่ทนั ที เนืองจากกลัวว่าหลิน ชูจิวจะประสบอุบตั ิเหตุ
พวกเขารี บวิงไปทีรถม้ าและถามขึน "หวางเฟย ท่านเป็ นอะไร
หรื อไม่ขอรับ" โดยปราศจากคําสังของหลิน ชูจิว ทหารก็ไม่

31
กล้ าเข้ าไปข้ างใน

"ไม่มีอะไร" เพราะเธอเจ็บปวดมาก หลิน ชูจิว จึงเกือบ

จะหมดสติ เธอมองไปทียาห้ ามเลือดทีอยู่ใกล้ เท้ าของเธอ
และเตะมัน"นันคือยาห้ ามเลือด โรยไปทีแผลของคนทีได้ รับ
บาดเจ็บ"

ในสถานการณ์ปัจจุบนั ของเธอ เธอไม่มีความสามารถที

จะไปช่วยเหลือผู้อืนได้

"ขอรับหวางเฟย" ทหารรับยามาและนึกถึงบางอย่างขึน
มาได้ "หวางเฟย ผู้ใต้ บงั คับบัญชาได้ สง่ รายงานไปยังเมือง
หลวง อีกไม่นานก็จะมีคนมาช่วยเราแล้ วขอรับ "

32
 "อืมมม" หลิน ชูจิวพูดขึนง่ายๆ เธอไม่ได้ เก็บมันใส่ใจ

เธอจะไม่เชือในตัวเสียวเทียนเหยา เธอจะเชือในตัวเอง
เท่านัน

หลิน ชูจิวสูญเสียเลือดไปมาก ตอนนีเธอรู้สกึ หนาวและ

หมดแรง แม้ วา่ จะรู้วา่ เธอจะยังคงสูญเสียเลือดมากเช่นนีต่อ
ไป แต่เธอก็ไม่สามารถคิดหาทางแก้ ปัญหาได้

มือซ้ ายของเธอแทบจะไม่สามารถขยับได้ เธอทําได้

เพียงสามารถหวังพึงยาห้ ามเลือดอีกชนิดหนึงทีอยู่ในมือขวา
ของเธอเท่านัน

ทันทีทีมือขวาของเธอเคลือนที เลือดก็ไหลออกมาจาก
33
หน้ าอกของเธออีกครัง หลิน ชูจิวสงสัยว่าเธออาจจะตายจาก
การสูญเสียเลือดมากเกินไป

ดังนัน หลังจากวางยาห้ ามเลือด หลิน ชูจิวก็หลับตา

และใส่ผ้าพันแผลบนแผลของเธอ จากนันเธอก็ยงั คงกดมัน
ต่อไป หลิน ชูจิวยืนพิงกําแพงในขณะทีรอให้ แผลของเธอ
หยุดมีเลือดไหลออกมา ... ...

แต่ เปลือกตาของเธอหนักขึนและเธอก็สญ
ู เสียการควบ
คุมร่างกายของเธอ ด้ วยเสียง * ปึ ก * หลิน ชูจิวก็ล้มลงไป ...
...

หนึงวินาที หนึงนาทีเมือเวลาผ่านไปทหารองครักษ์ ทีอยู่

นอกรถม้ าก็ร้ ูสกึ กังวลใจกับหลิน ชูจิว เมือไม่ได้ ยินเสียง

34
เคลือนไหวใดๆ อยู่ข้างใน พวกเขาก็ร้ ูสกึ กังวลมากยิงขึน เจ้ า
หน้ าเดินเข้ าไปใกล้ และเรี ยกขึนไม่กีครัง แต่พวกเขาก็ไม่ได้
ยินคําตอบแม้ แต่คําเดียว

"พวกเราควรจะทําอย่างไร?" ทหารองครักษ์ อีกคนถาม

เพือนของเขาด้ วยความกังวล

"เปิ ดประตูและเข้ าไปดู" ดูวา่ หวางเฟยอาจจะยังไม่ตาย

... ...

"แต่ ... ... หวางเฟย เป็ นผู้หญิง เราจะกล้ าดูได้ อย่างไร?

"นีเป็ นกรณีพิเศษ สถานการณ์ปัจจุบนั เป็ นเรื องเร่งด่วน

"
35
 ทหารองครักษ์ ในทีสุดก็ตดั สินใจทีจะเปิ ดประตู แต่ทนั ที
ทีเปิ ดมันออกพวกเขาก็เห็นสระเลือดและหลิน ชูจิวทีหมดสติ
อยู่

"หวางเฟยตายแล้ วหรื อ" ทหารองครักษ์ อีกคนถามขึน

ในขณะทีทหารองครักษ์ อีกคนเดินไปข้ างหน้ าและวางนิวมือ
ไว้ ใต้ จมูกของหลิน ชูจิว เมือเขารู้วา่ หลิน ชูจิวยังคงหายใจอยู่
เขาก็หายใจออกมาด้ วยความโล่งอก"ยังไม่ตาย หวางเฟยยัง
คงหายใจอยู่ "

แล้ วพวกเราควระทําอย่างไร หวางเฟยสูญเสียเลือดไป

มาก ถ้ ามันไม่หยุด หวางเฟยก็จะตกอยู่ในอันตราย "ทหาร
องครักษ์ อีกคน พูดขึนเต็มไปด้ วยความกังวล

36
 "อาการบาดเจ็บของหวางเฟย อยู่ทีหน้ าอกของนาง เรา
จะกล้ าทําอะไรได้ บ้าง? "

อาการบาดเจ็บของหลิน ชูจิว อยู่ในสถานทีทีผู้ชาย

เหล่านีไม่ได้ รับอนุญาตให้ มองเห็นหรื อสัมผัสได้

“ช่วยชีวิตของหวางเฟย สําคัญมากกว่าอย่างอืน ก่อน

อืนต้ องพลิกตัวหวางเฟยแล้ วเราก็จะโรยยาลงไป "ทหาร
องครักษ์ พดู ขึนด้ วยความตังใจทีจะช่วย ทหารอีกคนหนึง
ลังเลอยู่ครู่หนึง แต่เมือเขากําลังจะก้ าวไปข้ างหน้ าเพือทีจะ
ช่วย เสียงฝี เท้ าของม้ าวิงก็ดงั ขึนจากทิศทางของเมืองหลวง

"ช้ าก่อน มีคนมา บางทีพวกเขาอาจจะเป็ นคนของ

37
ตําหนักเสียวหวังฟู่ ก็ได้ " ทหารยุ่งอยู่กบั การบอกให้ เพือนเขา
หยุดการกระของเขา

"ตกลงเช่นนันก็ไปดูกนั เถอะ" ทหารรี บกระโดดออกมา

จากรถม้ าทันที

เงาของผู้คนทีอยู่บนหลังม้ ายังคงอยู่ไกลสําหรับสายตา
ทีจะสามารถมองเห็นได้ แต่หนึงในนันก็ตะโกนขึน "คนของ
ตําหนักเสียวหวังฟู่ ต้ องการผ่านคนทีไม่เกียวหลบไป!"

"โอ้ เป็ นกําลังเสริ มของพวกเรา กําลังเสริ มของพวกเรา

มาช่วยพวกเราแล้ ว" ทหารเหล่านีไม่คิดว่ากําลังเสริ มของ
พวกเขาจะมาเร็วขนาดนี แต่พวกเขาก็ร้ ูสกึ ยินดีเป็ นอย่างยิง
ทีได้ เห็นพวกเขา

38
กําลังเสริ มนํามาโดยหลิวไป๋ หมออู่ก็มากับเขาด้ วย เพราะ
เสียวเทียนเหยาได้ เตะกระดูกเก่าๆ ของเขาเมือไม่นานทีผ่าน
มานีเอง ตอนนีเขากําลังขีม้ ามาพร้ อมกับหลิวไป๋ แม้ วา่
กระดูกเก่าๆของเขากําลังเจ็บปวด

"นันคือคุณชายหลิวไป๋ คุณชายหลิวไป๋ มาช่วยหวางเฟย

แล้ ว "เมือทหารองครักษ์ เห็นว่าใครเป็ นคนทีขีม้ าใกล้ เข้ ามา
เขารู้สกึ โล่งใจมากขึน

มีเพียงหกคนเท่านันทีสามารถต่อสู้ได้ ถ้ าคนทีใกล้ เข้ า

มาเป็ นศัตรูและไม่ใช่กําลังเสริ ม พวกเขาจะมีเพียงจุดจบ
เดียวเท่านันและนันคือความตาย

39
 ม้ ายังไม่หยุด แต่ทหารองครักษ์ ก็เดินเข้ าไปหาแล้ ว"คุณ
ชายหลิวไป๋ คุณชายหลิวไป เร็วเข้ าเถิด ... ... แล้ วหมออยู่ที
ไหนขอรับ? หวางเฟยตกอยู่ในอันตราย นางเสียเลือดไปมาก
"

คนทีนอนอยู่บนพืนดินอยู่ในสภาพทีร้ ายแรงกว่าหลิน ชู
จิว แต่ ... ...

หลิน ชูจิว เป็ นหวางเฟยของตําหนักเสียวหวังฟู่ ดังนัน

ไม่วา่ นางจะอยู่ในสภาพทีรุนแรงหรื อไม่ก็ตาม หมอจะต้ อง
ตรวจสภาพของนางก่อน ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนีนางกําลังจะ
ตายจริ งๆ

"หมออู่ ลงไป" หลิวไป๋ ไม่ได้ ตอบคําถาม ตรงกันข้ ามเขา

40
กระโดดลงไป ในนขณะทีแบกหมออู๋เอาไว้ ด้วยแขนข้ างขวา
ของเขา

"อ๊ ะโอ้ ... " หมออู๋ร้องออกมา เมือเขาลงไปถึงพืนเท้ า

ของเขาอ่อนลงและสันคลอนอย่างไม่น่าเชือ ถ้ าไม่ใช่เพราะ
หลิวไป๋ คว้ าคอเสือของเขาเอาไว้ เขาก็คงจะล้ มลงกับพืน
นานแล้ ว "ปล่อยข้ า ปล่อยข้ า เจ้ าเด็กคนนีเจ้ าไม่ร้ ูหรื อว่าเจ้ า
กําลังทําอะไรอยู่? "

หมออู๋ยืนแขนออกไปและชีนิวไปทีหลิวไป๋ "เจ้ าเด็กคนนี

ถ้ าเจ้ าทําให้ ข้าสําลักจนตาย แล้ วใครจะไปช่วยหวางเฟย ถ้ า
สิงทีไม่ดีเกิดขึนกับหวางเฟย เจ้ าก็จะเดือนร้ อนไปด้ วย! "

หลิวไป๋ คลายการจับกุ้มของเขาลงและพูดขึนอย่างเย็น

41
ชา "ท่านควรจะรี บเข้ าในตอนนีเลย หากมีอะไรเลวร้ ายเกิด
ขึนกับหวางเฟย ท่านก็จะเดือนร้ อนไปด้ วยเช่นเดียวกัน "

"เจ้ าข่มขู่ข้าหรื อ?" หมออู๋มองไปทีหลิวไป๋ แล้ วหลิวไป๋ ก็

พูดขึน "ข่มขู่ทา่ นหรื อ?ข้ าจะทํา ... เช่นนันได้ อย่างไร?"

"เจ้ า เจ้ า เจ้ า ... ... มีทศั นคติทีไม่ดีตอ่ หวางเฟย แถม

เจ้ ายังไม่ร้ ูวิธีเคารพผู้สงู อายุอีก" หมออู๋พดู ขึนด้ วยความโกรธ

"พอได้ แล้ ว ทิงมันไปก่อน หวางเฟยกําลังรออยู่ ไปช่วย

นางได้ แล้ ว "หลิวไป๋ พูดขึน แล้ วชีนิวไปทีเลือดใต้ รถม้ า" มี
เลือดไหลออกมามากเช่นนี ครังนีหวางเฟยอาจจะไม่รอดก็
ได้ "

42
 "รอสักครู่ ให้ ข้าได้ ตงสติ
ั ของข้ าก่อน" หมออู๋พดู ขึน แน่
นอนว่าสิงสําคัญคือต้ องช่วยคน แต่ปัญหาคือหัวใจของเขา
กําลังเต้ นอย่างรวดเร็ว ในขณะทีมือและเท้ าของเขารู้สกึ ชา
ไปหมด การช่วยชีวิตผู้คนในสภาพนีจะทําให้ เกิดปั ญหามาก
ขึนเท่านัน

"ท่านคงต้ องรี บแล้ ว ถ้ าหวางเฟยเสียชีวิตไปเพราะถูกยิง

ด้ วยลูกธนูสามดอกของโจวซือ หวางเย่จะไม่ปล่อยท่านไป
"หลิวไป๋ เตือนขึนอีก

หมออู๋ไม่ไว้ หน้ าหลิวไป๋ แม้ แต่น้อย ก่อนจะพูดขึน "ถ้ า

เจ้ าห่วงใยเกียวกับชีวิตของหวางเฟยจริ งๆ เช่นนันพวกเจ้ าก็
ไม่ควรจะทําเช่นนีตังแต่แรก!"

43
 ไม่มีใครสามารถคิดได้ ก่อนหน้ านี แต่หลังจาก
เหตุการณ์เหล่านีเกิดขึน ใครจะไม่เข้ าใจมันได้ อย่างไร?

หวางเย่ปล่อยให้ หวางเฟย ออกไปข้ างนอกเพือใช้ นาง

เป็ นเหยือ แม้ จะรู้วา่ จะมีอนั ตราย หวางเหย่ก็ยงั คงปล่อยให้
นางไป ดังนันถ้ าหวางเฟยเสียชีวิตในวันนีก็เป็ นความผิดของ
หวางเย่ ของพวกเขา มันไม่มีอะไรเกียวข้ องกับเขาไม่ใช่หรื อ?

"มันจะดีทีสุดทีจะไม่พดู ถึงเรื องนี มิฉะนัน ... ... "หลิวไป๋

ไม่ได้ พดู ให้ จบ แต่ความหมายก็เห็นได้ ชดั

หมออู๋ลดศีรษะของเขาลงและเงียบไป ... ...

ดี เขายอมรับว่าเขากลัว
44
 หลังจากหายใจเข้ าลึก ๆ หมออู๋ก็ดืมนํา จากนันเขาก็
เดินไปทีรถม้ า อย่างไรก็ตาม ก่อนทีจะเดินเข้ าไปในรถม้ า
เขาก็จําคําพูดของหลิน ชูจิวได้ "ในฐานะหมอเราต้ องทํา
ความสะอาดตัวเองอยู่ตลอดเวลา มิเช่นนันเราจะทําให้
สภาพของผู้ป่วยแย่ลงเท่านัน”

ก่อนทีจะเดินเข้ าไปในรถม้ า หมออู๋ได้ ถอดเสือคลุมสีเทา

ของเขาและเช็ดใบหน้ าของเขาด้ วย เขาใช้ นําทีเหลือในการ
ทําความสะอาดใบหน้ าและมือของเขา จากนันเขาก็เข้ าไป
ในรถม้ า

หมออู๋ร้ ูวา่ หลิน ชูจิว อยู่ในสภาพทีไม่ดี แต่หลังจากที

เห็นสระเลือด เขาก็ร้ ูวา่ นางไม่ได้ อยู่แค่ในสภาพทีไม่ดีเท่านัน

45
แต่คอ่ นข้ างแย่มาก

"หวางเฟยท่านยังไม่ตายใช่ไหม?" หมออู๋ร้ ูสกึ เสียใจมาก

เขายืนมือออกและวางนิวของเขาไว้ ใต้ จมูกของ หลิน ชูจิว ...
...

-------------------------------------------------------------------------
-------------

ตอนที 179 : คนโหดร้ าย

ยังหายใจอยู่!

46
 นางยังมีชีวิตอยู่ นางยังไม่ตาย!

หมออู๋ ถอยลมหายใจออกมาด้ วยความโล่งอกและหัน

ร่างของหลิน ชูจิวกลับมา เมือทําเช่นนีเขาจะสามารถตรวจ
สอบแผลของนางได้ อย่างถูกต้ อง

"เอ๊ ะ หวางเฟย ดึงลูกศรออกด้ วยตัวเองเลยหรื อ?" หมอ

อู๋จ้องมองไปทีหลิน ชูจิว ด้ วยสายตาทีเปิ ดกว้ างเพราะความ
ทึง

ผู้หญิงคนนีไม่เหมือนผู้หญิงเลยแม้ แต่น้อย ทําไมนางถึง

ได้ โหดร้ ายกับตัวเองเช่นนีอย่างไร?

หมออู๋เป็ นหมอ เขามักจะทําการรักษาให้ กบั ทหารของ

47
ตําหนักเสียวหวังฟู่ อยู่เสมอ เขารู้อย่างชัดเจนว่าการดึงลูกศร
ออกให้ กบั ผู้ป่วยมันเจ็บปวดแค่ไหน โดยเฉพาะอย่างยิงถ้ าผู้
ป่ วยมีสติ แล้ วมันจะเลวร้ ายแค่ไหนถ้ าเจ้ าต้ องดึงมันออก
ด้ วยตัวเอง

แถมมืออีกข้ างของเจ้ ายังได้ รับบาดเจ็บ แต่เจ้ ายังต้ อง

ทํามันคนเดียวอีก

เจ้ ายังต้ องพยายามตัดเนือของตัวเองด้ วยมีด ถ้ าเจ้ าตัด

มันผิดทีล่ะ? ในสภาพนี เจ้ าไม่สามารถแน่ใจเกียวกับ
ตําแหน่งของมันได้ เลย แต่เจ้ าก็ไม่ลงั เล

"โอ้ ท่านและหวางเย่เป็ นคูท่ ีสมบูรณ์แบบทีสุด" หมออู๋

พูดขึนด้ วยอารมณ์ของเขา คนทีเข้ ามาอยู่ในตําหนักเสียว

48
หวังฟู่ ไม่ใช่คนธรรมดา หวางเย่และหวางเฟย เป็ นตัวอย่างที
ดี พวกเขาทังสองโหดร้ ายกับตัวเองมากจริ งๆ

"ท่านได้ ทําส่วนทียากทีสุดสําเร็จแล้ ว ข้ าก็จะทําส่วนที

เหลือเอง" หมออู๋มองไปทีบาดแผลของหลิน ชูจิว แผลถูก
จัดการได้ อย่างสมบูรณ์แบบ เลือดเกือบจะหยุดไหลแล้ ว ดัง
นันเขารู้สกึ โล่งใจ

ทักษะทางการแพทย์ของหวางเฟย ยิงใหญ่กว่าเขามาก
จริ งๆ เขาสามารถจัดการกับส่วนทีเหลือได้ ซึงเป็ นเรื องทีง่าย
มาก

แต่ แน่นอนสําหรับหน้ าอกซ้ ายของหลิน ชูจิว หมออู๋พดู

กับตัวเองว่าเขาไม่เห็นอะไรทังนัน

49
 เขาไม่ใช่คนวิปริ ต ถ้ าเขาแต่งงาน ลูกหลานของเขาจะ
อายุเท่า ๆ กับหลิน ชูจิว นอกจากนีเขายังได้ ทําการรักษาผู้
ป่ วยมาตลอดทังปี ดังนันหมออู๋จงึ ไม่มีการเลือกปฏิบตั ิเกียว
กับเรื องทางเพศ

และเหมือนกับทีหลิน ชูจิวเคยพูดเอาไว้ ตราบใดทีมีคน

ป่ วยหมอก็จะต้ องรักษาผู้ป่วยโดยไม่คํานึงถึงเรื องเพศ ดังนัน
จะมีอวัยวะส่วนไหนทีหมอไม่เคยเห็น?

หมออู๋ได้ เห็นชุดผ่าตัดทีหลิน ชูจิว ได้ ใช้ ไป

ชุดผ่าตัดมีอปุ กรณ์ครบครัน มีเครื องมือผ่าตัดสําหรับ

การผ่าตัดขนาดย่อย นํายาลางแผลและทีเย็บแผล

50
 หมออู๋ถกู ฝ่ ามือด้ วยแอลกอฮอล์และใส่ถงุ มือผ่าตัด เขา
กําลังวางแผนทีจะทําการผ่าตัดบาดแผลและเย็บแผลให้ กบั
หลิน ชูจิว

อย่างไรก็ตาม เมือเทียบกับหลิน ชูจิว ทักษะการเย็บ

ของหมออู๋ ยังเป็ นสิงทีน่าเกลียดมาก แต่ในสถานการณ์เช่น
นีการเย็บเป็ นสิงทีต้ องทํา ดังนัน ... ...

"หวางเฟย ข้ าจะเย็บแผลของท่าน แต่ทกั ษะการเย็บ

ของข้ ามันจะน่าเกลียดมาก แต่มนั จะไม่สง่ ผลต่อกระบวน
การรักษา ถ้ าท่านคิดว่ามันจะทําให้ เกิดเป็ นแผลเป็ นบนร่าง
กายของท่าน ท่านก็สามารถขอให้ หวางเย่ นํายากําจัดรอย
แผลเป็ นมาจากในวังได้ "

51
 * ฉึกๆ * เมือเข็มเย็บไปทีเนือสดๆ ของหลิน ชูจิว แผล
ของเธอก็เริ มประสานเข้ าด้ วยกัน

ในระหว่างกระบวนการบาดเย็บแผลบาดสดๆนี หมออู๋
ไม่ฉีดยาระงับความรู้สกึ ให้ กบั หลิน ชูจิว การใช้ ยาระงับ
ความรู้สกึ จะทําให้ ร่างกายรู้สกึ มึนงงและไม่ร้ ูสกึ เจ็บปวด

อย่างไรก็ตาม เมือหมออู๋ รู้วา่ หลิน ชูจิวดึงลูกศรออก

จากตัวเองก่อนหน้ านี เขาก็คิดว่าหลิน ชูจิวไม่กลัวความเจ็บ
ปวด ดังนันเขาจึงไม่ฉีดยาระงับความรู้สกึ ให้ กบั นาง

หลิน ชูจิว รู้สกึ ผิดปกติ แต่เธอก็ยงั ไม่ตาย ดังนันเมือ

หมออู๋ดําเนินการดัดแปลงบาดแผลของเธอ เธอก็มีสติ แต่

52
เธอก็ไม่สามารถลืมตาและพูดออกมาได้

ความเจ็บปวดเกิดขึนอย่างต่อเนือง ร่างกายของหลิน ชู
จิว เริ มสันด้ วยความเจ็บปวด ฟั นของเธอเริ มกัดเข้ าด้ วยกัน
หลิน ชูจิว ต้ องการตะโกนไปทีบอกหมออู๋ เจ้ าไม่เห็นยาระงับ
ความรู้สกึ ในชุดผ่าตัดหรื ออย่างไร? เจ้ าไม่สามารถใช้ มนั เพือ
ข้ าได้ เลยหรื อ?

ข้ าเป็ นมนุษย์ ไม่ใช่พระเจ้ า ถ้ าเจ้ าเป็ นมนุษย์เจ้ าก็จะ

รู้สกึ เจ็บปวด

"เจ็บ ... ... " หลิน ชูจิว เต็มไปด้ วยเหงือและเลือด เมือ

ริ มฝี ปากของเธอขยับและพูดขึนโดยไม่ร้ ูตวั

53
 "เอ๊ ะ หวางเฟย ท่านฟื นแล้ วหรื อ?" เมือหมออู๋ได้ ยินเสียง
ของหลิน ชูจิวเขาก็หยุดลงทันที จากนันเขาก็เอาผ้ าสะอาด
มาและเช็ดเหงือให้ กบั หลิน ชูจิว ก่อนจะปลอบนางขึน "หวา
งเฟย อดทนอีกหน่อยมันจะจบในเร็วๆ นี"

หลังจากพูดเช่นนัน หมออู๋ก็ไม่ได้ สนใจหลิน ชูจิวอีกต่อไป

และเพียงเย็บผลของเขาต่อไปเท่านัน

"อ่า ... ... เจ็บ" หลิน ชูจิว สันระทวยด้ วยความเจ็บปวด

เธอกัดริ มฝี ปากและมันก็เริ มมีเลือดออกมา นําตาก็ไหลออก
มาจากดวงตาทีละข้ างๆ แต่เพราะใบหน้ าของเธอปกคลุมไป
ด้ วยเลือด นําตาของเธอจึงถูกย้ อมด้ วยสีแดง

เขาไม่เห็นว่าเธอกําลังจะตายเพราะความเจ็บปวดหรื อ

54
อย่างไร? หมออู๋เป็ นหมอหรื อคนขายเนือ?

"เราจะเสร็จแล้ ว เราจะเสร็จแล้ ว เราจะเสร็จในเร็วๆ นี"

เมือได้ ยินเสียงหลิน ชูจิว ร้ องไห้ หมออู๋ก็ร้ ูสกึ ประหม่า เหงือ
โผล่ขนมาบนหน้
ึ าผากของเขา แต่เขาไม่กล้ าเช็ดมันก่อน

นีเป็ นครังแรกทีหมออู๋ ทําแผลด้ วยเทคนิคเดียวกับหลิน

ชูจิว ลึกเข้ าไปในหัวใจเขารู้สกึ กระวนกระวายและไม่แน่ใจ ...
...

ใครจะรู้วา่ เป็ นเพราะคําพูดของหมออู๋ทีทําให้ หลิน ชูจิว

สบายใจหรื อเพราะความเจ็บปวดทีทําให้ หลิน ชูจิวสงบลง
แต่เมือหลิน ชูจิว ไม่ได้ พดู อะไรออกมาแม้ แต่คําเดียว หมออู๋
ก็สงบลง

55
 "ข้ าเหนือยมากจริ งๆ" หลังจากจัดการกับทุกอย่างเสร็จ
หมออู๋ก็พบว่ามือของเขาปวดมาก

"สิงนีต้ องการการออกกําลังกายจริ งๆ" หมออู๋ลบู มือและ

เช็ดใบหน้ าของเขา

ตอนนีแผลของหลิน ชูจิว ได้ รับการเย็บแล้ ว หมออู๋เพียง

แค่ต้องใส่ยาและทําแผล คราวนีเขาทําได้ ดีมาก

หลังจากทําแผลให้ หลิน ชูจิว หมออู๋ก็ได้ มองหาผ้ าห่ม

และปกคลุมร่างกายของหลิน ชูจิวเอาไว้ จากนันเขาก็ลงจาก
รถม้ าและไปพบหลิวไป๋ "บาดแผลของหวางเฟย ได้ รับการ
ดูแลแล้ ว แต่นางเสียเลือดมากเกินไป ร่างกายของนางจึง

56
อ่อนแอมาก ข้ าไม่มียาทีถูกต้ อง ดังนันต้ องรี บส่งหวางเฟย
กลับไปทีเมืองหลวงโดยเร็วทีสุด”

หมออู๋ดเู ป็ นกังวลมาก แผลของหลิน ชูจิว มีขนาดใหญ่

มาก เขาไม่ร้ ูวา่ มันจะเน่าหรื อไม่

นอกจากนีนางยังเสียเลือดมาก เขาไม่ร้ ูวา่ จะใช้ เวลา

นานแค่ไหน ก่อนทีนางจะกลับมาเป็ นปกติ

"ท่านทําเสร็จเร็วมาก?" หลิวไป๋ มองหมออู๋ด้วยความตก

ตะลึง

เขาได้ ยินจากเหล่าทหารว่าหลิน ชูจิวโดนลูกศร และมัน

ก็ติดอยู่ทีหน้ าอกของนาง
57
 "เมือข้ าเข้ าไป หวางเฟย ก็ได้ ดงึ ลูกศรออกมาแล้ ว ข้ า
เพียงแค่ใส่ยาและทําแผลเท่านัน"หมออู๋ คิดว่าการกระทําที
กล้ าหาญของหลิน ชูจิว ต้ องเป็ นทีรู้จกั กันโดยทัว

ด้ วยเหตุนีพวกเขาจะได้ ไม่ดถู กู นางอีก

ไม่วา่ จะเป็ นชายหรื อหญิง ตราบใดทีพวกเขามีความ

เหียมโหด คนจะกลัวและเคารพพวกเขา

หลิวไป๋ ถึงกับกลัวจริ งๆ "หวางเฟย โหดร้ ายมากจริ งๆ"

หวางเย่คงจะไม่ต้องทนทุกข์ใช่ไหม?

"หวางเฟยเป็ นผู้หญิงทีแปลก นางและหวางเย่เหมือน

58
กัน แม้ วา่ ร่างกายของพวกเขาไม่แข็งแรง หัวใจของพวกเขา
แข็งแรงมาก ดี ไม่จําเป็ นต้ องพูดเรื องนีอีกต่อไป เจ้ าไป
จัดการให้ คนส่งหวางเฟยกลับไปทีเมืองหลวง ข้ าจะอยู่รักษา
คนเจ็บคนอืนๆ" แม้ วา่ มือของหมออู๋จะปวด แต่เขารู้วา่ คนอืน
ๆ ต้ องการความช่วยเหลือจากเขา

หลิวไป๋ ถอนหายใจและพูดขึน "จะมีเพียงไม่กีคนทีจะ

รอดชีวิต"

"แม้ วา่ จะมีน้อยมาก แต่ข้าก็จะต้ องช่วยชีวิตพวกเขา"

ในฐานะหมอระหว่างชีวิตและความตาย เขาจะรู้สกึ ท้ อแท้ ไม่
ได้

หลิวไป๋ พยักหน้ า"เอาล่ะ ข้ าจะส่งหวางเฟยกลับไป และ

59
จะทิงคนสองสามคนเพือทีจะปกป้องท่าน "

"ตกลง เจ้ าควรจะไปตอนนีเลย สถานการณ์ของหวา

งเฟย เป็ นเรื องเร่งด่วน เจ้ าต้ องไม่ลา่ ช้ าอีกต่อไป ถนนเป็ น
หลุมเป็ นบ่อ ดังนันระวังอย่าให้ แผลของหวางเฟยเปิ ด"หมออู๋
เตือนขึนด้ วยความเป็ นกังวล

หลังจากตรวจสอบรถม้ าของหลิน ชูจิวแล้ ว หลิวไป๋ ก็

ตัดสินใจทีจะส่งหลิว ชูจิวกลับไปทีเมืองหลวงกับมัน

การขีม้ าไม่ปลอดภัยสําหรับนาง

เมือหลิวไป๋ พร้ อมแล้ ว เขาตะโกนขึน "ออกเดินทางได้ !"

60
 รถม้ าเดินหน้ าไปอย่างช้ าๆ และเนืองจากหลิน ชูจิว ได้
รับบาดเจ็บคนขับรถม้ าจึงไม่กล้ าเร่งความเร็ว ..

"ในทีสุดก็ปลอดภัยทีจะจากไปแล้ ว!"

เมือเห็นม้ าและรถม้ า หายไปในระยะทางถนนทีไกล

ออกไป ในบริ เวณทีมืด เงาทีมีดวงตาสีแดงเลือดก็หนั หลัง
จากไป...

-------------------------------------------------------------------------
--------------

61
ตอนที 180 : สามวัน หวางเย่ไม่ร้ ูสกึ ผิด

หลิน ชูจิว ไม่ร้ ูวา่ เธอกลับมาทีตําหนักเสียวหวังฟู่ ได้ อย่างไร

แต่เมือเธอตืนขึนมาเธอก็อยู่ในห้ องของเธอแล้ ว และเธอได้
เห็นสาวใช้ สองคนทีไม่ค้ นุ เคยอยู่ด้วย

เมือสาวใช้ สองคนเห็นเธอตืนขึนมา พวกนางก็ตะโกน

ขึนด้ วยความปิ ติยินดี "หวางเฟย ท่านฟื นแล้ ว นีเป็ นเรื องทีดี
จริ งๆ! ฉิวฮี รี บไปบอกหวางเย่วา่ หวางเฟยฟื นแล้ ว"

หญิงสาวร่างอวบพูดขึน ในขณะทีหญิงสาวทีบอบบาง
หันหลังและวิง ผ่านประตูไป แล้ วหลิน ชูจิวก็ ได้ ยินเสียงทีมี
ความสุขพูดขึน "หวางเย่ หวางฟื นแล้ วเจ้ าค่ะ!"

62
 ดูเหมือนว่าเสียวเทียนเหยาจะไม่ได้ กลับไปทีเรื อนด้ าน
หน้ าของเขา แต่กลับอาศัยอยู่ห้องถัดจากเธอไป

น่ารํ าคาญจริ งๆ

เมือหลิน ชูจิว ตืนขึนมา สิงแรกทีเธอได้ เรี ยนรู้ก็คือเสียว

เทียนเหยา ยังคงอาศัยอยู่ในเรื อนของเธอ ด้ วยเหตุนีเธอจึง
ช่วยไม่ได้ ทีจะยิมอย่างเยาะหยันขึน

เช่นเดียวกับก่อนหน้ า เธอเลือกทีจะไม่เก็บมันไปใส่ใจ

หลิน ชูจิว หลับตาเพือผ่อนคลายความคิดของเธอ เมือ

เธอลืมตาของเธอขึนมาอีกครัง เธอก็ริเริ มทีจะพูดคุยกับสาว
ใช้ ทียืนอยู่ข้างเตียงของเธอ “ขอนําให้ ข้าสักแก้ ว"
63
 "เจ้ าค่ะหวางเฟย" หญิงสาวร่างอวบพร้ อมกับหน้ าแตง
โมทีมีเสน่ห์คือซุนฮี นางมีใบหน้ าทีงดงามมาก อย่างไรก็ตาม
นางทํางานอย่างขยันขันแข็งและรวดเร็ว นางไม่ได้ พดู อะไร
อีก นางเพียงแค่หยิบช้ อนขนาดเล็กมาและพูดขึน "หวางเฟย
ท่านหมออู๋กล่าวว่าเพราะท่านได้ รับบาดเจ็บสาหัส ดังนัน
ท่านจึงไม่ควรลุกขึน บ่าวจะป้อนท่านเองนะเจ้ าค่ะ"

หลิน ชูจิว รู้สภาพของเธอเองดี เธอไม่ต้องการทีจะ

บังคับตัวเอง ดังนันเธอจึงพยักหน้ าและเพียงแค่สนุกกับการ
บริ การของสาวใช้ ร่างอวบเท่านัน

หลังจากดืมนําไปหนึงแก้ วแล้ ว หลิน ชูจิวก็ร้ ูสกึ ว่าความ

กระหายของเธอได้ ลดลงบ้ างแล้ ว แต่เธอก็ยงั รู้สกึ ว่าลําคอ
ของเธอยังแห้ งอยู่ สาวใช้ ร่างอวบจึงเทนําใส่แก้ วอีกแก้ วหนึง
64
และป้อนให้ กบั หลิน ชูจิว และในขณะทีดืมนําอยู่นนหมออู
ั ๋ก็
เข้ ามา

"ข้ าได้ ยินจากหวางเย่วา่ หวางเฟยฟื นแล้ ว เป็ นความจริ ง

หรื อ? "หมออู๋ถามขึนด้ วยนําเสียงทีเต็มไปด้ วยพลัง

สาวใช้ ร่างอวบหันมาและพูดขึน "หมออู๋ ลดเสียงของ

ท่านลงหน่อย หวางเฟยเพิงจะฟื น"

"ข้ ารู้ๆๆ ว่าหวางเฟยเพิงจะฟื น" เมืออู๋ ได้ ยินว่าหลิน ชู

จิวฟื น เขาก็มีความสุขมาก

"หวางเฟย ท่านเป็ นอย่างไรบ้ าง?" หมออู๋ถามหลิน ชูจิว

จากนันเขาก็ดงึ เก้ าอีมาและนังลงไปถัดจากขอบเตียง
65
 หลิน ชูจิว พยายามขยับแขนและพูดขึนด้ วยความเจ็บ
ปวด "ไม่ดีเท่าไหร่" บาดแผลของเธอเจ็บมาก จนเธอไม่
สามารถเคลือนไหวได้

"โอ้ ไม่ดีขนาดไหน? ขอข้ าตรวจดูหน่อย "หมออู๋เริ ม

กังวล เขารี บตรวจสอบชีพจรของหลิน ชูจิว หลังจากนาที
ผ่านไป เขาก็พดู ขึน "โชคดีทีท่านไม่มีไข้ แต่เนืองจากท่าน
เสียเลือดไปมากจนทําให้ ร่างกายของท่านอ่อนแอมาก หลัง
จากช่วงเวลาหนึงท่านก็จะไม่เป็ นไรแล้ ว "

"อืมมม" หลิน ชูจิวไม่จําเป็ นต้ องตรวจสอบสภาพของตัว

เอง เธอรู้ดี แผลของเธอยังคงเจ็บปวดอยู่มาก แต่หมออู๋ไม่
สามารถแก้ ปัญหานีได้

66
 แล้ ว หลิน ชูจิวก็ถามขึน "ข้ าหมดสติไปนานแค่ไหน?"

"สามวัน ท่านไม่ได้ ตืนขึนมาถึงสามวัน หวางเย่เป็ นห่วง

สภาพของท่านจนแทบจะล้ มป่ วย เขาไม่ได้ หลับเลยแม้ แต่
น้ อย "หมออู๋นกึ ถึงเสียวเทียนเหยา เพือทีจะดูแลหลิน ชูจิว
เขาไม่ได้ หลับเป็ นเวลาสองวัน แต่หมออู๋ร้ ูวา่ เสียวเทียนเหยา
สมควรจะได้ รับมัน

"จริ งๆ หรื อ?" หลิน ชูจิวยิมแล้ วก็พดู ขึน นําเสียงเต็มไป

ด้ วยความเย้ ยหยัน "ข้ าฟื นขึนมาและไม่ได้ ตายไป หวางเย่คง
จะต้ องผิดหวังอย่างมาก ใช่ไหม?"

ดวงตาของหมออู๋กะพริ บวูบวาบขึน แล้ วจู่ๆ เขาก็พดู ขึน

67
"ท่านพูดอะไร? เมือท่านฟื นขึนมา หวางเย่ก็คือคนทีมีความ
สุขทีสุด "

หมออู๋ร้ ูสกึ เหมือนกับว่าหลิน ชูจิว ดูเหมือนจะรู้ทกุ อย่าง

"ใช่" หลิน ชูจิวพยักหน้ า "ข้ าแน่ใจว่าเขาจะมีความสุข

เพราะเขาจะได้ ไม่ต้องรู้สกึ ผิด แต่ก็ช่างเถอะ ไม่วา่ ข้ าจะอยู่
หรื อตาย มันก็ไม่สําคัญกับเขาอยู่แล้ ว "

ก็เหมือนกับเรื องขององค์หญิงฟูอาน เธออาจจะไม่ตก

อยู่ในกับดักของนาง แต่มนั ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะไม่ได้
รับความเสียหายใดๆ ?

-------------------------------------------------------------------------
68
-

69
ตอนที่ 181 : จากไป (PART 2)
"ขาจําไดวาในสินสอดทองหมั้นของขา ขามีที่ดินอยูนอก
เมืองหลวง อยูในจวงจื่อ" ที่ดินในจวงจื่อ ไมไดถูกจัดการโดยหลิน
ฟูเหริน มันเปนสินสอดทองหมั้นของมารดาทางสายเลือดของ
หลิน ชูจิ่ว ที่ดินถูกตั้งชื่อตามเธอ ดังนั้นหลินฟูเหรินจึงไมสามารถ
แตะตองได

"หวางเฟย ทานตองการที่จะพูดวา ทานตองการไปที่จวงจื่อ

เพื่อพักฟนหรือขอรับ" มันไกลเกินไปจากเมืองหลวง หวางเยจะ
เห็นดวย?

“อืม”

“เชนนั้น ขาจะไปขอถามหวางเย”หมออูเดินทางกลับไป
และมาเพื่อรายงานจนกวาหลิน ชูจิ่ว จะไดยินคําตอบที่เธอ
ตองการ "ไมเปนไร นางสามารถไปไดในชวงบายนี้ แตนางตองนํา
ทหารของเสี่ยวหวังฟูไปดวย"

"แนนอน" แมวาเธอจะปฏิเสธก็ตาม เสี่ยวเทียนเหยา ก็จะ

สงคนไปแอบดูเธอ ... ... ไมใชเพื่อปกปองเธอ ดังนั้นดีกวาที่จะไม
พูดคุยเรื่องนี้อีก

เรื่องทั้งหมดในที่สุดก็เรียบรอย หมออูรูสึกโลงใจและพูดขึ้น
"หวางเฟยขาจะไปกับทาน เพื่อดูแลอาการบาดเจ็บของทาน"
แมวาเขาจะหวงใยกับคนที่ไดรับบาดเจ็บที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู แต
เขาก็เปนกังวลกับหลิน ชูจิ่ว มากกวา

“ไม ขาสามารถดูแลตัวเองได" แผลของเธอถูกเย็บแลว เธอ

เพียงแคตองใสยาเทานั้น "เจินจู และคนอื่น ๆ ละ?"

ในความเปนจริงเมื่อเธอตื่นขึ้นนี่เปนสิ่งแรกที่เธออยากจะ
ถาม แต ... ...
 เธอไมกลา!

ลูกศรของโจวซื่อนั้น รุนแรงมาก มันทะลุผานเจินซู และ

รางกายของคนอื่นๆ มาได ถาพวกเขาไมไดรับการรักษาให
ทันเวลาพวกเขาอาจจะตายได

"สาวใชทั้งสี่คนนั้นโชคดีที่ไมตาย แต ... ... ทหารคุมกันสาม

คนแรกเสียชีวิต "หมออูถอนหายใจ แตไมนานเขาก็ไดเปลี่ยน
หัวขอ" เรื่องนี้เกี่ยวกับชีวิตและความตาย อยาไดเก็บไปใสใจ "

ไดยินวาสี่สาวใชไมไดตาย หลิน ชูจิ่วก็รูสึกมีความสุข แต

เมื่อเธอไดยินวามีสามผูคุนกันเสียชีวิตเธอรูสึกโกรธ

"ครอบครัวของพวกเขา ... ... กอนที่ขาจากไป ขาจะสงเงิน

จํานวนหนึ่งให" หลิน ชูจิ่ว รูวาเสี่ยวเทียนเหยา จะใหเงินบํานาญ
กับครอบครัวของผูตาย แตของขวัญของเขาก็คือของขวัญของเขา
ของขวัญของเธอก็คือของขวัญของเธอ

หมออูเขาใจความตั้งใจของหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเขาจึงไมยอม

ปฏิเสธ หลังจากที่หลิน ชูจิ่ว ดื่มยาของเขา เขาก็พูดขึ้น "เชนนั้น
หวางเฟย ขาจะบอกพอบานเฮา เพื่อจัดเตรียมรถในตอนนี้เลย
หรือไม?"

"บอกใหเขาเตรียมเสื้อผาเพิ่มอีกสองสามชุด" เธอตองการที่
จะอาศัยอยูที่จวงจื่อ ตราบเทาที่เธอจะทําได

หมออูไมคอยคิดอะไรมากนัก เขาเพียงคิดวาหลิน ชูจิ่วกลัว

ที่จะตองใสเสื้อผาซ้ําๆ ดังนั้นเขาพยักหนาโดยไมลังเล

ประสิทธิภาพของพอบานเฮาในการทํางานนั้นสูงมาก
ภายในเวลาเพียงสองชั่วโมงทุกอยางก็พรอมแลว นอกเหนือจาก
รถมาของหลิน ชูจิ่ว แลวก็ยังมีรถมาขนาดใหญอีกสามคันอยูขาง
หลัง

สิ่งที่อยูขางในคืออะไร? รถคันหนึ่งเต็มไปดวยเสื้อผา ขณะที่

รถคันอื่นๆมีอางลางหนาทองแดง ถังอาบน้ํา ยาทุกชนิด รวมทั้ง
ยาชูกําลังเปนตน

เมื่อมองไปที่รถขนาดใหญสามคัน หลิน ชูจิ่ว ก็สามารถอยู

ไดอยางไมลําบากในขณะที่ตองอยูนอกตําหนักเปนระยะเวลาหนึ่ง
ป

หลิน ชูจิ่ว เพี่ยงแคนําของสวนตัวของเธอไปเพียงไมกี่อยาง

จากนั้นเธอก็นําเงิน 30,000 เหรียญมาดวย กอนที่เธอจะออกมา
และสงมอบมันใหกับหมออูเพื่อมอบใหครอบครัวผูตายที่เสียชีวิต

"มากขนาดนี้เชียวหรือขอรับ?" คนคนหนึ่งจะไดรับ 10, 000

เหรียญ? มันมากกวาที่หวางเย ใหพวกเขาเสียอีก หวางเฟยนี่รวย
จริงๆ

"มันไมมากสําหรับชีวิตหนึ่งชีวิต"

แมวาเหลาทหารคุมกันจะไมไดรับเงิน 10,000 เหรียญใน

ชีวิตของพวกเขา แตชีวิตคนก็ไมควรวัดดวยเงิน

"ผูใตบังคับบัญชานี้ผิดไปแลว หวางเฟย มั่นใจไดเลยวาขา

จะไมโลภ ขาจะสงพวกมันใหกับครอบครัวของพวกเขาอยาง
แนนอน" หมออูพูดตอหนาหลิน ชูจิ่ว หลิน ชูจิ่วพยักหนาดวย
ความพึงพอใจ จากนั้นก็กลาวอําลา ดวยความชวยเหลือของซุนฉี
และฉิวฉี หลิน ชูจิ่ว ก็เขาไปภายในรถมาโดยไมลังเลใด ๆ

จากเบื้องหลัง เสี่ยวเทียนเหยา ที่กําลังมองจากระยะไกลๆ

มีการแสดงออกที่ลึกและไมพอใจในสายตาของเขา
ตอนที่ 182 : นิ สั ย ที่ ช อบร อ งไห ก ลั บ บ า น (PART 1)
หลิน ชูจิ่ว ตองการจากไปอยางเงียบๆ เธออยากจะจากไปจาก
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไปโดยที่ไมมีใครสังเกต แตการที่จะออกไป
จากเมืองหลวงโดยที่มีรถมาสี่คัน เจาก็ไมสามารถหลีกเลี่ยงการถูก
สังเกตไดใชไหม?

หลิน ชูจิ่ว เลิกลมความคิดของเธอและเพียงแคบอกพอบาน

เฮาขึ้น “ อยาใหทานยายของขารูเกี่ยวกับการบาดเจ็บของขา”
เธอไมอยากใหหญิงชราตองกังวลเกี่ยวกับเธอ
 "หวางเฟย มั่นใจได บาวจะเชื่อฟง" กั๋ว กงฟู เดิมทีก็ไมใช
ครอบครัวที่มีขอมูลดีๆนัก และคราวนี้บุตรชายทั้ง 3 คนตางก็
ไดรับบาดเจ็บ จึงเปนเรื่องงายมากที่จะปกปดปญหานี้

หลังจากมีการพยายามลอบสังหารหลิน ชูจิ่ว ตําหนักเสี่ยว

หวังฟู ก็ไดปดผนึกขอมูลอยางเครงครัดและไมปลอยใหใครทําให
ขาวรั่วไหลออกไปนอกเหนือจากคนไมกี่คนในพระราชวัง ตางก็ไม
มีใครรูความจริง

ในวันที่สองหลังจากที่หลิน ชูจิ่ว จากไป ตําหนักเสี่ยวหวังฟู

ก็ได ประกาศวาหลิน ชูจิ่ว ไดเดินทางไปที่จวงจื่อ เพื่อพักฟน
สําหรับเหตุผลที่นางตองฟนตัวนะหรือ? เปนเพราะงานเลี้ยงวัน
เกิดขององคหญิงฟูอาน ที่จัดขึ้นเมื่อสามวันกอน

เมื่อสามวันกอน องคหญิงเสี่ยวกลัวมาก สําหรับเหตุผลวา

ทําไมนะหรือ? เมื่อเจาหนาที่ของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไปที่สวน
หวานฟู พวกเขาก็ไดพบศพสี่ศพ

ตามแบบแผนของทานอองเสี่ยว ศพทั้ง 4 ศพจึงไดถูกสงไป

ที่จวนของตระกูลซุย ที่อยูในเมืองหลวง

เมื่อตระกูลซุย ไดรับศพผูตาย พวกเขาก็สัญญาวาจะคนหา

ความจริงทันที เมื่อพบแลวพวกเขาจะใหคําอธิบายกับเรื่องที่
เกิดขึ้น เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของตําหนักเสี่ยวหวังฟู มี
ระเบียบวินัยเปนอยางดี หลังจากที่สงศพเสร็จ พวกเขาก็ไมไดพูด
อะไรและเพียงแคจากไปเทานั้น

นายทานใหญของตระกูลซุย สั่งใหคนของเขาตรวจสอบ
เรื่องราวทั้งภายในและภายนอกของศพ

องคหญิวฟูอาน มีความเชื่อมั่นในความคิดของนาง เพราะ

นางเชื่อวานางไดทําสิ่งตางๆไดอยางสวยงาม แตนางไมไดคาดหวัง
วาจะมีชองโหวมากมายและจะรั่วไหลออกมาเชนนี้ ไมนานหลัง
จากนั้น ตระกูลซุยก็พบวาเกิดอะไรขึ้น และพวกเขาก็ไดเรียนรูวา
ทุกสิ่งทุกอยางเปนการลงมือโดยองคหญิงฟูอาน ใบหนาของนาย
ทานใหญของตระกูลซุยก็เปลี่ยนไปทันที

องคหญิงฟูอาน เปนนองสาวของฮองเต แมวานางจะ

แตงงานกับตระกูลชุย นางก็ยังคงเปนองคหญิงของราชวงศ นาย
ทานใหญของตระกูลซุย ไมไดพูดอะไรกับองคหญิงฟูอาน เขา
เพียงแคเรียกลูกสะใภใหญและลูกสะใภรองที่อยูกับองคหญิงฟู
อานในวันนั้นมาเพื่อพูดคุยเรื่องตางๆ

ลูกสะใภทั้งสองไมไดมีความสัมพันธที่ดีกับนาง ดังนั้นพวก
นางจึงสามารถทํางานรวมกันเพื่อทําใหนางเสื่อมเสียชื่อเสียงได
องคหญิงฟูอาน ไมใชคนโง ดวยเหตุนี้ถึงแมวานางจะยังไมเคยได
ยินคําพูดเดียวเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แตนางก็ยังขมขูตระกูลซุยวา
นางจะกลับไปทีพ่ ระราชวัง

"ใครก็ไดไปเตรียมรถมาและสงองคหญิงกลับไปที่
พระราชวัง" นายทานใหญของตระกูลซุย ออกสงคําสั่งขึ้นโดยตรง
เขาไมไดใหโอกาสกับองคหญิงฟูอานในการหารือเกี่ยวกับสิ่งตางๆ
กอนแมแตนอย

องคหญิงฟูอานถึงกับตกตะลึง นางไมไดคาดหวังวาตระกูล
ซุยจะโยนใบหนาของนางออกไปเพียงเพื่อที่จะทําใหทานออง
เสี่ยวพอใจ ในความอับอายและความโกรธของนาง นางจึงรีบ
กลับไปที่พระราชวังในทันที ปลอยใหตระกูลซุยตองแกไขสิ่งตางๆ
ตามลําพัง

ทันทีที่นางกลับมาที่พระราชวัง องคหญิงฟูอานก็ไปหา
ฮองเฮาและรองไหอยางหมดทา ฮองเฮามีอาการปวดหัว ดังนั้น
นางจึงสงคนไปรายงานตอฮองเต ฮองเตไมพอใจกับทัศนคติของ
ตระกูลซุย แตเขาก็ไมพอใจกับองคหญิงฟูอานดวยเชนกัน

"เมื่อเจาตัดสินใจที่จะแตงงานกับบุตรคนที่สามของตระกูล
ซุย ขาก็ไมเห็นดวยกับเจา แตเจาก็ไมเคยฟง! ตระกูลซุย อาจเปน
ครอบครัวของชนชั้นสูงชั้นหนึ่ง แตก็ไมมีประโยชนอะไรกับองค
หญิงของราชวงศ เจาสามารถใชบุตรชายคนที่สามของพวกเขา
เปนเกี้ยวไดหรือไม? ไมได! ไมมีอะไรที่เปนประโยชนสําหรับเจา
"แตโดยไมคํานึงถึงเรื่องนี้ องคหญิงฟูอานยังคงกลาที่จะกระทํา
เรื่องสกปรกดังกลาว

ใครก็ตามที่ไมเปนที่พอใจในสายตาก็จะตองถูกฆา นั่นคือ
นิสัยขององคหญิงของราชวงศ

เมื่อองคหญิงฟูอาน มาถึงพระราชวัง นางไมไดรับความ

สะดวกสบายใด ๆ ตรงกันขาฮองเตกลับตําหนินาง ดังนั้นนางจึง
รองไหหนักมากขึ้นไปอีก“เสด็จพี่ฮองเต พระองคอาจจะไมทราบ
แตบุตรชายคนที่สามของตระกูลซุย ยอมที่จะตายเสียดีกวาตอง
แตงงานกับองคหญิงของราชวงศ แตเพราะขาอยากจะแตงงาน
กับเขา และเพื่อที่เขาจะสามารถแตงงานกับขาได ขา.."

“เพื่อผูชายคนหนึ่ง เจาไมสนใจตัวตนของเจาในฐานะองค
หญิง เจาทําใหขาผิดหวังจริงๆ” ฮองเตไมเขาใจองคหญิงฟูอาน
ดังนั้นเขาจึงยิ่งโกรธมากขึ้น
ตอนที่ 183 : การฝ ก อบรม คนของตั ว เอง(PART 1)
เสี่ยวเทียนเหยา ใชโอกาสนี้เพื่อทําขอตกลงกับตระกูลซุย
เพื่อใหหลิน ชจิ่ว ไดรับประโยชน หลิน ชูจิ่ว ไมรูเรื่องนี้ จริงๆแลว
เธอไมอยากรู เธอรูวาเสี่ยว เทียนเหยาจะสรางปญหาเกี่ยวกับการ
บาดเจ็บของเธอ แตเธอไมตองการฟงอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้น
เธอจึงจากตําหนักเสี่ยวหวังฟูมาอยางรีบรอน

จวงจื่ออยูในเขตชานเมือง มีอากาศสดชื่นและ
สภาพแวดลอมก็เปนสิ่งที่ดี ดานหลังมีภูเขาที่อุดมสมบูรณ
โดยเฉพาะอยางยิ่งสถานที่ของหลิน ชูจิ่ว มีน้ําพุรอนอยูดวย แต
นาเสียดายที่เธอไดรับบาดเจ็บ ดังนั้นเธอจึงไมสามารถสนุกกับมัน
ได

คนที่อยูในจวงจื่อ เดิมทีเปนคนของมารดาของหลิน ชูจิ่ว

คนที่อยูที่นี่ตางก็อยูเพราะความภักดีเทานั้น หลิน ชูจิ่ว ไดรับการ
ตอนรับอยางอบอุนในวันแรกของเธอ เมื่อพอบานของจวนจื่อ รู
วาหลิน ชูจิ่ว ไดรับบาดเจ็บเขาก็รูสึกกังวล เขารีบลดเสียงลงดวย
ความกลัววาจะทําใหหลิน ชูจิ่วรูสึกอึดอัด

เมื่อหลิน ชูจิ่ว มาถึงจวงจื่อ มันก็เวลากลางดึกแลว เธอไมได

มีกําลังที่จะทําใหทุกคนพอใจ เธอพูดสองประโยคแลวก็เดินไปที่
หองของเธอ สําหรับคนที่มากับเธอนะหรือ?

หลิน ชูจิ่ว เชื่อวาพวกเขาสามารถดูแลตัวเองได

หลิน ชูจิ่ว นอนเปนเวลานาน เธอตื่นขึ้นมาก็เปนชวงบาย

วันรุงขึ้นแลว เธอไมรูวามันเพราะหัวใจหรืออะไรบางอยางของเธอ
แตเมื่อตื่นขึ้นมาจิตวิญญาณของเธอก็รูสึกดีขึ้นมาก และบาดแผล
ของเธอไมเจ็บปวดเหมือนกอน

เมื่อพอบาน รูวาหลิน ชูจิ่วตื่นขึ้นมา เขาก็รีบมาทันทีเพื่อ

ถามวาพวกเขาจะไดพบกับองคหญิงไดหรือไม เพราะพวกเขาไม
เคยเห็นองคหญิงเสี่ยวมาเปนหลายปแลวแลว

ซุนฉีและฉิวฉี ตองการสงพอบานออกไป แตพวกนางก็ไดยิน

เสียงของหลิน ชูจิ่วดังขึ้นเสียงกอน หลิน ชูจิ่ว สั่งใหซุนฉีและฉิวฉี
มาชวยพาเธอออกไป

"หวางเฟย ทานหมออูบอกวาทานไดรับบาดเจ็บสาหัสและ
ไมควรลุกออกจากเตียงนะเจาคะ" ซุนฉี พยายามโนมนาว แต
หลิน ชูจิ่ว ก็มองพวกนางอยางเย็นชา ราวกับวานางสามารถมอง
ผานพวกนางได ซุนฉี ถอยหลังกลับไปทันทีและรูสึกเสียใจ นาง
รูสึกวาหลิน ชูจิ่ว รูถึงจุดประสงคที่แทจริงของพวกนาง

ใชหลิน ชูจิ่ว รูความจริงที่วา เสี่ยวเทียนเหยา สงทหารและ

สาวใชจํานวนมากเพื่อที่เธอจะไมตองติดตอกับคนของจวงจื่อมาก
เกินไป นอกจากนี้เพื่อที่เธอจะไมไดมีคนของเธอเองดวย

อยางไรก็ตาม ถาหลิน ชูจิ่วเชื่อฟงก็เธอก็คงจะไมถูกเรียกวา

หลิน ชูจิ่วผูหยิ่งยโสใชไหม?

ทองฟากวางใหญและนกสามารถบินไปไดอยางอิสระ
มหาสมุทรกวางขวางและปลาก็สามารถกระโดดไปมาได ตอนนี้
เธอไมอยูในตําหนักเสี่ยวหวังฟู แลวเธอจะไมฟงหรือปฏิบัติตาม
ขอตกลงของเสี่ยวเทียนเหยาอีก
หลิน ชูจิ่วไดพบพอบานของจวงจื่อ และคนอื่น ๆ จากนั้นเธอก็ให
รางวัลแกทุกคน เจาหนาที่หลายคนไมทราบวาหลิน ชูจิ่ว จะมา
ดังนั้นพวกเขาจึงไมไดเตรียมอะไรไวลวงหนา อยางไรก็ตามเมื่อ
เร็ว ๆ นี้พวกเขาขุดโสมเกาไดจากบนภูเขา พวกเขาจึงมอบใหกับ
เธอ

หลิน ชูจิ่ว เปนแพทยตะวันตก แตเธอก็คุนเคยกับสมุนไพร

ที่มีคาเชนโสม หลังจากเห็นคุณภาพของโสมแลว เธอก็รูวามันดี
จริงๆ หลังจากที่รับของขวัญหลิน ชูจิ่วก็ไดเพิ่มรางวัลมากขึ้น

หลังจากพิธีตางๆ ซุยฉีและฉิวฉี ก็ไดพยายามเกลี้ยกลอมให

หลิน ชูจิ่ว กลับไปพักผอน แตพวกนางก็ไดยินหลิน ชูจิ่วพูดขึ้น "มี
หญิงสาวอายุสิบสองหรือสิบสามปในจวงจื่อหรือไม" ผูหญิงในยุค
นี้แตงงานตอนอายุสิบหา ดังนั้นเธอจึงสามารถหาคนในวัยนี้
เพื่อใหติดตามเธอไดเทานั้น

ถาไมมีคนติดตามเธอ การบาดเจ็บของเธอจะแยลงอีกครั้ง
หลิน ชูจิ่ว ไมแนใจวาซุยฉีและฉิวฉี จะไดยินคําพูดของเธอหรือไม
 แตในความเปนจริงทันทีที่เสียงของหลิน ชูจิ่ว ลดลงซุยฉี
และฉิวฉี ตางก็รูสึกไมดี พวกนางไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่ว จะไม
เชื่อถือในตัวของพวกนางขนาดนี้ และนางก็ไมสนใจใบหนาของ
หวางเยอีกดวย นางตองการที่จะรวบรวมคนของนางเอง

ตอนที่ 183 : การฝ ก อบรมมี ค นของตั ว เอง (PART 2)

หัวหนาพอบานจวงจื่อ เขาใจความหมายในคําพูดของหลิน
ชูจิ่ว ดังนั้นเขาจึงแนะนําลูกสาวของเขาและลูกสาวของเจาหนาที่
อีกคนหนึ่งวา "หญิงสาวเหลานี้อายุสิบสามและสิบสี่ ทั้งสองตางก็
เปนคนมีเหตุมีผลมาก ถาองคหญิงเสี่ยวยังสนใจอยู ขาสามารถพา
พวกนางมาที่นี่ไดทันที "

"ตกลง เชนนั้นก็พาพวกนางมาที่นี่ ใหขาดู "หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น

โดยไมลังเลใจ เพื่อที่จะทําใหเธอมีคนของเธอเอง เธอตองทําแบบ
นี้เทานั้น
 หลิน ชูจิ่ว ไมเพียงแตตอตานซุยฉีและฉิวฉี เทานั้น แตยัง
เกลียดพวกนางอีกดวย เธอเกลียดพวกนางไมใชเพราะพวกเขาไม
ดีในเรื่องของการทํางาน แตเพราะพวกนางเปนคนของเสี่ยวเทียน
เหยา

ไมนาน พอบานจวงจื่อ ก็พาสาวนอยทั้งสองมา ทั้งสองสาว

นอยไมไดตกแตงมากนัก พวกเขาสวมใสเสื้อผาที่สะอาดเทานั้น
พวกนางมีลักษณะเหมือนสาวทํางานในหมูบานทั่วไป มือและเทา
ดูหยาบกราน เพียงแคมองครั้งแรกก็จะเห็นวาพวกนางทํางานมา
ไมนอย

จากจุดเริ่มตน หลิน ชูจิ่ว ถามคําถามสองสามขอ เด็กหญิง

สองคนนั้นดูไมฉลาด แตพวกนางมีความประพฤติที่ดีและเชื่อฟง

"ขาดีใจมากที่ไดพบกับพวกเจาทั้งสองคน จากนี้ไปพวกเจา
จะอยูกับขาและติดตามขาเพื่อที่ขาจะไดไมรูสึกเบื่อ "หลิน ชูจิ่ว
พูดขึ้นอีก" เจาชื่ออะไร? "

“ขาชื่อซูเหมยเจาคะ”

“ขาซื่อซิวฮุยเจาคะ”

เมื่อทัง้ สองสาวนอยคุยกันเสร็จแลว พวกนางก็ไดยินเสียงไม

พอใจของ ซุยฉีดังขึ้น "ตอหนาหวางเฟยเจาตองแทนตัววาบาว"

ดวยเสียงหยิ่งยโสของซุยฉี ทําใหหลิน ชูจิ่วหัวเราะขึ้น

ในขณะที่ทั้งสองสาวนอยรูสึกกลัวและรีบคํานับลงไปทันที "หวาง
เฟย บาวผูนี้ไมทราบ โปรดไวชีวิตพวกเราดวยเจาคะ"

พอบานจวงจื่อ เองก็หวาดกลัวเชนกัน ดังนั้นเขาจึงคุกเขา

และขอโทษขึ้น
 หลิน ชูจิ่วไมไดรีบรอน แตดวงตาของเธอกวาดไปซุยฉี ดวย
ความไมพอใจแลว กอนจะเปดปากและพูดขึ้น "ตอนนี้เจาไม
จําเปนตองคุกเขา เจาไมใชทาสหรือคนรับใชของขา เจาไม
จําเปนตองแทนตัวเองวาเปนทาส เจาจะเปนเพื่อนของขา หรือวา
เจาอยากจะกลับบานไปตอนนี?้ "

"ไม ไม คือ ... ... บาวจะอยูรับใชหวางเฟยเจาคะ" ซูเหมย

และซิวฮุย โบกมือใหยอมรับขอผิดพลาด หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดอะไร
มากนัก เธอพูดกับซุยฉีขึ้นแทน "ในเมื่อหญิงสาวเหลานี้สนใจ เจา
ก็สามารถเริ่มฝกฝนพวกนางได แตการใหโทษคงจะไมจําเปน เจา
ไมสามารถลงโทษผูหญิงเหลานี้ได "

"บาวจะปฏิบัติตามเจาคะ" ซุยฉีพูดขึ้น แตในใจนางแอบคิด

วา : ขาจะตองทําใหหวางเฟย เห็นความโงเขลาของทัง้ สอง และ
ทําใหหวางเฟย คิดวาพวกนางไมสามารถปฏิบัติตามกฎได
 ฉิวฉีเองก็คิดเชนนั้น แตเมื่อนางไดยินประโยคตอไปของ
หลิน ชูจิ่ว นางก็ยกเลิกความคิดของนางไปอยางสิน้ เชิง "ขาเชื่อวา
สาวใชของตําหนักเสี่ยวหวังฟู เปนคนพิเศษ ถาทั้งสองสาวไมได
เรียนรูอะไรภายในสามวัน ขาจะสงพวกเจากลับไปที่เมืองหลวง "

ซุยฉีกลัวมากและเปลี่ยนความคิดของนาง นางจะทําให
แนใจวาทั้งสองสาวจะไดเรียนรูทุกอยางในสามวัน

"ดีมาก ตอนนี้พวกเจาทั้งหมดก็ออกไปไดแลว" หลิน ชูจิ่ว

พูดไดเพียงไมกี่คํา แตเธอก็รูสึกเหนื่อยมาก ดังนั้นเธอจึงโบกมือให
ฉิวฉี มาเพื่อชวยพาเธอกลับไปที่หองของเธอ

เมื่อเปรียบเทียบกับซุยฉี เธอชอบผูหญิงสองคนนี้จริงๆ เธอ

ไมตองการคนที่มีสติปญญา เธอตองการคนที่จะไมทําสิ่งตางๆ
นอกเหนือจากตําแหนงหนาที่ของตัวเอง นั่นคือเหตุผลที่หลิน ชู
จิ่ว พอใจกับพวกนางมาก

เธอไมตองการใหคนของเสี่ยวเทียนเหยา จงรักภักดีตอเธอ
ตราบใดที่พวกเขาทํางานไดถูกตอง เธอก็สามารถแกลงทําเปนไม
เห็นพวกเขาได

หลิน ชูจิ่วนอนหลับเปนเวลานาน ดังนั้นเธอจึงนอนไมหลับ

ในเวลากลางคืน ในขณะที่ใหยากับตัวเอง เธอก็ตองการที่จะ
ปสสาวะอยูหลายครั้ง จนในที่สุดหลิน ชูจิ่วก็ไมสามารถทนไดอีก
ตอไป

"การนอนหลับระหวางกลางวันไมใชเรื่องที่ดีจริงๆ" หลิน ชู
จิ่ว ไดไลสาวใชของเธอออกไปแลว ดังนั้นเธอจึงอยูคนเดียวใน
หองของเธอ หลิน ชูจิ่ว จับไปที่เสาเตียง และยืนขึ้นเพื่อไปที่
หองน้ํา แตแลวก็มีอีกคนจับไปที่เสาเตียง
 หลังจากที่หลิน ชูจิ่ว กลับมาที่หองเธอก็มึนงง : นี่เธอเพิ่งจะ
เห็นอะไรหรือ?
ตอนที่ 184 : ได รั บ บาดเจ็ บ (PART 1)
หลิน ชูจิ่ว รูดีวาความกลาหาญของเธอไมเล็ก แตหลังจากที่
ไดเห็น "ผี" กลางดึก เธอก็ตกใจกลัวจริงๆ

"อา ... ... " หลิน ชูจิ่ว กรีดรองขึ้นตามสัญชาตญาณ โชคดีที่

เธอตอบสนองไดอยางรวดเร็วและปดปากของเธอในเวลาที่
เหมาะสม เธอไมไดรองออกมาดัง ๆ แตก็ลมลงไปเพราะความไม
มั่นคง

"ระวัง" นั่งอยูบนเตียง ผีกําลังมองมาดวยใบหนาสีแดงเลือด

เขารีบกระโดดขึ้นดวยความเร็วราวกับสายฟาผาและควาตัวหลิน
ชูจิ่วเอาไว

"ทาน ทาน ... ... " นั่งอยูบนแขนของราชาปศาจ หลิน ชูจิ่ว

รูสึกกลัวและไมสามารถพูดอะไรออกมาได
 "มีอะไรผิดปกติกับราชาผูนหี้ รือ?" หลังจากที่พูดออกมา
ราชาปศาจก็ยกหลิน ชูจิ่วขึ้นและวางเธอไวบนเตียงอยาง
ระมัดระวัง การเคลื่อนไหวของเขาออนโยนและจริงจัง เหมือนกับ
วาหลิน ชูจิ่ว เปนทารกแรกเกิดที่ตองดูแลและแตะตองอยาง
ระมัดระวัง

หลิน ชูจิ่ว ขนลุกไปทั่วทั้งราง เธอถามอยางขึ้นทันที "ทาน

มาทําอะไรที่นี่?" การไดรับการปฏิบัติอยางดีจากคนแปลกหนาที่มี
ใบหนาของผีเชนนี้ มันไมควรที่จะรูสึกมีความสุขเลยแมแตนอย

"ราชาผูนี้ไดชวยชีวิตเจาเอาไว" ราชาปศาจ ไมตอบคําถาม

ของเธอ แตกับถามขึ้น "ถาราชาผูนี้ไมมีธุระกับเจา ขาจะมาไมได
หรือ"

"ได" แตราชาปศาจ ทานแนใจหรือวาทานไมมีธุระอะไรกับ

ขา
 "เอะ ทําไมมีกลิ่นเลือดอยูภายในหองนี้?" กอนหนานี้เธอ
ไมไดกลิ่นมันเพราะกลิ่นหอมของธูป แตก็ไมไดหมายความวาเธอ
จะไมรับรูถึงมันอยางสมบูรณ

เธอเปนหมอ เธอไดรับมอบหมายใหอยูในแผนกฉุกเฉินเปน
เวลานาน นั่นเปนเหตุผลที่เธอรูสึกไวตอกลิ่นของเลือด

โดยไมรอคําตอบหลิน ชูจิ่ว เปดคอเสื้อของราชาปศาจ และ

มองลงไปเพื่อหาอาการบาดเจ็บของเขา แตก็ไมมีเลือดไหล หลิน
ชูจิ่ว เงยหนาขึ้นมอง ราชาปศาจ แตไมไดพูดอะไร อยางไรก็ตาม
ความหมายของรูปลักษณในสายตาของเธอชัดเจน : ทานไดรับ
บาดเจ็บหรือไม?

ราชาปศาจไมไดหลีกเลี่ยงและพยักหนาของเขาขึ้นแทน "ใช
ราชาผูนี้ไดรับบาดเจ็บ"
 "ทานบาดเจ็บตรงไหน?" สถานที่ของการบาดเจ็บไมเปนที่
รูจัก เธอจึงไมสามารถทําอะไรไดในทันที

"ไหลซาย เจาตองการดูหรือไม?" โดยปราศจากรองรอยของ

ความอายราชาปศาจนั่งลงไปบนเตียงทันทีและถอดเสื้อคลุมสีแดง
เลือดของเขาออก เปดเผยใหเห็นสีดานในที่เปนสีแดงเลือดของ
เขาอีกชั้น
 ผูชายคนนี้หมกมุนอยูกับสีเลือดจริงๆ เขาจะไมดูนากลัวไป
หนอยหรือ?

แตปญหาหลักคือเสื้อดานในของเขาเปนสีแดง เธอจึงไม
สามารถมองเห็นเลือดไดเลย

หลิน ชูจิ่ว ยื่นมือออกมาและแตะหัวไหลของเขา กอนจะ

พบวามีเลือดเหนียวเหนอะหนะบนนิ้วมือของเธอ เธอจึงถามขึ้น
"อาการบาดเจ็บของทานอยูบนหัวไหลซายของทานหรือ?"

"อืมมม" ราชาปศาจยังคงดึงเสื้อผาดานในของเขาไปเรื่อยๆ
จนกระทั้งมาถึงหัวไหลที่ช้ําของเขา จากนั้นเขาก็ถามขึ้น "พอหรือ
ยัง?"

"ไมนาจะมีปญหา" ภายใตแสงเทียนสลัวๆ สิ่งมีชีวิตที่งดงาม

เปลือยกายอยูครึ่งหนึ่ง ภาพนี้แนนอนวาไมใชเรื่องธรรมดา หลิน
ชูจิ่ว คิดวาผูชายคนนี้ดูเหมือนจะพยายามขมเหงเธอหรือไม

อยางไรก็ตามหลังจากมองไปที่ใบหนาที่นากลัวของราชา
ปศาจ ความสงสัยของหลิน ชูจิ่ว ก็กระจายตัวไปอยางรวดเร็ว

หนาตาอันนากลัวของราชาปศาจ เปนเครื่องมือที่ดีที่สุดใน
การสงบจิตใจของผูคนลงได

หลิน ชูจิ่ว เช็ดเหงื่อออกอยางเงียบ ๆ และยื่นมือออกมา

เพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา ในเวลาเดียวกันเธอเปดใช
งานระบบการแพทยเพื่อตรวจสอบสภาพของเขา

โชคดีที่ระบบทางการแพทยไมไดบังคับใหเธอทําการผาตัด
กับราชาปศาจ เธอรูสึกเจ็บปวดมาก ดังนั้นเธอจะไมสามารถ
ปฏิบัติตามหนาที่นั้นได
 "การแตกหักของกระดูกของทานสามารถรักษาได แตมัน
ลําบากมาก ตองมีการใชยาเปนจํานวนมาก "หลิน ชูจิ่ว ไมมีอะไร
อยูในมือของเธอ เธอมีเพียงยาที่ใชแกอาการเจ็บปวดเทานั้น ตอ
หนาราชาปศาจเธอก็ไมสามารถเอาสิ่งตางๆออกจากระบบ
การแพทยได

"วันนี้ แคพันแผลนี้ใหราชาผูนี้ก็พอ" ราชาปศาจรูดีวาหลิน

ชูจิ่วมีอาการบาดเจ็บอยู เขาไมตองการรบกวนนางมากนัก

ตอนที่ 184 : ได รั บ บาดเจ็ บ (PART 2)

"เอาละ" ดวยคําพูดของราชาปศาจ หลิน ชูจวิ่ จึงพูดขึ้น "ขา
ไมสามารถใชไหลซายของขาได ดังนั้นทานจะชวยขาไดหรือไม?"

“ได”
 "ทานนอนลงไปกอน" หลิน ชูจิ่ว เริ่มลุกขึ้นอยางชาๆ ตั้งใจ
จะสละเตียงใหกับราชาปศาจ

ราชาปศาจไมเห็นการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของหลิน ชูจิ่ว

ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกไปและอุมนางขึ้นมา จากนัน้ เขาก็วางนาง
ลงไปขางเตียงพรอมกับนั่งไขวขาของเขา "วิธีนี้จะเร็วขึ้นมาก"

"อืม ... " หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถตอบสนองไดทันเวลา กอน

จะพูดอยางไมพอใจขึ้น "ทานราชาปศาจ ครั้งตอไปทานไม
สามารถอุมขาไดอีก?"
 "เพราะอะไร?" ราชาปศาจถามขึ้นอยางไมพอใจเล็กนอย

ผูหญิงคนนี้ไมรูวิธีที่จะขอบคุณคนจริงๆ

"ขาเปนผูหญิงที่แตงงานแลว" ดังนั้นเราจึงไมควรเขาใกล ที่

สําคัญเราไมคุนเคยกับกันและกันมากอน

"เจาเปนผูหญิงที่แตงงานแลว แลวอยางไร? ราชาผูนี้เพียง

แคอุมเจามาวางไวขางเตียง เจาก็ไมไดเสียหายอะไรแมแตนอย?
"ราชาปศาจพูดในขณะมองดู หลิน ชูจิ่ว อยางจริงจัง ใบหนาของ
ราชาปศาจถูกปกคลุมไปดวยหนากาก แตดวงตาสีแดงเลือดของ
เขาก็เพียงพอที่จะทําใหคนรูสึกหวาดกลัว

หลิน ชูจิ่ว สายหัวของเธอ กอนจะพูดขึ้น "ทานราชาปศาจ

ถาทานตองการที่จะอุมก็อุมเถอะ" หลิน ชูจิ่ว ไมตองการโตแยงใน
เรื่องนี้อีกตอไป เธอไมตองการที่จะตายเพราะสิ่งเล็ก ๆ เชนนี้
 "ราชาปศาจ!"

"อะไร?"

"ราชาผูนี้มีชื่อวาราชาปศาจ ราชาผูนี้จะยอมใหเจาเรียกชื่อ
ขาไดโดยตรง" เมื่อไดฟงคําพูดของเขาคนจะชวยไมไดที่จะรูสึกอึด
อัดใจ เพราะเขาพยายามลดระยะหางระหวางพวกเขาลงใชไหม

"ขาเขาใจคุณชายราชาปศาจ" หลิน ชูจิ่ว พูดชื่อของเขา

อยางถูกตอง แตราชาปศาจดูเหมือนวาจะยังคงไมพอใจ "ไมมี
คุณชาย" เขาเปนคนอิสระเขาไมไดเปนสมาชิกของราชวงศ

"โอราชาปศาจ" เพื่อบังคับใหเธอเรียกชื่อเขาโดยตรง หลิน

ชูจิ่ว รูสึกวาเขาแปลก เธอจึงชวยไมไดที่จะรูสึกมึนงงเล็กนอย
 "เริ่มได" ราชาปศาจบอกใหหลิน ชูจิ่วพันแผลของเขา เขา
กลัววาเขาจะไมสามารถควบคุมอารมณและรัดคอผูหญิงที่ไมรูจัก
บุญคุณคนผูนี้ได

"นอนลงไปที่จุดที่มีแสงสวางหนอย" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น

ในขณะลางมือ จากนั้นเธอก็หยิบกลองยาออกมาอยางชาๆ ราว
กับวาเธอเปนหญิงชรา เมื่อคนเห็นแบบนี้คนจะรูสึกชวยไมไดที่จะ
ตองการชวยเธอ

ราชาปศาจดูเหมือนจะมีความอดทนนานมาก เขาไมไดพูด
อะไรสักคําแคเพียงอดทนนอนรออยูบนเตียง หลังจากไดกลิ่นของ
หลิน ชูจิ่ว บนหมอนและผานวม รางกายของเขาคอนขางผอน
คลายขึ้น เขามองไปที่ดานขางอยางชวยไมไดที่จะเปดเผยรอยยิ้ม
ออกมา เมื่อเขาเห็นดวงตาที่มั่นคงและจริงจังของหลิน ชูจิ่ว

คนที่มีสายตาเชนนี้ไมงายที่จะเชื่อง ... ...

 บางสิ่งบางอยางดูเหมือนจะไมงายอยางที่คิด

การเคลื่อนไหวของหลิน ชูจิ่ว ชามาก แตทุกขั้นตอนที่เธอ

ทําจะตองระมัดระวังมาก ดังนั้นเธอจึงไมไดทําผิดพลาด "อาการ
บาดเจ็บของทานไมจําเปนตองไดรับการผาตัด ขาสามารถชวย
ทานจัดตําแหนงพวกมันไดในขณะนี้ แตขาไมสามารถที่ประคบ
พวกมันเขาดวยกันได ดังนั้นทานจะตองระมัดระวังในการกระทํา
ของทาน ถาทานมีโอกาสใชประคบพวกมัน กระดูกของทานก็จะ
เกาะติดกันไดภายในเวลาไมเกิน 35 วัน "

หัวไหลซายของเขาหลุด เธอสามารถคาดการณไดวา
บาดแผลของเขาจะเปดออก แต ... ...

เธอตองทํามัน!
 ระบบการแพทยเตือนเธออยางตอเนื่องเกี่ยวกับความ
ชวยเหลือทางการแพทยที่จําเปนของราชาปศาจ

หลิน ชูจิ่วไดสัมผัสหัวไหลของราชาปศาจกอน เพื่อหา

ตําแหนงที่แนนอน กอนจะพูดขึ้น "มันจะมีความเจ็บปวดเล็กนอย
ทานจะตองอดทน"

"อืมมม"ราชาปศาจตอบโดยไมลังเล เห็นไดชัดวาเขาไมกลัว
ความเจ็บปวด

จะอยางไรก็ตาม กอนหนานี้เขาอุมเธอขึ้นมาราวกับวาเขา
ไมไดรับบาดเจ็บอยางใดๆ คนที่ไมกลัวความเจ็บปวดแนนอนวา
ตองเปนผี

หลิน ชูจิ่ว หายใจเขาลึก ๆ แลวใสมือซายจับไปบนหัวไหล

ของเขา ในขณะที่มือขวากดบาดแผล หลังจากใชแรงแลวเสียง *
คลิก * ก็ดังขึ้น

“อา……”

หลิน ชูจิ่ว กรีดรองขึ้นทันที!

ตอนที่ 185 : ล อ เล น และไม อ ยากเป น หนี้ ใ คร (PART 1)
ไมมีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น มันเปนเพียงแคแผลหลิน ชูจิ่
วเปดออก!

มันไมไดหนักอะไรมาก แตเมื่อมันไดเปดออกมันก็จะ
เจ็บปวดมาก ดวงตาของหลิน ชูจิ่ว มีน้ําตาไหลออกมา มือขวา
ของเธอยังคงกดไหลของราชาปศาจอยู ในขณะที่มือซายยังจับอยู
ที่บนแผลของเขา ดังนั้นเธอจึงขดตัวของเธอลงเล็กนอยและ
หายใจเขาอยางยากลําบาก พยายามที่จะบรรเทาอาการเจ็บปวด
ของเธอ

"เจา ... ... " ราชาปศาจเหยียดมือออกจับจะตัวเธอเอาไว

แตหลิน ชูจิ่วปฏิเสธเขา "อยาขยับ กระดูกของทานเพิ่งจะ
เชื่อมตอ ถามันเคลื่อนอีกครั้งทานจะมีปญหา ดังนั้นตองระวังให
มาก "
 ระบบทางการแพทยโหดรายอยางแทจริง เธอเจ็บขนาดนี้
แตมันก็ยังไมยอมปลอยเธอไป ดูเหมือนวามันตองการที่จะ
ผลักดันใหเธอตายและกลับชาติไปเกิดขึ้นอีกครั้ง

"อืมม" ราชาปศาจเชื่อฟงจริงๆ เพราะเขาไมไดเคลื่อนไหว

อีกแมแตนอย

หลังจากผานไปไมนาน หลิน ชูจิ่วก็สามารถบรรเทาความ

เจ็บปวดของเธอลงได จากนั้นเธอยืดรางกายของเธอขึ้นและใสยา
ลงไปบนไหลของราชาปศาจ หลิน ชูจิ่ว สงผาพันแผลใหกับราชา
ปศาจ กอนจะพูดขึ้น "พันมันเอาไวแลวก็ปลอยมันไวแบบนั้น ขา
ไมสามารถใชมือซายไดอีกตอไป ไปหาหมอคนใหมเพื่อรักษาตัว
ทานตอใหเร็วที่สุด เมื่อทานไดรับการรักษาทานก็จะหายภายใน
ครึ่งเดือนหรือเร็วกวานั้น "

หลิน ชูจิ่วไมไดพยายามจะผลักดันราชาปศาจใหรีบออกไป
แตถาเขาไมจากไป เธอจะรักษาบาดแผลของเธอไดอยางไร?

ราชาปศาจพันผาพันแผลรอบ ๆ ไหลหลายตอหลายครั้ง
หลิน ชูจิ่ว ตรวจสอบอีกครั้งจากนั้นก็พยักหนา "ดีแลว ทาน
สามารถไปไดแลวในตอนนี้"

อยางไรก็ตาม ราชาปศาจไมไดออกไป เขากลับอุมหลิน ชู

จิ่ว กลับไปที่เตียงและสั่งขึ้น "ถอดเสื้อผาของเจาออก"

"อืม ... ... " หลิน ชูจิ่วเต็มไปดวยความงงงวย เธอถามอยาง

ออนแรงขึ้น "ราชาปศาจ ทานหิวขนาดนี้เชียวหรือ?" เขาไม
สามารถแมแตจะละเวนผูหญิงพิการไดเลยหรือ? เขาทนเก็บความ
หิวของเขามานานแคไหนแลว?

"เจากําลังคิดอะไรอยู? ราชาผูนี้บอกใหเจาถอดเสื้อผาออก
เพื่อจะใสยาใหเจา "ราชาปศาจเกือบตองการอยากจะเคาะไปที่
ศีรษะของหลิน ชูจิ่วดวยความโกรธ

"แค็กๆๆ... " หลิน ชูจิ่ว ไอขึ้นสองครั้งและพูดขึ้น "ไม ขา

สามารถทํามันไดดวยตัวเอง" มันเปนความจริงที่เธอคิดมากเกินไป
ราชาปศาจผูนี้จะมาสนใจเธอไดอยางไร? แตจริงๆแลวเธอก็ไม
สามารถเขาใจไดวาทําไมผูชายคนนี้ถึงไดปรากฏตัวตอหนาเธออยู
เสมอ?

"ราชาผูนี้ไมชอบติดหนีใคร เจาชวยราชาผูนี้ ดังนั้นราชาผูนี้

ก็จะชวยเจากลับ "หลังจากพูดคําที่ชอบธรรมของเขา ราชาปศาจ
ก็ไมไดรอการอนุมัติของหลิน ชูจิ่ว เขาเริ่มถอดเสื้อผาของเธอออก
ทันที

หลิน ชูจิ่ว ตองการจะหลบ แตตอหนาของชายผูนี้ที่มี

ดวงตาสีแดงเลือด เธอไมกลาที่จะขยับแมแตนอย เธอจึงทําได
เพียงแคปลอยใหราชาปศาจนี้ปลนเสื้อผาของเธอไป

ในขณะนี้ หลิน ชูจิ่ว โชคดีมาก เพราะเธอพันผาสีขาวไวที่

หนาอกของเธอ ไมใชเพราะเธอตองการปลอมตัวเปนผูชาย แต
เธอตองการปกปองบาดแผลของเธอ เมื่อเธอไมไดพันหนาอกของ
เธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอเปลื้องผาเธอจะรูสึกอึดอัดมาก

หลิน ชูจิ่วไมสามารถทนไดที่เปดเผยหนาอกของเธอ แมวา

เธอจะเติบโตขึ้นมาจากในอนาคต แตเธอก็ไมสามารถทนเปลือย
กายอยูตอหนาคนแปลกหนาได

ราชาปศาจตองยอมรับวาเขารูสึกผิดหวังเมื่อเห็นหนาอก
ของหลิน ชูจิ่วถูกพันเอาไวดวยผาสีขาว แตในทางกลับกันเขาก็
รูสึกโลงใจ : ผูหญิงคนนี้ระมัดระวังมาก ไมแปลกใจที่นางไมได
ปฏิเสธราชาผูนี้ เพราะนางเตรียมพรอมอยูแลว

ราชาปศาจสามารถใชเพียงมือขวาของเขาเทานั้น แตเขามี
ความคลองตัวและมีประสบการณมากกวาหลิน ชูจิ่ว เขาไม
เพียงแตเอาผาพันแผลออกไปไดอยางงายดาย แตยังเช็ดยาเกา
ออกอยางจนหมด จากนั้นเขาก็ใสยาใหมลงไป

ทั้งหมดนี้ทําดวยมือเพียงขางเดียว

หลิน ชูจิ่วชวยไมไดที่จะถามขึ้น "คุณชายราชาปศาจ ทาน

เองก็เปนหมอดวยหรือ?"

หลิน ชูจิ่ว ไมคอยสบายใจที่จะเรียกเขาดวยชื่อของเขา

ตรงๆ ราชาปศาจตองการจะเนนเรื่องนี้อีกครั้ง แตเมื่อเขาเห็น
หลิน ชูจิ่วดูไมคอยสบายใจเขาจึงไมไดพูดอะไร

ไมวาจะอยางไร ชื่อของเขาก็จะยังคงอยูที่นั่น

ตอนที่ 185 : ล อ เล น และไม อ ยากเป น หนี้ ใ คร(PART 2)

"ราชาผูนี้จําเปนที่จะตองเรียนรูเรื่องของการแพทยดวย
หรือ?" ราชาปศาจถามขณะมองไปที่หลิน ชูจิ่ว จากนั้นเขาหยิบ
ผาพันแผลออกจากกลองยาและพันไปรอบ ๆ หลิน ชูจิ่ว ระหวาง
กระบวนการพันผาพันแผล ราชาปศาจ ก็ไมสามารถหลีกเลี่ยง
การเขาใกล หลิน ชูจิ่ว ได บางครั้งเมื่อเขาเอนเขาไปหาเธอ เขาก็
กอดเธอบาง

หลิน ชูจิ่วรูสึกกระวนกระวายและหวาดกลัว รางกายของ

เธอแข็งคางอยูกับที เธอไมรูวาเปนการตั้งใจหรือไมตั้งใจ แตการ
เคลื่อนไหวของราชาปศาจ คอนขางชา คอของพวกเขาสัมผัสกัน
อยูหลายครั้ง

หลิน ชูจิ่ว อยากจะบอกใหเขารีบทํา แตราชาปศาจมักจะ

วางนิ้วลงบนริมฝปากของเธอทุกครั้งที่เธอกําลังจะเปดปากของ
เธอ

ดวยเหตุนี้ หลิน ชูจิ่ว จึงชวยไมไดที่จะแอบตําหนิอยูลึกๆ

เขาไปในหัวใจของเธอไดวาปศาจนี้มาจากไหน? เขาเปนผูที่
สามารถอานจิตใจคนไดหรือไม? เขาถึงไดตอบสนองเมื่อใดก็
ตามที่เธอกําลังจะตอบสนอง?

โอพระเจาโปรดกําจัดปศาจผูนี้ไปใหเร็วที่สุดดวยเถิด หลิน
ชูจิว ไมตองการจัดการกับผูชายประเภทนี้อีกตอไป คนที่เต็มไป
ดวยบรรยากาศที่อันตราย
 มวนหนึ่งของผาพันแผลเปนมวนที่คอยขางยาวมาก แต
ราชาปศาจพันก็มันไวรอบ ๆหลิน ชูจิ่อ อยางชาๆ และเขาก็ใช
ผาพันแผลทั้งหมด ถาหมออูเห็นอยางนี้เขาจะบนแน!

"นาเสียดายที่มันจบลงเร็วเชนนี้" ในขณะที่ถือปลาย
ผาพันแผล ราชาปศาจก็บนขึ้น
หลิน ชูจิ่ว รูสึกวาเสนผมของเธอตั้งขึ้น

ผูชายคนนี้หมายความวาอยางไร?

เขากําลังพยายามจะทําอะไรกันแน?

ราชาปศาจไมตองการที่จะตอบคําถามในสายตาของหลิน ชู
จิ่ว หลังจากผาพันแผลเสร็จ เขาลุกขึ้นยืนและรักษาระยะหางจาก
หลิน ชูจิ่ว
 ในที่สุด ... ... ปศาจก็กําลังจะจากไปแลว

แตมันยังเร็วเกินไปที่หลิน ชูจิ่ว จะมีความสุข

ราชาปศาจมองเห็นดวงตาของนางและเขาก็ไมพอใจมาก
เขาโนมตัวไปขางหนาและยื่นมือของเขาออกไปเพื่อดึงแกมของ
หลิน ชูจิ่ว จากนั้นเขาก็ถามขึ้นอยางไมพอใจ "เจากลัวราชาผูนี้
หรือ?"

หลิน ชูจิ่ว รูสึกเจ็บที่แกมของเธอ แตเธอไมกลาที่จะบน เธอ

พูดขึ้นอยางจริงจัง "ขากลัว ขากลัววาทานจะฆาขา" เมื่อเธอเห็น
เลือดและการที่เขาฆาคนอยางโหดรายกอนหนานี้ มันทําใหเธอ
หวาดกลัวมาก

"ฆาเจาหรือ? มั่นใจไดตราบใดที่เจาเชื่อฟง ราชาผูนี้จะไมฆา

เจา "ราชาปศาจ คลายมือของเขาบนแกมของหลิน ชูจิ่วออก แต
นิ้วของเขาไมไดขยับออกหางจากใบหนาของเธอแมแตนอย แต
เขากลับตีมันกลับไปกลับมา ราวกับวาเขากําลังชืน่ ชมกับของ
สะสมที่หาไดยาก

วิปลาส!

ไมมีรอยรองรอยของอุณหภูมิในมือของราชาปศาจ ดังนั้น
เมื่อเขาสัมผัสเธอ หลิน ชูจิ่ว จึงมีแรงกระตุนที่อยากจะอาเจียน
เธอรูสึกราวกับวางูกําลังหมุนวนไปรอบ ๆ ใบหนาของเธอ

หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาเธอเปนเหมือนเด็กที่ไมกลาไดกลาเสีย

จากการถูกกลั่นแกลง ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นอยางหดหูใจ "คุณชาย
ราชาปศาจขาจะ ... ... เชื่อฟง" การกระทําแบบนี้เปนเรื่องที่ชั่ว
รายจริงๆ!
 "ดี ถาเจาจะเชื่อฟงตลอดเวลา" นิ้วของราชาปศาจเคลื่อนไป
ที่ริมฝปากของหลิน ชูจิ่วและลูบมันเบา ๆ แตหลิน ชูจิ่วมีอาการ
ขนลุกขึ้นทันที

การเปลี่ยนแปลงที่เล็กนอยนี้ไมสามารถหนีจากดวงตาของ
ราชาปศาจไปได "เจารังเกลียดกับการถูกสัมผัสจากราชาผูนี้
หรือ?" นิ้วของราชาปศาจกําลังกดไปที่ริมฝปากของเธอเล็กนอย
ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงสายหัวอยางชวยไมได "ไม ไม ... ... " เธอจะทํา
อะไรไดกับสัญชาตญาณรางกายของเธอ?

"โกหก ... ... "ราชาปศาจจับปลายคางของหลิน ชูจิ่วแลวก็

พูดขึ้น "เมื่อเจาคุนเคยกับมัน เจาจะไมรูสึกรังเกลียดอีก"

ทันทีที่เสียงของเขาตกลงมา ราชาปศาจ ก็เอนตัวไป

ขางหนาและจูบริมฝปากของหลิน ชูจิ่ว
 "อืม ... " ริมฝปากที่อบอุนและลิ้นปกคลุมอยูในปากของเธอ
อยางไรก็ตามหนากากที่เยือกเย็นของเขาทําใหเธอรูสึกเจ็บปวด
แต ... ...

ชายคนนั้นไมยอมปลอยเธอไป เขายังคงจูบเธอและกัดริม
ฝปากของเธอ

"อา ... ... มันเจ็บ" ริมฝปากของหลิน ชูจิ่วถูกปกคลุมไปดวย

กลิ่นเลือดของตัวเอง
 "จําความเจ็บปวดนี้เอาไว ครั้งตอไปราชาผูน ี้จะกัดคอที่
งดงามของเจา"หลังจากที่ราชาปศาจเสร็จสิ้น เขาก็ผลักหลิน ชูจิ่ว
ไปที่เตียง

หลิน ชูจิ่วถูกผลักโดยที่ไมไดตั้งตัว รางของเธอจึงตกลงไป

บนเตียงขนาดใหญที่อยูดานหลังของเธอ ชั่วเวลาตอมา ราชา
ปศาจ เอนตัวลงมา
ตอนที่ 186 : ปวดหั ว และเขามี ค วามสุ ข (PART 1)
ราชาปศาจพิงและคลานไปทีละเล็กทีละนอยไปยังพื้นที่ที่
หลิน ชูจิ่ว ครอบครองอยูจ นกระทั่ง ... ...

เขากดหลิน ชูจิ่ว ไวใตรางของเขา!

ชายและหญิงอยูในทาทางที่ใกลชิด อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว

ไมสามารถมองเห็นความงดงามและเสนหของชายหนุมที่อยู
ตรงหนาของเธอได เพราะเธอกลัวเขามาก

*ตึกๆๆๆ*

การเตนของหัวใจของหลิน ชูจิ่ว เร็วมาก ไมใชเพราะเธอ

รูสึกตื่นเตนหรือประหมา แตเปนเพราะเธอกลัวมาก

ลักษณะทีป่ รากฏไมสามารถยืนยันทุกอยางได การดูดีเปน

เพียงจุดเสริม อยางไรก็ตามการอยูกับชายคนหนึ่งที่มีใบหนาราว
กับผีรายและอยูในหองมืดมิด คนผูหนึ่งจะไมสามารถมีคิดไป
ในทางชั่วรายได

"กลัวหรือ" มือซายของราชาปศาจยังไรความรูสึก มือขวาที่

แตเดิมอยูที่เตียง แตตอนนี้มันอยูด านบนสุดของหัวใจของหลิน ชู
จิ่วแลว

ไรเรียวแรง นางเพียงแคนอนอยูทนี่ ั่น แตก็ไมสามารถ

ละเลยได

"คุณชายราชาปศาจ ในที่สดุ แลว ทานตองการจะทําอะไร

กันแน บอกมาเลยดีกวา "หลิน ชูจิ่วถามขึ้นในขณะที่กลัวแทบ
ตาย

ราชาปศาจกมหนาลงและแนบริมฝปากไวขางหูของหลิน ชู
จิ่ว จากนั้นก็พูดขึ้นเบา ๆ “แลวเจาตองการใหขา ทําอยางไร?"

เมือ่ น้ําเสียงที่อบอุน ของเขามา ราวกับมันหมุนเวียนอยู

รอบๆ คอของหลิน ชูจิ่ว หลิน ชูจิ่ว รูสึกวาหัวใจของเธอเตนเร็ว
และเร็วขึ้น เธอแทบจะไมรูวิธีที่จะตอบคําถามของราชาปศาจ

เธอเพียงแคตอ งการที่จะฆาคนที่อยูตรงหนาของเธอ!

อยางไรก็ตาม เธอไมสามารถบอกใหเขารูได หลิน ชูจิ่ว สูด

เอาลมหายใจเขาลึก ๆ แตเสียงของเธอยังคงสั่นอยู "ขา ... ขาไม
สามารถสูกับทานได"

หลิน ชูจิ่ว ยอมแพเธอไมไดตอ สูห รือตอตาน เธอเพิ่งแค

หลับตาลงและกอดเขาอยูบนเตียง

เมือ่ ราชาปศาจกลาที่จะลงมือ เธอจะฆาเขา!

 หลิน ชูจิ่วไดตดั สินใจและเตรียมใจเอาไวแลว แตราชาปศาจ
ก็ปลอยตัวเธอ

"หญิงโง ... ... " ดวยเสียง ปก! ราชาปศาจก็ดีดนิว้ ของเขาไป

ที่หนาผากของหลิน ชูจิ่ว "ราชาผูน ี้กําลังลอเลนกับเจา แตเจา
กลับทําเสียนากลัวมาก ราชาผูนไี้ มรูวาเจาเอาความกลาหาญมา
จากไหน "

อืม... ... หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจออกมาดวยความโลงอกและ

ยุบตัวลงไปบนเตียง

เมือ่ เธอลืมตาของเธอ เธอก็เห็นราชาปศาจที่ทําตัวเหมือนไม

มีอะไรเกิดขึ้น เขาเพียงแคยืนอยูใตแสงเทียนและจัดเสือ้ ผาที่ยุง
เหยิงของเขา
 "ฮาๆๆ ... " หลิน ชูจิ่ว หัวเราะออกมาเล็กนอย แตฟงดูแย
ยิ่งกวาเสียงรองไห

ผูช ายคนนี้มันจะเปนแบบนี้เสมอ เขามักจะลอเลนกับเธอ

เสมอ และเมือ่ เธอยอมจํานนตอความสิ้นหวัง เขาก็จะหยุดราวกับ
วาทุกสิ่งทุกอยางเปนแคเกมเทานัน้

เกมของนองสาวนายนะซิ!
 มันเปนเกมสําหรับนาย แตมันไมใชสําหรับฉัน!

นายรูไหมวาฉันเลือกที่จะตายพรอมกับนาย!

หลิน ชูจิ่ว ปกปดความรูสกึ ของเธอไวในความมืด เธอปกปด

ความไมพอใจและความโกรธของเธอ เธอฝงพวกมันไวที่กนบึ้ง
ของหัวใจ

เธอสบายดี ดังนั้นเธอไมจาํ เปนตองยึดมั่นในความคิดนี้

หลิน ชูจิ่ว ขดตัวอยูที่อีกมุม เธอไมไดมองไปที่ราชาปศาจ

อีก

ราชาปศาจดูเหมือนวาจะพบวาการลอเลนของเขาอาจะ
มากจนเกินไป แตเขาไมรูวิธีขอโทษ ในทายที่สดุ เขาก็ไมไดพูด
อะไรเกีย่ วกับเรื่องนี้ เขาเพียงแคพดู ขึ้นอยางรวดเร็ว "ราชาผูนี้จะ
ไปแลว"

กอนจะออกเดินทางราชาปศาจก็ไมลืมที่จะมองไปที่หลิน ชู
จิ่ว แตหลิน ชูจิ่ว ไมไดมองมาทีเ่ ขา

ดวยรองรอยของความรูสกึ สูญเสียที่ไมอาจอธิบายได ราชา

ปศาจก็หายตัวไปในความมืด

ค่าํ คืนกลับสูความเงียบสงบตามเดิม แตบางคนไมสามารถ

นอนหลับไดอีกตอไป ใครบางคนอยางหลิน ชูจิ่ว เธอทําไดเพียง
กอดตัวเองอยูทมี่ ุมของเตียงแลวรองไห

วันรุงขึ้นหลิน ชูจิ่ว ก็ออกไปขางนอกราวกับไมมอี ะไร

เกิดขึ้น อาการบาดเจ็บทีร่ ิมฝปากของเธอไดรับการเยียวยา
เนื่องจากการรักษาทีท่ ันเวลา มันจึงไมสามารถมองเห็นได แตตา
แดงก็เปนหลักฐานที่เพียงพอวาเธอรองไหทั้งคืน
 ซุยฉีและฉิวฉี ไมกลาที่จะถามคําถามเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากชวยหลิน ชูจิ่ว จัดการกับตัวเองแลว ฉิวฉีก็อยูเปนเพื่อน
หลิน ชูจิ่วตอไป

ซุนฉีออกไปขางนอก แตเมื่อนางออกมา นางก็ไมไดรีบไป

สอนเด็กหญิงทั้งสองคน แตนางสงรายงานไปยังตําหนักเสีย่ วหวัง
ฟู นอกจากเหตุการณเมือ่ วานนีแ้ ลวนางยังบอกดวยวาหลิน ชูจิ่
วตื่นขึ้นมาพรอมกับอาการตาบวม

ตอนที่ 186 : เขามี ค วามสุ ข (PART 2)

ขาวนี้ไดรับการตรวจสอบครั้งแรกโดยซูฉา หลังจากยืนยันวา
ไมมีปญหาใหญ เขาก็รายงานไปยังเสี่ยวเทียนเหยา

"หวางเฟย มองหาหญิงสาวสองคนในจวงจื่อ เพื่อรับใชนาง"

 หลิน ชูจิ่ว ไมพอใจกับผูคนที่เสี่ยวเทียนเหยา สงมา เสี่ยว
เทียนเหยา ควรเรียนรูเรื่องนี้

"หวางเฟย ดูเหมือนจะรองไหเมื่อคืนที่ผานมาดวงตาของ
นางยังบวมอยูในตอนเชา" ซูฉารูวาเสี่ยวเทียนเหยาออกไปขาง
นอกเมื่อคืนนี้ เมือ่ เขากลับมาเขาก็ไดรับบาดเจ็บแตกลับไดรับการ
ผันแผลมาแลว ดังนั้นเขาจึงไมจําเปนตองถามวาเขาไปทีไ่ หนมา

"รองไหหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา ขมวดหัวคิ้วขึ้น แตเขาไมได

แสดงวามีความสนใจกับคําวา "รองไห"

เมือ่ เสี่ยวเทียนเหยา พูดคํานั้น ซูฉาก็รูสึกสงสารหลิน ชูจิ่

วขึ้นมาทันที ดังนั้นเขาจึงไมไดพดู ถึงสิ่งตางๆเกี่ยวกับนางอีกตอไป
เขากลับพูดถึงเรื่องอื่น ๆแทน"กองทัพไดมาถึงชายแดนแลว แม
ทัพซวี้ยังไมไดระดมพลคนของเรา แตเขาตัดสินใจที่จะใชพวกเขา
เปนกองกําลังหลักในแนวหนาแทน "สั้นๆ ก็คือเมือ่ พวกเขาเปด
การโจมตีพวกเขาจะเปนเนื้อกระปอง

"แควนทางเหนือยังมีอีกหาเมือง แมทัพซวี้อยูภายใตความ
กดดันอยางมาก ขาแนใจวาเขาจะเปดการโจมตีขนาดใหญ เขาจะ
ใชคนของเราเปนกําลังหลักของเขาในสนามรบ "การรบครั้งแรกมี
ความสําคัญมาก หากพายแพกองทัพจะสูญเสียกําลังใจ อาชีพ
ของแมทัพซวี้ก็สิ้นสุดลง

"เคลื่อนไหวตามแผนเดิม ชวยแมทัพซวี้ เอาชนะสามเมือง"

หลังจากทําใหคนในราชสํานักลิม้ รสความหอมหวานของ
ความสําเร็จ ตําหนักเสี่ยวหวังฟูจะพบกับปญหาไดอยางไร?

และเมือ่ พวกเขาคิดวาชัยชนะอยูในกํามือแลว นี่เปน

ชวงเวลาแหงความสุขทีส่ ุดในการสูรบ
 "ตกลงตามนั้น" ซูฉา ไมมีการคัดคาน แมวาการสูญเสียของ
พวกเขาจะเพิ่มขึน้ โดยการทําเชนนี้ แตมนั จะเปนประโยชนกับ
เสี่ยวเทียนเหยา

ดวยเหตุนี้ ถึงแมเหลาขุนนางจะรูวาสงครามครั้งนีเ้ กี่ยวของ

กับเสี่ยวเทียนเหยา พวกเขาจะไมสามารถวางมันไวใตจมูกของ
เสี่ยวเทียนเหยาได และตราหนาวาเขาเปนคนทรยศ ตรงกันขาม
เสี่ยวเทียนเหยา จะสามารถผลักดันโทษทั้งหมดไปใหฮองเตได

และบอกวาฮองเตไมสนใจสถานการณโดยรวมและยึด
อํานาจทางทหารของเสี่ยวเทียนเหยาเอาไว เขาไมไดสง แมทัพที่
เหมาะสมไปใหกองทัพและชวยแควนตะวันออก

นอกเหนือจากขาวทางทหารแลว ซูฉา ยังไดรายงานเรื่อง

ตางๆเกีย่ วกับราชสํานักและหอเถียนชางอีกดวย
 ไมมีเหตุการณสําคัญๆ ในราชสํานัก สายตาของทุกคน
มุงเนนไปที่การสูรบระหวางแควนทางเหนือและแควนตะวันออก
กอนหนานี้ราชสํานักไมไดกอใหเกิดปญหาใดๆ จึงไมมีใครเปน
ปรปกษกับเสี่ยวเทียนเหยา

ราชาปศาจไดหายตัวไปเปนเวลานาน แตเขากลับเปดเผย
ตัวเองอีกครั้งและเขารวมการตอสู หอเถียนชางไดเริ่มสอบถาม
เกี่ยวกับราชาปศาจ ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ไมลมื ที่จะเฝาดู
เสี่ยวเทียนเหยา

หอเถียนชางขายขาวเสี่ยวเทียนเหยา แตพวกเขาก็ไดปฏิเสธ
ขอมูลเกีย่ วกับขาของเสีย่ วเทียนเหยา ในทายทีส่ ุดหอเถียนชาง ก็
ไมไดรับอะไรเลย พวกเขาเพียงแคเปดทางออกใหตัวเองเทานัน้
 เมือ่ เทียบกับความเงียบสงบของราชสํานักและหอเถียนชาง
พระราชวังดานในมีชีวิตชีวามาก เนื่องจากองคหญิงฝูโซว จาง
และองคหญิงฟูอานอยูในพระราชวัง ทั้งสองคนใกลชิดกับฮองเฮา
ดังนั้นเมือ่ พวกนางเห็นวาสนมโจวกําลังวิ่งอาละวาดอยูใ นวังหลัง
องคหญิงทั้งสองคนจึงเปนผูนําในการปราบปรามสนมโจวในนาม
ของฮองเฮา

สนมโจวไมเต็มใจที่จะประนีประนอม ในฐานะทีเ่ ปนผูหญิง

ที่เปนทีโ่ ปรดปรานของฮองเต นางจึงไมไดเก็บองคหญิงทั้งสองไว
ในสายตาของนางแมแตนอย

สนมโจวและองคหญิงทั้งสองคนกําลังตอสูกันอยู ในอีกดาน
หนึ่งฮองเฮาก็ลม ปวยลงอีกครั้ง พระราชวังเต็มไปดวยเสียงที่ดัง
มากและทุกคนก็ดูเหมือนจะตกอยูในอันตราย

“พระราชวังมีชีวิตชีวามาก บางคนก็ไมสามารถควบคุม
ตัวเองได องคหญิงฟูอานคลั่งไคลบุตสาวของหมอเทวดาโม ขา
กลัววาองคชายสามเสี่ยวจื่ออันจะโชคราย "มุมปากของซูฉาโคง
ขึ้นเปนรอยยิ้ม

ฮองเตมอี าการปวดหัว ดังนั้นเขาจึงมีความสุขมาก!

ตอนที่ 187 : อิ จ ฉา หวางเย เ ศร า มาก(PART 1)
นับตั้งแตวันนั้นราชาปศาจก็ไมไดกลับมาอีก เสี่ยวเทียน
เหยาก็ไมไดเขาแทรกแซงกับชีวิตของหลิน ชูจิ่วดวยเชนกัน ดวย
เหตุนี้หลิน ชูจิ่ว จึงหายจากอาการบาดเจ็บของเธอ และอารมณ
เชิงลบทีเ่ ธอรูสึกก็ไดหายไปทีละนอยๆ และความสงบของเธอ
กลับคืนมา

แมวาหลิน ชูจิ่ว จะรูวามีเหตุการณเกิดขึน้ มากมายในเมือง

หลวง แตเธอก็ไมสามารถขอใหคนในจวงจื่อ ยืนยันได เธอไมไดมี
อิทธิพลเชนนั้น เธอไมใช เสี่ยวเทียนเหยา ... ...

หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยา กําลังคิดอะไรอยู แต

ตอนนี้พวกเขาถูกแยกออกไป เขาจึงสงขาวเกี่ยวกับเมืองหลวง
ผานซุยฉีและฉิวฉีแทน

ขาวเกี่ยวกับการสูรบในแนวหนาและการเคลื่อนไหว
บางอยางในราชสํานัก ตระกูลหลิน กั๋ว กงฟู และวังหลัง

ขอมูลประเภทนี้ไมไดถูกเปดเผยตอเธอเมือ่ เธออยูใ นตําหนัก

เสี่ยวหวังฟู ดังนัน้ แมวาเธอจะเกลียดเสี่ยวเทียนเหยา หลิน ชูจิ่วก็
ไมไดปฏิเสธขอมูล เธอจะอยูที่จวงจื่อ เปนปและเธอจะตัดขาด
จากการเชื่อมตอกับคนเหลานั้นและสิ่งตางๆในเร็ว ๆ นี้

การตอสูใ นแนวหนาเปนเรื่องที่สะดุดตามาก ดวย

ความสามารถทีย่ อดเยี่ยมของแมทัพซวี้ แควนตะวันออกสามารถ
ควาสามเมืองทางตะวันออกมาไดตามลําดับ

เมือ่ ขาวทีย่ อดเยี่ยมดังกลาวกระจายออกมา ความตึงเครียด

ในเมืองหลวงก็ลดลงมาก เจาหนาที่ชั้นสูงและแมแตประชาชน
ทั่วไปตางก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาคุยกันเรื่องสงครามดวย
ใบหนาอันสดใสและจิตวิญญาณอันสูงสง
 ทีร่ าชสํานักพวกเขามักพูดเกี่ยวกับเรื่องอื่นเพียงเล็กนอย ไม
มีประเด็นสําคัญอื่น ๆ ประเด็นสําคัญอยางเดียวก็คือเกี่ยวกับ
สงครามทางตอนเหนือ

เมือ่ ถึงเวลานี้ การตอสูค รั้งแรกระหวางแควนตะวันออกและ

แควนเหนือ เปนกุญแจสําคัญในการแขงขัน หลังจากที่แควน
ตะวันออก ชนะไปแลว การตอสูค รั้งตอไปก็จะไมมีความ
สนุกสนานในการพูดคุยกันอีกตอไป

แตแนนอน ในขณะที่แควนตะวันออกและแควนเหนือกําลัง
ตอสูอ ยู แควนทางภาคใตและแควนตะวันตกก็ไมลืมที่จะหา
ประโยชนจากมัน พวกเขาเพิ่มกองกําลังที่อยูใกลชายแดนของ
พวกเขา โชคดีทแี่ ควนตะวันออก เตรียมตัวมานานแลว ดังนั้นทั้ง
สองแควนจึงไมกลาที่จะเคลื่อนไหว

แควนทางใตและแควนตะวันตกไมกลาเขารวมสงคราม แต
ก็ไมไดหมายความวาพวกเขาจะผลักดันความคิดที่จะหาประโยชน
จากแควนตะวันออกออกไป

แควนทางใตสงองคหญิงของพวกเขามาและบอกวาองค
หญิงของพวกเขาตองการมาศึกษาในแควนตะวันออก

ในขณะที่แควนตะวันตกสงองคชายของพวกเขามา และ
บอกวาองคชายของพวกเขามีเจตนาทีจ่ ะแตงงานกับองคหญิงของ
พวกเขา แตจะเปนองคหญิงพระองคไหนนั้นก็ยังไมเปนที่แนชัด

แตแนนอนวาทั้งสองคนนีก้ ําลังอยูใ นระหวางการเดินทาง

ของพวกเขา

กิจการระดับชาติเหลานี้ไมมีสวนเกี่ยวของกับหลิน ชูจิ่ว
หลังจากอานขาวเกี่ยวกับพวกเขาแลว เธอก็ไมสนใจอีกตอไป แต
เธอเปนกังวลมากกวาเกี่ยวกับตระกูลหลิน กั๋ว กงฟู และวังหลัง
 หลิน เซี่ยงอยูทางดานทีป่ ลอดภัย บุตรสาวคนโตของเขาถูก
ทํารายโดยครอบครัวตระกูลซุย แตเขากลับเงียบ เสี่ยวเทียนเหยา
ใชปญหานี้เพือ่ สรางเงื่อนไขใหกับตระกูลซุย และยังทําใหผูคนรูวา
เขาจะไมยอมปลอยใครก็ตามทีท่ ําอันตรายตอหลิน ชูจิ่วไป แลว
หลิน เซี่ยงละ?

หัวใจของเขามีเพียงแคบตุ รสาวของเขา หลิน หวานถิง

เทานั้นหรือ หลิน หวานถิงไดทะเลาะกับองครัชทายาทมาหลาย
ครั้งเนื่องจากหลิน หวานถิง ไดพยายามหาเหตุผลมากมายในการ
เขาไปทีต่ ําหนักเสี่ยวหวังฟู

หลังจากเรียนรูวาพี่สาวของนางออกจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู
ไปแลว หลิน หวานถิงก็ตองการจะวิ่งไปที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพือ่
พบเสี่ยวเทียนเหยา แตหลินเซี่ยงไดเห็นความตั้งใจของนางในการ
กระทําเชนนั้น
 เนือ่ งจากความโกรธของเขา เขาไดขังหลิน หวานถิงเอาไว
ในเรือนของนาง และบอกวานางสามารถออกมาได เมือ่ นางทิ้ง
ความคิดเหลานัน้ ไปแลวเทานั้น

นอกเหนือจากปญหาของหลิน หวานถิงแลว หลิน เซี่ยงก็ยัง

ยุงอยูกับการสั่งสอนบุตรชายเพียงคนเดียวของเขาหลิน อี้เฟง
ดังนั้นหลิน เซี่ยงจึงไมไดมีเวลามาสนใจหลิน ชูจิ่วแมแตนอย

ตรงกันขามแมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะจงใจปดปญหานี้กับกัว๋
กงฟู แตหลังจากสิบวัน ฮูหยินชรา ก็ยังคงไดเรียนรูเกี่ยวกับเรื่องนี้
อยูดี
 และหลังจากเรียนรูวาตระกูลซุย เพียงแคชดใชเล็กนอย
สําหรับสิ่งที่เกิดขึ้น และองคหญิงฟูอานก็กลับไปอยูในวัง ฮูหยิ
นชราเหมิงก็โกรธมาก โดยไมคํานึงถึงการหวานลอมของคนใน
ตระกูล ฮูหยินชราเหมิงก็ไดสวมใสชุดทีส่ งางามและเดินทางไปที่
พระราชวังดวยตัวเอง จากนั้นนางก็คุกเขาตอหนาฮองเตและ
รองไหเพื่อขอความเปนแทนหลิน ชูจิ่ว

ตอนที่ 187 : อิ จ ฉา หวางเย รู สึ ก หดหู ม าก(PART 2)

ฮูหยินชราเหมิง มีมิตรภาพทีล่ ึกซึ้งกับฮองเตพระองคแรก
และฮองเฮาพระองคแรก ดังนั้นเมื่อฮูหยินชรา เปดปากของนาง
ฮองเตในปจจุบันจึงไมสามารถปฏิเสธได ในวันเดียวกันฮองเตได
สงราชโองการไปตําหนิติเตียนองคหญิงฟูอานและองคหญิงฟูอาน
ก็โกรธมาก นางตองการออกจากพระราชวัง แตนางก็พบวา ... ...

ตระกูลซุย ไมไดมารับนาง นางจึงไมมีใบหนาทีจ่ ะกลับไป

ดวยตัวเอง ดังนัน้ นางจึงตองอยูในพระราชวังและปลดปลอย
ความโกรธของนางไปทีพ่ ระสนมโจว องคหญิงฟูอาน ตอสูก ับพระ
สนมโจว เกือบจะทุกวัน หลังจากการตอสูก ัน ทั้งสองก็ไปขอเขา
เฝาฮองเตและบนกับเขา

ฮองเตเปนทุกขมากขึ้นทุกวัน ดวยเหตุนี้เขาจึงบอกให
ตระกูลซุยมาพาตัวองคหญิงฟูอานกลับ แตตระกูลซุยกลับไมได
เคลื่อนไหวแมแตนอย

ภายใตการจัดเตรียมโดยเจตนาของคนรอบๆ ตัวนาง องค

หญิงฟูอานจึงไดใกลชิดกับโม อวี้เออร องคหญิงฟูอาน ชื่อชอบ
ใบหนาที่เยือกเย็นของโม อวี้เออรมาก นางรูสึกเหมือนกับความ
งามของโม อวี้เออร และอารมณของนางจะทําใหฮองเตตกหลุม
รักนางไดอยางไมตองสงสัย เมื่อนางประสบความสําเร็จกับมัน
ฮองเตกจ็ ะอภัยใหนาง

เมือ่ หลิน ชูจิ่วอานเรื่องนี้ เธอก็หัวเราะขึ้น ถามันไมถึงเวลา

ที่เจาตองตายเจาก็จะไมตาย แตองคหญิงฟูอาน รูสึกวาเจาจะ
ชอบเดินบนถนนแหงความตายจริงๆ

สิ่งที่อยูในเมืองหลวงก็ยังคงเหมือนเดิม แตหลิน ชูจิ่วอยูใน

จวงจื่อ อยางสนุกสนาน บางครั้งเธอรักษาผูบาดเจ็บหรือมีไข
หลิน ชูจิ่วอยูในอารมณทดี่ ีดังนั้นระบบทางการแพทยจึงไม
จําเปนตองเตือนใหเธอรักษาผูค น เปนผลให หลิน ชูจิ่ว
สังเกตเห็นวาระบบการแพทยใหคะแนนสูงขึ้นเมื่อเธอเปนฝาย
ริเริ่มกอน
 นีเ่ ปนการคนพบทีด่ ีสําหรับหลิน ชูจิ่ว เปนครั้งแรกที่เธอ
ไดรับในดานทีด่ ขี องระบบการแพทย หลังจากนั้นเธอก็จะมุงมั่นที่
จะชวยเหลือผูคน กอนที่ระบบการแพทยจะสงภารกิจมาใหเธอ

และเนื่องจากเธอรักษาผูค นเปนครั้งคราว หลิน ชูจิ่ว จึงมี

ชื่อเสียงในจวงจื่อ ในตอนแรกผูคนยังคงขาดอายและไมเต็มใจ แต
เมื่อสังเกตเห็นวาหลิน ชูจิ่วเปนคนที่เขาถึงไดงาย คนที่มอี าการ
ปวดหัวหรือมีไขก็จะมาหาเธอ

ทุกครั้งที่หลิน ชูจิ่ว วินิจฉัยความเจ็บปวยของพวกเขา เธอ

ไมไดขอเงิน ชาวบานตางก็รูสึกอึดอัดใจ ดังนั้นจึงเปนครั้งคราวที่
พวกเขาจะสงผลไมและผักมาให แตนาเสียดายทีห่ ลิน ชูจิ่วกําลัง
ฟนตัวจากอาการบาดเจ็บและไมสามารถกินมันไดทั้งหมด

ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงสั่งใหคนรับใชของเธอเลือกของที่ดีๆ

และสงไปให กั๋ว กงฟูที่อยูในเมืองหลวง นอกเหนือจากนั้น หลิน
ชูจิ่วยังไดสงจดหมายไปใหฮูหยินชราบอกวาเธอมีความสุขดี

แนนอนวา หลิน ชูจิ่ว ไดสงสารพัดอยางไปที่กั๋ว กงฟู

เทานั้น ตระกูลหลินและตําหนักเสี่ยวหวังฟูไมไดรับอะไรแมแต
นอย หลิน เซี่ยง ไมสะทกสะทานเขาไมเคยเห็นหลิน ชูจิ่ว เปนลูก
สาวของเขาอยูแลว อยางไรก็ตาม แตเสีย่ วเทียนเหยากลับหดหู ...
...
 ทุกครั้งที่เขาไดยินวาหลิน ชูจิ่ว สงสารพัดอยางไปใหฮูหยิ
นชรา แตเขากลับไมไดอะไรเลย ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยาก็
กลายเปนสีดํา แมวาปากของเขาจะไมไดพูดอะไรก็ตาม แตซูฉา
และหลิวไปก็สามารถเดาไดวาเขาคิดอะไรอยู

ซูฉาและหลิวไป เห็นใจเสี่ยวเทียนเหยา แตพวกเขาก็ยังรูส ึก

วาเสี่ยวเทียนเหยา สมควรจะไดรับมัน หลังจากที่เขาปฏิบัติกับ
หวางเฟยเชนนั้น แลวหวางเฟยจะสงอะไรใหเขาไดอยางไร? เสี่ยว
เทียนเหยาจะไรเดียงสาเกินไปใชไหม?

ซูฉาและหลิวไป ตองการใชโอกาสนี้เพื่อที่จะหัวเราะและ
เยาะเยยเสี่ยวเทียนเหยา ดวยประโยคสองประโยค แตหลังจากที่
ไดเห็นดวงตาที่เต็มไปดวยไอสังหารของเสี่ยวเทียนเหยา และ
บรรยากาศที่หนาวเย็น พวกเขาลังเลใจ

ซูฉาและหลิวไป ตองทรมานทุกวันเพราะเสี่ยวเทียนเหยา
มักจะยายความโกรธของเขามาที่ศีรษะของพวกเขา หลังจาก
ไดรับความทรมานอยางรุนแรงจากเสี่ยวเทียนเหยา หลายตอ
หลายครั้ง ทั้งสองคนก็ตางแอบอธิษฐานอยางเงียบ ๆ ขอใหหลิน
ชูจิ่วสงอะไรก็ไดมาใหเสีย่ วเทียนเหยา แมจะเปนเพียงใบไมใบ
เดียวก็ตาม

เพราะพวกเขาเชื่อวาแมวาจะเปนใบไมเนาๆ ใบเดียว ตราบ

ใดที่มันมาจากหลิน ชูจิ่ว เสี่ยวเทียนเหยา ก็จะมีความสุขมาก
และเมือ่ เสี่ยวเทียนเหยา มีความสุข พวกเขาก็จะสามารถพักจาก
ความบาของเขาไดชั่วคราว ... ...
ตอนที่ 188 : อารมณ ไ ม ดี (PART 1)
แตก็เปนไปไมไดเลยที่หลิน ชูจิ่ว จะริเริ่มมีความคิด
สรางสรรคที่จะสงอะไรมาใหเสีย่ วเทียนเหยากอน

ซูฉาและหลิวไป รอมานานกวาครึ่งเดือนแลวเพื่อทีจ่ ะให

หลิน ชูจิ่ว สงอะไรมาในตําหนักเสี่ยวหวังฟู ตอนแรกทั้งสองคนก็
แอบเห็นดวยกับเสี่ยวเทียนเหยา แตตอ มาพวกเขาก็เห็นดวยกับ
ตัวเอง

"หวางเย เริ่มนากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ขาคงจะไมกลามาเขา

มาตําหนักเสี่ยวหวังฟู ถามันยังคงเปนแบบนี้ตอ ไป"สายตาทีเ่ ยือก
เย็นของเสี่ยวเทียนเหยา จะทําใหคนแข็งตาย ซูฉาสามารถอดทน
ตอความหนาวเย็นได แต ...

มันนากลัวเกินไป ถาเรื่องนี้ยังคงเปนแบบนี้ตอไป คนใน

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู จะถูกแชแข็งจนตาย
 "ครึ่งเดือนผานไปแลว หวางเฟย คงจะฟนตัวจากอาการ
บาดเจ็บของนางแลว เราควรจะไปเยี่ยมนางและขอใหนางกลับมา
ดีหรือไม "หลิวไป ไดตระหนักถึงประโยชนของการดํารงอยูของ
หลิน ชูจิ่ว ในตําหนักเสี่ยวหวังฟูและเขาคิดถึงนางจริงๆ

"ขอใหหวางเฟย กลับมาในเวลานี้นะหรือ? เจามีสมอง

หรือไม? "ซูฉารูสึกไมดีและมองไปที่หลิวไป กอนจะพูดขึ้นอีก
"หวางเยและฮองเตกําลังจะตอสูก ันในเร็ว ๆ นี้ มันไมปลอดภัย
สําหรับหวางเฟย ที่จะอยูในเมืองหลวง "
 "แลวเชนนั้น พวกเราควรทําอยางไร?" สถานการณใด ๆ ที่
ตองใชสมอง หลิวไปคงจะตองพึ่งพาซูฉาแลว

ซูฉา ไมไดสนใจความคาดหวังของหลิวไป เขาคิดอยูสักครู

แลวก็พูดขึ้น "ถาเราตองการกําจัดโชครายนี้ เราตองเริ่มตนจาก
หวางเฟย"

ฮาๆๆๆ… …

หลิวไป ตอบขึ้นอยางไมสภุ าพทันที "แตตามจดหมายของ

ฉิวฉี หวางเฟย เย็นชาและยากที่จะเขาถึงมาก ทันทีที่นางไดยิน
ชื่อของหวางเย นางก็คงจะขมวดคิ้วและรูสึกหดหูใจไปทันที เจา
แนใจหรือวาตองการพูดคุยกับหวางเฟย? "

"ขาไมจําเปนตองพูดคุยกับหวางเฟย ขามีวิธีอื่น "ดวงตาของ

ซูฉาสวางไสวขึ้น คนทีค่ นุ เคยกับเขารูวามันมีความหมาย หลิวไป
รูสึกวาคอของเขาหนาวๆและขนลุกขึ้น จากนั้นเขาเดินออกหาง
ไปจากซูฉา

โชคดีที่ซฉู าไมไดวางแผนที่จะใชเขา

ในจวงจื่อ ผูคนตางยุงมากในการเตรียมตัวสําหรับการ
เพาะปลูกในฤดูใบไมผลิ ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงปลอยใหซูเหมยและ
ซิวฮุย กลับบานเพื่อชวยพอแมของพวกเขา ดังนัน้ วันนี้เธอเพิ่งนั่ง
อยูในหองของเธอขณะอานหนังสือ

ในตอนบายซุยฉี เดินเขาไปในหองอยางมีความสุขดวยเสียง
ฝเทาที่เบา กอนจะพูดขึน้ "หวางเฟย พี่ชายจูจื่อ สงกระตายหลาย
ตัว พวกมันทั้งหมดอวบอวน บาวสั่งใหพอครัวทําเปนอาหารสอง
ตัว หวางเฟยสามารถกินสตูวกระตายเปนมื้อเที่ยงไดเจาคะ"
 หลังจากไดรับการปฏิบัติอยางเย็นชาเปนเวลาหลายวัน
ซุยฉีก็คุนเคยกับมัน ซุยฉีเปนสาวใชที่มดี ีเยี่ยม ทั้งสองสาวนอย
เต็มไปดวยความสามารถภายใตคาํ สอนของเธอ แตพวกเขายังไม
ฉลาด

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่วเองก็คุนเคยกับการใชคนที่ไมฉลาด

แลว

"ไม เจากินเถอะ" ซุยฉีคอนขางจะซื่อสัตยกับเธอ แตเธอยัง

ไมมองหนาของนาง ซุยฉี เปนคนของตําหนักเสี่ยวหวังฟู เธอยินดี
ที่จะใชเธอตราบเทาที่นางเชื่อฟง

ซุยฉี รูวาหลิน ชูจิ่ว ไมสนใจ ดังนั้นนางจึงไมชักชวนนางอีก

ตอไป นางเพียงแคพดู ขอบคุณและเมือ่ เห็นวาใบหนาของหลิน ชู
จิ่ว มีการสะทอนกลับทีด่ ี ซุยฉีกก็ ลาพูดขึ้น "หวางเฟย มีผักปา
และเนื้อสัตวปาเปนจํานวนมากอยูในหองครัว พวกเรา ... ... ควร
จะสงกลับไปตําหนักบางหรือไมเจาคะ? "

โอ ...... คุณชายซูฉา ขายอมเสี่ยงเพียงเพือ่ ที่จะทําใหหวาง

เยไดประโยชน ทานควรจะสรรเสริญขาตอหนาหวางเย ที่ขาทํา
หนาที่ไดดี!

คนในจวงจื่อ รูวาทุกอยางที่หลิน ชูจิ่ว สงมาในเมืองหลวง

ไดรับเฉพาะกั๋ว กงฟูเทานั้น ตระกูลหลินและตําหนักเสี่ยวหวังฟู
ไมไดรับอะไรเลย คราวนี้เมื่อซุยฉี พูดถึงเรื่องนี้ หลิน ชูจิ่ว ก็ไมได
คิดอะไรมากนัก เธอยังคงคิดถึงแตกั๋ว กงฟูเทานัน้ ดังนั้นเธอจึง
พยักหนาและพูดขึ้น "เลือกผักปาและไขที่ดสี ําหรับทานยายของ
ขา สําหรับคนอืน่ ๆ เจาก็คิดเอาเอง "

ฮูหยินชราเหมิง อายุมากแลว นางไมคอยกินเนื้อ ดังนั้นเธอ

มักจะสงสารพัดสิ่งที่หญิงชราสามารถกินไดไป สวนเรื่องอื่น ๆ
หลิน ชูจิ่วไมไดสนใจ
ตอนที่ 188 : อารมรณ เ สี ย (PART 2)
"เจาคะ บาวจะเชื่อฟง" ซุยฉีจากไปดวยใบหนาที่มคี วามสุข
แตหลังจากที่นางจากไปหัวใจของนางก็กระโดดขึ้น

นางกลัว นางกลัววาจะถูกหวางเฟยจับได

แผนของซูฉา เปนเรื่องทีอ่ ันตรายจริงๆ นางตองสงสารพัด

อยางไปใหตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพื่อที่จะทําใหหวางเย ของพวกเขา
มีความสุข แต หวางเฟยของพวกเขาจะไม

นางจะตองคิดหาทางทําใหหวางเฟยไมรูเรื่องนี้

ซุยฉี ไปทีห่ องครัวอยางรีบรอนแลวนางก็มองไปที่กระตาย

นอยและตะกราผักปา หลังจากการวิเคราะหอยางรอบคอบแลว
นางก็บอกกับฉิวฉี เพื่อหาผูหญิงอายุมากมาสองสามคนดวย
น้ําเสียงที่ต่ํา นางตองการที่จะไปที่ภูเขาเพื่อขุดผักปาเพิม่ เติมโดย
ไมรบกวนหวางเฟยของพวกเขา

ฉิวฉี รูเจตนาของนาง ดังนั้นนางจึงรีบเสนอขึ้น"เจาตองการ

ที่จะสงหทารเพือ่ ไปลาสัตวบนภูเขาดวยหรือไม?"

"ไม ถาหากมีจํานวนมากเกินไปหวางเย ก็จะสงสัยเอาได

หวางเยสามารถรับรูไดถงึ มีดและลูกศรไดอยางรวดเร็ว "ซุยฉีดู
เหมือนจะไมไดสนใจอะไร แตนางก็เปนคนที่ระมัดระวังมาก

ฉิวฉี พยักหนาและออกไปหาหญิงชราหลายคนที่รจู ักผักปา

จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่ภูเขาดวยกัน พวกเขารีบกลับไปกอน
อาหารกลางวัน

"ตอนนี้ผักปายากที่จะขุด" ซุยฉี ขุดผักปาไดเพียงตะกรา

ขนาดเล็กเทานั้น และคาดวานาจะทําอาหารไดเพียงแคจานเล็ก
ๆ เทานัน้

ไมใชเพราะซุยฉี ขีเ้ กียจ แตเนื่องจากนับตัง้ แตที่หลิน ชูจิ่ว

มาถึงก็มกี ารคนพบผักปาที่อยูใกลกับจวงจื่อ คนในจวงจื่อทุกคน
ชอบกินผักปา ดังนั้นคนมักจะมาขุดมันเมื่อพวกเขามีเวลาวาง
และพวกเขาก็จะสงมาใหหลิน ชูจิ่ว

แนนอนวาหลิน ชูจิ่ว ไมยอมปลอยใหคนเหลานั้นประสบ

ความลําบากไปเปลาๆ นอกเหนือจากการใหคําปรึกษาและรักษา
แลว หลิน ชูจิ่วก็มักใหพอครัวมอบอาหารแกพวกเขาดวย

สําหรับชาวนาการรับประทานอาหารก็เพือ่ ทําใหกระเพาะ
อาหารของพวกเขาเต็มดวยผักปาตางๆ และเนื่องจากไดอาหาร
เปนคาตอบแทนความกระตือรือรนของคนที่จะขุดผักปาจึงสูงขึ้น
ดังนั้น ... ...

ผักปาในบริเวณใกลเคียงจึงไดพบกับโศกนาฏกรรม

โชคดีที่หลิน ชูจิ่วไมชอบกินผักปา ดังนั้นผักปาจึงมีเวลาที่

จะโตขึ้นในปตอไป

ผักปาที่จะถูกสงไปใหฮูหยินชรา ไมมากนัก แตตอนนี้พวก

เขายังจะตองสงไปใหเสีย่ วเทียนเหยาดวย มันก็จะยิ่งนอยลงไปอีก
ซุยฉีถอนหายใจและตัดสินใจที่จะเพิ่มไขนกลงไปในตะกรามากขึ้น

ไขนกเหลานี้มาจากเด็กในหมูบาน เมื่อนองชายของเขาปวย
เมื่อนานมาแลว หมอในเมืองบอกวานองชายของเขาไมสามารถ
รักษาได ในความไมสบายใจเด็กนอยไดมาขอรองหลิน ชูจิ่ว
 หลิน ชูจิ่ว ไมเพียงแตรักษานองชายของเขาเทานั้น แตยัง
ไมไดเรียกรองคารักษา ดวยเหตุนี้เด็กนอยจึงรูสึกขอบคุณมาก
เขาไปทีภ่ ูเขาและเก็บไขหลายใบมาจากในรังนก และบอกวาเขา
เอามาใหหลิน ชูจิ่วกิน

หลังจากนั้นหลิน ชูจิ่วก็ไดสงกระเชาไขไปใหครอบครัวของ
เด็กนอย บอกวาเปนอาหารสําหรับเด็ก ครอบครัวของเด็กปฏิเสธ
โดยธรรมชาติ อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว จะสามารถนําสิ่งที่เธอให
ไปแลวกลับมาไดอยางไร?

ทุกสิ่งทุกอยางถูกบรรจุ ซุยฉี ไมกลาที่จะละเลยกับสิ่งตางๆ

นางไดสง กระเชาผักปาและกระตายไปในเมืองไปยังตําหนักเสี่ยว
หวังฟู

ซุยไมกลาที่จะเอาสวนแบงของฮูหยินชราไปมากกวานี้ สวน
กระตายที่เหลือพวกเขาก็เก็บไวกิน

ดังนั้นจึงพูดไดวา ทานอองของพวกเขานั้นจนมาก เขาจนยิง่

กวาพวกเขาเสียอีก

ซุยฉี รูสึกไมสบายใจ กอนที่นางจะมอบขาวของใหกับคนสง

ของ นางไดพูดขึน้ 3 ประโยค"สิง่ เหลานีค้ วรถูกสงไปโดยเร็วที่สุด
เทาที่จะเปนไปได เปนการดีที่สดุ ที่จะไมไดรับความสนใจจากคน
อื่น เจาควรจะมอบใหพอ บานเฮาโดยตรง "

เพียงแคคดิ วานางกําลังทําสิ่งเลวรายภายใตจมูกหวางเฟ
ยของพวกเขา ซุยฉีก็รูสึกประหมามาก นางรูวาหวางเฟย ไมใชคน
ดีไปเสียทีเดียว หากหวางเฟยของพวกเขารูเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางจะ
เปนทุกขอยางแนนอน ... ...
ตอนที่ 189 : ความเขาใจผิดที่สวยงาม(PART 1)
หลิน ชูจิ่ว ไดรับบาดเจ็บหนักมากอนหนา แตหลังจากการ
พยาบาลตัวเองเปนเวลาครึ่งเดือนอาการบาดเจ็บของเธอดีขึ้นมาก
อยางไรก็ตามเธอยังไมไดออกไปนอกบานบอยนัก ดังนั้นเธอจึงไม
สามารถสังเกตเห็นเรื่องเล็กนอยบางอยาง เธอจึงไมรูวาซุยฉีและ
ฉิวฉีกําลังเลนอะไรกัน

สิ่งที่อยูในเมืองหลวงเปนไปอยางราบรื่น ทุกๆวันฮูหยินชรา
ก็จะรอคอยสิ่งที่หลิน ชูจิ่ว จะสงมา เมื่อคนสงของมาฮูหยินชราก็
ออกมาอยางมีความสุขออกมาและพูดขึ้น "หลานสาวของขาเปน
เด็กดีจริงๆ นางมันจะคิดถึงหญิงชราคนนี้อยูเสมอ"

เนือ้ สัตวในจวงจื่อ สดมาก แตฮูหยินชราไมสามารถกินไดใน

เวลาปกติ ฮูหยินชรายังมีคนอยูใ นจวงจื่ออีกดวย นางเพียงแคตอง
พูดและสิ่งตางๆจะถูกสงมาใหนางทันที แตเนื่องจากสิ่งเหลานั้น
ไมไดมาจากหลิน ชูจิ่ว นางจึงไมสนใจ
 ฮูหยินชราปกติก็ไมสนใจอะไรมากนัก แตตอนนี้นางมี
ความสุขมากที่ไดเห็นกระเชาผักปาและไข "ตอนที่ขากับกั๋วกงคน
เกา ยังคงอาศัยอยูนอกเมืองหลวงขาก็จะไปขุดผักปา ในขณะที่กั๋ง
กงจะออกไปเก็บไขเพือ่ มาบํารุงสุขภาพของเรา ชายชราคนนี้เปน
ผูเชี่ยวชาญในการเก็บไขนก ใครจะรูวาเขาทํารายไขไปมากแค
ไหนแลว "

ฮูหยินชราเอาไขออกจากตะกรากอน แตเมื่อนางนําไข
ออกมา นางก็สังเกตเห็นวาไมมีผกั ปาอยูม ากนัก ฮูหยินชราชวย
ไมไดที่จะพูดขึ้น"ทําไมมีผักปาเพียงเล็กนอยเทานัน้ ? เปนเพราะ
ฤดูกาลทําใหไมมีผักปาขึ้นในขณะนี้หรือ? เมือ่ เจากลับไปบอกเด็ก
คนนั้นวาไมตองจัดสงผักปามาใหหญิงชราคนนีอ้ ีก "

คนสงมอบลังเลอยูครูหนึ่ง แตแลวเขาก็พดู ขึ้น"องคหญิง

เสี่ยวไดสงกระเชาผักปาและกระตายไปที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟูดวย
ขอรับ ... ... " ดังนั้นฮูหยินชรา สวนแบงของทานจึงนอยลง

จูๆ ฮูหยินชราก็รูสึกไมพอใจขึ้นมาทันที ทําไมตองสงไปที่

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู? เสี่ยวหวางเย ไมชอบทานอาหารเหลานั้น
ไมใชหรือ?" พวกเขาไมไดสงอะไรไปกอนหนานี้ ทําไมจูๆ ถึงไดสง
ขึ้นมาเชนนี้?

"คนต่ําตอยผูนี้ก็ไมรูเหมือนกันวาทําไมขอรับ" ชายผูสงไมได
ยินอะไรมากนัก

“อืม ... ... ตองเปนคนของตําหนักเสี่ยวหวังฟูอยางแนนอน

ที่แอบเหยียบย่ําสิ่งที่เด็กคนนี้มอบใหนาง" ฮูหยินชรา ไมมี
ความสุขแมแตนอย และเนื่องจากปญหาขององคหญิงฟูอาน ทํา
ใหนางไมพอใจกับเสี่ยวเทียนเหยาอยูกอ นแลว

คนเหลานัน้ ในตําหนักเสี่ยวหวางฟู กลาที่จะมีความลับ ...

...

ฮูหยินชรา สังเกตเห็นอะไรบางอยาง ดังนัน้ นางจึงไมมี

ความสุข ในทางตรงกันขามเสี่ยวเทียนเหยาผูซึ่งไดรับอะไร
บางอยางจึงอยูในอารมณที่ดี "ในที่สุดเจาก็จําไดวาเปนหวางยังอยู
ในเมืองหลวง ดูเหมือนวาเจาจะยังมีมโนธรรมอยูบาง”

ในคืนนั้นเสี่ยวเทียนเหยา มีเพียง 2 จานของอาหารอยูบน

โตะเทานั้น จานเล็ก ๆ ของผักปาและกระตายตุน นี่เปนอาหารที่
ประหยัดที่สดุ ทีเ่ สี่ยวเทียนเหยาเคยกินมาตลอดชีวิตของเขา แตก็
เปนจานที่เขากินมากที่สดุ
 หลังจากทานอาหารไปจานเดียว เสีย่ วเทียนเหยาก็ตระหนัก
เปนครั้งแรกวาการรับประทานอาหารเต็มรูปแบบเปนทีน่ าพอใจ
มาก!

หลังจากรับประทานอาหารที่อรอยเสร็จแลว จึงเปน
ธรรมดาที่เสี่ยวเทียนเหยาจะอยูใ นอารมณที่ดี ตําหนักเสีย่ วหวังฟู
ปกติจะวุนวายอยูในแตละวัน แตหลังจากที่พอบานเฮา รูส ึกถึง
ความออนโยนของฤดูใบไมผลิ เขาก็เดินเขามาพรอมกับรอยยิ้ม

"ดูเหมือนวาหวางเย ชอบการกินผักปาและเนื้อกระตาย อา

ขาตัดสินใจแลววาขาจะสงคนไปที่จวงจื่อ เพื่อหาพวกมันมา
"นับตั้งแตที่หลิน ชูจิ่ว จากไปพอบานเฮาก็รูสึกกดดันมาก

เมือ่ หมออู ไดยินคําพูดของพอบานเฮา เขาก็ชวยไมไดที่จะ

หัวเราะขึ้น "เจาคิดมากเกินไป หวางเย ชอบทีจ่ ะกินมันเพราะ
หวางเฟยสงมา เชื่อขาแมวา หวางเฟยจะสงตะกราหินมา หวางเย
ก็จะกินพวกมันดวยความพึงพอใจ "

เพราะประโยคนี้ทาํ ใหพอบานเฮาตองจากไปอยางเงียบๆ
ทันที ลืมเรื่องผักปาและกระตายไปอยางสิ้นเชิง

ถามันไมถกู สงมาจากหวางเฟย หวางเยก็จะไมกินมัน

ตอนที่ 189 : ความเขาใจผิดทีง่ ดงาม(PART 2)

ซูฉา รูวาวันนี้หลิน ชูจิ่ว ไดสงอะไรบางอยางมาในเมือง
หลวง ดังนั้นเขาจึงรูวาเสี่ยวเทียนเหยา กําลังอยูใ นอารมณที่ดี ซู
ฉาจึงไมลังเลที่จะนําขาวรายหลายขาวมาดวย

ในการสูรบในแนวหนา ทหาร 300,000 นายของเสี่ยวเทียน

ยังคงเปนกําลังหลักในสนามรบ ถึงแมวาพวกเขาจะกลาหาญและ
เขมแข็ง พวกเขาก็ยังไดรับบาดเจ็บหนัก

"หลังจากทีย่ ึดครองเมืองสามเมืองไดแลวทหาร 20,000 คน

ของเราเสียชีวิตลง เกือบ 10,000 คนไดรับบาดเจ็บ และไดรับ
บาดเจ็บสาหัส 20,000 คน" และมีเฉพาะคนของพวกเขาเทานั้นที่
ไดรับบาดเจ็บสาหัส ขณะที่ความสูญเสียตอทหารของอองเตมี
นอยกวา 10,000 คน”

มันยากทีจ่ ะหลีกเลี่ยงความสูญเสียในสงคราม แตเมื่อเสี่ยว

เทียนเหยา ไดยนิ วาทหารหลายคนของเขาเสียชีวิต เขาก็ไม
สามารถรับได"แมทัพซวีป้ ลอยใหมันเกิดขึน้ ไดอยางไร เขาชางโง
เขลาจริงๆ! "

พวกเขาไดสามเมืองคืนมาเทานั้น ยังมีอีกสองเมือง แม

ทัพซวี้วางแผนที่จะจบชีวิตคนของเขากอนที่สงครามจะสิ้นสุดลง
หรืออยางไร?
 "คนสวนใหญของเราไมไดรับการรักษาอยางทันทวงที
ดังนั้นพวกเขาจึงเสียชีวิตทั้งหมด หมอที่เราสงไปไมไดรบั ยาเพิ่ม
ถาตระกูลซุย ไมสงชุดอุปกรณไปใหเรา ขากลัววาผลที่ไดจะนา
เศรามากกวานี้ "แมทัพซวี้มีความเปนธรรมในการปฏิบัตติ อทหาร
ภายใตการบังคับบัญชาของเขา แตฮองเตไมไดเปนแบบนัน้

โดยไมคาํ นึงถึงใครจะนําทัพ ผลทีไ่ ดก็จะเหมือนกัน ดังนั้น

แมทัพซวี้ คอนขางดีพอแลว

*ปง*

เสีย่ วเทียนเหยา ตอบสนองขึ้นดวยเสียงดังปง เขาไมไดพดู

อะไร เขาเพียงแคเคาะเพียงนิ้วมือไปบนโตะ ซูฉาฟงจังหวะของ
เสียง แตจังหวะหัวใจของเขาไมสามารถไปตามจังหวะของมันได
ดังนั้นเขาจึงเต็มไปดวยความกังวลใจและรอคําแนะนําของเสี่ยว
เทียนเหยาตอไป

หลังจากผานไปนาน เสี่ยวเทียนเหยา ก็เปดปากของเขาขึน้ "

เปนหวางจะไปทีจ่ วงจื่อในวันพรุงนี้"

"หืม?" ทันใดนั้นซูฉาก็ไดยนิ คําพูดที่ไมเกี่ยวของกันเลยอยาง

สิ้นเชิง

"อะไรนะ? หวางเย ทานชวยพูดซ้ําอีกครั้งไดหรือไม? " เมื่อ

เขาไดยนิ ซูฉาพูดขึ้น เสีย่ วเทียนเหยา ก็ขมวดหัวคิ้วขึ้นและจอง
มองไปทีเ่ ขา

ซูฉารีบสายหัวและตอบขึน้ "ขาไดยินอยางชัดเจนแลว แต

ทําไมทานตองไปที่นั่น? "

"หวางเฟย อยูนอกเมืองหลวง ตามหมออู "เสี่ยวเทียนเหยา

ใหคําตอบ แตมนั ทําใหซูชงงมากขึ้นกวาเดิม

หวางเฟยของพวกเขาอาศัยอยูนอกเมืองหลวงเปนเวลาครึ่ง
เดือน แต หวางเย ของพวกเขาก็ไมไดกา วเทาออกไปจากตําหนัก
และหรือในเมืองหลวง แมแตกา วเดียว แลวทําไมเขาจู ๆเขาถึง
อยากไปที่จวงจื่อ?

เขาวางแผนที่จะชดเชยความผิดบาปของเขาใหกับหวางเฟย
หรือไม?

มันจะไมสายเกินไปสําหรับเรื่องนีห้ รือ?

ยิ่งเขามองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา มากเทาไรเขาก็ยิ่งไมเขาใจ
มากเทานั้น เขาจะไมถามวาเขาเขาใจเขาหรือไมเลยหรือ นา
เสียดายที่เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดวางแผนที่จะใหคําตอบที่ถูกตอง
กับเขา
 ซูฉาไมไดรับคําตอบที่ชัดเจน ดังนั้นเขาจึงสามารถบอก
พอบานเฮาเพื่อใหจัดเตรียมทุกอยางใหเสี่ยวเทียนเหยา เพราะเขา
จะไปที่จวงจื่อเทานั้น

เสีย่ วเทียนเหยาเปนนักวางแผนที่หัวรุนแรง วันรุงขึ้นเขาได

นําทหารของตําหนักเสี่ยวหวางฟูเปนจํานวนมากเพื่อที่จะไปนอก
เมืองหลวงกับเขา หลายคนคิดวาเสี่ยวเทียนเหยา จะออกไปนอก
เมืองหลวงเพื่อรับตัวหลิน ชูจิ่วกลับมา

ฮูหยินชรา รูสึกไมพอใจเปนอยางมากเมือ่ ไดรับขาว

"หลานสาวของขาจะตองโคงคํานับศีรษะลงกอนที่เขาจะไปรับนาง
ใชไหม? มันชาง ... ... นาโมโหมากจริงๆ "

ฮูหยินชรา โกรธมาก แตในขณะเดียวกันนางก็มคี วามสุข

แทนหลิน ชูจิ่ว เพราะอยางนอยเสี่ยวเทียนเหยา ก็ยินดีที่จะไปรับ
หลิน ชูจิ่วดวยตัวเอง เสี่ยวเทียนเหยา ไดใหความสําคัญกับหลิน ชู
จิ่ว เปนอยางมากตอหนาของคนจํานวนมาก มันเปนการไวหนา
หลิน ชูจิ่วมากแลว

ฮูหยินชรา สายหัวและถอนหายใจ นางรูวานางไมสามารถ

ควบคุมสิ่งตางๆได นางจึงปลอบใจตัวเองดวยการพูดขึน้ "นี่เปน
ความสุขมากพอแลวสําหรับเด็กคนนั้น นางฉลาด นางรูว าจะทํา
อยางไรถึงจะดีที่สุดสําหรับตัวเอง "

ในเวลานี้ภายใตเถาองุน หลิน ชูจิ่ว กําลังนัง่ พักผอนอยู เธอ

ไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยาได "ริเริ่ม" กมศีรษะของเขาลงและมาเยี่ยม
เธอ และเธอก็ไมรูดวยวา เสี่ยวเทียนเหยา ไดนาํ คนมาเปนจํานวน
มากมายแคไหน ... ...
ตอนที่ 190 : ฝ น ร า ย และภรรยาของเขา (PART 1)
ประสิทธิภาพในการดําเนินการของเสี่ยวเทียนเหยา นากลัว
มากจริงๆ ...

กอนที่หลิน ชูจิ่วจะไดรับขาว เสี่ยวเทียนเหยา ก็เขาไปมาใน

จวนแลว คนรับใชสงขาวของของเขาไปที่หองของหลิน ชูจิ่ว และ
ราวกับวาพวกเขาเปนคูของสามีภรรยที่สนิทสนมและเพิง่ จะ
แตงงานกันใหมๆ พอบานเปลี่ยนที่นอนเปนสีแดงและวางเปดคู
ไวที่นั้นดวย

พอบานของจวน รูวาสามีของคุณหนูของพวกเขามา ดังนั้น

เขาจึงมีความสุขและดีใจในเวลาเดียวกัน เขาตองการทีจ่ ะแสดง
ตัวเองอยางถูกตองตอนหาเสี่ยวเทียนเหยา เขาจึงตองการใหเสี่ยว
เทียนเหยา ไดพบคุณหนูของพวกเขาใหเร็วที่สุด

"หวาง หวางเย ... " แมวาพอบานจะเคยจัดการดูแลเรื่องๆ

ใหญในจวนมาเปนเวลานานแลว แตเขาก็ยังไมเคยไดพบกับผูชาย
ที่มีอิทธิพลมากเชนนี้มากกอน ดังนั้นการไดเห็นชนชั้นสูงอยาง
เสี่ยวเทียนเหยา พอบานของจวงจื่อ จึงไมสามารถพูดออกมาไดดี
นัก

เสีย่ วเทียนเหยา เงยหนาขึน้ และจองมองไปที่พอบานของ

จวงจื่อ จากนั้นเขาก็พดู อยางเย็นชาขึ้น “หวางเฟยอยูทไี่ หน?

"คุณ คุณ คุณหนู ... ... อยูด านนอก ขา ไมใชบาวผูนี้ บาวผู
นี้จะไปเชิญคุณหนูเสี่ยวเขามาขอรับ "ความคิดของพอบานจวงจื่อ
มีความชัดเจนและเรียบงาย สามีเปนคนที่มีเกียรติเพราะฉะนัน้
มันจึงเปนเรื่องธรรมดาสําหรับคุณหนูของพวกเขาที่จะเขามาพบ
เขา

ทันทีที่เสีย่ วเทียนเหยา ไดยินขอเสนอของเขา อุณหภูมิ

รอบๆ ก็ลดลงทันที พอบานจวงจื่อ สั่นสะทานและรีบคุกเขาลงไป
ที่พื้นทันที

ทหารคุมกันตางก็รูสึกเห็นใจพอบานจวงจื่อผูนี้ จึงชวยไมได
ที่จะเตือนเขาขึ้น "เจาเพียงแคตอ งบอกวาหวางเฟยอยูท ี่ไหน และ
ตอไป เจาไมสามารถเรียกหวางเฟย วาคุณหนูเสี่ยวไดอกี "

"ขอรับๆ ๆ ๆ บาวจะเชื่อฟง" พอบานจวงจื่อ ไมกลาพูด

อะไรอื่น เขาพยายามจะสงบสติอารมณลง แตเขาก็ยังตะโกนขึน้ "
หวาง หวางเฟย อยูภายใตเถาองุน บาวผูน ี้จะนําทางเองขอรับ "

"ไมจําเปน" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึน้ และหันรถเข็นของเขา

ออกไป คนรับใชของตําหนักเสี่ยวหวางฟูวางแผนไมลงไปทันที
เพื่อทําใหรถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยาสามารถขามธรณีประตูเขา
ไปได

พอบานจวงจื่อ ตกตะลึงในที่สุดเขาก็เขาใจวาทําไมทานออง
เสี่ยวถึงไดนําคนเปนจํานวนมากมาดวย เพราะพวกเขาตองคอยปู
ทางใหแกเขานีเ่ อง แต ... ...

ไมใชเรื่องแบบนี้จะลําบากเกินไปหนอยหรือ? ตราบใดทีม่ ี
คนสองคนยกรถเข็น เขาก็สามารถขามธรณีประตูไปไดแลวไมใช
หรือ?

เขาไมเขาใจวาเชื่อพระวงศคิดอยางไรจริงๆ!

ดวงอาทิตยที่นุมนวลและอบอุน สายลมในฤดูใบไมผลิอาจ
ทําใหคนนอนหลับไดดี ความรอนไมรุนแรงในชวงฤดูนี้ แสงแดด
อุนๆ ทีต่ กลงมาบนรางกายและทําใหคนรูสึกงวงนอน

หลิน ชูจิ่วกําลังหลับอยูบนโซฟา ผาหมปกคลุมรางกายของ

เธอ หนังสือของเธอนอนอยูบนพืน้ ใครจะรูวาหนังสือเลมนี้ตกลง
ไปตั้งแตเมื่อไหร แตในขณะนี้มันเริ่มที่จะสงเสียงที่ฟงนากลัว
เนื่องจากหนาของมันถูกลมพัดไปมา

แสงแดดถูกกรองโดยเถาองุนที่อยูดานบนของศีรษะของเธอ
แตก็ยังสองลงมาที่รางกายของหลิน ชูจิ่วไดบาง

หลิน ชูจิ่ว กําลังฝนดี จากระยะไกลๆ เสี่ยวเทียนเหยา

สามารถมองเห็นใบหนาที่มีความสุขของหลิน ชูจิ่วได ริมฝปากสี
ดอกกุหลาบของเธอโคงขึ้นเล็กนอย
 หลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนวาจะหายจากอาการบาดเจ็บของนาง
แลว เพราะใบหนาของนางสดใสขึ้นเล็กนอย ผิวของนางยังคงขาว
ราวกับวานางไมมีเลือดในรางกายของนาง แตในเพียงแคเหลือบ
มอง เขาก็รูวาหลิน ชูจิ่ว ไดรับบาดเจ็บสาหัส

จากระยะไกลๆ เสี่ยวเทียนเหยาบอกใหทหารออกไป เสีย่ ว

เทียนเหยา หันรถเข็นของเขามาที่เถาองุน เขาหยุดเมือ่ อยูหาง
จากหลิน ชูจิ่ว ประมาณสิบกาว จากนั้น ... ...

เขาก็ทิ้งรถเข็นของตัวเองและลุกขึน้ ยืน กอนจะเดินมาทาง

หลิน ชูจิ่ว

เสีย่ วเทียนเหยา ทีย่ ืนอยูทนี่ ั่น ใหความรูสึกของการกดขี่

ออกไปรอบๆ ขณะทีเ่ ขาเดินเขาไปใกลใตเถาองุนมากขึ้น เงาก็
เหมือนจะดูเล็กลง เมื่อเขายืนอยูขาง ๆหลิน ชูจิ่ว แสงแดดก็ถูก
ปดกั้นเอาไวโดยเขา
 หลิน ชูจิ่วผูที่กําลังฝนอยู ดูเหมือนจะรูสึกไดถึงบางสิ่ง
บางอยาง เธอเปดตาของเธอขึ้นอยางเฉื่อยชาและมองไปที่
เสี่ยวเทียเหยา เธอดูนารักและสงบเธอไมไดระวังตัวเองในขณะนี้
เปนเหตุใหหัวใจของเสี่ยวเทียนเหยาเตนแรงขึ้นและรูสึกประหมา

ตอนที่ 190 : ฝ น ร า ยและภรรยาของเขา (PART 2)

เขากําลังนึกถึงประโยคแรกของหลิน ชูจิ่วที่นางจะพูด เมื่อ
พวกเขาไดพบกัน แต ... ...

หลิน ชูจิ่วก็เอาแตจองมองเขา กอนจะหลับตาลงแลวหัน

กลับมาในขณะทีพ่ ูดขึ้น "ขาถึงขนาดฝนถึงเสี่ยวเทียนเหยา อา มัน
นาเหลือเชื่อ" มันเปนฝนรายจริงๆ!
 หลังจากทีห่ ลิน ชูจิ่วหันกลับมาเธอก็นอนตอไป เธอไมไดลมื
ตาขึ้นมาเพือ่ ยืนยันสิ่งตางๆ

เสีย่ วเทียนเหยา รอคอยมานานทีจ่ ะไดยินประโยคนั้น

ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะยิ้มขึ้น ... ...

เขาเอนตัวลงไปและมองไปที่ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว ใน
ระยะใกลๆ แลวเสี่ยวเทียนเหยาก็ไดรับการยืนยันวาหลิน ชูจิ่ว
กําลังนอนหลับอยูจริงๆและไมไดแกลงทํา

"หญิงโง " เสี่ยวเทียนเหยา เอื้อมมือออกและจัดเสนผมบน

แกมของหลิน ชูจิ่ว นิ้วของเขาออยอิ่งอยูบนแกมของนาง แตเขา
ไมไดใชกําลังมากเกินไปเพราะกลัววาจะปลุกนางใหตื่นขึน้ มา

หลังจากทีห่ มผาหมใหหลิน ชูจิ่วอยางระมัดระวังแลว เสี่ยว

เทียนเหยาก็ไมไดลวงเกินนางอีก เขาเอารถเข็นของเขามาและวาง
ไวขางทีน่ อนของหลิน ชูจิ่ว กอนจะนั่งลงไป

เสีย่ วเทียนเหยา หยิบหนังสือมาจากบนพื้น หลังจากดูชื่อ

แลว เขาก็ชวยไมไดที่จะขมวดคิว้ ขึ้น "บันทึกประวัติศาสตรหรือ?
เจาอานหนังสือประเภทนี้จริงๆหรือ? "

เสีย่ วเทียนเหยา มองหลิน ชูจิ่วอยางสํารวจ ในโลกนี้มี

ผูหญิงจํานวนไมมากที่จะอาน "บันทึกประวัติศาสตร" อยางนอย
ที่สุดเขาก็รูวาไมมีใครนอกจากฮองเฮาของฮองเต

อยางไรก็ตาม ภรรยาของเขาอานมัน?

เสีย่ วเทียนเหยา คุน เคยกับ "บันทึกประวัติศาสตร" เปน

เวลานานแลว ดังนั้นเขาจึงสุมๆ เปดหนามัน แตไมไดมองลงไป
บนนั้น เขามองไปที่ดา นขางและจองมองไปที่ใบหนาที่นอนหลับ
ของหลิน ชูจิ่วแทน
 พวกเขาเคยนอนหลับอยูบ นเตียงดวยกัน พวกเขามีความ
สนิทสนม แตเขาไมเคยเห็นนางจะนอนหลับสบายเชนนีม้ ากอน

หลังจากมีชวงเวลาที่จริงจัง เสี่ยวเทียนเหยาก็ไมคดิ อะไรที่

จะใชชวงเวลาทัง้ บายของเขา เฝาดูหญิงงามคนหนึ่งนอนขางๆเขา
เพียงแต ... ...

หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถตอบสนองความตองการของเขาได

ครึ่งชั่วโมงตอมาหลิน ชูจิ่วก็ตื่นขึน้ มา แตเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

เธอก็ยังสะลึมสะลืออยู เธอไมไดสังเกตเห็นการดํารงอยูข องเสี่ยว
เทียนเหยา เธอหยิบผาหมคลุมศีรษะของอยางอับอายและคลุม
ตัวเองเอาไว

"ขายังไมอยากตื้น"
 นีเ่ ปนครั้งแรกที่เสีย่ วเทียนเหยา ไดเห็นหลิน ชูจิ่ว ใน
ลักษณะและทาทางเชนนี้ ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะตกตะลึงและ
เขาก็แทบจะลืมหายใจไปชั่วครู

"แตขา นอนไมหลับอีกตอไปแลว" หลิน ชูจิ่ว ผูที่ตั้งใจจะดึง

ผาหมออกและลุกขึ้นนัง่

ดูเหมือนวา ... ... หลิน ชูจิ่ว เองก็ยังมีจิตใจที่สับสน เขาคิด

เสมอวาผูหญิงคนนี้สงบ ไมเหมือนกับผูหญิงคนอืน่ ๆ

เสีย่ วเทียนเหยา ชวยไมไดที่จะเปดเผยรอยยิ้มออกมา

หลิน ชูจิ่ว นอนนานเกินไป ดังนั้นเธอจึงปวดหัว เธอรูสึกมี

สติขึ้นเล็กนอยหลังจากทีน่ วดหนาผากตัวเองแลว
 เสีย่ วเทียนเหยา เปนคนที่มคี วามรูสกึ ของการดํารงอยู และ
เนื่องจากมีความคิดที่ชดั เจนแลว หลิน ชูจิ่ว จึงรูสึกวาบางอยางไม
ถูกตอง ดังนั้นเธอจึงมองไปรอบๆ ตัวเธอ

หลังจากทีไ่ ดเห็นหนาตาทีค่ ุนเคย หลิน ชูจิ่วก็เกือบหลนลง

มาจากโซฟา "เสีย่ ว เสี่ยว เสี่ยว หวางเย ... " หลิน ชูจิ่วจงใจกลั้น
คําวา "เทียนเหยา"ลงไป จากนัน้ เธอจึงพยายามเติมเต็มคําพูดของ
เธอ "ทาน ทําไมทานถึงมาอยูท นี่ ี่?" นี่เปนนรกหรือไม?

เปาหมายของเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดอยูในคําถามของหลิน ชู
จิ่ว ตรงกันขามกลับเปนเรื่องแปลกที่เล็กนอยเทานั้น 'เสี่ยว เสีย่ ว
หวางเย' ผูหญิงคนนี้ชอบที่จะใหชื่อแปลก ๆ กับผูคนหรืออยางไร?
นางไมสามารถเรียกคนในลักษณะปกติไดเลยหรือ?

"ขาขอโทษ เพียงแตวา หวางเยทา นมาที่นไี่ ดอยางไร? "หลิน

ชูจิ่ว ขอโทษและไมไดหาเรื่องทะเลาะแมแตนอย
 ในที่สุดเสี่ยวเทียนเหยา ก็ตอบคําถามของหลิน ชูจิ่ว อยาง
ไมพอใจ "ทําไม? เปนหวางไมควรจะอยูที่นี่หรือ? "

ทําไม?

แนนอนวาเขาไมควรจะมาที่นี่ นีค่ ือสถานที่ของเธอ เขาจะ

มาทําอะไรที่นี่? เขากําลังมองหาความตายหรืออยาง?
ตอนที่ 191 : ไล ต ามภรรยา(PART 1)
หลิน ชูจิ่ว ตองการคํารามออกมาดัง ๆ กับความเกลียดชัง
ของเธอที่มีตอ เสีย่ วเทียนเหยา แต ... ...

เธอเปนคนที่ระมัดระวังอยูเสมอ เวนเสียแตวาเธอจะสูญเสีย
ความรูสกึ และเหตุผลของเธอไปหรือถูกบังคับใหเขาสูส ถานการณ
ที่หมดหวังจริงๆ เธอจะไมปลอยใหตัวเองตกอยูในสถานการณที่
เสียเปรียบใด ๆทั้งนั้น

หลิน ชูจิ่วถอนหายใจเขาลึก ๆ และพยายามปกปดการ

ระคายเคืองของเธอเอาไวอยางฉับพลัน ในขณะทีม่ องใบหนาของ
เสี่ยวเทียนเหยา จากนั้นเธอก็คอยๆพูดขึน้ "สถานที่แหงนี้
คอนขางไกลจากเมืองหลวง มันไมสะดวกที่จะเดินทางไปมา
ดังนั้นการไดเห็นหวางเย ปรากฏตัวขึ้นที่นี่จึงเปนเรื่องทีค่ อนขาง
จะคาดไมถึง"
 "มันคอนขางไกล" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นในขณะทีม่ องไปที่
หลิน ชูจิ่ว แตเขาเหมือนจะหลงทางเล็กนอย

ผูห ญิงคนนี้เปนเตาจริงๆ เมื่อนางรูส ึกวาถูกคุกคามนางก็จะ

รีบหดตัวเองลงไปภายในกระดองและจัดการกับเขาดวยการเส
แสรงแบบนี้

หลิน ชูจิ่ว ไมไดรบั ผลกระทบจากใบหนาที่เย็นชาของ

เสี่ยวเทียเหยา เธอยังคงแสดงรอยยิ้มที่บางๆ บนใบหนาของเธอ
ขึ้น "มันยังไมเย็นนัก ถาหวางเย เดินทางกลับในตอนนี้ อยางนอย
หวางเยก็จะไปถึงเมืองกวนเฉิน "

"เจากําลังไลเปนหวางอยูหรือ?" หมายความของนางคือนาง
ไมตองการใหเขาอยูที่น?ี่

หลิน ชูจิ่ว สายหนาดวยรอยยิ้มและพูดขึ้นเบา ๆ "เวลาก็

ไมไดเชามาก ขากลัววาจะชะลอการเดินทางกลับไปที่เมืองหลวง
ของหวางเยเทานั้น"

ใครบอกวาเจาสามารถปรากฏตัวที่นี่ได? เจาจะใชลกู เลน

อะไร เจาคิดวาเพียงเพราะเจาแสดงใหเห็นถึงความทุมเทของเจา
แลวขาจะยอมกลับไปทีต่ ําหนักเสี่ยวหวางฟูกับเจาอยางมีความสุข
หรือ? เพิ่งแคกลับไปและไมตองรบกวนคนอื่นตกลงไหม?

หลังจากทีบ่ นอยูในใจ หลิน ชูจิ่ว ก็รูสึกสงบขึ้น และความ

ระคายเคืองของเธอลดลงบาง

เธอจะไมลมื ความเจ็บปวดที่ไดรับจากลูกศรของโจวซื่อ เธอ

จะไมมีวนั ลืมความสิ้นหวังที่เธอรูสึกในชวงเวลาแหงความตาย
และสิ่งเหลานั้นทั้งหมดถูกนํามาใหเธอโดยเสี่ยวเทียนเหยา

รอยยิ้มและความหลอกลวงปลอมๆ ของหลิน ชูจิ่ว ทําให

เสี่ยวเทียนเหยารูสึกรังเกียจ เพือ่ ที่จะทําใหการแสดงออกบน
ใบหนาของนางเปลี่ยนไป เสี่ยวเทียนเหยา จงใจพูดขึ้น "ใครบอก
เจาวาเปน หวางจะกลับไปที่เมืองหลวงในวันนี้?"

"หวางเยจะไมกลับไปที่เมืองหลวง? ทานตองการทีจ่ ะอยูทนี่ ี่

หรือ? "หลิน ชูจิ่ว ถามขึน้ อยางรีบรอน แตหลังจากนั้นเธอก็เสียใจ

เสีย่ วเทียนเหยา ยิม้ และพูดขึ้น "ในเมื่อเจาเชิญชวนอยาง

จริงใจ เปนหวางก็จะอยู"

การแสดงออกทางสีหนาของหลิน ชูจิ่ว เปลี่ยนไปเกือบทุก

อยาง แตในวินาทีสุดทายเธอเก็บอารมณของเธอลงไปและพูด
อยางมีนา้ํ ใจขึ้น "หวางเย ทานไมจาํ เปนตองดื้อรั้น ขามีเพียงคน
ไมกี่คนอยูที่นี่ และสภาพแวดลอมของที่นี่ก็ไมอยูในสภาพทีด่ ี
หวางเยอาจจะไมคุนเคยกับสถานที่เชนนี้ มันจะดีกวาทีห่ วางเยจะ
กลับไปโดยเร็วทีส่ ุดเทาทีจ่ ะเปนไปไดและกลับไปยังเมืองหลวง
แตแนนอนถาหวางเย ตองการทีจ่ ะอยูในจวงจื่อ มันก็จะเปนการดี
มากที่จะอยูนอกจวนหลังนี้สําหรับคืนนี้ "

"เจาไมตอ งกังวลวาเปนหวางจะอยูท ี่ไหน" เสี่ยวเทียนเหยา

ปฏิเสธขอแกตัวของหลิน ชูจิ่ว แตแลวทายที่สดุ เขาก็พดู ขึ้นอีก
"ใครบอกเจาวาเปนหวางจะอยูแคคืนเดียว?"
 "ทาน ... ทานตองการจะอยูที่นี่จริงๆหรือ? เปนเวลานานแค
ไหน? "หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาเธอไมสามารถควบคุมอารมณไดอกี
ตอไป

ทําไมเขาถึงไมเขาใจความหมายของคําพูดของเธอ? เขาจะ
พอใจเมือ่ เห็นเธออาเจียนออกมาดวยความรังเกียจหรือไม? ถา
เธอมีมดี เธอก็จะแทงคนไรยางอายคนนี้ไปแลว

ใครบอกใหเขาอยูทนี่ ี่ แมวาเขาจะไมไดรับการตอนรับก็ตาม
อยางนัน้ หรือ

"ทําไม? เปน หวางไมเปนทีต่ อนรับสําหรับที่นี่หรือ? "เสี่ยว

เทียนเหยาลดสายตาลงเพื่อซอนความผิดหวังในสายตาของเขา
แตเมือ่ เขาพูด เขาก็ใสความแรงใหกับน้ําเสียงของเขาวาไมมีใคร
สามารถปฏิเสธเขาได
 เมือ่ มาถึงจุดนี้หลิน ชูจิ่วก็ยังทําดีและออนโยนตอไป "ไมใช
วาหวางเย ไมตอ นรับทีน่ ี่ แตมนั จะดีกวาที่หวางเยจะกลับไป" อยา
บังคับใหขาตองวางยาพิษเจา!

"ถาเปนหวางไมกลับไป? เจาจะไลเปนหวางออกไปหรือ?
"เสี่ยวเทียนเหยาเอนตัวไปขางหนาและมองไปทีห่ ลิน ชูจิ่ว ให
ความรูสกึ ลึก ๆ ของการกดขีต่ อนาง

เขาจะไมยอมรับการปฏิเสธของหลิน ชูจิ่ว!

ตอนที่ 191 : ไล ต ามภรรยา (PART 2)

หลิน ชูจิ่ว เขาใจความตั้งใจของเขา ดังนั้นเธอจึงยิ้มและพูด
ขึ้น "หวางเย ตองลอขาเลนแลว ขาจะไลทานไปไดอยางไร หวาง
เย สามารถอยูในสถานที่แหงนี้ไดตราบเทาทีท่ านตองการหรือ
ทานตองการใหบอกพอบานเอาสําเนาทีด่ ินมาใหทานดวยเลย?”
 "ไมจําเปน เปนหวางจะอยูท ี่นี่ "ทันทีที่เขาไดรับความ
ยินยอมจากหลิน ชูจิ่ว เสี่ยวเทียนเหยาก็พอใจมาก

"ทัศนียภาพที่นี่คอ นขางดี เปนหวางสามารถเดินดูรอบ ๆ

ได" หลิน ชูจิ่วลุกขึ้นและโยนผาหมลงไปบนโซฟา จากนัน้ เธอก็
เอนตัวไปขางหนาตรงไปทางเสีย่ วเทียนเหยาและพูดขึ้น "หวางเย
ขารูสึกไมสบาย ขาตองการกลับไปที่หองของฉันและพักผอน"

"เจาไปได" เสี่ยวเทียนเหยา ไมตอ งการทีจ่ ะผลักดันหลิน ชู

จิ่ว มากเกินไปในวันนี้ เพราะเขายังคงมีเวลาอยูม าก

"ขอบคุณหวางเย" หลิน ชูจิ่ว หันหลังจากไป ยางกาวของ

เธอไมใหญ แตละขั้นกลับจะเร็วมาก ราวกับวาสุนัขกําลังวิ่งไล
หลังเธออยู
 "ตามนางไป" ทันทีที่เสี่ยวเทียนเหยา ดีดนิว้ อันเวย
องครักษเงาที่อยูในชุดสีดําก็แสดงตัวออกมาอยางรวดเร็วและ
หายไปอีกครั้งในทันที

หลิน ชูจิ่วเดินไปขางหนา เธอยกแขนขึ้นและเช็ดน้าํ ตาของ

เธอออกดวยความโกรธ

วันนี้เธอไดรับรูถึงความไรยางอายของเสี่ยวเทียนเหยา
อยางครบถวนแลว

เสีย่ วเทียนเหยาจะมาอาศัยอยูที่นี่จริงๆหรือ?

ดี เธอปลอยใหเสี่ยวเทียนเหยา อาศัยอยูทนี่ ี่ เธอจะปลอย

ใหเสี่ยวเทียนเหยายังคงมีชีวิตอยู!

หลิน ชูจิ่ว ไมไดกลับไปทีห่ องของเธอ เธอเดินตรงไปยังคอก

มา ในทีน่ ั่นเธอไดเห็นคนดูแลมากําลังแปรงขนใหมามลายูสีแดง
อยู หลิน ชูจิ่วไมไดพดู อะไร เธอยังคงกาวไปขางหนาและความา
มาทันที

"มาตัวนี้ขา อยากจะใชมัน" เมื่อเสียงของหลิน ชูจิ่วดังออก

มา เธอก็หันกลับไปขีม่ า จากนัน้ เธอก็ดงึ เชือกและขีม่ าออกไป
ทันที

การมาถึงและขีม่ า ของเธอเกิดขึ้นในพริบตา อันเวย ตกใจ

มากและไมสามารถตอบสนองไดทันเวลา "ทักษะการขีม่ า ของ
หวางเฟยดีขนาดนั้นเลยหรือ?"
 "หวางเฟย หวางเฟย ... มาตัวนั้นมันเปนมาพยศ ทานไม
สามารถใชมันได" คนเลีย้ งมาเกิดปฏิกิริยาและตะโกนขึน้ แตนา
เสียดายที่หลิน ชูจิ่วไดหายตัวไปแลวและไมไดยนิ เสียงทีเ่ ต็มไป
ดวยความกังวลของเขา

"แยแลว ขาไมรูวาขาสามารถตามทันหรือไม" อันเวย รีบวิ่ง

ออกไป ในทันทีและขีม่ า จากคอกมาและไลลา ไป

"นี่ นี่ หยุด หยุด เจาเปนใคร?" คนเลี้ยงมาราวกับคนเปนบา

เจาคนโงผูนี้เปนใครกัน? ทําไมเขาถึงความาปวยไป? เขากําลัง
พยายามจะทําอะไรกันแน?

เสียงของอันเวย ดังมาจากที่ไกล ๆ "ไป รีบไปบอกหวางเย

หวางเฟย ขี่มา และออกไปขางนอกแลว"

อะไรนะ?
 เขากําลังจะบอกอะไรกับหวางเย?

หวางเย ของพวกเขาจะไมตําหนิเขาที่ละเลยหนาทีข่ องเขา

หรือ?

คนเลี้ยงมาเต็มไปดวยความกระวนกระวายใจ เขาคิด
เกี่ยวกับสถานการณของเขาอยูเปนเวลานาน กอนที่เขาจะตัดสิน
ไปใจรายงาน ดังนั้นตอนนี้หลิน ชูจิ่ว ถึงไปไกลแลว สําหรับอันเวย
นะหรือ?

เขาตองการที่จะไลตาม แตเขาไมรวู าจะทําอยางไรกับมาที่

เขาเลือกมา หลังจากที่ทํางานไมถึงหนึง่ ชั่วยามขาของมาก็ออนลง
และนอนลงไปบนพื้น ... ...

โดยที่ไมรูวาเขาไดเลือกมาปวยมา
 "โชคไมดอี ะไรเชนนี้!" อันเวย สูดลมหายใจเขาลึกๆ และไล
ตามไปดวยขาของเขา

เนือ่ งจากความลาชาของคนเลี้ยงมา เสี่ยวเทียนเหยา จึง

ไดรับขาวประมาณหนึ่งในสี่ของชั่วยามตอมา เสี่ยวเทียนเหยา สง
คนไปไลตามหลิน ชูจิ่วทันที แตเจาหนาที่รักษาความปลอดภัย
สามารถทําไดเพียงตามรอยเทาของมาไปเทานั้น

หลังจากเดินตามรอยเทาของมา ทหารของตําหนักเสี่ยว
หวางฟูก็ไดทศิ ทางที่หลิน ชูจิ่วจะไปมา จากนั้นพวกเขาก็รายงาน
ขึ้น "หวางเย หวางเฟย กําลังจะไปที่เมืองหลวงขอรับ"

"ไปที่เมืองหลวงหรือ? นางฉลาดมาก"เสี่ยวเทียนเหยา กม

หนากัดฟน
 คราวนี้หลิน ชูจิ่ว ทําใหเขาโกรธมากจริงๆ!

แตนั่นเปนเพราะเขาทําใหเธอจนมุมมากเกินไป ดังนั้นเธอ
จึงกลาทีจ่ ะทิ้งเขาไวและเดินทางออกไป มันเปนเพราะเขาใจรอน
เกินไป!

"กลับไปทีเ่ มืองหลวง!" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นในขณะที่กดั

ฟน

ทหารกลัวจนตัวสั่น พวกเขาไมไดรอคําสั่งเพิ่มเติมของเสี่ยว
เทียนเหยา พวกเขาจากไปทันทีโดยไมเก็บของดวยซ้ํา

ในเวลานี้ หลิน ชูจิ่ว ผูซึ่งอยูระหวางสองความคิด กําลังคิด

วาจะไปที่เมืองหลวงหรือกลับไปที่จวงจื่อดี
ตอนที่ 192 : หญิ ง ตั้ ง ครรภ (PART 1)
ภายในเมืองหลวง นอกเหนือจากตําหนักเสี่ยวหวางฟูแลว
เธอจะไปที่ไหนไดอีก?

ถาเธออยูข างนอก เธอสามารถจะรับประกันไดอยางไรวา

เสี่ยวเทียนเหยาจะไมสามารถหาเธอพบ?

ดูจากดวยผลงานของเสี่ยวเทียนเหยาในวันนี้ หลิน ชูจิ่วสา

มารถวางเดิมพันไดวาเสีย่ วเทียนเหยาจะไมปลอยใหเธอหนีไป
เขาจะสงเธอกลับไปหาเขา แลวเขาก็จะกลายเปนคนที่ไมมีเหตุผล
มากขึ้น

"นารําคาญจริงๆ" การหนีไปจะไมสามารถแกปญหาอะไรได
เลย มันกลับจะเพิ่มปญหามากขึ้นเทานัน้

หลิน ชูจิ่วยืนอยูทสี่ ี่แยกดวยความยากลําบากใจ

 แตในวินาทีถัดไประบบการแพทยก็เตือนขึน้ : ผูปวย ผูปวย
ผูปวยตองไดรับการรักษาในกรณีฉุกเฉิน!

“ผูปวย? ผูปวยอยูที่ไหน? "หลิน ชูจิ่วมองไปยัง

สภาพแวดลอมรอบๆตัวของเธอในการตอบสนอง เธอมองไปทาง
ดานซายและดานขวาของเธอ แตเธอก็ไมเห็นผูป วยแมแตคนเดียว

"ระบบอยาลอเลนกับฉัน"หลิน ชูจิ่วชวยไมไดที่จะบนขึ้น แต

นาเสียดายที่ระบบการแพทยเปนเพียงปญญากึ่งเครื่องประดิษฐ
ไมมีสมองของตัวเอง มีเพียงเสียงเรียนแบบที่ยังคงเปนคําตอบ
เทานั้น

"เจาชนะ" หลิน ชูจิ่วไมรูวาจะไปทีไ่ หน แตการคนพบวา

ผูปวยรายนั้นสามารถทําใหระบบทางการแพทยสงบได หลิน ชูจิ่ว
ก็ลงจากหลังมาและตัดสินใจที่จะหาทีต่ ั้งของผูป วย
 ทักษะของหลิน ชูจิ่ว ในการขี่มา ดีมาก เพราะ
นอกเหนือจากพื้นฐานของเจาของเดิมแลว เธอก็ยังเคยทํางานใน
ฟารมมามากอน หลังจากที่ตดิ ตามการแขงขันในชวงเวลาหนึ่ง
แลว เธอก็ไดรับการฝกฝนและเขาถึงระดับผูฝกสอน ดังนัน้ ถึงแม
มาจะพยศและแข็งแรงแคไหนก็ตามเธอก็สามารถควบคุมมันได

"เปนเด็กดีและรอขาอยูท ี่นี่" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นและลูบหัวมา

จากนั้นเธอก็จากไป

เมือ่ ถึงจุดนี้ในทางดานซายของถนน เสียงฝเทาของมาก็ดงั

ขึ้น *กุกๆ * เมื่อเสียงฝเทาของมาเริ่มดังชัดขึ้นและชัดขึ้นเรื่อยๆ
สัญญาณของระบบการแพทยก็มีมากขึ้นและรุนแรงขึ้น หลิน ชูจิ่ว
มั่นใจวาผูปวยตองอยูทา มกลางฝูงชน
 ฝูงชนเปนกลุมเล็ก ๆ มีผูคนนับยี่สบิ กวาคนกําลังถือดาบ
ยาวและปกปองรถมาทีอ่ ยูตรงกลางเอาไว หลิน ชูจิ่วยืนอยูกลาง
ถนนและรีบวิ่งไปขางหนา คนที่กําลังขีม่ าและดูเหมือนจะเปนผูนํา
ทีม ตะโกนขึ้น "เรามีผูปว ยอยูขางใน กรุณารีบไปทางดานขางของ
ถนนดวย"

แนนอนทีส่ ุดวาผูป วยอยูขางใน

หลิน ชูจิ่วมองชายคนนั้นและตะโกนกลับไป "ขาเปนหมอ

ผูปวยอยูในภาวะวิกฤติใชหรือไม? ใหขาดูหนอย เจาสามารถไวใจ
ขาได "

ใครจะรูวาหลิน ชูจิ่วเอากลองยาออกมาเมือ่ ไหร แตในขณะ

นี้เธอดูเหมือนหมอจริงๆ

มายังคงวิ่งอยูกลางถนน หลิน ชูจิ่วจึงยายไปดานขาง

นอกจากนี้เธอไมสามารถรับประกันไดถา ชายคนนั้นจะไดยินเธอ
หรือเชื่อคําพูดของเธอและจะหยุดลงหรือไม

ระบบทางการแพทยตองการใหเธอชวยผูปวยคนนั้น ดังนัน้
เธอจึงเปดปากและพูดขึ้น แตถา พวกเขาปฏิเสธเธอก็ไมสามารถ
ทําอะไรได

หลังจากไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่วผูชายที่กําลังขีม่ าก็รูสึก

ประหลาดใจ เขาชะลอความเร็วและพูดคุยกับคนที่อยูข างหลังเขา
ขึ้น"ตรงกลางถนนมีผูหญิงคนหนึ่งบอกวานางเปนหมอ"
 "อะไรหมอที่ดีจะอยูนอกเมืองหลวงไดอยางไร? รีบเขาไปที่
เมืองหลวง คุณหนูใหญไมสามารถรอไดอีกตอไป "

ในคําตอบของคน ๆ นี้ผูปวยก็รองตะโกนขึน้ ดวยความ

เจ็บปวด หญิงชราคนหนึง่ ที่อยูขา งในก็พูดดวยความหวาดกลัว
ขึ้น"คุณหนูใหญจะไมไหวแลว ยังอยูหางจากเมืองหลวงประมาณ
ครึ่งชั่วยาม เจาไมสามารถปลอยใหคนผูนนั้ วินิจฉัยนางดูกอ น
หรือ? มันจะใชเวลาไมมากนัก "

"ในถิ่นทุรกันดารเชนนี้ เราจะพบหมอไดอยางไร? เกิดอะไร

ขึ้นถามันเปนพวกแปดมงกุฎ? "ชายคนนั้นชะลอชาลงและพูด
เตือนขึน้

"นองสามขาจะตายเร็ว ๆ นี้ แตโปรดชวยลูกของขาดวย

ชวยเขาดวย "ดานในรถมาเสียงออนแรงของหญิงนางหนึ่งก็ดังขึ้น
 "หยุด" ขางๆรถมา มีเสียงทีเ่ ย็นชาดังขึ้นเบาๆ ทําใหผูคน
หยุดเคลือ่ นไหวลงทันที

ตอนที่ 192 : หญิ ง ตั้ ง ครรภ (PART 2)

ผูช ายคนหนึ่งที่ดูเหมือนพอบานลงจากหลังมาและเดินไปหา
หลิน ชูจิ่วแลวเขาก็พูดขึน้ ดวยความนับถือวา"แมนางเจาเปนหมอ
หรือ?"

"ใช" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นในขณะทีเ่ ธอเขยากลองยา "ทาน

สามารถมั่นใจไดวาขาไมมีทักษะศิลปะการตอสูใ ด ๆ และขาก็ไมมี
เจตนาอืน่ ใดแอบแฝง ขาแคอยากจะดูสภาพของผูปวยวาแยแค
ไหน "
 เพือ่ ที่จะพิสูจนวาเธอไมไดเปนอันตราย หลิน ชูจิ่วยกมือขึน้
และบอกใหคนอื่นตรวจสอบเธอ

เมือ่ เห็นความเอื้ออาทรและการปรากฏตัวที่ผิดปกติของ
หลิน ชูจิ่ว พอบานก็ชวยไมไดที่จะสงสัยเธอมากขึน้ ดังนั้นเขาจึง
พูดเสริมวา "แมนางพวกเรามาจากตระกูลโมของดินแดนทาง
เหนือ เจารูจักหรือไม?"

เมือ่ หลิน ชูจิ่ว ไดยินเรื่องนี้เธอก็เพียงแคตอบขึ้น "โอ ขามา

จากตระกูลหลินในเมืองหลวง"

ทันทีที่พอ บานเห็นปฏิกิริยาของนาง เขาก็รูวาหลิน ชูจิ่วไมรู

อะไรมีเกี่ยวกับตระกูลของพวกเขาในดินแดนทางเหนือ ดังนั้นเขา
จึงชวยไมไดที่จะเชื่อนาง กลุมของพวกเขามีชายรางใหญอยูหลาย
คน ดังนัน้ เขาจึงเชื่อวาหลิน ชูจิ่ว จะไมสามารถทําอะไรทีไ่ มดีแก
พวกเขาได กอนจะพูดขึน้ "แมนางโปรดมากับขา"
 "อืม" หลิน ชูจิ่วตกลงดวยใบหนาทีไ่ มแยแส แตขา งในลึก ๆ
เธอไมสามารถชวยได แตคดิ วาทําไมตองเปนแบบนี้? เปนเพราะ
เธอเปนหมอตัวเล็กๆ หรือ เห็นไดชัดวาเธอมาทีน่ ี่เพื่อชวยชีวิต แต
ทําไมเธอรูสึกเหมือนเธอตองขอทานเพือ่ ที่จะไดรักษาผูป วย?

ทันทีที่เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยเห็นหลิน ชูจิ่ว ที่กําลัง

เดินเขามาพวกเขาก็ตื่นตัวขึ้น ถึงแมวาพวกเขาจะไดเห็นวาหลิน ชู
จิ่วไมมีทกั ษะศิลปะการตอสู พวกเขาก็ไมไดผอ นคลายเลยสักนิด
เมื่อมองเห็นดวงตาที่ชั่วรายของพวกเขา หลิน ชูจิ่วก็ยังไมไดคิดวา
กลุมคนเหลานี้มาจากตระกูลที่มอี ํานาจมาก

วันนี้เธอโชคดีจริงๆ

เพือ่ ที่จะชวยชีวิตที่มีคา ของเธอ หลิน ชูจิ่วไมกลาที่จะมอง

ไปที่คนรอบขาง เธอเดินเขาไปใกลรถมาเทานั้น แตทันทีที่เธอเขา
มาใกลเธอก็ไดกลิ่นคาวของเลือด หลิน ชูจิ่วชวยไมไดที่จะขมวด
คิ้วของเธอขึน้ "ทําไมถึงมีกลิ่นเลือดมากเชนนี้? ผูปวยไดรับ
บาดเจ็บสาหัสหรือ? "

"ถามันไมใชอาการบาดเจ็บรายแรง มัน... ... "

ภายในรถมามีเสียงคร่ําครวญต่ําๆดังขึ้น เมื่อไดยนิ เชนนี้

หลิน ชูจิ่วก็พูดขึน้ ทันที "ผูปวยตัง้ ครรภหรือ?"

ในขณะที่เธอเดา คนขีม่ าขางรถมาก็มองเธอมากขึ้น นัยนตา

ของพอบานวัยกลางคนเปดกวางขึ้นและพยักหนา "ใช เปนหญิง
ตั้งครรภ คุณหนูใหญที่กําลังตั้งครรภหนีมากับพวกเรา เราไมรู
อะไรเกีย่ วกับการคลอดบุตร เราไมสามารถหาหมอในระหวางทาง
ได เราจึงตัดสินใจที่จะพานางไปที่เมืองหลวง "

"สถานที่แหงนี้ยังหางไกลจากเมืองหลวง คุณหนูใหญของ
ทานอาจจะไมสามารถทนไดจนกวาจะถึงเมืองหลวง สถานการณ
เปนเรื่องที่เรงดวน ใหขาไปดูนางกอน "หลิน ชูจิ่วไมไดคดิ ถึง
ความคิดของคนอื่น เธอรีบยกกระโปรงขึ้นแลวปนขึ้นไปบนรถมา
การกระทําของเธอหยาบคายและไมธรรมดา ชุดที่ดดู ีและ
มารยาทของเธอตรงขามกันอยางสิ้นเชิง

เด็กผูหญิงคนนี้นี่มนั ยังไง?

มีเพียงคําถามเดียวในใจของทุกคน แตไมมีใครถามใน
ขณะนี้ เพราะหลิน ชูจิ่วไดปนขึน้ ไปบนรถมาแลว

ดานในมีกลิ่นเลือดหนาขึ้นและมีผหู ญิงที่ดูออนแอและออน
แรงกําลังนอนอยูตรงกลาง ทองของนางไมไดใหญมากขนาดนั้น
แตที่นอนนั้นเปยกโชกไปเลือดแลว
 ขางๆนางมีหญิงชราคนหนึ่งคุกเขาและคอยเช็ดเหงื่อออกให
เมื่อหญิงชราคนนั้นเห็นหลิน ชูจิ่ว นางก็พูดขึ้น "เจาเปนหมอ
หรือ? หมอขาขอรอง โปรดชวยคุณหนูใหญของเราดวย "

"หมอโปรดชวยลูกของขาดวย" ผูหญิงจับเสื้อของหลิน ชูจิ่ว

และขอรองอยางจริงจังขึ้น

"ได" หลิน ชูจิ่วมีความอดทนเปนอยางมาก แตในชวงเวลา

ฉุกเฉินเชนนี้ เธอไมมเี วลาที่จะปลอบโยนใคร

หลังจากตรวจดูชีพจร และอัตราการเตนของหัวใจและ
อาการสําคัญอื่น ๆ หลิน ชูจิ่วก็ชวยไมไดที่จะขมวดคิ้ว จากนั้นเธอ
ก็สัมผัสกับทองของผูปว ย หลังจากไดยนิ การวินิจฉัยของระบบ
ทางการแพทยหลิน ชึจิ่ว ก็รูสึกไมดี ...
ตอนที่ 193 : ตามข า มา (PART 1)
สภาพของทั้งแมและเด็กแยมาก ไมใชแคแมเทานั้นที่แสดง
ใหเห็นถึงอาการของชีวิตที่กําลังจะหมดลง แตยังเปนทารกอีก
ดวย พวกเขาเพียงแคหอยอยูบนเสนดายเทานั้น

แตปญหาที่สําคัญที่สุดในตอนนีค้ อื หญิงตั้งครรภที่อยูใน
สภาพทีไ่ มดีนักและยังมีการอาการของการคลอดกอนกําหนดอีก

"หมอ หมอ คุณหนูใหญของเราเปนอยางไรบาง?" เมื่อเห็น

วา หลิน ชูจิ่ว ไดตรวจสอบสภาพของคุณหนูใหญแลว แตไมพูด
อะไร หญิงชราก็ชวยไมไดที่จะถามขึน้

หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจหญิงชรา หลังจากตรวจสอบทองของ

หญิงตั้งครรภแลว หลิน ชูจิ่วก็ตรวจรางกายสวนลาง แตหัวคิ้วของ
เธอก็ขมวดมากขึ้น : ปากมดลูกไมขยายตัวเลย แตน้ําคร่ํากลับ
ไหลออกมามาก
 นางตองการการผาตัดทันที!

"หมอ ชวยลูกของขาดวย ขาขอรองทาน" เสียงของหญิง

ตั้งครรภเบามาก รางกายของนางเต็มไปดวยเหงื่อและดวงตาของ
นางก็แสดงใหเห็นถึงความพายแพ ซึ่งหมายความวานางแทบจะ
ไมหวังที่จะรอดชีวิตเลย

นีจ้ ะไมเปนผลดี ถาผูปวยหมดหวัง เธอก็ไมสามารถทําอะไร

ได

"หมอ ทานชวยนางไดหรือไม?" เมื่อหญิงชราเห็นหลิน ชูจิ่ว

เงียบไป นางก็กังวลมากขึ้น

หลิน ชูจิ่วไมสนใจหญิงชราและจับมือของหญิงตั้งครรภ
เอาไว เธอสงบลงและพูดอยางจริงจังขึ้น "ฟงขา สถานการณของ
ทานแยมาก บุตรของทานมีอายุเพียงเจ็ดเดือน แตทานก็
แสดงออกถึงอาการคลอดกอนเวลาแลว สถานการณนี้ไมดี แต ...
... ตราบเทาที่ทานยังคงอดทน ขาก็สามารถชวยทานทั้งสองได
ดังนั้นอยาหมดหวังกับชีวิตของทานและบุตรของทาน กอนที่ขา
จะบอกวาสภาพของทานหมดหวังแลวเทานั้น "

"หมอ สิ่งทีเ่ จาพูดเปนความจริงหรือ? เจาสามารถชวย

คุณหนูใหญของเราไดหรือ? "หญิงชราดูแปลกใจมาก นางไมเชื่อ
ในสิ่งที่นางไดยิน
 ดวงตาของหญิงตั้งครรภสวางขึ้นกอนจะพูดขึ้น "แมนาง
นอย ทานสามารถชวยบุตรของขาไดหรือไม?"

"ไมได คนเดียวที่สามารถชวยบุตรของทานไดก็คอื ตัวทาน

เอง ถาทานตายบุตรของทานก็จะตายไปดวย "หลิน ชูจิ่ว ดึงมือ
ออกและเอาเข็มเงินจากกลองยาออกมา "ขาจะชวยบุตรของทาน
กอน ทานจะคลอดหลังจากนี่ในอีกไมเกินครึ่งชั่วยาม"

จากที่นี่ไปจวงจื่อ เธอใชเวลาเดินทางนานกวาครึ่งชั่วโมง รถ
มาตองเคลื่อนทีช่ าๆ ดังนั้นพวกเขาจึงจะใชเวลามากขึน้

เข็มเงินในมือของหลิน ชูจิ่วถูกขโมยมาจากหมอเทวดาโม
เธอยังไมถึงระดับของเขา แตการหยุดเลือดก็ไมใชปญหา

หลิน ชูจิ่ว ใชเข็มเงินเพื่อเจาะจุดฝงเข็มหลายแหงบนตัวของ

หญิงตั้งครรภ ดวยเหตุนี้เธอจึงสามารถหยุดเลือดไดชั่วคราว
นอกจากนี้น้ําคร่ํายังไมไหลเหมือนกอน

"เลือด เลือดหยุดลงแลว" หญิงชรารองตะโกนขึ้นอยาง

ตื่นเตน เมื่อเห็นเรื่องนี้นางก็เชื่อในทักษะทางการแพทยของหลิน
ชูจิ่วมากขึ้น

ดูเหมือนวาจะยังคงมีหมอที่ดี มีความคิดในการออกเดินทาง
เพื่อมารักษาผูป ว ยตามถนนอยูจ ริงๆ

ถาหลิน ชูจิ่วรูวาหญิงชราคิดอะไร เธอคงจะชกกําแพงแน ๆ

"ขา ขารูสกึ กระปรี้กระเปรามากขึน้ " ดวงตาของหญิง

ตั้งครรภสวางขึ้น แตหลิน ชูจิ่วรูวานี่เปนเพียงผลกระทบทาง
จิตวิทยาเทานั้น เข็มเงินสามารถหยุดเลือดไดเทานั้น
 อยางไรก็ตาม ผูหญิงที่ออนแอคนนี้ดูเหมือนจะมีความรูสกึ
ของความเปนแมที่รุนแรงมาก ดังนั้นเด็กก็จะมีชีวิตรอดอยาง
แนนอน

"ไมเกินครึง่ ชั่วยามก็เพียงพอที่เราจะชวยทานหาสถานที่ใน
การคลอดบุตรได ทานควรจะพักผอนกอนและเก็บพลังงานของ
ทานเอาไว "

เมือ่ ชายคนหนึ่งขี่มาขางรถมาไดยนิ การสนทนาทัง้ หมด

ภายใน เขาก็ถอนหายใจออกมาดวยความโลงอก แตแลวก็
เปลี่ยนไปเปนกังวลอีกครั้ง"แมนาง พวกเรายังอยูหางจากเมือง
หลวงมาก เราไมคุนเคยกับสถานที่แหงนี้ ขาไมรูวาแมนาง พอจะ
ชวยเราคนหาสถานที่ใกลเคียงไดหรือไม เจารูไหมวาพวกเราจะ
สามารถไปหาทีพ่ ักชั่วคราวไดทไี่ หน?”

มีหญิงตั้งครรภอยูในรถมา ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงไมกลาที่จะ

เปดประตูรถมาขึน้ เธอนัง่ อยูและพูดขึ้นแทน "มีเมืองอยูใกล ๆ
เรียกวาจวงจื่อ ขามีที่พกั อยูที่นนั่ ทานเพียงเดินทางไปตามถนน
เสนนี้เทานั้น "

จวงจื่ออยูในเขตชานเมืองของแควนตะวันออก เปนเจาของ
โดยครอบครัวทีร่ ่ํารวย เมื่อชายคนทีข่ ี่มา ไดยินคําพูดของหลิน ชู
จิ่ว เขาก็ชวยไมไดที่จะถามขึน้ "แมนาง เจาเปน... ?"

ตอนที่ 193 : ตามข า มา (PART 2)

หลิน ชูจิ่ว ไมใชคนโง เมื่อเธอไดยนิ คําถามของชายคนนั้น
เธอก็เดาได 2ใน3 สวนแลว หลิน ชูจิ่วจึงพูดขึ้นโดยไมอาย "ทาน
คิดวาขาเปนหมอชั้นสูงที่ตองไดรับคาตอบแทนเปนจํานวนมาก
อยางนัน้ หรือ? อยากังวลไปเลย ขาไมไดขาดเงิน ขาไมไดชวย
เพื่อที่จะปลนเงินทั้งหมดของพวกทานทีหลัง ขาเพียงแคไม
สามารถทนปลอยใหแมและลูกตองตกอยูในสถานการณเชนนีไ้ ด
"สิ่งที่หลิน ชูจิ่วพูดเปนนัน้ ความจริง แตเธอเพียงไมไดบอกถึง
ตัวตนทีแ่ ทจริงของเธอออกไปเทานั้น

แตแนนอนถาไมใชเพราะเสี่ยวเทียนเหยามาที่จวงจื่อ หลิน
ชูจิ่วก็จะไมหนีไปและพบพวกเขา เธอไมไดจงใจจะออกไปมองหา
ผูปวย

เธอกลัวทีจ่ ะนําฝูงหมาปาเขาไปในบานของตัวเอง แต

เนื่องจากระบบทางการแพทยขอใหเธอชวยผูปวยรายนี้ เธอจึงไม
อาจปลอยใหนางตายได

"มันเกิดขึน้ อยางกระทันหันโม ชิงเฟงจากดินแดนทางเหนือ

ตองขอบคุณแมนาง ... ... "

"แมนางผูน ี้มีนามวาหลิน" พอบานจําคําพูดของหลิน ชูจิ่วได

และบอกเขาขึ้น

"ขาอยากจะขอบคุณแมนางหลิน"

"โปรดอยาเรียกขาวาแมนาง ขาเปนหญิงที่แตงงานแลว
ทานสามารถเรียกขาวาฟูเหริน" เพราะเธอรีบออกมา หลิน ชูจิ่
วจึงไมสามารถทีจ่ ะหวีผมของเธอใหยกทรงสูงขึน้ ได ซึ่งอาจทําให
คนเหลานี้เขาใจผิดเธอ

"ขาอยากขอบคุณฟูเหริน ที่ชวยพวกเราเอาไว" การไดยิน

หลิน ชูจิ่วบอกวานางแตงงานแลวโม ชิงเฟง รูสึกเสียใจเล็กนอย
แตเขาก็ผอนคลายลง

ไมวาจะอยางไร การพึ่งพาผูหญิงที่แตงงานแลวเกี่ยวกับการ
คลอดบุตรก็จะดีกวาผูห ญิงที่ยังไมแตงงาน

แตกอนออกเดินทางหลิน ชูจิ่วก็พูดขึ้น "มาของขาอยูกลาง

ถนน ชวยขาหาคนขีม่ ันไปที่ประตูเมืองหลวงและแจงทางการ
ดวย"

หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาเธอกําลังโกหก แตแลวจะอยางไร?

ไมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะสงคนไปหาเธอหรือไม เธอก็

อยากจะทําในสิ่งที่เธอตองการ

แมวาโม ชิงเฟง จะกําลังงงงวย แตเขาก็อยากใหหลิน ชูจิ่ว

ชวยพี่สาวของเขา ดังนัน้ เขาจึงจะทําตามที่หลิน ชูจิ่ว รองขอ
 โม ชิงเฟงสั่งใหคนขี่มาของ หลิน ชูจิ่ว และมุงหนาไปยัง
เมืองหลวง ในทางกลับกันพวกเขาตางก็เรียงรายและเดินทางตาม
รอยเทาของมาไปยัง จวนจื่อ

ระหวางทางอันเวย ผูซึ่งไดมาปวยมาจึงทําใหหลิน ชูจิ่วคาด

เขาไปเพียงเล็กนอยเทานั้น และในขณะที่เขาก็ไลตามนางไป เขา
ก็เดินทางผานกลุม ของโม ชิงเฟงไป

อันเวยไมไดแสดงตัว แตโม ชิงเฟง ก็รับรูถึงการมีอยูของเขา

อยางไรก็ตามเมือ่ เห็นวาอีกคนไมไดเปนอันตรายและกําลังจะมุง
หนาไปที่เมืองหลวง เขาก็ไมไดใสใจมากนัก อันเวยคนที่เห็น
รอยเทาของมามุง หนาไปยังทิศทางของเมืองหลวง เขาก็ไมได
สงสัยใด ๆ ดังนัน้ เขาจึงไลตามมันไปตลอดทาง

ความเร็วของกลุม ของโม ชิงเฟนไมชาเกินไป ดังนั้นเมื่อพวก

เขามาถึง จวนจื่อ เขาจึงไดพบกับเสี่ยวเทียนเหยา ผูซึ่งไดออก
เดินทางมาเพื่อไลตามภรรยาของเขา และเนื่องจากไมมที างแยก
ระหวางสองดานของถนน ดังนั้นเมื่อโม ชิงเฟง เห็นกลุมผูมาใหม
ไมไดคิดจะหลีกทาง เขาจึงสั่งใหคนของเขาหลีกทางให

เมือ่ หลิน ชูจิ่ว ไดยินเสียงฝเทาของมาเธอก็เดาไดวาเกิด

อะไรขึ้น แตเธอจะพูดอะไรหรือ?

คําตอบก็คือแนนอนอยูแลววาไม!

หลังจากแยกออกจากกลุมของเสีย่ วเทียนเหยา กลุมของโม

ชิงเฟงก็ใชเวลาไมนานกอนที่พวกเขาจะมาถึงบานพักของหลิน ชู
จิ่ว โม ชิงเฟงเห็นฝเทาของมาและรอยลอรถมาบนพื้น ดังนั้นเขา
จึงชวยไมไดที่จะถามจึ้น "ฟูเหรินกลุมคนที่เพิ่งจะผานไป"

"เปนสามีของขาเอง" หลิน ชูจิ่ว ไมไดพยายามที่จะปกปด

มัน

"โอ ทําไมทานถึงไมหยุดพวกเขา?" ถาเขาเดาไมผิดคนที่สวม

ชุดดํากอนเห็น คงกําลังตามหานางอยู

"ทําไมขาถึงตองหยุดเขา?" หลังจากที่เธอพูดจบ หลิน ชูจิ่ว

ก็ลงจากรถมาแลวก็ไมสนใจโม ชิงเฟงอีก

เมือ่ คนที่จวนจื่อ เห็นคนจํานวนมากเขามา พวกเขาก็จอง

มองไปทีพ่ วกเขา แตเมือ่ พวกเขาเห็นวาหลิน ชูจิ่วอยูกับพวกเขา
ดวย พวกเขาตางก็ตกตะลึง พอบานจวนจื่อ รีบเดินเขามาและ
ถามขึ้นอยางโงๆ"หวาง หวางเฟย ทานกลับมาหรือ?หวาง หวาง
เยเพิ่งจะกลับไปหาตามหาทาน ... ... "

นีม่ ันอะไร พวกเขาคลาดกันหรือ!

ตอนที่ 194 : ผู ห ญิ ง โง (PART 1)

“หวางเฟย? ทานเปนชายาในเชื่อพระวงศหรือ? "โม ชิงเฟง

และกลุมของเขาตางก็ตกตะลึง หมอที่สามารถเปดประตูใหกับคน
แปลกหนาไดกลายเปนหวางเฟยไปไดอยางไร? ตําแหนงหวางเฟย
ในเมืองหลวงจะไมไดมีคาไดอยางไร?

หรืออาจจะกลาวไดวาหวางเฟยคนนี้เปนคนโงเทานั้น

บททองถนน ถามองผานๆพวกเขามีลักษณะเหมือนคน
ธรรมดา ดังนั้นองคหญิงหมอที่โงเขลาผูนี้จึงไดเชื่อเชิญพวกเขามา
แตนางไมคิดวาหรือพวกเขาอาจเปนคนเลว?

หลิน ชูจิ่วเองก็รูสึกกลัวที่จะเผชิญกับคนไมดี ถาไมใชเพราะ

ระบบการแพทย เธอจะไมไดพบกับโม ชิงหลี่ และกลุมของเขา ไม
ตองพูดถึงเธอจะไมคิดที่จะถามพวกเขา วาพวกเขาตองการความ
ชวยเหลือจากหมอหรือไม

อีกฝายหนึ่งคือกลุมคนที่สามารถตอสูได เธอเปนเพียง
ผูหญิงที่ออนแอ เธอยังมีเอกลักษณที่พิเศษ ทําไมเธอถึงจะใหตั๋ว
พวกเขาเพื่อเขามาในประตูของเธอ?

คําตอบสําหรับคําถามนี้ก็คือเปนเพราะหลิน ชูจิ่ว เชื่อมั่นใน

ระบบการแพทย หรือมากกวาเธอเชื่อในนักวิทยาศาสตรที่คิดคน
มันขึ้นมา
 วัตถุประสงคของนักวิทยาศาสตรเหลานี้คือไมเพียงแค
บังคับใหแพทยรักษาคนปวย แตยังชวยปกปองผูรักษาอีกดวย

ระบบทางการแพทยกําหนดผูปวยตามสัญญาณฉุกเฉินที่สง
มาจากคลื่นสมอง กลาวไดวาหลิน ชูจิ่ว ตองการรักษาผูปวยที่
ตองการความชวยเหลือเทานั้น เมื่อระบบการแพทยรูวาคนอื่น
ตองการความชวยเหลือทางการแพทยก็จะวิเคราะหตอไปถา
ผูปวยสามารถที่จะรักษาไดหรือไม

แมวาระบบทางการแพทยไมใชปญญาที่ล่ําเลิศ แตก็
สามารถตรวจสอบคลื่นสมองของผูปวยได หากผูปวยมีเจตนาที่จะ
ฆาเธอระบบทางการแพทยจะไมบังคับใหเธอชวยผูปวย

หลิน ชูจิ่วไมไดตอบคําถามของโม ชิงเฟง เธอบอกกับ

พอบานจวนจื่อขึ้น "ใหคนไปเตรียมหองใหสะอาด นําน้ําอุนและ
เสื้อผาที่สะอาดมาดวย ถาเจามีเวลาโปรดไปที่หมูบานและตาม
หมอตําแหยมา"

เทาที่หญิงตั้งครรภดูนาเปนหวง หลิน ชูจิ่วไมจําเปนตอง

ตรวจ เธอก็รูอยูแลววาลูกนอยจะไมมีนมดื่ม

"ขอรับ บาวจะทําตาม" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นอยางเรงดวน

ดังนั้นพอบาน จวนจื่อ จึงไมมีเวลาไปสั่งคนอื่น

หลังจากที่สั่งพอบานไปแลว หลิน ชูจิ่วก็หันไปหาโม ชิงเฟง

และพูดขึ้น "ในเมื่อทานรูถึงตัวตนของขาแลว ทานก็ควรจะเขาใจ
วาตอนนี้ขาจะไมเปนอันตรายตอพวกทาน นอกเหนือจากผูหญิง
และทานแลว ทานก็สามารถพาอีกคนเขาไปในจวนได สวนคนที่
เหลือควรจะรออยูดานนอก ถาทานทําใหขาเดือดรอนขาจะไม
ลังเลที่จะทิ้งพวกทาน "
 โม ชิงเฟง และพรรคของเขามีมากกวา 20 คน มองผานๆ
พวกเขาดูเปนคนธรรมดา แตความแข็งแกรงของพวกเขามี
มากกวาหลิน ชูจิ่ว

แมวาหลิน ชูจิ่ว สามารถมั่นใจไดวาพวกเขาไมใชคนเลวและ

ไมมีเจตนาราย แตทําไมเธอถึงจะปลอยใหกลุมผูชายเหลานี้เขามา
ในจวนของเธอ?

แมแตเสี่ยวเทียนเหยาก็ยังไมไดมีคุณสมบัติมากพอที่จะเขา
ไป ดังนั้นทําไมพวกเขาจะไดรับการยกเวน?

หลังจากไดเรียนรูถึงตัวตนของหลิน ชูจิ่ว แลวโม ชิงหลี่ ก็

ไมไดกังวลอีกตอไป เขารีบไลคนของออกไป และมีเพียงเขากับ
หญิงชราคนหนึ่งในรถมาพรอมกับหญิงตั้งครรภเทานั้น
 แลวรถมาก็มาถึงอยางรวดเร็ว หลิน ชูจิ่ว ปลอยใหโม ชิง
เฟง พาหญิงตั้งครรภไปสงยังหองที่เตรียมไวใหม เพื่อทําเปน
แผนกคลอด

โม ชิงเฟงยุงอยูกับการทําตามคําสั่งของหลิน ชูจิ่ว เมื่อพวก

เขาเสร็จสิ้น หลิน ชูจิ่วก็บอกเขาขึ้น ขาจะไปเอายาและเปลี่ยน
เสื้อผา แลวขาจะรีบกลับมา "

"ขาอยากจะขอบคุณหวางเฟย"โม ชิงเฟง กําหมัดของเขา

และแสดงความเคารพขึ้นอยางจริงจัง

เขาไมเคยคาดหวังที่จะไดพบกับชายาในราชวงศจะมาเดิน
บนทองถนน ถาจะพูดใหถูกองคหญิงนาจะกําลังฝกฝนการรักษา
อยู
 "รอใหหญิงผูนี้ฟนตัวไดกอน กอนที่ทานจะมาขอบคุณขา"
หลิน ชูจิ่วเงยหนาขึ้นมอง ทั้งสองคนมองหนากันและกัน กอนที่
จะเห็นอีกคนมีขนตาที่ยาว หัวคิ้วที่หนา หนาตาคมชัดมีทาทางที่
สงบและมีจิตใจที่ดี

หลิน ชูจิ่วรูสึกภายในใจวาผูชายคนนี้ที่ชื่อโม ชิงเฟงไมใชคน

ชั่วรายอะไร

ตอนที่ 194 : หญิ ง โง (PART 2)

นอกเหนือจากการเปลี่ยนเสื้อผา หลิน ชูจิ่ว ยังตองการที่จะ
ใชยาและชุดผาตัดจากระบบการแพทย สภาพของหญิงตั้งครรภ
ไมดี นางตองไดรับการผาตัดในทันที
 หลังจากที่ไดแตงตัวเสร็จ หลิน ชูจิ่วก็ชนเขากับซุยฉี โดย
ไมไดตั้งใจ ซุยฉีคนที่จูๆ ก็ไดเห็นหลิน ชูจิ่วก็รูสึกตกใจมาก"หวาง
หวางเฟยทานกลับมาหรือเจาคะ? มันดีมากจริงๆที่ทานกลับมา! "

"ขากําลังยุงมาก ถาเจามีอะไรจะพูดก็พูดกับขาในภายหลัง
"หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นโดยไมหันศีรษะไปมอง ซุยฉี ดูเหมือนยัง
อยากจะพูดอะไรบางอยาง แตนางก็ไมสามารถที่จะมองเห็นเงา
ของหลิน ชูจิ่วไดอีกตอไป

ซุยฉีถอนหายใจออกมาอยางชวยไมได จากนั้นนางก็
ตัดสินใจที่จะสงรายงานไปยังหวางเย ของพวกเขา เพื่อที่เขาจะได
ไมตองกังวลอีกตอไป

ในเวลานี้เสี่ยวเทียนเหยา เพิ่งมาถึงที่สี่แยก อยางไรก็ตาม

เขาไมรีบเขาไปในเมืองหลวง เขาปลอยใหคนของเขาลงไปและ
สํารวจดูทิศทางของเสียงฝเทาของมาลายูสีแดง

ในความเปนจริง เสียงฝเทาของมามลายูสีแดงเดินไปตาม
ทิศทางของเมืองหลวง อยางไรก็ตามหลังจากแยกนี้รอยเทาก็ลึก
ลงไปกวากอนหนา ราวกับวาผูขี่มีน้ําหนักมากขึ้น

นอกจากนี้เครื่องหมายลอรถมาซึ่งดูเหมือนจะไปยังทิศทาง
ของเมืองหลวงก็หันทิศทางไปทางจวนจื่อ

เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของเสี่ยวหวังฟูแจงขาวเรื่อง
นี้เกี่ยวกับเสี่ยวเทียนเหยา แลวเขาก็เขาใจสถานการณไดทันที
พวกเขากําลังถูกหลิน ชูจิ่วหลอก

จริงๆ แลวหลิน ชูจิ่ว ไมไดกลับสูเมืองหลวงแมแตนอย แต

นางนั่งรถมาและกลับไปที่จวนจื่อ

"หญิงโง เจากลาที่จะนั่งรถมาของคนแปลกหนาหรือ? เจา

ไมกลัวที่จะกลายเปนซากศพที่ไมมีหลุมฝงหรืออยางไร? "เสี่ยว
เทียนเหยา โกรธมาก ... ... เขาแทบไมสามารถรอที่จะบีบคอหลิน
ชูจิ่วได

"เลี้ยวกลับ!" เสียวเทียนเหยา สั่งขึ้นอยางเย็นชา ทหารรีบ

เปลี่ยนทิศทางมาของพวกเขาทันที
 ในเวลาเดียวกันขอความของซุยฉี ก็มาถึง หวางเฟย ได
กลับมาและนําหญิงตั้งครรภมาดวย

นางกลับไปเพื่อชวยเหลือคนอื่นจริงๆ?

เมื่อเขาอานขอความที่วาหลิน ชูจิ่วกลับไปเพราะชวยเหลือ
คน จูๆ เสี่ยวเทียนเหยา ก็รูสึกกลัวขึ้นมา ภรรยาทางโลกของเขา
จูๆ ก็ไดพบคนแปลหนาและชวยโลกอยางนั้นหรือ? นี่มันเรื่องตลก
อะไร

"โงหญิง เจาเปนภรรยาของเปนหวาง เจาไมคิดวานี่อาจจะ

เปนกับดักบางหรือ?" การกระทําของหลิน ชูจิ่วไมเปนที่นาพอใจ
ตอสายตาของเขา ตรงกับขามเขาคิดวามันอาจจะกอใหเกิดปญหา
 "กลับไปเดี๋ยวนี้" คําสั่งดังขึ้นอีกครั้ง ดังนั้นเจาหนาที่รักษา
ความปลอดภัยจึงไมกลาที่จะชะลอการเดินทางของพวกเขา พวก
เขาตีมาและแทบจะไมสามารถรอที่จะบินกลับไปได

แตอันเวยที่นาสงสาร เขาใชขาของเขาบินไปที่ประตูเมือง
หลวง เพียงเพื่อที่จะตามผิดคน

เมื่อหลิน ชูจิ่ว เขามาในหองคลอด ผลของเข็มเงินก็ไมเปน

ผลอีกตอไป ทองของหญิงตั้งครรภเริ่มปวดและรางกายสวนลาง
ของนางมีเลือดออก

โม ชิงเฟงไมสามารถเขาไปในหองได หญิงชราเปนคนเดียว

ที่มาพรอมกับหญิงตั้งครรภ เมื่อนางเห็นหลิน ชูจิ่ว สวมชุดสีฟา
แปลก ๆ นางก็กลัวที่จะพูดอะไร แตนางยังคงมองนางดวยดวงตา
ที่เต็มไปดวยคําออนวอน
 หลิน ชูจิ่ว หยิบเข็มฉีดยาและฉีดยาใหกับหญิงตั้งครรภเพื่อ
การระงับความรูสึก ในเวลาเดียวกันเธอก็มองไปที่หญิงชราและ
พูดขึ้น "ทําไมเจายังคงอยูที่นี่? ออกไป"

"บาวชราคนนี้ตองการจับมือของคุณหนูใหญเอาไว" หญิงชรา
ยืนกรานขึ้นดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงชวยไมไดที่จะมองไปที่นางอยาง
เย็นชาและพูดขึ้น"ออกไป อยาใหขาตองพูดเปนครั้งที่สาม"

"เจาคะๆๆ" หญิงชรากลัวมาก นางจึงรีบเดินออกไปทันที

หลิน ชูจิ่วเอาผามานออกจากระบบการแพทย จากนั้นเธอก็

แขวนพวกมันขึ้นเพื่อปดกั้นดานหนาของเตียงเพื่อใหบุคคลที่เขา
มาไมสามารถมองเห็นสิ่งที่เธอกําลังทําได
 "ใครก็ไดนําน้ําอุนเขามา" แลวสาวใชก็นําน้ําที่อุนเขามาแลว
เดินออกไป ไมมีใครเห็นวาหลิน ชูจิ่ว กําลังทําอะไรอยู

ภายในหองไมมีเสียง คนที่อยูขางนอกไมไดยินเสียงรองไห
ของหญิงตั้งครรภ ดังนั้นโม ชิงเฟง จึงเปนกังวลมากขึ้น

แตทามกลางความหวาดกลัวของเขา เสี่ยวเทียนเหยาก็
กลับมา!
ตอนที่ 195 : การถ า ยเลื อ ด (PART 1)
เมือ่ เสี่ยวเทียนเหยา กลับมา หลิน ชูจิ่ว ก็ยังอยูในหอง
คลอด ไมมีใครรูว านางกําลังทําอะไรอยู จึงไมมีใครสามารถ
รายงานได

รางกายของเสี่ยวเทียนเหยา แผความเย็นออกมาจนทําให
พอบานจวนจื่อ ไมกลาทีจ่ ะเขาใกลเขา แตขาของเขาก็หมดแรง
และเขาก็ลมลงไป"บาวผูน ี้ บาวผูน ี้ หวางเยไดโปรด ... ... "

กอนที่เขาจะสามารถเสร็จสิ้นคําพูด เสี่ยวเทียนเหยาก็พูด
ขึ้น "ไปพาคนผูน ั้นมาพบเปนหวาง"
 "หือ?" พอบานจวนจื่อ ไมเขาใจความหมายของเสี่ยวเทียน
เหยา ดังนั้นทหารที่อยูข างๆเขาจึงอธิบายขึ้น "ญาติของหญิง
ตั้งครรภที่หวางเฟยมาเขามาเขาอยูที่ไหน? หวางเย ตองการที่จะ
พบเขา "หวางเฟย พาคนนอกเขามา ดังนั้นแนนอนหวางเย ตอง
อยากรูวาเขาเปนใคร ไมใชหรือ?

"ขอรับๆ บาวเขาใจแลวขอรับ" พอบานจวนจื่อ วิ่งออกไป

อยางรีบรอนและลมลงไปจากสามสาวกาว หลังจากนั้นไมนาน
เขาก็มาถึงหองคลอด "คุณชายโมๆ... ... "
 ในเวลานี้โม ชิงเฟง กําลังเปนกังวลอยางมากเกี่ยวกับพี่สาว
ของเขาในหองคลอด ดังนั้นเมื่อเขาไดยินเสียงของพอบานจวนจื่อ
ที่กําลังวิ่งและตะโกน ใบหนาของเขาก็ดาํ มืดขึ้น กอนจะพูดขึ้น"
เก็บเสียงของเจาดวย เจาไมรูหรือวามีหญิงตั้งครรภอยูขางใน?"

"ขอรับๆๆ" พอบานจวนจื่อตอบขึน้ ดวยสัญชาตญาณ แตลึก

ๆ ภายในเขาคิดวา ชายหนุมคนนี้จะโกรธทําไม? สถานทีแ่ หงนี้
เปนบานของหวางเฟย ถาเขาไมไดขอรองหวางเฟย เขาก็จะไมมา
อยูที่นี่ ทําไมเขาถึงตองดุรายเชนนี้? แต ... ...

ชายหนุมคนนี้ไมใชคนธรรมดา ดังนั้นเขาจึงไมกลาโตเถียง
กลับ

พอบานจวนจื่อ กาวไปขางหนาและเอนศีรษะไปและ
กระซิบขึ้น "คุณชายโม หวางเยกลับมาและตองการจะพบทาน"

"อะไรนะ" โม ชิงเฟง เดินออกไปดังนั้นเขาจึงไมไดยนิ มัน

ชัดเจน พอบานจวนจื่อจึงพูดซ้ําประโยคของเขาอีกครั้ง คราวนีโ้ ม
ชิงเฟง ไดยินคําพูดของเขาอยางชัดเจน ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่
จะรูสึกประหมาเล็กนอย เขาลังเลอยูค รูหนึ่ง แตแลวเขาก็พยัก
หนา"อืมขาจะไปกับเจา"

ตอนนี้เขายังตองการที่จะรูเ รื่องเกี่ยวกับหวางเฟย เขา

ตองการรูวาใครเปนองคชายของแควนตะวันออกที่นางแตงงาน
ดวย

"เชิญ... ... " เมื่อเห็นวาโม ชิงเฟง ไมรูสึกตกใจ พอบาน

จวนจื่อก็รูสึกดีใจที่เขาไมไดโตเถียงกับเขา เขาไมไดกลัวหวางเย
ของพวกเขา ดังนั้นจะนับอะไรกับตัวเขา ใชไหม?
 เพราะเสี่ยวเทียนเหยา มาถึง ตอนนี้ลานจึงเต็มไปดวยทหาร
องครักษ โม ชิงเฟง รูสกึ ไดถึงความหนาวเย็นภายในบรรยากาศ
โดยรอบ แตเขาไมไดพดู อะไร เขาเพียงแคเดินตามหลังพอบานไป
เทานั้น

ในหองโถงใหญ เสี่ยวเทียนเหยา นัง่ ตัวตรงและถือถวยน้ําชา

ของเขา เห็นไดชัดวาการกระทําเหลานี้เปนเรื่องปกติมาก แต
เนื่องจากเปนเสีย่ วเทียนเหยา การกระทําดังกลาวอาจทําใหคน
อื่นรูสึกกดดัน

ภายในหองโถงใหญ นอกเนื่องจากเสี่ยวเทียนเหยา แลวยังมี

องครักษอีกสีค่ น แตเพียงแคกระพริบตาก็มีเพียงเสี่ยวเทียนเหยา
เทานั้นที่สามารถมองเห็นได
 โม ชิงเฟง ไมเคยเห็นเสี่ยวเทียนเหยามากอน แตเพียงแค
มองผานอยางรวดเร็ว เขาก็ตระหนักไดดีวาคนที่อยูขา งหนาของ
เขาเปนใคร

เจาชายผูยงิ่ ใหญที่มีขาที่พกิ าร แตยังคงมีกลิ่นอายของความ

โอหัง แมวาเขาจะนั่งเงียบ ๆ คนก็ไมกลาที่จะเพิกเฉยตอเขา แต
กลับจะยิ่งจองไปที่เขามากขึ้น

ในแควนตะวันออกมีเพียงคนเดียวที่เหมาะกับคําอธิบายนี้
... ...

“เทพแหงสงครามของแควนตะวันออก ทานอองเสีย่ ว
หรือ?" แมวาโม ชิงเฟง จะพูดขึน้ ราวกับเปนคําถามเมือ่ เขาเขามา
แตเขาก็จับมือของเขาเขาดวยกันและทําความเคารพอยางให
เกียรติ
 เสีย่ วเทียนเหยา ไมไดละเลยโม ชิงเฟง เขาวางถวยชาบนมือ
ของเขาลงและมองขึ้นไปที่เขา กอนจะพูดขึ้น "คนของแควน
เหนือ?"

เสีย่ วเทียนเหยา ถาม แตนา้ํ เสียงของเขาเปดเผยวาเขา

แนใจ

"โม ชิงเฟงจากตระกูลโม ในดินแดนทางตอนเหนือทักทาย

เสี่ยวหวางเย" โม ชิงเฟงไมไดซอ นตัวตนของเขาและพูดขึ้นตรงๆ

"โม ชิงเฟง? บุตรชายคนที่สามของตระกูลโม ซึ่งมีอาจารย

เปนถึงผูม ีศิลปะการตอสูอ ยูในระดับเจ็ดของเทพเจาแหงการตอสู"
ประโยคของเสี่ยวเทียนเหยา แสดงตัวตนของโม ชิงเฟงมาทีละ
นอยๆ
 จากผูคนทั้งหมด ภรรยาของเขาไดชวยชีวิตของครอบครัวที่
ใหญที่สุดใน ดินแดนทางเหนือ และยังไดพบกับบุตรชายเพียงคน
เดียวของตระกูลโม ซึ่งรูจักศิลปะการตอสู

โชคในครั้งนี้แนนอนวา ... ... ไมดีมาก

ตอนที่ 195 : การถ า ยเลื อ ด(PART 2)

โม ชิงเฟง รูสึกประหลาดใจอยางมากที่เสี่ยวเทียนเหยารู
เรื่องเกี่ยวกับคนตัวเล็ก ๆ อยางเขา อยางไรก็ตามเขายังคง
ยอมรับอยางจริงใจ "ใช อาจารยของขาคือเทพเจาแหงการตอสู
ระดับ 7 ทานอาจารยยังไดกลาวถึงเสี่ยวหวางเยกอนหนานี้ ทาน
บอกวาถาเสี่ยวหวางเยไมไดรับอุบัติเหตุ เสี่ยวหยางเยก็จะเปน
เทพเจาแหงการตอสูท ี่มอี ายุนอยที่สุดในทั้งสี่แควน"

"เปนหวางมีความสัมพันธใกลชิดกับอาจารยของเจา" พูดอีก
อยางก็คอื โม ชิงเฟง เปนคนรุนใหม และเสี่ยวเทียนเหยาก็กําลัง
แสดงความปรารถนาดีของเขา

"อาจารยมกั จะพูดเกี่ยวกับเสี่ยวหวางเย เขามักจะบอกวา

เสี่ยวหวางเย เปนมังกร" เสียงของโม ชิงเฟง เต็มไปดวยความ
เคารพ แตลึก ๆ ภายในเขาก็หดหูมาก เขามีอายุนอยกวาเสี่ยว
เทียนเหยาเพียงไมกี่ป แตเสี่ยวเทียนเหยา และอาจารยของเขา
กลับมีความสัมพันธที่ดตี อกันแลว

"อืมมม" เสี่ยวเทียนเหยา มักจะไดยินคําชมดังกลาว ดังนั้น

เขาจึงไมไดคิดจริงจังอะไร กอนจะถามขึ้น "เจามีความสัมพันธ
อะไรกับหญิงตั้งครรภ?"
 โม ชิงเฟง ยังไมแตงงาน ดังนั้น ... ...

"นางเปนพีส่ าวคนโตของขา" โม ชิงเฟง กลาวถึงสิ่งหนึ่ง

เพียงอยางเดียวและไมไดอธิบายถึงตัวตนของพีส่ าวของเขา

เสีย่ วเทียนเหยา ไมไดถามคําถามอีก แตจริงๆ แลวเขารู

เกี่ยวกับบุตรชายคนเดียวของตระกูลโมมากนอยแคไหน? แลว
เกี่ยวกับบุตรสาวของตระกูลโมเลา?

เขาตองใชเวลามากมายในการถามเกี่ยวกับเรื่องดังกลาว
หรือไม?

หลังจากเสี่ยวเทียนเหยา ถามคําถามนี้ เขาก็ไมไดพูดอะไร

อีก โม ชิงเฟง อยากจะพูดคุยกับเสี่ยวเทียนเหยา มากขึ้น แต
ใบหนาที่หนาวเย็นของเขาทําใหเขากลัวจริงๆ และเขาก็ไมรูวาจะ
เริ่มการสนทนาไดอยางไร ดังนั้นชวงเวลาหนึ่งภายในหองโถงจึง
ตกลงไปในความเงียบ จนกระทั่งพอบานจวนจื่อไดเขามาขางใน
อยางรีบรอน"คุณชายโม หวางเฟย ใหขา รีบมาตามทานไปอยาง
เรงดวน ... ... .”

"โอ ได ... ... เสี่ยวหวางเย เสี่ยวหวางเฟย คงตองตามหาขา

เพราะพีส่ าวของขา ขาคงตองขอตัวกอน "โม ชิงเฟง จริงๆ แลวก็
ไมอยากอยูตอและรีบวิ่งออกไปขางนอก

"ผลักเปนหวางออกไปขางนอก" เขาเองก็อยากรูวาทําไม
หลิน ชูจิ่วถึงตองตามหาโม ชิงเฟง

โม ชิงเฟง เร็วมาก ไมทันไรเขาก็มาถึงหองคลอดแลว แต

เขายังไมไดสดู เอาลมหายใจเขาดวยซ้ํา กอนทีจ่ ะไดยินหลิน ชูจิ่ว
พูดขึ้น "ผูหญิงคนนี้ยังไมไดคลอด แลวทานวิ่งไปที่ไหนมา? "

"หวางเยเรียกตัวขา" โม ชิงเฟงเห็นวาหลิน ชูจิ่วโกรธ ดังนั้น

เขาจึงอธิบายขึน้

"หวางเย?" หัวคิ้วของหลิน ชูจิ่ว ขมวดขึ้น "เขากลับมา

แลว?"

โม ชิงเฟง พยักหนาและเปดปาก อยางไรก็ตามเขาไมไดพูด

อะไรเมือ่ หลิน ชูจิ่ว ขัดจังหวะเขาขึ้น "อืม ไมตอ งพูดอะไร ยื่นมือ
ออกมา"

"ได ... ... " ตอนนีโ้ ม ชิงเฟง รูวาหวางเฟยคนนี้เปนภรรยา

ของเสี่ยวหวางเย ดังนั้นเขาจึงมีความเคารพตอนางมากขึ้น
 ผูห ญิงคนนี้ไดกลาที่จะแตงงานกับเทพเจาแหงสงคราม ทาน
อองเสี่ยว ดังนั้นในสายตาของเขา นางจึงเปนผูหญิงที่พิเศษที่ไม
อาจรุกรานได

หลิน ชูจิ่วหยิบเข็มและดูดเอาเลือดของโม ชิงเฟงออกมา

เล็กนอย กอนจะพูดขึ้น"อยาไปไหน ขายังตองการทานอยู"

หลิน ชูจิ่วกลับเขามาในหองคลอดและตรวจกรุปเลือดของ
โม ชิงเฟง หลังจากพิจารณาวาพวกเขามีกรุปเลือดเดียวกัน หลิน
ชูจิ่วก็ออกไปหาเขาอีกครั้งและสั่งใหเขานั่งลงบนเกาอี้"พี่สาวของ
ทานสูญเสียเลือดมากเกินไป นางตองการเลือดในตอนนี้ ดังนั้นขา
จึงการเลือดของทานเพือ่ มอบใหกับนาง ทานเห็นดวยหรือไม?"

"เลือดของขาหรือ? มันจะไมเปนไรหรือ? "โม ชิงเฟง ไม

สามารถเขาใจเรื่องได แต ... ... เขาเชื่อคําพูดของหลิน ชูจิ่ว

"ไมแนนอน พวกทานเปนพี่นองกันไมใชหรือ?" พวกเขามี

กรุปเลือดเดียวกัน ดังนั้นเธอจึงประหยัดเวลาไปไดมาก เธอไม
จําเปนตองมองหาคนอื่นอีกตอไป

"ใช" โม ชิงเฟง ไมไดเตรียมใจของเขามากอน แตหลิน ชูจิ่ว

ก็ไมไดใหโอกาสเขาคิดเกี่ยวกับมัน เธอใสสายรัดบนแขนและสอด
เข็มเขาไป ทันทีที่เข็มเดินผานเสนเลือดของเขาเลือดก็ไหลไปตาม
หลอดโปรงใสไปยังถุงเลือด ... ...

เมือ่ เสี่ยวเทียนเหยา เขามาเขาก็เห็นฉากนี้ เขาก็เขาใจได

ทันทีวานี่คือการถายเลือด ที่หลิน ชูจิ่ว เคยกลาวถึงกอนหนานี้ ...
...
ตอนที่ 196 : นางเป น อย า งไร? (PART 1)
เสีย่ วเทียนเหยา รูว าหลิน ชูจิ่ว ใหความใสใจในการชวย
ผูปวย นางเกลียดการตองหวงหนาพะวงหลัง ดังนั้นคราวนี้เขาจึง
ไมรบกวนนาง เขานั่งอยูอ ยางเงียบ ๆ อยูขางหลังฝูงชนและเฝาดู
หลิน ชูจิ่วเดินขามไปที่หอ งคลอด ... ...

ใบหนาที่จริงจังของผูหญิงเปนสิ่งทีง่ ดงามทีส่ ุด ไมตอ งสงสัย

เลยวาในขณะนีห้ ลิน ชูจิ่ว จึงเปนผูหญิงที่งดงามที่สุดในสายตา
ของเสี่ยวเทียนเหยา

หลิน ชูจิ่วออกมาจากหองคลอดเปนครั้งคราว ดังนัน้ เมื่อ

เห็นถุงเลือดเต็มแลว หลิน ชูจิ่วจึงเปลี่ยนเปนถุงเปลา หลิน ชูจิ่วห
ยิบกระเปาใสเลือดและหันกลับมา แตแลวเธอก็เห็นเสี่ยวเทียน
เหยานั่งอยูขา งหลังของฝูงชน!
 หลิน ชูจิ่วหยุดเดินและจําไดวาเสีย่ วเทียนเหยา ไลตามเธอ
และเดินทางกลับมาอีกครั้ง ในเวลานี้หลิน ชูจิ่ว ไมเพียงแตรูสึก
อึดอัด แตยังรูสึกก็ไมสบายใจอีกดวย หลิน ชูจิ่ว ไมตอบโตหรือ
แสดงความไมพอใจของเธอ อยางไรก็ตามเธอชวยไมไดที่จะขมวด
คิ้วขึ้นพรอมกับพูดขึ้น "หวางเย"

เสียงของเธอไมดัง แตเธอเชื่อวาเสีย่ วเทียนเหยาจะไดยิน

เธอ
 เสีย่ วเทียนเหยา ไมไดพดู อะไร เขาเพียงยื่นออกนิ้วมือและชี้
ไปที่หลิน ชูจิ่ว:เจาตายแน!

เขาจะเขียนหนี้นี้ลงในบัญชีของนางและเขาจะทําใหนาง
ตองชดใชทีหลัง
 หลิน ชูจิ่ว ไมไดรสู ึกถูกการขมขู เธอยกศีรษะขึ้นสูงและมอง
เขาอยางยั่วยุ จากนั้นก็รีบกลับไปที่หองคลอดพรอมกับถุงเลือด

ภายในหลิน ชูจิ่วไมไดอยูเ ฉยๆ เธอไดใหเลือดแกหญิง

ตั้งครรภในทันที และในเวลาเดียวกันเธอเปลี่ยนขวดเปลาออก

การผาตัดคลอดไมไดเปนการผาตัดใหญ แตตอนนีเ้ ธออยู

ตามลําพังหลิน ชูจิ่วไมมีเวลาที่จะคิดถึงความโกรธของเสี่ยวเทียน
เหยา หรือวาเขาจะทําอยางไรกับเธอในภายหลัง

หลังจากตรวจสอบสภาพของหญิงตั้งครรภแลว หลิน ชูจิ่วก็

รูสึกโลงใจ จากนั้นเธอก็เดินออกไปขางนอกเพื่อรอถุงเลือดอื่น ๆ

หญิงตั้งครรภเสียเลือดมากเกินไป แตเธอไมกลาทีจ่ ะเอา

เลือดในรางกายของโม ชิเฟงมามากเกินไป หลังจากไดเลือดมา
600 ซีซี เธอก็หยุด หลิน ชูจิ่วสั่งใหสาวใชใหนําอาหารมาใหโม
ชิงเฟงเพื่อที่จะชวยบํารุงเลือดของเขา

"พีส่ าวของขาเปนอยางไรบาง?" การสูญเสียเลือด 600 ซีซีดู

เหมือนไมมีอะไรเกิดขึ้นกับรางกายของโม ชิงเฟง แตใบหนาของ
เขาซีดอยางเห็นไดชัด

"นางดีขนึ้ กวากอนมาก" แมวานางจะยังอยูในสภาพที่ไมดี

นัก แตอยางนอยก็มีสัญญาณของการปรับปรุงที่ดีขึ้น

"ทําไมขาดูเหมือนจะไมไดยินเสียงของนาง? แลวเด็กละ?
"โม ชิงเฟงถามอยางใจจดใจจอ

แมวาเขาจะไมเคยอยูใหเหตุการณของการคลอดบุตร แต
เขาก็ไดยินคนบอกวาผูห ญิงที่คลอดบุตรจะรองไหดวยความ
เจ็บปวด

"นางหมดสติอยูในตอนนี้ และนางก็ไมมีกําลังที่จะรองไห
ดวยความเจ็บปวด เด็กจะคลอดในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นไมตองกังวล
มากเกินไป แครอก็พอ "หลิน ชูจิ่วอธิบายขึ้นอยางงายๆ หลังจาก
ที่ตอบคําถามเขา หลิน ชูจิ่วก็เดินกลับไปที่หอง

ตอนนี้เธอมีเลือดเพียงพอแลว ทุกอยางก็พรอมแลว หลิน ชู

จิ่วใสถุงมือผาตัดและตัดแผลใตสะดือของหญิงตั้งครรภใหเปด
ออกดวยความยาวขนาดนิ้วมือ ... ...

หลิน ชูจิ่ว ไมไดเปนหมอในแผนกสูติศาสตรและนรีเวช

วิทยา แตเมือ่ เธอทํางานในแผนกฉุกเฉิน เธอก็ตอ งเจอกับผูหญิงที่
ตองคลอดภายใตสถานการณทฉี่ ุกเฉิน ดวยเหตุนี้หลิน ชูจิ่ว จึงมี
ความรูเรื่องการผาตัดคลอดอยูด วย
 สภาพของหญิงตั้งครรภไมดีนัก เด็กอายุเพียง 7 เดือน
เทานั้น ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงไดเตรียมตัวใหพรอมสําหรับเด็กกอน
อยางไรก็ตามเมือ่ เธอเอาเด็กทารกออกมาแลว เธอก็พบวาทารก
ไมจําเปนตองไดรับการปฐมพยาบาล เบื้องตน ทารกไม
จําเปนตองใชเครื่องอบทารก

หลิน ชูจิ่ว ตัดสายสะดือและใชเครื่องดูดเขาไปในปากของ

ทารก ครูตอมาก็ไดยินเสียงรองไหของเด็กทารก "อุแวๆๆ ... ... "

"ทารกคลอดแลว บุตรของคุณหนูใหญคลอดแลว" หญิงชรา

คนนั้นตะโกนออกมาจากขางนอกประตูและตะโกนขึ้นดวย
ความปติยินดี

"พีส่ าวของขาคลอดแลว ตอนนี้ขา ก็เปนลุงแลว!" โม ชิงเฟง

ชวยไมไดที่จะหัวเราะออกมาและกระโดดขึ้นดวยความปติยินดี

"แลวพี่สาวของขาละ? พี่สาวของขาเปนอยางไรบาง? "โม

ชิงเฟงตะโกนออกมาจากนอกประตู แตเขาไมกลาที่จะเขาไป

ตอนที่ 196 : นางเป น อย า งไรบ า ง? (PART 2)

หลิน ชูจิ่วตองการใหคําตอบแกเขา แตเธอไมมีเวลา เธอ
ตองการตรวจสอบสภาพของทารก หลังจากนั้นเธอตองปดแผล
ของผูหญิงอีกดวย เธอยุงจริงๆในตอนนี้ ... ...

ทารกอายุเพียง 7 เดือน แตเขามีสขุ ภาพทีด่ ีมาก เสียง

รองไหของเขาดังมาก หลังจากทีร่ ะบบการแพทยใหผลกับเธอ
เธอก็พบวาทารกไมมีปญหาใดๆ สภาพของเขาไมมีความแตกตาง
กับเด็กที่คลอดปกติทั่วไป

"มันแปลกจริงๆ เขาอยูภายในมดลูกมานานโดยไมมีน้ําคร่ํา
ดังนั้นเขาจะไมมปี ญหาไดอยางไร? "หลิน ชูจิ่วพยายามตรวจสอบ
สภาพของทารกอีกครั้ง อยางไรก็ตามยิ่งเธอตรวจสอบมากเทาไร
ก็ยิ่งพบวาแปลกมาก แตจริงๆแลว ... ...

นีก่ ็เปนสิ่งที่ดี หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจเรื่องนี้อีกตอไป เธอกอด

ทารกไวแลวทําความสะอาดครรภของผูห ญิงทันที

อยางไรก็ตาม สภาพของผูหญิงคนนี้ยิ่งเลวรายลงไปอีก
หลังจากที่เอาทารกออกมาจากรางกายของนาง ก็ดูเหมือนกับวา
นางจะสูญเสียพลังทั้งหมดไป
 "มันจะเปนไปไดอยางไร? ทารกมีสุขภาพดีมาก แตนางก็
ออนแอลงและออนแอลงเรื่อยๆ "

การแสดงออกทางสีหนาของหลิน ชูจิ่ว เปลี่ยนไปอยางมาก

ในเวลานี้เธอไมมีทางเลือกอื่นนอกจากจะพาทารกออกไปกอน
และขอใหคนดูแลเขาไปกอน "ใครก็ได มารับทารกไปกอน"

"ขาเอง ขาจะดูแลทารกเอง "หญิงชราคนหนึ่งเอื้อมมือ

ออกไปและรีบเด็กทารกมา กอนจะถามขึ้น" หมอ แลวคุณหนู
ใหญเปนอยางไรบางเจาคะ? "

"คุณหนูของเจากินอะไรในชวงตั้งครรภ? ทารกมีอายุเพียง
เจ็ดเดือน แตกลับมีสุขภาพทีด่ ีมาก ในขณะที่นางอยูในสภาพ
วิกฤติ ขาไมสามารถรับประกันไดวานางจะมีชีวิตรอดไดในเวลานี้
"ณ จุดนีห้ ลิน ชูจิ่ว ไมกลารับประกันวาเธอจะสามารถชวยชีวิต
ผูหญิงคนนี้ไดหรือไม

"พีส่ าวของขา นาง ... ... " การแสดงออกทางสีหนาของโม

ชิงเฟง เปลี่ยนไปเล็กนอย แตเขาไมรูวาจะพูดอยางไร ทันใดนัน้
เขาก็ไดยินเสียงหญิงชราพูดขึ้น "ชวงเวลาที่คณ
ุ หนูใหญไดเรียนรู
วานางจะไมสามารถรักษาบุตรของนางเอาไวได นางก็เริ่มกินเมล็ด
ชาด ตอมาบุตรของเธอไดรับการชวยเหลือ แตนางก็ไมไดหยุดกิน
ในชวงสองเดือนที่ผานมารางกายของเธอออนแอลงและออนแอ
ลงเรื่อยๆ และรางกายของนางก็มีอาการคลอดกอนกําหนด หมอ
ขาขอรองทาน ไดโปรดชวยคุณหนูใหญของพวกเราดวยเถิด "

หญิงชราคุกเขาลงไปพรอมกับทารก เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดยิน

ชื่อเมล็ดชาดเธอก็คอนขางงงงวย โม ชิงเฟง จึงตอบขึ้นอีก "เมล็ด
ชาดที่ผหู ญิงตั้งครรภกินลงไปเพื่อไมใหบุตรโตในครรภ แตการที่
จะทําใหทารกสามารถอยูร อดไดมนั จะดูดสารอาหารทั้งหมด
ภายในรางกายของมารดา ทําใหมารดาไมมีโอกาสรอดชีวิตได
หลังจากคลอดแลว ทําไมพี่สาวของขาถึงไดโงเชนนี้? เพือ่ เด็กคนนี้
นางถึงกับไมสนใจชีวิตของนาง มันคุมคาแลวหรือ "

โม ชิงเฟง พูดขึ้นและรองไหออกมาดัง ๆ ... ...

มียาที่โหดรายเชนนั้นอยูหรือ

ทันทีที่หลิน ชูจิ่วไดยินคําพูดของเขา เธอก็รูไดทันทีวา

ผูหญิงคนนั้นกําลังตกอยูในสถานการณที่เลวรายจริงๆ เธอตองทํา
หนาที่โดยเร็วทีส่ ุด ไมอยางนั้นผูหญิงคนนั้นก็จะตายจริงๆ

ตามสถานการณปจจุบันถาผูหญิงตาย โม ชิงเฟงก็จะไมโทษ

เธอ แตหลิน ชูจิ่วไมสามารถหันหลังใหกับความรับผิดชอบตอการ
เปนหมอได เธอไมสามารถยอมแพไดจนกวาผูปวยของเธอจะ
เสียชีวิตลง

เธอขี้เกียจ เห็นแกตัวและมีหลายอยางที่ไมดี แตตราบเทาที่

ผูปวยยังหายใจอยูเธอก็จะรับผิดชอบตอไป ดังนัน้ ในทายที่สุดเธอ
ไมตองการที่จะยอมแพ

ถาผูหญิงไมตาย เธอก็จะไมหยุดการรักษาของเธอ

เลือกสามถุงกอนหนานี้ถกู นํามาใชทั้งหมดแลว ดังนั้นหลิน

ชูจิ่ว จึงถาม โม ชิงเฟงขึน้ "ขาจะถายเลือดใหพสี่ าวของทานอีก
ครั้ง ทานยังสามารถทํามันไดอยูห รือไม? "

"ได ขาทําได ตราบใดทีม่ นั จะสามารถชวยพี่สาวของขาได

ขาก็ยินดีที่จะใหเลือดเทาทีท่ านตองการ" โม ชิงเฟง ยื่นแขนของ
เขาออกไป
 "ได ขาตองการใชอีกสองถุง" ดวยเหตุนี้โม ชิงเฟง ก็จะ
ออนแอลงเปนเวลาสองวัน แตหลังจากพักผอนแลว เขาก็จะ
กลับมามีกําลังอีกครั้ง

หลิน ชูจิ่ว วางถุงเลือดเปลาลงไปบนโตะ จากนั้นเธอก็มอง

ไปรอบ ๆ เพื่อหาคนที่สามารถชวยเธอเปลี่ยนถุงเลือดได อยางไร
ก็ตามหลังจากทีเ่ สี่ยวเทียนเหยามาถึงหนาหองคลอด เธอก็พบวา
มีเพียงเสี่ยวเทียนเหยา โม ชิงเฟงและหญิงชรากับทารกเทานั้น

เธอจะขอความชวยเหลือใคร เสี่ยวเทียนเหยาอยางนั้นหรือ?
ตอนที่ 197 : ผู ห ญิ ง สร า งแต ป ญ หา(PART 1)
หลิน ชูจิ่วเปนคนมีความตั้งใจมาก ที่จะไมขอความ
ชวยเหลือจากเสี่ยวเทียนเหยา แตนอกเหนือจากเขาแลวเธอจะ
สามารถไปขอจากใครอีกได

หญิงชรากําลังอุมทารกที่กําลังรองไห

"นําทารกไปที่หองของเจา อยาใหเขาเปนไข แมของเขา

ยังคงพบกับปญหาอยู "หลิน ชูจิ่วเปดปากและขอใหหญิงชรา
ออกไป

สําหรับโม ชิงเฟงนะหรือ?

เขาสามารถใชมือเพียงอีกขางไดเทานั้น แมวาเขาจะมี
ความยืดหยุน แตก็เปนไปไมไดที่เขาจะเปลี่ยนถุงเลือดดวยตัว
เขาเอง
 ดูเหมือนจะมีเพียงคนเดียวที่สามารถชวยเธอไดนั่นก็คือ
เสี่ยวเทียนเหยา

นี้ไมถูกตอง!

คนอื่นอยูที่ไหน พวกเขาทั้งหมดตายไปหมดแลวหรือ?

"มีใครอยูขางนอก? เขามา "หลิน ชูจิ่ว ยังคงปฏิเสธที่จะ

ยอมแพ เธอหยิบถุงเลือดเปลาและพูดคําเหลานั้นขึ้น แตก็ไมมี
ใครเขามา ราวกับวาทุกคนในบานไดหายตัวไปหมดแลว

เธอไมสามารถตําหนิพวกเขาได เธอสามารถตําหนิเสี่ยว
เทียนเหยาเทานั้นที่วางอํานาจเกินไป

หลังจากหันมามองเห็นดวงตาอันยิ้มแยมของเสี่ยวเทียน
เหยา หลิน ชูจิ่วก็เขาใจวาเขากําลังบังคับใหเธอกมศีรษะลง

มองไปที่ผูหญิงคนหนึ่งที่ยังคงทุกขทรมานอยูในหอง
คลอด ในที่สุดหลิน ชูจิ่วก็สามารถทนรับกับความหงุดหงิดของ
เธอได

จากนั้นหลิน ชูจิ่ว ก็เดินไปขางหนาของเสี่ยวเทียนเหยา

กอนจะยิ้ม แตราวกับวาเธอกําลังสวมหนากากยิ้มบนใบหนา
ของเธอ "หวางเย ทานสามารถชวยขาไดหรือไม?"

เสี่ยวเทียนเหยาถามกลับ "เจากําลังขอความชวยเหลือ
จากเปนหวางหรือ?"

"ใช ขากําลังขอรองทาน" คําวา "ขอรอง" ออกมาจากปาก

ของเธอจริงๆ
 "ดีมาก" เสี่ยวเทียนเหยา พยักหนาและพูดขึ้น แตหลิน ชู
จิ่วไมสามารถเขาใจวามันดีตรงไหน

"วางสิ่งนั้นไว เปนหวางจะทํามันใหเจาเอง เจาสามารถ ...

... ไปได" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้น แตราวกับวาเขาตองการที่จะ
กลืนคําวา 'ไป' กลับไปคราวนี้เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดหาเรื่อง
ทะเลาะกับหลิน ชูจิ่ว

ทําไมเขาจึงใจดี?

หลิน ชูจิ่วตกใจมาก แตเธอก็กมลงศีรษะลงและพูดขึ้น

ดวยความจริงใจ "ขอบคุณ!"

หลังจากนั้น เธอก็สงถุงเลือดที่วางเปลาใหกับเสี่ยวเทียน
เหยาอยางไมสุภาพและรีบกลับไปที่หอง
 เสี่ยวเทียนเหยา รับเอาถุงเลือดที่วางเปลามาและมองไป
ที่มันอยางระมัดระวัง "สิ่งนี้เปนประโยชน" แลวเขาก็โยนมัน
กลับไปและพูดขึ้น "ออกมา อยาลืมเปลี่ยนสิ่งที่อยูบนแขนของ
เขา”

"ผูใตบังคับบัญชารับคําสัง่ ขอรับ" ตอนแรก ไมมีใครอยูใน

หองโถง แตแลวจูๆ อันเวยก็ปรากฏตัวขึ้น

ภายในหองพัก หลิน ชูจิ่ว ยุงมากและเหงื่อก็เริ่มไหล

ออกมา ดานนอกหองคนก็เริ่มกระวนกระวายใจ แตแนนอน
เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดรวมอยูในหมูคนเหลานั้น ในขณะนี้เขา
เพียงแคนั่งอยูเฉยๆ ราวกับวาทุกสิ่งทุกอยางที่เกิดขึ้นไมมีอะไร
เกี่ยวของกับเขา เขาไมไดกังวลเรื่องผูหญิงที่เพิ่งคลอดแมแต
นอย
 หลังจากนั้นสักครู ถุงเลือดสองใบก็เต็ม อันเวยจําไดวา
หลิน ชูจิ่ว เคยทําอะไรมากอน ดังนั้นเขาจึงดึงเข็มออก แตนา
เสียดายที่เขาไมดีเทากับนาง เลือดจึงไมหยุดไหลออกมา ... ...

อยางไรก็ตามไมวาจะเปนโม ชิงเฟงหรืออันเวย ฉากเลือด

ที่เกิดขึ้นก็ไมไดทําใหพวกเขาตกใจ โม ชิงเฟง กดจุดลงไปอยาง
เงียบ ๆ และเลือดก็หยุดทันที

หลังจากนั้น อันเวยก็ถามเสี่ยวเทียนเหยาวาจะทําอยางไร
ตอไป อันเวย ยืนอยูติดกับประตูและพูดขึ้น "หวางเฟย ถุงเลือด
เต็มแลวขอรับ"

"สงมันเขามา" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นงายๆ

เธอยุงมากจนถึงจุดที่เธอรูสึกเหมือนกําลังจะตาย
 อันเวยมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เมื่อเห็นเสี่ยวเทียนเหยา
พยักหนาขึ้นเขาก็ไมมีทางเลือกอื่นนอกเหนือจากการปฏิบัติ
ตาม เลือดของโม ชิงเฟง ยังไมไดหยุดไหลโดยสมบูรณ แตเขาก็
พูดขึ้นทันที "หวางเย ขาสามารถสงมันเขาไปไดหรือไม?" เขา
ตองการเห็นสถานการณของพี่สาวของเขา

เสี่ยวเทียนเยหา ไมไดใหคําตอบ เขามองไปที่โม ชิงเฟง

อยางเยือกเย็น แลวโม ชิงเฟงก็กาวถอยหลังกลับไปทันที แลว
อันเวยก็เดินเขาไปในหองพรอมกับถุงเลือด เมื่อเขาเดินเขาไป
ในหอง เขาก็รีบปดประตูทันทีเพื่อปดกั้นสายตาของโม ชิงเฟง

แมวาโม ชิงเฟง รูสึกกระวนกระวายใจมากแคไหน เขาก็

ไมสามารถคิดหาทางอื่นได ถาเสี่ยวเทียนเหยา ไมตองการให
เขาเขาไป เขาก็สามารถทําไดเพียงนั่งอยูขางนอกและรอเทานั้น
 หลังจากที่อันเวย เขามาแลวเขาก็มอบถุงเลือดใหกับ
หลิน ชูจิ่ว โดยไมไดมองไปที่นาง เขายืนอยูขางหลังมานที่อยู
ขางเตียงเทานั้น นี่เปนเหตุผลวาทําไมเสี่ยวเทียนเหยา ถึงปลอย
ใหอันเวย เขาไปในหองแทนที่จะเปนโม ชิงเฟง

ตอนที่ 197 : ผู ห ญิ ง สร า งแต ป ญ หา (PART 2)

การรักษาแบบของหลิน ชูจิ่ว ไมเคยไดยินมากอน เขา
สามารถยอมรับความเปนจริงนี้ แตก็ไมไดหมายความวาคนอื่น
ๆ จะสามารถยอมรับมันไดเชนกัน จะเกิดอะไรขึ้นถาโม ชิงเฟง
เห็นและแพรกระจายมันออกไปขางนอก? เพื่อที่จะยุติภัย
อันตรายเสี่ยวเทียนเหยา จึงจงใจหยุดโม ชิงเฟง จากการเขาไป
และดูการรักษาของหลิน ชูจิ่ว

เวลาผานไปอยางตอเนื่อง แตโม ชิงเฟง ก็ไมสามารถได

ยินเสียงขางในได เขาสามารถจินตนาการไดวากําลังเกิดอะไร
ขึ้นภายในใจของเขา แตยิ่งเขาคิดมากเทาไหร เขาก็ยิ่งรูสึกไม
สบายใจมากเทานั้น โม ชิงเฟง ลุกขึ้นจากเกาอี้และเดินไปรอบ
ๆ หองคลอดเพื่อบรรเทาความตึงเครียดของเขา

ในเวลานี้เขายังไมสามารถสงบสติอารมณได เขาเปนศิษย
ของเทพเจาแหงการตอสูระดับที่7 แตตอนนี้เขาเปนเพียง
นองชายที่กําลังเปนหวงพี่สาวของเขามากเทานั้น

เสี่ยวเทียนเหยา เองก็ไมไดรีบรอน เมื่อทองฟามืดลง เขา

ก็ปลอยใหคนของเขาเดินเขามาไปภายในหองเพื่อจุดเทียน เพื่อ
ทําใหหลิน ชูจิ่วสามารถมองเห็นสิ่งตางๆภายในได

เขาจําคําพูดของผูหญิงคนนั้นไดเสมอ เมื่อนางพลาดสิ่งใด
สิ่งหนึ่งไปและทําผิดพลาด ผูปวยก็จะตาย เขาไมรูวาผูหญิงคน
นั้นกําลังคิดอะไรอยู
 ผูหญิงสรางแตปญหาจริงๆ

คนที่อยูนอกเรือนเองก็รูสึกกังวลมาก ในขณะที่คนใน
เรือนตางก็รูสึกอึดอัด หลิน ชูจิ่วกําลังยุงในการการผาตัดให
เสร็จสิ้น มือของเธอเจ็บ แตเธอไมสามารถยกขึ้นและขยับมันได
เธอตองใหความสําคัญกับกระบวนการทั้งหมด สมองของเธอ
กําลังบอกไมใหเธอหยุดเพื่อที่เธอจะไดจดจออยูกับมัน แตทันที
ที่เธอเสร็จสิ้นการผาตัด การจอจอของเธอพังลง

อา เธอเหนื่อยมากจริงๆ การการผาตัดครั้งนี้เหนื่อย

มากกวาการผาตัดของเสี่ยวเทียนเหยาอีก

หลิน ชูจิ่ว ขยับคอที่แข็งของเธอและสายมือ กอนจะพัน

แผลที่ทองของผูหญิงคนนั้น แลวก็ใชเวลาที่เหลือทําความ
สะอาดเครื่องมือผาตัดของเธอและสงกลับไปยังระบบ
การแพทย

หลังจากที่การถายเลือดเสร็จสิ้นแลว หลิน ชูจิ่วก็ยังได

ลางทําความสะอาดพวกมันอีกดวย เธอเพียงทิ้งมีดผาตัดที่ใช
แลวและผาพันแผลที่เปอนเลือดไวเบื้องหลังเทานั้น สิ่งเหลานี้
จําเปนตองไดรับการกําจัด แตตอนนี้เธอไมมีกําลังมากพอที่จะ
ทําเชนนั้น

หลังจากตรวจสอบสภาพของผูหญิงแลว หลิน ชูจิ่วก็ได

เขียนผลการวิจัยของเธอในตารางของผูปวย จากนั้นเธอก็
ออกไปขางนอกเพื่อรายงานสถานการณ
 เมื่อประตูเปด หลิน ชูจิ่วที่ยังไมไดหายไปเขาไปเลยดวย
ซ้ํา แตโม ชิงเฟง ก็ไดทําปฏิกิริยาอยางรวดเร็ว "หวางเฟย
พี่สาวของขาเปนอยางไรบาง?"

"ขาชวยชีวิตนางเอาไวไดชั่วคราว เราจะรูวานางจะ
สามารถอยูรอดไดหลังจากผานไปสิบสองชั่วยามแลวเทานั้น
สิบสองชั่วยามตอไปนี้มีความสําคัญมาก นางตองอดทนและ
บํารุงรักษาตัวเองไปอยางชาๆ "หลิน ชูจิ่ว อธิบายขึ้น เมล็ดชาด
เปนเหตุผลที่ผูหญิงคนนี้คลอดกอนกําหนด โชคดีที่เมล็ดชาด
เหลานี้ยังไมไดดูดเอาสารอาหารภายในรางกายของนางไป
ทั้งหมด แต ... ...

นางก็สูญเสียไปมาก

"ตอไป นางอาจจะไมสามารถใหกําเนิดบุตรไดอีก
รางกายของนางจะออนแอกวาคนทั่วไป นางจะปวยไดงาย ถา
นางไมบํารุงสุขภาพใหดี นางอาจจะตายตอนที่อายุยังนอย "

เมล็ดชาดเปนสิ่งที่ดีสําหรับทารก แตจะเผาผลาญชีวิต
ของมารดา ไมใชเรื่องงายที่จะชวยมารดาที่กินเมล็ดชาด
เหลานั้นเขาไป ดังนั้นโม ชิงเฟง จึงรูสึกขอบคุณมาก "ขา
อยากจะขอบคุณหวางเฟย ตระกูลโมจะจดจําความชวยเหลือ
ของหวางเฟยเอาไวตลอดไป ในอนาคตหากหากเสี่ยวหวาเฟย
ประสบปญหาใด ๆ ตระกูลโม จะชวยเหลือโดยไมตั้งคําถาม
ใดๆ "

"ขาไมไดชวยพี่สาวของทาน เพื่อที่จะทําใหตระกูลของ
ทานรูสึกเปนหนี้บุญคุณขา ถาทานรูสึกวาทานเปนหนี้ขาจริงๆ
ทานสามารถจายคารักษาของขาได "โม ชิงเฟง เปนคนที่จริงใจ
มาก เขากลับไมลังเลที่จะใชทั้งตระกูลของเขาถาเขาเปนคน
ธรรมดาคําพูดเหลานี้จะไมถูกพูดออกมา แตหลิน ชูจิ่ว ไมรูวา
ตระกูลโม อยูในดินแดนทางเหนือ อยางไรก็ตามแมวาเธอจะรู
หลิน ชูจิ่วก็จะไมไดใชประโยชนจากเขาอยูดี

เธอมีจริยธรรมทางการแพทย เธอไมไดรักษาคน
เพื่อที่จะใหพวกเขารูสึกหนี้บุญคุณหรือเพื่อรางวัล

ขาพูดถูกใชไหม หวางเย?

หลิน ชูจิ่วเงยหนาขึ้นและมองไปทางเสี่ยวเทียนเหยา
ทองฟาดํามืด หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถมองเห็นใบหนาของเขาได
ชัดเจน แตเธอรูสึกหลัวมาก ๆ ... ...
ตอนที่ 198 : จะแกตัวอยางไร (PART 1)
โม ชิงเฟง ไมรูวาหลิน ชูจิ่ว คิดอะไรอยู แตเขารูสึกวานาง
เปนคนที่ชอบธรรมและเปนคนดี ดังนั้นเขาจึงรูสึกประทับใจ
อยางสุดซึ้ง เขาจะจายคารักษาใหกับนาง แตก็ยังจะจําความ
ชวยเหลือในครั้งนี้เอาไว

ตระกูลโมในดินแดนทางเหนือ ไมใชคนที่ไมรูความหมาย
ของคําวากตัญู ดังนั้นแมวาเรื่องนี้จะทําใหเกิดขอโตแยง
ระหวางสองดินแดนก็ตาม ตระกูลโมจะรับรูเพียงแควาหลิน ชู
จิ่ว ไดชวยบุตรสาวคนโตและลูกหลานของตระกูลโมเอาไว

หลิน ชูจิ่ว ไมไดรับความกตัญูและอารมณที่จริงจังของ

โม ชิงเฟงไปใสใจ หลังจากที่ทุกอยางเธอไดเห็นคนจํานวนมากที่
มีทัศนคติเชนเดียวกับโม ชิงเฟง ญาติของผูปวยมักจะขอบคุณ
และจายคารักษา ดังนั้นเมื่อหญิงสาวฟนตัวเต็มที่แลว นางก็จะ
เก็บเรื่องนี้ไวดานหลังของจิตใจของนาง ดังนั้นการระลึกถึง
คําพูดของคนผูชายคนนี้ก็คงจะเหมือนคนโงเทานั้น

หลังจากที่หลิน ชูจิ่วไดอธิบายไปแลวเธอก็พูดขึ้นอีก
"ตอนนี้ทานสามารถไปดูพี่สาวของทานไดแลว นางไมสามารถ
กินอะไรไดในระหวางนี้ นางสามารถดื่มน้ําไดเทานั้น เพียงแคให
น้ํานางเมื่อทานเขาไป ขาจะมาดูนางอีกครั้งหลังจากผานไปหนึ่ง
ชั่วยาม "

"ตกลง" เมื่อโม ชิงเฟงไดยินวาตอนนี้เขาสามารถไปดู

พี่สาวของเขาไดแลว เขารีบกาวไปขางหนา โชคดีที่หลิน ชูจิ่วมี
ปฏิกิริยาไดอยางรวดเร็ว พรอมกับพูดขึ้น "เสื้อผาของทานเต็ม
ไปดวยฝุน ไปเปลี่ยนเสือ้ ผาของทานกอนที่เขาจะเขาไป"

"ขาจะเปลี่ยนไปเดี๋ยวนี้" โม ชิงเฟงเร็วมากเพียงในพริบตา

เขาก็หายตัวไป หลิน ชูจิ่วชวยไมไดที่จะคิดขึ้น เจาไมจําเปนตอง
แสดงทักษะการตอสูที่สูงของเจาก็ได นารําคาญจริงๆ
 บาวที่คอยรับใชอยูในเรือนไมไดเขามา ดังนั้นจึงมีเพียง
เสี่ยวเทียนเหยาและหลิน ชูจิ่ว ที่ถูกทิ้งไวขางหนาหองคลอด
หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถซอนตัวไดแมวาเธอจะตองการก็ตาม

"หวาง หวางเย ... " หลิน ชูจิ่วไมรูวาทําไม แตทัศนคติที่นา

ภาคภูมิใจของเธอกอนหนานี้หายไป ในเวลานี้ตอหนาเสี่ยว
เทียนเหยา เธอรูสึกผิด

เธอไมเขาใจตัวเอง เธอโกรธอยางเห็นไดชัด แตเธอกลับ

รูสึกผิด

"เจาจําความเมตตาของเปนหวางไดหรือไม?" เสี่ยวเทียน
เหยาถามอยาง แดกดันขึ้น

หลิน ชูจิ่วขยับไปสองกาว เมื่อเธอกาวถอยหลัง เธอก็

มาถึงกําแพงใกลกรอบประตู ทําใหเธอหยุดลงและมันก็บังคับ
ใหเธอตองพูดขึ้น "หวางเยรอขามาตลอดบาย ดังนั้นขาจะจํา
ไมได ไดอยางไร"

"เปนหวางไมเพียงแครอเจาตลอดบาย แตยังวิ่งออกไป
ขางนอกและไลตามเจากลับไปกลับมา " เสี่ยวเทียนเหยา หัน
รถเข็นของเขาและคอยๆเขาไปหาหลิน ชูจิ่ว
 "ใชๆ ทานพูดถูก" ไรยางอาย เจาจําเปนตองพูด
ตรงไปตรงมาเชนนี้จริงๆหรือ?

ดานหลังของหลิน ชูจิ่ว เปนกําแพง ดังนัน้ เธอจึงทําได

เพียงอยูอยูนิ่งๆเทานั้น

คนสองคนจองมองกันและกัน คนหนึ่งกําลังยืนอยู
ในขณะที่อีกคนหนึ่งกําลังนั่งอยูพรอมกับกลิ่นอายที่รุนแรง

เสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่หลิน ชูจิ่ว ตั้งแตหัวจรดเทา

สายตาของเขาดูเหมือนเขากําลังมองไปที่เหยื่อ จิตใจของเขา
เต็มไปดวยความรังเกียจ เสี่ยว เทียนเหยามองหลิน ชูจิ่ว เปน
เวลานานกอนที่เขาจะพูดขึ้นชาๆ "เจายอมรับวาเจากําลังปนหัว
เปนหวางหรือไม?"
 "แนนอนวาไม" หลิน ชูจิ่ว ไมตองการปฏิเสธความคิดที่
แทจริงของเธอดังนั้นเธอจึงพูดขึ้น "ขาไมรูวาหวางเยจะตามขา
ไป ขาอารมณไมดีมากอนดังนั้นขาจึงขี่มาและออกไป แตขา
ไมไดบอกวาขาจะไมกลับมา "

แมกระทั่งเหยื่อก็ไมเต็มใจที่จะตาย เพราะฉะนั้นจะนับ
อะไรกับการเปนมนุษย ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงตองตอสูอยางหนัก
เพื่อตัวเอง

"เปนเชนนั้นหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยายังคงถามขึ้นอยาง
แดกดันพรอมกับน้ําเสียงที่เยาะเยย เขารูดีวาหลิน ชูจิ่ว คิดยังไง

หลิน ชูจิ่วกัดฟนและอธิบายเพิ่มเติมขึ้น "หวางเย สิ่งที่ขา

พูดนั้นเปนความจริง ขาไมเคยคิดวาทานจะออกไปตามขา"
หลิน ชูจิ่ว จริงๆก็ไมไดคาดหวังวามันจะเปนเชนนั้น
 ผูชายที่ใชเธอเปนเหยื่อจะไลตามเธอดวยตัวเอง ในขณะที่
เธอวิ่งหนีไป? มันจะเปนไปไดหรือ?

ตอนที่ 198 : จะแกตัวอยางไร (PART 2)

"เปนหวางไมไดคิดเกี่ยวกับมัน แตเพราะวามันเปนเจา...
... เปนหวางจะสรางขอยกเวนขึ้นมาซ้ําๆ" เสี่ยวเทียนเหยา
ยอมรับวาที่หลิน ชูจิ่วพูดมานั้น มีเหตุผล มันเปนความผิดของ
เขาจริงๆ

เขาคํานวณทุกสิ่งทุกอยาง แตในทายที่สุด นางก็ยังเจ็บอยู

ดี

หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดอะไรอีก แตเธอหัวเราะกับตัวเอง

จากนั้นราวกับวาไมมีอะไรเกิดขึ้น เธอก็ยิ้มอยางสดใสและพูด
ขึ้น"หวางเยขาเหนื่อย ขาตองการจะกลับไปที่หองของขาและ
พักผอน "

เสี่ยวเทียนเหยา ทําตัวเหมือนเขาไมไดยินประโยคสุดทาย
ของนาง เขาจับมือของหลิน ชูจิ่วและพูดขึ้น "เชนนั้นก็ไปกัน
เถอะ เปนหวางไดสั่งใหคนเตรียมน้ําอุนไวใหเจาแลว "

"ขาสามารถเดินดวยตัวเองได" หลิน ชูจิ่วดึงมือของเธอ

กลับไป แตเธอก็ไมสามารถทําได เพราะเสี่ยวเทียนเหยา จับมือ
ของเธอเอาไวแนนเกินไปและเธอก็ไมสามารถดึงมันออกมาได
 “เปนหวางไมสามารถเดินดวยตัวเองได เปนหวางรอให
เจาผลักรถเข็นของเขาอยู "เสี่ยวเทียนเหยาปลอยมือของหลิน ชู
จิ่ว แตเขาก็มอบงานใหนางอีก และรูวาหลิน ชูจิ่ว จะปฏิเสธ เขา
ก็เปดปากกอนที่นางจะไดทํา "หลิน ชูจิ่ว ครั้งหรือสองครั้งก็
เพียงพอแลว เราจะทําทุกอยางใหชัดเจน อยาทําใหเปนหวาง
รูสึกไมดีอีก "
 เห็นไดชัดวาเรื่องนี้เปนเรื่องปกติสําหรับสามีภรรยา แต
เสี่ยวเทียนเหยา ขาดความสามารถในการพูดใหอบอุน

เสี่ยวเทียนเหยาเกือบจะฆาเธอ เธอจะเพียงแคปลอยให
ทุกสิ่งทุกอยางผานไปหรือ แลวเขากลาที่จะนับวาเปนความผิด
ของเธอไดอยางไร?

หลิน ชูจิ่ว หัวเราะเบา ๆ ในใจ แตก็ไมไดปฏิเสธ

เสี่ยวเทียนเหยาบอกวาเขาจะอยูที่นี่เปนเวลานาน โชคดีที่
ตระกูลโมเดินทางมาถึงและลูกคนโตก็ตองพักฟน เธอจะไมวาง
ดังนั้นเธอจึงไมตองกังวลกับการที่จะไดเห็นเสี่ยวเทียนเหยา
ตลอดทั้งวัน

หญิงสาวเตรียมน้ําอุนและเสื้อผาเรียบรอยแลว ดังนั้นเมื่อ
หลิน ชูจิ่ว กลับมาเธอก็ไดอาบน้ํา หลังจากอาบน้ําเสร็จ หลิน ชู
จิ่ว ก็รูสึกสดชื่นและอยูในอารมณที่ดี หลิน ชูจิ่วกลับไปที่หอง
ของเธอเพื่อหวีผม แตหองของเธอกลับเปลี่ยนไป

มีผามานเตียงสีแดง ผาหมสีแดง หมอนสีแดงสองใบ ... ...

วันนี้เธอเพิ่งจะไดแตงงานหรือ?

ปากของหลิน ชูจิ่วถึงกับกระตุกขึ้น ในขณะที่เธอบังคับ

อารมณของเธอลงไป กอนจะพูดขึ้น "ใครเปนคนจัดการเรื่องนี้?"

ซุยฉีและฉิวฉี รีบคุกเขาลงไปทันทีและพูดขึ้นอยางบริสุทธิ์
ใจ "บาวไมทราบ เมื่อบาวกลับมา หองนี้ไดกลายเปนแบบนี้ไป
แลวเจาคะ "จริงๆ แลวพวกนางรู แตตอนนี้พวกนางจะยอมรับ
มันตอหนาหลิน ชูจิ่วไดอยางไร

"เปลี่ยนหอง" หลิน ชูจิ่วขี้เกียจจะไปสนใจคนของเสี่ยว

เทียนเหยา "ถาหวางเย ชอบหองนี้มาก เชนนั้นก็จัดการตาม
ความชอบของเขา" เธอจะยายออกไป เธอไมสามารถอยูในหอง
นี้ได

"เรื่องนี้ ... ... " ซุยฉีและฉิวฉี ไมกลาทําอะไร

เสียงของหลิน ชูจิ่วก็ดังขึ้นอีก "อะไร? คําพูดของขาไม

สําคัญอีกแลวหรือ? "

"ไมใช มันไมใชแบบนั้น ... หวางเฟยบาว บาว ... " ซุยฉี

และฉิวฉี ดูเหมือนจะรองไห

"ทําความสะอาดหองดานหลัง เก็บของของขาแลวนํามัน
ไปไวที่นั่น”หลิน ชูจิ่วจับขมับของเธอเพราะเธอรูสึกปวดหัว

เสี่ยนเทียนเหยา นาทึ่งจริงๆ ในตําหนักเสี่ยวหวางฟู เขาก็

มาอาศัยอยูติดกับเธอ เมื่อเขามาที่จวนจื่อ เขาก็ตองการอาศัย
อยูในหองของเธอโดยตรง เอาจริงๆนะ เขาคิดวาเธอเปนขนม
ปงนุมหรืออยางไร เขาถึงคิดจะทําอะไรก็ได?

จริงๆ แลวเสี่ยวเทียยเหยา คิดวาหลิน ชูจิ่ว เปนขนมปง

นุม หลังจากอาหารค่ําดวยเสียง * ตึก* เสี่ยวเทียนเหยาก็
กระแทกตะเกียบลงไปและพูดขึ้น "หลิน ชูจิ่ว เปนหวาง ไดยิน
วาเขาตองการยายไปที่หองดานหลัง?"

ดูเหมือนเปนการสอบปากคํามากกวาถาม!

หลิน ชูจิ่วกลืนกินอาหารคําสุดทายของเธอลงไปและดื่ม
ชา กอนที่จะตอบขึ้น "ใช"

"เจาไมเต็มใจที่จะพักรวมหองกับเปนหวางหรือ?"เสี่ยว
เทียนเยหา ถามขึ้นงายๆ แตเสียงของเขาฟงดูเยือกเย็นมาก
สายตาของเขาที่จองมองไปที่หลิน ชูจิ่วก็เต็มไปดวยเปลวไฟ
ดวยความโกรธ ... ...
ตอนที 199 : คาดหวังมานานแล้ ว

เจ้ าไม่เต็มใจทีจะพักร่วมห้ องกับเปิ นหวางหรื อ?

แน่นอนว่าใช่!

แต่ถ้าเธอยอมรับมัน เสียวเทียนเหยา จะบีบคอเธอใช่

ไหม?

ดังนันเพือความปลอดภัย หลิน ชูจิวจึงส่ายหัวของเธอ

และพูดขึน "ไม่ใช่แบบนัน นิสยั การนอนของข้ าแย่มาก ข้ า
กลัวว่ามันจะส่งผลต่อการนอนของ หวางเย่"

1
 โกหก!

เสียวเทียนเหยาส่งเสียงเย็นขึน "ถ้ านิสยั การนอนของ

เจ้ าแย่ เปิ นหวาง ต้ องบอกว่านิสยั การนอนของคนทังโลก
เป็ นสิงทีแย่ทีสุด" หลิน ชูจิวนอนเหมือนไม้ ชินหนึง นางไม่
เคยหันกลับหรื อขยับตัวในตอนทีนางนอน

หลิน ชูจิว ตอบอย่างสงบราวกับว่าการโกหกของเธอไม่

ได้ ถกู จับได้ "ถ้ าข้ านอนกับหวางเย่ ในเตียงเดียวกันข้ าจะรู้สกึ
ลําบากใจ ข้ าจะนอนไม่หลับสนิท ดังนันจะดีกว่าทีเราจะ
นอนแยกกัน "

"เราเป็ นสามีและภรรยา" เสียงของเสียวเทียนเหยา ยก

ระดับขึนอีกเล็กน้ อย ในขณะทีเขาเน้ นความสัมพันธ์ของพวก

2
เขา

หลิน ชูจิว เกือบจะหัวเราะ พวกเขาเป็ นสามีและภรรยา

หรื อ? พวกเขามีความสัมพันธ์แบบนีภายใต้ ดวงอาทิตย์จริ งๆ
หรื อ?

หลิน ชูจิวแอบคิด เธอไม่ได้ พดู ออกมาเพือเย้ ยหยันกับ

มัน

"หวางเย่ มีครู่ ักจํานวนมากทีไม่ได้ นอนร่วมกันในโลกนี"

ถ้ าสามีนอนกับภรรยาเสมอไป แล้ วพวกอนุทงหลายจะทํ
ั า
อย่างไร

"แล้ ว? เจ้ าได้ เรี ยนรู้จากพวกเขาหรื อ "นําเสียงของเสียว

3
เทียนเหยา เริ มนุ่มนวลขึน แต่ หลิน ชูจิว กลับรู้สกึ หนาวขึน
แทน หลิน ชูจิว รู้สกึ เสมอว่าคําพูดของเขาเต็มไปด้ วยกับดัก
ดังนันเธอจึงไม่กล้ าทีจะเปิ ดปากของเธอและเพียงแค่มองไป
ทีเขา

"อะไร? เจ้ าไม่ต้องการทีจะตอบคําถามของเปิ นหวา

งหรื อ? "เสียวเทียนเหยาถามขึน หลิน ชูจิว ส่ายศีรษะ แต่ยงั
ไม่ได้ ให้ คําตอบกับเขา แต่เธอกับถามขึนแทน "หวางเย่ ท่าน
จะอยู่ทีนีนานแค่ไหน?"

เสียวเทียนเหยา ไม่สนใจเรื องทีหลิน ชูจิว หลีกเลียงคํา

ถามของเขา เขาเพียงแค่ตอบขึน "จนกว่าบาดแผลของเจ้ า
จะดีขน"
ึ ความหมายก็คือเขาจะกลับไปทีเมืองหลวงเมือหลิน
ชูจิวกลับไปเท่านัน

4
 "โอ้ ... ... " ดูเหมือนว่าเธอจะต้ องกลับไปทีเมืองหลวง
พร้ อมกับเสียวเทียนเหยาให้ เร็วทีสุดเท่าทีจะทําได้ มิฉะนัน
เสียวเทียนเหยา จะเอาแต่จ้องมองเธออยู่ทีจวนจือตลอดทัง
วัน

"แล้ วพวกเราจะนอนอย่างไรในคืนนี? เจ้ าตัดสินใจหรื อ

ยัง? "เสียวเทียนเหยา เน้ นคําว่า 'คืนนี' เพราะเขารู้ ... ...

"หวางเย่ ท่านสามารถไปนอนได้ ข้ าจะไปดูแลคนป่ วย "

"ข้ ารู้วา่ เจ้ าจะพูดเช่นนี" เสียวเทียนเหยา ได้ คาดหวังคํา

พูดเช่นนีของหลิน ชูจิวมานานแล้ ว ดังนันเขาจึงไม่ร้ ูสกึ ผิด
หวัง

5
 ไม่มีใครหยุดเธอ หลิน ชูจิวจึงออกจากห้ องอาหารไป
แต่เธอก็ร้ ู ถ้ าเธอไม่คิดถึงหนทาง เธอจะไม่สามารถหลบหนี
ไปได้ ในวันพรุ่งนี

น่ารํ าคาญจริ งๆ!

เธอต่อสู้และต่อสู้อีกครัง แต่ก็ล้มเหลวอยู่เสมอ แล้ วเธอ

ต้ องทําอย่างไร

แม้ วา่ เธออยากจะอยู่หา่ งจากเสียวเทียนเหยา ให้ มากที

สุด ด้ วยผลงานของเขาในปั จจุบนั หลิน ชูจิว ไม่สามารถนึก
ถึงสถานทีทีเธอจะหนีไปได้ เสียวเทียนเหยาจะส่งคนไป
ตามหาเธออย่างแน่นอน ดังนันเธอไม่สามารถรับประกันได้

6
ว่าเธอจะไม่ถกู จับกลับมาอีก

"หวางเฟย ท่านรู้ไหมว่าพีใหญ่ของข้ าเป็ นคนทีอ่อนโยนและ

เข้ มแข็งมาก ตอนทีข้ ายังเป็ นเด็กข้ าไม่อยากรํ าเรี ยนทางบุน๋
ข้ าอยากเรี ยนศิลปะการต่อสู้ ตระกูลของข้ าไม่เห็นด้ วยกับ
เรื องนี มีเฉพาะพีใหญ่ของข้ าเท่านันทีสนับสนุนข้ า เมือข้ าถูก
ท่านพ่อของข้ าทุบตี มีเพียงพีใหญ่ของข้ าทีนําอาหารและมา
อยู่กบั ข้ าอย่างลับ ๆ "

"ตอนนันนางเพียง 10 ขวบเท่านัน และนางก็ได้ หมัน

หมายกับตระกูลตาน การแต่งงานครังนีได้ รับการยอมรับ
จากพ่อแม่ของทังสองฝ่ าย ก่อนแต่งานพวกเขาสามารถพบ
กันได้ หลังจากนันตระกูลตานก็พบกับความล้ มเลวตระกูล
ตานได้ มาหาพวกเราและตัดสินใจทีจะยกเลิกการแต่งงาน
แต่พีใหญ่ของข้ าไม่เห็นด้ วย นางเดินเข้ าไปในตระกูลตาน
7
พร้ อมกับสินสอดทองหมันจํานวนมาก "

"ด้ วยสินสอดทองหมันจํานวนมากของพีใหญ่ ตระกูล

ตาน สามารถฟื นธุรกิจของพวกเขาได้ หลังจากสองปี ธุรกิจ
ของพวกเขาก็เปลีนเป็ นเจริ ญรุ่งเรื องมากขึน ถึงแม้ วา่ จะยัง
ไม่เทียบกับตระกูลของพวกเรา แต่พวกเราก็คิดว่าพีใหญ่มี
ชีวิตทีดี แต่นางกลับไม่ใช่ ... ... "

"ข้ าเพิงได้ ร้ ูจากปากแม่นมบอกว่าพีใหญ่ของข้ าไม่เคยมี

ความสุข คุณชายน้ องของตระกูลตานจะดีตอ่ นางเมือใดก็
ตามทีพวกเขาอยู่ข้างนอก แต่จะเยือกเย็นมากเมือพวกเขา
อยู่ภายใน พีใหญ่ของข้ าไม่ต้องการให้ ครอบครัวของเราเป็ น
กังวล ดังนันนางจึงเก็บทุกสิงไว้ ในหัวใจของนาง"

8
 "ในช่วงสิบปี ของการแต่งงาน พีใหญ่ของข้ าไม่เคยตัง
ครรภ์ ด้ วยเหตุนีพีใหญ่ของข้ าจึงคิดว่านางไม่อาจมีบตุ รได้
ดังนันเมือคุณชายน้ อยของตระกูลตานบอกว่า เขาจะแต่ง
งานกับลูกพีลูกน้ องของเขา นางก็ไม่ได้ คดั ค้ าน "

"ร่างกายของลูกพีลูกน้ องของเขาอ่อนแอ ดังนันเมือใดก็

ตามทีนางบอกว่าพีใหญ่ของข้ ากลันแกล้ งนาง ตระกูลตาน
จะเชือคําพูดของนางอย่างไม่มีเงือนไข ไม่วา่ ปั ญหาจะเป็ น
ประเด็นอะไร มันก็จะจบลงด้ วยการเป็ นความผิดของพีใหญ่
ของข้ าเสมอ ลูกพีลูกน้ องคนนียังบอกด้ วยว่าพีใหญ่ของข้ า
เป็ นคนโหดร้ ายและไม่คคู่ วรกับการเป็ นภรรยาเอก พีใหญ่
ของข้ าถูกรังแกอยู่หลังบ้ านของตระกลูตาน เป็ นเวลาหลายปี
แต่นางก็ไม่ได้ พดู อะไรกับเรา "

"ต่อมา ... พีใหญ่ของข้ าก็ตงครรภ์

ั อย่างไรก็ตามการตัง
9
ครรภ์ครังนีเป็ นเรื องทีลําบากมาก นางมักจะจบกับอุบตั ิเหตุ
อยู่เสมอ เมือพีใหญ่ของข้ าเกือบจะสูญเสียลูกไปหลังจาก 3
เดือน นางก็ตดั สินใจทีจะกินเมล็ดชาดเพือช่วยลูกของนาง
นางต้ องการช่วยชีวิตเด็กด้ วยชีวิตของตัวเอง "

"คุณชายน้ อยของตระกูลตาน ได้ เล่าเรื องนีให้ กบั ครอบ

ครัวของเรา ครอบครัวของเราไม่เห็นด้ วยเป็ นธรรมชาติอยู่
แล้ วและขอให้ พีใหญ่ล้มเลิกมัน คุณชายน้ อยของตระกูล
ตาน บอกว่าเขาอยากให้ พีใหญ่ของข้ ามีชีวิตอยู่มากกว่าเด็ก
เพราะในเวลานันลูกพีลูกน้ องของเขาก็กําลังตังครรภ์ ลูกพี
ลูกน้ องไม่เคยมีอบุ ตั ิเหตุและมีสขุ ภาพดี จากนันท่านแม่ก็
แอบได้ ยินเหตุผลทีว่าทําไมการตังครรภ์ของพีใหญ่ของข้ าถึง
ไม่ราบรื น นันเป็ นเพราะคุณชายน้ อยของตระกูลตาน เกลียด
นาง ... ... "

10
 "ข้ าไม่ร้ ูวา่ พีใหญ่ของข้ าอาศัยอยู่อย่างน่าสังเวช ข้ ารู้แค่
ว่าตอนทีนางตังครรภ์เป็ นเวลา 7 เดือน แม้ จะอยู่หา่ งไกล
นางก็หนีออกมาจากดินแดนทางตอนเหนือและกําลังตามหา
ข้ า แต่ประโยคแรกของนางเมือเธอพบข้ าก็คือน้ องสาม ช่วย
ลูกของข้ าด้ วย "

โม่ ชิงเฟิ ง ร้ องไห้ ออกมาเมือเขาพูดจบ ... ...

มือของเขาปิ ดอยู่บนใบหน้ าของเขา แต่นําตาก็ไหลออก

จากนิวมือของเขา เขาดูราวกับเด็กทีช่วยตัวเองไม่ได้

หลิน ชูจิว รู้วา่ โม่ ชิงเฟิ ง ไม่ต้องการการปลอบใจจาก

เธอ ทังหมดทีเขาต้ องการก็คือคนทีจะสามารถพูดคุยเกียว
กับเรื องนีได้ เท่านัน

11
 แน่นอนทีสุด หลังจากทีเขาร้ องไห้ จนพอใจแล้ ว โม่ ชิง
เฟิ ง ก็สงบลงและเช็ดนําตาของเขาออก"ข้ าขอโทษด้ วย ทีข้ า
เสียมารยาท"

"ไม่เป็ นไร ท่านสามารถไปพักผ่อนได้ แล้ ว ข้ าจะดูแลพี

สาวของท่านเอง" หลิน ชูจิวไม่ร้ ูสกึ ซาบซึงมากนัก เธอไม่ต้อง
การรู้เรื องของพวกเขา แต่เธอไม่ได้ คาดหวังว่าจะเป็ นเรื องที
น่าเศร้ าเช่นนี หญิงตังครรภ์ทีมีครรภ์เพียงเจ็ดเดือนลากร่าง
กายทีไร้ เรี ยวแรงเพือไปตามหาน้ องสามเพือช่วยลูกของนาง

"ขอบคุณ หวางเฟย" โม่ ชิงเฟิ งลุกขึนและคํานับต่อหลิน

ชูจิวอย่างเคร่งขรึม หลิน ชูจิวพยักหน้ าของเธออย่างใจเย็น

12
 หลังจากทีโม่ ชิงเฟิ งเดินออกไป หลิน ชูจิวก็เอาขวดยา
ออกมาจากระบบการแพทย์และเปลียนขวดทีว่างเปล่าออก
ไป หลิน ชูจิว ไม่ได้ สงั เกตเห็นว่าเสียวเทียนเหยาอยู่ข้างหลัง
เธอ จนกว่าเธอจะได้ ยินเสียงของเขาดังขึน ... ...

"ตอนนี แม้ แต่การจะวิงหนีไปก็ไม่ใช่ทางเลือก" หลิน ชู

จิว มองไปรอบ ๆ สภาพแวดล้ อมของเธอ แม้ วา่ เธอจะไม่ได้
เห็นใคร เธอก็ไม่แน่ใจว่าเสียวเทียนเหยา จะไม่ได้ สง่ คนมา
เฝ้าดูเธอ เพือทีเธอจะไม่สามารถหลบหนีไปได้ อีก

หลังจากเดินช้ าๆไปทางห้ องคลอด หลิน ชูจิวก็เคาะ

ประตูก่อนเข้ าไป

ภายในห้ องใบหน้ าของหญิงสาวยังคงดูซีดและนางก็ยงั

13
คงนอนหลับอยู่บนเตียง โม่ ชิงเฟิ งกําลังนังอยู่ข้างเตียงด้ วย
ใบหน้ าทีดูซบเซา เขาพยักหน้ าศีรษะเมือเห็นหลิน ชูจิวเข้ า
มา

เวลาผ่านไปเพียงหนึงชัวโมงเท่านัน เกิดอะไรขึนกับ
เขา?

หัวคิวของหลิน ชูจิวขมวดขึน แต่เธอก็ไม่สนใจเรื องส่วน

ตัวของพวกเขาดังนันเธอจึงพูดขึน "ข้ ามาทีนีเพือดูพีสาวของ
ท่าน ท่านสามารถออกไปก่อนเพือทานอาหารหรื อพักผ่อน
ท่านสามารถกลับมาได้ ในภายหลัง "หลิน ชูจิว หยิบชุด
สะอาดหลังประตูออกมาและใส่ลงไป ในขณะพูดคุยกับโม่
ชิงเฟิ ง

14
 "ข้ าไม่หิว ข้ าต้ องการอยู่กบั นาง" โม่ ชิงเฟิ ง ดูราวกับไร้
อารมณ์ใดๆ แต่ดวงตาของเขาแดงราวกับว่าเขาร้ องไห้

โม่ ชิงเฟิ ง มองหน้ าทีสงบของหลิน ชูจิว เขาไม่ร้ ูวา่ ทําไม

แต่เขารู้สกึ อยากจะพูดกับางและเขาก็ทําเช่นนัน

-----------------------------------------------------------------
ตอนที 200 : การสู้รบในแนวหน้ าจะวุน่ วาย

"เปิ นหวางคิดว่าหลังจากทีเจ้ าได้ ยินเรื องของแม่นางโม่ เจ้ า

จะรู้สกึ เศร้ าและสับสน แต่ดเู หมือนว่าเจ้ าจะไม่ได้ เป็ นเช่นนัน
!"

15
 เสียงของเสียวเทียนเหยา มาจากด้ านหลังของเธอ หลิน
ชูจิวไม่ได้ ยินเสียงเคลือนไหวใด ๆ เลยแม้ แต่น้อย ดังนันใน
ขณะนีเธอจึงตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์ "ท่าน ... ... "

หลังจากหันกลับไป เธอก็เห็นเสียวเทียนเหยา นังอยู่บน

รถเข็นของเขา ใบหน้ าของหลิน ชูจิว ก็ซีดลงและขวดยาก็ลืน
หลุดไปจากมือของเธอ

"อ่า ... ... " หลิน ชูจิวกรี ดร้ องขึน ในขณะทีเธอตืน

ตระหนก เธอเดินถอยหลังกลับไปสองก้ าว แต่เมือเธอ
ตระหนักว่าขวดยากําลังจะแตก เสียวเทียนเหยา ก็ลกุ ขึน
คว้ ามันเอาไว้ ได้ ทนั "ครังต่อไปก็ระวังให้ ด"ี

16
 ใบหน้ าของหลิน ชูจิว ขาวเหมือนกระดาษ ริ มฝี ปากของ
เธอสันขึนเล็กน้ อย ก่อนทีเสียงของเธอจะดังออกมา"ท่านเข้ า
มาตังเเต่เมือไหร่?" เขาเห็นอะไรบ้ าง?

"เมือครู่" เสียวเทียนเหยาพูดขึนอย่างไม่ร้ ูสกึ ลําบากใดๆ

จากนันก็สง่ ขวดยาไปยังมือของหลิน ชูจิว หลังจากนันเขาก็
กลับไปทีรถเข็นของเขาและนังลง "มีอะไรผิดปกติหรื อ? เปิ น
หวางทําให้ เจ้ ากลัวหรื อ? "

เสียวเทียนเหยาดูสงบราวกับว่าเขาไม่เห็นอะไรแปลก ๆ
หลิน ชูจิว จ้ องมองไปทีเสียวเทียนเหยาเป็ นเวลานาน แต่เธอ
ไม่พบปฏิกิริยาผิดปกติใดๆ

"อะไร? เจ้ ากลัวจนจิตวิญญาณของเจ้ าหายไปกับความ

17
ตกใจแล้ วหรื อ? "เสียวเทียนเหยาเอนหลังพิงเก้ าอีรถเข็น โดย
ไม่มีพฤติกรรมราวกับฝื นตัวเองแต่อย่างใด หลิน ชูจิวไม่รูเว่า
เขาตังใจจะพูดตามเช่นนันหรื อเพราะเขาไม่สนใจกันแน่

หลิน ชูติวแอบปรับลมหายใจออกมาด้ วยความโล่งอก

และสงบสติของเธอลง จากนันเธอก็หนั กลับไปทีเสียวเทียน
เหยา และพูดขึน "ไม่มีอะไร ข้ าเพียงแค่ตกใจเท่านัน"หลิน ชู
จิว รู้วา่ เสียวเทียนเหยา มาถึงเร็วกว่าทีเขาพูด เพราะถ้ าไม่
เขาก็คงจะไม่ร้ ูวา่ โม่ ชิงเฟิ งพูดอะไรบ้ าง อย่างไรก็ตามเธอไม่
รู้วา่ เขาเข้ ามาตังเเต่เมือไหร่ เธอไม่ร้ ูวา่ เขาเห็นเธอเอาขวดยา
ออกมาหรื อไม่

เสียวเทียนเหยา ไม่ได้ พดู ถึงมัน ดังนันเธอก็จะทําเช่น

เดียวกัน

18
 หลังจากคิดแบบนัน หลิน ชูจิวก็สามารถทีจะสงบสติ
อารมณ์ลงได้ เธอตัดสินใจทีจะละเลยการดํารงอยู่ของเสียว
เทียนเหยา เธอเปลียนขวดยาและปรับความเร็วของนําเกลือ
หลิน ชูจิวหยิบตารางของผู้ป่วยขึนมาและเขียนบันทึกลงไป

หลิน ชูจิว พยายามอย่างสุดกําลังเพือทําให้ ตวั เองดูย่งุ

มาก เธอไม่ได้ พดู กับเสียวเทียนเหยา อีกเลย ในทางกลับกัน
ข้ ามเสียวเทียนเหยา ก็ทําแบบเดียวกัน เขานังอยู่ทีมุมและ
ไม่ได้ พดู อะไร ... ...

ตอนแรกหลิน ชูจิวได้ เฝ้ามองไปทีเสียวเทียนเหยาเป็ น

ครังคราว แต่เมือเธอพบว่าเสียวเทียนเหยาไม่ได้ มองมาทีเธอ
เลย เมือเวลาผ่านไปเธอก็คอ่ ยๆคุ้นเคยกับมัน

19
 คนสองคนอยู่ในห้ องเดียวกันกับผู้ป่วยทีหมดสติ แม้ วา่
ฉากนีจะไม่ดอู บอุ่นก็ตาม แต่อย่างน้ อยพวกเขาก็ไม่ร้ ูสกึ อาย
ทีจะมาอยู่ร่วมกัน

เสียวเทียนเหยาหนีมาและทิงทางทุกอย่างให้ กบั ซูฉา

และหลิวไป๋ แม้ วา่ เสียวเทียนเหยาจะจัดเตรี ยมทุกอย่างเอา
ไว้ แล้ ว ไว้ สําหรับแต่ละคนแล้ ว แต่ซฉู าและหลิวไป๋ ก็ต้อง
ปฏิบตั ิตามทีละขันตอนและคอยติดตามผล ในกรณีฉกุ เฉิน
พวกเขายังต้ องตัดสินใจตามแบบแผนจริ งหรื อปรับเปลียน
เล็กน้ อย

"ข้ าไม่ร้ ูวา่ เสียวเทียนเหยา จะยุ่งมากขนาดนี ถ้ าเขาไม่

ได้ ผลักดันสิงเหล่านีให้ เราอย่างฉับพลันเช่นนี ข้ าก็จะไม่ร้ ู
จริ งๆ "หลิวไป๋ พูดขึนในขณะทีคุกเข่าลงไปบนพืน เขาเกิดมา
20
ไม่ใช่เพือจัดการกับเรื องแบบนี

"ในความเป็ นจริ งเทียนเหยาไม่จําเป็ นต้ องยุ่งมาก เขา

เพียงแค่ต้องออกคําสังเท่านัน "ซูฉาเองก็ร้ ูสกึ เหนือยพร้ อม
กับลูบดวงตาของเขา

ตอนนีเขาต้ องการทีจะนอนมากจริ งๆ

"เจ้ าสามารถพยายามทีจะเป็ นเหมือนเทียนเหยา และ

ออกคําสังต่อคนทีอยู่ภายใต้ คําสังของเจ้ าได้ " หลิวไป๋ พูดขึน
ในขณะทีเขาหาวขึน ซูฉาตอบเขาขึนด้ วยนําตาทันที "ข้ าไม่
สามารถทําอย่างนันได้ ข้ าต้ องชีแจงมันก่อน ข้ าไม่ใช่เทียน
เหยา ข้ าไม่สามารถรับประกันได้ วา่ การตัดสินใจของข้ าจะ
ถูกต้ องหรื อไม่ "

21
 "เมือไหร่เทียนเหยาจะกลับมา?" หลิวไป๋ นอนลงไปบน
โต๊ ะและไม่ต้องการขยับไปไหนอีก

"ถ้ าหวางเฟย ไม่กลับมา เขาก็จะไม่กลับมา อย่างไรก็

ตามบ่ายนีข้ าได้ ยินมาว่าหวางเย่เกือบจะกลับมาทีเมือง
หลวงแล้ ว ข้ าไม่ร้ ูวา่ ทําไมเขาถึงไม่อยู่ทีนี เจ้ ารู้หรื อไม่? "เมือ
พูดถึงเรื องซุบซิบนินทา วิญญาณของซูฉาก็กลับมา

เจ้ าหน้ าทีรักษาความปลอดภัยทีอยู่ๆรอบ ๆ เสียวเทียนเหยา

ได้ รับการฝึ กฝนจากคนคนหนึง และคนผู้นีก็ไม่ใช่ใครอืนนอก
จากหลิวไป๋ ดังนันเจ้ าหน้ าทีรักษาความปลอดภัยเหล่านันจะ
รายงานเรื องนีแก่เขาเป็ นธรรมดา หลิวไป๋ ไม่ร้ ูสกึ ว่าจําเป็ น
ต้ องปกปิ ดปั ญหานี เขาจึงเปิ ดปากและพูดขึน "เทียนเหยา
ถูกหวางเฟยหลอก เขาคิดว่าหวางเฟยขีม้ ากลับมาทีเมือง
22
หลวง ดังนันเขาจึงจะกลับมา แต่เมือเขามาถึงครึงทาง เขาก็
ได้ รับข้ อความว่าหวางเฟย ไม่ได้ อยู่ในเมืองหลวง แต่อยู่ที
จวนจือ"

"หวางเหย กล้ าจริ งๆทีจะหลอกเทียนเหยา นางจะพบ

กับความเสียใจอย่างแน่นอน "ซูฉาพูดขึนด้ วยความเสียใจ

แต่คราวนีซูฉาไม่สามารถเห็นใจหลิน ชูจิวจริ งๆ ถ้ าหลิน

ชูจิวไม่ได้ อยู่ทีเมืองจวนจือนานนัก เขาก็จะไม่ต้องรับความ
ทุกข์ทรมานเช่นนี ดังนัน…

หลิน ชูจิวต้ องถูกลงโทษ มีเพียงการลงโทษหลิน ชูจิว

เท่านัน นางถึงจะเรี ยนรู้ทีจะไม่หนีอีก

23
 ซูฉาและหลิวไป๋ รู้ดีวา่ เหตุการณ์ช่วงบ่ายนีเป็ นเรื องใหญ่
ฮ่องเต้ ได้ คอยจับตาดูเสียวเทียนเหยาอยู่ ดังนันแน่นอนว่า
เขาจะรู้วา่ เกิดอะไรขึน อย่างไรก็ตามฮ่องเต้ ไม่เชือว่าการเดิน
ทางของเสียวเทียนเหยา คือเพียงแค่การไล่ตามหลิน ชูจิวไป
เท่านัน

"เจ้ าบังเอิญพบคนตระกูลโม่จากดินแดนทางเหนือหรื อ?
เจ้ าคิดว่าเจินเป็ นคนโง่หรื ออย่างไร "ฮ่องเต้ คิดว่าการเคลือน
ไหวบ้ างอย่างของเสียวเทียนเหยา คือการซ่อนความสัมพันธ์
ของเขากับตระกูลโม่จากดินแดนทางเหนือ

แม้ วา่ ดินแดนทางเหนือจะเป็ นส่วนหนึงของแคว้ นทาง

ตะวันออก แต่มนั ก็ถกู ปกครองโดยฮ่องเต้ คนละคนกัน แคว้ น
ตะวันออกแทบจะไม่สามารถวางมือของพวกเขาไว้ ทีมันได้
พวกเขาสามารถเก็บภาษีได้ เพียงเล็กน้ อยในแต่ละปี เท่านัน
24
 ฮ่องเต้ คนแรกของแคว้ นตะวันออกและฮ่องเต้ ของดิน
แดนทางเหนือเป็ นพีน้ องกัน หลังจากทีฮ่องเต้ คนแรกเสด็จ
ขึนครองบัลลังก์ พระองค์ก็ทรงพระราชทานดินแดนทาง
เหนือให้ แก่พีชายของตนเพือปกครองอาณาจักรของตน
ฮ่องเต้ องค์แรกสัญญากับพีชายของเขาว่าลูกหลานของเขา
สามารถสืบทอดบัลลังก์ได้ ตราบใดทีพวกเขาจะไม่คดั ค้ าน
ลูกหลานของฮ่องเต้ ของแคว้ นตะวันออก ฮ่องเต้ แคว้ นตะวัน
ออกจะไม่ยดึ ราชอาณาจักรของเขาและก็จะทําเช่นเดียวกัน

ดินแดนทางตอนเหนือได้ ดแู ลอาณาบริ เวณทางเหนือมา

หลายชัวอายุคน ปั จจุบนั ฮ่องเต้ ของดินแดนทางเหนือและ
ทางทิศตะวันออกเป็ นชนรุ่นเดียวกัน ฮ่องเต้ ปั จจุบนั ของดิน
แดนทางเหนือ ไม่มีพรสวรรค์และไม่มีความทะเยอทะยาน
แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าคนต่อไปจะเหมือนกัน

25
 ตระกูลโม่มีธรุ กิจเกียวกับธัญพืชและมีอํานาจอันยิง
ใหญ่ในดินแดนทางเหนือ เนืองจากป้าของโม่ ชิงเฟิ งแต่งงาน
กับฮ่องเต้ ในปั จจุบนั อย่างไรก็ตามนางได้ ให้ กําเนิดลูกชายที
เป็ นโรคหัวใจและเสียชีวิต ดังนันลูกชายคนนีของนางจึงไม่
สามารถปฏิบตั ิหน้ าทีในฐานะทายาทได้ อีกต่อไป

ราชวงศ์ของดินแดนทางเหนือมาจากตระกูลพ่อค้ า
ธรรมดา แต่นางมีลกู ชายทีดีทีมีพรสวรรค์ทงทางบุ
ั นและบู้
และเมือองค์หญิงองค์ปั จจุบนั มีอายุ 18 ปี นางมีความ
สัมพันธ์ทีดีกบั กตระกูลต้ าน

สถานการณ์ในดินแดนทางเหนือมีความซับซ้ อนมาก มี
ตระกูลขนาดใหญ่หลายตระกูลทีมีอํานาจ ดังนันฮ่องเต้
แคว้ นตะวันออกจึงไม่กล้ าส่งกองกําลังไปทําร้ ายพวกเขาและ
26
ไม่กล้ าทีจะแตะต้ องพวกเขา อย่างไรก็ตามตอนนีทีเขาเห็น
ว่าเสียวเทีบยเหยา กล้ าทีจะเคลือนไหวกับดินแดนทางเหนือ
ใต้ จมูกของเขา จิตใจของเขาก็แทบจะระเบิดออก

"เขาข่มขู่เจิน! ฮ่องเต้ ของดินแดนทางเหนือกล้ าปล่อยให้

คนของเขาสนับสนุนเสียวเทียนเหยา เขากล้ าทีจะต่อต้ าน
เจิน เช่นนันเจินก็กล้ าทีจะเหยียบขยีพวกเขาเช่นเดียวกัน
"หลังจากหลายปี ทีผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างดินแดนทาง
เหนือ และแคว้ นตะวันออก ก็หา่ งเหินมากขึนเรื อยๆ ในขณะ
ทีแคว้ นตะวันออกได้ รับความทุกข์ทรมานจากสงครามมาก
มาย ดินแดนทางเหนือ กลับเอาแต่เฝ้าดูพวกเขาและเปลียน
เป็ นมีอํานาจมากขึนจนถึงจุดทีพวกเขากลายเป็ นภัยคุกคาม

*ปั งๆ*

27
 ขณะทีฮ่องเต้ กระแทกโต๊ ะของเขาสองครัง องครักษ์ เงา
ทีซ่อนอยู่ของเขาออกก็มาจากทีมืดและคุกเข่าลงไป"ฝ่ าบาท"

"ส่งคนไปตรวจสอบตระกูลโม่ในดินแดนทางเหนือ แต่
ไม่ต้องทําให้ เกิดปั ญหาใด ๆ "ตอนนีแคว้ นตะวันออกยังคง
อยู่ในช่วงสงคราม เขายังไม่มีกําลังทีจะไปโจมตีดินแดนทาง
เหนืออีก

"ผู้ใต้ บงั คับบัญชาเข้ าใจแล้ วพ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท" องครักษ์

เงาพยักหน้ าก่อนจะหายไปในทันที

แต่แล้ วฮ่องเต้ ก็พดู ขึนอีก "ไปทีหอเถียนชาง และสอบ

ถามพวกเขาว่าจริ งๆ แล้ วมันเกิดอะไรขึนกับขาของเสียว

28
เทียนเหยากันแน่"

แผนการทังหมดของเขาซึงขึนอยู่กบั ขาพิการของเสียว
เทียนเหยา ถ้ าจู่ๆ ขาของเสียวเทียนเหยา หายการต่อสู้ใน
แนวหน้ าจะวุน่ วายขึน

29