คำโปรย

ฉัน ถำนเจี่ยว นักเขียนนิยำยรักออนไลนส์ ำวสวยที่ไมเ่ คยมี

แฟน
ส่วนเขำ อูอวี้ หนุม่ วิศวะดีกรีปริญญำโทมหำวิทยำลัยชื่อดัง
คนที่ฉันตกหลุมรักตัง้ แตแ่ รกเห็น
เมื่อโชคชะตำพำเรำมำพบกันบนเรือสำรำญ ฉันคิดว่ำนั่น
คือจุดเริ่มตน้ ควำมรักอันแสนสวยงำมของเรำ
ทว่ ำ หนึ่ ง ปี ให้ ห ลัง เมื่ อ ได้ พ บกับ เขำอี ก ครั้ง ชำยหนุ่มรูป
หล่ออนำคตไกลกลับกลำยมำเป็ นช่ำงซ่อมรถนิสัยหยำบกระด้ำง
รำวกับเป็ นคนละคน
ถ้ำหำกไม่มีนกประหลำดชัก นำให้เรำเข้ำไปพัวพันกับคดี
ลักพำตัวเด็กจนพบเงื่อนงำบำงอย่ำง ฉันก็คงไม่รู้ว่ำ เรือลำนัน้ มี
ควำมลับซ่อนอยู่
ควำมลั บ ที่ ว่ ำ เพรำะอะไรควำมทรงจ ำของเรำสองคน
ระหว่ำงอยูบ่ นเรือเมื่อหนึ่งปี ก่อนถึงหำยไป และเกิดอะไรขึ้นกับ
ชีวิตของเขำในช่วงหนึ่งปี ที่ผำ่ นมำนี้กันแน่ !

2
ผูเ้ ขียน : 丁墨 (ติงโม)่
ผูแ้ ปล : Fuzzy bear

3
[สว่ นที่ 1 เมฆคล้อยเคยสลำย]

4
 ตอนที่ 1 ถำนเจีย่ ว 1 (1)

-ถำนเจี่ยว-
จนถึงตอนนี้ฉันยังจำลักษณะของเรือลำนัน้ ไดอ้ ยำ่ งชัดเจน
เรือลำสีขำวทั้งใหม่และสะอำดมำก มีทั้งหมดสำมชั้น ชั้น
แรกเป็ นพื้นที่ส่วนกลำง ชั้นที่สองและสำมเป็ นห้องพักผู้โดยสำร
ที่ภำยในทัง้ หรูหรำและสะดวกสบำย มันชื่อว่ำ 'เตียนเหมย่ เหริน
(หญิ ง งำมแห่ ง อวิ๋ น หนำน) ' เริ่ ม กำรออกเดิ น ทำงวั น ที่ 23
มิถุนำยน 2016 จำกเมืองต้ำหลี มณฑลอวิ๋นหนำนสู่หุบเขำและ
ทะเลสำบ
นัน่ คือกำรเดินทำงที่ฉันใฝ่หำมำนำน
และเป็ นกำรเดินทำงที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของฉัน
ชีวิตของฉันและเขำผูกพันเขำ้ ดว้ ยกันบนเรือลำนัน้
หลังจำกนัน้ ก็แทบจะขำดกำรติดตอ่ ไป
ฉันชื่อ ถำนเจี่ยว เป็ นนัก เขียนออนไลน์ นำมปำกกำ 'ชีจู
(เจ็ดไขม่ ุก) ' เขียนนิยำยแนวควำมรักซ่อนเงื่อน ฉันได้เงินเพียง
เล็ก น้อย พอมีช่ือเสียงนิดหน่อย ส่วนใหญ่มีเ วลำว่ำงมำกกว่ำ
5
เมื่อไม่ได้เขียนหนังสือก็จะชอบท่องเที่ยวไปในที่ต่ำงๆ แต่ทุก
ครั้งฉันมักจะไปกับทัวร์ท่องเที่ยว เลือกกำรเดินทำงที่สงบและ
สะดวกสบำย ไปกับเพื่อนนักเขียนหลำยคนที่ชอบเดินเทำ้ ไปตำม
สถำนที่ต่ำงๆ ซึ่งเป็ นคนรุ่นใหม่ที่ชอบในศิลปะและวัฒนธรรม
แตย่ ังขำดควำมตื่นตัวทำงกำรเมืองอยูบ่ ำ้ ง
ฉั น ยั ง คงจ ำท้อ งฟ้ ำแจ่ ม ใสในวัน นั้น ได้ ฟ้ ำครำมเมฆขำว
แม่น้ำใสสะอำด เตียนเหม่ยเหรินเริ่มออกเดินทำงในตอนสำย
ค่อยๆ เคลื่อนเข้ำไปในลุ่มน้ำที่ล้อมรอบด้วยภูเขำเขียวขจี อำจ
เป็ นเพรำะเส้นทำงทอ่ งเที่ยวนี้เพิ่งเปิ ดใหม่ ยังไมเ่ ป็ นที่นิยม และ
รำคำก็ไมถ่ ูก ผูโ้ ดยสำรบนเรือจึงมีไมม่ ำกนัก
ช่วงเช้ำ ฉันอยูใ่ นห้องตลอดเวลำ ถ้ำไมน่ อนแผ่อยูบ่ นเตียง
ใหญย่ ำวสองเมตรดูละครทีวี ก็จะนัง่ เล่นเกมอยูบ่ นโซฟำ หรือไม่
ก็ยืนเกำะรำวระเบียงตำกลม เงียบๆ สบำยๆ
ฉันมองเห็นเขำตอนอยูบ่ นระเบียง
วันนี้ตอนเที่ยงมีงำนเลี้ยงต้อนรับที่ห้องอำหำรชั้นแรก ฉัน
ไมค่ อ่ ยอยำกไป เหตุผลแรกคือแผนกำรเดินทำงและขอ้ ควรระวัง
มี อ ยู่ ใ นคู่ มื อ กำรเดิ น ทำงเรี ย บร้ อ ยแล้ ว ขี้ เ กี ย จที่ จ ะต้ อ งฟั ง
มัคคุเทศกพ์ ูดอีกครัง้ จริงๆ สองคือฉันไมค่ ิดวำ่ กำรใช้ชีวิตบนเรือ
6
ในเวลำสัน้ ๆ ไมก่ ี่วันจะทำให้ฉันไดร้ จู้ ักเพื่อนใหมไ่ ด้จริง
ฉั น เลยถื อ เหล้ ำ ชิ ง เหมยครึ่ ง แก้ว ในมื อ และยื น เกำะรำว
ระเบียงตำกแดด จิบเหลำ้ ไปเรื่อยๆ
ในตอนนัน้ เอง เขำเดินออกมำจำกห้องขำ้ งๆ
ฉันใช้มือป้องตำบังแดดเพื่อมองเขำ
เขำเองก็จอ้ งมองฉันดว้ ยสีหนำ้ ไรค้ วำมรูส้ ึก
เสื้ อ เชิ้ ต สี ข ำว กำงเกงล ำลองสี ก ำแฟเข้ ม ถุ ง เท้ ำ สี ข ำว
รองเท้ ำ ล ำลองสี ด ำ ว่ ำ กั น ว่ ำ ผู้ช ำยที่ ส วมถุ ง เท้ำ ขำวเป็ น คนที่
เย่อ หยิ่ ง เย็ น ชำ เขำตั ด ผมสั้น เกรี ย น ใบหน้ำ คมคำย กระดู ก
โหนกแก้ม สู ง ท ำให้ รู ป หน้ำ ของเขำยิ่ ง ดู เ ข้ม คมขึ้ น ไปอี ก แต่
เครื่องหนำ้ ทัง้ ห้ำก็มีสว่ นออ่ นโยนและงดงำม
หล่อมำก
ฉันยืดหลังตรงไม่งอตัวโก้งโค้งอยู่บนรำวระเบียงเหมื อ น
กอ้ นดิน เปลี่ยนเป็ นใช้นิ้วสำมนิ้วจับขำแกว้ เหลำ้ อยำ่ งดูดี
ฉันรูว้ ำ่ เขำก็มองฉันอยู่

7
 ว่ำกันว่ำหนำ้ ตำของฉันดูคอ่ นขำ้ งหลอกลวง เป็ นแบบหวำน
สวย เพื่อนสนิทของฉันก็พูดว่ำฉันเป็ นพวก 'ร่ำงโลลิ แต่ใจเจ๊
โหด' แม้ว่ ำ ฉั น อำยุ ยี่ สิ บ สำมปี แต่ ก็ ยั ง ไม่เ คยมี ค วำมรั ก อย่ำง
จริงจัง ก็แคเ่ คยดูตัวมำครัง้ หนึ่งแต่ก็ล้มเหลวไมเ่ ป็ นทำ่ ไมน่ ำ่ พูด
ถึงเลย
จำกนัน้ เขำก็ยิ้ม และพูดวำ่ "สวัสดีครับ"
"สวัสดีคะ่ " ฉันตอบ
"ทำไมคุณไมไ่ ปสนุกด้วยกันละ่ ครับ" เขำถำม
"ฉันคิดว่ำงำนเลี้ยงแบบนั้นเป็ นเรื่องน่ำเบื่อมำก" มือฉันวน
แกว้ เหล้ำที่วำงอยูบ่ นรำวระเบียงพลำงตอบ
"น่ำเสียดำยที่ผมคิดว่ำครั้งนี้อำจโชคดี แต่เขำ้ ไปขำ้ งในได้
แคส่ ิบนำที แล้วก็ยอมแพอ้ อกมำเลย" เขำหัวเรำะแล้วพูด
ฉันอดหัวเรำะตำมไมไ่ หว คนคนนี้นำ่ สนใจ
"ดื่มเหล้ำคนเดียวเหรอครับ" สำยตำของเขำมองมำที่แกว้
เหลำ้ ของฉัน หัวเรำะและถำม
"เหลำ้ ชิงเหมยนะ่ แคส่ ิบกวำ่ ดีกรีเอง" ฉันวนแกว้ เหลำ้ พรอ้ ม
8
พูด ระหว่ำงพวกเรำมีแค่รำวระเบียงรำวหนึ่ง ห่ำงกันไม่ถึงสอง
เมตร ฉันพูดตอ่ วำ่ "เอำซักหนอ่ ยไหมคะ"
เขำมองมำที่ฉันแวบหนึ่ง
ดวงตำของเขำมีเสนห่ ์มำกจริงๆ สีดำเขม้ มีควำมลุม่ ลึกของ
ชำยหนุม่ และคลำ้ ยกับมีควำมไรเ้ ดียงสำของเด็กผูช้ ำย

9
 ตอนที่ 2 ถำนเจีย่ ว 1 (2)

เขำเดินไปหยิบแกว้ น้ำมำใบหนึ่ง ฉันยื่นมือผำ่ นรำวระเบียง

ยกขวดเทเหล้ำให้เขำ เขำกม้ ศีรษะมองตลอด แต่ไมร่ ู้ว่ำเขำมอง
เหล้ำหรือมองอะไรอยู่ ฉันสังเกตเห็นนิ้วมือของเขำมีรอยด้ำน
และข้อมือยังมีน้ำหมึกที่ยังไม่แห้ง ฉันรู้สึกได้ทันทีว่ำควำมจริง
แลว้ ผูช้ ำยคนนี้มีควำมนำ่ รักกวำ่ ที่คิด
เขำจิบเหลำ้ ไปหนึ่งอึก คิ้วของเขำผอ่ นคลำยลง
"อรอ่ ยไหมคะ" ฉันพูด
"อรอ่ ยมำกครับ" เขำตอบ
"เหล้ำนี้แมฉ่ ันทำเองกับมือคะ่ มีเฉพำะที่นี่ ที่อ่ืนหำไมไ่ ด้นะ
คะ" ฉันดีใจเล็กนอ้ ยพลำงพูด
"มิน่ำล่ะ ขอบคุณมำกครับ" สำยตำของเขำอ่อนโยนลงมำ
นิดหนอ่ ย
ฉันรูส้ ึกวำ่ เขำเป็ นผูช้ ำยที่ทำให้คนอื่นรูส้ ึกดีจริงๆ
เขำดื่มเหล้ำหมดครึ่งแกว้ อยำ่ งรวดเร็ว ฉันเติมเหล้ำให้เขำ
กั บ ตั ว เองอี ก คนละครึ่ง แก้ว เรำสองคนยืน พิง รำวระเบี ย ง ดื่ ม
10
เหล้ ำ ไปเรื่ อ ยๆ บนท้ อ งฟ้ ำมี ก ลุ่ ม เมฆลอยผ่ ำ นมำบดบั ง ดวง
อำทิตย์ ทำให้มืดลง สำยลมพัดมำเอื่อยๆ
"มำกับเพื่อนเหรอครับ" เขำถำม
"เปลำ่ คะ่ มำคนเดียว" ฉันตอบ
เขำแสดงควำมตกใจนิดหนอ่ ย อำจจะไมค่ อ่ ยเห็นผูห้ ญิงมำ
เที่ยวคนเดียว
จำกนั้นเขำก็กระดกเหล้ำหมดแก้ว แล้วใช้นิ้วลูบแกว้ ไปมำ
ตำมองผืนน้ำแล้วพูด "ในเมื่อคุณมำคนเดียว ก็ต้องไปทำนข้ำว
เย็นอยู่แล้ว คุณรังเกียจไหมครับ… ถ้ำเรำจะนั่งโต๊ะเดียวกัน ไป
คุยเลน่ กันตอ่ "
หัวใจของฉันเตน้ แรงเหมือนจะชนหนำ้ อกเบำๆ
ไมใ่ ช่ไมเ่ คยมีผชู้ ำยเขำ้ มำชวนคุย แต่พวกเขำล้วนหนำ้ ตำไม่
ดี ถึงแมว้ ำ่ ฉันอยูก่ ับเขำแคค่ รึ่งชัว่ โมง
ฉันเองก็มองไปที่ผืนน้ำพรอ้ มพูด "ไดค้ ะ่ "
เขำยิ้ ม ไม่ พู ด ไม่ ไ ด้ ว่ ำ เวลำเขำก้ ม หั ว ยิ้ ม นั้ น ให้ ค วำม
ประทับใจมำกจริงๆ เหมือนลมพัดผำ่ นลำไมไ้ ผ่ สูงตระหงำ่ นและ
11
สว่ำงสดใส ฉันรู้สึกว่ำใบหน้ำร้อนผ่ำว ก็เลยต้องแกล้งหันหน้ำ
มองทิวทัศน์ ทำทีวำ่ เป็ นผูห้ ญิงที่คนุ้ เคยกับเหตุกำรณแ์ บบนี้
แต่ฉันเห็นสำยตำของเขำเปล่งประกำยริบหรี่ นี่ทำให้ฉัน
รูส้ ึกวำ่ เขำไมใ่ ช่ผชู้ ำยที่ชวนผูห้ ญิงคุยบอ่ ยๆ สัญชำตญำณก็บอก
ฉันอยำ่ งนัน้
"งัน้ ห้ำโมงครึ่ง เจอกันหนำ้ ประตูห้องอำหำรนะครับ" เขำพูด
"ไดค้ ะ่ " ฉันรูส้ ึกวำ่ หัวใจตัวเตน้ เบำๆ ขณะตอบ
"ผมยังไมร่ ู้วำ่ คุณชื่ออะไรครับ"
"เดี๋ยวเจอกัน คอ่ ยบอกคุณนะคะ" ฉันมองตำของเขำ
…
ฉันเลือกชุดอยูห่ นำ้ กระจกนำนมำก สุดทำ้ ยเลือกสวมชุดเด
รสสีเหลืองอ่อน ฉันคิดถึงทุกรำยละเอียดที่เรำสองคนอยูด่ ้วยกัน
เมื่ อ สั ก ครู่ ไ ม่หยุ ด ทุ ก ประโยคที่เ ขำพูด ท ำแม้ก ระทั่ง ซ้ อมพูด
ประโยคที่ฉันจะพูดกับเขำตอนเย็นนี้ในหัวอยำ่ งห้ำมใจไมไ่ ด้
ฉันชื่อถำนเจี่ยวค่ะ ถำนที่สะกดด้วยถ.ถุง เจี่ยวที่มำจำกคำ
วำ่ ดวงจันทรส์ วำ่ ง
12
 คุณ ทำงำนอะไรคะ อย่ำเพิ่งบอกนะ ให้ฉันเดำก่อนว่ำถูก
หรือเปลำ่
ฉันเป็ นนักเขียนนิยำยออนไลน์ คุณเคยได้ยินอำชีพนี้ไหม
คะ แต่พวกเรำยังไม่สนิทกัน ดังนั้นฉันจะยังไม่บอกนำมปำกกำ
ของฉัน
…
นี่คือครัง้ แรกที่ฉันมีควำมรูส้ ึกแบบนี้กับผูช้ ำยคนหนึ่ง
ช่วงเวลำแห่งกำรรอคอยบนเรือผำ่ นไปอยำ่ งเชื่องช้ำและน่ำ
เบื่อ ฉันจึงตัดสินใจไปเดินเลน่ ที่อ่นื
ฟ้ำมืดแล้ว แต่ทิวทัศน์สองข้ำงยังสวยงำมเหมือนรูป ภำพ
บนทำงเดิ น มี นั ก ท่ อ งเที่ ย วหยุ ด ยื น ถ่ ำ ยรู ป มี พ นั ก งำนที่ ส วม
เสื้อผ้ำสะอำดสะอ้ำนยิ้มให้ฉันเป็ นครั้งครำว ฉันก้ำวเท้ำอย่ำง
รวดเร็ว ถ่ำยรูปทิวทัศน์หลำยรูปที่บนดำดฟ้ำเรือ และรีบเขำ้ ไป
ในห้องอำหำร
งำนเลี้ ย งต้ อ นรับ จบไปนำนแล้ ว ยั ง มี นั ก ท่อ งเที่ย วหลำย
กลุ่มคุยเล่นและถ่ำยรูปอยูท่ ี่นี่ กลุ่มละสองสำมคน ฉันหำมุมที่ไม่
มีคนอยูแ่ ละนัง่ ลง
13
 เวลำรูส้ ึกเบื่อ ฉันจะชอบสังเกตคนที่ฉันเจอ นี่นำ่ จะเป็ นนิสัย
ของนักเขียน ตัวอย่ำงเช่นตรงหน้ำของฉันมีหนุ่มสำววัยรุ่น อยู่
หนึ่งคู่ ต้องเป็ นคู่ที่เพิ่งแต่งงำนใหมแ่ น่ๆ เพรำะพวกเขำสองคน
จั บ มื อ กั น ตลอด นิ้ ว นำงของทั้ ง สองคนใส่ แ หวนเพชรแบบ
เดียวกัน กระโปรงและรองเทำ้ ของผู้หญิงดูใหมม่ ำก ถึงแมว้ ่ำฉัน
ไมเ่ ห็นหน้ำตำของพวกเขำ แต่ฉันบอกได้เลยว่ำควำมสัมพันธ์นี้
ฝ่ำยชำยเป็ นผูน้ ำ เพรำะไมว่ ่ำจะเป็ นรอยยิ้มนอ้ ยๆ ที่นิ่งสงบของ
ฝ่ำยชำยและสำยตำที่ออดอ้อนของฝ่ำยหญิงล้วนต่ำงก็แสดงออก
ถึงรูปแบบควำมสัมพันธข์ องพวกเขำ

14
 ตอนที่ 3 ถำนเจีย่ ว 1 (3)

เมื่ อ มองเลยไปข้ ำ งหน้ ำ อี ก มี เ พื่ อ นร่ ว มงำนหลำยคนที่

ทำงำนในบริษัทเดียวกัน พวกเขำดูสนิทสนมกันมำก แต่ไมส่ นิท
กันตนถึงกับเรียกว่ำ 'เพื่อนสนิท' ทำงขวำของพวกเขำเป็ นแมล่ ูก
คู่หนึ่ง คนรวย ลักษณะนิสัยขี้อำย ส่วนผู้หญิงที่อยู่คนเดียวตรง
มุมลึกที่สุดนั่นน่ำจะเป็ นเจ้ำหน้ำที่บริษัท ห่ำงจำกเธอไม่ไกลมี
ผูช้ ำยหนึ่งคนยืนอยู่ ดูเป็ นคนเรียบรอ้ ย แตว่ ำ่ สำยตำเศรำ้ สรอ้ ย…
เขำเดินผำ่ นหนำ้ ตำ่ งขำ้ งนอก
หัวใจของฉันกระตุกหนึ่งครั้ง จำกนั้นก็เห็นเด็กผู้หญิงคน
หนึ่งขำ้ งๆ เขำ มือทัง้ สองขำ้ งของเด็กผูห้ ญิงกอดแขนของเขำอยู่
ร่ำงกำยของทั้งสองคนใกล้ชิดกันมำก หน้ำของผู้ชำยหันไปข้ำง
นอกเรือ ฉันเห็นหน้ำตำของเขำไม่ชัด แต่เห็นหน้ำของผู้หญิง
หนำ้ ตำสวยมำก แต่มีน้ำตำเอ่อล้นดวงตำ จ้องมองเขำด้วยควำม
นอ้ ยใจ
ใจของฉั น หดหู่ ล ง ควำมหงุ ด หงิ ด มำกมำยปรำกฏขึ้ น
ในทันที ฉันลุกขึ้นตำมไปอยำ่ งไมล่ ังเล อยำกรูว้ ำ่ เกิดอะไรขึ้น
ถ้ำผู้หญิงคนนี้เป็ นแฟนของเขำ ผู้ชำยคนนี้ก็คงเป็ นคนไมด่ ี

15
แลว้ ยังกลำ้ ดื่มเหลำ้ ชิงเหมยของฉันอีก!
ในทำงเดินไมม่ ีคนแล้ว ฉันเดินไปสุดทำงอยำ่ งรวดเร็ว ห่ำง
จำกห้องอำหำรก็ไกลมำกแล้ว ได้ยินเสียงของผู้ชำยจำกอีก มุม
หนึ่งตำมคำด น้ำเสียงเย็นชำและทุม้ ต่ำ "คุณเป็ นคนบอกเอง ผล
สอบเป็ นแบบนี้ ไมอ่ ำยคนเหรอ"
ฉันหยุดเดิน ลังเลเล็กนอ้ ย ยื่นหัวออกไปขำ้ งนอกนิดหน่อย
เห็นภำพควำมนำ่ ตื่นเตน้ อยูข่ ำ้ งหลังมุมนัน้
ผู้ชำยใช้มือดันผู้หญิงติดกับกำแพง ผู้หญิงกม้ หัวจนใกล้ถึง
พื้นแล้ว เช็ดน้ำตำไมห่ ยุด ใบหน้ำของผู้ชำยดูอึมครึม หน้ำผำก
เห็นเป็ นเส้นเลือดเขียว เป็ นคนละคนเมื่อเทียบกับคนเมื่อสักครู่
มืออีกขำ้ งหนึ่งยังถือหนังสืออยู่ หนังสือเลม่ นัน้ ใกลห้ ลุดเป็ นชิ้นๆ
แล้ว
เขำตะโกน "เธอบอกว่ำเธอไม่เคยไปเที่ยว ฉันก็พำเธอมำ
เงินนี้ก็ไมไ่ ด้ตกมำจำกท้องฟ้ำ เป็ นเงินที่ฉันช่วยอำจำรย์ทำโปร
เจกต์ ทั้ ง วั น ทั้ ง คื น ถึ ง ได้ ม ำ เมื่ อ ไหร่ เ ธอจะโตสั ก ที เธอสอบ
ภำษำอังกฤษระดับสี่หลำยครั้งแล้วก็ยังไม่ผ่ำน ทุกวันนี้รู้จักแต่
กินดื่มเที่ยวเล่น ผลสอบแยม่ ำก อนำคตเธอจะหำงำนยังไง แล้ว
ฉันเลี้ยงเธอเหรอ หืม เธอคิดแบบนี้ใช่ไหม ทำไมไม่พูด! มอง
16
หนำ้ ฉัน อยำ่ กม้ หนำ้ ทำไมไมก่ ลำ้ มองตำฉัน"
นี่เขำดำ่ เธอมำกเกินไปแลว้
ฉันรู้สึกไม่รู้จักเขำในทันที ควำมจริงฉันก็ไม่รู้จักเขำ ไม่ว่ำ
เด็กหญิงคนนี้เป็ นอะไรกับเขำ ฉันก็หมดควำมสนใจในตัวเขำ
รูส้ ึกเหมือนมือทัง้ สองขำ้ งวำ่ งเปลำ่
ฉันหันหนำ้ กำลังจะเดินไป เขำดำ่ ตอ่ "ถำ้ เกิดวำ่ ผลสอบไมด่ ี
มีเวลำตัง้ เยอะก็ไมร่ ู้จักเขำ้ งำนสังคมเพื่อพัฒนำศักยภำพพื้นฐำน
ของตั ว เอง อ่ ำ นหนั ง สื อ ที่ มี ป ระโยชน์ เ ยอะๆ แล้ ว ไปสอบ
ประกำศนียบัตรหลำยๆ ครั้ง เธอไมร่ ู้เหรอว่ำตอนนี้สังคมมีกำร
แขง่ ขันสูงมำก ทุกวันนี้ก็อ่ำนแต่หนังสือแบบนี้ เกี่ยวกับควำมรัก
เหลวไหลหลอกลวง ขยะ! เธอจะมีควำมกำ้ วหนำ้ ไดย้ ังไง"
เขำทิ้งหนังสือในมือลงพื้น
ตอนแรกฉั น ว่ ำ จะปล่ อ ยเขำไปไม่ส นใจเขำแล้ ว เขำเป็ น
ผูช้ ำยที่เหยียบเรือสองแคม และไมไ่ ปตำมนัด แต่สำยตำของฉัน
กลับเหลือบไปเห็นหนำ้ ปกหนังสือเลม่ นัน้
ฉันรู้สึกเหมือนมีคนใช้สำยไฟจ่อหนำ้ ผำก ถึงแมว้ ่ำไฟฟ้ำไม่

17
แรง แตว่ ำ่ ทัว่ ทัง้ หัวมีไฟช็อตอยูใ่ นทันที
หนำ้ ปกพิมพช์ ัดมำก ผูเ้ ขียน : ชีจู
แมเ่ จำ้ นัน่ มันหนังสือที่ฉันเขียน
ฉันเงยหนำ้ ขึ้นช้ำๆ เขำเองก็สังเกตเห็นในเวลำนี้ว่ำดำ้ นขำ้ ง
มีคนอยู่ หันหนำ้ มองเห็นฉัน เขำตกใจ ควำมดุร้ำยคล้ำยกับเสือ
ในดวงตำยังคงไมไ่ ดถ้ อนออกไป
ฉันยกมุมปำกขึ้นเคน้ เสียงฮึเย็นๆ เสียงหนึ่ง เพื่อนสนิทเคย
บอกว่ำฉันทำท่ำทำงแบบนี้ได้เยี่ยมมำก ทั้งเซ็กซี่ ทั้งน่ำหมั่นไส้
แล้วฉันก็เดินก้ำวยำวออกไปท่ำมกลำงสีหน้ำประหลำดใจของ
เขำ
นี่คือครัง้ แรกที่ฉันเจอเขำ ตอนแรกฉันคิดวำ่ เขำเป็ นผูช้ ำยที่
ยอดเยี่ยม คิดว่ำตัวเองโชคดีจริงๆ ได้เจอสิ่งที่ดีๆ รู้ที่ไหนล่ะว่ำ
เขำเป็ นผู้ชำยที่แยม่ ำก แล้วยังคิดไปเองว่ำเขำเหยียบย่ำหนังสือ
ของฉันบนพื้น
ฉันคิดขณะที่กลับไปถึงห้องแล้วกระแทกประตูปิด ควำมรัก
แยๆ
่ แบบนี้ของเขำ วันหลังถำ้ ให้ฟรีฉันก็ยังไมเ่ อำเลย

18
 ตอนที่ 4 อูอวี้ 1 (1)

-อูอวี-้
อันที่จริงผมไมไ่ ดอ้ ยำกมำเที่ยวที่นี่ตงั้ แตแ่ รกแลว้
โปรเจกต์ที่ผมกำลังช่วยอำจำรย์ทำมันอยู่ในช่วงเร่งด่วน
มำก และผมยังต้องเตรียมตัวฝึ กงำนในบริษัทที่ผมชอบ แต่แม่
บอกผมว่ำ หลำยปี มำนี้ผมเหนื่อยมำกจริงๆ ให้ผมออกไปเที่ยว
ให้สบำยใจ แม่ยังพูดอีกว่ำ ตั้งแต่ครำวที่ผมด่ำว่ำอูเมี่ยวอย่ำง
รุนแรงในครั้งนั้น เธอยังคงซึมเศร้ำเสียใจ แล้วก็ไมย่ อมออกไป
เที่ยวที่ไหนกับเพื่อนๆ เลย ส่วนกำรเรียนเองก็แยล่ งทุกวัน
ในใจผมนั้นรู้สึก ทั้งหงุดหงิดทั้งเครียด พร้อมพูด "แม่! มี
อะไรก็บอกมำตรงๆ เถอะ เรำสองคนแมล่ ูกเวลำพูดกันทำไมต้อง
พูดออ้ มคอ้ มดว้ ย"
ในตอนนั้นก็สังเกตเห็นว่ำแม่หยุดพูดโทรศัพท์สักพักหนึ่ง
แล้วพูดว่ำ "แมผ่ ิดเอง แมร่ ู้สึกว่ำหลำยปี มำนี้ ครอบครัวเรำต้อง
พึ่งพำลูกทุกอยำ่ ง ตอนเรียนมหำวิทยำลัยลูกก็ต้องทำงำนหำเงิน
เพื่อจำ่ ยคำ่ เล่ำเรียนของอูเมี่ยว และคำ่ ใช้จ่ำยของทัง้ ครอบครัว…
แมเ่ ป็ นห่วงลูก อยำกจะทำให้ควำมสัมพันธ์ระหว่ำงพวกลูกสอง

19
คนพี่นอ้ งดีขึ้น อูเมี่ยวอยำกออกไปเที่ยวตัง้ นำนแลว้ …"
ตำรำงเวลำและงำนต่ ำ งๆ ที่ ผ มวำงแผนไว้ มั น ยุ่ง มำกๆ
ขนำดเข็มสักเล่มยังแทรกเขำ้ ไปยังไมไ่ ด้เลย แต่สุดท้ำยก็มำแพ้
ควำมรักและควำมเป็ นห่วงของแม่ หลำยวันผ่ำนไป มีเพื่อนผม
แนะนำทัวรท์ อ่ งเที่ยวบริษัทนี้มำ และยังสมัครให้ผมกับอูเมี่ยวอีก
ดว้ ย
ตอนที่โทรชวนอูเมี่ยว เธอก็ยังกลัวผมบ้ำง แต่พอได้ยินว่ำ
จะพำไปเที่ยวอวิ๋นหนำน เธอก็ดีใจมำกๆ หัวเรำะพร้อมพูดว่ำ
"ขอบคุณมำกค่ะ พี่ชำย พี่ชำยน่ำรักที่สุดเลย" ผมวำงสำย แต่
ลึกๆ แล้วกลับรู้สึกดีใจขึ้นมำบ้ำง คิดว่ำหลำยปี มำนี้ ผมเรียน
หนังสือที่ตำ่ งจังหวัดตัวคนเดียว ผมขยันและไดเ้ จอกับครอบครัว
น้อยมำก พวกเรำอยู่ห่ำงกันมำก ผมอำจจะเข้มงวดกับเธอมำก
เกินไป ทำให้เธอที่สนิทกับผมมำตั้งแต่ตอนเล็กๆ กลัวผมมำก
ขึ้นเรื่อยๆ
แต่ควำมคิดแบบนี้ ครู่เดียวก็ผำ่ นไป วำงโทรศัพทแ์ ล้วผมก็
ทำโปรเจกตต์ อ่ ไป รอให้ถึงวันที่จะไดอ้ อกไปเที่ยว
ใครจะรู้ว่ำหลังจำกวันที่ได้ขึ้นเรือลำนี้ จะเป็ นจุดเริ่มต้นของ
กำรเปลี่ยนแปลงโชคชะตำของผม
20
 และโชคชะตำของคุ ณ แม่กั บ น้อ งสำวของผมก็ ถู ก ลิ ขิ ตไว้
ตัง้ แตช่ ่วงเวลำนัน้ แลว้ เช่นกัน
…
วันแรกของกำรขึ้นเรือ เวลำที่ทุก คนไปเข้ำร่วมงำนเลี้ ย ง
ตอ้ นรับ ผมกลับทำงำนนอกเวลำอยูใ่ นห้องพัก
ไมเ่ คยคิดวำ่ ในช่วงเวลำนัน้ ผมจะไดเ้ จอกับผูห้ ญิงคนหนึ่ง
ตอนแรกผมจดจอ่ อยูก่ ับกำรคำนวณขอ้ มูล แตใ่ นหูมักจะได้
ยินเสียงรบกวนตลอดเวลำ เมื่อผมตั้งใจฟั งให้ดีๆ ก็พบว่ำมีคน
ใช้อุปกรณ์จำพวกแก้วกำลังเคำะระเบียงอยู่เบำๆ เสียงนั้นเบำ
เอำมำกๆ ผมวำงปำกกำ เดินออกไปอยำ่ งประหลำดใจ และก็ได้
เจอเธอ
ครัง้ แรกที่พบกัน ตำทัง้ สองขำ้ งของเธอสวยมำก ขนตำสีดำ
คล้ำยผู้หญิงขี้เ กียจอยู่นิดหน่อย แต่ก็มีนิสัยของเด็ก หญิงที่ไร้
เดียงสำอยูด่ ว้ ย สว่ นเสียงที่ไดย้ ินนัน้ ก็คือแกว้ เหลำ้ ในมือเธอ
ผมรู้ สึ ก ใจเต้ น นิ ด หน่ อ ย ควำมรู้ สึ ก แบบนี้ บ อกไม่ ถู ก
เหมื อ นกั น ในขณะนั้น แสงแดดได้ ส่ อ งมำสั ม ผั ส พวกเรำ ให้
ควำมอบอุน่ แกค่ นขี้เกียจและคนที่สับสนอยูเ่ ล็กนอ้ ย
21
 เรำสองคนพูดคุยเล่นกันอยูพ่ ักหนึ่ง ไม่น่ำเชื่อว่ำจะแขง่ กัน
พูดคุยอยำ่ งถูกคอ เธอใจกว้ำงมำก มีอำรมณข์ ันไมข่ ำด และรู้วิธี
ที่จะมีควำมสุขกับชีวิต ในชีวิตของผมยังไมเ่ คยเจอผูห้ ญิงแบบนี้
มำก่อน ในคณะวิศวกรรมศำสตร์ที่ผมเรียนอยู่มีผู้หญิงไม่กี่คน
แต่ ก็ ไ ม่มี ใ ครสวยและน่ำสนใจเท่ำ เธอ มี ผู้หญิ ง หลำยคนจำก
มหำวิทยำลัยอื่นเคยมำชอบผม แตผ่ มเห็นวำ่ พวกเธอเป็ นเหมือน
พวก 'ดอกไม้ ใ นมหำวิ ท ยำลั ย ' ไม่ รู้ ท ำไมถึ ง ไม่ ช อบพวกเธอ
เหมือนกัน แต่ช่วงก่อนนั้นผมยุ่งจริงๆ ไม่ค่อยได้คิดเรื่องควำม
รักเทำ่ ไร
อีกครึ่งปี ผมจะจบปริญญำโท อนำคตกำรงำนก็จะต้ อ งดี
แนๆ
่ สุดทำ้ ยผมก็สำมำรถสบำยใจไดแ้ ลว้
ผมไมเ่ คยคิดว่ำจะได้เจอคนที่ชอบบนเรือ แต่ตอนนี้เจอแล้ว
และคิดวำ่ ผมก็มีสิทธิ์ที่จะลอง
ผมนัดเธอกินข้ำวเย็นด้วยกัน เธอหน้ำแดงระเรื่อแล้วตอบ
ตกลง ผมเดำวำ่ เธอไมไ่ ดม้ ีประสบกำรณเ์ กี่ยวกับควำมรักมำกนัก
นี่ทำให้ผมพอใจมำกยิ่งขึ้น

22
 ตอนที่ 5 อูอวี้ 1 (2)

ผมอำรมณ์ ดี ต ลอดเวลำ จนถึ ง ตอนที่ ต รวจผลสอบ

ภำษำอังกฤษระดับสี่ของอูเมี่ยว และพบว่ำในครั้งนี้เธอก็ยังสอบ
ไมผ่ ำ่ น มองไปยังผลสอบที่แยม่ ำก ไฟได้ลุกโชนขึ้นมำในใจ ผม
รีบวิ่งเข้ำไปในห้องนอนของเธอ พบว่ำเธอกำลังนอนยิ้มอยู่บน
เตียง ขณะอ่ำนหนังสือเล่มหนึ่งที่บนหน้ำปกมีสีสันสดใส เธอ
ตกใจที่เห็นผมเขำ้ มำ แลว้ รีบซ่อนหนังสือไว้ใตผ้ ำ้ ห่ม ผมลว้ งเอำ
หนังสือออกมำ มองที่หนำ้ ปกจำกนัน้ ก็ยิ้มแสยะขึ้น
ชื่อหนังสือดูแล้วน่ำเกลียดและยังน่ำเบื่อมำก นักเขียน ชีจู
ต้องขอบคุณอูเมี่ยว ผมถึงได้รู้จักผู้หญิงคนนี้ มีครั้งหนึ่งอูเมี่ยว
เคยโต้ เ ถี ย งว่ ำ 'ชี จู ' คนนี้ เ ป็ น 'ต้ ำ เสิ น (เทพผู้ ยิ่ ง ใหญ่ ) ' ที่ มี
ชื่อเสียงโดง่ ดังมำก ตอนนัน้ ผมก็เชื่อบำ้ ง ไมเ่ ชื่อบำ้ ง เมื่อลองเปิ ด
อ่ำนไปได้สักพัก ก็ไ ม่อยำกอ่ำนแล้ว เพรำะล้วนเป็ นเรื่องรัก ๆ
ใคร่ๆ ชำยๆ หญิงๆ มีแมก้ ระทัง่ กำรกอดจูบลูบคลำ
สุดท้ำยอูเมี่ยวก็ยังเก็บตัวอยู่แ ต่ในห้องนอน อ่ำนหนังสือ
ของเธอต่ อ ไป เธอเพิ่ ง อำยุ สิ บ เก้ำ ปี เอง ได้ รั บ สิ่ ง รบกวนจำก
หนังสือประเภทนี้ทุกวัน ไมน่ ำ่ แปลกใจเลยที่เธอจะไมส่ นใจเรื่อง
เรียน
23
 ครอบครั ว อย่ำ งพวกเรำ ไม่มี สิ ท ธิ์ ที่ จ ะไม่พ ยำยำมเรี ย น
หนังสือหรือไมข่ ยันทำงำน
ผมทำหน้ำบึ้งและหันหลังเดินจำกไป อูเมี่ยวรู้สึกว่ำตัวเอง
ทำผิดอีกแลว้ จึงวิ่งตำมมำทันที
ผมไม่คิ ด เลยว่ ำ ตอนที่ ก ำลั ง อบรมอู เ มี่ ย วจนเธอร้ อ งไห้
ผูห้ ญิงคนนัน้ จะมำเห็นเขำ้ พอดี
เมื่อผมหันหน้ำไปเห็นเธอ ชั่วขณะนั้นในใจก็เกิดควำมรู้สึก
ผิ ด ส ำ ย ห นึ่ ง ผ ม ไ ม่ น่ ำ ท ำ แ บ บ นี้ เ ล ย ผ ม ไ ม่ อ ย ำ ก ใ ห้
บุคคลภำยนอกมำเห็นปั ญหำภำยในครอบครัว และก็ไมอ่ ยำกให้
เธอเห็นด้วย
ผมไมร่ วู้ ำ่ จะพูดอะไรดีเลย
เธอมองมำด้วยสำยตำแปลกๆ มองไปที่หนังสือบนพื้น แล้ว
ก็จอ้ งมองผม
หลังจำกนัน้ เธอก็เมม้ ริมฝี ปำก กัดฟั น แสดงหนำ้ ตำไมน่ ่ำดู
ออกมำนิดหนอ่ ย และเดินจำกไป
ผมไมร่ ู้ว่ำทำไมเธอถึงโกรธแบบนี้ หรือเพรำะเขำ้ ใจผิดเรื่อง

24
ควำมสัมพันธร์ ะหวำ่ งผมกับอูเมี่ยว
หลังจำกกลับถึงห้อง อูเมี่ยวหยุดรอ้ งไห้และกลับไปนัง่ ที่โตะ๊
ทบทวนคำศัพท์ภำษำอังกฤษระดับสี่ ทั้งยังทำตัวน่ำรักเทน้ำให้
ผมดื่มด้วย ผมรู้ว่ำที่เธอทำแบบนี้เพรำะอยำกจะเอำใจผม ซึ่งมัน
ก็นำ่ รักนำ่ เอ็นดู ผมเลยทำเสียงเขม้ และพูดวำ่ "เธออยำกไปเที่ยว
ที่ผับบนเรือไมใ่ ช่เหรอ กินขำ้ วเย็นเสร็จแลว้ ฉันจะพำไป"
"คะ่ ขอบคุณคะ่ พี่ชำย" เธอพูดเบำๆ
ผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมำทันที แต่เมื่ออำรมณ์สงบลงแล้วก็เดิน
ออกมำจำกห้อง
ดวงอำทิตย์กำลังตกทำงทิศตะวันตก ก็ใกล้จะถึงเวลำที่ผม
นัดกับผู้หญิงคนนั้น ผมนั่งลงที่โต๊ะ พลำงคิดย้อนถึงสีหน้ำของ
เธอเมื่อครู่ที่ผ่ำนมำ เธอเปลี่ยนไปใส่ก ระโปรงที่สวยมำกเพื่อ
มำเดทกับผมเหรอ ผมไม่มีจิตใจจะมำนั่งทำงำนต่อ เห็นที่เขี่ย
บุหรี่แกว้ วำงอยูบ่ นโต๊ะ ผมไมอ่ ยำกสูบบุหรี่ ภำยในที่เขี่ยบุหรี่จึง
สะอำด ผมหยิบมันขึ้นมำพรอ้ มเดินไปที่ระเบียง
ผมหันหนำ้ ไปทำงระเบียงรำวเหล็ก เคำะมันกับรำวเหล็กให้
เกิดเสียงดังอยำ่ งมีจังหวะ ผมรูว้ ำ่ เธอไดย้ ินมันอยำ่ งแนน่ อน

25
 ไมน่ ำนนักเธอก็เดินออกมำอยำ่ งคนอำรมณไ์ มด่ ี
"เคำะอะไรคะ" เธอถำม
ผมเห็นหน้ำตำของเธอที่ก ำลังโกรธ อยำกจะหัวเรำะ แต่
สังเกตเห็นว่ำเธอได้เปลี่ยนชุดไปใส่เสื้อเชิ้ตสีขำวเกำ่ ๆ กระโปรง
สัน้ และรองเทำ้ แตะซะแลว้
เห็นไดช้ ัดวำ่ ไมอ่ ยำกไปตำมนัดกับผมแลว้
ผมมองเธอพร้ อ มถำมว่ ำ "ท ำไมเปลี่ ย นกระโปรงแล้ ว ล่ ะ
ครับ"
เธอนิ่งไปสักครู่หนึ่ง คงเพรำะไมค่ ิดว่ำที่ผมจะพูดเป็ นอยำ่ ง
แรกคือเรื่องนี้ แล้วเธอก็ถลึงตำใส่ทันที "เกี่ยวอะไรกับคุณคะ"
พอเทียบกับนิสัยเรียบร้อยและอ่อนโยนเมื่อตอนเที่ยง เธอ
เหมือนกับเป็ นคนละคน ตอนนี้มีแต่คำพูดทิ่มแทง แหลมคมจน
ทำให้ผมที่มึนงงอยูเ่ ล็กนอ้ ยคอ่ ยๆ ตื่นขึ้น
ผมพูด "คุณเขำ้ ใจอะไรผิดหรือเปลำ่ คนเมื่อกี้ไมใ่ ช่…"
เธอกลับมองมำที่ผมแวบหนึ่ง ในแววตำนัน่ คลำ้ ยมีแผนกำร
อะไรบำงอยำ่ ง เหมือนกับเขำ้ ใจแล้วว่ำผมต้องกำรอธิบำยอะไร
26
แต่กลับไมใ่ ห้โอกำสผมได้อธิบำย หลังจำกนั้นเธอก็เปิ ดปำกพูด
ไมห่ ยุด "นิ้วมือมีรอยด้ำน ดูก็รู้แล้วว่ำจับปำกกำบ่อยๆ ที่ขอ้ มือ
ยังมีรอยหมึกเลอะเป็ นตัวเลขสูตรคำนวณไปแล้วครึ่งหนึ่ง นี่คือ
แบบฉบับของผู้ชำยวิศวะ ขนำดออกมำเที่ยวแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะ
ทำงำนอีก ไมป่ กติผิดมนุษยจ์ ริงๆ "
ผมตะลึงงันไปหมดแลว้ นี่เธอกำลัง… วิเครำะห์ผมเหรอ

27
 ตอนที่ 6 อูอวี้ 1 (3)

ผมคิดว่ำตัวเองได้เจอกับผู้หญิงที่สวยหวำนน่ำรักคนหนึ่ง
มันก็เทำ่ นัน้ เอง แต่ตอนนี้เธอได้แสดงนิสัยอีกด้ำนของเธอให้ผม
เห็นอยำ่ งเปิ ดเผย
เธอมองผมแวบหนึ่งอีกครัง้ เหมือนกับวำ่ ลังเลนิดหนอ่ ย กัด
ริมฝี ปำกลำ่ งพร้อมพูดตอ่ "ยี่ห้อเสื้อยืดของคุณก็ไมเ่ ลว กำงเกงก็
ใหม่ดี แต่ ร องเท้ำ เก่ำ มำกและเป็ น ยี่ ห้ อ ที่ ถู ก มำกอี ก ต่ ำ งหำก
แสดงว่ำครอบครัวของคุณธรรมดำ ใช้ชีวิตอย่ำงประหยัดมำก
หรือว่ำช่วงนี้คุณช่วยอำจำรย์ทำโปรเจกต์ ถึงได้มีเงินมำเที่ยว
หรือเปล่ำ แต่ว่ำ…" เธอหยุดและจ้องมองตำของผม "แฟนคุณ
สวยมำกนะ แต่กำรแต่งตัวก็เรียบง่ำยเหมือนกัน แสดงว่ำฐำนะ
ครอบครัว ก็คงคล้ำยๆ กับคุณ ทั้งตัวของเธอไม่มีเ สื้อผ้ำใหม่
รองเท้ำ ใหม่สั ก ชิ้ น คุ ณ คงเอำแต่ ซ้ื อ ของให้ ตั ว เอง แต่ ง ตั ว ให้
หลอ่ ๆ แตไ่ มเ่ คยไดซ้ ้อื อะไรให้เธอเลย เหอะ…"
ผมอึ้งสนิท ไมน่ ึกเลยวำ่ เธอจะพูดถึงเรื่องนี้ สมองของผมนึก
ถึงหน้ำตำอูเมี่ยวทันที ผมยอมรับว่ำตัวเองไมเ่ คย สังเกตเลยว่ำ
เธอนัน้ แตง่ ตัวยังไง ช่วงนี้มีเงินติดกระเป๋ำอยูน่ ิดหนอ่ ย ผมเก็บไว้
แคใ่ ห้พอใช้จำ่ ยในชีวิตประจำวัน ที่เหลือก็โอนให้แมท่ ัง้ หมด แต่
28
แมข่ องผมเป็ นคนที่ประหยัดมำก และแมม่ ักจะพูดถึงแตเ่ รื่องที่จะ
เก็บเงินเอำไว้เ พื่อใช้แ ต่ งภรรยำในอนำคต อำจจะเป็ นเพรำะ
เสียดำยเงินแมจ่ ึงไมค่ ่อยอยำกจะใช้เท่ำไร ผมไมเ่ คยสังเกตเลย
ว่ำเสื้อผ้ำที่แม่และอูเมี่ยวใส่ทั้งหมดคือเสื้อเก่ำๆ ที่รำคำถูกสุด
เมื่อหลำยปี ที่แลว้
"คุณพูดพอหรือยังครับ" ผมพูด
เธอมองคอ้ นผม อำจจะสังเกตเห็นวำ่ ผมก็เริ่มโมโหบำ้ งแลว้
เธอเลยถอยหลังไปช้ำๆ ครึ่งก้ำว เอียงตัวเข้ำไปใกล้ ทำงหน้ำ
ประตูห้องเหมือนกับตั้งท่ำพร้อมที่จะวิ่งในทันที พลำงพูด "คุณ
คะ อยำ่ คิดวำ่ ฉันอยำกจะสอดรู้เรื่องส่วนตัวของคุณเลยนะคะ ฉัน
ไมไ่ ดส้ นใจเลยคะ่ ก็แคเ่ ผอิญผำ่ นมำช่วยเวลำเห็นเรื่องที่ไมถ่ ูกไม่
ควรเทำ่ นัน้ เอง คุณคงไมค่ ิดใช่ไหมว่ำคนแปลกหนำ้ คนหนึ่งอยำ่ ง
ฉันจะสำมำรถตัดสินชีวิตของคุณได้ง่ำยๆ ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่
คำ เรื่องนี้มันก็เหมือนกับหนังสือเล่มนั้นที่คุณทิ้งไป คุณยังไม่
เคยตั้งใจอ่ำนมันเลยใช่ไหม แล้วคุณจะรู้ได้ยังไงว่ำ หนังสือเล่ม
นัน้ มันไมด่ ี เนื้อหำก็ไมเ่ ยี่ยม ไมซ่ ึ้ง แมว้ ่ำหนังสือเล่มนัน้ จะได้รับ
รำงวัลชนะเลิศวรรณกรรมสำหรับเยำวชนขำยดีที่สุดต่อเนื่องกัน
ถึงแปดสัปดำห์ แต่คุณยังจะบอกว่ำมันเป็ นขยะ เนื้อหำไร้สำระ
ทั้งนั้น ทั้งหมดนี้ก็เป็ นเพรำะตัวคุณเอำแต่ควำมคิดของตัวเอง
29
เป็ นใหญม่ ำกไป"
ผมอึ้งไปสักพัก ตำมกำรเปลี่ยนเรื่องของเธอไมค่ อ่ ยทัน เธอ
กลับหลังหันเดินไปทำงห้อง พลำงพูดว่ำ "จำกเรื่องเล็กนอ้ ยพวก
นี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันก็รู้เลยว่ำ จริงๆ แล้วคุณไม่ได้ใส่ใจแฟน
ของคุณเลย ก็เลยตัดสินวำ่ เธอกำลังอำ่ นหนังสือขยะอยู่ ที่แทค้ ุณ
ก็ไมไ่ ดเ้ ขำ้ ใจและเคำรพเธอพอ…"
"คุณอำจจะยำกจน ขยัน มีวินัยในตัวเอง ฉลำด และมีควำม
ทะเยอทะยำน แต่ในขณะที่คุณพำเธอออกมำเที่ยว หำยใจเข้ำ
หำยใจออกคุณก็ยังพูดถึงแตเ่ รื่องกำรเรียนและผลสอบ ศักยภำพ
โดยรวมและกำรแขง่ ขันในสังคม คุณนี่ ไมว่ ่ำเวลำทำเรื่องอะไรก็
จะมีเป้ำหมำยสูงลิ่วตลอด"
"ขอเตือนด้วยควำมหวังดีนะคะว่ำ ในชีวิตคนเรำไม่ควรมี
เป้ำหมำยมำกเกินไปและก็ไม่ควรเห็นแก่ตัวเกินไป ม่ทันเสียย
ะมำนึกเสียใจทีหลังก็จทีหลังกไ้ มท่ ันแล้วไมอ่ ยำ่ งนัน้ อนำคตคุณ
อำจจะสูญเสียมำกยิ่งกว่ำ และสิ่งที่สูญเสียอำจเป็ นสิ่งที่คุณให้
ควำมสำคัญที่สุด ถึงเวลำนัน้ คุณจะมำนึกเสียใจภำยหลังก็ไมท่ ัน
แลว้ "
ใจของผมเหมือนโดนเข็มแทงเบำๆ ชัว่ พริบตำ ผมมองขำ้ ง
30
หลังของผู้หญิงจองหองคนนี้ อยำกจะคว้ำและจับตัวเธอกลับมำ
อยำกจะอธิบำยแตก่ ็ไมอ่ ยำกแกต้ ัว
"เธอไมใ่ ช่แฟน" ผมไดย้ ินเสียงของตัวเองเยือกเย็นมำก "นัน่
คือนอ้ งสำวแทๆ ้ ของผม"
เธอหยุดกำ้ วเท้ำ เหมือนจะเขินอำยเล็กน้อย แต่ก็ยังยืดคอ
พูดวำ่ "มันก็เหมือนๆ กันนัน่ แหละคะ่ !"
หลังจำกที่เธอด่ำผมอยำ่ งแรงแบบนี้รอบหนึ่งไปแล้ว เธอก็
เดินเข้ำห้องไปเลย ผมนั่งเล่นอยูท่ ี่ระเบียงคนเดียว เวลำผ่ำนไป
ชัว่ ครูเ่ ดียว พอกม้ มองนำฬิกำก็ห้ำโมงยี่สิบแลว้
ผมไปที่ห้องอูเมี่ยว เธอยังทำแบบฝึ กหัดภำษำอังกฤษระดับ
สี่อยู่ คิ้วขมวดและกัดหัวปำกกำ ผมจับหัวของเธอและพูดวำ่ "ไป
กินขำ้ ว"
"เย!้ " เธอทิ้งปำกกำทันทีและรอ้ งอยำ่ งดีใจ
ผมให้อูเมี่ยวเขำ้ ไปในห้องอำหำรกอ่ น และผมก็ยืนอยูห่ นำ้
ประตูห้องอำหำรเพียงคนเดียว
ทอ้ งฟ้ำคอ่ ยๆ มืดลง ฝนเริ่มตกแล้ว ฝนตกกระหน่ำกระทบ

31
หลังคำและดำดฟ้ำเรือเสียงดังครึกโครม ผมยืนพิงที่ทำงเดินและ
เฝ้ำรอหน้ำประตูห้องอำหำร จู่ๆ ก็นึกขึ้นมำได้ว่ำแม้แต่ช่ือของ
เธอผมเองก็ยังไมร่ เู้ ลย
นับตัง้ แตน่ นั้ ผมก็ไมม่ ีโอกำสที่จะไดร้ จู้ ักชื่อของเธออีกเลย

32
 ตอนที่ 7 ถำนเจีย่ ว 2 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันลืมตำขึ้นมำทันที พบว่ำตัวเองก ำลังนอนอยู่บ นโซฟำ
ภำยในบำ้ น
ฉันหยุดคิดชัว่ ครู่
เสียงฝนตกพร ำๆ ยังคงดังก้องอยู่ข้ำงๆ หูของฉั น ฉั นยัง
รู้สึกได้ถึงควำมหนำวเหน็บในคืนนั้นที่ฝนตก แต่เพรำะทั้งห้อง
โซฟำ และตู้ ทุกสิ่งทุกอยำ่ งที่คุ้นเคยอยูร่ อบตัว ทำให้รู้ได้อย่ำง
ชัดเจนเลยวำ่ ตัวฉันอยูท่ ี่ไหน
ฉันพลิกตัวลุกขึ้นมำนั่ง เทน้ำร้อนแกว้ หนึ่งออกจำกกระติก
เมื่อดื่มน้ำแล้วตัวฉันจึงคอ่ ยๆ เรียกสติกลับคืนมำ
เป็ นเพรำะเมื่อกี้ฉันเผลอหลับไปพัก หนึ่ง แล้วฉั นก็ ฝันถึ ง
เรื่องรำวที่เกิดขึ้นในกำรเดินทำงเมื่อหลำยสัปดำห์ก่อน ในฝั น
ครั้ง นี้ มั น คล้ ำ ยควำมจริ ง มำก มั น แสดงรำยละเอี ย ดทุ ก อย่ำ ง
ชัดเจนมำกๆ ไม่ว่ำจะเป็ นคำพูดที่เคยพูด หรือควำมรู้สึกที่เคย
เกิดขึ้นในตอนนัน้ เป็ นควำมทรงจำที่ไมเ่ คยลืมเลือนเหมือนเพิ่ง

33
จะเกิดขึ้นมำไม่นำน แม้แต่นิ้วมือของฉันก็ยังจำควำมรู้สึกได้ถึง
เม็ดทรำยเม็ดเล็กๆ ตอนที่สัมผัสผำ้ มำ่ นบนระเบียงไดเ้ ลย
ฉันเงยหนำ้ ขึ้นมำมองนำฬิกำพบว่ำเพิ่งจะสิบโมงกว่ำๆ เอง
ใจของฉันค่อยๆ สงบลง ฉันพิงตัวอยู่บนระเบียงเพื่ออำบแดด
พลำงคิดว่ำไมน่ ำ่ เลย ตัง้ แต่วันแรกที่อยูบ่ นเรือ หลังจำกเถียงกับ
ผู้ชำยคนนั้น ฉันก็ไม่เคยได้พบเห็นเขำอีกเลย ยิ่งหลังจำกกำร
เดินทำงสิ้นสุดลงแล้ว ยิ่งไมไ่ ด้ติดต่อกันเลย เขำเหมือนกับเมฆ
ก้อนหนึ่งที่หำยไปจำกท้องฟ้ำของฉันโดยไมเ่ หลือให้เห็นแม้แต่
เงำ ทำไมวันนี้อยูด่ ีๆ ฝั นถึงนะ มันเหมือนเป็ นสิ่งที่น่ำประทับใจ
มำกๆ จนยำกทีจ่ ะลืม
ฉั น กลั บ มำที่ห้ อ งนั่ง เล่ น เปิ ดคอมพิ ว เตอร์ขึ้ นมำและเล่ำ
เรื่องนำ่ สงสัยเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทของฉัน จ้วงอวี๋ ฟั ง
จ้วงอวี๋ ชื่อจริงคือ โจวเสี่ยวอวี๋ เธอก็เป็ นนักเขียนออนไลน์
คนหนึ่งเช่นกัน และยังอยูท่ ี่เมืองต้ำหลีเหมือนกันด้วย แต่ว่ำเธอ
อำยุ น้ อ ยกว่ ำ ฉั น และยั ง เรี ย นอยู่ ที่ ม หำวิ ท ยำลั ย ผลงำนของ
จ้วงอวี๋มีช่ือเสียงในเรื่องที่เกี่ยวกับวิทยำศำสตร์และเรื่องสยอง
ขวัญ เธอกับฉันเป็ นเพื่อนที่เขำ้ กันไดด้ ีเป็ นปี่ เป็ นขลุย่ พวกเรำคุย
กันไดท้ ุกเรื่อง

34
 "อวี๋อวี๋ เธอว่ำทำไมจู่ๆ ฉันก็ฝันถึงเรือลำนั้น และฝั นถึงเขำ
กันนะ" ฉันพูด
"ฝั นถึ ง ใครไม่ ส ำคั ญ ที่ ส ำคั ญ คื อ เธอฝั นถึ ง ผู้ ช ำยแล้ ว "
จว้ งอวี๋ตอบ
"?" ฉันงง
"เธอหิวกระหำยแล้ว เธอกำลังแตกเนื้อสำวและอยำกจะมี
ควำมรัก เธอเป็ นไขม่ ุกสำวบริสุทธิ์" จว้ งอวี๋พูด
"ฮ่ำๆ พูดเหมือนเธอไม่ใช่สำวบริสุทธิ์อย่ำงงั้นแหละ" ฉัน
ตอบนิ่งๆ
"… พวกเรำจะมำกัดกันเองทำไมเนี่ย" จ้วงอวี๋พูด
"ฮ่ำๆ เพรำะว่ำนักเขียนอยำ่ งพวกเรำมักจะมีเวลำว่ำงเยอะ"
ฉันตอบ
หลังจำกนัดกินขำ้ วในวันพรุ่งนี้กับจ้วงอวี๋เรียบร้อยแล้ว เธอ
ก็ออฟไลน์ออกไปรีบทำกำรบ้ำนเลย ฉันอ่ำนข่ำวสำรออนไลน์
เหมือนเคย นี่คือหนึ่งในวิธีกำรที่ฉันใช้สะสมข้อมูลสำหรั บงำน
เขียนนิยำย

35
 ฉันพัก อยู่คนเดียวในห้องห้องหนึ่งที่อยู่ใจกลำงเมือง ฉัน
จำ่ ยเงินดำวนด์ ว้ ยรำยได้ทงั้ หมดที่ได้จำกหนังสือเล่มหนึ่งของฉัน
เองที่ขำยดีมำกเมื่อปี ที่แล้ว (เลม่ ที่ถูกผูช้ ำยเลวๆ คนนัน้ ทิ้งไวบ้ น
พื้น) นี่ก็คือชีวิตประจำวันของฉัน ทุกวันก็นอนไปเรื่อยๆ จนตื่น
เองตำมธรรมชำติ แล้วก็ลงจำกตึกไปเดินเล่นหำของกิน ตอน
กลำงวันก็จะทำงำนที่บ้ำน อ่ำนหนังสือ หำขอ้ มูล หรือไมก่ ็เขียน
หนังสือ ตอนช่วงเย็นหรือวันหยุดก็จะออก ไปช้อปปิ้ งและนัดกิน
ขำ้ วกับเพื่อน บำงทีก็ไมอ่ อกจำกบ้ำนเลยทัง้ วัน อยูแ่ ต่ในบ้ำนดูซี
รี่ย์ หรือเลน่ เกมคนเดียว สว่ นเรื่องที่จะออกเดินทำงทอ่ งเที่ยวบน
เรือเหมือนครำวที่แล้ว มันก็แล้วแต่อำรมณ์ของฉัน ใจอยำกจะ
ไปเมื่อไร ก็ไปสมัครลงทะเบียนกับทัวร์และแบกกระเป๋ำออกจำก
บำ้ นเลย
นี่ ก็ เ ป็ น เรื่ อ งธรรมดำล่ ะ นะ ส ำหรั บ คนที่ ว่ ำ งมำก และหิ ว
กระหำยอยำ่ งพวกเรำ
มีเพื่อนบนโลกออนไลนแ์ ฉว่ำลูกชำยของคนรวยคนหนึ่งถูก
จับตัวจำกกำรกวำดลำ้ งกำรคำ้ ประเวณี
ฉันมองดูรูปภำพของหนุ่มไฮโซคนนั้น มันขี้เหร่มำก อีกทั้ง
กำรแตง่ ตัวก็นำ่ เบื่อมำก ไมเ่ ห็นจะนำ่ สนใจเลย

36
 ในหน้ำเพจของบัญชีทำงกำรอันหนึ่ง มีข่ำวว่ำเมื่อสองวัน
กอ่ นมีคดีฆำตกรรมเกิดขึ้นในหมูบ่ ำ้ นแห่งหนึ่งของเมืองนี้ ผูต้ ำย
เป็ นผูห้ ญิงคนหนึ่ง อำยุสี่สิบกว่ำปี สภำพศพโหดร้ำยมำก และมี
ร่ อ งรอยของกำรถู ก ข่ม ขื น ฉั น ก็ ต ำสว่ ำ งขึ้ น มำและดู รู ป ภำพ
เบลอๆ นัน้ มันนำ่ กลัวนิดหนอ่ ย บนศพมีแผลเต็มไปหมด
แต่ว่ำไม่นำนนักก็มีเพื่อนบนโลกออนไลน์มำวิเครำะห์โดย
ให้เหตุผลและหลักฐำนว่ำรูปภำพนี้คือรูปภำพประกอบ ยังมีคน
คนหนึ่งมำคอมเมนต์อย่ำงน่ำกลัวว่ำ นี่ไม่ใช่คดีแรกแต่เป็ นคดี
ฆำตกรรมต่อเนื่อง เดือนที่ผำ่ นมำยังมีผู้ชำยคนหนึ่งอำยุสำมสิบ
ปี ต้ น ๆ เสี ย ชี วิ ต ไปด้ ว ยวิ ธี เ ดี ย วกัน แม้แ ต่ ช่ื อ และที่ ท ำงำนก็มี
เขี ย นออกมำ ทั้ ง หมดด้ ว ย แต่ ไ ม่ น ำนนั ก ก็ มี เ พื่ อ นบนโลก
ออนไลน์อีกคนออกมำโต้แย้งอย่ำงรุนแรงว่ำ เฮ้ย ฉันเป็ นเพื่อน
รว่ มงำนกับ XX (นำมสมมุติ) อยูใ่ นบริษัทเดียวกัน เขำตำยเพรำะ
เกิดอุบัติเหตุจำก กำรเมำเหลำ้ แลว้ ขับรถ
ขำ่ วสำรออนไลนก์ ็เป็ นอยำ่ งนี้ มีทัง้ เรื่องจริงและเรื่องไมจ่ ริง
ใครๆ ก็เขำ้ มำเมำ้ ท์กัน เพรำะฉะนั้นสมควรแล้วที่ฉันจะหำแฟน
ไมไ่ ดเ้ ลยสักที ก็ทุกวันมัวแตเ่ สพอำหำรทำงใจพวกนี้นี่นะ

37
 ตอนที่ 8 ถำนเจีย่ ว 2 (2)

แต่ ฉั น ก็ นึ ก ไม่ถึ ง เลยว่ ำ กั บ โพสต์ แ บบนี้ ก็ มี ค นสำมำรถ

เชื่อมโยงไปถึงเรื่องเกี่ยวกับผูช้ ำยได้
มีหลำยคนคอมเมนต์ว่ำ "ขำ้ งหลังของตำรวจฝ่ำยสืบสวนที่
ฉำกหลังของรูปถำ่ ยคนนัน้ หลอ่ มำก…"
"ใช่ๆ ขำตรงมำก เอวก็เล็ก แค่ดูจำกหัวข้ำงหลังก็รู้ได้เลย
วำ่ ตอ้ งเป็ นผูช้ ำยที่หลอ่ แนๆ
่ "
ฉันมองหลังที่สูงและตรงมำกของตำรวจคนนั้นมันเบลอๆ
นิดหนอ่ ยในรูป ในใจคิดว่ำ แคน่ ี่ก็ถือว่ำหล่อแล้วเหรอ ฉันเกือบ
ได้เป็ นแฟนกับคนอีกคนหนึ่งที่หล่อกว่ำนี้อีก แค่เป็ นเพรำะตอน
หลังฉันไมย่ อมรับเขำเทำ่ นัน้ เอง
จะว่ำไปเรื่องนี้มันยำว กำรดูตัวครั้งนั้นที่เป็ นเพียงครัง้ เดียว
ของฉันก็คือ นัดบอดกับตำรวจฝ่ำยสืบสวนคนหนึ่ง
นัน่ คือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองเดือนที่แล้วกอ่ นกำรเดินทำงไป
ท่องเที่ยวในครั้งนั้น คุณแมข่ องเพื่อนนักเรียนในห้องได้แนะนำ
ตำรวจคนหนึ่งให้ฉันรู้จัก หนำ้ ตำหล่อมำกๆ เวลำยิ้มที่แกม้ ซ้ำย

38
ยังมีลักยิ้มเล็กๆ ใครจะนึกว่ำหลังจำกพบกันหลำยครั้งแล้ว ฉัน
ถึงรู้ว่ำมันมักมีควำมแตกต่ำงกันระหว่ำงควำมเป็ นจริงและควำม
ฝั นเสมอ
เขำมีนิสัยซื่อสัตย์เหมือนตำรวจ แต่เขำเป็ นคนไม่ค่อยพูด
คุ ย กั น ก็ ไ ม่ ส นุ ก น่ ำ เบื่ อ เขำยิ่ ง ไม่ รู้ เ รื่ องนิ ย ำยออนไลน์
วรรณกรรม กำรอ่ำนหนังสือและกำรท่องเที่ยวเลยสักนิด ส่วน
ใหญเ่ วลำเรำสองคนนั่งด้วยกันก็มักจะมองหน้ำกันแต่ไม่มีอะไร
จะคุย ฉันรู้สึกเหมือนต้องฝื นทนมำก แต่เขำยังยิ้มเขินๆ เหมือน
จะรูส้ ึกดี แลว้ ควำมแข็งแกรง่ ละ่ ควำมหลอ่ เทล่ ะ่ ควำมจริงจังเด็ด
เดี่ยวล่ะ บุหรี่หนึ่งมวนที่หนีบอยูร่ ะหว่ำงร่องนิ้วหยำบด้ำนล่ะ ไม่
มีอะไรเลยสักอย่ำง เขำบอกว่ำเขำไม่สูบบุหรี่ เพรำะมันไม่ดีต่อ
สุขภำพ
และฟำงเส้ น สุ ด ท้ ำ ยหลั ง จำกที่ พ ยำยำมมำตลอดก็ คื อ
ข้อควำมสุดท้ำยที่เขำส่งให้ฉันในเวลำต่อมำ บำงทีเขำอำจจะ
พยำยำมที่ จ ะเข้ำ ใจกั บ โลกของฉั น แล้ ว ก็ ไ ด้ มั น คื อ เรื่ อ งตลก
ออนไลนเ์ รื่องหนึ่ง เขำเขียนขอ้ ควำมฝำกไวว้ ำ่
[คุณถำน เรื่องตลกเรื่องนี้มีมุกตลกที่ฮำมำกๆ ผมอ่ำนเจอ
ตอนเช้ำ พวกเพื่อนรว่ มงำนของผมที่ได้อำ่ นตำ่ งพำกันหัวเรำะจน

39
ทอ้ งคัดทอ้ งแข็งไปหมด ผมเลยเอำมำแชรใ์ ห้คุณดว้ ย]
ฉันเคยอ่ำนเจอมุกตลกนี้ตั้งแต่เมื่อสำมปี ที่แล้วและไมเ่ ห็น
วำ่ มันนำ่ ขำตรงไหนเลย ฉันอดทนไมไ่ หวแลว้ มุกตลกระหวำ่ งเรำ
สองคนต่ำงกันเทำ่ กับควำมสูงของยอดเขำเอเวอร์เรสต์ พวกเรำ
ไม่สำมำรถที่จะอยู่ด้วยกันอย่ำงมีควำมสุขได้ ฉันโทรหำคนที่
แนะนำเขำมำในทันที และบอกอย่ำงสุภำพว่ำนิสัยของพวกเรำ
สองคนไมเ่ หมำะสมกันเลยจริงๆ …
ตำรวจคนนั้นก็เป็ นคนตรงดี หลังจำกนั้นก็ไมเ่ คยติดต่อกัน
อีกเลย
นึกถึงเรื่องนี้ ใจของฉันก็เจ็บเล็กนอ้ ย
ก็เลยจะบอกว่ำ ช่วงนี้ฉันเจอผูช้ ำยหล่อๆ สองคนติดต่อกัน
แม้ทั้งหมดจะได้เจอกันแค่ครั้งเดียวก็จบแล้ว นี่มันแย่กว่ำเมื่อ
กอ่ นที่ไมเ่ คยมีใครเลยซะอีก
ฉันอ่ำนขำ่ วเกือบพอแล้ว และกำลังจะปิ ดคอมพิวเตอร์ แต่
ไม่รู้ เ ป็ น เพรำะนึ ก คึ ก อะไรขึ้ น มำ จึ ง พิ ม พ์ช่ื อ ล ำเรื อ ใหญ่ที่ ช่ื อ
'เตียนเหมย่ เหริน' ในช่องคน้ หำ
ไมพ่ บขอ้ มูลที่เกี่ยวขอ้ งกัน
40
 เสน้ ทำงทอ่ งเที่ยวเสน้ นัน้ เหมือนจะยกเลิกไปแลว้
…
ก่อ นหน้ ำ นั้น ไม่น ำนนั ก ฉั น เพิ่ ง เขี ย นหนั ง สื อ จบเล่ ม หนึ่ ง
ฉะนั้นช่วงนี้จึงยังไม่ได้เขียนเรื่องอะไรใหม่ แต่พวกนักอ่ำนกลับ
ไม่ ไ ด้ คิ ด แบบนี้ พอเข้ ำ ไปอ่ ำ นในเวยป๋ อ พวกเขำทั้ ง หมด
พยำยำมกดดันให้ฉันออกหนังสือเล่มใหม่ ทุกๆ คนบ่นใหญ่ว่ำ
"ต้ำต้ำ พวกเรำรอเล่มใหม่ของคุณมำนำนมำกแล้ว คุณแกล้ง
หำยตัวไปแล้วหรือไง"
ฉันคิดว่ำ หนึ่งเดือนนี่นับว่ำนำนมำกเหรอ แล้วรีบออฟไลน์
แกล้งทำเป็ นวำ่ ไมอ่ ยู่
ตอนเย็นๆ ฉันขับรถออกไปกินข้ำว ระหว่ำงทำงกลับบ้ำน
พบว่ำบริเวณในหมู่บ้ำนมีร้ำนซ่อมรถเปิ ดใหม่ ตัวอักษรสีแดงที่
หน้ำประตูร้ำนทำให้ฉันสนใจ 'เปิ ดร้ำนใหม่ บัตรล้ำงรถ 100
หยวน 12 ครัง้ ' ฉันมองรถที่สกปรกมำกของตัวเอง นี่นำนแคไ่ หน
กันนะที่ไมไ่ ดล้ ำ้ งรถ ฉันเองก็จำไมไ่ ดแ้ ลว้
ฉันขับรถไปถึงหนำ้ รำ้ นซ่อมรถ
ทอ้ งฟ้ำมืดแลว้ เมื่อลมพัดทำให้ป้ำยโฆษณำหนำ้ รำ้ นมีเสียง
41
ดัง ขำ้ งในร้ำนสว่ำงและสะอำด อำจจะเพรำะว่ำเพิ่งเปิ ดใหม่ จึง
ยังไมค่ อ่ ยมีลูกคำ้ มีช่ำงซ่อมรถหลำยคนนัง่ อยูข่ ำ้ งใน หนึ่งในนัน้
มีคนที่หน้ำตำค่อนข้ำงน่ำรักคนหนึ่งเดินออกมำยิ้มต้อนรับฉัน
พรอ้ มพูด "คนสวย มำทำอะไรครับ"
"ล้ำงรถ แล้วก็ที่หนำ้ รถมีรอยนิดหนอ่ ย คุณลองดูว่ำจะซ่อม
ไดไ้ หม ถำ้ ซ่อมไดก้ ็ดี ฉันขี้เกียจจะไปรำ้ น4S1" ฉันพูด
"ได้ครับ ได้ครับ" เขำรีบพูด หลังจำกนั้นก็ตะโกนไปที่ข้ำง
ใน "พี่อวี้ พี่มำดูหน่อยสิ" แล้วหันมำพูดกับฉัน "คนสวย รถของ
คุณนี่ดีนะ ผมกำลังเรียกช่ำงนัมเบอรว์ ันของที่นี่มำดูรถให้คุณ"
"ดีคะ่ " ฉันพูด

1
ประเทศจีนจะมีร้ำน Automobile Sales Service shops หรือเรียกย่อๆ ว่ำ 4S ซึ่งเป็ นร้ำนที่รวม
บริกำรทุกอยำ่ งเกี่ยวกับรถไว้ที่เดียว ไมว่ ่ำจะเป็ นขำยรถยนต์ (Sales) , ขำยอะไหล่ (Sparepart) , บริกำร
หลังกำรขำย (Service) และแจ้งขำ่ วสำร (Survey)

42
 ตอนที่ 9 ถำนเจีย่ ว 2 (3)

เมื่อเขำเรียกช่ำงเสร็จ เวลำผ่ำนไปหลำยนำที ฉันเพิ่งเห็น

ช่ำงคนหนึ่งลุกขึ้น เขำสูงมำก เกือบบังแสงสว่ำงซะมิด เขำใส่แค่
เสื้อกลำ้ มและกำงเกงยีน ดูแนน่ มำกและกลำ้ มเนื้อก็ดูฟิตมำก พอ
เหงื่อออกขณะทำงำนดูตัวเขำออกจะแดงๆ แต่เอวเล็กมำก ฉัน
เกือบจะนึกภำพซิกแพคของเขำ เพียงแค่กำงเกงยีนง่ำยๆ และ
สกปรก แตเ่ มื่อเขำใสแ่ ลว้ กลับออกมำเทม่ ำกเหลือเกิน
ด้วยรูปร่ำงแบบนี้ ดูแล้วเหมือนว่ำกำลังโดนรุกรำน เห็นชัด
วำ่ แคค่ ุณมองเขำเพียงแวบเดียว ใบหนำ้ ก็คล้ำยกับโดนบำงอยำ่ ง
ที่แผว่ เบำสัมผัสครัง้ หนึ่ง
หลังจำกนั้นฉันแค่มองชั่วครู่เดียว ก็รีบย้ำยสำยตำไปที่อ่ืน
ฉันรูส้ ึกวำ่ คิ้วและตำของเขำช่ำงบริสุทธิ์และหลอ่ เหลำ แตใ่ นเวลำ
ไมน่ ำนนักหำงตำของฉัน ก็เหลือบไปมองขำ้ งหลังของเขำเองอีก
ครัง้ หนึ่ง
เขำเดินผำ่ นหนำ้ ฉัน
ผมหน้ำมำ้ ของเขำยำวนิดหน่อย มันบังหน้ำผำกเวลำที่เขำ
หันหน้ำไปอีกด้ำนหนึ่ง ฉะนั้นฉันจึงไม่สำมำรถมองเห็นหน้ำตำ

43
ของเขำได้ แต่เขำก็ไมไ่ ด้ทักทำยฉัน เหมือนไมเ่ ห็นเจ้ำของรถคน
นี้ เขำกม้ ลงไปใช้นิ้วเช็ดฝุ่นดำ้ นหนำ้ รถ รอยดำ้ นในก็โผลอ่ อกมำ
นิ้วของเขำยำวและเรียว ปลำยนิ้วและร่องนิ้วมีรอยด้ำน นี่คือมือ
ที่หยำบกระด้ำงของช่ำง ไมร่ ู้ทำไมฉันรู้สึกว่ำมือของเขำดูเซ็กซี่…
นิดๆ
เขำยืดหลังขึ้นมำ สวมถุงมือ ตัวฉันสูงยังไม่ถึงไหล่ของเขำ
เลย อยำกจะใช้นิ้วสะกิดหลังของเขำจัง แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้ำ
สะกิดลงไป ได้แตพ่ ูดวำ่ "ช่ำง ซ่อมเสร็จหรือยังคะ"
"ครั บ " เสี ย งของเขำเบำและแหบ เหมื อ นมี ก ลิ่ น บุ ห รี่ นิ ด
หนอ่ ย
"เทำ่ ไรคะ" ฉันถำมอีก
"แล้วแต่คุณเลย" เขำพูด
ฉันทำตำโตทันทีทันใด ช่ำงคนนี้มีบุคลิกแบบนี้เหรอ ฉันนึก
ในใจเล็กนอ้ ย แลว้ พูดวำ่ "สำมรอ้ ยไดไ้ หมคะ"
"ไดค้ รับ" เขำตอบและกม้ ตัวไปหยิบเครื่องมือ
ฉันก็ยืนนิ่ง

44
 ทำไมยิ่งมองเขำ ยิ่งรูส้ ึกวำ่ หนำ้ เขำช่ำงคุน้ ตำ
คงไม่ใช่หรอก ฉันมำร้ำนนี้ครั้งแรก ที่ผ่ำนมำฉันก็ไม่เ คย
รู้จักช่ำงซ่อมรถหรือช่ำงล้ำงรถ ฉันก็เลยเดินไปที่รถอย่ำงช้ำๆ
เขำเหมือนไมไ่ ดส้ นใจอะไรทัง้ สิ้น กม้ หนำ้ ทำงำนตลอด
ฉันเดินถึงตรงดำ้ นหนำ้ เขำ เรำสองคนห่ำงกันแคห่ นึ่งถึงสอง
เมตร ฉันแอบพิจำรณำเขำ
ช่วงเวลำนี้เขำก็เงยหนำ้ ขึ้นทันที
ฉันตกใจทันที ควำมรู้สึกนัน้ มันก็เหมือนกับหัวใจกำลังโดน
กำปั้ นทุบ
…
'คุณมำคนเดียว จะรังเกียจไหมถำ้ พวกเรำนัง่ จะทำนขำ้ วเย็น
โต๊ะเดียวกัน'
'หนังสือแบบนี้มแี ตเ่ รื่องควำมรัก ขยะ'
'เธอไมใ่ ช่แฟน เธอเป็ นนอ้ งสำวแทๆ
้ ของผม'
…

45
 คิ้ ว และตำที่ ห ล่ อ เหลำไร้ เ ดี ย งสำ เหมื อ นกั น กั บ ผู้ช ำยใน
ควำมฝั นของฉันสุดๆ ยังมีผมมีสีดำเงำนัน่ ตัวสูงตระหงำ่ น
แตจ่ ะเป็ นเขำไปไดอ้ ยำ่ งไรละ่
ในใจของฉันยุง่ เหยิงวุน่ วำยมำก
สำยตำของเขำนิ่งมำก มองฉันครั้งหนึ่ง จำกนั้นก็ก้มหน้ำ
ทำงำนตอ่ ทำเหมือนเห็นคนที่ไมเ่ คยรูจ้ ัก
ฉันคิดออกทันที หลังจำกตกใจ ก็ดึงสติกลับมำอยำ่ งรวดเร็ว
ไม่ เป็ นไปไมไ่ ด้ บัณฑิตเกียรตินิยมที่จบมหำวิทยำลัยมีช่ือเสียง
คนหนึ่ง ก็ต้องก้ำวหน้ำไปถึงระดับสูงสุดในสังคมอย่ำงเป็ นขั้น
เป็ นตอน กับช่ำงซ่อมรถที่อยูใ่ นระดับลำ่ งสุดในสังคมคนหนึ่ง
แล้วพอดูให้ละเอียดก็พบว่ำทัง้ สองคนถึงแมว้ ่ำคิ้วและตำจะ
เหมือนกันมำก แต่ก็ยังแตกต่ำงกันอยู่ ผู้ชำยคนนัน้ ผิวเนียนมำก
และก็ผอมบำง จะมีกล้ำมเนื้อทั้งตัวที่สร้ำงมำแข็งแรงแบบนี้ได้
อย่ำงไร แต่ผู้ชำยที่อยู่ข้ำงหน้ำนี้ เขำมีหนวดสั้นๆ แก้มก็ผอม
กวำ่ รูปหนำ้ ก็ทงั้ คมเขม้ และแข็งแรงกวำ่ อีก
ก็เหมือนไขม่ ุกในห้องที่รูปร่ำงกลมและมันวำวอันหนึ่ง และ
หินดำที่อยูน่ อกห้องชิ้นหนึ่ง
46
 แคไ่ มก่ ี่สัปดำห์ คนคนหนึ่งไมว่ ่ำรูปร่ำงหรือบุคลิกก็ไมน่ ำ่ จะ
เปลี่ยนแปลงได้มำกขนำดนี้ พวกเขำไมใ่ ช่ คนเดียวกันแน่ๆ แค่
หนำ้ ตำคลำ้ ยกันเทำ่ นัน้
คิดได้แบบนี้ ทัง้ ตัวฉันก็ผอ่ นคลำยทันที ผูช้ ำยที่อยูต่ รงหนำ้
ถึงแมว้ ำ่ จะเป็ นแคช่ ่ำงซ่อมรถธรรมดำ แตก่ ็หลอ่ กวำ่ ผูช้ ำยบนเรือ
มำกและเซ็กซี่กวำ่ ดว้ ย
เวลำนี้ ผูช้ ำยที่ยิ้มตอ้ นรับฉันเมื่อสักครู่ หยิบเกำ้ อี้หนึ่งตัวมำ
บอกวำ่ ให้ฉันนัง่ ขำ้ งๆ หลังจำกนัน้ ก็เริ่มชวนทำบัตรล้ำงรถให้ฉัน
ฉันบอกว่ำ ได้สิ ทำหนึ่งใบ เขำก็บอกว่ำ "งั้นคนสวยแค่บอกชื่อ
และเบอร์โทรศัพทใ์ ห้ผมก็พอ"
"ถำนเจี่ ย ว ถำนที่ ส ะกดด้ ว ยถ.ถุ ง เจี่ ย วที่ แ ปลว่ ำ จั น ทร์
กระจ่ำง" ฉันตอบ
แลว้ ก็บอกเบอรโ์ ทรศัพทใ์ ห้เขำ
ไมร่ ู้ว่ำควำมรู้สึกของฉันผิดหรือเปล่ำ หำงตำเหลือบไปมอง
คนที่นัง่ พื้นทำสีอยู่ เขำหยุดชะงักทันทีอยำ่ งเห็นได้ชัด ฉันหันไป
มองเขำ แตเ่ ขำกลับกม้ หนำ้ ตัง้ ใจทำงำนตอ่ ไปอีกครัง้
ฉันนึกในใจ เมื่อกี้คนอื่นเรียกเขำวำ่ พี่อวี้ พี่อวี้
47
 สำยตำของฉั น หั น ไปทำงก ำแพง ทำงโน้ น มี ป้ ำยชื่ อ ของ
พนักงำนอยู่
ชื่อที่สำม คือ 'อูอวี้' พูดถึงก็แปลกดี ฉันเห็นแล้วก็รู้สึกว่ำนี่
คือชื่อของเขำ
เรียบงำ่ ย แตม่ ีควำมรูส้ ึกดีที่อธิบำยไมถ่ ูก
ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ ฉันยังไมเ่ คยรูช้ ่อื ของผูช้ ำยคนนัน้ บนเรือ

48
 ตอนที่ 10 อูอวี้ 2 (1)

-อูอวี-้
เสียงลมพัดมำทำให้เมืองนี้มีเสียงดังหวีดหวิว ที่นี่ยังคงมี
ดวงดำวอยู่เต็มบนท้องฟ้ำมีแสงสว่ำงรำไร ตอนดึกๆ จะมีกลิ่น
อำยของท้องทะเลโชยมำ ในคืนที่หัวใจของผมอยู่กับเสียงลม
แสงดำว และกลิ่นของน้ำทะเล ใจของผมก็จะเปลี่ยนเป็ นสงบลง
ช่วงเวลำเย็นแสงไฟเริ่มเปิ ด ผมเลื่อนตัวที่นอนอยู่ออกมำ
จำกใต้ท้องรถคันหนึ่ง อำกำศอบอ้ำวทำให้ผมเหงื่อออกทั้งตัว
บนฝ่ำมือเต็มไปด้วยครำบน้ำมัน ถ้ำเป็ นเมื่อกอ่ น ผมนึกภำพไม่
ออกเลยว่ ำ หลั ง จำกท ำงำนทั้ง วั น กล้ ำ มเนี้ อ ทั้ง ตั ว จะร้ อ นระอุ
เมื่ อย และเจ็ บ แต่ ก็ ท ำให้ ผ มรู้ สึ ก สบำยและปลดปล่ อ ย
ควำมเครียดได้
ผมลุกขึ้น หยิบน้ำเปล่ำขวดหนึ่งแล้วดื่ม เสี่ยวหวำใช้กำปั้ น
ชนกล้ำมเนื้อบนแขนของผม แล้วพูดว่ำ "พี่อวี้เป็ นผู้ชำยในหมู่
ผูช้ ำยจริงๆ เป็ นเหมือนเครื่องบินรบในหมูผ่ ู้ชำย พี่อวี้ ผมสงสัย
เหลือเกินว่ำ เมื่อกอ่ นจริงๆ แล้วพี่เคยทำอะไรมำ ฉลำดอยำ่ งนี้
ไมว่ ำ่ เครื่องยนตอ์ ะไร รุน่ อะไร พออำ่ นคูม่ ือและดูรถก็ซ่อมไดแ้ ลว้

49
เหมือนเป็ นคอมพิวเตอรเ์ ครื่องหนึ่งเลย"
ผมยิ้มแล้วยิ้มอีก คำตอบก็คือ "เพรำะมันมีหลักกำรในกำร
ซ่อมที่เชื่อมโยงกันไดย้ ังไงละ่ "
เสี่ยวหวำและช่ำงซ่อมหลำยคนยิ้มเฉยๆ ผูช้ ำยคนหนึ่งถำม
ว่ำ "พี่อวี้ ให้ผมเดำหน่อย แต่กอ่ นพี่เป็ นตำรวจหรือว่ำทหำรใช่
ไหม ทัง้ มำดแมนและองอำจขนำดนี้"
"ไม่ ผมว่ ำ เขำเป็ น นัก แข่ง รถมื อ อำชี พ " เสี่ ย วหวำรีบพูด
แทรกขึ้นมำ "เขำแต่งรถเท่แบบนี้ รถก็เป็ นเหมือนแฟนของพี่อวี้
แท้ ให้เขำเลน่ ไดต้ ำมใจ"
ผู้ชำยหลำยคนยิ้มแบบคลุมเครือ นี่คือหัวเรำะเยำะผมแบบ
อ้ อ มๆ ใช่ ไ หมว่ ำ ผมไม่ มี ผู้ ห ญิ ง ผมก็ ยิ้ ม และหยิ บ บุ ห รี่ จ ำก
กระเป๋ำเสื้อเชิ้ต เสี่ยวหวำมำจุดบุหรี่ให้ผม
เวลำไม่มีงำนทำผมก็นั่งในร้ำน สูบบุหรี่แ ละดูดควันบุหรี่
เข้ำๆ ออกๆ นิโคตินเข้ำไปในปอดจำกจมูก ทำให้มีควำมรู้สึก
กระตือรือรน้ ช่วยให้ผมรูส้ ึกผอ่ นคลำยและสดชื่นขึ้น
เมื่อกอ่ นผมไมเ่ คยสูบบุหรี่ แตต่ อนนี้เสี่ยวหวำนับถือผมเป็ น
สิ ง ห์ นั ก สู บ คนหนึ่ ง บุ ห รี่ ยี่ ห้ อ อวี้ ซี ห นึ่ ง ซอง แค่ วั น เดี ย วก็ สู บ
50
หมดแลว้
ผมพิ ง กั บ ผนั ง หรี่ ต ำมองลอดช่ อ งว่ ำ งของเพดำนเห็ น
ดวงดำวอย่ำงคลุมเครือ ว่ำกันว่ำคนที่ตำยไปแล้วจะกลำยเป็ น
ดวงดำว เฝ้ำมองคนที่เขำรักจำกขำ้ งบนทอ้ งฟ้ำ ดวงดำวที่ต้ำหลี
เยอะแบบนี้ ก็ไมร่ วู้ ำ่ ดวงไหนเป็ นของผม
เสี่ยวหวำใช้ข้อศอกกระแทกผมผมเบำๆ หนึ่งครั้งแล้วทำ
เสียงผิวปำกครัง้ หนึ่ง
ผมพบกับเธออีกครัง้ ในสถำนกำรณแ์ บบนี้
รถเอสยูวีสีส้มคันหนึ่งขับเขำ้ มำ บนที่นัง่ ขับรถเป็ นหญิงสำว
วัยรุน่ และหุ่นดีมำก
"ก็ดูสวยดี" เสี่ยวหวำพึมพำ
ช่ำงซ่อมคนอื่นก็มองเธออยูเ่ หมือนกัน
ผมเองก็มองดว้ ย จอ้ งไมว่ ำงตำ
เธอมีผมยำวสี ดำหนำมำก ซึ่งดูเ หมือนเธอจะไม่ไ ด้ ใ ส่ ใ จ
ดูแล เธอมีท่ำทำงดูเป็ นคนขี้เกียจตลอด ตอนนี้เธอยังคงมัดผม
หลวมๆ ด้วยหนังยำงเส้นหนึ่ง เหมือนกับครำวที่แล้วที่ผมเจอ
51
เธอ ใบหน้ำสว่ำงและสวยงำม ตำสีดำเขม้ และมีเสน่ห์ แต่บุคลิก
ซับซ้อนมำก เวลำปิ ดประตูเ บำๆ แล้วเอำมือใส่ไ ปในกระเป๋ำ
กำงเกง เหมือนเด็กผูห้ ญิงและหญิงสำวรวมอยูด่ ว้ ยกัน
ผมสังเกตเห็นแขนของเธอ จริ งๆ แล้วครั้งที่แล้วก็สังเกต
แล้ว เธอสวมเสื้อยืดเรียบๆ สีเทำอ่อน และหน้ำอกมีรูปภำพที่
ระบุไมไ่ ด้ พับขอบแขนเสื้อมำอยูบ่ นแขนของเธอ ผิวเธอขำวและ
แขนเรียวมำก รูปรำ่ งไดส้ ัดสว่ นดี ดูบริสุทธิ์และเซ็กซี่มำกดว้ ย
ผมไมค่ ิดเลยว่ำ เสี่ยวหวำจะเรียกผมไปซ่อมรถให้เธอ แล้ว
เสี่ยวหวำก็ก ะพริบตำบอกอย่ำ งจงใจ ขณะนั้นหน้ำอกของผม
เหมือนมีคนใช้ไม้มำจิ้มครั้งหนึ่ง ผมสูบบุหรี่หมดมวนพร้อมทิ้ง
ลงถังขยะ แลว้ ลุกขึ้น
เธอจำผมไมไ่ ด้
เธอถือโทรศัพท์มือถือยืนอยูข่ ำ้ งรถ มองมำที่ผมแล้วกม้ หัว
ทันที สีหน้ำของเธอเอียงอำยเล็กน้อย ดวงตำของเธอไม่แ ยแส
แต่แกม้ แดงๆ บนสีหน้ำของเธอเหมือนกับตอนที่เรำเจอกันครัง้
แรก
หัวใจของผมตอนนี้เต็มไปด้วยควำมสุขทันที แต่ว่ำตอนนี้

52
ผมไมต่ ้องกำรให้เธอรู้ ผมโน้มตัวไปขำ้ งหลังและกม้ ลงเพื่อดูรถ
ของเธอ
และผมก็รวู้ ำ่ เธอเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ ผูห้ ญิงคนนี้ไมไ่ ด้มี
อะไรซับซ้อนเลย ผมได้ยินเสียงเดินเท้ำของเธอชัดเจนมำกอยู่
รอบๆ ผม ในที่สุดเธอก็เขำ้ มำขำ้ งหน้ำแล้วเอียงหัวมองหน้ำผม
อยำ่ งช้ำๆ
ผมเงยหนำ้ ขึ้นมองเธอ
ในทั น ที สี ห น้ ำ ของเธอดู สั บ สน ดู ส งสั ย ดู ต กใจ และดู
เหมือนจะไมร่ อู้ ะไรเลย
ดีมำก เธอยังจำผมได้ ในใจผมมีควำมรู้สึกอ่อนโยนออกมำ
ก็เพรำะว่ำควำมทรงจำอันนี้ แต่อย่ำงไรก็ตำม ผมรู้ว่ำเธอเป็ น
ผูห้ ญิงที่ฉลำดและตรงไปตรงมำ ไมม่ ีเล่ห์เหลี่ยม แต่เพรำะผมไม่
ต้องกำรให้เธอรู้ จึงไม่ได้แสดงอะไรออกมำ แล้วก้มหน้ำก้มตำ
ซ่อมรถตอ่ ไป

53
 ตอนที่ 11 อูอวี้ 2 (2)

เห็ น ได้ ชั ด ว่ ำ เธอลั ง เลอยู่น ำน สุ ด ท้ำ ยผมได้ ยิ น เสี ย งเธอ

หำยใจออกอย่ำ งช้ ำ ๆ ดู เ หมื อ นจะรู้ สึ ก ผ่ อ นคลำย และก ำลั ง
พูดคุยกับเสี่ยวหวำเรื่องทำบัตร
ผมคิดวำ่ เธอคงจำผมไมไ่ ด้
ก็เหมือนกับกำรพบกันโดยบังเอิญของคนสองคน เธอมำ
ซ่อมรถที่นี่ หลังจำกนี้อำจจะกลับมำล้ำงรถที่นี่อีก แต่ว่ำผมกับ
เธอคงจะไมเ่ กี่ยวขอ้ งอะไรกันอีก
ผมก้มหัวลงตั้งใจทำสีรถ หลำยวันที่ผ่ำนมำผมทำแต่เรื่อง
จุกจิก เรื่องหนักๆ และบรรยำกำศเงียบสงบ ทำให้ใจของผมสงบ
ลง แต่อำจเป็ นเพรำะวันนี้ในร้ำนเงียบเกินไป ช่ำงคนอื่นให้ควำม
สนใจกับเธอไมม่ ำกก็นอ้ ย เสียงออ่ นหวำนเบำๆ ของเธอที่คุยกับ
เสี่ยวหวำก็เลยได้ยินกันทั้งร้ำน เหมือนผ้ำไหมผืนหนึ่งมีสะท้อน
แสงระยิบระยับ ลอยพลิ้วอยูด่ ำ้ นหลังของผม
คำว่ำถำนที่ใช้ ถ.ถุง กับคำว่ำเจี่ยวที่แปลว่ำจันทร์กระจ่ำง
เธออธิบำย

54
 ผมใจลอยไปสักพักหนึ่ง และรู้สึกว่ำเธอเหมือนจะสังเกตได้
และเธอเริ่มจอ้ งมองมำที่ผม ผมจึงหันหนำ้ ไปทำงำนต่ออยำ่ งเฉย
เมย
สุดทำ้ ยเธอก็ไมไ่ ดม้ องมำทำงนี้อีก
งำนซ่อมรถของเธอเป็ นงำนงำ่ ยมำก ผมเลยทำเสร็จเร็ว ผม
เงยหน้ำขึ้นมอง เธอยืนอยู่หน้ำเคำน์เตอร์จ่ำยเงิน ผมเดินผ่ำน
เธอไปแบบไมไ่ ด้สนใจอะไรและนัง่ ลงกับช่ำงซ่อมอีกหลำยๆ คน
ช่ำงอีกคนยื่นบุหรี่มำให้ผมสูบ ผมยังคงสูบบุหรี่อย่ำงช้ำๆ มือ
ของผมเต็มไปด้วยครำบน้ำมัน ครำบน้ำมันกระจำยไปทัว่ กำงเกง
ยีนที่มีรอยขีดข่วนเยอะมำก ทั้งรอยใหม่และรอยเก่ำ ผมมองดู
มือของตัวเองเงียบๆ แต่เหมือนรู้สึกว่ำสำยตำของเธอจะมองมำ
ทำงผมตลอด
สั ก พั ก หนึ่ ง เสี่ ย วหวำวิ่ ง มำเหยำะๆ ด้ ว ยรอยยิ้ ม แปลกๆ
สะกิ ด ไหล่ ข องผม "พี่ อ วี้ ขอปรึ ก ษำพี่ เ รื่ อ งหนึ่ ง ได้ ห รื อ เปล่ ำ "
เสี่ยวหวำกลำ่ ว
"เรื่องอะไร" ผมถำม
เขำมองไปทำงที่ ถ ำนเจี่ ย วยื น อยู่ เธอก ำลั ง ก้ม หน้ ำ มอง

55
โทรศัพท์อยู่ เธอท่ำทำงไม่สนใจอะไรเลย แต่เธอก็เป็ นแบบนี้
ตลอดอยูแ่ ลว้ เสี่ยวหวำยิ้มแลว้ พูดวำ่ "คุณถำนทำ่ นนี้ ยินยอมทำ
บัตรล้ำงรถมีมูลคำ่ สำมร้อยหยวน และผมก็สำมำรถปิ ดยอดขำย
สำหรับเดือนนี้ได้แล้ว! แต่เธอมีขอ้ แมข้ อ้ หนึ่งว่ำ หลังจำกนี้ต้อง
เป็ นพี่อวี้เทำ่ นัน้ ที่เป็ นคนลำ้ งรถให้เธอทุกครัง้ "
ผูช้ ำยขำ้ งๆ หลำยคนอึ้งไปเลย และทุกคนก็อดหัวเรำะไมไ่ ด้
เกือบจะโห่แซวขึ้นมำ ผมก็คำดไมถ่ ึงว่ำเธอจะยื่นขอ้ เสนอแบบนี้
ผมเงยหนำ้ มองทำ่ ทีของพวกผูช้ ำย เธอคงสังเกตได้แล้ววำ่ ทุกคน
กำลังมองเธออยู่ แนน่ อนอยูแ่ ล้วว่ำมันก็มีคนบำงคนมองมำที่ผม
ด้วยสำยตำอิจฉำ
แตเ่ ธอทำหนำ้ นิ่งๆ เหมือนกับไมไ่ ดย้ ินอะไร ถำ้ ไมต่ งั้ ใจดูจะ
ไมส่ ังเกตเห็นเลยว่ำแกม้ ทัง้ สองของเธอแดง
เธอตอ้ งกำรจะทำอะไร ลองใจ ทำ้ ทำย ดูถูก หรือสงสำร ผม
รู้สึกร้อนรุม่ อยูใ่ นอก แต่ก็เย็นลงมำทันที ผมตอบ "ล้ำงก็ล้ำง ฉัน
ยั ง ไงก็ ไ ด้ " ร้ ำ นนี้ ไ ม่ไ ด้ ใ หญ่ ผมคิ ด ว่ ำ เธอต้ อ งได้ ยิ น เสี ย งผม
แนน่ อน
จำกนั้นผมก็ลุกขึ้น ลำกสำยยำงไปล้ำงรถของเธอ หลังจำก
พวกช่ำงโห่แซวขึ้นมำก็ไมไ่ ดแ้ ซวอะไรต่ออีกเลย ผมยืนลำ้ งรถอยู่
56
หนำ้ ประตูรำ้ นตรงที่มีแสงไฟสวำ่ งๆ เธอรออยูใ่ นรำ้ นตลอดไมไ่ ด้
ออกมำ
รถของเธอใหมม่ ำก เป็ นรถรุน่ ที่ต้องเป็ นสำวนอ้ ยไฮโซถึงจะ
ซื้อได้ ในรถยังคงสะอำดพอ เรียบร้อย ที่นัง่ ด้ำนหลังวำงหนังสือ
ที่ ยั ง ไม่ ไ ด้ แ กะอ่ ำ นบำงส่ ว น ทั้ ง หมดคื อ หนั ง สื อ แต่ ง โดย
นำมปำกกำชีจู แล้วยังมีปำกกำที่ใช้สำหรับเซ็นชื่อกล่องหนึ่ง แต่
เบำะตรงที่นงั่ คนขับมีรอยยน่ เล็กนอ้ ย และมีเสน้ ผมของเธอหลำย
เส้นร่วงอยู่ เบำะสำหรับที่นั่งอื่นๆ ก็ยังดูใหม่มำก แสดงว่ำไม่
ค่อยมีคนนั่ง ที่จริงแล้วเธออยู่คนเดียว ไปไหนมำไหนคนเดียว
ไมค่ อ่ ยมีเพื่อนไปไหนมำไหนด้วย
ผมค่อยๆ ล้ำงรถอย่ำงละเอียด จนมันสะอำดมำกๆ แล้ว
หลังจำกล้ำงรถเสร็จ ผมโยนสำยยำงทิ้ง เสื้อกล้ำมเปี ยกเกือบ
หมด ผมอยำกจะถอดเสื้อออก แตก่ ็เกรงใจเธอเลยไมก่ ลำ้ ทำ
ขณะนี้เธอวำงมือถือที่เลน่ มำตัง้ นำนลงสักที เดินออกมำจำก
ในร้ำน เธอมองมำที่ผม แต่หลบสำยตำผมนิดหน่อย ไมไ่ ด้มอง
ตรงมำที่ ตั ว ผม ผมไม่ รู้ ว่ ำ เธอหลบซ่ อ นอะไรอยู่ เธอพู ด ว่ ำ
"ขอบคุณนะคะ ช่ำงอวี้"
"ทำไมคุณ ถึงต้องระบุให้ผมเป็ นคนล้ำง" ผมจ้องมองเธอ
57
และถำม
"ออ๋ เพรำะวำ่ ช่ำงหวำบอกวำ่ ฝี มือของคุณดีที่สุด" เธอตอบ
ผมโยนกุญแจให้เธอ เธอรีบเอื้อมมือออกมำรับ
"งัน้ … ลำกอ่ นคะ่ " เธอกลำ่ ว
ผมไมไ่ ดพ้ ูดอะไร แลว้ เดินตรงกลับไปในรำ้ น
ผมได้ยินเสียงสตำร์ทรถมำจำกด้ำนหลัง ผมดึงเสื้อกล้ำมที่
เปี ยกอยู่ออกแล้วโยนมันทิ้งไว้ข้ำงหนึ่ง คว้ำสำยยำงขึ้นมำเพื่อ
เอำน้ำรำดหัว
ผมเคยชินกับชีวิตที่หยำบกรำ้ นแบบนี้ไปแล้ว
เสียงน้ำหยุดลง ผมก็ไมร่ ู้ว่ำทำไมถึงต้องเหลียวหลังไปมอง
ซึ่งก็เห็นอยูว่ ่ำรถของเธอเลี้ยวออกไปแล้ว และกำลังขับออกจำก
พื้นที่ว่ำงหน้ำประตู สำยตำมองผมอยู่จำกไกลๆ ผมมองผ่ำนน้ำ
ที่ค่อยๆ หยดลงมำจำกเส้นผม และเห็นว่ำดวงตำของเธอทั้งใส
สะอำดและนิ่งสงบ
นัน่ คือสำยตำแบบที่ผหู้ ญิงมองผูช้ ำย

58
 รถของเธอขับออกไปแล้ว น้ำที่ไหลลงมำจำกหัวของผมทำ
ให้รู้สึกหนำวมำกทันที ผมทิ้งสำยยำงไว้บนพื้น หยิบบุหรี่มวน
หนึ่งที่เปี ยกแล้วครึ่งหนึ่งออกจำกกระเป๋ำกำงเกงมำคำบไว้ใน
ปำก
ที่แท้ เธอก็จำผมไมไ่ ด้
เธอมองว่ำผมเป็ นแคผ่ ูช้ ำยคนหนึ่ง แล้วยังระบุว่ำให้ผมล้ำง
รถของเธอดว้ ย

59
 ตอนที่ 12 ถำนเจีย่ ว 3 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันไมค่ ิดเลยว่ำจะได้เจอกับอูอวี้อีกครั้งเร็วขนำดนี้ วำสนำ
เรื่ อ งแบบนี้ มั น ก็ เ หมื อ นสำยใยแห่ ง โชคชะตำ พอมำผู ก พั น
ดว้ ยกันแลว้ ก็จะผูกพันกันไปตลอด
ลมเย็นๆ พัดมำในช่วงบำ่ ย เมฆปกคลุมดวงอำทิตย์ ทอ้ งฟ้ำ
ที่เป็ นสีฟ้ำสดใสและสูงมำกเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด กำลังเฝ้ำมอง
พวกเรำอยูอ่ ยำ่ งเงียบๆ ฉันไปยืมหนังสือที่ห้องสมุดในเมืองเขต
ตะวันตก ในฐำนะที่เป็ นนักเขียน กำรที่ฉันอ่ำนหนังสือเยอะเป็ น
เรื่องปกติ ห้องสมุดจะเป็ นที่ที่ฉันไปอยู่บ่อยๆ บ่อยยิ่งกว่ำสมัย
เป็ นนักเรียนอีก สมัยนัน้ นักเรียนที่ไมต่ ัง้ ใจเรียนเลยอยำ่ งฉัน คิด
ไม่ถึ ง แน่น อนเลยว่ ำ ฉั น จะกลั บ มำรั ก กำรอ่ ำ นหนั ง สื อ อี ก ที ใ น
ภำยหลัง เพรำะงำนอดิเรกและควำมฝั นของตัวเอง
ฉั น หอบหนั ง สื อ สิ บ เล่ ม เดิ น ลงบั น ไดหน้ำ ประตู ห้ อ งสมุ ด
ดำ้ นลำ่ งมีสนำมบำสเกตบอลและมีสนำมฟุตบอลขนำดเล็กๆ อีก
ด้วย เพรำะที่นี่เป็ นสวนสำธำรณะให้ออกกำลังกำยของเขต มี
ผู้ ช ำยหลำยคนถอดเสื้ อ เตะบอล ฉั น เดิ น ตำมเส้ น เขตสนำม

60
สำยตำมองตรงไปขำ้ งหน้ำ มีคนคนหนึ่งเลี้ยงลูกบอลวิ่งผ่ำนตัว
ฉัน ตะโกนวำ่ "เฮ้ย นัน่ … นัน่ … คุณถำน"
ฉันรู้สึกว่ำเสียงนี้ มันคุน้ หูมำก พอหันหนำ้ ไปมอง นัน่ ไมใ่ ช่
เสี่ ย วหวำที่ เ มื่ อ วำนชวนฉั น ท ำบั ต รที่ ร้ ำ นซ่ อ มรถคนนั้น เหรอ
หัวใจฉันเต้นแรงอย่ำงไม่มีเหตุผล มองข้ำมหน้ำของเขำไปยัง
ด้ำนหลัง เห็นอูอวี้ยืนอยูไ่ มไ่ กล สองมือเท้ำเอวและเหงื่อเต็มตัว
เขำก็มองมำทำงฉันด้วย ตัวเขำยืนอยู่ตรงแสงแดด มองไม่ค่อย
ชัดเทำ่ ไร
ในที่สุดซิกซ์แพคของเขำก็เผยออกมำสักที
มีแคค่ ำนีค้ ำเดียวที่จะอธิบำยควำมรู้สึกของตัวเองได้…
ผู้ชำยแบบนี้ ถึงแม้จะเป็ นแค่ช่ำง คงจะมีผู้หญิงมำกมำยที่
ให้ท่ำเขำและเคยนอนกับเขำหรือเปล่ำ ควำมคิดแยๆ ่ แบบนี้มัน
ก็เกิดขึ้นในสมองของฉัน จำกประสบกำรณข์ องฉัน ผูช้ ำยหล่อๆ
ที่ดูสุภำพเรียบร้อย จริงๆ แล้วถนัดล่อลวงหัวใจผู้หญิง มำกๆ
เขำจะเป็ นแบบนัน้ เหมือนกันไหม
ฉันตั้งใจทักทำยเสี่ยวหวำอยำ่ งสุภำพ "พวกคุณมำเตะบอล
เหรอ" ฉันถำม

61
 "ใช่ครับ วันนี้เป็ นวันพักผ่อน พี่อวี้ชอบออกกำลังกำย เขำ
เป็ นคนหำสถำนที่ที่นี่เอง และเป็ นคนพำผมมำด้วย" เสี่ยวหวำ
ตอบ เมื่อตอบเสร็จก็หันหลังกลับไปโบกมือให้อูอวี้ ตะโกนว่ำ
"พี่อวี้ พี่อวี้!"
อูอวี้ยืนอยู่ที่เ ดิมไม่ขยั บ และไม่มีท่ำทีสัก นิดเลยว่ ำ จะมำ
ทักทำย
"แลว้ เจอกันนะครับ" เสี่ยวหวำยักไหล่ ยิ้มและพูดกับฉัน
ฉันพยักหนำ้ แล้วเดินตอ่ ไป
ฉั น ไม่รู้ ว่ ำ มั น เป็ น เรื่ อ งบั ง เอิ ญ หรื อ ว่ ำ มั น คื อ เรื่ อ งที่ มี ค น
ตั้งใจให้เกิดขึ้น ขณะที่ฉันเกือบจะเดินออกจำก สนำมบอล ฉัน
รู้สึกเหมือนมีอะไรตำมมำด้ำนหลัง จำกนั้นได้ยินเสียงอูอวี้และ
ผูช้ ำยอื่นๆ หลำยคน
"ถำนเจี่ยว!"
"เฮ้ย!"
"ระวัง!"
ฉันหันหน้ำกลับไปมอง เห็นลูกบอลกำลังพุง่ มำทำงฉัน มัน
62
รวดเร็วก็จริงแต่ยังไมแ่ รงถึงขัน้ ที่ว่ำฉันไม่ สำมำรถรับมือได้ ฉัน
หลบได้อยู่แล้ว ถึงอย่ำงไรตอนเด็กๆ ฉันก็เคยเตะฟุตบอลกั บ
เพื่ อ นอยู่ห ลำยครั้ง แต่ ฉั น ก็ ไ ม่รู้ว่ ำ ตอนนั้น ฉั น คิ ด อะไรอยู่ใน
สมอง ถอยหลั ง ก้ำ วหนึ่ ง จิ ต ใต้ ส ำนึ ก ท ำให้ ฉั น ยื ด ขำออกมำ
อยำกช่วยพวกเขำสกัดลูกบอลนี้ไว้
ฉันลืมไปว่ำตัวเองใส่กระโปรงและรองเทำ้ ส้นสูงอยู่ แล้วยัง
ถือหนังสือหนัก ๆ อยู่ในมืออีกด้วย ลูกบอลนั้นมองดูไ ม่ไ ด้เ ร็ว
มำกนัก แตพ่ อมันมำชนนอ่ งมันกลับทำให้เจ็บมำก คนที่เตะบอล
ใช้แรงหนักจริงๆ
ฉันตกใจล้มลงบนพื้นไป หนังสือกระจำยเต็มพื้น ที่สำคัญ
ฉั น ไม่ ไ ด้ ส กั ด ลู ก บอลนั้ น ไว้ มั น ไปกระแทกอั ฒ จั น ทร์ ที่ อ ยู่
ด้ำนหลังแล้วเด้งกลับมำอีกครั้ง ปึ ง! ลูกบอลกระเด้งมำโดนหัว
ของฉันเต็มๆ "โอ๊ย!" ฉันอดทนไม่ไหว ยกมือไปกุมหัวแล้วร้อง
ออกมำ
ผูช้ ำยหลำยคนวิ่งเขำ้ มำแล้วหัวเรำะเสียงดังอยำ่ งไมม่ ีน้ำใจ
ฉันรู้สึกอำยและเสียหน้ำมำก แต่ก็รู้สึกตลกตัวเองนิดหน่อย เขำ่
ฉันเจ็บมำก ฉันกม้ ดูเห็นว่ำเลือดออก จึงพยำยำมลุกขึ้นยืน มีมือ
ยื่นมำตรงขำ้ งหนำ้ ของฉัน

63
 เป็ นมือของช่ำงซ่อมที่หยำบดำ้ นและยำว
ฉันเงยหนำ้ ขึ้น มองเห็นดวงตำนิ่งๆ คูน่ นั้ อยูใ่ ตผ้ มสัน้ ๆ ของ
อูอวี้ที่เปี ยกไปดว้ ยเหงื่อ

64
 ตอนที่ 13 ถำนเจีย่ ว 3 (2)

ฉั น ลุ ก ขึ้ น ยื น โดยจั บ มื อ ของเขำ มื อ ของเขำทั้ ง ร้ อ นและ

แข็งแรง
"ขอโทษนะครับ" เขำกลำ่ ว
ฉันไม่คิดว่ำคนที่เตะฟุตบอลนี้เป็ นเขำจริงๆ "คุณ เตะเอง
เหรอ" ฉันเหลือบมองเขำแลว้ วำ่
"นั่งลงก่อนครับ" เขำหัวเรำะ "พวกนำยไปเตะก่อน ฉันจะ
ดูแลเธอเอง" เขำหันไปหำพวกเสี่ยวหวำแล้วกล่ำว เสียงของเขำ
แบนมำก พวกเสี่ยวหวำมึนงงนิดหน่อย จำกนั้นก็มีเสียงหัวเรำะ
และเสียงโห่ฮิ้วขึ้นมำ
อูอวี้ไมไ่ ด้สนใจพวกเขำ ใบหน้ำของเขำดูสงบมำก แต่กลับ
ทำให้ฉันหนำ้ เห่อรอ้ นเล็กนอ้ ย
ในทีส่ ุดคนอื่นก็แยกยำ้ ยไปกันหมด เหลือเพียงแคฉ่ ันกับเขำ
ฉันนั่งลงบนบันไดด้ำนข้ำงสนำมฟุตบอล เขำยืนอยู่ข้ำงๆ ฉัน
กระโปรงของฉันยำวแค่หัวเขำ่ พอนั่งลงก็ถลกขึ้นไปด้ำนบนหัว
เขำ่ ดังนัน้ เขำสำมำรถมองเห็นบำดแผลได้อยำ่ งชัดเจน รอยช้ำสี

65
เขียว แผลสองแผล แตกและมีเลือดไหลนิดหนอ่ ย แตเ่ จ็บมำก
เรำทัง้ สองคนเงียบไปสักพักหนึ่ง
"คุณเตะฟุตบอลมำทำงฉันทำไม" ฉันถำม
"ใครบอกว่ำผมทำด้วยควำมตั้งใจครับ" เขำมองที่ตำของ
ฉันแลว้ พูดช้ำๆ
คำพูดประโยคเดียวทำให้ฉันพูดไมอ่ อก หัวใจก็เตน้ แรงมำก
ควำมคิดหนึ่งแวบเข้ำมำในสมอง โอ๊ย ผู้ชำยคนนี้น่ำหลงใหล
จริงๆ
แน่นอนว่ำบำงทีอำจจะเป็ นฉันคิดเยอะไปมำกกว่ำ ฉันแคน่
เสียงฮึแล้วถำมว่ำ "คุณเตะลูกบอลจนทำให้ฉันเจ็บแล้วคุณจะทำ
อยำ่ งไร"
"ผมก็ไมไ่ ด้พูดว่ำผมจะไมร่ ับผิดชอบนี่ครับ รอที่นี่กอ่ น"
เห็นเขำหมุนตัวเตรียมจะไป ฉันจึงถำมด้วยควำมสงสัยว่ำ
"คุณกำลังจะไปไหนคะ ที่นี่แดดร้อนมำก คุณจะให้ฉันรออะไร
ฉันตอ้ งกลับไปแลว้ คะ่ "
เสื้ อ ผ้ำ ของพวกเขำยั ง ทิ้ ง ไว้ อ ยู่บ นบั น ไดข้ำ งๆ อู อ วี้ ห ยิ บ
66
หมวกสีดำใบหนึ่งออกมำจำกใต้เสื้อยืดสีเทำเข้มตัวหนึ่ง เส้น
ขอบหมวกหลุดลุ่ย แต่ก็ดูนุ่มและสะอำด จำกนั้นเรำสองคนก็
สบตำกัน ในใจสัมผัสได้ถึงอำรมณล์ ึกลับและลึกซึ้งแปลกๆ ที่ไม่
อำจอธิบำยได้
ตรงหนำ้ ฉันมืดไปครู่หนึ่ง เขำสวมหมวกไว้บนศีรษะฉัน ฉัน
รู้สึกถึงพลังของฝ่ำมือของเขำผ่ำนหมวก มือของผู้ชำยคนนี้ที่ไม่
คุน้ เคย พอใสใ่ ห้แลว้ ก็จำกไปทันที
"แดดร้อนก็ใส่หมวกไว้ครับ" เขำวำ่ แล้วก็เดินไป
ฉั น คิ ด ไม่ถึ ง ว่ ำ เขำจะท ำอย่ำ งนี้ นี่ เ ป็ น ครั้ง แรกที่ ฉั น สวม
หมวกของชำยแปลกหน้ำ หมวกใหญ่ไ ปสัก หน่อย แต่ก็ถือว่ำ
โอเค
ควำมคิดนัน้ เขำ้ มำในสมองอีกครัง้ เขำเป็ นคนที่นำ่ หลงใหล
จริงๆ เลย หรือจะบอกว่ำ เขำเกิดมำก็เป็ นแบบนี้ เป็ นผูช้ ำยที่ไม่
ธรรมดำเหมือนใครๆ
จู่ๆ หัวของฉันก็ไวต่อควำมรู้สึกขึ้นมำ ผิวหนังที่สัมผัสกับ
ขอบหมวกมีอำกำรชำเล็กนอ้ ย ควำมรู้สึกนัน้ เหมือนว่ำที่สวมอยู่
บนศีรษะไมใ่ ช่หมวก แต่เป็ นมือของคนคนหนึ่งที่จับไว้อยำ่ งแผ่ว

67
เบำ
ฉันไมไ่ ดถ้ อดหมวกออก ไมอ่ ยำกถอด ไมร่ ทู้ ำไม ฉันก็แคไ่ ม่
อยำกถอด
หลั ง จำกนั้น ผ่ำ นไปประมำณสิ บ นำที อู อ วี้ เ ดิ น กลั บ มำ มี
ถุงพลำสติกอยูใ่ นมือใบหนึ่ง ใส่น้ำขวดหนึ่งและยำ เขำถึงกับไป
ร้ำนขำยยำแถวนี้มำ เขำเป็ นคนใส่ใจอย่ำงละเอียดและอดทน
มำกขนำดนี้
เขำมองมำที่ฉันอีกครั้ง ฉันรู้สึกไม่เป็ นตัวของตัวเองขึ้นมำ
กะทันหันและหันมองไปขำ้ งๆ จำกนัน้ ก็ส่งน้ำขวดหนึ่งที่เปิ ดแล้ว
มำให้ฉัน ฉันลังเลสักครูแ่ ล้วรับมำดื่มอึกหนึ่ง "ขอบคุณคะ่ "
"ล้ำงเศษดินกับทรำยตรงขำหนอ่ ยครับ" เสียงต่ำของเขำดัง
ขึ้นขำ้ งตัวฉัน
"อ๋ อ …" ฉั น รู้ สึ ก อำยเล็ ก น้อ ย ท ำตำมค ำพู ด ของเขำยืดขำ
ออกแล้ ว ล้ ำ ง เขำยื น อยู่ ต รงหน้ ำ ฉั น และมองดู ต ลอดเวลำ
หลังจำกนั้นจู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่ำแสงแดดแสบตำมำกขึ้น แม้ว่ำจะมี
หมวกบังไว้อยูก่ ็ตำม
จำกนั้นอูอวี้ก็นั่งลงข้ำ งๆ ฉัน แม้จะนั่งเขำก็ยังสูงกว่ ำ ฉั น
68
ระยะห่ำงกันแค่ครึ่งลำตัวคน เขำวำงถุงยำในมือเขำลงบนบันได
เอำสำลีก้ำนชุบด้วยทิงเจอร์ไอโอดีนส่งมำที่ฉัน ฉันรับมำอย่ำง
นิ่งๆ และทำลงไป ฉันรูส้ ึกเจ็บนิดหนอ่ ย จึงรอ้ งซี้ดออกมำ
เขำมองอยูข่ ำ้ งๆ ไมพ่ ูดอะไร ฉันรู้สึกได้ว่ำเขำจ้องมองที่ขำ
ของฉัน แตส่ ำยตำฉันไดแ้ ตช่ ำเลืองมองเขำ

69
 ตอนที่ 14 ถำนเจีย่ ว 3 (3)

เขำสง่ ผำ้ กอ๊ ซผืนเล็กให้ ฉันวำงมันลงบนปำกแผลแลว้ กดไว้

เขำฉีกเทปและยื่นให้ฉันอีกครั้ง ฉันรับมำแล้วติดมันลงไป ใน
ที่สุดเขำก็พูด "เบี้ยวแลว้ "
"ไมเ่ ป็ นไร เอำอีกอันหนึ่ง" ฉันตอบ พร้อมทัง้ เอื้อมมือไปหำ
เขำ
มันแปลกมำก เรำเพิ่งพบกันครั้งที่สองแท้ๆ ตอนแรกเขำ
เป็ นผูช้ ำยแบบที่ไมม่ ีวันจะเดินเขำ้ มำในชีวิตของฉันได้เลย เมื่อกี้
ยังย้อนถำมเรื่องที่เขำเตะบอลมำโดนฉันอยู่เลย แต่ตอนนี้พวก
เรำสองคนนั่ ง อยู่ ที่ นี่ เ งี ย บๆ ท ำเรื่ อ งแบบนี้ กลั บ ไม่ ก ระอั ก
กระอ่วนใจกัน คล้ำยเป็ นเพื่อนสองคนที่รู้จักกันมำกอ่ น
แต่เขำก็ไม่ได้ย่ืนเทปกำวมำให้ฉันอีก เขำลุกขึ้นพรวดแล้ว
มำนัง่ ยองๆ อยูต่ รงหนำ้ ฉันเหลือบตำขึ้นมองเขำ สำยตำของเขำ
ตัง้ ใจมำก เอำเทปกำวบนมือเขำออกและแปะบนขำของฉันเบำๆ
อยำ่ งระมัดระวัง
ฉันอยูน่ ิ่งๆ ไมข่ ยับ

70
 ใบหน้ำของเขำไม่แ สดงอำกำรใดๆ มีแ ต่ปลำยนิ้วหยำบ
ดำ้ นที่ลูบบนผิวของฉันเบำๆ ฉันรูส้ ึกจัก๊ จี้และรอ้ นนิดหนอ่ ย
ฉันเองก็ทำหนำ้ นิ่งเฉยรำวพระพุทธรูป
รำวกั บ ว่ ำ เขำไม่ไ ด้ ส นใจที่ ข ำของฉั น ฉั น รู้ ดี ว่ ำ เขำไม่ไ ด้
สนใจ เรำสองคนรูอ้ ยูแ่ กใ่ จ
หลังจำกที่แปะแบบนี้เรียบร้อยแล้ว ฉันแค่รู้สึกได้ว่ำนิ้วมือ
ของเขำลูบรอบๆ ผำ้ พันแผลเบำๆ อีกครัง้ หนึ่ง
"โอเคแล้วยัง" เขำกลำ่ วพร้อมลุกขึ้นยืน
"อือ… โอเค" ฉันนัง่ กอดเขำ่ กม้ หนำ้ มองดินบนพื้น
"งัน้ ผมกลับไปเตะบอลตอ่ แล้วนะครับ" เขำกลำ่ ว
"อื้อ… ขอบคุณ" ฉันวำ่
แต่ฉันไม่เ ห็นเขำขยับ ยังคงยืนอยู่ข้ำงๆ ฉัน ฉันเงยหน้ำ
ขึ้นมำ จำกนัน้ ก็เห็นดวงตำคูน่ ัน้ ของเขำอีกแล้ว พลันตระหนักได้
ทันทีวำ่ เบื้องหลังหนำ้ ตำหล่อเทแ่ ละหยำบกระดำ้ ง ในดวงตำของ
ผูช้ ำยคนนี้นนั้ มืดมิดเสมือนมีโลกอีกโลกหนึ่งซ่อนอยู่

71
 "โอ้ หมวก…" ฉั นถอดหมวกออกและยื่นให้เขำ เขำรับไป
สวมบนหัวของตัวเอง กอ่ นจะหันหลังกลับไปที่สนำมฟุตบอล
วันนี้ตอนเย็น ฉันมีนัดจ้วงอวี๋ทำนข้ำว ระหว่ำงทำงที่ขับรถ
จำกห้ อ งสมุ ด ไปร้ ำ นอำหำร ฉั น กลั บ คิ ด ถึ ง อู อ วี้ ต ลอด คิ ด ถึ ง
หน้ำตำของเขำตอนเจอเขำครั้งแรกที่ร้ำนซ่อมรถเมื่อคืน คิดถึง
นิ้วมือของเขำตอนลูบบนหนำ้ รถ คิดถึงเขำที่วันนี้พอเห็นลูกบอล
ที่ ก ระดอนกลั บ มำโดนหั ว ฉั น ก็ หั ว เรำะออกมำเบำๆ รวมถึ ง
ท่ำ ทำงตอนที่ เ ขำนั่งคุ ก เข่ำอยู่ข้ำ งหน้ำ และกดเทปกำวรอบๆ
แผลฉัน
ทันใดนั้น ฉันรู้สึกว่ำลมหำยใจของตัวเองสั้นไปหน่อย ตก
ลงที่ เ ขำท ำหมำยควำมว่ ำ อย่ ำ งไรกั น แน่ คิ ด จะจี บ ฉั น เหรอ
ไม่อ ย่ำ งนั้น … ท ำไมถึ ง ท ำกั บ ลู ก ค้ำ ผู้ห ญิ ง คนหนึ่ ง ในร้ ำ นด้ ว ย
ควำมออ่ นโยนทัง้ ยังใสใ่ จขนำดนี้
ฉันเงยหนำ้ ขึ้นมำมองเมฆสีขำวที่ลอยอยูบ่ นทอ้ งฟ้ำ แลดูตึก
อำคำรกำลังถอยหลัง ต้องยอมรับว่ำนี่เป็ นครั้งที่สองของฉันที่มี
ควำมรูส้ ึกแบบนี้กับผูช้ ำย
มันเป็ นควำมรู้สึก อ่อนไหวที่เ หมือนลมพัดผ่ำนใบไม้ไหว
กอ่ นหนำ้ นี้ไมเ่ คยรูส้ ึกแบบนี้กับคนอื่น
72
 มีแคค่ รัง้ แรกตอนอยูบ่ นเรือ
เป็ นเพรำะวำ่ พวกเขำหนำ้ ตำเหมือนกันเหรอ
ไม่ ไมใ่ ช่
เมื่ อ คื น ฉั น ระบุ ใ ห้ เ ขำล้ ำ งรถอย่ำ งไม่อ ำยใครอั น ที่ จ ริ ง ก็
เพรำะเรื่องนี้ ฉันมักจะมีอำรมณช์ ั่วร้ำยอยู่บ้ำง ผู้ชำยบนเรือคน
นั้ น ทั้ ง หยิ่ ง ทั้ ง ดู ถู ก หนั ง สื อ ของฉั น พอนึ ก ถึ ง ผู้ ช ำยที่ ห น้ ำ ตำ
เหมือนเขำ ก็เหมือนดูเวอร์ชันที่สองของเขำ ต่อจำกนี้ไปเขำต้อง
ยอมล้ำงรถให้ฉันแต่โดยดีทุก ครั้ง สะใจมำกจริง ๆ และนี่ก็ยัง
สำมำรถเพิ่มรำยได้ทำงธุรกิจให้กับอูอวี้อีก ฉันคิดว่ำในใจเขำก็
คงจะยินดีเหมือนกันละ่ นะ
แคไ่ ด้พบเจอกันสองครัง้ สัน้ ๆ ฉันก็รู้สึกว่ำ อูอวี้กับผูช้ ำยคน
นัน้ ก็แตกต่ำงกันอยำ่ งสิ้นเชิง
อูอวี้เหมือนเป็ นผูช้ ำยที่มำจำกในฝุ่นดิน สว่ นคนที่อยูบ่ นเรือ
คนนั้น ถึ ง แม้จ ะน่ำ รั งเกีย จ แต่ เ ขำก็ เ ปิ ดเผยและชั ด เจนดี แต่
สำหรับอูอวี้ถึงแม้ฉันจะได้เจอเขำแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ก็รู้สึกได้ว่ำใน
ตัวเขำมีบำงอย่ำงที่เข้ำใจยำกและมีควำมว่ำงเปล่ำบำงอย่ำงที่
บอกไมถ่ ูก

73
 พอเดินเขำ้ มำในร้ำนอำหำร ก็เห็นจ้วงอวี๋และเสี่ยวเฮ่ำจ้อง
มองกัน ไมร่ ู้ว่ำเพรำะอะไรถึงทะเลำะกันอีกแล้ว ฉันปรี่เขำ้ ไปนั่ง
ฝั่ งตรงขำ้ มในเวลำเหมำะเจำะพอดี
"เสี่ยวเฮ่ำ ทำให้แมเ่ ธอโกรธอีกแลว้ เหรอ" ฉันถำม
"แม่! สั่งมันฝรั่งทอดให้ผ มหน่อ ยได้ไ หม อย่ำสั่งหั ว หอม
ทอดที่แมอ่ ยำกกินนะ" เสี่ยวเฮ่ำสัน่ เทิ้มไปทัง้ ตัว รอ้ งตะโกน
นี่คงเป็ นร้ำนอำหำรในรูปแบบที่เ หมำะสำหรับครอบครัว
พอ่ แมห่ ลำยคนขำ้ งๆ มองกันใหญ่
จว้ งอวี๋เป็ นคนอำยไมเ่ ป็ น "เธอหุบปำกเลย เรียกวำ่ นำ้ สิ นำ้ !
ห้ำมเรียกมัว่ ซัว่ ว่ำแมอ่ ีก ไมง่ ัน้ เดี๋ยวจะโดนไมใ่ ช่น้อย" เธอเอำฝ่ำ
มือดันหนำ้ เสี่ยวเฮ่ำไวแ้ ลว้ ตวำด
เสี่ยวเฮ่ำทำทำ่ ไมท่ ุกขร์ ้อนเหมือนหมูไมก่ ลัวน้ำร้อน หัวเรำะ
ฮิๆ ฉันเองก็หัวเรำะคิกไปด้วย เรำสองคนแปะมือกัน จ้วงอวี๋ก
ลอกตำมองฟ้ำอย่ำงหมดคำพูด "บัดซบ เธอสองคนอย่ำทำตัว
เหมือนเด็กๆ แบบนี้จะไดไ้ หม" เธอวำ่

74
 ตอนที่ 15 ถำนเจีย่ ว 3 (4)

นี่ก็คือเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน จว้ งอวี๋

มองจำกไกลๆ เธอเป็ น ผู้ห ญิ ง ที่ ส วยและสง่ำ งำม ตอนนี้
ถึงแมว้ ่ำเธอจะแคม่ ัดผมเป็ นทรงหำงมำ้ แบบลวกๆ สวมเสื้อยืดสี
ดำกำงเกงรัดรูปดำและไมไ่ ด้แต่งหน้ำ แต่ก็ยังไมส่ ำมำรถบดบัง
ควำมสวยบนหน้ำเธอได้เลยอยูด่ ี ถ้ำเธอยอมปล่อยภำพลงตำม
สื่อออนไลนล์ ะก็ เธอจะตอ้ งเป็ นนักเขียนหญิงที่สวยและดังระเบิด
ไปทัว่ ทัง้ โลกออนไลนแ์ นๆ
่
แตว่ ำ่ … หนำ้ ตำเธอดูโตเกินวัยไปหนอ่ ย มีเสนห่ ์เหลือล้นจน
ดูเหมือนผู้ใหญ่ที่เจนโลก เด็กสำวอำยุสิบเก้ำปี อย่ำงเธอยังพูด
เองเลยว่ำ "แม่ง หน้ำตำฉันมันเหมือนพวกแม่เลี้ยงใจร้ำยเลย"
ถ้ำจะว่ำเธอเป็ นสำวนอ้ ยแสนสวยและมีเสนห่ ์ที่แต่งงำนแล้ว ก็คง
ไม่มีใครจะมำตั้งข้อสงสัย ดังนั้นเธอและหลำนชำยเสี่ยวเฮ่ำจึง
มักจะปลอมตัวบ่อยๆ เพื่อที่จะได้ใช้คูปองอำหำรต่ำงๆ สำหรับ
ครอบครัว มันเนียนมำกขนำดที่ว่ำบัตรประชำชนยังไม่เคยต้อง
ควักออกมำใช้เลย
นี่ก็เป็ นจุดหนึ่งซึ่งทำให้จ้วงอวี๋เจ็บใจด้วย เธอไมไ่ ด้รังเกียจ

75
ว่ ำ ตั ว เองนั้น แก่เ กิ น ไป แต่ รั ง เกี ย จว่ ำ ตั ว เองมี ห น้ ำ ตำเหมื อ น
ผู้หญิงเจนโลกมำกเกินไป คิ้วเรียวดุจใบหลิว จมูกรูปทรงชมพู่
ปำกกระจับเล็กๆ และยังมีหน้ำอกขนำดสำมสิบสี่ คัพซี รวมทั้ง
เอวยี่สิบสี่นิ้ว ถึงจะใส่เสี้อยืดรำคำสิบหยวน ก็ยังดูเป็ นสำวน้อย
แสนสวยรวยเสน่ห์ที่แต่งงำนคนหนึ่งซึ่งมีเสี่ยเลี้ยงกำลังออกมำ
ซื้อผัก ซึ่งมันจะไปสอดคลอ้ งกับแนวทำงของเธอที่ทงั้ เลน่ เกม ดื่ม
เบียร์และเขียนนิยำยแบบสตำร์วอร์ทั้งวันได้อยำ่ งไร อยำ่ งที่เธอ
เองพูดว่ำ "แมง่ สักวันหนึ่ง กูจะต้องไปโกนหัวเพื่อพิสูจน์ธำตุแท้
ของตัวเอง!"
มีอำหำรมำเสิร์ฟแล้ว เสี่ยวเฮ่ำเริ่มก้มหน้ำก้มตำกวำดซุป
สว่ นฉันกับจว้ งอวี๋ทำนไปคุยไป
"เธอฝั นถึ ง ผู้ ช ำยบนเรื อ ไม่ ใ ช่ เ หรอ แล้ ว เกิ ด อะไรขึ้ น
ตอ่ จำกนัน้ อีกบำ้ ง" เธอถำม
"มันมีเรื่องต่อจำกควำมฝั นด้วยงั้นเหรอ แต่ว่ำสิ่งที่แปลก
ประหลำด คือฉันได้เจอกับผูช้ ำยคนหนึ่งที่หนำ้ ตำเหมือนกับเขำ
มำก" ฉันตอบ
ฉันเอำเรื่องที่ไดเ้ จอกับอูอวี้ในรำ้ นซ่อมรถยนตม์ ำเล่ำให้เธอ
ฟั ง
76
 จว้ งอวี๋กลับทำหนำ้ เครียดจริงจังขึ้นมำทันที
นี่ทำให้ฉันหนักใจเลยถำมไปวำ่ "ทำไมเหรอ"
จ้ ว งอวี๋ ว ำงตะเกี ย บลง สำยตำมองดู เ หมื อ นคิ ด อยู่ และ
คอ่ ยๆ เล่ำมำว่ำ "หนึ่งในนัน้ อำจจะมำจำกโลกคูข่ นำนก็เป็ นได้"
เธอกลำ่ วอยำ่ งสบำยๆ
ฉันอึ้งอยูค่ รู่หนึ่ง เธอกลับโบกมือ หัวเรำะขำแล้วว่ำ "แต่มัน
จะเป็ นไปได้ยังไงกัน คนที่มำจำกโลกคูข่ นำนที่สุดยอดแบบนี้ จะ
ไปเป็ นผู้ชำยคร่ำครึหน้ำใหญ่ ตำดุเหมือนเสืออย่ำงช่ำงซ่อมรถ
ได้ยังไง เขำคงจะไปค้นคว้ำเรื่องทรัพยำกรหรือเรื่องชีวเคมี เพื่อ
แอบมำขโมยข้อมูลในพื้นที่ที่พ วกเรำอยู่ตั้งนำนแล้ว ใครจะมี
เวลำมำเลน่ เป็ นเพื่อนกับพวกเรำละ่ "
"เชี่ย!" ฉันพูด ฉันรู้อยู่แล้วว่ำแฟนนิยำยวิทยำศำสตร์อย่ำง
จว้ งอวี๋จะตอ้ งพูดมัว่ แนน่ อน เธอเป็ นเหมือนคนสองคนที่แตกต่ำง
กันรำวกับหนำ้ มือกับหลังมือเมื่อพูดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
"เธอคงไมไ่ ดส้ นใจคนที่เป็ นช่ำงซ่อมรถจริงๆ หรอกใช่ไหม"
จว้ งอวี๋ถำม "บำ้ จริง สเปคเธอนี่มันจัดจำ้ นจริงๆ "
หนำ้ ของอูอวี้ปรำกฏขึ้นมำในสมองของฉันทันที ฉันพูดแบบ
77
ไมแ่ ยแส "ฉันสนใจช่ำงซ่อมรถหนุม่ ที่แข็งแรง จะถือว่ำเป็ นรสจัด
จ้ ำ นได้ ยั ง ไง ถ้ ำ ฉั น ไปชอบเถ้ ำ แก่ที่ เ ปิ ดร้ ำ นซ่ อ มรถ นั่น สิ ถึ ง
เรียกวำ่ รสจัดจำ้ น"
จ้วงอวี๋รู้สึกประทับใจและยอมรับเหตุผลของฉันขึ้นมำทันที
เธอพยักหนำ้ แลว้ พูดวำ่ "ก็จริง เธอก็ยังเป็ นคนรอบคอบอยูด่ ี"
ฉันยิ้มเล็กนอ้ ยแลว้ พยักหนำ้
ทันใดนัน้ เอง เสี่ยวเฮ่ำรอ้ งวำ้ วขึ้นมำ ทิ้งถว้ ยชำมกับตะเกียบ
แล้วรีบวิ่งไปตรงหน้ำต่ำง มีเด็กๆ หลำยคนที่อยู่โต๊ะข้ำงๆ ก็วิ่ง
ไปด้วยกัน ฉันกับจ้วงอวี๋มองไปตำมเสียง บนพื้นที่โล่งด้ำนนอก
ร้ ำ นมี น กเยอะแยะมำกมำยจนกลำยเป็ น สี ด ำพรื ด น่ำ จะมี กั น
หลำยสิบหลำยรอ้ ยตัวทีเดียว
นกพวกนั้นมีสีดำสนิททั้งตัว ขนำดตัวเท่ำกับนกพิรำบ ตำ
เป็ นสี น้ ำ ตำล หำงตรงและยำว พวกมั น กระจำยอยู่ ทั่ ว ทุ ก ที่
ทั้งหมดมองมำในร้ำนอำหำร สำยตำนกพวกนั้นดูสดใสมำก มี
พนั ก งำนเข้ ำ ไปไล่ พวกมั น จะบิ น ในระดั บ ต่ ำ ๆ สั ก พั ก หนึ่ ง
จำกนั้นก็บินกลับมำอีกและหยุดอยู่ที่เดิม พนักงำนเห็นว่ำพวก
มันก็ไมไ่ ด้ส่งผลกระทบอะไรต่อลูกค้ำ แต่กลับดึงดูดสำยตำใคร
หลำยๆ คนให้มำหยุดอยูท่ ี่นี่ ก็เลยไมไ่ ดท้ ำอะไรกับพวกมันแลว้
78
 "นกประหลำดพวกนี้คือนกอะไร" จ้วงอวี๋ถำม "นกพิรำบใช่
ไหม"
"นกพิ ร ำบบ้ ำ นเธอหน้ ำ ตำเป็ นแบบนี้ เ หรอ" ฉั น ตอบ
ยอกยอ้ นกลับไป
พวกเรำสองคนไมไ่ ด้ตกอกตกใจอยูแ่ ล้ว จึงกม้ หน้ำกินขำ้ ว
ต่อ หลังจำกนั้นครู่หนึ่ง ฉันเงยหน้ำขึ้นมำและ มองออกไปนอก
หน้ำต่ำงอีกครั้ง มีนกตัวหนึ่งในนั้นก็กำลังมองฉันอยู่พอดี พวก
เรำจ้องมองกัน
"มีอะไรเหรอ" จว้ งอวี๋ถำม
"ไมม่ ีอะไร" ฉันตอบ พยำยำมระงับควำมรู้สึกแปลกๆ ในใจ
นัน้ รูส้ ึกเหมือนเคยเห็นนกตัวนี้ที่ไหน แตก่ ็นึกไมอ่ อกแลว้
ทันใดนัน้ ก็มีควำมรู้สึกว่ำตัวเองเหมือนยังลืมอะไรไปอีกด้วย
แตว่ ำ่ ในสมองก็กลำยเป็ นวำ่ งเปลำ่ อีก
หลังจำกนั้นไมน่ ำน พวกนกก็บินกระจัดกระจำยไป เมื่อฉัน
จ้วงอวี๋และเสี่ยวเฮ่ำกินข้ำวเสร็จ ฉันก็ส่งพวกเขำกลับบ้ำนแล้ว
คอ่ ยขับรถกลับ วันนัน้ ทุกอยำ่ งยังคงสงบเรียบรอ้ ยและมีควำมสุข
ดี ไมว่ ่ำจะเป็ นอูอวี้ ขำ่ วสำรต่ำงๆ พระอำทิตยต์ กดิน ร้ำนอำหำร
79
จว้ งอวี๋ และเสี่ยวเฮ่ำ… ทัง้ หมดทัง้ มวล
จนกระทัง่ ฉันกลับถึงบำ้ น
ตั้งแต่คืนนั้น ชีวิตของฉันที่แต่เดิมสงบสุขก็เปลี่ยนแปลงไป
อยำ่ งใหญห่ ลวง
ฉันเองก็เพิ่งรู้สึกตัวว่ำตลอดเวลำที่ผ่ำนมำ ชีวิตของฉันนั้น
สงบเงียบเหมือนสำยน้ำไหล

80
 ตอนที่ 16 อูอวี้ 3 (1)

-อูอวี-้
หลังเตะบอลเสร็จ ผมก็กลับมำที่ร้ำน ช่ำงคนอื่นๆ ทั้งหมด
เป็ นคนในพื้นที่ พวกเขำตำ่ งก็มีครอบครัวกันหมดแลว้ จึงกลับไป
หำครอบครัว มีเพียงผมที่พักอยูใ่ นรำ้ น
ท้องฟ้ ำมืดแล้ว ผมที่เ หม็นเหงื่อไปทั้งตัวแทบไม่อยำกจะ
ขยับเลย จึงนอนอยู่บนเตียงแคบๆ นั้นพลำงมองเพดำน ในหัว
กลับมีหนำ้ ของ 'ถำนเจี่ยว' ปรำกฏขึ้นมำ
เธอสวมหมวกของผม กม้ หัวลง แตไ่ มไ่ ด้พูดอะไร
ที่จริงแลว้ ผูห้ ญิงที่แสนแสบสันบนเรือคนนัน้ ก็ยังมีมุมแบบนี้
ด้วย คิดแล้วก็อยำกจะขำ
ในเวลำนี้ เสี่ยวหวำแหวกผ้ำม่ำนออกดูและเดินเข้ำมำใน
ห้องนี้พอดี เมื่อมองเห็นรอยยิ้มบนหน้ำผม เขำยิ้มแหย พร้อม
พูดวำ่ "พี่อวี้ คิดถึงผูห้ ญิงอยูเ่ หรอ"
เด็กคนนี้ ฉลำดหลักแหลมมำก
ผมไมไ่ ดส้ นใจเขำพลำงจุดบุหรี่ขึ้นมำสูบหนึ่งมวน เขำมำนัง่
81
ลงขำ้ งเตียงแล้วถำมว่ำ "ทำไมผมรูส้ ึกวำ่ ระหวำ่ งพี่กับคุณถำนคน
นัน้ มันมีควำมสัมพันธท์ ี่ไมช่ ัดเจนแบบแปลกๆ "
ผมถำม "มันไมช่ ัดเจนตรงไหน"
เขำคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดว่ำ "บอกไม่ถูก แต่พอพวกพี่สองคน
อยูด่ ว้ ยกัน ผมรูส้ ึกวำ่ มันมีอะไรบำงอยำ่ งไมช่ ัดเจน"
ผมดุใสเ่ ขำวำ่ "ไปไกลๆ เลยไป"
เขำยิ่งเอำใหญ่เลยพูดว่ำ "นี่ๆ! เธอยังต้องกำรให้พี่ล้ำงรถ
อยูน่ ะครับ"
ผมจึงค่อยสูบบุหรี่ รู้สึกถึงรสชำติเผ็ดและขมเล็กน้อยของ
บุหรี่ แล้วจึงพูดว่ำ "แล้วยังไง เธอกล้ำสัง่ แล้วฉันจะไมก่ ล้ำสนอง
เหรอ"
"โอ้โหพี่ชำยของผม พี่เจ๋งชะมัด! แต่ ผมมองว่ำคุณถำนคน
นัน้ จะตอ้ งถูกพี่เอำอยูห่ มัดแนๆ
่ " เสี่ยวหวำพูด
ผมไม่ไ ด้ ต่ อ ปำกต่ อ ค ำกั บ เขำอี ก ควำมสนใจของผมถู ก
ดึงดูดไปดว้ ยสิ่งที่อยูข่ ำ้ งนอกหนำ้ ตำ่ ง
ไฟตรงทำงเดินสวำ่ งขึ้นมำ ทำให้พ้นื ที่วำ่ งดำ้ นลำ่ งสวำ่ งมำก
82
ไมร่ วู้ ำ่ มีนกฝูงหนึ่งมำหยุดอยูต่ รงนัน้ ตัง้ แตเ่ มื่อไร มีสิบกวำ่ ตัว ดำ
สนิ ท ไปหมดทั้ ง ตั ว มี ห ลำยตั ว ก ำลั ง มองผมผ่ ำ นเข้ ำ มำทำง
หนำ้ ตำ่ ง ดวงตำสีน้ำตำลเขม้ เป็ นประกำย
ผมก็จอ้ งมองพวกมัน
"พี่อวี้ เป็ นอะไรเหรอ มองอะไรอยู"่ เสี่ยวหวำถำม
ผมเคยเห็นนกพวกนี้มำกอ่ นแลว้
ก็แคเ่ คยไดเ้ จอที่สถำนที่แห่งหนึ่งเทำ่ นัน้ เอง
บนเรือลำนัน้
ผมวิ่ ง ออกจำกร้ ำ น เสี ย งปี กกระพื อ ดั ง แว่ ว มำจำกกลำง
อำกำศ พวกนกบินหนีกระเจิง
มีเรื่องหนึ่งที่ผมไมเ่ คยพูดกับคนอื่น ตัง้ แต่จำกเรือลำนั้นมำ
ในอกผมเหมือนกับมีช่องว่ำงเลือนรำงอยูม่ ำกมำย แต่ผมก็นึกไม่
ออกวำ่ ตัวเองมองขำ้ มหรือลืมอะไรไป เพียงแตม่ ักจะนึกถึงบอ่ ยๆ
ทัง้ ยังรู้สึกเศร้ำเหมือนมีอะไรบำงอยำ่ งหำยไป ซึ่งผมก็บอกไมถ่ ูก
วำ่ มันคืออะไร
และตอนนี้ พวกนกเหลำ่ นัน้ กระพือปี ก กำลังบินผำ่ นช่องวำ่ ง
83
นัน้ อยู่ คลำ้ ยกับยังคงพัดพำเอำกลิ่นของน้ำในแมน่ ้ำมำดว้ ย
มีลำงสังหรณแ์ รงกล้ำบำงอยำ่ งที่อธิบำยไมถ่ ูก กำลังดึงดูด
ให้ผมวิ่งตำมไปตรงจุดลำ่ สุดซึ่งมีนกหลำยตัวอยู่
เรื่องมันเกิดขึ้นหลังจำกที่ผมวิ่งตำมพวกนกออกไปเกือบ
ครึ่งเมือง
ท้องฟ้ำมืดสนิทแล้ว ผมวิ่งข้ำมเขตเมือง ถนนและชุมชนที่
เจริญ วิ่งผ่ำนซอยเล็กๆ ที่คดเคี้ยว สุดท้ำยก็มำถึงบนถนนเส้น
เล็ก ๆ ที่อยู่ริมแม่น้ำ นกที่บินอยู่บนท้องฟ้ำมำรวมตัวกันเยอะ
มำกขึ้นทุกที ไมร่ ู้ว่ำทั้งหมดนี้บินมำจำกที่ไหนกันแน่ มีประมำณ
ร้อยกว่ำตัว พวกมันบินอยูก่ ลำงอำกำศท่ำมกลำงแสงจันทร์ส่อง
สวำ่ ง เหมือนเงำดำกลุม่ หนึ่งที่เตรียมวำงแผนจะกอ่ กำรรำ้ ย
ผมวิ่งจนเหงื่อโซมกำย เมื่อมำถึงบริเวณกำแพงเตี้ยๆ แห่ง
หนึ่งจึงหยุดพัก ทันใดนั้นนกเหล่ำนั้นเหมือนจะรวมตัวกันเสร็จ
สิ้ น แล้ ว เมื่ อ มี ตั ว หนึ่ ง ส่ ง เสี ย งร้ อ งดั ง จำกนั้น นกทั้ง หมดก็ บิ น
กระจำยหำยไปในควำมมืดยำมรำตรี
"เฮ้ย" ผมสบถดำ่
ขณะก ำลั ง จะวิ่ งตำมนกตั ว ที่ เ หมื อ นเป็ น หั วหน้ำ ตัวนั้นไป
84
ทันใดนั้นก็มีเงำหนึ่งกระโดดออกมำจำกอีกด้ำนหนึ่งของกำแพง
ผมรู้สึกตกใจมำก ในเวลำนัน้ ทัง้ เหงื่อแตกพลัก่ ทัง้ รู้สึกขนลุกไป
ทัง้ ตัวจนรำ่ งกำยแทบจะกลำยเป็ นน้ำแข็ง แตก่ ็เอนตัวหลบไมท่ ัน
คนคนนั้น พุ่ง เข้ำ มำอ้ อ มอกของผม ผมได้ ยิ น ถึ ง เสี ย งลม
หำยใจของเธอชัดเจน รีบคว้ำแขนเธอทั้งสองขำ้ งเอำไว้ เพื่อให้
เธอหยุดลง เธอพยำยำมสะบัดให้หลุดออก แต่ผมจับตัวเธอดัน
ติดกับกำแพง กักเธอเอำไว้
ตัวของเธอสัน่ เล็กนอ้ ย
แสงไฟทำงเดินสลัวส่องลงมำจำกเหนือศีรษะ เมื่อผมเห็น
หนำ้ เธอ ผมถึงกับตะลึง

85
 ตอนที่ 17 อูอวี้ 3 (2)

เธอเองเงยหน้ำขึ้นมำมองผมอย่ำงอึ้งงัน ผมยำวของเธอ
ปล่อยสยำยอยู่บนหัวไหล่ ทั้งยุ่งเหยิงและยังไม่แห้งดี แถมยังมี
กลิ่นแชมพูออ่ นๆ เธอใสช่ ุดอยูบ่ ำ้ นและรองเทำ้ แตะ ไมไ่ ดส้ วมถุง
เทำ้ รถของเธอจอดอยูร่ ิมถนนที่อยูด่ ้ำนหลังผมไปไมไ่ กลมำกนัก
ซึ่งได้เปิ ดไฟกะพริบไว้ เห็นได้ชัดว่ำเธอรีบร้อนออกจำกบ้ำนมำ
หลังจำกเห็นผมและจำได้แล้ว สำยตำของเธอแปรเปลี่ยนเป็ น
แปลกใจมำก เต็มไปดว้ ยควำมหวำดระแวง ตกใจ แถมยังมีควำม
กลัวอยู่หลำยส่วน ใบหน้ำซีดเผือดของเธอสำมำรถมองเห็นได้
ภำยใตแ้ สงไฟสลัวๆ
ช่ ำ งแตกต่ ำ งกั น อย่ำ งสิ้ น เชิ ง กั บ ตอนที่ เ ธออยู่กั บ ผมเมื่ อ
กลำงวัน ตอนนัน้ เธอดูนำ่ รักมำก รำวกับเปลี่ยนไปเป็ นคนละคน
เพียงชัว่ ขำ้ มคืน มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
ดึกๆ ดื่นๆ อยำ่ งนี้ ทำไมผูห้ ญิงตัวเล็กๆ อยำ่ งเธอถึงได้มำ
อยูท่ ี่นี่ตำมลำพัง
อยำ่ งไรก็ตำมผมยังไมท่ ันได้เปิ ดปำกพูด ถำนเจี่ยวก็ชิงถำม
ขึ้นมำกอ่ น

86
 "คุณ… ทำไมถึงมำอยูท่ ี่นี่" น้ำเสียงเธอสัน่ อยูบ่ ำ้ ง
"คุณล่ะ… ทำไมถึงมำอยูท่ ี่นี่" ผมกม้ หนำ้ ลงจ้องมองเธอแล้ว
ถำม
เธอกัดริมฝี ปำกแล้วมองมำที่ตำของผมในระยะประชิด "ฉัน
มีนัด"
"นัดกับใคร" ผมถำม
"มันไมใ่ ช่ธุระกงกำรอะไรของคุณ" เธอตอบ
เป็ นแบบนี้อีกแล้ว ควำมเย็นชำที่มำพร้อมด้วยควำมดื้อรั้น
บวกกับควำมแสบนิดหนอ่ ย แสบจนผมคอ่ ยๆ รู้สึกตัวขึ้นมำ ผม
เงยหน้ำขึ้นมองนกที่ไ ม่รู้บินไปไหนตั้งนำนแล้ว "ก็จริง มันไม่
เกี่ยวอะไรกับผม" ผมกลำ่ วพรอ้ มหัวเรำะ
เป็ นเพรำะคำตอบของผม สีหน้ำของเธอจึงดูผ่อนคลำยมำก
ขึ้น "ในเมื่อไมใ่ ช่ธุระกงกำรอะไรของคุณ งั้นก็คุณก็ปล่อยฉันไป
ไดแ้ ลว้ ฉันยังมีธุระอื่นอยูอ่ ีก" เธอกลำ่ ว
ผมไม่ได้ขยับ พร้อมกับเอำสองมือดันผนังทั้งสองด้ำน กัก
ตัวเธอไวด้ ำ้ นใน

87
 "นัดกับใคร" ผมถำมอีกครัง้
สำยตำของเธอมีทงั้ ควำมตกใจระคนขุน่ เคืองพำดผำ่ น แต่ดู
ท่ำทำงเธอคงจะได้แ ต่โกรธอย่ำงเดียวแต่ไม่ก ล้ำทำอะไร ไม่รู้
เหมือนกันวำ่ ทำไม ทัง้ ที่อยูใ่ นสถำนกำรณแ์ บบนี้กลับทำให้ในใจ
ของผมออ่ นโยนลง
"คุณยังไม่ได้บอกฉันเลย ว่ำทำไมคุณถึงมำอยู่ที่นี่ตอนนี้ "
เธอบน่ งึมงำดว้ ยควำมเคือง
ผมเงียบไปสักพัก มองดวงตำใสกระจ่ำงของเธอ ผมเริ่มนึก
ในใจ จะบอกหรื อ ไม่บ อกเธอดี ว่ ำ ผมมำท ำไม เพรำะมั น เป็ น
เหตุผลที่ไร้สำระมำกๆ น่ะสิ ก็แค่เพรำะได้เห็นนกฝูงหนึ่งซึ่งไม่
ควรจะปรำกฏอยูท่ ี่นี่เทำ่ นัน้ เอง
ถึงอยำ่ งไรตอนนัน้ เธอเองก็อยูบ่ นเรือลำนัน้ ด้วย
แตจ่ นถึงตอนนี้เธอก็ยังจำไมไ่ ดด้ ว้ ยซ้ำวำ่ ผมเป็ นใคร
ผมกม้ หนำ้ ลงและพูดวำ่ "ถำนเจี่ยว… ผม…"
อำจเพรำะพวกเรำอยูใ่ กลก้ ันเกินไป คำงของผมแทบจะโดน
ปลำยจมู ก ของเธอ เธอเองก็ สั ง เกตเห็ น แล้ ว เลยหั น หน้ ำ หนี

88
เล็กนอ้ ย แตต่ ัวของเรำก็ยังติดอยูด่ ้วยกัน ดึกๆ ดื่นๆ บนเสน้ ทำง
เปลี่ยวเส้นเล็กๆ ริมแมน่ ้ำ ผมล้อมตัวเธอไว้ พวกเรำมองตำของ
กันและกัน และกำลังจะเปิ ดเผยควำมลับของตัวเอง
คำพูดของผมยังพูดไมจ่ บ
เพรำะมีคนอื่นเขำ้ มำขวำงอีกแลว้
แขกที่ไมไ่ ดร้ ับเชิญ
เสียงฝี เทำ้ ที่ฟังดูรีบร้อนแว่วมำ ผมกับถำนเจี่ยวเงยหน้ำขึ้น
พร้อมกัน พอเห็นคนคนนัน้ เรำสองคนก็อ้งึ กันไปทัง้ คู่
แถวนี้ไ ม่มีบ้ำนพัก อำศัยหรืออำคำรใดๆ เขตชุมชนที่พัก
อำศัยซึ่งใกล้ที่สุดก็ห่ำงจำกที่นี่หลำยร้อยเมตร บริเ วณนี้มีแต่
สถำนที่กอ่ สร้ำงที่เงียบเหงำ ต้นไมท้ ี่บำงตำและไฟขำ้ งถนนไม่กี่
ต้น ถนนทัง้ เส้นดูมืดและเงียบสงัด
คนคนนัน้ วิ่งมำจำกทำงเขตชุมชนที่พักอำศัย
เป็ นผู้ชำยคนหนึ่งที่สกปรกมำก ท่ำทำงแปลกๆ ซ้ำยังแบก
เด็กคนหนึ่งไวบ้ นไหล่
ผมของเขำยำวมำก มันดูยุ่งเหมือนสำหร่ำยที่โดนผูกเป็ น
89
ปม ใบหน้ำของเขำสกปรกจนมองเห็นหน้ำตำได้ไม่ชัด ดวงตำ
วำววับแสดงถึงควำมตื่นเตน้ เขำสวมเสื้อคลุมยับยูย่ ี่ตัวหนึ่ง แตก่ ็
สกปรกจนยกจะเห็นสีได้ชัด เขำใส่รองเทำ้ ผ้ำใบขำดๆ มีรู แลดู
เหมือนเป็ นคนจรจัดที่สติไมส่ มประกอบ
ส่วนเด็ก คนนั้น อำยุร ำวห้ำถึงหกขวบ ท่ำทำงเหมื อ นกั บ
กำลังหลับ แตก่ ลับอยูใ่ นชุดนอนสะอำดเอี่ยม นิ้วเทำ้ เปลำ่ เปลือย
ขำวผอ่ ง หนำ้ ตำนำ่ รักมำก
เขำวิ่งจำกถนนฝั่ งตรงกันข้ำมผ่ำนมำ และมองเห็นพวกเรำ
แลว้
เขำฉี ก ยิ้ ม กว้ ำ ง ฟั นของเขำสี อ อกเหลื อ งคล้ ำ ๆ นั่ น คื อ
รอยยิ้มที่ชวนให้คนอื่นรู้สึกไมส่ บำยใจเอำเสียเลย เพรำะเขำฝื น
ยิ้มเหมือนกำลังมีควำมสุขมำก เขำวิ่งเร็วมำก เร็วจนเท้ำแทบไม่
ติดพื้นเลย พริบตำเดียวก็หำยลับเขำ้ ไปในควำมมืด
ถำนเจี่ยวจับแขนของผมไวแ้ ลว้ ถำมวำ่ "นี่ผีอะไร"
ทว่ำผมได้ยินเสียงร้องเรียกแว่วมำจำกที่ไกลๆ ซึ่งมำจำก
ทำงเขตชุมชนที่พักอำศัย
"อยูน่ ิ่งๆ อยำ่ ขยับ" ผมสลัดมือเธอแลว้ รีบวิ่งตำมไป
90
 ตอนที่ 18 อูอวี้ 3 (3)

ด้ำนหน้ำมืดไปหมดรำวกับใต้น้ำลึก มองเห็นได้แค่เงำของ
คนคนนัน้ ที่กำลังวิ่งหนีเลี้ยวเขำ้ ซอยเล็กๆ ที่อยูข่ ำ้ งๆ ผมรีบวิ่งไล่
ตำมเขำไปอยำ่ งสุดควำมสำมำรถพร้อมตะโกนเสียงดัง "หยุด!"
เขำทำเป็ นไมไ่ ด้ยินพร้อมกับเร่งควำมเร็วขึ้นอีก โดยไมค่ ำนึงถึง
ว่ำเด็กที่กำลังแบกอยูจ่ ะอึดอัดรึเปล่ำ เห็นดังนั้นผมเลยยิ่งแน่ใจ
วำ่ เขำไมไ่ ดเ้ ป็ นคนดี
ซอยแคบมำก รอบข้ำงต่ำงเต็มไปด้วยบ้ำนเก่ำๆ ที่ถูกรื้อ
ถอน มีขยะมำกมำยบนพื้น พื้นดินก็ขรุขระไมส่ ม่ำเสมอกัน พวก
เรำอยูห่ ่ำงกันแคส่ ิบกว่ำเมตรแล้ว ในตอนนี้เอง เด็กคนนัน้ สะดุ้ง
ตื่นขึ้นมำ แล้วระเบิดเสียงร้องไห้โหยหวน เท้ำของชำยคนนั้น
ชะงักงัน ผมถือโอกำสนี้รีบคว้ำมำ้ นัง่ ที่พังแล้วจำกพื้นใกล้ๆ กอ่ น
จะขว้ำงไปที่หลั งของเขำ เขำก้มตัวลงทันที ต อนโดนกระแทก
ซวนเซไปสองกำ้ ว ผมรีบปรี่เขำ้ ไปหำแลว้ ควำ้ คอของเขำไว้
ทันใดนัน้ ผมก็ได้ยินเสียงหอบหำยใจและเสียงรองเท้ำนุ่มๆ
ทำงดำ้ นหลัง คือเธอคนนัน้ ที่ตำมมำทัน
ผมยื่ น มื อ ออกไปแย่ง ตั ว เด็ ก มำ ชำยคนนั้น ก็ หั น กลั บ มำ

91
แสยะยิ้มให้ผม รอยยิ้มนั้นทำให้ผมรู้สึกหนำวเยือกไปถึงหัวใจ
จำกนัน้ เขำก็ชกมำที่หนำ้ ของผม ทักษะของเขำดีจริงๆ ผมจับเด็ก
ไว้ทั้งสองมือ จึงหลบกำปั้ นนี้ไม่พ้น ผมรู้สึกเจ็บบริเวณใบหน้ำ
อยำ่ งรุนแรง เธอที่อยูข่ ำ้ งหลังผมกรีดรอ้ ง "อูอวี!้ "
ในสถำนกำรณห์ น้ำสิ่วหน้ำขวำนเช่นนี้ เสียงของเธอทำให้
ผมอบอุน่ หัวใจ
ผมรู้สึกว่ำมีเลือดอุ่นๆ ไหลออกมำจำกจมูก แต่ผมไมส่ นใจ
แล้วส่งเด็กไปให้เธอที่อยูข่ ำ้ งหลังผม "อุ้มไว้!"
ผมคิดจะสู้กับคนบ้ำโดยที่ไมต่ ้องกังวลกับเรื่องอื่นๆ แต่คน
บำ้ คนนัน้ ก็มีปฏิกิริยำที่รวดเร็วเหมือนกัน
"คิกๆ " เขำหัวเรำะพลำงอ้อมตัวผมไปแล้วจับผมยำวของ
ถำนเจี่ยวไว้ เพรำะระยะห่ำงระหว่ำงพวกเรำทั้งสี่คนนั้นใกล้กัน
มำก ทุกสิ่งทุกอย่ำงเกิดขึ้นเร็วเกินไปจนไม่อำจหยุดยั้งได้ ถำน
เจี่ยวหวีดร้อง ใบหน้ำของเธอฉำยแววควำมเจ็บปวด ทำให้เด็ก
หลุดมือ หัวใจผมบีบรัดแนน่ ทันที กำลังคิดจะเขำ้ ไปช่วยเธอ แต่
แลว้ ก็เห็นวำ่ เด็กกำลังรว่ งพื้นโดยเอำหัวลง!
ผมก็รีบก้ำวไปหำรับเด็กไว้ในทันทีทันใด เสร็จแล้วก็หมุน

92
ตัวให้ศีรษะอยู่ข้ำงบน จำกนั้นจึงวำงเขำลงกับพื้น เขำตกใจจน
ร้องไห้จ้ำ พร้อมกับจับเสื้อผมไว้อย่ำงแน่น ผมเหลียวหลังมอง
กลับไป ก็เห็นถำนเจียวคุกเขำ่ อยูบ่ นพื้นแหงนหนำ้ ขึ้น เนื่องจำก
ชำยคนนั้นจับผมยำวของเธอไว้โดยไมม่ ีควำมสงสำรแมแ้ ต่น้อย
กอ่ นจะออกแรงลำกเธอเขำ้ ไปในซอยที่ทงั้ มืดและลึก
"อูอวี!้ อูอวี…้ " เธอรอ้ งไห้ขณะที่ขำของเธอครูดไปกับพื้น
หัวใจของผมเหมือนถูกแทงด้วยมีด ผมวำงเด็กไว้ที่มุมหนึ่ง
ของกำแพงทันทีและรีบวิ่งไปหำเธอ ผมต่อยท้องของคนบ้ำ เขำ
เจ็บมำกจนปลอ่ ยมือที่จับผมของเธอไว้ แลว้ หันมำโจมตีผมอยำ่ ง
หนัก หน่วง ผมคว้ำไหล่ของเขำด้วยมือทั้งสองข้ำงพยำยำมจะ
ควบคุมเขำ แต่ร่ำงกำยเขำมีควำมยืดหยุ่นสูงมำก สำมำรถบิด
เป็ นมุมที่เกือบจะเป็ นไปไม่ได้ หนีรอดไปจำกมือของผม แล้ววิ่ง
เขำ้ ไปในควำมมืดทันที
ผมไล่ ต ำมไปไม่กี่ ก้ำ วก็ ห ยุ ด แล้ ว วิ่ ง กลั บ มำ ในซอยมื ด ๆ
เด็กคนนัน้ นัง่ หดตัวอยูท่ ี่มุมมุมหนึ่งพร้อมร้องไห้ตลอดเวลำ ถำน
เจี่ยวพยำยำมลุกขึ้นมำนั่ง สองมือกุมศีรษะไว้ แมแ้ ต่เธอก็กำลัง
ร้องไห้เบำๆ อยูเ่ หมือนกัน กำรได้เห็นเธอร้องไห้มันทำให้จิตใจ
ผมสับสนวุน่ วำยขึ้นมำอยำ่ งฉับพลัน

93
 คืนนี้มันเกิดเรื่องบำ้ อะไรกันแน่
ผมยอบตัวคุกเขำ่ ตรงหนำ้ เธอ จับไหล่ของเธอเอำไว้ เธอโผ
เขำ้ หำออ้ มแขนของผมในทันทีและกอดผมแนน่
ผมอึ้งไปเล็กนอ้ ย
ห่ำงออกไปไม่ไกล เสียงตำรวจและเสียงตะโกนดังใกล้เขำ้
มำ ผมที่ วิ่ ง มำเกื อ บทั้ ง คื น หลั ง จำกผ่ ำ นกำรต่ อ สู้ ค รั้ ง นี้ ม ำ
เรี่ยวแรงทัง้ กำยใจก็หำยไปไปหมดแล้ว แต่เธอกอดผมแนน่ มำก
ดังนัน้ ผมจึงนัง่ ลงพิงกำแพงมุมหนึ่ง เธอกำลังนัง่ อยูบ่ นต้นขำของ
ผมทำให้ผมไมส่ ำมำรถเคลื่อนไหวไดม้ ำกนัก
เมื่ อ ลมหำยใจของผมเริ่ ม สงบลงเธอก็ ไ ม่ไ ด้ ร้ อ งไห้ แ ล้ ว
เพียงแคก่ ม้ หนำ้ ลงแล้วผลักผมออกเหมือนอยำกจะลุกขึ้น แต่ผม
กลับกระชับกอดให้แน่นขึ้นด้วยจิตใต้สำนึกของผมที่ไม่ต้องกำร
จะปลอ่ ยเธอไป
"ยังเจ็บอยูไ่ หมครับ" ผมถำมเสียงเบำ
เธอกม้ ศีรษะลง "คะ่ "
ผมยกมือขึ้นอยำกจะเปิ ดผมของเธอเพื่อหำบำดแผล "ให้

94
ผมดูหน่อยนะครับ" แต่เธอทำท่ำเหมือนกับแมวที่โดนเหยี ยบ
หำง รีบคว้ำมือของผมไว้ทันที ดวงตำที่ยังเปี ยกชื้นของเธอกำลัง
จอ้ งมองมำที่ผมและตะโกนดังๆ "ไม!่ ห้ำมดู! ห้ำมแตะตอ้ งดว้ ย!"
ในคืนที่แสนจะเหนื่อยล้ำ ทั้งเครียดและวุ่นวำย… ปริศนำ
แห่งพรหมลิขิตรำวกับหมอกหนำจัดยำมค่ำคืน ผมกอดเธอไวใ้ น
อ้ อ มแขน ขณะที่ เ ธอจ้ อ งผมทั้ง น้ ำ ตำคลอ ผมกลั บ รู้ สึ ก อยำก
หัวเรำะนิดๆ

95
 ตอนที่ 19 ถำนเจีย่ ว 4 (1)

-ถำนเจี่ยว-
พออูอวี้ถำมฉัน เพรำะอะไรตอนที่อยูต่ รงนี้ ฉันถึงได้รู้สึกว่ำ
กำลังเสียเปรียบและกลัวขึ้นมำจริงๆ
ฉันมองเขำ้ ไปในดวงตำของเขำ อยำกจะดูสีหน้ำเขำให้รู้ว่ำ
เขำมี แ ผนสกปรกหรื อ ไม่ก็ ใ จคออ ำมหิ ต หรื อ เปล่ ำ แต่ ก็ ไ ม่มี
ดวงตำของเขำเป็ นประกำยมำก ทั้งยังดำขลับล้ำลึก ถึงแมว้ ่ำจะ
อยูใ่ นช่วงกลำงดึกก็ตำม
ดังนัน้ ฉันก็เลยรู้วำ่ ไมใ่ ช่เขำ
คนนัน้ ที่ลอ่ ฉันมำที่นี่ ไมใ่ ช่เขำ
เรื่องเล่ำนี้มันเริ่มจำกค่ำวันนี้ที่ฉันกลับถึงบ้ำน ของในบ้ำน
ทุกอยำ่ งยังคงเป็ นปกติดี ไมว่ ่ำจะเป็ นเฟอร์นิเจอร์ สิ่งของต่ำงๆ
หนำ้ ต่ำงหรือประตูบำ้ น แมก้ ระทัง่ รองเทำ้ ที่ฉันถอดไว้หนำ้ ประตู
ก็ไมม่ ีรอ่ งรอยของกำรขยับแมแ้ ตน่ อ้ ย
เนื่องจำกฉันและจ้วงอวี๋กินกันจนอิ่มมำก ฉันเลยนอนผึ่งพุง
บนโซฟำดูทีวีอยูค่ รูห่ นึ่งกอ่ นที่ฉันจะสังเกต

96
 เห็นว่ำกระดำษทิ ชชู บนโต๊ะนั้นถูก ใช้ ไ ปหมดแล้ ว จึงเปิ ด
ลิ้นชักโตะ๊ น้ำชำเพื่อหยิบห่อใหมม่ ำเปลี่ยน
ฉันเห็นซองจดหมำยสีแดงที่เตะตำหนึ่งฉบับวำงอยู่ในนั้น
แต่ฉันก็จำไมไ่ ด้แล้วว่ำซองนี้มันคือซองอะไร หลำยวันที่ผ่ำนมำ
ฉันไมเ่ ห็นจะจำได้เลยว่ำเคยเห็นซองจดหมำยฉบับนี้มำกอ่ น จึง
หยิบออกมำเปิ ดดู
ข้ำงในมีกระดำษสีขำวแผ่นหนึ่ง ซึ่งเขียนตัวหนังสือไว้ไม่กี่
บรรทัด…
"ถำ้ คุณอยำกรูว้ ำ่ คุณสูญเสียอะไรไป
วันที่ 17 กรกฎำคม เวลำสี่ทุ่ม ที่สี่แยกถนนไป๋อวิ๋นตัดกับ
ถนนเหอปิ นตะวันตก
ถำนเจี่ยว มำหำฉัน"
ฉันตกใจ จำกนัน้ เหงื่อกำฬก็แตกพลัก่ รำวกับมีมดมำไตผ่ ำ่ น
หลังฉันไป ฉันเงยหน้ำขึ้นทันที มองไปยังทุกซอกทุกมุมในบ้ำน
ไม่ว่ำจะเป็ นห้องครัว ห้องนอนหรือระเบียง ไม่ว่ำที่ไหนๆ มันก็
มืดมำก แตก่ ็ไมม่ ีอะไรเลย

97
 คนคนนั้นแอบเข้ำมำในบ้ำนฉันตั้งแต่เ มื่อไหร่ แล้วยังทิ้ง
จดหมำยฉบับนี้ไวด้ ว้ ย จุดประสงคข์ องเขำคืออะไร
ไม่ๆ ดูจำกที่เ ขำสำมำรถทำได้ถึงขนำดนี้แ ล้ว ถ้ำหำกว่ำ
อยำกจะทำรำ้ ยฉันจริงๆ ละ่ ก็มันก็งำ่ ยมำก แตเ่ ขำแคอ่ ยำกให้ฉัน
ไปที่นั่น ถ้ำหำกฉันไม่ทำตำม มันอำจจะแย่ยิ่งกว่ำเดิม แล้วแค่
กระดำษโน้ตหนึ่งแผ่นหำกไปแจ้งควำมกับตำรวจ ก็คงไมไ่ ด้รับ
ควำมสนใจจำกตำรวจหรอก
ฉันมองกระดำษอีกครัง้ ตัวอักษรบนนัน้ มันสวยงำมมำก ทัง้
สมดุล ทั้งสะอำดเรียบร้อยและมีพลัง จะต้องเป็ นกำรเขียนที่ฝึก
มำนำนมำกแน่ๆ ถึงได้มีฝีมือขนำดที่สำมำรถเขียนตัวอักษรอัน
สวยงำมแบบนี้ออกมำได้ แล้วนิสัยของคนเขียนยังเป็ นคนที่กล้ำ
ได้กล้ำเสียอีกด้วย
ฉันยังสังเกตเห็นสองประโยคขำ้ งหน้ำซึ่งเขียนอยำ่ งรวดเร็ว
มันเป็ นตัวอักษรหวัดและเขียนโยงเส้นติดกันทัง้ หมด แตป่ ระโยค
สุดท้ำยกลับเขียนช้ำลงอย่ำงเห็นได้ชัดและยังเขียนเป็ นระเบียบ
มำกขึ้ น อี ก ด้ ว ย โดยเส้ น สุ ด ท้ำ ยที่ เ ขี ย นมี ก ำรหยุ ด ค้ำ งไว้ เ ป็ น
เวลำนำน
นี่มันหมำยควำมวำ่ อะไร
98
 หมำยควำมว่ ำ ช่ ว งเวลำที่ เ ขี ย นจนถึ ง ประโยคสุ ด ท้ ำ ย
อำรมณ์ ข องเขำนั้ น ต่ ำ งจำกตอนที่ เ ขี ย นประโยคก่ อ นหน้ ำ
อำรมณข์ องเขำผันผวนมำก
"ถำนเจี่ยว มำหำฉัน"
ในใจของฉันรู้สึกหนำวขึ้นมำทันที เป็ นคนบ้ำ… หรือเปล่ำ
นะ
ไปหรือไมไ่ ปดี
เขำยังพูดด้วยวำ่ ถ้ำหำกอยำกจะรู้วำ่ คุณสูญเสียอะไรไป
ฉันหยิบมีดพับใสใ่ นกระเป๋ำเสื้อและเปิ ดแอพ "ตำมติดคูร่ ัก"
ในมือถือ นี่เป็ นแอพที่ฉันกับจ้วงอวี๋โหลดมำด้วยกัน เธอสำมำรถ
เห็นตำแหน่งที่ฉันอยูไ่ ด้ตลอดเวลำ และฉันยังสำมำรถขอควำม
ช่วยเหลือจำกเธอได้ เพียงแคก่ ดปุ่มหนึ่งครัง้
แต่ทว่ำตัวฉันก็นึกไมถ่ ึงว่ำ เมื่อมำอยูใ่ นเวลำและสถำนที่ที่
ระบุไว้ คนที่ได้เจอเป็ นคนแรกจะเป็ นอูอวี้ ซึ่งเขำเองก็ดูจะตกใจ
มำกเช่นกัน เขำยังผลักตัวฉันติดกับกำแพงแล้วเคน้ ถำมฉันว่ำนัด
ใครมำที่นี่

99
 เขำเองก็มีควำมลับอยู่
หลังจำกนั้นมีผู้ชำยคนหนึ่งวิ่งเข้ำมำ วินำทีที่เห็นเขำในใจ
ของฉันนั้นเต้นแรงมำก ใช่เขำหรือเปล่ำ ผู้ชำยคนนี้ดูทั้งสกปรก
และมีทำ่ ทำงแปลกๆ แลว้ ทำไมเขำถึงอุม้ เด็กมำดว้ ยละ่
อูอวี้วิ่งตำมไป ฉันเขำ้ ใจทันทีว่ำเขำกำลังไปช่วยเด็กคนนัน้
เขำบอกให้ฉันรออยู่ที่เดิมไม่ต้องไปไหน แต่หมอกลงมำทำให้
รอบด้ำนมืดมำกขึ้นกว่ำเดิม เขำเห็นฉันเป็ นผู้หญิงที่โง่พอจะยืน
รออยูท่ ี่เดิมตลอดรึไง ฉันต้องรู้เรื่องรำวที่กำลังเกิดขึ้นนี้ให้ได้
ฉันวิ่งตำมไป
แต่นึก ไม่ถึงว่ำผู้ชำยแปลกๆ คนนั้น จะลงมือได้โหดร้ ำ ย
ขนำดนี้ ฉันที่ได้เจอคนเลวต่อหน้ำเป็ นครั้งแรก รู้สึกเหมือนกับ
ว่ำตัวเองเป็ นคนที่อ่อนแอมำกขณะล้มลงกับพื้น

100
 ตอนที่ 20 ถำนเจีย่ ว 4 (2)

ฉันเจ็บหนังหัวมำก เจ็บจนฉันชำไปทัง้ ตัว น้ำตำร้อนๆ ไหล

ออกมำจำกตำ ฉันลืมตำขึ้น มองเห็นแสงขมุกขมัวที่อยูเ่ หนือหัว
ไมร่ วู้ ำ่ ตัวเองมำนัง่ อยูใ่ นออ้ มแขนของอูอวี้ตงั้ แตเ่ มื่อไหร่
หลังของเขำติดกับกำแพง เขำกอดเอวของฉันไว้ และกำลัง
กม้ หนำ้ มองฉันอยู่ สว่ นฉันกำลังนัง่ อยูบ่ นตักของเขำ
ทั น ใดนั้ น ควำมรู้ สึ ก ชำก็ แ ล่ น พล่ ำ นไปทั่ ว ร่ ำ ง มั น ก็
เหมือนกับมีใครบำงคนกำลังใช้ขนนกเขี่ยเบำๆ บนเอวของฉัน
สำยตำของเขำก็คือขนนกชิ้นนัน้ ฉันผลักเขำออกจำกตัวตัง้ ทำ่ จะ
ลุกขึ้น แต่เขำกลับกระชับกอดฉันให้แน่นขึ้น หัวใจฉันเต้นแรง
รู้สึกว่ำไมส่ ำมำรถเคลื่อนที่ไปไหนได้เลย
พวกเรำพูดกันไม่กี่คำ เขำนั้นต้องกำรจะเช็คดูบำดแผลที่
ศีรษะของฉัน ในตอนนี้เองที่ฉันรู้สึกตื่นตัวขึ้นมำ หนังศีรษะที่มี
เลือดไหลออกมำเพรำะโดนชำยคนนั้นดึงจนผมหลุด มั นคงจะดู
นำ่ เกลียดมำกๆ แน่ แลว้ ฉันจะปลอ่ ยให้เขำเห็นมันไดย้ ังไง
ดังนัน้ ฉันจึงไมย่ อมเด็ดขำด

101
 ฉั น เงยหน้ำ ขึ้ น มำ เห็ น เขำก ำลั ง หั ว เรำะอยู่ "คุ ณ หั ว เรำะ
อะไร" ฉันถำม
"ไมม่ ีอะไร แคร่ สู้ ึกวำ่ คุณนำ่ รักมำก" เขำตอบ
ทันใดนั้นฉันก็พูดอะไรไม่ออกเลย เขำเองก็ไม่ได้พูดอะไร
เหมื อ นกั น เรำสองคนอยู่ ใ กล้ กั น มำก ฉั น เกิ ด คั น คำงขึ้ น มำ
เล็กนอ้ ย เป็ นเพรำะนิ้วมือของเขำที่ลูบเบำๆ บนคำงของฉัน
ฉันคิดว่ำฉันต้องบ้ำไปแล้วแน่ๆ ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ แต่ฉัน
กลับมำนัง่ อยูใ่ นอ้อมแขนของช่ำงซ่อมรถที่ฉันเพิ่งจะรู้จักได้ไมถ่ ึง
วัน มันเป็ นควำมรูส้ ึกที่คอ่ นขำ้ งคลุมเครือไมช่ ัดเจน
ในดวงตำของเขำรำวกับมีทะเลสีดำแห่งหนึ่งซ่อนอยู่ นิ้วมือ
ของเขำหยุดชะงักอยูบ่ นหนำ้ ฉัน ชัว่ ครูห่ นึ่งฉันรูส้ ึกวำ่ เขำอยำกจะ
จูบฉันหรือเปล่ำ แต่เขำกลับลุกขึ้นยืนและประคองให้ฉันลุกขึ้น
"เพื่อให้ไ ม่มีปัญหำตำมมำ ถ้ำตำรวจถำม ให้ตอบว่ำเรำ
กำลังเดทกันอยูแ่ ถวนี้" เขำกระซิบ
"โอเค" ฉันตอบ
ตอนนี้เองที่ฉันไดย้ ินเสียงไซเรนตำรวจดังขึ้น รถตำรวจจอด

102
อยูท่ ี่ทำงเขำ้ ซอย และมีเจำ้ หนำ้ ที่ตำรวจหลำยนำยวิ่งออกมำ
ฉันประคองเด็กขึ้นมำจำกพื้น เด็กคนนี้คงจะกลัวเอำมำกๆ
บวกกับร้องไห้จนเหนื่อย นอนตัวงอหลับอยู่ข้ำงตัวเรำสองคน
ฉันกับอูอวี้มองคนที่มำยืนมุงอยูร่ อบๆ เขำวำงมืออยูบ่ นไหล่ของ
ฉัน
ตำรวจหลำยนำยเข้ำมำใกล้มำกขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นฉันก็
เหลือบไปเห็นตำรวจนำยที่สอง เขำตัวผอมสูงใบหนำ้ หล่อๆ อยู่
ใต้หมวกตำรวจ หน้ำตำดูคุ้นๆ หัวใจของฉันสั่นเล็กน้อย มันคง
ไม่ได้บังเอิญขนำดนี้หรอกใช่ไหม… ตำรวจคนนั้นก็มองเห็นฉัน
แล้ว เขำเองก็อ้งึ ไปเช่นกัน
เรำสองคนจ้องมองกันสักพักหนึ่ง ฉันก็หลบตำ แต่ก็ยังรู้สึก
ได้ว่ำเขำยังคงจ้องมองมำที่ฉันตลอดเช่นเดียวกับกอ่ นหน้ำนี้ ยืน
นิ่งไมข่ ยับเหมือนทอ่ นไมท้ อ่ นหนึ่ง
ทันใดนั้น อูอวี้ก็หันหน้ำมำมองฉัน สำยตำของเขำดูลึกลับ
ยำกจะหยัง่ ถึง จำกนัน้ เขำก็หันไปมองเสิ่นสือเยี่ยน สือเยี่ยนเองก็
สังเกตเห็นวำ่ ตัวเองกำลังมองฉันอยำ่ งไมเ่ หมำะสม เขำจึงยำ้ ยไป
มองที่อ่นื

103
 หัวหนำ้ ตำรวจเขำ้ มำรับตัวเด็กไป "คุณสองคนเป็ นใคร" เขำ
กลำ่ วหลังจำกที่ตรวจสอบเด็กอยำ่ งละเอียดแลว้
"คนที่เดินผำ่ นมำ" ฉันตอบ
"พวกเรำมำจำกถนนตรงหัวมุมด้ำนหน้ำ เห็นผู้ชำยคนหนึ่ง
อุม้ เด็กวิ่งอยู่ พวกเรำคิดวำ่ ผูช้ ำยคนนี้ไมป่ กติ เด็กคนนี้ก็ไมน่ ำ่ จะ
ใช่ลูกของเขำ พวกเรำเลยวิ่งไลต่ ำมมำ" อูอวี้กลำ่ ว
"แลว้ ผูช้ ำยคนนัน้ ละ่ " เสิ่นสือเยี่ยนถำม
"หนีไปแล้ว" อูอวี้ตอบ
"ในยำมวิกำลแบบนี้ พวกคุณสองคนมำทำอะไรในสถำนที่
เปลี่ยวๆ แบบนี้" หัวหนำ้ ตำรวจถำม
ฉั น เหลื อ บไปที่ เ สิ่ น สื อ เยี่ ย น เขำยั ง คงจ้ อ งมองมำที่ ฉั น
ดวงตำใสกระจ่ำงและฉำยแววฉงนสนเทห่ ์
"เดทกัน" อูอวี้เงียบไปสักพักกอ่ นจะตอบ
ตำรวจอีกสองนำยแสดงสีหน้ำว่ำเริ่มเขำ้ ใจออกมำบำ้ งแล้ว
สำยตำของเสิ่นสือเยี่ยนนัน้ ก็เบนไปมองที่อ่นื

104
 ฉันเขำ้ ใจถึงควำมอึดอัดของเขำ
เพรำะฉันมีเดทกับเขำ แต่ฉันกลับทิ้งเขำไว้ ตอนนี้เขำเป็ น
เจ้ำหน้ำที่ตำรวจ ดึกดื่นค่อนคืนดันมำเจอฉันแอบเดทกับผู้ชำย
อีกคนอยู่ ที่จริงแลว้ ฉันเองก็รสู้ ึกเสียหนำ้ นิดหนอ่ ย
"เจ้ำเสิ่น สอบถำมเหตุกำรณพ์ วกเขำเพื่อบันทึกขอ้ มูล แล้ว
พำกลับไปโรงพักเพื่อช่วยในกำรสืบสวน" หัวหนำ้ ตำรวจกลำ่ ว
"ครับ" เสิ่นสือเยี่ยนตอบ
แล้วฉันกับอูอวี้ก็ถูกแยกออกจำกกัน ฉันยืนอยู่ที่เดิม อูอวี้
ถูก นำตัวไปอีก ฟำกหนึ่งของซอย เสิ่นสือเยี่ยนเอำสมุดบันทึก
ขนำดเล็กออกมำพร้อมกับสืบสวนเขำ พวกเรำอยูห่ ่ำงกันเกินไป
ฉันจึงไมไ่ ดย้ ินสิ่งที่พวกเขำกำลังคุยกัน
แต่หน้ำตำทั้งสองคนดูเ ครียดและนิ่งมำก ในที่สุดเสิ่นสือ
เยี่ยนก็เก็บสมุด และให้อูอวี้ขึ้นรถตำรวจ อูอวี้เงยหนำ้ ขึ้นมำมอง
ฉัน ฉันทำมือว่ำโอเคให้เขำเห็นเพื่อบอกว่ำตัวฉันไมเ่ ป็ นไร เขำ
พยักหนำ้ แลว้ เขำ้ ไปในรถตำรวจ
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นเป็ น คนหั ว ดื้ อ เขำจั บ ประตู ร ถอยู่แ ต่ ส ำยตำ
ยังคงมองไปที่อ่ืนอยู่ตลอด ทำเหมือนว่ำไม่ไ ด้สังเกตเห็นกำร
105
พูดคุยระหว่ำงฉันกับอูอวี้เลยสักนิด จำกนั้นเขำก็เอำสมุดเล่ม
เล็ ก ๆ เล่ ม นั้น ออกมำอี ก พลำงเขี ย นบำงอย่ำ งลงไปในนั้น ดู
เหมือนกำลังเตรียมพรอ้ มอะไรสักอยำ่ งและเดินเขำ้ มำหำฉัน
ฉันยืนอยู่ตรงมุมกำแพง ไม่มีคนอื่นๆ อยู่รอบข้ำง เสิ่นสือ
เยี่ยนกับอูอวี้สูงเกือบเท่ำกัน แต่ฉันสูงเพียงแค่คอของพวกเขำ
เอง เขำมองมำที่ฉันแล้วทำทำ่ วันทยหัตถ์ จำกนัน้ ก็จ้องมองสมุด
เลม่ เล็กพรอ้ มกับถำมวำ่ "ขอชื่อนำมสกุลครับ"
"เสิ่นสือเยี่ยน เรื่องพวกนี้คุณเองก็รู้ ทั้งชื่อฉัน อำชีพ ที่อยู่
ควำมสูง ควำมสนใจ งำนอดิเรก มำตรฐำนในกำรเลือกคู่ คุณรู้
ทัง้ หมด ทำไมยังจะต้องถำม" ฉันมองเขำพร้อมกลำ่ ว
เขำเงียบไปครู่หนึ่ง "สิ่งที่ผมไมร่ ู้คือสุดท้ำยคุณจะเลือกช่ำง
ซ่อมรถคนหนึ่งเป็ นแฟน" เขำกล่ำว
ฉันเงียบ

106
 ตอนที่ 21 ถำนเจีย่ ว 4 (3)

เหมือนเขำจะรู้สึกว่ำคำพูดของตัวเองแรงไปหนอ่ ย "อธิบำย
รูปร่ำงของชำยคนนั้น มำให้ หน่อ ยครับ " เขำกระแอมไอเบำๆ
แลว้ ถำม
ฉันตั้งใจนึกไปครู่หนึ่งและอธิบำย เขำจดลงในสมุดอย่ำง
รวดเร็ว
เขำถำมคำถำมอีกสองสำมข้อ ฉันค่อยๆ ตอบไปทีละข้อ
เขำก็ตั้งใจจดคำตอบของฉั น เวลำทำงำนเขำตั้งใจทำงำนมำก
และก็ดูจริงจังมำกเช่นกัน คำพูดสัน้ ๆ งำ่ ยๆ แตไ่ ด้ควำมหมำย มี
เหตุผลชัดเจน หนำ้ ตำเขำดูเป็ นตำรวจที่ดูนำ่ เชื่อถือและพึ่งพำได้
สุดท้ำยเขำก็ปิดสมุดโน้ตเล็กๆ ของเขำ "กลับไปที่สถำนี
ตำรวจกับพวกเรำ คดีนี้พวกคุณจะต้องได้รับกำรสอบสวนอยำ่ ง
ละเอียด" เขำบอก แล้วเสริมอีกประโยคว่ำ "ตรำบใดที่คุณเองไม่
มีสว่ นเกี่ยวขอ้ งกับคดีนี้ ก็จะไมม่ ีปัญหำอะไร"
เขำพำฉันเดินไปที่รถ ฉันก็อดไมไ่ หว "ฉันจะได้อยูบ่ นรถคัน
เดียวกับอูอวี้ใช่ไหม" ฉันถำม

107
 "ไมใ่ ช่" เขำตอบ
"ออ้ " ฉันวำ่
เขำเงียบไปหลำยวินำที แล้วพูดอีกว่ำ "อีกไม่กี่ชั่วโมงพวก
คุณก็ไดร้ ับกำรปลอ่ ยตัว ทีนี้ก็เจอกันไดแ้ ลว้ "
น้ ำ เสี ย งของเขำฟั งดู ร ำบเรีย บมำก ดู ไ ม่อ อกเลยว่ ำเขำมี
อำรมณแ์ บบไหน ฉันอยำกอธิบำยแต่ก็อธิบำยไมถ่ ูก ก็เลยได้แต่
ช่ำงมัน
อีกอยำ่ งฉันก็ไมร่ ู้สึกวำ่ เขำยังมีเยื่อใยอะไรกับฉัน ถึงอยำ่ งไร
พวกเรำก็แค่ลองคบกันเพียงสองสัปดำห์เอง แม้แต่จับมือยังไม่
เคยจับเลย เขำเป็ นคนนิสัยดื้อรัน้ มันก็เลยคอ่ นขำ้ งเอำใจยำกอยู่
หนอ่ ยละ่ นะ
รถตำรวจอีกคันพำอูอวี้ออกไปแล้ว ฉันเข้ำไปนั่งบนเบำะ
หลังของรถที่เหลือคันนั้น แต่เดิมที่นั่งคนขับมีตำรวจคนหนึ่งนั่ง
อยูแ่ ลว้ สือเยี่ยนเคำะให้เปิ ดกระจกรถ
"คุณนัง่ ขำ้ งหลัง ผมขับรถให้เอง" เขำบอก
"ทำไมละ่ " คนนัน้ ถำม

108
 "อยำ่ ถำมมำกเลย" สือเยี่ยนตอบ
ฉันแหงนหนำ้ มองฟ้ำ
เช้ำมืดแล้ว รถตำรวจขับเร็วตลอดทำง ภำพของเมืองอัน
เงียบสงบล้วนผ่ำนไปด้ำนหลังของตัวรถ ตลอดทำงตำรวจทั้ง
สองคนไมพ่ ูดอะไรกันเลย ฉันมองหนำ้ ของสือเยี่ยนจำกด้ำนขำ้ ง
ที่สุขุมลุ่มลึกเหมือนรูปสลัก มองไปทำงตำรวจอีกคนหนึ่งที่เค้ำ
โครงหนำ้ แข็งทื่อเย็นชำ สิ่งเหล่ำนี้เหมือนเป็ นลักษณะพิเศษของ
พวกเขำ
ลักษณะของตำรวจฝ่ำยสืบสวน
ทันใดนัน้ ในสมองของฉันเหมือนมีแสงสว่ำงวำบขึ้นมำ
ฉันกระแอมให้คอโล่งแล้วพูดขึ้นว่ำ "เสิ่นสือเยี่ยน คุณเป็ น
ตำรวจฝ่ำยสืบสวน มำทำอะไรตรงนี้คะ"
"แลว้ จะทำไมเหรอครับ" สือเยี่ยนถำม แตไ่ มไ่ ดห้ ันกลับมำ
ฉันหัวเรำะ "ถ้ำเป็ นคดีลักขโมยเด็ก คนที่ถึงจุดเกิดเหตุคน
แรกควรเป็ นตำรวจท้องที่ แต่ตอนนี้กลับเป็ นพวกคุณ เสิ่นสือ
เยี่ยน คุณ อยู่ฝ่ำยคดีอำชญำกรรม คดีธรรมดำทั่วไปพวกคุณ

109
ไม่ได้รับผิดชอบอยู่แล้ว แสดงว่ำมันคงไม่ได้เกิดขึ้นแบบนี้เป็ น
ครัง้ แรก นี่เป็ นคดีตอ่ เนื่อง"
พวกเขำไมไ่ ดพ้ ูดอะไร
หลังจำกนั้นครู่หนึ่ง สือเยี่ยนก็พูดว่ำ "คุณไม่ควรถำมเยอะ
ขนำดนี้นะครับ"
ฉันถอยหลังกลั บมำพิงเบำะแล้วนั่งไขว่ห้ำง "ใครถำมคุณ
ฉันแคค่ ิดๆ ดูก็รแู้ ลว้ "
…
เรื่องที่เกิดขึ้นต่อจำกคืนนี้เป็ นไปตำมที่สือเยี่ยนคำดไว้ ไมก่ ี่
ชั่วโมงต่อมำ ฉันถูกสอบสวนที่สถำนีตำรวจ ฉันถูกสอบสวนไป
หลำยชัว่ โมง แลว้ ถูกปลอ่ ยตัวตอนฟ้ำสวำ่ ง
ถึงแมต้ ำรวจจะถำมทุกรำยละเอียดแล้ว แต่ก็ยังถำมกลับไป
กลับมำอีกเรื่อยๆ กำรสอบสวนคดีขัน้ พื้นฐำนถือว่ำเป็ นได้ด้วยดี
ฉั น รู้ สึ ก ว่ ำ พวกเขำหำยสงสั ย ฉั น แล้ ว มี ต ำรวจที่ ม ำกั บ สื อ เยี่ย
นถำมข้ อ นี้ ซ้ ำ ๆ ว่ ำ "คุ ณ กั บ อู อ วี้ ก ำลั ง คบหำกั น เหรอ เรำ
ตรวจสอบจำกข้อมูลของคุณในเน็ต คุณเป็ นนักเขียนที่ทุก คน
รู้จักดี รำยได้ดี มีฐำนะที่ดี ส่วนเขำเป็ นแค่ช่ำงซ่อมรถที่มำจำก
110
ตำ่ งจังหวัด ไมใ่ ช่คนที่นี่ ทำไมคุณกับเขำถึงอยูด่ ว้ ยกันกับเขำได"้
ตอนแรกฉันตอบแค่ว่ำ "ก็ชอบไง" ต่อมำพอเริ่มเหนื่อยกับ
กำรถูกถำม ฉันจึงเลือกที่จะบอกไปว่ำ "เขำหล่อ เขำดูดีมำกๆ
เขำมีเสน่ห์กว่ำผู้ชำยคนอื่น ถึงเขำจะจนมำกแต่ฉันก็จะต้องอยู่
กับเขำ"
ฉันไมร่ ู้ว่ำอูอวี้ตอบคำถำมนี้อยำ่ งไร แต่ขอ้ ดีของฉันมีเยอะ
มำก เขำคงตอบไดไ้ มย่ ำก
เมื่อฉันตอบคำถำมนี้ สือเยี่ยนก้มหน้ำอย่ำงเดียว ใบหน้ำ
ของเขำดู ไ ม่ดี เ ล็ ก น้อ ย ท ำเอำฉั น ตั้ง ตั ว ไม่ถูก รู้ สึ ก เหมื อนทุก
ประโยคที่พูดจะกระทบเขำหมดเลย ฉันเดำว่ำคนอื่ นน่ำจะไม่
ทรำบเรื่องควำมสัมพันธ์ระหว่ำงฉันกับเขำ แต่ฉันก็ไม่อยำกให้
เขำบอกเรื่องนี้กับคนอื่นเหมือนกัน
เมื่อฉันได้รับกำรปล่อยตัว ก็ได้รับแจ้งว่ำอูอวี้เองก็กลับบำ้ น
ไปแล้ว ฉันเงยหน้ำขึ้นมองพระอำทิตย์ที่เพิ่งจะขึ้น ถึงจะไม่ไ ด้
หลั บ ได้ น อนทั้ ง คื น จนง่ ว งมำกถึ ง ขี ด สุ ด แต่ ใ นสมองยั ง คงมี
บำงอยำ่ งที่กระจำ่ งชัดพัวพันอยู่
ถ้ำอูอวี้ไม่ได้เป็ นคนทิ้งโน้ตไว้ ฉันก็แทบจะสรุปได้แล้วว่ำ

111
อำจจะเป็ นผูช้ ำยแปลกๆ คนนัน้ อำชญำกรคดีต่อเนื่องที่ปรำกฏ
ตัวขึ้นในเวลำตอ่ มำ
ท ำไมเขำต้ อ งล่ อ ฉั น ไปสถำนที่ เ กิ ด เหตุ ข องตั ว เอง ไป
ขัดจังหวะกำรก่ออำชญำกรรมของเขำ ฉันไมไ่ ด้รู้จักเขำมำก่อน
จุดประสงคเ์ ขำคืออะไรกันแน่
ฉันไม่รู้จะหำคำตอบได้จำกไหน ไม่สำมำรถอธิบำยได้ว่ำ
รูส้ ึกอยำ่ งไร
อยำ่ งไรก็ตำม ก็ใช่วำ่ มันจะไมม่ ีเงื่อนงำอะไรเลย
อูอวี้
เขำปรำกฏตัวที่นัน่ ทำไม เขำยังไมไ่ ด้บอกเหตุผลกับฉัน ฉัน
รูส้ ึกไดว้ ำ่ เขำตอ้ งรูอ้ ะไรนอกจำกนี้แนๆ
่
ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมำทันที นี่เป็ นควำมรู้สึกแปลกๆ ฉัน
เพิ่งรู้จักกับเขำแคส่ ำมวัน ฉันไมร่ ู้อะไรเกี่ยวกับเขำเลย แต่หลำย
สิ่งหลำยอย่ำงที่ดูเหมือนฉันกับเขำต้องเกี่ยวข้องกันตลอด เขำ
หน้ ำ ตำเหมื อ นผู้ ช ำยบนเรื อ คนนั้น ดู เ หมื อ นกั บ มี ค วำมรู้ สึ ก
บำงอย่ำงกับฉันที่ต่ำงไปจำกปกติอยู่บ้ำง หนำซ้ำเขำยังอยู่ใน
สถำนที่เดียวกับฉันทัง้ ๆ ที่เป็ นที่ที่เขำไมค่ วรอยู่
112
 เขำเป็ นใครกันแน่
ฉันตัดสินใจไปแล้ว รอฉันกลับบ้ำนไปนอนกอ่ นและฟื้ นตัว
เต็มที่ ฉันจะไปหำเขำ และทำทุกอยำ่ งให้มันชัดเจน

113
 ตอนที่ 22 อูอวี้ 4 (1)

-อูอวี-้
ผมรูว้ ำ่ เธอจะมำหำ
หลังจำกกลับบ้ำน ผมงีบหลับไปสัก พัก ก่อนจะตื่นขึ้นมำ
ก่อนเที่ยง ผมกินบะหมี่เส้นหมี่ชำมหนึ่งที่ร้ำนข้ำงๆ เวลำกินก็
มักจะหันไปมองนอกรำ้ นบอ่ ยๆ
เธอไมไ่ ดม้ ำ
ช่วงบำ่ ยผมทำงำนในร้ำนจนพระอำทิตยต์ กดินที่หนำ้ ประตู
ร้ำน แมแ้ ต่เงำของเธอก็ยังไมเ่ ห็น ผมเริ่มสงสัยว่ำเธอจะอดใจไว้
ไมม่ ำได้เหรอ หรือมีว่ำธุระอะไรถึงทำให้มำไมไ่ ด้ พอถึงช่วงสอง
สำมทุ่มซึ่งเป็ นเวลำเลิกงำน พนักงำนคนอื่นๆ ต่ำงก็กลับบ้ำนกัน
หมด เมื่อผมกำลังจะปิ ดประตูม้วนก็เห็นรถสีส้มแดงคันนั้นขับ
เขำ้ มำอยำ่ งช้ำๆ
เธอขับรถยังไม่แข็ง เวลำเลี้ยวโค้งจึงช้ำเหมือนเต่ำ คลำน
ผมปิ ดประตู โ ดยเว้ น ช่ อ งด้ ำ นล่ ำ งไว้ ใ ห้ เ ธอขั บ รถลอดเข้ ำ มำ
สว่ นตัวผมเองก็เดินเขำ้ ไปในห้องเล็กๆ ขำ้ งหลังรำ้ น

114
 เจ้ำของร้ำนมอบห้องนี้สำหรับให้ผมใช้พัก อำศัย มันเป็ น
ห้องขนำดสิบกว่ำตำรำงเมตร ในเวลำเดียวกันก็ให้ผมช่วยเฝ้ำ
ร้ ำ นด้ ว ย ด้ ำ นในมี ห ลอดไฟสี เ หลื อ งหนึ่ ง หลอดบนเพดำน
หนังสือของผมวำงอยู่เต็มไปหมดบนโต๊ะ ผมหำเก้ำอี้สะอำดๆ
สองตัวเอำมำวำงไว้ข้ำงๆ เตียง แล้วก็นั่งลงมองบะหมี่ซึ่งกำลัง
ตม้ อยูบ่ นเตำที่มุมห้อง
ปั ง ปั ง
มีเสียงคนเคำะประตูม้วนสองครั้ง หลังจำกนั้นจึงเป็ นเสียง
ของเธอ "ขอโทษนะคะ อูอวี้อยูไ่ หมคะ"
ไมร่ ู้วำ่ ทำไมผมถึงอยำกจะหัวเรำะขึ้นมำ พร้อมกับตอบกลับ
เสียงดัง "เขำ้ มำเลย"
เธอแหวกผำ้ มำ่ นเดินเขำ้ มำอยำ่ งรวดเร็ว
ผมเงยหน้ำ ขึ้ น มอง เธอหวี ผ มล้ ำ งหน้ำ จนสะอำดสะอ้ ำ น
ใบหน้ำนั้นอำจเพรำะได้พักผ่อนอย่ำงเพียงพอทำให้แลดูสดใส
เธอแต่งตัวเรียบง่ำย สวมเพียงเสื้อยืดกับกระโปรง ผมมองจน
คลำ้ ยกับตำพรำ่ ไปพริบตำหนึ่งเลยทีเดียว
ขำคูน่ นั้ ที่อยูใ่ ตก้ ระโปรง มันทัง้ เล็ก ทัง้ ขำวและตรง
115
 บะหมี่ตม้ สุกแลว้
ผมปิ ดแก๊ส ตักบะหมี่ออกมำ เธอยังคงยืนอยู่ข้ำงประตูไม่
ขยับไปไหน
"นัง่ " ผมพูด เธอรีบนัง่ บนเกำ้ อี้ตัวนัน้ ทันที
เหมือนกับกระต่ำยตัวหนึ่ง ที่บำงครั้งก็ฉลำด บำงครั้งก็โง่
บำงทีก็อยูเ่ งียบๆ หรือวำ่ บำงทีอยูด่ ีๆ ก็กระโดดไปมำ
ผมถือบะหมี่มำนัง่ ลงขำ้ งๆ เธอ กม้ หนำ้ กินเขำ้ ไปคำใหญ่ ก็
รู้สึกได้ว่ำสำยตำของเธอมำหยุดอยูบ่ นหน้ำของผมตลอด ถ้ำเธอ
รู้ว่ำผมเป็ นใคร ก็คงนึกไมถ่ ึงว่ำจะได้เห็นผมในสภำพนี้ แต่ก็นะ
ผมไมส่ นใจหรอก
"ทำไมถึงเพิ่งมำเอำป่ำนนี้" ผมถำม
เธออึ้งไปสักพักแล้วจึงตอบ "พอฉันตื่นก็รีบมำเลยนะ"
ผมมองไปที่นำฬิกำ สิบกวำ่ ชัว่ โมง
ใจแข็งจริงๆ มีเรื่องเกิดขึ้นตัง้ มำกมำยขนำดนัน้ แตเ่ ธอกลับ
นอนหลับไดง้ ำ่ ยๆ ทัง้ ๆ ที่ผมรอคอยเธอมำทัง้ วัน

116
 ก็ดี
ผมกิ น บะหมี่ เ สร็ จ ก็ ว ำงชำมไว้บ นโต๊ ะ จำกนั้น จึ ง ไปหยิ บ
น้ำเปล่ำสองขวดจำกมุมห้อง แล้วส่งให้เธอขวดหนึ่ง เธอเปิ ดดื่ม
ไปหนึ่งอึกก็ปิดฝำ ผมเงยหน้ำดื่มน้ำไปมำกกว่ำครึ่งขวด พอนำ
ขวดลงจึงพบวำ่ เธอกำลังมองผมอยู่ สำยตำดูเขินนิดหนอ่ ย
ในพริบตำนัน้ ใจผมก็รู้สึกว้ำวุ่นขึ้นมำเล็กๆ แต่คนที่ทำผิดก็
กม้ หนำ้ ลงดื่มน้ำตอ่ ทำรำวกับวำ่ ไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น
"อยำกถำมอะไรผม" ผมพูด
เธอมองผมตรงๆ "เมื่อคืน คุณยังตอบคำถำมไม่จบ ทำไม
คุณถึงได้ไปอยูท่ ี่นนั่ "
เรื่องรำวที่ผ่ำนมำในอดีตรำวกับแสงแวบผ่ำนเข้ำมำในใจ
ของผมทันที สิ่งสุดทำ้ ยที่เหลืออยูม่ ีเพียงควำมมืดยำมค่ำคืนนอก
หน้ำ ต่ ำ ง และใบหน้ำ ของเธอที่ ส ดใสเหมื อ นตอนแรก ผมยิ้ ม
เล็กน้อย หยิบบุหรี่หนึ่งมวนจำกกระเป๋ำเสื้อ พลำงควำนหำไฟ
แช็กแตก่ ็หำไมเ่ จอ
เธอหยิบไฟแช็กจำกบนโต๊ะข้ำงๆ ส่งมำให้ผม จู่ๆ ผมก็มี
ควำมคิดหนึ่งผุดขึ้นมำจึงพูด "จุดไฟให้ผมที"
117
 "ไดค้ ะ่ " เธอพูด
ผมคำบบุหรี่ มองนิ้วเล็กๆ ของเธอที่อยูข่ ำ้ งหนำ้ ไฟแช็กอัน
นี้มันเก่ำแล้ว เธอจุดไฟไปหลำยรอบแต่ก็ยังไม่ติด ผมจึงยกมือ
ไปวำงบนนิ้วของเธอและจุดไฟครั้งหนึ่งแรงๆ ไฟติดแล้ว แต่ผม
ยังจับมือของเธออยู่ เมื่อเอำหน้ำเข้ำไปใกล้เธอหลังจุดไฟแล้ว
ผมถึงได้ปล่อยมือ เธอก็ทิ้งไฟแช็กไว้ให้ผม ผมมองเห็นหนำ้ ของ
เธอที่แดงแลว้ เธอไมย่ อมสบตำผม แตห่ ันมองไปที่อ่นื
"พูดสิ" เธอวำ่

118
 ตอนที่ 23 อูอวี้ 4 (2)

ผมดูดบุหรี่ แลว้ พูดวำ่ "คุณยังจำนกพวกนี้ไดไ้ หม"

เธออึ้งไป "นก?" ตำของเธอเหมือนมีประกำยบำงอยำ่ งวำบ
ผำ่ นไป ดังนัน้ ผมเลยรูว้ ำ่ เธอเองก็จำได้
ผมพยักหน้ำ "ใช่ วันนั้นที่พวกเรำอยูบ่ นเรือ นกน้ำสีดำที่ดู
พิเศษออกไปพวกนั้นที่เรำเห็นไง ผมเป็ นคนที่อ่ืนเลยไมเ่ คยเห็น
มำกอ่ น คน้ จำกอินเทอร์เน็ตก็หำไมเ่ จอวำ่ เป็ นนกพันธุ์อะไร"
บรรยำกำศภำยในห้องดูเหมือนจะเงียบสงัดลงทันที ทำ่ ทำง
เธอเหมือนจะอึ้งๆ อยู่บ้ำง สำยตำที่ว่ำงเปล่ำทำให้ผมรู้สึกไม่
สบำยใจนิดหนอ่ ย ผมสูบบุหรี่ตอ่ แลว้ หัวเรำะกับตัวเอง
"เป็ นคุณ?" เธอถำม น้ำเสียงเล็กเบำหวิว
"ผมเอง" ผมตอบพลำงจอ้ งมองเธอ
สีหนำ้ เธอเหมือนยำกจะทำใจเชื่อลง เปิ ดปำกเอ่ยรัวรำวกับ
ปื นกล "จะเป็ นไปไดย้ ังไง ทำไมคุณถึงเปลี่ยนแปลงไปเยอะขนำด
นี้ แค่ช่วงเวลำสั้นๆ ไม่น่ำเปลี่ยนไปขนำดนี้ได้หรอก! อีกอย่ำง
คุณ ก็จะจบกำรศึก ษำจำกมหำวิท ยำลั ยที่ มีช่ื อเสีย ง กินดีอ ยู่ดี

119
ทำไมเดี๋ยวนี…้ "
"ถำนเจี่ยว!" ผมขัดจังหวะเธอ ผมถึงขนำดหัวเรำะด้วยซ้ำ
"ไมเ่ ห็นเป็ นอะไรเลย คนเรำก็เปลี่ยนกันได้ ตอนนี้ผมเป็ นแบบนี้
ไมเ่ ห็นมีอะไรไมด่ ีเลย"
เธอจอ้ งผมเขม็ง จำกนัน้ ก็คอ่ ยๆ ถำมช้ำๆ "อูอวี้ คุณไปเจอ
อะไรมำ"
ผมเงียบไปแป๊บหนึ่ง มองบุหรี่ที่ดับแล้วในมือ เวลำนี้ผม
กลับไมอ่ ยำกปิ ดบังตัวเองต่อหน้ำเธอ แต่ผมก็ไมส่ ำมำรถพูดถึง
ตัวเองได้ "ชีวิต" ผมตอบ
เธอไมไ่ ด้พูดอะไร
ผมจุดบุหรี่อีกมวนหนึ่ง แล้วยื่นมือไปจับไหล่ของเธอ เธอ
รีบปั ดออก เบือนหน้ำไปไมม่ องผม เธอกำลังโกรธ และดูไม่ดีใจ
แลว้ แตผ่ มกลับมองไมอ่ อกวำ่ เพรำะอะไร
ในที่สุด เธอกัดปำกตัวเอง "เล่ำเรื่องนกต่อเถอะ ฉันเองก็
รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไ หนมำก่อน คุณบอกว่ำบนเรือ… ฉันนึก
ออกแล้ว เคยเห็นระหว่ำงทำงหลำยครั้งอยู่ แล้วนกพวกนั้นมัน
ทำไมเหรอ"
120
 "นกพวกนี้ไมป่ กติ" ผมบอก "มันไมน่ ่ำจะโผล่มำในเมืองได้
ผมหำตำมถนน ก็เจอว่ำพวกมันถูกฝึ กฝนมำอยำ่ งดีและพวกมัน
ฉลำดมำก"
"แลว้ ยังไงอีก" ถำนเจี่ยวถำมตอ่
ผมมองดวงตำของเธอ "เรื่องผิดปกติมันก็ต้องเกี่ยวขอ้ งกับ
สิ่งที่ผิดปกติ ผมคิดว่ำพวกมันน่ำจะมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้เกิด
เรื่องผิดปกติบนเรือของเรำเรื่องนัน้ "
"เรื่องนัน้ ? เรื่องอะไร" เธออึ้งไป
ผมเองก็ ไ ม่ คิ ด ว่ ำ เธอจะมี ป ฏิ กิ ริ ย ำแบบนี้ หรื อ ว่ ำ เธอ
แตกต่ ำ งจำกผมจริ ง เหรอ ผมเลี ย ริ ม ฝี ปำกตั ว เองแล้ ว ถำม
"หลังจำกวันแรกบนเรือ คุณยังจำไดไ้ หมวำ่ เกิดอะไรขึ้น"
แววตำของเธอแลดูงุนงง จำกนั้นก็ดูเหมือนจะตกใจ คล้ำย
กับว่ำเพิ่งจะนึกถึงควำมจริงข้อนี้ออก จู่ๆ ผมก็จนใจไม่รู้จะทำ
อยำ่ งไร แมส่ ำวคนนี้ควำมจำเลอะเลือนขนำดไหนกันแน่ เรื่องนี้
เป็ นหลุมดำในใจผมมำตลอด แตเ่ ธอกลับดูไมร่ ับไมร่ อู้ ะไรเลย
"หลำยวันนั้นหลังจำกวันแรก เรื่องทุกอย่ำงที่เกิดขึ้น ผมก็
จำอะไรไม่ได้ จำได้แค่ตอนลงเรือจนกระทั่งกลับบ้ำน คุณเป็ น
121
เหมือนกันหรือเปลำ่ " ผมกลำ่ ว
เธอขยับริมฝี ปำก "เหมือนกัน… แต่กอ่ นหนำ้ นี้ฉันไมร่ ู้สึกตัว
เลยจริงๆ จำได้ว่ำหลังจำกเที่ยวเสร็จก็กลับเลย ตอนนี้คุณพูดวำ่
ฉันเพิ่งจะนึกเรื่องในช่วงหลำยวันนั้นออก แต่ฉันคิดไม่ออกเลย
สักเรื่อง รำยละเอียดอะไรก็จำไม่ได้เลยสักอย่ำง มันเป็ นแบบนี้
ไดย้ ังไงกัน…"
เธอดูวุ่นวำยใจอยูบ่ ้ำง ผมเอำน้ำที่อยูข่ ำ้ งๆ ให้เธอ เธอจิบ
น้ำอยำ่ งใจลอย แตส่ ุดทำ้ ยเธอก็เมม้ ปำกไมพ่ ูดอะไร
ผมเห็นเธอสงบใจลงไดแ้ ลว้ จึงพูดต่อ "เพรำะงัน้ ในหนึ่งปี มำ
นี้ ผมเลยอยำกจะค้ น หำควำมจริ ง มำตลอด แต่ ก็ ไ ม่ มี ค วำม
คืบหนำ้ อะไร" ผมบอก
ใครจะรู้ว่ำ คำพูดประโยคนี้ของผม จะยิ่งผลักหัวใจเธอให้
ตกลงสูห่ นำ้ ผำชันที่ลึกยิ่งกวำ่ เดิม

122
 ตอนที่ 24 อูอวี้ 4 (3)

ในตอนแรกเธอกม้ หนำ้ อยู่ ทันใดนัน้ ก็เงยหนำ้ ขึ้นมำจ้องผม

"คุณพูดอะไร"
"ผมต้ อ งกำรตำมหำควำมจริ ง มำตลอด แต่ ไ ม่ มี ค วำม
คืบหนำ้ อะไรเลย"
เธอจ้องหน้ำผมอีก ครั้ง หัวเรำะแบบประชด "คุณ บอกว่ำ
หนึ่งปี หนึ่งปี นี้มำจำกไหน ก็แคไ่ มก่ ี่สัปดำห์เองไมใ่ ช่เหรอ"
ภำยในห้องเหมือนจะดูเงียบกริบอีกครั้ง ผมมองเห็นควำม
กลัวที่ฉำยพำดผ่ำนแววตำของเธอไป ผมเงยหน้ำขึ้นมองปฏิทิน
บนผนัง ตรงนั้นมีเวลำที่มีกำรระบุไว้อย่ำงชัดเจน ทันใดนั้นผม
สับสนเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ผมยังนิ่งเฉยและพูดแบบ
นิ่ ง ๆ "ถำนเจี่ ย ว เรื อ ที่ พ วกเรำเคยนั่ ง ล ำนั้ น เมื่ อ วั น ที่ 23
มิถุนำยน 2016 ตอนนี้ 18 กรกฎำคม 2017ผำ่ นไปหนึ่งปี กับอีก
สำมสัปดำห์แลว้ "
ผมไม่รู้จะอธิบำยสีหน้ำของเธอตอนนี้อย่ำงไร เธอดูหน้ำ
ซีดๆ ดวงตำของเธอที่เดิมทีสดใสเป็ นประกำย เวลำนี้กลับมืดมิด
เหมือนจมลงไปในโคลน เธอมองตำมสำยตำของผม จ้องปฏิทิน

123
อย่ำ งอึ้ ง งั น จำกนั้น ก็ ล้ ว งโทรศั พ ท์จ ำกกระเป๋ ำออกมำดู เ วลำ
เหมือนเธอจะเพิ่งรูเ้ วลำที่ผำ่ นไป สีหนำ้ เหมือนว่ำเธอเพิ่งตื่นจำก
ควำมฝั น ฟั นของเธอกัดริมฝี ปำกล่ำงไว้ ยิ่งกัดยิ่งลึกลงไปทุกที
ผมสั ง เกตได้ ว่ ำ เธอเหมื อ นก ำลั ง จะร้ อ งไห้ ตั ว เธอในตอนนี้ ดู
เหมือนกำลังจะแตกสลำย
"ฉัน…" เธอพูดตะกุกตะกัก "ฉันนึกวำ่ เพิ่งผำ่ นมำไมก่ ี่สัปดำห์
จริง ๆ นะ ฉันดูเ วลำทุกวัน ดูที่ปี 2017 แต่ก็ยังไม่รู้สึกได้ถึง…
ช่วงเวลำของปี นั้น ในสมองของฉันมันว่ำงเปล่ำไปหมด เหมือน
ไมเ่ คยมีอะไรเกิดขึ้นเลย"
ผมเขำ้ ใจในทันที
พวกเรำทุ ก คนสู ญ เสี ย ควำมทรงจ ำ ผมเสี ย ควำมทรงจ ำ
เพียงแคไ่ มก่ ี่วัน
แตเ่ ธอสูญเสียควำมทรงจำไปมำกกวำ่ หนึ่งปี เต็ม
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ผมถึงขัน้ มีขอ้ สันนิษฐำนอยูใ่ นใจ เรำถูกลอบทำรำ้ ยตอนอยู่
บนเรือเหรอถึงได้สูญเสียควำมจำ แต่เธอถูกโจมตีหนัก จึงทำให้
สูญเสียควำมทรงจำไปมำกกวำ่
124
 "ดังนัน้ พวกเรำ ไมไ่ ด้เจอกันมำหนึ่งปี แล้วเหรอ" เธอมองมำ
ที่ผม น้ำตำไหลออกมำ "เพรำะงั้นคุณถึงเปลี่ยนไปเยอะขนำดนี้
เลยเหรอ ฉันจำคุณไมไ่ ดเ้ ลย"
ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจขึ้นมำ อยำกเอื้อมมือไปกอดเธอไว้
เธอกลับผลักผมออก ลุกขึ้นยืน เธอวิ่งไปสะดุดไปและออกไปทำง
ประตู
ผมลุกยืนขึ้นแลว้ วิ่งตำมออกไป "คุณจะไปไหน"
"ฉันจะกลับบ้ำน อยำกอยู่คนเดียวเงียบๆ คุณอย่ำตำมฉัน
มำ อยำ่ ตำมมำนะ!"
ผมยืนอยูห่ น้ำประตู ดูเธอวิ่งไปที่รถ เธอบึ่งรถออกไปทันที
เหมือนกระตำ่ ยตื่นตูม
แต่ใจของผมตอนนี้เ หมือนโดนไฟเผำ มัน รู้สึก เจ็บขึ้นมำ
นิดๆ ผมขี่มอเตอรไ์ ซคต์ ำมไป
ดึกมำกแลว้ ภำพของเมืองเคลื่อนผำ่ นไปด้ำนหลังของตัวรถ
อยำ่ งเงียบงัน แมจ้ ะอยูใ่ นสถำนกำรณท์ ี่อำรมณเ์ สียศูนย์ เธอเลย
ขั บ รถเร็ ว กว่ ำ ปกติ เ ล็ ก น้ อ ย พอตำมไปเรื่ อ ยๆ หั ว ใจของผม
เหมื อ นจะถู ก ลมพั ด จนเริ่ ม สงบลงมำบ้ำ งแล้ ว แสงจั น ทร์ ส่ อ ง
125
เหนือศีรษะ แม้ว่ำพวกเรำหลงอยู่ในสถำนกำรณท์ ี่หำทำงแกไ้ ข
ไดย้ ำก ในเวลำนี้ถนนก็ยังเงียบสงบ
ผมตำมเธอไปถึงชัน้ ลำ่ งของหอพักเธอ
หลังจำกที่เธอจอดรถอยำ่ งสะเปะสะปะในที่จอดรถ ลงจำก
รถแล้วเห็นผม กั้นกลำงด้วยระยะห่ำงกันกว่ำสิบเมตร เธอไมไ่ ด้
พูดอะไร ผมสวมหมวกกันน็อก นั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์มองเธอ
อยำ่ งเงียบๆ
เธอไม่ได้ร้องไห้แล้ว เธอเป็ นผู้หญิงที่จิตใจเข้มแข็งจริงๆ
ใบหน้ำเธอแลดูก ระจ่ำงใส สำยตำเธอดูสงบนิ่งเป็ นพิเ ศษ ใน
ที่สุดเธอก็พูดออกมำ "คุณกลับไปเถอะ ฉันไมเ่ ป็ นไร"
"โอเค" ผมตอบ แตไ่ มไ่ ดข้ ยับตัวไปไหน
"กลับไปสิ!" เธอว่ำอีก
"โอเค" ผมก็ตอบไปอีก
สีหน้ำเธอดูทุกขใ์ จอยูเ่ ล็กๆ "ถ้ำคุณไมไ่ ปฉันไปละนะ" เธอ
บอก
"ได้ ผมจะรอดูคุณขึ้นไปกอ่ น" ผมบอกเธอ
126
 เธอมองมำที่ผมปรำดหนึ่งก่อนจะเดินขึ้นหอพักไป ผมยิ้ม
ไมว่ ำ่ อยำ่ งไรเธอก็ยังดูเขม้ แข็งอยูด่ ี

127
 ตอนที่ 25 ถำนเจีย่ ว 5 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันนอนคว่ำหนำ้ อยูบ่ นเตียงเหมือนปลำเค็มตัวหนึ่ง
อย่ำงน้อยฉันก็พอใจในสภำวะทำงจิตของตนเอง เมื่อคืน
ตอนอูอวี้โยนระเบิดหนักอึ้งลูกหนึ่งมำให้ ถึงเที่ยงคืนฉันก็ยังหลับ
ได้เป็ นปกติ เช้ำนี้พอตื่นขึ้นมำ ควำมกลัวก็ลดลงไป เพรำะใน
สมองยังว่ำงเปล่ำ ดังนัน้ ควำมกลัวนัน้ จึงดูเหมือนยังห่ำงไกลจำก
ฉันอยู่
ฉันควรทำอยำ่ งไรดี
คำพูดของอูอวี้พิสูจน์แล้วด้วยว่ำเป็ นจริง เพรำะว่ำพอฉันดู
ปฏิทิน บันทึก รวมทั้งตั๋วเรือโดยสำร ทั้งหมดก็พบว่ำ เป็ นฉันที่
พูดทึกทักไปเองคนเดียวมำตลอด
หรื อ จะบอกว่ ำ ฉั น เป็ นโรคควำมจ ำเสื่ อ มเข้ ำ ให้ แ ล้ ว ?
เพรำะว่ำตอนนี้พอฉันคิดยอ้ นกลับไปอยำ่ งละเอียด ควำมทรงจำ
ที่ชัดเจนที่สุดนั้น เริ่มตั้งแต่หลำยวันก่อนตอนที่นอนบนโซฟำ
แลว้ ตื่นจำกฝั นขึ้นมำ ก็เหมือนแสดงอยูใ่ นละครนัน่ แหละ คนบำง

128
คนก็เหมือนปลำที่มีควำมทรงจำแคใ่ นระยะเวลำสัน้ ๆ เทำ่ นัน้
แตท่ งั้ ชีวิตของฉัน ทุกเรื่องกอ่ นที่จะขึ้นเรือลำนัน้ ฉันกลับจำ
ไดช้ ัดเจน
ฉันเกำหัวแล้วเกำหัวอีก ในสมองของฉันก็เหมือนเส้นผม
ของฉันที่ยงุ่ เหยิงเหมือนเลำ้ ไก่ แตฉ่ ันไมค่ ิดจะไปหำหมอ เหตุผล
หนึ่งก็เพรำะวำ่ อำกำรของฉันแบบนี้มันประหลำดเกินไป เหตุผล
ที่สองคือ ฉันเกลียดที่จะต้องถูกคนอื่นมำศึกษำวิจัยเหมือนพวก
ตัวประหลำด
ฉันตัดสินใจวำ่ จะโทรหำจว้ งอวี๋กอ่ น
เปลื อ งน้ ำ ลำยอยู่น ำน ถึ ง จะอธิ บ ำย 'อำกำร' ของฉั น ให้
ชัดเจนได้ สุดท้ำยจ้วงอวี๋ก็เหมือนฉัน เป็ นผู้หญิงที่อดทนและใจ
เปิ ดกว้ำง เธอเงียบไปสักพักก่อนจะพูดว่ำ "ฉันเข้ำใจแล้ว ฉันว่ำ
เรื่องนี้นำ่ จะเกี่ยวขอ้ งกับเรือสำรำญที่พวกเธอเคยนัง่ และสถำนที่
ที่เคยไป เพรำะควำมทรงจำที่หำยไปของพวกเธอ เริ่มตัง้ แต่ตอน
ที่อยูบ่ นเรือไมใ่ ช่เหรอ"
"มันเกี่ยวกันยังไง" ฉันถำม
เวลำนี้ จ้วงอวี๋แสดงออกอยำ่ งเต็มที่ถึงสติปัญญำที่เธอมีใน
129
ฐำนะนักเขียนนิยำยแนวไซไฟคนหนึ่ง พูดเรียบๆ ว่ำ "เหตุผลที่
เ ป็ น รู ป ธ ร ร ม น่ ะ พู ด ย ำ ก ย ก ตั ว อ ย่ ำ ง ที่ ง่ ำ ย ที่ สุ ด อ ย่ ำ ง
สนำมแมเ่ หล็กโลกแล้วกัน บำงทีพวกเธออำจจะไปที่ไหนสักแห่ง
ที่สนำมแมเ่ หล็กโลกผิดปกติ จนสร้ำงควำมผิดปกติให้กับสมอง
ของพวกเธอ สิ่งที่เกิดขึ้นกับร่ำงกำยอูอวี้คือสูญเสียควำมทรงจำ
ในตอนนั้นไปหลำยวัน แต่สิ่งเกิดขึ้นกับตัวเธอคือ สูญเสียควำม
ทรงจำไปหนึ่งปี "
"ทำไมถึงเป็ นอยำ่ งนี้ละ่ " ฉันถำม
"ฉันก็แ ค่จะเปรียบเทียบ ฉันจะไปรู้ได้อย่ำงไรว่ำทำไมถึง
เป็ นอย่ำงนี้ แต่ว่ำฉันเชื่อว่ำพวกเธอจะต้องเจอกับเหตุกำรณ์ที่
เหนื อ ธรรมชำติ แ น่ ๆ เหตุ ผ ลบำงอย่ ำ งที่ ใ กล้ เ คี ย งกั บ นิ ย ำย
วิทยำศำสตร์น่ะ " พูดถึงตรงนี้ ในที่สุดเธอก็ไ ม่สำมำรถปิ ดบั ง
ควำมตื่ น เต้ น ในใจได้ อี ก "เชี่ ย ในที่ สุ ด ฉั น ก็ อ ำจจะได้ เ ห็ น ว่ ำ
เหตุกำรณท์ ี่เหนือธรรมชำติมีอยูจ่ ริงๆ ตอนที่ฉันมีชีวิตอยู่ แล้วก็
เกิดขึ้นกับเพื่อนซี้ฉันดว้ ย แมง่ เจง๋ วะ่ !"
"จว้ งอวี๋!"
"โทษทีๆ ฉันไม่ใช่ไม่เห็นใจเธอนะ โรคจำกกำรทำงำนน่ะ
เธอคงเข้ำใจ ที่จริงฉันก็ไ ม่ไ ด้เ ห็นใจเธอหรอก… เพรำะว่ำฉัน
130
อิจฉำเธอ!" จว้ งอวี๋พูด
ฉันแค่นเสียงเฮอะ ทันใดนั้นก็นึกถึงปั ญหำที่สำคัญอีกข้อ
ขึ้นมำได้ เลยถำมไป "งั้นปี ที่ผ่ำนมำ เรื่องที่เกิดระหว่ำงเรำสอง
คน เธอยังจำไดม้ ยั้ "
"จำได้สิ ระหว่ำงเรำจะเกิดเรื่องอะไรได้ ก็แ ค่ไ ปเที่ยวดื่ม
เที่ยวกิน เหมือนแตก่ อ่ นไมใ่ ช่หรือไง" จว้ งอวี๋ตอบเลี่ยงไป
"ออ๋ …"
"เธอป่วยแบบนี้ ไปรักษำที่โรงพยำบำลคงจะไมห่ ำย ไมง่ นั้ …
ฉันแนะนำรุ่นพี่ต้ำหนำนที่จบกลศำสตร์ควอนตัมให้เธอ จะไป
ลองคุยกับเขำดูมยั้ " จ้วงอวี๋ถำมอีก
"ไมต่ อ้ ง" กลศำสตรค์ วอนตัมอะไรกัน แคฟ่ ั งก็ปวดหัวแลว้
"งัน้ เธอคิดจะทำยังไง"
ฉันพูด "ไมว่ ำ่ จะมีปัจจัยเหนือธรรมชำติหรือเปลำ่ ไมว่ ำ่ สิ่งที่
พวกเรำเจอมำจะเป็ นวิทยำศำสตรห์ รือเรื่องแฟนตำซี ควำมจริงก็
คือควำมจริง ฉันเป็ นนักเขียนนิยำยสืบสวนคนหนึ่ง ฉันเชื่อว่ำ
ควำมจริ ง มี เ พี ย งหนึ่ ง เดี ย วเท่ ำ นั้ น ตอนนี้ ไ ม่ ใ ช่ ไ ม่ มี เ บำะแส

131
ทำงออกก็คือนกพวกนั้นที่อยูเ่ หนือธรรมชำติ และผู้ชำยแปลกๆ
คนนั้น เขำทิ้งข้อควำมไว้ให้ฉันด้วยว่ำ ถ้ำเกิดคุณอยำกจะรู้ว่ำ
คุณสูญเสียอะไรไป ถ้ำฉันอยำกจะหำเขำให้เจอ ก็จำเป็ นต้อง
ช่วยตำรวจสืบคดีตอ่ เนื่องเกี่ยวกับกำรลักพำตัวเด็กนี้ให้ไดก้ อ่ น"

132
 ตอนที่ 26 ถำนเจีย่ ว 5 (2)

หลังจำกวำงสำย ควำมคิดของฉันก็ชัดเจนมำกขึ้นไม่น้อย
ฉันลองค้นทำงอิ นเทอร์เ น็ ตก่อนแต่ก็ ไ ม่ค่อ ยได้ อะไร หนึ่งคื อ
รำยงำนข่ำวที่เกี่ยวข้องมีน้อยมำก บำงข่ำวมีแค่เนื้อหำคร่ำวๆ
ทั่วไป สองคือข้อควำมที่ผู้คนโพสต์ในเน็ต ซึ่งแต่ละคนมีควำม
คิดเห็นแตกต่ำงกัน ถึงจะได้ข้อมูลมำบ้ำง แต่ก็ยืนยันได้ยำกว่ำ
เป็ นควำมจริงหรือเปล่ำ ฉันคิดทบทวนอยูห่ ลำยตลบก็ตัดสินใจ
โทรหำเสิ่นสือเยี่ยน
แตก่ ็พบวำ่ ฉันลบเบอร์เขำออกจำกโทรศัพทแ์ ล้ว โชคดีที่ฉัน
มีไหวพริบ มีขอ้ ควำมที่เคยส่งมำหำฉันกอ่ นหน้ำนี้ และฉันก็พบ
เบอร์โทรศัพทข์ องเขำ
ตอนนี้ถึงค่อยรู้ว่ำเรำไมไ่ ด้เจอกันมำเป็ นปี แล้ว พอเห็นเขำ
เมื่อวำนนี้ฉันก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิมไมไ่ ด้เปลี่ยนแปลง คนแบบ
เขำนำ่ จะยังไมไ่ ดเ้ ปลี่ยนเบอร์
เสียงสัญญำณดังอยู่แค่สำมครั้งเขำก็รับ โทรศัพท์เงียบไป
หลำยวินำที เสิ่นสือเยี่ยนถึงค่อ ยพูดว่ ำ "มีอะไรหรื อครั บ ถำน
เจี่ยว"

133
 ฉันใจสัน่ เขำยังเก็บเบอรฉ์ ันไวอ้ ยู่
"ผูห้ มวดเสิ่นคะ ฉันมีเรื่องหนึ่งจะปรึกษำคุณ"
"เรื่องอะไรครับ" สือเยี่ยนเอย่ อยำ่ งสุขุม
"คืออย่ำงนี้นะ คุณก็เห็นสินะ คดีเมื่อวำนเกิดขึ้นกะทันหัน
มำก ฉันคิดว่ำทั้งควำมทรงจำชั่วครำวของฉัน ทั้งคำให้กำรของ
ฉั น ก็ ไ ม่แ น่ว่ ำ ฉั น จะนึ ก จ ำพวกเบำะแสที่ มี ค่ำ ขึ้ น มำได้ ทั้ง หมด
หรอก ถึงยังไงตอนนัน้ ฉันเองก็ตกใจจนขวัญเสียอยู่ เป็ นไปไดว้ ำ่
อำจจะหลงลืมอะไรไป พอฉันมำตั้งใจคิดใคร่ครวญดู ก็รู้สึกว่ำ
คุณน่ำจะชี้แนะขอ้ มูลอะไรที่คล้ำยๆ กันให้ฉันได้บ้ำง ผลลัพธ์ที่
ออกมำนำ่ จะดีกวำ่ "
เขำเงียบไปสักพักหนึ่งกอ่ นจะพูดวำ่ "ผมไมเ่ ขำ้ ใจ"
ฉันกลอกตำมองบน มันมำอีกแล้ว ควำมรู้สึกชนิดที่ว่ำทัง้ ที่
อยูด่ ้วยกันกับเขำก็เหมือนไมไ่ ด้อยูท่ ี่เดียวกันแบบนัน้ … ในใจฉัน
ผุดควำมคิดหนึ่งขึ้นมำ ถ้ำเป็ นอูอวี้ เขำต้องฟั งแล้วเข้ำใจทันที
แน่… ฉันมีแผนบำงอย่ำงแล้ว แม้ว่ำเรำจะเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันก็
ตำม
ฉันหัวเรำะแล้วพูดว่ำ "ผูห้ มวดเสิ่นคะ คืออยำ่ งนี้ คุณพอจะ
134
ให้ฉันดูขอ้ มูลของคดีต่อเนื่องกอ่ นหนำ้ นี้ได้ไหม บำงทีฉันอำจจะ
ถูกกระตุน้ แลว้ นึกเบำะแสอะไรใหมๆ ่ ขึ้นมำไดอ้ ีก อีกอยำ่ งฉันยัง
ถื อ ว่ ำ เป็ น ผู้เ สี ย หำยและเป็ น ผู้ก ล้ ำ ที่ เ ข้ำ ไปช่ ว ยคนที่ ไ ม่ ไ ด้ รั บ
ควำมเป็ นธรรม เป็ นผู้ช่วยที่ดีให้ทำงตำรวจอย่ำงพวกคุณด้วย
ให้ฉันดูสักหนอ่ ยก็ไมเ่ ห็นจะเป็ นอะไร"
"ไม่ได้ครับ ถำนเจี่ยว เรำมีกฎเรื่องกำรรักษำควำมลับอยู่"
เสิ่นสือเยี่ยนปฏิเสธแทบจะทันที
ฉันอยำกจะต่อยเขำสักหมัด แต่ว่ำคุยกับก้อนหินพรรค์นี้ ก็
คงได้แค่คุยทำงวำจำเท่ำนั้นคุยด้วยกำลังไม่ได้หรอก ควำมคิด
ของฉันเปลี่ยนไปอย่ำงรวดเร็ว พูดไปว่ำ "โอเค แน่นอนว่ำฉัน
เคำรพกฎของคุณ แต่ว่ำมีบำงอยำ่ งคุณสังเกตเห็นมันหรือเปล่ำ
จำกบทควำมในเน็ต กอ่ นหน้ำนี้ฆำตกรกอ่ คดีมำแล้วสี่คดี แต่ไม่
มีใครเห็นหนำ้ ตำเขำหรือสัมผัสกับเขำโดยตรง มีแต่ฉันเทำ่ นัน้ ที่
ได้สัมผัสกับเขำโดยตรงและนำนที่สุด คนเรำมีสำมัญสำนึกและ
จิ ต ใต้ ส ำนึ ก ถ้ ำ เกิ ด จิ ต ใต้ ส ำนึ ก ของฉั น นึ ก อะไรที่ มี ป ระโยชน์
ขึ้นมำได้เร็ว บำงทีนี่อำจเป็ นเบำะแสสำคัญที่พวกคุณต้องกำรมำ
ตลอดก็ได้ ฉันเองก็อยำกช่วยพวกคุณไขคดีไดเ้ ร็วขึ้นเหมือนกัน"
เขำเงียบ มันทำให้ฉันรู้สึก ไม่แ น่ใจว่ำเขำจะทำตำมที่ ฉั น

135
บอกหรือไม่
"ได้ ผมจะลองไปเสนอกับหัวหนำ้ ดู" เขำกลำ่ ว
ฉั น รู้ สึ ก ดี ใ จ สุ ด ท้ำ ยฉั น ก็ ท ำมั น ได้ "เยี่ ย มเลย คุ ณ รี บ ไป
เถอะ" ฉันวำ่
แมว้ ่ำเสิ่นสือเยี่ยนจะมีนิสัยแข็งๆ อยูใ่ นกฎระเบียบ แต่กำร
ทำงำนค่อนข้ำงจะมีประสิทธิภำพสูง อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมำ ฉันก็
ได้รับขอ้ มูลแล้ว หลังจำกที่ศึกษำอยำ่ งถี่ถ้วนอยูห่ ลำยชัว่ โมง ฉัน
ก็สรุปประเด็นได้วำ่
หนึ่ง คนร้ำยลักพำตัวเด็กมำทั้งหมดสี่คนโดยทุกครั้งจะลง
มือในเวลำกลำงคืน แต่เวลำไมแ่ นน่ อน บำงคนอยูใ่ นสนำมหญำ้
หลังบ้ำนของเขำและฉวยโอกำสตอนที่เด็กเผลออุ้มเด็กออกมำ
หรื อ แม้ก ระทั่ง แอบเข้ำ ไปในห้อ งเด็ ก เอำเด็ ก ออกมำโดยตรง
ถึงแมว้ ่ำวิธีกอ่ เหตุจะดูเป็ นวิธีง่ำยๆ แต่เขำกลับทำสำเร็จทุกครั้ง
แสดงให้เห็นว่ำเขำต้องเป็ นที่มีควำมสำมำรถและช่ำงสังเกตได้ดี
เยี่ยม
สอง เด็กที่หำยตัวไป มีสองคนอำยุห้ำกับหกขวบ ส่วนอีก
สองคนอำยุ ร ำวเจ็ ด ถึง แปดขวบ ช่ ว งอำยุ นี้ ค่อ นข้ำ งเกำะกลุ่ม

136
ใกลเ้ คียงกัน
สำม เด็กที่ตกเป็ นเหยื่อเป็ นเด็กที่มำจำกครอบครัวธรรมดำ
ไมม่ ีคนรวย แต่ก็ไมม่ ีคนยำกจน จุดที่เหมือนกันคือ มุง่ เน้นกลุ่ม
คนในเขตเมืองเดียวกัน
สี่ มีอยูส่ องคดีที่สถำนที่เกิดเหตุมีถ่ำยภำพติดนกพันธุ์นัน้ ไว้
ด้วย แต่ฉันกล้ำพนันว่ำตำรวจไมไ่ ด้สังเกตเห็นแน่นอน ส่วนอีก
สองคดีถึงจะไมไ่ ดถ้ ำ่ ยไวแ้ ตก่ ็ไมไ่ ดห้ มำยควำมวำ่ มันไมม่ ีอยู่

137
 ตอนที่ 27 ถำนเจีย่ ว 5 (3)

นอกจำกนี้ ผลกำรตรวจสอบสว่ นหนึ่งของทำงตำรวจก็ยังให้

เบำะแสที่สำคัญมำกกับฉัน
อันดับแรก พวกเขำคิดว่ำคนรำ้ ยเคยเป็ นหัวขโมยมำกอ่ น นี่
คือผลของกำรวิเครำะห์จำกรอยเท้ำในที่เกิดเหตุเบื้องต้น ตรง
พื้นรองเท้ำด้ำนนอกมีรอยสึกหรอเยอะมำก แต่ขำ้ งในกลับมีไม่
ค่อยเยอะ ส่วนด้ำนหลังก็มีร อยสึก หรอเล็ก น้อย นี่คือเท้ำของ
'หัวขโมย' โดยทั่วไป ฉันก็เห็นด้วยกับข้อคิดเห็นนี้ เพรำะว่ำวัน
นั้นตอนที่เห็นก็รู้สึกเลยว่ำเสียงฝี เท้ำของคนคนนั้นมันเบำเป็ น
พิ เ ศษ แต่ ต อนนี้ ฉั น ก ำลั ง คิ ด ว่ ำ เขำอำจจะเคยได้ รั บ 'กำร
ฝึ กอบรมทำงด้ำนโจรกรรม' มำกอ่ น
แตว่ ำ่ หัวขโมยมืออำชีพคนหนึ่งทำไมถึงได้มำขโมยเด็กแบบ
นี้ หรือวำ่ เขำวำงแผนจะเปลีย่ นแนวอำชีพเหรอ
แต่ ท ำงต ำรวจกลั บ พู ด ไม่เ หมื อ นที่ ฉั น พูด บอกว่ ำ ยั ง ไม่รู้
ใบหนำ้ ของคนร้ำย ทัง้ ๆ ที่พวกเขำหำกล้องวงจรปิ ดบนถนนเจอ
แล้ว แมก้ ระทัง่ ได้รูปถำ่ ยใบหนำ้ ของคนรำ้ ยซึ่งเหมือนกับใบหนำ้
ที่ฉันได้เห็นไมม่ ีผิด หนำซ้ำยังได้เก็บรอยนิ้วมือในที่เกิดเหตุของ

138
คนร้ ำ ยมำด้ ว ยเช่ น กั น แต่ ก ระนั้น ไม่ว่ ำ จะเป็ น รอยนิ้ ว มื อ หรื อ
หน้ำตำกลับไม่มีกำรบันทึกขอ้ มูลเอกลักษณใ์ ดๆ ไว้เลย ทำให้
ยืนยันฐำนะของเขำไมไ่ ด้ ขอ้ มูลเกี่ยวกับที่อยูข่ องเด็กที่หำยไปก็
ยังหำไมเ่ จอเลยสักคน
หำกมองจำกคดี นี้ ค ดี เ ดี ย ว สถำนกำรณ์ข องคดี นี้ มั น ไม่
ซับซ้อน แตฉ่ ันรูส้ ึกเหมือนกับมีอะไรซ่อนอยูใ่ นทุกๆ ที่ แตต่ อนนี้
ยังบอกได้ไม่ชัดเจน ฉันพกข้อมูลไปกะว่ำจะไปหำอูอวี้ ระหว่ำง
ทำงขับรถไปร้ำนซ่อ มรถก็รู้สึ ก ว่ ำตั วเองยั งมองข้ำ มเบำะแสที่
สำคัญมำกอันหนึ่งตลอดเวลำ แต่สมองก็ยังนึกถึงสิ่งที่เชื่อมกัน
ไมไ่ ด้ในเวลำนี้
เสี่ยวหวำอยูใ่ นร้ำน แต่อูอวี้ไมอ่ ยู่ เสี่ยวหวำบอกว่ำ เขำกับ
ช่ ำ งอี ก สองคนไปกิ น ข้ำ วด้ ว ยกั น ที่ ร้ ำ นอำหำรตรงทำงเท้ ำ ฝั่ ง
ตรงกันขำ้ ม ทัง้ ยังบอกที่อยูแ่ ละเบอร์โทรศัพทข์ องเขำให้ฉันดว้ ย
ควำมกระตือรือรน้ เอำมำกๆ
ฉันจอดรถอยู่บริเวณหน้ำร้ำนอำหำรที่ทั้งเล็กและเก่ำ บน
พื้นยังมีครำบน้ำมันแผล็บอยูห่ ลำยแห่ง พอมองดูนำฬิกำข้อมือ
ก็เห็นว่ำเป็ นเวลำบ่ำยสองโมงแล้ว แต่ในบริเวณที่นั่งกลำงแจ้ง
ของร้ำนเล็กๆ นี้ยังมีคนนั่งรออยู่เ ต็มเลย ฉันเห็นอูอวี้และช่ำง

139
สองคนนั่ง ที่ โ ต๊ ะ ตั ว ในสุ ด ขณะก ำลั ง ลั ง เลว่ ำ จะรอข้ำ งนอกดี
หรือไม่ เขำก็เห็นฉันแลว้ ตะโกนเรียก "ถำนเจี่ยว"
ฉันจึงเดินเขำ้ ไป ช่ำงสองคนนัน้ ซึ่งดูเหมือนจะจำฉันได้ก็ยิ้ม
ให้ อ ย่ ำ งนึ ก แปลกใจ สำยตำที่ ม องอู อ วี้ เ ต็ ม ไปด้ ว ยควำม
คลุมเครือ อูอวี้เหมือนไม่ได้รับรู้โดยสิ้นเชิง ลำกเก้ำอี้จำกโต๊ะ
ขำ้ งๆ มำไว้ขำ้ งตัวเองแล้วพูดว่ำ "นัง่ สิ" จำกนัน้ เขำก็มองสองคน
นัน้ แวบหนึ่ง สองคนนัน้ ก็ยิ้มแตไ่ มไ่ ดพ้ ูดอะไร
ฉันไมส่ นใจ เพรำะพวกเรำสองคนบริสุทธิ์ใจกันนี่นำ แคเ่ คย
สัมผัสหน้ำกับมือครั้งหนึ่งเท่ำนั้น จะถือว่ำเป็ นคนรักกันได้ยังไง
แต่พอที่ฉันนั่งลงข้ำงๆ เขำจริงๆ ได้ใกล้ชิดกับเขำมำกๆ ในที่
สำธำรณะและมองเขำ ฉันก็รู้สึกใบหน้ำเห่อร้อนขึ้นมำเล็กน้อย
ทันที อีกทัง้ คอก็แห้งนิดหนอ่ ยด้วย
แลว้ ก็… หิวมำกดว้ ย
ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่ำตั้งแต่เช้ำจนถึงตอนนี้ฉันลืมกินขำ้ วไปเสีย
สนิท ทำไมกันนะ พอกวำดมองอำหำรเย็นชืดที่เหลืออยู่บนโต๊ะ
ฉันก็มีควำมรูส้ ึกวำ่ มันเป็ นอำหำรที่นำ่ อรอ่ ยมำกๆ
"มีธุระเหรอ" อูอวี้ถำม

140
 ฉันพยักหนำ้
"โอเค อีกเดี๋ยวคอ่ ยคุยนะ" เขำวำ่
"ได"้
"กินอะไรมำหรือยัง" เขำถำม
"ยัง" ฉันตอบตำมตรง
เขำยิ้มให้พร้อมกับหยิบเมนูเปื่ อยๆ แผ่นนั้นบนโต๊ะให้ฉัน
แลว้ บอกวำ่ "สัง่ กับขำ้ วมำสักสองอยำ่ งสิ"
ฉันรับเมนูมำดูอย่ำงสำรวม เวลำนี้ช่ำงสองคนนั้นก็ลุกขึ้น
พูดวำ่ "พี่อวี้ พวกเรำกลับไปรำ้ นกอ่ นนะ"
"ได้ พวกนำยไปกันกอ่ น มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง" อูอวี้ตอบ
ช่ำงคนหนึ่งพูดยิ้มๆ วำ่ "พี่ตอ้ งเลี้ยงแนน่ อนอยูแ่ ลว้ "
อูอวี้ไมไ่ ด้พูดอะไร
ฉันแกลง้ ทำเป็ นไมไ่ ดย้ ิน สัง่ กับขำ้ วมำสองอยำ่ ง อูอวี้เรียกบ
ริก รมำเช็ดโต๊ะให้สะอำด แล้วเทน้ำใส่แ ก้วให้พ วกเรำสองคน
ระหว่ำงรออำหำร ฉันจึงเอำข้อมูลของคดีให้เ ขำ เขำอ่ำนด้วย
141
ควำมระมัดระวัง ทัว่ ทัง้ รำ้ นอำหำร มีแคโ่ ตะ๊ เรำที่เงียบ
ผำ่ นไปไมน่ ำน ฉันพูด "ในเมื่อรูว้ ำ่ เกิดเรื่องใหญข่ นำดนี้แลว้
ทำไมวันนี้คุณยังมัวไปซ่อมรถอะไรอีก ทำไมไม่มำหำฉันจะได้
ปรึกษำกันวำ่ ตอ่ ไปจะตอ้ งทำยังไง"
เขำเงยหนำ้ ขึ้นมองฉัน "ก็คุณพูดว่ำคุณอยำกอยูเ่ งียบๆ คน
เดียวไมใ่ ช่เหรอครับ"
เออ่ … ใช่ ฉันเคยพูด
เขำกม้ หัวอีก "แตถ่ ้ำคืนนี้คุณยังไมม่ ำหำผม ผมก็กะจะไปหำ
คุณอยูแ่ ลว้ "
"ออ๋ "
ในใจของฉันพลันอุน่ วำบขึ้นมำทันที

142
 ตอนที่ 28 ถำนเจีย่ ว 5 (4)

ถึงตอนนี้อำหำรที่สั่งก็มำแล้ว ฉันขยับตะเกียบทันที ไมร่ ู้ว่ำ

เป็ นเพรำะหิวเกินไปหรืออำหำรของร้ำนเล็กๆ นี้รสชำติดีมำก
ฉันเลยกินจนแมแ้ ตล่ ิ้นก็อยำกจะกินไปดว้ ย
"อรอ่ ยมำกเลย!" ฉันอุทำนออกมำ
เขำยิ้มและพูดวำ่ "รสชำติไมเ่ ลวจริงๆ "
"คุณเจอรำ้ นนี้ไดย้ ังไงคะ" ฉันถำม
"ผมไมไ่ ด้เป็ นคนเจอหรอก พวกเขำพำผมมำที่นี่" เขำหยุด
นิดหนึ่งแล้วจึงพูดว่ำ "ก่อนหน้ำนี้หลังจำกผมมำเรียนที่ปักกิ่ง
ร้ำนแบบนี้ไมไ่ ด้อยูใ่ นสำยตำผมเลย ตอนนี้ถึงเพิ่งเขำ้ ใจว่ำนี่คือ
จิตใจของคนเรำ รู้ว่ำตัวเองมีกำรแบ่งระดับชั้นของสิ่งต่ำงๆ ไป
เถ้ำแกเ่ นี้ยของรำ้ นนี้อยูต่ รงนัน้ สำมีเธอเสียไปแล้ว เธอต้องเลี้ยง
ดู ลู ก สองคนด้ ว ยตั ว เอง ประคั บ ประคองบริ ห ำรร้ ำ นนี้ ขึ้ น มำ
อำหำรร้ำนเธอทัง้ สะอำดทั้งอร่อย คนแถวนี้ที่อยำกจะมำกินขำ้ ว
อยำ่ งสบำยใจและไมอ่ ยำกใช้เงินมำก ก็จะมำทำนที่นี่กันทัง้ นัน้ "
ฉันมองไปรอบๆ ควำมจริงก็คือลูกค้ำส่วนใหญเ่ ป็ นลูกจ้ำง

143
และเกษตรกร ทำให้ผู้หญิงสำวอย่ำงฉันดูแตกต่ำงจำกคนอื่นๆ
นี่เป็ นควำมรู้สึกที่แตกต่ำงโดยสิ้นเชิงจำกร้ำนอำหำรส่วนมำกที่
ฉันเคยไป มันดูมีชีวิตชีวำ เขำ้ ถึงงำ่ ยและดูใกลช้ ิดกวำ่
ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเรำะออกมำ พอหันหน้ำไปกลับพบว่ำ
อูอวี้กำลังจ้องฉัน จำกนั้นเขำก็ก้มหน้ำลงแล้วอ่ำนข้อมูลต่อไป
ดว้ ยสีหนำ้ รำบเรียบ
หัวใจของฉันแกว่งไกวเบำๆ เหมือนชิงช้ำ จำกนัน้ ก็กม้ หนำ้
กม้ ตำกินตอ่ ไป
ฉันคิดถึงเรื่องที่เมื่อคืนขึ้นมำได้เลยถำมเขำว่ำ หนึ่งปี มำนี้
อะไรเกิดขึ้นบ้ำงกันแน่ เขำเพียงตอบออกมำแคส่ องคำว่ำ "ชีวิต"
เทำ่ นัน้ ฉันไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ นัน่ คือชีวิตแบบไหน ฉันคน้ ในอินเทอรเ์ น็ต
ถึงชื่อ "อูอวี้" เจอแค่ประวัติสั้นๆ ก่อนที่เขำจะเรียนปริญญำโท
หลังจำกนัน้ ก็ไมเ่ จออะไรขอ้ มูลอะไรอีก กอ่ นหนำ้ นี้ เขำเป็ นผูช้ ำย
ที่เหมือนยืนอยู่บนก้อนเมฆ ฉันยังด่ำเขำว่ำเขำเป็ นพวกทำทุก
อย่ำงไปอย่ำงมีวัตถุประสงค์ แล้วก็เป็ นพวกใช้ชีวิตอย่ำงยึดติด
กับผลประโยชน์เกินไป แต่ตอนนี้เขำรำวกับเป็ นคนละคน หลีก
หนีจำกทุกอยำ่ งที่ผำ่ นไปแลว้ และกลำยเป็ นคนเทำ้ ติดดิน ถำ้ เป็ น
กอ่ นหนำ้ นี้ รำ้ นแบบนี้ เถำ้ แกเ่ นี้ยแบบนี้ เกรงวำ่ เขำคนเดิมคงไม่

144
แมแ้ ต่จะเหลือบ มองด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขำคือคนที่มำกินข้ำวได้
อยำ่ งสบำยใจ อีกอยำ่ ง เมื่อคืนเรำเจอเหตุกำรณเ์ ด็กถูกลักพำตัว
เขำก็รีบพุง่ เขำ้ ไปช่วยเหลือคนโดยแทบจะไมล่ ังเลจนถูกลูกหลง
ไปดว้ ย
มันเป็ นช่วงชีวิตหนึ่งที่เหมือนจมลงในกระแสน้ำวน จึงจะมี
กำรเกิดใหมไ่ ด้
ฉันมองผมดำสัน้ ของเขำ หนำ้ ผำกที่อิ่มเต็มของเขำ และแวว
ตำดำขลับที่สวยงำมเหมือนเดิมของเขำ ทำไมตอนนั้นฉันถึงจำ
เขำไม่ได้นะ บนโลกนี้จะมีคนที่ดูดีขนำดนี้และนิสัยดีขนำดนี้อีก
คนได้ยังไงกัน ถึงแม้ว่ำตอนนี้จะมีไรหนวดเขียวครึ้มขึ้นบนคำง
ผิวหน้ำที่กร้ำนขึ้นมำก มีรอยแดดเผำสีแดงบนลำคอ เขำสวม
เสื้อผำ้ งำ่ ยๆ อยำ่ งเสื้อยืดกับกำงเกงยีน มือใหญม่ ีรอยแผลเล็กๆ
จำกกำรซ่อมรถ แต่ถ้ำเปรียบเทียบกับเขำคนนั้นที่เขำเคยเป็ น
ฉันคิดวำ่ เขำคนนี้มีเสนห่ ์กวำ่ มำก
"อย่ำเอำแต่จ้องผมสิ " จู่ๆ เขำพูดก็ออกมำโดยไม่ไ ด้ เ งย
หนำ้ ขึ้น
หัวใจฉันกระตุกวูบและพูดขึ้นมำทันที "เปลำ่ ซะหนอ่ ย"

145
 เขำบอกวำ่ "ผมไมใ่ ช่ผมคนเดิมเหมือนเมื่อกอ่ นแลว้ "
ฉันไม่เข้ำใจควำมหมำยของประโยคนี้ เขำพูดอีกว่ำ "ผม
ไมไ่ ดม้ ัวคำนึงถึงฐำนะหนำ้ ตำแลว้ ยอมแพง้ ำ่ ยๆ หรอก"
เขำเงยหน้ำมองมำที่ฉัน หัวใจของฉันรู้สึกคล้ำยกับร้อนผะ
ผำ่ วขึ้นมำทันที ฉันเขำ้ ใจแลว้
"เอ่อ บนเรือวันนัน้ หลังจำกที่เรำทะเลำะกัน คุณล้มเลิกเอำ
งำ่ ยๆ เลยเหรอคะ"
เขำนิ่งไปสักพักแล้วพูดว่ำ "ผมรอที่หน้ำห้องอำหำรทั้งคืน
แตค่ ุณก็ไมม่ ำ"
หัวใจฉันรู้สึกขมปร่ำขึ้นมำทันที วันนั้นฉันเกลียดเขำมำก
จริงๆ แนล่ ะ่ วำ่ ฉันปั้ นหนำ้ ไปเจอเขำที่ห้องอำหำรได้ ก็เลยโทรสัง่
อำหำรมำที่ห้อง จำกนัน้ ฉันก็หลับไป หลังจำกนัน้ ก็ไมเ่ หลือควำม
ทรงจำอีกเลย
เรำต่ำงเงียบกันไปพักหนึ่ง ฉันวำงชำมกับตะเกียบลงแล้ว
พูดวำ่ "ฉันเหมือนจะทำนไมห่ มดซะแลว้ ละ่ คะ่ "
"งัน้ ห่อกลับเถอะ" เขำวำ่

146
 ฉันตอบไป "โอเค ฉันจะเก็บมันไวท้ ำนคืนนี้"
เขำยิ้ม
ฉันพูดขึ้นว่ำ "มำพูดเรื่องคดีกันเถอะ ตอนนี้ดูเหมือนว่ำกำร
ช่วยตำรวจไขคดีจะเป็ นสิ่งเดียวที่ทำให้เรำหำตัวผูช้ ำยคนนัน้ เจอ
และเขำ้ ใกลค้ วำมจริงมำกขึ้น"
ถึงแมว้ ่ำฉันไมจ่ ะเคยสืบคดีจริงๆ มำกอ่ น แต่เพื่องำนเขียน
แล้ว กำรวิเครำะห์เหตุผลและกำรออกแบบบนพื้นฐำนของคดี
จริงๆ ถูกทำมำนับครั้งไม่ถ้วน นอกจำกนี้ฉันยังเชื่อในจิตวิทยำ
อยำ่ งหนึ่ง นัน่ คือช่ำงปะรองเท้ำสำมคนต่อกรกับจูเกอ๋ เลี่ยงได้1มี
ฉันกับเขำและผู้สนับสนุนข้อมูลเทคโนโลยีในนิยำยไซไฟอย่ำง
จว้ งอวี๋ นี่ยังไมน่ ับวำ่ เป็ นช่ำงปะรองเทำ้ สำมคนอีกหรือ เวลำแบบ
นี้จะมำปล่อยไก่ไม่ได้ ดังนั้นฉันพยักหน้ำ ตบไหล่เขำเบำๆ และ
พู ด ว่ ำ "มั่น ใจเถอะ คุ ณ มี ฉั น อยู่ ถึ ง แม้ว่ ำ คุ ณ จะไม่เ ข้ำ ใจกำร
วิเครำะห์เหตุผล แต่พละกำลังคุณแรงดี แล้วก็ยังทำอะไรได้ตั้ง
หลำยอยำ่ ง เรำสำมำรถเติมเต็มกันได"้
เขำยิ้มแลว้ รับคำวำ่ "อื้ม" คำหนึ่ง
1
ช่ำงปะรองเท้ำสำมคนต่อกรกับจูเกอ๋ เลี่ยงได้ เป็ นสำนวน มีที่มำจำกเรื่องเล่ำในยุคสำมกก๊ หมำยถึง
คนโง่เขลำหรือคนที่มีควำมสำมำรถน้อยกว่ ำ ถ้ำ ร่ว มมื อ กั น บำงครั้ง อำจจะพลิกสถำนกำรณ์เอำชนะผู้มี
ควำมสำมำรถเหนือกวำ่ ได้

147
 ฉันยังเอำข้อมูลบำงแผ่นมำอ่ำนคร่ำวๆ เขำเกำศีรษะและ
พูดว่ำ "เรำควรเริ่มจำกตรงไหนดี โดยทั่วไป กำรไขคดีมีสองวิธี
ใหญๆ ่ หนึ่งคือสืบจำกอดีต สองคือสืบจำกอนำคต สืบจำกอดีต
คือวิเครำะห์จำกเหยื่อในอดีต พื้นเพของคนร้ำย เพื่อหำเงื่อนไข
และเหตุผลต่ำงๆ ซึ่งไมแ่ น่ว่ำอำจจะซ่อนเงื่อนงำที่นำไปสู่ตัวตน
ของคนร้ ำ ยไว้ อ ยู่ ก็ เ ป็ นได้ ส่ ว นสื บ จำกอนำคตคื อ คำดเดำ
เงื่อนไขในกำรกอ่ เหตุของเขำ เหยื่อคนต่อไป แล้วซุ่มจับเขำไว้
แนน่ อนวำ่ ทัง้ สองวิธีแยกจำกกันไมไ่ ด้"
"สืบจำกอนำคตกอ่ นแลว้ กัน" อูอวี้พูดขึ้น
"เพรำะอะไร" ฉันถำม
"ผมคอ่ นขำ้ งชอบตรรกะที่กระชับและตรงไปตรงมำ"
ฉันพูดว่ำ "อ๋อ ได้" ควำมรู้สึกหวิวๆ ที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นในใจมัน
เกิดขึ้นได้ยังไง เพรำะผู้ชำยตรงหน้ำที่แสนจะมีควำมรู้ แถมยังมี
รำ่ งกำยบึกบึนสมชำยชำตรีอยำ่ งนัน้ เหรอ
ฉันพูดโดยไม่แสดงสีหน้ำอำกำร "ถ้ำอย่ำงนั้นเรำเริ่มจำก
ตรงไหนดี"
เรำสบตำกัน ในดวงตำของเขำมีประกำยแสงสดใส
148
 "นก"
"นก"
เรำประสำนเสียงขึ้นมำอยำ่ งพรอ้ มเพรียงกัน
เนื่องจำกนกพวกนี้มัก ปรำกฏอยู่ในที่เ กิ ดเหตุ มันจะเป็ น
สัญญำณบำงชนิดหรือจุดเชื่อมโยงที่ซ่อนอยู่ ตอนนี้ก็ยังสุดจะรู้
ได้ แต่กำรมีอยูข่ องมันเป็ นเรื่องจริง ถึงแมจ้ ะดูเป็ นควำมจริงที่ดู
แปลกประหลำด เรำตอ้ งพยำยำมตำมมันไปถึงจะทำให้ควำมจริง
กระจำ่ งได้ แนน่ อนวำ่ อูอวี้คิดตรงกันกับฉัน
"ครำวกอ่ นคุณเห็นนกพวกนี้ที่ไหน" เขำถำม
ฉันกำลังจะตอบแต่จู่ๆ ก็อ้ึงไป ทันใดนั้น คำถำมของเขำ
เหมือนจุดไฟวำบขึ้นมำในสมองของฉัน แล้วฉันก็เขำ้ ใจทันทีว่ำ
ปั ญหำที่ฉันรู้สึกเหมือนมองขำ้ มอะไรไปนัน้ มันคืออะไร
ฉันเบิกตำโตจอ้ งอูอวี้
เขำก็สบตำฉันทันที
ฉันพูดขึ้นว่ำ "อูอวี้ ฉันเหมือนจะรู้แล้วคะ่ ว่ำ เหยื่อคนต่อไป
คือใคร"
149
 ตอนที่ 29 ถำนเจีย่ ว 5 (5)

-ยังคงเป็ นถำนเจี่ยว-
อูอวี้ไมไ่ ดพ้ ูดอะไร
ไม่ ว่ ำ จะพู ด อย่ ำ งไร พอท ำให้ เ ขำตกใจได้ ฉั น ก็ ยั ง รู้ สึ ก
เหมือนประสบควำมสำเร็จมำกอยูด่ ี ฉันขยับเกำ้ อี้ที่นัง่ อยูไ่ ปทำง
เขำ รอบขำ้ งเสียงดังหนวกหูมำก ฉันกำลังจะเอ่ยปำกพูด แต่เขำ
กลับขัดขึ้นมำวำ่ "คุณเองก็เคยเห็นนกพวกนัน้ ดว้ ยเหรอ"
เฮ้ย! สมองจำเป็ นตอ้ งไวขนำดนี้เลยเหรอ
ฉันพยักหน้ำและพูดว่ำ "ใช่ค่ะ กอ่ นหน้ำนี้ฉันเคยไปกินขำ้ ว
ที่ร้ำนแนวครอบครัว เป็ นร้ำนอำหำรที่มีเด็กเล็กเยอะมำก แล้วก็
เห็นนกหลำยตัวป้วนเปี้ ยนอยู่นอกร้ำนอำหำรเป็ นร้อยกว่ำตัวได้
ถำ้ กำรปรำกฏตัวของนกเป็ นลำงสังหรณบ์ ำงอยำ่ ง ถำ้ อยำ่ งนัน้ จะ
คิดได้ไหมคะว่ำ คนคนนั้นมีควำมเป็ นไปได้สูงว่ำอำจจะอยูแ่ ถว
นัน้ และกำลังเลือกเป้ำหมำยตอ่ ไปอยู"่
"ครับ"
ฉั น พู ด ว่ ำ "งั้ น พวกเรำแจ้ ง ต ำรวจได้ ไ หมคะ จะได้ ร ะวั ง

150
ป้องกันไวก้ อ่ น"
เขำก็ยังพูดว่ำ "ครับ" เหมือนเดิม แมว้ ่ำจะมีแคค่ ำงำ่ ยๆ คำ
เดียว แต่ว่ำแววตำดำขลับของเขำนั้นเป็ นประกำย แม้ว่ำนั่งบน
เก้ำอี้เ ก่ำ ๆ เล็ก ๆ เหมือนฉัน แต่ว่ำเขำนั่งแล้วดูหล่ อ มำก ฟั ง
อยำ่ งตัง้ อกตัง้ ใจมำกทีเดียว
ทันใดนั้นมีบริกรคนหนึ่งเดินผ่ำนขำ้ งๆ พวกเรำไป อูอวี้ยก
มือขึ้น "คิดเงินดว้ ย"
ฉันหยิบกระเป๋ำตังค์ออกมำแล้วพูดว่ำ "ฉันจ่ำยเอง เพรำะ
ฉันกินเยอะมำกเลย แล้วก็… เพรำะฉันมำ คุณเลยต้องเป็ นคน
เลี้ยงเลย"
อูอวี้พูดขึ้นมำเบำๆ วำ่ "ไมเ่ กี่ยวกัน"
บริกรอมยิ้มมองเรำสองคน ยื่นมือออกไปรับเงินจำกอูอวี้
ฉันรีบแยง่ ยื่นเงินให้บริกร ใครจะรู้ว่ำฉันยังส่งเงินไมถ่ ึงมือบริกร
แขนแกร่งขำ้ งหนึ่งก็ย่ืนมำขวำงหน้ำฉันไว้ ฉันพยำยำมผลักแขน
เขำ แต่เขำไมข่ ยับเลยสักนิด กลับกลำยเป็ นว่ำฉันโดนเขำจับกด
ไวบ้ นเกำ้ อี้ มือของฉันขำ้ งหนึ่งก็โดนเขำจับไว้
"นี่ ทำไมฉันตอ้ งให้คุณจำ่ ยให้ดว้ ย" ฉันวำ่
151
 เขำส่งเงินให้บริกรพร้อมพูดเบำๆ ว่ำ "ลองดูแล้วกันว่ำจะ
ผำ่ นไปไดไ้ หม ถำ้ ผำ่ นไปไดก้ ็ให้คุณจำ่ ย"
ผิวตรงแขนร้อนผ่ำวจนลวกคอกับหน้ำฉันเล็กนอ้ ย ฉันรู้สึก
ไดว้ ำ่ หัวใจเตน้ รัว ทำไมตอ้ งแยง่ กันจำ่ ยเงินดว้ ย
ฉันบน่ เบำๆ "ไมม่ ีเหตุผลเลย"
เขำยิ้มแตไ่ มไ่ ดพ้ ูดอะไร
ฉันไม่กล้ำค้ำงอยู่แบบนี้นำนเกินไป จึงเอนตัวพิงข้ำงหลัง
เพื่อหนีจำกกำรควบคุมของเขำ ฉันพูดขึ้นมำลอยๆ ว่ำ "งั้นก้ได้
ครัง้ หนำ้ ให้ฉันจำ่ ยนะ"
เขำก็ตอบวำ่ "ครับ" ด้วยสีหนำ้ รำบเรียบเหมือนเดิม
พวกเรำสองคนลุกขึ้นแลว้ เดินออกไปขำ้ งนอก หัวใจของฉัน
ก็กลับมำเต้นเป็ นปกติ สติของฉันเองก็เหมือนจะกลับมำอยู่กับ
รอ่ งกับรอยแลว้ เช่นกัน ทันใดนัน้ ฉันก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมำได้
"แยแ่ ล้ว เพื่อนสนิทของฉัน จ้วงอวี๋กับหลำนชำยเธอ วันนัน้
ก็อยูท่ ี่รำ้ นอำหำร ถำ้ อยำ่ งนัน้ ก็อำจจะเสี่ยงอันตรำยไปดว้ ยสิ"
อูอวี้ไดย้ ินแลว้ มองมำที่ฉัน ถำมวำ่ "เด็กอำยุเทำ่ ไร"
152
 "แปดขวบ แตค่ อ่ นขำ้ งผอมและตัวเล็กหนอ่ ย บอกวำ่ หกเจ็ด
ขวบก็มีคนเชื่อ"
แววตำของอู อ วี้ ดู เ หมื อ นจะล้ ำ ลึ ก ยิ่ ง กว่ ำ เดิ ม อยู่บ้ำ ง พู ด
ขึ้นมำว่ำ "กลัวก็แต่ไม่ใช่ว่ำอำจจะน่ะสิ แต่เป็ นไปได้สูงมำกว่ำ
คนที่ตกเป็ นเป้ำหมำยจะเป็ นพวกเขำ"
ฉันตกใจ "เพรำะอะไรกัน"
อูอวี้พูดว่ำ "กอ่ นหน้ำนี้ผมเห็นนกอยูข่ ำ้ งนอกร้ำนซ่อมรถมี
ประมำณสิบตัว ทำไมพวกมันถึงมำโผล่ที่นั่นได้ ถ้ำเป็ นอย่ำงที่
พวกเรำสันนิษฐำนไว้ พวกมันจะปรำกฏตัวที่ใดที่หนึ่งแบบไมม่ ี
เหตุผลไมไ่ ด้ ถ้ำงัน้ ก็เหลือแคค่ วำมเป็ นไปได้เดียว นัน่ คือพวกมัน
จำผมได้ แตผ่ มแคเ่ คยเห็นพวกมันบนเรือเทำ่ นัน้ คุณอำจจะรู้สึก
ว่ำมันเหลือเชื่อ แต่พวกมัน… ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้จริงๆ "
ฉันอึ้งไป สีหน้ำของอูอวี้จริงจังมำก ดังนั้นฉันเลยรู้ว่ำเขำ
ไม่ได้พูดเล่น นี่เป็ นควำมรู้สึกของเขำที่รุนแรงและชัดเจนจริงๆ
ตอ่ ให้เป็ นเรื่องเหลือเชื่อก็ตำมที แตฉ่ ันก็ยินดีจะเชื่อ
ฉันพูดว่ำ "ควำมหมำยของคุณคือ พวกมันก็อำจจะจำฉันได้
แลว้ เหมือนกันใช่ไหมคะ"

153
 ในสำยตำของเขำทอแววชื่นชม "คืนนั้นตอนที่ชิงตัวเด็กกัน
นกที่โผล่มำมีมำกกว่ำร้อยตัว พวกมันปรำกฏตัวที่ร้ำนอำหำร
เป็ นไปได้มำกว่ำ มำเพื่ อรอเหยื่อ ถ้ำเกิดพวกมันจำคุณ ได้ ถ้ำ
อยำ่ งนัน้ ก็อำจจะสังเกตเห็นเด็กที่นงั่ โตะ๊ เดียวกับคุณดว้ ย"
ในใจของฉันว้ำวุ่นขึ้นมำทันที รีบเดินจ้ำอ้ำวไปที่รถและพูด
วำ่ "ฉันตอ้ งรีบบอกจว้ งอวี๋กับตำรวจ"
ฉันเพิ่งล้วงกุญแจออกมำจำกกระเป๋ำไม่ทันไร เขำก็พูดว่ำ
"ให้ผมขับเถอะ"
ฉันถำมวำ่ "ทำไมละ่ "
เขำมองมำที่ฉันแล้วพูดวำ่ "ผมเคยเห็นคุณขับรถ"
หมำยควำมวำ่ …
ในทันใดนั้นฉันรู้สึกเห่อร้อนที่ใบหน้ำ พูดไปว่ำ "ก็ได้ คุณ
ขับเถอะ ดูซิวำ่ คุณจะขับแข็งไหม" แลว้ โยนกุญแจให้เขำ

154
 ตอนที่ 30 ถำนเจีย่ ว 5 (6)

เขำเองก็ไมไ่ ด้พูดจำ ขึ้นไปนัง่ อยูต่ รงที่นั่งคนขับ ส่วนฉันนั่ง

ลงตรงเบำะขำ้ งคนขับ เขำคุน้ เคยกับสภำพของรถอยูเ่ ล็กนอ้ ย แค่
เริ่มขับ ควำมเร็วนี้ก็เร็วกวำ่ ที่ฉันเคยขับมำกแลว้ นี่เป็ นครัง้ แรกที่
เสี่ยวเฉิงของฉันขับรถเร็วด้วยควำมเร็วแปดสิบถึงเกำ้ สิบ มันทำ
ให้ฉันระทึกใจอยู่เล็กน้อย แต่เขำขับได้ค่อนข้ำงสม่ำเสมอ ทั้ง
กำรเปลี่ ย นเลน กำรแซงและกำรเลี้ ย วของรถมี ค วำมมั่ น คง
อยำ่ งไรเสียตอนนี้ก็ตกกระไดพลอยโจนแลว้ นี่
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือของฉันออกมำโทรหำเสิ่นสือเยี่ย
นกอ่ น
"สวัสดีคะ่ คุณสือเยี่ยน ฉันมีบำงอยำ่ งจะบอกคุณ" ฉันกล่ำว
เสิ่นสือเยี่ยนดูเหมือนกำลังยุง่ อยู่ "พูดมำเลยถำนเจี่ยว" เขำ
กลำ่ วอยำ่ งกระชับ
"คุณเอำข้อมูลให้ฉันดูไม่ใช่หรือคะ ควำมจริงได้พิสูจน์ว่ำ
กำรตัดสินใจนี้ได้ผลมำก ปรำกฏว่ำตอนนี้ฉันนึกบำงอย่ำงออก
แล้ ว ฉั น นึ ก ออกว่ ำ เมื่ อ ไม่กี่ วั น ก่อ นที่ ร้ ำ นหมี ใ หญ่ร้ ำ นอำหำร
สำหรับครอบครัว ดูเหมือนฉันจะเห็นผูช้ ำยคนนัน้ คะ่ " แนน่ อนว่ำ

155
ฉันบอกเขำเรื่องนกไมไ่ ด้ ดังนัน้ ฉันจึงไดแ้ ตอ่ ำ้ งผูช้ ำยคนนัน้ อยำ่ ง
เดียวแลว้
"ก็รำ้ นหมีใหญใ่ นเขตเมืองโบรำณไงคะที่มีเด็กเล็กหลำยคน
มำทำนขำ้ ว ฉันสงสัยว่ำผูช้ ำยคนนัน้ กำลังเลือกเป้ำหมำยอยูห่ รือ
เปลำ่ " ฉันอธิบำย
"นี่เป็ นเบำะแสที่สำคัญมำกเลย" เสิ่นสือเยี่ยนบอก "ตอนนี้
คุ ณ อยู่ที่ ไ หน มำหำผมแล้ ว อธิ บ ำยสถำนกำรณ์อ ย่ำ งละเอียด
ตอนนี้เลยได้ไหมครับ"
"ไม่ได้ค่ะ ฉันไปหำคุณไม่ได้ ฉันต้องรีบไปบอกเพื่อนของ
ฉันคนหนึ่งให้รู้ก่อน ตอนนั้นลูกของเธอก็อยู่ในร้ำนอำหำรด้วย
ฉันวำ่ คุณรีบไปตรวจสอบกลอ้ งวงจองปิ ดของวันนัน้ ดูวำ่ เป็ นเด็ก
คนไหนบำ้ ง แล้วพยำยำมจับตำดูคมุ้ ครองพวกเขำไว้" ฉันตอบ
"เรื่องนี้เรำจะพิจำรณำตำมควำมเหมำะสม บอกรำยละเอียด
ที่ อ ยู่ที่ คุ ณ ก ำลั ง จะไปตอนนี้ ม ำให้ ผ ม จะได้ ติ ด ต่ อ ได้ ต ลอด"
เสิ่นสือเยี่ยนบอก
"ที่อยูท่ ี่ฉันกำลังจะไป?" ฉันงงไปสักพัก พอ่ แมข่ องเสี่ยวเฮ่ำ
เดินทำงไปต่ำงประเทศแล้ว เขำเลยอำศัยอยูก่ ับปู่และยำ่ ดังนั้น

156
ฉันจึงให้ที่อยูน่ นั้ กับเขำไป
"ถำนเจี่ยว คุณเคยเจอผู้ต้องสงสัยมำสองครั้งแล้ว ระวังตัว
ดว้ ย" เสิ่นสือเยี่ยนกำชับ
"อื้อ ฉันจะระวังตัวให้ดี ขอบคุณคะ่ " ฉันกลำ่ ว
ทั น ที ที่ ฉั น พู ด จบ รถก็ มี เ บี่ ย งออกอย่ ำ งแรงแซงรถคั น
ข้ำงหน้ำกะทันหัน ร่ำงกำยของเรำก็โยกตำมไปด้วย โยกจนฉัน
ใจเต้นระทึกเจ็บไปหมด ฉันมองอูอวี้ด้วยควำมแปลกใจ เขำขับ
รถแข็งมำกไม่ใช่หรือไง ขับได้ดีเสมอต้นเสมอปลำย แต่สีหน้ำ
ของเขำสงบรำบเรียบเหมือนไมแ่ ยแสเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย
"ขับดีๆ หนอ่ ยคะ่ !" ฉันกระซิบ
เขำตอบแค่ "อืม" กลับมำคำเดียว
"คุณ… ถ้ำไม่มีอะไรแล้ว ไว้เจอกัน" เสิ่นสือเยี่ยนบอกผ่ำน
มำทำงโทรศัพท์
"คะ่ เจอกันคะ่ "
พอวำงสำยฉันก็โทรหำจว้ งอวี๋ เมื่อเธอไดฟ้ ั ง ก็ถำมดว้ ยเสียง
กังวลและตื่นเต้น มำก "แล้วเขำจะทำร้ำ ยฉันกั บเสี่ย วเฮ่ ำ ไหม
157
ทำไมต้องดึงเสี่ยวเฮ่ำเข้ำมำด้วย พุ่งเป้ำมำที่ฉันคนเดียวก็พ อ"
เธอกลำ่ ว
"ไม่ ใ ช่ เธอเข้ ำ ใจผิ ด แล้ ว เขำเล็ ง จะลงมื อ กั บ เสี่ ย วเฮ่ ำ
เทำ่ นัน้ " ฉันบอก
"อ้ อ …" จ้ ว งอวี๋ ว่ ำ แต่ ใ นไม่ช้ ำ เธอก็ พู ด เสี ย งเครี ย ดขึ้ น มำ
"ฉันเพิ่งโทรคุยกับเสี่ยวเฮ่ำเอง เขำก็ยังดีอยู่ ฉันจะโทรหำพวก
เขำตอนนี้และบอกให้เขำคอยระวังไว้ พวกเรำไปเจอกันที่บ้ำน
เสี่ยวเฮ่ำไหม" จ้วงอวี๋เสนอ
"ไมม่ ีปัญหำ" ฉันตอบ
หลังจำกที่จบกำรโทรแล้วฉันก็ถอนหำยใจโล่งอก แต่หัวใจ
ยังคงไม่หำยกังวล ฉันเหม่อมองไปไกล ดวงอำทิตย์กำลังจะตก
ดิ น เค้ ำ โครงของเมื อ งกลำยเป็ นสี สั น สดใส ทั น ใดนั้ น ฉั น ก็
ตระหนักได้ว่ำ โชคชะตำของฉันได้ผูกติดอยู่กับผู้ชำยที่อยู่ข้ำง
กำยฉันคนนี้เสียแลว้ แตอ่ ดีตของเขำนัน้ วำ่ งเปลำ่ สำหรับฉัน
ฉันอยำกจะรู้
ฉันลังเลอยูค่ รู่หนึ่งกอ่ นจะเอ่ยปำกถำมไป "เพรำะงั้นตลอด
หนึ่งปี ที่ผำ่ นมำคุณก็อยูท่ ี่ตำ้ หลีตลอดเลยเหรอคะ"
158
 "เปลำ่ ครับ ก็มีไปหลำยที่อยูบ่ ำ้ ง" อูอวี้ตอบ
"อ๋อ ถ้ำงั้นในเมื่อเรำต้องเคียงบ่ำเคียงไหล่ร่วมสู้ไปด้วยกัน
แล้ว ฉันมีคำถำมหนึ่ง ไม่รู้ว่ำจะถำมคุณหน่อยได้ไหมคะ" ฉัน
ถำมตอ่
ครำวนี้ เ ขำกลั บ เงี ย บไปสั ก พั ก ฉั น แอบช ำเลื อ งมองเขำ
ใบหน้ำที่มองอำรมณ์ไม่ออกนั้นกำลังอำบย้อมด้วยแสงอำทิตย์
อัสดง
"งัน้ ก็อยำ่ ถำมเลยครับ" เขำกลำ่ ว
ฉันอึ้งไป ไม่คิดว่ำเขำจะปฏิเ สธตรงๆ แบบนี้ เขำรู้ว่ำฉัน
ต้องกำรจะถำมอะไร สำยตำของเขำทอดมองไปไกลอยู่ตลอด
ครำวนี้ฉันเห็นห้วงทะเลลึกที่แสนอ้ำงว้ำงในตำของเขำได้อยำ่ ง
ชัดเจน เขำไมต่ ้องกำรให้ฉันเขำ้ ไปใกล้

159
 ตอนที่ 31 ถำนเจีย่ ว 5 (7)

แต่ทว่ำฉันไมร่ ู้สึกว่ำเขำโกรธ พอนึกถึงสีหนำ้ ของเขำตอนที่

เอย่ ถึงเรื่องนี้เมื่อคืนวำน ทันใดนัน้ ก็รสู้ ึกปวดใจอยูน่ ิดๆ
ฉันเปลี่ยนเป็ นพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลำย "ไมถ่ ำมก็ไมถ่ ำม
ถ้ำงั้นฉันขอถำมคำถำมอีกคำถำม พวกเรำก็ถือว่ำรู้จักกันรอบ
สองแลว้ ฉันรูว้ ำ่ แตก่ อ่ นคุณเคยทำอะไร และตอนนี้นี้คุณทำอะไร
อยู่ ถำ้ อยำ่ งนัน้ คุณรูไ้ หมคะวำ่ ฉันทำอะไรอยู่
ครำวนี้เขำหัวเรำะเล็กนอ้ ย" เดำไมอ่ อก "
หัวใจของฉันพองโต" ฉันเป็ นนักเขียนนิยำยบนเว็บ คุณเคย
ได้ยินอำชีพนี้มำก่อนไหมคะ แต่ว่ำตอนนี้พวกเรำยังไม่ไ ด้สนิท
กัน เพรำะงัน้ ฉันเลยบอกนำมปำกกำกับคุณไมไ่ ด้ "
ดวงอำทิ ต ย์ต กดิ น แสงตะวั น ทั่ว ท้ อ งฟ้ ำแปรเปลี่ ย นเป็ น
นุม่ นวลอ่อนโยน พอฉันพูดจบ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ำในใจฉันมันเงียบไป
หมด ฉั น เผลอมองเขำโดยไม่ตั้ง ใจ สี ห น้ ำ เขำแลดู อ่ อ นโยน
เหมือนแสงตะวันนัน้ แลว้ พูดออกมำเรียบๆ " ผมจะรอแลว้ กัน "
ฉันวำงแขนหนุนไว้ที่ท้ำยทอยไม่พูดจำ เขำเองก็ไ ม่ไ ด้ว่ำ

160
อะไร
มองไกลออกไป ก็เห็นบ้ำนเสี่ยวเฮ่ำที่เรียงรำยเป็ นแถวนั้น
ไดแ้ ลว้ เพียงแตม่ ันยังอยูไ่ กลมำก จึงเล็กเหมือนตัวต่อไมอ้ ยำ่ งไร
อยำ่ งนัน้
ทันใดนั้นอูอวี้ก็พูดขึ้นมำ" บนหลังคำบ้ำนมีนกอยูห่ ลำยสิบ
ตัวเลย "
ฉันอึ้งไปสักพักก่อนจะพูด" ไกลขนำดนี้คุณเห็นด้วยเหรอ
ฉันมองไมเ่ ห็นอะไรเลย "
" เขำ้ ไปใกลแ้ ลว้ คุณก็จะเห็นมันเอง "เขำพูด
เป็ นอยำ่ งที่เขำว่ำจริงๆ พอขับไปอีกสักระยะ ฉันก็เห็นนกที่
เกำะเสำไฟฟ้ำกันแนน่ ขนัดรำวยี่สิบตัวได้ ทัง้ หมดเหมือนจุดสีดำ
เล็กๆ กลุ่มหนึ่ง
ฉันพูดขึ้นมำวำ่ " เฮ้ย! ตำคุณดีจริงๆ "
เขำยิ้มแล้วพูด" สำยตำผมค่อนข้ำงดีน่ะ "ก่อนจะเว้นช่วง
แลว้ พูดตอ่ " วันหลังผมคอ่ ยอธิบำยให้คุณฟั งแลว้ กัน "
ฉันไม่ใคร่จะสนใจมำกนัก หลังจำกจอดรถเสร็จเรียบร้อย
161
เรำสองคนก็เดินไปเคำะประตู และคนที่มำเปิ ดประตูคือจ้วงอวี๋
เธอมำถึงแล้ว พอมองเห็นอูอวี้ แววตำเธอวำววับแล้วพูดด้วยสี
หนำ้ เย็นชำ" โทษที ฉันจว้ งอวี๋เป็ นเพื่อนสนิทถำนเจี่ยว "
อูอวี้พยักหนำ้ แลว้ บอกวำ่ " ผมอูอวี้ครับ "
จว้ งอวี๋พูดเบำๆ " แคเ่ ห็นฉันก็รแู้ ลว้ "
ฉันกลัวเธอจะพูดไร้สำระอีก เลยเอ่ยปำกถำมไป" เสี่ยวเฮ่ำ
ละ่ "
สิ้ น เสี ย งไม่ทั น ไร เสี่ ย วเฮ่ ำ ก็ พุ่ง ออกมำจำกห้ อ ง ตะโกน
เรียก" น้ำ! ลมอะไรพัดน้ำมำเนี่ย คุณอำคนนี้เป็ นแฟนของนำ้ ใช่
ไหม "
ฉันกับอูอวี้ไมไ่ ด้พูดอะไรเลย จ้วงอวี๋ก็พูดขึ้นมำเรียบๆ ว่ำ"
พูดเหลวไหลอะไรกัน เธอคิดว่ำน้ำของเธอเป็ นคนที่จีบง่ำยนัก
เหรอ คนจีบนำ้ เธอมีเป็ นโหล สุดทำ้ ยจะเป็ นแฟนกับใครยังไมแ่ น่
เลย "
" จว้ งอวี๋ ขอบคุณ พอแลว้ "ฉันพูด
ฉันเหลือบมองอูอวี้ เขำเองก็กำลังมองฉันอยูเ่ หมือนกัน แวว

162
ตำดูลึกซึ้งอยูบ่ ำ้ ง มองเสียจนทำเอำใจฉันเตน้ เร็วเล็กนอ้ ย
เสี่ยวเฮ่ำกลับเขำ้ ห้องไปอยำ่ งไมเ่ ต็มใจนัก ในเวลำนี้เองคุณ
ปู่ กั บ คุ ณ ย่ ำ ของเขำออกมำจำกห้ อ งครั ว ทั ก ทำยกั บ พวกเรำ
หลังจำกนัน้ ก็เดินกลับเขำ้ ไปอีกครัง้
ฉันถำมจว้ งอวี"๋ เธออธิบำยกับพวกเขำยังไงบำ้ ง "
" จะยังอธิบำยอะไรได้อีกละ่ ฉันบอกวำ่ ช่วงนี้มีคนโรคจิตคน
หนึ่งที่ชอบลักพำตัวเด็กกำลังออกอำละวำดในย่ำนที่เรำอยู่ ให้
เขำคอยระวังเป็ นพิเศษ คนแกเ่ ชื่ออะไรแบบนี้ที่สุดอยูแ่ ล้ว สบำย
ใจได้ พวกเขำจะดูแลเสี่ยวเฮ่ำอยำ่ งดี "
ฉันจึงวำงใจ
อูอวี้พูดขึ้นมำวำ่ " ผมอยำกเดินดูรอบๆ นี้หนอ่ ย "
" ตำมสบำย ต้องให้เตรียมอำวุธป้องกันตัวอะไรไหม ฉันมี
หลำยอย่ำ ง…"จ้ ว งอวี๋ พู ด ฉั น เลยปิ ดปำกเธอไว้ แ ล้ ว เดิ น ไปที่
ระเบียงดว้ ยกันกับอูอวี้
บำ้ นของเสี่ยวเฮ่ำเป็ นบำ้ นเกำ่ สำมชัน้ ทรงสี่เหลี่ยมโปร่งโลง่
ที่สร้ำงขึ้นเอง ดีที่ตรงระเบียงมีหนำ้ ต่ำงติดเหล็กดัดไวห้ ลำยห้อง

163
จ้วงอวี๋ยกมือขึ้นและพูดว่ำ" ไม่ต้องห่วง หลำยวันนี้ฉันจะคอยดู
เสี่ยวเฮ่ำดีๆ ไมใ่ ห้เขำออกไปเดินเลน่ "
พวกเรำสำมคนมองไปยั ง นกที่ บ้ ำ งก็ เ กำะเสำไฟฟ้ ำนอก
ระเบียง บ้ำงก็บินวนอยูพ่ วกนั้นด้วยกัน ไมร่ ู้ว่ำ เป็ นเพรำะคำพูด
ของอูอวี้ใช่หรือเปล่ำที่มีผลต่อจิตใจ พอฉันมองที่ตำของนกพวก
นี้ตอนนี้จึงรู้สึกได้จริงๆ ว่ำพวกมันกำลังมองมำที่ฉัน กำลังมอง
พวกเรำอยู่
บำงที นกพวกนี้ อ ำจจะเป็ น เงื่ อ นง ำของควำมลั บ ทั้ง หมด
จริงๆ ก็เป็ นได้
อูอวี้พูดขึ้นมำกะทันหัน" ถำนเจี่ยวครับ อีกสักพักขอผมยืม
รถหนอ่ ย…"
" คุณจะทำอะไร "
" ครำวที่แ ล้วผมเคยตำมนกพวกนี้ไปแต่ตำมไม่ทัน คืนนี้
พวกมันไมไ่ ดอ้ ะไรเลย ผมอยำกดูวำ่ พวกมันจะบินไปที่ไหนกันแน่
"
ทั้งฉันทั้งจ้วงอวี๋ตกใจ จ้วงอวี๋พูด" ตำมนก? คุณตำมมันทัน
ไดเ้ หรอ มันบินแปปเดียวก็ไมเ่ ห็นเงำแลว้ "
164
 " ไมล่ องดูแลว้ จะรูไ้ ดไ้ งละ่ ครับ "อูอวี้วำ่
ฉันพูด" โอเค คุณไปเถอะคะ่ ระวังตัวดว้ ยนะคะ "
" ครับ ผมจะระวังตัว "เขำตอบแล้วมองมำที่ฉันเหมือนจะ
พูดวำ่ 'คุณก็เหมือนกัน'
จ้วงอวี๋ที่อยูข่ ำ้ งๆ ตีแขนฉัน ทำหนำ้ ตำพิลึกชอบกล ฉันจ้อง
เธออย่ำงมีควำมนัย แล้วเธอก็เข้ำใจทันที จำกนั้นเธอก็ก้มหน้ำ
แอบยิ้ม
ระหว่ำงที่เรำคุยกัน รถตำรวจคันหนึ่งขับเข้ำมำจอดตรงชัน้
ลำ่ งของอำคำร พอฉันเห็นหนำ้ คนขับไดอ้ ยำ่ งชัดเจนก็หลุดโพล่ง
ออกไป" เสิ่นสือเยี่ยน? เขำมำได้ยังไง "
จว้ งอวี๋เองก็อึ้งไปเช่นกัน เวลำนี้เสิ่นสือเยี่ยนจอดรถแลว้ เปิ ด
ประตู มองมำที่พวกเรำซึ่งอยู่บนระเบียง จ้วงอวี๋กระซิบว่ำ" คนนี้
ใช่ไหมที่เธอบอกวำ่ ทึ่มเป็ นตอไม้ ทึ่มตรงไหนกัน "
ฉันถอนหำยใจ" ทึ่มหมดเลย ถำ้ ไมเ่ ชื่อเธอก็ลงไปเปิ ดประตู
ดู "
จว้ งอวี๋รอ้ ง" ออ้ "แลว้ ลงไปยังขำ้ งลำ่ ง

165
 " เขำก็เป็ นหนึ่งในหลำยคนนั้นเหมือนกันใช่ไหมครับ "จู่ๆ
อูอวี้ก็พูดขึ้นมำ
" อยำ่ ฟั งที่จ้วงอวี๋ใส่ร้ำย ฉันกับเขำ… เป็ นแคเ่ พื่อนกันเฉยๆ
คะ่ "ฉันบอก
และในเวลำนี้เอง
ไมร่ วู้ ำ่ เพรำะตกใจหรือสังเกตเห็นอะไรเขำ้ จู่ๆ นกพวกนัน้ ก็
บินหนีขึ้นทอ้ งฟ้ำพรอ้ มกันภำยใต้กำรนำของนกจ่ำฝูง ฉันใจหำย
วำบ อูอวี้ที่อยูข่ ำ้ งกำยหมุนตัววิ่งลงไปขำ้ งลำ่ งแล้ว
" ผมไปกอ่ นนะ "เขำทิ้งประโยคนี้ไว้
" ฉันไปกับคุณด้วย! "ฉันตะโกน แต่เขำไมส่ นใจฉันเลย พอ
ฉันลงบันไดตำมไปก็เห็นแต่เสิ่นสือเยี่ยนกับจ้วงอวี๋ยืนอยูต่ รงนั้น
ด้วยควำมประหลำดใจ ประตูบำนใหญเ่ ปิ ดอยู่ รถสีส้มบึ่งออกไป
ทันทีกอ่ นจะลับหำยไปจำกมุมถนน
ในขณะนัน้ ฉันยืนอยูห่ นำ้ ประตูด้วยควำมเสียใจนิดๆ คิดใน
ใจวำ่ ตอนนี้คงไดร้ ออยำ่ งเดียวแลว้
ไหนเลยจะคิดว่ำ เมื่อฉันได้เจออูอวี้อีกครัง้ หนึ่ง เขำจะนอน

166
หัวแตกเลือดอำบอยูบ่ นพื้น ไมร่ สู้ ึกตัว

167
 ตอนที่ 32 อูอวี้ 5 (1)

-อูอวี-้
ผมจอดรถไวใ้ ตเ้ ชิงเขำที่แห้งแลง้
ผมไล่นกฝูงนัน้ มำตลอดทำงและพวกมันก็บินหำยเขำ้ ไปใน
ควำมมืดตรงนี้ ที่นี่กำรจรำจรสะดวกสบำย ไม่ไกลจำกตัวเมือง
แต่บนภูเ ขำไม่มีแ สงไฟ ไม่มีใครอำศัย อยู่ เป็ นสถำนที่เ หมำะ
สำหรับกำรหลบซ่อนตัวของอำชญำกร
ผมย่ำเท้ำเดินเลียบไปตำมถนนบนภูเขำ ไต่ขึ้นเนินเขำได้
อย่ำ งรวดเร็ ว ระหว่ ำ งทำงผมคิด ว่ ำโชคดี ที่ ถ ำนเจี่ ยวไม่ไ ด้มำ
ถนนที่เต็มไปดว้ ยพุม่ ไมท้ ี่มีหนำมแหลมหรืออำจมีมอดแมลงและ
งูพิษซ่อนอยู่ เธอทนได้ที่ไหน
ผมก็ทนให้เธอตอ้ งเหนื่อยไมไ่ ดห้ รอก
ปี นเขำประมำณครึ่งชัว่ โมงจนมำถึงกลำงไหล่เขำ ผมเห็นมี
แสงสว่ำงรำไรในป่ำที่อยูข่ ำ้ งหนำ้ ผม ผมจึงผละจำกทำงเล็กเดิน
เลียบทำงลำดชันขึ้นไป ซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหินขนำดใหญก่ อ่ น
จะชะโงกหนำ้ มองออกไป

168
 ตรงนั้นมีบ้ำนไมเ้ กำ่ ซอมซ่อหลังหนึ่งอยู่ ตะเกียงน้ำมันกำ๊ ด
แขวนอยู่หน้ำประตู มีเด็กหลำยคนห่อตัวอยู่ตรงมุมกำแพง ตัว
สัน่ ระริก ชำยคนนัน้ เองก็อยูด่ ้วยเช่นกัน เขำนัง่ เอำมือเทำ้ คำงอยู่
บนเก้ำอี้ หวำยผุ ๆ ตัวหนึ่งพลำงเหม่อมองไปที่เ ด็ก ๆ พวกนั้น
คลำ้ ยกับใจลอยอยู่
แมห้ ่ำงกันหลำยสิบเมตร ผมก็ยังสำมำรถระบุได้ว่ำนั่นเป็ น
เด็ ก ทั้ง สี่ ค นที่ ห ำยตั ว ไปพอดี แต่ ม องดู ดี ๆ แล้ ว สถำนกำรณ์
ตอนนี้แลดูแปลกๆ เล็กน้อย เด็กสำมคนในนัน้ สวมใส่เสื้อผ้ำมอ
ซอ ทำ่ ทำงหิวโหยเสียจนผิวเหลืองซีดซูบผอม มีเพียงเด็กชำยวัย
หกขวบชื่อว่ำจูจ่ือฮั่นที่สวมเสื้อผ้ำสะอำดสะอ้ำนและมีเก้ำอี้นั่ง
แล้วก็ยังมีขนมปั งและนมกล่องหนึ่งอยูใ่ นมือกำลังอ้ำปำกกินคำ
โต เด็กคนอื่นๆ กำลังมองเขำด้วยสีหนำ้ อิจฉำ และผูช้ ำยคนนัน้ ก็
กำลังจอ้ งมองจูจ่อื ฮัน่ อยู่
ใจกลำงของกระท่อมเล็ก ๆ นั้น นกที่เ กำะอยู่โดยรอบจน
เป็ นกลุ่มดำทะมึนมีรำวร้อยตัวเป็ นอยำ่ งนอ้ ย พวกมันสงบเสงี่ยม
แลดูเชื่องเหมือนถูกฝึ กมำ
จูจ่ือฮั่นเป็ นเด็ก ผู้ชำยอ้วนผิวขำว หลังจำกที่เ ขำกินเสร็จ
แล้วก็มองไปที่ชำยคนนั้นอยำ่ งหวำดๆ " คุณอำ ผมยังอยำกกิน

169
ขนมปั งอีกชิ้นหนึ่งครับ "
เด็กคนอื่นๆ ไดย้ ินแลว้ ก็เริ่มรอ้ งขอบำ้ ง
" คุณอำ พวกเรำก็อยำกกินดว้ ยเหมือนกัน "
" คุณอำครับ ให้หนูอันหนึ่งเถอะนะ "
" คุณอำ ทำไมเขำมี หนูไมม่ ีละ่ ครับ "
ชำยคนนั้ น ยิ้ ม แล้ ว เอำขนมปั งออกมำจำกกระเป๋ ำ เอ่ ย
ตะกุกตะกักว่ำ" หะ… หุบปำก! แก… พวกแก… จะเทียบกับเขำได้
ยังไง "เขำให้ขนมปั งจูจ่อื ฮัน่ จูจ่อื ฮัน่ เหลือบมองไปที่เด็กคนอื่นๆ
แลว้ อำ้ ปำกกินอยำ่ งรวดเร็ว เด็กคนอื่นไดแ้ ตร่ อ้ งไห้เบำๆ ไมก่ ลำ้
พูดอะไรอีก
ผมค่อยๆ ก้มศีรษะลง กำลังคิดจะย่องกลับไปยังเส้นทำง
เดิมเงียบๆ ใครจะรู้ว่ำในเวลำนี้เอง นกตัวหนึ่งที่ไม่รู้ว่ำบินมำ
จำกไหนบินผ่ำนเหนือศีรษะผมไป ผมร้องในใจว่ำแยแ่ ล้ว อยำ่ ง
ที่คำดไว้ นกตัวนั้นกรีดร้องเสียงแหลม แล้วบินไปทำงกระท่อม
ชำยคนนั้นหันขวับมำมองทำงผมทันที ฝูงนกเองก็ตกใจเช่นกัน
นกหลำยร้อยตัวกระพือปี กพรอ้ มกัน เกิดเสียงเหมือนลมกระโชก
แรงพัดผำ่ นป่ำ จำกนัน้ ชำยคนนัน้ ก็ยิ้ม เป็ นรอยยิ้มแปลกๆ ชนิด
170
ที่ว่ำชวนให้คนรู้สึกอึดอัด คล้ำยกับดีใจคล้ำยกับเสียใจ เขำเป่ำ
นกหวีดยำว ทันใดนั้นฝูงนกก็กลำยเป็ นพำยุหมุนสีดำบินพุ่งมำ
ทำงผม!
ผมยืนอยูบ่ นเนินลำดชัน ไมม่ ีที่หลบซ่อนตัวได้เลยและผมก็
กระโดดลงไปไม่ทั น ด้ ว ย ผมหั ก กิ่ ง ไม้ห นำที่ อ ยู่ข้ำ งๆ มำเป็ น
อำวุธสอยนกร่วงลงมำไมน่ ้อย แต่จำนวนนกมีมำกเกินไป บินมำ
เฉียดหัวและโดนหน้ำผมเต็มๆ ผมมองไปที่จะงอยปำกแหลม
และตำสีอำพันดุร้ำยของพวกมัน ทันใดนั้นก็เ ข้ำใจว่ำพวกมัน
กำลังจะจิกตำของผม
ผมยกแขนข้ ำ งหนึ่ ง ขึ้ น บั ง ปกป้ องดวงตำของผมไว้
ขณะเดียวกันจะงอยของพวกมันก็กัดเข้ำที่คอและแขนของผม
กลำยเป็ นแผลเหวอะหวะทันที
ในตอนนี้เอง
ลมกระโชกสำยหนึ่งโจมตีใสท่ ำ้ ยทอยผม
เป็ นผู้ ช ำยคนนั้ น เขำอยู่ บ นหิ น ก้ อ นใหญ่ ก้ อ นนั้ น ฉวย
โอกำสนี้คิดจะลอบโจมตีผม
แตเ่ พรำะผมอยูข่ ำ้ งลำ่ งจึงเสียเปรียบ อยูใ่ นภำวะกลืนไมเ่ ขำ้
171
คำยไมอ่ อก ไปขำ้ งหน้ำก็จะถูกนกจิกตำ แต่ถ้ำถอยไปขำ้ งหลังก็
จะถูกเขำตีหัว
ชัว่ พริบตำนี้เองที่จะตัดสินวำ่ จะชนะหรือแพ้ จะรอดหรือตำย
ผมเอำแขนสองข้ำงลงทันที รีบหมุนตัวไปกอดขำทั้งสอง
ของเขำแล้วดึงลงมำ เขำทรงตัวไมอ่ ยู่ ทอ่ นไมใ้ นมือของเขำเองก็
ร่วงลงไปกับพื้น ผมเห็นสีหน้ำตื่นตระหนกของเขำ ฝูงนกโผเข้ำ
มำหำพวกเรำจำกทุกสำรทิศ
พวกเรำตกลงไปด้ ว ยกั น จำกที่ ล ำดสู ง ชั น ผมรู้ สึ ก ได้ ว่ ำ
ด้ำนหลังศีรษะกระแทกกับอะไรบำงอยำ่ งดังตึง ภำพขำ้ งหนำ้ ตัด
ไป แล้วผมก็หมดสติไปทันที

172
 ตอนที่ 33 อูอวี้ 5 (2)

ผมไมร่ ู้ว่ำผมหมดสติไปนำนแคไ่ หน ระหว่ำงสะลึมสะลือผม

รู้สึก ว่ำใครบำงคนก ำลั งเคลื่อ นย้ำยร่ำงกำยของผม ควำมตื่ น
ตระหนกในสมองที่แสนวุน่ วำยปลุกให้ผมตื่นขึ้นมำ
สิ่งแรกที่เห็นคือดวงจันทร์บนฟำกฟ้ำ จันทร์ครึ่งดวงสว่ำง
ไสว ส่องแสงลงมำจนยอดต้นไมส้ ว่ำงไปหมด จำกนัน้ ผมรู้สึกได้
ว่ำมีมืออ่อนโยนคู่หนึ่งยกศีรษะผมขึ้น แล้วยัดของนุ่มๆ ไว้ตรง
ทำ้ ยทอย
ผมดู ภ ำพด้ ำ นข้ ำ งของเธอในควำมมื ด มิ ด เธอไม่ ไ ด้
สังเกตเห็นว่ำผมตื่นขึ้นมำแล้ว เธอเหมอ่ ลอยไปครู่หนึ่ง กอ่ นจะ
กม้ ศีรษะลงมำกอดผมไว้ในอ้อมแขน
ครำวนี้เปลี่ยนเป็ นผมที่อึ้งงันไปแทน
ใบหน้ำของผมซบอยู่ที่ คอของเธอ ลมหำยใจของเธอทั้ง
อ่อนโยน อบอุ่นและหอมหวำน เธอกระซิบ" อูอวี้ คุณจะไมต่ ำย
ใช่ไหมคะ รถพยำบำลยังอีกตั้งยี่สิบนำทีก ว่ำจะมำถึง คุณอย่ำ
ตำยไปแบบนี้นะคะ ฉัน… รับไมไ่ หวจริงๆ "

173
 แม้ว่ำร่ำงกำยของผมจะเจ็บมำก แต่อำรมณ์ของผมกลับดี
ขึ้นมำก เหตุกำรณท์ ี่ไมค่ ำดฝั นคือผมจูบบน กระดูกไหปลำร้ำที่
บำงและเนียนนุม่ ของเธอ
หลังจำกจูบแล้ วก็นึก เสี ยใจภำยหลั ง อยู่บ้ำ ง ผมก ำลั ง ท ำ
อะไรอยูก่ ันแน่
ในทันทีทันใดนัน้ เธอแนน่ ิ่งไมข่ ยับ ผมจึงทักไป" ถำนเจี่ยว "
เธอปล่ อ ยมื อ จำกผม ใบหน้ำ ของเธอประหลำดใจระคน
ยินดี" คุณฟื้ นแล้ว! "
" ถ้ำยังไมฟ่ ้ื นอีก มีหวังคุณได้คิดว่ำผมตำยไปจริงๆ แล้วนะ่
สิ "ผมพยุงแขนเธอไว้ ลุกขึ้นยืนอยำ่ งซวนเซ
เธอมองมำที่ผมอย่ำงเป็ นกังวล" ท้ำยทอยคุณ ปูดเป็ นลูก
ใหญแ่ ถมยังมีแผลเลือดออกด้วยนะคะ! "
" ไมเ่ ป็ นไรครับ แคก่ ระแทกนิดหนอ่ ย "ผมปลอบ
เธอคว้ำแขนของผมด้วยมือทัง้ สองขำ้ ง ดวงตำเบิกกว้ำง ไม่
พูดอะไรสักคำ ควำมเย่อหยิ่งตำมปกติหำยไปหมด เธอเหมือน
สัตวต์ ัวนอ้ ยที่กำลังตื่นตัว ผมจึงอดไมไ่ ดห้ ัวเรำะขึ้นมำอีก

174
 เธอเผยสีหนำ้ หมดคำจะพูดออกมำ พูดว่ำ" ยังจะหัวเรำะอีก
กระแทกจนเซ่อไปแลว้ สิทำ่ "
ผมถำมเธอวำ่ " คุณหำที่นี่เจอไดย้ ังไง "
เธอตอบว่ำ" แล้วคุณวิ่งเร็วขนำดนัน้ ทำไมคะ อยำกเป็ นฮีโร่
ฉำยเดี่ยว? รถฉันมีตั้งจีพีเอสอยู่ ฉันเห็นคุณจอดที่นี่ตลอดโดย
ไมไ่ ด้ขยับเลย ฉันก็เลยตำมมำ จำกนั้นตอนอยูต่ รงเชิงเขำก็โทร
เข้ำมือถือคุณ คุณก็ไม่ได้รับสำยเลย ฉันเลยคิดว่ำคงเกิดเรื่อง
แล้ว เดินตำมหำขึ้นมำถึงที่นี่ โชคดีที่ฉันมำแล้ว "
ผมมองนอ่ งขำเธอ มีครำบเลือดเล็กๆ เพรำะถูกหนำมเกี่ยว
หลำยจุด ขอ้ มือก็เหมือนจะมีอยู่ แต่ดูเหมือนเธอไมไ่ ด้สนใจเลย
สักนิด
แต่ผมสน
ผมจับมือขำ้ งหนึ่งของเธอไวแ้ ลว้ ลูบดว้ ยปลำยนิ้วเบำๆ ถำม
วำ่ " ไมก่ ลัวหรือครับ "
เธออยูน่ ิ่งๆ ตอบว่ำ" จะไปคิดมำกขนำดนั้นได้ที่ไหนกันคะ
"ดวงตำของเธอสว่ำงไสวท่ำมกลำงแสงสลัวขนำดนั้น หลังจำก
ผ่ำนไปสักพักเธอก็ชักมือกลับ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อ
175
สักครูน่ ี้ เธอถำมวำ่ " เกิดอะไรขึ้นกันแนค่ ะ "
ผมปล่อยให้เ ธอช่ว ยประคองผมเดินไปที่ป่ำผืนนั้น ที่นั่น
ไฟดับหมดแล้วจริงๆ ทั้งคนและนกหำยไปอยำ่ งไร้ร่องรอย หนี
ไปแลว้
ผมให้เธอแจ้งเสิ่นสือเยี่ยนให้รีบมำที่นี่ทันที จำกนั้นผมก็
เลำ่ เรื่องที่เกิดขึ้นรวมทัง้ สิ่งที่ผมเห็นกอ่ นหนำ้ นี้ทงั้ หมดให้เธอฟั ง
ตอนที่ตำรวจมำถึง พวกเรำสองคนนั่งพิงข้ำงก้อนหินใหญ่
กอ้ นหนี่ง รอบขำ้ งยังคงมืดเหมือนเดิม มีแคไ่ ฟฉำยอันหนึ่งในมือ
ของเธอที่กะพริบติดๆ ดับ
" จูจ่อื ฮัน่ คนนัน้ มีอะไรพิเศษหรือคะ "เธอถำม
ผมตอบว่ำ" มองไปแล้วตัวเด็กก็ไมไ่ ด้มีอะไรพิเศษเลยครับ
"
เธอมุน่ คิ้ว ครุน่ คิดสักพักแลว้ พูดวำ่ " ตอ้ งมีเหตุผลแนน่ อน "
" ครับ "
ผมเงยหนำ้ มองทอ้ งฟ้ำ คืนนี้ดำวนอ้ ยมำกเป็ นพิเศษ ทอ้ งฟ้ำ
ที่ไ ม่มีวันเปลี่ยนแปลงจึงแลดูอ้ำงว้ำงเป็ นพิเ ศษ ผมหยิบบุหรี่
176
ออกจำกกระเป๋ำของผม กำลังคิดจะจุดบุหรี่ แสงไฟสะท้อนให้
เห็นว่ำดวงตำคู่นั้นของเธอหันมำมองที่ผม เธอถำมว่ำ" คุณขำด
บุหรี่ไมไ่ ดข้ นำดนี้เลยหรือ "
ผมคำบบุหรี่ไว้ ตอบไปว่ำ" คุณเคยเห็นคนงำนคนไหนไม่
สูบบุหรี่บำ้ ง "
เธอยิ้ ม เหมื อ นมี ค วำมหมำยที่ลึ ก ซึ้ ง บำงอย่ำ งแฝงอยู่ใน
รอยยิ้มนัน้
ผมเอำบุหรี่ออกมำแล้วถำมวำ่ " จะลองดูไหม "
เธอสำ่ ยหัว" ฉันไมช่ อบผูห้ ญิงที่สูบบุหรี่ "
ผมพูดวำ่ " ดีมำก ผมก็ไมช่ อบเหมือนกัน "
หลังจำกนั้นผมสังเกตได้ว่ำมือของเธอยุกยิกอยู่ไม่สุข เธอ
กำลังดึงวัชพืชบนพื้นนัน่ เอง จำกนัน้ ก็ขยำไว้ในมือแล้วโยนทิ้งไป
ผมมองกำรกระทำเล็กๆ นอ้ ยๆ นัน้ ของเธอแลว้ พูดวำ่ " ไหนบอก
ว่ำ ไม่ว่ำจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังมีคุณอยู่ คุณจะมำไขคดีไม่ใช่หรือ
ครับ แลว้ คุณยอดนักสืบตอนนี้มีควำมคิดเห็นอยำ่ งไรบำ้ งครับ "
เธอตบมือปั ดฝุ่นออกแล้วพูดวำ่ " คุณลองคิดดู ที่ผูช้ ำยคนนี้

177
ลักพำตัวเด็กไปไม่ใช่เพื่อเงินหรอก เพรำะถ้ำเกิดว่ำทำเพื่อเงิน
จริ ง ท ำไมถึ ง ไม่ไ ปลั ก พำตั ว เด็ ก ในครอบครั ว ที่ มี ฐ ำนะล่ ะ คะ
ตำมที่คุณ เล่ำมำก็ไ ม่ไ ด้มี ร่อ งรอยกำรทรมำนหรื อท ำร้ำ ยเด็ ก
อย่ำงเห็นได้ชัด จึงไม่ไ ด้ทำเพื่อตอบสนองควำมต้อ งกำรของ
ตนเองสำหรับเรื่องนี้ ถ้ำจะบอกว่ำเขำดูเหมือนคนโรคจิตลักพำ
ตัวเด็กไป แต่กำรลงมือของเขำก็เด็ดขำดชัดเจนมำกทุกครั้ง ทั้ง
ควำมสำมำรถในกำรก่อเหตุและกำรตัดสินใจล้วนรวดเร็วมำก
หนำซ้ำเด็กที่เขำลักพำตัวมำยังปฏิบัติตำมกฎเกณฑ์บำงอยำ่ งอีก
ด้วย เขำไม่ได้เอำเด็กพวกนี้ไปขำย แต่เอำพวกเขำทั้งหมดมำ
ซ่อนตัวไว้ที่นี่ คุณคิดวำ่ เขำทำเพื่ออะไรกันแน่ "
ผมกล่ำวว่ำ" ไม่ไ ด้ทำเพื่อเงิน ไม่ไ ด้ทำเพื่อผลประโยชน์
แล้วก็ไมไ่ ด้ทำเพื่อควำมปรำรถนำของตัวเองเหมือนกัน และตอน
ลงมือก็มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนดี ถ้ำอย่ำงนั้นก็คงเป็ นเพรำะ
ควำมรักหรือไมก่ ็ควำมแคน้ แลว้ ละ่ ครับ "
ถำนเจี่ ย วอึ้ ง ไปเล็ ก น้อ ย รำวกั บ ว่ ำ เธอไม่คิ ด ว่ ำผมจะพูด
แบบนี้ได้ เธอกล่ำวว่ำ" ค่ะ… ที่คุณพูดมำก็เป็ นไปได้ เหมือนกัน
ค่ะ แต่ เ รำสำมำรถสั ม ผั ส ควำมคิ ด ของเขำได้ ม ำกขึ้ นโดยกำร
สังเกตผ่ำนพฤติกรรมของเขำนะคะ คุณดูสิ ฉันค้นพบว่ำเหยื่อ
ทั้งหมดที่เขำเลือกอยูใ่ นพื้นที่เดียวกัน เด็กสองคนนั้นที่อำยุรำว
178
เจ็ดแปดขวบเองก็ผอมและตัวเล็กมำก จนดูเหมือนอำยุประมำณ
ห้ำหกขวบ ดังนัน้ ช่วงวัยที่เขำเลือกก็เป็ นกลุ่มเดียวกันเหมือนกัน
เป็ นเด็กจำกครอบครัวพื้นเพธรรมดำเหมือนกันคะ่ เขำลงแรงไป
มำกมำยขนำดนั้น ก็เพื่อจะเอำพวกเขำมำขังไว้ที่นี่เท่ำนั้น มันดู
เหมือน… ให้มำอยูเ่ ป็ นเพื่อนเขำมำกกวำ่ "
ผมกับเธอมองหนำ้ กัน เสียงจิ้งหรีดรอ้ งดังมำจำกในกอหญำ้
ไฟรถตำรวจกะพริบตรงเชิงเขำอยูไ่ กลลิบ ตำรวจมำถึงแลว้
ผมพูดวำ่ " ขอ้ มูลจำกทำงตำรวจมีพูดถึงว่ำ เขำเป็ นหัวขโมย
ที่เคยไดร้ ับกำรฝึ กฝนกำรเป็ นโจรมำหลำยปี แลว้ "
" หัวขโมยที่ถูกควบคุมโดยโจรและกลุม่ อำชญำกรส่วนใหญ่
ไมม่ ีครอบครัว บำงคน… เดิมทีก็จะเป็ นเด็กที่ถูกลักพำตัวมำดว้ ย
เหมือนกัน "
พวกเรำสองคนเงียบไปครูห่ นึ่ง เธอถำมวำ่ " แตว่ ำ่ เขำกับเรือ
ลำนัน้ กับเรื่องของพวกเรำ… เกี่ยวขอ้ งกันยังไงกันแนค่ ะ "
ภำพชำยคนนั้นกำลังออกคำสั่งฝึ กนกผุดขึ้นมำในสมองผม
รอยยิ้มบิดเบี้ยวบนใบหน้ำเขำคล้ำยทั้งเศร้ำทั้งดีใจ ผมถำมว่ำ"
ถำนเจี่ยวครับ ตอนนั้นคุณ อยู่บนเรือ เคยเห็นผู้ชำยคนนี้หรือ

179
เปลำ่ ครับ "
ถำนเจียวตกใจอึ้งไป พูดว่ำ" ไม่ค่ะ ฉันไม่มีภำพอยู่ในหัว
เลย "
" ผมก็ไมเ่ คยเหมือนกัน ขอแคจ่ ับตัวเขำได้ ถึงจะรูค้ วำมจริง
ไดค้ รับ "

180
 ตอนที่ 34 ถำนเจีย่ ว 6 (1)

-ถำนเจี่ยว-
เสียงฝี เทำ้ ดังแวว่ มำ ตำรวจกำลังเดินขึ้นมำแลว้
ลมรำตรีเย็นสบำยพัดโชยมำ ฉันรู้สึกว่ำคืนนี้ช่ำงเป็ นคืนที่
ยุง่ วุ่นวำยจริงๆ อูอวี้ที่เลือดอำบศีรษะลุกยืนขึ้นมำ หำกแต่สีหนำ้
ของเขำกลับยังคงสุขุมเยือกเย็น แต่ฉันรู้สึกว่ำตรงบริเวณนั้นบน
คอของฉันยังคงหลงเหลือควำมรูส้ ึกรอ้ นผะผำ่ วอยู่
เมื่อกี้เขำไมไ่ ด้ตงั้ ใจจะแตะถูกฉันจริงๆ หรือวำ่ แทจ้ ริงแล้ว…
เขำจงใจจูบฉันกันแน่
ฉันเองก็ลุกขึ้นยืนตำมเขำ ชำเลืองมองเขำแวบหนึ่ง มอง
ใบหนำ้ ที่หล่อเหลำเย็นชำปำนนัน้
ฉันรูส้ ึกวำ่ ฉันคงคิดมำกไปเอง เขำไมใ่ ช่ผชู้ ำยประเภทนัน้
หยำบคำยให้มันนอ้ ยหนอ่ ย… นีค่ ือควำมคิดของฉัน
คนแรกที่เดินเขำ้ มำเป็ นเสิ่นสือเยี่ยน เขำมองเรำดว้ ยสำยตำ
สับสนอยูบ่ ้ำง จำกนั้นสำยตำก็หยุดอยูท่ ี่ศีรษะที่น่ำกลัวของอูอวี้
เหมือนตำรวจคนอื่น ๆ หมอเองก็มำแล้ว จึงรีบทำแผลให้อูอวี้
181
แล้วเสิ่นสือเยี่ยนก็เดินมำอยูต่ รงหนำ้ ฉัน" ผมจะบอกทีละขัน้ ทีละ
ตอนนะ "
ฉันเดินหลบไปอยู่ด้ำนหนึ่งด้วยกับเขำ พอเหลียวหลังมอง
กลับไป อูอวี้กำลังนั่งอยู่บนหินให้หมอทำแผล ทว่ำสำยตำของ
เขำกลับมองตรงมำที่เรำ
ดวงตำที่ลึกล้ำตลอดกำลเสียจนทำให้คนมองไมเ่ ห็นกน้ บึ้งคู่
นัน้
ฉันยืดหลังตรงเบื้องหน้ำเสิ่นสือเยี่ยนตำมจิตใต้สำนึกอย่ำง
ไมม่ ีปี่ไมม่ ีขลุ่ย ดึงหนำ้ ตึงกอ่ นจะเล่ำเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ให้เขำ
ฟั งรอบหนึ่งด้วยทำ่ ทำงเครง่ เครียดจริงจัง
เสิ่นสือเยี่ยนรีบหยิบสมุดโนต้ เล็กๆ ขึ้นมำจดอยำ่ งรวดเร็ว
" ตอนนั้นอูอวี้อยู่ที่บ้ำนโจวเสี่ยวอวี๋ ไม่พูดอะไรสักคำก็ไล่
ตำมออกมำ "เขำว่ำ" ผมรีบไปดูกล้องวงจรปิ ดแถวนั้นทั้งหมด
บนถนนทั้งสำมเส้นตรงนั้นไม่มีร่องรอยของชำยคนนั้นเลย เขำ
หำที่นี่เจอไดย้ ังไง "
ปฏิกิริยำของฉันช้ำไปหลำยวินำที ถึงคอ่ ยตอบสนองกลับไป
ได้" โจวเสี่ยวอวี๋คือจ้วงอวี๋ค่ะ "ฉันรีบพูด" เพื่อนของฉัน ไม่ได้
182
เป็ นอะไรใช่ไหมคะ "
" ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น อีกอย่ำง ร้ำนอำหำรที่
คุณเคยบอกกอ่ นหนำ้ นี้ ผมก็… ตรวจกลอ้ งวงจรปิ ดหมดแลว้ ด้วย
"เขำยังพูดไมท่ ันจบ ก็มองมำที่ฉันดว้ ยสำยตำวำววับ
ฉันคิดในใจว่ำผู้ชำยคนนี้เวลำทำอะไรก็ละเอียดจริงๆ ตบ
ตำไดไ้ มง่ ำ่ ยเลย เพรำะเมื่อครูเ่ รื่องเกิดขึ้นกะทันหัน ทัง้ ยังรีบตำม
อู อ วี้ ม ำแลกเปลี่ ย นควำมคิ ด กั บ เขำ แต่ ก ลั บ ลื ม เตี๊ ย มกั น ก่อ น
พวกเรำไล่ตำมนกมำตลอดทำงจนมำเจอที่นี่ แล้วทีนี้จะต้องตบ
ตำให้ผำ่ นไปไดอ้ ยำ่ งไรกัน
จะว่ำไปก็แปลก ตอนนัดบอดนั้นเสิ่นสือเยี่ยนดูแข็งทื่อเป็ น
ตอไม้เหมือนกับพระในวัดเส้ำหลิน ตอนนี้พออยู่ในที่เกิ ดเหตุ
ควำมคิดควำมอ่ำนกลับดูเหมือนไหลลื่นมำก เหมือนเขำเริ่มจะรู้
แล้ ว ว่ ำ ในใจฉั น คิ ด อะไรอยู่ ทั น ใดนั้น เขำค่อ ยๆ ขยั บ มำจำก
ด้ำนขำ้ ง บังสำยตำของฉันที่กำลังมองไปทำงอูอวี้อยูพ่ อดิบพอดี
จำกนั้นก็เหลือบตำชั้นเดียวที่สงบรำบเรียบคู่นั้นขึ้นมำมองฉัน
เขม็ง
ฉัน" …"

183
 ไฟสปอตไลต์ที่พวกเขำเอำมำสว่ำงมำก ในดวงตำของชำย
คนนี้ นอกจำกกำลังค้นหำบำงสิ่งอยู่แล้ว ยังมองเห็นควำมเด็ด
เดี่ยวและควำมตรงไปตรงมำบำงอยำ่ งอีกดว้ ย
บำงครั้ง คุ ณ ก็ ถู ก สำยตำบำงอย่ำ งของใครบำงคนทำให้
หวัน่ ไหวไดเ้ หมือนกัน
ฉันเงียบไปสักพักแลว้ พูด" คุณตอ้ งกำรให้ฉันบอกควำมจริง
แตถ่ ้ำฉันบอกควำมจริง แนใ่ จหรือคะวำ่ คุณจะเชื่อ "
" ครับ "เขำตอบ
จะตอบตรงเกินไปแล้ว ฉันเผลอถำมออกไป" เพรำะอะไรคะ
"
" เพรำะผมรู้ว่ำ คุณเป็ นผู้หญิงที่เปิ ดเผยตรงไปตรงมำครับ
"เขำว่ำ
ไม่พูดไม่ได้ว่ำ ชั่วขณะนี้ฉันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจจริงๆ ออก
จะประทับใจอยู่บ้ำง แต่พอกลับมำคิดอีกที เรื่องที่ฉันทำกับเขำ
อยำ่ งตรงไปตรงมำที่สุดก็คือทิ้งเขำโดยไมล่ ังเลอะไรเลย…
ฉั บ ลู บ จมู ก " อย่ ำ งไรก็ ต ำมเรื่ อ งที่ ฉั น พู ด พวกนี้ คุ ณ ไม่

184
จำเป็ นตอ้ งจดลงสมุดทำคดีทัง้ หมดก็ได้ เรำสงสัยวำ่ คนคนนัน้ ลง
มือกับเด็ก ที่ร้ำนอำหำร และยังลงมื อกับลูก ของเพื่อนฉั น ด้ ว ย
เป็ นเพรำะนกพวกนัน้ ที่โผลม่ ำให้เห็นในที่เกิดเหตุคะ่ "
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นรู้ สึ ก ประหลำดใจมำก" นก? "เขำทบทวน
ควำมคิดตัวเอง" คุณหมำยถึงนกสีดำที่มีจะงอยปำกแหลมๆ ฝูง
นัน้ หรือครับ "
ตำรวจฝ่ำยสืบ สวนก็ ส มกับเป็ นต ำรวจฝ่ำยสื บสวนจริ ง ๆ
ควำมสำมำรถในกำรสังเกตถึงได้ละเอียดถี่ถ้วนมำกขนำดนี้ ฉัน
พยักหนำ้ เลำ่ ให้เขำฟั งวำ่ พวกนกที่เรำเห็นกับคดีตำ่ งๆ ที่เกิดขึ้น
มันเกี่ยวข้องกันอยำ่ งไร แต่ไมไ่ ด้พูดถึงเรือลำนั้น สำหรับตรรกะ
ในกำรอธิบำยนี้ก็งำ่ ยมำก
" นกพวกนัน้ ยังเล่นงำนอูอวี้ด้วยค่ะ บนตัวเขำมีแผลอยู่ "ฉัน
บอก" คุณวำ่ จะใช่ผชู้ ำยคนนัน้ ไหมคะที่ฝึกนกพวกนี้มำ "
" ถำ้ มันเป็ นอยำ่ งที่คุณพูดจริงว่ำมันเชื่อมโยงกันแน่ๆ ถำ้ งัน้
ก็อำจจะเป็ นไปได้ "เสิ่นสือเยี่ยนครุน่ คิดแลว้ พูดต่อ" แตน่ กโจมตี
คนเนี่ยนะ มันเหลือเชื่อจริงๆ ผมเองก็เพิ่งเคยได้ยินเป็ นครัง้ แรก
นี่แหละ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับอูอวี้อีกครัง้ แลว้ กัน "

185
 พวกเรำหันมำมองอูอวี้พร้อมกัน แผลบนศีรษะของเขำถูก
จัดกำรไปเบื้องต้นแล้ว เลือดบนใบหน้ำถูกเช็ดไปบำงส่วน เผย
ให้เห็นหนำ้ ตำที่กลับมำหล่อเหมือนเดิม พอฉันเห็นเขำในสภำพ
นี้แล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ำในใจฉันเจ็บแปลบขึ้นมำนิดๆ อยำ่ งไร้
สำเหตุ

186
 ตอนที่ 35 ถำนเจีย่ ว 6 (2)

ฉันกับเสิ่นสือเยี่ยนเดินเข้ำไปด้วยกัน ฉันพูดว่ำ" อูอวี้ ฉัน

บอกเรื่องนกกับเขำแลว้ นะ "
เสิ่นสือเยี่ยนมองมำที่ฉันเงียบๆ
อูอวี้พยักหนำ้ " ครับ "
ฉันมองทำ้ ยทอยเขำ" ยังเจ็บอยูไ่ หมคะ "
คุณ หมอที่อยู่ข้ำงๆ พูดแทรกขึ้นมำว่ำ " จะหำยเจ็บได้ ไ ว
ขนำดนั้นได้ยังไงกันครับ เพิ่งจะทำยำไปเองคงจะเจ็บกว่ ำเดิม
แน่ ๆ ส่ ว นคุ ณ อู อ วี้ เ องก็ ต้ อ งรี บ ไปตรวจอย่ ำ งละเอี ย ดที่
โรงพยำบำล รู้หรือเปล่ำครับ ศีรษะกระแทกขนำดนี้ มันอำจจะ
ทำให้เกิดเรื่องร้ำยแรงขึ้นได้ "
" ขอบคุณครับ "อูอวี้พูด
ฉันรูส้ ึกไมค่ อ่ ยสบำยใจขึ้นมำทันที
อูอวี้มองมำที่ฉันแลว้ พูดเบำๆ วำ่ " ผมไมเ่ ป็ นไรจริงๆ "
ฉันบน่ พึมพำ" หลังตรวจเสร็จแลว้ ถึงจะรูห้ รอก "

187
 ในดวงตำของเขำมีรอยยิ้มปรำกฏขึ้นมำแวบหนึ่ง แล้วมอง
ไปที่เสิ่นสือเยี่ยนอีก ทำเอำฉันใจเตน้ ระทึกขึ้นมำ
" ผมจะรีบถำมให้เสร็จเร็วที่สุดครับ "เสิ่นสือเยี่ยนพูดด้วยสี
หนำ้ เรียบเฉย
อูอวี้พยักหนำ้
เสิ่นสือเยี่ยนเลยถำมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้อีกครัง้ หนึ่ง ซึ่ง
อูอวี้ก็เล่ำให้ฟังจนหมดเปลือก สุดท้ำยเสิ่นสือเยี่ยนจึงปิ ดสมุด
เล่มเล็กๆ ของเขำแล้วพูดว่ำ" พวกคุณไปโรงพยำบำลกอ่ นเถอะ
เดี๋ยวถำ้ เกิดวำ่ ตอ้ งกำรอะไรเพิ่มเติมผมจะติดตอ่ พวกคุณอีกที "
ฉันกำลังจะตอบกลับไปว่ำได้สิ แต่อูอวี้กลับเหลือบมองฉัน
แวบหนึ่ง
เห็นเขำมองมำแบบนี้ทำเอำฉันงงงันไปทันที
จำกนั้นเขำก็ ถ ำมออกมำตรงๆ ว่ำ" ผู้หมวดเสิ่น คนที่ช่ือ
จูจ่ือฮั่นคนนั้น ฐำนะทำงครอบครัวหรือว่ำด้ำนอื่นๆ ของเขำมี
อะไรที่พิเศษไหมครับ "
พอไดย้ ินอยำ่ งนี้ฉันก็ต่ืนเตน้ ขึ้นมำทันที แตเ่ สิ่นสือเยี่ยนไมร่ ู้

188
ว่ำจะตอบกลับมำอยำ่ งไรดี หลังจำกคิดอยูส่ ักพักหนึ่งก็ส่ำยหน้ำ
แล้วพูดว่ำ" ตอนนี้ผมยังบอกไม่ได้ว่ำมีที่พิเศษตรงไหนบ้ำง แต่
ผมจะคอยสังเกตเขำให้มำกขึ้นตรงจุดนี้ "เขำเว้นช่วง" ยังมีเด็ก
อีกคนหนึ่งชื่อว่ำจ้ำวรุ่ยซิน อำยุห้ำขวบกว่ำๆ ผิวขำวตัวผอมๆ
คนร้ำยได้ทำอะไรกับเด็กไหม หรือว่ำเด็กคนนี้มองไปแล้วมีอะไร
พิเศษตรงไหนบำ้ งไหม "
ฉันอึ้งไปสักพัก มองไปทำงอูอวี้ เขำตอบวำ่ " เปลำ่ ครับ จำ้ ว
รุ่ ย ซิ น กั บ เด็ ก อี ก สองคนถูก ทิ้ ง ให้ อ ยู่ต รงมุ ม ก ำแพงตลอดและ
ไมไ่ ดม้ ีกำรดูแลอะไรเป็ นพิเศษเลย "
สีหนำ้ ของเสิ่นสือเยี่ยนฉำยแววครุน่ คิดใครค่ รวญ
ในตอนนี้เองอูอวี้ก็มองมำที่ฉัน ทันใดนัน้ ก็รสู้ ึกรำวกับว่ำฉัน
กั บ เขำก ำลั ง คิ ด ในสิ่ ง เดี ย วกั น อยู่ ว่ ำ เบำะแสส ำคั ญ นั้ น อยู่ ที่
เสิ่นสือเยี่ยน จะปลอ่ ยผำ่ นไปงำ่ ยๆ ไมไ่ ด้
ฉันจึงพูดขึ้นมำวำ่ " สือเยี่ยน ฉันขอแนะนำวำ่ พวกคุณจะตอ้ ง
สืบแบบเจำะลึกเกี่ยวกับจูจ่ือฮัน่ มันจะต้องมีเหตุผลบำงอยำ่ งแน่
ไมแ่ นว่ ำ่ มันอำจจะเกี่ยวขอ้ งกับแรงจูงใจในกำรกอ่ คดีของเขำก็ได้
"

189
 เสิ่นสือเยี่ยนมองมำที่ฉันดว้ ยสำยตำอ่อนโยน พยักหนำ้ แล้ว
พูดว่ำ" ได้ครับ เรื่องในวันนี้ทำให้พวกคุณเหนื่อยกันมำกแล้ว
ผมจะกลับไปที่สน.กอ่ น "
เขำจะไปเสียแล้ว ทันใดนั้นเองอูอวี้ก็พูดขึ้นมำอีกว่ำ" คืนนี้
เกิ ด เรื่ อ งใหญ่ข นำดนี้ แต่ พ วกเรำไม่จ ำเป็ น ต้ อ งไปลงบั น ทึ ก
ประจำวันที่สถำนีตำรวจแบบนี้ก็ไดเ้ หรอครับ "
สำยตำของเสิ่นสือเยี่ยนไหววูบ มองอูอวี้
ใจของฉันสัน่ ไปครูห่ นึ่งกอ่ นจะมองไปที่อูอวี้เช่นกัน เป็ นครัง้
แรกเลยที่ฉันรู้สึกได้อยำ่ งชัดเจนว่ำ ผูช้ ำยคนนี้เป็ นคนที่คิดอะไร
ได้ลึกซึ้งมำก ใช่แล้ว เกือบจะลืมไปแล้วสิว่ำคนที่จบวิศวะแบบ
เขำมัก จะเป็ นคนที่ชอบเอำชนะมำกๆ และควำมรู้สึก แบบนี้ …
หยัง่ รำกฝั งลึกมำก
พวกเขำสองคนไมไ่ ด้พูดอะไรกันอีก ฉันรู้สึกว่ำบรรยำกำศ
แลดูอึดอัดขึ้นมำเล็กน้อย จึงเข้ำมำเกลี้ยกล่อม ขณะเดียวกันก็
พูดไหลตำมควำมคิดอูอวี้เพื่อให้ชัดเจนมำกขึ้นว่ำ " ใช่แล้วค่ะ
ครำวที่แล้วพวกเรำได้เจอกับผูช้ ำยคนนัน้ แล้วพวกคุณก็พำพวก
เรำสองคนกลับไปที่สถำนีตำรวจ สอบปำกคำถำมรำยละเอียด
ทั้งหมดที่เ กี่ยวข้องกั บเรื่ องในครั้งนั้น อยู่ทั้ง คืน วันนี้เ กิดเรื่ อ ง
190
ใหญข่ นำดนี้ ไมใ่ ช่แคห่ ำคนรำ้ ยเจอ แมแ้ ตเ่ ด็กที่คนรำ้ ยลักพำตัว
ไปก็กลับมำทั้งหมด รวมถึงแหล่งกบดำนของเขำก็ยังหำเจอ แต่
คุณถำมไม่กี่ประโยคแค่นี้ก็ปล่อยให้พวกเรำไปได้แล้วเหรอคะ
ถำ้ เป็ นแบบนี้พวกเรำกลับจะไมส่ บำยใจมำกกวำ่ นะคะ "
ฉันยืนยิ้มพูดเช่นนี้อยูข่ ำ้ งๆ อูอวี้ พอเห็นใบหนำ้ ของเสิ่นสือ
เยี่ยนซึ่งกำลังเครียดมำก จู่ๆ ก็เกิดควำมรู้สึกอยำ่ งหนึ่งขึ้นมำว่ำ
ตัวเองกลำยเป็ นผู้สมรู้ร่วมคิดกับอูอวี้ไปแล้ว ทั้งยังรวมหัวกั น
กดดันพอ่ หนุม่ คนซื่อคนนี้อีก
อู อ วี้ ก็ พู ด ขึ้ น มำว่ ำ " มี ส ถำนกำรณ์ฉุ ก เฉิ นมำกกว่ ำ เรื่องนี้
เกิดขึ้นใช่ไหมครับ คุณ ถึงได้ไ ม่มีเวลำมำสอบปำกคำพวกเรำ
อยำ่ งละเอียด ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ "
หัวใจของฉันกระตุกวูบขึ้นมำเล็กน้อย เสิ่นสือเยี่ยนยังคงนิ่ง
เหมือนแผน่ เหล็ก กอ่ นจะพูดอยำ่ งเฉยชำ" เรื่องรำยละเอียดพวก
คุณไมจ่ ำเป็ นตอ้ งรูห้ รอก ผมไปกอ่ นละ่ ครับ "
ฉันรีบคว้ำแขนเขำไว้ทันที" เสิ่นสือเยี่ยนคะ ตอนนี้ฉันกับ
อูอวี้เ ข้ำมำพัวพันกับ คดีนี้เ สีย ขนำดนี้แ ล้ ว พวกเรำช่วยคุณ ไว้
ยับยัง้ ไมใ่ ห้เกิดอีกคดีหนึ่งขึ้นมำ ครัง้ นี้อูอวี้ก็ยังช่วยคุณหำแหล่ง
กบดำนของคนร้ำยจนเจอ อีกอยำ่ งพวกเรำสองคนก็ถือไดว้ ่ำเป็ น
191
ผู้เสียหำยที่ถูกทำร้ำยเพื่อช่วยเด็กๆ ในคดีนี้เหมือนกัน พอมำ
ตอนนี้จะมำกันให้พวกเรำอยูว่ งนอก คุณคิดว่ำยังจำเป็ นต้องทำ
แบบนี้อีก หรือคะ ก็เ หมือนกับที่ฉันเคยพูดไปครำวที่แล้ว คุณ
น่ำจะเอำเบำะแสข้อมูลเกี่ยวกับคดีส่วนหนึ่งมำบอกให้พวกเรำ
รับรู้ ไมแ่ นว่ ำ่ พวกเรำอำจจะนึกถึงเบำะแสไดม้ ำกขึ้นก็ได้ พวกเรำ
ก็แคอ่ ยำกจะช่วยคุณไขคดี คุณเองก็นำ่ จะเขำ้ ใจดี แลว้ ตกลงเกิด
อะไรขึ้นกับเด็กที่ช่ือจ้ำวรุ่ยซินกันแน่ ขออยำ่ ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น
เลย พวกเรำเองก็เป็ นห่วง อยำกจะรู้ด้วยเหมือนกันนะคะ! "
เสิ่นสือเยี่ยนหันหน้ำมำมองพวกเรำ ในที่สุดหลังจำกเงียบ
ไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นมำว่ำ" ได้ครับ ในสถำนกำรณ์นี้หวังว่ำพวก
คุณจะเก็บไว้เป็ นควำมลับ เมื่อช่วงบ่ำยวันนี้คนที่บ้ำนจ้ำวรุ่ยซิน
รับโทรศัพท์ที่บอกให้ พวกเขำเตรียมเงินไว้สำมล้ำนหยวน อีก
สองวั น ให้ ไ ปส่ ง เงิ น ค่ ำ ไถ่ ผมบอกพวกคุ ณ ได้ แ ค่ นี้ แ หละ
กระบวนกำรทั้ง หมดนี้ ท ำงต ำรวจจะจั ด กำรเอง พวกผมเริ่ ม
วำงแผนปฏิบัติกำรอย่ำงละเอียดเอำไว้แล้ว และจะใช้โอกำสนี้
ช่วยเหลือเด็กๆ ออกมำรวมทัง้ จับกุมตัวผูร้ ้ำยด้วย! กระบวนกำร
ในเรื่องนี้อันตรำยมำก พวกคุณห้ำมสอดมือเขำ้ มำยุง่ เด็ดขำด "
ฉันอึ้งไปทันที มองไปที่อูอวี้

192
 ตอนที่ 36 ถำนเจีย่ ว 6 (3)

ขำกลับฉันเป็ นคนขับรถ
อูอวี้ดูเหมือนเหนื่อยแล้วจริงๆ นัง่ พิงเบำะที่นัง่ ขำ้ งคนขับรถ
ไม่ไ ด้ พู ด อะไรอยู่น ำน ในสมองของฉั น เองก็ ก ำลั ง คิ ด หลำยๆ
เรื่องอยู่ จนกระทั่งขับเข้ำเขตเมืองแล้ว เขำถึงพูดขึ้นมำว่ำ" ให้
ผมลงตรงหนำ้ รำ้ นก็ได้ "
ฉันไมไ่ ดพ้ ูดอะไร
ผ่ำนไปสักพัก ฉันพูดว่ำ" คุณบอกว่ำคนร้ำยคนนี้ดูเหมือน
พวกสติ ไ ม่ ส มประกอบ แต่ ก ำรกระท ำของเขำทั้ ง หมดมั น
เหมือนกับมีกำรวำงแผนมำกอ่ น เขำดูแลจูจ่ือฮั่นเป็ นพิเศษเสีย
ขนำดนั้น แต่คนแรกที่เขำติดต่อครอบครัวเพื่อเสนอเงื่อนไขใน
กำรไถ่ตัวคืนกลับเป็ นจ้ำวรุ่ยชิน กอ่ นหน้ำนี้พวกเรำยังวิเครำะห์
กันว่ำเขำไมไ่ ด้ทำทัง้ หมดเพื่อเงิน ฉันยิ่งดูก็ยิ่งไมเ่ ขำ้ ใจเลยจริงๆ
คุณวำ่ ตำตอ่ ไปเขำจะลงหมำกแบบไหนกันแน่ "
หมอกลงหนำจั ด เสี ย จนฉั น มองอะไรไม่ เ ห็ น นั่ น ก็ คื อ
ควำมรูส้ ึกของฉันในตอนนี้

193
 หลังจำกพูดเสร็จแล้วฉันก็แค่รอให้เสียงทุ้มกังวำนของเขำ
ดังขึ้นมำ ใครจะรู้ผ่ำนไปสักพัก ฉันจะได้ยินแค่เสียงลมหำยใจ
เข้ำออกยำวๆ อย่ำงสม่ำเสมอ ฉันหันหน้ำมองไป ก็เห็นว่ำเขำ
หลับไปแลว้
รถติ ด ไฟแดงพอดี ฉั น ก็ เ ลยจอดรถแล้ ว ยั ง คงมองเขำ
เหมือนเดิม หน้ำตำของชำยหนุ่มยังคงหล่อเหลำคมคำยชัดเจน
ได้ ถึ ง ขนำดนั้น ทั้ง ที่ เ ขำหลั บ อยู่ จริ ง ๆ แล้ ว ตั ว เขำในตอนนี้ ดู
เหมือนจะเหนื่อยมำก ที่ศีรษะพันผ้ำพันแผลไว้จนเหมือนบะจ่ำง
กระนั้นก็ยังมีครำบเลือดอยู่ ทั้งตัวก็สกปรกมำก แต่ตอนที่ฉัน
มองมื อ ของเขำที่ ว ำงอยู่บ นตั ก มื อ นั้น ก็ เ ปื้ อนดิ น สกปรกเป็ น
ครำบเช่ น กั น แต่ ฉั น กลั บ รู้ สึ ก ได้ ถึ ง กลิ่ น อำยที่ ช วนให้ ค นรู้สึก
อบอุ่นบำงอยำ่ งจำกตัวเขำ
ไม่เคยมีผู้ชำยคนไหนนั่งข้ำงๆ ฉันมำก่อน มีเขำนั่งแบบนี้
แปลกมำกที่ฉันเองก็รสู้ ึกดีมำก
ดึกดื่นแบบนี้รถบนถนนโลง่ มำก แมแ้ ตค่ นที่ทักษะกำรขับรถ
ไม่เก่งอย่ำงฉันก็ยังขับได้คล่องมำกรำวกับปลำได้น้ำ ขับรถหัก
เลี้ยวโค้งได้อย่ำงมั่นคง พอเห็นเขำหลับสนิทมำก ฉันกลับรู้สึก
อิ่มเอมใจอยำ่ งนำ่ ประหลำด

194
 รถขับมำถึงประตูหนำ้ รำ้ นเขำแลว้
รำ้ นปิ ดไปนำนแลว้ จึงดับไฟหมดแลว้ หนำ้ รำ้ นที่เป็ นเช่นนัน้
จึงแลดูเย็นเยียบอยูใ่ นควำมมืด แนน่ อนว่ำไมม่ ีใครอยูต่ รงนี้เพื่อ
คอยเขำกลับมำ ถำ้ เขำกลับไปคนเดียวแลว้ จะมีอะไรกินไหม ใคร
จะดูแลเขำ แลว้ เขำจะไปโรงพยำบำลอยำ่ งไร
พอนึกถึงปั ญหำพวกนี้ ฉันเลยแค่ลังเลไปหนึ่งวินำทีเทำ่ นัน้
ก็เลยไมไ่ ดเ้ รียกเขำให้ต่นื ขึ้นมำ แตข่ ับรถมุง่ ไปขำ้ งหนำ้ เรื่อยๆ
และแล้วก็มำถึงหนำ้ โรงพยำบำลที่ดีที่สุดในเขตนี้
ตึกฉุกเฉินกลับเปิ ดไฟสว่ำงจ้ำไปหมด สำหรับคนที่รีบมำ
กลำงดึ ก เหมื อ นอย่ำ งพวกเรำแบบนี้ แ ล้ ว มั น ท ำให้ รู้ สึ ก ได้ ถึ ง
บรรยำกำศอันอบอุ่นอยูห่ ลำยส่วน ฉันตบแขนเขำเบำๆ " นี่ ตื่น
ได้แล้วคะ่ "
เขำลืมตำขึ้นมำทันที คุณจะรู้สึกได้ว่ำผู้ชำยอยำ่ งเขำ ถึงจะ
หลับไปแล้วก็ยังตื่นตัวอยูต่ ลอดเวลำ สำยตำของเขำกลับมำแจม่
ชัดอยำ่ งรวดเร็ว มองโรงพยำบำลที่อยูข่ ำ้ งหน้ำแล้วมองมำที่ฉัน
พรอ้ มพูดวำ่ " ขอบคุณครับ "
ฉันกำลังคิดจะผลักประตูลงจำกรถ เขำก็พูดขึ้นมำว่ำ" คุณ
195
ไมต่ อ้ งไปดว้ ยหรอก กลับไปพักผอ่ นเถอะ "
ฉันหันหนำ้ มำมองเขำ ยิ้มแล้วพูดแซวเขำว่ำ" มีอยำ่ งที่ไหน
กัน พอขำ้ มแมน่ ้ำเสร็จก็ร้อื สะพำนทิ้ง1เร็วขนำดนี้เลยหรือคะ "
เขำอึ้งไป กอ่ นจะหัวเรำะแล้วพูดว่ำ" นักเขียนอยำ่ งพวกคุณ
ใช้สำนวนพวกนี้กันหมดเลยหรือครับ "
ฉันลงจำกรถ พยักหนำ้ พูดว่ำ" อือฮึ ทัง้ หมดขึ้นอยูก่ ับควำม
ต้องกำรค่ะ ใช้ทุกสิ่งที่มีอย่ำงชำญฉลำด ถ้ำเกิดว่ำเป็ นผู้ชำยก็
อยำ่ พิรี้พิไรเลย ไปกันเถอะคะ่ "
อู อ วี้ จึ ง ไม่ไ ด้ พู ด อะไรอี ก เรำสองคนเดิ น เข้ำ ไปในแผนก
ฉุกเฉิน ฉันพูดว่ำ" ฉันเข้ำใจควำมรู้สึกแบบนั้นนะ กำรที่ต้องมำ
โรงพยำบำลคนเดียวมันรู้สึกแยม่ ำก บำงครั้งตอนที่ฉันไมส่ บำย
หรือป่วยแล้วต้องมำคนเดีย ว ไหนจะต้องวิ่งขึ้นวิ่งลง จ่ำยเงิน
ตรวจเช็กอำกำร เอำยำ หรือแมแ้ ต่ตอนให้น้ำเกลือก็ต้องทำด้วย
ตัวเอง ควำมรูส้ ึกในตอนนัน้ มันแยก่ วำ่ ตอนปกติหลำยเทำ่ "
พูดจบก็เห็นอูอวี้มองมำที่ฉัน ในดวงตำของเขำกำลังยิ้มอยู่
เขำพูดว่ำ" นั่นคือควำมรู้สึกของพวกผู้หญิง มีผู้ชำยที่ไหนกันที่
1
ข้ำ มแม่น้ำ เสร็ จก็ร้ือ สะพำนทิ้ง เป็ น ส ำนวน อุ ป มำถึง กำรที่ เมื่อ ท ำอะไรจนบรรลุ เป้ ำหมำยแล้ ว ก็
ทอดทิ้งผูค้ นหรือสิ่งที่ช่วยตนให้ประสบผลสำเร็จ

196
พอมำโรงพยำบำลแล้วต้องมีคนมำเป็ นเพื่อนด้วย ไมไ่ ด้เป็ นโรค
ที่รักษำไมไ่ ดน้ ี่ครับ "
พอได้ยินแล้วฉันก็หยุดยืน เอำมือเทำ้ เอว" ควำมหมำยของ
คุ ณ คื อ ไม่ ช อบที่ ฉั น มำเป็ นเพื่ อ นสิ น ะคะ "ทั น ที ที่ ค ำพู ด หลุ ด
ออกไป ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่ำหัวใจเต้นเร็วไม่มั่นคง ปำกฉันมัน
เร็วเกินไปแลว้
แตว่ ำ่ ฉันก็ยังจอ้ งเขำอยู่
สำยตำของเขำคล้ำยกับอึ้งไปสักพัก มองมำที่ฉันแวบหนึ่ง
ตอนนี้พวกเรำเดินมำถึงหน้ำช่องเวชระเบียนของตึกฉุกเฉินแล้ว
เขำทำเหมือนไมไ่ ด้ยิน ควักกระเป๋ำสตำงค์ออกมำแล้วกดคิวไว้
หัวใจของฉันในตอนนี้ร ำวกั บกับร่ วงลงไปอยู่ที่ต ำตุ่ ม อย่ำ งไร
อยำ่ งนัน้
เขำไมไ่ ด้พูดว่ำชอบหรือไม่ชอบ เรื่องที่เขำไมค่ ิดจะพูด ให้
ตำยอยำ่ งไรเขำก็ไมพ่ ูดอยูด่ ี

197
 ตอนที่ 37 อูอวี้ 6 (1)

-อูอวี-้
ผมไมเ่ คยไปโรงพยำบำลกับผูห้ ญิงมำกอ่ น ผมไมเ่ คยคิดว่ำ
พอพำถำนเจี่ยวไปดว้ ยแลว้ มันจะสนุก… และวุน่ วำยมำกขนำดนี้
ผมนั่งอยูห่ น้ำแพทยฉ์ ุกเฉิน บอกอำกำรง่ำยๆ เพียงแค่ว่ำ"
ตกจำกที่สูง "
เธอมองมำที่ผมด้วยท่ำทีไมเ่ ห็นด้วย จำกนัน้ ก็พูดพร้อมกับ
ทำไม้ทำมือประกอบ" คุณหมอคะ… คืออย่ำงนี้นะคะ… มันเป็ น
หน้ำผำสูงขนำดนั้น แถมที่พ้ืนก็ไม่ได้เรียบ มีรำกไม้กับพวกหิน
พอฉันมำถึง เขำก็สลบอยูก่ อ่ นแลว้ อยำ่ งนอ้ ยห้ำนำทีคะ่ "
หมอเป็ นหมอวัยรุ่นที่หน้ำตำดูใจดี พอได้ยินเธอพูดก็สนใจ
ขึ้นมำทันที" หำ ตกมำแรงขนำดนี้ ตกลงมำไดย้ ังไงกัน "
ผมก ำลังคิ ดจะพูดว่ำ 'ผมใจลอยไม่ทันระวัง' จะได้จบบท
สนทนำที่ ไ ม่ ค่ อ ยจะมี แ ก่ น สำรนี้ เ สี ย ที แต่ ถ ำนเจี่ ย วร้ อ ง" หึ
"ออกมำคำหนึ่ง กอ่ นจะลำกเกำ้ อี้มำนัง่ ขำ้ งๆ ผม แลว้ พูดวำ่ " คุณ
หมอคะ เรื่องนี้บอกคุณมำกไม่ได้ค่ะ คือว่ำพวกเรำกำลังจับโจร

198
คนหนึ่ง เขำไลต่ ำมไป เลยทำให้เจ็บหนักจนเป็ นแบบนี้คะ่ "
" ออ้ ๆ คุณหันมำให้ผมตรวจดูให้ละเอียดหนอ่ ย "หมอวำ่
พอมองเห็นสำยตำกระตือรือรน้ ของหมอ ไหนจะดวงตำเป็ น
ประกำยระยิบระยับคูน่ ัน้ ของเธอที่อยูข่ ำ้ งผมนัน่ อีก ผมเลยหันมำ
แบบเงียบๆ
ผมรู้สึกว่ำเธอแตกต่ำงจำกตอนที่ผมกับเธอเจอกันเมื่อหนึ่ง
ปี ก่อนอยู่บ้ำง เมื่อครั้งแรกพบ เธอเป็ นคนร่ำเริงสดใส แต่ก็มี
ควำมเย็นชำอยูเ่ ล็กน้อยที่มำพร้อมหนำมแหลมคม แต่ตอนนี้พอ
ได้ใช้เวลำอยูด่ ้วยกันมำกขึ้น ก็รู้ว่ำหนำมพวกนัน้ เป็ นเพียงเกรำะ
ป้องกันเธอจำกคนแปลกหนำ้ เทำ่ นัน้
เธอเป็ นคนอบอุน่ รำ่ เริง และยังออ่ นโยนมำกอีกดว้ ย
ขั้น ตอนกำรรัก ษำเบื้อ งต้ นหลั ง จำกนั้นก็ คื อ หมอตรวจดู
บำดแผลอย่ำ งละเอี ย ด ถำมเกี่ ย วกั บ ปฏิ กิ ริ ย ำตอบสนองของ
รำ่ งกำยผม แตแ่ ทนที่จะถำมผม หมอกลับถำมเธอ เธอตอบอยำ่ ง
นอ้ ยหนึ่งรอ้ ยคำตอ่ หนึ่งคำถำม ตอบเสียละเอียดถี่ยิบ จังหวะกำร
พูดก็ดูมีชีวิตชีวำและถูกตอ้ ง สมแลว้ ที่เธอเป็ นนักเขียนนิยำย
เสร็จแลว้ หมอก็ให้ผมไปทำซีทีสแกน
199
 จุดนี้เธอเขำ้ ไปไมไ่ ด้ ผมจึงนับว่ำได้อยูอ่ ยำ่ งสงบสักพัก พอ
ผมออกมำ ก็เห็นดวงตำกลมโตใสกระจ่ำงของเธอจ้องมองมำที่
ผม พวกเรำนัง่ รอผลอยูห่ นำ้ ห้องทำซีทีสแกน นัง่ ไปสักพัก ทันใด
นัน้ ก็ไดย้ ินเธอกระซิบวำ่ " คุณจะตอ้ งไมเ่ ป็ นอะไร "
เดิมทีผมไมไ่ ดก้ ังวลกับเรื่องนี้อยูแ่ ลว้ พอหันหนำ้ ไปมองเธอ
สีหน้ำของเธอดูสุขุมเด็ดเดี่ยว เส้นผมสีดำปรกลงมำบนใบหน้ำ
ขำวใสกระจำ่ งรำวหยกของเธอ ทำให้แลดูสวยแบบเยือกเย็น
ทันใดนัน้ ผมก็รู้สึกว่ำคำพูดของเธอที่เคยพูดกอ่ นหน้ำนี้ฟังดู
สมเหตุสมผลอยูบ่ ำ้ ง
มำโรงพยำบำล มีคนแบบนี้มำอยู่เป็ นเพื่อน จำกช่วงเวลำ
แต่ละนำทีที่แสนนำ่ เบื่อและเงียบเหงำก็กลำยเป็ นห้วงเวลำที่เต็ม
ไปด้วยสิ่งละอันพันละนอ้ ยขึ้นมำทันที
เธอถำมผมว่ำชอบหรือไม่ชอบ ในเวลำนี้ ผมไม่มีคำตอบ
อยำ่ งอื่นเสียแลว้
พวกเรำเอำผลตรวจซีทีสแกนไปให้หมอวินิจฉัยดู ผลคือ
ไมไ่ ด้เป็ นอะไร แต่หมอก็ยังย้ำกำชับว่ำ" ถึงผลในรูปจะยังดีดู แต่
เรื่องอำกำรเลือดออกในสมองนั้นยังบอกอะไรไม่ได้ กำรที่ไม่มี

200
เลือดออกในตอนนี้ไม่ได้หมำยควำมว่ำต่อไปจะไม่มีเลือดออก
ดั ง นั้น ช่ ว งหลำยวั น นี้ ใ ห้ สั ง เกตอำกำรอย่ำ งละเอี ย ด มี อ ำกำร
วิงเวียนศีรษะ คลื่นไส้อำเจียนหรือเปล่ำ ถ้ำพบอำกำรผิดปกติให้
รีบมำที่โรงพยำบำลทันที "
แน่นอนว่ำคำพูดพวกนี้บอกกับถำนเจี่ยว ตอนนี้ยังจะมีบท
ให้ผมได้พูดอะไรเสียที่ไหน ผมเห็นสีหนำ้ ของเธอเคร่งเครียดยิ่ง
กว่ ำ เดิ ม มำก จำกนั้ น เธอก็ พู ด งึ ม ง ำว่ ำ " ตอนที่ เ รำก ำลั ง มำ
โรงพยำบำล เขำหลับในรถไปสักพักคะ่ "
หมอทำหนำ้ ตกใจขึ้นมำทันที" จริงหรือครับ "
" ใช่สิคะพี่ชำยสุดหลอ่ ฉันคุยกับคุณอยูน่ ี่…"เธอตอบ
ผมอดไมไ่ ด้ขัดจังหวะพวกเขำ" ถำนเจี่ยว ผมหลับเพรำะผม
เหนื่อยกับงว่ งนอนต่ำงหำก "
" ออ๋ …"ถำนเจี่ยวและหมอพูดพรอ้ มกัน
พอเดินออกจำกโรงพยำบำล ในมือผมถือยำกับของอื่น ๆ
สว่ นเธอถือธนบัตรปึ กนัน้ หนำ้ นิ่วคิ้วขมวด ปำกก็บน่ พึมพำ ที่แท้
ก็กำลังนับเงินที่ใช้ไป ทั้งหมดคือเงินที่เธอหยิบจำกกระเป๋ำผม
แล้ววิ่งไปจ่ำยเงิน สุดท้ำยเธอก็พับธนบัตรเก็บ กลอกตำมอง"
201
คุณคิดวำ่ เงินนี่ เสิ่นสือเยี่ยนจะเบิกมำชดเชยให้คุณไหม "
" …"
" สี่ร้อยกว่ำหยวนเชียวนะ ตอนนี้คุณเองก็… จะหำเงินก็คง
ไมง่ ำ่ ยเทำ่ ไร "เธอวำ่
" ทำไมต้องไปหำเขำเพื่อจะให้เขำเบิกเงินมำชดเชยให้ด้วย
"น้ำเสียงผมเย็นชำลงกวำ่ เดิม
" คุณบำดเจ็บเพรำะช่วยคนอื่นนี่ ตำรวจจะไม่รับผิด ชอบ
หนอ่ ยเหรอ "เธอกลำ่ วอยำ่ งมีเหตุมีผล
" ไมจ่ ำเป็ น อยำ่ ไปหำเขำ "ผมพูดเสียงแข็ง
ถำนเจี่ยวเม้มปำก ไมไ่ ด้พูดอะไร คงฟั งออกว่ำน้ำเสียงของ
ผมดูเย็นชำ
เธอคิดว่ำมันเป็ นเรื่องง่ำย ไปหำเสิ่นสือเยี่ยนเอำเงินชดเชย
นะ่ เหรอ
ผมอูอวีย้ ังเป็ นลูกผูช้ ำยอยูห่ รือเปลำ่

202
 ตอนที่ 38 อูอวี้ 6 (2)

พอมำถึงหน้ำทำงออกโรงพยำบำล ผมก็พูดว่ำ" ที่นี่อยู่ไม่

ไกลร้ำน ผมจะกลับแล้ว คุณเองก็รีบกลับบ้ำนไปนอนเร็วหนอ่ ย
มีอะไรพรุง่ นี้คอ่ ยวำ่ กัน "
เธอกลับยืนโอเ้ อไ้ มพ่ ูดไมจ่ ำ
" เป็ นอะไรไปเปลำ่ ครับ "ผมถำม
" คุณไปอยูก่ ับฉันเถอะ อยูท่ ี่ร้ำนก็ไมม่ ีใครดูแลคุณ เสียงยัง
ดังหนวกหูอีกด้วย พอฟ้ำสำงแล้วมีหวังได้ถูกจับไปทำงำนอีกแน่
เลย บ้ำนฉันอยูต่ รงขำ้ มนี้เอง คุณก็นอนในห้องรับแขก เรำจะได้
คุยเรื่องคดีกันอยำ่ งสะดวก ตอนนี้เป็ นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เรำตอ้ ง
ระวังตัวไว้หนอ่ ยจะดีกว่ำ อยำ่ แยกจำกกัน "เธอบอก
คำที่เธอพูดว่ำ 'พวกเรำอยำ่ แยกจำกกัน' แมจ้ ะเป็ นคำพูดที่
เธอไม่ได้คิดอะไร แต่หัวใจของผมกลับเหมือนมีอะไรบำงอยำ่ ง
มำกระทบถูกเบำๆ
ผมพูดอะไรไมอ่ อกไปชัว่ ขณะ พอเธอเห็นแล้วก็ยิ้ม" งัน้ ก็ไป
กันเถอะ "

203
 อำรมณ์หน่วงเล็กน้อยผุดขึ้นมำในใจผมทันที ผมเองก็ยิ้ม
พูดว่ำ" ไม่ต้องหรอก ผมอยู่ที่ร้ำนก็ไม่ได้เป็ นอะไร มีเรื่องอะไร
คุณโทรหำผมไดต้ ลอดเวลำ "
" ไมไ่ ดค้ ะ่ "เธอแยง้
ผมมองไปที่เธอแตไ่ มไ่ ดพ้ ูดอะไร
ดวงตำเธอมีริ้วคลื่นก่อตัวขึ้นมำเล็กน้อย" มีอีกเรื่องหนึ่งที่
ฉันรู้สึกอำยที่จะบอกอยูส่ ักหน่อย ครำวกอ่ นไมใ่ ช่ว่ำมีคนแปลก
หน้ำบุก เข้ำมำในบ้ำนฉันแล้วทิ้งกระดำษโน้ตเอำไว้หรือคะ มี
หลำยอย่ำงเกิดขึ้นในตอนนี้ ฉันกลัวมำกจริงๆ คุณสำมำรถไป
อยูเ่ ป็ นเพื่อนฉันที่บำ้ นได้ไหมคะ "
ทอ้ งฟ้ำยังคงมืดสนิท เมฆหนำลอยบดบังดวงดำว เรำมีแสง
ไฟจำกไฟถนนอยู่เ หนื อ ศี ร ษะ ผมมองดวงตำของเธอ ในนั้น
เหมือนทะเลสำบผืนหนึ่ง ดำขลับและเป็ นประกำยอบอุ่น ทัง้ ยังมี
คลื่นน้ำกระเพื่อมไหวอยูเ่ บำๆ
" ไดค้ รับ "ผมตอบ
เธอยิ้ ม แล้ ว เธอยิ้ ม เพรำะอะไร ผมไม่ เ ข้ ำ ใจ และก็ ไ ม่
อยำกจะไปคิดดว้ ย
204
 บ้ำนของเธอต่ำงจำกที่ ผมคิ ดไว้ ไ ม่มำกนัก ห้องนอนสอง
ห้องดูอบอุ่นและสะอำดสะอ้ำน รกนิดหนอ่ ย แต่ก็ยังดี ส่วนใหญ่
ของที่วำงจะเป็ นหนังสือกับของกินเล่น เธอหยิบรองเทำ้ แตะของ
ผู้ชำยออกมำคู่หนึ่งแล้วพูดว่ำ" นี่ของพอ่ ฉัน คุณใส่ไปกอ่ นแล้ว
กัน พ่อกับแม่เคยพักอยู่ที่นี่พักหนึ่ง คืนนี้ตอนจะนอนคุณก็สวม
ชุดของเขำแลว้ กัน ตกลงไหมคะ "
แนน่ อนวำ่ ผมตอ้ งพูดวำ่ ได้
" เหล้ำบว๊ ยเขียวที่แมค่ ุณทำยังมีอยูไ่ หมครับ "ผมถำม
เธอยิ้ม" คุณอยำกดื่มเหรอคะ คุณคิดว่ำเหล้ำบ๊วยเขียวจะ
อยูก่ ับฉันได้นำนสักกี่วัน ไว้ครำวหนำ้ แมท่ ำมำแล้วฉันคอ่ ยเอำไป
ฝำกคุณนะ "
แล้วผมก็บอกว่ำโอเค
ห้องนอนตกแต่งค่อนข้ำงเรียบง่ำย มีแค่เตียงและตู้เท่ำนั้น
เธอโยนหนังสือหลำยเล่มของเธอไปไว้ตรงหน้ำต่ำง พำดชุดของ
พ่อเธอไว้ตรงหัวเตียง" รสนิยมคุณค่อนข้ำงใกล้เคียงกับพ่อฉัน
เลย พอหนำ้ รอ้ นพอ่ ก็ชอบใสเ่ สื้อกลำ้ มตลอด นี่คะ่ "เธอพูด
ผมหยิบเสื้อกล้ำมผ้ำฝ้ำยเนื้อนิ่มขึ้นมำ" คุณหมำยถึง ผม
205
แตง่ ตัวเหมือนคนแก?่ "
" วัยรุ่นที่ฉันเคยเห็นว่ำใส่เสื้อกล้ำมมีไมค่ ่อยเยอะสักเทำ่ ไร
นะ่ คะ่ "เธอบอก
" เพรำะมันจะไดเ้ ย็นขึ้นเวลำทำงำนนะ่ ครับ "ผมแจง
" รู้ค่ะ "เธอพูด ก่อนจะเว้นช่วงไป" ครั้งแรกที่ฉันเจอคุณที่
รำ้ น คุณก็ใสเ่ สื้อกลำ้ มเหมือนกัน "
เธอพูดโดยไมไ่ ด้ใส่ใจ ผมมองเธอ กลับเห็นว่ำรำยละเอียด
บนใบหนำ้ ของเธอนัน้ ดูชัดเจนเป็ นพิเศษเมื่ออยูใ่ ต้แสงไฟยำมค่ำ
คืน
" จำได้ขนำดนี้เลยหรือครับ "ผมได้ยินเสียงตัวเองพูด
เธอหันไปมองทำงอื่น ทำเป็ นไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น" ฉันก็แคพ่ ูด
ไปอยำ่ งนัน้ เอง คุณรีบไปอำบน้ำเถอะคะ่ "
ผมทำตำมที่เธอบอก ยืนอยู่ในอ่ำงอำบน้ำเล็ก ๆ ของเธอ
ถือฝั กบัว ล้ำงรอยเปื้ อนกับครำบเลือดบนตัว พยำยำมไมแ่ ตะถูก
แผลบนศีรษะ น้ำอุ่นชะล้ำงควำมเหนื่อยล้ำออกไป และนำเอำ
ควำมอบอุ่นและควำมสงบเขำ้ มำให้ จำกนั้นผมแช่ตัวอยู่ในอ่ำง

206
อำบน้ำครูห่ นึ่ง แลว้ โปะหนำ้ ไวด้ ว้ ยผำ้ ขนหนูอุ่นๆ
เธอพู ด ถู ก จริ ง ๆ ที่ แ ท้ ใ นหนึ่ ง ปี ที่ ผ่ ำ นมำ ผมยั ง ไม่ เ คย
อำบน้ำอย่ำงผ่อนคลำยสบำยใจแบบนี้มำก่อนเลย ผมเกือบจะ
หลับคำอ่ำงไปแล้ว จนกระทั่งเธอเคำะประตูจำกด้ำนนอก" อูอวี้
ฉันลืมบอกคุณ ผ้ำเช็ดตัวอยูใ่ นตู้ขำ้ งล่ำงอ่ำงล้ำงมือ ผ้ำสีฟ้ำคือ
ผืนที่สะอำดคะ่ "
" โอเคครับ "
ส่วนลึกในใจผมผุดควำมคิดอยำ่ งหนึ่งขึ้นมำ นี่คือชีวิตที่ผม
เคยผำ่ นมำ มันเคยเป็ นสิ่งที่ผมหวังไว้ ผมที่หลังจำกเรียนจบก็จะ
เขำ้ ทำงำนตำมแผนที่วำงไว้ ชีวิตที่ผมจะต้องมีให้ได้ในอนำคต มี
บ้ำนดีๆ สักหลัง มีผู้หญิงที่ควรค่ำแกก่ ำรให้ผมรักและถนอมสัก
คน
เธอก็จะเป็ นแบบนี้ เตรียมเสื้อให้ผมเปลี่ยนหลังอำบน้ำ ปูที่
นอนให้ ผ ม คอยเตื อ นผมว่ ำ อั น นี้ ไ ม่ ไ ด้ อั น นั้ น จ ำเป็ น ยื่ น
ผำ้ เช็ดตัวให้ผมเวลำอำบน้ำเสร็จ และผม ก็จะทุม่ เทควำมรักและ
ดูแลเธอไปตลอดชีวิต ชีวิตที่แสนสงบและมีควำมสุขของพวกเรำ
เธอเองก็ จ ะดู แ ลแม่ข องผมและอู เ มี่ ย วอย่ำ งดี ทุ ก อย่ำ งที่ ผ ม
จัดเตรียมไว้สำหรับครอบครัวผม ในอนำคต ก็จะเพิ่มเธอเขำ้ มำ
207
อยูใ่ นนัน้ ดว้ ยอีกคน
…
ผมหยิบผ้ำเช็ดตัวจำกในตู้มำห่มตัวไว้ หัวใจของผมตอนนี้
รำวกับน้ำนิ่งที่เริ่มมีคลื่นกระเพื่อมนอ้ ยๆ

208
 ตอนที่ 39 อูอวี้ 6 (3)

คืนนี้ผมนอนหลับสบำยอยูใ่ นบำ้ นของเธอ เพียงแต่ตอนฟ้ำ

สว่ำง ผมรู้สึกว่ำมีคนเดินเขำ้ ออกประตูหลำยรอบ แต่ผมรู้ว่ำเป็ น
เพรำะเธอไม่วำงใจเลยเข้ำมำตรวจดู และไม่รู้ว่ำอยู่ในอำรมณ์
ไหน กำรรบกวนแบบนี้ ก ลั บ ท ำให้ ผ มหลั บ ลึ ก ยิ่ ง กว่ ำ เดิ ม จน
แสงแดดจำกนอกหนำ้ ต่ำงสว่ำงเสียจนมำ่ นสีเขม้ บังไว้ไมอ่ ยูแ่ ล้ว
ผมลืมตำขึ้น ไดก้ ลิ่นหอมโชยมำ
ผมเดิ น ออกมำจำกห้ อ ง เห็ น ถำนเจี่ ย วยื น อยู่ในห้ องครัว
หมอ้ โจ๊กบนเตำกรุน่ ไอร้อนลอยขึ้นมำ เธอสวมกำงเกงขำสัน้ ลำย
ดอกไมเ้ ล็กๆ อีกแลว้ ผูกผำ้ กันเปื้ อน กำลังทอดไขด่ ำว
ผมเห็ น เรี ย วขำของเธออี ก ครั้ง ทั้ง ขำวทั้ง ตรง แต่ ว่ ำ กำร
แตง่ ตัวแบบนี้กลับดูนำ่ รัก เหมือนแมบ่ ำ้ นตัวเล็กๆ ที่เพียบพรอ้ ม
ไปเสียทุกอยำ่ ง
ผมยืนพิงประตูห้องครัว มองดูเธออย่ำงเงียบๆ เธอได้ยิน
เสียงควำมเคลื่อนไหวก็หันมำยิ้มให้" ตื่นแล้วเหรอคะ อีกเดี๋ยวก็
กินได้แล้ว ไปล้ำงหน้ำแปรงฟั นก่อน ฉันซื้อแปรงสีฟันที่ใช้แล้ว
ทิ้งกับผำ้ ขนหนูผืนใหมก่ ลับมำดว้ ยนะคะ "

209
 ผมไปอำบน้ำให้ตัวสะอำดแล้วกลับมำยืนพิงประตูห้องครัว
อีกครัง้ ไมร่ ู้ทำไม ผมถึงไมอ่ ยำกจะไปยืนอยูท่ ี่อ่ืน พอเธอทอดไข่
ดำวเสร็จ ก็ใช้ตะเกียบคีบผักดองจำกในโหล เหลือบมองผมแวบ
หนึ่ง" มำยืนทำอะไรตรงนี้คะ ไปนัง่ สิ กินไดแ้ ลว้ "เธอวำ่
" คุ ณ ดู แ ลคนอื่ น แบบนี้ เ ป็ น อยู่แ ล้ ว เหรอครั บ "ผมได้ ยิ น
คำถำมที่ตัวเองถำม
เธอหัวเรำะ" งัน้ คุณก็พลำดแล้วล่ะ ฉันไมเ่ คยดูแลคนอื่นมำ
กอ่ นเลย "เธอพูด
ผมเงียบไปสักพัก เธอเองก็ไมไ่ ดพ้ ูดอะไร มีเพียงโจก๊ บนเตำ
ที่ยังส่งเสียงดังปุดๆ อยู่
ผมไม่รู้ว่ำผมกำลังหวังอะไร แล้วกำลังไล่ตำมอะไรอยู่ แต่
ผมเป็ นผูช้ ำยคนหนึ่ง ได้ยินเสียงตัวเองถำมนิ่งๆ ขึ้นมำ" ถ้ำอยำ่ ง
นัน้ นี่ก็เป็ นครัง้ แรกเหรอครับ "
หูของเธอคอ่ ยๆ เปลี่ยนเป็ นสีแดงก่ำ
" อืม แลว้ ยังไง "เธอพูดเสียงเบำมำก จำกนัน้ ก็ถือจำนเล็กๆ
ที่มีผักดองหมุนตัวมำ" กินขำ้ วกัน "

210
 พวกเรำนัง่ ลงที่โตะ๊ กินขำ้ ว
ผมถือโจ๊ก กินผักดองกรอบไปสองคำ รู้สึกเพียงว่ำผมไม่
เคยกินอำหำรที่อร่อยขนำดนี้มำก่อนเลย แต่ดูเหมือนเธอกลับ
กินไมค่ ่อยคล่อง ทั้งยังไมเ่ งยหน้ำมองผมเลยสักนิด แต่ผลลัพธ์
ของเรำสองคนก็ไมเ่ ลวเลยทีเดียว โจ๊กหมอ้ เล็กๆ หมอ้ หนึ่ง เธอ
กินหนึ่งชำม ผมกินสำมชำม เธอกินไขด่ ำวหนึ่งฟอง ผมกินสำม
ฟอง ผักดองที่เหลือผมก็เป็ นคนกิน เธอถือหมอ้ ที่ว่ำงเปล่ำแล้ว
มองมำที่ผม" ผูช้ ำย… กินเกง่ ขนำดนี้เลยเหรอคะ "
" วันนี้ผมหิวมำกจริงๆ "ผมตอบ
เธอกลั บ หั ว เรำะ เป็ นกำรหั ว เรำะที่ ดู มี ค วำมสุ ข มำกๆ
จำกนัน้ เธอก็พูดวำ่ " คุณลำ้ งจำนแลว้ กัน "
ผมไมไ่ ด้คำ้ นอะไร เพรำะผมเองก็อำรมณด์ ีมำกเช่นกัน
ไมท่ ันไรก็เที่ยงแล้ว แดดขำ้ งนอกแรงมำก แสงที่ส่องลงมำ
ในห้องครัวทำให้ห้องครัวสว่ำง ผมยืนอยู่หน้ำอ่ำงล้ำงจำน ฟั ง
เธอเปิ ดโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น ผมหันไปมอง ก็เ ห็นเธอกอด
หมอนอิ ง อยู่ ถอดรองเท้ ำ ออก เท้ ำ เปล่ ำ อยู่บ นโซฟำ สี ห น้ ำ
ท่ำ ทำงดู เ กี ย จคร้ ำ นและเหิ น ห่ ำ งเล็ ก น้อ ย แววตำสดใส จมู ก

211
จิ้มลิ้มละเอียดอ่อน ริมฝี ปำกแดงเรื่อ ขำเรียวยำว ภำพเช่นนี้ผม
มองดู จ ำกที่ ไ กลๆ อยู่สั ก พั ก รู้ สึ ก ว่ ำ ที่ ห น้ำ อกของผมคล้ ำ ยมี
บำงอยำ่ งเติมเต็ม แตแ่ ลว้ ก็คลำ้ ยกับวำ่ งเปลำ่ ในพริบตำ
ทัง้ หมดเป็ นเพรำะผูห้ ญิงคนนี้ ที่ทำให้ผมเป็ นแบบนี้
เสียงออดประตูดังขึ้น ถำนเจี่ยววิ่งไปเปิ ดประตู ผมได้ยิน
เสียงทุ้มต่ำของผู้หญิงคนหนึ่ง" ต้ำจู ฉันเจอเบำะแสที่น่ำสนใจ
อยำ่ งหนึ่ง เลยตัง้ ใจจะมำบอกเธอนะ่ "
เป็ นเพื่อนนักเขียนของเธอที่ช่อื จ้วงอวี๋ เพื่อนของเธอจะเรียก
เธอแบบนี้ แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยเพรำะเท่ำไร พวกนักเขียนที่เป็ น
ผู้หญิงหวำนๆ บำงทีนิสัยอำจจะแปลกๆ เพรำะพวกเธอจะชอบ
เรียกชื่อเลน่ ที่ไมค่ อ่ ยเพรำะนัก1
" แล้ ว ยั ง มี ใ ครอยู่อี ก คุ ณ ป้ ำแม่บ้ำ นเหรอ "จ้ ว งอวี๋ ไ ด้ ยิ น
เสียงดังมำจำกห้องครัว จึงถำม
" ไมใ่ ช่…"ถำนเจี่ยวตอบ
พอผมล้ ำ งชำมใบสุ ด ท้ำ ยเสร็จ ก็ เ ช็ ด มื อ ให้ แ ห้ ง แล้ วเดิน
1
ชื่อ 'ต้ำจู (大珠) ' หำกแปลตรงตัวจะหมำยถึง ไข่มุกเม็ดใหญ่ ในที่นี้ผู้เขียนต้องกำรจะเล่นคำพอ้ ง
เสียงกับคำวำ่ " ต้ำจู (大猪) "ที่แปลวำ่ หมูตัวใหญ่

212
ออกมำ
ผูห้ ญิงทัง้ สองคนกำลังมองมำที่ผม

213
 ตอนที่ 40 อูอวี้ 6 (4)

ใ ช่ เ พื่ อ น ข อ ง ถ ำ น เ จี่ ย ว ที่ ช อ บ สี ห น้ ำ อ ำ ร ม ณ์ แ บ บ

กระตือรือรน้ หนอ่ ยๆ หรือเปลำ่ แคใ่ นเวลำสัน้ ๆ ใบหนำ้ จว้ งอวี๋ก็
แสดงอำรมณ์ออกมำมำกมำย สุดท้ำยสีหน้ำที่แสดงออกมำคือ
ควำมดี ใ จแปลกๆ ชอบกล แต่ ก ลั บ มองมำที่ เ รำสองคนนิ่ ง ๆ
พรอ้ มพูดวำ่ " รบกวนดว้ ยแลว้ "
แม่สำวถำนเจี่ยวคนนี้ บำงทีก็หน้ำหนำสุดๆ บำงทีก็หน้ำ
บำงมำก เธอรีบแก้ตัวขึ้นมำแทบจะทันทีว่ำ" จ้วงอวี๋เธออย่ำคิด
เหลวไหลเชียว! เมื่อวำนเขำบำดเจ็บ ฉันเลยพำเขำกลับบ้ำน
เพรำะจะได้คอยดูแลได้สะดวก เขำนอนในห้องนอนสำหรับแขก
เรำยังต้องไขคดีด้วยกันอีก "
จ้วงอวี๋พยักหน้ำโดยที่สีหนำ้ ยังคงรำบเรียบ" อ้อ จะได้ดูแล
สะดวก "
ทันใดนั้นผมรู้สึกว่ำสำวน้อยที่ดูไม่ค่อยปกติคนนี้แลดูร่ืนหู
รื่นขึ้นมำเสียแลว้
ผมนัง่ ลงขำ้ งๆ ถำนเจี่ยว

214
 จ้วงอวี๋กระแอมไอเบำๆ รำวกับว่ำต้องกำรคลำยควำมเคอะ
เขินที่ไ ม่มีอยู่จริงนี้ แล้วพูดขึ้นว่ำ " ต้ำจู เมื่อเช้ำเธอพูดกับฉัน
ไมใ่ ช่หรือว่ำต้องกำรตรวจสอบว่ำเด็กที่ช่ือจูจ่ือฮัน่ พิเศษยังไง ถึง
ยังไงพวกเขำก็อยูล่ ะแวกเดียวกันกับเสี่ยวเฮ่ำ ฉันก็เลยลองไปสืบ
ดู แต่เธอก็รู้ว่ำฉันเป็ นคนคิดอะไรเฉียบคมรอบคอบ พอไปสืบดู
ฉันก็ไปเจอเรื่องที่นำ่ สนใจเรื่องหนึ่งเขำ้ เจำ้ ของบำ้ นหลังนัน้ ก็คือ
คุ ณ ปู่ ของจู จ่ื อ ฮั่น ชื่ อ ว่ ำ จู เ ฟิ่ งเซี ย น เขำท ำธุ ร กิ จ เล็ ก ในช่ ว งปี
แรกๆ ของเขำ ดังนั้นก็เลยมีลูกค่อนข้ำงเยอะ เขำมีลูกทั้งหมด
สำมคน ลูกชำยคนโตชื่อจูป๋ออวี่ ลูกชำยคนที่สองชื่อว่ำจูจ้งหลิ
งซึ่งก็คือพ่อของจูจ่ือฮั่น ลูกสำวคนที่สำมชื่อว่ำจูจี้หรุ่ย ยังไม่ได้
แต่งงำน เพิ่งหมัน้ หมำยกันไป ลูกชำยคนโตปี นี้อำยุสี่สิบแล้ว ลูก
ชำยคนที่สองอำยุสำมสิบห้ำ ลูกสำวคนที่สำมอำยุยี่สิบสำม อำยุ
ห่ ำ งกั น มำกไปหน่อ ย รู้ สึ ก ว่ ำ นี่ ดู มี ลั บ ลมคมในอยู่เ ล็ ก ๆ หรื อ
เปล่ำ "
ถำนเจี่ยวคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่ำ " ป๋อ จ้ง ซู จี้1ตั้งชื่อแบบนี้
ตรงกลำงขำดคำว่ำซูไปตัวหนึ่ง เรื่องอำยุเองก็มีแค่จ้งกับจี้ที่อำยุ
คอ่ นขำ้ งห่ำงกันเยอะอยู่ "

1
ป๋อ จ้ง ซู จี้ เป็ นกำรเรียงลำดับควำมอำวุโสที่นิยมใช้ในสมัยโบรำณ โดยป๋อคือบุตรคนโต จ้งคือบุตร
คนรอง ซูคือบุตรคนกลำงและจี้คือบุตรคนเล็ก

215
 สมองเล็กๆ ของเธอคิดไดเ้ ร็วมำก
ทว่ำจ้วงอวี๋กลับตบหน้ำขำอย่ำงแรงพร้อมพูดขึ้นว่ำ" จริง
ด้วย! ฉันก็รู้สึกว่ำตรงนี้มันดูแปลกๆ ยำ่ ของเสี่ยวเฮ่ำแต่กอ่ นเคย
ทำงำนในคณะกรรมกำรผูพ้ ักอำศัยพอดี จำได้ว่ำกอ่ นหนำ้ นี้นำน
มำแล้วครอบครัวจูดูเหมือนจะเคยเสียลูกไปคนหนึ่ง ชื่อถูกออก
จำกทะเบียนไปหมดแล้ว เวลำผ่ำนมำนำนมำกแล้ว บำงคนก็
บอกว่ำป่วยตำย บำงคนก็พูดว่ำถูกลักพำตัวไป แล้วยังมีคนพูด
ด้วยวำ่ เด็กคนนัน้ สุขภำพรำ่ งกำยไมค่ อ่ ย แข็งแรงจึงถูกครอบครัว
จูทอดทิ้ง แต่รำยละเอียดไมค่ ่อยชัดเจนสักเทำ่ ไร ฉันไมร่ ู้ว่ำนี่จะ
เป็ น 'สำเหตุสำคัญ' ที่พวกเธอตำมหำอยูห่ รือเปล่ำ แต่ฉันสืบหำ
มำไดแ้ คน่ ี้แลว้ ละ่ "
สีหนำ้ ของถำนเจี่ยวเปลี่ยนไปดูจริงจังมำก พูดกับจ้วงอวี๋ว่ำ"
ท่ำนเทพอวี๋ เธอทำได้ดีมำก "พร้อมหันมำมองผมแล้วพูดว่ำ "
ยี่สิบสำมสิบปี ที่แล้ว พวกเขำเคยเสียลูกคนหนึ่งไป ตอนนี้พวก
เขำก็ยังเสียลูกไปอีกคนหนึ่ง คุณคิดวำ่ ไงคะ "
ผมพูดวำ่ " ผมรูแ้ คว่ ำ่ คนนัน้ ที่เสนอเงื่อนไขคำ่ ไถส่ ำหรับบำ้ น
จ้ำวรุ่ยซิน พฤติกรรมแบบนี้มีควำมขัดแยง้ กับพฤติกรรมของเขำ
ก่ อ นหน้ ำ นี้ อี ก ทั้ ง ตรรกะยั ง ไม่ ส มเหตุ ส มผลเลย แต่ เ พรำะ

216
สถำนกำรณ์เ กิ ด ขึ้ น กะทั น หั น ขนำดนี้ ควำมสนใจของต ำรวจ
ทั้งหมดจึงมุ่งเน้นไปที่บ้ำนจ้ำวรุ่ยซินแล้ว ถ้ำหำก นี่เป็ นแค่กำร
สรำ้ งภำพตบตำขึ้นมำละ่ วัตถุประสงคท์ ี่แทจ้ ริงของเขำคือ…"
ผมไม่จ ำเป็ น ต้ อ งพู ด ให้ จ บ ถำนเจี่ ย วกั บ ผมมองหน้ำ กัน
ถำมวำ่ " งัน้ ตอนนี้พวกเรำควรจะทำยังไงดี "
" ลองไปดูที่บำ้ นครอบครัวจูกัน "ผมวำ่
…
บ้ำนของจูจ่ือฮั่นเป็ นตึกเล็กๆ สูงสี่ชั้นที่ปลูกขึ้นเอง สภำพ
บ้ ำ นค่ อ นข้ำ งเก่ำ แล้ ว ก็ จ ริ ง แต่ ก็ ดู อ อกว่ ำ ฐำนะทำงบ้ ำ นของ
ครอบครัวจูไมไ่ ด้ดีมำก ตำมขอ้ มูลที่จ้วงอวี๋สืบมำได้ ภรรยำของ
จูเฟิ่ งเซียนเสียชีวิตไปหลังจำกคลอดลูกสำวของเธอได้ไม่นำน
ลูก ชำยคนโตของครอบครัวจูอยู่ต่ำงจังหวัด ส่วนลูก สำวคนที่
สำมอำศัยอยูข่ ำ้ งนอก ตอนนี้มีแคจ่ ูเฟิ่ งเซียนกับครอบครัวลูกคน
รองอำศั ย อยู่ ที่ นี่ และจู จ่ื อ ฮั่ น เป็ นหลำนชำยคนเดี ย วของ
ครอบครัวจู
ผมจอดรถไว้ตรงถนนฝั่ งตรงข้ำม นั่งรอดูอยู่ในรถกับถำน
เจี่ยว จ้วงอวี๋รัง้ อยูส่ ักพักหนึ่ง เพรำะยังมีสอบตอนกลำงคืนก็เลย

217
กลับไปก่อนแล้ว เธอพูดว่ำแม้โลกจะใหญ่ฟ้ ำจะกว้ำง แต่ก ำร
สอบนัน้ ยิ่งใหญท่ ี่สุด
" คุณวำ่ พวกเรำจะไดเ้ ห็นอะไรที่นี่คะ "ถำนเจี่ยวพูด
" ผมไม่รู้ แต่ถ้ำเป้ำหมำยของคนนั้นเป็ นครอบครัวจูจริงๆ
กำรลักพำตัวคนอื่นจะเป็ นเพียงแคก่ ำรปกปิ ดอำพรำงเทำ่ นัน้ ถ้ำ
งัน้ แลว้ เขำก็จะตอ้ งติดตอ่ กับครอบครัวจูในสองวันนี้แนน่ อน "
" ออ้ "
ผมมองทำ่ ทำงตอนเธอกำลังใช้ควำมคิด ดวงตำสดใสและมี
ชีวิตชีวำ ดูเหมือนเป็ นคนละคนกับเด็กสำวที่กระโดดโลดเต้นไป
มำเหมือนกระตำ่ ยที่วิ่งอยูใ่ นบำ้ นเลย
คำดไมถ่ ึงว่ำวินำทีถัดไป เธอจะบิดขี้เกียจแล้วพูดวำ่ " ถ้ำฉัน
รู้ ก่อ นนะ ฉั น จะดำวน์โ หลดละครไว้ สั ก หน่อ ย จะได้ ดู ต อนรอ
ตอนนี้ต้องมำนั่งรอแบบนี้มันน่ำเบื่อสิ้นดี งำนของตำรวจไม่ใช่
งำนที่คนทัว่ ไปจะทำไดจ้ ริงๆ ดว้ ย"
ผมอดหัวเรำะไมไ่ ด้

218
 ตอนที่ 41 อูอวี้ 6 (5)

"คุณหัวเรำะอะไรคะ" เธอถำม
"เปล่ำ ไมม่ ีอะไร คุณไปทำอยำ่ งอื่นเถอะ" ผมบอก "ผมอยู่
เฝ้ำที่นี่ก็พอแลว้ ละ่ "
เธอใจเต้นเล็กน้อยและก็ยังลังเลอยู่นิดหน่อย "อยำ่ งนั้นคง
ไมด่ ีหรอก คุณยังบำดเจ็บอยูน่ ะคะ…"
"แตผ่ มก็ลำ้ งจำนไดแ้ ลว้ ไมใ่ ช่เหรอครับ" ผมพูด
เธอหลุดขำพรืดทันที ภำยใต้แสงตะวัน ดวงตำของเธอสวำ่ ง
สดใส ผลิยิ้มสวยรำวกับดอกไม้บำน เธอผลัก ประตูลงจำกรถ
พลำงพูดว่ำ "ได้ค่ะ ถ้ำงั้นฉันจะทำตำมที่คุณสั่ง ไปเดินเล่นสัก
หน่อยค่อยกลับมำ บริหำรกระดูกกระเดี้ยวสักหน่อย จะได้รับมือ
กับสถำนกำรณต์ ำ่ งๆ ไดด้ ีขึ้น"
"อืม เหนื่อยแยเ่ ลยนะครับ" ผมพูดดว้ ยเสียงเบำ
เธอหัวเรำะโดยเอำมือปิ ดปำก ดูเหมือนกำลังมีควำมสุขมำก
ผมเองก็รสู้ ึกถึงควำมสุขเล็กๆ ที่ไมค่ นุ้ เคยเช่นกัน

219
 บ้ำนของครอบครั วจู ไ ม่เ คยมีค นเข้ำออก แต่ถ้ำมองผ่ำ น
ผ้ ำ ม่ ำ นเข้ ำ ไปก็ จ ะสำมำรถเห็ น ได้ ว่ ำ มี ค นหลำยคนอยู่ ใ น
ห้องรับแขก แตก่ ลับไมม่ ีเสียงควำมเคลื่อนไหวอะไรเลย
เวลำผ่ ำ นไปไม่ น ำน ถำนเจี่ ย วยื่ น หน้ ำ เข้ ำ มำจำกนอก
หน้ำต่ำงรถ ในมือถือไอศกรีมสองโคน ผมลดกระจกรถลง "ฉัน
รูส้ ึกวำ่ คุณตอ้ งชอบรสทีรำมิสุแน"่ เธอพูดอยำ่ งจริงจังมำก
ผมปวดหัวนิดหนอ่ ย
ควำมจริงผมไมเ่ คยกินของแบบนี้และไม่ชอบกินของหวำน
ด้วย แต่กอ่ นที่บ้ำนไมม่ ีเงิน จะเอำเงินที่ไหนไปซื้อของพวกนี้กัน
นำนๆ ทีจะซื้อสักโคนหนึ่ง แต่ก็จะซื้อให้อูเมี่ยว ในเวลำนัน้ เธอก็
เหมือนถำนเจี่ยว มือถือไอศกรีมกินอยำ่ งเอร็ดอร่อยมำก แต่ว่ำ
กำรแสดงออกทำงสี ห น้ ำ ของอู เ มี่ ย วจะมี ทั้ ง หวงแหนและมี
ควำมสุขเป็ นพิเศษ แตส่ ีหนำ้ ของถำนเจี่ยวนัน้ จะเรียบเฉย แลดูมี
ควำมชื่นชอบเจืออยูด่ ว้ ยบำ้ ง
"คุณกินหมดเลยไดไ้ หมครับ" ผมพูด
ถำนเจี่ยวโอดครวญ พยำยำมยื่นไอศกรีมมำจ่อตรงหนำ้ ผม
"คุณอยำกให้ฉันอว้ นตำยเหรอคะ" ผมจึงรับมำกินอยำ่ งช้ำๆ เธอ

220
ก็ไมไ่ ดเ้ ขำ้ มำในรถแตย่ ืนพิงขำ้ งๆ ประตูรถและกินอีกคำใหญ่
"อรอ่ ยไหม" เธอเกำะหนำ้ ตำ่ งรถพลำงถำมผม
"ครับ"
ทุกสิ่งที่อยูร่ อบๆ เงียบสงบไปหมด สำยลมพัดผำ่ นมำเบำๆ
โดยไมท่ ันรู้สึกตัว ระยะห่ำงระหว่ำงเรำสองคนก็ขยับเขำ้ มำใกล้
กันมำก เมื่อแขนของผมพำดบนหน้ำต่ำงรถ เธอเกำะอยูข่ ำ้ งมือ
ผม หน้ำห่ำงจำกผมแค่ไมก่ ี่นิ้วเท่ำนัน้ แสงตะวันยำมตกดินทำบ
ทอลงบนใบหน้ำของเธอ ลิปสติกบนริมปำกยังมีครำบไอศกรีม
ติดอยูบ่ ำ้ ง ทัง้ ปำกและตำแลดูช่มุ ชื้นเหมือนกัน
"ของฉันก็อรอ่ ยมำกคะ่ " เธอพูด
"จริงเหรอ" ผมไดย้ ินตัวเองถำม
"อื้ม" เธอมองผมพลำงยื่นไอศกรีมส่งไปข้ำงหน้ำและพูด
"จะลองชิมหนอ่ ยไหมคะ"
ผมไม่ได้ตอบ มองดูจุดที่ไอศกรีมเลอะติดอยู่บนริมฝี ปำก
ของเธอ
ก็รสู้ ึกคอแห้งผำกขึ้นมำทันที
221
 เธอก็ ไ ม่ไ ด้ พู ด อะไรเหมื อ นกั บ ว่ ำ ยั ง ไม่ทั น ได้ สั ง เกตเห็ น
อำกำรของผม แต่ดวงตำใสกระจ่ำงก็เหมือนมีประกำยบำงอยำ่ ง
แวบผำ่ นไปอยำ่ งไรส้ มุ้ เสียง เพียงพริบตำก็หำยไปแลว้
ในเวลำนี้ วินำทีนี้ มีเพียงแสงแดดอ่อนๆ ยำมพลบค่ำของ
ฤดูร้อน มันทัง้ อบอุ่นและเงียบสงบ มำพร้อมกับควำมหอมหวำน
ของไอศกรีมที่เหมือนกับกลิ่นอำยหอมหวำนอ่อนๆ จำกร่ำงกำย
ของเธอ ซึ่งต่ำงกับตัวผมที่อยู่เพียงลำพังในควำมมืด ควำมลับ
และอันตรำยมำกมำยยังคงรอพวกเรำอยูข่ ำ้ งหน้ำ ควำมแค้นอัน
ล้ำลึกของผมยังไมท่ ันได้ชำระ แต่เธอกลับเดินเขำ้ มำในชีวิตของ
ผมอีกครัง้
ก่อนเจอเธอ ผมไม่เคยนึกถึงเรื่องควำมรักมำก่อน แต่กับ
ผู้หญิงที่อยูต่ รงหน้ำนี้ อูอวี้ในตอนนี้ควรจะใช้วิธีอะไรไปไขว่คว้ำ
ควำมรักครัง้ นี้มำดี
"มีคนออกมำแลว้ " ผมหันมองอีกดำ้ นหนึ่งพรอ้ มพูด
สำยตำเธอเป็ นประกำยทันที ไม่รู้เ มื่อไหร่ที่เ ธอปล่อยให้
ไอศกรีมรว่ งลงไปพรอ้ มกับมองไปยังภำพที่ผมกำลังมองอยู่ ที่แท้
ประตูของบ้ำนครอบครัวจูซึ่งอยูไ่ มไ่ กลกำลังเปิ ดอยู่ มีหลำยคน
เดินออกมำ ทั้งคนแกแ่ ละเด็ก ทั้งชำยทั้งหญิงรวมทัง้ หมดห้ำคน
222
คงเป็ นจูเฟิ่ งเซียน คู่สำมีภรรยำคู่ที่สองของครอบครัวจู รวมทั้ง
ลูกสำวคนเล็กและคูห่ มัน้ ของเธอ
พวกเขำทุกคนมีสีหน้ำท่ำทำงเคร่งเครียดมำก ไมม่ ีใครพูด
อะไรกันเลย ขอบตำแมข่ องจูจ่ือฮั่นยังคงแดงเรื่อ พวกเขำขึ้นรถ
คันหนึ่งที่หนำ้ ประตูกอ่ นจะจำกไป
"ขึ้นรถ" ผมพูด
ถำนเจี่ยวขึ้นรถอยำ่ งรวดเร็ว ผมสตำร์ทรถขับตำมไป ควำม
คลุมเครือทั้งหมดจำงหำยไปชั่วครำว ควำมรู้สึกในดวงตำของ
ผมหำยไปไม่เ หลื อ อะไรเลย สี ห น้ำ ของถำนเจี่ ย วเองก็ จ ริ งจัง
ขึ้นมำทันที รำวกับว่ำละครคั่นฉำกเมื่อครู่เป็ นเพียงภำพลวงตำ
ของผมเทำ่ นัน้ เธอพูดอยำ่ งมีควำมคิดในใจว่ำ "พวกเขำกำลังจะ
ไปไหนกัน"
"วั น นี้ เ ป็ นวั น ท ำงำน มี เ รื่ องอะไรที่ ท ำให้ พ วกเขำทั้ ง
ครอบครัวไม่ไ ด้ไ ปทำงำนแต่ก ลับ มำรวมตัวกัน อยู่ในบ้ำน รอ
จนถึงบ่ำย จำกนั้นก็มุง่ หน้ำไปพร้อมกันหมดเลยเอำตอนนี้" ผม
ตอบ
ถำนเจี่ยวยิ้มมุมปำกเล็กนอ้ ย "เพรำะวำ่ หมำจิ้งจอกตัวนัน้ ใน

223
ที่สุดก็โผลห่ ำงออกมำ เพื่อลอ่ เหยื่อให้เขำ้ ไปในถ้ำยังไงละ่ คะ"

224
 ตอนที่ 42 ถำนเจีย่ ว 7 (1)

-ถำนเจี่ยว-
เขำกำลังยัว่ ฉันอยู่
หนำ้ ผำสูงชันกำลังยัว่ ฉันอยู่
ไมอ่ ยำ่ งนัน้ ทำไมตอนที่ฉันถำมว่ำชอบที่ให้ฉันมำเป็ นเพื่อน
ไหมเขำถึงไมก่ ล้ำพูดอะไรสักแอะล่ะ ทำไมมำยืนอยูข่ ำ้ งหลังฉัน
พูดเสียงต่ำเบำผิดปกติ ถำมฉันว่ำนี่เป็ นครัง้ แรกที่ฉันดูแลคนอื่น
ใช่ไหม
ไหนจะตอนที่กินไอศกรีมนัน่ อีก สำยตำที่เขำมองฉันดูมีเลศ
นัย ดูชั่วร้ำยนิดๆ เหมือนข่มอำรมณ์บำงอย่ำงที่กำลังจะระเบิด
ออกมำอยำ่ งไรอยำ่ งนัน้
รถแล่นอยู่บนถนนขึ้นเขำที่คดเคี้ยว ม่ำนรำตรีเข้ำปกคลุม
ผืนป่ำ ใจของฉันกลับบิดเป็ นเกลียวเหมือนขนมหมำฮวำ1ร้อน
กรุน่ ที่เพิ่งขึ้นจำกกระทะ
ผู้ช ำยที่ อ ยู่ข้ำ งๆ ขั บ รถอย่ำ งมี ส มำธิ จ ดจ่ อ อำจจะก ำลั ง
1
ขนมหมำฮวำ คือ ขนมแป้งทอดคล้ำยปำทอ่ งโก๋ เป็ นทรงเกลียว

225
คิดถึงทิศทำงของคดีนี้อยูก่ ็เป็ นได้ ไมพ่ ูดไมจ่ ำสักคำ แน่นอนว่ำ
ฉันรู้ว่ำตอนนี้ไมใ่ ช่เวลำที่จะมำคิดเรื่องพวกนี้ แต่ตอนนี้สำหรับ
ฉันแล้ว เขำเหมือนแหล่งกำเนิดแสงที่ไฟดูดได้ ฉันไมส่ ำมำรถที่
จะมองขำ้ มเขำไปไดเ้ ลยแมแ้ ตว่ ินำทีเดียว
แน่นอนอำจจะเป็ นฉันที่คิดมำกเกินไป พอคิดตรึกตรองอีก
ที คำพูดเหลำ่ นัน้ ของเขำอันที่จริงก็เป็ นแคค่ ำพูดปกติทวั่ ไป สิ่งที่
ทำให้ฉันมีใจให้กับเขำคือแววตำ อำกัปกริยำ และควำมรู้สึก
คลุ ม เครื อ ที่ ไ ม่ ส ำมำรถอธิ บ ำยได้ แต่ เ รื่ อ งที่ เ กี่ ย วกั บ ควำม
คลุมเครือนี้ก็ไ ม่สำมำรถจะอธิบำยได้อยู่แ ล้ว ถ้ำเกิดว่ำฉันคิด
มำกไปเองจริงๆ ละ่ ?
คิดวุ่นวำยใจแบบนี้อยู่สักพัก จนกระทั่งอูอวี้จอดรถ ฉันถึง
คล้ำยกับเพิ่งตื่นจำกควำมฝั น
"กำลังคิดอะไรไปเรื่อยอยู่ครับ อย่ำงกับวิญญำณลอยออก
จำกรำ่ งเลย" เขำพูด
ฉันถำมอยำ่ งนึกแปลกใจว่ำ "คุณรู้ได้ไงคะว่ำฉันคิดอะไรไป
เรื่อยเปื่ อยอยู"่
เขำเหลือบมองกระโปรงของฉันแวบหนึ่ง ฉันก็มองตำมไป

226
ถึงเห็นวำ่ กระโปรงของฉันถูกหนีบจนเหมือนผักดอง
"บำ้ ชิบ!" ฉันปลอ่ ยมือ สะบัดกระโปรงให้เรียบเหมือนเดิม
เขำพูดขึ้นมำวำ่ "ไดแ้ ลว้ ละ่ ครับ ดูดีแลว้ "
แคค่ ำวำ่ 'ดูดีแลว้ ' ก็ทำให้ใจฉันหวำนล้ำอยูน่ ิดๆ แตใ่ บหนำ้
ของเขำยังคงเป็ นปกติเหมือนเดิม เขำปิ ดไฟแลว้ มองไปขำ้ งหนำ้
ดีมำก ฉันไมค่ วรเขียนนิยำยเกี่ยวกับควำมรักเลย ในที่สุดก็
ต้องมำเผชิญกับสถำนกำรณ์จริง ๆ จนได้ คนเขำยังไม่ทันพูด
อะไร ฉันก็จินตนำกำรฝั นหวำนลอยไปไกลแล้ว
ปลำยถนนที่อยูไ่ กลออกไป รถของครอบครัวจูจอดอยู่ตรง
นั้น ข้ำงๆ คือทำงเข้ำของภูเขำ ไม่มีถนน มีแค่ทำงเดินเล็กๆ ที่
เป็ นทำงลูกรัง คนทั้งครอบครัวจูทุกคนลงจำกรถแล้วเดินขึ้นไป
บนภูเขำ
"พวกเรำหำเส้ น ทำงอื่ น ขึ้ น ไปข้ ำ งบนดี ก ว่ ำ " อู อ วี้ พู ด
"เพียงแตว่ ำ่ ตอ้ งเดินเร็วหนอ่ ยนะครับ"
"ทำไมคะ" ฉันถำม
"เดี๋ยวจะถูกคนรำ้ ยกับนกพวกนัน้ เห็นเขำ้ อีก"
227
 ฉันถึงเพิ่งรูว้ ำ่ เขำเป็ นคนที่คิดอะไรละเอียดถี่ถว้ นเหมือนกัน
จะไมป่ ลอ่ ยให้ควำมผิดพลำดที่เหมือนกันเกิดขึ้นซ้ำสองอีก
โอ้ ช่ำงเป็ นคนที่ภำยนอกดูบึกบึน แต่ภำยในช่ำงละเอียดถี่
ถว้ น สมบูรณแ์ บบ!
… ฉันกำลังคิดอะไรกันอยูแ่ น่
พวกเรำก็หำทำงขึ้นเขำอีกทำงหนึ่งเจอจริงๆ เพียงแต่มีพง
หญำ้ พงหนำมเยอะกว่ำ แล้วก็คำว่ำ "เร็วเขำ้ " ของอูอวี้ที่พูดอยูก่ ็
เร็วเกินไป เขำแทบจะย่ำพงหนำมรกๆ พวกนั้นวิ่งขึ้นไปข้ำงบน
ประหนึ่งผิวหนังตำยดำ้ นไมม่ ีควำมรูส้ ึกรูส้ ำอะไรเลย
หลังจำกที่ฉันร้อง "อ๊ะ ว้ำย อ๊ำย" เบำๆ หลำยครั้ง เขำยื่น
มือมำให้ฉัน ฉันจับมืออุน่ ร้อนของเขำไว้ ในใจของฉันคลำ้ ยกับมี
ชิงช้ำอยูต่ ัวหนึ่งที่เริ่มแกว่งเบำๆ
พอเดินมำถึงจุดที่เดินขึ้นไปได้ยำกพอสมควร เขำก็เข้ำมำ
จับเอวฉันไวอ้ ยำ่ งเป็ นธรรมชำติ แลว้ ยกตัวพำฉันขึ้นไปถึงขัน้ ที่วำ่
สองเท้ำของฉันไม่ได้แตะพื้นเลยด้วยซ้ำ ระหว่ำงนี้เขำไม่ได้พูด
อะไร มีเพียงแววตำ และยังคงมีเพียงแววตำแคน่ ัน้ ที่มองมำที่ฉัน
เงียบๆ อยำ่ งลึกซึ้ง ฉันรูว้ ำ่ มีบำงอยำ่ งอยูใ่ นแววตำคูน่ นั้

228
 ในที่สุดพวกเรำก็หำรอ่ งรอยของพวกเขำจนเจอ
มีทุง่ หญำ้ ผืนหนึ่งอยูข่ ำ้ งหน้ำ และมีทำงเดินเล็กๆ สำยหนึ่ง
ในป่ำที่เต็มไปดว้ ยใบไมท้ ี่รว่ งลงมำจำกตน้ ไม้ พวกเรำซุ่มอยูห่ ลัง
พุม่ ไม้ มือของอูอวี้จับหัวไหล่ของฉันไว้ ดูเหมือนฉันจะทำให้เขำ
เป็ นห่วงมำก
แตแ่ นน่ อนวำ่ ฉันสลัดออกไมไ่ ดอ้ ยูแ่ ลว้
คนในครอบครัวจูเดินมำทำงนี้
จูจ้งหลิงพอ่ ของจูจ่ือฮัน่ และลูกคนที่สองของครอบครัวจู กับ
เหยียนหย่วนว่ำที่ลูกเขยเดินอยู่ข้ำงหน้ำสุด ส่วนคนที่ตำมข้ำง
หลังคือจูเฟิ่ งเซียนแม่ของจูจ่ือฮั่น และจูจี้หรุ่ยลูกสำวคนที่สำม
ของครอบครัวจู
อันที่จริงฉันรู้สึกว่ำออกจะแปลกๆ อยูน่ ิดหน่อย ถ้ำพวกเขำ
ได้รับขอ้ ควำมมำจำก "คนคนนัน้ " ทำไมถึงไมแ่ จ้งตำรวจ แต่พอ
คิ ด อี ก ที ก็ เ ข้ำ ใจ คนคนนั้น อำจจะข่ม ขู่ก็ ไ ด้ ว่ ำ ถ้ ำ เห็ น ต ำรวจ
ตำมมำก็จะฆ่ำเด็กทันที ครอบครัวของเขำมำเยอะกันขนำดนี้ก็
อำจจะพอช่วยบรรเทำควำมกลัวได้
เดี๋ ย วก่ อ น "ท ำไมเขำต้ อ งให้ ส มำชิ ก ครอบครั ว จู ม ำทั้ ง
229
ครอบครัวดว้ ย"
ทันใดนัน้ คำพูดของอูอวี้ที่เคยพูดก็แวบผำ่ นเขำ้ มำในสมอง
ของฉัน ถำ้ ไมใ่ ช่เพื่อควำมรักก็ทำเพื่อควำมแคน้

230
 ตอนที่ 43 ถำนเจีย่ ว 7 (2)

ก่อนหน้ำนี้ฉันเคยได้อ่ำนข้อมูลเกี่ยวกับคดีแล้วก็ข้อ มูลที่
จว้ งอวี๋หำมำให้ ตอนนี้จูเฟิ่ งเซียนยังเปิ ดซูเปอร์มำเก็ตเล็กๆ แห่ง
หนึ่งอยูด่ ้วย เมื่อกอ่ นภรรยำของเขำเป็ นครูสอนเด็กประถมแต่ก็
เสียไปนำนหลำยปี แล้ว ดูจำกขำ้ งนอกจะเห็นเป็ นคนแกต่ ัวเล็กๆ
ผอมที่ คุ ย ด้ ว ยยำก ในแววตำของเขำมี ค วำมกั ง วล และก็ มี
ควำมแค้น บำงอย่ำ งต่ อ ชี วิ ต ในอดี ต คนแก่ที่ มี ลั ก ษณะแบบนี้
มักจะเป็ นคนที่คำพูดคำจำมีอำนำจในบำ้ นมำกแนน่ อน
จูจ้งหลิงเป็ นพนักงำนบริษัทธรรมดำๆ ดูจำกภำยนอกแล้ว
จะเห็นเป็ นชำยวัยกลำงคนที่มีนิสัยเรียบง่ำยและดูซ่ือๆ ไมไ่ ด้ให้
ควำมรู้สึกว่ำเป็ นคนที่ฉลำด แต่แววตำมีควำมเขม้ งวดเหมือนกับ
ผู้เป็ นพอ่ ไมม่ ีผิด ภรรยำของเขำเป็ นผู้หญิงร่ำงทว้ มซึ่งอยูใ่ นช่วง
วัยกลำงคนเหมือนกัน เธอเป็ นพนักงำนของซูเปอร์มำเก็ตซึ่งมี
ใบหน้ำ ที่ ใ หญ่ คิ้ ว แหลม แต่ ง หน้ำ นิ ด หน่อ ย ผมเธอดู ยุ่ง และ
ดวงตำก็แดงมำก
จูจี้หรุ่ยเป็ นพนักงำนธนำคำรซึ่งนัง่ ประจำอยูห่ นำ้ เคำนเ์ ตอร์
หนำ้ ตำไมเ่ ลว ไดแ้ ตง่ งำนกับสำมีที่เป็ นคนที่ดีเหมือนกัน เขำเป็ น
คนที่หน้ำตำดี แม้ว่ำจะไม่ถึงกับหล่อแต่ก็เป็ นคนที่สูงมำก มอง
231
รวมๆ แล้วก็หล่อเหมือนกัน ได้ยินว่ำเป็ นเถ้ำแกร่ ้ำนเล็กๆ แมว้ ่ำ
จะไม่ได้เป็ นเศรษฐีคนใหญ่คนโต แต่ในเมืองต้ำหลีนี้ก็ถือได้ว่ำ
เป็ นลูกเขยผู้เพียบพร้อม ทั้งรูปร่ำงหนำ้ ตำและฐำนะ พวกเขำทัง้
คู่ก็ยังคงครองรักกันดี ตรงนิ้วนำงยังสวมแหวนเพชรเหมือนกัน
เมื่อเดินไปถึงจุดที่ เดินลำบำก จูจี้หรุ่ยก็จะยื่นมือไปจับเหยียน
หยว่ นไว้ เหยียนหยว่ นก็จะช่วยประคับประคองเธอเพื่อให้เดินไป
ด้วยกัน จำกนั้นก็ไปช่วยคนอื่นด้วย แน่นอนว่ำลูกเขยคนนี้เป็ น
คนที่สำคัญยิ่งในครอบครัว
ส่ ว นเรื่ อ งที่ ว่ ำ ท ำไมพวกเรำจึ ง ไม่ แ จ้ ง ต ำรวจ เมื่ อ ครู่ นี้
ระหว่ำงเดินขึ้นเขำเขำฉันได้ปรึกษำกับอูอวี้แล้ว เหตุผลแรกคือ
เรำอยำกจะเห็นหลักฐำนที่ชัดเจนมำกกว่ำนี้แล้วค่อยไปแจ้งให้
เสิ่นสือเยี่ยนรู้ ไมอ่ ยำ่ งนัน้ พวกเขำคงไมเ่ ชื่อแน่ เหตุผลที่สองคือ
เรำกลัววำ่ จะเป็ นกำรแหวกหญำ้ ให้งูต่นื
จนกระทัง่ พวกเขำเดินห่ำงออกไปสักระยะแล้ว อูอวี้ก็คอ่ ยๆ
ลุก ขึ้นมำโดยระวังให้เ สียงเบำที่สุด ฉันก็ตำมหลังเขำไปติด ๆ
พวกเรำสองคนซ่อนตัวในป่ำและก็ตำมพวกเขำไปเรื่อยๆ
ในที่สุดทอ้ งฟ้ำก็มืดลงแลว้
บนภู เ ขำในตอนกลำงคื น เงี ย บเหงำเหมื อ นมี แ ต่ ผี ส ำง
232
วิญญำณ ไมม่ ีแสงเลยสักนิด มีเพียงลมพัดผ่ำนป่ำไมส้ ่งเสียงดัง
ซู่ซู่ ครอบครัวจูเ ปิ ดไฟฉำยและค่อ ยๆ เดินไป ฉันได้ยินเสี ย ง
ร้องไห้เบำๆ ของแมจ่ ูจ่ือฮั่น แล้วก็ได้ยินเสียงสำมีของเธอตวำด
ให้เธอเงียบ แหวนเพชรของจูจี้หรุ่ยและเหยียนหยว่ นที่ใส่ไว้บน
นิ้วบำงทีก็จะมีแสงสะทอ้ นออกมำในบำงครัง้ ฉันคิดในใจว่ำคูร่ ัก
คูน่ ี้ช่ำงโงจ่ ริงๆ มำสถำนที่แบบนี้แต่กลับไมย่ อมถอดแหวนเพชร
ออก?
ฉันอึ้งไปเล็กน้อย ควำมรู้สึกว่ำ… ควำมรู้สึกที่ว่ำฉันเหมือน
ยังลืมอะไรไปสักอยำ่ งอยูต่ ลอดเวลำ
พวกเรำติดตำมใกล้ไปหน่อย อูอวี้จับแขนฉันไว้แล้วค่อยๆ
ดึงลงมำ พวกเรำสองคนคุกเขำ่ นัง่ ลง ในกอหญำ้ แคบมำกจนไมม่ ี
ที่วำงเท้ำได้เลย หน้ำของฉันแนบติดกับหน้ำอกของอูอวี้ ฉันได้
ยินเสียงหัวใจเต้นอย่ำงสม่ำเสมอ มือของเขำโอบเอวฉันไว้จำก
ด้ำนหลัง ฉันรู้สึกว่ำเขำกำลังกม้ หนำ้ มองมำที่ฉัน รอบด้ำนเงียบ
มำก เงียบเสียจนทัง้ หมดเหมือนไมใ่ ช่ควำมจริง
"เขำจะรับมือกับพวกเขำยังไงคะ" ฉันถำมด้วยเสียงที่เ บำ
มำกเหมือนอยูใ่ นลำคอ
"เดำว่ำอำจจะใช้กับดัก บำงอย่ำงจับพวกเขำพร้อมกันใน
233
ทีเดียว กลัวไหมครับ" เสียงของเขำยิ่งแหบและเบำกวำ่ เดิม
"กลัวคะ่ " ฉันพูด
เขำมองมำที่ฉันทำ่ มกลำงควำมมืดมิด
มือที่จับเอวของฉันเบำๆ ในตอนแรกกระชับโอบแน่นขึ้น
ทำเอำฉันจัก๊ จี้นิดๆ เริ่มจำกมือที่เขำจับอยู่ กอ่ นจะกระจำยไปทัว่
ทัง้ ตัวอยำ่ งเงียบงัน
ฉันไดย้ ินเสียงหำยใจของตัวเองที่เปลี่ยนเป็ นถี่กระชัน้
ฉันขยับตัวนิดๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ นิ้วมือก็ไปโดนที่ของของ
เขำนิดหนึ่ง เพียงแค่ผิวสัมผัสกันเบำๆ เท่ำนั้น จำกนั้นเขำก็จับ
มือฉันไว้แนน่ แล้วก็วำงไว้บนต้นขำของตัวเอง
ใจของฉันเต้นรัวอยำ่ งไมอ่ ำจควบคุม เขำกำลังทำอะไร ฉัน
บอกกับตัวเองว่ำเขำเพียงแค่ป้องกันผู้หญิงคนหนึ่งเท่ำนั้น และ
ฉันเพียงแค่จะปลอบใจเขำเท่ำนั้น แต่สีหน้ำของเขำมองไมค่ ่อย
เห็นนักเมื่ออยู่ในควำมมืด ดูเหมือนจะนิ่งเฉย แต่ฉันบอกได้ไม่
ชัดว่ำตอนนี้ตัวฉันเองรู้สึกอะไรบำ้ ง เพียงแต่เหมือนจะรู้สึกได้ถึง
กระแสเลือดเส้นเลือดฝอยละเอียดไหลเวียนในนิ้วมือของฉันกับ
นิ้วมือของเขำที่หยำบด้ำน ควำมรู้สึกแบบนั้นมันเงียบมำก แต่
234
กลับเงียบจนทำให้ฉันรูส้ ึกตื่นเตน้ มำก
ทันใดนัน้ เอง เหตุไมค่ ำดฝั นก็มำเยือน!
ฉันได้ยินเสียงร้องขึ้นด้วยควำมตกใจ เมื่อหันหน้ำมองไป
ทำงนัน้ บนทำงเดินเล็กๆ ที่ทอดยำวเขำ้ ไปในควำมมืดนัน้ ไร้เงำ
คนของครอบครัวจูอีกแล้ว! ในตอนนี้เองที่อูอวี้จับมือฉันแนน่ ขึ้น
เพื่ อ บอกว่ ำ อย่ำ เพิ่ ง ทำอะไรไปก่อ น ฉั น จ้ อ งมองไป กลั บ เห็น
ล ำแสงจำกไฟฉำยหลำยสำยส่ อ งขึ้ น มำจำกบนพื้ น ฉำยไปที่
ต้นไมแ้ ละทอ้ งฟ้ำอยำ่ งสะเปะสะปะ หนำซ้ำยังได้ยินเสียงกรีดร้อง
ดว้ ยควำมเจ็บปวดดังมำทำงนี้อีกดว้ ย
ตรงนั้นมีหลุมลึก! มันซ่อนไว้ใต้กองใบไม้ใบหญ้ำที่วำงทับ
ถมขึ้นมำเป็ นชั้น ๆ คนในครอบครั วจูทั้งหมดตกลงไปในหลุม
แล้ว ถูกต้องตำมที่อูอวี้พูดไว้จริงๆ 'เขำ' วำงกับดักบำงอย่ำงไว้
แล้วก็เป็ นหลุมพรำงจริงๆ ด้วย เหลือเชื่อเลยจริงๆ แต่พอคิดอีก
ที บนภูเขำที่ไม่มีผู้คนอำศัยอยู่แบบนี้ เขำคนเดียวแต่ต้องสู้กับ
คนหลำยคน หนำซ้ำยังเป็ นตอนกลำงคื นที่มืดขนำดที่มองมือ
ตัวเองยังเห็นไดไ้ มช่ ัดแบบนี้ นี่จึงเป็ นวิธีที่งำ่ ยที่สุดและไดผ้ ลมำก
ที่สุดจริงๆ

235
 ตอนที่ 44 ถำนเจีย่ ว 7 (3)

เดี๋ยวกอ่ น
กลำงดึก ภูเขำที่แห้งแล้ง แผนล่อเสือออกจำกถ้ำที่ซ่อนเร้น
ไว้มำกมำย สำยตำที่จ้ องมองกันเงีย บๆ มีเ พียงหนึ่งไม่มี ส อง
ควำมรักและควำมแคน้ ที่มีควำมเป็ นมำไมช่ ัดเจน ครอบครัวหนึ่ง
ที่ถูกจับขังไวร้ ำวกับสัตวม์ ิปำน
เขำคิดจะทำอะไร
ครอบครั ว จู ยั ง คงส่ ง เสี ย งร้ อ งครวญครำง ด้ ำ นล่ ำ งหลุ ม
อำจจะเป็ นกับดักหนำมแหลมที่เอำไว้ดักสัตว์อะไรเทือกนัน้ รอบ
ขำ้ งยังคงเงียบสงบ แตฉ่ ันกลับรูส้ ึกวำ่ ทัง้ เนื้อทัง้ ตัวมีเหงื่อกำฬผุด
พรำย ควำมเย็นยะเยือกนัน้ ซึมลึกลงไปในหัวใจฉัน
จำกนัน้ สิ่งที่ควรจะขึ้นแสดงบนเวที ก็ขึ้นแสดงตอ่ ไป
ฝูงนกมำเยือน
นกจำนวนมหำศำลบินมำจำกทุกสำรทิศ บินเข้ำไปในป่ำ
รำวกับวิญญำณสีดำกลุ่มหนึ่ง ก่อนจะร่อนลงเกำะอยู่ตรงขอบ
หลุมและตำมกิ่งไม้ พวกมันกำลังกระพือปี ก ดูเหมือนจะรอ้ งเรียก

236
ดูเ หมือนตื่นเต้น ดีใ จ ทั้งยังดูเ หมือนดุร้ ำยโหดเหี้ ย มพร้ อ มจะ
ระเบิดออกมำไดท้ ุกเมื่อ
ฉันก้มหัวลงต่ำมำก สถำนกำรณ์ตอนนี้น่ำกลัวมำกจริงๆ
ฉันไมส่ ำมำรถจินตนำกำรได้ว่ำอูอวี้จะต่อสู้กับสัตว์ประหลำดที่ดุ
รำ้ ยพวกนี้ไดอ้ ยำ่ งไร ในขณะที่ฉันนัง่ อยูใ่ นกอหญำ้ แมว้ ำ่ มือของ
อูอวี้ข้ำงหนึ่งจะปล่อยมือฉันไปแล้ว แต่มืออีกข้ำงของเขำยังอยู่
บนไหลฉ่ ันเสมอ ทำให้ฉันรูส้ ึกปลอดภัย
ในที่สุดชำยคนนัน้ ก็เดินออกมำ
ฝูงนกเริ่มสง่ เสียงเบำๆ
พวกมันอยูภ่ ำยใต้กำรควบคุมของเขำจริงๆ นี่เป็ นควำมจริง
พวกเรำไม่ไ ด้คิด ไปเอง ฉันได้เ ห็นสิ่งผิด ปกติ จำกสำยตำของ
ตัวเอง มันเริ่มเกิดขึ้นในคืนนี้
เขำยังคงใส่เสื้อคลุมตัวนอกสกปรกเหมือนคืนนัน้ บำงทีเขำ
อำจจะไม่ไ ด้เ ปลี่ ย นเสื้ อเลย รอยยิ้มโง่ทึ่ ม ยั งคงประดั บ อยู่บ น
ใบหน้ำเขำ อุ้มเด็กอยู่ในอ้อมแขนซึ่งก็คือจูจ่ือฮั่น แต่เด็กแน่นิ่ง
ไม่ข ยั บ ไม่รู้ ว่ ำ เด็ ก ตำยไปแล้ ว หรื อ ยั ง มี ชี วิ ต อยู่ เขำยั ง คงถื อ
ตะเกียงน้ำมันกำ๊ ดอยูใ่ นมือ

237
 "พวกแก… มำแล้ว" เขำพูดติดอ่ำงอยู่บ้ำง ก่อนจะเดินไปที่
หนำ้ หลุมนัน่ วำงตะเกียงไวข้ ำ้ งเทำ้ แลว้ มองลงไป
อำจเพรำะเห็นเด็กในอ้อมแขนของเขำ จู่ๆ ก็มีเสียงร้องไห้
ดังมำจำกขำ้ งล่ำง เขำหัวเรำะเบำๆ "ไม…่ ไมเ่ ป็ นไร เขำหลับไป
แล้ว ฉันให้เขำกิน… กินยำนอนหลับไป หนวก หนวกหูเกินไป
แลว้ !"
ฉันถอนหำยใจโลง่ อก
เสียงสัน่ เครือเสียงหนึ่งถำมขึ้นมำ "แกต้องกำรอะไร เรำเอำ
เงินหนึ่งแสนมำให้แล้ว ไมไ่ ด้แจ้งตำรวจด้วย แกรีบปล่อยเรำกับ
เด็กไปเดี๋ยวนี!้ " ฟั งดูแล้วเป็ นเสียงจูจ้งหลิงที่เป็ นพอ่ ของเด็ก
"พวกแกโยนโทรศัพท์ของพวกแกขึ้นมำก่อน สัญญำว่ำถ้ำ
กลับไปแล้ว… จะไม่ แจ้งตำรวจ" ใบหน้ำของเขำดูเคร่งเครียด
ขึ้นมำ "ไมอ่ ยำ่ งนัน้ … ฉันจะฆำ่ เด็กทันที"
ฉันคิดว่ำท่ำจะไมด่ ีแล้ว แน่นอนว่ำคนในครอบครัวจูตอนนี้
ถูกคนบีบบังคับ ทั้งยังไมม่ ีทำงออกอื่นแล้ว โทรศัพท์มือถือของ
ทุกคนโยนขึ้นมำจำกหลุมทีละเครื่อง เขำเตะโทรศัพท์ทุกเครื่อง
ไปไวด้ ำ้ นขำ้ ง นกหลำยตัวรีบมำคำบโทรศัพทแ์ ลว้ บินหนีไป

238
 "จริงๆ แล้วฉัน… ฉันไม่ได้ต้องกำรเงิน" เขำกล่ำว จำกนั้น
ชักมีดยำวประมำณหนึ่งฟุตออกมำจำกหลังเอวมำจ่อเด็กไว้แล้ว
หัวเรำะ "ฉันตอ้ งกำรจะฆำ่ เขำตำ่ งหำก"
มีเสียงรอ้ งไห้คร่ำครวญขึ้นมำจำกในหลุมทันที
"แจ้ ง เสิ่ น สื อ เยี่ ย น" ริ ม ฝี ปำกของอู อ วี้ แ ตะถู ก หู ข องฉั น
กระซิบเบำๆ ดังนัน้ ควำมรู้สึกชำนิดๆ จึงลำมจำกหูมำถึงคอ ทำ
เอำชำไปทัง้ แถบ
ฉันเบือนหน้ำหลบเขำ ค่อยๆ ควำนหำโทรศัพท์แล้วกดไว้
ใตห้ นำ้ อก เอำแขนบังแสงหนำ้ จอไวแ้ ลว้ สง่ ตำแหนง่ ไปให้เสิ่นสือ
เยี่ยน จำกนั้นก็ส่งข้อควำมไปหำเขำ เขำกับเด็กอยู่ที่นี่ รวมถึง
ครอบครัวจูดว้ ย
สว่ นเรื่องที่ว่ำเสิ่นสือเยี่ยนจะมำถึงเมื่อไหร่ ฉันเองก็ไมแ่ น่ใจ
เหมือนกัน
ฉันหันหนำ้ กลับไปทำ่ มกลำงควำมมืดมิด ผลคือปำกของฉัน
เกือบจะเฉียดถูกหน้ำของอูอวี้ไปแล้ว เขำแน่นิ่งเหมือนไม่รับรู้
อะไร ฉันถำมไปวำ่ "จะไปช่วยคนตอนไหน"
"พวกเรำในตอนนี้ยังไมใ่ ช่คูม่ ือของเขำ รอโอกำสกอ่ น" เขำ
239
ตอบ
เสียงกรีดร้องร่ำไห้ของคนตระกูลจูทำได้เพียงทำให้เขำยืน
อยู่ข้ำ งหลุ ม มองลงไปสั ก พั ก เท่ำ นั้น สี ห น้ำ อำรมณ์ด้ ำ นชำไม่
หวัน่ ไหวเลยสักนิด แล้วเขำก็โยนเด็กทิ้งไว้กับพื้น "ถ้ำพวกแกไม่
อยำก… ให้เขำตำย ยัง ยังมีอีกวิธีอยู่" เขำพูดพร้อมชูมีดคมกริบ
ขึ้นมำ "ฉัน… จะแทงแค่สำมครั้งเท่ำนั้น พวก พวกแกเลือกคน
ออกมำสำมคน มำแทนที่เขำ มำโดนแทงแทนเขำสำมครัง้ … แลว้
ฉันจะปลอ่ ยพวกแกไป" เขำยิ้ม "ตกลงไหม"
ครอบครัวจูคอ่ ยๆ เงียบสงบลง
หัวใจฉันดิ่งวูบลงไปทันที ฉันรู้วำ่ บำงสิ่งได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

240
 ตอนที่ 45 ถำนเจีย่ ว 7 (4)

ไมน่ ำนครอบครัวจูก็เริ่มทะเลำะกัน
"ไมไ่ ด้!"
"เขำมันบำ้ ไปแลว้ อยำ่ ไปฟั งเขำ!"
"พอ่ ฉันอยำกจะช่วยจูจ่อื ฮัน่ เรำตอ้ งช่วยจูจ่อื ฮัน่ ไดแ้ น…่ "
"แทงใคร ไมว่ ำ่ ใครก็ถูกแทงไมไ่ ดท้ งั้ นัน้ !"
"งัน้ จะทำยังไงดี"
"แกเป็ นใครกันแน่ ทำไมต้องมำยุ่งกับคนในครอบครัวเรำ
ด้วย"

…
เขำถือมีด มองดูพวกเขำแล้วหัวเรำะ เป็ นเสียงหัวเรำะที่ทัง้
ขมขื่นและเศร้ำมำก บำงทีอำจเพรำะเสียงทะเลำะกันดังเกินไป
เขำจึงตะคอกใส่อยำ่ งไมม่ ีปี่มีขลุ่ย "หุบปำกให้หมด!"
ครอบครัวจูที่อยูก่ น้ หลุมเงียบกริบทันใด

241
 "เลือก เลือกไมไ่ ด้สินะ" เขำพูด "ตัดใจเลือก… สำมคนไมไ่ ด้
สินะ งั้นฉันจะให้ทำงรอดพวกแกทำงเดียว พวกแกเลือกหนึ่งคน
ที่จะออกมำ… ตำย! แลว้ ฉันจะปลอ่ ย… คนอื่นๆ กับเด็กไป! ครำว
นี้ ไมม่ ีโอกำสให้เปลี่ยนใจแลว้ ! ไมม่ ี… ทำงเลือกอื่นดว้ ย!"
ฉันตกตะลึงไป
เขำเอำมีดจอ่ เด็ก
ครัง้ นี้ครอบครัวจูเงียบไปคอ่ นขำ้ งนำน
จำกนั้นแมข่ องจูจ่ือฮั่นก็ร้องไห้พูดออกมำก่อน "คุณพี่ คุณ
คิ ด หำวิ ธี สิ คิ ด หน่อ ยสิ ค ะ! ลู ก ลู ก ของฉั น อย่ำ ฆ่ำ เขำเลยฉั น
ขอร้องละ่ !"
จูจ้งหลิงปริปำก "ฉันขอล่ะ เรำจะให้เงินแกหมดเลย เงินใน
บำ้ นทัง้ หมดก็ยกให้แกด้วย แล้วปล่อยเด็กซะตกลงไหม"
แนน่ อนวำ่ เขำไมแ่ ยแสแมแ้ ตน่ อ้ ย
"พวกแกไมเ่ ห็นหรือไง มันมีมีดอยูใ่ นมือนะ! มันฆำ่ เด็กกอ่ น
ได้ จำกนัน้ คอ่ ยฆำ่ พวกเรำทีละคน!" เป็ นเสียงของจูเฟิ่ งเซียนชำย
ชรำ

242
 "หรือวำ่ คิดจะไปตำยคนเดียวจริงๆ " จูจี้หรุย่ รอ้ งไห้
"ตำยคนเดี ย ว แต่ ช่ ว ยให้ เ รำทุ ก คนรอดได้ ! หรื อ จะตำย
ทัง้ หมด" จูเฟิ่ งเซียนตะคอก
ขำ้ งลำ่ งหลุมเงียบไปสักพัก
ถึงฉันไมส่ ำมำรถเห็นสถำนกำรณพ์ วกเขำในนัน้ ได้ แต่กลับ
รู้สึกขนลุกไปหมด แมว้ ่ำจะยังไมไ่ ด้เกิดกำรฆำ่ ขึ้น แต่นี่กลับเป็ น
คืนที่นำ่ กลัวที่สุดในชีวิตฉันเลย!
ทันใดนั้น ลูกเขยที่นิ่งเงียบมำตลอดก็เปิ ดปำกพูดว่ำ "พวก
คุณ… มองผมทำไม"
ส่ ว นคนคนนั้น ที่ อ ยู่ต รงปำกหลุ ม จ้ อ งมองพวกเขำอยู่ ดู
เหมือนวำ่ จะใจลอยไปแลว้
เหยียนหย่วนพูดเสีย งหลง "พวกคุณ จะเห็นแก่ตัวเกิ น ไป
หรือเปล่ำ ยังเป็ นคนอยูไ่ หม เพื่อจะช่วยเด็กบำ้ นคุณ จะให้ผมไป
ตำยเนี่ยนะ คนที่ไปควรเป็ นพวกคุณมำกกว่ำ! แล้วนัน่ ก็ไมใ่ ช่ลูก
ผมดว้ ย!"
เสียงของเหยียนหยว่ นแทบจะดังทะลุท้องฟ้ำยำมค่ำคืนอัน

243
เงียบสงบ ทำเอำนกหลำยตัวตกใจบินหนีไป และฉั นสำมำรถ
จินตนำกำรได้ว่ำ จูจี้หรุ่ยตอนนี้จะต้องเขำ้ มำปกป้องอยูต่ รงหน้ำ
เขำ เพรำะเธอร้องคร่ำครวญ "อำหยว่ นจะตำยไมไ่ ด้! ถ้ำเขำตำย
ไปแล้วฉันจะทำยังไง พี่รองซ้อรองเขำเป็ นลูกของพวกพี่นะ! จะ
แลกก็เอำตัวเองไปแลกแทนสิ ! พ่อ พ่อ นี่มันเหตุผลอะไรกันคะ
พูดอะไรสักคำสิพอ่ !"
"ลูกสำม ลูกกับเขำยังไม่ได้แต่งงำนกัน ยังไงเขำก็เป็ นคน
นอก!" จูเฟิ่ งเซียนนิ่งไปสักพักถึงคอ่ ยพูดออกมำ
"ไม…่ " จูจี้หรุย่ ครวญ
เหยียนหยว่ นตะคอก "ถ้ำพูดถึงคนที่ต้องตำย คุณ! ก็ควรจะ
เป็ นคุณ สิ ! พวกเรำอำยุยังน้อย แต่คุณ น่ะเกือบจะเจ็ดสิบแล้ว
เด็กเองก็อยูใ่ นควำมดูแลของคุณ ทำไมถึงไมเ่ อำชีวิตคุณไปแลก
กับเด็กเองเลำ่ "
ขำ้ งลำ่ งหลุมเงียบกริบทันที
จำกนั้นก็เป็ นเสียงอันสั่นเทำของจูเฟิ่ งเซียน "ลูกสำม ฟั งสิ
ไอ้นี่คือสำมีตัวดีที่แกหำมำ! ใจคอโหดเหี้ยม หำว่ำฉันอยูม่ ำนำน
แล้ว จะให้พอ่ ตำย! มันนัน่ แหละ! มันนัน่ แหละที่ต้องไปตำย แลก

244
หลำนฉันคืนมำ!"
ด้ำนล่ำงหลุมคล้ำยกับวุ่นวำยขึ้นมำ มีเสียงลงไมล้ งมือและ
ทุม่ เถียงกัน นอกจำกนี้ยังมีเสียงรอ้ งไห้ของจูจี้หรุย่
จูจง้ หลิงตวำด "จี้หรุย่ มำนี่!"
ส่วนภรรยำของเขำตะโกนว่ำ "แกนั่นแหละต้องไปตำย!" ดู
เหมือนกำลังช่วยจูเฟิ่ งเซียนตอ่ กรกับเหยียนหยว่ นอยูค่ นเดียว
ฉันไม่เคยคิดเลยว่ำสถำนกำรณจ์ ะกลำยเป็ นแบบนี้ หรือนี่
จะเป็ นสิ่งที่ 'เขำ' คำดกำรณไ์ ว้อยูแ่ ล้ว?
เขำตอ้ งกำรอะไรกันแน่
"หุ บ ปำก… ให้ ห มด!" เขำตะคอก แล้ ว เขำก็ หั ว เรำะ อ้ ำ
ปำกกวำ้ งหัวเรำะ รำวกับไดพ้ บเรื่องที่นำ่ ตลกที่สุดในโลกอยำ่ งไร
อยำ่ งนัน้
"สุ ด ท้ำ ย… ก็ ยั ง เป็ น อย่ำ งนี้ ใ ช่ ไ หม" เหมื อ นเขำจะพู ด กั บ
ตั ว เอง จ้ อ งมองพวกคนที่ อ ยู่ ด้ ำ นล่ ำ งโดยไม่ ก ะพริ บ ตำ
"ครอบครัวของพวกแก เห็นเด็กคนนี้ … เป็ นอะไรอันแน่ เด็กที่
พวกแกท ำให้ เ กิ ด มำ พวกแกเห็ น เป็ นอะไรกั น แน่ ไม่ มี ใ คร

245
อยำกจะช่วยเด็กสักคน ปล่อยให้คนนอก… เป็ นคนเสียสละ ยี่สิบ
ห้ำปี ที่แล้วก็เป็ นแบบนี้ ยี่สิบห้ำปี ให้หลัง… ก็ยังเป็ นแบบนี้อยูอ่ ีก
เหรอ"
"หรื อ ว่ ำ … ฉั น พู ด … ยั ง ไม่ ชั ด เจนพอ… ถ้ ำ เกิ ด พวกแก
ครอบครัวจู ต้องมีคนตำยสักคน แลกกับ… เด็ก พวกแก… กลับ
เลือกคนนอกมำแทน พวกแกยังไม่… ผ่ำนกำรทดสอบ ไม่ผ่ำน!
ตอ้ งตำยให้หมด!"
"จูเฟิ่ งเซียน ถ้ำงัน้ ก็… เริ่มจำกแกแล้วกัน แกบอกฉันวำ่ ยี่สิบ
ห้ำปี กอ่ น เด็กอีกคน… ที่ถูกแกทิ้งไป จูซูอวิ๋น… ที่อำยุห้ำขวบ ยิ่ง
ไร้ค่ำ… มำกกว่ำใช่หรือเปล่ำ เขำ… ถูกคนลักพำตัวหนีไป พวก
แกตำมหำอยูแ่ ค่ไมก่ ี่วันก็ไมไ่ ด้… สนใจจะหำต่อแล้ว เป็ นเพรำะ
เขำเป็ นคนโง่ โง่กว่ำลูกคนอื่นใช่ไหม… อำยุห้ำขวบแล้วแต่ยังพูด
ไมเ่ ป็ น เพรำะงัน้ … แกถึงคิดจะทิ้งเขำใช่ไหม แกรูห้ รือเปลำ่ เขำ…
อยำกจะหำทำงกลับบ้ำนตัวเองมำตลอด แต่หลำยปี มำนี้ พวก
แก… ไม่เคยคิดที่จะตำมหำเขำเลย ไม่เคยตำมหำเขำ แต่เขำก็
ยัง… อยำกจะกลับบำ้ นตัวเองมำตลอด…"
"ดังนั้น … ดังนั้นฉั นถึ งกลับมำหำพวกแก หำ… พ่อแม่ของ
ฉัน… แคก่ ๆ แถมพี่ชำยกับนอ้ งสำวก็ยังมำดว้ ยอีกตำ่ งหำก"

246
 ตอนที่ 46 อูอวี้ 7 (1)

-อูอวี-้
ในห้ ว งควำมคิ ด ของผม มี ชิ้ น ส่ ว นต่ ำ งๆ ปะติ ด ปะต่ อ กั น
ครำ่ วๆ เป็ นเคำ้ โครงของเรื่องทัง้ หมด
เขำ ก็คือจูซูอวิ๋น
ยี่ สิ บ ห้ ำ ปี ที่ แ ล้ ว จู ซู อ วิ๋ น ในวั ย ห้ ำ ขวบถู ก ลั ก พำตั ว ไป แต่
เพรำะสติปัญญำโดยกำเนิดของเขำมีขอ้ บกพร่อง อีกทัง้ ตระกูลจู
มีสมำชิกอยูม่ ำกมำย ตำมที่เขำพูด ตระกูลจูตำมหำเขำอยูห่ ลำย
วันแล้วก็ล้มเลิกไปเสียงำ่ ยๆ อยำ่ งนัน้
แ ล้ ว ท้ ำ ย ที่ สุ ด เ ข ำ ก็ ต ก อ ยู่ ใ น ก ลุ่ ม โ จ ร แ ล ะ เ รี ยน รู้
ควำมสำมำรถที่จะเป็ นขโมย ตอนนี้เขำเป็ นฝ่ำยตำมหำกลับ
เขำลักเด็กสี่คนจำกย่ำนเดียวกับบ้ำนในวัยเด็กของเขำ ใน
บรรดำเด็กเหล่ำนั้นมีหลำนชำยแท้ๆ ของเขำเองจูจ่ือฮัน่ ตำมที่
ถำนเจี่ยวพูด ที่เขำขโมยเด็กมำหลำยคนอยำ่ งนี้อำจจะเพื่อพำมำ
อยู่เป็ นเพื่อนตัวเอง เพื่อแสดงออกทำงอำรมณ์บำงอย่ำง หรือ
บำงทีอำจจะเพียงเพื่อปิ ดบังก็เป็ นได้

247
 ตอนแรกเขำตั้งเงื่อนไขค่ำไถ่ไปยังบ้ำนอื่นเพื่อดึงดูดควำม
สนใจจำกตำรวจ แต่ในขณะเดียวกันก็ส่งขำ่ วไปให้ตระกูลจูซึ่งไม่
มีใครสนใจเลย และลอ่ ให้ทงั้ ครอบครัวของพวกเขำมำติดกับดัก
จำกนัน้ ก็มีกำรทำร้ำยจิตใจและปั่ นหัวเล่น กอ่ นอื่นคือจะฆำ่
เด็ก ตอนนี้ตระกูลจูมีหลำนชำยเพียงคนเดียวเทำ่ นัน้ จำกนัน้ ก็จะ
กำจัดสำมคน และสุดทำ้ ยก็จะมีหนึ่งคนที่ถูกฆำ่ ตำย จุดมุง่ หมำย
ทัง้ หมดก็เพื่อแกแ้ คน้ นอกจำกนี้ยังเป็ นกำรทดสอบอีกดว้ ย
หำกใช้คำพูดของเขำ ท้ำยที่สุดแล้ว ไม่มีใครในตระกูลจูที่
จะยอม "เสียสละ" เพื่อเด็ก ดังนัน้ จึงไมผ่ ำ่ นกำรทดสอบ
ตอนนี้ เขำกำลังจะฆ่ำครอบครัวของเขำทั้งครอบครัว ผม
เชื่อว่ำนี่สิถึงจะเป็ นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขำ ส่วนกอ่ นหน้ำนี้
ทัง้ หมดคือกำรทรมำน
อย่ำงไรก็ตำม ผมคิดไม่ถึงว่ำจูซูอวิ๋นจะชักปื นออกมำจำก
เอวเขำเอง เป็ นปื นแบบ Type 64 ถึงจะเกำ่ มำกแต่กระบอกเป็ น
มันเงำทีเดียว
ไมใ่ ช่เรื่องที่เป็ นไปไมไ่ ด้อยูแ่ ล้วที่เขำซึ่งมำจำกแกง๊ โจรจะมี
ปื นลักษณะแบบนั้น แต่ถึงกระนั้นคนในตระกูลจูก็หมดสิ้นพลัง

248
ชีวิตไปอยำ่ งสิ้นเชิงแล้ว ผมมองไปที่ใบหนำ้ ยิ้มขมขื่นของเขำ ไอ
คิวต่ำจริงๆ หรือ? ขั้นตอนกำรดำเนินกำรทัง้ หมดเขำแทบจะทำ
ไดอ้ ยำ่ งไรท้ ี่ติ สมบูรณแ์ บบทุกดำ้ น
นอกจำกกำรปรำกฏตั ว ของผมและถำนเจี่ ย วและควำม
พยำยำมหยุดยัง้ ไมใ่ ห้เกิดเรื่องซ้ำสองอีก นี่เป็ นเรื่องที่เขำคำดไม่
ถึง
เขำยกปื นขึ้นและทุกคนในหลุมก็กรีดร้อง เขำยิ้มอยำ่ งโง่งม
"เริ่มจำก… เริ่มจำกใครกอ่ นดี พอ่ พี่ชำย พี่สะใภ้ หรือน้องสำวดี
นะ"
"ซูอวิ๋น? แกใช่ซูอวิ๋นหรือเปล่ำ" เสียงจูเฟิ่ งเซียนดังออกมำ
"แกกำลังเขำ้ ใจผิดแล้ว พวกเรำตำมหำแกมำตลอด! ฉันและแม่
ของแกคิดไม่ถึงว่ำแกยังมีชีวิตอยู่! พวกเรำตำมหำแล้วแต่หำไม่
เจอ แกฆำ่ พวกเรำไมไ่ ดน้ ะ! พวกเรำเป็ นญำติแกนะ!"
ตำของจูซูอวิ๋นเบิกโตขึ้นและดูเหมือนจะสับสนอยู่บ้ำง แต่
แลว้ ก็สำ่ ยหัวทันที
"แกโกหก แกมันคนขี้โกหก… ฉันรู้ ฉันรู้เ รื่องทั้งหมด ฉัน
ฉันหำยตัวไปวันที่ 15 สิงหำคม 1992 ถูก… ถูกคนหลอกด้วยลูก

249
อมที่ ห น้ ำ ประตู ร้ ำ นขำยของเล็ ก ๆ แกค้ น หำ หำอยู่ ส ำมวั น
จำกนั้น แกบอกแมว่ ่ำไมต่ ้องหำแล้ว… โอกำสน้อยมำก ยังไงก็…
ไอคิ ว ต่ ำ เป็ น ภำระอยู่แ ล้ ว แม่ไ ม่ย อม แกตบเธอ… หลำยต่ อ
หลำยครัง้ … ดังนัน้ แมถ่ ึงตำยเร็วเกินไป…"
"ฉัน ฉันถูกบังคับให้เป็ นขโมย เป็ นขอทำน ฉันถูกตีทุกวัน
ฉันหนีออกมำตอนสิบขวบ ออกตำมหำแก… ฉันพูดว่ำพ่อครับ
พอ่ ครับ นี่ผมเอง แก แกรู้แล้วว่ำเป็ นฉัน! แกรู้แล้วว่ำคือฉัน! แต่
กลับทำตัวเหมือนไมร่ ู้จักฉัน ไลฉ่ ันไป… แตฉ่ ันรู้จักสำยตำของแก
สำยตำของแก…"
รอบข้ำ งเงี ย บมำก มี เ พี ย งเสี ย งของจู ซู อ วิ๋ น ทั้ง ร้ อ งไห้ ทั้ง
หัวเรำะดังออกมำ น้ำตำสองสำยไหลจำกดวงตำของเขำ
"ซูอวิ๋นนำ่ สงสำร… จูซูอวิ๋น นำ่ สงสำรมำก…" เขำพูดพึมพำ
เขำพูดไมผ่ ิดว่ำคนอยำ่ งจูซูอวิ๋นน่ำสงสำรมำกจริงๆ แต่พอ่
ของเขำจูเฟิ่ งเซียนก็ยิ่งน่ำสงสำรและน่ำสมเพชมำกกว่ำ คนที่รัก
ยังมีชิวิตอยู่ รังเกียจว่ำเขำเป็ นคนปั ญญำอ่อน เป็ นภำระหนัก
เกินไปและทอดทิ้งถึ งสองครั้ง … ผมแอบรู้สึก ว่ำมีบำงอย่ำงไม่
ถูกต้อง จูซูอวิ๋นออกจำกตระกูลจูมำหลำยปี แล้ว ในเวลำนั้นเขำ
ยังเด็กอยู่ ทำไมถึงรูเ้ รื่องอะไรมำกมำยขนำดนี้ได้
250
 ตอนที่ 47 อูอวี้ 7 (2)

แต่ยังไมท่ ันมีเวลำได้ครุ่นคิดอยำ่ งละเอียด ในอกของผมก็

เหมือนถูกเปลวไฟที่ทงั้ เย็นทัง้ รอ้ นสุมอยูเ่ ต็มอก
คนอยำ่ งจูเฟิ่ งเซียน เขำจะรู้ไหมว่ำในโลกนี้ยังมีคนยอมใช้
สมบัติทั้งหมดแลกเปลี่ยนให้คนที่ตัวเองรักมีชีวิตอยู่ แต่มันก็ไม่
พออยูด่ ี ถึงแมว้ ่ำพวกเขำจะป่วยก็ดี บำดเจ็บก็ดี หรือต้องพึ่งพิง
ฉันไปทัง้ ชีวิตก็ดี ขอเพียงพวกเขำมีชีวิตอยูก่ ็พอแลว้
ผมกม้ หนำ้ ลง เห็นสำยตำของถำนเจี่ยวเรียบนิ่ง แต่ก็คล้ำย
กับเวทนำเช่นกัน
ใจของผมเย็นลงทันที บำงทีผมคงไมค่ วรเขำ้ ไปใกล้ชิดเธอ
อีก อยำ่ งนัน้ ก็จะได้ไมต่ ้องสูญเสียเธอไป
แต่เ ธอตกอยู่ในวังวนสถำนกำรณ์เ ดียวกับผม ผมจึงต้อ ง
ปกป้องเธอ
ได้ยินแต่จูซูอวิ๋นพูดต่ออีกว่ำ "ฉันมันไมม่ ีอะไรอยูแ่ ล้ว… ไม่
ว่ ำ อะไรก็ ไ ม่ ต้ อ งกำร… ฆ่ ำ พวกแกให้ ห มด… คนที่ ทิ้ ง ฉั น ไป…
แม่ค้ำของร้ำนเล็กๆ นั่น เขำรับปำกแม่ไว้ ว่ำจะดูฉัน แล้วก็ไป

251
เล่นไพแ่ ล้ว… ฉันฆำ่ เธอไปแล้ว กับเสี่ยวหลง… พี่เสี่ยวหลงที่เล่น
กับฉัน ฉันโดนจับ เขำวิ่ง วิ่ง… เขำเป็ นคนจะเอำลูกอม แต่กลับ
บอกว่ ำ เป็ น ฉั น คนที่ โ ดนจั บ คื อ ฉั น … และฉั น ก็ ฆ่ำ เขำไปแล้ ว
เหมือนกัน ตอนนี้ถึงตำพวกแกแล้ว ฆำ่ … ฆำ่ ให้หมด จูซูอวิ๋นก็จะ
มีควำมสุขแลว้ ในโลกนี้ก็จะไมม่ ีศัตรูแลว้ "
คำพูดของเขำขำดๆ เกินๆ แต่ยังพอเขำ้ ใจได้ เขำฆำ่ คนไป
สองคนแลว้ เหรอ?
ทั น ใดนั้น ถำนเจี่ ย วกระตุ ก คอเสื้ อ ผมเบำๆ ครั้ง หนึ่ ง แล้ว
กระซิบขำ้ งหู "ฉันเคยเห็นขำ่ วของสองคนนัน้ "
ผมเงยหนำ้ มองไป จูซูอวิ๋นยกปื นขึ้นไปแล้ว หนำ้ ตำดูเครียด
มำก
ผมไมส่ ำมำรถดูเขำฆำ่ คนได้
ผมสำบำนไวว้ ำ่ จะตอ้ งไมเ่ ห็นใครตำยตอ่ หนำ้ ผมอีก
ผมพูดกับถำนเจี่ยวเสียงเบำ "ไมว่ ่ำจะเกิดอะไรขึ้น คุณอยำ่
ออกมำนะ"
เธอจับเสื้อของผมทันทีแ ล้วสั่นหัว อย่ำงแรง ผมยิ้ม "คุณ

252
นักเขียนใหญ่ อยูน่ ิ่งๆ เถอะ ผมต้องออกไป ในโลกนี้คนบริสุทธิ์
ไมค่ วรจะตำย ปลอ่ ยเถอะครับ"
เธอมองผมพลำงค่อยๆ ปล่อยมือ นึกไมถ่ ึงว่ำเธอจะฝื นยิ้ม
ดว้ ยควำมอมทุกขแ์ ละเอำแตใ่ จอยูบ่ ำ้ ง ผมรู้ ผมเองก็ชอบทำ่ ทำง
ที่เธอเขำ้ ใจทุกอยำ่ งแบบนี้เหมือนกัน ผมหยิบหินกอ้ นหนึ่งจำก
พื้นหญำ้ ขำ้ งตัว กม้ ตัวแลว้ พุง่ ออกไปอยำ่ งรวดเร็ว
ดู เ หมื อ นอำรมณ์ ข องจู ซู อ วิ๋ น จะตื่ น เต้ น มำก จึ ง ไม่ ไ ด้
สังเกตเห็นผม แตผ่ มก็ไมส่ ำมำรถซ่อนตัวจำกสำยตำของนกพวก
นัน้ ไดอ้ ยูด่ ี นกที่อยูข่ ำ้ งหลังตัวเขำกระพือปี กบินขึ้นไป
สำยไปแล้ว! ผมรีบวิ่งเข้ำไปสองสำมก้ำวแล้วขว้ำงหินใส่
หลังศีรษะของเขำ เวลำนี้เขำตกใจหันหลังกลับมำ ถอยหลังไป
ก้ำวหนึ่ง หินไม่โดนหัวเขำแต่ไปโดนหน้ำอกของเขำแทน คนที่
อยูใ่ นกน้ หลุมรอ้ งลัน่ ดว้ ยควำมตกใจ
เขำล้มลงพื้นทันที แต่กลับยกปื นมำทำงผม ผมกลิ้งตัวหลบ
กระสุนปื น ปั ง! กระสุนแหวกผ่ำนอำกำศ แต่กลับทำเอำใจผม
สะท้ำน ผมจับแขนข้ำงที่เขำถือปื นอยู่ไว้ เรำสองคนสู้กันอุตลุด
อยูบ่ นพื้น

253
 นกพวกนั้นบินพุง่ เขำ้ มำหำผม จิกหน้ำและมือของผมอย่ำง
แรง ผมร้องในใจว่ำแยแ่ ล้ว ตอนแรกที่เผลอทำจูซูอวิ๋นเข้ำก็คิด
วำ่ จะชนะ แตต่ อนนี้กลับยังสุม่ เสี่ยงอันตรำยมำกอยู่
ผมไม่รู้ ว่ ำ ถำนเจี่ ย ววิ่ง ออกมำตอนไหน เพี ย งแต่ ตอนผม
กำลังสูก้ ับจูซูอวิ๋น จู่ๆ นกพวกนัน้ ก็บินหนีไปทันที หำงตำของผม
เหลือบเห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่ข้ำงๆ หลุม ใส่เพียงเสื้อกล้ำมตัว
เล็กสีฟ้ำ เอำเสื้อยืดคลุมศีรษะไว้จนเห็นแคต่ ำคู่หนึ่งโผล่ออกมำ
หน้ำตำดูตลกมำก มือซ้ำยของเธอถือตะเกียงน้ำมันก๊ำดอยู่ มือ
ขวำโบกกิ่ ง ไม้ห นำๆ กิ่ ง หนึ่ ง อย่ำ งเอำเป็ น เอำตำย นกเกื อ บ
ทั้งหมดมุ่งไปหำเธอกลำยเป็ นกลุ่ มดำหนำๆ แต่แ ล้วเธอก็ป ำ
ตะเกียงลงพื้นอยำ่ งแรง พื้นหญำ้ ติดไฟขึ้นมำทันที พริบตำเดียว
ไฟก็ลุกลำมไปทัว่ พวกนกตกใจบินหำยไปหมดทันที
เธอกลับฉลำด กลำ้ วำงเพลิง อีกอยำ่ งผูห้ ญิงออ่ นแอคนหนึ่ง
ถึงกับตัดสินใจวิ่งออกมำช่วยผมทันที ชั่วพริบตำนั้นเอง หัวใจ
ของผมก็ร ำวกับถูก เติมเต็มด้วยอำรมณ์ควำมรู้สึก บำงอย่ำงที่
รอ้ นผำ่ ว

254
 ตอนที่ 48 อูอวี้ 7 (3)

เพียงเสี้ยวเวลำที่ผมเบนควำมสนใจไปนี้เอง ผมเห็นเพียง
กระบอกปื นสีดำเล็งมำที่ผม ในสมองของผมว่ำงเปลำ่ พุง่ ออกไป
คว้ำข้อมือของจูซูอวิ๋นทันที จำกนั้นบิดมือของเขำอยำ่ งแรง ผม
ได้ยินเสียงขอ้ ต่อกระดูกหัก ท่ำมกลำงควำมฉุกละหุกวุ่นวำยนั้น
ผมสบตำกับเขำ ในดวงตำของชำยผู้มีปัญหำด้ำนไอคิวต่ำคนนี้
นัน้ มีทงั้ ควำมตกใจกลัว ควำมโศกเศรำ้ ควำมงุนงงไมเ่ ขำ้ ใจ และ
ควำมสับสนอยูห่ ลำยสว่ น
ปั ง
ผมตกใจมำก กม้ มองลงไป เขำคงที่จะไมท่ ันได้ตอบสนอง
อะไรก็ลั่นไกปื นออกไปแล้ว ที่หน้ำอกเป็ นรูถูกกระสุนยิงเล็กๆ
มื อ ของเขำทิ้ ง ตั ว ห้ อ ยลง ปื นหล่ น ลงพื้ น ผมเตะปื นไปให้ ไ กล
จำกนัน้ ผมก็ถอดเสื้อพรอ้ มเอำมำกดหนำ้ อกของเขำไว้
"เขำตำยแลว้ ! เขำตำยแลว้ !" คนที่อยูใ่ นหลุมขำ้ งลำ่ งร้องลัน่
ดว้ ยควำมตกใจ
นกเหล่ำนั้นเหมือนรับรู้ว่ำเกิดอะไรขึ้น พรึบ นกกระพือปี ก
บินหนีหำยไปจนหมดอยำ่ งไร้ร่องรอย ขำ้ งหลังผม ถำนเจี่ยวยืน

255
นิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง กอ่ นจะทรุดลงนั่งกับพื้นอยำ่ งหมดแรง เธอร้อง
ถำม "คุณไมเ่ ป็ นไรใช่ไหม"
"ไมเ่ ป็ นไร" ผมตอบ
ครอบครัวจูที่อยู่ด้ำนหลังผมเริ่มร้องไห้และตะโกน "รีบมำ
ช่วยพวกเรำออกไปที! เร็วเขำ้ !"
ตรงเชิ ง เขำที่ อ ยู่ไ กลออกไป สำมำรถมองเห็ น แสงไฟรถ
ตำรวจกะพริบอยู่
จูซูอวิ๋นที่อยู่ต่อหน้ำผม หน้ำตำซีดเซียวแน่นิ่งไม่ขยับ ตำ
ของเขำปรื อ ลงใกล้ จ ะหลั บ เต็ ม ที ผมพยุ ง เขำไว้ แ ล้ ว บอกเขำ
"เขม้ แข็งไว้! บอกผมมำ นกพวกนัน้ มันมำจำกไหน ทำไมพวกมัน
ถึงฟั งคุณ"
จูซูอวิ๋นคอ่ ยๆ ลืมตำขึ้น หำยใจรวยริน "นก… นกมีคนให้นก
กับฉัน"
"ใครให้นกกับคุณ"
"บอก… บอกไมไ่ ด้"
เขำช่ำงปิ ดปำกไดส้ นิทจริงๆ
256
 "คนที่ให้กระดำษโนต้ กับถำนเจี่ยว ใช่คุณไหม" ผมถำมอีก
"ไม…่ ไมร่ ู้ โนต้ … อะไร ถำน… ถำน..คือใคร" เขำตอบ
เขำตำเหลือกแล้วหมดสติไป ผมลองสัมผัสดู ลมหำยใจเขำ
รวยรินเต็มที ได้ยินเสียงฝี เท้ำดังมำจำกข้ำงหลังไมไ่ กลนัก เป็ น
ตำรวจที่เข้ำมำ ผมหันไปมองถำนเจี่ยว เธอได้ยินที่ผมสนทนำ
กันเมื่อกี้ แสงไฟที่ไหวระริกสะทอ้ นเขำ้ ไปดวงตำสีดำของเธอ

…
ผมใช้เวลำทัง้ วันทัง้ คืนอยูใ่ นสถำนีตำรวจ
จนเมื่ อ ฟ้ ำมื ด อี ก ครั้ ง ผมถึ ง ได้ รั บ กำรปล่ อ ยตั ว ผมรู้ ว่ ำ
ครอบครั ว จู อ ยู่ที่ นี่ ทุ ก คน เรื่ อ งทุ ก อย่ำ งชั ด เจนเหมื อ นน้ ำ ใส
ตำรวจจะไมส่ รำ้ งควำมลำบำกให้ผมแนน่ อน
และคดีต่อเนื่องนี้ก็เป็ นอันว่ำไขได้แล้ว
ตอนที่ถูกปล่อยตัวแล้ว ผมถำมตำรวจ "แล้วผูห้ ญิงที่มำกับ
ผมละ่ ครับ"
"ออ๋ เธอยังไมเ่ สร็จ แตค่ ำดวำ่ คงใกลแ้ ลว้ ละ่ " เขำตอบ

257
 ผมยืนอยูห่ น้ำสถำนีตำรวจ ผมจำได้ว่ำรถของถำนเจี่ยวถูก
ส่งกลับมำด้วย เพรำะต้องกำรตรวจสอบหลักฐำน ผมคิดว่ำไม่
นำ่ จะไดค้ ืนเร็วๆ นี้แน่
ผมโทรหำเสี่ยวหวำที่ร้ำน ให้เขำขับมอเตอร์ไซคข์ องผมมำ
กับเอำหมวกกันน็อกสองใบมำดว้ ย
นั ก เขี ย นถำนขั บ รถยี่ ห้ อ Audi ตลอด วั น นี้ ใ ห้ เ ธอนั่ ง
มอเตอร์ไซค์เก่ำๆ สักครั้ง ด้วยนิสัยเธอแล้วน่ำจะไม่เรื่องมำก
กลับจะรู้สึกตื่นเต้นแปลกใหมด่ ้วยซ้ำ
เสี่ยวหวำขับรถมำให้อย่ำงรวดเร็ว ผมให้เขำกลับไปก่อน
แล้วจอดรถไว้หน้ำสถำนีตำรวจ จุดบุหรี่สูบรอแม่สำวน้อยของ
ผม
เพิ่งได้ยินว่ำจูซูอวิ๋นเสียชีวิตไม่นำนหลังจำกที่ถูกส่งตัวไป
โรงพยำบำล คดี นี้ จึ ง สิ้ น สุ ด ลงอย่ ำ งรวบวรั ด แบบนี้ รวมถึ ง
เงื่อนงำลึกลับที่ผมกับถำนเจี่ยวตำมหำอยู่ก็พลอยถูกขัดจังหวะ
ไปด้วย ผมกลับรู้สึกว่ำคดีนี้ยังมีขอ้ น่ำสงสัยมำกมำยอยู่ จูซูอวิ๋น
แคค่ นเดียวทำเรื่องพวกนี้ได้ ควำมนำ่ เชื่อถือดูออ่ นไปแลว้ ไหนจะ
ยังมีนกพวกนั้นอีก ตอนที่จูซูอวิ๋นได้รับบำดเจ็บสำหัสก่อนตำย
พวกมันทัง้ หมดบินหนีไป แลว้ มันจะโผลม่ ำให้เห็นอีกไหมนะ
258
 ขณะที่ ก ำลั ง ตั้ ง ใจคิ ด อยู่ มี ต ำรวจหนุ่ ม สองคนเดิ น ผ่ ำ น
ดำ้ นหลังผมไป "คำดไมถ่ ึงใช่ไหมละ่ เมื่อกี้ไดย้ ินเสิ่นสือเยี่ยนรำย
งำนกับหัวหน้ำว่ำ ผู้หญิงคนนั้นเคยอยู่กับเขำมำก่อน เป็ นแฟน
เกำ่ นี่แหละ!"

259
 ตอนที่ 49 อูอวี้ 7 (4)

"มินำ่ ตำ้ เยี่ยนถึงไดพ้ ยำยำมสืบคดีขนำดนี้ เมื่อคืนยังตอ้ งหำ

เตียงให้เธอพักผอ่ น เช้ำนี้ก็ไปซื้ออำหำรเช้ำให้อีก แบบนี้ถ่ำนไฟ
เกำ่ ตอ้ งคุขึ้นมำอีกแน"่ ตำรวจอีกคนกลำ่ ว
"เมื่อกี้นี้ผมได้ยินหัวหนำ้ สั่งให้เสิ่นสือเยี่ยนไปส่งแมส่ ำวคน
นัน้ กลับบำ้ น สงสัยหัวหนำ้ จะเป็ นแมส่ ่อื ให้สองคนนี้แนๆ ่ "
พวกเขำสองคนเดินออกไปไกลแล้ว ผมสูบบุหรี่ จู่ๆ ผมก็
รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ในสมองผมมีหน้ำถำนเจี่ยวตอนอยู่ด้วยกัน
กับเสิ่นสือเยี่ยนผุดขึ้นมำ บรรยำกำศของทัง้ สองคนดูนำ่ อึดอัดใจ
ตลอดเวลำ
อยำ่ งนี้นเี่ อง
หลังจำกนั้นสักพัก ผมเห็นถำนเจี่ยวเดินออกมำจำกประตู
ใหญฝ่ ั่ งตรงขำ้ ม ขำ้ งๆ เธอคือเสิ่นสือเยี่ยนในชุดตำรวจ เสื้อยืด
ของเธอถูกนกจิกจนขำดไปหมด เธอเลยใส่เสื้อยืดสีเขียวของ
ตำรวจคลุมเอำไว้ ชำยเสื้อสอดเข้ำไปในกระโปรง ถึงจะแต่งตัว
สบำยๆ แบบนั้นก็ยังดูดีมำก ไมร่ ู้ว่ำพวกเขำสองคนคุยอะไรกัน
อยู่ ถำนเจี่ยวยิ้ม เป็ นรอยยิ้มที่ดูสดใสและกระหยิ่มใจเล็กน้อย

260
ตำของเธอเป็ น ประกำยอย่ำ งเห็น ได้ ชั ด เสิ่นสือเยี่ยนเองก็ ยิ้ ม
แตกต่ำงจำกสีหน้ำขึงขังจริงจังตอนทำคดีอยำ่ งสิ้นเชิง สำยตำที่
เขำมองเธอนัน้ แลดูออ่ นโยน
เสิ่นสือเยี่ยนเปิ ดประตูรถให้เธอ ถำนเจี่ยวเงยหน้ำแล้วมอง
ไปรอบๆ ไม่รู้ว่ำมองอะไร เพรำะควำมมัวสลัวในยำมกลำงคืน
เธอไมไ่ ดเ้ ห็นผม เขำ้ ไปนัง่ ในรถ
เขำขับรถพำเธอกลับบำ้ น
ผมสูบบุหรี่ในมือหมดแล้วก็ขี่มอเตอร์ไซคก์ ลับไปที่ร้ำน
…
หำยจำกกำรทำงำนไปสองวัน ที่ร้ำนมีงำนที่ยังทำไม่เ สร็จ
อีกมำก ผมก็เลยทำงำนทัง้ คืน จนฟ้ำสวำ่ งแลว้ ถึงคอ่ ยหลับ
รู้สึกเหมือนเพิ่งนอนไปไม่นำนเท่ำไร กลับมีคนตีผม "พี่อวี้
ผู้หญิงของพี่มำหำอีกแล้ว!" น้ำเสียงกลั้วหัวเรำะ ผมลืมตำขึ้น
ผ้ำม่ำนในห้องถูกปิ ดไว้หมด ในห้องมืดไปหมด เจ้ำบ้ำนั่นตีผม
จนตื่นแล้วก็ออกไป หลัง จำกนั้นสัก ครู่ก็มีคนเปิ ดผ้ำม่ำน แสง
สว่ ำ งส่ อ งจ้ ำ เข้ ำ มำ ไฟก็ เ ปิ ดขึ้ น ถำนเจี่ ย วดู ส ดใส ดวงตำ
หลุกหลิกมองไปมำ ยืนอยู่ตรงหน้ำประตูพูดว่ำ "คุณยังนอนอยู่
261
อีกเหรอคะ นี่สิบโมงแลว้ นะ"
ถำ้ งัน้ ผมก็หลับไปสำมชัว่ โมงแลว้ สิ
ผมหลับตำลงสักพักก่อนจะลุกขึ้นนั่ง "อื้ม ตื่นแล้ว" พอลุก
ขึ้ น มำนั่ง แล้ ว ถึ ง รู้ ตั ว ว่ ำ ตอนที่ ผ มหลั บ ผมใส่ แ ค่ก ำงเกงขำสั้น
เปลือยทอ่ นบน ห่มผำ้ ผืนบำงๆ ไวต้ รงเอว
ผมนั่งนิ่งไม่ขยับ เธอหยิบเก้ำอี้ตัวหนึ่งมำนั่งเอง มองมำที่
ผมแวบหนึ่งแล้วหลบตำทันที "ข่ำวดีกับข่ำวร้ำย อยำกฟั งอะไร
กอ่ นคะ" เธอถำม
"ขำ่ วรำ้ ยกอ่ น"
"คุณเป็ นคนแบบนี้จริงๆ ด้วย ชอบฟั งเรื่องขมขื่นกอ่ นจะฟั ง
เรื่องหวำน ฟั งให้ดีนะ ข่ำวร้ำยก็คือเสิ่นสือเยี่ยนเพิ่งโทรหำฉัน
บอกว่ ำ ผลตรวจดี เ อ็ น เอของคนคนนั้ น กั บ พ่อ ลู ก ตระกู ล จู ไ ม่
ตรงกัน ! ก็หมำยควำมว่ำเขำไม่ใช่ จูซู อวิ๋น ! และทำงนิติเ วชยั ง
พบว่ำ ชำยคนนี้ไม่ได้บกพร่องทำงสติปัญญำมำตั้งแต่เกิด แต่
เป็ นเพรำะเขำได้รับควำมกระทบกระเทือนทำงสมองอยำ่ งรุนแรง
มำเป็ นเวลำนำน ไมเ่ หมือนกับจูซูอวิ๋น"
ผมตกใจ "งัน้ เขำคือใคร"
262
 "ฉันก็ถำมคำถำมนี้ คุณคิดว่ำจะเกิดอะไรขึ้น เสิ่นสือเยี่ยนบ
อกว่ำ พวกเขำพบว่ำ ดีเอ็นเอของเขำตรงกับเด็กคนอื่นที่หำยไป
เมื่อยี่สิบปี ก่อน เขำเป็ นคนเจียงซู พ่อแม่และครอบครัวของเขำ
ตำมหำเขำมำตลอดหลำยปี แตก่ ็หำไมเ่ จอ ชื่อจริงๆ ของเขำคือส
วีจ๋อื เฟิ ง"
"ทำไมสวีจ๋อื เฟิ งถึงตอ้ งกำรจะแกแ้ คน้ แทนจูซูอวิ๋น?"
ถำนเจี่ยวสำ่ ยหัว "พวกเขำเป็ นเด็กที่ถูกลักพำตัวไป บำงที…
ที่มำอำจจะลึกลับซับซ้อนมำก"
"แลว้ ขำ่ วดีคืออะไรครับ" ผมถำม
"คุณ ดู ทีแ รกเรำคิดว่ำปิ ดคดีไ ด้แ ล้ว เบำะแสขำดไป แต่
ตอนนี้คดีนี้ยังมีบำงอย่ำงซ่อนอยู่ เรำสำมำรถสืบต่อได้ใช่ไหม
คะ"
ผมพยักหนำ้ เงียบๆ ไมพ่ ูดอะไร
เธอยื่นศีรษะมำทำงผม "นี่! เพื่อนยำก คุณกำลังคิดอะไรอยู"่
ผมไม่ รู้ ว่ ำ ตั ว ผมเองกลำยเป็ น 'เพื่ อ น' เขำตั้ ง แต่ เ มื่ อ ไร
ดังนั้นผมจึงยกมือของผมขึ้น ค่อยๆ สัมผัสไปตำมสันจมูกของ

263
เธอเบำๆ แลว้ พูดอยำ่ งไมส่ บอำรมณ์ "เรียกอะไรนะ่ คุณ ผมกำลัง
คิดวำ่ จริงๆ แลว้ จูซูอวิ๋นเป็ นใครกันแน"่

264
 ตอนที่ 50 ถำนเจีย่ ว 8 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันไม่คิดเลยว่ำ ถึงจะต้องเผชิญหน้ำกับคดีที่ทั้งหดหู่และ
ยุง่ ยำกขนำดนี้ ก็ยังทำให้ฉันได้กลิ่นตุๆ ของควำมไมช่ อบมำพำ
กลไดอ้ ยู่
ฉันละ่ นึกเลื่อมใสในไหวพริบของตัวเองจริงๆ
ตน้ เหตุคือช่วงนัน้ ตอนที่ฉันถูกคุมตัวไวใ้ นที่สถำนีตำรวจนัน้
เวลำดึกมำกแล้ว เดิมทีฉันถูกทิ้งให้อยูใ่ นห้องสอบสวน พวกเขำ
สอบสวนอยูแ่ ต่ยังไมถ่ ึงคิวที่สอบสวนฉัน ทำเอำฉันรู้สึกงว่ งและก็
ตื่นเต้นด้วย หนำซ้ำยังคิดถึงอูอวี้ ไม่รู้ว่ำตอนนี้ทำงเขำจะเป็ น
อยำ่ งไรบ้ำง แต่เขำหัวไวแถมยังใจดำขนำดนัน้ ไมน่ ่ำจะมีปัญหำ
อะไร
จำกนัน้ ประตูก็ถูกผลักออก เสิ่นสือเยี่ยนกำลังโทรศัพท์ ฉัน
ไดย้ ินคำพูดของเขำไมก่ ี่คำ
"ใช่แล้ว เธออยู่ตรงนี้กับผม โทรศัพท์ก็โดนยึดไป คุณเลย
โทรไมต่ ิด ไมม่ ีอะไร คุณโจวคุณไวใ้ จไดค้ รับ"

265
 คุณโจว? เขำยังรูจ้ ักผูห้ ญิงคนอื่นดว้ ย?
"… ไมไ่ ด้ทรมำนให้รับสำรภำพอยูแ่ ล้วครับ มันจะเป็ นไปได้
ยังไงกัน… คุณโจว คุณคิดมำกเกินไปแล้ว ถำนเจี่ยวเองก็เพื่อน
ผม อี ก อย่ำ งแต่ ไ หนแต่ ไ รมำเรำก็ท ำถูก ต้ อ งตำมกฎหมำยมำ
ตลอดอยูแ่ ลว้ "
ฉันถึงได้รู้ว่ำคุณโจวก็คือจ้วงอวี๋นี่เอง ทำไมพอไปถึงทำง
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นแล้ ว ถึ ง ได้ รู้ สึ ก เหมื อ นเพื่ อ นฉั น คนนี้ ดู มี อ ภิ สิ ท ธิ์
อยำ่ งไรอยำ่ งนัน้
"นอน? พวกเรำตอ้ งสอบสวน โตร้ งุ่ นะ่ … โอเค คุณไมต่ อ้ งมำ
กวนเรำตอนทำคดี… เอำล่ะไมต่ ้องพูดแล้ว ผมรับปำกคุณ ผมจะ
พยำยำมจัดให้เธอได้นอนหลังสอบสวนเสร็จ กินขำ้ ว? โอเค จะ
จัดกำรให้เหมือนกัน ผมต้องวำงสำยแล้วจริงๆ "
ตอนแรกฉันก็ประทับใจที่จว้ งอวี๋คิดถึงและเป็ นห่วงฉันขนำด
นี้ แต่ พ อฉั น เหลื อ บไปเห็ น รอยยิ้ ม อ่ อ นใจติ ด อยู่ ต รงหำงตำ
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นหลั ง จำกเขำวำงโทรศั พ ท์ ทั น ใดนั้น ฉั น ก็ ต่ื น เต้น
ขึ้นมำ
ต้องมีอะไรในกอไผแ่ น่ๆ ในฐำนะนักเขียนอำชีพที่เคยเขียน

266
เรื่องเกี่ยวกับควำมรักที่หวำนเลี่ยนหรือไมก่ ็ควำมรักที่นำ่ เศรำ้ มำ
นับไม่ถ้วน ฉันรู้สึกได้ถึงบรรยำกำศแปลกๆ ขึ้นมำทันที แม้ว่ำ
เรื่องนี้อำจจะคลุมเครือยังไมเ่ ป็ นรูปเป็ นรำ่ งขึ้นมำก็ตำม
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นสนใจจ้ ว งอวี๋ ? เรื่ อ งนี้ เ ป็ นไปได้ มองจำก
รูปลักษณ์ภำยนอกแล้วจ้วงอวี๋เป็ นคนที่มีเสน่ห์เย้ำยวน วีรบุรุษ
เสิ่นไมช่ อบสำวนอ้ ยอยำ่ งำวๆ นรำ่ งขึ้นมำก็ตำมยี่ยนแลว้ ำพำกล
ไดอ้ ยูฉ่ ัน พระเสำ้ หลินอยำ่ งเขำ จะสูก้ ับนำงปี ศำจไดห้ รือ
สำหรับจ้วงอวี๋นัน้ พูดยำก เธอเป็ นคนกระตือรือร้นมำตลอด
จะสนใจผู้ ช ำยนิ่ ง ๆ เงี ย บๆ เหมื อ นท่ อ นไม้ห รื อ อี ก อย่ำ งถ้ ำ
ควบคุมยำกก็นำ่ เบื่อไมเ่ ร้ำใจจริงไหม
เมื่อเสิ่นสือเยี่ยนและตำรวจอีกคนเขำ้ มำ รอยยิ้มลึกล้ำอยำ่ ง
มีเลศนัยก็ประดับอยู่บนใบหน้ำฉัน พวกเขำยังไม่ทันอ้ำปำกพูด
ฉันก็ทักกอ่ น "เฮ้ เมื่อกี้คุณคุยโทรศัพท์กับจ้วงอวี๋เพื่อนฉันหรือ
เปลำ่ คะ"
เสิ่นสือเยี่ยนอึ้งไป ก่อนจะปั้ นหน้ำขรึมพูด "คุณถำนเจี่ยว
ครับ นัง่ ดีๆ จะเริ่มสอบปำกคำแลว้ "
"อืม อืม" ฉันตอบ

267
 กำรสอบสวนเป็ นไปตำมที่ฉันคำดไว้ พวกเขำถำมละเอียด
มำก แตฉ่ ันไมไ่ ดร้ สู้ ึกละอำยใจอะไร ตอนตอบก็ตอบไดเ้ รียบร้อย
ไหลลื่น จนฟ้ ำใกล้สำงกำรสอบสวนถึงได้เสร็จสิ้น แน่นอนว่ำ
เสิ่นสือเยี่ยนเอำเกำ้ อี้ผำ้ ใบหนึ่งมำให้ฉันนอนพักสักงีบ หลังจำก
ฉันหลับไปไมก่ ี่ชั่วโมง เขำก็เอำเสี่ยวหลงเปำ1ของโปรดของฉัน
มำให้เขง่ หนึ่ง
แนน่ อนวำ่ เรื่องนี้จว้ งอวี๋เป็ นคนบอกเขำเอง
ในขณะที่กิน ฉันส่งยิ้มมีเลศนัยให้เขำ ทำเอำหนำ้ เขำแดงไป
หมด "ถำนเจี่ยว เรื่องอะไรที่ทำให้คุณมีควำมสุขขนำดนี้ครับ"
"เปล่ำค่ะ แค่จู่ๆ ก็นึกถึงโจวอวี๋เพื่อนรักของฉันขึ้นมำเท่ำ
นัน้ เองคะ่ แคน่ ึกถึงเธอฉันก็มีควำมสุขแลว้ ละ่ คะ่ "
เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วสีหน้ำของเสิ่นสือเยี่ยนก็อ่อนโยนลง
"เธอยังเป็ นนักศึกษำอยู่สินะครับ พวกคุณสนิทกันดีขนำดนี้เลย
หรือครับ"
ฉันกัดเสี่ยวหลงเปำไปคำหนึ่งแล้วตอบ "ใช่สิคะ คุณรู้หรือ
เปล่ำ เธอน่ะป๊อปมำกในมหำวิทยำลัย คนตำมจีบเธอเป็ นโหล
1
เสี่ยวหลงเปำ : อำหำรชนิดหนึ่งของจีน ทำจำกแป้งขนมปั งผสมกับแป้งสำลีหอ่ เป็ นทรงคลำ้ ยขนมจีบ
ไส้เป็ นหมูสับ จุดเดน่ อยูท่ ี่มีน้ำซุปอยูข่ ำ้ งใน เวลำทำนจะต้องกัดให้น้ำซุปไหลออกมำกอ่ นคอ่ ยทำนทัง้ ลูก

268
สุดทำ้ ยจะไปตกอยูก่ ับมือใครก็ไมร่ ู้"
ฉันล่ะชื่นชมตัวเองจริงๆ ใช้คำพูดดีๆ แบบนี้เอำคืนเขำได้
โดยไมบ่ ุบสลำยเลยสักนิด
เสิ่นสือเยี่ยนมองมำที่ฉันแวบหนึ่ง ไมไ่ ด้พูดอะไร คงไมร่ ู้ว่ำ
จะพูดอะไรอีกดี
ฉันรู้สึกดีใจอยูเ่ ล็กๆ จนกระทัง่ เสิ่นสือเยี่ยนพำฉันไปส่งตรง
ประตูสถำนีตำรวจ ฉันมองไปทัว่ แต่ก็ไมเ่ จออูอวี้ พวกเขำบอกวำ่
เขำกลับไปกอ่ นแล้ว
บำงทีเขำอำจจะเหนื่อยมำกแลว้ แถมยังบำดเจ็บอีก
อีกอยำ่ ง ไมม่ ีเหตุผลอะไรที่เขำต้องรอฉันด้วย

269
 ตอนที่ 51 ถำนเจีย่ ว 8 (2)

เมื่อตื่นขึ้นมำฉั นก็ สั งเกตได้ว่ ำโทรศัพ ท์มื อถื อไม่มี ส ำยที่

ไม่ได้รับหรือข้อควำมใดๆ ที่ส่งมำจำกอูอวี้เลย ฉันนอนฟุบอยู่
บนเตียงพลำงคิดว่ำ จริงๆ แล้วเขำก็มักจะเป็ นเช่นนี้อยูเ่ สมอ ตัว
เขำจะมีควำมเย็นชำบำงอยำ่ ง ถึงแมว้ ่ำเขำจะอยูใ่ กล้มำก แต่ก็จะ
มีควำมรูส้ ึกวำ่ แทจ้ ริงแลว้ เขำยังคงห่ำงไกลมำกเหลือเกิน
มีควำมคิดบำงอยำ่ งผุดขึ้นมำในหัวของฉัน
ฉัน… จะชอบเขำดีไหมนะ
ถ้ำเกิดวำ่ ไมช่ อบ ฉันก็รู้สึกไมส่ บำยใจขึ้นมำทันที เหมือนกับ
ปุยฝ้ำยกลุม่ หนึ่งจุกอยูใ่ นอก ถึงแมจ้ ะออ่ นนุม่ นิ่ม ทวำ่ กลับคล้ำย
ดูดซับบำงอยำ่ งออกจำกหัวใจฉันไป
ถำ้ เกิดวำ่ ชอบละ่
แลว้ ทำไมถึงไดร้ สู้ ึกหวำดหวัน่ ไมส่ งบขนำดนี้กันนะ
มั น ช่ ำ งต่ ำ งจำกควำมรู้สึ ก ชอบอย่ำ งบริสุ ท ธิ์ ใ จตอนที่ฉัน
ชอบเพื่อนชำยสมัยอยูม่ .ตน้ กับมหำวิทยำลัยอยำ่ งสิ้นเชิง
ทำไมถึงเป็ นแบบนี้
270
 …
เมื่อฉันได้รับสำยจำกเสิ่นสือเยี่ยนก็รีบบึ่งไปหำอูอวี้ ทันที
นึกไมถ่ ึงเลยว่ำเขำจะยังนอนหลับอยู่ เรื่องนี้ทำให้ฉันรู้สึกแปลก
ใหมม่ ำก เพรำะว่ำกอ่ นหนำ้ นี้ทุกครัง้ เขำมักจะเป็ นคนที่รอจนฉัน
ได้หลับอย่ำงเต็มอิ่มเสมอ ฉันห้ำมเสี่ยวหวำไม่ทัน เสี่ยวหวำที่
กำลังดีใจก็วิ่งเขำ้ ไปปลุกเขำให้ต่นื ขึ้นมำเสียแลว้
ดังนั้นฉันจึงหงุดหงิดกับเสี่ยวหวำอยูบ่ ้ำง ได้แต่เลิกผ้ำมำ่ น
แล้วเดินเขำ้ ไป
เนื่องจำกฉันไม่ค่อยได้เข้ำห้องนอนของผู้ชำยสักเท่ำไร ก็
เลยนึก ไม่ถึงว่ำตอนนอนเขำจะใส่เสื้อผ้ำ น้อยชิ้นมำกขนำดนี้
เสี่ยวหวำยังช่วยเปิ ดไฟให้ฉันอยำ่ งเอำใจใส่ ดังนัน้ ฉันจึงสำมำรถ
มองเห็นแผ่นหลังเกลี้ยงเกลำและกล้ำมเนื้อเป็ นมัดของเขำได้
อยำ่ งชัดเจน เขำใส่กำงเกงขำสั้นสีดำ มองมำที่ฉันแวบหนึ่งแล้ว
จึงดึงผ้ำห่มที่อยูข่ ำ้ งๆ มำห่มทับเอวไว้ ฉันไมร่ ู้เลยว่ำควำมรู้สึก
ในสำยตำของเขำที่มองมำเมื่อครูน่ ี้คือควำมอำยใช่หรือเปลำ่
ฉันนั่งตรงขอบเตียง คุยเรื่องคดีกับเขำโดยแสร้งทำเป็ นไม่
สนใจ

271
 ก็เป็ นกำรพลิกครั้งใหญ่อีกครั้งหนึ่ง ทั้งคดีเกือบจะพลิกไป
ทัง้ หมด ถ้ำเกิดว่ำผูช้ ำยคนนัน้ ชื่อวำ่ สวีจ๋ือเฟิ งไมใ่ ช่จูซูอวิ๋น ถ้ำงัน้
ทัง้ หมดนี้เขำทำไปเพื่ออะไรกัน
แต่ถึงจะคุยเรื่องคดีกันอยู่ ฉันก็แอบรู้สึกได้ว่ำอำรมณ์ของ
อูอวี้ไมค่ อ่ ยดี แววตำแลดูเย็นชำคลำ้ ยกับขุน่ เคืองใจ แตก่ ำรถำม
ตอบระหวำ่ งเรำสองคนก็ไมไ่ ดม้ ีปัญหำอะไรสักหนอ่ ย
หรือวำ่ ที่อำรมณไ์ มด่ ีเพรำะโดนปลุก?
ดังนัน้ ฉันก็เลยตัง้ ใจจะแซวเขำ พลำงพูดว่ำ "เพื่อน คิดอะไร
อยูน่ ะ่ "
เขำถึงจะดูเหมือนกลับมำเป็ นปกติข้ึนนิดหน่อย เอำมือมำ
แตะที่จมูกของฉันพรอ้ มกับพูดขึ้นมำวำ่ "เรียกมัว่ ซัว่ อะไรกัน"
เขำพูดว่ำ เรียกมัว่ ซัว่ อะไรกัน
ในทันใดนัน้ ฉันเลยไมก่ ลำ้ พูดเลน่ อีก
ไดแ้ ตก่ ลับมำพูดถึงประเด็นที่เกี่ยวขอ้ งกับคดีตอ่ แทน
ใครคือจูซูอวิ๋นตัวจริง

272
 "หรือว่ำสวีจ๋ือเฟิ งกับจูซูอวิ๋นเป็ นเพื่อนสนิทกัน และพวกเขำ
สองคนจะมีปัญหำทำงด้ำนไอคิว เหมือนกัน… แต่พวกเขำอำจจะ
สำมำรถสื่อสำรกันได้เป็ นอย่ำงดีอยู่ในโลกของพวกเขำ จูซูอวิ๋
นเจอกับเหตุก ำรณ์ร้ำยแรงอะไรมำก่อน เช่นว่ำ … ตำยไปแล้ว
ดังนัน้ สวีจ๋อื เฟิ งก็เลยออกมำแกแ้ คน้ ให้กับเขำ?" ฉันพูดขึ้นมำ
"ควำมสัมพันธ์ระหว่ำงพวกเขำสองคนจะต้องสนิทกันมำก
อย่ำ งแน่ น อน" อู อ วี้ พ ยั ก หน้ ำ "ไม่อ ย่ำ งนั้น เรื่ อ งรำวต่ ำ งๆ ที่
เกิดขึ้นในครอบครัวจู สวีจ๋ือเฟิ งจะรู้ได้ยังไง รวมถึงรำยละเอียด
ต่ำงๆ ของเขำที่โดนลักพำตัวไปขำยด้วย นี่ก็พิสูจนไ์ ด้ว่ำจูซูอวิ๋น
ไม่ได้ปัญญำอ่อนจริงๆ เขำอำยุแค่ห้ำขวบแต่กลับจำ เรื่องรำว
ต่ำงๆ ได้อยำ่ งแมน่ ยำและชัดเจนมำก แล้วจึงนำมำเล่ำให้สวีจ๋ือ
เฟิ งฟั ง แต่ว่ำอันที่จริงใจผมยังมีข้อสงสัยอยู่ตลอดเวลำ สวีจ๋ือ
เฟิ งเป็ นคนที่กึ่งดีกึ่งบำ้ คนหนึ่ง จำกประสบกำรณส์ ำมครัง้ ที่ผมสู้
กับเขำ ทำให้รู้สึกได้ว่ำควำมสำมำรถทำงด้ำนกำรแก้ไขปั ญหำ
เฉพำะหนำ้ ของเขำไมไ่ ด้ดีมำกนัก ควำมรู้สึกนึกคิดก็ไมไ่ ด้ดีมำก
แต่แรกอยูแ่ ล้ว คุณว่ำคนแบบนี้คนหนึ่งจะสำมำรถวำงแผนกำร
อย่ำงละเอียดซับซ้อนขนำดนี้ได้ ฆ่ำสองคนที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ไป
ก่ อ น แล้ ว ยั ง วำงแผนท ำให้ ท ำงต ำรวจเข้ ำ ใจผิ ด จนต้ อ งใช้
จริยธรรมมำพิจำรณำตัดสินคดี สว่ นผูร้ ำ้ ยตัวจริงก็หนีไปได้อยำ่ ง

273
ลอยนวล ผมกลับรู้สึกว่ำมันคอ่ นขำ้ งจะเป็ นไปได้ยำก ยิ่งกว่ำนั้น
กอ่ นที่สวีจ๋ือเฟิ งจะตำยเขำยังเคยพูดไว้ว่ำ นกพวกนี้มีคนให้เขำ
มำ แล้วเขำก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับกระดำษโน้ตเลยด้วยซ้ำ
ผมเลยคอ่ นขำ้ งเชื่อวำ่ สิ่งที่เขำพูดมำทัง้ หมดเป็ นควำมจริง"
ฉันตกใจ ควำมรูส้ ึกนัน้ มันเหมือนกับว่ำเมฆหมอกที่ปกคลุม
อยู่ในใจฉันมำนำนได้ถูกพัดสลำยไป ฉันมองเขำแวบหนึ่ง ไม่
เคยคิดเลยว่ำเขำจะเป็ นคนเกง่ ที่สำมำรถวิเครำะห์อยำ่ งเป็ นเหตุ
เป็ นผลได้ ทัง้ ยังฉลำดเฉลียวอีกด้วย
"ใช่คะ่ ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ยังไมท่ ันจะพูดคุณก็พูด
ไปกอ่ นแล้ว" ฉันวำ่
เขำยิ้มออกมำ
ในที่สุดวันนี้ก็ได้เห็นเขำยิ้มเสียที

274
 ตอนที่ 52 ถำนเจีย่ ว 8 (3)

"นี่เพื่อน หัวเรำะอะไรนะ่ " ฉันพูด

เขำมองมำที่ฉันเงียบๆ ไมพ่ ูดจำ สำยตำนั้นชวนให้รู้สึกอึด
อัดใจอยู่บ้ำง จำกนั้นจู่ๆ มือของเขำก็ยันขอบเตียงไว้ ร่ำงกำย
คอ่ ยๆ โนม้ ลงมำ เดิมทีฉันพิงอยูก่ ับขอบเตียงอยูแ่ ล้ว จึงรู้สึกได้
ถึงลมหำยใจของเขำที่ค่อยๆ เขำ้ มำใกล้ ลมหำยใจอุ่นร้อนของ
ผูช้ ำย หัวใจของฉันเตน้ เร็วมำกเพรำะลมหำยใจอันแสนอันตรำย
ที่ทำให้คนยำกจะนั่งอยู่เฉยได้ แต่เขำก็ไม่พูดอะไรออกมำเลย
ฉันจึงทนไมไ่ หว ทำเหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขึ้นแล้วหันหนำ้ หนีไป
มีเสียงผ้ำเสียดสีกันดังมำจำกข้ำงหลัง ฉันเหลือบมองทำง
หำงตำก็เห็นเขำใส่เสื้อยืดตัวหนึ่งแล้ว ลุกขึ้นมำพลำงพูดว่ำ "ผม
ไปลำ้ งหนำ้ กอ่ นนะ"
"อื้อ"
เขำเปิ ดประตูดำ้ นขำ้ งของห้องเล็กๆ ห้องนี้ ขำ้ งนอกสวำ่ งโร่
แล้ว เขำหยิบแกว้ สำหรับแปรงฟั นกับผำ้ ขนหนู นัง่ ยองๆ อยูข่ ำ้ ง
ก๊ อ กน้ ำ หน้ ำ ประตู เริ่ ม ล้ ำ งหน้ ำ ล้ ำ งตำกั บ แปรงฟั น ฉั น มอง
แสงแดดส่องลงมำทำบทอบนร่ำงเขำ อำบไล้เสื้อยืดสีเทำเข้ม

275
ของเขำ ตอนนี้เขำใช้ชีวิตเหมือนผู้ชำยติดดินคนหนึ่งจริงๆ ใน
เวลำส่วนใหญ่ที่ฉันมองเขำ ฉันคำดไม่ถึงอย่ำงสิ้นเชิงว่ำเขำจะ
เป็ นคนเดียวกันกับผู้ชำยที่เรียนเก่งทั้งยังหน้ำตำดีบนเรือลำนั้น
จริงๆ แต่บำงครั้งพอฉันมองดวงตำของเขำ มองรอยยิ้มน้อยๆ
ของเขำนั้น ก็เหมือนได้เห็นเงำของผู้ชำยที่ทั้งอ่อนโยนและเจิด
จรัสอีกครัง้ หนึ่ง
เขำลำ้ งหนำ้ เสร็จก็ย่นื ศีรษะไปใตก้ อ๊ กน้ำ ให้น้ำรำดศีรษะอยู่
ครู่ ห นึ่ ง โดยพยำยำมไม่ ใ ห้ ถู ก บำดแผลบนนั้ น สุ ด ท้ ำ ยจึ ง ใช้
ผ้ำขนหนูเ ช็ดลวกๆ เดินกลับมำที่ห้องมองมำที่ฉันแล้ว พู ด ว่ ำ
"เสร็จแล้วครับ คุณกินขำ้ วเช้ำมำแล้วหรือยัง"
"ยังเลยคะ่ พอฉันรับสำยก็รีบมำเลย" ฉันตอบ
เขำยิ้มอีกครัง้ แล้วพูดว่ำ "งัน้ ไปกินขำ้ วเช้ำกันกอ่ น กินไปคุย
ไป"
ฉันเดินออกจำกร้ำนซ่อมรถกับเขำด้วยใบหน้ำที่เห่อร้อน
ท่ำมกลำงสำยตำที่หวำนเลี่ยนแทบตำยของช่ำงซ่อมรถหลำยๆ
คน กอ่ นจะถำมขึ้นมำว่ำ "วันนี้คุณหนีงำนมำอีกวัน จะไมเ่ ป็ นไร
ใช่ไหมคะ"

276
 "เมื่อคืนผมทำงำนทัง้ คืน วันนี้ยังไงก็คงตอ้ งพักสักหนอ่ ย ไม่
เป็ นไรหรอก" อูอวี้ตอบ
ฉันหยุดเดิน มองไปที่ใบหนำ้ ของเขำแล้วก็พบว่ำมีรอยคล้ำ
ใต้ตำจำงๆ อยำ่ งที่คิดไว้จริงๆ พลันรู้สึกปวดใจขึ้นมำ พูดไปว่ำ
"ไมก่ ินแลว้ ดีกวำ่ คุณกลับไปนอนตอ่ เถอะ ไวน้ อนเต็มอิ่มแล้วเรำ
คอ่ ยมำคุยกัน"
"ไมเ่ ป็ นไรครับ ไมอ่ ยำกให้คุณรอนะ่ " เขำพูด
ควำมทุกขเ์ ล็กๆ ผุดขึ้นมำในใจฉัน ไมร่ ู้คิดอะไร จู่ๆ ก็พลัง้
ปำกพู ด ออกไป "ถ้ ำ งั้ น ต่ อ ไปฉั น จะไม่ ป ล่ อ ยให้ คุ ณ ต้ อ งรอ
เหมือนกัน จะไมห่ ลับนำนขนำดนัน้ แล้วคะ่ "
เขำยิ้ม แต่กลับพูดเรียบๆ เพียงว่ำ "คุณเป็ นผู้หญิง อยำก
นอนนำนแคไ่ หนก็นอนไปเลย ผมไมค่ ิดมำกหรอก"
ฉันรูส้ ึกวำ่ เขำคงหำยโกรธแลว้
…
พวกเรำมำหำร้ ำ นอำหำรเล็ ก ๆ แถวนั้ น แต่ ฉั น มี ค วำม
ปรำรถนำที่แปลกมำกอยำ่ งหนึ่ง รำ้ นอำหำรเล็กๆ ริมถนนแบบนี้

277
กิ น มำก็ ห ลำยครั้ ง แล้ ว แต่ ทุ ก ครั้ ง ที่ ไ ด้ เ ห็ น อำหำรมำกมำย
หลำยหลำกที่เหมือนเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ เป็ นอันต้องเผลอสั่งไป
เยอะมำกทุกที ดว้ ยรูส้ ึกวำ่ อยำกจะชิมไปซะทุกอยำ่ งเลย
วันนี้มีอูอวี้มำด้วย ในที่สุดควำมปรำรถนำของฉันก็เป็ นจริง
ได้แล้ว ฉันสัง่ อำหำรไปหกถึงเจ็ดอยำ่ ง แล้วคอ่ ยถำมว่ำ "คุณกิน
หมดไหมคะ"
เขำแค่เหลือบตำขึ้นมำมองแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดคล้ำยกับ
ล่ ว งรู้ ค วำมคิ ด ในใจฉั น "คุ ณ อยำกกิ น อะไรก็สั่ง ไปเลย ผมจะ
พยำยำมกินให้หมดเอง"
หัวใจฉันพองโตด้วยควำมดีใจ
หลังจำกนัน้ พวกเรำสองคนก็กวำดเสียเรียบจริงๆ
เรำสองคนเดินออกจำกร้ำนอำหำรเล็กๆ ค่อยๆ เดินกลับ
โดยเลียบไปตำมถนน เกือบจะเที่ยงแล้วแดดแรงมำก ฉันจึงกำง
รม่ แลว้ ถำม "คุณจะเขำ้ มำหลบแดดดว้ ยกันไหมคะ"
"ไมเ่ ป็ นไรครับ"
ฉันตั้งใจสังเกตเขำสักพักหนึ่งแล้วทัก "คุณดำขึ้นเยอะเลย

278
นะคะพอเทียบกับปี ที่แลว้ "
"จริงหรือครับ แตม่ ันก็ไมไ่ ดแ้ ยอ่ ะไรนะครับ" เขำพูด
ฉันพึมพำ "ขำวหนอ่ ยจะดูดีกวำ่ นะคะ"
"ตอนที่ผมยังขำวอยูก่ ็ไมเ่ ห็นคุณจะชอบเลยนี่"
บนถนนแลดูโล่งกว้ำงเป็ นพิเศษ ปุยเมฆลอยอยูเ่ หนือศีรษะ
คนสัญจรเองก็น้อยมำก หัวใจของฉันเหมือนถูก ใครมำกุ ม ไว้
เบำๆ ฉันไม่รู้ว่ำทำไมเขำถึงพูดขึ้ นมำแบบนี้ แถมเขำเองก็นิ่ง
เงียบไมพ่ ูดจำ ทันใดนัน้ จู่ๆ ฉันก็อยำกถำมไปว่ำคุณรู้ได้ยังไงว่ำ
ฉันไมช่ อบ แตก่ ลับรูส้ ึกตัววำ่ คำพูดนี้จะพูดออกไปไมไ่ ดเ้ ด็ดขำด
ตัง้ แตเ่ มื่อไหรก่ ันที่ฉันรู้สึกวำ่ ผู้ชำยคนนี้มีนิสัยตรงไปตรงมำ
แถมยังแมนมำก เพิ่งจะรู้ตัวตอนนี้เองว่ำ เขำเป็ นคนรับมือง่ำย
เสียที่ไหนกัน แคป่ ระโยคเดียวก็ทำให้คนฟั งไมท่ ันได้ตงั้ ตัว จิตใจ
วำ้ วุน่ ไปไกลแลว้ แตก่ ลับไมร่ เู้ ลยวำ่ เขำนัน้ มีใจให้หรือแคบ่ ังเอิญ
พูดโดยไมต่ งั้ ใจเทำ่ นัน้
จิตใจผูช้ ำยเขำ้ ใจยำกเหมือนกับงมเข็มในมหำสมุทร ผูช้ ำย
ที่ฉลำดแลว้ เคยเจ็บมำกอ่ น ที่แทก้ ็ยิ่งเป็ นแบบนี้จริงๆ

279
 ตอนที่ 53 ถำนเจีย่ ว 8 (4)

ฉันมองซ้ำยมองขวำแล้วบอกเขำทันที "ถ้ำจูซูอวิ๋นยังอยูแ่ ละ
เป็ นตัวกำรวำงแผนทัง้ หมดนี้อยูเ่ บื้องหลัง พวกเรำจะหำเขำยังไง
ดีคะ"
อูอวี้เงยหนำ้ ขึ้นมองไปขำ้ งหนำ้ "ถำนเจี่ยว ตึกสีขำวตึกนัน้ ที่
อยู่ไ กลลิ บ ๆ ตั ว อั ก ษรสำมบรรทั ด ที่ เ ขี ย นอยู่บ นยอดตึ ก คุ ณ
เห็นชัดไหมครับ"
ฉั น ไม่รู้ ว่ ำ เขำมี ลั บ ลมคมในอะไร หรี่ ต ำเพ่ง มองดู สั ก ครู่
สำยตำของฉันถึงจะสัน้ แคห่ นึ่งจุดห้ำแต่ทำได้เพียงพยำยำมอ่ำน
บรรทัดแรกบนป้ำยของตึก มีตัวอัก ษร "ต้ำ" และก็ มีตัวอักษร
"หำง" ที่เหลือกลับมองไม่ชัดแล้ว เพรำะว่ำอยู่ไกลเกินไปจริงๆ
ตัวอักษรตรงบรรทัดที่สองและสำมยิ่งเล็ก เห็นเป็ นเพียงรอยขีด
เล็กๆ เทำ่ นัน้
ฉันบอก "อะไรตำ้ อะไรธนำคำรหรือเปลำ่ คะ"
เขำยิ้มแล้วพูด "ธนำคำรพำณิชยต์ งยำ่ ต้ำทง" บรรทัดที่สอง
คือหนึ่งประโยค จริงใจเป็ นอันดับแรก พัฒนำให้ดีเยี่ยมยิ่งขึ้นไป
บรรทั ด ที่ ส ำมเป็ นชื่ อ ภำษำอั ง กฤษของธนำคำร "เขำอ่ ำ น

280
ภำษำอังกฤษทอ่ นหนึ่งออกมำ
ฉันรูส้ ึกไมอ่ ยำกจะเชื่อ" คุณจะตำดีเกินไปแลว้ นับถือนับถือ
"แล้วก็นึก ขึ้นมำได้ว่ำ ครำวที่แ ล้วตอนอยู่บนถนนที่จะไปบ้ำน
ปู่ยำ่ ของเสี่ยวเฮ่ำ ถึงจะห่ำงไกลกันมำก เขำก็มองเห็นนกพวกนัน้
เหมือนกัน ตอนนัน้ เขำพูดยังไงนะ เหมือนบอกว่ำกลับมำแล้วจะ
อธิบำยให้ฉันฟั ง
เขำบอกว่ำ" กอ่ นขึ้นเรือลำนัน้ ผมสำยตำสัน้ หนึ่งร้อยห้ำสิบ
"เขำจ้องฉันเหมือนอยำกจะดูปฏิกิริยำของฉัน
ฉันชะงักไปสักพัก แลว้ ถำมตอ่ " หลังจำกนัน้ ละ่ คะ "
เขำพูดช้ำๆ " หลังจำกลงจำกเรือ สำยตำก็เปลี่ยนเป็ นแบบ
นี้แล้ว ผมเคยวำนเพื่อนให้ช่วยทดสอบดู ตอนนี้ค่ำสำยตำอยูท่ ี่
หกจุดศูนยค์ รับ "
ฉันจ้องตำเขำ นัยน์ตำที่ดำขลับเป็ นพิเศษนั้น ฉันรู้สึกว่ำมี
คว ำ มลั บซ่ อน อยู่ ข้ ำ ง ใ น นั้ น มำ ตลอ ด แ ต่ ไ ม่ เ คยนึ ก ถึ ง
ควำมสำมำรถพิ เ ศษสุด ๆ แบบนี้ ฉันรู้สึก ว่ำในใจมีบำงส่วนที่
คอ่ ยๆ ถลำลึกลงไปเรื่อยๆ จมลงไปในกับดักอันแสนลึกลับที่ช่อื
'เตียนเหมย่ เหริน' นัน้

281
 ฉันถำม" หกจุดศูนยห์ มำยควำมวำ่ ไงคะ "
" ผมยืนอยูต่ รงนี้ คุณยืนอยูห่ ่ำงจำกตรงนี้หนึ่งหมื่นเมตร ขอ
เพียงคุณปรำกฏตัวเขำ้ มำอยูใ่ นระยะสำยตำผม ผมก็เห็นคุณได้ "
" … ทำไมถึงเป็ นแบบนี้ละ่ "
เขำสั่นศีรษะ" หมอเองก็วินิจฉัยหำสำเหตุไมพ่ บเหมือนกัน
แตข่ ณะเดียวกันกับที่ควำมจำของผมหำยไป สำยตำก็ดีขึ้นมำ "
" หรือวำ่ จะเกี่ยวกับเรือลำนัน้ "ฉันถำม
เขำพยักหนำ้
ฉันก็ยังรู้สึกไม่อยำกจะเชื่ออยู่ดี แต่พอนึกถึงว่ำนกพวกนั้น
เขำ้ ใจคำสัง่ ของมนุษย์ อีกทัง้ พวกเรำสองคนยังสูญเสียควำมทรง
จำอยำ่ งชัดเจน กำรที่เขำจะได้ดวงตำที่ยอดเยี่ยมมำคูห่ นึ่งจึงไม่
มีอะไรที่เป็ นไปไมไ่ ด้แล้ว
" โธ่ "ฉันพูด" คุณได้ตำแบบนี้มำคูห่ นึ่งทัง้ ที่ยังจะซ่อมรถอยู่
ทำไมอีก คุณสำมำรถ… สำมำรถ…"
" สำมำรถอะไร "

282
 ฉันคิดแล้วคิดอีก" สำมำรถไปเขำ้ ร่วมแขง่ ขันไชน่ำก็อตทำ
เลนต์ได้นี่คะ คุณหน้ำตำดีแถมยังตัวสูง จะต้องดังระเบิดไปทั่ว
ประเทศแน่นอน แล้วก็เข้ำวงกำรบันเทิง ยังจะกลัวหำเงินไม่ได้
อีกหรือคะ "
" ผมไมไ่ ดน้ ำ่ เบื่อขนำดนัน้ "เขำบอก
ฉันคิดในใจ… หรือวำ่ ฉันมันนำ่ เบื่อมำกนักใช่ไหม
เรำสองคนเดินไปถึงทำงมำ้ ลำยฝั่ งตรงขำ้ มร้ำนซ่อมรถ แล้ว
เขำก็ไม่ได้เดินต่อไปข้ำงหน้ำอีก จุดบุหรี่และยืนพิงรำวริมถนน
ตรงนี้มีร่มเงำไมอ้ ยู่ ฉันยืนอยูข่ ำ้ งๆ เขำ ใช้เท้ำเตะหินเล็กๆ บน
พื้นเลน่ ครัง้ แล้วครัง้ เลำ่
เตะไปสั ก พั ก พบว่ ำ เขำก้ ม ลงมำมองอยู่ ฉั น จึ ง ชั ก เท้ ำ
กลับมำ" คุณมองอะไร "
เขำเงยหนำ้ อัดควันบุหรี่เขำ้ ปำก" เปลำ่ ครับ "
" ออ้ "ฉันพูด ผำ่ นไปสักพัก ฉันก็รสู้ ึกรอ้ นที่หูเล็กนอ้ ย
ชำยหนุ่มที่ไมธ่ รรมดำคนนี้ ทั้งฉลำดและมีเปลือกนอกที่ทัง้
เย็นชำและแข็งกระด้ำง ถ้ำเกิดมีสำวๆ คนไหนไปรักเขำเขำ้ ควร

283
จะทำอะไรกับเขำดีละ่
ทันใดนั้นเขำพูดขึ้นว่ำ" กอ่ นหน้ำนี้ที่ไมไ่ ด้เล่ำเรื่องเกี่ยวกับ
ตำให้คุณฟั งเพรำะกลัวคุณตกใจ และกลัวคุณไมเ่ ชื่อด้วย ควำม
จริงครั้งที่แ ล้วที่เ ห็นนกพวกนั้น ผมก็นึก สงสัยอยู่ ในเมื่อเรื่อง
ทัง้ หมดเกี่ยวขอ้ งกับเรือลำนัน้ ถ้ำตำของผมเกิดพิเศษขึ้นมำด้วย
สำเหตุที่เ รำไม่รู้ "เขำมองฉันด้วยแววตำลึกล้ำ " ที่คนคนนั้นมี
ควำมสำมำรถควบคุมนกพวกนั้นได้จะมีสำเหตุมำจำกเรือลำนั้น
หรือเปล่ำ นกพวกนั้นรู้จักพวกเรำ เขำเองก็เคยเขียนโน้ตไว้ให้
คุณ แสดงว่ำเขำเคยขึ้นเรือลำนัน้ หมำยควำมว่ำจูซูอวิ๋นตัวจริงที่
พวกเรำต้องตำมหำก็เคยขึ้นไปบนเรือลำนัน้ เช่นกัน "
ฉันไมร่ วู้ ำ่ จะอธิบำยควำมรูส้ ึกของตัวเองในเวลำนี้อยำ่ งไรดี
คำพูดของเขำก็เหมือนแสงสว่ำงวำบเข้ำมำในหัวของฉัน
ภำพเลือนรำงบำงสว่ นเออ่ ลน้ ขึ้นมำในบัดดลรำวกับน้ำพุ
ฉันเดินเลน่ อยูบ่ นเรือ
ฉันสังเกตผูค้ น คนแลว้ คนเลำ่
แม่กับลูกสำวคู่หนึ่ง อูอวี้และอูเมี่ยวเดินผ่ำนนอกหน้ำต่ำง
ไป เพื่อนรว่ มงำนที่บริษัทหลำยคน ผูช้ ำยทำ่ ทำงมืดมนคนหนึ่ง…
284
แลว้ ใบหนำ้ ของเขำก็ผำ่ นไป
นั่น คื อ คู่ ส ำมี ภ รรยำที่ ฉั น นึ ก ว่ ำ เป็ น คู่ รั ก ข้ำ วใหม่ป ลำมั น
ตอนนั้นพวกเขำยืนหันหลังให้ฉัน ฉันเห็นแค่ซีกหน้ำด้ำนหนึ่ง
เท่ำนั้น ดังนั้นเมื่อวำนถึงยังจำไมไ่ ด้ในทันที ผู้ชำยตัวสูง แต่งตัว
ดูดีพิถีพิถัน ส่วนผู้หญิงใส่กระโปรงตัวใหมเ่ อี่ยม พวกเขำจับมือ
กันโดยสวมแหวนเพชรแวววับไว้ที่นิ้วมือ เพียงแต่แหวนหมั้นที่
แลดูใหม่มำกในตอนนั้น เมื่อวำนพอได้เห็นกลับดูเก่ำลงไปไม่
น้อ ย ในควำมสั ม พั น ธ์ ข องพวกเขำนั้น ฝ่ ำยชำยเป็ นผู้น ำ ส่ ว น
ผูห้ ญิงนัน้ เป็ นฝ่ำยที่ตกหลุมรักลึกซึ้งยิ่งกวำ่
" ฉั น เคยเห็ น เขำ…"ฉั น ได้ ยิ น เสี ย งของตั ว เองที่ แ หบพร่ ำ
เพรำะอำรมณ์" อูอวี้ ฉันอยู่บนเรือ ฉันเคยเห็นพวกเขำ ฉันรู้ว่ำ
จูซูอวิ๋นตัวจริงเป็ นใครแล้ว แต่ว่ำ… เขำกับเขำ… นี่มัน…"

285
 ตอนที่ 54 อูอวี้ 8 (1)

-อูอวี-้
ผมขี่มอเตอรไ์ ซคพ์ ำถำนเจี่ยวมุง่ หนำ้ ไปหำครอบครัวจู
ระหวำ่ งทำงเธอโทรหำเสิ่นสือเยี่ยน แตเ่ ขำไมร่ ับสำย
" ตำนัน่ คงยุง่ อยูม่ งั้ ถึงไมร่ ับสำยฉัน "เธอดูโกรธเล็กนอ้ ย
ผมมองเธอถลึงตำโตจำกกระจกขำ้ ง" ติดต่อเขำไมไ่ ด้ก็ช่ำง
เถอะ ยังมีผมอยู่ "ผมพูด
เธอตอบ" อืม "แล้วยื่นมือมำจับเสื้อตรงเอวของผมเบำๆ
ด้วยทำ่ ทีระมัดระวังอยูบ่ ำ้ ง
ผมมองตรงไปข้ำ งหน้ำ " จั บ แน่น ๆ นะครั บ "จำกนั้น บิ ด
คันเร่ง ผมได้ยินเสียงเธอสะดุ้งเฮือกเบำๆ แล้วกอดเอวผมไว้
แนน่ เอำหัวซบกับหลังของผม
ผมไมไ่ ดพ้ ูดอะไร หนำ้ รับแสงแดดอันรอ้ นแรงไปตลอดทำง
" อูอวี้ คุณขี่มอเตอรไ์ ซคเ์ ป็ นตัง้ แตเ่ มื่อไหร่ ใช่ปีนี้เหมือนกัน
หรือเปลำ่ "เธอถำม

286
 " เปล่ ำ ครั บ ผมขี่ เ ป็ น ตั้ง แต่ ส มั ย ม.ปลำยแล้ ว "ผมตอบ"
ตอนนัน้ ครอบครัวไมม่ ีเงิน ไมม่ ีปัญญำซื้อมอเตอร์ไซค์ ผมเลยขี่
ของเพื่อนเอำครับ "
" ออ๋ "
สักพัก เธอก็พูดอีก" ครำวหน้ำฉันกะจะซื้อมอเตอร์ไซค์สัก
คันมำลองขี่ คุณสอนฉันไดไ้ หมคะ "
ผมเงียบไป ก่อนจะบอก" รถยนต์คุณ ยังขับจนกลำยเป็ น
อยำ่ งนั้นเลย ถ้ำขี่มอเตอร์ไซค์มันจะไมเ่ กินควำมสำมำรถคุณไป
หนอ่ ยหรือครับ "
" นี่! "เธอทุบหลังผมไปทีหนึ่ง" คุณสบประมำทฉัน ! ไม่นึก
เลยวำ่ คุณจะเป็ นคนแบบนี้! "
ผมหัวเรำะ" ก็แคพ่ ูดควำมจริงเอง "
" ฉันจะลงแลว้ ! "เธอแสรง้ ทำเป็ นโกรธ
ผมบิดคันเร่งทีหนึ่ง ทำเอำเธอตกใจ นิ้วมือกำแน่นกว่ำเดิม
บน่ อุบเสียงเบำ" ขี้โกงนี่ "
ผมไมไ่ ด้พูดอะไร ดึงมือขำ้ งหนึ่งของเธอมำขำ้ งหนำ้ แล้ววำง
287
ไว้ตรงหน้ำอก ให้เธอกอดแน่นมำกขึ้น ชั่วขณะนั้นผมรู้สึกได้ว่ำ
หัวใจของเธอที่เต้นแรงและถี่รัว เธอนั่งนิ่งไม่ขยับและไม่ไ ด้พูด
อะไร
และแลว้ เรำก็มำถึงหนำ้ บำ้ นครอบครัวจู
ผมสังเกตเห็นว่ำ กลำงวันแสกๆ ผ้ำมำ่ นของชั้นหนึ่งกับชั้น
สองปิ ดสนิท รถจอดไวท้ ี่หนำ้ ประตู ขำ้ งในมีแสงไฟรำไร
ดูทำ่ จะไมค่ อ่ ยดี
เรำเขำ้ ไปเคำะประตูบำ้ น
ไมม่ ีใครตอบรับ
ผมเคำะแรงขึ้น เคำะดังมำกๆ ถ้ำมีคนอยูข่ ้ำงในไม่มีทำงที่
จะไมไ่ ด้ยินแนน่ อน หลังจำกนั้นสักพักก็มีเสียงของเหยียนหยว่ น
ดังมำ" ใครนะ่ "
ผมมองถำนเจี่ยวแวบหนึ่ง เธอดูต่ืนเต้นเล็กนอ้ ย ผมเลยกัน
ตัวเธอให้ไปอยูข่ ำ้ งหลัง
ประตูเปิ ดออกครึ่งหนึ่ง เหยียนหยว่ นโผล่หนำ้ ออกมำ ยังคง
เป็ นใบหน้ำสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนเดิม ตอนนี้พอมองไป
288
เขำที่มีรูปร่ำงสูงและเครื่ องหน้ำหล่ อเหลำอั นประณี ตนั้น แลดู
คลำ้ ยกับคนในครอบครัวจูจริงๆ
ใบหน้ำของเขำแดงเล็กน้อย เส้นผมมีเหงื่อเกำะพรำว วันนี้
อำกำศร้อนมำก แต่เขำกลับสวมเสื้อแขนยำวและกำงเกงสี ดำ
เหมือนจะเปื้ อนครำบสีเข้มบำงอย่ำงแต่ก็มองเห็นไม่ชัดนัก พอ
เห็นพวกเรำ ประกำยบำงอยำ่ งพลันแวบเขำ้ มำในดวงตำของเขำ
กอ่ นจะหำยไปอยำ่ งรวดเร็ว จำกนัน้ เขำก็หัวเรำะแลว้ พูดวำ่ " พวก
คุณนี่เอง ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยเหลือครอบครัวของพวกเรำนะ
ครับ อยูๆ
่ ก็มำกะทันหัน… มีธุระอะไรหรือเปลำ่ ครับ "
ผมเองก็ยิ้มน้อยๆ " คุณเหยียน เรำมีบำงอย่ำงจะถำมคุณ
อยำกจะปรึกษำกับพวกคุณหน่อย ไมท่ รำบว่ำสะดวกที่จะคุยกัน
สักหนอ่ ยไหมครับ "
เหยียนหยว่ นเงียบไปสักพัก กอ่ นจะพูดว่ำ" ได้สิครับ พูดมำ
ไดเ้ ลย "
บำนประตูปิดไวค้ รึ่งหนึ่งตัง้ แตต่ น้ จนจบ บดบังสภำพภำยใน
บ้ำน ผมกำ้ วขึ้นไปบนบันได" เรำอยำกคุยกับคุณพอ่ จูสักหน่อย
ครับ "ผมกลำ่ ว

289
 เหยียนหยว่ นยิ้ม" ถ้ำงัน้ คงไมค่ อ่ ยสะดวกเทำ่ ไรครับ พอ่ ผม
อำยุเยอะแล้ว พอกลับมำจำกสถำนีตำรวจก็เหนื่อยมำก เพิ่งจะ
หลับไป แกแ่ ล้วก็ลำบำกมำกจริงๆ ถ้ำยังไงพรุ่งนี้คุณค่อยมำอีก
ทีไดไ้ หมครับ ถำ้ เขำตื่นแลว้ ผมจะบอกเขำให้ "เขำวำ่
" ไม่เ ป็ นไร พวกเรำไม่ร บกวนเขำดีกว่ำ ถ้ำงั้นหำคุณจูจ้ง
หลิง พี่ชำยคนรองของคุณแทนจะไดไ้ หม "ผมบอก
สีหน้ำเขำเปลี่ยนไปเล็กน้อย" น่ำเสียดำย พี่กับน้องสำวผม
เพิ่งจะออกไปเอง "
" งัน้ คุณจูจี้หรุย่ ละ่ "ผมถำมอีก
" เธอก็ออกไปขำ้ งนอกแล้วเหมือนกัน "เขำตอบ
เรำสองคนเงียบไปพักหนึ่ง เขำยิ้มแล้วพูดต่อ" คุณอูอวี้ คุณ
ถำนเจี่ยว คุณทั้งสองมีควำมกระตือรือร้นมำก มีใจอยำกจะผดุง
ควำมยุติธรรมดี ขอบคุณ มำกจริ ง ๆ วันหลังบ้ำนเรำจะแวะไป
เยี่ยมเพื่อขอบคุณพวกคุณ ผมเองก็เหนื่อยมำก ถ้ำไมม่ ีอะไรแลว้
งัน้ ผมขอตัวกอ่ น "

290
 ตอนที่ 55 อูอวี้ 8 (2)

ผมยังไมท่ ันพูดอะไร หญิงสำวด้ำนหลังก็อมยิ้มแล้วเอ่ยว่ำ"

คุณเหยียน ฟั งจำกที่คุณพูดมำ เรำแคเ่ จอเรื่องรำวที่ไมเ่ ป็ นธรรม
เข้ำระหว่ำงทำงถึงได้ย่ืนมือเข้ำไปช่วยเหลือเท่ำนั้น คุณไม่ต้อง
พูดขอบคุณตลอดเวลำก็ไดค้ ะ่ ตอ่ จำกนี้ไปทุกคนก็คือเพื่อนกันไง
คะ แต่ว่ำพวกเรำอุตส่ำห์วิ่งแจ้นมำโดยเฉพำะในวันที่อำกำศรอ้ น
ขนำดนี้ แถมยังไมไ่ ด้เจอหน้ำคนอีก ให้พวกเรำเขำ้ ไปสักหน่อย
ไดไ้ หมคะ ขอแคน่ ้ำดื่ม ไมร่ บกวนคุณหรอกคะ่ เดี๋ยวพวกเรำก็ไป
แล้ว "
ผมยิ้ม มองเหยียนหยว่ น
คำพูดแก้ต่ำงที่นุ่มนวลแบบนี้ของถำนเจี่ยวทำให้ผู้ชำยทุก
คนรู้สึกลำบำกใจได้ และตอนนี้เหยียนหย่วนก็กำลังลำบำกใจ
แต่ถึงอยำ่ งไรก็แบ่งรับแบ่งสู้ไว้ เขำส่ำยศีรษะแล้วตอบว่ำ" เรื่อง
นี้… ไมส่ ะดวกจริงๆ ในบำ้ นรกมำก ผมเองก็กำลังจะอำบน้ำนอน
แลว้ คุณถำน พวกคุณกลับไปดีกวำ่ "พูดจบเขำก็จะปิ ดประตู ผม
กดประตูไว้ ถำนเจี่ยวจับหลังคอเสื้อผม ทำ่ ทำงเป็ นห่วง
ประตูอยูต่ รงกลำง เหยียนหยว่ นและผมมองหนำ้ กัน แววตำ

291
ของเขำแปรเปลี่ ย นเป็ น อึ ม ครึ ม และคมกริ บ ไม่อ่ อ นโยนและ
เกรงใจเหมือนเมื่อสักครูอ่ ีกตอ่ ไป
และในเวลำนี้เอง
ด้ำนหลังของเขำ ที่บนบันไดในบ้ำนมีเสียงดังสนั่นออกมำ
จำกนั้นก็มีเสียงกลิ้งกระแทกดังติดต่อกัน คล้ำยกับมีของหนักๆ
กลิ้งลงมำ สีหนำ้ ของเขำฉำยแววหวำดกลัวขึ้นมำทันที ในจังหวะ
ที่เขำละควำมสนใจ ผมผลักประตูให้เปิ ดอยำ่ งแรงจนเขำเซถอย
หลังไปสองก้ำว หลังจำกนั้นผมและถำนเจี่ยวก็มองเห็น อย่ำ ง
ชัดเจนว่ำ ที่ด้ำนล่ำงของบันได คนคนนั้นที่นอนอยูแ่ ละถูกเชือก
มัดไว้กับเก้ำอี้ไม่ใช่จูจ้งหลิงหรอกหรือ เขำเลือดอำบหน้ำ ใน
ปำกมีผ้ำขนหนูอุดอยู่ พอเห็นพวกเรำเขำก็ส่งเสียงร้องดั ง อู้ อี้
ออกมำ แววตำเต็มไปด้วยควำมหวำดกลัวและวิงวอน
เกิดอะไรขึ้นในบำ้ นหลังนี้
และจูจ้งหลิงก็นับว่ำมีปฏิภำณไหวพริบ กล้ำทุบหมอ้ ขำ้ วจม
เรือ1ควำ้ ทำงรอดสุดทำ้ ย

1
ทุบหมอ้ ขำ้ วจมเรือ มำจำกตำนำนเล่ำว่ำเสียนอวี๋ได้นำทหำรออกรบกับทหำรรัฐฉิน หลังจำกได้ขำ้ ม
แมน่ ้ำแลว้ จะทุบหมอ้ ขำ้ วทิ้งและจมเรือทั้งหมดซึ่งแสดงวำ่ ไมม่ ีทำงจะกลับมำได้อีก อุปมำวำ่ ไปตำยเอำดำบ
หนำ้ ตัดสินใจเด็ดขำดที่จะต้องสู้ให้ถึงที่สุด

292
 ไวกว่ำที่คิด หำงตำผมเห็นแสงสว่ำงวำบพุ่งเข้ำมำแทงผม
ถำนเจี่ยวร้องด้วยควำมตกใจ" ระวัง! "มันคือกริชที่เหยียนหยว่ น
ชักออกมำจำกเอว เต็มไปด้วยประกำยสังหำร ผมเอียงตัวผลัก
ถำนเจี่ยวให้ล้มลงไปด้ำนหลัง แต่ก็ยังช้ำไปกำ้ วหนึ่ง กริชแฉลบ
ผ่ำนเอวและท้องผมไป นำพำควำมเจ็บปวดมำให้ ผมคว้ำแขน
เขำไว้ มุมปำกของเขำผุดรอยยิ้มหยัน พละกำลังของเขำมีมำก
ฝี มือก็ว่องไวปรำดเปรียวไม่ธรรมดำ ไมเ่ หมือนพอ่ ค้ำทั่วไปเลย
สักนิด ทันใดนั้นผมก็ตระหนักได้ว่ำ ตนเองอำจไมใ่ ช่คู่ต่อสู้ของ
เขำ
" ถำนเจี่ยว แจ้งตำรวจ! ไปเรียกคนมำ! "ผมตะโกน
เหยี ย นหย่ว นหน้ำ ตำเครี ย ดขึ้ง แต่ ผ มจะปล่ อ ยให้ เ ขำไป
จัดกำรถำนเจี่ยวได้อย่ำงไร เมื่อตั้งใจแน่วแน่แล้วว่ำจะสู้กับเขำ
พวกเรำทัง้ คูจ่ ึงยำ้ ยเขำ้ ไปที่ห้องรับแขก
ชั่ว พริ บ ตำเสี ย งฝี เท้ ำ ของถำนเจี่ ย วก็ ห่ ำ งออกไป ผมจึ ง
วำงใจ
เหยียนหย่วนถอยไปด้ำนหลังหนึ่งกำ้ ว ดวงตำแดงก่ำ จ้อง
เขม็งมำที่ผมแล้วพูดว่ำ " แกเป็ นใครกั นแน่ ทำไมถึงแส่ไม่เข้ำ
เรื่อง "
293
 ผมเตรียมตัวให้พรอ้ ม นิ่งเงียบไมพ่ ูดจำ
เขำไมร่ จู้ ักผม
นกพวกนัน้ จำได้ แตเ่ ขำกลับจำไมไ่ ด้
ผมถำม" นกพวกนัน้ ของสวีจ่ือเฟิ ง คุณเป็ นคนให้มำใช่ไหม
แถมยังสอนเขำใช้ดว้ ย "
เขำชะงักไปชั่วครู่ ยิ้มแล้วตอบว่ำ" แมแ้ ต่เรื่องนี้แกก็รู้เหรอ
จื่อเฟิ งบอกแกเหรอ ทำไม "สองคำสุดท้ำยเขำถำมเสียงเหี้ยม
และเย็นชำ
จำกนั้นเขำก็ยกมือขึ้นมำ ผิวปำกออกมำเป็ นเสียงแปลก
ประหลำดและใสชัด
นอกหน้ำต่ำงกระจกที่ถูกมำ่ นปิ ดไว้มีเสียงนกกระพือปี กดัง
ขึ้นเบำๆ สีหนำ้ กระหยิ่มยิ้มยอ่ งของเขำปรำกฎออกมำ
ผมเข้ำใจในทันที ตอนที่สวีจ่ือเฟิ งตำย มีเ สียงคนตะโกน
ออกมำจำกในก้นหลุม" เขำตำยแล้ว "เมื่อคิดย้อนกลับไปตอน
นัน้ คล้ำยกับว่ำจะเป็ นเสียงของเหยียนหยว่ น นกกลุ่มนัน้ ก็บินไป
ในทันที ไมใ่ ช่วำ่ ฟั งคำสัง่ ของเขำหรอกหรือ

294
 ผมถำม" เดือนมิถุนำยนปี ที่แล้ว คุณได้นั่งเรือ 'เตียนเหม่ย
เหริน' ใช่ไหม เรื่องรำวหลังจำกวันแรก คุณลืมมันไปหมดแล้ว
เหลือแคค่ วำมสำมำรถในกำรควบคุมฝูงนกใช่หรือเปลำ่ "
สีหน้ำของเหยียนหย่วนแปรเปลี่ยนเป็ นตกตะลึง" แกรู้ได้
ยังไง "กำรตอบสนองของเขำเร็วกว่ำที่คิด พลั้งปำกพูดขึ้นมำ
ทันทีวำ่ " แกก็อยูบ่ นเรือลำนัน้ ? "

295
 ตอนที่ 56 อูอวี้ 8 (3)

ในเวลำเดียวกันนี้ นกก็บินเข้ำมำทำงรอยแยกของผ้ำม่ำน
อย่ำงต่อเนื่อง ฮือกันมำมืดฟ้ ำมัวดินจนค่อยๆ รวมกั นเป็ นฝูง
พวกมันบินไปหยุดด้ำนหลังเหยียนหย่วน ดูประหนึ่งปี ก สีดำที่
ขยำยใหญ่ขึ้นอย่ำงไม่หยุดยั้ง ภำพฉำกนี้แลดูเงียบสงบหำกแต่
นำ่ ระทึกใจ
พวกมันกำลังรอคำสัง่ จำกเขำ เขำคือเจำ้ นำยที่แทจ้ ริง
ในใจผมมีเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมำ แต่สิ่งที่ผมต้องกำรคือกำร
โจมตีจิตใจของเหยียนหย่วน พยำยำมที่จะถ่วงเวลำให้ได้มำก
ที่สุด ผมพยักหน้ำแล้วพูดว่ำ" ใช่ ผมก็อยู่บนเรือลำนั้น คุณไม่
อยำกรู้เหรอว่ำหลังจำกวันนัน้ แทจ้ ริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับพวก
เรำกันแน่ "
แต่ทว่ำเหตุกำรณก์ ลับอยู่เหนือคำดหมำยของผม เขำส่ำย
หัวแล้วตอบว่ำ" ฉันไม่สนใจ ฉันรู้แค่ว่ำ หลังจำกลงเรือนั่นแล้ว
ฉันก็มีพ ลังแบบนี้ มีพ วกมันแล้ว ฉันก็เ หมือนมีตำทิพย์หูทิพย์
เหมือนมีกองทัพที่ใครก็คำดไมถ่ ึง ฉันสำมำรถค่อยๆ เขำ้ ไปฟั ง
ไปรูค้ วำมจริงทุกอยำ่ งที่ฉันถูกลักพำตัวไปในตอนนัน้ ได้ แลว้ ก็ยัง

296
ได้วำงแผนลงโทษ กำรแกแ้ ค้นของฉันอย่ำงอดทนและสมบูรณ์
แบบ…"
สีหนำ้ เขำเปลี่ยนไป ยกมือชี้มำทำงผม พริบตำนัน้ ฝูงนกทำง
ขวำมือก็ส่งเสียงร้องลำกยำวดังกังวำน เขำพูดอีกว่ำ" ถ้ำไม่ใช่
เพรำะพวกแก จื่อเฟิ งก็คงไมต่ ำย ตอนนี้พวกมันได้รับโทษอยำ่ ง
สำสมทั้งหมดแล้ว ให้พวกมันลิ้มรสของควำมเสียใจ หลั่งเลือด
อั น แสนโสมมและเห็ น แก่ ตั ว ของคนสกุ ล จู อ อกมำซะ! แต่ ไ ม่
เป็ นไร ถึงยังไงฉันก็ปิดงำนได้อยู่ดี ฉันฆำ่ พวกมันก็ไมไ่ ด้เปลือง
แรงอะไรอยูแ่ ลว้ "
เสียงพูดยังไม่ทันหยุดลง นกฝูงนั้นก็รวมตัวกันตั้งท่ำจะบุก
โจมตีเขำ้ มำเป็ นกลุ่ม ติดตำมอยูข่ ำ้ งแขนของเขำ ดวงตำสีเหลือง
ออกน้ ำ ตำลเหล่ ำ นั้น จ้อ งมำที่ผ ม ทั้ง ซ้ ำ ยและขวำของผมไม่มี
อะไรป้องกัน ผมกำหมัดแนน่ ในสมองกลับคิดถึงควำมทรงจำบน
ภูเขำขึ้นมำกะทันหัน ถำนเจี่ยวเอำเสื้อยืดโพกหัวไว้ด้วยท่ำทำง
นำ่ รักและกล้ำหำญนัน้ ฉับพลันจิตใจก็สงบลงได้อยำ่ งประหลำด
ไรซ้ ึ่งควำมกลัวใดๆ
" แล้วกระดำษแผ่นนั้นล่ะ "ผมถำม" กระดำษที่ให้ถำนเจี่ย
วแผ่นนั้น "ผมจ้องเขำเขม็ง ไมป่ ล่อยให้พลำดกำรเปลี่ยนแปลง

297
ของสีหนำ้ ไปสักนอ้ ย
สีหนำ้ ของเขำรำบเรียบ" กระดำษอะไร "เขำหัวเรำะ" จะถ่วง
เวลำหรื อ ไง อั น ที่ จ ริ ง ฉั นไม่มี เ วลำมำสิ้ นเปลื อ งกับ แกอีก แล้ว
หรอกนะ "แลว้ เขำก็โบกมือ
ผมเตรียมพร้อมจะพุง่ ไปหำเขำแล้ว ไมไ่ ด้ตั้งท่ำรับแต่จะรุก
ถึงจะสำมำรถถว่ งเวลำเขำได้ ไมใ่ ช่ถูกนกเหลำ่ นัน้ ถว่ งไว้
ในช่วงเวลำแห่งควำมเป็ นควำมตำยนี้เอง
บนบันไดมีเสียงฝี เทำ้ เดินโซซัดโซเซดังแวว่ มำ เหยียนหยว่ น
ทำหน้ำหวำดกลัวไปทันที เอำมือลง ฝูงนกร่วงลงไปพร้อมกัน
ในทันที หยุดอยูใ่ นเงำดำมืดใต้ผ้ำมำ่ น พวกเรำหันไปมอง ที่แท้
ก็เป็ นจูจี้หรุ่ย เธอสวมกระโปรง ผมยำวกระเซอะกระเซิง ข้อมือ
ถู ก มั ด ด้ ว ยเชื อ ก มุ ม ปำกและมื อ เต็ ม ไปด้ ว ยเลื อ ด ไม่รู้ ว่ ำ หนี
ออกมำอยำ่ งไร เธอยืนอยูบ่ นบันได มองไปที่เหยียนหยว่ น แวว
ตำเจ็บปวดสิ้นหวัง
เหยียนหยว่ นก็มองเธอเช่นกัน
จู จี้ ห รุ่ ย แทบจะกลิ้ งลงบั นไดมำ จู จ้ ง หลิ น ที่ อ ยู่ข้ำ งเท้ำส่ง
เสียงร้อง" อู อู "ขอควำมช่วยเหลือ แต่เธอกลับเหมือนไมไ่ ด้ยิน
298
อะไร กระโจนไปตรงหน้ำเหยียนหย่วน เธอไมพ่ ูดอะไร เพียงส่ง
เสียงรอ้ งไห้อยำ่ งคนเป็ นโรคประสำท จับเสื้อของเขำเอำไว้
เส้นเลือดที่หนำ้ ผำกของเหยียนหยว่ นนูนขึ้นมำ หนำ้ ตำเหย
เก ตวำดเสี ย งดั ง " ไม่อ ยำกตำยก็ ขึ้ น ไป "เขำชั ก กริ ช เล่ ม นั้น
ออกมำจ่อคอจูจี้หรุ่ยไว้ แต่จูจี้หรุ่ยไมไ่ ด้สนใจแต่อยำ่ งใด ทุบอก
ของเขำอย่ำ งไม่คิ ด ชี วิ ต ร้ อ งไห้ ค ร่ ำ ครวญ" คุ ณ มั น ไม่ใ ช่ ค น!
ไม่ใช่คน! เป็ นสัตว์เดรัจฉำน! พวกเรำหมั้นกันแล้วนะ! หมั้นกัน
แล้ว! "
เหยียนหยว่ นผลักเธอลงไปที่พ้นื
ผมพุง่ เข้ำไป กำหมัดต่อยเข้ำที่ขมับเขำอย่ำงแรง เขำหลบ
ไมท่ ัน ล้มลงไปทันที ใบหนำ้ มีเลือดไหล ผมตะโกนบอกจูจี้หรุย่ "
หนีไป! "
จูจี้หรุ่ยกระเสือกกระสนยันตัวขึ้นมำ มุ่งออกไปที่ประตู เห
ยี ย นหย่ว นที่ อ ยู่บ นพื้ น โมโหเดื อ ดดำล ชี้ นิ้ ว ขึ้ น มำ ฝู ง นกก็ ก รู
ขึ้นมำดักทำงจูจี้หรุย่ ไว้ จูจี้หรุย่ ตกใจจนลม้ ลงไปนัง่ กับพื้น ผมยก
แขนของเหยี ย นหย่ ว นขึ้ น มำแล้ ว พลิ ก มื อ บิ ด สี ห น้ ำ ของเขำ
เปลี่ยนไปอยำ่ งรวดเร็ว แต่ก็แข็งแกร่งและทรหดมำกอยำ่ งไมน่ ่ำ
เชื่ อ เขำซั ด หมั ด ต่ อ ยเข้ำ ที่ ท้ อ งของผมอย่ำ งแรง ผมส่ ง เสี ย ง
299
ฮึดฮัดออกมำ ถอยหลังไปสองกำ้ ว นกอีกฝูงเขำ้ มำล้อมรอบ ผม
คว้ำเก้ำอี้ตัวหนึ่งเขวี้ยงไปที่พ วกมัน ทะลุผ่ำนกองทัพ นกแน่น
ขนัดไป กลับมองเห็นเหยี ยนหย่วนยันตัวขึ้นจำกพื้น หยิบกริช
เลม่ นัน้ ขึ้นมำแลว้ เดินไปหำจูจง้ หลิง

300
 ตอนที่ 57 อูอวี้ 8 (4)

ผมโยนเก้ำอี้ทิ้ง ก้มหัวคิดจะมุดลงไป แต่ทว่ำนกหลำยตัว

เหมือนจะรู้ใจเหยียนหยว่ น พุง่ เขำ้ มำจู่โจมผมเหมือนตำขำ่ ยดำ
สนิทขนำดใหญม่ ำขวำงผมเอำไว้ ไมท่ ันเสียแลว้
เหยียนหยว่ นจิกหัวจูจ้งหลิงขึ้นมำ เหยียดยิ้มเหมือนจะยินดี
เหมือนจะเศร้ำใจคล้ำยคลึงกับสวีจ่ือเฟิ งออกมำ คมมีดกรีดผำ่ น
คอของจูจง้ หลิง เลือดไหลซึมออกมำ
ปั ง ประตูถูกถีบออกพร้อมกับเสียงปื นดังขึ้น สีหน้ำของเห
ยียนหย่วนแข็งค้ำงไปชั่วระยะหนึ่ง แล้วจึงก้มดูรูเลือดที่อกของ
ตน ฝูงนกรวมตัวกันเขำ้ มำล้อมรอบอยูข่ ำ้ งกำยเขำทันที ทั้งเนื้อ
ทั้งตัวผมเต็มไปด้วยเลือด พอเงยหน้ำมองไป เห็นเพียงใบหน้ำ
เย็นชำดุจน้ำแข็งของเสิ่นสือเยี่ยนที่ถือปื นเดินเขำ้ มำหำ ที่ตำมมำ
ดำ้ นหลังคือถำนเจีย่ ว
เธอวิ่งมำหำผม ถำมอย่ำงร้อนใจ" คุณเป็ นอะไรไหม เจ็บ
ตรงไหนหรือเปลำ่ "
ผมกุ ม มื อ เธอไว้ แ ล้ ว ตอบว่ ำ " ไม่ เ ป็ นไรครั บ บำดแผล
ภำยนอกทัง้ นัน้ "

301
 ตำรวจปรี่เขำ้ มำช่วยพี่นอ้ งตระกูลจู เสิ่นสือเยี่ยนเก็บปื น ใส่
กุญแจมือเหยียนหยว่ นที่ล้มลงไปกองกับพื้น จำกนั้นนก็พยุงเขำ
ขึ้นมำอยำ่ งรวดเร็วพรอ้ มตะโกน" เรียกรถพยำบำลเร็ว! เขำจะไม่
ไหวแลว้ ! "
แซกๆ ฝูงนกกรูกันออกไปทำงหน้ำต่ำงตัวแล้วตัวเล่ำ กอ่ น
จะกระจำยหำยไปหมดในชั่วพริบตำ ทว่ำพวกมันไม่ได้จำกไป
ในทันที หำกแตย่ ังบินวนเวียนอยูเ่ หนือหลังคำ สง่ เสียงรอ้ งนำ่ ขน
ลุกเป็ นระยะ พวกตำรวจต่ำงมีสีหน้ำตื่นตกใจ ส่วนเสิ่นสือเยี่ยน
เงยหนำ้ ขึ้นมองพวกเรำ
เหยียนหยว่ นที่อยูใ่ นอกเขำก็คือจูซูอวิ๋นตัวจริง สีหนำ้ เขำซีด
เผือด ดวงตำปรือจนแทบจะปิ ด
ในชั่วระยะเวลำสั้นๆ ผมกลับรู้สึกได้ถึงโชคชะตำ ไม่ว่ำจะ
เป็ น จู ซู อ วิ๋ น ตั ว จริ ง หรื อ ตั ว ปลอม สุ ด ท้ ำ ยแล้ ว ก็ มี จุ ด จบแบบ
เดียวกัน
ผมและถำนเจี่ยวเดินออกไป
จูซูอวิ๋นลืมตำมองพวกเรำ แววตำของเขำเศรำ้ ซึม ใกลค้ วำม
ตำยเขำ้ ไปทุกที

302
 ทันใดนั้นเขำเบิกตำโพลงขึ้นมำ เหมือนเห็นบำงอย่ำงที่น่ำ
กลั ว สุ ด ขี ด ทั้ ง ยั ง เหมื อ นจิ ต ใจได้ รั บ ควำมกระทบกระเทื อ น
กะทันหัน เขำยกมือขึ้นชี้พวกเรำ" แก… แก… ทำไมถึง…"ยังไมท่ ัน
พูดจบ นัยน์ตำของเขำก็สิ้นประกำย รำวกับจมอยู่ในควำมคิด
เพอ้ ฝั นบำงอย่ำง จ้องมองอย่ำงไร้ชีวิตชีวำ ดวงตำแน่นิ่งไม่ไหว
ติง มือก็คอ่ ยๆ รว่ งตกลงมำ
ผมไมส่ นใจกำรขัดขวำงของตำรวจ สำวเทำ้ กำ้ วเขำ้ ไป คว้ำ
มือเขำไว้แ ล้วถำม" คุณ จะพูดอะไร คุณ นึก อะไรออกอย่ำ งนั้น
เหรอ "
แตท่ วำ่ ดวงตำของเขำเต็มไปด้วยควำมหวำดกลัว รำวกับว่ำ
ไม่ได้ยินคำพูดของผม ร่ำงทั้งร่ำงของเขำสั่นเทำจนเป็ นตะคริว
ทันใดนัน้ ขำทัง้ คู่ถีบออกไป ลูกตำขำวโพลน แนน่ ิ่งไมเ่ คลื่อนไหว
อีก
ทุกคนมองหนำ้ กันเลิ่กลัก่ ผมถูกตำรวจลำกออกไป จำกนัน้
ก็ค่อยๆ ยืนขึ้นมำช้ำๆ ถำนเจี่ยวโผเข้ำมำในอ้อมกอดผม ถำม
เสียงหลง" เขำตำยแล้วเหรอคะ ทำไมถึงเป็ นแบบนี้ได้ ทำไมอยู่
ดีๆ ถึงตกใจขึ้นมำจนกลำยเป็ นแบบนัน้ ได้ "
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง" บำงที… กอ่ นตำยจิตใจเขำคงพังทลำย
303
ไปแล้ว สิ่งที่เขำมองเห็นไมใ่ ช่พวกเรำ แต่เป็ นควำมหวำดกลัวใน
จิตใจ "…
ถำนเจี่ยวได้ยินแล้วสีหน้ำผ่อนคลำยลงเล็กน้อย แต่ในใจก็
ยังหวำดผวำ" ออ๋ …"
ทุกอยำ่ งจบลงแลว้
นกฝูงนั้นจำกไปแล้ว กลุ่มคนในบ้ำนตระกูลจูที่หำยใจรวย
รินต่ำงได้รับกำรช่วยเหลือออกมำ ผมและถำนเจี่ยวได้รับกำรคุม้
กันออกจำกบ้ำนตระกูลจูจำกฝั่ งตำรวจ ฟ้ ำมืดแล้ว ไฟตำรวจ
ล้ อ มรอบทุ ก ทิ ศ ทำง ผมหั น หลั ง กลั บ ไปมอง เห็ น เพี ย ง
จูซูอวิ๋นนอนอยูท่ ี่พ้ืน ดวงตำยังคงเบิกโพลง ถำนเจี่ยวเองก็คิดจะ
หันกลับไป แตผ่ มรู้ จึงกดศีรษะของเธอให้หันกลับไป
…
จนกระทั่งเนิ่นนำนหลังจำกนี้ พวกเรำจึงรู้สำเหตุที่แท้จริง
ของควำมหวำดกลัวและจิตใจที่พังทลำยกอ่ นตำยของจูซูอวิ๋น
เพรำะว่ำคนส่วนหนึ่งที่ขึ้นและลงเรือลำนั้น คนที่ได้รับพลัง
เหนือธรรมชำติเหล่ำนั้น มีเ พียงช่วงเวลำพริบตำก่อนตำย ชั่ว
พริบตำที่เวลำหยุดลงหรืออำจพูดได้ว่ำชั่วพริบตำจำกนี้ตลอด
304
กำล จึงจะนึกออกวำ่ วันนัน้ เกิดเรื่องรำวอะไรขึ้นบนเรือลำนัน้
ผมและถำนเจี่ยวก็เช่นกัน

305
 ตอนที่ 58 ถำนเจีย่ ว 9 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันฝั น
ในควำมฝั นก็เจอเหยียนหยว่ นหรือก็คือจูซูอวิ๋นอีกแล้ว เขำ
ครอ่ มตัวอยูต่ รงหัวเตียงฉัน ดึงขำฉันอยำ่ งสุดชีวิตแลว้ พูดวำ่ " ฉัน
จะฆำ่ แก! ฆำ่ แก…"
ฉันเงยหนำ้ ขึ้นมอง กลับพบวำ่ เขำกลำยเป็ นปี ศำจ หนำ้ ดำมี
เขี้ยวยื่นออกมำนอกปำก นิ้วทัง้ ห้ำมีกรงเล็บแหลมคม
" กรี๊ด! "ฉันร้องเสียงแหลม ตกใจลืมตำโพลง มองดูเพดำน
วำ่ งเปลำ่ ทัง้ ที่เหงื่อทว่ มตัว
ให้ตำยเถอะ
ฉันลุก ขึ้นนั่ง เหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไ หนแต่ไ รมำฉันไม่
กลัวอะไร แต่คำพูดบ้ำๆ เหล่ำนั้นของจูซูอวิ๋นก่อนตำยเอำแต่
วนเวียนอยูใ่ นใจเหมือนกับยุงนำ่ ตำย ทำให้ฉันไมส่ บำยใจอยำ่ ง
ไรส้ ำเหตุ
คดีครอบครัวจูจบไปแล้ว อูอวี้ของพวกเรำไปที่สถำนีตำรวจ
306
เพื่อ 'ให้ควำมร่วมมือในกำรสืบสวน' อยูห่ ลำยครัง้ ตอนนี้ตำรวจ
ไมม่ ำหำพวกเรำแล้ว แตว่ ำ่ ถำ้ เป็ นเสิ่นสือเยี่ยน ในใจฉันก็ยังรู้สึก
แปลกๆ เพรำะว่ำในช่วงเวลำสำคัญหลำยต่อหลำยครัง้ ของคดีนี้
ฉันและอูอวี้จะแยง่ กันควบคุมผูต้ อ้ งหำเอำไวต้ อ่ หนำ้ ตำรวจ
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นควรจะส่ งธงเกีย รติ ย ศให้ ฉัน พร้ อ มกั บ มอบ
ประกำศนียบัตร" วีรสตรีผมู้ ีญำณวิเศษ "
ฉันแปรงฟั นไปคิดไป แต่ว่ำ นำยตำรวจฝ่ำยสืบสวนเสิ่นสือ
เยี่ ย นคนนี้ ก็ ร้ ำ ยกำจมำกจริ ง ๆ วั น นั้ น ฉั น เพิ่ ง วิ่ ง ออกมำจำก
ตระกูลจูได้ไมไ่ กล กำลังจะโทร 110 ก็มองเห็นเสียงสัญญำณรถ
ต ำรวจของพวกเขำดั ง มำแต่ ไ กลๆ ที่ แ ท้ ห ลั ง จำกพิ จ ำรณำ
คำให้กำรและหลักฐำนคืนกอ่ นอยำ่ งละเอียดกอ่ นแล้ว พวกเขำก็
คำดกำรณ์ออกว่ำครอบครัวจูมีหนอนบ่อนไส้ สวีจ่ือเฟิ งมีส่วนรู้
เห็นสมคบคิด ถึงแมว้ ่ำมันจะอยูเ่ หนือบรรทัดฐำนด้ำนจริยธรรม
ซึ่งยำกที่จะยอมรับ พวกเขำก็ยังคงสืบสวนชีวิตที่ผ่ำนมำในอดีต
ของเหยียนหยว่ น นำ่ สงสัยมำก สุดทำ้ ยก็ตรวจพบดีเอ็นเอพบวำ่
แท้ จ ริ ง แล้ ว เขำก็ คื อ จู ซู อ วิ๋ น ดั ง นั้น จึ ง รี บ มุ่ง หน้ ำ ไปจั บ ที่ บ้ ำ น
ครอบครัวจู แตก่ ็ยังช้ำไปหนึ่งกำ้ ว
พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ยืนพิงระเบียง มองไปยัง

307
ที่ไกลๆ แล้วคิด คดีควำมก็จบไปแล้ว ควำมทรงจำที่สูญเสียไป
ในปี นั้นของฉัน และกระดำษที่ไมม่ ีที่มำที่ไปแผ่นนั้นก็ยังคงไม่มี
เงื่อนงำอะไร คนคนนัน้ ก็ไมม่ ีขำ่ วครำวอะไรมำอีกเลย
จริงๆ แล้วถึงจะค้นหำควำมทรงจำที่หำยไปกลับมำไมไ่ ด้ก็
ไมไ่ ดส้ ง่ ผลกระทบอะไรกับฉันมำกนัก
แตฉ่ ันกับอูอวี้ ตอนนี้เรำเป็ นอะไรกัน
ตกลงแล้ว เขำมีใจให้ฉัน หรือไมไ่ ด้ตัง้ ใจ เป็ นควำมรูส้ ึกดีๆ
ที่ยังคงมีให้ฉันตัง้ แต่วันแรกบนเรือเทำ่ นัน้ แล้วก็เพรำะพวกเรำมี
ชะตำชีวิตร่วมกัน ดังนั้นจึงดูแลมำกเป็ นพิเศษอย่ำงนั้นหรือ ถึง
อยำ่ งไรเสียพอเขำเจอเด็กที่ถูกรังแกข้ำงถนน เจอครอบครัวจูที่
เห็นแก่ตัวขนำดนั้นได้รั บ ควำมล ำบำก เขำก็เ ข้ำไปช่ว ยเหลื อ
อยำ่ งสุดชีวิตทัง้ นัน้
ตอนแรกฉันคิดว่ำเป็ นชำยหงส์1เห็นแกต่ ัวเสียอีก ตอนนี้ถูก
โชคชะตำหลอ่ หลอมจนกลำยเป็ นชำยกระดูกเหล็กไปแลว้
ฉันฝั งหน้ำซบแขน อีกอย่ำง หรือว่ำฉันจะชอบช่ำงซ่อมรถ
เข้ำให้แ ล้ว ? แม้เ ขำจะถือประแจสวมเสื้อกล้ำม เนื้อตัวเต็มไป

1
ชำยหงส์ เป็ นคำเปรียบเปรยถึงผูช้ ำยออ่ นแอเหยำะแหยะ ไมแ่ ข็งแรง

308
ด้วยกลิ่นน้ำมันเครื่อง แต่ก็หล่อชะมัด และตอนนี้เขำก็เดินบน
ถนนชีวิตเส้นนี้ หลังจำกนั้นถ้ำหำกควำมสัมพันธ์ระหว่ำงฉันกับ
เขำดีขึ้น คุ้นเคยกับชีวิต อยูไ่ ปนำนๆ อะไรแล้ว ไมร่ ู้ว่ำจะลงเอย
กันไดห้ รือเปลำ่
ตกลงแลว้ ฉันกำลังคิดอะไรอยูก่ ันแน่
จำกในช่องว่ำงระหว่ำงแขน ฉันมองเห็นว่ำพื้นที่เล็กๆ นอก
เมือง ท่ำมกลำงตึกสูงหลำยชัน้ คือถนนเส้นนั้นซึ่งเป็ นที่ตั้งอู่ซ่อม
รถของพวกเขำ มองเห็นแม้กระทั่งหลังคำสีฟ้ำของพวกเขำ ฉัน
นอนฟุบอยู่ตรงนั้น มองแล้วมองอีก อยู่หลำยชั่วครู่ จนกระทั่ง
เสียงโทรศัพทด์ ังขึ้นมำ
เสียงของจ้วงอวี๋รำบเรียบเหมือนเคย" เทพพยำกรณ์ ยินดี
ด้วยนะที่ไขคดีได้ "
" ชิ แคเ่ รื่องจิ๊บๆ นำ่ "ฉันตอบ
จ้วงอวี๋ว่ำ" ฉันไมค่ ิดจริงๆ ว่ำพวกเธอจะเล่นใหญข่ นำดนัน้
ถึงขนำดเขำ้ ไปในถ้ำหมำป่ำ ลงมือจับน้องชำยวิปริต โถ มนุษย์
หนอมนุษย์ ควำมเป็ นจริงมันน่ำเวทนำยิ่งกว่ำควำมเป็ นมนุษยท์ ี่
เธอเขียนในหนังสือเสียอีก "

309
 " ใช่นะ่ สิ "ฉันตอบ" ตัง้ แตเ่ มื่อยี่สิบห้ำปี กอ่ น ตระกูลจูคนพอ่
จงใจเลิกล้มกำรคน้ หำลูกชำยสติไมเ่ ต็มของตัวเองที่ถูกลักพำตัว
ไปขำย จริงๆ แล้วลูกชำยเขำไมไ่ ด้โง่เลย แคค่ วำมสำมำรถด้ำน
ภำษำและกำรสื่อสำรพัฒนำช้ำไปบ้ำงเท่ำนั้นเอง เธอต้องรู้นะว่ำ
ถ้ำเป็ นโรคออทิสซึม1สติปัญญำของเขำอำจจะสูงกวำ่ คนธรรมดำ
ก็ได้ ผลของควำมรักและควำมเกลียดชังนี้ก็เลยถูกปลูกฝั งลงไป
แลว้ "

1
โรคออทิสซึม เป็ นควำมผิดปกติในกำรเจริญของระบบประสำท โดยมีลักษณะเด่นคือควำมบกพรอ่ ง
ด้ำนปฏิสัมพันธ์ทำงสังคมและกำรสื่อสำร และมีพฤติกรรมทำกิจกรรมบำงอยำ่ งซ้ำๆ ผูป้ ่ วยที่เป็ นโรคนี้มัก
เรียกกันวำ่ ผูป้ ่ วยออทิสติก

310
 ตอนที่ 59 ถำนเจีย่ ว 9 (2)

ฉันพูดต่อ" จูจ้งอวิ๋นได้รับกำรฝึ กนรกจำกกลุ่มโจร ก็เ ลย

หลบหนีออกมำร่อนเร่พเนจรไปทั่ว เขำคิดจะหำทำงกลับบ้ำน
ตลอด จนกระทัง่ ตอนอำยุสิบขวบ ตระกูลจูคนพอ่ หลบลี้หนีหน้ำ
จำกเด็ ก เร่ ร่ อ นคนนี้ ที่ อ ำจจะเป็ น ลู ก ชำยคนที่ ส ำมของตั ว เอง
เหมื อ นหลบหนี จ ำกโรคร้ ำ ยไม่ ป ำน ตั้ ง แต่ นั้ น เป็ นต้ น มำ
เป้ ำหมำยในกำรมี ชี วิ ต อยู่ ข องเขำก็ เ ปลี่ ย นเป็ นกำรแก้ แ ค้ น
ภำยใต้ฉำกหน้ำที่แลดูมีพัฒนำกำรช้ำในวัยเด็ก แท้จริงแล้วเขำ
ฉลำดมำก แล้วก็เป็ นตัวของตัวเองมำกเช่นกัน…"
" เขำเปิ ดกิ จกำรเป็ นของตัวเอง หลังจำกนั้นก็ ก ลับมำใน
ฐำนะคุณชำยผู้ร่ำรวยที่หมัน้ กับน้องสำวตัวเอง แต่สวีจ่ือเฟิ งเดิม
ทีนั้นกลับเป็ นแค่คนธรรมดำ ใช้ชีวิตขอทำนกับกลุ่มโจรอยู่เป็ น
เวลำนำน เพรำะว่ำถูก ทุบตีจึงสูญเสียสติปัญญำไป บำงทีเ ขำ
อำจจะเป็ นเพื่อนและคู่หูที่ดีที่สุดของเหยี ยนหย่วนก็ไ ด้ แต่เ ห
ยี ย นหย่ ว นก็ ใ ช้ ป ระโยชน์ จ ำกเขำ ก ำกั บ ละครที่ ท ำให้ ค นใน
ครอบครัวจูอกสัน่ ขวัญแขวน ทำแบบนี้ดียิ่งกว่ำฆำ่ พวกเขำตรงๆ
แถมยังระบำยควำมโกรธไดด้ ีอีกดว้ ย "
" เขำทำให้คดีลักพำตัวปี นั้นกลับมำฉำยซ้ำอีกครั้ง ให้พ่อ
311
ของตัวเองต้องเผชิญกับทำงเลือก ให้พวกเขำเผชิญกับจิตใจที่
เลวทรำมต่ำช้ำของตัวเองตรงๆ สุดท้ำยเขำก็ไม่มีทำงเลือก ลง
มือแสดงเอง หลังจำกกลับจำกสถำนีตำรวจ เขำวำงยำคนที่บำ้ น
ให้สลบทั้งหมด จำกนั้นก็กักขังไว้ทรมำน เตรียมฆ่ำทีละคน ถ้ำ
หำกไม่ใช่เพรำะฉันและเสิ่นสือเยี่ยนไปทัน กำรเดินทำงเพื่อแก้
แคน้ ในครัง้ นี้ของเขำก็นับวำ่ สมบูรณแ์ บบ "
จ้วงอวี๋ฟังเงียบๆ มำโดยตลอด จำกนั้นถอนหำยใจแล้วพูด
วำ่ " วิปริตผิดเพี้ยนสุดๆ "
ฉันรำยงำนตำมควำมเป็ นจริง" ระดับควำมวิปริตของเหยียน
หย่ว น อี ก ไกลมำกถึ ง จะเรี ย กได้ ว่ ำ สุ ด ขี ด ให้ ฉั น ส่ ง เรื่ อ งที่ น่ ำ
ตื่นเตน้ สุดขีดยิ่งกวำ่ นี้ให้เธอมัย้ "
จ้วงอวี๋ปฏิเสธเสียงแข็ง" ไมต่ ้อง! "
จะว่ำไปแล้วก็น่ำสนใจ พวกเรำสองคนถึงแม้จะเป็ นเพื่อน
เกย์1กัน แต่ในเรื่องกำรเขียนแล้ว กลับสวนทำงกันเหมือ นใจ
อยำกไปทำงใต้แต่รถวิ่งไปทำงเหนือ พอฉันได้ยินแนวคิดไซไฟ
พวกนั้นก็ปวดหัวจนอยำกกระทืบเท้ำเร่ำๆ แต่เธอไม่กลัวฟ้ำไม่
กลัวดิน ปี ศำจวัวปี ศำจงูก็ล้วนไมก่ ลัว กลับกลัวแคเ่ พียงคดีควำม
1
เพื่อนเกย์ อุปมำถึงควำมสัมพันธ์ที่สนิทมำกระหวำ่ งเพื่อนสนิทเพศเดียวกัน

312
เลือดสำดพวกนัน้ เห็นแคน่ ิดเดียวก็ตกใจจนนอนไมห่ ลับแลว้
ดังนัน้ พวกเรำจึงสมเป็ นคูส่ รำ้ งคูส่ มกันจริงๆ
" คืนนี้กินข้ำวด้วยกันมั้ย "เธอถำม" ให้ฉันปลอบขวัญเธอ
หลังรอดตำยจำกเหตุสะเทือนขวัญนี้หนอ่ ยมัย้ "
ฉั น ก ำลั ง จะตอบตกลง ทั น ใดนั้น โทรศั พ ท์ก็ มี เ สี ย งเตื อ น
ข้อควำม" ปิ๊ บ "ฉันเกิดสังหรณ์ใจอะไรบำงอย่ำงขึ้นมำอย่ำงไร้
สำเหตุ จึ ง พู ด ว่ ำ " เธอรอก่ อ นนะ อย่ ำ เพิ่ ง วำงสำย "พอเปิ ด
โทรศัพทด์ ู ก็พบวำ่ อูอวี้เป็ นคนส่งมำอยำ่ งที่คำดไว้
" ตื่ น หรื อ ยั ง หำเวลำมำคุ ย กัน หน่อ ยสิ ค รับ จะได้ จั ด กำร
เรื่องยุง่ ๆ ให้เขำ้ ที่เขำ้ ทำง "
ฉันยกโทรศัพทข์ ึ้นมำอยำ่ งไมล่ ังเล" อวี๋ คืนนี้ฉันมีธุระ ไว้วัน
หลังนะ "
จ้วงอวี๋หัวเรำะเบำๆ " แม่คนยุ่ง ช่วงนี้ไม่ได้เขียนหนั ง สือ
แถมยังเป็ นสำวโอตำคุ1ไมม่ ีเพื่อน เธอมีธุระอะไรกันหืม "

1
โอตำคุ มำจำกภำษำญี่ป่ ุ น เป็ น คำเรี ย กคนที่ ลุ่ มหลงในโลกของกำร์ตูน อย่ำ งมำก ส่ ว นใหญ่มักมี
พฤติกรรมชอบเก็บตัวอยูก่ ับบ้ำน ไมช่ อบเขำ้ สังคม

313
 ฉันตอบเสียงอ่อน" แมส่ ำวน้อยผมน้ำตำล1อยำ่ งเธอจะไปรู้
อะไร "
" ไปหำช่ำงซ่อมรถนะ่ เหรอ "เธอถำม
ควำมเบิกบำนเล็กๆ ผุดขึ้นมำในใจฉัน" อืม "
" เหรอ…"เธอพูด" ใกล้จะโดนสอยแลว้ ใช่มัย้ ฉันเห็นแววตำ
ที่เขำมองเธอ เหมือนหมำป่ำมองลูกแกะนอ้ ยไมม่ ีผิด ผูช้ ำยนะ่ นะ
ต้องหมัน่ เรียกน้ำยอ่ ย2เขำบ่อยๆ แล้วไหนควำมเป็ นกุลสตรีของ
เธอละ่ "
ฉันเงียบไป กดควำมดีใจเล็กๆ ในใจเอำไว้ ถำมเรียบๆ วำ่ "
เธอสังเกตแววตำเขำเหรอ เหมือนหมำป่ำที่อยำกจะกลืนฉันลง
ไปจริงๆ นะ่ เหรอ "
" ให้ตำยเถอะ! ขำ้ ไมอ่ ยำกจะฟั งเธออวดแล้ว! "จ้วงอวี๋ว่ำ
" ออ้ งัน้ วำงแลว้ นะ "
" เดี๋ ย วก่อ น! "จ้ ว งอวี๋ เ ว้ น ช่ วงไป" งั้น เธอกั บ เสิ่ น สื อเยี่ยน
ตำรวจทึ่มที่ดูแลคดีคนนัน้ ตกลงไมม่ ีทำงเป็ นไปไดแ้ ลว้ ใช่มยั้ "
1
สำวนอ้ ยผมน้ำตำล อุปมำถึงเด็กผูห้ ญิงที่ยังไมร่ คู้ วำม
2
เรียกน้ำยอ่ ย ในที่นี้อุปมำถึง กำรทำให้คนสนใจ

314
 ฉั น นิ่ ง ไปสองวิ น ำที อยำกจะทุ บ รั้ ว หั ว เรำะดั ง ๆ แต่ ก็
พยำยำมกลัน้ ไว้ ตอบเรียบๆ ว่ำ" ฉันกับเขำไมไ่ ด้เป็ นอะไรกันตัง้
นำนแล้ว เป็ นไปไมไ่ ด้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้เขำจะดีกับใครก็ไม่
เกี่ยวกับฉัน "
เสียงจว้ งอวี๋ก็ตอบอยำ่ งรำบเรียบเป็ นพิเศษ" ออ๋ "
หลังจำกนั้น พวกเรำก็วำงสำยอย่ำงรู้ใจกันเป็ นพิเศษ ด้วย
อำรมณเ์ บิกบำนทัง้ คู่
ฉันจินตนำกำรว่ำต่อไปเสิ่นสือเยี่ยนจะมำเป็ นน้องเขยใน
อนำคตของฉัน ภำพเสิ่นสือเยี่ยนถูกจ้วงอวี๋เรียกใช้งำนซ้ำไปซ้ำ
มำอยำ่ งทรหดอดทน ทั้งยังหลงใหลจนจิตใจเคลิบเคลิ้ม จริงๆ
แลว้ ก็ให้ควำมรูส้ ึกที่ไมเ่ ลวดีเหมือนกัน

315
 ตอนที่ 60 ถำนเจีย่ ว 9 (3)

ฉันยกโทรศัพทข์ ึ้นมำ ตอบกลับไปวำ่ "ไดค้ ะ่ "

อูอวี้ตอบกลับมำอยำ่ งรวดเร็ว "งัน้ ดึกๆ ผมไปรับนะครับ"
ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบไปว่ำ "คืนนี้ฉันเลี้ยงข้ำวคุณเอง
คุณเลี้ยงฉันมำหลำยครัง้ แลว้ "
"ไดค้ รับ" เขำตอบคำ
ทันใดนัน้ ฉันก็ตระหนักไดว้ ำ่ ตอนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนัน้ นี่
ก็นับเป็ นเดตครั้งแรกของฉันกับอูอวี้ใช่ไหม ชดเชยนัดบนเรือ
ครัง้ นัน้ ที่ไมส่ ำเร็จ
ฉั น วิ่ ง ไปที่ ห น้ำ ตู้ เ สื้ อ ผ้ำ พลิ ก ไปพลิ ก มำอยู่น ำน สุ ด ท้ำ ย
สำยตำก็ไ ปตกอยู่ที่กระโปรงสั้นสองสำมตัวพวกนั้น ฉันคิดถึง
ตอนที่ฉันสวมชุดสดใสสบำยตำ สำยตำที่อูอวี้มองฉัน
นั่นคือสิ่งที่จ้วงอวี๋บอกใช่หรือเปล่ำ แววตำที่อยำกจะกลืน
กินฉันลงไป
หัวใจเต้นแรงไม่เป็ นส่ำ ฉันหยิบกระโปรงสั้นสีฟ้ำอ่อนกับ
เสื้อยืดตัวหนึ่งออกมำ ยังต้องไปสระผมที่ร้ำนทำผมด้วย ช่วงนี้
316
ตัวเองมำกับสำยลมไปกั บสำยฝน 1ฝนเลือดลมเหม็นคำวคลุ้ง 2
เวลำอยู่ กั บ เขำเหมื อ นตั ว เองเป็ นผู้ ช ำยไม่ มี ผิ ด ไม่ ง ดงำม
อ่อนโยนเลยสัก นิด เสร็จแล้วก็สวมรองเท้ำสำนเข้ำไปอีก ให้
ควำมรูส้ ึกเซ็กซี่โจง่ แจง้ หนอ่ ยประมำณนัน้
ไหนยั ง จะต้ อ งจองร้ ำ นอำหำร ต้ อ งไม่ ใ ช่ ร้ ำ นหรู เ กิ น ไป
เพรำะนัน่ ไมใ่ ช่กำรเนน้ ย้ำระยะห่ำงระหว่ำงฉันกับเขำหรอกเหรอ
แตร่ ำ้ นอำหำรริมทำงก็ไมเ่ หมำะที่จะนัดเดต ฉันตอ้ งพิจำรณำดีๆ
แล้วยังมีอะไรอีกนะ
ฉันคิดถึงสำยตำของเขำที่คล้ำยจะฝั งลงไปในทุกอณูฝ่ ุนทุก
ครั้งขึ้นมำ สำยตำลุ่มลึกที่มองไมอ่ อก ไหนจะสีหน้ำห่ำงเหินเย็น
ชำของเขำหลำยครั้ง ฉันเคยถำมเขำ เขำกลับตอบว่ำ "งั้นก็ไม่
ต้องถำมแล้ว"
แตว่ ำ่ ฉันอยำกรูเ้ รื่องที่เกี่ยวกับเขำ
หัวใจที่เดิมทีเต้นระรัวด้วยควำมดีใจดวงนี้ค่อยๆ สงบลง
เมื่อกอ่ นฉันเคยคน้ หำขอ้ มูลของอูอวี้ แตไ่ มพ่ บอะไรเลยสักนิด
ฉันนัง่ หนำ้ คอมพิวเตอร์ พิมพช์ ่อื หนึ่งลงไป
1
สำนวน "มำกับสำยลมไปกับสำยฝน" อุปมำถึงกำรใช้ชีวิตอยำ่ งยำกลำบำก
2
สำนวน "ฝนเลือดลมเหม็นคำวคลุ้ง" อุปมำถึงบรรยำกำศของกำรสังหำรและควำมดุร้ำย

317
 อูเมี่ยว
เมื่อแสงสำยัณห์เริ่มแผข่ ยำย อูอวี้รอฉันอยูข่ ำ้ งล่ำง คนหนึ่ง
คน รถหนึ่งคัน บุหรี่หนึ่งมวน ฉันเดินเข้ำไปใกล้แล้วพบว่ำ เขำ
เองก็เปลี่ยนชุดเป็ นเสื้อยืดและกำงเกงยีนสะอำดๆ ผมเผ้ำก็สระ
มำอย่ำงสะอำดสะอ้ำน แกะผ้ำพันแผลที่หัวออกแล้ว ติดแค่ผ้ำ
กอ๊ ซหนึ่งแผน่
พอเห็นฉันเดินมำ เขำพ่นบุหรี่ แล้วก็หยิบหมวกกันน็อคที่
แขวนไว้ขำ้ งรถยื่นให้ฉัน
"ไมอ่ ยำกใสเ่ ลย ทัง้ รอ้ นทัง้ อึดอัด" ฉันบน่
เขำจึ ง เก็ บ หมวกกั น น็ อ คกลั บ ไปแขวนไว้ ข้ำ งรถ สำยตำ
กวำดมองตัวฉันรอบหนึ่ง ฉันทำเป็ นไมส่ นใจ แต่ขำที่เปลือยอยู่
ด้ำนนอกรู้สึกร้อนขึ้นมำนิดหนอ่ ยในฉับพลันนัน้ เอง
เขำกำ้ วขึ้นมอเตอรไ์ ซค์ ฉันกดกระโปรงไวแ้ ลว้ ขึ้นไปนัง่ โอบ
เอวเขำอยำ่ งคุน้ เคย เขำกลับเบี่ยงหลบเล็กนอ้ ย ฉันเห็นผำ้ กอ๊ ซที่
ซ่ อ นอยู่ใ ต้ เ สื้ อ ยื ด ของเขำโผล่ อ อกมำร ำไร ก็ เ ลยถอยออกมำ
เปลี่ยนเป็ นจับที่หลังเขำไวแ้ ทน
มันคือรอยแผลที่จูจง้ อวิ๋นทำทิ้งไวว้ ันนัน้
318
 "ดีขึ้นบำ้ งหรือยังคะ" ฉันถำม
"ดีขึ้นมำกแลว้ ละ่ " เขำตอบ "ไปกินขำ้ วที่ไหนครับ"
ฉันหยิบโทรศัพทเ์ ปิ ดที่อยูร่ ้ำนอำหำรที่หำไว้แล้วเมื่อเช้ำให้
เขำดู ควำมสำมำรถในกำรจำของเขำดีมำก กวำดตำมองเพียง
ครัง้ เดียวก็พยักหนำ้ แลว้ บอกวำ่ "ผมรูแ้ ลว้ วำ่ ที่ไหน"
ครัง้ นี้ เขำขับมอเตอร์ไซค์อยำ่ งมัน่ คงและช้ำมำก ผำ่ นไปสัก
พักหนึ่ง พวกเรำจึงจะถึงร้ำนอำหำร มันเป็ นร้ำนที่หน้ำร้ำนไม่
ใหญ่แล้วก็ค่อนข้ำงเก่ำ แต่ข้ำงในใหญ่มำก สร้ำงเป็ นกระท่อม
หลั ง น้ อ ยๆ มำกมำย ทั้ ง บรรยำกำศติ ด ดิ น และพื้ น ที่ ที่ ดู เ ป็ น
ส่วนตัว ฉันรู้สึกภูมิใจกับกำรเลือกอันชำญฉลำดครัง้ นี้เอำมำกๆ
ฉันเขำ้ ไปนั่งในห้องที่เลือกไว้ กระท่อมน้อยสร้ำงจำกไมไ้ ผ่
ทั้งสบำยและมีเ อกลัก ษณ์ ประตูมีผ้ำมัดย้อมแขวนไว้ กั้นโลก
ภำยนอกออกไป โต๊ะเก้ำอี้ล้วนสำนจำกหวำย สัมผัสแล้วชุ่มชื้น
ทัง้ ยังดำขลับ ฉันยกโทรศัพทข์ ึ้นมำแลว้ พูดวำ่ "พวกเรำสองที่คะ่ "
อูอวี้พยักหนำ้
ภำยใต้แ สงไฟนวลเหนือศีร ษะ ดวงตำคู่นั้นของเขำยิ่งด ำ
สนิทอยำ่ งเห็นได้ชัด ผูช้ ำยแข็งแรงรำ่ งกำยกำยำ ชุดสีดำ ตำสีดำ
319
ผมสีดำ หลอ่ จนหนำ้ มืดตำมัวไปหมดแลว้ ให้ตำยเถอะ
ขณะที่รออำหำรมำเสิร์ฟ ฉันถำม "แผลที่ตัวเป็ นยังไงบ้ำง
ขอฉันดูหนอ่ ยไดไ้ หมคะ"
สำบำนได้ว่ำตอนที่ฉันพูดประโยคนี้ไมไ่ ด้มีเจตนำอย่ำงอื่น
จริงๆ แตเ่ ขำกลับมองมำที่ฉันแลว้ ถำมวำ่ "คุณจะดูเหรอ"
ค่ำคืนที่สงบและงดงำมเช่นนี้ทำให้ใจฉันสงบขึ้นมำก ค่ำคืน
ที่เห็นชัดๆ วำ่ ควรจะวุน่ วำย กลับเงียบสงบขึ้นไดแ้ บบนี้
"อืม"
"มำนี่สิครับ" เขำพูด

320
 ตอนที่ 61 ถำนเจีย่ ว 9 (4)

โต๊ะสำหรับสี่คน เดิมทีระหว่ำงเขำกับฉันกัน้ ไว้หนึ่งที่นัง่ ฉัน

ไมพ่ ูดพร่ำทำเพลงเขำ้ ไปนัง่ ขำ้ งเขำ เขำเลิกเสื้อยืดขึ้นมำ เผยให้
เห็นช่วงทอ้ งและเอวของเขำ
สิ่งที่พุง่ เขำ้ มำในมำ่ นตำฉันสิ่งแรกก็คือกล้ำมท้องที่เรียงตัว
สวยเหล่ำนั้น สีแทน ผอมไร้ไขมัน พอนั่งแล้วยิ่งดูแน่นขึ้นอยำ่ ง
ชัดเจน
แผลอยูต่ รงช่วงท้อง บำดแผลยำวไปถึงขำ้ งเอว ดีที่แผลไม่
ลึก เพียงแตย่ ังพันผำ้ พันแผลอยูเ่ ทำ่ นัน้ เอง
ฉันยกชำขึ้นดื่มคำหนึ่ง "อืม ดูเสร็จแลว้ คะ่ "
เขำปล่อยเสื้อยืดลงมำ แล้วดื่มน้ำอึกหนึ่งเช่นกัน
ฉันรูส้ ึกวำ่ เรำสองคนดูเหมือนจะเขินกันเล็กนอ้ ย
"ตอนนี้ตัวคุณมีแต่แผลเต็มไปหมดเลย" ฉันพูดพร้อมถอน
หำยใจ
"สองคนนั้น ถู ก ฝึ กแบบมื อ อำชี พ มำ ผมเอำชนะพวกเขำ
ไมไ่ ด้" อูอวี้วำ่
321
 "แต่ว่ำคุณช่วยขวำงไม่ให้พวกเขำสองคนฆ่ำคนนะ" ฉันรีบ
พูดทันที
"คุณกับผมช่วยกันตำ่ งหำก"
ท้องฟ้ำมืดลงหมดแล้ว แสงไฟอ่อนลงกว่ำเดิม จู่ๆ ในใจ
ของฉันก็วำบหวำมขึ้นมำนิดๆ ฉันรู้สึกได้ว่ำตัวเองแอบตั้งตำรอ
คอยว่ำคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้ำงอยูล่ ึกๆ แต่กำรรอคอยนี้ก็ทำให้
ฉันรูส้ ึกไมส่ งบใจเช่นกัน
คืนนี้เขำเองก็ดูนิ่งเงียบเป็ นพิเศษ หลำยครั้งที่สำยตำพวก
เรำสบกัน แตก่ ็ไมพ่ ูดอะไร
อำหำรถูกยกมำพร้อมกัน ฉันสั่งข้ำวที่ต้องเปิ บด้วยมือของ
ชนกลุ่มน้อยเผ่ำไต1ใส่มำในตะกร้ำไม้ไผ่ ตรงกลำงคือข้ำวสวย
ด้ำนข้ำงคืออำหำรที่มีเนื้อและผักแปดสี พวกเรำสวมถุงมือแล้ว
เริ่มกิน
อำหำรค่อยๆ ถูกพวกเรำจัดกำรไปกว่ำครึ่ง ฉันไมท่ ันระวัง
เผลอกัดโดนพริกเล็กๆ เม็ดหนึ่งเขำ้ เผ็ดจนหนำ้ รอ้ นไปหมด ทิ้ง
ถุงมือไปรอ้ งหำน้ำไมห่ ยุด
1
ชนกลุ่มนอ้ ยเผำ่ ไต หรือชำวไท เป็ นกลุ่มชำติพันธุ์ในประเทศจีน อำศัยอยูบ่ ริเวณแถบมณฑลอวิ๋นห
นำน (ยูนนำน) มีวัฒนธรรมและภำษำพูดที่ใกล้เคียงกับคนไทยในภำคเหนือ

322
 "น้ำ น้ำ น้ำ!"
ที่ไหนได้ พออูอวี้ยกกำน้ำขึ้นมำริน กำน้ำกลับว่ำงเปล่ำ ฉัน
ตะโกนดังๆ "บริกร เติมน้ำหนอ่ ย!"
บริกรเปิ ดมำ่ นเขำ้ มำ ยกกำน้ำออกไป ฉันกม้ ลงดูทั่วโต๊ะว่ำ
มี อ ะไรที่ ส ำมำรถแก้เ ผ็ ด ได้ บ้ำ ง จู่ ๆ อู อ วี้ ที่ อ ยู่ข้ำ งๆ ก็ ถ ำมว่ำ
"เผ็ดมำกเลยเหรอ"
ฉันพยักหนำ้ แรงๆ เหมือนทุบกระเทียม รูส้ ึกเผ็ดจนน้ำตำจะ
ไหล
ใบหน้ำของเขำไมม่ ีรอยยิ้ม ตะเกียบก็ถูกวำงลงไปนำนแล้ว
เขำโนม้ ตัวเขำ้ มำ มือกดศีรษะฉันไว้แล้วจูบ
ลมหำยใจของฉันหยุดชะงัก หน้ำของเขำอยู่ใกล้มำก ลม
หำยใจนัน้ ทัง้ ทำให้ฉันคุน้ เคยและทำให้ฉันทำอะไรไมถ่ ูกในครำว
เดียวกัน เขำหลับตำ เรียวปำกจูบฉันเบำๆ ผำ่ นไปครู่หนึ่ง เขำก็
ผละจำกฉัน ไมม่ องฉัน กลับไปนัง่ ที่เดิม
ในเวลำนี้เอง ประตูเปิ ดออกมำ บริกรยกน้ำเขำ้ มำเสิรฟ์
รอจนบริกรออกไปแล้ว ฉันก็กินขำ้ วไปหนึ่งคำ ทัง้ เนื้อทัง้ ตัว

323
เหมื อ นเพิ่ ง รู้ สึ ก ตั ว ค่ อ ยๆ กลั บ มำสู่ โ ลกควำมเป็ นจริ ง "นี่
หมำยควำมวำ่ ยังไงคะ"
อูอวี้ไมพ่ ูด ไมน่ ึกเลยว่ำเขำจะไมพ่ ูด แมง่ เอ๊ย เขำจะจูบแล้ว
ไมพ่ ูดจริงๆ เหรอ
ฉันรู้สึกว่ำหัวใจเต้นเร็วมำก ยุง่ เหยิงจนเหมือนหำจังหวะไม่
เจอ ฉันเงียบไปครูห่ นึ่งกอ่ นจะพูดวำ่ "เนื้อยำ่ งนี้รสชำติไมเ่ ลวเลย
ชิมดูสิคะ"
เขำกลับล้วงกล่องบุหรี่ออกมำจำกกระเป๋ำกำงเกง ลุกขึ้นยืน
แล้วพูดว่ำ "ผมออกไปสูบบุหรี่แป๊บนะ" ฉันยังไมท่ ันพูดอะไรเขำ
ก็เลิกผ้ำมำ่ นออกไปแล้ว เดินผำ่ นมำ่ นสีฟ้ำที่ถูกลมพัดเบำๆ จน
เลิกขึ้นมำ ฉันเห็นเขำยืนอยูใ่ ต้ชำยคำฝั่ งตรงขำ้ ม ไมข่ ยับเขยื้อน
เลยสักนิด ทำ่ ทำงทัง้ เปล่ำเปลี่ยวและเงียบขรึม
ทั น ใดนั้ น อำรมณ์ ข องฉั น ก็ ถู ก ควำมรู้ สึ ก เจ็ บ ปวดใจ
บำงอยำ่ งเขำ้ มำแทนที่ ใจฉันคิดจะทำบ้ำอะไร เห็นชัดๆ ว่ำเขำ
จูบฉัน แตจ่ ูบเสร็จแลว้ เขำกลับออกไปสูบบุหรี่ เพรำะตอ้ งกำรทำ
ใจให้สงบ หรือวำ่ อำย หรือวำ่ เสียใจทีหลังกันแน่
ฉันตัดสินใจแกลง้ ทำเป็ นไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น จะไดไ้ มข่ ำยหนำ้

324
 แต่ว่ำควำมรู้สึกที่ริมฝี ปำกนัน้ พิเศษมำก นัน่ ก็คือลมหำยใจ
ของเขำ ควำมคิดแปลกๆ อยำ่ งหนึ่งพุง่ เขำ้ มำในหัวฉัน
'จำกนี้ เ ป็ น ต้ น ไป ฉั น จะไม่ท ำเป็ น ว่ ำ เขำกั บ ฉั น ไม่มี อ ะไร
เกิดขึ้นอีกตอ่ ไปแลว้ '
ผำ่ นไปครูห่ นึ่งเขำก็เดินเขำ้ มำ ฉันกลับสูค่ วำมสงบแลว้ "ฉัน
จำ่ ยบิลทำงอินเทอร์เน็ตไปแลว้ ไมต่ อ้ งแยง่ ฉันจำ่ ย"
"ครับ"
พวกเรำทั้งคู่ต่ำงคนต่ำงมองอีกฝ่ำย หลังจำกนั้นเขำก็หลบ
สำยตำไป ฉันจึงพลอยหลบตำมดว้ ย
เขำพูด "งัน้ ให้ผมไปส่งคุณไหมครับ"
"ก็ไดค้ ะ่ " ฉันตอบ

325
 ตอนที่ 62 ถำนเจีย่ ว 9 (5)

เขำกำลังจะลุกขึ้นยืน ฉันทนไมไ่ หวแลว้

ฉันคว้ำแขนของเขำไว้ เขำหันมำมองฉันทันที ฉันรู้สึกว่ำไฟ
ในใจแผดเผำขึ้นมำถึงลำคอแลว้ ไหนจะควำมรูส้ ึกนอ้ ยเนื้อต่ำใจ
ที่อธิบำยไม่ถูกนั่นอีก ขอบตำเห่อร้อนเล็กน้อย ฉันพูด "ตกลง
คุณหมำยควำมว่ำยังไงกันแน่ จูบแล้วก็ไมถ่ ือสำอะไรใช่ไหม ใน
ใจคุณคิดยังไงกัน แนน่ อนว่ำนี่ไมใ่ ช่กำรบอกว่ำฉันชอบคุณ แล้ว
ก็ไมใ่ ช่วำ่ ฉับจูบคุณ…"
แววตำของเขำคล้ ำยมี เ ปลวไฟแบบเดี ย วกับ ฉั นแผดเผำ
ขึ้นมำ เปลวไฟสีดำ
คำพูดที่เหลือของฉันติดอยูใ่ นปำก เขำกอดฉันไว้ กักตัวฉัน
เอำไว้ ใ นอ้ อ มอก ครั้ง นี้ เ ขำจู บ อย่ำ งป่ ำเถื่ อ นมำก ลิ้ น ของเขำ
สอดแทรกเข้ำมำในปำก เหมือนที่จ้วงอวี๋พูดจริงๆ เขำเหมือน
หมำป่ำที่เขำ้ มำกอ่ กวนโลกของฉันจนโกลำหลไปหมด แต่ทำไม
ฉันถึงอยำกร้องไห้ขึ้นมำกะทันหันล่ะ น้ำตำคลออยูใ่ นเบำ้ ตำของ
ฉั น มื อ ของเขำที่ โ อบหลั ง ฉั น ไว้ ลู บ เบำๆ น ำมำซึ่ ง อำรมณ์
อ่ อ นโยนบำงอย่ ำ ง เขำจู บ จนฉั น หำยใจไม่ ทั น รอจนฉั น

326
ตอบสนองขึ้นมำ ก็ถูกเขำกอดจนรำ่ งทัง้ รำ่ งทรุดลงบนตักของเขำ
มือก็ถูกเขำเกำะกุมไว้ จูบซ้ำแลว้ ซ้ำเลำ่
จนกระทัง่ บริกรเลิกมำ่ นออก เขำถึงปลอ่ ยฉัน ฉันดีดตัวออก
ห่ำงจำกเขำทันที แต่เขำยังคงกุมมือของฉันไว้ไมป่ ล่อย เงยหน้ำ
ขึ้นมำมองฉันแบบนี้ ดวงตำแดงก่ำเล็กนอ้ ย
บริกรยิ้มอย่ำงเก้อกระดำกแล้วเดินออกไป มือของฉันถูก
เขำจับแลว้ ดึงมำ ฉันเลยพูดวำ่ "แลว้ นี่หมำยควำมวำ่ ไง"
"ถำนเจี่ยว" เขำพูด "ผมชอบคุณ นี่คือสิ่งที่อยูใ่ นใจผม คุณ
ก็รู้แน่ชัดอยูแ่ ล้ว ผมไมเ่ คยปกปิ ดมันไว้ได้เลย ทุกๆ กำรกระทำ
ของคุ ณ ผมรู้ สึ ก ว่ ำ มั น น่ ำ รั ก ไปหมด รู้ สึ ก ว่ ำ เป็ น ลั ก ษณะของ
ผูห้ ญิงที่ใจผมอยำกได้ แต่ว่ำ ผมไมร่ ู้จะพูดยังไงให้คุณอยูก่ ับผม
ในอนำคตยังจะเกิดอะไรขึ้นอีกไมม่ ีใครรู้ ผมไมอ่ ำจให้คำสัญญำ
กับคุณได้ ผมก็ยังมี… เรื่องที่ต้องทำ ยังทำไม่เสร็จ แม้แต่ที่ต้ำ
หลี… ผมก็อยูน่ ำนนักไมไ่ ด้ ผมไมม่ ีทำงอยูด่ ้วยกันกับคุณได้ ผม
เหนี่ยวรัง้ ทำให้คุณเสียเวลำไมไ่ ด"้
ฉันฟั งแล้วทั้งดีใจทั้งกลัว พอได้ยินดังนั้นจิตใจจมดิ่งลงไป
ด้ ว ยควำมหวำดหวั่ น แต่ ก็ ยั ง มี บ ำงส่ ว นที่ ไ ม่ ย อมแพ้ ฝื น
ประคับประคองไวแ้ ละทำเป็ นไมส่ นใจ "เรื่องที่คุณบอกวำ่ ต้องทำ
327
คือคดีของอูเมี่ยวใช่ไหมคะ"
อูอวี้ปล่อยมือฉัน ควำนหำในกระเป๋ำอยูพ่ ักใหญถ่ ึงจะหยิบ
บุหรี่ออกมำได้ เขำก้มหัวลง คำบบุหรี่ไว้แล้วจุดสูบไปสองสำม
คำโดยไมพ่ ูดอะไร
ก่อนหน้ำนี้ฉันค้นหำเรื่องอูอวี้แค่ในอินเทอร์เน็ต ดังนั้นจึง
ไม่พบอะไร แต่ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่ำตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับตัว
เขำ อะไรทำให้บุตรชำยแห่งสวรรค์1ต่อสู้แหวกเมฆออกมำจนถึง
ที่ สุ ด ต่ อ สู้ จ นกลำยเป็ น คนเงี ย บขรึ ม ที่ เ นื้ อ ตั ว เปื้ อนดิ น เปื้ อน
โคลนไปทัว่ ทัง้ ตัวในตอนนี้
"ฉันอ่ำนข่ำวในอินเทอร์เน็ตมำ" ฉันพูด "ประมำณหนึ่งปี
กอ่ น หลังจำกที่พวกเรำขึ้นจำกเรือได้หนึ่งเดือน อูเมี่ยวพบกับ…
ฆำตกรต่อเนื่องโรคจิตที่อำมหิตมำก เธอคือเป้ำหมำยคนที่ห้ำที่
เขำฆ่ำ" ฉันเว้นช่วงพักก่อนจะพูดอย่ำงยำกลำบำก "หนึ่งเดือน
หลังจำกนัน้ แมข่ องคุณ เพรำะเสียใจมำกเกินไป ถึงไดฆ้ ำ่ ตัวตำย
โดยถ่ ว งร่ ำ งลงน้ ำ เสี ย ชี วิ ต ไปอย่ ำ งคำดไม่ ถึ ง แล้ ว ในช่ ว ง
ระยะเวลำอันสัน้ นี้เอง คุณก็สูญเสียทุกอยำ่ งไป"
"ถำนเจี่ยว ไมต่ อ้ งพูดแลว้ " เขำพูด "มันผำ่ นไปแลว้ "
1
บุตรแหง่ สวรรค์ อุปมำถึงลูกชำยอันเป็ นที่รักหรือคนที่โชคดีเป็ นพิเศษ

328
 แทจ้ ริงแล้ว แทจ้ ริงแล้วบำดแผลนัน้ ยังคงในใจเขำลึกๆ ไม่
เคยจำงหำยไปเลย
"คุณทิ้งงำนที่เคยทำ ตัวตน อนำคต หนึ่งปี มำนี้คุณ ก ำลัง
ตำมหำฆำตกรอยูใ่ ช่ไหมคะ" น้ำตำของฉันเอ่อล้นออกมำ "แต่ว่ำ
ไมเ่ ป็ นไร ฉันเขำ้ ใจคะ่ ฉันสำมำรถตำมหำฆำตกรด้วยกันกับคุณ
ไดน้ ะ ถำ้ คุณจะไปจำกตำ้ หลี ฉันก็รอคุณได"้
"คุณไมเ่ ขำ้ ใจหรอก" เขำพูดดว้ ยเสียงอ่อนโยน "เรื่องแบบนี้
ต้องเกิดขึ้นกับตัวเท่ำนั้น จึงจะรับรู้ถึงวันที่ไม่มีวันสิ้นสุดตลอด
กำลวันนัน้ ได"้
ฉั น พู ด ไม่ อ อก ตำฉั น แดงไปหมดแล้ ว เขำเองก็ ต ำแดง
เหมือนกันใช่ไหม

329
 ตอนที่ 63 ถำนเจีย่ ว 9 (6)

"ถ้ำอย่ำงนั้น ระหว่ำงเรำสองคนก็จบกันแค่นี้เหรอ" ฉันได้

ยินตัวเองพูดเสียงแหบแห้ง
อู อ วี้ ม องฉั น แววตำแน่ ว แน่ แ ละลึ ก ล้ ำ สุ ด จะหยั่ ง ถึ ง
"ควำมลับบนเรือยังไมถ่ ูกตรวจสอบชัดเจน ผมรูส้ ึกอยูเ่ สมอว่ำยัง
จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก ผมจะปกป้องคุณเต็มที่ ไมป่ ล่อยให้คุณ
เผชิญกับเรื่องไมค่ ำดฝั นอะไรอีก"
ฉันสูดจมูก พูดว่ำ "เพรำะว่ำตอนนี้คุณเป็ นคนซื่อไมเ่ ห็นแก่
ตัว ก็เลยปกป้องฉันเหมือนที่ปกป้องเด็กๆ พวกนัน้ ใช่ไหม"
เขำเงียบไป กอ่ นจะค่อยๆ พูดช้ำๆ ด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ไมใ่ ช่
เพรำะรักต่ำงหำก"
ฉันอึ้งไป ทันใดนั้นน้ำตำก็ไหลออกมำอยำ่ งสิ้นหวัง แต่เขำ
ยังคงสุขุมเยือกเย็นเหมือนผืนน้ำนิ่งอยูอ่ ยำ่ งนัน้ เหมือนทีเ่ ขำเคย
พูดเอำไว้ ตัวเขำที่เป็ นแบบนี้ทำให้คำวำ่ ตลอดกำลไมม่ ีจุดสิ้นสุด
ไมม่ ีที่สิ้นสุด
ฉันคว้ำมือเขำไว้ พูดว่ำ "คุณทำอยำ่ งนี้ไมไ่ ด้ คุณคิดว่ำคุณ

330
เป็ นใคร คุณปกป้องฉันเพรำะวำ่ รัก แตค่ ุณไมก่ ลำ้ อยูก่ ับฉัน! คุณ
กลัวจะทำให้ฉันลำบำก กลัวจะเสียฉันไป! ฉันรับไมไ่ ด้! ถ้ำอยำ่ ง
นั้นตั้งแต่วันนี้เป็ นต้นไปก็ไม่ต้องเจอหน้ำกันอีกแล้ว! ตัวฉันเอง
ต่อไปถ้ำโชคร้ำยเป็ นอะไรไปอีก ฉันก็จะรับไว้เอง! ไมใ่ ห้คุณมำ
ยุง่ ดว้ ยเด็ดขำด!"
เขำพลิกมือขึ้นมำกุมมือฉันแน่น ริมฝี ปำกขยับอยู่ไม่กี่ครั้ง
ฉันหวังเหลือเกินว่ำเขำจะเก็บกดคำพู ด ที่อ ยู่ในใจไว้ไ ม่ไ ด้ อี ก
เหมือนอย่ำงเมื่อครู่นี้ แต่แล้วเขำก็ดึงสำยตำกลับมำ สุดท้ำยก็
คำรำมเสียงต่ำ "อยูก่ ับคุณ? แลว้ ถำ้ เกิดมันเล็งเป้ำมำที่คุณอีกคน
จะทำยังไง!"
ฉันตะลึงงันในทันที
เขำในเวลำนี้กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนสัตว์ที่จนตรอกตัว
หนึ่ง ในที่สุดฉันก็เห็นว่ำเขำตำแดงจริงๆ เขำมองฉันด้วยสีหน้ำ
เย็นชำและเด็ดเดี่ยวมำก กอ่ นจะพูดว่ำ "ผมคิดว่ำตัวเองฉลำดมำ
โดยตลอด หลังเกิดเรื่องอูเมี่ยว ผมสำบำนว่ำจะต้องจับเขำให้
ได้… แต่ผำ่ นไปแล้วปี หนึ่ง ผมตำมหำไปทัว่ สำรทิศ หำทัว่ ทุกที่ที่
อำจจะมีเบำะแสของเขำ ผมมีแม้กระทั่งดวงตำที่พิเศษกว่ำคน
ธรรมดำ แตก่ ็ยังไมพ่ บอะไรทัง้ นัน้ เขำเป็ นอำชญำกรตัวจริง ไมม่ ี

331
ควำมเป็ นคนเลยสักนิดเดียว ผมเองก็รู้สึกว่ำเขำต้องรู้แล้วแน่ๆ
ว่ำผมตำมล่ำเขำมำตลอด… ถ้ำเป็ นอยำ่ งนั้น ถ้ำหำกเขำพบคุณ
เขำ้ จะทำอยำ่ งไร คุณกับอูเมี่ยว…" มือของเขำหยุดค้ำงอยูใ่ กล้ๆ
แก้มฉัน ห่ำงออกไปหนึ่งนิ้ ว "และเหยื่อเครำะห์ร้ำ ยพวกนั้น ก็
คลำ้ ยกันมำก"
"ถำนเจี่ยว กลับใช้ชีวิตของคุณ เถอะ นัก เขียนชื่อดัง เบิก
บำนร่ำเริง มั่นคงปลอดภัย" เขำพู ด "ก่อนที่จะมำวันนี้ ผมคิด
ทบทวนซ้ำไปซ้ำมำอยำ่ งละเอียดแล้ว ผมคิดจนไมไ่ ด้หลับทั้งคืน
ชีวิตคนเรำมีหลำยเรื่องที่ไมม่ ีกำลังพอที่จะช่วยอะไรได้ มีหลำย
เรื่องที่ไมม่ ีทำงทำนำยได้ คุณอยำ่ ตกลงมำในหลุมนี้ของผมเลย
คุณฟั งไวน้ ะ ผมจะคอยดูแลคุณเสมอ"
…
คืนนั้น ฉันแอบร้องไห้คนเดียวนำนมำกด้วยควำมรู้สึกสิ้น
หวังมำกจริงๆ
ตอนเที่ยงคืน ฉันเดินขึ้นมำดูพระจันทร์กลมโตสุกสว่ำงบน
ทอ้ งฟ้ำ คิดในใจว่ำจริงๆ แล้วฉันไมเ่ คยรู้เลยว่ำควำมรักหน้ำตำ
เป็ นอยำ่ งไร

332
 หอมหวำนสมบูรณแ์ บบใช่ไหม ตอนนี้ฉันรูแ้ ลว้ วำ่ ไมใ่ ช่แบบ
นัน้ เลย
ถ้ำงั้นก็คือวอนขอแต่ไม่อำจได้มำใช่หรือเปล่ำ ไม่สิ ฉันจะ
ยอมแพง้ ำ่ ยๆ แบบนี้ไดอ้ ยำ่ งไรกัน
ฉันลุกขึ้นมำพลิกปฏิทินด้วยควำมสงสัย พอคำนวณเวลำดู
แลว้ ก็พบวำ่ ตัง้ แตพ่ วกเรำพบกันใหมจ่ นถึงวันนี้ ผำ่ นไปสิบห้ำวัน
พอดี เทำ่ กับครึ่งเดือนแลว้
เวลำเพียงแค่ครึ่งเดือนเท่ำนั้นเอง ทำไมถึงปล่อยวำงไม่ได้
นะ ในเมื่อเขำปฏิเสธฉันแล้ว ทำไมในใจถึงยังมีเยื่อใย ไมเ่ ต็มใจ
ที่ปลอ่ ยเขำไปนะ
ฉันไมร่ จู้ ริงๆ วำ่ ควำมรักคืออะไร
ฉันรู้เพียงว่ำ ตอนนี้เมื่อฉันคิดย้อนกลับไป ครึ่งเดือนที่ผ่ำน
มำนี้ ทุกช่วงเวลำทุกเสี้ยวนำทีที่พวกเรำอยูด่ ้วยกัน ช่วงเวลำที่ดู
ธรรมดำขนำดนั้น พอคิดขึ้นมำแล้วกลับรู้สึกแสบร้อนในอก มัน
คือควำมรักทัง้ สิ้น
ฉั น ตกลงไปในหลุ ม ลึ ก หลุ ม นี้ ข องอู อ วี้ เ สี ย แล้ ว แต่ เ ขำ…
กลับไมเ่ ต็มใจที่จะอยูก่ ับฉัน
333
 ตอนที่ 64 ถำนเจีย่ ว 9 (7)

-ยังคงเป็ นมุมมองของถำนเจี่ยว-
ฉันรูส้ ึกวำ่ ตัวเองหลับไปนำนมำก ตอนตื่นมำในอกเหมือนมี
ตัวอักษรสองตัวคำวำ่ 'อูอวี'้ ติดอยู่
ฉันลืมตำ มองแสงสว่ำงนอกหน้ำต่ำง ผ้ำมำ่ นสีน้ำตำลทอง
ถูกลมพัดเบำๆ เลิกขึ้นมำ ด้ำนนอกคือภูเขำสีเขียวมรกตลูกหนึ่ง
ทอ้ งฟ้ำหลังฝนตกงดงำมหมดจดเป็ นพิเศษ ปุยเมฆเคลื่อนคลอ้ ย
ลอยลอ่ ง
ทัว่ ทัง้ รำ่ งฉันเหมือนถูกไฟดูด ลุกขึ้นนัง่ ทันที ไมม่ ีทำงเชื่อสิ่ง
ที่เห็นอยูต่ รงหนำ้ ได้เลย ฉันรู้สึกว่ำเซลล์ทุกเซลล์ทัว่ ทัง้ ร่ำงกำลัง
สัน่ เทำ จวนเจียนจะระเบิด
แต่ทัง้ หมดนี้คำดไมถ่ ึงว่ำจะเป็ นควำมจริง ฉันยื่นมือออกไป
แตะเตียงใหญน่ ุ่มนิ่มมำตรฐำนโรงแรมนั้นในห้องบนเรือ ฉันยัง
หยิกแขนตัวเองอยำ่ งโงๆ่
เจ็บมำก ไมใ่ ช่ควำมฝั น
ขำทั้งคู่ของฉันอ่อนปวกเปี ยกไปหมด ลื่นลงไปกองกับพื้น

334
แต่ละยำ่ งกำ้ วที่เหยียบไปคือควำมจริง ฉันมองทุกสิ่งทุกอยำ่ งใน
ห้องผูโ้ ดยสำรบนเรืออีกครัง้ เป็ นควำมจริง ฉันไมไ่ ดก้ ำลังฝั น
ฉันกลับไปที่เรือลำนัน้
รอบด้ ำ นเงี ย บสงบ ลมพั ด จนเกิ ด เสี ย งแกรกๆ ทั้ง ยั ง มี น
กร้องเสียงใสบินผ่ำน เป็ นนกประหลำดสีดำ ตอนที่พวกมันบิน
ผ่ำนหน้ำต่ำงไป พวกมันไมไ่ ด้หยุดพักเลยสักตัว เหมือนไมร่ ู้จัก
ฉัน ฉันกลับรู้สึกว่ำโดยรอบคล้ำยจะมีเสียงดังวุ่นวำย เสียงลม
หำยใจของฉันดังมำก ดัง "ฮู ฮู ฮู" อยูข่ ำ้ งหูฉัน
ไม่ใ ช่ ค วำมฝั น ฉั น ยื น ยั น อี ก ครั้ง บวกกั บ ครั้ง ก่อ นก็ เ ป็ น
ควำมจริงเช่นกัน ฉันอยูบ่ นเรือจริงๆ
ควำมรู้สึกเย็นยะเยือกบำงอย่ำงกำลังขยำยตัวอยู่ในอกฉัน
อยำ่ งช้ำๆ รำวกับหลุมลึกขนำดใหญ่
ฉันค่อยๆ หยิบโทรศัพท์มือถือบนเตียงขึ้นมำ รู้สึกเหมือน
แขนแข็งทื่อไปหมดแล้ว ฉันมองดูเวลำด้ำนบน 'วันที่ 24 เดือน
มิถุนำยน 2016 เวลำ 10.30 น.'
ฉันไมเ่ ชื่อ ทัง้ เปิ ดโทรทัศน์ เปิ ดคอมพิวเตอร์ เวลำทัง้ หมดที่
ปรำกฏออกมำลว้ นตรงกัน
335
 นอกเสียจำกวำ่ ตอนนี้ฉันกำลังอยูใ่ นหลุมพรำงหลุมหนึ่ง แต่
เรือนี้ วิวทิวทัศน์นอกหน้ำต่ำงนี้ ยังมีระยะทำงที่ไกลจำกต้ำหลี
อยำ่ งนอ้ ยหลำยรอ้ ยกิโลเมตรอีก เป็ นไปไดอ้ ยำ่ งไร
ถำ้ หำกตอนนี้คือวันที่ 21 เดือนมิถุนำยน 2016 จริงๆ ละ่ ?
ตัวฉันในอีก หนึ่งปี หลังจำกนี้ ควำมทรงจำได้ขำดหำยไป
ตัง้ แตว่ ันนี้ แตต่ อนนี้ ฉันกำลังประสบมันดว้ ยตัวเอง
คำที่นำ่ กลัวคำหนึ่งพรัง่ พรูเขำ้ มำในหัวของฉัน
กำลังซ่อมแซม
สว่ นที่หำยไป กำลังซ่อมแซมอยู่
ฉันนัง่ เหมอ่ อยูใ่ นห้องสักพักหนึ่ง รู้สึกได้ว่ำในใจพยำยำมที่
จะสงบ ฉันรวบรวมควำมกล้ำ ทั้ง หมดที่มี ผลัก ประตูห้อ งเดิ น
ออกไป
แสงแดดกำลังดี หำกแต่ขอบฟ้ำยังมีเมฆรวมตัวอยู่เป็ นชั้น
ช่ ว งนี้ น่ำ จะยั ง มี ฝ นอยู่ ในแม่น้ ำ มี แ สงกระทบเกลี ย วคลื่ น เป็ น
ประกำยระยิบระยับ ห้องผูโ้ ดยสำรเปิ ดเพลงเสียงแผว่ โผย
บนดำดฟ้ำเรือเบื้องหนำ้ มีนักทอ่ งเที่ยวไมก่ ี่คนกำลังพูดคุย
336
เดินเลน่ ไปมำ คลื่นลมสงบ
ฉันไมร่ ู้ว่ำตอนนี้ตัวเองกำลังทำสีหนำ้ เช่นไร ฉันคอ่ ยๆ เดิน
ไปเดินไปยังที่หมำยช้ำๆ ตอนที่บริกรเดินผำ่ นฉันไปก็ถำมอยำ่ ง
เป็ นห่วงว่ำ "คุณผู้หญิง เป็ นอะไรหรือเปล่ำครับ สีหน้ำคุณดูไม่
คอ่ ยดีเลย"
ฉันถำมเสียงแหบแห้ง "ไม่เป็ นไรค่ะ ขอถำมหน่อย… วันนี้
วันที่เทำ่ ไรคะ"
เขำตอบวันเวลำมำ ฉันคิดว่ำเขำคงเห็นฉันมีสีหน้ำแย่ยิ่ง
กวำ่ เดิมเป็ นที่เรียบรอ้ ย
ฉันเดินผ่ำนระเบียงทำงเดิน ผ่ำนคนไม่กี่คน จนมำถึงด้ำน
นอกห้องจัดเลี้ยงห้องหนึ่ง ฉันมองเห็นนักท่องเที่ยวที่เคยเห็น
หน้ำค่ำตำมำก่อน สีหน้ำของพวกเขำล้วนสบำยๆ ฉันไม่ได้เข้ำ
ไปแต่ยืนอยู่ที่หัวเรือ ลมพัดมำทำให้รู้สึกปลอดโปร่งยิ่งขึ้น ฉัน
พูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมำ "เป็ นควำมจริง นี่เป็ นควำมจริง"
ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่ง ถ้ำหำกนี่เป็ นควำม
จริง งัน้ อูอวี้… เขำเองก็กลับมำที่เรือลำนี้ดว้ ยหรือเปลำ่
ฉันสำวเท้ำวิ่งกลับไป จนชนเขำ้ กับชำยหญิงคู่หนึ่งซึ่งกำลัง
337
เดินมุง่ หนำ้ มำในทันที
"วำ้ ย!" ผูห้ ญิงสง่ เสียงรอ้ งตกใจ
"ขอโทษค่ะ !" ฉั น รี บ ขอโทษ พอเงยหน้ำ ขึ้ น มองพวกเขำ
กลับหำยใจไดไ้ มท่ วั่ ทอ้ ง
ผู้ชำยร่ำงสูงหน้ำตำหล่อเหลำ ผู้หญิงสวยหวำนหยำดเยิ้ม
คือจูจี้หรุย่ และเหยียนหยว่ น
พวกเขำก็กลับมำแล้วเช่นกัน เหยียนหยว่ นตำยแล้วฟื้ นคืน
ชีพ!
ฉันกำ้ วถอยหลังโดยจิตใต้สำนึก โดยเฉพำะตอนที่ปะทะกับ
ดวงตำดำมืดจนเดำอำรมณไ์ มถ่ ูกคูน่ ัน้ ของเหยียนหยว่ น ฉันรู้สึก
ไดถ้ ึงควำมกลัวที่เกำะกินในใจ
แตจ่ ูจี้หรุ่ยเบะปำกเล็กนอ้ ย เหมือนไมร่ ู้จักฉันเลยสักนิด พูด
ว่ำ "ไมเ่ ป็ นไร ครำวหนำ้ ก็เดินระวังหน่อยแล้วกัน" หลังจำกนั้นก็
คล้องแขนเหยียนหยว่ น เหยียนหยว่ นมองฉันแล้วหัวเรำะพร้อม
กับพูดว่ำ "ไมเ่ ป็ นไรครับ" ฉันยังไมท่ ันได้ตอบอะไร ทั้งสองคนก็
เดินควงแขนจำกไปแลว้

338
 พวกเขำ… ไมร่ จู้ ักฉัน?
หรื อ ว่ ำ พวกเขำยั ง คงเป็ นพวกเขำในวั น ที่ 24 เดื อ น
มิถุนำยน?
ฉันมองเงำหลังพวกเขำที่ไกลห่ำงออกไป กอ่ นจะหมุนตัววิ่ง
ไปที่ห้องของอูอวี้

339
 ตอนที่ 65 ถำนเจีย่ ว 9 (8)

แสงไฟตรงทำงเดินนวลตำ แต่แล้วฝี กำ้ วของฉันกลับชะลอ

ช้ำลังเลขึ้นมำ เพรำะไม่รู้ว่ำจะได้เจอเขำไหม แล้วยังคิดถึงบท
สนทนำที่ทำให้ฉันเจ็บปวดใจเมื่อคืนวำนอีกด้วย ฉันเดินมำถึง
ขำ้ งประตู แตก่ ลับพบวำ่ ประตูไมไ่ ดล้ ็อค
"อูอวี"้ ฉันเรียกเสียงเบำ
ไมม่ ีใครตอบรับ
ฉันคอ่ ยๆ เปิ ดประตูเขำ้ ไป
ขำ้ งในยังโลง่ เหมือนเคย
แตเ่ สื้อเชิ้ตที่ถอดเปลี่ยน แลว้ ก็คอมพิวเตอรบ์ นโตะ๊ ยังคงอยู่
เขำไปไหนแล้ว
'เขำจะจำฉันไม่ได้แล้วหรือเปล่ำ จะเหมือนกับพวกเหยียน
หยว่ นไหมนะ' ควำมคิดนี้ทะลักเขำ้ มำในหัวฉัน รำวกับหินเหล็ก
ไฟรอ้ นๆ กำลังนำบหัวใจของฉันอยำ่ งไรอยำ่ งนัน้
ไม่ ถึงแม้เขำจะปฏิเสธฉันก็ตำม แต่ฉันก็ไม่หวังให้เขำลืม

340
ระยะเวลำสัน้ ๆ ตลอดสิบห้ำวันที่พวกเรำได้ใช้เวลำร่วมกันเกือบ
ทุก วันนั้นมันคือเรื่องจริง เขำยอมรับว่ำนั่นคือควำมรัก ฉันไม่
อยำกให้มันหำยแบบนี้!
ฉั น จั บ ลู ก บิ ด ประตู ไ ว้ รอบข้ำ งเงี ย บมำก ฉั น กลั บ รู้ สึ ก ว่ำ
น้ำตำจวนเจียนจะไหลลงมำ ตกลงแล้วฉันตกอยูใ่ นสถำนที่แบบ
ไหนกันแน่ กำลเวลำถึงไหลผำ่ นไปเพียงชัว่ ขำ้ มคืนเดียว
แต่ฉันมั่นใจมำก อีกไม่กี่วันข้ำงหน้ำนี้ วันเวลำบนเรืออีก
ไม่กี่วันนี้ จะต้องมีเรื่องแปลกประหลำดรอฉันอยู่อย่ำงแน่นอน
ควำมทรงจำช่วงหนึ่งที่หำยไปนัน้ ควำมลับที่ถูกฉันลืมไปจนหมด
สิ้นนัน้
ฉันบังคับให้ตัวเองใจเย็นลง
อูเมี่ยว
ใช่ อูเมี่ยว!
เขำรีบร้อนจำกไปกะทันหันแบบนี้ ถ้ำไมอ่ ยูบ่ นเรือก็ต้องอยู่
ที่ห้องอูเมี่ยวอย่ำงแน่นอน ควำมหวังบำงอย่ำงทำให้ใจฉันเต้น
อยำ่ งบำ้ ระห่ำ แตอ่ ูเมี่ยวอยูห่ ้องไหนล่ะ

341
 ฉันหมุนตัวไปที่ระเบียงทำงเดิน เดินไปอยำ่ งรีบร้อน ใจคิด
วำ่ บำงทีคงทำไดแ้ คไ่ ปสืบขอ้ มูลจำกบริกรแลว้
เทำ้ ฉันพลันหยุดชะงักทันที
ด้ำนขำ้ ง มีประตูห้องห้องหนึ่งถูกแง้มไว้ครึ่งหนึ่งเหมือนกัน
ไม่ได้ปิดสนิท เสียงใสไพเรำะของผู้หญิงเสียงหนึ่งดังขึ้นมำ "พี่
คะ… พี่คะ… พี่เ ป็ นอะไรไปเนี่ย ทำไมอยู่ดีๆ ถึงกอดฉันล่ะ พี่…
อะไรทำให้พี่เป็ นแบบนี้คะ"
ใจฉันถูกบีบรัดในทันที คอ่ ยๆ ผลักประตูให้เปิ ดออก
หลังบำนประตู แสงแดดส่องเต็มที่ อูเมี่ยวที่เคยมีวำสนำได้
พบกันครั้งหนึ่งกับฉัน อูเมี่ยวที่เดิมทีนั้นควรจะเสียชีวิตในเดือน
สิงหำคมปี 2016 ตอนนี้กำลังนั่งตัวเป็ นๆ อยู่ตรงข้ำงหน้ำต่ำง
เบิกตำโตมองฉัน หน้ำตำของเธอสวยเหมือนพี่ชำย แต่แค่น่ำรัก
ดู มี ชี วิ ต ชี ว ำกว่ ำ แต่ อู อ วี้ ไม่ เ หมื อ นคนที่ ฉั น ชอบโดยสิ้ น เชิ ง
กระนัน้ ก็ยังแยกแยะได้ว่ำเป็ นอูอวี้คนเดียวกัน เขำยืนอยูต่ รงหนำ้
อูเมี่ยวแล้วกอดเธอไว้แนน่ ศีรษะฝั งอยูใ่ นเรือนผมยำวสลวยของ
เธอ
อูเมี่ยวดันอูอวี้ออกไป กระแอมเบำๆ แลว้ พูดวำ่ "พี่คะ มีคน

342
มำแล้วนั่น ตกลงพี่เป็ นอะไรคะ" จำกนั้นก็พูดเสียงเบำ "คิดสูตร
พวกนัน้ จนเพี้ยนไปหมดแลว้ ใช่หรือเปลำ่ …"
มือของอูอวี้ยังคงกอดเธอไว้ไ ม่ปล่ อย ก่อนจะค่อยๆ เงย
หนำ้ ขึ้นมำมองฉัน
เป็ นดวงตำคูน่ ัน้ ดวงตำที่ทัง้ ลึกซึ้งและแดงก่ำรำวกับเต็มไป
ดว้ ยฝุ่นธุลีคนู่ นั้ ถึงแมเ้ วลำนี้ใบหนำ้ ของเขำจะขำวใส รูปรำ่ งผอม
ไรไ้ ขมันจนไมเ่ หมือนช่ำงซ่อมรถคนนัน้ ที่ฉันชอบเลยสักนิด
"อูเมี่ยว" เขำพูดออกมำ "เธออยู่ตรงนี้อย่ำขยับ แล้วก็ไ ม่
ตอ้ งออกไปนอกห้องดว้ ย อีกสักพักพี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ"
อูเมี่ยวเครียดขึ้นมำอยำ่ งเห็นได้ชัด "อืม"
ฉันยืนดูเขำเดินเขำ้ มำใกลอ้ ยำ่ งโงง่ ม เห็นๆ อยูว่ ำ่ เพิ่งจะเจอ
กันเมื่อวำน แต่ตอนนี้ทำไมหัวใจฉันถึงเต้นเร็วเสียจนควบคุม
ไมไ่ ดล้ ะ่
คำดไมถ่ ึงว่ำในตอนนี้ บนใบหนำ้ เขำกลับคลี่รอยยิ้มออกมำ
ทั้ ง ยั ง เป็ นรอยยิ้ ม นั้ น ที่ เ คยท ำให้ ฉั น หวั่ น ไหว รอยยิ้ ม ที่ ทั้ ง
ออ่ นโยน ชวนให้ไหวหวัน่ ยำกที่จะตำ้ นทำน เขำโอบไหลฉ่ ัน กอด
ฉั น ไว้ ใ นอ้ อ มอก ด้ ำ นหลั ง ฉั น คื อ ผนั ง ฉั น ถอยหลั ง ตำม
343
สัญชำตญำณ ผลคือถูกเขำกักตัวไว้ติดผนัง เขำกอดฉันไว้แน่น
มำก ไมข่ ยับเลยสักนิด
ด้ำนหลังของเขำ อูเมี่ยวทำหนำ้ ไมอ่ ยำกจะเชื่อ ยกมือขึ้นมำ
ปิ ดปำก แต่กลับยิ้มออกมำ "พวกพี่… พี่คะตัง้ แต่เมื่อไหร่… คิดไม่
ถึงว่ำจะรู้จักผูห้ ญิงสวยขนำดนี้นะเนี่ย…" เธอบน่ อุบอิบ "หนุม่ วิศ
วะที่ตำยด้ำนทำงควำมรู้สึกมำเป็ นหมื่นปี รู้จักกักตัวผู้หญิงไว้ติด
ฝำผนังดว้ ย… พระเจำ้ …"

344
 ตอนที่ 66 ถำนเจีย่ ว 9 (9)

ในใจฉันกลับรับไมค่ อ่ ยได้ พยำยำมดันเขำออกไปสุดกำลัง

"นี่คุณทำอะไร พวกเรำไม่ได้คุยกันชัดเจนแล้วเหรอ ปล่อยมือ
นะ!"
อูเมี่ยวหุบปำกทันที
อูอวี้กลับกุมมือฉันไว้ไม่ปล่อย มองฉันอย่ำงลึกซึ้ง "มำกับ
ผม"
ฉันออกแรงขัดขืน แต่กลับถูกเขำลำกไปอยูด่ ี เดินไปจนถึง
ประตูห้องของเขำ เขำปิ ดประตูเสียงดังปั ง แล้วจึงค่อยปล่อยตัว
ฉัน
ฉันเดินไปที่ขำ้ งหนำ้ ต่ำง หันหลังให้เขำ ไมพ่ ูดจำ
เขำเดินมำที่ขำ้ งตัวฉัน นิ่งเงียบไปครูห่ นึ่งแล้วพูดวำ่ "คุณยัง
คิดวำ่ ตัวเองกำลังฝั นเหรอ"
ฉันเงียบไปไมก่ ี่วินำที "แลว้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแนค่ ะ"
"ผมไมส่ นวำ่ นี่มันเกิดขึ้นไดอ้ ยำ่ งไร เรื่องพิลึกพิลนั่ ที่พวกเรำ
เจอมีน้อยนักเหรอ ทั้งดวงตำของผม ควำมทรงจำของพวกเรำ
345
นกของเหยี ย นหย่ว นล้ ว นเกี่ ย วกั บ เรื อ ล ำนี้ ทั้ง นั้น ตอนนี้ เ วลำ
ย้อ นกลั บ มำจริ ง ๆ ถำนเจี่ ย ว คุ ณ รู้ ไ หมว่ ำ ส ำหรั บ ผมแล้ ว นี่ มี
ควำมหมำยวำ่ ยังไง"
ฉันเอียงศีรษะมองเขำ มองดวงตำล้ำลึกและอ่อนเพลียคู่นั้น
ของเขำ ขอบตำแดงเล็กนอ้ ย เขำรอ้ งไห้มำแลว้ ฉันรูว้ ำ่ นี่หมำยถึง
อะไรส ำหรั บ เขำ มั น หมำยควำ มว่ ำ เข ำ สำ มำ รถ แ ก้ ไ ข
ประวัติศำสตร์ได้ แกไ้ ขโชคชะตำ เขำสำมำรถหยุดยัง้ กำรจำกไป
ของแมแ่ ละนอ้ งสำวของเขำได้
ใจฉันเต้นแรง "ดีมำกเลย ดีมำกเลยจริงๆ อูอวี้ ถ้ำสำมำรถ
ปกป้ องพวกเขำจำกอั น ตรำยได้ คุ ณ ก็ ไ ม่ต้ อ งใช้ ชี วิ ต แบบนั้น
คุณ… จะดีขึ้นมำก ดีขึ้นมำก"
เขำหันหน้ำมำ ใช้สำยตำที่พยำยำมเก็บงำเรื่องรำวในใจทั้ง
ยังอ่อนโยนมองมำที่ฉัน ฉันรับไมไ่ หวเล็กนอ้ ย พูดว่ำ "งัน้ ตอนนี้
พวกเรำตอ้ งทำยังไงบำ้ ง"
"ผมจะทุม่ เทสุดกำลัง หยุดยัง้ กำรลอบฆำ่ ไมใ่ ห้มันเกิดขึ้น"
ฉันพยักหนำ้
เขำถำม "คุณเต็มใจจะช่วยผมไหม"
346
 "เต็มใจอยูแ่ ลว้ คะ่ " ฉันตอบอยำ่ งไมล่ ังเล
"งั้นตอนนี้พวกเรำไปหำอูเมี่ยวกัน" เขำหมุนตัว ทันใดนั้นก็
ยิ้มออกมำ พักครู่หนึ่งแล้วพูด "คุณคือชีจูผู้ยิ่งใหญ่ไอดอลของ
เธอ เธอต่อต้ำนผมมำตลอด ถ้ำคุณอธิบำยเรื่องทั้งหมดกับเธอ
ไมแ่ นว่ ำ่ อำจจะดูนำ่ เชื่อถือมำกกวำ่ "
ฉั น เดิ น ไปกั บ เขำสองก้ำ ว แล้ ว ก็ ห ยุ ด ลงกะทั น หั น ควำม
เป็ นไปไดท้ ี่คำดเดำไวใ้ นใจอยูร่ ำงๆ สุดจะขม่ มันเอำไวไ้ ดอ้ ีกแลว้
ฉันคว้ำชำยเสื้อด้ำนหลังของเขำไว้ ก้มศีรษะลง "อูอวี้ ถ้ำ
หำกประวัติศำสตร์สำมำรถแกไ้ ขได้ คุณก็ไมต่ ้องเป็ นช่ำงซ่อมรถ
อีกต่อไปแล้ว งั้นพวกเรำ… จะกลับไปไมร่ ู้จักกันเหมือนเดิมหรือ
เปลำ่ "
ฝี เทำ้ เขำพลันชะงักไป
"ไมห่ รอกครับ"
เขำหมุนตัวกลับมำ มือกุมแกม้ ฉันไว้ นิ้วของเขำทัง้ ขำวหมด
จดและอ่อนนุ่ม ไม่หยำบกระด้ำงอีกต่อไป มีเพียงปุ่มหนังด้ำน
เล็กๆ แบบวิศวกรชำยเทำ่ นัน้

347
 "ผมจำคุณไดต้ ลอด" เขำพูด "ไมม่ ีวันลืม"
คำพูดของเขำกลับยิ่งทำให้ฉันเสียใจ ฉันพูด "คุณรู้ได้ยังไง
คะ"
เขำเงียบไปกอ่ นจะพูดวำ่ "ตอนนี้คือวันที่ 24 เดือนมิถุนำยน
ปี 2016 เวลำสิบนำฬิกำห้ำสิบห้ำนำที คุณอยูข่ ำ้ งกำยผม ผมยัง
จำได้ทุกอย่ำง ถ้ำหำกประวัติศำสตร์สำมำรถแก้ไขได้ งั้นก็เริ่ม
เปลี่ยนจำกตอนนี้ ผมยังจำคุณได้ ถ้ำอยำ่ งนั้นตั้งแต่นี้ไป ผมจะ
ไมล่ ืมเด็ดขำด"
…
ฉันกับอูอวี้กลับมำที่หนำ้ ห้องของอูเมี่ยว
เขำเคำะประตูเบำๆ ใบหน้ำปรำกฏรอยยิ้มขึ้นมำแวบหนึ่ง
รอยยิ้มนั้นดูขมขื่นเล็กน้อย ทันใดนั้นฉันรู้สึกว่ำเขำที่เป็ นแบบนี้
จริงๆ แลว้ นำ่ สงสำรมำก
และในเวลำนี้เอง ก็ไมร่ ู้ว่ำเพรำะแสงแดดตอนเที่ยงแสบตำ
เกินไป หรือว่ำฉันตื่นขึ้นมำก็เครียดเลย ฉันรู้สึกเวียนหัวขึ้นมำ
กะทันหัน แมก้ ระทัง่ หำงตำก็ยังเห็นเป็ นแสงสีขำวเล็กนอ้ ย

348
 ฉันอดทนไว้ ตอนนี้ไมใ่ ช่เวลำจะมำเสียเวลำ
อูเมี่ยวเปิ ดประตู มองพวกเรำ ใบหน้ำปรำกฏรอยยิ้มกว้ำง
"แหม พี่คะ จีบสำวกลับมำได้แล้วเหรอ พี่สำวคนนี้ พี่ทำยังไงถึง
จัดกำรพี่ชำยที่แสนเยอ่ หยิ่งคนนี้ของฉันไดค้ ะ"
ถึงแม้อูอวี้มักจะพูดว่ำอูเมี่ยวกลัวเขำและดื้อไม่เชื่อฟั ง แต่
ฉั น กลั บ รู้ สึ ก ว่ ำ เธอน่ ำ รั ก มำก ถู ก จริ ต มำก ฉั น ยิ้ ม แล้ ว พู ด ว่ ำ
"สวั ส ดี ค่ ะ อู เ มี่ ย ว ฉั น ชื่ อ ถำนเจี่ ย วนะ ถำนที่ มี ตั ว เหยี ย นอยู่
ด้ ำ นข้ำ ง เจี่ ย วที่ ม ำจำก 'เจี๋ ย วเจี่ ย วหมิ ง เยว่ ' ที่ แ ปลว่ ำ จั น ทร์
กระจำ่ งนะ่ คะ่ "

349
 ตอนที่ 67 ถำนเจีย่ ว 9 (10)

รูส้ ึกไดว้ ำ่ สำยตำที่เปลง่ ประกำยของอูอวี้หยุดอยูท่ ี่ฉัน

อูเมี่ยวจูงมือฉันเขำ้ ไปอยำ่ งเป็ นกันเอง ฉันกับเธอนัง่ ขำ้ งกัน
บนโซฟำ สว่ นอูอวี้นงั่ ที่มุมเตียงตรงขำ้ มพวกเรำ ฉันพบวำ่ สำยตำ
ของเขำเยื อ กเย็ น ลงมำก ในควำมเยื อ กเย็ น นั้น มี ค วำมอำลั ย
อำวรณ์ที่ไม่อำจพูดออกมำได้อยู่ สำยตำนั้นกำลังมองพวกเรำ
สองคน
ฉันรับไมไ่ หวอยูน่ ิดๆ
เพรำะรู้สึกว่ำตัวเองอยำกจะให้อภัยที่เขำยอมแพข้ ้ึนมำบ้ำง
แลว้
"คุยธุระกัน" อูอวี้พูด "อูเมี่ยว พวกเรำมีเรื่องสำคัญมำกเรื่อง
หนึ่งจะบอกเธอ เธอตอ้ งจำให้ดี ครัง้ นี้ ตอ้ งเชื่อฟั งที่พี่พูดนะ"
"อืม…"
ทันใดนั้นอูอวี้ก็มองมำที่ฉัน "เธอไมเ่ ชื่อพี่ก็ต้องเชื่อเขำ ชื่อ
ในอินเทอร์เน็ตของเขำคือ ชีจู นักเขียนผูย้ ิ่งใหญใ่ นอินเทอร์เน็ต
ที่เธอชอบที่สุด"

350
 พอเขำพู ด แบบนี้ ฉั น รู้ สึ ก เขิ น ขึ้ น มำกะทั น หั น ในที่ สุ ด อู
เมี่ยวก็ยกมือขึ้นปิ ดปำกตัวเองดังคำด "กรี๊ดดดด คุณคือชีจู! ต้ำ
เสิน! กรี๊ดดดด ไมค่ ิดเลยวำ่ จะเจอตัวเป็ นๆ แบบนี้!"
ดังนั้นจึงพูดได้ว่ำไม่เสียทีที่อูเมี่ยวเป็ นน้องสำวอูอวี้ หัวไว
เหมือนกันเลย เธอเกือบจะพูดรวดเดียวจบในชั่วอึดใจ "เรื่อง
สำคัญที่พ วกพี่พูดถึง ไม่ใช่เ รื่องของพวกพี่ใช่ไหมคะ คงไม่ใช่
เพรำะฉันชอบพี่มำก พี่ชำยถึงได้จีบพี่มำเป็ นพี่สะใภ้เลยใช่ไหม
คะ พระเจ้ำ! ทำ่ นเทพชีจู! ทำไมตัวจริงพี่ถึงทัง้ ผอมทั้งสวยขนำด
นี้ ฉันจะรอ้ งไห้อยูแ่ ลว้ …"
ดวงตำของเธอมีประกำยน้ำตำเออ่ ล้นขึ้นมำจริงๆ
ทำเอำฉันซึ้งใจขึ้นมำ แวบหนึ่งพอฉันนึกถึงขำ่ วกำรตำยของ
เธอบนหนำ้ หนังสือพิมพข์ ้นึ มำ ก็ยิ่งรู้สึกรับไมไ่ ด้ที่เหตุกำรณแ์ บบ
นั้นเกิดขึ้น ฉันตบไหล่เธอเบำๆ "ไม่ต้องกลัว ต่อไปวันเวลำที่
พวกเรำจะเป็ นเพื่อนกันยังอีกยำวไกลมำก ไมเ่ กี่ยวกับพี่ชำยของ
เธอ ถึ ง ฉั น กั บ พี่ ช ำยเธอจะเลิ ก กัน แล้ ว ก็ จ ะยั ง เป็ น ชี จู ข องเธอ
เพื่อนของเธออยูด่ ี"
ดวงตำคู่สวยของอูเมี่ยวมองลอดผำ่ นช่องว่ำงระหว่ำงนิ้วมำ
ที่ฉัน แล้วก็มองไปที่อูอวี้ อูอวี้เองก็มองฉันอยู่เหมือนกัน ทั้งยัง
351
เป็ นสำยตำที่ทำให้ฉันว้ำวุ่นใจอีกด้วย แต่เวลำกะทันหันแบบนี้
ฉันสังเกตเห็นว่ำสีหน้ำของเขำดูเ หมือนซีดลงไปเล็ก น้อยหรือ
เปลำ่ นะ
"อูเมี่ยว เธอฟั งพี่เดี๋ยวนี้" อูอวี้ว่ำ "วันที่ 5 เดือนสิงหำคม
ห้ำมไปซอยชุนซีขำ้ งลำนซิ่วอวี้คนเดียวเด็ดขำด"
และในเวลำนี้เอง
จู่ๆ ฉันก็รู้สึกโลกหมุน นั่งตรงๆ ไม่ได้ ตำก็เริ่มมืดมัว ร่ำง
สัน่ เป็ นพักๆ ในสำยตำที่พร่ำเลือน ฉันเห็นร่ำงของอูอวี้บิดเบี้ยว
อูเมี่ยวตกใจตะโกน "พวกพี่เป็ นอะไร"
ฉันจนปั ญญำจะตอบกลับไปได้
ฉันเห็นขอบเขตโดยรอบของทัศนวิสัยกำลังบิดเบี้ยวไมห่ ยุด
เห็นทัศนียภำพในห้องล้วนกำลังบิดงอ
เห็นอูเ มี่ยวรวมทั้งทุก สิ่ง ทุก อย่ำ งไกลห่ำงออกไปจำกฉั น
พวกเขำตกลงไปในวังน้ำวนลึก ส่วนร่ำงกำยของฉันเหมือนตำย
ไปแลว้ เคลื่อนไหวไมไ่ ดเ้ ลย
และในเวลำนี้เอง ประสำทสัมผัสก็กลับมำที่ปลำยนิ้ว มีคน
352
กุมมือฉันไว้แนน่ ฉันไมร่ ู้ว่ำอูอวี้เขำ้ มำใกล้ได้อยำ่ งไร แต่ในเวลำ
นี้ ณ ขณะนี้ กลับคิดถึงคำพูดนัน้ ที่เขำเพิ่งจะพูดไปเมื่อครูน่ ี้ทันที
ตัง้ แตน่ ี้ไป จะไมล่ ืมเด็ดขำด
"อูเมี่ยว! วันที่ 5 สิงหำคม! จำไว้! ห้ำมไปไหนเด็ดขำด! อยู่
บำ้ น!" ฉันไดย้ ินเสียงเขำตะโกนเสียงแหบแห้งอยูร่ ำงๆ
ฉันถลำลงไปในควำมมืดมิดลึกล้ำ หมดสติไป
…
ตอนที่ต่นื ขึ้นมำ ฉันเห็นเพดำนที่คนุ้ เคยของบำ้ นที่ต้ำหลี
ด้ำนนอกหนำ้ ต่ำง แสงแดดเปล่งประกำย เงียบสงบเฉกเช่น
ปรกติ
ฉั น ไม่ต้ อ งดู เ วลำก็ เ ดำออกว่ ำ กลั บ มำในฤดู ร้ อ นปี 2017
แล้ว หนึ่งปี ให้หลัง
วันนี้ร้อนมำก แต่ฉันกลับรู้สึกว่ำร่ำงกำยเย็นเป็ นระลอก ฉัน
ยกมือขึ้นมำ มองนิ้วของตัวเอง มันคือควำมจริง
ฉันกลับมำแลว้

353
 แลว้ เขำละ่
ในใจเหมื อ นทะลุ เ ป็ น โพรง ฉั น ผุ ด ลุ ก จำกเตี ย งในทั น ที
กำลังคิดจะพุง่ ออกจำกบำ้ นแตแ่ ลว้ ก็ชะงักไป
มือรีบเปิ ดคอมพิวเตอร์พัลวัน กวำดตำหำวันที่ตรงมุมของ
หน้ำจอ ยังคงเป็ นปี 2017 จริงๆ! ฉันพิมพ์ช่ือ "อูเมี่ยว" ลงใน
อินเทอร์เน็ต
อินเทอรเ์ น็ตแสดงผลลัพธใ์ หมใ่ ห้ฉัน
อูเมี่ยว ชำวเจียงซู เมือง X นักศึกษำชัน้ ปี ที่ 4 มหำวิทยำลัยซู
โจว xx เหยื่อคนที่ 5 คดีฆำ่ หัน่ ศพที่ซูโจว แต่ไมเ่ หมือนกับเหยื่อ
คนอื่ น อู เ มี่ ย วหำยไปวั น ที่ 8 สิ ง หำคมในบ้ำ นพั ก ตั ว เอง ทำง
ตำรวจยืนยันว่ำเป็ นฆำตกรคนเดียวกันจำกสัญลักษณ์ในที่เกิด
เหตุของฆำตกร ซึ่งนี่น่ำจะเป็ นครัง้ เดียวที่ฆำตกรเขำ้ ไปกอ่ คดีใน
ห้อง อีกทัง้ เหยื่อยังหำยตัวไปเป็ นเวลำนำน ไมพ่ บศพ
ใจของฉันเต้นตึกตัก จำกถูกฆำ่ เปลี่ยนเป็ นหำยตัวไป อีกทัง้
นักโทษยังเปลี่ยนวิธีกำรกอ่ เหตุ ประวัติศำสตรเ์ ปลี่ยนแปลงแลว้
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ตกลงแลว้ ช่วยไวไ้ ดห้ รือเปลำ่

354
 ฉันยืนขึ้น เดินออกจำกบ้ำน ขับรถ ขับด้วยควำมเร็วสูงสุด
ตัง้ แตฉ่ ันเกิดมำ มุง่ ไปยังรำ้ นซ่อมรถ
อูอวี้ คุณยังอยูท่ ี่นนั่ ไหม

355
 ตอนที่ 68 อูอวี้ 9 (1)

-อูอวี-้
ผมผลักประตูบำนนัน้ ออก น้ำตำใกลจ้ ะกลัน้ ไวไ้ มอ่ ยู่
ผมไม่ค่อยร้องไห้ ตอนที่แ ม่กับอูเมี่ยวยังมีชีวิตอยู่ก็ยังไม่
เคยเห็นมำกอ่ น
เพรำะในฐำนะผู้ช ำยคนหนึ่ ง ด้ ำ นหลั ง ของคุ ณ คื อ ผู้ห ญิง
ออ่ นแอสองคน เบื้องหนำ้ ของคุณคืออนำคตที่โอนเอนไปมำ คุณ
ต้องเขม้ แข็ง คุณต้องทุม่ เทกำลังทัง้ หมดสุดชีวิต ให้พวกเขำและ
ให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตแบบที่ต้องกำร
แสงแดดสวำ่ งมำก สอ่ งจนกระจกดำ้ นหลังอูเมี่ยวสะท้อนจน
หักเหเป็ นประกำยแสงหลำกสีเป็ นชั้น ๆ ออกมำ เด็กคนนี้ยังคง
สวมเสื้อผำ้ ของวันนัน้ แตง่ หนำ้ แตง่ ตัวสวยงำม เธอทำสีหนำ้ คำด
ไมถ่ ึง นัง่ อยูห่ นำ้ โตะ๊ ทัง้ ยังถือหนังสือของถำนเจีย่ วในมือ พอเห็น
ผมเขำ้ มำ เธอก็วำงหนังสืออยำ่ งลนลำนไมร่ ะวังจนหลน่ ลงไป
"พี่คะ ตอนนี้ยังเช้ำอยูเ่ ลย แล้วก็กำรบำ้ นวิชำเฉพำะของฉัน
ก็ทำเสร็จแลว้ นะ" เธอพูด

356
 ไม่รู้ว่ำตกลงแล้วเธอซ่อนหนังสือของถำนเจี่ยวหลำยเล่ม
ขนำดนั้น ไว้ ที่ ไ หน เธอเป็ น เด็ ก ผู้ห ญิ ง ที่ ซ่ อ นเก่ง ฉลำดเฉี ย บ
แหลมมำโดยตลอด
แต่วันที่ 5 เดือนสิงหำคมวันนัน้ ทำไมถึงซ่อนตัวจำกคนคน
นัน้ ไมไ่ ดน้ ะ
ในควำมทรงจำของผม ควำมทรงจำสุดทำ้ ยที่มีต่อเธอหยุด
อยูท่ ี่ตอนทำงตำรวจค้นเจอในตู้เย็นตอนนั้นตลอดกำล เศษเนื้อ
แหลกละเอียดที่ไมม่ ีทำงมองออกและจำได้
ผมเดินเขำ้ ไป
นำ่ จะเพรำะสีหนำ้ ของผมนำ่ กลัวเกินไป เธอตะลึงไป และยิ่ง
ลนลำนมำกกว่ำเดิม กอ่ นที่เธอจะตกใจจนวิ่งหนีไป ผมกอดเธอ
ไว้
อูเมี่ยว น้องสำวที่ผมรักและทะนุถนอม น้องร่วมสำยเลือด
ของผม
น้ำตำของผมไหลรินลงมำ มือที่กอดเธอออกแรงมำกเกิน
หรือเปลำ่ นะ

357
 ทันใดนั้นอูเมี่ยวก็ตกใจ พยำยำมประคองหน้ำของผมแล้ว
พูดว่ำ "พี่คะ พี่ พี่เป็ นอะไร เกิดอะไรขึ้นคะ" ผมพูดอะไรไม่ออก
มองใบหน้ำเงำงำมหมดจดมีชีวิตชีวำของเธอแล้วก็ยิ้มออกมำ
น้ำตำของเธอกลับไหลออกมำในทันที "พี่คะ พี่คะ พี่อยำ่ ทำแบบ
นี้ อยำ่ รอ้ งไห้สิ!"
ผมกอดเธอพักใหญ่ จิตใจคอ่ ยๆ สงบ พลังและควำมมัน่ ใจ
บำงอยำ่ งที่ไมส่ ำมำรถอธิบำยได้แทรกซึมลงไปในสำยเลือดและ
โครงกระดูกของผม ผมรู้แนช่ ัดแล้วว่ำต่อไปต้องทำอะไร รู้แนช่ ัด
แล้วว่ำทั้งหมดนี้คือเรื่องไมค่ ำดคิดทั้งยังเป็ นปำฏิหำริยท์ ี่สวรรค์
มอบให้ผม ผมล้วงโทรศัพทอ์ อกมำ โทรหำแม่
ได้ยินเสียงเป็ นห่วงเป็ นใยและเปี่ ยมเมตตำของแม่ออกมำ
จำกโทรศัพท์ น้ำตำของผมก็จวนเจียนจะไหลอีกแล้ว อูเมี่ยวงง
ไปแล้ว มองอำรมณอ์ ันรุนแรงที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ของผม
แมเ่ องก็จับควำมผิดปกติไดเ้ ช่นกัน
"อำอวี้ ลูกเป็ นอะไร เสียงแปลกไปนะ เป็ นหวัดไมส่ บำยอีก
หรือเปลำ่ "
แต่ ไ หนแต่ ไ รผมไม่อ ยำกให้ แ ม่เ ป็ น ห่ ว ง ผมคิ ด ถึ ง ร่ ำ งไร้
วิญญำณที่ทงั้ ผอมบำงออ่ นแอและเย็นเยียบของเธอหลังตกลงไป
358
ในน้ำขึ้นมำ ผมถอนหำยใจลึก กดควำมเจ็บปวดที่เหมือนคลื่น
โหมซัดอย่ำงบ้ำคลั่งเอำไว้ พูดว่ำ "ผมไม่เป็ นไร พวกเรำกำลัง
เที่ยวสนุกเลย แม่ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ ต่อไป… ยังมีควำมสุข
มำกมำยรอแมอ่ ยูน่ ะ"
แมห่ ัวเรำะ
พอวำงสำยไปแล้ว ผมมองดวงตำอ่อนโยนและเป็ นกัง วล
ของอูเมี่ยวแล้วค่อยๆ หัวเรำะออกมำ ครั้งนี้กำรเคลื่อนไหวของ
ผมเบำลงมำก ผมกอดนอ้ งสำวไว้
"อูเมี่ยว หลังจำกนี้อยำกเล่นก็เล่น อยำกอ่ำนนิยำยก็อ่ำน
อยำกทำอะไรก็ทำ ทุกอยำ่ ง… มีพี่อยูด่ ้วย"
ผ่ำ นไปนำนมำก กลั บ ได้ ยิ น เสี ย งเจื อ ควำมลั ง เลของเธอ
"พี่… นี่พี่กำลังทดสอบควำมตั้งใจของฉันใช่ไหม ฉันไม่หลงกล
หรอกนะ! ไม่ ฉันรับรองว่ำจะไมเ่ ล่นแล้วจะตั้งใจเรียนด้วยควำม
ขยันขันแข็งทุกวันเลย ฉันจะตัง้ ใจตอ่ สูเ้ พื่อให้เขม้ แข็งยิ่งขึ้น!"
ผมยิ้มอยำ่ งอดไมไ่ ด้ แตม่ ือที่กอดเธอไวก้ ลับไมอ่ ยำกวำงลง
ถำนเจี่ยวก็ปรำกฎตัวขึ้นมำในเวลำนี้

359
 ผมเงยหน้ำขึ้น มองขอบตำแดงๆ ของถำนเจี่ยว หน้ำเธอ
ขำวซีด
ผมเขำ้ ใจในทันที เธอตกใจกลัวแลว้
ในหัวพลันคิดถึงเรื่องเมื่ อคืนขึ้นมำฉับพลัน หรือจริงๆ จะ
เรียกว่ำเมื่อคืนก็คงไมไ่ ด้ พวกเรำนัง่ อยูใ่ นกระทอ่ มไมไ้ ผห่ ลังเล็ก
นั้น ผมก้มหน้ำลงสูบบุหรี่ เธอสูดจมูก แล้วพูดว่ำ "ในเมื่อเป็ น
แบบนี้ คุณก็ไมต่ ้องส่งฉันกลับบ้ำนแล้ว พวกเรำก็แยกกันตรงนี้
แหละ"

360
 ตอนที่ 69 อูอวี้ 9 (2)

เธออำจจะไมเ่ ขำ้ ใจว่ำ ผมต้องใช้ควำมตั้งใจมำกขนำดไหน

ถึงจะบังคับตัวเองไมใ่ ห้ไปจับมือเธอได้
แต่ที่สุดแล้วผมเห็นแก่ตัว ผู้หญิงที่อยู่ใต้แ สงไฟสลัวสวย
น่ำรักขนำดนั้น เผ็ดจนหน้ำแดง ริมฝี ปำกแดงอวบอิ่ม ท่ำทำง
โงๆ
่ ทัง้ ยังมีเสนห่ ์ดึงดูดบำงอยำ่ ง เมม้ ปำกนอ้ ยๆ มองผมอยู่
ผมจูบลงไปแบบนี้ ช่วงเวลำนัน้ เป็ นครัง้ แรกในชีวิตที่รสู้ ึกใจ
สั่นเพรำะผู้หญิงคนหนึ่ง ผมตระหนักได้ว่ำจริงๆ แล้วตัวเองอด
กลัน้ มำหลำยครัง้ อำจเพรำะประสบกับอันตรำยตำ่ งๆ เมื่อหลำย
วันกอ่ น ทำให้ผมตัดสินใจไมห่ ำเรื่องใส่ตัวอีกต่อไป ผมก็นึกว่ำ
ตัวเองจะสำมำรถควบคุมได้ แต่ควำมคิดนี้กลับยิ่งทำให้ผมฮึก
เหิ ม ตอนที่ จู บ ลงไปหรื อ แม้ ก ระทั่ ง บุ ห รี่ ที่ นิ้ ว คี บ อยู่ ล้ ว นให้
ควำมรูส้ ึกรอ้ นผะผำ่ ว
ผมไม่สำมำรถพำเธอลงมำในหลุมนี้ไ ด้ ผมเร่ร่อน ค้นหำ
เคียดแคน้ พัวพันกับอันตรำย ว่ำกันตำมควำมหมำยเหล่ำนี้แล้ว
ผมทัง้ หลงระเริงและเหลวแหลก เธอคือควำมมหัศจรรยท์ ี่ผมเจอ
ตอนที่ทุกอยำ่ งสงบสุขดี ถ้ำหำกตอนนี้ผมทำให้เธอสงบสุขไมไ่ ด้

361
หนำซ้ำยังพำเธอไปตกอยูใ่ นสถำนกำรณอ์ ันตรำยยิ่งกวำ่ เกำ่ แลว้
ยังจะคบหำดูใจอะไรไดอ้ ีก
และอำจเป็ นเพรำะ ผมกลัววำ่ จะตอ้ งสูญเสียอีกครัง้ จริงๆ
แต่สีหนำ้ เธอในตอนนี้ดูนอ้ ยเนื้อต่ำใจขนำดนัน้ สำยตำของ
เธอแฝงไปดว้ ยคำพูดนับหมื่นนับพัน ผมรูด้ ี ตอนนี้พวกเรำตกอยู่
ในสถำนกำรณ์แบบไหน อนำคตยังจะเกิดอะไรขึ้นบ้ำง ใครก็ไม่
อำจรูแ้ นช่ ัด ผมจะตอ้ งคอยจับตำดูแลเธอดีๆ
ดังนัน้ ผมจึงเดินไปหำเธอ
สี ห น้ ำ ของเธอฉำยแววปวดร้ ำ วขึ้ น เรื่ อ ยๆ ก่ อ นที่ ผ มจะ
ตอบสนองอะไรไปก็รวบเธอเขำ้ มำไว้เสียแล้ว เธอจะรู้ไหมวำ่ หำก
ใช้สำยตำแบบนี้ม องผมอีก แค่ไ ม่กี่ ครั้ง บำงทีผมอำจจะละทิ้ ง
ควำมตัง้ ใจอยำ่ งถึงที่สุด แล้วคบกับเธออยำ่ งเห็นแกต่ ัวไมถ่ ำมถึง
อนำคต ไมร่ ับผิดชอบใดๆ
ผมรู้ว่ำเธอเป็ นคนดีมำตั้งแต่ไหนแต่ไร ภำยใต้สถำนกำรณ์
แบบนี้ ผมอำจจะอยำกให้ เ ธออยู่เ คี ย งข้ำง ดั ง นั้น จึ ง ขอควำม
ช่วยเหลือเรื่องอูเมี่ยวจำกเธอ เธอตอบรับดังที่คิดไว้จริงๆ ทัง้ ยัง
สนิทสนมและจริงใจกับอูเมี่ยวมำกด้วย ผมรู้ว่ำนัน่ มำจำกใจจริง

362
ของเธอ ไมใ่ ช่เพื่อเอำใจผม อันที่จริงตัง้ แตพ่ วกเรำกลับมำที่ห้อง
อูเมี่ยวอีกครั้ง เธอก็ไมไ่ ด้มองผมตรงๆ อีก เธอที่ประชดประชัน
เล็กๆ แบบนี้ ทำให้ในใจผมทัง้ หวำนล้ำและขมขื่นอยูบ่ ำ้ ง
แตต่ อนนี้ไมใ่ ช่เวลำจะมำรักกันดูดดื่มหวำนชื่นกับเธอ
ตั้งแต่เ หยียบเข้ำมำในห้องของอูเ มี่ยว ผมก็รู้สึก เวียนหัว
ขึ้นมำ แตก่ ็ไมไ่ ดส้ นใจอะไรแตแ่ รก
ใครจะไปคิ ด ว่ ำ เส้ น เวลำนี้ จ ะสั้น เหมื อ นดอกรำตรี ที่ บ ำน
ชัว่ ขณะเดียว ตอนที่สังเกตถึงควำมผิดปกติได้ผมจึงรีบพูดเตือน
ออกมำทันที มองเห็นอูเมี่ยวทำสีหน้ำเขำ้ ใจยำกอยูร่ ำงๆ ทั้งยัง
พยำยำมที่จะประคองผมไว้ ถึงแม้ว่ำผมจะยังไม่วำงใจและไม่
พอใจ แต่รู้ว่ำเธอในตอนนี้ได้รับคำเตือนแล้ว ผมฝื นออกแรงยิ้ม
ให้เธออีกครั้ง จำกนั้นหันกลับมำมองผู้หญิงของผม ดวงตำมัว
สลัวนัน้ เห็นเธอหลับตำล้มลงไป ใบหนำ้ ซีดเผือด ผมยืนขึ้น แล้ว
ก็ล้มลงคลำนไปกับพื้น ในที่สุดก็กุมปลำยนิ้วของเธอเอำไว้ไดน้ ิ้ว
หนึ่ง
ถำนเจี่ยว ผมเคยพูดไว้แล้วว่ำ ไมว่ ่ำเวลำจะหมุนไปอยำ่ งไร
ไม่ว่ำประวัติศำสตร์จะเปลี่ยนแปลงไปอย่ำงไร ผมจะไม่ลืมเธอ
เด็ดขำด
363
 แมว้ ำ่ พอตื่นมำแลว้ ผมจะไมอ่ ยูท่ ี่เดิมแลว้ ก็ตำม
…
แต่ว่ำผมยังอยูท่ ี่ต้ำหลี ยังอยูใ่ นห้องนอนเล็กๆ ในร้ำนซ่อม
รถ ตื่นขึ้นมำเงียบๆ ผมมองแสงแดดแรกยำมเช้ำ หลังจำกชัว่ ครู่
นี้ หัวใจก็ถูกควำมเจ็บปวดนัน้ ที่ฝังมำนำนยึดครองอีกครัง้
ประวัติศำสตร์ไมไ่ ด้เปลี่ยนแปลง ผมยังอยูท่ ี่นี่ ยังอยูใ่ นที่ที่
ไกลจำกบำ้ นเกิดแห่งนี้
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมำ ค้นหำขำ่ วครำวของอูเมี่ยวกับแม่
รำวกับเป็ นบำ้ ไปแลว้
อู เ มี่ ย วหำยสำบสู ญไปเมื่ อ หนึ่ ง ปี ก่อ น ถึ ง แม้ว่ ำ จะช้ำกว่ำ
ประวัติศำสตร์สองวัน วิธีกำรถูกฆำ่ ก็ไมเ่ หมือนกัน ตำรวจยังหำ
ตัวเธอไม่พบจนถึงปั จจุบัน แต่แม่ของผม ยังคงตกน้ำเสียชีวิต
อยำ่ งคำดไมถ่ ึงในหนึ่งเดือนหลังจำกนัน้ เหมือนเดิม
ผมกุมโทรศัพทน์ งั่ อยูใ่ นห้องนำนมำก ในใจกลับจุดประกำย
ควำมหวังขึ้นมำอยำ่ งดื้อๆ "หำยสำบสูญ ก็แสดงว่ำอำจจะยังไม่
ตำย อูเมี่ยวอำจจะยังมีชีวิตอยู!่ "

364
 ตอนที่ 70 อูอวี้ 9 (3)

แมแ้ ต่ตัวผมเองก็รู้สึกว่ำควำมหวังนี้เลื่อนลอยมำก เป็ นกำร

หลอกตัวเอง
ผมรู้ดีว่ำต่อไปต้องทำอะไร ผมเก็บกระเป๋ำเดินทำงง่ำยๆ
ลำออกกับเถ้ำแก่ เถ้ำแก่ที่จริงแล้วก็เป็ นเพื่อนของเพื่ อนอีกที
แล้วก็รู้ดีว่ำผมเจออะไรมำ ดังนัน้ จึงเอื้ออำทรต่อกันอยำ่ งมำกมำ
โดยตลอด พูดแคว่ ำ่ "ถำ้ เสร็จแลว้ ไมม่ ีที่ไป กลับมำไดต้ ลอดเวลำ
นะ เธอฝี มือดี ไปที่ไหนคนก็ตอ้ งกำรตัว"
ผมตอบ "ครับ" ไมย่ อมรับคำ่ จ้ำงที่เถ้ำแกใ่ ห้ แล้วก็ไมท่ ันได้
ร่ำลำเสี่ยวหวำดว้ ย
ผมอยูซ่ ูโจวมำสิบกว่ำวันแล้ว
ผมไปตำมหำอูเมี่ยวที่ถนนเสน้ นัน้ จนทัว่ อีกครัง้ และทุกซอก
ทุกมุมที่คนคนนัน้ เคยปรำกฏตัว ผมไปหำเหล่ำติงหัวหนำ้ ตำรวจ
ที่ดูแลคดีนี้ในตอนนั้น พวกเขำยังคงรู้สึกผิดและทำอะไรไม่ถูก
"ขอโทษนะอูอวี้ พวกเรำไมเ่ คยยอมแพท้ ี่จะหำเลย แต่คนคนนัน้
เหมือนหำยไปแล้ว เธอวำงใจเถอะ ถำ้ หำนอ้ งสำวเธอไมเ่ จอ งำน
ก็พวกเรำก็จะไมม่ ีวันจบแคน่ ี้แนน่ อน"

365
 ผมเดินเตร็ดเตรอ่ ยูต่ รงมุมถนนกลำงดึกที่ไร้ผูค้ น บำงครัง้ ก็
เงยหนำ้ ขึ้นมองดวงจันทรข์ องซูโจว สว่ำงหมดจดเหมือนที่อวิ๋นห
นำน ตอนที่ผมยืนสูบบุหรี่อยูท่ ี่มุมมุมหนึ่งก็บังเอิญคิดถึงเสียงนัน้
ขึ้นมำ เธอพูดว่ำ "ถำนที่มีตัวเหยียนอยูข่ ำ้ งๆ เจี่ยวที่มำจำกเจี๋ยว
เจี่ยวหมิงเยวท่ ี่แปลวำ่ จันทรก์ ระจำ่ งนะ่ "
เธออำจจะไมร่ ู้ ผูห้ ญิงที่ผมหลงรักตัง้ แต่แรกพบ เธอไมร่ ู้ว่ำ
หลังจำกที่อูเมี่ยวและแมจ่ ำกไปผมตกอยูใ่ นสภำพไหน ผมทิ้งพิธี
รับปริญญำ ผมไมม่ ีทำงไปทำงำนได้อยำ่ งมัน่ คงสบำยใจคนเดียว
แบบที่คนส่วนใหญ่พิสมัยได้อีก จริงๆ ผมเริ่มกินเหล้ำ เริ่มสูบ
บุหรี่ ผมผูซ้ ่งึ เป็ นบัณฑิตจบใหมด่ ีเดน่ ที่สุดในมหำวิทยำลัย กำลัง
กุมหัวรอ้ งไห้เงียบๆ กลำงดึก
วันที่เกิดเรื่อง อูเมี่ยวโทรศัพทห์ ำผม ถำมว่ำผมไปซื้อเสื้อผ้ำ
เหมำะๆ สัก ตัวสองตัวเป็ นเพื่ อ นเธอหน่อยได้ไ หม เธอจะเข้ำ
สัมภำษณ์ วันนั้นผมก ำลังเตรียมวิทยำนิพ นธ์ที่สำคัญที่ สุ ด อยู่
พอดี ถ้ ำ หำกท ำเสร็ จ หลั ง จำกนี้ ป ระวั ติ ส่ ว นตั ว ของผมจะยิ่ ง
สมบูรณ์แบบมำกขึ้น ดังนั้นผมจึงปฏิเสธอูเมี่ยว เอำเงินให้เธอ
ให้ เ ธอหำเพื่ อ นผู้ ห ญิ ง คนอื่ น ไปแทน อย่ำ งไรเสี ย ผมก็ เ ลื อ ก
เสื้อผำ้ ไมเ่ ป็ นอยูแ่ ลว้

366
 เธอไปซื้อของคนเดียว
หลังจำกนัน้ ผมก็มักจะคิดถึงคำพูดของผูห้ ญิงแปลกหนำ้ บน
เรือที่พูดกับผม 'คุณอำจจะยำกจน ขยัน มีวินัยในตัวเอง ฉลำด
และมีควำมทะเยอทะยำน แต่ในชีวิตคนเรำไม่ควรมีเป้ำหมำย
และควำมเห็นแก่ตัวมำกเกินไป ไม่อย่ำงนั้นอนำคตคุณอำจจะ
สู ญ เสี ย มำกยิ่ ง กว่ ำ และสิ่ ง ที่ สู ญ เสี ย อำจเป็ นสิ่ ง ที่ คุ ณ ให้
ควำมสำคัญที่สุด ถึงเวลำนัน้ คุณจะมำนึกเสียใจภำยหลังก็ไมท่ ัน
แล้ว'
ต่ อ มำ ค ำพู ด นี้ แ ละผู้ ห ญิ ง คนนี้ ก็ ก ลำยเป็ น ควำมหมำย
บำงอยำ่ งในชีวิตของผม
ควำมหมำยของกำรลงโทษเพื่อเป็ นกำรตักเตือนและคำที่ให้
คติเตือนใจบำงอยำ่ ง

…
ไม่กี่วันหลังจำกที่ผมจำกต้ำหลีมำ เสี่ยวหวำก็โทรศัพท์มำ
หำผม พูดว่ำ "พี่อวี้ เมื่อวำนตอนที่พี่เพิ่งไป มีผู้หญิงคนหนึ่งมำ
หำพี่ดว้ ย"
ผมถำม "ใคร"
367
 เสี่ยวหวำหัวเรำะแล้วตอบ "เป็ นผูห้ ญิงที่สวยมำกใสมำกคน
หนึ่ง อยูแ่ ถวๆ รำ้ นเรำ ขับรถออดี้สีสม้ สวำ่ ง พี่รจู้ ักไหม"
ตอนที่เขำตัง้ ใจกัก๊ เพื่อหยอกล้อผม ผมก็บอกว่ำนัน่ คือถำน
เจี่ยว
"เธอ… พูดอะไรหรือเปลำ่ "
"เธอถำมว่ำพี่ไปไหน กลับมำเมื่อไหร่ แล้วก็ถำมพี่ทำงำน
ที่นี่นำนแค่ไหน พี่อวี้ ถำมตรงๆ นะ พี่กับคนสวยคนนี้ไปถึงขั้น
ไหนกันแล้ว" เสี่ยวหวำตอบ
ผมไมส่ นใจกำรซุบซิบของเขำ วำงหูไป ภำพของถำนเจี่ยวล
อยขึ้นมำในหัว ใบหน้ำสวยละมุนเหมือนที่ใช้พรรณนำดวงจันทร์
ดวงตำฉ่ำชื้นด้วยน้ำตำเล็กน้อยของเธอ ผมหลับตำลง วำดภำพ
ตำมเคำ้ โครงของเธอในหัว
หลำยวั น นี้ เ ธอไม่ ไ ด้ โ ทรศั พ ท์ ม ำอี ก เลย แล้ ว ก็ ไ ม่ ไ ด้ ส่ ง
ขอ้ ควำมหำผมดว้ ย
ใจผมสงบ นี่คือสิ่งที่ผมตอ้ งกำร

368
 ตอนที่ 71 อูอวี้ 9 (4)

เธอไมร่ วู้ ำ่ หนึ่งปี มำนี้ นอกจำกตำมหำฆำตกรแลว้ ผมไดไ้ ป

มำหลำยที่มำก ทั้งทิเบต อวิ๋นหนำน มองโกเลีย ซินเจียง… ไปที่
ที่ห่ำงไกลผู้คนจนเกือบจะตกหล่นจำกวัฒนธรรมสมัยปั จจุบัน
เหล่ำนั้น เพรำะมีเ พียงที่ที่เ งียบจนถึงที่สุด ผมถึงจะรู้สึก ว่ำใจ
ตัวเองไดร้ ับกำรผอ่ นคลำยชัว่ ครูห่ นึ่ง
หลังจำกนัน้ ก็คอ่ ยๆ จมลงสูค่ วำมเงียบสงบอยำ่ งแทจ้ ริง จม
ลงไปในธงอธิ ษ ฐำนห้ ำ สี ใ ต้ ภู เ ขำหิ ม ะเหมยหลี จมลงไปใน
ทะเลสำบชิงไห่ จมลงไปในทุ่งหญ้ำอันหนำวเย็น จมลงไปใน
ทะเลสำบเออ๋ รไ์ ห่เยว่
เธอคือคลื่นเพียงหนึ่งเดียว
แต่ ต อนนี้ คลื่ น ดู เ หมื อ นจะสงบลง กำรตำมหำยั ง คงไม่
คืบหนำ้ ควำมลับบนเรือยังคงไมม่ ีใครรู้
ดูเหมือนผมไมม่ ีเหตุผลอะไรแนน่ อนที่จะกลับไปตำ้ หลีอีก
…
เมื่ อก่ อ นผมไม่ เ ล่ น พวกแอปสั ง คมออนไลน์ พ วกนั้ น

369
อยำ่ งเช่น วีแชท คิวคิว เวยป๋อ แต่ครัง้ นัน้ หลังจำกคน้ หำชื่อ 'ชีจู'
บนอินเทอร์เน็ตแล้ว ผมก็เริ่มดูเวยป๋อของเธอทุกวัน เพรำะเธอดู
เหมื อ นจะชอบโพสต์ ม ำก เรื่ อ งรำวเล็ ก ใหญ่ ใ นชี วิ ต ของเธอ
ทัง้ หมด คุณสำมำรถดูไดท้ ี่เวยป๋อของเธอ
วันที่ 1 เดือนกรกฎำคม ปี 2016
[วันนี้อำรมณ์ไม่ดีมำกๆ ไม่ดีมำกๆ ไม่ดีทั้งตัวเลย ไม่ต้อง
ถำมว่ำทำไม ถำมมำก็เหมือนแยกโลกมนุษยก์ ับเลือดสุนัข1แฟน
คลับที่รักจูบฉันแรงๆ ที! ]
ผมดูเวลำ เป็ นวันที่ผมไปจำกตำ้ หลี คำศัพทใ์ นอินเทอรเ์ น็ต
เหล่ ำ นั้ น ที่ ผ มไม่ คุ้ น เคยกลั บ ท ำให้ ผ มยิ้ ม อย่ ำ งไม่ มี ส ำเหตุ
หลังจำกยิ้มแลว้ ก็รสู้ ึกติดขัดในอก
วันที่ 3 เดือนกรกฎำคม
[สงสัยจะตอ้ งไปนัดบอดอีกครัง้ แลว้ ]
ผมกม้ ศีรษะดู หัวบุหรี่ถูกคีบจนโคง้ งอ เลื่อนลงดูควำมเห็น
ดำ้ นลำ่ งอยำ่ งไมไ่ ดต้ งั้ ใจ กลับเป็ นควำมเห็นคัดคำ้ นจำนวนหนึ่ง

1
เลือดสุนัข ในที่นี้หมำยถึงเรื่องไร้สำระ

370
 ทิศใต้มีนกกระจอกแดง :[นัดบอดอะไร เธอไม่ได้ลงนิยำย
มำนำนแคไ่ หนแล้ว]
บัวลอยน้อยผู้น่ำรัก :[ต้ำต้ำ1เธอยังสำว ทำงำนเยอะๆ คิด
เรื่องรักนอ้ ยๆ หนอ่ ย]
ไง เด็กนอ้ ย :[ตำ้ ตำ้ เธอบำ้ ไปแลว้ ไมใ่ ช่บอกวำ่ จะเป็ นโอตำ
คุไปตลอดชีวิตเหรอ]
ควำมเบิกบำนในอ้อมกอดของผูช้ ำยในฝั น :[ฉันสังเกตเห็น
คำว่ำ "อีก" ดูท่ำจะเคยล้มเหลวมำแล้วอย่ำงน้อยหนึ่งครั้งสินะ
ฮ่ำๆ ]

…
ผมเลื่อนลงแล้วก็เลื่อนลงอีก จนลืมควำมกังวลไปอยำ่ งคำด
ไม่ถึง มิน่ำเธอถึงน่ำรักขนำดนั้น โลกของเธอ นักอ่ำนของเธอ
นำ่ รักขนำดนี้
วันที่ 5 เดือนกรกฎำคม
[วันนี้มำพำยเรือที่เอ๋อร์ไห่ แดดแรงมำกแต่ฉันกลับออกไป

1
ต้ำต้ำ เป็ นคำแสลงที่ใช้ในอินเทอร์เน็ต เป็ นคำเรียกที่แฟนคลับเรียกนักเขียนที่ชอบในเชิงยกยอ่ ง

371
ตำกแดด โงม่ ำกใช่ไหม แต่ฉันมองทอ้ งฟ้ำสีฟ้ำ เมฆขำว ภูเขำสูง
รูส้ ึกวำ่ ชีวิตคนเรำเนี่ย มีเรื่องอะไรบำ้ งที่กำ้ วขำ้ มผำ่ นไปไมไ่ ดน้ ะ
ถ้ำหำกพวกเธอคิดถึงใครบำงคน ก็เขียนชื่อเขำใส่กระดำษ
โยนลงไปในน้ำ มองชื่อของเขำสั่นไหวไปมำบนผืนน้ำ ก็เหมือน
มองเห็นเขำที่ไดจ้ ำกเธอไปไกลแสนไกล]
ดำ้ นลำ่ งก็เป็ นควำมคิดเห็นของนักอำ่ น
เหล้ำควบคุมเกี๊ยว :[ต้ำต้ำ อย่ำทำฉันตกใจสิ เธออกหัก
เหรอ]
คนขี้ เ กี ย จ :[ต้ ำ ต้ ำ … อย่ำ ท ำ… อย่ำ แสร้ ง ท ำตั ว เหนื อ คน
ธรรมดำ… คิดเรื่องรักทำร้ำยตัวเอง… รีบกลับไป… เขียนนิยำย… ]
ดวงอำทิตย์อบอุ่นที่ไ หนไม่งำมล่มเมือง :[ทำไมอ่ำนแล้ว
รู้สึกรันทดใจล่ะ อ่ำนแล้วรู้สึกเศร้ำใจขึ้นมำ พวกเธอเลิกล้อต้ำต้ำ
ไดแ้ ลว้ ]

…
ครำวนี้พอผมเลื่อนอ่ำน กลับยิ้มไม่ออก ในหัวจินตนำกำร
่ ทัง้ ยังดื้อรัน้ ที่เธอทำ
ถึงภำพนัน้ ภำพสิ่งที่เธอทำ เรื่องโงๆ

372
 วันที่ 8 เดือนกรกฎำคม
[วันนี้กินข้ำวกับ @ต้ำจ้วงอวี๋เดินอยู่ สำหรับหมำโสด1สอง
ตัวแล้ว ชีวิตจะต้องมีควำมสุขที่สุดจึงจะน่ำพอใจ อย่ำปล่อยให้
จอกเหล้ำว่ำงเปล่ำต้องแสงจันทร์ ผู้ชำยอะไรกัน นัดบอดก็คือ
เมฆลอยไปลอยมำกลำงอำกำศทัง้ นัน้ ]
วันที่ 10 เดือนกรกฎำคม
[วั น นี้ ท ำอะไรดี ไปล้ ำ งรถกั น เถอะ พุ่ ง ทะยำนไปที่ ถ นน
สวำ่ งๆ ของต้ำหลี วันดีๆ วันหนึ่ง! ]
วันที่ 12 เดือนกรกฎำคม
[เรื่องที่ขมขื่นที่แทจ้ ริงบนโลกนี้
เขำคือเมฆดำครึ้ม เธอคือดวงจันทรเ์ สี้ยว
เมฆครึ้มพบจันทร์กระจ่ำง
เมฆแยกห่ำง จันทรม์ ิลว่ งรู]้

1
คำวำ่ หมำโสด เป็ นคำแสลงที่วัยรุน่ ที่ยังโสดในประเทศจีนใช้เรียกตัวเอง

373
 ตอนที่ 72 ถำนเจีย่ ว 10 (1)

-ถำนเจี่ยว-
หลำยวันนี้ฉันใช้ชีวิตอย่ำงไม่ใส่ใจ ไม่สอดคล้องกับกลอน
ทอ่ นที่วำ่ "ชีวติ จะตอ้ งมีควำมสุขที่สุดจึงจะนำ่ พอใจ" จริงๆ
ดังนัน้ วันนี้ หลังที่จิตใจตกต่ำจนถึงที่สุดอยำ่ งไรเ้ หตุผล จู่ๆ
ฉันก็นึกเหยียดอำรมณเ์ ศร้ำเสียใจทัง้ หมดขึ้นมำ รวมทัง้ ควำมรัก
ด้วย ฉันอำบน้ำอยำ่ งสบำยอำรมณ์ ใส่กระโปรงตัวที่สดใสที่สุด
ในตู้ ทั้งยังแต่งหน้ำอ่อนๆ สวมรองเท้ำส้นสูง ไปกินปลำต้มน้ำ1
กับจ้วงอวี๋
นี่ น่ำ จะเป็ น อย่ำ งที่ คุ ณ หลู่ ซ วิ่ น 2พู ด ไว้ ไม่ร ะเบิ ด ในควำม
เงียบ ก็เปลี่ยนแปลงในควำมเงียบ
ฉันนัดจว้ งอวี๋ที่หนำ้ โรงเรียนของเขำ
ช่วงนี้จ้วงอวี๋นำ่ จะกำลังอยูใ่ นช่วงดวงไมด่ ี ว่ำกันตำมตรงคือ
เธอปิ ดเทอมฤดู ร้ อ นแล้ ว แต่ ก็ ยั ง มี ก ำรบ้ำ นเยอะมำก มี ส อบ
1
ปลำต้ ม น้ ำ คื อ อำหำรเสฉวน เป็ น แผ่ น ปลำหั่ น บำงๆ ต้ ม ในน้ ำ ซุ ป ที่ มี พ ริ ก หมำล่ ำ น้ ำ มั น และ
กระเทียมเจียว
2
หลูซ่ วิ่น เป็ นบุคคลสำคัญทำงด้ำนกวีนิพนธ์คนหนึ่งของประเทศจีน

374
หลำยวิชำ ฉันนัดเด็กคนนี้หลำยครัง้ เธอเอำแต่พูดว่ำ "ฉันกำลัง
ยุง่ อยู่ สอบจนจะกลำยเป็ นเนื้อแห้งแลว้ ไมม่ ีเวลำเลย"
วันนี้ในที่สุดเธอก็เจียดเวลำมำกอ่ น เธอเป็ นแคเ่ ด็กสำวสวม
เสื้อยืดสีดำยับยูย่ ี่ตำมปกติ ผมยุง่ เหมือนรังนก หอบหนังสือกอง
หนึ่งอยูใ่ นมือ ตอนแรกฉันคิดจะระบำยจิตใจที่แทบจะแตกสลำย
ช่วงนี้กับเธอ แต่ดูสภำพของเธอแล้วเหมือนจะแย่ยิ่งกว่ำฉันเสีย
อีก ก็เลยซ่อนควำมรูส้ ึกที่อยำกระบำยไวใ้ นทันที
ผู้หญิงที่ชีวิตระหกระเหินสองคน สั่งปลำต้มน้ำสำมกิโลมำ
กอ่ นคอ่ ยวำ่ กัน
ตอนรออำหำรเสิร์ฟ จ้วงอวี๋ยังคงเอำหัวฝั งอยูใ่ นหนังสือ ฉัน
ไม่ได้ลืมจุดประสงค์หลักที่มำหำเธอในวันนี้ เรื่องรำวพิลึกพิลั่น
พวกนัน้ ตอนนี้เหมือนบ่อน้ำลึกบ่อหนึ่ง ทิ่มแทงอยูใ่ นชีวิตฉัน จับ
ตำมองฉันอยู่ แล้วก็มีแค่จ้วงอวี๋ที่สำมำรถพึ่งพำได้ ทั้งยังเข้ำใจ
เรื่องประหลำดต่ำงๆ เช่น นวนิยำยแนววิทยำศำสตร์เอย กำร
ยอ้ นเวลำเอย กลศำสตรค์ วอนตัมเอย
ฉันพูดเสียงต่ำ "ฉันมีเรื่องแปลกๆ ที่น่ำกลัวมำกจะพูดกับ
เธอ"

375
 จ้วงอวี๋กวำดตำมองฉันรอบหนึ่ง แล้วกดเสียงต่ำพูดว่ำ "อืม
ขอฉันลอกหนำ้ นี้เสร็จกอ่ นนะ"
ฉันเกิดลังเลขึ้นมำกะทันหัน เรื่องใหญร่ ะดับจักรวำลขนำดนี้
มำขอคำแนะนำจำกเธอ จะพึ่งพำไดจ้ ริงเหรอ
ปลำมำเสิร์ฟ แล้ว จ้วงอวี๋ปิดหนังสือ พูดว่ำ "ในที่สุดก็ทำ
เสร็จ ทำจนจะบ้ำตำยอยูแ่ ล้ว" เวลำช่ำงต่อกันประจวบเหมำะไร้
รอยต่อจริงๆ ฉันตักเนื้อปลำช้อนใหญ่มำไว้ในชำม เธอคีบไป
สำมตะเกียบใหญ่ ทัง้ ยังเปิ ดเบียร์ขวดหนึ่ง พูดว่ำ "ว่ำมำสิ ดูซิว่ำ
เรื่องพิลึกพิลั่นนำ่ กลัวของเธอจะสำมำรถกระตุ้นหัวใจที่โดนกำร
สอบทรมำนจนชำชินของฉันได้หรือเปลำ่ "
"จว้ งอวี๋ ฉันไมไ่ ดล้ อ้ เลน่ เธอเชื่อเรื่องกำรยอ้ นกลับของเวลำ
ไหม" ฉันพูด
เธอคำยก้ำงปลำออกมำอย่ำงรวดเร็ว แม้แต่หัวก็ไม่ยกขึ้น
มำ "เชื่อสิ ควำมเร็วที่มำกกว่ำควำมเร็วแสงก็ทำให้ยอ้ นเวลำได้
ถึงแมม้ นุษยบ์ นโลกยังไมร่ ู้ แตฉ่ ันเชื่อ เรื่องแบบนี้มีอยูใ่ นจักรวำล
แนน่ อน"
ในใจฉันได้รับกำรปลอบขวัญไปชัว่ ครู่หนึ่ง นี่เป็ นครัง้ แรกที่

376
ฉันรูส้ ึกภูมิใจและรูส้ ึกปลอดภัยกับกำรมีเพื่อนสนิทคนนี้
"หรืออำจจะพูดได้ว่ำ ไมใ่ ช่กำรยอ้ นเวลำจริงจัง แต่เป็ นกำร
ที่เธอย้อนกลับไปในช่วงเวลำใดเวลำหนึ่ง อยู่ในนั้นไม่กี่ชั่วโมง
หลังจำกนัน้ ก็กลับมำ" ฉันพูด
"อืม แลว้ ยังไงตอ่ " เธอวำ่
ฉันกวำดตำมองรอบๆ ไมม่ ีใครไดย้ ิน ฉันพูดเสียงต่ำเบำแต่
ชัดเจน "ฉันไปมำแล้ว" ณ ขณะนั้น ฉันรู้สึกว่ำจังหวะหัวใจเต้น
เร็วขึ้นอยำ่ งประหลำด
ทัง้ ตัวและสีหนำ้ ของจว้ งอวี๋นิ่งคำ้ งไปหลำยวินำที
หลังจำกนั้นก็มีเสียง "ฟู่" เบียร์ในปำกพ่นออกมำเต็มหน้ำ
ฉัน
"ให้ตำยเถอะ!" ฉันตะโกน หยิบกระดำษทิชชูมำเช็ดอยำ่ งบ้ำ
คลั่ง อยำกจะเอำกระดำษโยนใส่หน้ำเธอเหลือเกิน จ้วงอวี๋กลั้น
ขำแลว้ พูดวำ่ "ขอโทษๆ! แตท่ ำ่ ทำงเครง่ เครียดกม้ หัวกระซิบของ
เธอเมื่อกี้น…ี้ เหมือนคนบำ้ จริงๆ นะ…"
ฉัน "…"

377
 รอจนเช็ดเสร็จเรียบร้อย เธอก็มองฉันด้วยสีหน้ำที่ยำกจะ
บรรยำย ช่วงไมก่ ี่วินำทีที่พวกเรำอึดอัดต่อกัน ฉันสงบลง พูดว่ำ
"จ้วงอวี๋ ฉันไม่ได้กำลังล้อเล่น ไม่ได้บ้ำด้วย ฉันมีสติดีมำก มัน
เกิดขึ้นกับตัวฉันจริงๆ "
ไมร่ ู้ว่ำเพรำะสีหนำ้ ฉันดูไมด่ ีจริงๆ หรือเปล่ำ อยำ่ งไรก็ตำม
ฉันรู้สึกได้ว่ำนิ้วของตัวเองเย็นมำก จ้วงอวี๋เงียบไป หลังจำกนั้น
เธอก็พูดว่ำ "เธอแน่ใจนะว่ำไม่ไ ด้ฝัน แล้วก็ไ ม่ใช่เ พรำะว่ำมัน
เหมื อ นกั บ บำงวั น ในอดี ต ของเธอมำก ก็ เ ลยกลำยเป็ น ควำม
เขำ้ ใจผิดของเธอ"
ฉั นพู ด "ไม่ใช่เ ด็ดขำด เธอจำได้ไ หม ฤดูร้อนปี ที่แ ล้วฉัน
สมัครทริปล่องเรือสำรำญไป ฉันกลับไปที่เรือลำนั้น อยู่ในนั้น
ไม่กี่ชั่วโมงแล้วก็กลับมำปั จจุบัน นั่นไม่ใช่ควำมฝั น ไม่ใช่จริงๆ
เพรำะวำ่ มีคนคนหนึ่งไปกับฉันดว้ ย"
คิ้วของจว้ งอวี๋ขมวดเขำ้ หำกันในทันที "ใคร"
"อูอวี"้ ฉันตอบ
อำจเพรำะในร้ำนอำหำรเสียงดังเกินไป เธอเลยได้ยินไมช่ ัด
ถำมอีกครัง้ วำ่ "ใครนะ"

378
 ฉันตอบ "อูอวี้ไง ตอนนั้นเขำก็สมัครเข้ำร่วมทริปล่องเรือ
เหมือนกัน ฉันเคยบอกเธอแล้ว พวกเรำทะเลำะกันตัง้ แต่วันแรก
แล้ ว แยกกั น อย่ำ งไม่ดี ผลคื อ ครั้ง นี้ พวกเรำย้อ นกลั บไปวันที่
สอง"
จว้ งอวี๋เผยสีหนำ้ ตกตะลึงออกมำ "ออ้ " แลว้ ก็เหลือบมองฉัน
อีกครัง้ "งัน้ เธอกับเขำก็ยังมีวำสนำตอ่ กันสินะ"

379
 ตอนที่ 73 ถำนเจีย่ ว 10 (2)

คำพูดของเธอ ทำให้ในใจฉันเหมือนถูก แทงลงไปที่ใดที่

หนึ่ง
ฉั น พู ด เรื่ อ งของฉั น ต่ อ "พวกเรำอยู่ บ นเรื อ แล้ ว ก็ เ ห็ น
นอ้ งสำวของอูอวี้ เดิมทีนัน้ เธอควรจะเสียชีวิตหนึ่งเดือนหลังจำก
นี้ แตเ่ ธอยังมีชีวิตอยูบ่ นเรือ"
จว้ งอวี๋พูด "นอ้ งสำว?" ดังนัน้ ฉันจึงคิดขึ้นมำได้วำ่ จว้ งอวี๋ยัง
ไมร่ ู้เรื่องคดีนนั้ จึงเล่ำเรื่องทัง้ หมดให้เธอฟั ง ตัง้ แต่ตอนที่อูอวี้ยัง
เป็ นนักเรียนดีเด่น จนถึงบนเรือ ควำมทรงจำหลังจำกนั้นของ
พวกเรำที่สูญเสียไป และหลังจำกที่นอ้ งสำวของเขำถูกฆำ่ แมเ่ ขำ
ก็จำกโลกนี้ไป เขำละทิ้งกำรเรียนและกำรงำนออกตำมหำฆำตกร
ทัว่ ทุกหนแห่ง กลำยเป็ นช่ำงซ่อมรถฝี มือเยี่ยมคนหนึ่ง… พวกเรำ
กลับไปทีเ่ รือลำนัน้ อีกครัง้ หลังจำกนัน้ ก็กลับมำทีป่ ั จจุบัน
พอสรุปเส้นเวลำที่ชัดเจนให้จ้วงอวี๋ และนิสัยของจ้วงอวี๋นั้น
หยำบกระด้ำงจริงๆ ตอนที่ฉันพูดเรื่องแปลกประหลำดซับซ้อน
ขนำดนี้กับเธอ ปฏิกิริยำแรกของเธอกลับเป็ นกำรกลอกตำมอง
บน "ตำ้ จู เสียงที่เธอพูดถึงอูอวี้ทงั้ เย็นชำทัง้ ถือดีเลยนะ"

380
 บำ้ จริง หมอ้ ไหนไมไ่ ดเ้ ปิ ดก็หยิบหมอ้ นัน้ 1
ฉันไม่ยอมแสดงควำมอ่อนแอออกมำ ยิ้มแล้วพูดว่ำ "อย่ำ
พูดถึงฉันเลย เธอกับเสิ่นสือเยี่ยนล่ะ ฉันว่ำเขำปฏิบัติกับเธอไม่
ธรรมดำเลยนะ"
จำกตอนแรกที่คิดจะทำให้เธอเขินสักหนอ่ ย ใครจะไปคิดว่ำ
เธอกลับงง พูดว่ำ "เสิ่นสือเยี่ยน? เขำไมใ่ ช่ตำรวจฝ่ำยสืบสวนที่
เธอนัดบอดคนนัน้ เหรอ เกี่ยวอะไรกับฉันละ่ "
ฉันก็งงเล็ก น้อย ดูแ ล้วเธอไม่ไ ด้แ กล้งโง่ จ้วงอวี๋ไ ม่ใ ช่ ค น
แบบนัน้ หรือวำ่ ฉันคิดมำกไปจริงๆ ระหวำ่ งพวกเขำไมม่ ีปฏิกิริยำ
เคมีอะไรเกิดขึ้น? หรืออยำ่ งน้อยก็ไมไ่ ด้เกิดขึ้นที่จ้วงอวี๋ที่อยูต่ รง
นี?้
"พอแลว้ คุยธุระเถอะ" ฉันพูด "จ้วงอวี๋ เธอช่วยฉันคิดหน่อย
ตกลงแลว้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน"่
จ้ ว งอวี๋ ท ำหน้ ำ จริ ง จั ง ตั้ ง ใจขึ้ น มำ หมุ น ปำกกำในมื อ
หลั ง จำกนั้น ก็ ว ำดเส้ น ขนำนไม่กี่ เ ส้ น ลงบนกระดำษ แต่ ไ ม่ใ ช่
เส้นตรง เป็ นเส้นที่ยืดขยำยออกไปไม่สม่ำเสมอกันคล้ำยบันได

1
สำนวน หมอ้ ไหนไมไ่ ด้เปิ ดก็หยิบหมอ้ นัน้ อุปมำถึงกำรพูดเรื่องที่ไมค่ วรพูด เรื่องที่ควรพูดกลับไมพ่ ูด

381
เธอพูดว่ำ "เธอดู เวลำก็เ หมือนเส้นตรงเส้นหนึ่ง ยืดขยำยไป
ข้ำงหน้ำเพียงอย่ำงเดียว ฉันวำดเป็ นสัดส่วนแบบนี้เพื่อให้เธอ
เขำ้ ใจงำ่ ยขึ้น"
ฉันพยักหนำ้
เธอวำดจุดที่ด้ำนล่ำงสุดของเส้นเส้นหนึ่ง แล้วก็วำดจุดที่
ด้ำนบนของเส้นอีกหนึ่งจุด จำกนัน้ ก็ใช้ลูกศรเชื่อมเส้นทัง้ สองไว้
ด้วยกัน พูดว่ำ "ตอนนี้ ตำมคำอธิบำยของเธอ เธอกลับไปที่จุด
นัน้ จำกจุดนี้" เธอวำดลูกศรกลับด้ำนอีกหนึ่งรูป "หลังจำกนัน้ เมื่อ
กลับมำแล้ว เส้นเวลำของเธอและอูอวี้เ กิดโค้ง งอเชื่ อมต่ อ กั น
พวกเรำมักจะรู้สึกว่ำเรื่องพวกนี้มันเหลือเชื่อ เพรำะสำหรับพวก
เรำแล้ว เวลำเป็ นสิ่งลวงตำ เป็ นสิ่งที่มุง่ ไปขำ้ งหนำ้ ได้เพียงอยำ่ ง
เดียว แต่จริงๆ แล้วเวลำก็เป็ นมิติชนิดหนึ่ง มิติสมมุติเ หมือน
ระยะห่ ำ งของช่ อ งว่ ำ ง พวกเรำไปจุ ด นี้ จ ำกจุ ด นี้ ไ ด้ อ ย่ำ งอิสระ
จำกต้ำหลีไปคุนหมิง จำกคุนหมิงไปเซี่ยงไฮ้ แล้วก็จำกเซี่ยงไฮ้ก
ลับไปตำ้ หลี ในมิติเวลำนัน้ ถำ้ หำกมีเงื่อนไข ทำไมจะไมไ่ ดล้ ะ่ "
ยำกที่รับได้เล็กน้อย แต่ฉันเข้ำใจแล้ว ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง
แลว้ ก็ถำมอีก "แลว้ สำเหตุที่ทำให้เกิดปรำกฏกำรณน์ ี้คืออะไร"
จ้วงอวี๋ด่ืมเบียร์เข้ำไปอีกครั้ง มองฉันอยำ่ งลึกซึ้งเกินกว่ำที่
382
จะเข้ำใจ "สำเหตุ พูดยำก รูหนอนทำให้เป็ นจริงได้ เธอเคยได้
ยินเรื่องรูหนอนมั้ย มันคือสิ่งที่ทำให้จุดโค้งงอของมิติเวลำสอง
จุ ด เชื่ อ มต่ อ กั น นอกจำกนี้ สสำรในจั ก รวำลเกิ น ยี่ สิ บ หก
เปอร์เซ็นต์ยังเป็ นสสำรมืด เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เป็ นพลังงำนมืด
และนักวิทยำศำสตร์ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับควำมสำมำรถของพวก
มันและสมมุติเ กี่ ยวกั บมั น เธอรู้ไ หมว่ำมีข้อ ควำมหนึ่ง บอกว่ ำ
จั ก รวำลก็ เ หมื อ นฟองอำกำศ แต่ ใ นควำมเป็ นจริง แล้ ว กำรมี
ฟองอำกำศแบบนี้หลำยฟองก็คือมิติคู่ขนำนที่ทับซ้อนกัน เธอ
อำจจะไปมิ ติ คู่ ข นำนมำน่ ะ … ดั ง นั้ น ค ำถำมนี้ ข องเธอ แม้ แ ต่
นักวิทยำศำสตร์ก็เกรงวำ่ จะตอบไมไ่ ด้ ดังนัน้ …"
เธอหันมำจับไหล่ฉันกะทันหัน พูดว่ำ "ให้ตำยเถอะ! ฉันยัง
ไมอ่ ยำกจะเชื่อ เธอยอ้ นกลับไปจริงๆ เหรอ เรื่องแบบนี้ทำไมไม่
เกิดกับฉันนะ ฉันละ่ เต็มใจ! ให้มือของเวลำเลน่ ฉันตำมใจชอบได้
เลย! หน้ำเธอซีดเสียขนำดนี้ รู้ไหมว่ำในสำยตำแฟนคลับนิยำย
ไซไฟแล้ว นี่เป็ นควำมมหัศจรรยท์ ี่ยำกจะหำได้ตลอดชีวิตจริงๆ
นะ…"
ฉันใช้มือกดหนำ้ ที่ต่นื เตน้ เกินเหตุของเธอไว้ พูดอยำ่ งไมส่ บ
อำรมณว์ ำ่ "ดังนัน้ เธอก็ไมร่ อู้ ะไรแลว้ อยำ่ งนัน้ เหรอ"

383
 "พูดอย่ำงนี้ไ ม่ไ ด้ ถึงฉันจะไม่รู้สำเหตุที่ชัดเจน แต่ก็มีข้อ
สันนิษฐำนขัน้ พื้นฐำน" สีหนำ้ ของเธอจริงจังยิ่งกว่ำเมื่อสักครู่ พูด
ว่ำ "หำกจะทำให้เกิดกำรหมุนกลับของเวลำได้ แน่นอนว่ำต้อง
เป็ นพลังจักรวำลที่แข็งแกร่งมำกถึงจะทำได้ และควำมลี้ลับของ
จักรวำล แนน่ อนวำ่ ถูกซ่อนไว้ สรุปแลว้ ไมส่ ำมำรถอยูใ่ นกลำงวัน
แสกๆ ได้ เธอถูกไฟฟ้ำแรงสูงดูดขนำดนี้แล้วยังไมไ่ ด้สติรึเปล่ำ
หรือเธอกับเขำถูกไฟดูดทั้งคู่ ดังนั้น ต้ำจู เธอคิดดีๆ เมื่อก่อน
เคยไปที่ไหนบำ้ ง ที่ที่ไมป่ กตินะ่ "

384
 ตอนที่ 74 ถำนเจีย่ ว 10 (3)

หลังจำกแยกกับจ้วงอวี๋ ฉันขับรถเล่นบนถนน คิดถึงคำพูด

ของเธอ "ที่ที่ไมป่ กติ" ในใจก็เย็นยะเยือกขึ้นมำ
สำหรับฉัน โอตำคุหญิงคนหนึ่งแล้ว นี่จัดว่ำเป็ นคำถำมที่
ยำกคำถำมหนึ่งจริงๆ นอกจำกทอ่ งเที่ยวบำงครัง้ ปกติแล้วฉันก็
ใช้ชีวิตอยูบ่ ำ้ น ห้องสมุด รำ้ นอำหำร แคส่ ำมที่นี้เทำ่ นัน้
หรือว่ำ ในปี นั้นที่ควำมทรงจำฉันสูญหำยไป ฉันไปที่ที่ไม่
ธรรมดำที่ไหนหรือเปลำ่ และฉันก็ไมร่ ดู้ ว้ ย
ไม่
ในใจฉันมีควำมคิดที่ชัดเจนและมีประสิทธิภำพพุ่งเข้ำ มำ
ควำมคิดหนึ่ง ก็คือเรือลำนัน้
หลักฐำนก็คือควำมทรงจำของฉัน ดวงตำคูน่ ัน้ ของอูอวี้และ
ควำมสำมำรถประหลำดของกลุ่มนกที่ติดตำมเหยียนหย่วน ถ้ำ
หำกพลังพิลึกพิลัน่ ของจักรวำลนัน้ มีอยูจ่ ริงๆ ก็สำมำรถบิดเบี้ยว
เส้ น เวลำได้ งั้น กำรเกิ ด ผลกระทบของเรื่ อ งรำวประหลำดๆ
เหลำ่ นี้ก็ไมน่ ำ่ แปลกใจแลว้

385
 ไมม่ ีกำรทอ่ งเที่ยวครัง้ ไหนผิดปกติยิ่งกวำ่ นี้อีกแลว้
หลังจำกนัน้ บนเรือไมก่ ี่วัน ตกลงแล้วพวกเรำไปที่ไหน แล้ว
พบเจออะไรเขำ้ นะ
จิตใต้สำนึกของฉันคิดได้ว่ำ ต้องรีบนำข้อสันนิษฐำนของ
จว้ งอวี๋ไปบอกอูอวี้ หลังจำกนัน้ หัวใจที่เดิมทีเครียดเกร็งของฉันก็
เหี่ยวแฟบลงไปเหมือนลูก โป่งที่ถูก จิ้มแตกในทันที มีอะไรน่ำ
บอกกันล่ะ เขำไปแล้ว ไม่กลับมำแล้ว ฉันยังจะไปปรึกษำเรื่อง
ระดับจักรวำลอะไรอีก
ฉันขับรถกลับอยำ่ งกลัดกลุ้ม แล้วก็เผลอขับไปถึงร้ำนซ่อม
รถโดยไม่ รู้ ตั ว ฉั น จอดรถไว้ ข้ ำ งถนน มองออกไปเงี ย บๆ
กำลครั้งหนึ่งฉันเคยสนใจที่นี่ แต่ตอนนี้แม้แต่กำรมองยำงรถที่
ทิ้งไว้หน้ำประตูก็กลับมีควำมรู้สึกคุ้นเคยที่แ ฝงควำมเจ็บปวด
เล็กๆ ไว้
เขำจำกไปแล้ ว เมื่ อ สิ บ กว่ ำ วั น ก่อ น พวกเขำบอกว่ ำ เขำ
ลำออกแลว้ ไมอ่ ยูแ่ ลว้
และฉัน ก็อกหักแลว้ จริงๆ
ฉั น ขั บ รถไปที่ ป ระตู ร้ ำ น ลู ก จ้ ำ งแปลกหน้ ำ คนหนึ่ ง มำ
386
ตอ้ นรับฉัน "คุณผูห้ ญิง มีอะไรให้รับใช้ครับ"
ฉันตอบ "ลำ้ งรถคะ่ "
เขำพูด "อ้อ ร้ำนเรำเพิ่งจะเปิ ดกิจกำร ต้องกำรทำบัตรไหม
ครับ" ขอ้ อ้ำงแบบเดียวกับตอนที่ฉันมำครั้งแรก เหมือนกันไมม่ ี
ผิด ฉันยิ้มแล้วตอบ "ไมเ่ ป็ นไรค่ะ ฉันทำบัตรแล้ว" แต่พอฉันหำ
ในกระเป๋ำสตำงค์แ ละในรถอยู่พัก หนึ่ง บัตรใบนั้นไม่ว่ำจะหำ
อยำ่ งไรกลับหำไมเ่ จอ
ลูกจ้ำงลำบำกใจเล็กน้อย "คุณผู้หญิง บัตรของพวกเรำไม่
จดชื่อ ถ้ำหำกไมไ่ ดพ้ ก…"
ฉันอำรมณ์เสียเล็กน้อย "ไมเ่ ป็ นไร ฉันจ่ำยเงินแล้วกัน ล้ำง
เถอะ"
พวกเขำเริ่ ม ล้ ำ งรถ ฉั น ยื น อยู่ ริ ม ฟุ ต บำทตรงข้ ำ มร้ ำ น
ทอดสำยตำมองไปไกล เมืองภำยใตแ้ สงอำทิตยย์ ำมเย็นที่ส่องลง
มำแลดูเงียบสงบและอ่อนโยนเป็ นพิเศษ จิตใจของฉันก็สงบลง
ไมน่ อ้ ย ฉันย่ำอยูบ่ นรองเทำ้ ส้นเข็มที่ไมค่ ่อยสวมไปตำมริมถนน
แคบๆ ที่ทอดยำวออกไป มือไพลไ่ วด้ ำ้ นหลัง เดินไปทีละกำ้ ว
"พี่อวี้"
387
 หูของฉันเหมือนถูกแทง ฉันหยุดเทำ้ บำงทีอำจจะฟั งผิดไป
ฉันเงยหนำ้ ขึ้น
ลมพัดโกรกทัว่ ทอ้ งฟ้ำจนมีเสียงดังฮูฮู ภำยใต้ทอ้ งฟ้ำที่แสง
สำยัณห์แผล่ งมำอยำ่ งนำ่ กลัว ผูช้ ำยคนหนึ่งยืนอยูท่ ี่ประตูรำ้ น ใส่
เสื้อกล้ำมสีขำวกำงเกงยีนส์ที่ฉันคุ้นเคย ณ ตอนนั้นมีบุหรี่หนึ่ง
มวน อยูห่ ่ำงออกไปไกลมำก ฉันมองหนำ้ เขำไมช่ ัด แต่ยังรู้ได้ว่ำ
ผมเขำสัน้ กวำ่ เดิม บนลำคอมีเหงื่อไหลโชก
และเขำก็มองมำทำงฉันเช่นกัน
สำยตำของเขำยำว 6.0 ตอนนี้แมแ้ ต่รูขุมขนบนหนำ้ ของฉัน
ก็สำมำรถเห็นได้ชัดเจน
ตัวฉันเอียง ย่ำเท้ำลงมำจำกริมถนน ท่ำทำงทั้งโง่ทั้งดุร้ำย
อย่ำงที่สุด แต่ในช่วงเวลำที่เงียบขนำดนี้ ใจของฉันกลับเหมือน
จมลงไปในไหเหลำ้ ขม ทัง้ ชื้นทัง้ หนักทัง้ ขม และยังหำทำงออกไม่
เจอ
ฉันคอ่ ยๆ เงยหนำ้ ขึ้นมองอีกครัง้ กลับเห็นเขำกับเสี่ยวหวำ
และลูกจ้ำงอีกคนเดินออกมำที่ประตูร้ำน มองมำที่ฉัน เสี่ยวหวำ
พูดว่ำ "พี่อวี้ ในที่สุดพี่ก็กลับมำแล้ว! ต้องเลี้ยงฉลองต้อนรับพี่
388
สักมื้อหน่อยแล้ว!" อีกคนพูดว่ำ "ใช่แล้ว พี่อวี้ เรื่องของพี่เป็ น
ยังไงบำ้ ง"
เสียงของอูอวีต้ ่ำมำก ฉันไดย้ ินไมช่ ัดเจนวำ่ เขำตอบวำ่ อะไร
เขำเดินเขำ้ มำจำกถนนฝั่ งตรงขำ้ ม ฉันไมร่ ู้ว่ำเขำได้พูดอะไร
กับพวกเสี่ยวหวำไหม เห็นชัดๆ ว่ำพวกเขำมองเห็นฉันแล้ว แต่
กลับไมม่ ีใครทักทำย แคก่ วำดตำมองฉัน แลว้ ก็เดินไปกับอูอวี้
อูอวี้ไมไ่ ด้มองฉัน เขำคิดว่ำฉันอยำกจะกวนใจเขำไมเ่ ลิกใช่
ไหม ดังนัน้ จึงไมม่ องฉันเลย
เขำไมม่ องฉัน
หลังจำกล้ำงรถเสร็จ ฉันขับรถไประยะหนึ่ง ถึงจะค้นพบว่ำ
ตัวเองกระสับกระส่ำยมำตลอด ในหัวของฉันคือท่ำทำงของเขำ
เมื่อสักครู่ซ้ำไปซ้ำมำ ก้มหน้ำ สีหน้ำเรียบเฉยเย็นชำ ก็เหมือน
จูบเมื่อสิบกว่ำวันก่อนนั่นแหละ เป็ นแค่ควำมเข้ำใจผิดของฉัน
เองเทำ่ นัน้
ฉันคิด ดีมำก ดูแ ล้วเขำสงบมำก ไม่รับควำมยุ่งยำกใดๆ
อยำ่ งสิ้นเชิง จิตใจผู้ชำยเหี้ยมโหดกว่ำผู้หญิงมำกนักอยำ่ งที่คิด
ไวจ้ ริงๆ
389
 ฉันเองก็ต้องทำใจให้สงบลงบ้ำง เรื่องนั้นก็ไมต่ ้องไปคิดถึง
มันแลว้
ฉันไมต่ อ้ งกำรแลว้ ตอ่ ไปฉันจะไมต่ อ้ งกำรเขำอีกแลว้

390
 ตอนที่ 75 อูอวี้ 10 (1)

-อูอวี-้
ผมนั่งอยู่ในร้ำนปิ้ งย่ำง รอบข้ำงเสียงดั ง มำก ควันน้ำ มั น
คละคลุ้ง ผมสูบบุหรี่ ทุกอยำ่ งโดยรอบดูเหมือนเว้นระยะห่ำงไป
จำกผม
ภำพในหัวล้วนเป็ นท่ำทำงของถำนเจี่ยวที่ยืนอยู่หน้ำ ร้ำน
เมื่อสักครู่
เสียงของเสี่ยวหวำเข้ำมำในหูผม "พี่อวี้ นี่ พี่อวี้… คิดอะไร
อยู่ เหมอ่ ขนำดนี้"
"คิดถึงผูห้ ญิงของฉันนะ่ " ผมตอบ
พวกเขำลว้ นตะลึงเพรำะไมเ่ คยได้ยินผมพูดถึงเรื่องนี้มำกอ่ น
จริงๆ จำกนัน้ ก็เริ่มถำมซอกแซก
"พีส่ ะใภเ้ ป็ นคนทีไ่ หนเหรอ"
"พี่ อ วี้ พี่ ก ลั บ บ้ ำ นเกิ ด ครั้ ง นี้ ไม่ ใ ช่ เ พรำะว่ ำ ผู้ ห ญิ ง หรอก
เหรอ"

391
 ผมสูบบุหรี่ ไมต่ อบ
เสี่ยวหวำพูด "จะว่ำไปแล้ว วำสนำเรื่องผูห้ ญิงของพี่อวี้ยังดี
จริงๆ วันนี้ตอนเปิ ดร้ำน ผู้หญิงคนสวยคนนั้นน่ะ วันที่พี่อวี้กลับ
บำ้ นเธอก็มำตำมหำพี่ พอได้ยินว่ำพี่ลำออกก็ตะลึงไปเลย ตกลง
แล้ ว คบกั น ตั้ง แต่ เ มื่ อ ไหร่ แล้ ว ก็ ยั ง มี พี่ ส ำวคนสวยที่ ย่ำ นที่พัก
อำศัยคนนัน้ อีก นี่ พี่จำได้มัย้ ไมก่ ี่วันกอ่ นยังมำหำให้พี่อวี้ล้ำงรถ
ให้อยูเ่ ลย…"
ผมได้ยินแล้วใจหำยวำบ
"วันนัน้ ถำนเจี่ยวพูดอะไรอีก" ผมถำม
เสี่ยวหวำนำ่ จะได้ยินไมช่ ัด "คนไหน"
ผมกำลังจะพูด ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ำตรงประตูร้ำนมีบำงอย่ำง
ผิดปกติ จึงเงยหนำ้ ขึ้นมอง
พูดถึงโจโฉโจโฉก็มำ1รำ่ งบำงรำ่ งหนึ่งเดินเขำ้ มำในร้ำน เธอ
กม้ หนำ้ คนทัง้ คนแลดูเหนื่อยลำ้ ไมม่ ีชีวิตชีวำ กม้ หนำ้ นัง่ ลงที่โต๊ะ
ตรงประตูรำ้ น ไมไ่ ดม้ องมำที่ผม

1
"พูดถึงโจโฉโจโฉก็มำ" หมำยถึง กำรที่กำลังพูดใครสักคนอยู่ แล้วคนคนนัน้ ก็มำถึงพอดี

392
 เมื่อกอ่ นเธอเคยพูดว่ำปิ้ งยำ่ งรำ้ นนี้อร่อยที่สุด แล้วก็อยูใ่ กล้
บำ้ นเธอ ผมไมค่ ิดวำ่ จะเจอเธอเร็วขนำดนี้
บุหรี่ในมือนิ่งค้ำงอยูก่ ลำงอำกำศ ไหมจ้ นหมดหล่นไปจำก
มือ
บริกรส่งเมนูให้เธอ เธอรับปำกกำมำ ขีดทีละขีด ผมเห็น
ชั ด เจน เอ็ น เนื้ อ หกไม้ เนื้ อ สั น หกไม้ กุ้ง สองไม้ ปี กไก่ส องไม้
ปลำหมึกสองไม้ เห็ดเข็มทองหนึ่งที่ เต้ำหู้หนึ่งที่ มันฝรั่งหนึ่งที่
กุ้ยช่ำยหนึ่งที่ พริกหยวกหนึ่งที่… วันนี้รสนิยมกำรกินของเธอไม่
เลวเลยทีเดียว
อำจเพรำะผมดูจนเหม่อลอยไปจึงถูกพวกเสี่ยวหวำจับได้
เริ่มสง่ เสียงดังขึ้นมำอยำ่ งตัง้ ใจ
"พี่อวี้ พี่อวี้ มองใครนะ่ "
"พี่อวี้ พี่นี่มันกินอยูใ่ นถว้ ย คิดถึงในหมอ้ 1ชัดๆ เลยนะ"
ถำนเจี่ยวเงยหนำ้ มองมำ สำยตำพวกเรำสบกัน ตรงกลำงมี
คนจำนวนหนึ่งกัน้ อยู่ ในรำ้ นที่เสียงดังวุน่ วำย ไอรอ้ นคละคลุง้

1
"กินอยูใ่ นถ้วย คิดถึงในหมอ้ " อุปมำถึง ควำมโลภมำก

393
 ดวงตำทั้งคู่ที่ใสแจ๋วนั้นของเธอพรั่งพรูสิ่งต่ำงๆ ออกมำใน
ชั่ว พริ บ ตำ นั่น คื อ สิ่ ง ที่ ผ มหั ก ห้ ำ มใจไม่ใ ห้ แ ตะต้ อ งมั นมำโดย
ตลอด แต่ แ ล้ ว ก็ ก ลั บ สู่ ค วำมเงี ย บอย่ำ งรวดเร็ ว เธอรี บ ถอน
สำยตำออกไป พยำยำมไม่ม องผม ผมกลั บ สั ง เกตเห็ น ว่ ำ มื อ
น้อยๆ ของเธอกำแน่นมำกชั่วแวบหนึ่ง คล้ำยกับกำลังต่อสู้กับ
ตัวเอง
ผมอัดควันบุหรี่เขำ้ ปอด
เมื่อวำนผมเห็นโพสต์ล่ำสุดของเธอในเวยป๋อ ตอนนั้นผม
รู้สึกว่ำในอกเหมือนถูกค้อนทุบ อำรมณ์รุนแรงกระจำยทั่วร่ำง
ผมเก็ บ กระเป๋ ำพุ่ง ไปที่ ส ถำนี ร ถไฟ ซื้ อ ตั๋ว ไปต้ ำ หลี ที่ เ ร็ ว ที่ สุ ด
ตอนเช้ำวันนี้เพิ่งจะถึง
ตอนที่ อ อกมำจำกรถไฟ ผมมองเมฆขำวฟ้ ำใสที่ คุ้ น เคย
ของตำ้ หลี ในหัวกลับมีประโยคนัน้ วนซ้ำไปซ้ำมำ
"เมฆครึ้มพบจันทรก์ ระจำ่ ง เมฆแยกห่ำงจันทรม์ ิลว่ งรู"้
คนที่เป็ นนักเขียน แมแ้ ต่กำรแสดงควำมรู้สึกของตัวเองก็ไม่
เหมือนคนธรรมดำใช่ไหม ประโยคธรรมดำๆ นี้ กลับสำมำรถทำ
ให้ผชู้ ำยคนหนึ่งปวดหนึบที่หัวใจจนยำกจะรับไหว

394
 วันนี้เธอสวยมำก ตั้งแต่อยูน่ อกร้ำนซ่อมรถผมก็สังเกตเห็น
แล้ว ชุดกระโปรงเปิ ดไหล่ยำวถึงเขำ่ ผมยำวนุ่มสลวยคลอเคลีย
อยูต่ รงหัวไหล่ แมก้ ระทัง่ แต่งหนำ้ อ่อนๆ ใบหน้ำที่เดิมทีสวยอยู่
แล้วก็มีสวยงำมโดดเด่นขึ้นมำก ไมเ่ หมือนหลำยวันกอ่ นหนำ้ นั้น
ที่อยู่กับผมโดยสิ้นเชิง มักจะผูกหำงม้ำฟูๆ สวมเสื้อยืดตัวหนึ่ง
เป็ นอันจบ ถึงแมจ้ ะเป็ นอยำ่ งนัน้ เธอก็ยังคงสวยตอ้ งตำผูค้ น
ผมไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ ดูแลว้ ไมเ่ หมือน
ท่ำทีของผู้หญิงคนอื่นเวลำเสียใจโดยสิ้นเชิง ผู้หญิงคนนี้ หลำย
ครัง้ แล้วที่ผมดูเธอไมอ่ อกเลย ผมได้แต่สูบบุหรี่อีกครัง้ ในอกยิ่ง
กลัดกลุ้มมำกขึ้น

395
 ตอนที่ 76 อูอวี้ 10 (2)

"พี่อวี้!"
"พี่อวี้ พี่อวี!้ "
พกวเสี่ยวหวำน่ำจะเห็นควำมผิดปกติระหว่ำงผมและถำน
เจี่ยวก็ยิ่งเอำใหญ่ ตะโกนชื่อของผมไปทำงฝั่ งถำนเจี่ยวอย่ำง
ตั้งใจ ทำให้ลูกค้ำคนอื่นในร้ำนจ้องมองมำ สีหน้ำของถำนเจี่ยว
เรียบมำก หำกแตใ่ บหูกลับแดงเล็กนอ้ ย
"ใครให้พวกแกกวนเขำ" ผมวำ่
พวกเสี่ยวหวำวำ่ งำ่ ยขึ้นมำทันที
เธอกม้ หนำ้
อำหำรปิ้ งย่ำงที่ยกมำใหม่กลำยเป็ นกลิ่นเหมือนเทียน1ผม
อยำกมองเธอ แต่ไ ม่สำมำรถเข้ำไปใกล้เ ธอได้ ในร้ำนปิ้ งย่ำง
พวกเรำนำ่ จะเป็ นคนสองคนทีเ่ งียบทีส่ ุด
ผมไมค่ ิดว่ำในเวลำนี้ อำจำรยส์ มัยมหำวิทยำลัยจะโทรเขำ้
มำ
1
สำนวน "กลิ่นเหมือนเทียน" อุปมำถึง ไมน่ ำ่ สนใจ ไมน่ ำ่ ปรำรถนำ

396
 ศำสตรำจำรยเ์ ฉินคือรองอธิกำรบดีสมัยผมเรียนปริญญำโท
ทำ่ นดีกับผมมำก ตอนที่ตกช่วงลำบำกทำงกำรเงิน ทำ่ นให้ผมทำ
โปรเจกต์แล้วให้โบนัสผม ทำให้ผมผ่ำนช่วงเวลำที่ยำกลำบำก
ไปได้ ผมซำบซึ้งในพระคุณทำ่ นมำตลอด แต่หลังจำกเกิดเรื่องที่
บำ้ น ผมก็ทิ้งมหำวิทยำลัย ไมค่ อ่ ยติดตอ่ กับทำ่ นอีก
หลำยเดือนกอ่ น ได้ยินว่ำบ้ำนเกิดท่ำนก็เกิดเรื่อง ดูเหมือน
จะเกิดไฟไหม้ เสียชีวิตไปหลำยคน วันที่รู้ขำ่ ว ผมก็อยำกติดต่อ
หำทำ่ น แต่ทำ่ นขำดกำรติดต่อไปตัง้ แต่ตอนนัน้ มีขำ่ วลือว่ำทำ่ น
ลำออกจำกมหำวิทยำลัยแล้ว พำลูกสำวคนเดียวของเขำ กลับ
บำ้ นเกิดที่อวิ๋นหนำน
ดั ง นั้ น ตั้ ง แ ต่ ต อ น นั้ น จิ ต ใ จ ข อ ง ฉั น ก็ ไ ม่ ค่ อ ยสง บ
"ศำสตรำจำรยเ์ ฉิน ช่วงนี้สบำยดีไหมครับ"
เสียงของศำสตรำจำรยฟ์ ั งแล้วแกล่ งไปมำก แล้วก็กลัดกลุ้ม
มำกด้วย "อูอวี้ ฉันสบำยดีมำก ไม่กี่วันกอ่ นฉันเพิ่งได้ยินว่ำเธอ
เองก็ออกจำกมหำวิทยำลัย ทิ้งตำแหนง่ งำนที่ทำ แล้วตอนนี้เธอ
เป็ นยังไงบำ้ ง"
ผมตอบ "ยังดีครับ ใช้ชีวิตตำมแบบที่ผมตอ้ งกำร"

397
 ศำสตรำจำรย์เฉินหัวเรำะเล็กน้อย "ชีวิตที่ตัวเองต้องกำร
หรือ ฮ่ำๆ… ก็ดี ก็ดี"
ผมอึ้งไปเล็กนอ้ ย
พวกเสี่ยวหวำสองคนที่อยูข่ ำ้ งๆ กลับเงี่ยหูฟัง
"ศำสตรำจำรย?์ พี่อวี้รจู้ ักศำสตรำจำรยด์ ว้ ย?"
"ต้องเป็ นศำสตรำจำรย์โรงเรียนหน่วยรบพิเศษทำนองนั้น
แนๆ
่ …"
ผมไมไ่ ด้สนใจพวกเขำ ขณะที่คุยโทรศัพทก์ ็มองไปด้ำนหลัง
พวกเขำ ด้ำนนัน้ ในมือถำนเจี่ยวกำลังถือปี กไกไ่ มห้ นึ่ง ตำคูน่ ัน้ ก็
เบิกโตมำก พอสบเขำ้ กับสำยตำของผมเธอก็รีบกม้ หนำ้ งุดไป
ตอนนัน้ ศำสตรำจำรยเ์ ฉินถำม "อูอวี้ ตอนนี้เธออยูท่ ี่ไหน"
"อยูอ่ วิ๋นหนำนครับ"
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินพูด "ดีเลย ฉันก็อยูท่ ี่อวิ๋นหนำน อำเภอลี่
บำ้ นเกิดของฉัน"
คำดไมถ่ ึงว่ำพวกเรำจะอยูใ่ กล้กันขนำดนี้ อำเภอลี่อยูข่ ำ้ งๆ

398
เมืองต้ำหลีนี่เ อง พูดให้ถูก ก็คือเป็ นเมืองเมืองหนึ่งของต้ำ หลี
"ศำสตรำจำรย์ ผมอยูไ่ มไ่ กล งัน้ พรุง่ นี้ผมไปหำนะครับ" ผมบอก
ศำสตรำจำรย์เฉินก็ดูจะดีใจขึ้นมำ "ตกลง ถ้ำเธอยำกมำก็
มำ ฉัน… ก็มีเรื่องอยำกจะรบกวนเธอเหมือนกัน"
"พูดมำไดเ้ ลยครับ"
"เธอมำ ก็มำดูหรูอิ่งหน่อย อยูก่ ับเขำได้สักสองสำมวันจะดี
มำก อยำ่ งที่เธอรู้ เมื่อกอ่ นเขำชอบเธอมำก หลังจำกในบำ้ นเกิด
เรื่องขึ้น สุขภำพรำ่ งกำยของเขำก็ไมค่ อ่ ยดีมำตลอด นิสัยนับวันก็
ยิ่งเก็บตัวมำกขึ้น ไมอ่ ยำกออกจำกบำ้ น แล้วก็ไมอ่ ยำกคบเพื่อน
ถ้ำเป็ นอยำ่ งนี้ต่อไป ฉันกลัวว่ำเขำจะทำร้ำยตัวเอง เมื่อกอ่ นเขำ
ฟั งที่เธอพูด เธอช่วยฉันอบรมสัง่ สอนเขำหนอ่ ย ไดไ้ หม"
เฉินหรูอิ่ง ชื่อนี้ สำหรับผมแล้วเหมือนเคยได้ยินเมื่อชำติที่
แล้ว นำนมำกอย่ำงไม่น่ำเชื่อ ในหัวผมค่อยๆ ปรำกฏเค้ำโครง
ของผู้ห ญิ ง คนนั้น ในปี นั้น ขึ้ น มำ เธอเป็ น ลู ก สำวคนเดี ย วของ
ศำสตรำจำรยเ์ ฉิน ตอนนั้น สำหรับพวกเรำที่เป็ นนักศึกษำจนๆ
แล้ว เธอเป็ นคุณหนูที่ช่ือเสียงสอดคล้องกับควำมจริง เธอมักจะ
เขำ้ มำเล่นในห้องทดลองของศำสตรำจำรย์ ทั้งยังชอบอยูใ่ กล้ๆ
ผม ตอนนัน้ เธอมักจะสวมชุดกระโปรงสีขำว ทัง้ นำ่ รักสดใสและมี
399
ชีวิตชีวำ เกือบจะทำให้นักศึกษำหลอ่ ๆ ทุกคนชอบเธอ
ผมไมไ่ ด้ไมส่ ังเกตเห็นควำมรู้สึกเธอ แต่เธอไมใ่ ช่แบบที่ผม
ชอบเลยสักนิด แมว้ ่ำศำสตรำจำรยเ์ ฉินสนใจที่จะจับคูห่ ลำยครัง้
ผมก็ยังตัง้ ใจรักษำระยะห่ำง ต่อมำศำสตรำจำรยเ์ ฉินนำ่ จะเขำ้ ใจ
ควำมรู้สึกของผม ก็เลยไมพ่ ูดถึงแล้ว แต่เธอกลับยังชอบเกำะติด
ผมแจ แตผ่ มยุง่ มำกมำโดยตลอด ในที่สุดเธอก็เกำะติดไมส่ ำเร็จ

400
 ตอนที่ 77 อูอวี้ 10 (3)

มี เ พี ย งสองครั้ง เท่ำ นั้น ที่ ผ มพำอู เ มี่ ย วไปกิ น ข้ำ วแล้ ว เธอ
อยำกไปด้ ว ยมำกๆ อู เ มี่ ย วกลั บ ไม่ ช อบเธอ ทั้ ง สองคนถำม
คำตอบคำ เขำ้ กันไมไ่ ด้มำกๆ มีครั้งหนึ่งอูเมี่ยวถึงกับทำให้เฉิน
หรูอิ่งโกรธจนเดินออกไป
ตอนนัน้ อูเมี่ยวถำมผมวำ่ "พี่ไมต่ ำมไปเหรอ"
ผมพูด "ทำไมพี่ต้องไปตำมล่ะ พี่ไมไ่ ด้อยำกให้เธออยู่ด้วย
สักหนอ่ ย"
อูเมี่ยวพอได้ยินก็ร่ำเริง กอดแขนผม พูดว่ำ "งั้นก็ดีแล้ว พี่
คะ รดน้ำคุณหนูดอกบัวขำว 1แบบนี้ ไมเ่ หมำะกับพี่หรอก ฉันไม่
อยำกได้เธอเป็ นพี่สะใภ้เลย"
ผมหัวเรำะ "งัน้ เธออยำกไดพ้ ี่สะใภแ้ บบไหน"
อู เ มี่ ย วเงี ย บไปครู่ ห นึ่ ง ก่อ นจะตอบ "จริ ง ใจ เป็ น ตั ว ของ
ตัวเอง ไม่เสแสร้ง เข้ำใจและเห็นอกเห็นใจพี่ ดูแลพี่ รักพี่อยำ่ ง
สุ ด หั ว ใจ ไม่ใ ช่ ผู้ห ญิ ง ที่ เ อำแต่ ท ำเรื่ อ งโรแมนติ ก แบบคุณ หนู
1
ค ำว่ ำ "ดอกบั ว ขำว" เป็ น ศั พ ท์ ส แลงในอิ น เทอร์ เ น็ ต ของจี น มี ค วำมหมำยในเชิ ง ประชดประชั น
หมำยถึงคนที่ภำยนอกดูเรียบร้อย นำ่ รัก สดใส แตจ่ ริงๆ แล้วภำยในจิตใจดำมืด

401
เฉิน"

…
เรื่องในอดีตก็เหมือนแสงจำกโคมไฟเหนือศีรษะ เลือนรำง
สลัวๆ ปกคลุมผมไว้ชั่วขณะหนึ่ง ผมเงยหน้ำขึ้น เมื่อผ่ำนควำม
สลัวนัน้ ออกไป สิ่งแรกที่เห็นคือถำนเจี่ยวทำ่ มกลำงกลุม่ คน
เค้ำโครงของเธอแลดูสว่ำงไสวอ่อนโยนท่ำมกลำงแสงไฟ
ผมรู้ว่ำเธอน่ำจะกำลังแอบฟั ง แต่ทั้งหมดนั่นก็ไม่ได้กระทบต่อ
กำรกินของเธอ อำหำรบนโต๊ะถูกจัดกำรไปมำกกว่ำครึ่ง เวลำนี้
มือซ้ำยของเธอถือกระป๋องเบียร์ไว้ ในมือถือปลำหมึกไว้หนึ่งไม้
มุ ม ปำกเลอะน้ ำ มั น ดวงตำคู่ ส วยก็ ล อบช ำเลื อ งมองผม ชั่ ว
พริบตำเดียวก็หลบสำยตำ เบนออกจำกผมไป
ควำมเจ็บปวดในใจกำลังแผ่ขยำยอย่ำงชัดเจน ผมมองเธอ
คิดถึงคำพูดที่อูเมี่ยวเคยพูดไวแ้ ลว้ ยิ้มจำงๆ
ผมถำมตอ่ "ศำสตรำจำรย์ ทำไมหรูองิ่ ถึงไดเ้ ปลีย่ นไปขนำด
นี้ครับ"
ศำสตรำจำรย์เฉินเงียบไปครู่หนึ่ง พูดว่ำ "เธอเห็นแม่ ย่ำ
นำ้ … ถูกไฟคลอกตำยกับตำตัวเอง"
402
 ผมสลดใจ
นอกจำกนี้ ยังมีอีกเรื่อง
ตอนนั้น ผมทำงำนยุ่ง ต้องพำอูเมี่ยวไปเที่ยว เรือ "เตียน
เหมย่ เหรินฮ่ำว" ศำสตรำจำรยเ์ ป็ นคนแนะนำผม ต่อมำเพิ่งรู้ว่ำ
เฉินหรูอิ่งกับแมข่ องเธอก็ไปกับเรือนี้ดว้ ย
พวกเธอก็อยูบ่ นเรือดว้ ยเช่นกัน
หลังจำกนัน้ บำ้ นของพวกเธอก็เกิดเรื่อง
ถ้ำหำกเป็ นเมื่อก่อนผมก็คงไม่คิ ดอะไร แต่ตอนนี้ … บ้ำน
พวกเขำเกิดเรื่อง จะเกี่ยวขอ้ งกับควำมลับบนเรือนัน้ หรือเปลำ่ นะ
ผมต้องไปพบเฉินหรูอิ่ง
"ศำสตรำจำรย์ พรุ่งนี้ผมจะไปเยี่ยมคุณกับหรูอิ่งนะครั บ "
ผมบอก
วำงโทรศัพท์แล้ว ก็เห็นเสี่ยวหวำสองคนยิ้มและมองผมอยู่
"พี่อวี้ หรูอิ่งเป็ นชื่อผูห้ ญิงใช่ไหม พอพูดถึงก็ยิ้มขึ้นมำเลย"
ผมพูดถึงหรูอิ่งแลว้ ยิ้มตอนไหนกัน

403
 อีกคนหนึ่งพูด "ผู้หญิงที่พี่บอกว่ำกำลังคิดถึงอยู่เ มื่ อกี้ คือ
เธอใช่ไหม"
ผมไมส่ นใจพวกเขำ ในหัวยังคิดถึงเรื่องเรือลำนัน้ ทันใดนัน้
ก็ได้ยินเสียงถำนเจี่ยวตะโกนอย่ำงเย็นชำ "บริกร ห่อกลับบ้ำน
คิดเงินดว้ ย!"
ผมเงยหนำ้ ขึ้นในทันที แมแ้ ต่สีหนำ้ ของเธอเมื่อกอ่ นก็ยังไม่
เย็นชำเท่ำนี้ สำยตำหยุดอยู่ที่พ้ืนที่ว่ำงสักที่หนึ่ง ไม่มองมำทำง
ฝั่ งผมเลยสักนิด พอรับกล่องอำหำรและเงินทอนแล้ว เธอก็เดิน
ออกไปโดยไมห่ ันกลับมำอีก
ผมมองเธอเดินออกไปไกลโดยตลอด ทิ้งไม้เนื้อย่ำงในมือ
ก้มหน้ำลงจุดบุหรี่ แล้วก็ไม่อยำกพูดกับใครอีกเลย เอำแต่สูบ
บุ ห รี่ พวกเสี่ ย วหวำกลั บ ซุ บ ซิ บ "ท ำไมถึ ง รู้ สึ ก ว่ ำ มั น ทะแม่ง ๆ
ชอบกลละ่ คนสวยโกรธจนเดินออกไปใช่ไหม หรือวำ่ หึง"
ผมจอ้ งมองควันบุหรี่ระหวำ่ งรอ่ งนิ้ว จิตใจสับสนวุน่ วำย
เช้ำวันต่อมำ ลูกค้ำในร้ำนไม่เยอะ แสงแดดเงียบสงบ ผม
กำลังซ่อมรถคันหนึ่งอยู่ มีคนมำตบไหลผ่ ม
ผมนั่ง ยองบนพื้ น หั น ไปมอง เห็ น หน้ ำ เสี่ ย วหวำปรำกฏ
404
รอยยิ้มกว้ำง "พี่อวี้ มีคนทำบัตรล้ำงรถวีไอพีแปดรอ้ ยหยวน วีไอ
พีเชียวนะ! แตก่ ำหนดให้พี่ลำ้ ง พี่ดูสิ…"
"ไมว่ ำ่ ง" ผมพูด
"แม้แ ต่กับคุณถำนเจี่ยวเมื่อวำนก็ไม่ว่ำงเหรอ" เสี่ยวหวำ
บอก
ผมหันไปมอง เห็นถำนเจี่ยวยืนอยู่หน้ำประตูร้ำนคนเดียว
หั น หลั ง ให้ แ สงแดด ใจของผมเหมื อ นถูก อะไรบำงอย่ำงเคำะ
ประแจในมือก็ไมว่ ำง ลุกขึ้นเดินไปหำเธอช้ำๆ

405
 ตอนที่ 78 อูอวี้ 10 (4)

พวกเรำมองกันทัง้ อยำ่ งนี้

สรุปแล้วก็ยังเป็ นเธอ ตอนที่รอผมเดินเข้ำไปใกล้นั้นเธอดู
เหมือนจะอึดอัดเล็กนอ้ ย ละสำยตำออกไป ไมส่ บตำผมอีกเลย
วันนี้เธอยังคงแตง่ ตัวสวยมำก สวยเหมือนเมื่อวำน
ผมกม้ หนำ้ จุดบุหรี่ พิงประตูมว้ น สูบบุหรี่เงียบๆ อยูค่ รูห่ นึ่ง
ส่วนเธอก็ยืนอยู่อย่ำงนั้น หน้ำค่อยๆ แดงขึ้นมำ มีช่ำงซ่อมรถ
สองสำมคนผำ่ นมำ โดนผมจอ้ งไมก่ ี่ทีก็หนีไปจนหมด
พวกเรำสองคนนิ่งเงียบอยูอ่ ยำ่ งนัน้ หลำยนำที
"คุณไม่ได้มีบัตรแล้วเหรอ ทำไมถึงทำอีกล่ะ" ผมออกปำก
พูดกอ่ น
"หำยไปแล้ว" ถำนเจี่ยวพูด เธอทำหน้ำแบบมีเหตุผลที่จะ
พูดไดเ้ ต็มปำกเต็มคำ
ผมระงับอำรมณไ์ ว้ ดับบุหรี่ในมือแล้วพูดว่ำ "อืม ผมไปล้ำง
ให้" เธอยืนอยูท่ ี่เดิม ไมข่ ยับ ไมส่ ง่ เสียงใดๆ

406
 ผมเดินออกมำจำกร้ำน มองเห็นแสงแดดส่องลงมำที่มุม
และขอบของรถเธออย่ำงชัดเจน ไม่เลอะฝุ่นเลยสักนิด ใช่แล้ว
เมื่อวำนเธอเพิ่งจะล้ำงไป วันนี้ก็มำอีก ผมลูบรถที่คุ้นเคยคันนี้
เล็กนอ้ ย กอ่ นจะหยิบสำยฉีดน้ำขึ้นมำจำกพื้น เริ่มฉีดล้ำงจำกหัว
ไปทำ้ ย
ลำ้ งไปไดค้ รึ่งหนึ่ง ดำ้ นหลังมีเสียงรองเทำ้ ส้นสูง "ตึกตึกตึก"
ดังขึ้นมำ ไมต่ อ้ งหันไปมองก็รวู้ ำ่ เป็ นเธอ
ผมหันหลังให้เธอ
"อูอวี้ อยำ่ คิดว่ำฉันมำล้ำงรถเพรำะคุณหรือต้องกำรเอำใจ
คุณ คุณ ล้ำงรถให้ฉัน นี่เ ป็ นเรื่องที่ก่อนหน้ำนี้เ คยตกลงกันไว้
แลว้ " เธอพูด
"อืม"
เธอพูดอีก "ฉันไมไ่ ดค้ ิดอะไรกับคุณแลว้ "
ผมมองประตูรถเงำวำว เส้นแสงหักเหสะทอ้ นทอ้ งฟ้ำและสิ่ง
ปลูกสร้ำงออกมำ ผมเช็ดรถอย่ำงสงบและเชื่องช้ำ ไม่อยำกพูด
อะไรแมส้ ักคำ

407
 เธอกลับพูดเนิบๆ เช่นกัน "จริงๆ แล้วเมื่อก่อนก็ไม่ได้คิด
อะไรมำก เพรำะว่ ำ คุ ณ จู บ ก็ เ ลยถำมเรื่ อ งอยู่ด้ ว ยกั น อะไรนั่น
ออกมำ อยำ่ เขำ้ ใจผิดละ่ "
ผมทิ้งผ้ำเช็ดรถในมือไว้บนพื้นแล้วหันกลับมำมองเธอ เธอ
กลับดูเหมือนตกใจเล็กนอ้ ย ห่อตัวลีบลงเล็กนอ้ ย ผมถึงตระหนัก
ไดว้ ำ่ ทำ่ ทำงของตัวเองเมื่อสักครูอ่ อกจะเกินเหตุไปหนอ่ ย
ผมเงียบ ขม่ อำรมณเ์ อำไวแ้ ล้วพูดวำ่ "รู้แล้ว เรื่องนัน้ ไมต่ อ้ ง
พูดถึงอีกแล้ว วันนี้ตอนบ่ำยผมจะไปอำเภอลี่ อำจจะกลับมำใน
อีกวันสองวัน สว่ นเรื่องบนเรือนัน้ พวกเรำคอ่ ยมำปรึกษำกัน"
นัยนต์ ำดำของเธอสงบนิ่ง ทัง้ ยังปรำกฏทำ่ ทีเย็นชำเด็ดเดี่ยว
เหมือนตอนเจอกันครั้งแรกบนเรือ เธอพูด "ฉันไม่มีอำรมณ์จะ
พูดถึงมันอีกแล้ว คุณไปหำศำสตรำจำรย์กับหรูอิ่งนั่นเหรอ เมื่อ
วำนเสียงของคุณไมเ่ บำเลย"
ใจของผมถู ก แทงจนเจ็ บ เล็ ก น้ อ ยอี ก ครั้ ง "เมื่ อก่ อ น
ศำสตรำจำรยม์ ีบุญคุณกับผมมำก บำ้ นของเขำเกิดเรื่อง ผมต้อง
ไปหำสักหน่อย แล้วก็ยังมีอีกเรื่อง ตอนนั้นหรูอิ่งกับแม่ ก็อยูบ่ น
เรือลำเดียวกับพวกเรำ"

408
 ตอนนี้ สีหน้ำของถำนเจี่ยวถึงจะเปลี่ยนแปลงไปบ้ำง "พวก
เขำก็อยูบ่ นเรือ? ภรรยำและลูกสำวของศำสตรำจำรย์ ทำไมกอ่ น
หนำ้ นี้ไมเ่ ห็นไดย้ ินคุณพูดถึงเลยละ่ "
"กอ่ นหนำ้ นี้มีอะไรให้พูดถึงพวกเขำละ่ ครับ"
เธอเหลือบตำมองผม พวกเรำสบตำกันเงียบๆ ไมก่ ี่วินำที
ดวงตำของเธอกลอกไปมำ คล้ำยกับควำมมี ชีวิ ตชี ว ำฟื้ น
คื น กลั บ มำบ้ำ งแล้ ว "อ้ อ … แต่ ฉั น ก็ มี เ รื่อ งส ำคัญ จะพูดกับคุณ
เหมือนกัน เกี่ยวกับเรื่องที่พวกเรำยอ้ นกลับไปที่เรือลำนัน้ ฉันคุย
กับจ้วงอวี๋แล้ว เธอบอกว่ำ…" ถำนเจี่ยวเล่ำเรื่องเส้นเวลำคู่ขนำน
กำรบิดเบี้ยวของรูหนอนและกำรมีอยูข่ องพลังลี้ลับของจักรวำล
อยูพ่ ักใหญ่
จริงๆ แล้ว นี่ก็เป็ นสิ่งที่ผมคำดเดำไว้ในใจ ดังนั้นเมื่อเห็น
ผมไมป่ ระหลำดใจ เธอก็ชำเลืองมองผม พูดวำ่ "คุณก็เขำ้ ใจแบบ
นี้เหรอ ก็ใช่ คุณเป็ นพวกนักเรียนดีเด่นเหมือนจ้วงอวี๋อยู่แล้วนี่
นำ" น้ำเสียงกลับเหงำหงอยเล็กนอ้ ย
แต่ผมเห็นเธอคอ่ ยๆ ฟื้ นคืนทำ่ ทำงมีมีชีวิตชีวำขึ้นมำ จิตใจ
ที่เดิมเคยอัดอั้นตันใจก็กลับดูเหมือนผ่อนคลำยตำมไปด้วย คืน

409
นั้นที่ทะเลำะแล้วแยกกันเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมำก่อน พวกเรำ
เริ่มพูดคุยกันเหมือนเมื่อก่อนทีละน้อย ผมรู้สึกดีใจกับมันอย่ำง
คำดไมถ่ ึง เขำ้ ใจแลว้ วำ่ นี่คือสิ่งที่ผมตอ้ งกำร
ผมพูด "พวกเรำอำจจะพบเจอพลังลี้ลับนัน่ บนเรือวันนัน้ "
เธอพยักหนำ้ "ฉันก็คิดแบบนัน้ แต่พวกเรำจะรู้ควำมจริงได้
อยำ่ งไร"
ผมเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูด "บำงทีอำจจะรู้ได้ ถำนเจี่ยว
คุณคิดไหมวำ่ พวกเรำอำจจะกลับไปที่เรือลำนัน้ อีกครัง้ ได้"

410
 ตอนที่ 79 ถำนเจีย่ ว 11 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ตอนนี้ฉันมีควำมรู้สึกแปลกประหลำดบำงอย่ำง มองหน้ำ
อูอวี้ เห็นชัดๆ วำ่ เป็ นหนำ้ เดียวกับเมื่อครึ่งเดือนกอ่ น แตฉ่ ันกลับ
รูส้ ึกคุน้ เคย ทัง้ ยังรูส้ ึกแปลกหนำ้
บำงทีควำมรู้สึกของผูห้ ญิงอกหักตอนมองผู้ชำยที่ทรยศต่อ
ควำมรัก อำจจะเป็ นแบบนี้
ในหั ว ฉั น วุ่ น วำยเล็ ก น้ อ ย พลั้ ง ปำกพู ด ออกมำตำม
สัญชำตญำณ "ฉันก็จะไปอำเภอลี่กับคุณด้วย!" เขำมองฉัน ฉัน
อยำกจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ ฉันคิดอะไรอยู?่
ก็คิดแบบนี้?
ฉันดึงหน้ำตึง พูดอย่ำงใจเย็น "ในเมื่อเกี่ยวกับเรือลำนั้น
ฉันก็อยำกจะดูสักหนอ่ ยวำ่ เป็ นสถำนกำรณอ์ ะไร"
เขำกลับพูดวำ่ "คุณห้ำมไป ถำ้ เกิดอันตรำยอะไรขึ้นมำ ผมก็
ต้องเบนควำมสนใจมำดูแลคุณ อีกอย่ำงไปบ้ำนศำสตรำจำรย์
ผมพำใครไปดว้ ยก็ดูไมค่ อ่ ยสะดวกนัก"

411
 ฉันกับอูอวี้จึงบอกลำกันอยำ่ งเรียบงำ่ ยแบบนี้ เหมือนเพื่อน
ธรรมดำสองคน ตอนจะออกจำกร้ำน 4S ฉันยังทำเป็ นไมร่ ู้ไมช่ ี้
ถำมเขำว่ำ "อ้อ ใช่แล้ว เสื้อผ้ำที่เปลี่ยนไว้ที่บ้ำนฉันครั้งที่แล้ว
เมื่อไหรจ่ ะมำเอำกลับไปคะ"
ตอนนั้นเขำนั่งยองลงกับพื้น ซ่อมรถอีก คัน ท่ำทำงจดจ่อ
มำก ทิ้งไว้เ พียงแผ่นหลังมีมัดกล้ำมแกร่งให้ฉัน พูดว่ำ "ตอน
กลับมำจำกอำเภอลี่แลว้ กัน"
"ตกลง" ฉันตอบแล้วหมุนตัวจำกไป
เดินออกมำไม่กี่ก้ำว ฉันก็หันกลับไปมองอีกครั้ง มองแผ่น
หลังที่แนน่ เสื้อกล้ำมจนกล้ำมโผล่ออกมำเป็ นมัดๆ ของผูช้ ำยคน
นั้น พลันเกิดอำรมณ์ฮึกเหิมรุนแรง อยำกจะพุ่งเข้ำไปต่อยเขำ
ด้วยหมัดสองขำ้ งสักที
แตท่ วำ่ ในที่สุดฉันก็ไดแ้ ตข่ ับรถกลับบำ้ นอยำ่ งใจลอย
ต่อมำ ฉันผำ่ นเวลำสองชัว่ โมงไปอยำ่ งรวดเร็ว ไมว่ ่ำกินขำ้ ว
ดูโทรทัศน์หรือเล่นอินเทอร์เน็ต… ก็เหมือนจะเหม่อลอยไปเสีย
ทุกอยำ่ ง คนอยูต่ รงนี้ สมองไมไ่ ด้อยูต่ รงนี้ ในใจฉันมีเสียงหนึ่ง
ดังขึ้นเตือนตัวเองตลอดว่ำ ตอนนี้ควำมสัมพันธ์กับเขำนั้นมัน

412
เป็ นไปไม่ได้ หลังจำกนี้ก็อำจจะเป็ นไปไม่ได้ด้วย ด้วยนิสัยของ
ฉันแล้ว ฉันไม่เคยทุ่มเทให้กับผู้ชำยมำตั้งแต่ไหนแต่ไร ในเมื่อ
ในใจเขำไม่มีฉันแล้ว งั้นฉันก็ต้องพยำยำมทำให้ใจตัวเองไม่มี
เขำอยูอ่ ีกตอ่ ไป
แต่คำพูดตอนที่เขำคุยโทรศัพท์ที่ร้ำนปิ้ งย่ำงเมื่อคืนวำน ก็
แทรกเขำ้ มำในหัวฉันอีก
'หรูอิ่ง… '
'ทำไมหรูอิ่งถึงเปลี่ยนไปขนำดนัน้ ครับ'
'ผมจะไปเยี่ยมคุณกับหรูอิ่ง'
ไหนจะตอนที่เขำพูดถึงผูห้ ญิงคนนัน้ อีก ถึงแมด้ วงตำจะมอง
มำที่ ฉั น ใบหน้ ำ กลั บ ปรำกฏรอยยิ้ ม อ่ อ นโยนหรื อ แม้ก ระทั่ ง
เคลิบเคลิ้มออกมำ พวกเสี่ยวหวำยังพูดเลยว่ำ ผู้หญิงที่อูอวี้คิด
ถึงกอ่ นหนำ้ นี้คือเธอไมใ่ ช่เหรอ
ถึงแม้ว่ำเรื่องนี้ฉันจะไม่ได้เชื่ออะไรขนำดนั้น ฉันไม่เชื่อว่ำ
หลังจำกที่เขำใช้สำยตำแบบนั้นมองฉัน ในใจยังจะมีผู้หญิงคน
อื่น แต่ว่ำ ใครจะรับประกันได้ว่ำนักเรียนดีเด่นหนำ้ ตำหล่อเหลำ
ระดับฟ้ำประทำนในตอนนัน้ จะไมม่ ีแฟนเกำ่ ละ่ อีกอยำ่ ง ถึงแมว้ ่ำ
413
เขำจะยอมรับควำมรู้สึกที่มีต่อฉันแล้ว กลับยังปฏิเสธฉันดื้อ ๆ
แบบนี้ได้ วำ่ กันตำมตรงแลว้ ควำมรูส้ ึกยังตื้นเขินเกินไป เขำยอ่ ม
ทิ้งมันไดอ้ ยำ่ งงำ่ ยดำย
คิดถึงตรงนี้ ใจฉันก็เจ็บปวดขึ้นมำทันที
เขำทิ้งได้ ถำ้ อยำ่ งนัน้ ฉันก็ทิ้งได้
คิดซ้ำไปซ้ำมำอยูน่ ำนมำก สุดทำ้ ยฉันนอนคนเดียวบนเตียง
มองดู เ พดำนขำวซี ด ขจั ด ควำมคิ ด และควำมว้ ำ วุ่ น ใจทิ้ ง ไป
ควำมคิดบำงอยำ่ งกลับเหมือนหินที่ถูกน้ำทะเลกัดเซำะ คอ่ ยลอย
ขึ้นมำช้ำๆ ทัง้ สะดุดตำ ทัง้ ยำกที่จะจมลงไป
เขำทิ้งฉันได้ ฉันรู้ว่ำควรจะทิ้งให้ได้ เพรำะฉันรับไมไ่ ด้ที่ถูก
ปฏิบัติแบบนี้
แต่ว่ำ ฉันล่ะทิ้งลงหรือเปล่ำ
ถำ้ ฉันตัดใจทิ้งคนคนนี้ลงได้ ตัง้ แตน่ ี้เป็ นตน้ ไปในชีวิตฉันจะ
ไมม่ ีควำมรักที่มีกับเขำอีก? รอจนเวลำผ่ำนไปช่วงหนึ่งหรือนำน
หลังจำกนี้ ฉันก็จะมีควำมรักกับคนอื่น และเขำก็จะจำกฉันไปใน
ที่สุด

414
 คนที่ช่ืออูอวี้คนนั้นในที่สุดก็จะจำกถำนเจี่ยวไป ผู้ชำยหยิ่ง
ยโสบนเรือคนนั้น ผู้ชำยที่นั่งลงกับพื้นซ่อมรถคนนั้น ผู้ชำยที่จูบ
ฉันอยำ่ งดุเดือดบำ้ คลัง่ ดว้ ยสำยตำหมองหมน่ คนนัน้
น้ำตำฉันไหลลงมำทันที
ในที่สุดฉันก็เห็นชัดเจนแลว้
ฉันทิ้งไมล่ ง
ฉันอยำกอยูก่ ับเขำขนำดนัน้ เห็นอยูช่ ัดๆ ว่ำตัง้ แต่ที่เจอกัน
ครัง้ แรกบนเรือ ฉันก็ไมม่ ีวันลืมเขำได้อีกเลย ฉันหลงรักเขำหมด
ทัง้ หัวใจ

415
 ตอนที่ 80 ถำนเจีย่ ว 11 (2)

อำรมณล์ มโศกเดือนเศร้ำ แต่ไหนแต่ไรมำไมเ่ คยอยูก่ ับฉัน

นำน หลังผำ่ นเที่ยงวันไป ฉันลุกขึ้นมำจำกเตียง เริ่มเก็บกระเป๋ำ
เอำกระโปรงสัน้ บำ้ นี่ไปดว้ ย อูอวี้มักจะละสำยตำจำกกระโปรงสัน้
สีสดใสไมไ่ ด้
ฉันคำดกำรณใ์ นใจ อูอวี้บอกว่ำไปตอนบำ่ ย ถ้ำงัน้ ฉันขับรถ
ไปจะต้ อ งเร็ ว กว่ ำ เขำแน่ ๆ เมื่ อวำนอู อ วี้ ถ ำมที่ อ ยู่ บ้ ำ น
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินทำงโทรศัพท์ ฉันก็จดมำแลว้
ฉั น ลองเสิ ร์ ช ดู พบว่ ำ ที่ นั่ น เป็ นชนบท แทบจะไม่ มี ก ำร
พัฒนำบุกเบิกด้ำนกำรทอ่ งเที่ยวอะไรเลย แต่ฉันก็ยังหำโรงแรม
ที่มีอยูห่ นึ่งเดียวพบ จองห้องแล้ว ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ห้องที่ฉัน
จองยั ง เป็ นห้ อ งหรู ห รำในชนบทที่ มี ร ะเบี ย งและห้ อ งเล่ น ไพ่
สว่ นตัว
ตอนถึงอำเภอลี่ ทอ้ งฟ้ำเพิ่งจะมืด รอถึงตอนหำโรงแรมเจอ
ฉันก็เหนื่อยมำกแล้ว เพรำะว่ำยังไม่เคยขับรถด้วยควำมเร็วสูง
นำนขนำดนี้มำก่อน จิตใจจดจ่อตลอดทำงท ำเอำเครีย ดมำก
ดังนั้นจึงได้แ ต่มองบ้ำนศำสตรำจำรย์เ ฉินไกลๆ แล้วก็เ ข้ำไป

416
พักผอ่ นในห้องกอ่ น
บำ้ นบรรพบุรุษของศำสตำจำรยเ์ ฉินตัง้ อยูท่ ี่ที่คอ่ นขำ้ งเงียบ
สงัดลับตำคน อยู่บนเนินเขำ ห่ำงจำกตัวหมู่บ้ำนและโรงแรม
ประมำณหนึ่ง มองออกไปไกลๆ ต้นไมเ้ ขียวครึ้มเป็ นเงำ บังบำ้ น
ที่สร้ำงมำจำกไม้และหินผสมกัน เหตุไฟไหม้ที่เกือบจะไหม้จน
วอดวำยครั้งนั้นเมื่อครึ่งปี ก่อนที่อูอวี้พูดถึงเมื่อวำนก็เกิดขึ้นที่นี่
แตต่ อนนี้บำ้ นไดร้ ับกำรซ่อมแซมแลว้ ห่ำงออกไปไกล ฉันมองไม่
เห็นรอ่ งรอยที่เหลือทิ้งไว้จำกเหตุไฟไหมค้ รัง้ นัน้
แต่ว่ำ ฉันรู้สึกว่ำเกิดเรื่องใหญข่ นำดนี้ขึ้น พอ่ ลูกบำ้ นเฉินยัง
กลับมำอยูอ่ ีก จิตใจนับวำ่ แข็งแกร่ งมำก
หมู่บ้ำนนี้จริงๆ แล้วไม่ใหญ่ มีบ้ำนหลำยบ้ำนที่ว่ำงลงไป
แล้ว โรงแรมที่ฉันจองก็แทบจะปิ ดกิจกำรไปครึ่งหนึ่ง ไมม่ ีลูกค้ำ
แท้จริงแล้วกำรหุนหันพลันแล่นมำในสถำนที่แปลกหน้ำแบบนี้
ทัง้ ยังเป็ นชนบทห่ำงไกลผูค้ น ในใจฉันก็กังวลเล็กนอ้ ย แต่ไมถ่ ูก
อูอวี้พบเขำ้ ก็พอแลว้
พิสูจนค์ วำมจริง ฉันคิดอยำ่ งไรเ้ ดียงสำเกินไป
กำรขั บ รถควำมเร็ ว สู ง ส ำหรั บ ฉั น แล้ ว เหนื่ อ ยมำกจริ ง ๆ

417
ดังนั้นเมื่อถึงห้องฉันจึงหลับไปอยำ่ งรวดเร็ว รอจนตอนที่ฉันตื่น
มำ ด้ำนนอกมืดสนิท มีเพียงโคมไฟในสวนที่เปิ ดอยู่ มีเสียงดัง
แว่วๆ โรงแรมนี้ไมไ่ ด้มีแค่ห้องเดียว ฉันคิดว่ำน่ำจะเป็ นแขกคน
อื่นไมก่ ็เถ้ำแกเ่ นี้ย ก็เลยไมไ่ ด้สนใจมำก อ้ำวปำกหำว เปิ ดประตู
ออกมำ
โคมไฟหนึ่งเดียวในบริเวณนี้ก็คือโคมไฟที่ระเบียงของฉัน
ผู้ช ำยคนนั้น เปิ ดประตู ห้ อ งข้ำ งๆ พอดี เดิ น ไปทำงประตู ข อง
โรงแรม มือที่ป้องปำกของฉันชะงักคำ้ งกลำงอำกำศ ฉันถอยหลัง
สองกำ้ ว ใจเตน้ รัวอยำ่ งบำ้ คลัง่
ผ่ำนไปไม่กี่วินำที หน้ำของฉันก็ยังร้อนอยู่ ค่อยๆ เข้ำไป
ใกล้ประตูอีก ฟั งอยำ่ งตั้งใจ ดูเหมือนไมม่ ีเสียงอะไรเคลื่อนไหว
แล้ว เขำอำจจะไมเ่ ห็นฉัน
จะบ้ำตำย มันเกิดขึ้นได้อย่ำงไร อูอวี้มำที่นี่ ไม่ใช่ว่ำพักที่
บ้ำนศำสตรำจำรย์ที่เขำสนิทกับคุณหนูหรูอิ่งหรอกเหรอ ทำไม
ถึงพักที่โรงแรมเหมือนกันละ่ แถมยังอยูห่ ้องขำ้ งๆ ฉันดว้ ย
ขณะกำลังตำหนิในใจ ไดย้ ินแคเ่ สียง "ตึงๆ " ดังขึ้นชัดเจนที่

418
ขำ้ งหูฉัน ฉันเหมือนเจอขำ้ ศึก1แลว้ ก็ถอยกลับไปที่ขำ้ งเตียง
มีคนเคำะประตู เขำกำลังเคำะประตูอยูใ่ ช่ไหม
"ถำนเจี่ยว?" เสียงที่คุ้นเคยและทุ้มต่ำ ฉันปิ ดปำกแน่น ไม่
ขำนรับ
"ถำนเจี่ยว" ครัง้ นี้น้ำเสียงเขำเปลี่ยนเป็ นแนใ่ จ "ผมเห็นคุณ
แลว้ เปิ ดประตูให้ผม"
ฉันรู้จักกับเขำมำตั้งนำน หน้ำยังไมเ่ คยร้อนขนำดนี้มำกอ่ น
ฉันยืนอยู่ข้ำงเตียง ร้อนรนอยู่ที่เดิมอย่ำงนี้ไม่กี่วินำที หลังจำก
นั้นก็ปีนขึ้นเตียงอยำ่ งเฉยเมย เปิ ดโทรทัศน์ เร่งเสียงดังมำก ไม่
สนใจเขำ
ดำ้ นนอกประตูดูเหมือนไมม่ ีกำรเคลื่อนไหวอะไรแลว้
ฉันกอดเขำ่ ทัง้ คู่ ฝั งหนำ้ ลงไป
ฉันคิด ช่วงนี้กลุ้มจนถึงที่สุดจริงๆ อำกำศก็ร้อนขนำดนั้น
จ้วงอวี๋ก็ยุง่ จนเหมือนกลับไปช่วงกอ่ นสอบปลำยภำค แล้วก็ไมม่ ี
เวลำอยูก่ ับฉัน บัตรลำ้ งรถของฉันก็หำย ไมเ่ พียงอูอวี้ไมส่ นใจฉัน
1
สำนวน "เหมือนเจอขำ้ ศึก" อุปมำถึง กำรเผชิญหนำ้ กับเหตุกำรณไ์ มพ่ ึงประสงค์ เหตุกำรณเ์ ลวร้ำย
ประหนึ่งเกี่ยวขอ้ งกับควำมเป็ นควำมตำย และรู้สึกเครง่ เครียดมำก

419
แมแ้ ตเ่ ด็กในรำ้ นสองคนก็ทำเหมือนไมร่ ู้จักฉัน ทุกอยำ่ งลว้ นดูไม่
ปกติ ไมเ่ หมือนชีวิตฉันที่ควรจะเป็ นตอนนี้ หลังจำกนัน้ กำรตำม
ผูช้ ำยครัง้ แรกของฉันกลับถูกเขำจับไดค้ ำหนังคำเขำ
"อ๊ำก!" ฉันคำรำมเสียงต่ำ ทึ้งหัวจนผมยุง่ และในเวลำนี้เอง
ฉันได้ยินเสียงดังออกมำจำกนอกระเบียงห้องขำ้ งๆ ฉันเงยหน้ำ
ขึ้น ตำเบิกโตมองอูอวี้ยันมือพลิกตัวจำกขำ้ งนอกเขำ้ มำ ดวงตำ
ดำสนิทคู่นั้นจ้องมองฉันอยู่ไ กลๆ ฉันมองท่ำทีแ บบนี้ของเขำ
ทันใดนัน้ ในหัวก็ขำวโพลน มองเขำเดินมำใกล้ห้อง มองเขำเปิ ด
ประตูที่ระเบียง หลังจำกนัน้ เขำก็ยืนมองฉันจำกตรงนัน้

420
 ตอนที่ 81 ถำนเจีย่ ว 11 (3)

ฉันกม้ หน้ำมองผ้ำปูที่นอน ไมพ่ ูดจำ ในใจมีควำมไมส่ บำย

ใจแผดเผำอยู่ แต่เขำมำแล้ว ควำมรู้สึกของกำรดำรงอยูร่ ุนแรง
มำก ทั่วทั้งห้องเหมือนเต็มไปด้วยลมหำยใจของเขำ ฉันสำบำน
วำ่ ถำ้ เขำตำหนิฉัน ฉันจะกระแทกประตูออกไปจำกตรงนี้
หลังจำกนัน้ ไมก่ ี่นำที ฉันได้ยินเสียงเขำกระแอมในคอเบำๆ
"กินขำ้ วเย็นหรือยัง"
ฉั น ช้ อ นตำมองเขำ เขำยื น อยู่ ใ นควำมมื ด อำรมณ์ บ น
ใบหน้ำของเขำจึงค่อนข้ำงเลือนรำง แต่ดูเหมือนไมโ่ กรธเลยสัก
นิด
"ยังไมก่ ิน" ฉันตอบ เสียงของฉันเบำกว่ำเขำมำก
"ไปกิ นกั น " เขำพู ด "ผมไปรอคุณ ข้ำ งนอก" พู ดจบก็ เ ปิ ด
ประตูอีกบำนออกไป ฉันมองประตูห้องที่ถูกเขำล็อกไว้ ในใจฉัน
งงงวยขึ้นมำฉับพลัน
แตห่ ลังจำกผำ่ นไปห้ำนำที ฉันก็เปลี่ยนไปใสก่ ระโปรงสัน้ ตัว
ที่สวยที่สุดออกมำจำกห้อง เวลำนัน้ เขำกำลังยืนพิงประตูโรงแรม

421
ในมือมีบุหรี่มวนหนึ่ง เสื้อยืดสีดำกำงเกงยีน เป็ นลักษณะของ
ผู้ชำยแบบที่ฉันชอบพอดี เห็นฉันมำแล้ว เขำก้มหน้ำสูบบุหรี่ที
หนึ่ง จำกนั้นก็คีบบุหรี่ด้วยมือเดียว พวกเรำเลียบไปตำมซอย
ดำ้ นนอกโรงแรม มุง่ ออกไปขำ้ งนอก
ตอนนี้สองทุ่มกว่ำแล้ว รอบด้ำนเงียบมำก ไฟถนนในตัว
เมืองชนบททัง้ สูงทัง้ สวำ่ ง ทัง้ ยังมีจิ้งหรีดรอ้ งอยูใ่ นพุม่ ไม้ พวกเรำ
เดินเงียบๆ ไปช่วงหนึ่ง เขำก็สูบบุหรี่หมดมวน จุดมวนที่สอง
ควำมเงียบนัน้ ทำให้ใจฉันสัน่
ฉั น ทนไม่ ไ หวแล้ ว ถำม "ท ำไมคุ ณ ไม่ ไ ปพั ก ที่ บ้ ำ น
ศำสตรำจำรยล์ ะ่ คะ"
"ไมค่ อ่ ยสะดวกนะ่ ครับ" เขำตอบ
"อ๋อ ถ้ำอยำ่ งนัน้ คุณไปเยี่ยมพวกเขำมำแล้วหรือยัง"
"ยังเลย ก็คุณยังไมไ่ ดก้ ินขำ้ วเลยไมใ่ ช่เหรอ"
คำพูดนี้ของเขำเป็ นกำรพูดโดยไม่มีกำรหยุดพัก พูดจบก็
เงียบไป ฉันเองก็ไมไ่ ดพ้ ูดอะไรเช่นกัน
พวกเรำเดินไปตำมถนนหลัก ในหมู่บ้ำนด้วยกัน ข้ำงทำง

422
ยังคงมีร้ำนอำหำรสองสำมร้ำน อูอวี้พูดว่ำ "เลือกมำสัก ร้ำนสิ
ครับ" ฉันก็เดินไปช้ำๆ เลือกร้ำนที่ลูกค้ำเยอะที่สุดร้ำนหนึ่งมำ
กอ่ นจะพูดออกไปตำมใจ "กำรเลือกอำหำรกำรกินน่ะ จุดสำคัญ
ที่สุดคือ ดูว่ำในร้ำนคนเยอะไหม ตอนนี้ก็สองทุม่ แล้ว ร้ำนนี้ยังมี
คนนัง่ อยูส่ องสำมโต๊ะ อยำ่ งนี้จะต้องอร่อยกว่ำร้ำนอื่นแน่ๆ " พูด
จบฉันก็เดินนำเขำ้ ไป มองไปรอบทิศ จำกนั้นก็หันกลับมำ กลับ
พบว่ำเขำก้มหน้ำลงเล็กน้อย ผมปรกหน้ำผำก หำกแต่มุมปำก
กลับมีรอยยิ้มออ่ นโยน
ฉันหันหนำ้ หนีไมม่ องเขำ หัวใจสัน่ ระรัว
พวกเรำนั่งอยูม่ ุมร้ำน เรื่องสั่งอำหำรเขำก็ยกให้เป็ นหน้ำที่
ฉัน ฉันเลือกอำหำรไม่กี่อย่ำง แล้วก็สอบถำมรสชำติที่เขำชอบ
เขำตอบทีละอยำ่ งๆ ด้วยท่ำทีนิ่งสงบ สูบบุหรี่ในมือจนหมดมวน
ฉันไม่รู้ว่ำตัวเองผ่อ นคลำยลงตั้งแต่เ มื่ อไหร่ แต่ตอนที่ฉั น จั บ
สังเกตได้ มุมปำกก็ยกขึ้นมำเล็กน้อย ฉันรู้สึกว่ำพวกเรำสองคน
นำ่ จะนับไดว้ ำ่ ดีกันแลว้ จริงๆ
ในฐำนะเพื่อน
ใครอยำกจะเป็ นเพื่อนเขำกัน

423
 ฉันอยำกจะกุมเขำไวใ้ นมือตำ่ งหำก
รอจนอำหำรมำเสิร์ฟ เขำก็พูดว่ำ "คุณช่วยโทรหำเสิ่นสือ
เยี่ยน ขอดูขอ้ มูลคดีไฟไหมบ้ ำ้ นศำสตรำจำรยเ์ ฉินอยำ่ งละเอียด
หนอ่ ยไดไ้ หม"
ฉันเข้ำใจเจตนำของเขำ "ตกลง ฉันจะลองดูค่ะ" แต่หำใน
โทรศัพทน์ ำนมำก ก็หำเบอร์โทรศัพทข์ องเสิ่นสือเยี่ยนไมเ่ จอ
"เอ๊ ะ ท ำไมหำไม่เ จอล่ ะ ฉั น บั น ทึ ก ไว้ แ ล้ ว ชั ด ๆ " ฉั น พู ด
"โทรศัพท์อำจจะเสีย ไม่ก็ฉันพลำดกดลบไปตอนไหนสักตอน
เดี๋ยวฉันขอหำอีกหนอ่ ย กอ่ นหนำ้ นี้ก็เคยโทรหำตัง้ หลำยครัง้ "
อูอวี้กำถ้วยชำไว้ในมือ แตก่ ลับนิ่งไมไ่ ด้ยกดื่ม
"ทำไมบันทึกกำรโทรก็ไม่มีล่ะ โทรศัพท์นี่พังแล้วรึเปล่ำ…"
ฉันพูดเสียงอ่อย ทันใดนัน้ อูอวี้ก็มองหน้ำฉัน สำยตำคู่นัน้ เย็นชำ
รำวกับน้ำคำ้ งแข็ง
หัวใจฉันเตน้ เพียงแคร่ สู้ ึกสับสน
และในเวลำนี้เอง ในร้ำนมีเสียงปรบมือดังขึ้น พวกเรำทั้งคู่
หันหน้ำไปมอง เห็นเพียงเจ้ำของร้ำนผู้ชำยอ้วนๆ ยืนอยู่กลำง

424
ร้ำน ใบหนำ้ เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดว่ำ "วันนี้วันที่ 15 กรกฎำคม
2017 ลูกผมครบหนึ่งเดือนเต็ม เบียร์ด่ืมได้ฟรี ทุกอยำ่ งลดยี่สิบ
เปอร์เซ็นต์ ขอบคุณทุกท่ำนที่อุดหนุนร้ำนเรำด้วยนะครับ!" ใน
ร้ำนก็มีเสียงปรบมือ ทุกคนล้วนหัวเรำะ มีบำงคนน่ำจะเป็ นคน
แถวนี้ ดูเหมือนจะรู้จักกับเจ้ำของร้ำนเพรำะพูดคุยกับเขำตลอด
ทัง้ ยังชวนเขำดื่มเหล้ำดว้ ย
ฉั น มองดู ลื ม เรื่ อ งข้ำ งตั ว ไปชั่ว ขณะ ยิ้ ม ออกมำอย่ำ งอด
ไมไ่ ด้ "ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ โชคดีจริงๆ พวกเรำไปชวนเขำดื่มเหล้ำ
หนอ่ ยไหม อวยพรเขำหนอ่ ย"
พอหันกลับมำกลับเห็นใบหน้ำของเขำไม่มีร อยยิ้ม สัก นิด
ทั้ง ยั ง ดู ก ลั ด กลุ้ มอึ ม ครึม ดุ จ พยั บเมฆ ฉั น ตระหนั ก ได้ ถึง ควำม
ผิดปกติของเขำ เลยถำมไป "เป็ นอะไรไปคะ"
อูอวี้จอ้ งมองฉันอยำ่ งไมค่ ลำดสำยตำทำ่ มกลำงเสียงหัวเรำะ
ครื้นเครง
"เมื่อสักครู่เขำพูดว่ำวันนี้วันที่เทำ่ ไรนะครับ" เสียงอูอวี้ผ่อน
คลำยลง คอ่ นขำ้ งคลุมเครือ
ฉันงงนิดหน่อย นึกว่ำเขำอยำกจะยืนยันวันที่ หรือไม่ก็ลืม

425
เรื่องสำคัญอะไรไป จึงกม้ หน้ำมองเวลำในโทรศัพท์แล้วตอบว่ำ
"วันนี้วันที่ 15 คะ่ "
อูอวี้ไม่พูด เขำเงยหน้ำขึ้นมำ มองโทรทัศน์ที่แขวนอยู่บน
ผนัง กำลังฉำยขำ่ ว ด้ำนล่ำงขำ่ วก็มีวันที่และเวลำ ฉันก็มองตำม
สำยตำเขำไปอยำ่ งไมร่ ู้สำเหตุ หลังจำกนั้นเขำก็หันกลับมำใหม่
แลว้ ก็มองฉันอีก
ฉั น ไม่ รู้ ว่ ำ จะบรรยำยแววตำเขำอย่ ำ งไร มั น คื อ ดวงตำ
หลังจำกตื่นจำกฝั น ผสมเข้ำกับควำมตกใจ เข้ำใจและปวดตื้อ
อยำ่ งรุนแรง และทำ่ มกลำงเมืองที่แสนวุ่นวำยนี้ มุมหนึ่งของโลก
อันแสนธรรมดำ มีเพียงพวกเรำสองคนที่มองกันแบบนี้ สุดท้ำย
ฉันก็มองออกอยำ่ งชัดเจน ในสำยตำเขำกลับปรำกฏควำมสงสำร
ขึ้น ควำมสงสำรที่มีต่อฉัน ล้ำลึก เจ็บปวด คล้ำยกับจะทำให้ฉัน
จมลงไป
ฉันไมร่ ู้ว่ำเขำหมำยถึงอะไร ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบำงอยำ่ งอยู่
รำงๆ แต่ฉันยังคงไมร่ ู้ ฉันมองมือทัง้ คูข่ องตัวเองที่วำงอยูบ่ นโต๊ะ
กำแน่นจนกลำยเป็ นหมัด ฉันกลัวขึ้นมำเล็กน้อยเสียแล้ว กลัว
ควำมเป็ นจริงใหม่ที่สำยตำแหลมคมคู่นั้นของเขำมองออกทะลุ
ปรุโปรง่ กลัวคำพูดที่เขำกำลังจะพูดออกมำ

426
 "ถำนเจี่ยว…" เขำพูด "คุณ… ไมส่ ังเกตเห็นควำมผิดปกติเลย
เหรอ"

427
 ตอนที่ 82 อูอวี้ 11 (1)

-อูอวี-้
ก่อนมำอำเภอลี่ ผมได้จัดกำรเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไปเรื่ อง
หนึ่ง
บัตรล้ำงรถของถำนเจี่ยวหำยไป เสี่ยวหวำก็บอกว่ำหำใน
บั น ทึ ก ไม่เ จอ ผมคำดว่ ำ เป็ น ควำมสะเพร่ำ ของพวกเสี่ ยวหวำ
ดังนัน้ จึงหยิบสมุดบันทึกกำรทำบัตรออกมำ ไลเ่ ปิ ดทีละหนำ้
ไมม่ ีจริงๆ
เสี่ยวหวำพูดอย่ำงซื่อๆ "หำไม่เจอจริงๆ นะพี่อวี้ ผมจะทำ
ยังไงได้ หลำยวันมำนี้ลูกคำ้ ที่ทำบัตรเปิ ดรำ้ นก็เยอะขนำดนี้…"
ผมรู้สึกถึงควำมผิดปกติอยูร่ ำงๆ แต่ไมร่ ู้ทำไมถึงพูดออกมำ
ไม่ได้ ผมมองใบหน้ำเด็กน้อยของเสี่ยวหวำ เขำชอบล้อเล่นมำ
ตลอด ชอบแซวผมกับถำนเจี่ยว แต่หลำยครั้งก็รู้สึกเหมือนว่ำ
เขำไมไ่ ดก้ ำลังลอ้ เลน่
ผมเองก็รู้สึกถึงควำมผิดปกติเล็กน้อย นับตั้งแต่ผมกลับมำ
จำกซูโจว

428
 ผมไม่ ไ ด้ พู ด ควำมจริ ง อะไรออกไป ตั้ ง ใจสั ง เกตควำม
เปลี่ยนแปลงของมันเงียบๆ ตอนออกจำกร้ำน ผมหันกลับไป
มอง เห็นพวกเขำเอำป้ำยโปรโมชั่นสีแดงตอนเปิ ดร้ำนออกมำ
แขวนอี ก ครั้ง "โปรโมชั่น เปิ ดร้ ำ น บั ต รล้ ำ งรถ 12 ครั้ง 100
หยวน"
ตอนถึงอำเภอลี่ก็ดึกแล้ว ระหว่ำงทำงศำสตรำจำรยเ์ ฉินโทร
หำผม ชวนผมไปพั ก ที่ บ้ ำ นเขำ ผมปฏิ เ สธอ้ อ มๆ ไป ไม่ ใ ช่
เพรำะว่ำเหตุผลอื่น เมื่อก่อนเฉินหรูอิ่งมีควำมรู้สึกพิเศษกับผม
ตอนนี้จิตใจก็ได้รับควำมกระทบกระเทือน ส่วนตัวในใจผม ผม
คิดวำ่ กำรรักษำระยะห่ำงกับเธอคอ่ นขำ้ งไว้ใจได้กวำ่
ผมคิ ด ไม่ถึ ง ว่ ำ ถำนเจี่ ย วจะมำ ทั้ง ยั ง แอบพั ก อยู่โ รงแรม
เดียวกับผม
…
หลังจำกถูกผมจับได้ เธอก็ซ่อนอยู่ในห้องไม่ยอมออกมำ
แล้วก็ไ ม่ส่งเสียงพูดออกมำเหมื อนเจอข้ำ ศึก ตอนนั้นผมรู้ สึ ก
เหมือนเก็บเม่นตัวน้อยๆ ตัวนี้ขึ้นมำแทงมือตัวเอง แต่คุณก็รู้ดี
ขำ้ งในของเธอนัน้ นุม่ นิ่มและเปรำะบำงยิ่งกวำ่ อะไรทัง้ หมด

429
 ผมทำไดเ้ พียงพลิกตัวปี นเขำ้ ไปในห้องของเธอ
ควำมมืดแผ่เขำ้ มำ ไฟในห้องก็มืดสลัว เธอนั่งกอดเขำ่ ทัง้ คู่
อยูบ่ นเตียง หนำ้ แดง ไมย่ อมมองผม
ในช่วงหนึ่งปี ที่ผำ่ นมำนี้ ผมเผชิญกับควำมเจ็บปวดทัง้ หมด
ที่ชีวิตนี้จะสำมำรถมีได้ หัวใจของผมตำยด้ำนหลำยครั้งไปนำน
แลว้ ทัง้ ยังเย็นชำเหมือนเหล็ก
แต่ในขณะนี้ ห้องเงียบๆ แสงไฟเงียบๆ ผู้หญิงเงียบๆ เธอ
ไม่พูดสักคำ ส่วนผมยืนอยู่ข้ำงๆ และขณะนี้เองควำมกลัดกลุ้ม
และควำมเจ็บปวดใจทัง้ หมดพลันสลำยหำยไปกับเมฆหมอก ใน
ใจผมเกิดควำมรู้สึกออ่ นโยนที่อธิบำยไมถ่ ูกขึ้นมำ
แท้จริงแล้วพอเธอปรำกฏตัวขึ้ นมำ ก็ทำให้ผมรู้สึก ได้ ถึ ง
ควำมอ่อนโยนของควำมรัก
ผมพำเธอไปกินขำ้ วเย็น
เห็นได้ชัดว่ำเธอค่อยๆ ร่ำเริงขึ้น เทียบกับควำมเมินเฉยไม่
พอใจก่อนหน้ำนี้แล้ว เหมือนว่ำท่ำทีสบำยๆ ในวันธรรมดำจะ
หวนคืนกลับมำอีกครัง้

430
 เธอพบว่ำในโทรศัพท์ไมม่ ีเบอร์ของเสิ่นสือเยี่ยน หำบันทึก
กำรโทรยอ้ นกลับไปหนึ่งเดือนก็ไมพ่ บ แต่ช่วงที่พวกเรำร่วมมือ
กันสืบคดีกับเสิ่นสือเยี่ยนคือช่วงครึ่งเดือนกอ่ นชัดๆ
เธอถูกบรรยำกำศสนุกสนำนในร้ำนดึงดูดไป ไม่รับรู้อะไร
ในฉับพลัน
แต่ทว่ำปรำกฏกำรณ์แปลกๆ ครั้งแล้วครั้งเล่ำ ทำให้ใจผม
เหมือนตกลงไปในสระน้ำอันหนำวเหน็บ กรีดควำมมืดที่สับสน
วุน่ วำยทัง้ หมดออกมำ
ผมนั่ ง อยู่ ใ นร้ ำ นอำหำรเล็ ก ๆ ในชนบทวั น ที่ 15 เดื อ น
กรกฎำคม ใจเหมือนลูกขำ่ งที่หมุนด้วยควำมเร็วสูงตกลงมำ
เสี่ยวหวำเคยพูดคำว่ำ "คุณถำน" ทั้งยังพูดว่ำ "พวกพี่อยู่
ด้วยกัน ควำมรู้สึกก็ไมช่ ัดเจน" ตอนนี้เวลำพูดถึงถำนเจี่ยว กลับ
เรียกว่ำ "คุณผู้หญิงคนนั้น คนสวยคนนั้น" เหมือนไมเ่ คยได้ยิน
ชื่อของเธอมำกอ่ น
บัตรล้ำงรถของถำนเจี่ยวหำย สมุดบันทึกก็ไม่มีบันทึก ไว้
เดิมทีเสี่ยวหวำเป็ นคนทำ เขำกลับจำอะไรไมไ่ ดเ้ ลยสักนิด
รำ้ นซ่อมรถแขวนป้ำยโปรโมชัน่ เปิ ดรำ้ นใหมอ่ ีกครัง้
431
 เบอร์ของเสิ่นสือเยี่ยนในโทรศัพทถ์ ำนเจี่ยวไมม่ ีแล้ว แมแ้ ต่
บันทึกกำรโทรก็หำยไป
ตอนผมอยู่ที่ ซู โ จว ดู เ วยป๋ อของเธอทุก วั น วั น ที่ 1 3 5 8
12… เดือนกรกฎำคม ตอนนั้นแค่รู้สึกว่ำเวลำช้ำเกินไป ค่อยๆ
ทรมำนอยำ่ งช้ำๆ แต่กลับไมไ่ ด้สนใจควำมผิดปกติของเวลำโดย
สิ้นเชิง

432
 ตอนที่ 83 อูอวี้ 11 (2)

วันนัน้ ที่หลังร้ำนซ่อมรถ ในห้องเล็กๆ ที่ผมพักอยู่ พวกเรำ

พูดคุยกันเรื่องเวลำครัง้ แรก สีหนำ้ ถำนเจี่ยวขำวซีด ตื่นตระหนก
ไปหมด แม้ว่ำเวลำนั้นผมค่อนข้ำงจะทนไม่ไหว แต่ก็ยังคงบอก
เธอให้เขำ้ ใจอยำ่ งชัดเจน "ตอนนี้คือวันที่ 18 กรกฎำคม 2017
ผำ่ นมำหนึ่งปี สำมสัปดำห์แลว้ "
นั่นคือวันที่สำมหลังจำกที่พ วกเรำเจอกัน พวกเรำเจอกัน
วันที่ 16 กรกฎำคม และควำมทรงจำของเธอก็หำยไปหนึ่งปี
ครึ่งเดือนหลังจำกนั้น พวกเรำก็ปิดคดีเหยียนหย่วน น่ำจะ
เป็ นวันนัน้ ช่วงปลำยเดือน พวกเรำกลับไปที่เรือลำนัน้
…
หลังจำกพวกเรำกลับมำจำกบนเรือ ไมใ่ ช่วันที่ 1 สิงหำคม
2017 อยำ่ งแนน่ อน
แต่เป็ นวันที่ 1 กรกฎำคม เร็วกว่ำตอนที่พวกเรำเจอกันครึ่ง
เดือน
เวลำของพวกเรำ กลับไมไ่ ดก้ ำลังเดินไปขำ้ งหนำ้

433
 และข้ำงกำยพวกเรำ ไม่มีใครสังเกตเห็นควำมผิดปกติสัก
คน
…
"ถำนเจี่ยว คุณ… ไมส่ ังเกตเห็นควำมผิดปกติเลยเหรอ" ผม
ถำมเธอ
ดวงตำที่ เ ต็ ม ไปด้ ว ยควำมงงงวยของเธอมองผม นั่น คื อ
ดวงตำกระจ่ ำ งใสแจ๋ ว คู่ ห นึ่ ง แล้ ว ก็ เ ป็ นดวงตำที่ ห ลงอยู่ ใ น
ช่วงเวลำคู่หนึ่ง กอ่ นหน้ำนี้เธอก็ไม่ได้ตระหนักว่ำตัวเองสูญเสีย
ควำมทรงจำไปหนึ่งปี ตอนนี้ แมจ้ ะเขำ้ ใจว่ำวันที่เพิ่งจะมำถึงคือ
วันที่ 15 กรกฎำคม เธอก็ไ ม่ไ ด้ตระหนัก ถึงควำมผิด ปกติ ข อง
เวลำเลย
"ถำนเจี่ ย ว…" ผมพู ด ช้ ำ ๆ "มี เ พี ย งเวลำของเรำสองคน
เทำ่ นัน้ ที่กำลังหมุนยอ้ นกลับ"
เธอเบิกตำโตทันใด ช่วงขณะนั้นผมเห็นอำรมณ์มำกมำย
ปรำกฏขึ้นในดวงตำของเธอ ทัง้ กลัว เขำ้ ใจอยำ่ งถอ่ งแท้ ยำกที่จะ
เชื่อ และวุ่นวำยใจ เธอเหมือนผมเมื่อสัก ครู่ จมลึก อยู่ในห้ ว ง
ควำมคิดที่เหมือนบอ่ เลน เธออ้ำปำก แล้วก็หุบลง สุดทำ้ ยก็มอง

434
ผมหนำ้ ซีด "นี่มันเกิดอะไรขึ้น… ทำไมเป็ นแบบนี้ ทำไมเป็ นแบบ
นี้"
ผมรู้ เธอตื่นจำกกำลเวลำแลว้
พวกเรำกลับถึงโรงแรม มีเพียงพวกเรำสองคน บรรยำกำศ
กลับยังคงอึดอัดอยู่ ผมนั่งอยูท่ ี่ปลำยเตียงสูบบุหรี่มวนแล้วมวน
เล่ำ จิตใจคอ่ ยๆ สงบขึ้นมำ เธอขดตัวอยูท่ ี่หัวเตียง ตอนแรกไม่
พูดไม่จำ ใจลอยไปหมด ต่อจำกนั้นจึงเริ่มเอ่ยปำกพูดไม่หยุด
"ฉันก็คิดอยู่ว่ำทำไมจ้วงอวี๋ถึงสอบอีกแล้ว… วันนั้นที่กินข้ำวกับ
เธอก็เหมือนไม่เคยพบคุณ แล้วก็ไม่เคยคิดอะไรกับเสิ่นสือเยี่ย
นด้วย… เพรำะตอนนี้เธอไมเ่ คยพบหนำ้ เสิ่นสือเยี่ยนจริงๆ… พระ
เจำ้ … บำ้ ไปแลว้ บำ้ ไปแลว้ "
ผมรู้ว่ำเธอค่อยๆ ยอมรับควำมจริง ถึงแม้ว่ำควำมจริงนี้จะ
เป็ น เรื่ อ งที่ ค ำดไม่ถึ ง และชวนให้ อ กสั่น ขวั ญ แขวนก็ ต ำม แต่
นอกจำกยอมรับแลว้ พวกเรำยังจะทำอะไรไดอ้ ีก
ถ้ำเวลำหมุนกลับไปไมห่ ยุด พวกเรำจะทำอะไรได้อีก คิดถึง
ตรงนี้ ในใจผมก็สนั่ สะทำ้ นขึ้นมำนอ้ ยๆ สว่ นเรื่องอื่นนัน้ ผมยังไม่
สนใจ

435
 "งั้นก็แ สดงว่ำเหยียนหย่วนยังไม่ถูก จับ พวกเรำยังไม่พ บ
่ เธอพูดขึ้นมำ
เพื่อนสติไมด่ ีของเขำ" จูๆ
"ลองหำในอินเทอรเ์ น็ตดู" ผมบอก
ถำนเจี่ยวเปิ ดคอมพิวเตอร์ จริงอย่ำงที่คำดไว้ ตอนนี้บน
อินเทอร์เน็ตมีแค่ข่ำวคดีลักพำตัวเด็กที่เขียนด้วยสำนวนง่ำยๆ
สองคดี อยำ่ งอื่นก็ไมม่ ีอะไร ฝั่ งตำรวจยังไมไ่ ดส้ อบสวนคดีจริงๆ
"บำ้ จริง" ถำนเจี่ยวสบถ
"คุณติดตอ่ เสิ่นสือเยี่ยนได้ไหม" ผมถำม
ถำนเจี่ยวก็หำในโทรศัพทค์ รู่หนึ่ง กอ่ นจะหำเบอร์โทรศัพท์
ของเสิ่ น สื อ เยี่ ย นเจอจำกแชทที่ คุ ย แนะน ำตั ว ตอนนั ด บอด
หลังจำกนัน้ ก็โทรไป เปิ ดลำโพง
"เสิ่นสือเยี่ยน!" เธอเกือบจะตะโกนด้วยควำมร้อนใจ
ผู้ชำยในสำยคนนั้นกลับเงี ย บไปสัก พัก แล้วพูดว่ำ "ถำน
เจี่ยว? มี… เรื่องอะไรเหรอครับ"
ถำนเจี่ยวพูดอยำ่ งรีบร้อน "อยำ่ ถำมเยอะ ฉันถำม คุณตอบ!
ขอ้ แรก พวกคุณจับเหยียนหยว่ นกับสวีจ่อื เฟิ งหรือยัง"
436
 เสิ่นสือเยี่ยนถำมกลับอย่ำงชัดถ้อยชัดคำ "ใคร พวกเขำ…
เป็ นใครเหรอครับ"

437
 ตอนที่ 84 อูอวี้ 11 (3)

ผมกับถำนเจี่ยวมองหน้ำกันแวบหนึ่ง ผมเห็นตำของเธอ
หมน่ แสงลงเล็กนอ้ ย เธอถำมอีก "คำถำมที่สอง คุณยังจำอูอวี้กับ
จ้วงอวี๋ … อำ ไม่สิ โจวเสี่ยวอวี๋ไ ด้ไ หมคะ คุณ เคยเห็นพวกเขำ
ไหม"
เสิ่นสือเยี่ยนเงียบไปสักครู่กอ่ นจะตอบ "สองคนนี้ที่คุณพูด
ผมไม่รู้จัก ถำนเจี่ยว คุณกำลัง… เจอกับเรื่องยุ่งยำกอะไรหรือ
เปลำ่ …"
ถำนเจี่ยวตัดบทเขำตรงๆ "คำถำมสุดท้ำย กอ่ นที่ฉันจะทิ้ง
คุณ พวกเรำยังไมเ่ คยเจอกัน หรือติดตอ่ กันใช่ไหมคะ"
ครั้งนี้เ สิ่นสือเยี่ยนเงียบไปค่อนข้ำงนำน แล้วก็ตอบอย่ำง
ตรงไปตรงมำ "ไมเ่ คย"
ถำนเจี่ยวพูดเสียงต่ำ "ขอบคุณ … รบกวนคุณแล้ว" แล้วก็
วำงสำย ช้อนตำขึ้นมองผม
เสิ่นสือเยี่ยนโทรกลับมำอีกเกือบจะในทันที ถำนเจี่ยวดูแลว้
ก็ไมร่ ับ สว่ นผมเงียบไมพ่ ูดจำ

438
 ดูแล้วเธอยังคงไมล่ ้มเลิกควำมพยำยำม "ฉันจะโทรจ้วงอวี๋
อีก"
ผลลัพธ์ของกำรสนทนำเหมือนเสิ่นสือเยี่ยนไมม่ ีผิด จ้วงอวี๋
กำลังสอบปลำยภำค เธอไมเ่ คยเจอเสิ่นสือเยี่ยน และไมเ่ คยเจอ
ผมด้วย ถำมเรื่องคดีเหยียนหยว่ นยิ่งไม่รู้เข้ำไปใหญ่ ส่วนเสี่ยว
เฮ่ำนะ่ หรือ เสี่ยวเฮ่ำอยูก่ ับคุณปู่คุณยำ่ อยำ่ งปลอดภัยแน่ๆ ยังไม่
เคยพบนกหรืออันตรำยใดๆ…
โทรเสร็จสองสำย ถำนเจี่ยวนัง่ บนเตียง สีหนำ้ คอ่ นขำ้ งเซื่อง
ซึม น้อยมำกที่จะเห็นเธอในลักษณะแบบนี้ ผมรินชำให้เธอแกว้
หนึ่ง เธอพูด "ขอบคุณ" เสียงต่ำ ผมนัง่ อยูท่ ี่ปลำยเตียง ห่ำงจำก
เธอหนึ่งฟุต มองเธอเงียบๆ
สีหนำ้ ของเธอคอ่ ยๆ สงบลง ผำ่ นไปนำนมำกก็ถำมว่ำ "อูอวี้
พวกเรำ… ทำอยำ่ งไรกันดี พูดออกไปก็ไมม่ ีใครเชื่อ หรือพวกเรำ
สองคนจะกลำยเป็ นเด็ ก ทำรกด้ ว ยกั น เหรอ… บ้ ำ น่ ำ ฉั น ไม่
ตอ้ งกำรแบบนี้ ฉันยังไมไ่ ดใ้ ช้ชีวิตวัยรุน่ อยำ่ งเต็มที่เลย…"
ผมเงี ย บไปครู่ ห นึ่ ง แล้ ว ก็ รู้ สึ ก ไม่ ส บำยใจกั บ อนำคต
เหลวไหลที่ เ ธอพรรณนำ ผมพู ด "เดิ น ก้ ำ วหนึ่ ง ดู ก้ ำ วหนึ่ ง
แก้ปัญหำกันไปทีละเรื่อง คุณอยู่กับผม ผมจะพยำยำมปกป้อง
439
คุณอยำ่ งถึงที่สุด"
เธอเงี ย บไป ผมเงยหน้ำ มองดวงตำแดงก่ำ ที่ ทอประกำย
น้อยๆ ของเธอ เธอหลบสำยตำมองไปทำงอื่น พูด "ดังนั้น… มี
เพียงเวลำของพวกเรำสองคนที่หมุนกลับ ส่วนคนอื่นจำอะไร
ไมไ่ ดแ้ ลว้ พวกเขำมุง่ ไปขำ้ งหนำ้ อยำ่ งนัน้ เหรอ"
เธอพูดถึงจุดนี้ขึ้นมำแลว้
"ดูแล้วนำ่ จะเป็ นแบบนัน้ " ผมพูด "ไมร่ ู้ว่ำคนอื่นบนเรือเป็ น
อยำ่ งไรบำ้ ง"
"แต่ว่ำ…" เธอที่เพิ่งฟื้ นคืนควำมสงบ เฉลียวฉลำดปฏิภำณ
ไวแบบนี้ ครุ่นคิดแล้วพูด "กำรหมุนกลับแบบนี้ไม่ได้หมุนเป็ น
วันๆ จำกวันที่ สิบหกถึงสำมสิบและจำกวันที่หนึ่งถึงสิบห้ำ แต่
หมุนเป็ นช่วงๆ ควำมรู้สึกเหมือนกำรตัดต่อวิดีโอเป็ นตอนๆ "
ผมพูดตอ่ "ใช่ ครึ่งเดือนเป็ นหนึ่งสัปดำห์"
เธอตกใจเล็กนอ้ ย "สัปดำห์? คุณหมำยควำมวำ่ …"
อำรมณผ์ มขึ้นๆ ลงๆ อยูบ่ ำ้ ง พูดกำรคำดกำรณท์ ี่อำจหำญ
ของตัวเองออกมำ "ถำนเจี่ยว หลังจำกที่พวกเรำเจอกันครึ่งเดือน

440
เส้นเวลำได้บิดเบี้ยวกลับมำที่บนเรือครั้งหนึ่ง ตอนนี้ผ่ำนไปอีก
ครึ่งเดือนแลว้ พอดี"
เธอพูดเสียงแหบแห้ง "ควำมหมำยของคุณคื อ… คืนนี้พวก
เรำอำจจะกลับไปบนเรืออีกครัง้ ?!"
…
ตอนนี้ผมมัน่ ใจมำกขึ้นวำ่ กำรตัดสินใจของผมถูกตอ้ งแลว้
โชคชะตำของพวกเรำฉีกออกมำเป็ นแบบนี้ พูดให้ใครฟั ง
เขำก็ไมเ่ ชื่อ ถ้ำผมยังรักกับเธอแบบไมส่ นใจอะไร รักอยำ่ งลึกล้ำ
ตอ่ ไปก็จะสูญเสียไปแบบนี้ ถำ้ หำกเวลำหมุนกลับไปวันที่พวกเรำ
ลืมอีกฝ่ำยแล้ว จะพบหน้ำกันอีกได้อยำ่ งไร ถำนเจี่ยวเป็ นผู้หญิง
ที่ดีขนำดนัน้ เธอไมค่ วรถูกใครทำให้ผิดหวัง
ผมเองก็ไมอ่ ยำกเสียใครไปอีกแล้ว
ผมไมม่ ีทำงที่จะควบคุมใจที่เต้นรัวเพรำะเธอได้ ไมส่ ำมำรถ
ปล่อยให้ควำมรู้สึกใดๆ แตกหน่อต่อไปได้อีก ยิ่งไปกว่ำนั้นยัง
ไม่ได้ช่วยอูเมี่ยวช่วยแม่กลับมำ ผมยังจะมีสิทธิ์ไปมีควำมรักที่
ไหนไดอ้ ีก บำงทีผมอำจจะตำยเพื่อช่วยพวกเขำก็ได้

441
ผมไมอ่ ยำกอยูก่ ับถำนเจี่ยว

442
 ตอนที่ 85 อูอวี้ 11 (4)

เพื่อที่จะสำมำรถกลับไปเรือลำนั้นอย่ำง 'รำบรื่ น ' อีก ครั้ง

พวกเรำปรึกษำกัน ตำ่ งคนตำ่ งกลับไปนอนห้องของตัวเอง แตผ่ ม
นอนอยู่บนเตียงนำนมำก ยังคงนอนไม่หลับ ผมลุกขึ้นมำ เปิ ด
ประตู เดินออกไปในสวน
คืนนี้ที่โรงแรมแห่งนี้นำ่ จะมีเพียงพวกเรำสองคนพักอยู่
ไฟห้องของเธอดับแล้ว อำจจะหลับไปแล้วล่ะมั้ง อำจจะใช่
คิดแลว้ เธอก็ใจใหญ1่ เหมือนกัน เรื่องใหญข่ นำดนี้ก็สำมำรถนอน
หลับได้อยำ่ งสบำย คิดถึงตรงนี้ ผมยิ้มเล็กนอ้ ย จุดบุหรี่มวนหนึ่ง
นัง่ พิงเกำ้ อี้แลว้ สูบช้ำๆ
ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ประตูของเธอก็เปิ ดออก เธอสวมเสื้อคลุม
สวมรองเท้ำแตะเดินออกมำ ผมนิ่ง เธอนั่งลงข้ำงๆ ผม ถำมว่ำ
"คุณก็นอนไมห่ ลับเหรอคะ"
"อืม"
เธอพูด "ทำยังไงดี ถ้ำพวกเรำทั้งคู่นอนไม่หลับตลอดก็จะ
1
คำว่ำ "ใจใหญ่" ในที่นี้ อุปมำถึง คนที่เดิมทีควรจะเครียดเพรำะแบกรับเรื่องหนักหนว่ งอยู่มำก แต่
กลับไมร่ ู้จักเครียด

443
กลับไปเรือลำนัน้ ไมไ่ ดใ้ ช่ไหม ครัง้ ที่แลว้ ก็หลับถึงจะไปได"้
"นั่นเป็ นเรื่องธรรมชำติ ดูกอ่ นว่ำต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น" ผม
บอก
เธอพูด "คุณดูไมร่ ีบไมร่ อ้ นเลย"
"รีบรอ้ นแลว้ มีประโยชนอ์ ะไร คุณคิดวำ่ ตอ่ หนำ้ พลังลี้ลับนัน้
พวกเรำมีทำงตอ่ ตำ้ นอะไรไหมละ่ ครับ"
คำพูดนี้อำจจะพูดได้ไร้ควำมรู้สึกเกินไป ถำนเจี่ยวเงียบไป
สักพัก พูดวำ่ "บำงเรื่อง ไมล่ องแล้วจะรู้ได้อยำ่ งไรวำ่ ไมไ่ ด้"
ใจของผมเหมื อ นถู ก ค่ ำ คื น นี้ เ ฆี่ ย นตี เ บำๆ ผมมองเธอ
ดวงตำของเธอมีแสงเลือนรำง สำยตำที่ทำให้สัมผัสไม่ไ ด้ข อง
ผูห้ ญิงคนนี้ ผมสูบบุหรี่ ไมต่ อบรับ มองไปขำ้ งหนำ้
"นอนเร็วๆ ล่ะ" ผมพูด
"แลว้ ทำไมคุณไมไ่ ปนอนละ่ " เธอถำมกลับ
"สูบเสร็จผมจะไป"
พวกเรำก็เงียบไปอีกสักพัก ทันใดนัน้ เธอก็ย่ืนมือเขำ้ มำแยง่

444
บุหรี่ของผมไป ผมเอียงหน้ำมองเธอ เธอซ่อนบุหรี่ไว้ด้ำนหลัง
พูดว่ำ "หลำยวันมำนี้คุณสูบบุหรี่เยอะมำกเป็ นพิเศษ ไม่ใช่ว่ำ
ก ำลังช่วยแม่กับน้องสำว แล้วก็ปกป้องฉันอยู่เ หรอ สูบเข้ำไป
แบบมันจะดีเหรอคะ"
หัวใจของผมเจ็บปวดเล็กนอ้ ย พูดวำ่ "คืนบุหรี่ให้ผม"
"ไมค่ ืน"
ผมเอื้ อ มมื อ ไปแย่ ง สี ห น้ ำ ของเธอเด็ ด เดี่ ย ว ยื ด คอตรง
ดวงตำมีแววซุกซนอยูน่ ำงๆ มือของผมสัมผัสหลังของเธอ หน้ำก็
อยู่ใกล้เ ธอมำก ผมกดมือของเธอไว้ คลำจนเจอบุหรี่ เธอเงย
หนำ้ ขึ้น มองผมด้วยสำยตำอำลัยอำวรณ์
มีเพียงพวกเรำสองคนเทำ่ นัน้
ในสวนนี้ ในควำมมืดนี้ บนเก้ำอี้ยำวตัวนี้ มีเพียงพวกเรำ
สองคน
เธอนิ่งไมข่ ยับ แตผ่ มรูส้ ึกไดถ้ ึงรำ่ งกำยที่สนั่ เทำเล็กนอ้ ยของ
เธอ เธอคล้ำยจะตัดสินใจบำงอย่ำงอย่ำงยำกลำบำกลงไปแล้ว
คอ่ ยๆ หลับตำลง

445
 พอผมควำ้ บุหรี่ไดก้ ็หันศีรษะออก ขณะเดียวกันก็ปลอ่ ยเธอ
ภำยในสวนเงียบมำก ผมพูดในใจ 'อูอวี้ แกมันคนเลว'
เธอลืมตำขึ้น สีหนำ้ เย็นชำ
"ถำนเจี่ยว…"
"ไม่ต้องพูดแล้ว" เธอตัดบทผมเสียงเรียบ "คุณอยำกสูบก็
สูบไปเถอะ ฉันก็แคเ่ ป็ นห่วงในฐำนะเพื่อน ตอ่ ไป… จะไมก่ วนคุณ
แลว้ "
"อืม" ผมพูดช้ำ "ไมก่ วน ก็ไมต่ ้องกวน"
เธอลุกขึ้นเดินเขำ้ ห้อง กระชำกประตูปิดดัง "ปั ง" แล้วผมก็
นัง่ คนเดียวไปอีกพักใหญ่
ตอนผมคิดว่ ำจะลุ ก กลั บห้ อ ง ทันใดนั้นก็สังเกตเห็ น บ้ำ น
ตระกูลเฉินที่ห่ำงออกไปกิโลกว่ำๆ มีไฟดวงหนึ่งสว่ำงขึ้นฉับพลัน
ผมหันไปมองตำมสัญชำตญำณ เป็ นระเบียงชัน้ สองของบำ้ น
คนคนหนึ่งเดินออกมำ
เป็ นเฉินหรูอิ่ง

446
 ผมมองเห็ น อย่ำ งชั ด เจน เธอสวมชุ ด นอนสี ข ำว ผมยำว
สยำย แต่รูปร่ำงนั้นดูซูบผอมมำก หน้ำเกือบจะแหลม ไม่มีเนื้อ
สักนิด โหนกแก้มนูนขึ้นมำ หน้ำก็ขำวรำวกับหยก เธอปิ ดปำก
แน่น แววตำว่ำงเปล่ำ ยืนอยู่ในควำมมืดระหว่ำงหุบเขำ ยืนอยู่
บนระเบี ย งบ้ ำ นโดดเดี่ ย วในบ้ ำ นหลั ง นั้ น ยั ง คงเพลิ ด เพลิ น
หลังจำกนัน้ มุมปำกก็คอ่ ยๆ ฉีกยิ้มประหลำดออกมำ
ผมงงงวย
เมื่อกอ่ นเธอไมไ่ ด้เป็ นแบบนี้
กอ่ นขึ้นเรือ เธอไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนี้อยำ่ งสิ้นเชิง

447
 ตอนที่ 86 ถำนเจีย่ ว 12 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันลืมตำช้ำๆ เห็นทอ้ งฟ้ำที่มีแสงแดดจำ้ ดำ้ นนอกเรือ ภูเขำ
สองฝั่ งเหมือนถูกผำ้ คลุมคลุมไว้ มืดสลัวมำก
ภำพสุดท้ำยในหัวคือ ฉันกับอูอวี้นั่งอยูใ่ นสวนในโรงแรมที่
อำเภอลี่
"เธอไมเ่ ป็ นอะไรใช่ไหม" เสียงไพเรำะฟั งดูรอ้ นใจ
ฉันเงยหน้ำขึ้น มองอูเมี่ยวและอูอวี้ที่นั่งอยู่บนเตียงฝั่ งตรง
ข้ำม อูอวี้เหมือนฉัน มือข้ำงหนึ่งค้ำอยู่บนเตียง ดูอ่อนเพลียไร้
เรี่ยวแรงอย่ำงเห็นได้ชัด อูเมี่ยวพยุงแขนเขำอยู่ แต่พอเห็นฉัน
ตื่นมำก็วำงแขนพี่ชำยตัวเองลงชั่วครำว เดินเข้ำมำจับแขนของ
ฉัน
ฉันยิ้มอยำ่ งออ่ นแรง "ฉันไมเ่ ป็ นไร"
ฉั น และอู อ วี้ ม องหน้ำ กั น สำยตำของเขำลึ ก ซึ้ ง อย่ำ งหำที่
เปรียบไมไ่ ด้ กม้ หนำ้ ดูนำฬิกำขอ้ มือ "ผำ่ นไปไมถ่ ึงหนึ่งนำที"
ฉันตะลึง พยักหนำ้ เล็กนอ้ ย
448
 พวกเรำยังอยูท่ ี่ห้องอูเมี่ยว ห่ำงจำกครั้งกอ่ นที่พวกเรำเป็ น
ลมแล้วย่ำลงไปเวียนว่ำยอยูใ่ นห้วงกำลเวลำไมถ่ ึงหนึ่งนำที หรือ
จะพูดได้ว่ำ เวลำของที่นี่กับกำรขำ้ มเวลำมำสองครัง้ ของพวกเรำ
นัน้ เชื่อมตอ่ กันโดยสมบูรณ์
พวกเรำยังคงเป็ นพวกเรำเมื่อหนึ่งปี กอ่ น
อูเมี่ยวเบิกตำโต "พวกพี่กำลังพูดอะไร ฉันฟั งไมเ่ ห็นรู้เรื่อง
เมื่อกี้ทำไมพี่สองคนถึงดูเหมือนไมส่ บำยกะทันหันละ่ "
อูอวี้ยืนขึ้นมำ พูดว่ำ "พวกเรำไมเ่ ป็ นอะไร อูเมี่ยวหลังจำกนี้
ตกลงแล้ว…" เสียงของเขำหยุดลงในทันที ฉันจ้องเขำโดยไม่ได้
พูดอะไรออกมำ ใช่แล้ว อูอวี้เป็ นห่วงจนวุ่นวำยใจ แล้วก็กำลังจะ
ถำมคำถำมโง่ๆ อูเมี่ยวที่หลังจำกนี้จะเปลี่ยนจำกถูกลอบสังหำร
เป็ นหำยสำบสู ญ ไป แต่ ใ นห้ ว งเวลำนี้ เรื่ อ งหลั ง จำกนี้ ยั ง ไม่
เกิดขึ้น แล้วเขำจะถำมอูเมี่ยวถึงเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้นได้
อยำ่ งไร
ดำ้ นนอกหนำ้ ต่ำงเริ่มมีฝนตกลงมำ เมฆฝนรวมตัวหนำแนน่
ตรงขอบฟ้ำ อำกำศเปลี่ยนแปลงไมค่ อ่ ยดีเลยจริงๆ
ช่วงพลบค่ำ พวกเรำสำมคนมำกินข้ำวที่ห้องอำหำร เทียบ

449
กับฉันและอูอวี้ที่มีเรื่องในใจแล้ว อูเมี่ยวดูสบำยอกสบำยใจมำก
อย่ำ งเห็ น ได้ ชั ด ยกจำนเดิ น ไปเดิ น มำผ่ำ นเคำน์เ ตอร์ อ ำหำร
บริกำรตนเอง แล้วยกอำหำรกลับมำให้พวกเรำจำนแล้วจำนเล่ำ
อยำ่ งมีน้ำใจ
ฉันมองร่ำงของเธอ อดไม่ได้ที่จะพูดกับอูอวี้ "น้องสำวคุณ
คนนี้นำ่ รักมำกจริงๆ "
อูอวี้ก็มองเธอเช่นกัน ก่อนจะยิ้มออกมำ "ตอนนี้ผมก ำลัง
มองเธอที่ยังมีชีวิตอยู่ รู้สึกเหมือนกำลังฝั นอยูเ่ ลยละ่ ครับ"
คำพูดนี้ทำเอำฉันปวดใจเล็กๆ แตพ่ อมองหนำ้ ตำหลอ่ เหลำ
สะอำดสะอ้ำนในปั จจุบันของเขำ แล้วคิดถึงใบหน้ำเลือนรำงยำก
จะแยกแยะของเขำเมื่อวำนตอนที่หันศีรษะหนีไปแล้ว ฉันใช้ส้อม
จิ้มอำหำรในจำนกิน แต่ก็ไมร่ ับรู้รสชำติอะไรเลยเสียแล้ว
ฉันอยูใ่ นลำดับหลังจำกนอ้ งสำว แมแ่ ละเจตนำรมณส์ ่วนตัว
ของเขำ จุดนี้ไมต่ ้องสงสัย ถึงแมฉ้ ันจะไมค่ วรคิดแบบนี้เพรำะมัน
จะดูใจแคบเกินไป แตก่ ็ยังรูส้ ึกเศรำ้ นิดๆ อยูด่ ี
เวลำนี้อูเมี่ยวยกจำนที่เต็มไปด้วยอำหำรกลับมำสองจำน
เธอยิ้มแล้วพูด "ฮี่ๆ … ท่ำนผู้ยิ่งใหญ่ พี่ชำย ปลำแซลมอนกั บ

450
กำ้ มปูเพิ่งมำใหมส่ ดๆ ร้อนเลย ถูกฉันแยง่ มำได้สองจำนล่ะ รีบ
กินสิคะเร็วเขำ้ !"
ฉันถูกรอยยิ้มสดใสเจิดจ้ำของเธอเล็กนอ้ ยทำเอำพลอยรู้สึก
ดีไปด้วย ใจคิดว่ำจะคิดมำกขนำดนั้นไปทำไม พรุ่งนี้ยังไมร่ ู้เลย
ว่ำจะถูกส่งไปวันไหนของห้วงเวลำ ฉันรับจำนมำ พูดว่ำ "คนสวย
เธอเจง๋ จริงๆ !"
อูเมี่ยวนั่งลงข้ำงฉัน "ได้รับคำชมจำกท่ำนผู้ยิ่งใหญ่ นับว่ำ
โชคดีมำกจริงๆ คะ่ !" แล้วเรำสองคนก็หัวเรำะด้วยกัน
ใบหน้ำของอูอวี้ก็มีรอยยิ้มเช่นกัน แต่ฉันกลับสังเกตได้ว่ำ
สำยตำของเขำมองฉั น ตลอด ฉั น กั ด ขำหมู ชิ้ น โตเข้ำ ปำก ท ำ
เหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น
"อำเมี่ ย ว จ ำที่ พี่ บ อกได้ แ ล้ ว ใช่ ไ หม" อู อ วี้ พู ด "ห้ ำ มลื ม
เด็ดขำดนะ"
อูเมี่ยวกลอกตำมองบน ทัง้ ยังเห็นตำขำวที่ดูสับสนเล็กน้อย
พูดว่ำ "รู้แล้วๆ ผำ่ นไปสำมชัว่ โมง พี่พูดไปสิบรอบแล้วนะ 'วันที่
4 กรกฎำคม โทรหำตำรวจ บอกวำ่ ถูกคนที่นำ่ สงสัยติดตำม สว่ น
ช่วงวันที่ 5 6 7 8 นี้ก็ขอให้ตำรวจมำคุม้ ครอง ถำ้ ตำรวจทำไมไ่ ด้

451
ก็ไปอยูท่ ี่สถำนีตำรวจ ไมต่ ้องออกมำ พี่คะ ทำไมถึงหำเรื่องจนมี
ศัตรูล่ะ แถมยังมำล้ำงแค้นที่ฉันอีก แล้วก็ทำไมรู้วันที่แน่นอนที่
พวกเขำจะมำหำฉันขนำดนี้ละ่ คะ"
"เรื่องนี้เธอไมต่ ้องถำม" อูอวี้ตอบ วิธีนี้ของอูอวี้ได้ผ่ำนกำร
ครุ่นคิดมำแล้ว ตอนนัน้ ฆำตกรต่อเนื่องคนนั้นฆำ่ คนไปสี่คนแล้ว
อูเมี่ยวไปแจ้งควำมแบบนี้จะต้องดึงดูดควำมสนใจของฝั่ งตำรวจ
อยำ่ งมำกแน่ บวกกับกำรคุม้ ครองที่แนน่ หนำ วิธีนี้ปลอดภัยกว่ำ
วิธีที่บอกไปครำวกอ่ นที่ให้อยูแ่ ตใ่ นบำ้ นคนเดียว
อูเ มี่ยวมองฉัน พูดว่ำ "ท่ำนผู้ยิ่งใหญ่ คุณ ดูสิ พี่ชำยฉันก็
เป็ นแบบนี้ตลอด ระบบอำนำจเบ็ดเสร็จ เผด็จกำร ลัทธิชำยเป็ น
ใหญ่… ผู้ชำยแบบนี้ใครจะอยำกคบกับเขำกัน ใครจะจัดกำรเขำ
ได้ นัน่ ต้องเป็ นผู้หญิงที่ควรค่ำแกก่ ำรเคำรพเลื่อมใส เป็ นผู้หญิง
ที่เป็ นไอดอลของฉันไดแ้ นน่ อน!"
ฉันฟั งคำพูดสองแงส่ องงำ่ มของเธอแล้วได้แต่ยิ้มแห้งๆ พูด
วำ่ "ใช่แลว้ ไมร่ ใู้ ครจะเป็ นผูโ้ ชคดีคนนัน้ "
อูอวี้ยกแกว้ น้ำขึ้นดื่ม มองฉันแวบหนึ่ง ไมพ่ ูดจำ
ผลลัพธ์คือคำพูดนี้ออกจะฟั งดูประชดประชันไปหน่อย ไม่

452
นำ่ พูดสุ่มสี่สุ่มห้ำเลยจริงๆ สิ้นเสียงฉันไมท่ ันไร ก็เห็นผูห้ ญิงคน
หนึ่งหยุดอยูท่ ี่หนำ้ โต๊ะเรำ พูดด้วยเสียงหวำนใส "อำอวี้! อูเมี่ยว!
พวกเธอนัง่ ตรงนี้เองหรอกเหรอ!"

453
 ตอนที่ 87 ถำนเจีย่ ว 12 (2)

อำอวี้
คำดไมถ่ ึงวำ่ เธอจะเรียกเขำวำ่ อำอวี้
คนที่เพิ่งมำรูปร่ำงสะโอดสะอง ลักยิ้มน่ำมอง กลิ่นหอมฟุ้ง
ไปทัว่ หำกใครเห็นก็ล้วนชมวำ่ เป็ นเด็กผูห้ ญิงที่สวยใสมีชีวิตชีวำ
แต่สิ่งที่เปรียบเทียบควำมเป็ นกันเองจนกลำยเป็ นควำมสดใส
ของเธอคือ พวกเรำสำมคนไม่มีใครยิ้ม อูอวี้เ พียงแค่มองเธอ
สำยตำนิ่งเฉย ไมพ่ ูดจำ ฉันมองพิจำรณำเธอ ส่วนอูเมี่ยวก็กลอก
ตำมองบนอีกอยำ่ งตรงไปตรงมำ ทำ่ ทำงเหลืออดเต็มที
ฉันกินปลำแซลมอนในตะเกียบหมดเกลี้ยงในคำเดียว
วำ่ กันตำมตรงแล้ว เฉินหรูอิ่งเป็ นผูห้ ญิงที่หน้ำตำชวนให้คน
ชอบงำ่ ย เธอสวย ตำทัง้ คูโ่ คง้ หยี รอยยิ้มดูไร้เดียงสำ สวยหวำน
มำก รูปร่ำงก็ดี ผิวก็ดี สวมชุดกระโปรงสีขำวดูสูงส่งจนมิอำจ
เอื้อม เป็ นหนึ่งเดียวกันรำวกับธรรมชำติสร้ำง ผู้ชำยส่วนมำก
เกรงวำ่ จะยอมสยบตอ่ เธอทัง้ หมด
คิดถึงตรงนี้ ฉันเหลือบมองอูอวี้ เขำแค่พยักหน้ำให้เฉินหรู

454
อิ่งแลว้ กินอำหำรตอ่
ฉันค่อนข้ำงพอใจ แต่ไม่ได้พอใจมำก ก็ฉันทำอะไรได้บ้ำง
ละ่ แลว้ ทำเป็ นไมม่ องเธอ กม้ หนำ้ กม้ ตำกินตอ่
แต่กลับคิดไมถ่ ึงว่ำ เธอจะออกตัวถำมเรื่องฉันกอ่ น "อำอวี้
พี่สำวคนนี้คือ…"
' ใครเป็ นพี่สำวหล่อน'ฉันคิด ฉันเพิ่งจะยี่สิบสี่ แก่กว่ำเธอ
แคส่ ำมปี เทำ่ นัน้ แถมยังเด็กกวำ่ อูอวี้ตงั้ สองปี
อู เ มี่ ย วชิ ง พู ด ขึ้ น มำกะทั น หั น ว่ ำ "อ๋ อ เธอเป็ น แฟนใหม่ที่
พี่ชำยเพิ่งคบนะ่ คะ่ ครัง้ นี้พำเธอมำเที่ยวโดยเฉพำะ" พูดจบก็บีบ
หลังมือฉันใต้โต๊ะ เป็ นนัยวำ่ ให้ฉันเลน่ ตำมน้ำ
น้องสำว เธอบีบฉันจะมีประโยชน์อะไร ฉันก็ไม่ได้เต็มอก
เต็มใจเสียหนอ่ ย แถมเขำเองก็ยังนัง่ อยูข่ ำ้ งๆ
ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ใครจะไปรู้ว่ำอูอวี้ก็ไ ม่พูด ก้มหน้ำกิน
อำหำรต่อ สีหน้ำไมเ่ ปลี่ยนแปลงเลยสักนิด ในสำยตำคนข้ำงๆ
จึงเขำ้ ใจวำ่ เขำยอมรับวำ่ เป็ นอยำ่ งนัน้ จริง
ฉันรู้สึกได้เกือบจะในทันที แววตำ "ไร้เดียงสำ" ที่เจ็บปวด

455
นัน้ ของเฉินหรูอิ่งวนเวียนอยูท่ ี่อูอวี้กอ่ น จำกนัน้ ก็มำหยุดอยูท่ ี่ฉัน
ฉันเงยหนำ้ ขึ้น มองหนำ้ เธอกลับเงียบๆ
"คืองี้… อำอวี้ ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินพี่พูดถึงมำก่อนเลย
ละ่ คะ…" เฉินหรูอิ่งพูดดว้ ยทำ่ ทำงออ่ นแอ
ฉันเกือบจะรู้สึกผิดแล้ว ที่แท้เวลำอยู่ต่อหน้ำผู้หญิงคนอื่น
อูอวี้ก็เย็นชำจนเป็ นแบบนี้นี่เอง เขำเป็ นผู้ชำยที่สำมำรถใจร้ำย
ไดจ้ ริงๆ
"อำจำรยแ์ มล่ ะ่ " อูอวี้ถำม
"อ้อ…" เฉินหรูอิ่งคล้ำยเพิ่งดึงสติกลับมำได้ "คุณแมท่ ่ำน…
เมำเรือนิดหนอ่ ย เลยพักอยูใ่ นห้องคะ่ "
"ผมกินขำ้ วเสร็จจะไปเยี่ยมทำ่ น" อูอวี้พูด
ควำมมีชีวิตชีวำถึงได้ปรำกฏขึ้นมำในแววตำเฉินหรูอิ่งอีก
ครัง้ "ตกลง งัน้ ฉันรอพี่นะ เดี๋ยวกลับห้องไปดว้ ยกัน"
อูอวี้ตอบ "อืม" คำเดียว ตลอดกำรสนทนำของพวกเขำ เฉิน
หรูอิ่งไมม่ องฉันอีกเลย รอจนเธอตักอำหำรเสร็จแล้วก็ไมม่ ำนัง่ ที่
โต๊ะพวกเรำอีก แต่ไปนัง่ คนเดียวที่โต๊ะด้ำนหนำ้ อีกโต๊ะที่พวกเรำ
456
มองเห็นได้ กินคนเดียวเงียบๆ พูดกันตำมจริงแล้วท่ำทำงแบบ
นัน้ พอเห็นแลว้ ก็นึกรักขึ้นมำอยูบ่ ำ้ ง
รอเธอเดินจำกไปไกลแล้ว อูเมี่ยวก็รีบพูด "พี่ ทำไมพี่ถึงไป
ห้องเธอล่ะ ฉันอุตส่ำห์ยืมหนำ้ ผูย้ ิ่งใหญข่ องเรำมำช่วยพี่หลุดพน้
จำกควำมยุง่ ยำกแล้วไมใ่ ช่หรือไง" พูดจบก็ส่งแววตำแบบ "เธอ
เองก็เขำ้ ใจ" ให้ฉัน
ฉันกม้ หนำ้ ไมพ่ ูดจำ
"แมเ่ ขำไมส่ บำย พี่ก็ต้องไปเยี่ยม อีกอยำ่ ง พี่ก็มีเรื่องสำคัญ
จะพูดกับแมเ่ ขำดว้ ย" อูอวี้พูด พูดจบก็มองฉัน "ถำนเจี่ยว คุณไป
กับผม"
แววตำของอูเมี่ยวเป็ นประกำยในทันใด "โอ…้ "
ฉันพูดเรียบๆ "ทำไมฉันต้องไปกับพวกคุณด้วย ฉันยอมอยู่
กับอูเมี่ยวดีกวำ่ "
สิ้นเสียงพูดก็รู้สึกได้ว่ำ สำยตำลึก ล้ำบังคับคนได้ของเขำ
หยุดอยูท่ ี่หนำ้ ฉัน อูเมี่ยวมองฉัน แลว้ ก็มองเขำ
"ถำนเจี่ยว อยำ่ ดื้อ" เขำพูด

457
 ฉันพูดไมอ่ อกกะทันหัน คำพูดนี้ของเขำ คำพูดที่อ่อนโยนก็
เหมือนรั้วล่องหนล้อมฉันเอำไว้ กอดหัวใจที่เดิมทีต่อต้ำนควำม
รักไปแล้วของฉัน ฉันเงยหน้ำขึ้นมอง เห็นเพียงแววตำของเขำ
และใบหน้ำเหมือนจะยิ้มก็ไมย่ ิ้มรำวกับกำลังดูเกมสนุกๆ ของอู
เมี่ยว

458
 ตอนที่ 88 ถำนเจีย่ ว 12 (3)

นี่เป็ นกำรรวมตัวที่อึดอัด เฉินหรูอิ่งยืนอยู่หน้ำห้องอำหำร

พอมองเห็นฉันกับอูอวี้เดินไปหำเธอดว้ ยกัน หนำ้ ก็ซีดลงเล็กนอ้ ย
ฉั น คนนี้ น่ ะ ถึ ง แม้ จ ะเป็ นหญิ ง แกร่ ง โดยตลอด แต่ ใ น
สถำนกำรณป์ กติก็ไมม่ ีอำรมณก์ ำ้ วร้ำวกับใคร นอกจำกอีกฝั่ งจะ
ยุง่ กับฉันกอ่ น ถนนที่เฉินหรูอิ่งคนนี้เดินคือเสน้ ทำงดอกไมข้ ำว1ที่
นำ่ สงสำร ในเมื่อเธอไมเ่ ขำ้ มำหำเรื่องฉันกอ่ น ดังนัน้ ฉันจึงเพียง
แคเ่ ดินไปกับอูอวี้เงียบๆ ตลอดทำง
"อำอวี้ เธอรู้จักกับพี่สำวคนนี้ตงั้ แตเ่ มื่อไหรเ่ หรอ" เฉินหรูอิ่ง
ฝื นยิ้มออกมำจนได้
ฉันก็อยำกรู้ว่ำอูอวี้จะตอบอยำ่ งไร
"นี่ไมเ่ กี่ยวกับเธอ" อูอวี้พูด
เฉินหรูองิ่ เงียบลงไป
ฉันเงยหนำ้ มองทอ้ งฟ้ำด้ำนนอก เมฆครึ้มไมก่ ี่กอ้ นลอยผำ่ น
มำ ท้ อ งฟ้ ำยิ่ ง อึ ม ครึ ม ไม่ รู้ ว่ ำ ที่ ซ่ อ นอยู่ ใ นนั้ น คื อ อดี ต หรื อ
1
ดอกไมข้ ำว อุปมำถึงผูห้ ญิงที่สวย แตแ่ สร้งทำเป็ นออ่ นแอบอบบำงดูนำ่ สงสำร

459
ควำมลับในอนำคตกัน
แต่เฉินหรูอิ่งก็ถำมอีก ทัง้ ยังหันมำยิ้มแล้วถำมฉัน "พี่สำว พี่
จีบอำอวี้ หรือวำ่ อำอวี้จีบพี่เหรอคะ"
นี่มันจะมำกเกินไปหนอ่ ยแลว้
ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง พูดว่ำ "อำอวี้น่ะ… จับมือฉันก่อน แล้วจุด
บุหรี่ให้เขำ"
เฉินหรูอิ่งงงงวย รอยยิ้มแทบจะแข็งค้ำง "อ๋อ…" แต่ผู้ชำย
ขำ้ งหนำ้ ที่เดินคูก่ ับเธอไมไ่ ด้พูดอะไร และไมไ่ ด้หันกลับมำด้วย
พอเห็ น ว่ ำ ใกล้ จ ะถึ ง ห้ อ งแล้ ว จู่ ๆ เฉิ น หรู อิ่ ง ก็ ส ร้ ำ งเรื่ อ ง
กวนใจขึ้นมำอีก หันมำมองฉันแล้วพูดวำ่ "ไมใ่ ช่แล้วมัง้ พี่สำว แต่
ไหนแต่ไรมำอำอวี้ไม่สูบบุหรี่ เขำเกลียดคนสูบบุหรี่ที่สุด" ฉัน
เห็นแววตำภำคภูมิใจแวบหนึ่งในตำของเธอ นัน่ ทำให้ฉันหัวเสีย
"เธอถำมเขำดูเองสิ วำ่ เขำสูบบุหรี่ไหม" ฉันพูดเรียบๆ
เฉินหรูอิ่งมองอูอวี้
อูอวี้พูดมำแคส่ ำมคำ "ฉับสูบบุหรี่"
เฉินหรูอิ่งทำหนำ้ ไมอ่ ยำกจะเชื่อ แลว้ ก็ไมพ่ ูดอะไรอีกเลย
460
 เธอล้วงคียก์ ำร์ดออกมำ เปิ ดประตู ตะโกนเรียก "แม่ อำอวี้
กับ… เพื่อนของเขำคนหนึ่ง มำเยี่ยมแมค่ ะ่ "
ฉันเบะปำกเล็กนอ้ ย เดินเขำ้ ไปกับอูอวี้
กอ่ นหนำ้ นี้ฉันได้แต่เหลือบมองแมล่ ูกคูน่ ี้ผำ่ นๆ บนดำดฟ้ำ
ของเรือ ตอนถึงได้เห็นชัดๆ แมล่ ูกคูน่ ี้มีชีวิตอยูด่ ีกินดีเหมือนกัน
งดงำมทั้งยังดูภูมิฐำน ว่ำกันตำมตรงแล้ว ฉันกลับชอบแม่ของ
เฉินหรูอิ่งมำกกวำ่ ฉันไมค่ ิดวำ่ เธอจะดูเด็กขนำดนี้
ประตูก ระจกที่ร ะเบียงปิ ดอยู่ น่ำจะเพื่อกันลมเข้ำมำ เฝิ ง
เยียนตระกูลเฉินคนแมล่ ุกขึ้นมำนั่งบนเตียง กอ่ นหน้ำนี้อูอวี้เคย
พูดวำ่ เฝิ งเยียนอำยุสี่สิบกวำ่ แล้ว แตต่ อนนี้ดูแล้ว บอกวำ่ สำมสิบ
กว่ ำ ปี ก็ มี ค นเชื่ อ เธอสวมเสื้ อ เชิ้ ต ล ำลองและกระโปรงเข้ำ รู ป
รูปร่ำงสะโอดสะอง หน้ำตำสะสวยและอ่อนเยำว์ แก้มสองข้ำงมี
เนื้อ ทำให้ใบหน้ำอ่อนละมุนยิ่งขึ้น สำยตำอ่อนโยนและนิ่งสงบ
เผยให้เ ห็นควำมกระจ่ำ งใสอยู่ร ำไร ทำให้แ ม้มองเธอแค่ ค รั้ง
เดียวก็รสู้ ึกวำ่ เธอไมใ่ ช่ผหู้ ญิงธรรมดำ
และผู้หญิงคนนี้ ก็เ สียชีวิตในเหตุไ ฟไหม้ครึ่งปี ต่อมำ คิด
แลว้ ก็ชวนให้หดหู่ใจ

461
 เธอเห็นอูอวี้ก็ยิ้ม "อำอวี้มำแล้ว" หลังจำกนั้นก็ประเมินฉัน
เงียบๆ อยำ่ งสนอกสนใจ
อูอวี้เดินไปตรงหน้ำเธอ ยืนตรงมำก น้ำเสียงเคำรพนอบ
นอ้ มและรำบเรียบ "อำจำรยแ์ มย่ ังสบำยดีอยูใ่ ช่ไหมครับ"
เฝิ งเยียนส่ำยหนำ้ "ไมเ่ ป็ นไร แคเ่ วียนหัวนิดหนอ่ ย แล้วคน
นี้คือ…"
"เพื่อนของผม ถำนเจี่ยวครับ" อูอวี้บอก
ฉันยิ้มแล้วพูด "สวัสดีคะ่ "
เฝิ งเยียนเป็ นคนที่เขำ้ ใจงำ่ ยอยำ่ งเห็นไดช้ ัด เธอยิ้มแลว้ มอง
ฉัน จำกนัน้ ก็มองลูกสำวตัวเองที่มองอยูข่ ำ้ งๆ แล้วก็ไมพ่ ูดอะไร
อู อ วี้ คุ ย เล่ น กั บ เธอไม่ กี่ ป ระโยค หลั ง จำกนั้ น ก็ พู ด ว่ ำ
"อำจำรย์แม่ครับ หลำยวันนี้บนเรือไม่ได้เกิดเรื่องแปลกๆ อะไร
ใช่ไหมครับ"
เฝิ งเยียนงงเล็กนอ้ ย "ไมม่ ีนะ เธอพูดถึงอะไรเหรอ"
ดูจำกท่ำทีของเธอแล้วไมเ่ หมือนโกหกเลยสักนิด เฉินหรูอิ่
งที่อยู่ข้ำงๆ พูดขัดจังหวะขึ้นมำ "อำอวี้ ฉันรู้สึกว่ำหลำยวันนี้พี่
462
ต่ำงหำกที่ไมป่ กติ พี่ไมไ่ ด้เจอเรื่องยำกลำบำกอะไรใช่ไหมคะ มี
อะไรก็พูดกับพ่อแมฉ่ ันได้นะ พวกเขำช่วยพี่ได้อยูแ่ ล้ว" พูดจบก็
เหลือบมองฉันอยำ่ งห่ำงเหินแวบหนึ่ง
คำพูดนี้ทำไมพูดแล้วทำให้ฉันไม่สบอำรมณ์ขึ้นมำล่ะ เฝิ ง
เยี ย นเองก็ ค งรู้ สึ ก ว่ ำ ค ำพู ด นี้ ข องลู ก สำวออกจะเหมื อ นทวง
บุญคุณอยูบ่ ำ้ ง จึงกดมือของเธอไว้ บอกเป็ นนัยวำ่ ไมต่ อ้ งพูดแล้ว
อูอวี้กลับเอำแต่ยิ้ม ไม่มองเฉินหรูอิ่ง พูดกับเฝิ งเยียนว่ำ "ไม่มี
เรื่องยำกลำบำกอะไร ผมสบำยดีครับ"
พวกเรำเดิ น ออกมำจำกห้ อ งแม่ลู ก คู่นั้น เฉิ น หรู อิ่ ง ไม่ไ ด้
ตำมมำอีกในที่สุด
"ดูแล้ว…" อูอวี้พูด "ขำ้ งกำยพวกเขำสองคนแมล่ ูกยังไมเ่ กิด
เรื่องผิดปกติอะไร"
"อืม"
และในเวลำนี้เอง พวกเรำก็เดินผำ่ นดำดฟ้ำ บนดำดฟ้ำมีคน
อยูไ่ มน่ อ้ ย หนังตำของฉันกระตุกเล็กนอ้ ย เพรำะว่ำเห็นชำยหญิง
คูน่ ัน้ ที่คุน้ เคยอีกแล้ว พวกเขำเดินยิ้มผำ่ นพวกเรำไปเหมือนมอง
ไมเ่ ห็นฉันและอูอวี้ เป็ นแคค่ นแปลกหน้ำสองคนเท่ำนัน้ สีหนำ้ ก็

463
ไมไ่ ดเ้ ปลี่ยนแปลงแมเ้ พียงสักนิด
อูอวี้ก็เห็นเหยียนหยว่ นและจูจี้หรุย่
"คนที่ เ วลำหมุ น กลั บ มีแ ค่พ วกเรำสองคนจริง ๆ " ฉั นพู ด
"ตอนนี้พวกเขำยังไมร่ จู้ ักพวกเรำ"
อูอวี้นิ่งเงียบไมพ่ ูดจำ
"ครั้งนี้ระยะเวลำที่พวกเรำอยู่ที่นี่ค่อนข้ำงนำน" ฉันพูดอีก
"คงไมใ่ ช่ว่ำจะเดินไปขำ้ งหนำ้ แบบนี้ตลอด หรือว่ำกลับไปหนึ่งปี
หลังจำกนี้อีกหรอกนะ"
เขำพูด "ถำ้ เป็ นอยำ่ งนี้จริงก็คงเป็ นเรื่องดีมำกสำหรับผม"
ฉันไมพ่ ูดอะไร
พวกเรำเดินไปจนถึงหนำ้ ห้องของฉัน เขำยืนนิ่งๆ ฉันรูส้ ึกวำ่
สำยตำของเขำหยุดอยูท่ ี่ตัวฉัน ฉันไมส่ นใจ ล้วงคียก์ ำร์ดออกมำ
รูดเปิ ดประตู เข้ำไปไม่พูดอะไร จนถึงตอนที่ฉันปิ ดประตู เขำก็
ยืนอยูอ่ ยำ่ งนัน้ ไมไ่ ดพ้ ูดอะไรอีก

464
 ตอนที่ 89 อูอวี้ 12 (1)

-อูอวี-้
หนึ่งคืนหนึ่งวันต่อมำ บนเรือคลื่นลมสงบ1เสียอยูอ่ ยำ่ งเดียว
คื อ อำกำศไม่ ค่ อ ยดี ต ลอด ฝนตกหนั ก ติ ด ต่ อ กั น ทั้ ง คื น ตอน
กลำงวันก็ฝนตกสลับกับแดดออก นักทอ่ งเที่ยวบน่ เรื่องนี้กันมำก
เพรำะว่ำวิวทิวทัศน์สองฝั่ งลดลงไปมำก มองอะไรก็มืดครึ้ม แต่
คำบน่ ก็เป็ นไดเ้ พียงคำบน่ ไมม่ ีทำงที่ใครจะพูดถึงเรื่องลงจำกเรือ
กลำงทำงได้ เพรำะเรือเตียนเหมย่ เหรินฮ่ำวได้แล่นเข้ำไปสู่เขต
หุบเขำลึกไร้ผคู้ นอยูอ่ ำศัย
ผมเข้ำไปถำมกั ป ตัน ในห้ อ งบัง คั บเรื อโดยเฉพำะ กั ปตั น
กลับมั่นใจมำก "พ่อหนุ่ม วำงใจเถอะ ปลำยสำยของพวกเรำมี
เขื่อน เก็บน้ำไว้ตลอด ระดับน้ำไมส่ ูงขึ้นหรอก ฉันเคยเห็นฝนที่
ตกหนักกวำ่ นี้ก็ไมเ่ คยเกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ"
พูดได้สมเหตุสมผลเหมือนไมม่ ีอะไรนำ่ กังวล แต่ผมกับถำม
เจี่ยวรู้ดีว่ำ จะต้องมีเหตุกำรณแ์ ปลกประหลำดบำงอยำ่ งรอพวก
เรำอยูข่ ำ้ งหนำ้ แนน่ อน

1
"คลื่นลมสงบ" เป็ นสำนวน อุปมำถึงควำมสงบเรียบร้อย ไมม่ ีเหตุกำรณผ์ ิดปกติเกิดขึ้น

465
 แต่ทว่ำ ตอนนัน้ พวกเรำไมม่ ีใครคำดคิดว่ำจะเป็ นรูปแบบที่
ใครก็ ไ ม่ อ ำจท ำนำยล่ ว งหน้ ำ ได้ และนั่ น ก็ เ ป็ นครั้ ง แรกที่ ผ ม
ตระหนักถึงพลังมหำศำลของธรรมชำติอันยิ่งใหญเ่ ช่นกัน
พลบค่ำวันต่อมำ เรือแล่นเข้ำไปในทะเลสำบที่รำบสูง 1อัน
กว้ ำ งใหญ่ ท้ อ งฟ้ ำสดใสขึ้ น มำอย่ำ งที่ พ วกเรำคิ ด ไม่ถึ ง กำร
เดินทำงสงบขึ้นอยำ่ งเห็นไดช้ ัด จิตใจของผมก็สงบลงจำกมันบำ้ ง
เรือจอดเทียบท่ำตรงขำ้ งทุ่งหญำ้ ริมทะเลสำบ ไกด์นำเที่ยว
จัดให้ทุกคนลงเรือไปเที่ยวชม แนะนำกับทุกคนอยำ่ งภำคภูมิใจ
ว่ำ "ที่นี่คือเขตพื้นที่ไร้ผู้คนอยูอ่ ำศัยที่ยังไมบ่ ุกเบิก ทั้งภูเขำและ
ทุง่ หญำ้ จึงมีลักษณะทำงกำยภำพแบบดัง้ เดิมทัง้ หมด…"
ผมพยุงอูเมี่ยวลงจำกเรือ ถำนเจี่ยวตำมพวกเรำอยูด่ ้ำนหลัง
รอจนอูเ มี่ยวลงไปแล้ว ผมหันกลับไปยื่นมือให้เ ธอ แต่เ ธอไม่
สนใจ กำ้ วลงมำอยำ่ งคลอ่ งแคล่ว หลังจำกนัน้ ก็คลี่ยิ้มออกมำ จูง
มืออูเมี่ยวอยำ่ งสนิทสนม
ผมทำไดแ้ คเ่ ดินตำมดำ้ นหลังพวกเธอ มองเธอ
"อำอวี้ …" เฉินหรูอิ่งที่อยู่ด้ำนหลังผมไม่ไ กลมำกเรียกผม
1
ทะเลสำบที่ รำบสูง คือ ทะเลสำบที่มีระดั บ ควำมสู ง เหนื อ น้ ำ ทะเลค่อ นข้ำ งมำก โดยปกติ มักเป็ น
ทะเลสำบน้ำเค็ม

466
เรง่ ฝี เทำ้ เร็วขึ้นเหมือนกับอยำกจะตำมมำดว้ ย
ผมไมส่ นใจ รีบเรง่ ฝี เทำ้ เร็วขึ้น
หลังจำกขึ้นฝั่ งแลว้ เหลำ่ นักทอ่ งเที่ยวก็แยกยำ้ ยกันไป
ที่จำเป็ นตอ้ งพูดถึงเลยคือวิวทิวทัศนข์ องที่นี่สวยจนนำ่ ตะลึง
จริงๆ ทิวเขำโดยรอบวิจิตรดั่งเทวดำสรรสร้ำง ลักษณะรูปร่ำง
แตกต่ำงกันไป เหมือนเป็ นผลงำนชิ้นเอกที่เทพในจักรวำลแอบ
ซ่อนไว้ที่นี่ น้ำเป็ นสีฟ้ำมรกต หลำยที่ใสแจ๋วจนมองเห็นก้นบึ้ง
มันไม่ได้เป็ นสีฟ้ำที่สว่ำงสวยงำมแบบทะเล แต่เป็ นสีฟ้ำที่เงียบ
สงบนำ่ หลงใหล
ทุ่งหญ้ำกว้ำงใหญไ่ พศำล สีเหลืองปนเขียวกว้ำงใหญ่ มอง
ไกลๆ เหมือนกลุ่มคนกม้ ๆ เงยๆ อยูร่ ิมฝั่ งน้ำไมห่ ยุด เขียว ฟ้ำ
แดง เหลือง… แต่ละสีล้วนบริสุทธ์ บริสุทธ์จนกว้ำงโล่งเงียบสงัด
ที่นี่เป็ นสถำนที่ลับที่ไมเ่ คยมีใครรูจ้ ักอยำ่ งแทจ้ ริง
นกพวกนัน้ ก็อยูด่ ว้ ย
พวกมันบินโฉบไปมำบนท้องฟ้ำเหนือทะเลสำบ ไมไ่ ด้มอง
ผมกับถำนเจี่ยว แล้วก็ไม่มองเหยียนหย่วนและจูจี้หรุ่ยซึ่งอยูไ่ ม่
ไกลด้วย พวกมันดูเหมือนยังไมร่ ู้จักใคร แล้วก็ไมไ่ ด้รวมกันเป็ น
467
กลุ่ม ผมจ้องมองพวกมันอยู่ครู่หนึ่ง พอเหลียวหลังมองกลับไป
ถำนเจี่ยวที่ยืนอยูไ่ มไ่ กลก็กำลังมองอยูเ่ ช่นกัน
ต่อมำผมนั่งสูบบุหรี่อยูร่ ิมทะเลสำบ บุหรี่ซ้ือมำจำกบนเรือ
อูเมี่ยวเดินเฉียดผ่ำนผมแล้วอุทำน "เอ๊ะ" ขึ้นมำ "พี่ นี่พี่สูบบุหรี่
แลว้ เหรอ! เป็ นไปไมไ่ ด้! ระวังไวเ้ ถอะฉันจะฟ้องแมว่ ำ่ พี่ไมร่ ักดี!"
ผมหัวเรำะ "อยำ่ มำกเรื่องน่ำ เธออ่ำนนิยำยรักพี่ยังไม่ฟ้อง
กับแมเ่ ลย" แลว้ อูเมี่ยวก็หุบปำกในทันที
ถำนเจี่ยวที่นั่งอยู่ด้วยกันกับเธอไม่มองผมตำมเดิม ไม่รู้ว่ำ
เธอกับอูเมี่ยวถอดรองเท้ำด้วยกันตอนไหน เดินย่ำบนพื้นทรำย
ริมทะเลสำบ ผมเผชิญหนำ้ กับแสงแดด หรี่ตำมองพวกเธอ
เทียบกันกับอูเมี่ยวที่มองซ้ำยทีขยับขวำที เดี๋ยวก็นั่งเดี๋ยวก็
นอน ถำนเจี่ยวส่วนใหญ่แล้วเดินไปข้ำงหน้ำเงียบๆ แสงแดด
สอ่ งลงมำยังเรือนผมยำวของเธอ สะทอ้ นแสงจนสีดำขลับนัน้ เป็ น
ประกำยเงำงำม เธอสวมเสื้อยืดที่มองดูแล้วน่ำจะเนื้อนุ่ม แล้วก็
กระโปรงสั้นสีดำ แต่งตัวง่ำยๆ ขนำดนั้น แต่สำยตำของผมกลับ
ถูกเธอดึงดูดไว้อย่ำงจนปั ญญำ กระโปรงที่เลยต้นขำมำเผยให้
เห็นขำขำวเรียวยำวคู่นั้น เส้นเค้ำโครงนั้นสวยงำมมำก เหมือน
ดัง่ สวรรคส์ รำ้ งอยำ่ งไรอยำ่ งนัน้
468
กอ่ นหนำ้ นี้เมื่อนำนมำแลว้ ผมเองก็สังเกตเห็นมันอยูแ่ ลว้

469
 ตอนที่ 90 อูอวี้ 12 (2)

บำงครั้งเธอหมุนตัว ไม่ก็หยุดพักชั่วครำว ขำคู่นั้นเตะสลับ

ไปมำตำมอำรมณ์ ผมยำวอ่อนนุ่มคลอเคลี ยหัวไหล่ บำงครั้ง
เหมอ่ ลอย บำงครัง้ อมยิ้ม ทำ่ ทำงเกียจคร้ำนทัง้ ยังใสบริสุทธิ์ พอ
ผมจิ ต ใจไม่ อ ยู่ กั บ เนื้ อ กั บ ตั ว ก็ เ ลยเผลอจ้ อ งอยู่ น ำน และ
ควำมรู้สึกสับสนวุ่นวำยที่อัดอัน้ อยูใ่ นใจนัน้ ก็คอ่ ยๆ กอ่ ตัวขึ้นมำ
ทีละนอ้ ย
ผมหยิบขวดน้ำ ขึ้น มำดื่ มไปหลำยอึก ใหญ่ ขณะที่ผมวำง
ขวดน้ำลงก็พบว่ำเธอที่อยูไ่ กลๆ กำลังมองผมอยูเ่ ช่นกัน ห่ำงกัน
ไกลแบบนี้ สำยตำของเธอจึงไม่หมำงเมินและดูระแวงอีกต่อไป
เพียงแต่นิ่งสงบมำกเทำ่ นัน้ ใบหนำ้ นัน้ คล้ำยจะมีควำมอ่อนโยนที่
ไมไ่ ดเ้ ห็นนำนแลว้ พวกเรำจอ้ งมองกันอยำ่ งนี้อยูห่ ลำยวินำที ผม
รู้ว่ำเธอเห็นสีหนำ้ ผมไมช่ ัด หลังจำกนัน้ เธอก็กม้ หนำ้ ลง ขำเล็กคู่
นัน้ เตะทรำยเบำๆ สองสำมที แขนของผมไพล่หลัง เงยหนำ้ มอง
ฟ้ำ ผมคิดวำ่ ผมไมค่ วรควบคุมอำรมณต์ ัวเองไมไ่ ดแ้ บบนี้
รม่ คันหนึ่งบังศีรษะผม บังทอ้ งฟ้ำและแสงแดดไว้
ผมขมวดคิ้ว

470
 เฉินหรูอิ่งนั่งยองๆ ลงข้ำงผม ท่ำทีว่ำนอนสอนง่ำย พูดว่ำ
"อำอวี้ เมื่อวำนที่พี่พูดฉันยังไมเ่ ชื่อ ทำไม… ถึงสูบบุหรี่ละ่ "
ผมมองบุหรี่ในมือครูห่ นึ่ง แลว้ ก็ยกขึ้นมำสูบอีกหลำยอึก ไม่
พูดอะไร
เธอนัง่ ลงขำ้ งผม ผมคอ่ นขำ้ งรำคำญอยูบ่ ำ้ ง ตอนที่กำลังคิด
จะลุกขึ้นเธอกลับเอ่ยขึ้นว่ำ "พี่ชอบผู้หญิงแบบนี้เหรอคะ ดูแล้ว
เธอก็ดีมำกจริงๆ มองโลกในแง่ดี สุภำพ ทั้งยังสวย มิน่ำล่ะพี่ถึง
ชอบ" เฉินหรูอิ่งยิ้มน้อยๆ มองถำนเจี่ยว ผมไม่คิดว่ำเธอจะพูด
แบบนี้ แลว้ ควำมประทับใจที่มีตอ่ เธอก็เปลี่ยนไปเล็กนอ้ ย ผมยิ้ม
เล็กนอ้ ย ไมไ่ ด้พูดอะไร
"พอพูดถึงเธอ พี่ถึงจะยิ้มได้" จูๆ
่ เฉินหรูอ่ ิ่งก็พูดเสียงเบำ
ผมหลับตำลง "อืม"
"ดังนัน้ อำอวี้… ควำมรูส้ ึกที่พี่มีตอ่ เธอ จริงจังใช่ไหมคะ"
ผมไดย้ ินตัวเองพูด "จริงจังสิ พี่ชอบเธอมำก"
เฉินหรูอิ่งคล้ำยจะนิ่งสงบลงไปทัง้ ตัว พูดว่ำ "อ๋อ แต่ว่ำพี่คิด
ดูนะ พี่เป็ นนักเรียนดีเด่นของมหำวิทยำลัยชั้นนำในประเทศ ทั้ง

471
ยังได้วุฒิปริญญำโทอีก เมื่อสักครู่ฉันได้ยินเธอคุยกับอูเมี่ยว ดู
เหมื อ นแม้แ ต่ ม หำวิ ท ยำลั ย 211 1ก็ ไ ม่ใ ช่ ผลกำรเรี ย นก็ ไ ม่ดี
ต่อไปพวกพี่ต้องอยูด่ ้วยกัน ควำมกดดันก็จะยิ่งเยอะมำก แถมยัง
อำจจะต้องขยันมำกกว่ำนี้อีก คนสองคนที่แตกต่ำงกันขนำดนี้ถึง
จะคบหำกันได้ดียิ่งขึ้นเหรอ? ฉันแค่เตือนสติและแนะนำพี่… ใน
ฐำนะเพื่อนแล้ว แต่ว่ำอำจเพรำะฉันคิดมำกไป พอ่ ฉันเคยพูดว่ำ
พี่เนี่ย อนำคตยังไปไดอ้ ีกไกลมำก เพรำะวำ่ พี่มองสว่ นไดส้ ว่ นเสีย
ได้ชัดเจนมำตลอด และจะเลือกทำงที่ฉลำดและมีประสิทธิภำพ
ที่สุดเสมอ"
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง ลืมตำขึ้นมำ แล้วก็ไมม่ องเฉินหรู่อิ่ง พูด
ว่ำ "ที่จริงแล้วในสำยตำพี่ เธอเป็ นคนยังไง ไมจ่ ำเป็ นต้องให้คน
รอบตัวมำวิพำกษ์วิจำรณ์ด้วยซ้ำ แต่ว่ำนะ เฉินหรูอิ่ง คำพูดของ
เธอเมื่อกี้นี้พี่รู้สึกว่ำมันไม่ใช่คำอวยพรในฐำนะเพื่อนเลยสักนิด
ดังนั้นพี่ก็ยังรู้สึก ว่ำต้องพูดกับเธอให้ชัดเจน เธอไม่เ ข้ำใจเขำ
จริงๆ หรอก เขำ… ที่จริงแล้วเป็ นคนที่ผู้คนจับตำมองเป็ นอย่ำง
มำก พี่สิถึงจะเป็ นคนธรรมดำๆ คนนัน้ "

1
มหำวิทยำลั ย 211 คือ มหำวิทยำลั ย รัฐ บำลที่ ดีในจี น ก่อ ตั้ง ขึ้ น ตำมนโยบำยในกำรปฏิ รูป ระบบ
กำรศึกษำของกระทรวงศึกษำธิกำร แห่งสำธำรณรัฐประชำชนจีน กล่ำวคือมีกำรสถำปนำสถำบันกำรศึกษำ
ในระดับอุดมศึกษำเพื่อกำรศึกษำค้นคว้ำและวิจัยจำนวน 211 แหง่ ทัว่ ประเทศ

472
 ในหัวผมมีภำพร้ำนซ่อมรถลอยขึ้นมำ วันนั้นที่เจอกับเธอ
ครั้ง แรก เธอขั บ รถ SUV สี ส้ ม สว่ ำ งเข้ำ มำ ผมยำวอ่ อ นนุ่ม ดู
อิสระและมีชีวิตชีวำ คิ้วและดวงตำปรำกฏรอยยิ้มตำมธรรมชำติ
เธอเป็ นผู้หญิงที่เปล่งประกำยชวนให้ประทับใจแบบนั้น ดึงดูด
สำยตำช่ำงซ่อมรถทัง้ หมด สว่ นผมที่นงั่ อยูต่ รงมุมรำ้ นเลอะฝุ่นไป
ทัง้ ตัว มือเต็มไปด้วยน้ำมันเครื่อง เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหงื่อ หนำ้ ตำ
ก็อำจจะเหมือนพยับเมฆยิ่งขึ้น มองเธอเดินเขำ้ มำในชีวิตผมใหม่
ผมก็ไมร่ ู้ว่ำทำไม ผมยิ้มแล้วพูดว่ำ "เขำก็เหมือนดวงตะวัน
ดวงนอ้ ยๆ ดวงตะวันดวงเดียวในโลกของพี่" พอพูดประโยคนี้จบ
ผมก็ไมส่ นใจเฉินหรูอิ่งอีก ทิ้งตัวลงนอนหงำยแล้วหลับตำ
เสียงฝี เทำ้ ของเฉินหรูอิ่งไกลออกไปแลว้
บริเวณโดยรอบเงียบสงบในที่สุด
คิดไมถ่ ึงว่ำผมจะงีบไปอยำ่ งเลอะเลือน แล้วก็ไมร่ ู้ว่ำผำ่ นไป
นำนเทำ่ ไร บำงทีอำจจะไมก่ ี่นำที ไมก่ ี่สิบนำที ทันใดนัน้ ก็รู้สึกวำ่
มีคนคนหนึ่งล้มลงนั่งบนตัวผม ลมหำยใจที่คุ้นเคยนั้นทำให้ผม
ดึงเธอมำกอดไวต้ ำมสัญชำตญำณ ลืมตำขึ้นมำ

473
 ตอนที่ 91 อูอวี้ 12 (3)

เป็ นถำนเจี่ยวจริงๆ เธอหนำ้ แดงก่ำไปทัง้ หนำ้ ซบอยูบ่ นอก

ผม ดวงตำเป็ นประกำยคู่นั้นเคลื่อนไหว และอูเมี่ยวที่นั่งอยู่ใน
ต ำแหน่ง ที่ ไ ม่ไ กลจำกพวกเรำก ำลั งท ำหน้ำ ทะเล้ นใส่พ วกเรำ
หัวเรำะฮ่ำๆ แลว้ วิ่งจำกไป
ถำนเจี่ยวรีบลุกจำกตัวผมขึ้นมำนั่ง ขยับย้ำยตัวไปอีกด้ำน
พู ด ว่ ำ "อู เ มี่ ย วผลั ก ฉั น " ชั่ว ขณะนั้น ผมไม่อ ยำกปล่ อ ยมื อ เลย
จริงๆ แตใ่ นที่สุดก็อดทนไวไ้ ด้
ผมพูดวำ่ "เธอซนนะ่ "
ผมว่ ำ ส่ ว นใหญ่ ต อนที่ ผ มหลั บ ไป เด็ ก สำวสองคนนี้ ค ง
ทะเลำะกันอยู่ข้ำงผม สุดท้ำยก็จับถำนเจี่ยวโยนลงมำใส่อกผม
พวกเรำเงียบไปครู่หนึ่ง ถำนเจี่ยวพูด "คุณวำงใจได้ ฉันเพิ่งจะ
พูดกับอูเ มี่ยวไปว่ำ หลังจำกลงเรือให้เ ธอโทรหำเสิ่นสือเยี่ยน
บอกวำ่ เป็ นเพื่อนของฉัน เสิ่นสือเยี่ยนพึ่งพำเชื่อถือได้ ถำ้ เขำรูส้ ึก
สงสัยเรื่องอะไรแล้วก็ จะสืบ สวนจนถึ งที่ สุดแน่น อน มีคนคอย
ปกป้องอูเมี่ยวเพิ่มขึ้นหนึ่งคน ควำมปลอดภัยก็เพิ่มขึ้นหนึ่งเทำ่ "
ผมไม่คิดว่ำเธอจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมำกะทันหัน "ขอบคุณมำก

474
ครับ"
ถำนเจี่ยวกลับยิ้มออกมำ "ขอบคุณอะไรกัน"
ในใจผมซำบซึ้ ง รู้ สึ ก ถึ ง ท่ ำ ที ที่ เ ธอมี ต่ อ ผมในเวลำนี้ ดู
เปลี่ยนไปจำกไมก่ ี่วันกอ่ นหนำ้ นี้โดยสิ้นเชิง ไมเ่ ย็นชำรำวน้ำคำ้ ง
แข็งอีกต่อไป เหมือนกับว่ำในใจไมม่ ีควำมไมพ่ อใจแล้ว กลับมำ
มี ท่ ำ ที คุ ย เล่ น ตำมปกติ เ หมื อ นเดิ ม ผมไม่รู้ ว่ ำ อะไรท ำให้ เ ธอ
เปลี่ยนไป แต่นี่ทำให้ลมหำยใจที่ติด ขัด อยู่ใ นใจผมมำตลอด
คล้ำยกับสงบลงช้ำๆ
"อูเมี่ยวเห็นผมสูบบุหรี่เขำ้ เลยจะไปฟ้องแมน่ ะ่ ครับ" ผมเอง
ก็พูดอยำ่ งสบำยๆ ออกมำ
ถำนเจี่ยวยิ้มนอ้ ยๆ "สมน้ำหนำ้ !"
แสงแดดส่องลงมำบนตัวผม สำยลมแผ่วเบำพัดพำกลิ่นน้ำ
ในทะเลสำบและกลิ่นหญำ้ สีเขียวลอยมำ พวกเรำต่ำงคนต่ำงนิ่ง
เงียบ
"ขึ้นเรือได้แล้ว…" ไกด์ตะโกนจำกที่ไกลๆ พวกเรำเงยหน้ำ
ขึ้น เห็นคนจำนวนไมน่ อ้ ยกลับขึ้นเรือไปแล้ว และอูเมี่ยวก็ไมร่ ู้วำ่
ไปยืนอยูบ่ นดำดฟ้ำเรือตอนไหน เธอโบกมือให้พวกเรำสุดชีวิต
475
แตย่ ังมีคนจำนวนหนึ่งหยุดอยูท่ ี่ริมฝั่ ง
ผมยืนขึ้นมำ "ไปกันเถอะ"
อืม "ถำนเจี่ยวก็ยืนขึ้นมำ ปำกกลับมีเสียง" ซี้ด "ดังขึ้นมำ
เธอกม้ หน้ำลง ผมมองตำมไป พบว่ำขอ้ เท้ำของเธอถูกกรีดเป็ น
แผลเล็กๆ ทัง้ ยังมีรอยช้ำเขียวอยูบ่ ำ้ ง
ถำนเจี่ ย วพู ด " คงจะเป็ น ตอนที่ อู เ มี่ ย วผลั ก ฉั น เมื่ อ กี้ นี้ …
กระแทกกับกอ้ นหินเขำ้ "
ผมพู ด ทั น ที " ให้ ผ มดู ห น่อ ย คุ ณ นั่ง ลง "เธอตอบว่ ำ " อื ม
"แล้วก็นั่งลงตำมที่พูด ผมนั่งยองๆ ที่ด้ำนหน้ำเธอ ทันใดนั้นก็
ชะงั ก คิ ด ถึ ง เรื่ อ งในอดี ต ขึ้ น มำ ไม่สิ อนำคตต่ ำ งหำก หนึ่ ง ปี
หลังจำกนี้ตอนที่พวกเรำเจอกันใหม่อีกครั้ง เธอก็นั่งข้ำงสนำม
กีฬำอยำ่ งนี้ ให้ผมดูรอยแผลที่เทำ้ ของเธอ
เห็นได้ชัดว่ำเป็ นเรื่องที่เพิ่งผ่ำนไปไมน่ ำน คิดถึงขึ้นมำกลับ
เสมือนอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่ง เธอก็อำจจะคิดขึ้นมำเหมือนกัน
กม้ หนำ้ ลง ทำ่ ทำงแบบนัน้ คอ่ นขำ้ งเงียบขรึมอยูบ่ ำ้ ง
ผมยกเท้ำข้ำงนั้นของเธอขึ้นมำ มองดูแล้วน่ำจะไม่มีอะไร
ร้ำยแรง นิ้วเท้ำของหญิงสำวกลับขดลงเล็กน้อยอยูใ่ นฝ่ำมือผม
476
ดังนั้นผมจึงไม่มีทำงที่จะไม่สังเกตเห็นลักษณะในฝ่ำมือ ฝ่ำเท้ำ
ของเธอขำวผ่องผอมบำง แม้แต่ฝ่ำเท้ำก็ขำวมำก ในควำมขำว
นัน้ มีสีแดงเรื่อ ขำวผอ่ งในแบบที่มีเฉพำะในผูห้ ญิง นิ้วเล็กๆ ของ
เธอทุกๆ นิ้วกลับเต็มไปดว้ ยเนื้อ
ผมกุมไว้ไมข่ ยับ บริเวณโดยรอบของพวกเรำไมม่ ีอะไรเลย
มีเพียงลมพัดผำ่ นมำเบำๆ
" เจ็บไหมครับ "ผมถำม
ผมไมร่ ู้ว่ำเธอว่ำเธอกำลังเครียดหรือกำลังหนี นิ้วเท้ำห้ำนิ้ว
นั้น หดลงเบำๆ กะทั น หั น ในเวลำเดี ย วกัน ผมกลั บ กุ ม ไว้ ต ำม
สั ญ ชำตญำณ เงยหน้ำ ขึ้ น มำ เห็ น ใบหน้ำ ที่ แ ดงเล็ ก น้อ ยและ
ดวงตำที่แดงเล็กนอ้ ยของเธอ
" อำอวี้ เจ็บ "เธอพูดเสียงเบำ
ใจผมกระตุกขึ้นมำ ลำคอก็คอ่ นขำ้ งแห้งผำก ไมม่ องดวงตำ
คู่นั้นของเธอ วำงมือแล้วยืนขึ้นมำ พูดว่ำ" ทนหน่อยนะ รีบกลับ
เรือกัน นำ่ จะไมม่ ีอะไรหรอก "
เธอยืนขึ้นมำ แลว้ ก็ไมพ่ ูดจำ

477
 พวกเรำเดินไปที่เ รือด้วยกัน ผ่ำนไปครู่หนึ่ง เธอกลับพูด
ขึ้นมำอยำ่ งเฉื่อยชำว่ำ" วำงใจเถอะ ฉันไมต่ ้องให้คุณแบกหรอก
จริงๆ แลว้ ผูห้ ญิงกับผูช้ ำยนะ่ … ถูกเนื้อตอ้ งตัวกันไมไ่ ดห้ รอก "
ผม" …"

478
 ตอนที่ 92 อูอวี้ 12 (4)

แตท่ วำ่ พวกเรำเดินไปทำงเรือไดน้ ิดเดียว

เรื่องนัน้ ก็มำถึงในเวลำนี้เอง
…
ผมไมเ่ คยประสบกับภัยธรรมชำติหนักๆ ด้วยตัวเองมำกอ่ น
แต่อย่ำงเช่นแผ่นดินไหว คลื่นสึนำมิ น้ำท่วม ล้วนเคยเห็นจำก
ขำ่ ว ภำพยนตร์ยิ่งระบำยสีใหญโ่ ต1แต่ทว่ำ ทุกอยำ่ งที่เกิดขึ้นใน
วันนี้กลับห่ำงไกลจำกภัยธรรมชำติใดๆ ที่ผมเคยไดย้ ินมำ แปลก
ประหลำดกวำ่ เร็วกวำ่ และนำ่ กลัวกวำ่
ฟ้ำมืดลงกะทันหันภำยในสองนำที แสงแดดหลบเขำ้ ไปใน
ชัน้ เมฆอยำ่ งรวดเร็ว ขอบฟ้ำมีเมฆครึ้มรวมตัวกันอยูจ่ ำนวนหนึ่ง
คล้ำยจะรวมตัวกันกะทันหันในช่วงเวลำนี้ ลมพัดอย่ำงบ้ำระห่ำ
ขึ้นมำ ทอ้ งฟ้ำมืดจนเสมือนกลำงคืนมำถึงในพริบตำ
ทุกคนรูส้ ึกไดถ้ ึงกำรเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วของสภำพอำกำศ
ไกดท์ ี่อยูบ่ นเรือตะโกน" นี่ พวกคุณนะ่ รีบขึ้นเรือเร็วเขำ้ ! "

1
" ระบำยสีใหญโ่ ต "เป็ นสำนวน อุปมำถึง ควำมเกินจริง

479
 ผมดึงมือของถำนเจี่ยว เริ่มวิ่ง ข้ำงกำยพวกเรำยังมีคนอีก
หกเจ็ดคน เหยียนหยว่ นและภรรยำอยู่ เฉินหรูอิ่งกับเฝิ งเยียนก็
อยู่ ยังมีผชู้ ำยแปลกหนำ้ สองคนกับผูห้ ญิงวัยรุน่ หนึ่ง
ผมกับถำนเจี่ยววิ่งอยูห่ นำ้ สุด แต่ทว่ำ ฝนก็ได้เทลงมำอยำ่ ง
หนัก
สำยฟ้ำผำ่ ลงกลำงทอ้ งฟ้ำ เสียงดังสนัน่ กึกกอ้ ง ถำนเจี่ยวตก
ใจจนตัวสั่นไปทั้งตัว พูดว่ำ" อูอวี้ พวกเรำคงไมถ่ ูกฟ้ำผ่ำแบบนี้
หรอกใช่ไหม หลังจำกนั้นก็เริ่มทะลุเวลำยุ่งเหยิงเข้ำไปงั้นเหรอ
ให้ตำยเถอะ! "ในเวลำแบบนี้เธอก็ยังทำให้ผมยิ้มออกมำได้
ผมพูด" ฟ้ำผำ่ แบบนี้จริงพวกเรำคงตำยไปนำนแล้ว จะมำมี
ชีวิตทรมำนอยู่แ บบนี้ไ ด้ไ งครับ "จำกนั้นดึงเธอเข้ำมำในอ้อม
กอด อำกำศแบบนี้คงบุ่มบ่ำมวิ่งไปในที่โล่ง ๆ ไม่ได้หรอก ถ้ำ
หำกโดนฟ้ำผ่ำแบบที่เธอพูดขึ้นมำจริงๆ ล่ะ? ผมมองไปรอบๆ
ทำ่ มกลำงฝนที่ตกหนัก ดูวำ่ มีที่ที่สำมำรถหลบไดห้ รือไม่
คนที่ตำมมำไมก่ ี่คนนี้ก็นำ่ จะคิดเหมือนผม ต่ำงหยุดเดินกัน
หมด เหยียนหย่วนโอบจูจี้หรุ่ยไว้ เฉินหรูอิ่งกับแม่ของเธอก็อยู่
ด้วย พวกเธอวิ่งมำหำผมแล้วพูดว่ำ" อำอวี้ ทำอย่ำงไรดี… ฉัน
กลัวเหลือเกิน…"
480
 ในเวลำนี้เอง ทันใดนัน้ ผมก็สังเกตเห็นว่ำ เรือเตียนเหมย่ เห
รินฮ่ำวกลำงทะเลสำบกำลังคอ่ ยๆ หมุนวนไปทิศทำงหนึ่ง
ทำไมมันถึงหมุนวน? ตัวเรือที่จมอยูแ่ บบนัน้ ถึงแมว้ ่ำตอนนี้
ลมฝนจะหนักมำก คลื่นในทะเลสำบก็ไมถ่ ึงกับทำให้มันหมุนไป
อยำ่ งควบคุมไมไ่ ด้ หรือวำ่ กำรควบคุมเรือจะมีปัญหำ
ไม่ ไมใ่ ช่
ไมใ่ ช่สำเหตุเหลำ่ นัน้
ทั้งเสียงฝน เสียงพูดคุยของกลุ่มคนด้ำนหลัง ผมไม่ได้ยิน
อะไรทั้ง สิ้ น เพรำะใช้ พ ลั ง ทั้ง หมดเพ่ง มองดู เ รื อ ที่ ห่ ำ งออกไป
หลำยร้อยเมตรให้ชัด ควำมเร็วในกำรหมุนกำลังเพิ่มขึ้นอย่ำง
เห็นไดช้ ัด
คนที่อยูบ่ นเรือก็รู้สึกถึงมันแล้ว พวกเขำเริ่มร้องตะโกนเสียง
ดัง เริ่มวิ่งหนี ผมก็มองเห็นอูเมี่ยว เธอยืนอยูร่ ิมรัว้ กำลังมองพวก
เรำอยู่ มือทัง้ คูจ่ ับรัว้ แนน่ สีหนำ้ แลดูต่นื ตระหนกมำก
" เกิ ด อะไรขึ้ น เรื อ เป็ นอะไร "กลุ่ ม คนด้ ำ นหลั ง ผมก็
สังเกตเห็นแลว้

481
 " อูอวี้ ดูทำงนัน้ ! "ถำนเจี่ยวตะโกน
" ในทะเลสำบมีน้ำวน! "เหยียนหย่วนที่เงียบมำโดยตลอด
ตะโกนขึ้นมำในทันที เขำเองก็เป็ นคนที่ฉลำดคนหนึ่ง
ใจผมสัน่ สะทำ้ น มองไปตำมเสียง เห็นน้ำวนตื้นๆ ขนำดเทำ่
สนำมฟุตบอลสองสนำมพอดีก่อตัวอยู่กลำงทะเลสำบอันกว้ำง
ใหญ่ และกำลังคอ่ ยๆ หมุนลึกลงไปเรื่อยๆ
แผน่ ดินไหว? หรือวำ่ อะไรอยำ่ งอื่น
ในใจผมมีบำงสิ่งพังทลำยลงมำจนเสียงดังสะเทือน
" อูเมี่ยว! "ผมร้องตะโกนเสียงดัง หันไปพูดกับถำนเจี่ยววำ่ "
อยูท่ ี่นี่ รอผม! "
ท่ำมกลำงฝนตกหนักเลือนรำง ผมเห็นเธอเบิกตำโตอย่ำง
รวดเร็ว ในดวงตำคู่นัน้ ก็มีบำงอยำ่ งกำลังจมลง" ไมไ่ ด้! อูอวี้ คุณ
เขำ้ ไปไมไ่ ด้! "เธอพยำยำมควำ้ มือผม
ผมวิ่งฝ่ำสำยฝนที่ตกหนักเขำ้ ไป
ดำ้ นหลังมีเสียงฝี เทำ้ เป็ นเธอที่คิดจะตำมมำอยำ่ งงงงัน

482
 แต่ว่ำผมไมส่ ำมำรถหยุดได้ ผมไมอ่ ำจรักชีวิตของตัวเองได้
อีกตอ่ ไป ผมรูว้ ำ่ ตอนนี้อูเมี่ยวกลัวมำกแคไ่ หน รูว้ ำ่ เธออยูบ่ นเรือ
อันห่ำงไกลที่ใกล้จะพลิกคว่ำ ไมม่ ีคนช่วย แต่ผมกลับไมอ่ ยู่ข้ำง
กำยเธอ
ผมรู้ ว่ ำ ตอนที่ เ ธอถู ก คนคนนั้น ลั ก พำตั ว ไปในซอยเล็ ก ๆ
มืดๆ มันนำ่ กลัวมำกแคไ่ หน เธอหวังให้พี่ชำยตอบรับคำขอที่จะ
ให้ไปซื้อของเป็ นเพื่อนด้วยขนำดนั้น ผมรู้ว่ำเธอถูกขังอยู่ในที่
มืดๆ สักที่ ตอนมองคนคนนั้นถือมีดเดินเข้ำมำใกล้มันน่ำกลัว
ขนำดไหน รู้ ว่ ำ ตอนที่ เ ธอก ำลั ง เจ็ บ ปวดและได้ รั บ กำรปฎิ บั ติ
อยำ่ งโหดเหี้ยมทำรุณยำกที่มนุษยจ์ ะรับได้ ตอนที่คอ่ ยๆ สูญสิ้น
สติ สูญเสียชีวิตไปทีละนอ้ ย มันนำ่ กลัวมำกเพียงใด
และในเวลำนี้เอง เธอต้องกำรพี่ชำย ต้องกำรให้พี่ชำยกำจัด
คลื่ น ลมทั้ง หมดออกไป ก้ำ วข้ำ มอุ ป สรรคทั้ง ปวง ถึ ง แม้ว่ ำ จะ
ไม่ ไ ด้ จั บ มื อ เธอไว้ ต ลอด ก็ ต้ อ งให้ เ ธอเห็ น ให้ เ ธอรู้ ว่ ำ ยั ง มี
ควำมหวัง

483
 ตอนที่ 93 อูอวี้ 12 (5)

" อยำ่ ตำมผมมำ ถำนเจี่ยว! "ผมตะโกน" ไปอยูก่ ับพวกเขำ

ที่นนั่ ! ห่ำงจำกทะเลสำบไว้! "
" คุณเคยพูดว่ำให้ฉันอยูก่ ับคุณนี่! "เธอตะโกนตอบ มีเสียง
รอ้ งไห้เบำๆ ใจผมปวดแปลบขึ้นมำ แตก่ ดไวไ้ มส่ นใจ
แต่ทว่ำเธอวิ่งช้ำ ในที่สุดก็ยังตำมผมไม่ทัน ผมวิ่งไปถึงริม
ทะเลสำบในที่สุด แต่ระยะจำกริมทะเลสำบห่ำงออกไปหลำยสิบ
เมตร ผมจะเขำ้ ไปอยำ่ งไร
ผมเงยหน้ำขึ้น ดวงตำมองเห็นอูเมี่ยวที่อยู่ไกลๆ ปำกของ
เธอคล้ำยกับก ำลังพูดว่ำ " พี่อย่ำเข้ำมำ…"เวลำนี้ในหัวผมไม่มี
อะไรทัง้ นัน้ มีแคอ่ ูเมี่ยว แล้วก็ยังมีแมท่ ี่อยูใ่ นเมืองที่ไกลแสนไกล
คล้ำยกับท่ำนกำลังยิ้มแล้วมองพวกเรำ พวกเขำตอนนี้ยังมีชีวิต
อยู่
ผมกำลังจะกระโดดลงน้ำและวำ่ ยเขำ้ ไป
ในช่วงเวลำสุ่มเสี่ยงนี้เอง ผมเห็นพื้นผิวทะเลสำบ ผมยืนอยู่
ริมฝั่ งคนเดียว มองพื้นผิวทะเลสำบที่กว้ำงใหญเ่ หนือคณำนับ นี่

484
เป็ นเหตุกำรณท์ ี่แปลกประหลำดที่สุดเท่ำที่ผมเคยเจอในชีวิตนี้
ฟ้ำขมุกขมัว พื้นดินมืด สำยฟ้ำแลบแปลบปลำบ ลมฝนเหมือน
อย่ำงที่บรรยำย ผืนน้ำที่ใหญ่ขนำดนั้นรำบเรียบ หำกแต่น้ำใน
ทะเลสำบทั้งหมดกลับกำลังหมุนวน มุง่ ไปในทิศทำงหนึ่ง คล้ำย
กับมีมือขนำดใหญโ่ ตมโหฬำรไรร้ ูปรำ่ งกำลังกวนผืนน้ำอยู่
ไมเ่ พียงแค่กำลังหมุน หำกแต่ระดับน้ำยังกำลังลดต่ำลงอีก
ดว้ ย
ผืนน้ำนิ่งเรียบของทะเลสำบกำลังค่อยๆ ลดต่ำ ด้วยควำม
เชื่องช้ำที่ตำเนื้อสำมำรถมองเห็นได้
นี่กำลังแสดงให้เห็นถึงอะไร แสดงให้เห็นว่ำทะเลสำบลดที่
ต่ำลงก็เหมือนกำรเปิ ดหลุมขนำดยักษ์ น้ำในทะเลสำบกำลังไหล
เขำ้ ไป ดังนัน้ จึงเกิดเป็ นหลุมน้ำวนขนำดยักษ์ ทัง้ ยังดูดเอำทุกสิ่ง
ทุกอยำ่ งที่อยูใ่ นทะเลสำบเขำ้ ไป เรือที่ใหญก่ ว่ำเตียนเหมย่ เหริน
ฮ่ำวสิบเท่ำล้วนถูกบดแตกละเอียดเป็ นเศษซำกเมื่ออยู่ต่อหน้ำ
พลังแบบนี้
ผมเงยหน้ ำ มองระหว่ ำ งท้ อ งฟ้ ำกั บ พื้ นดิ น ภำพกำร
เปลี่ ย นแปลงชนิ ด ไม่ค ำดคิ ด ที่ใ หญ่โตมโหฬำรเช่ น นี้ รู้ สึ ก แต่
เพียงวำ่ ทัง้ รำ่ งแข็งทื่อรำวกับหินไปแลว้
485
 ในเวลำนี้เอง
พื้ น ดิ น ใต้ เ ท้ำ ผมจู่ ๆ ก็ ยุ บ ตั ว ลงไป ใจผมกระตุ ก วู บ ด้ ว ย
ควำมตกใจ แต่ทว่ำไมท่ ันเสียแล้ว น้ำในทะเลสำบที่เหมือนเรือ
มังกรขนำดยักษ์สีเทำได้เทเข้ำมำที่พวกเรำ ผมยังจะไปดูแ ลอู
เมี่ ย วที่ ไ หนได้ ทั น อี ก ชั่ ว พริ บ ตำก็ ยุ บ ลงไปสี่ ห้ ำ เมตรแล้ ว !
หลังจำกนัน้ ก็ถูกน้ำโคลนพัดไปชนเขำ้ กับโขดหินที่ใดที่หนึ่ง และ
ลื่นไปขำ้ งหนำ้ เรื่อยๆ
ทุกสิ่งทุกอยำ่ งกำลังยุบลงไปอยำ่ งต่อเนื่อง โลกทัง้ ใบคล้ำย
กำลังจะพังลง ระหว่ำงที่ชนกระแทกและลอยไปตำมน้ำ ผมเริ่ม
เขำ้ ใจขึ้นมำในทันที พลังงำนนัน้ ไมเ่ พียงแตด่ ึงดูดน้ำในทะลเสำบ
แม้กระทั่งชำยฝั่ งก็ถูกโจมตีไปด้วย พวกเรำกำลังจะจมลงสู่ใต้
ทะเลสำบ
ถำนเจี่ยว!
ชื่อนี้รำวกับกริชที่สว่ำงเหมือนหิมะเล่มหนึ่งกรีดผ่ำนใจผม
เมื่อสักครู่ผมเพิ่งทิ้งเธอไป ผมไมไ่ ด้ดูแลเธอ! หัวใจผมเจ็บปวด
อยำ่ งรุนแรง พยำยำมหมุนตัวหันไปหำร่องรอยของเธออยำ่ งสุด
ชีวิตทำ่ มกลำงน้ำทว่ ม

486
 รอยร้ำวของแผ่นดินอยูเ่ หนือศีรษะ แสงจำกฟ้ำแลบวูบไหว
เข้ำ มำไม่ห ยุ ด ส่ อ งสว่ ำ งบ้ำ งมื ด บ้ำง ทุ ก อย่ำ งโดยรอบแปลก
ประหลำดรำวกับเป็ นโลกอีกใบหนึ่ง โขดหินที่ปริแยกออกเป็ น
ชั้นๆ สูงตระหง่ำน แสงเรืองรองรำไรใต้พ้ืนดิน น้ำท่วมที่มำเร็ว
มำกจนคำดคิดไม่ถึง นำมำซึ่งกำรนำพำทุกอย่ำงมุ่งไปสู่ที่ที่ลึก
ยิ่งขึ้นกวำ่ เดิม
ผมเห็นเงำคนไม่กี่คนกำลังลอยขึ้นๆ ลงๆ ในน้ำท่วม เฉิน
หรู อิ่ ง เหยี ย นหย่ ว น จู จี้ ห รุ่ ย … ดี่ ที่ ทุ ก คนอยู่ ไ ม่ ไ กลมำก ผม
พยำยำมหลบกำรพุ่งชนอยำ่ งสุดควำมสำมำรถ หำร่องรอยของ
ถำนเจี่ยว
ผมเห็นเธอแลว้ !
อยู่บนผิวน้ำไม่ไกลจำกผมนั่นเอง หน้ำเธอขำวซีดเต็มทน
แล้วก็ลอยขึ้นๆ ลงๆ ผมเห็นเธอสำลักน้ำหลำยอึก ผมพยำยำม
สุ ด ชี วิ ต ที่ จ ะว่ ำ ยไปหำเธอกลำงน้ ำ เธอเองก็ ม องเห็ น ผมแล้ ว
เช่นกัน เพียงแต่ไม่มีแรงที่จะต่อกรกับกระแสน้ำได้เลย มีหลำย
ครัง้ ที่ผมใกล้จะเขำ้ ใกล้เธอ กระแสน้ำก็หมุนวน แล้วเธอก็ถูกพัด
พำไปอีก
" ถำนเจี่ยว! "ผมตะโกน
487
 ผมมุดหัวดำลงไปในน้ำ มัน่ ใจว่ำกำรเพิ่มควำมเร็วแบบนี้จะ
ทำให้ตัวเองไปถึงตัวเธอได้ ผมเล็งที่โค้งหนึ่ง ไมห่ ลบและไมล่ ด
ควำมเร็ว แตใ่ ช้ไหลก่ ระแทกเขำ้ ไป กระแทกครำวนี้ทำเอำกระดูก
ทัว่ ร่ำงจวนจะหักจริงๆ แต่ก็เพรำะกำรจู่โจมนี้ เธอที่ถูกน้ำพัดพำ
ไปแลว้ จึงพุง่ เขำ้ มำในออ้ มกอดผมทันที
ผมกอดเธอไว้ กดศีรษะไว้ในอ้อมอก ผมรู้สึกได้ว่ำมือทั้งคู่
ของเธอที่กอดผมแนน่ นัน้ ออ่ นแอไรท้ ี่พึ่งแคไ่ หน
ผมเงยหน้ำ ขึ้ น มองใต้ พ้ื น ดิ น อั น ด ำมื ด เสมื อ นผี ร้ำ ยปะทุ
ขึ้นมำ
ที่แทก้ ็เป็ นแบบนี้เอง ที่แทก้ ็เป็ นแบบนี้
พวกเรำอำจจะไปถึ ง ที่ นั่ น แล้ ว ควำมลั บ ที่ ท ำให้ เ วลำ
เชื่อมต่ออยำ่ งสับสนบิดเบี้ยวนัน้ อยูต่ รงหนำ้ นี้เอง
'ปล่ อ ยมื อ ไม่ ไ ด้ เ ด็ ด ขำด' นี่ เ ป็ นเพี ย งควำมคิ ด เดี ย วที่
เหลืออยูก่ อ่ นที่ผมจะจมลงสูค่ วำมมืดมิด

488
 ตอนที่ 94 ถำนเจีย่ ว 13 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันลืมตำอีกครัง้ สิ่งที่มองเห็นคือทิวทัศนแ์ ปลกตำ ร่ำงกำย
ของฉั น ยั ง คงสั่ น เทำเล็ ก น้ อ ย ควำมรู้ สึ ก เจ็ บ ปวดสุ ด ขี ด บน
รำ่ งกำยที่ถูกน้ำทว่ มกระแทกคลำ้ ยวำ่ ยังไมห่ ำยไป
แตฉ่ ันไมไ่ ดอ้ ยูท่ ี่นนั่ แลว้
ท้อ งฟ้ ำถู ก เมฆบดบั ง หม่น เทำ โดยรอบมี ก ระท่อ มหญ้ำ
แบบชนบทประปรำย ฉันนอนอยูบ่ นพื้น รู้สึกได้เพียงควำมหนำว
ที่เสียดแทงกระดูก ด้ำนหลังเปี ยกชื้นไปหมดแล้ว ควำมรู้สึกนั้น
เหมือนกำรนอนอยูบ่ นหิมะเปี ยกๆ ชื้นๆ
ฉันเหลือบตำมองไปที่พ้นื
โอ้ ตำย ตำย ตำย! เป็ นหิมะจริงๆ หิมะหนำเต็มพื้น ทอด
ยำวออกไปสุดลูกหูลูกตำ
ฉันเด้งตัวขึ้นมำนั่งทันที พบว่ำตัวเองนอนอยู่นอกบ้ำนไม้
แปลกตำหลังหนึ่ง ฉันสวมชุดนอนบำงๆ เหมือนกับที่สวมในห้อง
กอ่ นกลับไปที่เรือไมม่ ีผิด และนิ้วเทำ้ ของฉันก็แข็งเสียจนแทบจะ

489
ไรค้ วำมรูส้ ึกไปแลว้
ฉันลุกขึ้นจำกพื้นอยำ่ งโซซัดโซเซ ระลึกได้แล้วว่ำโดยรอบนี้
คือที่ไหน ที่นี่ก็คืออำเภอลี่บ้ำนเกิดของศำสตรำจำรย์เฉินที่ฉัน
กับอูอวี้มำครั้งกอ่ น ไกลออกไป ยังสำมำรถมองเห็นบ้ำนตระกูล
เฉินที่เนินเขำไดอ้ ยู่ แตเ่ พียงเพรำะไมค่ นุ้ ชิน เมื่อสักครูจ่ ึงจำไมไ่ ด้
ไปครูห่ นึ่ง
ฤดูหนำว พวกเรำกลับมำจำกเส้นเวลำบนเรือลำนัน้ แล้ว ถึง
ฤดูหนำวแล้ว! แต่นี่คือฤดูหนำวตอนไหน อนำคตหรือว่ำอดีต?
ไมม่ ีเรื่องอะไรที่นำ่ กลัวและไมม่ ีเหตุผลไปมำกกว่ำเรื่องนี้อีกแล้ว
ฉันล้มลุกคลุกคลำน แขนทัง้ คูก่ อดตัวเองไว้ เดินไปขำ้ งหนำ้ อยำ่ ง
สะเปะสะปะ ในขณะเดียวกันก็ตะโกน" อูอวี…้ อูอวี…้ "
ไม่ มี ใ ครตอบรั บ หมู่ บ้ ำ นนี้ มี ผู้ ค นบำงตำอยู่ แ ล้ ว ที่ ไ กล
ออกไปมีหน้ำต่ำงบ้ำนหลังหนึ่งเปิ ดอยู่ บำงทีอำจจะมีชำวบ้ำน
แปลกหน้ำกำลังมองฉันแปลกๆ สมองของฉันค่อยๆ คิดถึงฉำก
มืดมิดกอ่ นหน้ำนี้ขึ้นมำทีละฉำกๆ เจ้ำโง่อูอวี้ ทิ้งฉันไว้แล้วไปที่
ริมฝั่ งแบบนี้ วิวท้องฟ้ำและพื้นดินน่ำกลัวขนำดนั้น เขำกลับยืน
อยูท่ ำ่ มกลำงมันอยำ่ งโดดเดี่ยว รำวกับว่ำต่อไปจะกระโดดพุง่ ลง
ไปในหลุมน้ำวน

490
 ฉันไมเ่ คยรูส้ ึกวำ่ เขำนำ่ สงสำรขนำดนี้มำกอ่ น
หลังจำกนั้นทุกอยำ่ งก็ถล่มลงมำ ฉันเกือบจะจมน้ำตำย แต่
ร่ำงของอูอวี้มักจะปรำกฏตรงหน้ำฉันเสมอ บำงครั้งก็ปรำกฏตัว
ตรงหน้ำฉัน บำงครั้งก็เดินเฉียดตัวผ่ำนไป ต่อมำตอนที่รับฉัน
เห็นร่ำงเขำกระแทกกับโขดหิน ฉันถึงจะเขำ้ ใจ เขำพยำยำมว่ำย
มำหำฉันมำโดยตลอด
ฉันรู้สึกมำตลอดว่ำเขำเป็ นผู้ชำยที่ฉลำดมำกคนหนึ่ง เขำ
เป็ นอย่ ำ งนั้ น จริ ง ๆ แถมยั ง เอำแต่ ใ จด้ ว ย ควำมเอำแต่ ใ จนี้
เมื่อกอ่ นแสดงถึงควำมทะเยอทะยำนอยำ่ งแรงกล้ำ ไมค่ อ่ ยสนใจ
ควำมรู้สึกของคนอื่น ตอนนี้แสดงถึงอำนำจเผด็จกำร รู้ทั้งรู้ว่ำ
พวกเรำทั้งสองคนต่ำงชอบพอกันก็ยังไมย่ อมให้ฉันเขำ้ ใกล้ เขำ
ไมไ่ ด้เห็นแกต่ ัว แต่มักจะใช้เป้ำหมำยที่ปลอดภัย เอำตัวเองไปขัง
อยูใ่ นนัน้ ไมอ่ อกมำ
แต่หลังจำกผำ่ นเหตุกำรณน์ ำ่ กลัวสุดขีดเมื่อคืนวำน ทำ่ ทำง
ตอนที่เขำมองตัวเรือและมองฉันคล้ำยกับว่ำฉันได้มองเห็นเขำ
อีกคน ผู้ชำยคนนั้นที่แบกรับทุกอยำ่ งอยำ่ งสุดชีวิตมำกขึ้น โอบ
ออ้ มอำรียิ่งขึ้น
คิดถึงจุดนี้ น้ำตำของฉันก็เ กือบจะไหลออกมำ ทั่วพื้นล้วน
491
เต็มไปด้วยหิมะไมม่ ีที่สิ้นสุด บำ้ นทุกหลังล้วนปกคลุมไปด้วยชุด
สีขำว แต่เขำอยูท่ ี่ไหน กลับมำเวลำเดียวสถำนที่เดียวกันกับฉัน
ใช่ไหม พอคิดถึงตรงนี้ ใจของฉันก็หลน่ วูบ
ในที่ สุ ด หลั ง จำกวิ่ ง ผ่ำ นถนนเล็ ก ๆ หลำยเส้ น ฉั น ได้ ยิ น
เสียงดังเบำๆ มำจำกพุม่ ไมด้ ้ำนขำ้ ง ฉันวิ่งเขำ้ ไป เห็นคนคนหนึ่ง
กำลังนอนอยู่ที่นั่นดังคำด ร่ำงผอมสูงสวมชุดนอนบำงๆ ไม่ใช่
อูอวี้แลว้ จะเป็ นใคร
เขำใช้ มื อ ยั น ไว้ กั บ พื้ น หมำยจะลุ ก ขึ้ น นั่ง ด้ ว ยท่ำ ทำงอ่ อ น
ระโหยโรยแรง
ฉันวิ่งมำตรงหน้ำเขำ ทรุดตัวลงนั่งแล้วกอดเขำไว้ สีหน้ำ
ของเขำก็เปลี่ยนไปในชัว่ พริบตำ กอ่ นจะกอดฉันแนน่
" ฤดูหนำว? "เขำกระซิบถำมข้ำงหูฉัน เสียงของเขำแหบ
แห้ ง ไม่เ หมื อ นปกติ หน้ำ ของพวกเรำใกล้ กั น มำก ลมหำยใจ
เกือบจะผสำนเขำ้ ดว้ ยกันอยูแ่ ลว้
" อืม… ฤดูหนำว…"

492
 ตอนที่ 95 ถำนเจีย่ ว 13 (2)

พวกเรำกอดกันแนน่ อยำ่ งนี้ครู่หนึ่ง ฉันพูดว่ำ" พวกเรำต้อง

หำที่พักก่อน "เสียงพูดเพิ่งจะสิ้นสุด เขำก็ปล่อยฉันทันที ใช้มือ
ดันไว้กับพื้นแล้วดีดตัวขึ้นมำ ฉันยื่นมือไปคิดจะพยุงเขำ กลับ
คว้ำไว้ได้เพียงควำมว่ำงเปล่ำ เขำสูงมำก ยอดไมก้ ็บดบังสำยตำ
ไว้ เสียงเขำแหบแห้ง" ไปกันเถอะ "
ฉันเดินตำมหลังเขำไปด้วยควำมงงงวย พื้นหิมะทำให้เดิน
ไปอย่ำงทุลักทุเล เขำไม่หันกลับมำมองฉันตลอดทำง พวกเรำ
ห่ำงกันแคก่ ำ้ วสองกำ้ ว ทวำ่ กลับเหมือนห่ำงกันไกลมำก
อำรมณข์ องเขำไมถ่ ูกตอ้ ง ไมถ่ ูกตอ้ งมำกๆ
โรงแรมบ้ำนไร่แห่งนัน้ ยังคงเปิ ดกิจกำรอยู่ เพียงแต่ไม่มีช่ือ
ของพวกเรำอยูใ่ นบันทึกกำรจองอีกต่อไปแล้ว อูอวี้เปิ ดห้องใหม่
อีกห้อง พวกเรำเปิ ดเครื่องทำควำมร้อนในห้องเบอร์แรงที่ สุด
หลังจำกฉันอำบน้ำเสร็จก็สวมชุดคลุมอำบน้ำงำ่ ยๆ สบำยๆ ห่อ
ตัวในผ้ำห่ม รอจนอูอวี้อำบน้ำเสร็จ เขำสวมชุดคลุมอำบน้ำนั่ง
อยู่ที่เก้ำตรงข้ำมเตียง หน้ำตำของพวกเรำทั้งคู่เพิ่งจะกลับมำมี
เลือดฝำด

493
 เมื่อสักครู่พวกเรำได้ยืนยันแล้วว่ำ เวลำหมุนกลับไปอีกแล้ว
จริงๆ
และกำรหมุนกลับครัง้ นี้ ไมห่ ยุดแคร่ ะยะสัน้ ๆ ครึ่งเดือน
ตอนนี้คือวันที่ 20 มกรำคม 2017 พวกเรำกลับมำที่ครึ่งปี
กอ่ น กลับมำยังช่วงยำ่ งเขำ้ สูฤ่ ดูหนำวระหวำ่ งปี สองปี
แตม่ ีเพียงตัวพวกเรำอยูท่ ี่นี่ อยำ่ งอื่นลว้ นไมไ่ ดอ้ ยูท่ ี่นี่
หรื อ อำจจะพู ด ได้ ว่ ำ เวลำของพวกเรำที่ ห มุ น กลั บ ไม่ไ ด้
ตอ่ เนื่องกัน หำกแตก่ ำ้ วกระโดด
อีกทัง้ ระยะของกำรกำ้ วกระโดดยังใหญข่ ึ้นอีกดว้ ย
อำจจะเรี ย กได้ ว่ ำ ครั้ง แรกแปลกหน้ ำ ครั้ง ที่ ส องคุ้ น เคย 1
หลังจำกที่ลนลำนในช่วงระยะเวลำสั้นๆ แล้ว ฉันกลับไมเ่ ครียด
ขนำดนัน้ เพียงแคม่ องหิมะที่ตกหนักกำลังโปรยปลิวลงมำอีกครัง้
ดำ้ นนอกหนำ้ ตำ่ ง ในใจก็เหงำขึ้นมำอยำ่ งไมม่ ีสำเหตุ
อูอวี้ก็ไม่พูดอะไรเลย เขำเริ่มสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่ำอีก
1
สำนวน" ครัง้ แรกแปลกหนำ้ ครัง้ ที่สองคุน้ เคย "อุปมำถึง เวลำที่เจอหนำ้ กันครัง้ แรกจะรูส้ ึกแปลกหนำ้
แต่พอเจอกันครั้งที่สองก็จะเกิดควำมคุ้นเคย เช่นเดียวกัน เวลำที่ทำอะไรเป็ นครั้งแรก เรำจะรู้สึกเกๆ ้ กังๆ
แตพ่ อทำเป็ นครัง้ ที่สองก็จะชำนำญมำกขึ้น

494
แล้ ว สู บ หนั ก กว่ ำ ครั้ ง ไหนๆ เขำก้ ม หน้ ำ ผมชื้ น ๆ ติ ด อยู่ ที่
หน้ำผำก ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่ำเขำค่อนข้ำงห่ำงเหิน อำจเพรำะ
ช่วงสองวันสั้นๆ บนเรือ ฉันเห็นท่ำทำงเรียบร้อยสะอำดสะอ้ำน
ของเขำจนชิน ตอนนี้พอเห็นเครำสั้น ๆ ที่ยำวออกมำเล็ก น้อย
ของเขำ กล้ำมเนื้อไหล่ที่แข็งแรงแล้วกลับรู้สึกเหมือนกำลังมอง
อีกคน คนที่เงียบขรึมกวำ่ ช่ำงซ่อมรถที่ฉันพบในภำยหลังคนนัน้
ฉันรู้ว่ำเขำอำรมณไ์ มด่ ี หรือบำงที เขำอำจจะกำลังเสียใจ นี่
แหละผูช้ ำยแบบเขำ ผูช้ ำยที่ดูเศร้ำ
" อำอวี้ อูเมี่ยวเขำ…"
ฉันยังไมท่ ันได้พูดปลอบใจอะไรก็ถูกเขำตัดบท" อูเมี่ยวไม่
เป็ นอะไรหรอก เธอตำยหลังจำกนั้นหนึ่งเดือน คนบนเรือตอน
นัน้ ภำยหลังต้องถูกช่วยเหลือไว้ได้แนน่ อน "
ถูกตอ้ ง เขำพูดไดม้ ีเหตุผล ใจฉันผอ่ นคลำยลง แตก่ ลับเห็น
เขำพน่ ควันบุหรี่ออกมำทำงจมูกดว้ ยทำ่ ทำงเครียดหนัก
ในใจฉั น หงุ ด หงิ ด มำก แต่ ก็ ท ำอะไรไม่ ไ ด้ ฉั น ไม่ มี
ประสบกำรณด์ ้ำนควำมรัก ไมร่ ู้ว่ำตอนที่ผู้ชำยอำรมณด์ ิ่งควรจะ
จัดกำรอยำ่ งไร

495
 ในเวลำนี้เอง เขำก็เงยหน้ำขึ้น สำยตำของพวกเรำสบกัน
ฉันมองแววตำเขำไมอ่ อก ในนัน้ ทัง้ หมดลว้ นดำมืด
" งัน้ พวกเรำตอนนี้…"ฉันถำม
" ค่อ ยว่ ำ กั น นะ "เขำคี บ บุ ห รี่ ลุ ก ขึ้ น ยื น " คุ ณ พั ก ผ่อ นดี ๆ
กอ่ น อยำ่ เป็ นหวัดล่ะ อยำ่ คิดมำก ไมว่ ่ำจะเกิดอะไรขึ้น มีผมอยู่
ผมจะออกไปสูบบุหรี่ขำ้ งนอกให้หมดมวนกอ่ น "
ฉันอยำกจะพูดก็ไ ม่ไ ด้พูดอีก แล้ว มองเขำผลัก ประตู เ ดิ น
ออกไปที่ ร ะเบี ย ง ด้ ำ นนอกหิ ม ะและน้ ำ แข็ ง ปกคลุ ม ทั่ว ฟ้ ำทั่ว
แผน่ ดิน เขำสวมชุดบำงๆ ยืนอยูต่ รงนัน้ ไมข่ ยับเขยื้อน ร่ำงนี้กับ
ร่ำงนั้นที่ยืนอยู่ริมทะเลสำบในวันที่ฟ้ำดินถล่มนั้นค่อยๆ สอด
ประสำนเขำ้ ดว้ ยกันอยูใ่ นหัวฉัน และฉันก็คอ่ ยๆ เขำ้ ใจขึ้นมำ เขำ
ในตอนนี้ทำไมถึงเย็นชำแบบนี้ เพรำะเขำไม่อยำกพบหน้ำใคร
ทัง้ นัน้ แลว้ ก็ไมอ่ ยำกพบหนำ้ ฉันดว้ ย
เห็นอูเมี่ยวจมลงไปในอันตรำยอีกครั้ง ในฐำนะที่เป็ นพี่ชำย
กลับช่วยเธอไว้ไมไ่ ด้ นี่นำ่ จะเป็ นสำเหตุที่เขำสูญเสียกำรควบคุม
อำรมณใ์ นตอนนี้ ในที่สุดฉันก็สัมผัสได้ว่ำ บำดแผลลึกในใจเขำ
จริงๆ แลว้ ลึกแคไ่ หน

496
แทท้ ี่จริงแลว้ เขำทำไดด้ ีมำกแลว้

497
 ตอนที่ 96 ถำนเจีย่ ว 13 (3)

ฉันมองไปมองมำ ไมร่ วู้ ำ่ ลม้ ตัวลงนอนหลับไปตัง้ แตเ่ มื่อไหร่

ในฝั นรู้สึกว่ำโดยรอบเงียบสงบและอบอุ่นไมม่ ีที่เปรียบ ฉัน
หลับลึกมำก บำงทีอำจจะเพรำะหิวเกินไป ฉันยังฝั นอีกอยำ่ ง ฝั น
ว่ำไปกินปลำต้มน้ำกับจ้วงอวี๋ เคี้ยวๆ ไม่หยุด ในฝั นปลำนั้นยัง
เลียหนำ้ ฉันอยำ่ งอ่อนโยนเป็ นพิเศษ ไล่จำกคิ้วถึงดวงตำ แถมยัง
จูบปำกของฉันอยู่สัก พัก หลังจำกนั้นก็ปีนมำที่คอของฉัน จูบ
อยำ่ งตอ่ เนื่อง ฉันคิดในฝั นอยำ่ งเลอะเลือน หรือวำ่ ฉันกลัน้ ควำม
หิวกระหำยไว้มำกเกินไปจริงๆ
ตอนที่ต่ืนมำ ข้ำงนอกเป็ นเวลำพลบค่ำ หิมะหยุดตกแล้ว
ฟ้ำกลับคล้ำยจะสว่ำงขึ้นเล็ก น้อย ฉันพบว่ำอูอวี้ นอนอยู่ข้ำงๆ
กำลังหลับสนิท
เขำเปลี่ยนเป็ นเสื้อยืดที่ซ้ือมำจำกร้ำนค้ำเล็กๆ ข้ำงๆ ที่ที่
พวกเรำอยู่ ยังมีกำงเกงขำยำว หน้ำตำสะอำดสะอ้ำน ยิ่งทำให้
เห็นโครงหนำ้ ไดช้ ัดเจน เขำหลับลึกมำก ลมหำยใจรำบเรียบ
ฉันมองอยูค่ รู่หนึ่ง กอ่ นจะดึงมือขำ้ งหนึ่งของเขำมำ นี่คือมือ
ที่เป็ นอยำ่ งไรนะ ไมเ่ หมือนมือของคุณชำยในตอนนัน้ อีกแลว้ มือ

498
เขำใหญม่ ำก หนำและกว้ำง ทั้งยังมีบำดแผลเล็กๆ น้อยๆ บ้ำง
ฝ่ ำมื อ มี รั ง ไหม 1บำงๆ ขดอยู่ วั น เวลำในอดี ต ผู้ ช ำยคนนี้ ไ ด้
ทรมำนตัวเอง ฉันจูบมือของเขำเล็กนอ้ ย ไมย่ อมปลอ่ ยไป
อำอวี้ คุ ณ คงไม่รู้ ห รอก แค่ เ พรำะมี คุ ณ ใจฉั น ที่ เ ดิ ม ที มี
ควำมสุขก็เปลี่ยนเป็ นเงียบขรึมและออ่ นโยนไดข้ นำดนี้ อำอวี้
ฉันสิถึงจะเป็ นคนเดียวบนโลกใบนี้ที่สำมำรถเรียกคุณแบบ
นี้ได้
อำอวี้ของฉัน
อย่ำลังเล อย่ำโทษตัวเอง แล้วก็อย่ำสูญเสี ย ควำมมั่น ใจ
ถึงแม้ว่ำตอนนี้คุณไม่ยอมคืนดีกับฉัน ฉันก็จะไม่งี่เง่ำกับคุณอีก
ตอ่ ไปแลว้
ฉันจะช่วยคุณทำควำมปรำรถนำให้เป็ นจริง
ฉันจะทำให้อูเมี่ยวและแม่ กลับคืนสู่ข้ำงกำยคุณอย่ำงสงบ
สุข ถึงแมว้ ่ำจะต้องจมดิ่งสับสนอยูใ่ นวังวนของกำลเวลำเพื่อสิ่งนี้
อีกก็ตำม

1
คำวำ่ " รังไหม "ในที่นี้ หมำยถึง เนื้อบนฝ่ำมือบริเวณโคนนิ้วที่ด้ำนจนเกิดเป็ นลักษณะคล้ำยรังไหม

499
 แน่นอนว่ำ ฉันก็จะทำให้ควำมปรำรถนำในอนำคตของคุณ
มีฉันเพิ่มเขำ้ ไปอีกหนึ่งคน
ก็เ พรำะคุณ บอกว่ำฉันเป็ นพระอำทิตย์ดวงน้อยๆ นี่ พระ
อำทิตยด์ วงเดียวที่คุณมีชวั่ ชีวิตนี้
…
ตอนที่อูอวี้ต่ืนขึ้นมำ บนโต๊ะมีกับข้ำวง่ำยๆ สองจำนที่ฉัน
ขอให้เถ้ำแกเ่ จ้ำของโรงแรมทำให้ บนโซฟำยังมีเสื้อกันหนำวบุ
ขนเป็ ดสองตัว ของผู้ชำยหนึ่งตัวผู้หญิงหนึ่งตัว ซึ่งเพิ่งจะฝำกเถ้ำ
แก่ซ้ือมำเมื่อสักครู่ แต่ว่ำมันดูน่ำอำยมำก แน่นอนว่ำเพรำะมัน
เป็ นเซ็ทคูร่ ัก ถึงแมว้ ่ำตัวหนึ่งสีน้ำเงิน ตัวหนึ่งสีแดงอมส้ม ควำม
เป็ นคู่รักค่อนขำ้ งต่ำ แต่มันเป็ นเซ็ทเดียวกันจริงๆ เขำสวมตัวที่
ไซส์ยำวหนึ่งร้อยแปดสิบห้ำ ส่วนฉันสวมตัวที่ยำวหนึ่งร้อยหกสิบ
ฉันกำลังโทรหำจ้วงอวี๋ พอเห็นเขำลุกขึ้นมำก็ยิ้มให้เขำ แล้ว
โทรศัพท์ต่อ" บัดซบ เธออย่ำถำมเยอะเลยน่ำ เข้ำมำแล้วค่อย
ถำม ถึงเวลำต้องใช้ควำมรูแ้ ต่ดันไมร่ กู้ ็รสู้ ึกเสียใจ เลี้ยงทหำรพัน
วันใช้งำนครั้งเดียว1อำอวี๋ ฉันตอนนี้ ไม่มีเธอไม่ได้ เธอเข้ำมำ
1
เลี้ยงทหำรพันวัน ใช้งำนครั้งเดียว เป็ นสำนวน อุปมำว่ำกำรตระเตรียมควำมพร้อมในยำมปกติเป็ น
ระยะเวลำยำวนัน้ เพื่อไว้ใช้ในยำมเรง่ ดว่ น

500
หนอ่ ย คำ่ รถไปกลับกับคำ่ ที่พักฉันออกให้เธอเอง "
หลั ง จำกพยำยำมยำมพู ด โน้ ม น้ ำ วอยู่ น ำนมำก ในที่ สุ ด
จ้วงอวี๋ก็ยอมมำในทั นที พอวำงโทรศัพ ท์แ ล้ว จิตใจของฉั น ก็
สับสนเป็ นอย่ำงมำก เมื่อสักครู่คุยโทรศัพท์กับจ้วงอวี๋แบบหยั่ง
เชิงดู ดีมำกที่สำวน้อยคนนี้เพิ่งจะสอบปลำยภำคเสร็จ เพิ่งเริ่ม
ปิ ดเทอมฤดูหนำว อำจจะพูดได้ว่ำไม่ว่ำฉันจะข้ำมเวลำมำตรง
ช่วงเวลำไหน ถ้ำเธอไมใ่ ช่ว่ำกำลังสอบปลำยภำคก็กำลังจะสอบ
ปลำยภำคหรือไม่ก็เพิ่งสอบปลำยภำคเสร็จ… ฉันนึกเห็นใจเธอ
ขึ้นมำอยำ่ งไรส้ ำเหตุ
แต่ทว่ำจ้วงอวี๋คนนี้เมื่อฤดูหนำวปี ที่แล้ว จำอูอวี้ จำคดีนั้น
แล้วก็จำเรื่องรำวทัง้ หมดที่เกิดขึ้นหลังจำกนัน้ ไมไ่ ด้จริงๆ และถำ้
ฉันพูดรวบรัดสั้น ๆ ก็ไม่อำจพูดได้อย่ำงชัดเจน จึงได้แค่ขอให้
เธอมำ เพรำะว่ำฉันสังหรณใ์ จขึ้นมำอยำ่ งบอกไมถ่ ูก รู้สึกว่ำเธอ
คือผู้หญิงที่มีสติปัญญำ ฉันกับอูอวี้ขำ้ มเวลำมำอีกครั้ง ไมแ่ น่ว่ำ
เธออำจจะช่ ว ยพวกเรำวิ เ ครำะห์ อ ะไรออกมำได้ แน่ น อนว่ ำ
ควำมรู้สึกนี้อำจเป็ นแค่ควำมมั่นใจอยำ่ งไมล่ ืมหูลืมตำที่ฉันมีต่อ
เธอ เหมือนกับที่เธอเชื่ออยำ่ งไมล่ ืมหูลืมตำวำ่ ฉันสำมำรถจัดกำร
คดีฆำ่ คนทัง้ หมดอยำ่ งงำ่ ยๆ ไดแ้ นน่ อนอยำ่ งนัน้

501
 ตอนที่ 97 ถำนเจีย่ ว 13 (4)

อูอวี้ลุกจำกเตียงลำ้ งหนำ้ ลำ้ งตำเสร็จก็มำนัง่ ขำ้ งฉัน แลว้ พูด

วำ่ " ลำบำกคุณแลว้ เมื่อกี้นี้… ผมขอโทษ "สำยตำของพวกเรำสบ
กัน ใจฉันเตน้ เร็วเล็กนอ้ ย พูดวำ่ " ขอโทษอะไรกันละ่ รีบกินเร็ว "
กินข้ำวเสร็จ พวกเรำก็ออกไปเดินข้ำงนอก เพรำะว่ำใกล้
ฉลองปี ใหม่ คนในหมู่ บ้ ำ นจึ ง เยอะขึ้ น ไม่ น้ อ ย พวกเรำไป
ร้ำนอำหำรเล็กๆ ร้ำนนั้นที่ไปเมื่อครั้งที่แล้ว กิจกำรยังคงดีมำก
ฉันเห็นเจ้ำของร้ำนกำลังต้อนรับลูกคำ้ ภรรยำของเขำอุ้มทอ้ งโต
กำลังยิ้มรับเงินอยำ่ งมีควำมสุข
นี่ทำให้จิตใจคนเรำเขำ้ ใจบำงสิ่งขึ้นมำทันที
ต่อมำ พวกเรำอยูใ่ นป่ำผืนหนึ่งขำ้ งหมูบ่ ้ำน บนท้องฟ้ำ แสง
ดำวปรำกฏออกมำ ใบไมแ้ ห้งเหี่ยว หิมะทับถมสะสมเป็ นกอง ฉัน
ถำม" อำอวี้ เดิมทีแลว้ เวลำนี้ คุณอยูท่ ไี่ หนเหรอ "
อูอวี้คิดเล็กนอ้ ย ตอบว่ำ" ปี ที่แล้วเวลำนี้ เดิมทีผมอยูท่ ิเบต
"เขำตอบ
" ไปทำอะไรที่ทิเบตเหรอ "ฉันถำม

502
 " ไดย้ ินมำวำ่ ที่นนั่ ใกลฟ้ ้ ำมำกที่สุดนะ่ "
ฉันไมพ่ ูดอะไร
เขำเอำบุหรี่มำเขี่ยที่พ้ืนหิมะ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่ำ" ที่จริง
แล้ว ที่นั่นทำให้คนจิตใจสงบ ผมก็ไปที่นั่น ในที่สุดก็สงบลงได้
แตว่ ันนี้ก็กลับมำเสียอำกำรอีกแลว้ "
เขำมองฉัน ฉันยิ้มไมพ่ ูดจำ
ฉันเงยหนำ้ มองดวงดำวบนทอ้ งฟ้ำ" ฉันอยำกไปทิเบต "
มุมปำกของเขำผุดรอยยิ้มขึ้นมำ
ฉั น พู ด " อำอวี้ รอให้ ทุ ก อย่ ำ งสิ้ น สุ ด ช่ ว ยอู เ มี่ ย วกั บ แม่
กลับมำได้แล้ว คุณพำฉันไปทิเบตตกลงไหม สำวติดบ้ำนแบบ
ฉันไมเ่ คยไปมำกอ่ นเลยละ่ คะ่ "
เขำเงียบไปนำนพอสมควร ในที่สุดก็พูดว่ำ" ตกลง คำไหน
คำนัน้ "
เบ้ำตำของฉันเริ่มร้อนเล็กน้อย จริงๆ นะ ชอบมำกจริง ๆ
แลว้ ก็… รับไมไ่ ดม้ ำกดว้ ย

503
 แต่ ฉั น ไม่ อ ยำกพู ด กั บ เขำ เรื่ อ งรำวจะรำบรื่ น ขนำดนั้ น
เหมือนอยำ่ งที่คำดไว้หรือเปล่ำ วันที่กำรหมุนกลับของช่วงเวลำ
สิ้นสุดวันนัน้ ไมร่ ู้ว่ำพวกเรำสองคนจะอยูท่ ี่ไหน เขำรับประกันว่ำ
จะจำฉันได้ แตเ่ รื่องนี้รับประกันไดจ้ ริงๆ นะ่ เหรอ
ดังนัน้ ดังนัน้ เขำถึงไมย่ อมจับมือฉันมำโดยตลอดใช่ไหม
แล้วก็มีเพียงฉัน ที่ถ้ำต้องกำรอะไรก็ไมส่ นไมห่ ่วงอะไรอยำ่ ง
โงง่ มแบบนี้
ฉันไมเ่ คยสัมผัสควำมรักมำกอ่ น แต่ครัง้ แรกในชีวิตของฉัน
ที่ได้เจอควำมรัก แถมยังเป็ นควำมรักที่ลึกล้ำ กลับกลำยเป็ นว่ำ
พอเริ่มต้น ก็มองไมเ่ ห็นอนำคตของมันเสียแล้ว
เมื่อสักครู่ตอนที่เขำหลับ ฉันก็โทรหำพ่อกับแม่ พยำยำม
อดทนไม่ให้พวกเขำจับได้ว่ำกำลังร้องไห้สุดชีวิต แต่ตอนที่ฉัน
แสร้งถำมอยำ่ งไมใ่ ส่ใจว่ำ ครึ่งปี ของปี ที่แล้วพวกเรำทำอะไรไป
บำ้ ง แมพ่ ูดว่ำ ก็แบบนัน้ แหละ ลูกทำงำนยุง่ ขนำดนัน้ เอำแต่เลน่
ทัง้ วัน รีบหำแฟนที่พึ่งพำไดเ้ ร็วๆ หนอ่ ย
พวกเขำเหมือนจ้วงอวี๋ ไม่ได้รู้สึกถึงควำมผิดปกติใดๆ แต่
ฉันยังคงจำอะไรไมไ่ ดท้ งั้ นัน้

504
 ฉันอยำกจะกลับไปอยู่ข้ำงกำยพ่อกับแม่จริงๆ แต่ฉันรู้ว่ำ
ตัวเองอำจจะอยูบ่ นจุดเวลำได้อีกแค่สิบห้ำวัน ถ้ำหำกไมต่ ำมหำ
ควำมจริง ฉันก็ไม่รู้ว่ำชะตำชีวิตของตัวเองจะเดินไปในทิศทำง
ไหนจริงๆ ดังนัน้ ฉันจึงทำไดแ้ คอ่ ดทน บอกพวกเขำวำ่ อีกไมน่ ำน
จะกลั บ บ้ ำ นเหมื อ นเมื่ อ ก่อ น ฉั น จ ำเป็ น ต้ อ งอยู่ข้ำ งกำยอู อ วี้
เผชิญหนำ้ กับอนำคตรว่ มกันของพวกเรำสองคน
มีเพียงพวกเรำสองคน
" ตอนนี้เมื่อปี ที่แล้ว…"ฉันยิ้มขมขื่นเล็กน้อย" ในควำมทรง
จำของฉันมีแตค่ วำมวำ่ งเปลำ่ "
เขำนิ่งไปครูห่ นึ่ง พูดวำ่ " อดีตของผม เปลี่ยนแปลงไปแล้ว "
พวกเรำทั้งคู่ไม่พูดจำ ทำไมถึงเป็ นเช่นนี้ ก็เหมือนกับที่ว่ำ
ทำไมเวลำของพวกเรำจึงหมุนกลับไปอยำ่ งบิดเบี้ยว ตอนนี้ยังหำ
สำเหตุไมเ่ จอ ควำมลับอำจจะซ่อนไว้ในช่องว่ำงใต้ดินตรงริมฝั่ ง
ที่ พ วกเรำตกลงไป พวกเรำต้ อ งรออี ก สิ บ ห้ ำวั น ถึง จะสำมำรถ
กลับไปไดอ้ ีก
" ดูนนั่ สิ "อูอวี้พูด
ฉันเงยหน้ำมองออกไป เห็นบ้ำนของศำสตรำจำรย์เ ฉินที่
505
เนินเขำหลังนัน้ หิมะปกคลุมทัว่ ทัง้ หมด ฉันไมเ่ หมือนอูอวี้ ถึงจะ
มองเห็ น ไม่ ชั ด ก็ จ ริ ง แต่ ก ลั บ มองเห็ น ไฟทั้ ง สำมชั้ น สว่ ำ งโร่
เกือบจะสว่ำงไสวทั้งหลัง ไม่เหมือนครึ่งปี หลังจำกนี้ที่มืดมิดไป
หมด
หั ว ใจของฉั น กระตุ ก วู บ พวกเรำกลั บ มำครึ่ ง ปี ก่ อ น นี่
หมำยควำมวำ่ …
สีหน้ำของอูอวี้ก็เปลี่ยนเป็ นระแวดระวังขึ้นมำ" คนในบ้ำน
พวกเขำยังมีชีวิตอยู่ ถ้ำผมจำไมผ่ ิด วันที่เกิดเหตุไฟไหม้นั้น คือ
สองวันหลังจำกนี้ "

506
 ตอนที่ 98 อูอวี้ 13 (1)

-อูอวี-้
ห ลั ง จำ ก เ ข้ ำ มำ ใ น ห้ อง ข อง โ ร ง แ ร มแ ล้ ว ผมก็ เ ข้ ำ
อินเทอรเ์ น็ตหำขำ่ วเกี่ยวกับอูเมี่ยวเป็ นครัง้ แรก
หำยสำบสูญ
แมข่ องผมเสียชีวิตดว้ ยอุบัติเหตุ
ครึ่งปี กอ่ นหนำ้ วันนี้ ประวัติศำสตร์ไมไ่ ดเ้ ปลี่ยนแปลงอะไร

…
ตอนบ่ำย อำรมณ์ของผมแย่มำกจริงๆ จนกระทั่งสูบบุหรี่
ทำ่ มกลำงทอ้ งฟ้ำน้ำแข็งผืนดินหิมะ1อยูน่ ำนมำก แข็งจนเกือบจะ
ชำ ตอนกลับมำที่ห้องถึงพบว่ำถำนเจี่ยวหลับไปแล้ว
ผมปิ ดไฟอยำ่ งเบำมือเบำเทำ้ ทิ้งไว้เพียงไฟหัวเตียง แล้วนัง่
ลงที่ขำ้ งเตียง มองผูห้ ญิงนอนหลับอยำ่ งเงียบสงบ ควำมรู้สึกขอ
โทษระคนปวดใจเอ่อล้นขึ้นมำ ท่ำมกลำงแสงไฟสลัว ไม่รู้อะไร
ผลัก ดันผม ผมกัก ตัวเธอไว้ด้วยแขนสองข้ำง ก้มหน้ำมองเธอ
1
สำนวน" ท้องฟ้ำน้ำแข็งผืนดินหิมะ "บรรยำยลักษณะของสิ่งแวดล้อมที่เต็มไปด้วยหิมะในฤดูหนำว

507
ในช่ ว งเวลำนั้ น ผมไม่ อ ยำกจะอดกลั้ น ต่ อ ไปอี ก แล้ ว จริ ง ๆ
อยำกจะกอดเธอไว้ แ น่ น ๆ อยำกจะจู บ เธออย่ ำ งไม่ ไ ว้ ชี วิ ต
อยำกจะครอบครองเธอให้ถึงที่สุด
และผมก็กม้ ลงไปจูบจริงๆ

…
ผ่ำนไปสักพัก พอผมเงยหน้ำขึ้นมำ ก็เห็นชุดคลุมอำบน้ำ
ของเธอคลำยออก สัดส่วนโค้งเว้ำขำวกระจ่ำงอิ่มเต็ม เรียวขำ
เนียนเกลี้ยงเกลำใต้ชุดนอนอยู่ตรงหน้ำผม ขำคู่นั้นที่ดึงดูดผม
นับครั้งไม่ถ้วน และในเวลำนี้ เธอทำเสียงงึมงำแล้วพลิกตัวครั้ง
หนึ่ง ทันใดนัน้ ผมก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นไมเ่ ป็ นจังหวะของตัวเอง
ควำ้ ขอ้ มือของเธอไวต้ ำมสัญชำตญำณ ถำ้ หำกเธอตื่นขึ้นมำ…
เธอไมต่ ่นื
เธอในฝั นเดำะลิ้นเล็กนอ้ ย เสียงลมหำยใจคอ่ ยๆ สม่ำเสมอ
มีไฟบำงอย่ำงกำลังแผดเผำในอกและในหัวผม ไม่มีใครรู้
เธอเองก็ไมร่ ู้ ไฟนัน้ คอ่ ยๆ ลุกลำม จนเกือบจะกลืนกินดวงตำทัง้
คู่ข องผม ผมไม่รู้ ว่ ำ ตั ว เองจะฝื นทนแบบนี้ ไ ด้ อี ก นำนแค่ ไ หน
อำจจะไมน่ ำนมำก หรืออำจจะนำนมำก ผมที่จมอยูใ่ นไฟอันป่ำ
508
เถื่อนที่กำลังแผดเผำนี้แยกแยะอะไรไมอ่ อกแลว้ จริงๆ
แต่สุดท้ำยไฟนั้นก็ค่อยๆ มอดลงก่อนจะดับลง ท่ำมกลำง
เสียงลมหำยใจที่แผว่ เบำและอ่อนโยนของเธอ ฝั งลงไปในอกอัน
เยียบเย็นของผม
ผมปล่อยขอ้ มือเล็กละเอียดของเธอ กดหนำ้ ผำกตัวเองแล้ว
เอนกำยนอนลงขำ้ งเธอ

…
ดังนัน้ พอถึงกลำงคืนวันนี้ พอพวกเรำกลับถึงห้อง ผมก็หยิบ
หมอนและผำ้ ห่มโยนไวท้ ี่โซฟำ เธอมองกำรกระทำของผมแล้วไม่
พูดอะไรสักคำ
รอผมปิ ดไฟ นอนลงที่โซฟำ มองเพดำนทำ่ มกลำงควำมมืด
ก็สำมำรถได้ยินเสียงหำยใจเขำ้ ออกของเธอ ทัง้ ยังไมไ่ ด้หลับ
" โซฟำสั้น มำกนะ ถ้ ำ ไม่อ ย่ำ งนั้น พวกเรำเปลี่ ย นกั นไหม
"เธอถำม
" ไมต่ อ้ ง "
พวกเรำต่ำงคนต่ำงเงียบไปอีก ครู่ หนึ่ง เธอพูดว่ำ " จริ ง ๆ
509
แลว้ คุณนอนบนเตียงไดน้ ะ "
ผมใช้หลังมือปิ ดตำไว้ พูดช้ำๆ " ผมทำไมไ่ ด้ "
ไม่รู้ว่ำเธอฟั งควำมหมำยแฝงในประโยคของผมออกกี่คำ
แต่เธอไม่พูดอะไรอีก ผมนอนไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงลมหำยใจ
ของเธอคอ่ ยๆ เปลี่ยนเป็ นต่ำเบำและเนิบช้ำ เธอหลับไปแลว้
ผมลืมตำขึ้น นอนอยูน่ ำนมำกทำ่ มกลำงเสียงหำยใจของเธอ
ในห้องที่ขึ้นอยูก่ ับลมหำยใจที่เหมือนมีแตก่ ็เหมือนไมม่ ีของเธอนี้
ผมหลับไปด้วยจิตใจที่สงบอยำ่ งคำดไมถ่ ึง
เช้ำวันรุง่ ขึ้น ผมถูกปลุกให้ต่นื ดว้ ยเสียงเคำะประตู พอลืมตำ
มองไป แสงแดดส่องลอดเข้ำมำจำกนอกผ้ำม่ำน ถำนเจี่ยวยัง
หลับอยู่ มีเสียงขมุบขมิบในปำก เธอใช้ผ้ำห่มคลุมโปง ท่ำทำง
หลับจนไม่รู้วันเวลำอย่ำงชัดเจน ขำข้ำงหนึ่งห้อยอยู่นอกเตียง
ผมลุกขึ้นมำช่วยเธอดึงผ้ำห่มมำห่มดีๆ หลังจำกนั้นก็ใส่เสื้อผ้ำ
แลว้ ไปเปิ ดประตู
แสงแดดสว่ำงสดใส กลิ่นของหิมะลอยมำกับลม เด็กผูห้ ญิง
ตัวผอมบำงคนสวมแจ็กเกตและแวน่ ดำคนหนึ่งยืนอยูท่ ี่ประตู เธอ
ลดแว่นลงมำมองผมแล้วอึ้งไปเล็กน้อย หลังจำกนั้นก็ก้มศีร ษะ

510
อยำ่ งใจเย็นมำก" ขอโทษคะ่ เคำะผิดห้อง "แล้วหมุนตัวเดินจำก
ไป
" จ้วงอวี๋! "ผมตะโกน เห็นสีหน้ำตกใจของเธอ" คุณไม่ได้
เคำะผิด ถำนเจี่ยวอยูข่ ำ้ งใน เธอยังหลับอยู่ "
ครึ่งปี กอ่ น เพื่อนสนิทของถำนเจี่ยวจะจำผมไมไ่ ดก้ ็เป็ นเรื่อง
ธรรมดำ

511
 ตอนที่ 99 อูอวี้ 13 (2)

จ้วงอวี๋ยังคงมีสีหน้ำตกใจอยู่ต ลอด ผมรู้สึก ได้แ ม้ก ระทั่ง

ตอนที่ เ ธอเดิน เข้ำ มำในห้ อ งกั บผม เธอระมั ด ระวั งจนเกร็ งไป
ทัง้ ตัว ผมมว้ นผำ้ ห่มบนโซฟำ ปลุกถำนเจี่ยวที่กำลังงัวเงียให้ต่ืน
ขึ้นมำ แลว้ ก็ไปลำ้ งหนำ้ แปรงฟั น หลังจำกนัน้ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิง
สองคนพูดคุยเอะอะเสียงดังบำ้ งเบำบำ้ งจำกขำ้ งนอก
ตอนที่ผมล้ำงหนำ้ แปรงฟั นเสร็จออกมำแล้ว ผูห้ ญิงสองคน
นั่งบนเตียงด้วยสีหน้ำแตกต่ำงกัน สีหน้ำถำนเจี่ยวคือไมร่ ู้จะพูด
อยำ่ งไรแต่ก็ขี้เกียจจะอธิบำย และจ้วงอวี๋ก็มองพิจำรณำผมอยำ่ ง
ไมป่ ิ ดบังเลยสักนิด ผมไมร่ วู้ ำ่ ถำนเจี่ยวพูดกับเธออยำ่ งไร แตเ่ ธอ
ไมป่ ล่อยผมซึ่งเป็ นผู้ชำยที่อยูห่ ้องเดียวกับเพื่อนสนิทของเธอคน
นี้ไปงำ่ ยๆ อยำ่ งเห็นไดช้ ัด
รอถำนเจี่ยวล้ำงหน้ำแปรงฟั นเสร็จ พวกเรำสำมคนนั่งหัน
หนำ้ เขำ้ หำกัน ถำนเจี่ยวพูด" งัน้ ฉันเริ่มพูดจริงจังแลว้ นะ "
จว้ งอวี๋พูด" เอะ๊ ไมใ่ ห้พระเอกในห้องนี้เป็ นคนพูดเหรอ "
สีหน้ำถำนเจี่ยวหมดคำจะพูด เหลือบมองผมแวบหนึ่งแล้ว
พูดว่ำ" จ้วงอวี๋ เขำไมใ่ ช่พระเอก! พวกเรำอยูด่ ้วยกันเพียงเพรำะ

512
มีเรื่องสำคัญตำ่ งหำก "
" ออ้ เรื่องสำคัญมำก "จว้ งอวี๋วำ่
" นี่! "
ฉำกกำรพูดคุยแบบนี้ เหมือนกับตอนที่จ้วงอวี๋เจอผมที่บำ้ น
ถำนเจี่ยวมำกอยำ่ งไมน่ ำ่ เชื่อ
ผมยิ้มออกมำอยำ่ งกลั้นไมไ่ หว ถำนเจี่ยวก็น่ำจะคิดถึงเรื่อง
นี้ ขึ้ น มำได้ เธอมองผมแล้ ว ก็ ยิ้ ม พวกเรำมองหน้ำ ไม่กี่ วิ น ำที
ทันใดนั้นจ้วงอวี๋ที่อยูข่ ้ำงๆ ก็ส่งเสียงออกมำว่ำ" ให้ตำยสิ "แล้ว
พูด" พวกเธอคิดวำ่ ฉันตำบอดหรือไง นี่ยังเรียกไมม่ ีอะไรงัน้ เหรอ
ดังนั้น ต้ำจูเธอนอนกับคนอื่นแล้วจริงๆ ใช่ไหม เธอเป็ นโอตำคุ
ก่อ นฉั น อี ก นะ ไม่ไ หว ฉั น จะไปผ่อ นคลำย ออกไปสู ด อำกำศ
หนอ่ ย จะได้ยอมรับควำมจริงเรื่องนี้ได้…"
ผมคิดไมถ่ ึงเลยวำ่ เด็กผูห้ ญิงที่ฉลำดขนำดนี้อยำ่ งจ้วงอวี๋ จะ
พูดจำแบบปำกไม่มีหูรูดขนำดนี้ รู้สึกได้แค่ว่ำหัวใจกระตุ ก วูบ
หันไปมองถำนเจี่ยวตำมสัญชำตญำณ ถำนเจี่ยวหน้ำแดงในชั่ว
พริบตำ สำยตำปะทะกับผมแล้วก็หลบไปทันที หลังจำกนัน้ เธอก็
ไปดึงจ้วงอวี๋ที่กำลังตัง้ ทำ่ จะออกไปเดินเตร็ดเตรข่ ำ้ งนอกให้กลับ

513
มำแลว้ ปิ ดปำกของเธอไว้" ถำ้ เธอยังพูดซี้ซวั้ อีกละก็ เลิกคบ! "
ในที่สุดจ้วงอวี๋ก็สงบลงได้ เพียงแต่แววตำที่มองพวกเรำยัง
คอ่ นขำ้ งโจง่ แจง้
เมื่อวำนถำนเจี่ยวไดอ้ ธิบำยควำมเป็ นมำเป็ นไปให้จว้ งอวี๋ฟัง
อีก มันซับซ้อนมำก ยำกที่จะเชื่อมำกๆ เลยถื อโอกำสอธิบำย
เรื่องรำวตรงๆ
" จ้วงอวี๋ อยำ่ งนี้นะ ไมว่ ่ำเธอจะเชื่อหรือไม่ แค่ช่วยพวกเรำ
ออกควำมคิดก็พอ "ถำนเจี่ยวเปิ ดฉำกแบบนี้
จ้วงอวี๋ทำหนำ้ จริงจัง ถ้ำหำกถำนเจี่ยวเชื่อเธอขนำดนี้ ผมก็
จะเชื่อเธอเป็ นกำรชัว่ ครำวว่ำเด็กผู้หญิงที่อ้ำปำกก็พูดคำหยำบมี
ควำมสำมำรถอยู่
ถำนเจี่ ย วพู ด " มี ค นสองคน พวกเขำเคยเข้ ำ ร่ ว มทั ว ร์
ท่ อ งเที่ ย วทำงเรื อ ครั้ง หนึ่ ง แต่ ห ลั ง จำกกลั บ มำแล้ ว คนหนึ่ ง
สูญเสียควำมทรงจำช่วงที่ไปเที่ยว อีกคนหนึ่งสูญเสียควำมทรง
จำไปเกือบจะหนึ่งปี หลังจำกนั้นพวกเขำก็ค้นพบว่ำ ทุกๆ ครึ่ง
เดือน พวกเขำจะกลับไปเรือทอ่ งเที่ยวลำนัน้ หนึ่งครัง้ หรือจะพูด
ได้ ว่ ำ …"ถำนเจี่ ย วหยิ บ กระดำษออกมำ พู ด ไปพลำง ท ำ

514
เครื่องหมำยวันที่ที่พวกเรำกลับไปที่เรือทุกครัง้ ไปพลำง วำดเส้น
ออกมำมำกมำย
หลังจำกพูดหมดทุกส่วนแล้ว ถำนเจี่ยวพูด" ว่ำไง มองอะไร
ออกไหม รูส้ ึกอยำ่ งไรบำ้ ง "
จ้วงอวี๋หยิบกระดำษแผน่ นัน้ ขึ้นมำ เพง่ มองอยูน่ ำนมำกกอ่ น
จะพูดวำ่ " เครื่องหมำยนี้นำ่ สนใจอยู่ ขอฉันคิดอีกนิด "
" ตกลง "ถำนเจี่ยวตอบเสี ย งขรึ ม ประสำนสำยตำกั บ ผม
ทันใดนัน้ ก็ดูเหมือนคิดอะไรขึ้นมำได้ เธอจึงหลบสำยตำไปอยำ่ ง
รวดเร็วอีกครัง้ ประโยคของจ้วงอวี๋เมื่อสักครู่ดังขึ้นในหูผมอยำ่ ง
ฉับพลัน คิดไมถ่ ึงวำ่ ใจผมจะเต้นไมเ่ ป็ นจังหวะอยูบ่ ำ้ ง
แกว้ ตรงหน้ำถำนเจี่ยวว่ำงเปล่ำแล้ว ผมยกกำน้ำรินให้เธอ
จนเต็ม ใครจะรู้ว่ำเธอรีบยื่นมือออกมำหยิบแก้ว น้ำร้อนที่ปำก
ของกำน้ำหยดถูกนิ้วของเธอ เธอร้อง" อ๊ำ! "ควำมเร็วของมือผม
เร็วกว่ำควำมเร็วในกำรหดมือกลับของเธอ กุมมือเธอไว้ในทันที
พวกเรำชะงักอยูก่ ลำงอำกำศครู่หนึ่ง ผมปล่อยมือ เธอชักนิ้วมือ
กลับดว้ ยสีหนำ้ ไมส่ ะทกสะทำ้ น กม้ หนำ้ เป่ำสองครัง้ ทำเหมือนวำ่
ไมเ่ คยมีอะไรเกิดขึ้นมำกอ่ น

515
 ตอนที่ 100 อูอวี้ 13 (3)

จว้ งอวี๋สง่ เสียง" เสน้ เวลำสองเสน้ นี้…"

เธอพูดวำ่ เสน้ เวลำสองเสน้ นี้
ในหัวของผมเหมือนมีแสงสีขำวแวบผำ่ นไปอยำ่ งรวดเร็ว
เส้นเวลำสองเส้นนี้
เสน้ เวลำที่เดินสวนกัน สองเสน้ นี้
ไมก่ ี่วันนี้ที่ขำ้ มเวลำไปๆ มำๆ เศร้ำสุดสุขสุด ขึ้นสุดลงสุด1
ยึดครองควำมสนใจของผมไปเกือบหมด ทัง้ ยังทำให้ผมมองขำ้ ม
ควำมเป็ นไปได้ที่เดี๋ยวปรำกฏขึ้นเดี๋ยวหำยไปบำงอยำ่ งไปอย่ำง
คำดไมถ่ ึง ผมนำ่ จะคน้ พบมันตัง้ นำนแลว้
ผมเงยหน้ำขึ้น มองมือของจ้วงอวี๋ กระดำษแผ่นนั้นที่ถำน
เจี่ยววำด เสน้ เวลำที่ตรงกันขำ้ มกันสองเสน้ นัน้
ถ้ำหำกเส้นหนึง่ หมุนกลับไมห่ ยุด เส้นหนึ่งเดินหนำ้ ปกติ ถ้ำ
อยำ่ งนัน้ ผลสุดทำ้ ยจะเป็ นอยำ่ งไร

1
" ขึ้นสุดลงสุด "ในที่นี้อุปมำถึง กำรเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญแ่ ละเกิดขึ้นอยำ่ งรวดเร็ว

516
 เรื่องที่จ้วงอวี๋คิดคือเรื่องเดียวกับที่ผมคิดอย่ำงเห็น ได้ ชัด
ดวงตำของเธอมีประกำยตื่นเต้นบำงอยำ่ งฉำยออกมำ เธอดึงมือ
ถำนเจี่ยวแล้วพูด" เธอดู เวลำของสองคนนัน้ เริ่มหมุนกลับตัง้ แต่
เดือนกรกฎำคม 2017 ใช่ไหม แต่ตอนที่พวกเขำกลับมำถึงบน
เรือ เวลำก็เดินไปขำ้ งหนำ้ ตำมปกติ ถึงจะเดินคอ่ นขำ้ งช้ำอยูบ่ ำ้ ง
ก็เถอะ…"
ถำนเจี่ ย วส่ ง เสี ย ง" อำ "แสดงให้ เ ห็ น ว่ ำ คิ ด อะไรได้ แ ล้ ว
เช่นกัน
จ้ ว งอวี๋ ก้ ม หน้ ำ ลง วำดเส้ น สองเส้ น ลงในกระดำษอย่ำ ง
รวดเร็ว เส้นหนึ่งจำกซ้ำยไปขวำ เส้นหนึ่งจำกขวำไปซ้ำย พูดว่ำ"
เส้นที่ย้อนกลับก ำลังเพิ่มควำมเร็ว ทั้งยังก้ำวกระโดด ถ้ำเป็ น
อยำ่ งนี้ต่อไป จะไมเ่ กิดอะไรขึ้นเหรอ "เธอวำดเส้นจุดไขป่ ลำจำก
หนำ้ สุดของทัง้ สองเสน้ มุง่ ไปยังจุดเริ่มตน้ จุดเดียวกัน
" จะตัดกัน "ผมพูด" เสน้ เวลำสองเสน้ จะตัดกัน ทับกัน ที่จุด
ใดจุดหนึ่ง "
จ้วงอวี๋มองผมด้วยสำยตำชมเชย พูดเสียงต่ำ" ต้ำจู ผู้ชำย
ของเธอไม่โง่นะ… เขำพูดไม่ผิด หลังจำกตัดกันแบบนั้นแล้ว จะ
เกิดอะไรขึ้นนะ "
517
 ผมและถำนเจี่ยวนิ่งเงียบไม่พูดจำ แววตำของเธอกำลังสั่น
ไหว เพรำะพวกเรำเพิ่งจะเดำถึงควำมเป็ นไปไดน้ ี้
จ้วงอวี๋ถอนหำยใจเฮือกใหญ่ พูดว่ำ" ถึงฉันไม่รู้ว่ำจะเกิด
อะไรขึ้ น แต่ ส ำหรั บ ตรรกะทำงฟิ สิ ก ส์ แ ล้ว ถึ ง จุ ด เวลำนั้นแล้ว
เวลำจะเขำ้ ใกล้จนไมอ่ ำจจะเขำ้ ใกล้ได้ ถอยจนไมอ่ ำจถอยได้อีก
หรือจะพูดได้ว่ำ ทุก อย่ำงจะสิ้นสุด! มิฉ ะนั้น จะเป็ นกำรฝ่ำฝื น
กฎเกณฑข์ นั้ พื้นฐำนที่สุดของสรรพสิ่ง ระบบเวลำก็จะพังทลำย…"
" หรืออำจจะพูดได้ว่ำ ณ จุดเวลำนัน้ ซ่อนควำมลับทุกอยำ่ ง
เอำไว้ รวมไปถึงควำมลับของพลังจักรวำลนัน้ ยังมีสำเหตุที่สอง
คนนั้นข้ำมไปข้ำมมำในห้วงกำลเวลำ มันจะสิ้นสุด แล้วก็จะเป็ น
กำรเริ่ ม ต้ น ใหม่ ข้ อ เท็ จ จริ ง ทุ ก อย่ ำ งจะถู ก เปิ ดเผยออกมำ
ทัง้ หมด! "
…
ยำมบำ่ ย แสงแดดอบอุน่ อุณหภูมิสูงขึ้นอีกครัง้ หิมะที่สะสม
บนต้นไมก้ ำลังคอ่ ยๆ ละลำยกลำยเป็ นหยดน้ำหยดลงมำ ผมสูบ
บุหรี่อยูท่ ี่ระเบียง ผู้หญิงสองคนยังคงพูดคุยกันอยูใ่ นห้อง ในใจ
ผมเชื่อมั่นต่อกำรคำดกำรณ์เ มื่อสัก ครู่มำก เส้นเวลำสองเส้น
จะต้องตัดกัน หลังจำกตัดกันแล้วจะต้องเป็ นจุดสิ้นสุดและกำร
518
เริ่มตน้ ใหม่
เพียงแตไ่ มร่ วู้ ำ่ เวลำนัน้ ผมและถำนเจี่ยวจะอยูท่ ี่ไหน
ประตู ร ะเบี ย งถู ก เปิ ดออก ถำนเจี่ ย วชะโงกหน้ ำ ออกมำ"
จ้วงอวี๋จะกลับแล้ว ฉันฝำกให้เธอช่วยหำขอ้ มูลของทะเลสำบนั้น
อยำ่ งละเอียดแลว้ "
ผมและถำนเจี่ ยวไปส่ งจ้ วงอวี๋ที่ สถำนีร ถเมล์ ท่ำทำงของ
หญิงสำวผูน้ ี้ยังคงขบคิดอยำ่ งลึกซึ้ง พยักหนำ้ อยำ่ งเอำจริงเอำจัง
พูดว่ำ" วำงใจนะ ใต้หล้ำนี้หมำวิศวะ1คือครอบครัวเดียวกัน ฉัน
จะรบกวนเพื่อนสำขำอำกำศ ภูมิศำสตร์ ฟิ สิกส์ ช่วยหำข้อมูล
ทัง้ หมดของทะเลสำบนัน้ อยำ่ งละเอียดออกมำ "
" ขอบคุณมำก "ผมพูด
ถำนเจี่ยวและจ้วงอวี๋กอดกันครู่หนึ่ง ผู้หญิงทั้งสองคนกอด
กั น ค่ อ นข้ ำ งแน่ น และนำน ผมรู้ สึ ก ว่ ำ จ้ ว งอวี๋ พ อจะเดำอะไร
บำงอย่ำงออกแล้ว เธอพูดกับถำนเจี่ยวว่ำ" นี่ ดูแลตัวเองนะ มี
อะไรก็โทรหำฉันได้ตลอด "แล้วก็มองผมด้วยแววตำมีคำถำม
ผมพยั ก หน้ำ บอกเธอเป็ น นั ย ว่ ำ ผมจะดู แ ลถำนเจี่ ย วดี ๆ เธอ

1
ในปั จจุบัน คนจีนนิยมเรียกอำชีพตำ่ งๆ ด้วยคำวำ่ " หมำ "เพื่อแสดงถึงควำมถอ่ มตน

519
เขำ้ ใจแล้ว จึงพยักหนำ้ เล็กนอ้ ย
ถำนเจี่ยวพูดเสียงเบำ" อวี๋ ไมร่ ู้ว่ำพวกเรำเจอกันครั้งต่อไป
จะเป็ นเมื่อไหร่…"

520
 ตอนที่ 101 อูอวี้ 13 (4)

" ฉันกลับบ้ำนไปฉลองตรุษจีนเสร็จก็กลับมำแล้ว หรือว่ำ

เธอวำงแผนกับเขำ…"จ้วงอวี๋พูด ท้ำยประโยคลงเสียงเบำจนผม
ไมไ่ ดย้ ิน ทัง้ สองคนพูดกันไปพูดกันมำ ถำนเจี่ยวก็หัวเรำะคิกคัก
ผู้หญิงทั้งสองคนผละจำกกัน จ้วงอวี๋ถำมอีก" เธอไม่กลับ
บำ้ นไปฉลองปี ใหมเ่ หรอ "
ถำนเจี่ ย วไม่ ต อบ เพี ย งแค่ ยิ้ ม แล้ ว ส่ ำ ยหน้ ำ ผมเข้ ำ ใจ
ควำมหมำยของเธอ เธอไม่แน่ใจแม้กระทั่งว่ำเทศกำลตรุษจีน
ไมก่ ี่วันนัน้ ตัวเองจะได้อยูไ่ หม
จ้วงอวี๋ไปแล้ว ผมและถำนเจี่ยวเดินเคียงกันกลับโรงแรม
ผมรู้สึกได้ว่ำเธอรู้สึกเสียใจประมำณหนึ่งเพรำะเพื่อน แต่กลับไม่
รูจ้ ะปลอบอยำ่ งไร โดยรอบมักจะมีชำวบำ้ นเดินผำ่ น มองพวกเรำ
คนนอกสองคนอยำ่ งพิจำรณำ
" คุณคิดวำ่ จุดที่ตัดกันนัน้ คือที่ไหน "ถำนเจี่ยวถำม
ผมสำ่ ยศีรษะ
เธอถำมอีก" ใช่กน้ ทะเลสำบนัน้ ไหม "

521
 ผมพยักหนำ้ " เป็ นไปได้ "
เธอเงียบไปอีกสักพัก แลว้ พูดวำ่ " ใช่คดีอูเมี่ยวไหม "
ผมไมพ่ ูด
" หลังจำกจุดตัดนัน้ …"ถำนเจี่ยวพูด" พวกเรำมีควำมเป็ นไป
ได้มำกว่ำต่ำงคนต่ำงจะกลับไปที่เดิม ขั้นตอนกำรข้ำมเวลำไป
ขำ้ มเวลำมำนี้ก็จะสิ้นสุด ในที่สุดก็มีควำมหวังแลว้ "
ผมยิ้มเล็กนอ้ ย" ใช่ครับ "
เธอกลับก้มหน้ำลง" ถึงเวลำนั้น อำอวี้ คุณจะลืมฉันไหมคะ
"
เธอถำมได้สงบมำก น้ำเสียงอ่อนโยน ไม่กระโตกกระตำก
โวยวำยเหมือนปกติเลยสักนิด แตท่ วำ่ ผมกลับคิดขึ้นมำได้ นี่เป็ น
กำรถำมเรื่องทำนองนี้ครัง้ ที่สองของเธอแล้ว
" ผมเคยบอกแลว้ ไมม่ ีทำงหรอกครับ "
" คุณรูไ้ ดไ้ ง "เธอวำ่
" ผมรูก้ ็แลว้ กัน "

522
 " ไมว่ ำ่ ยังไงก็จะไมล่ ืมใช่ไหม "เธอพูดอีก
ผมนิ่ง" ถึงตำยก็ไมม่ ีทำงลืม "
ผมไมไ่ ดห้ ันหนำ้ ไป ไมย่ อมมองตำคูน่ นั้ ของเธอ สำยลมโชย
พัดผำ่ นมำเบำๆ มีหิมะลอยตกลงมำ และหลังจำกนัน้ ผมก็ได้ยิน
เสียงบำงอย่ำงเคลื่อนไหว ที่แ ท้เ ธอยื่นมือออกไปคว้ำหิมะบน
ต้นไม้ คล้ำยว่ำไมม่ ีเป้ำหมำยอะไร ก็แคค่ ว้ำลงมำขยำจนเป็ นผง
แลว้ ทิ้งไป แสงแดดออ่ นจำงส่องลงมำยังพื้นหิมะแวววำว เธอเลน่
อยู่ครู่หนึ่ง ผมมองอยู่ข้ำงๆ เงียบๆ มองจนดูออกว่ำ ในที่สุดก็
สภำพจิตใจเธอก็ดีขึ้นแลว้
มองนิ้วมือขำวเล็กละเอียดของเธอ ย้อมด้วยแสงสว่ำงจำก
หิมะเล็กนอ้ ย
" มือตรงที่ถูกลวกยังเจ็บอยูไ่ หม "ผมถำม
" แผลแค่นั้นนับเป็ นอะไรได้ "เธอหันมำยิ้มให้ผม รอยยิ้ม
นั้นสดใสอยำ่ งหำที่เปรียบไมไ่ ด้" หำยเจ็บตั้งนำนแล้ว ยังไงซะก็
ถูกโชคชะตำจัดแจงทุกวัน พวกเรำมำเจียดเวลำปั้ นตุก๊ ตำหิมะกัน
หนอ่ ยไหม "
จิตใจของผมก็เ ปลี่ย นเป็ น ผ่อนคลำยสุด ขีดในเวลำนี้ ไม่
523
อยำกคิดถึงอะไรทัง้ นัน้ ไปสักพัก ผมจุดบุหรี่ คำบไว้ในปำก มอง
เธอถูกแช่แข็งจนนิ้วเริ่มแดงเล็กน้อย พูดว่ำ" คุณยืนข้ำงๆ แล้ว
กัน อยำ่ ขยับมือ ผมปั้ นให้ "
" ได้ยังไงล่ะ "เธอเบะปำก นั่งยองๆ เริ่มใช้มือขุดหิมะอยำ่ ง
คำดไม่ถึ ง ผมมองท่ ำ ทำงโง่ ๆ ของเธอ แล้ ว หั ว เรำะเสี ย งต่ ำ
ออกมำอย่ำงอดใจไม่อยู่ เธอเงยหน้ำมองผม ดวงตำคู่นั้น ทอ
ประกำยที่สวำ่ งบริสุทธิ์ยิ่งกวำ่ หิมะเสียอีก
พวกเรำนั่งอยู่ด้วยกันอย่ำงนี้ ตุ๊กตำหิมะค่อยๆ เป็ นรูปร่ำง
ขึ้นมำ ถึงแม้ว่ำมือทั้งสองข้ำงจะเย็นจนเป็ นน้ำแข็ง แต่กลับไม่
สนใจสักนิด
" … อำอวี้"ด้ำนหลังผมมีเสียงลังเลที่ฟังแล้วคุ้นหูดังขึ้นมำ
ผมหยุดกำรเคลื่อนไหว ส่วนถำนเจี่ยวตะลึงไปแล้ว
เฉินหรูอิ่งในฤดูหนำวนี้ยืนอยูด่ ำ้ นหลังพวกเรำ ยืนอยูท่ ี่ถนน
ในหมูบ่ ำ้ นชนบท สวมเสื้อขนเป็ ดสีขำว สวมผำ้ พันคอสีแดง อำจ
เพรำะหนำวเกินไป ทัง้ ยังสวมผำ้ ปิ ดปำกจนโผล่มำแคด่ วงตำหยี
โค้งคู่หนึ่ง ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งยังมองผมอย่ำงอำลัยอำวรณ์
และตอ่ มำก็มองถำนเจี่ยวด้วยควำมประหลำดใจ สำยตำฉำยแวว
ฉงนงงงวยออกมำ
524
 ผมดึงถำนเจี่ยวให้ค่อยๆ ลุกขึ้นมำ ในใจกระจ่ำงแจ้งในชั่ว
พริบตำ
เฉินหรูอิ่งจำเรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือไม่ได้ แล้วก็จำถำนเจี่ยว
ขำ้ งๆ ผมไมไ่ ด้ เหมือนกับเหยียนหยว่ น
พวกเขำในช่วงหลังจำกนัน้ ยังคงลืมหมดทุกอยำ่ ง

525
 ตอนที่ 102 ถำนเจีย่ ว 14 (1)

-ถำนเจี่ยว-
อูอวี้พูดกับเฉินหรูอิ่งว่ำ ขอไปเตรียมตัวสักเล็กน้อยคอ่ ยไป
เยี่ยมบ้ำนของเธอ คนตำบอดก็ยังมองออกว่ำเฉินหรูอิ่งเกำะติด
เขำแจ สำยตำอำลั ย อำวรณ์ แม้ ก ระทั่ ง ควำมรู้ สึ ก เจ็ บ ปวด
เล็กน้อย ต้องพูดเลยว่ำ ผู้หญิงคนนี้แอบรักข้ำงเดียวได้ข มขื่น
จริงๆ
ยั ง มี ต อนนั้น ที่ เ ฉิ น หรู อิ่ ง มองฉั น ด้ ว ยสำยตำ "โง่ เ ขลำไร้
เดียงสำ" สำหรับกำรแบกรับกำรดูถูกจำกคูป่ รับเรื่องควำมรักอีก
ครั้ง ฉั น รู้ สึ ก หวำนปนขม ตอนที่ เ ธอไป ฉั น ยั ง ยื น โบกมื อ อยู่
ด้ำนหลังอูอวี้ พูดว่ำ "ไว้เจอกัน"
อูอวี้หันมำถำมฉัน "คุณก็จะไปดว้ ยเหรอ"
ดูแล้วคู่หูคนนี้ยังไมล่ ืมว่ำฉันแอบตำมมำ แต่เขำลืมไปแล้ว
ว่ำตอนน้ำท่วม ใครกันที่ถึงต้องสละชีวิตก็จะปกป้องฉันไม่ยอม
ปลอ่ ยมือ
ฉันพูด "หรือว่ำคุณจะทิ้งฉันไว้ในห้องคนเดียว ไม่ดูแลไม่

526
สนใจ คุณทำลงเหรอ" สุภำษิตหนึ่งพูดได้ดีมำก ผูห้ ญิงจีบผู้ชำย
กัน้ ดว้ ยผำ้ มำ่ นผืนบำง1
"…" อูอวี้เงียบ ผำ่ นไปครู่หนึ่งเขำก็พูดว่ำ "ตกลง พวกเรำไป
ดว้ ยกัน"
ฉันพูด "อืม… ก็โอเค" เขำมองฉัน ไมพ่ ูดจำ
พวกเรำเดินเคียงไหล่กันกลับไป เขำพูด "นิสัยของคุณหนู
เฉินหรูอิ่ง คุณอยำ่ ไปสนใจเลย"
"ฉันไม่สนใจเธออยู่แล้ว" ฉันพูดในใจ ระหว่ำงฉันกับอูอวี้
หลอ่ นคิดวำ่ หลอ่ นเป็ นใคร
อูอวี้ยิ้มเล็กน้อย แต่แล้วสีหน้ำก็กลับมำรำบเรียบเงียบขรึม
อยำ่ งรวดเร็ว คลำ้ ยกับวำ่ ผูช้ ำยที่มีควำมสุขคนนัน้ คนที่คำบบุหรี่
ยิ้มปั้ นตุ๊กตำหิมะด้วยกันกับฉัน ถูกเขำเอำไปซ่อนไว้อีกแล้ว
ฉันไมก่ ลัวหรอก ฉันจะรอเขำ
ประมำณครึ่งชั่วโมงหลังจำกนั้น อูอวี้ถือของขวัญห่อหนึ่ง
ยืนอยูก่ ับฉันที่ดำ้ นนอกรัว้ บำ้ นตระกูลเฉิน
1
[1] สำนวน “ผูห้ ญิงจีบผูช้ ำย กั้นด้วยผำ้ มำ่ นผืนบำง” อุปมำถึงกำรที่ผูห้ ญิงจีบผูช้ ำยนั้นง่ำยดำยมำก
รำวกับอยูใ่ กล้กันเพียงผำ้ มำ่ นผืนบำงกัน้

527
 บ้ำนตระกูลเฉินเป็ นอำคำรเล็กๆ สำมชั้น สร้ำงขึ้นด้วยไม้
และหินผสมกัน ถึงแมว้ ่ำจะสร้ำงบนภูเขำ แต่สไตล์โบรำณเรียบ
ง่ำยและสูงศักดิ์เป็ นอยำ่ งมำก ว่ำกันว่ำมีอำยุหลำยปี มำกแล้ว มี
รูปแบบของบำ้ นตระกูลเกำ่ แกส่ ูงศักดิ์
ลำนบำ้ นใหญม่ ำก อยำ่ งนอ้ ยสองร้อยตำรำงเมตร มองออก
ว่ำนำยหญิงของบ้ำน ซึ่งก็คือเฝิ งเยียนที่เคยมีวำสนำต่อฉันบน
เรื อ ดู แ ลจั ด กำรบ้ ำ นนี้ เ ป็ นอย่ ำ งดี ต้ น ไม้ แ ละหญ้ ำ เรี ย งเป็ น
ระเบียบ ทำงเดินมีกรวดหินละเอียด มีช่ำงหนุม่ สองคนกำลังซ่อม
บ่อปลำ ก็เงยหน้ำมองพวกเรำ ฉันสังเกตได้ในทันทีว่ำในนั้นมี
คนหนึ่งหนำ้ ตำจัดวำ่ หลอ่ มำก ทำ่ ทำงอำยุเกินสำมสิบ สูงยำวเขำ่
ดี เครื่องหน้ำชัดเจน กล้ำมเนื้ออกใต้แจ็กเกตนูนออกมำ แต่ว่ำ
เทียบกับอูอวี้แล้ว ฉันรู้สึกว่ำยังห่ำงกันไกลมำก ไมใ่ ช่ปัญหำด้ำน
รูปลักษณ์ แตเ่ ป็ นควำมแตกตำ่ งในดำ้ นอุปนิสัย ตัวอูอวี้มีอุปนิสัย
ลุ่มลึกและซับซ้อน นี่ทำให้เขำเต็มไปด้วยเสนห่ ์ของเพศชำย ทำ
ให้เขำต่ำงจำกผูช้ ำยแข็งแรงที่มือเทำ้ แข็งแรงแต่สมองเปรำะบำง
ทัง้ หมด
ฉั น ก ำลั ง พิ นิ จ พิ จ ำรณำผู้ ช ำยในสวนดอกไม้ อี ก ฝ่ ำยก็
สังเกตเห็นฉัน จัดวำ่ หัวไวมำก ในมือยกพลัว่ ขึ้นมำ คอ่ ยๆ คลี่ยิ้ม
น้อยๆ ให้กับฉัน ทำเอำฉันเขินเล็ก น้อย แล้วก็ยิ้มให้เ ขำตำม
528
มำรยำท
เสียงของอูวี้ดังขึ้นมำทันที "คุณยิ้มอะไร"
"… ไมม่ ีอะไร" ฉันตอบ
พอหันมำก็ปะทะกับสำยตำลึกซึ้งของเขำเข้ำ ฉันไม่เคยมี
ควำมรูส้ ึกแบบนี้กับเขำมำกอ่ น เพรำะสำยตำนี้นึกไมถ่ ึงวำ่ จะมอง
จนฉั น ใจหวิ ว เล็ ก น้อ ย จำกนั้น เขำก็ เ งยหน้ำ มองไปทำงสวน
ดอกไมค้ รูห่ นึ่ง
เหลำ่ ผูช้ ำยได้ทำงำนตอ่ แล้ว
อู อ วี้ ไ ม่ พู ด ฉั น ก็ ไ ม่ พู ด ทั น ใดนั้ น ก็ รู้ สึ ก ร้ อ นผ่ ำ วในอก
เล็กน้อย ทัง้ ยังรู้สึกว้ำวุ่นใจอยำ่ งบอกไมถ่ ูก เขำกลับมองอะไรไม่
ออกทัง้ นัน้ กดกริ่งประตูดว้ ยสีหนำ้ เรียบนิ่ง
ผูห้ ญิงแปลกหนำ้ คนหนึ่งเดินออกมำ
อูอวี้กระซิบข้ำงหูฉัน "นี่คือน้องสำวของศำสตรำจำรย์เฉิน
ชื่อเฉินเป่ำจู" เมื่อกอ่ นเขำเคยดูขอ้ มูลคดีไฟไหม้ ทั้งยังสนิทกับ
ศำสตรำจำรยเ์ ฉิน ดังนัน้ หำกรูจ้ ักคนในบำ้ นเฉินก็ไมน่ ำ่ แปลกใจ
เฉินเป่ำจูดูแลว้ นำ่ จะอำยุสำมสิบกวำ่ ปี รำ่ งกำยไมส่ ูง รูปรำ่ ง
529
อ้วนเล็กน้อย ใบหน้ำกลับผอมมำก สวมแว่นกรอบดำ คิ้วสั้นริ้ม
ฝี ปำกหนำ หนำ้ ตำก็ไมค่ อ่ ยดี ทำ่ ทำงดูเขม้ งวดและแข็งกระดำ้ ง

530
 ตอนที่ 103 ถำนเจีย่ ว 14 (2)

เธอเองก็ไมร่ จู้ ักอูอวี้ จึงถำมวำ่ "พวกคุณคือ?"

"สวัสดีครับ ผมคือลูกศิษย์ของศำสตรำจำรย์เฉิน มำเยี่ยม
ทำ่ นกับภรรยำครับ" อูอวี้ตอบ
เฉินเป่ำจูงงงวยไปครูห่ นึ่ง
ในใจฉันตกใจเล็กน้อย ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร เธอก็ยิ้ม
พูดด้วยทำ่ ทำงซื่อๆ ว่ำ "งัน้ … พวกคุณเขำ้ มำเถอะ ฉันจะไปบอก
พี่ใหญ"่
ฉันกับอูอวี้มองหน้ำกับแวบหนึ่ง แล้วเดินตำมเธอเข้ำไปใน
บำ้ น
เพิ่ ง ถึ ง ประตู ห้ อ งโถงก็ พ บคนอี ก คนหนึ่ ง ก็ คื อ เฉิ น หรู อิ่ ง
ตอนนี้เธอถอดผ้ำปิ ดปำก ถอดเสื้อขนเป็ ดหนำๆ ออกแล้ว สวม
เสื้อขนแกะและกระโปรง ยิ่งทำให้รูปร่ำงสะโอดสะองขึ้น อย่ำง
เห็นได้ชัด ถึงแม้ว่ำจะผอมบำงทั้งตัว หน้ำก็แหลม แต่ใบหน้ำก็
ยิ้มแยม้ รำวดอกไม้ สำยตำที่มองอูอวี้อยูน่ นั้ เต็มไปดว้ ยประกำย
"อำอวี้! พี่ถำน พวกพี่มำแลว้ !" เธอตะโกนอยำ่ งดีใจ

531
 อูอวี้พยักหนำ้ ให้เธอเล็กนอ้ ย ฉันก็ยิ้ม
ทันใดนัน้ ฉันก็ตระหนักได้ว่ำ กำรที่เธอเรียกอำอวี้ มักจะทำ
ให้ฉันรูส้ ึกไมค่ อ่ ยสบำยอยูเ่ สมอ
พวกเรำเดิ น เข้ำ ไปในห้ อ งรั บ แขก กำรตกแต่ ง ของที่ นี่ ก็
คลำสสิคมำก เป็ นรูปแบบจีน เฟอร์นิเจอร์ไมแ้ ดง รูปภำพสไตล์
ชำยคำแกะสลัก เงียบสงบ กว้ำงขวำงและสูงศักดิ์ ห้องรับแขกนี้
ใหญก่ ว่ำพื้นที่บ้ำนของฉันอยำ่ งน้อยครึ่งหนึ่ง ในห้องรับแขกทำ
เพดำนไว้ สู ง มำก คล้ ำ ยกั บ เป็ น ช่ อ งแสงและช่ อ งอำกำศของ
หลังคำ ถึงแมว้ ่ำอยูใ่ นบำ้ นก็ดูกวำ้ งขวำงมำกอยำ่ งเห็นไดช้ ัด
ทั้งศำสตรำจำรย์เฉินและเฝิ งเยียนล้วนอยู่ คำดว่ำน่ำจะได้
ยินจำกเฉินหรูอิ่งที่กลับบ้ำนมำบอกก่อน จึงกำลังรอท่ำอยู่แล้ว
ขำ้ งกำยพวกเขำมีหญิงสำวแปลกหนำ้ คนหนึ่ง
ครั้ ง แรกที่ ฉั น เห็ น ศำสตรำจำรย์ เ ฉิ น เขำเหมื อ นผู้ ที่ มี
คุณ ธรรมและบำรมีสูงส่งดังที่ฉันจิน ตนำกำรไว้ในใจทุก อย่ำ ง
หนำ้ ตำเหมือนเป็ นมำตรฐำนจริงๆ สูงปำนกลำง หนำ้ ผำกกวำ้ งดู
ฉลำด สวมแว่ น ตำหนำเตอะ และรอยยิ้ ม มี เ มตตำ ทั้ง ยั ง สวม
เสื้อผ้ำเรียบง่ำย รูปร่ำงเขำอ้วนท้วนเล็กน้อยแบบชำยวัยกลำง
คน ดูแล้วแกก่ ว่ำเฝิ งเยียนอยำ่ งน้อยเจ็ดแปดปี ยิ่งทำให้หน้ำตำ
532
ของเฝิ งเยียนลดอำยุลงไปอีก ดูแล้วไมเ่ หมือนสำมีภรรยำจริงๆ
แต่ เ ฝิ งเยี ย นมี ส ง่ำ รำศี แ ละเยื อ กเย็ น ดั ง นั้น ทั้ง สองคนจึ ง แลดู
เหมำะสมกันมำก
เมื่อกอ่ นอูอวี้เคยพูดไว้ ศำสตรำจำรยเ์ ฉินชื่อจริงคือเฉินเหลี
ยงเจี๋ย เขำถำมสำรทุกขส์ ุกดิบกับอูอวี้กอ่ นไมก่ ี่ประโยค จำกนัน้ ก็
ยิ้มมองฉัน "คนนี้คือ?"
"นี่ถำนเจี่ยวเพื่อนผมครับ เธอเป็ นนักเขียน ผมพำเธอมำ
หวังวำ่ จะไมร่ บกวนศำสตรำจำรยน์ ะครับ" อูอวี้ตอบ
ฉันก็ยิ้มแลว้ พูด "ศำสตรำจำรย์ คุณป้ำ สวัสดีคะ่ หนูช่อื ถำน
เจี่ยว ถำนที่ขำ้ งๆ คือตัวเหยียน เจี่ยวที่มำจำกแสงจันทร์กระจำ่ ง
ได้ ยิ น ว่ ำ อู อ วี้ อ ยำกจะมำพบอำจำรย์ ที่ เ คำรพที่ สุ ด หนู ก็ เ ลย
ตำมมำชื่นชมควำมน่ำเกรงขำมของท่ำนด้วยอย่ำงหน้ำไม่อำย
ทำ่ นอยำ่ ถือสำเลยนะคะ"
ศำสตรำจำรย์เฉินชะงักเล็กน้อย อดที่จะยิ้มไม่ไ ด้ "ไม่ถือ
สำๆ คนที่มำล้วนเป็ นแขกทั้งนั้น ยินดีต้อนรับเป็ นอย่ำงยิ่ง หนู
เป็ นนักเขียน เขียนเรื่องแบบไหนละ่ "
ฉันลูบจมูกเล็กนอ้ ยแล้วพูดว่ำ "เขียนนิยำยรักๆ ใคร่ๆ ของ

533
สำวนอ้ ยนิดหนอ่ ยนะ่ คะ่ ไมน่ ำ่ พูดถึงหรอก"
เฝิ งเยียนก็ยิ้ม พูดว่ำ "เขียนหนังสือได้ก็สุดยอดมำกแล้ว ยัง
จะถ่อมตัวขนำดนี้อีก ไม่เลวจริงๆ " เฉินหรูอิ่งที่อยู่ข้ำงๆ ก็ยิ้ม
แตฉ่ ันรูส้ ึกวำ่ นัน่ เป็ นรอยยิ้มเสแสรง้ ชัดๆ
อีกอยำ่ ง ฉันยังรูส้ ึกไดถ้ ึงสำยตำอูอวี้ที่มองหนำ้ ฉันอยู่ ฉันไม่
มองเขำ คิ ด ในใจ 'เห็ น แล้ ว ใช่ ไ หม ผู้ ห ญิ ง แบบฉั น ไม่ ว่ ำ จะ
สถำนกำรณไ์ หนก็เอำอยูท่ งั้ นัน้ แหละ'
ทุกคนนั่งลงดื่มชำครู่หนึ่ง ศำสตรำจำรย์เฉินก็ถำม "อูอวี้…
เธอยังไมก่ ลับไปเรียนอีกเหรอ" เจตนำของคำถำม บอกเป็ นนัย
ถึงเหตุกำรณส์ ะเทือนขวัญที่เกิดขึ้นกับบำ้ นตระกูลอู
อูอวี้ตอบเสียงเรียบ "ยังครับ"
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินถอนหำยใจแล้วตบบ่ำเขำเล็กน้อย พูดว่ำ
"ชีวิตเธอลำบำกมำตลอด แตว่ ำ่ เรื่องนัน้ ก็ผำ่ นมำครึ่งปี แลว้ … เธอ
ก็ต้องคิดถึงอนำคตของตัวเองบ้ำง อยำ่ เอำชีวิตของตัวเองมำทิ้ง
แบบนี้ อุตสำ่ ห์เป็ นคนเกง่ ขนำดนี้แทๆ
้ …"

534
 ตอนที่ 104 ถำนเจีย่ ว 14 (3)

อูอวี้ไมพ่ ูด
เฝิ งเยี ย นดึ ง เสื้ อ ของศำสตรำจำรย์เ ฉิ น ไว้ พู ด ว่ ำ "พี่ เ ฉิ น
พอแล้ว! อูอวี้เขำเพิ่งมำถึงพี่ก็เริ่มสอนซะแล้ว ฉันว่ำนะ ในเมื่อ
พวกเธอมำแล้วก็อยูน่ ำนหนอ่ ย ฉลองปี ใหมด่ ว้ ยกันกับพวกเรำ ดี
ไหม"
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินยิ้มนอ้ ยๆ "ดี!"
อูอวี้ "อยำ่ งนัน้ … จะรบกวนเกินไปไหมครับ"
ฉั น คิ ด ไม่ถึ ง จริ ง ๆ จะว่ ำ เป็ น แบบนี้ เดิ ม ที ที่ ม ำวั น นี้ ก็ แ ค่
อยำกมำสำรวจสถำนกำรณ์บ้ำนเฉิน แต่คิดดูอีกทีแล้ว ในเมื่อ
พวกเรำตัดสินใจจะหยุดกำรเกิดเหตุไฟไหม้ ช่วยคนบ้ำนนี้ กำร
อยู่ในบ้ำนของเขำก็จะยิ่งสะดวกขึ้นจริงๆ ฉันเองก็ไม่คิดว่ำจะมี
อันตรำยอะไร เพรำะพวกเรำรูเ้ วลำทีเ่ กิดเหตุไฟไหมอ้ ยูก่ อ่ นแลว้
ดูท่ำทำงของอูอวี้แล้ว ถ้ำจะปฏิเสธก็คงไมไ่ ด้ คิดว่ำคงต้อง
พำยเรือตำมน้ำแลว้
ขณะก ำลั ง คิ ด อยู่ จู่ ๆ อู อ วี้ ก็ หั น มำมองฉั น แวบหนึ่ ง ด้ ว ย

535
สำยตำเป็ นประกำย ฉันเข้ำใจว่ำเขำอยำกถำมควำมคิดเห็นฉัน
ฉันยิ้มให้เขำเล็กน้อย เขำพยักหน้ำเบำๆ จนแทบจะมองไมเ่ ห็น
ควำมรู้สึกใจตรงกันแบบนี้ไมเ่ ลวเลยทีเดียว รอยยิ้มบนหน้ำฉัน
ยังไม่ทันหำยไป ฉับพลันก็รู้สึกได้ว่ำเฉินหรูอิ่งกำลังมองฉันอยู่
ฉันเงยหนำ้ มองเธอตรงๆ เธอกลับหลบตำไป
"ใช่แล้วอำอวี้ พี่อยูฉ่ ลองปี ใหม่ที่บ้ำนพวกเรำสิ ฉัน… พวก
เรำไมไ่ ดเ้ จอพี่ตงั้ ครึ่งปี แลว้ " เฉินหรูอิ่งพูด
และในเวลำนี้เอง เฉินเป่ำจูนอ้ งสำวศำสตรำจำรยเ์ ฉินที่เชิญ
พวกเรำเขำ้ มำเมื่อสักครู่เอ่ยปำกขึ้นทันทีว่ำ "แต่ว่ำพี่ใหญ่ เรื่อง
ห้อง… พรุง่ นี้จ้อื เหวย่ ก็จะมำนะคะ"
หญิงสำวแปลกหนำ้ คนนัน้ ที่เงียบมำโดยตลอดตัง้ แต่ตอนที่
พวกเรำเข้ำมำในห้องก็พูดด้วยเสียงไพเรำะว่ำ "ใช่แล้ว ในบ้ำน
เองก็มีคนอยู่ ตอ้ งถำมคุณยำ่ สักหนอ่ ยหรือเปลำ่ "
ฉันมองไปทำงเธอ น่ำจะอำยุรำวยี่สิบห้ำยี่ สิบหกปี เทียบ
กับเฝิ งเยียนผูเ้ ป็ นแมแ่ ล้วหนำ้ ตำไมเ่ ลวทีเดียว แต่หนำ้ แหลมคิ้ว
เล็ ก ละเอี ย ด กำรแต่ ง ตั ว ก็ ไ ม่ ค่ อ ยงดงำมตำมประเพณี นิ ย ม
หน้ำตำดูพ้ืนๆ ให้ควำมรู้สึกเหมือนตลำดรำคำถูก เวลำพูดจำก็
ไมย่ ิ้มแล้วก็ไมโ่ กรธ รำวกับเป็ นคำพูดที่พูดโดยไมเ่ จตนำอยำ่ งไร
536
อยำ่ งนัน้
เฝิ งเยียนมองเธอแวบหนึ่งแล้วพูดกับเรำว่ำ "นี่ลูกพี่ลูกน้อง
บ้ำนเรำ ชื่อถังหลันหลัน จื้อเหว่ยเป็ นแฟนของเป่ำจู อย่ำกังวล
เรื่องเป่ำจูเลย มีที่อยู่แน่นอน แต่ว่ำหลันหลัน ลูกศิษย์ที่ลุงของ
เธอภำคภูมิใจที่สุดมำเยี่ยมวันหิมะใหญ1่ จะอยูก่ ี่วันเกี่ยวอะไรกับ
เธอ ในเมื่อเธอพูดว่ำจะไปถำมแมก่ ็ไปถำมเถอะ"
เฝิ งเยียนพูดด้วยจิตใจสงบเยือกเย็น แต่ฉันกลับรู้สึกได้ถึง
ควำมไม่ ล งรอยระหว่ ำ งพวกเธอเกื อ บจะประมำณหนึ่ ง
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินกม้ หนำ้ ดื่มชำกับอูอวี้ คล้ำยกับไมไ่ ด้สังเกตถึง
ควำมบำดหมำงระหว่ำงผู้หญิงสองคนใดๆ ทัง้ สิ้น แตเ่ ฉินหรูอิ่งก
ลับยืนขึ้นแล้วพูดว่ำ "ฉันจะไปพูดกับคุณย่ำ " แล้วมองอูอวี้อีก
รอบ
อูอวี้คล้ำยจะรู้ สึก ได้เ ช่นกัน เขำเหลือบมองเธอแวบหนึ่ ง
กอ่ นจะเบนสำยตำออกไป
พูดตำมตรงว่ำพอฉันเห็นเรื่องรำวปลีกย่อยเล็กๆ น้อยๆ
ระหว่ำงพวกเขำแล้ว ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบำย แต่ก็พอจะเข้ำใจ
1
วันหิมะใหญ่ คือ หนึ่งในช่วงกำรเปลี่ยนแปลงดินฟ้ำซึ่งไดแ้ บง่ เป็ นยี่สิบสี่ช่วง โดยกำหนดจำกควำมสั้น
ควำมยำวของเวลำกลำงวันและกลำงคืน ควำมสูงต่ำของเงำแดดตอนกลำงวันและกำรเปลี่ยนแปลงของดิ น
ฟ้ำอำกำศ วันหิมะใหญค่ ือช่วงที่ยี่สิบเอ็ด เป็ นสัญลักษณข์ องกำรเริ่มต้นฤดูหนำวอยำ่ งเป็ นทำงกำร

537
ควำมรู้สึกของเฉินหรูอิ่งได้ว่ำ ทำไมเธอถึงรักอูอวี้ที่เ ป็ น ผู้ช ำย
แบบนี้ รักจนไมอ่ ำจถอนตัวได้
ฉันมองพินิจพิเครำะห์เฝิ งเยียนครูห่ นึ่ง กอ่ นหนำ้ นี้ไมไ่ ด้มอง
อยำ่ งละเอียด ฉันพบวำ่ ถึงเธอจะแตง่ หนำ้ แตง่ ตำสวยประณีต แต่
ใบหน้ำเธอดูหมองกว่ำครึ่งปี ก่อนอยู่บ้ำง ใต้ตำดำคล้ำลึกโหล
ทำ่ ทำงมีเรื่องในใจ
ฉันยกชำขึ้นมำดื่มช้ำๆ อึกหนึ่ง เนื่องจำกเฉินหรูอิ่งขึ้นบำ้ น
ไปแล้ว บรรยำกำศในห้องรับแขกจึงคล้ำยจะสงบเงียบลง
ถึงแม้ว่ำจะอยู่ในสมัยปั จจุบัน บรรยำกำศของบ้ำนตระกูล
ใหญ่ที่มีเครือญำติมำกนั้นแตกต่ำงกับบ้ำนเล็กตระกูลน้อยของ
พวกเรำจริงดังคำด ถำ้ เป็ นแมฉ่ ัน ป่ำนนี้คงลำ้ งมือเขำ้ ครัวไปนำน
แล้ว พ่อฉันเองก็คงเริ่มโอ้อวดคันเบ็ดของตัวเอง คำดว่ำยังจะ
ลำกอูอวี้ไปดื่มสักแก้วสองแก้วด้วย คิดถึงตรงนี้ ฉันก็มองผ่ำน
ผู้คนไปจับจ้องที่ใบหน้ำหล่อเหลำเงียบขรึมของเขำ จิตใจทั้ง
อบอุน่ ทัง้ เจ็บปวด
ไมน่ ำนนัก เฉินหรูอิ่งพยุงหญิงชรำคนหนึ่งลงมำจำกขำ้ งบน
คนในบ้ำนศำสตรำจำรย์เฉินทั้งหมดลุกขึ้นยืน ฉันกับอูอวี้ก็ลุก
ขึ้นตำม
538
 ตอนที่ 105 ถำนเจีย่ ว 14 (4)

"แม!่ "
"แม!่ "
"คุณยำย!"
พวกเขำตะโกน
ฉันพิจำรณำผูม้ ำใหมด่ ว้ ยควำมประหลำดใจ
เธอเป็ นหญิงสูงวัยที่ผอมมำกคนหนึ่ง รูปร่ำงไมส่ ูง ผมขำว
ลว้ น แตห่ วีเรียบเป็ นระเบียบ เธอสวมเสื้อกันหนำวที่มีซับในแบบ
จีนที่ทำด้วยผ้ำไหมแท้ๆ กำงเกงสีดำ รองเท้ำส้นเตี้ยสีดำ ดูแล้ว
นำ่ จะเป็ นผูส้ ูงวัยที่พิถีพิถันมำกคนหนึ่ง เธอเดินลงบันไดไมช่ ้ ำไม่
เร็ว ใบหน้ำนั้นก็ขำวผ่อง ถึงแม้ว่ำจะมีริ้วรอยไม่น้อยแล้ว แต่
ผิวพรรณ ในฐำนะที่เป็ นผูส้ ูงอำยุนนั้ ถือวำ่ บำรุงไดด้ ีมำกแลว้
"สวัสดีคะ่ /สวัสดีครับ" ฉันกับอูอวี้ทักทำย
คุณยำยยิ้มเล็กนอ้ ย นัง่ ลงตรงที่นัง่ ประธำนด้วยท่ำทำงสุขุม
ฉั น ได้ ยิ น อู อ วี้ เ ล่ ำ ว่ ำ ปกติ แ ล้ ว คุ ณ ยำย ศำสตรำจำรย์ เ ฉิ น
รวมถึงเฉินเป่ำจู ทั้งบ้ำนล้วนอำศัยอยู่ที่คฤหำสน์ที่ปักกิ่ง เวลำ
539
ฉลองเทศกำลปี ใหม่ ถึ ง จะกลั บ บ้ ำ นเกิ ด คุ ณ ยำยค่ อ นข้ ำ ง
หัวโบรำณ ดูเ หมือนจะเป็ นข้ำรำชกำรสตรีชั้นสูง ส่วนพ่อของ
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินทำธุรกิจ ดังนัน้ พวกเขำจัดได้ว่ำเป็ นตระกูลที่มี
ทัง้ อำนำจและอิทธิพลอยำ่ งแทจ้ ริง
"หรูอิ่งบอกฉันหมดแล้ว" คุณยำยพูด "ในเมื่อมำแล้วก็อยู่
ต่อเถอะ จริงๆ แล้วแขกที่มำบ้ำนพวกเรำมีน้อยมำก แต่เธอ ใน
เมื่อเป็ นลูกศิษย์ของเหลียงเจี๋ย แถมหรูอิ่งก็อยำกให้อยู่ ก็อย่ำ
ปฏิเสธเลย"
คำพูดที่พูดอย่ำงสงบรำบเรียบและมั่นคง ไม่สนิทแต่ก็ไ ม่
ห่ำงเหิน ถึงแม้ไม่มีปัญหำอะไร แต่ไม่รู้ทำไม มักจะชวนให้รู้สึก
ไมส่ บำยใจอยูเ่ ล็กๆ แบบนัน้
อูอวี้ก็ไม่ถ่อมตัวไม่ต่อต้ำน "ขอบคุณมำกครับ งั้นก็รบกวน
แล้ ว " ฉั น ก็ พู ด ขอบคุ ณ สำยตำของคุ ณ ยำยย้ ำ ยมำอยู่ ที่ ฉั น
ในทันที หลังจำกนัน้ ก็หลบไปดว้ ยอำกำรสงบ
นี่มันควำมรูส้ ึกอะไรกันนะ ก็เห็นชัดๆ วำ่ ทำ่ นมองฉันเหมือน
ไมไ่ ด้เห็นฉันอยูใ่ นสำยตำตั้งแต่แรก ฉันมองคุณหนูคนสวยเฉิน
หรูอิ่งที่กำลังคลอเคลียขำ้ งกำยคุณยำย จริงๆ ฉันเองก็ใช่ว่ำจะ
ไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ คุณยำยอยูข่ ำ้ งใคร
540
 "แต่ว่ำแม่คะ พรุ่งนี้จ้ือเหว่ยก็มำ ห้องนั้น…" เฉินเป่ำจูเอ่ย
ปำกอีกครัง้
คุณยำยวำงแกว้ ชำในมือ พูดอยำ่ งเฉยเมยว่ำ "นี่มันมีอะไร
นำ่ ลำบำกกัน จัดห้องหนังสือของพี่ชำยเธอสักหนอ่ ย ให้เขำอยูก่ ็
ไดแ้ ลว้ "
เฉินเป่ำจูไมพ่ ูดอีก
คนอื่นก็ไมพ่ ูด
ฉันเห็นเฉินเป่ำจูก้มหน้ำงุด ทำเอำฉันรู้สึกผิด ดูแล้วเธอก็
เป็ นคนซื่อๆ คนหนึ่ง พวกเรำมำยึดห้องของแฟนตัวเองไป อีกทัง้
ท่ำทีของคุณยำย ดูแล้วก็เหมือนจะไม่ค่อย… เห็นควำมสำคัญ
ของแฟนเธอมำกนัก
คุณยำยมองเฝิ งเยียนแวบหนึ่ง พูดว่ำ "จัดกำรห้องรับรอง
ที่วำ่ งอยูใ่ ห้เรียบรอ้ ย"
เฝิ งเยียนพูด "ไดค้ ะ่ คุณแม"่
คุณยำยยิ้มให้พวกเรำ "งัน้ พวกเธอนัง่ กันไปกอ่ นนะ แมค่ รัว
กลับบ้ำนเกิดไปฉลองปี ใหม่ คืนนี้ชิมฝี มือของเฝิ งเยียนแล้วกัน

541
ฉันขึ้นไปสวดมนตต์ อ่ แลว้ "
พวกเรำรีบพูดตอบรับ
เฉิ น หรู อิ่ ง เผยสี ห น้ำ มี ชี วิ ต ชี ว ำเป็ น อย่ำ งยิ่ ง ขึ้ น มำ พู ด ว่ ำ
"อำอวี้ พี่ถำน พวกพี่นงั่ ไปกอ่ นนะ ฉันไปช่วยแมจ่ ัดห้องกอ่ น"
ถังหลันหลันก็ลุกขึ้นมำ พยุงคุณยำยเป็ นคนแรกแล้วพูดว่ำ
"หนูพยุงขึ้นไปนะคะ ดื่มชำหมดแล้วใช่ไหม จะให้ชงอีกกำไหม
คะ" สองคนพยุงกันขึ้นบันได พูดจำเสียงเบำตลอดทำง ดูทำ่ ทำง
สนิทสนมกันมำก
พอฉันหันกลับมำ กลับพบว่ำสำยตำเฝิ งเยียนมองพวกเขำ
อยูเ่ หมือนกันพอดี เธออมยิ้มเล็กนอ้ ย หำกแตส่ ำยตำนัน้ คอ่ นขำ้ ง
เมินเฉย
ฉันอึ้งไปทันที
ผ่ำนไปครู่หนึ่งเฝิ งเยียนกับเฉินหรูอิ่งก็ขึ้นไปจัดห้อง เฉิน
เป่ำจูก็กลับห้องแล้ว เหลือเพียงศำสตรำจำรยเ์ ฉินพูดคุยกับพวก
เรำ ทันใดนั้นก็เงียบเชียบลงไปไม่น้อย ฉันเงยหน้ำมองออกไป
นอกหน้ำต่ำง แสงสำยัณห์ใกล้มำถึงแล้ว ต้นไม้ใบหญ้ำบดบัง
สวนไว้ ทันใดนั้น ฉันคล้ำยจะมองเห็นดวงตำคู่หนึ่งกำลังมอง
542
พวกเรำอยูโ่ ดยมีใบไมแ้ ละสีหิมะกัน้ กลำง พอฉันเพง่ มองไป กลับ
เห็นเพียงต้นไมส้ ีเขียวในยำมค่ำคืน ดวงตำคู่นั้นหำยไปแล้ว ฉัน
จึงคิดวำ่ ตัวเองนำ่ จะตำลำย

543
 ตอนที่ 106 ถำนเจีย่ ว 14 (5)

ตอ่ มำ เฉินหรูอิ่งพำพวกเรำขึ้นบำ้ น เดินมำยังประตูห้องห้อง

หนึ่งที่ชั้นสองกอ่ น ข้ำงในห้องกว้ำงมำก มีเตียงใหญ่ขนำดหนึ่ง
รอ้ ยแปดสิบเซนติเมตร ตกแตง่ ไดง้ ดงำมตระกำรตำและครบครัน
เฉินหรูอิ่งเงยหนำ้ พูดกับอูอวี้ "อำอวี้ พี่อยูห่ ้องนี้ไดไ้ หมคะ"
"พี่ยังไงก็ได"้ อูอวี้ตอบแลว้ มองฉันแวบหนึ่ง "เธออยูท่ ี่ไหน"
"ห้องพี่ถำนจะเงียบหนอ่ ย อยูท่ ำงนัน้ อำอวี้พี่พักกอ่ นนะ ฉัน
จะพำเธอไปเอง" พูดจบเฉินหรูอิ่งก็ไมร่ อให้อูอวี้เอ่ยปำก ดึงมือ
ฉันไป "พี่ถำนเจี่ยว ไปกันเถอะ"
ฉันจึงไดแ้ ตเ่ ดินไปกับเธอ
พอเดินมำจนถึงห้องสุดทำงเดิน เธอก็พูดว่ำ "เพรำะว่ำพวก
พี่มำเวลำกระชัน้ ชิด ห้องไมพ่ อ ดังนัน้ พี่อยูห่ ้องนี้ไปกอ่ นนะ"
ห้องนั้น เพรำะว่ำอยูท่ ้ำยสุด หน้ำตำห้องจึงดูไมป่ กติ ใหญ่
เพียงครึ่งหนึ่งของห้องอูอวี้ มีเตียงเดียว และมีตู้เสื้อผำ้ เล็กๆ ฉัน
คำดวำ่ นำ่ จะเป็ นห้องที่ปกติแมบ่ ำ้ นใช้พักอยูอ่ ะไรทำนองนัน้
"โอเค รบกวนแลว้ " ฉันพูด

544
 เธอหมุ น ตั ว เดิ น จำกไปโดยไม่ พู ด อะไร ระหว่ ำ งผู้ ห ญิ ง
ดว้ ยกันจริงๆ ก็ไมต่ อ้ งพูดอะไรมำกอยูแ่ ลว้
ฉั น ถอนหำยใจ นอนลงบนเตี ย งแหงนหน้ ำ มองเพดำน
คิดถึงพวกคนบำ้ นเฉิน คิดถึงคดีไฟไหมท้ ี่กำลังจะเกิด ควำมรู้สึก
นี้นำ่ หวำดกลัวมำกจริงๆ คนที่ตำยไปแลว้ ในประวัติศำสตร์กำลัง
มีชีวิตตัวเป็ นๆ อยูต่ ่อหนำ้ เธอ และเธอก็รู้ดีว่ำ หลังจำกนี้สองวัน
พวกเขำจะประสบกับเครำะห์รำ้ ย
ตำมที่ อู อ วี้ พู ด ทำงต ำรวจมี เ พี ย งรำยงำนคร่ ำ วๆ ง่ ำ ยๆ
เกี่ ย วกั บ เหตุ ไ ฟไหม้ ค รั้ ง นั้ น ส่ ว นใหญ่ ค ำดว่ ำ เป็ นอุ บั ติ เ หตุ
ถึงแม้ว่ำคนในบ้ำนเฉินดูแล้วค่อนข้ำงวุ่นวำย ไม่ตรงไปตรงมำ
แต่เพรำะวันมะรืนนี้กำลังจะเกิดคดีในคืนนั้น ฉันกับอูอวี้จึงต้อง
เฝ้ำทัง้ คืน ในขณะเดียวกันก็เตรียมทุกอยำ่ งให้พร้อม พอเกิดเหตุ
ไมค่ ำดคิดขึ้นก็รีบพำพวกเขำออกไป
ในเวลำนี้เองมีคนเคำะประตู
"เขำ้ มำ" ฉันพูด
อูอวี้ผลักประตูเขำ้ มำ มองของประดับตั้งโชว์ในห้องแล้วทำ
หนำ้ อึ้ง จำกนัน้ ก็มองฉัน

545
 ฉันยิ้มเล็กนอ้ ย ตบที่ขำ้ งเตียงเบำๆ "นัง่ สิ"
เขำกลับไมน่ ั่ง ยืนอยูอ่ ยำ่ งนั้นแล้วพูดว่ำ "พวกเรำแลกห้อง
กัน"
"ไม่ต้องหรอก คุณคือลูกเขยขี่มังกรในใจพวกเขำ ส่วนฉัน
เป็ นแคแ่ มลงบัน้ ทำ้ ยที่เกินมำ จะไปได้รับกำรต้อนรับแบบคุณได้
อยำ่ งไร อีกอยำ่ งต่อให้แลกก็ไมด่ ี จะให้พวกเขำคิดอยำ่ งไร พวก
เรำมำช่วยคน เรื่องหยุมหยิมพวกนี้ฉันไมค่ ิดถือสำหรอก"
สิ้นเสียงพูด อูอวี้ก็นงั่ ลงขำ้ งเตียง ทันใดนัน้ พื้นที่วำ่ งก็ถูกบีบ
จนแคบลงไปไปถนัดตำอยำ่ งที่สุด พวกเรำมองหนำ้ กับแวบหนึ่ง
ฉันหลับตำลง ทำทีจะปิ ดตำพักผ่อน ฉันรู้ว่ำตอนนี้สำยตำของ
เขำจะต้ อ งอยู่ที่ ห น้ำ ฉั น แน่ ๆ แต่ พ อฉั น ลื ม ตำ สำยตำนั้น ก็ จ ะ
หำยไป
ดังนัน้ ฉันจึงยอมไมล่ ืมตำ
"งัน้ คุณพักผอ่ นกอ่ นเถอะ" เขำพูด
"อืม" ฉันพูด "รับปำกฉันเรื่องหนึ่ง"
"เรื่องอะไร"

546
 ฉันยังรูส้ ึกไดถ้ ึงลมหำยใจของเขำที่อยูข่ ำ้ งกำย
ฉันพูดช้ำๆ "ให้เฉินหรูอิ่งไมเ่ รียกคุณวำ่ อำอวี้อีก ฉันฟั งแลว้
รูส้ ึกไมส่ บำยใจ"
เขำเงียบไป
ใจของฉันพลันเตน้ ไมเ่ ป็ นจังหวะในพื้นที่แคบๆ นี้ทำ่ มกลำง
บรรยำกำศอันหนักอึ้ง
"ครับ" เขำตอบ
ฉันยิ้มออกมำอยำ่ งอดไมไ่ ด้ ลืมตำพูดว่ำ "จริงๆ แล้วก็เพื่อ
ตัวของคุณเองนะ ในเมื่อไมไ่ ด้สนใจเขำแล้ว ยังให้เขำเรียกอยำ่ ง
สนิทสนมแบบนัน้ มันไมด่ ีถูกไหม คุณปฎิเสธผูห้ ญิงเป็ นไหมละ่ "
เขำยันแขนขำ้ งหนึ่งไว้ตรงขอบเตียงที่ขำ้ งๆ ใบหนำ้ ของฉัน
กม้ หนำ้ มองฉัน มองจนฉันใจสัน่
"คุณพูดถูก" เขำพูดเนิบๆ
ใจฉันเต้นเร็วขนำดนั้น ฉันเองก็เป็ นคนที่มียำงอำย จึงรีบ
แสร้งทำเป็ นไมส่ นใจ โบกมือไปมำแล้วพูดว่ำ "โอเค คุณกลับไป
พักผอ่ นที่ห้องสุดหรูของคุณไดแ้ ลว้ ไปเถอะ"
547
 เขำมองฉัน มองฉันจำกมุมมองด้ำนบนแบบนี้ ไมข่ ยับ แล้ว
ก็ไมพ่ ูดจำ
"อำอวี้ คุณยังมีอะไรจะพูดอีกหรือเปลำ่ " ฉันทัก
ใบหน้ ำ ของเขำคล้ ำ ยถู ก ย้ อ มไปด้ ว ยน้ ำ ค้ ำ งแข็ ง เส้ น
กล้ ำ มเนื้ อ ที่ แ ขนก็ ดึ ง จนตรงมำก ในดวงตำของเขำคล้ ำ ยมี
อำรมณบ์ ำงอยำ่ งแวบผำ่ นไปอยำ่ งรวดเร็ว เขำคลำยมือที่กดผำ้ ปู
ที่นอนแนน่ พูดดว้ ยเสียงเฉยเมยทวำ่ แหบพรำ่ "เจี๋ยวเจี่ยว ผมไป
ละ่ "
…
ฉันลุกขึ้นมำจำกเตียง ใบหน้ำกดอยูก่ ับหมอน มองท้องฟ้ำ
นอกหนำ้ ตำ่ งคอ่ ยๆ มืดลง เต็มไปดว้ ยแสงดำว
เขำเรียกฉันว่ำเจี๋ยวเจี่ยว
อดทนขนำดนัน้ หุนหันพลันแลน่ ขนำดนัน้ กดดันขนำดนัน้
ฉันไมส่ นใจแลว้
อะไรก็ไมส่ นใจแลว้

548
 ฉันสำบำนว่ำจะรื้อประตูที่ขังเขำไว้ในใจของเขำ ปลดปล่อย
หมำจนตรอกที่ได้รับบำดเจ็บตัวนัน้ ออกมำ ทำให้เขำคำรำม ทำ
ให้เขำหลงระเริง ทำให้เขำอยำกอยูก่ ับฉันอยำ่ งสุดหัวใจ

549
 ตอนที่ 107 อูอวี้ 14 (1)

-อูอวี-้
ผมคิดไมถ่ ึงวำ่ ถำนเจี่ยวจะสนใจคำเรียกที่เฉินหรูอิ่งเรียกผม
เมื่อก่อนที่ห้องทดลองของมหำวิทยำลัย เพื่อนๆ ไม่กี่คน
ตำ่ งเรียกผมวำ่ "อำอวี้" เฉินหรูอิ่งก็พลอยเรียกตำมไปดว้ ย ซึ่งผม
เองก็ไมค่ อ่ ยสนใจ
แตต่ อนนีผ้ มกลับห้องมำ ทิ้งตัวนอนบนเตียง ในหัวกลับเป็ น
ภำพของถำนเจี่ยวที่นอนอยูบ่ นเตียงเมื่อสักครู่ ท่ำนอนไมส่ ุภำพ
ขำเล็ ก ๆ ที่ ส วมกำงเกงยี น ส์ ทั้ ง คู่ สั่ น ไปมำ เธอพู ด เบำๆ ว่ ำ
"อำอวี้"
คนอื่นมำกมำยเรียกชื่อผม มีเพียงเสียงของเธอที่เยือกเย็น
ออ่ นโยนกำซำบเขำ้ ไปในกระดูกที่สุด
เธอพูดถูก ผมเองก็ไมอ่ ยำกไดย้ ินผูห้ ญิงคนอื่นเรียกผมแบบ
นี้เหมือนเธอ
เมื่อสักครูต่ อนมองหนำ้ เธอ รำ่ งกำยของเธอใกลเ้ พียงแค่คืบ
เดี ย ว ค ำว่ ำ "เจี๋ ย วเจี่ ย ว" สองค ำในใจผมนี้ ค ำดไม่ ถึ ง ว่ ำ กด

550
อย่ำงไรก็กดไม่อยู่ ผมลุกขึ้นคิดจะออกไป แต่เธอลืมตำขึ้นมำ
ดวงตำทั้งบริสุทธิ์และฉลำดเฉลียวคู่นั้นถำมว่ำ "คุณยังมีอะไรจะ
พูดอีกหรือเปลำ่ "
ไฟกองนั้นที่ถูก กดไว้ในใจคล้ำยจะถูก จุดขึ้ นมำ แผดเผำ
แขนของผม หนำ้ ของผม ตำของผมและลำคอ สองคำนัน้ กระโดด
ออกมำดว้ ยตัวเอง
เจี๋ยวเจี่ยว
เพื่อนๆ เรียกเธอว่ำต้ำจู นักอ่ำนก็เรียกเธอหลำกหลำยชื่อ
แต่ ผ มรู้ สึ ก ตั้ง นำนแล้ ว ว่ ำ ค ำเรี ย กพวกนั้น ไม่ค่ อ ยไพเรำะเอำ
เสียเลย
ดวงจันทร์เงียบสงัดกระจ่ำงแจ้ง1ใสสะอำดไร้มลทิน มองไป
ทำงไหนล้วนงดงำม ถึงจะเป็ นคำเรียกที่เหมำะกับคุณที่สุด
พอสองคำนั้นออกมำ ในใจผมกลับมีควำมรู้สึกเก้ๆ กังๆ
อยำ่ งที่ไมเ่ คยมีมำกอ่ น ผมไมส่ ำมำรถมองดวงตำคูน่ นั้ ของเธอได้
อีก ลุกขึ้น จำกไป
…
1
"เจี๋ยวเจี่ยว" แปลวำ่ กระจำ่ งแจ้ง เป็ นคำที่ใช้อธิบำยลักษณะของแสงจันทร์

551
 'เจี๋ ย วเจี่ ย ว' ผมนอนอยู่ บ นเตี ย ง ครุ่ น คิ ด ถึ ง ค ำเรี ย กนี้
ควำมรู้สึกถลำลึกบำงอยำ่ งคล้ำยจะซ่อนอยูใ่ นชื่อนี้ กำลังยัว่ ยวน
ผม ผมอยำกจะยิ้มอีกครัง้ ลึกๆ ในอกมีควำมรูส้ ึกหวำนชื่นระคน
ไหวหวัน่
มีคนเคำะประตู
"เขำ้ มำ"
เป็ นเฉินหรูอิ่ง ผมรีบลุกขึ้นนั่ง เห็นได้ชัดว่ำเธอเพิ่งอำบน้ำ
มำ ผมยำวชื้ น เล็ ก น้ อ ยพำดอยู่ ต รงหั ว ไหล่ ใบหน้ ำ แลดู ข ำว
สะอำด ทั้งยังสวมชุดกระโปรงสีดำที่เห็นน้อยมำก ยิ่งขับให้ผิว
ขำวรำวกับหิมะ ใบหน้ำนั้นยิ่งเรียวเล็กลงไป เธอยกถำดใบหนึ่ง
เขำ้ มำ มองมำที่ผมแล้วยิ้มให้ "อำอวี้คะ นี่น้ำผลไมค้ ัน้ สด แล้วก็
ยังมีคุกกี้ที่ฉันกับแมฝ่ ึ กอบด้วย กลัวพี่จะหิวดึกๆ นะ่ คะ่ "
ผมนัง่ ไมข่ ยับ "ไมต่ อ้ งหรอก พี่ไมห่ ิว"
เธอแคย่ ิ้มนอ้ ยๆ เอำของวำงไวท้ ี่โตะ๊ เธอดูคลำ้ ยจะไมส่ บำย
ใจขึ้นมำบ้ำง พูดว่ำ "อำอวี้ ฉันไม่เ จอพี่นำนมำกจริง ๆ ตั้งแต่
กลับมำจำกบนเรือ…"
ตอนนี้เองผมจึงจะเบนสำยตำมำมองเธอ "พี่ก็มีเรื่องจะถำม
552
เธอเหมือนกัน เรื่องบนเรือ เธอยังจำไดไ้ หม"
เธอส่ำยศีรษะ "จำไมไ่ ด้เลย ฉันจำได้แคต่ อนตื่นมำ ก็อยูใ่ น
โรงแรมที่รัฐบำลท้องถิ่นและบริษัททัวร์จัดไว้ให้แล้ว เขำบอกว่ำ
เรือเกิดเหตุขัดขอ้ ง จัดกำรคืนเงินแลว้ ให้พวกเรำกลับบำ้ น อีกทัง้
ตอนนั้นนักท่องเที่ยวหลำยคนก็กลับบ้ำน ดังนั้นพวกเรำก็เ ลย
ไมไ่ ดไ้ ปสืบสำวรำวเรื่องอะไร"
ประสบกำรณข์ องเธอเหมือนผม ตอนนัน้ หลังจำกลงเรือ ผม
ก็จำอะไรไมไ่ ด้ แต่รำยกำรทำงปั กกิ่งเร่งรัดมำก แมก่ ็เป็ นห่วงผม
กับอูเมี่ยว บวกกับเงินไมไ่ ดห้ ำยไป จึงจำกไป
ผมถำมอีก "งั้น… ครึ่งปี หลังจำกนั้น ไม่ได้เกิดเรื่องแปลก
ประหลำดอะไรใช่ไหม"
เฉินหรูอิ่งงงไปสักพักแล้วพูดว่ำ "ไม่ ไม่มี… อำอวี้ พี่พูดถึง
เรื่องแปลกประหลำดอะไร"
ดูท่ำทำงไมร่ ู้เรื่องของเธอแล้ว ผมจึงคำดว่ำถำมอะไรไม่ได้
แล้ว "ไมม่ ีอะไร แล้วก็ ต่อไปนี้อยำ่ เรียกพี่ว่ำอำอวี้ เรียกชื่อตรงๆ
ก็พอ"
สีหนำ้ ของเธอเปลี่ยนไปเล็กนอ้ ย "ทำไมละ่ "
553
 "ก็ไมท่ ำไม แคร่ สู้ ึกวำ่ มันไมเ่ หมำะสมนะ่ "
ค ำพู ด นี้ ค ำดว่ ำ คงยิ่ ง ท ำให้ เ ธอเสี ย ใจ ผมก็ ไ ม่ ค่ อ ยชอบ
วุ่นวำยกับผู้หญิงแบบนี้จริง ๆ ก็เ ลยหันหน้ำไปไม่มองเธอ ก้ม
หน้ ำ จุ ด บุ ห รี่ กลั บ ได้ ยิ น เสี ย งของเธอฟั งดู น้ อ ยเนื้ อ ต่ ำ ใจยิ่ ง
กว่ำเดิม "พี่ถำนเจี่ยว… ไมช่ อบ ใช่ไหมก็เลยไมใ่ ห้ฉันเรียกแบบ
นี้"
ผมมองเธอ น้ำตำเธอจวนจะไหลออกมำแลว้ ผมคอ่ นขำ้ งไม่
สบำยใจอยูบ่ ้ำง แต่ผมไมค่ อ่ ยชอบน้ำเสียงที่เธอพูดถึงถำนเจี่ยว
ผมจึงพูดวำ่ "ไมเ่ กี่ยวอะไรกับเขำ ควำมรูส้ ึกของพี่เอง"
"ควำมรู้สึกของพี่" เธอพูด "ควำมรู้สึกอะไรกัน เมื่อกอ่ นฉันก็
เรียกพี่แบบนี้ ตอนนี้เธอเรียกไดแ้ ตฉ่ ันเรียกไมไ่ ด้ เธอไมไ่ ดเ้ ป็ น…
เธอไมไ่ ด้เป็ น…"
ผมเหลือบตำขึ้นมองเธอเงียบๆ
เฉิ น หรู อิ่ ง ไม่โ ง่ ทั้ง ยั ง เรี ย กได้ ว่ ำ ควำมรู้ สึ ก ไว จึ ง ค่ อ ยๆ
เขำ้ ใจสำยตำของผมได้
ดังนั้นสีหน้ำเธอจึงซีดเผือดรำวขี้เถ้ำมอด กอ่ นจะลุกขึ้นยืน
แลว้ พูดวำ่ "ฉัน… ดึกมำกแลว้ พี่รีบนอนนะ ฉันกลับแลว้ …"
554
 ตอนที่ 108 อูอวี้ 14 (2)

คืนนี้ ผมนอนไมค่ อ่ ยหลับ ทัง้ ยังฝั นถึงไมก่ ี่วันกอ่ นที่กลับไป

บนเรืออีกแล้ว ผมกำลังมองเรือจมลงไปเรื่อยๆ ถูกกลืนลงไปสู่
หลุมน้ำวนกลำงแม่น้ำ แม้กระทั่งเห็นอูเมี่ยวจมน้ำ ดิ้นรนอย่ำง
ทุกข์ทรมำนไม่หยุด นี่ทำให้ผมในฝั นเหมือนถูกอะไรบังคับ ถูก
คุมขังไว้ ดิ้นรนให้เป็ นอิสระสุดชีวิต อยำกจะไปช่วยเธอ กลับไม่
สำมำรถทำได้ ผมจมลงไปในน้ำ มือสัมผัสไดเ้ พียงควำมเปี ยกชื้น
อะไรบำงอยำ่ งกำลังพันรอบผมแนน่ ขึ้นทุกทีๆ จนทำให้ผม
หำยใจลำบำก
…
ผมลืมตำขึ้นมำอย่ำงฉับพลัน เห็นเพดำนว่ำงเปล่ำ สำยลม
ตอนกลำงคืนพัดผ่ำนหน้ำต่ำงเขำ้ มำ ผมเขำ้ ใจว่ำตัวเองถูกผีอำ
ผำ่ นไปนำนมำก ถึงจะเริม่ หลับใหมอ่ ีกครัง้
จำได้ว่ำตอนเพิ่งจะเกิดเรื่องอูเมี่ยวได้สองเดือนนัน้ ผมนอน
หลับได้ไมด่ ีเอำเสียเลย นอนไมห่ ลับทั้งวันทั้งคืน นั่งอยูบ่ นเตียง
ควำมรู้สึกว่ำงเปล่ำและตื่นตัวนั้นเหมือนกับในฝั น คล้ำยกับมีงู
พิษพันรอบตัว ค่อยๆ เขมือบกลืนกินจิตวิญญำณและจิตใจของ

555
คน
ผมไมร่ วู้ ำ่ เมื่อไหรถ่ ึงจะเดินออกไปจำกตรงนี้ได้
เช้ำตรู่วันต่อมำ ผมออกจำกห้องคิดจะไปล้ำงหนำ้ แปรงฟั น
เห็นถำนเจี่ยวออกมำจำกห้องน้ำรวมพอดี ผมชะงักไปเล็กน้อย
เพรำะเสื้อผำ้ ที่พวกเรำสวมล้วนเป็ นเสื้อผำ้ ที่ซ้ือมำจำกร้ำนคำ้ ใน
หมู่บ้ำน ไม่มีอะไรมำกไปกว่ำเสื้อนวมบุฝ้ำยตัวใหญ่ เสื้อไหม
พรมและเสื้ อ เชิ้ ต ง่ำ ยๆ วั ส ดุ ที่ ท ำก็ ธ รรมดำ เพี ย งรั ก ษำควำม
อบอุ่นเท่ำนั้น เช้ำวันนี้เธอเพิ่งสระผม ผมยำวพำดตกลงมำ ไม่
เหมือนตอนที่มัดผมม้ำแบบปกติ ยิ่งขับให้ดวงหน้ำขำวรำวกับ
หยก วันนี้เธอกลับไมม่ ีแกใ่ จที่จะแต่งตัวอยำ่ งเห็นได้ชัด สวมเสื้อ
ไหมพรมสีชมพูปนเทำอ่อน แตก่ ลับเอำเสื้อเชิ้ตสวมไวข้ ำ้ งใน ให้
ปกเสื้อโผล่ออกมำ ท่อนล่ำงเป็ นกำงเกงยีน แต่ทั้งตัวก็ยิ่งดูสวย
เตะตำผูค้ นมำกกวำ่ เวลำปกติ
ผมมองเธอเดินเขำ้ มำใกล้
เธอเองก็มองเห็นผมแลว้ เช่นกัน
หลังผำ่ นเมื่อคืนไปแบบนัน้ บรรยำกำศระหวำ่ งพวกเรำกลับ
คอ่ นขำ้ งกระอักกระอ่วนอยูบ่ ำ้ ง ตอนเธอเดินมำถึงขำ้ งๆ ผม เธอ

556
ยิ้มขึ้นมำในทันที พูดวำ่ "อรุณสวัสดิ์คะ่ อำอวี้"
ผมพูด "อรุณสวัสดิ์ครับ"
เธอเกำะรำวบันได เดินลงบันไดด้วยท่ำทำงเอื่อยเฉื่อย ผม
ใช้หำงตำมองปรำดที่เงำร่ำงของเธอ รู้สึกได้แค่ว่ำเธอออกจะไม่
เหมือนเวลำปกติอยู่บ้ำง แต่จะว่ำตรงไหนที่ไม่เหมือนเดิมนั้นก็
บอกไมถ่ ูกเหมือนกัน
รอจนผมล้ำงหน้ำแปรงฟั นเสร็จลงไปข้ำงล่ำง ก็เ ห็นถำน
เจี่ยวกับเฝิ งเยียนสองคนที่ห้องครัว นึกไมถ่ ึงว่ำกำลังห่อเกี๊ยวกัน
อยู่ แตก่ ลับไมเ่ ห็นเงำรำ่ งคนอื่น
เฝิ งเยียนยิ้มละไมทักทำยผม "หลับสบำยไหม"
"ก็ไม่เลวครับ" ผมตอบ สำยตำตกอยู่ที่ร่ำงถำนเจี่ยว เธอ
ก ำลั ง ยื่ น มื อ ออกมำ ในฝ่ ำมื อ มี แ ผ่น เกี๊ ย ววำงอยู่ เธอก ำลั ง ใช้
ตะเกียบคีบไสเ้ นื้อใสเ่ ขำ้ ไปขำ้ งในอยำ่ งไมค่ อ่ ยชำนำญนัก
เฝิ งเยียนพูด "วันนี้ตอนเช้ำหรูอิ่งไมค่ ่อยสบำยเลยไม่ลงมำ
คนอื่นก็มีธุระ พวกเรำมำห่อเกี๊ยวกันเถอะ ห่อเสร็จแล้วเรียกพวก
เขำมำกิน"

557
 ผมไม่มีข้อโต้แย้ง ไปล้ำงมือ นั่งข้ำงๆ ถำนเจี่ยว เฝิ งเยียน
เอำเกี๊ ย วที่ ห่ อ เสร็ จ แล้ ว รอบแรกไปใส่ ไ ว้ ใ นตู้ เ ย็ น ข้ำ งๆ โต๊ ะ
อำหำรก็ เ หลื อ เพี ย งพวกเรำสองคน ถำนเจี่ ย วคล้ ำ ยจะไม่
สังเกตเห็นผมเลยสักนิด ดวงตำบริสุทธิ์มีชีวิตชีวำทั้งคู่จ้องมอง
แคเ่ กี๊ยว ทำ่ ทำงใจจดใจจอ่ ผมมอง "เกี๊ยว" ที่เธอห่อออกมำไมก่ ี่
ลูก กลับยิ้มออกมำ
ซ้ ำ ยบิ ด ขวำเบี้ ย ว รู ป ร่ ำ งประหลำด นั บ ว่ ำ เป็ นเกี๊ ย วได้
อยำ่ งไร นำ่ จะเรียกวำ่ แผน่ ห่อเนื้อต้มมำกกวำ่
"คุณห่อให้ใครกินนะ่ " ผมหยิบแผน่ เกี๊ยวขึ้นมำ
เธอไมแ่ มแ้ ตเ่ งยหนำ้ ขึ้นมำ ตอบวำ่ "คุณไง"
นั่นทำให้ผมพูดไม่ออก ผมคีบไส้เนื้อขึ้นมำ พับเป็ นเกี๊ยว
แล้วก็วำงไว้ในจำน เธอเงยหน้ำขึ้นมำมอง "โอ้ ห่อสวยขนำดนี้
เลย คุณเป็ นผูช้ ำยหรือเปลำ่ เนี่ย"
"พูดเพอ้ เจอ้ อะไร" ผมทว้ ง
เธอหัวเรำะ หยุดกำรกระทำเสียดื้อๆ ดูผมห่อเกี๊ยว จำกนัน้
ก็เริ่มพูดจำไปเรื่อยอีก "ห่อเกี๊ยวเกง่ ขนำดนี้ สำรภำพมำตำมตรง
เลยนะ เมื่อกอ่ นเคยห่อให้ผหู้ ญิงกี่คน"
558
 "เมื่อกอ่ นแมผ่ มขำยเกี๊ยวน้ำที่รำ้ นริมถนน พอปิ ดเทอมผมก็
ไปช่วย"
แลว้ เธอก็เลิกพูดไปเลย

559
 ตอนที่ 109 อูอวี้ 14 (3)

ผมเงยหนำ้ มองเธอ มองเห็นควำมสงสำรและควำมออ่ นโยน

ในดวงตำคู่นั้น ตอนที่เธอดิ้นรนให้เป็ นอิสระนั้นเหมือนกระต่ำย
ทัง้ ยังเหมือนเด็ก ชวนให้ผูช้ ำยอดยิ้มไมไ่ ด้ ตอนที่เธอนิ่งเงียบไป
ในดวงตำเต็มไปดว้ ยชีวิตทัง้ ชีวิต
"ถำ้ ไมห่ ่อแลว้ ก็ไปช่วยอำจำรยแ์ ม…่ " ผมบอก ใครจะรูว้ ำ่ พอ
สิ้นเสียงพูด นิ้วมือนุ่มนิ่มก็มำจิ้มอยู่บนหน้ำผม ผมเงยหน้ำขึ้น
เห็นเธอยิ้มแหยๆ ยังมีนิ้วมือเลอะแป้งที่ชูขึ้นมำ ผมใช้หลังมือ
เช็ดหนำ้ เล็กนอ้ ย มีผงสีขำวตกลงมำจริงดังคำด
"อย่ำ ซนสิ " ผมพู ด แต่ พ อมองดวงตำพรำวระยั บ เหมื อ น
ดวงดำวดำรดำษของเธอแล้ ว มุ ม ปำกกลั บ อดที่ จ ะยิ้ ม ไม่ไ ด้
หำกแตเ่ ธอไดค้ ืบจะเอำศอก ลุกขึ้นมำทันที สองมือกำงออก กอ่ น
กดลงแนบกับใบหนำ้ ของผม
สิบนิ้วตกลงมำ กดลงที่ใบหนำ้ หนำ้ ผำกและสันจมูกของผม
ผมคว้ำมือเธอไว้ มองเธอเงียบๆ เธอยืนอยู่ระหว่ำงขำทั้งคู่ของ
ผม หน้ำ เธอแดงเล็ ก น้ อ ย หำกทว่ ำ แววตำกลั บ เหมื อ นมี เ มฆ
หมอกแผข่ ยำยออกมำ

560
 "ล้อเล่นเอง…" เธอบน่ อุบ ผมปล่อยมือเธอเป็ นอิสระ ที่ไหน
ได้เธอกลับเอำอีก ใช้หลังมือกดลงที่หนำ้ ของผมพลำงพูดว่ำ "งัน้
ก็เช็ดให้คุณ…"
หลังมือที่เย็นนุ่มแตะลงที่ใบหน้ำของผม สัมผัสที่แปะลงมำ
นัน้ สบำยหำที่เปรียบไมไ่ ด้ นัยนต์ ำของเธอใกล้เพียงคืบ ผมรู้สึก
ได้แต่เพียงว่ำร่ำงกำยเริ่มแข็งเกร็งเล็กนอ้ ย มือที่จับเกำ้ อี้ไว้ก็เริ่ม
แข็งบ้ำงแล้ว ผมรู้ว่ำพอยื่นมือไป ก็สำมำรถรวบผู้หญิงคนนี้มำ
กอดไว้บนตักของตัวเองได้
ผมรู้สึกว่ำคอเริ่มแห้งผำก แม้แต่ลมหำยใจเบำบำงก็ล้วน
ร้อนผำ่ วลวกจมูก แต่ถำนเจี่ยวกลับดูมีสมำธิมำก ใช้หลังมือเช็ด
ต่อไป เมื่อมองข้ำมผ่ำนมือและแขนของเธอไป ผมบังเอิญเห็น
ดวงตำคูน่ นั้ ของเธอ เธอมองผมแวบหนึ่ง ดวงตำไร้ประกำย
ผมรู้ว่ำจะปล่อยให้เธอทำต่อไปไม่ได้อีก ยกมือขึ้นจับมือ
ของเธอออกไป หันศีรษะหลบไปด้ำนขำ้ ง พูดเสียงแหบแห้ง "ห่อ
เกี๊ยวดีๆ…"
ผมไมค่ ิดเลยวำ่ นิ้วสองนิ้วจะบีบเขำ้ ที่คำงของผมในทันที ทัง้
ยังดึงหนำ้ ของผมให้หันกลับมำ

561
 ไมเ่ คยมีผูห้ ญิงคนไหนบีบหน้ำผมมำกอ่ น และเมื่อกอ่ นเธอ
ก็ไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนี้ดว้ ย
ผม "…"
หน้ำของเธอแดงเรื่อ หำกแต่แววตำกลับยังคงเฉยเมย เธอ
ปล่อยคำงของผม ทั้งยังดึงกระดำษมำเช็ดที่หน้ำผมอีกเล็กน้อย
ก่อนจะพูดว่ำ "อย่ำขยับมั่วซั่วสิ โอเคแล้ว สะอำดแล้ว หล่ออีก
แลว้ อยำ่ ทำเป็ นอำยเลยนำ่ พวกเรำไมใ่ ช่เพื่อนรว่ มรบที่รว่ มทุกข์
รว่ มสุขกันเหรอ"
เธอนั่งลงข้ำงๆ เฝิ งเยียนยกถำดเปล่ำเดินเข้ำมำพร้อมกับ
กลัน้ ยิ้ม ไมร่ ู้วำ่ เมื่อสักครูเ่ ห็นไปเทำ่ ไร ตอนนี้สติผมถึงจะกลับมำ
ถำนเจี่ยวก้มหน้ำห่อแป้งห่อเนื้อนั่น ปำกก็ยังฮัมเพลงเบำๆ ทำ
เป็ นไมร่ ู้ไมช่ ี้
ผมเพิ่งค้นพบเป็ นครั้งแรกในชีวิตว่ำหัวใจจะเต้นเร็วจนไม่
อำจควบคุ ม ได้ ข นำดนี้ สั ม ผั ส ที่ ทั้ ง แข็ ง และร้ อ นผ่ ำ วนั้ น ยั ง
หลงเหลืออยู่ที่ปลำยนิ้วและใบหน้ำ ร่ำงกำยก็มีบำงจุดที่ยังคัน
ยุบยิบแบบนี้ ผมหยิบแผน่ เกี๊ยวขึ้นมำห่อต่อ เซลลท์ ุกเซลลท์ ัว่ ทัง้
รำ่ งลว้ นกำลังขม่ และอดกลัน้ อยู่

562
 ไม่นำน คนอื่นก็ลงมำ เฉินเป่ำจูไม่สนใจที่จะช่วย ยกแก้ว
ขึ้นมำรินน้ำดื่มแลว้ ก็ไมพ่ ูดคุยกับพวกเรำ เฝิ งเยียนถำมวำ่ "เป่ำจู
เธอจะกิ น กี่ ลู ก " เฉิ น เป่ ำจู ต อบ "สิ บ ลู ก " เฝิ งเยี ย นก็ ต อบรั บ
ควำมสัมพันธ์ของน้องสำวพี่สะใภ้คู่นี้ดูแล้วไม่สนิทแต่ก็ไม่ห่ำง
เหิน
"โอ้ ห่อเกี๊ยวกันเหรอ อูอวี้ก็ช่วยดว้ ยเหรอเนี่ย" ถังหลันหลัน
เองก็ลงมำแล้วเช่นกัน ผมยิ้ม เธอก็ยิ้ม ท่ำทำงนับว่ำไม่เลวนัก
ตอนนี้ท่ำทีเฉยเมยที่เฝิ งเยียนมีต่อเธอค่อนข้ำงชัดเจนแล้ว ถังห
ลันหลันก็ไมพ่ ูดกับเธอ
หลังจำกศำสตรำจำรยเ์ ฉินลงมำแล้วก็นงั่ อำ่ นหนังสือพิมพท์ ี่
ห้องรับแขก ยังเรียกผมด้วยว่ำ "อูอวี้ เรื่องพวกนัน้ ให้พวกผูห้ ญิง
ทำเถอะ เธอมำคุยกับฉันนี่" ผมได้แต่ล้ำงมือออกไป ตอนออกไป
ก็เห็นถำนเจี่ยวเงยหน้ำมองผมพอดี ปลำยจมูกไม่รู้ว่ำเลอะผง
แป้งตอนไหน ท่ำทำงน่ำรักมำก ผมไม่รู้ว่ำคิดไปเองหรือเปล่ำ
หรือว่ำในใจผมมีปีศำจ รู้สึกเพียงว่ำวันนี้สำยตำที่เธอมองผมทั้ง
อ่ อ นยวบยำบและชุ่ ม ฉ่ ำ มี ค วำมหมำยบำงอย่ำ งที่ พู ด ออกมำ
ไมไ่ ด้ กอ่ นที่ผมจะตระหนักได้ นิ้วมือก็ยกขึ้นมำ หยุดนิ่งอยูท่ ี่สัน
จมูกของเธอเสียแลว้

563
 เธอมองผมอยูอ่ ยำ่ งนี้ ถึงกับทำให้ผมใจหวิวอีกครั้ง นิ้วมือ
เลื่อนลงไปลูบบนจมูกเล็ก ๆ ของเธอ เธอหลับตำพริ้มตำม มุม
ปำกกลับประดับรอยยิ้มบำง
"หรูอิ่ง หวัดดีขึ้นบ้ำงไหม ลงมำกินหน่อยไหม" เสียงเฝิ ง
เยียนดังขึ้นมำทันที น้ำเสียงเป็ นห่วงเป็ นใยอยำ่ งมำก ผมเงยหนำ้
ขึ้น เห็นเฉินหรูอิ่งยืนอยู่หน้ำประตูห้อ งของเธอ ทั้งยังสวมชุ ด
กระโปรงสีดำเมื่อวำน คลุมเสื้อขนแกะ คำดผำ้ ปิ ดปำก
เธอยืนนิ่ง ทั้งตัวเหมือนเงำที่ผอมเล็กเงำหนึ่ง ไมร่ ู้ว่ำยืนอยู่
ตรงนัน้ นำนแคไ่ หนแลว้
"ไม่ต้องแล้วค่ะแม่" เสียงของเธอเบำมำกจนเกือบจะฟั งไม่
ชัด สำยตำของผมกับเธอประสำนกัน ทันใดนัน้ เธอก็ยิ้มเล็กนอ้ ย
ยิ้มนั้นค่อนข้ำงเย็นชำ ค่อนข้ำงขมขื่น ทั้งยังค่อนข้ำงเกลียดชัง
หลังจำกนัน้ เธอก็หมุนตัวกลับห้องไป

564
 ตอนที่ 110 ถำนเจีย่ ว 15 (1)

ฉั น มั ก จะรู้ สึ ก ว่ ำ ควำมสั ม พั น ธ์ ร ะหว่ ำ งคนในบ้ ำ นเฉิ น มี

บำงอยำ่ งไมป่ กติ แตไ่ มป่ กติตรงไหนนัน้ ก็บอกไมถ่ ูกเหมือนกัน
ดูกำรปฏิบัติต่อกันของพวกเขำที่เอำแต่เกรงใจกันและเป็ น
ปกติธรรมดำ บำงครั้งออกจะห่ำ งเหิน ด้ว ยซ้ ำ แต่บ้ำนตระกู ล
ใหญท่ ี่ไหนไมม่ ีบำ้ งละ่
แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ำไมถ่ ูกต้อง ควำมรู้สึกไมส่ บำยนัน้ กอ่ ตัวขึ้น
ในใจรำงๆ เหมือนมดที่ไตเ่ ขำ้ มำซึ่งมักจะไลไ่ มไ่ ป
ไม่นำนนัก คุณยำยเฉินก็ลงมำ ไม่รู้ว่ำฉันควำมรู้สึก ไวไป
หนอ่ ยหรือเปลำ่ พอเธอมำ บรรยำกำศในห้องรับแขกก็เปลี่ยนไป
เล็กน้อย ท่ำทีของผู้หญิงคนอื่นทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็ นอ่อนน้อม
ถ่อมตนลงบ้ำง แต่ว่ำกำรเคำรพผู้อำวุโส ทั้งยังเป็ นผู้อำวุโสที่มี
ทัง้ เงินและอำนำจ นีก่ ็ถือเป็ นเรื่องปกติเช่นกัน
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินกลับดูผ่อนคลำยมำก เงยหน้ำขึ้นมำจำก
หนังสือพิมพ์ "แม"่
คุณยำยเฉินตอบ "อืม" หนึ่งคำ แลว้ นัง่ ลงตรงหัวโตะ๊ สำยตำ

565
ของเธอมองข้ำมฉันและอูอวี้ไป แลดูสงบนิ่งมำก แต่ไม่รู้ทำไม
ฉันรูส้ ึกไดถ้ ึงควำมรูส้ ึกหยิ่งยโสของเธอ
หลังจำกนัน้ ทุกคนก็นงั่ ลงรับประทำนอำหำรเช้ำ
อู อ วี้ นั่ ง ข้ ำ งฉั น ไม่ ม องฉั น เลยสั ก นิ ด นี่ ท ำให้ ฉั น จิ ต ตก
เล็กน้อย แล้วก็ขำเล็กน้อยเช่นกัน เมื่อสักครู่ตอนที่ฉันบีบคำง
ของเขำ สีหนำ้ สว่ นใหญข่ องเขำคือตกใจ หลังจำกนัน้ ก็สงบเยือก
เย็นมำก สำหรับฉันผู้ซึ่งเป็ นกุลสตรีแล้ว จะให้เป็ นอันธพำลนั้น
ไมไ่ ด้จริงๆ คนอื่นยังไมท่ ันตอบสนองอะไร ใจฉันก็ยังคงเต้นตึก
ตักไมส่ งบจนถึงตอนนี้
คนบำ้ นเฉินกินขำ้ วโดยไมค่ ุยอะไรกันเลย บำงครัง้ มีเสียงพูด
คุยเบำๆ เกือบจะกระซิบกระซำบบ้ำง แสดงให้เห็นว่ำกำรอบรม
ของทั้งบ้ำนล้วนดีมำก ในบรรยำกำศแบบนี้ฉันก็กินอย่ำงสุภำพ
เรียบรอ้ ย ตอนกินเสร็จ กลับรูส้ ึกไดถ้ ึงสำยตำอูอวี้ที่กำลังมองฉัน
ฉันใช้กระดำษเช็ดปำกเล็กนอ้ ย วำงถว้ ยลง เขำก็กลับเบนสำยตำ
ออกไป เหลือเพียงดำ้ นขำ้ งของศีรษะที่หันมำให้ฉัน และไมร่ ู้ด้วย
วำ่ เขำกำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อทุกคนรับประทำนเสร็จแล้ว ศำสตรำจำรยเ์ ฉินก็ไปห้อง
หนังสือ ในควำมรูส้ ึกของฉัน สองวันนี้เวลำสว่ นใหญข่ องเขำล้วน
566
อยูใ่ นห้องหนังสือ นิสัยนี้คอ่ นขำ้ งนำ่ เบื่ออยูบ่ ำ้ ง โดยเฉพำะอยำ่ ง
ยิ่งเมื่อเขำมีภรรยำที่สวยขนำดนี้ ถังหลันหลันกอ่ นจะจำกไปหลัง
กินข้ำวเสร็จ กลับออกตัวว่ำจะไปช่วยเฝิ งเยี ยนเก็บครั ว ฉันก็
อยำกช่วย แต่เฝิ งเยียนบอกว่ำฉันเป็ นแขก ยืนกรำนไมใ่ ห้ทำ ฉัน
จึงไดแ้ ตน่ งั่ ดูโทรทัศนท์ ี่โซฟำกับอูอวี้
คุณยำยเฉินกินเสร็จแล้ว ก็นั่งนับลูกประคำพลำงจิบชำอยู่
ขำ้ งหนำ้ ต่ำง เฉินเป่ำจูพูดว่ำ "แมค่ ะ หนูมีงำนที่ยังทำไมเ่ สร็จอยู่
ขอไปทำก่อนนะ เดี๋ยวจื้อเหว่ยจะมำ" ก่อนหน้ำนี้ฉันได้ยินพวก
เขำคุยกัน อูอวี้ก็เคยพูดไว้ เฉินเป่ำจูทำงำนอยูท่ ี่องคก์ รรัฐขนำด
ใหญแ่ ห่งหนึ่งที่กรุงปั กกิ่ง
คุณยำยเฉินลืมตำขึ้นช้ำๆ พูดว่ำ "วันหลังฉันจะไปคุ ยกั บ
เจ้ำนำยของพวกเธอ จะฉลองปี ใหมก่ ันแล้วยังต้องทำงำนอีก ถ้ำ
ไม่ ใ ช่ ว่ ำ ควำมสำมำรถในกำรจั ด กำรของเขำมี ปั ญหำ ก็
ควำมสำมำรถในกำรทำงำนของเธอมีปัญหำ"
เฉินเป่ำจูไมพ่ ูด ดวงตำที่ซ่อนอยูห่ ลังแว่นคู่นัน้ ก็ไมไ่ ด้แสดง
อำรมณอ์ ะไร "งัน้ หนูขึ้นไปกอ่ นนะคะ"
ฉันกลับตกใจเล็กนอ้ ย คิดไมถ่ ึงวำ่ คุณยำยเฉินจะพูดจำแบบ
นี้ต่อหน้ำคนอื่น แน่นอนว่ำที่เ ธอพูดก็ใช่ว่ำจะไม่มีเ หตุผล แต่
567
เหมือนว่ำเธอจะไม่ได้คำนึงถึงหน้ำของเฉินเป่ำจูเลย ค่อนข้ำง
โหดรำ้ ยไปหนอ่ ยเสียดว้ ยซ้ำ
พอฉันเหลือบตำมองไป ก็พบกับสำยตำของอูอวี้พอดี ใน
ฐำนะคนนอก กำรที่เขำนิ่งเงียบไมส่ ่งเสียงยอ่ มเป็ นเรื่องปกติอยู่
แล้ ว หำกแต่ ใ นใจฉั น กลั บ เหมื อ นประกำยไฟจำกหิ น จุ ด ไฟที่
สว่ำงวำบขึ้นมำในทันที ฉันรู้แล้วว่ำจุดแปลกๆ ในควำมสัมพันธ์
ระหวำ่ งคนในบำ้ นเฉินอยูท่ ี่ไหน
อึดอัดใจ
คอ่ นขำ้ งอึดอัดใจจริงๆ
รูปแบบกำรปฏิบัติตอ่ กันระหวำ่ งพวกเขำ
ควำมอึดอัดใจนั้นซ่อนอยู่ภำยใต้ก ำรปฏิบัติต่อกันที่เ งี ยบ
สงบ ทุกคนคุ้นเคยเป็ นปกติ คุณอำจจะมองเห็นต้นตอของควำม
อึดอัดที่ชัดเจนนัน้ ได้ แต่สำเหตุที่ซับซ้อนยิ่งขึ้นที่มีก็เหมือนไมม่ ี
กลับซ่อนอยูใ่ นนัน้

568
 ตอนที่ 111 ถำนเจีย่ ว 15 (2)

ตำมที่ อู อ วี้ บ อกฉั น ปกติ แ ล้ ว ครอบครั ว เฉิ น จะพั ก อยู่ ที่

คฤหำสนท์ ี่ปักกิ่ง เฝิ งเยียนแตง่ เขำ้ มำอยำ่ งนอ้ ยก็ยี่สิบกวำ่ ปี หรือ
จะพูดไดว้ ำ่ พวกเขำไดใ้ ช้ชีวิตด้วยกันเป็ นเวลำนำนมำกแล้ว โดย
ประคับประคองบรรยำกำศและสมดุลแบบนี้เอำไว้
ฉันมักจะรูส้ ึกวำ่ สำหรับครอบครัวครอบครัวหนึ่งแลว้ แบบนี้
ไมค่ อ่ ยดีเทำ่ ไร
"คิดอะไรอยู"่ จูๆ
่ อูอวี้ก็ถำมฉันเสียงเบำมำก
ถึงแมว้ ่ำพวกเรำจะนัง่ ด้วยกัน แต่ตรงกลำงก็เว้นระยะห่ำงไว้
รำวครึ่งตัวคน
"ไมม่ ีอะไร" ฉันมองเขำแล้วยิ้มนอ้ ยๆ
พวกเรำจ้องมองกันอยำ่ งนี้อยูห่ ลำยวินำที กอ่ นที่เขำจะหัน
กลับไป สีหน้ำยังคงรำบเรียบเหมือนน้ำ แต่สำยตำของเขำกลับ
ทำให้ใจฉันเต้นไมเ่ ป็ นจังหวะ เหมือนพวกเรำทั้งคู่รู้กันอยู่ในใจ
แตไ่ มพ่ ูดออกมำ
คำพูดในคืนนั้นที่พวกเรำเก็บมันไว้ครึ่งปี หลังจำกนั้น พวก

569
เรำตำ่ งคนตำ่ งแสรง้ ทำเป็ นไมค่ ิดถึง
ไมน่ ำนนักก็มีคนกดกริ่ง ถังหลันหลันไปเปิ ดประตู เสียงพูด
ด้วยควำมดีอกดีใจของเธอดังขึ้นมำ "จื้อเหว่ยมำแล้ว เอำของมำ
เยอะแยะเลย คุณยำ่ จื้อเหวย่ มำแลว้ คะ่ "
คำดไม่ถึงว่ำเสียงของผู้มำใหม่จะทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ ทั้งยัง
คล้ำยเจือแววยิ้มอย่ำงเป็ นธรรมชำติด้วย "รบกวนน้องสำวแล้ว
คุณป้ำ ผมมำสวัสดีปีใหมค่ รับ"
ฉันคิดไมถ่ ึงวำ่ แฟนของเฉินเป่ำจูจะหลอ่ ขนำดนี้
เจิ้งจื้อเหว่ยสูงร้อยเจ็ดสิบกว่ำๆ เทียบไมไ่ ด้กับอูอวี้ของฉัน
อยูแ่ ล้ว แตใ่ นบรรดำผูช้ ำยทำงใต้แล้วก็ไมจ่ ัดว่ำเตี้ย เขำสวมเสื้อ
โค้ตสีดำ ด้ำนในคือชุดสูทกับรองเท้ำหนัง กำรแต่งตัวดูสุภำพ
และภู มิ ฐ ำน ผิ ว ขำว หน้ ำ ตำคมเข้ ม หล่ อ เหลำ พอยิ้ ม ขึ้ น มำ
ดวงตำคู่ นั้น ก็ เ ปล่ ง ประกำย ได้ ยิ น อู อ วี้ บ อกว่ ำ ชำยคนนี้ เ ป็ น
ทำยำทคนรวยคนหนึ่ง ถึงจะไมใ่ ช่ครอบครัวมหำเศรษฐี แตก่ ็เป็ น
ทำยำทรุ่นที่สองของกิจกำรเอกชนขนำดกลำง ดังนั้นจึงนับว่ำ
สมน้ำสมเนื้อกับบำ้ นเฉิน
เดิ ม ที เ ขำเองก็ เ สี ย ชี วิ ต ในเหตุ ก ำรณ์ไ ฟไหม้ วั น นั้ น ด้ ว ย

570
เช่นกัน
เจิ้งจื้อเหว่ยถือกล่องโสมและรังนกมำหลำยกล่อง ถังหลันห
ลั น ยิ้ ม แล้ ว รั บ มำ เจิ้ ง จื้ อ เหว่ ย ยั ง พู ด กระซิ บ อะไรอี ก สองสำม
ประโยคจนถังหลันหลันยิ้มกวำ้ งยิ่งกว่ำเดิม นำของถือเขำ้ ไป เฝิ ง
เยียนก็เดินออกมำจำกในครัว เช็ดมือที่ผำ้ กันเปื้ อนเล็กนอ้ ยแล้ว
ยิ้มทักทำย "จื้อเหวย่ มำแลว้ เหรอ"
จื้อเหว่ยปำกหวำนเป็ นพิเศษ พูดว่ำ "โธ่พี่สะใภ้ มำสวัสดีปี
ใหมพ่ ี่ไง แล้วเป่ำจูละ่ ครับ"
เฝิ งเยียนตอบ "อยูบ่ นบำ้ นนะ่ "
คุณยำยเฉินมองของที่เขำถือมำแวบหนึ่ง กอ่ นจะยิ้มน้อยๆ
แลว้ พูดวำ่ "ฉันไมก่ ินของพวกนี้ เปลืองเงินทำไมกัน"
เจิ้งจื้อเหว่ยเดินเข้ำไป "คุณป้ำ น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของผม
คุณป้ำอยำ่ รังเกียจเลยนะครับ"
คุ ณ ยำยเฉิ น ยิ้ ม แล้ ว ไม่ พู ด อะไร เจิ้ ง จื้ อเหว่ ย ก็ ถ ำม
สำรทุกขส์ ุกดิบอีกสองสำมประโยค คุณยำยตอบไมช่ ้ ำไมเ่ ร็ว ใน
ที่สุดก็ยิ้มได้ สว่ นเจิ้งจื้อเหวย่ ก็ยิ้มกวำ้ งอำรมณด์ ีอยูต่ ลอด

571
 พอคิ ด โยงไปถึ ง เมื่ อ วำน จำกท่ ำ ที ต อนที่ คุ ณ ยำยพู ด
ถึ ง เจิ้ ง จื้ อ เหว่ ย ฉั น คำดกำรณ์อ ย่ำ งอำจหำญว่ ำ ลู ก เขยคนนี้
สำหรับเธอแลว้ นำ่ จะเป็ นเหมือน 'ซี่โครงไก'่ ที่ไมม่ ีคำ่ อะไร ถึงจะ
พูดไมไ่ ดว้ ำ่ เห็นควำมสำคัญแคไ่ หน แตก่ ็ไมจ่ ัดวำ่ แยเ่ สียทีเดียว
เวลำนี้เองเจิ้งจื้อเหวย่ ก็มองเห็นพวกเรำ จึงทักวำ่ "สองคนนี้
คือ?"
"นี่ลูกศิษยข์ องพี่ชำยเธอกับเพื่อนนักเขียนของเขำนะ่ หลำย
วันนี้มำเยี่ยมที่นี่" เฝิ งเยียนตอบเขำ
เจิ้งจื้อเหว่ยยื่นมือไปทำงอูอวี้ "ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ยินดี
ต้อนรับพวกคุณ"
"ยินดีที่ไดร้ จู้ ักเช่นกันครับ"
และหลังจำกนัน้ เจิ้งจื้อเหว่ยก็มองมำทำงฉันแล้วยิ้ม น้ำเสียง
นั้นทุ้มนุ่มน่ำฟั ง "คุณเป็ นนักเขียนเหรอครับ ผมเพิ่งจะเคยเจอ
นักเขียนครัง้ แรกนี่แหละ"
จริงๆ แลว้ คำพูดของเขำธรรมดำมำก แตเ่ ดิมทีเขำก็หนำ้ ตำ
หล่อเหลำอยูแ่ ล้ว ดวงตำมีประกำยจำงๆ เหมือนกำลังตัง้ ใจมอง
ฉันและพยำยำมชวนคุย ไมใ่ ช่แคเ่ พรำะเกรงใจเทำ่ นัน้ หัวใจดวง
572
นอ้ ยของฉันจึงเต้นเร็วขึ้นเล็กนอ้ ยอยำ่ งคำดไมถ่ ึง ทัง้ ยังแอบเขิน
นิดหนอ่ ย และในดวงตำของเขำก็เจือแววยิ้มอยูร่ ำงๆ

573
 ตอนที่ 112 ถำนเจีย่ ว 15 (3)

ทันใดนัน้ ฉันก็เขำ้ ใจว่ำ ในฐำนะที่เป็ นผูช้ ำยเหมือนกัน อูอวี้

ที่ อ ยู่ข้ำ งกำยฉั น ควำมจริ ง แล้ ว เป็ น คนมี เ สน่ห์ แ ต่ ไ ม่รู้ ตั ว ทว่ ำ
เจิ้งจื้อเหวย่ นัน้ รู้ ทัง้ ยังใช้ประโยชนจ์ ำกตรงนี้ส่ือสำรกับผูห้ ญิงได้
เป็ นอยำ่ งดี
พ อ เ ป รี ย บ เ ที ย บ อ ย่ ำ ง นี้ แ ล้ ว ฉั น รู้ สึ ก ใ น ทั น ที ว่ ำ
เจิ้งจื้อเหว่ยตกอันดับไป อดชำเลืองมองอูอวี้ไมไ่ ด้ ปรำกฏว่ำเขำ
ก ำลังมองฉันอยู่ สำยตำนั้นค่อนข้ำงลึก ซึ้งและเข้มข้น เหมือน
น้ำคำ้ งแข็งที่กำลังกอ่ ตัวเป็ นชัน้ ฉำกนี้แลดูคนุ้ ตำอยูบ่ ำ้ ง เมื่อวำน
ตอนที่ ฉั น มองคนงำนในสวนดอกไม้ สี ห น้ ำ เขำก็ เ ป็ น แบบนี้
คอ่ นขำ้ งดุและเย็นชำ แต่กลับแลดูเก็บซ่อนอำรมณอ์ ยูม่ ำก
ฉันยิ้มนอ้ ยๆ ทวำ่ ไมม่ องตำเจิ้งจื้อเหวย่ อีก พูดตำมมำรยำท
สองสำมประโยคอยำ่ งขอไปที แล้วถอยหลังครึ่งกำ้ วจนไปถึงขำ้ ง
กำยอูอวี้ ไมร่ วู้ ำ่ เขำจะรูส้ ึกไดไ้ หมนะ
"จื้อเหว่ย" เสียงของเฉินเป่ำจูดังแว่วมำ ฉันเงยหนำ้ ขึ้น เห็น
เธอยื น อยู่ที่ บั น ไดด้ ว ยรอยยิ้ ม เจิ้ ง จื้ อ เหว่ ย ก็ ม องเธอแล้ ว ยิ้ ม
จำกนัน้ พูดวำ่ "คุณป้ำ ผมขอขึ้นไปคุยกับเป่ำจูนะครับ"

574
 คุ ณ ยำยเฉิ น ไม่ไ ด้ บ อกว่ ำ ได้ ห รื อ ไม่ไ ด้ เจิ้ ง จื้ อ เหว่ ย ก็ ขึ้ น
บั น ไดไปสองสำมก้ ำ วแล้ ว สำยตำมองแต่ เ ฉิ น เป่ ำจู เ ท่ ำ นั้ น
จำกนั้นเขำก็โอบไหล่เธอ ทั้งสองคนพูดคุยกระซิบกระซำบกัน
แลดูหวำนใส่กันมำก ท่ำทีของเจิ้งจื้อเหว่ยเองก็เปลี่ยนจำกหล่อ
เหลำสง่ำงำมเมื่อสักครู่ ทุกกำรกระทำทุกคำพูดที่มีต่อเฉินเป่ำจู
ล้วนแสดงออกถึงควำมอ่อนโยน สนใจ และสุขุม ซึ่งนั่นกลับทำ
ให้ฉันรูส้ ึกดีกับเขำมำกขึ้นหลำยสว่ น
…
อูอวี้บอกกับศำสตรำจำรยเ์ ฉินว่ำ อยำ่ งไรก็ว่ำงอยูแ่ ล้ว เขำ
จะไปสำรวจดูรอบบ้ำนสักหน่อย และถือโอกำสตรวจท่อน้ำกับ
สำยไฟรอบๆ ด้วยเลย ตอนแรกศำสตรำจำรยเ์ ฉินปฏิเสธว่ำไม่
ต้อง แต่อูอวี้ยืนกรำน ยิ้มบำงๆ แล้วพูดว่ำนี่ก็จัดว่ำเป็ นควำม
ถนั ด ของเขำเองในตอนนี้ เ ช่ น กั น ศำสตรำจำรย์เ ฉิ น จึ ง ไม่ไ ด้
โตแ้ ยง้ เขำ และเห็นดว้ ยกับเรื่องนี้
ตอนนั้นคือช่วงบ่ำยพอดี พอฉันเห็นอูอวี้ออกไปก็รีบตำม
เขำไปดว้ ยทันที แตเ่ มื่อเขำจับได้ ก็มองฉันแวบหนึ่งโดยไมพ่ ูดจำ
รอจนพน้ ประตูบ้ำนเฉินและรอบขำ้ งไม่มีคนอื่นแล้ว เขำก็พูดว่ำ
"ขำ้ งนอกมันหนำว ผมไปคนเดียวก็พอ คุณอยูข่ ำ้ งในเถอะ"

575
 ฉันรู้ว่ำจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขำคือกำรตรวจสอบระบบ
ไฟฟ้ำเพื่อป้องกันอัคคีภัยที่ซ่อนเร้นอยู่ แตต่ อนฉันอยูก่ ับคนบำ้ น
เฉินมันนำ่ เบื่อจริงๆ ดังนัน้ ฉันจึงยืนกรำนวำ่ "ฉันจะไปดว้ ย"
อูอวี้มองฉันแวบหนึ่ง เวลำนี้พวกเรำยืนอยูใ่ ต้ต้นไมใ้ หญใ่ น
ลำนบำ้ น ใตฝ้ ่ ำเทำ้ คือหิมะเย็นยะเยือก
"คุณช่วยอะไรไมไ่ ดห้ รอก" เขำพูด
ในหัวฉันกลับนึกถึงท่ำทำงตอนที่เขำเรียกฉันว่ำเจี๋ยวเจี่ยว
ด้ ว ยเสี ย งทุ้ ม ต่ ำ เมื่ อ คื น ทั้ง ท่ ำ ทำงเมื่ อ สั ก ครู่ ต อนที่ ฉั น ยื น อยู่
ระหว่ำงขำยำวๆ ของเขำแล้วบีบคำงเขำไว้ และสำยตำอันลุ่มลึก
ของเขำ
"อำอวี้ คุณกลัวไมม่ ีสมำธิเหรอ" ฉันถำม
ลมเย็นมำก จูๆ
่ รอบด้ำนพลันเงียบสงัดอยำ่ งเห็นได้ชัด
เขำพูดอยำ่ งเนิบช้ำ "ผมจะไมม่ ีสมำธิอะไร"
ให้ตำยเถอะ โดนเขำพูดดักคอกลับมำแลว้
หนังหน้ำของฉันไม่ได้หนำถึงขั้นนั้นเสียด้วย จึงเบือนหน้ำ
หนีไปอีกดำ้ นแลว้ พูดวำ่ "ยังไงฉันก็จะไป"
576
 หลังจำกเงียบไปหลำยวินำที ก็ได้ยินเขำพูดว่ำ "ตำมผมมำ
ดีๆ แลว้ กัน พื้นมันลื่น ระวังอยำ่ ให้ถูกกิ่งไมเ้ กี่ยวเอำ"
เขำเดินไปขำ้ งหนำ้ ใจฉันพลันอุน่ วำบขึ้นมำ เดินตำมเขำไป
บำ้ นบรรพบุรุษตระกูลเฉินตัง้ อยูบ่ นเนินเขำ ดำ้ นหลังเป็ นป่ำ
ทั้ง แถบ ประตู ด้ ำ นหน้ำ มี ส วนชำขนั ด หนึ่ ง ด้ ำ นนอกโดยรอบ
ยังคงเป็ นป่ำ ถนนหลักเขำ้ หมูบ่ ำ้ นที่ใกลท้ ี่สุดนำ่ จะตอ้ งเดินหลำย
นำที ส่วนหมู่บ้ำนตรงเชิงเขำที่อยู่ห่ำงออกไปก็ต้องใช้เวลำเดิน
อยำ่ งน้อยครึ่งชั่วโมง ฉันจึงไมแ่ ปลกใจว่ำตอนเกิดไฟไหม้ทำไม
ถึงช่วยไว้ไมท่ ัน อูอวี้พำฉันเดินรอบๆ บริเวณบำ้ นกอ่ น ทัง้ ยังเอำ
พวกใบไม้ กิ่ ง ไม้ ที่ ก องสุ ม อยู่ ไ ปทิ้ ง ให้ เ รี ย บร้ อ ย สิ่ ง เหล่ ำ นี้ ก็
นับเป็ นเชื้อไฟเหมือนกัน
ฉันเดินตำมเขำ เก็บกิ่งไม้บนพื้นไปพลำงพูดไปพลำง "คุณ
รู้สึกไหมว่ำคนบ้ำนเฉินเป็ นพวกไมค่ ่อยร่ำเริงเปิ ดเผยเทำ่ ไร แต่
เจิ้งจื้อเหว่ยคนนัน้ กลับดูร่ำเริงมีชีวิตชีวำ ดูทำ่ ทำงเหมือนทุกคน
จะชอบเขำมำกทีเดียว"

577
 ตอนที่ 113 ถำนเจีย่ ว 15 (4)

อูอวี้หันมำรับของในมื อฉัน เขำแรงเยอะมำกจริง ๆ ถึงจะ

แบกของหอบใหญ่ แตก่ ลับพูดดว้ ยน้ำเสียงเรียบเฉยวำ่ "หมอนัน่
ผมเรียบแปล้ประแป้งหนำดูเจ้ำสำอำงขนำดนั้น ดูแ ล้วเชื่อถือ
ไมไ่ ดห้ รอก"
ออ้ หึงนี่เอง
ฉั นกะพริ บตำปริ บ ๆ คิดในใจว่ำ 'เมื่อก่อนคุณ ก็ผมเรี ย บ
แปล้ประแป้งหนำแบบนี้เหมือนกันแหละน่ำ' แต่คำพูดนี้จะพูด
ออกไปก็คงไมไ่ ด้
อูอวี้มองมือฉัน บนมือมีรอยแดงจำงๆ เพรำะถูกกิ่งไมท้ ับไว้
พูดว่ำ "คุณไมต่ ้องทำแล้ว เดี๋ยวถูกขว่ นเป็ นแผลอีก"
"ไมเ่ อำ ฉันไมไ่ ด้บอบบำงขนำดนัน้ สักหน่อย" ฉันเถียงแล้ว
ยื่นมือไปคิดจะช่วย แต่เขำกลับสกัดแขนฉันไว้ตรงๆ เรำสองคน
อยูใ่ กลก้ ันไปหนอ่ ย รำ่ งกำยจึงเบียดชิดกันโดยไมเ่ จตนำ ฉันเห็น
ไดช้ ัดแมก้ ระทัง่ ลำคอสีขำ้ วสำลีและผมสัน้ สีดำขำ้ งหลังหูของเขำ
ฉันพูดข้ำงหูเขำ "อำอวี้ คุณน่ะเก่งอยู่แล้ว อย่ำเสียใจเลย

578
นะ"
ในเวลำนี้ทั้งตัวเขำคล้ำยกลับเปลี่ยนเป็ นนิ่งเงียบ ไมพ่ ูดไม่
จำ แล้วก็ไมม่ องฉัน หลังจำกชะงักในชัว่ ขณะ เขำก็กม้ หนำ้ กม้ ตำ
ทำงำนตอ่ ไป เพียงแตเ่ มื่อเขำถกแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นทอ่ นแขน
กลำ้ มเนื้อเป็ นมัดแนน่ ใบหนำ้ เขำก็ยิ่งไมม่ ีรอยยิ้มเลยสักนิด
ฉันรู้สึกว่ำ… จะแกล้งยัว่ โมโหเขำต่อไปไมไ่ ด้เสียแล้ว จึงพูด
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่ำ "งั้นคุณทำต่อไปนะ ฉันขอนั่งพักสัก
หนอ่ ย"
เขำเหมือนจะโกรธเล็กนอ้ ย เพรำะตอนที่เขำทำเสร็จแลว้ หัน
กลับมำก็ไม่มองหน้ำฉันเลย พูดแค่ว่ำ "ไปกันเถอะ" ทั้งยังเดิน
ค่อนข้ำงเร็วจนฉันเกือบจะตำมไม่ทัน สีหน้ำเหมือนตอนฉันบีบ
คำงเขำเมื่อครู่นี้ไมม่ ีผิด
"รอด้วย" ฉันตะโกน ฝี เท้ำเขำถึงผ่อนช้ำลง "คุณนึกว่ำคน
อื่นขำยำวแบบคุณหมดเลยหรือไง หนึ่งก้ำวของคุณเท่ำกับครึ่ง
กำ้ วของฉันเลยนะ กล้ำมเนื้อก็เยอะกวำ่ ฉัน อยำ่ เดินเร็วขนำดนัน้
สิ"
"อืม" เขำตอบรับแคค่ ำเดียวก็จริง ทวำ่ ฝี เทำ้ กลับช้ำลงแลว้

579
 พวกเรำกลับมำในลำนบ้ำนอีกครัง้ เขำตรวจสอบท่อน้ำกับ
สำยไฟ หลังจำกนั้นก็ไปตรวจระบบไฟฟ้ำด้ำนหลังอยำ่ งเป็ นขั้น
เป็ นตอน ยังคงไมม่ ีปัญหำอะไร เพรำะวำ่ ควำมเป็ นไปไดท้ ี่จะเกิด
เหตุไฟไหมจ้ ำกกำรติดตัง้ อุปกรณน์ นั้ มีนอ้ ยมำก
สุดทำ้ ยพวกเรำมำที่ด้ำนหลังของลำนบำ้ น ที่นี่ไกลจำกบำ้ น
หลัก ทัง้ ยังมีบำ้ นไมเ้ ล็กๆ หลังหนึ่ง เป็ นห้องเก็บของ วำ่ กันวำ่ ยัง
มีห้องใตด้ ิน
ประตูบ้ำนไม้ไมไ่ ด้ล็อกแต่ปิดไว้ พวกเรำผลักประตูเดินเขำ้
ไป พบว่ำพื้นที่ข้ำงในไม่ใหญ่ แค่รำวสิบกว่ำตำรำงเมตร แต่มี
ของวำงกองอยูเ่ ต็ม มุมห้องมีบันไดให้ลงไปขำ้ งลำ่ ง
ทันใดนัน้ เองพวกเรำก็ไดย้ ินเสียงเสียงหนึ่ง แลว้ อึ้งไป
เสี ย งผู้ ช ำยกั บ ผู้ ห ญิ ง ดั ง เคล้ ำ คลอไปด้ ว ยกั น ฉั น เห็ น ใน
หนังสือคอ่ นขำ้ งบอ่ ย ในโทรทัศนก์ ็เคยไดย้ ินมำไมม่ ำกก็นอ้ ย แต่
นี่เป็ นครัง้ แรกที่ฉันได้ยินเวอร์ชันคนจริงๆ ผูช้ ำยฟั งดูอัดอั้นมำก
ผู้หญิงก็แลดูอ่อนระโหยมำก หนำซ้ำยังมีเสียงของในห้องใต้ดิน
ถูกชนกระจัดกระจำย
ฉันคิดไม่ถึงเลยว่ ำ จะได้ ยิน ฉำกแบบนี้ ที่บ้ำนเฉิ น พอเงย

580
หน้ ำ มองไป สำยตำอู อ วี้ ก็ ดู ต กใจมำกเช่ น กั น ในหั ว ฉั น คิ ด
ประมวลผลอยำ่ งรวดเร็ววำ่ เป็ นใครกันนะ มำซ่อนตัวอยูใ่ นที่แบบ
นี้ ลักลอบพลอดรักกันแบบป่ำเถื่อน
แล้วก็ควำมคิดแปลกประหลำดแล่นเข้ำมำในหัวฉัน 'พวก
เขำอำจหำญทำเรื่องสะเทือนอำรมณข์ นำดนี้ คุณยำยเฉินน่ำจะ
ไมร่ สู้ ินะ'
ฉันลดเสียงให้เบำมำกถึงมำกที่สุดพลำงดึงชำยเสื้อของอูอวี้
"พวกเรำไปกันเถอะ รบกวนคนอื่นในเวลำแบบนี้ ออกจะไมค่ ่อย
ดีเทำ่ ไร…"
เขำไมข่ ยับ
"ไม่ไ ด้ " เขำพู ด เสี ย งเบำเหมื อ นกั น "ห้ อ งใต้ ดิ น ยั ง ไม่ไ ด้
ตรวจสอบเลย แล้วก็ต้องรู้ให้ได้ด้วยว่ำสองคนนัน้ คือใคร"
ฉันเบิกตำโต ที่เขำพูดมำก็มีเหตุผล ถ้ำหำกมีอะไรแอบแฝง
ละ่ พวกเรำปลอ่ ยไปไมไ่ ดจ้ ริงๆ
อูอวี้มองฉัน
จำกนัน้ เขำก็กระแอมขึ้นมำเสียงดังฟั งชัด

581
 เสียงกำรกระทำในห้องใตด้ ินหยุดลงในทันที ฉันรูส้ ึกกระอัก
กระอ่วนจะตำยอยู่แล้ว แต่จะหนีไ ปตอนนี้ก็ไ ม่ได้ จึงได้แ ต่ยืน
หลบอยูข่ ำ้ งหลังอูอวี้ พยำยำมลดควำมมีตัวตนของตัวเองอย่ำง
เต็มที่ เขำกลับยิ้มน้อยๆ แล้วพูดว่ำ "ไมต่ ้องตื่นเต้นขนำดนี้ ทุก
คนเป็ นผูใ้ หญก่ ันหมดแล้ว" เขำเวน้ ช่วงเล็กนอ้ ยแลว้ พูดตอ่ "วันนี้
คุณเพิ่งจะบอกวำ่ กลำ้ พูดกลำ้ ทำทุกอยำ่ งไมใ่ ช่เหรอไง"
"…" ฉันพูดไมอ่ อก
ฉั น พู ด ว่ ำ เขำมี เ สน่ห์ แ ต่ ไ ม่รู้ตั ว มี เ สน่ห์ แ ล้ ว ยั งไม่ย อมรับ
มำกกวำ่ นะ่ สิ!
เสียงฝี เท้ำดังขึ้นมำ เสียงหนึ่งไมช่ ้ ำไมเ่ ร็ว ส่วนอีกเสียงหนึ่ง
เฉื่อยชำ ชำยหนึ่งหญิงหนึ่งเดินขึ้นมำ เสื้อผ้ำล้วนจัดเรียบร้อย
แล้ ว แต่ ใ บหน้ ำ ยั ง คงแดงระเรื่ อ อย่ ำ งเห็ น ได้ ชั ด ผมเผ้ ำ ก็
กระเซอะกระเซิง
เป็ น คนสองคนที่ อ ยู่เ หนื อ ควำมคำดหมำยของฉั น แต่ ก็
สมเหตุสมผลเช่นกัน

582
 ตอนที่ 114 อูอวี้ 15 (1)

พอเห็นสองคนนัน้ ผมก็แปลกใจนิดหน่อย แต่นอกจำกพวก

เขำแลว้ ก็คิดถึงคนอื่นไมอ่ อกจริงๆ
เวลำนี้คือหลังเที่ยงพอดี ภำยในบ้ำนเฉินเงียบมำก ท้องฟ้ำ
มีแดดจ้ำทว่ำกองหิมะไม่ละลำย เจิ้งจื้อเหว่ยสวมเพียงเสื้อเชิ้ต
สวมทั บ ด้ ว ยเสื้ อ โค้ ต ด้ ำ นนอก กระดุ ม เสื้ อ เชิ้ ต ก็ ไ ม่ไ ด้ ติ ด ให้
เรียบร้อย มือขำ้ งหนึ่งของเขำจับรำวบันได กำลังมองผมกับถำน
เจี่ยวดว้ ยสีหนำ้ ไมส่ บอำรมณ์
เฉินเป่ำจูยืนอยู่หลังเขำ สวมแค่เสื้อขนสัตว์ ท่อนล่ำงเป็ น
กระโปรง ผมยำวปำนกลำงนั้น ยุ่ง เหยิ ง หน้ ำ ก็ แ ดง ก้ม ศี ร ษะ
เล็กนอ้ ย ทำ่ ทำงอึดอัดอยำ่ งเห็นได้ชัด
ในห้ อ งเก็ บ ของที่ คั บ แคบ สี่ ค นเผชิ ญ หน้ ำ กั น สุ ด ท้ ำ ย
เจิ้งจื้อเหว่ยก็ยิ้มเล็กน้อย เอ่ยปำกพูดก่อนว่ำ "พวกคุณสองคน
มำที่นี่ได้ยังไง" จำกนั้นก็มองเฉินเป่ำจู "ผมนึกว่ำบ่ำยนี้ไมม่ ีใคร
มำเสียอีก"
"ศำสตรำจำรย์ เ ฉิ น ให้ ผ มซ่ อ มท่ อ น้ ำ ก็ เ ลยเข้ ำ มำหยิ บ
ประแจ" ผมเองก็ไมค่ ิดจะพูดควำมจริงอยูแ่ ล้ว ส่วนถำนเจี่ยวนั้น

583
เธอเองก็มีไหวพริบดีมำก ไมพ่ ูดอะไร
เจิ้งจื้อเหวย่ ผูช้ ำยประเภทนี้เป็ นแบบที่ผมไมค่ อ่ ยชอบจริงๆ
ทัง้ ไมร่ ะมัดระวังตัว คิดวำ่ ตัวเองถูกอยูต่ ลอดเวลำ
เขำยิ้มแล้วพูดว่ำ "อ้อ… ผมก็นึก ว่ำพวกคุณ ก็อยำกจะหำ
สถำนที่แบบนี้เหมือนกันเสียอีก"
ผมขมวดคิ้ว ถำนเจี่ยวที่อยู่ด้ำนหลังก็เ ปิ ดปำกพูดแล้ วว่ำ
"คุณเจิ้ง ฉันไม่เห็นจะเขำ้ ใจที่คุณพูดเลย พวกเรำจะหำสถำนที่
แบบนี้ไปทำไม"
ทุก ครั้งเวลำเปิ ดนิยำยของอูเ มี่ย ว ผมเองก็เ คยพลิ ก ดู อ ยู่
หลำยหนำ้ กลัววำ่ เธอจะเขำ้ ใจมำกกว่ำผมเสียอีก ผมยิ้ม แตแ่ ล้ว
ก็ต้องชะงักกับคำพูดของถำนเจี่ยวที่ไมแ่ ข็งกรำ้ วแต่ก็ไมอ่ ่อนโยน
นี้ เจิ้งจื้อเหว่ยเองก็ไมโ่ กรธ เพียงแคม่ องเธอยิ้มๆ
เวลำนี้เฉินเป่ำจูที่เงียบมำตลอดพูดขึ้นว่ำ "ฉันจะกลับห้อง
แล้ว" แล้วเจิ้งจื้อเหว่ยดึงมือเธอไว้ พูดเสียงอ่อน "อยำ่ โกรธเลย
นะ โทษผมเถอะ" จำกนัน้ เขำก็เงยหนำ้ มองพวกเรำ พูดว่ำ "พวก
คุณจะหำอะไรก็หำไป แตข่ อรอ้ งช่วยสงบปำกหนอ่ ย"
ผมพยักหนำ้ เจิ้งจื้อเหวย่ จึงโอบเฉินเป่ำจูไวแ้ ลว้ เดินจำกไป
584
 ผมกับถำนเจี่ยวเงียบไปครู่หนึ่ง เธอพูดอยำ่ งเฉื่อยชำ "ห้อง
ใต้ดิน… พวกเรำยังจะไปอีกไหม ยัง ไงซะพวกเขำก็เพิ่ง… อะแฮ่ม
ไมค่ อ่ ยสะดวกหรอก"
ผมยิ้มออกมำอยำ่ งอดไมไ่ ด้ ลูบศีรษะเธอเล็กนอ้ ยแลว้ พูดวำ่
"ในหัวคุณคิดเพ้อเจ้ออะไรบ้ำง" แล้วผมก็ลงบันไดไปก่อน เธอ
ตำมหลังผมมำอยำ่ งเชื่องช้ำ อำศัยแสงแดดขำ้ งนอกมองไป แวว
ตำของเธอฉำยประกำยตึงเครียดระคนตื่นเตน้ อยำ่ งเห็นไดช้ ัด
สีหนำ้ ทำ่ ทำงดูเหมือนจะเขำ้ ใจทุกอยำ่ ง
ทันใดนัน้ คำพูดที่จ้วงอวี๋พูดเมื่อไมก่ ี่วันกอ่ นพลันแล่นเขำ้ มำ
ในหัวผม หัวใจเต้นแรงอยำ่ งบำ้ คลัง่
แทจ้ ริงแลว้ เธอไมเ่ ขำ้ ใจอะไรเลย
ในห้องใต้ดินมีของกองอยูเ่ ต็มไปหมด กลับไมม่ ีอะไรที่เป็ น
เชื้อไฟได้ เพียงแต่บนพื้นมีกระดำษชำระไมก่ ี่มว้ นวำงระเกะระกะ
ทั้งยังมีเสื้อนอกของผู้หญิงแขวนอยูท่ ี่ชั้นวำงของ เฉินเป่ำจูนำ่ จะ
ลืมทิ้งไว้
ผมเองก็ไมไ่ ดอ้ ยำกอยูท่ ี่นี่นำนนัก "ไปกันเถอะ"

585
 หน้ำของถำนเจี่ยวแดงเรื่อขึ้นมำบ้ำงแล้ว "แล้วเสื้อผ้ำของ
เฉินเป่ำจูตอ้ งเอำไปให้เธอไหม" เธอพูด
"ไมต่ อ้ ง เธอมำเอำเองได"้
พวกเรำขึ้นบันไดกลับขึ้นไป หนำ้ ของถำนเจี่ยวยังคงแดงก่ำ
หำกแต่สีหนำ้ กลับดูเหมือนเห็นจนชิน ผมคิดเล็กนอ้ ยแล้วพูดว่ำ
"ตอนนี้คุณยังรู้สึกวำ่ เจิ้งจื้อเหว่ยคนนี้ไมเ่ ลวอยูไ่ หม พำผูห้ ญิงมำ
สถำนที่แบบนี้ ประตูก็ไมป่ ิ ดให้แน่นหนำ เขำไมเ่ คำรพแฟนของ
ตัวเองเอำเสียเลย"
"เขำก็เหลำะแหละเกินไปจริงๆ นัน่ แหละ แลว้ ก็ไมห่ นักแนน่
ด้วย ฉันไมช่ อบคนแบบนี้หรอก" ถำนเจี่ยวตอบ
ผมยอมรับว่ำคำพูดนี้ทำให้ผมรู้สึกรื่นหู ผมมองเธอแล้วพูด
ว่ำ "อืม พูดได้ไมเ่ ลว"
เธอยิ้มขึ้นมำทันที เป็ นรอยยิ้มที่ดูฉลำดจนเหมือนรูท้ ุกอยำ่ ง
แบบนั้น ชวนให้ผู้ชำยยิ้มอยำ่ งควบคุมไว้ไม่อยู่ พำให้คิดโยงไป
ถึ ง วั น นี้ ทั้ง วั น ที่เ ธอพู ด จำมั่ว ซั่วท ำอะไรบ้ำ ๆ ใจผมเกิ ด ระแวง
ขึ้นมำ แต่ก็คล้ำยจะแอบตัง้ ตำรอคอยอยูเ่ ล็กๆ เป็ นกำรรอคอยที่
ไมค่ วรจะมี ดังนัน้ ผมจึงเบือนหนำ้ หนีไปแลว้ บอกเธอวำ่

586
"ไปกันเถอะ"

587
 ตอนที่ 115 อูอวี้ 15 (2)

"แต่ว่ำ…" เธอยื่นมือมำจิ้มหลังของผม ทั้งนุ่มนวลและแรง

พอจะถึงผิวของผม "ฉันรู้สึกว่ำด้วยนิสัยแบบนั้นของเฉินเป่ำจู
แล้ว ดูทำ่ คงรักเจิ้งจื้อเหว่ยอยำ่ งสุดหัวใจ ก็มีเหตุผลนะ บำงทีสิ่ง
ที่ผูห้ ญิงต้องกำร ก็ไมใ่ ช่กำรเคำรพให้เกียรติกันอยำ่ งที่ผูช้ ำยคิด
เหมำรวมหรอก"
ผมรู้สึกชำวำบที่หลังอย่ำงคำดไม่ถึง ควำมรู้สึกอ่อนเปลี้ย
นัน้ เริ่มตรงจุดที่ปลำยนิ้วของเธอกดลงมำ แผล่ ำมไปถึงในอก แต่
เธอกลับเอำมือไพล่หลัง เดินมำอยูข่ ้ำงหน้ำผมแล้วพูดว่ำ "โอเค
ไปกันเถอะอำอวี้"
ระหว่ ำ งทำงกลั บ บ้ ำ นหลั ก เธอก็ รั ก ษำท่ ำ ที เ ชื่ องช้ ำ
เออ้ ระเหยแบบนี้ตลอด เหมือนไมเ่ คยพูดอะไรมำกอ่ น หวำ่ งคิ้วมี
แววภำคภูมิใจอยำ่ งเห้นไดช้ ัด
ในใจผมก็ เ หมื อ นมี เ ปลวไฟเล็ ก ๆ ตั้ง ต้ น จนจบ แผดเผำ
อยำ่ งไมเ่ ชื่อฟั ง ผมนิ่งเงียบไมพ่ ูดจำ
รอจนพวกเรำกลับถึงสวนดอกไม้หน้ำบ้ำน ก็เห็นเฝิ งเยียน
นั่งดื่มชำอยู่ที่นั่นคนเดียว เธอสวมกระโปรงสีดำ ด้ำนนอกเป็ น

588
เสื้อขนเป็ ดตัวยำวสีขำวหิมะ มองเห็นพวกเรำ ยิ้มเล็กนอ้ ย
ผมกั บ ถำนเจี่ ย วเดิ น เข้ ำ ไป เธอเรี ย กพวกเรำไปดื่ ม ชำ
ด้วยกัน ท่ำมกลำงทัศนียภำพที่เต็มไปด้วยหิมะ ชำร้อนที่เพิ่งชง
เสร็ จ แก้ว หนึ่ ง อยู่ใ นมื อ 8ชวนให้ ผู้ค นจิ ต ใจอบอุ่ น และสงบขึ้น
จริงๆ ผมเคำรพศำสตรำจำรยส์ องสำมีภรรยำมำโดยตลอด ใน
ใจยิ่งตัดสินใจลับๆ วำ่ คืนพรุง่ นี้จะตอ้ งช่วยพวกเขำออกมำให้ได้
"ศำสตรำจำรยล์ ะ่ คะ" ถำนเจี่ยวถำม
เฝิ งเยียนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่ำ "น่ำจะยังอยูใ่ นห้องหนังสือ
ของเขำละ่ มัง้ บำงครัง้ ทัง้ วันฉันก็ไมค่ อ่ ยไดเ้ จอเขำหรอก"
ผมถำมเป็ นมำรยำท "หรูอิ่งเป็ นหวัดดีข้นึ บำ้ งหรือยังครับ"
เฝิ งเยียนยกชำขึ้นมำจิบคำหนึ่งแล้วพูดว่ำ "ดีขึ้นมำกแล้ว
ไม่เป็ นไร ร่ำงกำยเธออ่อนแอ เป็ นหวัดประจำ พวกเธอไม่ต้อง
สนใจหรอก"
เวลำนี้ที่ประตูของสวนดอกไมม้ ีเสียงดังขึ้นมำ ที่แท้คนงำน
สองคนนั้นก็มำแล้ว เฝิ งเยียนยืนขึ้นพูดกับพวกเรำ "พวกเธอนั่ง
กันไปกอ่ นนะ"

589
 คนงำนคนหนึ่ ง ก็ ต ะโกนเรี ย ก "เถ้ ำ แก่ เ นี๊ ย ะ พวกเรำมำ
ทำงำนแลว้ "
เฝิ งเยียนเดินเขำ้ ไป ยิ้มแลว้ ถำม "กินขำ้ วเที่ยงหรือยัง"
"ยังเลย" คนงำนอีกคนตอบ เฝิ งเยียนจึงบอกวำ่ "ในตูเ้ ย็นยัง
มีเกี๊ยวที่ห่อไวต้ อนเช้ำ พวกเธอทำไปกอ่ นนะ ฉันไปตม้ มำให้สอง
ชำม"
ทัง้ สองคนจึงพูดวำ่ ขอบคุณเถำ้ แกเ่ นี๊ยะ
คนงำนสองคนนั้นมองพวกเรำอีกสักพัก กอ่ นจะเดินเข้ำไป
ในสวนลึก เริ่มทำงำน ห่ำงจำกพวกเรำไกลมำก
ถำนเจี่ยวพูดขึ้นมำในทันที "ระหว่ำงศำสตรำจำรย์ของคุณ
กับภรรยำ นับวำ่ ให้เกียรติซึ่งกันและกันจริงๆ วันนี้ทงั้ วัน เกือบจะ
ไมเ่ ห็นพวกเขำคุยกันเลย"
ตอนนั้น ผมก็ ไ ม่รู้ สึ ก อะไร ศำสตรำจำรย์นิ สั ย หั ว โบรำณ
หมกมุ่น กั บ กำรวิ จั ย ก็ ต้ อ งเอำใจใส่ ภ รรยำไม่พ อแน่น อน แต่
รูปแบบกำรปฏิบัติต่อกันของพวกเขำก็ปกติ แต่ตั้งแต่ไหนแต่ไร
มำ กำรตรวจสอบยื น ยั น ควำมจริ ง เรื่ อ งบำงเรื่ อ ง ผู้ ห ญิ ง จะ
ควำมรู้สึกไวกว่ำผู้ชำยมำกจริงๆ โดยเฉพำะถำนเจี่ยว ผู้หญิงที่
590
ชอบเดำมัว่ สะเปะสะปะแบบนี้
ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของถำนเจี่ยวก็ดัง นี่เป็ นโทรศัพท์ที่
พวกเรำซื้อในหมูบ่ ้ำนเมื่อไมน่ ำนมำนี้ เธอร้องเอ๊ะขึ้นมำแล้วพูด
วำ่ "ทำไมจว้ งอวี๋โทรหำฉันละ่ ไมใ่ ช่วำ่ เพิ่งไปเหรอ"
เธอลุกขึ้นเดินไปรับขำ้ งนอก เนื้อหำที่คุยกับถำนเจี่ยวน่ำจะ
เป็ นควำมลับจริงๆ ผมถอยห่ำงออกมำหลำยกำ้ วแล้วหันหลังให้
เธอ รอจนเธอเดินถึงข้ำงป่ำเล็กๆ ด้ำนข้ำง ผมก็จุดบุหรี่ยืนสูบ
อยูไ่ มไ่ กล
สองสำวคุยกันนำนมำก ตอนแรกถำนเจี่ยวยังชำเลืองมอง
ผมบ้ำ งบำงครั้ง จำกนั้น พู ดไปพู ด มำก็ห มุ นตั ว หั น หลั ง ให้ผม
เสียงก็ไมด่ ัง ผมจึงฟั งไดไ้ มช่ ัด
สูบหรี่หมดสำมมวน เธอถึงจะวำงสำย ยืนอยูก่ ับที่ ไมข่ ยับ
ผมย่ำดับบุหรี่ เดินไปที่ดำ้ นหลังเธอ "เป็ นอะไรไป"
ตอนนี้ถำนเจี่ยวถึงจะหันมำมองผม แววตำมีรอยยิ้มอบอุ่น
ทั้งยังมีประกำยน้ำตำบำงๆ "จ้วงอวี๋น่ะสิ… เธอบอกว่ำไม่วำงใจ
เรื่องฉัน ตอนแรกกลับถึงบำ้ นแล้ว คิดไปคิดมำก็ตัดสินใจมำที่นี่
อีก จะมำอยูเ่ ป็ นเพื่อนฉัน คอยช่วยฉัน"
591
 ตอนที่ 116 อูอวี้ 15 (3)

ผมไดย้ ินก็ยิ้ม "เธอเดำอะไรออกแลว้ งัน้ เหรอ"

ถำนเจี่ยวพยักหน้ำ "ฉันรู้สึกว่ำเธอน่ำจะเดำออก คนโชค
ร้ำยที่ทะลุเวลำสองครั้งที่พูดกับเธอเมื่อครั้งที่แล้วก็คือพวกเรำ
สองคน จริ ง ๆ แล้ ว เธอก็ เ หมื อ นคุ ณ เป็ นนั ก เรี ย นหั ว กะทิ
เหมือนกัน"
"เพื่อนสนิทคุณใจถึงมำก" ผมพูด
ถำนเจี่ยวยิ้ม "เรื่องปกตินะ่ "
"งัน้ ทำไมคุณถึงไมค่ อ่ ยรำ่ เริงละ่ "
เธอชะงั ก ไป หลุ บ ตำลงแล้ ว พู ด ว่ ำ "ฉั น ก็ แ ค่ … คิ ด อย่ ำ ง
ละเอี ย ดแล้ ว ควำมรู้ สึ ก นี้ น่ ำ เสี ย ใจมำกจริ ง ๆ ฉั น กั บ จ้ ว งอวี๋
เสิ่นสือเหยียน เคยผำ่ นคดีเหยียนหยว่ นด้วยกันมำแล้ว แต่ว่ำพอ
พวกเรำทั้งคู่ทะลุผ่ำนมำเวลำนี้ พวกเขำทั้งคู่ก็ลืมไปหมดแล้ว
ครัง้ นี้ฉันอธิบำยกับจ้วงอวี๋เยอะขนำดนัน้ เธอนำ่ จะเดำออกรำงๆ
แต่ครั้งต่อไปล่ะ คนขำ้ งกำยก็ยังจะลืมพวกเรำ… สลับหมุนเวียน
กันอยำ่ งนี้ตอ่ ไป…"

592
 ที่แท้นี่ก็เป็ นสำเหตุที่ทำให้เธอหดหู่ ผมวำงมือไว้บนไหล่
เธอ "มันจะต้องจบ รอพวกเรำไปถึงจุดสิ้นสุดของเวลำจุดนัน้ ทุก
อยำ่ งจะกลับมำเป็ นปกติ ไมแ่ นว่ ่ำตอนคุณพูดถึงเรื่องช่วงเวลำนี้
กับจว้ งอวี๋ขึ้นมำ เธออำจจะอิจฉำประสบกำรณม์ หัศจรรยข์ องคุณ
ก็ได"้
ถำนเจี่ยวหัวเรำะ "ผู้หญิงคนนั้นน่ะโรคจิต จะต้องอิจฉำจน
อยำกตำยแน่นอน" เธอเงยหน้ำมองผม ไอหนำวที่เกิดจำกกำร
พูดคุยลอยอยู่รอบใบหน้ำพวกเรำ เธอถำม "อำอวี้ คุณเสียใจ
ไหม ฉันรู้สึกว่ำระหว่ำงพวกเรำ คุณเป็ นคนที่พำพวกเรำเดินไป
ขำ้ งหนำ้ ตลอดเลย"
ผมเงียบไปสักพักกอ่ นจะพูดว่ำ "บำงทีผมเองก็เหนื่อยมำก
เหมือนกัน ในระหว่ำงนี้ ผมอยำกได้อะไรสักอย่ำงจริงๆ ผมไม่รู้
ว่ำควำมพยำยำมของตัวเองในทุกๆ ครั้งจะได้ผลไหม มีหลำย
เรื่องที่ไมม่ ีทิศทำง ไมร่ ู้ว่ำจะมีที่สิ้นสุดไหม แต่ตรงหนำ้ พวกเรำมี
เพียงถนนเสน้ หนึ่ง และพวกเรำจะตอ้ งเดินบนถนนเสน้ นี้ตอ่ ไป"
เธอพยั ก หน้ำ ดวงตำคู่นั้น กลั บ เปล่ ง ประกำยดุ จ ดวงดำว
"อำอวี้ คุณ ห้ำมเศร้ำเด็ดขำดเลยนะ ในใจฉัน คุณ น่ะเก่งมำก
ผ่ ำ นเรื่ อ งขมขื่ น มำขนำดนั้น ตอนนี้ คุ ณ กลั บ ยั ง อยู่ที่ บ้ำ นเฉิ น

593
ช่ ว ยชี วิ ต คนพวกนี้ จริ ง ๆ แล้ ว ฉั น … ไม่ไ ด้ ใ จกว้ ำ งเหมื อ นคุ ณ
ขนำดนี้หรอก แต่ฉันเต็มใจที่จะอยู่กับคุณ ทำเรื่องพวกนี้ ถนน
ตรงหนำ้ พวกเรำเลือกไมไ่ ด้ แต่ควำมพยำยำมของพวกเรำทำให้
มันมีควำมหมำยยิ่งขึ้น"
ควำมเงียบงันที่อบอุ่นปกคลุมในใจผม เธอเองก็ไมพ่ ูดอะไร
อีก รอบข้ำงเงียบสงัด มีเพียงพวกเรำยืนอยูใ่ ต้ต้นไม้ บำงครั้งก็
จะมีหิมะบนตน้ ไมต้ กลงมำ เขำ้ มำในทัศนวิสัยของผม มือของผม
ยังอยูท่ ี่ไหล่ของเธอ เธอยกแขนเล็กๆ ขึ้นมำ มองผม ผมไมร่ ู้ว่ำ
เธอจะหลับตำรอคอยอีกครัง้ ไหม แตผ่ มสำรวจในใจตอนนี้ว่ำผม
ยังจะไปจำกผูห้ ญิงแสนดีอยำ่ งเธอคนนี้ได้จริงๆ เหรอ
"ฮัดชิ้ว " ถำนเจี่ยวจำมแรงมำก หลังจำกนั้นก็รีบปิ ดหน้ำ
อย่ำงเขินๆ ผมยิ้ม ปล่อยมือจำกไหล่ของเธอ แล้วล้วงกระดำษ
ทิชชูจำกกระเป๋ำกำงเกงยื่นให้ เธอรับไป ไมม่ องผม ดวงตำกลอก
ไปมำ
"ตรงนี้หนำว เขำ้ บำ้ นกันเถอะ" ผมชวน
หลังจำกเธอเช็ดเสร็จแล้วก็สูดจมูกเล็กน้อย "ไม่ล่ะ เมื่อกี้
อำรมณฉ์ ันยังไมด่ ีเลย ฉันอยำกยืนตรงนี้ตอ่ อีกสักหนอ่ ย"

594
 "ได้ งั้นผมสูบบุหรี่อีก" ขณะกำลังจะกม้ ศีรษะจุดบุหรี่ กลับ
ไดย้ ินเธอพูดเสียงเบำๆ วำ่ "แตว่ ำ่ อำวี้ ที่นี่หนำวจัง"
ผมเหลื อ บตำขึ้ น มำมองเธอ เธอเองก็ หั น หน้ำ มำมองผม
เช่นกัน สำยตำระยิบระยับ ทั้งยังเหมือนสัตว์ตัวน้อยนุ่มๆ และ
ลำคอของผมก็เริ่มแห้งผำกขึ้นมำนิดๆ อีกแลว้
ผูห้ ญิงคนนี้เวลำรำ้ ยกำจขึ้นมำช่ำงรับมือไดย้ ำกจริงๆ
ผมคำบบุหรี่ไวใ้ นปำก กำลังคิดจะถอดเสื้อ กลับเห็นนิ้วของ
เธอกดลงที่แขนของผม "อยำ่ ถอด เดี๋ยวคุณก็หนำวหรอก"
เวลำคล้ำยจะผำ่ นไปอยำ่ งเชื่องช้ำในเวลำนี้ แต่กอ่ นที่ผมจะ
ตอบสนองอะไรไป ศีรษะของเธอก็ซบลงมำที่อกผมเบำๆ ตรงที่
วำ่ งระหวำ่ งเสื้อนอกที่ผมเปิ ดไว้
พวกเรำไมม่ ีใครเคลื่อนไหว
ผำ่ นไปครูห่ นึ่ง ผมยกมือขึ้นมำโอบเอวเธอไวเ้ บำๆ
"ยังหนำวอยูไ่ หม" ผมถำมเสียงเบำ
เธอกม้ หน้ำไว้ตลอด ไมเ่ ผยสีหน้ำอะไรออกมำสักนิด ตอบ
เสียงเบำหวิววำ่ "ดีมำก ตรงนี้ไมห่ นำวเลยสักนิด"
595
 …
นี่คือวันที่สองที่พวกเรำอยูท่ ี่บำ้ นเฉิน แลว้ ก็เป็ นหนึ่งคืนกอ่ น
เหตุไฟไหม้
ตอนกลำงวันทุกอย่ำงปกติ กำรตรวจสอบป้องกันเหตุไ ฟ
ไหม้ของพวกเรำก็ทำอย่ำงละเอียด แต่ถ้ำเกิดไฟไหม้บนภูเ ขำ
อยำ่ งไมค่ ำดคิด ก็ตอ้ งเพิ่มกำรป้องกัน
อีกอยำ่ งหัวใจในอกผมที่มักจะถูกผูห้ ญิงคนนัน้ ทำให้เตน้ รัว
อยู่เสมอ หลังจำกควำมวุ่นวำยแล้ว กลับเหมือนมีบำงสิ่งกำลัง
ละลำยอยูใ่ นใจผมไมห่ ยุด อำรมณบ์ ำงอยำ่ งกำลังแผ่ลำมขึ้นมำ
อยำ่ งไมห่ ยุดยัง้
คืนนี้ ผมยังคงนอนหลับไมค่ อ่ ยสบำย เรื่องนี้สำหรับผมแล้ว
ไม่ค่อยปกติจริงๆ เพรำะช่วงนี้ เดิมทีแล้วผมฝั นร้ำยน้อยลงทุก
วัน โพรงว่ำงเปล่ำในหัวนั้นถึงแม้ว่ำไม่ได้เ ติมเต็ม แต่ก็ค่อยๆ
คุน้ เคยกับกำรมีอยูข่ องมัน
ผมฝั นว่ ำ ตั ว เองถล ำเข้ำ ไปติ ด อยู่ใ นพั น ธนำกำรและกำร
บังคับบำงอย่ำงที่แน่นหนำมำกอีกแล้ว บำงอย่ำงกำลังพันรอบ
เป็ นชั้นๆ กดผมเข้ำไปในควำมมืด ผมเหงื่อแตกพลั่ก หำยใจ

596
ลำบำก โดยรอบทั้งเหนียวทั้งชื้น ถึงขั้นรู้สึกว่ำมีบำงสิ่งกำลังเขำ้
มำใกลผ้ ม
…
ผมลืมตำทันที มองเห็นเพดำนที่วำ่ งเปลำ่ บว่ งพันธนำกำรที่
มืดมิดสับสนวุน่ วำยทัง้ หมดในฝั นสลำยหำยไป
ผมลุกขึ้นนั่ง ยกแก้วน้ำข้ำงเตียงขึ้นมำดื่มคำหนึ่งแล้วเงย
หน้ำขึ้น มองช่องหน้ำต่ำงที่เปิ ดออก และทิวเขำที่ดำมืดรำวกับ
สัตว์ป่ำจำศีลนอกหนำ้ ตำ่ ง
ทันใดนัน้ ในใจผมก็คลำ้ ยกับมีไอหนำวผำ่ ลงมำ
ก่อนจะเคลิ้มหลับไป ผมปิ ดหน้ำต่ำงสนิทแล้วชัด ๆ แถม
ยังล็อกไวด้ ว้ ย
ฝั นนั้นไม่ได้มำจำกควำมว่ำงเปล่ำ มีคนแอบเข้ำมำในห้อง
ผมสองคืนติดกัน ทัง้ ยังมำอยูข่ ำ้ งกำยผมอีก

597
 ตอนที่ 117 ถำนเจีย่ ว 16 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันไมไ่ ด้พูดควำมจริงกับอูอวี้ ในสำย จ้วงอวี๋ยังพูดอยำ่ งอื่น
อีก
ตอนแรกพอได้ยินว่ำเธอจะกลับมำ ฉันทัง้ ดีใจทัง้ ซึ้งใจ ถำม
เธอเสียงหวำน "ท่ำนจ้วงอวี๋ ทำไมเธออยำกจะกลับมำกะทันหัน
อีกแลว้ ละ่ "
ทว่ ำ น้ ำ เสี ย งเธอกลั บ เปลี่ ย นเป็ นจริ ง จั ง "ต้ ำ จู ฉั น คิ ด
ยอ้ นกลับไปแล้ว กำรปฏิสัมพันธ์ของพวกเรำในครึ่งปี ที่ผำ่ นมำ"
ฉันชะงัก ครึ่งปี ที่ผ่ำนมำ… ฉันไม่มีควำมทรงจำเลยสักนิด
แต่ฉันจำได้ว่ำ ตอนแรกสุดที่ฉันรู้สึกตัวว่ำสูญสียควำมทรงจำ
ตัวเองเคยถำมเธอถึงควำมทรงจำของปี นี้ เธอก็บอกว่ำไมม่ ีอะไร
ผิดปกติ
"พอคิดถึงเรื่องนี้ก็ดูเหมือนว่ำไม่มีอะไรพิเศษ" จ้วงอวี๋พูด
"แต่พอฉันลองคิดดูดีๆ คิดลงไปในรำยละเอียด ก็คิดไมอ่ อกเลย
สักเรื่องเดียว"

598
 ฉันอึ้ง อูอวี้เองก็อยูด่ ้ำนหลังไมไ่ กล ฉันเงยหนำ้ ขึ้น มองหิมะ
ที่เกำะสะสมอยูเ่ ต็มตน้ ไมก้ อ่ นจะทอดสำยตำมองออกไปไกล
จ้วงอวี๋พูดช้ำๆ และชัดเจน "อีกนัยหนึ่งก็คือ ครึ่งปี ที่ผำ่ นมำ
เธอในควำมทรงจำของฉันไม่มีอะไรแปลกไปอย่ำงชัดเจน แต่
กำรมีอยู่น่ะเลือนรำง จะพูดยังไงดีล่ะ อย่ำงเช่น ในจิตใต้สำนึก
ฉันจะรู้สึกว่ำพวกเรำเหมือนเมื่อก่อน กินข้ำวด้วยกันบ่อยๆ แต่
ทุกครั้งที่ฉันคิดอย่ำงเป็ นรูปธรรมกลับนึกไม่ออก นึกไม่ออกว่ำ
กินกับเธอที่ไหน เธอสวมเสื้อผ้ำอะไรอย่ำงชัดเจน พูดอะไรกัน
บ้ ำ ง คิ ด ถึ ง รำยละเอี ย ดอะไรที่ ชั ด ๆ ไม่ อ อกเลย แต่ เ ธอก็ รู้
ควำมสำมำรถในกำรจำของฉันเป็ นเลิศมำตัง้ แตไ่ หนแตไ่ ร แมแ้ ต่
ตอนสอบปลำยภำคปี ที่แล้วแมช่ ีเลือดเย็นคุมสอบสวมชุดสีอะไร
ฉันก็จำได้แมน่ ทัง้ นัน้ "
ฉันฟั งแล้วใจสั่นแรงมำก ทำไมถึงเป็ นแบบนี้ เมื่อก่อนฉัน
คิดมำตลอดวำ่ ตัวเองแคส่ ูญเสียควำมทรงจำแคน่ นั้
ทั น ใดนั้น ฉั น ก็ คิ ด ถึ ง ก่อ นหน้ำ นี้ ไ ม่กี่ วั น ที่ โ ทรศั พ ท์ ห ำแม่
ปฏิกิริยำของพวกเขำเกือบจะเหมือนจว้ งอวี๋
พวกเขำบอกวำ่ ก็อยำ่ งนัน้ แหละ ลูกทำงำนยุง่ ขนำดนัน้

599
 หรือวำ่ ในควำมทรงจำของพวกเขำ ตัวฉันก็เลือนรำงดว้ ย
หรือวำ่ คนขำ้ งกำยฉันทัง้ หมดลว้ นเป็ นแบบนี้
แตอ่ ูอวี้ไมเ่ หมือนกับฉันนะ ควำมทรงจำหนึ่งปี ที่แลว้ ของเขำ
แจ่ ม ชั ด เพี ย งแต่ อ ดี ต ก ำลั ง เปลี่ ย นแปลง และคนข้ำ งกำยเขำ
ศำสตรำจำรย์เฉิน เสี่ยวหวำ เฉินหรูอิ่ง ต่ำงจำกำรมีตัวตนอยู่
ของเขำไดอ้ ยำ่ งแจม่ ชัด
"รู้ไหมต้ำจู" เสียงของจ้วงอวี๋ดังขึ้นมำอีกครัง้ "เธอก็เหมือน
เงำที่วำ่ งเปลำ่ เงำหนึ่ง อยูใ่ นควำมทรงจำของฉัน"
ควำมคิดนำ่ กลัวที่คิดไมถ่ ึงทัง้ หมดพรัง่ พรูเขำ้ มำในหัวฉัน
หนึ่งปี ที่หำยไป แทจ้ ริงแล้วคือฉันลืม หรือวำ่ … กอ่ นหนำ้ นัน้
ฉันไมไ่ ดผ้ ำ่ นมันมำตัง้ แตแ่ รก ไมเ่ คยมีอยูจ่ ริง?
ทำไมฉันกับอูอวี้ถึงไมเ่ หมือนกันล่ะ
แตน่ ี่เกือบจะเกินขอบเขตกำรเขำ้ ใจของสมองฉันแลว้ เดิมที
ก็ไมม่ ีทำงเขำ้ ใจได้อยำ่ งถ่องแท้อยูแ่ ล้ว ใจฉันสับสนวุ่นวำยมำก
เบือนหน้ำหนีไปตำมสัญชำตญำณ ไม่อยำกให้อูอวี้เห็นฉันตื่น
ตระหนก

600
 "อย่ ำ ก ลั ว ต้ ำ จู " เ สี ย งเ ย็ น ๆ ข อง จ้ ว ง อวี๋ ดั ง ขึ้ น ม ำ
"ปรำกฏกำรณ์ทุ ก อย่ ำ ง เบื้ อ งหลั ง ต้ อ งมี มู ล เหตุ ที่ ท ำให้ เ กิ ด
ถึงแม้ว่ำจะฝ่ำฝื นควำมรู้ทั่วไปเรื่องกำรดำรงอยู่ของสรรพสิ่งที่
พวกเรำรู้ดี ก็ไมอ่ ำจฝ่ำฝื นกฎพื้นฐำนของจักรวำลและกลศำสตร์
หนว่ ยพลังงำนได้ จะต้องเป็ นจุดตัดกันของเวลำที่ลึกลับนัน้ อยำ่ ง
แน่ น อน จุ ด เริ่ ม ต้ น นั้น ของเส้ น เวลำที่ แ ปลกประหลำดช่ ว งนี้
ขณะเดียวกันก็เป็ นจุดสิ้นสุดเช่นกัน เธอยังเจอเรื่องอื่นอีก และ
เรื่องนั้นอำจจะกระทบกับคนข้ำงกำยเธอ เพรำะพวกเรำต่ำงมี
ชีวิตอยูข่ ำ้ งๆ เสน้ เวลำที่บิดเบี้ยวของเธอ แตอ่ ยำ่ ไปกลัว เธอเดิน
ไปถึงจุดนัน้ หำคำตอบของปริศนำพบ แกไ้ ขมันออก ก็โอเคแล้ว"
"อืม… อืม…" ฉันเกือบจะกัดริมฝี ปำกตอบ คำพูดของจ้วงอวี๋
ฟั งแล้วคล้ำยจะเขำ้ ใจแต่ก็ไมเ่ ชิง
"ดั ง นั้ น ฉั น ถึ ง ต้ อ งรี บ กลั บ มำไงล่ ะ " เสี ย งของจ้ ว งอวี๋
เปลี่ยนเป็ นนุม่ นวลทันที "เพรำะครัง้ ที่แล้วเธอบอกว่ำสองคนนั้น
กำลังจะไปทำเรื่องอันตรำย จะตอ้ งรับมือกับกำรกำ้ วกระโดดของ
เส้นเวลำ ทั้งยังต้องรับมือกับเหตุไฟไหม้ที่น่ำกลัว อีกอยำ่ งไม่กี่
วันหลังจำกนี้ เพื่อนสำวคนสนิทของฉันตอ้ งเดินไปขำ้ งหนำ้ ต่อไป
อีก และฉันก็จะจำเรื่องรำวทั้ง หมดเกี่ ยวกั บวั นนี้ ไ ม่ไ ด้ เธอใน
ควำมทรงจำของฉันยังคงเป็ นเงำมืดที่เลือนรำง ฉันก็จะเดินไปอีก
601
ทำงหนึ่ง จนกวำ่ เธอจะพบกับฉันอีกครัง้ ดังนัน้ ฉันคิดวำ่ ถึงแมว้ ำ่
ตัวเองจะช่วยอะไรไมไ่ ด้ ก็ตอ้ งอยูเ่ ป็ นเพื่อนเธอนะ"

602
 ตอนที่ 118 ถำนเจีย่ ว 16 (2)

วำงโทรศัพทแ์ ล้ว น้ำตำฉันก็เกือบจะร่วงลงมำ เมื่อกอ่ นคิด

ว่ำจ้วงอวี๋ก็นับว่ำใจถึง ไม่คิดว่ำเธอจะใจถึงขนำดนี้ พูดจริง ๆ
เพรำะคำพูดพวกนี้ของเธอ ใจฉันถึงไมห่ วำดกลัวขนำดนั้น กลัว
อะไรล่ ะ เวลำหมุ น กลั บ ก็ เ กิ ด ขึ้ น แล้ ว ไปเผชิ ญ หน้ ำ ก็ พ อ ฉั น
เหลือบมองอูอวี้ด้วยหำงตำ มีคนที่ดีขนำดนี้ ทั้งยังมีเ พื่อนที่ดี
ขนำดนี้อยูก่ ับฉันทัง้ คน
แต่ใจฉันคงยังไมส่ งบ ยังคงเสียใจอยูล่ ะมั้ง ดังนั้นบ่ำยวันนี้
จึงซบศีรษะลงกับแผงอกของอูอวี้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นี่ฝ่ำ
ฝื นนโยบำยควำมมีเสน่ห์และไม่ออกตัวของฉันอย่ำงสิ้นเชิง แต่
ว่ำ… ฉันสนใจไม่ลงแล้ว แค่เพียงอยำกฝั งศีรษะลงในอกเขำ เขำ
ไม่รู้ว่ำ ควำมคิดของผู้หญิง กำรอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชำยที่รัก
สำมำรถทำให้ฉันตำ้ นทำนตอ่ คลื่นพำยุและควำมนำ่ กลัวขำ้ งนอก
ทัง้ หมดได้
ฉันกดศีรษะลงกับอกของเขำอย่ำงตึงเครียดและดื้อรั้น แต่
พอคิดถึงกำรปฏิเสธทุกครัง้ ของเขำ มือก็ไมก่ ลำ้ ยกขึ้นมำกอดเขำ
สักที ใช่แล้ว ฉันไมเ่ คยกอดเขำมำกอ่ นใช่ไหม… ตอนที่กำลังคิด
ว้ำวุ่นไปเรื่อย ที่เอวก็มีแรงกดในทันที เป็ นมือของเขำที่กอดเขำ้
603
มำ
…
อำอวี้ ฉันถลำลึกไปกับคุณแลว้ จริงๆ
…
วันรุ่งขึ้นก็คือวันที่เกิดเหตุไฟไหมต้ ำมประวัติศำสตร์ ฉันตื่น
เช้ำมำก เรื่องในใจหนักอึ้ง ก็เลยอยำกไปเดินเลน่ คนเดียว คนอื่น
คลำ้ ยจะยังไมต่ ่นื รวมไปถึงอูอวี้
บนภูเขำตอนเช้ำตรู่หนำวมำกๆ ฉันสวมเสื้อขนสัตว์ที่ซ้ือมำ
จำกในหมูบ่ ำ้ นเพิ่มบนตัว ห่อแขนเสื้อ เดินออกจำกบำ้ นเฉิน ที่นี่
คนก็บำงตำ แตไ่ มม่ ีสัตว์ป่ำ ไมน่ ำ่ มีอันตรำยอะไร
ฟ้ำคอ่ ยๆ สวำ่ งขึ้นแลว้
ในหัวฉันคิดถึงเรื่องรำวสับสนวุ่นวำยแต่ละเรื่อง คำดไม่ถึง
ว่ำจะมำถึงที่ลึก ๆ ในป่ำหลังบ้ำนผืนนั้นโดยไม่รู้ตัว ตอนที่ฉัน
รู้สึก ตัว ถึงจะค้นพบเงำต้นไม้มืดครึ้มโดยรอบ เงียบสงัดหำที่
เปรียบไม่ได้ รู้สึกกลัวเล็กน้อย คิดว่ำตอนนี้อูอวี้ก็น่ำจะตื่นแล้ว
ตอนที่กำลังจะเดินกลับ ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นใต้ต้นไมใ้ หญ่

604
ตรงหนำ้ คลำ้ ยจะฝั งอะไรบำงอยำ่ งไว้
ฉันเดินเขำ้ ไปใกล้ทีละกำ้ วๆ ด้วยควำมระมัดระวังเป็ นอยำ่ ง
ยิ่ง รอจนมองเห็นชัดเจนก็ตกใจ
คำดไมถ่ ึงวำ่ จะเป็ นแมวตำยตัวหนึ่ง
แมวตัวนั้นผอมมำก แล้วก็สกปรกมำกด้วย ดูแล้วเหมือน
แมวเร่ร่อน แต่มองอย่ำงละเอียดแล้ว ขนบนหัวถูกถอนจนโล้น
กรงเล็ บ สองข้ ำ งที่ ป รำกฏอยู่ ด้ ำ นนอกถู ก ท ำลำยจนยั บ เยิ น
ร่ำงกำยก็มีบำดแผลไม่น้อย เห็นได้ชัดว่ำได้รับกำรปฏิบัติอยำ่ ง
เหี้ยมโหดมำ
ฉันมองแล้วในใจรู้สึกไม่สบำยมำกๆ อึดอัดเล็กน้อย ตอน
กำลังคิดจะออกไป ก็ต้องโทษสำยตำของฉันที่แหลมคมเกินไป
และควำมรู้สึกไวเกินไป หำงตำเหลือบไปเห็นว่ำใต้ต้นไมอ้ ีกต้นที่
ห่ำงไปไมไ่ กลมีบำงอยำ่ งทิ้งไวน่ กัน
ฉันรูส้ ึกวุน่ วำยใจเล็กนอ้ ย แลว้ ก็เดินเขำ้ ไปอีก
…
สี่ตัว

605
 ในป่ ำผื น นี้ ฉั น พบศพแมวและหมำถู ก ท ำร้ ำ ยจนตำยสี่
ตัวอย่ำงไม่คำดคิด บำงตัวก็ถูกฝั งกลบ บำงตัวคนทำคงไม่ได้มี
ควำมอดทนที่จะฝั งกลบดี ๆ ตั้งแต่แรก ก็เลยโยนไว้ใต้กิ่งไม้ที่
ตำยแล้ ว จนกระทั่ ง หำอะไรไม่ พ บอี ก ฉั น ถึ ง จะถอยเท้ ำ เดิ น
กลับไป ยิ่งเดินยิ่งเร็ว ในใจมีควำมคิดมำกมำยพรัง่ พรูออกมำ
ถ้ำเป็ นตัวสองตัว บำงทีอำจจะเป็ นกำรกลัน่ แกล้งของคนใจ
ร้ำยสัก คนหนึ่ง แต่นี่มีถึงสี่ตัว ทั้งยังถูก ทำร้ำยอย่ำงโหดเหี้ยม
มำก ไส้ของแมวบำงตัวก็ถูกล้วงออกมำ…
เท่ ำ ที่ ฉั น รู้ พฤติ ก รรมประเภทท ำร้ ำ ยสั ต ว์ ตั ว เล็ ก ๆ ท ำ
อนำจำรกั บ ชุ ด ชั้น ใน ล้ ว นเป็ น ระยะแรกของอำกำรจิ ต วิ ป ริ ต
สมมติว่ำพอเริ่มต้นก็ทำร้ำยสัตว์เล็กๆ ได้ สนองควำมพึงพอใจ
ของตัวเอง จนถึงวันหนึ่งที่สนองควำมพึงพอใจของตัวเองไม่ได้
ดูแล้วเวลำเสียชีวิตของสัตว์สี่ตัวนี้น่ำจะใกล้เคียงกัน หรืออำจจะ
พูดได้ว่ำ พฤติกรรมของคนคนนั้นช่วงนี้ถี่มำก อำรมณ์ของเขำ
ใกลจ้ ะระเบิดออกมำ
ฉั น เดิ น ออกมำจำกริ ม ป่ ำแล้ ว บ้ ำ นบรรพบุ รุ ษ เฉิ น ตั้ ง
ตระหง่ำนอยูด่ ้ำนหน้ำ ยังคงแลดูโบรำณและเรียบง่ำย เคร่งขรึม
และสู ง ศั ก ดิ์ ด้ ำ นหลั ง มี ภู เ ขำสู ง ตระหง่ำนเป็ น ฉำกหลั ง และมี

606
หมูบ่ ำ้ นตัง้ อยูต่ รงเชิงเขำไกลๆ

607
 ตอนที่ 119 ถำนเจีย่ ว 16 (3)

ถ้ำหำกคนที่ทำเรื่องนี้คือคนนอกก็แ ล้วไป เรื่องวิปริตบน

โลกนี้ช่ำงมำกมำยเหลือเกิน ไมเ่ กี่ยวอะไรกับพวกเรำอยูแ่ ลว้
แต่ถ้ำเป็ นคนบ้ำนเฉินล่ะ จริงๆ แล้วดูจำกเส้นทำงกำรทิ้ง
ศพ ควำมเป็ นไปไดย้ ิ่งมีสูง
หรือจะพูดไดว้ ำ่ ภำยในบำ้ นตรงหนำ้ หลังนี้ ซ่อนคนที่อำกำร
ทำงจิตกำลังเติบโตขึ้นมำอยำ่ งรวดเร็วไวค้ นหนึ่ง
กำรคำดกำรณน์ ี้ทำให้ฉันยิ่งวุ่นวำยใจ ในหัวมีควำมทรงจำ
คนบ้ำ นเฉิ นผ่ำ นเข้ำ มำ แต่ ก ลั บ จั บ เบำะแสใดๆ ไม่ไ ด้ ควำม
วิปริตนี้จะเกี่ยวกับเหตุไฟไหมค้ ืนนี้ไหมนะ แตว่ ำ่ ไมเ่ ป็ นไร ฉันกับ
อูอวี้ผลัดเปลี่ยนกันเฝ้ำระวังตลอดคืน ถ้ำเป็ นคนในบำ้ นวำงเพลิง
จริ ง ๆ จะไม่ใ ห้ ไ ฟนี้ ลุ ก ขึ้ น อย่ำ งแน่ น อน พอถึ ง ตอนกลำงคื น
ควำมจริงทุกอยำ่ งก็จะเปิ ดเผย
แต่ คิ ด ไปคิ ด มำแล้ ว ฉั น ก็ ยั ง คงรู้ สึ ก ว่ ำ อั น ตรำยในคื น นี้
เหมือนจะมำกกว่ำที่พวกเรำคำดกำรณไ์ ว้ในตอนแรก ดังนั้นฉัน
จึ ง คิ ด ถึ ง วิ ธี ก ำรที่ หุ น หั น พลั น แล่ น มำกหรื อ แม้ ก ระทั่ง อำจจะ
เรี ย กว่ ำ เหนื่ อยเปล่ ำ ได้ วิ ธี ห นึ่ ง ฉั น โทรหำต ำรวจฝ่ ำย

608
อำชญำกรรมที่ ฉั น รู้ จั ก เพี ย งคนเดี ย ว ทั้ ง ยั ง เป็ นต ำรวจ
อำชญำกรรมที่เกง่ สุดๆ นัน่ คือเสิ่นสือเยี่ยน
น่ำจะเพรำะเป็ นเบอร์ชนบทที่ห่ำงไกล ตอนเสิ่นสือเยี่ ย น
รับสำย น้ำเสียงจึงรำบเรียบไมแ่ สดงควำมเป็ นตัวของตัวเองที่ทงั้
เรียบงำ่ ยและเชื่องช้ำ "ฮัลโหล สวัสดีครับ"
"ฉันเอง ถำนเจี่ยว ไมก่ ี่เดือนกอ่ นเคยนัดบอดกับคุณ ยังจำ
เสียงของฉันไดไ้ หมคะ"
เขำเงียบไปครูห่ นึ่ง "คุณเองเหรอ"
ทำไมทุกครัง้ ที่พูดกับเขำ ฉันตอ้ งรูส้ ึกไปตอ่ ไมถ่ ูกทุกที
"ตำทึ่มเสิ่น อย่ำงอื่นไม่ต้องพูดมำกแล้ว ฟั งดีๆ " ฉันพูดที
ละคำทีละประโยค "วันนี้ตอนกลำงคืน บำ้ นบรรพบุรุษตระกูลเฉิน
เมืองชิงหยำงอำเภอต้ำหลีลี่จะเกิดเหตุไฟไหม้ที่รุนแรงมำก ถ้ำ
คุณยอมเชื่อฉัน ก็สง่ ตำรวจกับนักดับเพลิงมำเตรียมพรอ้ ม!"
คนทำงนัน้ เงียบไป
"ได้ยินชัดไหมคะ" ฉันขี้เกียจจะไปใส่ใจอะไรมำกขนำดนั้น
แล้ว ถึงอย่ำงไรพอครบครึ่งเดือนแล้ว เวลำของฉันก็จะเร็วขึ้น

609
เสิ่นสือเยี่ยนก็คงจะเหมือนจว้ งอวี๋ที่จำอะไรไมไ่ ดแ้ ละควำมทรงจำ
ที่เกี่ยวกับฉันก็เลือนรำง
หรือวำ่ ตอนนี้ เขำคงคิดวำ่ ฉันเป็ นบำ้ ไปแลว้
"ถำนเจี่ยว ตอนนี้ผมกำลังประชุมที่เมืองคุนอยู่ คืนนี้คงไปที่
ที่คุณพูดไมไ่ ด้แน่ๆ " เขำบอก "อีกอยำ่ งคุณต้องเล่ำสถำนกำรณ์
ให้ชัดเจน คุณเขำ้ ไปอยูเ่ กี่ยวขอ้ งกับเบำะแสนี้ได้อยำ่ งไร ใครจะ
วำงเพลิง ผมไม่ใช่ว่ำยึดคำพูดของคุณ ประโยคเดียวแล้วออก
ตรวจได้ สถำนีตำรวจก็ไ ม่อนุญำต แล้วก็ คุณ เรียกผม… เสิ่น
อะไรนะ"
ฉันหัวเรำะแล้วถอนหำยใจ "ตำท่อนไม้เสิ่น ถ้ำฉันบอกได้
ชัดเจนแล้วยังต้องขอควำมช่วยเหลือจำกคุณอีกเหรอ ก็เพรำะ
บอกได้ไมช่ ัดเจนนี่แหละ ยังไงแคค่ ุณเชื่อฉันก็พอ ฉันทำเพื่อช่วย
คน ชี วิ ต คนไม่กี่ ชี วิ ต คุ ณ ต ำรวจใหญ่ ต้ อ งเชื่ อ มั่น ในสิ่ ง ที่ ท ำ
ถึงแมต้ อนนี้จะยังไมเ่ ป็ นจริงใช่ไหม" พูดจบฉันก็วำงสำย
เขำรีบโทรกลับมำทั นที โทรอยู่หลำยครั้ง แต่ฉันไม่รับอีก
แลว้
ฉั น ไม่รู้ ว่ ำ เขำรู้ สึ ก อย่ำ งไร ตอบสนองอย่ำ งไร แต่ ฉั น ได้

610
พยำยำมอยำ่ งที่สุดแลว้
ตอนฉันกลับถึงบ้ำนตระกูลเฉิน ทุกอยำ่ งตรงหน้ำปกติ เฝิ ง
เยียนตื่นมำเตรียมอำหำรเช้ำอยำ่ งเงียบๆ คนงำนในสวนดอกไม้
ก็มำแล้ว ตอนที่หนุม่ หล่อในบรรดำคนพวกนัน้ มองฉัน เขำยังคง
มีรอยยิ้มที่คล้ำยจะมีแต่ก็ไมม่ ี ฉันเขำ้ ใจชัว่ ครำวว่ำนี่ก็คือควำมมี
เสน่ห์และรู้ตัวเองว่ำมีเสน่ห์ ผู้ชำยหล่อๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรจริง
ดังคำด ส่วนคนอื่น บำงคนก็ลุกขึ้นมำจัดกำรธุระของตัวเองแล้ว
บำงคนก็ ยั ง ไม่ ต่ื น คุ ณ ยำยอยู่บ นบ้ ำ น มี เ สี ย งเพลงดั ง ขึ้ น มำ
คลำ้ ยกำลังรำไทเกก๊
เฉินหรูอิ่งลงมำแล้ว ผำ้ ปิ ดปำกก็ถูกถอดออก นำ่ จะหำยจำก
หวัดแล้ว เธอนั่งลงบนโซฟำด้วยสีหน้ำเป็ นปกติ พวกเรำทั้งคู่
เผชิญหนำ้ กัน เธอพูดอยำ่ งช้ำๆ ว่ำ "พี่ถำน อรุณสวัสดิ์" โดยไมม่ ี
รอยยิ้ม ทำ่ ทีนี้ชวนให้คนใจกระตุกไมน่ อ้ ย
ฉันพยักหนำ้ "อรุณสวัสดิ์"

611
 ตอนที่ 120 ถำนเจีย่ ว 16 (4)

อูอวี้กำลังล้ำงหนำ้ แปรงฟั นอยูบ่ นบำ้ น สวมเสื้อเชิ้ตกำงเกง

ยีนแบบเดียวกับฉัน ฉันยืนพิงอยูข่ ำ้ งประตู พูดว่ำ "นี่ ฉันออกไป
เดินขำ้ งนอกรอบหนึ่งแลว้ วันนี้ต่นื เช้ำกวำ่ คุณเยอะเลย"
เขำดึงผ้ำเช็ดตัวขึ้นมำเช็ดน้ำบนหน้ำให้แ ห้ง "เมื่อ คืนผม
นอนหลับไมค่ อ่ ยสบำยนะ่ "
"ทำไมละ่ "
เขำมองรอบๆ แวบหนึ่งแล้วบอกว่ำ "อีกเดี๋ยวค่อยพูดกับ
คุณ"
แมฉ้ ันจะนึกสงสัยอยูใ่ นใจ แต่ก็ทำได้แค่อดทนไปกอ่ น ลด
เสียงเข้ำไปพูดใกล้เขำอีกหน่อย "ฉันก็มีเรื่องที่ไปเจอในป่ำข้ำง
นอกมำเหมือนกัน"
อูอวี้แขวนผำ้ เช็ดตัว ดึงแขนของฉันไป ฉันก็เดินตำมเขำเขำ้
ไปในห้อง เขำปิ ดประตู พอกน้ ฉันนัง่ ลงบนเตียงใหญห่ รูหรำของ
เขำ เขำก็พูดวำ่ "วำ่ มำ"
ฉันจึงเล่ำเรื่องซำกสัตว์ที่ถูกทำร้ำยที่ฉันเจอในป่ำ และกำร

612
คำดกำรณข์ องฉันให้เขำฟั งอยำ่ งละเอียด พอเขำฟั งจบแล้วก็จม
ดิ่งอยูใ่ นควำมคิด หลังจำกนั้นจึงพูดว่ำ "ตอนนี้ทำได้เพียงระวัง
และคอยเตรียมรับมือกับทุกสถำนกำรณเ์ ทำ่ นัน้ ถำ้ มีคนวำงเพลิง
จริงๆ พวกเรำก็ทำไดแ้ คร่ อเขำลงมือ"
"เมื่อคืนคุณไปเจออะไรมำ" ฉันถำม
อูอวี้กลับมองฉัน เงียบไปหลำยวินำที จึ งค่อยพูดว่ำ "ไม่มี
อะไร ฝั นรำ้ ยนะ่ "
"อ้อ…"
แล้วเขำก็เ ปลี่ยนหัวข้อคุย "คนที่ขึ้นมำจำกเรือ บำงคนมี
ควำมสำมำรถแปลกประหลำด เช่นผมกับเหยียนหยว่ น แต่บำง
คนก็ไมม่ ี อยำ่ งเช่นคุณกับอูเมี่ยว ตอนนี้ไมร่ ู้ว่ำเฝิ งเยียนกับเฉิน
หรูอิ่งเป็ นอยำ่ งไร ระวังพวกเธอเอำไว้ดีๆ แล้วกัน"
"ออ้ …" ฉันไมค่ ิดวำ่ จู่ๆ เขำจะพูดเรื่องนี้
เรื่องที่ฉันก็คำดไมถ่ ึง วันนี้ตอนบำ่ ย ฉันได้รับโทรศัพท์จำก
จว้ งอวี๋อีกแลว้
น้ ำ เสี ย งของจ้ ว งอวี๋ สุ ขุ ม มั่น คงเช่ น เคย แต่ ก ดควำมรู้ สึ ก

613
สนุกสนำนชัว่ รำ้ ยบำงอยำ่ งเอำไวร้ ำงๆ เบื้องหลังมีเสียงดังจอแจ
"นี่ ตำ้ จู" เธอพูด "ทำยซิวำ่ ฉันเจอใครที่ทำ่ รถเมืองคุน"
ฉันยังตอบสนองไมท่ ัน "ใคร"
เธอประกำศอยำ่ งลึกซึ้งจนคำดเดำไมถ่ ูก "คูน่ ัดบอดของเธอ
ไง เมื่อกอ่ นเธอเคยให้ฉันดูรูป สวมชุดตำรวจ ตัวสูงเหมือนที่เธอ
เลำ่ เลย นำ่ จะไมผ่ ิดแน่ จะวำ่ ไป ตัวจริงหลอ่ กวำ่ ในรูปอีกนะเนี่ย"
ฉันชะงักไปครูห่ นึ่ง
ดอกไมไ้ ฟเล็กๆ ดวงหนึ่งสวำ่ งวำบขึ้นมำในใจทันใด
ที่แท้… นี่คือ..วัฏจักรของโชคชะตำใช่ไหม เวลำหมุนกลับ
แล้ว ว่ำกันตำมเหตุผลแล้ วตอนนี้จ้ วงอวี๋ ยั งไม่เ คยเจอเสิ่ น สื อ
เยี่ยน ยอ่ มจำวันนั้นที่เธอกับเขำเจอกันที่บ้ำนเสี่ยวเฮ่ำไมไ่ ด้เป็ น
ธรรมดำ ไหนจะตอนที่ เ ธอตะลึ ง เมื่ อ ได้ เ ห็ น เสิ่ น สื อ เยี่ ย นแล้ ว
กระซิบเบำๆ วำ่ "ดูแลว้ นำ่ จะไมไ่ ดท้ ึ่มทื่อนะ" อีก
จว้ งอวี๋รีบบึ่งจำกบำ้ นเกิดมำที่อำเภอลี่ จะตอ้ งผำ่ นตัวเมืองคุ
นอย่ำ งแน่ น อน และเสิ่ น สื อ เยี่ ย นก็ ม ำประชุ ม ที่ เ มื อ งคุ น พอดี
ถึงแม้ไม่รู้ว่ำกำรที่เขำปรำกฏตัวที่ท่ำรถตอนนี้เป็ นเพรำะได้รับ

614
อิ ท ธิ พ ลจำกค ำพู ด ของฉั น หรื อ เปล่ ำ แต่ ฉั น รู้ สึ ก ถึ ง ค ำว่ ำ
'พรหมลิขิต' สำมคำนี้อยำ่ งถอ่ งแทจ้ ริงๆ
"จ้วงอวี๋ กอ่ นอื่นขอย้ำกับเธออีกรอบว่ำ ฉันกับเสิ่นสือเยี่ยน
ไมไ่ ด้เกี่ยวขอ้ งอะไรกันสักนิด เธอ… เคยเห็นอูอวี้ เธอคงเขำ้ ใจ"
ฉันพูด
จ้วงอวี๋ร้อง "อ๋อ" แบบลำกเสียงยำวมำก ก่อนจะหัวเรำะ
ออกมำ
ฉันพูดอีก "แต่เพรำะคดีบ้ำนเฉิน ฉันเลยขอควำมช่วยเหลือ
จำกเสิ่นสือเยี่ยน ไม่รู้ว่ำเขำจะมำอำเภอลี่ด้ว ยไหม ถ้ำเขำมำ
จะต้องเป็ นกำรช่วยเหลือที่มีประสิทธิภำพแนน่ อน เธอช่วยฉันจับ
ตำมองเขำดีๆ จอ้ งเขำดีๆ เอำเขำให้อยูห่ มัด"
คำพูดของฉันอำจจะเหนือควำมคำดหมำยของเธอไปบ้ำง
เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่ำ "ได้ ฉันเข้ำใจแล้ว ฉันจะคอย
จับตำดูเขำ"
พอวำงสำยแล้ว ใจของฉันยังถูกยึดครองไว้ด้วยควำมรู้สึก
ตื่ น เต้ น ระคนหวำนชื่ น บำงอย่ ำ ง ในฐำนะนั ก เขี ย นนิ ย ำยใน
อินเทอร์เน็ตคนหนึ่ง ฉันย่อมจินตนำกำรถึงภำพตอนที่จ้ วงอวี๋

615
ของฉันนัง่ ในรถคันเดียวกับคุณตำรวจเสิ่นสือเยี่ยน เธอเทข่ นำด
นัน้ ทัง้ ยังได้รับคำขอร้องให้ 'จับตำมอง' เขำจำกฉันอีก อีกอยำ่ ง
เสิ่นสือเยี่ยนยังเป็ นนำยตำรวจที่เกือบจะเหมือนพระวัดเส้ำหลิน
ถือศีลคนหนึ่ง อย่ำงไรก็เป็ นนักเขียนสำวอำยุสิบเก้ำปี กั บชำย
หนุ่มพรหมจรรย์อำยุยี่สิบแปดปี ชัด ๆ (ฉันคิดว่ำไม่ต้องสงสั ย
ตอ้ งใช่แนน่ อน) ฮ่ำๆ

616
 ตอนที่ 121 ถำนเจีย่ ว 16 (5)

ส่วนถึงแม้ว่ำคืนนี้จะเป็ นคืนตัดสินชีวิต แต่ตอนที่ฉันไปหำ

อูอวี้ที่ห้องหลังมื้อเย็น ใบหนำ้ ฉันก็ยังคงเปื้ อนยิ้มอยูด่ ี
ตอนฉั น เข้ำ ไป อู อ วี้ ก ำลั ง นั่ง อ่ ำ นหนั ง สื อ ตรงเคำน์ เ ตอร์
ด้ ำ นหน้ ำ หน้ ำ ต่ ำ ง ใต้ โ คมไฟสี เ หลื อ ง ในมื อ เขำถื อ หนั ง สื อ
'ทฤษฎีขีดจำกัด' หนังสือในบำ้ นศำสตรำจำรยเ์ ฉิน ดีมำก อำ่ นไม่
เห็นเขำ้ ใจเลย
ฉันนั่งลงตรงขำ้ มเขำ เขำละสำยตำจำกหนังสือมำมองหน้ำ
ฉันแวบหนึ่ง ดวงตำคู่นั้นยังคงเป็ นช่ำงซ่อมรถของฉัน แววตำ
ลึกซึ้งทั้งยังเขม้ ขน้ เขำพยักพเยิดคำงไปทำงเตียง "ง่วงแล้วก็ไป
นอน"
คื น นี้ มี เ รื่ อ งใหญ่ พวกเรำทั้ง คู่ ต้ อ งอยู่ด้ ว ยกั น เพื่ อ จะได้
รับมือกับทุกสถำนกำรณไ์ ดต้ ลอดเวลำ
"ฉันยังไมง่ ว่ ง" ฉันวำ่
อูอวี้วำงหนังสือลง "งัน้ คุณอยำกทำอะไร"
ฉันคิดในใจวำ่ ฉันอยำกทำอะไร แตก่ ็พูดออกมำไมไ่ ด้ ฉันจึง

617
พูดว่ำ "อ่ำนนิยำยแล้วกัน" ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมำ ดังนั้นพวก
เรำทั้งคู่จึงนั่งเผชิญหน้ำกันอย่ำงนี้ ต่ำงคนต่ำงอ่ำนของตัวเอง
อ่ำนไปได้ครู่หนึ่ง ฉันแอบเหลือบมองเขำ เขำจุดบุหรี่เสียแล้ว
สูบไปพลำงอำ่ นไปพลำง ตอนเขำอำ่ นหนังสือเฉพำะทำงพวกนี้ สี
หนำ้ นิ่งสงบมำก มีสมำธิมำก ในดวงตำก็ใสจนเหมือนเหมือนไม่
มี อ ะไรอยู่ ใจฉั น สั่ น ไหว พู ด ว่ ำ "คุ ณ ไม่ เ คยคิ ด จะกลั บ
มหำวิทยำลัยไปเรียนสำขำนี้บำ้ งเหรอ"
อู อ วี้ ไ ม่ เ งยหน้ ำ จมู ก พ่ น ควั น บุ ห รี่ เ บำๆ ออกมำ พู ด ว่ ำ
"ตอนนี้สงบจิตใจทำเรื่องนี้ไมไ่ ดแ้ ลว้ "
"ออ๋ "
เขำกลับพูดอีกว่ำ "จริงๆ แล้วเมื่อก่อนผมก็เคยคิดจะอยูท่ ี่
มหำวิทยำลัยทำวิจั ย ต่อ ไป ว่ำงก็ทำโปรเจกต์หำเงิ น แค่นี้ก็ดี
แลว้ "
ในหั ว ฉั น นึ ก ภำพสวมชุ ด สะอำดสะอ้ ำ น โกนหนวดเครำ
เกลี้ยง ยืนบรรยำยอยู่หน้ำโต๊ะ รู้สึกแปลกใหม่เล็กน้อย แล้วก็
แปลกตำเล็กนอ้ ย จำกนัน้ ก็คิดถึงภำยใต้เสื้อเชิ้ตสะอำดนัน่ อีกวำ่
อำจจะยังคงเป็ นรำ่ งที่มีกลำ้ มเนื้อแข็งแรงใตเ้ สื้อกลำ้ มสีขำว

618
 อืม… ยังรูส้ ึกมำกอยู่
"กำลังคิดอะไร" เขำมองฉันดว้ ยสำยตำสงบล้ำลึก "หนำ้ แดง
นิดหนอ่ ย"
ฉันรีบพูด "อ๊ะ ไมม่ ีอะไร จริงๆ แล้วฉันเคยคิดว่ำ รอจนฉัน
เกษี ย ณเขี ย นนิ ย ำยไม่อ อกแล้ ว ไปหำมหำวิ ท ยำลั ย ไก่ป่ ำ 1ไร้
ชื่อเสียงเป็ นอำจำรยอ์ บรมเขียนวรรณกรรมในอินเทอร์เน็ตอะไร
แบบนัน้ "
อู อ วี้ ยิ้ ม แล้ ว พู ด ว่ ำ "ท ำไมต้ อ งดู ถู ก ตั ว เองเกิ น ไป คุ ณ ดั ง
ขนำดนัน้ ไปสอนมหำวิทยำลัยไกป่ ่ ำไดอ้ ยูแ่ ลว้ "
ฉันจะอธิบำยกับอูอวี้อย่ำงไรดี เขำไม่เ ข้ำใจวงกำรนี้ของ
พวกเรำเลยสักนิด แบบฉันเรียกว่ำดังได้อย่ำงไรล่ะ เทพเล็กๆ
อยำ่ งฉัน ฐำนะไมม่ ัน่ คง เค้นแทบตำยหอบใหญ่ คลื่นก็ผุดขึ้นมำ
อีกหอบใหญ่
แต่ว่ำพูดตำมควำมจริงแล้ว ภำพสมมติสองภำพนี้ ถ้ำวำงไว้
ด้วยกันก็รู้สึกว่ำดีมำก เขำเป็ นนักเรียนมหำวิทยำลัยดัง ทั้งยัง
สำมำรถทำโปรเจกต์หำเงินเลี้ยงครอบครัวได้ ฉันเป็ นอำจำรย์

1
"มหำวิทยำลัยไกป่ ่ ำ" ในที่นี้ หมำยถึง มหำวิทยำลัยที่ไมม่ ีช่อื เสียง

619
พิเศษสอนวรรณคดีที่มหำวิทยำลัยไกป่ ่ ำ วำ่ งก็คอ่ ยเขียนนิยำย…
หัวใจของฉันเต้นด้วยควำมหวำนชื่น ควำมรู้สึก ขยำยตั ว
ขึ้นมำเบำๆ พอเงยหนำ้ ขึ้น พบวำ่ อูอวี้ก็กำลังมองฉันอยูเ่ ช่นกัน
ไมค่ ิดว่ำพวกเรำจะมองกันอยำ่ งใจจดใจจ่ออยำ่ งนี้พักใหญ่
แสงไฟสะทอ้ นในดวงตำของเขำ ในดวงตำเขำมีเพียงฉัน ฉันรู้ว่ำ
ตอนนี้เขำกำลังคิดอะไร เหมือนกับที่ฉันคิดเมื่อสักครู่
แตพ่ วกเรำตอ้ งทำอยำ่ งไรถึงจะเดินไปถึงวันนัน้ ได้
อูอวี้ปิดหนังสือ นวดหว่ำงคิ้วแล้วพูดว่ำ "ผมของีบสักเดี๋ยว"
เขำหลับตำลง พิงกับพนักเกำ้ อี้ด้ำนหลัง ไมร่ ู้ว่ำงว่ งจริงๆ หรือวำ่
กำลังหนีอะไร
"คุณไปนอนที่เตียงสิ" ฉันพูด
"ไม่ เ ป็ นไร คุ ณ เหนื่ อ ยก็ น อนสั ก หน่ อ ยสิ ผมหลั บ ไม่ ไ ด้
หรอก"
"ฉันก็ไมน่ อน"
ใบหน้ำด้ำนข้ำงของเขำรำบเรียบ หำกแต่มุมปำกกลับผุด
รอยยิ้มขึ้นมำฉับพลัน ฉันถือโอกำสนอนฟุบบนโต๊ะเสียเลย มอง
620
รูปร่ำงหนำ้ ตำของเขำ มองผมสั้นสีดำของเขำ ลูกกระเดือกที่นูน
ขึ้นมำ ขำยำวๆ ไหนจะมือที่ยันไวบ้ นเกำ้ อี้อีก
ทำอยำ่ งไรดี
ฉันรู้สึกว่ำตัวเองไมส่ ำมำรถจินตนำกำรถึงชีวิตที่ไมม่ ีเขำได้
เสียแลว้
ผูช้ ำยคนนี้ เวลำไหลไปทำให้เขำเขำ้ มำในชีวิตฉัน ดึงดูดฉัน
อยูก่ ับฉัน ปรำบฉันอยำ่ งรำบคำบ
ฉันกลัวจริงๆ ว่ำสักวันหนึ่ง ในควำมทรงจำของเขำ ฉันก็จะ
กลำยเป็ นเงำเลือนรำงเงำหนึ่งใช่ไหม
…
ฉันถูกอูอวี้ปลุกให้ต่ืนเบำๆ ในควำมมืด ไม่รู้ว่ำไฟถูกพวก
เขำปิ ดหมดเมื่อไหร่ มีเพียงแสงจันทร์ลอดผ่ำนหน้ำต่ำงเข้ำมำ
แสงจั น ทร์ ก ระจ่ ำ งชั ด ฉั น เห็ น เค้ ำ โครงอู อ วี้ ร ำงๆ เขำยื น อยู่
ด้ ำ นหน้ ำ ฉั น นั ย น์ ต ำคมกริ บ ฉั น ลุ ก ขึ้ น นั่ ง ด้ ว ยควำมงั ว เงี ย
ฉับพลันนัน้ ก็สะดุ้ง มองไปทำงประตู ไมม่ ีแมแ้ ต่แสงไฟ แล้วก็ไม่
มีกลิ่น ฉันถอนหำยใจ

621
 อูอวี้ก ลับเข้ำมำใกล้หูของฉัน กระซิบ พูดด้วยเสียงเบำมำ
กวำ่ "ไดย้ ินหรือยัง"
ฉันตกใจ กลั้นหำยใจตั้งใจฟั งให้ดี ได้ยินเสียงฝี เท้ำเบำๆ
ดังขึ้นมำจำกขำ้ งลำ่ งเป็ นพักๆ อยำ่ งที่คำดไว้ แลว้ ยังมีเสียงประตู
ถูกผลักออกอยำ่ งช้ำๆ ดังแอด๊
มี ค นเข้ำ มำในคฤหำสน์ต อนตี ส อง แถมยั ง ไม่ไ ด้ มี แ ค่คน
เดียวดว้ ย

622
 ตอนที่ 122 อูอวี้ 16 (1)

-อูอวี-้
"อยูท่ ี่นี่" ผมพูดกับถำนเจี่ยว หลังจำกนัน้ ก็เดินยอ่ งไปที่ขำ้ ง
ประตูแล้วแงม้ ประตูเล็กนอ้ ย ใต้ตึกไมไ่ ดเ้ ปิ ดไฟ แต่มีแสงไฟฉำย
ตรงและถี่จำนวนหนึ่งตัดสลับกันวุน่ วำยยุง่ เหยิงในควำมมืด มีเงำ
คนสองคน กำลังผลักประตูห้องหนังสือชัน้ ล่ำง ที่นัน่ มีเจิ้งจื้อเหว่
ยอยู่ อีกสี่คนรีบขึ้นชั้นบน ในมือหรือไมก่ ็ที่เอวมีประกำยคมมีด
สะทอ้ นออกมำให้เห็นรำงๆ
ผมตระหนักได้แล้วว่ำเกิดอะไรขึ้น จึงรีบปิ ดประตูลงกลอน
โอบไหล่ถำนเจี่ยวถอยไปขำ้ งหลัง เธอใจเย็นมำก ปฏิกิริยำตอบ
กลั บ ก็ ไ วมำก ล้ ว งโทรศั พ ท์ อ อกมำโทรหำ 110 ผมผลั ก ตู้
ด้ำนข้ำงอย่ำงรุนแรงเข้ำไปอีก กั้นประตูไว้อย่ำงแน่นหนำ เสียง
ของกำรกระทำนี้ดึงดูดเสียงฝี เทำ้ จำกนอกประตูให้เขำ้ มำใกล้
สีหนำ้ ถำนเจี่ยวเปลี่ยนไป พูดวำ่ "โทรไมต่ ิด ไมม่ ีสัญญำณ!"
ผมก็ล้วงโทรศัพท์ออกมำ พบว่ำโทรศัพท์ที่ยังดี ๆ อยู่เ มื่อช่วง
หัวค่ำ ตอนนี้กลับไมม่ ีสัญญำณ ทำเอำหัวใจผมปกคลุมไปด้วย
เมฆดำครึ้มอีกชัน้ หนึ่ง ที่นี่ตัง้ อยูบ่ นภูเขำ อยำกจะทำลำยหรือทำ

623
ฉำกกำบังกำรเชื่อมต่อสัญญำณโดยเฉพำะก็ทำได้ไมย่ ำก ยิ่งไป
กว่ำนั้นยังดูเหมือนว่ำคนที่มำยังชำนำญทำงขนำดนี้ กลัวว่ำจะ
เตรียมกำรอยูก่ อ่ นแลว้
"โทรอีก" ผมพูด
ปั ง! มีคนกระแทกประตู เสียงดังมำก ปั ง ดังขึ้นมำอีกเสียง
กระทั่งมองเห็นประตูไม้ถูกกระแทกจนนูนออกมำ พวกเรำยังได้
ยินเสียงวุ่นวำย กดดัน กลัดกลุ้ม ดังสะทอ้ นไปทัว่ ทัง้ บำ้ น นัน่ คือ
เสียงกระแทก เสียงฝี เทำ้ เสียงร้องไห้และเสียงหอบผสมผสำนไป
ด้วยกัน คนบ้ำนเฉิน อำจจะกำลังถูกโจรชั่วผลักให้เดินออกมำ
จำกห้องทีละคนๆ
ที่แทค้ ดีไฟไหมใ้ นประวัติศำสตรย์ ังซ่อนเงื่อนงำแบบนี้ไวอ้ ยู่
เรื่องเร่งด่วนจวนตัวมำก
ผมมองหนำ้ ต่ำงแวบหนึ่ง พูดว่ำ "ไปทำงนัน้ " ถำนเจี่ยวตำม
ผมมำ ที่ไหนได้ มองออกไปที่หนำ้ ต่ำง ก็เห็นว่ำชัน้ ล่ำงยังมีคนที่
เจ็ดยืนอยู่ เขำสวมหน้ำกำกสีดำเหมือนคนอื่นๆ มือเท้ำสะเอว
ด้ำนหลังมีแสงสว่ำงของหิมะ นี่คือยำมเฝ้ำประตู จำกมุมของเขำ
แค่พวกเรำกระโดดลงไปจำกชั้นสองก็จะถูกจับได้ทันที นี่ยิ่งทำ

624
ให้ผมคำดคะเนว่ำ คนที่มำน่ำกลัวว่ำจะเป็ นกลุ่มโจรที่ชำนำญ
มำก
ผมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ถ้ำผมคนเดียวยังมีโอกำสหนีรอดจำก
กำรถูกจับได้ แตพ่ อเพิ่มถำนเจี่ยวเขำ้ มำ เส้นทำงนี้เดินไปไมไ่ ด้
"ขึ้นไปบนหลังคำ" ถำนเจี่ยวพูดขึ้นมำฉับพลัน ใจผมกระตุก
มองดวงตำของเธอท่ำมกลำงควำมมืด ในนั้นเต็มไปด้วยควำม
ตื่นกลัว แต่ก็แสร้งทำเป็ นกล้ำหำญและใจเย็น เธอพูดได้ไม่เลว
ผมตรวจสอบด้ำนนอกบ้ำนทั้งหลังแล้ว ถ้ำเดินเลียบไปกับท่อ
สำมำรถปี นขึ้นไปทำงหนำ้ ต่ำงได้จริงๆ พอจะหลบชัว่ ครำว แถม
ยังคุม้ กันสะดวก และโจรชัว่ ก็นำ่ จะคิดไมถ่ ึง
ผมเพิ่งจะประคองขำทัง้ คู่ของถำนเจี่ยวดันส่งขึ้นไป ก็ได้ยิน
เสี ย งปี นป่ ำยเชื่ อ งช้ ำ ของเธอเหยี ย บย่ ำ ชำยคำชั้น สองขึ้ น ไป
ทันใดนัน้ ด้ำนหลังก็มีเสียงแตกหัก ขวำนด้ำมหนึ่งจำมประตูแตก
เป็ นรู จำกนัน้ ก็มีมือหนึ่งยื่นเขำ้ มำบิดลูกบิดประตู
ไมท่ ันแลว้
ผมขึ้นไปกับถำนเจี่ยวไมท่ ันแลว้ ตอนนี้ถำ้ หำกโจรชัว่ พุง่ เขำ้
มำ จะต้องได้ยินเสียงพวกเรำปี นหลังคำแนน่ อน และคงไมเ่ ชื่อวำ่

625
พวกเรำกระโดดหนีออกจำกบำ้ นไปแลว้ ด้วย ผมกดลำคอตะโกน
เสียงต่ำ "ถำนเจี่ยวรีบปี น" แล้วพุ่งไปที่ประตู หยิบที่เ ขี่ยบุหรี่
หนักๆ บนโต๊ะทุบใส่มือนั้นเต็มแรง มือนั้นเอียงไปครู่หนึ่ง ด้ำน
นอกประตูมีเ สียงร้องโหยหวนดังขึ้นมำ ครั้นแล้วก็ดึงดูดเสียง
ฝี เท้ำเข้ำมำมำกยิ่งขึ้น ไม่ใช่แ ค่หนึ่งคน ตำผมมองประตูที่ถูก
กระแทกจนเปิ ดออก ใบหน้ำผู้ชำยที่สวมหน้ำกำกสีดำหลำยคน
ปรำกฏออกมำ ดวงตำแตล่ ะคูล่ ว้ นดำมืดดุรำ้ ย ผมหมุนตัววิ่งไปที่
หน้ำต่ำง ในใจเย็นยะเยือก ตอนนี้จนปั ญญำจะหันไปมองถำน
เจี่ยวไดอ้ ีก กระโดดพรวดออกไป
พอตกถึงพื้น ยำมเฝ้ำประตูคนนั้นก็จับได้ เขำจ้องผม ผิว
ปำกส่งสัญญำณแล้วก็ไล่ตำมมำ ผมพลิกตัวกระโดดขำ้ มรั้ว ผม
อดไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงเหลียวหลังกลับไปมองทันที เห็นเพียง
หลังคำที่มืดมิด คนคนหนึ่งหมอบอยูต่ รงนัน้ แทบจะดูไมอ่ อกว่ำ
เป็ นใคร ถ้ำผมปรำกฏตัวอยู่ตอนนี้ เธอก็ยิ่งปลอดภัยขึ้นไปอีก
พอคิดถึงตรงนี้ ผมก็ตัดสินใจวิ่งเขำ้ ไปในควำมมืด

626
 ตอนที่ 123 อูอวี้ 16 (2)

แตท่ วำ่ โดยรอบล้วนเป็ นป่ำ ถนนสำยหลักที่อยูไ่ กลๆ ก็ไมม่ ี

แสงไฟสักนิด ยิ่งไมม่ ีทำงมีคน ถ้ำจะวิ่งไปถึงที่ที่มีคนอยูก่ ็คงไกล
มำก อีกทัง้ ที่นี่ยังเป็ นชนบทที่ห่ำงไกลควำมเจริญ ไมแ่ นว่ ่ำจะขอ
ควำมช่วยเหลือไดอ้ ยูด่ ี
ด้ำนหลังมีคนตำมมำทั้งหมดสองคน ไล่ตำมมำกระชั้นชิด
มำก ทั้งยังเคยสำรวจภูมิศำสตร์ของที่นี่มำแล้วอย่ำงเห็นได้ชัด
เพรำะดู คุ้น เคยเป็ น อย่ำงดี ใจเย็ น ทั้ง ยั ง เลื อ ดเย็ น คนหนึ่ ง ไล่
ตำมมำอยำ่ งกระชัน้ ชิดไมเ่ ลิกรำ อีกคนวิ่งอ้อมเขำ้ ไปในป่ำ ไมแ่ น่
วำ่ กำลังจะลอ้ มผมจำกดำ้ นขำ้ ง
แต่ทว่ำผมมำมัวครุ่นคิดไมท่ ันแล้ว
ตอนผมวิ่ ง เข้ ำ ไปในป่ ำลึ ก ผื น นั้ น คนคนหนึ่ ง ปรำกฏตั ว
ออกมำ พวกเรำจึงประจันหนำ้ กันพอดี
ในควำมมื ด มิ ด ยำมรำตรี พวกเรำเผชิ ญหน้ำ กัน เพีย งชั่ว
พริบตำก็ลงมือแลว้
เขำแข็ ง แรงมำก ลงไม้ล งมื อ ก็ โ หดมำก ทั้ง ยั ง ดู อ อกว่ ำ มี

627
ประสบกำรณ์โชกโชน ผมไม่ได้เปรียบแม้เพียงสักนิด แต่ผมก็
ไมใ่ ช่ลูกพลับนุม่ นิ่ม อำศัยที่ฝีมือวอ่ งไวปรำดเปรียว จึงพอสูสีกับ
เขำได้
ใจผมรู้ว่ำเป็ นแบบนี้ต่อไปไมด่ ีแน่ ถ้ำรอจนอีกคนไล่ตำมมำ
ทัน ผมก็เหลือแค่ถูกต่อยแล้ว ในเวลำชั่วพริบตำนี้ ผมกินหมัด
เขำไปหนึ่งหมัด ส่วนท้องของเขำก็ถูกผมถีบอย่ำงแรงไปหนึ่งที
ผมกำลังคิดจะหำโอกำสโจมตีพวกเขำ ทันใดนั้น ควำมเย็นยะ
เยือกก็จโู่ จมเขำ้ มำที่ด้ำนหลังผม
อีกคนหนึ่งมำถึงแลว้
จำกนั้นก็ตำมมำด้วยควำมเจ็บปวดจำกกำรที่คมมี ด กรี ด
ผำ่ นผิวเนื้อ ผมเซไปเล็กนอ้ ย เห็นแสงจันทรส์ ว่ำงส่องสะทอ้ นเงำ
ของตัวผมเอง ด้ำนหลังมีมีดเสียบอยู่ คนคนนั้นดึงมีดออกมำ
อยำ่ งเหี้ยมโหด ลมหำยใจผมช้ำลง
ตอนที่ควำมเจ็บปวดเยื้องกรำยเข้ำมำ ผมกลับกลำยเป็ น
ตื่นตัวอยำ่ งถึงที่สุดในทันที ควำมคิดซับซ้อนยุง่ เหยิงพรั่งพรูเขำ้
มำในหัวผมทันทีอยำ่ งคำดไมถ่ ึง
โจรชั่วพรรค์นี้ มองชีวิตคนเหมือนผักปลำแบบนี้ โจรชั่วที่

628
ปล้นทุกอยำ่ งของคนอื่นไปอยำ่ งไมล่ ังเล พวกเขำกับเขำแตกตำ่ ง
กันตรงไหน ควำมรูส้ ึกเดือดจนใกลจ้ ะระเบิดอัดแนน่ ในใจผม ผม
ก็ไ ม่รู้ว่ำพละก ำลังมำจำกไหน มือว่ำงเปล่ำคว้ำคมมีดของคน
ตรงหน้ำ เขำตะลึงไปครู่หนึ่ง ผมใช้มือที่เลือดสดๆ ไหลออกมำ
เต็ ม จั บ หน้ ำ ของเขำไว้ แ น่ น แล้ ว กระแทกเข้ ำ กั บ ต้ น ไม้ ใ หญ่
ดำ้ นขำ้ งอยำ่ งเหี้ยมโหด ตัวเขำกระตุกไปครูห่ นึ่งกอ่ นจะลม้ ลงไป
ฉึก เสียงคมมีดกรีดผ่ำนกล้ำมเนื้อเบำๆ ดังออกมำจำกตัว
ผมอีกแล้ว คนที่อยูข่ ำ้ งหลังผมแทงลงมำอีกแผล ผมได้ทีคว้ำมือ
ที่จับมีดของเขำไว้ ดึงเขำมำตรงหน้ำ ตีเข่ำใส่หัวเขำอย่ำงแรง
ติดต่อกันหลำยครั้ง หน้ำของเขำอำบเลือดในทันที แล้วก็ถูกผม
โยนลงไปบนพื้น
พื้นหิมะก็เงียบลงไปทัง้ อยำ่ งนี้ พวกเขำทัง้ คู่นอนบนพื้น บิด
ตัวครวญครำง ผมใช้มือปิ ดส่วนทอ้ งเอำไว้ ถอดเสื้อขนสัตว์ออก
ด้วยมือเดียว ใช้ฟันกัดไว้แล้วพันรอบท้อง เสื้อขนสัตว์ถูกย้อม
ดว้ ยเลือดอยำ่ งรวดเร็ว ผมเดินโซเซไปขำ้ งหนำ้ ไมก่ ี่กำ้ ว ตรงขมับ
กำลังเต้นตุบๆ เป็ นพักๆ เลอะๆ เลือนๆ ทุกก้ำวล้วนเหมือนมี
มือหลำยคู่กำลังฉีกแผลลึกบนร่ำงกำยผม ขณะที่กำลังใจลอย
ผมมองเห็นคนสองคนนั้นด้ำนหลังลุกขึ้นมำเดินโซซัดโซเซอีก
ถนนสำยหลักก็อยูห่ ่ำงออกไปจำกผมประมำณหนึ่ง หมูบ่ ำ้ นก็ยิ่ง
629
ไกลออกไปอีก ไมส่ ำมำรถไปถึงไดแ้ นน่ อน
แมแ้ ตแ่ รงจะตะโกนรอ้ งขอควำมช่วยเหลือผมก็ไมเ่ หลือแลว้
ผมใกลจ้ ะเดินไมไ่ หวแลว้
แต่ว่ำใบหน้ำนั้นของถำนเจี่ยวกลับปรำกฏขึ้นมำในหัวผม
ตอนนี้ ดวงตำที่เ ปล่งประกำยเต็มไปด้วยควำมหวังและควำม
อ่อนโยนคู่นั้น ตอนนี้ถ้ำผมถูก พวกมันจับตั วกลั บไป ถำนเจี่ย
วก็จะถูกพบด้วยไม่ช้ำก็เร็ว ผมไม่สำมำรถทนเห็นเธอตกอยู่ใน
มือโจรชัว่ พวกนี้ได้เด็ดขำด ยังมีคนบำ้ นเฉิน ครอบครัวอำจำรยท์ ี่
มีพระคุณตอ่ ผม ตอนนี้พวกเขำก็กำลังตกอยูใ่ นอันตรำย
ผมสู ด หำยใจลึ ก กั ด ริ ม ฝี ปำกแน่ น จนเลื อ ดไหลออกมำ
รสชำติ เ ค็ ม และคำวไหลเข้ำ ไปในปำก หำกแต่ ก ลั บ คล้ ำ ยจะ
ตื่นตัวขึ้นมำอยู่บ้ำง ผมพยำยำมวิ่งเข้ำไปในควำมมืดข้ำ งหน้ำ
อยำ่ งสุดชีวิต
ผมซ่อนตัวในพุ่มไม้มืดๆ ไมน่ ำนนักก็ได้ยินเสียงฝี เท้ำของ
พวกเขำผำ่ นจำกดำ้ นขำ้ งไป

630
 ตอนที่ 124 อูอวี้ 16 (3)

ผมตัง้ สติดีๆ มองไปขำ้ งหนำ้ พวกเขำเดินไปเดินมำอยู่ตรง

ถนนเล็กๆ โดยตลอด พวกเขำฉลำดมำก ที่มำเฝ้ำอยูต่ รงถนนซึ่ง
จำเป็ นต้องผ่ำนถ้ำจะไปหมู่บ้ำน ผมก้มหน้ำมองโทรศัพท์แวบ
หนึ่ง ยังคงไมม่ ีสัญญำณ
ผมหลับตำครุน่ คิดสักพัก
ผมหันกลับ คอ่ ยๆ แหวกเขำ้ ไปในพุม่ ไมแ้ ล้ววิ่งไปทำงบ้ำน
เฉิน
ตอนนี้ชั้นล่ำงบ้ำนเฉินไม่มีคนเฝ้ำด้วยซ้ำ ผ้ำม่ำนทั้งหมด
ล้วนถูกรูดปิ ดไว้อยำ่ งแนน่ หนำไมต่ ่ำงจำกบำ้ นร้ำงหลังหนึ่ง ไมม่ ี
ใครคำดคิดถึงว่ำในบ้ำนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น เดิมทีก็ไม่น่ำมีใคร
สังเกตเห็นอยูแ่ ลว้
ผมนัง่ ยองๆ อยูห่ ลังรั้ว มองหลังคำอยูค่ รู่หนึ่ง กลับมองไม่
เห็นว่ำถำนเจี่ยวอยูท่ ี่ไหน ผมพลิกตัวเขำ้ ไปอยำ่ งเงียบเชียบ เริ่ม
ปี นขึ้ น ไปโดยเลี ย บไปตำมท่อ ลมและที่ ตั้ง เครื่ อ งปรั บ อำกำศ
เพียงแตป่ ี นอยำ่ งเอื่อยเฉื่อยเชื่องช้ำกวำ่ ปกติ ผมไดย้ ินเสียงเลือด
ของตัวเองหยดลงบนทอ่ ผมตอ้ งไปให้ถึงถำนเจี่ยว

631
 ในที่สุดผมก็ใช้แรงทัง้ หมดที่มีปีนขึ้นหลังคำชัน้ สำม ดำ้ นบน
ว่ำงเปล่ำและไมม่ ีเงำคน มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องลงมำบนหลังคำ
ใจผมจมดิ่ง เวลำนี้เห็นเพียงถนนเล็กๆ ด้ำนล่ำง สองคนนัน้ กลับ
มำแล้ว คิดว่ำน่ำจะหำผมไม่เ จอเลยกลั บมำรำยงำน ผมนอน
หมอบอยูบ่ นหลังคำ รอพวกเขำเขำ้ บำ้ นเงียบๆ
"ถำนเจี่ยว…" ผมเรียกดว้ ยเสียงที่ต่ำมำก พอคำพูดออกจำก
ปำก ถึงค้นพบว่ำคอของตัวเองแหบแห้งจนเหมือนแตกละเอียด
ไปแล้ว
ทันใดนัน้ เธอก็ปรำกฏตัว โผลห่ ัวออกมำจำกคำนบนหลังคำ
อีกฝั่ ง ใต้แสงจันทร์สว่ำง ผมเห็นสภำพของเธออยำ่ งชัดเจน ผม
ยำวกระเซอะกระเซิง หน้ำตำมอมแมม ดวงตำคู่นั้นเต็มไปด้วย
น้ำตำ อกผมสัน่ ไหวอยำ่ งรุนแรง ดึงเธอมำกอดไว้ในอ้อมอก
"ตัวคุณ… ตัวคุณ …" เสียงของเธอสั่นเครือ ผมเองก็ทนไม่
ไหวอีกแล้ว กม้ ลงไปจูบไรผมด้ำนข้ำงของเธอแล้วพูดว่ำ "ผม…
ผมไมเ่ ป็ นไร กลัวไหม"
"อือ…" เธอยื่นมือไปสัมผัสแผลของผม ผมสั่นไปทั้งตัว นิ้ว
ของเธอย้อ มไปด้ ว ยเลื อ ด ปิ ดหน้ ำ ไว้ พยำยำมไม่ร้ อ งไห้ ชั่ว
ขณะนั้นใจผมกลับอ่อนโยนขึ้นมำในทันทีคล้ำยกับหินกอ้ นใหญ่
632
ในใจตกลงไปแล้ว แม้แต่วิกฤตในบ้ำนด้ำนล่ำงก็คล้ำยจะไมไ่ ด้
คับขันขนำดนัน้ ผมกอดเธอไว้ พิงกับหลังคำแลว้ ยิ้ม
เธอมองผมด้วยสีหน้ำเศร้ำซึม น้ำเสียงแสดงออกถึงควำม
ออ่ นโยนแปลกๆ "คุณยังยิ้มอีก"
"อือ" ผมพูด "เกือบจะไมม่ ีชีวิตกลับมำอยูข่ ำ้ งคุณแลว้ "
เธอไม่ส่ ง เสี ย งอยู่พั ก หนึ่ ง ผ่ำ นไปสั ก พั ก ก็ เ งยหน้ำ ขึ้ น มำ
หอมแก้มผมเบำๆ ผมไม่พูดจำ เธอก็ไม่พูดจำ ริมฝี ปำกนั้นนุ่ม
นิ่มจนหำที่เปรียบมิได้ เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ถูเบำๆ ที่หน้ำ ผม
คล้ ำ ยจะมองเห็ น แสงจั น ทร์ ที่ ห ลั ง คำทำบทอลงมำในดวงตำ
อ่อนโยนของเธออย่ำงเบำบำง เพรำะริมฝี ปำกของผมมีเลือด
หน้ำของเธอจึงพลอยเปื้ อนไปด้วย เธอยกมือขึ้นมำเช็ดที่รอย
เลือดนัน้ ถำมผมเสียงเบำ "ตอนนี้จะทำยังไงดี"
ลมหนำวพัดผำ่ นไประลอกหนึ่ง พวกเรำสองคนสวมแค่เสื้อ
ชั้นเดียวจำกในบ้ำน ผมลูบมือเธอที่เย็นจนแข็งไปนำนแล้ว และ
ผมก็รู้สึกถึงควำมหนำวเย็นที่รุนแรงเป็ นพักๆ กำลังจู่โจมมือเท้ำ
ทั้งสี่ ขืนรออย่ำงนี้ต่อไป กลัวว่ำถ้ำไม่ถูกเจอตัวก็คงได้แข็งตำย
แน่

633
 ผมกม้ มอง ด้ำนบนของชั้นสำมบ้ำนเฉินกับห้องเก็บของใต้
หลังคำเล็ก ๆ หน้ำต่ำงตรงนั้นมืดสนิท ไร้ซึ่งควำมเคลื่อนไหว
ใดๆ
ผมมองถำนเจี่ยว เธอกุมมือผมไวแ้ นน่
ด้วยควำมช่วยเหลือของเธอ ผมปี นเข้ำไปยังหน้ำต่ำงบำน
นัน้ อยำ่ งช้ำๆ ใช้แรงเฮือกสุดทำ้ ยที่เหลืออยูเ่ ล็กนอ้ ยทำให้ตัวเอง
นอนอยูบ่ นพื้น เธอเองก็กระโดดเขำ้ มำด้วย ดีที่ห้องใต้หลังคำสูง
ทัง้ ยังอยูใ่ นมุมมืด ห่ำงจำกชัน้ หนึ่งไกลมำก จึงไมม่ ีใครจับได้
พวกเรำถูกล้อมรอบไปด้วยกองของเบ็ดเตล็ดสูงพะเนิน มี
เพี ย งช่ อ งว่ ำ งแคบๆ ให้ พ วกเรำสองคนอยู่เ ท่ำ นั้น ผมรู้ สึ ก ว่ ำ
พละกำลังทั้งตัวคล้ำยจะหมดสิ้นแล้ว สมองก็หนักอึ้งเลอะเลือน
ควำมร้อนจู่โจมเข้ำมำเป็ นระลอก ผมไมร่ ู้ว่ำตัวเองจะหมดสติไป
ตัง้ แตเ่ มื่อไหร่

634
 ตอนที่ 125 อูอวี้ 16 (4)

"ถ้ำอีกสักพักผมหลับไป พวกเขำมำเจอเข้ำแล้ว ต้องปลุก

ผมให้ต่นื นะ" ผมพูด
เธอไม่ พู ด สี ห น้ ำ ไม่ น่ ำ มองจนดู ไ ม่ ไ ด้ ไม่ รู้ ว่ ำ เธอไปหำ
ผ้ ำ ขนหนู พ บจำกตรงไหนในห้ อ งเก็ บ ของ เอำมำเปลี่ ย นกั บ
ผ้ำพันแผลของผม ไม่รู้ว่ำคิดไปเองหรือเปล่ำ แต่ผมรู้สึก ดีขึ้น
บำ้ งแลว้ จริงๆ
"เลือดหยุดไหลแล้ว" เธอพูด "แต่ข้ำงในไม่รู้เป็ นยังไงบ้ำง
ทัง้ ยังจะอักเสบได้อีก"
"ไมเ่ ป็ นไร" ผมบอก
เธอก้มหน้ำลงแล้วพูดว่ำ "ทำไมถึงเป็ นแบบนี้ ทำไมถึงเป็ น
แบบนี้" ผมอยำกจะยื่นมือไปกอดเธอ แต่กลับไมม่ ีแรง ทว่ำเธอ
กลับเงยหน้ำขึ้นทันที ในดวงตำมีประกำยบำงอย่ำง เธอพูดว่ำ
"คุ ณ จะไม่เ ป็ น ไร ฉั น ก็ จ ะไม่เ ป็ น ไร เพรำะว่ ำ พวกเรำยั ง ต้ อ ง
ยอ้ นกลับ ยอ้ นกลับไปบนเรือ วันนี้เป็ นแคอ่ ดีตช่วงหนึ่ง พวกเรำ
พบกันเมื่อครึ่งปี หลังแลว้ ถูกไหม…"

635
 ในที่สุดผมก็พยำยำมรวบเธอเขำ้ มำกอดดว้ ยแรงทัง้ หมดที่มี
เธอแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดผม ผมลูบผมของเธอเบำๆ แต่แล้ว
กลับไดย้ ินเธอพูดเสียงเบำ "คุณก็เป็ นอยำ่ งนี้ตลอด"
ผมพูดดว้ ยเสียงแหบแห้ง "อยำ่ งนี้?"
"ทำกับฉันอยำ่ งนี้ไง" เธอบอก
ผมไมพ่ ูด ดว้ ยระยะที่ใกลก้ ันมำกขนำดนี้ ผมบีบหลังคอของ
เธอ เธอก็มองผม พวกเรำไมไ่ ด้จูบกัน แต่กลับเหมือนมีสิ่งที่มอง
ไมเ่ ห็นมัดพวกเรำไว้ด้วยกันอยำ่ งแนน่ หนำ
ทันใดนั้นเธอก็ยิ้มแล้วพูดว่ำ "พอแล้ว คุณก็เป็ นซะอย่ำงนี้
ฉันยังมำมัวคิดหยุมหยิมว่ำคุณรักหรือไม่รักฉันอีก ฉันคงว้ำวุ่น
เกินไปเอง"
ผมพูดอะไรไม่ออก เพียงแค่รู้สึกเวียนหัวเป็ นพักๆ อีกแล้ว
เมื่อควำมรู้สึก ติดขัดในอกนั้นกับ ควำมเจ็บ ปวดจำกบำดแผล
รวมเขำ้ ดว้ ยกัน ควำมเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้นเป็ นเทำ่ ตัว
เธอยืดตัวขึ้นมำ กำแพงด้ำนข้ำงมีประตูเล็กๆ ปิ ดสนิทอยู่
บนกำแพงยังมีรูระบำยอำกำศอยู่หลำยรู เธอมองผ่ำนรูระบำย
อำกำศนัน้ ออกไป ผมหันศีรษะไป ก็สำมำรถเห็นสภำพกำรณช์ นั้
636
ล่ำงได้อยำ่ งเลือนรำง พวกเรำทัง้ คูเ่ ลิกแมก้ ระทัง่ กระซิบกระซำบ
พอเงียบลง ก็คลำ้ ยจะไดย้ ินบทสนทนำที่ชนั้ ลำ่ งไดอ้ ยำ่ งชัดเจน
ฉำกนี้ค่อนข้ำงเขย่ำขวัญ เขย่ำขวัญอย่ำงเงียบเชียบไร้สุ้ม
เสียง จำกมุมของผมสำมำรถมองเห็นในห้องรับแขกด้ำนล่ำงสุด
คนบ้ำนเฉินไมก่ ี่คนกำลังคุกเขำ่ รวมไปถึงคุณยำยเฉินที่หน้ำตำ
ถมึงทึง มือของพวกเขำอยูด่ ำ้ นหลัง นำ่ จะถูกมัดไว้
ผู้ชำยสวมหน้ำกำกสีดำหลำยคนนั้นนั่งอยู่บนโซฟำฝั่ งตรง
ขำ้ ม
คนตัวสูงที่สุดในบรรดำคนกลุ่มนัน้ ยืนขึ้นมำ ดูแล้วคอ่ นขำ้ ง
คุน้ หนำ้ คุน้ ตำมำก ผมมองเห็นไฝเล็กๆ ที่ต้นคอและหูของคนนัน้
ได้ อ ย่ำ งชั ด เจน ดั ง นั้น ผมจึ ง รู้ ว่ ำ เขำคื อ ใคร ถ้ ำ งั้น เขำก็ ต้ อ งรู้
แนน่ อนว่ำขำดผมกับถำนเจี่ยวไป
คนที่ ใ กล้ เ ขำที่ สุ ด คื อ ถั ง หลั น หลั น คนคนนั้ น เดิ น ไปยื น
ตรงหนำ้ เธอแล้วพูดว่ำ "พูดมำ เงินของพวกแกอยูท่ ี่ไหน ฉันเดำ
ว่ ำ หลำนสำวที่ ไ ด้ รั บ ควำมรั ก จำกยำยมำกที่ สุ ด น่ำ จะรู้ น ะ ถ้ ำ
อยำกมีชีวิตอยู่ ก็เอำเงินมำซื้อชีวิตแล้วกัน" น้ำเสียงรำบเรียบ
มำก ไม่ ดุ แ ละไม่ ห ยำบ แต่ ก ลั บ มี พ ลั ง อั น นิ่ ง เงี ย บบำงอย่ ำ ง
แตกต่ำงจำกน้ำเสียงอ่อนโยนและปลอดโปร่งรำวกับเป็ นคนละ
637
คนกับที่เห็นเมื่อตอนกลำงวันอยำ่ งสิ้นเชิง
คนอื่นล้วนเงียบกริบ มีเพียงถังหลันหลันที่กลัว แผดเสียง
"ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันจะไปรู้ว่ำเงินอยู่ที่ไหนได้ยั งไง
ปลอ่ ยฉัน ขอรอ้ งละ่ ปลอ่ ยฉันเถอะ!"
สันกรำมภำยใต้หนำ้ กำกของผูช้ ำยคนนัน้ ขยับเล็กน้อย เขำ
ยิ้ม กม้ ตัวลงมำบีบคำงของถังหลันหลัน สีหน้ำของถังหลันหลัน
ขำวซีดในชัว่ พริบตำ ดีที่เขำปลอ่ ยมือออก
ศำสตรำจำรย์เ ฉิ น ก็ ถู ก บั ง คั บ ให้ คุ ก เข่ำ ที่ พ้ื น ผมดู จ นใจ
เครี ย ดขึ้ น มำเป็ นพั ก ๆ เขำเองก็ ต กที่ นั่ ง ล ำบำกมำกเช่ น กั น
พยำยำมพูดด้วยน้ำเสียงไกลเ่ กลี่ย "ผมเป็ นศำสตรำจำรยค์ นหนึ่ง
พวกคุณเขำ้ ใจผิดไปแล้วหรือเปล่ำ ครอบครัวพวกเรำไมไ่ ด้มีเงิน
เยอะ ถ้ำมีผมก็ให้คุณหมด ขอเพียงคุณรับรองว่ำคนในครอบครัว
ผมจะปลอดภัย อำเยียน สมุดบัญชีอยูท่ ี่ไหน บอกเขำไป"
คนคนนั้ น มองศำสตรำจำรย์ เ ฉิ น แวบหนึ่ ง สำยตำนั้ น
ค่ อ นข้ำ งแปลกประหลำดอยู่ บ้ ำ ง นึ ก ไม่ถึ ง ว่ ำ จะมี ค วำมดู ถู ก
เหยียดหยำมอยูใ่ นที จำกนัน้ เขำก็หันไปหำเฝิ งเยียน
เฉินหรูอิ่งที่ซบในอ้อมอกเฝิ งเยียนมำตลอด เฝิ งเยียนแนบ

638
ศีรษะซบติดกับเธอ เมื่อได้ยินคำพูดของศำสตรำจำรย์เฉินแล้ว
เธอก็เงยหน้ำขึ้นมำ มองคนนั้นแวบหนึ่ง คนคนนั้นดึงเธอขึ้นมำ
จำกพื้น มองเธอไม่กี่วินำที ก่อนจะบีบคำงเธอแล้วถำม "ฉันไม่
ต้องกำรสมุดบัญชี นั่นไมใ่ ช่รสนิยมฉัน บ้ำนพวกแกซ่อนเงินกับ
ทองคำไวท้ ี่ไหน"
"ฉันไมร่ ู้ บ้ำนนี้ฉันไมใ่ ช่คนจัดกำร" เฝิ งเยียนตอบ น้ำเสียง
ไมไ่ ดต้ ่นื ตระหนกทัง้ ยังไมห่ วำดกลัว

639
 ตอนที่ 126 อูอวี้ 16 (5)

คำดไม่ถึงว่ำคนคนนั้นกลับ ไม่โกรธ ปล่อยเธอออกอย่ำ ง

แผว่ เบำ เฉินหรูอิ่งจอ้ งเขำสุดชีวิต ไดแ้ ตโ่ มโหแตไ่ มก่ ลำ้ พูด ทวำ่
สำยตำนี้กลับถูกคนข้ำงกำยผู้ชำยคนนั้นมองเห็นเข้ำ จึงพูดว่ำ
"สำวนอ้ ย เธอมองอะไร เชื่อไหมว่ำฉันทำเธอตำยได้นะ!" พูดจบ
ก็มีเสียงผู้ชำยหลำยคนหัวเรำะเสียงเย็นเยียบ แววตำเฝิ งเยียน
เปลี่ยนไป มองคนนั้นแวบหนึ่ง คนคนนั้นคล้ำยจะมองไม่เ ห็น
เพี ย งพู ด อย่ ำ งเฉยเมยว่ ำ "อย่ ำ ใจร้ อ นวุ่ น วำย คุ ณ หนู ยั ง มี
ประโยชน์ ไมอ่ นุญำตให้วนุ่ วำย"
เฝิ งเยียนกับเฉินหรูอิ่งถูกคนขำ้ งๆ บังคับให้คุกเขำ่ ลงไป
วนมำถึงคูเ่ จิ้งจื้อเหว่ยและเฉินเป่ำจู
สีหนำ้ เจิ้งจื้อเหวย่ แดงและซีดเล็กนอ้ ย พูดวำ่ "พี่ พี่ใหญ่ ฉัน
เป็ นแฟนของเธอ ไมร่ ู้ว่ำเงินอยูไ่ หน แต่ว่ำศำสตรำจำรยเ์ ฉินพูด
ถูก เขำเป็ นแคศ่ ำสตรำจำรย์ ในบำ้ นไมม่ ีเงินเยอะ พวกแกเขำ้ ใจ
ผิดแล้วหรือเปล่ำ แล้วก็อยำ่ ทำร้ำยแฟนฉันกับคนในครอบครัว
ของเธอนะ"
คำพูดนี้ทำให้เฉินเป่ำจูมองเขำอยำ่ งลึกซึ้งแวบหนึ่ง จำกนัน้

640
เธอก็มองกลุ่มโจรชั่วโดยที่ยังเรียกได้ว่ำ อยูใ่ นอำกำรสงบ แล้ว
พูดว่ำ "บ้ำนพวกเรำไม่มีเงิน อย่ำงทำร้ำยคนในครอบครัวของ
ฉัน"
คนคนนั้นหัวเรำะ พูดกับคนขำ้ งๆ ว่ำ "ดูสิ บ้ำนพวกเขำยัง
สำมัคคีกลมเกลียวกันอีก เฮอะ คนมีเงินแบบพวกแก ปลอมทุก
คน แทบจะอยำกให้คนอื่นตำยเร็วๆ ดว้ ยซ้ำ จะมำแสรง้ เป็ นคนดี
โดยไมจ่ ำเป็ นทำไม" เขำมองไปที่คนสุดทำ้ ย ซึ่งก็คือคุณยำยเฉิน
"คุณยำย" เขำพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมยมำก "คนอื่นเสแสร้ง
ไมเ่ ป็ นไร แตค่ ุณห้ำมเสแสรง้ คุณมีฐำนะยังไง พวกเรำตรวจสอบ
มำหมดแล้ว ถ้ำรู้จักเอำตัวรอดก็รีบเอำเงินออกมำ ไม่อย่ำงนั้น
ชีวิตนอ้ ยใหญใ่ นบำ้ นหลังนี้อำจจะถูกทำลำยในมือคุณก็ได"้
คุณยำยเฉินโกรธจนแทบลมจับ บวกกับคุกเขำ่ นำนขนำดนี้
สีหน้ำจึงไมส่ ู้ดีนัก เธอชี้มือไปที่คนคนนั้น "แก แก…" แล้วก็เป็ น
ลมลม้ ลงไปที่พ้นื อยำ่ งคำดไมถ่ ึง
คนที่อยูข่ ำ้ งๆ พำกันตกใจ ตะโกนออกมำพรอ้ มกัน
"แม!่ "
"แม!่ "
641
 "คุณยำ่ !"
คนคนนัน้ กลับจอ้ งคุณยำยเฉินที่ลม้ ลงไปกับพื้นอยำ่ งเย็นชำ
ก่ อ นจะส่ ง สั ญ ญำณให้ ค นข้ ำ งๆ คนหนึ่ ง ลำกเธอขึ้ น มำ และ
จำกนั้นก็ตวำดใส่พวกศำสตรำจำรย์เฉิน "กลัวอะไรกัน เป็ นลม
ไปแล้วสินะ ไมเ่ ป็ นไร สำดน้ำเย็นซะ สำดให้เธอตื่น ถ้ำยังไมต่ ่ืน
อีก ฉันจะเอำไปโยนทิ้งไว้บนพื้นหิมะ ไมเ่ ชื่อหรอกว่ำหนำวจนจะ
แข็งแล้วยังจะไมต่ ่ืนได้อีก" เขำพูด ลูกสมุนก็ลำกคุณยำยออกไป
ข้ำงนอกจริงๆ เฉินหรูอิ่งและศำสตรำจำรย์เฉินร้องไห้ออกมำ
เฉินเป่ำจูเองก็มีประกำยน้ำตำคลอเบำ้
ก็ไมร่ ู้วำ่ คำขูข่ องคนคนนัน้ ได้ผลหรือว่ำคนขำ้ งๆ ลำกจนตื่น
คุณยำยตื่นขึ้นมำอยำ่ งเอื่อยเฉื่อย ในดวงตำเปี่ ยมด้วยควำมกลัว
และควำมโกรธ "แก… แกรู้ไหมว่ำพวกเรำเป็ นใคร กล้ำมำปล้น
บำ้ นพวกเรำ"
คนคนนั้นชะงัก ทันใดนั้นก็หัวเรำะเสียงดังแล้วพูดว่ำ "รู้สิ
คุณมีเบื้องหลังสีแดง1ข้ำรำชกำรหญิง หยิ่งในศักดิ์ศรีมำก สำมี
ของคุณเป็ นผู้อำนวยกำรหอกำรค้ำอะไรสักอย่ำง ขำ้ รำชกำรกับ
ธุรกิจบวกรวมกัน เงินนอ้ ยไดเ้ หรอ ในที่สุดก็เลิกแกลง้ โงแ่ ลว้ สินะ
1
สำนวน "เบื้องหลังสีแดง" อุปมำถึงกำรมีภูมิหลังที่ร่ำรวย

642
งั้นก็ควรเอำเงินออกมำแล้วใช่ไหม พรรคพวก ค้น เอำเงินที่ค้น
ออกมำไดม้ ำให้ฉันกอ่ น ซำลำเปำเนื้อตอ้ งกินทีละคำ"
ในปำกของกลุ่มคนบ้ำนเฉินล้วนมีของอุดอยู่ จึงพูดไม่ไ ด้
ชั่วครำว โจรชั่วพวกนั้นก็เร่งมือทำงำนเข้ำๆ ออกๆ มีเพียงหัว
โจกคนนี้ ที่ นั่ ง อยู่ บ นโซฟำ คว้ ำ แอปเปิ ลบนโต๊ ะ ขึ้ น มำ เปิ ด
หนำ้ กำกเล็กนอ้ ยแลว้ ยัดเขำ้ ปำก พอเคี้ยวไปไดส้ องสำมคำก็เปิ ด
โทรทัศน์ เปลี่ยนช่องดูตำมใจชอบ ผ่ำนไปครู่หนึ่งเขำก็หันมำ
มองกลุม่ คนบนพื้นแวบหนึ่งโดยไมแ่ สดงสีหนำ้ อำกำรใด
ผมรู้สึกได้ว่ำอำกำรหนำ้ มืดตำลำยจู่โจมจำกส่วนหัวไมห่ ยุด
ทัง้ ยังตัวร้อน ทัศนวิสัยก็คอ่ ยๆ เลือนรำง
ถำนเจี่ยวพูดกับผมเสียงต่ำ "คุณรู้สึกว่ำมีตรงไหนผิดปกติ
ไหม"
"รูส้ ึก"
แล้วก็ได้ยินเธอพูดอย่ำงเลอะๆ เลือนๆ อีก "ถ้ำไฟไหม้ที่
เกิ ด ขึ้ น ที ห ลั ง เป็ น ฝี มื อ โจรชั่ว พวกนี้ ท ำไมศำสตรำจำรย์เ ฉิ น
และเฉินหรูอิ่งที่โชคดีรอดชีวิตถึงไมพ่ ูดกับตำรวจล่ะ ในนี้จะต้อง
มีเรื่องแปลกประหลำดอีกมำกแน่นอน ให้ตำยเถอะ โทรศัพทย์ ัง

643
ไมม่ ีสัญญำณอีก…"
ผมไมไ่ ดพ้ ูด เพรำะผมพูดไมอ่ อกแลว้
ผมรักคุณ
ผมพูดกับเธอในใจ

644
 ตอนที่ 127 ถำนเจีย่ ว 17 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ดำ้ นนอกคือทอ้ งฟ้ำอันมืดมิด ไอเย็นของพื้นหิมะเจำะเขำ้ มำ
ขำ้ งในจำกหน้ำต่ำงเล็กๆ บำนนั้น ในห้องใต้หลังคำที่ทั้งเล็กทัง้
แคบและไมม่ ีไฟ กลิ่นละอองฝุ่นเปื้ อนเต็มโพรงจมูกอยำ่ งรวดเร็ว
ของเบ็ ด เตล็ ด กองเต็ ม อยู่ โ ดยรอบ อู อ วี้ ก็ น อนบนพื้ น
กระดำนเย็ น เยื อ ก มื อ ทั้ ง คู่ ต กลงข้ ำ งล ำตั ว ไม่ ข ยั บ เขยื้ อ น
เหมือนกับสิ่งของมิปำน เพรำะเขำ ในอำกำศจึงเต็มไปด้วยกลิ่น
คำวเลือดที่เหมือนสนิมเหล็ก
ฉันมองลงไปชั้นล่ำงอีกพักหนึ่งผ่ำนรูเล็กๆ พอหันกลับมำ
ถึงจะพบว่ำตอนนี้ดวงตำเขำปิ ดไปแล้ว
"อำอวี้" ฉันเรียกเสียงเบำ แตเ่ ขำไมไ่ ดต้ อบ
ฉันตะลึงไปครูห่ นึ่ง
ในช่วงระยะเวลำยำวนำนมำกหลังจำกนี้ ฉันไมอ่ ำจบรรยำย
ถึงควำมรู้สึกในใจของช่วงเวลำนี้ในวันนี้ได้ รู้สึกเพียงว่ำโลกทั้ง
ใบที่ลอ้ มรอบฉันเปลี่ยนเป็ นเวิ้งวำ้ ง ทันใดนัน้ ฉันก็ไมร่ สู้ ึกถึงอะไร

645
แล้ว ตัวอยูท่ ี่นี่ ทว่ำวิญญำณกลับเหมือนไมอ่ ยูท่ ี่นี่ มันกับอูวี้ยังมี
ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดเวลำในอดีต ฉันมองมือตัวเองยื่นออกไป
ช้ำๆ ยื่นไปอังใต้จมูกเขำ ทุกอย่ำงล้วนเย็นเยือก ทั้งนิ้วของฉัน
ปลำยจมูกของเขำ และอำกำศโดยรอบ
ผ่ำนไปรำวสิบกว่ำวินำที ฉันจึงค่อยรู้สึกถึงลมหำยใจที่บำง
เบำนัน้
ฉันวำงมือลงช้ำๆ รอบดำ้ นเงียบสงัด
ฉันเห็นน้ำตำของตัวเองหยดลงที่พ้ืนทีละหยดๆ ทัศนวิสัย
เลือนรำงรำวกับแป้งเปี ยกในชัว่ พริบตำ
ฉันขวัญเสียไปแล้วจริงๆ เกือบนึกว่ำจะต้องจำกไปแบบนี้
แลว้
"เจี๋ยวเจี่ยว…" เสียงพึมพำเบำมำก เลือนรำงมำก ฉันเช็ด
น้ำตำแล้วเงยหน้ำมองเขำ สีหน้ำของเขำยังคงซีดเผือด เลือด
ทว่ มเต็มตัว สว่ นคิ้วขมวดแนน่ มำก
เขำเรี ย กฉั น แบบนี้ อี ก แล้ ว แค่เ วลำอยู่ใ นช่ ว งเลอะเลื อ น
ไมไ่ ดส้ ติเทำ่ นัน้ แตต่ อนนี้ฉันไมม่ ีวิธีไหนเลยสักนิด

646
 "เจี๋ยวเจี่ยว…" เขำพูดขึ้นมำอีกแลว้ ฟั งแลว้ อูอ้ ี้เล็กนอ้ ย
ฉันจึงกม้ ตัวลงไปกุมมือเขำไว้ "ฉันอยูน่ ี่"
"เจี่ยว…" เขำพูดเสียงเบำ "ผมรักคุณ"
ฉันมองใบหน้ำของเขำนิ่งงัน ใบหน้ำหล่อเหลำเต็มไปด้วย
ประสบกำรณท์ ี่โชคชะตำหล่อหลอมนัน้ จำกนัน้ ทัศนวิสัยของฉัน
ก็เปลี่ยนเป็ นเลือนรำงอีกครัง้ เขำพูดวำ่ เขำรักฉัน
เขำอดทนไมพ่ ูดมำโดยตลอด
อูอวี้ คุณฉลำดขนำดนัน้ ทัง้ ยังมีควำมพยำยำม ครึ่งชีวิตของ
คุณลว้ นผำ่ นมำแบบนี้
แตค่ ุณก็เป็ นคนโงค่ นหนึ่ง
เพรำะวำ่ คุณไมม่ ีทำงไมร่ ักฉันตัง้ แตแ่ รก
เหมือนฉัน
ทั น ใดนั้น ชั้น ล่ ำ งก็ มี เ สี ย งดั ง มำดั ง ขึ้ น มำ คนคนนั้น น่ ำ จะ
วำงเพลิงแล้ว ฉันขยับเขำ้ ไปใกล้รูเล็กๆ แล้วมองออกไป เห็นแค่
สมุนเขำไมก่ ี่คนที่กลับมำจำกคน้ และขูดรีด นำเงินสดและทองคำ

647
กองหนึ่งโยนลงโซฟำ ฉันประเมินดูนิดหน่อยแล้ว มูลค่ำน่ำจะ
หลำยแสน แต่พวกเขำเตรียมกำรนำนแล้ว ยกโขยงพกอำวุธมำ
ปล้น จำนวนนี้เกรงว่ำจะตอบสนองควำมพึงพอใจไม่ได้ ตั้งแต่
แรก
เป็ นเช่นนัน้ จริงๆ คนคนนัน้ นัง่ บนโซฟำ ยังคงปิ ดหนำ้ หำก
ทวำ่ ในดวงตำกลับยิ้ม "คุณยำย ศำสตรำจำรยเ์ ฉิน นี่เป็ นแคโ่ หม
โรงเทำ่ นัน้ เหล่ำพรรคพวกทำเรื่องนี้ไมง่ ำ่ ย แคน่ ี้คำ่ รถก็ยังไมพ่ อ
เลย!"
มีคนเอำผำ้ ขนหนูในปำกคุณยำยเฉินและศำสตรำจำรยเ์ ฉิน
ออก สีหน้ำคุณยำยเฉินเขียวปั ด ศำสตรำจำรย์เฉินก็หวำดกลัว
และจำใจ "ฉัน… ฉันเป็ นแคอ่ ำจำรยค์ นหนึ่ง บำ้ นพวกเรำมีเงินแค่
นี้ จ ริ ง ๆ…" เขำยั ง พู ด ไม่ จ บ คนคนนั้ น มองสมุ น โจรแวบหนึ่ ง
ฉับพลันนั้นก็มีคนดึงศำสตรำจำรย์เฉินขึ้นมำ เตะต่อยทุบตีอยู่
พักหนึ่ง ศำสตรำจำรย์เฉินที่สุภำพบอบบำงไหนเลยจะทนไหว
ผิวแตกเลือดไหลในชั่วพริบตำ คุณยำยเฉินตะโกน "อย่ำทำลูก
ชำยฉัน! เงินฉันมีแคน่ ี้จริงๆ!"
ส่วนเฉินหรูอิ่งที่ยังคุกเขำ่ อยูท่ ี่พ้ืนก็คิดจะพุง่ เขำ้ ไป ทว่ำเฝิ ง
เยียนคุม้ กันเธอไว้อยำ่ งสุดชีวิต กลัวลูกสำวจะโดนลงโทษ สีหนำ้

648
ถังหลันหลันขำวซีด ตัวหดเหลือนิดเดียว สีหน้ำเฉินเป่ำจูแ ละ
เจิ้งจื้อเหว่ยก็ดูไมไ่ ด้ สำยตำฉำยแววเศร้ำอำดูร ส่วนเจิ้งจื้อเหวย่
ก็คมุ้ กันเฉินเป่ำจูไวต้ ลอด แสดงออกถึงจิตใจห้ำวหำญของผูช้ ำย

649
 ตอนที่ 128 ถำนเจีย่ ว 17 (2)

พอคนคนนั้ น ยกมื อ ขึ้ น สมุ น ก็ ห ยุ ด บนพื้ น เหลื อ เพี ย ง

ศำสตรำจำรย์เฉินที่จมูกเขียวหน้ำบวมร้องครวญครำงไม่หยุด
ฉันดูแล้วออกจะทนไมไ่ หวอยูบ่ ้ำง ใครจะรู้ว่ำสำยตำคนคนนัน้ ไล่
มองพวกผู้หญิงที่คุกเขำ่ อยูบ่ นพื้นทีละคน แค่นเสียงฮึอย่ำงเย็น
ชำแลว้ พูดวำ่ "ไมเ่ ห็นโลงศพไมห่ ลัง่ น้ำตำ"
ลำงสังหรณ์ไมด่ ีอยำ่ งรุนแรงผุดขึ้นมำในใจฉัน สำยตำของ
เขำเลื่อนผ่ำนเฉินเป่ำจูที่หน้ำตำธรรมดำไปหยุดอยู่ที่หน้ำเฝิ ง
เยียนและเฉินหรูอิ่งครู่หนึ่ง สุดท้ำยจึงมำอยูท่ ี่ร่ำงถังหลันหลันที่
หนำ้ ตำจัดวำ่ สะสวย
"คุณยำย" เขำพูดเสียงเฉื่อยเนือย "ฉันจะถำมอีกครั้ง เงิน
กับของมีคำ่ อยูท่ ี่ไหน"
คุณยำยเฉินไม่เคลื่อนไหว ฉันกล้ำพนันว่ำเธอสังเกตเห็น
แววตำของคนคนนั้ น แล้ ว แน่ น อน แต่ ท ว่ ำ สี ห น้ ำ ตอนนี้ ก ลั บ
เปลี่ยนเป็ นเศรำ้ สรอ้ ยและดื้อรัน้ "ไมม่ ีแลว้ จริงๆ "
คนคนนั้นชี้ถังหลันหลัน สมุนสองคนแสยะยิ้มร้ำย หนึ่งใน
นั้นเดินเขำ้ ไปแบกถังหลันหลันขึ้นมำ ถังหลันหลันตกใจจนหนำ้

650
ซีดเผือด ส่งเสียง "อูๆ " ดังอู้อี้ ดิ้นรนอยูบ่ นบำ่ ของคนคนนั้นสุด
ชี วิ ต คนคนนั้ น กลั บ ตบก้ น เธอแล้ ว พู ด ว่ ำ "ท ำตั ว ดี ห น่ อ ยๆ!
ทำงำนหนักมำหลำยวันขนำดนี้ ควรจะไดข้ องหวำนบำ้ ง!"
คุณยำยเฉินจ้องถังหลันหลัน กล้ำมเนื้อบนใบหน้ำกระตุก
ทันใดนั้นถังหลันหลันก็หันกลับมำมองคุณยำยด้วยสำยตำอ้อน
วอนและหวำดกลัว เธอกำลังขอร้องให้คุณยำยเอ่ยปำก ในบ้ำน
หลังนี้นอกจำกเฉินหรูอิ่งแล้ว เธอก็นำ่ จะเป็ นคนที่ใกล้ชิดกับคุณ
ยำยมำกที่สุดในเวลำปกติ
แตจ่ นถึงตอนที่เธอถูกผูช้ ำยสองคนพำเขำ้ ไปในห้องแล้วปิ ด
ประตู คุณยำยทำหนำ้ ตื่นตกใจโดยตลอด แตก่ ลับไมไ่ ด้เอย่ ปำก
ในห้องเงียบสงัดในทันที มีเพียงประตูกนั้ ไว้ ไดย้ ินเสียงพลิก
ไปพลิ ก มำอยู่พั ก หนึ่ ง ยั ง มี เ สี ย งหั ว เรำะของผู้ ช ำย และเสี ย ง
ระบำยลมหำยใจที่อัดอัน้ มำกดังเป็ นระยะ
คนคนนัน้ นัง่ อยูบ่ นโซฟำ จุดบุหรี่ เปิ ดหนำ้ กำกออกแล้วสูบ
อย่ ำ งช้ ำ ๆ สั น กรำมปรำกฏออกมำ หน้ ำ ตำเขำหล่ อ เหลำ
พอสมควร สีหน้ำคุณยำยดูไม่ได้เป็ นอยำ่ งยิ่ง หำกแต่ท่ำทีกลับ
ไมเ่ ปลี่ยนแปลง สีหนำ้ คนอื่นล้วนเปลี่ยนเป็ นหมน่ หมองผิดปกติ
ท่ำมกลำงควำมหม่นหมองนั้นมีควำมโมโหและหวำดกลัวที่ถูก
651
กดขม่ ไวอ้ ยู่
ฉันเกลียดบรรยำกำศแบบนี้เขำ้ กระดูกดำขึ้นมำในทันที ฉัน
รับไมไ่ ดเ้ ป็ นอยำ่ งยิ่งในฉับพลัน ฉันรูว้ ำ่ มันคืออะไร
อำชญำกรที่สูญเสียควำมเป็ นคน บีบทั้งศักดิ์ศรี ควำมเป็ น
มนุษยแ์ ละควำมปลอดภัยของผู้อ่ืนไว้ในมือตัวเอง กำรกดขี่ย่ำยี
ตำมอำเภอใจ มันทำให้ศัก ดิ์ศรีของควำมเป็ นคนหำยไปหมด
เกลี้ยง เหลือเพียงควำมกลัวอัดแนเ่ ต็มสองตำเทำ่ นัน้
อำชญำกรตั ว จริ ง ในทุ ก คดี ล้ ว นเป็ นแบบนี้ เห็ น แก่ ตั ว
อำมหิตจนถึงที่สุด แตก่ ลับไมเ่ คยหยุด
ผ่ ำ นไปรำวสิ บ กว่ ำ นำที หลั ง ประตู บ ำนนั้ น ทุ ก อย่ ำ งไม่
สำมำรถเอำกลับคืนมำได้อีกแล้ว เรื่องที่สำมำรถเกิดขึ้นได้ล้วน
เกิดขึ้นแล้ว คนคนนัน้ เพิ่งจะดับบุหรี่ แต่น้ำเสียงครำวนี้เย็นชำยิ่ง
กว่ำเดิม "คืนนี้ยังอีกยำวไกล พวกเรำจะทยอยมำทีละคนๆ ก็ได้
ต่อไปตำใครดีนะ คุณยำย?" สำยตำของเขำหยุดอยู่ที่เฝิ งเยียน
แตด่ วงตำของเฝิ งเยียนคลำ้ ยจะโปร่งแสง จอ้ งอยูต่ รงนัน้ ดว้ ยแวว
ตำวำ่ งเปลำ่ อยำ่ งไมม่ ีสำเหตุ
สำยตำของเขำกลับเลื่อนผำ่ นไปอยูท่ ี่หนำ้ เฉินหรูอิ่งและเฉิน

652
เป่ ำจู "น้ อ งสำวคนเล็ ก ? น้ อ งสำวคนโต?" เฉิ น หรู อิ่ ง ร้ อ งไห้
ออกมำ ส่วนเฉินเป่ำจูหนำ้ ซีด แต่สำยตำเขำสุดทำ้ ยกลับหยุดอยู่
ที่ร่ำงคุณ ยำยเฉิน "ฉันว่ำเป็ นคุณ ยำยแล้ วกัน จะอ้อมค้อ มไป
ทำไม ที่สุดแลว้ คุณยำยก็เป็ นผูห้ ญิงคนหนึ่งนี่นำ"
เขำเรียกสมุนคนหนึ่งมำ ลูกสมุนมองคุณยำยเฉินแวบหนึ่ง
แล้วยิ้มหยันด้วยควำมรังเกียจ เขำเองก็ยิ้ม ตบแขนสมุนแล้วพูด
ว่ำ "เอำนำ่ ถือว่ำเล่นกับแกว้ เก็บควำมรอ้ นแล้วกัน แต่ต้องทำให้
คุณยำยเอย่ ปำกให้ได้"
ลูกสมุนพยักหน้ำแล้วเดินไปข้ำงหน้ำ คนบ้ำนเฉินล้วนใจ
ลอย คิดไม่ถึงว่ำคนกลุ่มนี้จะเลวเยี่ยงสัตว์เดรัจฉำนได้ถึงขั้นนี้
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินพุง่ ขึ้นมำจำกพื้นในทันที ตะคอกว่ำ "อยำ่ แตะ
ต้องแมฉ่ ัน!" แต่กลับถูกคนเตะออกไปแล้วกดไว้ที่พ้นื

653
 ตอนที่ 129 ถำนเจีย่ ว 17 (3)

ลูกสมุนคนนั้นยื่นมือไปดึงคุณยำยเฉิน ในที่สุดสีหน้ำของ
เธอก็ฉำยแววหวำดกลัวออกมำ สีหน้ำนั้นที่เดิมทีด้ือรั้นรำวกับ
แผ่นน้ำแข็งก็คล้ำยจะแตกเป็ นร่องร่องหนึ่ง เธอหลบกำรสัมผัส
ของผูช้ ำยคนคนนัน้ อยำ่ งทุลักทุเลแลว้ ตะโกน "พอแลว้ !"
ลูกสมุนหยุดมือ คนคนนัน้ ก็จอ้ งคุณยำยอยำ่ งพินิจพิเครำะห์
คุณยำยพูด "ถ้ำหำก… ทำตำมที่แกบอก จะรับประกันควำม
ปลอดภัยของพวกเรำทัง้ ครอบครัวไดย้ ังไง"
ดวงตำคนคนนั้ น วำวโรจน์ พู ด ว่ ำ "คุ ณ ยำย ไม่ ต้ อ ง
รับประกันหรอก คุณเป็ นคนฉลำด คงรู้ว่ำที่พวกเรำออกมำก่อ
ควำมวุ่นวำยก็แค่จะขอเงินทอง จะเอำชีวิตคนอื่นไปทำไม ทำ
อะไรก็ต้องเหลือทำงรอดให้คนอื่นบ้ำง วันหน้ำจะได้ยังคุยกันได้
ยิ่งไม่ต้องพูดว่ำฉันก็แ ค่ปล้นบ้ำนพวกคุณ หรือไม่ก็ทำร้ำยเอำ
ชีวิตคน เดิมทีแล้วนี่เป็ นสองกรณี ถ้ำเงินถึงมือ ใครจะอยำกหำ
เรื่องใส่ตัวเปล่ำๆ ฉันกับบ้ำนพวกคุณไม่ได้เป็ นศัตรูคู่แค้นกัน
เพี ย งแค่คุ ณ ให้ สิ่ ง ที่ พ วกเรำต้ อ งกำร พวกเรำก็ จ ะรี บ ไปทั น ที
พรุ่งนี้พวกคุณยังคงมำร้องเพลงเต้นร ำ เป็ นครอบครัวสู ง ศัก ดิ์

654
ร่ ำ รวยของพวกคุ ณ ต่ อ ไป แต่ จ ำไว้ สิ่ ง ที่ ฉั น อยำกได้ ก็ ต้ อ งได้
ทัง้ หมด"
คำพูดนี้ของเขำไม่ใช่แค่พูดเล่นๆ เท่ำนั้น แต่ยังมีกำรโน้ม
นำ้ วใจอยูใ่ นที คุณยำยเงียบไปพักหนึ่ง กอ่ นจะพูดวำ่ "ช่องลับใน
ตู้เสื้อผำ้ ตู้ที่สำมในห้องฉันยังมีเงินดอลลำร์กอ้ นหนึ่ง นัน่ เป็ นเงิน
ที่ฉันเตรียมให้หลำนสำวไปเมืองนอกและเป็ นเงินที่ช่วยชีวิตบำ้ น
เรำไว"้
คนในบ้ำนเฉินต่ำงมองคุณยำย ฉันไมร่ ู้ว่ำตอนนี้จิตใจพวก
เขำเป็ นอยำ่ งไร บำงทีพวกเขำอำจจะชินกับกำรควบคุมทุกอยำ่ ง
ในบ้ำนนี้ของคุณยำย รวมถึงกำรตัดสินชีวิตพวกเขำในเวลำนี้
ดว้ ยเช่นกัน แตพ่ อฉันมองใบหนำ้ นัน้ ของคุณยำยที่ไดร้ ับบำรุงมำ
เป็ นอย่ำงดีและสงบนิ่งได้แล้วในตอนนี้กลับรู้สึกสะอิดสะเอียน
ขึ้นมำ เพรำะฉันคิดว่ำ ถ้ำรู้อยู่แล้วว่ำกำรต่อต้ำนไม่มีประโยชน์
ทั้งยังถูกโน้มน้ำวในตอนสุดท้ำย ทำไมไม่พูดที่ซ่อนเงินออกมำ
ตั้ง แต่ แ รก ต้ อ งรอให้ อั น ตรำยมำถึ ง ตั ว ถึ ง จะปริ ป ำกงั้น เหรอ
ทำไมต้องให้ ค วำมบริ สุท ธิ์ข องถั งหลั นหลันเสี ยไปอย่ำ งเปล่ ำ
ประโยชน์ด้วย คิดถึงถังหลันหลันที่ปกติอยู่ใกล้ๆ เหมือนเป็ น
เด็กรับใช้ของคุณยำย เอำใจเธอเต็มร้อย คนนอกอย่ำงฉัน พอ
คิดถึงสำยตำนั้นที่มองคุณยำยตอนเธอถูกพำเข้ำห้อง ก็รู้สึกอึด
655
อัดอยูใ่ นใจ
ระหว่ ำ งที่ พ วกเขำพู ด คุ ย กั น ฉั น หั น กลั บ ไปดู อู อ วี้ ถึ ง แม้
บำดแผลดูเหมือนจะไม่มีเลือดไหลแล้ว แต่สีหน้ำเขำกลับแดง
ขึ้นมำ นี่ไมค่ ่อยปกติ ฉันยื่นมือไปแตะหน้ำผำกเขำ ถึงพบว่ำตัว
เขำรอ้ นจนนำ่ ตกใจ
นี่ไมใ่ ช่สัญญำณที่ดีนัก และฉันไมม่ ีวิธีแกไ้ ขดว้ ย
ฉันมองไปรอบๆ อีก คอ่ ยๆ ดึงผำ้ ขนหนูเกำ่ ๆ ออกมำจำก
ตู้เก็บของ ไม่มีน้ำกับแอลกอฮอล์ ฉันยืนขึ้น เดินไปที่หน้ำต่ำง
บนชำยคำที่ถูกพวกเรำเหยียบยังมีเศษหิมะอยู่ ฉันจึงใช้ผำ้ ขนหนู
ห่อมันมำ ควำมเย็นนั้นกัดมือฉันจนชำในชั่วพริบตำ ฉันอดทน
จนกระทัง่ ผำ้ ทัง้ ผืนชื้นหมดจึงเอำกลับไป พับเป็ นทบให้เรียบรอ้ ย
แล้ววำงไว้บนหน้ำผำกอูอวี้ และใช้ผ้ำอีกผืนละลำยหิมะ เช็ดมือ
กับเทำ้ ให้เขำ
ทำวนไปแบบนี้ยุ่งอยู่ตั้งสี่ห้ำครั้ง อุณหภูมิบนหน้ำผำกเขำ
จึงคอ่ ยลดลงมำบำ้ งชัว่ ครำว ฉันมองทำ่ ทำงของเขำ ควำมอบอุ่น
และเงียบสงบผุดขึ้นมำในใจ ถึงแมว้ ำ่ ทุกอยำ่ งจะไมเ่ ขำ้ กับเวลำนี้
ก็ตำม จำกนัน้ ฉันก็นอนพักสักครู่ ยกแขนขึ้น มองนิ้วตัวเองที่แข็ง
จนแดงไปแลว้ มีหลำยนิ้วที่ชำจนไร้ควำมรูส้ ึก พอมองผำ่ นนิ้วมือ
656
ออกไป ฉันเห็นดวงจันทรท์ ี่ยังคงเงียบสงัด
ฉันยังเห็นว่ำมุมกำแพงใกล้ๆ หน้ำต่ำงมีกล่องสีขำววำงอยู่
บนกลอ่ งมีเครื่องหมำยบวก กอ่ นหนำ้ นี้กลอ่ งนัน้ นำ่ จะถูกผำ้ บังไว้
พอฉันเดินเขำ้ เดินออกกลับไปกลับมำ ผำ้ จึงหลน่ ลงไปกองขำ้ งๆ
จนกลอ่ งโผลอ่ อกมำ
ในใจฉันสั่นไหวเล็กน้อย ต้องรู้ว่ำตอนนี้อูอวี้ในสำยตำฉัน
ยังคงเป็ นตำยเท่ำกัน ทั้งยังตัวร้อนจัด ฉันกลัวจริงๆ ว่ำเขำจะ
หมดลมไปได้ทันทีทุกเมื่อ แต่ตอนนี้ฉันกลับเห็นกล่องพยำบำล
กลอ่ งหนึ่ง นับวำ่ สวรรคม์ ำโปรดแลว้ จริงๆ ถำ้ หำกในกลอ่ งมีของ
ที่ใช้ได้ละก็!

657
 ตอนที่ 130 ถำนเจีย่ ว 17 (4)

ฉั น รี บ ดึ ง กล่ อ งออกมำเบำมำกๆ มั น ไม่ไ ด้ ล็ อ กไว้ ฉั น จึ ง

อำศัยแสงจันทรเ์ ปิ ดฝำกลอ่ งออก
แลว้ ฉันก็อึ้งไป
ในควำมทรงจ ำ ฉั น เคยเห็ น บั ต รคล้ ำ ยๆ กั น นี้ ลำยมื อ
เดียวกันด้วย ซึ่งเป็ นเรื่องที่เกิดขึ้นนำนมำกแล้ว เสมือนอยู่อีก
โลกหนึ่งอย่ำงไรอย่ำงนั้น หลังคดีเหยียนหย่วน ฉันเกือบจะลืม
กำรมีอยูข่ องคนลึกลับคนนัน้ ไป แต่ตอนนี้ ในบำ้ นศำสตรำจำรย์
เฉินที่ไมเ่ กี่ยวอะไรกันเลย ในห้องใต้หลังคำเล็กๆ ไมส่ ะดุดตำนี้
ที่พวกเรำมำซ่อนตัวปุบปั บ นึกไมถ่ ึงว่ำฉันจะได้เห็นลำยมือของ
เขำอีกครัง้
นั่นเป็ นกระดำษแบบเดียวกัน ครั้งนี้บนกระดำษเขียนอะไร
ไวม้ ำกมำย
"วันที่ 23 เดือนมกรำคม 2017 อยูท่ ี่บำ้ นเฉินไมไ่ ด้ จะมีโจร
ชัว่ กลุม่ ใหญบ่ ุกเขำ้ มำ ตีสองตอนกลำงคืนแจง้ ตำรวจมำจับคน"
ดำ้ นหลังกลับเป็ นหมำยเลข ชื่อยำ และวิธีใช้

658
 "1.เม็ดสี่เหลี่ยม ยำแกอ้ ักเสบ ครัง้ ละ 4 เม็ด
2.เม็ดสีแดง ยำลดไข้ ครัง้ ละ 1 เม็ด
3.กลอ่ งสีเหลือง ยำห้ำมเลือด ทำหลังฆำ่ เชื้อโรคที่บำดแผล
ดว้ ยแอลกอฮอล์ คอ่ ยใช้ผำ้ กอ๊ ซพันแผล…"
ฉันค้นในกล่องอยำ่ งไมอ่ ยำกจะเชื่อ ทั้งยำ ผ้ำกอ๊ ซทุกอยำ่ ง
ที่ อ ยู่ ข้ ำ งในวำงเรี ย งตำมที่ เ ขี ย นไว้ ใ นกระดำษเป็ นอย่ ำ งดี
นอกจำกนี้ ยังมีน้ำแรข่ วดเล็กหนึ่งขวดและคุก้ กี้ในห่อสุญญำกำศ
สองชิ้น เป็ นของที่เตรียมพร้อมไว้ทุกอยำ่ งตำมที่พวกเรำต้องกำร
เพื่อช่วยชีวิตจริ งๆ ฉันรู้สึก ว่ำแม้แ ต่ป ลำยนิ้วก็ก ำลั งร้ อ นลวก
ขมับก็เต้นตุบๆ ในมุมกล่องยังมีบำงสิ่งที่ดูแล้วเหมือนโทรศัพท์
แต่ก็ไม่เหมือนโทรศัพท์เลยสักนิด มันใหญ่กว่ำหน่อย หน้ำจอ
และแป้นพิมพ์ยิ่งแปลกประหลำด แต่มันแตกเป็ นชิ้นๆ เสียแล้ว
ฉันหยิบขึ้นมำกดไม่กี่ครั้ง ก็ใช้ไม่ได้ ดังนั้นจึงทิ้งไว้ข้ำงๆ อย่ำง
สิ้นหวัง
ลำยมือบนกระดำษแผ่นนั้นเหมือนกับครั้งที่แล้ว ทั้งชัดเจน
ล่องลอยและให้ควำมรู้สึกดิบเถื่อน ในใจฉันมีควำมคิดบำงอยำ่ ง
แวบผำ่ นเขำ้ มำ แต่ก็เลือนรำง ไมร่ ู้ว่ำทำไม น้ำตำของฉันถึงพำน
จะไหลออกมำ ฉันถำมตัวเองในใจว่ำเชื่อคนลึกลับคนนี้ไหม เชื่อ
659
คำพูดที่ไ ม่รู้ว่ำส่งมำจำกไหนของเขำไหม อดีต ปั จจุบัน หรือ
อนำคต?
เชื่อสิ ฉันไม่มีทำงเลือกแล้ว แม้แต่เวลำทับซ้อนและเวลำ
เดินยอ้ นกลับฉันก็เห็นมำแลว้ ฉันยินดีเชื่อในปำฏิหำริยน์ ี้
อย่ำงอื่นจัดกำรไม่ทันแล้ว ฉันรีบจัดกำรแผลของอูอวี้ตำม
คำแนะนำในกระดำษ ให้เขำดื่มน้ำกินยำ
รอจนฉันจัดกำรเสร็จก็นั่งข้ำงอูอวี้อย่ำงอ่อนเพลียอีกครั้ง
ไม่รู้ว่ำเป็ นผลทำงจิตใจหรือไม่ สีหน้ำของเขำดูคล้ำยจะไมแ่ ดง
ก่ำขนำดนัน้ แลว้ พอลูบหนำ้ ผำกเบำๆ ก็เหมือนไขจ้ ะลดลงมำนิด
หนอ่ ย ฉันนัง่ กอดเขำ่ มองเขำเงียบๆ
เขำนำ่ จะฝั นร้ำย คิ้วถึงได้ขมวดแนน่ กวำ่ เดิม นิ้วที่อยูบ่ นพื้น
ก็ควำนไปมำ คล้ำยกับอยำกกอดบำงอยำ่ งไว้แนน่ ฉันรีบคว้ำมือ
ของเขำไว้ เขำรีบกุมมือแนน่ สุดชีวิตทันที
"อูเมี่ยว…" เขำรอ้ งตะโกน
ผ่ำนไปครู่หนึ่งก็ตะโกนออกมำอีก "แม่ แม่…" เสียงนี้กลับ
ทำให้ฉันตกใจ เพรำะเสียงคอ่ นขำ้ งดัง มือของฉันทัง้ สองมือล้วน
อยูใ่ นมือเขำ อยำกดึงออกมำแตก่ ลับดึงไมอ่ อก ฉันรีบเอียงศีรษะ
660
มองออกไปทำงรูเล็กๆ นัน้ ยังดีที่คนชัน้ ลำ่ งไมม่ ีใครจับได้ แตถ่ ำ้
เสียงของอูอวี้ดังขึ้นอีกก็ซวยแลว้
พอหันกลับมำ พบว่ำริมฝี ปำกของเขำกำลังขยับอีกแล้ว คิ้ว
นัน้ ขมวดแนน่ ยิ่งขึ้น "แม่ แม…่ "
ฉันดึงมืออยำกจะปิ ดปำกเขำ แต่กลับยังคงดึงไม่ออก คน
คนนี้กำลังเพอ้ แรงมือก็มำก แถมยังดื้อรัน้ เหมือนตอนตื่นอยูไ่ มม่ ี
ผิด ทำเอำฉันขยับไมไ่ ดแ้ มแ้ ตน่ ิ้วเดียว
ทันใดนัน้ กระแสควำมร้อนวูบหนึ่งก็พงุ่ เขำ้ มำในใจฉัน
ฉันกม้ ศีรษะลงในฉับพลันนั้น จูบปิ ดปำกของเขำไว้ คำพูด
ละเมอด้วยควำมขมขื่นทั้งหมดของเขำสลำยหำยไประหว่ำงริม
ฝี ปำกและฟั นของพวกเรำ
นี่คือครั้งที่สองที่พวกเรำจูบกัน แต่เจ็บปวดกว่ำครั้งที่หนึ่ง
ครั้งที่หนึ่งฉันทั้งตื่นเต้น หวำนชื่นและอกสั่นขวัญหำยแบบนั้น
แต่ตอนนี้เขำนอนเหมือนซำกศพ ฉันประกบริมฝี ปำกของเขำไว้
แล้ ว เลี ย เบำๆ กลิ่ น คำวเลื อ ดจำกในปำกเขำส่ งมำถึงปำกฉัน
ทั น ใดนั้ น ฉั น ก็ เ หมื อ นต้ อ งมนต์ ทั้ ง ยั ง สู ญ สิ้ น สติ สั ม ปชั ญ ญะ
แมแ้ ต่วิกฤตกำรณช์ ั้นล่ำงก็ล้วนลืมไปสนิท ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันแค่

661
อยำกจูบเขำ จูบผู้ชำยที่ทำให้ฉันทั้งรู้สึกหวำนชื่นและขมขื่น จูบ
ผู้ช ำยคนนี้ ที่ อ ยู่กั บ ฉั น ในช่ ว งที่ เ วลำของโชคชะตำซึ่ ง ไม่อ ำจรู้
ลว่ งหนำ้ ไดว้ ิ่งยอ้ นกลับ
ฉันใช้ลิ้นดุนงัดฟั นของเขำออก หำร่องรอยของเขำอย่ำง
สะเปะสะปะ ฉันค่อยๆ ดูดเขำทีละนิด ไม่รู้ว่ำตกลงแล้วตัวเอง
กำลังค้นหำอะไร ในลำคอของเขำไม่ส่งเสียงอะไรอีกต่อไป แต่
หลังจำกจูบอยำ่ งนี้ต่อไปอีกสักครู่ ฉันก็รู้สึกถึงลิ้นร้อนๆ ของเขำ
ที่ ย กขึ้ น มำ จู่ โ จมฉั น โดยตรง เริ่ ม โลมเลี ย วุ่ น วำย ใจฉั น สั่ น
เคลื่อนสำยตำมองเขำ ตำเขำยังคงปิ ดอยู่ ไมไ่ ด้ฟ้ื นขึ้นมำ แต่เขำ
กำลังจูบฉัน จูบฉันอยำ่ งวุ่นวำยเป็ นอยำ่ งยิ่ง ดุเดือดเป็ นอยำ่ งยิ่ง
เขำกำลังจูบจิตวิญญำณทุกส่วนของฉัน ทุกควำมคิดที่ควบคุมไว้
ไมอ่ ยู่
ฉั น รู้ สึ ก ว่ ำ ตอนตั ว เองอยู่ กั บ เขำ น้ ำ ตำช่ ำ งมี ม ำกมำย
เหลือเกิน ครัน้ แล้วน้ำตำของฉันก็ไหลออกมำไมข่ ำดสำย แต่เขำ
ไม่รู้ เขำเพียงแค่จูบฉันอย่ำงเลอะเลือน บำงครั้งก็ได้ยินเสียงที่
ลอดผำ่ นริมฝี ปำกและฟั นของเขำออกมำวำ่ "เจี๋ยวเจี่ยว"
อำอวี้ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมำคุณไมเ่ คยจูบใครแบบนี้ คุณตำม
หำฉันมำโดยตลอด

662
 ตอนที่ 131 ถำนเจีย่ ว 17 (5)

-ยังคงเป็ นมุมมองของถำนเจี่ยว-
ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดังมำกดังขึ้นมำจำกชัน้ ล่ำง ฉันเงยหนำ้
อู อ วี้ ก็ น่ ำ จะได้ รั บ กำรปลอบขวั ญ บ้ ำ งแล้ ว มื อ ของฉั น จึ ง แกะ
ออกมำจำกฝ่ ำมื อ ของเขำเบำๆ บนพื้ น ห้ อ งรั บ แขกชั้น หนึ่ ง มี
แจกันดอกไมใ้ บใหญแ่ ตกกระจำย ดูแลว้ นำ่ จะเป็ นคนคนนัน้ ที่ทำ
แตก เขำยืนอยู่ด้ำนหน้ำคุณยำยเฉิน เท้ำหนึ่งเตะคุณยำย คุณ
ยำยลม้ ลงไปที่พ้นื เหมือนกระดำษขำดๆ
"เห็นฉันเป็ นไอ้งัง่ หรือไง" คนคนนัน้ พลิกปึ กเงินดอลลำร์ใน
มือไปมำ กอ่ นจะโยนลงไปไว้ดว้ ยกันกับปึ กเงินบนโซฟำหลำยปึ ก
แผดเสียงคำรำมว่ำ "เพิ่มอีกก็แค่ล้ำนกว่ำ ให้ขอทำนเหรอ ฉัน
เตือนแกเมื่อกี้ไปแล้วใช่ไหมยัยแก่ ฉันต้องกำรทัง้ หมด! ทัง้ หมด!
ทุกอยำ่ งทีห่ ำไดจ้ ำกในบำ้ นหลังนี้ ฉันจะเอำทัง้ หมด!"
ดูแล้วคุณยำยเฉินน่ำจะได้รับบำดเจ็บ มุมปำกก็มีเลือดซึม
ในที่สุดเธอก็ทำสีหน้ำตื่นตระหนก พยำยำมยันตัวเองขึ้นมำจำก
พื้นแล้วพูดว่ำ "จริงๆ… มีอยู่แค่นั้นจริงๆ !" ดวงตำก็มีน้ำตำซึม
ออกมำ

663
 สำยตำคนคนนัน้ มองเธออยำ่ งลึกซึ้ง หลังจำกเงียบไปสักพัก
ก็พูดว่ำ "มรดกตกทอดของตระกูลในบ้ำนพวกแกล่ะ หยกเม็ด
ใหญเ่ ม็ดนั้น แล้วก็แหวนมรกต สร้อยเพชรแปดกะรัตล่ะ มูลค่ำ
ทัง้ หมดสำมสิบลำ้ น!"
สิ้นเสียงเขำไมท่ ันไร แววตำของเหลำ่ สมุนรอบกำยแต่ละคน
ต่ ำ งฉำยแววละโมบ คนบ้ำ นเฉิ น กลั บ เงี ย บไปอี ก ครั้ง แววตำ
ค่อนข้ำงแปลกๆ ส่วนดวงตำของคุณยำยเฉินก็หม่นมืด อ่ำนสี
หนำ้ ไมอ่ อก
ฉันเขำ้ ใจวำ่ พวกเขำกำลังคิดอะไร ถำ้ หำกมรดกตกทอดของ
ตระกูลมีอยูจ่ ริงๆ แล้วโจรพวกนี้ไปรู้มำจำกที่ไหน ทั้งยังรู้อย่ำง
ละเอียดถึงขนำดนี้
ถ้ำหำกมีอยูจ่ ริงๆ ผนวกกับเรื่องต่ำงๆ คืนนี้ ถ้ำอยำ่ งนัน้ ใน
กลุ่มคนบ้ำนเฉินเหล่ำนี้ เป็ นไปได้มำกว่ำจะมีคน… เป็ นหนอน
บอ่ นไสใ้ ห้พวกโจร
"พวกนั้ น … หมดไปตั้ ง นำนแล้ ว " คุ ณ ยำยเฉิ น ท ำหน้ ำ
เจ็บปวดใจออกมำในทันที "ขำ่ วของแกไมค่ อ่ ยแมน่ เทำ่ ไรนะ เงิน
ที่ ซ้ื อ บ้ำ นหลั ง นี้ กำรขำดทุ น ทำงธุ ร กิ จ ของสำมี ฉั น แล้ ว ก็ เ งิ น
ดอลลำร์ กั บ ทองค ำพวกนี้ ล้ ว นใช้ ของพวกนั้ น แลกมำ!
664
ไมอ่ ยำ่ งนัน้ จะเอำมำจำกไหนตัง้ เยอะขนำดนัน้ "
คนคนนัน้ อึ้งเล็กนอ้ ย แววตำดำมืดหรือสวำ่ งไมแ่ นช่ ัด นำ่ จะ
ก ำลั ง ประเมิ น ควำมน่ ำ เชื่ อ ถื อ ของค ำพู ด คุ ณ ยำยประโยคนี้
หำกแต่ในใจฉันกลับมีเสียงดังขึ้นว่ำซวยแล้ว ด้วยนิสัยของคน
คนนี้ และควำมดื้อรั้นเอำใจยำกของคุณยำยในคืนนี้ เกรงว่ำเขำ
จะไมเ่ ชื่องำ่ ยๆ รังแต่จะนำควำมทุกขท์ รมำนและกำรคุมเชิงรอบ
ใหมม่ ำให้
คนคนนั้นยิ้มออกมำดังคำด พูดว่ำ "งั้นเหรอ แต่ว่ำนะ คุณ
ยำย คืนนี้คุณพูดหนึ่งประโยคปิ ดบังอีกประโยค ตอ้ งให้ฉันบังคับ
ทุกครัง้ ถึงจะพูดควำมจริงออกมำ ถ้ำอยำ่ งนี้ พวกเรำมำสะสำงให้
เรียบรอ้ ยกันหนอ่ ย แลว้ ก็จะเป็ นครัง้ สุดทำ้ ยของคืนนี้ดว้ ย เป้ำจื่อ
เอำลูกชำยศำสตรำจำรยท์ ี่คุณยำยรักที่สุดไปที่ห้องครัว ถำมหนึ่ง
รอบ ถ้ำไมพ่ ูดก็ตัดมือหนึ่งขำ้ ง ยังไม่พูดอีกก็ตัดเท้ำอีกหนึ่งข้ำง
ถ้ำมือเท้ำทั้งสี่ถูก ตัดหมดแล้ว คุณ ยำยยังไม่พูด ฉันถึงจะเชื่ อ
พวกเรำแยกยำ้ ยกันไปไดแ้ ลว้ "
คุณยำยเบิกตำกว้ำงทันใด ศำสตรำจำรยเ์ ฉินทรุดลงกับพื้น
ทันที ร่ำร้อง "แม่ แม…่ " คนบำ้ นเฉินทัง้ หมดล้วนหวำดกลัว แต่ก็
ไม่มี ป ระโยชน์ สมุ น โจรเดิ น เข้ำ มำแล้ ว ดึ ง ศำสตรำจำรย์เ ฉิน

665
ขึ้นมำ คุณยำยแผดเสียงคำรำมแหบแห้งจำกในลำคอ "อย่ำทำ
ลูกชำยฉัน…"
ดวงตำคนคนนั้นก็ปรำกฏแววยิ้มออกมำอีกครั้ง คล้ำยกับ
กำลังชื่นชมฉำกแยกเลือดเนื้อแบบนี้มำกๆ ริมฝี ปำกของคุณยำย
กำลังสั่นเทำ มองออกว่ำเธอร้อนใจจริงๆ ขณะที่ต้องกำรจะพูด
อะไรบำงอยำ่ ง ศำสตรำจำรยเ์ ฉินก็ถูกลำกไปแลว้ ครึ่งทำง
และในเวลำนี้เอง
เฝิ งเยียนที่เงียบมำตลอดก็ลุกขึ้นมำกะทันหัน ดวงตำจ้องไป
ที่คนคนนัน้ คนคนนัน้ ตะลึง ยกมือขึ้นบอกเป็ นนัยกับลูกสมุน เอำ
ผ้ำขนหนูในปำกของเฝิ งเยียนออก เฝิ งเยียนพูดว่ำ "แกตัดแขน
ขำสำมีฉันไปก็ไมม่ ีประโยชน์ เขำเป็ นผู้ชำยอ่อนแอ ซื่อๆ แล้วก็
ไมไ่ ด้เป็ นหลักอะไรในบำ้ นหลังนี้ ของเหล่ำนัน้ ซ่อนอยูท่ ี่ไหน เขำ
ไมร่ ู้เลยสักนิด ถ้ำพวกแกจะบังคับ ทำไมไมบ่ ังคับคุณยำยตรงๆ
เธอรับควำมลำบำกใจอะไรไมไ่ หวอีกแล้ว ตกลงแล้วของพวกนัน้
อยูม่ ีหรือไม่ แกทำให้ชัดเจนไดง้ ำ่ ยมำก"

666
 ตอนที่ 132 ถำนเจีย่ ว 17 (6)

คนคนนั้น มองเฝิ งเยี ย น นึ ก ไม่ถึ ง ว่ ำ จะไม่โ กรธ กลั บ ยิ้ ม

เล็ ก น้ อ ยแล้ ว พู ด ว่ ำ "ที่ เ ธอพู ด ก็ ถู ก " จำกนั้น ส่ ง สำยตำไปให้
ลูกสมุนแวบหนึ่ง ลูกสมุนปล่อยศำสตรำจำรยเ์ ฉิน และหลังจำก
นัน้ สำยตำคนคนนัน้ ก็แทบจะเรียกได้ว่ำมีเจตนำรำ้ ย คอ่ ยๆ มอง
ไปที่คุณยำยเฉินอยำ่ งช้ำๆ
ฉันเชื่อวำ่ นี่เป็ นครัง้ แรกในคืนนี้ที่คุณยำยเฉินใกลจ้ ะควบคุม
อำรมณ์ไว้ไม่ได้ เพรำะหน้ำของเธอแดงขึ้นมำมำก หอบหำยใจ
นิ้วชี้ไปที่เฝิ งเยียน พูดรัวออกมำภำยในอึดใจเดียว "แก… แก…
เป็ นแกใช่ไหม! แกบอกเรื่องมรดกของตระกูลกับพวกมัน หนอน
บอ่ นไส้ก็คือแก! ไมอ่ ยำ่ งนัน้ ทำไมระบบควำมปลอดภัยในบ้ำนถึง
ไมแ่ จ้งเตือน! โทรศัพท์กับอินเทอร์เน็ตก็ถูกตัดหมด! นังจิ้งจอก
นังโสเภณี! ฉันรูต้ งั้ นำนแลว้ วำ่ ทีแ่ กอยูก่ ับลูกฉันนะ่ เป็ นเพรำะเงิน!
หลำยปี มำนี้ ในใจแกเกลียดบ้ำนพวกเรำมำโดยตลอด! แกมัน
ดินเลนเฉอะแฉะพยุงของบนผนังไม่ได้ ฉันไม่น่ำให้เขำแต่งงำน
กับแกจริงๆ ตอนนี้ถึงไดน้ ำภัยมำให้บำ้ นพวกเรำขนำดนี้! ทำรำ้ ย
พวกเรำขนำดนี้ ! ฉันน่ำจะให้เขำไล่แกออกไปจำกบ้ำนตั้งนำน
แลว้ แตง่ งำนกับผูห้ ญิงที่ฐำนะทัดเทียมกัน ให้แกตำยอยูข่ ำ้ งนอก

667
พังพินำศอยู่ข้ำงนอก! จะปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ดีกินดีอย่ำงนี้ตั้ง
หลำยปี ไดย้ ังไงกัน!"
ถึงแมจ้ ะมองออกตัง้ นำนแล้วว่ำควำมสัมพันธ์ฉันแมส่ ำมีกับ
ลูกสะใภข้ องพวกเรำไมส่ นิทสนมกลมเกลียวกันเลยสักนิด แตฉ่ ัน
ก็คิดไมถ่ ึงเลยว่ำคุณยำยเฉินจะด่ำออกมำด้วยคำพูดที่ดุร้ำยและ
สกปรกขนำดนี้ ไมค่ ิดว่ำควำมขัดแยง้ ของพวกเขำแท้จริงแล้วจะ
ลึกล้ำขนำดนี้ สว่ นคนอื่นเองเห็นไดช้ ัดวำ่ ก็คิดไมถ่ ึงเช่นกัน
ภำยใต้ ส ถำนกำรณ์คั บ ขั น ที่ โ จรบุ ก เข้ำ มำ ก่อ นที่ ทุ ก คน
อำจจะประสบเหตุจนตำย ควำมขัดแยง้ ที่ซ่อนอยูภ่ ำยใต้เปลือก
นอกของบ้ำนเฉิน ควำมสัมพันธ์ที่ถูกกดไว้และซับซ้อนที่ทำให้
ฉันรู้สึกได้แต่กลับจับไมไ่ ด้นั้นได้ระเบิดออกมำในชัว่ พริบตำ อีก
ทัง้ คนที่ระเบิดกอ่ นก็คือเสำหลักของบ้ำนที่กดทุกอยำ่ งไว้ นัน่ คือ
คุณยำย
สีหน้ำของเฝิ งเยียนกลับไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด เธอ
สงบมำกและอ่อนโยนมำก ตอนนี้เธอลุกยืนขึ้นมำ กระโปรงชุด
นอนมีเ สื้อนอกสีแ ดงคลุมอยู่ เท้ำเปลือย ผมยำวสีดำแผ่ค ลุ ม
หัวไหล่ ดูสวยอยำ่ งคำดไมถ่ ึง เธอเดินมำที่ด้ำนหนำ้ คุณยำยช้ำๆ
ทันใดนั้น ฉันก็เข้ำใจแจ่มแจ้งเหมือนกรอกสติปัญญำเขำ้ ไปใน

668
สมอง เฝิ งเยี ย นในตอนนี้ ดู เ หมื อ นผิ ด แปลกไปจำกปกติ และ
ควำมไม่ ป กติ นี้ เ อง ในยำมปกติ ล้ ว นซ่ อ นอยู่ ภ ำยใต้ รู ป โฉม
ภำยนอกของผู้หญิงที่ทำงำนบ้ำนให้บ้ำนนี้ซ้ำๆ วันแล้ววันเล่ำ
อยำ่ งเงียบเชียบ อดทนสุดขีด ตอนนี้เธอไดร้ ับกำรกระตุน้ เรำ้ ทำง
จิตใจอยำ่ งรุนแรง จิตใจไมส่ งบ ดังนัน้ เธอจึงเปลี่ยนไป เปลี่ยนไป
เหมือนคนแปลกหนำ้
เหมือนเป็ นตัวเองที่แทจ้ ริง
เฝิ งเยียนพูด "คำบำงคำ พูดออกมำก็ไม่มีควำมหมำยแล้ว
หลำยปี มำนี้คุณไมพ่ ูด คิดหำแตว่ ิธีจัดกำรฉัน วันนี้ทำไมถึงทนไม่
ไหวกะทันหันล่ะ อำ ฉันรู้แล้ว เพรำะวันนี้คุณถูกบังคับให้เอำเงิน
ออกมำทัง้ หมด เกือบจะไมเ่ หลืออะไรสักอยำ่ งแล้ว คุณโกรธมำก
โกรธจัด แต่กลับไมก่ ล้ำโกรธพวกเขำ ดังนัน้ จึงเอำควำมโกรธมำ
ลงที่ฉันเหมือนเคยอีกแลว้ ถูกไหม"
คุณยำยช้ำไปเล็กนอ้ ย "แก… แก…" ยังไมท่ ันพูดออกมำก็ถูก
เฝิ งเยียนตัดบท "แต่ว่ำคุณแม่คะ บำงคำพูด ไม่ควรพูดซี้ซั้วต่อ
หน้ ำ ลู ก สำวฉั น หลำยปี ก่อ นฉั น อยู่กั บ พ่อ ของเธอด้ ว ยควำม
จริงใจ ทำไมถึงพูดวำ่ ฉันทำเพรำะเงินละ่ ฉันเองก็เขำ้ ใจวำ่ คุณคง
เป็ นแค่แมส่ ำมีที่เขม้ งวดเล็กน้อยเท่ำนั้น เฮ้อ… หลังจำกนั้นคุณ

669
ทำอะไรกับฉันบ้ำง ยังต้องให้พูดอีกไหม บ้ำนเฉินหลังนี้แต่ไหน
แต่ไรมำก็คือกรงขัง บรรจุควำมปรำรถนำอันบิดเบี้ยวของยัยแก่
วิปริตแบบคุณที่อยำกจะควบคุมทุกอย่ำง ลูกชำย ลูกสำวของ
คุณ … ทุก คนต่ำงเป็ นนกในกรง เป็ นหุ่นเชิด ทำตำมคำบงกำร
ของคุ ณ ไปตลอดชี วิ ต และฉั น เป็ น เพี ย งนกที่ เ กิ น มำตั ว หนึ่ ง
เทำ่ นัน้ แถมยังเป็ นตัวที่คุณดูถูกที่สุดตัวหนึ่งดว้ ย"
ฉันอึ้งไป คิดไมถ่ ึงว่ำเฝิ งเยียนจะพูดสิ่งเหล่ำนี้ ทัง้ ยังเหมือน
ไมส่ นใจเหตุวิกฤตอะไรในตอนนี้ทงั้ สิ้น สีหนำ้ เหมอ่ ลอยหยิ่งยโส
และสิ่งที่ยิ่งทำให้ฉันประหลำดใจคือ คนคนนั้นนั่งมองเฝิ งเยียน
อยูบ่ นโซฟำ ฟั งเธอพูดเงียบๆ โดยไมไ่ ด้ขัดจังหวะเสียอยำ่ งนัน้

670
 ตอนที่ 133 ถำนเจีย่ ว 17 (7)

เฝิ งเยียนเมม้ ปำก เงยหนำ้ ดวงตำคล้ำยจะมองไปที่ไหนสัก

แห่ ง แต่ ก ลั บ ว่ ำ งเปล่ ำ "ก่ อ นคื น นี้ บ้ ำ นหลั ง นี้ ส ำหรั บ ฉั น ได้
กลำยเป็ นนรกไปแล้ว คุณบงกำรชีวิตฉัน ทำลำยชีวิตฉัน ตอนนี้
พวกเขำตอ้ งกำรแคเ่ งินของคุณ ไดโ้ ปรดอยำ่ เอำชีวิตของพวกเรำ
มำเทียบกับทรัพยส์ มบัติและฐำนะของคุณอีกเลย อยำ่ ให้พวกเขำ
ตอ้ งติดรำ่ งแหไปดว้ ยเลย แลว้ ก็ ไมว่ ำ่ คุณจะเชื่อหรือไม่ ฉันไมไ่ ด้
ทำเรื่องที่นำภัยมำให้บำ้ นหลังนี้หรอกนะ เพรำะบำ้ นที่พิกลพิกำร
แบบนี้ สักวันหนึ่งก็จะพังทลำยลงไปเอง ฉันแค่รอวันนั้นมำโดย
ตลอดเท่ำ นั้น เอง คิ ด ไม่ถึ ง ว่ ำ …" เธอหั ว เรำะ "มั น จะมำถึ ง เร็ ว
ขนำดนี้"
พอพูดคำพูดเหล่ำนี้จบแล้ว เธอกลับก้ำวขึ้นไปชั้นบน โจร
ชัว่ คนหนึ่งยื่นมือไปขวำงไว้ เธอยืนนิ่ง สีหนำ้ เย็นชำไมห่ วำดกลัว
คนคนนั้นกลับเอ่ยว่ำ "ให้เธอขึ้นไป ผู้หญิงที่แม้แต่แรงฆ่ำไกย่ ัง
ไม่มี ทั้งยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสมบัติเหล่ำนั้น ทะเลำะไปก็ไม่ไ ด้
อะไรขึ้นมำหรอก"
เฝิ งเยียนขึ้นไปชั้นบนแล้ว เข้ำห้อง ปิ ดประตู น้ำตำเฉินหรู
อิ่งไหลรินลงมำ ร้องไห้เสียงดังฮือๆ ตลอดเหมือนกำลังตะโกน
671
ว่ำ "แม่" แต่เฝิ งเยียนคล้ำยจะไม่รู้สึกตัว ในเวลำนี้เอง คุณยำย
เฉินที่เดิมทีโกรธจนหนำ้ แดงเริ่มมว่ งจู่ๆ ก็ชักขึ้นมำ ล้มลงไปบน
พื้น คนคนนั้นหน้ำเปลี่ยนสี ลุกขึ้นกำ้ วพรวดพรำดเขำ้ ไปกดร่อง
ระหวำ่ งปำกและจมูกไว้ แตค่ ุณยำยชักไมห่ ยุด ดวงตำทัง้ คูเ่ หลือก
ขึ้ น เป็ นสี ข ำว มุ ม ปำกมี ฟ องสี ข ำวไหลออกมำเป็ นสำย และ
จำกนัน้ ก็หมดสติไป
"แม่ แม่…" ศำสตรำจำรย์เฉินที่เงียบมำโดยตลอดร้องไห้
พร้อมตะโกนออกมำ "แมฉ่ ันเป็ นลมไปแล้ว! กอ่ นหนำ้ นี้เธอก็เป็ น
ลมมำสองครั้งแล้ว!" แต่กลับถูกโจรชั่วกดไว้กับพื้น คนคนนั้นก็
มองคนแก่ที่หมดสติไม่รู้สึกตัวในอ้อมกอดของตัวเองไม่กี่ครั้ง
ด่ำแมง่ ไปหนึ่งประโยคกอ่ นจะทิ้งเธอไวบ้ นพื้น ปำกของเฉินเป่ำจู
และเฉินหรูอิ่งยังคงถูกอุดไว้ มือทัง้ คู่ก็ถูกมัด ทัง้ สองคนพุง่ เขำ้ ไป
หมอบอยูข่ ำ้ งกำยคุณยำยเฉิน สำยตำเฉินหรูอิ่งซับซ้อนมำก ทวำ่
เฉิ น เป่ ำจู ก ลั บ มี เ พี ย งควำมเป็ นห่ ว งและควำมเศร้ ำ โศกเต็ ม
ดวงตำ เมื่อกอ่ นฉันไมค่ ิดว่ำ คนที่ซ่ือๆ และไมค่ ่อยพูดแบบเธอ
จะเป็ นคนที่อำรมณร์ ุนแรงเขม้ ขน้ ขนำดนี้จริงๆ
สภำพกำรณ์โดยประมำณตรงหน้ำทำให้คนคนนั้นปวดหัว
เช่นกัน เขำสูบบุหรี่มวนหนึ่ง จำกนัน้ โบกนิ้วให้ลูกสมุนเอำตัวคน
บำ้ นเฉินไปขังแยกกันกอ่ น ศำสตรำจำรยเ์ ฉินและลูกสำวขังไวใ้ น
672
ห้องหนึ่ง เฉินเป่ำจูกับแฟนขังไว้ด้วยกัน ส่วนคนอื่นค้นหำของมี
คำ่ ที่ซ่อนอยูต่ อ่ ไป
ฉันหันกลับมำพิงอยูท่ ี่ผนัง ตอนนี้นำ่ จะตีสี่ ห่ำงจำกเวลำฟ้ำ
สำงอยำ่ งน้อยสำมชั่วโมง ฉันในตอนนี้ ยังไมเ่ คยแต่งงำนหรือมี
ควำมรัก เพื่อนข้ำงกำยสักคนก็ไม่มี ดังนั้นเรื่องที่เฝิ งเยียนฟ้อง
ขึ้นมำกะทันหันเกี่ยวกับคุณยำยเฉินและบำ้ นตระกูลเฉิน ฉันจึงไม่
สำมำรถจินตนำกำรถึงหรือเขำ้ ใจได้อย่ำงชัดเจนเลยสักนิด แต่
ควำมรู้สึกที่ฉันมีต่อเฝิ งเยียนนั้นดีมำโดยตลอด แต่กับคุณยำย
เฉินนั้นกลับตรงกันขำ้ ม ปกติที่บ้ำนเธอมักจะวำงท่ำคอยบงกำร
คนอื่น ดูจำกคำพูดคำจำของเธอแล้วขำดกำรเคำรพเฝิ งเยียนขัน้
พื้นฐำน บำงที ภำยใต้ภำพลักษณข์ องครอบครัวที่ร่ำรวยสงบสุข
นัน้ ควำมแคน้ ที่ทงั้ สองคนสัง่ สมไว้นนั้ ลึกล้ำมำกเสียแล้ว
แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็คิดถึงสีหนำ้ ของศำสตรำจำรยเ์ ฉิน
และเฉินเป่ำจูตอนที่เฝิ งเยียนพูด
นิ่งเงียบ แตก่ ็ไมไ่ ดโ้ มโหหรือประหลำดใจ
ฉันคิดถึงท่ำทีของเฝิ งเยียนในตอนนั้นอีกเช่นกัน เธอที่สงบ
เสงี่ยมเครง่ ขรึมในเวลำปกติคล้ำยกับแตกรำ้ วโดยสมบูรณ์ นำ่ จะ
เพรำะว่ ำ คื น นี้ ไ ด้ รั บ กำรกระตุ้ น มำกเกิ น ไป สี ห น้ ำ ของเธอจึ ง
673
เปลี่ยนเป็ นดื้อรั้น สุด ขีด มุมปำกกลับมีร อยยิ้ มเหม่อลอยโดย
ตลอด
ไม่รู้ทำไม ฉันคิดถึงแมวที่ถูกคนฆ่ำอย่ำงโหดเหี้ยมที่ภูเขำ
หลังบำ้ นพวกนัน้
ฉั น อดที่ จ ะสงสั ย ในใจไม่ไ ด้ "ควำมขั ด แย้ง ในครอบครั ว
ควำมสัมพันธ์เรื่องกำรแต่งงำนและชีวิตแมส่ ำมีกับลูกสะใภ้ที่กด
ข่มไว้มำนำน สำมำรถทำให้คนเรำบิดเบี้ยวจนถึงขั้นนี้ได้จริงๆ
เหรอ สำมำรถพังทลำยสิ่งที่ดีงำมทัง้ หมดในตัวคนคนหนึ่งได้ จน
ในใจมีแตค่ วำมแคน้ นี้ไดเ้ หรอ"
เมื่อฉันมองลอดผ่ำนรูเล็กๆ อีกครั้ง ตรงทำงเดินชัน้ สองไม่
ไกลจำกฉัน กลับเห็นคนคนนั้นยืนอยู่ที่หน้ำประตูของเฝิ งเยียน
เขำถอดหน้ำกำกออก ที่แท้ก็เป็ นใบหน้ำหล่อเหลำนั้นที่ฉันเห็น
เมื่อตอนกลำงวัน ใบหน้ำเขำไร้ซึ่งรอยยิ้มเลือดเย็นเช่น นั้นอีก
แลว้ เขำผลักประตูแลว้ เดินเขำ้ ไป
ในหัวก็มีภำพที่เคยเห็นลอยขึ้นมำ เฝิ งเยียนยืนอยู่บนพื้น
หิ ม ะ เขำนั่ง ยองๆ อยู่บ นพื้ น ประคองถ้ ว ยใบใหญ่ที่ ใ ส่ เ กี๊ ย ว
สำยตำมองขำเล็กๆ และถุงเทำ้ ผำ้ ไหมสีดำของเธอ

674
 ตอนที่ 134 ถำนเจีย่ ว 17 (8)

-อูอวี้หมดสติอยู่ ยังคงเป็ นมุมมองของถำนเจี่ยว-

ผำ่ นไปพักหนึ่ง ในที่สุดไขข้ องอูอวี้ก็ลดลงมำ หลับได้อยำ่ ง
สม่ ำ เสมอแล้ ว ฉั น ลู บ หน้ ำ ผำกของเขำแล้ ว คิ ด ตั ว เองจั ด ว่ ำ
ช่วยชีวิตเขำได้แ ล้วใช่ไ หม งั้นเขำควรจะมอบให้ฉันทั้งตัวและ
หัวใจใช่ไหม
ไม่ๆ ผู้ชำยคนนี้สำมำรถเอำชีวิตให้ฉันได้ แต่กลับไม่ยอม
มอบชีวิตให้ฉัน
ฉันหัวเรำะเยำะตัวเอง อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปแตะริม
ฝี ปำกที่ทงั้ หนำทัง้ แห้งผำกของเขำ
ประตูห้องเฝิ งเยียนเปิ ดออกอีกครัง้ คนคนนัน้ เดินจูงมือเฝิ ง
เยียนออกมำ เฝิ งเยียนเปลี่ยนเสื้อผำ้ แล้ว ด้วยประสบกำรณเ์ รื่อง
ชำยหญิ ง อั น น้ อ ยนิ ด ของฉั น ก็ ส ำมำรถได้ ก ลิ่ น บรรยำกำศที่
แปลกไประหว่ำงพวกเขำได้ หนำ้ ของเฝิ งเยียนยอ้ มไปด้วยสีแดง
ระเรื่อ คนคนนัน้ แมแ้ ตห่ นำ้ กำกก็ยังครำ้ นจะใส่ อมยิ้มมุมปำก
แต่ทว่ำกำรที่คนร้ำยเผยใบหน้ำที่แท้จริงออกมำไม่ใช่นิมิต

675
หมำยที่ดี นัน่ บง่ บอกวำ่ เขำไมไ่ ดเ้ กรงกลัวอะไรทัง้ นัน้
เพิ่งจะเดินได้สองกำ้ ว คนคนนัน้ คล้ำยกับว่ำยังไมห่ ำยอยำก
หันกลับไปกดเฝิ งเยียนไว้กับผนังแล้วจูบลงไป ทั้งสองคนจูบกัน
ดุเดือดเป็ นอยำ่ งยิ่ง ในขณะเดียวกันมือของเขำก็คลำสะเปะสะปะ
ไปทั่วร่ำงเธอ ควำมรู้สึกนั้นคืออะไรนะ คล้ำยกับว่ำเขำอยำกจะ
กลืนกินเธอลงไป ร้อนแรงมำก แต่ฉันในฐำนะคนที่มองอยู่ขำ้ งๆ
ก็สำมำรถรู้สึกได้ว่ำ ท่ำมกลำงควำมร้อนแรงนั้นมีควำมสิ้นหวัง
บำงอย่ำง ทันใดนั้นฉันก็เกิดควำมคิดแปลกๆ ขึ้นมำ 'เขำเลว
ขนำดนัน้ ทำไมฉันกลับรูส้ ึกวำ่ เขำชอบเธอจริงๆ ละ่ '
เขำกำลังถูกหลอกใช้ใช่ไหม
ไมม่ ีทำงที่จะรูไ้ ดเ้ ลย
"ตอนที่คุณยอมดีกับผม คงไม่คิดว่ำผมจะมีควำมอดทนสูง
ขนำดนี้สินะ" เขำถำม
เฝิ งเยียนเงยหน้ำขึ้นมำ ใบหน้ำยังคงมีรอยยิ้มบำงๆ แบบ
นัน้ "ใช่นะ่ สิ คิดไมถ่ ึงเลย"
เขำจ้องเธออยูห่ ลำยวินำที กอ่ นจะถำม "คุณเกลียดพวกเขำ
ขนำดนี้ ยำยแก่นั่นแกล้งคุณทั้งวัน คุณยังเคยบอกว่ำอยูท่ ี่นี่หนึ่ง
676
วั น ก็ เ หมื อ นนำนนั บ ปี ยำยแก่นั่น เหมื อ นซูสี ไ ทเฮำ ท ำกั บคุณ
เหมือนเอำมีดทื่อฆ่ำหมู ชอบให้สะใภ้ถูก ปฏิบัติอย่ำงโหดร้ำย
ตำมใจตัวเอง ตอนนี้ผมแก้แ ค้นแทนคุณ ล้ำงควำมแค้น ที่ อ ด
กลัน้ มำตลอดครึ่งชีวิตนี้ของคุณแลว้ คุณไมด่ ีใจเหรอ"
"ดีใจสิ แต่ว่ำพอลองคิดดูจริงๆ แล้ว ยำยแก่นั่นก็ไม่ได้ทำ
เรื่องเกิดเหตุกับฉัน อำหำรอร่อย เสื้อผ้ำสวยๆ ก็มีให้ เพียงแต่
ชอบสอดมือเข้ำมำยุ่งแม้กระทั่งงำนของฉัน จัดแจงลำออกจำก
งำนแทนฉันให้มำเป็ นแม่บ้ำน ทั้งยังคิดวำงแผนหำวิธีทำให้ฉัน
ขำดกำรติดต่อกับเพื่อนสมัยก่อน ให้คบหำแต่พ วกคุณ นำยที่
หล่อนรู้จัก แค่ดูถูกฉัน แต่หล่อนน่ะกลวงเกินไป ต้องกำรแค่คน
คนหนึ่งให้หล่อนนวดคลึงให้ก ลมได้ตำมใจโดยไม่ให้คนอื่นรู้
คุณรู้ไหม แมแ้ ต่ชีวิตเซ็กส์ของฉันและลูกชำยหล่อนก็ยังจะมำยุ่ง
อีก หล่อนยุให้เขำแสดงออกข้ำงนอกว่ำเย็นชำ คิดว่ำทำแบบนี้
ลูกชำยหล่อนจะไม่ถูกฉันควบคุมทั้งหมด… เฮอะ ฉันจะบอกให้
นะ หล่อนนะ่ นำ่ ขำสิ้นดี หลังจำกนัน้ มำฉันก็เลยดูหล่อนเล่นตลก
ทุกวัน"
คนคนนัน้ ลูบไลใ้ บหนำ้ ของเธอ พูดวำ่ "งัน้ ทำไมคุณถึงไมไ่ ป
จำกบำ้ นหลังนี้ละ่ "

677
 คำดไม่ถึงว่ำเฝิ งเยียนจะถลึงตำใส่เขำเหมือนสำวน้อยคน
หนึ่ง
"ฉันบอกแล้วไง หล่อนไมไ่ ด้ทำเรื่องเกินเหตุเลยสักนิด และ
ที่ฉันไปไมไ่ ดก้ ็เพรำะทอ้ งตัง้ แตแ่ รกแลว้ อีกอยำ่ งสำมีก็ปฏิบัติต่อ
ฉันไมเ่ ลว ต่อมำพอไมม่ ีงำน เพื่อนก็ไมม่ ี ฉันจึงค่อยๆ หมดทำง
ไป หลังจำกนัน้ ฉันถึงเพิ่งได้เขำ้ ใจว่ำ ทัง้ หมดนี้เป็ นเพรำะหล่อน
วำงแผนทุกขัน้ ตอนมำเป็ นอยำ่ งดี หลอ่ นตอ้ งกำรควบคุมชีวิตทุก
คนในบ้ำนหลังนี้ให้เป็ นไปตำมควำมปรำรถนำของตัวเอง ไมใ่ ช่
แค่ฉันที่เป็ นแบบนี้ สำมีของฉันกับเป่ำจูก็เป็ นแบบนี้ คุณคิดว่ำ
ทำไมเป่ำจูถึงแต่งงำนกับเจิ้งจื้อเหว่ยที่เละเทะขนำดนัน้ ล่ะ เพรำะ
นี่คือบทลงโทษที่คุณยำยมีต่อเธอ ที่เฉินเป่ำจูเรียนคือเครื่องจักร
หรือเคมีอะไรพวกนั้นมั้ง นิสัยของเธอเองก็เหมำะที่จะทำเรื่อง
พวกนั้นอยู่แล้ว แต่คุณยำยต้องกำรที่จะจัดกำรเธอให้ได้ จึงให้
เธอไปทำงำนฝ่ำยกำรเงินในรัฐวิสำหกิจขนำดใหญท่ ี่เธอรูจ้ ัก…
แต่เฉินเป่ำจูกับสำมีของฉันถูกควบคุมมำตั้งแต่เด็ก จึงไม่
กล้ำคัดค้ำน ต่อมำ เฉินเป่ำจูก็ไปชอบหนุ่มยำกจนคนหนึ่ง เด็ก
สำวที่ทั้งซื่อและเก็บตัวเงียบขนำดนั้น ไม่เคยได้รับควำมสำคัญ
ตัง้ แตเ่ ด็ก ไมก่ ลำ้ ตอ่ ตำ้ นอะไร ครัง้ นัน้ กลับชอบคนคนหนึ่งขึ้นมำ
จนแทบขำดใจ ต่อมำคุณเองก็คงนึกภำพออก คุณยำยใช้วิธีชั่ว
678
ร้ ำ ยเท่ ำ ที่ เ ธอจิ น ตนำกำรออกทั้ ง หมด ทั้ ง ยั ง หลอกใช้ ค วำม
กตัญญูของเธอ จัดกำรทั้งสองคนจนเกือบตำย ดังนั้นต่อมำฉัน
จึ ง ค่ อ ยๆ ชิ น ฉั น อยู่ที่ นี่ เพี ย งแค่ อ ดทนกั บ หล่ อ นและสำมี ที่
อ่อนแอของฉันเป็ นบำงครัง้ ฉันยังมีลูกสำว ฉันใช้ชีวิตของฉันไป
ก็พอแลว้ ซูหวำ่ น พอคุณปรำกฏตัว ฉันดีใจมำก"

679
 ตอนที่ 135 ถำนเจีย่ ว 17 (9)

ฉันไมค่ ิดว่ำโจรร้ำยที่ปลอมเป็ นคนงำนคนนี้ จะมีช่ือที่ฟังดู

สุ ขุ ม มำกอย่ำ งคำดไม่ถึ ง สี ห น้ ำ ของซู ห ว่ ำ นค่ อ นข้ำ งซั บ ซ้ อ น
สุดท้ำยก็กุมมือเธอขึ้นมำจูบแรงๆ อีกสองครั้ง แล้วพูดว่ำ "รอ
เดี๋ยว ผมจะจูบคุณอยำ่ งนี้ตอ่ หนำ้ สำมีคุณ"
"ไมเ่ อำ" เฝิ งเยียนปฏิเสธ
ซูหวำ่ นพูด "พอเรื่องทุกอยำ่ งที่นี่จบ ผมจะพำคุณไป"
แล้วทั้งสองคนก็กระซิบข้ำงหูกันอยู่หลำยประโยค แต่ฉัน
ไมไ่ ด้ยินแล้ว วันนี้ในมือซูหวำ่ นมีเงินเกือบสองล้ำน จิตใจฮึกเหิม
อยำ่ งที่สุด เดินโอบเอวเฝิ งเยียนลงบันไดมำ
ในเวลำนี้เอง เฝิ งเยียนเงยหนำ้ มองมำทำงฉันกะทันหัน ทัง้ ที่
ใกล้กันขนำดนี้ ทั้งที่มีแค่รูขนำดเท่ำเหรียญเท่ำนั้น สำยตำของ
เธอกลับประสำนกับฉันพอดี
ชัว่ พริบตำนัน้ ทัง้ ร่ำงฉันเหมือนอุโมงคเ์ ก็บน้ำแข็งที่ล้มลงมำ
รีบหันกลับมำ หลังพิงผนัง ใจเตน้ เร็วจนเกือบจะทะลุออกมำจำก
หนำ้ อก ฉันคิดว่ำจบกัน เธอต้องเห็นฉันแนๆ ่ ถ้ำเธอบอกซู่หวำ่ น

680
จะทำให้สภำพกำรณข์ องฉันกับอูอวี้เลวรำ้ ยจนไมอ่ ยำกจะคิด!
ฉันพิงอยูต่ รงนัน้ ทัง้ รำ่ งหมดแรงแลว้ ฟั งเสียงจำกชัน้ ล่ำงได้
ไมช่ ัดไปชัว่ ขณะ ในใจวำ้ วุน่ สุดขีด
ถำ้ หำกพวกเขำขึ้นมำจริงๆ…
ถำ้ หำกพวกเขำขึ้นมำ
ฉันทำได้แค่พุ่งออกไปก่อน พยำยำมเบี่ยงเบนควำมสนใจ
ของพวกเขำ หวังวำ่ อูอวี้จะโชคดีหนีรอดออกไปได้
แต่พอตัดสินใจแบบนี้ไ ปแล้ว ทำไมในใจถึงเจ็บปวดรวด
รำ้ วเศรำ้ ระทมแบบนี้
อำอวี้ คุณรู้ไหม
ผ่ำนไปหนึ่งถึงสองนำที ชั้นล่ำงยังคงไม่มีควำมเคลื่อนไหว
ใด ฉันรวบรวมควำมกล้ำมองออกไปขำ้ งนอกอีกครัง้ กลับพบว่ำ
สองคนนัน้ ลงบันไดไปนัง่ อยูบ่ นโซฟำแลว้ กำลังพูดคุยด้วยสีหนำ้
เหมือนปกติ เฝิ งเยียนไมม่ องมำทำงฉันเลยสักนิด แล้วก็ไมม่ ีโจร
ขึ้นมำดว้ ย
จิตใจฉันผอ่ นคลำยลงเล็กนอ้ ย ทัง้ ยังรู้สึกคำดไมถ่ ึง เห็นได้
681
ชัดว่ำเฝิ งเยียนไม่ได้บอกซูหว่ำน ที่แท้ เธอยินดีจะปกป้องพวก
เรำอยำ่ งนัน้ หรือ
ฉันยังไม่ทันได้คิดอย่ำงละเอียด เพรำะว่ำด้ำนหลัง อูอวี้ที่
สลบอยูก่ ็ครวญครำงเสียงต่ำออกมำอีกแล้ว นี่มันบำ้ นรัว่ แต่กลับ
เจอคืนฝนตกหนัก1จริงๆ ฉันรีบหันไป ดวงตำคูน่ ัน้ ของเขำยังคง
ปิ ดสนิท สีหนำ้ ดูดีขึ้นเล็กนอ้ ย แตค่ ิ้วขมวดแนน่
"อำ…"
นำ่ จะเพรำะเจ็บแผลอีกแล้ว
ฉันโน้มตัวลงไปปิ ดปำกเขำโดยไมแ่ มแ้ ต่จะคิด แต่ถึงแมว้ ่ำ
จะคุ้นเคยแล้วเพรำะเป็ นครัง้ ที่สอง แต่ในหัวฉันกลับวำ่ งเปล่ำคิด
อะไรไม่อ อก ฉั น กดริ ม ฝี ปำกของเขำไว้ สอดลิ้ น เข้ำ ไปอย่ำ ง
ชำนำญทิศทำง จูบเลียเขำเล็กน้อยและแผ่วเบำ ฉันคิดว่ำเขำ
จะต้องถลำเข้ำไปในฝั นที่ไ ร้เ ดี ยงสำเหมื อนเด็ ก อย่ำงแน่น อน
เพรำะว่ำเขำตอบรับกับลิ้นของฉันอีกครัง้ จูบพัวพันอยำ่ งดุเดือด
และร้อนแรงเป็ นอยำ่ งยิ่ง ฉันรู้สึกเพียงว่ำทั่วทั้งร่ำงเริ่มอ่อนยวบ
เล็กนอ้ ย จิตใจที่เดิมทีวำ้ วุน่ ก็คอ่ ยๆ สงบลง
1
สำนวน "บ้ำนรั่วแต่กลับเจอคืนฝนตกหนัก" อุปมำถึงเหตุกำรณ์เลวร้ำยเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่ำภำยใน
ระยะเวลำสัน้ ๆ

682
 จูบนี้กินเวลำอยูส่ ักพัก เขำยอ่ มไมส่ ่งเสียงที่จะเป็ นอันตรำย
ออกมำแม้เพียงสักนิดเป็ นธรรมดำ ฉันหำช่องว่ำงหำยใจ เรียว
ลิ้นผละออกมำอยำ่ งคล่องแคล่ว แต่กระนั้นก็ยังคงอำลัยอำวรณ์
จึงเลียริมฝี ปำกของเขำอีกครั้ง พึมพำกับตัวเองอย่ำงไม่จริงจัง
"ควำมปรำรถนำรุนแรงขนำดนี้เลยเหรอ ชอบรับจูบขนำดนี้เลย
ยอมให้คุณปฏิเสธฉัน ยอมให้คุณอดทนอดทนแลว้ ก็อดทน ยอม
ให้หัวใจที่เปรำะบำงเหมือนกระจกของคุณ… จูบคุณจูบคุณจูบ
คุณให้ตำยไปเลย…"
ฉันสำบำนว่ำคืนนี้คงสะเทือนอำรมณเ์ กินไป ขำดควำมรู้สึก
ปลอดภัยเกินไปแล้วจริงๆ ถึงได้พูดจำซี้ซั้วแบบนี้ ปกติฉันไมม่ ี
ทำงเป็ นแบบนี้เด็ดขำด
แต่ทว่ำ…
ภำยในชั่ ว พริ บ ตำ มื อ หนึ่ ง กดหลั ง ของฉั น ไว้ ฉั น ตะลึ ง
เล็กน้อย ฉับพลันนั้นก็รู้สึกเพียงแค่ว่ำเลือดทั้งตัวพุ่งขึ้นไปที่หัว
ฉันเคลื่อนสำยตำไปมอง เห็นดวงตำคูน่ นั้ ลืมขึ้นมำช้ำๆ
ในดวงตำของอู อ วี้ ยัง คงมีเ ส้ น เลื อด สี ห น้ำ ก็ ข ำวซี ด ทว่ ำ
ดวงตำคูน่ นั้ ของเขำที่กลับมำกระจำ่ งใสอีกครัง้ ก็เหมือนทะเลสำบ
ที่ฝนห่ำใหญต่ ัง้ เคำ้ จะมำเยือนอยูข่ ำ้ งหนำ้ เหมือนบึงน้ำที่เออ่ ลน้
683
ไปดว้ ยน้ำโคลนผืนหนึ่ง
ควำมรู้ สึ ก ของฉั น คล้ ำ ยถู ก คนใช้ ท่ อ นไม้ทุ บ ทุ บ ใบหน้ ำ
สุดทำ้ ยที่เหลืออยูใ่ นฐำนะผูห้ ญิงคนหนึ่ง ถึงตัวจะอยูใ่ นถ้ำเสือที่
รำยล้อมด้วยภยันตรำย ฉันกลับยังคงรู้สึกได้ว่ำหนำ้ กำลังแดงก่ำ
ไปทั้ง หน้ำ ตำยแล้ ว เขำได้ ยิ น ไปมำกน้อ ยแค่ไ หนกัน เขำตื่น
กอ่ นที่จูบกำลังสิ้นสุด หรือว่ำหลังจำกนัน้ เขำคงไมค่ ิดว่ำฉันเป็ น
ผู้ ห ญิ ง วิ ป ริ ต ที่ มี ค วำมปรำรถนำไม่ สิ้ น สุ ด หรอกนะ… ใน
สถำนกำรณค์ ับขันขนำดนี้ยังฉวยโอกำสรุกล้ำลวนลำมเขำ… ให้
ตำยเถอะ!
ฉันยืดตัวขึ้นมำในทันที แตเ่ ขำยังคงมองฉันเงียบๆ อยำ่ งนัน้
มือและแขนกดอยูท่ ี่หลังเอวของฉันแนน่ ไมป่ ลอ่ ย

684
 ตอนที่ 136 ถำนเจีย่ ว 17 (10)

เขำไดย้ ินทุกอยำ่ งแลว้ รูห้ มดแลว้

ในหูฉันเงียบกริบฉับพลัน ไมไ่ ด้ยินเสียงอะไรทัง้ นั้น ฉันพูด
ว่ำ "อยำ่ เขำ้ ใจผิดนะคะ คุณสลบแล้วเอำแต่ร้องครวญครำง ส่ง
เสี ย งดั ง โวยวำยตลอด ฉั น กลั ว คนข้ำ งนอกจะได้ ยิ น เข้ำ ไม่มี
วิธีกำรอื่นที่จะทำให้คุณหุบปำกแลว้ "
พูดออกมำแลว้ ก็รสู้ ึกวำ่ ตัวเองช่ำงโงเ่ ขลำ ทำไมไมใ่ ช้มือเลำ่
แต่อูอวี้ก ลับไม่ไ ด้สืบสำวรำวเรื่องอะไร ทั้งตัวเขำเหมือน
ทะเลเงียบสงบที่ซ่อนคลื่นใต้น้ำไว้
"อืม" เขำพูด "ผมรู"้
ฉันอึ้ง
เขำ เขำ เขำรูอ้ ะไรละ่
เวลำนี้เขำกลับไมย่ ุง่ กับเรื่องนี้อีก กม้ มองร่ำงกำยแวบหนึ่ง
แลว้ ถำม "ผำ้ กอ๊ ซกับยำ… มำจำกไหน"
ฉันชี้ให้เขำดูกล่องใบนั้น ขณะเดียวกันก็หยิบกระดำษแผ่น

685
นั้นออกมำ แล้วพูดว่ำ "นี่คือคนคนนั้นที่ฉันเคยเล่ำครำวก่อนที่
ทิ้งโนต้ ไวใ้ ห้ฉัน ฉันไมไ่ ดส้ นใจเลยไมเ่ คยเอำมำให้คุณดู ลำยมือ
ทั้งสองครั้งเหมือนกันเปี๊ ยบ" ไม่ต้องพูดอะไรมำก อูอวี้ก็เข้ำใจ
เรื่องไมค่ ำดคิดนี้ไดอ้ ยำ่ งงำ่ ยดำย
แต่ทว่ำจู่ๆ สีหน้ำของอูอวี้ก็ดูแ ปลกไปอย่ำงมำกในทันที
เขำเบิกตำโตทันใด กำกระดำษแผ่นนั้นไว้ เห็นได้ชัดว่ำอำรมณ์
ตื่นเต้นเป็ นอย่ำงยิ่ง ถึงขั้นพยำยำมลุกขึ้นมำนั่ง ฉันรีบพยุงเขำ
"ไมไ่ ด้ นอนลงไป" แต่เขำไมฟ่ ั ง ดวงตำจ้องเขม็งที่กระดำษแผน่
นัน้
"คุณรู้จักลำยมือนี้เหรอ ใช่ไหม" ฉันถำม
ใบหน้ำเขำกลับมีรอยยิ้มน้อยๆ ปรำกฏออกมำช้ำๆ ทันใด
นั้นช่วงเอวของฉันก็ถูกเขำกดเข้ำไปในอ้อมอกแน่น จมูกเต็มไป
ด้วยกลิ่นคำวเลือดและกลิ่นยำรักษำแผล และจำกนั้นหน้ำผำกก็
ร้อนผ่ำว เขำก้มลงมำจูบไรผมของฉัน หลังจำกนั้นริมฝี ปำกก็
ประทับอยูต่ รงนัน้ ไมผ่ ละออก เขำพูดวำ่
"เจี๋ ย วเจี่ ย ว พวกเรำสองคนรอดแล้ ว มี เ จ้ ำ นี่ … พวกเรำ
จะต้องรอดชีวิตออกไปได้แน่นอน ผมรับประกันได้เลย ไม่ต้อง
ห่วงและไมต่ อ้ งกลัวอีกแลว้ ละ่ "
686
 ฉันเหลือบตำขึ้นมองเขำด้วยสำยตำสงสัย แต่ทว่ำตัวเขำที่
อำรมณข์ ึ้นๆ ลงๆ เห็นได้ชัดว่ำไมค่ ิดจะอธิบำยอะไรตอนนี้ เขำ
ปลอ่ ยฉันออกแลว้ พูดวำ่ "ในกลอ่ งยังมีอะไรอีก"
ฉันเอำของในกล่องออกมำวำงแผ่ออก "นอกจำกยำแล้วยัง
มี อั น นี้ ค ล้ ำ ย กั บ โ ท ร ศั พ ท์ มื อ ถื อ ที่ พั ง แ ล้ ว แ ต่ ก็ ไ ม่ ใ ช่
โทรศัพทม์ ือถือ ฉันลองดูแลว้ ใช้ไมไ่ ด้ แถมยังไมม่ ีสัญญำณดว้ ย"
เขำหยิบชิ้นส่วนไมก่ ี่ชิ้นนัน้ ขึ้นมำดูเล็กน้อย กอ่ นจะผุดยิ้มมี
เลศนัยขึ้นมำ "นี่ไมใ่ ช่โทรศัพท์มือถือ แต่เป็ นโทรศัพท์ดำวเทียม
ต่ำงหำก คุณไมเ่ คยเห็นเหรอ ตอนที่ผมเรียนปริญญำโท… ยังได้
ทำโปรเจกต์เกี่ยวกับมันด้วย เพียงแต่ไมร่ ู้ว่ำทำไมถูกโยนจนพัง
ไปแลว้ "
โทรศัพท์ดำวเทียม? ฉันเคยได้ยินชื่อเจ้ำของเล่นชิ้นนี้ แต่
เพิ่ ง เคยเห็ น ครั้ ง แรก ถ้ ำ มี มั น ไม่ จ ำเป็ นต้ อ งพึ่ ง สั ญ ญำณ
โทรศัพท์มือถือก็สำมำรถติดต่อได้แล้ว แต่ทำไมถึงมีสิ่งนี้อยูท่ ี่นี่
ได้ล่ะ หรือว่ำคนลึก ลับคนนั้นคำดกำรณ์ล่วงหน้ำได้แ ม้ก ระทั่ง
เรื่องที่คืนนี้พวกเรำจะถูกตัดสัญญำณอยำ่ งนัน้ เหรอ
ฉั น รู้ สึ ก แค่ว่ ำตั ว เองเหมื อ นก ำลั ง ยื น อยู่ห น้ำ บ่อ น้ำ ลึก บ่อ
หนึ่ง น้ำในบ่อกระเพื่อมไหว ลึกล้ำสุดประมำณ ฉันมองเห็นแสง
687
จันทร์สะทอ้ นบนผืนน้ำรำงๆ แต่ก็รู้สึกว่ำเหลือเชื่ออยูด่ ี ครัน้ เงย
หนำ้ ขึ้น ก็พบวำ่ อูอวี้หยิบของจำกกองนัน้ มำขยับไปมำ
"คุณทำอะไรอยู"่ ฉันถำม
"จะดูวำ่ ซ่อมมันไดไ้ หมนะ่ "
ฉันตะลึง "คุณซ่อมเจำ้ นี่ไดเ้ หรอ"
"ผมซ่อมของไดเ้ ยอะแยะไป"
ก็จริง เขำเคยเป็ นหนุม่ นักวิทยท์ ี่ยอดเยี่ยมที่สุด พอคิดๆ ดู
พวกผู้ชำยคณะวิศวกรรมศำสตร์ในมหำวิทยำลัยบ้ำนนอกที่ฉัน
เรียนแต่ละคนต่ำงก็ประกอบระบบคอมพิวเตอร์ได้ทั้งนั้น ต่อให้
อู อ วี้ ซ่ อ มเครื่ อ งบิ น ได้ แ ล้ ว มั น น่ำ แปลกตรงไหนกัน ฉั น คอยดู
สถำนกำรณ์ข องชั้น ล่ ำ งไปพลำง อยู่เ ป็ น เพื่ อ นเขำเงี ย บๆ ไป
พลำง แต่ เ พิ่ ง จะผ่ ำ นไปไม่ กี่ น ำที ฉั น ก็ ค้ น พบว่ ำ มี บ ำงอย่ ำ ง
ผิดปกติ
ถึงแมว้ ่ำเขำนัง่ อยูต่ รงนัน้ กำลังประกอบเส้นสำยและอะไหล่
เหล่ ำ นั้ น ด้ ว ยท่ ำ ทำงตั้ ง อกตั้ ง ใจมำตลอด บำงครั้ ง ก็ ห ำของ
ออกมำจำกชั้นวำงของเบ็ ดเตล็ ด แต่ในเวลำเพีย งชั่ว ครู่ นี้ เ อง
หน้ำและลำคอของเขำล้วนเต็มไปด้วยเหงื่อ คิ้วขมวดเล็กน้อย
688
ใบหนำ้ เองออกจะซีดเซียวอยูบ่ ำ้ ง

689
 ตอนที่ 137 ถำนเจีย่ ว 17 (11)

ทันใดนัน้ ฉันก็เขำ้ ใจขึ้นมำ

เขำเจ็บมำก ในกล่องไมม่ ียำแกป้ วดใดๆ ทั้งสิ้น เขำยังเจ็บ
แผลอยู่ถึ ง ได้ ฟ้ื นขึ้ น มำ ดั ง นั้น ตอนนี้ แ ม้แ ต่ ก ำรนั่ง ง่ำ ยๆ ก็ ยั ง
ลำบำกมำก
ฉันไมร่ ู้ว่ำจิตใจตัวเองตอนนี้เป็ นอยำ่ งไร จำกประสบกำรณ์
ระหกระเหินเร่ร่อนของพวกเรำทั้งคู่ที่ผำ่ นมำ ล้วนเป็ นเขำที่คอย
ปกป้องฉัน จำกไปเพื่อฉัน กลับมำเพื่อฉัน รวมทั้งเมื่อสักครู่นี้
ด้ ว ย ฉั น เฝ้ ำอยู่ใ นห้ อ งเล็ ก ๆ นี้ โ ดยท ำอะไรไม่ถู ก พอเขำตื่ น
ขึ้นมำ ฉันก็เหมือนมีชีวิตตำมเขำไปด้วย ไมไ่ ด้รู้สึกกลัวขนำดนัน้
แล้ว แล้วก็ไมไ่ ด้ลำบำกขนำดนัน้
ตอนนี้เขำกำลังซ่อมโทรศัพท์ดำวเทียม นี่อำจจะเป็ นทำง
รอดหนึ่งเดียวของพวกเรำ แตฉ่ ันมองเหงื่อตรงหนำ้ ผำกเขำที่ร่วง
ลงมำที ล ะหยดๆ มองมื อ ที่ สั่น ระริ ก ของเขำ เห็ น ได้ ชั ด ว่ ำ เขำ
เจ็บปวดมำกขนำดนั้นแต่กลับไม่ยอมบอกฉันเด็ดขำด… คล้ำย
กับว่ำทุกอย่ำงควรจะเป็ นแบบนั้น ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่ำ
แทจ้ ริงแลว้ เขำก็เป็ นคนธรรมดำ เจ็บเป็ น ออ่ นแอเป็ น หวำดกลัว

690
เป็ น เศร้ำใจเป็ น เหมือนที่ฉันเองก็เป็ นผู้หญิงธรรมดำคนหนึ่ง
เช่นกัน พวกเรำทัง้ คู่ใครไมเ่ คยมีใครเป็ นอัศวินใหญห่ รือผูว้ ิเศษ
อะไรมำกอ่ นทั้งนั้น พวกเรำกำลังเผชิญกับโชคชะตำในวังน้ำวน
บำงทีพวกเรำอำจจะพยำยำมมำก อำจจะมีไหวพริบมำกกว่ำคน
ธรรมดำเล็กน้อย แต่พวกเรำก็ยังคงเป็ นคนธรรมดำ ถึงแม้จะดู
เหมือนว่ำเขำออกจะแข็งแกร่งและทรหดขนำดนั้น เหมือนยอด
เขำโดดเดี่ยวที่เยือกเย็น ให้ฉันไดพ้ ึ่งพิง
ฉันเองก็คล้ำยจะเข้ำใจขึ้นมำทันใดว่ำทำไมเขำถึงไม่ยอม
ตอบรับฉัน
เพรำะว่ำ เขำเองก็ลังเลและกลัว แต่นั่นไม่ใช่ควำมอ่อนแอ
เป็ นควำมออ่ นโยนที่เหลืออยูใ่ นใจที่เกือบจะแตกสลำยของเขำ
เขำที่เป็ นแบบนี้ ฉันยังจะทนเห็นเขำลำบำกได้อยำ่ งไรกัน
ฉั น ไม่ มี อ ย่ ำ งอื่ น ท ำเลยหยิ บ ผ้ ำ ก๊ อ ซขึ้ น มำเช็ ด เหงื่ อ ที่
หน้ำผำกของเขำเบำๆ เขำชะงักไป ไมไ่ ด้พูดต่อ ฉันเปิ ดน้ำขวด
นั้นอีก อดใจไมย่ อมดื่มมำโดยตลอดเพื่อจะเหลือไว้ให้เขำ แล้ว
ยื่นขวดน้ำไปจ่อริมฝี ปำกเขำ แต่เ ขำพูดว่ำ "ผมไม่ด่ืม คุณ ดื่ ม
เถอะ"

691
 เหงื่อเขำไหลไปทัว่ ตัว ทัง้ ยังบำดเจ็บจนเป็ นแบบนี้ จะไมด่ ่ืม
ไดอ้ ยำ่ งไร
"ดื่มหนอ่ ยนำ่ " ฉันเกลี้ยกลอ่ มเสียงนุม่
"ไมต่ อ้ งจริงๆ " เขำพูดเสียงแห้ง
ฉันเงียบไปครูห่ นึ่ง จำกนัน้ พูดวำ่ "หรือวำ่ คุณอยำกให้ฉันใช้
วิธีเมื่อกี้นี้ป้อนคุณ"
สมองฉั น อำจจะมี ปั ญหำแล้ ว จริ ง ๆ หรื อ ไม่ ก็ ค งเหนื่ อ ย
เกินไป เครียดเกินไป คำพูดที่ดูเป็ นเผด็จกำรเบ็ดเสร็จขนำดนี้จึง
ออกมำ
อูอวี้มองฉันแวบหนึ่ง สำยตำนั้นค่อนข้ำงบรรยำยได้ยำก
จำกนั้นเขำก็รับขวดน้ำไป ดื่มอึก ๆ ไปครึ่งขวดเล็กๆ แล้วยื่นให้
ฉัน หนำ้ ของฉันเห่อร้อนเล็กนอ้ ย รับมำแล้วก็ด่มื ไมก่ ี่คำ
ฉันเขำ้ ไปใกลช้ ่องลมเพื่อดูสถำนกำรณข์ องชัน้ ลำ่ งอีก
ฉำกที่เกิดขึ้นในชัน้ ลำ่ งคอ่ นขำ้ งชวนให้อึดอัดอยูบ่ ำ้ ง
เฝิ งเยียน ซูหวำ่ นและศำสตรำจำรยเ์ ฉินอยูด่ ว้ ยกัน

692
 ชั้ น สองยั ง มี ห้ อ งรั บ แขก จำกมุ ม มองของฉั น สำมำรถ
มองเห็ น ได้ เ กิน ครึ่ง ห้อ ง เห็ น แค่ซู ห ว่ำ นโอบเอวเฝิ งเยี ย น พิ ง
โซฟำ และหลังจำกที่ศำสตรำจำรย์เฉินถูกคนพำตัวเข้ำมำก็ยืน
อยู่ตรงนั้น มือทั้งคู่ยัง คงถูก มั ดไว้ด้ ำนหลัง เพียงแต่สีห น้ำ นั้น
โมโหสุดขีดแลว้
ซูหวำ่ นพูด "ฉันถำมแกอีกครัง้ ของอยูท่ ี่ไหน ยังอยำกให้คน
ในบำ้ นแกมีชีวิตอยูไ่ หม"
สีหน้ำศำสตรำจำรยเ์ ฉินซีดเผือด "ฉันไมร่ ู้" สิ้นคำพูดไมท่ ัน
ไ ร โ จ ร ชั่ ว ที่ อ ยู่ ด้ ำ น ข้ ำ ง ก็ ต่ อ ย เ ข ำ อ ย่ ำ ง แ ร ง ไ ปห นึ่ ง ที
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินจนมุมอยำ่ งที่สุด เจ็บจนล้มไปกองกับพื้น โจร
ร้ำยก็ยังจะตำมไปต่อยต่ออีก ทว่ำจู่ๆ เฝิ งเยียนก็เอ่ยขึ้นว่ำ "เขำ
ถู ก ตำมใจมำตั้ง แต่ เ ด็ ก ตลอดครึ่ ง ชี วิ ต นี้ ฉั น เคยเห็ น ชื่ อ นี้ ใ น
อินเทอร์เน็ต แบบเขำน่ะเรียกว่ำลูกแหง่ แต่ไหนแต่ไรไมเ่ คยยุ่ง
เรื่องหยุมหยิมในบ้ำน จะรู้ว่ำของซ่อนอยูท่ ี่ไหนได้ยังไง ถ้ำเขำรู้
ตอนที่ถูกตอ่ ยครัง้ แรกก็คงบอกแลว้ "
ใบหนำ้ ซูหว่ำนดูไมย่ ินดียินร้ำย เพียงแคห่ อมเฝิ งเยียนฟอด
หนึ่งแลว้ พูดวำ่ "อืม"
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินเงยหน้ำขึ้นมำจ้องเฝิ งเยียนเขม็ง แต่เฝิ ง
693
เยียนทำรำวกับมองไมเ่ ห็น สำยตำวำ่ งเปลำ่ มองผำ่ นไปอยูต่ ลอด
"นั ง สำรเลว" ศำสตรำจำรย์เ ฉิ น ตะโกนด่ ำ "คนต่ ำ ทรำม
อยำ่ งเธอ หลำยปี นี้มีตรงไหนที่ฉันปฏิบัติกับเธอไมด่ ีบ้ำง เธอถึง
ทำร้ำยบ้ำนฉันทั้งหมดแบบนี้ แม่ฉันพูดไว้ไม่มีผิด เธอมันนำง
กำกีอยำ่ งที่คิดไวจ้ ริงๆ…"
มุมปำกเฝิ งเยียนผุดยิ้มขึ้นมำ "ไม่ผิด ชีวิตนี้ของคุณ ไม่มี
ตรงไหนที่ปฏิบัติต่อฉันไมด่ ี ฉันเป็ นคนปล่อยพวกเขำเขำ้ มำเอง
ฉันเป็ นหนอนบอ่ นไส้ให้กับพวกเขำ ก็เพื่อจะทำให้ทงั้ บ้ำนคุณไม่
ตอ้ งมีชีวิตอยูอ่ ยำ่ งสงบสุข"
แล้วศำสตรำจำรย์เฉินก็ถูกพำตัวออกไปขังไว้ในห้องอีก ซู
หว่ำนคล้ำยจะพอใจในคำพูดเปิ ดอกของเฝิ งเยียนเมื่อสักครู่ ทั้ง
สองคนจึงนัวเนียกันอีกพักหนึ่ง ซูหว่ำนคนนี้ ของยังไมถ่ ึงมือเลย
ดีใจจนลืมตัวจริงๆ
"เอำแมส่ ำวคนนัน้ เขำ้ มำถำมอีกรอบ" ซูหวำ่ นสัง่ ลูกสมุน
"เฉินเป่ำจูน่ะเหรอ" เฝิ งเยียนหัวเรำะแล้วพูดว่ำ "กลัวแค่ว่ำ
ถำมเธอแล้วจะไมไ่ ด้อะไรนะ่ สิ ฐำนะของเธอในบำ้ นหลังนี้สูงกว่ำ
ฉันแค่นิดเดียวเท่ำนั้น คุณยำยไมช่ อบเด็กคนนัน้ ตั้งนำนแล้ว จะ

694
บอกวำ่ ของของหลอ่ นอยูท่ ี่ไหนไดย้ ังไง"
ซูหว่ำนกลับพูดว่ำ "นั่นก็ไมแ่ น่ ถึงยังไงก็เป็ นลูกในไส้ แถม
ยังเป็ นคนซื่อสัตย์ ไมเ่ คน้ เสียหนอ่ ยจะรูไ้ ดย้ ังไง"
เฝิ งเยียนยืนขึ้นมำ พูดวำ่ "ฉันกลับห้องกอ่ น"
ซูหว่ำนกลับไมไ่ ด้ขวำงไว้ เพียงคว้ำมือของเธอมำจูบแรงๆ
เฝิ งเยียนก้มหน้ำมองเขำแล้วพูดว่ำ "คุณยังไม่ปล่อยลูกสำวฉัน
อีกเหรอ แกไมร่ อู้ ะไรเลยสักนิด"
ซูหวำ่ นพิงหลัง พูดอยำ่ งเกียจคร้ำนว่ำ "สบำยใจได้ เธอเป็ น
ลูกสำวคุณ ผมจะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องอะไรกับเธอแน่ แต่ว่ำนะ
ยำยแก่ นั่ น กั บ สำมี คุ ณ ให้ ค วำมส ำคั ญ กั บ เธอมำก เธอยั ง มี
ประโยชนก์ ับผมตรงนี้"
สำยตำเฝิ งเยียนสั่นไหวเล็กน้อย สุดท้ำยก็ได้แต่พยัก หน้ำ
เธอเดินไปที่ประตูห้อ งแล้ วหันกลับ มำอีก "ฉั นขอถำมคำถำม
สุดท้ำยอีก คำถำม ในบ้ำนนี้ ใครสมคบคิดกับพวกคุณ ปล่อย
พวกคุณเขำ้ มำ"
ซูหวำ่ นจุดบุหรี่ พน่ ควันบุหรี่ออกมำกลุม่ ใหญ่ พูดวำ่ "คุณก็
คิดดูแลว้ กันวำ่ ยังมีใครที่ขัดหูขัดตำคนในบำ้ นหลังนี้อีก"
695
 ตอนที่ 138 อูอวี้ 17 (1)

-อูอวี-้
ตอนแรก ผมฝั นถึงควำมฝั นที่หวำนชื่นมำกฝั นหนึ่ง
ผมกับถำนเจี่ยวนั่งอยู่ตรงพื้นที่ว่ำงนอกอู่ซ่อมรถ ผมกำลัง
สูบบุหรี่ ส่วนเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมำเล่น สูบไปครู่หนึ่ง
ผมดึงเธอเข้ำมำกอด อุ้มมำวำงไว้บนตัก ก้มหน้ำจูบเธอ เธอ
กระซิบขำ้ งหูผมโดยตลอด พูดอะไรบำงอยำ่ งแตไ่ ดย้ ินไมช่ ัด แลว้
ก็เสียงหัวเรำะของเธอที่วนเวียนอยู่รอบๆ เหมือนสำยลมในฤดู
ใบไม้ผลิ ผมมองเห็นอย่ำงชัดเจน รอยยับบนกระโปรงของเธอ
นุ่ ม นิ่ ม ละเอี ย ดอ่ อ น ผมจั บ กระโปรงของเธอวำงไว้ ส่ ว นเธอ
วำงมือทับบนมือผม
"เจี๋ยวเจี่ยว เจี๋ยวเจี่ยว" ผมหลอกล่อเธอเสียงต่ำว่ำ "อยูก่ ับ
ผมดีไหม"
แตเ่ ธอก็ไมต่ อบ เอำแตย่ ิ้มลูกเดียว
ผมไมพ่ อใจ กอดเธอแนน่ ยิ่งขึ้น แนน่ มำกๆ หลังจำกนัน้ มือ
หนึ่งก็กุมขำเรียวเล็กของเธอไว้ เธอเบิกตำโตมองผมชัดๆ ผม

696
หัวเรำะเสียงต่ำ พูดวำ่ "อยำกทำอยำ่ งนี้มำนำนแลว้ "
…
ไมร่ ู้ว่ำคนในอ้อมกอดหำยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้ผมถึงจะ
รู้สึกได้ว่ำตัวเองยืนอยูใ่ นห้องมืดห้องหนึ่ง รอบขำ้ งมองเห็นอะไร
ไมช่ ัด ผมเริ่มวิ่งไปขำ้ งหน้ำหำทำงออกไป ทันใดนั้น ผมเห็นเงำ
คนที่คุน้ เคยเงำหนึ่งผำ่ นมำ เธอเองก็กำลังวิ่งเช่นกัน เพียงแต่นึก
ไมอ่ อกวำ่ เธอเป็ นใคร
"ฮึ ฮึ ฮึ …" เสี ย งผู้ ช ำยคนหนึ่ ง ก ำลั ง หั ว เรำะประหลำดๆ
ท่ำมกลำงควำมมืดมิด ในที่สุดผมก็เห็นใบหน้ำที่หวำดกลัวของ
เธอ จริงๆ แล้วก็ยังคงมองเห็นไมช่ ัด ใบหน้ำที่เลือนรำงใบหน้ำ
หนึ่ง แตแ่ ลว้ ผมก็ตระหนักขึ้นไดอ้ ยำ่ งฉับพลัน เธอคืออูเมี่ยว!
อูเมี่ยว!
ผมตะโกนไม่ออก ผมอยำกจะตำมเธอไป แต่ตำมเท่ำไรก็
ตำมไมท่ ัน ทันใดนัน้ ห้องมืดก็หำยไป
ผมยืนอยู่หน้ำหน้ำต่ำงบนหนึ่ง ด้ำนนอกหน้ำต่ำงมีคนคน
หนึ่ง ผมยำวสีดำ สวมเสื้อยืดสีขำว ขำเรียวยำว เธอนัง่ อยูต่ รงนัน้
กำลังรอ้ งไห้ไมห่ ยุด ผมไดย้ ินเสียงเธอตะโกน "อำอวี้"
697
 น้ำตำผมไหลออกมำทันที ตะโกนตอบไป "เจี๋ยวเจี่ยว!"
เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นมำโดยตลอด ผมเองก็มองเธออยู่
ตรงนี้ แตก่ ลับไมม่ ีควำมสำมำรถเพียงพอที่จะทำอะไรได้
จำกนั้น แม้แ ต่ ถ ำนเจี่ ย วก็ห ำยไปด้ว ย ผมนั่ง อยู่ค นเดี ยว
ท่ำมกลำงผืนทรำยที่ทรุดลงไป ข้ำงๆ มือคือไม้แ ละกระเบื้ อ ง
จำนวนหนึ่ง ผมกำลังสร้ำงบำ้ นมำตลอด กำลังสร้ำงอยำ่ งสุดชีวิต
แต่ควำมเร็วของทรำยที่ทรุดลงเร็วเกินไป บำ้ นหลังนัน้ สร้ำงแล้ว
ก็ทรุดลง สร้ำงอีกก็ล้มอีก ทำอยำ่ งไรก็สร้ำงไมไ่ ด้
ผมทำซ้ำๆ มำโดยตลอด
ต่ อ มำ ผมกระหำยน้ ำ อยำกจะดื่ ม น้ ำ จึ ง เปิ ดตู้ เ ย็ น ที่ อ ยู่
ตรงหน้ำ ขำ้ งในมีไอน้ำจำกน้ำแข็ง ยังมีถังใบใหญส่ ีดำ ผมมอง
ลงไปในถั ง นั้ น แวบหนึ่ ง เนื้ อ และเศษกระดู ก มนุ ษ ย์ ที่ แ หลก
ละเอียดลอยขึ้นมำทำ่ มกลำงเลือด
นัน่ คือ… ศพของใคร
ผมมองพวกมัน น้ำตำคอ่ ยๆ เออ่ ลน้ ออกมำ
…

698
 ผมตกใจตื่นมำในสภำพเหงื่อแตก ก้นบึ้งของหัวใจเย็นยะ
เยือก
พอมองทุกอย่ำงในควำมมืดเลือนรำงตรงหน้ำ และผู้หญิง
บนตั ว ผมที่ ก ำลั ง โน้ ม ลงมำจู บ ผมอยู่ ผมก็ เ ข้ ำ ใจทั้ ง หมดใน
ฉับพลัน
เขำ้ ใจวำ่ ทำไมถึงรักเธอ เขำ้ ใจวำ่ ทำไมถึงไมอ่ ำจมีเธอได้
ยี่สิบกวำ่ ปี กอ่ นในชีวิตผม ทุม่ เทควำมพยำยำมทัง้ หมดเพียง
เพื่อสร้ำงอนำคตให้แมแ่ ละอูเมี่ยว แตพ่ อผมพำ่ ยแพอ้ ยำ่ งยับเยิน
สูญเสียทุกอยำ่ ง ตอนที่ผมหมุนตัวกลับมำก็จำตัวเองไมไ่ ดแ้ ลว้
และตอนนี้ อย่ำพูดถึงเรื่องสร้ำงอนำคต แม้แต่คำดคิดถึง
รูปกำรณ์ในอนำคตข้ำงหน้ำของผมและถำนเจี่ยวก็ยังทำไม่ได้
ด้วยซ้ำ ดังนัน้ ผมมักจะถำมอูอวี้คนนัน้ เสมอว่ำ มีสิทธิ์อะไรไปรัก
เธอ
ผมสำมำรถให้อะไรเธอไดบ้ ำ้ ง
ถ้ำหำกอนำคตที่ผมสร้ำงให้เธอเกิดพังทลำยจนหำยไปอีก
ครัง้ แลว้ จะทำอยำ่ งไร

699
 เจี๋ ย วเจี่ ย ว ได้ โ ปรดให้ อ ภั ย ในควำมอ่ อ นแอและควำม
เจ็บปวดของผม อูอวี้คนนั้น เขำถูกขังอยู่ในห้องนั้นนำนเกินไป
และวันนี้คนที่เขำปรำรถนำ เขำกลับไมก่ ล้ำที่จะคว้ำมำกอดมำก
ที่สุด
…
ผมยื่นมือออกไปกอดเธอไว้ เธอกลับตกใจที่ผมตื่นขึ้นมำจน
แทบจะรี บ ดี ด ตั ว ออกทั น ที พอมองใบหน้ ำ เล็ ก ที่ แ ดงขึ้ น ใน
พริบตำของเธอแล้ว ในใจผมพลันอ่อนโยนลงอย่ำงคำดไม่ถึง
สว่ นที่ปำกเธอบน่ พึมพำอธิบำยอะไรนัน่ ผมไมไ่ ดต้ งั้ ใจฟั งเลย

700
 ตอนที่ 139 อูอวี้ 17 (2)

แต่ทว่ำควำมเจ็บปวดข้ำงในร่ำงกำยทำให้ผมค่อยๆ สงบ
สติลงได้ ดังนัน้ จึงไมไ่ ด้คว้ำเธอกลับมำ ผมจูบกลับไปด้วยควำม
ปรำรถนำที่มีที่ยิ่งรุนแรงและไมอ่ ำจปิ ดบังไวไ้ ดอ้ ีก
พอดู ก ระดำษโน้ ต ที่ บุ ค คลปริ ศ นำคนนั้ น ทิ้ ง ไว้ ใ ห้ และ
ลำยมือที่คุ้นจนไมร่ ู้จะคุ้นอยำ่ งไรในนั้นแล้ว หลังจำกหำยตกใจ
ผมก็ เ ข้ ำ ใจตรรกะและล ำดั บ เวลำในนั้ น ทั น ที ผมเริ่ ม ซ่ อ ม
โทรศัพท์ดำวเทียมนั้น เพียงแต่ค่อนขำ้ งยำกมำก เพรำะชิ้นส่วน
สำคัญพังหมด
เธอพิงอยูข่ ำ้ งผนัง มองไปขำ้ งนอก
ผ่ำนไปแบบนี้ครู่หนึ่ง ผมก็ยังรู้สึกทนไมไ่ หวอยูบ่ ้ำง ยำพวก
นั้นทำได้แค่ลดอำกำรอักเสบและห้ำมเลือดเท่ำนั้น ไม่สำมำรถ
ลดอำกำรบำดเจ็บและควำมเจ็บปวดได้ ควำมจริงแล้วถ้ำไมเ่ ห็น
กระดำษแผ่นนั้น ผมไม่แน่ใจเลยว่ำถ้ำไม่ไปโรงพยำบำลยังจะ
สำมำรถมีชีวิตอยู่ถึงพรุ่งนี้ได้ไหม แต่ตอนนี้ พอเห็นเธอที่เยือก
เย็ น และมี ไ หวพริ บ ขนำดนั้ น ผมก็ เ ต็ ม ไปด้ ว ยควำมมุ่ ง มั่ น ที่
ต้องกำรจะมีชีวิตอย่ำงแรงกล้ำและเยือกเย็น เธอพึ่งพำผมมำ

701
ตลอด อยูก่ ับผมอยำ่ งไมเ่ สียใจภำยหลัง ผมตอ้ งช่วยพวกเรำสอง
คนออกไปให้ได้
เหงื่อเย็นๆ ไหลลงมำตลอด ทำให้ทัศนวิสัยของผมพร่ำมัว
บำงครั้งผมจำเป็ นต้องหยุด ชะลอช้ำลงหน่อย รอจนปรับตัวให้
ชินกับควำมเจ็บปวดอยำ่ งรุนแรงแลว้ คอ่ ยทำตอ่
เธอสังเกตเห็นเขำ้ แลว้ จนได้
ผมรูว้ ำ่ แทจ้ ริงแลว้ เธอแอบมองผมอยูต่ ลอด
"คุ ณ ไม่เ ป็ น อะไรจริ ง เหรอ อยำกจะ… นอนพั ก สั ก หน่อ ย
ไหม" เธอถำมอยำ่ งเป็ นกังวลมำก
"ไมเ่ ป็ นไร ไมม่ ีเวลำแล้ว" ผมตอบ
เธอกั ด ปำกมองผม ทั้ง ยั ง ใช้ ผ้ำ ก๊อ ซที่ เ หลื อ เช็ ด เหงื่ อ บน
หน้ำที่ไหลลงมำเพรำะเริ่มเจ็บแทนผม ท่ำทำงของเธอดูเหมือน
เสียใจมำก ผมเผลอเหลือบสำยตำมองเธออยำ่ งไมต่ ัง้ ใจ เหมือน
ถูกผีสงั่ ให้ทำ ผมยื่นหนำ้ เขำ้ ไปใกลเ้ ธอโดยไมร่ ตู้ ัว ถูตัวเธอเบำๆ
แลว้ พูดวำ่ "ตัง้ ใจมองขำ้ งลำ่ งไว้ ผมอยูไ่ ด"้
น้ำตำของเธอไหลออกมำอยำ่ งไร้เสียง ดวงตำคู่นั้นแดงไป

702
หมด คืนนี้ไ ม่รู้ว่ำเธอเสียน้ำตำให้ผมไปแล้วเท่ำไร เธอพูดว่ำ
"อืม" คำเดียว จำกนัน้ ก็เงยหนำ้ ขึ้นมำกะทันหัน จูบขำ้ งแกม้ ของ
ผม ผมชะงักไป เธอกลับหันตัวไปมองขำ้ งนอกตอ่ เสียแลว้
ผู้หญิงที่ผมหลงรัก ผู้หญิงที่มีควำมสุขและเบิกบำนขนำด
นัน้ ตอนนี้เธอเปลี่ยนเป็ นออ่ นโยนและเงียบขรึม
ผมเงี ย บไปครู่ ห นึ่ ง เพื่ อ ที่ จ ะเบี่ ย งเบนควำมสนใจที่ มี ต่ อ
ควำมเจ็ บ ปวด และดึ ง ดู ด ควำมสนใจของเธอ ผมถำมไปว่ ำ
"สถำนกำรณเ์ ป็ นอยำ่ งไรบำ้ ง"
เธออธิบำยสภำพกำรณใ์ ห้ฟังคร่ำวๆ จำกนั้นก็ถำมผม "ถ้ำ
หำกเฝิ งเยียนไมใ่ ช่หนอนบอ่ นไส้ คุณคิดวำ่ เป็ นใคร"
ผมมองของในมื อ ในใจหนั ก อึ้ ง พวกมั น ไม่ก ลั บ มำแล้ ว
ชิ้นส่วนสำคัญของโทรศัพท์ดำวเทียมตกพังหมดแล้ว ไม่มีทำง
ซ่อมได้ ทำอยำ่ งไรดี
ผมตอบ "ซู ห ว่ ำ นมำเพื่ อ ปล้ น ทรั พ ย์ ศำสตรำจำรย์ เ ฉิ น
กับเฉินหรูอิ่งผมคิดว่ำไม่น่ำใช่ เฉินเป่ำจูก็เป็ นลูกสำวแท้ๆ ถ้ำ
หำกอยำกจะเอำเงินทัง้ หมดก็ไมจ่ ำเป็ นตอ้ งใช้วิธีแบบนี้ ดว้ ยนิสัย
ของเธอก็ไมน่ ำ่ จะทำอยูแ่ ล้ว ว่ำกันตำมทฤษฎีแล้ว คนที่นำ่ สงสัย

703
ที่สุดคือถังหลันหลันกับเจิ้งจื้อเหวย่ "
"แตถ่ ังหลันหลันถูกพวกเขำย่ำยีไปแลว้ นะ" ถำนเจี่ยวแยง้
ผมพยักหนำ้ "ถำ้ งัน้ ก็เหลือแคค่ นเดียวแลว้ "
มือถำนเจี่ยวลูบคำง คิดเล็กนอ้ ยกอ่ นจะพูดวำ่ "ก็ใช่ อีกทัง้ ดู
จำกนิสัยและแรงจูงใจของถังหลันหลันกับเจิ้งจื้อเหว่ยแล้ว ฉันมี
ควำมรูส้ ึกวำ่ แทจ้ ริงแลว้ ถังหลันหลันมีควำมสุขกับบรรยำกำศใน
บ้ำนนี้ตอนนี้มำก มีควำมสุขกับกำรถูกบอสใหญ่อย่ำงคุณยำย
ควบคุม ทั้งยังมีควำมสุขกับตัวเองที่เสมือนปลำได้น้ำ กลับไป
มองที่เจิ้งจื้อเหว่ย นิสัยแต่เดิมสะเพร่ำกลมกลิ้ง ในดวงตำคูน่ ัน้ ก็
มีควำมทะเยอทะยำน ถึงแมจ้ ะบอกวำ่ เป็ นคุณชำยเจ้ำของกิจกำร
เล็กๆ แตไ่ มแ่ นว่ ำ่ จะมีกำลังทรัพยอ์ ะไรจริงๆ ถำ้ หำกเขำรูว้ ่ำบำ้ น
หลังนี้ซ่อนสมบัติไว้จำกช่องทำงอะไรก็ตำม และแบ่งของที่ขโมย
มำกับคนร้ำยกลุ่มนี้หลังจำกเป็ นหนอนบ่อนไส้ ก็ใช่ว่ำเป็ นไป
ไมไ่ ด"้

704
 ตอนที่ 140 อูอวี้ 17 (3)

กำรวิเครำะห์ของเธอสมเหตุสมผลมำก และในใจผมก็เกิด
แผนกำร ในเมื่อโทรศัพท์ดำวเทียมไมม่ ีทำงซ่อมได้ ผมสำมำรถ
ลองใช้ชิ้นส่วนอะไหล่ของมันทำอุปกรณเ์ ล็กๆ อยำ่ งอื่นได้ เพียง
แคส่ ำมำรถสง่ สัญญำณขอควำมช่วยเหลืองำ่ ยๆ ออกไปขำ้ งนอก
ไดก้ ็พอแลว้
ที่ ค นคนนั้น ทิ้ ง กล่ อ งปฐมพยำบำลฉุ ก เฉิน กั บ ข้อ ควำมไว้
เป็ นเพรำะคำดกำรณถ์ ึงจุดนี้ไวแ้ ลว้ ใช่ไหม รูว้ ำ่ แมว้ ำ่ มันพังเพรำะ
เหตุไม่คำดคิดอะไรก็ตำม แล้วผมก็สำมำรถคิดหำวิธีมำจัดกำร
ได้ใช่ไหม พอคิดถึงตรงนี้ ควำมมั่นใจก็จุดประกำยขึ้นมำในใจ
ผมอีกครัง้
ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้หญิงแผดเสียงร้องไห้ดังขึ้นมำจำกชั้น
ลำ่ ง
เกิดเรื่องอีกแลว้
ครำวนี้ เ ป็ น คู่ ข องเฉิ น เป่ ำจู ประตู ห้ อ งเปิ ดอยู่ เธอก ำลั ง
ร้ อ งไห้ ตะคอกว่ ำ "ไอ้ เ ดรั จ ฉำน! ฉั น ไม่ น่ ำ เชื่ อ แกเลย!"
เจิ้งจื้อเหว่ยแฟนของเธอวิ่งหัวซุกหัวซุนออกมำจำกห้อง ใบหน้ำ

705
มีแผลถูกขว่ น เฉินเป่ำจูตำมหลังเขำมำหมำยจะกระโจนใสเ่ ขำ
เชือกบนตัวทั้งสองคนไม่รู้ว่ำถูก แกะออกตอนไหน ดังนั้น
เป็ นเขำอยำ่ งที่คิดไวจ้ ริงๆ
เจิ้งจื้อเหว่ยชนกับคนร้ำยคนหนึ่ง ดูไมก่ ลัวเลยสักนิด กลับ
คว้ำมืออีกฝ่ำยไว้เสียด้วยซ้ำ เขำตะโกน "ขวำงเธอไว้!" คนร้ำยก็
เชื่อฟั งอยำ่ งคำดไมถ่ ึง ทั้งสองคนเดินเขำ้ ไปจับเฉินเป่ำจูไว้ เฉิน
เป่ำจูพยำยำมดิ้นรนสุดชีวิต แต่กลับถูกทิ้งไว้ในห้องใหมอ่ ีกครัง้
สองคนนั้นเปลี่ยนสีหน้ำ เห็นรำงๆ ว่ำข้ำงในห้องมีกำรลงไม้ลง
มือกันอยูพ่ ักหนึ่ง เฉินเป่ำจูที่ 'ไมเ่ ชื่อฟั ง' ถูกตีแล้ว ต่อจำกนั้นก็
ไมม่ ีเสียงอะไรอีก
เห็ น ที น่ำ กลั ว ว่ ำ ตอนที่ คู่นี้ ถู ก ขั ง ไว้ ใ นห้ อ งด้ ว ยกั น คงพู ด
อะไรออกมำ หรือไม่ก็เจิ้งจื้อเหว่ยมีพิรุธ เฉินเป่ำจูถึงได้โ มโห
เลือดพลำ่ นขนำดนี้ และเจิ้งจื้อเหวย่ ถึงไดจ้ นมุมมำกขนำดนี้
คนร้ำยสองคนปิ ดประตูเดินออกมำ เวลำนี้ซูหว่ำนก็เดินลง
มำ ยิ้มแต่คล้ำยไมย่ ิ้มพลำงมองเจิ้งจื้อเหว่ย เจิ้งจื้อเหว่ยขอบุหรี่
จำกคนร้ำยคนหนึ่ง นั่งลงด้วยควำมโมโหจนหำยใจไม่ทัน ด่ำ
ออกมำ "ให้ตำยเถอะ ผูห้ ญิงที่ทัง้ ขี้เหรท่ ัง้ โง่ คิดว่ำฉันจะแต่งงำน
กับเธอจริงๆ งัน้ เหรอ พี่ซู ผูห้ ญิงคนนี้ให้พี่เล่นตำมใจ ไมต่ ้องไว้
706
หน้ำฉันอีกแล้ว ให้ตำย สำวทึนทึกเหมือนแม่เธอไม่มีผิด เห็น
แลว้ คลื่นไส้ แบง่ เงินแลว้ ฉันจะรีบไป ใครจะเลน่ กับเธอละ่ "
เจิ้งจื้อเหว่ยยิ่งพูดยิ่งโกรธ ยืนขึ้นมำดื้อๆ เดินไปที่ประตู
บำนนัน้ พูดออกมำอยำ่ งไมย่ ินดียินรำ้ ย "เฉินเป่ำจู อยำ่ คิดว่ำฉัน
ไม่ รู้ เ รื่ อ งพวกนั้ น ของเธอก่ อ นหน้ ำ นี้ น ะ ชอบผู้ ช ำยจนๆ จน
เกื อ บจะหนี ไ ปกั บ เขำแล้ ว ถู ก ไหม ยั ง มำเสแสร้ ง ท ำเป็ น ใสซื่อ
บริสุทธิ์ต่อหน้ำฉันอีก แมเ่ ธอเป็ นยังไง แกไ่ ปเธอก็เป็ นอยำ่ งนั้น
แหละ คิดแล้วคลื่นไส้ชะมัด คลื่นไส้จนแม้แต่ข้ำวยังกินไมล่ ง ยัง
ต้ อ งแสดงละครกั บ บ้ ำ นพวกเธอทุ ก วั น อี ก ฉั น จะบอกให้
สมน้ำหนำ้ พวกเธอทัง้ บำ้ นแล้ว! สมน้ำหนำ้ ที่ถูกหลอก สมน้ำหนำ้
ที่บำ้ นแตกสำแหรกขำด!"
ถึงแมว้ ่ำควำมประทับใจที่ฉันมีต่อเจิ้งจื้อเหว่ยจะไมด่ ี แต่เขำ
เผยสีหน้ำนี้ออกมำอยำ่ งฉับพลัน ก็ยังทำให้ใจฉันสะอิดสะเอียน
มำกยิ่งขึ้น
เสียงหอบหำยใจแหบแห้งของเฉินเป่ำจูดังออกมำจำกใน
ประตู "เธอ… ถึงจะถือทิฐิอย่ำงไร แต่นั่นคือแม่ฉัน คนบ้ำนฉัน
ไมไ่ ด้เหลือทนขนำดนัน้ อยำ่ งที่เธอพูด… เรื่องที่เธอทำกับฉัน ฉัน
ไม่เ กลี ย ดเธอสั ก นิ ด … แต่ แ ก… แกส ำนึ ก บุ ญ คุ ณ แม่ฉัน ส ำนึ ก

707
บุญคุณฉันอย่ำงไร ฉันคิดจะแต่งงำนกับแกจริงๆ… แกมันสัตว์
เดรัจฉำน!"
เจิ้งจื้อเหวย่ ยืนยิ้มเย็นชำอยูห่ นำ้ ประตู ไมพ่ ูดจำ
คำพูดของเฉินเป่ำจูทำให้ผมคอ่ นขำ้ งแปลกใจ เพรำะตำมที่
ถำนเจี่ ย วพู ด คนบ้ ำ นเฉิ น ผ่ ำ นครึ่ ง คื น นี้ ไ ปท่ำ มกลำงจิ ต ใจที่
อ่อนแอ กำรทรยศ และกำรฟ้องซึ่งกันและกัน คำพูดรอบนี้ของ
เฉินเป่ำจูเป็ นควำมเห็นอกเห็นใจ ทั้งยังมีควำมหวังในใจเพียง
หนึ่งเดียว
ผมมองถำนเจี่ยวแวบหนึ่ง กลับพบว่ำสำยตำเธอก็ดูตกใจ
เช่นกัน
ซูหว่ำนและเจิ้งจื้อเหว่ยในห้องรับแขกล้วนไมส่ นใจเฉินเป่ำ
จู ทัง้ สองคนกำลังสุมหัวกระซิบกัน เวลำนี้เฉินเป่ำจูน่ำจะสงบสติ
อำรมณไ์ ด้แล้ว จึงพูดอีกว่ำ "พวกแกให้ฉันไปดูแลแมเ่ ดี๋ยวนี้ ถ้ำ
เกิดอะไรขึ้นกับเธอ พวกแกก็ไมไ่ ดข้ องพวกนัน้ เหมือนกัน"
คล้ำยจะรู้สึกว่ำเธอพูดได้มีเหตุผล ซูหว่ำนมองเจิ้งจื้อเหว่ย
แวบหนึ่งแล้วพยักหน้ำเล็กนอ้ ย เจิ้งจื้อเหว่ยทำหน้ำไมย่ ี่หระเลย
สักนิด ผ่ำนไปครู่หนึ่ง คนร้ำยสองคนลำกเฉินเป่ำจูออกมำจำก

708
ในห้อง เธอถูกตบตีจนดูไมไ่ ด้ ผมยำวกระเซอะกระเซิง จมูกเขียว
หน้ ำ ช้ ำ พวกเขำพำเธอไปทิ้ ง ไว้ ข้ ำ งกำยคุ ณ ยำย คุ ณ ยำย
ในตอนนี้ น อนอยู่บ นพื้ น มุ ม ห้ อ งรั บ แขก น้ ำ ตำเฉิ น เป่ ำจู ไ หล
แหมะๆ ออกมำ โผเขำ้ ไปหำมำรดำตน
ตอนนี้มีโจรชัว่ เขำ้ มำจำกขำ้ งนอกคนหนึ่ง กระซิบกับซูหวำ่ น
พักหนึ่ง ซูหว่ำนพยักหน้ำเล็กน้อย จำกนั้นก็เงยหน้ำขึ้นมองไป
รอบๆ สี ห น้ำ ของเขำค่อ นข้ำ งแปลกประหลำด คล้ ำ ยจะดู ถูก
คล้ำยจะอำมหิต ทั้งยังคล้ำยจะกดทับควำมตื่นเต้นที่กำเริบเสิบ
สำนบำงอยำ่ งไว้
ในใจผมกระตุกเล็กนอ้ ย
พวกเขำยังมีแผนกำรอยำ่ งอื่นอีก
…
พวกเขำจะวำงเพลิงทำลำยศพและหลักฐำนทัง้ หมด

709
 ตอนที่ 141 ถำนเจีย่ ว 18 (1)

-ถำนเจี่ยว-
หลั ง จำกนั้น พอฉั น คิ ด ย้อ นกลั บ ไป รู้ สึ ก ว่ ำ เรื่ อ งที่ เ กิ ด ขึ้ น
ทั้งหมดคืนนั้น แท้จริงแล้วล้วนมีสัญญำณมำกอ่ น ในเวลำสั้นๆ
ที่ฉันได้สัมผัสกับพวกเขำไมก่ ี่วัน ทุกคนที่จิตใจบิดเบี้ยว แทจ้ ริง
แล้วล้วนสำมำรถจับได้ถึงร่องรอยเบำะแส กำรทรยศ กำรริษยำ
ควำมเศร้ำอำดูร ควำมกดดันและกำรแสวงหำที่ขมขื่นที่เกิดขึ้น
ในส่วนลึกของควำมเป็ นมนุษย์ หลังจำกที่บ้ำนเฉินประสบกับ
เหตุกำรณ์ขมขื่นและสิ้นหวังทุกชนิดในคืนนี้ ท้ำยที่สุดสิ่งที่ซ่อน
อยูก่ ็เป็ นแคห่ ัวใจที่อัปลักษณจ์ นถึงที่สุดและธรรมดำสำมัญอยำ่ ง
ที่สุดดวงหนึ่งของใครบำงคนในนัน้ เทำ่ นัน้
ฉั น ไม่มี ท ำงเห็ น ด้ ว ยกั บ พฤติ ก รรมของคนคนนั้น แต่ ฉั น
เขำ้ ใจ คนคนนัน้ ไมม่ ีทำงให้ไปแลว้
หลั ง จำกเห็ น เหตุ ก ำรณ์ ที่ เ ฉิ น เป่ ำจู ถู ก ทรยศกั บ ตำ บน
ใบหน้ำ ขำวซี ด ของอู อ วี้ มี เ พี ย งควำมเย็ น ชำเท่ำ นั้น คล้ ำ ยกั บ
คุน้ เคยต่อควำมเจ็บปวดของโลกมนุษยแ์ ล้ว เขำกม้ ศีรษะลง เริ่ม
ซ่อมโทรศัพทด์ ำวเทียมเครื่องนัน้ ตอ่

710
 ไม่นำน คุณ ยำยที่เ ป็ นลมก็ไ ม่ชัก อีก มีเ พียงดวงตำที่ ค รึ่ ง
หลับครึ่งตื่น กำรตระหนักรู้คล้ำยจะไม่ชัดเจน เฉินเป่ำจูถูกแกะ
เชื อ กที่ มั ด อยู่อ อกแล้ ว คุ ก เข่ำ ด้ ำ นหน้ ำ เธอ ป้ อนน้ ำ ป้ อนยำ
เช็ดหนำ้ และมือให้เธออยำ่ งอดทนโดยตลอด
ทัง้ เจิ้งจื้อเหว่ยและซูหว่ำนทำตำมอำเภอใจโดยไมเ่ กรงกลัว
ใคร เจิ้งจื้อเหว่ยนั่งอยู่ข้ำงกำยพวกเขำ ก ำลังพูดคุย สูบบุหรี่
สำยตำที่มองเฉินเป่ำจูนัน้ เหมือนดูมดที่สำมำรถถูกบี้ตำยได้ตำม
อ ำเภอใจ ถึ ง แม้ ธ ำตุ แ ท้ ข องเขำคื อ ลู ก ชำยตระกู ล ร่ ำ รวยผู้ ที่
สะเพร่ำเลินเล่อ ไม่เข้ำกับกลุ่มโจรเหี้ยมโหดเลยสักนิด ดูแข็ง
นอกอ่อนใน แต่กำรเสแสร้งแกล้งทำเขำกลับเชี่ยวชำญ ซูหว่ำน
โอบเฝิ งเยียนที่นัง่ อยูข่ ำ้ งๆ เหมือนทำ่ ทำงของลูกพี่ใหญก่ อดสำว
สวยเลยทีเดียว สีหน้ำของเฝิ งเยียนยังคงเรียบเฉยมำก หลังจำก
ที่เธอลงบันไดมำก็ไมเ่ คยมองมำอีกเลย ฉันจึงรู้สึกซำบซึ้งในตัว
เธอ
สว่ นคนอื่นตำ่ งถูกขังไวใ้ นห้อง
ทันใดนัน้ คุณยำยก็สง่ เสียงอูอ้ ี้ไมช่ ัดเจน ทุกคนพำกันหันไป
มอง เฉินเป่ำจูรีบกม้ ศีรษะลง ถำ้ หำกคุณยำยพูดอะไร มีเพียงเธอ
ที่สำมำรถได้ยินเท่ำนั้น ผ่ำนไปไม่กี่วินำที คุณยำยก็กลับมำทำ

711
เสียง "ฮู ฮู" สม่ำเสมออีกครัง้ ตอนที่เฉินเป่ำจูเงยหนำ้ ขึ้น สีหนำ้
คอ่ นขำ้ งเศรำ้ อำดูร บำงที ใช้คำวำ่ เศรำ้ อำดูรระคนฮึกเหิมอำจจะ
เหมำะสมยิ่งกวำ่
ซูหวำ่ นยืนขึ้นมำ "เธอพูดอะไร"
เฉินเป่ำจูพูดเสียงต่ำ "ฉันถำมทำ่ นแล้ว ในที่สุดคุณแมท่ ่ำน
ก็พูดแล้ว… กุญแจเลื่อนใหญ่ที่ชั้นสองตรงผนังกระเบื้องช่ องที่
สำมในห้องรับแขกเล็กดำ้ นขวำ… กับช่องที่สำมสิบสำม ฉันไดย้ ิน
ไมช่ ัด"
ใบหน้ ำ ซู ห ว่ ำ นฉำยแววยิ น ดี มองเจิ้ ง จื้ อ เหว่ ย แวบหนึ่ ง
เจิ้งจื้อเหว่ยก็ค่อนข้ำงตื่นเต้น พยักหน้ำเล็กน้อย ซูหว่ำนสั่งให้
ลูกสมุนสองคนขึ้นไป พูดว่ำ "พวกแกไปเอำไอ้นั่นมำ ทุบผนัง
แล้วเอำของออกมำซะ" จำกนั้นก็พูดกับเฉินเป่ำจู "เธอทำได้ไม่
เลว ตระกูลเฉินยังนับว่ำมีคนที่มีสมองอยู่ เธอต้องทำตัวดีๆ ให้
คุณยำยพูดมำให้หมดว่ำของซ่อนอยูท่ ี่ไหน อยำ่ งนี้ครอบครัวเธอ
ทุกคนก็จะไมเ่ ป็ นอะไร ฉันรับรอง พวกเรำขอแคเ่ งินทองเทำ่ นัน้ "
สำยตำเฉินเป่ำจูแ ปรเปลี่ยนเป็ นว่ำงเปล่ำ คล้ำยกับยอม
ศิโรรำบอยำ่ งสิ้นหวังโดยสิ้นเชิง พูดว่ำ "แก… รักษำคำพูดหนอ่ ย
เงินทองสำหรับฉันไมส่ ำคัญสักนิด ฉันจะยุให้แมเ่ อำออกมำ แต่
712
แกต้ อ งรั บ ประกั น ว่ ำ แม่ ฉั น พี่ ช ำย หลำนสำว… ทุ ก คนต้ อ ง
ปลอดภัย"
ซูหวำ่ นยิ้มเล็กนอ้ ย พูดวำ่ "ฉันรักษำคำพูดแนน่ อน"
ในใจฉั น กลั บ เริ่ ม โมโห เมื่ อ สั ก ครู่ อู อ วี้ ก็ บ อกสิ่ ง ที่ เ ขำ
คำดกำรณก์ ับฉัน ไฟนัน่ เป็ นไปได้มำกว่ำซูหว่ำนจะรอคนจุดเพื่อ
ทำลำยศพให้สิ้นซำก ดังนัน้ สิ่งที่พวกเรำตรวจสอบมำกอ่ นหนำ้ นี้
จึ ง ไร้ ป ระโยชน์ทั้ง สิ้ น ตอนนี้ เ ขำกลั บ หลอกลวงเฉิ น เป่ ำจู ค ำ
สำบำนด้วยควำมจริง ใจ ต่อหน้ำควำมเลวร้ำ ย คนธรรมดำที่
อ่อนแอไร้ทำงสู้ขนำดนั้น ยอมให้พวกเขำบีบคั้นเหยียบย่ำตำม
อำเภอใจ
ในเวลำนี้เอง ฉันสังเกตได้ว่ำเฝิ งเยียนมองเฉินเป่ำจูแวบ
หนึ่ง ทัง้ สองคนสบตำกันชัว่ พริบตำ จำกนัน้ ต่ำงละสำยตำจำกกัน
ไมม่ ีสีหนำ้ อะไรทัง้ นัน้
ฉันไมร่ วู้ ำ่ สำยตำนี้ของพวกเขำหมำยถึงอะไร ดูถูกซึ่งกันและ
กัน หรือเห็นใจซึ่งกันและกัน หรือวำ่ เหลือเพียงควำมเฉยเมยกัน
แน่

713
 ตอนที่ 142 ถำนเจีย่ ว 18 (2)

ประตูอีกห้องหนึ่งเปิ ดออก ผู้หญิงคนหนึ่งเดินโซเซออกมำ

ทุกคนลว้ นมองเธอด้วยสำยตำแปลกๆ ฉันกลับมีแคค่ วำมสงสำร
อยำ่ งลึกล้ำ นัน่ คือถังหลันหลัน ชุดกระโปรงถูกฉีกจนขำดยับเยิน
ปกปิ ดร่ำงกำยได้พอถูไ ถ ใบหน้ำยังมีร อยเขียวช้ำ สำยตำว่ำง
เปล่ำ มีผู้ชำยไมก่ ี่คนที่เห็นเธอแล้วหัวเรำะออกมำ ฉันมองพวก
เขำ รู้สึกสะอิดสะเอียนในใจจนถึงขีดสุด มองอูอวี้แวบหนึ่ง เขำก็
เงยหนำ้ ขึ้นมำมองลงไปดำ้ นลำ่ ง สำยตำเย็นชำ
"ช่วยฉันดูแลแม่หน่อย" เฉินเป่ำจูพูดสะอึกสะอื้น หลังจำก
นั้นตัวถังหลันหลันก็เหมือนซำกศพเดินได้ ในดวงตำว่ำงเปล่ำ
เธอคล้ำยจะตอบสนองอยู่สักพักถึงจะเข้ำใจคำพูดของเฉินเป่ำจู
สำยตำมำหยุดอยูท่ ี่ร่ำงของคุณยำยที่นอนอยู่ เธอคอ่ ยๆ ทรุดตัว
ลงนัง่ ยอง มุมปำกปรำกฏรอยยิ้มหยันออกมำในทันที แล้วก็จ้อง
คุณยำยอยู่แบบนั้น ทั้งไม่ย่ืนมือไปช่วย แล้วก็ไม่พูดจำ ดังนั้น
เฉินเป่ำจูจึงไมไ่ ดพ้ ูดอะไรอีก
"ฉันอยำกดื่มน้ำสักหนอ่ ย" เฝิ งเยียนพูด
ซูหว่ำนโบกมือเล็กน้อย มีลูกสมุนหยิบขวดน้ำออกมำจำก

714
ห้องครัวในทันที ซูหว่ำนรับมำ เปิ ดขวดให้เธอ เฝิ งเยียนดื่มช้ำๆ
เหล่ำคนร้ำยยืนล้อมรอบ ผูห้ ญิงอีกสำมคนในห้องนี้ล้วนนั่งอยูท่ ี่
พื้นรำวกับเนื้อบนเขียง บรรยำกำศเงียบลงในทันที
ทันใดนัน้ ห้องหนังสือชัน้ สองก็มีเสียงดังมำกรวมไปถึงเสียง
ร้ อ งน่ำ เวทนำดัง ออกมำ ซู ห ว่ ำ นแทบจะลุ ก ขึ้ นมำในทั นที พำ
ลูกนอ้ งสองคนวิ่งขึ้นไป คนอื่นลว้ นเงยหนำ้ มองตำม
ทันทีทันใดหลังจำกนั้น ที่แท้คนที่ถูกซูหว่ำนให้ไปเอำของ
คนหนึ่งเดินโซเซออกมำจำกห้องหนังสือ ด้วยสีหน้ำตื่นตระหนก
และหวำดกลัว ที่ร่ำงยังมีร อยเลือด เขำพูดว่ำ "ลูก พี่ เซียซำน
เขำ… ไม่หำยใจแล้ว! ตอนพวกเรำทุบผนัง โคมระย้ำก็ตกลงมำ
ทับร่ำงของเขำพอดี! โคมไฟแหลมๆ อันหนึ่งปั กเขำ้ ในในหัวเขำ
โดยตรง…"
สีหน้ำซูหว่ำนเปลี่ยนไป หลำยคนพุ่งเข้ำไปในห้องหนังสือ
สถำนกำรณ์ด้ำนในที่เป็ นรูปธรรมฉันมองไม่เห็น แต่ฉันได้ยิน
เสียงรอ้ งต่ำๆ ที่กดดันและหนักอึ้ง
ผำ่ นไปครู่หนึ่ง ซูหว่ำนเดินนำหนำ้ ออกมำ นิ้วหัวแมม่ ือสวม
แหวนหยกวงใหญ่วงหนึ่งอยู่ สีของมันชัดใสและโปร่งใสหำที่
เปรียบไมไ่ ด้ หน้ำเขำเย็นชำ มือทั้งคู่ก็เต็มไปด้วยเลือด พอเดิน
715
ถึงชั้นล่ำง เท้ำของเขำก็เตะที่ตัวเฉินเป่ำจูและคุณยำยอยำ่ งแรง
ดวงตำคุณยำยยังคงปิ ดอยู่ สง่ เสียงครวญครำงวุน่ วำยออกมำ
เฉินเป่ำจูรอ้ งไห้ นอนคว่ำหนำ้ บนรำ่ งแม่ "พวกแกทำอะไร!"
"ให้ตำยเถอะ!" ซูหว่ำนด่ำ "ยัยแก่ แกวำงกับดักไว้ใช่ไหม
ยัยแก่วิปริต! โคมระย้ำทำไมถึงตกลงมำทับพรรคพวกฉันตำย
พอดี ให้ตำยเถอะ!" แล้วก็ยกเทำ้ จะเตะอีกครัง้ พอเฝิ งเยียนที่อยู่
ดำ้ นขำ้ งเห็นเขำ้ ก็รีบดึงเขำออก "ซูหวำ่ น!" ครัง้ นัน้ เขำจึงเตะเอียง
ไป ซูหว่ำนดึงมือเธอออกไป "เธออยำ่ สะเออะมำขวำงฉัน!" เฝิ ง
เยียนถูกโยนลงไปที่โซฟำ มองไปยังกลุม่ คน ยิ้มเย็นชำเล็กนอ้ ย
ท่ำทีของเฉินเป่ำจูก็ดูตกใจจนอึ้งไป ร้องไห้พูดว่ำ "โคม…
โคม… โคมระย้ำอันนี้ก็เก่ำมำกแล้ว แม่ฉันจะวำงกับดักได้ยังไง
กอ่ นหนำ้ นี้ไมม่ ีคนรู้ว่ำแหวนซ่อนอยูท่ ี่ไหน พวกแกทุบผนังสัน่ จน
โคมระย้ำตกลงมำ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก… ทำไมถึงโทษพวกเรำ
ล่ะ!" ถังหลันหลันที่ซ่อนอยูห่ ลังเธอมำโดยตลอด ไมเ่ งยหน้ำขึ้น
แลว้ ก็ไมส่ ง่ เสียงใดๆ คลำ้ ยกับกลัวทุกอยำ่ ง
น่ำจะเป็ นเพรำะเฉินเป่ำจูพูดได้มีเหตุผลประมำณหนึ่ง ซู
หว่ำนหน้ำแดงหอบหำยใจไม่กี่ครั้ง ท้ำยที่สุดก็ใจเย็นลง จ้อง
พวกเธออยู่พักหนึ่ง พูดอย่ำงเรียบเฉยว่ำ "บัญชีครั้งนี้ ฉันค่อย
716
กลับมำคิด ทำงที่ดีที่สุดพวกแกรีบถำมมำวำ่ ของที่เหลืออยูท่ ี่ไหน
ไมง่ นั้ พวกแกไดเ้ ห็นดีแน"่

717
 ตอนที่ 143 ถำนเจีย่ ว 18 (3)

คนขำ้ งๆ ถำม "ลูกพี่ งัน้ เซียซำน… ทำยังไงดี"

ซูหว่ำนพูด "พรรคพวกเดียวกัน อย่ำงไรก็ต้องให้เขำตำย
อย่ำงสงบ พำไปด้วยตอนออกไป แล้วเงินส่วนนั้นของเขำก็ให้
ครอบครัวของเขำ" เหลำ่ ลูกสมุนพยักหนำ้
ในห้องกลับมำเงียบสงัดดุจควำมตำยอีกครัง้ ซูหว่ำนพิงอยู่
ที่โซฟำ เล่นแหวนวงนัน้ ในมือ ส่องกับแสงไฟดูอยูค่ รู่หนึ่ง แล้วก็
โยนให้เหลำ่ สมุนดูทีละคน
"ของเลน่ ชิ้นนี้รำคำแปดล้ำนกวำ่ จริงเหรอ" มีคนถำม
"จริ ง " เจิ้ ง จื้ อ เหว่ ย รั บ แหวนมำ สำยตำแปรเปลี่ ย นเป็ น
ละโมบ "เธอบอกฉัน แล้วฉันก็ถำมผู้เชี่ยวชำญมำแล้ว เธอเป็ น
หนอนหนังสือ ไมน่ ำ่ พูดโกหกและไมน่ ำ่ จะคุยโมด้ ้วย คำพูดที่พูด
ก็ธรรมดำมำก"
'เธอ' คนนี้แน่นอนว่ำหมำยถึงเฉินเป่ำจู เฉินเป่ำจูแทบจะ
มองแฟนหนุ่มด้วยสำยตำเต็มไปด้วยควำมแค้น ดวงตำแดงก่ำ
เพรำะผำ่ นกำรรอ้ งไห้มำ

718
 ตอนนี้ เ พิ่ ง จะเที่ ย งคื น ซู ห ว่ ำ นนอกจำกขู ด รี ด เงิ น สดและ
ทองคำทัง้ หมดแล้ว ยังได้ของมีคำ่ อีกหนึ่งอยำ่ ง แต่พวกเขำก็เสีย
พวกไปแล้วคนหนึ่ง ยังเหลืออีกหกคน สองคนตำมหำร่องรอย
ฉันและอูอวี้อยูข่ ำ้ งนอก ไมร่ ู้ว่ำจะกลับมำเมื่อไหร่ อยำ่ งไรก็เป็ น
กลุ่มโจรเหี้ยมโหดที่พวกเรำไมม่ ีทำงต่อต้ำนได้เช่นเคย แต่พวก
เขำอำจจะเตรียมกำรปล้นจี้บำ้ นหลังนี้ยำวนำนขึ้น สมมติว่ำหนึ่ง
คืนกับอีกหนึ่งวัน จนกระทั่งได้ของที่พวกเขำต้องกำร หลังจำก
นัน้ คอ่ ยวำงเพลิง
แต่ จ ริ ง ๆ แล้ ว เวลำที่ เ หลื อ ให้ พ วกเขำก็ ไ ม่ มี ม ำกแล้ ว
เพรำะว่ำพรุ่งนี้ตอนกลำงวัน จ้วงอวี๋กับเสิ่นสือเยี่ยนน่ำจะตำมมำ
ที่นี่ พอพบว่ำติดต่อฉันไม่ได้ พบสถำนกำรณ์ผิดปกติ ก็จะแจ้ง
ตำรวจ ตอนนี้ฉันซำบซึ้งแมก้ ระทัง่ กำรกำ้ วออกมำอยำ่ งกล้ำหำญ
ของเฉินเป่ำจู แค่หวังว่ำเธอจะถ่วงเวลำไปได้อีกนิด ถ่วงเวลำไป
จนถึงตอนที่ตำรวจตำมมำทัน
"เสร็จแลว้ " ทันใดนัน้ อูอวี้ก็พูดเสียงต่ำ ฉันหันไปมอง พบวำ่
โทรศัพท์ดำวเทียมไม่ได้ซ่อมเสร็จเลยสักนิด แต่ในมือมีสิ่งของ
เล็กๆ รูปรำ่ งแปลกประหลำด
"นี่คืออะไร" ฉันถำม

719
 เขำคิดเล็กน้อย คล้ำยกำลังคิดว่ำจะอธิบำยกับฉันอย่ำงไร
และจำกนั้นก็พูดว่ำ "โทรศัพท์ซ่อมไม่ได้แล้ว ผมใช้อะไหล่ของ
มันทำเครื่องสง่ สัญญำณไรส้ ำยขนำดเล็กเครื่องหนึ่ง"
"อะไรเหรอ" ฉันถำมตอ่
"ผมใช้มันส่งสัญญำณขอควำมช่วยเหลือ sos รวมถึงพิกัด
ภูมิศำสตร์ของพวกเรำให้สถำนีตำรวจ"
ตลอดครึ่งชีวิตนี้ของฉันยังไมเ่ คยเห็นผู้ชำยที่สุดยอดขนำด
นี้มำกอ่ น ฉันมองเขำเอำนิ้วเรียวหนำกดบนสิ่งของเล็กๆ สิ่งนั้น
เริ่มสง่ ไปเรื่อยๆ ในห้องใตห้ ลังคำยังคงมืดสลัว มีเพียงแสงจันทร์
ที่ส่องเข้ำมำรำไร ส่องมำยังที่ใต้เท้ำฉันผ่ำนไปจนพื้นไม้ส ว่ำง
ทันใดนัน้ ฉันสังเกตผำ้ กอ๊ ซตรงทอ้ งเขำ มีรอยเลือดซึมออกมำอีก
แล้ว เหงื่อของเขำไม่ไ หลมำซักพักหนึ่งแล้ว ชั่วขณะนี้เ อง บน
หน้ำผำกก็เริ่มมีเหงื่อผุดพรำยอีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่ำตกลงแล้วเขำ
เจ็บแคไ่ หน แต่เขำหยุดกำรกระทำในมือลง คลำบุหรี่ในกระเป๋ำ
กำงเกงออกมำแลว้ มองฉันแวบหนึ่ง
ฉันเขำ้ ใจในทันที ดึงบุหรี่จำกกล่องบุหรี่มำหนึ่งมวนวำงไว้
บนปำกเขำ เขำมองฉันด้วยดวงตำที่ยิ่งดำลึกล้ำคู่นั้นท่ำมกลำง
ควำมมืด ฉันหยิบไฟแช็ก ขึ้นมำจุดบุหรี่ให้เขำ เขำสูบแล้วพ่น
720
ออกมำเบำๆ สองครั้ง ควันวนเวียนอยูร่ ะหว่ำงพวกเรำทั้งคู่ เขำ
ก้มหน้ำจัดกำรสิ่งนั้นต่อ ในขณะเดียวกันก็พูดเสียงงึมงำ "สูบ
บุหรี่ให้สดชื่นขึ้นนะ่ "
ฉันกลับเจ็บปวดใจอยำ่ งที่สุด พูดวำ่ "ฉันก็อยำกลองดูบำ้ ง"
"ไมไ่ ด้" เขำห้ำม
"ทำไมไมไ่ ดล้ ะ่ "
"ผมคิดวำ่ บุหรี่เป็ นของไมด่ ี ไมอ่ ยำกให้คุณแปดเปื้ อน"
ในใจฉันเกิดอำรมณซ์ ับซ้อนขึ้นในทันที หวำนเล็กนอ้ ย แล้ว
ก็เจ็บปวดเล็กนอ้ ย ฉันเขำ้ ไปใกล้เขำ แล้วก็เขำ้ ใกล้บุหรี่มวนนั้น
ในปำกเขำ พูดว่ำ "ไม่แน่ว่ำพวกเรำจะอยู่รอดผ่ำนคืนนี้ไปไหม
ไม่ดีก็ช่ำงสิ ก็ฉันอยำกลอง สิ่งที่ทำให้คุณหลงใหล แท้จริงแล้ว
รสชำติเป็ นยังไงกันแน"่

721
 ตอนที่ 144 ถำนเจีย่ ว 18 (4)

เขำรู้แนว่ ่ำฉันขยับเขำ้ ไปใกล้ แต่กลับไมเ่ งยหนำ้ เขำยื่นมือ

ออกมำ ดูดบุหรี่สองคำแล้วกลับยิ้มออกมำ พูดว่ำ "พวกเรำจะไม่
ตำยที่นี่ ผมจะต้องพำคุณออกไปให้ได้" และจำกนั้นมือใหญ่ที่
ยอ้ มไปด้วยกลิ่นคำวเลือดและกลิ่นบุหรี่ก็ทำบบนใบหนำ้ ของฉัน
ไว้ ฉันไมข่ ยับ หำยใจเบำๆ รู้สึกถึงกำรปลอบขวัญของเขำ ผ่ำน
ไปครูห่ นึ่ง มือของเขำก็ปลอ่ ยออก
ใจของฉั น สงบลงในทั น ที ควำมหวำดกลั ว หลงทำงและ
ควำมร้ อ นใจทั้ ง หมดล้ ว นหำยไป มี เ พี ย งตั ว เขำที่ จ ริ ง แท้ อ ยู่
ตรงหนำ้ เทำ่ นัน้
คุณยำยที่ชั้นล่ำงยังคงชักอยู่ พูดเสียงอู้อี้ "ฉัน… ฉัน… ไม่…
ไป ไป…" ส่ ว นซู ห ว่ ำ นคนนั้ น เล่ น แหวนในมื อ นั่ ง ยองๆ ลง
ขำ้ งหน้ำเธอ ทั้งยังเอำมือไปใกล้ดวงตำเธอแล้วพูดว่ำ "ของมีค่ำ
ของแกอยูท่ ี่นี่ละนะ"
เห็นชัดว่ำคุณยำยเป็ นอัมพำตไปแล้ว แต่ร่ำงกลับชะงักไป
ชัว่ ขณะ มองแหวนวงนัน้ อยำ่ งเหมอ่ ลอยไมพ่ ูดจำ ซูหวำ่ นยิ้ม เฉิน
เป่ำจูที่อยูด่ ้ำนขำ้ งกลับร้องไห้ พูดว่ำ "แม่ เอำของให้พวกมันให้

722
หมดเถอะนะ ตอนเกิดไม่ไ ด้เ อำอะไรมำ ตอนไปก็เ อำอะไรไป
ไมไ่ ด้ ขอแคพ่ วกเรำมีชีวิตรอดต่อไปได้ก็พอ! แม่ ฉันไมอ่ ยำกให้
แมเ่ ป็ นอะไรไป ไมอ่ ยำกให้คนทัง้ บำ้ นเป็ นอะไร…" เธอร้องไห้จน
หมดสภำพ แต่สีหนำ้ ยังคงฉำยแววเด็ดเดี่ยว ในใจฉันเศรำ้ ระทม
คิดเพียงแคว่ ่ำเฉินเป่ำจูที่ปกติดูซ่ือๆ ไมค่ อ่ ยพูด ที่แทย้ ังเป็ นคน
ตรงไปตรงมำเช่นนี้อีก
คุณ ยำยไม่ขยับแล้ว จำกมุมของฉันมองเห็นแค่เพียงเฉิน
เป่ำจูกอดเธอไว้ และซูหว่ำนที่ยืนขึ้นมำ ทันใดนั้น เฉินเป่ำจูก็
เอียงหูเขำ้ ไปใกล้ปำกคุณยำย ดวงตำซูหว่ำนลุกวำว ผ่ำนไปครู่
หนึ่ ง เฉิ น เป่ ำจู ก็ ทำสี ห น้ำ ตกใจ ซู ห ว่ ำ นเอ่ ย เสี ย งเรีย บเฉยว่ำ
"หลอ่ นพูดอะไร"
"เธอบอกว่ำ ยังมีสร้อยข้อมือลูกประคำไม้กฤษณำเส้นหนึ่ง
อยู่ในอ่ำงน้ำที่ห้องใต้ดินหลังบ้ำน แม่ฉัน… บอกเรื่องสมบัติตก
ทอดของตระกูลสองอยำ่ งที่มีคำ่ ที่สุดให้แลว้ แกปลอ่ ยพวกเรำไป
ไดห้ รือยัง" เฉินเป่ำจูบอก
ฉั น รู้ สึ ก ได้ อ ย่ำ งชั ด เจนว่ ำ โจรชั่ว พวกนั้น ก ำลั ง ฮึ ก เหิ ม ซู
หว่ำนหัวเรำะเล็กน้อยก่อนจะพูดว่ำ "ถ้ำพวกแกว่ำง่ำยอย่ำงนี้
ตัง้ แต่แรก ตอนนี้ก็คงเป็ นสุขกันทัง้ หมดไปนำนแล้ว" พอโบกมือ

723
คนรำ้ ยสองคนก็ออกไป
ห้องใต้ดินนัน้ กอ่ นหนำ้ นี้พวกเรำเคยไป ปกติแล้วประตูห้อง
ปิ ดแน่น ทั้งเย็นและมืดสลัว วำงของกองระเกะระกะ ฉันคำดว่ำ
กอ่ นหนำ้ นี้คนรำ้ ยคงไมไ่ ดห้ ำอยำ่ งละเอียด
บรรยำกำศเขำ้ สูห่ ้วงเวลำแห่งกำรรอคอย
แต่ ฉั น คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ ำ คื น นี้ จ ะเกิ ด เหตุ ไ ม่ ค ำดฝั นอี ก หนึ่ ง
เหตุกำรณ์
ประมำณสิบนำทีตอ่ มำ ด้ำนนอกบำ้ นมีเสียงฝี เทำ้ เรง่ รีบและ
เสี ย งหอบหำยใจดั ง ขึ้ น มำ หนึ่ ง ในคนร้ ำ ยที่ ซู ห ว่ ำ นส่ ง ไปเอำ
สร้อยประคำกฤษณำวิ่งเขำ้ มำด้วยสีหน้ำแตกตื่น ช่วงท้องเต็มไป
ดว้ ยเลือด
ซูหว่ำนลุกขึ้นมำใน 'ฉับพลัน' ถำมว่ำ "เกิดอะไรขึ้น"
คนคนนั้นพูดติดๆ ขัดๆ เสียแล้ว นิ้วชี้เฉินเป่ำจูแล้วพูดว่ำ
"ห้ อ งใต้ ดิ น มี มี มี กั บ ดั ก ! กริ ช เล่ ม หนึ่ ง พุ่ ง ออกมำจำกผนั ง
แทงตำ้ วัง่ !"
คำพูดของเขำฟั งดูพิลึกพิลั่นเกินไป ทุกคนพำกันเงียบกริบ

724
เฉิ น เป่ ำจู ก็ ท ำหน้ ำ อึ้ ง ส่ ว นซู ห ว่ ำ นนั้น ตอบสนองได้ เ ร็ ว ที่ สุ ด
สำวเท้ ำ พุ่ ง ออกไปจำกบ้ ำ น พวกโจรหลำยคนตำมออกไป
เหลืออยูเ่ พียงสองคนยืนเฝ้ำคนอยำ่ งรัดกุม
ฉันกับอูอวี้สบตำกัน มองเห็นควำมสงสัยในดวงตำของอีก
ฝ่ำย
ไมน่ ำนมำก ซูหว่ำนก็กลับมำ สีหน้ำเย็นชำ ต้ำวั่งคนนั้นไม่
ได้มำด้วย เห็นได้ชัดว่ำไม่ได้ไปช่วยกลับแล้ว ซูหว่ำนกระชำก
ตัวเฉินเป่ำจูข้นึ มำจำกพื้นแล้วตะคอกใส่ "เกิดอะไรขึ้น แกวำงกับ
ดักบ้ำอะไร แกถึงกับกล้ำวำงกับดักงั้นเหรอ พรรคพวกฉันตำย
แล้ว!" โจรคนอื่นก็เผยสีหน้ำเหี้ยมเกรียมออกมำ ทว่ำน้ำเสียง
ของซูหวำ่ นนัน้ เหนือควำมคำดหมำยมำกจริงๆ
เฉินเป่ำจูหน้ำซีดเผือด "แก… กำลังพูดอะไร ฉันไม่เข้ำใจ
จริงๆ ปกติห้องใต้ดินก็ไว้ใช้เก็บของทั่วไป จะมีกับดักได้ยังไง
แล้วฉันจะไปวำงกับดักได้ไง ฉัน… ฉัน…" ท่ำทำงแตกตื่นลนลำน
อยำ่ งที่สุด

725
 ตอนที่ 145 ถำนเจีย่ ว 18 (5)

จู่ๆ เจิ้งจื้อเหว่ยก็พูดขึ้นว่ำ "เรื่องนี้เธอน่ำจะไมไ่ ด้หลอกแก

เมื่อวำนฉันยังไปห้องใตด้ ินกับเธออยูเ่ ลย ไมม่ ีอะไรผิดปกติ"
"พวกแกสองคนลงทำอะไรในห้องใตด้ ิน" ซูหวำ่ นถำม
เจิ้งจื้อเหว่ยโบกมือไปมำ บอกเป็ นนัยว่ำตัวเองไม่เกี่ยวกับ
เรื่องนี้ จำกนัน้ ก็ยิ้มเยำะพูดว่ำ "ฉันไปหำควำมตื่นเต้นเร้ำใจ… ที่
ห้องใตด้ ิน ตอนนัน้ เธอไมไ่ ดท้ ำอยำ่ งอื่นจริงๆ "
ในใจฉันสัน่ สะทำ้ นเล็กๆ ขึ้นมำทันที
สีหน้ำของซูหว่ำนไมแ่ นว่ ่ำดีหรือร้ำย จู่ๆ ก็พูดว่ำ "ไปพำตัว
คุณหนูออกมำให้ฉัน"
สีหน้ำเฝิ งเยียนเปลี่ยนไป ทว่ำซูหว่ำนกลับไม่ไ ด้มองเธอ
เฉินหรูอิ่งถูกขังเอำไว้ในห้องโดยตลอด จัดว่ำได้รับกำรปฏิบัติดี
ที่สุดในกลุ่มนอกจำกเฝิ งเยียน เวลำนี้กลับถูกคนดันออกมำจำก
ใ น ห้ อ ง ฉั น รู้ สึ ก ว่ ำ ส ภ ำ พ ข อ ง เ ธ อ ดู ย่ ำ แ ย่ ม ำ ก ผ ม ยุ่ ง
กระเซอะกระเซิง ชุดนอนบำงๆ ที่ใส่ก่อนหน้ำนี้ตอนที่ถูกลำก
ออกมำก็ไมร่ ู้จักเปลี่ยน หนำ้ ซีด ทัง้ ยังดูเหมอ่ ลอยอยูบ่ ำ้ ง ไมร่ ู้ว่ำ

726
เรื่องที่เกิดขึ้นที่ชั้นบนก่อนหน้ำนี้เธอแอบรู้ไปแล้วมำกน้อยแค่
ไหน ปกติ ฉั น รู้ สึ ก ว่ ำ ผู้ ห ญิ ง คนนี้ ใ จคอคั บ แคบมำก แต่ เ ธอ
ในตอนนี้แลดูอ่อนแอ ซีดเซียวและอ่อนไหว คล้ำยแมวน้อยตัว
หนึ่ง ทันทีที่พวกโจรสัมผัสถูกตัวก็พลันห่อตัวลีบ
เธอถูกพำมำตรงหนำ้ ซูหวำ่ น
เฝิ งเยียนตอนนี้เพิ่งจะมีควำมรู้สึก นั่งหลังตรง ร่ำงโน้มไป
ข้ำงหน้ำ สีหน้ำเครียดและเป็ นห่วง แต่ร่ำงของเฉินหรูอิ่งนั้นสั่น
เทำนอ้ ยๆ ไมม่ องผูเ้ ป็ นแมเ่ ลยสักนิด
เธอรูแ้ ลว้ รูแ้ ลว้ วำ่ แมท่ รยศ
ซูหว่ำนัง่ ยองๆ ลงตรงหน้ำเธอ ถำม "คุณหนูใหญ่ บอกมำซิ
วำ่ ห้องใตด้ ินมีกลไกอะไรหรือของอะไรที่ทำรำ้ ยคนไดไ้ หม"
ฉันเข้ำใจว่ำทำไมเขำต้องเรียกเฉินหรูอิ่งมำ เพรำะคนใน
ห้องนี้ เฉิ นหรูอิ่งคือคนที่ ใ สซื่ อและอ่อ นแอที่ สุ ด ก่อนหน้ำนี้ ก็
ไมไ่ ดอ้ ยูใ่ นเหตุกำรณ์ ซูหวำ่ นจึงซักควำมจริงออกจำกปำกเธอได้
งำ่ ยกวำ่
เฉินหรูอิ่งสั่นจนแทบจะกลำยเป็ นกระชอนร่อนแป้ง สภำพ
จิ ต ใจดู เ หมื อ นจะไม่ค่อ ยปกติ เ สี ย แล้ ว "ไม่… ไม่มี … ฉั น ไม่รู้…
727
ห้องใตด้ ินใช้คนไปตรวจสอบเป็ นประจำ… ฉันไมไ่ ป…" เธอพูด
ทุกคนต่ำงมองพวกเขำ ส่วนถังหลันหลันและศำสตรำจำรย์
ถูกโจรคนอื่นเตะตอ่ ยพลำงเคน้ ถำม ก็พำกันสำ่ ยหนำ้ บอกว่ำไมม่ ี
หรือไมร่ สู้ ุดชีวิต
ซูหว่ำนนั่งยองๆ เงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นมำ ถำม
โจรอีกคนที่ไปห้องใตด้ ิน "เจอสรอ้ ยขอ้ มือประคำแลว้ หรือยัง"
โจรคนนัน้ กลืนน้ำลำยอึกหนึ่ง พูดวำ่ "หำไมท่ ันจริงๆ "
"งัน้ เหรอ" ซูหวำ่ นส่งสำยไปให้คนขำ้ งๆ สองคน ทันใดนัน้ ก็
จับคนคนนี้ไว้ คนคนนี้สีหน้ำเปลี่ยนไปมำก พูดว่ำ "ซูหว่ำน แก
ทำอะไร"
ซูหวำ่ น "ไมไ่ ดท้ ำอะไร ก็แคพ่ ิสูจนใ์ ห้แนช่ ัดเทำ่ นัน้ กริชไมม่ ี
ทำงพุ่งออกมำจำกในผนังมำแทงคนตำยโดยไม่มีเหตุผลได้ ยิ่ง
ไปกว่ ำ นั้ น พวกเรำยั ง ไม่ ทั น หำกลไกอะไรที่ ผ นั ง เจอเลย
พริบตำเดียวพวกเรำก็ตำยไปสองคนแล้ว แต่ในห้องนี้นอกจำก
คนบ้ำนเฉินแล้วก็มีแค่พวกเรำ ฉันต้องพิสูจน์ให้ชัดว่ำมีหนอน
บอ่ นไสห้ รือเปลำ่ "
คนร้ ำ ยอี ก สองคนเริ่ ม ค้ น ตั ว คนนั้น คนนั้น ดิ้ น รนสุ ด ชี วิ ต
728
ปำกก็ด่ำอย่ำงรุนแรง พูดว่ำซูหว่ำนไม่เชื่อตน ไม่ใช่พรรคพวก
เดียวกัน แต่เขำยังด่ำไม่จบ สร้อยข้อมือลูกประคำไม้เส้นหนึ่งก็
หลน่ ออกมำจำกกระเป๋ำของเขำ
ดวงตำซูหว่ำนเบิกกว้ำงทันใด หยิบสร้อยขอ้ มือนั้นจำกบน
พื้น มองคนนั้น คนคนนั้นก็ตะลึง ริมฝี ปำกสั่นเล็กน้อย ซูหว่ำน
พูดอย่ำงเยือกเย็น "แกฆ่ำพรรคพวกแล้วแย่งสร้อยข้อมือมำงั้น
เหรอ!"
สีหน้ำของคนอื่นๆ ก็เข้ำใจในทันที คนคนนั้นลนลำนพูด
ด้วยควำมหวำดกลัวว่ำ "ไมใ่ ช่นะ… อำซู ฉัน… ชั่ววูบหนึ่งฉันเกิด
อยำกได้มันมำ ก็เลยเอำสร้อยข้อมือไป แต่ฉันไม่ได้ฆ่ำเจ้ำนั่น
แตเ่ ป็ นพวกเขำ…"
แตค่ นอยำ่ งซูหว่ำนมีหรือจะฟั งเขำอธิบำย ยึดควำมจริงด้วย
สิ่งที่เห็นโดยแทจ้ ริง ฉันเองก็คำดเดำไว้วำ่ 'นำ่ กลัวว่ำโจรคนนี้จะ
ฆำ่ พรรคพวกเพื่ออมสร้อยข้อมือกฤษณำ อำจะจะไมไ่ ด้มีกับดัก
พิลึกพิลนั่ อยำ่ งที่เขำพูดอยูส่ ักนิด'
แตฉ่ ันกลับยังรูส้ ึกไมส่ บำยใจอยูล่ ึกๆ
คนบำ้ นเฉินถึงจะถูกทรมำนหยำมเกียรติอยำ่ งถึงที่สุดจนอยู่

729
มิ สู้ ต ำย แทบจะทุ ก คนล้ ว นเผยโฉมหน้ำ ที่ ชั่ว ร้ ำ ยออกมำ แต่
ทำงดำ้ นฝั่ งคนรำ้ ยก็ตำยไปสองคนต่อเนื่องเช่นกัน นี่เป็ นแคเ่ รื่อง
ที่ไมค่ ำดฝั นกับควำมขัดแยง้ ภำยในจริงๆ ใช่ไหม
คืนนี้… เริ่มต้นจำกจุดเวลำไหน เรื่องไหน สถำนกำรณ์ใน
บ้ำนนี้ จู่ๆ ถึงได้เริ่มไปในทิศทำงใหม่แ ล้วขยำยใหญ่โตอย่ำง
รวดเร็ว
หรือว่ำมีใครบำงคนตัง้ ใจควบคุมสถำนกำรณน์ ี้อยำ่ งใจเย็น
และไมใ่ ห้ใครรู้ โดยอยูใ่ นกลุม่ คนตอ่ หนำ้ ฉันกลุม่ นี้
คนคนนั้นยังคงเสียงดังเอะอะ ซูหว่ำนสั่งคนไปปิ ดปำกเขำ
บำงทีคืนนี้ ไมเ่ พียงแต่คนบ้ำนเฉินที่ถูกทรมำนจนไมเ่ หลือควำม
เป็ นคน พวกเขำเองก็ฮึกเหิมเลือดเย็นจนไม่ใช่คนเช่นกัน ตอน
ที่ซูหว่ำนเอำกริชเล่มหนึ่งแทงหัวใจคนคนนั้นอย่ำงไร้สุ้มเสี ยง
ฉันกม้ หน้ำลงไมม่ อง อูอวี้คล้ำยจะเขำ้ ใจจิตใจของฉัน ยื่นมือมำ
กดศีรษะฉันเขำ้ ไปในออ้ มอก

730
 ตอนที่ 146 อูอวี้ 18 (1)

-อูอวี-้
ผมไม่อยำกให้ถำนเจี่ยวเห็นฉำกนองเลือดนั้น หรือแม้แต่
ให้เธอเห็นควำมน่ำสังเวชทั้งหมดบนโลกใบนี้ ดังนั้นผมจึงกอด
เธอไว้ กดศีรษะเธอไว้ในอ้อมอก ใบหน้ำของเธอเยือกเย็นและ
เศรำ้ ซึม เธอเขำ้ ใจทุกอยำ่ ง
ผมยื่นมือขำ้ งหนึ่งออกมำกดส่งสัญญำณขอควำมช่วยเหลือ
ต่อไป แทจ้ ริงแล้วควำมหวังนี้ช่ำงเลือนรำงจนเกือบเป็ นไปไม่ได้
ถ้ ำ พวกเรำอยำกได้ รั บ ควำมช่ วยเหลื อ จะต้ อ งมี ค นปรั บ
ช่องสัญญำณให้ตรงกับผมกลำงดึกพอดี เข้ำใจสัญญำณที่ผม
ส่งไปและเชื่อ หลังจำกนัน้ ก็แจ้งควำม
แตผ่ มรูด้ ีวำ่ เรื่องนี้จะเกิดขึ้น
เพรำะว่ ำ กล่ อ งปฐมพยำบำลที่ ช่ ว ยชี วิ ต ผมไว้ ก ล่ อ งนั้ น
ปรำกฏขึ้นมำ
บนกระดำษแผน่ นัน้ คือลำยมือของผม
กล่องปฐมพยำบำล ผมเป็ นคนเตรียม ครึ่งปี กอ่ นคนที่โน้ม

731
นำ้ วถำนเจี่ยวให้ไปที่ซอยเล็กนัน้ ก็คือผม
ผมในอนำคต… ไมส่ ิ ในอดีต
พอคิดถึงจุดนี้ ควำมรู้สึก ร้อนผ่ำวก็ตลบอบอวลในใจผม
เธอยังไมร่ ู้อะไรทั้งนั้น ผมอดไมไ่ ด้ที่ใช้แรงทั้งหมดกอดเธอแนน่
ยิ่งขึ้น เธอซบหน้ำอยู่ใต้คอผมท่ำมกลำงห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่น
คำวเลือด ทัง้ เงียบสงบและสวยงำม เหมือนนำงฟ้ำอยำ่ งไรอยำ่ ง
นัน้
ชัน้ ลำ่ งก็เกิดเหตุกำรณใ์ หมข่ ้นึ อีก
ถำนเจี่ยวก็ผละจำกอกผม เข้ำไปใกล้หน้ำรูนั้น ผมเหลือบ
สำยตำมองไป ในใจพลันตกตะลึง
ชั้นหนึ่ง คนร้ำยคนหนึ่งล้มลงไปบนพื้น สองมือจับคอ ปำก
พ่ น ฟองขำวออกมำ ใบหน้ ำ บิ ด เบี้ ย วเหยเก ด้ ำ นข้ ำ งมี ข วด
น้ำอัดลมที่เ พิ่งเอำออกมำจำกตู้เย็นไม่นำนซึ่งเหลือน้ำอยู่ครึ่ง
ขวดตกอยู่
ซูหว่ำนและคนร้ำยคนอื่นในห้องที่เหลืออยูร่ ีบพุง่ เขำ้ ไป คน
นัน้ กลับตำยไปเสียดื้อๆ ชักไมก่ ี่ทีก็แนน่ ิ่งไป สีหนำ้ ดูแล้วไมป่ กติ
อย่ำ งมำก ซู ห ว่ ำ นตรวจลมหำยใจและชี พ จรของเขำอย่ำ งไม่
732
อยำกจะเชื่อ สำยตำทอแววประหลำดใจ
"หรือว่ำโดนยำพิษ" โจรอีกคนพูด "ร่ำงกำยเขำแข็งแรงมำก
มำตลอด ไมน่ ่ำจะขนำดนี้… แต่เมื่อกี้พวกเรำก็เพิ่งดื่มน้ำจำกใน
ตูเ้ ย็นไปก็ไมเ่ ห็นเป็ นอะไร…"
ใจผมกระตุกวูบ
คนร้ำยคนที่สำมเสียชีวิตแล้ว อีกทั้งยังเสียชีวิตโดยตรง ยิ่ง
ไมใ่ ช่กำรลอบสังหำรที่อำพรำงไว้ เหมือนคำนวณมำเป็ นอยำ่ งดี
วำ่ ตอนที่คนร้ำยหยิบเครื่องดื่มขวดนี้จำกในตู้เย็นนัน้ เป็ นโอกำส
ที่จะถูกยำพิษจนตำยไป
ในขณะเดียวกันผมก็คิดถึงอีกจุดหนึ่ง พวกเขำทั้งหมดเจ็ด
คน มีสองคนยังคน้ หำอยูด่ ้ำนนอก ตอนนี้ในบำ้ นเหลือเพียงสำม
คนแล้ว
ซูหว่ำนยืนขึ้นมำด้วยสีหน้ำถมึงทึง สำยตำจ้องเขม็ง ไปที่
กลุ่มคนในบ้ำนอย่ำงเย็นชำ ทันใดนั้นก็ถอยหลังกลับไป แผด
เสียงคำรำม "ฝี มือใคร ใครวำงยำ!"
คนบำ้ นเฉินทัง้ หมดรวมทัง้ เจิ้งจื้อเหว่ยทำหนำ้ หวำดกลัวใน
ฉับพลัน
733
 ซูหว่ำนตะคอก "ไมพ่ ูดใช่ไหม กูจะฆำ่ พวกมึ-ทั้งบ้ำน! แมง่
ใครมันทำพวกเรำกันแน…่ "
เวลำนี้สำยตำของเขำหยุดอยู่ที่เจิ้งจื้อเหว่ย แววตำเคียด
แค้น เจิ้งจื้อเหว่ยดูตกใจมำกอย่ำงเห็นได้ชัด ละล่ำละลักพูดว่ำ
"ไมใ่ ช่ฉันนะ ฉัน ฉัน ฉันจะทำเรื่องพวกนี้ไดท้ ี่ไหน ฉันไมก่ ลำ้ แลว้
ก็ทำไมไ่ ดด้ ว้ ย!" เขำแทบจะรอ้ งไห้อยูแ่ ลว้
ใจผมกระตุก ถำนเจี่ยวในตอนนี้ก็ชะงักไป สำยตำพวกเรำ
สบกัน ผมรู้วำ่ พวกเรำคิดถึงคนคนเดียวกันตัง้ นำนแล้ว
แตท่ งั้ หมดนี้ ทำไมถึงเป็ นเรื่องที่คนจิตปกติทำออกมำได้
ในเวลำนี้เอง มีคนยืนขึ้นมำ
ทันใดนัน้ เฉินเป่ำจูพูดขึ้นมำ "พี่ ตอนนี้พวกเขำมีแคส่ องคน
พวกเรำมีหกคน ยังจะรออะไรอีก นี่เป็ นโอกำสที่ดีที่สุดที่พวกเรำ
จะหนีแลว้ "
เธอพูดทัง้ เร็วทัง้ ชัดเจน น้ำเสียงเบำหวิว ผมคิดว่ำเสียงไมม่ ี
ทำงไปถึงหูคนที่กำลังตกใจทุกคน ในขณะที่พูด เฉินเป่ำจูเก็บมีด
เล่มหนึ่งที่คนที่ถูกวำงยำพิษทำตกไว้บนพื้นขึ้นมำอย่ำงรวดเร็ว
ศำสตรำจำรย์เฉินก็ชะงักไป คนบ้ำนเฉินคนอื่นเองก็เหมือนจะ
734
ตกใจจนช็อกไปในชัว่ พริบตำนัน้ เอง
พวกซูหว่ำนสองคนก็ตกตะลึงอยำ่ งเห็นได้ชัด กลับมีคนคน
หนึ่งดึงดูดควำมสนใจของผม นั่นคือเฝิ งเยียน เธอที่นั่งอยู่บน
โซฟำ รำ่ งหยัดตรงขึ้นมำทันที หนำ้ ตึง ไมร่ วู้ ำ่ ในใจเป็ นอยำ่ งไร
ในที่สุดศำสตรำจำรยเ์ ฉินก็แผลงฤทธิ์ สีหน้ำแดงก่ำ ดิ้นรน
ยืนขึ้นมำ ในขณะเดียวกันก็ตะโกน "พวกเรำบุกออกไป! ไมต่ ้อง
คิดถึงพวกมันแล้ว!" ร่ำงกำยถังหลันหลันขยับเล็กน้อย เฉินหรูอิ่
งกม้ หนำ้ แล้วก็ยืนขึ้นมำ

735
 ตอนที่ 147 อูอวี้ 18 (2)

ผมได้แต่เกลียดที่ตัวเองขยับไมไ่ ด้ ไมอ่ ยำ่ งนั้นถ้ำช่วยพวก

เขำได้อีกแรงหนึ่ง โอกำสชนะก็จะมำกขึ้น แต่ทุกอยำ่ งตรงหน้ำก็
เหมือนเวทีที่ถูกจัดฉำกขึ้นมำอยำ่ งฉับพลัน คนบ้ำนเฉินเหมือน
ลูกแกะที่รอถูกฆ่ำฝูงหนึ่งกำลังจะหนีออกมำ ร่ำงเฝิ งเยียนหยัด
ตรง ส่วนเจิ้งจื้อเหว่ยคนทรยศถอยไปหนึ่งกำ้ ว ในมือลูกนอ้ งซูเห
วำ่ นสองคนก็กุมอำวุธแนน่ ดว้ ยสีหนำ้ เครง่ เครียด
ประตูห้องรับแขกถูกคนเปิ ดออกมำจำกข้ำงนอก คนร้ำย
สองคนที่ออกไปตำมหำผมกอ่ นหน้ำนี้เดินเข้ำมำ หิมะร่วงลงมำ
จำกไหล่ พอเห็นสถำนกำรณใ์ นบำ้ น พวกเขำก็อึ้งไปเช่นกัน
กลุ่มคนบำ้ นเฉินทัง้ หมดล้วนชะงักในทันที
…
ซูหวำ่ นฉีกยิ้มรำ้ ยและเยียบเย็น
บำงที อ ำจเพรำะลู ก สมุ น ตำยติ ด ต่ อ กั น บวกกั บ กำร
เคลื่อนไหวต่อต้ำนของเฉินเป่ำจูกะทันหันเกินไป เมื่อสักครู่เขำ
ถึงจะเกิดควำมสับสนหวำดกลัวขึ้นในใจเล็กนอ้ ย ทว่ำตอนนี้ไมม่ ี

736
ควำมเกรงกลัวเลยสักนิด เขำสืบเทำ้ กำ้ วยำวเขำ้ ไป เท้ำหนึ่งเตะ
มี ด ในมื อ เฉิ น เป่ ำจู ก ระเด็ น และจำกนั้น ก็ เ ตะต่ อ ยตบตี อ ย่ำ ง
โหดเหี้ยมพร้อมกับด่ำทอไปพลำง "ให้ตำยเถอะยำยขี้เหร่ ยังจะ
กล้ ำ ต่ อ ต้ ำ นกู อี ก เหรอ นึ ก ว่ ำ มึ - จะรู้ ว่ ำ อะไรควรไม่ค วรซะอี ก
เรียนหนังสือจนโงด่ ักดำนไปแล้วจริงๆ ให้ตำย นึกว่ำจะหนีไปได้
งั้นเหรอ ดูซิใครจะช่วยมึ-ได้ กูว่ำพวกเขำไม่มีใครกล้ำช่วยมึ -
หรอก…"
ไม่ทันไรเฉินเป่ำจูก็ถูกเตะจนหัวแตกเลือดอำบ สภำพน่ำ
เวทนำสุ ด แสน แต่ ท ว่ ำ ควำมแข็ ง แกร่ ง ของเธอก็ เ กิ น ควำม
คำดหมำยของคนเช่นกัน นอกจำกเสียงหอบหำยใจและเสียงอู้อี้
แลว้ เธอก็ไมส่ ง่ เสียงอะไรออกมำอีก ทัง้ ยังไมม่ ีกำรรอ้ งไห้ขอชีวิต
อี ก ด้ ว ย ศำสตรำจำรย์ เ ฉิ น ก็ ถู ก โจรชั่ ว เตะล้ ม ลงไปกั บ พื้ น
เหมือนกัน กริชในมือก็หล่นลงพื้น และจำกนั้นเขำกับถังหลันห
ลัน เฉินหรูอิ่งก็กระเถิบเขำ้ มำใกลก้ ันอยำ่ งจนตรอก
ไมม่ ีใครร้องขอชีวิตแทนเฉินเป่ำจู ทุกคนต่ำงกำลังขอชีวิต
ให้ตัวเองและไมม่ ีใครคิดจะไปช่วยเธอ
ผมไม่อยำกดูอีก แล้ว ในใจหนำวสะท้ำน ดังนั้นผมจึงหัน
กลับมำพิงขำ้ งผนัง สง่ สัญญำณตอ่ ไป

737
 เสียงตบตีที่ชนั้ ลำ่ งคอ่ ยๆ เงียบไป
ถำนเจี่ยวที่จ้องลงไปขำ้ งล่ำงโดยตลอดจู่ๆ ก็เงยหนำ้ ขึ้นมำ
มองผม สีหน้ำเปลี่ ยนเป็ นเศร้ำสลด ใจผมหนัก อึ้ง หันไปมอง
ลอดผำ่ นรูเล็กนัน้
คนร้ำยที่เ พิ่งกลับมำเมื่อสัก ครู่ก ำลั งกระซิบกั บซูห ว่ำน ซู
หวำ่ นฟั งพลำงเงยหนำ้ มองขึ้นมำยังชัน้ บน
ผมเขำ้ ใจแล้วว่ำเกิดอะไรขึ้น พวกเขำจะพบพวกเรำไมช่ ้ ำก็
เร็ว ยื้อมำถึงตอนนี้ได้ก็นับวำ่ โชคดีมำกแล้ว
ในหัวผมขำวโพลน ไม่ใช่ไม่เคยคิดถึงมำก่อนว่ำถ้ำถูกเจอ
แล้วควรจะทำอย่ำงไร ในใจผมมีคำตอบตั้งนำนแล้ว แต่ตอนนี้
เมื่อต้องจำกเธอไปแล้วจริงๆ ในใจกลับเจ็บปวด แต่ทว่ำผมยัง
ไม่ปริปำก ถำนเจี่ยวก็ก้มหน้ำลง ท่ำทำงเสียใจมำก พูดเสียงต่ำ
ว่ ำ "ฟั งฉั น นะ คุ ณ เจ็ บ จนกลำยเป็ นแบบนี้ อ อกไปไม่ ไ ด้ แ น่
ออกไปก็ตำย ฉันคิดมำดีแล้ว ฉันจะออกไปล่อพวกเขำ ส่วนคุณ
ส่ ง สั ญ ญำณขอควำมช่ ว ยเหลื อ ต่ อ ไป อย่ำ งนี้ พ วกเรำถึ ง จะมี
โอกำสไดร้ ับกำรช่วยเหลือ แบบนี้สมเหตุสมผลที่สุดแลว้ "
ผมกุมมือของเธอ นิ้วมือของเธอเย็บเยียบ ผมถำม "คุณจะ

738
ไป?"
เธอพยักหนำ้
"งัน้ คุณให้ผมไปตำยดีกวำ่ " ผมพูด
เธอเงยหนำ้ มองผม ใบหนำ้ นัน้ เต็มไปดว้ ยควำมตื่นกลัวและ
ควำมเจ็บปวดใจ น้ำตำร้อนผ่ำวหยดลงมำบนหลังมือที่ทับซ้อน
กันของพวกเรำ ผมกม้ ศีรษะลง แนบหนำ้ กับเรือนผมยำวของเธอ
แลว้ จูบซับหลำยครัง้ กอ่ นจะพูดวำ่ "คุณอยูท่ ี่นี่แหละ รอทุกอยำ่ ง
จบลง รอคนมำช่วยพวกเรำ"
และจำกนั้นผมใช้พ ละก ำลังสุดท้ำยที่เหลืออยู่ก อดเธอไว้
ทัง้ ตัว ใบหนำ้ ของเธอเต็มไปด้วยน้ำตำ ผมยำวพันยุง่ เหยิงอยูบ่ น
ไหล่ผม ผมไม่สนกำรต่อต้ำนที่ไร้เสียงของเธอ เดินไปยังตู้หนึ่ง
ตรงมุมผนังซึ่งผมดูไว้ดีแล้วตั้งแต่แรก เปิ ดประตูตู้แล้วยัดเธอใส่
เขำ้ ไป เธอคว้ำหลังมือผมไว้สุดชีวิต ไมย่ อมปล่อย ในควำมมืด
มีเพียงดวงตำของเธอที่สว่ำงไสวรำวดำวตก ผมแกะนิ้วของเธอที
ละนิ้ว เธอกัดฟั นแนน่ เกือบจะรอ้ งไห้โฮออกมำ ชัว่ ขณะนัน้ ใจผม
ออ่ นยวบลงอยำ่ งหำที่เปรียบไมไ่ ด้ เจ็บปวดสุดจะเปรียบ เหมือน
เด็กที่กำลังจะหนีออกจำกบ้ำน เด็กคนนั้นที่ตำยไปแล้ว หนึ่ งปี
ตอนนี้เขำยืนอยูต่ รงหนำ้ คนที่รักที่สุดอีกแลว้
739
 เธอรอ้ งไห้สะอึกสะอื้นเบำๆ เหมือนสัตวต์ ัวนอ้ ยแบบนัน้ มือ
คูน่ ัน้ ของเธอที่ถูกผมสลัดหลุดออก ยังคงคำ้ งเติ่งอยูก่ ลำงอำกำศ
รำวกับขยับไม่ได้ ผมรู้สึกแค่ว่ำในลำคอเหมือนมีก้อนหิ นร้อน
ผำ่ วพุง่ ขึ้นมำ กดเสียงต่ำพูดวำ่ "เจี๋ยวเจี่ยว ผมรักคุณ"
เธอไมฟ่ ั งแล้ว ฝ่ำมือกดดวงตำไว้อยำ่ งแรง น้ำตำไหลรินลง
มำ ผมทนดูเธอในสภำพนี้ไมไ่ ด้ ดูไมไ่ ดจ้ ริงๆ ผมยื่นมือเขำ้ ไปอีก
กดหลังศีร ษะของเธอโน้มเข้ำมำแล้วจูบลงไปอย่ำงหนักหน่วง
แม้แต่ในปำกเธอก็ยังทั้งขมและเค็ม ในระยะเวลำอันแสนสั้นนั้น
ผมกัดริมฝี ปำกและลิ้นของเธอทุกตำรำงนิ้ว โหยหำเธออยำ่ งขม
ขื่น รำ่ งเธอออ่ นยวบลงไปทัง้ รำ่ ง จนกระทัง่ ผมปลอ่ ยเธอ
ผมปิ ดประตูตู้
สิ่งสุดทำ้ ยที่เหลืออยูใ่ นสมอง มีเพียงดวงตำของเธอ
นัน่ คือดวงตำของผูห้ ญิงที่ผมรัก จอ้ งมองผมอยำ่ งเจ็บปวด

740
 ตอนที่ 148 อูอวี้ 18 (3)

ผมยำ้ ยของจำนวนหนึ่งเขำ้ มำขวำงประตูตู้อีก แล้วค่อยเอำ

กล่องปฐมพยำบำลอะไรพวกนั้นซ่อนไว้ในกองของรกๆ ผมรู้ว่ำ
เวลำกระชัน้ ชิดเขำ้ มำมำกแล้ว ฟั งจำกเสียงที่ดัง พวกเขำคน้ ห้อง
ทีละห้องๆ ผมทำทุกอย่ำงเสร็จแล้ว รู้สึกแค่ว่ำเจ็บแผลมำกจน
หำที่เปรียบไมไ่ ด้ ทัง้ ยังมีเลือดซึมออกมำขำ้ งนอกชั้นแล้วชั้นเล่ำ
ผมกุมปิ ดแผลไว้พลำงมองหำจังหวะ จำกนั้นก็เปิ ดประตูห้องใต้
หลังคำแล้วปิ ดไว้อย่ำงรวดเร็ว สอดตัวแอบเข้ำไปในห้องเล็กๆ
ด้ำนขำ้ ง
ผมถูกพวกเขำเจอตัวที่ห้องน้ำห้องหนึ่งตรงหลืบมุมของชัน้
สำม ผมสังเกตเห็นว่ำก่อนหน้ำนี้พวกเขำไม่ได้ค้นหำที่นี่อ ย่ำง
ละเอียดสักนิด ดังนัน้ พวกเขำอำจจะเขำ้ ใจวำ่ ผมซ่อนอยูต่ รงนี้มำ
ตลอด
คนที่พบผมก็คือคนร้ำยสองคนก่อนหน้ำนี้ พวกเขำได้รับ
ควำมเดื อ ดร้ อ นจำกผมอยู่ข้ำ งล่ ำ ง ตอนนี้ สี ห น้ำ พวกเขำมีทั้ง
ควำมโมโหทั้งควำมกระหยิ่มใจ พวกเขำลำกผมออกมำโยนลง
กับพื้น

741
 ผมไมม่ ีแรงโตต้ อบเลยสักนิดจริงๆ
ทั้งหมัดทั้งเท้ำกระหน่ำซัดมำที่ตัวผม ทำให้เจ็บปวดจนสติ
ไม่ค่อยแจ่มชัดนัก ทั้งร่ำงคล้ำยจะเต็มไปด้วยเลือด ชั่วขณะนั้น
ผมเกือบจะหมดสติไปแล้วจริงๆ แต่ผมคิดถึงถำนเจี่ยว คิดถึง
ร่ำงสั่นเทำของเธอที่หล่นลงไปในตู้เหมือนนกน้อย เธอยังรอผม
อยู่ ดังนัน้ ผมจึงพยำยำมลืมตำที่ถูกเลือดกบจนพร่ำมัว ปล่อยให้
พวกเขำลำกผมลงบันไดไปเรื่อยๆ
ผมถูกทิ้งไว้บนพื้น
เสี ย งของซู ห ว่ ำ นอยู่ เ หนื อ ศี ร ษะผม "หึ ๆ … ลู ก ศิ ษ ย์ ที่
ศำสตรำจำรย์เฉินภำคภูมิใจ คิดไม่ถึงว่ำแกจะเป็ นคนที่น่ำปวด
หัวที่สุดคนหนึ่ง พวกแกไมค่ วรมำเลย หำที่ตำยหรือไง"
ผมเงยหนำ้ มองศำสตรำจำรยเ์ ฉินแวบหนึ่ง เขำหดตัวอยู่บน
พื้นไมไ่ กล รำ่ งสัน่ เทิ้ม สำยตำเลื่อนลอย
ซูหวำ่ นเตะหนำ้ ผมอีกครัง้ ถำม "แฟนแกละ่ "
ผมนอนคว่ำหน้ำอยู่บนพื้น "เธอ… หนีไปตั้งนำนแล้ว พวก
แกก็รอไปเถอะ… เดี๋ยวตำรวจก็มำ"

742
 ซูหว่ำนนั่งยองๆ ลงข้ำงหน้ำผม จิกหัวผมขึ้นมำ "แกขู่ใคร
แกเป็ นแบบนี้ เธอยังทิ้งแกหนีไปคนเดียวไดง้ นั้ เหรอ"
ผมยิ้ม "ฉั น … วิ่งไม่ไ หว… แน่นอน… ต้องปล่อยให้เ ธอหนี
ไป…"
พวกเรำสองคนสบตำกันครู่หนึ่ง ซูหว่ำนโยนผมลงกับพื้น
กำลังจะพูดอะไรสักอย่ำงด้วยสีหน้ำเหี้ยมเกรียม ใจผมหนักอึ้ง
ทันใดนัน้ จู่ๆ เฝิ งเยียนกลับเอ่ยปำกขึ้นมำ "เด็กผูห้ ญิงคนนั้นหนี
ไปแล้วจริงๆ เมื่อกี้ฉันเห็นตรงระเบียงห้อง"
ซูหวำ่ นชะงัก หันกลับมำมองเธอ "งัน้ ทำไมเธอไมบ่ อกฉัน"
เฝิ งเยียนพูดอย่ำงเรียบเฉย "เธอหนีไปแล้ว แต่ไม่ใช่ทำง
ถนนเส้ น หลั ก น่ ำ จะไม่ รู้ จั ก เส้ น ทำงเลยหนี ขึ้ น ไปบนภู เ ขำ
เด็ ก ผู้ห ญิ ง คนหนึ่ง พื้ น หิ ม ะฟ้ ำน้ำ แข็ ง แบบนี้ จะรอดชี วิ ต หรือ
เปลำ่ ก็ไมร่ ู้ จะไปแจง้ ควำมอะไรได้ ซูหวำ่ น พอเถอะ"
ซูหวำ่ นไมไ่ ดพ้ ูดอะไร
ผมไมไ่ ดม้ องเฝิ งเยียน
ผมไมเ่ คยรูส้ ึกซำบซึ้งใจในตัวเธอแบบนี้มำกอ่ นเลย

743
 แล้วซูหว่ำนก็พูดกับผมอีก "เพื่อน เดิมทีเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับ
แก แต่แกซุ่มอยูข่ ำ้ งบนบำ้ นมำนำนขนำดนัน้ ที่ควรได้ยินก็ได้ยิน
แล้ว ที่ควรเห็นก็ได้เห็นแล้ว แถมยังทำร้ำยคนของฉันไปสองคน
วันนี้พรรคพวกฉันก็ตำยไปสำมคน ยิงธนูไมม่ ีลูกธนูกลับมำ1แกก็
ถือวำ่ ตัวเองซวยแลว้ กัน ฉันปลอ่ ยแกไปไมไ่ ด"้
ผมหมอบอยูบ่ นพื้น รอบด้ำนเปลี่ยนเป็ นเงียบมำกในทันที
ผมมองเห็นสีหน้ำซูหว่ำนเปลี่ยนเป็ นเฉยเมย เห็นโจรชั่วข้ำงๆ
ล้ ว งกริ ช วำววั บ ออกมำจำกกระเป๋ ำกำงเกงเดิ น เข้ ำ มำหำผม
ทันใดนั้นในสมองผมมีใบหน้ำของถำนเจี่ยวที่ยิ้มให้ผมทุกครั้ง
ลอยขึ้นมำ ดวงตำคูน่ นั้ ซ่อนดวงดำวสวำ่ งไสวเสมอมำ ผมยิ้ม
ในเวลำนี้เอง ผู้หญิงอีกคนหนึ่งพุ่งเข้ำมำหำตัวผม ผมเงย
หน้ำขึ้น เห็นใบหน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำตำของเฉินหรูอิ่ง ใบหน้ำนัน้
ขำวซีด เต็มไปดว้ ยรอยแผล ทัง้ ยังเริ่มคล้ำจำงๆ เธอมองผมด้วย
สำยตำเจ็ บ ปวดใจ ใช้ เ สี ย งต่ ำ เบำที่ มี เ พี ย งเรำสองคนได้ ยิ น
"อำอวี้ อำอวี้ ทำไมพี่บำดเจ็บจนเป็ นแบบนี้ละ่ ไมต่ อ้ งกลัว ฉันจะ
ไมป่ ลอ่ ยให้พี่ตำยแน่ ฉันรักพี่ ฉันจะช่วยพี่! อำอวี้ ฉันรักพี่นะ!"
ผมไมไ่ ด้พูด อยำกจะสลัดเธอออกไปจำกอก ทว่ำกลับไมม่ ี
1
สำนวน "ยิงธนูไมม่ ีลูกธนูกลับมำ" อุปมำว่ำ เมื่อได้เริ่มทำสิ่งใดแลว้ ก็ตอ้ งทำให้ถึงที่สุด เหมือนลูกธนู
ที่เมื่อยิงออกไปแล้วมีแตต่ ้องเดินหนำ้ อยำ่ งเดียว

744
แรง เธอกอดผมแนน่ มำก ผมไมม่ ีทำงขยับเขยื้อนได้อยูแ่ ล้ว และ
ตอนที่ผมเงยหนำ้ ขึ้นมำอยำ่ งเฉยชำ ก็เห็นควำมเจ็บปวดในแวว
ตำของเฝิ งเยียน ควำมเฉยชำของคนอยำ่ งศำสตรำจำรยเ์ ฉิน และ
แววเสียดสีของพวกโจร
"อยำ่ ฆำ่ เขำ!" เฉินหรูอิ่งรอ้ งไห้พูดออกมำ "ฉันจะบอกแกทุก
อยำ่ ง ฉันรู้ว่ำของมีค่ำที่เหลืออยูท่ ี่ไหน ฉันรู้ทั้งหมด คุณยำ่ เคย
บอกฉัน ยังมีกำไลหยกที่มูลคำ่ ทวีคูณ สร้อยอัญมณีหนึ่งเส้น ขอ
แคพ่ วกแกปลอ่ ยให้อำอวี้รอด…"
ใบหนำ้ พวกซูหวำ่ นฉำยแววยินดีออกมำ
ใจผมสัน่ ไหว

745
 ตอนที่ 149 อูอวี้ 18 (4)

ผมไมเ่ คยเห็นใบหนำ้ จริงจังแบบนี้ของเฉินหรูอิ่งมำกอ่ น ใน

อดีต ตอนที่ผมยังใช้ชีวิตปกติ ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมหลบเลี่ ยง
ไมไ่ ด้ ตัวเธอไมม่ ีคุณสมบัติของผูห้ ญิงที่ผมชอบสักนิด ตอนนี้ผม
กลั บ มองออกอย่ำ งชั ด เจน บนใบหน้ ำ เรี ย วแหลมนั้น มี เ พี ย ง
ดวงตำที่วำววับเป็ นพิเศษเพรำะตื่นเต้น ในใจผมรู้สึกเสียดำย
และรู้สึกผิดขึ้นมำอย่ำงสุดจะเปรียบ ยื่นมือออกไปจับแขนของ
เธอตำมสั ญ ชำตญำณ เธอสั่น เทำไปทั้ง ตั ว น้ ำ ตำไหลนองยิ่ ง
กว่ำเดิม เธอก้มหน้ำลงมำคล้ำยจะจูบผมตอนนี้อย่ำงคำดไมถ่ ึง
ผมจึงหันหนำ้ หลบในทันที
จู่ๆ เธอกลับหัวเรำะเสียงต่ำข้ำงหูผม เปลี่ยนไปจำกท่ำที
อ่อนแอเจ็บปวดเมื่อสักครู่ เพียงแต่ยังคงหวำดระแวง เธอพูด "พี่
หลบฉันอีกแลว้ พีห่ ลบฉันตลอด ฉันรู้ พีไ่ มเ่ คยมองฉันเลย แตว่ ำ่
รอฉันฆ่ำพวกเขำก่อนแล้วจะพำพี่ไป จำกนี้พี่จะอยู่ได้แค่กับฉัน
ไปไหนไมไ่ ดท้ งั้ นัน้ รอให้คนทัง้ บำ้ นเห็นตัวฉันที่เป็ นแบบนัน้ แล้ว
คงไมต่ ้องกำรฉันแน่นอน แต่ตอนนี้ฉันก็ไมต่ ้องกำรพวกเขำแล้ว
เหมือนกัน ฉันตอ้ งกำรแคพ่ ี่ อำอวี้ สองคืนนัน้ พวกเรำอยูด่ ว้ ยกัน
ตลอด พี่หลับลึกขนำดนัน้ ไมใ่ ช่วำ่ สบำยมำกเหรอ…"

746
 คำพูดของเธอค่อนขำ้ งวกไปวนมำ ไมม่ ีหัวมีหำง ผมได้ยิน
แลว้ ในใจกลับตะลึง หรือวำ่ …
เธอวำงมื อ ผมลง ยื น ขึ้ น มำ ตอนนี้ ผ มถึ ง ตระหนั ก ได้ ว่ ำ
หลังจำกที่คนร้ำยบุกเข้ำมำ ตั้งแต่นั้นคุณหนูที่ปกติสวยหยำด
เยิ้มดูเ ปรำะบำงคนนี้ จิตใจคล้ำยจะไม่ค่อยถูกต้องเสียแล้ว สี
หนำ้ ก็ไมค่ อ่ ยปกติ
"กำไลอยูใ่ นห้องฉัน ฉันจะพำพวกแกไปเอง" เธอกลับมำอยู่
ในสภำพวำ่ งำ่ ยรับปำกอยำ่ งดีเช่นเมื่อสักครู่ พูดเสียงต่ำ
ซูหวำ่ นยิ้มเย็นชำ ถำม "สรอ้ ยละ่ "
"สร้อย… คุณยำ่ บอกวำ่ ให้คุณอำเก็บไว้" เธอมองเฉินเป่ำจูที่
หำยใจรวยรินอยูบ่ นพื้นแวบหนึ่ง พูดเสียงต่ำ "คุณอำเอำออกมำ
เถอะ ฉันรู้ว่ำคุณอำซ่อนไว้ บำ้ นแบบนี้ยังมีอะไรนำ่ รักษำอีกล่ะ"
เฉินเป่ำจูมองเธอดว้ ยสำยตำไมเ่ ขำ้ ใจ
และจำกนั้นเฉินเป่ำจูก็ถูกคนกระชำกขึ้นมำจำกพื้น เธอไอ
ออกมำเป็ นเลือดครั้งหนึ่ง กอ่ นจะพูดด้วยสีหน้ำซีดเซียว "อยูใ่ น
ห้องฉัน"

747
 เฝิ งเยียนกลับยืนขึ้นอยำ่ งเป็ นห่วง สำยตำรอ้ นใจ "หรูอิ่ง?"
เฉินหรูอิ่งไมไ่ ดส้ นใจผูเ้ ป็ นแมแ่ ตอ่ ยำ่ งใด
ซูหว่ำนนำคนร้ำยสองคนและเจิ้งจื้อเหว่ยขึ้นบันไดไปกับ
พวกเธอ เหลือคนหนึ่งไวเ้ ฝ้ำพวกเรำเหมือนเดิม
ผมหมอบอยูก่ ับพื้น หลับตำสักพัก พอลืมตำขึ้นมำอีกครัง้ ก็
เห็นเฉินหรูอิ่งพำคนร้ำยสองคนไป ส่วนเฉินเป่ำจูพำซูหว่ำนและ
เจิ้งจื้อเหวย่ ไป แยกกันเดินเขำ้ ไปในห้องของตัวเอง
และเฝิ งเยียนนั่งอยูบ่ นโซฟำโดยตลอด คอตั้งตรง เงยหน้ำ
มอง ปรำศจำกสีหน้ำอำรมณ์ใด ถังหลั นหลันขดตัวอยู่บนพื้น
ห้องรับแขก ไมด่ ูแลคุณยำยอีก และคุณยำยที่ 'เป็ นอัมพำตหมด
สติไป' นำนมำก ในเวลำนี้ลืมตำขึ้นมำเล็กนอ้ ย ทว่ำพอโจรที่เฝ้ำ
พวกเรำหันกลับมำ เธอก็รีบหลับตำทันที
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินสัน่ งันงกอยูต่ รงมุมห้องคนเดียว
ต่อมำ พอที่ผมนึกย้อนภำพฉำกนี้ ก็รู้สึกคล้ำยกับว่ำนี่เป็ น
ภำพเหมือนของคนบ้ำนเฉิน ทุกคนซ่อนควำมลับไว้อย่ำงลึกล้ำ
กำรแสวงหำของทุกคนในที่สุดก็ระเบิดออกมำอยำ่ งสิ้นเชิง เป็ น
ครอบครั ว สู ง ศั ก ดิ์ เ หมำะสมอย่ำ งที่ พ วกเรำเคยเห็ น ที่ไ หนกัน
748
ต่ อ มำ ถำนเจี่ ย วก็ พู ด กั บ ผมว่ ำ ในจิ ต วิ ท ยำอำชญำกรรมนั้น
เข้ำใจว่ำ 'บ้ำน' มีควำมหมำยพิเศษเป็ นอย่ำงยิ่ง บ้ำนทำให้ทุก
คนเติบโตและทำให้ทุกคนจมดิ่ง ทว่ำที่นำ่ กลัวที่สุด คือบำ้ นบำง
บำ้ นก็ทำให้คุณเดินออกมำไมไ่ ดไ้ ปตลอดชีวิต
ผมเงยหน้ำมองหน้ำต่ำงบ้ำนนี้ ผ้ำม่ำนหนำๆ ถูกดึงลงมำ
ปิ ด ไมเ่ ห็นโลกภำยนอก แลว้ ก็ไมร่ วู้ ำ่ กี่โมงแลว้ แตผ่ มรูว้ ำ่ จะต้อง
มีคนมำช่วยพวกเรำออกไป
และหลั ง จำกได้ ข องมี ค่ ำ ชิ้ น สุ ด ท้ ำ ย พวกคนร้ ำ ยก็ จ ะ
วำงเพลิงเผำบำ้ นหลังนี้จนสิ้นซำก
ผมเงยหน้ำขึ้นอีกครัง้ มองห้องใต้หลังคำ รูช่องลมมำกมำย
บนผนังที่ไม่สะดุดตำนั้น ข้ำงหลังรูหนึ่งในบรรดำนั้นมีดวงตำคู่
หนึ่งกำลังมองผมอย่ำงไม่กะพริบตำ ไม่รู้ว่ำมองนำนแค่ไหน ผม
เช็ดเลือดสีแดงสดที่หยดลงมำทำให้ดวงตำพร่ำเลือน มองเห็น
น้ำตำที่เอ่อคลอของเธอได้ชัดเจน แล้วก็มองเห็นชัดว่ำเธอแทบ
จะไมก่ ะพริบตำเลย
ผมมองเธอ แล้วก็มองเธอโดยตลอด แม้ตัวติดคุก แต่จิต
วิญญำณพัวพันกับควำมฝั น

749
 ตอนที่ 150 ถำนเจีย่ ว 19 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันผลักประตูตอู้ อกช้ำๆ มันสง่ เสียงดังเอี๊ยด แตฉ่ ันไมส่ นใจ
แลว้
ฉั น คลำนลงมำจำกกองของที่ อู อ วี้ ก องไว้ คลำนไปพลำง
น้ำตำไหลไปพลำง ฉันหมอบกับพื้นเพดำน ชัว่ พริบตำนัน้ แทบจะ
ไมม่ ีเรี่ยวแรงแลว้
ฉันพูดวำ่ ฉันจะออกไป เขำบอกวำ่ งัน้ คุณให้ผมไปตำยดีกวำ่
จำกนัน้ เขำก็ออกไปตำยแล้วในตอนนี้
ฉั น รู้ ว่ ำ ชั่ว ชี วิ ต นี้ ไ ม่มี ท ำงลื ม ผู้ช ำยคนนี้ ไ ด้ ร่ ำ งที่ แ ข็ ง แรง
ทรหดทว่ำอ่อนแอ ร่ำงสูงใหญท่ ว่ำสุขุมลุ่มลึก ฉันคลำนกลับไปที่
ด้ำนหลังผนังนั้น ตอนที่ฉันมองลอดรูออกไปข้ำงนอกนั้นก็เห็น
คนสองคนกำลังกระทืบเขำพอดี ตอนนี้เขำดูไมเ่ หมือนอัศวินเลย
สัก นิด ไม่เ หมือนผู้ชำยแข็งแรงกล้ำหำญที่ฉันเฝ้ำรอคอยโดย
สิ้นเชิง เขำฟุบอยูบ่ นพื้นในสภำพเละเทะเหมือนเศษผ้ำ ผมปรก
ปิ ดตำ เลือดอำบเต็มตัว มีคนหนึ่งเหยียบตรงแผลเขำ เขำกระอัก

750
เลือดออกมำ ไมส่ ง่ เสียงสักนอ้ ย
ฉันเอำหน้ำพิงกับผนังที่สกปรกและแตก น้ำตำไหลจนเข้ำ
ในปำก เค็มจัง คนอยำ่ งฉัน ครึ่งชีวิตนี้ เคยประสบกับกำรลำจำก
ชั่วนิรันดร์ที่ไหนกัน ตอนนี้ถึงจะรู้ว่ำช่วงเวลำแบบนี้ กำรลำจำก
ชั่วนิรันดร์ล้วนเงียบสงบ ไม่มีเสียงดังวุ่นวำย ไม่มีนำยทัพโกรธ
เกศำชั น เพื่ อ โฉมงำม 1ไม่มี ป ำฏิ ห ำริ ย์อ ะไรทั้ง นั้น แต่ ฉั น รู้ ฉั น
สำมำรถรู้สึกได้ เขำก็สำมำรถรู้สึกได้ ควำมรู้สึกนั้น มีแค่เพียง
เขำและฉัน บนโลกนี้ ตอนนี้ ที่นี่ ไมม่ ีคนอื่น
ซูหว่ำนวำงเพลิงแล้ว ดูทำ่ ทำงคิดจะฆำ่ ปิ ดปำกจริงๆ ถ้ำมีด
จี้อยูต่ รงคอเขำจริงๆ ฉันก็จะเข้ำไปขวำงไว้ ฉันไมส่ นว่ำร่ำงกำย
ตัวเองจะตอ้ งเจอกับอะไร ฉันตอ้ งอยูก่ ับเขำ
แต่เฉินหรูอิ่งกลับยืนขึ้นมำ คุณหนูผู้อ่อนแอเจ้ำแผนกำรคน
นั้น กอดเขำไว้ แ น่น ตอนนี้ เ วลำนี้ คนที่ อ ยู่ข้ำ งกำยเขำคื อ เธอ
คล้ำยกับคู่รัก ในยำมยำกอย่ำงแท้จริง ฉันเหม่อมอง ในใจชำ
ขึ้นมำอยำ่ งเจ็บปวดรวดร้ำว ซูหว่ำนคล้ำยจะเกรงใจลูกสำวของ
เฝิ งเยียนอยู่บ้ำงจึงไม่ลงมืออีก จำกนั้นเฉินหรูอิ่งก็บอกที่ซ่ อน
1
นำยทัพโกรธเกศำชันเพื่อโฉมงำม มำจำกวรรคหนึ่งในบทกวีหยวนหยวนยุครำชวงศ์ชิงที่ว่ำ "สำมทัพ
ครวญไว้ทุกขอ์ งค์รำชัน นำยทัพโกรธเกศำชันเพื่อโฉมงำม" อุปมำถึง กำรที่ผูช้ ำยทำทุกอยำ่ งเพื่อสตรีผเู้ ป็ น
ที่รัก

751
ของออกมำอีก ฉันก็ไมไ่ ดส้ นใจมำกนัก
เธอโอบคอของเขำไว้ กระซิบที่ข้ำงหูเขำ น้ำตำเปื้ อนเต็ม
หน้ำ อูอวี้ยกศีรษะขึ้นจับมือเธอไว้ มองเธอ และจำกนั้นเธอก็กม้
ลงไปแนบชิดกับศีรษะของเขำ
บนโลกนี้ไมไ่ ด้มีเพียงฉันที่อยำกอยูก่ ับเขำในยำมทุกข์ยำก
แตต่ อนนี้ฉันกลับไปอยูข่ ำ้ งกำยเขำไมไ่ ด้ เพรำะเขำบอกวำ่ งัน้ ให้
ผมไปตำยดีกวำ่
น้ำตำฉันไหลลงมำไมห่ ยุด ชีวิตนี้ของฉันไมเ่ คยเสียใจขนำด
นี้ อำรมณ์ห ลำยหลำกผสมปนเปเข้ำ ด้ ว ยกั น มำกเกิ น ไป แต่
สุดทำ้ ยมีเพียงควำมคิดเดียวโผลข่ ้นึ มำในหัวตอนนี้
อูอวี้เป็ นของฉัน เขำเป็ นของฉัน
ฉั น ต้ อ งทุ่ ม เทด้ ว ยแรงทั้ ง หมดที่ มี ช่ ว ยเขำออกไปอย่ ำ ง
ปลอดภัย
ควำมคิดนี้หยัง่ รำกลึกลงไปในใจฉัน ควำมเจ็บปวดคล้ำยจะ
ไม่ได้เจ็บปวดขนำดนั้น ครั้นแล้วก็เกิดควำมกล้ำที่หนำวเหน็บ
เข้ำไปในกระดูก ฉันเช็ดน้ำตำจนแห้ง มองเฉินหรูอิ่งพำคนร้ำย
สองคนเขำ้ ไปในห้องของเธอ ไมร่ ู้ว่ำฉันคิดไปเองหรือเปล่ำหรือ
752
ว่ำมีลม เสียงดังปั งที่ดังขึ้นทันทีที่พวกเขำปิ ดประตูคล้ำยกับถูก
พลังมหำศำลดึงเขำ้ มำ แลว้ เฉินเป่ำจูก็พำซูหวำ่ นและเจิ้งจื้อเหว่ย
เขำ้ ไปในห้องนอนของตัวเองโดยไมป่ ิ ดประตู
อูอวี้ยังนอนอยู่บนพื้น ร่ำงจมกองเลือ ด อ่อนแอไม่มี แ รง
อยำ่ งไมเ่ ป็ นทำ่ ผำ่ นไปครูห่ นึ่งเขำก็เงยหนำ้ ขึ้นมองฉัน
เลื อ ดอำบหน้ ำ เต็ ม ศี ร ษะ ใบหน้ ำ หล่ อ เหลำสงบนิ่ ง ใน
ดวงตำปรำกฏรอยยิ้มออ่ นโยนเล็กนอ้ ย
ฉันร้องไห้ออกมำอีก ทำใจรับได้ยำกเกิ นไป ยำกเกินไป
จริ ง ๆ ตอนที่ เ ห็ น คนคนนั้น ได้ รั บ ควำมทุ ก ข์ แท้จ ริ ง แล้ ว เป็ น
ควำมเจ็บปวดปำนกรีดลึกถึงหัวใจ เขำรู้จุดนี้ตั้งแต่แรกแล้วใช่
ไหม ดังนัน้ ถึงไดพ้ ูดออกมำวำ่ งัน้ ให้ผมไปตำยดีกวำ่
ฉันกับเขำอยู่ห่ำ งกัน ไกลมำกอย่ำ งนี้ จ้องมองกัน และกั น
จนกระทั่งเสียงแปลกประหลำดเสียงหนึ่ง ขัดจังหวะควำมสนใจ
ทัง้ หมดของฉัน

753
 ตอนที่ 151 ถำนเจีย่ ว 19 (2)

นัน่ เป็ นเสียงหอบของคนที่อัดอัน้ และรีบเร่งเป็ นอยำ่ งยิ่ง ฟั ง

ดูแหบแห้งเป็ นอยำ่ งมำก เหมือนมีคนถูกตัดคอหอยส่งเสียงร้อง
นำ่ เวทนำครัง้ สุดทำ้ ยออกมำ
ฉันยื่นหน้ำเข้ำไปใกล้กำแพงยิ่งขึ้น พยำยำมเพ่งมองไปยัง
ชัน้ สองที่มีเสียงดังออกมำสุดชีวิต
หลังจำกนัน้ ไมก่ ี่วินำที ซูหว่ำนหนำ้ เขียวคล้ำวิ่งโซเซออกมำ
จำกห้องเฉินเป่ำจู จำกมุมของฉันมองไมเ่ ห็นว่ำขำ้ งในเกิดอะไร
ขึ้น แตฉ่ ันไมไ่ ด้เห็นเจิ้งจื้อเหวย่ อีกเลย
ตอ่ มำหลังจำกคืนนี้ไปก็ไมเ่ ห็นเจิ้งจื้อเหวย่ ตัวเป็ นๆ อีก
ซูหว่ำนถอยหลังไปไมก่ ี่กำ้ ว หันหลังให้ฉัน ตะโกนเสียงแหบ
ไปทำงประตู "คนบ้ำ! คนบ้ำ! ฆำตกรต่อเนื่อง! เธอวำงกับดักไว้
กอ่ นแลว้ ! เธอเป็ นคนฆำ่ ทุกคน! โรคจิต! แกมันโรคจิต! ลอ่ ฉันมำ
ปลน้ บำ้ นพวกแก จำกนัน้ … ก็ฆำ่ พวกเรำ!"
ในใจฉันเหมือนมีรอยแตกรำ้ วขยำยออกมำอยำ่ งรวดเร็ว ชัว่
พริบตำนั้น สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ทั้งหมดในคืนนี้ก็เชื่อมต่อกัน พวก

754
มันรวมกันเป็ นทะเลสำบผืนมหึมำ และฉันก็เขำ้ ใจทุกอยำ่ ง
ในฐำนะ 'หนอนหนังสือ' คนที่เปิ ดเผยเรื่องสถำนกำรณข์ อง
สมบัติที่ซ่อนอยูใ่ นบำ้ นกับเจิ้งจื้อเหวย่ คือเธอ
ใช้ ชี วิ ต ด้ ว ยควำมกดดั น ไม่ไ ด้ รั บ ควำมสนใจตั้ง แต่ เ ด็ ก
แม้กระทั่งเป็ นคนที่ถูกผู้เป็ นแม่ควบคุมมำนำนและ 'ปั้ น' ขึ้นมำ
เหมือนเฝิ งเยียน ก็คือเธอ
คนที่ ถู ก บั ง คั บ ให้ เ ปลี่ ย นควำมมุ่ ง มำดปรำรถนำในกำร
ทำงำนคือเธอ คนเดียวที่ครั้งหนึ่งในชีวิตเคยรักอย่ำงบ้ำระห่ำ
พรำกจำกอยำ่ งนำ่ เวทนำ ก็คือเธอ
คนที่ฆ่ำสัตว์เล็กสัตว์น้อยอย่ำงเหี้ยมโหดนั้น เห็นได้ชัดว่ำ
เป็ นเธอ
ตอนที่คนในบ้ำนได้รับกำรทรมำนจนถึงที่สุด คนที่เริ่มพูด
ว่ำ "แม่บอกสถำนที่ซ่อนสมบัติกั บฉันทุก ที่แ ล้ว " ก็ คือเธอ ใน
ควำมเป็ นจริง ไมม่ ีบุคคลที่สองที่ได้ยินคำพูดของคุณยำยเลยสัก
นิด ถ้ำหำกเตรียม 'ของมีค่ำ' ก่อน ตอนนั้นก็ไม่มีใครแยกแยะ
ขอ้ เท็จจริงและเรื่องโกหกไดแ้ ลว้
คนที่ลอ่ โจรชัว่ เขำ้ ไปติดกับดักก็คือเธอเช่นกัน
755
 …
เนิ่นนำนหลังจำกนี้ ตอนที่ฉันยอ้ นนึกถึงค่ำคืนนี้ ก็ยังคิดว่ำ
กอ่ นซูหวำ่ นตำยจะตอ้ งเสียดำยมำกแนๆ ่ ที่เลือกเขำ้ มำปล้นบำ้ น
เฉิ น พวกเขำทั้ ง หมดต่ ำ งเข้ ำ ใจว่ ำ ตนเองเป็ นฝ่ ำยเลื อ ก
ผูเ้ ครำะห์รำ้ ย แทจ้ ริงแลว้ คนที่ถูกเลือกคือพวกเขำตำ่ งหำก พวก
เขำถูกเด็กสำวที่วิปริต ฉลำด เก็บกดและเจ้ำเล่ห์คนนัน้ เลือก ใน
ควำมฝั นที่เธอเป็ นฮีโร่ในบ้ำนตัวเอง โจรแสดงบทบำท 'คนเลว'
จำกนัน้ ก็ถูกเธอลำ่ ทีละคน
…
ร่ำงเฉินเป่ำจูโผล่ออกมำตรงประตูห้อง ถึงแม้ว่ำทั้งตัวเต็ม
ไปด้ ว ยบำดแผล แต่ สี ห น้ ำ และลั ก ษณะท่ ำ ทำงของเธอกลั บ
เหมือนเปลี่ยนเป็ นอีกคนโดยสิ้นเชิง คนคนนัน้ ในที่สุดก็บำ้ ระห่ำ
ในที่สุดก็เผยตัวตนที่แทจ้ ริงของตัวเอง
ในมื อ เธอถื อ คั น ธนู คั น หนึ่ ง อยู่ ดู แ ข็ ง แรงและมี อ ำนุ ภ ำพ
สังหำรมำกขนำดนั้น บนคันธนูมีลูก ธนูดอกหนึ่ง หัวลูก ธนูคือ
โลหะแหลมคม บนหลั ง ยั ง แบกกระเป๋ ำใส่ ลู ก ธนู เมื่ อ ครู่ นี้
เจิ้งจื้อเหวย่ ไมท่ ันระวังก็ถูกลูกธนูแบบนี้ยิงทะลุคอใช่ไหม

756
 เฉิ น เป่ ำจู ก ำลั ง ยิ้ ม ทว่ ำ ในดวงตำล้ ว นเต็ ม ไปด้ ว ยควำม
ตื่นเต้น ตื่นเต้นและบ้ำคลั่งเหมือนเด็ก ฉันเดำว่ำเธอต้องฝึ กธนู
มำนำนเพื่อแผนกำรในค่ำคืนนี้แนน่ อน
เธอไม่ ไ ด้ ยิ น เสี ย งประณำมของซู ห ว่ ำ นสั ก นิ ด เพี ย งแต่
ตะโกนเสียงดัง "โจรชั่วอยำ่ งพวกแกทำร้ำยคนในครอบครัวฉัน!
ฉันจะช่วยพวกเขำออกไป!"
ซูหวำ่ นรีบถอยไปขำ้ งหลังดว้ ยสีหนำ้ หวำดกลัว เห็นไดช้ ัดวำ่
ได้รับกำรกระตุ้นทำงอำรมณเ์ ป็ นอยำ่ งมำก เวลำนี้เขำถอยมำถึง
หน้ำประตูห้องของเฉินหรูอิ่งพอดี จึงทุบประตูรัวหวังจะเรี ย ก
ลูกมือ
เฉินเป่ำจูที่เดิมทีไมส่ นอยูแ่ ลว้ กำลังงำ้ งคันธนู
แต่ทว่ำสิ่งที่เ หนือควำมคำดหมำยของซูหว่ ำน และน่ำจะ
เหนือควำมคำดหมำยของทุกคนด้วยเช่นกัน ประตูห้องเฉินหรูอิ่
งปิ ดสนิทแนน่ ไมม่ ีเสียงอะไรสักนิด ทัง้ ยังไมม่ ีคนออกมำ
ซูหว่ำนทำหนำ้ ไมอ่ ยำกจะเชื่อ แต่ก็ไมไ่ ด้สนใจอะไรมำกอีก
แล้ว ได้แต่หมุนตัวลงบันไดไปอยำ่ งบ้ำคลั่ง ฉันก็จ้องประตูที่ปิด
สนิทเงียบเชียบบำนนั้น ต่อให้มีเฉินหรูอิ่งสิบคน ก็น่ำกลัวว่ำจะ

757
ไมใ่ ช่คู่ต่อสู้ของโจรชั่วที่แข็งแรงสองคนนั้น แต่ตอนนี้ตกลงแล้ว
เกิดอะไรขึ้นขำ้ งในกันแน่
ฉั บ พลั น ฉั น ก็ คิ ด ถึ ง ค ำพู ด ที่ อู อ วี้ เ คยพู ด ขึ้ น มำว่ ำ ให้ ฉั น
ระวังเฉินหรูอิ่งและเฝิ งเยียนที่ลงเรือกลุ่มเดียวกันไว้ พวกเธอ
หรือไมก่ ็หนึ่งในพวกเธออำจจะเปลี่ยนไปแล้ว ฉันมองเฝิ งเยียน
เธอยังคงนัง่ บนโซฟำ มือทัง้ คูจ่ ับที่วำงแขนแนน่ ดูเครียดและเป็ น
ห่วงมำก อยำ่ งนอ้ ยเธอก็ดูปกติดี
แล้วเฉินหรูอิ่งละ่

758
 ตอนที่ 152 ถำนเจีย่ ว 19 (3)

เมื่ อ เห็ น ซู ห ว่ ำ นวิ่ ง หนี หั ว ซุ ก หั ว ซุ น สี ห น้ ำ เฉิ น เป่ ำจู ก็ ยิ่ ง

ตื่นเต้น ยกธนูขึ้นเล็ง คล้ำยกับนำยพรำนกำลังไล่จับเหยื่ออยำ่ ง
เหี้ยมโหดจริงๆ บทบำทระหว่ำงพวกเขำสองคนสลับกันตั้งนำน
แลว้
ตัง้ แตท่ ี่เฉินเป่ำจูเริ่มฆำ่ คนรำ้ ยคนแรกอยำ่ งลับๆ
ฟิ้ ว เสียงธนูดอกหนึ่ ง ยิง ไปปั กบนบัน ไดข้ำ งตัว ซูห ว่ำ น ซู
หว่ ำ นยั ง คงแข็ ง แรงและว่ อ งไวมำก น่ ำ จะถู ก ยั่ว ให้ โ มโหแล้ ว
เช่นกัน ถึงได้ล้วงกริชเล่มหนึ่งออกมำจำกข้ำงเอวแล้วขว้ำงไป
ตรงๆ แท้จริงแล้วฝี มือเฉินเป่ำจูแท้จริงแล้วธรรมดำมำก จึงรีบ
หลบอยำ่ งทุลักทุเล เกือบจะถูกกริชแทงแล้ว
รอจนเธอเก็บธนูลุกขึ้นยืนใหม่ ซูหว่ำนก็วิ่งลงไปชัน้ ล่ำงแลว้
สมบัติ ทองคำ เงินทัง้ หมดกอ่ นหนำ้ นี้ลว้ นถูกใสเ่ ขำ้ ไปในกระเป๋ำ
ใบหนึ่ง ซูหว่ำนแบกกระเป๋ำใบนั้น ลำกเฝิ งเยียนขึ้นมำ พูดว่ำ
"ไปกับฉัน!" เฝิ งเยียนโซเซวิ่งไปที่นอกประตูกับเขำ เหลือเพียง
คนรำ้ ยคนหนึ่งที่มองกลุม่ คนในบำ้ นดว้ ยสำยตำทัง้ เกลียดทัง้ กลัว
แวบหนึ่ง กอ่ นจะรีบตำมหลังพวกเขำไปติดๆ

759
 "คิดว่ำพวกแกจะหนีไปได้งั้นเหรอ" เฉินเป่ำจูคำรำม วิ่งลง
บันไดไป
ปั ง! เสียงประตูห้องรับแขกถูกคนร้ำยกระแทกปิ ดอยำ่ งแรง
หลังจำกนัน้ ก็มีเสียงล็อกประตูดังกริ๊ก ในใจฉันดิ่งวูบอยำ่ งรุนแรง
แยแ่ ลว้ !
อูอวี้กำลังดิ้นรนยันตัวขึ้นมำจำกพื้น คนบ้ำนเฉินไม่มีใคร
สนใจจะมำพยุงเขำ พวกเขำคล้ำยกำลังงงงันและหวำดกลัวโดย
สิ้นเชิง ฉันก็สนใจคนอื่นไมล่ งอีกแล้ว เปิ ดประตูห้องเก็บของแล้ว
พุง่ ลงไป
เฉินเป่ำจูคล้ำยไม่เห็นคนในครอบครัวในห้องโถง ขณะที่
กำลังจะตำมไปทำงประตูใหญ่ ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็กแหลมแก่
ชรำตวำดขึ้นมำ "แกหยุดอยูต่ รงนัน้ เลยนะ!"
ฉันที่อยูบ่ นบันไดสะดุง้ ตกใจ คนอื่นลว้ นผวำ
คุณยำยเฉินที่นอนเป็ นลมหมดสติบนพื้นมำโดยตลอดลืม
ตำขึ้นมำ เบำ้ ตำแดงก่ำ ดวงตำใสกระจำ่ ง ทำ่ ทำงไมม่ ีอำกำรป่วย
เลยสักนิด พยุงตัวเองจำกพื้น คลำนขึ้นมำอยำ่ งโซซัดโซเซ
ถังหลันหลันที่เดิมทีอยู่ข้ำงกำยเธอเบิกตำโตจ้องเธอเขม็ง
760
ไมข่ ยับเขยื้อน
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินคล้ำยจะได้สติทันใด ร้องไห้พูดว่ำ "แม…่
แม…่ " แลว้ คลำนเขำ้ ไปพยุงเธอขึ้นมำ
เฉินเป่ำจูที่รูปรำ่ งอ่อนแอโดดเดี่ยวนัน้ ก็ยืนอยูก่ ลำงโถง เธอ
ถือธนูอยู่ หมุนตัวกลับมำช้ำ ๆ ใบหน้ำมีร อยยิ้มที่แ ทบจะเป็ น
รอยยิ้มยินดีเจิดจำ้ "แม…่ แมต่ ่นื แลว้ …"
ทว่ำในตอนนี้ แมแ้ ต่กำรกระทำและคำพูดของเธอ ก็ล้วนแต่
ทำให้ใจฉันชำชินเมื่อได้เห็น
ในที่สุดฉันก็ลงบันไดมำ คนบำ้ นเฉินเห็นฉันก็ไมม่ ีปฏิกิริยำ
อะไร ฉันวิ่งไปอยูข่ ำ้ งกำยอูอวี้ มองเขำใกล้ๆ ยิ่งทำให้ใจเจ็บปวด
จนทนไมไ่ หว ดวงตำของเขำเต็มไปด้วยเลือด เดี๋ยวหลับเดี๋ยวลืม
ขึ้นมำ พยำยำมฝื นประคองไว้สุดควำมสำมำรถ ทั้งตัวคล้ำยกับ
ศพที่ แ ขวนด้ ว ยเสื้ อ ผ้ ำ ขำดรุ่ ง ริ่ ง ฉั น กอดเขำ ร้ อ งไห้ ต ะโกน
"อำอวี…้ "
เขำเองกอดฉันตอบเช่นกัน เห็นได้ชัดว่ำแขนไร้เ รี่ยวแรง
แล้ ว เขำก็ ใ ช้ เ สี ย งที่ ทั้ง แหบทั้ง แห้ ง มำกพู ด ว่ ำ "พวกเรำ… อยู่
ดว้ ยกันอีกแลว้ "

761
 คำพูดนี้เ กือบจะทำให้น้ำตำฉันร่วงลงมำอีก ฉันพยำยำม
กลัน้ มันไวส้ ุดชีวิต ตอนนี้ไมใ่ ช่เวลำจะมำร้องไห้ แตฉ่ ันก็อดไมไ่ ด้
ที่จะเอำหนำ้ ไปแนบกับหนำ้ เขำ ใบหนำ้ ของเขำเย็นชืดอยำ่ งที่สุด
เลือดก็เปื้ อนหน้ำฉันเต็มไปหมดในทันที แต่ฉันคิดแต่เพียงว่ำ
อยำกเขำ้ ไปใกลเ้ ขำอีก ใกลเ้ ขำ้ ไปอีก
"ไปไหม" ฉันถำม
เขำพูด "ตอนนี้เลย"
ฉั น พยุ ง เขำพิ ง ไว้ ข้ ำ งโซฟำ ส่ ว นตั ว เองวิ่ ง ไปที่ ป ระตู
ห้องรับแขกก่อน ด้ำนนอกถูก คนล็อกเอำไว้อย่ำงที่คำดจริงๆ
ผลักไม่ออกเลย ฉันคิดถึงไฟไหม้ ทั้งยังได้กลิ่นน้ำมันจำกด้ำน
นอกอย่ำงชัดเจน กลิ่นมันฉุนมำก พวกซูหว่ำนต้องเตรียมกำร
เป็ นอยำ่ งดีล่วงหน้ำแน่ๆ ไมแ่ น่ว่ำ ด้ำนนอกบ้ำนหลังนี้คงจะรำด
น้ำมันไว้หมดทุกที่แล้ว เหลือเพียงแค่จุดไฟ บำงทีอำจจะจุดไฟ
แลว้ ก็ได้ เพียงแตย่ ังไมล่ ุกลำมมำถึงดำ้ นหนำ้ พวกเรำ
ใจของฉันจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ รีบวิ่งกลับไปอยู่ข้ำงกำยอูอวี้
ทันที พยุงเขำขึ้นมำแล้วพูดกับคนบำ้ นเฉิน "พวกเรำต้องออกไป
เดี๋ยวนี้ พวกเขำวำงเพลิงแลว้ …"

762
 แต่ ฉั น ยั ง ไม่ทั น จะพู ด จบ คุ ณ ยำยเฉิ น ก็ ไ ม่ฟั งโดยสิ้ น เชิ ง
ตวำดตัดบทด้วยสีหน้ำซีดเซียว "เป่ำจู แกนี่เอง! ไมน่ ึกเลยว่ำจะ
เป็ นแก! ฉันก็นึกวำ่ เป็ นเฝิ งเยียนนังโสเภณีคนนัน้ ไมค่ ิดวำ่ จะเป็ น
แกเลยจริงๆ! ลูกสำวแท้ๆ ของฉัน! แกอยำกจะทำร้ำยพวกเรำ
จนตำยเหรอ แกเป็ นคนพำคนพวกนัน้ มำ แกวำงแผนเป็ นอยำ่ งดี
มำตั้งนำนแล้ว! แกบ้ำไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม! คนคนนั้นพูดไว้ไม่
ผิด แกมันบำ้ ไปแลว้ !"

763
 ตอนที่ 153 ถำนเจีย่ ว 19 (4)

ศำสตรำจำรยเ์ ฉินและถังหลันหลันล้วนไมข่ ยับ อีกทัง้ สีหนำ้

ของพวกเขำยังดูสับสนมำก
เฉินเป่ำจูคอ่ ยๆ ทิ้งคันธนูกับลูกธนูลงบนพื้น พูดวำ่ "แม่ แม่
พูดอะไรน่ะ ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อช่วยครอบครัวของเรำ ช่วย
ทุกคนไง! หรือว่ำแม่ยังมองไม่เ ห็นอีก เหรอ ฉันทำอะไรมำตั้ง
มำกมำยถึงจะกล้ำทำให้สัตว์เดรัจฉำนพวกนัน้ หนีไป ตอนนี้พวก
เรำถึงจะสำมำรถลุกขึ้นมำยืนพูดคุยได้ แม่ไม่เห็นมันเลยเหรอ"
น้ำตำของเธอไหลรินลงมำ
ฉันไมร่ ู้ว่ำคนบำ้ นเฉินตอนนี้รู้สึกอยำ่ งไร ทว่ำในใจฉันกลับ
กลัวจนสัน่ สะทำ้ น
ไมค่ ิดเลยว่ำคนคนหนึ่งจะกล้ำใช้วิธีกำรแบบนี้เพื่อให้ได้รับ
ควำมรักและควำมเกลียดชังของคนในครอบครัว
แต่พอย้อนคิดอีกรอบ นี่ไม่ใช่รูปแบบควำมคิดที่คนจิตใจ
วิปริตถึงจะมีกันเหรอ
คุณ ยำยเฉินควบคุมบ้ำนนี้มำโดยตลอด คุณ หนูรุ่นที่สอง

764
แม่ม่ำยคนนี้ต้องกำรให้ทุก คนในครอบครัวใช้ชีวิตตำมแบบที่
ตนเองปรำรถนำ เทียบกับศำสตรำจำรยเ์ ฉินที่เป็ น 'ลูกแหง'่ แลว้
เฉินเป่ำจูยิ่งไม่ได้รับควำมรักมำกกว่ำเดิมอย่ำงเห็นได้ชัด ด้วย
เหตุ นี้ เ ธอจึ ง พู ด น้ อ ย เงี ย บขรึ ม และไม่เ บิ ก บำนมำโดยตลอด
เที ย บไม่ติ ด แม้ก ระทั่ง ลูก พี่ลู ก น้องขี้ ประจบอย่ำงถัง หลันหลั น
ถึงแมว้ ่ำฝ่ำยหลังจะถูกคุณยำยเฉินทิ้งไปอยำ่ งไมไ่ ยดีด้วยก็ตำม
เฝิ งเยียนเคยพูดวำ่ ลูกสำวบำ้ นเฉินล้วนเป็ นนกในกรง และหัวใจ
ของถังหลันหลันบำงทีอำจจะบิดเบี้ยวอย่ำงต่อเนื่องท่ำมกลำง
เวลำที่ผ่ำนไปในแต่ละวัน ระหว่ำงที่เติบโตก็มีเรื่องโจมตีเข้ำมำ
เรื่องแล้วเรื่องเล่ำ… ทั้งเรื่องกำรเรียน กำรงำน ควำมชอบและ
ควำมรัก
"ปริญญำตรีแกเรียนเครื่องจักรกล แล้วยังเข้ำใจวิชำเคมี"
คุณยำยเฉินตะคอกเสียงแหบ "ติดตัง้ กับดักฆำ่ คน วำงยำพิษ ทุก
เรื่ อ ง บ้ ำ นนี้ มี แ ค่ แ กเท่ ำ นั้ น ที่ ท ำได้ ! แถมยั ง ต้ อ งเตรี ย มกำร
ล่วงหน้ำมำอย่ำงดี รวมทั้งที่แกเตรียมสมบัติของปลอมพวกนั้น
ด้วย แก แก แกบ้ำไปแล้วใช่ไหม ที่พวกมันรู้เรื่องสมบัติในบ้ำน
ก็เป็ นแกที่บอกเจิ้งจื้อเหว่ยถูกไหม ทำไมแกต้องทำแบบนี้ แก้
แค้นคนในครอบครั วตั วเองแบบนี้ ยังเกลียดฉันอยู่ใ ช่ไ หม ที่
ไมใ่ ห้แกไปอยูก่ ับผูช้ ำยขี้ขลำดตำขำวคนนัน้ แกมันอำมหิตจนไม่

765
เหลือควำมเป็ นคนแลว้ …"
สีหนำ้ เฉินเป่ำจูเปลี่ยนไป
ฉันสงสัยว่ำเธอคงถูกแมด่ ่ำทอแบบนี้เป็ นปกติ ดังนัน้ สีหนำ้
ของเธอจึงเปลี่ยนเป็ นนอ้ ยเนื้อต่ำใจ และหวำดกลัวในทันที รำว
กับกลับไปเป็ นคนที่เอำแต่รับคำลูกเดียวเหมือนเคยอีกครัง้ เธอ
พูดว่ำ "แม่… แม่… หนูลืมเขำไปตั้งนำนแล้ว แม่อย่ำคิดไปไกล
หนูจะเกลียดแม่ได้ยังไงล่ะ เรื่อง… เรื่องที่หนูทำคืนนี้ เห็นชัดๆ
ว่ำกำลังปกป้องทุกคน ปกป้องพวกเรำมำโดยตลอด คนร้ำยน่ะ
คิดจะทำลำยครอบครัวของเรำ คิดจะทำร้ำยแม่ แมด่ ูสิ พวกเขำ
คิดแมก้ ระทัง่ จะล่วงเกินแม่ แต่แมด่ ูสิ พี่ชำยช่วยแมไ่ มไ่ ด้เลย เขำ
อ่อนแอมำก ชัว่ ชีวิตของเขำก็อ่อนแออยำ่ งนี้มำโดยตลอด แต่แม่
กลับไมร่ ู้ พี่สะใภ้ทรยศแมไ่ ปแล้ว หรูอิ่งก็เป็ นคุณหนูบอบบำงไม่
มีประโยชนอ์ ะไร สว่ นถังหลันหลันตอนนี้ก็เกลียดแมท่ ี่สุด แม่ แม่
เหลือแคห่ นูแลว้ ตอนนี้แมเ่ หลือแคห่ นูแลว้ หนูตำ่ งหำกที่เป็ นคน
ที่ดีกับแม่ที่สุดในบ้ำนนี้ แม่ดูสิ หนูปกป้องแม่โดยไม่สนอะไร
ทัง้ นัน้ " พูดจนถึงตอนสุดท้ำย เธอก็หัวเรำะอีก หัวเรำะอยำ่ งเบิก
บำนใจเปี่ ยมไปดว้ ยควำมหวัง หัวเรำะอยำ่ งเลื่อนลอยแบบนัน้
ในห้องเงียบวิเวก คุณยำยเฉินก็โกรธจนพูดอะไรไมอ่ อก คน

766
บำ้ นเฉินไมม่ ีใครฟั งฉันเลย ฉันได้แต่พยุงแขนอูอวี้ เริ่มเดินอยำ่ ง
ทุลักทุเลมุง่ ไปที่ชนั้ สอง หำทำงออกอื่น
"แม…่ " เฉินเป่ำจูเงยหนำ้ ขึ้นมำกะทันหัน ยิ้มเล็กนอ้ ย พูดว่ำ
"วำงใจเถอะ เจิ้งจื้อเหว่ยโงข่ นำดนัน้ คูแ่ ต่งงำนที่แมห่ ำให้หนูคน
นี้น่ะโง่อย่ำงกับหมู จนตำยก็ยังไม่รู้เรื่องที่ถูกหนูควบคุมสัก นิด
แต่หนูกลับรู้แผนกำรของเขำดีทุกอยำ่ ง ทุกขั้นตอน ต่อไป พวก
มันจะจุดไฟเผำบำ้ นนี้ วำงใจได้ หนูจะช่วยทุกคนออกไปเอง"
"แกบ้ำไปแล้ว" คุณ ยำยเฉินคำรำมเสียงแหบเต็มไปด้วย
ควำมสิ้นหวังและควำมอำฆำตแคน้ ส่วนศำสตรำจำรยเ์ ฉินก็เผย
สีหนำ้ จงเกลียดจงชังออกมำ
แต่ ฉั น หั น กลั บ ไปมองใบหน้ ำ ดื้ อ รั้น ของเฉิ น เป่ ำจู กลั บ
เข้ ำ ใจจิ ต ใจของเธอทั้ ง หมด บำงที ใ นห้ อ งทั้ ง ห้ อ งนี้ มี เ พี ย ง
นั ก เขี ย นแนวจิ ต วิ ท ยำอำชญำกรรมมื อ สมั ค รเล่ น แบบฉั น ที่
สำมำรถเขำ้ ใจเธอได้
ทำไมเธอถึงทำเรื่องทั้งหมดนี้ ไม่ได้ด้วยกลก็เอำด้วยเลห์
ฝ่ำฝื นศีลธรรมขนำดนัน้ เพียงเพื่อให้เกิดค่ำคืนที่สวำ่ งไสวนี้
บำงที ใ นฐำนะลู ก เธอคงถำมค ำถำมหนึ่ ง ซ้ ำ ไปซ้ ำ มำมำ

767
ตลอดสำมสิบปี
แม่ ทำไมแมถ่ ึงไมร่ ักฉัน
ทำไม… ถึงมองขำ้ มฉัน ทรมำนฉันทีละนอ้ ยทำ่ มกลำงเวลำที่
ผำ่ นไปวันแลว้ วันเลำ่
แมค่ ิดวำ่ ฉันไรป้ ระโยชนท์ ี่สุดใช่ไหม
ทำอยำ่ งไรให้แมเ่ ปลี่ยน ให้แมร่ ักฉันบำ้ ง
งัน้ ก็กำกับฉำกไฟไหมส้ ักฉำกเถอะ
ท่ำมกลำงเหตุไฟไหม้นี้ ให้พวกเรำได้รับควำมทุกข์จนถึง
ที่ สุ ด ให้ พ วกเรำถู ก ย่ ำ ยี เ ยี่ ย งสั ต ว์ ให้ ฉั น เป็ น เหมื อ นวี ร บุ รุ ษ
เหยี ย บเมฆมงคลมำหำ ถื อ ธนู ม ำหำ ปรำกฏกำยออกมำเพื่ อ
ครอบครัว คนร้ำยพวกนั้นนึกว่ำตัวเองควบคุมทุกอย่ำง แท้จริง
แล้วก็เป็ นแค่หุ่นกระบอกในมือฉัน ครั้งนี้แกไม่ใช่ ฉันต่ำงหำกที่
เป็ นผูค้ วบคุมคนสุดทำ้ ย ฉันจะฆำ่ พวกมันทีละคนๆ ช่วยพวกเธอ
ออกมำจำกทะเลทุกข์ แมย่ ังไมซ่ ำบซึ้งในตัวฉันอีกเหรอ
หรือว่ำทำแบบนี้ ฉันยังไมส่ ำมำรถเป็ นควำมภูมิใจในใจแม่
เป็ นลูกที่แมร่ ักที่สุดคนนัน้ ได้

768
 ฉันออกมำจำกกำรควบคุมของแม่ ในที่สุดก็ได้ใช้ชีวิตใน
แบบที่คนคนหนึ่งควรจะมี

769
 ตอนที่ 154 อูอวี้ 19 (1)

-อูอวี-้
ตอนที่ถำนเจี่ยวกอดผม ผมรู้สึกว่ำควำมเจ็บปวดที่รัดรึงทั้ง
ร่ำงคลำยลงในทันที นั่นคือควำมรู้สึกของนกที่อ่อนเพลียกลับสู่
รัง แต่ผมรู้ดี ตอนนี้ยังไม่ใช่เ วลำที่จะผ่อนคลำย พวกเรำต้อง
ออกไปอยำ่ งปลอดภัย
เฉินเป่ำจูยังคงกล่ำวถ้อยคำแสนเจ็บปวดท่อนแล้วท่อนเล่ำ
ออกมำ ถำนเจี่ยวเตือนสองครัง้ ก็แลว้ ทวำ่ คนบำ้ นเฉินที่ตกอยูใ่ น
ควำมอำฆำตแคน้ และกำรประณำมยังคงไมข่ ยับ
ไฟแทบจะโหมขึ้นมำในชั่วพริบตำ จำกชั้นหนึ่งก็สำมำรถ
มองเห็นได้ว่ำ ด้ำนนอกเต็มไปด้วยเปลวไฟสีแดงปี นขึ้นมำรำว
กับปี ศำจรำ้ ย กระแสควำมรอ้ นไหลเขำ้ มำในทันที
"ไปกันก่อน" ผมบอก ถำนเจี่ยวพยุงผมขึ้นบันได เพียงแต่
เมื่อมองออกไป ชัน้ สองก็เป็ นแสงจำกเปลวไฟ รวมไปถึงห้องนัน้
ที่ พ วกเรำอยู่ ก่ อ นหน้ ำ นี้ นี่ ท ำให้ ใ จผมดิ่ ง วู บ แผนกระโดด
หนำ้ ตำ่ งทำงเดิมที่เคยวำงไวจ้ ึงตกไปในทันที

770
 เวลำนี้เฉินเป่ำจูก็พูดขึ้นมำกะทันหันว่ำ เธอรู้ว่ำซูหว่ำนจะ
วำงเพลิงและมีวิธีช่วยคนทั้งหมดออกไป ใจผมคิด ในเมื่อเธอ
อยำกจะแสดงบทวีรบุรุษ ทำงที่ดีตอ้ งแสดงจนถึงที่สุด
"ศำสตรำจำรย"์ ผมเอ่ยปำกพูด "มีอะไรออกไปกอ่ นคอ่ ยว่ำ
กัน"
คำพูดของผมเรียกได้ว่ำเรียกสติศำสตรำจำรย์เฉินกลับมำ
ได้ เขำเกลี้ยกล่อมคุณยำยสองประโยค คุณยำยหน้ำเครียดขึ้ง
ในที่สุดก็ยอมให้เขำพยุงขึ้นมำ ขึ้นบันไดไปกับเฉินป่ำจู โดยมี
ถังหลันหลันรัง้ ทำ้ ยสุด
แต่ผมคิดไม่ถึงว่ำกำรที่ผมโน้มน้ำวพวกเขำกลับทำให้เฉิน
เป่ำจูโกรธ เธออยู่ข้ำงหลังผมกับถำนเจี่ยว เดินไปไม่กี่ก้ำว จู่ๆ
เธอก็ เ อ่ ย ขึ้น มำ "พวกเธอสองคนยุ่ง มำกไปหน่อ ยไหม คนใน
ครอบครัวของฉันมีฉันช่วย ไมเ่ กี่ยวอะไรกับพวกเธอ"
ผมไมส่ นใจเธอ เธอเป็ นคนบำ้ คนหนึ่ง เป็ นฆำตกรต่อเนื่อง
ถำนเจี่ยวกลับเอ่ยปำกพูดออกมำอย่ำงอ่อนโยนและสงบมำก
"เปล่ำ พวกเรำแค่ช่วยตัวเอง จริงๆ แล้วถ้ำเธอไม่ฆ่ำพวกเขำสี่
คน พวกเรำทั้ง คู่ต อนนี้ ก็ ค งตำยไปแล้ ว ทุ ก คนต้ อ งพึ่ ง พำเธอ
ขอบคุณนะเฉินเป่ำจู"
771
 เฉินเป่ำจูกลับไมพ่ ูด แลว้ ก็คลำ้ ยจะไมพ่ ำลโกรธแลว้ ดว้ ย
กอ่ นหน้ำนี้ผมก็รู้ว่ำถำนเจี่ยวศึกษำเชี่ยวชำญด้ำนจิตวิทยำ
ของคนที่ ไ ม่ค่อ ยปกติ แ บบนี้ ไม่นึ ก ว่ ำ เธอจะสำมำรถควบคุ ม
อำรมณ์ในสถำนกำรณ์แบบนี้ได้ ผมมองเธอแวบหนึ่ง เธอแอบ
เงยหนำ้ มำยิ้มให้ผมอยำ่ งมีชีวิตชีวำ
กลับคิดไมถ่ ึงวำ่ มีอีกคนที่ควบคุมอำรมณไ์ วไ้ มไ่ ด้
บำงที อ ำจจะไม่ ใ ช่ ค วบคุ ม อำรมณ์ไ ม่ไ ด้ แต่ เ ฉิ น เป่ ำจู ที่
กลำยเป็ นคนบ้ำปุบปั บ ยังคงมีใครบำงคนที่ ไ ม่เ ห็ นเธออยู่ใ น
สำยตำ
พอคุณยำยเฉินได้ยินคำพูดของพวกเรำก็ด่ำขึ้นมำอยำ่ งเย็น
ชำ "เฉินเป่ำจู อยำ่ ฝั นไปเลย พวกเรำต้องกำรให้แกช่วยงัน้ เหรอ
แกนึกว่ำฉันจะซึ้งใจแกจริงๆ แล้วจะปล่อยแกไปงั้นเหรอ แกทำ
ร้ ำ ยบ้ ำ นนี้ จ นบ้ ำ นแตกสำแหรกขำด ท ำร้ ำ ยจนพวกเรำแทบ
ล้ ม ละลำย รอออกไปได้ ก่อ นฉั น จะคิ ด บั ญ ชี กั บ แกดี ๆ อี ก ที !
ตอนนี้ทำงที่ดีที่สุดคือพำพวกเรำออกไปเสียดีๆ… ฉันคลอดสัตว์
แบบแกออกไดย้ ังไงกัน คนบำ้ ที่ยิ่งกวำ่ สัตวเ์ ดรัจฉำน!"
ผมอดขมวดคิ้วไม่ไ ด้ เฉินเป่ำจูที่ตอนนี้ถูก ยั่ว ให้ โมโหโง่

772
เขลำเกินไปจริงๆ ถำนเจี่ยวก็เครียดขึ้นมำอยำ่ งเห็นได้ชัด กำลัง
มองเฉินเป่ำจู เธอยืนอยูห่ นำ้ บันไดไมข่ ยับ ใบหนำ้ ที่คืนนี้เคยมีสี
หนำ้ ตำ่ งๆ มำกมำยที่ลว้ นเสแสรง้ แสดงออกมำ ตอนนี้กลับไมม่ ีสี
หนำ้ อะไรสักนิด คลำ้ ยกับผืนน้ำนิ่งอยำ่ งไรอยำ่ งนัน้
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินนำ่ จะตระหนักไดถ้ ึงจุดนี้ จึงพูดเตือน "แม่
ไมต่ อ้ งพูดแลว้ "
คุ ณ ยำยเฉิ น กลั บ ด่ ำ "แกยั ง จะปกป้ องมั น อี ก เหรอ แกก็
เหมือนมันใช่ไหม อยำกจะทำร้ำยฉัน ทำร้ำยครอบครัวนี้ เพรำะ
แกแต่งเฝิ งเยียนเขำ้ มำ พำคนพวกนัน้ เขำ้ มำ! ฉันกล้ำกลืนควำม
ทุกข์ยำกเลี้ยงพวกแกจนโต นึกไมถ่ ึงว่ำมันจะจบลงแบบนี้ พวก
แกมันไมใ่ ช่คน ไมใ่ ช่คน!"
ตอนนี้ แมแ้ ต่ศำสตรำจำรยเ์ ฉินก็ไมพ่ ูดอีกแล้ว
พวกเรำทั้งหกคนเดินขึ้นมำชั้นสอง เฉินเป่ำจูพูดเสียงต่ำ
"หนำ้ ต่ำงป้องกันขโมยตรงห้องน้ำหัวมุมชั้นสองฉันรื้อไว้อยูก่ ่อน
แล้ว ส่วนแท็งกน์ ้ำในห้องน้ำซ่อนเสื้อคลุมที่ทำจำกวัสดุกันไฟไว้
พอจะกันไดส้ ักพัก พวกเรำกระโดดลงไป"
ถำนเจี่ยวคว้ำแขนผมไว้ทันทีแล้วส่ำยศีรษะเบำๆ ผมเขำ้ ใจ

773
ควำมหมำยของเธอ อำรมณ์ของเฉินเป่ำจูเ ป็ นไปได้มำกว่ำ จะ
ได้รับกำรกระตุ้นครั้งใหญ่อีก แล้ว ไม่รู้ว่ำอีก สัก พัก จะก่อเรื่อ ง
อะไรอีก ผมพยักหนำ้ บง่ บอกวำ่ ผมจะระมัดระวังทุกอยำ่ ง

774
 ตอนที่ 155 อูอวี้ 19 (2)

ทันใดนัน้ เอง
ประตูห้องเฉินหรูอิ่งชัน้ สำมที่เงียบมำนำนก็มีเสียงเปิ ดประตู
ดัง ปั ง ขึ้นมำทันที เสียงนัน้ ดังมำก เหมือนถูกพลังอะไรบำงอยำ่ ง
ที่แข็งแรงมำกดึงออกอยำ่ งฉับพลัน พวกเรำเงยหน้ำมองไป แต่
กลับไมม่ ีใครออกมำ
ในใจผมคำดเดำไว้แล้ว แต่ประตูนัน้ ว่ำงเปล่ำ เหมือนถ้ำลึก
แห่งหนึ่งที่ซ่อนควำมลับของเฉินหรูอิ่งไว้ ผมรู้ เธอจะปรำกฏตัว
แนน่ อน แตก่ ลับไมร่ ู้วำ่ เธอที่แปรเปลี่ยนไปแล้วจะเป็ นคนอยำ่ งไร
มีควำมสำมำรถอะไรที่ทำให้คนหวำดกลัวบำ้ ง
ศำสตรำจำรย์เฉินกัดฟั นพูดว่ำ "แม่ ผมจะขึ้นไปดูข้ำงบน
หนอ่ ย หรูอิ่งยังอยูข่ ำ้ งบน!" พูดจบเขำก็วิ่งขึ้นบันไดไป
ฝี เท้ำเฉินเป่ำจูไม่ได้หยุด พำพวกเรำเดินเข้ำไปในห้องน้ำ
โดยตลอด เธอปี นหน้ำต่ำง มือควำนหำอยู่สักพักก็ร้ือหน้ำต่ำง
กันขโมยออกมำ หลังจำกนั้นก็นำห่อเล็กๆ เจ็ดแปดห่อออกมำ
จำกแท็งกน์ ้ำของชักโครก ยื่นให้พวกเรำ รื้อออกมำเป็ นเสื้อคลุม
งำ่ ยๆ

775
 ไฟยิ่งลุกลำมยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงดำ้ นลำ่ งหนำ้ ตำ่ ง
บำนนี้แลว้
เวลำนี้ ศำสตรำจำรยเ์ ฉินวิ่งกลับมำ สีหนำ้ ของเขำไมส่ ู้ดีนัก
ผมถำม "เฉินหรูอิ่งละ่ "
สติของศำสตรำจำรยเ์ ฉินคล้ำยจะเหมอ่ ลอยไปบ้ำง "เธอ…
ไมอ่ ยูท่ ี่ห้อง"
ผมชะงัก ถำมอีก "แลว้ โจรสองคนนัน้ ละ่ "
"ฉันไมร่ "ู้ ศำสตรำจำรยเ์ ฉินตอบ
ผมกับถำนเจี่ยวสบตำกันแวบหนึ่ง ศำสตรำจำรย์เฉินต้อง
เห็นอะไรแนๆ
่ แตก่ ลับปิ ดบังไว้
แตจ่ ะไปสนใจอะไรมำกขนำดนัน้ คงไมไ่ ดแ้ ลว้
เฉินเป่ำจูเปิ ดหน้ำต่ำงออก พูดว่ำ "พี่ชำย พี่ลงไปกอ่ น คอย
รอรับด้ำนล่ำง" เดิมทีศำสตรำจำรยเ์ ฉินออกจะลังเลอยู่บ้ำง แต่
เมื่อเห็นไฟใกล้จะลำมถึงชั้นสองแล้ว ในที่สุดก็กระโดดลงไป ได้
ยินเสียงลม้ ดังไมใ่ ช่เลน่
"เธอกระโดดคนที่สอง" เฉินเป่ำจูพูดกับถำนเจี่ยว "แบบนี้
776
เธอกับพี่ชำยฉันถึงจะสำมำรถรับอูอวี้ที่บำดเจ็บได้" ผู้หญิงคนนี้
เวลำไมเ่ สียสติก็แสดงควำมใจเย็นและเด็ดขำดออกมำเป็ นพิเศษ
ถำนเจี่ยวก็ไมม่ ีขอ้ โตแ้ ยง้ มองผมแวบหนึ่ง ผมพยักหนำ้ แลว้ เธอ
ก็กระโดดลงไป
คุณยำยเฉินถำมขึ้นมำทันที "แลว้ ฉันละ่ "
เฉินเป่ำจูพูดเสียงอ่อนลง "แม่ ให้พวกเขำลงไปกอ่ น หนูกับ
ถังหลันหลันรั้งท้ำย แบบนี้แม่อยู่ตรงกลำง หน้ำหลังมีคนดูแ ล
คอ่ นขำ้ งปลอดภัย"
คุณยำยเฉินทำเสียงฮึดฮัดเบำๆ ไมพ่ ูดจำ
ผมปี นขอบหน้ำต่ำง แต่ละครั้งที่ขยับทั้งร่ำงล้วนเจ็ บปวด
อย่ำงรุนแรงจนหำที่เปรียบไม่ได้ เฉินเป่ำจูพยุงผมไว้ในเวลำนี้
ผมพูดไปตำมสัญชำตญำณ "ขอบคุณ" เธอยิ้มเล็กน้อย แสงไฟ
สะท้อนใบหน้ำของเธอ ยิ่งแลดูแปลกประหลำดมำกขึ้น เธอพูด
ว่ ำ "ไปเถอะ เรื่ อ งนี้ ไ ม่ เ กี่ ย วกั บ พวกเธอ" ผมไม่ ทั น คิ ด ถึ ง
ควำมหมำยแฝงในประโยคนี้ดีๆ ก็กระโดดลงไป
ถำนเจี่ยวกับศำสตรำจำรยเ์ ฉินก็ยืนอยูข่ ำ้ งล่ำง เท้ำของผม
เพิ่งจะถึงพื้น ทั้งตัวก็ล้มลงไป ถำนเจี่ยวคิดจะรับผม กลับถูกผม

777
ลม้ ทับจนพลิกไปดว้ ยกัน พวกเรำทัง้ คูช่ นกันอยำ่ งแรงบนพื้นหิมะ
เธอร้องโอดครวญแต่ในดวงตำกลับห่วงใยและดีใจ ผมรู้ว่ำเธอ
เจ็บเพรำะถูก น้ำหนัก ตัวผมกดทับ อยำกจะดึงเธอขึ้นมำ ทว่ำ
ตัวเองกลับไมม่ ีแรง ศำสตรำจำรยเ์ ฉินเขำ้ มำช่วยพยุงพวกเรำทัง้
คูข่ ึ้นมำ ผมกับถำนเจี่ยวยังคงพิงอยูด่ ว้ ยกันแนน่
แตส่ ำมคนที่เหลือยังไมอ่ อกมำ
ไฟลำมไปถึงหนำ้ ตำ่ งแลว้
คลื่นควำมร้อนแผดเผำพุง่ เขำ้ มำปะทะหนำ้ พวกเรำไมห่ ยุด
"อันตรำย!" ศำสตรำจำรยเ์ ฉินตะโกน "รีบกระโดดเร็วเขำ้ !"
ตอนนี้น่ำจะใกล้รุ่งสำงแล้ว ทิวเขำในฤดูหนำวยังคงมืดมิด
ทว่ำเขตชุมชนตรงเชิงเขำมีไฟสว่ำงขึ้นมำบ้ำงแล้ว ต้องมีคนเห็น
แสงไฟแล้วแน่ๆ และจำกนั้นก็แจ้งควำม และผม คล้ำยจะได้ยิน
เสียงไซเรนของรถตำรวจจำกดำ้ นลำ่ งเชิงเขำอยูแ่ วว่ ๆ
พวกเรำสำมคนจำเป็ นตอ้ งถอยหลังไปหลำยกำ้ ว
เวลำนี้ ฉำกที่คิดไมถ่ ึงฉำกหนึ่งได้เกิดขึ้นแล้ว เห็นได้ชัดว่ำ
ชั้นบนมีอะไรเกิดขึ้น คุณยำยเฉินร้องไห้ตะโกนเสียงแหลมและ

778
เศร้ำรันทดเป็ นอยำ่ งยิ่ง "ไอ้สัตว์ ไอ้สัตว์… ปล่อยฉัน… กรี๊ด! ลูก
ชำย ช่วยแมด่ ว้ ย! ช่วยแมด่ ว้ ย! หลันหลัน ช่วยฉันดว้ ย…"

779
 ตอนที่ 156 อูอวี้ 19 (3)

เสียงผูห้ ญิงอีกสองคนนัน้ พวกเรำไมไ่ ดย้ ิน มีเพียงรอ้ งแหลม

นำ่ เวทนำของคุณยำยเฉินดังแว่วมำ ทำ่ มกลำงเสียงเปลวไฟปะทุ
ดังเปรี๊ยะ ศำตรำจำรยเ์ ฉินตะโกนเสียงดัง "แม!่ แม…่ "
ในเวลำนี้เอง เงำคนคนหนึ่งปรำกฏตรงหน้ำต่ำง ถังหลันห
ลันกระโดดลงมำ กลิ้งไปกับพื้นไปหลำยตลบ บนตัวติดไฟมำ
ด้วย ถำนเจี่ยวรีบปล่อยผมแล้ววิ่ งเข้ำไปดึ งเธอขึ้น มำจำกพื้ น
และจำกนั้นก็ใช้เสื้อนอกตบดับไฟที่เสื้อคลุมของเธอยำ่ งรวดเร็ว
สีหน้ำถังหลันหลันซีดเผือด มองพวกเรำแล้วก็เริ่มวิ่งไปขำ้ งนอก
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินคว้ำตัวเธอไว้ ตะคอกถำมว่ำ "แมฉ่ ันล่ะ! ทำไม
ยังไมล่ งมำ" แท้จริงแล้วตอนนี้ หน้ำต่ำงตรงนัน้ ว่ำงเปล่ำ มองไม่
เห็นใครสักคน
ถังหลันหลันเงยหนำ้ ขึ้น ฉีกยิ้มเยย้ หยันออกมำอยำ่ งไมค่ ำด
ถึง "ไมใ่ ช่เรื่องของฉัน เป่ำจูตำ่ งหำก"
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินเหมือนถูกตอ่ ยอยำ่ งแรง หนำ้ ซีด เงยหนำ้
ขึ้นตะโกนอีกครัง้ "เป่ำจู! เป่ำจู! รีบลงมำกับแมน่ ะ! รีบลงมำเร็ว!
พวกเรำให้อภัยเธอแล้ว พวกเรำทั้งหมดให้อภัยเธอ! เธออย่ำ

780
หุนหันพลันแลน่ ! อยำ่ ทำเรื่องโงๆ
่ !"
แตเ่ สียงคุณยำยเฉินก็ไมด่ ังมำอีกเลย
สิ่งที่ตอบสนองเขำคือมือมือหนึ่งที่ดึงมำ่ นหนำ้ ตำ่ งเขำ้ มำปิ ด
หน้ ำ ต่ ำ ง และจำกนั้ น เปลวไฟก็ ค ล้ ำ ยจะได้ รั บ กำรเรี ย กหำ
บำงอยำ่ ง รุกไล่ขึ้นไปทันใด กลืนกินทัง้ ผนังและหนำ้ ต่ำงทัง้ หมด
จนเรียบ
พวกเรำสี่คนถูกคลื่นควำมร้อนของเปลวไฟเขำ้ มำปะทะ จึง
จำเป็ นต้องถอยออกมำหลำยก้ำว ศำสตรำจำรย์เฉินนอนคว่ำ
หนำ้ บนพื้นหิมะ รอ้ งไห้ออกมำ "แม…่ "
ถังหลันหลันคลำนขึ้นมำ กลับยิ้มพูดว่ำ "ตำยแล้วก็ดี ฮ่ำๆ
ตำยแล้วก็ดี! เธอไมช่ ่ วยฉัน แล้วทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย" พูด
จบเธอก็ไม่สนพวกเรำอีก กอดตัวเองแน่น วิ่งโซซัดโซเซออกไป
ขำ้ งนอก
ถำนเจี่ยวดึงศำสตรำจำรย์เฉินขึ้นมำ เขำล้มลุกคลุกคลำน
ขวัญหนีดีฝ่อ แลว้ พวกเรำสำมคนก็หนีไปยังที่ที่ไกลยิ่งขึ้น
เสียงรถตำรวจใกลเ้ ขำ้ มำเรื่อยๆ แลว้

781
 "ทุกอยำ่ งมันจบแลว้ ยัง" ถำนเจี่ยวถำม
ผมเงยหน้ำมองไปข้ำงหน้ำ นั่นเป็ นถนนหลักที่จำเป็ นต้อง
ผำ่ น แสงจำกไฟส่องภำยในป่ำผืนนัน้ เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสวำ่ ง ตรงนัน้
มีคนอยูส่ ำมคน
"ยังไมจ่ บ" ผมพูด
ดวงจันทร์กลำงฟ้ำลำลับไปแล้ว ดวงอำทิตยย์ ังไมข่ ึ้น ทัว่ ทัง้
ทอ้ งฟ้ำมืดสนิท มีเพียงแสงไฟรำไรปกคลุมไปทัว่
ภำพตรงหนำ้ ทัง้ แปลกประหลำดและนำ่ กลัวเป็ นอยำ่ งยิ่ง
คนหนึ่งคนนอนอยูบ่ นพื้น ใบหนำ้ ของเขำยังโผล่พน้ ออกมำ
ขำ้ งนอก ดังนัน้ พวกเรำจึงมองออกว่ำนัน่ คือซูหวำ่ น แต่ทัง้ ตัวเขำ
เต็ ม ไปด้ ว ยเส้ น ไหมสี เ งิ น ที่ มี น้ ำ เมื อ กบำงอย่ำ งเกำะพรำวอยู่
คล้ำยกับดักแด้ที่ถูกรัดรึงตัง้ แต่ศีรษะจรดเทำ้ จนกลำยเป็ นรูปร่ำง
กลมรี ดวงตำของเขำเบิกโพลง มองพวกเรำ เห็นได้ชัดว่ำหมด
ลมหำยใจไปแลว้
เส้นไหมสีเงินนั้นลำกไปยำวมำก ลำกไปจนถึงใต้ต้นไม้ต้น
หนึ่ง ตรงนั้นแสงไฟสลัวมำก ขำ้ งๆ ต้นไม้ คนคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่ง
ถำ้ หำกไมม่ องดีๆ ก็ไมม่ ีทำงมองเห็น
782
 เป็ นเฉินหรูอิ่ง
เ ธ อ เ ดิ น อ อ ก ม ำ จ ำ ก ค ว ำ ม มื ด อ ย่ ำ ง ช้ ำ ๆ ผ ม ย ำ ว
กระเซอะกระเซิง ร่ำงกำยยังคงผอมและอ่อนแอเหมือนปกติ แต่
ลักษณะของใบหน้ำกลับไม่ปกติโดยสิ้นเชิง ใบหน้ำเธอทั้งหน้ำ
บิดเบี้ยว ปำกอ้ำได้กว้ำงเป็ นพิเ ศษ คล้ำยกับถูกพลังอะไรถ่ ำง
ออก สว่ นเส้นไหมสีเงินอีกเส้นนัน้ ก็เชื่อมตอ่ กับปำกของเธอ
พูดให้ถูกคือเชื่อมต่อกับลิ้น ลิ้นของเธอบวมใหญเ่ ป็ นพิเศษ
อย่ ำ งเห็ น ได้ ชั ด บนนั้ น คล้ ำ ยยั ง มี บ ำงสิ่ ง คว่ ำ ไว้ เกื อ บจะอยู่
ด้วยกันกับลิ้นของเธอ เธอพ่นลมหำยใจ "เฮือก เฮือก" ผมถึง
พบวำ่ ดวงตำของเธอก็มองพวกเรำอยูเ่ ช่นกัน ในดวงตำของเธอมี
ประกำยเหี้ยมโหด เธอชักไหมเส้นนั้นกลับมำแล้วกลืนลงไปใน
ปำก กอ่ นจะกลับมำมีทำ่ ทำงเช่นปกติ จ้องมองพวกเรำเงียบๆ
ผมกลับตระหนักรูไ้ ดใ้ นพริบตำ
ที่แทส้ องคืนนัน้ ไมใ่ ช่ควำมฝั น

783
 ตอนที่ 157 อูอวี้ 19 (4)

เฉินหรูอิ่ง… เธอมีควำมสำมำรถและนิสัยของแมลงบำงอยำ่ ง
พร้อมสรรพ ซ่อนควำมลับของเธอไว้ในควำมมืดมำโดยตลอด
ดังนั้นพวกเรำมำที่นี่สองวัน หลำยครั้งเธอจะใส่ผ้ำปิ ดปำกโดย
อำ้ งวำ่ เป็ นหวัด
เธอเข้ำไปในห้องผมจริงๆ ด้วยลักษณะแบบนี้ ซ่อนอยู่ใน
ควำมมืด รัดผมไว้ จอ้ งมองผม
เธอเปลี่ยนไปหลังกลับจำกเรือลำนัน้ แนๆ
่
ใจผมหนำวสะท้ำน ถำนเจี่ยวจับมือของผมแน่น เห็นได้ชัด
ว่ำกลัวจนไม่มีสติแล้วเหมือนกัน ศำสตรำจำรย์เฉินก็ตกใจจน
ทรุดลงไปนัง่ บนพื้นหิมะ ปำกสัน่ ระริก พูดอะไรไมอ่ อก เมื่อสักครู่
ที่ ห้ อ งเฉิ น หรู อิ่ ง สิ่ ง ที่ เ ขำเห็ น คื อ คนร้ ำ ยอี ก สองคนถู ก รั ด จน
กลำยเป็ นดักแด้ใช่ไหม
ทำงนัน้ ยังคนอีกหนึ่งคน
เป็ นเฝิ งเยียน เธอก็ล้มลงไปนั่งบนพื้นหิมะเช่นกัน สองมือ
ปิ ดหน้ ำ ไว้ มองเฉิ น หรู อิ่ ง ใบหน้ ำ เต็ ม ไปด้ ว ยน้ ำ ตำ แต่ ไ ม่

784
หวำดกลัวและตื่นตระหนกเลยสักนิด ผมเขำ้ ใจในทันที ในฐำนะ
แม่ บำงทีเธออำจจะรูก้ อ่ นคนอื่นนำนแลว้ รวมทัง้ พอ่ ดว้ ย
พวกเรำห้ำคน หนึ่งศพ ก็คุมเชิงกันแบบนี้เงียบๆ
เสียงไซเรนของตำรวจใกล้เข้ำมำเรื่อยๆ คล้ำยจะมีเ สียง
ฝี เทำ้ ดังถี่ๆ ดว้ ย
เฉินหรูอิ่งยังคงรักษำท่ำทียึดครองโดยพลกำรไว้ สำยตำ
กวำดผำ่ นพวกเรำทุกคน จำกนัน้ ก็หยุดอยูท่ ี่เฝิ งเยียน พูดวำ่ "แม่
หนูฆำ่ ชำยชู้ของแม่ แมไ่ มด่ ีใจเหรอคะ"
เฝิ งเยียนล้มลุกคลุก คลำนยืนขึ้นมำ คล้ำยอยำกจะเข้ำไป
ใกล้เฉินหรูอิ่งแตก่ ลับไมค่ อ่ ยกล้ำ เธอพูดวำ่ "หรูอิ่ง เขำไมส่ ำคัญ
ลูกอย่ำทำแบบนี้ ตำรวจใกล้จะมำแล้ว พวกเรำไปกันเถอะ เร็ว
เขำ้ "
"เธอเป็ นแบบนี้มำนำนแคไ่ หนแล้ว" ผมถำม คิดจะถ่วงเวลำ
ไว้
เฉินหรูอิ่งปรำยตำมัวซัวไม่ชัดเจนนั้นมำมองผม เฝิ งเยียน
ร้องไห้พลำงพูดว่ำ "ตั้งแต่ครึ่งปี กอ่ นก็เริ่มเป็ นแล้ว ตอนเริ่มเป็ น
พวกเรำยั ง นึ ก ว่ ำ ป่ วย ต่ อ มำนั บ วั น ก็ ยิ่ ง อำกำรหนั ก ขึ้ น … จน
785
กลำยเป็ นแบบนี้ อำอวี้ ถำนเจี่ยว ได้โปรด พกเธออย่ำบอกคน
อื่นนะ ไมอ่ ยำ่ งนัน้ เธอจะถูกทำให้เป็ น… หรูอิ่ง พวกเรำไปกัน ไป
กันเถอะ"
หรูอิ่งกลับไมส่ นใจแมเ่ ลยสักนิด เห็นไดช้ ัดวำ่ คืนนี้เธอได้รับ
กำรกระตุ้นไมเ่ บำ พูดกับศำสตรำจำรยเ์ ฉินอีก "พอ่ หนูฆำ่ ชำยชู้
ของแม่ พ่อดีใจไหม จริงๆ แล้ว หนูอดทนมำนำนมำกแล้ว หนู
ในร่ำงนี้ต่ำงหำกที่สบำยที่สุด สำมำรถทำเรื่องต่ำงๆ ได้มำกมำย
ไมใ่ ช่เด็กผูห้ ญิงออ่ นแอบอบบำงคนนัน้ ตัง้ นำนแล้ว"
ผมคิดถึงนิยำยเรื่อง 'กลำย' ของฟรันทซ์ คัฟคำขึ้นมำทันที
เฉินหรูอิ่งตรงหน้ำก็เ หมือนกับเรื่องของตัวเอกใช่ไ หม ค่อยๆ
สูญเสียควำมเป็ นคน คุ้นเคยกับลักษณะพิเศษของแมลง ได้รับ
ผลกระทบจำกเรือลำนั้นเหมือนกัน ถึงแมว้ ่ำผมกับเหยียนหย่วน
ก็เปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน แต่กลับดีกว่ำเธออย่ำงเห็นได้ชัด เธอ
กลับเปลี่ยนไปจนเป็ นคนก็ไมใ่ ช่ผีก็ไมเ่ ชิง
วำ่ กันตำมตรงแลว้ เธอเองก็เป็ นผูเ้ ครำะห์รำ้ ยเช่นกัน
"คุณป้ำ พำเธอไปกอ่ นเถอะครับ" ผมพูด
เฝิ งเยียนพยักหน้ำรัว ลองเขำ้ ไปใกล้เฉินหรูอิ่ง และจำกนั้น

786
ก็พูดเสียงเบำ "เด็กดี หรูอิ่ง ลูกดูสิ อำอวี้ก็ให้ลูกไปกอ่ น…"
เฉิ น หรู อิ่ ง กลั บ มองผมอี ก ครั้ง และจำกนั้น ก็ ถ อนหำยใจ
"อำอวี้อะ…"
ผมลอบรอ้ งในใจวำ่ แยแ่ ลว้
"อำอวี้เป็ นของฉัน ใครแยง่ ฉัน ฉันจะฆำ่ ให้หมด" เฉินหรูอิ่
งพูด "ตอนนี้ฉันทำได้ทุกอยำ่ ง ไมต่ ้องยืนขำ้ งพี่ มองพี่จำกไปอีก
ต่อไป" ดวงตำของเธอมีน้ำตำพรั่งพรูออกมำทันที สิ้นเสียงพูด
ไหมเมือกสีเงินเส้นหนึ่งพุง่ ออกจำกปำกเธอฉับพลัน ผมผลักถำน
เจี่ยวออกแล้วบังตัวเธอไว้ เส้นไหมนั้นฉวยโอกำสนี้รัดร่ำงกำย
ผมไว้ แรงนัน้ เยอะมำก ผมหมดหนทำงต่อต้ำนโดยสิ้นเชิง จึงถูก
ลำกลม้ ลงบนพื้น ถลำไปทำงเฉินหรูอิ่ง
ถำนเจี่ยวร้องไห้พลำงคิดจะคว้ำผมไว้ ผมคำรำม "อย่ำเข้ำ
มำ!" แล้วเหลือบไปเห็นสำยตำเย็นชำของเฉินหรูอิ่ง เส้นไหมรัด
แนน่ อยำ่ งรุนแรง ทำให้ทอ้ งและเอวของผมเจ็บปวดอยำ่ งรุนแรง
พักหนึ่ง ผมถูกมว้ นมำจนถึงดำ้ นหนำ้ เธอ
ใบหนำ้ ผมห่ำงกับเธอแคเ่ พียงไมถ่ ึงหนึ่งนิ้ว เธอมองผม ยิ้ม
อย่ำงเหม่อลอย และจำกนั้นสำยตำดุร้ำยก็กวำดไปยังถำนเจี่ย

787
วด้ำนหลังผม ผมรู้ว่ำเธอคิดจะพน่ ด้ำยไหมออกมำโจมตีถำนเจี่ย
วอีกครัง้ จึงตอ่ ยหนำ้ เธออยำ่ งแรงไปหมัดหนึ่ง เธอถูกผมตอ่ ยจน
ศีรษะเอียง มุมปำกก็มีเลือดซึมออกมำ ควำมสนใจของเธอใน
ที่สุดก็กลับมำที่ตัวผม สำยตำเปลี่ยนเป็ นเหี้ยมโหดหำที่เปรียบ
ไมไ่ ด้
"ฉันจะพำพี่ไป" เธอพูด "พำพี่ไปที่ที่ใครก็หำไมเ่ จอ นอนอยู่
ในรังที่ฉันถัก อยูก่ ับฉันไปตลอดชีวิต"

788
 ตอนที่ 158 อูอวี้ 19 (5)

ในขณะที่เธอพูด เส้นไหมที่พันรอบบนคอผมก็ค่อยๆ รัด

แน่นขึ้น ผมรู้สึกว่ำหำยใจลำบำก ทั้งตัวห่ำงจำกพื้นแล้ว ผมดิ้น
รนสุดชีวิตทว่ำไม่มีประโยชน์ ถำนเจี่ยวพุ่งเข้ำมำกอดผมจำก
ดำ้ นหลัง พยำยำมดึงเส้นไหมบนคอผมออกสุดชีวิต
ทันใดนัน้ ทุกอยำ่ งก็สิ้นสุดลงในชัว่ พริบตำ
เส้นไหมที่พันรอบผมแนน่ คลำยออกมำทัง้ หมดในทันที ผม
ร่วงลงไปบนพื้น ภำพตรงหนำ้ เริ่มมืดเป็ นพักๆ หอบหำยใจหนัก
หนว่ ง ถำนเจี่ยวกอดผมแนน่ พวกเรำเงยหนำ้ ขึ้น
แสงจันทร์ที่ใกล้จะตกลงไปนัน้ ไมร่ ู้ออกมำจำกชัน้ เมฆตอน
ไหน ส่องสว่ำงไปทัว่ พื้นดิน
เฝิ งเยียนยืนอยู่หลังเฉินหรูอิ่ง กริชเล่มหนึ่งแทงที่หลังเฉิน
หรูอิง่ หนำ้ ตำเฉินหรูองิ่ เปลีย่ นเป็ นแข็งทื่อ เสน้ ไหมในปำกก็ไมม่ ี
แล้ว เพียงแต่มุมปำกยังมีน้ำเมือกบำงส่วนไหลอยู่ เธอล้มลงไป
บนพื้นช้ำๆ รำ่ งกำยเริ่มกระตุกเบำๆ
เฝิ งเยียนอึ้งงัน และจำกนัน้ น้ำตำก็ไหลลงมำ พุง่ เขำ้ ไปกอด

789
เฉินหรูอิ่งแลว้ พูดวำ่ "หรูอิ่ง หรูอิ่ง ลูกเป็ นยังไงบำ้ ง…"
เฉินหรูอิ่งพูดเสียงแผว่ "แม…่ ทำไมแมต่ อ้ งฆำ่ หนูดว้ ยละ่ …"
เฝิ งเยียนกอดเธอไว้ ร้องเสียงแหลมอยำ่ งน่ำเวทนำออกมำ
ในทันที
ถำนเจี่ยวพยุงผมค่อยๆ ยืนขึ้นมำ พวกเรำยังคงไมก่ ล้ำเขำ้
ไปใกล้นัก แต่กริชเล่มนั้นของเฝิ งเยียนแทงตรงหัวใจพอดี เธอ
ตัง้ ใจฆำ่ ลูกสำว เฉินหรูอิ่งดูเหมือนอำกำรรอ่ แรห่ มดทำงรอดแลว้
"ลูกฆำ่ คนไมไ่ ด้…" เฝิ งเยียนร้องไห้พลำงพูด "พวกเขำไมผ่ ิด
ไมผ่ ิดอะไรเลย… ลูกในร่ำงนี้… ลูกที่เป็ นแบบนี้ จะมีชีวิตต่อไปได้
ยังไง…"
สำยตำเลื่อนลอยของเฉินหรูอิ่งกวำดผำ่ นตัวพวกเรำอีกครัง้
เธอถอนหำยใจเบำๆ "อำอวี้…"
ผมกับถำนเจี่ยวตำ่ งไมพ่ ูดจำ
ดวงตำเฉินหรูอิ่งแมแ้ ต่หลับและลืมเพียงครัง้ เดียว ก็เหมือน
ประสบกับควำมกระทบกระเทือนที่รุนแรงมำกในทันที ดวงตำ
ของเธอเบิกโพลงมองพวกเรำทันใด ครำวนี้ในที่สุดสติก็กลับมำ

790
แจม่ ชัดเฉกเช่นมนุษยย์ ำมกอ่ นตำย
"เธอ… เธอ… ท ำไมถึ ง … เห็ น ชั ด ๆ ว่ ำ อยู่ ใ ต้ พ้ื น … เรื อ ล ำ
นั้น…" สีหน้ำเธอขำวซีด คล้ำยกับมองเห็นสิ่งน่ำกลัวเหลือแสน
ใจผมบีบรัดแน่น กำ้ วไปขำ้ งหน้ำแล้วถำม "เธอพูดอะไร เธอพูด
ถึงใคร"
แต่ทว่ำเฉินหรูอิ่งเบิกตำโต จู่ๆ ก็ยิ้มออกมำ ทัง้ ยังเป็ นยิ้มที่
แปลกประหลำดและเย็ น ชำอย่ำ งยิ่ ง เห็ น ได้ ชั ด ว่ ำ เข้ำ ใจอะไร
บำงอยำ่ งกระจ่ำงแจ้ง แต่กลับไมพ่ ูดออกมำ มือกลับตกลงไปไม่
ขยับอีก เฝิ งเยียนกอดเธอไว้ รอ้ งไห้คร่ำครวญดว้ ยควำมปวดใจ
ผมมองถำนเจี่ยว สีหนำ้ ของเธอก็ดูไมไ่ ด้เป็ นอยำ่ งยิ่ง
นี่เป็ นครัง้ ที่สองแล้ว เหยียนหยว่ นกับเฉินหรูอิ่งกอ่ นหนำ้ นี้ก็
เหมือนกัน ไมร่ ู้จักพวกเรำ สูญเสียควำมทรงจำทัง้ หมดบนเรือลำ
นัน้ เหมือนพวกเรำ
แต่ช่วงเวลำก่อนตำยนั้น พวกเขำมองผมกับถำนเจี่ยวรำว
กับนึกอะไรบำงอยำ่ งขึ้นมำได้ ปฏิกิริยำตอบสนองก็รุนแรงแบบนี้
เหมือนกัน
ตกลงแล้วนี่หมำยควำมว่ำอะไร อะไรที่ทำให้พวกเขำตกใจ
791
จนหนำ้ ถอดสี
ต่อมำ ใต้พ้ืนดิน ใต้พ้ืนดินที่พวกเรำถูกพัดพำไป ตัวถำน
เจี่ยวตกลงแลว้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ทำไมมีแค่เธอคนเดียวที่สูญเสียควำมทรงจำช่วงหนึ่ง ปี ที่
ผำ่ นมำไป
ทำไม หลังจำกที่ผมเจอถำนเจี่ยว เวลำถึงเริ่มยอ้ นกลับ
…
ใจผมคล้ ำ ยจมลงไปในบ่ อ น้ ำ ลึ ก และถำนเจี่ ย วก็ ยื น อยู่
ด้ำนล่ำงบ่อน้ำลึกนั้น ตอนนี้กำลังใช้ดวงตำที่เงียบสงบและฉงน
สนเทห่ ์คนู่ นั้ ดวงตำที่แยกแยะเวลำที่หมุนกลับไมช่ ัดเจนจ้องมอง
ผม
แต่ทว่ำ เฉินหรูอิ่งก็ตำยไปแล้ว หำคำตอบทั้งหมดไมไ่ ด้อีก
ถึงแมว้ ่ำพวกเรำเปลี่ยนประวัติศำสตร์ ช่วยถังหลันหลันและเฝิ ง
เยียนออกมำได้ แต่เฉินหรูอิ่งกลับเสียชีวิต และด้ำนหลังพวกเรำ
ศำสตรำจำรยเ์ ฉินก็ไมร่ หู้ ำยไปไหนตัง้ นำนแลว้
ตำมประวัติศำสตร์ บำ้ นเฉินคืนนัน้ อำจจะใกล้เคียงกับคืนนี้

792
เพียงแต่ไม่มีพวกเรำ ดังนั้น เฝิ งเยียนจึงไม่ได้ฆ่ำพวกเรำ และ
หลังจำกเรื่องนี้ พ่อลูกบ้ำนเฉินก็ไม่ได้ให้ปำกคำกับทำงตำรวจ
ตกลงแล้ ว เป็ น เพรำะควำมลั บ ของเฉิน หรู อิ่ ง หรื อ เพรำะคืนนี้
พวกเขำลว้ นหมดหนทำงจะหันหนำ้ มำเผชิญหนำ้ กันอีกกันแน่
เสียงไซเรนตำรวจและรถพยำบำลใกล้เข้ำมำ มีเสียงสอง
เสี ย งที่ คุ้น เคยตะโกนชื่ อ ผมกั บ ถำนเจี่ ย ว เปลวไฟได้ ก ลื น กิ น
คฤหำสนเ์ ขำ้ ไปเกือบจะทัง้ หมด สอ่ งสะทอ้ นทอ้ งฟ้ำดำ้ นหลังพวก
เรำจนสวำ่ ง ผมโอบถำนเจี่ยวไว้ ล้มลงนัง่ บนพื้นหิมะ ห่ำงออกไป
ไมไ่ กล เฝิ งเยียนลูบใบหน้ำของเฉินหรูอิ่งที่เสียชีวิตไปแล้วก่อน
จะยิ้มออกมำ พูดกับตัวเองว่ำ "หรูอิ่ง ลูกตำยแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่
ต้องทรมำนอีกต่อไป" เธอลูบใบหน้ำซูหว่ำนที่เสียชีวิตไปแล้ว
ข้ำงๆ อีก พูดว่ำ "แท้จริงแล้วเธอไม่รู้ว่ำฉันต้องกำรอะไรสักนิด
เขำก็ไมร่ ู้ แทจ้ ริงแล้วฉันจำกบำ้ นนี้ไปไมไ่ ด้ ฉันยังคงต้องกลับไป
ที่นนั่ "
ใจผมดิ่งวูบ ตะโกนว่ำ "อำจำรยแ์ ม่! อยำ่ ทำเรื่องโง่ๆ นะ!"
แต่ก็สำยไปแล้ว เธอลุกขึ้นฉับพลัน หมุนตัววิ่งตรงเขำ้ ไปยังบำ้ น
ที่ไฟไหม้ ชัว่ พริบตำ รำ่ งนัน้ ก็ถูกเปลวไฟกลืนกินไปหมดแลว้

793
 ตอนที่ 159 ถำนเจีย่ ว 20 (1)

-ถำนเจี่ยว-
สำหรับฉันแล้ว ควำมทรงจำทั้งหมดหลังจำกวันนั้นสับสน
วุ่นวำย ในที่สุดอูอวี้ก็หมดสติล้มลงในอกฉันอีกครั้ง ฉันมองเฝิ ง
เยียนถูกเผำจนกลำยเป็ นมนุษยเ์ พลิงกับตำ มองใบหน้ำสงบนิ่ง
และผ่อนคลำยของเฉินหรูอิ่งที่เสียชีวิตไปแล้ว ฉันก็ไมร่ ู้ว่ำทำไม
ถึงร้องไห้ไมห่ ยุด ควำมรู้สึกนั้นเหมือนเอำตัวเข้ำไปอยูใ่ นทุ่งรก
หญ้ำร้ำงกับอูอวี้ตั้งแต่ต้นจนจบ จนกระทั่งตำรวจลำกพวกเรำ
ออกไปจำกสถำนที่เกิดเหตุ
รอจนฉันตื่นมำอีกครั้งก็เป็ นวันหลังจำกนั้นหนึ่งวันหนึ่งคืน
ฉันพบว่ำตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยำบำล แสงแดด
ดำ้ นนอกจำ้ มำก จว้ งอวี๋นงั่ งีบอยูข่ ำ้ งเตียง
"อวี๋ …" ฉั น เอ่ ย ปำก ถึ ง จะพบว่ ำ เสี ย งในล ำคอเหมื อ น
เสน้ ดำ้ ยที่ขำดกระจุย
เธอเงยหนำ้ ขึ้นมำทันที คลี่ยิ้มลึกล้ำและสงบนิ่ง พูดว่ำ "ฟื้ น
ซักที วำงใจได้ หมอบอกว่ำเธอมีแค่บำดแผลภำยนอก เพียงแต่
จิ ต ใจได้ รั บ กำรกระทบกระเทื อ นอย่ำ งรุ น แรง นอนวั น เดี ย วก็

794
กระโดดโลดเตน้ ไดแ้ ล้ว"
"อูอวี้ละ่ " ฉันถำม
จ้วงอวี๋เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่ำ "อำกำรของเขำไม่ได้
ยอดเยี่ยมขนำดนัน้ ถึงเขำจะดวงแข็ง แผลถูกแทงสองแผลไมไ่ ด้
แทงจุ ด อั น ตรำย แต่ ก็ เ สี ย เลื อ ดมำก รั ก ษำให้ ร อดไม่ ค่ อ ย
ทันเวลำ…"
ใจฉันกำลังจะตกลงไปในเหวลึกจริงๆ
"… ยื้อชีวิตอยู่หลำยสิบ ชั่ว โมง ในที่สุดก็พ้นขีดอัน ตรำย"
จว้ งอวี๋พูดจนจบอยำ่ งไมร่ ีบไมช่ ้ำ "แตว่ ำ่ ยังหมดสติอยู"่
ก้อนหินใหญ่ในใจฉันถูกปล่อยออกไป พยำยำมดันตัวลุก
ขึ้นมำ แต่จ้วงอวี๋ขวำงฉันไว้ "นี่ ไมต่ ้องมำแสดงบทเวอร์ๆ ให้ฉัน
ดูหรอกนะ นอนดีๆ หมอยังไมไ่ ด้ตรวจเธอเลย" เธอกดกริ่งเรียก
ตรงหัวเตียง
"มีอะไรให้ตรวจอีก บอกว่ำฉันไมเ่ ป็ นอะไรแล้วไมใ่ ช่หรือไง
ฉันจะไปดูเขำหนอ่ ย"
จ้วงอวี๋ยืนกรำน "นอนลง รอหมอตรวจเสร็จก่อนค่อยพูด"

795
ระหว่ำงที่พูด พยำบำลก็เ ข้ำมำแล้ว จำกนั้นก็หมุนตัวไปเรียก
หมอ ฉันไดแ้ ตฝ่ ื นใจนอนลง
จ้วงอวี๋พิจำรณำสีหน้ำของฉัน พูดว่ำ "เธอบอกว่ำเขำไม่ใช่
ผูช้ ำยของเธอไมใ่ ช่เหรอ ตอนนี้เครียดจนเป็ นแบบนี้เลย?"
"ตอนนี้เป็ นแลว้ " ฉันตอบ
จ้ ว งอวี๋ ผิ ว ปำกแซว "พวกเธอสองคนลงเอยกัน แล้ วเหรอ
เห็นรักแทใ้ นยำมยำก ไมฟ้ ื นจุดไฟรอ้ นแรงสิทำ่ "
"ยัง แตฉ่ ันคิดวำ่ หลังจำกนี้จะแตง่ งำนกับเขำ"
จว้ งอวี๋ "…"
ที่ ฉั น พู ด ไปคื อ ค ำพู ด จำกใจจริ ง นี่ เ ป็ น ควำมคิ ด ที่ ฉั น คิ ด
อยำ่ งชัดเจนแจม่ แจง้ หลังจำกฟื้ นขึ้นมำ ฉันยังไมเ่ คยรูส้ ึกอยำกจะ
อยู่กับใครอย่ำงแรงกล้ำแบบนี้มำก่อน อยำกใช้ชีวิตทั้งชีวิตกับ
เขำ หลังจำกนี้อยูด่ ว้ ยกันไมแ่ ยกจำกกันตลอดไป
ก็คือเขำ อูอวี้
ฉันยกมือเช็ดน้ำตำ จว้ งอวี๋เดิมทีทำหนำ้ ตกใจจนดูตลก และ
จำกนัน้ สีหนำ้ ก็คอ่ ยๆ เปลี่ยนไป เธอถอนหำยใจ ทัง้ ยังสำ่ ยศีรษะ
796
เล็กนอ้ ย "แมค่ ุณเอย๊ …"
แต่ ว่ ำ ตอนที่ ฉั น ลงจำกเตี ย ง จ้ ว งอวี๋ ก ระซิ บ ข้ำ งหู ฉั น ว่ ำ
"ยินดีดว้ ยนะที่ไดเ้ จอเขำแลว้ นะ่ "
"อืม เธอก็สๆ
ู้ ดว้ ยเหมือนกันนะ" ฉันบอกเธอ
สีหนำ้ จ้วงอวี๋ผิดปกติไปในทันที บน่ อุบอิบ "ฉันจะสู้ๆ อะไร
ละ่ ฉันยังอำยุนอ้ ยอยูเ่ ลย"
ฉัน "…"
ฉันยืนอยู่ด้ำนนอกหน้ำต่ำงกระจกห้องผู้ป่วยหนัก ฉันมอง
ใบหน้ำอูอวี้ รู้สึกว่ำดูต่ำงไปจำกปกติเล็กน้อย เขำสวมหน้ำกำก
ออกซิเจน ยังรับเลือดอยู่ ร่ำงกำยถูกห่อจนกลำยเป็ นบะจ่ำง แต่
ฉันกลับรู้สึกว่ำหน้ำตำเขำหล่อเหลำกว่ำทุกวัน ไม่เหมือนชำย
ชำตรี แต่เหมือนเด็กชำยตัวโตของฉัน
ฉันอยำกจะหำปำกกำมำเขียนขอ้ ควำมไว้บนกระจกสักสอง
สำมประโยคเหลือเกิน รอเขำตื่นมำแล้วจะได้เห็น แต่เพรำะหมอ
กับพยำบำลเขำ้ ๆ ออกๆ ตลอดจึงไดแ้ ตป่ ั ดควำมคิดนี้ไป
ฉันพูดกับพยำบำลว่ำ "ถ้ำเขำฟื้ นแล้ว คุณต้องบอกฉันนะคะ

797
ขอบคุณคะ่ "
พยำบำลรั บปำก ทั้งยังยิ้มพลำงพู ด "แฟนคุณ หล่อจริง ๆ
คะ่ "
ฉันหัวเรำะเบำๆ "ก็เรื่องปกติน่ะค่ะ" จ้วงอวี๋ที่อยู่ด้ำนข้ำง
หัวเรำะแห้งๆ
ฉันรู้สึกว่ำตัวเองยังค่อนข้ำงอ่อนแอจริงๆ หลังจำกยืนอยู่
หนำ้ ห้องผูป้ ่ วยของอูอวี้พักใหญก่ ็คอ่ ยๆ เยื้องยำ่ งกลับห้องผูป้ ่ วย
กับจ้วงอวี๋อยำ่ งอำลัยอำวรณ์
"ยังไมต่ อ้ งบอกพอ่ กับแมเ่ ธอใช่ไหม" จว้ งอวี๋ถำม
ฉันคิดสักครูแ่ ล้วส่ำยหนำ้

798
 ตอนที่ 160 ถำนเจีย่ ว 20 (2)

ฉัน… ไมร่ วู้ ำ่ ตัวเองจะยังอยูท่ ี่จุดเวลำนี้อีกนำนแคไ่ หน บำงที

สำหรับพ่อกับแม่แล้ว นี่เป็ นเพียงควำมทรงจำช่วงหนึ่งที่เลือน
รำงเงียบสงบไมม่ ีอะไรผิดปกติสักนิด แตส่ ำหรับฉันแลว้ กลับแยก
ออกไปอย่ำงชัดเจน ฉันไม่อยำกกลำยเป็ นเงำเงำหนึ่งในควำม
ทรงจำของพวกเขำ ฉันกลัวตัวเองจะร้องไห้ไมห่ ยุด ในเมื่อฉันไม่
อยำกเป็ นผูห้ ญิงออ่ นแอ ก็รอทุกอยำ่ งสิ้นสุดเฉยๆ แลว้ คอ่ ยกลับ
สูท่ ี่เกำ่ ไปหำออ้ มกอดของพอ่ กับแมอ่ ีกครัง้
อีกอย่ำง ตอนนี้ควำมสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนของฉันกับอูอวี้ก็
อธิบำยกับพวกเขำไดย้ ำก
พอกลับถึงห้อง กลับพบว่ำมีคนคนหนึ่งรอพวกเรำอยูแ่ ล้ว
เสิ่นสือเยี่ยนในเครื่องแบบตำรวจนั่งอยู่ท่ำมกลำงแสงแดด
ด้ำนหน้ำหน้ำ ต่ำ ง พอเห็นพวกเรำเข้ำมำ แววตำแลดูมี ค วำม
ซำบซึ้งใจอยำ่ งบอกไมถ่ ูก และจำกนั้นก็ทักทำย "ถำนเจี่ยว คุณ
โจว"
ฉันรูแ้ ตแ่ รกแลว้ วำ่ เขำจะมำ ทัง้ ยังไดย้ ินจว้ งอวี๋พูดเมื่อสักครู่
ว่ ำ หลั ง จำกรั บ สำยแจ้ งควำมจำก 'พลเมื อ งดี ' เขำยื น หยัดใน

799
ควำมคิดของตัวเอง เขำ้ ใจว่ำไมใ่ ช่กำรกลั่นแกล้ง ยืนกรำนที่จะ
ส่งคนไปยังที่เกิดเหตุ ถึงทำให้คนอยำ่ งฉันกับอูอวี้ เฉินเป่ำจูและ
ถังหลันหลันไดร้ ับกำรรักษำและกำรช่วยเหลือทันเวลำ
แล้วยังได้ขำ่ วว่ำเขำเคยทักตำรวจในท้องที่กอ่ นหน้ำนี้นำน
แล้วว่ำให้ระมัดระวังบ้ำนเฉินอย่ำงใกล้ชิด เพรำะสถำนีตำรวจ
ไกลจำกบ้ำนเฉินมำก ทั้งยังใกล้สิ้นปี หำกรอให้ตำรวจพวกนั้น
ไปถึงก็ไมท่ ันแลว้
ฉันกลับมำนอนที่เตียง พูดวำ่ "ทอ่ นไมเ้ สิ่น ขอบคุณมำกนะ"
จว้ งอวี๋ยิ้มแลว้ พูดทันที "ฉำยำนี้ไมเ่ ลว"
ใบหน้ำเสิ่นสือเยี่ยนฉำยแววขัดเขินแวบหนึ่งกอ่ นจะหำยไป
"ถำนเจี่ยว อยำ่ เรียกมั่วสิ แล้วก็คุณด้วย คุณโจว" แล้วพูดอีกว่ำ
"ถำนเจี่ ย ว ร่ ำ งกำยคุ ณ ตอนนี้ โ อเคไหม ผมปรึ ก ษำคุ ณ หมอ
มำแลว้ อยำกจะให้คุณไปให้ปำกคำ"
ฉันพูด "ไมม่ ีปัญหำ"
เสิ่นสือเยี่ยนมองจ้วงอวี๋แวบหนึ่ง "คุณออกไปก่อนได้ไหม
ครับ"

800
 ฉันกับจว้ งอวี๋พูดออกมำแทบจะพรอ้ มกัน
"ฉันอยำกให้เธออยูท่ ี่นี่กับฉัน"
"ไมไ่ ด้ ถำ้ พวกคุณบีบให้สำรภำพจะทำยังไง"
นี่ค่อนขำ้ งอึดอัดเล็กนอ้ ย เสิ่นสือเยี่ยนถือหมวกไว้ แต่กลับ
พูดกับจว้ งอวี๋ "โจวเสี่ยวอวี๋ พวกผมทำงฝั่ งตำรวจแตไ่ หนแตไ่ รมำ
ยึ ด หลั ก ยุ ติ ธ รรมด ำเนิ น กำรตำมกฎหมำย จะบี บ บั ง คั บ ให้
สำรภำพตอ้ งโทษหนักไดย้ ังไงครับ"
ดวงตำจ้วงอวี๋มีประกำยแวววำวบำงอย่ำง เธอเงียบ ในใจ
ฉันกลับคอ่ นขำ้ งปลงอนิจจัง เพรำะจำไดร้ ำงๆ วำ่ ตอนคดีเหยียน
หยว่ น เสิ่นสือเยี่ยนเคยพูดในโทรศัพทก์ ับจ้วงอวี๋วำ่
'… คุณ โจว พวกเรำจะบีบให้สำรภำพได้ยังไง พวกเรำฝั่ ง
ตำรวจยึดหลักยุติธรรมดำเนินกำรตำมกฎหมำย… ' ตอนนั้นมุม
ปำกของเขำก็มีรอยยิ้มเล็กนอ้ ยใช่ไหม
แต่สองคนนี้กลับได้เจอกันใหมอ่ ีกครั้ง ทั้งยังไมร่ ู้ตัวเลยสัก
นิด
เสิ่นสือเยี่ยนเริ่มสอบปำกคำฉัน ฉันเล่ำสถำนกำรณ์คืนนั้น

801
ตั้งแต่ต้นจนจบให้เขำฟั งรอบหนึ่ง แต่ข้ำมกำรค้นพบกล่องและ
กระดำษนั้นกับควำมแปลกประหลำดของเฉินหรูอิ่ง หลังจำกฟั ง
ฉันจบแล้ว สีหน้ำพวกเขำทั้งคู่ก็เปลี่ยนเป็ นเคร่งขรึมเป็ นพิเศษ
ต่ อ มำเสิ่ น สื อ เยี่ ย นลุ ก ขึ้ น พู ด ว่ ำ "ผมขอไปดู ส ถำนกำรณ์คุ ณ
ผู้ชำยท่ำนนั้นหน่อย" เขำเว้นครู่หนึ่งแล้วถำม "คุณผู้ชำยคนนั้น
คือ…"
"แฟนคะ่ " ฉันตอบ
เสิ่นสือเยี่ยนพยักหนำ้ เล็กนอ้ ยแล้วเดินจำกไป
หลังจำกเขำไป ฉันกับจ้วงอวี๋กลับตกอยูใ่ นควำมเงียบ จ้วง
มือใช้มือหมุนผ้ำม่ำนข้ำงตัวอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ เธอก็มองมำที่ฉัน
กำลังจะเปิ ดปำกพูดด้วยหน้ำตำเฉยเมย แต่ฉันชิงพูดกอ่ น "เธอ
จะถำมฉันว่ำระหว่ำงฉันกับเสิ่นสือเยี่ยนตกลงเป็ นไปไมไ่ ด้แล้วใช่
ไหม คำตอบของฉันคือใช่ เป็ นไปไมไ่ ดเ้ ด็ดขำด ตอนนี้ตัวและใจ
ของฉันอยูท่ ี่ช่ำงซ่อมรถแลว้ "
สีหนำ้ จว้ งอวี๋ดูสับสนเล็กนอ้ ย
ฉันลุกขึ้นจำกเตียง ยกมือลูบศีรษะเธอ พูดว่ำ "อวี๋ เพรำะ
ครึ่งปี หลังจำกนี้เธอก็เคยถำมคำถำมเดียวกันนี้กับฉัน เพรำะงั้น

802
วำงใจแลว้ เดินหนำ้ ต่ออยำ่ งกล้ำหำญเถอะ เธอรูไ้ หม ตอนนัน้ ฉัน
เห็นเขำรับโทรศัพทเ์ ธอ ถึงตอนนัน้ พวกเธอเพิ่งจะรูจ้ ักกันสองวัน
แตร่ อยยิ้มบนหนำ้ เขำมันต่ำงออกไปมำกๆ ก็เหมือนแววตำที่เขำ
มองเธอตอนนี้นี่แหละ ไมเ่ หมือนกับคนอื่น อีกอยำ่ งตอนนี้เธอก็
ไมใ่ ช่เด็กแลว้ คัพ 34 D เด็กที่ไหนกันละ่ …"

803
 ตอนที่ 161 ถำนเจีย่ ว 20 (3)

จ้วงอวี๋ยิ้มออกมำ "อย่ำมำพูดทะลึ่งกับฉันนะ ฉันเคยบอก

เมื่อไหร่ว่ำสนใจเขำ เธอก็ว่ำเขำว่ำเป็ นทอ่ นไม"้ ผำ่ นไปครู่หนึ่งก็
พูดอีก "เพรำะงั้นต่อให้ตอนนี้ฉันกับเขำเริ่มต้นมีอะไรบำงอย่ำง
กั น แล้ ว หลั ง จำกพวกเธอไปจำกเส้ น เวลำนี้ พวกเรำคนที่ ถู ก
ผลกระทบเหล่ำนี้ก็จะยังกลำยเป็ นเงำเลือนรำงในควำมทรงจำใช่
ไหม ไมว่ ำ่ จะพบกันอีกครัง้ ในอดีตหรืออนำคตก็ยังจำไมไ่ ดอ้ ยูด่ ี"
ฉันมองเธอไมพ่ ูดจำ เธอฉลำดเกินไป แทบจะไมต่ ้องให้ฉัน
อธิบำยก็สำมำรถเดำทุกอยำ่ งออก
ใกลจ้ ะพลบค่ำ จว้ งอวี๋บอกวำ่ จะไปซื้อขำ้ วให้ฉัน ฉันนอนรอ
อย่ำงหมดอำลัยตำยอยำก ทั้งยังคิดถึงอูอวี้เ ล็ก น้อย ก็เ ลยถือ
โอกำสที่พยำบำลไมอ่ ยูแ่ อบลุกจำกเตียง
เพิ่งจะเดินตำมโถงทำงเดินไปได้หนึ่งช่วงเล็กๆ พอถึงหัวมุม
เลี้ยว ก็เห็นภำพฉำกหนึ่งที่ทำให้ฉันตำคำ้ ง
แสงตะวั น ตกดิ น ส่ อ งจนทุ ก อย่ ำ งสว่ ำ งกลำยเป็ นสี ท อง
เสิ่นสือเยี่ยนพิงผนัง ในมือถือสมุดเล็กๆ เล่มนั้นของเขำไว้ เห็น
ได้ชัดว่ำตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เพรำะจ้วงอวี๋ใช้มือมือหนึ่งกด

804
ไหล่ของเขำไว้ อีก มือหนึ่งกดไว้ที่ผนังข้ำงตัวเขำ เขย่งเท้ำขึ้น
กำลังจูบเขำ
สองคนนี้เดิมทีก็เกิดมำหน้ำตำดูดีอยูแ่ ล้ว ถึงแมว้ ่ำคนหนึ่ง
จะทื่อเป็ นท่อนไม้ ส่วนอีกคนก็สวยแบบผู้ใหญท่ ี่ไมส่ มอำยุ ใคร
มองก็นึกว่ำสำวสวยร้อนแรงกำลังยัว่ หนุ่มตำรวจคนซื่อ ถึงแมว้ ่ำ
จริงๆ แล้วเป็ นนักศึกษำสำวกำลังบังคับจูบผู้ชำยที่อำยุมำกกว่ำ
ตัวเองถึงเกำ้ ปี ก็ตำม
ฉันรีบหยุดเดินแล้วหลบหลังกำแพง บอกตำมตรง เมื่อกอ่ น
มีหลำยครั้งที่ฉันนับถือจ้วงอวี๋ โดยเฉพำะตอนที่เ ธอวิเ ครำะห์
ปั ญหำไซไฟให้ พ วกเรำ แต่ ไ ม่เ คยเหมื อ นตอนนี้ ที่ ฉั น นั บ ถื อ
เลื่อมใสจนแทบจะกรำบเบญจำงคประดิษฐ์ให้ พฤติกรรมแบบ
นี้… ชั่วชีวิตฉันไม่เคยบังคับจูบผู้ชำยมำก่อน อย่ำงน้อยก็ไม่เคย
บังคับจูบตอนที่คนเขำยังตื่นตัวอยู่ เทียบกับเธอแล้ว กำลังสู้รบ
ของฉันมันกำกจริงๆ
จว้ งอวี๋ผละริมฝี ปำกออก ใบหนำ้ ถึงแมจ้ ะแดง แตส่ ีหนำ้ กลับ
สงบเยือกเย็นและเหนือกวำ่ เหมือนอยำ่ งเคย
เห็นได้ชัดว่ำเสิ่นสือเยี่ยนตกใจไม่น้อย แต่ในฐำนะตำรวจ
อำชญำกรรม กำลังผู้ชำยก็มีมำกจนถึงที่สุด เขำคว้ำแขนเรียว
805
เล็กของจว้ งอวี๋ไว้ คำรำมเสียงต่ำ "โจวเสี่ยวอวี๋คุณหมำยควำมว่ำ
ยังไง ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม"
ฉันเกือบจะกลัน้ หัวเรำะไวไ้ มไ่ หว เฮ้ นี่เหมือนจะเป็ นบทของ
ผูห้ ญิงหลังจำกถูกบังคับจูบนะ
เวลำนี้จ้วงอวี๋กลับแสดงพลังข่มที่มีมำแต่เกิดออกมำอย่ำง
สิ้นเชิง เธอปั ดมือของเสิ่นสือเยี่ยนออกไปอย่ำงเฉยเมยแล้วพูด
ว่ำ "หมำยถึงอะไร ก็อยูช่ ัดๆ ว่ำฉันสนใจคุณนิดหน่อย ถึงแมว้ ่ำ
หลังจำกนี้สองวันพวกเรำจะลืมมันไปก็เถอะ"
เสิ่นสือเยี่ยนอึ้งไป
จ้วงอวี๋กลับหยิบกล่องข้ำวจำกขอบหน้ำต่ำง กอ่ นจะเดินไป
อยำ่ งสงำ่ งำม
ฉันคิดถึงแล้วรู้สึกประทับใจและเจ็บปวดใจอยู่บ้ำง จิตใจ
ว้ำวุ่นเล็ก น้อย ครั้นพอเดินมำถึงหน้ำ ห้อ งผู้ป่ วยของอูอ วี้ เขำ
ยังคงเหมือนเดิม หลับสนิทอยำ่ งอ่อนแอ ฉันเห็นว่ำพยำบำลกับ
หมอไมอ่ ยู่ จึงดึงประตูแลว้ เดินเขำ้ ไป
ฉันนัง่ ขำ้ งเตียงโดยไมเ่ ปิ ดไฟ มีเพียงแสงตะวันตกดิน ทำให้
ห้องทั้งห้องปกคลุมด้วยแสงอัสดงที่คอ่ ยๆ ตกลงไป ฉันมองเขำ
806
อยูข่ ำ้ งเตียงครู่หนึ่ง รู้สึกสงบแล้วก็พอใจมำก ฉันคิดถึงคำพูดที่
จ้วงอวี๋พูด รู้สึกว่ำก็ยังดี โชคดีที่ฉันกับอูอวี้จูงมือกันตลอด จึงจำ
กันและกันไดท้ ุกครัง้
ฉั น ยั ง จ ำค ำพู ด ของอู อ วี้ ต รงนอกบ้ ำ นตระกู ล เฉิ น ได้ เขำ
รับปำกฉันวำ่ ถึงตำยก็ไมล่ ืม
อนำคต กำรฆำ่ อยำ่ งโหดเหี้ยมและกำลเวลำ ขณะนี้คลำ้ ยจะ
ไกลจำกพวกเรำมำก มีเพียงฉันอยู่กับเขำ ในห้องผู้ป่วยที่เงียบ
สงบนี้ ฉันจับมือเขำขึ้นมำกุมไว้เบำๆ รู้สึกได้ว่ำฝ่ำมือของเขำ
ยั ง คงร้ อ นอยู่ ฉั น ดึ ง มื อ เขำขึ้ น มำอย่ำ งระมั ด ระวัง วำงไว้ แ นบ
ใบหนำ้ ของตัวเอง ฉันไมร่ ู้ควำมหมำยของกำรกระทำนี้ แตต่ อนที่
อยูบ่ ้ำนเฉินเขำก็เคยทำอยำ่ งนี้เหมือนกัน ตอนที่นิ้วทั้งห้ำนิ้วนัน้
ของเขำประคองหน้ำของฉัน ไว้ อย่ำ งไร้เ รี่ ย วแรง บั ง ทั ศ นวิ สัย
ทั้งหมด บังโลกทั้งใบจำกดวงตำฉัน ฉันเองก็รู้สึกสงบและพอใจ
เช่นกัน
ฉันไมร่ วู้ ำ่ ทำแบบนี้อยูน่ ำนเทำ่ ไร แตฟ่ ้ ำมืดลงแลว้
ฉันกดมือของเขำไว้ คอ่ ยๆ หำยใจรดงำ่ มนิ้วมือของเขำช้ำๆ
นำนเทำ่ ไรก็ไมน่ ับวำ่ นำน

807
 ทันใดนั้นมือของเขำสั่นขึ้นมำ หัวใจฉันก็สั่นไปกับมันด้วย
ขณะที่กำลังจะลืมตำ กลับรู้สึกถึงนิ้วของเขำที่มีแรงขึ้นมำใหมอ่ ีก
ครั้ง กดหน้ำของฉันไว้ด้วยแรงที่มำกขึ้นทีละน้อย แล้วปลำยนิ้ว
เขำก็ลูบไลผ้ ิวของฉันเบำๆ
ฉันไมข่ ยับสักนิด น้ำตำรว่ งลงมำตอ้ งกลำงฝ่ำมือของเขำ

808
 ตอนที่ 162 อูอวี้ 20 (1)

-อูอวี-้
ยังคงเป็ นดินแดนแห่งควำมฝั นที่ซับซ้อนมำก ทั้งเปลวไฟ
ควำมเจ็บปวดและเหงื่อคลุกเคลำ้ เขำ้ ดว้ ยกัน ผมลืมตำทำ่ มกลำง
ควำมมืดสลัว มองเห็นห้องผูป้ ่ วยและหมอ แลว้ ก็ตกอยูห่ ้วงนิทรำ
ตอ่ ไป
ควำมฝั นของผมคล้ำยกับว่ำไมเ่ คยเปลี่ยนเลยตลอดหนึ่งปี
มำนี้
ไมส่ ิ มันกำลังจะเปลี่ยนแปลง
บำงชั่วพริบตำ ผมยืนอยูห่ น้ำหน้ำผำสูง ลมแรงพัดผ่ำนมำ
แต่กลับได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนเรียกชื่อผม "อำอวี้ อำอวี้"
นั บ แต่ ช่ ว งเวลำนั้น เป็ น ต้ น มำ หั ว ใจก็ อ บอุ่ น ขึ้ น ในทั น ที
ควำมอบอุ่นนั้นค่อยๆ แผ่ขยำย คล้ำยกับมีแสงสว่ำงทะลุ ผ่ำน
รำ่ งกำยของผม
อำอวี้ อำอวี้ เธอกำลังเรียกเบำๆ ขำ้ งหูผมไมห่ ยุด
เจี๋ยวเจี่ยว
809
 ทำ่ มกลำงควำมวุน่ วำย ผมหำชื่อของเธอพบแลว้
"เจี๋ยวเจี่ยว!" เท้ำของผมเหยียบควำมว่ำงเปล่ำ ร่วงตกจำก
หนำ้ ผำสูงชัน รอ้ งตะโกนออกมำเป็ นชื่อของเธอ
…
ผมลืมตำขึ้นมำอยำ่ งหวำดหวัน่ พบว่ำที่นี่เป็ นห้องผูป้ ่ วยมืด
สลัว ลำแสงอัสดงกำลังคลอ้ ยไปทำงทิศตะวันตก ถำนเจี่ยวนัง่ บน
พื้นข้ำงเตียงโดยไม่ใช้เกำ้ อี้ ร่ำงบอบบำงสวมชุดผู้ป่วย มือหนึ่ง
ของผมถูกเธอจับไว้เบำๆ สัมผัสใบหนำ้ ของเธอ
มือของผมออกแรงช้ำๆ ลูบไลใ้ บหนำ้ ของเธอ ตัวเธอสัน่ แต่
กลั บ ไม่ข ยั บ อี ก เธอจั บ ปลำยนิ้ ว มื อ ของผมไว้ ผมรู้ สึ ก ได้ ว่ ำ มี
ของเหลวคอ่ ยๆ ไหลเขำ้ มำกลำงฝ่ำมือผม
"อำอวี้…" เธอโผเขำ้ มำในอกผม
ในห้องมืดสนิทอยำ่ งสิ้นเชิง เธอโอบคอของผมไว้แล้วนำมำ
แนบชิดตรงหัวใจเธอ มือผมยังคงชำอยู่ จึงจนปั ญญำจะกอดเธอ
ได้ ผำ่ นไปครูห่ นึ่ง พวกเรำสองคนก็ไมพ่ ูดอะไร
หลังจำกนั้นเธอเงยหน้ำขึ้นมำช้ำๆ ในควำมมืด อยูใ่ กล้กับ

810
ผมมำก ผมรู้สึก ได้แม้ก ระทั่งลมหำยใจของเธอ อิงแอบกับริม
ฝี ปำกและฟั นของผม ผมใช้ มื อ ที่ มี ส ำยให้ เ ลื อ ดประคองหลั ง
ศีรษะเธอไว้ ในห้องนี้ มีเพียงลมหำยใจถี่กระชั้นของผมและเธอ
เทำ่ นัน้ ผมจูบลงไป
พวกเรำยังไม่เคยจูบกันอย่ำงดุเดือดแบบนี้มำก่อน คล้ำย
กำลังต่อสู้กับอีกฝ่ำย ทัง้ ยังคล้ำยกับฟื้ นคืนชีพจำกกองเพลิง มือ
ทั้งคู่ของเธอดันหน้ำอกผมเอำไว้ ผมได้แต่นอน เกือบจะยกตัว
เธอขึ้นมำบนเตียง ตรงแผลเจ็บอีกแล้ว แต่ผมไม่ว่ำงจะสนใจ
จริงๆ ผมเพียงอยำกจูบเธอ อะไรอยำ่ งอื่นก็ไมอ่ ยำกสนใจ เพียง
แคอ่ ยำกจูบจนรำ่ งกำยของเธอสัน่ สะทำ้ นเทำ่ นัน้
เธอสั่นไปทั้งร่ำงจริงๆ ผมหำลิ้นของเธอเจอ ออกแรงตวัด
เกี่ยว หยอกเย้ำ ลมหำยใจของเธอค่อยๆ ถี่กระชั้นมำกขึ้น หน้ำ
ร้อนผะผ่ำว เธอเริ่มดิ้นรน คิดจะผลัก ผมออกไป ทว่ำผมกอด
แนน่ ยิ่งขึ้น ไมย่ อมให้เธอขยับ
"คุณปลอ่ ยฉัน…" เธอประทว้ งอยำ่ งไรเ้ รี่ยวแรง
ผมตอบเธอด้วยกำรขบกัดที่รุ นแรงยิ่ งกว่ำเดิม ผมทำให้
คำพูดของเธอติดอยูใ่ นปำกอยำ่ งสิ้นเชิง

811
 "อื้อ อื้อ…" เธอผลักที่เอวผม ผมเจ็บจึงจำตอ้ งปลอ่ ยไป โชค
ดีที่ตอนนี้ในห้องมืด เธอจึงมองไม่เห็นใบหน้ำของผม แต่เธอ
กลับลม้ ลงไปนัง่ บนพื้น
"ล้มเจ็บไหม" ผมพูดออกมำ ถึงพบว่ำลำคอของตัวเองแห้ง
ผำกจนเหมือนโดนรถบด
"ไม!่ " เธอคำรำมเสียงต่ำ "คุณหมำยควำมว่ำยังไง อูอวี้ คุณ
หมำยควำมวำ่ ยังไง"
ผมพูดไม่ออก เมื่อสักครู่พอตื่นขึ้นมำกก็เห็นเธอเข้ำ เห็น
เธอพิงซบอย่ำงสงบและอ่อนแอ ครั้นพอคิดถึงตอนที่ชีวิตเป็ น
ตำยเท่ำกันที่บ้ำนตระกูลเฉินอีก ครั้ง ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ไ ด้
อยำ่ งสิ้นเชิง
ผมต้ อ งกำรเธอ ต้ อ งกำรเธอมำก อดทนมำนำนเกิ น ไป
ดังนัน้ จึงสูญเสียกำรควบคุม
ทันใดนั้นเธอก็เปิ ดไฟในห้อง แสงไฟสว่ำงทำให้ผมตำพร่ำ
จนต้องยกมือบังไว้ ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเธอพูดเสียงเรียบว่ำ
"ฉันไปตำมหมอมำกอ่ น อูอวี้ อีกเดี๋ยวฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ"
ในเวลำนี้ผมถึงมองเห็นหน้ำตำของเธอได้อย่ำงชัดเจน สี
812
หน้ำเธอซีดกว่ำทุกวัน แต่แก้มทั้งคู่กลับแดงระเรื่อ ริมฝี ปำกถูก
ผมจูบจนแดงเปล่งปลั่งฉ่ำวำว ในระหว่ำงที่รอหมอเขำ้ มำ เดิมที
เธอนั่งอยู่บนเก้ำอี้ จ้องมองผมอยู่เงียบๆ แต่หลังจำกสบตำกัน
ครูห่ นึ่งแลว้ เธอกลับเบนสำยตำออกไป คลำ้ ยกับรูส้ ึกอึดอัดใจ
"เจี๋ยวเจี่ยว" ผมพูด "มำนั่งขำ้ งผม" ผมได้ยินว่ำเสียงตัวเอง
นิ่ ง มำก แต่ ก ลั บ มี อ ะไรบำงอย่ ำ งก ำลั ง ร้ อ นผ่ ำ วและสั่ น เทำ
เล็กนอ้ ย "ผมเรื่องจะพูดกับคุณ"
ถำนเจี่ยวกลับไม่ขยับ กัดริมฝี ปำกพูดว่ำ "คุณอยำกจะพูด
อะไร ฉันก็ยังไมอ่ ยำกฟั งทัง้ นัน้ "
ผมอึ้งไปสักพัก บำงคำพูดสำหรับผมแล้วมีน้ำหนักมำก ไม่
มีทำงที่จะพูดออกมำงำ่ ยๆ ไดม้ ำโดยตลอด แตต่ อนนี้ในที่สุดพอ
ผมอยำกพูดแล้ว เธอกลับไมอ่ ยำกฟั ง

813
 ตอนที่ 163 อูอวี้ 20 (2)

หมอมำแล้ ว พวกเรำสองคนต่ ำ งไม่ พู ด ไม่ จ ำ หมอกั บ

พยำบำลคุยอะไรกันจุกๆ จิกๆ แตผ่ มไมไ่ ดฟ้ ั งทัง้ นัน้ ผมเพียงแค่
จ้ อ งมองเธอ บำงครั้ ง หมอถำมอะไร เธอตอบประโยคสอง
ประโยค เธอถู ก ผมจ้ อ งจนค่ อ ยๆ อึ ด อั ด ใจ อดไม่ไ ด้ ที่ จ ะถื อ
โอกำสช่วงที่คนอื่นไมส่ นใจถลึงตำใสผ่ ม
แตผ่ มยังคงจอ้ งมองเธอตอ่ ไป
ในที่สุดหมอกับพยำบำลก็ออกไป ถำนเจี่ยวรั้งท้ำย เธอกม้
ศีรษะขอบคุณแล้วปิ ดประตู ครัน้ แล้วในห้องก็เหลือเพียงพวกเรำ
สองคน
"อยำกจะพูดอะไรกับผม" ผมถำม
เธอนั่งลงที่ปลำยเตียง หันข้ำงให้ผม ไม่มองผมสักนิด แต่
มองนอกหนำ้ ตำ่ งทีม่ ืดลงไปแลว้
"อำอวี้ คุณจูบฉันก็ดี หนีจำกฉันก็ดี ต้องกำรก็ดี ไมต่ ้องกำร
ก็ ดี เมื่ อ ก่อ นฉั น พยำยำมมำตลอด อยำกจะรอคุ ณ รอคุ ณ ทำ
ควำมปรำรถนำให้เป็ นจริงในอนำคต รอคุณปล่อยวำงปั ญหำที่

814
คัง่ คำ้ งอยูใ่ นใจ แบบนี้แล้วฉันรูว้ ำ่ คุณจะตอ้ งไดอ้ ยูก่ ับฉันแน่นอน
คุณชอบหมำป่ำตัวหนึ่งที่ได้รับบำดเจ็บ จึงไม่สำมำรถคำดหวัง
ได้ ว่ ำ เขำจะกระโดดเข้ำ มำในอ้ อ มอกคุ ณ ทั้ง ๆ ที่ ยั ง มี แ ผลอยู่
ในตอนนี้ พอคิดแบบนี้ก็เป็ นอันว่ำเสมอกัน ฉันเองก็ยินดีจะรอ
แลว้ แตว่ ำ่ …"
เธอจ้องมองผมด้วยดวงตำใสกระจ่ำงและลึกล้ำ "วันนั้นที่
บำ้ นเฉิน คุณทิ้งฉันไวท้ ี่ห้องใต้หลังคำคนเดียว ตอนที่คุณจำกไป
ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่ำ ถ้ำหำกพวกเรำรอดออกไปได้ วันที่ออกไป
นั้นฉันจะต้องอยูก่ ับคุณแน่นอน ฉันไมอ่ ยำกรออีกแล้ว แล้วก็รอ
ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว" น้ำตำของเธอค่อยๆ ไหลออกมำ "คุณไม่
ตอ้ งอำ้ งเหตุผลอะไรกับฉัน แลว้ ก็ไมต่ อ้ งหนีฉันดว้ ย อำอวี้ ฉันไม่
อยำกรออีกต่อไปแล้ว"
ใจของผมคล้ ำยกั บถูก มี ดเล่ มหนึ่งกรี ด ผ่ำนเบำๆ มีดนั้น
ซ่อนอยูใ่ นน้ำตำใสแจ๋วของเธอ ผมอยำกจะต่อยตัวเองสักหมัดที่
คิดไมถ่ ึงว่ำจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ถูกบีบบังคับจนหมดหนทำง จน
พูดอะไรแบบนี้ออกมำ ผมได้ยินเสียงที่ใกล้แหบแห้งของตัวเอง
พูดวำ่ "เจี๋ยวเจี่ยว คุณมำนี่หนอ่ ย"
ริมฝี ปำกของเธอใกล้จะถูก กัดจนแตก ยืนกรำนเสียงแข็ง

815
"ฉันไมไ่ ป"
ผมอยำกจะยิ้ม ทว่ำเบ้ำตำกลับร้อน ผมพูดเสียงเบำ "มำนี่
ฟั งผมพูดคำพูดเดียวกับคุณ"
เธอนิ่งเงียบไมข่ ยับ จำกนัน้ ก็ลุกขึ้นเดินมำนัง่ ขำ้ งเตียง แผล
ของผมเมื่อสักครู่ถูกเธอตีจนเจ็บ อยำกจะลุกขึ้นนั่งแต่กลับไม่
สำมำรถทำได้ จึงได้แต่ย่ืนมือไปกุมมือเธอ เธอกลับหลบออกไป
เพียงแคน่ งั่ ลงขำ้ งเตียง ยังคงหันหนำ้ ดำ้ นขำ้ งให้ผม
ผมยกมื อ ขึ้ น กุ ม ใบหน้ำ ครึ่ ง หนึ่ ง ของตั ว เองไว้ "เมื่ อ กี้ ผ ม
อยำกจะพู ด คุ ณ กลั บ ไม่ใ ห้ โ อกำสผม ค ำพู ด พวกนี้ ค วรจะให้
ผูช้ ำยพูดตำ่ งหำก"
เธอ "ออ้ " เบำๆ หนำ้ คลำ้ ยจะแดงยิ่งขึ้น
"ถำนเจี่ยว ผมขอโทษ"
เธอไมข่ ยับสักนิด น้ำตำรว่ งลงมำ
ผมพูดต่อ "วันนี้พวกเรำอยูด่ ้วยกัน ต่อไปจะไมแ่ ยกจำกกัน
อีกแลว้ "
เธอยกมือขึ้นปิ ดหน้ำ และจำกนั้นก็ฝังศีรษะลงไป ฝั งลงไป
816
ในอกผม ผมกอดเธอไว้ ที่แปลกคือ ผมรอคอยช่วงเวลำนี้มำนำน
มำก เคยคิดแม้กระทั่งว่ำ ช่วงเวลำที่ตัวเองไม่มีวำสนำที่จะมีได้
มำถึงแล้วจริงๆ ทุกอย่ำงกลับเงียบสงบจนถึงที่สุดอย่ำงเห็นได้
ชัด ผมสีดำของเธอที่ลตู่ กลงมำบนฝ่ำมือผมนัน้ นิ่งมำก แสงไฟใน
ค่ำคืนนี้สงบมำก เลือดสดๆ ในสำยให้เลือดที่หยดลงทีละหยดๆ
ก็สงบมำกเช่นกัน
ผมลูบศีรษะเธอ ถำม "หลังจำกนี้ไมว่ ่ำจะเกิดอะไรขึ้น คุณก็
จะไมไ่ ปจำกผมใช่ไหม"
ผมรู้ว่ำในฐำนะผู้ชำยไม่ควรถำมแบบนี้ แต่ผมต้องกำรคำ
สัญญำของเธอสักคำ เธอไมไ่ ด้เงยหน้ำขึ้น ทว่ำน้ำตำกลับทำให้
อกผมเปี ยกชื้น เธอพูดอยำ่ งช้ำๆ "หลังจำกนี้ไมว่ ำ่ จะเกิดอะไรขึ้น
ฉันจะไมไ่ ปจำกคุณ คุณก็ด้วยใช่ไหม"
"ผมก็ดว้ ยแนน่ อน" ผมพูด
เธอเงยหน้ำขึ้น ใบหน้ำยังเปื้ อนน้ำตำ แต่เธอหยุดร้องไห้
แล้วยิ้มออกมำทันใด ผมเองก็อดยิ้มตำมไมไ่ ด้ พวกเรำทั้งคู่ต่ำง
ยิ้มมองอีกฝ่ำย ประกำยน้ำตำระยิบระยับ ใบหนำ้ แนบชิดกันแบบ
นี้โดยตลอด จนกระทั่งจ้วงอวี๋ผลักประตูเข้ำมำ ร้อง "เฮ้ย" ด้วย
ควำมตกใจ ถำนเจี่ยวคอ่ ยๆ ยืดตัวขึ้น ผละจำกอ้อมกอดผม ผม
817
กลับยังคงกุมมือเธอไวด้ ว้ ยควำมอำลัยอำวรณ์
จ้วงอวี๋พิงขำ้ งประตูแลว้ ถำม "ถ้ำงัน้ พวกเธอนี่… เป็ นคูส่ ำมีที่
ไมม่ ีวันแยกจำกกันแลว้ ใช่ไหมเนี่ย"
ดวงตำถำนเจี่ยวยิ้มจนเกือบจะโค้งเป็ นพระจันทร์เสี้ยว ผม
กุมมือเธอไว้ "อืม ในที่สุดผมก็มีสถำนะอยำ่ งเป็ นทำงกำรแลว้ "

818
 ตอนที่ 164 อูอวี้ 20 (3)

ต่อมำพอผมคิดยอ้ นกลับไป คำดไมถ่ ึงว่ำช่วงหลำยวันนั้นที่

นอนโรงพยำบำลหลังจำกได้รับบำดเจ็บ จะเป็ นช่วงเวลำที่ผมมี
ควำมสุขที่สุดในช่วงครึ่งชีวิตของผม ถึงแมว้ ำ่ ผมนอนอยูบ่ นเตียง
ไมส่ ำมำรถขยับได้ แมแ้ ต่กอดก็ต้องถำมควำมยินยอมของเธอถึง
จะกอดได้ แตเ่ วลำนัน้ ไมม่ ีเรื่องอะไรเขำ้ มำรบกวน เสน้ เวลำยังไม่
ทันยอ้ นกลับไป ฆำตกรตอ่ เนื่อง อำชญำกรรมทัง้ หมดยังห่ำงจำก
พวกเรำไกลมำก กำรเสียชีวิตของอูเมี่ยวยังไมม่ ำถึงตรงหนำ้ พวก
เรำ… ทุกอย่ำงยังไม่ต้องไปกังวลและเผชิญหน้ำกับมัน มีเพียง
แสงแดดในฤดูหนำวส่องลงมำยังเตียงผมวันแล้ววันเล่ำ และถำน
เจี่ยวก็นงั่ อยูข่ ำ้ งกำยผม
นั่นเป็ นคืนที่พวกเรำมี 'สถำนะอยำ่ งเป็ นทำงกำร' เพรำะว่ำ
หลับไปนำนมำก ช่วงนี้จึงไมง่ ว่ งนอน ภำยใต้กำรดูแลของเสิ่นสือ
เยี่ยนและได้รับอนุญำตจำกพยำบำล ถำนเจี่ยวจึงสำมำรถอยูก่ ับ
ในห้องนี้เป็ นเพื่อนผมไดส้ ักพัก
จว้ งอวี๋วำงกลอ่ งขำ้ วที่ซ้อื มำให้พวกเรำแลว้ บอกลำไปอยำ่ งรู้
งำน ถำนเจี่ยวยกน้ำอุ่นกะละมังหนึ่งเข้ำมำให้ผมล้ำงหน้ำบ้วน
ปำก เดิมทีผมไม่อยำกให้เธอทำ แต่ก็อยำกเห็นเธอนำนขึ้นอีก
819
หนอ่ ย ดังนัน้ จึงไมไ่ ดป้ ฏิเสธอะไร
เธอใช้ผ้ำขนหนูที่อุ่นร้อนเช็ดหนำ้ ผมเบำๆ ผมจ้องเธอแล้ว
พูดวำ่ "ที่แทม้ ีแฟนแลว้ ก็ดีอยำ่ งนี้นี่เอง"
แกม้ สองขำ้ งของเธอแดงเล็กน้อย มองซ้ำยมองขวำแล้วพูด
ว่ำ "เชอะ ฉันให้พ ยำบำลคนอื่นมำเช็ดหน้ำแฟนของฉันดีกว่ำ
ละมัง้ "
ผมหัวเรำะเสียงต่ำ เธอเช็ดหนำ้ ให้ผมสะอำดแล้วก็มองพินิจ
อีกครูห่ นึ่งกอ่ นจะพูดวำ่ "ผอมไปหนอ่ ย แตก่ ็ยังหลอ่ ขนำดนี้"
ผมอดทนมำนำนมำกแล้ว ควำมรู้สึกนัน้ ก็เหมือนของมีคำ่ ที่
ในที่ สุ ด ก็ อ ยู่ใ นมื อ ผม แต่ ก ลั บ ถู ก หน่ว งเหนี่ ย วไว้ ไ ม่ส ำมำรถ
สัมผัสได้ ผมพูด "เขำ้ มำให้ผมดูหนอ่ ยวำ่ คุณผอมลงหรือเปลำ่ "
เธอนัง่ ยองๆ ในระดับสำยตำเดียวกับผมตรงขำ้ งเตียงอย่ำง
เชื่อฟั ง ผมขยับเล็กน้อย จึงพบว่ำยังใกล้ไมพ่ อ จึงบอกเธอเสียง
ต่ำ "เขำ้ มำอีกหนอ่ ย"
เธอมองผมแล้วค่อยๆ ขยับเข้ำมำใกล้ ผมดึงไหล่ของเธอ
มำแล้วจูบลงไป ทัง้ ตัวเธอซบอยูต่ รงหัวเตียงรำวกับกลำยเป็ นน้ำ
แอ่ ง หนึ่ ง อย่ำ งไรอย่ำ งนั้น โอนอ่ อ นผ่อ นตำมและไม่ข ยั บ ริ ม
820
ฝี ปำกของเธอหอมมำก ผิ ว นุ่ม เนี ย นละเอี ย ดนั้น เย็ น เล็ ก น้ อ ย
เมื่ อ ก่อ นผมมั ก จะจู บ อย่ำ งรี บ ร้ อ น ไม่เ หมื อ นอย่ำ งในวั น นี้ ที่
สำมำรถละเลี ย ดลิ้ ม รสได้ อ ย่ำ งลึ ก ซึ้ ง ไม่จ ำเป็ น ต้ อ งควบคุ ม
ตัวเองอีกต่อไป และไม่ต้องกังวลเรื่องระยะห่ำงระหว่ำงเธอแล้ว
จำกไป เพรำะตอนนี้ ผูห้ ญิงคนนี้เป็ นของผมแลว้
มือของผมลูบหลังคอเนียนนุ่มของเธอ ในอกล้วนเป็ นกลิ่น
หอมเย็น ผมบดริมฝี ปำกของเธอ ยิ่งบดยิ่งลึก ลมหำยใจของเธอ
ค่ อ ยๆ ถี่ ก ระชั้น ขึ้ น อี ก ในอกผมกลั บ เหมื อ นถู ก จุ ด ไฟขึ้ น มำ
ตอ้ งกำรมำกกวำ่ นี้
"เจี๋ยวเจี่ยว… เจี๋ยวเจี่ยว…" ผมหันไปขบเมม้ หูของเธอไว้แล้ว
กระซิบแผ่วเบำ แก้มทั้งสองของเธอแดงจนเหมือนไฟ อยำกจะ
ผลั ก ผมออกหลำยครั้ง แต่ ก ลั บ กลั ว ท ำผมเจ็ บ จึ ง แกะออกไม่
สำเร็จ ผมจูบจนจิตวุ่นวำยใจลุ่มหลง สมองร้อนมำก ผมได้ยิน
ตัวเองกำลังหอบเบำๆ ถึงแมจ้ ะเป็ นเพียงจูบจูบหนึ่ง แต่กลับทำ
ให้ ผ มได้ ลิ้ ม ชิ ม ควำมสุ ข และควำมตื่ น เต้ น ที่ ไ ม่ เ คยมี ม ำก่อ น
แมก้ ระทัง่ มือของผมก็ไมร่ วู้ ่ำล้วงเขำ้ ไปในชุดผูป้ ่ วยของเธอตัง้ แต่
เมื่อไหร่ ลูบไลเ้ อวบำงของเธอ ผิวของผูห้ ญิงทัง้ นุม่ ทัง้ ลื่น
"อูอวี้! หยุด…" ในที่สุดเธอก็หนีออกไปจำกอกผม อำรมณ์

821
ผมดิ่งวูบในทันใด มองเธอโดยไมพ่ ูดจำ เธอกลับพูดเสียงต่ำ "ถำ้
คุณจูบอีก ฉันจะไมม่ ำหำแลว้ "
"คุณบอกเองวำ่ วันนี้จะอยูด่ ว้ ยกัน"
เธอกลอกตำมองบน
ผมหัวเรำะออกมำอยำ่ งอดไมไ่ ด้
"ใครจะไปคิดวำ่ คุณจะ…" เธอตัดคำสุดทำ้ ยกลืนลงไป
ผมไลถ่ ำม "จะอะไร"
"ไมก่ ลัวกฎหมำยไมอ่ ำยฟ้ำดิน!" เธอตอบ แตผ่ มรู้ เห็นชัดๆ
วำ่ นี่ไมใ่ ช่คำที่เธอจะพูดตอนแรก ทำเอำใจผมเตน้ โครมครำม
หลังจำกหลอกล่ออีกหลำยประโยค ทั้งยังรับรองกับเธอว่ำ
จะไม่จูบเธอโดยไมย่ อมเลิก เธอถึงจะเข้ำมำใกล้อีกครั้ง นั่งข้ำง
เตียง ป้อนโจ๊กให้ผม ขณะเดียวกันก็หยิบโทรศัพทข์ ้นึ มำเล่น
ผมเห็นโทรศัพท์ของเธอเป็ นหน้ำหลักเวยป๋อ คิดว่ำผู้หญิง
คนนี้มีเรื่องอะไรก็ชอบโพสต์ลงเวยป๋อ แล้วก็คิดถึงช่วงเวลำนัน้ ที่
ผมไปจำกเธอ เธอโพสต์เวยป๋อไม่หยุด แต่กลับไม่มีใครสักคน
เขำ้ ใจขอ้ ควำมนัน้
822
 ยังมีประโยคนั้นที่ทำให้ผมเจ็บปวดใจรำวกับโดนมีดกรีด
'เมฆครึ้มพบจันทรก์ ระจำ่ ง เมฆแยกจำกจันทรม์ ิลว่ งรู้'
"โพสตอ์ ะไรอยูเ่ หรอ" ผมถำม
เธอรี บ เก็ บ โทรศั พ ท์ มื อ ถื อ มองผมแวบหนึ่ ง แล้ ว พู ด ว่ ำ
"อะไร โพสต์อะไร อ๋อ ไม่ได้โพสต์อะไร คุยกับเพื่อน นี่ ห้ำมมำ
สอ่ งขอ้ มูลสว่ นตัวของฉันนะ"
ผมจึงไมไ่ ดพ้ ูดอะไร
ไมน่ ำน พยำบำลก็เขำ้ มำตรวจห้อง แล้วก็จะพำเธอกลับห้อง
ของตัวเอง ผมมองเธอยืนอยูต่ รงนัน้ เพรำะพยำบำลอยู่ ทำ่ ทำงดู
เหมือนลังเลเล็กนอ้ ย ดวงตำคูน่ นั้ กลับเคลื่อนมองผมอยำ่ งว่องไว
เห็นไดช้ ัดวำ่ อำลัยอำวรณ์ ผมพูด "เจี๋ยวเจี่ยว มำนี่หนอ่ ย"
เธอรีบวิ่งมำตรงหนำ้ ผม ผมดึงมือเธอขึ้นมำ พูดว่ำ "กม้ ลง"
เธอมองพยำบำลดว้ ยควำมประดักประเดิดเล็กนอ้ ย แตก่ ็กม้
ลงมำ ผมยื่นหนำ้ ไปจูบหนำ้ เธอ พูดด้วยเสียงที่มีเพียงเรำสองคน
ได้ยิน "ที่คุณ ต้องกำร ผมก็ต้องกำร เพรำะพวกเรำอยู่ด้วยกัน
แลว้ "

823
 เธอมองผม คล้ำยจะไม่ประดักประเดิดอีกต่อไป แล้วก็ไม่
สนใจสำยตำของพยำบำลด้วย เธอลูบหัวผมแลว้ พูดวำ่ "อืม ฉันรู้
แลว้ พรุง่ นี้ฉันจะมำหำคุณอีก"
หลังจำกพวกเธอจำกไปแล้ว ห้องก็กลับสูค่ วำมเงียบสงบอีก
ครั้ง ผมนอนอยู่บ นเตี ย ง มองควำมมื ด ที่ ก ระจำยไปทั่ ว นอก
หนำ้ ต่ำง คืนนี้ไมม่ ีหิมะตกอีก แต่กลับมีพระจันทร์กระจ่ำงค่อยๆ
ขึ้นมำ แต่พวกเรำยังมีเวลำอีกสองวัน แล้วก็ต้องกลับไปที่เรือลำ
นัน้ หลังจำกนัน้ ก็กลับมำอีก
ครัง้ ตอ่ ไป พวกเรำจะกลับไปยังจุดเวลำไหน
ผมคิดเงียบๆ ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพ ท์ข้ึนมำ เปิ ดเว
ยป๋อ ใสน่ ำมปำกกำของถำนเจี่ยว แลว้ ก็เสิรช์ หำเธอโดยตรง
เวยป๋อที่ทำให้ใจผมเจ็บปวดเหล่ำนั้นได้หำยไปหมดแล้ว
เพรำะพวกมันเพิ่งจะปรำกฏขึ้นครึ่งปี หลังจำกนี้ หลังจำกที่ผม
และถำนเจี่ยวพบกัน ที่ผมเห็น คือข้อควำมใหม่ที่เธอเพิ่งโพสต์
เมื่อครึ่งชัว่ โมงกอ่ น
'เมฆครึ้มพบจันทร์ก ระจ่ำง เมฆหมอกหนำ จันทร์ยังต้อง
ปรำรถนำสิ่งใดอีก'

824
[สว่ นที่ 4 แหงนหนำ้ มองเห็นสีครำมไมส่ นิ้ สุด]

825
 ตอนที่ 165 ถำนเจีย่ ว 21 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันนอนอยูบ่ นเตียงผูป้ ่ วย มองพระจันทร์ที่แอบโผล่ออกมำ
จำกชั้นเมฆนอกหน้ำต่ำง จิตใจกลับหมดหนทำงที่จะสงบลงได้
นอนไม่หลับ คิดถึงประกำยน้ำตำเลือนรำงในดวงตำเขำ คิดถึง
เสียงแหบพรำ่ ทุม้ ลึกของเขำ คิดถึงเขำที่โอบฉันไวใ้ นออ้ มอกแลว้
จูบซ้ำไปซ้ำมำ
หมำป่ำที่บำดเจ็บตัวนัน้ ในที่สุดก็ถูกฉันยึดครองไวไ้ ดแ้ ลว้
หรืออำจจะเป็ นว่ำ ในที่สุดมันก็สลัดพันธกำรออกไป มำไล่
ตำมฉัน
คิดแบบนี้แล้วใจฉันก็ยิ่งร้อนรน ควำมรู้สึกนั้นคล้ำยไฟสุม
ในอก ค่ำคืนนี้เงียบเหงำนัก คนที่จุดไฟนัน้ กลับไมอ่ ยูข่ ำ้ งกำยฉัน
ในสมองฉันสับสนวุน่ วำย คิดครูห่ นึ่ง นิสัยนี้ของอูอวี้ถูกซ่อน
ไวอ้ ยำ่ ง 'อดทน' ใช่ไหม ดังนัน้ เมื่อกอ่ นไมว่ ำ่ อยำ่ งไรก็ไมย่ อมพูด
เรื่องควำมสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่ำงชำยหญิง ตอนนี้พอฉันบังคับ
เขำ เขำกลับยอมศิโรรำบอย่ำงร้อนแรงในทันที คิดอีกครู่หนึ่ง

826
ตกลงแล้วเขำเต็มใจหรือว่ำฝื นใจกันแน่ แต่แววตำตอนที่เขำจูบ
ฉันไมใ่ ช่ของปลอม แววตำซำบซึ้งใจแบบนัน้ จะเป็ นกำรฝื นใจได้
อยำ่ งไร
พอคิดแบบนี้ ใจของฉันก็รำวกับถูกเติมเต็มด้วยของหวำน
ชื่นและหนำหนัก ฉันซุกหนำ้ ฝั งลงไปในหมอน ใบหนำ้ ยังคงร้อน
ผำ่ ว ผิวหนังทุกตำรำงนิ้วของรำ่ งกำยที่ถูกเขำลูบไล้ล้วนรอ้ นผำ่ ว
ฉันต้องกำรเขำ ฉันได้มำแล้ว ตัง้ แต่วันเป็ นต้นไปเขำเป็ นของฉัน
แล้ว ควำมเข้ำใจนี้พุ่งเข้ำมำในหัวฉัน ควำมรู้สึกมีควำมสุขจน
ใกลจ้ ะระเบิดนัน้ กลืนกินฉันไปอยำ่ งไรส้ มุ้ เสียง
คิ ด กลั บ ไปกลั บ มำด้ ว ยควำมว้ ำ วุ่ น ใจทั้ง คื น เต็ ม ๆ จนถึ ง
ตอนที่ฉันตื่นมำในเช้ำวันรุ่งขึ้น ขอบตำดำคล้ำก็โผล่มำทั้งสอง
ขำ้ ง ทำ่ จะไมด่ ีแล้ว วันที่เริ่มคบกันอยำ่ งเป็ นทำงกำรวันแรกขี้เหร่
จนกลำยเป็ นผีแบบนี้ ฉันส่งเวยป๋อหำจ้วงอวี๋[ตอนมำเอำรองพื้น
มำให้ฉันหนอ่ ย]
จว้ งอวี๋ตอบกลับมำวำ่ [เธอนึกวำ่ ฉันจะมีของแบบนัน้ เหรอ]
ฉันตอบอีก[แวะซื้อร้ำนไหนก็ได้ระหว่ำงทำง อย่ำลืมนะว่ำ
ตอ้ งเป็ นสีงำช้ำง เดี๋ยวฉันให้เงินเธอ]

827
 จ้วงอวี๋[ ไม่ต้อง คนไข้ที่ไ หนแต่งตัวฉูดฉำดกัน มีควำมรัก
ครัง้ แรกอดทนหนอ่ ยไมไ่ ดเ้ ลยหรือไง]
ฝำกควำมหวังไว้ที่จ้วงอวี๋ไ ม่ไ ด้แล้ว ฉันได้แ ต่ล้ำงหน้ำไป
สองครั้ง ดู แ ล้ ว สดใสขึ้ น นิ ด หน่อ ย ทั้ง ยั ง สระผมอย่ำ งรวดเร็ว
เสร็จจำกนี้ถึงจะไปห้องผู้ป่วยของอูอวี้ เขำตื่นแล้ว หลังมีหมอน
รอง พิงอยู่ตรงนั้น แสงแดดอบอุ่นมำก พวกเรำทั้งคู่สบตำกับ
แวบหนึ่ง ทำเอำฉันใจเต้นเล็กน้อย เขำทัก "เมื่อคืนหลับสบำย
ไหม"
"อืม" ฉันตอบ "กินขำ้ วเช้ำหรือยัง"
เขำพยักพเยิดไปทำงโต๊ะขำ้ งๆ "พยำบำลเอำมำให้แล้ว"
ฉันเกิดนึกสนุกขึ้นมำทันที "ฉันป้อนคุณนะ"
เขำจ้องฉัน "อืม"
ขำ้ วเช้ำของเขำคือโจ๊กกับไข่ ยังร้อนมำกอยู่ ฉันนัง่ ขำ้ งเตียง
เป่ำเล็กน้อยแล้วป้อนเขำ เขำกินอย่ำงสงบมำก ฉันมองโหนก
แกม้ และคำงของเขำขยับไปมำอยำ่ งเพลิดเพลิน
เขำพูดเสียงต่ำวำ่ "ทำไมถึงเอำแตจ่ อ้ งผมละ่ "

828
 ฉันรู้สึกหน้ำเห่อร้อนในทันที เพรำะว่ำชอบมำกจริงๆ เลย
อยำกจะไดเ้ ขำมำกขึ้นทีละนิด
"คุณกินหรือยัง" เขำถำม
"ยังเลย" ฉันตอบ "ฉันมีแค่บำดแผลภำยนอก จะได้รับกำร
ปฏิบัติแบบคุณไดย้ ังไง อีกเดี๋ยวคอ่ ยลงไปซื้อก็ได"้
เขำจึงหุบปำก พูดวำ่ "กินดว้ ยกันสิ"
ฉันพูด "ขอบคุณ แต่ฉันไม่สนใจโจ๊กข้นๆ จืดๆ นี้ของคุณ
หรอก ฉันอยำกกินเสี่ยวหลงเปำที่มีเนื้อร้อนๆ "
เขำหัวเรำะ ในที่สุดก็กินมื้อเช้ำหมดอยำ่ งเชื่อฟั ง
เมื่อกอ่ นไมเ่ คยรู้สึกว่ำเวลำจะเงียบสงบ งดงำมและผ่ำนไป
อยำ่ งยำวนำนแบบนี้มำกอ่ น เขำนอนบนเตียงไมส่ ำมำรถขยับได้
เปิ ดโทรทัศน์ดูสักพัก พวกเรำทั้งคู่ต่ำงรู้สึกว่ำไม่มีอะไรน่ำสนใจ
ฉันเห็นสีหน้ำเขำอ่อนเพลียเล็กน้อย เลยถำมเขำว่ำ "อยำกจะ
นอนอีกสักหนอ่ ยไหม"
"อืม" เขำตอบ "เมื่อคืนหลับไมค่ อ่ ยดีเทำ่ ไร" พอมองสำยตำ
รำวกับกำลังคิดอะไรอยูข่ องเขำ ใจฉันก็สงบไมล่ ง ฉันดึงผ้ำมำ่ น

829
ลงมำให้เขำ ในห้องมืดลง จำกนั้นเขำพูดว่ำ "เจี๋ยวเจี่ยว มำนั่ง
ตรงนี้สิ"

830
 ตอนที่ 166 ถำนเจีย่ ว 21 (2)

ฉันยิ้มออกมำอยำ่ งอดไมไ่ ด้ พูดว่ำ "รู้ไหมสองวันนี้คำพูดที่

คุณพูดมำกที่สุดคืออะไร"
รอบยิ้มในดวงตำเขำพำดผำ่ นไปอยำ่ งรวดเร็ว แตก่ ลับยังคง
ใช้สำยตำล้ำลึกที่เพียงพอจะทำให้คนจมดิ่งนั้นมองฉัน ฉันไม่มี
ทำงเลือกจึงนั่งลงข้ำงเตียง เขำดึงมือหนึ่งของฉันขึ้นมำกุ ม ไว้
พวกเรำทัง้ คูไ่ มพ่ ูดจำ
และจำกนัน้ ก็เริ่มลูบไล้มือฉันเบำๆ ทุกอยำ่ งเงียบสงบอยำ่ ง
ที่สุด โดยรอบไมม่ ีอะไร มีเพียงเรำสองคน มือของฉันคันยุบยิบ
นั่นไมใ่ ช่ควำมคันปกติ แต่เป็ นควำมรู้สึกปั่ นป่วนรำวกับไฟไหม้
ตั้งแต่ถูกเขำกุมนิ้วมือ หลังมือ จนถึงอกและท้อง ไม่ได้เข้ำไปใน
หัวใจ
"นี่…" ฉันถำมเสียงเบำ "คุณยัว่ สำวแบบนี้ตลอดเลยเหรอ"
"ครั้งแรก" เขำพูด "ประสบกำรณไ์ มพ่ อ คุณต้องแนะนำผม
เยอะๆ นะ"
ฉันหัวเรำะออกมำอยำ่ งอดไมไ่ ด้ มองทำ่ ทำงของเขำ รูส้ ึกวำ่

831
เขำน่ำจะอยำกจูบฉันแล้ว เพรำะงั้นฉันจึงยื่นหน้ำเขำ้ ไปแล้วพูด
ว่ำ "ประสบกำรณค์ ุณไมพ่ อที่ไหนกันล่ะ เห็นชัดๆ ว่ำคุณ…" ทว่ำ
เขำกอดฉันไวแ้ ลว้ จูบลงมำ
ฉันไมร่ ู้เลยสักนิดว่ำ ตอนที่อูอวี้จูบฉัน เขำกำลังคิดอะไรอยู่
ในดวงตำมองเห็นอะไร หรือไมม่ ีอะไรเลย เพรำะเขำจูบจนพวก
เรำทั้งคู่แทบไม่มีแม้แต่ช่องว่ำงให้หำยใจ แต่เวลำชั่วพริบตำที่
ควำมเพ้อฝั นเกิดขึ้น ในทัศนวิสัยที่เส้นเวลำบิดเบี้ยว ฉันกลับ
เห็นรอยแยกของผ้ำม่ำน มีแสงสว่ำงลอดเข้ำมำอย่ำงเงียบสงบ
ส่องมำถึงข้ำงกำยของพวกเรำทั้งคู่ ช่วงเวลำนั้นฉันยืนยันได้ว่ำ
ตัวเองไม่เ คยลืมตัวแบบนี้ม ำก่อน ไม่เ คยมีควำมสุขแบบนี้ ม ำ
กอ่ น ทุกๆ นำที ทุกๆ วินำทีล้วนเปลี่ยนไปเร็วมำก ทั้งยังคล้ำย
จะช้ ำ มำก ล้ ำ ค่ำ จนท ำให้ ฉัน อยำกเพีย งแค่ล ะเลี ย ดลิ้ ม รส ไม่
อยำกปลอ่ ยมือ
ต่อมำอูอวี้หลับโดยกุมมือฉันไว้โดยตลอด ฉันเองก็ฟุบขำ้ ง
เตียงหลับไปเช่นกัน ตอนที่ต่ืนมำพบว่ำเลยเที่ยงวันแล้ว ระหว่ำง
นัน้ จว้ งอวี๋เขำ้ มำครัง้ หนึ่ง แตก่ ็ถูกเสียงเงียบของฉันทำให้จำกไป
จ้วงอวี๋เองก็ไม่มีใจจะอยู่นำน พูดกับฉันว่ำ "นี่ อย่ำท้องที่
โรงพยำบำลนะ ตอนนี้เขำยังเป็ นคนพิกำรอยู่ คุณภำพไมส่ ูงนะ"

832
 ฉันกลอกตำมองบน "อย่ำมำทะลึ่งแบบนี้ได้ไหม พวกเรำ
ไมไ่ ดท้ ำอะไรสักหนอ่ ย แลว้ เธอไปไหนมำละ่ "
จ้วงอวี๋กลับทำสีหน้ำลึกซึ้งจนคำดเดำไมถ่ ูก พูดว่ำ "ฉันไป
หำเสิ่นสือเยี่ยน"
ฉันตกใจ ถึงแมว้ ่ำเมื่อวำนจะเห็นเธอบังคับจูบเสิ่นสือเยี่ยน
แตค่ ิดไมถ่ ึงว่ำเธอจะมีทำตอ่ จำกนัน้
"เธอไปหำเขำ… ทำไม"
จ้วงอวี๋ตบบำ่ ฉันเล็กน้อย พูดว่ำ "จริงๆ แล้วก็ไมไ่ ด้ทำอะไร
หรอก ก็อยำกดูหนอ่ ยว่ำพระวัดเส้ำหลินรูปนี้จะถูกฉันยัว่ ไปได้ถึง
ขั้น ไหน เขำยั ง คงอดทนได้ อ ยู่ เธอไม่รู้ สึ ก ว่ ำ แบบนี้ ต่ื น เต้ น ดี
เหรอ"
ใจฉันด้ำนหนึ่งค่อนขำ้ งประทับใจ จ้วงอวี๋เป็ นเพื่อนสนิทฉัน
จริงๆ นึกไมถ่ ึงว่ำจะใช้คำว่ำ 'พระวัดเส้ำหลิน' คำเดียวกันนี้ที่ฉัน
ใช้ สรุปรวบควำมเป็ นเสิ่นสือเยี่ยนได้อยำ่ งแมน่ ยำ อีกดำ้ นหนึ่งก็
รู้สึก เหนือควำมคำดหมำย เพรำะจ้วงอวี๋เ ป็ นคนที่มีควำมเป็ น
ผู้ใหญแ่ ละอยูก่ ับควำมจริงมำโดยตลอด เธอรู้ว่ำอีกสองวัน เธอ
กับเสิ่นสือเยี่ยนจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงสองวันนี้ไปจนหมด พวก

833
เขำจะเจอกันครึ่งปี หลังในคดีเหยียนหยว่ น เจอกันอีกครัง้ โดยไม่
รูต้ ัว งัน้ ที่เธอทำตอนนี้มีควำมหมำยอะไร
"เธอ…" ฉันพูด "อวี๋ แบบนี้เธอใจรำ้ ยนะ"
เธอชะงักเล็กนอ้ ย ยิ้มอยำ่ งไมแ่ ยแส "เวลำสำหรับฉันแล้วใจ
ดีไหม ฉันเพียงแคร่ ู้สึกสนุกเท่ำนัน้ ทำไมต้องใจดีกับเสิ่นสือเยี่ย
นด้วย เขำเสียเปรียบอะไร อย่ำงไรเสียก็จะลืมไปอย่ำงสะอำด
หมดจดอยูด่ ี"
"ไม่ ฉันหมำยถึง… เธอใจร้ำยกับตัวเองตำ่ งหำก"
จว้ งอวี๋ตะลึง มองฉัน ไมพ่ ูดจำ
ตอนที่อูอวี้ต่ืนมำ ฉันกำลังอ่ำนนิยำยในโทรศัพท์ ฉันไมร่ ู้วำ่
เขำตื่นมำนำนเทำ่ ไรแล้ว อยำ่ งไรเสียตอนที่ฉันหันกลับไป พบวำ่
เขำมองฉันไมล่ ะสำยตำ
"กำลังอำ่ นอะไร" เขำถำม
ฉันยกโทรศัพทข์ ึ้นมำ "นิยำย"
"ของเธอเองเหรอ"

834
 เธอหัวเรำะ "ใครจะว่ำงอ่ำนนิยำยของตัวเองกันล่ะ คุณไมร่ ู้
เหรอกว่ำนักเขียนออนไลน์แ บบพวกเรำ เขียนเสร็จเล่มหนึ่งก็
เหนื่อยจนแทบเอำชีวิตไมร่ อด สักนิดก็ไมอ่ ยำกอำ่ นอีก"
ประกำยในนัยน์ตำเขำแฝงไปด้วยรอยยิ้ม พูดว่ำ "อ่ำนให้
ผมฟั งหนอ่ ย"
ฉันไมม่ ีปฏิกิริยำตอบกลับไปครูห่ นึ่ง "อะไร อันนี้เหรอ"
"นิยำยของคุณนะ่ "

835
 ตอนที่ 167 ถำนเจีย่ ว 21 (3)

ฉั น ตะลึ ง ไปครู่ ห นึ่ ง ในหั ว คิ ด กลั บ ไปถึ ง บทบรรยำยใน

หนังสือบำงบทบำงตอนที่สุดจะพรรณนำ แทจ้ ริงแลว้ นัน่ ก็เป็ นแค่
บทบรรยำยที่แสดงอำรมณต์ ำมสมควร ทั้งยังมีบทน้อยมำก แต่
บทบรรยำยแบบคุ ณ คุ ณ ฉั นฉั น ฉั น รั ก คุ ณ คุ ณ รั ก ฉั น อ่ ำ นให้
ผูช้ ำยคนหนึ่งฟั งคง แปลกพิลึก
"ไม่" ฉั นพู ด "เมื่อก่อนคุณ เคยโยนหนังสือฉันไม่ใช่เ หรอ
บอกวำ่ เป็ นขยะนี่"
"ตอนนั้นผมมันโง่ไ ปหน่อย ผมควรจะหยิบหนังสือขึ้น มำ
รักษำไวด้ ีๆ "
ฉันหัวเรำะ มองดวงตำอ่อนโยนของเขำ ใจคิดว่ำอ่ำนก็คงไม่
เป็ นไร จึงหยิบโทรศัพทข์ ึ้นมำ หำนิยำยเลม่ หนึ่งของฉัน กระแอม
ในลำคอ เริม่ อำ่ นออกเสียง
"ท้องฟ้ำมืดสงบ เงำต้นไม้ใต้ไฟถนนสั่นไหวเบำๆ ไม่มีคน
เดินถนนคนอื่น แลว้ ก็ไมม่ ีรถสักคันผำ่ น…"
ระหว่ำงนี้มีพยำบำลเข้ำมำเปลี่ยนยำ มองเห็นพวกเรำ ทำ

836
จนเสร็จอย่ำงเงี ยบๆ แล้วก็ถ อยออกไป ทั้งยังปิ ดประตู เ บำๆ
อูอวี้คล้ำยจะฟั งอย่ำงตั้งใจมำก ฟั งตอนที่พระเอกนำงเอกที่ฉัน
เขียนไมล่ งรอยกัน เขำก็ยิ้ม แต่พอได้ยินพระเอกนำงเอกประสบ
กั บ เรื่ อ งยำกล ำบำกและถู ก คนอื่ น ใส่ ร้ ำ ย หน้ ำ ตำของเขำก็
เปลี่ยนเป็ นสงบนิ่ง
อ่ำนไปประมำณหนึ่งชัว่ โมง ฉันวำงโทรศัพท์ลง พูดว่ำ "คอ
จะแห้งหมดแล้ว ขอพักหน่อย" ฉันยกแกว้ น้ำขึ้นดื่ม ทั้งยังรินน้ำ
ให้เขำแกว้ หนึ่ง
พวกเรำทั้งคู่ด่ืมน้ำครู่หนึ่งอยำ่ งเงียบๆ เขำพูด "ผมยอมรับ
ว่ำเมื่อกอ่ นผมเขำ้ ใจคุณผิด แล้วก็เขำ้ ใจอูเมี่ยวผิด มักจะรู้สึกว่ำ
สิ่ ง ที่ เ ธออ่ ำ นมี สี สั น สวยงำมแต่ ไ ม่ มี ป ระโยชน์ เอำเข้ ำ จริ ง ๆ
ตอนนี้ ฟั งแล้ ว ก็ น่ ำ สนใจมำก เนื้ อ หำบำงตอนถึ ง กั บ สะเทื อ น
อำรมณ์ผ ม ตอนนั้น คุ ณ พูด ถูก สิ่ ง ที่ ใ ช้ ใ จเขี ยนก็ต้ อ งสะเทือน
อำรมณค์ นไดล้ ึกมำก"
ในใจฉันไม่ต้องพูดเลยว่ำสบำยเท่ำไร เขำเป็ นนักเรียนหัว
กะทิจริงๆ พอเขำเชื่อในนิยำยของฉัน ฉันก็รู้สึกว่ำตัวเองสูงใหญ่
ขึ้นหลำยเซนติเมตรในทันที แต่ว่ำฉันเหลือบตำมองเขำครัง้ หนึ่ง
กลับพูดวำ่ "ตอนนี้ฉันเป็ นแฟนคุณ คุณก็ตอ้ งพูดอยำ่ งนี้อยูแ่ ลว้ "

837
 เขำมองฉันไมพ่ ูดจำ
ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ตัวฉันเองก็หลุดยิ้มออกมำ ในดวงตำเขำก็
เอ่อล้นไปด้วยรอยยิ้มเข้มข้น ฉันไม่เคยเห็นเขำยิ้มมำกขนำดนี้
ภำยในหนึ่งวันมำกอ่ น ทัง้ ยังยิ้มอยำ่ งเบิกบำนใจ ไมส่ ิ เพิ่งจะครึ่ง
วันเอง
เขำพูดเสียงต่ำ "เจี๋ยวเจี่ยว เขำ้ มำนั่งตรงนี้สิ อ่ำนให้ผมฟั ง
อีก" ในรอยยิ้มที่สว่ำงสดใสนั้นกลับแบ่งแยกและซ่อนบำงสิ่งไว้
ครัน้ แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่ำเขำอยำกจะจูบฉันอีกแล้ว แท้จริงแล้วฉัน
ก็อยำกจูบเขำ ควำมรู้สึกเร่ำร้อนและอำลัยอำวรณน์ ั้นคล้ำยกับ
ฝิ่ น ทำให้คนเสพติดได้ คนที่เพิ่งรักกันทุกคู่ล้วนเป็ นแบบนี้ใช่
ไหมนะ จะจูบอยำ่ งไร หอมอยำ่ งไรก็คล้ำยจะไมพ่ อ เวลำที่คลอ
เคลียซึ่งกันและกัน อยำ่ งไรก็ไมพ่ อ
แต่ฉันลูบริมฝี ปำกของตัวเองแล้วพบว่ำค่อนข้ำงบวม จึง
ตัดสินใจปฏิเสธ
"ฉันไมเ่ ขำ้ ไปหรอก" ฉันพูด
เขำก็ ไ ม่พู ด จำ แต่ ฉั น มองมื อ ที่ ว ำงไว้ ข้ำ งตั ว ของเขำ มื อ
ยำวๆ เส้ น ลำยมื อ รู ป ก้น หอยยำวๆ ทั้ง ยั ง มี ร อยแผลเป็ น เล็ ก

838
ละเอียดนั้นจำนวนมำก ก็รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น แล้วมือคู่
นัน้ ก็กอดฉันไวใ้ นอ้อมอก ฉันกลัววำ่ เขำไมต่ ้องพูดอะไร เพียงแค่
จอ้ งมองฉันอีกสักครู่ ฉันก็จะอดใจไมใ่ ห้กอดเขำไมไ่ หวอีก ดังนัน้
ฉันจึงมองไปที่อ่นื เปิ ดหัวขอ้ สนทนำ "นี่ พูดถึงเรื่องที่มหำวิยำลัย
เมื่อก่อนของคุณกันไหม มหำวิทยำลัยที่แสนจะยอดเยี่ยมของ
พวกคุณ คงเรียนหนักมำกเลยใช่ไหมละ่ "
"ไม่ ห นั ก หรอก แต่ ว่ ำ สิ่ ง ที่ ผ มต้ อ งกำรมี ม ำกกว่ ำ คนอื่ น
เพรำะงัน้ เลยต้องยิ่งขยันนะ่ " เขำตอบ
"ลำบำกมำกเลยสินะ"
"อืม"
ฉันเหลือบมองเขำแวบหนึ่ง "มีผหู้ ญิงจีบคุณเยอะแยะเลยใช่
หรือเปล่ำ"
เขำยิ้มเล็กน้อย "ถำนเจี่ยว มหำวิทยำลัยของพวกเรำเป็ น
มหำวิทยำลัยดำ้ นวิศวกรรม ผูห้ ญิงเลยนอ้ ยมำก"
"ตกลงแลว้ มีไหม"
"มีบำงสว่ น มีไมก่ ี่คนอยูข่ ำ้ งๆ โรงเรียน"

839
 มือของฉันเชยคำงของเขำขึ้นมำ "งั้นคุณทำไมไม่ตอบรับ
พวกเธอละ่ หรือ… เคยตอบรับ"
"ไม่ เ คยตอบรั บ อยู่ แ ล้ ว " ผ่ ำ นสั ก พั ก หนึ่ ง เขำค่ อ ยพู ด ว่ ำ
"จริงๆ แล้วก็พูดได้ไมช่ ัดเจนหรอก แค่รู้สึกว่ำผู้หญิงที่ตัวเองรอ
มำตลอดไมใ่ ช่แบบนัน้ "
ฉันมองดวงตำดำขลับของเขำ ใจก็คล้ำยจะอ่อนโยนลงช้ำๆ
"ออ๋ "
ใครจะไปรู้ว่ำเขำไมใ่ ช่ตะเกียงที่ขำดน้ำมัน… จริงๆ แล้วฉัน
ก็รู้ เขำไมใ่ ช่มำโดยตลอด… เขำเบนสำยตำมำมองฉัน ถำมด้วย
น้ำเสียงเฉยเมย "คุณละ่ นำ่ จะมีผชู้ ำยหลำยคนจีบคุณละ่ สิ"
ฉันตกอยูใ่ นควำมพัวพันอุตลุดเล็กๆ พวกเรำมหำวิทยำลัย
ไก่ป่ำ ผู้หญิงเยอะผู้ชำยน้อย หน้ำตำฉันก็ไม่ได้โดดเด่นนัก พูด
ตำมควำมจริงก็เป็ นแตงเบี้ยวลูกจ๊อแตก1ไมค่ ่อยมีหน้ำมีตำ พูด
โมเ้ ยอะๆ ไปสิ ฉันเองก็ไมอ่ ยำกทำให้เขำเขำ้ ใจผิดอีก
สุดทำ้ ยฉันจึงพูดตำมควำมจริง "ไมก่ ี่คน ไมน่ ำ่ จดจำทัง้ นัน้ "
เขำกลับพูดว่ำ "ผมไม่เชื่อ" ฉันมองแววตำของเขำ ที่ฉำย
1
สำนวน "แตงเบี้ยวลูกจ๊อแตก" อุปมำถึงคนหรือสิ่งของที่ลักษณะภำยนอกอัปลักษณ์

840
แววจริงจังมำก นี่ทำให้ฉันรู้สึกสบำยใจในควำมมืด ฉันพูดอยำ่ ง
เบิกบำนใจทัง้ ยังรำบเรียบวำ่ "เชื่อไมเ่ ชื่อก็เรื่องของคุณ"
"ไมว่ ่ำจะมีใคร" เขำพูดเสียงต่ำ "พวกเขำก็ไมม่ ีโอกำสแล้ว
ทัง้ นัน้ "
แทจ้ ริงแล้วสองวันนี้หมอห้ำมไมใ่ ห้อูอวี้ลงจำกเตียง แต่เขำ
ดื้อมำก เข้ำห้องน้ำก็ต้องเข้ำเอง ฉันรีบยื่นมือเข้ำไปช่วย เขำ
ค่อยๆ ลุกขึ้น น้ำหนักของร่ำงกำยครึ่งตัวล้วนพิงที่ตัวฉัน แต่ถึง
ประตูห้องน้ำแล้วกลับทิ้งฉันทันที เขำ้ ไปด้วยตัวเองแล้วปิ ดประตู
ตอนที่เขำออกมำ ใบหนำ้ แดงก่ำอยำ่ งคำดไมถ่ ึง นี่ทำให้ฉัน
ขำเล็กน้อย ฉันพยุงเขำกลับเตียงพลำง พูดไปพลำงว่ำ "คุณดูสิ
เรื่องส่วนตัวขนำดนี้ ฉันก็ทำกับคุณแล้ว ต่อไปคุณก็เป็ นคนของ
ฉันแล้ว ไมต่ ้องวำงแผนต่อต้ำนวุ่นวำยแบบเมื่อกอ่ นอีก"
ฉันก็พูดไปเรื่อย อูอวี้มองฉันแวบหนึ่ง คล้ำยจะไม่มีคำพูด
อะไร ตอนพยุงเขำนอนลงไป ทันใดนั้นเขำก็พูดข้ำงหูฉัน "รอ
แผลผมหำยดีก่อน คุณก็ไม่ต้องวำงแผนต่อต้ำนให้วุ่นวำยด้วย
เหมือนกัน"
ฉัน "…"

841
 ตอนที่ 168 อูอวี้ 21 (1)

-อูอวี-้
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมำ พบว่ำทิวทัศน์โดยรอบเปลี่ยนไปโดย
สิ้นเชิง ห้องผู้ป่วยหำยไปอยำ่ งไร้ร่องรอย ผมนอนอยูใ่ นสถำนที่
ที่ ค ล้ ำ ยถ้ ำ ในภู เ ขำแห่ ง หนึ่ ง พอลื ม ตำ ก็ ม องเห็ น ว่ ำ ผนั ง หิ น
ตะปุ่มตะป่ำมืดสลัว ที่ว่ำงโดยรอบเยอะมำก เสมือนเป็ นอีกโลก
หนึ่งจริงๆ
บนผนังหินยังมีแสงเรืองส่องแสงระยิบระยับอยู่ ด้วยเหตุนี้
ผมจึงมองเห็นสภำพแวดล้อมโดยรอบได้อยำ่ งแจ่มชัด รอบด้ำน
คล้ำยยังมีคนนอนอยูไ่ มก่ ี่คน และเสื้อผำ้ ทั้งตัวของผมก็เปี ยกจน
แนบติดไปกับร่ำงกำย ชั่วระยะเวลำหนึ่งทุกอย่ำงดูไม่เป็ นควำม
จริงอยำ่ งเห็นไดช้ ัด
แต่พวกมันเป็ นควำมจริง ควำมจริงที่ชัดเจนอยู่รอบตัวผม
ตอนที่ผมหำยใจ เสียงลมหำยใจสำมำรถไดย้ ินไดอ้ ยำ่ งแจม่ ชัด
ผมลุกขึ้นนัง่ ทันที พบว่ำแผลที่ได้รับที่บำ้ นเฉินไมไ่ ด้ปรำกฏ
บนร่ำงกำยนี้อีกต่อไป… ผมยังคงเป็ นผมเมื่อหนึ่งปี กอ่ น เพียงแต่
ทัง้ ร่ำงเจ็บปวดจนแทบทนไมไ่ ด้ นิ้วมือขำวซีดหลังจำกแช่น้ำเป็ น

842
เวลำนำน
ผมรีบคิดวำ่ กอ่ นหนำ้ นี้เกิดอะไรขึ้น แลว้ ตัวเองอยูท่ ี่ไหน
กอ่ นคืนนั้นที่บ้ำนเฉิน พวกเรำจมลงไปในทะเลสำบ ถูกน้ำ
ท่วมพัดพำเขำ้ ไปในที่ต่ำไม่รู้ว่ำที่ไหน และสุดท้ำยควำมทรงจำ
ในหัวของผมคือกอดถำนเจี่ยวไว้แนน่ ตอนนี้พอคิดยอ้ นกลับไป
คลำ้ ยกับเป็ นเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตเมื่อนำนมำแลว้ อยำ่ งคำดไมถ่ ึง
ถำนเจี่ยวละ่
"อำอวี้!" มีเสียงดีใจที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งตะโกนมำ แต่กลับ
ไมใ่ ช่ถำนเจี่ยว ผมเงยหนำ้ ขึ้น เห็นเฉินหรูอิ่งกับเฝิ งเยียนแมข่ อง
เธอกำลังล้ำงหน้ำและโคลนที่แขนอยูต่ รงหน้ำสระน้ำเล็กๆ ที่ลึก
ล้ำดำสนิทไมไ่ กลนัก
เห็นพวกเขำ 'ฟื้ นคืนชีพ' ขึ้นมำใหม่ ในใจผมมีควำมรู้สึก
หลำกหลำย ครัน้ กม้ ศีรษะเล็กนอ้ ย ผมก็พบถำนเจี่ยว
เธอนอนอยูบ่ นพื้นไมไ่ กลจำกของผม
ที่แท้ ผมไมเ่ คยปลอ่ ยมือเธอเลย
ใบหน้ำเล็กขำวซีดฝั งอยูใ่ นผมดำยำวเปี ยกชื้น รูปร่ำงผอม
843
บำงเหมือนสัตว์ตัวน้อยๆ ผมยื่นตัวเขำ้ ไป กอดเธอไว้เบำๆ เธอ
สง่ เสียงงึมงำสองคำ ลืมตำขึ้น มองผม บน่ พึมพำอยำ่ งเลอะเลือน
"มำอีกแลว้ เหรอ ขอหลับอีกแปบนะ…"
ผมหลุดยิ้มออกมำ สะกิดใบหน้ำของเธอเบำๆ แล้วกระซิบ
ขำ้ งหูวำ่ "ตื่นเร็ว พวกเรำกลับมำหนึ่งปี กอ่ นแลว้ "
เธอกะพริบตำ ลืมตำขึ้นทันใด กอ่ นจะมองโดยรอบอยำ่ งไม่
น่ำเชื่อ จำกนั้นก็จำมเสียงดัง คนไมน่ ้อยหันมำมองเธอ ผมกอด
เธอไว้แนน่ ยิ่งขึ้น กดใบหนำ้ ของเธอแนบกับอกผม เธอเหลือบตำ
ขึ้นมำมองผม พูดเสียงอูอ้ ี้ "แผลหำยหรือยัง"
"หำยจนไมส่ ำมำรถหำยได้มำกกวำ่ นี้แล้วแหละ" ผมตอบ
เธอกม้ หนำ้ หัวเรำะ
นี่เ ป็ นควำมรู้สึกที่ไม่เคยมีมำก่อน ถึงแม้จะตกอยู่ในที่ต่ำ
อนำคตมิอำจทำนำยได้ ใจของผมก็ผอ่ นคลำยมำก ทุกอยำ่ งเต็ม
ไปดว้ ยควำมหวัง เพียงเพรำะในออ้ มอกมีเธอเพิ่มเขำ้ มำ
ไมไ่ กลออกไป มีคนกอ่ กองไฟเล็กๆ แสงไฟสะท้อนอยู่ นั่น
คือเหยียนหยว่ นและจูจี้หรุ่ย เห็นพวกเรำตื่นขึ้นมำ เหยียนหยว่ น
พยักหน้ำ ยิ้มให้พวกเรำอย่ำงอ่อนโยน สีหน้ำแลดูจำใจขมขื่น
844
ผมก็พยักหนำ้ ตำมมำรยำท
เห็นได้ชัดว่ำถำนเจี่ยวเห็นกำรกระทำซึ่งกันและกันระหว่ำง
พวกเรำ แลว้ ก็เห็นคูแ่ มล่ ูกเฉินหรูอิ่งอยูไ่ มไ่ กล ควำ้ เสื้อผมไว้ พูด
เสียงเบำ "สะเทือนใจมำกจริงๆ…"
ผมลูบหัวเธอเบำๆ "ในเมื่อมำแล้วก็จงอยู่อย่ำงมีควำมสุข
พวกเขำยังคงเป็ นพวกเขำเมื่อหนึ่งปี กอ่ น ปฏิบัติตำมปกติก็พอ"
ถำนเจี่ยวพูด "งัน้ คุณก็ปลอ่ ยฉันกอ่ น"
"ผมไมอ่ ยำกปลอ่ ย"
เธอเบิกตำโตมองผม
ผมอดหัวเรำะไมไ่ ด้ ในที่สุดก็ปลอ่ ยเธอไป เพียงแตย่ ังคงจับ
มือเธอไว้ ตัวเธอเย็นขนำดนั้น ผมจูงเธอเดินไปข้ำงกองไฟ แต่
ไมไ่ ด้ใกล้กับพวกเหยียนหยว่ นมำก
ผมรู้สึกอยู่ตลอดว่ำดวงตำคู่หนึ่งหยุดอยู่ที่หลังผม ผมรู้ว่ำ
นัน่ คือใคร แตไ่ มไ่ ดส้ นใจ
"ซวยจริงๆ เลยว่ำไหม" เหยียนหย่วนพูด "ไม่รู้ว่ำคนที่เขำ้
มำช่วยเหลือจะมำเมื่อไหร"่
845
 ผมไม่พูดจำ ในควำมทรงจำ พวกเรำถูกน้ำท่วมพัดพำเขำ้
มำยังใต้พ้ืนดินที่ทรุดลงไป เขำ้ มำในถ้ำนี้ได้นับว่ำโชคดีในควำม
โชคร้ำยแล้วจริงๆ ผมคำดกำรณว์ ่ำคนที่อยูบ่ นพื้นดินจะต้องนึก
วำ่ พวกเรำหำยสำบสูญไปแลว้

846
 ตอนที่ 169 อูอวี้ 21 (2)

ยังมีอูเมี่ยวที่โดยสำรบนเรือลำนั้น ถึงแม้จะเคยเห็นกับตำ
แล้ ว ว่ ำ เรื อ ล ำนั้ น ตกลงในวั ง น้ ำ วนขนำดใหญ่ ม โหฬำรใน
ทะเลสำบ ท ำให้ อ ำรมณ์ ผ มใกล้ จ ะพั ง ทลำย แต่ พ อย้ อ นคิ ด
กลับไปหลังจำกเกิดเรื่อง อูเมี่ยวเสียชีวิตหนึ่งเดือนหลังจำกนี้ที่
ซูโจว ดังนัน้ คนบนเรือ อยำ่ งไรก็นำ่ จะไดร้ ับควำมช่วยเหลือ
ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือกำรพำถำนเจี่ยวออกไปจำกที่ต่ำนี้
ถำ้ หำกพวกเรำประเมินไมผ่ ิด สถำนที่ที่ควำมลับทุกอยำ่ งถูกซ่อน
ไว้นั้น บำงทีอำจจะเป็ นที่ต่ำแห่งนี้ ผมต้องเพิ่มควำมระมัดระวัง
ทุกฝี กำ้ วขึ้นไปอีกเทำ่ ตัว
ผมเงยหน้ำมองออกไป คนที่ลงมำนอกจำกแม่ลูกเฝิ งเยียน
คูเ่ หยียนหยว่ นแล้ว ยังมีผู้ชำยแปลกหนำ้ สองคนกับผูห้ ญิงแปลก
หนำ้ หนึ่งคน
"พวกเรำอยูใ่ นถ้ำนี้นำนเทำ่ ไรแลว้ " ผมถำม
เหยียนหย่วนตอบ "สัก สิบกว่ำนำทีไ ด้แ ล้ วล่ ะ ปำฏิหำริ ย์
เนอะ พวกเรำถู ก พั ด มำในถ้ ำ นี้ น้ ำ ก็ ล ดไปแล้ ว ดู เ หมื อ นจะมี
หลำยถ้ำ ทำให้น้ำรัว่ ลงไป"

847
 "อำหย่วน ฉันกลัว …" จูจี้หรุ่ยพูดเสียงแผ่ว เหยียนหย่ว น
โอบเธอไวใ้ นอก กอดปลอบเสียงเบำ ทำ่ ทำงเอ็นดูจนไมส่ ำมำรถ
พู ด ได้ ว่ ำ ไม่อ่ อ นโยน ผมและถำนเจี่ ย วสบตำกั น แวบหนึ่ ง ไม่
พูดจำ
"พวกเรำทำยังไงกันดี" ถำนเจี่ยวกระซิบขำ้ งหูผมเสียงต่ำ
ผมชี้ไปขำ้ งหนำ้ "ที่นี่มีน้ำใตด้ ิน ถำ้ หำแหลง่ น้ำของน้ำใตด้ ิน
เจอ อำจจะมีทำงออกก็ได"้
ถำนเจี่ยวสีหน้ำผอ่ นคลำยลงทันใด แต่คิ้วสวยดำสนิทยังคง
ขมวดแน่น พูดเสียงเบำ "แล้วก็ไม่รู้ว่ำปลำยทำงของถนนเส้นนี้
ตกลงแล้วมีอะไรรอพวกเรำอยูก่ ันแน"่
ผมเงียบไมพ่ ูดจำ
บนมือร้อนขึ้นมำ ถำนเจี่ยวกุมมือผมเบำๆ หลังจำกแช่น้ำ
แลว้ หนำ้ ตำของเธอก็ยิ่งขำวผอ่ งรำวกับหิมะ ผมดำยำวทุกๆ เสน้
แนบติดลำคอและใบหนำ้ ของเธอ ทำ่ ทำงอำลัยอำวรณย์ ิ่งแจ่มชัด
ขึ้น ใจผมร้อนขึ้นมำ ก้มหน้ำลงไปหอมเธอ เธอไม่ขยับสักนิด
เพียงแคก่ ระซิบ "คนเยอะ…" แตผ่ มไมส่ นใจ
แต่ว่ำ ไมร่ ู้ว่ำผมคิดไปเองหรือเปล่ำ ชั่วระยะเวลำหนึ่งรู้สึก
848
ได้ว่ำมีสำยตำไมน่ ้อยหยุดอยูท่ ี่พวกเรำ แต่ทว่ำตอนผมเงยหน้ำ
ขึ้นมำกลับพบว่ำไมม่ ีใครกำลังมองพวกเรำอยู่ แมแ้ ต่เหยียนหย่
วนที่อยูใ่ กลท้ ี่สุด ก็โอบจูจี้หรุย่ ไว้ หลับตำพิงลงขำ้ งผนังหิน
ควำมรู้สึกผิดปกติที่พูดได้ไม่ชัดเจนบำงอย่ำงพำดผ่ำนใจ
ผมไป
ถำนเจี่ยวกลับดึงชำยเสื้อของผมไว้ พูดเสียงเบำ "ทำไมจู่ๆ
ก็หอมฉันละ่ "
"ลืมคำพูดที่ผมพูดไว้เมื่อวำนแล้วเหรอ"
เธอกะพริบตำปริบๆ "คำพูดอะไร"
"รอแผลผมหำยดีแล้ว…"
เธอหันศีรษะกลับไป "พูดเพอ้ เจ้อ!" ผมมองใบหนำ้ ด้ำนขำ้ ง
ที่แดงเล็กนอ้ ยของเธอ ควำมรู้สึกอ่อนโยนเอ่อล้นมำในใจ
คนอื่นอีกสองสำมคนเดินออกมำจำกข้ำงแม่น้ำใต้ดินแล้ว
เฝิ งเยียนมองพวกเรำอยำ่ งห่วงใย ถำม "อำอวี้ พวกเธอสบำยดี
นะ" ผมปล่อยถำนเจี่ยวแล้วตอบ "พวกเรำไม่เป็ นไรครับ แล้ว
อำจำรยแ์ มเ่ ป็ นยังไงบำ้ งครับ"

849
 เฉินหรูอิ่งพูดขึ้นมำทันที "แมฉ่ ันบำดเจ็บที่เทำ้ เจ็บจนแทบ
ทนไมไ่ หว พี่สนใจแคเ่ รื่องรักๆ ใคร่ๆ ของตัวเอง ไมค่ ิดเลยว่ำพี่
จะเป็ นคนแบบนี้"
ผมอึ้งไปเล็กนอ้ ย คนทั้งหมดก็มองพวกเรำ ผมมองใบหนำ้
ดื้อรั้นขุน่ เคืองของเฉินหรูอิ่ง คิดถึงเธอตอนที่เสี่ยงชีวิตช่วยชีวิต
ผมที่บ้ำนตระกูลเฉิน รวมทั้งบทสรุปสุดท้ำยของเธอที่เป็ นคนก็
ไมใ่ ช่ผีก็ไมเ่ ชิง ในที่สุดใจก็สงบขึ้นมำ พบว่ำฝี เทำ้ เธอซวนเซ ผม
ลุกขึ้นนัง่ ยองลงขำ้ งๆ ตัวเฝิ งเยียนแล้วพูดว่ำ "อำจำรยแ์ ม่ ให้ผม
ดูหนอ่ ยครับ"
เฝิ งเยียนพูดปรำมคำพูดเฉินหรูอิ่งไว้ "หรูอิ่ง อยำ่ เอำแต่ใจ"
จำกนัน้ ก็หันมำยิ้มเชิงขอโทษผม พับขำกำงเกงขึ้นช้ำๆ บนนอ่ งมี
บำดแผลลึก จริ ง ๆ เลือดเนื้อเลอะเลือนไปหมด แต่เ ลือดหยุด
ไหลแลว้ นำ่ จะไดร้ ับบำดเจ็บตอนที่ถูกน้ำทว่ มพัดเขำ้ มำ ผมถอด
เสื้อยืดที่แห้งแล้วของตัวเองออกมำฉีกเป็ นเส้นยำวๆ ไม่กี่เส้น
ผูกไว้บนขำเฝิ งเยียน เฝิ งเยียนกลับรีบถอยเท้ำออกมำ พูดว่ำไม่
ต้องแล้ว ผมกลับยืนกรำนจะทำให้ หลังจำกเสร็จแล้วผมพูดว่ำ
"อำจำรยแ์ มค่ รับ สภำพแวดลอ้ มในนี้เลวรำ้ ยมำก แลว้ ก็ไมร่ วู้ ำ่ จะ
ออกไปได้เมื่อไหร่ อำจำรย์แม่กับหรูอิ่งอยู่กับพวกเรำ ต้องกำร
อะไรก็บอกผมไดต้ ลอดนะครับ"
850
 เฝิ งเยียนรีบกล่ำวขอบคุณ เฉินหรูอิ่งมองผม ในที่สุดก็ไม่
พูดอะไร ผมไมม่ องเธอ กลับมำอยูข่ ำ้ งกำยถำนเจี่ยว

851
 ตอนที่ 170 อูอวี้ 21 (3)

ทุกคนต่ำงนัง่ ลงขำ้ งกองไฟ ทัง้ หมดเกำ้ คน หญิงสำวคนนั้น

เสนอว่ำ "ถ้ำไม่อย่ำงนั้นทุกคนแนะนำตัวกันก่อนสักหน่อยไหม
วำ่ กันตำมตรงแลว้ ตอนนี้พวกเรำประสบควำมยำกลำบำกดว้ ยกัน
ยังตอ้ งอำศัยควำมพยำยำมรว่ มกันของทุกคน ฉันชื่อหลิวซวงซวง
อำยุยี่สิบห้ำ ทำงำนฝ่ำยกำรเงินที่กิจกำรแห่งหนึ่งในเมืองคุน เขำ้
ร่วมกิจกรรมกลำงแจ้งบ่อยๆ ฉันรู้สึกว่ำสถำนกำรณ์ตอนนี้ถึงจะ
ค่ อ นข้ ำ งยำกล ำบำก แต่ ทุ ก คนต้ อ งไม่ ล ะทิ้ ง ควำมหวั ง จำก
ประสบกำรณข์ องฉัน พวกเรำยังมีโอกำสที่จะออกไปได้สูงมำก"
บรรยำกำศคล้ำยจะเปลี่ยนไปบ้ำงเพรำะคำพูดของผู้หญิง
คนนี้
"ใช่แล้ว" ชำยหนุ่มอีกคนพูดเสียงทุ้มลึกในลำคอ "ภัยพิบัติ
ฆำ่ เรำไมต่ ำย พวกเรำจะต้องออกไปได้แนน่ อน" เขำยิ้มพลำงพูด
"ผมชื่อโจวเหวย อำยุยี่สิบแปด ทำงำนเป็ นโปรแกรมเมอรท์ ี่เซี่ยง
ไฮ้ครับ"
หลิวซวงซวงยิ้มนอ้ ยๆ ให้เขำ
ต่อมำคนที่แนะนำตัวคือเหยียนหย่วนกับจูจี้หรุ่ย เฝิ งเยียน

852
เฉินหรูอิ่ง
ถำนเจี่ ย วพู ด "ฉั น ชื่ อ ถำนเจี่ ย ว อยู่ที่ เ มื อ งต้ ำ หลี เป็ น ฟรี
แลนซ์"
ผมพูด "อูอวี้ อยู่ที่ต้ำหลีเหมือนกัน…" ผมเว้นช่วง พอเห็น
พวกเฉินหรูอิ่งมองผมอยู่ ก็คิดได้ว่ำตอนนี้ยังเป็ นเมื่อหนึ่งปี ก่อน
จึงเปลี่ยนคำพูดใหม่ "เรียนปริญญำโทที่ปักกิ่งครับ"
คนที่แนะนำตัวคนสุดท้ำยคือผู้ชำยรูปร่ำงผอมสูงคนหนึ่ง
สวมแวน่ ตำ สวมเสื้อคอกลมสีดำ เอำแตก่ ม้ หนำ้ กม้ ตำตลอด เขำ
พูดวำ่ "ผมชื่อจูอวี่ถง ทำงำนเป็ นมัณฑนำกในเมืองคุนครับ"
"เมื่อกี้พวกเรำก็เห็นแล้วว่ำถ้ำนี้ลึกมำก ไม่รู้ว่ำจะทะลุไปที่
ไหน แต่แค่เดินเลียบไปตำมทำงน้ำใต้ดิน ไมแ่ น่ว่ำอำจจะหำจุด
ที่ใกล้กับพื้นดินขำ้ งบนเจอก็ได้" หลิวซวงซวงพูด
ทุกคนไมม่ ีขอ้ โตแ้ ยง้ อะไร
หลิวซวงซวงพูดอีก "พวกเรำถูกกระแสน้ำพัดลงมำ แถมยัง
ยุง่ มำนำนขนำดนี้คงเหนื่อยมำกแลว้ ตอนนี้ก็ตีหนึ่งแลว้ ฉันเสนอ
วำ่ เรำพักเอำแรงกันที่นี่สักชัว่ โมงสองชัว่ โมงกอ่ น คอ่ ยไปขำ้ งหนำ้
หำทำงออกกับอำหำรตอ่ "
853
 ทุก คนข้ำงกองไฟแยกย้ำยกันไปนอนพัก ผ่อ น ผมอยู่ข้ำ ง
ผนังถ้ำแถบหนึ่ง หำพื้นที่ว่ำงที่ค่อนข้ำงสงบและอุ่น พยุงถำน
เจี่ยวนัง่ ลงไป เวลำนี้ผมเห็นเฉินหรูอิ่งพยุงเฝิ งเยียน เดินผำ่ นร่อง
หินบนพื้นโดยตลอด ก็พูดกับถำนเจี่ยวว่ำ "ผมไปช่วยพวกเธอ
หนอ่ ย"
"อืม"
พวกเรำมีคนไมน่ อ้ ย แถมสภำพภูมิศำสตรก์ ็ไมเ่ รียบอีก ยำก
มำกที่จะหำตำแหน่งที่เหมำะสมจริงๆ เธอทั้งคู่ร่ำงกำยอ่อนแอ
ยิ่งไมส่ ำมำรถไปไกลจำกกองไฟได้ ผมมองดูแล้วพูดกับเฝิ งเยียน
ว่ำ "อำจำรย์แมม่ ำตรงนี้เถอะครับ" จำกนั้นก็ย้ำยหินที่อยู่ใกล้ๆ
ทั้งหมดมำวำงกองไว้ด้วยกัน เธอทั้งสองคนมองอยู่ข้ำงกำยผม
ผำ่ นไปครู่หนึ่ง เฉินหรูอิ่งพูดว่ำ "อำอวี้ ฉันช่วยนะ"
ผมชะงักเล็กนอ้ ย เงยหนำ้ มองรอยยิ้มไมร่ ู้เรื่องอะไรเลยของ
เธอ ในที่สุดก็ไมพ่ ูดอะไร เพียงแต่พูดว่ำ "เธอยืนอยูน่ ัน่ แหละ ไม่
ตอ้ งขยับ พี่ทำเอง"
"อำอววี้พี่หนำวไหม" เฉินหรูอิ่งถำมอีก
เสื้อยืดของผมพันอยู่ที่ขำเฝิ งเยียน เวลำนี้ร่ำงกำยท่อนบน

854
เปลือยเปลำ่ พอไดย้ ินก็เบี่ยงตัวเล็กนอ้ ยหันหลังให้ผหู้ ญิงทัง้ สอง
คน พูดเรียบๆ "ไมห่ นำว"
ที่ ว่ ำ งเริ่ ม โล่ ง อย่ ำ งรวดเร็ ว ผมพู ด "อำจำรย์ แ ม่ ค รั บ
สภำพแวดล้อมที่นี่ค่อนข้ำงแย่ พัก ผ่อนเอำแรงก่อน รออีก สัก
พักคย่ เดินหนำ้ หำทำงออกตอ่ "
เฝิ งเยียนเป็ นผู้หญิงที่มีเ หตุผลคนหนึ่ง เธอพยัก หน้ำ แต่
เฉินหรูอิ่งกลับพูดว่ำ "อำอวี้ พี่จะพักผ่อนอยูท่ ี่นี่กับพวกเรำหรือ
เปล่ำ" ผมคิดไมถ่ ึงว่ำเธอจะถำมแบบนี้ ทั้งคำดไมถ่ ึงและวุ่นวำย
ใจเล็กนอ้ ย พูดไปตำมตรงวำ่ "พี่จะกลับไปหำแฟนพี่"
หลังจำกกลับมำถึงผนังถ้ำแล้ว ถำนเจี่ยวก็นอนอยูท่ ี่นัน่ หัน
หลังให้ผม ในถ้ำที่ทั้งเย็นทั้งมืดและเปี ยกชื้น เงำหลังของเธอ
ผอมบำงอย่ำงเห็นได้ชัด ผมนอนลงข้ำงๆ หลังเธอ ยื่นมือไปรั้ง
ตัวเธอเขำ้ มำกอดไว้ เธอฝั งหน้ำที่อกผม พวกเรำไมพ่ ูดอะไรกัน
ไปสักพัก
ตอนแรกทุก คนส่งเสียงจ้อกแจ้ก จอแจ ต่อมำก็ไ ม่มีเ สี ย ง
ควำมเคลื่อนไหวอะไรอีก ร่ำงกำยผมอ่อนเพลียไปหมด แต่กลับ
นอนไมห่ ลับ ทันใดนัน้ ในหัวก็คิดถึงเมื่อวำนตอนที่ยังอยูก่ ับถำน
เจี่ ย วในห้ อ งผู้ป่ วยที่ ยั ง มี แ สงแดดอบอุ่ น ถึ ง แม้ว่ ำ ผมจะยั ง ไม่
855
สำมำรถเคลื่อนไหวได้ เธอกลับฟุบลงที่อกผมอย่ำงอ่อนหวำน
ให้ ผ มจู บ หอมได้ ต ำมใจ และตอนนี้ ก ำรเคลื่ อ นไหวของผม
กลับมำเป็ นอิสระ แต่ก็กลับถูกขังอยู่ในสถำนที่อันตรำยที่คำด
เดำไมไ่ ดเ้ ลยวำ่ จะรอดหรือไมก่ ับเธอ

856
 ตอนที่ 171 อูอวี้ 21 (4)

ผมลูบหนำ้ ของเธอเบำๆ กระซิบ "หลับหรือยัง"

เธอตอบมำเพียงหนึ่งคำ "เฮอะ!"
"เป็ นอะไรไป ทำไมโกรธละ่ " ผมถำม
เธอตบมื อ ผมเบำๆ น้ ำ เสี ย งเด็ ด เดี่ ย วแน่ว แน่ "นอน ฉั น
เหนื่อยมำก"
เธอไมค่ อ่ ยปกติ
ผมเงียบไปครูห่ นึ่ง บีบคำงของเธอขึ้นมำ เธอลืมตำ เรำสอง
จ้ อ งมองกั น และกั น ในดวงตำคู่ นั้น มี แ ววโกรธ แล้ ว ก็ มี ค วำม
ออ่ นโยน ใจผมพลันออ่ นยวบ กม้ หนำ้ จูบเธออยำ่ งหนักหนว่ ง
คำดไม่ถึงว่ำนี่เ ป็ นจูบที่ทำให้ผมสุขใจที่สุดหลังจำกที่เ รำ
สองคนคบกัน เพรำะกอ่ นหนำ้ นัน้ รำ่ งกำยของผมไมส่ ำมำรถขยับ
ได้ อีกทัง้ เธอยังซุกซนเขินอำย มักจะจูบจนมือหดเทำ้ หด ตอนนี้
ในที่สุดผมก็ยึดตำแหนง่ ผูน้ ำมำครองไวไ้ ด้ ผมกอดเธอไวใ้ นอ้อม
อก ลูบผมยำว ใบหนำ้ และคอของเธอ จูบจนเธอหมดทำงหนี
นึกไมถ่ ึงว่ำผมจะไมเ่ คยรู้สึกสบำยอกสบำยใจแบบนี้มำกอ่ น
857
จริงๆ ที่แท้แล้วกำรที่ลมหำยใจของคนสองคนใกล้กันขนำดนี้
ผิวแนบชิดติดกัน จะให้ควำมรู้สึกหอมหวำนและตื่นเต้นขนำดนี้
ท่ำมกลำงควำมมืดสลัว ผมได้ยินเพียงเสียงหอบเล็กน้อ ยของ
ตัวเองที่ท่วมท้นท่ำมกลำงลมหำยใจของเธอ มือของผมถลำเขำ้
ในเอวของเธอ และเธอก็เหมือนกัน รำ่ งกำยของเธอนุม่ นวลเช่นนี้
ผมไม่รู้สึกถึงแรงต่อต้ำนสักนิด นิ้วมือของเธอวำงลงบนอกผม
ลูบไล้เบำๆ หน้ำร้อนผ่ำว ควำมหวำนในปำกล้วนเป็ นของผม
ผมรู้สึกได้อยำ่ งแจม่ ชัดวำ่ รำ่ งกำยของตัวเองมีปฏิกิริยำที่ไมค่ วรมี
แต่ก็ไมร่ ู้ว่ำเธอสังเกตเห็นหรือเปล่ำ อำจจะไม่ เพรำะถึงอยำ่ งไร
เธอก็ยังคง…
ผมสะกดจิ ต ใจและควำมรู้ สึ ก ที่ โ หมซั ด สำดในร่ ำ งกำย
ปล่อยเธอช้ำๆ ทั้งยังเว้นระยะห่ำงไว้โดยไม่ให้เธอรู้สึกถึงควำม
ผิดปกติได้ แต่ยังคงให้เธอนอนหนุนบนแขนของผม ดวงตำวิบ
วับเล็กนอ้ ยทัง้ คู่ของเธอเหลือบขึ้นมำมองผม สีหนำ้ ยังคงแดงก่ำ
หลังจำกถูกผมจูบซ้ำไปซ้ำมำ
เธอขยับริมฝี ปำกเล็กนอ้ ย แตก่ ลับไมพ่ ูด
"อยำกจะพูดอะไรเหรอ" ผมถำม
"เออ่ ไมม่ ีอะไร"
858
 ผมจูบหน้ำผำกเธออีกที ควำมรู้สึกหวำนชื่นของชำยหญิง
ทำให้ผมโลภมำกไมร่ ู้จักพอ ยำกที่จะหยุดจริงๆ ผมพูดเสียงต่ำ
"ทำไมถึงโกรธละ่ "
ดวงตำของเธอเสมองไปข้ำ งๆ ทั น ที "เปล่ ำ ฉั น ไม่โ กรธ
แฟนของฉันปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งรัก จนลืมวันเวลำหมดสิ้ น
เหมือนเดิมตัง้ แต่ต้นจนจบ ให้ตำยสิ ลืมควำมเป็ นควำมตำย ลืม
คนในครอบครัวของตัวเอง ลืมโศกนำฏกรรมของตัวเอง แต่กลับ
ยังคงจำได้ว่ำรักคุณ… ฉันจะโกรธได้ยังไง ฉันควรจะซำบซึ้งใจถึง
จะถูก!"
ที่แทก้ ็เป็ นแบบนี้เอง
ผมหั ว เรำะ ออกแรงรวบเธอมำกอดไว้ ใ นอ้ อ มอกแน่ น
ยิ่งขึ้นไปอีก พูดว่ำ "หึงเหรอ อยำ่ คิดมำกเลย เธอจะเทียบกับคุณ
ไดย้ ังไง สำหรับผมแลว้ ไมม่ ีใครเทียบคุณได"้
เธอยังคงทำปำกยื่น ในดวงตำกลับมีรอยยิ้มวิบวับมีชีวิตชีวำ
ผมกม้ หนำ้ จุมพิตบนดวงตำเธอ
ต่อมำพวกเรำทั้งคู่กำลังจะหลับแล้ว เพรำะพื้นไมเ่ รียบ ผม
จึงหลับๆ ตื่นๆ มำโดยตลอด เกือบครึ่งตัวของถำนเจี่ยวถูกผม

859
กอดไว้ แตเ่ ธอกลับหลับสนิท เสียงลมหำยใจสม่ำเสมอดังอยูข่ ำ้ ง
หูผมมำโดยตลอด และดวงตำครึ่งหลับครึ่งตื่นของผม มองเห็น
เพียงเงำแสงสลัวในถ้ำกับเปลวไฟสลัววูบไหวไปมำโดยตลอด
ไมร่ ู้ว่ำชัว่ พริบตำไหนที่ทั้งร่ำงของผมเย็นลงฉับพลัน ตื่นตัว
กะทันหัน หำงตำเหลือบเห็นเงำสีดำแฉลบผ่ำนร่ำงของพวกเรำ
ไป ผมหันกลับไปทันที กลับเห็นถ้ำที่มืดจนมองไมเ่ ห็นขอบเขต
ทุกคนตำ่ งนอนอยูข่ ำ้ งกองไฟไมใ่ กลไ้ มไ่ กล ไมม่ ีเสียงอะไรสักนิด
ผมกลับตื่นเต็มตำ จ้องมองโดยรอบครู่หนึ่ง ไม่มีอะไรผิด
แปลกไปจริงๆ ทุกคนกำลังหลับลึก แล้วก็ไม่มีใครผ่ำนตัวพวก
เรำไป บำงทีอำจจะเป็ นแคค่ วำมฝั น ผมกม้ ศีรษะลง กอดถำนเจี่ย
วแน่นต่อไป ขณะที่กำลังจะหลับตำนอน ทันใดนั้นก็เหลือบเห็น
เท้ำข้ำงหนึ่งของถำนเจี่ยวโผล่ออกมำข้ำงนอกในสภำพเปลือย
เปล่ำ ผมตะลึง กอ่ นจะนึกขึ้นได้ว่ำกอ่ นนอนทั้งเสื้อผ้ำรองเท้ำถุง
เท้ำของเธอสวมไว้เรียบร้อยทั้งหมด ทว่ำตอนนี้รองเท้ำกลับถูก
ทิ้งไว้ที่พ้ืนขำ้ งๆ รวมทัง้ ถุงเทำ้ และเทำ้ ขำ้ งหนึ่งของเธอขำวผ่อง
เกลี้ยงเกลำตำกอำกำศอยูข่ ำ้ งนอก
ใครชนเธอ

860
 ตอนที่ 172 ถำนเจีย่ ว 22 (1)

-ถำนเจี่ยว-
"อำอวี้ …" ขณะที่กำลังสะลึมสะลือ ฉันรู้สึก ได้ว่ำตัวเองถูก
ปล่อยออก จึงเอนตัวพิงขำ้ งกำยอูอวี้ตำมสัญชำตญำณ กลับได้
แตร่ สู้ ึกถึงที่นอนและอำกำศที่เย็นยะเยือก
ที่นอน?
ฉันลืมตำ มองเห็นแสงแดดนอกหน้ำต่ำงกับเฟอร์นิเจอร์ที่
คุ้นเคย นี่คือบ้ำนของฉันที่ต้ำหลี และฉันหดตัวคลุมโปงอยู่ เพิ่ง
จะตื่นจำกโลกอีกโลกหนึ่ง
แมอ้ ำกำศจะอบอุ่นขนำดนี้ ฉันกลับรู้สึกว่ำทั้งร่ำงเย็นเยือก
ลุกพรวดขึ้นมำ จำกนัน้ ก็เดินหำทุกที่ในบำ้ น "อำอวี้ อำอวี้!"
โหรงเหรงวังเวง มีเพียงฉันคนเดียวเหมือนเคย
ฉันมำที่ระเบียง มองทัศนียภำพที่คุ้นเคย พระอำทิตยข์ ึ้นสูง
กลำงทอ้ งฟ้ำ ร้อนมำกแล้ว แสงแดดอำบจนผิวเริ่มรอ้ น ในใจฉัน
ค่อยๆ มีก ำรคำดเดำขึ้นมำ ฉันไม่รู้ว่ำกำรคำดเดำนี้หมำยถึ ง
อะไร แต่ฉันรู้ว่ำจะต้องหมำยถึงเรื่องรำงต่ำงๆ มำกมำยแน่นอน

861
ฉันหมุนตัววิ่งเขำ้ ไปในห้อง เห็นโทรศัพทม์ ือถือของตัวเองวำงอยู่
ขำ้ งเตียง ฉันหยิบขึ้นมำ กดปุ่มให้หน้ำจอสว่ำงขึ้นมำจนเห็นวัน
เวลำบนจอ
วันที่ 19 กรกฎำคม 2016
หนึ่งปี กอ่ น ครึ่งปี กอ่ นที่คดีบำ้ นเฉินจะเกิด คดีเหยียนหยว่ น
เกิดไปแล้วหนึ่งปี และน่ำจะไมถ่ ึงหนึ่งเดือนหลังจำกที่ฉันกับอูอวี้
ขึ้นเรือเตียนเหรินเหมย่ แล้วก็เป็ นวันหลังจำกที่พวกเรำเขำ้ ไปใน
ถ้ำนัน้ ยี่สิบกวำ่ วัน
ฉันรู้สึกแค่ว่ำเลือดทั้งร่ำงคล้ำยจะค่อยๆ ร้อนขึ้น ใกล้แล้ว
ใกล้ ยิ่ ง ขึ้ น แล้ ว เวลำก ำลั ง เพิ่ ม ควำมเร็ ว ขึ้ น จริ ง ๆ ทั้ ง ยั ง ก้ ำ ว
กระโดดขำ้ มมำครึ่งปี พวกเรำใกล้จุดตัดของเวลำนั้นมำกยิ่งขึ้น
อีก จุดจบของเวลำ
ฉันคิดถึงปั ญหำอยำ่ งหนึ่ง วันที่อูเมี่ยวถูกฆำ่ คือวันไหน
เลือดของฉันคล้ำยจะสูบฉีดขึ้นมำยิ่ งกว่ำเดิม แต่ก ลับยัง
สะกดไว้ได้ ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมำ กำลังคิดจะหำข้อมูล
กลับนึกขึ้นมำไดว้ ำ่ บำงทีอำจจะยังไมม่ ีขำ่ วครำวอะไรเลย ฉันวำง
โทรศัพทล์ ง หลับตำ คิดยอ้ นกลับไปช้ำๆ อูอวี้เคยพูด แล้วก็เนน้

862
ย้ำกับอูเมี่ยว…
อูเมี่ยวถูกฆำ่ ครัง้ แรก คือวันที่ 5 สิงหำคม 2016
ตอ่ มำ ประวัติศำสตรเ์ ปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็ นวันที่ 7 สิงหำคม
ฉันลืมตำขึ้นมำ ถึงแมว้ ำ่ ตอนนี้จะไมร่ วู้ ำ่ อูอวี้ไปอยูท่ ี่ไหน แต่
ฉันรู้สึกรุม่ รอ้ นในใจอยำ่ งคำดไมถ่ ึง ขอบตำรื้นชื้น ตอนนี้อูอวี้อยู่
ที่ ไ หน ตอนนี้ เ ขำก ำลั ง รู้ สึ ก อย่ำ งไร เขำก็ รู้ ดี เ หมื อ นกั บ ฉั น ว่ ำ
ทัง้ หมดนี้หมำยถึงอะไร
ฉันเริ่มโทรหำเขำ พระเจ้ำคุม้ ครองด้วย ขอให้ครึ่งปี กอ่ นเขำ
ยังใช้เบอรน์ ี้อยู่
ใช่ เป็ นเบอร์นี้แหละ เพรำะเป็ นเบอร์ของซูโจวมำโดยตลอด
สำยไมว่ ำ่ ง
พอโทรอีก สำยก็ไมว่ ่ำงตลอด
นี่ ท ำให้ ฉั น ร้ อ นใจอยู่บ้ำ ง หลั ง จำกอึ้ ง ไปครู่ ห นึ่ ง ก็ เ ข้ำ ใจ
ขึ้นมำ วำงโทรศัพทล์ ง บอกตัวเองให้อดทนรอ
จริ ง ดั ง คำด ผ่ ำ นไปประมำณสิ บ กว่ ำ นำที โทรศั พ ท์ ก็ ดั ง

863
ขึ้นมำ หน้ำจอแสดงเบอร์แปลกหน้ำ แต่กลับเป็ นเบอร์ที่ฉันเพิ่ง
จะโทรไปและจำไดข้ ึ้นใจ ฉันรับในทันที "ฮัลโหล…"
ปลำยสำยดีเลยไ์ ปเล็กนอ้ ย จำกนัน้ ก็เป็ นเสียงแหบแห้งของ
อูอวี้ "เจี๋ยวเจี่ยว…"
ฉันไมร่ ู้ว่ำควรจะร้องไห้หรือควรจะหัวเรำะดี เขำเรียกชื่อฉัน
ประโยคหนึ่ง ทัง้ ยังเงียบไปเสียอยำ่ งนัน้ คล้ำยกับมีคำพูดนับพัน
นับหมื่นคำแต่กลับไม่รู้จะพูดอย่ำงไร เห็นชัด ๆ ว่ำก่อนหน้ำนี้
พวกเรำยังอยูด่ ้วยกันอยำ่ งหวำนชื่นอยูใ่ ต้ดินนัน้
"พวกเขำ… ยังมีชีวิตอยูใ่ ช่ไหม" ฉันถำม
"อืม" ในน้ำเสียงของเขำเจือเสียงหัวเรำะทุ้มหนัก "เมื่อกี้ผม
โทรหำพวกเขำแล้ว อูเมี่ยว… เธอกำลังเรียนที่โรงเรียน ส่วนแม่
ผม… ยังสบำยดีอยูท่ ี่บำ้ น"
ฉันยิ้มออกมำเช่นกัน "นัน่ มัน… ดีมำกจริงๆ !"
"เจี๋ยวเจี่ยว พอผมตื่นมำก็อยูใ่ นหอพักที่ปักกิ่งแล้ว" เขำพูด
"เดี๋ยวผมจะซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วไปรวมตัวกับคุณที่ต้ำหลี พวก
เรำจะไปซูโจวดว้ ยกัน"

864
 ฉันรีบตอบทันที "ตกลง! แต่ว่ำ… ให้ฉันบินไปซูโจวโดยตรง
เลยดีไหม แบบนี้เร็วกวำ่ "

865
 ตอนที่ 173 ถำนเจีย่ ว 22 (2)

เขำกลับพูดว่ำ "ไม่ต้อง ห่ำงจำก… วันนั้น ยังมีเวลำเกื อบ

ครึ่ ง เดื อ น ยั ง ทั น ที่ ผ มไปต้ ำ หลี เ พรำะยั ง มี เ รื่ อ งส ำคั ญ ที่ ต้ อ ง
จัดกำรอีก"
"อ๋อ" ถึงแมไ้ มร่ ู้ว่ำเรื่องสำคัญที่เขำว่ำคืออะไร แต่ได้เจอเขำ
เร็วขึ้น แนน่ อนวำ่ ฉันยิ่งดีใจ ฉันพูด "งัน้ ฉันไปรับคุณที่สนำมบิน"
เขำหัวเรำะ "ตกลง รอผมนะ"
เที่ยวบินของอูอวี้มำต้ำหลีคือช่วงพลบค่ำ สนำมบินต้ำหลี
ของพวกเรำเล็กมำก ฉันยืนเบียดเสียดอยู่ตรงประตูขำเข้ำ เห็น
ได้ชัดว่ำไม่เจอเพียงครึ่งวัน… ไม่สิ ไม่เจอกันครึ่งปี … หัวใจฉัน
กลับเต้นไมเ่ ป็ นส่ำอยำ่ งไร้สำเหตุ
ในที่สุดเขำก็เดินออกมำจำกประตูขำเขำ้ นอกจำกครั้งแรก
ที่พ บกันบนเรือ นี่เ ป็ นครั้งที่สองที่ฉันเห็นท่ำทำงตอนยั งเรียน
ปริ ญ ญำโทเมื่ อ หนึ่ ง ปี ก่ อ นของเขำ เขำสวมเสื้ อ ยื ด สี ข ำวกั บ
กำงเกงขำยำวสี ด ำ รองเท้ำ ผ้ำ ใบกั บ ถุ ง เท้ำ ขำว ลำกกระเป๋ ำ
เดินทำง ผมตัดเสียสั้น ใบหน้ำขำวสะอำดสะอ้ำน สูงยำวเข่ำดี
แต่ ไ ม่ใ ห้ ค วำมรู้ สึ ก บึ ก บึ น สั ก นิ ด ไม่สิ ยั ง มี ด วงตำด ำขลั บ กั บ

866
โหนกแก้มอิ่มเต็มนั้น โดยเนื้อแท้แล้วเขำก็ยังคงแข็งแรงกำยำ
มำกอยูด่ ี
ฉันก็ไม่รู้ว่ำทำไมถึงยืนเหม่อลอยมองเขำเข้ำมำใกล้ กลับ
รู้ สึ ก แปลกหน้ ำ เล็ ก น้ อ ย ทั้ ง ยั ง ตื่ น เต้ น เล็ ก น้ อ ย เขำเดิ น มำ
ตรงหนำ้ ฉัน มองฉันสักพักแล้วพูดว่ำ "แทบไมเ่ ปลี่ยนไปเลยนะ"
ฉันถึงตระหนักได้ว่ำเขำกำลังพูดกับฉันอยู่ เลยตอบไปอย่ำงไม่
ทั น คิ ด "ชี วิ ต ฉั น รำบรื่ น ดี ไม่ เ ป็ นทุ ก ข์ ไ ม่ กั ง วล จะมี อ ะไร
เปลี่ยนแปลงได้ละ่ "
เขำหัวเรำะ กอดฉันไวใ้ นออ้ มอกแนน่ หัวใจฉันเตน้ รัวไมท่ ัน
ไร เขำก็กม้ หนำ้ ลงมำหำริมฝี ปำกของฉันแล้ว
ควำมรู้สึก นั้นทั้งแปลกใหม่ทั้งยังอ่อนโยน ฉันมองผิวบน
ใบหน้ำที่ไม่ได้กรำแดดกรำฝนมำสักนิดของเขำ สันคอเป็ นเส้น
เค้ำโครงสวยงำม มือของฉันค่อยๆ ทำบลงบนเสื้อยืดของเขำ
เบำๆ
"เจี๋ยวเจี่ยว…" เขำปล่อยฉัน พูดเสียงเบำ "ผมรู้สึก ว่ำ ใน
ที่สุดพระเจำ้ ก็เมตตำพวกเรำแลว้ "
ระหว่ำงทำงกลับเมือง อูอวี้ขับรถ บำงทีอำจเป็ นเพรำะเขำ

867
สภำพจิตใจฉันก็เลยดีขึ้น เรือพวกนัน้ ถ้ำนัน้ เวลำที่บิดงอนัน้ คน
ที่ ต ำยไปหรื อ จำกไปในอดี ต ควำมลั บ ที่ ยั ง ไม่ รู้ … คล้ ำ ยจะ
ห่ำงไกลจำกพวกเรำมำกไปชั่วขณะหนึ่ง มีเพียงแสงอำทิตย์ตก
สอ่ งลงมำยังหนำ้ ตำ่ งรถเทำ่ นัน้
"คุณมีเรื่องสำคัญอะไรตอ้ งทำเหรอคะ" ฉันถำม
เขำกลั บ เงี ย บไปครู่ ห นึ่ ง ถึ ง จะล้ ว งจดหมำยในกระเป๋ ำ
ออกมำยื่นให้ฉัน "เปิ ดอำ่ นดูสิ"
ฉั น มองจดหมำยฉบั บ นั้น รู้ สึ ก คุ้น ตำเล็ ก น้อ ยแต่ ก็ ไ ม่คิ ด
อะไรมำก เปิ ดจดหมำยออก ข้ำงในมีเพียงกำร์ดใบเล็กๆ แผ่น
หนึ่ง
บนนัน้ เขียนขอ้ ควำมไมก่ ี่บรรทัด ลำยมือหนักแนน่ ป่ำเถื่อน
งดงำม ทัง้ ยังเป็ นลำยมือที่ฉันจำได้ดี
"ถำ้ คุณอยำกรูว้ ำ่ คุณสูญเสียอะไรไป
วันที่ 17 สิงหำคม เวลำสี่ทุ่ม ที่สี่แ ยกถนนไป๋อวิ๋น ตั ด กั บ
ถนนเหอปิ นตะวันตก
ถำนเจี่ยว มำหำฉัน"

868
 ใต้แสงตะวันรอน กำร์ดส่องประกำยวิบวับเล็กนอ้ ย ฉันกลับ
รู้สึกว่ำลำคอแห้งผำกขึ้นมำกะทันหัน "คุณได้กำร์ดใบนี้มำจำก
ไหน นี่ไ ม่ใช่ว่ำ … เกื อ บหนึ่งปี หลังจำกนี้ถึงจะมำโผล่ในลิ้ น ชั ก
บำ้ นฉันเหรอคะ"
"ผมเป็ นคนเขียนเอง หลังจำกกลับไปแล้วก็วำงไว้ในลิ้นชัก
บำ้ นคุณ ในคืนนัน้ หนึ่งปี หลังจำกนี้ คุณจะมองเห็นอยำ่ งไมต่ ัง้ ใจ
หลังจำกนัน้ ก็ไปหำผมที่ถนนนัน้ " อูอวี้พูด
ฉันไมร่ ู้ว่ำจะบรรยำยควำมรู้สึกตัวเองตอนนี้ว่ำอยำ่ งไรดี ใน
ห้วงเวลำแตกร้ำวที่ซัดเซพเนจรนี้ ฉันมักจะคิดถึงลำยมือของคน
คนนั้นบ่อยๆ คิดถึงข้อควำมสั้นๆ ที่ส่งมำสองครั้งของเขำ ฉัน
พยำยำมเดำตัวตนของเขำทุกวิถีทำง แต่กลับเดำไม่ออกจริงๆ
ฉันคิดแม้กระทั่งว่ำเขำอำจจะเป็ นบุคคลลึก ลับที่รู้ควำมลับทุก
อยำ่ ง เป็ นคนจำกช่วงเวลำอื่น หรือวำ่ มีพลังเหนือธรรมชำติ
กลับคิดไมถ่ ึงว่ำ คนที่ส่งขอ้ ควำมไปให้ตัวฉันในอนำคตจะ
เป็ นอูอวี้ในตอนนี้
ฉันคิดถึงคืนที่พบกำร์ดใบนี้คืนนั้น ฉันวิเครำะห์ลำยมืออยู่
นำนมำก ใช้แมก้ ระทัง่ ควำมรูด้ ำ้ นจิตวิทยำอำชญำกรรม

869
 ต้องฝึ กเขียนมำเป็ นเวลำนำน คนคนนัน้ ถึงจะสำมำรถเขียน
ตัวอักษรที่สวยขนำดนี้ออกมำได้

870
 ตอนที่ 174 ถำนเจีย่ ว 22 (3)

ลำยมื อ ข้ำ งหน้ำ ล้ ว นเชื่ อ มโยงกั น มำก นอกจำกประโยค

สุ ด ท้ำ ยแล้ ว ลำยมื อ ดู เ ขี ย นช้ ำ ลงอย่ำ งเพิ่ ม ควำมประณี ต ซึ่ ง
อธิบำยวำ่ ตอนเขียนประโยคนี้ อำรมณข์ องเขำคงสัน่ คลอนมำก
เพรำะเขำเขียนวำ่ 'ถำนเจี่ยว มำหำผม'
ฉันเห็นลำยมือสดใหมต่ รงหนำ้ สีดำแจ่มชัด คำพูดประโยค
สุดท้ำยไม่ต่ำงจำกในควำมทรงจำของฉัน ฉันรู้สึก เจ็บปวดใจ
ขึ้นมำกะทันหัน แช่อยูใ่ นใจฉันอยำ่ งเขม้ ขน้
"ที่แทก้ ็เป็ นแบบนี้นี่เอง…" ฉันพูดเสียงเบำ
ที่แทก้ ็เป็ นคุณตัง้ แตเ่ ริ่มแรก
เป็ นคุณที่ตำมหำฉัน
น้ำตำฉันเอ่อล้นออกมำในทันที แต่ก็รู้สึกว่ำแบบนี้ออกจะ
อ่ อ นแอเกิ น ไป จึ ง พยำยำมกลั้ น ไว้ สุ ด ชี วิ ต แต่ ว่ ำ อู อ วี้ ที่ แ ท้
จุ ด เริ่ ม ต้ น ของเรื่ อ งทั้ง หมดก็ คื อ คุ ณ ก ำลั ง หำฉั น ฉั น อยำกจะ
หั ว เรำะออกมำอี ก ฉั น ไม่รู้ ว่ ำ มั น เกิ ด ขึ้ น ได้ อ ย่ำ งไร พู ด โพล่ ง
ออกมำ "อำอวี้ ฉันรักคุณ"

871
 ในรถเงี ย บสนิ ท ในทั น ที หลั ง จำกพู ด ออกมำแล้ ว ฉั น ถึ ง
พบว่ำตัวเองพูดอะไรออกไป ใบหนำ้ ฉันคล้ำยกับถูกปกคลุมด้วย
ควำมร้อนจำกแสงแดด ปำกแห้งลิ้นแห้ง ฉันพูดอะไรไมอ่ อกไป
ทันที เขำเองก็เ งียบ ขับรถเข้ำไปในเมืองด้วยอำกำรสงบโดย
ตลอด
"ผมก็รักคุณ" เขำพูด
ฉันหันหน้ำไป ใช้มือหนุนบนประตูรถ ไม่อยำกเผชิญหน้ำ
แล้วก็ไมอ่ ยำกพูดอะไร กระนั้นกลับรู้สึกถึงรถที่ค่อยๆ ชะลอจน
หยุดลง ฉันแอบมองจำกร่องแขนแวบหนึ่ง รถจอดที่ข้ำงถนน
หลังจำกนั้นก็เป็ นเสียงเขำปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วหน้ำของฉันก็
ถูกเขำดึงเขำ้ มำ ฉันรีบพูด "นี่ เมื่อกี้ฉันแค่อำรมณช์ ั่ววูบเท่ำนั้น
แหละ บอกรักงำ่ ยๆ แบบนัน้ ได้ที่ไหนกันล่ะ…"
ใบหนำ้ ของเขำยอ้ นแสง โนม้ ศีรษะลงมำกดจูบลงไป นิ้วมือ
สะอำดสะอ้ำนเกลี้ยงเกลำกว่ำหนึ่งปี ให้หลังนั้นกดคำงฉันลง จูบ
อยู่ พั ก ใหญ่ เ ขำถึ ง ค่ อ ยปล่ อ ยฉั น แต่ ใ นดวงตำสว่ ำ งใสนั้ น มี
รอยยิ้มดุจเมฆยำมสำยัณห์อยำ่ งไรอยำ่ งนัน้
"ใช่แลว้ …" เขำพูด "บอกรักงำ่ ยๆ แบบนี้ไดท้ ี่ไหนกัน"

872
 ฉันกดใบหนำ้ ของตัวเองไว้ ไมพ่ ูดจำ แลว้ ก็ยิ้ม ผูช้ ำยกะลอ่ น
ที่ทงั้ ฉลำดทัง้ ออ่ นโยนคนนี้นี่นะ…
"แลว้ กลอ่ งปฐมพยำบำลที่ช่วยชีวิตนัน้ ละ่ " ฉันถำม
"เมื่อตอนกลำงวันผมคิดวิธีเตรียมพร้อมไว้เรียบร้ อยแล้ว
ตอนนี้อยูใ่ นกระเป๋ำเดินทำงของผม" อูอวี้ตอบ
ฉั น โล่ ง อกทั น ที คิ ด ถึ ง คื น นั้ น ที่ บ้ ำ นตระกู ล เฉิ น สำยตำ
แปลกๆ ตอนที่เ ขำเห็นกระดำษในกล่องนั้นที่แ ท้ก็เ ป็ น แบบนี้
นี่เอง เขำในตอนนัน้ เขำ้ ใจเส้นสนกลในทัง้ หมดเป็ นอยำ่ งดี
"แต่ว่ำ พวกเรำทำยังไงถึงจะเอำกล่องเข้ำไปไว้ในห้องเก็บ
ของบ้ำนเฉินได้ล่ะ แบบนี้ ครึ่งปี หลังพวกเรำจะใช้ได้ยังไง" ฉัน
ถำมอีก
"พรุ่งนี้เช้ำพวกเรำก็ต้องไปซูโจวแล้ว จะชักช้ำเสียเวลำไมไ่ ด้
แล้ว ส่วนกล่องนี้ คงได้แต่ฝำกไว้ที่คนที่ฉลำดและพึ่งพำได้กอ่ น"
อูอวี้ตอบ
…
ฟ้ ำ ค่ อ ยๆ มื ดลง แ ล้ ว ฉั น กั บอู อวี้ ยื นอยู่ ห น้ ำ ประตู

873
มหำวิทยำลัย ฉันรู้สึกว่ำกำรที่เขำตัดสินใจฝำกฝั งกล่องไว้กับ
จว้ งอวี๋ ผูซ้ ึ่ง 'ฉลำดและพึ่งพำได้' นี้ถูกตอ้ งตำมหลักก็จริง กระนัน้
ก็รสู้ ึกไมค่ อ่ ยปลอดภัยอยูน่ ิดๆ
แตว่ ำ่ พวกเรำเวลำนี้ไมม่ ีทำงเลือกอื่นแลว้
ไม่ น ำนมำก ก็ เ ห็ น เด็ ก สำวคนหนึ่ ง สวมหมวกแก๊ ป เดิ น
เอ้อระเหยลอยชำยเขำ้ มำ นับดูแล้วฉันกับเธอรูจ้ ักกันได้สองสำม
ปี แล้ว ตอนนี้ควำมรู้สึกของพวกเรำทั้งคู่ดีมำก เธอเงยหน้ำมอง
ฉัน คลี่ยิ้มที่แ ลดูซีดเซียวเหม่อลอยอยู่บ้ำง พอโชคดีมำเยือ น
สมองฉันก็ปลอดโปรง่ ทันที "เธอสอบปลำยภำคอยูเ่ หรอ"
จ้วงอวี๋พยักหน้ำ "เพิ่งสอบเสร็จนะ่ โทษทีที่พลังในตัวฉันยัง
ไมฟ่ ้ื นกลับมำ ขำยหนำ้ แลว้ "
ฉันหัวเรำะ แต่ก็แอบปวดใจเล็กๆ อันที่จริงจำกที่ฉันเห็น
ทุกครั้งที่พบกันจ้วงอวี๋นั้นเอำแต่สอบแล้วก็สอบ ลอกกำรบ้ำน
หน้ำตำซีดเซียว… แต่ควำมจริงแล้วในโลกที่จ้วงอวี๋อยู่ ในโลก
ของคนปกติ นั้ น วั น เวลำผ่ ำ นไปทุ ก ๆ วั น สลั บ หมุ น เวี ย น
เปลี่ยนไป เป็ นฉันเองตำ่ งหำกที่ไมป่ กติ
ทำไมฉันถึงไมป่ กติ

874
มีเพียงสวรรคเ์ ทำ่ นัน้ ที่รู้

875
 ตอนที่ 175 ถำนเจีย่ ว 22 (4)

จ้วงอวี๋มองบนใส่ฉัน มองอูอวี้ ทันใดนั้นก็ทำสีหน้ำเหมือน

ตอนที่เจอเขำครั้งแรกทุกครั้ง… ทั้งคับแคบ คลุมเครือไมช่ ัดเจน
ประหลำดใจ ซุ บ ซิ บ ท ำเป็ น นิ่ ง เฉย… ฉั น กลั้น ยิ้ ม จั บ มื อ อู อ วี้
สนองกำรรอคอยในหนึ่งปี ให้หลังพวกนัน้ ของจ้วงอวี๋ "อวี๋ นี่แฟน
ฉันเอง"
จว้ งอวี๋ตะลึงไปหลำยวินำทีเต็มๆ สุดทำ้ ยก็พน่ คำพูดออกมำ
สองคำ "ให้ตำย!"
แสงที่เหลือในตอนพลบค่ำปกคลุมร้ำนกำแฟ พวกเรำนั่ง
ขำ้ งหนำ้ ต่ำง โดยที่อูอวี้นัง่ ขำ้ งฉัน ส่วนจ้วงอวี๋นัง่ ตรงขำ้ มพวกเรำ
ด้วยควำมตื่นเต้นแต่ภำยนอกไมแ่ สดงออก และพอฉันกม้ ลงมอง
ไป ก็เห็นพืชสีเขียวดำ้ นลำ่ งหนำ้ ตำ่ งแผข่ ยำยลุกลำม
ว่ ำ กั น ตำมตรงก่ อ นหน้ ำ นี้ ห ลำยครั้ ง ฉั น ยั ง สำมำรถพู ด
เจื้ อ ยแจ้ ว กั บ จ้ ว งอวี๋ ไ ด้ บอกเธอเรื่ อ งเส้ น สนกลในทุ ก อย่ ำ ง
เกี่ ย วกั บ กำรหมุ น กลั บ ของเวลำที่ บิ ด เบี้ ย วและกำรลื ม แต่ พ อ
มำถึงตอนนี้นำ่ จะไมม่ ีอะไรต้องคุยกันแล้ว เพรำะว่ำเธอก็เหมือน
คนอื่นๆ ที่จะลืมพวกเรำอีกครัง้ และฉันก็จะกลำยเป็ นเงำมืดที่มี

876
อยูอ่ ยำ่ งเลือนรำงในควำมทรงจำของเธอ
ดั ง นั้น ถึ ง แม้ว่ ำ เวลำนี้ ฉัน จะนั่งอยู่ต รงหน้ำ เธอ แต่ ก็ รู้สึก
คิดถึงเธอมำกเป็ นพิเศษ ครั้นแล้วฉันจึงเอ่ยปำก "จ้วงอวี๋ สั่งได้
เลย กินตำมสบำยนะ พวกเรำเลี้ยงเอง เพรำะเธอคือเพื่อนที่ดี
ที่สุดของฉัน"
อูอวี้ไดย้ ินดังนัน้ ก็เพียงแคก่ ุมมือฉันเบำๆ
จ้วงอวี๋เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเคลื่อนสำยตำกวำดมองมือ
ของพวกเรำที่กุ ม กันอยู่แ วบหนึ่ง แล้ ว พูด ว่ำ "ฉั น จะสั่ง กิ นตำม
สบำยแนน่ อน จำเป็ นตอ้ งมำแสดงควำมรักกันโจง่ แจ้งแบบนี้ด้วย
เหรอ… พวกเธอมันแกล้งคนโสดกันชัดๆ "
ฉัน "…"
ฉันเอำกล่องปฐมพยำบำลที่อูอวี้เอำมำออกมำ แล้วก็บอก
ค ำขอร้ อ งของเรำกั บ เธอ "มหำวิ ท ยำลั ย ชิ ง หวำที่ ปั กกิ่ ง มี
ศำสตรำจำรย์คนหนึ่งชื่อเฉินเหลียงเจี๋ย บ้ำนเกิดอยู่ที่อำเภอลี่
เมืองต้ำหลี… อวี๋ พวกเรำต้องขอวำนให้เธอช่วยแล้ว กอ่ นเดือน
มกรำปี หน้ำ เธอต้องหำวิธีนำกล่องใบนี้ไปไว้ในห้องใต้หลังคำ
บำ้ นเฉินโดยไมใ่ ห้ถูกพวกเขำเจอ"

877
 ครัง้ นี้เปลี่ยนเป็ นจว้ งอวี๋ที่เงียบไป
"จว้ งอวี๋ ขอรอ้ งละ่ " อูอวี้พูด
จ้วงอวี๋เหลือบมองเขำแวบหนึ่งด้วยท่ำทำงแบบ 'ดูเหมือน
ฉันสนิทกันนำยมำกนักหรือไง' ทั้งยังจ้องฉันคล้ำยอยำกจะถำม
อะไร แต่ ค วำมอยำกพู ด ก็ ห ยุ ด ลง สุ ด ท้ ำ ยเธอก็ กิ น ชี ส เค้ ก ที่
เหลืออยูต่ รงหนำ้ จนหมดแลว้ พูดวำ่ "สำคัญมำกเลยเหรอ"
ฉันพยัก หน้ำ "สำคัญมำก ถ้ำทำไม่ไ ด้ ฉันกับอูอวี้ก็คงไม่
รอดแล้ว"
จว้ งอวี๋เบิกตำโต แลว้ ก็เงียบไปครูห่ นึ่ง กอ่ นจะพูดวำ่ "ตกลง
ฉันจะต้องทำให้พวกเธอให้ได้ วิญญูชนพูดแล้วไมค่ ืนคำ ไมง่ ัน้ ก็
ขอให้โสดไปตลอดชีวิต!"
ฉันกับอูอวีพ้ ำกันหัวเรำะ
ฉันไมร่ ู้ว่ำต่อมำจ้วงอวี๋คิดวิธีอะไรได้ แต่พวกเรำในตอนนั้น
รู้อยำ่ งแน่ชัดว่ำเธอทำได้แล้ว ถึงแมว้ ่ำโทรศัพท์ดำวเทียมต่อมำ
จะเสียไมร่ ู้ด้วยสำเหตุอะไร แต่ฉันอวยพรเธออยำ่ งจริงใจ เธอจะ
ไมโ่ สดไปตลอดชีวิต

878
 กิ น เสร็ จ แล้ ว ฉั น จู ง มื อ จ้ ว งอวี๋ เ ดิ น เล่ น ในสวน ส่ ว นอู อ วี้
ตำมหลั ง พวกเรำมำ จ้ ว งอวี๋ น่ ำ จะเป็ นคนดั ง คนหนึ่ ง เพรำะ
ระหวำ่ งทำงมีคนมองพวกเรำไมน่ อ้ ย แลว้ ก็มีคนมองอูอวี้ดว้ ย
จ้วงอวี๋กระซิบพูดกับฉัน "นี่ อธิบำยมำซะดีๆ แฟนเธอคนนี้
คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ กอ่ นไปเที่ยวเมื่อเดือนที่แล้วเธอยังโสดอยู่
เลย"
ใจฉันสะเทือน พูดเนิบๆ ว่ำ "เรื่องมันยำวมำกนะ อยำกฟั ง
ไหม"
"ฉันล่ะเกลียดกำรที่เห็นชัดๆ ว่ำเธอทนไมไ่ หวอยำกจะเล่ำ
เรื่องแทบแยแ่ ตย่ ังต้องกัก๊ ไว้จริงๆ " จ้วงอวี๋พูด
ฉันหัวเรำะพรืด
จำกนัน้ ถำมเธอว่ำ "เขำหล่อไหม"
"พูดแบบทั่วๆ ไป เขำเป็ นผู้ชำยที่หล่อจนผู้หญิงคนไหนก็
หุบขำไมล่ ง แต่ยังห่ำงจำกสเป็ กฉันอีกไกล เธอก็รู้ ฉันชอบหมำ
ป่ำนอ้ ยวำ่ งำ่ ยอะไรประมำณนัน้ "
หมำป่ำน้อยว่ำง่ำย… ฉันคิดในใจ หรือว่ำเสิ่นสือเยี่ยนเป็ น

879
คนประเภทนี้
ครัน้ เงยหนำ้ มองทอ้ งฟ้ำที่มืดสนิท ทัง้ ยังมีไฟถนนหลำยดวง
ในสวน ดูเงียบสงบอยำ่ งหำที่เปรียบไม่ได้ ฉันพูดว่ำ "อวี๋ จริงๆ
แล้วตอนที่เจอกันเขำไมไ่ ด้เป็ นแบบนี้หรอก เขำหล่อกว่ำตอนนี้
มำก มี ก ลิ่ น อำยของผู้ช ำยเยอะมำก มี ก ล้ ำ มหน้ำ ท้อ ง ใส่ เ สื้ อ
กลำ้ มถือประแจ เธอพอจะจินตนำกำรออกไหม แตต่ อนนี้ อืม…"
อูอวี้ดำ้ นหลังเอย่ ขึ้นมำในทันที "เจี๋ยวเจีย่ ว ผมไดย้ ินนะ"
…
ตอนที่เดินวนในสวนไปแล้วสำมรอบ และพูดกับจ้วงอวี๋ไป
แล้วสำมรอบ โทรศัพทฉ์ ันก็ดังขึ้น
ตอนแรกฉันไม่ได้สนใจมำกนัก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมำดูก็ยัง
ไมม่ ีปฏิกิริยำอะไร
ผูส้ ง่ : เสิ่นสือเยี่ยน
[สวัสดีถำนเจี่ยว เมื่อกอ่ นคุณบอกว่ำอยำกได้ข้อมูลอ้ำงอิง
งำนเขียน ผมขอมำให้แล้ว สะดวกเมื่อไหร่แล้วจะเอำไปให้คุณ
นะ โชคดี]

880
 ฉัน "…"
ใช้คำกระชับเรียบรอ้ ย ไมค่ ลุมเครือยุง่ เหยิงเด็ดขำด
จำกนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ำเพรำะหลังนัดบอดทิ้งเสิ่นสือเยี่ยนไป
ไมน่ ำน คิดไมถ่ ึงว่ำเขำจะไมโ่ กธแค้นสักนิด แถมยังจำเรื่องที่ฉัน
เคยไหวว้ ำนเขำไวไ้ ดด้ ว้ ย
ฉันเงยหนำ้ เหลือบมองจว้ งอวี๋ที่อยูข่ ำ้ งๆ ไมม่ ีอะไรทำ
เวลำเหมือนกระสวยทอผำ้ จริงๆ ดว้ ยสินะ

881
 ตอนที่ 176 ถำนเจีย่ ว 22 (5)

-ยังคงเป็ นมุมมองถำนเจี่ยว-
ดึกมำกแล้ว เมืองเกำ่ ที่อยูไ่ กลออกไปยังคงเปิ ดไฟส่องสวำ่ ง
เขตชุมชนบนไหล่เขำกลับเงียบสงบเป็ นอยำ่ งยิ่ง สำยลมโชยพัด
ผ่ ำ นต้ น ไม้ทั้ง สองข้ำ งทำงเบำๆ เจ้ ำ เสี่ ย วเฉิ ง รถของฉั น แล่ น
ออกไปอยำ่ งไมเ่ รง่ รีบดว้ ยมือของอูอวี้
ตอนผำ่ นรำ้ นอำหำรเล็กๆ ระหวำ่ งทำง ควำมเร็วรถชะลอลง
ในทันที อูอวี้เงยหน้ำขึ้นมอง แล้วฉันก็จำได้ทันทีว่ำ นี่เป็ นที่ที่
ร้ำนซ่อมรถเคยอยู่
ไมส่ ิ อยูใ่ นอนำคต และตอนนี้ยังไมเ่ ปิ ดกิจกำร ทัง้ เสี่ยวหวำ
เจ้ำของร้ำน แล้วก็เหล่ำพรรคพวกของพวกเรำที่เคยหยอกล้อ
เคยเป็ นพอ่ สื่อให้ ตอนนี้ยังไมร่ วู้ ำ่ อยูท่ ี่ไหน
ทวำ่ วำ่ ตอนนี้ ถึงพวกเขำจะเจออูอวี้ ก็คงรูส้ ึกวำ่ ไมม่ ีทำงเป็ น
คนกลุม่ เดียวกับเขำได้
เพรำะว่ำเขำตอนนี้ยังอยู่บนยอดเมฆ แต่ฉันรู้ว่ำ หัวใจเขำ
อยู่ในที่ที่ใกล้กับฉันมำก ในละอองฝุ่นเร้นลับมืดสลัวที่พวกเรำ

882
ยืนอยูด่ ว้ ยกัน
รถเพิ่มควำมเร็ว พวกเรำจำกไป
อูอวี้เ คยมำบ้ำนฉันครั้งหนึ่ง เขำจำทำงได้แม่นยำอีกแล้ว
จอดรถในที่จอดรถอย่ำงคุ้นที่คุ้นทำง จำกนั้นพวกเรำทั้งคู่ก็ขึ้น
ลิฟตไ์ ป
"คุณให้จ้วงอวี๋ไปเอำข้อมูลที่เสิ่นสือเยี่ยนจะเหมำะเหรอ"
เขำถำม
"ไม่มี ปั ญหำ" เขำพู ด "พวกเขำทั้ง คู่ ต่ ำ งหำกที่ เ ป็ น คนมี
วำสนำต่อกัน ถึงพวกเขำจะลืมกันไปทุกครัง้ แต่คุณดูแววตำของ
จ้วงอวี๋ตอนนัน้ สิ ฉันว่ำเสิ่นสือเยี่ยนก็เป็ นพวกหมำป่ำน้อยว่ำงำ่ ย
นั่น แหละ เห็ น อยู่ชั ด ๆ ว่ ำ เธอดู ส นใจ แต่ ป ำกไม่ย อมรั บ เท่ำ
นั้นเอง เพียงแต่…" ฉันเว้นช่วงไป คิดถึงบทสนทนำของพวกเรำ
เมื่อครำวกอ่ นตอนที่จ้วงอวี๋ตั้งใจไปยั่วเสิ่นสือเยี่ยนขึ้นมำ ทำไม
ฉันถึงรู้สึกว่ำ แท้จริงแล้วคนที่ต้องเจ็บปวดทุกครัง้ คืออวี๋ของฉัน
ละ่
พอคิดแบบนี้แลว้ ก็รสู้ ึกไมส่ บำยใจขึ้นมำทันที
"พวกนั ก เขี ย นแบบพวกคุ ณ เปรี ย บเที ย บผู้ช ำยแบบนี้กัน
883
หมดเลยเหรอ" อูอวี้ถำม
ฉันประดักประเดิดเล็กนอ้ ย แทจ้ ริงแล้วตอนที่ฉันกับจ้วงอวี๋
คุยเรื่องส่วนตัวกันส่วนใหญ่คุยกันไม่ค่อยสุภำพเท่ำไร ฉันเลย
ตอบ "อืม" ไป
ประตูลิฟตเ์ ปิ ดออก อูอวี้ตำมหลังฉันมำ ถำม "งัน้ ผมละ่ "
"คุณ?" ฉันล้วงกุญแจออกมำเปิ ดประตู "คุณในอดีต อ้อ ไม่
สิ คุ ณ ในอนำคต นั่ น ก็ เ ป็ นหมำป่ ำตั ว โตที่ ใ ครเห็ น ใครก็ รั ก
เหมือนกันนะ แตต่ อนนี้ก็เป็ นแขกผูม้ ีเกียรติที่ชีวิตอยูด่ ีกินดี…"
พูดยังไม่ทันจบฉันก็รู้สึกว่ำหลังคอร้อนผ่ำว อูอวี้จูบลงมำ
มือของเขำเลื่อนมำอยูท่ ี่เอวฉันแล้วพูดวำ่ "พูดอีกครัง้ สิ"
ฉันไมก่ ลำ้ พูดแลว้ เปิ ดประตูหลบจำกออ้ มกอดเขำ
คืนฤดูร้อนของต้ำหลีเ ย็นสบำยเป็ นอย่ำงยิ่ง หลังจำกเข้ำ
ห้อง ฉันเปิ ดมำ่ นตรงห้องรับแขก บนมำ่ นรำตรีสีน้ำเงินเขม้ นั้นมี
ดวงดำวสุกสกำวเต็มฟ้ำ และแสงไฟเมืองเกำ่ สวำ่ งไสวจำกพื้นดิน
"คุณนอนที่ห้องรับแขกนะ" ฉันพูด "วันนี้ตอนกลำงวันฉัน
เปลี่ยนผำ้ ปูที่นอนให้ใหมแ่ ลว้ "

884
 อูอวี้ไมพ่ ูดจำ อำจเพรำะวันนี้วิ่งวุ่นทัง้ วัน เขำเลยดูค่อนขำ้ ง
เพลีย พิงที่โซฟำ กระเป๋ำก็ทิ้งไวข้ ำ้ งเทำ้ ฉันมองแลว้ ปวดใจ หยิบ
น้ำแรข่ วดหนึ่งให้เขำ เขำเปิ ดออกแลว้ คอ่ ยๆ ดื่มช้ำๆ ฉันทรุดนัง่
ลงขำ้ งกำยเขำ มือขำ้ งหนึ่งของเขำวำงอยูบ่ นไหล่ฉัน กอ่ นจะลูบ
ไลอ้ ยำ่ งเชื่องช้ำ
"เครื่องออกพรุ่งนี้แปดโมงเช้ำ" ฉันพูด "สักหกโมงพวกเรำ
ออกไปเรียกรถตกลงไหม"
"อืม"
ฉันลังเลเล็กน้อย "แล้วพอถึงแล้ว คุณจะแนะนำฉันกับแม่
และนอ้ งสำวคุณยังไงละ่ "
ดวงตำเขำมีแววยิ้มพำดผำ่ น พูดว่ำ "จะแนะนำยังไงได้อีก ก็
ว่ำที่ลูกสะใภ้กับพี่สะใภ้ไงครับ"
ใจฉันเต้นรัว แต่ก็อยำกสำรวมหนอ่ ย จึงได้แต่พยักหนำ้ พูด
วำ่ "แลว้ แตค่ ุณเถอะ ดึกมำกแลว้ รีบอำบน้ำเขำ้ นอนไดแ้ ลว้ "
"คุณอำบกอ่ นเถอะ" เขำพูด
"ไมเ่ ป็ นไร ในห้องนอนฉันมีห้องน้ำ ผ้ำเช็ดตัวฉันเตรียมไว้

885
ให้เรียบรอ้ ยแลว้ นะ"
เขำเงียบ ไมร่ วู้ ำ่ กำลังคิดอะไรอยู่

886
 ตอนที่ 177 ถำนเจีย่ ว 22 (6)

ฉันก็ไม่รู้ว่ำเกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่ำบรรยำกำศปกติมำก
เขำเองก็ ไ ม่ ไ ด้ ท ำอะไรฉั น แต่ ห้ อ งรั บ แขกที่ เ งี ย บแบบนี้
ทัศนียภำพยำมค่ำคืนนอกหนำ้ ต่ำงซ่อนเร้นและขับเนน้ ซึ่งกันและ
กัน เขำไมพ่ ูดอะไรก็จริง แต่ฉันกลับรู้สึกกระสับกระส่ำยอยำ่ งไร้
สำเหตุ อำจเพรำะสัญชำตญำณกระตุ้นให้ฉันหลีกหนีจำกควำม
กระวนกระวำยทำ่ มกลำงบรรยำกำศแบบนี้ ครัน้ แล้วฉันก็เลยลุก
ขึ้นยืน พูดวำ่ "งัน้ คุณรีบนอนนะ รำตรีสวัสดิ์"
อูอวี้เงยหน้ำมองฉัน มือของเขำยังจับฉันไว้ ในดวงตำคล้ำย
จะมีบำงสิ่งสัน่ ไหว หลังจำกนัน้ เขำก็ดึงฉันมำกอดในทันที ใจฉัน
เต้น นัง่ บนขำเขำอยำ่ งเสียไมไ่ ด้
นี่เ ป็ นจูบที่ทำให้ผู้หญิงรับมือไม่ไหว มือข้ำงหนึ่งของเขำ
ประคองใบหนำ้ ฉันไว้ จูบอยำ่ งเรำ่ รอ้ น อีกมือหนึ่งกลับเคลื่อนไป
ตรงเอวฉั น ก่อ นจะเริ่ ม ลู บ ไล้ ขึ้ น ไปข้ำ งบนช้ ำ ๆ ฉั น รู้ สึ ก ได้ว่ำ
ร่ำงกำยสั่นเทำเล็กน้อย ตอนที่มือของเขำยื่นเข้ำไปเสื้อ ใจฉัน
คล้ำยกับจะระเบิดออกมำจริงๆ อยำกจะดิ้นรนให้เป็ นอิสระตำม
สัญชำตญำณ แต่แรงมือของเขำเยอะมำก ทำให้ฉันขยับไม่ได้
เลย
887
 "เจี๋ยวเจี่ยว…" เขำกระซิบเสียงแผว่ "ผมรักคุณ"
ฉันไมร่ ู้ว่ำคนอื่นได้ยินประโยคนี้แล้วรู้สึกอยำ่ งไร ควำมจริง
แล้วเขำเองก็เป็ นผู้ชำยคนแรกที่บอกรัก ฉัน แต่ใจของฉันไหว
หวัน่ ดว้ ยเหตุนี้จึงหมดหนทำงที่จะปฏิเสธกำรลูบไลข้ องเขำ
แมเ้ ห็นได้ชัดวำ่ จูบไมน่ ำนมำก แต่กลับจูบจนทัง้ รำ่ งเรำ่ รอ้ น
ปั่ นป่วน แสงไฟโดยรอบยังคงสว่ำงขนำดนั้น แต่กลับละลำยเขำ้
ไปเป็ นหนึ่งเดียวกันกับทัศนียภำพยำมค่ำคืนนอกหน้ำต่ำง พวก
เรำเองก็หลอมรวมเข้ำไปในควำมมืดสลัวบำงอย่ำงเช่นกัน แต่
นั่นก็เป็ นสิ่งที่ฉันยังไมเ่ คยประสบมำกอ่ น ทำเอำฉันกลัวแล้วลน
ลำนไปบ้ำง ดังนัน้ ในชัว่ พริตำหนึ่ง ฉันจึงออกแรงดิ้นรนยืนขึ้นมำ
อูอวี้ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ที่อกเสื้อยืดของเขำถูกฉันขยำจนยับยู่ยี่
ใบหนำ้ ก็แดงเล็กนอ้ ย แววตำกลับยังคงมืดสลัว
"คุณอย่ำได้คืบจะเอำศอกสิ ไปนอนแล้ว รำตรีสวัสดิ์" พูด
จบก็เผน่ เขำ้ ห้องนอนแลว้ ปิ ดประตูอยำ่ งรวดเร็ว ฟั งเสียงเขำที่อยู่
ในห้องรับแขก ดูเหมือนเขำจะไม่ขยับเลย ฉันหันหลังพิงประตู
หอบหำยใจเบำๆ ครู่หนึ่ง กอ่ นจะกม้ หน้ำมองที่ล็อกประตู กลับ
เกิดลังเลขึ้นมำเสียอยำ่ งนั้น รู้สึกว่ำถ้ำล็อกประตูก็ดูไร้เหตุผลไป
หน่อ ย แต่ ไ ม่ล็ อ กก็ เ หมื อ นปล่ อ ยตั ว สุ ด ท้ำ ยก็ ล็ อ กประตู ด้วย

888
เสียงเบำมำก ใจหวังวำ่ เขำจะไมไ่ ดย้ ิน
หลังจำกฉันอำบน้ำเสร็จ อุณหภูมิของรำ่ งกำยก็คลำ้ ยจะเย็น
ลงมำ ในใจกลับคล้ำยยังมีเปลวไฟเล็กๆ กลุ่มหนึ่งที่ยำกจะดับ
ได้มำตลอด ฉันเปลี่ยนชุดนอนแล้วล้มตัวนอนบนเตียงกว้ำงสอง
เมตรของตัวเอง ฟั งเสียงข้ำงนอกอย่ำงตั้งใจ คล้ำยจะไม่มีเสียง
ควำมเคลื่อนไหวอะไร อูอวี้นำ่ จะอำบน้ำเสร็จเขำ้ นอนแล้ว ทำให้
ฉันวำงใจ แต่ในใจยังคงโหวงเหวงเล็กนอ้ ย แทจ้ ริงแล้วฉันอยำก
คลอเคลียเขำ อยำกพูดกับเขำมำกขึ้น จูบอย่ำงดูดดื่มมำกขึ้น
อยำกจะได้รับควำมรักที่หอมหวำนสัน่ สะเทือนจนทำให้คนจมดิ่ง
มำกขึ้นอีก เพียงเทำ่ นี้แคน่ นั้ เอง
ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ฉันกำลังเตรียมปิ ดไฟนอน กลับได้ยินเสียง
เคำะประตู "เจี๋ยวเจี่ยว"
"มีอะไรคะ"
"คุณเปิ ดประตูกอ่ น" อูอวี้พูด
ฉันไมไ่ ด้คิดอะไรมำก เทำ้ เปลือยลงพื้น เปิ ดประตู ในใจสัน่
ไหวเล็กนอ้ ย
ไฟในห้องรับแขกถูกเขำปิ ดไปแล้ว ห้องนอนรองก็ไม่เห็น
889
แสงไฟแล้ว เขำน่ำจะอำบน้ำเสร็จพักหนึ่งแล้ว ผมชื้นเล็กน้อย
สวมเพียงเสื้อยืดเนื้อนุม่ สีขำวกับกำงเกงลำลองขำสัน้ บนตัวยังมี
กลิ่นบุหรี่จำงๆ ดูแลว้ นำ่ จะเพิ่งสูบเสร็จ
"มีเรื่องอะไร" ฉันถำม
เขำเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่ำ "ไมม่ ีอะไร อยำกมองคุณ
สักหนอ่ ยกอ่ นนอนนะ่ "
ใจฉันอุน่ วำบ "ออ๋ "
หลังจำกนั้น อูวี้ก็พูดมำหนึ่งประโยค ซึ่งต่อมำฉันเข้ำใจว่ำ
เป็ นประโยคที่ไรย้ ำงอำยที่สุดในชีวิตเขำ
เขำพูด "ผมเขำ้ ไปนัง่ สักแป๊บสิ"
ถึงแมว้ ่ำฉันจะอ่ำนหนังสือมำนับไมถ่ ้วน ทัง้ ยังเป็ นหนังสือที่
เขียนเรื่องรำวควำมรักโดยเฉพำะ แต่พอมำอยู่ในสนำมจริงก็ยัง
ใสซื่อเกินไป อำจเพรำะดึกมำกแล้ว ทั้งยังอยู่ห้องเดียวกับเขำ
แถมสมองก็เบลอไมช่ ัดเจน ฉันก็เลยให้เขำเขำ้ มำ

890
 ตอนที่ 178 ถำนเจีย่ ว 22 (7)

ในห้องนอนฉันมีเพียงหมอนกับตู้เ สื้อผ้ำ ไม่มีเก้ำอี้สัก ตัว

เขำนั่งลงขำ้ งเตียง ห้องนอนห้องใหญก่ ลำยเป็ นคับแคบไปถนัด
ตำ ฉันได้แต่นั่งลงที่ปลำยเตียงอีกด้ำน พวกเรำสองคนเงียบไป
ครู่หนึ่ง กอ่ นหน้ำนี้ผ้ำมำ่ นก็ถูกฉันดึงขึ้นแล้ว จึงมีเพียงแสงไฟสี
สม้ ออ่ นโยน
"คุณอยูท่ ี่นี่คนเดียวมำนำนแคไ่ หนแลว้ " เขำถำม
"ปี กวำ่ แลว้ มัง้ คะ"
"ปกตินอกจำกงำนเขียนแล้วคุณทำอะไรอีกบำ้ ง"
ฉันรู้สึกค่อนขำ้ งแปลกใหม่ แล้วก็รู้สึกอ่อนโยนด้วย เพรำะ
นับตั้งแต่พวกเรำเจอกัน ล้วนถูกโชคชะตำผลักให้เดินไปตลอด
นอ้ ยมำกที่คุยกันเรื่องชีวิตหรือเรื่องสัพเพเหระแบบนี้
"ก็ดูละครน่ะ ออกไปเดินเล่นเตร็ดเตร่ หำของอร่อยทั่วต้ำ
หลี บำงครั้งก็เล่นกับจ้วงอวี๋ หรืออำจจะไปเจอเพื่อนสมัยเรียน
เมื่อก่อน แต่พวกเขำก็งำนยุ่งกันหมด บำงครั้งก็ไปอยู่ห้องสมุด
หรือไมก่ ็ร้ำนหนังสือ คุณล่ะ ปกติก็เรียนหนังสือ ทำโปรเจกต์ใช่

891
ไหม"
เขำพยักหนำ้
"ไมม่ ีเรื่องบันเทิงใจอะไรเลยเหรอ" ฉันถำม
เขำยิ้มเล็กน้อย ส่ำยหน้ำ พูดว่ำ "เห็นได้ชัดว่ำเป็ นตอนนี้
แท้ๆ แต่พอคิดย้อนกลับไปแล้วกลับเหมือนห่ำงกันไกลกันครึ่ง
ชีวิตแบบนัน้ ตัวผมเมื่อกอ่ นก็เป็ นอยำ่ งที่คุณว่ำนัน่ แหละ อะไรก็
มีเป้ำหมำยนำทำงทุกอยำ่ ง ทุกนำทีคล้ำยกับจะต้องคว้ำอีกหนึ่ง
วินำทีที่เกินมำ… น่ำเบื่อมำก แล้วชีวิตก็ไมไ่ ด้ดูน่ำสนุกขนำดนั้น
เหมือนคุณดว้ ย
" ฉันก็ไมไ่ ด้สนุกซะหนอ่ ย "ฉันแยง้ ทันที" จริงๆ แล้วตอนอยู่
บนเรือ คำพูดที่พูดไปพวกนั้นฉันจงใจพูดไปหน่อย คงทำคุณ
โกรธแล้ ว จริ ง ๆ แล้ ว คุ ณ ก็ แ ค่ ข ยั น สุ ด ชี วิ ต เพื่ อ ชี วิ ต ที่ ตั ว เอง
ตอ้ งกำร ควำมจริงแล้วคุณดีกวำ่ คนหลำยคนมำก "
อูอวี้ไม่ว่ำอะไร ระหว่ำงพวกเรำห่ำงกันเพียงหนึ่งช่วงแขน
เท่ ำ นั้น จู่ ๆ เขำก็ ข ยั บ เอี ย งตั ว เข้ำ มำดึ ง ฉั น เข้ำ ไปหลำยสิ บ
เซนติเมตรทันที ใจฉันเต้น ไมร่ ู้ทำไม ตัวก็อยูใ่ นอ้อมอกเขำเสีย
แล้ว ตอนนี้โดยรอบเงี ยบสงบอย่ำ งหำที่เ ปรี ยบไม่ไ ด้ แสงไฟ

892
เงียบสงบ ผนังเงียบสงบ อำกำศก็เงียบสงบ แตก่ ลับคลำ้ ยมีเปลว
ไฟที่ไร้สีลุกโชนอยูข่ ำ้ งกำยพวกเรำ เขำให้ฉันพิงศีรษะบนบำ่ มือ
ข้ำงหนึ่งลูบใบหน้ำฉันเบำๆ พูดเสียงต่ำ" เจี๋ยวเจี่ยว ผมคิดถึง
คุณมำก ถึงจะนอนอยูข่ ำ้ งๆ ก็ยังคิดถึงคุณมำก "
ฉั นพู ดเสียงเบำ" ฉั นก็ เ หมือนกั น "ฉันรู้สึก ได้ว่ำใจตัวเอง
กำลังสัน่ สะทำ้ น
เขำกอดฉันลม้ ลงบนเตียง กระหน่ำจูบลงมำ
จูบนั้นร้อนผ่ำว นิ้วนั้นก็มีแรง ลมหำยใจนั้นสั่นเทำ ทุกครั้ง
กอ่ นหน้ำนี้ จริงๆ แล้วก็ไมก่ ี่ครั้งหรอก จูบของเรำไมเ่ หมือนกัน
เลย เขำเป็ นผู้ชำยร่ำงสูงใหญ่ โลกของเขำกว้ำงโล่งแต่กลับเอ่อ
ล้น เขำคล้ำยกับดึงดันที่จะจะพำฉันไปยังโลกของเขำ เขำคล้ำย
จะก ำหนดควำมตั้งใจไว้ แ ล้ วว่ ำ ต้อ งบรรลุเ ป้ ำหมำยบำงอย่ำ ง
ดังนั้นจึงจูบอย่ำงอดทนมำก แล้วก็… ทั่วทุกด้ำน เขำเริ่มจูบฉัน
ตั้ง แต่ ห น้ำ ผำก แก้ม ป้ วนเปี้ ยนอยู่แ ถวริ ม ฝี ปำกอยู่น ำนมำก
จำกนัน้ ก็กม้ ศีรษะลง ฝั งลงในไหปลำรำ้
" เจี๋ยวเจี่ยว… ที่รัก…"เสียงกระซิบไม่ชัดเจนนั้นคือคำสำป
ของผู้ชำยที่แข็งแรงทัง้ ยังอ่อนโยนคนนี้ ถึงแมว้ ่ำจะเป็ นแบบนี้ ก็
ทำให้ร่ำงกำยของฉันสั่นเทิ้มอยำ่ งรุนแรง แต่ก็อ่อนระทวยอยำ่ ง
893
รุนแรงเช่นกัน ฉันรูส้ ึกไดว้ ำ่ เขำกำลังถอดเสื้อของฉัน จิตใตส้ ำนึก
ยื่นมือเขำ้ ไปห้ำม หลังจำกนั้นก็โดนเขำตรึงไว้ในทันที ฉันคิดจะ
ดิ้นรนสุดชีวิต ทว่ำเขำหัวเรำะ หัวเรำะเสียงทุ้มต่ำมำก หลังจำก
นัน้ ก็รวบมือฉันเขำ้ มำอยำ่ งคำดไมถ่ ึง กดไว้ใต้ร่ำงฉัน ใจฉันเต้น
โครมครำม ตื่นเตน้ จนเกือบจะตำยอยูแ่ ลว้
หลังจำกนั้นมือของเขำสอดเข้ำไปใต้กระโปรงนอน ใจฉัน
บีบรัดแน่น มำแล้ว มำแล้ว มำแล้ว… แต่กลับคิดไม่ถึงว่ำเขำจะ
ไมไ่ ด้บุ่มบ่ำมโดยตรง แต่จับต้นขำข้ำงหนึ่งของฉันเอำไว้ ฉันอึ้ง
เขำฝั งศีรษะลงมำแลว้ ลูบไลผ้ ิวตรงตน้ ขำของฉันเบำๆ
ฉันได้ยินเสียงตัวเองแหบแห้งสุดขีด" คุณทำอะไร…"
ในเสียงของเขำเจือแววยิ้มอยำ่ งคำดไมถ่ ึง" อยำกสัมผัสตรง
นี…้ ตัง้ นำนแล้ว…"
ในหั ว ฉั น มี เ สี ย งขำดผึ ง ควำมรู้ สึ ก ตรงส่ ว นอื่ น ทั่ว ทั้ ง ร่ ำ ง
คล้ำยจะหำยไปหมดแล้ว มีเพียงต้นขำ ปลำยนิ้วของเขำ สัมผัส
ของเขำ ลมหำยใจของเขำ ฉันรูว้ ำ่ ตอนนี้เขำกำลังยิ้มอะไร ฉันรูด้ ี
ว่ำเขำสนใจ แต่กลับเอำแต่สวมกระโปรงตลอด ตอนนี้ในที่สุดก็
ตกอยูใ่ นมือเขำแลว้ …

894
 เขำลูบไล้อีกพักใหญ่ มือสอดลึกเข้ำไปช้ำๆ ครั้งนี้ฉันลน
ลำนจริงๆ แลว้ ควำมรูส้ ึกทัว่ รำ่ งคลำ้ ยไฟที่ถูกจุด และมือของเขำ
รำ่ งกำยของเขำ ก็คือเชื้อไฟที่เผำไหมร้ ุนแรง
" เร็วเกินไปแลว้ …"ฉันประทว้ งเสียงแหบ
กำรกระทำของเขำหยุดลง" คุณ… ไมย่ ินยอมเหรอ "
ฉันรู้สึกว่ำหัวตัวเองต้องถูกลำเตะไปแล้วแน่ๆ ทำไมเขำถึง
หยุดได้ เขำลังเลและเงียบไปชั่วขณะตอนที่ถำมฉันว่ำยิน ยอม
หรือไม่
แทจ้ ริงแลว้ ฉันลังเลแคห่ นึ่งวินำทีเทำ่ นัน้
แต่ ท ว่ ำ เขำจั บ ได้ แ ล้ ว ดวงตำของเขำคล้ ำ ยกั บ มี เ งำแสง
บำงอยำ่ งแฉลบผำ่ นไปอยำ่ งรวดเร็ว เขำกม้ หนำ้ หัวเรำะ ฉันรูเ้ ลห่ ์
เหลี่ยมเขำหมดแล้ว พูดโพล่งออกไป" เอ่อ… คือ… จริงๆ แล้วฉัน
ไม่ยิน …"เขำก้มหน้ำปิ ดปำกฉันไว้ จูบอย่ำงรุนแรงแบบนั้น จน
เกือบจะทำฉันเจ็บ
หลังจำกนัน้ มืออีกขำ้ งหนึ่งของฉันก็ถูกเขำตรึงไวบ้ นเตียง

895
 ตอนที่ 179 ถำนเจีย่ ว 22 (8)

เรื่องมำถึงตรงนี้ ใจฉันพลันวำ่ งโหวงขึ้นมำในทันที ในควำม

ว่ ำ งโล่ ง นั้น คล้ ำ ยมี เ ปลวไฟแปลกหน้ำ บำงอย่ำ งก ำลั ง ลุ ก ลำม
เงียบๆ ฉันพูดเสียงต่ำ" ฉันไมม่ ีประสบกำรณ์ คุณ… ระดับควำม
สนใจและควำมเร็ว คอ่ ยๆ เขำ้ ไปตำมลำดับ อยำ่ บุม่ บำ่ ม "
เขำหัวเรำะเล็กน้อย น้ำเสียงไมเ่ คยแหบแห้งแบบนี้มำก่อน
จำกนั้นก็ฝังศีร ษะซุก ไซร้ไ ปมำบนร่ำงท่อ นบนของฉันที่ ถู ก ยึ ด
ครองไปแลว้ พลำงพูดวำ่ " ผมรูว้ ำ่ คุณไมเ่ คย ผมก็ดว้ ย พวกเรำ…
ด้วยกัน แตผ่ มหมดไมบ่ มุ่ บำ่ มไมไ่ ด้ "
ใจฉันคิด ทำไมถึงแปลกประหลำดขนำดนี้ นะ เขำเพียงแค่
พูดประโยคธรรมดำที่สุดประโยคหนึ่ง พวกเรำด้วยกัน ฉันกลับ
รู้สึกซึ้งใจ อบอุ่น หอมหวำนแล้วก็เสียใจขนำดนี้ ซึ้งใจจนคิดแต่
วำ่ อยำกจะออกแรงกอดเขำแนน่ ยิง่ ขึ้น
" ฉันไม่เสียใจ "ฉันพูดข้ำงหูเขำ" อำอวี้ ฉันยอม แค่อยำก
อยูด่ ว้ ยกันกับคุณ "
เขำในเวลำนี้กำลังฝั งศีรษะลงบนพื้นที่หลำยตำรำงนิ้วที่ยัง
ไม่เสียเอกรำช เขำรวบมือทั้งสองข้ำงของฉันไว้และจับพวกมัน

896
แน่น หลังจำกนั้นเขำก็ส่งเสียงหอบต่ำใกล้เคียงกับถอนหำยใจ
ออกมำ ฉันรูส้ ึกแคว่ ำ่ ใบหนำ้ รอ้ นผำ่ วสุดจะเปรียบ ฉันมองรูปรำ่ ง
หนำ้ ตำเขำแลว้ คิด ที่แทก้ ็เป็ นแบบนี้นี่เอง ที่แทผ้ ชู้ ำยเกิดอำรมณ์
ก็เป็ นแบบนี้นี่เอง
…
ฉั น นึ ก เสี ย ใจขึ้ น มำแล้ ว ฉั น สร้ ำ งบั น ทึ ก ควำมไร้ ย ำงอำย
ที่สุดในชีวิตนี้ลงไปแลว้
ฉันเหลือบตำชื้นฉ่ำมองนำฬิกำขำ้ งเตียง ตีสี่แล้ว ยังหลับได้
อีกสองชัว่ โมง ถำ้ หำกใครบำงคน… ไมท่ ำอะไรฉันอีก
ฉันมว้ นผ้ำห่มแนน่ ขึ้นอีก พิงกับมุมขำ้ งผนัง ผ้ำที่เหลือเพียง
มุมหนึ่งพำดอยูต่ รงเอวและท้องอูอวี้ มือทั้งคู่ของเขำหนุนศีรษะ
หนำ้ ผำกยังมีเหงื่อที่ยังไมแ่ ห้ง นัยนต์ ำลุ่มลึกมองฉัน เขำกำลังยิ้ม
ฉัน…
ตอนนี้พอคิดกลับไปถึงขั้นตอนทั้งหมดเมื่อครู่แล้วก็ยังรู้สึก
รำวกับฝั น ฉันไมใ่ ช่ยำยบอ๊ ง จึงคิดตรึกตรองด้วยใจสงบ ฉันรูส้ ึก
วำ่ สิ่งที่ตัวเองเขำ้ ใจมีมำกกว่ำผูช้ ำยคนนี้แนน่ อน ดังนัน้ ฉันจึงรู้ว่ำ
ครัง้ แรกจะต้องเจ็บแน่ๆ และฉันก็รู้อีกว่ำถ้ำคอ่ ยๆ ทำก็จะหำจุด
897
ที่สบำยพบ… รู้ว่ำชุ่มชื้นเพียงพอก็พอ รู้ว่ำกำรเล้ำโลมก็สำคัญ
มำก… เรื่องพวกนี้ยังมีอะไรที่ฉันไมร่ อู้ ีก
แต่ว่ำตอนที่ทุกอย่ำงเกิดขึ้นจริง ฉันถึงได้เข้ำใจว่ำเรื่องนี้
ส ำหรั บ ผู้ ห ญิ ง แล้ ว ไม่เ พี ย งแต่ ห มำยถึ ง กำรได้ รั บ ควำมสุ ข ที่
สะเทือนอำรมณ์ ขวยเขิน แปลกหน้ำ ยังขึ้นอยู่กับว่ำคุณจะถูก
บังคับให้เผชิญหนำ้ กับตัวเองอีกคนได้จริงๆ ไหม ตอนเขำขับไล่
คุณ ชะเง้อหำคุณ ตอนที่ไปถึงยอดภูเขำในอีกโลกหนึ่ง ควำม
ขวยเขิน สำรวม หวำดกลัวทั้งหมด คุณต้องวำงมันลงทั้งหมด
คุ ณ เพี ย งแค่ ร่ ำ ยร ำไปกั บ เขำ เพี ย งแค่ ถู ก เขำก ำรำบ แล้ ว ก็
อยำกจะกำรำบเขำอยำ่ งไมอ่ ำจยัง้ ใจ
คุณจะคิดเพียงวำ่ อยำกอยูด่ ว้ ยกันกับเขำ มิฉะนัน้ คุณก็จะไม่
สมบูรณอ์ ีกต่อไป
แต่ว่ำ… แต่จริงๆ แล้วฉันก็คำดกำรณม์ ำนำนแล้ว มีภำพใน
จินตนำกำรที่เลือนรำงทำ่ มกลำงควำมมืดมิด จริงๆ แลว้ อูอวี้เป็ น
ผูช้ ำยแบบไหน คืนนี้ในที่สุดก็ไดเ้ ปิ ดหูเปิ ดตำ รูส้ ึกถึงไดจ้ ริงๆ
ฉันรู้ ฉันรู้ว่ำเขำได้รับควำมเจ็บปวดที่พึงใจ ฉันก็รู้อีก ว่ำ
นิสัยของเขำแท้จริงแล้วดื้อรัน้ หัวแข็ง รู้ว่ำหลังจำกเขำกลำยเป็ น
ช่ ำงซ่ อ มรถแล้ ว ก็ ฝึ กเล่ น กล้ ำ มทั้ ง ตั ว และตอนนี้ ถึ ง แม้ ว่ ำ
898
กล้ำมเนื้อจะไมม่ ี แต่ว่ำพละกำลังก็มีเยอะไมแ่ พก้ ัน ได้รู้เป็ นครัง้
แรกวำ่ เขำ… ก็เป็ นชำยหนุม่ ที่พลังลน้ เหลือเช่นกัน
แต่ตอนที่เขำกอดฉัน กดฉันไว้แน่น ขับเคลื่อนฉัน และพอ
ฉั น มองเห็ น ร่ ำ งกำยที่ ทั้ง ผอมทั้ง ยั ง แข็ ง แรงมำกของเขำ เห็ น
ดวงตำดำล้ำลึกของเขำ นิ้วมือเรียวยำว ฉันถึงเขำ้ ใจว่ำ เมื่อครู่นี้
ตกลงแลว้ ตัวเองให้อะไรเขำไป
ครั้ ง แรกของพวกเรำจบลงเร็ ว มำก แต่ เ ขำไม่ ป ล่ อ ยฉั น
ออกไปเลย และหลังจำกนั้นไมท่ ันไรก็เริ่มจูบฉันอีก ตอนเขำใช้
มือลูบใบหนำ้ ฉัน หนำ้ ผำกแนบกับหนำ้ ผำกฉันแลว้ มองฉัน ฉันก็
เขำ้ ใจในทันที คืนนี้เขำไมไ่ ด้คิดจะรำมือเพียงเทำ่ นี้จริงๆ
ผู้ ช ำยอย่ำ งเขำ ดื้ อ รั้น ขนำดนี้ ได้ รั บ ควำมเจ็ บ ปวดมำก
ขนำดนั้น ดั ง นั้น ในคื น ที่ ห นึ่ ง เขำจะต้ อ งท ำให้ ฉั น ยำกที่ จ ะลื ม
แนน่ อน ทำให้ฉันพอใจจนถึงที่สุด ยอมศิโรรำบจนถึงที่สุด
เขำก็เป็ นผู้ชำยแบบนี้ ไมว่ ่ำจะเป็ นเขำเมื่อหนึ่งปี กอ่ น หรือ
เขำในหนึ่งปี หลังจำกนี้
…
แต่ตอนนี้ฉันรู้สึก เหนียวเหนอะเปี ยกชื้นไปทั้งตัวแบบนั้น
899
พอคิดถึงฉำกเมื่อสักครู่ก็ยิ่งหน้ำแดงหูแดง ฉันซุกหน้ำลงในผ้ำ
ห่ม อูอวี้ดึงฉันไปหลำยครัง้ แตฉ่ ันไมส่ นใจ
" เป็ นอะไรไป "เขำถำมเสียงต่ำ
ฉันตอบอยำ่ งขุน่ เคือง" ตัวคุณเองพูดแบบนี้กี่ครัง้ แลว้ "
เขำไม่พูดอะไร แต่ฉันรู้ว่ำเขำกำลังยิ้มอยู่แน่ๆ ผ่ำนไปครู่
หนึ่ง ฉันคิดไม่ถึงว่ำทั้งคนทั้งผ้ำห่มก็ถูกเขำอุ้มขึ้นมำ ครั้งนี้แย่
มำก เขำถือโอกำสแกะฉันออกจำกผ้ำห่มทันที ฉันตกลงไปใน
อ้อมอกเขำอีก เขำกอดฉันแนน่ มำกจนเกือบจะกดบนตัวฉัน
และต่อมำเขำก็เ อื้อมมือไปปิ ดไฟสลัวดวงสุดท้ำยในห้อง
แล้วเขำก็กอดฉันไว้อย่ำงนี้ในควำมมืด เรำสองคนเงียบไปครู่
หนึ่ง รู้สึกถึงควำมรู้สึกของร่ำงเปลือยเปล่ำที่เกี่ยวกระหวัดกัน
เงียบๆ
ฉันพูดเสียงเบำ" คุณบอกวำ่ คุณแคเ่ ขำ้ มำนัง่ เฉยๆ "
เขำไมต่ อบ
ฉันพูดอีก" ผลคือคุณเขำ้ มำนัง่ จริงๆ ดว้ ย "
เขำหัวเรำะออกมำ
900
 " เจี๋ยวเจีย่ ว ผมมีควำมสุขมำก "เขำพูดเสียงต่ำ
ฉันซุกหนำ้ เขำ้ ไปในอกเขำอยำ่ งแรง พูดวำ่ " ฉันก็เหมือนกัน
นะ "

901
 ตอนที่ 180 อูอวี้ 22 (1)

-อูอวี-้
ผมถูกนำฬิกำปลุกจนตื่น ถึงแม้จะมีเวลำเพียงสองชั่วโมง
สั้นๆ แต่กลับหลับลึกมำก ตอนผมลืมตำขึ้นมำด้วยควำมงัวเงีย
ขั้นสุด ก็มองเห็นแสงแดดฤดูร้อนส่องบนเตียง และถำนเจี่ยวที่
ซุก อยู่ในอกผม ใบหน้ำเล็ก กำลังหลับสบำย ไหล่ขำวละเอียด
โผลอ่ อกมำนอกผำ้ ห่ม
เป็ นครัง้ แรกในชีวิตที่ผมมีผูห้ ญิงคนหนึ่งอยำ่ งแทจ้ ริง คนที่
ผมรัก
หัวใจผมเต้นระส่ำ เกือบจะมีปฏิกิริยำตอบกลับในทันทีอีก
แต่ ท ว่ ำ ไม่มี เ วลำแล้ ว และผมก็ ไ ม่อ ยำกให้เ ธอรู้ สึ ก ว่ ำผมเป็ น
ผูช้ ำยที่ไมม่ ีปัญญำควบคุมตัวเองดว้ ย
ผมจ้องเธอสักพักหนึ่ง รออำรมณ์ตัวเองสงบลงแล้วถึง จะ
เขี่ ย จมู ก ของเธอเบำๆ " เจี๋ ย วเจี่ ย ว เจี๋ ย วเจี่ ย ว "คิ้ ว เธอขมวด
เล็กนอ้ ย ลืมตำมองผมอยำ่ งงัวเงีย แตแ่ ลว้ เธอก็หันหนำ้ หนีไปอีก
ทำงอย่ำงขุ่นเคือง หลับสนิทต่อไป ท่ำทำงแบบนั้นน่ำรัก มำก
จริ ง ๆ ผมหั ว เรำะเสี ย งต่ ำ ถื อ โอกำสเลิ ก ผ้ ำ ห่ ม ออก พอเห็ น

902
ร่ำงกำยที่ถูกผมยึดครองอยำ่ งกำเริบเสิบสำนเมื่อวำนแล้ว ก็พำ
ให้ใจสัน่ นิดๆ อีกครัง้
ผมก้มลงไปหยิกแก้มเธอเบำๆ ในที่สุดเธอก็ลืมตำขึ้นมำ
อยำ่ งเลอะเลือน พอมองเห็นทำ่ ทำงของเรำสองคนก็ส่งเสียง" อ๊ะ
"ขึ้นมำแล้วดึงผำ้ ห่มมว้ นตัวเองทั้งตัวเขำ้ ไป แต่พอเห็นผมนุ่งลม
ห่มฟ้ำ แถมยังดึงมุมผำ้ ห่มไว้ เธอก็โยนผำ้ มำพำดปิ ดตรงเอวผม
พวกเรำก็มองกันอยูเ่ ช่นนี้ ผมก็ไมก่ ล้ำเขำ้ ไปใกล้อีก สีหน้ำ
ของเธอดูค่อนข้ำงขัดเขินอยู่บ้ำง แต่ในดวงตำล้วนเป็ นดวงดำว
สว่ ำ งวิ บ วั บ สี แ ดงก่ ำ นั้น แผ่ ล ำมตั้ง แต่ ห น้ ำ จนถึ ง คอ จนถึ ง หู
จนถึงไหล่บอบบำงนั้นอยูน่ ำนไมย่ อมหำยไป เธอไมร่ ู้ว่ำผมต้อง
ใช้ควำมตัง้ ใจมำกแคไ่ หน ถึงจะอดใจไมด่ ึงเธอเขำ้ มำกอดอีกครัง้
" ยังเจ็บอยูไ่ หม "ผมถำมเสียงเบำ
" เจ็บสิ … แต่ว่ำครั้งแรกก็แ บบนี้แ หละ ไม่เ ป็ นไร "เธอพู ด
อยำ่ งหนำ้ ตำเฉย
" คุณนี่รเู้ ยอะจริงๆ ดว้ ย "ผมวำ่
" แหงสิ เยอะกว่ ำ คุ ณ แน่ น อน "ในดวงตำเธอมี ป ระกำย
รอยยิ้มพำดผำ่ น
903
 ผมกระซิบ" เมื่อวำนดูไมเ่ ห็นออกเลย เป็ นผมที่พยำยำมเอง
ทัง้ นัน้ "
" คุณไมต่ อ้ งพยำยำมขนำดนัน้ ก็ไดน้ ะ "เธอพูด
" ไม่ได้ "ผมจงใจพูด" คุณก็รู้ ผมเมื่อหนึ่งปี ก่อนทำอะไรก็
ตอ้ งพยำยำมสุดชีวิต เป้ำหมำยชัดเจน "
เธอยกมือขึ้นปิ ดหน้ำตัวเอง" ให้ตำยสิ แม้แต่เรื่องนี้ก็เป็ น
แบบนี้ดว้ ยเหรอ "
ผมหัวเรำะ เธอก็หัวเรำะเช่นกัน หลังจำกนั้น ทั้งคนทั้งผ้ำก็
กลิ้งมำถึงตรงหนำ้ ผม ถูกผมกอดเต็มรัก
เช้ ำ นี้ ฉุ ก ละหุ ก จริ ง ๆ ด้ ว ยนิ สั ย ของผมสุ ขุ ม หนั ก แน่ น มำ
ตั้งแต่ไหนแต่ไร นี่เป็ นครั้งแรกที่เกือบจะขึ้นเครื่องบินไมท่ ัน ผม
จูงมือเธอวิ่งทะยำนเขำ้ ในอำคำรผูโ้ ดยสำร จนพอได้ข้นึ เครื่องบิน
เรำสองคนก็งว่ งจนแทบทนไมไ่ หว เธอพูดแคว่ ่ำ" อืม ฉันขอนอน
อีกหนอ่ ยนะ "ผมจับศีรษะเธอมำซบไหลผ่ ม เธอยิ้มอยำ่ งเบิกบำน
ใจ ขดตัวซุกอยูใ่ นอกผม ผมกอดเหมือนกอดสิ่งล้ำคำ่ หำยำก กุม
มือเธอไวแ้ นน่ แลว้ เรำสองคนก็อิงแอบกันหลับไปทัง้ อยำ่ งนี้
ผมพบว่ำท่ำทีของถำนเจี่ยวที่มีต่อผมมีกำรเปลี่ยนแปลงที่
904
เล็กน้อยมำกๆ ไมก่ ี่วันกอ่ นหน้ำนี้ เพิ่งจะคบกัน แมแ้ ต่หอม จูบ
กอด เธอก็เอำแต่ทำเป็ นหยิ่ง มีบำงครั้งที่ดีใจเข้ำมำจุ๊บผม แต่
ส่วนใหญเ่ ป็ นผมเองที่กึ่งบังคับเธอ… เธอถึงจะยอมอยำ่ งเหนียม
อำย
ทว่ำตั้งแต่เ มื่อคืน หลังจำกเรำสองคนมีควำมสัมพันธ์กัน
อย่ำงแท้จริง คุณผู้หญิงของผมคล้ำยจะอยู่ไม่สุขอยู่บ้ำง ทั้งยัง
ค่อนข้ำงติดผมด้วย ตอนเดินก็มักจะควงแขนผม คลอเคลียผม
ผมคิดว่ำนี่ก็อำจจะเป็ นควำมอ่อนโยนของเพศหญิง ดังนั้นตอน
เดินออกจำกสะพำนเทียบเครื่องบินผมจึงโอบเอวเธอไว้ ถึงแมว้ ำ่
โดยรอบจะมีแ ต่คน แต่ก ลับอดใจไม่ไ หวก้มลงไปหอมเธอสัก
หนอ่ ย สีหนำ้ เธอดูซำบซึ้งเล็กนอ้ ย กระชับแขนผมกอดแนน่ ยิ่งขึ้น
ขำ้ งหนำ้ เป็ นประตูขำออก
พอได้ยินว่ำครัง้ นี้ผมพำแฟนมำด้วย อูเมี่ยวก็ยืนกรำนจะมำ
รับผมให้ได้ ผมนึกขึ้นได้ว่ำช่วงหลำยวันนี้เธอยังจะปลอดภัย ทัง้
ยังอยำกเจอเธอเร็วหนอ่ ย จึงยอมตกลง

905
 ตอนที่ 181 อูอวี้ 22 (2)

เดินออกไปไมท่ ันไร ทำ่ มกลำงกลุ่มคนหนำตำ ก็ได้ยินเสียง

ชัดใสไพเรำะเปี่ ยมดว้ ยควำมสุข" พี่ พี่! "
ผมกุ ม มื อ ถำนเจี่ ย วแน่ น ตำมสั ญ ชำตญำณ สี ห น้ ำ เธอก็
ประทับใจ
พวกเรำมองเห็นเธอแลว้
อูเมี่ยวที่มีชีวิตอยูจ่ นถึงตอนนี้ หลังจำกลงเรือ
เธอยังคงสวมกระโปรงตัวสวยรำคำยอ่ มเยำ ใบหนำ้ ที่คล้ำย
ผมบำงส่วนงดงำมจนใครๆ ก็มองเห็น รอยยิ้มนั้นกลืนกินควำม
มืดมิดทั้งหมดในใจผมลงไปอย่ำงสิ้นเชิง ผมเองก็ยิ้ม หำกแต่
ขอบตำกลับชื้นเล็กน้อย มีเพียงถำนเจี่ยวที่อยู่ข้ำงกำยที่ได้ยิน
ผมสูดหำยใจลึกช้ำๆ กลั้นน้ำตำของคนเป็ นพี่ชำยลงไป เธอกุม
มือของผมแน่นขึ้นเล็ก น้อย หลังจำกนั้นก็คลำยออก พูดเสียง
เบำ" ไปเถอะ "
นี่ คื อ กำรเจออู เ มี่ ย วครั้ ง ที่ ส ำมหลั ง จำกที่ เ ธอเสี ย ชี วิ ต
ควำมคิดนี้แวบเขำ้ มำในใจผม

906
 ผมสำวเท้ำเดินเข้ำไปกอดน้องสำวแน่น อูเ มี่ยวดูประดั ก
ประเดิดเหนือควำมคำดหมำยเล็กนอ้ ยอยำ่ งเห็นได้ชัด พูดว่ำ" พี่
พี่เป็ นอะไร จู่ๆ ก็มำทำแบบนี…้ ฉัน…"
ผมหลับตำแล้วหำยใจลึกๆ ช้ำๆ จำกนั้นก็ปล่อยเธอ ลูบ
ศีรษะเธอไปมำแลว้ ยิ้ม" อูเมี่ยว พี่กลับมำอยูก่ ับเธอแลว้ นะ "
อูเมี่ยวมองผมแวบหนึ่ง จำกนั้นก็มองถำนเจี่ยวขำ้ งหลังผม
เห็นได้ชัดว่ำเธอดูสนใจถำนเจี่ยวมำกกว่ำพี่ชำยแท้ๆ อย่ำงผม
เสียอีก ผมกอดถำนเจี่ยวไว้ในอก พูดว่ำ" นี่แฟนพี่เอง ถำนเจี่ยว
เจี๋ยวเจี่ยว นี่นอ้ งสำวผม อูเมี่ยว "
ถำนเจี่ยวคลี่ยิ้มหวำน ยื่นมือไปหำอูเมี่ยวเหมือนครัง้ แรกที่
เจอกัน" สวัสดีจะ้ อูเมี่ยว ฉันถำนเจี่ยวนะ นำมปำกกำชีจู "
ใบหน้ำอูเ มี่ยวเหม่อลอยไปในชั่วพริบตำ" ชี… ชีจู ชีจูที่…
เขียนนิยำยคนนัน้ นะ่ เหรอ ชีที่แปลวำ่ เจ็ด จูที่แปลวำ่ ไขม่ ุกนะ "
ผู้ ห ญิ ง ของผม ผู้ ห ญิ ง ที่ ใ จดี ทั้ ง ยั ง สุ ภ ำพยื่ น มื อ ไปกอด
น้องสำวของผม ผมได้ยินเธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่ำ" ใช่
แล้ว ชีจู คนเจียงหู ฉำยำต้ำจู ขอบคุณที่เธอชอบหนังสือของฉัน
นะ ฉันเองก็ดีใจที่ได้… ไดเ้ จอเธอเหมือนกันนะอูเมี่ยว "

907
 ห ลั ง จำ ก นั้ น มี เ พี ย ง เ สี ย ง ตื่ น เ ต้ น ยิ น ดี ข อง อู เ มี่ ย ว "
กรี๊ดดดดดด… ฉันฝั นไปใช่ไหม! พี่บำ้ ไปแลว้ จีบเทพธิดำของฉัน
ติดดว้ ยเนี่ยนะ!? "
ผมเช่ำรถล่วงหน้ำที่สนำมบินขับไปที่บ้ำน ถำนเจี่ยวกับอู
เมี่ ย วนั่ ง แถวหลั ง ผู้ ห ญิ ง สองคนกลั บ พู ด คุ ย กั น ตลอดทำง
เกือบจะลืมว่ำผมยังอยูไ่ ปแล้ว ตอนแรกอูเมี่ยวยังคงตื่นเต้นขวย
เขินอยูบ่ ำ้ งที่ได้เจอไอดอลของเธอ และถำนเจี่ยวคุณผูห้ ญิงคนนี้
พูดจำเดิมทีก็ไม่อินังขังขอบ ทั้งยังไม่มีมำด แล้วยังฉลำดหลัก
แหลมและเป็ นมิตร อูเ มี่ยวจึงปล่อยวำงควำมตื่นเต้นไปอย่ำ ง
รวดเร็ว สองคนตัวติดจนแทบจะกลำยเป็ นชิ้นเดียวกัน คุยกัน
" พี่กับพี่ชำยรู้จักกันได้ไงคะ "ผมได้ยินอูเมี่ยวใช้ระดับเสียง
ที่คิดเองว่ำเบำถำม
" เอ๋…"ถำนเจี่ยวตอบ" เรื่องมันยำว พวกเรำจริงๆ แล้วรู้จัก
กันที่เรือเตียนเหรินเหมย่ นะ่ "
" เตียนเหรินเหมย่ ? "อูเมี่ยวประหลำดใจ" พี่ก็อยูบ่ นเรือลำ
นัน้ เหรอ โห พี่ชำย พี่มันเจง๋ จริงๆ ไมเ่ ห็นมีวี่แววเลย "
ผมกับถำนเจี่ยวยิ้มนอ้ ยๆ ไมพ่ ูดอะไร

908
 อูเมี่ยวจำไม่ได้แล้ว ตอนที่พวกเรำย้อนกลับไปบนเรือนั้น
ปฏิสัมพันธ์กับเธอ เหมือนกับเหยียนหยว่ น เฉินหรูอิ่ง และต่อมำ
พวกเขำก็เสียชีวิตทัง้ หมด
อู เ มี่ ย วถอนหำยใจพลำงพู ด อี ก " พี่ ช ำยฉั น เป็ นคนสุ ขุ ม
เยอ่ หยิ่งขนำดนี้ มีแฟนกับเขำเป็ นด้วย ต้ำจู ฉันรู้สึกว่ำเขำถูกใจ
พี่ ชอบพี่มำกจริงๆ คะ่ "
ผมฟั งจนใจรอ้ นผำ่ วเล็กนอ้ ย
หลังจำกนัน้ ก็ได้ยินถำนเจี่ยวพูดเสียงเบำ" ฉันรู้"
ผมมองพวกเธอจำกกระจกหลัง จำกนั้นสำยตำก็หยุดอยูท่ ี่
ร่ ำ งถำนเจี่ ย ว เธอจั บ ควำมรู้ สึ ก ได้ แ ล้ ว แล้ ว ก็ ม องผมจำกใน
กระจก พวกเรำจ้องมองกันและกัน สำยตำของเธออ่อนโยนและ
อำลัยรักอยำ่ งหำที่เปรียบไมไ่ ด้

909
 ตอนที่ 182 อูอวี้ 22 (3)

ครั้นแล้วผมก็รู้ว่ำ หลังจำกนี้ ระหว่ำงผมกับเธอไม่มีอะไร

ต้ อ งพู ด แล้ ว สองใจพึ ง ใจกั น เมฆพระจั น ทร์ รั บ รู้ ชนะค ำพู ด
มำกมำยหลำกหลำยตัง้ นำนแลว้
พอขับรถเข้ำไปในเขตถนนที่คุ้นเคยอีกครั้ง มองเห็นบ้ำน
เก่ำ ๆ ถนนแออัด พื้นที่สกปรก ยังมีเ พื่อนบ้ำนที่นั่งตำกลมใต้
ต้นไมก้ ำลังมองพิจำรณำพวกเรำ ใจผมพลันเกิดระลอกคลื่นเป็ น
ชั้นๆ เอ่อล้นขึ้นมำอยำ่ งนึกไมถ่ ึง มีหลำยครั้งที่ผมเดินผ่ำนถนน
เส้นนี้คนเดียว หลบสำยตำคนทัง้ หมด กลับบ้ำน นัง่ โดดเดี่ยวทัง้
คืนทุกคืน
"แมท่ ำอะไรอยู"่ ฉันถำม
อูเมี่ยวตอบ "แมเ่ หรอ กำลังทำกับขำ้ วนะ่ แมย่ ังถำมว่ำคืนนี้
แฟนพีค่ ำ้ งทีบ่ ำ้ นใช่ไหม"
พอผมจอดรถเสร็จแล้วก็มองถำนเจี่ยวจำกกระจกหลังแวบ
หนึ่ง เธอตอบ "ฉันยังไงก็ได้ แลว้ แตพ่ ี่ชำยเธอจัดกำรแลว้ กัน"
เขตพื้นที่เ ล็ก ๆ นี้เ ก่ำแก่มำกแล้ว เป็ นบ้ำนที่แ ยกออกมำ

910
เดี่ยวๆ ตอนที่พอ่ ผมยังมีชีวิตอยู่ พอเงยหน้ำก็สำมำรถเห็นผนัง
เป็ นจ้ำๆ ได้ ในตัวบ้ำนมีข้ำวของกองเต็ม ติดแผ่นป้ำยโฆษณำ
เล็กๆ เต็มไปหมด แสงแดดส่องลงมำบนผนังอิฐแดงซึ่งเกือบจะ
ล้ ำ สมั ย แล้ ว พอถึ ง ประตู อู เ มี่ ย วเดิ น กระโดดโลดเต้ น ดี ใ จอยู่
ขำ้ งหนำ้ ผมกับถำนเจี่ยวเดินตำมไป
จู่ๆ อูเมี่ยวก็หันกลับมำ มองผมแวบหนึ่งอยำ่ งค่อนขำ้ งเป็ น
กั ง วล ผมเข้ ำ ใจว่ ำ เธอกั ง วลอะไร เธอกลั ว ถำนเจี่ ย วดู ถู ก
สภำพแวดล้อมของครอบครัวพวกเรำ ผมเองก็มองไปทำงถำน
เจี่ยว
สี ห น้ ำ ถำนเจี่ ย วดู ส งบเป็ นพิ เ ศษ สงบจนไม่ ค่ อ ยเป็ น
ธรรมชำติเล็กน้อย สภำพที่อยูอ่ ำศัยของที่นี่กับบ้ำนที่เธอซื้อเอง
ต่ำงกันรำวฟ้ำกับเหว พอเห็นว่ำพวกเรำมองเธออยู่ หน้ำเธอแดง
เล็กนอ้ ย กระซิบเสียงเบำ "มองอะไรกัน"
"ทำไมหนำ้ แดงละ่ " ผมก็ถำมเสียงต่ำ
เธอสบถ "ให้ตำยเถอะ" แล้วพูด "ต้องพบผู้ใหญท่ ั้งทีฉันจะ
ไมต่ ่ืนเตน้ ไดย้ ังไง ใครไมม่ ีครัง้ แรกบำ้ งละ่ "
อูเมี่ยวขำพรืด ผมก็หัวเรำะ ผมรู้ว่ำเธอไม่สนใจเรื่องนี้เลย

911
ทำเอำผมอยำกรวบเธอเข้ำมำในอ้อมอกแล้วจูบรัวๆ เดี๋ยวนั้น
เลย ติดที่มีอูเมี่ยวอยูจ่ ึงทำไดเ้ พียงอดทน กม้ ศีรษะมองเธอตลอด
เธอเองก็จับสำยตำของผมได้ แอบกุมมือของผมไว้
ประตูเปิ ดออก แม่ยืนอยู่ตรงประตู ใบหน้ำระบำยยิ้มยินดี
อยำ่ งออ่ นโยน เพรำะเจอถำนเจี่ยว สีหนำ้ แมจ่ ึงดูต่นื เต้นเล็กน้อย
ผมเดินไปขำ้ งหนำ้ กอดทำ่ นไว้
ค่ำคืนนี้ทงั้ อบอุน่ และครื้นเครง ในชีวิตของผม นำนมำกแลว้
ที่ไมไ่ ด้อบอุน่ แบบนี้
แมผ่ มเป็ นคนขี้อำย แต่อูเมี่ยวกลับมีนิสัยเป็ นมิตร เพียงแค่
ถึงบ้ำนผม สีหน้ำของถำนเจี่ยวก็ไม่เหมือนกับกอ่ นหน้ำนี้ข้ึนมำ
ในทันที พูดจำก็ล้วนเปลี่ยนเป็ นสุภำพงดงำม ปำกหวำนโดย
ธรรมชำติ แต่สำยตำที่มองผมคล้ำยกับเป็ นหญิงสำวที่อ่อนโยน
และงดงำมจริงๆ ดว้ ยเหตุนี้แมจ่ ึงชอบเธอมำก
ผมกลับรูส้ ึกตลกเล็กนอ้ ย ถือโอกำสที่แมก่ ับอูเมี่ยวไมส่ นใจ
พูดเสียงเบำวำ่ "ไมค่ อ่ ยเหมือนแฟนคนนัน้ ที่ผมรูจ้ ักเลย"
เธอเตะเท้ ำ ผมใต้ โ ต๊ ะ หนึ่ ง ที ทว่ ำ ใบหน้ ำ ยั ง คงมี ร อยยิ้ ม
นอ้ ยๆ ไมเ่ ปลี่ยน

912
 กิ น ข้ ำ วเสร็ จ แม่ ยื น ยั น ไม่ ใ ห้ ถ ำนเจี่ ย วล้ ำ งจำน ให้ เ ธอ
พักผ่อน อูเมี่ยวอำจจะเพรำะผมกลับมำแล้ว อยำกจะแสดงออก
ทัง้ ยังไมอ่ ยำกเป็ นกำ้ งขวำงคอ เลยบอกว่ำจะเขำ้ ห้องไปทบทวน
บทเรียน แลว้ ก็หำยไปเลย มีเพียงผมพำถำนเจี่ยวขึ้นไปที่ระเบียง
ตอนนี้ยำมเย็นมำเยือน แทจ้ ริงแล้วมองจำกบำ้ นผมออกไป
ไม่ มี ทั ศ นี ย ภำพอะไรเลย มี แ ต่ ตึ ก สู ง สลั บ ต่ ำ บ้ ำ นเก่ ำ แออั ด
โดยรอบมีสีอ่ืนๆ แซมอยูท่ ั่ว ผมปิ ดประตูระเบียงดีๆ พอเห็นว่ำ
พวกเธอเข้ำมำไม่ได้ชั่วครำวก็จุดบุหรี่ ถำนเจี่ยวพิงอยู่ข้ำงกำย
ผม ทอดสำยตำมองไปไกล กลับเหมือนกำลังมองทัศนียภำพที่
งดงำมดำรดำษอยำ่ งไรอยำ่ งนัน้
"แมค่ ุณกับนอ้ งสำวคุณเป็ นคนดีมำก" เธอพูด
"ขอบคุณนะเจี๋ยวเจี่ยว"
ขอบคุณที่เธอเดินเขำ้ มำในโชคชะตำผมและในชีวิตผม
"ขอบคุณอะไรล่ะ" เธอพูด "ฉันหวังจริงๆ ว่ำหลังจำกนี้พวก
เธอจะสบำยดี พวกเธอเป็ นคนที่สนิทกับคุณที่สุด"
ผมวำงบุหรี่ลง กดศีรษะเธอไวแ้ ลว้ เริ่มจูบ

913
 ตอนที่ 183 อูอวี้ 22 (4)

ผ่ำนไปครู่หนึ่ง พระอำทิตยต์ กดิน ผมพูด "คืนนี้ก็อยูท่ ี่บ้ำน

ผม ตกลงไหม"
"ไดส้ ิ"
เรำสองคนเงียบไปครู่หนึ่ง ผมพูด "คุณกับอูเมี่ยวนอนห้อง
เดียวกัน ผมปูฟูกที่ห้องรับแขก"
เธอแทบจะพูดในทันที "ฉันนอนกับอูเมี่ยวแนน่ อน หรือวำ่ ที่
บำ้ นคุณ…"
ผมจ้องเธอ หัวเรำะช้ำๆ เธอก็หัวเรำะ และจำกนั้นผมก็อุ้ม
เธอมำนั่งบนตักอีก อิงแอบแน่นด้วยกันสองคน กระซิบพูดกัน
จูบหอมกันและกัน แท้จริงก็จำไม่ได้แล้วว่ำตอนนั้นคุยอะไรกัน
เพียงแต่ลึกๆ ในใจ ล้วนเป็ นควำมสุข อะไรก็ไมส่ ำมำรถขัดขวำง
ควำมสุขได้ บนท้องฟ้ำที่เต็มไปด้วยสีแห่งรำตรี ควำมรู้สึกดีใจ
นั้นคล้ำยกับแพรต่วนโปร่งใสที่อ่อนนุ่ม ห่อหุ้มเรำเขำ้ ไปในโลก
ใบเล็กที่ไมม่ ีใครรูจ้ ัก
ทอ้ งฟ้ำคอ่ ยๆ มืดลง สุขภำพของแมไ่ มด่ ีนัก พอเปลี่ยนผำ้ ปู

914
เตียงให้อูเมี่ยวกับถำนเจี่ยวเสร็จแล้วก็เขำ้ นอนเลย สองสำวล้วน
เป็ นแมวกลำงคืน นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือในห้อง ห้องอูเมี่ยวเดิม
ทีเล็กอยูแ่ ลว้ ผมก็นงั่ บนเตียง นัง่ ตรงกลำงพวกเธอ ทำเอำอูเมี่ยว
ไมค่ อ่ ยพอใจ "พี่ ยังอำลัยอำวรณท์ ำ่ นเทพของฉันอีกเหรอ เบียด
กันจะตำยอยู่แ ล้ว ! รี บไปนอนเถอะ ฉั นยังอยำกจะนอนคุยกั บ
ทำ่ นเทพนะ!"
ถำนเจี่ยวเพียงยิ้มมีเลศนัยให้ผม ไมพ่ ูดอะไรสักนิด
"พวกเธอก็ รี บ นอนนะ" ผมพู ด "พรุ่ ง นี้ เ ธอยั ง มี ธุ ร ะกั บ พี่
หลำยวันนี้เธอเหนื่อยแลว้ อยำ่ วุน่ วำยคุยกับเธอจนดึกละ่ "
อูเมี่ยวบน่ พึมพำ "เห็นพี่หวงเธอปกป้องเธอซะขนำดนี้แล้ว…
ฮึ่ม ห้องนี้ก็ห้องฉัน พี่จะมำไลฉ่ ันไปนอนห้องรับแขกแลว้ ยึดเตียง
ฉันไมไ่ ด้นะ"
ถำนเจี่ยวยังคงยิ้ม แตใ่ นรอยยิ้มนัน้ มีควำมลำบำกใจอยูบ่ ำ้ ง
เหมือนสีหน้ำเมื่อคืนไม่มีผิด ส่วนผมรู้สึก อย่ำงไรน่ะเหรอ ถูก
นอ้ งสำวพูดควำมรูส้ ึกในใจออกมำกะทันหันเสียแลว้
ผมไม่ ข ำนรั บ เพี ย งแค่ ก้ ม ศี ร ษะ พู ด กั บ ถำนเจี่ ย วไม่ กี่
ประโยค อูเ มี่ยวเห็นแบบนั้นแล้วแน่นอนว่ำก็ไม่ไ ด้มำเป็ นก้ำง

915
ขวำงคอ เลน่ โทรศัพทม์ ือถือของเธอตอ่ ไป
ถึงห้ำทุม่ ก็เป็ นช่วงดึกที่เงียบสงบเงียบเชียบแลว้ อูเมี่ยวบิด
ขี้เกียจ มองพวกเรำสองคนแวบหนึ่ง ผมเพียงแค่โอบเอวถำน
เจี่ยวเบำๆ มองเธอเล่นเวยป๋อ อูเมี่ยวพูดว่ำ "นี่พี่ ฉันง่วงมำก
แลว้ อยำกนอนแลว้
ผมไม่ขยับ" ง่วงก็ไ ปนอนสิ พี่ปูที่นอนที่ห้องรับแขกไว้ให้
แลว้ "
อูเมี่ยว" …"
ถำนเจี่ยวก็ค่อนข้ำงประดักประเดิดอยู่บ้ำง เหลือบตำมอง
ผม" นี่! "
อูเมี่ยวเตน้ เรำ่ ๆ ทันที ยกมือชี้ผม" พี่ พี่…"
ผมพูด" พี่อะไรนักหนำ เป็ นเด็กเป็ นเล็กรีบไปนอนได้แล้ว
"ผมยืนขึ้น ผลักอูเมี่ยวออกไปนอกประตู เธอมองผมด้วยสำยตำ
มีเลศนัย กระซิบว่ำ" พี่… ฉันไม่นึกเลยว่ำพี่จะเป็ นคนแบบนี้ ไม่
นึกเลยวำ่ พี่จะทำให้ทำ่ นเทพของฉัน…"
ผมพูดด้วยระดับเสียงเดียวกัน" พรุ่งนี้รีบตื่นหน่อย แล้วมำ

916
สลับกลับกัน "
พอปิ ดประตู ผมหันกลับมำ ภำยใต้แสงไฟอันอบอุ่น ถำน
เจี่ยวเอำมือปิ ดหน้ำ ซุกอยูใ่ นผ้ำห่ม ผมเดินเขำ้ ไป ถอดรองเท้ำ
ขึ้นเตียง แขนทัง้ คูก่ ดขำ้ งตัวเธอ
เธอไมข่ ยับ เพียงแคพ่ ูดอยำ่ งไมส่ บำยใจ" นี่ นัน่ นอ้ งสำวคุณ
นะ อีกอยำ่ งครัง้ นี้พวกเรำมำเพื่อช่วยเธอ คุณไลเ่ ธอออกจำกห้อง
ตัวเองไปนอนห้องรับแขก… แบบนี้จะดีจริงๆ เหรอ "
ผมพูดเสียงเบำ" ไม่เป็ นไร จริงๆ แล้วเธอชอบถุงนอนนั้น
มำกมำตลอด บำงครัง้ ก็ไมน่ อนเตียงตัวเอง วิ่งไปนอนในถุงนอน
"
" แตว่ ำ่ แมค่ ุณ…"
" ผมคุยกับอูเ มี่ยวแล้ว พรุ่งนี้ต่ืนเช้ำหน่อยค่อยสลับกลับ
แมจ่ ะไดไ้ มเ่ ห็น "
ถำนเจี่ยวยังคงมุดหัวลงไปในผ้ำห่ม พูดเสียงแผ่ว" คุณคิด
จะทำอะไร… ห้องเก็บเสียงหรือเปลำ่ …"
คำพูดนั้นทำให้เ ลื อ ดลมผมสู บฉี ดอย่ำงคำดไม่ถึ ง ในหัว

917
คิดถึงควำมอ่อนละมุนคืนนัน้ ก็อดใจไว้ไมไ่ หวแล้วจริงๆ ผมโนม้
ตัวลงไป พูดว่ำ " อยำกอยู่ด้วยกันกับคุณ ตลอด อีก อย่ำงบ้ำ น
เกำ่ … จริงๆ แลว้ ก็เก็บเสียงไดไ้ มเ่ ลวเหมือนกัน "

918
 ตอนที่ 184 ถำนเจีย่ ว 23 (1)

-ถำนเจี่ยว-
รักอูอวี้ที่เป็ นผูช้ ำยแบบนี้ ทัง้ ยังมอบควำมรักทัง้ หมดให้แก่
เขำ จะเป็ นประสบกำรณแ์ บบไหนกันนะ
ในยำมที่แสงแรกปรำกฏ ฉันตื่นขึ้นมำอยำ่ งสะลึมสะลือ มอง
ผู้ชำยขำ้ งกำย ว่ำกันตำมตรง ถึงแมต้ อนนี้เขำยังไมม่ ีกล้ำมหน้ำ
ท้อ ง แต่ หุ่ น ก็ ยั ง ดี ม ำกอยู่ดี ตอนนี้ ร่ ำ งกำยนั้น เกือ บจะเปลือย
เปล่ำ มือและท่อนแขนเรียวยำวแข็งแกร่ง แมจ้ ะนอนฝั นอยู่ก็ยัง
กอดเอวฉันไว้แนน่ มำก และขำทัง้ สองของฉันก็เกี่ยวเขำไว้เองอีก
ด้วย เฮ้อ… ภำพวำดผู้ชำยกับผู้หญิงที่ขำพันเกี่ยวกันที่แท้ก็เป็ น
แบบนี้เอง ร่ำงกำยของพวกเรำไม่เหมือนกันขนำดนั้น แต่กลับ
แนบชิดแยกจำกกันไมไ่ ดข้ นำดนัน้
ฉันเงยหนำ้ มองเขำเงียบๆ สีหนำ้ ของเขำสงบเยือกเย็นอยำ่ ง
ที่ฉันไมเ่ คยเห็นมำกอ่ น เพรำะในที่สุดก็ได้กลับบำ้ นแล้ว ทัง้ ยัง…
มีฉันอยูด่ ว้ ยใช่ไหม
ฉันคิด ก็เป็ นประสบกำรณแ์ บบนี้นี่เอง

919
 อิ่ ม เอม มี ค วำมสุ ข ตื่ น เต้ น และตอนนี้ ก็ ส งบมำก ควำม
หวำนในใจฉันก็เข้มข้นมำก เข้มข้นจนคล้ำยดินโคลน กลืนกิน
หัวใจฉันลงไป
ฉันยังคงง่วงมำก ฉันไมร่ ู้ว่ำคนอื่นจะรู้สึกอยำ่ งไร แต่ตอนที่
ฉันแนบใบหน้ำกับแผงอกของเขำ ควำมรู้สึกนั้นช่ำงดีเหลือเกิน
สบำยใจ อบอุ่น ทั้งยังสงบ แต่แล้วเขำกลับขยับเล็กน้อย ลืมตำ
ขึ้น
พวกเรำจ้องมองกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง เขำจูบหน้ำผำกฉัน
พูดเสียงเบำ" คุณนอนตอ่ อีกหนอ่ ย แตผ่ มควรจะลุกไดแ้ ลว้ "
ฉันอำลัยอำวรณ์เล็กน้อย กอดเอวเขำไมป่ ล่อย" อยูก่ ับฉัน
อีกสักพักได้ไหม คุณฟั งดูสิ ข้ำงนอกไม่มีเสียงสักนิด พวกเธอ
นำ่ จะยังไมต่ ่นื "
เขำนิ่งไปในทันที ยิ้มพูดวำ่ " ตกลง ผมจะเฝ้ำคุณหลับ "
ในใจฉันถูก ควำมรู้สึก อันแรงกล้ำนั้นเติ มเต็ มอีก ครั้ง ฉัน
ขยับเขำ้ ไปในอ้อมอกเขำช้ำๆ อยำ่ งรู้ควำม เขำกอดฉันแนน่ ฉัน
หลับตำลง หลับไปอยำ่ งรวดเร็ว
ใครจะรู้ว่ำอูอวี้ก็พลอยหลับไปด้วย ตอนที่เขำปลุกฉันอีก
920
ครั้ง แดดก็ส่องมำถึงเตียงพวกเรำแล้ว ฉันมองโทรศัพท์มือถือ
เกำ้ โมงกวำ่ แลว้ จบเห่แลว้
" ทำยังไงดีละ่ "ฉันถำม
เขำยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไมใ่ ช่ท่ำทำงที่ดูแยแสมำกนัก พอสวม
เสื้อผ้ำเรียบร้อยแล้วเขำก็ลุกจำกเตียง พูดว่ำ" ผมออกไปก่อน
แลว้ กัน "
ฉันพูดอยำ่ งไมส่ บอำรมณ"์ คุณตอ้ งออกไปกอ่ นอยูแ่ ลว้ "
เขำมองฉัน สำยตำนั้นลึกซึ้ง ในใจฉันทั้งอึดอัดทั้งหวำนชื่น
พูดวำ่ " รีบไปสิ "
เขำดึงประตูเปิ ดออกไปแล้วพลิกมือปิ ดประตูในทันที ฉัน
สวมเสื้อผ้ำอย่ำงเบำมือเบำเท้ำ ได้ยินเสียงอูอวี้คุยกับแม่และอู
เมี่ยวเบำมำก พวกเธอตื่นขึ้นมำตั้งนำนแล้วแน่นอน รวมไปถึงอู
เมี่ยวที่ถูกอูอวี้ไลไ่ ปนอนบนพื้นดว้ ย
ดีมำก ฉันขำยหนำ้ หมดแลว้ ที่บำ้ นของเขำ
ฉั น โอ้ เ อ้ อ ยู่อี ก ครู่ ห นึ่ ง ถึ ง จะออกจำกห้ อ ง ไม่รู้ ว่ ำ อู อ วี้ พู ด
อะไรกับพวกเธอ ตอนที่ฉันออกไป สีหน้ำของทุกคนล้วนปกติ

921
มำก แม่เ ขำยังคงอ่อนโยนละเอียดรอบคอบ ยกข้ำวเช้ำมำให้
พวกเรำ เพียงแต่ไม่รู้ว่ำฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่ำ ทำไมแววตำที่
ทำ่ นมองฉันมีควำมเอ็นดูมำกขึ้นอยำ่ งไรส้ ำเหตุละ่ อืม…
ส่วนอูเมี่ยวกลับทำเหมือนไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่ตอนที่
พวกเรำอยูก่ ันสองคน เธอก็ฉีกยิ้มเจำ้ เลห่ ์สง่ ให้ฉัน ฉันเลียนแบบ
อูอวี้ ตบศีรษะเธอเบำๆ ไปหนึ่งที" เป็ นเด็กเป็ นเล็กอยำ่ คิดเพ้อ
เจอ้ "
" ใครคิดเพ้อเจ้อกัน "อูเมี่ยวพูด" ท่ำนเทพเจ้ำขำ หนังสือ
ของพี่ ฉั น อ่ ำ นหมดแล้ ว รวมไปถึ ง เวอร์ ชั น ที่ ตั ด ออกมำไม่ไ ด้
ตีพิมพ์ในอินเทอร์เน็ตด้วย เพรำะงัน้ จะให้ฉันเขำ้ ใจว่ำพวกพี่ห่ม
ผำ้ คุยกันใสๆ ไรเ้ ดียงสำงัน้ เหรอ "
" อะแฮ่ม…"ฉันกระแอม
พอเงยหน้ำขึ้นมำกลับเห็นอูอวี้ยืนพิงประตูอยู่ข้ำงระเบียง
ดื่มน้ำอยู่ คิ ดไม่ถึงว่ำเขำจะไม่ก ระดำกเลยสัก นิด ในดวงตำมี
รอยยิ้มลึกซึ้ง ฉันจอ้ งเขำอยำ่ งโมโห เขำกลับหันหนำ้ มองไปนอก
หนำ้ ตำ่ ง รอยยิ้มนัน้ ยิ่งกดลึกกวำ่ เดิม
ให้ตำยเถอะ ทัง้ โลกรู้หมดแล้ววำ่ คุณนอนกับฉัน แต่ทำไมมี

922
แคฉ่ ันที่อำยละ่

923
 ตอนที่ 185 ถำนเจีย่ ว 23 (2)

วันแรกสุดที่อูเมี่ยวถูกฆำ่ คือสิบห้ำวันหลังจำกนี้ พวกเรำอยู่

ที่จุดเวลำนี้มำสำมวันแลว้ หรือพูดไดว้ ำ่ เรำอำจจะอยูต่ อ่ ไปไดไ้ ม่
ถึงวันนัน้
ฉันถำมอูอวี้ว่ำควรจะรับมืออยำ่ งไร เขำตอบว่ำ" ถ้ำกอ่ นถึง
วันนัน้ พวกเรำไปช่วยฝั่ งตำรวจจับมันละ่ "
จับอยำ่ งไร
จำกควำมทรงจำของอูอวี้ ก่อนหน้ำนี้คนคนนั้นฆ่ำเด็กสำว
ไปแล้วสองคน ทั้งยังฆ่ำด้วยวิธีกำรโหดเหี้ยม ฝั่ งตำรวจได้สรุป
คดีไปแล้ว ตำมขำ่ วที่ฉันหำได้ทำงอินเทอร์เน็ต ควำมจริงก็เป็ น
เช่นนี้จริงๆ
เด็ ก สำวทั้ ง สองคนอยู่ เ ขตไคฝู อำยุ ยี่ สิ บ ปี ทั้ ง คู่ หน้ ำ ตำ
สะสวยต้องตำผู้คน ระดับหน้ำที่กำรงำนก็ไม่สูง รูปภำพศพของ
ทัง้ สองคดีถึงแมจ้ ะไมเ่ ผยแพร่ แตจ่ ำกรำยงำนของตำรวจและขำ่ ว
ลือต่ำงๆ นำนำ สภำพกำรเสียชีวิตของทั้งคู่คล้ำยกันเป็ นอย่ำง
มำก กอ่ นเสียชีวิตล้วนได้รับกำรกระทำอยำ่ งโหดร้ำย ด้วยเหตุนี้
คนที่ทำจึงนำ่ จะเป็ นคนเดียวกัน

924
 " เหยื่อคนตอ่ ไป เมื่อไหร่ "ฉันถำม
อูอวี้ตอบ" วันที่ยี่สิบสองกรกฎำคม ซึ่งก็คือคืนพรุ่งนี้ แล้วก็
ที่เขตไคฝู อยูห่ ่ำงออกไปไมไ่ กลมำก "
ด้ ำ นหนึ่ ง ฉั น ก็ ท อดถอนใจกั บ ควำมบ้ ำ บิ่ น กล้ ำ หำญของ
ฆำตกรคนนี้ แต่คิดย้อนไปถึงคดีฆำตกรรมต่อเนื่องที่เมืองไป๋อิ๋
นมณฑลกำนซู ก็เป็ นแบบนี้ไมใ่ ช่หรือ แมว้ ่ำฝั่ งตำรวจจะวำงแผน
ป้องกันและปรำบปรำมเอำไว้แล้ว เขำก็ยังคงกอ่ คดีต่อไปในเขต
นั้น ทั้งยังหลบหนีสำเร็ จ ในขณะเดียวกันฉั นก็เข้ำใจว่ำ ถึงแม้
อูอวี้จะรูส้ ถำนที่และเวลำที่คนคนนัน้ ลงมือครัง้ ต่อไปลว่ งหนำ้ แต่
กลับไมม่ ีทำงขอควำมช่วยเหลือจำกฝั่ งตำรวจได้ หนึ่งคือไมม่ ีวิธี
อธิบำยกับตำรวจจริง ๆ ทั้งยังไม่แน่ว่ำจะกลำยเป็ นผู้ต้องสงสัย
สองคือกลัวว่ำจะเป็ นกำรแหวกหญำ้ ให้งูต่นื
" พวกเรำจะต้องหำวิธีรวบรวมหลักฐำนกำรก่อคดีของคน
คนนัน้ "ฉันพูด อูอวี้แสดงออกวำ่ เห็นดว้ ย
" ถ้ำหำกสำมำรถจับเขำในที่เกิดเหตุได้ ก็จะไมม่ ีใครถูกฆำ่
อีก "อูอวี้วำ่ " แลว้ อูเมี่ยวก็จะปลอดภัยดว้ ย "
ฉันมองท่ำทำงของเขำ ดูเงียบขรึมมำก เขำคีบบุหรี่ขึ้นมำ

925
สูบช้ำๆ แต่ฉันรู้ เขำได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่ำ เขำคิดจะจับคน
คนนัน้ ดว้ ยตัวเอง ตัดสินใจแลว้ ที่จะเหี้ยมโหด
เหยื่อคนต่อไปชื่อว่ำสวี่จิ้งเหมียว เป็ นนักศึกษำที่ทำงบ้ำน
ยำกจน ในขณะเดียวกันก็ทำงำนพิเศษที่ร้ำนอำหำรจำนด่วนซึ่ง
เปิ ดตลอดยี่สิบสี่ชัว่ โมงแห่งหนึ่ง ช่วงเวลำเธอที่ถูกสังหำรคือช่วง
ที่เขำ้ กะดึกพอดี ทุกคืนเวลำประมำณตีหนึ่งตีสอง เธอจะเลิกงำน
และกลับบำ้ นคนเดียว
คื น วั น ที่ ยี่ สิ บ เอ็ ด เดื อ นกรกฎำคม ฉั น กั บ อู อ วี้ ไ ปหำเธอที่
ร้ำนอำหำรที่เธอทำงำน มองเห็นเธอไกลๆ เหมือนที่อูอวี้พูดไว้
จริงๆ เป็ นเด็กสำวแบบที่ 'คนคนนัน้ ' ชอบ ทัง้ อ่อนเยำว์ สดใสมี
ชีวิตชีวำและไรเ้ ดียงสำ
พวกเรำเดินตำมสวี่จิ้งเหมียวบนเส้นทำงที่เธอกลับบ้ำนโดย
ทิ้งระยะห่ำงอยู่ไกลมำก เพรำะว่ำพวกเรำเป็ นคู่รักกัน จึงไม่ได้
ดึงดูดควำมสนใจจำกสวี่จิ้งเหมียว แล้วก็ไมไ่ ด้ดึงดูดควำมสนใจ
จำกคนบนถนน
ช่วงกลำงวันของวันที่สอง พวกเรำก็มำเดินที่ถนนเส้นนี้อีก
อู อ วี้ จ ดบั น ทึ ก สถำนที่ ที่ มี ก ล้ อ งวงจรปิ ดและร้ ำ นที่ เ ปิ ดยี่ สิ บ สี่
ชั่วโมงไว้ รอพวกเรำกลับถึงบ้ำน เขำก็วำดลงบนแผนที่พักหนึ่ง
926
สุดทำ้ ยก็ชี้ที่ถนนช่วงหนึ่งแลว้ พูดวำ่ " เขำอำจจะลงมือที่นี่ "
" อืม… เพรำะวำ่ ตรงนี้ไมม่ ีกลอ้ งวงจรปิ ดเหรอ "ฉันถำม
" ไม่ใช่แ ค่นั้น "อูอวี้ตอบ" ที่นี่ค่อนข้ำงอับสำยตำ ถึงจะมี
เสียงอะไรเกิดขึ้นก็มีคนพบเห็นได้ยำก อีกอยำ่ งถ้ำลงมือที่นี่ เขำ
ก็สำมำรถหลบกลอ้ งวงจรปิ ดได้อยำ่ งงำ่ ยดำย เพียงแคร่ ะยะสัน้ ๆ
ก็สำมำรถพำเหยื่อเดินไปถึงที่จอดรถขำ้ งนอกแล้วพำขึ้นรถไปได้
แลว้ "
อูอวี้วำดลูกศรตรงถนนจำนวนหนึ่งบนแผนที่ แต่ทว่ำ พอ
ฉันเห็นสิ่งที่เกี่ยวขอ้ งกับกำรกระจำยพื้นที่แบบนี้ก็กลำ้ หำญขึ้นมำ
ห น่ อ ย ฉั น ชอบสิ่ ง ที่ มี สั มผั ส ที่ เจำะ จง แ ต่ ว่ ำ ฉั นเข้ ำ ใจ
ควำมสำมำรถเชิงตรรกะของเขำแกรง่ มำก พอมำผนวกไวด้ ว้ ยกัน
กับควำมเป็ นไปได้นี้ ขจัดสิ่งที่เป็ นไปไม่ได้ออกไปอีก สุดท้ำยก็
คำดกำรณส์ ถำนที่ที่ฝั่งตรงขำ้ มนำ่ จะลงมือที่สุดออกมำ
ฉันพยักหน้ำ" พูดอย่ำงนี้แล้ว สมองของคนคนนั้นก็นับว่ำ
ฉลำดมำก รอบคอบมำกจริงๆ "
" เป็ นอย่ำงนั้นแหละ "เขำชี้ไ ปที่ถ นนช่วงนั้นซึ่งตนเองท ำ
สัญลักษณไ์ ว้" คืนนี้พวกเรำจะเฝ้ำที่นี่ "

927
 ตอนที่ 186 ถำนเจีย่ ว 23 (3)

คำพูดเรียบง่ำยประโยคเดียวกลับทำให้ฉันหวำดผวำ แต่ก็
แอบมี ค วำมฮึ ก เหิ ม อยู่บ้ ำ ง สวรรค์ค งเห็ น ใจ นี่ คื อ ครั้ง แรกที่
สวรรค์ประทำนรสหวำนให้พวกเรำ หลังจำกที่พวกเรำทั้งคู่ถูก
มว้ นลงไปในหลุมน้ำวนแห่งกำลเวลำ
ฉั น ไปร้ ำ นขำยวั ส ดุ อุ ป กรณ์ด้ ำนข้ำง เช่ ำ กล้ อ งถ่ ำ ยวิ ดีโอ
ขนำดเล็กกะทัดรัดที่ซ่อนได้ค่อนข้ำงสะดวก เพรำะว่ำต้องกำร
รวบรวมลักษณะสำคัญของหลักฐำนไมใ่ ห้ด้อยไปกว่ำกำรจับคน
และเพื่อให้เป็ นกำรประกันชีวิตตนเอง อูอวี้ติดต่อเพื่อนสนิทไมก่ ี่
คนที่เมืองซู พูดเรื่องที่จะจับผูร้ ้ำยไว้อยำ่ งคลุมเครือ ฝำกฝั งพวก
เขำให้เฝ้ำด้ำนนอกโดยรอบของถนนไม่กี่เส้นนี้ และเตือนพวก
เขำซ้ำแล้วซ้ำเล่ำให้สกัดกัน้ ช่วยเหลือเป็ นหลัก ระมัดระวังควำม
ปลอดภัย พวกเพื่อนๆ ไมก่ คี่ นนัน้ ก็รับปำกดว้ ยควำมเต็มใจ บำง
คนยังนำสิ่งของอยำ่ งไมเ้ บสบอลและกระบองสะบัด1ไปดว้ ย
พวกเรำเตรียมพร้อมกันอยำ่ งรอบคอบขนำดนี้ แต่วันนี้ช่วง
ที่กินมื้อเย็น ใจฉันก็ยังว้ำวุ่นไม่สงบ ทั้งเครียด ทั้งรอคอยให้ค่ำ

1
กระบองสะบัด คือกระบองประเภทหนึ่งที่สำมำรถเก็บเป็ นลักษณะสั้นๆ ได้ เมื่อต้องกำรใช้ให้สะบัด
กระบองจะยำวขึ้นในทันที

928
คืนมำถึงเร็วอีกสักหนอ่ ย
เดิมทีอูอวี้ไมค่ ิดจะพำฉันไปด้วย แต่ฉันยืนกรำน" คุณไปที่
ไหนฉันก็จะไปที่นั่นด้วย อีกอย่ำง คุณคนเดียวแล้วยังต้องถ่ำย
วิ ดี โ อเก็ บ หลั ก ฐำน ไหนจะจั บ เขำอี ก ยั ง ต้ อ งแจ้ ง ข่ำ วให้ พ วก
เพื่อนๆ ด้ำนนอกรอบๆ จะจัดกำรไหวเหรอคะ "อำจเพรำะที่ฉัน
พู ด มี เ หตุ ผ ล หรื อ ไม่ ก็ ชิ น แล้ ว ว่ ำ ต่ อ ให้ ต กอยู่ ใ นสภำพที่
ยำกลำบำกแค่ไหน ก็ล้วนแต่มีฉันอยูข่ ำ้ งๆ อูอวี้ไมด่ ึงดันปฏิเสธ
อี ก เพี ย งแต่ ก ำชั บ ฉั น ว่ ำ ตอนเขำลงมื อ ห้ ำ มเข้ ำ ไปใกล้ โ ดย
เด็ดขำด อยูใ่ นบริเวณปลอดภัย แนน่ อนว่ำฉันตอบตกลงอย่ำงรู้
งำน
ยำมค่ำคืนใกลเ้ ขำ้ มำแลว้
ถนนเส้นที่อูอวี้ทำสัญลักษณ์ไว้เป็ นหัวโค้งมุมหนึ่ง ฉันกับ
เขำอยูใ่ นบ้ำนเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้กับหัวโค้งนั้น บ้ำนนี้ทั้งเกำ่ ทัง้
ชำรุด ไมม่ ีคนอยูอ่ ำศัยแล้ว เพื่อจะไมใ่ ห้เป็ นกำรแหวกหญำ้ ให้งู
ตื่น พวกเรำนัง่ อยูห่ ลังหน้ำต่ำง ปิ ดผ้ำมำ่ นสนิท กล้องวิดีโอสอง
สำมตัวถูกฉันวำงไวใ้ นมุมมืดมำกๆ มุมหนึ่ง แลว้ ดันพวกกองของ
สำรพัดอยำ่ ง กระถำงตน้ ไมท้ ี่ตน้ ไมเ้ ฉำตำยไปแลว้ มำบังไว้
เวลำผำ่ นไปทีละนำที ทีละวินำที
929
 พวกเรำนั่งอยู่บนเก้ำอี้ในบ้ำนที่เก่ำและชำรุดมำก ฉันมอง
ออกไปข้ ำ งนอกผ่ ำ นร่ อ งผ้ ำ ม่ ำ น ซอยเล็ ก ๆ นั้ น เงี ย บเหงำ
บำงครั้งมีคนผ่ำนมำ แต่พอฟ้ำค่อยๆ มืดลง มีเพียงไฟถนนดวง
หนึ่งจำกที่ไกลๆ ส่องสว่ำงอยู่รำไร พื้นดินรำวกับปูด้วยน้ำจืดสี
ขำวเทำเป็ นชัน้ ๆ ไมม่ ีคนแลว้
พื้นที่นี้คือพื้นที่เกำ่ แกม่ ำก หลำยคนยำ้ ยออกไปแล้ว หลำย
บำ้ นถูกทิ้งรำ้ งไว้ บำ้ นผูค้ นที่เปิ ดไฟไวก้ อ่ นหนำ้ นี้ไมก่ ี่หลัง ตอนนี้
ก็ดับลงหมดแล้ว รอบด้ำนมืดมิด ฉันคิด เพรำะอย่ำงนี้เด็กสำว
ตัวคนเดียวคนนั้น เลยไมส่ ำมำรถพึ่งพำควำมโชคดีได้จริงๆ คง
คิดจะเดินทำงลัด หรือไมก่ ็คิดวำ่ ตัวเองใจกล้ำมำก
เรื่องอยำ่ งนี้ ในชีวิตพบเจอเพียงครัง้ เดียวก็จบเห่แลว้
สิ่งที่อูอวี้ถืออยู่ในมือคือกระบองสะบัดที่หนักอึ้งอันหนึ่ง ทำ
จำกเหล็ก ดูเรียวเล็กก็จริง แตว่ ำ่ กันวำ่ สำมำรถตีกะโหลกคนแตก
ได้ ฉันสงสัยว่ำเพื่อวันนี้แล้วเขำเตรียมกำรมำนำนแค่ไหน พวก
เรำรอมำนำนขนำดนี้ เขำนัง่ เงียบด้วยควำมอดทนเป็ นอยำ่ งมำก
มำตลอด สีหนำ้ เด็ดเดี่ยวมัน่ คง ไมเ่ ปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
ต่อมำเขำจุดบุหรี่ แต่ระมัดระวังเป็ นอย่ำงมำก มือห้อยลง
ข้ำงล่ำงตลอด ตอนสูบก็ก้มศีรษะลง กระนั้นก็ยังคงมีท่ำทีสุขุม
930
เยือกเย็นมำก ฉันมองดูอยูส่ ักพัก ครั้งหนึ่งตอนที่เขำสูบ ฉันยื่น
หน้ำเข้ำไปใกล้ก ะทันหัน ตอนที่เ ขำเงยหน้ำขึ้น มำก็ถูก ฉั น จู บ
ใบหนำ้ เขำฉำยแววประหลำดใจ แตก่ ็ตอบสนองอะไรไมท่ ัน ควัน
บุหรี่นนั้ จึงพุง่ เขำ้ ในปำกของฉัน
ฉันคิดไมถ่ ึงว่ำควันบุหรี่ที่เขำสูบจะเขม้ ขน้ ขนำดนี้และเยอะ
ขนำดนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกฉุนและแสบจมูก ฉันกลัวว่ำจะเผลอส่ง
เสียงออกไป จึงรีบกดใบหนำ้ ไว้กับแขนเขำทันที กลัน้ ไว้จนหน้ำ
แดงก่ำ ไม่ได้ไอออกมำ เขำกลับยิ้มออกมำได้ในที่สุด กดเสียง
ต่ำพูดวำ่ " คุณทำอะไร "
" อยำกจะอยูก่ ับคุณไง "ฉันพูด
เขำจอ้ งมองฉันทำ่ มกลำงแสงไฟสลัว
" อำอวี้ คุณดูเครียดมำก "ฉันพูด" อยำ่ ลืมล่ะ ยังไงก็ยังมีฉัน
ที่พรอ้ มจะเผชิญหนำ้ ไปดว้ ยกันกับคุณ "
อูอวี้โอบฉันเขำ้ มำในออ้ มอก ฉันก็ไมร่ วู้ ำ่ ตนเองรูส้ ึกอยำ่ งไร
แต่พอเห็นทำ่ ทำงเย็นชำเฉยเมยแบบนัน้ ของเขำแล้วก็มักจะรู้สึก
ว่ำเขำห่ำงจำกฉันไกลออกไปอีก ทว่ำเมื่อฉันรู้สึกถึงกลิ่นอำยบน
แขนเสื้อของเขำอีกครัง้ ควำมรูส้ ึกสงบใจนัน้ ถึงจะกลับมำ

931
 ไมอ่ ยำกเห็นเขำอยูต่ ัวคนเดียว
ไมอ่ ยำกเห็นเขำเผชิญหนำ้ คนเดียว ถึงแมว้ ำ่ เขำจะแข็งแกรง่
ทรหดและสุขุมขนำดนัน้
" หลังจำกอูเมี่ยวตำย ผมเคยสำบำนไว้ "เขำพูด" จะไมท่ นดู
ใครทำลำยชีวิตคนอื่นตอ่ หนำ้ ตอ่ ตำผมอีก "
ฉันซุกหน้ำเขำ้ ไปในอ้อมอกเขำลึกยิ่งกว่ำเดิม ดังนั้น ไมว่ ่ำ
จะเป็ นบ้ำนจูหรือว่ำบ้ำนเฉิน เขำก็ล้วนพยำยำมช่วยเหลือคนที่
ไมเ่ กี่ยวขอ้ งกับตนเองโดยไมห่ ่วงตัวเองเลยอยำ่ งนัน้ เหรอ
" พวกเรำจะตอ้ งจับเขำไดแ้ นน่ อน "ฉันพูด" คนเลวขนำดนัน้
ท ำให้ ค นไร้ โ ชคกลำยเป็ นเหยื่ อ ที่ ถู ก ล่ ำ มี ค วำมสุ ข ด้ ว ยกำร
ทรมำน ปฏิบัติอยำ่ งเหี้ยมโหด เสพสุขจำกควำมตำยของคนอื่น
อย่ำงเห็นแก่ตัว… เขำมีสิทธิ์อะไรถึงทำแบบนี้ เขำควรจะถูกดึง
ออกมำตรึงไว้กับเสำแห่งควำมอัปยศ เหมือนหนูในทอ่ ระบำยน้ำ
นับวำ่ เป็ นคนไดท้ ี่ไหนกันละ่ "
" ผมจะตัดขำเขำ "อูอวี้พูด
ตีหนึ่งสำมสิบห้ำนำที

932
 ไกลออกไปภำยในซอยเล็กที่เงียบเหงำมำนำน ในที่สุดก็มี
เสียงฝี เทำ้ ที่นมุ่ นวลดังขึ้นเบำๆ
ฉันฟุบบนหน้ำต่ำง มองเงำร่ำงสะโอดสะองเดินมำจำกที่
ไกลๆ
ดู อ อกว่ ำ สวี่ จิ้ ง เหมี ย วเดิ น เร็ว มำก เห็ น ได้ ชั ด ว่ ำ เธอเองก็
ระมัดระวังตัวเวลำเดินถนนตอนกลำงคืนเช่นกัน ใต้แสงไฟสลัว
ดำ้ นหนำ้ และดำ้ นหลังรำ่ งของเธอเต็มไปดว้ ยควำมวำ่ งเปลำ่
คนคนนัน้ จะมำไหม
อูอวี้ดับบุหรี่ไปตั้งนำนแล้ว มือถือกระบองสะบัด จ้องมอง
อยำ่ งตื่นตัวเช่นเดียวกัน
พวกเรำมองสวี่จิ้งเหมียวเร่งฝี เท้ำเล็กน้อย ค่อยๆ เดินใกล้
เขำ้ มำ
คนคนนัน้ พุง่ ออกมำจำกซอยเล็กมืดๆ ขำ้ งทำง เร็วจนคลำ้ ย
เงำสีดำ
ฉันไมส่ ำมำรถลืมฉำกนี้ไดช้ วั่ ชีวิต
รำวกับหมำป่ำที่หิวกระหำยพุ่งไปหำลูกแกะ รำวกับปี ศำจ
933
ร้ำยที่เผยสีหน้ำดุร้ำยออกมำอย่ำงกะทันหัน เขำใช้มือที่สวมถุง
มือหนำๆ ปิ ดหน้ำสวี่จิ้งเหมียวไว้ทันที ตัวเขำไมส่ ูงไมเ่ ตี้ย สวม
หมวกที่ปีกหมวกกวำ้ งและใหญม่ ำกคลำ้ ยกับชำวประมง เกือบจะ
บังทั้งใบหน้ำจนมิด ท่อนแขนที่โผล่มำนอกเสื้อดูแข็งแรงกำยำ
มำก หมัดป่ำเถื่อนของเขำต่อยศีรษะของเธออยำ่ งแรงแทบจะใน
ชัว่ พริบตำ เธอไมไ่ ด้ร้องเลยสักนิด หมดสติเสียชีวิตไป แล้วเขำก็
อุม้ เธอขึ้นมำแลว้ เริ่มถอยไปในควำมมืด ทำ่ ทำงวอ่ งไวช่ำชองเสีย
จนน่ำตกใจ ในควำมมืด ขอบปี กหมวกปรำกฏคำงเล็ก ๆ เลือน
รำง เห็นได้ชัดว่ำฉันมองอะไรไม่ชัดทั้งนั้น แต่กลับมีควำมรู้สึก
ประหลำดใจบำงอยำ่ ง
ฉันรูส้ ึกวำ่ เขำยิ้ม
ภำยในชัว่ พริบตำนัน้ ฉันรู้สึกเพียงว่ำเลือดทัง้ ร่ำงล้วนพุง่ ขึ้น
ไปบนศีรษะ แตก่ ลับเย็นยะเยือกไปทัง้ รำ่ ง
พวกเรำใกลเ้ ขำแลว้ จริงๆ
คดีฆำตกรรมตอ่ เนื่องที่ฉำวโฉ่ที่สุดในประวัติศำสตร์ สังหำร
เด็กสำวหลำยคนทัง้ ยังเป็ นฆำตกรตัวจริงของอูเมี่ยว
พวกเรำเห็นลักษณะกำรจับและกำรล่ำในควำมมืดของเขำ

934
แลว้

935
 ตอนที่ 187 อูอวี้ 23 (1)

-อูอวี-้
เป็ นแบบนี้ใช่ไหม
อูเมี่ยวเองก็เจอกับกำรจู่โจมของมันแบบนั้นใช่ไหม ถูกมัน
พำไป นับแตน่ นั้ ก็ตำยทัง้ เป็ น นับแตน่ นั้ ก็ไมห่ วนกลับมำ
ผมมองอะไรตรงหน้ำไม่เห็นทั้งนั้น มีเพียงท่ำทำงของมัน
ตอนอุ้มเด็กสำววิ่งเข้ำไปในควำมมืด ผมผลักประตูเปิ ดออกมำ
ถื อ กระบองสะบั ด พุ่ง ออกไป ด้ ำ นหลั ง คื อ ถำนเจี่ ย วที่ ร้ อ งด้ วย
ควำมตกใจโดยพยำยำมกดเสียงเบำ" อูอวี!้ "
คำดไม่ถึ ง ว่ ำ มั น จะตื่ น ตั ว มำก พอได้ ยิ น เสี ย งก็ หั น มำ ใน
ควำมมืด ผมยังคงมองเห็นใบหนำ้ ของมันไมช่ ัด ปฏิกิริยำตอบรับ
ของมันไวมำก ตัดสินใจทิ้งเด็กสำวไว้แล้ววิ่งหนีเขำ้ ไปในซอยคน
เดียว
ผมพยำยำมวิ่งไล่ตำมไปสุดชีวิตด้วยแรงทั้งหมดที่มี ได้ยิน
เสียงลมพัดหวีดหวิวขำ้ งหูผม มันเองก็นำ่ จะคิดไมถ่ ึงว่ำผมจะเร็ว
ขนำดนี้ มันเลี้ยวซ้ำยแฉลบขวำในซอยอย่ำงคล่องแคล่วว่องไว

936
เห็นไดช้ ัดวำ่ คุน้ เคยกับสภำพพื้นที่โดยรอบเป็ นอยำ่ งดี
ผมเกือบจะไล่ตำมทันแล้ว ยื่นมือออกไปก็จะคว้ำเสื้อของ
มันได้แล้ว มันหอบหำยใจหนัก" ฮู่…"เพิ่มควำมเร็วขึ้น ผมสะบัด
กระบองออกมำแลว้ ทุบใสห่ ลังมันเต็มแรง!
มันเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ยังคงโดนกระบองของผมอยู่ดี ล้ม
คะม ำลงไปในทั น ที แต่ มั น กลั บ อึ ด มำก ลุ ก ขึ้ น มำแล้ ว วิ่ ง ไป
ข้ำงหน้ำต่อ ในซอยมืดสลัว ลมกลำงคืนที่พัดผ่ำนหน้ำเย็นมำก
หำกแต่สองตำของผมกลับร้อนผำ่ ว ถือกระบองไล่ตำมติดต่อไป
มันเห็นว่ำสลัดผมไม่พ้นก็หมุนตัวกะทันหัน ชักกริชออกมำจำก
เอว
ไมต่ อ้ งมีคำพูดใดๆ หนี้เลือดบัญชีแคน้ และวันนี้มันก็ยืนอยู่
ตรงหนำ้ ผม
ในขณะที่พวกเรำทัง้ คูต่ งั้ ทำ่ จะสูก้ ัน ในซอยกลับมีเสียงฝี เทำ้
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมำ มันกลับหัวเรำะ" เฮอะๆ "น้ำเสียงแหบพรำ่
ไม่น่ำฟั ง เด็กผู้ชำยที่สะพำยกระเป๋ำเป้คนหนึ่งเดินเลี้ยวออกมำ
จำกในซอยขำ้ งตัวมัน ไมไ่ ดส้ นใจพวกเรำเลยแมเ้ พียงสักนิด
ในใจผมร่ำรอ้ งวำ่ ไมด่ ีแลว้ ตะโกน" ระวัง! "

937
 ในควำมมืด เด็กผู้ชำยคนนั้นตกใจเงยหน้ำขึ้นมำ แต่ทว่ำ
สำยไปแล้ ว คนคนนั้ น จั บ ตั ว เด็ ก ผู้ ช ำยไว้ แ ล้ ว เอำกริ ช จ่ อ
เด็ ก ผู้ ช ำยตกใจจนชะงั ก ผู้ ช ำยคนนั้ น หั ว เรำะอี ก ครั้ ง เอำ
เด็กผูช้ ำยเป็ นตัวประกันแล้วเดินถอยหลังไปหลำยกำ้ ว จำกนัน้ ก็
ผลักเขำมำหำผม
ผมจำเป็ นตอ้ งรับเด็กผูช้ ำยไว้ เกือบจะถูกเขำที่กำลังลนลำน
พำลม้ ลงไปบนพื้นดว้ ย รอจนผมดันเด็กผูช้ ำยออกไป ก็พบวำ่ มัน
วิ่งเขำ้ ไปในซอยลึกแล้ว ระยะห่ำงของพวกเรำถูกลำกออกไปไกล
อีกครัง้ หนึ่ง
หมวกชำวประมงใบนั้นใหญ่มำก ปิ ดบังหน้ำตำมันทั้งหมด
ไว้ ผมสำมำรถมองเห็นไรขนทุกเส้นบนลำคอของมันได้ชัดเจน
แต่กลับมองไมเ่ ห็นใบหนำ้ ที่แทจ้ ริง
และตอนที่มันวิ่งออกไปจำกท้ำยสุดในซอย ด้ำนหน้ำก็เป็ น
พื้นที่โลง่ กวำ้ งและดูเจริญกวำ่ เพื่อนของผมปรำกฏตัวออกมำ ใน
มือถือไมเ้ บสบอล เขำนำ่ จะไดร้ ับแจง้ จำกถำนเจี่ยว
เพื่อนตะโกนเสียงดัง แกวง่ ไมเ้ บสบอลขึ้นมำทุบมัน มันหลบ
กริชในมือแทงออกไป

938
 " ระวัง! "ผมตะโกน เพื่อนหลบเป็ นพัลวัน มันไม่เข้ำมำยุ่ง
วุ่นวำยเลยสักนิด อำศัยจังหวะนี้เลี้ยวเขำ้ ไปในซอยอีกซอยหนึ่ง
อยำ่ งรวดเร็ว
บัดซบ!
ซอยด้ำนหน้ำใกล้กับเขตชุมชนแล้ว เป็ นพื้นที่ของชีวิตยำม
รำตรีพอดี แสงไฟส่องสว่ำง มีร้ำนอำหำรโต้รุ่งข้ำงทำงเปิ ดอยู่
ไมก่ ี่รำ้ น แลว้ ก็มีรำ้ นเหลำ้ ไมก่ ี่ร้ำน แสงไฟมืดสลัว เสียงดนตรีดัง
สนัน่ ด้ำนในก็มีคนมำกมำย
ผมก้ม หน้ ำ ลง เหงื่ อ ร้ อ นท่ว มตั ว หอบหำยใจอย่ำ งหนั ก
หำกแต่ในใจกลับเต็มไปด้วยควำมเย็นยะเยื อก ผมเดินเลีย บ
ถนนไปขำ้ งหนำ้ ทีละกำ้ วๆ
พวกเรำมองลูกค้ำที่นัง่ ตรงประตูร้ำนขำ้ งทำงทีละคนๆ พวก
เขำก็ส่งสำยตำสงสัยมำให้พวกเรำ ไม่มีใครสวมเสื้อเหมือนคน
นั้น พิจำรณำจำกรูปร่ำงหรืออำยุแล้วก็ไม่มี เขำสูงหนึ่งร้อยเจ็ด
สิบเซนติเมตร ไม่อ้วนไม่ผอม ตอนนี้เขำน่ำจะเหมือนผม เหงื่อ
โชกไปทัง้ ตัว
และในรำ้ นเหลำ้ แสงไฟก็ยิ่งมืดไปอีก

939
 คนคนนัน้ จึงหำยตัวไปทัง้ อยำ่ งนี้รำวกับปลำที่หลุดเขำ้ ไปใน
น้ำโคลน

940
 ตอนที่ 188 อูอวี้ 23 (2)

ไมน่ ำนมำก ถำนเจี่ยวและพรรคพวกคนอื่นๆ ก็ตำมมำ พวก

เรำเฝ้ำอยูใ่ นซอยนี้มำยี่สิบกวำ่ นำทีเต็มๆ แตก่ ็ไมพ่ บอะไร
" ทำยังไงดีพี่อวี้ "เพื่อนคนหนึ่งถำม
" พวกแกกลับไปก่อน ช่วยไปส่งถำนเจี่ยวกลับบ้ำนหน่อย
วันนี้ขอบคุณมำก "ผมพูด
เพื่อนๆ มองหนำ้ กันเลิ่กลัก่ พวกเรำรูแ้ คว่ ำ่ เจำ้ หมอนัน่ รังแก
อูเมี่ยว ชัว่ ระยะหนึ่งก็คลำ้ ยจะไมร่ วู้ ำ่ ควรพูดอะไรออกมำดี
ถำนเจี่ยวก็วิ่งจนเหนื่อยเกือบจะล้ม มือยันผนังหอบหำยใจ
อยูน่ ำนมำก กอ่ นจะคว้ำมือผมไว้แล้วพูดว่ำ" คุณอยูท่ ี่นี่คนเดียว
ไมไ่ ด้ "
" ฟั งผม ผมรูว้ ำ่ อะไรควรอะไรไมค่ วร "
ผมรูแ้ ลว้ วันนี้ทอี่ ยำกจะจับเขำในทีเ่ กิดเหตุนนั้ ไมม่ ีหวังแล้ว
แต่ผมไมย่ อมล้มเลิกแบบนี้แน่นอน ถ้ำเพียงแต่เขำยังอยูใ่ นซอย
นี้ก็จะตอ้ งออกมำ จะตอ้ งจำกไป
" งัน้ ฉันจะอยูก่ ับคุณ คุณไปที่ไหนฉันก็จะไปดว้ ย "ถำนเจี่ยว
941
พูด
ผมไมไ่ ดต้ อบ
เพรำะในเวลำนี้ คนคนหนึ่ ง เดิ น ออกมำจำกร้ ำ นเหล้ ำ
ดำ้ นหนำ้ พวกเรำ
เขำน่ ำ จะสู ง หนึ่ ง ร้ อ ยเจ็ ด สิ บ สำมถึ ง เจ็ ด สิ บ สี่ เ ซนติ เ มตร
รูปร่ำงสันทัด สวมเสื้อผำ้ ไมเ่ หมือนคนคนนั้นเลยสักนิด เสื้อเชิ้ต
สีขำวกำงเกงสแล็กเรียบเนี้ยบเตะตำเป็ นอย่ำงมำก คอเสื้อเปิ ด
ออกเล็กน้อย หน้ำตำหล่อเหลำ หน้ำแดงเล็กน้อย ทำ่ ทำงจะเมำ
นิดๆ
ผมเดินไปหำเขำ
เขำคลำ้ ยจะไมร่ ู้สึกถึงผม เดินตรงไปยังถนนอีกเสน้ หนึ่ง ผม
เดินไปถึงด้ำนหน้ำเขำ พวกเพื่อนๆ กับถำนเจี่ยวล้วนตำมผมมำ
ทัง้ หมด
" พี่อวี้ "มีเพื่อนคนหนึ่งตะโกนเรียกผมเบำๆ
ผมเงียบไมพ่ ูดจำ
ใบหน้ำคนคนนั้นสงบมำก ฝี เท้ำอืดอำดเล็กน้อยหลังเมำ
942
เหลำ้ ผำ่ นถนนที่ปูดว้ ยแผน่ หินเล็กๆ ดำ้ นขำ้ งพวกเรำ
พอเดิ น สวนกั น ผมก็ บั ง ถำนเจี่ ย วไว้ ด้ ำ นหลั ง จนมิ ด ตำม
สัญชำตญำณ
เขำสะอึก มองพวกเรำแวบหนึ่ง คล้ำยกับไม่ได้สนใจโดย
สิ้นเชิง เดินหนำ้ ตอ่ ไป
ตอนนี้ผมมีดวงตำคลำ้ ยเหยี่ยว
ชั่วพริบตำนั้นที่เดินตัดกัน ผมเห็นเขำมีเหงื่อที่ไหลออกมำ
ตอนท้ำยสุดและยังไม่แห้ง แล้วบนคำงที่กดต่ำลงก็ค่อยๆ เผย
รอยยิ้มออกมำ
มีอะไรต่ำงไปจำกใบหน้ำผู้ชำยคนนัน้ ที่ใช้หมวกชำวประมง
บังอีก
ทั น ใดนั้น ผมรู้ สึ ก รำวกั บ ว่ ำ มี อ ะไรบำงอย่ำ งในร่ ำ งกำย
ระเบิดออกมำ คว้ำปกเสื้อเขำ กักตัวไว้กับผนังอยำ่ งรุนแรง จ้อง
เขำเขม็ง เหล่ำเพื่อนๆ ลว้ นลอ้ มเขำ้ มำ
เขำมองผม
รอยยิ้มในดวงตำเขำคอ่ ยๆ จำงหำยไป เปลี่ยนเป็ นเมินเฉย
943
 " แกนัน่ เอง ใช่ไหม "ผมพูด ฝ่ำมือกำแนน่ จนเกือบจะมีเหงื่อ
ไหลออกมำ
" คุณพูดเรื่องอะไร "เขำพูดช้ำๆ " ฉันไมเ่ ขำ้ ใจ ปลอ่ ย "
เบ้ำตำของผมกลับร้อนผ่ำวรำวกับโดนไฟลวก ดูแ ล้วเขำ
เป็ นเพียงผู้ชำยธรรมดำอย่ำงถึงที่สุด หน้ำตำธรรมดำ น้ำเสียง
ธรรมดำ รวมทั้ ง ในตอนนี้ เผชิ ญ กั บ กำรเคลื่ อ นไหวของผม
แมก้ ระทัง่ กำรแสดงออกก็ไมม่ ีแววตอ่ ตำ้ นเลยสักนิด
เขำใช่ไหม เขำใช่ไหมที่ฆำ่ นอ้ งสำวของผมในอนำคต
" แกหนีไมร่ อดแลว้ "ผมพูดเสียงเย็น
สีหน้ำของเขำคอ่ ยๆ เปลี่ยนเป็ นเย็นชำ" คุณผู้ชำยครับ ตก
ลงแลว้ คุณกำลังพูดถึงอะไร ปลอ่ ยผม "
ผมยิ้มเย็นชำ เพื่อนด้ำนหลังคนหนึ่งตะโกน" เพื่อน ยังจะรอ
อะไรอีก ต่อยมัน! "พวกเขำกรูเขำ้ ไป ไมส่ นว่ำใครจะพูดอยำ่ งไร
ต่ อ ยผู้ ช ำยคนนั้น ลงไปกั บ พื้ น และเขำได้ แ ต่ ต่ อ ต้ ำ นอย่ำ งไร้
เรี่ยวแรง เพียงไม่กี่ครั้ง เห็นได้ชัดว่ำไม่มีควำมสำมำรถในกำร
โจมตีอยำ่ งสิ้นเชิง

944
 ผมถอยหลังไปหลำยก้ำว ถำนเจี่ยวมองผมอย่ำงเป็ นห่วง
มำก ผมบอกเธอ" เจี๋ยวเจี่ยว แจง้ ตำรวจ "
…
แต่ทว่ำไม่กี่วันหลังจำกนั้น ชะตำกรรมที่สถำนีตำรวจ เป็ น
สิ่งที่พวกเรำไมไ่ ดค้ ำดคิดไปเลยสักนิด
หัวหน้ำทีมฝั่ งตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้แซ่ติง เป็ นผู้ชำยวัย
กลำงคน อำยุสี่สิบกวำ่ ปี รูปรำ่ งสันทัด มักจะสวมแจ็กเก็ตหนังอยู่
เสมอ หน้ำเหลี่ยม หน้ำผำกลึก หน้ำตำดูมีอำยุ แท้จริงแล้ว ใน
อดีตเหล่ำติง1เป็ นคนที่ผมรู้จักมำตัง้ นำนแล้ว ผมเคยเห็นทำ่ ทำง
เขำที่ถูกคดีนี้ทรมำนจนกลัดกลุ้ม แต่ตอนนี้สำหรับเขำแล้ว ผม
ยังคงเป็ นเพียงคนแปลกหนำ้

1
คำวำ่ “เหลำ่ ” แปลวำ่ แก่ ในที่นี้เป็ นคำที่ใช้เรียกผูท้ ี่มีอำยุมำกกวำ่ อยำ่ งสนิทสนม

945
 ตอนที่ 189 อูอวี้ 23 (3)

ผมคิ ด มำดี แ ต่ แ รกแล้ ว จึ ง ตอบไปว่ ำ " ก่ อ นหน้ ำ นี้ ผ ม

ค่ อ นข้ำ งสนใจคดี ฆ ำตกรรมต่ อ เนื่ อ งคดี นี้ เพรำะบ้ ำ นผมก็ มี
น้องสำวที่อำยุใกล้เคียงกับเหยื่อเหมือนกัน วันก่อนตอนที่เดิน
ผำ่ นถนนเส้นนี้ เห็นผูช้ ำยคนนี้ทำ่ ทำงดูนำ่ สงสัย กำลังสะกดรอย
ตำมเด็กสำวคนหนึ่ง ก็คือสวี่จิ้งเหมียว ดังนั้นผมเลยอยำกจะจับ
เขำให้ได้ "
แท้จริงแล้วคำอธิบำยนี้ค่อนข้ำงไร้น้ำหนัก แต่คำดว่ำทำง
ตำรวจก็คิดคำตอบอื่นไมอ่ อกแล้วเช่นกัน ยิ่งไปกว่ำนัน้ ถ้ำไมใ่ ช่
เพรำะผมไล่ตำมไป เกรงว่ำสวี่จิ้งเหมียวก็คงจะประสบเครำะห์
ร้ำยอยำ่ งคำดไมถ่ ึงไปแล้ว
แล้วพวกเรำก็รู้ว่ำคนคนนั้นที่ถูกพวกเรำจับกลับมำชื่อว่ำ
เฉิ น ซิ ง เจี้ ย น อำยุ ยี่ สิ บ หกปี แต่ เ ขำไม่ ใ ช่ ค นเร่ ร่ อ นว่ ำ งงำน
เยำวชนที่ชีวิตระหกระเหินกลับสู่สังคมอีกครัง้ หรือผูต้ ้องสงสัยที่
มีอำกำรป่วยทำงจิตอย่ำงเห็นได้ชัดอย่ำงที่ตำรวจคำดกำรณไ์ ว้
กอ่ นหน้ำนี้เลยสักนิด เขำเปิ ดบริษัทอสังหำริมทรัพยเ์ ล็กๆ เป็ น
ของตัวเอง เป็ นทำยำทตระกูลร่ำรวยที่อยูด่ ีกินดีคนหนึ่ง

946
 แต่เพรำะเหตุผลเรื่องวิดีโอ บวกกับเหล่ำติงให้ควำมสำคัญ
กับคดีนี้ ถึงแม้จะไม่มีหลักฐำนโดยตรง แต่เ หล่ำติงก็ยังคงคิด
เหมื อ นผม ด ำเนิ น กำรสื บ ค้น และสอบสวนเฉิ น ตงเจี้ ย นอย่ำง
รวดเร็ว
แตท่ วำ่ ผลออกมำเหนือควำมคำดหมำยของทุกคน
คืนนั้นผมบุกค้นแจ้งควำมทั้งที่สุ่มเสี่ยงที่จะถูกตำรวจสงสัย
เพรำะอยำกทำให้เขำรับมือไม่ทัน เพรำะเฉินตงเจี้ยนไม่น่ำจะ
คำดกำรณถ์ ึงกำรปรำกฏตัวของพวกเรำ ดังนัน้ คืนนัน้ พวกเรำจึง
พำเขำกลั บ ไปสถำนี ต ำรวจ เหล่ ำ ติ ง ด ำเนิ น กำรสื บ ค้ น และ
สอบสวนอยำ่ งรวดเร็ว ถ้ำที่อยูข่ องเขำมีร่องรอยหลักฐำน อยำ่ ง
นั้นก็หนีไม่พ้นแล้ว ที่ไหนได้ เหล่ำติงตรวจค้นบ้ำน สำนักงำน
บ้ำนพักตำกอำกำศของเฉินซิงเจี้ยนหนึ่งรอบ กลับพูดกันว่ำไม่
พบอะไร รอ่ งรอยกำรทำผิดกฎหมำยก็ไมม่ ีเลยสักนิด
แต่ทว่ำ สิ่งที่พวกเขำเห็นคือชำยหนุ่มผู้บุกเบิก กิจกำรคน
หนึ่ ง ที่ ป กติ ม ำก ขยั น และทะเยอทะยำน ครอบครั ว แข็ ง แรง
ควำมสั ม พั น ธ์ ร ะหว่ ำ งบุ ค คลก็ ส นิ ท สนมกลมเกลี ย วกั น ดี ไม่
สอดคลอ้ งกับผูต้ อ้ งสงสัยที่พวกเขำคิดไวเ้ ลยสักนิด และคนที่รำ้ น
เหล้ ำ ก็ สั ง เกตเห็ น ว่ ำ เขำมำที่ นี่ ต อนที่ ฟ้ ำเพิ่ ง จะมื ด และไม่ไ ด้

947
สนใจว่ ำ เขำออกไปข้ำ งนอกหรือ ไม่ ดั ง นั้น จึ ง ไม่มี ท ำงให้ ก ำร
ยืนยันเรื่องเวลำไดจ้ ริงๆ
ส่วนสวี่จิ้งเหมียวที่เป็ นเหยื่อ ฝั่ งตำรวจได้สอบสวนเธอ เธอ
ตอบอะไรไม่ได้เลยทั้งควำมสูง รูปร่ำงหน้ำตำ ลักษณะจำเพำะ
ใดๆ ของคนคนนัน้ เดิมทีคนคนนัน้ โจมตีจำกด้ำนหลัง และเธอก็
ถูกคนคนนั้นตีจนสลบไปอยำ่ งรวดเร็ว ดังนั้นเธอจึงไมเ่ ห็นอะไร
เลย
และผู้ชำยที่พ วกเรำเจอคืนนั้น ทำงตำรวจก็หำไม่เ จอชั่ว
ระยะหนึ่ง เปิ ดเผยเบำะแสที่รวบรวมมำก็ไมม่ ีประโยชนอ์ ะไร
ทำงตำรวจถำมผม ถำนเจี่ยวและเพื่อนของผมมำกกว่ำหนึ่ง
ครั้ง" พวกคุณเห็นชัดเจนว่ำคนที่ทำร้ำยสวี่จิ้งเหมียวคือเฉินซิง
เจี้ยนใช่ไหม "
พวกเรำไมส่ ำมำรถโกหกได้
ผมพูด" เปล่ำครับ แต่รูปร่ำงแล้วก็คำงของเขำคล้ำยกับคน
นัน้ มำก พอพวกเรำไลต่ ำมทัน ก็มีแคเ่ ขำที่ปรำกฏตัวในซอยนัน้ ที่
คนรำ้ ยหำยตัวไป…"
ทำงตำรวจไมพ่ ูดอะไร
948
 ส่วนที่ผมฟำดกระบองใส่คนคนนั้นไปหนึ่งที เพรำะเฉินตง
เจี้ยนถูกเพื่อนที่ผมทำให้ฮึกเหิมประเคนทั้งหมัดทั้งเท้ำเพิ่มเขำ้
ไป ทั้งยังล้มไปบนพื้น ดังนั้นตอนที่ตรวจสอบบำดแผลจึงยำกที่
จะแยกแยะอย่ำงละเอียดชั่วครำวว่ำตกลงแล้วเป็ นเขำหรือไม่
ต่ อ มำทนำยของเขำก็ ต ำมมำ แล้ ว ก็ ไ ม่ เ ห็ น ด้ ว ยที่ ต ำรวจ
ด ำเนิ น กำรตรวจร่ ำ งกำยเขำไปอี ก ขั้น ทั้ ง ยั ง กลั บ ไปรั ก ษำที่
โรงพยำบำลขนำดใหญ่
และหลังจำกนั้น เฉินซิงเจี้ยนก็พูดว่ำ เพรำะคืนนั้นตนก็เมำ
จำไมไ่ ด้ว่ำทำเรื่องยัว่ ยุอะไรหรือไม่ ดังนัน้ จึงไมเ่ อำควำมที่เพื่อน
ของผมลงมือลงไมก้ ับเขำอยำ่ งใจกว้ำง
วันนัน้ ที่เขำถูกตำรวจปลอ่ ยตัว พวกเรำก็เจอกันอีกครัง้ หนึ่ง
ตอนนั้นเพื่อคดีนี้ ผมไม่หลับไม่นอนสำมวันสำมคืน ขมับ
เต้นตุบๆ หนวดเครำก็คล้ำยจะยำวออกมำ และเฉินซิงเจี้ยนก็
สวมเสื้อเชิ้ตกำงเกงสแล็กเรียบเนี้ยบทัง้ ตัว ใบหนำ้ ผอ่ งใสสงบนิ่ง
ข้ำงกำยมีทนำยยืนอยู่ ถึงแม้ว่ำมุมหน้ำผำกยังมีรอยเขียวช้ำที่
เพื่อนของผมตอ่ ยไวอ้ ยูก่ ็ตำม
เขำแตกต่ำงจำกคนที่ประมำทเลินเล่อกำเริบเสิบสำนคืนนัน้
รำวกับเป็ นอีกคน มองผมไมก่ ี่ครัง้ พยักหนำ้ เล็กนอ้ ย
949
 คนของเหล่ำติงก็ขอโทษและขอบคุณที่ให้ควำมร่วมมือใน
กำรสอบสวน
ตัวผมมองเขำเดินออกไปจำกสถำนีตำรวจ ขึ้นรถ
…
ฉำกนั้นใกล้เขำ้ มำแล้วช้ำๆ ผมนอนอยูบ่ นเตียง มองดูเมฆ
ลอย ถูกควำมมืดกลืนกินไปช้ำ ๆ อ่อนเพลียไปทั้งร่ำง เหนื่อย
หนำ่ ยไปทัง้ รำ่ ง แตก่ ลับนอนไมห่ ลับเลยสักนิด
มีคนเคำะประตู
มีจังหวะมำก อ่อนโยนมำก เป็ นถำนเจี่ยว ถ้ำเป็ นอูเมี่ยวคง
โวยวำยให้เปิ ดนำนแล้ว
" เขำ้ มำสิ"ผมพูด

950
 ตอนที่ 190 อูอวี้ 23 (4)

แมก่ ับอูเมี่ยวออกไปเดินเล่น ถำนเจี่ยวเดินยอ่ งมำขำ้ งเตียง

ผมโอบเธอเขำ้ มำในอก เธอซบอยูค่ รู่หนึ่งก็พูดว่ำ "คุณยังคิดว่ำ
เป็ นเขำใช่ไหมคะ"
ผมนิ่งเงียบ ไรซ้ ึ่งคำพูด
วั น นี้ คื อ วั น ที่ ยี่ สิ บ เจ็ ด กรกฎำคม ห่ ำ งจำกวั น ที่ เ กิ ด
คดีสวี่จิ้งเหมียวมำแล้วหกวัน ห่ำงจำกวันที่พวกเรำมำยังจุดเวลำ
นี้เกำ้ วันแลว้ ยังเหลืออีกหกวัน
ถึงแม้ว่ำเหล่ำติงก็บอกเป็ นนัยเป็ นกำรส่วนตัวว่ำเรำยังจับ
ตำมองควำมเคลื่อนไหวของเฉินซิงเจี้ยนต่อไปได้ แต่ผมรู้ดีว่ำ
ไมว่ ่ำจะเป็ นพยำนของพวกเรำ หรือสถำนที่ที่น่ำสงสัยของเขำ ว่ำ
กั น ตำมตรงแล้ ว ก็ เ ป็ นเพี ย งควำมเป็ นไปได้ อ ย่ ำ งหนึ่ ง ไม่ มี
หลักฐำนทีแ่ นน่ อนใดๆ และควำมประทับใจของเขำตอ่ ตำรวจก็ดี
มำก ยิ่งมีแนวโนม้ ที่จะไมม่ ีควำมผิด
ดังนั้นในตอนนี้ ตอนที่ถำนเจี่ยวถำมผมว่ำยังคิดว่ำเป็ นเขำ
ไหม ผมจึงไดแ้ ตเ่ งียบ

951
 เพรำะคิดว่ำเป็ นเขำโดยตลอด แต่ไมม่ ีพยำนหลักฐำนอะไร
เลย
ถ้ำเขำแค่บังเอิญผ่ำนถนนมำจริงๆ เป็ นแค่คนเดินถนนที่
เมำเหลำ้ จริงๆ ละ่
เหล่ำติงก็พูดว่ำ ทุกๆ พฤติกรรมและชีวิตประจำวันของเขำ
ไมเ่ หมือนฆำตกรเลยสักนิด
แต่ตอนที่พวกเรำเดินสวนกัน รอยยิ้มมุมปำกของเขำที่เต็ม
ไปด้ ว ยกำรยั่ว ยุ แ ละควำมเหี้ ย มโหดป่ ำเถื่ อ นนั้น ผมจะลื ม ได้
อยำ่ งไร
คิดว่ำถำนเจี่ยวจะต้องจับควำมรู้สึก กลัดกลุ้มในใจผมได้
แล้วแน่ๆ เธอถึงได้กอดผมเบำๆ อยำ่ งอ่อนโยนมำก ผมเหลือบ
มองเธอ
"ขอโทษนะ" ผมพูด
"ขอโทษเรื่องอะไรคะ" เธอกล่ำว ในดวงตำมีประกำยน้ำใส
กระจ่ำง จำกเดิมที่ซบอยูใ่ นอกผมก็ลุกขึ้นมำในทันที มือสองขำ้ ง
ประกบจับศีรษะผมไว้

952
 "อำอวี้…" เธอพูด "ฉันอยำกจูบคุณ"
ตอนที่ผมกำลังจะยื่นมือไปโนม้ ศีรษะเธอมำ เธอก็กม้ หนำ้ ลง
มำแล้ว ไมใ่ ช่จูบที่อ่อนโยนละเมียดละไม แต่เป็ นจูบที่ส่งเสียงดัง
"จุบ๊ " หลังจำกนัน้ ก็มองผม แลว้ ก็กม้ ลงจุบ๊ อีกครัง้
"เป็ นไงบำ้ ง สบำยใจขึ้นแลว้ ยังคะ" ในดวงตำของเธอเต็มไป
ดว้ ยรอยยิ้ม
ในอกของผมรำวกับมีมือมือหนึ่งกำลังบีบนวดอยูเ่ บำๆ ผม
ถำมตัวเองว่ำ ทำไมบนโลกนี้ถึงมีผู้หญิงที่นำ่ รัก เขำ้ อกเขำ้ ใจคน
อื่นขนำดนี้ และผมก็มีโชคพอดี
ผมถำม "งัน้ จูบของคุณ รักษำได้ทุกโรคเลยเหรอ"
"บ้ำ " เธอพู ด "ฉั น หลงตั ว เองขนำดนั้น ที่ ไ หนกั น ล่ ะ ก็ แ ค่
ทำ่ ทำงของคุณเมื่อตะกี้ดูแล้วเหมือนขำดควำมอบอุ่นมำกๆ เลย"
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง พลิกตัวกดเธอไว้ "คุณว่ำใครขำดควำม
อบอุน่ กัน"
เธอหัวเรำะพรืด
เธอพูดไม่ผิด นอกหน้ำต่ำง ภูเ ขำสูง แม่น้ำยำว เมฆครึ้ม
953
กลืนกินพระอำทิตย์ แตเ่ พียงแคอ่ ยูด่ ว้ ยกันกับเธอ ทุกอยำ่ งคล้ำย
จะเต็มไปด้วยควำมหวัง ทุกอย่ำงล้วนกดกระดูกสันหลัง1ผมให้
คดไมไ่ ด้
"แมเ่ ขำออกไปนำนแคไ่ หนแลว้ " ผมถำมเสียงต่ำ
เธอตอบ "ไมน่ ำนมำก"
ผมพูดอีก "วันนี้แมพ่ ูดกับผมว่ำ นอนกับลูกสำวบำ้ นอื่นแลว้
พวกเรำบ้ำนอูไมม่ ีกำรกระทำที่ไร้ควำมรับผิดชอบแบบนี้ แล้วก็
ดำ่ ผมอยำ่ งแรง บอกผมวำ่ จะต้องรับผิดชอบคุณให้ถึงที่สุด"
ผมไม่รู้ว่ำถำนเจี่ยวเข้ำใจเจตจำนงของผมกับแม่หรือ ไม่
เธอพูดว่ำ "อ๋อ" หนึ่งคำแล้วซบในอกผมต่อไป นิ้ววำดวงกลม
สะเปะสะปะ
"เจี๋ยวเจี่ยว…" ผมกุมนิ้วมือของเธอไว้ กม้ หน้ำลงกำลังจะจูบ
เธอกลับถำมเสียงเบำ "แลว้ คุณจะรับผิดชอบจนถึงที่สุดยังไงคะ"
ผมมองนิ้ ว มื อ ทั้ง สิ บ ของพวกเรำที่ ป ระสำนกั น แน่น ไม่มี
ช่องว่ำงเลยสักนิด ผมพูด "คนคนนี้ ชีวิตนี้ เป็ นของคุณตั้งนำน
แลว้ นอกจำกขำ้ งกำยคุณ ผมก็ไมอ่ ยำกไปที่ไหนอีก"
1
คำวำ่ " กระดูกสันหลัง "ในที่นี้อุปมำถึงแรงที่สนับสนุนสิ่งตำ่ งๆ ให้คงอยูไ่ ด้

954
 เธอพูดเสียงแผ่ว "นอกจำกข้ำงกำยคุณ ฉันก็ไม่อยำกไปที่
ไหนเหมื อ นกั น แต่ ไ หนแต่ ไ รมำฉั น ไม่เ คยคิ ด ว่ ำ ตั ว เองจะพู ด
คำพูดโง่ๆ ขนำดนี้ออกมำเป็ นเหมือนกัน แต่อูอวี้ ฉันชอบคุณ
จริงๆ ชอบจนไมร่ ู้จะทำยังไงแล้ว ดังนั้นอำอวี้ อยำ่ เสียใจเลยนะ
ทำงตำรวจจับเขำนำนขนำดนั้นก็ยังจับไมไ่ ด้ เขำจะต้องไม่ใช่ตัว
ละครที่ตอ่ กรงำ่ ยแนๆ
่ พวกเรำยังมีเวลำ ยังมีโอกำสอีกนะ"

955
 ตอนที่ 191 ถำนเจีย่ ว 24 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันรู้สึก ว่ำตัวเองไม่มีภำพลัก ษณ์น่ำเชื่อถือที่บ้ำนอูอ วี้ อี ก
แลว้ จริงๆ
เพรำะช่วงพลบค่ำวันนี้ หลังจำกฉันกับอูอวี้ 'สนทนำ' เท้ำ
ชนกัน1แล้วก็หลับไปทัง้ อยำ่ งนี้ แมแ้ ต่ประตูห้องก็ไมไ่ ด้ล็อก และ
นึกไม่ถึงว่ำแม่กับน้องสำวของเขำก็ไม่เรียกพวกเรำ จนกระทั่ง
พวกเรำทัง้ คูน่ อนกอดกันจนถึงเช้ำของอีกวัน
อู อ วี้ ล งจำกเตี ย งไปล้ ำ งหน้ำ แปรงฟั น ฉั น นั่ง อยู่บ นเตี ย ง
เหมอ่ ลอย กอดผำ้ ห่ม ฉันรู้ว่ำแมแ่ ละนอ้ งสำวของเขำล้วนนิสัยดี
กลัวว่ำฉันลำบำกใจ หรือไมต่ ัวพวกเธอเองก็รู้สึกเขิน ตอนนี้เลย
ออกไปซื้ออำหำรเช้ำแล้ว ส่วนฉันผมเผำ้ กระเซอะกระเซิง เสื้อผำ้
ไมเ่ รียบรอ้ ยแบบเพิง่ ตื่น เหมือนอะไรละ่
ฉันคิด อูอวี้คนนี้ ทั้งรัก ครอบครัว ทั้งมีแ นวคิดผู้ชำยเป็ น
ใหญ่อ ยู่นิ ด ๆ ด้ ว ย และฉั น ตอนนี้ ก็ เ หมื อ นเจ้ ำ สำวป้ ำยแดงที่
เกือบจะถูกเขำตำมใจ ซ่อนไวใ้ นห้อง
1
คำวำ่ " เท้ำชนกัน "ในที่นี้หมำยถึงกำรนอนบนเตียงเดียวกัน

956
 อูอวี้กลับเข้ำมำในห้องอีก ครั้ง โกนหนวดแล้ว ใบหน้ำจึง
หล่อเหลำสะอำดสะอ้ำน สภำพทรุดโทรมเหี่ยวเฉำของเมื่อคืน
วำนนั้ น ถู ก ล้ ำ งออกไปหมดจดในทั น ที พอเขำมองเห็ น ฉั น
รอยยิ้มละไมก็ผุดขึ้ นมำบนหน้ำ ฉันจงใจไม่สนใจเขำ เปลี่ยน
เสื้อผ้ำเสร็จแล้วก็พุง่ ออกไปโต้งๆ เขำกอดฉันค่อนขำ้ งแน่น ถึง
ทำให้ฉันหลับลึกขนำดนัน้ แล้วก็ทำตัวไร้กฎเกณฑ์ไปด้วยกันกับ
เขำที่บำ้ นของเขำ
แต่ว่ำตอนที่พวกเรำทั้งคู่ด่ืมชำ นั่งตำกแดดกินอำหำรเช้ำที่
ระเบียง ตอ้ งพูดวำ่ ผำ่ นคืนแบบนี้ไปคืนหนึ่ง สติและจิตใจของแต่
ละคนก็ปรับดีข้ึนแล้ว พวกเรำล้วนกล้ำเผชิญหน้ำกับควำมจริง
ขอ้ นี้อีกครัง้ … กำรไลจ่ ับคนคนนัน้ ครัง้ แรก ลม้ เหลว
หลำยวันนี้ฉันหยิบเอำคดีนี้มำพินิจพิเครำะห์ซ้ำแล้วซ้ำเล่ำ
บวกกับกำรติดต่อกับตำรวจ ทั้งยังทำควำมเข้ำใจข้อมูลอื่นทั้ง
โดยตรงและโดยออ้ ม ฉันเลำ่ ควำมคิดที่อยูใ่ นใจออกมำ
"ฉันสรุปลักษณะเด่นของเขำออกมำได้สองสำมขอ้ หนึ่ง ไม่
ต้องสงสัยเลยว่ำเขำฉลำด วำงแผนรอบคอบ ทรหดอดทน เหยื่อ
ทุกคนเขำลว้ นติดตำม วิเครำะห์ สำรวจลว่ งหนำ้ และหลังจำกนัน้
ก็ เ ลื อ กเวลำและสถำนที่ ที่ เ หมำะสมในกำรก่อ เหตุ ที่ สุ ด เขำ

957
ปกป้องทุกส่วนของตัวเองดีมำก ไมท่ ิ้งร่องรอยใดๆ ไว้ในที่เกิด
เหตุ ฉันกล้ำพนันว่ำในขณะเดียวกันเขำก็สังเกตแนวโน้มควำม
เคลื่อนไหวของพวกตำรวจดว้ ย…
… กอ่ คดีเยอะขนำดนี้คนเดียว เกือบจะไมม่ ีขอ้ ผิดพลำดเลย
อีกทั้งคืนนั้น ตอนที่พวกคุณต่อสู้กัน เขำถูกตีบำดเจ็บ แต่ยังลุก
ขึ้นมำอยำ่ งแข็งแกร่ง ไมธ่ รรมดำ นี่ล้วนต้องอำศัยควำมตั้งใจที่
แข็งแกรง่ เป็ นพิเศษ และจิตใจที่มงุ่ มัน่ เด็ดเดี่ยวในกำรกอ่ คดีนี้"
"ข้ อ สอง เขำก่ อ คดี ค นเดี ย ว ตำมที่ ฉั น เข้ ำ ใจนะ ใน
ประวัติศำสตร์ คนไอคิวสูงมำกแบบนี้มีควำมสำมำรถในกำรเป็ น
นักฆำ่ วิปริต น้อยมำกที่จะรวมกลุ่มกับเพื่อน เพรำะโลกของพวก
เขำบิ ด เบี้ ย ว มี แ ต่ ตั ว เองและปิ ดกั้น เป็ น อย่ำ งมำก ตลอดทั้ ง
กระบวนกำรตำมฆ่ ำ พวกเขำต้ อ งกำรปณิ ธ ำนส่ ว นบุ ค คลที่
คอ่ นขำ้ งแข็งแกรง่ ดำเนินกำรให้ไดผ้ ลจนถึงที่สุด และพวกเขำจะ
ไมช่ ำยตำมองคนที่สู้พวกเขำไมไ่ ด้ ดังนั้นจึงยำกมำกที่จะมีกลุ่ม
จำกข้อ มู ล คดี ที่ มี ก็ สั ม ผั ส ได้ ถึ ง จุ ด นี้ เหยื่ อ สองคนก่อ นหน้ ำ นี้
ลั ก ษณะจ ำเพำะของศพพวกเขำใกล้ เ คี ย งกั น เป็ นอย่ ำ งมำก
วิธีกำรเดียวกัน รูปแบบชัดเจน ไม่มีร่องรอยของนักฆ่ำสองคน
เลยสักนิด ฉันไดย้ ินวำ่ ฝั่ งตำรวจก็คำดกำรณแ์ บบนี้"

958
 "ขอ้ สำม กอ่ นหนำ้ นี้ เขำไมไ่ ดท้ ำเรื่องยัว่ ยุทำงตำรวจเลยสัก
นิด จะเห็นว่ำเขำไม่ได้สนใจชื่อเสียงลวงๆ และควำมสนุกใดๆ
เขำท ำเพื่ อ ตอบสนองควำมต้ อ งกำรของตั ว เองที่ จ ะท ำผิ ด
กฎหมำยจริงๆ คนแบบนี้ ทั้งฉลำดทั้งเก่งกำจ นิสัยก็เลยโอหัง
อวดดีมำกไปด้วย ตอนนี้กำรทำผิดของเขำถูกพวกเรำขัดขวำง
พวกเรำทำแม้ก ระทั่งถ่ำยเงำร่ำงเลือนรำงของเขำไว้ได้ ควำม
เสี่ยงในกำรกอ่ คดีของเขำก็ยิ่งสูงขึ้น คุณคิดวำ่ เขำจะวำงมือไปทัง้
อยำ่ งนี้หรือเปลำ่ "
อูอวี้ด่มื ชำหนึ่งคำ สีหนำ้ นิ่งขรึม "ไม"่
ฉันอมยิ้ม "ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เป็ นเพรำะเขำโอหัง
อวดดีมำก ดังนั้นยิ่งไม่ยอมให้ตัวเองแพ้แน่ ช่วงเวลำนี้ เขำก่อ
เหตุ บ่ อ ยแบบนี้ อธิ บ ำยได้ ว่ ำ อำรมณ์ ข องเขำได้ ไ ปแตะถึ ง
จุดสูงสุดแลว้ "

959
 ตอนที่ 192 ถำนเจีย่ ว 24 (2)

ฉันพูดต่อ "จำกกำรวิเครำะห์จิตวิทยำอำชญำกรรม เขำก็

ควบคุมตัวเองไมไ่ ด้ อีกทัง้ ในฐำนะคนวิปริตคนหนึ่ง สวี่จิ้งเหมียว
น่ำ จะเป็ น ผลงำนควำมล้ ม เหลวชิ้ น หนึ่ ง ที่ ไ ม่ไ ด้ ต กถึ ง มื อ ทำง
ตำรวจจะตอ้ งคุม้ ครองสวี่จิ้งเหมียวมำกขึ้นแนน่ อน ซึ่งเขำเองก็ไม่
น่ำจะเสี่ยงนี้ เขำจะต้องก่อคดีในเร็วๆ นี้แน่นอน หำเป้ำหมำย
ใหม่ สนองควำมพึงพอใจของตัวเอง"
"ตำมประวั ติ ศ ำสตร์ วั น ที่ เ ขำก่ อ คดี อี ก ครั้ ง คื อ สำมวั น
หลังจำกนี้" อูอวี้พูด "พวกเรำยังมีโอกำสอีกครัง้ "
ฉันพยักหนำ้
เป้ำหมำยของพวกเรำชัดเจนแล้ว เมื่อมีประสบกำรณ์จำก
ครั้งที่แ ล้ว ครั้งนี้พ วกเรำจะต้องเตรียมกำรให้รัดกุมรอบคอบ
ยิง่ ขึ้น ให้เขำไมม่ ีโอกำสหลบหนีไดอ้ ีก
"คุณวิเครำะห์ไดส้ มเหตุสมผลดี" อูอวี้พูด

960
 "นั่นมันแน่นอนอยูแ่ ล้ว1ไมเ่ คยเห็นหมูวิ่งแล้วก็ยังไมเ่ คยกิน
เนื้อหมูไหมละ่ "
บำงทีอำจเป็ นเพรำะกำรเปรียบเทียบของฉันหยำบคำยไป
หนอ่ ย อูอวี้หัวเรำะ มือวำงบนไหลฉ่ ันแลว้ พูดวำ่ "คุณคือผูห้ ญิงที่
ฉลำดและดีงำมที่สุดเทำ่ ที่ผมเคยเห็นมำเลย"
ถึงแมว้ ่ำควำมรักจะทำให้โลกเป็ นสีชมพู แต่คำพูดนี้ของเขำ
กลับทำให้ฉันหน้ำเห่อร้อน แท้จริงแล้วฉันเป็ นนักเรียนหำงแถว
ของมหำวิทยำลัยเกรดซี แต่ว่ำในเมื่อควำมรักทำให้เขำตำบอด
หรือฉันต้องเตือนเขำให้ต่ืนเต้นดีใจพอใจมำกจนถึงที่สุด ใครจะ
ไปรู้ว่ำเขำจ้องฉันอยู่ครู่หนึ่งแล้วถำมว่ำ "ตอนแรก คุณ… ทำไม
ถึงสอบเขำ้ มหำวิทยำลัยแบบนัน้ ทีหลังละ่ "
ฉัน "…"
โลกของนักเรียนหำงแถว นักเรียนหัว กะทิไม่มีทำงเข้ำ ใจ
แน่นอน ถึงแมว้ ่ำบำงครั้งฉันจะฉลำดบ้ำง แต่… หรือว่ำนักเรียน
หัวกะทิคิดว่ำมีสติปัญญำเล็กนอ้ ยก็สำมำรถเรียนศำสตร์พวกนั้น
ไดด้ ี?
1
ไมเ่ คยเห็นหมูวิ่ง แล้วก็ยังไมเ่ คยกินเนื้อหมู แท้จริงแล้วมำจำกสำนวนที่ว่ำ 'ไมเ่ คยกินเนื้อหมู ก็เคย
เห็นหมูวิ่ง' ซึ่งอุปมำถึงเรื่องรำวที่ถึงแม้จะไม่เคยประสบด้วยตัวเอง แต่ก็ได้ยินมำ ได้เห็นมำ จึงมีควำมรู้
ควำมเขำ้ ใจอยูบ่ ้ำง ซึ่งในที่นี้ถำนเจี่ยวได้ล้อเลียนสำนวนนี้

961
 ฉันเซ็งไปสักพัก พูดวำ่ "ก็สอบเขำ้ ไปแบบนี้แหละ"
"พยำยำมเต็มที่แลว้ เหรอ" เขำถำม
ฉันรู้สึกว่ำหัวเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยถูกต้องเสียแล้ว จะสั่งสอน
ฉันเหมือนน้องสำวของเขำหรือไง ฉันค้อนใส่เ ขำไปขวั บ หนึ่ ง
แสดงจุ ด ยื น ต่ อ ต้ ำ น "พยำยำมเต็ ม ที่ อ ยู่ แ ล้ ว ! พยำยำมจน
พยำยำมอีกไมไ่ ดแ้ ลว้ ! ไมไ่ ดห้ รือไง"
เขำหัวเรำะ โอบฉันแล้วก็ไมถ่ ำมอีก ผ่ำนไปครู่หนึ่ง เขำพูด
"ตอ่ ไป…"
"ตอ่ ไปอะไร" ฉันพูด
"ไมม่ ีอะไร"
ฉันดึงปกเสื้อเขำ "พูดมำ!"
เขำเอียงศีรษะไป ยิ้ม "ต่อไปกำรเรียนของลูก ให้ผมจัดกำร
ดีกวำ่ "
ในใจฉั น คล้ ำ ยมี ก ระแสน้ ำ เชี่ ย วกรำกพุ่ง ชนเข้ำ มำอย่ำ ง
ฉับพลัน พูดได้ไมแ่ นช่ ัดว่ำเป็ นควำมรู้สึกอะไร เพียงแต่เขำที่พูด
เรื่องอนำคตขึ้นมำกะทันหันรำวกับเป็ นคำพูดปกติธรรมดำกลับ
962
ทำให้หัวใจของฉันถูกเติมเต็ม
"อ๋อ… งั้นฉันดูแลเรื่องกำรเขียนบทควำมนะ" ฉันพูดอย่ำง
เฉยเมย
"ดีมำก ภำษำศำสตรแ์ ละวิทยำศำสตรผ์ สมกัน" อูอวี้พูด
เขำก้มลงจูบฉันอีก ครั้ง จูบนี้ทั้งสองคนล้ว นกระหำยและ
ร้อนแรงมำกอยำ่ งคิดไมถ่ ึง คล้ำยกับในใจมีควำมหวังใหม่ซ่อน
อยู่ จนกระทั่ง ด้ ำ นหลั ง มี เ สี ย งประตู ดั ง ขึ้ น พร้ อ มทั้ง ยั ง มี เ สี ย ง
กระแอมไออยำ่ งตั้งใจของอูเมี่ยว อูอวี้ปล่อยฉัน แล้วแสงแดดก็
สอ่ งมำที่ดำ้ นหลังพวกเรำ ฉันกับเขำยืนขึ้นมำ หันไป มองแมข่ อง
เขำกับอูเ มี่ยวหัวเรำะคิก คัก เดินเข้ำมำ ในหัวมีเ พียงควำมคิ ด
เดียว… หวังว่ำช่วงเวลำนี้จะยำวขึ้นอีก หน่อยจริง ๆ ยำวอีก สัก
หนอ่ ย ทำงที่ดีที่สุดคือไมต่ ้องสิ้นสุดตลอดไป
…
พวกเรำได้เจอเหยื่อรำยที่สอง และยังเป็ นเหยื่อรำยที่สี่ของ
คดีนี้ เธอชื่อ เยี่ยสวินอี เป็ นเด็กสำวอำยุยี่สิบกวำ่ ที่เพิ่งเริ่มงำน
เธอชอบออกไปเที่ยวเตร่ตำมร้ำนเหล้ำ บ้ำนอยู่แถววิทยำ
เขตใหมข่ องมหำวิทยำลัยแห่งหนึ่ง ตัง้ อยูห่ ่ำงไกล จำกควำมทรง
963
จำของอูอวี้ วันที่สำมสิบกรกฎำคม ตอนตีหนึ่ง เธอจะหำยตัวไป
ระหวำ่ งทำงกลับบำ้ นจำกร้ำนเหลำ้ หลังจำกนัน้ สำมวัน ศพจะถูก
พบที่อำคำรร้ำงแห่งหนึ่งไมไ่ กลจำกมหำวิทยำลัยมำก เยี่ยสวินอี
ถูกสับเป็ นกระดูกป่นและเนื้อเละ สภำพกำรเสียชีวิตใกล้เคียงกับ
อู เ มี่ ย วเป็ น อย่ำ งยิ่ ง ยำกที่ จ ะจิ น ตนำกำรถึ งควำมทรมำนและ
ควำมหวำดกลัวที่ได้รับก่อนตำย ขั้นตอนกำรก่ออำชญำกรรม
ของคนคนนี้ เริ่มจำกแยกอวัยวะไปจนถึงทำลำยศพ ทั้งยังเพิ่ม
ระดับควำมรุนแรงอยำ่ งตอ่ เนื่อง

964
 ตอนที่ 193 ถำนเจีย่ ว 24 (3)

ครั้งที่แล้ว พวกเรำประเมินจิตใจและควำมสำมำรถในกำร
รั บ มื อ กั บ สถำนกำรณ์ ข องคนคนนั้ น ต่ ำ ไป แท้ จ ริ ง แล้ ว เขำก็
เหมือนสัตว์ป่ำ ถึงแมจ้ ะถูกคนหลำยคนไล่จับ แต่ก็ไมห่ วำดกลัว
กำรเปลี่ ย นแปลงใดๆ ดั ง นั้ น ครั้ ง นี้ พ วกเรำจะต้ อ งละเอี ย ด
รอบคอบยิ่งขึ้น แต่ว่ำ พวกเรำยังมีข้อได้เปรียบ… เพรำะเขำไม่
อำจรู้ได้ว่ำ พวกเรำจะนั่งอยูใ่ นสถำนที่ที่เขำทำกอ่ อำชญำกรรม
ครัง้ ตอ่ ไปอยำ่ งแมน่ ยำ โจมตีโดยที่ไมท่ ันตัง้ ตัว
อี ก ทั้ ง พวกเรำต้ อ งมี ก ำรช่ วยเหลื อที่ แ ข็ ง แกร่ ง มี
ประสิทธิภำพและมืออำชีพยิ่งขึ้น
ตอนยกโทรศั พ ท์ จ ะโทรหำเสิ่ น สื อ เยี่ ย น ฉั น ก็ ยั ง รู้ สึ ก ไม่
สบำยใจอยู่ลึก ๆ แท้จริงแล้ว ถึงแม้ว่ำครำวเกิดคดีที่บ้ำนเฉิน
อำศัยเพียงแค่ไม่กี่ประโยคของฉัน เขำก็ไปสอบสวนที่อำเภอลี่
อีกทัง้ ยังออกตรวจอยำ่ งไมล่ ังเล แต่คดีครัง้ นี้ใหญก่ ว่ำ อีกทัง้ ฉัน
เพิ่งจะปฏิเสธผูช้ ำยคนนี้ไปไมน่ ำน
ในใจฉันสัน่ ไหว วันนัน้ ไมใ่ ช่ส่งจ้วงอวี๋ไปรับขอ้ มูลงำนเขียน
ที่เสิ่นสือเยี่ยนให้ฉันเหรอ มำซูโจวหลำยวันแล้ว ลืมถำมจ้วงอวี๋

965
วำ่ สถำนกำรณเ์ ป็ นอยำ่ งไรบำ้ ง ครัน้ แลว้ ฉันจึงตัดสินใจไมโ่ ทรหำ
เสิ่นสือเยี่ยนกอ่ น เปลี่ยนเป็ นโทรหำจ้วงอวี๋ เทพธิดำที่สำมำรถ
เขมือบเขำไดเ้ สมอ
คำดไมถ่ ึงว่ำเสียงจำกทำงฝั่ งจ้วงอวี๋ไมใ่ ช่เสียงฆำ่ กันชุลมุน
ในเกมหรือเสียงจ้อกแจ้กจอแจในร้ำนอำหำรเล็กๆ ที่ฉันเคยได้
ยินตอนโทรหำบ่อยๆ ฟั งดูแล้วเงียบสงบมำก แต่เหมือนอยูข่ ำ้ ง
นอก ทัง้ ยังมีเสียงดนตรี
ฉันถำม "อวี๋ ทำอะไรอยู"่
น้ำเสียงของจว้ งอวี๋เฉื่อยเนือยสุดขีด "ไมไ่ ดท้ ำอะไร"
ฉันได้ยินถึงควำมผิดปกติในทันที "เธอ… อยูใ่ ครนะ่ "
น้ำเสียงของเธอยังคงเอื่อยเฉื่อยอยู่ "ออ้ ฉันอยูก่ ับสือเยี่ยน"
สือเยี่ยน… คำเรียกนี้ดังกอ้ งในหัวฉันหลำยรอบ พลันรู้สึกว่ำ
บนหนำ้ มีเสน้ สีดำ1ลอยขึ้นมำทันที
"พวกเธอกำลัง…" ฉันถำมอีก

1
เส้นสีดำ ในที่นี้ล้อเลียนจำกภำพตัวกำร์ตูนที่แสดงอำรมณอ์ ึดอัดใจ กระอักกระอ่วน ซึ่งจะมีเส้นขีดๆ
สีดำขึ้นมำบนหนำ้ ตัวกำร์ตูน

966
 จว้ งอวี๋พูดกับฉันแบบถำมคำตอบคำ "ออ๋ พวกเรำกำลังเดท
กันครัง้ ที่สี่"
ในตอนนัน้ ก็ได้ยินเสียงของ 'สือเยี่ยน' ดังอยูแ่ ว่วๆ ในทันที
เสียงทุม้ ต่ำรำบเรียบ "เสี่ยวอวี๋ เพื่อนเหรอ"
ชัว่ ระยะเวลำหนึ่ง ทันใดนัน้ ฉันก็ไมร่ วู้ ่ำควรจะดีใจกับจว้ งอวี๋
หรือควรจะเสียใจกับเธอดี เพรำะวันนั้นตอนเดินรอบสนำมใน
โรงเรียนห้ำหกรอบ ฉันเกือบจะเล่ำที่มำที่ไปของเรื่องทั้งหมด
หมดแล้ว ทั้งยังพูดกับเธออีกรอบ แต่ไม่ได้พูดถึงควำมยุ่งเหยิง
ของเธอกับเสิ่นสือเยี่ยนเลยสักนิด นอกจำกเธอจะตื่นตระหนก
แล้ว ยังมีควำมห่วงใยและควำมตื่นเต้นด้วย บอกว่ำยังต้องกำร
เวลำทำควำมเขำ้ ใจช่วงหนึ่ง จำกมิตรภำพพื้นฐำนระหว่ำงฉันกับ
เธอที่แน่นแฟ้น ยังต้องอธิบำยทุกสิ่งทุกอย่ำงที่เธอลืมหลังจำกนี้
ตั้งแต่แรกทีละอย่ำงๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ำระหว่ำงเธอกับเสิ่นสือ
เยี่ยนจะเป็ นอยำ่ งไร
แต่ทว่ำ เจอกันอีกครั้งหนึ่ง พวกเขำก็เกี่ยวดองด้วยกันอีก
อีกทัง้ ครัง้ นี้ดูเหมือนจะดำเนินไปได้อยำ่ งรำบรื่น ปกติ และลึกซึ้ง
กวำ่ เมื่อกอ่ น ออ้ ไมส่ ิ ในทุกครัง้ หลังจำกนี้
"มีเรื่องอะไร" จว้ งอวี๋ถำม
967
 "อ้อ" แต่ฉันก็จำเป็ นต้องเอ่ยปำก เพรำะตำรวจคนเดียวที่
ฉันรู้จัก ทัง้ เกง่ กำจและใจดี มีเพียงเสิ่นสือเยี่ยน และตอนนี้คนที่
สำมำรถพูดให้เสิ่นสือเยี่ยนมำช่วยได้ นำ่ จะมีเพียงจว้ งอวี๋
ฉันเล่ำเรื่องรำวให้จ้วงอวี๋ฟังคร่ำวๆ หนึ่งรอบ และจำกนัน้ ก็
พูดว่ำ "เพรำะงั้น พวกเรำเลยอยำกจะขอควำมช่วยเหลือจำกสือ
เยี่ยนหน่อย เพรำะหมดปั ญญำจะพูดกับตำรวจได้ ตำรวจเองก็
ไมน่ ่ำจะเชื่อ แต่พวกเรำจะจับเขำให้ได้ จะไมใ่ ห้เด็กสำวอับโชค
คนอื่ น ต้ อ งบำดเจ็ บ อี ก อวี๋ เรื่ อ งที่ ฉั น พู ด เธออำจจะนึ ก ว่ ำ
เหลือเชื่อ แต่ขอให้เธอเชื่อฉัน ฉันเอำ…" ฉันลดเสียงเบำ "เอำ
โชคเรื่ อ งคู่ ค รองของตั ว เองเป็ น ประกั น ถ้ ำ หำกฉั น พู ด ผิ ด ไป
ขอให้เป็ นหมำโสดไปตลอดชีวิต!"
อูอวี้มองฉันแวบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่ำได้ยินแล้ว ไมไ่ ด้พูดอะไร
ในตอนนัน้ จ้วงอวี๋เงียบ ครัง้ แล้วฉันก็ได้ยินเสียง 'สือเยี่ยน'
อี ก ฉั น สำบำนได้ ว่ำ ไม่เ คยได้ ยิ น เขำใช้เ สี ย งอ่ อ นโยนขนำดนี้
พูดจำมำก่อน แม้แต่นัดเดทกับฉันตอนนั้น เสียงก็ไม่ได้เต็มไป
ด้วยแรงดึงดูดขนำดนี้ เขำถำมอีก "เสี่ยวอวี๋ เป็ นอะไรไป มีเรื่อง
อะไรเหรอ"
จว้ งอวี๋กระแอมเบำๆ พูดวำ่ "ตกลง ฉันรูแ้ ลว้ รอขำ่ วจำกฉัน
968
แลว้ กัน"
ฉันรีบตอบทันที "ตกลง จัดกำรหมำป่ำตัวนั้นให้รำบคำบ
ซะ"
จ้ ว งอวี๋ หั ว เรำะ พู ด เสี ย งต่ ำ "ยั ง ไม่ไ ด้ ข อบคุ ณ เธอเลยนะ
ทำ่ นเทพของฉันที่แนะนำเขำให้กับฉัน"

969
 ตอนที่ 194 ถำนเจีย่ ว 24 (4)

วำงสำยแล้ ว ในใจของฉั น มี ร สชำติ ที่ พู ด ออกไปไม่ ไ ด้

บำงอย่ำง มองเมฆลอยไปมำบนท้องฟ้ำสีครำม เมืองตรงหน้ำ
เงี ย บเหงำจนคล้ ำ ยกั บ ไม่มี เ รื่ อ งอะไรเกิ ด ขึ้ น อู อ วี้ พู ด "ไม่ว่ ำ
เสิ่นสือเยี่ยนจะมำหรือไมม่ ำ วันมะรืน ผมจะพยำยำมจับเขำให้ได้
ดว้ ยแรงทัง้ หมดที่มี"
ฉันกุมมือของเขำ พูดวำ่ "ฉันจะคอยอยูข่ ำ้ งๆ คุณนะ"
แววตำของเขำสัน่ ไหว ในที่สุดก็อมยิ้ม พูดวำ่ "ครับ"
ในใจฉันรู้สึกได้เพียงควำมอ่อนโยนอยำ่ งหำที่เปรียบไม่ได้
เพียงแต่ทำไมช่วงนี้ พวกเรำทั้งคู่ถึงสนิทแนบแน่นยิ่งขึ้นเท่ำใด
ควำมรู้สึกอ้ำงว้ำงนั้นก็ยิ่งเด่นชัดมำกขึ้น ควำมอ้ำงว้ำงนั้นเป็ น
ควำมอ้ำงว้ำงที่อ่อนโยน เคลิบเคลิ้ม แล้วก็ถูกลิขิตไว้แล้ว ควำม
อำ้ งวำ้ งทีพ่ ึ่งพำอำศัยกำรดำรงชีวิตของคนสองคน
ฉันเอียงศีรษะเขำ้ ไปซบอกเขำโดยไมพ่ ูดจำ หำงตำเหลือบ
เห็นอูเมี่ยวเดินออกมำจำกประตูกระจก อำจเพรำะเห็นท่ำทำง
ของพวกเรำ เธอก็เลยเดินจำกไปอีกโดยไมม่ ำรบกวนพวกเรำ

970
 มือของอูอวี้ลูบกล่องบุหรี่ น่ำจะคิดได้ว่ำยังอยูท่ ี่บ้ำน จึงยัด
มันลงไปในกระเป๋ำอีกครัง้ ฉันหัวเรำะ พูดว่ำ "ติดบุหรี่อีกแล้วล่ะ
สิ"
เขำตอบ "อืม" คำเดียว
ฉันพูด "อดทนไว้"
ปกติตอนอยูต่ อ่ หนำ้ แมก่ ับนอ้ งสำว เขำจะไมส่ ูบบุหรี่ เขำยิ้ม
ไม่พูดอะไร ฉันบีบนิ้วนิ้วหนึ่งของเขำขึ้นมำ ตอนนี้นิ้วของเขำ
ยังคงขำวผ่องเรียวยำว ไมไ่ ด้หยำบหนำและมีก้นหอยเหมือนใน
ตอนหลัง ฉันดมๆ แล้วพูด "คุณรอดตัวไป กลิ่นบุหรี่ไมแ่ รง" นิ้ว
ของเขำกดริมฝี ปำกของฉัน ก่อนจะลูบไล้ไปตำมใบหน้ำเบำๆ
สัมผัสที่เบำบำงขนำดนัน้ คันขนำดนัน้ ฉันไมข่ ยับสักนิด แตก่ ลับ
รู้สึกถึงใจที่สนั่ สะทำ้ นไปกับกำรกระทำเล็กๆ ของผูช้ ำยคนนี้
"สำบำนอะไรเพ้อเจ้อไปน่ะ" เขำพูด "เป็ นหมำโสดตลอด
ชีวิต?"
ฉันหลุดขำพรืด "คุณไมร่ ู้อะไร สำหรับฉันกับเธอแล้ว นี่เป็ น
คำสำปที่น่ำอนำถชั้นที่สอง…" พอพูดออกไปครึ่งเดียวฉันก็หยุด
ไว้

971
 อูอวี้มองฉัน "คำสำปที่นำ่ อนำถชัน้ ที่หนึ่งคืออะไร"
ฉันรู้สึกอำย จึงเปลี่ยนเรื่อง "ควรจะไปกินขำ้ วกันได้แล้วใช่
ไหม" กำลังจะลุกขึ้น แต่กำรเปลี่ยนหัวขอ้ นี้ก็ล้มเหลว แฟนของ
ฉันฉลำดออกขนำดนัน้ จะโงไ่ ดอ้ ยำ่ งไร เขำรัง้ ฉันไว้ แลว้ ยังดึงไป
นัง่ บนตัก "ไมต่ อ้ งคิดจะหนีเลย พูดมำ"
ฉันหมดหนทำงแล้ว พูดเสียงเบำ "ไมม่ ีเซ็กส์ตลอดชีวิต แต่
วำ่ ก็แคค่ ำพูดลอ้ เลน่ เอง…"
อู อ วี้ ช ะงั ก ก่ อ นจะหั ว เรำะ ฉั น ก็ หั ว เรำะ แล้ ว พู ด อย่ ำ ง
คอ่ นขำ้ งภูมิใจ "แตต่ อนนี้ ฉัน ชนะ เธอ มำ ไกล มำก แลว้ !"
อูอวี้หัวเรำะออกเสียง ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ก็พูดว่ำ "ใช่ พวกเรำ
ชนะพวกเขำมำไกลมำกแล้ว ต่อให้พวกเขำควบม้ำก็ตำมไมท่ ัน
แล้ว"
…
ฉันรู้อยูแ่ ล้วว่ำจ้วงอวี๋เจ๋งมำก แต่ไมค่ ิดว่ำเธอจะเจ๋งขนำดนี้
บ่ำยวันต่อมำ ตอนรับสำยจำกเธอว่ำ "ฉันกับเสี่ยวสือสือจะถึงซู
โจวค่ำวันนี้" ฉันยังชะงักเล็กนอ้ ย

972
 ฉันจะทำอยำ่ งไรได้ รีบลำกอูอวี้ไปรับที่สนำมบินนะ่ สิ
เป็ นช่วงเวลำที่ฉันใกลจ้ ะถึงพอดี ที่สนำมบินมีผคู้ นสัญจรไป
มำ เสียงดังจอแจ ฉันกับอูอวี้ยืนเคียงไหล่อยูต่ รงประตูทำงออก
ในใจยั ง คงมี ค วำมตื่ น เต้ น อยู่ ป ระมำณหนึ่ ง ภำยในเวลำ
อันรวดเร็ว ก็เห็นพวกเขำทั้งคูเ่ ดินไหลออกมำตำมฝูงชน จ้วงอวี๋
ของฉัน คำดไมถ่ ึงว่ำวันนี้จะสวมกระโปรงสีดำเรียบหรูเหมือนสูบ
ลม เขำ้ ไป ปล่อยผมยำว รูปร่ำงหนำ้ ตำแบบนัน้ จะสวยก็สวย จะ
บ้ำระห่ำก็บ้ำระห่ำ เสิ่นสือเยี่ยนอยูด่ ้ำนหลังเธอ ในมือถือกระเป๋ำ
สัมภำระเล็กๆ สองใบ ดูแล้วเมื่อกอ่ นมองไมเ่ ห็นควำมหล่อของ
น้องสือเหยียนจริงๆ ตอนนี้เขำสวมเสื้อยืดและกำงเกงยีนยืนอยู่
ขำ้ งจ้วงอวี๋ ทำไมถึงดูหล่อขึ้นมำหลำยเทำ่ เลยล่ะ ไมบ่ ำ้ นนอกสัก
นิด
จ้วงอวี๋มองหำพวกเรำ ฉันเลยรีบโบกมือ เธอก็พ ยัก หน้ำ
หลังจำกนั้นก็หันหน้ำไปพูดอะไรกับเสิ่นสือเยี่ยน เสิ่นสือเยี่ยนพ
ยักหนำ้ มองพวกเรำแวบหนึ่ง
ฉันรูส้ ึกซำบซึ้งอยำ่ งไรส้ ำเหตุ มองพวกเขำเดินเขำ้ มำ
ในใจมีเพียงควำมคิดเดียว "ดูแล้วหมำป่ำตัวน้อยคงจะถูก
กำรำบแล้วจริงๆ พวกเขำดูแล้วเหมำะสมกันขนำดนั้น เหมือน
973
คูร่ ักคูห่ นึ่งจริงๆ "
แลว้ พอ่ หมำป่ำตัวโตของฉันละ่
ฉันเงยหน้ำมองอูอวี้ เขำจับได้ ยื่นมือมำโอบเอวฉัน ทันใด
นัน้ ฉันก็รสู้ ึกอิ่มเอมใจและพอใจมำก

974
 ตอนที่ 195 อูอวี้ 24 (1)

-อูอวี-้
ถำนเจี่ยวน่ำจะยังไม่ค่อยเข้ำใจควำมคิ ดจิ ตใจของผู้ ช ำย
ถึงแม้ว่ำตอนนี้ เสิ่นสือเยี่ยน เจ้ำหมอนั่นจะเดินมำด้วยกันกับ
เพื่อนสนิทของเธอแล้ว และเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเขำจริงๆ แต่
ผมมองเจ้ำหมอนี่อีกที ก็คิดขึ้นได้ วันนั้นในอดีตผมออกมำจำก
สถำนีตำรวจ รอเพียงถำนเจี่ยว เขำกลับคล้ำยดอกไม้เบ่งบำน
เดินออกมำพรอ้ มถำนเจี่ยว สง่ เธอกลับบำ้ น
เขำเคยสนใจถำนเจี่ยว ขอ้ นี้ผมรู้ดี
อีกทั้งในเวลำนี้พอเห็นเขำกับจ้วงอวี๋เป็ นคู่หมำยกัน ถำน
เจี่ยวที่แต่ไหนแต่ไรมำไมแ่ ยแสก็หันมำมองผมทันที สำยตำกลับ
มีแววนำ่ สงสำร ดวงตำมีน้ำรื้น ผมไมค่ อ่ ยสบำยนัก ยื่นมือไปโอบ
เธอเข้ำมำ เธอยิ้มชั่วครู่หนึ่ง ครั้นแล้วผมจึงเขำ้ ใจ เธอน่ำจะแค่
ซำบซึ้งใจไปกับพวกเขำ
นี่ทำให้ผมโลง่ อกไปพักหนึ่ง
ถำนเจี่ยวบอกว่ำผมขี้หึง ตอนแรกผมก็ไมร่ ู้สึก ต่อมำพบว่ำ

975
มีสว่ นจริงอยำ่ งที่เธอวำ่ จริงๆ แตผ่ มก็ไมค่ ิดจะเปลี่ยนแปลง
พวกเขำเดินเขำ้ มำใกล้พวกเรำ ผู้หญิงฉลำดเฉลียวสองคน
สบตำกันครู่หนึ่ง จ้วงอวี๋พูดด้วยสีหน้ำสงบ "สือเหยียน คุณเคย
เจอต้ำจูแล้ว นี่แฟนของเธอ อูอวี้ อูอวี้ นี่เพื่อนของฉัน เสิ่นสือ
เยี่ยน"
เสิ่นสือเยี่ยนมองพวกเรำเล็กน้อย ผมพูด "หำที่นั่งค่อยๆ
คุยกันเถอะ"
พวกเขำไมม่ ีข้อโต้แย้ง สองสำวจูงมือกันเดินข้ำงหน้ำ ส่วน
พวกเรำผูช้ ำยสองคนรัง้ ทำ้ ย หลังจำกนัน้ ผมก็ได้ยินแฟนสำวของ
ตัวเองพูดด้วยเสียงที่ตัวเองคิดว่ำเบำ "นี่ วันนี้เสิ่นสือเยี่ยนเคร่ง
ขรึมจังเลย" จ้วงอวี๋ก็พูดว่ำ "เขำก็เป็ นแบบนี้ตลอด เป็ นแค่เสือ
กระดำษ เทำ่ นัน้ แหละ"
เสิ่นสือเยี่ยนพูดไมอ่ อก
ผมก็เงียบ
เดินไปอีกช่วงหนึ่ง เสิ่นสือเยี่ยนก็เอ่ยปำก "คุณอู ผมเห็น
วิดีโอที่จ้วงอวี๋ใ ห้ผ ม พวกคุณ เกือบจะจับได้แ ล้ว ผมมำครั้ง นี้
อยำกรู้ เ รื่ อ งเรื่ อ งหนึ่ ง มำก ท ำไมพวกคุ ณ ถึ ง รู้ ก ลุ่ ม เป้ ำหมำย
976
สถำนที่และเวลำกอ่ เหตุครัง้ ตอ่ ไปละ่ "
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง พูดว่ำ "เกรงว่ำผมคงยังอธิบำยตอนนี้
ไมไ่ ดน้ ะ่ ครับ"
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นพู ด "เรื่ อ งบำงเรื่ อ งจ ำเป็ นต้ อ งอธิ บ ำยให้
ชัดเจน"
ผมไม่ได้พูดอะไร เสิ่นสือเยี่ยนในตอนนี้ ทั้งไม่เคยผ่ำนคดี
เหยียนหยว่ นเคียงบำ่ เคียงไหลก่ ับพวกเรำ แลว้ ก็ไมเ่ คยมีมิตภำพ
ช่วยเหลือกันจำกคดีบ้ำนเฉิน กำรที่เขำระแวงพวกเรำก็เป็ นเรื่อง
ธรรมดำ
ด้วยเหตุนี้ระหว่ำงทำงจำกสนำมบินถึงโรงแรมที่พวกเขำพัก
อยู่ เสิ่นสือเยี่ยนนั่งขำ้ งหน้ำ พวกเรำแทบจะไมไ่ ด้พูดอะไรกัน มี
เพียงสองสำวด้ำนหลังที่พูดคุยกันรำวกับรอบขำ้ งไมม่ ีใครอยูโ่ ดย
ตลอด บำงครัง้ ไดย้ ินพวกเธอคุยกันนำ่ สนใจมำก ผมก็จะหลุดยิ้ม
เสิ่นสือเยี่ยนก็ยิ้ม เพียงแคน่ ี้เทำ่ นัน้
หลังจำกจัดกำรส่งพวกเขำเข้ำโรงแรมที่พักเรียบร้อยแล้ว
พวกเรำก็ไปร้ำนอำหำรที่ถำนเจี่ยวหำไว้ล่วงหน้ำแล้ว กินอำหำร
ซู โ จวต้ น ต ำรั บ เพื่ อ เลี้ ย งต้ อ นรั บ พวกเขำ บรรยำกำศใน

977
ร้ำนอำหำรสวยงำมและเป็ นส่วนตัว ตอนที่พวกเรำนัง่ ลงตรงที่นงั่
ขำ้ งหน้ำต่ำง ถำนเจี่ยวเริ่มสำธยำยจุดเด่นของร้ำนอำหำรร้ำนนี้
และจ้วงอวี๋ก็ตั้งใจเป็ นอย่ำงมำก ยังพูดชม "เลือกได้ไม่เลว งั้น
ตอ้ งลองสักหนอ่ ยแลว้ "
ผมนัง่ ขำ้ งถำนเจี่ยว คอ่ ยๆ ยิ้มออกมำ ผมอยูท่ ี่ซูโจวมำยี่สิบ
กว่ำปี แล้ว กลับไมร่ ู้จักที่นี่ เพียงเพรำะในตอนนี้ ผมมีแฟนสำวที่
รักกำรใช้ชีวิตเป็ นอยำ่ งยิ่ง
พอสั่งอำหำรเสร็จแล้ว ระหว่ำงรออำหำรเสิร์ฟ ผมรู้ว่ำใกล้
จะเขำ้ สูห่ ัวขอ้ หลักแลว้ ผมถำมสุภำพสตรีทงั้ สอง "จะถือไหมครับ
ถ้ำสูบบุหรี่"
"ไมถ่ ือ"
"ไมถ่ ือ"
ผมมองเสิ่นสือเยี่ยนแวบหนึ่ง เขำไมไ่ ด้พูดอะไร ผมจุดบุหรี่
มือทิ้งลงขำ้ งโตะ๊ สูบบุหรี่ช้ำๆ
จ้วงอวี๋พูด "มำเขำ้ เรื่องกันเลยดีกว่ำ ฉันเล่ำเรื่องที่พวกเธอ
กำลังไล่จับฆำตกรฆ่ำต่อเนื่องคนนั้นให้สือเหยียนฟั งหมดแล้ว
อืม เทม่ ำก เขำเองก็เห็นดว้ ยที่จะมำช่วย แลว้ ก็งำ่ ยแบบนี้แหละ"
978
 ถำนเจี่ยวหัวเรำะ "สหำยเสิ่นสือเยี่ยน ฉันดูเธอไม่ผิด เป็ น
ชำยหนุม่ ผูม้ ีเลือดรักควำมยุติธรรมจริงดังคำด"
เธอพูดจนเสิ่นสือเยี่ยนหน้ำแดงเล็กน้อย ผมลูบศีรษะถำน
เจี่ยวเบำๆ กอ่ นพูดจำกใจจริง "แต่อยำ่ งไรก็ตำม ขอบคุณที่พวก
คุณสองคนมำช่วยแลว้ จริงๆ "

979
 ตอนที่ 196 อูอวี้ 24 (2)

จ้ ว งอวี๋ หั ว เรำะ มองเสิ่ น สื อ เยี่ ย น แววตำนั้น เต็ ม ไปด้ ว ย

รอยยิ้ม ไม่ต้องพูดถึงถำนเจี่ยว ผมกับจ้วงอวี๋ก็นับว่ำเป็ น คนที่
คุน้ เคยกันแลว้ ก็ยังไมเ่ คยเห็นเธอมีทำ่ ทำงออ่ นโยนไมห่ ยำบคำย
ขนำดนี้มำกอ่ น
แต่ทว่ำพวกเขำทั้งสองคน จะลืมกันและกันอย่ำงต่อเนื่ อง
ในช่วงที่เวลำของพวกเรำหมุนกลับ พอเปรียบเทียบกันแล้ว ผม
กับถำนเจี่ยวถือวำ่ โชคดีกวำ่ มำก
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นกลั บ ก้ม หน้ ำ ดื่ ม ชำ พู ด ว่ ำ "แต่ ว่ ำ ผมไม่ไ ด้
มำรว่ มดว้ ยแบบไมม่ ีเงื่อนไขหรอกนะ"
สองสำวชะงั ก ไป ผมสู บ บุ ห รี่ เ งี ย บๆ เขำเป็ น ต ำรวจที่ มี
หลักกำรคนหนึ่ง เป็ นพวกตำลุงคนหนึ่ง ผมคำดกำรณล์ ่วงหน้ำ
ไวต้ งั้ นำนแลว้ วำ่ จะเป็ นแบบนี้
เสิ่นสือเยี่ยนเงยหนำ้ มองพวกเรำ สำยตำแนว่ แน่ "อูอวี้ ถำน
เจี่ยว พวกคุณมีขอ้ มูลวิดีโอกำรกอ่ เหตุของผูต้ ้องหำที่นำ่ เชื่อถือก็
จริง แต่ผมเอำเรื่องรำวรำยละเอียดทั้งหมดที่เสี่ยวอวี๋พูดกลับมำ
คิดอยำ่ งละเอียดหลำยครัง้ ผมหำเหตุผลใดๆ มำอธิบำยวำ่ ทำไม

980
พวกคุณถึงรู้รำยละเอียด เป้ำหมำย สถำนที่ วันเวลำที่กอ่ คดีของ
ฆำตกรได้จริงๆ จำกมุมมองนี้ ควำมน่ำสงสัยของพวกคุณทัง้ คูก่ ็
เหมือนกับคนในวิดีโอนั้น เกรงว่ำพวกคุณทั้งคู่จะต้องไปสถำนี
ตำรวจซูโจวกับผม อธิบำยกับพวกเขำให้ชัดเจน นี่เป็ นสำเหตุ
หลักที่ผมมำในครัง้ นี้"
เขำพูดออกมำรวดเดียว บนโตะ๊ ลว้ นนิ่งเงียบ
ถำนเจี่ยวพูด "เสิ่นสือเยี่ยน ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ พวกเรำ
เชื่อใจคุณถึงขอให้คุณมำช่วย เพรำะพวกเรำรู้ว่ำคุณไม่เหมือน
ตำรวจคนอื่น คุณพร้อมที่จะช่วยเหลือเพื่อน เพรำะพวกเรำไมม่ ี
ใครอื่นที่จะช่วยได้อีกแล้ว…"
"ตำ้ จู ไมต่ อ้ งพูดแลว้ " จว้ งอวี๋ตัดบทเธอ เงยหนำ้ มองเสิ่นสือ
เยี่ ย น น้ ำ เสี ย งเย็ น ชำ "เพรำะงั้ น ที่ คุ ณ ตอบรั บ มำก็ เ พรำะมี
ควำมคิดนี้อยู่ตลอดเหรอ พวกเขำเป็ นเพื่อนสนิทของฉัน เพรำะ
เป็ นเรื่องที่คนทัว่ ไปไมเ่ ขำ้ ใจถึงฝำกชะตำชีวิตไว้กับพวกเรำ คิด
ไมถ่ ึงว่ำคุณจะส่งพวกเขำไปสถำนีตำรวจกอ่ น งัน้ อีกกี่วันถึงจะได้
ออกมำ กว่ำจะจับผู้ร้ำย ช่วยน้องสำวของอูอวี้ ยังจะมีควำมหวัง
อะไรอีก"
เสิ่นสือเยี่ยนรีบพูด "เสี่ยวอวี๋ ผมไม่ได้หมำยควำมว่ำแบบ
981
นั้น แต่ ข้อ เท็ จ จริ ง… จ ำเป็ น ต้ อ งท ำให้ก ระจ่ ำ ง! เรื่ อ งรำวใดๆ
รำยละเอียดใดๆ ของคดีควรจะมีคำอธิบำยที่สมเหตุสมผลอยำ่ ง
ชัดเจน ผมเพียงแคพ่ ูดไปตำมควำมจริง…"
จว้ งอวี๋กลับยิ้ม พูด "คุณไมต่ อ้ งพูดแลว้ "
เสิ่นสือเยี่ยนหนำ้ แดง
จว้ งอวี๋เงยหนำ้ มองพวกเรำแวบหนึ่ง "ขอโทษนะ เพื่อนที่เพิ่ง
จะรู้จักกันสิบกว่ำวันของฉันคนนี้ คิดไม่ถึงเลยว่ำจะพึ่งพำไม่ได้
ไม่เ ป็ น ไร ฉั น จะช่ ว ยพวกเธอจั บ ผู้ร้ ำ ย ไม่ใ ช่ เ รื่ อ งใหญ่ แม่จ ะ
จ่ำยเงินจ้ำงผู้ชำยแม่งสิบคนเลย! สือ… เสิ่นสือเยี่ยน ตอนนี้คุณ
นัง่ เครื่องบินกลับต้ำหลีไปเถอะ เรื่องนี้ไมเ่ กี่ยวกับคุณแล้ว"
ผมกับถำนเจี่ยวต่ำงไม่พูดอะไร เดิมทีผมคิดว่ำจะพูดโน้ม
น้ำวเสิ่นสือเยี่ยนเอง แต่คิดไม่ถึงว่ำจ้วงอวี๋จะระเบิดเร็วขนำดนี้
ช่วงเวลำนี้คงไมด่ ีหำกจะเขำ้ ไปพูดอะไร
เสิ่นสือเยี่ยนทำหนำ้ กระอักกระอว่ น แตก่ ลับไมข่ ยับ
จว้ งอวี๋พูด "ทำไมคุณยังไมไ่ ปอีก รอฉันไปสง่ เหรอ"
สี ห น้ ำ เสิ่ น สื อ เยี่ ย นสงบลงในทั น ที "เสี่ ย วอวี๋ ผมเข้ ำ ใจ

982
ควำมรูส้ ึกคุณ แตบ่ ำงเรื่องผมทำตำมใจคุณได้ เรื่องนี้ในเมื่อผมรู้
แลว้ ผมเป็ นตำรวจคนหนึ่งก็ตอ้ งทำให้มันชัดเจน นี่ถึงจะเป็ นกำร
รับผิดชอบตอ่ เหยื่อเหลำ่ นัน้ ผมไปไมไ่ ด้"
จว้ งอวี๋ชะงักไปทันที หำยใจหอบถี่ "คุณ คุณ…"
ถำนเจี่ยวมองผม เห็นได้ชัดว่ำไม่มีคำพูดแล้ว ใช้สำยตำ
ถำมผมวำ่ ทำอยำ่ งไรดี ผมบี้ดับหัวบุหรี่ พูด "คุณตำรวจเฉิน อยำ่
ทำให้ผู้หญิงอึดอัดใจเลย ผมจะออกไปสูบบุหรี่อีกสักมวน พวก
เรำมำคุยกันหนอ่ ย"
ถำนเจี่ยวรีบกุมมือผมไว้ ผมยิ้ม บอกเป็ นนัยกับเธอว่ำไม่
เป็ นไร
เสิ่นสือเยี่ยนพูด "ตกลง" ตอนที่ลุกขึ้น เขำมองจ้วงอวี๋แวบ
หนึ่ ง จ้ ว งอวี๋ สี ห น้ำ เย็ น ชำ ไม่ส นใจเขำ ทั น ใดนั้น ผมก็ รู้ สึ ก ว่ ำ
เพื่อนคนนี้แทจ้ ริงแลว้ นำ่ เวทนำกวำ่ ผมมำกนัก

983
 ตอนที่ 197 อูอวี้ 24 (3)

ด้ ำ นนอกร้ ำ นอำหำรมี ส วนเล็ ก ๆ ตอนนี้ ฟ้ ำมื ด แล้ ว ผม

กับเสิ่นสือเยี่ยนยืนอยู่ในสวนดอกไม้ ตำรวจอำชญำกรรมคนนี้
แมแ้ ต่ยืนก็ยืนตรงแนว่ มุมปำกปิ ดสนิท นิ่งเงียบไมพ่ ูดจำ ผมพูด
"ไมต่ อ้ งห่วง จว้ งอวี๋เป็ นพวกปำกกรรไกรใจเตำ้ หู้ ควำมรูส้ ึกที่เธอ
มีตอ่ คุณจะไมถ่ ูกละทิ้งงำ่ ยๆ หรอก"
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นเงี ย บไปครู่ ห นึ่ ง ก่อ นจะถำม "คุ ณ ก็ ส นิทกั บ
จว้ งอวี๋เหรอ"
"ไมส่ นิท แต่เพรำะถำนเจี่ยว ก็เลยพอจะเข้ำใจเธออยู่บ้ำง"
ผมตอบ
เสิ่นสือเยี่ยนยื่นมือมำทำงผม "ขอผมมวนหนึ่งสิ"
ผมโยนกลอ่ งบุหรี่ให้เขำ "ผมนึกวำ่ คุณไมส่ ูบบุหรี่"
เขำพูด "ผมสูบนอ้ ยมำก ไอข้ องสิง่ นี้มันไมด่ ี"
"ใช่ ไอข้ องสิง่ นี้มันไมด่ ี" ผมวำ่
เรำทั้งคู่นั่งลงที่เกำ้ อี้ยำวในสวนดอกไม้ สูบบุหรี่เงียบๆ อยู่
ครู่หนึ่ง ผมพูดขึ้นมำ "คุณ อยำกรู้มำโดยตลอดว่ ำ ตกลงแล้ ว
984
ทำไมพวกเรำถึงรู้ล่วงหนำ้ ว่ำคนคนนัน้ จะกอ่ เหตุ ขอ้ สันนิษฐำนที่
คุณคำดไว้ในใจ ตกลงแล้วพวกเรำคือผู้สมคบคิด หรือคนในที่
รูส้ ึกลำบำกใจกันแน"่
เสิ่นสือเยี่ยนไมพ่ ูดจำ
ผมยิ้ ม แล้ ว พู ด ต่ อ "แท้ จ ริ ง แล้ ว สำเหตุ นั้น เรี ย บง่ ำ ยมำก
เพรำะพวกเรำมำจำกอนำคต ตอนนี้สำหรับพวกคุณ แล้วเป็ น
เรื่องที่ยังไมเ่ กิดขึ้น แต่สำหรับผมแล้วล้วนเป็ นประสบกำรณ์ใน
ควำมทรงจำ รวมทัง้ เหยื่อคนที่สี่ช่ือเยี่ยสวินอี เหยื่อคนที่ห้ำชื่ออู
เมี่ยว พวกเธอหำยตัวไปวันไหน หำยตัวไปที่ไหน เรื่องเหลำ่ นี้ผม
รู้หมด ผมอธิบำยอยำ่ งนี้ คุณจะเชื่อไหม"
เสิ่นสือเยี่ยนเบิกตำโตมองผม
ผำ่ นไปครู่หนึ่งเขำก็ส่ำยศีรษะ หนำ้ ตำดูไมไ่ ด้ "ผมไมเ่ ชื่อ"
ผมพูด "งัน้ ก็ไมเ่ ป็ นไร ถำ้ งัน้ พวกเรำก็หมดปั ญญำจะอธิบำย
แลว้ "
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นสู บ บุ ห รี่ หน้ำ ตำคร่ ำ เคร่ ง และจำกนั้น ก็ พู ด
อยำ่ งจนใจ "คำอธิบำยนี้ผมไมม่ ีทำงยอมรับได้ จะมีคนรู้อนำคต
ไดย้ ังไง…" ทันใดนัน้ ก็หยุดครูห่ นึ่ง "เสี่ยวอวี๋เชื่อไหม"
985
 ผมพูด "เธอเชื่อถำนเจี่ยวทุกครัง้ "
"ทุกครัง้ ?"
"ใช่ ทุกครั้ง ทุกครั้งตอนที่เวลำพวกเรำหมุนกลับมำเจอกับ
เธอใหม"่
เสิ่นสือเยี่ยนเงียบไปนำนมำก จำกนั้นลุกขึ้นยืน พูดว่ำ "ขอ
โทษจริงๆ ยังไงผมก็ยังยอมรับไมไ่ ดอ้ ยูด่ ี"
ผมเงยหน้ำมองเขำ "ดังนั้น พวกเรำก็ต้องไปสถำนีตำรวจ
กับคุณ?"
"ใช่" เขำพูด
"ถ้ำงั้นเอำอย่ำงนี้ไหม ผมเสนอวิธีกำรที่ประนีประนอมวิธี
หนึ่ง จริงๆ แลว้ กำรที่จะจับคนคนนัน้ ทุกอยำ่ งก็เหมือนน้ำลดตอ
ผุด แต่ตำรวจจะไม่เชื่อพวกเรำ เตรียมกำรป้องกันก่อน อีกทั้ง
กำรเคลื่อนไหวของพวกเขำถ้ำแหวกหญำ้ ให้งูต่ืนแล้วก็ไม่เหลือ
ควำมหวั ง แล้ ว ถ้ ำ หำกพวกผมไปสถำนีต ำรวจตอนนี้ ก็ จ ะจั บ
คนร้ำยไมท่ ันจริงๆ วันมะรืน คุณจับคนร้ำยกับพวกเรำ หลังจำก
จั บ คนร้ ำ ยได้ แ ล้ ว พวกเรำจะไปสถำนี ต ำรวจกั บ คุ ณ รั บ กำร
สอบสวน ขอเพียงแคจ่ ับเขำให้ได้"
986
 เสิ่นสือเยี่ยนเงียบไป ผ่ำนไปครู่หนึ่ง เขำบี้ดับหัวบุหรี่ทิ้งลง
ถังขยะแล้วพูด "ตกลง คำไหนคำนั้น ถ้ำพวกคุณไมร่ ักษำคำพูด
แลว้ หนีไป ผมจะจับพวกคุณกลับมำดว้ ยมือของตัวเอง ไมว่ ำ่ พวก
คุณจะเป็ นเพื่อนของเสี่ยวอวี๋หรือไมก่ ็ตำม"
ผมก็พูด "ตกลง"
แท้จริงแล้ว เรื่องที่เ ขำจะจับพวกเรำอีก หรือไม่ หลังจำก
เรื่องนี้พวกเรำยังจะไปสถำนีตำรวจกับเขำหรือไม่นั้นไม่สำคัญ
แล้ว เพรำะสองวันหลังจำกเกิดคดี ก็ใกล้กับช่วงเวลำที่พวกเรำ
ตอ้ งจำกจุดเวลำนี้ไปอีกครัง้ มำกแล้ว เสิ่นสือเยี่ยนเป็ นคนซื่อ เขำ
ไมร่ ู้ชนั้ เชิงนี้
พวกเรำเดินเขำ้ ไปในร้ำนอำหำรด้วยกัน จู่ๆ เสิ่นสือเยี่ยนก็
ถำมขึ้นมำว่ำ "ถ้ำหำกพวกคุณรู้อนำคตจริงๆ แล้วได้เห็นผมกับ
เธอ…"
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง พูดแค่ "นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกคุณ พบ
กัน"
เสิ่นสือเยี่ยนชะงัก แต่ก็ไม่รู้ว่ำเขำเข้ำใจประโยคนี้ของผม
อย่ำงไร แต่เขำกลับยิ้มเยำะกับตัวเอง พึมพำเสียงเบำ "มิน่ำล่ะ

987
พอเห็นเธอถึงไดร้ สู้ ึก…"

988
 ตอนที่ 198 อูอวี้ 24 (4)

พวกเรำกลับไปที่โต๊ะ อำหำรเสิร์ฟพร้อมแล้ว สองสำวกลับ

ไม่ลงมือกิน ผมพูด "ผมกับคุณตำรวจเฉินคุยกันเรียบร้อยแล้ว
รอจับผูร้ ำ้ ยได้ พวกเรำจะไปสถำนีตำรวจกับเขำ"
ถำนเจี่ ย วเข้ำ ใจควำมคิ ด ของผมทั นที กลอกตำครั้ง หนึ่ง
กอ่ นจะพูด "ออ๋ ตกลง งัน้ ก็เอำตำมนี้นะ"
จว้ งอวี๋ยังคงไมส่ นใจเสิ่นสือเยี่ยน เสิ่นสือเยี่ยนนัง่ ลงขำ้ งกำย
เธอแล้วก็ไมพ่ ูดอะไรมำก ตักขำ้ วให้เธอหนึ่งชำม แล้วก็รินน้ำให้
เธอ
ผมพูดคำพูดที่เป็ นธรรม "จ้วงอวี๋ โทษเสิ่นสือเยี่ยนไม่ได้นะ
เขำเป็ นต ำรวจคนหนึ่ ง ถ้ ำ เขำไม่ ท ำแบบนี้ ก็ ไ ม่ ไ ด้ ช่ื อ ว่ ำ เป็ น
ตำรวจที่ซ่อื ตรงตอ่ หนำ้ ที่"
เสิน่ สือเยีย่ นสง่ สำยตำซำบซึ้งใจให้ผม จว้ งอวี๋ส่งเสียงฮึดฮัด
ถำนเจี่ยวก็พูด "พอแล้ว อวี๋ ให้อภัยเขำเถอะนะ เธอก็รู้ตั้งนำน
แลว้ วำ่ เขำเป็ นทอ่ นไม้ พระวัดเสำ้ หลิน ถูกไหม… ชินไดแ้ ลว้ "
"พระวัดเส้ำหลิน?" จ้วงอวี๋มองถำนเจี่ยวอยำ่ งประหลำดใจ

989
เสิ่นสือเยี่ยนก็ดูกระอักกระอว่ นอยูบ่ ำ้ ง
ผมหัวเรำะ
บรรยำกำศระหว่ำงพวกเรำทั้งสี่คนหลังจำกนี้เรียกได้ว่ำลง
ตัวกันแล้ว ผมกับถำนเจี่ยวเล่ำรำยละเอียดของคดีนี้ให้พวกเขำ
ฟั งอย่ำ งต่ อ เนื่ อ ง เสิ่ น สื อ เยี่ ย นฟั งอย่ำ งตั้ ง ใจมำก ทั้ง ยั ง ล้ ว ง
ปำกกำจำกอกเสื้อออกมำจดลงไป จ้วงอวี๋แกว่งโค้กในแก้วไวน์
มองพวกเรำอยูข่ ำ้ งๆ
ครั้น แล้ ว ในตอนท้ำ ย ผมกั บ เขำต่ ำ งไม่ไ ด้ ส นใจกิ น ถำน
เจี่ยวดันผมเบำๆ "นี่ กินขำ้ วให้หมดกอ่ นคอ่ ยว่ำกัน" ผมพูด "ไม่
เป็ นไร" จ้วงอวี๋ก็ตีแขนเสิ่นสือเยี่ยนเล็กนอ้ ย "นี่ กินขำ้ วกอ่ น"
เสิ่นสือเยี่ยนมองผมแวบหนึ่ง รีบวำงสมุดและปำกกำ รับ
ตะเกี ย บที่ จ้ ว งอวี๋ ส่ ง มำ ผมหั ว เรำะ เห็ น ได้ ชั ด ว่ ำ เป็ นผู้ ช ำย
เหมื อ นกั น ฐำนะในบ้ ำ นกลั บ ไม่เ หมื อ นกั น แขนผมกลั บ เจ็ บ
ขึ้นมำกะทันหัน ถำนเจี่ยวแอบหยิก ผม เธอมองผม สำยตำทั้ง
ประทุษร้ำยทั้ง 'โกรธ' ผมคิดขึ้นได้ในทันที ใช่แล้ว ผมคนนี้ยัง
ผู้หญิงที่คิดจะเอำชนะคนอื่นมำกๆ คนหนึ่ง ผมก็รีบรับชำมและ
ตะเกี ย บมำ กิ น ค ำใหญ่ ๆ ถำนเจี่ ย วหั ว เรำะอย่ำ งอ่ อ นหวำน
ในทันที
990
 ผมเงยหน้ ำ ขึ้ น กลั บ เห็ น ว่ ำ เสิ่ น สื อ เยี่ ย นก็ หั ว เรำะผม
เหมือนกัน
ไมค่ ิดว่ำผมจะมีควำมรู้สึกเหมือนเป็ นพี่นอ้ งร่วมทุกขก์ ับเขำ
ดว้ ย
…
พ่อแม่ของเยี่ยสวินอีล้วนเป็ นอำจำรย์ เธออยู่ในวิทยำเขต
ใหมข่ องมหำวิทยำลัย พื้นที่ไมใ่ หญ่ ทัง้ ยังมีกำรกอ่ สรำ้ ง
ตำมควำมทรงจำของผม ข้อมูลในภำยหลังของทำงตำรวจ
คืนนัน้ เยี่ยสวินนัง่ รถไปประตูมหำวิทยำลัย เดินกลับบำ้ น ระหวำ่ ง
นัน้ มีถนนช่วงหนึ่งที่ไมม่ ีกล้องวงจรปิ ด คอ่ นขำ้ งไกลและมืด ทำง
ตำรวจก็ยืนยันโดยเบื้องต้นว่ำเธอถูกคนโจมตีและพำไปยังถนน
เส้นนัน้
ประตูใหญข่ องมหำวิทยำลัยมีกล้องวงจรปิ ดกับรถเข้ำออก
สองคัน แต่เพรำะกำลังกอ่ สรำ้ ง ดังนัน้ จึงมีถนนที่สำมำรถผำ่ นไป
ยังที่ก่อสร้ำงได้จำกด้ำนนอกเขตมหำวิทยำลัย ในคืนนั้นก็ไม่มี
คนเฝ้ำ ทั้งยังไมไ่ กลจำกถนนช่วงนั้นที่เยี่ยสวินอีหำยตัวไป ทำง
ตำรวจคำดกำรณ์ว่ำผู้ต้องสงสัยขับรถพำเยี่ยสวินอีออกไปทำง

991
ถนนเสน้ นี้ ดังนัน้ จึงไมไ่ ดท้ ิ้งเบำะแสใดๆ ไว้
คืนนี้พวกเรำไปเดินสำรวจในมหำวิทยำลัยเล็กนอ้ ย สำรวจ
สภำพแวดล้อมโดยรอบ ถนนช่วงนั้นที่เกิดคดีทั้งมืดและเปลี่ยว
มำกจริงๆ เงำต้นไมพ้ ุม่ ไมท้ ั้งสองขำ้ งทำงไหวเอน ค่อนขำ้ งไกล
จำกหอพักอำจำรย์ ถ้ำเกิดอะไรขึ้นก็ยำกที่จะรับรู้ได้จริงๆ และ
คำดว่ำเยี่ยสวินอีก็คิดว่ำในมหำวิทยำลัยค่อนข้ำงปลอดภัย ไม่
นำ่ จะมีปัญหำ ถึงได้เดินคนเดียวตอนดึกๆ แบบนี้ และคนคนนัน้
ก็ใจกล้ำบำ้ บิ่นมำกจริงๆ มีกำรคำนวณมำอยำ่ งแมน่ ยำ
นอกจำกนี้ ที่อยูข่ องมหำวิทยำลัยแห่งนี้ก็อยูใ่ นเขตไคฝู ครัง้
แล้วพอพวกเรำเดินเข้ำไป ถำนเจี่ยวก็พูด "ดูสิ นี่เป็ นแบบฉบับ
ของฆำตกรต่อเนื่อง เขำจะกอ่ คดีในสถำนที่ที่ตัวเองรูส้ ึกสบำยใจ
และคุน้ เคยกับภูมิศำสตร์"
หลังสรุปจำกควำมล้มเหลวครัง้ ที่แล้ว ผมกับเสิ่นสือเยี่ยนป
รึก ษำกันแล้วตัดสินใจว่ำ ครั้งนี้จะไม่ลงมือบุ่มบ่ำม แต่จะต้อง
แน่ ใ จก่ อ นว่ ำ ได้ เ ก็ บ รวบรวมหลั ก ฐำนที่ ตั ด สิ น ควำมผิ ด ได้
เพียงพอแล้ว ถ้ำมีสิ่งนี้แล้วก็จะสำมำรถใช้มันจับคนร้ำยในที่เกิด
เหตุได้อีก เพรำะในเมื่อพวกเรำมีเป้ำหมำยที่นำ่ สงสัยแล้ว อีกทัง้
เขำยังไหวพริบดีซ้ำยังฉลำดแกมโกงอีก ขอเพียงพวกเรำถ่ำย

992
หลักฐำนที่ชี้โทษเขำได้ ถ่ำยทะเบียนรถของเขำได้ ติดตำมเขำไป
เขำจะหนีไปไหนได้อีก แนน่ อนว่ำทัง้ หมดนี้จำเป็ นต้องเอำควำม
ปลอดภัยของเหยื่อเป็ นหลักประกัน
ผมจะเฝ้ำอยูท่ ี่ถนนเส้นนัน้ ที่กำลังจะเกิดคดี และเสิ่นสือเยี่ย
นเฝ้ ำอยู่ ต รงประตู เ ข้ ำ ออกไปยั ง สถำนที่ ก่ อ สร้ ำ ง ด้ ว ย
ควำมสำมำรถและไหวพริบของพวกเรำทั้งคู่ ถ้ำหำกร่วมมือกัน
ใครที่คิดจะหนีไปจำกพวกเรำ กลัววำ่ จะไมใ่ ช่เรื่องงำ่ ย

993
 ตอนที่ 199 ถำนเจีย่ ว 25 (1)

-ถำนเจี่ยว-
จ้วงอวี๋กับเสิ่นสือเยี่ยนอยูท่ ี่โรงแรมซึ่งอยูใ่ กล้บำ้ นอูอวี้ เดิน
ห้ำนำทีก็ถึง คืนนี้ฉันไมไ่ ดน้ อนที่บำ้ นอูอวี้ แตไ่ ปวอแวที่จว้ งอวี๋
ดึ ก แล้ ว ฉั น อำบน้ ำ เปลี่ ย นเสื้ อผ้ ำ เสร็ จ แล้ ว นั่ ง เล่ น
อินเทอร์เน็ตอยู่บนเตียง จ้วงอวี๋ก็เปลี่ยนเป็ นชุดนอนผ้ำไหมที่
เซ็กซี่เรียบหรูอยำ่ งที่สุด ปำกดำ่ ไปพลำงเลน่ เกมไปพลำง
ฉันไถโทรศัพทอ์ ยูพ่ ักหนึ่ง หันกลับมำอีกที จ้องชุดนอนของ
เธอแล้วพูดว่ำ "นี่ รสนิยมเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อกอ่ น
ไมใ่ ช่ใสเ่ สื้อกลำ้ มกับกำงเกงนอนเหรอ"
จ้วงอวี๋ไมห่ ันมำ พูดอยำ่ งเฉยเมย "อ๋อ แมฉ่ ันซื้อให้ บอกว่ำ
ฉันไมค่ อ่ ยเหมือนเด็กผูห้ ญิง"
"ออ๋ ปลอมมำก" ฉันพูด
เธอคอ้ นฉันแวบหนึ่ง แตก่ ็ไมต่ อกกลับอะไร
ผำ่ นไปครู่หนึ่ง เธอวำงโทรศัพทม์ ือถือ ปี นขึ้นเตียง พวกเรำ
ทั้งคู่นอนเคียงไหล่กัน ฉันไม่รู้ว่ำสำหรับเธอแล้วนำนเท่ำไร แต่
994
สำหรับฉัน นำนมำกแลว้ ที่ไมไ่ ดค้ ุยเลน่ กับเธอแบบนี้
"พูดตำมตรงนะ เธอกับอูอวี้ มีโฮมรัน 1ไหม" เธอขึ้นมำก็เขำ้
ประเด็นหลักเลย
"เอ๋…"
"เอ๋อะไรล่ะ" ดวงตำเธอมีแ ววทะลึ่ งแวบผ่ำ น "มีแ ล้ว สิ น ะ
รูส้ ึกยังไงบำ้ ง"
"รูส้ ึก… โคตรสนุกเลย"
เธอหัวเรำะหนักมำก ฉันก็หัวเรำะ ทั้งสองคนหัวเรำะเป็ น
เสียงเดียวกัน เบิกบำนใจเป็ นอยำ่ งมำก
"เขำคูค่ วรไหม" เธอถำม
ฉันพยักหน้ำ "คู่ควรสิ สำหรับฉันแล้ว บนโลกนี้ไม่มีผู้ชำย
คนไหนเทียบเขำได้"
"เธอรักเขำแค่ไหน" มือของจ้วงอวี๋หนุนท้ำยทอย ถำมเสียง
ออ่ นโยน

1
โฮมรัน คือกำรตีลูกที่ทำให้ผูต้ ีสำมำรถทำแต้มโดยกำรวิ่งได้ครบรอบทั้ง 4 เบสในกีฬำเบสบอล ใน
ที่นี้เป็ นคำสแลง หมำยถึงกิจกรรมบนเตียงระหวำ่ งชำยหญิง

995
 "ควำมรู้สึกนี้มันอธิบำยยำกนะ" ฉันพูด "ตอนที่เธอรักผูช้ ำย
สักคนอยำ่ งสุดหัวใจ และเขำก็รักเธอโดยไมส่ นใจอะไร เธอก็จะ
สัมผัสควำมรู้สึกของฉันได้ ควำมรักที่แทจ้ ริงจะทำให้เธอถลำลึก
ลงไป ไมค่ ิดจะกลับออกมำ"
"ควำมรักที่แท้จริงจะทำให้เธอถลำลึกลงไป ไม่คิดจะกลับ
ออกมำ" จ้วงอวี๋คอ่ ยๆ พูดทวนคำพูดฉัน "ฉันยังไมเ่ คยรู้สึกแบบ
นี้เลย"
ฉันหัวเรำะ มองเธอ "แล้วเสิ่นสือเยี่ยนละ่ "
"เขำ?" จ้วงอวี๋พูดอยำ่ งเชื่องช้ำ "ฉันสนใจเขำนิดหนอ่ ย เขำ
ก็น่ำจะสนใจฉัน แต่ว่ำยังห่ำงจำกคำว่ำรักอีกไกล อีกอย่ำ นิสัย
ของเขำคอ่ นขำ้ งเชยไปหนอ่ ย ฉันยังตอ้ งพิจำรณำให้ละเอียด"
"อ๋อ" ฉันพูด "งัน้ พวกเธอเคยจูบกันหรือยัง"
จว้ งอวี๋เงียบไปในทันที พูดวำ่ "จูบกันบำ้ งไมก่ ี่ครัง้ "
ฉั น หั ว เรำะ พู ด ว่ ำ "ถ้ ำ ฉั น จ ำไม่ ผิ ด นี่ เ ป็ นจู บ แรกของ
เทพธิดำอวี๋ใช่ไหมเนี่ย"
พูดถึงตรงนี้ สำยตำจ้วงอวี๋ก็วำววับขึ้นมำ พูดว่ำ "เธอเชื่อ

996
ไหม เขำเป็ นตำลุงแบบนั้น คิดไมถ่ ึงว่ำจะเป็ นจูบแรกเหมือนกัน
ตอนที่ฉันกดเขำไว้ หนำ้ เขำแดงไปหมด…"
ฉันกลั้นไมไ่ หว หัวเรำะเสียงดังออกมำ แทบจะจินตนำกำร
ถึงภำพตอนนั้นได้ เห็นได้ชัดว่ำจ้วงอวี๋อำยุนอ้ ยมำก แต่กลับเป็ น
ภำพเธอที่มีประสบกำรณช์ ่ำชอง ส่วนเสิ่นสือเยี่ยนผูช้ ำยกำยำล่ำ
สันขนำดนัน้ กลับถูกเธอจูบจนหนำ้ แดง… ฮ่ำๆ
และในเวลำนี้เองก็มีคนเคำะประตูเบำๆ
ฉันกับจ้วงอวี๋มองตำกันแวบหนึ่ง ดึกป่ำนนี้แล้ว จ้วงอวี๋ลุก
ขึ้นนัง่ ถำมช้ำๆ "ใครอะ"
ด้ำนนอกมีเสียงทุ้มต่ำของเสิ่นสือเยี่ยนดังมำ "เสี่ยวอวี๋ ผม
เอง"
จ้วงอวี๋มองฉันแวบหนึ่ง ลุกขึ้น ลงจำกเตียงเปิ ดประตู จำก
มุมของฉันมองไม่เห็นสถำนกำรณ์ที่ประตู มีเพียงแสงไฟที่ส่อง
เข้ำมำจำกทำงเดิน จ้วงอวี๋พิงด้ำนข้ำงประตู เสียงพูดคุยของทั้ง
สองคนเบำมำก ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ฉันเห็นแขนผู้ชำยคนหนึ่ ง ดึ ง
จว้ งอวี๋ของฉันออกไป
ผุช้ ำยก็เหมือนกันหมด!
997
 มือทั้งคู่ของฉันหนุนอยูห่ ลังศีรษะ รออยำ่ งเชื่องช้ำ แต่ผ่ำน
ไปหลำยนำทีเธอก็ยังไมก่ ลับมำ ทั้งสองคนก็ไมม่ ีเสียงพูดคุยกัน
แล้ว ไม่รู้ว่ำกำลังทำอะไรอยู่ที่ประตู ฉันจึงได้แต่ส่งข้อควำมหำ
อูอวี้
[นอนหรือยัง]
เขำตอบกลับอยำ่ งรวดเร็ว :[ยัง]
[ฉั น รู้ สึ ก ว่ ำ ตั ว เองก ำลั ง จะได้ เ ห็ น ภำพเลิ ฟ ซี น เสิ่ น สื อ
เยี่ยนมำหำจ้วงอวี๋ตอนเที่ยงคืน ตอนนี้ทั้งสองยังคุยกันที่ประตู
ไมส่ นใจฉันเลย]
อูอวี้ :[กลับมำ ผมจะไปรับคุณ]
[ไม่ต้อง ฉันยังเชื่อว่ำจ้วงอวี๋จะต้องกลับมำหำฉันแน่นอน
หรือว่ำเธอจะกล้ำไปคำ้ งห้องเสิ่นสือเยี่ยนจริงๆ ? ]

998
 ตอนที่ 200 ถำนเจีย่ ว 25 (2)

ผลคือควำมจริงไดพ้ ิสูจนว์ ่ำไมค่ วรตัง้ ธงเร็วเกินไป เพิ่งจะส่ง

ข้อควำมหำอูอวี้ไม่นำน ก็เห็นจ้วงอวี๋โซเซเข้ำมำจำกทำงประตู
ช้ำๆ เพรำะเธอหันหลังให้แสงจึงมองเห็นหน้ำเธอไมช่ ัด แต่ก็ให้
ควำมรู้สึกว่ำมีบำงอยำ่ งผิดปกติ ภำยในห้องที่มืดสลัว เห็นเพียง
รูปรำ่ งบอบบำงกับผมยำวสลวยของเธอ เธอควำ้ เสื้อตัวหนึ่งที่อยู่
ขำ้ งๆ มำพำดไหล่ หลังจำกนัน้ ก็ใช้น้ำเสียงที่ทงั้ ต่ำและเรียบมำก
พูดกับฉัน "เธอนอนไปกอ่ น ฉันจะออกไปคุยกับเสิ่นสือเยี่ยนอีก
รอบ"
"ให้ตำย เที่ยงคืนแลว้ พวกเธอคิดจะทำอะไร"
เธอเงียบไป คล้ำยจะยิ้มออกมำ พูดว่ำ "ใครจะไปรู้ล่ะ"
ใกล้จะตีสองแล้ว ฉันเดินออกมำจำกห้องโถงของโรงแรม
เห็นอูอวี้ใสเ่ สื้อยืด คลุมทับดว้ ยเสื้อเชิ้ต ยืนพิงเสำสูบบุหรีอ่ ยู่ ฉัน
เดินเขำ้ ไป เขำยื่นมำกอดฉันไว้
ฉันซุกหนำ้ กับแผงอกเขำ สูดลมหำยใจไปหลำยเฮือก ถึงจะ
รูส้ ึกวำ่ ตัวเองไมไ่ ดแ้ พจ้ ว้ งอวี๋… คิกๆ

999
 ฉันกระซิบ "จว้ งอวี๋นะ่ เห็นแฟนดีกวำ่ เพื่อน"
อูอวี้ลูบหนำ้ ฉัน "งัน้ คุณทำไมไมห่ ัดเรียนรูจ้ ำกเธอบำ้ ง"
"นัน่ สิ ทีหลังฉันตอ้ งไมแ่ พเ้ ธอสักทำง"
เขำหัวเรำะ "ดี"
พวกเรำเดินกลับบ้ำนเขำด้วยกัน ฉันพูด "งั้นฉันจะกลับไป
นอนที่ไหนละ่ อูเมี่ยวหลับไปแลว้ สินะ จะรบกวนเธอหรือเปลำ่ "
อูอวี้ตอบด้วยสีหนำ้ สงบนิ่งเป็ นพิเศษ "เธอนอนดึกทุกวันมำ
ตัง้ แต่ไหนแต่ไร เมื่อกี้ตอนออกมำผมให้เธอลุกขึ้นมำไปนอนบน
พื้นห้องรับแขกแลว้ "
ฉันอดไมไ่ หวหัวเรำะออกมำ "ถ้ำฉันเป็ นอูเมี่ยวจะไม่สนใจ
พี่ชำยแบบนี้เด็ดขำด"
ในค่ำคืนอันมืดมิด เรำสองคนเดินจับมือกันกลับบ้ำน ตอน
นั้นท้องฟ้ำมืด ลมเย็น ถนนเกือบจะไมม่ ีคน แต่ในใจฉันสงบนิ่ง
แล้วก็มีควำมสุขมำก เพื่อนที่คอยสนับสนุนฉันอยู่ข้ำงๆ เพื่อน
เองก็ มี ค วำมสุ ข และเขำก็ อ ยู่ ข้ ำ งกำยฉั น แม้ ว่ ำ อนำคตจะ
พยำกรณไ์ มไ่ ด้ แตช่ ีวิตไมอ่ ำจมีควำมสุขไปกวำ่ นี้อีกแลว้

1000
 วันที่สำมสิบกรกฎำคมมำถึงแลว้
พอคิ ด ย้อ นกลั บ ไปอย่ำ งละเอี ย ด ฉั น กั บ อู อ วี้ ไ ม่รู้ ว่ ำ ผ่ ำ น
อันตรำยดว้ ยกันมำกี่ครัง้ แลว้ แลว้ ก็จัดกำรกับคนรำ้ ยมำมำกมำย
แต่คืนนี้ วันที่ 30 เดือนกรกฎำคม 2016 กลับทำให้ฉันยำกที่จะ
ลืมเลือนไปตลอดชีวิต
ไม่ใ ช่ เ พี ย งเพรำะคนร้ ำ ยลงมื อ อย่ำ งเหี้ ย มโหด เจ้ ำ เล่ ห์
เพทุบำย เหนือควำมคำดหมำยของทุกคน
ยังเป็ นเพรำะว่ำหลังจำกคืนนัน้ มำ ฉันติดค้ำงควำมรู้สึกของ
จว้ งอวี๋ไวเ้ ยอะมำก ชีวิตนี้ รูส้ ึกวำ่ ไมส่ ะอำดแลว้
ในคืนนั้น พวกเรำวำงกับดักล่วงหน้ำตำมแผนเดิม ฉันกับ
อูอวี้ทำตำมแผน ขดตัวอยู่ในห้องเรียนข้ำงทำง เพรำะเป็ นช่วง
ปิ ดเทอมฤดู ร้ อ น ทั้ ง ยั ง ก่ อ สร้ ำ งอำคำรใหม่ แ ยกออกมำ ใน
โรงเรียนแมแ้ ต่เงำของวิญญำณก็ไมม่ ี เสิ่นสือเยี่ยนอยูใ่ กล้ประตู
ทำงเขำ้ ออกของรถที่ไปยังสถำนที่กอ่ สรำ้ ง
ฉั น คิ ด ว่ ำ จ้ ว งอวี๋ยั ง ไม่เ คยจั ด กำรกับ คนร้ำ ยมำก่อ นจึงไม่
อยำกให้เธอมำเสี่ยง ดว้ ยเหตุนี้ตอนที่เสิ่นสือเยี่ยนเสนอควำมคิด
ให้ จ้ ว งอวี๋ อ ยู่ใ นรถตรงประตู ม หำวิ ทยำลัย คอยเฝ้ ำรวมไปถึง

1001
ประสำนงำนจำกส่วนกลำง ฉันจึงเห็นด้วยเป็ นอย่ำงยิ่ง จ้วงอวี๋
น่ำจะเข้ำใจว่ำหน้ำที่นี้เป็ น 'ผู้บัญชำกำรใหญ่' บวกกับคืนวำน
น่ำจะเพรำะเธอกลำยเป็ นผู้หญิงที่เสียควำมบริสุทธิ์ไปกะทันหัน
วันนี้จิตใจยังลุ่มๆ ดอนๆ ดังนั้นจึงถูกเสิ่นสือเยี่ยนพูดโน้มน้ำว
ไปสองสำมประโยค
หลังจำกเข้ำสู่ค่ำคืนแล้ว อุณหภูมิก็ค่อยๆ เย็นขึ้น ฉันกับ
อูอวี้นัง่ อยูใ่ นห้องเรียนที่มืดสนิท ด้ำนหลังประตูไม้ เรียกได้วำ่ ซ้ำ
รอยเดิม
แต่ ค รั้ง นี้ พ วกเรำรวบกลยุ ท ธ์ ใ ห้ เ ป็ น หนึ่ ง เดี ย วกั น จะไม่
บุม่ บำ่ มลงมือเด็ดขำด รวบรวมหลักฐำนกอ่ นเป็ นหลัก อยำ่ งนี้จะ
ปลอดภัยยิ่งขึ้น
เวลำยังเช้ำอยู่ ฉันพูด "ถ้ำฉันเป็ นเขำ ครัง้ นี้จะต้องได้รับกำร
กระทบกระเทือนหนักมำกแนน่ อน… ทำไมคนพวกนี้รู้แผนกอ่ คดี
ในใจฉันอีกแลว้ ในทำงจิตวิทยำ พวกเรำไดเ้ ปรียบ"
อูอวี้ยิ้มอย่ำงเฉยเมย "ครำวนี้สถำนที่ก่อเหตุของมันดูใจ
กล้ำบ้ำบิ่นยิ่งกว่ำเดิม ถนนเส้นตรงเส้นหนึ่ง ผมจะดูว่ำมันจะหนี
ไปทำงไหนไดอ้ ีก"

1002
 ใจฉันร้อนเล็กน้อย ท่ำทำงเย็นชำอันธพำลแบบนี้ของอูอวี้
ทำให้ฉันรู้สึกภำคภูมิใจ พูด "เขำหนีไม่รอดแน่ แล้วโชคชะตำ
ของอูเมี่ยวก็จะเปลี่ยนไป จะมีอนำคตที่มนั่ คงมีควำมสุข แลว้ ก็ยัง
มีชีวิตอีกยำวไกลให้ใช้"
อูอวี้ไมพ่ ูด แต่ฉันรู้ว่ำใจของเขำไมไ่ ด้สงบสักนิด ฉันคิด ถ้ำ
คำพูดในคืนนี้กลำยเป็ นจริง ควำมเจ็บปวดในใจของผูช้ ำยคนนี้ก็
จะได้รับกำรเยียวยำจนหำย เขำที่เคยร่อนเร่มำแล้วหนึ่งปี ก็จะ
กลับมำเป็ นตัวเองอีกครัง้

1003
 ตอนที่ 201 ถำนเจีย่ ว 25 (3)

"รอจับเขำได้ ตัดสินโทษและสง่ เขำ้ คุกแล้ว…" ฉันพูด "คุณก็

จะไมม่ ีเรื่องกังวลใจอีกตอ่ ไปแลว้ ใช่ไหมคะ"
เขำเอียงหน้ำมองฉัน ตอบ "เรื่องนี้จบแล้ว ใจผมก็เ หลือ
เพียงคนคนเดียว และทุกๆ เรื่องของเธอ"
ฉันกม้ หนำ้ อมยิ้ม เขำกุมมือของฉัน อยูข่ ำ้ งกันเงียบๆ แบบ
นี้ ฉันรูว้ ำ่ หัวใจของพวกเรำพันผูกกันและออ่ นโยนเหมือนกัน
นำ่ จะเพิ่งเลยตีหนึ่งไป ทัว่ ทัง้ บริเวณมหำวิทยำลัยแทบจะไม่
มีแสงไฟแล้ว ภำยใต้เงำต้นไม้ที่บดบังอยู่ มีเพียงไฟถนนสลัวๆ
กำลังส่องสว่ำง ทันใดนัน้ โทรศัพทม์ ือถือของฉันก็สัน่ จ้วงอวี๋โทร
มำ
ฉั น รั บ ได้ ยิ น เสี ย งทุ้ ม ต่ ำ เคร่ ง ขรึ ม ผิ ด ปกติ ข องจ้ ว งอวี๋
"เยีย่ สวินอีลงจำกรถแท็กซีท่ หี่ นำ้ มหำวิทยำลัยแลว้ คนเดียว"
อูอวี้พูด "ผมไปเฝ้ำขำ้ งถนน"
"ระวังตัวดว้ ย"
เขำกอดฉันกอ่ นจะหมุนตัวออกไปอยำ่ งไรส้ ุ้มเสียง เขำจะซุ่ม
1004
โจมตีที่ใตต้ น้ ไมข้ ำ้ งถนนมืดๆ ดว้ ยสำยตำยำว 6.0 ของเขำ ถนน
เสน้ นี้ เกรงวำ่ แคเ่ พียงมดเดินผำ่ นเขำก็ลว้ นมองเห็นทัง้ นัน้
ฉันหยิบกล้องส่องทำงไกลขึ้นมำ จ้องเขม็งผ่ำนร่องผ้ำม่ำน
ขำ้ งประตูออกไป และกล้องวิดีโอควำมละเอียดสูงในมือฉัน อูอวี้
และเสิ่นสือเยี่ยน ก็เตรียมพรอ้ มเรียบรอ้ ยตัง้ แตแ่ รกแลว้
ไกลออกไปมีเงำรำ่ งของเด็กผูห้ ญิงคนหนึ่งปรำกฏขึ้นมำ
พวกเรำเป็ นพยำนในเรื่องรำวตำมประวัติศำสตรอ์ ีกครัง้ มัน
เกิดขึ้นจริง
เห็นได้ชัดว่ำเยี่ยสวินอีด่ืมเหล้ำมำจำกบำร์ เธอเดินอย่ำง
เชื่องช้ำทั้งยังโซเซ เดินได้ไม่ทันไรก็หยุดยืนทำท่ำพะอืดพะอม
ข้ำงทำง บนถนนสำยนี้กว่ำจะมีไฟถนนสักดวงก็อยู่ห่ำงออกไป
ไกลมำก มองเห็นอะไรไมช่ ัดทัง้ นัน้
เยี่ยสวินอีเดินถึงช่วงกลำงของถนนแลว้
เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ใกล้เขำ้ มำทันใด ฉันวำงกล้อง
ส่องทำงไกลลงทันที มองรถยนต์คันเล็กสีดำไมส่ ะดุดตำสองคัน
ปรำกฏขึ้นมำจำกทำงแยก ขับมุง่ หนำ้ ไปทำงเยี่ยสวินอี

1005
 ลักษณะรถเป็ นแบบที่เห็นได้ทั่วไปในท้องที่ ไม่มีแผ่นป้ำย
ทะเบียนรถ
รอบด้ำนเงียบสงัด มีเพียงเสียงต่ำลึกของรถที่แล่นผำ่ น ฉัน
ยกกลอ้ งสอ่ งทำงไกลขึ้นมำใหมอ่ ีกครัง้ ทัว่ รำ่ งคลำ้ ยจะแข็งทื่อไป
แลว้
เยี่ยสวินอีเห็นรถผำ่ นมำก็เดินชิดขำ้ งถนน ทว่ำรถกลับจอด
เทียบขำ้ งกำยเธอ เธอเงยหนำ้ ขึ้น ผูช้ ำยสวมหมวกชำวประมงคน
หนึ่งกระโดดลงมำจำกรถ จุดที่พวกเขำยืนอยูไ่ มไ่ กลจำกไฟถนน
พอดี ดังนัน้ ฉันจึงสำมำรถมองเห็นสีหน้ำของเยี่ยสวินอีได้รำงๆ
ท่ำทีของเธอค่อนข้ำงตื่นตระหนก และฉันคิดว่ำ ชั่วชีวิตนี้ น่ำจะ
ลืมกำรเปลี่ยนแปลงของสีหน้ำเธอไม่ลง ทั้งงุนงง ใสซื่อ ตกใจ
หวำดกลัว… บนโลกนี้จะมีสักกี่คนที่ตกลงสู่นรกจำกชีวิตที่สงบสุข
แบบนี้ รวมถึงอูเมี่ยวที่เดิมทีจะตอ้ งเจออีกไมก่ ี่วันหลังจำกนี้ดว้ ย
เห็นได้ชัดว่ำคนคนนั้นเชี่ยวชำญในกำรก่อเหตุเป็ นอยำ่ งดี
เขำต่อยศีรษะเยี่ยสวินอีอย่ำงป่ำเถื่อน แม้แต่เสียงร้องขอควำม
ช่วยเหลือเธอก็ร้องออกมำไมท่ ัน เธอถูกต่อยล้มลงไปที่พ้ืนทันที
หลังจำกนั้น คนคนนั้นก็ปิดปำกเธอด้วยมือเดียวจำกด้ำนหลัง
มือหนึ่งกระชำกรำ่ งของเธอกอ่ นจะเงยหนำ้ ขึ้นมำ

1006
 ฉันรู้สึกเพียงแค่ว่ำลมหำยใจตัวเองหยุดนิ่ง ฉันเห็นใบหนำ้
ครึ่งหนึ่งของเขำ แต่ก็เพียงพอแล้ว เบำ้ ตำของฉันร้อนขึ้นมำเป็ น
พัก ๆ มือของฉันก ำหมัดแน่น อำอวี้ ในที่สุดฉันก็เ ห็นหน้ำเขำ
แลว้ ในเวลำนี้ คุณก็นำ่ จะเห็นแลว้
เป็ นแก เฉินซิงเจี้ยน
ถึงแม้ว่ำทำงตำรวจจะหำจุดที่น่ำสงสัยอย่ำงชัดเจนจำกตัว
แกไมเ่ จอ ถึงแมว้ ่ำแกจะใจกล้ำบ้ำบิ่นเดินเขำ้ มำต้อนรับพวกเรำ
แตค่ รัง้ ที่สอง พวกเรำเห็นทัง้ หมดแล้วจริงๆ
ฉันไม่รู้ว่ำอูอวี้ซุ่มโจมตีอยู่ที่ไหน แต่คิดว่ำจะต้องใกล้มำก
แนๆ่ ฉันคิดว่ำเขำนำ่ จะถำ่ ยภำพหลักฐำนที่ชัดเจนไว้แล้วอีกด้วย
มองเฉินซิงเจี้ยนกำลังลำกเยี่ยสวินอีที่หมดสติไปทำงรถ ถึงแมว้ ่ำ
เส้นเลือดทุกเส้นในร่ำงกำยของฉันคล้ำยกับใกล้จะระเบิดเพรำะ
ควำมเครียดและควำมตื่นเตน้ มีบำงอำรมณใ์ กลจ้ ะกลัน้ ไวไ้ มไ่ หว
แต่ ใ นใจฉั น พู ด ว่ ำ อำอวี้ อดทนไว้ ข่ ม ควำมโกรธไว้ ถ่ ำ ย
กระบวนกำรทัง้ หมดไว้ แล้วก็เสิ่นสือเยี่ยน พวกเรำตำมรถมันไป
หำรังของมัน หำร่องรอยหลักฐำนของเหยื่อคนอื่นๆ ของมัน มัน
ก็จบเห่แล้ว! โทษประหำรชีวิต! ควำมเป็ นไปได้ในกำรหลบหนี
ของมันไมม่ ีเลยสักนิด!

1007
 อูอวี้และเสิ่นสือเยี่ยนไมม่ ีควำมเคลื่อนไหวสักนิดอยำ่ งที่คิด
ไว้จริงๆ ฉันรู้ว่ำพวกเขำสองคนเข้มแข็งกว่ำฉัน ย่อมข่มควำม
โกรธไดด้ ีกวำ่ ฉัน
ในเวลำนี้เ อง เรื่องที่พ วกเรำไม่ไ ด้คำดคิดถึงเลยสั ก นิ ด ก็
เกิดขึ้นแลว้

1008
 ตอนที่ 202 ถำนเจีย่ ว 25 (4)

เฉินซิงเจี้ยนลำกเยี่ยสวินอีไปข้ำงรถ ไม่ได้ยัดเข้ำไปในรถ
ในทั น ที แต่ กั ก ตั ว ไว้ ต รงประตู ร ถ ฉั น ตะลึ ง ยั ง ไม่ทั น ที่ ฉั น จะ
ตอบสนองอะไร ก็เห็นภำพเขำที่สะท้อนบนกระจกแสยะยิ้มร้ำย
ออกมำ ประกำยแสงสีเงินวำววับสำยหนึ่งแวบผ่ำนไป ใจฉันสั่น
สะท้ำนอยำ่ งรุนแรง เขำชักกริชออกมำจำกเอวแล้วแทงเขำ้ ไปที่
ทอ้ งเยี่ยสวินอี
เยี่ยสวินอีที่สลบอยู่ส่งเสียงร้องน่ำเวทนำออกมำ กลำงดึก
คืนนี้กว้ำงโลง่ หำใดเปรียบอยำ่ งเห็นได้ชัด ตำเห็นเฉินซิงเจี้ยนดึง
มีดออกมำ กอ่ นจะแทงเขำ้ ไปครัง้ ที่สองอยำ่ งไมม่ ีควำมปรำนีเลย
สักนิด ฉันตกตะลึงไปหมด และในระยะที่สำยตำมองเห็น ก็เห็น
เงำเงำหนึ่งกระโดดออกมำจำกขำ้ งทำง มือกำกระบองสะบัดแล้ว
พุง่ ใสเ่ ฉินซิงเจี้ยนอยำ่ งบำ้ คลัง่ และอีกดำ้ นของถนน เสิน่ สือเยีย่ น
ก็วิ่งเขำ้ มำ ในมือถือกระบองตำรวจ
ในควำมมืด ฉันเห็นผูช้ ำยสองคนนี้วิ่งเขำ้ ไปหำเหยื่อสุดชีวิต
ทั้งหมดเกิดขึ้นอยูไ่ กลๆ อยำ่ งเงียบเชียบและรวดเร็ว คล้ำยฉำก
ละครใบ้ที่ไม่ไ ด้คำดคิดไว้จริง ๆ เฉินซิงเจี้ยนได้ยินเสียงควำม
เคลื่อนไหวก็หันไปมอง เวลำนี้อูอวี้ใกล้เขำมำกแล้ว เฉินซิงเจี้ยน
1009
ทิ้งเยี่ยสวินอีไว้บนพื้น หันไปสูก้ ับอูอวี้ และเสิ่นสือเยี่ยนก็กำลังวิ่ง
ตะบึงเขำ้ มำ
ฉั น มองฉำกนี้ รู้ สึ ก เพี ย งว่ ำ สมองตื้ อ ตั น ไปชั่ ว ขณะ มี
ควำมรู้สึกที่รุนแรงบำงอยำ่ ง รู้สึกว่ำมีบำงอยำ่ งไมถ่ ูกต้อง แต่ยัง
จับไมไ่ ดท้ ันทีทันใด
เสิ่นสือเยี่ยนไล่ตำมมำถึงแล้ว สองคนจึงเป็ นฝ่ำยได้เปรียบ
กวำ่ เฉินซิงเจี้ยนถูกตอ้ นไปที่รถ
แตท่ ำไมถึงเป็ นแบบนี้ละ่
ฆำตกรต่อเนื่องคนหนึ่ง ทำไมถึงเปลี่ยนรูปแบบกอ่ คดีอยำ่ ง
รวดเร็ ว เขำมำถึ ง ที่ เ กิ ด เหตุ ก็ ร อที่ จ ะฆ่ำ คนไม่ไ ด้ ไม่ส นุ ก กั บ
ขั้น ตอนกำรทรมำน กั ก ขั ง ปฏิ บั ติ อ ย่ำ งเหี้ ย มโหด หั่ น ศพอี ก
ต่อไปอย่ำงนั้นเหรอ ไม่สิ นี่มันไม่ถูกต้อง! นี่มันไม่สมเหตุสมผล
ไมส่ มเหตุสมผลเลยสักนิด
แลว้ ทำไมเขำตอ้ งทำแบบนี้ดว้ ย
ทำไมจึงลงมือทันทีในจุดเกิดเหตุ ทำให้อูอวี้และเสิ่นสือเยี่ย
นพุง่ ออกไปช่วยเหยื่อโดยตรงแบบนี้

1010
 ทำไม
…
นอกเสียจำกวำ่ เขำจงใจ
นี่เป็ นกับดัก กับดักที่วำงไวใ้ ห้พวกเรำ
แต่มันจะเป็ นไปได้อยำ่ งไร พวกเรำมำจำกอนำคต เขำไมม่ ี
ทำงรู้ได้เลยว่ำพวกเรำสำมำรถหยั่งรู้กำรกระทำของเขำล่วงหน้ำ
ได้
แต่ถ้ำหำกกำรซุ่มโจมตีครั้งที่แล้วของพวกเรำทำให้เขำนึก
สงสัยขึ้นมำล่ะ เขำในประวัติศำสตร์เ ป็ นคนละเอียดรอบคอบ
ขนำดนัน้ เขำอำจจะไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ ทำไมพวกเรำถึงทำได้ แตถ่ ้ำหำก
ครั้งนี้เป็ นกำรหยั่งเชิงของเขำล่ะ ใช้เหยื่อหยั่งเชิงว่ำพวกเรำจะ
ปรำกฏตัวออกมำหรือไม่
ควำมหนำวเหน็บกัดกินใจฉัน ถึงแมจ้ ะไมร่ ู้ชัดเจนว่ำกับดัก
ของเขำตกลงแล้วคืออะไร แต่ฉันก็รู้ว่ำไมไ่ ด้กำรแล้ว ฉันเงยหนำ้
มองไป เสิ่นสือเยี่ยนกักตัวเฉินซิงเจี้ยนไวท้ ี่พ้ืน ใส่กุญแจมือ และ
อูอวี้ก็กำลังพยุงเยี่ยสวินอีที่บำดเจ็บหนักขึ้นจำกพื้น

1011
 ฉันทิ้งกลอ้ งสอ่ งทำงไกล เปิ ดประตูห้องเรียนออกมำ ตะโกน
ออกไปสุดเสียง "รีบออกมำจำกตรงนัน้ ! ระวัง…"
ฉันเห็นเสิ่นสือเยี่ยนกับอูอวี้เงยหนำ้ มองมำทำงฉันพรอ้ มกัน
ปั งๆ ! เสียงทะลุผำ่ นอำกำศ ฉันไมม่ ีปฏิกิริยำตอบสนองเลย
วำ่ เสียงที่ตัวเองไดย้ ินคือเสียงอะไร แตด่ วงตำจอ้ งมองเสิ่นสือเยี่ย
นล้มลงไปกับตำ ในขณะเดียวกันก็ย่ืนมือไปกดอูอวี้ที่อยู่ข้ำงๆ
ฉันมึนงงไปหมดแลว้ เสียงปื น เป็ นเสียงปื น พุง่ ออกมำจำกมุมมืด
สักแห่งในมหำวิทยำลัย
พวกเขำมีสองคน อีกคนคือตัวบงกำร ไม่เสียดำยที่จะเอำ
เพื่อนตัวเองเป็ นเหยื่อลอ่
ฉันคำดกำรณผ์ ิดแล้ว ผิดโดยสิ้นเชิง! อีกคนหนึ่งซ่อนตัวได้
ดี ม ำก แม้ แ ต่ พ วกอู อ วี้ ก็ นึ ก ว่ ำ มี แ ค่ ห นึ่ ง คน ตอนนี้ ก ลั บ ตก
หลุมพรำงของเขำ ทำงตำรวจไมร่ ู้สถำนกำรณข์ องฆำตกรอีกคน
เลยสักนิด เขำไดเ้ ริ่มสูก้ ับพวกเรำซึ่งๆ หนำ้ แลว้ !
ในค่ำคืนที่มืดสนิท หัวใจฉันกลับกลำยเป็ นแผน่ น้ำแข็ง ฉัน
คล้ำยได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมำจำกที่ไกลๆ แต่ฉันสนใจอยำ่ ง
อื่นไมไ่ หวแล้ว ฉันวิ่งโซซัดโซเซออกไปจำกห้องเรียนไปหำพวก

1012
เขำ ฉันยิ่งวิ่งยิ่งเข้ำไปใกล้ เห็นไหล่ซ้ำยของอูอวี้มีเลือดไหลไม่
หยุด กำลังดิ้นรนลุกขึ้นมำจำกพื้น ขำ้ งกำยมีเหยื่อที่หำยใจรวย
ริน
ฉั น เกื อ บจะร้ อ งไห้ อ อกมำแล้ ว ยั ง ไม่ทั น ได้ ว ำงใจ อู อ วี้ ก็
ตะโกนเสี ย งแหบ พุ่ง ไปที่ เ สิ่ น สื อ เยี่ ย นบนพื้ น "เสิ่ น สื อ เยี่ ย น!
เสิ่นสือเยี่ยน! อดทนไว้! แมง่ ฉันบอกให้นำยอดทนไวไ้ ง!"
เสิ่นสือเยี่ยนและเฉินซิงเจี้ยนนอนอยูด่ ้วยกันบนพื้น มือของ
เสิ่นสือเยี่ยนยังคงกุมกุญแจมืออยู่ครึ่งหนึ่ง หน้ำอกของทั้งสอง
คนล้วนมีรูเลือด ดวงตำของทั้งสองล้วนจ้องเขม็ง เห็นได้ชัดว่ำ
เฉินซิงเจี้ยนถูกคนคนนัน้ ทิ้งไปแล้ว และเสิ่นสือเยี่ยนยังคงรักษำ
สภำพที่ดวงตำจ้องเขม็งด้วยควำมโกรธไว้ ไมข่ ยับเขยื้อนสักนิด
มุ ม ปำกปิ ดสนิ ท ทรหดอดทนเหมื อ นทุ ก ครั้ ง ที่ พ วกเรำเห็ น
กระสุนนัดนั้นยิงถูกหัวใจพอดี ต่อให้อูอวี้ตะโกนใส่เขำเขย่ำตัว
เขำอยำ่ งไรก็ไมม่ ีปฏิกิริยำตอบสนอง
ในหัวฉันพลันวำ่ งเปลำ่ ไปหมด
และในเวลำนี้เอง โทรศัพท์มือถือฉันก็สั่นขึ้นอย่ำงรวดเร็ว
ฉันรับ ไดย้ ินเสียงจว้ งอวี๋เลือนรำง คลำ้ ยกำลังถำมวำ่ เกิดอะไรขึ้น

1013
 และตรงหน้ำฉัน เลือดของอูอวี้ก็ไหลเปรอะเต็มตัว ตำทั้งคู่
แดงก่ำ มือข้ำงหนึ่งของเขำกดหน้ำอกเสิ่นสือเยี่ยนไว้อย่ำงไม่
ยอมแพ้ มืออีกขำ้ งหนึ่งกำลังโทรเรียกรถพยำบำล
"เกิ ดอะไรขึ้น" ทันใดนั้นจ้วงอวี๋ก็ตะโกนถำมในโทรศั พ ท์
อยำ่ งโมโห "เธอพูดสิ!"
ในที่สุดฉันก็ไดย้ ินชัดเจน
"จ้วงอวี๋ เสิ่นสือเยี่ยนตำยแล้ว" ฉันได้ยินตัวเองพูด "เขำถูก
ฆำตกรฆ่ำ ฉั น ไม่รู้ … ฉั น ไม่รู้ จ ริ ง ๆ… คนตำยแล้ ว จะช่ ว ยชี วิ ต
กลับมำไดไ้ หม…" ฉันรอ้ งไห้ออกมำ
ปลำยสำยโทรศัพทน์ ัน้ เงียบไปในที่สุด

1014
 ตอนที่ 203 อูอวี้ 25 (1)

-อูอวี-้
ไม่กี่วันหลังจำกเส้นเวลำเส้นนั้น สำหรับผมและถำนเจี่ยว
แลว้ ทัง้ ยุง่ เหยิงและขมขื่น
จ้ ว งอวี๋ เ ป็ น ผู้ห ญิ ง ที่ ไ ม่ธ รรมดำคนหนึ่ ง ข้อ นี้ ผ มรู้ ม ำโดย
ตลอด หลังจำกเกิดเรื่องคืนนั้น เธอก็วิ่งมำ จ้องศพของเสิ่นสือ
เยี่ยนอยูค่ รู่หนึ่ง ไมพ่ ูดอะไรสักคำ จำกนั้นก็จำกไป ไมก่ ี่วันหลัง
จำกนัน้ แมแ้ ต่ตำรวจก็หำตัวเธอไมพ่ บ ทำให้ถำนเจี่ยวยิ่งเสียใจ
และรู้สึกผิด
พวกเรำถู ก พำมำที่ ส ถำนี ต ำรวจ ถู ก เค้น ถำมซ้ ำ ไปซ้ ำ มำ
แม้แต่เหล่ำติงก็ยังสงสัยในตัวพวกเรำ พวกเรำหมดหนทำงจะ
อธิบำย เพรำะคนที่อยูก่ ับพวกเรำมีเพียงเฉินซิงเจี้ยนและเสิ่นสือ
เยีย่ นสองศพ รวมไปถึงเยีย่ สวินอีทบี่ ำดเจ็บหนักจนหมดสติไป
ไมก่ ี่วันนัน้ ผมไมส่ ำมำรถพบถำนเจี่ยวไดโ้ ดยตลอด พวกเรำ
ถูกขังแยก
…

1015
 ผมลืมตำ ได้ยินเสียงน้ำหยดติ๋งๆ ควำมชื้นที่มีเพียงในถ้ำ
โชยมำปะทะหนำ้ เหนือศีรษะยังคงเป็ นผนังหินตะปุ่มตะป่ำ
ผมกม้ หน้ำมอง ถำนเจี่ยวหลับอยูข่ ำ้ งมือผม คล้ำยกับแมว
น้อยที่ไ ด้รับบำดเจ็ บนอนฟุบ อยู่ บนใบหน้ำเล็ก ๆ นั้นยัง คงมี
ครำบน้ำตำในควำมฝั น ใจผมเจ็บปวดขึ้นมำ กอดเธอไว้ในอ้อม
อก เธอตื่น มองผม น้ำตำก็เออ่ ลน้ ออกมำอีกครัง้
"อำอวี้…"
ผมกอดเธอแนน่
ครั้นเงยหน้ำมองออกไป คนอื่น ๆ เก็บข้ำวของลุก ขึ้ น กั น
หมดแล้ว เฝิ งเยียนกับเฉินหรูอิ่งยืนอยู่ไมไ่ กล เฉินหรูอิ่งมองมำ
ทำงพวกเรำ
"พวกเรำลำกเสิ่นสือเยี่ยนเข้ำมำในเหตุก ำรณ์ทั้ง หมด…"
ถำนเจี่ยวพูดข้ำงหูผม น้ำเสียงแหบแห้งอ่อนระโหยโรยแรง ใน
หัวผมก็มีภำพฉำกนั้นแวบผ่ำนเข้ำมำ เสิ่นสือเยี่ยน ถึงแม้จะถูก
ยิง ก็ยังกดผมให้หมอบลง ควำมเจ็บปวดรวดร้ำวบำงอยำ่ งส่งมำ
จำกกระดูกและปอด
"พวกเรำยังมีโอกำสช่วยเขำ" ผมพูด
1016
 นิ้วทั้งสิบของถำนเจี่ยวบนตัวผมกำแน่นมำก เธอไม่ได้พูด
อะไร
"พวกเรำเก็บของแล้วออกเดินทำงกันเถอะ" หลิวซวงซวง
ผูห้ ญิงคนนัน้ ที่ชอบเลน่ กิจกรรมกลำงแจ้งร้องตะโกน ทุกคนล้วน
เห็นดว้ ย ผมก็ดึงถำนเจี่ยวให้ลุกขึ้นยืน
พวกเรำไมม่ ีทำงเลือก จำเป็ นต้องเดินไปขำ้ งหนำ้ ต่อไป หำ
คำตอบของปริศนำนัน้
พวกเรำทั้ ง แถวมี เ ก้ ำ คน มี ทั้ ง ชำยและหญิ ง มี ทั้ ง คนที่
แข็งแรงและคนที่อ่อนแอ จึงเดินได้ไม่เร็วเลยสักนิด ตลอดทำง
ล้วนเป็ นถ้ำหิน พื้นเฉอะแฉะและธำรน้ำไหล ยังดีที่อำกำศหำยใจ
นับว่ำเพียงพอ ในน้ำใต้ดินก็มีปลำเล็กๆ อยูไ่ มน่ อ้ ย ในถ้ำก็มีพืช
สีเขียวที่มีรำกใต้ดินให้พวกเรำแก้หิว รูปร่ำงของถ้ำหินก็ค่อยๆ
เปลี่ยนไป สีสันไมซ่ ้ำ ลักษณะชัน้ ไมซ่ ้ำ เพียงแตพ่ วกเรำเดินไปได้
ประมำณสี่ถึงห้ำชัว่ โมง ถ้ำนี้กลับทัง้ ลึก แคบและยำวแบบนี้ มอง
ไมเ่ ห็นปลำยทำงเลยสักนิด
ถึงแม้ว่ำตัวจะตกอยู่ในอันตรำย บรรยำกำศกดดัน แต่ถึง
ที่สุดแลว้ ก็ลว้ นเป็ นคนหนุม่ สำวที่รวมตัวกันพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน
โดยตลอด แต่ก็ไม่ถึงกับมองโลกในแง่ร้ำย ทว่ำถำนเจี่ยวกลับ
1017
ผิดปกติ ไม่พูดไม่จำตลอดทำง ผมรู้ เพรำะในใจเธอเจ็บปวด
มำกเกินไป
ตอ่ มำ ทุกคนตำ่ งออ่ นเพลียหมดเรี่ยวแรง จึงพักผอ่ นกันตรง
พื้นที่ว่ำงซึ่งค่อนข้ำงเรียบ ไม่รู้ว่ำผนังหินทำให้เรืองแสงใช่ไหม
ในถ้ำจึงไมม่ ืดเลยสักนิดอยำ่ งเห็นไดช้ ัด มีแสงไฟรำไรโดยตลอด
อำจเพรำะเดินเหนื่อยมำก ในใจจึงรู้สึกสิ้นหวัง จูจี้หรุ่ยซบ
อกเหยียนหยว่ นแล้วร้องไห้เบำๆ เหยียนหยว่ นปลอบเธออย่ำง
ออ่ นโยน ส่วนหลิวซวงซวงอยูด่ ้วยกันกับโจวเหวยโปรแกรมเมอร์
ที่มำจำกเซี่ยงไฮ้คนนัน้ ผูห้ ญิงคนนี้ใจเย็นมำกมำโดยตลอด โจว
เหวยถึงแม้ว่ำจะเป็ นผู้ชำยคนหนึ่ง แต่ก็พ่ึงพำเธอเล็กน้อยอย่ำง
เห็นได้ชัด เขำกำลังยิ้มพลำงเอำช็อกโกแลตในกระเป๋ำแทง่ หนึ่ง
มำแบง่ กันกินกับเธอ
จูอวี่ถง ผู้ชำยที่เงียบขรึมมำตั้งแรกจนถึงตอนนี้ เดินไปริม
ธำรน้ำใตด้ ินคนเดียว กำลังวักน้ำดื่ม ไมค่ อ่ ยคลุกคลีกับใคร
เทำ้ เฝิ งเยียนมีแผลจึงนอนพักอยูบ่ นพื้น เฉินหรูอิ่งคอยดูแล
อยูโ่ ดยตลอด ตลอดทำงนี้ จริงๆ แล้วผมก็รู้สึกได้ว่ำสำยของเธอ
มักจะอยู่รอบๆ ตัวผม แต่เธออ่อนแอและควำมรู้สึกไวมำตั้งแต่
ไหนแตไ่ ร อำจเพรำะถำนเจี่ยวอยูข่ ำ้ งๆ ผม เธอจึงไดแ้ ตม่ องพวก
1018
เรำ ไมเ่ ขำ้ มำใกลเ้ ลยสักนิด ดังนัน้ ผมจึงไมไ่ ดไ้ ปสนใจอะไร
ตอนนี้ สิ่ ง ที่ ผ มต้ อ งสนใจคื อ อนำคตของผมกั บ ถำนเจี่ ย ว
แลว้ ก็จิตใจของเธอดว้ ย

1019
 ตอนที่ 204 อูอวี้ 25 (2)

ถำนเจี่ยวก็ก้มตัวลงข้ำงธำรน้ำ วักน้ำดื่มอย่ำงสงบนิ่ง ผม
มองใบหนำ้ ดำ้ นขำ้ งของเธอพลำงครุน่ คิด
ตอนนี้นำ่ จะห่ำงจำกตอนที่พวกเรำลงเรือผำ่ นมำหนึ่งถึงสอง
วันแลว้ ซึ่งก็คือวันที่ 26 – 27 มิถุนำยน 2016 โดยประมำณ บน
เส้ น เวลำอี ก เส้ น หนึ่ ง ผมกั บ ถำนเจี่ ย วน่ ำ จะผ่ ำ นวั น ที่ 19
กรกฎำคมถึงวันที่ 2 สิงหำคมแลว้
ใกลก้ ับจุดตัดกันของเสน้ เวลำทัง้ สองเสน้ มำกขึ้นทุกที
ผมเงยหน้ำมองลึกเข้ำไปในถ้ำ ที่นั่นยังคงสะท้อนแสงไฟ
ริบหรี่ออ่ นจำง ไกลออกไปมองเห็นไมช่ ัด ควำมลับนัน้ ซ่อนอยูใ่ ต้
ดินที่ลึกลับแห่งนี้ จมอยูใ่ ต้ทะเลสำบใช่หรือไม่
ควำมสัมพันธข์ องเหยียนหยว่ นกับฝูงนก ควำมเปลี่ยนแปลง
ของเฉินหรูองิ่ ดวงตำของผม… ลว้ นยังหำคำตอบไมเ่ จอ
อีกอยำ่ ง เพรำะเหตุใดจึงมีเพียงผมและถำนเจี่ยวที่ขำ้ มเวลำ
กลับไปยังอดีตได้ จำกครึ่งเดือนเป็ นหนึ่งสัปดำห์ เหยียนหย่วน
จูจี้หรุ่ย เฉินหรูอิ่ง เฝิ งเยียน อูเมี่ยว… ล้วนสูญเสียควำมทรงจำ

1020
กอ่ นและหลังเกิดเรื่องทัง้ หมด จนกระทัง่ ช่วงเวลำนัน้ กอ่ นตำย ใน
หัวผมมีสีหนำ้ ของเหยียนหยว่ นกับเฉินหรูอิ่งกอ่ นตำยแวบเขำ้ มำ
สีหนำ้ ที่คล้ำยกับเปลี่ยนเป็ นหวำดผวำโดยฉับพลัน พวกเขำมอง
ผมกับถำนเจี่ยวแลว้ นึกอะไรขึ้นมำไดก้ ันแน่
ผมกับถำนเจี่ยวยังจะกลับไปที่เส้นเวลำไหนอีก อูเมี่ยวของ
ผม ชะตำกรรมของเธอยั ง ไม่ ถู ก แก้ ไ ข ฆำตกรคนนั้ น ยั ง คง
ลอยนวล เสิ่นสือเยี่ยนตำยแล้ว พอคิดถึงตรงนี้ ผมก็ใช้มือต่อย
พื้นขำ้ งตัวเต็มแรง
เสียงนี้ทำให้ถำนเจี่ยวตกใจ ร่ำงของเธอสะดุ้งเล็กน้อย หัน
กลับมำมองผม ผมพูด "ถำนเจี่ยว มำนี่"
คำพลอดรักที่คุ้นเคยน่ำจะทำให้เธอซำบซึ้งใจ เธอลุกเดิน
มำอยู่ข้ำงกำยผม ผมโอบไหล่เธอ บีบคำงของเธอไว้โดยไม่ได้
สนใจเลยสักนิดวำ่ ขำ้ งหลังยังมีคนเยอะขนำดไหน "มำเรียกควำม
สดชื่นกันหนอ่ ย"
"อือ" เธอยังคงก้มหน้ำ ท่ำทำงนี้ทำให้ผมทั้งรักทั้งสงสำร
ผมเอียงศีรษะไปจูบเธอ
ในที่สุดก็รู้สึกได้ว่ำร่ำงเธออ่อนระทวย มือเล็กๆ สองข้ำง

1021
คว้ ำ ตั ว ผมไว้ ท่ำ ทำงทั้ง อ่ อ นโยนทั้ง หลงใหล ผมพู ด เสี ย งต่ ำ
"ทำ่ ทำงเมื่อกี้ของคุณดูเหมือนขำดควำมอบอุน่ มำก"
นี่คือคำพูดที่เธอเคยพูดกับผม เธอถูกแหย่จนหัวเรำะ แต่
หนำ้ ตำยังคงระทมทุกข์
"พวกเรำยังมีโอกำสที่จะช่วยเสิ่นสือเยี่ยน ถ้ำกลับไปที่เส้น
เวลำนัน้ อีกครัง้ ได้" ผมบอกเธอ
"แต่ว่ำ…" เธอพูด "ถ้ำหำกกลับไปไมไ่ ด้ล่ะ ถ้ำพวกเรำแกไ้ ข
ประวัติศำสตร์ไมไ่ ด้ ช่วยเขำกลับมำไมไ่ ด้ละ่ "
ผมยังไมพ่ ูดอะไร เธอก็ฝังหน้ำไว้ในอกผม พูดว่ำ "พวกเรำ
เปลืองแรงไปเยอะขนำดนัน้ ลำบำกขนำดนัน้ ทุกขท์ นขนำดนัน้ …
อยำกจะจับเขำ แต่พวกเรำไม่ใช่คู่ต่อกรของเขำจริงๆ ไม่เพียง
ไม่ได้เปลี่ยนโชคชะตำของอูเมี่ยว ยังชดใช้ให้เสิ่นสือเยี่ยนของ
จ้ ว งอวี๋ ไ ม่ไ ด้ … ผู้ช ำยที่ จ้ ว งอวี๋ ชอบมำกขนำดนั้น ตำยไปแล้ว …
อำอวี้ คุณว่ำเป็ นเพรำะพวกเรำเขำ้ ไปกำ้ วกำ่ ยใช่หรือเปล่ำ พวก
เรำอยำกจะเปลี่ยนแปลง แตก่ ลับให้คนที่ไรโ้ ชคตอ้ งเสียสละ อำจ
เพรำะพวกเรำเองก็เปลี่ยนอะไรไมไ่ ด้ โชคชะตำเป็ นสิ่งที่ไมม่ ีทำง
เปลี่ยนแปลงได้…"

1022
 ผมเงยหน้ำขึ้นมำ มองสบดวงตำของเธอตรงๆ ดวงตำของ
เธอแดงมำก ในนั้นมีแววดื้อรั้นและน้อยเนื้อต่ำใจ ทำให้ผมทั้ง
สงสำรทั้งเจ็บปวด "เจี๋ยวเจี่ยว มองผม คุณผิดแล้ว แน่นอนว่ำ
ประวัติศำสตร์เปลี่ยนแปลงได้ พวกเรำจะไม่พยำยำมไปอย่ำง
เปล่ำประโยชน์ บ้ำนจูจี้หรุ่ยเดิมทีต้องตำยบนภูเขำ แต่กลับถูก
พวกเรำช่วยเอำไว้ ชีวิตคนห้ำชีวิต สว่ นบำ้ นเฉิน ถึงจะมีถังหลันห
ลันรอดชีวิตเพิ่มมำแค่คนเดียว แต่นั่นก็ยังคงเป็ นชะตำชีวิตของ
คนที่อับโชคคนหนึ่ง ตอนนี้สวี่จิ้งเหมียวไม่ตำย เยี่ยสวินอีก็ไม่
ตำย คุณยังต้องกำรกำรพิสูจน์อีกแค่ไหน พวกเรำเปลี่ยนแปลง
ประวั ติ ศ ำสตร์ ไ ด้ พวกเรำช่ ว ยชี วิ ต คนอั บ โชคมำโดยตลอด
ประสบกำรณข์ องพวกเรำ ไมไ่ ดไ้ รค้ วำมหมำยเลยสักนิด"
น้ำตำของถำนเจี่ยวหยดลงบนนิ้วมือผม ทำให้ใจผมทนไม่
ไหว ผมกม้ หนำ้ ลงไป แนบหนำ้ ชิดกับใบหนำ้ ของเธอ

1023
 ตอนที่ 205 อูอวี้ 25 (3)

"อำอวี้… ฉัน… ขอโทษ…"

ผมยิ้ม จูบซับน้ำตำบนหน้ำของเธอ พูดว่ำ "ผู้หญิงคนนั้นที่
ผมรักเธอไมเ่ คยลม้ เลิกอะไรงำ่ ยๆ หรอกนะ"
ใครจะไปรู้ว่ำประโยคนั้นกลับสะเทือนใจเธอ เธอลืมตำขึ้น
น้ำตำไหลพรำกหนักกว่ำเดิม ถึงขั้นสะอึกสะอื้น เธอคว้ำเสื้อยืด
ของผมไว้แล้วเช็ดน้ำมูกน้ำตำสะเปะสะปะ ผมอยำกจะหัวเรำะ
เบำๆ หำกแต่ในใจกลับรุ่มร้อน เธอร้องไห้พูดว่ำ "ไม่ใช่ว่ำฉัน
อยำกยอมแพ้น ะ… แต่ ฉั น กลั ว กลั ว ทุ ก อย่ำ งจะไร้ ผ ล ฉั น มอง
เสิ่นสือเยี่ยนตำยต่อหน้ำฉัน ก่อนหน้ำนี้แค่เสี้ยวนำทีเขำยังคง
กระโดดโลดเต้นอยูเ่ ลย วินำทีต่อมำก็นอนตัวเย็นแข็งทื่ออยู่ตรง
นัน้ แลว้ ฉัน…"
ผมเคยเห็นศพคนที่ผมรักทุกคนมำกอ่ นจึงเขำ้ ใจควำมรู้สึก
ของเธอได้ รอจนเสียงร้องไห้ของเธอเบำลงไปบำ้ งแล้ว ผมจึงจับ
มือเธอขึ้นมำประทับจูบลงไป พูดวำ่
"เจี๋ยวเจี่ยว ผมรับประกันกับคุณได้ ทุกอยำ่ งจะไมใ่ ช่ควำม
ว่ำงเปล่ำ จะไม่ไร้ผลแน่นอน คุณเคยอ่ำนเรื่อง 'เมื่อจักรพรรดิ

1024
พินิจชีวิต' ของจักรพรรดิมำร์คุส ออเรลิอุสไหม ในนั้นมีคำพูด
หนึ่ง พูดว่ำ 'ที่ที่เกิดเรื่องทุกอยำ่ งก็คือที่ที่เป็ นบอ่ เกิดของมัน ทุก
เรื่องต้องมีเหตุและผล ถึงแมว้ ่ำขอ้ เท็จจริงจะเกินขอบเขตควำมรู้
ควำมเขำ้ ใจทัว่ ไป' หนึ่งปี หลังจำกนี้ พวกเรำได้เจอกัน ถ้ำตอนนี้
พวกเรำกำลังจะเจออะไรที่คิดไมถ่ ึง หนึ่งปี หลังจำกนี้พวกเรำจะ
เจอกันได้ที่ไหน ดังนั้น พวกเรำจะต้องมีจุดจบที่ดีอย่ำงแน่นอน
ถึงแม้ว่ ำจุดจบนั้นจะเกิดขึ้นก่อนที่พวกเรำเจอกัน แต่มันเกี่ยว
อะไรกันล่ะ สำหรับคนอื่นคือหนึ่งปี หลังจำกนี้ สำหรับพวกเรำคือ
อนำคต แล้วก็เป็ นอดีต ผมไมส่ นใจอะไรจริงๆ ขอเพียงได้อยูก่ ับ
คุณ เหตุผลเดียวกัน ในเมื่อครึ่งปี หลัง หนึ่งปี หลัง พวกเรำล้วน
เห็นเสิ่นสือเยี่ยนมีชีวิตอยู่อย่ำงปกติสุข ถึงแม้เขำจะจดจำอดีต
ไมไ่ ด้ จำทุกๆ ครัง้ ที่เจอพวกเรำไมไ่ ด้ ประวัติศำสตร์ไมไ่ ด้มีเพียง
หนึ่ ง เดี ย ว เวลำไม่ไ ด้ มี เ พี ย งหนึ่ ง มี ค วำมเป็ น ไปได้ ม ำกมำย
สำคัญที่ควำมพยำยำมของเรำ แต่ไม่เป็ นไร พวกเรำจะช่วยเขำ
กลั บ มำ ผมสำบำนกั บ คุ ณ ว่ ำ จะต้ อ งช่ ว ยเขำกลั บ มำให้ ไ ด้
หลังจำกทุกอย่ำงสิ้นสุด จะต้องมีวันนั้นที่ทุกอย่ำงกลับคืนเป็ น
ปกติอยำ่ งแนน่ อน ถึงตอนนัน้ คุณคอ่ ยไปแนะนำเขำให้กับจ้วงอวี๋
สวรรค์ไ ม่ใจร้ำยขนำดนั้น หลังจำกพบคุณ ผมก็เ ชื่อตรงจุ ด นี้
พวกเขำสองคนตำ่ งก็เป็ นคนดีมำก ก็จะตอ้ งมีจุดจบที่ดีมำกอยำ่ ง

1025
แนน่ อน"
ถำนเจี่ยวนิ่งเงียบอยูใ่ นออ้ มอกผมนำนมำก และหลังจำกนัน้
ก็พูดเสียงอูอ้ ี้ "อืม คุณพูดถูก"
ผมถำม "ไมเ่ ศรำ้ แลว้ ไมเ่ สียใจแลว้ ?"
เธอพยักหน้ำอย่ำงแรง หลังจำกนั้นก็ยกมือข้ำงหนึ่งขึ้นมำ
ทำทำ่ ทำงสำบำน "เป็ นเพรำะฉัน… เห็นกำรตำยของเสิ่นสือเยี่ยน
เห็นท่ำทำงจ้วงอวี๋จำกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำถึงได้เสียใจมำก
เกิ น ไป ท ำไมฉั น ถึ ง ยอมแพ้ ง่ ำ ยๆ ฉั น เป็ นท่ ำ นเทพใหญ่ มี
ผูต้ ิดตำมเวยป๋อหนึ่งแสนคน! ฉันมีประสบกำรณอ์ ันนำ่ มหัศจรรย์
สำมำรถเดินทำงทวนกระแสเวลำ จ้วงอวี๋จะอิจฉำก็อิจฉำไมไ่ ด้…
อำอวี้ ฉันจะตำมคุณไป คุณไปที่ไหน ฉันจะไปที่นั่น คุณจะยืน
หยัดนำนเท่ำไหร่ ฉันจะยืนหยัดนำนเท่ำนั้น พวกเรำจะเดินไป
จนถึงจุดสุดทำ้ ยดว้ ยกัน โชคชะตำของฉัน มันไมเ่ คยอยูท่ ี่ไหนอื่น
ไกลเลย อยูแ่ คใ่ นมือฉัน!"
พวกเรำทั้งคู่กอดจูบซึ่งกันและกันแนบแน่น และจำกนั้นก็
สบตำกัน ยิ้มให้แก่กัน ก้มหน้ำลงกอดเกี่ยวซึ่งกันและกัน ในถ้ำ
ยังคงเต็มไปด้วยควำมมืดสลัว คนที่ไม่คุ้นเคยไม่ก็แปลกหน้ำก็
อยู่ด้ำนข้ำง ธำรน้ำใต้ดินยังคงมองไม่เห็นปลำยทำง แต่ทว่ำใจ
1026
ของผมนัน้ ทัง้ อบอุน่ และเงียบสงบ
ขอเพียงได้อยูด่ ้วยกันกับเธอ ไมว่ ่ำลำบำกยำกแคน้ ระหกระ
เหเรร่ อ่ น ขอเพียงไดอ้ ยูด่ ว้ ยกันกับเธอ
…
ผมไมร่ วู้ ำ่ พวกเรำหลับไปนำนเทำ่ ไร บำงทีอำจจะผำ่ นไปแค่
หนึ่งชั่วโมง หรืออำจจะผ่ำนไปห้ำหกชั่วโมง เวลำใต้พ้ืนดินนั้น
ยำกที่จะแยกแยะได้
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมำอีก ครั้ง ถำนเจี่ยวยังคงซบอกผมหลับ
สนิท ทันใดนัน้ ผมก็คน้ พบวำ่ รอบดำ้ นไรซ้ ึ่งผูค้ น
ถ้ำลึกที่เงียบเหงำ ที่ว่ำงกว้ำงใหญ่ ริมธำรน้ำใต้ดินแคบๆ
เหลือเพียงผมกับถำนเจี่ยว สถำนที่ที่คนอื่นอีกเจ็ดคนเคยนอน
เคยอยูย่ ังคงมีร่องรอย แต่ไมม่ ีใครอยูเ่ ลยสักคน

1027
 ตอนที่ 206 อูอวี้ 25 (4)

ผมลุก ขึ้นนั่งในทันที ปลุก ถำนเจี่ยวให้ต่ืน เธอขยี้ตำมอง

รอบดำ้ น จำกนัน้ ก็ตะลึงไปทันที "คนอื่นละ่ "
ผมมองรอบๆ ในใจมีขอ้ สันนิษฐำนอยำ่ งหนึ่งแวบเขำ้ มำ
พวกเขำทิ้งพวกเรำและจำกไปแล้ว? ไม่ ควำมเป็ นไปได้มี
นอ้ ยมำก เดิมทีทุกคนล้วนเป็ นฝูงนกที่เกำะกลุ่มกัน พวกเขำไมม่ ี
เหตุผลที่จะทิ้งพวกเรำให้โดดเดี่ยว
เพรำะอะไร พวกเขำจำเป็ นต้องจำกไป? หรือเป็ นเพรำะถูก
บังคับให้จำกไป? ใคร หรือพลังงำนอะไร บีบบังคับพวกเขำ?
แตก่ ็ไมถ่ ึงขนำดไมม่ ีเสียงอะไรเลยสักนิด
ผมตั้งสติ ดึงถำนเจี่ยวยืนขึ้นมำ เพ่งมองหำรอยเท้ำบนพื้น
ผมพบว่ำรอยเทำ้ นัน้ สะเปะสะปะมำก ล้วนแต่มุง่ ไปขำ้ งหนำ้ หำก
จะแกไ้ ขปั ญหำเฉพำะหนำ้ กอ่ นก็คงไดแ้ ตม่ งุ่ ไปขำ้ งหนำ้ ตอ่ ไป ผม
เก็บก้อนหินที่หนัก และแหลมคมจำกข้ำงกำยมำใช้ป้องกั น ตั ว
ถำนเจี่ยวเลียนแบบผม เก็บมำด้วยหนึ่งกอ้ น มือของพวกเรำจับ
กันแนน่ เดินไปขำ้ งหนำ้ อยำ่ งระมัดระวัง

1028
 แต่ คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ ำ เดิ น ไปยี่ สิ บ กว่ ำ เมตร ข้ ำ งหน้ ำ กลั บ
เปลี่ยนเป็ นทำงโคง้ สภำพภูมิศำสตร์เปิ ดโล่งในทันที เสียงน้ำใต้
ดินก็ดังยิ่งขึ้น บนที่ว่ำงข้ำงธำรน้ำมีคนสำมคนยืนอยู่ ไม่ใช่เฝิ ง
เยียน จูจี้หรุย่ กับจูอวี่ถงหรอกเหรอ
คนอื่นละ่
ผมบีบมือถำนเจี่ยว บอกเธอเป็ นนัยว่ำจะไม่เข้ำไปใกล้อีก
เรำสองคนแนบอยูข่ ำ้ งผนังหิน ฟั งอยูค่ รูห่ นึ่ง
จู อ วี่ ถ งยื น อยู่ริ ม น้ำ มองไปข้ำ งหน้ำ โดยตลอด ดู เ หมื อน
คอ่ นขำ้ งจะรอ้ นใจ สว่ นจูจี้หรุย่ นัง่ กอดขำกม้ หนำ้ งุดอยูร่ ิมน้ำ เฝิ ง
เยียนที่อยูข่ ำ้ งกำยเธอก็ทอดสำยตำมองไปไกลโดยตลอดเช่นกัน
"ทำไมพวกเขำถึงยังไม่กลับมำอีก" เฝิ งเยียนพูดอย่ำงร้อน
ใจ
"นั่นสิ" จูจี้หรุ่ยเห็นด้ว ย "พวกเรำก็ ควรจะไปกั บพวกเขำ
ไมอ่ ยำ่ งนัน้ จู… จูอวี่ถง คุณลองไปหำดูหนอ่ ยไหม"
จูอวี่ถงเงียบไปสักพักก่อนจะพูดว่ำ "พวกเขำบอกว่ำจะไป
สำรวจเส้นทำงขำ้ งหนำ้ ให้ผมคอยปกป้องพวกคุณอยูท่ ี่นี่ ยังไงก็
ฟั งพวกเขำดีกวำ่ "
1029
 "ถ้ำไมอ่ ยำ่ งนั้นก็ปลุกสองคนนั้นให้ต่ืนสิ" จูจี้หรุ่ยพูด "พวก
เขำก็หลับไดด้ ีจริงๆ "
เฝิ งเยียนกลับพูด "ทุกคนต่ำงก็ลำบำกกันทัง้ นัน้ รอพวกเขำ
ตื่นก็จะตำมมำช่วยเอง แฟนคุณเองก็พูดไว้ก่อนจะไปว่ำ ยังไงก็
แคไ่ ปสำรวจเส้นทำงเท่ำนั้น ไมต่ ้องกำรคนไปด้วยกันมำกขนำด
นัน้ "
ผมคอ่ ยๆ วำงใจ ที่แทก้ ็เป็ นแบบนี้นี่เอง ผมทิ้งกอ้ นหิน ถำน
เจี่ยวก็เลียนแบบทำ่ ทำงทิ้งกอ้ นหินของผม พวกเขำสำมคนได้ยิน
เสียงก็หันกลับมำ พวกเรำเดินเขำ้ ไป
เฝิ งเยี ย นยิ้ ม คนแรก "ตื่ น แล้ ว เหรอ เมื่ อ วำนพวกเธอดู
เหนื่อยกันมำก ก็เลยไมป่ ลุก กะว่ำรอพวกเขำหำเส้นทำงได้ก่อน
คอ่ ยว่ำกัน"
ผมพยักหน้ำเล็กน้อย พูด "ตอนนี้สถำนกำรณ์เป็ นไงบ้ำง"
แต่ทว่ำไมต่ ้องให้เฝิ งเยียนอธิบำย ผมก็เห็น มินำ่ ล่ะ คนอื่นๆ อีก
หลำยคนถึงรอไมไ่ หว ออกไปสำรวจเสน้ ทำงกอ่ น
ถึงแมว้ ่ำขำ้ งหนำ้ จะเป็ นโคง้ หักศอก แต่โดยพื้นฐำนแลว้ เป็ น
เส้นทำงตรงไปขำ้ งหน้ำ เส้นทำงมุง่ หน้ำยื่นออกไปอีกอยำ่ งน้อย

1030
รอ้ ยกวำ่ เมตร มองแวบแรกไมเ่ ห็นปลำยทำง
แตว่ ำ่ ดำ้ นหนำ้ มีแสง ทัง้ เป็ นตน้ กำเนิดแสงกลุ่มหนึ่งที่ไม่ได้
ริบหรี่
ผมกับถำนเจี่ยวมองหน้ำกัน ล้วนเห็นควำมหวังในดวงตำ
ของกันและกัน ตกลงแล้วเป็ นแสงที่ส่องลงมำจำกพื้นดิน หรือ
อะไรอยำ่ งอื่น ตอนนี้ไมร่ ู้เลยสักนิด แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้
คนใจเตน้
เพียงแตถ่ นนตรงหนำ้ เดินไมง่ ำ่ ยเลยสักนิด ธำรน้ำก็กว้ำงขึ้น
เกือบจะยืดขยำยออกไปทั่วทั้งบริเวณ ในน้ำยังมีกอ้ นหินแวววำ
วสีดำจำนวนไมน่ ้อย ดังนัน้ พวกเขำจึงเลือกคนที่มีเรี่ยวแรงดีไป
สำรวจเสน้ ทำงกอ่ น
"ผมจะเขำ้ ไปดูสักหนอ่ ย" ผมพูด
ถำนเจี่ยวรีบพูด "ฉันจะไปกับคุณดว้ ย"
ผมกุมมือเธอแนน่
ผลคือจูจี้หรุ่ยก็ยืนขึ้นมำ "ฉันก็จะไปเหมือนกัน รอมำนำน
มำกขนำดนี้แลว้ ฉันเป็ นห่วงมำก"

1031
 "ฉันก็อยำกไปดว้ ย" เฝิ งเยียนพูด
สว่ นจูอวี่ถงเงียบ
ผลสุดทำ้ ยคือ พวกเรำทัง้ ห้ำคนไมร่ อแล้ว เดินขำ้ มทำงน้ำที่
เดินยำกช่วงนี้ไปดว้ ยกัน
ดีที่จูอวี่ถง ถึงแม้จะไม่พูดมำก แต่เคลื่อนไหวคล่องแคล่ว
ว่องไวพึ่งพำได้ ถำนเจี่ยวและจูจี้หรุ่ยก็นับว่ำคล่องแคล่ว เฝิ ง
เยียนถึงแมจ้ ะได้รับบำดเจ็บ แต่ทัง้ ห้ำคนก็ช่วยกันพยุงเธอไว้ ใช้
เวลำไปครึ่ง ชั่ว โมงกว่ ำ ๆ ในที่ สุ ด ก็ ผ่ำนถนนช่ วงนี้ ไ ปได้ อย่ำง
รำบรื่น

1032
 ตอนที่ 207 อูอวี้ 25 (5)

ตอนที่กระโดดข้ำมหินก้อนสุดท้ำย คำดไม่ถึงว่ำถำนเจี่ยว
กับจูจี้หรุ่ยจะสบตำยิ้มให้กัน ระหว่ำงทั้งคู่คล้ำยจะสนิทกันมำก
ขึ้น แต่ว่ำตอนที่ถำนเจี่ยวสบตำกับผม แววตำกลับปรำกฏควำม
สงสำรและเสียดำย ผมรู้ว่ำเป็ นเพรำะชะตำกรรมในอนำคตของจู
จี้หรุย่ ผูห้ ญิงอับโชคคนนี้ ในถ้ำแห่งนี้ พวกเรำในตอนนี้ กลับอยู่
ดว้ ยกันกับพวกเขำในอดีต พวกเรำทัง้ คูต่ ำ่ งจับมือกัน ไมพ่ ูดจำ
แตท่ วำ่ ฉำกตรงหนำ้ ก็ทำให้ทุกคนพำกันตกตะลึง
พวกเรำมองเห็นที่มำของแสงทัง้ หมดชัดแล้ว
พวกเรำมำถึงอุโมงคถ์ ้ำใหมท่ ี่ใหญม่ ำก มองจำกปำกถ้ำเขำ้
ไปข้ำงใน กว้ำงขวำงขนำดสนำมบำสเกตบอลอย่ำ งน้อ ยหนึ่ ง
สนำม เพียงแต่หินที่นี่เป็ นสีขำวสะอำดรำวกับหิมะ ทัง้ ยังเป็ นทับ
ซ้อนกันเป็ นชั้น ตั้งแต่พ้ืนไปจนถึงเพดำนถ้ำ พอมองออกไปให้
ควำมรู้สึกไม่มีที่สิ้นสุด นั่นเป็ นหินที่ผมไม่เคยเห็นมำก่อน ส่อง
แสงแวววำวออกมำอยำ่ งคำดไมถ่ ึง ภำยในถ้ำทัง้ ถ้ำรำวกับถูกปก
คลุมด้วยแสงจันทร์ จุดกำเนิดของแสงแห่งนี้ที่พวกเรำเห็นก่อน
หนำ้ นี้ก็คือแสงจำกในถ้ำสอ่ งทะลุออกมำจำกปำกถ้ำนัน่ เอง

1033
 พื้ น ก็ เ ป็ น หิ น แบบนี้ เ ช่ น กั น เพี ย งแต่ เ ปรี ย บเที ย บกัน แล้ว
ค่อนข้ำงเรียบกว่ำ คล้ำยกับถูกกระแสน้ำเซำะกร่อน และผมก็
สังเกตเห็นว่ำธำรน้ำใต้ดินเมื่อมำถึงตรงนี้กลับหำยไปอย่ำงน่ำ
อัศจรรย์ คลำ้ ยกับไหลซึมเขำ้ ไปใตพ้ ้นื ดินอยำ่ งไรร้ อ่ งรอย
อีก ทั้งถ้ำแห่งนี้ไ ม่ไ ด้เ ป็ นที่ว่ำงโล่ งเลยสัก นิด แล้วก็ไ ม่ใ ช่
จุดสิ้นสุดเช่นกัน บนผนังหินยังเชื่อมกับถ้ำเล็กๆ อยูอ่ ีกมำกมำย
ด้ำนในเต็มไปด้วยสีขำวรำวหิมะ ไม่รู้ว่ำยังลึกเข้ำไปอีกเท่ำ ไร
แล้วก็ไมร่ ู้วำ่ จะเชื่อมไปทะลุที่ไหน
ภำพฉำกนี้ทำเอำพวกเรำตกตะลึง นิ่งสงบไปพักหนึ่ง
"นี่มันที่ไหนกัน" จูจี้หรุ่ยลนลำนอีกแล้ว "ทำยังไงดี พวกเขำ
ไปที่ไหนแลว้ เหยียนหยว่ น เหยียนหยว่ น! คุณอยูท่ ี่ไหนนะ่ !"
ไกลออกไป พวกเรำคล้ำยจะได้ยินว่ำมีคนตอบกลับมำ ผม
เข้ำใจในทันที พวกเขำน่ำจะเข้ำไปในเส้นทำงเล็ก ๆ เหล่ำนั้น
หำทำงออกอยู่
"พวกเรำยืนรอพวกเขำกลับมำอยู่ตรงนี้แหละ" ผมพูด ทุก
คนไมม่ ีขอ้ โตแ้ ยง้ ถำนเจี่ยวกุมมือผมแนน่ แตด่ วงตำคูน่ ัน้ ก็ยังคง
มองไปรอบขำ้ งดว้ ยควำมอยำกรูอ้ ยำกเห็น

1034
 ในฐำนะแม่ เฝิ งเยียนเองเป็ นกังวลเป็ นอย่ำงมำก ตะโกน
ออกไป "หรูอิ่ง หรูอิ่ง ลูกอยู่ที่ไหน ตอบแม่หน่อย! เมื่อกี้ฉันไม่
นำ่ ยอมให้เธอไปเลย… แตเ่ ธออยำกไปกับพวกเขำ…"
ในใจผมกระตุ ก ในทั นที ทั น ใดนั้น ก็ จั บ ควำมรู้ สึ ก ได้ ว่ำมี
บำงอยำ่ งผิดปกติ แต่กลับไมท่ ันได้คิดอยำ่ งละเอียดก็ได้ยินเสียง
คนคนหนึ่งพูดตอบกลับมำ "แม่ หนูอยูต่ รงนี้"
เสียงอยูห่ ่ำงออกไปไมไ่ กล
พวกเรำทั้งหมดล้วนมองไปตำมเสียง ชั่วขณะหนึ่ง ในถ้ำ
เงียบจนแม้แต่เสียงเข็มหล่นก็ได้ยิน ผ่ำนไปสิบกว่ำวินำที เสียง
ฝี เทำ้ ก็ใกล้เขำ้ มำ เงำคนคนหนึ่งเดินออกมำจำกในถ้ำเล็กๆ ซึ่งก็
คือเฉินหรูอิ่ง
สีหน้ำของเธอค่อนข้ำงขำวซีด สำยตำมองผม รีบก้ำวเดิน
กลับมำ "พวกเธอก็มำด้วยงัน้ เหรอ เส้นทำงเส้นนี้ฉันหำทำงออก
ไมเ่ จอ แม่ แมย่ ังสบำยดีอยูใ่ ช่ไหม"
เฝิ งเยียนวำงใจขึ้นมำ "แม่ไ ม่เ ป็ นไร ลูก ไม่เ ป็ นไรก็ดีแล้ว
พวกเขำละ่ ไมไ่ ดไ้ ปกับลูกเหรอ"
เฉิ น หรู อิ่ ง เดิ น เข้ำ มำใกล้ พ วกเรำ พู ด "พวกเรำแยกกั น
1035
หำทำงออก พวกเขำก็นำ่ จะใกลก้ ลับมำแลว้ ละ่ "
ในถ้ำมีแ สงร ำไรอยู่โดยตลอด ดังนั้นเมื่อเธอเดินมำใกล้
พวกเรำถึงมองเห็นลักษณะของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น ทันใดนั้นผมก็
รูส้ ึกไดถ้ ึงควำมผิดปกติเล็กนอ้ ยบนรำ่ งของเธอ บนหลังเธอคลำ้ ย
กับมีสิ่งของบำงอยำ่ ง ผม เฝิ งเยียน และถำนเจี่ยว ยืนอยูต่ รงหนำ้
เธอ จู จี้ ห รุ่ ย และจู อ วี่ ถ งยื น อยู่ ด้ ำ นข้ ำ ง สี ห น้ ำ พวกเขำทั้ ง คู่
เปลี่ ย นแปลงไปอย่ ำ งฉั บ พลั น จู จี้ ห รุ่ ย ถอยหลั ง ไปสองก้ ำ ว
จูอวี่ถงตะโกน "หลัง หลังเธอ!" จูจี้หรุย่ ร้องกรี๊ด
เฉิ น หรู อิ่ ง ตะลึ ง ไปในทั น ที รี บ ร้ อ นเอี ย งตั ว หมุ น กลั บ
อยำกจะดู ด้ ำ นหลั ง ของตั ว เอง ครั้ น แล้ ว พวกเรำทั้ ง หมดจึ ง
มองเห็น แมงมุมสีดำตัวหนึ่งที่อย่ำงน้อยก็น่ำจะขนำดเท่ำกับ…
อ่ ำ งล้ ำ งหน้ ำ ? ก ำลั ง เกำะติ ด อยู่บ นหลั ง เธอ แขนขำที่ เ ป็ น นิ้ ว
หยำบๆ เหล่ำนั้นเกำะกุมบนคอ หลัง เสื้อผ้ำ และเอวของเธอ
แนน่
ผมสูดลมหำยใจเย็นเยือก เฉินหรูอิ่งตอนนี้ก็น่ำจะมองเห็น
แล้ว ใบหน้ำซีดเผือด ร้องกรี๊ดอยำ่ งตื่นตระหนก เขำ่ อ่อนล้มลง
ไปบนพื้นในทันที สัน่ เทำไปทัง้ ตัว พยำยำมที่จะสะบัดสุดชีวิต แต่
แมงมุมตัวนั้นก็ไมข่ ยับแมเ้ พียงสักนิด เฝิ งเยียนก็ตกใจกลัวมำก

1036
แตก่ ็ไมก่ ลำ้ เขำ้ ใกล้ ควำ้ มือผมไว้ "อำอวี้ รีบช่วยเธอเร็วเขำ้ ! ช่วย
หรูอิ่งหนอ่ ย!"
ผมคลำยมือของถำนเจี่ยว เตะแมงมุมตัวนัน้ ไปหนึ่งที มันถูก
ผมเตะหลน่ ไปแลว้ ครึ่งหนึ่ง ยังมีขำของมันอีกครึ่งหนึ่งเกำะอยูบ่ น
หลังเฉินหรูอิ่ง ผมก็เตะลงไปแรงๆ อีก ในที่สุดก็เตะมันลงไปบน
พื้น
ทั้งร่ำงเฉินหรูอิ่งขดเป็ นกอ้ นกลม ทั้งยังกรี๊ดไมห่ ยุด พุง่ เขำ้
มำในอกผมในทันที
แมงมุ ม ตั ว นั้น ขยั บ ขึ้ น มำอย่ำ งกะทั น หั น ท ำเอำพวกเรำ
ทั้งหมดตกใจจนถอยไปก้ำวหนึ่ง มันกำงขำทั้งตัวของมันออก
ทั น ใดนั้น มั น ก็ ปี นเข้ำ ไปในถ้ ำ เล็ ก ๆ ถ้ ำ หนึ่ ง ด้ ว ยควำมเร็ ว สู ง
ควำมเร็วนั้น เร็วจนไม่มีทำงตำมไปได้ทันจริงๆ พริบตำเดียวก็
หำยไปแล้ว และลึกเขำ้ ไปในถ้ำนัน้ มีเสียงหัวเรำะดังแว่วออกมำ
อยำ่ งคำดไมถ่ ึง คลำ้ ยกับยังมีสิ่งอื่นซ่อนอยูใ่ นนัน้
พวกเรำทั้งหมดล้วนยืนนิ่งอยู่กับที่ เฉินหรูอิ่งคว้ำแขนของ
ผมไว้แน่น และผมก็กม้ หน้ำลง เห็นบนคอและไหล่ที่เปลือยโล่ง
ของเธอมีรูเลือดเล็กและละเอียดมำกๆ หลำยรู ไมร่ ู้ว่ำถูกแมงมุม
กัดหรือถูกเกี่ยว มีแม้กระทั่งเส้นไหมสีขำวเงินจมเข้ำไปในเนื้อ
1037
ในนัน้ ยังมีเม็ดสีขำวเล็กๆ ละเอียดๆ
มันคือ… กำฝำกไข่แมลงใช่ไหม ใจผมเย็นหนำวเหน็บขึ้น
เป็ นระลอก
ผมมองถำนเจี่ยวซึ่ง อยู่ด้ำนหลั งตำมสัญชำตญำณ เธอก็
มองบำดแผลเหลำ่ นัน้ แววตำสัน่ ไหว
เหนือศีรษะพวกเรำคือทะเลสำบที่ไมป่ กติ หินในถ้ำแห่งนี้ก็
ไม่ปกติ จ้วงอวี๋บอกว่ำ พวกเรำจะต้องไปถึงสถำนที่บำงแห่งที่
พลังงำนของจักรวำลและสนำมแมเ่ หล็กของกำลเวลำผิดปกติมำ
อยำ่ งแนน่ อน
ถ้ำอยำ่ งนัน้ สิ่งมีชีวิตในถ้ำนี้ ก็ล้วนไมป่ กติด้วยใช่ไหม
ที่แท้ เรื่องรำวของเฉินหรูอิ่งก็เริ่มจำกตรงนี้นี่เอง

1038
 ตอนที่ 208 ถำนเจีย่ ว 26 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ตอนที่ฉันตื่นจำกวังวนแห่งกำลเวลำที่บิดเบี้ยวอีก ครั้ง ก็
พบว่ำตัวเองนอนอยูบ่ นเตียงแห่งนัน้ ที่ค่อนขำ้ งคุน้ เคยดี แล้วฉัน
ก็นึกออกวำ่ นี่คือบำ้ นอูอวี้
ทุกอำรมณพ์ รัง่ พรูขึ้นมำในใจพร้อมๆ กัน แล้วตอนนี้คือวัน
ไหนแลว้ นะ
เวลำนี้เป็ นช่วงกลำงวัน แสงแดดเงียบเหงำ ฉันลงจำกเตียง
ได้ยินเสียงพูดคุยของอูอวี้กับแมแ่ ละนอ้ งสำวอยูน่ อกประตูห้อง
"อำอวี้ ตอนนี้ลูกพำลูกสำวคนอื่นกลับมำด้วยแล้ว ลูกเป็ น
ผู้ชำย ควำมรับผิดชอบที่ควรรับผิดชอบ ต้องออกตัวรับ" เสียง
แมอ่ ูอวี้สงบนิ่งและออ่ นโยน
อูเมี่ยวพูดว่ำ "โธ่ แมก่ ็ แมย่ ังกังวลอยูอ่ ีก ดูจำกควำมอบอุ่น
ของพี่ชำยที่มีให้ท่ำนเทพแล้ว กลัวว่ำมีแต่จะรอให้แต่งพี่เขำเขำ้
บำ้ นมำเร็วๆ ต่ำงหำกล่ะ พี่ชำย พี่คิดแบบนี้ล่ะสิ ทำงที่ดีที่สุดคือ
อยำ่ ชิงสุกกอ่ นห่ำม บังคับแตง่ เพรำะผูห้ ญิงทอ้ ง…"

1039
 "หุบปำก!"
"อยำ่ พูดเพอ้ เจอ้ !"
อูอวี้กับแมพ่ ูดพรอ้ มกัน
ฉันเอียงศีรษะแนบประตู หัวเรำะออกมำอยำ่ งอดไมไ่ ด้
เสียงฝี เท้ำค่อยๆ ใกล้เขำ้ มำ ประตูถูกเปิ ดออก อูอวี้ยืนอยู่
ตรงหน้ ำ ฉั น อี ก ครั้ง เขำสวมเสื้ อ ยื ด กั บ กำงเกงล ำลองขำสั้น
สะอำดสะอ้ำน ไม่หยำบและแข็งกระด้ำงเหมือนตอนอยู่ในถ้ำ
กอ่ นหนำ้ นี้เลยสักนิด ฉันมองหนำ้ ตำของเขำ ทันใดนัน้ ก็รู้สึกหลง
ทำง หลงอยูใ่ นควำมสับสนของโลกที่ไมร่ ู้ว่ำตกลงแล้วฝั่ งไหนคือ
ควำมจริงกันแน่
อูอวี้มองฉันด้วยดวงตำเป็ นประกำยเหมือนครำวแรกพบ
และหลังจำกนัน้ ก็โนม้ ตัวมำกอดฉันไว้
ประตูที่อยู่ด้ำนหลังพวกเรำปิ ดลง พวกเรำกลับมำอีกแล้ว
พบเห็นประสบกำรณค์ วำมผิดปกติของเฉินหรูอิ่งช่วงสั้นๆ รวม
ไปถึงหลังจำกที่อยูใ่ นถ้ำซึ่งคลำ้ ยกับแดนมำยำ
"ตอนนี้วันที่เทำ่ ไรแลว้ คะ" ฉันถำม

1040
 "วันที่ 4 กรกฎำคม 2016"
ฉันชะงักไป "ดีมำกเลย"
แขนของเขำกระชับกอดแนน่ พูดเสียงต่ำ "ใช่ ดีมำกเลย"
"ตอนนี้มีเหยื่อกี่คนแลว้ "
เขำพูด "ไมม่ ีสักคน คนแรก คือวันพรุง่ นี้"
พวกเรำกอดกั น เงี ย บๆ ครู่ ห นึ่ ง ควำมรู้ สึ ก จิ ต สงบและ
อ่อนโยนนั้น ไมม่ ีทำงที่จะบรรยำยออกมำได้ ฉันเงยหน้ำขึ้น จูบ
เขำอยำ่ งกระหำย และเขำก็ปิดผนึกด้วยจูบอยำ่ งที่คิดไว้ บอกไม่
ถูกว่ำเป็ นควำมรู้สึกอยำ่ งไร จูบนี้เริ่มตั้งแต่อ่อนโยนเอำใจ กอ่ น
จะเปลี่ยนเป็ นร้อนแรง เขำทั้งกัดทั้งดูดดุนริมฝี ปำกและลิ้นของ
ฉันซ้ำไปซ้ำมำ คล้ำยกับต้องกำรจูบทุกซอกทุกมุมทัว่ ร่ำงของฉัน
และจำกนัน้ เขำก็พลิกมือล็อกประตูห้อง อุ้มฉันเดินไปที่เตียง
ฉันเองก็ฮึกเหิมมำก ส่วนลึกของร่ำงกำยคล้ำยดั่งมีเปลวไฟ
ที่จะกลืนกินซึ่งกันและกัน ทว่ำสติสัมปชัญญะยังคงอยู่ ฉันดิ้นรน
พูดวำ่ "คะ… คุณ คิดจะทำอะไร ตอนนี้ยังกลำงวันแสกๆ พวกเธอ
อยูห่ ่ำงไปแคป่ ระตูบำนเดียวเองนะ!"

1041
 เขำก้ม ศี ร ษะลงแล้ ว หั ว เรำะ "คิ ด ไปถึ ง ไหนแล้ ว น่ ะ ก็ แ ค่
อยำกจะนอนกอดคุณสักพักเอง"
ฉันโล่งอก กระนั้นก็รู้สึกผิดหวังอย่ำงบอกไม่ถูก และเสียง
แผ่วเบำของเขำที่เหมือนประกอบขึ้นจำกฝุ่นก็ดังข้ำงหูฉัน "ให้
ผมหอมคุณดีๆ หนอ่ ยนะ เจี๋ยวเจี่ยว…"
ฉันนอนอยูใ่ ต้ร่ำงเขำ แผ่ขยำยเต็มที่ ไมข่ ยับเขยื้อน ปล่อย
ให้เขำสำรวจรำ่ งกำยของฉัน พวกเรำหอบเสียงต่ำไปด้วยกัน ฉัน
ลูบไล้ผมสั้น อ่ อ นนุ่มของเขำ มองดูเ ขำฝั งใบหน้ำ ลงในอกฉั น
ปล่อยให้เขำใช้แขนที่แข็งแรงกอดฉัน เขำเป็ นผูช้ ำยอยำ่ งแทจ้ ริง
แตก่ ็เหมือนเด็กคนหนึ่ง มีเพียงฉันที่เห็นด้ำนนี้ของเขำ เริ่มตัง้ แต่
เมื่อไหร่กัน ในที่สุดเขำก็ยอมปล่อยตัวต่อหน้ำฉัน ให้ฉันเห็น
ตัวตนที่แทจ้ ริงของเขำ
สุดท้ำยเรำนอนกอดกันบนเตียง รสชำติของกำรคลอเคลีย
กันและกันนั้นทำให้คนเสพติด ทำให้คนลุ่มหลง ไม่สนใจว่ำยัง
จะตอ้ งเผชิญกับทุกอยำ่ ง
"ไปทักทำยแมก่ ันเถอะ" อูอวี้ชวน
"อืม" ฉันตอบ "แต่ว่ำทัง้ หมดต้องโทษคุณ ตื่นแล้วกดฉันไว้

1042
ในห้องทำอย่ำงนี้ อย่ำงนั้นนำนขนำดนี้ … ควำมประทับใจของ
พวกเขำที่มีตอ่ ฉันคงหมดหนทำงเยียวยำแลว้ จริงๆ "
อูอวี้หัวเรำะเสียงต่ำ "ไมเ่ ป็ นไร พวกเขำรูว้ ำ่ ผมทำ"
ใจฉั น หวำนชื่ น "นั่ น ก็ ไ ม่ ดี แบบนี้ แ ล้ ว ฉั น จะยั ง รั ก ษำ
ภำพลักษณ์หญิงสำวที่อ่อนโยนและดีงำมที่สร้ำงไว้เมื่อสองวัน
กอ่ นไดย้ ังไงละ่ "
ทันใดนัน้ ฉันก็ชะงักไป
กำรรับรู้บำงอย่ำงพุ่งเข้ำมำในหัวฉัน ฉันเหม่อลอยไปโดย
สิ้นเชิง
สำยตำเขำลึกล้ำ "คุณรู้แล้ว?"

1043
 ตอนที่ 209 ถำนเจีย่ ว 26 (2)

ในหัวของฉันกลับยุ่งเหยิงไปหมด "ทำไม… ทำไมถึ งเป็ น

แบบนี้ ท ำไมพวกเรำถึ ง ตื่ น มำอยู่ ที่ นี่ เห็ น ชั ด ๆ ว่ ำ สิ บ ห้ ำ วั น
หลังจำกนี้ วันที่สิบเกำ้ กรกฎำคม พวกเรำถึงจะมำซูโจว… ตอนนี้
คือวันที่สี่ กอ่ นหนำ้ ช่วงนัน้ ทำไมพวกเรำถึงยังอยู่ อีกทัง้ แมค่ ุณ
พวกเขำ… ก็รจู้ ักฉันแลว้ ?"
ยุง่ แล้ว ยุง่ เหยิงไปหมดแล้ว ถึงแมว้ ่ำทุกครั้งที่พวกเรำข้ำม
เวลำมำจะถอยหลังกลับไปอดีต แตต่ อนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
"ผมก็ไม่แน่ใจ พอตื่นมำผมก็พบว่ำไม่ปกติแล้ว ดังนั้นเลย
ออกไปหยัง่ เชิงดู แมผ่ มพูดว่ำ พวกเรำมำเมื่อไมก่ ี่วันกอ่ น แต่ผม
ถำมเธอชัดๆ ว่ำวันไหน พวกเธอกลับจำไมไ่ ด้ และเรื่องของพวก
เรำที่เกิดขึ้นที่นี่ครึ่งเดือนหลังจำกนี้ บำงเรื่องพวกเธอมีควำมทรง
จำ บำงเรื่องไมม่ ี"
ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกหนำวสะท้ำนขึ้นมำ "ทำไม… เป็ นแบบนี้
ได้" ในฉับพลันนั้น ฉันมีควำมรู้สึก บำงอย่ำง รู้สึก ว่ำทุก อย่ำ ง
รอบตัวของตัวเองล้วนไม่เป็ นควำมจริง แต่พวกมันก็ยังคงมีอยู่
จริงๆ แสงแดด ผืนผำ้ อำอวี้… ลอ้ มฉันไวต้ รงกลำงจริงๆ

1044
 เวลำ ยังคงเป็ นเวลำนัน้ ที่ฉันเขำ้ ใจจริงๆ ใช่ไหม
ไม่ มันไมใ่ ช่ตงั้ นำนแลว้
อูอวี้เผชิญหน้ำกับปั ญหำนี้แล้วอยำ่ งเห็นได้ชัด ดูเยือกเย็น
กว่ำฉันมำก เขำกุมมือฉันแล้วพูดว่ำ "ไม่ต้องกลัว กำรมีอยู่ของ
เรื่องรำวจะต้องมีเหตุผลของมันแน่นอน สถำนกำรณต์ อนนี้ก็คือ
พวกเขำสองคนมีควำมทรงจำเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดในอนำคต อำจ
เป็ นเพรำะว่ำพวกเขำก็ได้รับ… ผลกระทบบำงอยำ่ งจำกเส้นเวลำ
ที่บิดเบี้ยวไปเช่นกัน"
ใจฉันสั่นไหว ปำกก็พูดซ้ำไปซ้ำมำ "แต่ทำไมตอนนี้… พวก
เขำถึงเป็ นแบบนี้ ก่อนหน้ำนี้ไม่เคยเป็ นแบบนี้มำก่อน แค่เพียง
พวกเรำย้อนเวลำกลับไป คนข้ำงๆ ก็ไม่เคยจำพวกเรำได้ อีก
อยำ่ งพวกเรำก็จะไปปรำกฏตัวที่อ่ืน พวกเรำจะไมอ่ ยูใ่ นบ้ำนของ
คุณ…"
ฉันกับอูอวี้สบตำกัน ดวงตำของเขำคล้ำยกับซ่อนทะเลสีดำ
เอำไวท้ งั้ ผืน
เขำพูด "ผมนึกถึงควำมเป็ นไปได้อย่ำงหนึ่ง เพรำะนับวัน
พวกเรำยิ่งเข้ำใกล้จุดเวลำที่ตัดกันนั้นมำกขึ้นทุกที จุดนั้นเป็ น

1045
อดีตแล้วก็เป็ นอนำคต มีพลังงำนลี้ลับบำงอย่ำง บำงทีพลังงำน
นัน้ ก็ทำให้คนรอบขำ้ งของพวกเรำไดร้ ับผลกระทบไปดว้ ย"
เกี่ยวกับกำรรับรูจ้ ุดนัน้ ในหัวฉันกลับเต็มไปดว้ ยควำมเลอะ
เลื อ นและยุ่ง เหยิ ง แต่ เ พรำะค ำพู ด ของอู อ วี้ ในสมองฉั น ก็ ผุ ด
ควำมคิดหนึ่งขึ้นมำทันที
เพรำะจุดนั้น เป็ นอดีตของเส้นเวลำ แล้วก็เป็ นอนำคตของ
เสน้ เวลำ
ตอนนี้พวกมันกำลังจะรวมกัน
ดังนั้น เส้นแบ่งของอดีตและอนำคตไม่ได้ชัดเจนขนำดนั้น
แล้วใช่ไหม
หมดหนทำงที่จะแบง่ อยำ่ งชัดเจนแล้ววำ่ อะไรคืออดีต อะไร
คืออนำคต
…
กำรรั บ รู้ นี้ ก็ เ หมื อ นหลุ ม ลึ ก ไร้ จุ ด สิ้ น สุ ด ก ำลั ง ทรมำนฉัน
ตอนที่กินขำ้ ว อูเมี่ยวใช้นิ้วสะกิดฉันหลำยครัง้ ฉันถึงจะไดส้ ติ
"พี่ ส ะ ใ ภ้ ท่ ำ น เ ท พ พี่ ส ะ ใ ภ้ ท่ ำ น เ ท พ …" อู เ มี่ ย ว พู ด
1046
"โทรศัพทม์ ือถือในกระเป๋ำพี่เหมือนกำลังสัน่ อยูน่ ะคะ"
"อ้อ" ฉันล้วงโทรศัพท์ออกมำ เหลือบเห็นแววตำเป็ นห่วง
ของอูอวี้
เป็ นคุณป้ำคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก พี่นอ้ งที่สนิทกันของแมฉ่ ันโทร
มำ จนกระทั่งฉันรับสำย ก็ยังไม่รู้ว่ำทำไมเธอถึงโทรมำ จนเมื่อ
คุณป้ำพูดอยำ่ งตำหนิว่ำ "ถำนเจี่ยว ได้ขำ่ วว่ำทำไมหนูทิ้งเสิ่นสือ
เยี่ยนที่ป้ำแนะนำให้ละ่ เขำเป็ นผูช้ ำยที่ดีมำกเลยนะ เมื่อวำนถำม
เขำ เขำถึงจะบอกว่ำหนูไมส่ นใจเขำ… ไมม่ ีโอกำสจริงๆ แล้วใช่
ไหม ลองอีกหนอ่ ยดีไหม…"
มือฉันสัน่ โทรศัพทเ์ กือบจะตกลงมำ เงยหนำ้ มองอูอวี้
เสิ่นสือเยี่ยน ใช่แลว้ ตอนนี้ฉันกับเสิ่นสือเยี่ยนเพิ่งจะเลิกกัน
ไมน่ ำน
แต่วันนี้คุณป้ำโทรมำ อธิบำยได้ว่ำคนคนนั้นกำลังใช้ชีวิต
ของตัวเองอย่ำงปกติสุข เรื่องหลังจำกนี้สิบห้ำวันยังไม่เ กิดขึ้น
เขำยังไมม่ ีควำมเกี่ยวขอ้ งใดๆ กับคดีนนั้ เลยสักนิด
ทันใดนั้น ฉันรู้สึกว่ำลำคอติดขัด นี่มัน ดีมำกเลยจริงๆ อูอ
วี้พูดไมผ่ ิด พวกเรำยังมีโอกำสกลับมำแกไ้ ขประวัติศำสตร์ แกไ้ ข
1047
ชะตำกรรมของเสิ่นสือเยี่ยน พวกเรำสำมำรถเตือนล่วงหน้ำและ
ช่วยเขำกลับมำได้ใช่ไหม สิบห้ำวันหลังจำกนี้ ให้เขำไม่ต้องไป
จับผูต้ อ้ งสงสัยดว้ ยกันกับพวกเรำที่มหำวิทยำลัยแห่งนัน้
ภำพตอนที่จ้วงอวี๋เห็นศพของเสิ่นสือเยี่ยนคืนนัน้ แวบเขำ้ มำ
ในหัวฉัน ภำยในชัว่ พริบตำสีหนำ้ เขำก็แข็งคำ้ งไปรำวกับน้ำแข็ง

1048
 ตอนที่ 210 ถำนเจีย่ ว 26 (3)

"ถำนเจี่ยว ถำนเจี่ยว" คุณป้ำถำมในสำย ทันใดนั้นฉันก็ได้

สติ พูดว่ำ "คุณป้ำคะ หนูกับเขำไมต่ ้องเกี่ยวขอ้ งอะไรกันอีกแล้ว
ชัว่ ชีวิตนี้จะไมต่ ิดต่อ จะไมข่ อควำมขว่ ยเหลือจำกเขำแล้ว ให้เขำ
ใช้ชีวิตปกติสุขของเขำ เขำจะมีแฟนที่เหมำะสมกับเขำค่ะ เขำ
เป็ น… ตำรวจที่ดีมำกคนหนึ่งมำโดยตลอด" ฉันกลับกลั้นเสียง
สะอื้นไมไ่ หว
คุณป้ำ "…"
วำงสำยแล้วถึงจะพบว่ำบ้ำนอูทัง้ สำมคนล้วนมองฉันเงียบๆ
ฉันกลัน้ น้ำตำไว้ แตใ่ นใจกลับดีใจเป็ นที่สุด ฉันมองอูอวี้ แนน่ อน
ว่ำเขำเขำ้ ใจฉันดี ในดวงตำนัน้ ก็มีแววอ่อนโยนและซำบซึ้งใจ
"ฉันมีอีกสำยที่ตอ้ งรีบไปโทรเดี๋ยวนี้" ฉันพูดเสียงเบำ
เขำลูบผมฉันแลว้ พูดวำ่ "ผมรู้ ไปเถอะ"
พอยืนอยู่ที่ร ะเบียง มองแสงพระอำทิตย์ตกเรืองรองเต็ ม
ทอ้ งฟ้ำ ซูโจวและตำ้ หลีแตกต่ำงกันโดยสิ้นเชิง ที่นี่เงียบเหงำและ
แออัดกว่ำมำก เหมือนเป็ นเมืองที่แทจ้ ริง และที่ต้ำหลี สถำนที่ที่

1049
ฉันใช้ชีวิตมำโดยตลอด สถำนที่ที่ฉันพบกับอูอวี้อีกครั้ง อำกำศ
คล้ำยจะร้อนอยู่เสมอ สีสันสดใส ภูเขำดูแล้วสูงยิ่งกว่ำท้องฟ้ำ
ทะเลสำบเงียบสงบยิ่งกวำ่ ทะเล
และตอนนี้ เพื่อนสนิทของฉัน อำจจะใช้ชีวิตอยูอ่ ยำ่ งโงเ่ ขลำ
ไม่รู้อะไรที่เ มืองแห่ งนั้น หนึ่งปี นี้ที่ใช้ชีวิต กำรเริ่มต้นของเธอ
กำรสิ้นสุดของพวกเรำ
พอคิ ด ถึ ง จุ ด นี้ น้ ำ ตำของฉั น ก็ พ ำนจะไหลออกมำ ฉั น
พยำยำมกลัน้ ไว้สุดชีวิต โทรหำเธอ
"ฮัลโหล…" เสียงของจ้วงอวี๋ฟังดูเหมือนขี้เกียจตัวเป็ นขน
"แมส่ ำวนอ้ ยจู มีเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ"
ยังคงเป็ นเธอคนนัน้ ทุกอยำ่ งไมม่ ีควำมผิดปกติใดๆ ไมร่ สู้ ึก
เลยแมแ้ ต่นิด ที่โลกของเธอ อำจจะไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น
ฉันพูด "จว้ งอวี๋ เธอทำอะไรอยู"่
"จะท ำอะไรได้ อี ก ล่ ะ " เธอพู ด อย่ำ งไม่ส บอำรมณ์ "สอบ
ปลำยภำคน่ ะ สิ เพิ่ ง จะเริ่ ม สั ป ดำห์ ส อบปลำยภำค ให้ ต ำย
เถอะๆ !"

1050
 ฉันหัวเรำะ ทันใดนั้น น้ำตำก็เริ่มไหลลงมำอยำ่ งห้ำมไมอ่ ยู่
ลมหำยใจก็ติดขัด จ้วงอวี๋รู้สึกได้จึงเงียบไปทันที กอ่ นจะถำม "นี่
เธอเป็ นอะไรไป อยำ่ ทำให้ฉันตกใจสิ"
ฉันร้องไห้ไมพ่ ูดไมจ่ ำอยูห่ ลำยนำที จ้วงอวี๋เลยเอำแต่เงียบ
ตลอด เธอเป็ นแบบนี้เสมอ จนเมื่อฉันสงบใจลงได้ เธอก็หัวเรำะ
อยำ่ งออ่ นโยน ถำม "ดีขึ้นแลว้ ใช่ไหม องคห์ ญิงผูย้ ิ่งใหญ"่
เธอไม่รู้ว่ำ ตอนนี้พอฉันได้ยินว่ำเธอใช้ชีวิตในสภำพหมด
อำลัยตำยอยำกแล้วรู้สึกเสียใจมำกแคไ่ หน
ฉันสูดลมหำยใจ พูด "ดีขึ้นแล้วล่ะ จ้วงอวี๋ ฉันมีเรื่องสำคัญ
จะคุยกับเธอ ฟั งฉันนะ"
จ้วงอวี๋เ งียบไป ก่อนจะถำมว่ำ "ตกลงแล้ววันนี้เ ธอกิ นยำ
อะไรผิดไปหรือเปล่ำเนี่ย"
"ไม่ได้กินยำอะไรผิดทั้งนั้น เรื่องนี้เกี่ยวกับชีวิตคนคนหนึ่ง
ชีวิตของตำลุงที่ทัง้ สูงส่ง ใจดี และซื่อตรง เธอฟั งนะ ไมต่ อ้ งสนใจ
สอบปลำยภำคอะไรแล้วทัง้ นัน้ เธอไปที่กองตำรวจอำชญำกรรม
สถำนีเฉิงตงเมืองต้ำหลีเดี๋ยวนี้ ไปหำตำรวจที่ช่ือเสิ่นสือเยี่ยน
เสิ่นที่มำจำกเสิ่นว่ำนซัน สือที่มำจำกสือเจียน เยี่ยนที่มำจำก

1051
ต้ ำ เยี่ ย น อำยุ ยี่ สิ บ แปดปี สู ง ร้ อ ยแปดสิ บ สี่ เ ซนติ เ มตร ไม่ว่ ำ
รูปร่ำงหน้ำตำหรือนิสัยล้วนเป็ นแบบที่เธอชอบทั้งนั้น… เธอต้อง
ไปหำเขำ นี่คือคำขอร้องเพียงหนึ่งเดียวของฉัน… ก็นับว่ำ นับว่ำ
เป็ นเรื่องหนึ่งเดียว… ที่ฉันขอร้องกับเธอ มันสำคัญมำกๆ ฉันไม่
สนว่ำเธอจะใช้วิธีกำรอะไร เตือนเขำก็ดี สะกดรอยตำมเขำก็ดี
บอกทุกคนรอบตัวเขำ เขียนโนต้ แปะเต็มที่ทำงำนของเขำ เขียน
บันทึกเตือนควำมจำไว้ในโทรศัพทม์ ือถือของพวกเธอทัง้ สองคน
วันที่สำมสิบกรกฎำคม วันนี้จะต้องห้ำมไม่ให้เสิ่นสือเยี่ยนไปซู
โจวเด็ดขำด ไม่ต้องไปโรงเรียน XX ที่ซูโจว ไม่ต้องไปช่วยฉัน
ฝำกหนอ่ ยนะ!"
จว้ งอวี๋ "…"
ฉันคำดคัน้ "รับปำกฉันสิ"
ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ในที่สุดจ้วงอวี๋ก็พูดอย่ำงจำยอมเล็ก น้อย
"ให้ตำยสิ… ฉันรับปำกเธอ ถ้ำหำกทำไมไ่ ด้ก็ขอให้เป็ นหมำโสด
ตลอดชีวิต"

1052
 ตอนที่ 211 ถำนเจีย่ ว 26 (4)

กลำงคืนใกล้มำเยือน ฉันนัง่ อยูต่ รงระเบียงกับอูอวี้ เขำเปิ ด

เบียร์สองกระป๋อง ส่วนอูเมี่ยวแกะถัว่ และปี กไกใ่ ห้พวกเรำหลำย
ถุงอย่ำงรู้ควำม หลังจำกนั้นก็กลับห้องไปอย่ำงรู้งำน ไม่อยู่เป็ น
ก.ข.ค
อูอวี้ทอดมองไปไกล ค่อยๆ ดื่มเบียร์ช้ำๆ ฉันมองนิ้วของ
เขำหนีบกระป๋องเบียร์ไว้ จิตใจก็เปลี่ยนเป็ นสงบนิ่งอยำ่ งคำดไม่
ถึง แลว้ ก็ยกกระป๋องของตัวเองขึ้นมำดื่มไปหลำยอึกใหญ่
จ้วงอวี๋ทำได้ไหม ฉันไมร่ ู้เลยสักนิด แต่ฉันรู้สึกว่ำทำได้ ฉัน
เชื่อเธอ แมแ้ ตเ่ รื่องแปลกประหลำดอยำ่ งให้เอำกล่องไปไว้ที่ห้อง
ใต้หลังคำบ้ำนเฉิน หลังจำกนี้เธอก็คิดวิธีให้ตัวเองไม่ลืมได้ ทั้ง
ยังทำสำเร็จ นับประสำอะไรกับเพียงแค่หยุดผู้ชำยคนหนึ่งไมใ่ ห้
ไปที่ที่หนึ่งในช่วงเวลำหนึ่ง ถึงแม้ว่ำผู้ชำยคนนั้นยังคงเป็ น คน
แปลกหนำ้ สำหรับเธอในตอนนี้ก็ตำม
แต่ถ้ำหำกทั้งสองคน หลังจำกที่เจอกันทุกครั้งก็จะลืมอีก
ฝ่ำย แต่เจอกันอีกครัง้ ก็ยังคงรู้สึก ยังคงจะชอบอีกฝ่ำย พวกเขำ
ทัง้ คูไ่ มใ่ ช่ถูกลิขิตให้อยูด่ ว้ ยกันเหรอ

1053
 ก็เหมือนฉันกับอูอวี้ วันใดวันหนึ่งเดือนใดเดือนหนึ่งปี ใดปี
หนึ่ง พวกเรำอำจจะกลับคืนสู่ควำมปกติในที่สุด มีบ้ำนเป็ นของ
ตัวเอง เรำสองคนก็จะเปิ ดเบียร์สองกระป๋อง นั่งที่ระเบียงแบบนี้
เหมือนตอนนี้ใช่ไหม ฉันดื่มกับเขำ เขำดูแสงดำวและพระอำทิตย์
กับฉัน
คิดถึงตรงนี้ ใจฉันก็คอ่ ยๆ อ่อนยวบลงมำ แมจ้ ะพบเจอกับ
อะไรมำกมำยขนำดนี้ แต่ก ลับทำให้ฉันยิ่งกระหำยในอนำคต
แบบนัน้ มำกขึ้นทุกที เบียร์ในปำกคล้ำยจะไมไ่ ด้ขมขนำดนัน้ แต่
เจือควำมหวำนจำงๆ
อูอวี้เอย่ ปำก "พรุง่ นี้ผมจะไปสถำนีตำรวจคนเดียว"
"ทำไมละ่ "
เขำหันมำมองฉันแล้วพูดว่ำ "เจี๋ยวเจี่ยว พวกมันเป็ นฆำตกร
มืออำชีพ แถมยังมีสองคน หนึ่งในนัน้ พวกเรำยังไมร่ ู้ตัวตนหนึ่ง
คน ทัง้ ยังมีปืน อำศัยแคก่ ำลังของพวกเรำจับพวกมันไมไ่ ดห้ รอก
แล้วมันก็อันตรำยเกินไป จะให้มีคนต้องเสียสละอีกไม่ได้แล้ว
ตอ้ งหำควำมช่วยเหลือที่เป็ นมืออำชีพยิ่งขึ้น แข็งแกรง่ ยิ่งขึ้น"
"แตว่ ำ่ คุณจะทำยังไงให้ตำรวจเชื่อคุณละ่ " ฉันถำม

1054
 เขำดื่มเบียร์อึกหนึ่ง พูดอย่ำงเฉยเมย "เดินหนึ่งก้ำวดูหนึ่ง
กำ้ ว ถึงจะต้องกลำยเป็ นผูต้ ้องสงสัยชัว่ ครำวก็ไมเ่ ป็ นไร ผมจะไป
หำเหล่ำติง เขำเป็ นคนที่ซ่ือตรงรอบคอบคนหนึ่ง ผมไปหำเขำ
เขำอำจจะไมเ่ ชื่อ แต่ขอแค่พูดให้เขำยอมออกตรวจวันมะรืนได้
เฝ้ำระวังสถำนกำรณก์ ำรกอ่ คดีครั้งแรก ก็สำมำรถป้องกันไมใ่ ห้
คนถูกฆำ่ ได้ ถำ้ หำกจับพวกมันสองคนไดโ้ ดยตรงก็เยี่ยมไปเลย"
ฉั น เ งี ย บ ไ ป ค รู่ ห นึ่ ง พู ด ว่ ำ " จ ำ ก มุ ม ม อ ง นั ก เ ขี ย น
อำชญำกรรม กำรก่ อ คดี ค รั้ ง แรกมั ก จะไม่ คุ้ น ที่ สุ ด อำจจะมี
จุดบกพร่องมำกที่สุด อีกอยำ่ ง ฉันคิดว่ำพวกเขำมีแนวโน้มที่จะ
ปรำกฏตั ว ทั้ง สองคน เพรำะเป็ น ครั้ง แรก คดี วั น มะรื น นี้ โดย
ครำ่ วๆ แลว้ เป็ นยังไงบำ้ ง"
อูอวี้หลับตำนึก ย้อนกลับไป พูดว่ำ "เหยื่อคนแรกชื่อเฉิน
หนิ ง เหมิ ง อำยุ ยี่ สิ บ สอง เป็ นพนั ก งำนร้ ำ นอำหำรแห่ ง หนึ่ ง
ร้ำนอำหำรเปิ ดถึงตีสอง เฉินหนิงเหมิงหำยตัวไประหว่ำงทำง
กลับบ้ำนวันที่ห้ำกรกฎำคม หลังจำกนั้นสี่วันพนักงำนทำควำม
สะอำดก็ ไปพบศพของเธอที่ถูก แยกชิ้นส่วนในถังขยะห่ำงจำก
บำ้ นไปสองซอย"
ฉันรูส้ ึกกลัวจนตัวสัน่

1055
 "เหยื่อคนตอ่ มำละ่ " ฉันถำม
อูอวี้ล้วงบุหรี่ออกมำจุด สูบไปไมก่ ี่ครัง้ ก็หันหน้ำไป ซ่อนไว้
ในควำมมืดสลัว "เหยื่อคนที่สองชื่อหลิวเสี่ยวหง ถูกพบที่ถังขยะ
ใกล้บ้ำนเช่นกัน เหยื่อคนที่สำมก็คือสวี่จิ้งเหมียว ถูกพบในบำ้ น
ศพเละ เหยื่อคนที่สี่ช่ือเยี่ยสวินอี คุณก็รู้ อยู่ที่ที่รกร้ำงตรงข้ำม
มหำวิทยำลัย " เขำหยุดเล็กน้อย ใช้นิ้วชี้ไปยังที่ไกลๆ น้ำเสียง
คอ่ นขำ้ งสงบนิ่ง "อูเมี่ยวอยูใ่ นตูเ้ ย็นของโฮสเทลแห่งหนึ่งบนถนน
นัน้ "
ลมหำยใจของฉันช้ำลงไปประมำณหนึ่งทันที เหลียวไปมอง
หลั ง ตำมสั ญ ชำตญำณ อู เ มี่ ย วกั บ แม่ก ำลั ง นั่ง ดู โ ทรทั ศ น์อยู่ที่
โซฟำ หัวเรำะสดใสเป็ นอย่ำงยิ่ง คล้ำยกับจับสำยตำของฉันได้
เธอหันมำทำงฉัน ฉันมองหน้ำเธอ ยิ้มให้เ ธอเล็ก น้อยก่อ นจะ
หลบสำยตำออกมำ
ทันใดนั้น ในที่สุดฉันก็เ ข้ำใจผู้ชำยคนนั้นที่ฉันเจอที่ ร้ ำ น
ซ่ อ มรถ ควำมเงี ย บขรึ ม และต่ อ ต้ ำ นของเขำ แล้ ว ก็ เ ข้ำ ใจวั น
เหล่ำนั้น ควำมพยำยำมอยำ่ งสุดชีวิตของเขำ ควำมเขม้ แข็งและ
ควำมอ่อนแอที่ไ ม่ให้ใครรู้ ถ้ำหำกเปลี่ยนเป็ นฉัน คนที่ฉันรัก
ที่สุดเสียชีวิตอยำ่ งน่ำเวทนำแบบนั้นต่อหน้ำตัวเอง และตอนนี้ก็

1056
อยูข่ ำ้ งๆ อีก ฉันกลัวแต่ว่ำตัวเองจะอ่อนแอปวกเปี ยกเหมือนน้ำ
พยำยำมจับเขำสุดชีวิต ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ต่อสู้สุดชีวิต เพียง
เพื่อตอนที่ค่ำคืนใกล้เขำ้ มำ ในที่สุดก็อยูด่ ้วยกันอยำ่ งเงียบสงบ
ควำมสุขที่ตำมหำและไขวค่ วำ้ ไมไ่ ด้
เบำ้ ตำของฉันร้อนเล็กน้อย ฉันช่วยเขำ ฉันเป็ นพระอำทิตย์
ดวงนอ้ ยนะ เป็ นผูห้ ญิงที่ฉลำดและเกง่ กำจที่สุดในใจเขำ
คำสำบำนในอดีต คำสำบำนที่ประทับลงในใจเงียบๆ ตอน
ที่รักกันถึงครำวที่ต้องสะสำงแล้ว ฉันต้องเปลี่ยนชะตำกรรมของ
เขำ ดำ่ นหินที่เหมือนสันเขำที่ตอ้ งขำ้ มไป พวกเรำที่ฟ้ำลิขิตให้มำ
คูก่ ัน ต้องกล้ำที่จะกำ้ วขำ้ มมันไป
ฉันพูด "ฉันไปดว้ ย"
อูอวี้ชะงัก วำงบุหรี่ลง หันกลับมำมองฉัน
ฉันค่อยๆ ยิ้ม พูดว่ำ "พรุ่งนี้ฉันจะไปสถำนีตำรวจ ถ้ำหำก
เฉินหนิงเหมิงไม่ใช่เหยื่อคนแรกล่ะ ถ้ำหำกมีเหยื่อคนแรกแล้ว
เช่น… ฉัน? พวกเขำไร้มโนธรรมไมม่ ีควำมเป็ นมนุษย์ พวกเขำจะ
อำศัยอะไรมำซื่อสัตยต์ ำมควำมจริง จำกนัน้ ก็เฝ้ำรอดับเครื่องชน
อย่ำงอดทน พรสวรรค์ของฉันคือแต่งเรื่อง ฉันแต่งเรื่องได้เก่ง

1057
กวำ่ คุณอีกนะ"
"ฉัน นักเขียนในอินเทอร์เน็ตที่มีช่ือเสียงอยู่เล็กน้อย ไปซู
โจวกับแฟน ตอนกลำงคืนหนีออกไปเที่ยวอยำ่ งไมร่ คู้ วำม ผลคือ
ถูกพวกเขำจับไป โชคดีที่ประสบกำรณ์ครั้งแรกของพวกเขำไม่
เพียงพอ ถึงทำให้คนที่มีไหวพริบอยำ่ งฉันหำโอกำสหลบหนีได้
ทั้ง ยั ง ไม่ไ ด้ รั บ อั น ตรำยอะไร ฉั น รู้ รู ป ร่ ำ งหน้ ำ ตำของหนึ่ ง ใน
คนร้ ำ ย รู้ ว่ ำ ส่ ว นใหญ่ เ ขำอยู่ ที่ ไ หน แล้ ว ก็ เ ห็ น ชื่ อ และรู ป
เด็กผู้หญิงที่พวกเขำจะโจมตีต่อไปทุกคน… ตอนนี้ฉันหลับตำก็
ยังบรรยำยควำมรูส้ ึกที่ถูกพวกเขำขังไว้ในห้องมืดที่บ้ำนของพวก
เขำได้ ฉันสำมำรถบอกรำยละเอียดของกำรกระทำและค ำพูด
ของพวกเขำในฐำนะฆำตกรฆำ่ ตอ่ เนื่องโรคจิตวิปริต ลักษณะเด่น
ของกำรจัดวำงของห้องพวกเขำ นิสัยในกำรใช้ชีวิตของพวกเขำ…
แล้ ว ต ำรวจจะมี เ หตุ ผ ลอะไรที่ จ ะไม่เ ชื่ อ ฉั น ไม่เ ห็ น ใจฉั น ไม่
จัดกำรไล่จับฆำตกรต่อเนื่องที่ซ่อนอยู่อยำ่ งแข็งแกร่งทั้งสองคน
ตำมที่ฉันหวังในทันทีอีกเหรอ"

1058
 ตอนที่ 212 อูอวี้ 26 (1)

-อูอวี-้
ได้ยินคำพูดของถำนเจี่ยว แล้ว ปฏิกิริยำแรกของผมคือรูส้ ึก
ว่ำไม่ได้ เธอยิ่งเกี่ยวขอ้ งกับคดีนี้ลึกเท่ำไร ก็ยิ่งอันตรำยเท่ำนั้น
แต่ในใจก็แอบมีควำมคิดหนึ่ง รู้ว่ำทำแบบนี้ไมแ่ น่ว่ำอำจจะได้ก็
ได้
หลังจำกคิดเล็กนอ้ ย ผมก็ตอบไป "ไมไ่ ด"้
เดิมทีเธอเต็มไปด้วยควำมมุ่งมั่น ดวงตำทั้งคู่เป็ นประกำย
พอได้ยินคำพูดของผม ทัง้ ตัวก็เหี่ยวลงไปในทันที "ทำไมละ่ "
"เหล่ำติงฉลำดเฉียบแหลมมำก ไม่แน่ว่ำจะเชื่อคำพูดของ
คุณ แบบนี้กลับจะทำให้คุณถลำลงไปในควำมยุง่ ยำกด้วยซ้ำ ถ้ำ
หำก… ถูกพวกเขำรู้เขำ้ มีหวังไมป่ ล่อยคุณไปแน่ ผมจะปล่อยให้
คุณไปเผชิญกับอันตรำยไมไ่ ด้"
ใครจะรู้ว่ำพูดคำพูดที่มำจำกใจนี้จบ เธอกลับเมม้ ปำกก่อน
จะพูดว่ำ "เอำอีกแล้ว เมื่อกอ่ นก็กลัวทำให้ฉันลำบำก เห็นชัดๆ
วำ่ ในใจคิด แตย่ ังไมย่ อมดีกับฉัน ใช่ไหม อูอวี้ ฉันวำ่ ควำมคิดใน

1059
กำรรับผิดชอบของคุณไม่ต้องเคร่งครัดขนำดนั้น ไม่ต้องคิดจะ
เป็ นวีรบุรุษของตัวเองขนำดนี้ไดไ้ หม คุณรูด้ ีวำ่ ให้ฉันออกตัวกอ่ น
คือวิธีที่ดีที่สุด แลว้ ฉันจะเผชิญกับอันตรำยไดย้ ังไง ฉันอยูก่ ับคุณ
ตลอด อีกทัง้ ไหนๆ หลังจำกนี้สิบห้ำวันฉันก็จะยอ้ นเวลำกลับไป
อีก ไปจำกจุดเวลำนี้อยูแ่ ลว้ "
ผมเงียบไปสักพักกอ่ นจะพูด "คุณแน่ใจนะว่ำหลังจำกนี้สิบ
ห้ำวัน พวกเรำยังจะกลับไปได้อีก และไมใ่ ช่ถึงจุดสิ้นสุดของเวลำ
แล้ว"
ถำนเจี่ยวชะงัก กุมมือผม พูด "คุณรู้ว่ำพวกเรำจะกลับไป
เพรำะคุณเคยพูดว่ำทุกเรื่องมักจะต้องมีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด
ที่ในถ้ำนัน้ "
คำพูดนี้ทำให้ในใจผมนิ่งเงียบ
เธอพู ด เสี ย งอ่ อ น "ฉั น รั บ ปำกคุ ณ ในฐำนะเทพธิ ด ำพระ
อำทิตย์น้อยของคุณ ฉันรับปำกกับคุณจริงๆ ถ้ำมีเรื่องร้ำยแรง
หรือควำมยุง่ เหยิงจะรีบปลีกตัวออกมำ ฉันไมไ่ ด้โง่ขนำดนั้น อีก
ทั้งขอแค่เหล่ำติงคนนั้นของคุณสำมำรถจับพวกเขำไว้ได้ภำยใน
ครั้ ง เดี ย ว ข่ ำ วครำวของฉั น จะหลุ ด ออกไปได้ ยั ง ไง ยั ง จะมี
อันตรำยหลังจำกนี้ที่ไหนอีกละ่ "
1060
 ในที่สุดผมก็พยักหนำ้
เพียงแต่รู้สึกว่ำ กำรกลับมำของพวกเรำทั้งคู่ในครัง้ นี้ยังตก
หลน่ อะไรไปอยู่
เรื่ อ งนี้ ไ ม่ ค วรรอช้ ำ พวกเรำรี บ เตรี ย มตั ว ออกไปสถำนี
ตำรวจ แต่ถำนเจี่ยวบอกว่ำ ยังต้องเตรียมกำรที่จำเป็ นบำงอยำ่ ง
ก่อ น เธอเอำหั ว หอมใหญ่อ อกมำจำกในครั ว ของแม่ผ ม หั่น
ออกมำไม่กี่ชิ้น รมที่ดวงตำ จำกนั้นน้ำตำก็ไ หลพรำกออกมำ
อย่ ำ งรวดเร็ ว ขอบตำแดงก่ ำ ทั้ ง ยั ง ส่ อ งกระจก ดึ ง ผมให้
กระเซอะกระเซิง ลำ้ งครีมบนใบหนำ้ เช็ดฝุ่นที่หนำ้ ตำ่ งระเบียงมำ
ถู บ นหน้ ำ ให้ ห น้ ำ ตำออกมำดู ม อมแมมไม่ เ รี ย บร้ อ ย ผมเผ้ ำ
กระเซอะกระเซิง ครั้นเห็นว่ำผมมอง เธอก็รีบหันหน้ำไปในทันที
ตะโกน "ห้ำมมองนะ!"
ผมคอ่ นขำ้ งทำอะไรไมถ่ ูก คดีที่เดิมทีเขม้ งวดนำ่ กลัว ตอนนี้
ถูกเธอทำจนเหมือนเลน่ ขำยของ แตว่ ำ่ ไหนๆ ผมก็ตงั้ ใจแลว้ ถำ้
หำกต ำรวจไม่เ ชื่ อ เธอ ผมก็ จ ะคุ ย กั บ เหล่ ำ ติ ง ดี ๆ ด้ ว ยตั ว เอง
เปิ ดเผยทุกอย่ำงเพียงเพื่อให้พวกเขำเชื่อกำรมีอยู่ของฆำตกร
ต่อเนื่อง ดึงทุกอยำ่ งมำที่ตัวเอง และถ้ำถำมว่ำทำไมพวกเรำถึงรู้
ผมจะบอกว่ำ ผมแค่หวังให้เขำปกป้องผลประโยชน์ของผู้แ จ้ง

1061
ควำม จับคนรำ้ ยไดแ้ ลว้ คอ่ ยบอกเขำ
เพียงแคจ่ ับพวกเขำให้ได้ ทุกอยำ่ งก็ไมส่ ำคัญ
เพรำะในใจมีควำมคิดนี้อยู่ ดังนั้นผมจึงปล่อยให้ถำนเจี่ยว
พลิกไปพลิกมำ เพียงแต่เธอพูดว่ำ "ฉันจะลงไปซื้อของหนอ่ ยนะ"
ตอนกลับมำ ทัง้ หัวเขำ่ และมือก็ลว้ นมีบำดแผล และหลังจำกนัน้ ก็
ยิ้มให้ผม "บนตัวไม่มีแผลเลยสักนิดก็ออกจะปลอมไปหน่อย"
เห็นไดช้ ัดวำ่ ตัง้ ใจลม้ ลงที่บันได
ผมกุมขอ้ มือของเธอ พูด "ใครใช้ให้คุณทำร้ำยตัวเอง"
เธอกัดฟั น "เบำหน่อยๆ อยำ่ โดนแผลฉันสิ วำงใจเถอะ ไม่
มีครั้งต่อไปอย่ำงแน่นอน ฉันไม่ไ ด้ถูกปฏิบัติอย่ำงโหดร้ำยสัก
หน่อย รู้ไหมว่ำฉันต้องรวบรวมควำมกล้ำมำกแค่ไหน ถึงจะล้ม
เองครั้งนี้ ถ้ำคุณอยู่ข้ำงๆ ฉันจะลงมืออย่ำงอำลัยอำวรณ์ เฮ้อ ก็
ไมร่ ู้ว่ำเหมือนหรือไมเ่ หมือน จะหลอกตำรวจอำชญำกรรมพวก
นัน้ ไดไ้ หมนะ"
ตอนที่ เ งยหน้ ำ ขึ้ น มำ สำยตำของเธอกลั บ วำวโรจน์แ ละ
มุง่ มัน่ สะทอ้ นควำมลุ่มลึกที่ไมส่ อดคล้องกับทำ่ ทีภำยนอกที่ดูไม่
อินังขังขอบนัน้ "ไปกันเถอะ อำอวี้ ครัง้ นี้ พวกเรำชิงลงมือกอ่ นจะ

1062
ไดค้ วบคุมอีกฝ่ำย สง่ สัตวเ์ ดรัจฉำนทัง้ สองตัวไปเขำ้ คุก!"

1063
 ตอนที่ 213 อูอวี้ 26 (2)

ผมไม่รู้สึก ว่ำกำรกระทำของถำนเจี่ยวเป็ นกำรก่อกวนอีก

ต่อไป แล้วไม่ไปคิดว่ำที่พวกเรำทำแบบนี้ไม่ซ่ือสัตย์เลยสัก นิด
เพรำะเมื่อผมคิดถึงทุกอย่ำงที่อูเมี่ยวและเด็กผู้หญิงทุกคนที่ถูก
ฆ่ำก่อนหน้ำนี้ ก็รู้ว่ำกำรไปสถำนีตำรวจเพื่อ 'ใส่ร้ำยป้ำยสี ' นี้
สำคัญมำกเพียงใดตอ่ กำรช่วยชีวิตพวกเธอ
ถำนเจี่ยวไมย่ ิ้มอีกตอ่ ไป ระหวำ่ งกำลังขับรถไปสถำนีตำรวจ
เธอตรวจสอบทั้งตัวเป็ นครั้งสุดท้ำยเล็กน้อย สีหน้ำนิ่งสงบ เธอ
ถึงขัน้ กลุ้มใจและรู้สึกเศร้ำเล็กนอ้ ย
"คิดอะไรอยู"่ ผมถำม
เธอตอบ "จริงๆ ก็แค่จินตนำกำรถึงสิ่งที่เด็กผู้หญิงพวกนัน้
เจอน่ะ ฉันไมจ่ ำเป็ นต้องใช้ควำมคิดอะไร ก็สำมำรถรู้สึกเหมือน
ตัวเองเจอเอง"
ผมฟั งแลว้ หัวใจอบอุน่ ขึ้นมำเป็ นระลอก
ผูห้ ญิงที่ผมรัก ทัง้ โลกนี้มีเพียงเธอที่สำมำรถรู้สึกได้เหมือน
ประสบเองกับผม

1064
 ตอนที่ ร ถหยุ ด หน้ำ สถำนี ต ำรวจ ผมเอี ย งหน้ ำ ไปจู บ เธอ
พวกเรำล้วนจูบกันอยำ่ งเงียบเชียบ สุดท้ำย เธอมองผมแล้วพูด
วำ่ "อำอวี้ โชครำ้ ยของคุณฉันจะเป็ นคนจบมันดว้ ยตัวเอง"
ผมลูบผมของเธอแล้วพูดว่ำ "ตั้งแต่วันนั้นที่ผมได้เจอคุณ
โชครำ้ ยของผมก็จบลงแลว้ "
ตอนแรกตำรวจนำยหนึ่งเห็นพวกเรำที่ห้องรับแขก เป็ นเด็ก
หนุม่ คนหนึ่ง ผมรู้ว่ำถำนเจี่ยวเอำพวกตำรวจหนุม่ หนำ้ มนพวกนี้
อยูโ่ ดยตลอด แตไ่ มค่ ิดวำ่ เธอจะเอำซะเรียบขนำดนี้ หนำ้ ของเธอ
ดำเป็ นถ่ำนโดยสิ้นเชิง หัวหอมที่ละเลงก่อนเข้ำมำทำให้น้ำตำ
เธอไหลลงมำอีก พูดวำ่ "คุณตำรวจคะ ฉันอยำกจะแจ้งควำมและ
รำยงำนคะ่ วำ่ คืนเมื่อวำนซืนฉันถูกคนลักพำตัวไป"
ผมโอบไหล่ของเธอ ไมพ่ ูดจำ ตำรวจตกใจ ถำม "เกิดอะไร
ขึ้นครับ"
ถำนเจี่ยวเริ่มอธิบำย "คืนเมื่อวำนซืน ฉันไปเที่ยวร้ำนเหล้ำ
คนเดียว แฟนฉันต้องทำงำน ไมไ่ ด้มำสนใจดูแลฉัน ขำกลับ… ที่
ถนนเล็ก ๆ ไม่ไกลจำกบ้ำนเขำ มีผู้ชำยคนหนึ่งจับฉันจำกข้ำง
หลัง ฉันเลยไม่เห็นหน้ำเขำ… หลังจำกนั้น ฉันก็ถูกพำเข้ำไปใน
บำ้ นหลังหนึ่ง มีสองคน…"
1065
 "ผูช้ ำยสองคน?" ตำรวจถำม
ถำนเจี่ยวสะอื้น "ฮือๆ… ใช่ค่ะ หนึ่งในนั้นฉันเห็นหน้ำตำ
ของเขำชัดเจนแล้ว อีกคนหนึ่งยังไมเ่ ห็น ในห้องนั้น มีมีดหลำย
เลม่ แลว้ ก็มีเลื่อย… พวกเขำพูดวำ่ จะคอ่ ยๆ ทรมำนฉัน ฆำ่ ฉัน…"
ตำรวจเบิกตำโต มองผมเล็กนอ้ ย ผมพยักหนำ้ ช้ำๆ เขำถำม
อีก "แลว้ แลว้ คุณหนีออกมำยังไง"
ถำนเจี่ยวสูดจมูกแลว้ พูดวำ่ "ฉันอำศัยจังหวะตอนที่พวกเขำ
ไม่สนใจ พวกเขำดูเหมือนเพิ่งจะทำแบบนี้เป็ นครั้งแรก ทั้งสอง
คนยังเอำแต่ทะเลำะกันตลอด เมื่อวำนตอนเช้ำพวกเขำดื่มหนัก
เชือกก็มัดไมแ่ ข็งแรง ฉันดิ้นรนออกมำได้ ปี นลงมำจำกหน้ำต่ำง"
พูดจบให้ตำรวจดูรอยแผลที่ขอ้ ศอก
ตำรวจหนุม่ ยังคงมีสีหนำ้ ตกตะลึง
ถำนเจี่ยววำงมือลง พูดว่ำ "คุณตำรวจคะ ฉันเป็ นนักเขียน
ไมเ่ คยมำที่นี่มำกอ่ น ครัง้ นี้มำหำแฟน กลับต้องมำเจอเรื่องแบบ
นี้ เกิดเรื่องแบบนี้แล้วฉันก็เจ็บปวดมำก รู้ไหมคะว่ำพวกนักอ่ำน
บนอินเทอร์เน็ตมหำศำลของฉันกำลังเป็ นห่วงมำก… แต่ฉันคิด
ว่ำ จะปล่อยให้สองคนนั้นลอยนวลไปไมไ่ ด้ บนโต๊ะพวกเขำยังมี

1066
รูปภำพและขอ้ มูลของเด็กผูห้ ญิงคนอื่นอีกหลำยคน ดังนัน้ ฉันจึง
รวบรวมควำมกล้ำเสี่ยงอันตรำยมำที่นี่ ฉันคิดว่ำ พวกคุณจะตอ้ ง
จับพวกเขำได้ ไมอ่ ยำ่ งนั้นพวกเขำจะทำร้ำยคนมำกมำย คดีฆ่ำ
ตอ่ เนื่องก็จะเกิดขึ้น"
ตำรวจหนุ่มออกไปจำกห้องสอบสวนชั่วครำว ถำนเจี่ยวยก
แก้วชำด้ำนหน้ำขึ้น จิบช้ำๆ หลังจำกนั้นก็ซุก ในอกผม ขยิบตำ
ให้ผมหลำยครัง้ คลำ้ ยกับใช้สำยตำถำมผมวำ่ 'แสดงไดเ้ ป็ นยังไง
บำ้ ง'
เธอแสดงได้ ดี ม ำกและนิ่ ง มำก เหตุ ผ ลชั ด เจน ลั ก ษณะ
ท่ำทำงเป็ นธรรมชำติ สมกับที่เป็ นนักเขียน ถึงแม้ตอนที่อยู่กับ
ผมบำงครั้งจะซนเหมือนเด็ก แต่ตอนนี้กลับแสดงออกมำได้โดย
ไมม่ ีพิรุธจริงๆ

1067
 ตอนที่ 214 อูอวี้ 26 (3)

ผมก้มหน้ำลงไปหอมเธอเบำๆ ใช้เสียงเบำมำกพูดกับเธอ
"เกง่ มำก"
เธอฝั งหนำ้ ลงในอกผม พูดวำ่ "อือ ฉันยังเกง่ กวำ่ นี้ไดอ้ ีก คน
ที่จัดกำรยำกยังอยูห่ ลังจำกนี้ บนโลกนี้ คนที่จัดกำรยำกที่สุด ก็
คือตำรวจอำชญำกรรมรุน่ เกำ๋ จริงๆ "
ผมรู้ว่ำเธอพูดไมผ่ ิด เพียงกระชับกอดเธอแนน่ "ไมต่ ้องห่วง
มีผมอยู"่ ตอนที่จำเป็ น ผมจะโผล่ออกมำ รับผิดชอบทุกอยำ่ งไว้
เอง
เธอกลั บ พู ด เสี ย งเบำ "ไม่ นี่ คื อ เวลำที่ ใ ห้ คุ ณ รู้ จั ก ควำม
เกง่ กำจของทำ่ นเทพต่ำงหำก"
แต่ทว่ำถำนเจี่ยวกลับไม่ได้คุยโวจริงๆ เพรำะต่อมำขณะที่
เผชิญหน้ำกับเหล่ำติง ตำรวจอำชญำกรรมรุ่นเก๋ำแบบนี้ เธอ
กลับรับมือไดเ้ ป็ นอยำ่ งดี
ผำ่ นไปไมน่ ำน เหลำ่ ติงก็มำ ดำ้ นหลังมีตำรวจหนุม่ คนเมื่อกี้
ตำมมำกับตำรวจวัยกลำงคนที่หนำ้ ตำเครง่ ขรึมคนหนึ่ง

1068
 นี่ไมใ่ ช่กำรพบกันครัง้ แรกของผมกับเหล่ำติง แต่สำหรับเขำ
แลว้ กลับเป็ นครัง้ แรก เดิมที หลำยวันหลังจำกที่อูเมี่ยวถูกฆำ่ ผม
ไปหำเขำที่สถำนีตำรวจ เขำมักจะทำสีหนำ้ กร้ำนโลกและเต็มไป
ด้วยควำมละอำยใจ "อูอวี้ พวกเรำกำลังพยำยำมอยู่โดยตลอด
จะต้องจับเขำได้แน่" ถึงแม้ว่ำบำงครั้ง อำรมณ์ผมจะขำดผึงที่
สถำนีตำรวจ ตะคอกโวยวำยเสียงดังว่ำทำงตำรวจไมร่ ับผิดชอบ
เขำก็ จ ะเข้ำ มำห้ ำ มลู ก น้ อ งที่ จ ะไล่ ผ มออกไป เพี ย งแค่ ส่ ง ผม
ออกไปเงียบๆ
ผำ่ นไปหมดแลว้
เหล่ำติงที่อยู่ตรงหน้ำยังไม่ใช่หัวหน้ำตำรวจอำชญำกรรม
คนนั้นที่รับผิดชอบเต็มที่และทุกข์ทรมำนกับควำมรู้สึกผิดหนึ่ง
เดือนหลังจำกนี้และหลำยเดือนหลังจำกนี้ เขำอำยุประมำณสี่สิบ
กว่ ำ ๆ รู ป ร่ ำ งสั น ทั ด สวมเสื้ อ แจ็ ค เก็ ต หนั ง เก่ำ ๆ แต่ ห น้ ำ ตำ
ค่อนขำ้ งมีอำยุ ใบหน้ำเหลี่ยม หน้ำผำกลึก ในดวงตำมีประกำย
ฉลำดเฉียบแหลมและผอ่ นคลำยสง่ ออกมำ
เขำสบตำกั บ ผมก่ อ น ใจผมมี ค วำมซำบซึ้ ง ยิ้ ม ให้ ด้ ว ย
ควำมรู้สึก หลำกหลำย เขำจึงพยัก หน้ำเล็กน้อย มองไปที่ถำน
เจี่ยว

1069
 "คุณผู้หญิง ค่อยๆ พูด พูดตั้งแต่แรกให้ผมฟั งอีกรอบนะ
ครับ" เหลำ่ ติงพูดอยำ่ งออ่ นโยน "เกิดอะไรขึ้น"
ถำนเจี่ยวก็เอำจริงเอำจังมำกขึ้น แววตำอ่อนแอ แต่กลับดู
แข็งกร้ำวอยำ่ งเห็นได้ชัด… แท้จริงแล้วคือเนื้อแท้ของเธอที่พรั่ง
พรูออกมำ… เล่ำเรื่องที่พูดกับตำรวจหนุ่มเมื่อสักครู่ออกมำอีก
ครัง้
ตำรวจทัง้ สำมคนลว้ นเงียบขรึม เหลำ่ ติงจุดบุหรี่ ทันใดนัน้ ก็
มองผมแวบหนึ่ง ผมไม่รู้ว่ำควำมหมำยของแววตำเขำคืออะไร
หรือจับควำมรู้สึกอะไรได้ หลังจำกนั้นก็ถำมถำนเจี่ยว "คนที่จับ
คุณคือใคร เห็นหนำ้ ตำชัดเจนไหม"
ถำนเจี่ยวตอบ "เดิมทีมองไม่ชัด แต่ในห้องนั้น มีครั้งหนึ่ง
ฉั น แกล้ ง หลั บ เลยเห็ น คนหนึ่ ง ในนั้น " เธอพู ด ช้ ำ ลงเล็ ก น้ อ ย
คล้ำยกับกำลังพยำยำมนึกย้อนกลับไป หลังจำกนั้นก็บรรยำย
ลักษณะภำยนอกของเฉินซิงเจี้ยน
นี่ ก็ เ ป็ น สิ่ ง ที่ผ มกับ ถำนเจี่ ย วปรึก ษำกัน มำดี แ ล้ ว ล่วงหน้ำ
สำมำรถเปิ ดโปงลักษณะภำยนอก ที่อยูแ่ ละสถำนกำรณ์คร่ำวๆ
ของเฉินซิงเจี้ยนได้ แต่ก ลับไม่สำมำรถระบุตัวตนที่ชัดเจนได้
หนึ่งคือกลัวทำให้ตำรวจสงสัย สองคือตอนนี้ยังไม่มีหลักฐำน
1070
อะไร ถ้ำหำกพวกเขำไปตรวจสอบเฉินซิงเจี้ยนกอ่ น แหวกหญำ้
ให้งูต่นื แลว้ จะจับคนที่สองไดอ้ ยำ่ งไร เป้ำหมำยทำ้ ยสุดของพวก
เรำคือคนที่สอง ตัวบงกำรคนนัน้
เหลำ่ ติงเงียบไปสักพัก ถำมวำ่ "ถำ้ งัน้ ในคืนนัน้ ที่คนคนนี้จับ
คุณเขำไดพ้ ูดอะไรไหม มีกำรกระทำอะไรที่เป็ นรูปธรรมไหม คุณ
นึกยอ้ นกลับไปละเอียดๆ หนอ่ ยไดไ้ หมครับ"
ผมก็มองไปที่ถำนเจี่ยว พัวพันไปถึงรำยละเอียดแล้ว นี่คือ
สิ่งที่พวกเรำหมดหนทำงที่จะปรึกษำและพยำกรณล์ ว่ งหนำ้
ถำนเจี่ยวเงียบไปเล็กน้อย พูด "เขำสวมหมวกใบหนึ่งอยู่
ปี กหมวกค่อนข้ำงใหญ่ มันสัมผัสถูก ท้ำยทอยของฉัน มือเขำ
สะอำดมำก ไม่มีกลิ่นผิดปกติ ตอนนั้นฉันตกใจจนพยำยำมดิ้น
รนสุ ด ชี วิ ต แต่ พ ละก ำลั ง เขำเยอะมำก แขนขำแข็ ง แรง มี
กล้ ำ มเนื้ อ อย่ำ งแน่น อน เขำน่ำ จะ… เตี้ ย กว่ ำ แฟนของฉั น ครึ่ ง
ศีรษะ ตอนนัน้ เขำ…" ถำนเจี่ยวหลับตำคิดเล็กนอ้ ย พูด "เขำพูด!
เขำพูดออกมำประโยคหนึ่ง เขำพูดว่ำ ที่รัก… จับคุณได้แล้ว ไม่
ต้ อ งกลั ว พวกเรำจะท ำให้ คุ ณ ทั้ง สดชื่ น และมี ค วำมสุ ข มำกๆ
เอง…"

1071
 ตอนที่ 215 อูอวี้ 26 (4)

ถำนเจี่ยวพูดจบแล้วก็ก้มหน้ำลง เห็นได้ชัดว่ำที่พูดไปนั้น
เป็ นคำโกหก ในใจผมกลับรู้สึกเย็นเยือก ผมรู้ว่ำนั่นคือกำรคิด
อย่ ำ งละเอี ย ดและจิ น ตนำกำร กำรอนุ ม ำนเกี่ ย วกั บ ฆำตกร
สถำนที่กอ่ คดี
ในดวงตำของเหล่ำติงก็มีควำมประทับใจแวบผ่ำนเป็ นครั้ง
แรก เพรำะถำนเจี่ยวแสรง้ พูดคำพูดเหล่ำนี้อยำ่ งไมไ่ ด้ตัง้ ใจ หรือ
อำจเพรำะเป็ นเบำะแสรำยละเอียดที่สำคัญมำก
"ยังมีอีก ไหม" เหล่ำติงถำมอย่ำงรี บร้อน "พวกเขำยัง พู ด
อะไรอีก ทำอะไรอีก นึกดีๆ คุณผูห้ ญิง!"
ถำนเจี่ยวกลับทำสีหน้ำงงงวย "อะไรอีกเหรอคะ" คล้ำยกับ
ไมร่ ูว้ ำ่ จะตอบกลับอยำ่ งไร
เหลำ่ ติงเปลีย่ นวิธีถำมทีเ่ ป็ นรูปธรรมยิง่ ขึ้นในทันที "สถำนที่
นัน้ เป็ นยังไงบำ้ ง คุณยังจำไดไ้ หมวำ่ อยูท่ ี่ไหน"
ถำนเจี่ยวตอบ "ไมร่ ู้เลย ตอนที่ฉันหนีออกมำฟ้ำยังไม่สว่ำง
ฉันกลัวมำก วิ่งไปไกลมำกแล้ว ถึงจะเจอรถแท็กซี่ โบกรถแท็กซี่

1072
ไปหำอูอวี้"
ผมรีบพูด "ผมหำเธอทั้งคืน ตอนที่ฟ้ำสว่ำงเพิ่งจะกลับบำ้ น
อยำกจะดูว่ำเธอกลับมำหรือยัง ปรำกฏว่ำเห็นเธอพอดี ผมถำม
คนขับแท็กซี่ บอกว่ำเป็ นที่ถนนผิงอัน แต่วันนั้นพวกเรำ… ไมไ่ ด้
ขอใบเสร็จแท็กซี่มำ"
บ้ำนเฉินซิงเจี้ยนก็อยู่ใกล้ถนนผิงอัน ทุกประโยคของพวก
เรำลว้ นมีกำรวำงแผนลว่ งหนำ้
เหล่ำติงรีบหันกลับมำพูดกับตำรวจหนุ่ม "รับไปหำบริษัท
รถแท็กซี่ เช้ำวันนัน้ จำกถนนผิงอันไป… ที่อยูบ่ ำ้ นคุณ?"
ผมรำยงำนที่อยู่
ถำนเจี่ยวก็พูดอีก "ฉันอยูท่ ี่นนั่ แคค่ ืนเดียว อีกคนหนึ่งยืนอยู่
ไกลมำกตั้งแต่ต้นจนจบ มองเห็นไม่ชัดว่ำหน้ำตำเป็ นยังไง แต่
เขำพูดประโยคไมก่ ี่ประโยคกับอีกคนหนึ่ง"
เหลำ่ ติงรีบถำม "พูดอะไร" ผมก็มองไปที่ถำนเจี่ยว
เธอพูด "เขำพูดว่ำ… เขำพูดว่ำ พรรคพวก ไม่ต้องรีบร้อน
ต้องทำช้ำๆ ดูเธอขอร้องวิงวอนไปพลำง ดูท่ำทำงเธอร้องอย่ำง

1073
นำ่ เวทนำไปพลำง สนุกที่สุดแล้ว จำไวว้ ำ่ เมื่อถึงเวลำ มองดวงตำ
ของเธอ ดวงตำในตอนนัน้ ของเธอจะตอ้ งสวยงำมที่สุดแนน่ อน"
"เขำพูดว่ำ พวกเรำไมไ่ ด้กำลังทำร้ำยเธอ แต่กำลังช่วยเธอ
แล้วก็กำลังช่วยตัวพวกเรำเอง เธอเข้ำใจไหม แล้วยังพูดอีกว่ำ
ในที่สุดก็เริ่มแล้ว พรุ่งนี้ ก็เริ่มจำกเธอ ตำรวจจับพวกเรำไม่ได้
พวกเรำก็ทำตำมวิธีของพวกมืออำชีพในประวัติศำสตร์ ทำให้มัน
สะอำดเสียหนอ่ ย ตำรวจแมแ้ ต่กน้ ก็จับไมไ่ ด้แล้ว รอจนถึงตอนที่
ในที่สุดพวกเขำได้สติ พวกเรำก็จำกซูโจวไปแล้ว พำของที่ระลึก
ของพวกเรำไป"
…
เขำเป็ น คนบ้ำ พวกเขำสองคนเป็ น คนบ้ำ จิ ต วิ ป ริ ต อย่ำ ง
แน่นอน หัวหน้ำติง พวกคุณต้องมัดเขำไว้ด้วยกฎหมำยให้ได้
อยำ่ ให้เด็กผูห้ ญิงคนอื่นตอ้ งเครำะห์รำ้ ยอีก
…
ต่อมำ ถำนเจี่ยว 'นึกยอ้ นกลับไป' ว่ำยัง 'เห็น' กระดำษแผน่
หนึ่งที่เต็มไปด้วยรำยชื่อกับรูปภำพส่วนหนึ่งที่นั่น ชื่อก็ชัดเจน
และรูปภำพเหล่ำนัน้ ก็ 'ถ่ำย' สภำพแวดล้อมกำรใช้ชีวิตและในที่

1074
ทำงำนของเหยื่อในอนำคตไว้อยำ่ งยอดเยี่ยม ผมมองเห็นแววตำ
แหลมคมในดวงตำของเหลำ่ ติง สีหนำ้ กลับเครง่ ขรึมยิ่งขึ้น แลว้ ก็
สง่ สำยตำให้ลูกนอ้ งใตบ้ ังคับบัญชำไปทำอยำ่ งอื่นอยำ่ งรวดเร็ว
หลังจำกนั้นเขำก็พูดกับพวกเรำ "พวกคุณรอที่ห้องรับรอง
ก่ อ น พวกผมต้ อ งขอประชุ ม หำรื อ เกี่ ย วกั บ สถำนกำรณ์นี้ สั ก
หนอ่ ย"
ดึ ก มำกแล้ ว ในห้ อ งรั บ รองไม่ มี ก ล้ อ งวิ ดี โ อ แล้ ว ก็ ไ ม่ มี
อุปกรณ์อัดเสียงแล้ว ไม่มีคนอื่น ผมกับถำนเจี่ยวนั่งอยู่ครู่หนึ่ง
เธอกระซิบถำม "พวกเขำจะเชื่อพวกเรำไหม"
"เชื่อสิ" ผมตอบ
ใบหนำ้ เธอฉำยแววยินดีในทันที "ฉันแสดงได้ดีขนำดนี้เลย
เหรอ"
ผมอมยิ้ ม "นี่ เ ป็ นแค่ ด้ ำ นหนึ่ ง เท่ ำ นั้ น หลำยครั้ ง ที่ เ วลำ
คนเรำตัดสินคนจะมองที่ภูมิหลัง คุณเป็ นนักเขียนที่มีช่ือเสี ยง
ผมเป็ นนักศึกษำปริญญำโทมหำวิทยำลัยดัง ไปมำหำสู่กันอยำ่ ง
ไร้ ร ำคี พวกเรำไม่มี เ หตุ ผ ลที่ จ ะโกหก ดั ง นั้น ถึ ง แม้เ รื่ อ งนี้ จ ะ
กะทั น หั น มำกและน่ำ กลั วมำก แต่ อ ย่ำ งน้ อ ยพวกเขำก็ ทำเป็ น

1075
เพิกเฉยไมไ่ ด้"
ถำนเจี่ยวพิงไหล่กับแขนผม พูดว่ำ "คุณฉลำดและใจเย็น
แบบนี้เสมอเลยเหรอ"
"ไมใ่ ช่" ผมตอบ
เธอหัวเรำะ "ฉันรูส้ ึกวำ่ ครัง้ นี้จะสำมำรถจับพวกเขำได้"
"ขอบคุณนะ" ผมพูดเสียงเบำ
เธอหลั บ ตำลง คล้ ำ ยกั บ อ่ อ นระโหยโรยแรง พู ด ว่ ำ "ไม่
เป็ นไร จำไว้ว่ำ เส้นทำงชีวิตจำกนี้เป็ นต้นไป เทพธิดำดวงตะวัน
ของคุณจะอยูข่ ำ้ งกำยคุณตลอดไป"

1076
 ตอนที่ 216 อูอวี้ 26 (5)

พวกเรำกอดกันเงียบๆ ครู่หนึ่ง เธอพิงบนเกำ้ อี้หลับไป ผม

ถำมหำผ้ำ ห่ ม จำกต ำรวจอำชญำกรรมที่ เ ข้ำ เวรมำห่ ม ให้ เ ธอ
จำกนัน้ ก็ไปสูบบุหรี่ตรงระเบียงทำงเดิน
ดวงดำวเปล่ ง ประกำยระยิ บ ระยั บ อยู่ บ นท้ อ งฟ้ ำ ไฟใน
สำนักงำนด้ำนล่ำงส่องสว่ำง พวกเขำน่ำจะยังหำรือกันอยู่ พวก
เรำต้องกำรควำมช่วยเหลือจำกตำรวจ มีเพียงกำรออกตัวของ
พวกเขำถึงจะจับฆำตกรตอ่ เนื่องได้
ไมน่ ำนมำก คนคนหนึ่งเดินขึ้นมำ นัน่ คือเหลำ่ ติง
ผมสูบบุหรี่ มองเขำเดินเข้ำมำใกล้เ งียบๆ สีหน้ำของเขำ
เป็ นปกติ จุดบุหรี่ กอ่ นจะมำหยุดอยูข่ ำ้ งผม
พวกเรำสองคนเงียบไปครูห่ นึ่ง
เหลำ่ ติงพูดขึ้นวำ่ "ยังหำคนขับรถแท็กซีค่ นนัน้ ไมเ่ จอ"
ผมไมพ่ ูดอะไร
เขำพูดอีก "แต่ข้อมูลและชื่อของเด็กผู้หญิงพวกนั้นที่แฟน
คุณ เห็น พวกเรำตรวจสอบแล้วสองคน รวมทั้งคนนั้นที่จะถู ก
1077
สังหำรพรุง่ นี้ที่เธอพูดถึงดว้ ย"
ใจผมสัน่ ไหว เดำไมถ่ ูกว่ำเขำคิดอะไรอยู่ จึงพูดไปเพียงแค่
"งัน้ ก็ดีมำกเลย"
เหล่ำติงอัดควันบุหรี่เต็มปอดก่อนจะพูดว่ำ "ผมตัดสินใจ
แล้ว ปฏิบัติกำรคืนพรุ่งนี้ ซุ่มโจมตีระหว่ำงทำงที่เฉินหนิงเหมิง
ต้องผ่ำนตอนกลับบ้ำน ถ้ำพวกเขำปรำกฏตัวออกมำจริงๆ ก็จับ
กลับมำที่สถำนีตำรวจ สอบสวนทุกแงท่ ุกมุมจนถึงที่สุด"
ในใจของผมคล้ำยกับมีระลอกคลื่นขึ้นมำอยำ่ งไร้เสียง เป็ น
ระยะๆ ลึกและเชื่องช้ำ ซัดสำดอยำ่ งไมอ่ ำจหยุดยั้งได้ แต่ผมไม่
พูดอะไร เพียงแคม่ องไปยังที่ไกลๆ
เหล่ำติงกลับหัวเรำะเล็กน้อยแล้วพูด "ได้ยินผมตัด สิน ใจ
แบบนี้ พวกคุณคงดีใจมำกใช่ไหมล่ะ"
ผมหันไปมองเขำ ปะทะกับสำยตำคมกริบของเขำเข้ำ ผม
พูด "ใช่ ผมฝั นวำ่ อยำกให้จับสองคนนัน้ ได้"
เหล่ำติงกลับไม่พูดอะไร สูบบุหรี่อีกหลำยที พูดว่ำ "อูอวี้
คนซูโจว เรียนหนังสือที่ปักกิ่ง นักศึกษำปริญญำโทมหำวิทยำลัย
ชื่อดัง ผมเคยเห็นคุณที่ไหนมำกอ่ นหรือเปลำ่ รูส้ ึกคุน้ มำกเลย"
1078
 ผมชะงัก
เขำถำม "ผมเคยเจอคุณที่ไหนใช่ไหม"
ในอนำคต
เหล่ำติงก็มีควำมรู้สึกเลือนรำงเกี่ยวกับอนำคตแล้วใช่ไหม
เขำก็ไดร้ ับผลกระทบจำกเสน้ เวลำเหมือนกันงัน้ เหรอ
ในโลกของคนรอบตัว ผมกั บถำนเจี่ยว เส้นแบ่งอดีต และ
อนำคตอำจจะกำลังรบกวนซึ่งกันและกันจริงๆ
ผมมักจะแอบรู้สึกวำ่ ตัวเองยังมองขำ้ มอะไรบำงอยำ่ งไป
ตอ่ มำพอผมกลับมำคิดดู ถึงจะพบวำ่ คืนนัน้ พวกเรำอยำกจะ
จับเขำมำกเกินไปจริงๆ สัญลักษณบ์ ำงอยำ่ งถึงขนำดชัดเจนมำก
เป็ น พิ เ ศษ กลั บ ถู ก พวกเรำมองข้ำ มไป พวกเรำกระหำยที่ จ ะ
ออกไปต่อสู้เกินไป อยำกจะยึดครองควำมได้เปรียบ
เมื่อเผชิญกับควำมสงสัยของเหลำ่ ติง ผมพูด "ผมก็เป็ นคนซู
โจวเหมือนกัน เมื่อกอ่ นอำจจะเคยเจอกันที่ไหนมัง้ ครับ"
เขำก็คล้ำยกับรู้สึกว่ำมีเพียงเหตุผลนี้ที่สมเหตุสมผล พยัก
หนำ้ เล็กนอ้ ย ผำ่ นไปครู่หนึ่งจู่ๆ ก็พูดขึ้นมำกะทันหัน "คำให้กำร
1079
ของแฟนคุณมีช่องโหวอ่ ยู่ รูไ้ หม"
ใจผมสัน่ แตก่ ็รสู้ ึกเหมือนอยูใ่ นควำมคำดหมำยอยูแ่ ล้ว ผม
มองเขำแลว้ พูด "ผมไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ คุณกำลังพูดอะไร"
เหล่ำติงกลับหัวเรำะเล็กน้อย พูดว่ำ "คุณเข้ำใจ พวกคุณ
สองคนเป็ นคนฉลำด คุณยังเป็ นนักศึกษำปริญญำโทคนหนึ่งยิ่ง
ฉลำดเข้ำไปอีก คนที่มีก ำรศึก ษำล้ วนฉลำดจนทำให้พ วกเรำ
อิจฉำมำก ตำรวจคนอื่นอำจจะฟั งไม่ออก เพรำะคำให้กำรของ
แฟนคุณชัดเจนเกินไป จริงเกินไป สิ่งเหล่ำนั้น ทำให้คนรู้สึกว่ำ
เป็ นควำมจริงอยำ่ งแนน่ อน โกหกไมไ่ ด้…
ผมถำม" งัน้ คุณยังจะพูดถึงช่องโหวอ่ ะไรอีก "
เหล่ำติงพูดอย่ำงที่ไม่อำจหยั่งรู้ได้" ช่องโหว่ที่ใหญ่ที่สุดก็
คือควำมสมบูร ณ์แบบเกินไป ประจวบเหมำะเกินไป ทุก อย่ำง
ล้วนถูกบังคับให้จริง เธอเพิ่งมำถึงซูโจวไมก่ ี่วันก็ถูกผู้ต้องสงสัย
จับตำมองแล้ว สังเกตส่วนสูง ลักษณะพิเศษ จำได้ทุกประโยค
อยำ่ งละเอียดขนำดนัน้ แตแ่ ลว้ ก็โชคดีหนีรอดไปได้ ถึงจะจำที่อยู่
ที่ ชั ด เจนไม่ไ ด้ แต่ ก ลั บ ท ำให้ ข อบเขตมั น กว้ ำ งขึ้ น ทั้ง ยั ง เห็ น
ขอ้ มูลของเหยื่อทุกคนหลังจำกนี้พอดี ทุกอยำ่ งเตรียมพรอ้ ม ขำด
แต่ลมบูรพำพัดมำ เหลือแค่ปล่อยให้ตำรวจอยำ่ งพวกเรำไปจับ
1080
คนจริงๆ เทำ่ นัน้ เอง "
ใจของผมค่อยๆ จมดิ่งลง พูดว่ำ" ในเมื่อคุณไมเ่ ชื่อ ทำไม
ถึงยังพูดวำ่ พรุง่ นี้ยังจะออกไปจับผูร้ ำ้ ยอีก "
เหลำ่ ติงดูดบุหรี่ พูดวำ่ " ไมต่ อ้ งรีบรอ้ นพอ่ หนุม่ ผมยังพูดไม่
จบ ถึงแม้ว่ำสิ่งที่พวกคุณพูดมันฟั งดูเหลือเชื่อ แต่ผมกลับเชื่อ
กำรมีอยูข่ องนักฆำ่ สองคนนัน้ พวกคุณสองคนเป็ นคนหนุม่ สำวที่
ดี แล้วก็ไม่จำเป็ นต้องแต่งเรื่องโกหกหลอกตำรวจ ก่อเรื่องให้
ยุง่ ยำกหรอกมัง้ ครับ "
" ถึงจะไม่รู้ว่ำพวกคุณ ยังซ่อนอะไรไว้อีก แต่เ วลำผมมอง
คนน่ะ ผมมองที่ตำ ดวงตำของพวกคุณ สองคนล้วนใสสะอำด
เชื่อถือได้ ก็เหมือนคุณ แมก้ ระทัง่ ให้ควำมรู้สึกเหมือนแค่พบกัน
ครั้ง แรกก็เ หมือนคุ้นเคยกันมำนำนแล้ว เพรำะงั้นผมเลยยอม
เผชิญกับควำมเสี่ยงนี้ "
" ยังมีเหตุผลหนึ่ง พวกเรำตำรวจอำชญำกรรมอำยุก็มำก
แล้ ว หลำยครั้ง ก็ เ ข้ำ ใจ รู้ สึ ก ว่ ำ ควำมรู้ สึ ก ของตั ว เองอย่ำ งอื่น
สำคัญกว่ำกำรวินิจฉัย พูดแล้วก็น่ำขำ แต่ผมไมก่ ลัวที่จะพูดกับ
คนหนุม่ อยำ่ งคุณหรอกนะ ผมกลับมีควำมรูส้ ึกแปลกๆ บำงอยำ่ ง
ควำมรู้สึกที่รุนแรงมำก รู้สึกว่ำพรุ่งนี้จะต้องไปให้ได้ ถ้ำหำกไม่
1081
ไป ผมจะนัง่ ไมเ่ ป็ นสุขจริงๆ และหลังจำกนี้จะตอ้ งเสียใจภำยหลัง
เสียใจจนตำยแบบนัน้ "
" ถำ้ เดรัจฉำนสองตัวนัน้ มีอยูจ่ ริงๆ ผมจะตอ้ งจับพวกเขำให้
ได้ ถึ ง จะเหลื อ เวลำให้ ใ ช้ แ ค่ ค รึ่ ง ชี วิ ต ก็ ต้ อ งจั บ พวกเขำให้ ไ ด้
เพรำะผมเป็ นตำรวจอำชญำกรรมคนหนึ่ง "

1082
 ตอนที่ 217 ถำนเจีย่ ว 27 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันหลับๆ ตื่นๆ สะลึมสลืออยูบ่ นเกำ้ อี้ยำวในห้องรับรอง
ฉันฝั นแปลกประหลำดมำก รอบตัวล้วนเต็มไปด้วยน้ำ ทำ
ให้ฉันจม ยังมีแสงคล้ำยหิมะบำงอยำ่ ง ทันใดนัน้ ก็มีมือหลำยมือ
โผลอ่ อกมำเหนือศีรษะฉัน กำลังดึงฉัน เขำ้ หำฉัน
ทั้ ง ตั ว ฉั น ล้ ว นเต็ ม ไปด้ ว ยเหงื่ อเย็ น ๆ ทั น ใดนั้ น ก็ ต่ื น
โดยรอบยังคงเต็มไปดว้ ยควำมเงียบเหงำ อูอวี้เดินเขำ้ มำ
ฉันหดตัวอยูใ่ นผำ้ ห่ม มองเขำ
จำกมุมมองในทำงจิตวิทยำ ฝั นถึงมือคนมำกมำย สถำนที่
เป็ นน้ำและหญำ้ กำรรัดเกี่ยวของสัตว์จำพวกงู น่ำจะเป็ นตัวแทน
ของควำมกระวนกระวำยใจและควำมหวำดกลัวนะ
ใจฉัน แทจ้ ริงแลว้ กระวนกระวำยมำกกวำ่ ทีจ่ ินตนำกำรไว้
อูอวี้จับควำมรู้สึกบนสีหน้ำฉันได้ ยื่นมือเข้ำมำกอดฉันไว้
ถำม" ฝั นรำ้ ยเหรอ "

1083
 ฉันพยักหนำ้ เล็กนอ้ ย
เขำกม้ หนำ้ ลง แนบใบหนำ้ ติดกับฉัน ควำมรูส้ ึกของสัมผัสที่
เย็นชืดและคุน้ เคย และจำกนัน้ ฉันก็ถูกหนวดของเขำแทง แทจ้ ริง
แลว้ เขำก็ไมไ่ ดพ้ ักผอ่ นดีๆ มำโดยตลอด
ฉันพูด" ในที่สุดก็มีมำดของช่ำงซ่อมรถนิดหนอ่ ยแลว้ "
เขำถำม" คุณชอบผมในแบบนัน้ ขนำดนัน้ เลย? "
ฉั น มองหน้ ำ ตำของเขำในตอนนี้ ใบหน้ ำ สะอำดสะอ้ ำ น
รูปร่ำงสูงใหญ่ที่ผอมเล็ก น้อย เสื้อยืดกำงเกงลำลอง แข็งแรง
กำยำและไม่ขำดสไตล์ของผู้มีกำรศึกษำ ใกล้เคียงกับลักษณะ
ของเทพบุตรโดยแท้
ฉันพูด" ฉันชอบจิตวิญญำณของคุณตอนนี้ บวกกับร่ำงกำย
ของหนึ่งปี หลังได้ไหม "
อูอวี้บีบหนำ้ ฉันเบำๆ " ผูห้ ญิงไมด่ ี "
ตอนนั้นเป็ นควำมรู้สึกอย่ำงไรนะ ถึงแม้ว่ำจะเร่ร่อนอยู่ใน
กำลเวลำ ถึงแม้ว่ำกำรหมุนกลับล้วนฉุกละหุก แต่เพียงแค่พวก
เรำอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่ำโดยรอบล้วนเต็ มไปด้ว ยอันตรำย ทุก

1084
ช่วงเวลำก็แ สนหอมหวำน เพียงพอที่จะทำให้ฉัน ลื มทุก อย่ำ ง
ภำยในพริบตำก็ถลำลงไปในควำมเจ็บปวดหวำนชื่นที่อีก ฝ่ำย
เขำ้ ใจและซำบซึ้งดี
ตอ่ มำ พวกเรำกลับบำ้ น รออยูส่ องวันหนึ่งคืน
ในเมื่อตำรวจเตรียมดำเนินกำรแล้ว ก็ไ ม่อำจอนุญำตให้
พวกเรำสอดมื อ เข้ ำ ไปยุ่ ง ถึ ง แม้ ว่ ำ อู อ วี้ จ ะเคยต้ ำ นต ำรวจที่
เกง่ กำจคนหนึ่ง แต่พวกเรำไมส่ ำมำรถเขำ้ ไปเพิ่มควำมวุน่ วำยใน
เวลำนี้ได้
ตอนกลำงวัน ฉันกับอูอวี้ก็ไปที่ร้ำนอำหำรที่เฉินหนิงเหมิง
ทำงำน ตอนกลำงวัน ดูแ ล้ว ไม่มี ควำมผิด ปกติ อะไรเลยสั ก นิ ด
เด็กผูห้ ญิงที่รำ่ เริงกำลังใช้ชีวิตอยำ่ งสงบสุขอยู่ สองคนนัน้ จำต้อง
มี ชี วิ ต อยู่ ใ นพื้ น ที่ แ ห่ ง นี้ แ น่ น อน เพรำะฉั น ไปถึ ง ที่ นั้ น ก็ รู้ สึ ก
คุ้นเคยกับลักษณะของสถำนที่ อูอวี้พูดกับฉัน เพรำะว่ำที่นี่กับ
รำ้ นเหลำ้ รำ้ นนัน้ ของคดีสวี่จิ้งเหมียว ห่ำงกันเพียงหนึ่งถนน
ข่ำวส่งมำในตอนเช้ำตรู่วันที่สำม อูอวี้รับโทรศัพท์ตำรวจ
อำชญำกรรมคนหนึ่ ง บอกให้ รี บ ไปที่ ส ถำนี ต ำรวจ ในใจฉั น
กระวนกระวำย แล้วก็เ คร่งเครียด ระหว่ำงขับไปสถำนีตำรวจ
อู อ วี้ เ งี ย บขรึม ตลอดทำง แต่ ฉั น รู้ ว่ ำใจเขำไม่ส งบ นี่ ท ำให้ฉัน
1085
เจ็บปวดใจเล็กๆ
ร ะ ห ว่ ำ ง ท ำ ง ตอ น ที่ พ ว ก เ ร ำ ผ่ ำ น ส ำ นั ก ง ำ น ต ำ ร ว จ
อำชญำกรรม ตำรวจจำนวนหนึ่งกำลังมองพวกเรำ สำยตำพวก
เขำดูแปลกประหลำดเล็กนอ้ ย นี่ทำให้ในใจฉันยิ่งกระวนกระวำย
เหล่ำติงพบพวกเรำที่สำนักงำนของเขำ ที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะมี
บุหรี่หลำยมวน เขำที่อดนอนขำ้ มคืน เบำ้ ตำแดงก่ำ ตอนแรกเขำ
มองประเมินพวกเรำครูห่ นึ่ง ไมพ่ ูดอะไร
อูอวี้ถำม" สถำนกำรณเ์ ป็ นยังไงบำ้ งครับ "
เหล่ำติงจ้องพวกเรำ พูดว่ำ " พวกเรำซุ่มอยู่แ ถวทำงกลับ
บ้ำนของเฉินหนิงเหมิงหนึ่งคืน ซุ่มจนเธอเดินผ่ำน ซุ่มจนเธอ
กลับบ้ำนอยำ่ งปลอดภัย ซุ่มจนฟ้ำสว่ำง ก็ไมม่ ีอะไรเกิดขึ้น ไมม่ ี
คนที่นำ่ สงสัยปรำกฏตัว "
ในใจฉันคล้ำยกับมีสิ่งของบำงอยำ่ งตกลงไปดังตูม ทำไมถึง
เป็ นแบบนี้ ทำไมพวกเขำถึงเปลี่ยนแผนกำรดำเนินกำร
ควำมกระวนกระวำยรำงๆ ปกคลุมในจิตใจ
สีหน้ำอูอวี้ก็เปลี่ยนเป็ นดูไม่ได้ในชั่วพริบตำ ถำมในทันที"

1086
พวกคุณแนใ่ จ? ตอนซุ่มโจมตีทำให้พวกเขำตกใจหรือเปลำ่ พวก
เขำควำมรูส้ ึกไวมำก มองขำ้ มคนที่นำ่ สงสัยไปแลว้ ใช่หรือเปลำ่ "
เหล่ำติงโบกมืออย่ำงไม่ชอบใจ" เป็ นไปไม่ได้ นี่คุณกำลัง
สงสัยควำมสำมำรถในกำรทำคดีของผมใช่ไ หม ผมกับพรรค
พวกทำกันอยำ่ งรอบคอบไร้สุ้มเสียง แต่พวกคุณกลับทำให้พวก
เรำพุ่งไปหำควำมว่ำงเปล่ำ คุณว่ำทำยังไงดีล่ะ แล้วก็คุณ คุณ
นักเขียน คำให้กำรของคุณ ตกลงแล้วเป็ นเรื่องแต่งใช่ไหม พวก
เรำต้องสอบสวนดีๆ กันสักหนอ่ ยแล้ว "

1087
 ตอนที่ 218 ถำนเจีย่ ว 27 (2)

ฉันปฏิเสธเสียงเฉียบขำด" ฉันไมไ่ ด้กุเรื่องนะ! ทำไมฉันต้อง

กุเรื่องแบบนี้มำหลอกพวกคุณด้วย กินอิ่มแล้วไมม่ ีอะไรทำเหรอ
ไม่ เป็ นไปไมไ่ ด้ พวกเขำจะตอ้ งกอ่ คดี ตอนนี้จับไมไ่ ด้ รอถึงตอน
ที่พวกเขำทำรำ้ ยผูห้ ญิงพวกนัน้ ขึ้นมำจริงๆ พวกคุณวิ่งจนขำขำด
ก็ตำมไมท่ ันแล้ว ทุกคนจะเสียใจทีหลังก็ไมท่ ันแล้ว! "ฉันเองก็ไม่
รู้ว่ำทำไมถึงเดือดขึ้นมำ เบ้ำตำชื้นอยำ่ งคำดไมถ่ ึง เหล่ำติงมอง
ฉัน แตก่ ลับไมพ่ ูดอะไรไปชัว่ ขณะหนึ่ง
สีหน้ำของอูอวี้เครง่ เครียดลงอยำ่ งถึงที่สุด เขำพูด" เหล่ำติง
พรุ่งนี้ ผมขอร้องคุณ เฝ้ำอีกหนึ่งวัน อำจจะเกิดควำมผิดพลำดที่
เรำคำดไม่ถึงอะไรขึ้น ทำให้เมื่อคืนพวกเขำไม่ได้ลงมือ แต่พวก
เขำไมม่ ีทำงหยุดก่อคดีเด็ดขำด เดี๋ยวพวกเขำก็จะเริ่ม ได้โปรด
เฝ้ำตอ่ อีกคืนเถอะนะครับ! "
…
ฉั น กั บ อู อ วี้ นั่ ง อยู่ ใ นร้ ำ นอำหำรเช้ ำ ริ ม ทำงใกล้ ๆ สถำนี
ตำรวจ ฟ้ำสว่ำงแล้ว ถนนมีกลิ่นอำยผู้คนเดินกันขวักไขว่ เค้ำ
โครงของเมืองชัดเจนและสงบนิ่ง ร้ำนอำหำรเช้ำริมทำงคนไม่

1088
เยอะ นอกจำกพวกเรำ มี เ พี ย งนั ก เรี ย นมั ธ ยมอี ก สองสำมคน
เทำ่ นัน้
อูอวี้สูบบุหรี่อีกแล้ว มือวำงอยูข่ อบโต๊ะ ฉันถำมเขำว่ำจะกิน
อะไรดื่มอะไร เขำเพี ยงแต่ตอบกลับอย่ำงเฉยเมยไม่กี่ประโยค
ทำ่ ทำงดูเขำ้ ใกลไ้ ดย้ ำกอยูบ่ ำ้ ง
ฉันยกเกี๊ยวน้ำร้อนๆ ชำมหนึ่งไปวำงตรงหน้ำเขำ เขำมอง
ฉันแวบหนึ่ง สำยตำนั้นทำให้ผู้หญิงใจสั่นได้ แล้วทำให้ผู้หญิง
เจ็บปวดได้เช่นกัน เขำพูดวำ่ " คุณกินกอ่ นเลย "
ฉันลุกขึ้นยกชำมมำอีก พูดวำ่ " เกรงใจอะไร กินสิ "
เขำทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเหยียบให้ดับ ยกตะเกียบขึ้นมำ ตัง้
หนำ้ ตัง้ ตำกิน เขำยังคงเป็ นช่ำงซ่อมรถของฉันคนนัน้ กินเสียงดัง
ตำมแบบฉบับผู้ชำย ไมม่ ีท่ำทำงของมีวัฒนธรรมเลยสักนิด มอง
ไปมองมำ ใจฉันก็เปลี่ยนเป็ นอ่อนโยน เกี๊ยวน้ำในปำกไมไ่ ด้ขม
ขนำดนัน้
ร้ำนอำหำรเช้ำริมทำงที่ประตูสถำนีตำรวจใช้ได้ตำมปกติใช่
หรือเปลำ่ นะ กินไดค้ รึ่งชำม ฉันก็อิ่มแลว้ รูส้ ึกผิดเล็กนอ้ ย เขำกิน
หมดตัง้ นำนแลว้ เห็นสภำพกำรณแ์ ลว้ จึงถำม" กินไมล่ งแลว้ ? "

1089
 ฉันพยัก หน้ำเงียบๆ เขำดึงชำมของฉันออกไปกินต่อ ฉัน
พูด" นี่ ฉันกินไปแลว้ นะ จะดีเหรอ "
ในที่สุดเขำก็หัวเรำะเล็กน้อย" มีอะไรไม่ดี คุณนึกว่ำผมจะ
กินทิ้งกินขวำ้ งเหรอ "
ในที่สุดก็ได้รู้ว่ำ เมื่อคุณชอบใครสักคนอย่ำงถึงที่สุด เป็ น
ควำมรู้สึกแบบไหน มองควำมเป็ นไปของเขำ ในสำยตำเธอก็
ล้ ว นมี แ ต่ ภ ำพสวยงำมไม่ มี สิ้ น สุ ด มองเขำ ต่ อ ให้ ค วำม
ยำกลำบำกใหญ่ข้ึนแค่ไหน ก็ล้วนบดบังควำมยินดีนั้นที่เกิดขึ้น
ตำมธรรมชำติในใจคุณไมไ่ ด้ ควำมเศร้ำซึมในใจฉันก็คอ่ ยๆ ถูก
ชะล้ำงออกไปอยำ่ งหมดจด ยิ้มออกมำอยำ่ งกลัน้ ไมอ่ ยู่
รอจนเขำกินเสร็จ จ่ำยเงิน ฉันรู้สึกเพียงว่ำบนตัวเรำสองคน
ที่ล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่อุ่นๆ มือที่ถูกเขำกุมก็ร้อน เขำไม่ซึม
อีกต่อไป แล้วไม่เงียบขรึม หน้ำตำหล่อเหลำมีสีหน้ำอ่อนโยน
และสงบ เขำไมร่ ู้ว่ำฉันรักและทะนุถนอมตัวเขำที่เป็ นแบบนี้มำก
เพียงใด
เดินไปหลำยกำ้ ว ฉันดึงเสื้อของเขำ เขำหันกลับมำ ฉันเขยง่
เทำ้ จูบเขำ

1090
 เขำตะลึง จริงๆ แล้วรอบตัวพวกเรำเป็ นเมืองที่วุ่นวำย รอบ
ขำ้ งเต็มไปด้วยผูค้ น ฉันไมเ่ คยใจกล้ำขนำดนี้มำกอ่ น แต่วันนี้ฉัน
ไม่ ส นแล้ ว หลั บ ตำจู บ เขำดื้ อ ๆ เขำกอดฉั น ไว้ เ ร็ ว มำก โอบ
ใบหนำ้ ของฉันไวใ้ นวงแขน
ขำ้ งกำย มีแสงแดดส่องสว่ำง รถกำลังวิ่ง คนกำลังเดินถนน
ร้ำนอำหำรเช้ำริมทำงมีไอร้อนพวยพุ่ง เถ้ำแก่กำลังยุ่ง นักเรียน
มัธยมสองสำมคนอำจจะกำลังมองพวกเรำ
ฉันรู้สึกพอใจมำก ควำมรู้สึกนั้นคล้ำยกับเวลำนิ่งเงียบให้
พวกเรำ เวลำนี้คือเวลำทัง้ หมดที่พวกเรำมี
ตอนที่อูอวี้ใกล้จะถึงบ้ำนก็ได้รับโทรศัพท์สำยหนึ่ง เสียงคน
ที่โทรมำรีบร้อนมำก แล้วก็ระมัดระวังมำก พูดว่ำ" อูอวี้ ผมคือ
เสี่ยวจำง กองอำชญำกรรมเมือง พวกเรำเจอกันเมื่อวำน ผมไป
รับพวกคุณ ทำงนี้เกิดสถำนกำรณใ์ หมบ่ ำงสว่ น หัวหนำ้ ติงให้คุณ
รีบมำ "สภำพแวดล้อมในสำยนั้นจ้อกแจ้ก จอแจ เสียงก็ฟังไม่
คอ่ ยชัด
อูอวี้พูดในทันที" ตกลง ผมจะรีบเขำ้ ไป "

1091
 ตอนที่ 219 ถำนเจีย่ ว 27 (3)

ฉันพูด" ให้ฉันไปไหม "

อูอวี้พูด" หัวหนำ้ ติงเรียกแคผ่ ม อำจจะมีสถำนกำรณอ์ ะไรที่
ดูแลว้ คุณไมส่ ะดวก อยูท่ ี่บำ้ น ปลอดภัยกวำ่ "
ฉันคิด ตัวเองไปก็ช่วยอะไรไมไ่ ดจ้ ริงๆ บำงทีพวกเขำอำจจะ
มีกำรคน้ พบใหม่ พยักหนำ้ " งัน้ คุณระวังตัวดีๆ นะ "
อูอวี้ส่งฉันที่บ้ำนแล้วก็ไป ฉันถือกุญแจเปิ ดบ้ำน พบว่ำแม่
อูอวี้ไม่อยู่ น่ำจะออกไปซื้อกับข้ำวข้ำงนอก หลำยวันมำนี้อูเมี่ย
วนอนกับแม่ ประตูบำ้ นเปิ ดอยู่ ดูทำ่ แล้วเธอนยังไมต่ ่นื
ฉันก ำลังจะเข้ำบ้ำนอย่ำงเบำมือเบำเท้ำ กลับได้ยินเสียง
ครวญครำง ฉันรีบเดินเข้ำไปข้ำงใน ถำมเสียงเบำ" อูเมี่ยว เธอ
ไมเ่ ป็ นไรใช่ไหม "
ทั้งตัวเธอขดอยูใ่ นผ้ำห่ม มือโบกอยูก่ ลำงอำกำศหลำยครัง้
คล้ำยกำลังโบกอะไรอยู่ หลังจำกนั้นก็ใช้มือกดศีรษะไว้ พูดว่ำ"
ไมเ่ ป็ นไร… ปวดหัวนิดหนอ่ ย ฝั นมำตลอดเลย "
ฉันก็เดินเขำ้ ไป นัง่ ขำ้ งเตียง ถำม" ฝั นถึงอะไร "

1092
 หน้ำเธอแดงเล็กน้อย ผมเผ้ำยุ่งเหยิง พูดว่ำ" ฉันจะบอกพี่
นะ มั น แปลกประหลำดมำกจริ ง ๆ ฉั น เห็ น มหำสมุ ท รสี แ ดง
หลั ง จำกนั้น ก็ อ ยู่ใ นหลุ ม น้ ำ วนโดยตลอด… ฉั น ว่ ำ ยไปไม่ถึ ง
จุดสิ้นสุดคนเดียว แลว้ ก็หำพี่ชำยกับแมไ่ มเ่ จอ นำ่ กลัวมำก…"
มหำสมุทรสีแดง
ในใจฉันกระตุกเล็กนอ้ ย นัน่ มัน… อะไร ดูหำงตำของเธออีก
ยังมีรอยน้ำตำ คิดว่ำในฝั นจะต้องหวำดกลัวไร้ควำมช่วยเหลือ
มำกแนๆ ่
รู้สึกอยู่เสมอว่ำ สัญญำณบำงอย่ำง นับวันยิ่งใกล้พวกเรำ
เขำ้ มำยิ่งขึ้น ตัง้ แตท่ ี่พวกเรำตื่น ณ เส้นเวลำนี้ในครัง้ นี้ ควำมรู้สึก
นัน้ ก็เริ่มเกิดขึ้น
ฉันพูด" ไมต่ ้องกลัว ฉันอยูก่ ับเธอ อยำกดื่มน้ำไหม "
เธอส่ ำ ยศี ร ษะ สี ห น้ ำ ดู แ ล้ ว ไม่ ดี จ ริ ง ๆ ดวงตำฉำยแวว
หวำดกลัว ฉันลูบศีรษะเธอ ถึงจะพบวำ่ รอ้ นเล็กนอ้ ย
" เธอตัวรอ้ น "
" เอ…๋ ไมน่ ะ "

1093
 " ฉันจะสง่ เธอไปโรงพยำบำล "
เ ธอรี บพู ด " ไ ม่ ต้ อง ห ร อก ป่ ว ยเ ล็ ก น้ อ ยแ บบนี้ ไ ป
โรงพยำบำลทำไมกัน พี่ชำยฉันจะบอกว่ำฉันเป็ นลูกคุณหนู ดื่ม
น้ำนิดหนอ่ ยก็พอแลว้ "
" แบบนัน้ ไมไ่ ด้ "ฉันพูด" ในบำ้ นมียำไหม "
เธอพูด" เหมือนจะไมม่ ียำลดไข้ "
ฉันรินน้ำร้อนให้เธอ" ฉันลงไปซื้อให้นะ เธอนอนดีๆ ฉันจะ
รีบกลับมำ "
ใครจะไปรู้ว่ำจำกกันครั้งนี้ กลับเป็ นครั้งสุดท้ำยที่ฉันและอู
เมี่ยวได้พบกันอยำ่ งสงบสุขในช่วงเวลำนี้
…
วันนั้น ฉันจำได้แค่ตัวเองเดินไปข้ำงนอกด้วยจิตใจที่เ ป็ น
ทุกข์ คิดถึงและเป็ นห่วงอำกำรป่วยของอูเ มี่ยวไปพลำง แล้วก็
ครุ่ น คิ ด ว่ ำ ท ำไมสองคนนั้ น ถึ ง หำยไปกะทั น หั น ในใจมี ล ำง
สังหรณไ์ มด่ ี ผำ่ นอะไรโดยรอบบ้ำง ผำ่ นใครบนถนนบำ้ ง ก็ล้วน
ไมค่ อ่ ยไดใ้ สใ่ จ เพียงแคก่ ำลังหำรำ้ นยำเทำ่ นัน้

1094
 พระอำทิ ต ย์ ขึ้ น แล้ ว คนบนถนนก็ ม ำก ฉั น ซื้ อ ยำสำมั ญ
ประจำบ้ำนเล็ก น้อยที่ร้ำนยำเล็ก ๆ ตอนเดินกลับเดินลัดถนน
เล็กๆ จำไดเ้ พียงรำงๆ วำ่ ซอยนัน้ แคบ ผนังทำสีเทำขำว
พอไม่ ร ะวั ง ตั ว ฉั น ก็ ช นเข้ ำ กั บ คนคนหนึ่ ง พู ด ไปตำม
สัญชำตญำณ" ขอโทษค่ะ "คนนั้นไม่สูงไม่เตี้ย ไม่อ้วนไม่ผอม
สวมเสื้อผำ้ ก็ปกติมำก
" ไมเ่ ป็ นไร ถำนเจี่ยว "เขำพูด
ฉันตกตะลึงอยำ่ งรุนแรง ไมเ่ พียงแต่เพรำะในน้ำเสียงเขำมี
เสียงหัวเรำะ
ฉันเงยหนำ้ ขึ้นมำอยำ่ งงงงวย
พริบตำต่อมำทัง้ ร่ำงฉันพลันเย็นเยียบในทันที อยำกจะถอย
กลับ แต่กลับไมท่ ันแล้วจริงๆ
ฉันเห็นกอ้ นหินในถนนน้ำโคลน แล้วก็เห็นรอยน้ำสกปรกที่
ก ำลั ง ไหลเปรอะเปื้ อนเต็ ม ไปหมด เขำสวมหมวกชำวประมง
ใบหน้ำแวบผ่ำนไปเหมือนเงำเงำหนึ่ง ไม่สำมำรถมองชัดๆ ได้
เลยจริงๆ หลังจำกนั้นมือใหญท่ ี่สวมถุงมือมือหนึ่ง ปิ ดหน้ำของ
ฉันไว้ พริบตำนั้น ฉันรู้สึกเพียงแค่ทั้งหน้ำล้วนกลั้นไม่ไหวแล้ว
1095
อ้ำปำกคิดจะกัดไปที่มือเขำ ในขณะเดียวกันก็ผลักเขำออกไปสุด
ชีวิต
แต่ ก็ ไ ม่มี ป ระโยชน์ อ ะไรเลย เขำก ำรำบฉั น อยู่ห มั ด จำก
ด้ำนหลัง ทั้งตัวฉันคล้ำยกับถลำลงไปในตำขำ่ ยที่หยำบและแข็ง
ฉันถูกเขำลำกถอยไปด้ำนหลัง เห็นขำของตัวเองกำลังดิ้นรนอยู่
กลำงอำกำศ
ฉั น กลั ว สุ ด ขี ด ทั น ใดนั้ น ก็ ค วำมรู้ สึ ก แปลกประหลำด
บำงอย่ำง ในหัว ในหู ล้วนขำวโพลน คล้ำยกับตอนนี้คนนั้นที่
กำลังดิ้นรน คืออีกคนหนึ่ง ไมใ่ ช่ตัวเอง
น้ำตำของฉันไหลลงมำ
เขำกลับคลำ้ ยจะจับได้ ลมหำยใจที่ทงั้ ต่ำทัง้ รอ้ นเขำ้ ใกลข้ ำ้ ง
หูฉัน" ที่รัก ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว! ฉันจะพำเธอไปที่ที่สบำย
พำเธอบิน…"
ทันใดนั้นฉันรู้สึกหำยใจลำบำก เห็นได้ชัดว่ำจมูกไม่ได้ถูก
ปิ ดไว้สักนิด ควำมหวำดกลัวที่ไมม่ ีสิ้นสุด เหมือนคลื่นใต้น้ำสีดำ
ที่พงุ่ ออกมำภำยใตแ้ สงแดด แลว้ ก็กลืนกินฉันลงไปในทันที
ของแข็งบำงอย่ำงทุบเข้ำที่ศีรษะฉันอย่ำงแรง ดวงตำฉันมี
1096
ดวงดำวสี ท องพุ่ ง ออกมำ รู้ สึ ก ถึ ง ศี ร ษะที่ ก ำลั ง มี ข องเหลว
บำงอยำ่ งที่คำวชื้นไหลออกมำช้ำๆ หลังจำกนั้น ดวงตำก็ถูกเขำ
ปิ ดไว้ มองไมเ่ ห็นอะไร
…
พวกเขำเห็นฉันที่ไหน
ไมไ่ ดโ้ จมตีเฉินหนิงเหมิง
เป้ำหมำยไลล่ ำ่ เปลี่ยนไปแลว้
ประวัติศำสตร์เปลี่ยนแล้ว

1097
 ตอนที่ 220 อูอวี้ 27 (1)

-อูอวี-้
ถ้ำหำกสวรรคเ์ บื้องบนให้โอกำสผมเลือกอีกครัง้ วันนัน้ ผม
จะไมจ่ ำกถำนเจี่ยวไป ปลอ่ ยให้เธอดำเนินกำรคนเดียวเด็ดขำด
อำจเพรำะพวกเรำกระหำยอยำกจะจับเขำเกินไป แล้วก็ชิน
กับกำรอยูใ่ นหลุมพรำงนี้ พยำกรณไ์ ด้ นัง่ รอผลประโยชนโ์ ดยไม่
ต้องทำอะไร ควำมปรำรถนำอย่ำงแรงกล้ำทำให้ดวงตำของผม
มืดบอด ดังนัน้ จึงไมค่ ิดเลยสักนิดวำ่ นี่เป็ นหลุมพรำงอยำ่ งหนึ่ง
กลำยเป็ นหลุมพรำงที่ผมกับเธอวำงไว้
ผมขับรถไปที่สถำนีตำรวจคนเดียว แต่วันนั้น ไม่สำมำรถ
ขับไปถึงสถำนีตำรวจได้จริงๆ
วันนัน้ อำกำศดีมำก ทอ้ งฟ้ำสีครำม เมฆสีขำว แสงแดดเจิด
จ้ำ ซูโจวสว่ำงไสวและสวยงำมอยำ่ งเคย ผมออกมำไกลจำกบำ้ น
ยิ่งขึ้น แลว้ ก็ไกลจำกถำนเจี่ยวยิ่งขึ้น
ตอนที่ผมกำลังขับรถลงจำกทำงยกระดับ เห็นเงำร่ำงคล้ำย
กับเฉินซิงเจี้ยนคนนัน้ ทะเบียนรถของรถคันนั้นก็เหมือนกับเฉิน

1098
ซิงเจี้ยน พอเหลือบมองหนำ้ ต่ำงเขำ้ ไปแวบหนึ่ง ผมเห็นผูช้ ำยนัง่
อยูท่ ี่นัง่ คนขับ สวมหมวกชำวประมง ที่นัง่ ด้ำนหลังคล้ำยๆ ว่ำจะ
มีผหู้ ญิงคนหนึ่ง
ณ ช่วงเวลำนั้น ในใจผมก็คล้ำยจะมีชนวนเพลิงบำงเส้นถูก
จุดขึ้นมำอย่ำงไร้สุ้มเสียง ผมรีบเลี้ยวรถตำมไป โทรศัพท์จำก
กองต ำรวจอำชญำกรรมอะไร เสี ย งนั้ น เป็ นเสี ย งเสี่ ย วจำง
นำยต ำรวจวั น นั้น หรื อ ไม่ ผมไม่มี โ อกำสได้ คิ ด อย่ำ งละเอี ย ด
จริงๆ
ผมตำมมำถึงซอยแห่งหนึ่ง เห็นเฉินซิงเจี้ยนลงจำกรถจำกที่
ไกลๆ ลำกผูห้ ญิงลงมำจำกที่นัง่ ด้ำนหลัง ผูห้ ญิงกำลังดิ้นรนต่อสู้
แต่ เ พรำะอยู่ ห่ ำ งกั น ไกลมำกจึ ง ได้ ยิ น ไม่ ชั ด ตอนนี้ ต อนเช้ ำ
ถึงแม้ว่ำจะเป็ นพื้นที่สูง ตัวผมก็เคยเดินทำงมำก่อน แต่เพียงแค่
เงยหนำ้ มองออกไปก็ไมม่ ีทำงที่จะออกไปจำกตรงกลำงได้
ผมรู้สึกว่ำเลือดร้อนลึกลงไปในอกกำลังเดือดพล่ำน ผมขึ้น
รถ ขับเลียบไปตำมผนัง เขำ้ ไปใกลอ้ ยำ่ งรวดเร็ว
พอเลี้ ย วโค้ ง มำถึ ง ในซอย ไม่ มี เ งำคนแล้ ว ผมเดิ น ไป
ข้ำงหน้ำช้ำๆ ที่นี่เป็ นสวนป่ำที่เป็ นแบบฉบับบ้ำนเก่ำ ซอยเล็ก
แคบ กำแพงสีเทำสูงตระหงำ่ น คล้ำยกับเขำ้ ไปในหุบเขำลึก มือ
1099
ของผมสัมผัสกำแพงที่ทั้งเย็นเยียบและหยำบกระด้ำง ด้ำนข้ำง
สองด้ำนมีบ้ำนคนไม่กี่คน แต่ประตูล้วนปิ ดสนิท ผมมองท้ำ ย
ซอย มี ร้ ำ นกำแฟเปิ ดอยู่ ประตู เ ต็ ม ไปด้ ว ยพื ช สี เ ขี ย ว ทั้ง ยั ง มี
เสียงดนตรีดังออกมำ แตม่ องออกไปไกลๆ กลับไมเ่ ห็นเงำคน
ผมเดิ น ไปถึ ง ประตู ร้ ำ นกำแฟ ในนั้น ไม่มี ใ ครสั ก คน และ
ด้ำนหลังผมคือซอยที่ตัดกันสองเส้น ตรงไปยังทะเลออกถนน
ใหญ่
ผมรู้ดีว่ำตอนนี้ตัวเองหำตัวช่วยอยำ่ งอื่นไมไ่ ด้ ได้แต่เข้ำไป
คนเดียว แลว้ ก็รดู้ ีวำ่ อำจจะมีอันตรำย แตผ่ มไมส่ นใจเลยจริงๆ
ผมเดินเข้ำไปในร้ำนกำแฟช้ำๆ หลังเคำน์เตอร์ก็ไมม่ ีคน นี่
ก็แปลกประหลำดแลว้ รำ้ นกำแฟพื้นที่ไมใ่ หญ่ วำงโตะ๊ ไดม้ ำกสุด
แคห่ ้ำหกโต๊ะเมื่อมองจำกด้ำนบน
เสียงดนตรียังดังคลออยู่ เล่นเพลงสไตล์เฮฟวีเมทัลที่ เป็ น
เสียงผูช้ ำยตะโกนแหบแห้ง
ผมสังเกตเห็นด้ำนซ้ำยของเคำนเ์ ตอร์มีบันไดลงไปด้ำนล่ำง
พอฟั งให้ดีๆ ทำ่ มกลำงเสียงเพลงนัน้ ดำ้ นลำ่ งมีเสียงอยูแ่ วว่ ๆ ผม
ค่อยๆ เดินย่องเข้ำไป ด้ำนล่ำงของบันไดมืดมำก มองอะไรไม่

1100
เห็น
ผมเงียบไปชัว่ อึดใจ กอ่ นจะเดินลงไป
ด้ำนล่ำงคือห้องเก็บของ ไมม่ ีแสงไฟ มีเพียงแสงสลัวส่องลง
มำจำกดำ้ นบน ในห้องเต็มไปด้วยกองวัตถุดิบ ผัก แผน่ เสียงและ
หนังสือ ผมค่อยๆ เดินไปข้ำงหน้ำท่ำมกลำงควำมมืด เห็นว่ำ
หลังผำ้ มำ่ นยังมีห้องแคบๆ ห้องหนึ่ง ด้ำนในคล้ำยจะมีเตียงหลัง
หนึ่ง บนเตียงมีผหู้ ญิงนอนอยู่
ผมเดินเข้ำไปดึงผ้ำม่ำนออก ผู้หญิงนอนคว่ำบนเตียง มือ
และเท้ ำ ล้ ว นถู ก มั ด ไว้ ด้ ว ยเชื อ ก มั ด จนกลำยเป็ นรู ป ร่ ำ งที่
ประหลำด นั่น ไม่ใ ช่ ผู้ ห ญิ ง คนนั้น ที่ อ ยู่ใ นรถเฉิ น ซิ ง เจี้ ย นเมื่ อ
สักครู่นี้หรอกเหรอ ผมรู้สึกเพียงแค่กระแสอำกำศร้อนกับหนำว
ตัดกันทะลักเข้ำไปในใจ ขณะกำลังจะพุ่งเข้ำไปแบกเธอขึ้นมำ
จำกเตียง ก็รสู้ ึกได้วำ่ มีคนอยูด่ ำ้ นหลัง

1101
 ตอนที่ 221 อูอวี้ 27 (2)

ในใจผมหล่นวูบทันใด แต่ยังไม่ทันคว้ำเธอไว้ได้ ผมเอียง

ศีรษะหลบตำมสัญชำตญำณที่เกิดจำกกำรเรียนรู้ ได้ยินเพียง
เสียงปั งดังสนัน่ ผมเงยหนำ้ ขึ้น เห็นคอ้ นเล็กด้ำมหนึ่งทุบบนผนัง
ดำ้ นขำ้ ง
เฉินซิงเจี้ยน!
ผมหันกลับไปทันควัน พุ่งไปที่เอวของเขำ เขำถอดหมวก
ชำวประมงแล้ว เผยใบหน้ำที่แท้จริงออกมำ ในห้องใต้ดินที่มืด
สลัว หน้ำตำเขำเย็นชำและเหี้ยมเกรียมอย่ำงเห็นได้ชัด เขำถูก
ผมกอดกระแทกติดกับกำแพง ขยับเขยื้อนไมไ่ ด้ชัว่ ขณะหนึ่ง แต่
ค้อนเหล็กในมือเขำพุ่งมำทุบผมอีกครั้ง ผมจึงได้แต่ปล่อยเขำ
ออก เอี้ยวหลบไปดำ้ นขำ้ ง
พวกเรำตอ่ สูก้ ัน
ในมื อ เขำถึ ง แม้ จ ะมี อ ำวุ ธ แต่ ก็ ท ำให้ เ คลื่ อ นไหวได้ ไ ม่
คล่องแคล่วนัก มีหลำยครั้งที่ค้อนเฉียดผ่ำนเหนือศีร ษะผมไป
และถึงแม้ว่ำเขำจะไม่ไ ด้เป็ นฝ่ำยได้เปรียบก็ตำม ทว่ำใบหน้ำ
กลับปรำกฏรอยยิ้มออกมำช้ำๆ เป็ นรอยยิ้มที่ทงั้ แปลกประหลำด

1102
และแห้งแลง้ ทำเอำผมสะทำ้ นกลัว
ในที่สุดผมก็สบโอกำสเหมำะ หมัดหนึ่งซัดใส่ที่อกซ้ำยเขำ
เขำเจ็บปวด ใบหน้ำเหยเกในที่สุด พริบตำค้อนเหล็กก็หลุดมือ
ไป แต่เขำก็ไมใ่ ช่ตัวละครธรรมดำ ถีบทอ้ งของผมจนผมเกือบจะ
ลม้ กน้ จ้ำเบำ้ ลงไปกับพื้น ลุกไมข่ ึ้นไปชัว่ ขณะ
แต่ถึงที่สุดแล้วผมก็เร็วกว่ำเขำ กอ่ นที่เขำจะกม้ ตัวเก็บค้อน
เหล็ก ผมลุกขึ้นมำเร็วกว่ำเขำ แอบโจมตีที่ศีรษะของเขำอย่ำง
รุนแรงจำกด้ำนหลัง เขำถูกตีจนเวียนหัวหมุนกลับไป โงนเงนไป
มำอยูส่ ักพัก ควำมโหดเหี้ยมในใจผมเพิ่มขึ้น จับเขำกระแทกกับ
ผนังอีกครัง้ หนึ่ง กระแทกสองครัง้ ติดต่อกัน ในที่สุดตัวเขำก็อ่อน
ยวบลงไปอยำ่ งเห็นไดช้ ัด สว่ นผมก็หอบหำยใจหนัก กักตัวเขำไว้
กับผนังแบบตำรวจ ตะคอก" ไอ้สัตว์เดรัจฉำน ฉันจะส่งแกไป
นรกเดี๋ยวนี้! "
แต่ทว่ำเขำไม่กลัวเลยสักนิด เลือดอำบหน้ำ ทว่ำกลับก้ม
หนำ้ ลงแสยะยิ้ม
ผมตะลึง สังหรณใ์ จไมด่ ีขึ้นมำ
แตก่ ็สำยไปแลว้

1103
 เสี ย งลมกระโชกแรงและเสี ย งฝี เท้ ำ เข้ ำ มำใกล้ ใ นเวลำ
เดียวกัน เสียงที่จงใจพูดให้ฟังดูแหบแห้งดังอยูข่ ำ้ งหลังผม" อูอวี้
พวกเรำจะสง่ แกไปนรกเอง "
เป็ นเขำ คนที่สอง ในที่สุดเขำก็ปรำกฏตัว
อะไรบำงอยำ่ งกระแทกทำ้ ยทอยผมอยำ่ งแรง ผมเห็นเฉินซิง
เจี้ยนหันตัวมำ แสยะยิ้มร้ำย หลังจำกนัน้ ทำ้ ยทอยผมก็ถูกทุบอีก
ครัง้ ภำพตรงหนำ้ ดำมืด หมดสติไป
…
ผมไมไ่ ด้ฝันถึงควำมฝั นที่ขมขื่นและซ้ำไปซ้ำมำนัน้ นำนมำก
แล้ว
ครัง้ นี้ ควำมฝั นกลับคล้ำยจะถลำลึกยิ่งขึ้น ห้องแต่ละห้องๆ
หมุนกลับตำลปั ตรตรงหน้ำผม ทุกๆ ครั้งที่ตำมหำเงำร่ำงเธอ
ท่ำมกลำงซำกปรักหักพัง ทุกๆ ครั้งที่เปิ ดตู้เย็นในห้องที่โฮสเท
ลแห่งนัน้ ไมไ่ กลจำกที่บำ้ น มองถังที่เต็มไปด้วยเลือดและเนื้อ นิ้ว
มือเรียวเล็กของอูเมี่ยวกำลังลอยอยู…่
บำงครัง้ ก็มีไฟ บำงครัง้ ก็มีหิมะ รำ่ งกำยของผมกำลังทรมำน
อยู่ที่ไ หนสัก แห่ง ในหัวเต็มไปด้วยควำมยุ่งเหยิง ผมมองเห็น
1104
อดี ต และอนำคตอี ก ครั้ง ช่ ว งตอนที่ แ ตกกระจำยเป็ นเสี่ ย งๆ
เหล่ ำ นั้น เห็ น ผมคุ ก เข่ำ ที่ ใ ต้ ภู เ ขำหิ ม ะเหมยหลี่ เห็ น เหล่ ำ ติ ง
ตำรวจอำชญำกรรม นั่งยองสูบบุหรี่อยู่ที่ประตูหลังของสถำนี
ตำรวจ ยกมือขึ้นมำเช็ดน้ำตำที่คล้ำยจะไม่มี เห็นถำนเจี่ยวเดิน
เขำ้ ไปในร้ำนซ่อมรถ ใบหน้ำนั้นสวยงำมจนทำให้ผมหัวใจแตก
สลำย
อีกทั้งตอนพวกเรำนั่งอยูใ่ นร้ำนอำหำรเล็กๆ ผมพูดกับเธอ
ว่ำ อยำ่ ตกลงมำในหลุมนี้ของผม พริบตำต่อมำเธอกลับกม้ หน้ำ
อมยิ้มมองผม ในดวงตำคูน่ ัน้ มีดวงตะวันหนึ่งเดียวของผม มีแสง
ดำวที่ผมเฝ้ำปรำรถนำ เธอพูดวำ่ " คุณต้องอยูก่ ับฉัน "
เรืออยู่ในวังน้ำวน ทะเลสำบกำลังจมลง แมงมุมปี นเข้ำมำ
กลุ่มนกกำบินว่อน มีคนก ำลังหัวเรำะอย่ำงชั่วร้ำยในควำมมืด
สุดทำ้ ยกลับกลำยเป็ นเสียงกรีดรอ้ งเสียดหู ทำลำยแกว้ หูผม…
" อำอวี้! "
ผมลืมตำโพลง รู้สึกเหมือนศีรษะหนักรำวพันชั่ง บรรจุทุก
ควำมหวำนชื่นและควำมขมขื่นที่ตกต่ำดำดิ่งนัน้ เอำไว้จนเต็ม ผม
มองสภำพแวดลอ้ มรอบตัวให้ชัด

1105
 ที่นี่คือที่ไหน
มองแล้วเป็ นห้องใต้ดินที่มืดสลัวห้องหนึ่ง ขมุกขมัวมองไม่
ุ ววอ่ น เหนือศีรษะของผมมีหนำ้ ต่ำงครึ่งบำน
ชัด โดยรอบมีฝ่ นปลิ
ที่ติดเหล็กดัดกันขโมยเอำไว้ แสงแดดสวำ่ งเจิดจำ้ สอ่ งเขำ้ มำจำก
ตรงนัน้

1106
 ตอนที่ 222 อูอวี้ 27 (3)

ผมกม้ หนำ้ ลง รู้สึกว่ำที่ด้ำนหลังศีรษะและต้นคอเต็มไปดว้ ย

ของเหลวที่เหนียวหนืดแห้งกรัง นั่นคือเลือด และแขนทั้งคู่ของ
ผมก็ถูก เชือกมัดอยู่ด้ำนหลัง มัดไว้ด้วยกันกับเก้ำอี้ซึ่งหนักอึ้ง
เทำ้ ทัง้ คูก่ ็เช่นกัน
ทำ่ มกลำงควำมมืด ทันใดนัน้ ก็มีคนหัวเรำะ
ผมฟั งออกว่ำเสียงนั้นคือเฉินซิงเจี้ยน เขำเดินออกมำจำก
ควำมมืดช้ำๆ แผลบนใบหน้ำล้วนปิ ดพันดีแล้ว ใบหน้ำที่เดิมที
หลอ่ เหลำก็เปลี่ยนเป็ นบิดเบี้ยว สีหนำ้ ชัว่ ร้ำยระคนตื่นเต้น
ในมือของเขำควงกริชคมกริบวำววับเลม่ หนึ่งเลน่ อยูต่ ลอด
" อูอวี้ นักศึกษำเกียรตินิยมมหำวิทยำลัยชิงหวำ จริง ๆ แล้ว
ตอนนี้ควรจะฝึ กงำนอยูท่ ี่ปักกิ่ง ไมร่ ู้ทำไมถึงกลับซูโจวกะทันหัน
แกบอกมำซิ ว่ ำ ท ำไมแกถึ ง สอดมื อ เข้ำ มำยุ่ง เรื่ อ งของพวกเรำ
แถมยังคิดจะจับฉันดว้ ย แตค่ ิดไมถ่ ึงละ่ สิวำ่ จะถูกพวกเรำจับได้ "
ใจผมสั่นไหว กำรคำดเดำและควำมกระวนกระวำยที่เคยมี
ลว้ นกลำยเป็ นควำมจริง ดว้ ยควำมรอบคอบและเฉียบแหลมของ

1107
เหล่ำติง ไม่มีทำงที่ข่ำวครำวจะรั่วไหลล่วงหน้ำแน่นอน แต่ทว่ำ
พวกเขำกลับรู้ถึงกำรมีอยู่ของพวกเรำ แม้กระทั่งทุกอย่ำงวันนี้
ล้วนเป็ นกับดักที่วำงไว้ล่วงหน้ำ รวมไปถึงเรื่องที่พวกเขำไม่ได้
โจมตีเฉินหนิงเหมิง เหยื่อคนแรกตำมแผนกำรเดิม…
ควำมเย็นเยือกแผ่ขึ้นมำจำกในใจผม ผมเงยหน้ำขึ้น ถำม"
พวกแกรูต้ งั้ แตเ่ มื่อไหร่ "
เฉิ นซิงเจี้ยนหัวเรำะ" จะบอกแกก็ไ ด้ ยังไงซะแกก็ไม่มีวัน
ออกไปจำกที่นี่ได้ เหมือนเด็กผู้หญิงพวกนั้น น่ำจะช่วงหลำยวัน
ก่อน แปลกมำก ตอนที่ฉันกับ… เขำ ตัดสินใจดำเนินกำร กลับ
เห็นภำพที่แปลกประหลำดมำก ทัง้ หมดเหมือนจินตนำกำร "
เขำเขำ้ มำประชิดทันใด ดึงคอเสื้อของผมขึ้นมำ" ฉันเห็นว่ำ
ในซอยนั้น แกบังคับจนฉันยอมแพ้ แล้วก็ในมหำวิทยำลัย ตัว
ฉั น นนจมกองเลื อ ด เขำถู ก บั ง คั บ ให้ ยิ ง ฉั น ไม่ใ ห้ เ รำสองคน
ล้มเลิก… แกว่ำ ทั้งหมดนี้ โทษใครดี อูอวี้ ? อูอวี้และถำนเจี่ยวที่
ชอบยุง่ ไมเ่ ขำ้ เรื่อง ไมร่ ู้ว่ำมำจำกไหน เหมือนสัตว์ประหลำดที่รู้
เรื่องในใจของพวกเรำ รูแ้ ผนกำรของพวกเรำทัง้ หมด! "
ได้ยินเขำพูดชื่อของถำนเจี่ยว ใจผมถูกเหมือนล้วงออกมำ
อยำ่ งรุนแรง แตผ่ มอดทน หัวเรำะเยำะตัวเอง
1108
 หลังจำกที่พวกเรำตื่นขึ้นมำครั้งนี้ แม่กับอูเมี่ยวก็เข้ำใจว่ำ
พวกเรำมำตั้งแต่เมื่อวำนซืน พวกเธอมีควำมทรงจำที่ไม่น่ำเชื่อ
เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นสิบห้ำวันในอนำคต และเมื่อเหล่ำติงเห็น
ผม ก็มีควำมรู้สึก คุ้นเคย แม้ก ระทั่งกับคดีนี้ ก็มีลำงสังหรณ์ที่
รุนแรงบำงอยำ่ ง…
ดังนัน้ แมแ้ ตพ่ วกเขำก็มีลำงสังหรณข์ ึ้นมำอยำ่ งคำดไมถ่ ึงใช่
ไหม
วังน้ำวนของกำลเวลำ จุดเชื่อมกันของเวลำที่ใกล้เขำ้ มำจำก
ทัง้ สองฝั่ ง เส้นเวลำที่พันรอบ ทุกคนที่กระจำยอยูร่ อบๆ ตัวพวก
เรำ รวมไปถึงฆำตกร ผมและถำนเจี่ยวนึกว่ำสำมำรถพยำกรณ์
ล่วงหน้ำได้ วำงกับดักต่อไป ผลคือกลับถูกพวกเขำวำงกั บดัก
ครัง้ นี้ สวรรคค์ ิดบัญชีพวกเรำแล้ว
ผมตกลงมำแลว้ ถำนเจี่ยวละ่
ตอนที่ผมกำลังอึ้งจนเงียบไป เฉินซิงเจี้ยนคล้ำยจะไมพ่ อใจ
ปฏิกิริยำของผมอยำ่ งที่สุด นำ่ จะเพรำะผมไมเ่ ป็ นเดือดเป็ นรอ้ นห
มือนที่เขำต้องกำร จำกนั้นเขำก็เดินมำใกล้อีก กริชเล่มนั้น แทง
เข้ำที่ด้ำนล่ำงไหล่ของผมโดยตรง ผมร้องเฮือก รู้สึก ถึงควำม
เจ็บปวดรวดร้ำวของเลือดและเนื้อที่แ ยกออกจำกกัน เขำเริ่ม
1109
หมุนกริชเชื่องช้ำอย่ำงย่ำมใจ และทั้งตัวของผมก็เริ่มสั่นเทำไม่
หยุด
" หึๆ…"เขำหัวเรำะ" ตอนนี้กลัวแล้วหรือยัง รู้แล้วว่ำตัวเอง
ยัว่ โมโหใครเขำ้ แลว้ ใช่ไหม "
" ใครละ่ "ผมหอบหำยใจพรอ้ มหัวเรำะ" ขยะ… สองชิ้น "ผม
คิ ด ถึ ง ค ำพู ด ที่ ถ ำนเจี่ ย วเคยพู ด ไว้ ทุ ก ๆ กำรประเมิ น และ
กำรศึ ก ษำอย่ำ งละเอี ย ดที่ เ ธอมี ต่ อ อำกำรทำงจิ ต ของฆำตกร
ต่อเนื่อง ทันใดนัน้ บำดแผลก็คล้ำยจะไมไ่ ด้เจ็บขนำดนัน้ ควำม
กลัวที่เลือนรำงนัน้ ก็คล้ำยจะหำยไป เหลือเพียงกำรดูถูกอยำ่ งไม่
สะทกสะทำ้ น
ผมพูด" จริงๆ แล้ว… พวกแกขี้ขลำดตำขำวที่สุด… กล้ำลง
มือแต่กับผูห้ ญิง… จำกกระบวนกำรที่สกปรกดำมืดพวกนัน้ ได้รับ
แล้วถึงจะรู้สึก… แต่หลังจำกเรื่องผ่ำนไป ในใจก็ยังคงว่ำงเปล่ำ
ยิ่งดิ้นรน… ก็ยิ่งเสื่อมทรำม… นำ่ ขำ นำ่ สงสำร…"

1110
 ตอนที่ 223 อูอวี้ 27 (4)

ดวงตำของเฉินซิงเจี้ยนเบิกกว้ำงทันใด สีหน้ำก็เปลี่ยนไป
พูดวำ่ " แกกำลังพูดเพอ้ เจอ้ อะไร ตอนนี้คนที่ตอ้ งตำยคือแก! "สิ้น
เสียงมันก็ดึงมีดออกอยำ่ งแรง แสยะยิ้มอยำ่ งชั่วร้ำยแล้วแทงเขำ้
ไปที่ตน้ ขำผมอีกครัง้ แทงติดตอ่ กันหลำยครัง้
ผมเจ็บจนตัวสัน่ กม้ หนำ้ ลง ถำ้ ไมใ่ ช่เพรำะถูกมัดไวก้ ับเกำ้ อี้
ก็ ค งล้ ม ไปแล้ ว ที่ แ ปลกก็ คื อ ในชั่ว พริ บ ตำที่ จิ ต ใต้ ส ำนึ ก และ
จิ ต ใจล้ ว นใกล้ จ ะพั ง ทลำยแบบนี้ ผมกลั บ ได้ ยิ น อย่ำ งแจ่ ม ชั ด
เสียงของเนื้อและเลือดที่ถูกเขำหมุนบิด ทัง้ ยังมีเสียงเลือดที่ไหล
ลงพื้ น ที ล ะหยดดั ง ติ๋ ง ๆ เบำมำก ก็ เ หมื อ นผมตั้ง แต่ ต้ น จนถึ ง
ตอนนี้ มุ่งไปข้ำงหน้ำอย่ำงสุดชีวิต พยำยำมอย่ำงสุดชีวิต กลับ
ถูกโชคชะตำดึงชีวิตที่ตกต่ำไมห่ ยุดหยอ่ นให้ลงไปอีก
ผมคิดวำ่ วันนี้ผมเองอำจจะออกไปไมไ่ ดแ้ ลว้ จริงๆ
ใกลถ้ ึงจุดจบแลว้
ไมม่ ีใครรู้ว่ำผมอยูท่ ี่ไหน ไมม่ ีใครจะมำช่วยผม เส้นเวลำอีก
เส้นหนึ่งที่พ วกเรำกลับไปยังห่ำงอีก หลำยวัน ปำฏิหำริย์จะไม่
เกิดขึ้น

1111
 ถึงแมว้ ่ำพวกเรำจะพบกับปำฏิหำริยก์ ำรขำ้ มเวลำ แต่มนุษย์
ไมเ่ คยมีปำฏิหำริยน์ ี้มำกอ่ น
ที่แทผ้ มกลับหมดหนทำงที่จะอยูก่ ับถำนเจี่ยวและอูเมี่ยวจน
ถึงตอนสุดท้ำย จะตำยในห้องใต้ดินที่มืดมิดไร้แสงตะวันแห่งนี้
เธอจะกลับไปในถ้ำนั้นคนเดียวใช่หรือเปล่ำ กลับไปบนเรือ เธอ
จะจำผมได้ ผมรูเ้ ธอจะจำผมได้ เธอจะเจ็บปวดจนไมอ่ ยำกมีชีวิต
ในที่สุดผมก็ยังคงทำให้เธอผิดหวังไปชั่วชีวิต และอูเมี่ยวกับแม่
ของผม ก็จะเดินไปในชะตำชีวิตที่กำหนดไว้แล้ว
คำทำนำยเป็ นจริงดังที่เธอเคยพูดไว้
เมฆครึ้มพบจันทร์กระจำ่ ง เมฆแยกห่ำงจันทร์มิลว่ งรู้
…
เฉินซิงเจี้ยนแทงที่ตัวผมอีกแผล
ในโลกที่เต็มไปด้วยควำมเลอะเลือนและเลือดสีแดง ผมได้
ยินเสียงเฉินซิงเจี้ยน เหมือนจะใกล้มำก แลว้ ก็เหมือนจะไกลมำก
เขำถำม" อยำกรูไ้ หมเมียแกตอนนี้เป็ นยังไง "
ผมไดย้ ินเสียงตัวเองตอบ" เธอเป็ นยังไงบำ้ ง "

1112
 " แกไมเ่ ห็นวำ่ เขำไมไ่ ดอ้ ยูท่ ี่นี่เหรอ "
ผมไรซ้ ึ่งคำพูด
เฉินซิงเจี้ยนหัวเรำะ" ตอนนี้เขำอยูก่ ับเมียแก "
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงตัวเองแหบแห้งจนฟั งไมช่ ัด"
แกพูดอะไร ฉัน… ไดย้ ินไมช่ ัด "
เฉิ น ซิ ง เจี้ ย นคล้ ำ ยจะทนไม่ ไ หวบ้ ำ งแล้ ว เข้ ำ มำใกล้ อี ก
ประมำณหนึ่ง พูดที่ข้ำงหูผมทีละคำ" ตอนนี้ เขำอยู่กับเมียของ
แก "
ผมเงยหน้ำขึ้น ใช้หน้ำผำกกระแทกร่ำงที่เลือนรำงนัน้ อยำ่ ง
แรง เขำน่ำจะนึกว่ำผมใกล้จะไมไ่ หวแล้วจึงไมไ่ ด้ป้องกันตัวเลย
สักนิด ถูกชนตรงๆ จนลม้ ลงไปบนพื้น ผมยืนขึ้น ลำกเกำ้ อี้ยืนขึ้น
ช่ ว งเวลำนี้ รู้ สึ ก เพี ย งกระดู ก และเอ็ น ทั้ง ร่ ำงล้ ว นขำดหมดแล้ว
ควำมเจ็ บ ปวดอย่ ำ งรุ น แรงท ำให้ ร่ ำ งกำยของผมชำจนไม่ มี
ควำมรูส้ ึกใดๆ แทจ้ ริงแลว้ ผมลม้ ลงไปเกือบจะในทันที แตเ่ กำ้ อี้
ก็ร่วงลงไปที่ตัวและคอของเขำเต็มแรงเช่นกัน เขำส่งเสียงครวญ
ครำงด้วยควำมเจ็บปวดออกมำ และกริชเล่มนัน้ ก็หล่นลงขำ้ งมือ
เขำ หลุดจำกมือไป

1113
 ผมลืมตำที่เปี ยกโชกไปด้วยเลือด มองเขำแล้วยิ้ม และผมก็
เห็นวำ่ ในดวงตำเขำในที่สุดก็เต็มไปดว้ ยควำมหวำดกลัว เขำคิด
จะถอยหนี กลับถูกเกำ้ อี้กักไว้ ขยับเขยื้อนไมไ่ ด้
" ฉันจะกลับไปอยู่ข้ำงถำนเจี่ยว "ผมพูด พูดกับเขำ แล้วก็
พูดกับตัวเอง เป็ นคำเพอ้ เมื่อจิตใต้สำนึกใกล้จะเลอะเลือน แลว้ ก็
เป็ นคำสำบำนที่กำ้ วรำ้ วดว้ ย
เธอเองก็เคยพูด เพรำะว่ำเธอเคยพูดว่ำ เมฆครึ้มพบจันทร์
กระจำ่ ง เมฆหมอกหนำ จันทร์ยังต้องปรำรถนำสิ่งใดอีก
เด็กสำวคนนัน้ เธอเอำควำมรักและควำมปรำรถนำทั้งหมด
ของชี วิ ต มำฝำกไว้ กั บ ผม ผมตำยไม่ ไ ด้ ผมจะตำยตรงนี้ ไ ด้
อยำ่ งไร ชีวิตนี้ของเธอจะอยูอ่ ยำ่ งไร
ไมม่ ีใครฆำ่ ผมให้ตำยได้ ผมจะไมต่ ำยในห้องใต้ดินที่มืดมิด
แห่งนี้ จะไมต่ ำยอยูท่ ี่หนึ่งปี กอ่ น ผมจะกลับอยูข่ ำ้ งกำยถำนเจี่ยว
ถึงแม้ว่ำจะเต็มไปด้วยร่องรอยบำดแผลทั้งร่ำง ก็จะกลับไปอยู่
ขำ้ งกำยเธอ ผมยังต้องพบเธอ หนึ่งปี หลังจำกนี้ โน้มน้ำวให้เธอ
ไปที่ซอยเล็กๆ ซอยนัน้ จะต้องเกี่ยวพันกับผมนับแต่บัดนี้ ชีวิตนี้
ไมม่ ีใครพรำกเรำให้แยกจำกกันได้

1114
 ตอนที่ 224 ถำนเจีย่ ว 28 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันกลัวมำกจริงๆ
มองผ่ำนหน้ำต่ำงออกไป ฉันเห็นป่ำเขียวครึ้ม เสียงคนสัก
นิดก็ไม่มี มีเสียงนกกำร้อง บนภูเขำอำจจะเพิ่งมีฝนตก ใบไม้ดู
แลว้ เขียวชื้น ทอ้ งฟ้ำสวำ่ ง ไมเ่ หมือนอำกำศในเมืองเลยสักนิด
คนคนนัน้ พำฉันมำที่ไหน
ในเมืองที่เจริญ เขำสำมำรถพำฉันออกมำอยำ่ งไร้สุ้มเสียง
ด้วยควำมเร็วสูงได้ พำมำยังที่ที่ดูห่ำงไกลควำมเจริญแบบนี้ได้
จะตอ้ งเป็ นคนที่รอบคอบ ละเอียดและเด็ดขำดเป็ นที่สุดคนหนึ่ง
นี่เป็ นห้องเล็กๆ ที่ดูแล้วสะอำดสะอ้ำน พิจำรณำจำกควำม
สูงของเมฆนอกหนำ้ ต่ำงแล้วนำ่ จะตัง้ อยูบ่ นไหล่เขำ ห้องเกำ่ มำก
โต๊ะเก้ำอี้ผุพัง อำจจะถูกปล่อยทิ้งร้ำงมำนำนแล้ว คนแบบพวก
เขำคล้ ำ ยทั้ ง หนู แ ล้ ว ก็ ค ล้ ำ ยทั้ง แมว ช ำนำญในเรื่ อ งกำรฉวย
โอกำสลำ่ และกำรหนีทุกอยำ่ ง
ท่ำมกลำงควำมเงียบ ฉันหัวเรำะเยำะตัวเองในใจ ยังจะมัว

1115
มำวิเครำะห์คนอื่นอีก ตอนนี้สัตวท์ ี่ถูกลำ่ คือฉัน!
ฉั น นอนบนเตี ย งไม้ ห ลั ง เล็ ก ๆ มื อ ทั้ ง คู่ ถู ก เชื อ กมั ด แน่ น
อำศัยแรงของฉันไม่สำมำรถแกะออกได้จริงๆ ชีวิตนี้ของฉันแต่
ไหนแต่ไรมำไมเ่ คยมีควำมรู้สึกแบบนี้มำกอ่ น โดยรอบเงียบสงบ
อย่ำงที่สุด ทุก อย่ำงคล้ำยจะสงบมำก แต่ควำมน่ำสะพรึงกลัว
กลับเหมือนน้ำขึ้นน้ำลง เริ่มแผข่ ยำยออกไปจำกนิ้วเทำ้ ที่เปลือย
เปล่ำของฉัน แผ่ขยำยไปจนถึงน่อง ต้นขำ ส่วนท้อง ในอก คอ
หนังศีรษะ…
ทันใดนัน้ ฉันก็คิดถึงคำพูดที่อูอวี้เคยพูดไว้
เรื่องพรรค์นั้นต้องเกิดกับตัวเองเท่ำนั้น ถึงจะรู้จักวันที่ไม่
สิ้นสุดตลอดกำลวันนัน้
ฉันหมดทำงจะนึกถึงว่ำจะเกิดอะไรขึ้น ฉันเต็มไปด้วยควำม
กระหำย กระหำยให้ปำฏิหำริยเ์ กิดขึ้น อูอวี้จะมำช่วยฉัน แตใ่ นใจ
กลับรู้ว่ำควำมเป็ นไปได้นี้นอ้ ยมำกจนแทบจะริบหรี่ เขำจะหำฉัน
เจอได้อยำ่ งไร ควำมกลัวและอ่อนแอที่กดดันสุดชีวิตจนเกือบจะ
ไมส่ ำมำรถทำได้แต่กลับกระหำยอยำ่ งไมย่ อมแพ้ ควำมทรมำน
ผสมอยูใ่ นใจของฉัน ฉันอดทนไมร่ ้องไห้สุดชีวิต จะร้องไห้ไมไ่ ด้
เพรำะกลัวว่ำถ้ำคนคนนั้นเห็นเข้ำ เขำจะยิ่งตื่นเต้น เขำจะยิ่งมี
1116
ควำมสุข และฉันก็จะนำ่ อนำถยิ่งขึ้น
เพี ย งแต่ ชี วิ ต นี้ ข องฉั น ไม่ เ คยมี ช่ ว งเวลำแบบนี้ ม ำก่ อ น
อยำกจะกลับบ้ำน อยำกจะกลับเข้ำไปในชีวิตที่สงบของฉันกับ
ช่ำงซ่อมรถอูอวี้ อยำกกลับไปอยูข่ ำ้ งกำยพอ่ กับแม่ ทันใดนัน้ ฉัน
ก็สัมผัสได้ อูเมี่ยวในอนำคต แล้วก็เด็กผูห้ ญิงที่ถูกสังหำรทุกคน
เหล่ำนัน้ ตอนที่ตกอยูใ่ นสถำนกำรณแ์ บบนี้รู้สึกช่วยเหลือตัวเอง
ไมไ่ ดแ้ ละออ่ นแออยำ่ งไร
คนพวกนั้น คนพรรค์นั้น พวกเขำใช้ควำมไร้มนุษยธรรม
ของฆำตกร ละเมิดและทำลำยควำมรูส้ ึกคนอื่น
น้ำตำของฉันในที่สุดก็ไหลลงมำ
คล้ำยกับรอช่วงเวลำนี้ รอให้อำรมณข์ องฉันพังทลำย เอี๊ยด
เสียงประตูห้องเล็กๆ เปิ ดออกจำกด้ำนนอก ผู้ชำยคนหนึ่งเดิน
เขำ้ มำ ทัง้ รำ่ งของฉันสัน่ อยำ่ งรุนแรง
ฟ้ำครึ้ม หันหลังให้แสง เขำสวมหมวกปี กกว้ำงมำก ดังนั้น
จึงไมม่ ีทำงมองเห็นใบหน้ำเขำชัดๆ ได้เลย เห็นเพียงคำงที่ขำว
เกลี้ยงเกลำธรรมดำ ไมม่ ีอะไรพิเศษ ใบหนำ้ และลำคอมีแผลเป็ น
รำงๆ แต่ ม องเห็ น ไม่ ชั ด เลยจริ ง ๆ คุ ณ ไม่ ส ำมำรถแยกแยะ

1117
ลั ก ษณะของเขำได้ จ ำกในกลุ่ ม คน รู ป ร่ ำ งสั น ทั ด ผอมบำง
แข็งแรง บนตัวมีลักษณะที่คล้ำยเฉินซิงเจี้ยนมำกๆ แต่คุณก็รู้
เขำคืออีกคนหนึ่ง อีกคนที่เลวยิ่งกวำ่ และลึกซึ้งยิ่งกวำ่
เขำเดิ น มำใกล้ เ ตี ย ง ยั ง คงก้ ม หน้ ำ มองเห็ น หน้ ำ ไม่ ชั ด
ทันใดนั้นเขำก็ย่ืนมือออกมำ รองเท้ำแตะของฉันถูกถอดออกตัง้
นำนแล้ว เขำลูบเท้ำของฉัน ลูบนิ้วเท้ำทีละนิ้วๆ กระทำเบำมำก
ใกล้เคียงกับอ่อนโยน แต่กลับทำให้ฉันเกร็งตั้งแต่นิ้วเท้ำจนถึง
ต้นขำ
เขำลูบไปได้สัก ครู่หนึ่ง คล้ำยกับจมอยู่ในโลกของตัวเอง
โดยสิ้นเชิง หลังจำกนัน้ ในที่สุดก็นงั่ ลงที่ปลำยเตียง
เขำไม่พูดจำ ฉันก็ไม่พูดจำ ด้ำนนอกหน้ำต่ำง เสียงต่ำงๆ
สงบ แมแ้ ต่นกกำก็ล้วนจำกไป
ใจฉันสงบลงมำอยำ่ งแปลกประหลำดในทันที ถ้ำหำกพูดวำ่
สงบ สู้พูดว่ำควำมแข็งกร้ำวที่เย็นเยือกบำงอย่ำงเพิ่มขึ้นในใจ
ดีกวำ่

1118
 ตอนที่ 225 ถำนเจีย่ ว 28 (2)

เขำอยำกจะทำร้ำยฉัน เขำอยำกจะทรมำนฉันให้กลำยเป็ น
สัตว์ที่ถูกล่ำ และในใจฉันก็มีเสียงหนึ่งกำลังพูดวำ่ " ไมอ่ ยำกยอม
ไมอ่ ยำกรอ้ งขอควำมเมตตำ ไมอ่ ยำกยอมแพแ้ บบนี้ "
ยอมแพ้ต่อคนที่ฉันเกลียดที่สุด รู้จักดีที่สุด เหยียดหยำม
ที่สุดคนนัน้
ครั้นแล้วฉันจึงอดทนอดกลั้นโดยตลอด น้ำตำก็หยุดไหล
แล้ว มองควำมว่ำงเปล่ำตรงหน้ำ ไม่พูดจำ และเขำกลับอดทน
อย่ำ งที่ สุ ด ล้ ว งบุ ห รี่ จ ำกกระเป๋ ำออกมำจุ ด ในใจฉั น สั่น ไหว
ดวงตำชำเลืองมองปำกที่คำบบุหรี่ไว้ของเขำ ทั้งยังมีเถ้ำบุหรี่ที่
ร่วงลงมำ ใครจะรู้ว่ำเมื่อเขำสูบบุหรี่เสร็จ เขำจะเอำบุหรี่และเถ้ำ
บุหรี่กวำดใส่ถุงพลำสติกเล็กๆ ยัดใส่ในกระเป๋ำ เขำก้มหน้ำลง
ฉันเห็นมุมปำกทีค่ ลำ้ ยจะมีคลำ้ ยจะไมม่ ีรอยยิ้มของเขำ
ใจฉันจมดิ่ง
และในที่สุดเขำก็เอย่ ปำก" ถำนเจี่ยว อูอวี้ก็อยูใ่ นมือพวกเรำ
แล้ว "

1119
 ฉันเห็นมือที่ลู่ลงข้ำงเก้ำอี้ของเขำ ใส่ถุงมืออยู่ เบำะแสสัก
นิดก็ไ ม่เ ห็น เงื่อนงำมำกมำยเหมือนกิ่งไม้ที่ยุ่งเหยิง ก ำลังตัด
สลับกันในหัวฉัน จำกนัน้ ก็หักลง เสียงหักลงนัน้ ชัดและไพเรำะไร้
ซึ่งควำมรูส้ ึก
แมแ่ ละน้องสำวของอูอวี้ มีควำมทรงจำที่เลือนรำงเกี่ยวกับ
เรื่องครึ่งเดือนหลังจำกนี้อยำ่ งไมม่ ีสำเหตุ
อดีตและอนำคตลว้ นเลือนรำง
ลำงสังหรณข์ องหัวหนำ้ ติง
อูเมี่ยวบอกว่ำเห็นตัวเองอยูใ่ นวังน้ำวนกลำงทะเลสีแดงใน
ฝั น สีแดง สีเหมือนเลือด เธอเห็นบำงสิ่งลอยอยู่
ยังมีฆำตกรตรงหน้ำ เขำเรียกชื่อฉันกับอูอวี้ออกมำอย่ำง
ถูกต้องไมม่ ีผิด ถ้ำหำกสิ่งที่เขำพูดเป็ นจริง อูอวี้ก็ตกลงไปในกับ
ดักของพวกเขำแลว้ เช่นกัน
…
นับจำกที่เวลำของฉันกับอูอวี้หมุนกลับมำเอง เรำยังไมเ่ คย
ตกอยูใ่ นสถำนกำรณท์ ี่อันตรำยขนำดนี้มำกอ่ น

1120
 ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ยิ้มแล้วพูด" ไมแ่ น่ เขำฉลำดทั้งยังระวัง
ตัว พวกแกจับเขำไม่ไ ด้หรอก เขำไม่ใช่ฉัน "น้ำเสียงฉันไร้ทั้ง
ควำมหวำดกลัวและกำรเสียดสี เหมือนกับกำลังบรรยำยเรื่ อง
เรื่องหนึ่งกับคนธรรมดำ ฉันคิดวำ่ เขำอำจจะรับสิ่งนี้ได้ ผูม้ ีอำกำร
ทำงจิตบำงครัง้ ก็เหมือนเด็กคนหนึ่ง สิ่งที่ตอ้ งกำรไมใ่ ช่ควำมกลัว
ของคุณ แล้วก็ไมใ่ ช่ควำมอ่อนแอของคุณ ที่เขำปรำรถนำยิ่งกวำ่
คือกำรที่คุณปฏิบัติตอ่ เขำเหมือนคนปกติ
" ฉันจะหลอกเธอทำไม "เขำพูด
" แกอยำกจะท ำให้ ฉั น ตกใจงั้น สิ แต่ เ รื่ อ งนี้ เ ป็ น ไปไม่ไ ด้
แนน่ อน "ฉันอยำกจะล้วงขอ้ มูลออกมำจำกปำกเขำอีก
ผลคือเขำหัวเรำะพร้อมพูด" รอเธอเห็นกระดูกที่เหลืออยู่
ของเขำก็จะเชื่อเอง "
เพียงหนึ่งประโยคนี้ทำให้หัวใจของฉันทั้งดวงเหมือนตกลง
ไปในอุโมงคน์ ้ำแข็ง อดทนสุดชีวิต ไมเ่ ชื่อสุดชีวิต ในหัวมีรอยยิ้ม
ของอูอวี้แวบเขำ้ มำ ท่ำทำงเขำกม้ หน้ำสูบบุหรี่ ท่ำทำงเขำนอน
กอดฉันบนเตียง
ถ้ำหำกอูอวี้ตำยไปแบบนี้ แล้วชีวิตนี้ของฉันยังจะมีอะไรนำ่

1121
กลัวอีก
ฉันยิ้มออกมำช้ำๆ หลับตำ ไม่มองเขำ แล้วก็ไม่พูดจำ ฉัน
เหมือนนอนอยู่กลำงภูเขำหิมะทะเลเพลิง ฉันรู้ว่ำกระดูกทุกชิ้น
เลือดเนื้อทุกตำรำงนิ้วของฉันลว้ นตกอยูใ่ นภำวะสุ่มเสี่ยงมำก แต่
ฉันรู้ จะต้องอดทน จะต้องเชื่ออย่ำงเด็ดขำด ฉันยอมแพ้ไม่ได้
มิ ฉ ะนั้น ฉั น ก็ จ ะเหมื อ นกองเลื อ ดเนื้ อ กระดู ก ทุ ก กองที่ เ ขำเคย
ทรมำนในอนำคต พังทลำยอยูใ่ นแผนกำรของเขำโดยตรง
ผ่ำนไปครู่หนึ่ง ฉันก็รู้สึกได้ว่ำมือของเขำสัมผัสเท้ำของฉัน
อีก ตัวฉันสั่นเทำเบำๆ แต่กลับถูกเขำคว้ำไว้แน่น เล็บของเขำ
ลำกผำ่ นหลังเทำ้ ของฉันช้ำๆ
หลังจำกนั้นมือของเขำก็มุ่งขึ้นไปด้ำนบน ทั้งยังถูที่เอวฉัน
ช้ำๆ สัมผัสอย่ำงเชื่องช้ำ ทำให้เกิดอำรมณเ์ หรอ มี แล้วก็คล้ำย
จะไมม่ ี ฉันใกล้จะรับไมไ่ หวแล้ว ลืมตำขึ้นมำอยำ่ งกะทันหัน ใคร
จะรู้ว่ำเขำล่วงรู้ตัง้ นำนแล้ว มือหนึ่งกดลงมำในทันที ปิ ดหนำ้ ฉัน
ไว้ ครัน้ แล้วฉันจึงมองอะไรไมเ่ ห็นสักนิด ได้แคก่ ลิ่นพลำสติกบน
ถุงมือเขำ ยังมีควำมรูส้ ึกที่แทจ้ ริงที่ออ่ นโยนทรงพลังอีก
ฉันรูส้ ึกวำ่ เขำกม้ ตัวลงมำ ลมหำยใจรดอยูข่ ำ้ งหูฉัน

1122
 ตอนที่ 226 ถำนเจีย่ ว 28 (3)

เขำพูด" จริงๆ แล้ว… ฉันสงสัยเรื่องหนึ่งมำโดยตลอด คน

ถ้ำหำกถูกตัดขำดกลำงเอว ยังจะสำมำรถมีชีวิตอยูไ่ ด้ไหม นำ่ จะ
อยู่ ไ ด้ น ะ เธอว่ ำ พวกเรำดู ใ นละครพวกนั้ น คนที่ ถู ก ระเบิ ด
ออกเป็ นสองส่วนยังสำมำรถคลำนได้เลย แมก้ ระทัง่ มีคนถ่ำยรูป
ล้ำค่ำพวกนั้นเอำไว้ได้ พวกเรำจะลองดูดีไหม ขั้นตอนอำจจะช้ำ
เล็กน้อย เธอจะค่อนขำ้ งเจ็บ เธอจะส่งเสียงร้องก็ได้เพรำะแถวนี้
ไม่มีคน แต่ถ้ำเสียงดังมำกจริงๆ ฉันก็จะอุดปำกเธอ แต่จะไม่มี
คนมำช่วยเธอหรอกนะ รอตอนอูอวี้ใกล้ตำย ฉันก็จะให้เขำมำดู
เธอสักหน่อย เธอว่ำเป็ นไง เห็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบนอนฟุบบน
เตียง เหลือแค่ครึ่งตัว เธอว่ำเขำจะรู้สึกยังไง เขำจะตกใจจนหนี
ไปไหม แต่ ว่ ำ ฉั น รั บ รองกั บ เธอว่ ำ เขำก็ ไ ม่ ไ ด้ ดี ไ ปกว่ ำ เธอ
ตรงไหนเลย "
ฉันรู้สึกถึงเลือดเหลวในเส้นเลือดทุกเส้นกำลังสั่นระริก ฉัน
รูส้ ึกถึงสว่ นเอวตรงนัน้ คล้ำยจะมีไอเย็นกำลังพันรอบอยำ่ งไมเ่ ป็ น
มิตร น้ำตำของฉันในที่สุดก็ไหลลงมำอยำ่ งห้ำมไมไ่ ด้ ไหลลงมำ
บนฝ่ำมือเขำทั้งหมด จู่ๆ ฉันก็เกิดควำมฮึกเหิมที่รุนแรงขึ้นมำ
คิดจะวิงวอนเขำ ขอร้องให้เขำละเวน้ ฉันอยำ่ งขมขื่น อยำ่ ทำแบบ

1123
นั้นกับฉัน แต่ฉันอดทนไว้ อดทนอยำ่ งสุดชีวิต ฉันกลัวถึงขีดสุด
ควำมกลัวทำให้ฉันแทบจะหำยใจไมอ่ อก ฉันกลัวจังเลย อูอวี้ ฉัน
กลัวเหลือเกิน
อำอวี้ คุณอยู่ที่ไหน ได้รับควำมทุกข์อยู่เหมือนกันใช่ไหม
ฉันควรจะทำอยำ่ งไรดี
ฉันจะตกลงไปในนรกแล้ว นับจำกนี้ไป จะตกลงไปในนรกที่
ดำมืดไรข้ อบเขต
อำวี้ ฉันกลัวมำก จริงๆ นะ
…
เขำปล่อยมือ แต่ฉันมองเห็นรูปรำ่ งหนำ้ ตำเขำไมช่ ัดอีกแล้ว
เพรำะน้ำตำทำให้ดวงตำของฉันเลือนรำง ฉันได้ยินเสียงตัวเอง
สะอื้นทำ่ มกลำงห้องที่ว่ำงเปล่ำนี้
เขำเดิ น ออกจำกห้ อ งไม้ บอกว่ ำ จะไปเอำเครื่ อ งมื อ ฉั น
ร้องไห้ ร้องไห้อยู่โดยตลอด เขำทำให้ฉันเผชิญหน้ำกับ ควำม
กลัวที่ลึกที่สุดในใจ ฉันคุยโวมำตลอดว่ำตัวเองฉลำดหลักแหลม
ทั้ ง ยั ง เคยเรี ย นด้ ำ นจิ ต วิ ท ยำอำชญำกรรม ทุ ก ครั้ ง ฉั น ล้ ว น
ปรำรถนำจะลองจับฆำตกรด้วยกันกับอูอวี้ แต่แท้จริงแล้ว กลับ
1124
มำถึงจุดสิ้นสุดของตัวเองแล้วจริงๆ ฉันกับเด็กผูห้ ญิงพวกนัน้ ไม่
มี อ ะไรต่ ำ งกั น เลย เขำจะท ำร้ ำ ยฉัน เหยี ย บย่ ำ ฉั น และตั ว ฉัน
นอกจำกหวำดกลัวแล้วก็มีแต่บำดแผลที่ไมอ่ ำจเยียวยำรักษำได้
เลยนับแตน่ ี้
ผำ่ นไปครูห่ นึ่งเขำก็กลับมำ เสียงกำรกระทำดังมำก เขำลำก
กล่องใบใหญม่ ำกมำกล่องหนึ่ง ฉันเดำว่ำเขำซ่อนเครื่องมือไว้ที่
ดำ้ นหลังห้องเล็กๆ นี้ หรือไมก่ ็วำงไวใ้ นรถเลย
น้ำตำของฉันหยุดไหลแล้ว
เขำหยิบเลื่อยเดินมำตรงหน้ำฉัน ฉันพบว่ำเขำใส่หน้ำกำก
ไว้ สีดำมืด ไม่มีรูปภำพใดๆ คล้ำยกับทำให้เครื่องหน้ำถูกกลืน
กินลงไป แล้วฉันก็เห็นอย่ำงชัดเจนว่ำ หลังคอและหูของเขำมี
รอยแผลเป็ นน่ำเกลียดอยู่ ตอนที่เขำเริ่มพูดประโยคแรกกับฉัน
น้ำเสียงแหบแห้งอยูโ่ ดยตลอด ไมร่ ู้ว่ำสวรรค์สรรค์สร้ำงให้เกิด
มำเป็ นแบบนี้หรือตั้งใจปิ ดบัง เขำแสดงควำมปรำรถนำทั้งหมด
ออกมำตอ่ หนำ้ เหยื่อ แตก่ ็กลับซ่อนเรน้ ตัวตนที่แทจ้ ริงของตัวเอง
ไว้
ฉันพูด" ก็กลัวที่จะเผชิญหนำ้ กับเหยื่อแบบนี้นี่เอง "

1125
 เขำถือเลื่อยอยู่ พูดวำ่ " อะไรนะ "
ฉันก็พูดอีก" จริงๆ แลว้ ก็ไมไ่ ดแ้ ตกตำ่ งอะไรกันเลย "
เขำมองฉั น ไม่พู ด จำ ดวงตำใต้ ห น้ำ กำกคู่นั้น ด ำมื ด และ
เยือกเย็น
ฉันพูด" ไมว่ ่ำแกจะฆำ่ ฉัน หัน่ ฉัน หรือฆำ่ คนเยอะกว่ำนี้หรือ
เปล่ำก็ไม่มีแตกต่ำงอะไร ใจของแกยังคงเต็มไปด้วยควำมว่ำง
เปล่ำ สิ่งที่แกอยำกได้แกก็ยังไม่เ คยได้ สิ่งที่ทำให้แกกลัวก็ยัง
เป็ นควำมกลัวของแก ไมม่ ีประโยชน์ แต่ถ้ำหำกเส้นทำงนี้เริ่มต้น
แกก็ จ ะหยุ ด ไม่ไ ด้ แล้ ว ก็ จ ะไม่มี ทำงกลับ มำใช้ ชีวิ ต ปกติไ ด้อีก
ท้ำยที่สุด แกจะต้องถูกตำรวจจับได้ ชีวิตนี้ก็จะพังทลำย แกวำง
เลื่อยลง ทุกอยำ่ งยังคงเปลี่ยนกลับได้ทัน ฉันไมเ่ ห็นหนำ้ ของแก
ไม่มีใครเห็นแกหรือจำแกได้ แกยังสำมำรถกลับไปในชีวิตปกติ
สุขมัน่ คงในตอนนี้ได้ "
เขำนิ่ ง ไปครู่ ห นึ่ ง หั ว เรำะ พู ด ว่ ำ " นี่ เ ป็ น ครั้ง แรกของฉั น
จริงๆ นัน่ แหละ ถำ้ หำกไมน่ ับอนำคตเหลำ่ นัน้ ที่ฉันมองเห็นอยำ่ ง
เลือนรำง แต่ไมล่ องสักหนอ่ ยจะรู้ได้ยังไง พูดตำมตรง เธอพิเศษ
มำกจริงๆ ไม่เหมือนกับที่ฉันจินตนำกำรไว้เลย ฉันไม่อยำกฆ่ำ
เธอแล้ ว แต่ เ ธอยั ง คงแสดงออกว่ ำ รู้ จั ก ฉั น ดี เ หมื อ นรู้ อ ะไร
1126
บำงอย่ำง งั้นเธอก็น่ำจะรู้ ฉันไม่มีทำงเลือก เรื่องนี้คำใจฉันมำ
หลำยปี แลว้ ฉันถอยออกมำไมไ่ ดแ้ ลว้ "
เขำค่อยๆ ลงเลื่อย เดิมทีก็สวมเสื้อผ้ำบำงๆ อยูแ่ ล้วเพรำะ
เป็ นฤดูรอ้ น ฟั นของเลื่อยที่เย็นเยียบก็สัมผัสลงบนผิวฉัน

1127
 ตอนที่ 227 ถำนเจีย่ ว 28 (4)

-ยังคงเป็ นมุมมองถำนเจี่ยว-
ฉันนึกว่ำตัวเองจะตำยไปแบบนี้แล้วจริงๆ หรือไมก่ ็ตำยทั้ง
เป็ น
และตอนที่เขำลงเลื่อย รอยยิ้มตรงมุมปำกนั้นยกขึ้น เส้น
เล็กๆ ที่เรียบตึงนัน้ ก็ทำให้ทงั้ รำ่ งฉันสัน่ เทำอยำ่ งหยุดไมไ่ ด้
ด้ำนนอกหน้ำต่ำงลมหยุด ต้นไมเ้ งียบ นกบินจำก ในภูเขำ
ลึก ไกลลับไมม่ ีรอ่ งรอยผูค้ น
หลังจำกนั้นพวกเรำสองคนก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังแว่ว
มำ พวกเรำสองคนล้วนชะงัก ฉันกลัวเหลือเกินว่ำนั่นจะเป็ นแค่
คนที่บังเอิญผ่ำนมำ กลัวว่ำรถคันนัน้ จะพุง่ ผ่ำนบ้ำนไมห้ ลังเล็กนี้
ไปไมไ่ ด้หยุดลงแต่อยำ่ งไร ฉันอ้ำปำกจะร้องขอควำมช่วยเหลือ
แต่กำรกระทำของเขำไวกว่ำฉัน ปิ ดปำกฉันไว้ ฉันดิ้นรนสุดชีวิต
เท้ำเตะไปที่ท้องเขำ แต่ถึงแมว้ ่ำเขำไมส่ ูงใหญ่ แต่ก็เป็ นผู้ชำยที่
แข็งแรงคนหนึ่ง จึงไมเ่ ป็ นอะไรเลยสักนิด อีกมือหนึ่งกดขำฉันไว้
หลังจำกนั้นร่ำงกำยก็ทำบทับลงมำ แทบจะกดทั้งตัวของฉันไว้
ดำ้ นลำ่ ง สง่ เสียงอะไรออกมำไมไ่ ดเ้ ลยสักนิด

1128
 นี่คือตอนที่ฉันสิ้นหวังที่สุดในชีวิตอยำ่ งแท้จริง ฉันได้ยินว่ำ
มีรถเขำ้ มำใกล้ ไดย้ ินวำ่ รถจำกไป น้ำตำของฉันไหลรินลงมำ ฉัน
เบ่งพลังแรงที่สุดในชีวิตฉัน ทำให้เขำกดทับลงมำอย่ำงกินแรง
ริมฝี ปำกของเขำที่ห่ำงจำกฉันไมไ่ กลฉีกยิ้ม แต่บนแกม้ ก็มีเหงื่อ
ผุดพรำย
เสียงของรถยนต์ไม่มีแล้ว เขำยังคงกดฉันอยู่ พวกเรำสอง
คนล้วนเหมือนถูกจัดไว้คงที่แล้ว ผู้ป่วยโรคจิตไอคิวสูงที่ก่อคดี
ครัง้ แรกคนหนึ่ง นักเขียนนิยำยอำชญำกรรมที่ถูกสังหำรครัง้ แรก
คนหนึ่ง ทันใดนัน้ ฉันก็เขำ้ ใจ ฉันกับเขำตำ่ งเครียดเหมือนกัน
ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่ำงเหลือเชื่อ ประตูมีเสียงถูกคนชนจำก
ด้ำนนอก ปั ง! มีคนพุ่งเข้ำมำแล้ว เบ้ำตำที่ถูกน้ำตำกลืนกินไป
ฉันเห็นใบหน้ำซื่อสัตยท์ รหดอดทนของเสิ่นสือเยี่ยน ยังมีจ้วงอวี๋
ที่ตำมมำด้ำนหลังเขำ สีหนำ้ มัน่ คงเย็นชำเหมือนกัน ชัว่ พริบตำที่
เห็ น สถำนกำรณ์ใ นห้ อ ง ฉั น เห็ น แววตำของพวกเขำทั้ง โมโห
เจ็บปวดและตะลึง ชั่ววินำทีนี้เศษเสี้ยวของพลังทั้งหมดของฉัน
คล้ำยกับถูกคนล้วงเอำไปทั้งหมด แต่พลังงำนบำงอยำ่ งที่เดิมที
ตำยไปแล้ว คล้ำยจะลุกโชนฟื้ นคืนชีพในร่ำงกำยฉันอีกครั้ง ฉัน
ไมร่ วู้ ำ่ พวกเขำหำที่นี่เจอไดอ้ ยำ่ งไร แลว้ ก็ไมร่ วู้ ำ่ พวกเขำจะสู้ชนะ
เขำหรือไม่ แต่ควำมคิดหนึ่งเหมือนกับดอกไมไ้ ฟที่ระเบิดในหัว
1129
ลุกโชนอยูใ่ นใจฉันในชัว่ พริบตำนัน้
ถ้ำหำกอูเมี่ยว แมอ่ ูอวี้ หัวหน้ำติง ฆำตกร… พวกเขำล้วนมี
ควำมทรงจำและภำพมำยำในอนำคตที่เลือนรำง ถ้ำงั้นเสิ่นสือ
เยี่ยนกับจ้วงอวี๋ พวกเขำก็มองเห็นอนำคตที่แ ตกกระจำยเป็ น
เสี่ยงๆ ใช่ไหม
ฉันกำลังสะอื้น เห็นวินำทีที่คนคนนั้นเด้งตัวออก เริ่มต่อสู้
กับเสิ่นสือเยี่ยน และตัวจ้วงอวี๋เองก็เป็ นนักเทควันโดสำยดำ เธอ
จึงหลบเขำ้ มำได้อยำ่ งคล่องแคล่ว ถึงแมว้ ่ำหมัดของคนคนนัน้ จะ
ซัดเข้ำมำ แต่ก็หลบได้ มำถึงข้ำงกำยฉัน ล้วงมีดเล็กๆ ออกมำ
เริ่มตัดเชือกที่มัดมือฉันไว้ ฉันพูดอะไรไมอ่ อกแม้สักคำ ในที่สุด
เชือกก็หลุดออก จ้วงอวี๋พยุงฉันลุกขึ้นมำนัง่ คำพูดในปำกก็แทบ
จะพันกันยุ่งเหยิง" ต้ำจูคนดี เธอเป็ นคนดี ไม่เป็ นไรแล้ว…"ฉัน
กอดเธอไวแ้ นน่ มำก
ถึ ง แม้ จ ะต่ อ สู้ ค นเดี ย ว คนคนนั้ น ก็ ไ ม่ ส ำมำรถอยู่ เ หนื อ
เสิ่นสือเยี่ยนตรงนี้ได้ พอเห็นช่องวำ่ ง เขำก็หมุนตัววิ่งออกไปจำก
ห้องเล็กๆ คิดจะหนี เสิ่นสือเยี่ยนยอมที่ไหน ตะคอกลั่น" พวก
เธออยูท่ ี่นี่ไว้! "แลว้ ก็ไลต่ ำมออกไป
ดวงตำจ้วงอวี๋เบิกโตมำก ตะโกน" ระวังด้วย! "แล้วดึงฉันให้
1130
ยืนขึ้นมำ ถำม" เธอเดินไดไ้ หม "
ร่ำงกำยของฉันยังคงสั่นเทำอยำ่ งควบคุมไมไ่ ด้ ตอบเธอไป
ว่ ำ " ได้ ! "เธอลำกฉั น วิ่ ง ออกไปข้ ำ งนอก ตรงนี้ ฉั น ถึ ง จะมอง
เห็นชัด ที่แทพ้ วกเรำอยูใ่ นป่ำแห่งหนึ่ง ด้ำนนอกป่ำมีถนนที่แคบ
มำก คิ ด ว่ ำ ในเวลำปกติ จะมี ค นมำที่ นี่ น้ อ ยเสี ย ยิ่ ง กว่ ำ น้ อ ย
ดวงตำจ้วงอวี๋แหลมคมอยำ่ งถึงที่สุด ชี้ไปทำงหนึ่งแล้วพูด" พวก
เขำอยูท่ ี่นนั่ ! "
นั่นคือทำงสำหรับรถที่เตรียมไว้ใช้หนี ฉันเห็นรถเกง๋ สีขำว
คันหนึ่งจอดอยูท่ ี่นัน่ จอดอยูใ่ นตำแหนง่ ที่คอ่ นขำ้ งเตะตำ ฉันก็รู้
ทันทีว่ำนั่นคือรถของพวกจ้วงอวี๋ และในป่ำที่ไกลออกไป ก็ยังมี
รถเกง๋ สีดำอีกสองคัน แต่มองเห็นได้ไมช่ ัดจริงๆ คนคนนั้นวิ่งได้
เร็วเป็ นอย่ำงยิ่ง แต่เสิ่นสือเยี่ยนไม่ได้อ่อนข้อเลยสักนิด ไล่ตำม
ไปอยำ่ งกระชัน้ ชิด

1131
 ตอนที่ 228 ถำนเจีย่ ว 28 (5)

พวกเขำกลำยเป็ นเงำที่ไล่ตำมกันสองเงำในป่ำ จ้วงอวี๋กุม

มือฉันแน่นมำก และฉันก็เหมือนเพิ่งตื่นจำกควำมฝั น เท้ำย่ำอยู่
บนพื้น ทั้งยังมีควำมรู้สึกที่ไม่จริง ฉันเข้ำใจควำมรู้สึกของเธอ
ตอนนี…้ ฉันเพียงแคอ่ ยำกไปหำอูอวี้ แตโ่ ทรศัพทม์ ือถือของฉันก็
ถูกคนนัน้ เอำไปแลว้ แลว้ ก็ไมร่ วู้ ำ่ อูอวี้อยูท่ ี่ไหน
ฉันได้รับควำมช่วยเหลือแล้ว ฉันไมต่ ำย ฉันยังยืนตัวเป็ นๆ
อย่ำงครบถ้วนสมบูรณอ์ ยู่ที่นี่ ถูกเพื่อนสนิทของฉันช่วยออกมำ
จำกฝั นร้ำย อำอวี้ ถ้ำหำกตอนนี้คุณก็กำลังตกที่นั่งลำบำก ได้
โปรดอดทนไว้ อยำ่ งยอมแพ้
ปั ง
ทันใดนัน้ ก็มีเสียงเสียงหนึ่งทัง้ สูงและแหลม ฉันหันหลังขวับ
ไปทันที ชั่วขณะหนึ่ง สมองกลับหนืดช้ำ เสียงนี้… และจ้วงอวี๋ก็
หยุดนิ่งไปแลว้ มองอยำ่ งอึ้งงัน
เงำที่อยูด่ ้ำนหลังนัน้ ล้มลงในป่ำ และอีกคนหนึ่งก็วิ่งหำยลับ
ไปในทันที

1132
 นัน่ คือเสียงปื น
รำวกั บ ว่ ำ ฉำกที่เ คยเห็ นผ่ำ นเข้ำ มำในหั ว ฉัน ควำมเศร้ำ
อำดูรที่เข้มข้นมำกบำงอย่ำงเกำะกุมในใจฉันเหมือนกรงเล็บที่
แหลมคมในทันที ไม่ เสิ่นสือเยี่ยนตำยไมไ่ ด้! ตำยอีกครัง้ ไมไ่ ด้!
จ้วงอวี๋ปล่อยมือของฉันแล้วพุง่ ไปทำงเสิ่นสือเยี่ยนอยำ่ งบำ้
คลั่ง ในหัวฉันเต็มไปด้วยควำมว่ำงเปล่ำที่ร้อนลวก แล้วจึงตำม
ไปอยำ่ งกระชัน้ ชิด
จ้วงอวี๋ไ ม่พูดอะไรสักคำ ปำกเม้มแน่น ฉันเห็นน้ำตำที่ยิ่ง
ปกปิ ดยิ่งเห็นได้ชัดในดวงตำเธอ ฉันรู้สึกได้เพียงว่ำในใจแห้ง
ผำก
พวกเรำวิ่งมำถึงตรงหน้ำเสิ่นสือเยี่ยน หลังจำกนั้นก็เห็นคน
บนพื้นขยับเล็กน้อย มือยันพื้นอยูแ่ ล้วลุกขึ้นมำนัง่ อีกครัง้ จ้วงอวี๋
แทบจะพุ่งเข้ำไปทั้งตัว กอดเขำพร้อมถำม" คุณเป็ นอะไรหรือ
เปล่ำ เป็ นอะไรไหม "ฉันเห็นสีหน้ำของเสิ่นสือเยี่ยนก็ซี ด ขำว
เช่นกัน หน้ำอกมีรอยกระสุนแต่ไม่มีเลือดไหล เขำมองจ้วงอวี๋
มองเพียงจว้ งอวี๋ พูดวำ่ " ผมใสเ่ สื้อกันกระสุน…"
พวกเขำทัง้ คูก่ อดกันแนน่

1133
 ฉั น มองพวกเขำทั้ง อยำกจะร้ อ งไห้ ทั้ง อยำกจะยิ้ ม เสี ย ง
เครื่องยนตไ์ กลๆ ดังขึ้นมำ คนคนนัน้ ฉวยโอกำสหนีไปแลว้
…
ฉันโทรหำอูอวี้ แตก่ ็มีเสียงตอบกลับมำตลอดวำ่ " เลขหมำย
ที่ทำ่ นเรียกไมส่ ำมำรถติดตอ่ ไดใ้ นขณะนี้ "
ฉันวำงโทรศัพท์มือถือของจ้วงอวี๋ลง เห็นจ้วงอวี๋เดินมำที่ฉัน
และเสิ่นสือเยี่ยนที่อยู่ห่ำงออกไปไม่ไกลกำลังโทรศัพท์อยู่โดย
ตลอด แจ้งตำรวจทอ้ งที่ให้รีบตำมมำ
ตำจ้วงอวี๋แดงมำก แต่หน้ำตำสดใสเหมือนที่ผ่ำนมำ พวก
เรำสบตำกัน กอดกันแนน่
" ตำ้ จู…"เธอพูด" ฉันกลัวจริงๆ กลัวเธอจะเป็ นอะไร…"
" พวกเธอช่วยชีวิตฉันแล้วนะ…"ฉันพูด" ไม่อย่ำงนั้นตอนนี้
ฉันก็คงกลำยเป็ นสองทอ่ นไปแล้ว เธอจะเห็นฉันเหลือแคค่ รึ่งตัว
บนกำลังทักทำยเธออยูบ่ นเตียง "
เธอลูบผมฉันเล็กนอ้ ย" ไมค่ ิดเลยวำ่ เธอยังจะลอ้ เลน่ อีก "
" พวกเธอหำที่นี่เจอไดย้ ังไง "ฉันถำม
1134
 " พวกเรำกำลังไปที่บ้ำนอู แล้วก็รู้ว่ำเธอออกไปแล้ว โทรก็
ไมต่ ิด เพรำะงัน้ ฉันก็เลยไดแ้ ตเ่ ปิ ดแอพติดตำมตัว…"
ใจฉันเตน้ เล็กนอ้ ย" ดังนัน้ เธอก็เลยเห็นวำ่ ฉันหำยไปที่ไหน
"
เธอพยั ก หน้ำ เล็ ก น้อ ย พู ด ว่ ำ " หำยไปที่ ตี น เขำนี้ คนนั้น
น่ำจะทิ้งโทรศัพ ท์เ ธอที่นี่ เสิ่นสือเยี่ยนบอกว่ำพวกเรำต้อ งรี บ
ขึ้นมำ เพรำะพวกเธอเพิ่งจะไป ยังสำมำรถหำร่องรอยบำงอย่ำง
ได้ เช่น รอยล้อรถ โทรศัพท์มือถือที่ทิ้งไป รอยเท้ำ พยำนที่เป็ น
คนเดินถนน… ถ้ำช้ำไปแคก่ ำ้ วเดียว ไมแ่ นว่ ่ำร่องรอยเหล่ำนี้ก็จะ
หำยไป จะยิ่งหำยำกขึ้น โชคดีมำกที่ฝนเพิ่งตก รอยล้อรถชัดมำก
ยังมีชำวบ้ำนสองคนเห็นรถขับขึ้นไปบนภูเขำ… เขำหำมำตลอด
ทำง พวกเรำก็มำถึงที่นี่ "
เธอพูดไมช่ ้ำไมเ่ ร็ว ฉันกลับฟั งแลว้ ใจสัน่ โชคดีมำกจริงๆ ที่
พวกเขำหำเจอ และบนโลกนี้ก็มีเพียงพวกเขำสองคนจับมือกันจึง
สำมำรถหำฉันเจอได้

1135
 ตอนที่ 229 ถำนเจีย่ ว 28 (6)

ฉันกุมมือของจ้วงอวี๋ไว้ พูดอะไรไมอ่ อก เธอกลับหันหนำ้ ไป

อีก มองเสิ่นสือเยี่ยนที่อยูไ่ มไ่ กลออกไปแวบหนึ่ง สำยตำนัน้ เต็ม
ไปด้วยอำรมณม์ ำกมำย ฉันถำมควำมสงสัยอีกอยำ่ งหนึ่งที่อยูใ่ น
ใจออกไป" พวกเธอสองคน…"
จว้ งอวี๋รวู้ ำ่ ฉันกำลังจะถำมอะไร
เธอหลุบตำลงคล้ำยกับจมอยู่ในควำมคิด และนี่เ ป็ นครั้ง
แรกที่ฉันเห็นอำรมณเ์ จ็บปวดแจม่ ชัดแบบนี้ในดวงตำเธอ
จว้ งอวี๋เลำ่ วำ่ วันนัน้ เธอหำเสิ่นสือเยี่ยนไปสถำนีตำรวจอยำ่ ง
องอำจห้ำวหำญตำมคำกำชับของฉัน นั่นคือช่วงพลบค่ำที่แสง
สำยัณห์แดงรำวกับเลือด ตอนที่เสิ่นสือเยี่ยนเดินออกมำจำกใน
สถำนีตำรวจ จว้ งอวี๋ก็มองอยำ่ งใจลอย
" เธอมีควำมรู้สึกนี้ไหม…"จว้ งอวี๋ถำม" ตอนทีเ่ ธอเห็นคนคน
หนึ่ง ก็รู้สึกว่ำเคยเห็นเขำที่ไหน คล้ำยจะเป็ นเมื่อชำติกอ่ น จิตใจ
ของเธอกลับสงบไมล่ งซะอยำ่ งนัน้ "
ฉั น นิ่ ง เงี ย บไม่พูด จำ ฉั น ไม่รู้ ว่ำ ตอนนั้นเสิ่น สื อ เยี่ ยนรู้สึก

1136
อยำ่ งไร แต่ฉันคิด เส้นเวลำบีบเขำ้ ใกล้ควำมวุ่นวำยที่ผสมปนเป
กัน ทุกคนที่ยืนอยู่บนเส้นสองเส้นนั้นล้วนได้รับผลกระทบ และ
จ้วงอวี๋ก็ยืนยันกำรคำดเดำของฉัน เพรำะหลังจำกที่เธอพูดคำ
กำชับของฉันจบอย่ำงตื่นตระหนกสับสน เสิ่นสือเยี่ยน พระวัด
เส้ำหลินที่ซ่ือๆ และไมค่ อ่ ยพูดขนำดนัน้ ก็คว้ำมือของเธอไว้ ถำม
วำ่ " ผมเคยพบคุณที่ไหนมำกอ่ นหรือเปลำ่ ครับ "
เขำพูดวำ่ ผมเคยพบคุณที่ไหนมำกอ่ นหรือเปลำ่
ในฝั น หรือวำ่ ในอีกช่วงหนึ่งของห้วงกำลเวลำ
ทำไมทั้งที่เพิ่งจะพบคุณ ควำมรู้สึกที่ทั้งแปลกหน้ำแต่กลับ
คุน้ เคยมำกมำยก็พรัง่ พรูเขำ้ มำในใจนะ
ไมอ่ ยำกปลอ่ ยคุณไปอีก
จ้วงอวี๋กำลังพูดอยู่ ฉันเห็นดวงตำเฉี่ยวสวยดุจหงส์ที่ไม่อยู่
กับร่องกับรอยมำตั้งแต่ไหนแต่ไรของเธอมีประกำยน้ำตำรำงๆ
ในใจฉันก็รับไมค่ อ่ ยได้ ทัง้ ดีใจกับพวกเขำ ทัง้ เสียใจกับพวกเขำ
" หลังจำกนัน้ ละ่ "ฉันถำม
แก้มทั้งสองข้ำงของจ้วงอวี๋มีเลือดฝำด หำกแต่สีหน้ำกลับ

1137
สงบนิ่ง" อืม หลังจำกนั้นพวกเรำก็กินข้ำวเย็นด้วยกัน เขำไมใ่ ช่
คนดี คิดไมถ่ ึงวำ่ จะกลำ้ บังคับจูบฉัน จูบแรกของฉัน ให้ตำยเถอะ
ตำลุงตำรวจลวนลำมฉัน ฉันยังเรียนปี สำมอยูเ่ ลย "
ฉันอยำกพูดเหลือเกินว่ำจริงๆ แล้วนี่ไม่ใช่จูบแรกของเธอ
แล้ว ไม่ใช่แค่จูบแรก แม้แต่ครั้งแรกที่… ก็ล้วนไม่ใช่แล้ว แต่ว่ำ
บำงที… พวกเธอยังตอ้ งมีครัง้ แรกใหมอ่ ีกครัง้
ฉันถำม" แมแ้ ตต่ อนรับจูบก็ยังรูส้ ึกคุน้ เคยใช่ไหม "
เธอนิ่งไปครู่หนึ่งกอ่ นจะตอบ" ใช่ ต่อมำตอนกลำงคืนก็ฝัน
เห็นเรื่องที่แปลกประหลำดมำกมำย…"
ฉันชะงักไปเล็กนอ้ ย ถำม" เห็นเขำถูกยิงใช่ไหม "
จ้วงอวี๋หน้ำตำจริ งจั ง " ใช่ ยังมีอีก หลำยเรื่อ ง ฉันนอนไม่
หลับแล้ว อยำกจะออกไปหำเขำตอนเที่ยงคืน ผลคือพบว่ำเขำก็
ยืนอยูท่ ี่หนำ้ บำ้ นฉันอยำ่ งคำดไมถ่ ึง… เขำบอกวำ่ เขำก็สับสนมำก
เขำ… เขำกุมมือของฉันไว้ แลว้ ก็ไมย่ อมปลอ่ ยอีกเลย…"
ฉั น เห็ น ท่ ำ ทำงของจ้ ว งอวี๋ ทั้ง เจ็ บ ปวดแล้ ว ก็ ง งงั น แต่ ที่
มำกกวำ่ นัน้ คือควำมสุขรำงๆ ฉันยื่นมือไปกอดเธอไว้ พูดวำ่ " เขำ
คือพรหมลิขิตของเธอ พวกเธอพบกันอีกครั้งก็ไม่อยำกจะแยก
1138
จำกกันอีกแลว้ …"
จว้ งอวี๋ถำมเสียงต่ำ" พวกเรำ… พบกันอีกครัง้ แลว้ ? "
ฉันพยักหนำ้ อยำ่ งแรง
คำกไม่ถึงว่ำเธอจะไม่ถ ำมอีก แต่ฉันคิดว่ำจะเริ่มพู ด จำก
ตรงไหนดีละ่ จว้ งอวี๋ นี่เป็ นครัง้ ที่เทำ่ ไรที่ฉันอธิบำยที่มำที่ไปเรื่อง
นี้กับเธอแลว้ นะ นี่เป็ นเรื่องที่ยำวมำกๆ แลว้
เธอจะรู้ จั ก เขำครั้ง แล้ ว ครั้ง เล่ ำ และฉั น จะอธิ บ ำยชี วิ ต ที่
ผิดปกติช่วงนี้ให้เธอฟั งครั้งแล้วครั้งเล่ำ ดังนั้น นี่จึงเป็ นหนึ่งปี
หลัง ฉันถำมจ้วงอวี๋ครัง้ แรก ปี ที่แล้วพวกเรำทำอะไรไปบำ้ ง เธอ
จับสำเหตุที่ผิดปกติไม่ได้ เพรำะควำมทรงจำทั้งหมดเลือนรำง
ฉันก็เหมือนเงำเงำหนึ่ง ดำรงอยู่ในควำมทรงจำของเธออย่ำง
เลือนรำง ดำรงอยูใ่ นอดีตและอนำคต
ทำไมจู่ๆ ฉันถึงรู้สึกว่ำควำมเจ็บปวดพุง่ ขึ้นมำในใจอยำ่ งนี้
ละ่
ตำมที่ จ้ ว งอวี๋ พู ด หลั ง จำกที่ จั บ ควำมผิ ด ปกติ ใ ดๆ ไม่ไ ด้
พวกเขำสองคนรู้สึกตรงกัน มีเพียงมำหำฉันกับอูอวี้เท่ำนั้นถึงจะ
สำมำรถหำคำตอบที่ดำรงอยูอ่ ยำ่ งเลอะเลือนและเลือนรำงนัน้ ได้
1139
พวกเขำตัดสินใจนัง่ เครื่องบินมำที่นี่อยำ่ งฉุกละหุก ทัง้ สองคนคิด
ซ้ำแล้วซ้ำเล่ำตลอดทำง ดังนั้นจึงไมไ่ ด้สนใจโทรหำฉัน ใครจะรู้
วำ่ ตลอดทำงที่ตำมมำกลับช่วยฉันไวใ้ นยำมคับขันพอดี
ฉันยืนอยู่ข้ำงป่ำกับจ้ว งอวี๋ ฉันค่อยๆ พู ดอธิบำย เธอฟั ง
อย่ำ งตั้ง ใจ อดี ต ที่ ค ดเคี้ ย วแบบนั้น ช่ ว งเวลำที่ ล้ ม ล้ ำ งสำมั ญ
สำนึกทั่วไป มีเพียงเธอที่พอฟั งก็เข้ำใจ เพียงแต่เทียบกับควำม
ตื่นเต้นฮึกเหิมในอดีตแล้ว ถึงแมว้ ่ำเธอจะเบิกตำโตทั้งคู่ซ้ำแล้ว
ซ้ำเลำ่ แตก่ ลับสงบยิ่งกวำ่
เสิ่นสือเยี่ยนวำงสำยไป เดินมำหำพวกเรำ
สำยตำของเขำมองที่จ้วงอวี๋ สำยตำที่พวกเขำมองอีก ฝ่ำย
ไมเ่ หมือนกับที่มองคนอื่น
ฉันรู้ว่ำฉันกับอูอวี้ก็เหมือนกัน
สีหนำ้ เสิ่นสือเยี่ยนจริงจัง" อูอวี้ก็ถูกอีกคนจับไป แต่เขำหนี
ออกมำ ทัง้ ยังชนะคนคนนัน้ ได้ เฉินซิงเจี้ยน "
ใจฉั น สั่น ไหว ยั ง ไม่ทั น จะดี ใ จ เสิ่ น สื อ เยี่ ย นก็ พู ด ว่ ำ " อู อ
วี้บำดเจ็บสำหัส สง่ ไปปฐมพยำบำลที่โรงพยำบำลแลว้ "

1140
 ตอนที่ 230 อูอวี้ 28 (1)

-อูอวี-้
ผมฝั นถึงสิ่งที่ไมเ่ คยฝั นถึงมำกอ่ น
ไม่มีอนำคตที่พังทลำยไม่หยุดหย่อนแล้ว แล้วก็ไม่มีเสียง
ร้องไห้ของอูเมี่ยวและถำนเจี่ยว ในฝั นนั้น แสงแดดสว่ำงเจิดจ้ำ
มำก ส่องจนทะเลทรำยเต็มไปด้วยควำมอบอุ่นกว้ำงขวำง ผม
เดินในทะเลทรำยอยูโ่ ดยตลอด ทั้งไมร่ ู้สึกเหนื่อย แล้วก็ไมร่ ู้สึก
กระหำยน้ำ ในใจสงบเป็ นพิเศษ
จนกระทัง่ เดินไปถึงหนำ้ ทะเลสำบ
น้ำในทะเลสำบใสแจ๋ว มีลมพัดผ่ำนมำเบำๆ ควำมรู้สึกนั้น
เหมือนเคยเห็นมำกอ่ น แยกได้อย่ำงชัดเจนว่ำในชีวิตผมก็เคยมี
ช่วงเวลำที่ออ่ นโยนเงียบเหงำ
ด้ำนนัน้ ของทะเลสำบมีคนมำกมำยยืนอยู่ อูเมี่ยว ถำนเจี่ยว
แม่ จ้วงอวี๋ เสิ่นสือเยี่ยน เหล่ำติง ยังมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เ คย
ช่วยผมอีกด้วย… ผมเห็นหน้ำของพวกเขำไมช่ ัด แต่กลับรู้สึกได้
ถึงควำมออ่ นโยนและควำมรักที่ไหลอยูร่ ะหวำ่ งพวกเรำ

1141
 ผมเริ่มลุยน้ำขำ้ มไป เดินไปหำพวกเขำ เดินไปยังแสงสว่ำง
และควำมหวังนัน้
…
ผำ่ นไปหนึ่งปี ผมไมเ่ คยมีควำมรูส้ ึกแบบนี้มำกอ่ น เยือกเย็น
สุขุม วินำทีที่จมลงไปในควำมมืด ลำจำกควำมฝั นนัน้ ผมเขำ้ ใจ
ในทันที ทำ้ ยที่สุดแลว้ ตัวเองชนะอะไร
ชนะฝั นร้ำยที่ยุง่ เหยิงขมขื่นตลอดหนึ่งปี ที่ผ่ำนมำ ชนะหลุม
ดำมืดไร้กน้ บึ้งขนำดมโหฬำรในอกนัน้ ชัว่ พริบตำที่ต่อสู้กันอยำ่ ง
เอำเป็ นเอำตำยกับเฉินซิงเจี้ยน ควำมกล้ำที่จะพยำยำมมีชีวิตกับ
ควำมรักที่ผลักภูเขำพลิกทะเล ชัว่ พริบตำนัน้ ที่รำ่ งกำยผมเต็มตื้น
ขึ้นมำอยำ่ งกะทันหัน ควำมเจ็บปวดทัง้ หมดไดร้ ับกำรเยียวยำ
ผมเคยตกอยู่ใ นชี วิ ต ที่ ถู ก ควำมชั่ว ร้ ำ ยตั ด ขำด และวั น นี้
ตอนที่ ผ มชนะมั น ด้ วยชี วิต ในที่ สุ ด ก็ ก ลั บ มำสู่ ตั วเองที่ ชัดเจน
อยำ่ งแทจ้ ริง
เจีย๋ วเจี่ยว อำเมี่ยว ผมไมจ่ มดิ่งอีกแลว้ ไมห่ วำดกลัวอีกแลว้
ไมม่ ีอะไรที่สำมำรถหยุดทุกอยำ่ งที่ผมทุม่ เทไปได้ เดินไปหำ
พวกเธอ เดินไปหำควำมสุขในชีวิตนี้
1142
 …
ผมลืมตำ เห็นเพดำนขำวโพลน ทั้งยังมีกลิ่นที่มีเฉพำะใน
โรงพยำบำล ทั้งร่ำงคล้ำยจะแข็งเกร็ง พันด้วยผ้ำพันแผลทั่วร่ำง
หลำยที่กำลังเจ็บปวดอยำ่ งถึงที่สุด แตใ่ นใจผมกลับสงบนิ่งมำก
ทอ้ งฟ้ำด้ำนนอกเป็ นสีดำ ไมร่ ู้ว่ำกี่โมงแล้ว ถำนเจี่ยวฟุบอยู่
ขำ้ งเตียง
ในใจผมสงบอยู่พักหนึ่ง ค่อยๆ เงยหน้ำขึ้นคิดจะแตะเธอ
เธอก็เงยหนำ้ ขึ้นมำพอดี ผมมองดวงตำของเธอ
" เจี๋ยวเจี่ยว…"ผมได้ยินเสียงแหบแห้งรำวกับตำยไปแล้ว
หนึ่งครัง้ ของตัวเอง" มำนี่ "
ดวงตำของเธอแดงเรื่ อ ขึ้ น มำทั น ที ลุ ก ขึ้ น มำจำกเก้ ำ อี้
คุก เข่ำลงที่ข้ำงเตี ยงผม กุมมือผมไว้ ผมลูบใบหน้ำเธอเบำๆ
น้ำตำเธอไหล หันหนำ้ ไปจูบมือของผม เรำสองคนล้วนไมพ่ ูดคุย
กันอยูส่ ักพักใหญ่ เอำแตท่ ำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมำอยูโ่ ดยตลอด
" เจ็ บ มำกใช่ ไ หม "เธอถำม" ตอนฉั น มำถึ ง โรงพยำบำล
ทัง้ ตัวคุณมีแตเ่ ลือด…"

1143
 " อืม "ผมอยำกหัวเรำะ ก็ เ ลยหัวเรำะ" เจ็บจนทนไม่ไ หว
สมองตอนนัน้ คิดถึงแตค่ ุณ "
" คุณยังจะหัวเรำะอีก "เสียงของเธอสะอื้นอีกครั้ง" โชคดีที่
หมอบอกวำ่ ไมไ่ ดบ้ ำดเจ็บจนถึงชีวิต "
" เฉินซิงเจี้ยนอยำกจะทรมำนผมช้ำๆ ดังนัน้ ตัง้ แต่เริ่มก็เลย
ไมไ่ ดจ้ ะลงมือทำรำ้ ยผมจนถึงชีวิต "ผมพูด
" เขำไมอ่ ำจมีชีวิตดีๆ ไดแ้ ลว้ "ถำนเจี่ยวพูด" เป็ นเพรำะคุณ
ครั้งนี้ก็เลยมีหลักฐำนจริง ๆ อยำ่ งน้อยเขำจะต้องอยูใ่ นคุกหลำย
สิบปี ! อำอวี้ คุณเปลี่ยนประวัติศำสตรไ์ ดแ้ ลว้ จริงๆ "
ผมคิ ด ถึ ง ผู้ ห ญิ ง ที่ ถู ก สั ง หำรในควำมมื ด คนนั้ น ที่ ตั ว เอง
ค้นพบ หลังจำกตอนที่ผมเอำชนะเฉินซิงเจี้ยนได้ พบว่ำเธอก็
หมดสติอยู่ในห้องด้ำนนอกห้องใต้ดิน อีกทั้งหลังจำกนั้นเหล่ำ
ตำรวจก็ตำมมำยังที่เกิดเหตุ ใจผมเบิกบำน ถำนเจี่ยวพูดไว้ไม่
ผิด
หนึ่งในนั้นถูกตอกติดอยู่กับพื้นแล้ว เพียงแต่อีกคนหนึ่งที่
เคยปรำกฏตัวตอนที่โจมตีผม ตอ่ มำกลับไมม่ ีรอ่ งรอย
ทันใดนั้นผมก็คิดถึงคำพูดที่เฉินซิงเจี้ยนเคยพูดไว้ 'ตอนนี้
1144
เขำอยูก่ ับเมียของแก'
ในหัวเย็นเยือกจนถึงที่สุด เวลำนี้ผมถึงจะสังเกตเห็นควำม
ผิดปกติของถำนเจี่ยว

1145
 ตอนที่ 231 อูอวี้ 28 (2)

เธอคลุ ม เครื่ อ งแบบต ำรวจไว้ ชุ ด กระโปรงของเธอเอง

สกปรกมำก ทั้งยังมีบำงจุดขำด ขอ้ มือทั้งสองมีรอยมัดสีแดงลึก
มำก
ผมจับขอ้ มือของเธอไว้" เกิดอะไรขึ้น "
ถำนเจี่ยวเงียบไปครูห่ นึ่ง จำกนัน้ กลับกุมมือผมไวเ้ บำๆ พูด
ว่ำ" ฉันไม่เป็ นอะไร ก่อนหน้ำนี้ไม่ระวัง… ถูกคนที่สองจับตัวไป
แตไ่ มไ่ ดร้ ับควำมเจ็บปวดอะไร จว้ งอวี๋กับเสิ่นสือเยี่ยนตำมมำเร็ว
มำก ช่วยฉันไว้ได้ เสิ่นสือเยี่ยนยังเกือบจะจับเขำได้ ฉันไม่เป็ น
อะไรเลยสักนิดจริงๆ ไมเ่ หมือนคุณ…"
ใจผมเจ็บปวดรำวกับถูกเฉือน ใบหน้ำของเธอเฉยเมยมำก
แต่ในดวงตำซ่อนควำมมืดมนไวอ้ ยำ่ งเห็นได้ชัด ผมนิ่งไปครูห่ นึ่ง
พูดวำ่ " เจี๋ยวเจีย่ ว เขำ้ มำใกลผ้ มอีกหนอ่ ย "
เดิมทีเธอก็อยู่ตรงหน้ำผม ได้ยินแล้วจึงยื่นใบหน้ำเข้ำ มำ
ใกล้ยิ่งขึ้น ผมยกมือขึ้นกดด้ำนหลังศีรษะของเธอไว้ ดวงตำของ
เธอก็อยูต่ รงหนำ้ ดวงตำของผม

1146
 " กลัวมำกเลยใช่ไหม "ผมถำมเสียงต่ำ
หนำ้ เธอแดงเล็กนอ้ ย กัดริมฝี ปำกไมพ่ ูดจำ
" เกง่ มำก "ผมพูด" คุณคือผูห้ ญิงที่กล้ำหำญที่สุดและฉลำด
ที่สุดเทำ่ ที่ผมเคยเจอมำ ผมรักคุณนะถำนเจี่ยว "
น้ำตำของเธอไหลลงมำ ก้มหน้ำลง เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น
ผมโอบเธอไวก้ ลำงวงแขนของตัวเอง อยูข่ ำ้ งๆ เธอเงียบๆ คิดถึง
ว่ำเธอต้องพบเจออะไรมำบ้ำงอย่ำงหมดหนทำง นั่นเป็ นบ่อลึก
อีกบอ่ หนึ่ง แตเ่ พียงแคเ่ ธอเคยเอำตัวเองเขำ้ ไปอยูใ่ นนัน้ แล้ว
ผมอดทนไม่ไ หวอีก แล้ ว รวบเธอเข้ำมำกอดแน่น โดยไม่
สนใจบำดแผล ตั้งแต่ที่ผมตื่นมำจนกระทั่งถึงตอนนี้ ทั้งตัวของ
เธอถึงคล้ำยจะผอ่ นคลำยลงมำจริงๆ เธอฝั งใบหนำ้ เล็กๆ ไว้ตรง
คอผม ร้ อ งไห้ ไ ม่ ห ยุ ด ผมจู บ ผมของเธอ หน้ ำ ผำกของเธอ
สุดท้ำยก็หำใบหน้ำของเธอพบ พวกเรำอยูใ่ นห้องผู้ป่วยที่เงียบ
เหงำและมืดสลัว จูบกันอยำ่ งดุเดือด ริมฝี ปำกของเธอเย็นเฉียบ
ถึงขนำดนี้ ผมก็เช่นกัน ผมตำมหำเธอ กอ่ กวนเธอ น้ำตำของเธอ
หยดลงตรงกลำงระหว่ำงพวกเรำ สลำยไปในลิ้นและริม ฝี ปำก
รสชำตินั้นเค็มเล็กน้อย ผมก็ใช้ริมฝี ปำกที่รสชำติแบบนี้ดูดปำก
เธอ
1147
 " กลัวมำก…"เธอพูดเสียงเบำ" อำอวี้ ฉันกลัวมำกจนไมไ่ หว
แลว้ กลัวจะถูกทรมำน กลัวจะกลำยเป็ นคนก็ไมใ่ ช่ผีก็ไมเ่ ชิง กลัว
เจ็บ กลัวตำย กลัวจะไมไ่ ดเ้ จอคุณอีก…"
" ขอโทษ…"
" คุณขอโทษทำไมคะ "
" ผมไมไ่ ดป้ กป้องคุณดีๆ ไมไ่ ดอ้ ยูข่ ำ้ งๆ คุณ "
" มันไม่ใช่ควำมผิดของคุณ "เธอรี บพู ด " คุณ ยังจับได้ตั้ง
หนึ่งคน ถ้ำไมใ่ ช่คุณ คดีนี้พวกเรำก็ไมม่ ีหนทำงทำอะไรได้แล้ว "
" หลังจำกนี้พวกเรำจะอยู่ด้วยกันตลอดไป "ผมพูด" ผมจะ
ไมจ่ ำกคุณไปอีก "
" อืม "เธอเงยหน้ำขึ้น มองนิ้วทั้งสิบที่กุมกันแน่นของพวก
เรำ" ฉันกับอำอวี้จะอยูด่ ้วยกัน "
ท ำไมค ำพู ด ที่ อ่ อ นโยนเรี ย บง่ ำ ยแบบนี้ ข องเธอถึ ง ท ำให้
จิตใจผูช้ ำยอย่ำงผมอ่อนยวบ หวำนชื่น และเจ็บปวดเป็ นระลอก
แบบนี้ ทันใดนั้นใจของผมถูกควำมฮึกเหิมที่รุนแรงแต่กลับแน่
ชัดแบบนี้เข้ำยึดครอง ผมลูบนิ้วนำงของเธอ กุมไว้เบำๆ ผมได้

1148
ยินเสียงที่ไม่ค่อยมั่นคงของตัวเอง" ถำนเจี่ยว จำกนี้ไปแต่งงำน
กับผมนะ ตกลงไหม "
เธอแนน่ ิ่งไปทัง้ ตัว
เสียงของผมแห้งผำกแบบนี้ ทุกอย่ำงโดยรอบล้วนเงียบ มี
เพียงเสียงลมหำยใจและเสียงพูดคุยของพวกเรำ ผมพูด " ตอนนี้
ผมไมม่ ีแหวน แล้วก็ไมม่ ีเรือนหอกับรถ แต่ต่อไป ผมจะขยันให้
มำก จะตอ้ งมีทงั้ หมดนี้แนน่ อน "
เธอร้องไห้" หรือวำ่ นี่คือ คุณขอแตง่ งำน? "
ผมหั ว เรำะออกมำอย่ ำ งอดไม่ ไ ด้ แต่ ก ำรหั ว เรำะกลั บ
สะเทือนจนเจ็บแผล ผมพู ด " ไม่อย่ำงนั้นจะเป็ นอะไรได้อีกล่ะ
ครับ "
เธอถำมอีก" แต่ทำไมคุณถึงขอแต่งงำนตอนนี้ล่ะ "
" เพรำะผมแคอ่ ยำกจะใช้ชีวิตที่เหลือกับคุณ "ผมตอบ
" อยำกมำกๆ เลยหรือเปลำ่ "
" อยำกมำกๆ เลยครับ "

1149
 เธอพูดอีก" ไมเ่ สียใจทีหลังแนน่ ะ แลว้ ก็จะดีกับฉันแบบนี้ไป
ตลอดใช่ไหม "
ผมกลั้นน้ำตำไว้" ไม่เสียใจทีหลังตลอดไป จะดีกับคุณชั่ว
ชีวิต "
เธอกม้ หนำ้ เช็ดน้ำตำ" ตกลง งัน้ ก็ตกลงตำมนี้แลว้ กันนะ "

1150
 ตอนที่ 232 อูอวี้ 28 (3)

หลังจำกนั้นจ้วงอวี๋กับเสิ่นสือเยี่ยนก็เขำ้ มำ ผมไม่แปลกใจ
กับกำรปรำกฏตัวของพวกเขำเลยสักนิด ถ้ำหำกคนอื่นรอบตัว
พวกเรำล้วนได้รับผลกระทบจำกเส้นเวลำ รับรู้ถึงอนำคตไมม่ ำก
ก็นอ้ ย พวกเขำก็ไมน่ ำ่ แปลกใจแล้ว ผมพูดอยำ่ งเป็ นจริงเป็ นจัง"
ขอบคุณพวกคุณมำกๆ ที่ช่วยชีวิตถำนเจี่ยวไว้ "
เสิ่นสือเยี่ยนเพียงแค่พยักหน้ำ พอคิดดูแล้ว สำหรับเขำ นี่
คงเป็ นครั้งแรกที่พวกเรำพบกันอีกแล้ว เขำพูด" เป็ นเรื่องที่ควร
ทำอยูแ่ ล้วครับ ยังมีบำงเรื่องที่กลับไปแล้วอยำกจะถำมพวกคุณ
หนอ่ ย "
" ได้สิครับ "ผมตอบ
จ้วงอวี๋ยังยังคงเหมือนครัง้ แรกที่พบกัน ทำ่ ทำงเงียบขรึมใจ
ดีและมีคุณธรรม มองผมพร้อมพูด" คุณก็คือช่ำงซ่อมรถเหรอคะ
เจอกันครัง้ แรกไมต่ ้องเกรงใจ แทจ้ ริงแลว้ บุญคุณใหญห่ ลวงนี้ไม่
รู้จะขอบคุณอย่ำงไร แต่ว่ำฉันขอใช้สิทธิ์ถำมสักหน่อย คุณกับ
ถำนเจี่ยวของฉันตกลงพัฒนำไปถึงขัน้ ไหนแลว้ คะ "
ใจผมร้อนผ่ำวเล็กน้อย ถำนเจี่ยวที่อยู่ข้ำงกำยก็หน้ำแดง

1151
ผมจับมือเธอขึ้นมำ พูดวำ่ " จว้ งอวี๋ ไดโ้ ปรดวำงใจมอบเธอให้ผม
เถอะนะ พวกเรำ… จะแตง่ งำนกัน "
เสิ่นสือเยี่ยนตะลึง หัวเรำะ" ยินดีดว้ ย "
ใบหน้ำของถำนเจี่ยวแดงมำก หำงตำและหำงคิ้วกลับเต็ม
ไปด้วยรอยยิ้ม มองเพื่อนสนิทอย่ำงเยำะเย้ยอยู่บ้ำง จ้วงอวี๋พูด
แค่" ให้ตำยเถอะ "โดยตลอด สีหน้ำนั้นค่อนข้ำงมีชีวิตชีวำและ
ซับซ้อน" แต่งงำน!? ไมไ่ ด้ ฉันจะต้องถ่วงไว้หน่อยแล้ว ต้ำจูเธอ
จะขำยตัวเองให้หมอนี่ง่ำยขนำดนี้เลยเหรอ นึกไม่ถึงว่ำเธอจะ
กลำยเป็ นเจ้ำสำววัยใสที่แท้จริงก่อนฉัน ให้ตำยเถอะๆ ตกลง
แล้วฉันพลำดอะไรไปกันเนี่ย "
" เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไม… ถึงมีคำหยำบเต็มปำกเต็มคำ
แบบนี้ "เสิ่นสือเยี่ยนขมวดคิ้วมองเธอ จ้วงอวี๋ไมส่ นใจโดยสิ้นเชิง
ทัง้ ยังเบิกตำโตมองพวกเรำ
ผมกับถำนเจี่ยวตำ่ งหัวเรำะ
ต่อมำตำรวจอำชญำกรรมลูกนอ้ งของเหล่ำติงกับคุณหมอก็
เข้ ำ มำ ทั้ ง ตรวจทั้ ง สอบปำกค ำ… วุ่ น วำยกั น อยู่ พั ก ใหญ่ ๆ
ถึ ง แม้ว่ ำ ก ำลั ง วั ง ชำผมจะไม่ค่ อ ยมี แต่ ก็ น ำเรื่ อ งรำวที่ เ กิ ด ขึ้ น

1152
ทัง้ หมดมำประกอบกันด้วยแรงทัง้ หมดที่มี ชี้แจงกับตำรวจอยำ่ ง
ละเอียด ถำนเจี่ยวกับจว้ งอวี๋หลบไปแลว้ ส่วนเสิ่นสือเยี่ยน เพรำะ
เข้ำร่วมจับกุมผู้ต้องสงสัย ดังนั้นก็เ ลยฟั งอยู่ข้ำงๆ พอเล่ำจบ
ตำรวจก็ปิดสมุดบันทึกแล้วพูดว่ำ" อำอวี้ คุณพักผอ่ นดีๆ ตอนนี้
หัวหน้ำติงพำพรรคพวกมุ่งไปที่คดีนี้อย่ำงสุดกำลัง เขำบอกว่ำ
เดี๋ยวคอ่ ยมำเยี่ยมคุณ "
หลังจำกตำรวจจำกไปแล้ว ในห้องก็เหลือแค่ผมกับเสิ่นสือ
เยี่ยน
ผมถำม" สถำนกำรณเ์ ป็ นยังไงกันแน่ "
เฉิยสือเหยียนตอบ" เรื่องที่เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป คุณ ทำง
นี้ ถำนเจี่ยว ทำงนัน้ แต่ว่ำเหล่ำติงก็รวบรวมกำลังพลยื่นเรื่องขอ
ควำมช่วยเหลือแล้ว กำรสืบสวนทัง้ หมดน่ำจะดำเนินกำรในทันที
"
ในใจผมแนว่ แน่ ถำมอีก" คุณเชื่อมัน่ ในคดีนี้มำกแคไ่ หน "
สี ห น้ำ เสิ่ น สื อ เยี่ ย นเปลี่ ย นไปเล็ ก น้อ ย อำจเพรำะรู้สึก ว่ำ
น้ำเสียงของผมค่อนขำ้ งคุ้นเคย แต่เขำไมไ่ ด้ถำมอะไรเลยสักนิด
ตอบว่ำ" จำกข้อวินิจฉัยของผมนั้นผมเชื่อมั่นมำก คนร้ำยคนที่

1153
สองกับเฉินซิงเจี้ยนทิ้งร่องรอยกำรกอ่ คดีไว้ในที่เกิดเหตุ ไมท่ ัน
ได้เก็บกวำดจนเกลี้ยง เรำจึงกำลังตรวจสอบที่เกิดเหตุอยู่ อีก
อยำ่ งเฉินซิงเจี้ยนถูกจับแล้ว ได้ยินว่ำดำเนินกำรสอบสวนกับเขำ
อยำ่ งรวดเร็ว ครัง้ นี้พวกเขำถือวำ่ พลำดแล้ว ทัง้ หมดก็เป็ นแบบนี้
ผมไมเ่ ชื่อวำ่ คนที่สองยังจะหนีไปไหนพน้ "
ผมนิ่งเงียบ เขำ้ ใจควำมคิดของเสิ่นสือเยี่ยนทัง้ หมด
เดิมทีกำรข้ำมเวลำกลับมำของผมกับถำนเจี่ยวครั้งนี้ก ลับ
คำดไม่ถึงว่ำฝั่ งตรงข้ำมก็มองเห็นอนำคตที่เ ลือนรำงนี้เช่นกัน
กลับเป็ นฝ่ำยวำงกับดัก พวกเรำด้วยซ้ำ ทำให้พ วกเรำสองคน
เหลือโอกำสรอดน้อยมำก แต่พวกเขำคิดไม่ถึงว่ำ พวกเรำสอง
คนจะหนีออกมำได้สำเร็จ จริงๆ แล้วพวกเรำร้อนใจ พวกเขำก็
เช่นกัน และครั้งนี้พวกเขำกลับเป็ นฝ่ำยออกตัวโจมตีต่ำงไปจำก
ปกติ ไม่เ พี ย งแต่ ท ำให้ เ ฉิ นซิ ง เจี้ ย นกลิ้ ง เข้ำ มำตกหลุ ม แต่ ยั ง
เปิ ดเผยเบำะแสของคนที่สองมำกยิ่งขึ้น
สำเหตุของควำมกังวลและควำมสุข บอกไมถ่ ูกว่ำตอนไหน
เบำะแสอะไร ตำรวจได้ไขคดีแล้ว… ร่องรอยหลักฐำนที่พบในที่
เกิดเหตุ กล้องวงจรปิ ดบนถนนที่คนคนนั้นหนีไป เฉินซิงเจี้ยนที่
ยังมีชีวิตอยูก่ ็เป็ นไปไดม้ ำกวำ่ จะกลำยเป็ นช่องโหว่

1154
 ตอนที่ 233 อูอวี้ (4)

พลั ง ที่ มั่น คงบำงอย่ำ งค่อ ยๆ ปกคลุ ม หั ว ใจของผม ผมรู้

พวกเรำต่ำงเขำ้ ใกล้ควำมสำเร็จและควำมจริงมำกกวำ่ ครัง้ ไหนๆ
เขำ้ ใกลห้ ำงเสือที่หมุนเปลี่ยนโชคชะตำ
หลังจำกนั้น เสิ่นสือเยี่ยนก็พูดว่ำ" งั้นคุณพักผ่อนก่อน ผม
จะเรียกพวกถำนเจี่ยวเข้ำมำ "ผมพยักหน้ำ เขำเดินไปถึงประตู
ห้อง แตก่ ลับหยุดเดินแลว้ พูดวำ่ " มีเรื่องหนึ่งที่ไมเ่ กี่ยวกัน ไมร่ วู้ ำ่
ถำมได้ไหม แต่มันสำคัญกับผมมำกจริงๆ ผมกับจ้วงอวี๋ ตกลง
แล้ว… ตกลงแล้วมีควำมสัมพันธ์กันยังไงในเรื่องทัง้ หมดนี้ "
นี่เป็ นครัง้ ที่สองที่เขำถำมผม
ผมคิดถึงครัง้ ที่แล้วกอ่ นที่เขำจะถูกลอบฆำ่ ถำนเจี่ยวเคยพูด
จ้อกับผมถึงเรื่องที่เกี่ยวกับพวกเขำทัง้ สองคน ยังมีสำยตำจ้วงอวี๋
ตอนทีเ่ ห็นศพของเขำ
พวกเรำล้วนเร่ร่อนอยูใ่ นกำลเวลำ ผมเองก็ไมร่ ู้ว่ำตัวเองกับ
ถำนเจี่ยวตกลงแลว้ จะเดินไปทำงไหนดว้ ยซ้ำ แตพ่ วกเรำตำ่ งหวัง
วำ่ พวกเขำสองคนไมว่ ำ่ จะอยูร่ อบตัวพวกเรำในอดีตหรืออนำคต
ลว้ นเป็ นไปดว้ ยดี

1155
 แท้จริงแล้ว พวกเขำจะไมม่ ีทำงลืมอีกฝ่ำยอีกแล้ว เพรำะนี่
น่ำจะเป็ นกำรหมุนกลับครั้งสุดท้ำยในเส้นเวลำของผมและถำน
เจี่ยว
ผมจึงไดแ้ ตพ่ ูดออกไปประโยคเดียว" จว้ งอวี๋เป็ นคนของคุณ
แลว้ "
เสิ่นสือเยี่ยนแทบจะจำกไปในสภำพตกตะลึงพรึงเพริด
ผ่ำนไปพักใหญ่ เขำถึงกลับมำด้วยกันกับผู้หญิงอีกสองคน
ยืนนิ่งเงียบอยู่ด้ำนหลังพวกเธอ ใบหน้ำปรำศจำกอำรมณ์ใดๆ
จ้วงอวี๋ยังคงมีท่ำทีไมแ่ ยแส จับควำมรู้สึกอะไรไมไ่ ด้ทั้งนั้น ถำน
เจี่ยวเดินมำขำ้ งกำยผม พูดวำ่ " คุณจะพักสักหนอ่ ยไหม "
" แมผ่ มกับอูเมี่ยวละ่ "ผมถำมเธอ
" เพิ่งจะโทรศัพทห์ ำคุณป้ำ บอกให้พวกเธอรีบมำ "
ผมจึ ง วำงใจ และหลั ง จำกนั้น พวกเรำสองคนก็ ไ ด้ ยิ น บท
สนทนำของจว้ งอวี๋กับเสิ่นสือเยี่ยน
" คุณตำรวจตำ้ เยี่ยน สีหนำ้ ของคุณทำไมถึงดูไมไ่ ดเ้ ลยละ่ "
" …"
1156
 " กินยำผิดเหรอ "
" อยำ่ พูดเพอ้ เจอ้ "
" งัน้ คุณจอ้ งฉันตลอดทำไม คะ… คุณๆ ดึงฉันทำไมเนี่ย "
เสิ่นสือเยี่ยนคว้ำมือของเธอไว้ หน้ำแดงเล็ก น้อย แววตำ
กลับคลุมเครือ เขำพูดกับพวกเรำวำ่ " ผมขอออกไปคุยกับเธอสัก
หน่อย "จ้วงอวี๋หน้ำ ตำไม่เ ต็ มใจ แต่ในดวงตำก็ มีป ระกำยที่ มี
เฉพำะในผูห้ ญิงวูบไหวอยู่ ถำนเจี่ยวโบกมือแทบจะในทันที" ไป
สิ ไปสิ อยำกทำอะไรก็ทำ ไมต่ ้องพำกลับมำส่งแล้วนะ "
พวกเขำจำกไปแล้ว ในห้องก็กลับคืนสู่ควำมสงบอีกครัง้ ใน
ที่สุดผมก็หลับตำลงอยำ่ งเหนื่อยอ่อน มือของถำนเจี่ยววำงลงบน
หนำ้ ผำกผมเบำๆ " เหนื่อยก็นอนเถอะ "
" รอแม่ กั บ อู เ มี่ ย วมำก่ อ น เห็ น แล้ ว ถึ ง จะหลั บ พวกเธอ
จะตอ้ งเป็ นห่วงแนๆ ่ "ผมพูด
ทันใดนั้น จูบหนึ่งก็ประทับลงบนริมฝี ปำกผมเบำๆ เพียง
แตะแลว้ ก็ผละไป ผมลืมตำ เห็นประกำยวิบวับในดวงตำของเธอ"
รอพวกเธอมำ ฉันก็เขินที่จะจูบนะ่ สิ "

1157
 ผมกลั้นยิ้มไมอ่ ยู่ เธอเป็ นผู้หญิงที่มักจะทำให้คนรอบขำ้ งมี
ควำมสุขเสมอ ไมว่ ำ่ เวลำไหน ไมว่ ำ่ ที่ไหน ไมว่ ำ่ จะเกี่ยวกับควำม
เป็ นควำมตำยหรือไมก่ ็ตำม
ในใจผมเต็ ม ไปด้ ว ยควำมหวั ง รู้ สึ ก เพี ย งแค่ว่ ำ พวกเรำ
อำจจะเขำ้ ใกลค้ วำมสุขมำกขึ้นแลว้ จริงๆ ก็เป็ นได้
ถำนเจี่ ย วยกชี วิ ต นี้ ใ ห้ ผ ม แม่กั บ อู เ มี่ ย วต่ ำ งยั ง มี ชี วิ ต อยู่
นั ก โทษจอมปลิ้ นปล้ อ นและโหดเหี้ย มนึ ก อยำกแสดงฝี มือแต่
กลับกลำยเป็ นปล่อยไก่ ในที่สุดก็เปิ ดโปงตัวเองออกมำ รำวกับ
หนูที่วิ่งข้ำมถนนหนีหัวซุกหัวซุน และเส้นเวลำที่บิดเบี้ย วนั้นก็
ใกล้จะเดินไปจนถึงจุดสุดท้ำย เพียงแคพ่ วกเรำพยำยำม ผมเชื่อ
วำ่ จะตอ้ งเดินออกไปได้ พวกเรำจะกลับคืนสูช่ ีวิตปกติ
ผมกุมมือเธอไว้ไม่พูดจำ ถำนเจี่ยวฟุบลงข้ำงเตียง เท้ำคำง
มองผม" ทำไมถึงเอำแตม่ องฉันตลอดเลยละ่ "
" มองภรรยำนะ่ "
เธอเบิกบำนใจสุดๆ ทั้งยังอำยมำก ใช้มือปิ ดหน้ำผมดื้อๆ
กอ่ นจะกม้ หนำ้ งุดแล้วยิ้ม ผมก็ยิ้ม ดึงมือของเธอลงมำ ไมใ่ ห้เธอ
ปิ ดหนำ้ ผม กอ่ นจะพูดเสียงเบำ" รอพวกแมก่ ลับมำกอ่ น จะบอก

1158
เรื่องของเรำให้พวกทำ่ นรู้ "
" เรื่องอะไร "เธอรูแ้ ลว้ ยังแกลง้ ถำม
" เรื่องนัน้ ที่พวกเรำตกลงกันไว้แลว้ ไง ชัว่ ชีวิตนี้ "

1159
 ตอนที่ 234 ถำนเจีย่ ว 29 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฉันคิดวำ่ ฉันจะไมม่ ีวันลืมคืนนัน้
ฉั น รั บ หมั้น กั บ อู อ วี้ ต ลอดชี วิ ต แล้ ว แต่ ห ลั ง จำกนั้น เขำก็
เกือบจะสูญเสียทุกอยำ่ งไป
หลังจำกนั้นไมน่ ำน แมข่ องเขำก็ตำมมำที่โรงพยำบำล คุณ
ป้ำเจ็บปวดใจมำก และเป็ นกังวลเป็ นอย่ำงมำก แม่ที่อ่อนแอ
รอ้ งไห้ถำมเขำ" อูอวี้ ทำไมถึงเป็ นแบบนี้ เจ็บหนักขนำดนี้ "
เห็นได้ชัดว่ำอูอวี้ทั้งเหนื่อยแล้วก็ทั้งเจ็บ แต่กลับปลอบแม่
เสียงเบำโดยตลอด เขำบอกว่ำบำดเจ็บเพื่อที่จะจับคนร้ำย จ้วง
อวี๋กระทุ้งแขนของเสิ่นสือเยี่ยน ดังนั้นคุณตำรวจจึงพูดออกมำ
วำ่ " คุณป้ำครับ ตอ้ งขอบคุณที่อูอวี้มำช่วยจริงๆ ไมอ่ ยำ่ งนัน้ พวก
เรำก็คงจะไขคดีไมไ่ ด้ "
แม่อูอวี้ก ลับพูดทั้งน้ำตำ" ลูก ตั้งใจเรียนอย่ำงเดียวไม่ไ ด้
เหรอ ถำ้ เกิดลูกเป็ นอะไรขึ้นมำจริงๆ จะทำยังไง "
ตอนนั้นสีหน้ำอูอวี้อ่อนโยนมำก แล้วก็สงบมำก เขำกุมมือ

1160
ของแม่ ไ ว้ พู ด ว่ ำ " แม่ ผมรู้ อ ะไรควรไม่ ค วร แม่ ฟั งลู ก ชำยก็
พอแล้ว "เขำเบนสำยตำมำมองฉัน มีเพียงฉันที่เขำ้ ใจอำรมณอ์ ัน
หนักหนำปำนนัน้ ที่ซ่อนอยูเ่ บื้องหลังควำมกตัญญูของเขำ ฉันเอง
ก็พูดปลอบเช่นกัน รับประกันซ้ำแล้วซ้ำเล่ำว่ำหมอบอกว่ำอูอวี้
ไมไ่ ด้มีอันตรำยถึงชีวิตซ้ำ แมอ่ ูอวี้ถึงจะคอ่ ยๆ สงบสติอำรมณล์ ง
ได้
" อูเมี่ยวละ่ ครับ "อูอวี้ถำม
" แมโ่ ทรหำเธอแล้ว เธอบอกวำ่ อีกเดี๋ยวจะถึง "
อูอวี้ถำมอีก" ดึกขนำดนี้แลว้ ทำไมเธอไมอ่ ยูก่ ับแม่ "
" เปล่ำ ก่อนหน้ำนี้ถำนเจี่ยวหำยไป ติดต่อไม่ได้ พวกเรำ
กังวลใจมำก ก็เลยแยกกันไปตำมหำเธอขำ้ งนอกโดยตลอด โทร
หำลูกก็ไมต่ ิด…"
อูอวี้ไม่ได้ส่งเสียงอะไร เพียงแค่มองประตู และในใจฉันก็
กระวนกระวำยอยำ่ งไรส้ ำเหตุ อูอวี้มองฉัน ฉันเขำ้ ใจอยำ่ งชัดเจน
หยิบโทรศัพทม์ ือถือจำกบนโต๊ะส่งให้เขำ เขำเปิ ดลำโพง โทรหำ
เบอรอ์ ูเมี่ยว
พวกเรำตำ่ งรออยำ่ งเงียบเชียบ
1161
 เสียง" ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด "ทยอยดังอยูห่ ลำยสิบครั้ง แต่กลับไม่มี
คนรับ ใบหนำ้ อูอวี้ไรค้ วำมรูส้ ึกใดๆ โทรใหมอ่ ีกครัง้
โทรอีก
แลว้ ก็โทรอีก
" อำเมี่ยวทำไมไมร่ ับสำย "อูอวี้พึมพำ
ไม่ เป็ นไปไม่ได้ จะต้องไม่ใช่อย่ำงที่ฉันคิด ฉันท่องในใจ
เงียบๆ อำเมี่ยว รับโทรศัพทเ์ ร็วเขำ้ ไมไ่ ดย้ ินเหรอ
เวลำผำ่ นไปทีละนำที ทีละวินำที อูอวี้กุมโทรศัพท์ไว้ เผชิญ
กับเสียงเครื่องจักรกลนั้น ไมข่ ยับเลยสักนิด ฉันคล้ำยจะรู้สึกได้
ถึงของที่แข็งทื่อและผุพังบำงอย่ำงกำลังแผ่ขยำยในร่ำงกำยเรำ
นัน่ คืออะไร
ทันใดนั้นคล้ำยกับว่ำสิ่งที่พวกเรำทั้งหมดรอคอยเริ่มส่งผล
แลว้ เสียง" กริ๊ง "ดังขึ้น โทรศัพทถ์ ูกรับขึ้นมำ
สีหน้ำอูอวี้หวัน่ ไหว ตะโกนออกมำแทบจะในทันที" อูเมี่ยว
ใช่ไหม เธออยูท่ ี่ไหน ทำไมถึงไมร่ ับสำยเลย "
ทำงนั้นเงียบไปพักใหญ่ๆ เสียงของอูเมี่ยวคล้ำยกับอยูไ่ กล
1162
เล็กนอ้ ย แตย่ ังคงสำมำรถฟั งออกไดอ้ ยำ่ งชัดเจนวำ่ เป็ นเธอ
" พี่… ฉันขอโทษ "เธอพูด
อูอวี้นนั้ แมแ้ ตด่ วงตำก็นิ่งคำ้ งไป ไมข่ ยับ
เธอพูด" ฉันเจอกับ… เขำแล้ว ฉันยังคงเจอเขำ… หนีไมพ่ น้
ต้องจำกกันตลอดไปแล้ว พี่ ดูแลแมด่ ีๆ นะคะ…"ในขณะที่กำลัง
สะอึกสะอื้น โทรศัพท์กลับถูกตัดไป ทิ้งไว้เพียงเสียงสัญญำณถูก
ตัดดังถี่รัว
อำกำศคล้ำยจะหนืดช้ำลง ปฏิกิริยำแรกสุดที่ตอบกลับมำ
คือแมอ่ ูอวี้พุง่ เขำ้ ไปแยง่ โทรศัพท์จำกอูอวี้ ถำม" เกิดอะไรขึ้น อู
เมี่ยวเป็ นอะไร เธอเป็ นอะไร "น้ำตำกลับไหลออกมำกอ่ น สีหน้ำ
จ้วงอวี๋เต็มไปด้วยควำมเยียบเย็น เสิ่นสือเยี่ยนหมุนตัววิ่งออกไป
แทบจะในทันที" ผมจะไปแจ้งเหล่ำติง! "
ฉันรู้สึกแต่เพียงว่ำสมองยังคงทื่ออยู่ ตอบสนองออกมำไม่
ค่อยได้ว่ำตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้น แต่เบื้องหลังควำมงงงวยนั้น มี
อำรมณท์ ี่รุนแรง เจ็บปวดและควำมโมโหบำงอยำ่ งบีบหัวใจของ
ฉันไวร้ ำวกับมือมือหนึ่ง
ในที่สุดก็เกิดขึน้ แลว้
1163
 เรื่องนี้ ในที่สุดก็เกิดขึ้นแลว้
ทำไมถึงเป็ นแบบนี้ ช่วงคับขันแบบนี้ เขำไมห่ ่วงที่จะหนี แต่
กลับพยำยำมลงมือจริงจัง
เขำทำเพื่อปะทะกับฉันและอูอวี้โดยไมส่ นใจอะไรทั้งนั้น พุง่
เขำ้ มำหำเรำ สูก้ ันจนกวำ่ จะตำยไปขำ้ งหนึ่ง

1164
 ตอนที่ 235 ถำนเจีย่ ว 29 (2)

" อูอวี!้ "

" อูอวี!้ "
เสียงร้องตกใจของแมอ่ ูอวี้กับจ้วงอวี๋ทำให้ฉันได้สติ ฉันเห็น
อูอวี้เอำมือกดหน้ำอกไว้ สำลักเลือดออกมำยกใหญ่ เลอะเตียง
เป็ นจุดๆ สีแดงเขม้ ยุง่ เหยิงไปหมด เขำยกมือขึ้นมำกดหนำ้ ของ
ตัวเองไว้ ฉันเห็นน้ำตำสองขำ้ งไหลลงมำตำมขำ้ งฝ่ำมือเขำช้ำๆ
จ้วงอวี๋ตะโกน" อดทนไว้ คุณหมอ! คุณหมอ! ช่วยด้วยค่ะ!
"แล้ววิ่งออกไป แมอ่ ูอวี้ร้องไห้พร้อมพุง่ ไปที่ขำ้ งกำยอูอวี้
ในหัวฉันมีเ สียงดังวิ้งไปหมด อยำกจะเข้ำไปใกล้เ ขำ แต่
กลั บ ขยั บ ขำก้ำ วออกไปไม่ ไ ด้ ก ะทั น หั น เพรำะฉั น เองก็ ห มด
หนทำงแล้ว ไมม่ ีวิธีกำรที่จะปลอบเขำแล้ว ฉันหันหลังกลับเดิน
ออกไปขำ้ งนอกอยำ่ งใจลอย ใตเ้ ทำ้ รำวกับไมไ่ ดเ้ หยียบพื้นจริงๆ
อยู่ เปลี่ยนเป็ นลอยเบำๆ
ฉันเดินมำตลอดจนถึงจุดสิ้นสุดของทำงเดิน ที่นี่ไมม่ ีใครสัก
คน ฉันยืนอยูร่ ิมรำวระเบียง เหมอ่ มองออกไปไกล เมืองขำ้ งหนำ้

1165
กว้ำงใหญแ่ บบนี้ มันกว้ำงใหญแ่ บบนี้เอง แทจ้ ริงแล้วซ่อนควำม
เลวรำ้ ย ควำมเจ็บปวดและควำมสุขไวม้ ำกมำยเทำ่ ไหรก่ ันนะ
ฉันคิดถึงลักยิ้มของอูเมี่ยว คิดถึงทุกครัง้ เธอที่มักจะเรียกฉัน
ว่ ำ ท่ ำ นเทพอย่ ำ งร่ ำ เริ ง คิ ด ถึ ง เธอที่ ถู ก อู อ วี้ ไ ล่ ไ ปนอนที่
ห้องรับแขกแล้วก็ไมบ่ น่ เลยสักนิด เพียงแคข่ ยิบตำให้ฉันไมห่ ยุด
ในเช้ำวันถัดมำ คิดถึงเธอที่อ่ำนหนังสืออยำ่ งซื่อสัตย์ภำยใต้กำร
อบรมสั่งสอนของอู อวี้ แต่ก ลับนั่งด้ว ยท่ำทำงไม่เ รี ยบร้ อ ยอยู่
ตลอด คิดถึงที่เธอแอบพูดกับฉันว่ำ พี่สะใภ้ พวกพี่จะแตง่ งำนกัน
เมื่อไหร่ ฉันดีใจมำกจริงๆ คิดถึงตอนที่เธอมองคนในครอบครัว
มองฉัน ดวงตำที่ใสแจว๋ ตลอดกำลคูน่ นั้
และเสียงสะอึกสะอื้นบอกลำพี่ชำยตลอดกำลในโทรศัพ ท์
เมื่อสักครู่นี้ด้วย
น้ำตำของฉันไหลออกมำในที่สุด อูเมี่ยว เธอจะไมเ่ ป็ นอะไร
เด็ดขำด พวกเรำพยำยำมมำนำนขนำดนั้นแล้ว อูอวี้ เขำก็ไม่
เสียใจที่ข้ำมไปข้ำมมำในห้วงกำลเวลำ ลำบำกจนถึงที่สุดเพียง
เพื่อให้เธอกลับมำอยู่ข้ำงกำย ตอนนี้เธอจะต้องกลัวมำกแน่ๆ
และอำจจะกำลังถูกทรมำนอยู่ ฉันจะภำวนำอยำ่ งไรดี ภำวนำให้
เธอยืนหยัดไว้ อยำ่ ตำย อยำ่ ตำยเหมือนในประวัติศำสตร์ กอ่ นที่

1166
พวกเรำจะหำเธอพบ พวกเรำรับไม่ไหว อูอวี้เขำไม่มีทำงรับได้
จริงๆ
คนคนนั้น ฉันเกลียดเขำมำกจริง ๆ เกลียดมำกกว่ำตอนที่
เขำพำฉันไปอีก เพรำะสิ่งที่เขำพำไปคือควำมหวังทั้งหมดของ
อูอวี้ เขำรูว้ ำ่ ตอ้ งทำอยำ่ งไร ถึงจะทำให้ฉันกับอูอวี้พังทลำยจนถึง
ที่สุด
ในระหวำ่ งที่ใจกำลังหวำดหวัน่ ก็มีคนมำอยูข่ ำ้ งกำยฉัน
ฉันเซื่องซึมไมพ่ ูดจำ ดวงตำเจ็บปวดอยำ่ งเห็นได้ชัด
จว้ งอวี๋พูดเสียงเบำ" เธอมำหลบอยูท่ ี่นี่ทำไม "
ฉันสูดลมหำยใจช้ำๆ พูดวำ่ " ฉันมำผอ่ นคลำย "
จ้วงอวี๋เงียบไปครู่หนึ่งกอ่ นจะพูดว่ำ" ใกล้จะจบแล้ว ตอนนี้
คนที่ ต้ อ งกำรกำรปลอบที่ สุ ด ไม่ใ ช่ เ ธอ แต่ เ ป็ น ผู้ช ำยของเธอ
เขำ้ ใจไหม "
น้ำตำของฉันไหลลงมำอีกครั้ง แต่ทว่ำศีรษะกลับถูกจ้วงอวี๋
รั้ง ลงมำ รั้ ง มำวำงไว้ บ นไหล่ บ อบบำงของเธอ ฉั น ปิ ดหน้ำ ลง
พร้อมร้องไห้อีกครั้ง พูด" อวี๋ อูอวี้เขำเจ็บปวดมำกเกินไปจริง ๆ

1167
เขำดี ข นำดนั้ น เป็ นคนคนหนึ่ ง ที่ เ ข้ ม แข็ ง ขนำดนั้ น … ฉั น ไม่
สำมำรถมองดูเขำแบบนี้ต่อไปได้จริงๆ ฉันใกล้จะรับไมไ่ หวแล้ว
เพียงแคใ่ ห้เขำสบำยใจ ฉันยอมทุม่ เทหมดทุกอยำ่ งจริงๆ "
จ้วงอวี๋ลูบศีรษะฉันเบำๆ " เพรำะงั้นเธอก็ต้องยิ่งฮึดสู้ เมื่อ
วำนไม่ใช่เธอที่บอกฉันเหรอว่ำเขำให้เธอเป็ นพระอำทิต ย์ดวง
นอ้ ยของเขำนะ่ ตอนนี้เขำตอ้ งกำรเธอนะ "
" แต่ว่ำพระอำทิตยด์ วงน้อย… ก็ต้องกำรพลังงำนควำมร้อน
ถึงจะส่องแสงได้นะ "
จว้ งอวี๋ยิ้มอยำ่ งออ่ นโยน
ฉันไมร่ ู้ว่ำจะพูดออกมำอยำ่ งไรว่ำฉันรักเธอมำกขนำดไหน
จริงๆ ถึงแมว้ ำ่ เวลำปกติจะดูแลว้ ไมค่ อ่ ยใสใ่ จกัน แตใ่ นยำมที่ฉัน
ต้องกำร เธอมักจะปลอบใจของฉันด้วยควำมผูกพันที่เรียบง่ำย
และซื่อสัตยท์ ี่สุด
เธอพูด" คนโง่ หรือวำ่ เขำไมใ่ ช่พระอำทิตยข์ องเธอเหรอ ให้
พลั ง งำนควำมร้ อ นกั บ เธอ ให้ เ ธอส่ อ งแสง ไม่รู้ เ ลยสั ก นิ ด ว่ ำ
ท่ำทำงของตัวเองหลังจำกตกหลุมรักเขำต่ำงจำกเมื่อก่อนมำก
ขนำดไหน เธอเหมือนดำวฤกษ์ดวงหนึ่ง ส่องแสงให้ผู้คนกำ้ วไป

1168
ขำ้ งหนำ้ จริงๆ "

1169
 ตอนที่ 236 ถำนเจีย่ ว 29 (3)

ฉันชะงัก
จว้ งอวี๋มองฉันอยูต่ ลอด ยิ้มอยำ่ งอบอุน่ และลึกซึ้ง ใจของฉัน
คลำ้ ยจะสงบลงได้
" แต่ว่ำ…"พอพูดคำพูดนี้ออกมำ ในใจฉันก็เจ็บปวด" ผ่ำน
ไปนำนขนำดนี้แล้ว ฉันกลัวว่ำอูเมี่ยวจะโชคร้ำยมำกกว่ำโชคดี
ฉันไมร่ ู้ว่ำจะช่วยเธอทันหรือเปล่ำ ฉันกลัวว่ำทุกอยำ่ งจะสำยเกิน
แก…้ "
" ใจเย็นทำ่ นเทพของฉัน "จ้วงอวี๋พูดด้วยสีหนำ้ เครง่ ขรึม" นี่
คือสิ่งที่สำคัญที่สุด… ตำรวจไมร่ ู้อนำคต มีเพียงเธอกับอูอวี้ที่รู้ดี
ที่สุด และในกลุ่มของพวกเรำ มีแค่เธอที่เข้ำใจจิตใจของคนคน
นัน้ มำกที่สุด อูเมี่ยวจะมีชีวิตอยูห่ รือไม่ จะสำมำรถช่วยไว้ไดห้ รือ
เปลำ่ ไมใ่ ช่วำ่ ตอ้ งพึ่งกำรวินิจฉัยของเธอเหรอ เธอนำ่ จะเป็ นคนที่
บอกฉันว่ำต้องทำยังไงต่ำงหำก ขอเพียงยังมีควำมหวังแม้เพียง
เศษเสี้ ย ว พวกเรำก็จ ะไปกับ เธอ ไปต่ อ สู้ แ ย่ง ชิ ง มั น มำโดยไม่
สนใจอะไร แล้วเธอก็นำ่ จะเอำหัวใจที่เขม้ แข็งสุดยอดแบบนี้ของ
เธอไปดูแลผูช้ ำยของเธอนะ เมื่อกี้เขำจะออกจำกโรงพยำบำลให้

1170
ได้แต่ถูกคุณหมอบังคับฉีดยำไปหนึ่งเข็ม หลับปุ๋ยไปแล้ว คนดี
แต่ไหนแต่ไรมำเธอไม่เคยปล่อยให้ผู้ชำยของตัวเองร้องไห้เลย
นะ ถึงแมว้ ำ่ ฟ้ำจะถลม่ ลงมำก็ตอ้ งจะยกเขำไวบ้ นหัว! "
…
ฉันกลับมำที่ห้องผูป้ ่ วยของอูอวี้
แมอ่ ูอวี้คือคนสุดทำ้ ยที่เห็นอูเมี่ยวในตอนนี้ ถูกตำรวจพำไป
สอบสวนแลว้ สว่ นคนอื่นก็ไมม่ ีใครอยูเ่ ลย
อู อ วี้ ห ลั บ ลึ ก มำก ผู้ ช ำยที่ ตั ว โตขนำดนั้ น ตอนนี้ ก ลั บ ดู
อ่ อ นแอไร้ เ รี่ ย วแรง ฉั น พบว่ ำ ใบหน้ ำ ของเขำไม่เ คยซู บ ผอม
เหมือนตอนนี้มำก่อน ฉันลูบไรหนวดเครำที่ใต้คำงเขำ ยังมีคิ้ว
เรียวบำง ริมฝี ปำกที่ปิดแน่นของเขำ สุดท้ำยก็กุมมือเขำไว้ ซบ
หนำ้ ลงไป
หลังจำกนั้นพยำบำลก็เ ข้ำมำ ฉันนอนลงที่โซฟำด้ำนข้ำง
ตำมคำแนะนำของเธอ เพรำะรู้สึกเหนื่อยมำกเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ลว้
ก็ผล็อยหลับไปอยำ่ งรวดเร็ว
แท้จริงแล้วฉันหลับไปรำวสำมสี่ชั่วโมง ตอนที่ต่ืนมำ ฟ้ ำ
ยังคงมืดอยู่ หรือจะพูดได้ว่ำยังไมส่ ว่ำง ฉันนวดศีรษะที่ปวดแล้ว
1171
ลุกขึ้นมำนัง่ แตก่ ลับตกใจเล็กนอ้ ย
อูอวี้ที่นอนอยู่บนเตียงตื่นอยู่ นอนลืมตำอยู่ตรงนั้น ไม่ปริ
ปำกสง่ เสียงเลยสักนิด เหมอ่ มองเพดำนอยู่
ฉันวิ่งเทำ้ เปล่ำเขำ้ ไป กุมมือของเขำไว้ เขำคอ่ ยๆ หลุบตำล
งมองมำที่ฉัน ในตำของพวกเรำลว้ นไมม่ ีน้ำตำแลว้
" อำอวี้…"แค่เพียงตะโกนชื่อของเขำออกมำ ก็ทำให้ใจฉัน
หมุนกลับตำลปั ตรนับรอ้ ยครัง้ พันครัง้
" ผม… ทำให้คุณตกใจใช่หรือเปลำ่ "เขำถำมเสียงแหบแห้ง
ลำคอฉันตีบตันเป็ นระลอก พูดวำ่ " เปลำ่ แคฉ่ ันเพิ่งเคยเห็น
คนอำเจียนเป็ นเลือดครั้งแรก…"ฉันจงใจพูดตลก แต่เขำกลับไม่
หัวเรำะเลยสักนิด ยกมือขึ้นมำกุมมือฉันไว้ ใจฉันใกล้จะเหลว
เป็ นดินโคลน ขยับเขำ้ ไปใกล้เขำมำกยิ่งขึ้น
" อำอวี้ พวกเรำยังช่วยเธอได้ คุณอย่ำยอมแพ้นะ "ฉันพูด
เสียงเบำ" เธอกำลังรอพวกเรำอยู่ "
เขำไมต่ อบ เพียงแตก่ ุมมือฉันแนน่ ยิ่งขึ้น
" ฉันพูดจริงๆ นะ "ฉันมองเขำพร้อมพูด" เมื่อกี้ตอนที่ฉัน
1172
หลับก็คิดอยู่ตลอดว่ำทำไมเขำถึงทำแบบนี้ ว่ำกันตำมเหตุผล
แล้ ว เขำทั้ง ระมั ด ระวั ง ทั้ง ฉลำดรอบคอบมำตั้ง แต่ ไ หนแต่ ไ ร
ตอนนี้ทำงตำรวจกำลังตำมจับเขำไปทัว่ ทุกที่ อีกทัง้ เขำยังทำคุณ
กับฉันหลุดมือไปติดต่อกันถึงสองครัง้ เขำไมค่ วรรีบร้อนขนำดนี้
แล้วยังไปจับอูเมี่ยวอีก เปิ ดเผยตัวเองงำ่ ยเกินไป เมื่อกี้นี้เสิ่นสือ
เยี่ยนก็พูด เขำเปิ ดเผยเบำะแสหลำยอยำ่ งแล้ว จะจับเขำนัน้ เป็ น
เรื่ อ งของเวลำเพี ย งอย่ำ งเดี ย ว เขำจะต้ อ งเข้ำ ใจจุ ด นี้ ดี อ ย่ำ ง
แน่นอน ตอนนี้ไ ม่ใช่ว่ำควรจะหนีตำยหัวซุกหัวซุนหรอกเหรอ
ทำไมถึงยังกระโจนออกมำจับอูเมี่ยวไปอยำ่ งฉุกละหุกละ่ "
" เพรำะฉันรู้สึกวำ่ เขำไมไ่ ด้เป็ นแคฆ่ ำตกรที่มีไอคิวสูงและใจ
เย็ น เท่ำ นั้น ในขณะเดี ย วกั น เขำยั ง เป็ น คนที่ ย โสโอหั ง และบ้ำ
ระห่ำอีกด้วย คุณลองคิดดู คดีของเขำในประวัติศำสตร์บ้ำระห่ำ
มำกขึ้นทุก ที นับวันยิ่งไม่มีควำมเป็ นมนุษย์ ตอนแรกก็หั่นศพ
หลังจำกนัน้ ก็ขยับไปแยกชิ้นส่วน สุดทำ้ ยก็ทำกระทัง่ เอำคนไป…
คุณรูไ้ หม สำหรับผูป้ ่ วยโรคจิตแลว้ กำรยกระดับควำมโหดเหี้ยม
ในกำรกอ่ คดีของเขำ กระบวนกำรของโรคจิตเภทก็จะพัฒนำขึ้น
ไปอีกขั้น เขำยิ่งลำพองขึ้นทุกวัน แล้วก็จะยิ่งน้อยเนื้อต่ำใจมำก
ขึ้นทุกวัน จิตใจที่ขัดแยง้ กันแบบนี้เมื่อแตะถึงระดับสูงสุด หำกไม่
พั ง ทลำยก็ จ ะคลุ้ ม คลั่ง ไปเลย เขำในตอนนี้ รั บ รู้ เ หตุ ก ำรณ์ใน

1173
อนำคตได้ช่วงหนึ่งอย่ำงเลือนรำง เขำรู้ว่ำตัวเองทำอะไรได้บ้ำง
และจะกลำยเป็ นอะไร สิ่งเหล่ำนัน้ จะทำให้เขำมีแรงจูงใจที่มีพลัง
อย่ำงไม่สำมำรถอธิบำยได้ แต่ตอนนี้มันกลับถูกคุณกับฉันตัด
ขำด คุณวำ่ เขำเกลียดพวกเรำไหมละ่ คะ"

1174
 ตอนที่ 237 ถำนเจีย่ ว 29 (4)

แววตำอู อ วี้ ร ำบเรี ย บลุ่ ม ลึ ก รำวกั บ หิ ม ะและน้ ำ ค้ำ งแข็งที่

กำลังกอ่ ตัวเป็ นชัน้
ฉันพูดต่อไป "ตอนนี้ทำงตำรวจตำมล่ำอยำ่ งแข็งขันขนำดนี้
หลั ง จำกนี้ ค วำมฝั นของเขำก็ ล้ ม เหลว อู เ มี่ ย วอำจจะเป็ น คน
สุ ด ท้ำ ยที่ เ ขำสำมำรถจั บ ได้ เขำมี ค วำมรู้ เ รื่อ งกำรสื บ สวนคดี
อำชญำกรรมดีขนำดนัน้ ก็ยอ่ มรู้สึกได้ว่ำตัวเองจะถูกจับในไมช่ ้ ำ
ดังนั้นเขำจึงเลือกอูเมี่ยวเพื่อที่จะปลุกปั่ นพวกเรำ แก้แค้นพวก
เรำ อูเมี่ยว… เธอเองก็อำจจะได้รับควำมทุกขท์ รมำนมำก แต่เขำ
ไม่ฆ่ำเธอง่ำยๆ อย่ำงแน่นอน เพรำะหำกฆ่ำเธอ ก็แสดงว่ำทุก
อย่ำงจบสิ้นแล้ว เขำไม่อยำกให้ทุกอย่ำงจบเร็วแบบนี้ ชีวิตของ
เขำ ควำมฝั นของเขำ คุณเชื่อไหม เขำอำจจะทำแมแ้ ต่… ติดต่อ
พวกเรำ ใช้อูเมีย่ วมำทรมำน ยัว่ เยำ้ เหยียดหยำมพวกเรำซ้ำแล้ว
ซ้ำเล่ำ เพรำะแบบนี้… ควำมเจ็บปวดของพวกเรำถึ งจะเพิ่มขึ้น
เป็ นเทำ่ ตัวได้ เขำถึงจะระบำยควำมแคน้ ออกมำได้ กำรทุบหมอ้
ข้ำวจมเรือ1ของเขำ ควำมคลุ้มคลั่งครั้งสุดท้ำยจึงจะควรค่ำกับ
มัน"

1
ทุบหมอ้ ขำ้ วจมเรือ เป็ นสำนวน หมำยถึง กำรสู้ยิบตำ สู้โดยทุม่ เททุกอยำ่ งเป็ นครัง้ สุดท้ำย

1175
 อูอวี้ดิ้นรนพยำยำมจะลุกขึ้นนั่ง ฉันรีบพยุงเขำ เขำรวบฉัน
เขำ้ ไปกอดไว้ ฉันมองเขำในระยะใกล้มำก เขำพูดว่ำ "เจี๋ยวเจี่ยว
ผมเชื่อคำพูดของคุณ อำเมี่ยวกำลังรอพวกเรำไปช่วยเธออยู"่
ใจของฉั น เต้ น ตึ ก ตั ก กลั ว ว่ ำ กำรคำดเดำของตั ว เองจะ
ผิดพลำดไป กลัวว่ำอูอวี้จะเชื่อคนผิด แต่พอหวนคิดอีกครั้ง ถ้ำ
หำกแมแ้ ต่กำรคำดคะเนที่ใจเย็นที่สุดของตัวเองยังไมค่ ุม้ ค่ำที่จะ
เชื่อมัน่ ยังจะมีอะไรที่คมุ้ คำ่ อีก
ฉันพยักหนำ้ อยำ่ งแรง "อำอวี้ วำงใจเถอะ มีฉันอยูน่ ะ"
ในที่ สุ ด บนใบหน้ ำ เขำก็ ป รำกฏรอยยิ้ ม บำงๆ เพี ย งแต่
รอยยิ้ ม นั้ น ยั ง คงดู อ้ ำ งว้ ำ ง เขำถำม "ทำงต ำรวจมี ข่ ำ วครำว
อะไรบำ้ งไหม"
ดีมำก อำอวี้ของฉัน อำอวี้ที่เกือบจะสูญเสียไปพร้อมๆ กัน
เขำฮึดขึ้นสู้ใหมเ่ ร็วขนำดนี้ ฉันรู้ว่ำเขำจะฮึดสู้ ผูช้ ำยแบบเขำ จะ
เค้นลำคอของโชคชะตำอยำ่ งเด็ดขำดจนถึงตอนท้ำยสุด ระเบิด
พลังที่ทำให้ใจคนสัน่ สะเทือน
"เสิ่นสือเยี่ยนไปแล้ว นำ่ จะรีบเอำขำ่ วครำวกลับมำเร็วๆ นี้"
ฉันตอบ

1176
 "ผมอยำกจะออกจำกโรงพยำบำลให้เร็วที่สุด" เขำพูด "ผม
ไมส่ ำมำรถนอนรอขำ่ วครำวของอูเมี่ยวอยูท่ ี่นี่ได้"
ฉันมองผ้ำพันแผลทั่วร่ำงเขำที่ยังมีครำบเลือดเป็ นด่ำงดวง
อยู่ กัดฟั นเล็กนอ้ ยพูดวำ่ "ตกลง พวกเรำจะหำวิธีเอง"
"รำยละเอียดทัง้ หมดของกำรหำยตัวไปของอูเมี่ยว ตำแหนง่
ที่อยู่ของโทรศัพท์สำยนั้น กล้องวงจรปิ ดโดยรอบ แล้วก็เฉินซิง
เจี้ ย น…" เขำพู ด "เบำะแสทั้ง หมดที่ ท ำงต ำรวจมี ผมต้ อ งกำร
ทัง้ หมด"
ฉั นรี บพู ด "ฉันก ำชับเสิ่นสือเยี่ยนไว้แ ล้ว เขำเองก็เ ต็มใจ
แหกกฎเพื่อเรำ"
เขำเงียบไปครูห่ นึ่งกอ่ นจะพูด "ขอบคุณ"
"คุณเอำตัวเขำ้ แลกแล้ว ไมเ่ ป็ นไร" ฉันตอบ
อู อ วี้ หั ว เรำะอี ก ครั้ ง ถึ ง แม้ ใ นรอยยิ้ ม นั้ น ยั ง คงไม่ อ ำจมี
ควำมสุขได้ แต่ใจฉันกลับอุ่นขึ้นมำ ฉันเอียงศีรษะซบลงที่อกเขำ
เพียงแค่อยำกเข้ำใกล้เขำ เขำพูดข้ำงหูฉันด้วยเสียงที่ทั้งต่ำทั้ง
แหบเป็ นอยำ่ งยิ่งว่ำ "เจี๋ยวเจี่ยว อยำ่ จำกผมไปนะ ผมเสียคุณไป
ไมไ่ ด"้
1177
 นี่เป็ นครัง้ ที่สองแล้วที่เขำพูดกับฉันแบบนี้ ครัง้ แรก คือตอน
ที่… ฉันสำรภำพรักกับเขำ
"นี่ ฉันจิตใจแข็งแกร่งมุง่ มัน่ ขนำดนี้แล้วยังทำให้คุณไมร่ ู้สึก
ปลอดภัยอีกเหรอ อูอวี้ ฉันจะไม่จำกคุณไปแน่นอน ตลอดกำล
ชั่วนิรันดร์ เวลำที่พวกเรำมีชีวิตอยู่นำนเท่ำไร ตลอดกำลก็นำน
เท่ำนั้น ผู้ชำยคนอื่นน่ะฉันไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ ฉันได้สิ่งที่ดี
ที่สุดมำแล้ว สิ่งที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ ฉันยังจะคิดอะไรอยำ่ งอื่นได้
อีกละ่ " ฉันพูด
เขำตัดบท พูดเยย้ หยันตัวเอง "ผมเป็ นสิ่งที่ดีที่สุดที่ไหนกัน"
"คุณเป็ นสิ ชีวิตนี้ของฉันไมเ่ ชื่อวำ่ จะมีใครที่ดีกวำ่ คุณอีก"
ไม่ น ำนมำก เสิ่ น สื อ เยี่ ย นก็ ก ลั บ มำจริ ง ดั ง คำด ด้ ำ น
หลังเสิ่นสือเยี่ยนมีจ้วงอวี๋ที่หนำ้ ตำเคร่งขรึม แววตำเปล่งประกำย
เดินตำมมำ ดูจำกสีหน้ำของพวกเขำแล้ว ฉันก็รู้ว่ำสภำพกำรณ์
จะต้องมีกำรเปลี่ยนแปลงอย่ำงใหญ่หลวงแน่นอน สีหน้ำอูอวี้ก็
ยิ่งจริงจังมำกขึ้น
เสิ่นสือเยี่ยนยื่นกระดำษที่ถำ่ ยสำเนำมำแผน่ หนึ่งให้พวกเรำ
ดู

1178
 "นี่ คื อ ของที่ พ บในกล่อ งจดหมำยที่ บ้ ำนอู เ มื่ อหนึ่ง ชั่วโมง
ก่อ น ต้ น ฉบั บ ถู ก วิ นิ จ ฉั ย ตรวจสอบอย่ำ งเร่ ง ด่ ว น นี่ เ ป็ น ฉบั บ
สำเนำ"
อูอวี้รับมำ ฉันเห็นบนนัน้ มีตัวอักษรพิมพอ์ ยูไ่ มก่ ี่บรรทัด
อูอวี้ ถำนเจี่ยว :
มีแคเ่ รำเทำ่ นัน้ ที่รวู้ ำ่ ตำ่ งฝ่ำยตำ่ งตอ้ งกำรอะไร
สุดทำ้ ยแล้วเธอก็ยังคงอยูใ่ นกำมือฉัน นำ่ รักมำก อ่อนเยำว์
มำก พวกเรำอยูด่ ้วยกันอยำ่ งมีควำมสุขมำก
ให้เวลำพวกแกสำมวัน เธอจะอยูใ่ นที่ที่เธอควรจะอยูต่ ั้งแต่
แรก
ตอนพระอำทิตยต์ ก ฉันจะพำเธอไป "

1179
 ตอนที่ 238 อูอวี้ 29 (1)

-อูอวี-้
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมำกะทันหันกลำงดึก ควำมรู้สึกอัดอั้นนั้น
ยังคงอยู่ในใจ มีบำงเรื่องที่หมดหนทำงจะคิดอย่ำงลึกซึ้งได้ ถ้ำ
หำกคิด ก็จะกลำยเป็ นหลุมลึกไรก้ น้ บึ้งหลุมหนึ่ง
ผมไมอ่ ำจให้มันกลืนกินผมไดอ้ ีกแลว้
ผมเห็นคนคนหนึ่งกำลังยืนอยูด่ ้ำนหน้ำของหน้ำต่ำง ไมไ่ ด้
เปิ ดไฟ เสิ่นสือเยี่ยนไมไ่ ดส้ วมชุดตำรวจ พูดสัน้ ๆ แตไ่ ดใ้ จควำม"
ไปกันเถอะ พวกเธอรออยูท่ ี่รถ "
ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นมำจำกเตียง เขำพยุงผมไว้ ทำงเดินที่
โรงพยำบำลกลำงดึกมีคนน้อยมำก พวกเรำทั้งคู่สวมหมวกไว้
หลบจำกสำยตำของคุ ณ หมอและพยำบำล เดิ น ลงบั น ไดไป
โดยตรง
นี่คือสิ่งที่ทุก คนปรึก ษำกันเป็ นอย่ำงดีแ ล้วก่อนหน้ำนี้ ถ้ ำ
หำกผมอยู่ที่โรงพยำบำลตลอด ทั้งยังมีตำรวจและหมอดูอยู่คง
เหมือนถูกมัดมือมัดเท้ำ ไม่มีทำงที่จะช่วยเรื่องอูเมี่ยวได้จริงๆ

1180
เดิ ม ที เ สิ่ น สื อ เยี่ ย นกั บ จ้ ว งอวี๋ ยั ง ลั ง เลอยู่ บ้ ำ งเพรำะเป็ นห่ ว ง
รำ่ งกำยของผม แตถ่ ำนเจี่ยวกลับพูดวำ่ " ทำตำมที่เขำพูดเถอะ "
เธอพูดกับผม" ฉันเขำ้ ใจว่ำเรื่องนี้สำคัญกับคุณมำกแคไ่ หน
แล้ ว ฉั น ก็ รู้ ว่ ำ นี่ คื อ กำรเอำตั ว คุ ณ ไปเสี่ ย งอั น ตรำย แต่ ส ำมวั น
หลังจำกนี้คือวันที่เส้นเวลำของพวกเรำสิ้นสุดพอดี ขอแค่ก่อน
หนำ้ นัน้ คุณยังมีลมหำยใจอยูก่ ็จะไมต่ ำย "
ก็จะกลับไปครึ่งเดือนก่อนหน้ำนั้น ผมที่อยู่ในถ้ำใต้ดินคน
นั้น จิตวิ ญญำณยังคงเป็ นผม ทว่ำร่ำงกำยกระโดดไปข้ำงหน้ำ
แลว้
จ้วงอวี๋ยกนิ้วโป้งให้เธอ" เด็ดขำดมำก สมกับที่เป็ นผู้หญิง
ของฉะ…"แต่พอมองผมแวบหนึ่งเธอก็ทำปำกยื่น" ผูห้ ญิงของเขำ
"
พวกเรำหั ว เรำะ ผมกั บ เสิ่ น สื อ เยี่ ย นสบตำกั น ครู่ ห นึ่ ง มี
ผูห้ ญิงสองคนนี้อยู่ อำจจะเป็ นควำมสนุกหนึ่งเดียวในค่ำคืนที่มืด
มิดและยำวนำนนี้
…
ผมกับเสิ่นสือเยี่ยนเดินออกทำงประตูหลังของโรงพยำบำล
1181
เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่นต้อนรับผม ตรงที่นั่งคนขับคือถำน
เจี่ยวที่มีแววตำห่วงใย เสิ่นสือเยี่ยนพยุงผมนัง่ ที่นัง่ ด้ำนหลัง ถำน
เจี่ยวถำม" คุณโอเคไหม "
ช่วงที่เดินมำนี้ทำเอำผมเจ็บจนเหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว ผม
ตอบ" ยังสบำยอยู่ "จว้ งอวี๋ที่นงั่ อยูต่ รงที่นงั่ ขำ้ งๆ คนขับผิวปำก
'ฐำนทัพ ' ที่ถ ำนเจี่ยวหำให้พ วกเรำคื อห้ องชั้นบนสุ ด ของ
โรงแรมที่เดินทำงสะดวก มีทัง้ หมดสองห้องนอน ห้องโถงก็ใหญ่
มำกพอตัว บนโต๊ะมีเอกสำรขอ้ มูลของคดีกองอยูเ่ ต็ม ผมนอนพิง
โซฟำ ทุกคนนัง่ อยูด่ ว้ ยกัน เริ่มปรึกษำหำรือ
" เมื่อกี้นี้พ วกเรำไปที่สถำนีตำรวจ เห็นเหล่ำติงแวบหนึ่ง
เขำยุง่ มำก ไมไ่ ด้หยุดพูดอะไรกับพวกเรำ "ถำนเจี่ยวพูด" ฉันคิด
ว่ำภำยในคืนนี้ผมหงอกเขำต้องผุดขึ้นมำไมน่ อ้ ยเลย "
ผมรู้ นิสัยเหล่ำติงเป็ นแบบนั้นจริงๆ บวกกับได้รับอิทธิพล
จำกควำมทรงจำในอนำคต ก็นำ่ จะยิ่งกังวลมำกขึ้นแนน่ อน
" คนคนนั้นระวังตัวมำก "ถำนเจี่ยวพูด" ไม่ว่ำอยู่ในที่เกิด
เหตุที่ไหนก็จะสวมถุงมือกับหมวกตลอด ตอนนี้ยังหำลำยนิ้วมือ
และดี เ อ็ น เอที่ มี ป ระสิ ท ธิ ภ ำพไม่ไ ด้ แต่ ว่ ำ ทำงเฉิ น ซิ ง เจี้ ย น มี

1182
รอ่ งรอยที่เขำเคยเขำ้ ออก ทัง้ รอยเทำ้ แกว้ ที่เคยใช้ ขอ้ มูลรูปภำพ
ของเหยื่อที่พิมพ์ไว้… ทำงตำรวจกำลังสอบสวนทุกรำยละเอียด
อย่ำงละเอียด เขำเป็ นคนไม่ใช่เทวดำ ฉันเชื่อว่ำจะต้องหำพบ
อยำ่ งแนน่ อน เพียงแต่เฉินซิงเจี้ยนนัน้ กลับรับมือยำกกว่ำที่คิดไว้
เขำปิ ดปำกสนิท จิตใจของเขำก็เขม้ แข็งมำก ไมย่ อมรับสำรภำพ
เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเขำคนนั้นทั้งนั้น จงรักภักดีเป็ นอย่ำงมำก
นอกจำกนี้ สถำนที่ที่อูเมี่ยวหำยตัวไปเบื้องตน้ ยืนยันไดแ้ ลว้ "
ใจผมบีบแนน่ " ที่ไหน "
" ที่ ถ นนเล็ ก ๆ ห่ ำ งจำกบ้ ำ นคุ ณ ประมำณหนึ่ ง จุ ด สอง
กิโลเมตร ตอนนั้นมืดแล้ว คนก็น้อยมำก บนถนนเส้นนั้นก็ไมม่ ี
กล้ อ งวงจรปิ ด มี เ จ้ ำ ของร้ ำ นค้ ำ เล็ ก ๆ ร้ ำ นหนึ่ ง เห็ น ผู้ช ำยใส่
หมวกคนหนึ่งลำกผู้หญิงขึ้นรถจำกที่ไกลๆ เขำนึกว่ำสองคนนัน้
ทะเลำะกั น ก็ เ ลยไม่ก ล้ ำ ส่ ง เสี ย ง แต่ เ พรำะมื ด เกิ น ไป เขำเลย
มองเห็นทัง้ รูปรำ่ งหนำ้ ตำและรถของคนคนนัน้ ไมช่ ัด "เสิ่นสือเยี่ย
นตอบ
มือผมก ำหมัดแน่น ถำนเจี่ยวพูด" อำอวี้ คุณ อย่ำใจร้อ น
แล้วก็อย่ำโมโห นี่เป็ นกำรโจมตีที่สำคัญมำกจริงๆ สถำนที่ก่อ
เหตุที่คนคนนัน้ ปรำกฏตัวยิ่งมำกเท่ำไร ร่องรอยที่ทิ้งไว้ก็ยิ่งมำก

1183
ยิ่งถูกจับไดง้ ำ่ ยขึ้นเทำ่ นัน้ "

1184
 ตอนที่ 239 อูอวี้ 29 (2)

" ถำนเจี่ยวพูดถูก "เสิ่นสือเยี่ยนพูด" ไมว่ ่ำคุณจะเชื่อไมเ่ ชื่อ

กำรที่พวกเรำตำรวจอำชญำกรรมจะสำมำรถไขคดีหนึ่งได้นั้น
โดยพื้นฐำนแล้วจะมีลำงสังหรณแ์ ละควำมเชื่อมั่น คดีนี้… ควำม
ทรงจำที่เลือนรำงในอนำคตของผมไมเ่ หมือนกับประวัติศำสตร์
ตอนนัน้ พฤติกรรมของเขำแทบจะไมม่ ีช่องโหว่เลยสักนิด คุณเอง
ก็รู้สึกได้ คดีนี้อำจจะไมม่ ีวันไขได้เลย นอกจำกจะมีโอกำสที่เกิด
ขึ้นมำโดยบังเอิญ ผมคิดวำ่ ตอนนี้เหลำ่ ติงก็คงรูส้ ึกเหมือนกัน "
แต่ตอนนี้ต่ำงออกไป สถำนที่เกิดเหตุมีเยอะมำก เส้นสนกล
ในที่สำมำรถหำได้ก็เยอะเช่นกัน ระหว่ำงพวกเรำกับฆำตกรก็
เหมือนจะห่ำงกันเพียงม่ำนกั้น คดีนี้จะต้องไขได้อย่ำงแน่นอน
และเขำก็จะตอ้ งถูกจับดว้ ย"
"ผมเข้ำใจ" ผมพูด แท้จริงแล้วไม่ต้องให้เสิ่นสือเยี่ยนอธิ
บำยผมก็มีควำมรูส้ ึกแบบเดียวกัน ตอนนี้เขำก็คือหมำจนตรอกที่
ต่อสู้จนถึงที่สุด เพียงแต่ตอนนี้ สิ่งที่แข่งกันกลับเป็ นเรื่อ งของ
เวลำ ผมคิดวำ่ เขำเองก็รใู้ นจุดนี้เป็ นอยำ่ งดี
"แต่ พ วกเรำมี เ วลำแค่ ส ำมวั น " ถำนเจี่ ย วพู ด สิ่ ง ที่ ผ มคิ ด

1185
ออกมำ "ไมว่ ่ำทำงตำรวจจะไขคดีได้ภำยในสำมวันหรือสำมวัน
หลังจำกนี้ก็ทำได้ทัง้ นัน้ แต่โอกำสที่อูเมี่ยวยังมีชีวิตอยูม่ ีแค่สำม
วันนี้ พวกเรำจะตอ้ งหำเธอให้เจอกอ่ นหนำ้ นัน้ "
ทุกคนต่ำงเงียบ มีเพียงแสงไฟสว่ำงไสวในเมืองส่องสะทอ้ น
บนหนำ้ ตำ่ ง
"เขำ… จะทำตำมที่ตัวเองพูดไว้ ไมฆ่ ำ่ อูเมี่ยวภำยในสำมวัน
เหรอ" จ้วงอวี๋ถำมอยำ่ งลังเล "จะไมล่ ้อพวกเรำเล่น จงใจดูพวก
เรำเหนื่อยเปลำ่ เหรอ"
"ไมน่ ่ำจะเป็ นอยำ่ งนั้น ถ้ำอยำ่ งนั้นควำมสนุกที่เขำได้รับจะ
ยังไมม่ ำกพอ เป็ นเพียงกำรแหยเ่ ล่นเทำ่ นัน้ สิ่งที่เขำจะต้องทำให้
ได้คือโจมตีพวกเรำให้พำ่ ยแพ้ เล่นงำนฉันกับอูอวี้คู่อำฆำตของ
เขำให้พ่ำยแพ้ ดังนั้น เขำจะต้องอยำกเห็นพวกเรำพ่ำยแพ้รำบ
คำบแน่นอน หลังจำกนั้น… ก็ค่อยฆำ่ อูเมี่ยวให้เป็ นอนุสรณ์จำก
ชัยชนะของตัวเอง" พูดถึงตอนสุดท้ำย เสียงของถำนเจี่ยวก็เบำ
ลง ผมกลับซำบซึ้งในตัวเธอ ซำบซึ้งที่เ ธอวิเ ครำะห์จิตใจของ
ฆำตกรจนเกือบจะละเอียดและครอบคลุมขนำดนี้
เสิ่นสือเยี่ยนพูด "ถำนเจี่ยวพูดไดม้ ีเหตุผล ผมเห็นดว้ ย"

1186
 จว้ งอวี๋ "ออ๋ "
ถำนเจี่ยวมองผมในเวลำนี้แวบหนึ่ง เธอไมพ่ ูดอะไรเลยสัก
นิ ด แต่ ผ มกลั บ เห็ น ควำมหมำยในดวงตำของเธอย่ำ งทะลุปรุ
โปร่ ง ในชั่ ว พริ บ ตำ แววตำของเธอทั้ ง สงบ ลึ ก ซึ้ ง และมั่ น คง
เบื้องหลังแววตำที่แจ่มชัดนั้น คือควำมรักอันแสนธรรมดำและ
เข้มข้นจนไม่อำจใช้คำพูดวัดได้จริงๆ เธอตั้งใจจะทุ่มสุดตัวทั้ง
กำยและใจ เธอเป็ นผูห้ ญิงที่กลำ้ หำญเด็ดเดี่ยวแบบนี้จริงๆ
ถำนเจี่ยวพูดอีก "ถ้ำหำกคิดเชื่อมโยงกับจดหมำยที่เขำทิ้ง
ไว้ อะไรคือ 'ที่ที่อูเมี่ยวควรอยู'่ ละ่ "
ใจผมสั่นไหว ถำนเจี่ยวส่งเอกสำรฉบับสำเนำนั้นมำให้ผม
ถึงแมว้ ่ำจะอ่ำนหลำยครัง้ แล้ว แต่ประโยคสัน้ ๆ ไมก่ ี่บรรทัดนัน้ ก็
ยังคงทำให้ผมรู้สึกสยดสยองอยูเ่ สมอ
'มีแคเ่ รำเทำ่ นัน้ ที่รวู้ ำ่ ตำ่ งฝ่ำยตำ่ งตอ้ งกำรอะไร'
'สุดทำ้ ยแลว้ เธอก็ยังคงอยูใ่ นกำมือฉัน'
'เธอจะอยูใ่ นที่ที่เธอควรจะอยูต่ งั้ แตแ่ รก'
'ตอนพระอำทิตยต์ ก ฉันจะพำเธอไป'

1187
 ฝ่ำมือถำนเจีย่ วที่กุมผมไวท้ งั้ ร้อนและนุม่ เธอยืนอยูข่ ำ้ งหนำ้
ต่ำง หลุบตำมองผม พูดว่ำ "อำอวี้ คอยดูฉันช่วยคุณตำมหำเธอ
กลับมำนะ"
รำวกับเธอกำลังสำบำน และรำวกับกำลังปลอบผมไปด้วย
ผมยกมือขึ้นลูบหนำ้ เธอ "ยัยโง"่
เธอพูด "ฉันโง่ตรงไหน รู้ไหมฉันเข้ำใจจิตใจอำชญำกรตั้ง
เยอะนะ รู้ ไ หมฉั น ในฐำนะนั ก เรี ย นหำงแถวอ่ ำ นหนั ง สื อ ตั้ ง
มำกมำยเทำ่ ไร อ้อนวอนขอดูสมุดเลกเชอร์ของเพื่อนมำกแคไ่ หน
คนคนนี้ เสียดำยที่สิ่งที่เขำเขียนยังนับว่ำน้อย ยิ่งเขำเขียนมำกก็
ยิ่งเปิ ดเผยออกมำมำก ตอนนัน้ … กระดำษโน้ตที่คุณทิ้งไว้ให้ฉัน
ฉันเกือบจะวิเครำะห์เคำ้ โครงที่เลือนรำงนี้ออกมำแลว้ "
เธอหยิ บ กระดำษจดหมำยแผ่น นั้น ขึ้ น มำแล้ ว พู ด ว่ ำ "ถ้ ำ
อย่ำงนั้นฉันขอแสดงฝี มือที่ยังต่ำต้อยนี้อยู่แล้วกันนะ 'มีแค่เรำ
เทำ่ นัน้ ที่รู้ว่ำต่ำงฝ่ำยต่ำงต้องกำรอะไร' นี่ยืนยันว่ำขอ้ สันนิษฐำน
ของฉันถูกต้อง เขำรู้ดีว่ำเป้ำหมำยท้ำยสุดของพวกเรำคือกำร
ลงโทษเขำตำมกฎหมำย บำงที เ ขำอำจจะไม่เ ข้ำ ใจด้ ว ยซ้ำว่ำ
ทำไมเสน้ เวลำถึงยุง่ เหยิง ไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ ทำไมพวกเรำถึงกอ่ กวนเขำ
ในอนำคต แตเ่ ขำรูด้ ีมำกวำ่ พวกเรำมำเพรำะเขำ"

1188
 ตอนที่ 240 อูอวี้ 29 (3)

ถำนเจี่ยวพูดต่อ "อีกอยำ่ งตอนที่ฉันถูกเขำจับไป พอได้คุย

กับเขำ เขำรู้ว่ำฉันเข้ำใจเขำได้ ฉันรู้ว่ำเขำต้องกำรอะไร ดังนั้น
เขำจึงพูดแบบนี้ บนเส้นทำงกำรทำฝั นให้เป็ นจริงของตัวเขำเอง
พวกเรำทัง้ คู่… ตอนนี้คือพวกเรำสี่คน กลำยเป็ นอุปสรรคที่ใหญ่
หลวงของเขำ เพรำะอยำ่ งนัน้ ตอนนี้กำรโจมตีให้พวกเรำพำ่ ยแพ้
จึ ง กลำยเป็ น ควำมหมำยใหม่บ นเส้ น ทำงควำมวิ ป ริ ต ของเขำ
แทนที่ควำมหมำยเดิม นี่จึงเป็ นสำเหตุว่ำทำไมฉันจึงพูดว่ำอูเมี่ย
วจะไมถ่ ูกฆำ่ อยำ่ งง่ำยดำยในทันทีแน่นอน เพรำะว่ำกำรทรมำน
เธอเป็ นเพียงเรื่องรอง ตอนนี้สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่ำคือพวกเรำ เขำ
อยำกเห็นพวกเรำร้องไห้ อยำกเห็นพวกเรำสูญเสียกำรควบคุม
อำรมณ์ อยำกเห็นพวกเรำกลำยเป็ นเหยื่อของพฤติกรรมที่วิปริต
ของเขำ!"
จว้ งอวี๋พูดเสียงเบำ "ให้ตำย ฉันตัวสัน่ งัก่ ๆ เลย!"
เสิ่นสือเยี่ยนตบศีรษะเธอเบำๆ จว้ งอวี๋จึงหุบปำก
ถำนเจี่ยวตั้งใจยิ่งขึ้น เหมือนเปลี่ยนเป็ นคนละคนจริงๆ ชั่ว
ระยะที่เหม่อลอยผมกลับไปครั้งแรกที่เจอกันบนเรือ ผู้หญิงคน

1189
นั้นใช้ดวงตำที่ดูหลัก แหลมใสแจ๋วมองผม มองทะลุถึงข้ำงใน
จิตใจของผม มองทะลุถึงควำมเขม้ แข็งอดทนและควำมอ่อนแอ
ของผม และครั้งนี้ สิ่งที่เธอสืบค้น คือจิตใจของฆำตกรที่น่ำกลัว
ที่ สุ ด เธอจ้ อ งจดหมำย พู ด ว่ ำ "ถึ ง เขำจะใช้ เ ครื่ อ งปริ น ต์ ไม่
เปิ ดเผยลำยมื อ ก็ สำมำรถวิเ ครำะห์เ บื้ องหลัง ของคนคนหนึ่ ง
ออกมำได้ เขำใช้ภำษำหนังสือคำว่ำ 'อีกฝ่ำย' 'พระอำทิตย์ตก'
แบบนี้ อธิบำยได้ชัดเจนว่ำอย่ำงน้อยก็ได้รับกำรศึกษำมำอยำ่ ง
แนน่ อน บวกกับเขำสำมำรถกอ่ คดีได้อยำ่ งอิสระขนำดนี้ วำงแผน
ละเอียดรอบคอบ ทั้งยังเป็ นเพื่อนกับทำยำทเศรษฐีเฉินซิงเจี้ย
นแบบนี้ ฉันเชื่อวำ่ ฐำนะทำงบำ้ นของเขำจะต้องไมเ่ ลวแนน่ อน"
พวกเรำพยักหนำ้
"ต่อไปคือจุดที่สำคัญที่สุด" ถำนเจี่ยวพูด "อะไรคือ 'ที่ที่เธอ
ควรอยูต่ งั้ แตแ่ รก' "
เสิ่นสือเยี่ยนลุกขึ้นยืนพร้อมพูด "เดิมทีสถำนที่ที่อูเมี่ยวควร
จะหำยตัวไปคือบริเวณใกล้ๆ ถนนชุนซี ศพ… ถูกพบในตู้เย็นที่
บ้ำนพักริมทำงแห่งหนึ่งห่ำงจำกบ้ำนอูสำมกิโลเมตร ผมจะรีบ
แจ้งเหล่ำติง เพิ่มกำรลำดตระเวนตรวจตรำของทัง้ สองที่ ถ้ำหำก
พบรอ่ งรอยอะไรนำ่ สงสัยจะรีบจับทันที!"

1190
 ถำนเจี่ยวกลับขมวดคิ้วพูดว่ำ "ถึงจะบอกว่ำนี่คือสถำนที่ที่อู
เมี่ยวควรจะอยู่ตั้งแต่แรก แต่เขำรู้ว่ำพวกเรำก็รู้… ถ้ำหำกพำอู
เมี่ยวไปทั้งสองที่นี้โดยตรง นั่นไม่ใช่เท่ำกับว่ำวำงกับดักตัวเอง
หรอกเหรอ"
"หรือจะเป็ นสถำนที่ที่คล้ำยกันแต่ไมใ่ ช่ที่เดียวกัน" ผมเอ่ย
"ใกล้ๆ บำ้ นผมไมก่ ี่กิโลเมตร มีบำ้ นพักริมทำงไมน่ อ้ ย เขำพำเธอ
ไปอีกที่ ทัง้ ยังหลบรอดสำยตำตำรวจไปได้ แลว้ ยังสำมำรถทำให้
ประวัติศำสตร์ซ้ำรอยอีกครัง้ ได้"
ถำนเจี่ยวพยักหนำ้ "ฉันก็เขำ้ ใจวำ่ นี่คือควำมเป็ นไปได้อยำ่ ง
หนึ่ง"
เสิ่นสือเยี่ยนพูด "เขำ้ ใจแลว้ ผมจะแจง้ เหลำ่ ติง"
ถำนเจี่ยวพูดอีก "สถำนที่ที่ 'ควร' อยู่ ประโยคนี้ฉันคิดอยู่
นำนมำก อะไรคื อ สถำนที่ ที่ ค วรจะอยู่ ต้ อ งดู ว่ ำ คุ ณ เข้ำ ใจว่ ำ
อยำ่ งไร เช่น ที่เขำหมำยถึงไมใ่ ช่สถำนที่ที่อูเมี่ยวควรจะอยู่ตำม
ประวัติศำสตร์ แต่เป็ นที่ที่เหยื่อเพียงหนึ่งเดียวที่เขำจับได้ตอน
แรกควรจะตำย นั่ น ควรจะเป็ นสถำนที่ แ บบไหนล่ ะ ตำม
ประวัติศำสตร์มีเหยื่อบำงคนถูกพบในถังขยะ บำงคนอยูใ่ นบ้ำน
บำงคนอยู่ในที่ร กร้ำง บำงคนอยู่ในโรงแรม… ฉันคิดว่ำบำงที
1191
อำจจะมี ลั ก ษณะร่ ว มอะไรบำงอย่ ำ ง ทั้ง ยั ง มี ค วำมเป็ นไปได้
บำงอยำ่ ง ตำมประวัติศำสตร์ อูเมี่ยวคือเหยื่อคนที่ห้ำ แต่ตอนนี้
เธอคือคนที่เทำ่ ไร"
ผมนึกยอ้ นกลับไป ตอบเธอ "คนที่สอง"
ถำนเจี่ยวพยักหน้ำ "ฉันคือคนที่หนึ่ง แทนที่เฉินหนิงเหมิง
ตำมควำมหมำยของคำพูดนี้ก็นำ่ จะเป็ นสถำนที่ที่เหยื่อคนที่สอง
ปรำกฏตัวตำมประวัติศำสตรใ์ ช่ไหมละ่ "
เหยื่อคนที่สองตำมประวัติศำสตร์… ชื่อหลิวเสี่ยวเจียง ถูก
แยกรำ่ ง ถูกพบในถังขยะไมไ่ กลจำกบำ้ นของเธอ

1192
 ตอนที่ 241 อูอวี้ 29 (4)

เสิ่นสือเยี่ยนสบตำผมแวบหนึ่ง พูดว่ำ "เขำ้ ใจแล้ว พื้นที่นัน้

ผมก็บอกเหลำ่ ติงให้เฝ้ำระวังเป็ นพิเศษแลว้ "
"ไม่ๆ …" ถำนเจี่ ย วส่ ำ ยศี ร ษะ "คุ ณ ไม่เ ข้ำ ใจควำมหมำย
ทั้งหมดของฉัน ที่คุณต้องเฝ้ำระวัง ตกลงแล้วคือใกล้ๆ ถังขยะ
ใหญท่ ี่ซ่อนศพหลิวเสี่ยวเจียง หรือละแวกบำ้ นอูอวี้ละ่ "
เสิ่นสือเยี่ยนชะงัก จว้ งอวี๋ก็เบิกตำโต
ถำนเจี่ยวพูด "ทั้งสองที่มีควำมเป็ นไปได้ทั้งนั้น เพรำะว่ำ
ทัง้ หมดนี้ข้นึ อยูก่ ับคนคนนัน้ ในห้วงควำมคิดของเขำ"
พวกเรำต่ำงพูดไมอ่ อก ควำมจริง หำกจิตใจของฆำตกรถูก
ควบคุมและมองออกง่ำยดำยขนำดนั้น ถ้ำอยำ่ งนัน้ ก็คงถูกจับตัว
ส่งศำลไปตั้งนำนแล้ว กำรศึกษำจิตใจของคน แท้จริงแล้วเป็ น
เรื่องที่เปลี่ยนแปลงไปได้ร้อยแปดพันเกำ้ ในชัว่ พริบตำเดียว แค่
พวกเรำถกเถียงกันแบบนี้เล็กนอ้ ย คำดกำรณส์ ถำนที่ที่เป็ นไปได้
ออกมำสำมสถำนที่ ก็ยังไมอ่ ำจแนใ่ จได้
แต่ตอนที่ผมมองไปที่ถำนเจี่ยว กลับพบว่ำแววตำของเธอ

1193
ถึงแมจ้ ะจริงจัง ในดวงตำกลับยังคงมีประกำยแหลมคมบำงอยำ่ ง
ดังนั้นผมจึงเข้ำใจ เธอรู้ดีว่ำตัวเองถึงแม้ยังไม่ได้มองเห็นควำม
จริงจนทะลุปรุโปร่ง แต่ก็เขำ้ ใกล้เป้ำหมำยทีละขัน้ ๆ แล้ว ทันใด
นั้ น ผมก็ คิ ด ถึ ง ค ำพู ด ประโยคนั้ น ที่ เ ธอเคยพู ด ไว้ ห ลำยครั้ ง
"โชคชะตำไมเ่ คยอยูท่ ี่ไหนอื่นไกลเลย อยูแ่ คเ่ พียงในมือฉัน"
ตอนที่เธอเชื่อ ตอนที่เธอเผชิญหน้ำอย่ำงดื้อรั้น ไม่มีอะไร
มำขัดขวำงไดจ้ ริงๆ
ควำมหวังในใจผมกลับแข็งแกร่งขึ้นอย่ำงคำดไม่ถึง ควำม
เชื่อมัน่ ที่มีตอ่ เรื่องกำรช่วยอูเมี่ยวกลับมำก็เพิ่มมำกขึ้นหลำยเทำ่
คิดไมถ่ ึงวำ่ ชีวิตนี้เวลำที่ผมต้องกำรที่สุด สุดทำ้ ยก็ยังคงเป็ น
ผูห้ ญิงของผม ฉุดผมขึ้นมำจำกโคลนตม
ผมข่ ม อำรมณ์ ไ ว้ ใ นใจ ควำมรั ก เหล่ ำ นั้ น ควำมซำบซึ้ ง
เหล่ำนั้น ควำมซำบซึ้งและควำมเลื่อมใสทั้งหมดที่ผู้ชำยคนหนึ่ง
สำมำรถมีต่อผู้หญิงคนหนึ่งได้ รอถึงวันหลังจำกนี้ ค่อยพูดให้
เธอฟั ง
คิดไมถ่ ึงว่ำในตอนสุดท้ำยของกำรปรึกษำหำรือ ผู้หญิงคน
นี้ก็ดึงเบำะแสที่ดูแล้วคล้ำยจะธรรมดำไม่มีอะไรประหลำด แต่

1194
กลับดึงดูดให้คนครุน่ คิดอยำ่ งหนักออกมำเบำะแสหนึ่ง…
"พระอำทิตยต์ ก" ถำนเจี่ยวดื่มชำคำหนึ่งพรอ้ มพูด "ทำไมถึง
เป็ นพระอำทิตยต์ ก"
"เพรำะว่ำช่วงเวลำที่พระอำทิตย์ตกมีควำมหมำยพิเศษกับ
เขำใช่ไหม"
ถำนเจี่ยวอมยิ้ม พูดวำ่ "อำจจะใช่ แตว่ ำ่ ดูจำกประวัติกำรกอ่
คดีของเขำแล้ว ดูเหมือนจะไมไ่ ด้ชมชอบช่วงพระอำทิตยต์ กเลย
สักนิด พูดตำมเหตุผลแล้ว ถ้ำหำกนับเวลำสำมวันตำมที่เขำพูด
อยำ่ งเคร่งครัด เขำควรจะลงมือตอนเที่ยงคืนถึงจะถูก ถึงจะชนะ
อยำ่ งสมบูรณแ์ บบ อีกทัง้ เที่ยงคืนยังถูกคนพบได้ไมง่ ำ่ ย แตท่ ำไม
เขำถึงกำหนดคำวำ่ 'พระอำทิตยต์ ก' มำ"
"หรื อ ว่ ำ วิ ว พระอำทิ ต ย์ ต กสวยกว่ ำ เขำมี อ ำรมณ์ศิ ล ปิ น
ขนำดนี้เลยเหรอ" จว้ งอวี๋เอย่ ปำก
เสิ่นสือเยี่ยน "อยำ่ ลอ้ เลน่ "
ถำนเจี่ยวกลับพูด "ไม่ เสิ่นสือเยี่ยน ครัง้ นี้คุณพูดผิดแล้ว ที่
จ้วงอวี๋พูดอำจจะถูกต้อง ถ้ำเขำเลือกสถำนที่ที่วิวพระอำทิตยต์ ก
สวยมำกที่หนึ่งขึ้นมำจริงๆ ล่ะ ฉันเคยหำ สำมวันหลังจำกนี้คือ
1195
วั น ที่ อ ำกำศแจ่ ม ใสมำกวั น หนึ่ ง เขำเลื อ กจุ ด เวลำนี้ จะต้ อ งมี
สำเหตุอยำ่ งแนน่ อน จะตอ้ งมีอะไรโนม้ นำ้ วเขำอยำ่ งแนน่ อน
เพรำะว่ำพระอำทิตยต์ กแสดงถึงกำรสิ้นสุดของวัน แสดงถึง
กำรสิ้นสุดของช่วงกลำงวัน ควำมมืดมิดกำลังคืบคลำนเขำ้ มำ
นี่ก็เป็ นเพียงครั้งเดียวที่เขำสำมำรถทำกำรสังหำรได้ด้วย
ช่ ว งเวลำนั้น ตอนที่ เ ขำชนะพวกเรำ แสงพระอำทิ ต ย์ต กเต็ ม
ทอ้ งฟ้ำ แสงแดดสุดทำ้ ยแดงรำวกับเลือด แสงสุดทำ้ ยระหวำ่ งฟ้ำ
ดินตกลงไปใต้เ ส้นพื้นดิน และอำหำรมื้อใหญ่ของเขำก็เ พิ่ง จะ
เริ่มต้น เหมือนกับสัตว์ป่ำที่เพิ่งจะออกล่ำ ฉันรู้สึกว่ำวิวทิวทิศน์
แบบนี้มีควำมหมำยเชิงสัญญลักษณ์กับเขำ ทำให้เขำยิ่งฮึกเหิม
ยิ่งขึ้น นี่อำจจะเป็ นสำเหตุที่เขำเลือกช่วงพระอำทิตยต์ ก
นอกจำกนี้… สำหรับทำงด้ำนเทคนิคอยำ่ งเดียว กำรสังหำร
โหดคนคนหนึ่งภำยใต้วิวทิวทัศน์ด้ำนหลังที่ก ว้ำงโล่งสวยงำม
แบบนี้ เร้ ำ ใจยิ่ ง กว่ ำ ในห้ อ งเล็ ก ๆ มื ด ๆ ถึ ง แม้ว่ ำ จะเป็ น ครั้ง
สุดท้ำย เขำก็อยำกจะทำอย่ำงกล้ำหำญยิ่งขึ้นและสุดขีดยิ่งขึ้น
อย่ำ งแน่น อน ดั ง นั้น ไม่แ น่ว่ ำ เขำอำจจะพำอู เ มี่ ย วไปอยู่บ น
อำคำรสูงที่สำมำรถมองเห็นพระอำทิตยต์ กในเมืองได้จริงๆ บำง
ทีก็อำจจะพำไปที่ชำนเมืองโดยตรง

1196
 ตอนที่ 242 ถำนเจีย่ ว 30 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ฟ้ำยังไม่สว่ำง ในห้องชั้นบนของโรงแรมยังมีควำมเย็นอยู่
บ้ ำ ง แสงไฟที่ ส่ อ งลงบนพื้ น นอกหน้ ำ ต่ ำ งเหมื อ นดวงดำวที่
ประดับอยูบ่ นพื้นดินอันกว้ำงใหญไ่ พศำล อูเมี่ยวหำยตัวไป พวก
เรำออกจำกโรงพยำบำล เตรียม 'ฐำนทัพเล็ก' นี้ไว้ ทุกคนต่ำง
เหนื่อยลำ้ เป็ นอยำ่ งมำก
จ้วงอวี๋อ้ำปำกหำวหวอด เดินเข้ำไปในห้อง พูดว่ำ" ฉันไป
งี บ สั ก หน่ อ ย รอเดี๋ ย วเคลื่ อ นไหวแล้ ว ค่ อ ยเรี ย กฉั น แล้ ว กั น
"ถึงแมว้ ำ่ จะพูดแบบนี้ มือของเธอกลับกุมประตูไวไ้ มไ่ ดป้ ิ ด
เสิ่นสือเยี่ยนยืนอยู่หน้ำห้องนี้ หยิบกระเป๋ำสะพำยหลังของ
ตัวเองขึ้นมำ พูดวำ่ " ผมจะไปที่เหลำ่ ติงอีก "
พวกเรำยังไม่ทันได้พูดอะไร จ้วงอวี๋ก็เอ่ยเสียงเย็น" คุณจะ
ไมน่ อนแลว้ ใช่ไหม "
เสิ่นสือเยี่ยนมองเธอ ตอบ" มีบำงเรื่องที่ถ้ำไมไ่ ปยืนยันด้วย
ตัวเองผมก็ไม่วำงใจ พวกคุณพักผ่อนกันไปก่อน "ถึงแม้จะพูด

1197
แบบนี้ แตส่ ำยตำกลับจอ้ งอยูท่ ี่ตัวคุณจว้ งอวี๋
ฉันกลับเห็นจ้วงอวี๋แสดงทำ่ ทีออกมำอยำ่ งเต็มที่ว่ำไม่สนใจ
ทัง้ ยังหำวอีกรอบ พูดว่ำ" โอเค ฉันนอนแล้ว "จำกนัน้ ก็ปิดประตู
ห้องไปอย่ำงไม่ลังเลเลยสักนิด เสิ่นสือเยี่ยนมองประตูนั้นแวบ
หนึ่ง พยักหนำ้ ให้พวกเรำแลว้ จำกไป
ในห้ อ งใหญ่ห้ อ งนี้ จึ ง เหลื อ เพี ย งฉั น กั บ อู อ วี้ ส องคน ฉั น
สำบำนว่ำต่อให้พ วกเรำส่งเสียงดังสะท้ำนฟ้ำสะเทือนแผ่นดิน
จ้วงอวี๋ก็จะไม่ออกมำ แน่นอนว่ำนี่เป็ นเพียงสมมติฐ ำน ตอนนี้
อูอวี้แมแ้ ตล่ ุกขึ้นนัง่ ยังตอ้ งออกแรงมำก
บำงทีนี่อำจจะเป็ นสิ่งที่ฉันเคยเห็นมำกอ่ น ทำ่ ทำงที่อ่อนแอ
ของเขำ เพรำะก่อ นหน้ำ นี้ … ไม่สิ อนำคต เขำบำดเจ็ บ ไม่ว่ ำ
อยำ่ งไรก็มีร่ำงกำยและควำมแข็งแรงของช่ำงซ่อมรถเป็ นพื้นฐำน
ถ้ำแม้ว่ำจะถูก ผ้ำพันแผลรัดอยู่ กล้ำมเนื้อก็ยังนูนออกมำเป็ น
มัดๆ เห็นได้ชัดว่ำมีพละกำลังมำก ดังนั้นจึงมักจะทำให้คนรู้สึก
ว่ำไม่มีอะไร ตอนนี้เขำกลับอยู่ในลักษณะของผู้ชำยวิศวะผอม
บำงเมื่อหนึ่งปี กอ่ นอยำ่ งสิ้นเชิง แนน่ อนว่ำก็ไมไ่ ด้ผอมเป็ นพิเศษ
จำกคนที่เกิดมำยำกลำบำกก็นับว่ำแข็งแรงแล้ว แต่ผิวไมไ่ ด้คล้ำ
ขนำดนัน้ กล้ำมเนื้อก็ไมไ่ ด้แนน่ ขนำดนัน้ พันด้วยผำ้ พันแผลเต็ม

1198
ตัวอีก บวกกับใบหนำ้ สุขุมเขม้ แข็งอดทน ดูแล้วก็ทำให้คนเอ็นดู
สุดหัวใจ
เขำพิงอยู่บนเตียง ในมือยังถือเอกสำรข้อมูลที่วำงซ้อนกัน
อยู่ ก ำลั ง อ่ ำ นอย่ำ งตั้ง อกตั้ง ใจ สำยตำหลุ บ ต่ ำ เห็ น ได้ ชั ด ว่ ำ
อำรมณไ์ มด่ ี ฉันถอดรองเทำ้ ปี นขึ้นเตียง แต่ก็ไมก่ ล้ำพิงที่ตัวเขำ
เพียงแตเ่ ขำ้ ไปอยูข่ ำ้ งๆ ใกลๆ ้ ถำม" ยังไมห่ ลับเหรอ "
" ผมขออำ่ นอีกหนอ่ ย ดูวำ่ จะเจออะไรไหม "เขำตอบ
" อ้อ "
ไฟดวงอื่นฉันปิ ดหมดแล้ ว เหลือเพียงโคมไฟตั้งพื้ น ที่ หั ว
เตียงดวงหนึ่ง ทั้งห้องมืดสลัว กำรหำยตัวไปของอูเมี่ยวเกิดขึ้น
เมื่อหลำยชั่วโมงก่อน ตอนนี้ถึงแม้ว่ำพวกเรำจะนอนอยูด่ ้วยกัน
ไม่พูดอะไรกัน แต่ในบรรยำกำศก็คล้ำยจะมีควำมเศร้ำ ระทม
บำงอยำ่ งที่มองไมเ่ ห็น
แขนของเขำไม่มีบำดแผล ฉันซบลงไปเบำๆ กุมมือเขำไว้
ผำ่ นไปครูห่ นึ่ง เขำก็กม้ หนำ้ มองฉัน
" ขอบคุณนะเจี๋ยวเจี่ยว "เขำพูด" ถ้ำหำกไม่มีคุณ ผมก็คง
ตำมหำอยำ่ งไรท้ ิศทำง "
1199
 ฉันหัวเรำะ" จริงๆ แล้ววันนี้ฉันก็แสดงควำมสำมำรถเกิน
ปกติ เมื่อกอ่ นแคค่ ิดว่ำจะเขียนในหนังสือยังไงดี ไมไ่ ด้เจอจริงๆ
ฉันคิดนำนมำก คำดกำรณ์ควำมเป็ นไปได้ไว้มำกมำย แล้วก็ลบ
ควำมเป็ นไปได้อ่ืนๆ บำงส่วนทิ้งไป รู้สึกว่ำวันนี้สมองของฉันได้
คิดมำกขึ้นไปอีกจำกเส้นระดับสติปัญญำในเวลำปกติ เพรำะว่ำ
จำเป็ นตอ้ งวิเครำะห์ออกมำ จำเป็ นตอ้ งช่วยเธอกลับมำ…"
คำพูดยังไม่สิ้นสุด เขำก็โน้มตัวลงมำจูบฉัน ฉันไม่กล้ำจับ
อกเขำไว้ มือข้ำงหนึ่งวำงลงบนคอเขำ อีกข้ำงหนึ่งค้ำเตียงไว้จะ
ไดค้ ้ำน้ำหนักของพวกเรำไวด้ ว้ ย จูบของเขำออ่ นโยนเสมอ แลว้ ก็
ร้อนแรงเสมอ ยึดลมหำยใจทั้งหมดของฉันไว้ ตอนที่รับจูบเขำ
จะรู้สึก ได้ว่ำเวลำนี้ เทคนิค ควำมหนัก เบำ ควำมปรำรถนำ…
ล้วนกลำยเป็ นสิ่งไมส่ ำคัญ เพรำะสำมำรถรู้สึกได้ว่ำ เขำกำลังใช้
จิตวิญญำณจูบอยู่ และที่ฉันกำลังจูบ ก็คือจิตวิญญำณที่บริสุทธิ์
และรอ้ นแรง
ตอนที่เขำจูบฉัน ฉันก็คือชีวิตทัง้ หมดของเขำ และเขำก็เป็ น
ของฉันเช่นกัน
" อำอวี้…"ฉันทอดถอนใจออกมำ

1200
 ตอนที่ 243 ถำนเจีย่ ว 30 (2)

แต่ทว่ำ ในที่สุด ก ำลังกำยของเขำก็ต้ำนทำนไม่ค่อยไหว

ปลอ่ ยฉันแลว้ นอนลงไป แตก่ ลับดึงฉันไปดว้ ย กดศีรษะฉันไว้ จูบ
คอของฉัน ฉันรู้ว่ำเขำต้องกำรฉัน ต้องกำรกำรปลอบโยนจำก
ผู้หญิงของเขำ หลังจำกที่เขำจูบ ฉันก็กม้ หน้ำลง จูบคอของเขำ
แขน มือของกล้ำมเนื้อที่ไมไ่ ด้บำดเจ็บอะไรที่เผยออกมำของเขำ
ทุกอย่ำงโดยรอบเงียบสงัด จูบนี้ไม่นำมำซึ่งอำรมณ์ปรำรถนำ
ใดๆ ไม่ได้มีควำมหมำยที่แท้จริงใดๆ แต่ตัวของมันเองก็เ ป็ น
ควำมหมำยอยูแ่ ล้ว
ฉั น ปิ ดไฟ พวกเรำตำมหำกั น ในควำมมื ด คลอเคลี ย กั น
กระซิบเสียงเบำ กล่ำวคำพูดที่แฝงไปด้วยควำมหมำยหรือไม่ก็
ไมไ่ ด้แฝงควำมหมำยอะไรเลย สุดท้ำยพวกเรำก็กุมมือกัน นอน
ดว้ ยกันอยำ่ งสงบ ลมหำยใจทีส่ นิทแนบแนน่ คลุมเครือ ออ่ นโยน
และร้อนแรงนั้นก็คล้ำยจะห่อหุ้มพวกเรำไว้ ห่อไว้แ ค่ในโลกที่
ขึ้นอยู่กับพวกเรำ โลกใบนี้ไม่มีกำรทำร้ำย ไม่มีกำลเวลำ ไม่มี
กำรลืมเลือน มีเพียงฉันกับเขำเทำ่ นัน้
ฉันนึกขึ้นได้ในทันที คำพูดที่อูอวี้เคยพูดไว้นั้นถูกต้อง เขำ
ไมม่ ีวันลืมฉัน ตอนนี้ฉันเชื่อเรื่องนี้แลว้
1201
 ถ้ ำ หำกคนเคยรั ก กั น อย่ ำ งลึ ก ซึ้ ง สลั ก ในจิ ต ใจแบบนี้
ถึงแมว้ ่ำจะสูญเสียเวลำ ควำมทรงจำ ชีวิต… สูญเสียทุกอยำ่ งไป
ก็จะไมล่ ืมเลือนกัน
ต่อมำ อำจเพรำะพวกเรำปลอบประโลมกันและกัน ในที่สุด
อูอวี้ก็หลับไป อยำ่ งเหนื่อยอ่อนและล้ำลึกอยำ่ งถึงที่สุด ฉันอำศัย
แสงไฟสลัวมองใบหน้ำของเขำ คิดไมถ่ ึงว่ำจะไมย่ อมหลับตำลง
นำนมำก แท้จริงแล้วเวลำทุกๆ นำทีที่อยูด่ ้วยกันกับเขำ ล้วนไม่
ยอมผำ่ นไปอยำ่ งที่ใจต้องกำร แทจ้ ริงแล้ว บนโลกใบนี้มีคนแบบ
นัน้ อยูจ่ ริงๆ ตอนที่คุณอยูก่ ับเขำถึงแมว้ ่ำจะไมไ่ ด้ทำอะไรเลยสัก
นิด ก็รู้สึกได้ถึงควำมสุขที่ยิ่งใหญบ่ นโลกใบนี้
วันรุ่งขึ้นตอนที่พวกเรำตื่นขึ้นมำ ผู้ป่วยหนักท่ำนนี้กลับตื่น
ก่อนอย่ำงคำดไม่ถึง อำศัยแสงยำมเช้ำ อ่ำนข้อมูลต่อไป ฉันลุก
ขึ้นมำเอำผำ้ เช็ดตัวและน้ำให้เขำล้ำงหนำ้ บว้ นปำก แล้วก็โทรสั่ง
อำหำรเช้ำ หลังจำกนัน้ ก็นัง่ ขำ้ งเขำ ถำม" ตลอดเวลำที่ผำ่ นมำนี้
คุณอำ่ นอะไรอยูก่ ันแน่ "
ในมืออูอวี้คือขอ้ มูลเกี่ยวกับเฉินซิงเจี้ยน รวมไปถึงที่อยู่ รถ
กำรจดทะเบียนบริษัทของเขำ
สิ่ ง ที่ พ วกเรำวิ เ ครำะห์ ไ ด้ ล้ ว นวิ เ ครำะห์ ห มดแล้ ว สิ่ ง ที่
1202
สำมำรถเสนอให้ตำรวจได้ก็ได้เสนอไปแล้ว สิ่งที่สำมำรถทำได้
อีกมีไม่มำกแล้ว ถ้ำหำกอยำกจะได้เบำะแสที่ลึกขึ้นอีกขั้นหนึ่ง
ของคนคนนัน้ เฉินซิงเจี้ยนคือช่องโหว่ที่ใกล้ที่สุด ดังนัน้ วันนี้ฉัน
กับพวกเสิ่นสือเยี่ยนจึงวำงแผนว่ำจะไปที่สถำนีตำรวจอีกครัง้ คิด
วิธีกำรพบเฉินซิงเจี้ยนอีกครัง้
ฉันพูดว่ำ" ตอนนี้รถของเฉินซิงเจี้ยนถูกยึดแล้ว คนคนนัน้ ก็
มีรถอยูห่ นึ่งคัน เสียดำยแคต่ อนที่อยูบ่ นภูเขำ ฉันกับพวกเสิ่นสือ
เยี่ ย นมองเห็ น รุ่ น และทะเบี ย นของรถไม่ชั ด แถมตอนนี้ ก็ ไ ม่มี
กลอ้ งวงจรปิ ดถำ่ ยรถคันนัน้ ไวไ้ ดด้ ว้ ย "
" จะต้องมีกล้องวงจรปิ ดถำ่ ยไว้ได้แน่ เพียงแต่พวกเรำยังหำ
ไมเ่ จอ วันนี้พวกคุณไปสถำนีตำรวจ ดูรถของเฉินซิงเจี้ยนหน่อย
ว่ำมีบันทึกกำรขับขี่ไหม ถ้ำหำกมี ก็อปปี้ เนื้อหำกลับมำฉบับหนึ่ง
"อูอวี้พูด
สมองฉันสวำ่ งวำบ พยักหนำ้ " ฉลำดมำก! "
อูอวี้หัวเรำะ
ใช่ แ ล้ ว ถ้ ำ หำกสองคนนั้ น ด ำเนิ น กำรร่ ว มกั น อยู่ เ สมอ
ถึงแม้ว่ำกล้องวงจรปิ ดบนถนนจะยังหำไม่เจอ แต่ในบันทึกกำร

1203
เดินทำงของเฉินซิงเจี้ยนก็จะมีรถของเขำบันทึกเอำไวใ้ ช่ไหมละ่
อำหำรเช้ำมำอยำ่ งรวดเร็ว ฉันมองห้องจ้วงอวี๋ที่ยังคงปิ ดอยู่
กะเวลำดู ไมเ่ ช้ำแล้ว จึงไปเคำะประตู ใครจะรู้ว่ำประตูไม่ได้ปิด
สนิท เคำะเบำๆ ก็เปิ ดออกแล้ว ฉันเห็นจ้วงอวี๋ของฉันสวมชุด
นอนสำยเดี่ยวสีดำตำมประวัติศำสตร์ชุดนัน้ อีกแล้ว นอนคว่ำทับ
ผ้ำ ห่ ม ทั้ง เตี ย งไว้ เผยหลั ง ที่ ข ำวรำวหิ ม ะครึ่ง หนึ่ ง และขำเรียว
ยำว… แมแ้ ตน่ อนยังแข็งแกรง่ ขนำดนี้ คว้ำผำ้ ห่มทัง้ ผืน
บนโซฟำด้ำนขำ้ งยังมีคนคนหนึ่งนอนอยู่ ไมร่ ู้ว่ำเสิ่นสือเยี่ย
นกลั บ มำเมื่ อ ไหร่ พวกเรำล้ ว นไม่รู้ สึ ก ตั ว ร่ ำ งสู ง ร้ อ ยแปดสิบ
นอนพิงอยู่บนโซฟำแคบๆ เอำหมวกตำรวจปิ ดหน้ำไว้ มีเสียง
กรนเล็กน้อย ในที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะกำแฟด้ำนขำ้ งยังมีกน้ บุหรี่อยู่
หลำยมวน

1204
 ตอนที่ 244 ถำนเจีย่ ว 30 (3)

ฉันอดทนไม่ไหวจริงๆ กวำดตำมองบนตัวจ้วงอวี๋แวบหนึ่ง
อย่ำงรวดเร็ว และพบว่ำไม่ไ ด้มีคนแอบปลูก รอยสตรอเบอร์ รี่
อะไรทำนองนั้นเลยสักนิด ไม่รู้ว่ำทำไม ฉำกนี้ทำให้ฉันซึ้งและ
เจ็ บ ปวดใจเล็ ก น้ อ ยอย่ ำ งคำดไม่ ถึ ง ฉั น ปิ ดประตู ใ หม่ เ บำๆ
หลังจำกนัน้ ก็กระแอมเล็กนอ้ ย" อะแฮ่ม "เคำะประตูสองครัง้ " อวี๋
ตื่นไดแ้ ลว้ "
มีเสียงดังออกมำจำกดำ้ นหลังประตู
ผำ่ นไปครูห่ นึ่ง เสียงจ้วงอวี๋ก็ดังออกมำอยำ่ งไมแ่ ยแส" โอเค
ฉันรูแ้ ลว้ "
ฉันอดไมไ่ หวหัวเรำะออกมำ
จะว่ำไปแล้ว เหล่ำติงนั้นนับว่ำใจกว้ำงมำก หลังจำกรู้ว่ำ
พวกเรำแอบหนีออกมำจำกโรงพยำบำล ก็ไม่โกรธ เพียงแค่ให้
เสิ่นสือเยี่ยนรับปำกวำ่ จะต้องร่วมมือตรวจสอบตลอดเวลำ ทัง้ ยัง
ส่งจดหมำยที่ได้รับจำกหมอมำที่โรงแรม ให้อูอวี้เปลี่ยนยำฉีด
เขำ้ เส้นเลือดสองครัง้ ต่อวัน อำจจะเพรำะมีเรื่องอูเมี่ยวค้ำคออยู่
และอำจจะเพรำะเขำมี ป ณิ ธ ำนที่ แ รงกล้ ำ ท ำตำมที่ ห มอพู ด

1205
บำดแผลจึงนับว่ำฟื้ นตัวเร็ วมำก และจิตใจของเขำก็ดีขึ้นมำก
เช่นกัน
ตอนเที่ยง ฉันกับเสิ่นสือเยี่ยนและจ้วงอวี๋สำมคนไปสถำนี
ต ำรวจ ตอนนี้ ห่ ำ งจำกเวลำเสี ย ชี วิ ต ที่ แ จ้ ง มำล่ ว งหน้ ำ ของอู
เมี่ยวสองวันครึ่ง
ถึงแม้พวกเรำไม่สำมำรถเจอเฉินซิงเจี้ยนได้อีกครั้งเพรำะ
เขำเป็ นอำชญำกรในคดีอุกฉกรรจ์ แต่ก็ได้รับอนุญำตจำกเหล่ำ
ติง พวกเรำจึงเห็นเอกสำรสำนวนสอบปำกคำเขำในภำยหลัง
บำงสว่ น
ที่ เ คยคุ ย กั น ก่ อ นหน้ ำ นี้ ฉั น รู้ ว่ ำ ตั ว เขำเองก็ ตั ว ละครที่
จัดกำรยำก แต่คิดไม่ถึงว่ำเขำจะสำมำรถยื้อกับพวกตำรวจได้
นำนขนำดนี้ ว่ ำ กั น ว่ ำ จนถึ ง วั น นี้ ก็ ไ ม่ไ ด้ เ ปิ ดเผยเบำะแสใดๆ
เกี่ยวกับคนคนนั้นเลย แมแ้ ต่เหล่ำติงก็รู้สึกว่ำ จิตใจของเฉินซิง
เจี้ยนคนนี้แข็งแกรง่ เหนือควำมคำดหมำย
เฉินซิงเจี้ยนในภำพดูอ่อนระโหยโรยแรงมำก แต่ก็ยังดูใจ
เย็นและตื่นเตน้ ผิดปกติ เกี่ยวกับคำถำมตำ่ งๆ ไมอ้ อ่ นและไมแ้ ข็ง
ต่ำงๆ ของตำรวจ หำกไมป่ ิ ดปำกเงียบไมพ่ ูดคุย เขำก็พูดโดยไม่
เผยช่องโหว่ออกมำเลยสักนิดเดียว
1206
 " เขำซ่อนเหยื่อไวท้ ี่ไหน "ครัง้ หนึ่ง ตำรวจเคน้ ถำม
ลู ก เศรษฐี ที่ ชี วิ ต มั่ ง คั่ ง ร่ ำ รวย ปกติ เ ป็ นวั ย รุ่ น ที่ ส ดใสดั่ง
แสงอำทิตย์คนหนึ่ง กลับหัวเรำะเสียงเย็นระคนกระหยิ่มใจ พูด
ว่ำ" เขำจับเหยื่อได้อีกคนแล้วเหรอ ฉันรู้อยูแ่ ล้วว่ำเขำจะไมย่ อม
แพง้ ำ่ ยๆ ในเวลำแบบนี้ เขำจะตอ้ งจับคนที่สำคัญมำกไดแ้ นน่ อน
ให้ฉันเดำ อูเมี่ยว นอ้ งสำวอูอวี้สินะ "
ฉันตะลึงเล็กนอ้ ย เขำเขำ้ ใจในตัวคนคนนัน้ มำก พอเดำก็ถูก
เลย หรือวำ่ อูเมี่ยวอยูใ่ นแผนกำรของพวกเขำตัง้ นำนแล้ว
ฉันรูส้ ึกวำ่ พวกเขำสองคนจริงๆ แลว้ เหมือนกันมำก ไมว่ ำ่ จะ
เป็ นนิสัยหรือควำมปรำรถนำ ดังนั้น แค่คำพูดประโยคเดียวเฉิน
ซิงเจี้ยนก็มองพฤติกรรมและจิตใจของคนคนนัน้ ได้อยำ่ งทะลุปรุ
โปร่ง
คล้ำยกับลูกแฝดไมม่ ีผิด ปี ศำจอำชญำกรที่เหมือนกันสอง
คน
ตำรวจถูกเขำถำมกลับ ตำรวจอีกคนหน้ำซีดเผือดในทันที
พูดเตือน" เฉินซิงเจี้ยน แคบ่ อกมำวำ่ เขำซ่อนคนไว้ที่ไหน ถึงจะมี
โอกำสลดโทษ พ่อแม่ของแกตำมมำถึงแล้ว อยู่ข้ำงนอก แกคิด

1207
หรือยังวำ่ จะเผชิญหนำ้ พวกเขำยังไง "
ประโยคนี้ทำให้เฉินซิงเจี้ยนตะลึง หลังจำกนั้นใช้สำยตำที่
ใกล้เคียงกับอำฆำตแค้นมองพวกตำรวจ แต่กลับไมพ่ ูดอะไรอีก
ต ำรวจคนนั้ น เห็ น แล้ ว ก็ พ ยำยำมต่ อ อย่ ำ งไม่ ห ยุ ด ยั้ ง เอำ
ครอบครัวมำกระตุน้ อีก
เฉินซิงเจี้ยนหันหน้ำหนี พูดอย่ำงไม่แยแส" ต่อให้พวกแก
เอำครอบครัวมำโน้มน้ำวกี่ครั้งก็ไม่มีประโยชน์ เพรำะฉันไม่รู้
จริงๆ วำ่ เขำจะเอำคนไปซ่อนไว้ที่ไหน ทุกครัง้ ที่พวกเรำลงมือเขำ
จะเป็ นคนที่คอยสัง่ กำร เลือกคน เลือกสถำนที่ลงมือทัง้ หมด เขำ
ลงมือลงแรงด้วยตัวเองทั้งนั้น ฉันเพียงแค่ทำตำมเขำ ฟั งคำสั่ง
เขำเทำ่ นัน้ "
ฉันพิจำรณำระดับควำมจริงในคำพูดนี้ของเฉินซิงเจี้ยนใน
ใจ แต่ลำงสังหรณบ์ อกฉันว่ำนี่คือเรื่องจริง ไมอ่ ยำ่ งนั้นเขำนำ่ จะ
ปิ ดปำกเงี ย บเหมื อ นอย่ำ งก่อ นหน้ำ นี้ และถึ ง แม้ว่ ำ ควำมเป็ น
มนุษยข์ องเขำแทบจะสูญเสียไป แต่กับพอ่ แม่ ดูเหมือนว่ำจะยัง
พะวงถึงอยู่
ต่อมำในเอกสำรระบุว่ำ ไมว่ ่ำตำรวจจะถำมอะไรอีก เฉินซิง
เจี้ยนก็ปิดปำกเงียบไมพ่ ูดอีกเลย
1208
 ตอนที่พวกเรำออกมำจำกห้องอัดวิดีโอ ยังพบกับพอ่ แมข่ อง
เฉิ น ซิ ง เจี้ ย นโดยบั ง เอิ ญ ดู แ ล้ ว เป็ นคนแก่ ที่ ดู ภู มิ ฐ ำนคู่ ห นึ่ ง
หน้ำตำก็ใจดีมำก เพียงแต่เวลำนี้ ใบหน้ำล้วนเต็มไปด้วยควำม
กลัดกลุ้มระทมทุกข์ พวกเขำอยูห่ ้องสำนักงำนห้องหนึ่ง คว้ำเสื้อ
ของต ำรวจไว้ คนพ่อ นั้นโมโหถึ งขี ดสุ ด ส่ ว นคนแม่น้ ำ ตำไหล
พร่ำพูดว่ำ" เป็ นไปไมไ่ ด้ เฉินซิงเจี้ยนของพวกเรำแมแ้ ต่ไกย่ ังทำ
ใจฆ่ำไม่ลงเลย จะไปฆ่ำคนได้ยังไง ใครๆ ก็รู้ว่ำเขำเป็ นเด็ก ดี
เป็ นเด็กดี! เขำไมข่ ำดอะไรทัง้ นัน้ บริษัทที่ตัวเองเปิ ดก็กำลังไปได้
สวย หลำยวันกอ่ นยังโทรมำบอกฉันวำ่ จะทำธุรกิจ หำแฟน จะไป
กอ่ คดีได้ยังไง เขำจะไปฆำ่ คนได้ยังไง! "

1209
 ตอนที่ 245 ถำนเจีย่ ว 30 (4)

พวกเรำมองฉำกนี้แลว้ ตำ่ งก็ไมไ่ ดพ้ ูดอะไร

จริงๆ แล้วตอนที่พวกเรำจับเฉินซิงเจี้ยนมำที่สถำนีตำรวจ
ครั้งแรก หลังจำกที่ตำรวจสอบสวนเขำก็รู้สึกว่ำพื้นเพชีวิตของ
เขำไม่มีข้อต้องสงสัยใดๆ เป็ นเด็กหนุ่มที่ดี ขยันมุมำนะมำโดย
ตลอด ไมเ่ หมือนฆำตกรวิปริตเลยจริงๆ
แทจ้ ริงแลว้ เขำมีโฉมหนำ้ อีกแบบหนึ่งเวลำอยูต่ อ่ หนำ้ พอ่ แม่
มำตลอด หรือว่ำพ่อแม่เขำนั้นตำบอดและอ่อนแอ ปกป้องลูก
อยำ่ งไมม่ ีเหตุผลเลยสักนิดกันแน่
แต่แ ท้จริงแล้วนี่เกี่ยวข้องกับหลักกำรทั่วไปของจิตวิทยำ
อำชญำกร ดูจำกควำมสัมพันธ์ของครอบครัว พื้นเพ สิ่งแวดล้อม
โดยรอบแล้ ว เฉิ น ซิ ง เจี้ ย นไม่ ไ ด้ เ ปิ ดเผยลั ก ษณะพิ เ ศษของ
อำชญำกรและอำกำรทำงจิตใดๆ ออกมำ ตกลงแลว้ อะไรทีท่ ำให้
เขำกลำยเป็ นอีกคนหนึ่งกันแน่
…
ฉันกับจ้วงอวี๋นั่งอยู่ในร้ำนค้ำเล็กๆ ตรงข้ำมสถำนีตำรวจ

1210
ดื่มเครื่องดื่มเย็น ถือโอกำสรอเสิ่นสือเยี่ยน เขำยังมีธุระบำงเรื่อง
ที่สถำนีตำรวจ
ฉั น ครุ่ น คิ ด อยู่ พั ก หนึ่ ง เงยหน้ ำ ขึ้ น มำกลั บ พบว่ ำ สี ห น้ ำ
จ้วงอวี๋มึนตึงเล็กนอ้ ย เมื่อสักครู่ตอนที่พวกเรำอยูท่ ี่สถำนีตำรวจ
เธอแทบจะไมพ่ ูดอะไรเลยสักนิด ดูทำ่ ทำงแลว้ จะตอ้ งมีเรื่องในใจ
อยำ่ งแนน่ อน
ฉันหัวเรำะ" เป็ นอะไรไป คิดถึงฤดูใบไมผ้ ลิแล้วเหรอ1หรือ
วำ่ เมื่อคืนยังไมเ่ พียงพอกับควำมต้องกำร? "
หำได้ยำกมำกที่จ้วงอวี๋จะไม่ตอกกลับ แต่เธอซบศีรษะลง
พูดวำ่ " ให้ตำย ฉันกลุ้มใจอยูน่ ิดหนอ่ ย "
" ทำไม "
เด็กสำวดูดสมูทตี้เข้ำไปอึกใหญ่ พูดอย่ำงฮึดฮัดว่ำ" ไม่ได้
บอกว่ำทุกคนช่วยอูเมี่ยวด้วยกันเหรอ แต่ฉันช่วยอะไรไมไ่ ด้เลย
สักนิด เสิ่นสือเยี่ยนเขำก็ทำตรงนี้อยูแ่ ล้ว ไมต่ ้องพูดถึงเลย ส่วน
เธอนะ่ ก็เป็ นผูเ้ ชี่ยวชำญมือสมัครเลน่ แมแ้ ตอ่ ูอวี้ของเธอก็เป็ นคน
ที่สงบมั่นคง รู้สึกว่ำสำคัญมำก แต่ฉันน่ะ ช่วยอะไรไมไ่ ด้เลยสัก
1
คิดถึงฤดูใบไมผ้ ลิ เป็ นสำนวนอุปมำถึง กำรคิดถึงเพศตรงขำ้ ม ใช้กับเด็กสำวที่เพอ้ ถึงชำยหนุม่ จนทำ
ให้แสดงอำกำรเปิ่ นๆ ออกมำ

1211
นิด ฉันไมเ่ คยไรป้ ระโยชนแ์ บบนี้มำกอ่ น "
ฉันหัวเรำะออกมำอยำ่ งกลัน้ ไวไ้ มไ่ หว พูดวำ่ " ทุกคนถนัดไม่
เหมือนกันน่ะ เธอรู้เ รื่องวิทยำศำสตร์ จะต้องถึงเวลำที่สำคั ญ
ที่สุดถึงจะสำแดงผลออกมำ ทำ่ นเทพอวี๋ แลว้ ก็นะ… ตอ่ ให้เธอไม่
ทำอะไรเลย เธออยูต่ รงนี้ ฉันก็เลยทัง้ สบำยใจทัง้ ดีใจ เสิ่นสือเยี่ย
นเองกำลังใจในกำรทำงำนก็นำ่ จะเต็มรอ้ ยดว้ ยเหมือนกัน "
จว้ งอวี๋เหลือบมองฉันแวบหนึ่ง" เธอหมำยถึง… ฉันคือยำโป๊1
ของพวกเธอเหรอ "
ฉันเกือบจะพน่ น้ำออกมำ
สำวน้อยอวี๋กลับเท้ำคำง มองไปที่สถำนีตำรวจซึ่งอยูไ่ มไ่ กล
ออกไป ตรงนั้นมีผู้ชำยที่ใส่เครื่องแบบตำรวจเนี้ยบคนหนึ่งเดิน
ออกมำพอดี เธอพูดว่ำ" ควำมรู้สึกนัน้ น่ะ เธอรู้ไหม ตัง้ แต่ฉันกับ
เขำได้เจอกันอีกครัง้ ฐำนะของฉันก็สูงมำก ถึงจะถูกเขำบังคับจูบ
หลำยครั้งก็เถอะ… แต่ฉันก็ไม่เคยตกเป็ นรองมำกอ่ น แต่ตอนนี้
ต่อหนำ้ คดีนี้ เขำเขำ้ ใจทุกอยำ่ ง ฉันนะ่ อะไรก็ช้ำไปหมด ให้ตำย
เถอะ ควำมรูส้ ึกที่เปลี่ยนจำกรุกเป็ นรับฉันปรับตัวไมไ่ หวจริงๆ…"

1
ยำโป๊ หมำยถึง ยำปลุกกำหนัด

1212
 จนถึงที่สุดแล้วก็ยังเป็ นเพรำะควำมรักสินะ ฉันมองเธอแวบ
หนึ่ง ครำ้ นจะสอนแลว้
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็โทรศัพทม์ ำ มือถือของฉันดังขึ้น ฉันรับ"
สือเยี่ยนเหรอ "
น้ำเสียงของเสิ่นสือเยี่ยนยังคงเป็ นระบบระเบียบ" พวกคุณ
อยูไ่ หน ผมเสร็จเรื่องทำงนี้แลว้ จะเขำ้ ไปหำพวกคุณ "
ฉันเพิ่งจะรับสำย อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงจ้วงอวี๋บ่นอุบ " เฮ้อ…
โทรศัพท์ก็ไมโ่ ทรหำฉัน โทรหำภรรยำคนอื่น เพรำะฉันฟั งภำษำ
กำรสอบสวนอำชญำกรรมไมร่ เู้ รื่องใช่ไหมละ่ "
ฉั น ไม่ ไ ด้ เ งยหน้ ำ ขึ้ น มำ ยื่ น มื อ ไปลู บ ศี ร ษะเธอเล็ ก น้ อ ย
หลังจำกนั้นก็พูดว่ำ" รอแปบหนึ่งเดี๋ยวพวกเรำจะเขำ้ ไป ฉันยังมี
เรื่องที่อยำกทำควำมเขำ้ ใจสักหนอ่ ย "
ฉันยังคงอยำกทำควำมเขำ้ ใจเฉินซิงเจี้ยนลึกขึ้นไปอีกขัน้
ดี ที่ ต ำรวจให้ ค วำมร่ ว มมื อ ช่ ว ยเหลื อ พวกเรำเป็ นอย่ำงดี
นอกจำกจะนำสำเนำบันทึกกำรเดินทำงของเฉินซิงเจี้ยนที่อูอวี้
ต้องกำรมำให้แล้ว ยังให้พวกเรำเขำ้ ไปในห้องพยำนหลักฐำน ดู
ของทัง้ หมดที่มีขำ้ งกำยเฉินซิงเจี้ยนกอ่ นถูกจับ
1213
 แต่ว่ำตำมที่พวกเขำพูด บันทึกกำรเดินทำง พวกเขำก็คิดถึง
ตั้งนำนแล้ว กอ่ นเกิดคดี กอ่ นหน้ำนี้เฉินซิงเจี้ยนเคยไปที่ทำงำน
ของเฉินหนิงเหมิงเหยื่อคนที่หนึ่งตำมประวัติศำสตร์ แต่ไม่ไ ด้
ถ่ำยรถที่ต้องสงสัยนอกจำกนี้ไว้ได้ นอกจำกนี้ บันทึกบำงส่วน
กอ่ นหนำ้ นี้ก็ถูกลบไปแทบจะหมดแลว้ เห็นถึงควำมระมัดระวังตัว
ของคนคนนัน้ บำงที สิ่งนี้อำจจะไมม่ ีประโยชน์อะไรกับอูอวี้เลยก็
ได้ แตฉ่ ันก็ยังคงนำกลับไป

1214
 ตอนที่ 246 ถำนเจีย่ ว 30 (5)

ส่ ว นเฉิ น ซิ ง เจี้ ย น ฉั น รู้ สึ ก อยู่ เ สมอว่ ำ ตั ว เขำยั ง มี ข องที่

สำมำรถขุดได้อีก นี่เป็ นลำงสังหรณอ์ ยำ่ งหนึ่ง ฉันก็อธิบำยได้ไม่
ชัดเจน อำจเพรำะควำมรู้สึกของเขำกับคนคนนั้นคล้ำยกันมำก
เกินไปในควำมรู้สึกของฉัน วิเครำะห์พฤติกรรมจิตวิทยำอำชญำ
กรอยำ่ งละเอียด พฤติกรรมโดยตรงของเฉินซิงเจี้ยน พวกเรำได้
สำรวจแล้ว ตอนนี้ที่สำมำรถทำได้คือสำรวจพฤติกรรมทำงอ้อม
ของเขำ เช่น สิ่งของรอบตัวเขำ สิ่งของที่เขำพกติดตัว ไม่แน่ว่ำ
อำจจะพบลักษณะของพฤติกรรม เขำ้ ใกล้และพบเบำะแสก็ได้
ห้องพยำนหลักฐำนอยูด่ ้ำนล่ำงห้องสอบสวน พวกเรำยังได้
ยินเสียงฝี เทำ้ ขำ้ งบน ลุงตำรวจที่เขำ้ เวรให้เสิ่นสือเยี่ยนเซ็นชื่อใน
แบบฟอร์ ม แล้ ว ก็ เ อำของยื่ น ให้ พ วกเรำ ส่ ว นตั ว เองก็ ไ ปจั ด
ระเบียบอยูข่ ำ้ งหลัง ภำยใตโ้ คมไฟทีส่ วำ่ งไสวและเงียบเหงำ พวก
เรำสำมคนนำสิ่งของในกระเป๋ำเล็กๆ ออกมำ นัง่ ลงหนำ้ โตะ๊ สวม
ถุงมือที่กำหนดมำให้เหมือนกันไมม่ ีผิดหยิบขึ้นมำดู
ไฟแช็ก งำนประณีตอันหนึ่ง บุหรี่ครึ่งซอง สิ่งเหล่ำนี้ ทำง
ตำรวจล้วนวินิจฉัยตรวจสอบมำแล้วทั้งนั้น นอกจำกลำยนิ้วมือ
ของเฉินซิงเจี้ยนก็ไมพ่ บอยำ่ งอื่น ดังนั้น จึงไมม่ ีค่ำที่จะสืบต่อไป
1215
อี ก ขั้ น สมุ ด เล่ ม เล็ ก มำกเล่ ม หนึ่ ง ที่ ท ำให้ ฉั น แปลกใจคื อ
ด้ำนหนำ้ ตอนแรกยังบันทึกรำยกำรต่ำงๆ ของกำรทำงำนไว้เต็ม
กำรประชุม กำรพบปะ กำรสั่งซื้อสินค้ำ… ต่อมำภำยหลังก็ว่ำง
เปล่ำ แต่เฉินซิงเจี้ยนเดิมทีนนั้ เป็ นเด็กหนุม่ ที่ดีที่กำลังเปิ ดบริษัท
จริงๆ อยูแ่ ลว้
สร้อยคอทองคำขำวเส้นเล็กมำก จี้เป็ นหินเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง
ขนำดเท่ ำ นิ้ ว โป้ ง ไม่รู้ ว่ ำ เป็ น วั ส ดุ อ ะไร ข้ำ งในยั ง เต็ ม ไปด้ ว ย
ประกำยแสงที่สะทอ้ นออกมำ
กระเป๋ ำเงิ น ด้ ำ นในมี บั ต รประชำชน ธนบั ต รเป็ นปึ ก
ใบขับขี่…
" คุณทำอะไร "จู่ๆ เสิ่นสือเยี่ยนก็ส่งเสียงขึ้นมำ ฉันเงยหนำ้
ขึ้ น เห็ น จ้ ว งอวี๋ ล้ ว งของที่ รูป ร่ำ งเหมื อ นเครื่อ งตรวจจั บ มือถือ
ออกมำจำกกระเป๋ำเป้ตอนไหนก็ไมร่ ู้ กำลังเอำไฟแช็กใสล่ งไป
จ้วงอวี๋ถูกเขำถำม หนำ้ แดงเล็กนอ้ ย พูดอยำ่ งไมแ่ ยแส" อ๋อ
นี่ คื อ เครื่ องวั ด พลั ง แม่ เ หล็ ก ขนำดเล็ ก ที่ ฉั น แบกมำจำก
ห้ อ งทดลอง สำมำรถเพิ่ ม สนำมแม่ เ หล็ ก ขั้ ว บวกและขั้ ว ลบ
กระแสไฟฟ้ำ ตรวจสอบคุณสมบัติของสำร พวกเธอดูสิ "

1216
 เสิ่นสือเยี่ยน" …"
ฉัน" …"
จ้วงอวี๋คนนี้น่ำจะถูกกดดันจนชักจะไม่ปกติแล้วล่ะ แล้วก็
เธอกับเสิ่นสือเยี่ยนมำซูโจวมำช่วยชีวิตฉัน ถ้ำจะช่วยเหลือฉัน
แล้วเอำของพวกนี้มำทำอะไร แต่ว่ำพอหวนคิดกลับไป ฉันกลับ
รู้สึกถึงไหวพริบของเธอ เงยหน้ำขึ้นแล้วพูดว่ำ " ของดี จ้วงอวี๋
เดี๋ยวขอฉันยืมหนอ่ ยนะ "
สองวันหลังจำกนั้น ตอนที่เวลำบิดเบี้ยวอีกครั้ง ฉันจะเอำ
ของสิ่งนี้วำงไวข้ ำ้ งตัว ถึงแมว้ ำ่ อำจจะเอำไปในมิตินนั้ ไมไ่ ด้ แตจ่ ะ
ดูหนอ่ ยวำ่ สำมำรถวัดอะไรออกมำได้บำ้ ง
จ้วงอวี๋เข้ำใจควำมหมำยของฉันอย่ำงเห็นได้ชัด พยักหน้ำ
เล็กนอ้ ย" ฉันเอำมำให้เธอนี่แหละ "
ฉันพูด" แต่ว่ำเธอเอำมันมำใช้กับไฟแช็กนี่หมำยควำมว่ำไง
"
จว้ งอวี๋" …"
เสิ่นสือเยี่ยนมองเธออย่ำงไม่เห็นด้วย" ไม่ต้องทะเลำะกัน

1217
วำงหลักฐำนลง "
แต่จ้วงอวี๋เป็ นพวกเชื่อฟั งเสียที่ไหนกัน เธอยิ่งไมเ่ ต็มใจฟั ง
เขำ ค่อยๆ วำงไฟแช็กลงไปช้ำๆ ทันใดนั้นก็หยิบจี้อันนั้นขึ้นมำ
วำงลงไปตรงกลำงเครื่องวัด
" เธอ…"เสิ่นสือเยี่ยนยังพูดไม่ทันจบ พวกเรำสำมคนก็จ้อง
มื อ ของจ้ ว งอวี๋ เพรำะชั่ว พริ บ ตำที่ จี้ นั้น วำงลงไปในพื้ น ที่ ข อง
เครื่ อ งวั ด เข็ ม ของเครื่ อ งวั ด ก็ข ยั บ ขึ้น มำในทัน ใด แทบจะสั่น
อยำ่ งรุนแรง แล้วก็แตะถึงคำ่ ตัวเลขที่สูงที่สุด จำกนัน้ ก็ไมข่ ยับอีก
เลย ไม่รู้ ว่ ำ ฉั น ตำลำยหรื อ เปล่ ำ ถึ ง เห็ น ว่ ำ ในจี้ นั้น มี แ สงแวบ
ออกมำ
เห็นได้ชัดว่ำจ้วงอวี๋ก็เห็นแล้วเช่นกัน สบถออกมำว่ำ" ให้
ตำย! "ด้วยควำมตื่นเต้นสุดขีดอยำ่ งเห็นได้ชัด จ้องไปที่จี้เขม็ง
หลังจำกนัน้ เข็มของเครื่องวัดก็เริ่มกลับมำหมุนสะเปะสะปะ
ทำเอำจว้ งอวี๋เบิกตำโต
" นี่… หมำยควำมวำ่ ยังไง "ฉันถำม
จ้วงอวี๋กลืนน้ำลำยเล็กน้อย" หมำยถึง… เครื่องวัดของฉัน
ถูกมันทำจนตำยเรียบไปแล้ว… ตกลงแล้วนี่เป็ นของประเภทไหน
1218
กัน ปกติเฉินซิงเจี้ยนมันแขวนเครื่องยิงสัญญำณแมเ่ หล็กไฟฟ้ำ
ไวท้ ี่คอเหรอ "
ใจฉันสัน่ อยำ่ งรุนแรง
แค่รู้สึกว่ำเรื่องบำงเรื่องก็เหมือนกับเหว ทำให้ฉันเหลือบ
มองเห็นควำมมืดใหมอ่ ีกครัง้
ในเวลำนี้เอง เหนือศีรษะพวกเรำขึ้นไปก็มีเสียงฝี เท้ำที่เร่ง
รีบดังขึ้นมำในทันที มีคนกำลังวิ่ง เกิดเรื่องด่วนอะไรขึ้น เสิ่นสือ
เยี่ยนลุกขึ้นแทบจะในทันที" ผมจะไปดูหนอ่ ย "
ฉั น กั บ จ้ ว งอวี๋ ก็ ว ำงหลั ก ฐำนลง เดิ น ออกไป ไม่น ำนมำก
เสิ่นสือเยี่ยนก็ลงมำ สีหน้ำจริงจัง" เมื่อกี้นี้ เฉินซิงเจี้ยนอยู่ๆ ก็
สลบเหมือดไป ไม่มีอำกำรอะไรทั้งนั้น พำตัวส่งโรงพยำบำลไป
แล้ว! "

1219
 ตอนที่ 247 อูอวี้ 30 (1)

-อูอวี-้
ถำนเจี่ยวเงยหนำ้ ขึ้นถำมผม" คุณว่ำจี้พิลึกกึกกืออันนัน้ ตก
ลงแลว้ เกี่ยวขอ้ งอะไรกับกำรที่เฉินซิงเจี้ยนสลบไปหรือเปลำ่ "
" ผมอยูล่ ัทธิวัตถุนิยม "ผมตอบ
ถำนเจี่ยวจ้องผมอยูค่ รู่หนึ่งกอ่ นจะหลุดขำพรืดออกมำ" อ๋อ
อยำ่ งนี้นี่เอง คุณยังเป็ นวัตถุนิยมอยูเ่ หรอ "
" ควำมสัมพันธ์ระหว่ำงพวกมันเป็ นเพียงกำรคำดกำรณข์ อง
คุณ นอกนัน้ ไมว่ ่ำมันจะมีควำมสัมพันธ์กันหรือไม่ มีเพียงตำมหำ
ควำมจริงให้พบถึงจะได้คำตอบที่แนน่ อน กำรคำดกำรณอ์ ยำ่ งไร
ก็อำจทำให้กรอบควำมคิดคับแคบได้ "
ถำนเจี่ยวเบ้ปำกทันที" คุณมีสติอยำ่ งนี้ตลอดเลยเหรอ ฉัน
เคยพูดหรือเปล่ำว่ำจริงๆ แล้วคุณน่ำเบื่อมำกๆ "ตอนที่พูด ใน
ดวงตำของเธอกลับมีประกำยแสงแวบผำ่ น
" ผมน่ำเบื่อหรือเปล่ำ คุณก็ไม่มีโอกำสเสียดำยแล้ว "ผม
บอก

1220
 จ้วงอวี๋ที่นั่งอยูข่ ำ้ งๆ เงยหน้ำขึ้นมำทันที" เฮ้ ยังมีคนเป็ นๆ
อยูต่ รงนี้อีกคนหนึ่งนะ อยำ่ สวีทกันจะไดไ้ หมตำ้ จู "
ถำนเจี่ยวพูดตอบ" มีเรื่องแบบนี้เธอก็สวีทเหมือนกันนี่ "
จ้วงอวี๋เงียบไปเลย หัวเรำะเสียงเย็นเล็กนอ้ ย เสิ่นสือเยี่ยนที่
นัง่ อยูข่ ำ้ งกำยเธอกม้ หนำ้ เงียบ
ผมสำมำรถลุกขึ้นนัง่ และลงจำกเตียงได้แล้ว เพียงแต่ยังเดิน
ไมไ่ หว เลื่อนเมำส์ ดูโนต้ บุค๊ บนโตะ๊ กำแฟตอ่ ไป
นี่ คื อ วิ ดี โ อที่ ก๊อ บปี้ มำจำกบั น ทึ ก กำรเดิ น ทำงของเฉิ น ซิง
เจี้ยน มีเพียงสองวันสัน้ ๆ กอ่ นหนำ้ นี้ ว่ำกันว่ำถูกลบออกไปมำก
แล้ว ถำนเจี่ยวสงสัยวำ่ สำเหตุที่ขนั้ ตอนช่วงนี้ไมไ่ ด้ถูกลบออกไป
เป็ น เพรำะคนวิ ป ริ ต ทั้ง สองคนนี้ อ ยำกจะบั น ทึ ก กระบวนกำร
ทั้งหมดในกำรก่อคดีของตัวเองเอำไว้ เพียงแต่ ดูจำกปั จจุบัน
แลว้ ที่พวกเรำหำเบำะแสยังคงไมม่ ีประโยชนอ์ ะไร
นัน่ คือสองวันกอ่ นเกิดคดีเฉินหนิงเหมิง เหยื่อคนที่หนึ่งตำม
ประวัติศำสตร์
ตรงหนำ้ ลว้ นเป็ นควำมว่ำงเปลำ่

1221
 ตอนกลำงคืน ด้ำนหน้ำรถเป็ นถนนเล็กๆ เส้นหนึ่ง เฉินซิง
เจี้ ย นขั บ ออกมำ หลั ง จำกเลี้ ย วแล้ ว ก็ ขั บ ไปอี ก หนึ่ ง ช่ ว งเล็ ก ๆ
ดำ้ นหนำ้ เป็ นรำ้ นอำหำรรำ้ นนัน้ ที่เฉินหนิงเหมิงทำงำน
เฉินซิงเจี้ยนจอดรถขำ้ งถนน จำกมุมมองของเขำ เห็นได้ว่ำ
ในร้ ำ นอำหำรมี ค นเดิ น เข้ ำ ออก เฉิ น หนิ ง เหมิ ง ที่ ส วมชุ ด
เครื่องแบบ ปกติจะปรำกฏตัวในทัศนวิสัย ไมม่ ีใครพูดอะไร ไมม่ ี
เสียงอะไรเลยสักนิด ดูแลว้ คนที่สองไมไ่ ดอ้ ยูใ่ นรถของเขำดว้ ยซ้ำ
มีควันบุหรี่สีขำวลอยเข้ำมำในวิดีโอช้ำๆ เฉินซิงเจี้ยนสูบ
บุหรี่ แลว้ ก็ดับไฟ
จนกระทัง่ สองชัว่ โมงต่อมำถึงจะติดเครื่องใหมอ่ ีกครัง้ หมุน
เลี้ยวและจำกไป เวลำนี้ที่ร้ำนอำหำรเลิก งำนตั้งนำนแล้ว เฉิน
หนิงเหมิงก็กลับบำ้ นแล้ว
กระบวนกำรแบบนี้เกิดซ้ำสองคืน ฉันเดำว่ำเวลำช่วงนั้นที่
จอดรถและดับไฟ พวกเขำลงจำกรถไปแล้ว ก็สะกดรอยตำมเฉิน
หนิงเหมิง ตรวจสอบสถำนที่
" ยังถำ่ ยไมต่ ิดสักนิดเลยเหรอ "ถำนเจี่ยวถำมผม
ผมส่ำยศีร ษะ ก่อนที่ถำนเจี่ยวจะเรียกตัวเองว่ำเหยื่ อและ
1222
แจ้งควำมพวกเขำ พวกเรำก็ไปตรวจสอบที่ร้ำนอำหำรร้ำนนี้มำ
กอ่ น ผมมักจะคิดวำ่ ยังมีเบำะแสบำงอยำ่ งตกหลน่ อยูท่ ี่นี่ แตก่ ลับ
คิดไมอ่ อก
ดังนัน้ ผมจึงดูวิดีโอช่วงนี้ซ้ำไปซ้ำมำ
แล้วก็ไมร่ ู้ว่ำผำ่ นไปนำนเทำ่ ไร ทันใดนัน้ ถำนเจี่ยวก็ตบไหล่
ผมเบำๆ สีหน้ำดูตั้งใจและใจเย็นเป็ นพิเศษ" นี่ ฉันมีควำมคิด
ใหมแ่ หละ "
พวกเรำทัง้ สำมคนทิ้งเรื่องที่อยูใ่ นมือทัง้ หมด ฟั งเธอพูด ใน
มือจ้วงอวี๋ยังคงถือเครื่องวัดที่พังไปแล้วเครื่องนั้นอยู่ กอ่ นหนำ้ นี้
เธอหำข้อมูลทำงด้ำนนี้มำโดยตลอด สสำรหรือพลังงำนอะไรที่
สำมำรถทำให้เ ครื่องวัดระเบิดได้ เสิ่นสือเยี่ยนก ำลังอ่ำนทวน
คำให้กำรทุกฉบับอยำ่ งละเอียด ถำนเจี่ยวก็ดูวิดีโอสอบสวนของ
เฉินซิงเจี้ยน เทำ้ คำงคลำ้ ยกับเหมอ่ ลอย คิดไมถ่ ึงวำ่ เธอจะคน้ พบ
อะไรใหมอ่ ีกครัง้
" กอ่ นหน้ำนี้ที่ฉันเคยวิเครำะห์ว่ำ 'ที่ที่อูเมี่ยวควรอยู่' คือที่
ไหน "ถำนเจี่ ย วพู ด " มั ก จะวิ เ ครำะห์ จ ำกด้ ำ นตรรกะ แต่ ก ลั บ
มองขำ้ มปั จจัยด้ำนประสำทสัมผัสและลักษณะร่วมระหว่ำงเหยื่อ
ไปเลย "
1223
 เธอวำดวงกลมไม่ กี่ ว งลงบนแผนที่ บ นผนั ง ผมตะลึ ง
เพรำะว่ำเธอวงกลมสถำนที่ที่พบศพและเหยื่อทุกคนในวงกลม
เล็กๆ

1224
 ตอนที่ 248 อูอวี้ 30 (2)

" อำอวี้ คุณเคยบอกว่ำ เหยื่อทุกคนถูกพบในละแวกใกล้ๆ

บ้ำน "เธอพูด" เฉินหนิงเหมิง ใกล้บ้ำนเธอคือถังขยะ หลิวเสี่ยว
เจียงก็เช่นกัน สวี่จิ้งเหมียวก็ถูกพบเป็ นศพเหลวแหลกในบ้ำน
เยี่ยสวินอีอยูท่ ี่สถำนที่รกร้ำงตรงขำ้ มมหำวิทยำลัยแห่งนัน้ แลว้ ก็
อูเมี่ยว อำอวี้คุณชี้ให้ฉันดูจำกที่บำ้ น ในห้องพักริมทำงแห่งหนึ่ง
ใกล้ๆ บ้ำน พวกเธอล้วนถูกฆำตกรวำงตำแหน่งเอำไว้แล้ว ที่ที่
สำมำรถมองเห็นบำ้ นไดน้ ะ่ "
ในใจผมมี ค วำมซำบซึ้ ง บำงอย่ ำ ง บอกไม่ ถู ก ว่ ำ เป็ น
ควำมรู้สึกอยำ่ งไร จ้วงอวี๋กับเสิ่นสือเยี่ยนต่ำงก็รอฟั งอยำ่ งใจจด
ใจจ่อ
ดวงตำของถำนเจี่ยวทอประกำยแหลมคม" ตอนที่เฉินซิง
เจี้ยนโดนสอบสวน เขำเปิ ดเผยออกมำโดยไม่ได้ตั้งใจว่ำ กำร
เลือกเหยื่อ กำรกำหนดสถำนที่ ค่ำคืนที่ลงมือของเหยื่อแทบจะ
ทั้งหมด ล้วนเป็ นคนที่สองที่คิดเองทำเองแทบจะทั้งหมด บ้ำน
สำหรับเขำแล้ว มีควำมหมำยที่พิเศษมำก นี่ไม่ใช่กำรค้นพบที่
พิเศษเลยสักนิด เพรำะสำหรับผูป้ ่ วยโรคจิตหลำยคน บำ้ นนัน้ คือ
ที่มำของควำมเลวร้ำย กำรทำร้ำย ควำมปรำรถนำ และควำมสุข
1225
ทั้งหมด คำว่ำ 'ที่ที่ควรอยู่' นี้ จะต้องเกี่ยวกับบ้ำนอย่ำงแน่นอน
นัน่ คือที่พักพิง แลว้ ก็เป็ นจุดจบดว้ ย "
เสิ่นสือเยี่ยนเอย่ ปำกอยำ่ งลังเล" แตล่ ะแวกบำ้ นอูพวกเรำได้
ประกำศเคอร์ฟิวหลังจำกได้รับจดหมำยของเขำแล้ว รวมไปถึง
พวกโมเต็ล ซอยเล็กๆ เปลี่ยวๆ แทบจะทัง้ หมด แล้วตึกสูงที่คุณ
บอกว่ำสำมำรถมองเห็นพระอำทิตย์ตกได้ก็หำจนทัว่ แล้ว ไมพ่ บ
เลยสักนิด "
ใจผมกระตุกเล็กนอ้ ย พูดออกมำ" ไมใ่ ช่บำ้ นผม "
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นและจ้ ว งอวี๋ ต่ ำ งตะลึ ง ไปพร้ อ มกั น ถำนเจี่ ย ว
เหลือบดวงตำที่ใสแจ๋วคู่นั้นขึ้นมองผม" อำอวี้พูดไม่ผิด ไม่ใช่
บ้ำนของเหยื่อ ก่ออำชญำกรรมครั้งสุดท้ำยแบบนี้ ทุบหม้อจม
เรือเขำ้ ปะทะ เขำจะกลับไปที่ไหน "
จว้ งอวี๋ตบตน้ ขำของตัวเอง" บำ้ นของเขำเองไง! "
ถำนเจี่ยวพยักหนำ้ " ถูกตอ้ ง! "
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง พูดว่ำ" แต่พวกเรำไมร่ ู้แมแ้ ต่ตัวตนของ
เขำ จะรูไ้ ดย้ ังไงวำ่ บำ้ นเขำอยูท่ ี่ไหนละ่ "

1226
 ถำนเจี่ยวเงยหน้ำมองแผนที่ พูดว่ำ" ตอนนี้ยังไม่ชัดเจนก็
จริง แต่พอลองคิดอยำ่ งละเอียดแล้วจริงๆ นะ่ มีแนวทำงอยู่ ทำง
ตำรวจตรวจสอบชัดเจนแล้วว่ำ ร้ำนกำแฟร้ำนนั้นที่เฉินซิงเจี้ย
นล่อคุณไปคือกิจกำรของเขำ แน่นอนว่ำเดิมทีเขำนึกว่ำคุณจะ
หนีไปไมพ่ น้ แน่ๆ ดังนัน้ จึงลงมือในเขตของตัวเอง อีกทัง้ ห้องใต้
ดินที่ขังคุณไว้ก็เป็ นบำ้ นที่ซ้ือในชื่อของเขำ แล้วฉันล่ะ คนคนนั้น
รู้ได้ยังไงว่ำบนภูเขำชำนเมืองมีบำ้ นไมห้ ลังเล็กที่ไกลจนไมม่ ีใคร
ไปถึงขนำดนั้น อีกทั้งยังรู้จักถนนโดยรอบดีมำก หนีไปได้อย่ำง
รวดเร็ว ในเมื่อฉันก็เป็ นหนึ่งในเป้ำหมำยสุดท้ำยของเขำ เขำ
ไมไ่ ด้พำฉันไปเขตพื้นที่ของเฉินซิงเจี้ยน แต่พำไปที่นัน่ หมำยถึง
อะไร "
" หมำยถึ ง … กลั บ บ้ ำ น "ผมพู ด ช้ ำ ๆ " หมำยถึ ง พื้ น ที่ นั้ น
อำจจะใกลบ้ ำ้ นเขำมำก "
" ใช่ "ถำนเจี่ยวพูด" อีกอยำ่ ง ถ้ำหำกเป็ นชำนเมืองแห่งนัน้
ไม่ใ ช่ ว่ ำ จะยิ่ ง มองเห็ น พระอำทิ ต ย์ต กดิ น ที่ ส มบู ร ณ์แ บบและ
ยิ่งใหญย่ ิ่งขึ้นหรอกเหรอ "
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นค้นในคอมพิว เตอร์อ ย่ำงรวดเร็วอยู่พัก หนึ่ง
ก่อนจะเงยหน้ำขึ้นมำพูดว่ำ" ละแวกนั้นมีหมู่บ้ำนเล็กๆ อยู่จริง

1227
แตช่ ำวบำ้ นที่อำศัยอยูม่ ีไมถ่ ึงพันคน ผมจะรีบสง่ ขำ่ วให้เหลำ่ ติง "
แต่ทว่ำผลจำกกำรที่เสิ่นสือเยี่ยนส่งขำ่ วให้เหล่ำติงนัน้ ไมน่ ำ่
พึงพอใจสัก นิด หนึ่ง เพรำะว่ำก่อนหน้ำนี้พ วกเรำเสนอควำม
เป็ นไปไดไ้ ปหลำยอยำ่ ง แตก่ ็หำผูต้ อ้ งสงสัยไมเ่ จอ สอง กำลังพล
ของตำรวจมีจำกัด ทำงตำรวจก็มีแนวทำงกำรสอบสวนที่ตัวเอง
ค้นคว้ำมำ และกำรคำดกำรณ์ของถำนเจี่ยว จะว่ำไปแล้วก็เป็ น
กำรวินิจฉัยแบบอัตวิสัย ดังนั้นพวกเขำจึงไม่สำมำรถแบ่งกำลัง
พลที่สำคัญมำได้ แต่เหล่ำติงก็ยินดีให้กำรสนับสนุน แจ้งตำรวจ
ทอ้ งถิ่น เริ่มสืบหำผูต้ อ้ งสงสัยอยำ่ งเขม้ งวด
แต่พอถำนเจี่ยวได้ฟังแล้วก็ส่ำยศีรษะ" ไม่ได้หรอก คนคน
นัน้ เกง่ ขนำดนัน้ ถำ้ หำกเป็ นที่นนั่ จริงๆ ตำรวจในเขตภูเขำสืบหำ
แบบธรรมดำๆ ก็คงไมม่ ีทำงหำเขำเจอแมแ้ ต่เงำแนน่ อน "

1228
 ตอนที่ 249 อูอวี้ 30 (3)

" แต่ พ วกเรำไปหำด้ ว ยตั ว เองแบบนี้ ค งจะไม่ ง่ ำ ยน่ ะ สิ

"เสิ่นสือเยี่ยนแยง้ " ถึงจะเป็ นหมูบ่ ้ำนที่ประชำกรไมเ่ ยอะ พื้นที่ก็
ไมก่ วำ้ ง ก็ห่ำง… กับเวลำนัน้ เพียงแคว่ ันครึ่งแลว้ "
ทุกคนต่ำงเงียบไป สุดทำ้ ยเขำก็มองมำที่ผม ผมเงยหนำ้ ขึ้น
มองนำฬิกำบนผนัง บ่ำยแล้ว จนถึงบ่ำยวันพรุ่งนี้ เหลือเวลำไม่
ถึงสำมสิบชัว่ โมง
ผมบอกตั ว เองให้ ใ จเย็ น จะต้ อ งวิ เ ครำะห์ อ อกมำอย่ ำ ง
สมเหตุสมผลที่สุด
" สื บ ค้ น ในเมื อ ง ตรวจสอบที่ เ กิ ด เหตุ สอบสวนเฉิ น ซิ ง
เจี้ยน… เรื่องเหล่ำนี้ตำรวจทำไปหมดแล้ว "ผมพูด" พวกเรำอยู่
ต่ อ ไปก็ ช่ ว ยอะไรไม่ไ ด้ สิ่ ง ที่ พ วกเรำต้ อ งท ำ ก็ คื อ พิ จ ำรณำถึง
ควำมเป็ นไปได้อ่นื ๆ ไมใ่ ห้ตกหลน่ ด้ำนไหนทัง้ นัน้ ดูจำกปั จจุบัน
กำรคำดกำรณข์ องถำนเจี่ยวถึงแม้ว่ำจะไม่มีหลักฐำนแน่ชัด แต่
ควำมเป็ นไปได้ ต่ ำ งๆ ซ้ อ นทั บ กั น ก็ ชี้ ไ ปที่ ผ ลลั พ ธ์ เ ดี ย วกั น
ผลลัพธน์ ี้จะมองขำ้ มก็ไมไ่ ด้ พวกเรำรีบไปที่หมูบ่ ำ้ นนัน้ กัน "
" แตว่ ำ่ แผลของคุณ "ถำนเจี่ยวลังเล

1229
 ผมกุมมือของเธอไว้" ผมไมเ่ ป็ นไร "
ตอนที่พวกเรำไปถึงหมูบ่ ำ้ นก็เป็ นเวลำพลบค่ำแล้ว หมูบ่ ำ้ น
ถึงแม้ว่ำจะไม่ใหญ่ มีถ นนไม่กี่เส้น แต่ก็มีประชำกรหลำยร้อย
หลังคำเรือน นอกจำกนี้ นี่เป็ นเพียงหมูบ่ ำ้ นใกล้กับภูเขำ ทัง้ ยังมี
บ้ำนคนในหมู่บ้ำนประปรำย เป็ นแหล่งกบดำนที่ดีมำกที่หนึ่ง
จริงๆ
พวกเรำหำโรงแรมพัก
ฟ้ ำมื ด ลงแล้ ว เสิ่ น สื อ เยี่ ย นบอกว่ ำ กลำงคื น ท ำได้ แ ค่เ ดิน
ส ำรวจเบื้ อ งต้ น กำรสื บ ค้น เสำะหำแบบจริ ง จั ง คงได้ แ ต่ ร อวัน
พรุง่ นี้
ผมกับถำนเจี่ยวพักห้องเดียวกัน ผมอยูใ่ นห้องครู่หนึ่ง ถำน
เจี่ยวก็ยกอำหำรที่ซ้ือมำเข้ำมำ ปิ ดประตู ทั้งยังพูดรำวกับ คิ ด
อะไรอยู"่ มองไมอ่ อกจริงๆ เสิ่นสือเยี่ยนแคเ่ ปิ ดห้องอีกห้องหนึ่ง
คุณเห็นสีหน้ำของจ้วงอวี๋ตอนนั้นไหม นัน่ เรียกว่ำกำรปฏิเสธบัง
หนำ้ อยำ่ งหนึ่งละ่ …"
ผมพูด" เสิ่นสือเยี่ยนจริงๆ แล้วเป็ นผูช้ ำยประเภทที่ถ้ำคิดดี
แลว้ วำ่ ตัวเองตอ้ งกำรอะไรก็จะตอ่ สูเ้ พื่อให้ไดม้ ำ "

1230
 " อ๋อ…"ถำนเจี่ยวพิงที่ข้ำงตัวผม" แล้วคุณ ล่ะ ชัดเจนหรือ
เปลำ่ "
" ผมได้มำอย่ำงเต็มที่แล้ว เขำยังต้องเปิ ดห้อง คุณ ว่ำผม
ชัดเจนไหมละ่ "
ถำนเจี่ยวหลุดขำ มองผม" ยังเจ็บแผลอยูไ่ หมคะ "
" ไมเ่ ป็ นไร พรุง่ นี้ผมจะไปหำดว้ ยกันกับพวกคุณ "
ถำนเจี่ยวเงียบไปสัก พัก ก่อนที่จะออกเดินทำง ผมขอให้
หมอฉีดยำชำ ทั้งยังฉีดยำแก้ปวดบำงอยำ่ งให้ผมกอ่ นมำ จริงๆ
แล้ ว ตอนที่ เ พิ่ง ฉีด เจ็บ กว่ ำ ตอนปกติ ม ำกนั ก แน่น อนว่ ำ ผมไม่
สำมำรถร้องโอดโอยอะไรได้ ตอนนั้นถำนเจี่ยวยืนมองอยู่ข้ำงๆ
โดยตลอด สำยตำนัน้ ทำให้ผชู้ ำยรับไมไ่ ดเ้ ล็กนอ้ ย
" คืนพรุ่งนี้เป็ นเวลำที่พวกเรำต้องกลับไปใต้ดินแล้ว "เธอ
พูด
" อืม "ผมพูด" ก่อนช่วงเวลำนั้น ถ้ำช่วยอูเมี่ยวกลับมำได้
ควำมปรำรถนำในใจผมก็จะถูกปลดปลอ่ ย "
พวกเรำต่ำงเงียบไปครู่หนึ่ง เธอยื่นแขนทั้งสองออกมำ พูด

1231
ว่ำ" ตกลง ไมต่ ้องคิดมำกแล้ว กินอิ่มแล้วพักผ่อนดีๆ สักหน่อย
ถึงจะมีแรง นี่ ให้ฉันป้อนคุณไหม "
ผมหัวเรำะ" ไมต่ อ้ งหรอก "
เธอเปิ ดกล่องข้ำวทั้งหมด เติมกับข้ำวให้ผม ยื่นกล่องข้ำว
ให้ ริ น น้ ำ พวกเรำกิ น ข้ำ วด้ ว ยกั น อย่ำ งสงบสุ ข แบบนี้ ตอนที่
พระจันทร์ขึ้น เธอพยุงผมนั่งบนโซฟำ ทั้งยังเอำยำให้ผมกิน ผม
รู้สึกตกหลุมรักไปชั่วขณะ กุมมือเธอไว้ เธอกม้ หน้ำมองผมแล้ว
ยิ้ม โค้งตัวลงมำจูบ ริมฝี ปำกนั้นทั้งอ่อนโยนและเย็น จูบอย่ำง
ละเมียดละไม
เสร็จแล้ว เธอก็ผละออก พูดว่ำ" ฉันมีลำงสังหรณ์ว่ำพรุ่งนี้
จะต้องเป็ นวันที่ยำกลำบำกมำกๆ วันหนึ่งแนน่ อน ฉันรู้ว่ำคุณจะ
พยำยำมสุ ด ชี วิ ต รั บ ปำกฉั น นะ ระวั ง ตั ว ดู แ ลตั ว เองดี ๆ แล้ ว
ตอนนี้คุณไมไ่ ด้ตัวคนเดียวแล้วจริงๆ ไมว่ ่ำเกิดอะไรขึ้น คุณต้อง
จำไวว้ ำ่ ยังมีฉันรอคุณอยู่ รอให้คุณรับฉันเป็ นภรรยำ "

1232
 ตอนที่ 250 อูอวี้ 30 (4)

คำพูดของเธอสงบและอ่อนโยน แต่ผมกลับฟั งแล้วเจ็บปวด

ใจเหลือแสน รูว้ ำ่ นี่อำจเป็ นคำพูดที่เธอคิดจนตกตะกอนมำหลำย
วัน อดกลัน้ ไวแ้ ลว้ ขม่ กลัน้ ไวอ้ ีก
" ผมรับปำกคุณ เจี๋ยวเจี่ยว จะไมใ่ ห้คุณรอคนเดียว ผมคือ
สำมีของคุณ ผมกลับมำอยูข่ ำ้ งกำยคุณ "ผมบอกเธอ
เธอยกมือขึ้นมำเช็ดดวงตำ พูดว่ำ" อยำ่ หลงตัวเองสิ ตอนนี้
ยังไมไ่ ด้แต่งงำนกันซะหน่อย! อีกอยำ่ งนี่เป็ นเรื่องที่เรำตัดสินใจ
เอำเอง ไมร่ ู้วำ่ พอ่ กับแมฉ่ ันจะยอมรับคุณได้หรือเปลำ่ อีกนะ "
ผมกุ มมือเธอ" คุณ คิดว่ำคุณ ลุงคุณ ป้ ำจะยอมรั บผมหรื อ
เปล่ำ "
ถำนเจี่ยวทำปำกยื่น ถอนหำยใจครัง้ หนึ่งแล้วพูดวำ่ " พอ่ แม่
ฉัน สิ่งที่ชอบที่สุดในชีวิตคือนักเรียนหัวกะทิ ลูกของเพื่อนบ้ำน
อีกทั้งยังมีใบปริญญำของมหำวิทยำลัยชิงหวำ ฉันจินตนำกำร
ท่ำทำงตอนพวกท่ำนยกคุณเอำไว้ในใจอยำ่ งประคบประหงมได้
เลย ตอ่ ไป ฐำนะในบำ้ นของฉันจะตอ้ งนำ่ เศรำ้ มำกแนน่ อน "

1233
 ผมหัวเรำะ เธอก็หัวเรำะ ดวงตำสะท้อนแสงจันทร์วูบวำบ
สวยจนทำให้ผมละสำยตำไมไ่ ด้ สวยจนทำให้ในใจผมที่เต็มไป
ดว้ ยควำมหนำวเหน็บยังคงเต็มไปด้วยควำมหวัง
กิ น ข้ำ วเสร็ จ แล้ ว ถำนเจี่ ย วกั บ พวกเขำสองคนก็ อ อกไป
สำรวจเพื่อทำควำมเขำ้ ใจอยำ่ งงำ่ ยๆ ผมสะสมพลังกำยไว้ ได้แต่
รอวันพรุง่ นี้ พิงอยูบ่ นเตียง ดูวิดีโอบันทึกกำรเดินทำงช่วงนัน้ ของ
เฉินซิงเจี้ยน อำ่ นขอ้ มูลคดีทุกอยำ่ ง
ผมรู้สึก อยู่ต ลอดว่ำ ตั วเองมองข้ำ มจุด ที่ สำคั ญ มำกอย่ำ ง
หนึ่งไป
บันทึกกำรเดินทำงของเฉินซิงเจี้ยนไม่ได้ถ่ำยรถของคนที่
สองเอำไว้ ตำแหน่งที่เขำจอดรถก็หลบจำกรัศมีกล้องวงจรปิ ด
ใกล้ๆ ร้ำน ผมจะหำร่องรอยคนที่สองเจอได้อย่ำงไร ไม่มีใครที่
ไม่ มี ห ลั ก ฐำนได้ จะต้ อ งมี ก ล้ อ งวงจรปิ ดถ่ ำ ยเขำไว้ ไ ด้ อ ย่ ำ ง
แนน่ อน แตม่ ันอยูท่ ี่ไหน
ต่อมำผมอ่อนแรงจนถึงขีดสุด อำจเพรำะว่ำยำออกฤทธิ์อีก
ครั้ง จึงหลับไปอยำ่ งเลอะเลือน หรืออำจจะเป็ นเพรำะกอ่ นนอน
คิดเรื่องพวกนี้ ในควำมฝั นก็เลยเป็ นเรื่องพวกนัน้ ดว้ ย

1234
 ผมฝั นถึงคืนวันนั้นที่ไล่จับฆำตกรครัง้ แรก ในซอยมืด เสียง
ร้องตกใจของเพื่อน เงำร่ำงของเขำ คนเดินถนนที่ขวำงทำง และ
ตอ่ มำเขำก็วิ่งเขำ้ ไปในซอยเล็กๆ หำยไปอยำ่ งไรร้ อ่ งรอย…
เฉินซิงเจี้ยนเดินออกมำจำกในร้ำนเหล้ำ ในควำมมืดนั้น
แยกออกไดอ้ ยำ่ งชัดเจนวำ่ ยังมีคนอีกหนึ่งอยูใ่ นที่ไกลๆ
…
ผมกั บ ถำนเจี่ ย วไปที่ ส ถำนี ต ำรวจ โกหกว่ ำ เธอเป็ น
ผูเ้ สียหำย
ระหวำ่ งทำงพวกเรำไปรำ้ นอำหำรที่เฉินหนิงเหมิงเหยื่อคนที่
หนึ่งทำงำน ตอนนั้นถำนเจี่ยวพูดประโยคหนึ่งออกมำ เธอพูด
วำ่ …
เธอพูดว่ำ…
ผมลืมตำขึ้นทันใด เห็นแสงอำทิตย์นอกหน้ำต่ำงเริ่มสว่ำง
แล้ว ถำนเจี่ยวขดตัวอยูข่ ำ้ งตัวผม หลับสนิท แต่ในหัวผมได้ต่ืน
เต็มตำแลว้
ผมจ้องมองใบหนำ้ อันสวยงำมของถำนเจี่ยว คิดถึงตอนนั้น

1235
ที่พวกเรำยืนอยูน่ อกรำ้ นอำหำร เธอพูดวำ่ " ที่นี่ คุน้ ตำจังเลย "
ผมตอบกลับวำ่ อยำ่ งไรนะ
ผมพูด" เพรำะว่ำพวกเรำเคยมำที่นี่ ที่นี่ห่ำงกับร้ำนเหล้ำ
รำ้ นนัน้ ของคดีสวี่จิ้งเหมียวแคถ่ นนเดียว "
ซึ่งก็คือถนนเสน้ นัน้ ที่รถของเฉินซิงเจี้ยนขับออกไป
สภำพภูมิศำสตร์ที่แห่งนั้นผมคุ้นเคยตั้งนำนแล้ว ตอนนี้ก็
เหมือนมีไฟเส้นหนึ่งกำลังเผำไหม้อยู่ในสมองผม และจำกนั้น
รูปภำพที่เต็มไปด้วยควำมวำ่ งเปลำ่ ก็ถูกจุดให้สวำ่ งขึ้นมำ
ทันใดนั้น ผมก็คิดถึงคำพูดที่เฉินซิงเจี้ยนเคยพูดในวิดีโอ
สอบสวน เขำบอกว่ำคนทัง้ หมด กำรเลือกสถำนที่ทัง้ หมด อีกทัง้
กำรลงมือ คนที่สองเป็ นคนคิดเองทำเองทัง้ หมด
ผมหลับตำ คิดถึงประสบกำรณแ์ รกสุดคืนนัน้ ในซอยเล็กๆ
คนคนนั้นวิ่งอยูโ่ ดยตลอด แท้จริงแล้วถูกกระบองตีวิ่งไมไ่ ด้แล้ว
ทันใดนัน้ ก็มีเด็กหนุม่ คนหนึ่งปรำกฏตัวออกมำขัดขวำงผม
ต่อมำ ทำงตำรวจต้องกำรหำพยำนหลักฐำนของคนคนนี้
กลับหำไม่เจอ ประกำศหำเบำะแสก็ไม่มีใครออกมำติดต่อ ถ้ำ

1236
หำกเป็ นชำวบ้ำนชำวกลำงคืนที่อำศัยอยูแ่ ถวนั้นจริงๆ ทำไมจะ
หำไมเ่ จอ

1237
 ตอนที่ 251 อูอวี้ 30 (5)

ผมนึก ว่ำคนที่ตัวเองไล่ตำมมำตลอดคือเฉินซิงเจี้ ยน แต่

จริงๆ แล้วคือเฉินซิงเจี้ยนหรือเขำกันแน่ เด็กหนุ่มที่เห็นหนำ้ ไม่
ชัด สะพำยกระเป๋ำเป้และปรำกฏตัวออกมำท่ำมกลำงควำมมืด
คืนนัน้ คือใคร
แตไ่ มว่ ำ่ จะเป็ นใคร คืนนัน้ เขำอยูท่ ี่นนั่ ตอ่ มำ เฉินซิงเจี้ยนก็
ปรำกฏตัวมำเป็ นโลก่ ำบัง และเขำก็หนีจำกไปอยำ่ งรวดเร็ว
รถของเขำก็อยูท่ ี่ด้ำนหลังร้ำนเหล้ำ และละแวกนัน้ คือเขตที่
พักอำศัย คอ่ นขำ้ งเจริญ ไมม่ ีทำงที่จะไมม่ ีกล้องวงจรปิ ด
…
ตอนนี้คดีสวี่จิ้งเหมียวยังไม่เกิดขึ้น บำงทีอำจจะไม่เกิดขึ้น
ตลอดไป ดังนั้น กล้องวงจรปิ ดคืนนั้นไม่มีอยู่ แต่คดีเ ฉินหนิง
เหมิงเกิดขึ้นแล้ว เกิดในสถำนที่ที่ใกล้กันขนำดนั้น ถ้ำอย่ำงนั้น
รถของเขำจะยังจอดอยูต่ ำแหน่งเดิมไหม ด้ำนหลังร้ำนเหล้ำ แต่
สำมำรถมองเห็นตำแหนง่ ที่เฉินหนิงเหมิงทำงำนได้ บำงทีอำจจะ
เป็ น ด้ ำ นในซอยที่ เ ชื่ อ มร้ ำ นเหล้ ำ กั บ ร้ ำ นอำหำร เขำไม่จ อด
ดว้ ยกันกับเฉินซิงเจี้ยน

1238
 เขำให้เฉินซิงเจี้ยนพุง่ ไปขำ้ งหนำ้ อีก ตัวเองแทบจะไมพ่ ัวพัน
อะไรทั้งนั้น ถ้ำอย่ำงนั้น เขำยังจะหลบกล้องวงจรปิ ดทุกตัวบน
ถนนอยำ่ งระมัดระวังไหม
คนหนึ่งคน ไมอ่ ำจไรซ้ ึ่งควำมสะเพรำ่ ไดร้ อ้ ยเปอรเ์ ซ็นต์
ในอกของผมคล้ำยกับมีกระแสน้ำเชี่ยวกรำกพรัง่ พรูออกมำ
ผมรูว้ ำ่ ตัวเองหำเขำเจอแลว้
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมำ โทรหำเหล่ำติง ถำนเจี่ยวลุก
ขึ้นนัง่ ขยี้ตำ ฟั งคำพูดของผมแล้วก็ตะลึงไปเช่นกัน
ผมหมดหนทำงที่จะอธิบำยสำเหตุเหล่ำนั้นกับเหล่ำติงได้
แต่เขำได้ยินสถำนที่ที่ผมพูดแล้ว ก็ยังคงตอบรับในทันทีว่ำจะรีบ
ส่งคนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิ ดแถวนัน้ ในคืนที่เฉินซิงเจี้ยนไป
ตรวจสอบสถำนที่ล่วงหนำ้
ข่ำวจำกตำรวจยังไม่ทันส่งมำด้วยซ้ำ พอฟ้ำสำง พวกเรำสี่
คนก็ รี บ ไปยั ง บ้ำ นต้ อ งสงสัย ในหมู่บ้ำน เจ้ ำ หน้ำ ที่ ด ำเนินกำร
ตรวจสอบ แตไ่ มพ่ บอะไรเลยสักนิด
ช่วงใกลเ้ ที่ยง ในที่สุดเหลำ่ ติงก็โทรมำ

1239
 น้ำเสียงของเขำฟั งดูแลว้ จริงจังเป็ นอยำ่ งมำก" อูอวี้ พวกเรำ
หำรถแบบนี้ในคืนนัน้ พบแล้วจริงๆ จอดอยูใ่ นซอยด้ำนหลังร้ำน
เหล้ำ ทั้งยังมีแค่รถของเขำเพียงคันเดียว เวลำที่เขำเข้ำมำและ
จำกไปแทบจะเหมือนกับเฉินซิงเจี้ยน ลักษณะภำยนอกของรถ
เบื้องต้นเหมือนกับที่ถำนเจี่ยวและเสิ่นสือเยี่ยนเคยบอกไว้ รูป
และทะเบียนรถฉันจะรีบส่งให้พวกเธอ แต่รถนั้นเป็ นรถที่เช่ำมำ
ใช้บัตรประชำชนปลอม พวกเรำกำลังตรวจสอบ นอกจำกนี้ พวก
เรำได้ตรวจสอบทิศทำงที่ไปของรถคันนี้ในพื้นที่ตัวเมืองทั้งหมด
"
คำพูดของเหล่ำติงทำให้ผมใจเต้นรัว ผมถำม" ตรวจสอบ
กล้องวงจรปิ ดบนถนนของหมู่บ้ำนนี้ให้ผมก่อนได้ไหมครับ ถ้ำ
หำกเขำพำอูเมี่ยวมำที่นี่ กำรหำรถจะงำ่ ยกว่ำหำคน "
เหลำ่ ติงรับปำก
วำงสำยไปแล้ว ผมเงยหนำ้ ขึ้นมองพระอำทิตยก์ ลำงทอ้ งฟ้ำ
ถำนเจี่ยวพูดไมผ่ ิด วันนี้จะตอ้ งเป็ นวันที่แจ่มใสมำกอยำ่ งแน่นอน
ตอนพระอำทิตยต์ ก แสงพระอำทิตยต์ กรำวกับเลือด แสงสำยัณห์
แผข่ ยำยไปทัว่ พวกเรำวิ่งแขง่ กับเวลำ ตอ่ สูเ้ พื่อชีวิตอูเมี่ยว
เวลำผำ่ นพน้ ไปทีละนำที ทีละวินำที จนถึงตอนบำ่ ย พวกเรำ
1240
แทบจะตรวจสอบสถำนที่ ที่อ ำจจะซ่ อ นคนไว้ ทั้ง หมดเกื อบจะ
เสร็จแลว้ แตย่ ังคงไมพ่ บอะไร
พระอำทิตยค์ ่อยๆ เอียงไปทำงทิศตะวันตก พวกเรำยืนอยู่
ขำ้ งรถ ตอนนี้ยำชำและยำที่อยูต่ ัวผมกำลังออกฤทธิ์ อีกทั้ง อำจ
เพรำะจิตใจที่ตึงเครียดมำตลอด ผมไมร่ สู้ ึกถึงควำมเจ็บปวดของ
กล้ำมเนื้อเลยสักนิด พวกจ้วงอวี๋ก็ล้วนเหนื่อยล้ำ แต่ดวงตำส่อง
แสงรำวกับหิมะ ถึงขัน้ นี้แล้ว พวกเขำล้วนไร้ซึ่งคำพูด มองสีหน้ำ
ของผม
ผมจุดบุหรี่ แทบจะสูบอยำ่ งรวดเร็ว เสิ่นสือเยี่ยนก็สูบบุหรี่
อยูอ่ ีกด้ำน ผูห้ ญิงทัง้ สองคนนิ่งเงียบ
ผมพูดกับพวกเขำ ขณะเดียวกันก็พูดกับตัวเองด้วยว่ำ" ยังมี
โอกำส ไมอ่ ยูใ่ นหมูบ่ ้ำน งัน้ ก็อยูบ่ นภูเขำ อีกทัง้ จะต้องเป็ นภูเขำ
ที่มีถนนผำ่ น พวกเรำแยกกันหำ "
เสิ่นสือเยี่ยนพูด" ถูก ต้อง ยังมีเ วลำอย่ำงน้อยหนึ่งชั่วโมง
กอ่ นพระอำทิตยต์ ก หำตอ่ ไป! "
พวกเรำกำลังจะขึ้นรถ โทรศัพทม์ ือถือของผมก็ดังขึ้น ผมรีบ
รับ" เหลำ่ ติงเป็ นยังไงบำ้ ง! "

1241
 " อูอวี้ พวกเรำหำรถคันนั้นเจอแล้วเมื่อกี้ ! "เหล่ำติงแผด
เสียงในสำย" อยูใ่ นหมูบ่ ำ้ นที่พวกเธออยูน่ นั่ แหละ มันโผลม่ ำเมื่อ
วำน กล้องวงจรปิ ดบนถนนถ่ำ ยตอนที่เ ขำเข้ำไปในถนนที่ ขึ้ น
ภูเ ขำเส้นหนึ่งไว้ไ ด้ ภูเ ขำลูก นั้นห่ำงจำกหมู่บ้ำนประมำณสอง
กิโลเมตร ชื่อภูเ ขำอูหลง พวกเธออย่ำบุ่มบ่ำ ม เดี๋ยวฉันจะส่ ง
ก ำลั ง ต ำรวจเข้ ำ ไป! แล้ ว ก็ พวกเรำหำดี เ อ็ น เอใหม่ ที่ มี
ประสิทธิภำพของเฉินซิงเจี้ยนสำเร็จแลว้ ! เริ่มเปรียบเทียบกับ…"
หลังจำกนั้นเหล่ำติงพูดอะไรอีก ผมไมไ่ ด้ยินแล้วจริงๆ ผม
ตะโกน" ไป! "เสิ่นสือเยี่ยนเหยียบคันเร่งในทันที รถมุ่งไปทำง
ภู เ ขำอู ห ลงรำวกับ ติ ดจรวด ถำนเจี่ ย วและจ้ ว งอวี๋ ก็มี สี หน้ำตึง
เครียดอยำ่ งที่ไมเ่ คยมีมำกอ่ น ลมพัดหวีดหวิวตีหนำ้ ผม อำรมณ์
ที่ร้อนเย็นบำงอย่ำ งสั บเปลี่ ยนกั น ก ำลังแผ่ขยำยขึ้น ในตั ว ผม
อยำ่ งบำ้ คลัง่ ดวงตำของผมมองไมเ่ ห็นอะไรแล้ว มีเพียงยอดเขำ
ลูกนั้นที่ห่ำงออกไปสองกิโลเมตร ต้นไมเ้ ขียวขจีปกคลุมภูเขำไว้
แนน่ ขนัด มองไมเ่ ห็นอะไร พระอำทิตยส์ ีแดงกำลังตกลงมำอยำ่ ง
ช้ำๆ

1242
 ตอนที่ 252 ถำนเจีย่ ว 31 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ทิ ว ทั ศ น์ ย ำมพลบค่ ำ นั้น สวยรำวกั บ ไม่ใ ช่ ค วำมจริ ง พระ
อำทิตย์สีแ ดงเลือดประดับอยู่ที่ยอดเขำ แสงสำยัณ ห์ส่องทะลุ
ผ่ำนเมฆทีละเส้นรำวกับแสงพระพุทธองค์ ในป่ำเริ่มมืด ต้นไม้
ทั้งหมดสั่นไหวรับลมเบำๆ พวกมันทั้งแน่นขนัดและลึกจนมอง
ไมเ่ ห็นจุดสิ้นสุด
รถขับมำถึงกลำงไหล่เขำก็ขับขึ้นไปไมไ่ ด้แล้ว พวกเรำเห็น
รถของคนคนนั้นจอดอยูท่ ี่สุดถนนเช่นกัน เสิ่นสือเยี่ยนรีบถือปื น
เข้ำประชิด อูอวี้ตำมไปติดๆ หลังจำกตรวจสอบอย่ำงรวดเร็ว
รอบหนึ่งแล้วก็เตะกระโปรงหลัง เสิ่นสือเยี่ยนส่ำยศีรษะเล็กน้อย
สื่อวำ่ ไมม่ ีอะไร
คนคนนัน้ เตรียมจะสูห้ ลังชนฝำแลว้ จริงๆ
" ขึ้นเขำ "อูอวี้พูด
พวกเรำเลียบถนนเล็ก ๆ เข้ำไปในป่ำทึบ มีถนนเพียงเส้น
เดียว เสิ่นสือเยี่ยนดูดินโคลนอยำ่ งละเอียดแล้วพูดว่ำ" มีรอยเทำ้

1243
ใหม่ ช่วงควำมยำวเหมือนกับที่พวกเรำพบในที่เกิดเหตุ "
สีหน้ำอูอวี้เย็นยะเยือกโดยสิ้นเชิง ฉันรู้สึกว่ำเขำในเวลำนี้
เขำในวันนี้ ไมเ่ หมือนกับในเวลำปกติเป็ นอยำ่ งมำก เหมือนกับ
เสือดำวที่ไดร้ ับบำดเจ็บ ถึงแมจ้ ะไมพ่ ูดไมจ่ ำ แตห่ ลังจำกนัน้ พลัง
ทัง้ รำ่ งก็คลำ้ ยจะระเบิดออกมำ
ฉันกลัวว่ำเขำจะไมห่ ่วงชีวิตจริงๆ พวกเรำจะต้องช่วยอูเมี่ย
วกลับมำให้ได้
แต่เขำเคยรับปำกฉันว่ำ จะไม่มีทำงไม่คำนึงถึงควำมเป็ น
ควำมตำยอีก เพื่อฉัน
ฉันได้แตต่ ำมเขำไปติดๆ
พวกเรำขึ้นเขำมำประมำณครึ่งชั่วโมงกว่ำแล้ว ฉันค่อยๆ
รู้สึกได้ถึงควำมไม่ปกติเล็กน้อยของอูอวี้ ควำมเร็วของเสิ่นสือ
เยี่ ย นนั้น เร็ ว มำก อู อ วี้ ต ำมหลั ง ไปติ ด ๆ ฉั น กั บ จ้ ว งอวี๋ รั้ง ท้ำ ย
ถึ ง แม้ว่ ำ อู อ วี้ ยั ง คงอยู่ด้ ว ยกั น กั บ เขำ แต่ ฉั น เห็ น รอยเลื อ ดซึ ม
ออกมำจำกเสื้อยืด
ฉันถำม" อำอวี้ คุณโอเคไหมคะ "

1244
 เขำตอบ" ไมเ่ ป็ นไร "บนหนำ้ ผำกมีเม็ดเหงื่อผุดพรำย ฉันดู
แล้วจิตใจค่อยๆ รับไมไ่ หว ถึงแมว้ ่ำจะฉีดยำแล้ว แต่เขำเพิ่งจะ
บำดเจ็ บ ไม่กี่ วั น พลั ง กำยไม่ส ำมำรถเปรี ย บเที ย บกั บ ต ำรวจ
อำชญำกรรมที่แข็งแรงได้ แต่ฉันไมม่ ีทำงเลือก แล้วก็มส่ ำมำรถ
เตือนเขำให้หยุดได้
เสิ่นสือเยี่ยนหันหน้ำมำมองฉันแค่แวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร
ควำมเร็วไมไ่ ดล้ ดลงทัง้ นัน้
ไม่ง่ำยเลยกว่ำที่พวกเรำจะมำถึงจุดสิ้นสุดของป่ำ แต่กลับ
เห็นด้ำนหน้ำเต็มไปด้วยสวนผลไม้ ภำยใต้แสงสุดท้ำยที่ส่องลง
มำ เห็นได้ชัดวำ่ อัดแนน่ ไปด้วยควำมเงียบเหงำมำกเป็ นพิเศษ
มีสวนผลไม้ ก็แสดงวำ่ มีคน
มองออกไปไกลๆ ด้ำนบนสุดของสวนผลไม้ ยังมีบ้ำนอีก
หลั ง หนึ่ ง อยู่ร ะหว่ ำ งสั น เขำในภู เ ขำรกร้ ำ งนี้ คำดไม่ถึ ง ว่ ำ จะ
ตกแตง่ ไดอ้ ยำ่ งสงำ่ และประณีตเป็ นอยำ่ งยิ่ง กำแพงอิฐหินไมเ่ ป็ น
ระเบี ย บ ด้ ำ นบนคื อ หน้ ำ ต่ ำ งไม้ หลั ง คำระนำบเอี ย งสี เ ทำ
ดำ้ นหลังมีตน้ ไมใ้ หญป่ กคลุมอยู่
ยังคงเป็ นเสิ่นสือเยี่ยนที่นำหน้ำไปกอ่ น พวกเรำมุง่ หนำ้ ตรง

1245
ไป เลี ย บทำงเล็ ก ๆ ในสวนผลไม้ ท้ อ งฟ้ ำก็ มื ด ลงบ้ ำ งแล้ ว
ควำมรู้สึกเงียบสงบเย็นยะเยือกเพิ่มขึ้นเป็ นเท่ำตัว เสิ่นสือเยี่ยน
หันมำมองพวกเรำ พูดเสียงเบำ" ระวัง "พวกเรำต่ำงพยัก หน้ำ
เสิ่นสือเยี่ยนก็พูดอีก" เสี่ยวอวี๋ คุณมำอยูข่ ำ้ งตัวผม "จ้วงอวี๋ขำน
รับ" อืม "กำ้ วไปขำ้ งหนำ้ สองกำ้ ว เสิ่นสือเยี่ยนจับมือเธอไว้
ฉันก็กุมมืออูอวี้ เลือดซึมออกมำเป็ นรอยเล็ก ๆ บนเสื้อยืด
ของเขำ เขำมองฉัน ช่วงเวลำนี้ฉันรูส้ ึกเหมือนตัวเองเห็นช่ำงซ่อม
รถเมื่อหนึ่งปี ที่แล้วในทันที หน้ำตำเข้มแข็ง ทรหดอดทน ผ่ำน
โลกมำอยำ่ งโชกโชนนั้น เขำพูด" ระวัง ตำมผมอยูข่ ำ้ งหลัง "ฉัน
พูด" ตกลง "
พวกเรำออกมำจำกป่ำอย่ำงรวดเร็ว ห่ำงจำกบ้ำนหลังนั้น
เพียงร้อยกว่ำเมตร ฝี เท้ำของพวกเรำเบำมำก ไมไ่ ด้ส่งเสียงใดๆ
ออกมำ
และในเวลำนี้เอง ในบำ้ นด้ำนหนำ้ ก็ส่งเสียงออกมำในทันที
คล้ำยกับมีอะไรตกลงกระทบพื้น แล้วก็คล้ำยกับมีอะไรถูก ลำก
เวลำคล้ำยจะหยุดลงไปในตอนนี้ เสิ่นสือเยี่ยนพุ่งเข้ำไปรำวกับ
สุนัขล่ำสัตว์ จ้วงอวี๋ตำมหลังไปติดๆ เธอเป็ นนักคำรำเต้สำยดำ
ทัง้ ยังออกกำลังกำยกลำงแจ้งอยูโ่ ดยตลอด พลังที่ระเบิดออกมำ

1246
ทำให้คนตกใจ

1247
 ตอนที่ 253 ถำนเจีย่ ว 31 (2)

อูอวี้ก็เคลื่อนไหวเพรำะเสียงที่ดังขึ้น ตอนแรกเขำกับเสิ่นสือ
เยี่ ย นเคี ย งไหล่ กั น ผู้ช ำยทั้ง สองคนวิ่ ง ทะยำนออกไปสุ ด ชี วิ ต
เหมือนกัน แต่ตอนนี้ควำมเร็วของอูอวี้ช้ำลงบ้ำงอยำ่ งเห็นได้ชัด
ฉันตำมอยู่ด้ำนข้ำงเขำ เห็นเขำพยำยำมห่อไหล่อย่ำงสุดชีวิต
เห็นเลือดเป็ นหยดๆ ไหลออกมำใต้เสื้อยืด ฉันก็หมดหนทำงจะ
พูดอะไร มองบ้ำนลี้ลับที่เงียบเหงำด้ำนหน้ำ มองผู้ชำยจอมดื้อ
รัน้ ที่อยูข่ ำ้ งๆ
ตำเห็นจ้วงอวี๋เสิ่นสือเยี่ยน ทั้งสองคนใกล้จะวิ่งไปถึงประตู
แล้ว อูอวี้เ ซถลำไปครั้งหนึ่ง ถูก หินขัดขำ ล้มลงไปบนพื้น เขำ
เพียงแค่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมำ แล้วก็รีบยันตัวเองขึ้นมำ ฉันยื่น
มือไปคิดจะพยุงเขำ แต่เขำไมต่ ้องกำร พูดว่ำ" เจี๋ยวเจี่ยว ผมไม่
เป็ นไร "
ฉันเพียงแคม่ องเขำ ตำมเขำไป ไมส่ ง่ เสียงคัดคำ้ น
แต่ในตอนที่ล่ำช้ำเพรำะล้มลงนี้เอง เสิ่นสือเยี่ยนกับจ้วงอวี๋
ได้ ไ ปถึ ง ประตู แ ล้ ว ฉั น เงยหน้ ำ ขึ้ น เห็ น สี ห น้ ำ พวกเขำไม่
เปลี่ยนแปลง คล้ำยกับเห็นอะไร แต่กิ่งไม้และผ้ำม่ำนบดบังไว้

1248
จำกมุมมองของพวกเรำ มองเห็นไม่ชัดว่ำในห้องมีใครอยู่ เกิด
อะไรขึ้น
หลังจำกนัน้ ฉันก็ได้ยินเสิ่นสือเยี่ยนตะคอกออกมำ" หยุดอยู่
ตรงนั้น! "เขำพุ่งเข้ำไป หลังจำกนั้นจ้วงอวี๋ก็ตำมไป ใจของฉัน
กระตุกเล็กนอ้ ย เพียงแคเ่ กลียดที่ตัวเองไมอ่ ำจกำงปี กไล่ตำมไป
ในระยะไมก่ ี่สิบเมตรนี้ได้ ในบำ้ นมีเสียงต่อสู้ดังออกมำอยำ่ งเห็น
ได้ชัด ทั้งยังมีเสียงร้องตกใจของจ้วงอวี๋ หลังจำกนั้นก็มีเสียงปื น
ปั ง ปั ง! ดังขึ้นสองครั้ง เห็นได้ชัดว่ำดังกังวำนอย่ำงแจ่มชัดเป็ น
พิเศษในเขตสันเขำนี้
ใจฉันที่เต้นอยูแ่ ทบจะหยุดลงในตอนนี้ พวกเขำยิงปื นแล้ว
และสีหน้ำอูอวี้ที่อยู่ข้ำงกำยฉันก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง คำรำม
แผดเสียง" คุณอยูน่ ี่ไมต่ ้องเขำ้ ไป! "แล้วก็วิ่งออกไป ฉันตัดใจไม่
ยุง่ ไมส่ นไดท้ ี่ไหนกัน จึงตำมขึ้นไปดว้ ย
ดวงตำอูอวี้มองอยู่ที่บ้ำนอยู่โดยตลอด เมื่อรู้สึก ได้ว่ำฉัน
ตำมขึ้นมำ ก็มองฉันอยำ่ งลึกซึ้งแวบหนึ่ง นัยนต์ ำมีแววล้ำลึก ฉัน
พูด" คุณไปที่ไหนฉันก็ไปที่นั่น "เขำไม่พูดอะไร ทันใดนั้นมือก็
โน้มลงมำ ดึงฉันไว้ และจำกนั้นฉันก็รู้สึกได้ในทันที ฝ่ำมือของ
เขำชื้นเล็กนอ้ ย กม้ ลงมองแวบหนึ่ง มีเลือดไหลออกมำจำกแขน

1249
เสื้อ ไหลมำถึงกลำงฝ่ำมือ ลำคอของฉันติดขัดเป็ นพักๆ เพียงแค่
กุมมือของเขำแน่นขึ้นไปอีก ไม่ว่ำจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่อยำก
ปลอ่ ยมือเขำ
ที่ประตูมีรองเท้ำสองคู่ คู่หนึ่งเป็ นแบบของผู้ชำย เป็ นแบบ
ที่ทำงตำรวจอนุมำนว่ำนักฆ่ำสวม ยังมีรองเท้ำผู้หญิงอีกคู่หนึ่ง
คุ้นตำมำกๆ ด้ำนบนมีรอยเลือดและดินโคลน ไมใ่ ช่อูเมี่ยวแล้ว
จะเป็ นใคร อูอวี้ก็เ ห็นแล้ว ควำมหนำวเหน็บในดวงตำนั้นปก
คลุมทุกอยำ่ ง ฉันเงยหน้ำมองออกไป ตื่นตระหนกตกใจในทันที
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นนั่ง พิ ง อยู่ บ นพื้ น มื อ พยุ ง ต้ น ขำและยั ง กุ ม ปื นอยู่
หน้ำ ตำตึ ง เครี ย ด เลื อ ดก ำลั ง ไหลออกมำจำกขำซ้ ำ ยของเขำ
ท่ ำ ทำงของจ้ ว งอวี๋ ไ ม่ เ ป็ นอะไร พยุ ง เขำอยู่ ข้ ำ งๆ สี ห น้ ำ
กระสับกระส่ำย เขำถูกยิงแล้ว
เสิ่นสือเยี่ยนเห็นพวกเรำเดินเขำ้ มำ แทบจะไมเ่ สียเวลำสัก
วินำที พูดอย่ำงรวดเร็ว" ตัวเขำเองก็ถู กยิง วิ่งออกไปทำงประตู
หลัง ไมเ่ ห็นอูเมี่ยว! "
อูอวี้คำรำมเสียงค่ำ" พวกคุณเป็ นอะไรหรือเปลำ่ "
เสิ่นสือเยี่ยนพูด" ไม่ต้องห่วงพวกเรำ รีบตำมไป! "แล้วส่ง
ปื นในมื อ ให้ อู อ วี้ พู ด ว่ ำ " ระวั ง ด้ ว ย "จ้ ว งอวี๋ ก็ พ ยั ก หน้ำ ให้ ฉั น
1250
เล็กน้อย ฉันกัดฟั น วิ่งตำมอูอวี้ออกไปทำงประตูหลังบ้ำนบำน
เล็กบำนนัน้
ฉำกนัน้ ใกลเ้ ขำ้ มำแลว้
ด้ำนหลังบำ้ นคือภูเขำ มีถนนเล็กๆ ที่คนย่ำไว้ แนบติดผนัง
หิน ทอดยำวคดเคี้ยวไปขำ้ งหน้ำ พอฉันมองก็เห็นรอยเลือดบน
พื้นยังใหมอ่ ยู่ ไมแ่ ห้ง พูดตะโกน" อำอวี้ บนพื้น! "อูอวี้มองดูแวบ
หนึ่ง เงยหนำ้ ขึ้น สีหนำ้ เย็นเยียบ
พวกเรำวิ่ ง เลี ย บถนนเล็ ก ๆ ประมำณสิ บ กว่ ำ นำที แ ล้ ว
ตรงหน้ำกว้ำงโล่งไปหมด มีลำธำรเล็กๆ สำยหนึ่ง ไหลทะลักลง
มำจำกกลำงหุบเขำ แต่ทว่ำ ฉำกในลำธำรก็ทำให้ฉันขนพอง
สยองเกลำ้ จริงๆ

1251
 ตอนที่ 254 ถำนเจีย่ ว 31 (3)

ดำ้ นขำ้ งลำธำรคือหำดทรำยเล็กๆ ที่นนั่ มีโตะ๊ วำงอยูต่ ัวหนึ่ง

บนโต๊ะมีเลื่อย มีดขนำดเล็กใหญ่ไม่ซ้ำ กรรไกร สว่ำนวำงอยู่…
บนอุปกรณ์จำนวนไม่น้อยย้อมไปด้วยเลือด ด้ำนข้ำงยังมีกล่อง
ใบใหญท่ ิ้งไว้ เป็ นกล่องเครื่องมือที่เขำนำเสนออย่ำงภำคภูมิใจ
ตอนที่กักขังตัวฉันไวใ้ นวันนัน้
ในลำธำรมีคนอยูห่ นึ่งคน
น้ำในลำธำรโดยรอบตัวเธอล้วนยอ้ มด้วยเลือดอยำ่ งเห็นได้
ชัด ซึมแผ่ออกไปเดี๋ยวเข้มเดี๋ยวอ่อนจำง เมื่อมองออกไปไกล
เห็นเพียงมือทั้งคู่ของเธอที่ถูกมัดไว้ บนร่ำงก็ไม่รู้ว่ำยังมัดด้วย
อะไรอีก ดังนั้นจึงจมอยู่ในน้ำโดยตลอด ผมของเธอลอยละล่อง
ไปตำมน้ำเงียบๆ นิ้วเทำ้ ที่ลอยขึ้นมำเหนือน้ำขำวซีดและบวม
ในหัวฉันเต็มไปดว้ ยควำมวำ่ งเปลำ่
ฉันมองอูอวี้กระโดดจำกถนนเล็ก ๆ ลงไปโดยตรง ด้ำนล่ำง
ล้วนเต็มไปด้วยหิน เขำแทบจะล้มลงไปอยำ่ งรุนแรง หลังจำกนัน้
ก็มว้ นตัวปี นขึ้นมำ กระโดดลงไปในน้ำ อุม้ อูเมี่ยวขึ้นมำจำกในน้ำ

1252
 " อูเมี่ยว…"ทั้งภูเขำล้วนสะท้อนเสียงคำรำมของเขำ เสียงที่
แทบจะขำดใจนัน้
ภำพตรงหนำ้ ฉันเลือนรำง ฉันก็กระโดดลงไปจำกถนนเล็กๆ
ชนอะไรบำงอยำ่ งอยำ่ งแรง แต่ก็ไมร่ ู้สึกอะไรแล้ว ทันใดนัน้ ไมร่ ู้
ว่ำฉันคิดไปเองหรือเปล่ำ ฉันเห็นอูเมี่ยวในอ้อมกอดเขำสั่นเทำ
เล็กน้อยอยำ่ งคำดไมถ่ ึง แต่นี่ก็คล้ำยกับแสงสว่ำงที่เหมือนหิมะ
อันหนำวเหน็บแสนอ่อนแอ ส่องฉำกที่เต็มไปด้วยภูเขำที่ทำให้
คนสิ้ น หวั ง นี้ ใ ห้ ส ว่ ำ งขึ้ น มำในทั น ที ฉั น วิ่ ง เข้ำ ไปอย่ ำ งล้ ม ลุ ก
คลุกคลำน รอ้ งตะโกน" เธอไมต่ ำย! เธอยังไมต่ ำย! "
อู อ วี้ ก อดเธอไว้ นั่ง อยู่ข้ำ งล ำธำร มื อ แทบจะสั่น เทำ ลู บ
ใบหน้ำของเธอ พูดตะโกน" อำเมี่ยว? อำเมี่ยว? "เสียงทั้งแหบ
พร่ำ ทัง้ ต่ำเป็ นอยำ่ งยิ่ง ฟั งแล้วทำให้รู้สึกรับไมไ่ ด้
ใบหน้ำอูเมี่ยวไร้สีเลือด หน้ำอกก็กระเพื่อมขึ้นลงเบำมำก
จนมองไมเ่ ห็น แต่เธอค่อยๆ ลืมตำขึ้นอยำ่ งช้ำๆ เธอมองพี่ชำย
คล้ ำ ยกั บ มี ค วำมเชื่ อ งช้ ำอยู่ บ้ ำ งหลั ง จำกสลบไป ทั้ ง ยั ง มี
ควำมรู้สึก เหลือเชื่ อกับ สิ่ง ตรงหน้ำ เธอคลี่ยิ้มออกมำในทั น ที
เสียงนั้นอ่อนแอจนแทบจะสิ้นลม" พี่… ฉันยังไม่ตำย… ในที่สุด
ฉันก็รอพี่ได้… ฉันบอกตัวเองมำตลอด… ตำยไม่ได้… พี่กับแม…่

1253
กับแม…่ จะเสียใจ…"
น้ำตำของฉันไหลลงมำในทันที คุกเข่ำลงที่ข้ำงกำยสองพี่
นอ้ ง ดวงตำอูอวี้มีน้ำตำไหลลงมำสองขำ้ ง ลูบใบหนำ้ ของอูเมี่ยว
ไว้ บนหนำ้ กลับปรำกฏรอยยิ้มอ่อนโยน เขำพูด" อืม อูเมี่ยวของ
พี่ ในที่สุดก็มีชีวิตต่อไป ช่วยกลับมำได้แล้ว… เก่งมำก แข็งแรง
ขนำดนี้ พยำยำมขนำดนี้…"
ฉันปิ ดหน้ำไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกเสียง อูเ มี่ยวซบลงใน
อ้อมอกพี่ชำย แผลทั่วร่ำงเธอมีหลำยจุดที่มองเห็นกระดูกขำว
ดวงตำกึ่งหลับกึ่งลืม แต่ลมหำยใจยังมีอยูต่ ลอด อูอวี้กอดเธอไว้
แน่น ตัวเขำเปี ยกโชกไปทั้งร่ำง เลือดซึมย้อมทั่วร่ำง สองพี่น้อง
กอดกัน คนที่เนื้อตัวเต็มไปดว้ ยเลือดสองคนอิงแอบกันอยำ่ งโดด
เดี่ยว อูอวี้หลับตำลงพักใหญ่ๆ ถึงจะลืมตำขึ้นมำ มองฉัน ฉัน
เห็นสีหน้ำในฉำกนี้ของเขำไมค่ ่อยชัดแล้ว แต่ฉำกนี้ทำให้ใจฉัน
สัน่ สะเทือน ฉันพุง่ เขำ้ ไป โอบพวกเขำทั้งสองคนไว้ อูอวี้อ้ำแขน
ออก กอดฉันไวใ้ นอกแนน่
หลังจำกช่วงเวลำนี้ เขำก็ปล่อยฉัน พวกเรำกม้ หน้ำมองลง
ไป อูเ มี่ยวสลบไปอีก แล้ วอย่ำ งเห็นได้ชั ด ลมหำยใจอ่อนแรง
อูอวี้จ้องมองเธอ มองอยูน่ ำน และจำกนัน้ ก็ส่งมำอยูใ่ นอ้อมกอด

1254
ฉัน ใจฉันจมดิ่งอย่ำงรวดเร็ว เขำพูด" เจี๋ยวเจี่ยว ดูแลเธอให้ดี
ฝำกหนอ่ ยนะ "
ฉันโอบอูเมี่ยวอยำ่ งระมัดระวัง ใช้ควำมอบอุ่นของร่ำงกำย
ตัวเองให้ควำมอบอุ่นเธอ เงยหนำ้ ขึ้นมองผูช้ ำยคนนี้ พูดอะไรไม่
ออกสักนิด เพรำะฉันรูด้ ีวำ่ เขำคิดอะไรอยู่
เขำก็เขำ้ ใจตรงนี้
ทันใดนัน้ เขำก็ย่ืนมือมำกอดฉันไว้ในอ้อมอก เหมือนกับทุก
ครัง้ ที่เขำจะจำกฉันไป ปกป้องฉัน เพียงแต่ต้องไปเสี่ยงอันตรำย
แตค่ รัง้ นี้ พวกเรำเป็ นทุกอยำ่ งของกันและกัน!
" ผมจำเป็ นต้องจับเขำ "เขำพูด" ทุกอยำ่ งถึงจะจบลงจริงๆ
ชีวิตของอูเมี่ยวถึงจะสงบและมั่นคง แล้วก็ไมม่ ีเด็กผู้หญิงคนอื่น
ถูกสังหำรอีกต่อไป รอผมนะ "
เขำกดคำงฉันไว้ จูบลงอยำ่ งหนักหน่วง พอจูบแล้วก็ไป ใจ
ฉันเต็มไปด้วยควำมเศร้ำระทม เจ็บปวดเหมือนพระอำทิ ตย์ที่
กำลังจมลงนัน้ ดำ้ นหลังของเขำ น้ำตำฉันไหลออกมำ พูดวำ่ " ตก
ลง คุณไปเถอะ ยังไงก็ตอ้ งระวังตัวนะ "
เขำยืนขึ้นมำ หมุนกำยจำกไป ไมห่ ันกลับมำมองอีกเลย ปี น
1255
เลียบทำงดินโคนกลับไปที่ทำงเล็กๆ มุ่งหน้ำวิ่งออกไป ค่อยๆ
หำยไปทำ่ มกลำงควำมมืดอยำ่ งรวดเร็ว
ฉันกอดอูเมี่ยวไว้ โดยรอบเต็มไปด้วยควำมเงียบ มีเพียง
เสียงน้ำไหลและเสียงลมพัดต้นไม้ไหวเอน ฉันมองเงำสะท้อน
ของแสงพระอำทิตยแ์ สงสุดท้ำยในลำธำร ไมไ่ ด้เขำ้ ไปด้ำนหลัง
ภูเขำ วินำทีที่โดยรอบลว้ นมืดสลัวลงมำ
ช่วงเวลำที่พระอำทิตยต์ ก มำถึงแลว้

1256
 ตอนที่ 255 ถำนเจีย่ ว 31 (4)

ฉันมองหน้ำอูเมี่ยว ลมหำยใจและกำรเต้นของหัวใจยังคง
สม่ำเสมอ นี่ทำให้ฉันคอ่ ยๆ วำงใจ ฉันถอดเสื้อนอกออก คอ่ ยๆ
ห่อร่ำงที่ผอมบำงของเธอไว้ และจำกนั้นก็กอดเธอไว้อีกครั้ง นั่ง
อยูท่ ี่เดิม ไมข่ ยับเขยื้อน
จนกระทัง่ ถนนเล็กๆ อีกฝั่ งมีเสียงฝี เทำ้ ดังขึ้น ฉัยเงยหนำ้ ขึ้น
เห็ น คนสองคนพยุ ง กั น เดิ น เข้ำ มำ จำกเงำร่ ำ ง เดำได้ ว่ ำ เป็ น
เสิ่นสือเยี่ยนและจว้ งอวี๋นนั่ เอง
พอเห็นพวกเรำ พวกเขำก็ตกใจมำก ปี นลงมำเลียบถนน
เล็กๆ จว้ งอวี๋ถำม" อูอวี้ละ่ "
ฉันตอบ" เขำตำมคนนัน้ ไปแล้ว "
เสิ่นสือเยี่ยนถำม" อูเมี่ยวยังโอเคไหม "
" เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอไมเ่ ป็ นไร "ฉันบอก พวกเขำเขำ้ มำใกล้
ฉันพูดกับจ้วงอวี๋ " เธอดูแ ลอูเ มี่ยวหน่อย "จ้วงอวี๋รีบรับเธอมำ
เสิ่นสือเยี่ยนค้ำแผลที่ขำไว้ พิงอยูข่ ำ้ งโต๊ะ พูดว่ำ" ถำนเจี่ยว คน
คนนัน้ หนีไมพ่ น้ แล้ว พวกเหล่ำติงมำถึงตีนเขำแล้ว รถพยำบำลก็

1257
มำถึงแล้ว อูเมี่ยวจะไม่เป็ นอะไร ผลกำรเปรียบเทียบ ดีเอ็นเอ
ของคนนัน้ ออกมำแล้ว เขำชื่อต้วนอวิ๋นอิ่ง เป็ นคนในพื้นที่ ส่งรูป
มำที่มือถือผมแลว้ กอ่ นหนำ้ นี้ไมน่ ำนถูกไฟลวกจนเสียโฉม…"
ฉันยืนขึ้นมำ พูดวำ่ " ฉันจะไปหำอูอวี้ "
พวกเขำทั้ ง คู่ ต ะโกนออกมำแทบจะในทั น ที " อย่ ำ ไป!
"จ้วงอวี๋ดึงมือฉันไว้ พูดว่ำ" ตำรวจตำมมำถึงแล้ว เธอจะไปทำไม
ยังไงเธอก็ช่วยอะไรไม่ได้! แบบนี้ไม่ใช่จะทำให้อูอวี้กังวลหรอก
เหรอ "
ฉันเงยหนำ้ ขึ้น มองทอ้ งฟ้ำแล้วพูดว่ำ" เดี๋ยวพระจันทร์ก็ขึ้น
มำแล้ว วันนี้นำ่ จะเป็ นวันสุดท้ำยวันที่สิบห้ำ สัปดำห์ที่พระจันทร์
เต็มดวงและพระจันทร์ครึ่งเสี่ยวก็คือสัปดำห์ครึ่งเดือน จ้วงอวี๋
ฉันไมร่ ู้ว่ำนี่มีควำมเกี่ยวขอ้ งอะไรไหม แต่เดี๋ยวฉันกับเขำก็จะจำก
ที่นี่ไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วย หลังจำกนี้ พวกเธอจะไม่ลืมอีกฝ่ำย
อีกแลว้ หวังวำ่ ครัง้ ตอ่ ไป พวกเรำจะเจอกันอีก "
น้ำตำคอ่ ยๆ เอ่อคลอในดวงตำของฉัน พวกเขำทัง้ คูล่ ้วนไม่
พูดอะไร ทันใดนั้น จ้วงอวี๋ก็จับมือฉันไว้แน่นอีกครั้ง ฉันกุมมือ
เธอแนน่ คลำยออก วิ่งไลต่ ำมไปในทิศทำงที่อูอวี้จำกไป

1258
 ถนนเล็กๆ ตรงหน้ำเงียบเป็ นพิเศษ มืดสนิท พระจันทร์ขึ้น
มำแลว้ แสงสวำ่ งสีขำวส่องทำงตรงหนำ้ ถึงแมว้ ำ่ จะเบำบำง แตก่ ็
พอทำให้ฉันรุดไปข้ำงหน้ำได้ ฉันได้ยินเสียงมำกมำยด้ำนหลัง
ตัวเองรำงๆ ด้ำนล่ำงตีนเขำมีแสงสว่ำงนับไมถ่ ้วน ฉันเชื่อคำพูด
ของเสิ่นสือเยี่ยน ครัง้ นี้ คนคนนัน้ สัตวเ์ ดรัจฉำนที่ช่อื ตว้ นอวิ๋นอิ่ง
ตัวนัน้ ในที่สุดก็หนีไมพ่ น้ แลว้
แตต่ อนนี้ ฉันเพียงแคอ่ ยำกไปอยูข่ ำ้ งกำยอูอวี้
ไปดูสักหน่อยว่ำเขำเป็ นอยำ่ งไรบ้ำง ดูว่ำเขำไปถึงใจกลำง
ของพระจันทร์สว่ำงที่แสนโหดร้ำยดวงนั้นแล้วหรือยัง ดูว่ำเขำ
สบำยดีไหมหลังจำกที่ผำ่ นทุกขผ์ ำ่ นสุข เจ็บปวดแทบขำดใจ
ในช่วงเวลำกะทันหันเพียงชัว่ พริบตำนี้ ฉันมองเห็นพวกเขำ
แล้ว
พวกเขำยั ง คงอยู่ที่ ข้ำ งล ำธำรแสนคดเคี้ ย ว ด้ ำ นหน้ำ คื อ
น้ำตก อำจจะเป็ นต้นกำเนิดของลำธำรสำยนี้ ผู้ชำยที่เต็มไปด้วย
เลือดทั้งตัวถูกยันไว้บนกอ้ นหินขนำดใหญก่ อ้ นหนึ่ง อูอวี้ก็ไมไ่ ด้
ไปไหน ฉันเห็นปื นสองกระบอกตกอยูบ่ นพื้น เห็นไดช้ ัดวำ่ ทัง้ สอง
คนเพิ่งจะผ่ำนกำรต่อสู้กันอย่ำงดุเดือดสูสีบำดเจ็บทั้งสองฝ่ำย
และเขำก็เ หมือ นสั ต ว์ป่ ำตั ว หนึ่ ง เค้น ล ำคอของคนนั้นไว้ เค้น
1259
อย่ ำ งรุ น แรงสุ ด ชี วิ ต ในล ำคอของคนคนนนั้ น มี เ สี ย ง" อั ก …
อัก…"ดังออกมำ
ที่เขำสวมหน้ำกำกไว้ตอนอยู่ต่อหน้ำฉัน ที่แท้ก็เพื่อปิ ดบัง
แผลเป็ น วั น นี้ ไม่รู้ ว่ ำ ทิ้ ง หน้ ำ กำกไว้ ที่ ไ หน ปรำกฏใบหน้ำ ที่
แทจ้ ริงออกมำ ภำยใตแ้ สงจันทรส์ ลัว ใบหนำ้ นัน้ บิดเบี้ยว เต็มไป
ดว้ ยแผลเป็ น เหมือนกับปี ศำจ มองลักษณะเดิมไมอ่ อกอีกแลว้
แต่ทว่ำ คนคนนี้กลำยเป็ นตัวละครที่ต่อกรยำกได้อย่ำงไร
แขนทั้ ง คู่ ข องเขำล้ ว นเต็ ม ไปด้ ว ยเลื อ ด ไม่ รู้ ว่ ำ ส่ ว นไหนของ
ร่ำงกำยถูกยิง เดิมทีแขนนัน้ ตกลงไปแล้ว แต่นำ่ จะรู้สึกได้ว่ำอูอวี้
คลำยแรงมือ แขนนัน้ จึงแข็งเกร็งขึ้นมำมุง่ โจมตีไปที่บำดแผลบน
ตัวอูอวี้อยำ่ งรุนแรง

1260
 ตอนที่ 256 ถำนเจีย่ ว 31 (5)

ฉันตะโกนเสียงหลง" ระวัง! "

อูอวี้ได้รับควำมเจ็บปวด ทั้งหลังแทบจะโก่งลงมำ แต่ทว่ำ
มือทัง้ คูข่ องเขำไมไ่ ดป้ ลอ่ ยไปเลย ลมหำยใจของคนคนนัน้ ติดขัด
ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงดวงตำที่สว่ำงไสวรำวกับพระจันทร์คู่นั้นที่
เบิกออกกวำ้ งมำกบนใบหนำ้ เหี้ยมเกรียม
หมัดแล้วหมัดเล่ำ เสียงหมัดต่อยลงตัวอูอวี้อยำ่ งคับแคน้ ใจ
แต่ทว่ำ ตอนนี้อูอวี้ก็แทบจะบำ้ คลัง่ ไปแล้ว ทัง้ ร่ำงเขำโชกไปดว้ ย
เลือด มือใหญ่ทั้งสองข้ำงกลับบีบคอของคนนั้นไว้อย่ำงดื้อ ดึง
และจำกนัน้ ก็ระเบิดออกมำในทันที จับศีรษะของคนคนนัน้ ทุบลง
บนกอ้ นหินอยำ่ งรุนแรง!
ทุบครัง้ หนึ่ง แลว้ ก็อีกครัง้ หนึ่ง…
ฉันมองจนอึ้งไปแล้ว เพรำะว่ำไมเ่ คยเห็นเขำโหดขนำดนี้มำ
กอ่ น จู่ๆ ฉันก็รู้สึกกลัวมำกขึ้นมำ กลัวว่ำตัวเองจะสูญเสียเขำไป
ท่ำมกลำงกำรต่อสู้รำวกับเอำเป็ นเอำตำยฉำกนี้ ฉันวิ่งโซเซเขำ้
ไป และในเวลำนี้เอง ต้วนอวิ๋นอิ่งในมืออูอวี้ก็คอตกเหมือนไก่ที่
ตำยไปแล้ว ในที่สุดอูอวี้ก็ผ่อนแรงลง ปล่อยมือทิ้งเขำลงบนพื้น

1261
และต้ ว นอวิ๋ น อิ่ ง ก็ ร ำวกั บ ไม่ มี ก ระดู ก อี ก แล้ ว ฟุ บ อยู่ ต รงนั้ น
เหมือนกับโคลนเละๆ กองหนึ่ง ฉันเห็นร่ำงของอูอวี้ค่อยๆ เอน
ไปดำ้ นหลัง ชัว่ พริบตำนัน้ ลมหำยใจก็ชะงักงัน ฉันพยุงเขำไว้ แต่
รำ่ งกำยของเขำคอ่ นขำ้ งหนักและอ่อนแรงมำกจริงๆ จึงพำฉันล้ม
ลงไปบนพื้นดว้ ยกัน
" อำอวี้… อำอวี้…"
อูอวี้ค่อยๆ ลืมตำขึ้นช้ำ ๆ มองฉันแล้วหัวเรำะ เป็ นเสี ย ง
หัวเรำะที่เบิกบำนใจมำกและเด็ดเดี่ยวมำก ใจของฉันใกล้จะแตก
สลำยแล้ว กอดเขำไว้แล้วพูดว่ำ" อำอวี้ คุณอยำ่ ทำให้ฉันตกใจสิ
คุณเป็ นอะไรไป เป็ นอะไร คุณห้ำมหลับตำนะ ห้ำมหลับตำ! "
เขำกระอักเลือดสดๆ ออกมำ รอยยิ้มบนใบหน้ำยังคงอยู่
เสียงแหบแห้งจนแทบจะไม่ได้ยิน" ผมจะไม่หลับตำ… ต่อหน้ำ
เขำ "
ฉันมองตำมสำยตำเขำไป ต้วนอวิ๋นอิ่งบนพื้นยังคงไม่ขยับ
เขยื้อน ลูกตำคูน่ ัน้ ยังคงขยับเล็กนอ้ ย และด้ำนหลังของพวกเรำก็
มีเสียงฝี เทำ้ และลำแสงมำกมำยใกลเ้ ขำ้ มำ
และหลั ง จำกนั้ น ฉั น ก็ เ ห็ น ใบหน้ ำ อ ำมหิ ต นั้ น บิ ด เบี้ ย ว

1262
ในทันที มุมปำกบนคำงที่สะอำดเกลี้ยงเกลำเพียงหนึ่งเดียวนั้น
คอ่ ยๆ โคง้ ขึ้น เขำยิ้ม
กอ่ นตำย เขำยิ้ม
" ถำนเจี่ยว อูอวี้ "เขำพูด" ฉันจะรอพวกแกในนรก "
ศีรษะของเขำเอียงพับไป หมดลมหำยใจไปอยำ่ งแทจ้ ริง ใจ
ของฉั น เต็ ม ไปด้ ว ยควำมเย็ น ยะเยื อ ก ต ำรวจพุ่ ง เข้ ำ มำจำก
ด้ำนหลัง พยุงพวกเรำไว้ ฉันกอดอูอวี้แนน่ ลมหำยใจของเขำอยู่
ข้ำงหูฉัน ใบหน้ำที่เต็มไปด้วยเหงื่อและเลือดเข้ำมำใกล้ฉัน เขำ
ถำมเสียงเบำ" เขำตำยแลว้ หรือยัง "
" ตำยแล้ว ตำยไปแล้ว รถพยำบำลมำแล้ว อูเมี่ยวจะต้องไม่
เป็ นอะไร "ฉันตอบ
ดวงตำอูอวี้ปิดลงเล็กนอ้ ย มุมปำกกลับคลี่ยิ้ม ฉันกอดเขำไว้
ทั้งร่ำงเย็นชืด ใจเต้นแรงยำกที่จะสงบ แต่ไมร่ ู้ทำไม เห็นท่ำทำง
ของเขำแล้ว คำดไมถ่ ึงว่ำฉันกลับอดที่จะหัวเรำะออกมำไมไ่ มไ่ ด้
รอ้ งไห้พรอ้ มหัวเรำะออกมำ
ตำรวจที่อยูข่ ำ้ งๆ คลำ้ ยกับหมดหนทำงที่จะทำอะไรแล้ว ได้
แต่ปล่อยมือที่พยุงพวกเรำไว้ เพรำะพวกเรำสองคนกอดกันแน่น
1263
มำก
" ดีจังเลย…"ฉันพูด" อำอวี้ ดีจังเลย ในที่สุดพวกเรำก็ทำได้
แลว้ …"
" อืม…"เขำใกล้จะหมดสติแล้ว แต่กลับกอดเอวฉันไว้แนน่ "
เจี๋ยวเจี่ยว ผมดีใจจริงๆ…"
ฉันเงยหน้ำขึ้น พระจันทร์ขึ้นมำถึงเหนือศีรษะพวกเรำแล้ว
ประกำยแสงสีเงินส่องไปทัว่ ทิศ บริเวณสันเขำเงียบสงัดอยำ่ งหำ
ที่ เ ปรี ย บไม่ ไ ด้ ฉั น รู้ ว่ ำ ช่ ว งเวลำนั้ น ใกล้ จ ะมำถึ ง แล้ ว และ
ประวัติศำสตร์ก็จะเริ่มเปลี่ ยนแปลงจำกช่วงเวลำนี้ คนคนนั้น
เสียชีวิตไปต่อหน้ำพวกเรำแล้วจริงๆ เสียชีวิตที่จุดเวลำช่วงแรก
สุด จะไม่มีใครถูกสังหำรอีก อูเมี่ยวจะมีควำมสุขและควำมสงบ
ไปตลอดชีวิต แต่อนำคตของอูอวี้ก็จะเปลี่ยนแปลงด้วยใช่ไหม
เขำจะไม่ก ลำยเป็ นช่ำงซ่อมรถใช่ไ หม และทุก อย่ำงที่พ วกเรำ
ประสบมำทัง้ หมดจะกลำยเป็ นเรื่องเพอ้ เจ้อใช่ไหม ถึงแมว้ ่ำพวก
เรำจะเคยพยำยำม พยำยำมที่จะเปลี่ยนแปลงประวัติศำสตร์ทุก
ช่วง ช่วยชีวิตทุกคนขนำดนัน้
ฉันไมอ่ ยำกจะครุ่นคิดอะไรอีก เพรำะเวลำนี้คนที่ฉันกอดอยู่
คือเขำ และฉันก็เชื่อเหลือเกินว่ำ ไมว่ ่ำอนำคตจะเปลี่ยนแปลงไป
1264
อยำ่ งไร พวกเรำจะไมล่ ืมอีกฝ่ำย จะไมล่ ืมเลือนควำมรูส้ ึกเหลำ่ นี้
ฉันพูด" อำอวี้ พวกเรำออกมำจำกถ้ำแล้ว ก็จะกลับไปอยู่
ข้ำงกำยคุณ ป้ำและอูเ มี่ยว กลับไปหำพ่อกับแม่ของฉัน แล้วก็
เสิ่นสือเยี่ยนกับจว้ งอวี๋ "
" ใช่…"เขำพูด" ตอ่ ไปพวกเรำจะใช้ชีวิตอยำ่ งปกติ ทุกวันนับ
จำกวันนี้เป็ นตน้ ไปลว้ นเป็ นวันพรุง่ นี้ วันพรุง่ นี้ของเรำสองคน "

1265
 ตอนที่ 257 อูอวี้ 31 (1)

-อูอวี-้
ผมรูส้ ึกถึงควำมเย็นและควำมชื้น รูส้ ึกคุน้ เคยเล็กนอ้ ย
ผมลื ม ตำขึ้ น มองผนั ง หิ น เป็ นชั้ น ๆ รำวกั บ หิ ม ะนั้ น แผ่
กระจำยเต็มตำอีกครัง้ ตัวถ้ำกว้ำงขวำง อำกำศเย็นไหลเวียนเขำ้
มำ ผมรู้สึกว่ำแขนขำถึงแมจ้ ะชำและปวดเมื่อย แต่ก็ไมเ่ จ็บปวด
เลยสักนิด ครัน้ กม้ หนำ้ มองไป ทัง้ ตัวยังคงปกติเหมือนตอนแรก
ในหัวมีภำพอูเมี่ยวที่อยูใ่ นอ้อมกอดผมในตอนสุดทำ้ ยแวบ
ผ่ำนเข้ำมำอยำ่ งรวดเร็ว อีกทั้งยังมีแสงไฟที่เปล่งแสงกะพริบอยู่
ด้ำนล่ำงของภูเ ขำก่อนที่ผมจะหมดสติไ ป แล้วผมก็ค่อยๆ ยิ้ม
ออกมำ
ถำนเจี่ยวก็อยูข่ ำ้ งๆ ศีรษะหนุนอยูบ่ นต้นขำผม ใบหน้ำหัน
ตะแคงอยู่ หำยใจสม่ำเสมอ มุมปำกยังมีน้ำลำยอยูเ่ ล็กน้อย ผม
ยื่นมือไปลูบใบหนำ้ ของเธอ แตเ่ ธอไมต่ ่นื
ผมคอ่ ยๆ ลุกขึ้นมำนัง่
ในถ้ำยังคงปกคลุมด้วยแสงสลัวรำวกับหิมะ คนที่ใกล้พวก

1266
เรำที่สุดคือเฉินหรูอิ่ง ผมนึกขึ้นได้ว่ำก่อนหน้ำนี้ไม่นำนเธอถูก
แมงมุมกัด ตอนนี้เ ธอกอดเข่ำทั้งคู่ไ ว้ ฝั งหน้ำลงไป บนคอมีรู
เลือดปรำกฏอย่ำงแจ่มชัด เริ่มตกสะเก็ดแล้ว เฝิ งเยียนอยู่ข้ำง
กำยเธอ กำลังพูดอะไรบำงอยำ่ งด้วยสีหน้ำห่วงใยและเป็ นกังวล
ทันใดนั้นเฉินหรูอิ่งก็เงยหน้ำขึ้นมำ สีหน้ำเอือมระอำและถือทิฐิ
ดันมือเฝิ งเยียนออกไป และจำกนั้นก็เอำมือกุมหนำ้ อก ทำท่ำจะ
อำเจียนออกมำหลำยครัง้
เธอรู้สึกได้ถึงสำยตำของผมจึงคอ่ ยๆ หันมำช้ำๆ ในดวงตำ
มีน้ำตำ" อำอวี้…"
เฝิ งเยียนก็มองผมด้วยสีหนำ้ กลัดกลุ้มใจ
เสียงของผมดังมำกพอที่เธอจะได้ยิน" ไมต่ ้องกลัวนะ แล้วก็
อย่ ำ จมอยู่ กั บ ควำมทุ ก ข์ อะไรที่ เ กิ ด ไปแล้ ว มั น ก็ เ กิ ด ไปแล้ ว
หลังจำกนี้ไมว่ ่ำจะเป็ นยังไง ดูแลตัวเองดีๆ แล้วจำไว้ว่ำดูแลแม่
ของเธอดว้ ย อยำ่ ให้ทำ่ นทุกขใ์ จ "
เฉินหรูอิ่งชะงักเล็กนอ้ ย สีหนำ้ เปลี่ยนเป็ นเครง่ ขรึมงุนงง กม้
หนำ้ งุดลงไป
ฝ่ ำยเหยี ย นหย่ ว นและจู จี้ ห รุ่ ย ปั กหลั ก อยู่ ต รงมุ ม หนึ่ ง ที่

1267
ค่อนขำ้ งเรียบ ตอนนี้ไมร่ ู้ว่ำทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกันอยู่ หลัง
ของจู จี้ ห รุ่ ย พิ ง กั บ ผนั ง หิ น เหยี ย นหย่ว นยื่ น ใบหน้ำ ไปจู บ เธอ
แน่นอนว่ำจูจี้หรุ่ยมีสีหนำ้ รักใคร่ใหลหลง ท่ำทำงของเหยียนหย่
วนดูแล้วกลับลึกซึ้งมำกอยำ่ งคำดไมถ่ ึง ยิ่งจูบยิ่งซำบซึ้ง อิงแอบ
ซึ่งกันและกันแนบแน่น ไม่สนใจสำยตำใครในถ้ำนี้ทั้งนั้น ผมดู
แลว้ แคร่ สู้ ึกขัดหูขัดตำ
ส่วนชำยหนุ่มที่ช่ือโจวเหวยคนนั้นตำมติดหลิวซวงซวงโดย
ตลอด ทั้งสองคนนั่งใกล้กันมำก คล้ำยจะใกล้ชิดเกินกว่ำเพื่อน
ธรรมดำ จูอวี่ถงยังคงนั่งอยู่คนเดียวด้ำนข้ำง สบตำกับผมแวบ
หนึ่ง เงียบขรึม
ในกลุ่มคนกลุ่มนี้ มีทัง้ คนแปลกหนำ้ ที่ไมค่ ุน้ เคย แล้วก็มีคน
คุ้นเคยที่ไ ม่มีน้ำใจ ควำมปรำรถนำชั่วชีวิตของผมส ำเร็ จ แล้ ว
ตอนนี้เป้ำหมำยหนึ่งเดียวของผมคือพำถำนเจี่ยวออกไปอย่ำง
ปลอดภัย ควำมระมัดระวังและกำรป้องกันลว้ นขำดไมไ่ ด้
แต่เมื่อช่วยอูเมี่ยวได้อยำ่ งถึงที่สุดแล้ว ผมก็รู้สึกได้ถึงควำม
ผอ่ นคลำยตรงหนำ้ คล้ำยกับว่ำในที่สุดภูเขำที่กดทับหลังอยูโ่ ดย
ตลอดก็ถูกยกออกไป ผมพิจำรณำสิ่งแวดล้อมรอบๆ ต่อไป ที่นี่
ทั้งแปลกทั้งประหลำด ไมเ่ คยเห็นมำกอ่ น พวกเรำมำถึงควำมลี้

1268
ลับแล้วจริงๆ ไม่มีใครเคยไปมำก่อน สถำนที่ที่ซ่อนพลังงำนที่
แปลกประหลำดของธรรมชำติอันยิ่งใหญไ่ ว้ มันเปลี่ยนชีวิตของ
มนุษย์มำกเกินไป เปลี่ยนโชคชะตำของผม แต่ก็ทำให้ผมและ
ถำนเจี่ยวไดม้ ำพันผูกเขำ้ ดว้ ยกัน ยำกที่จะแยกจำกตลอดชีวิต
อยูใ่ ตด้ ิน ทิศทำงและระดับควำมสูงลว้ นไมม่ ีทำงที่จะรับรู้ได้
อย่ำงแม่นยำ ผมไม่รู้ว่ำพวกเรำอยู่ลึกระดับไหนด้วยซ้ำ แล้วก็
จะต้องเดินไปทำงไหน แต่ลำงสังหรณบ์ อกผมวำ่ พวกเรำนำ่ จะยัง
อยู่ใ ต้ ท ะเลสำบอั น กว้ ำ งใหญ่นี้ อำกำศที่ นี่ ห มุ น เวี ย นถ่ ำ ยเท
ดังนัน้ จะตอ้ งมีถนนที่เชื่อมไปสูโ่ ลกภำยนอกอยำ่ งแนน่ อน
ถำนเจี่ยวส่งเสียงงึมงำออกมำ ผมก้มหน้ำลงมองเธอ แขน
ยันไว้กับพื้น เธอลืมตำขึ้นมองผม ในดวงตำมีอำรมณ์มำกมำย
แวบผำ่ น เธอโถมตัวเขำ้ มำ ผมกอดเธอไว้เต็มอ้อมแขน
เธอมองโดยรอบจนชัดแลว้ ถำมผมเสียงเบำ" อำอวี้… แบบนี้
อูเมี่ยวถูกช่วยแนแ่ ลว้ ใช่ไหม "
" นี่คือกำรขำ้ มเวลำกลับครั้งสุดท้ำยของพวกเรำ จะต้องถูก
ช่วยไวไ้ ดแ้ นๆ
่ ไมม่ ีทำงที่จะแกไ้ ขอีก "ผมตอบ
เธอหั ว เรำะ ผมก็ หั ว เรำะ ในที่ สุ ด ควำมทุ ก ข์ ก็ สิ้ น สุ ด

1269
ควำมสุขก็เข้ำมำสู่ถนนที่ควำมเป็ นควำมตำยอยู่ด้วยกันเส้ นนี้
ควำมปี ติยินดีล้นพ้นจนใจหวิวนั้นมีเพียงเรำสองคนที่สำมำรถ
สัมผัสได้ หน้ำผำกของพวกเรำอิงแอบกัน ยิ้มพร้อมจ้องมองอีก
ฝ่ำย ช่วงเวลำนี้ผมไมส่ นใจจริงๆ ว่ำตัวเองอยูท่ ี่ไหน แล้วก็มีใคร
แอบมองอยูบ่ ำ้ ง

1270
 ตอนที่ 258 อูอวี้ 31 (2)

กินอิ่มแล้วถึงจะมีเรี่ยวแรงหำทำงออกต่อไปได้ นอกจำกถ้ำ
'น้ำแข็ง' แห่งนี้แลว้ ธำรน้ำใตด้ ินสำยนัน้ ยังคงไหลตำมมำ ผมกับ
พวกผู้ชำยปรึกษำกันสักพัก ตัดสินใจว่ำจะจับปลำเยอะขึ้นอีก
หน่อยเพื่อเตรียมกำรเพื่อใช้ในยำมจำเป็ น หลำยครั้งก่อนล้วน
เป็ นเหยียนหยว่ นที่คิดวิธีจุดไฟ ในกระเป๋ำของเขำมีไฟแช็กกันน้ำ
นอกจำกนี้ ด้ ำ นนอกถ้ ำ ก็ มี พื ช จ ำพวกเถำวั ล ย์ ที่ น ำมำใช้ ท ำ
เชื้อเพลิงได้
ตอนที่ผม จูอวี่ถง โจวเหวยและหลิวซวงซวงเดินออกไปจับ
ปลำด้ำนนอกถ้ำ ก็ได้ยินว่ำจูจี้หรุ่ยกำลังถำมเหยียนหยว่ นพอดี"
อำหยว่ น ทำไมเธอถึงทำได้หมดเลยล่ะ จุดงำ่ ยๆ แป๊บเดียว ไฟก็
ลุกขึ้นมำแลว้ เมื่อกอ่ นฉันเคยลอง จุดยำกมำกเลย "
เหยียนหย่วนหัวเรำะแล้วตอบ" ตอนเด็กๆ ผมเคยลำบำก
มำมำก ตอนที่ลำบำกที่สุด แม้แต่จะกินก็ยำกลำบำก จุดไฟได้
แลว้ ยังไง ก็แคค่ วำมสำมำรถพื้นฐำนในกำรดำรงชีวิตเทำ่ นัน้ "
ผมไมไ่ ดห้ ันไป
ควำมผิดปกติบนตัวเหยียนหย่วน นกกลุ่มนั้นที่ให้เขำเป็ น

1271
เจำ้ นำยคลำ้ ยจะยังมำไมถ่ ึง
ตอนที่จับปลำ โจวเหวยตื่นตระหนกทำอะไรไมถ่ ูกอยำ่ งเห็น
ได้ชัด เห็นได้ชัดว่ำไม่เ คยทำอะไรแบบนี้มำก่อน ปลำที่จับได้
เพียงตัวเดียวก็เป็ นตัวที่หลิวซวงซวงช่วยกันจับกับเขำ จูอวี่ถงจับ
ได้สองตัว ผมจับได้ห้ำตัว หลิวซวงซวงถำม" โอ้โห อูอวี้ ทำไม
เกง่ แบบนี้ "
ผมหัวเรำะเล็กนอ้ ยพร้อมตอบ" ตอนเด็กๆ ผมก็เคยลำบำก
เหมือนกัน "
ปลำตั ว นั้ น ดู แ ล้ ว เหมื อ นปลำหลี ฮ้ื อ 1แต่ รู ป ร่ ำ งกั บ สี สั น
ต่ำงกันเล็กน้อย หลำยครั้งกอ่ นหน้ำนี้ที่ทุกคนหิวจนทนไมไ่ หวก็
เคยกินไปแล้ว ดังนัน้ จึงยอ่ มไมต่ ้องระมัดระวังอะไร หลังจำกเอำ
ปลำกลับมำแล้วก็ย่ำงทีละตัว เหยียนหย่วนก็เอำไปให้จูจี้หรุ่ย
กอ่ นหนึ่งตัว ผมเอำไปให้คู่แมล่ ูกเฝิ งเยียนและเฉินหรูอิ่งหนึ่งตัว
แลว้ ก็หยิบอีกตัวหนึ่งเดินไปขำ้ งๆ ถำนเจี่ยว
ถำนเจี่ยวรับไป มองพวกเขำแวบหนึ่งแล้วพูดเสียงเบำ" ฉัน
นึกวำ่ คุณจะรอให้ทุกคนกินอิ่มถึงจะหยิบของพวกเรำเสียอีก "

1
ปลำหลีฮ้ือ คือปลำไน

1272
 ผมตอบ" ผมจับได้เ ยอะที่สุด ย่ำงได้มำกที่สุด แล้วทำไม
ตอ้ งไมใ่ ห้ผหู้ ญิงของตัวเองกินกอ่ นดว้ ยละ่ "
เธอหั ว เรำะทั น ที หั ว เรำะจนดวงตำยิ บ หยี ยกปลำขึ้ น
ตรงหน้ำผม ผมกัดไปหนึ่งคำ เธอกลับลังเลเล็กน้อยและพูดว่ำ"
จริงๆ แลว้ ฉันไมค่ อ่ ยหิวเทำ่ ไร "
ปลำนี่ไม่ได้ปรุงรสเลยสักนิด ย่อมจืดชืดเป็ นธรรมดำ ผม
พูด" ไมไ่ ด้ ไมก่ ินแลว้ จะเอำแรงที่ไหนเดินทำง "
ผู้หญิงคนนี้ เมื่อกอ่ นไมว่ ่ำจะลำบำกอยำ่ งไรก็ล้วนอยูก่ ับผม
ตอนนี้สภำพกำรณ์ชัดเจนขึ้นบ้ำงเล็กน้อย ควำมกดดันลดลงไป
บ้ำงเล็กน้อย ทันใดนั้นก็มีท่ำทำงอ่อนหวำนขึ้นมำเล็กน้อย เธอ
มองผมอยำ่ งคล้ำยจะนอบนอ้ มเป็ นพิเศษ" ฉันไมห่ ิวจริงๆ แล้วก็
จะไมห่ มดแรงด้วย "
ผมจับมือเธอไวแ้ ลว้ จูบลงไป" ฟั งผม "
เธอพูด" งัน้ คุณก็ป้อนฉันสิ "
ใจผมอ่อนยวบทันที ฉีกเนื้อปลำชิ้นหนึ่งป้อนเข้ำปำกเธอ
เธอเบิกตำโต เคี้ยวอยำ่ งลวกๆ สองสำมทีแล้วกลืนลงไป กระซิบ
กระซำบ" คุ ณ ไม่ต้ อ งป้ อนแบบนั้น … แต่ ก็ ช่ ำ งมั น เถอะ จริ ง ๆ
1273
เลย… คุณเนี่ย ไมอ่ อ่ นโยนเลยสักนิด สักนิดก็ไม…่ "
ผมถำม" ไมอ่ ะไร "
เธอหัวเรำะอยำ่ งรวดเร็ว" ไมก่ ็คือ… ไมม่ ีอะไรหรอก พูดไป
คุณก็ไมเ่ ขำ้ ใจ "พูดจบแลว้ ก็ยังมองผมแวบหนึ่งอยำ่ งตำหนิ
นำนแคไ่ หนแล้วที่ไมไ่ ด้เห็นใบหนำ้ ยิ้มแยม้ สดใสผอ่ นคลำย
แบบนี้ของเธอ ขมวดคิ้วยิ้มอยำ่ งมีชีวิตชีวำ สวำ่ งเจิดจำ้
ผมอุม้ เธอขึ้นมำวำงบนตัก เธอรับมือไมท่ ัน ลมหำยใจสะดุด
ผมหยิบปลำจำกมือเธอ ก้มหน้ำป้อนที่ปำกเธอ ผมไม่พูดอะไร
หนำ้ ของเธอกลับคอ่ ยๆ แดง ในที่สุดก็กินอยำ่ งวำ่ งำ่ ยทีละคำ
พวกเรำกินปลำหนึ่งตัวหมดไปอย่ำงรวดเร็ว เธอยังอยู่ใน
อ้อมกอดผม พิงอยู่กับผนังหิน ไม่ได้คิดจะปล่อยไปเหมือนกัน
เธอใช้ศีรษะถูคอของผมช้ำๆ แล้วพูดว่ำ" อำอวี้ ฉันอยำกจะนั่ง
อยูอ่ ยำ่ งนี้จริงๆ ไมไ่ ปไหนอีก ไมข่ ยับอีกเลย "
ผมพูด" งัน้ ก็นงั่ อีกสักพักนะ "
เธอพูด" ฉันอยำกจะมีสักวันที่มีแต่พวกเรำสองคน ไมม่ ีใคร
หรือเรื่องอะไรมำรบกวน มีเพียงพวกเรำสองคนอยูด่ ้วยกันตลอด

1274
ตัง้ แต่เช้ำจนค่ำ ตัง้ แต่ฟ้ำสว่ำงจนมืด ที่บำ้ นเล็กๆ แห่งหนึ่ง หรือ
จะเป็ นบำ้ นฉันก็ได้ แบบนัน้ ดีจังเลยเนอะ เหมือนอยำ่ งในตอนนี้
ตัง้ แตไ่ หนแตไ่ รมำคุณไมเ่ คยอยูเ่ ป็ นเพื่อนฉันเลย "
ผมได้ยินแล้วปวดใจเล็กน้อย ตั้งแต่ที่พวกเรำเจอกันก็ไมม่ ี
สักวันที่สงบสุขเหมือนที่เธอพูดมำ ผมไมเ่ คยให้เวลำแบบนัน้ กับ
เธอ แทจ้ ริงแล้วนี่คือควำมปรำรถนำของเธอ แต่เธอรู้ไหมว่ำ นี่ก็
เป็ นควำมปรำรถนำของผมเช่นกัน
ผมกุมมือของเธอไว้แล้วพูดว่ำ" ตกลง หลังจำกที่พวกเรำ
ออกไป พวกเรำจะไมไ่ ปหำใคร ไมส่ นใจอะไรกอ่ น ผมจะใช้ชีวิต
อยูก่ ับคุณ สำนควำมปรำรถนำของคุณ คุณก็สำนควำมปรำรถนำ
ของผม "

1275
 ตอนที่ 259 อูอวี้ 31 (3)

ใครจะรู้ว่ำสิ่งที่ผู้หญิงคนนึ้คิดในหัวล้วนแล้วแต่เป็ นเรื่อง…
เดิ ม ที ผ มไม่มี เ จตนำร้ ำ ย แต่ เ ธอกลั บ ท ำสี ห น้ำ เอี ย งอำย และ
จำกนั้นก็มองผม ด้วยสีหน้ำที่ผมรู้ว่ำจะเป็ นแบบนี้ เธอพูดเสียง
เบำ" อืม… สำนก็สำน แต่คุณไมต่ ้อง… พยำยำมขนำดนัน้ อีกแล้ว
นะ "
ผมเกือบจะหัวเรำะออกมำอยำ่ งอดไมไ่ ด้ แต่จิตใจก็ถูกเธอ
พูดจนรู้สึกล้นปรี่เป็ นระลอกอยำ่ งเห็นได้ชัด ในคืนนั้น หลำยคืน
นั้นที่อยู่บ้ำนผม คือควำมลับที่ลึกล้ำที่สุดของพวกเรำ เป็ นกำร
มอบที่สนิทแนบแน่นที่สุด เธอพูดแบบนี้แ ล้ว ผมยังจะปฏิเ สธ
'ควำมปรำรถนำ' นี้อีกหรือ
ผมจับมือเธอสอดเข้ำมำในเสื้อยืด มำวำงอยู่ตรงหน้ำท้อง
แววตำของเธอเปลี่ยนไป ตรงนั้นถึงแม้จะรำบเรียบ แต่ก็เ ป็ น
กล้ ำ มหน้ ำ ท้ อ งที่ แ ข็ ง แรง เพี ย งแต่ เ ส้ น ไม่ นู น ชั ด แบบหนึ่ ง ปี
หลังจำกนี้
ผมกระซิบเสียงเบำข้ำงหูเธอ" รอกลับไปแล้ว ผมจะไปฟิ ต
เนส แลว้ ก็ยังจะไปทำงำนที่รำ้ นซ่อมรถดว้ ย รอผมนะ "

1276
 แม้แต่หูของเธอก็แดงไปหมดแล้ว ทว่ำมือกลับวำงอยู่ตรง
นั้นไม่ขยับ ฝั งใบหน้ำลงในอกผม" ให้ตำย คิดไม่ถึงว่ำคุณจะ
แหยฉ่ ันเลน่ "
" คุณไมไ่ ดช้ อบแบบนี้เหรอ "
" เอ… คงตอ้ งรอเจอเองกับตัวแลว้ จริงๆ ถึงจะสรุปไดน้ ะ่ "
…
พวกเรำจำเป็ นตอ้ งเดินหนำ้ ตอ่
พวกหลิวซวงซวงได้ไปสำรวจเส้นทำงเล็กๆ นั้นแล้ว ผลคือ
หลงทำงกันหมด สุดท้ำยก็วนกลับมำที่เ ดิม พวกเขำค่อนข้ำ ง
หมดหนทำงแก้ปัญหำ แต่ก็ปรึกษำกันว่ำยังต้องทดลองต่ อไป
เพรำะไมอ่ ำจจะเดินกลับไปที่จุดเดิมได้
ผมยังไม่ทันพูดอะไร เฉินหรูอิ่งก็เอ่ยปำก" มีอูอวี้อยู่ ไม่ว่ำ
เขำวงกตอะไรก็สำมำรถไขได้ เขำเรียนดำ้ นคณิตศำสตรม์ ำ "
ทุกคนมองมำที่ผม ถำนเจี่ยวก็เบิกตำโต" จริงเหรอ "
ผมตอบ" ขอแคม่ ีทำงออก ตำมหลักก็เป็ นแบบนัน้ "

1277
 หลิวซวงซวงดีใจมำก พูดว่ำ" งั้นดีเลย อูอวี้ พวกเรำทุกคน
พึ่งพำคุณนะ "คนอื่นต่ำงก็ยิ้มออกมำเช่นกัน ผมตอบไปว่ำ" ผม
จะพยำยำมเต็มที่ "
ผมนำหน้ำ พำถำนเจี่ยวไป เหยียนหย่วนและจูจี้หรุ่ยตำม
พวกเรำมำ และจำกนัน้ ก็เป็ นเฉินหรูอิ่งและเฝิ งเยียน หลิวซวงซวง
และคนอื่นๆ อำสำรั้งท้ำย หลังจำกเข้ำไปในถ้ำเล็กๆ แล้ว ผม
พบว่ำขำ้ งในแคบยิ่งกว่ำ ทุกส่วนของถ้ำยังคงเป็ นผนังหินปกติ มี
ประกำยแสงริบหรี่ พื้นใต้เทำ้ มีควำมชื้นเล็กน้อย คล้ำยจะมำจำก
จุดที่ลึกลงไปใตด้ ินนี้ ยังไมม่ ีใครเห็นพืชหรือสัตวอ์ ะไร
ผมเดินไปช้ำๆ ในขณะเดียวกันก็เอำก้ำงปลำที่ทุก คนกิน
เหลื อ ทิ้ ง ไว้ ร ำยทำงเป็ น สั ญ ลั ก ษณ์ ในหั ว ผมวำดทิ ศ ทำงและ
ควำมยำวของเส้นทำงเล็กๆ ทุกช่วง แล้วนำมำซ้อนกันเป็ นภำพ
ไมห่ ยุด
เฉินหรูอิ่งพูดไมผ่ ิด ขอเพียงแคเ่ ป็ นเขำวงกต คณิตศำสตร์ที่
พวกเรำเรียนสำมำรถใช้คำนวณหำทำงออกได้ เพียงแต่ต้องใช้
เวลำมำกหน่อย แต่ผมค่อยๆ จับควำมรู้สึกผิดปกติของสถำนที่
ได้ ตำมภำพในสมองผมที่ขยำยใหญจ่ นสมบูรณอ์ ยำ่ งไมห่ ยุดยัง้
ว่ำกันตำมเหตุผลแล้วตัวถ้ำเหล่ำนี้สร้ำงขึ้นตำมธรรมชำติ
1278
เสน้ ทำงทะลุคดเคี้ยว นำ่ จะไมม่ ีกฎเกณฑใ์ ห้เดินตำมอยำ่ งไมต่ ้อง
สงสัย แต่เดินไปเรื่อยๆ ทิศทำงเดินและลักษณะของถนนหลำย
ช่ ว งตอนนี้ ค ล้ ำ ยกั น เป็ น อย่ำ งยิ่ ง รำวกั บ มี เ ส้ น ทำงนั บ ไม่ถ้ ว น
กฎเกณฑ์ที่กระจำยไปทั่วอย่ำงแน่นอนกำลังพันรอบซ้ำแล้วซ้ำ
เล่ำ ล้อมรอบจุดศูนย์กลำงจุดหนึ่งไว้ ไม่แปลกใจว่ำทำไมพวก
เขำถึงหลงทำง
ปรำกฏกำรณ์นี้ พวกเรำเรียกว่ำควำมคล้ำยตัวเอง1ในโลก
ของธรรมชำติ บำงครั้งก็มีปรำกฏกำรณ์แบบนี้ แต่ควำมคล้ำย
ตัวเองที่ละเอียดแมน่ ยำและมีขนำดใหญข่ นำดนี้ ผมเพิ่งเคยเห็น
เป็ นครัง้ แรก หรือกระทัง่ นับได้วำ่ นี่เป็ นผลงำนวิจิตรที่เทพสร้ำง
ท่ำมกลำงควำมมืดสลัว คล้ำยจะมีพลังงำนที่ลี้ลับที่ปกติไร้
รูปร่ำง ขับเคลื่อนและขัดเกลำพวกมันอยู่ ทั้งหมดล้วนมุ่งไปยัง
ทิศทำงหนึ่ง… สถำนที่นนั้ ที่พวกเรำตอ้ งไป
ฝ่ำมือของผมมีเ หงื่อซึม คิดไม่ถึงว่ำจะเกิดควำมรู้สึก กลัว
เล็กนอ้ ยกับพลังงำนที่ไมร่ จู้ ัก
ถำนเจี่ยวนำ่ จะรูส้ ึกไดถ้ ึงสีหนำ้ เครง่ เครียดของผม ถำมเสียง
1
ควำมคล้ ำ ยตั ว เอง (Self-similarity) ในทำงคณิ ต ศำสตร์ หมำยถึ ง สิ่ ง ใดๆ ที่ ตั ว มั น มี ลั ก ษณะ
เหมือนกันหรือคล้ำยกับส่วนยอ่ ยๆ ของตัวมันเอง ของหลำยๆ สิ่งบนโลกนี้ก็มีคุณสมบัติควำมคลำ้ ยตนเอง
เช่น ชำยฝั่ ง ซึ่งมีลักษณะเว้ำเขำ้ และออก เมื่อขยำยให้ใหญข่ ึ้นก็ยังปรำกฏเส้นโค้งเว้ำลักษณะเดียวกัน

1279
ต่ำ" ไมเ่ ป็ นไรนะ "
ผมกุมมือเธอไว้" ไมเ่ ป็ นไร "
เธอถำม" หำทำงออกไมไ่ ด้จริงๆ ใช่ไหม ที่นี่ซับซ้อนเกินไป
ฉันเวียนหัวไปหมดแลว้ "
" ได้ "ถ้ำให้พูดก็คือ ก่อนหน้ำนี้ผมยังไม่สำมำรถยืนยันได้
ทัง้ หมด ตอนนี้เขำวงกตทัง้ หมดลว้ นสวำ่ งโลง่ ในสมองผม
" ทำไมคณิตศำสตร์ที่พวกคุณเรียนถึงสำมำรถหำทำงออก
ของเขำวงกตได้ นี่ก็คำนวณออกมำได้ใช่ไหมคะ "เธอถำม
ผมโพล่ ง ตอบออกมำ" จั ด ว่ ำ ได้ อ ยู่ ขอเพี ย งมี ท ำงออก
ในทำงเหตุผลนัน้ สำมำรถใช้วิธีคำนวณอัลกอริธึมของทรีมำอ็อก
(Trémaux 's algorithms) ไขได้ งำ่ ยมำก แต่ตอนนี้พวกเรำยัง
ไม่พบกฎเกณฑ์ใดๆ เหลือเชื่อมำกๆ คำดไม่ถึงว่ำพวกมันจะมี
ควำมคล้ำยตนเองที่เกือบจะสมบูรณแ์ บบ ตอนนี้ผมสำมำรถหำ
เสน้ ทำงที่สนั้ ที่สุดไดแ้ ลว้ "
ถำนเจี่ยวนิ่งเงียบไปในทันที
ผมถำม" เป็ นอะไร "

1280
 เธอจ้องผมอยู่นำน จู่ๆ ก็ยิ้มแล้วพูดว่ำ" ไม่มีอะไร ที่แท้มี
แฟนเป็ นเด็กเรียนมันรู้สึกอยำ่ งนี้นี่เอง ถึงแมจ้ ะหน้ำโง่ แต่ยังคง
รูส้ ึกวำ่ หลอ่ มำกจริงๆ ให้ตำย "
ถึงจะอยู่ในสภำพแวดล้อมที่มืดมิดและไม่รู้จักแบบนี้ ผมก็
ยังถูกเธอหยอกให้ขำอยู่ดี ผมดึงมือเธอขึ้นมำจูบ" คุณไม่ต้อง
สนใจเรื่องพวกนี้ ตำมผมมำก็พอแลว้ "
ดำ้ นหนำ้ ก็จะถึงทำงออกของเขำวงกตแลว้

1281
 ตอนที่ 260 ถำนเจีย่ ว 32 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ทำ่ ทำงของอูอวี้สุขุม แลว้ ก็เยือกเย็นมำก ทำ่ มกลำงแสงสลัว
ฉันรู้สึกได้ถึงประกำยควำมฉลำดในดวงตำของเขำ พูดตรงๆ ว่ำ
ฉันชินตำกับท่ำทำงแข็งกร้ำวของเขำแล้ว เขำก็เป็ นผู้ชำยแบบนี้
ในใจฉั น เพี ย งแต่ แ ท้จ ริ ง แล้ ว ตอนที่ เ ขำเปิ ดเผยด้ ำ นที่ ฉั น ไม่
คุ้นเคยออกมำอยำ่ งไม่ตั้งใจ ก็ชวนให้ฉันลุ่มหลง ฉันอดไมไ่ ด้ที่
จะกุมมือแน่นยิ่งขึ้น เพรำะว่ำชอบ รู้สึก รัก และทะนุถ นอมเป็ น
เทำ่ ตัว
ในถ้ำที่พวกเรำอยู่ นับวันยิ่งลึกมำกขึ้น ภำยใต้กำรนำของอู
เมี่ยว เรำก็ค่อยๆ มำถึงพื้นที่ที่ไม่เคยไปถึงมำก่อน ฉันค้นพบ
อยำ่ งเหนือควำมคำดหมำยว่ำ ในชัน้ ผนังหิมะเริ่มมีดินโคลน มีสี
เขียว เถำวัลยส์ ีเขียวเหล่ำนัน้ แผข่ ยำยกลำยเป็ นเถำวัลยเ์ รียวเล็ก
รำวกับแขนเด็ก คดไปเคี้ยวมำแผข่ ยำยไปทัว่ ถ้ำ
ดำ้ นหนำ้ มีแสง
ทุ ก คนพำกั น กลั้น หำยใจ อู อ วี้ พู ด ว่ ำ " ถึ ง แล้ ว เจี๋ ย วเจี่ ยว
ตำมหลังผมมำ "เขำยื่นมือมำพำฉันไป ทั้งตัวฉันก็ถูกเขำคุ้มกัน

1282
ไว้ ครัน้ มองแผน่ หลังที่สูงมำกของเขำ ในใจฉันก็ทัง้ สบำยใจและ
ออ่ นโยน
ปำกถ้ำ กิ่งไม้ใบไม้และเถำวัลย์ที่ค่อนข้ำงเล็กละเอียดพัน
รอบ แทบจะบดบังทุกอยำ่ งไว้มิด แต่พวกเรำก็สำมำรถมองเห็น
แสงที่ลอยอยู่ด้ำนนอกได้รำงๆ แสงนั้น ถึงแม้จะไม่จ้ำตำ แต่ก็
สว่ำงกว่ำแสงกอ่ นหนำ้ นี้ รำวกับขำ้ งในมีโคมไฟดวงหนึ่งซ่อนอยู่
ในควำมมืดเบื้องหนำ้ พวกเรำไมม่ ีใครเขำ้ ใจวำ่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น
แล้วใต้ดินทำไมถึงมีแหลง่ แสงสวำ่ งแบบนี้ได้
อูอวีย้ ่นื มือออกไปแหวกใบไมอ้ อก เดินออกไปคนแรก
หลังจำกนัน้ เขำก็สะบัดหน้ำหนีอยำ่ งแรง ยกมือขึ้นมำปิ ดตำ
ทั น ที และในชั่ ว พริ บ ตำที่ เ ขำก้ ำ วออกไป แสงสลั ว ที่ อ ยู่ ข้ ำ ง
นอกนั้นก็หำยไปโดยพลัน รำวกับว่ำโคมไฟดวงนั้นดับไปแล้ว
แสงทั้งหมดก็ถูกอะไรบำงอยำ่ งเก็บกลับไปในทันที ฉันรู้ว่ำอูอวี้
ท่ำจะไม่ดีแล้วจึงรีบตำมออกไป ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น โดยรอบ
เหลือเพียงแสงสีขำวสว่ำงรำไร เหมือนกันกับในถ้ำเล็ก ๆ และ
ดำ้ นนอกของถ้ำนัน้
" อำอวี้ คุณเป็ นอะไรไป! "ฉันจับมือเขำไว้

1283
 มือของเขำยังคงปิ ดดวงตำไว้ ค่อยๆ เงยหน้ำขึ้น ฉันดึงมือ
เขำออกอย่ำ งระมั ด ระวั ง คนอื่ น ก็ ต ำมออกมำ บำงคนยื น อยู่
รอบตั ว ฉั น ด้ ว ยควำมเป็ น ห่ ว ง บำงคนส ำรวจสภำพแวดล้ อ ม
โดยรอบ อุทำนดว้ ยควำมตกใจเบำๆ
หน้ำอูอวี้ดูแล้วไม่มีควำมผิดปกติใดๆ แล้วก็ไม่มีบำดแผล
แต่ตอนที่เขำลืมตำออกมำช้ำๆ มองฉันนิ่งๆ สำยตำกลับคล้ำย
ไมไ่ ด้จดจ่ออยู่ที่ใบหน้ำฉัน ฉันตกตะลึง เพรำะว่ำนัยนต์ ำดำของ
เขำขยำยออกทั้งดวง กลำยเป็ นสีดำสนิท กลืนกินดวงตำส่วนที่
เดิมทีเป็ นสีน้ำตำลเขม้
" คุณ… คุณ…"ฉันตกใจกลัว" ดวงตำของคุณ…"
เขำยื่นมือมำจะสัมผัสฉัน แตก่ ลับยื่นมำไมถ่ ึงใบหนำ้ ของฉัน
ใจฉันกระตุกอยำ่ งแรง เขำก็เงียบไปหลำยวินำที และหลังจำกนัน้
ก็ปลอ่ ยมือลงพรอ้ มพูดวำ่ " เจี๋ยวเจี่ยว ตำของผม… มองไมเ่ ห็น "
ในใจฉันเจ็บปวด วินำทีนั้น ในหัวมีควำมคิดมำกมำยแวบ
ผ่ำนไป พวกเรำสองคนเงียบไปสักพัก ผู้คนด้ำนข้ำงกลับมอง
อยำ่ งตกใจ
สุดทำ้ ยฉันถำม" ตอนนี้คุณเจ็บไหม ทนไหวไหม "

1284
 " ไมร่ ู้สึกอะไรเลย ไมต่ ้องห่วง "ในขณะเดียวกันก็กุมมือฉัน
แนน่ ในควำมมืด
ฉันพยุงเขำนั่งบนพื้นด้ำนข้ำงช้ำๆ ในเวลำนี้ คนอื่นก็ล้อม
เขำ้ มำ หลิวซวงซวงถำม" ดวงตำเป็ นอะไรไป "
" เมื่อกี้เหมือนถูกแสงแยงตำเขำ้ มองไมเ่ ห็นแลว้ "อูอวี้ตอบ
" ฉันดูหนอ่ ย "หลิวซวงซวงพูดพลำงนัง่ ยองลงด้ำนหนำ้ อูอวี้
พิจำรณำอยูพ่ ักหนึ่งแลว้ ก็ขมวดคิ้ว" ฉันเคยเห็นเพื่อนที่กระจกตำ
อักเสบเฉียบพลันเพรำะแสงจ้ำ แต่ไมเ่ คยเห็นดวงตำเปลี่ยนเป็ น
แบบคุณมำกอ่ น หรือวำ่ คุณพักกอ่ นสักหนอ่ ย ดูวำ่ ดีขึ้นไหม "เธอ
ล้วงผำ้ เช็ดหนำ้ ออกมำจำกกระเป๋ำส่งให้ฉัน" จะปิ ดตำให้เขำไหม
จะไดไ้ มใ่ ห้ถูกแสงกระทบอีก "
ฉันรับมำด้วยควำมซำบซึ้งใจ

1285
 ตอนที่ 261 ถำนเจีย่ ว 32 (2)

ว่ำกันตำมจริงแล้ว ควำมประทับใจที่ฉันมีต่อหลิวซวงซวง
นัน้ ไมเ่ ลวเลยทีเดียว เธอทัง้ ใจกว้ำง ยืนหยัดด้วยตัวเองได้ ทัง้ นำ
ทุกคนได้ ทัง้ ใส่ใจดูแลทุกคน พวกเรำรวมกลุ่มอยูด่ ้วยกันแบบนี้
ตั้งแต่เริ่มต้นก็มีเธอที่ทำให้บรรยำกำศและอำรมณ์ของทุก คน
สงบและมั่นคง ฉันเคยเห็นคดีที่เสียชีวิตรวมกันเพรำะอุบัติเหตุ
มำกมำย มีทั้งควำมเห็นแกต่ ัว ประจัญบำนต่อสู้ ไมไ่ ว้วำงใจกัน
เดิมทีมีโอกำสช่วยแต่กลับทำร้ำยกันเอง แต่เพรำะมีคนอยำ่ งเธอ
อยู่ เธอจึงให้กำลังใจทุกคนด้วยพลังที่กระตือรือร้น
หลิวซวงซวงยิ้มให้ฉัน แววตำออ่ นโยน
เหยียนหยว่ นก็ถำม" ไมเ่ ป็ นไรใช่ไหม "
" อยูด่ ีๆ ตำก็มองไมเ่ ห็น "อูอวี้ตอบ
เหยี ย นหย่ ว นร้ อ ง" อ้ อ "คล้ ำ ยกั บ ไม่ รู้ จ ะพู ด อะไรไปชั่ ว
ขณะหนึ่ง เงียบไปครู่หนึ่งก็พูดว่ำ" เพื่อที่จะสำรวจถนนให้ทุกคน
ดวงตำคุณถึงเป็ นแบบนี้ วำงใจนะ หลังจำกนี้พวกเรำทุกคนจะ
ดูแลพวกคุณสองคนเอง "

1286
 " ขอบคุณมำก "อูอวี้ตอบ
ตั้งแต่เข้ำมำในถ้ำ เฉินหรูอิ่งก็ตำมหลังพวกเรำมำ คำดว่ำ
นำ่ จะฟั งทุกคำพูดทุกประโยคของพวกเรำไดอ้ ยำ่ งชัดเจน แตพ่ วก
เรำก็ไม่สนใจ เธอจ้องอูอวี้อยู่โดยตลอด น้ำตำก็ไหลออกมำ อู
อวี้มองไมเ่ ห็น แต่ฉันเห็นแล้วจิตใจสับสนอยู่บ้ำง เธอคุกเข่ำลง
ตรงหนำ้ อูอวี้ อูอวี้ถูกฉันปิ ดตำด้วยผำ้ เช็ดหนำ้ ไว้ รู้สึกได้ว่ำมีคน
เขำ้ มำใกล้ จึงหันมำที่เธอ
" อำอวี้…"น้ำเสียงเธอทัง้ ต่ำและกลัดกลุ้ม" ทำไมถึงเป็ นแบบ
นี้ มั น จะดี ขึ้ น มั น จะต้ อ งดี ขึ้ น ดวงตำของพี่ บ ำดเจ็ บ ไม่ ไ ด้
ไมอ่ ยำ่ งนัน้ อนำคตจะทำวิจัยตอ่ ไปได้ยังไง "
ฉั น ไม่ ไ ด้ พู ด อะไร ในควำมทรงจ ำของเธอ อู อ วี้ ยั ง เป็ น
นักเรียนหัวกะทิลูกรักสวรรคซ์ ่งึ ไมม่ ีอะไรที่ทำไมไ่ ด้
ทุกคนมองพวกเรำสำมคน แท้จริงแล้วนี่เป็ นเรื่องที่เห็นได้
ชัด เฝิ งเยียนเองก็ไมพ่ ูดอะไร
อูอวี้หันหน้ำไปพูดว่ำ" เธอไมต่ ้องเป็ นห่วงพี่ ดูแลตัวเองกับ
อำจำรยแ์ มด่ ีๆ "
เฉินหรูอิ่งกัดริมฝี ปำก มองฉันอยำ่ งเย็นชำแวบหนึ่งแล้วยืน
1287
ขึ้นมำ
ฉันไมส่ นใจ อยำ่ งไรเสียนี่ก็เป็ นคนของฉันแล้ว เธอจ้องไปก็
ไรป้ ระโยชน์ จอ้ งจนตำถลนก็สัมผัสอูอวี้ไมไ่ ดแ้ มเ้ พียงปลำยนิ้ว
ทุกคนใจดีมำก ให้ฉันดูแลอูอวี้ ตัง้ ใจพักผอ่ น ส่วนพวกเขำ
ออกไปดูสภำพแวดล้อมโดยรอบ รอพวกเขำเดินไปไกลแล้ว ฉัน
จึงกุมมืออูอวี้แลว้ ถำมวำ่ " เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ดวงตำของคุณทำไม
อยูๆ
่ ถึง…"
อูอวี้พูด" จริงๆ แล้วผมก็ไมไ่ ด้มองเห็นชัดเจนนัก ตอนที่ผม
ออกมำ เห็นถ้ำนี้ทั้งหมดคล้ำยกับมีฟิล์มแสงชั้นหนึ่งปกคลุมอยู่
ตอนที่ผมกำ้ วออกไปกำ้ วแรก ฟิ ล์มแสงก็หดลงฮวบฮำบ หำยไป
ในทันที คล้ำยกับว่ำ… ที่นี่มีสนำมสนำมหนึ่ง เพรำะว่ำผมบุกเขำ้
ไป ควำมสมดุลของสนำมก็เลยถูกทำลำย "
ฉัน" … เด็กเรียน พูดภำษำคนหนอ่ ย "
ในสถำนกำรณ์แ บบนี้ อู อ วี้ อ มยิ้ ม อย่ำ งคำดไม่ถึ ง พร้ อ ม
ตอบ" น่ำจะเป็ นเพรำะเดิมทีที่นี่มีชั้นแสงฟิ ล์ม ปกคลุมทุกอย่ำง
ไว้ด้วยกัน ผมทำลำยชั้นฟิ ล์มนี้ ตำก็เ ลยถูกแสงแยงเอำ คุณก็
สำมำรถเขำ้ ใจวำ่ เป็ นพลังงำนบำงชนิดที่ยังไมร่ ไู้ ด้ "

1288
 " เป็ นเพรำะสถำนกำรณน์ ี้เองใช่ไหม "ฉันถำมเสียงต่ำ
" ผมคิดว่ำใช่ "อูอวี้ตอบ" รอถึงตอนที่ผมมองเห็นอีกครัง้ ก็
จะไมเ่ หมือนเดิมแลว้ "
ถึงแมว้ ำ่ ฉันก็คิดอยำ่ งนี้ แตใ่ ครจะรูว้ ำ่ ดวงตำของอูอวี้ตอ้ งใช้
เวลำนำนเท่ำไรถึงจะกลับมำมองเห็นได้ เขำเป็ นที่พึ่งของฉันใน
ถ้ำแห่งนี้มำโดยตลอด ตอนนี้อยูๆ ่ ฉันก็รสู้ ึกโดดเดี่ยวไรท้ ี่พึ่ง แต่
คิดยอ้ นกลับไป คิดถึงที่จว้ งอวี๋ให้กำลังใจฉัน ผูห้ ญิงที่แข็งแกรง่ ก็
ต้องก้ำวออกไปอย่ำงห้ำวหำญ ครั้งแล้วฉันจึงหำยใจลึก ๆ ตบ
ไหล่ของเขำเบำๆ " วำงใจนะ ช่วงเวลำที่คุณสูญเสียกำรมองเห็น
ชัว่ ครำว ก็อยูก่ ับฉัน ฉันจะนำทำงให้คุณเอง "
ริมฝี ปำกอูอวี้ยิ้มอยำ่ งสงบเยือกเย็น" ตกลง "
ฉันพิงไหล่ของเขำ พิจำรณำโดยรอบ พวกเรำมำถึงถ้ำแห่ง
ใหม่อี ก แล้ ว แต่ ถ้ ำ นี้ มี พ ลั ง ชี วิ ต เยอะกว่ ำ ก่อ นหน้ำนี้ ม ำก ก็ ไ ม่
แปลกใจที่ ทุ ก คนตกใจเมื่ อ สั ก ครู่ หิ น หิ ม ะและดิ น โคลนแผ่
กระจำยตัดสลับกัน ด้ำนขำ้ งกลับมีหญำ้ บำงส่วน ด้ำนหน้ำพวก
เรำไมไ่ กลยังมีสระน้ำทรงกลมเล็กๆ น้ำเป็ นสีฟ้ำ ใสแจ๋วอยำ่ งหำ
ที่เปรียบไมไ่ ด้ ขำ้ งใน คำดไมถ่ ึงว่ำยังมีปลำและพืชน้ำอยูอ่ ีกดว้ ย
เพียงแต่มองไปไมเ่ ห็นก้นสระ ไมร่ ู้ว่ำลึกแค่ไหน และฉันก็คิดว่ำ
1289
ไม่มี ใ ครกล้ ำ ทะเล่ อ ทะล่ ำ กระโดดเข้ำ ไป ถ้ ำ ทั้ง ถ้ ำ น่ำ จะใหญ่
ประมำณสนำมบำส ควำมสูงอยำ่ งต่ำที่สุดก็น่ำจะยี่สิบเมตรกว่ำ
โดยรอบล้ ว นเป็ น หิ น หิ ม ะ ห้ อ ยย้อ ยตะปุ่ มตะป่ ำ ข้ำ งบน ด้ ำ น
บนสุดของถ้ำกลับมีเถำวัลยท์ ี่ไมร่ ู้จักขึ้นอยูเ่ ต็ม ไมร่ ู้ว่ำโตออกมำ
จำกรอยหินแยกตรงไหน

1290
 ตอนที่ 262 ถำนเจีย่ ว 32 (3)

แต่พวกเรำก็เดินมำถึงจุดสิ้นสุด ถ้ำนี้ล้วนเต็มไปด้วยผนัง
หิน ไมม่ ีทำงออกอีก
ฉันไม่รู้ว่ำควรจะทำอย่ำงไร แล้วอย่ำงนี้ หลังจำกนี้ กลุ่ม
พวกเรำจะออกไปได้อย่ำงไร ถ้ำแห่งนี้ น่ำจะเป็ นสถำนที่แ ห่ ง
ควำมลั บ สุ ด ท้ ำ ย อู อ วี้ บ อกว่ ำ เห็ น ฟิ ล์ ม แสง สนำมพลั ง งำน
บำงอยำ่ งหำยไป แล้วก็บอกว่ำเขำวงกตตรงหนำ้ พิลึกมำก ในถ้ำ
นี้ ทำ้ ยที่สุดแล้วซ่อนพลังงำนอะไรเอำไว้ แล้วทำไมผลกระทบถึง
ตกอยูท่ ี่ตัวฉันกับอูอวี้ ทำไมผลกระทบถึงตกอยูท่ ี่ตัวคนอื่น
ฉันพิจำรณำพื้นดินโดยรอบทุกตำรำงนิ้วอยำ่ งละเอียด หิน
หิมะของที่นี่คล้ำยจะสว่ำงยิ่งกว่ำขำ้ งนอกอยู่บ้ำง บำงครัง้ อำจจะ
เห็นแมก้ ระทัง่ ดำ้ นนอกของหินบำงชิ้นมีประกำยแสงแวบผำ่ น แต่
พอเดินเขำ้ ใกล้ ก็จะหำที่มำของแสงไมเ่ จอ แสงนั้นก็มองไมเ่ ห็น
แลว้ บำงครัง้ ในน้ำก็จะมีแสงสอ่ งขึ้นมำเป็ นระยะๆ แตเ่ มื่อเขำ้ ไป
มองใกล้ๆ ก็จะพบว่ำไมม่ ีอะไร หลิวซวงซวงคำดกำรณ์" อำจจะ
เป็ นปลำบำงชนิดที่สอ่ งแสงไดห้ รือเปลำ่ "
ตอนนั้ น ฉั น ก็ เ หมื อ นกั บ คนอื่ น เมื่ อ เห็ น รำยละเอี ย ด

1291
ปลีกยอ่ ยเหล่ำนี้ ก็รู้สึกแคว่ ่ำนำ่ อัศจรรย์ ไมไ่ ด้คิดอะไรลึกซึ้งเลย
สักนิด แลว้ ก็ไมไ่ ดข้ บคิดอะไรหลังจำกนัน้
…
จนกระทั่ง เวลำต่ อ มำฉั นก็ เ ข้ำ ใจทั้ง หมด ถึ ง เข้ำ ใจว่ ำ สิ่ ง
เหล่ำนั้นไม่ใช่แสงที่ รั่วไหลมำจำกร่องอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไ ม่ใช่
ปรำกฏกำรณ์เล็กๆ ที่น่ำอัศจรรย์อะไร แสงไมอ่ ำจหำยไปอย่ำง
ไมม่ ีสำเหตุ ยิ่งไมอ่ ำจปรำกฏออกมำอยำ่ งไมม่ ีสำเหตุ
เพี ย งแต่ เพรำะว่ ำ ในถ้ ำ แห่ ง นี้ แสง ไม่ ไ ด้ เ ดิ น ทำงตำม
กฎเกณฑข์ องธรรมชำติ
ดังนัน้ เวลำก็เช่นกัน
ที่นี่คือแหล่งกำเนิดที่ทำให้พวกเรำทะลุผำ่ นกำลเวลำที่หมุน
กลับ เพียงแต่ตอนนัน้ พวกเรำไมเ่ ขำ้ ใจ แล้วก็จับควำมรู้สึกไมไ่ ด้
ก็เทำ่ นัน้
…
ฉันพรรณนำทิวทัศน์โดยรอบที่เห็นทั้งหมดให้อูอวี้ฟัง เขำ
เงียบขรึมและจดจอ่ คิ้วคอ่ ยๆ ขมวดเล็กนอ้ ย เห็นไดช้ ัดวำ่ ถ้ำที่ดู

1292
แล้ ว เต็ ม ไปด้ ว ยพลั ง ชี วิ ต แต่ ค วำมจริ ง กลั บ ปิ ดตำยท ำให้ เ ขำ
สงสัยมำก
" ดูตรงนี้! "ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมำอย่ำงตื่นเต้น ฉัน
เงยหนำ้ มองออกไป เป็ นโจวเหวย เขำกำลังชี้ขึ้นไปขำ้ งบน หนำ้
แดงขึ้ น มำ คนอื่ น ๆ ก็ ล้ อ มเข้ำ ไป เงยหน้ ำ มอง สี ห น้ ำ ก็ ล้ ว น
เปลี่ยนไป ทัง้ ตื่นเตน้ สงสัย หวำดกลัว อยำกรูอ้ ยำกลอง
อูอวี้ยืนขึ้นมำ ฉันพูด" เขำ้ ไปดูสักหน่อย "แล้วประคองเขำ
ย่ำผ่ำนชั้นหินที่ตะปุ่มตะป่ำแล้วก็เดินเข้ำไป นี่เป็ นประสบกำรณ์
ที่ ม หั ศ จรรย์อ ย่ำ งหนึ่ ง ง พวกเรำเดิ น ช้ ำ เล็ ก น้อ ย เขำที่ เ พิ่ ง จะ
สูญเสียควำมสำมำรถในกำรมองเห็นไป ทำได้เพียงทดลองเดิน
เตำะแตะเหมือนเด็ก จับมือของฉันแน่นโดยตลอด นี่ทำให้ฉัน
เอ็นดู ทัง้ ยังรู้สึกอ่อนโยนไปทัง้ ใจ
" รอคุณแกแ่ ลว้ ฉันก็จะประคองคุณแบบนี้ "ฉันพูด
อูอวี้กลับพูด" กลัวว่ำผมจะต้องโอบคุณนำยตัวน้อยบ่อยๆ
มำกกวำ่ "
ฉันแอบยิ้ม
ในที่สุดพวกเรำก็เดินมำถึงที่ที่กลุ่มคนอยูด่ ้วยกัน ตอนที่ฉัน
1293
เงยหนำ้ ขึ้นก็ตกใจมำกเช่นกัน นัน่ มัน…
นัน่ มันน้ำใช่ไหม
สิ่งที่ฉันมองเห็นตรงหนำ้ ทัง้ หมด คือพื้นที่แห่งหนึ่งที่มีขนำด
ประมำณสองเมตร อยูท่ ี่กลำงเถำวัลยท์ ี่คดเคี้ยวและชั้นหินแน่น
ขนัด ไม่เหมือนกับพื้นที่อ่ืน ชั้นบำงๆ ชั้นหนึ่งคล้ำยจะเป็ นหิน
หิ ม ะ แต่ ก ลั บ แทบจะใสกระจ่ ำ ง ฉั น คิ ด ว่ ำ ที่ นั่น บำงมำกแน่ๆ
เพรำะพวกเรำแทบจะสำมำรถมองเห็ น กำรไหลของคลื่ น น้ ำ
ขำ้ งบน หรือแมก้ ระทัง่ มีปลำวำ่ ยผำ่ นบำงครัง้ ทัง้ ยังมีลำแสงแวบ
ผำ่ น กอ่ นหนำ้ นี้อูอวี้ก็เคยพูดกับฉัน เขำสงสัยมำตลอดว่ำฉันอยู่
ใต้ทะเลสำบ นี่ทำให้ใจฉันสั่นในเวลำนี้ ที่แท้ ในที่สุดพวกเรำก็
เขำ้ ใจกน้ ทะเลสำบแลว้ ? ขอแคอ่ อกจำกที่นี่ไปได้?
ฉันรีบบรรยำยสิ่งที่เห็นตรงหน้ำทั้งหมดให้อูอวี้ฟัง สีหน้ำ
เขำสงบมำก คล้ำยกับกำลังครุ่นคิดอย่ำงลึกซึ้ง คนข้ำงๆ กลับ
ทนไม่ ไ หว สมองเหยี ย นหย่ ว นท ำงำนไวมำก พู ด เสี ย งหลง"
ขำ้ งบนคือทะเลสำบใช่ไหม แลว้ พวกเรำออกไปไดไ้ หม "
แต่ไหนแต่ไรมำ จูจี้หรุ่ยอำศัยเพียงเขำนำพำ เธอทำหน้ำ
ตกใจระคนยินดีออกมำ คูแ่ มล่ ูกเฉินหรูอิ่งก็เงยหนำ้ มองอยู่ พวก
เธอแสดงควำมคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ออก จูอวี่ถงจ้อง
1294
มองอยำ่ งเงียบขรึม แต่สีหน้ำก็ซำบซึ้ง ถึงแมว้ ่ำโจวเหวยจะเป็ น
คนค้นพบที่นี่ แต่เขำกลับมองหลิวซวงซวงอยำ่ งรอคอย รอคอย
ควำมเห็นของเธอ หลิวซวงซวงก็จดจ่ออย่ำงเข้มงวดตั้งใจเป็ น
อย่ำงยิ่ง หลังจำกนั้นก็พยักหน้ำ" ฉันก็คิดว่ำข้ำงบนดูเหมือนจะ
เป็ นก้นทะเลสำบ แต่… ทำไมน้ำถึงไม่รั่วลงมำ ดูแล้วบำงขนำด
นัน้ …"
อู อ วี้ เ อ่ ย " ถ้ ำ หำโครงสร้ ำ งเหมำะสม แรงดึ ง เหมำะสม
ถึงแม้ว่ำหินจะบำงยิ่งกว่ำนี้อีก ก็ใช่ว่ำจะเป็ นไปไมไ่ ด้ที่จะรองรับ
แรงดันของน้ำขำ้ งบน "
… ผู้ชำยของฉันประกำศควำมเป็ นนักเรียนหัวกะทิอีกแล้ว
แต่ว่ำครั้งนี้ แม้แต่ฉันก็เขำ้ ใจควำมหมำยของอูอวี้ เมื่อก่อน ใน
รำยกำรวำไรตี้โชว์ใช่ว่ำไม่เคยมีคนใช้กระดำษใส่น้ำที่หนักมำก
หรอกเหรอ หรือวำ่ ในโลกของนักเรียนหัวกะทิอะไรก็ลว้ นเป็ นไป
ได้ เขำวงกตก็สำมำรถคำนวณออกมำได้… พวกเรำที่เป็ นมนุษย์
ปกติไมเ่ ขำ้ ใจอะไร ฟั งคำพูดของเขำก็พอแลว้ …

1295
 ตอนที่ 263 ถำนเจีย่ ว 32 (4)

กำรค้นพบนี้ทำให้ทุกคนฮึกเหิมอยำ่ งไมต่ ้องสงสัย แต่พวก

เรำก็ เ ผชิ ญ หน้ำ กั บ ปั ญหำของสภำพควำมเป็ น จริ ง มำกยิ่ ง ขึ้ น
ในทันที… หินบำงๆ โปร่งแสงที่อยู่เหนือถ้ำนั้นห่ำงจำกพวกเรำ
ไปเกือบสำมสิบเมตร ถึงแม้ว่ำอยำกจะทุบทำลำยและออกไป
จำกตรงนี้ แตพ่ วกเรำจะขึ้นไปขำ้ งบนนัน้ ไดอ้ ยำ่ งไร
" เถำวัลย์ "
" เถำวัลย์ "
อูอวี้และเหยียนหย่วนเอ่ยออกมำแทบจะในเวลำเดียวกั น
ดวงตำทุ ก คนล้ ว นสว่ ำ งวำบ เสื้ อ ผ้ำ ของพวกเรำทุ ก คนมำผู ก
รวมกันทำเป็ นเชือกปี นจะต้องยำวไม่พ ออย่ำงแน่นอน แต่ที่นี่
โดยเฉพำะในถ้ำเล็ก ๆ เหล่ำนั้น มีเถำวัลย์อยู่เยอะมำก ถ้ำหำก
เก็บมำทำเชือกทีแ่ ข็งแรงและยำวมำกพอ ก็ไมม่ ีปัญหำอะไรแลว้
ฟ้ ำย่อมมีทำงออกให้เรำจริงๆ หลังจำกที่ทุก คนล้วนเห็น
ด้วยกับวิธีนี้ ใบหน้ำทุก คนก็คล้ำยจะมีควำมยินดี แท้จริงแล้ว
พวกเรำอยูใ่ ต้ดินนี้มำหลำยวันแล้ว ทัง้ ยังมำถึงทำงตัน ตอนนี้ใน
ที่สุดก็เกือบจะถึงทำงออก ใครจะไมด่ ีใจบำ้ งละ่

1296
 แม้แ ต่ควำมหวังในก้นบึ้งของจิตใจฉันก็เริ่มกดไม่อยู่เป็ น
พักๆ ทุกคนพักผ่อนเล็กน้อยอยู่ที่เดิม จำกนั้นก็จะเริ่มแยกยำ้ ย
กันไปดำเนินกำรแลว้
ฉันดึงผ้ำเช็ดหน้ำบนศีรษะอูอวี้ลงมำ เขำค่อยๆ ลืมตำขึ้น
ฉันตรวจดูอยำ่ งละเอียด พบว่ำนัยนต์ ำสีดำที่กว้ำงใหญน่ ัน้ คล้ำย
จะหดลงไปแล้วเล็กนอ้ ย แต่ยังไมก่ ลับมำเป็ นปกติ เขำส่ำยศีรษะ
ให้ฉัน สื่อว่ำยังมองไมเ่ ห็น ฉันจึงเอำผ้ำเช็ดหน้ำมัดไว้ให้เขำอีก
ครัง้
" รู้สึกได้ถึงกำรเปลี่ยนแปลงของแสงสว่ำงและควำมมืดของ
เส้นแสงได้บำ้ งแล้ว "เขำพูด
ฉันดีใจ คิดเล็กนอ้ ยแล้วถำมเสียงเบำ" คุณว่ำหลังจำกพวก
เรำออกไปจำกที่ นี่แ ล้ว จะเป็ นวัน ที่เ ท่ำไร แล้วดวงตำของคุ ณ
ตอนนี้ ก็ เ พิ่ ง จะเปลี่ ย นเป็ นพิ เ ศษขึ้ น มำ แต่ ใ นควำมเป็ นจริ ง
เปลี่ยนเป็ นแบบนี้มำหนึ่งปี เต็มแล้ว หลังจำกที่พวกเรำออกไป
มันจะดีขึ้นไหม "
" ผมสั ง หรณ์ใ จ…"เขำกุ ม มื อ ฉั น " ผมก็ ห วั ง ว่ ำ ทุ ก อย่ำ งจะ
กลับมำเป็ นปกติ ปี นี้ พวกเรำผำ่ นมันไปหมดแลว้ "

1297
 " คุณหมำยถึง หลังจำกกลับไป คุณจะอยูท่ ี่ร้ำนซ่อมรถ ฉัน
ก็อยูท่ ี่ต้ำหลีงั้นเหรอ "ฉันถำม พูดตำมตรงว่ำคำถำมนี้ฉันคิดไม่
ตกเล็กนอ้ ย
" อำจจะ "เขำอมยิ้ม" อยู่ที่ไหนก็ไม่สำคัญ ทำอะไรอยูก่ ็ไม่
สำคัญ ประวัติศำสตร์เ ปลี่ยนไปก็ไ ม่สำคัญ ทุก อย่ำงสิ้นสุดลง
แล้ ว พรุ่ ง นี้ ก็ จ ะเป็ น วั น พรุ่ ง นี้ จะดี ที่ สุ ด ถ้ ำ หำกพวกเรำยั ง อยู่
ดว้ ยกัน หลังจำกทุกครัง้ ที่ทะลุกลับไป พวกเรำลว้ นอยูด่ ว้ ยกัน ไม่
เคยแยกจำกกัน ถ้ำหำกไมไ่ ด้อยูด่ ้วยกัน ถำนเจี่ยว รอผมที่ร้ำน
ซ่อมรถนะ ผมจะไปหำคุณ "
ในใจฉันเต็มไปด้วยควำมอ่อนโยน พูดว่ำ" ตกลง ไมเ่ จอไม่
จำก "
เขำเอียงคอมำ ลูกกระเดือกสั่นเล็กน้อย ฉันเงยหน้ำขึ้น จูบ
เขำ ฉันรู้สึกว่ำมีคนไมน่ ้อยกำลังมองพวกเรำอยู่ เฉินหรูอิ่ง จูจี้ห
รุ่ ย เหยี ย นหย่ว น… บำงที พ วกเขำอำจจะคิ ด ว่ ำ พวกเรำท ำตั ว
เหมือนอยูต่ ำมลำพังเกินไป แตฉ่ ันไมส่ นใจพวกเขำ
หลังจำกพักผ่อนเสร็จแล้ว ทุกคนตัดสินใจที่จะดำเนินกำร
เถำวัลย์ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่ในถ้ำเล็กๆ นั้นหมำยควำมว่ำพวกเรำ
จะต้องเขำ้ ไปในถ้ำใหมอ่ ีกครัง้ อูอวี้สูญเสียกำรมองเห็น เทำ้ เฝิ ง
1298
เยียนยังบำดเจ็บ พวกเขำทั้งคู่ไมส่ ะดวกไป ด้ำนหนึ่งฉันก็อยำก
อยูข่ ำ้ งกำยอูอวี้ อีกด้ำนหนึ่งก็อยำกทำเชือกให้เสร็จและออกไป
เร็วๆ อีกอย่ำงทุกคนไปกันหมด แม้แต่คุณหนูบอบบำงอย่ำงจู
จี้หรุย่ ก็ไป ฉันไมไ่ ปก็ใช่เรื่อง
อูอวี้กุมมือฉันพลำงพูดว่ำ" ถ้ำเล็กๆ พวกนั้นคล้ำยกันมำก
อยำ่ เดินไปไกล ยอมเทียวไปเทียวมำหลำยรอบดีกวำ่ "
" ตกลง "ฉันตอบ
" ถ้ำเจออันตรำยอะไรก็ตะโกนดังๆ ผมได้ยิน "เขำพูด
ฉันคิดถึงแมงมุมตัวนัน้ กอ่ นหนำ้ นี้ ใจหวำดผวำ" … ตกลง "
ทุกคนออกไปอยำ่ งรวดเร็ว ดังนัน้ จึงแบง่ กลุ่มกัน เหยียนหย่
วนไปกับจูจี้หรุ่ย หลิวซวงซวงบอกว่ำไปคนเดียวได้ โจวเหวยก็
เลยอยู่กับเฉินหรูอิ่ง ฉันกับโจวอวี่ถง พวกเรำเข้ำไปในถ้ำคนละ
ถ้ำ นัดแนะกันว่ำเดินเข้ำไปข้ำงในเกินกว่ำยี่สิบเมตรไม่ได้ และ
สื่อสำรเสียงดังกันตลอดเวลำเพื่อไมใ่ ห้หลงทำง

1299
 ตอนที่ 264 ถำนเจีย่ ว 32 (5)

ฉันกับจูอวี่ถงเข้ำไปในถ้ำเล็กๆ ทำงด้ำนขวำ ผู้ชำยคนนี้ดู

เหมื อ นเงี ย บขรึ ม โดยธรรมชำติ แต่ ฉั น รู้ ว่ ำ ควำมจริ ง แล้ ว เขำ
ค่อนขำ้ งพึ่งพำได้ ไมว่ ่ำจะเป็ นตอนที่ลุยน้ำกอ่ นหนำ้ นี้ หรือตอน
ที่ เ ข้ำ ถ้ ำ เขำก็ ไ ม่รี บ ไม่ร้ อ น ตอนที่ มี แ รงเหลื อ ก็ยั ง ช่ ว ยคนอื่น
พวกเรำเดินเขำ้ ไปขำ้ งในประมำณสิบกว่ำเมตรจึงจะถึงบริเวณที่
มีเถำวัลยข์ ้นึ หนำแนน่ ฉันแรงนอ้ ย ก็เลยให้เขำลงแรงหักเถำวัลย์
พวกนัน้ หลังจำกนัน้ ฉันก็ลำเลียงออกไปสง่ ดำ้ นนอก
ทำอยำ่ งนี้ไปประมำณครึ่งชั่วโมง ปำกถ้ำเล็กๆ ก็มีเถำวัลย์
กองอยู่ไม่น้อย ตอนที่ฉันเข้ำใกล้ปำกถ้ำ ก็เห็นอูอวี้นั่งอยู่ที่เดิม
โดยตลอด มองมำทำงฝั่ งฉัน เฝิ งเยียนอยูข่ ำ้ งกำยเขำ บำงครัง้ ทัง้
สองคนก็จะคุยกัน ฉันมักจะตะโกนเรียก" อำอวี้ "เขำได้ยินแล้วก็
พยักหน้ำ ยิ้มออกมำ ใจของฉันก็จะสงบลงได้ และควำมหวังใน
ใจก็คลำ้ ยจะยิ่งมำกขึ้นเรื่อยๆ พยำยำมดิ้นรนมีชีวิตตอ่ ไป
ตอ่ มำจูอวี่ถงก็พูดวำ่ " พวกเรำเดินไปขำ้ งหนำ้ อีกหนอ่ ย "ฉัน
ไม่คัดค้ำน ด้ำนหน้ำมีเถำวัลย์มำกกว่ำ เถำวัลย์ทำงนี้ส่วนมำก
หนำเกินไปหรือไมก่ ็เล็กเกินไป ถ้ำพวกเรำไมท่ ำให้มันขำดก็จน
ปั ญญำจะใช้มันได้ ดังนั้นเรำสองคนก็เดินเขำ้ ไปอีกระยะหนึ่ง ดู
1300
เหมือนว่ำถ้ำจะทรุดลงต่ำกว่ำเดิมอยูบ่ ำ้ ง ทัง้ ยังเงียบสงบ แสงยิ่ง
สลัวลงไปอีก บำงครั้งพวกเรำก็จะเห็นถนนเส้นอื่นที่แยกออกไป
มีคนเดิน หรือไมก่ ็มีคนอื่นคุยกระซิบกระซำบกัน
จูอวี่ถงหักเถำวัลยอ์ ีกจำนวนหนึ่งแล้วลำกออกมำ ฉันรับไว้
อยำ่ งกินแรง แต่พอเห็นเขำเหนื่อยจนเหงื่อไหลเต็มหนำ้ ก็พูดวำ่ "
คุณพักหนอ่ ยเถอะ เก็บแรงไวส้ ำคัญที่สุด "
จูอวี่ถงกลับหัวเรำะเล็กนอ้ ยแล้วพูดว่ำ" ตกลง คุณก็พักด้วย
เหมือนกัน "
ฉันยิ้มพูด" ฉันขนพวกนี้ออกไปเสร็จแลว้ จะไปพักคะ่ "
เขำนัง่ ลงที่เดิม เอนหลังพิงผนังถ้ำ ทำ่ ทำงเหนื่อยล้ำ แทจ้ ริง
แล้วกำรเดินทำงบนเส้นทำงนี้ บวกกับฉันกับอูอวี้ทะลุเวลำไป
ทะลุเวลำมำ จึงไม่เคยมองพินิจจูอวี่ถงอย่ำงละเอียดเลยสักนิด
รู ป ร่ ำ งหน้ำ ตำแม้จ ะธรรมดำมำก แต่ ก็ แ ข็ ง แรงมำก หว่ ำ งคิ้ ว
คล้ ำ ยกั บ มี ค วำมอั ด อั้น ตั น ใจ คำดว่ ำ ชี วิ ต หรื อ ไม่ก็ ก ำรงำนมี
ควำมกดดันมำก ทัง้ ยังไมร่ ำบรื่นตำมใจคิด จัดอยูใ่ นกลุม่ คนที่ใช้
ชีวิตเงียบๆ ฉันเป็ นผู้หญิงคนหนึ่ง ทุกคนทำงำนด้วยกัน เขำพูด
ไมไ่ ด้ว่ำดูแลฉันแค่ไหน แต่ถ้ำหำกฉันต้องกำร เขำจะยื่นมือเข้ำ
มำช่วยอยำ่ งแนน่ อน
1301
 ดั ง นั้น ถึ ง แม้ว่ ำ จะมี ป ฏิ สั ม พัน ธ์ กัน ไม่เ ยอะ แต่ ฉั น ก็ ยั งคง
ค่อนขำ้ งวำงใจในตัวคนคนนี้ อยำ่ งน้อยก็วำงใจมำกกว่ำเหยียน
หยว่ นและเฉินหรูอิ่งมำก
ฉันลำกเถำวัลย์ออกไปอีกครั้ง นั่งพักที่ปำกถ้ำครู่หนึ่ง ผล
คือตอนที่ฉันกลับไปอีกครัง้ กลับพบวำ่ ที่แห่งนัน้ วำ่ งเปลำ่ ไมร่ วู้ ำ่
จูอวี่ถงไปไหนแลว้
" จูอวี่ถง จูอวี่ถง "ฉันตะโกนหลำยครั้ง ตำแหนง่ ที่ฉันยืนอยู่
มีทำงแยกออกไปหลำยทำง คดเคี้ยวเลี้ยวลด มองเห็นขำ้ งในไม่
ชั ด แต่ ฉั น เงยหน้ ำ กวำดมองออกไปรอบหนึ่ ง ก็ ยั ง ไม่เ ห็ น เขำ
แมแ้ ตเ่ งำ
ใจของฉันคอ่ ยๆ บีบแนน่ ขึ้น มีเรื่องอะไร ทำไมอยูๆ
่ เขำจึง
ไปที่อ่ืน หรือว่ำเป็ นอะไรไป ฉันเงยหน้ำมองไปรอบถ้ำ ทันใดนัน้
ก็รู้สึกได้ว่ำโดยรอบเงียบเหงำหำใดเปรียบ เสียงสักเล็กนอ้ ยก็ไม่
มี เสียงของคนอื่นก็ไม่ได้ยิน ในหัวฉันมีภำพแมงมุมตัวใหญต่ ัว
นัน้ แวบผำ่ นมำในทันที อีกทัง้ ในถ้ำยังมีเสียงซี่ ซี่
ไม่ เป็ นไปไมไ่ ด้ พวกเรำเขำ้ มำไมล่ ึก อีกอยำ่ งทุกคนก็อยูไ่ ม่
ไกล ถ้ ำ หำกจู อ วี่ ถ งเจออะไรเข้ำ จริ ง ๆ จะต้ อ งส่ ง เสี ย งร้ อ งขอ
ควำมช่วยเหลือแนน่ อน คนดำ้ นขำ้ งก็จะไดย้ ิน
1302
 ฉันควรจะเข้ำไปหำเขำในถ้ำ แต่ฉันไม่ได้ฉลำดขนำดนั้น
เขำ้ ไปเองจะต้องหลงทำงอยำ่ งแนน่ อน ถึงเวลำนัน้ ไมเ่ พียงแต่จะ
หำเขำไมพ่ บเทำ่ นัน้ แตต่ ัวเองยังจะหลงทำงหำยไปด้วย อีกอยำ่ ง
ตอนนี้ตำอูอวี้ก็มองไมเ่ ห็น ถ้ำฉันหำยไป เขำจะหำฉันได้อยำ่ งไร
ถูกต้อง ไมแ่ น่ว่ำจูอวี่ถงอำจจะเดินลึกเขำ้ ไปขำ้ งในแล้วหลงทำง
แลว้ ก็เป็ นได้
ฉันรู้สึกว่ำตัวเองรีบออกไปจำกที่นี่จะดีกว่ำ ไปหำคนอื่นมำ
ช่วย

1303
 ตอนที่ 265 ถำนเจีย่ ว 32 (6)

พอตัดสินใจแนช่ ัดแลว้ ฉันก็หมุนตัววิ่งออกไป

ใครจะไปรู้ว่ำพอฉันหันไป ก็เห็นเงำเงำหนึ่งพุง่ ออกมำจำก
มุ ม มื ด ด้ ำ นข้ำ งผนั ง ถ้ ำ คล้ ำ ยกั บ สั ต ว์ ป่ ำ จั บ ฉั น ไว้ ใ นทั น ที ชั่ว
พริ บ ตำนั้ น สมองฉั น แทบจะว่ ำ งเปล่ ำ ฉำกนี้ คุ้ น เคยมำกจน
เหมือนเคยเจอมำก่อน ฉันไม่ไ ด้ป้องกัน ไม่ไ ด้เ ตรียมใจอะไร
ทั้งนั้น คนนั้นล็อกตัวฉันจำกด้ำนหลัง แขนพำดอยู่ที่คอฉัน ทำ
ให้ลำคอฉันถูกกดไว้ ส่งเสียงอะไรออกมำไมไ่ ด้สักนิด ส่วนแขน
อีกขำ้ งรัดเอวของฉันไว้
ชั่วพริบตำนั้นฉันกลับรู้สึกถึงเหงื่อที่ยังไม่แห้งบนแขนของ
เขำได้อย่ำงชัดเจน ทั้งร้อนและชื้นเล็กน้อย ฉันเห็นขำทั้งคู่ของ
ตัวเองดิ้นรนอยู่กลำงอำกำศ ฉันได้ยินเสียงหอบหำยใจรำวกับ
ถูกล้อรถบดอัดของตัวเอง ตรงหน้ำยังเป็ นถ้ำหินหิมะใต้ดินและ
เถำวัลยท์ ี่เลื้อยยำว แต่ฉันกลับรู้สึกเหมอ่ ลอยรำวกับฝั น วินำทีนี้
คนคนนี้ให้ควำมรู้สึกเหมือนสัตว์ป่ำที่ไล่ล่ำฉัน คุน้ เคยมำกจริงๆ
ทัง้ ยังนำ่ กลัวมำก ถึงแมว้ ำ่ ฉันจะประสบมำแลว้ ครัง้ หนึ่งก็ตำม
ทั้งร่ำงฉันเย็นยะเยือก เย็นจนคล้ำยกับถูกแช่แข็งในหินที่

1304
เหมือนหิมะนัน้ น้ำตำของฉันไหลออกมำอยำ่ งควบคุมไมไ่ ด้ เทำ้
ทั้งคู่ของฉันเหยียบพื้นได้แล้ว แต่ก็ไมม่ ีประโยชน์ เขำกำลังลำก
ฉันเขำ้ ไปในส่วนลึกของถ้ำอยำ่ งรวดเร็ว ฉันส่งเสียงอะไรไมอ่ อก
สักนิด คล้ำยกับมีกอ้ นหินขนำดใหญ่อัดบดทั่วทั้งร่ำงเอำไว้ ลม
หำยใจของฉันถี่กระชัน้ รำวกับปี ศำจ ไมไ่ ด้ยินอะไรทัง้ นัน้ มองไม่
เห็นอะไรทั้งนั้น มองดูแ สงตรงปำกถ้ำห่ำงจำกฉันไกลออกไป
เรื่อยๆ มีเพียงเสียงฝี เท้ำหนักๆ ของเขำและเสียงลมหำยใจขำ้ ง
หูฉัน
ฉันตัง้ สติไดใ้ นทันที หันหนำ้ ไปหมำยจะมองลักษณะของเขำ
ให้ ชั ด ใครจะรู้ ว่ ำ เขำไหวพริ บ ดี หั น หน้ ำ หลบ คล้ ำ ยกั บ กำร
เรียนรู้แบบมีเงื่อนไข คล้ำยกับเคยทำมำกอ่ น และต่อมำเขำก็ฝัง
ศีรษะซบกับหลังฉัน หัวเรำะหึ ๆ แต่ฉันกลับฟั งไม่ออกว่ำตกลง
แลว้ เป็ นเสียงใคร
หลังจำกนัน้ จูๆ ่ มือขำ้ งหนึ่งของเขำก็เลื่อนไปขำ้ งหลัง หยุด
อยูท่ ี่เอวฉัน ล้วงเขำ้ ไปในเสื้อฉัน ฉันยังไมท่ ันได้ตอบสนองอะไร
เขำก็บีบเคล้นลงไปอยำ่ งรุนแรงหนักหน่วง ฉันได้แต่เจ็บจนร่ำง
สัน่ ระริก ครึ่งรำ่ งลว้ นไรเ้ รี่ยวแรง ครัน้ แลว้ เสียงหัวเรำะของเขำจึง
ยิ่งแหบพรำ่ มีควำมสุขยิ่งขึ้น

1305
 ฉันเขำ้ ใจแลว้ ฉันแนใ่ จแลว้ เป็ นเขำ… จริงๆ
ร่ำงกำยนี้ เดิมทีต้องถูก เลื่อ ยเอวขำด มีเ พียงเขำและฉั น
เทำ่ นัน้ ที่รู้
เป็ นเขำจริงๆ เขำที่เป็ นเหมือนฝั นร้ำย ดังนั้น เขำก็อยู่บน
เรือลำนัน้ ตัง้ แตเ่ ริ่ม หรือแมก้ ระทัง่ ตกลงไปใต้ดินกับพวกเรำด้วย
อย่ำงนั้นหรือ เส้นทำงนี้มีเ พียงพวกเรำเก้ำคน เขำไม่ส่งเสี ย ง
ตลอดทำง ชื่อที่บอกกับคนอื่นก็เป็ นชื่อปลอม เขำยังไมเ่ สียโฉม
ตอนนี้เมื่อในที่สุดก็หำวิธีออกไปได้ ดังนั้นเขำก็เลยลงมือกับฉัน
อยำ่ งนัน้ หรือ
กอ่ นตำย… ตอนนัน้ เขำพูด จู่ๆ เขำก็หัวเรำะ พูดวำ่ …
เขำจะรอพวกเรำในนรก
…
เขำยึดฉันกับอูเมี่ยวเป็ นเป้ำหมำยในกำรล่ำ แทจ้ ริงแล้วอัน
ไหนคือเหตุ อันไหนคือผล ฉันแยกไมอ่ อกแลว้
แต่ควำมหนำวเหน็บอีกระลอกหนึ่งพุ่งเขำ้ มำในสมองฉัน…
เขำมีควำมทรงจำเหรอ ไมอ่ ยำ่ งนั้นเขำจะบีบเอวฉันทำไม ตั้งใจ

1306
ทำให้ฉันหวนคิดถึงควำมหวำดกลัวนั้น? แต่เหยียนหย่วน จูจี้ห
รุ่ย เฉินหรูอิ่งกับเฝิ งเยียนก็ไมม่ ีควำมทรงจำอยำ่ งเห็นได้ชัด แล้ว
ทำไม…
ใช่แล้ว ตอนที่พวกเรำยอ้ นเวลำกลับไป เขำก็ไมเ่ หมือนกับ
เหยียนหย่วนและเฉินหรูอิ่งในตอนหลัง มีควำมทรงจำเกี่ยวกับ
อนำคตรำงๆ เขำเสี ย ชี วิ ต ในจุ ด เวลำที่ ใ กล้ จุ ด ตั ด เป็ นทั้ ง
จุดสิ้นสุดแล้วก็เ ป็ นจุดเริ่มต้นด้วย เส้นเวลำทั้งสองใกล้ผนวก
รวมกัน เส้นแบ่งของอดีตและอนำคตไม่ได้ชัดเจนขนำดนั้นเสีย
แลว้ …
ดังนัน้ เขำในตอนนี้ จำทุกอยำ่ งได้แล้วใช่ไหม
จำได้ว่ำ' หลำยวันกอ่ น 'เขำถูกฉันและอูอวี้จับตัวและฆ่ำกับ
มือ
…
ฉั น ได้ ยิ น เสี ย งตั ว เองสะอื้ น เหมื อ นหมำจนตรอก ฉั น
พยำยำมคว้ ำ แขนของเขำด้ ำ นหลั ง อย่ำ งสุ ด ชี วิ ต แต่ ก ลั บ คว้ ำ
ไมไ่ ด้ ทันใดนัน้ ในหัวฉันก็มีควำมคิดว่ำงโหวงแวบเขำ้ มำ… หรือ
วำ่ ฉันกับอูอวี้เดินมำถึงกำ้ วนี้แลว้ ฉันกลับตอ้ งตำยอยูใ่ นถ้ำนี้ ทัง้

1307
ยังตำยด้วยน้ำมือเขำ ตำยในที่ที่ห่ำงจำกอูอวี้ยี่สิบเมตร เขำช่วย
นอ้ งสำวกลับมำแลว้ แตก่ ลับสูญเสียฉันไปอยำ่ งนัน้ หรือ
อูอวี้เ ขำ… พูดผิดแล้ว เขำพูดผิดแล้ว ประวัติศำสตร์ยั ง มี
โอกำสเปลี่ยนแปลง กอ่ นหนำ้ นี้ไมใ่ ช่ครัง้ สุดทำ้ ย
ตอนนี้ ช่วงเวลำสุดทำ้ ยที่พวกเรำอยูใ่ นใตด้ ิน จุดตัดนี้ ถึงจะ
ใช่
ไม!่
และในตอนนั้ น ที่ เ วลำคล้ ำ ยจะหนื ด ช้ ำ ลง ผู้ ช ำยที่ อ ยู่
ด้ ำ นหลั ง คล้ ำ ยกั บ ถู ก ลอบโจมตี อ ย่ำ งกะทั น หั น ร้ อ งเสี ย งต่ ำ
ออกมำ มือก็คลำยลง ฉันร่วงลงไปบนพื้นในทันทีก่อนจะรีบหัน
ไป แต่แล้วกลับเห็นฉำกที่น่ำสยดสยอง… แมงมุมขนำดยักษ์…
ตัวที่เคยโจมตีเฉินหรูอิ่งตัวนั้นเกำะอยู่บนหลังผู้ชำยคนนัน้ พวก
เขำล้มลงไปในกองเถำวัลย์ด้วยกันในทั นที ใต้เถำวัลย์มีเ พี ยง
ควำมมืดมิด เดิมทีฉันมองไม่เห็นลักษณะของคนคนนั้น ได้ยิน
เพียงเสียงคนกับแมงมุมกำลังตอ่ สูก้ ันอยำ่ งบำ้ คลัง่
ฉันไมร่ วู้ ำ่ แมงมุมถูกอะไรดึงดูดมำ หรือเป็ นเพรำะฉันกับเขำ
ส่งเสียงออกมำ พวกเรำเขำ้ ไปในถ้ำลึกเกินไป ในวันนี้ กลับเป็ น

1308
แมงมุมประหลำดตัวนี้ที่บังเอิญช่วยชีวิตฉันไว้!
เพียงแต่อีกไม่นำนไม่ว่ำฝ่ำยไหนชนะ สำหรับฉันแล้วล้วน
เป็ นมหันตภัยทัง้ นัน้ ฉันกัดฟั น ถึงแมว้ ่ำจะอยำกเห็นชัดๆ ว่ำคน
คนนั้นเป็ นใคร แต่ก็มองไม่เห็นจริงๆ และตอนนี้ ก็เป็ นโอกำส
เดียวที่ฉันจะหนีรอดได้
ฉันหมุนตัววิ่งไปทำงปำกถ้ำสุดชีวิต
ดีที่คนนัน้ ไมไ่ ดล้ ำกฉันเขำ้ ไปไกลนัก ในที่สุดฉันก็เห็นแสงที่
ปำกถ้ำอยู่แต่ไกล แล้วก็เห็นเงำร่ำงของอูอวี้ที่นั่งอยู่ไม่ไกลจำก
ปำกถ้ำ ในที่สุดฉันก็วิ่งออกไปแล้ว น้ำตำไหลนองเต็มหนำ้ แทบ
จะล้ ม ลงในอ้ อ มกอดเขำในทั น ที ร้ อ งบอกว่ ำ " เขำก็ อ ยู่ที่ นี่ …
อำอวี้… เขำก็อยู่ในถ้ำนี้เหมือนกัน ! เมื่อกี้เขำ… ฉันเห็นไม่ชัด…
อำอวี้! "
ชัว่ พริบตำนัน้ อูอวี้รำวกับจมลงไปในควำมเงียบงัน

1309
 ตอนที่ 266 อูอวี้ 32 (1)

-อูอวี-้
ตรงหนำ้ ผมยังคงเลือนรำงเหมือนเดิม ถำนเจี่ยวเป็ นเงำแสง
ที่แวบผำ่ นล้มลงในอก ผมกอดเธอแนน่ เธอสัน่ เทำ น้ำตำร้อนๆ
หยดลงบนหลังมือผม ช่วงเวลำนั้นในใจผมโมโหอยำ่ งที่สุด แต่
กลับมีสติรำวกับกรอกสติปัญญำเขำ้ ไปในสมอง
เขำก็อยูท่ ี่นี่เหมือนกัน ใช่ไหม
ที่แทท้ ี่บอกว่ำจะรอพวกเรำในนรก ไมใ่ ช่เป็ นแคค่ ำสำปแช่ง
แตเ่ ป็ นเพรำะกอ่ นตำยเขำฉุกคิดขึ้นได้และยัว่ เยำ้ ใช่ไหม
… ทำไมควำมตำยถึงสำมำรถเปิ ดควำมทรงจำของทุกคนใน
ถ้ำได้
เป็ นเพรำะควำมตำยคื อ จุ ด สิ้ น สุ ด ใช่ หรื อ ไม่ เป็ นทั้ ง
จุดสิ้นสุดของชีวิต และเป็ นทัง้ จุดสิ้นสุดของเวลำทีย่ งุ่ เหยิง
ผมโคง้ ตัวโอบถำนเจี่ยวเขำ้ มำในอกแนน่ เธอไมพ่ ูดอะไรสัก
คำ เล็บแทบจะจิก ลงไปในแขนผม ผมยังมีสติ เฝิ งเยียนที่ อ ยู่
ข้ำงๆ เธอก็ใช่ว่ำจะปลอดภัยไว้ใจได้จริงๆ จึงจำเป็ นต้องหลบ

1310
ผมกดหลังของถำนเจี่ยวแรงๆ เธอเขำ้ ใจ ดึงผมเดินไปดำ้ นขำ้ งๆ
" เกิดอะไรขึ้น "ผมถำม
เธอไม่ร้ อ งไห้ แ ล้ ว เพี ย งแต่ ยั ง คงมี เ สี ย งสะอื้ น เล่ ำ เรื่ อ ง
ทัง้ หมดที่เกิดขึ้นในถ้ำเมื่อสักครู่ให้ผมฟั ง รวมไปถึงเรื่องที่คนคน
นัน้ ยื่นมือมำบีบเอวของเธอ ผมมองไมเ่ ห็น มือคอ่ ยๆ ลูบเอวเธอ
แค่สัมผัส เธอก็หดตัวลีบไปตำมสัญ ชำตญำณ ผมแทบจะนึ ก
ภำพออกได้เลยว่ำ ตรงนี้จะต้องเต็มไปด้วยรอยช้ำอยำ่ งแน่นอน
หรือแมก้ ระทัง่ ทิ้งรอยนิ้วของคนคนนัน้ ไว้
เธอบอกวำ่ เป็ นคนนัน้ อยำ่ งแนน่ อน
เธอบอกวำ่ เขำเองก็มีควำมทรงจำอยูเ่ ช่นกัน
…
เขำไม่ปล่อยให้พ วกเรำออกไปจำกใต้ดินอย่ำงปลอดภั ย
แนน่ อน
อำรมณร์ ุนแรงผุดขึ้นในใจผม แต่ในเวลำนี้ ควำมเป็ นไปได้
ที่น่ำกลัวที่สุดกลับโผล่เขำ้ มำในหัวผม เรื่องที่ถำนเจี่ยวคิดออก
ผมก็คิดออก เรื่องที่ถำนเจี่ยวยังคิดไมถ่ ึง ผมก็คิดถึงแลว้

1311
 กำรปรำกฏตัวของ' เขำ 'เป็ นเพียงเรื่องรอง ไพจ่ ะออกหน้ำ
ไหนก็ยังไมแ่ นช่ ัด ทันใดนัน้ ในหัวผมก็เงียบสงัด
ทัศนวิสัยที่เต็มไปด้วยควำมมืดมิด ไอเย็นรำวกับหิมะตก
หนักในยำมดึกแผ่ลำมในใจผม ทันใดนั้นสิ่งที่ปรำกฏในหัวผม
กลับเป็ นบทสนทนำที่เคยมีกับถำนเจี่ยว
ไมว่ ำ่ อยำ่ งไรก็จะไมล่ ืมฉันใช่ไหม ถึงตำยก็จะไมล่ ืม
หลังจำกออกไปแล้ว พวกเรำจะไมห่ ำใครทัง้ นัน้ ใช้ชีวิตสอง
คนอยำ่ งนี้หนึ่งวัน
ถำ้ หำกพวกเรำไมไ่ ดอ้ ยูด่ ว้ ยกัน ก็จะรอที่รำ้ นซ่อมรถ
…
" อำอวี้ คิดอะไรอยู่เหรอ "ถำนเจี่ยวดึงสติผมกลับมำ ผม
ค่อยๆ ข่มอำรมณ์เหล่ำนั้นลงไปในใจแล้วพูดว่ำ" ไม่มีอะไร คน
คนนัน้ ยังมีลักษณะพิเศษอะไรอีก เจี๋ยวเจี่ยว บอกให้ละเอียดกวำ่
นี้อีก "
" ฉันไมท่ ันได…้ สังเกตเห็นอะไรทัง้ นัน้ ในถ้ำมืดเกินไป… ไม่
ทันแลว้ "เธอตอบ

1312
 " วันนั้นล่ะ "ผมถำม" วันนั้นที่คุณถูกเขำลักพำตัวไป ยังมี
รำยละเอียดอะไรอีกไหมที่สำมำรถเปรียบเทียบกับวันนี้ได้ "ผม
กลัวเธอจะเสียใจ เวลำก็ฉุกละหุก เรื่องที่เกิดขึ้นวันนัน้ ผมไมเ่ คย
ตัดใจถำมเธอไดล้ งคอมำกอ่ น
ถำนเจี่ยวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ" วันนั้นคือครั้งแรก
ของเขำ ก็เลยตื่นเต้นมำก แต่แสดงออกว่ำแนว่ แน่เป็ นพิเศษ เขำ
มี ก ล่ อ งเครื่ อ งมื อ แม้แ ต่ เ วลำสู บ บุ ห รี่ เ ขำก็ จ ะเอำก้น บุหรี่เ ก็บ
ระมั ด ระวั ง ตั ว เป็ นพิ เ ศษ เขำ… พอเริ่ ม ก็ ลู บ เท้ ำ ฉั น รำวกั บ
หลงใหลส่วนนี้ เขำพูดว่ำมันน่ำทึ่งมำก ดังนั้นจึงคิดว่ำ… ปฏิบัติ
ตอ่ ฉันแบบนัน้ …"
ใจผมสัน่ ไหว
เขำสัมผัสเทำ้ ของเธอ หลงใหลส่วนนัน้
ครัง้ นัน้ ในถ้ำ รองเทำ้ ถำนเจี่ยวก็ถูกถอดไปอยำ่ งไมม่ ีสำเหตุ
ต่อมำผมถำมเธอ เธอเองก็จำไมไ่ ด้ว่ำเธอเตะออกตอนที่หลับฝั น
หรือเปลำ่ ดังนัน้ ผมจึงไมไ่ ดค้ ิดอะไรมำก
" เป็ นเขำ "ผมพูด" เขำอยู่ที่นี่มำตลอด ยังไม่เสียโฉม ชื่อ
และตัวตนที่บอกพวกเรำเป็ นของปลอม เขำรอให้หำทำงออกเจอ

1313
มำโดยตลอด "
ถำนเจี่ยวพูด" แลว้ พวกเรำจะทำยังไงดี "
ผมเงียบไปพักหนึ่ง รอบด้ำนนอกจำกเฝิ งเยียนก็ไมม่ ีคนอื่น
พวกเขำล้วนเข้ำถ้ำกันหมด ควำมหนำวเหน็บแทรกซึมออกมำ
จำกในอกอีกแลว้ ผมพูด" พวกเรำตอ้ งรีบออกไป "

1314
 ตอนที่ 267 อูอวี้ 32 (2)

ถำนเจี่ยวถำม" คุณคิดวำ่ โจวเหวยหรือจูอวี่ถง เมื่อกี้ตอนอยู่

ในถ้ำ คนที่อยูใ่ กลฉ้ ันที่สุดคือจูอวี่ถง "
ผมพู ด " หรือว่ำเหยียนหย่วนก็สำมำรถตัดออกไปได้โดย
สิ้นเชิงเหรอ ทัง้ สองคดีเกิดคนละจุดเวลำกันนะ "
ถำนเจี่ยวไมพ่ ูดอะไรไปพักหนึ่ง
" ผมจะทำให้คุณออกไปได้อยำ่ งปลอดภัย "ผมพูด" ตอนนี้
ทุกคนอยูด่ ว้ ยกัน เขำ… ยังไมม่ ีโอกำสกอ่ เหตุ แลว้ ก็ตอ้ งรอให้ทำ
เชือกเสร็จอยำ่ งปลอดภัยกอ่ นด้วย "
" อืม ตกลง "
ผมกอดเธออีกครัง้ ผ่ำนไปครู่หนึ่งเธอจึงเอ่ยว่ำ" อำอวี้ คุณ
กอดแน่ น มำกเลย ไม่ ต้ อ งห่ ว งนะ ฉั น จะไม่ ต กใจเขำ จะไม่
หวำดกลัวอะไรอี กแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็ นต้นไป ฉันบอกแล้วว่ำ
อะไรก็แยกฉันจำกคุณไมไ่ ด้ ฉันก็จะปกป้องคุณดว้ ยเหมือนกัน "
ผมไมพ่ ูดอะไร ยังคงออกแรงทัง้ หมดกอดเธอไว้สุดชีวิต นัน่
เป็ นควำมรู้สึกที่อ่อนโยนเป็ นอยำ่ งยิ่ง ผมใช้ทุกส่วนของร่ำงกำย

1315
สัมผัสควำมอ่อนนุ่มสวยงำมของเธอ สัมผัสอยำ่ งลึกซึ้งและเงียบ
เชียบ ผมไมร่ วู้ ำ่ หลังจำกนี้จะเกิดอะไรขึ้น ดังนัน้ จึงไมส่ ำมำรถพูด
กับเธอได้ แตผ่ มตัดสินใจแลว้ ผมอยำกจดจำควำมรูส้ ึกที่ได้กอด
เธอ จดจำไวต้ ลอดไป
เจี๋ ย วเจี่ ย ว ผมหวั ง มำตลอดว่ ำ อนำคตที่ พ วกเรำวำดไว้
ทัง้ หมดจะกลำยเป็ นจริง ผมหวังมำกจริงๆ
เสียงหนึ่งดังขึ้นมำ" ถำนเจี่ยว ทำไมจู่ๆ เธอถึงหำยไปล่ะ
"เป็ นเสียงจูอวี่ถง เขำเองก็ออกมำแล้ว
ถำนเจี่ยวที่อยู่ในอ้อมกอดผมปล่อยมือออกพร้อมพูด ว่ำ "
เมื่อกี้คุณไปไหนมำ ฉันเขำ้ ไปในถ้ำแล้วไมเ่ ห็นคุณก็เลยออกมำ "
" เมื่อกี้นี้ผมไปหำมุมทำธุระสว่ นตัวมำนะ่ "จูอวี่ถงตอบ
ถำนเจี่ยวพูด" อ๋อ ฉันเหนื่อยแล้ว อยำกพักผอ่ นสักหนอ่ ย "
" ตกลง คุณพักผอ่ นเถอะ ผมจะไปทำตอ่ กอ่ นแลว้ "
เสียงฝี เทำ้ คอ่ ยๆ ไกลออกไป ถำนเจี่ยวพูดเสียงเบำ" บำงที
อำจจะเป็ นเขำ "
ไมน่ ำนมำกก็มีคนกลับออกมำจำกถ้ำอีก ในขณะเดียวกันก็
1316
มีเสียงกระพือปี กดังพรึ่บๆ และต่อมำผมก็ได้ยินเสียงถำนเจี่ยว
พูดว่ำ" อำอวี้ เหยียนหย่วนพำนกที่บำดเจ็บกลับมำจำกในถ้ำ
เป็ นนกสีดำพันธุเ์ ดียวกับบนเรือ "
ผมตัง้ ใจฟั งอยำ่ งสงบ เหยียนหยว่ นกับจูจี้หรุย่ กำลังคุยกัน จู
จี้หรุย่ พูด" ทำไมที่นี่ถึงมีนกได้ "
เหยียนหย่วนตอบ" ขำมันหัก อำจจะถูกกระแสน้ำท่วมพัด
ลงมำใตด้ ินพรอ้ มพวกเรำก็เป็ นได้ "
" งัน้ ทำไงดี "จูจี้หรุย่ ถำม
เหยียนหยว่ นพูด" ผมจะทำแผลให้มันกอ่ นสักหนอ่ ย อำจจะ
รอดก็ได้ "
จูจี้หรุ่ยพูด" พวกเรำเป็ นถึงขนำดนี้แล้ว คุณยัง… สนใจกับ
แคน่ กตัวเดียวอีกงัน้ เหรอ "
เหยียนหยว่ นกลับพูดเสียงรำบเรียบว่ำ" มันก็เป็ นชีวิตหนึ่ง
ตอ่ ให้ฐำนะต่ำตอ้ ยแคไ่ หน ก็เป็ นชีวิตชีวิตหนึ่งทัง้ นัน้ "
จูจี้หรุย่ ไมพ่ ูดอะไรอีก
ต่อมำก็ได้ยินเสียงคนอื่นกลับมำเช่นกัน เมื่อเห็นนกก็ตกใจ
1317
โจวเหวยพูด" มินำ่ ละ่ กอ่ นหนำ้ นี้ไดย้ ินเสียงในถ้ำ เป็ นมันนี่เอง "
จูอวี่ถงถำม" ยำ่ งกินเลยไหม "
" ตลอดทำงที่มันมำถึงที่นี่ไม่ง่ำยเลย เท่ำกับว่ำมันไม่ควร
ตั ด ขำดจำกพวกเรำ ถึ ง ยั ง ไงตอนนี้ ก็ ใ ช่ ว่ ำ ไม่มี อ ะไรกิ น แล้ ว
จำเป็ นต้องกินมันด้วยเหรอ ผมอยำกจะพำมันออกไป "เหยียน
หย่วนพูด จำกนั้นเสียงนกร้องชัดใสและไพเรำะก็ดังขึ้นรำวกับ
ตอบรับคำพูดของเหยียนหยว่ น
ทุกคนไมถ่ กเถียงเรื่องนกตัวนัน้ อีก
ถำนเจี่ยวกับผมเงียบมำตลอด
" ซวงซวงละ่ "โจวเหวยถำม
จูอวี่ถงตอบ" กอ่ นหนำ้ นี้ยังเจอกันในถ้ำอยูเ่ ลย "
ฟั งจำกเสียงฝี เทำ้ โจวเหวยวิ่งไปที่ปำกถ้ำ ตะโกน" ซวงซวง!
หลิวซวงซวง! "ทวำ่ ไมม่ ีใครตอบรับ
" เธอไปคนเดียว แถมยังใจกล้ำ อำจจะเดินไปไกลแล้วก็ได้
"เหยียนหยว่ นพูด" รออีกสักพักก็นำ่ จะกลับมำแลว้ "

1318
 หลั ง จำกกิ น อะไรเล็ ก น้ อ ย ทุ ก คนก็ เ ริ่ ม ถั ก เถำวั ล ย์ ที่ น ำ
กลับมำเป็ นเชือกเส้นหนำ ตำผมไมส่ ำมำรถมองเห็นได้ ได้แต่นัง่
ขำ้ งๆ ถำนเจี่ยว ฟั งเสียงมือเธอทำงำน บทสนทนำของเฉินหรูอิ่ง
และเฝิ งเยียนที่อยูไ่ มไ่ กลลอยเขำ้ มำในหูผม
" หรูอิ่ง ยังไมส่ บำยอยูใ่ ช่ไหม ไมง่ ัน้ ลูกพักงีบสักเดี๋ยวดีไหม
"เฝิ งเยียนถำม
" อืม…"
" กินอะไรหนอ่ ยไหม "
" ไมอ่ ยำกกิน หนูอยำกอว้ ก แมอ่ ยำ่ มำยุง่ กับหนู ถักเชือกไป
เถอะ "
" แตล่ ูกเป็ นอยำ่ งนี้แมไ่ มว่ ำงใจเลย "
เฉินหรูอิ่งไมพ่ ูดอะไร
เรื่ อ งของทุ ก คนล้ ว นเกิ ด ขึ้ น แล้ ว เกิ ด ที่ จุ ด เวลำนี้ ใ นอดี ต
พวกเรำไร้พลังจะหยุดยั้ง ทั้งยังจนปั ญญำจะเปลี่ยนแปลงมันได้
ชะตำกรรมของพวกเขำในอนำคตลว้ นถูกกำหนดไวแ้ ลว้

1319
 ตอนที่ 268 อูอวี้ 32 (3)

" วันนี้ถักไดเ้ ทำ่ ไร "ผมถำมถำนเจี่ยว

เธอตอบ" อยำ่ งนอ้ ยก็นำ่ จะถักได้สิบกว่ำเมตรนะ อำอวี้ ฉัน
รูส้ ึกวำ่ เมื่อกี้คุณเริ่มไมป่ กติแลว้ คุณมีอะไรที่ไมไ่ ดบ้ อกฉันไหม "
ผมเงียบไปสักพักแลว้ พูด" ไมม่ ีอะไร "
" จริงเหรอ "
ผมยื่นมือไปลูบศีรษะเธอ" จริงสิ พวกเรำอยู่ที่นี่ไม่ต้องไป
ไหน รอถักเชือกเสร็จแลว้ ก็จะรีบออกไปเลย คุณคนแรก "
เธอหัวเรำะเสียงต่ำ" คนอื่นจะยอมเหรอ "
" ผมไมส่ น "
เธอพิงศีรษะกับไหล่ผม" อำอวี้ ฉันรักคุณ "
" ถำนเจี่ยว "ผมพูด" ผมก็รักคุณ "
" เรำต้องสูๆ
้ นะ "เธอพูด
ผมค่อยๆ เอนนอนลง พื้นใต้ร่ำงตะปุ่มตะป่ำ ก้อนหินแทง

1320
กระดูกผม ที่แปลกคือ เมื่อได้พบกับเขำอีกครั้ง ใจผมกลับสงบ
นิ่งมำก
ไม่ว่ำจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะต้องปกป้องถำนเจี่ยวคนเดียวให้
ออกไปไดอ้ ยำ่ งปลอดภัย
ถึงแมว้ ่ำผมจะต้องอยูท่ ี่นี่ อยูก่ ับควำมมืด ควำมชั่วร้ำยและ
ควำมโสมมเหลำ่ นัน้ เธอคือพระอำทิตยใ์ นใจผม เธอออกไปแล้ว
ก็จะสอ่ งแสงสวำ่ งให้ผมตลอดไป
คิดถึงตรงนี้ ผมกลับยิ้มออกมำ
ในหูคือเสียงต่ำงๆ ที่บำงทีก็ใกล้บำงทีก็ไกล เสียงถัก เสียง
ลำกเถำวัลย์บนพื้น เสียงร้องโอดโอยด้วยควำมไมค่ ่อยสบำยตัว
ของเฉินหรูอิ่ง เธออำจจะกลำยร่ำงแล้ว และยังมีเสียงนกกระพือ
ปี กบินขำ้ มศีรษะพวกเรำ จำกนัน้ เหยียนหยว่ นถำม" นี่คืออะไร "
จูอวี่ถงตอบว่ำ" ผมรู้สึกว่ำหินที่นี่พิเศษมำก ก็เลยเก็บกอ้ น
เล็กๆ มำ โจวเหวยเก็บมำเยอะกว่ำผม เขำเอำกอ้ นใหญ่ ผมเอำ
กอ้ นเล็ก "
เสียงโจวเหวยดังขึ้น" เพรำะว่ำซวงซวงชอบ เธอบอกว่ำยัง
ไมเ่ คยเห็นหินแบบนี้ อยำกจะเอำกลับไป แต่ทำไมซวงซวงยังไม่
1321
กลับมำอีกนะ "
ทุกคนเงียบลงในทันที ผมลุกขึ้นนัง่
ทุกคนปรึกษำกันเล็กน้อย ตัดสินใจให้ผู้ชำยสำมคนเข้ำถ้ำ
ไปหำเธออีก สว่ นคนอื่นถักเชือกตอ่ ไป
หลังจำกนั้นประมำณครึ่งชั่วโมงกว่ำ พวกเขำก็กลับมำ หำ
หลิวซวงซวงไมเ่ จอ
" เธอจะไมเ่ ป็ นอะไรใช่ไหม "จูจี้หรุย่ ถำม" แมงมุมตัวนัน้ …"
ทุกคนล้วนไมพ่ ูดอะไร
เหยียนหย่วนถำม" อูอวี้ คุณ คุ้นเคยกับเส้นทำงมำกที่สุด
พวกเรำไมก่ ล้ำเขำ้ ไปหำในที่ลึกตลอดทำงที่เขำ้ มำ หลิวซวงซวง
เองก็ช่วยทุกคนไว้มำก จะทิ้งเธอไว้ไม่สนใจอะไรอย่ำงนี้ก็ไมไ่ ด้
ตำของคุณดีข้ึนบ้ำงหรือยัง พวกเรำจำเป็ นต้องพึ่งคุณนำทำงถึง
จะเขำ้ ไปหำเธอได้ "
" ยังมองอะไรไมเ่ ห็นเลยอยูด่ ี "ผมตอบ
เขำรอ้ ง" ออ๋ "คำเดียว

1322
 แตท่ วำ่ เพรำะทำงำนยุง่ ทัง้ วัน ทุกคนตำ่ งก็เหนื่อยออ่ น ทัง้ ยัง
ไมส่ ำมำรถบุม่ บำ่ มเขำ้ ไปหำในถ้ำได้ หลังจำกพวกเขำปรึกษำกัน
แล้ว คิดว่ำทำได้เ พียงพัก สักครู่ แล้วค่อยถัก เชือกและตำมหำ
หลิวซวงซวงตอ่ ไป
ถำนเจี่ ย วบอกว่ ำ ถั ก เชื อ กได้ สิ บ ห้ ำ สิ บ หกเมตร เกิ น ครึ่ ง
มำแล้ ว คื บ หน้ ำ ไปอย่ ำ งรวดเร็ ว ด้ ว ยช่ ว ยเหลื อ ของจู อ วี่ ถ ง
และโจวเหวย เหยียนหยว่ นลำกเชือกขึ้นมำผูกเป็ นเงื่อน แลว้ ออก
แรงเหวี่ยงขึ้นไปข้ำงบนถ้ำ ผมฟั งเสียงเชือกกระทบผนังดังแปะ
แปะ ครั้งแล้วครั้งเล่ำ ในที่สุดหลังจำกทดลองไปหลำยครั้ง ทุก
คนก็ร้องด้วยควำมดีใจ
ถำนเจี่ยวพูดว่ำ " เชือกแขวนอยู่หินที่ย่ืนออกมำแล้ว ห่ำง
จำกกน้ ทะเลสำบแคเ่ จ็ดแปดเมตร "
เหยี ย นหย่ ว นพู ด " ถั ก เชื อ กอี ก เส้ น ให้ ค นที่ เ คลื่ อ นไหว
คล่องแคล่วคนหนึ่งปี นขึ้นไปแล้วเอำเชือกเส้นที่สองแขวนไว้ที่
หินตรงด้ำนบนของถ้ำ เคำะหินส่วนกน้ ให้แตก น้ำก็จะพุ่งเขำ้ มำ
ทุกคนจับเชือกไว้ให้แนน่ ๆ จะได้ไมถ่ ูกซัดกระจำยหำยไป แต่ว่ำ
จะรอดชีวิตออกไปไดไ้ หมก็ยังตอ้ งพึ่งดวงแลว้ จริงๆ "
ทุกคนต่ำงเขำ้ ใจชัดเจน หลังจำกนี้ถึงจะเป็ นสงครำมอย่ำง
1323
แท้จ ริ ง กำรรั ก ษำและฟื้ นฟู ตั ว เองส ำคั ญ ที่ สุ ด ดั ง นั้น ในเวลำ
อันรวดเร็ว โดยรอบมีเสียงลมหำยใจดั งสม่ำเสมอระลอกแล้ว
ระลอกเล่ำ ทุกคนดูเหมือนจะหลับลึกมำก โจวเหวยลังเลอยูห่ นำ้
ถ้ำพักหนึ่งแล้วลองเรียกซวงซวงอีกไม่กี่ครั้ง ก่อนจะนอนลงไป
อยำ่ งสิ้นหวัง ถำนเจี่ยวพิงอกผม ผมเอำผำ้ เช็ดหนำ้ ที่ปิดตำเอำไว้
ออก มองไปดำ้ นหนำ้
ทำ่ มกลำงแสงเงำเลือนรำง ตรงนัน้ มีเส้นสีเขม้ เส้นหนึ่งห้อย
ลงมำ นำ่ จะเป็ นเชือกที่พวกเขำถัก
ถำนเจี่ยวถำมเสียงเบำ" คุณบอกว่ำมองอะไรไม่เห็นไม่ใช่
เหรอ "
ผมเอียงหน้ำไปพูดข้ำงหูเธอ" ทำไมผมต้องบอกควำมจริง
พวกเขำด้วยล่ะ "
ถำนเจี่ยวกม้ หนำ้ ผมรู้ว่ำเธอยิ้มอยำ่ งฉลำดหลักแหลมมำก
ทันใดนั้น อำรมณ์เ ศร้ำรุนแรงพลันเอ่อล้นขึ้ นมำในใจผม ผม
พลิกตัวไปกดเธอไว้ ใช้แรงทัง้ หมดจูบเธอ
" อุบ๊ … อำอวี้…"
" ไม่ต้องสนใจพวกเขำ "ผมพูด" เจี๋ยวเจี่ยว ให้ผมจูบคุณ
1324
หนอ่ ย "
" ตกลงแล้ว…"เธอทำท่ำอยำกจะพูดแต่ก็หยุด จำกนั้นกอด
ผมแนน่ " อำอวี้ แต่พวกเรำตกลงกันไวแ้ ล้ววำ่ ตอ้ งออกไปดว้ ยกัน
คุณห้ำมเลยนะ ห้ำมคิดจะตำยไปพรอ้ มกับเขำ… ที่นี่ "เธอแทบจะ
พูดคำพูดแสนเจ็บปวดเหลำ่ นี้ลอดไรฟั นออกมำ
ผมกม้ ศีรษะลง กักเธอไว้ในอ้อมอกพร้อมพูดว่ำ" ทำไมคุณ
ถึ ง คิ ด อย่ำ งนั้น ล่ ะ กำรอยู่กั บ คุ ณ คื อ เรื่อ งที่ส ำคั ญ ยิ่ ง กว่ ำอะไร
ทัง้ นัน้ "
" อืม งัน้ ก็ดี "ดูเหมือนเธอจะวำงใจไดแ้ ลว้
ถำนเจี่ยวหลับไปอย่ำงรวดเร็ว ผมได้ยินเสียงหำยใจอ่อน
แรงสม่ำเสมอของเธอ ผมรู้ว่ำคนคนนัน้ ยังไมว่ ำงมือเกี่ยวกับกลุม่
คนกลุ่มนี้ เชือกยังถักไมเ่ สร็จ
ผมอำจจะเพียงแคห่ ลงเวลำไปหลำยนำที แตต่ อนที่ผมสะดุ้ง
ตื่นขึ้นมำ ยื่นมือออกไปลูบ กลับพบว่ำขำ้ งกำยนั้นว่ำงเปล่ำ ผม
ลุกขึ้นนัง่ ทันที ตะโกน" ถำนเจี่ยว! "
ด้ำนขำ้ งมีเสียงคนอื่นๆ ดังขึ้นมำ อำจเพรำะทุกคนล้วนถูก
ผมปลุกให้ต่นื
1325
 " ถำนเจี่ยว! "ผมตะโกนอีกครัง้
ทันใดนั้นเสียงฝี เท้ำก็ใกล้เข้ำมำ มือของผมถูกกุมไว้ เป็ น
เธอ มือของถำนเจี่ยวเย็นเฉียบ เสียงรำบเรียบผิดปกติ" เมื่อกี้ฉัน
เห็นหลิวซวงซวง… ก็เลยวิ่งตำมออกไป… เธอวิ่งเขำ้ ไปในถ้ำแล้ว
"

1326
 ตอนที่ 269 ถำนเจีย่ ว 33 (1)

-ถำนเจี่ยว-
ตอนนี้ ฉั น ย้อ นคิ ด ไปถึ ง เรื่ อ งที่ เ กิ ด ขึ้ น เมื่ อ สั ก ครู่ ยั ง รู้ สึ ก
คล้ำยกับฝั น แต่มือของฉันเย็น ตัวก็ไม่อยู่ที่เดิม เป็ นกำรเตือน
ฉันวำ่ เมื่อสักครูน่ ี้คือควำมจริง
ฉันเห็นหลิวซวงซวง
เธอตะโกนปลุกฉัน
เดิมทีฉันหลับอยำ่ งเลอะเลือน เหนื่อยมำก ในหัวก็ยุง่ เหยิง
มำก บำงครั้งก็จะได้ยินเสียงกรนของคนอื่น และในวินำทีนี้ ฉัน
ไดย้ ินเสียงคนรอ้ งเรียกดังแวว่ มำ" ถำนเจี่ยว… ถำนเจี่ยว! "
ฉันลืมตำขึ้นมำทันที มองไปตำมเสียง
หลิวซวงซวงยืนอยูต่ รงปำกถ้ำแห่งหนึ่ง มองฉัน น้ำตำคลอ
เต็มตำ ฉันตกใจ ครัน้ มองไปรอบๆ อีกครัง้ ยังไมม่ ีใครตื่น แมแ้ ต่
ดวงตำของอูอวี้ก็ปิดอยู่ แต่ไหนแต่ไรมำเขำควำมรูส้ ึกไว หลับไม่
ลึกเทำ่ ฉัน แตก่ ลับดูเหมือนไมไ่ ดย้ ินเสียงหลิวซวงซวงเลยสักนิด
ฉันยืนขึ้น เดินไปหำเธอแล้วถำม" คุณไปไหนมำ เกิดอะไร
1327
ขึ้น "
" มีคน… กำลังตำมลำ่ ฉัน "หลิวซวงซวงบอก เวลำนี้ฉันถึงได้
สังเกตเห็นรอยแผลที่คอและมือของเธอ เสื้อผำ้ ก็สกปรกมำก"
ใจของฉันสัน่ อยำ่ งรุนแรง ถำม "ใคร ใครกำลังตำมลำ่ คุณ"
เธอกม้ หนำ้ เช็ดน้ำตำแล้วพูดว่ำ "ถำนเจี่ยว ฟั งฉันนะ ฉันยัง
ไดย้ ินวำ่ มีคนกำลังปรึกษำกันวำ่ จะฆำ่ เธอกับอูอวี้ อยูท่ ี่นี่…"
ในใจฉัน ทั้งยังก้ำวขึ้นอีกขั้น ไล่ถำม "ใคร คนที่คุณพูดถึง
คือใคร"
"คนที่ไ ล่ล่ำฉัน ก็คือ…" เธอเงยหน้ำขึ้นมองฉัน ทันใดนั้น
เธอมองด้ำนหลังฉันรำวกับเห็นอะไรบำงอย่ำงที่น่ำกลัวมำก สี
หน้ำเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ถอยหลังติด ๆ กันสองก้ำว ก่อนจะ
หมุนตัววิ่งไป
"หลิวซวงซวง!" ฉันตะโกน แตใ่ นถ้ำทัง้ มืดทัง้ ซับซ้อน เงำรำ่ ง
ของเธอแวบหำยไปในทันที ฉันรู้สึกถึงไอเย็นที่อยูเ่ บื้องหลัง หัน
ขวับกลับไปทันที แต่กลับเห็นคนไม่กี่คนนั่งอยู่ อูอวี้ก็ปีนขึ้นมำ
แกะผำ้ เช็ดหนำ้ ออก เผยให้เห็นนัยนต์ ำสีดำบริสุทธิ์ รอ้ งเรียกฉัน
"ถำนเจี่ยว! ถำนเจี่ยว!"
1328
 ฉันรีบวิ่งกลับไปหำเขำ กุมมือเขำไว้ เขำแทบจะก้มลงมำ
กอดฉันไวท้ ันที มือใหญค่ นู่ นั้ กดหลังฉันไวแ้ นน่
"เมื่อกี้นี้ฉันเห็นหลิวซวงซวง…"
คนขำ้ งๆ ถูกปลุกตื่นขึ้นมำเพรำะเสียงดัง โจวเหวยส่งเสียง
คนแรกสุด "คุณเห็นหลิวซวงซวงเหรอแล้วตัวเธอล่ะ" จำกนั้นก็
กวำดมองโดยรอบ สำยตำมำกมำยล้วนหยุดอยูท่ ี่ตัวฉัน ฉันกลับ
รู้สึกว่ำในใจเริ่มเย็นเยือก ไม่รู้ว่ำเพรำะคำพูดของหลิวซวงซวง
หรือเพรำะกำรปรำกฏตัวและจำกไปรำวกับปี ศำจของเธอ
"เธอวิ่งเขำ้ ไปในถ้ำแลว้ ไมร่ วู้ ำ่ ไปไหนแลว้ " ฉันตอบ
"นี่ มั น ประหลำดเกิ น ไป" เหยี ย นหย่ว นพู ด "ถ้ ำ เธอกลั บ
มำแลว้ ทำไมถึงวิ่งไปอีกละ่ เธอพูดอะไรบำ้ ง"
ฉันส่ำยศีรษะ
"เป็ นเพรำะเธอ…" จูจ้ ี้หรุย่ ถำมอยำ่ งเป็ นห่วง "เจอแมงมุมตัว
นัน้ เขำ้ แลว้ หรือเปลำ่ "
ไมม่ ีใครพูดอะไร คลำ้ ยกับวำ่ ไมม่ ีคำอธิบำยอื่น
"เชือกก็ถัก เสร็จแล้ว หรือว่ำพวกเรำยังต้องเข้ำไปหำเธอ
1329
กอ่ น" เฉินหรูอิ่งพูด
"พวกคุณจะทิ้งเธองั้นเหรอ เธอ… พำพวกเรำเดินมำตลอด
ทำงนะ!" โจวเหวยพูด
จูอวี่ถงพูด "ไปหำเธอกันเถอะ นำ่ จะยังเดินไปไมไ่ กล"
"ไมว่ ่ำชีวิตของใครก็คือชีวิตทัง้ นั้น ไมม่ ีใครสมควรตำย ฉัน
เห็นด้วยที่จะไปตำมหำเธอ" ขณะที่เหยียนหยว่ นพูด นกสีดำตัว
นั้นก็เกำะอยูบ่ นแขนเขำ ท่ำทำงเชื่องและนอบน้อมเป็ นที่สุดรำว
กับยอมรับเขำเป็ นเจ้ำนำยแล้ว
สุดทำ้ ยผลสรุปจำกกำรหำรือกันคือ ทุกคนตัดสินใจที่จะเขำ้
ไปด้วยกัน ไปช่วยชีวิตหลิวซวงซวง เท้ำเฝิ งเยียนเป็ นแผลจึงรอ
สนับสนุนอยูท่ ี่เดิม สำยตำของอูอวี้ถึงแมจ้ ะไมฟ่ ้ื นคืน แต่ถ้ำไมม่ ี
เขำก็ไมร่ ู้ทิศทำง ดังนัน้ ทุกคนจึงหวังอยำกให้เขำไป พูดตำมตรง
แล้ว ตอนนี้ฉันไม่อยำกเข้ำไปในถ้ำที่มืดรำวกับถูก แมงมุมยึด
ครองพวกนั้ น อี ก แต่ พ อคิ ด ถึ ง ควำมเป็ นควำมตำยที่ ไ ม่ อ ำจ
ทำนำยได้ของหลิวซวงซวง และคนนัน้ ก็อยูต่ รงหนำ้ ทำ่ มกลำงคน
เหล่ำนี้ ฉันจึงตัดใจทิ้งเธอไปแบบนี้ไมไ่ ด้ ฉันเองก็จะพยำยำมหำ
โอกำสอย่ำงสุดควำมสำมำรถ บอกเรื่องรำวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่
กับอูอวี้
1330
 ดูเหมือนว่ำเขำจะรู้สึกได้ถึงควำมหวำดกลัวในใจที่พันกัน
อุตลุดของฉัน เขำกุมมือฉันแน่นในควำมมืดแล้วพูดว่ำ "เจี๋ยว
เจี่ยว เข้ำถ้ำเถอะ ไม่เป็ นไร" ฉันไม่รู้ว่ำเขำกำลังสื่ออะไรถึงฉัน
แตฉ่ ันตัดสินใจแลว้ วำ่ จะไปกับเขำ

1331
 ตอนที่ 270 ถำนเจีย่ ว 33 (2)

แรกเริ่มยังคงเป็ นอูอวี้ที่นำทำง จึงเดินคอ่ นขำ้ งช้ำ ทุกคนคุย

กั น ก่อ นแล้ ว ว่ ำ ถ้ ำ หำกครั้ง นี้ ยั ง หำหลิ ว ซวงซวงไม่เ จออี ก ก็ จ ะ
ลม้ เลิก พวกเรำเดินไปไดป้ ระมำณสิบกวำ่ นำที จู่ๆ เหยียนหยว่ น
ก็ถำมวำ่ "ทำไมผมรูส้ ึกวำ่ ถนนครัง้ นี้ไมเ่ หมือนกับตอนที่มำเลย"
"ครั้ง ที่ แ ล้ ว พวกเรำเดิ น ทำงลั ด ที่ สั้น ที่ สุ ด ตอนนี้ ต้ อ งหำ
หลิ ว ซวงซวงก็ ต้ อ งเดิ น ให้ ทั่ ว เขำวงกต เส้ น ทำงก็ ต้ อ งไม่
เหมือนกันอยูแ่ ลว้ " อูอวี้ตอบ
"นี่คุณหำเส้นทำงได้ด้วยเหรอ" จูอวี่ถงถำม
"อำอวี้เกง่ มำกนะ" เฉินหรูอิ่งเอย่ ปำก "พวกเธอห้ำมดูถูกเขำ
เชียว"
ไม่รู้ทำไม คำพูดของเฉินหรูอิ่งทำให้ฉันไม่ค่อยสบำยใจ
อูอวี้ก็ไมพ่ ูดอะไร
พอเดินไปได้อีกประมำณครึ่งชั่วโมง แล้วก็ไมร่ ู้ว่ำอ้อมรอบ
เขำวงกตมำนำนแค่ไหน ทุกคนล้วนเหนื่อยอ่อน รอบด้ำนล้วน
เป็ นหินหิมะมืดสลัว พวกเรำคล้ำยจะเดินมำถึงที่สูงของเขำวงกต

1332
ที่ซับซ้อนที่สุด พอยืนอยูต่ รงทำงเขำ้ โดยรอบกลับมีทำงเดินทะลุ
หลำยสำยอยำ่ งคำดไมถ่ ึง
"คงไมไ่ ดเ้ ดินผิดมัง้ " โจวเหวยถำม "ทำไมถึงรูส้ ึกวำ่ หลงทำง
แลว้ ละ่ ซวงซวงตกลงแลว้ เธอไปไหนกันแน"่
อูอวี้ตอบ "ไม่ได้เดินผิด แต่พวกเรำเพิ่งจะเดินได้ครึ่งหนึ่ง
ของเขำวงกต"
ฉันดูท่ำทำงของอูอวี้ มักจะรู้สึกว่ำเขำไม่ค่อยเหมือนเวลำ
ปกติ คล้ำยกับกำลังตัง้ ใจแนว่ แนก่ ับอะไรบำงอยำ่ ง
ทุกคนพำกันนั่งลงพักผ่อน อูอวี้จูงมือฉันเดินไปถึงด้ำนริม
สุดของเส้นทำงเล็กๆ สำยหนึ่ง ฉันกำลังจะนัง่ ลง อูอวี้ก็ดึงมือฉัน
ทันที แลว้ เขำ้ ไปในเสน้ ทำงเล็กๆ สำยนัน้ ฉันตกใจ ไดย้ ินเสียงที่
พวกเขำส่งมำด้ำนหลัง "พวกเธอไปไหน"
"อำ้ ว คนละ่ "
ใจฉันเต้นระทึก อูอวี้ดึงผ้ำเช็ดหน้ำออก ลำกฉันไปจนแทบ
จะวิ่งไปด้วยกัน เลี้ยวติดต่อกันหลำยครั้ง เสียงจำกด้ำนหลังก็
ไมไ่ ดย้ ินอีก ฉันทัง้ ตื่นเตน้ ทัง้ ดีใจ "ตำคุณหำยดีแลว้ !"

1333
 "ใช่!" เขำพู ด "พวกเขำจะออกมำไม่ไ ด้ชั่วระยะเวลำหนึ่ ง
พวกเรำตอ้ งรีบออกไปจำกที่นี่"
"แตว่ ำ่ …" ฉันพูด "อำอวี้ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้"
เขำพูดว่ำ "ผมเคยบอกว่ำจะให้คุณออกไปจำกที่นี่คนเดียว
ผมเคยสังเกตหินหิมะข้ำงบน ไมใ่ ช่ว่ำปี นไมไ่ ด้ เพียงแต่ยำกนิด
หน่อย ตอนนี้พวกเรำปี นถึงเพดำนถ้ำแล้วทิ้งเชือกลงมำแล้ว รอ
พวกเขำออกมำก็เคำะเพดำนถ้ำให้แตก น้ำพุง่ เขำ้ มำ พวกเขำจับ
เชือกไว้อย่ำงมั่นคงก็จะไม่ตำย แต่พ วกเรำสำมำรถออกไปได้
กอ่ น"
ฉันกุมมือเขำแนน่
พอลองคิ ด อย่ำ งละเอี ย ดดู แ ล้ ว นี่ ก ลั บ เป็ น วิ ธี ที่ ป ลอดภัย
ที่สุด ตกลงแล้วคนคนนัน้ เป็ นใคร ผูช้ ำยทุกคนที่อยูด่ ้ำนหลังพวก
เรำล้วนยังพัวพันกับคนอื่น ทั้งยังมีพวกคนคุ้นเคยที่ไม่ใช่คนดี
อะไรพวกนัน้ อีก นี่เป็ นวิธีที่ป้องกันตัวเรำเองไดด้ ีที่สุดจริงๆ
แตค่ ำพูดที่หลิวซวงซวงเคยพูด…
ฉันวิ่งตำมเขำไปพลำง เล่ำเรื่องที่ได้เจอมำเมื่อครู่ให้เขำฟั ง
อยำ่ งรวดเร็วไปพลำง อูอวี้ฟังแล้วหนำ้ ตำยิ่งเคร่งเครียดกว่ำเดิม
1334
พูดวำ่ "รีบเดิน"
"แตจ่ ะทำยังไงกับหลิวซวงซวงละ่ "
ฉันพูดยังไม่ทันจบ ทันใดนั้นอูอวี้ก็หยุดฝี เท้ำลง ฉั นมอง
ตำมสำยตำของเขำไป กอ่ นจะสัน่ สะทำ้ นไปทัง้ รำ่ ง
บนพื้น ขำ้ งผนังหิน มีศีรษะของคนคนหนึ่ง
ชัว่ ชีวิตนี้ฉันยังไมเ่ คยเห็นฉำกที่นำ่ กลัวแบบนี้มำกอ่ น ศีรษะ
ของหลิวซวงซวงอยูต่ รงนั้น ผมเผ้ำกระเซอะกระเซิง ใบหน้ำเต็ม
ไปด้วยบำดแผล ดวงตำหลับอยู่ สีหน้ำเขียวคล้ำ มุมปำกมีเลือด
แตเ่ ลือดแห้งกรังไปนำนแลว้
ศีรษะนั้นวำงอยูก่ ับกองเลือดเนื้อและเศษอวัยวะ เลือดแห้ง
ไปนำนแล้ ว แข็ ง ตั ว จนกลำยเป็ น สี น้ ำ ตำลด ำ ถู ก ทิ้ ง ไว้ อ ย่ ำ ง
สะเปะสะปะในสภำพขำวซีด
ฉั น อ่ อ นปวกเปี ยกไปทั้ ง ตั ว ควำมหวำดกลั ว ที่ ว่ ำ งเปล่ ำ
บำงอย่ำงดึงหัวใจฉันเข้ำไปในทันที อูอวี้ประคองมือของฉันไว้
อยำ่ งมั่นคง เสียงเย็นจนน่ำกลัว "มันเป็ นคนทำ ขั้นตอนเหมือน
กอ่ นหนำ้ นี้ไมม่ ีผิด"

1335
 ตอนที่ 271 ถำนเจีย่ ว 33 (3)

"แต่ว่ำ…" ฉันพูดเสียงสัน่ "พวกเรำแยกกับทุกคนแคส่ ิบกว่ำ

นำที เวลำสั้นๆ แค่นี้ ไมม่ ีทำงที่จะแยกชิ้นส่วนคนแบบนี้ได้ อีก
อย่ำง… เลือดพวกนั้นแห้งหมดแล้ว เธอต้องตำยมำแล้วอย่ำ ง
นอ้ ยครึ่งวันศพถึงจะเป็ นแบบนี้ แต่เมื่อหนึ่งชัว่ โมงกอ่ นฉันยังเจอ
เธออยูเ่ ลย! ยังพูดคุยกับเธออยูเ่ ลย แลว้ จะเป็ นไปไดย้ ังไง!"
อูอวี้หันหน้ำมำมองฉันทันที ฉันเห็นควำมตื่นตัวและควำม
ว่ำงเปล่ำแบบเดียวกันในดวงตำของเขำ ในถ้ำลึกและคดเคี้ยว
หินหิมะข้ำงกำยพวกเรำยังคงส่องแสงที่คล้ำยมีแต่ก็ไมม่ ีออกมำ
แสงที่ไมร่ วู้ ำ่ มำจำกที่ไหน แลว้ ก็ไมร่ วู้ ำ่ มุง่ ไปที่ไหน
พวกมันกลำยเป็ นอันตรำยที่มิอำจคำดเดำได้ข้นึ มำทันใด
อูอวี้ถำม "คุณแนใ่ จ?"
เสียงของฉันเริ่มแหบแห้ง "แน่ใจสิ ลักษณะพิเศษเบื้องต้น
ของศพแบบนี้ ฉันวินิจฉัยไดอ้ ยู"่
อูอวี้เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูด "ตั้งแต่แรก สิ่งที่พวกเรำเจอก็
เป็ นเรื่องเหลือเชื่อ อยู่แ ล้ ว เวลำไหลไปโดยไม่เ ป็ น ไปตำมกฎ

1336
ธรรมชำติ ตอนนี้พวกเรำมำถึงที่นี่แล้ว ในเมื่อทัง้ สองช่วงเวลำไม่
มำบรรจบกัน คำอธิบำยที่ผมคิดออกมีเพียงอยำ่ งเดียว… หลิวซ
วงซวงที่คุณเห็น ไม่ใช่หลิวซวงซวงของวันนี้ ไม่ใช่เธอเมื่อหนึ่ง
ชัว่ โมงกอ่ น แตเ่ ป็ นเธอกอ่ นที่จะตำย"
ใจของฉันกระตุก อูอวี้หมำยควำมวำ่ …
"ตัวฉันในวันนี้เจอกับตัวเธอในเมื่อวำนงัน้ เหรอ"
เขำพยักหนำ้
ดังนั้นเวลำที่ยุ่งเหยิงที่ฉันกับอำอวี้เคยประสบ ก็เกิดขึ้นใน
ถ้ำนี้แ ล้วงั้นเหรอ ฉันนึก ถึงสีหน้ำหลิวซวงซวงที่เจอเมื่อสักครู่
ในทันที เห็นได้ชัดว่ำพวกเรำส่งเสียงดัง แต่คนอื่นกลับไมไ่ ด้ยิน
แม้ แ ต่ อู อ วี้ ข้ ำ งกำยฉั น ก็ ไ ม่ ข ยั บ เขยื้ อ น นี่ เ ป็ นเรื่ อ งแปลก
ประหลำดมำก
รู้สึกว่ำ… คล้ำยกับว่ำฉันไมไ่ ด้อยูใ่ นสถำนที่เดียวกันกับอูอวี้
และพวกเขำ คลำ้ ยกับคำพูดที่อูอวี้เคยพูดกอ่ นหนำ้ นี้ ขำ้ งกำยฉัน
และหลิวซวงซวงมี' สนำม 'ที่ทำให้พวกเรำแยกออกจำกพวกเขำ
และตอนที่หลิวซวงซวงเห็นอะไรบำงอย่ำง… บำงทีสิ่งที่เธอเห็น
อำจจะไม่ใช่ฉำกด้ำนหลังของฉันในตอนนั้น… ตอนที่เธอวิ่งหนี

1337
สนำมนัน้ ถูกทำลำยลงในทันที แลว้ ฉันก็กลับมำอยูก่ ับคนอื่น
พอคิดอยำ่ งละเอียดแลว้ ก็กลัวสุดขีด
ดังนัน้ ถ้ำแห่งนี้ ก็คือจุดกำเนิดของสิ่งผิดปกติทุกอยำ่ งอยำ่ ง
แทจ้ ริง
"แต่ว่ำ…" ฉันพูด "ก่อนหน้ำนี้เวลำของพวกเรำกับคนอื่นๆ
ก็ยังไหลไปตำมลำดับ แทบไมม่ ีควำมผิดปกติอะไร แล้วทำไมถึง
มีแคห่ ลิวซวงซวงละ่ "
"ผมไมร่ "ู้ อูอวี้พูด "พวกเรำออกไปจำกที่นี่กันกอ่ น"
ฉั น เริ่ ม วิ่ ง ห้ อ ตะบึ ง กั บ อู อ วี้ อี ก ครั้ ง ทิ้ ง หลิ ว ซวงซวงไว้
ด้ ำ นหลั ง พวกเรำ ทิ้ ง ไว้ ใ นถ้ ำ แห่ ง นี้ พวกเรำวิ่ ง โดยที่ ไ ม่รู้ ว่ ำ
หนทำงข้ำงหน้ำจะต้องประสบกับอะไร แต่ในสำยตำฉัน ถ้ำนี้
นับวันยิ่งมืดมิดและยิ่งอำมหิตขึ้นทุกที
พวกเรำถูกโจมตีตรงจุดที่อยูไ่ มไ่ กลจำกศพของหลิวซวงซวง
นัน่ เป็ นมุมเลี้ยว อูอวี้ดึงมือฉัน ขณะกำลังจะเลี้ยว ทันใดนัน้
เขำก็หันมำโอบฉันไว้ในอก แมงมุมขนำดยักษ์ตัวนั้นก็พุ่งลงมำ
จำกเพดำนถ้ำ หนวดและขำสั่นไปเรื่อย ฉันสูดหำยใจเฮือกด้วย

1338
ควำมกลัว โชคดีที่อูอวี้มีปฏิกิริยำว่องไว พวกเรำจึงหลบอย่ำง
หวุดหวิด แต่หลังจำกแมงมุมตกลงมำที่พ้ืน มันก็แทบจะไมห่ ยุด
แมส้ ักวินำที เคลื่อนไหวเร็วมำกจนมองไมช่ ัด ทั้งยังพุง่ มำที่พวก
เรำ
อูอวี้ผลักฉันออกไปพรอ้ มคำรำม "ไปกอ่ น!"
ฉันยอมที่ไหน คิดจะหำสิ่งที่ถือได้จำกพื้นมำช่วยเขำตีแมง
มุม แต่นอกจำกหินกอ้ นเล็กๆ ก็ไมม่ ีอะไรแล้ว แมงมุมตัวนั้นไต่
มำถึงด้ำนหน้ำอูอวี้อย่ำงรวดเร็ว เขำควำมรู้สึกไวมำก เหยียบ
ผนังถ้ำอ้อมไปด้ำนหลังแมงมุมทันที แต่แมงมุมก็หันกลับมำไว
มำกเช่นกัน ปี นเลียบเส้นทำงที่เขำย่ำไป แต่อูอวี้ไวกว่ำมัน ขำ
เกี่ยวกระชำกหัวแมงมุมอยำ่ งแรง
"ไป!" อูอวี้แผดเสียง "คุณอยูท่ ี่นี่ผมไมม่ ีสมำธิ ขำ้ งหน้ำเป็ น
ทำงที่สนั้ ที่สุด เลี้ยวขวำตลอดก็จะถึงทำงออก ไปรอผมที่นนั่ !"

1339
 ตอนที่ 272 ถำนเจีย่ ว 33 (4)

เขำหันกลับมำมองฉันแวบหนึ่ง แววตำรำวกับหิมะ และใน

เวลำนี้เ อง แมงมุมก็ไ ต่ขึ้นมำจำกพื้นพันขำเขำไว้ อูอวี้ก็โมโห
ต่อยใส่หลังแมงมุมไปหมัดหนึ่งแล้วฉวยโอกำสนี้จับเท้ำใหญ่ๆ
ของมันไว้ ฉำกนี้ทำให้ใจฉันหวำดผวำ ฉันได้ยินเสียงเทำ้ ของมัน
ถูกแยกออก
ตำมองเห็นอูอวี้กำลังได้เปรียบ ฉันรู้ว่ำเขำพูดไมผ่ ิด ฉันอยู่
ที่นี่ก็มีแต่จะถ่วงเขำจริงๆ ฉันตะโกน "คุณรีบมำนะ คุณไมม่ ำฉัน
ไมไ่ ป!" เขำตอบกลับมำวำ่ "ตกลง" ฉันได้แตห่ มุนตัวหนีไปกอ่ น
"เจี๋ยวเจี่ยว!" จู่ๆ เขำก็ตะโกนเรียก
ฉันหันกลับมำ เขำแตะแมงมุมออกไปไกลอีกครั้ง หันหน้ำ
มำมองฉั น พร้ อ มพู ด ว่ ำ "อย่ำ เชื่ อ ใครทั้ ง นั้ น อย่ำ หยุ ด วิ่ ง ไป
เรื่อยๆ "
"… ตกลง"
ฉันวิ่งไปได้เพียงครู่เดียวเท่ำนั้นก็ไมไ่ ด้ยินสียงของอูอวี้แล้ว
ถ้ำตรงหน้ำเงียบเหงำเป็ นพิเศษในทันที มีเพียงแสงสลัวที่ส่อง

1340
ผำ่ น คล้ำยกับรอบขำ้ งไมม่ ีใครเลยสักคน ไมเ่ คยเกิดอะไรทัง้ นั้น
น้ำตำไหลลงมำทันที แลว้ ก็ไมร่ วู้ ำ่ เพรำะอะไร เพรำะวำ่ ดันไปเห็น
ศพในสภำพที่โหดร้ ำยจนทนดูไ ม่ไ ด้ ของผู้หญิง อั บโชคอี ก คน
หรือว่ำเพรำะอูอวี้ยังอยู่ด้ำนหลัง เพื่อชีวิตอำภัพในอนำคตของ
พวกเรำทัง้ สองคน คำกำชับสุดทำ้ ยของเขำ
ฉันจะไปรอเขำที่นั่น ควำมคิดนี้ปรำกฏขึ้นในหัวฉันอย่ำง
แน่วแน่หำที่เปรียบไม่ได้ เขำจะต้องมำ ตอนนี้คือหนึ่งปี ก่อนที่
พวกเรำเจอกัน ดังนัน้ พวกเรำจะต้องออกไปด้วยกันได้
แต่ก็มีควำมคิดหนึ่ง รำวกับเถำวัลย์ในถ้ำที่โตมำในควำม
มืดกำลังแอบแผข่ ยำยอยำ่ งไมอ่ ำจควบคุมได้
ประวัติศำสตร์ไมใ่ ช่ว่ำเปลี่ยนไปแล้วเหรอ อนำคตของพวก
เรำ จะไมเ่ ปลี่ยนแปลงจริงๆ เหรอ
ฉันหลับตำ กดควำมคิดทัง้ หมดลงไป ในสมองมีเพียงคำพูด
ประโยคนัน้ ของอูอวี้' เจี๋ยวเจี่ยว อยำ่ หยุด วิ่งไปเรื่อยๆ '
' ถำ้ หำกพวกเรำคลำดกัน ก็รอที่อซู่ ่อมรถ '
…

1341
 ขำ้ งหนำ้ ในถ้ำแคบๆ นัน้ ปรำกฏเงำรำ่ งคนคนหนึ่งออกมำ
เงำรำ่ งที่ทงั้ ผอมบำงและดำมืด
ฉันหยุดฝี เทำ้ ลงในทันที
ฉันไมร่ วู้ ำ่ เฉินหรูอิ่งเดินมำถึงที่นี่ แลว้ ก็หำฉันเจอไดอ้ ยำ่ งไร
แต่เธอกำลังเดินออกมำจำกในควำมมืดทีละกำ้ ว ผมสีดำปล่อย
ลงมำ แทบจะบดบังใบหน้ำเล็กๆ ของเธอไว้มิด แล้วก็ปิดปำก
เอำไวไ้ ดท้ งั้ หมด แตด่ วงตำคูน่ นั้ มีประกำยเยียบเย็นและกระหยิ่ม
ใจแวบผำ่ น
ใจฉันสั่นสะท้ำน ตลอดกำรเดินทำงเธอเงียบมำก แทบจะ
เป็ นเงำมืดที่ดำรงอยูใ่ นกลุม่ คน หรือวำ่ เธอ…
"พี่ถำนเจี่ยว" เธอเอ่ยปำกช้ำๆ "ทำไมถึงอยูท่ ี่นี่คนเดียวล่ะ
หลงกับอำอวี้แล้วใช่ไหม"
ฉันถอยหลังสองกำ้ วตำมสัญชำตญำณ ตอนนี้ฉันพบกับเธอ
อี ก ครั้ ง บนถนนแคบๆ สถำนกำรณ์ ไ ม่ ค่ อ ยดี ไม่ ว่ ำ เวลำจะ
เปลี่ยนแปลงอยำ่ งไร ไมว่ ำ่ จะมีควำมทรงจำหรือไม่ ฉันเชื่อวำ่ เธอ
เกลียดฉันไมเ่ คยเปลี่ยนแปลง แล้วตอนนี้เธอก็เพิ่งจะถูกแมงมุม
กัด ไดร้ ับกำรกระตุน้ จำกกำรเห็นควำมสัมพันธท์ ี่ลึกซึ้งของฉันกับ
1342
อูอวี้ ถำ้ หำกตอนนี้เธอเปลี่ยนรำ่ งแลว้ ละก็…
เธอน่ำจะสังเกตเห็นว่ำฉันขยับถอยหนี จึงหัวเรำะหึๆ แล้ว
พูดวำ่ "ใช่แลว้ อูอวี้ถูกแมงมุมของฉันกักตัวไวแ้ ลว้ เธอก็คงคิดไม่
ถึงล่ะสิ อำอวี้ก็คิดไมถ่ ึงแนน่ อน มีมันและควำมรู้สึกของฉัน ฉันก็
หำทำงเสน้ ทำงของเขำวงกตนี้ไดเ้ หมือนกัน"
"ฉันเคยถำมตัวเองเป็ นร้อยเป็ นพันรอบว่ำรับได้ไหมที่เธอ
อยูก่ ับอำอวี้ ยอมแพแ้ ต่เพียงเทำ่ นี้ได้ไหม ฉันทำไมไ่ ด้ ถำนเจี่ยว
เขำกลำยเป็ นสิ่งยึดเหนี่ยวในชีวิตฉันไปแล้ว ถ้ำหำกไมไ่ ด้รักเขำ
ตอนนี้ฉันกลำยเป็ นแบบนี้ไปแล้วจะมีชีวิตต่อไปยังไง ฉันให้เธอ
เดินไปข้ำงหน้ำกับเขำอีกไมไ่ ด้ จะให้เขำเห็นเธอไมไ่ ด้อีก ฉันจะ
ไป ถำนเจี่ยว ให้ฉันไป เขำอำจจะเสียใจถำ้ รู้วำ่ เธอเกิดเรื่องอะไร
อยูท่ ี่นี่ แต่เขำเองก็ควรเสียใจบำ้ งเหมือนกัน"

1343
 ตอนที่ 273 ถำนเจีย่ ว 33 (5)

ถ้ำหำกพูดถึงควำมรู้สึกที่ฉันมีต่อเฉินหรูอิ่งเมื่อกอ่ นก็คือไม่
ชอบ และบำงครั้งก็นึกสงสำร แต่ตอนนี้ กลับเปลี่ยนเป็ นควำม
เกลียดชังอยำ่ งรุนแรง
เพรำะว่ ำ เธอพู ด ทึ ก ทั ก เอำเองว่ ำ ' อู อ วี้ ก็ ค วรเสี ย ใจบ้ ำ ง
เหมือนกัน '
เธอมีสิทธิ์อะไรมำทำให้เขำเสียใจ
ฉันกัดฟั นแน่น ตึงเครียดไปทั้งร่ำง ถอยหลังช้ำๆ ฉำกน่ำ
กลัวที่เฉินหรูอิ่งปรำกฏตัวออกมำตอนอยูท่ ี่บ้ำนเฉินแวบผำ่ นเขำ้
มำตรงหน้ำในตอนนี้ เธอหัวเรำะอีกแล้วพูด "พี่ถำนเจี่ยว ลองดู
หน่อย ควำมสำมำรถใหมข่ องฉัน…" สิ้นเสียงไมท่ ันไร เส้นไหมสี
เงิ น เส้ น หนึ่ ง ก็ ยื ด ออกมำจำกใบหน้ ำ ที่ ถู ก ผมปิ ดไว้ ข องเธอ
เปลี่ยนเป็ นยำวมำกในทันที พุง่ มำที่หนำ้ ของฉัน ฉันทัง้ ขยะแขยง
ทัง้ กลัว ร่ำงพุง่ ไปหำผนัง ในที่สุดก็หลบได้ เส้นไหมของเธอมว้ น
เปลี่ยนทิศทำงไมไ่ ด้ พอโจมตีไมส่ ำเร็จก็เก็บกลับไป
เธอส่งเสียงฮึดฮัด "เธอเขำ้ ใจว่ำวันนี้จะหนีออกไปได้จริงๆ
เหรอ" ใจฉันจมดิ่ง เพียงแค่รู้สึกไมช่ ัดเจน ในขณะเดียวก็มีเส้น

1344
ไหมพุง่ มำโจมตีขำฉันในชัว่ พริบตำ
ฉันหมุนตัววิ่งเขำ้ ไปในถ้ำดำ้ นขำ้ ง
เธอก็วิ่ง เสน้ ไหมสองเสน้ คลำ้ ยกับหนวด มีดวงตำ มีชีวิต ไล่
ตำมฉันมำติดๆ โดยตลอด ฉันชำไปทั้งหลัง คล้ำยกับว่ำถ้ำหำก
เสียสมำธิเมื่อไหร่ก็จะถูกมันรัด ดีที่เฉินหรูอิ่งวิ่งช้ำกว่ำฉัน แต่
เส้นไหมสองเส้นนั้นกลับสะบัดไม่หยุดโดยตลอด บำงครั้งพวก
มันเกือบจะจับฉันได้ ฟำดเขำ้ ที่แขนและหลังของฉัน นึกไมถ่ ึงว่ำ
มันจะแรงเยอะมำก ฉันเกือบจะถูกฟำดจนล้ม แต่ก็กัดฟั นวิ่งโซ
ซัดโซเซไปขำ้ งหนำ้
ในที่สุดฉันก็เร่งควำมเร็วตรงมุมเลี้ยวที่ซ่อนอยู่ ดูเหมือนจะ
สลัดพวกมันทิ้งไปได้ชั่วครำว ใจฉันเต้นโครมครำมตั้งนำนแล้ว
ปวดเมื่อยไปทัง้ ร่ำงไมม่ ีที่สิ้นสุด พอฉันคิดถึงสองคำนัน้ ของอูอวี้
หั ว ใจก็ เ จ็ บ แปลบขึ้น มำเป็ น ระลอก หวั ง ว่ ำ เขำจะไม่ต กอยู่ใน
อันตรำยเหมือนกัน ไม่ถูกเฉินหรูอิ่งหรือคนอื่นๆ ขัดขวำง ฉัน
แทบจะไม่หยุดสักนิด อำศัยควำมทรงจำ วิ่งต่อไปในทิศทำงที่
อูอวี้ชี้ไว้
"ถำนเจี่ยว" ทันใดนัน้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ฉันเย็นยะเยือกไปทัง้
ร่ ำ ง แล้ ว ก็ เ ห็ นเหยี ย นหย่ว นกั บจู จี้ ห รุ่ย ยื น อยู่ที่เ ส้ น ทำงเล็ก ๆ
1345
ด้ำนหน้ำ สีหน้ำของพวกเขำทั้งคู่เต็มไปด้วยควำมตกใจและไม่
พอใจ เหยียนหยว่ นพูดว่ำ "ทำไมอยู่ๆ เธอกับอูอวี้ถึงวิ่งออกไป
ล่ะ ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้ฉันพลัดหลงกับคนอื่น
แลว้ วุน่ วำยไปหมดแลว้ "
ฉันคิดถึงตลอดทำงที่เดินมำ พวกเขำสองคนนัน้ เขำ้ ใจและมี
เหตุผลเสมอ ทัง้ ยังไมม่ ีเจตนำร้ำย และหลังจำกนัน้ เหยียนหยว่ น
ก็ไมเ่ คยทำรำ้ ยคนที่ไมเ่ กี่ยวขอ้ ง แตฉ่ ันก็คิดถึงสิ่งที่อูอวี้กำชับ จึง
พูดไปวำ่ "ขำ้ งหลังมีอันตรำย พวกคุณสองคนรีบหนีไปจะดีที่สุด"
พวกเขำตะลึง จำกนั้นก็ได้ยินเสียงชี่ ชี่ เส้นไหมสองเส้นพุง่
ออกมำจำกมุมเลี้ยว เฉินหรูอิ่งตำมมำทันแล้ว
ฉันหมุนตัววิ่ง เหยียนหยว่ นพูดเสียงหลง "นี่มันอะไรกัน เฉิน
หรูอิ่ง! ทำไมเธอถึงกลำยเป็ น…"
"หนีเร็ว!" ฉันตะโกน
แต่จูจี้หรุ่ยวิ่งช้ำ ไม่นำนก็ถูกเส้นไหมพันเข้ำ ตกใจจนกรีด
รอ้ งเสียงแหลม ฉันหันกลับไปมอง เหยียนหยว่ นก็โมโห เขำมีมีด
พกติดตัว ล้วงออกมำตัดเส้นไหมขำดทันที พละกำลังที่เยอะมำก
ในปำกเฉินหรูอิ่งขำดไปในทันที ตัวก็ล้มกลิ้งไปบนพื้น เหยียน

1346
หยว่ นสบถดำ่ "ปิ ศำจ!" แลว้ พยุงจูจี้หรุย่ วิ่งตำมฉันมำ
เฉินหรูอิ่งไล่ตำมมำอีก อย่ำ งรวดเร็ว ทั้งยังหัวเรำะเหอๆ
สำรอกเส้นไหมเส้นใหม่ออกมำ รำวกับสัตว์ประหลำดที่ไมใ่ ช่ผี
ไมใ่ ช่คนโดยสิ้นเชิง เหยียนหยว่ นผลักจูจี้หรุ่ยให้ฉัน ฉันดึงเธอวิ่ง
ไปด้วย ผลคือต้องพึ่งพำเหยียนหย่วนต่อสู้กับเฉินหรูอิ่งตลอด
ทำง เดิมทีฝีมือเขำดีอยู่แล้ว ถึงแม้เฉินหรูอิ่งจะมีควำมสำมำรถ
แปลกประหลำด แตก่ ลับไมไ่ ดเ้ ป็ นฝ่ำยเหนือกวำ่ สักนิด
ในที่สุดหลังจำกที่วิ่งมำประมำณสิบกว่ำนำที ก็สลัดหลุด
จำกเฉินหรูอิ่งได้แล้ว พวกเรำสำมคนต่ำงเหนื่อยล้ำและหมดแรง
พิงผนังหอบหำยใจอย่ำงหนัก พวกเขำสองคนยังดีหน่อย ส่วน
ฉันแทบจะขยับไมไ่ ด้แล้ว แต่แล้วก็คิดถึงอูอวี้ขึ้นมำได้ พอคิดถึง
อูอวี้ ฉันจึงกำหมัดแนน่ แล้วพูดว่ำ "ไป!"

1347
 ตอนที่ 274 ถำนเจีย่ ว 33 (6)

"ตกลงนี่มันเรื่องอะไร" เหยียนหยว่ นแผดเสียงพูด "เฉินหรู

อิ่งทำไมกลำยเป็ นแบบนัน้ "
"อธิบำยไดไ้ มช่ ัดเจน" ฉันตอบไป
ใบหน้ำเหยียนหย่วนคร่ำเครียด จูจี้หรุ่ยก็ทั้งกลัวทั้งกังวล
จะว่ำไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ล้วนอับโชคตั้งแต่ต้นจนจบ เธอควรจะ
ออกไป
ฉันพูดกับเธอ "ไมต่ ้องกลัว พวกเรำจะออกไปได้" เธอกอด
แขนเหยียนหยว่ นไว้ ไมพ่ ูดไมจ่ ำ เหยียนหยว่ นก็กอดเธอแนน่
ทั น ใดนั้น เหยี ย นหย่ว นก็ เ งยหน้ำ ขึ้น มองไปที่ ถ นนเล็ก ๆ
ด้ำนหลังฉัน ด้ำนหลังฉันมีไอเย็นขึ้นมำอีกแล้ว
เพรำะวำ่ ดำ้ นหลัง มีคน
มีคนมำอีกแลว้
ทันใดนัน้ ฉันก็มีควำมรู้สึกแปลกๆ บำงอยำ่ ง ถนนที่ตัวเอง
หนีมำถึงนี้คลำ้ ยกับเป็ นชะตำกรรมอยำ่ งคำดไมถ่ ึง

1348
 คนที่ควรเจอ ก็ไดเ้ จอทีละคน
นี่เป็ นเพรำะอะไร
ฉันหลบไปด้ำนขำ้ งกำ้ วหนึ่งถึงจะหมุนตัวมำ คนคนหนึ่งยืน
อยูใ่ นเงำมืด รูปร่ำงไมส่ ูงไมเ่ ตี้ย สวมเสื้อผ้ำสีดำ หน้ำตำมืดมน
ไมใ่ ช่จูอวี่ถงแลว้ จะเป็ นใคร
ถ้ำพูดถึงคนที่ไมอ่ ยำกเจอที่สุดตอนนี้ก็นำ่ จะเป็ นเขำนี่แหละ
เพรำะเขำคือหนึ่งในสองคนที่ฉันกับอูอวี้สงสัยที่สุด อีกทั้งดูจำก
สถำนกำรณก์ อ่ นหนำ้ นี้ที่ฉันประสบ เขำจึงยิ่งนำ่ สงสัยเขำ้ ไปใหญ่
ตลอดทำงน้อยมำกที่เขำจะพูดจำ ไม่มีใครเข้ำใจนิสัยที่แท้จริง
ของเขำ
"ทำไมพวกเธอถึงมำอยูท่ ี่นี่" จูอวี่ถงถำม
ฉันไม่พูดอะไร เหยียนหย่วนกลับพูด "แล้วคุณล่ะ ทำไมถึง
มำอยูท่ ี่นี่"
ใบหน้ำของจูจี้หรุ่ยยังคงซ่อนอยูใ่ นเงำมืด พูดว่ำ "พวกคุณ
วิ่งกันหมด ผมก็เลยได้แต่อำศัยควำมทรงจำตำมหำ ดีที่หำพวก
คุณเจอ"

1349
 เหยียนหย่วนพูดด้วยสีหน้ำจริงจัง "คนเยอะก็ดี เมื่อกี้พวก
เรำเจอเฉินหรูอิ่ง เธอ… กลำยเป็ นปิ ศำจพ่นเส้นไหมออกมำได้!
แถมยังโจมตีพวกเรำดว้ ย!"
"อะไรนะ" จูอวี่ถงคลำ้ ยกับไมอ่ ยำกจะเชื่อ
"เป็ นควำมจริง" จูจี้หรุย่ พูด "นำ่ กลัวมำกเลย"
จูอวี่ถงเดินออกมำจำกควำมมืด ไม่มองฉันโดยตลอด ฉัน
กลั บ ขยั บ ตั ว หนี อ ย่ ำ งช้ ำ ๆ เคลื่ อ นไปยั ง มุ ม ที่ ไ กลเขำที่ สุ ด
สถำนกำรณต์ อนนี้ เขำและฉันกลัววำ่ จะหนีกันไมพ่ น้ แล้ว แตโ่ ชค
ดีที่มีพวกเหยียนหย่วนอยู่ด้วย ฉันคิดว่ำถ้ำเขำเป็ นคนนั้นจริงๆ
จะยั ง ไม่ ก่ อ เหตุ เ ปิ ดเผยตั ว เอง ได้ แ ต่ ก้ ำ วไปที ล ะก้ ำ วอย่ ำ ง
ระมัดระวัง
"ไปกันเถอะ!" ฉันพูด เร่งฝี เทำ้ วิ่งไปที่ทำงออก
พวกเขำตำมหลังฉันมำ จูอวี่ถงรัง้ ทำ้ ย
ทันใดนั้นเสียงชี่ ชี่ ก็ดังขึ้นมำอีกครั้ง เหมือนฝั นร้ำยจริงๆ
ไม่สิ เหมื อ นแมงมุ ม ที่ น่ ำ กลั ว ตั ว นั้น ก ำลั ง ครอบครองบริ เ วณ
โดยรอบพวกเรำ ฉันวิ่งตำมสัญชำตญำณ เหยียนหยว่ นกับจูจี้ห
รุ่ยก็ตำมมำ ทันใดนั้น พวกเรำก็ได้ยินเสียงหัวเรำะ จูอวี่ถงพูด
1350
"ถำนเจี่ยว คุณวิ่งทำไม กลัวเธอ หรือกลัวผม"
ฉันรู้สึกเพียงไอหนำวเย็นยะเยือกที่พุ่งเข้ำมำในอกฉัน ชั่ว
พริบตำนั้นขำทั้งคู่ก็ขยับไม่ได้ คล้ำยกับโดนเสียงนี้ตรึงไว้กับที่
ในหัวมีควำมคิดหนึ่งแลน่ เขำ้ มำ
' หลิวซวงซวงบอกวำ่ มีคนกำลังปรึกษำวำ่ จะฆำ่ พวกเรำ หรือ
ว่ำจะเป็ นเขำกับเฉินหรูอิ่ง แต่ไหนแต่ไรมำควำมคิดเขำละเอียด
รอบคอบ ไมม่ ีทำงมองควำมเกลียดชังที่เฉินหรูอิ่งมีตอ่ ฉันไมอ่ อก
เป็ นไปได้ที่พ วกเขำจะร่วมมือกัน แต่เ ขำ กลับก่อเหตุเปิ ดเผย
ตัวตนตอนนี้ ไมส่ อดคล้องกับนิสัยวำงแผนก่อนค่อยทำของเขำ
เลย ทำไมกัน '
เขำ… รอไมไ่ หวแลว้ ใช่ไหม
หรือจะพูดว่ำ ถึงแมจ้ ะมีเหยียนหยว่ นและจูจี้หรุ่ยเพิ่มมำ เขำ
เขำ้ ใจว่ำร่วมมือกับเฉินหรูอิ่งแล้ว ก็เลยไมเ่ ห็นสองคนนั้นอยู่ใน
สำยตำ
ฉันถอยหลังไปอีกหลำยกำ้ ว หมุนตัวกลับมำมองจูอวี่ถง เห
ยียนหยว่ นและจูอวี่ถงต่ำงมองเขำด้วยสีหน้ำตกใจ ทว่ำเขำกลับ
แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมพรอ้ มพูด "เรื่องนี้ไมเ่ กี่ยวกับพวกแกสองคน

1351
ไมอ่ ยำกตำยก็ถอยไป" ทำ่ ทำงนัน้ สีหนำ้ นัน้ คลำ้ ยกับเปลี่ยนเป็ น
อีกคนหนึ่งโดยสิ้นเชิง
ฉันถอยไปขำ้ งหลังช้ำๆ ฉันมองทำ่ ทำงของเขำ ดังนัน้ นี่คือ
โฉมหน้ำที่แท้จริงของเขำใช่ไหม หน้ำตำไม่สะดุดตำ ดูเหมือน
คนนิสัยอบอุ่นและเรียบง่ำย เขำเล่นละครมำตลอดทำง เสแสร้ง
มำตลอด รอพวกเรำหำทำงออกเจอ จนกระทัง่ ถึงตอนนี้ เขำแอบ
โจมตีฉันและพลำด ถูกแมงมุมกัดที่หลังเขำ้ … ถูกต้อง เป็ นเพรำะ
ตอนนัน้ ใช่ไหม เขำกับเฉินหรูอิ่งถึงได้ร่วมมือกัน และต่อมำก็ถูก
หลิวซวงซวงไดย้ ินเขำ้ ก็เลยฆำ่ เธอ…

1352
 ตอนที่ 275 ถำนเจีย่ ว 33 (7)

พอเป็ นแบบนี้ ตรรกะทั้งหมดก็ถูก ต้อง! ควำมหวำดกลั ว

ควำมเกลียดชังและควำมดื้อรั้นผุดขึ้นมำในใจฉันพร้อมๆ กัน
ฉันเอ่ยปำก คำพูดกลับเป็ นคำพูดที่พูดกับเหยียนหยว่ น "เหยียน
หยว่ น คุณเขำ้ ใจว่ำเขำฆำ่ ฉันแล้ว เขำจะปล่อยคุณไปเหรอ เขำ
เป็ นปิ ศำจวิปริตฆ่ำคน ฉันกับอูอวี้ตำมจับเขำมำนำนแล้ว พวก
คุณเป็ นพยำน ภรรยำคุณก็เป็ นประเภทแบบที่เขำชอบ พวกคุณ
ก็หนีไมพ่ น้ หรอก พวกคุณมีแตต่ อ้ งอยูก่ ับฉัน…"
จูอวี่ถงเผยสีหน้ำโมโหออกมำ ตอนนี้เขำเดินเฉียดเหยียน
หยว่ นพอดี ผูช้ ำยทัง้ สองคนคลำ้ ยจะเงียบไป
ฉันคิด คำพูดนี้มีผลแล้ว
"เธอพูดถูก" เหยียนหยว่ นแทบจะพูดทันที "ไมม่ ีใครอยำก
ให้คนอื่นเห็นตัวเองทำผิดทั้งนั้น" พูดจบไม่ทันไร เขำก็ชักกริช
ออกมำแทงใสจ่ ูอวี่ถง แตจ่ ูอวี่ถงตอบสนองไวมำก เพรำะพื้นที่ทงั้
เล็กและแคบเหยียนหย่วนจึงแสดงควำมสำมำรถไม่ได้ กลับถูก
เขำหลบพน้ ไปได้ และตอนนี้ เสน้ ไหมสีเงินของเฉินหรูอิ่งก็พงุ่ เขำ้
มำแต่ไกล เหยียนหยว่ นเตะเขำ้ ไปที่เอวจูอวี่ถง ดึงมือจูจี้หรุ่ยขึ้น

1353
แลว้ คำรำม "ไป!"
พวกเรำสำมคนวิ่งตะบึงไปตลอดทำง
นี่เป็ นฉำกที่ฉันไมเ่ คยคิดถึงเลยสักนิด ฉันร่วมมือกับคู่สำมี
ภรรยำเหยียนหย่วนและจูจี้หรุ่ย ปิ ศำจร้ำยวิปริตสองตัวไล่ล่ำ
ตำมมำอยำ่ งไมล่ ดละ จูอวี่ถงวิ่งอยูข่ ำ้ งหน้ำ บำงครั้งตอนฉันหัน
กลับไป นอกจำกจะเห็นใบหนำ้ อำมหิตและบำ้ คลัง่ แล้ว ที่คอเขำ
ยังแขวนอะไรบำงอยำ่ งไว้ ส่องแสงแวบไปแวบมำ ภำพนัน้ คุน้ ตำ
มำก แตฉ่ ันคิดออกไมท่ ันจริงๆ คิดออกแคว่ ำ่ เคยเห็นที่ไหน
แสงนั้นทอประกำยวิบวับอยูร่ ำงๆ สิ่งที่แขวนอยูบ่ นคอเป็ น
สิ่งของที่มำจำกในถ้ำนี้
ในที่สุดพวกเรำก็วิ่งออกมำพน้ ปำกถ้ำแลว้
พื้นที่กว้ำงขวำงผืนหนึ่ง บนผนังมีเชือกกู้ชีพที่แขวนอยู่ไม่
ไกล เฝิ งเยียนพิงอยู่ตรงมุม ดวงตำทั้งคู่ปิดสนิท ไมข่ ยับเขยื้อน
รำวกับหมดสติไปแล้ว แมแ้ ต่เสียงพวกเรำที่วิ่งออกมำดังขนำดนี้
ก็ยังไมต่ ่นื ใครทำให้เธอหมดสติกัน
มีเพียงคนหนึ่งคนยืนอยูข่ ำ้ งสระน้ำมรกตที่มองไมเ่ ห็นกน้ บึ้ง
นัน้ ในถ้ำ พอไดย้ ินเสียงพวกเรำเขำ้ มำ ใบหนำ้ ก็ฉำยแววดีใจ
1354
 ไมใ่ ช่อูอวี้ เป็ นโจวเหวย
"คุณ… พวกคุณกลับมำแล้ว!" โจวเหวยร้องอยำ่ งยินดี "เกิด
อะไรขึ้น"
พวกเรำไมม่ ีเวลำอธิบำยจริงๆ ทั้งสำมคนล้วนวิ่งไปอยู่ข้ำง
กำยเขำ แลว้ เหลียวหลังกลับไป
อีกสองคนก็วิ่งออกมำ เฉินหรูอิ่งเก็บเส้นไหมแล้ว ผมยำว
ยังคงปิ ดหน้ำครึ่งหนึ่งเช่นเคย เธอตำมหลังจูอวี่ถงมำ หน้ำตำ
จูอวี่ถงดำทะมึน แตใ่ นแววตำกลับมีรอยยิ้มเหยียดหยำมจำงๆ
โจวเหวยยั ง จั บ ควำมผิ ด ปกติ ไ ม่อ อก จึ ง พู ด ว่ ำ "ดี จั ง เลย
กลับมำหมดแล้ว…" กอ่ นจะหันหนำ้ มองมำที่ฉัน "อูอวี้ละ่ "
ฉันไมพ่ ูดอะไร
เวลำนี้ฉันมองเห็นชัดเจนขึ้นมำในทันที สิ่งที่จูอวี่ถงแขวน
อยูท่ ี่คอก็คือเศษหินหิมะที่เขำกับโจวเหวยเก็บจำกในถ้ำ ถึงแมว้ ำ่
รูปรำ่ งไมไ่ ดเ้ หมือนกันทัง้ หมด แตฉ่ ันกลับนึกขึ้นมำไดว้ ำ่ เคยเห็น
มันที่ไหน
เฉินซิงเจี้ยน

1355
 เฉินซิงเจี้ยนที่แต่ไหนแต่ไรมำทัง้ พื้นเพและนิสัยดีมำก กลับ
ซ่อนใบหน้ำเย็นชำของฆำตกรต่อเนื่องไว้ เหมือนเป็ นแฝดกับต้
วนอวิ๋นอิ่ง สิ่งนั้นที่เขำแขวนไว้ที่คอมีสนำมแมเ่ หล็กที่แข็งแกร่ง
มำก ตอนนั้นจ้วงอวี๋พูดว่ำ' ทำไมเขำถึงแขวนเครื่องส่งสัญญำณ
แม่เ หล็ก ไฟฟ้ำไว้ที่คอ 'ตอนนั้นขณะที่จี้หินนี้ถูกจ้วงอวี๋เอำเข้ำ
เครื่องทดสอบ เฉินซิงเจี้ยนก็หมดสติไป…
ดังนั้นจึงเริ่มจำกตรงนี้ใช่ไหม จูอวี่ถงได้จี้ที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์
มำจำกที่นี่ ตอ่ มำก็ใช้มันบังคับเฉินซิงเจี้ยน?
แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่ำ กำรคำดกำรณน์ ี้ไมค่ ่อยถูกต้องกัน
นะ
รู้สึกรำงๆ ว่ำตัวเองมองข้ำมบำงเรื่องที่น่ำกลัวและสำคัญ
มำกไป
"พวกคุณ… เป็ นอะไรไป" โจวเหวยถำม
เหยียนหยว่ น "ยังจะถำมโงๆ
่ อีก ไมเ่ ห็นหรือไงวำ่ พวกมันจะ
ฆำ่ พวกเรำ"

1356
 ตอนที่ 276 ถำนเจีย่ ว 33 (8)

โจวเหวยส่ ง เสี ย ง "อ้ อ " จู อ วี่ ถ งหั ว เรำะช้ ำ ๆ เฉิ น หรู อิ่ ง ก็
หัวเรำะเสียงเย็น เฝิ งเยียนไมต่ ่ืนขึ้นมำเลย พวกเรำหกคนคล้ำย
กับเผชิญหนำ้ แบบนี้ ฉันคิด อยำ่ ลนลำน อยำ่ กลัว ตอนนี้พวกเรำ
ไดเ้ ปรียบที่จำนวนคน ขอเพียงแตอ่ ูอวี้มำ ปรำบพวกเขำทัง้ คูก่ ็จะ
ปลอดภัยไมม่ ีปัญหำ พวกเรำก็จะออกไปได้
ฉันมองสองคนด้ำนหลังที่อยู่ตรงปำกถ้ำตำมสัญชำตญำณ
อูอวี้สลัดแมงมุมตัวนั้นได้หรือยัง อีกนำนไหมกว่ำเขำจะมำ หำง
ตำฉันเหลือบมองเชือกบนผนัง อูอวี้ต้องกำรให้ฉันปี นเชือกขึ้นไป
คนแรก
ฉันคำนวณในใจอย่ำงรวดเร็ว คลับคล้ำยคลับคลำว่ำทุก
อย่ำ งยั ง มี ค วำมหวั ง แต่ ท ำไม ควำมหนำวเหน็ บ ที่ เ สี ย ดแทง
กระดูกบำงอยำ่ งกำลังแผข่ ยำยในใจฉัน ทำให้มือฉันสัน่ เล็กนอ้ ย
เสียงเสียงหนึ่งพูดว่ำ "ถำนเจี่ยว กำลังรอให้อูอวี้มำอยู่ใช่
ไหมละ่ "
เสียงนัน้ ดังขึ้นจำกดำ้ นหลังฉัน และตอ่ มำเขำก็หัวเรำะเบำๆ
หัวเรำะโดยตลอด

1357
 เสียงหัวเรำะนัน้ คุน้ เคยมำก ฉันมองจูอวี่ถงที่ยืนอยูด่ ำ้ นหนำ้
ทันใดนัน้ ก็เริ่มเขำ้ ใจขึ้นมำ
ไม่ จูอวี่ถงไมใ่ ช่ตว้ นอวิ๋นอิ่ง
เขำ ถึงจะใช่
สร้ อ ยเส้ น นั้ น ควบคุ ม จู อ วี่ ถ งอยู่ บทบำทของจู อ วี่ ถ ง
เหมือนกับเฉินซิงเจี้ยนในตอนหลัง คนนั้นมีควำมทรงจำ เขำรู้
พลังของสิ่งนัน้ ทัง้ ยังรู้เคล็ดลับกำรใช้ ดังนัน้ จูอวี่ถงที่แต่ไหนแต่
ไรมำล้วนเงียบขรึมจึงคลุ้มคลัง่ โจมตีพวกเรำในทันที
ฉันค่อยๆ หันหน้ำไป สิ่งที่มองเห็นสิ่งแรกคือคู่สำมีภรรยำ
เหยียนหยว่ นและจูจี้หรุ่ยด้ำนขำ้ ง ใบหน้ำพวกเขำทัง้ คูล่ ้วนไมม่ ีสี
หน้ำใดๆ ในใจฉันมีเสียงดังตู้ม และต่อมำฉันก็ถอยไปกำ้ วหนึ่ง
เห็นโจวเหวย เดิมทีเขำเป็ นชำยหนุ่มที่หล่อเหลำมำโดยตลอด
คนหนึ่ง ตอนนี้ หัวเรำะขนำดนัน้ ทำ่ ทำงดูตำมสบำย นุม่ นวลและ
ซื่อสัตย์อย่ำงนั้น แค่มองก็เห็น เขำก้มหน้ำเล็กน้อย มุมปำกยิ้ม
เหยียด
ฉันกลับหนำวไปทั้งตัว ถอยหลังไปหลำยก้ำว แต่แล้วกลับ
หยุดชะงักทันใด ไกลออกไปหลำยก้ำวคือเฉินหรูอิ่งและจูอวี่ถง

1358
ฉันไดถ้ อยจนถอยไมไ่ ดแ้ ลว้
สองมือของโจวเหวยล้ว งกระเป๋ ำกำงเกง ท่ำทำงสบำยๆ
ตำมอำเภอใจเป็ นอยำ่ งมำก เขำมองกลุ่มคนแวบหนึ่ง พูดอยำ่ ง
ช้ำๆ "ทุกคนสนุกกันพอหรือยัง ดูนังคนนี้วิ่งไปวิ่งมำเหมือนลูก
แกะที่น่ำสงสำร เชื่ออันนั้น สงสัยอันนี้ นึก ว่ำยังมีควำมหวั ง …
เหอๆ พวกแกเล่นกันสนุกสินะ ควำมแค้นของทุกคนล้วนต้ อง
ชำระ พวกเรำรอมำนำนขนำดนี้ อดกลัน้ มำนำนขนำดนี้ ในที่สุด
ตอนนี้ให้พวกเขำสองคนหำทำงออกเจอแล้ว ก็ถึงเวลำที่ควรจะ
ชดใช้ทุกควำมปรำรถนำไดแ้ ลว้ "
ในหัวฉันว่ำงเปล่ำ ควำมรู้สึก ที่แ ข็งเกร็งบำงอย่ำงเริ่มแผ่
ขยำยไปทัว่ ทัง้ รำ่ ง
เขำพูดว่ำ พวกเรำรอมำนำนขนำดนี้
เขำพูดวำ่ ทุกคนเลน่ สนุกกันพอแลว้
ฉั น เงยหน้ ำ ขึ้ น มองหน้ ำ ทุ ก คน ถึ ง จะค้ น พบว่ ำ พวกเขำ
แปลกหนำ้ ขนำดนัน้ มำโดยตลอด ถึงจะพบว่ำจริงๆ แล้วพวกเขำ
มี อี ก ใบหน้ ำ ปิ ดบั ง อ ำพรำงไว้ ม ำตลอดทำง จู อ วี่ ถ งที่ ดุ ร้ ำ ย
กะทันหัน เฉินหรูอิ่งที่แววตำเต็มไปดว้ ยควำมเกลียดชัง โจวเหวย

1359
ที่เ ย็นชำเย่อหยิ่ง ทั้งยังมีเ หยียนหย่วนและจูจี้หรุ่ย จูจี้หรุ่ยหัน
หนำ้ ไป ไมม่ องฉัน เหยียนหยว่ นมองฉันตรงๆ แววตำสัน่ ไหว
เมื่อสักครู่ ทุกอย่ำงในถ้ำล้วนเป็ นกำรเสแสร้ง ตั้งแต่ที่ฉัน
กับอูอวี้เริ่มเขำ้ ไปหำหลิวซวงซวงในถ้ำอีกครั้ง พวกเขำมีแมงมุม
มีนกสีดำ มีหินศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้น จึงหำทำงออกเจอกันหมดอยำ่ ง
นัน้ เหรอ
กำรไลล่ ำ่ พบเจอและช่วยเหลือเมื่อสักครู่ ลว้ นเพื่อแกลง้ ฉัน
คนเดียว พวกเขำทุกคนล้วนเคยถูกฉันและอูอวี้ตำมล่ำ ตอนนี้
สัตวท์ ี่ถูกตำมลำ่ กลำยเป็ นฉันแทน
ฉันหำยใจเข้ำช้ำๆ มองเหยียนหยว่ นและเฉินหรูอิ่ง "ตั้งแต่
เมื่อไหร"่
พวกเขำสองคน เริ่มฟื้ นคืนควำมทรงจำตัง้ แต่เมื่อไหร่
สีหน้ำเหยียนหย่วนเงียบขรึมผิดปกติ ตอบ "หลังจำกที่ฉัน
ตำย ตอนยังอยูบ่ นเรือ อยู่ๆ ฉันก็จำเรื่องรำวในอนำคตทั้งหมด
ที่เกิดขึ้นได้ ฤดูรอ้ นปี หนำ้ ทุกรำยละเอียดที่เธอกับอูอวี้ไลล่ ่ำฉัน!
พวกเธอทำลำยแผนกำรของฉัน ฆำ่ สวีจ่ือเฟิ ง ควำมปรำรถนำใน
ใจฉันทัง้ หมดพังทลำยโดยสิ้นเชิง ขอโทษนะถำนเจี่ยว ฉันมีเรื่อง

1360
ที่ต้องทำ ฉันได้แต่… เห็นด้วยกับที่เขำเสนอมำขอควำมร่วมมือ
พวกเรำทั้ง หมดตำยเพรำะพวกเธอ พวกเรำต้ อ งกำรออกไป
เปลี่ยนประวัติศำสตร์ พวกเรำไมอ่ ำจถูกพวกเธอขัดขวำงไดอ้ ีก!"
จูจ้ ี้หรุย่ ที่อยูห่ ลังเหยียนหยว่ นเงียบอยูโ่ ดยตลอด ไมม่ องฉัน
ฉันไมร่ ู้ว่ำเขำหลอกนอ้ งสำวตัวเองอยำ่ งไร บำงทีจูจี้หรุ่ยอำจจะรู้
ควำมจริงแล้วแต่ยังเลือกที่จะอยูก่ ับเขำ เลือกที่จะเห็นฉันตำยไป
แตน่ นั่ ก็ไมส่ ำคัญแลว้
เฉิ น หรู อิ่ ง ได้ แ ต่ หั ว เรำะอย่ ำ งเย็ น ชำพร้ อ มพู ด "ฉั น ก็
เหมือนกัน เริ่มหลังจำกที่ตำย ฉันจำได้ทุกรำยละเอียดในคืนนั้น
จำได้ว่ำฉันช่วยอูอวี้ แต่เขำยังคงกลับไปอยูใ่ นอ้อมกอดเธอ อีก
อย่ำงเพรำะอย่ำงนี้ฉันจึงถูก แม่ฆ่ำ !… พวกเธอยังนึก ว่ำฉันไม่รู้
อะไรถูกไหม อูอวี้ยังสัง่ สอนฉันด้วยซ้ำ ฮ่ำๆ …"
ฉันเห็นเฝิ งเยียนที่สลบอยูต่ รงมุมแลว้ ดังนัน้ สุดทำ้ ย เฉินหรู
อิ่งก็ตัดใจฆำ่ แมต่ ัวเองไม่ลง เพียงแต่ไมใ่ ห้เธอเห็นและขัดขวำง
พวกเขำใกล้จะทำทุกอยำ่ งกับฉันแลว้
ฉันมองโจวเหวย รู้สึกได้ว่ำหัวใจกำลังสั่นสะท้ำน "จูอวี่ถง
กับเฉินซิงเจี้ยนก็ถูกแกควบคุมหมดแลว้ ?"

1361
 โจวเหวย หรือที่ควรจะเรียกวำ่ ตว้ นอวิ๋นอิ่ง ยิ้มและพยักหนำ้
เล็กนอ้ ยพร้อมพูดว่ำ "หินศักดิ์สิทธิ์ ไมใ่ ช่เหรอ มีพวกมัน ฉันก็มี
ตั ว แทนมำกมำยไปท ำเรื่ อ งที่ ฉั น อยำกท ำ ฉั น จะเอำออกไป
เยอะๆ ฮ่ ำ ๆ จู อ วี่ ถ งคื อ คนแรก เฉิ น ซิ ง เจี้ ย นเป็ นแค่ค นที่สอง
หลังจำกที่ฉันออกไป ฉันใช้มันได้คล่องมำก เดิมทียังมีอีกเยอะ
ฉันสำมำรถทำเรื่องอะไรก็ได้ที่อยำกทำ ชีวิตนี้ฉันจะไมถ่ ูกบังคับ
อะไรอีก ถำนเจี่ยว ฉันเคยพูดกับเธอ เรื่องนัน้ ฉันคิดนำนมำก คิด
มำหลำยปี มำก เธอนำ่ จะเขำ้ ใจ เขำ้ ใจว่ำมันสำคัญกับฉันแคไ่ หน
แตเ่ ธอกับอูอวี้กลับทำลำยทุกอยำ่ ง"
"ถำนเจี่ยว ฟั งเขำ้ ใจแล้วใช่ไหม อนำคตของทุกคนในนี้ล้วน
ถู ก ท ำลำยด้ ว ยมื อ เธอ พวกเขำพยำยำมอย่ ำ งสุ ด ชี วิ ต สิ่ ง ที่
ต้องกำรมำตลอดชีวิตล้วนพวกเธอทัง้ คู่ปักธงคุณธรรม เอำควำม
ไดเ้ ปรียบของเวลำมำทำลำยจนหมดสิ้น เธอคิดวำ่ ตอนนี้พวกเรำ
จะทำยังไง เธอยังจะรออูอวี้มำไหม แต่ถึงเขำจะตำมมำทัน เธอ
คิดวำ่ พวกเธอสองคนจะมีจุดจบยังไงละ่ "

1362
 ตอนที่ 277 อูอวี้ 33 (1)

-อูอวี-้
ผมได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง ต่ำมำก เลือนรำงมำก คล้ำยกับ
เสียงเครื่องจักรที่กระทบกันดังอยูท่ ี่เหนือศีรษะผม ผมไมแ่ นใ่ จวำ่
นี่หมำยถึงอะไร แตแ่ นใ่ จวำ่ จะตอ้ งรีบหำทำงออกไปเร็วๆ แลว้ ไป
รวมกับถำนเจี่ยว
ผมก้มหน้ำหอบเบำๆ มองแมงมุมยักษ์ตัวนั้น หนีไปอย่ำง
สะบั ก สะบอม หนี เ ข้ำ ไปในส่ ว นลึ ก ของถ้ำ มื ด ๆ ที่ เ ต็ ม ไปด้ ว ย
เถำวัลย์ ผมพิงผนัง หัวเรำะช้ำๆ
แต่ในใจนั้นยังกดดันอยู่ ถึงแม้ว่ำคนเหล่ำนั้นจะหลงอยู่ใน
ส่วนลึกของเขำวงกตชั่วครำว แต่ก็ยังมีควำมรู้สึกไม่สงบเอ่อล้น
ขึ้นมำในใจ
เฉินหรูอิ่งกับเหยียนหยว่ น ถ้ำหำกไมไ่ ด้ฟ้ื นคืนควำมทรงจำ
ก็ดี
ถ้ำหำกมีควำมทรงจำในอนำคตเหมือนกัน เหมือนคนนั้น
เพียงแตป่ ิ ดไวไ้ มเ่ ปิ ดเผย

1363
 ผมคิ ด เพี ย งอย่ำ งเดี ย วว่ ำ ' ต้ อ งส่ ง ถำนเจี่ ย วออกไปอย่ำง
ปลอดภัย'นี่เรื่องในใจที่ผมไมไ่ ดพ้ ูดกับเธออยำ่ งชัดเจน
ผมฮึดขึ้นมำใหม่อีกครั้ง วิ่งตรงไปที่ทำงออกด้วยอำรมณ์
เดือดดำล
ผมใกล้ทำงออกมำกขึ้นเรื่อยๆ ในสมองยอ่ มมีภำพถำนเจี่ย
วยืนอยูต่ รงนัน้ ตัง้ หนำ้ ตัง้ ตำรอผม หวังวำ่ ทุกอยำ่ งยังคงทันอยู่
ผมไดย้ ินเสียงพูด
เป็ นเสียงโจวเหวย เห็นได้ชัดว่ำเป็ นเสียงเดียวกัน แต่กลับ
คลำ้ ยจะเปลี่ยนเป็ นคนละคน เสียงแหบพรำ่ ดูสนุกสนำนและเจือ
แววยิ้ม ฟั งแล้วใจผมพลันสัน่ สะทำ้ น
เขำพูดว่ำ "เธอยังรออูอวี้ไหม เธอนึกว่ำพวกเธอสองคนจะมี
จุดจบยังไงล่ะ"
ผมใช้มือจับผนังเดินเลียบปำกถ้ำ พุง่ ออกไป
ทุกคนเห็นผมก็ล้วนตะลึง แต่นี่เป็ นภำพหนึ่งที่อยู่ในใจผม
เช่นกัน… พวกเขำทุกคน เฉินหรูอิ่ง จูอวี่ถง โจวเหวย แมก้ ระทั่ง
จูจ้ ี้หรุย่ ตำ่ งกำลังล้อมถำนเจี่ยวไว้ เธอถอยจนถึงสระน้ำเล็กๆ นัน้

1364
แลว้ ใบหนำ้ ไรส้ ีเลือด หันกลับมำมองผม
ดี ม ำก ดี ม ำก ไม่นึ ก เลยว่ำ ทุก คนจะร่ว มมื อ กัน คนที่ ต ำย
ปิ ดบังไว้ไม่เผยตัวตั้งแต่แรกเริ่ม ส่วนคนที่มีควำมผิดและไม่มี
ควำมผิดทุกคนลว้ นรว่ มมือกัน รอคอยแคเ่ พียงช่วงเวลำนี้
นี่คือฉำกที่เลวรำ้ ยที่สุดที่ผมคำดคิดไว้
มันมำแลว้
ผมพุง่ เขำ้ ไป พวกเขำไมไ่ ด้ขัดขวำงสักนิด หรือรู้ว่ำถึงผมจะ
มำแล้วก็ไมม่ ีทำงเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ผมกอดถำนเจี่ยวไว้ เธอ
ไมไ่ ดร้ อ้ งไห้ สีหนำ้ สงบผิดปกติ เธอเงยหนำ้ มองผม เห็นแผลบน
แขนผมที่ถูกแมงมุมโจมตีแล้วถำม "ยังไหวไหม"
ผมตอบ "ยังไหว คุณละ่ "
"ฉันก็ยังไหว ฟั งที่คุณพูด วิ่งมำที่นี่ตลอดทำง"
ใจผมถูกควำมเอ็นดูและควำมสงสำรที่รุนแรงเติมจนเต็ม
ในทันที ผมหัวเรำะแล้วพูดว่ำ "ไม่ต้องกลัว ยังจำคำพูดผมได้
ไหม…" ผมเข้ำ ไปใกล้ หู ข องเธอ พู ด กั บ เธอด้ ว ยระดั บ เสี ย งที่
สำมำรถได้ยินกันแค่สองคน "ปี นขึ้นไป ทิ้งเชือกลงมำ จำไว้ว่ำ

1365
ต้องพยำยำมปี น ปี นถึงเพดำนถ้ำ คุณได้ยินเสียงเหนือศีรษะนัน่
ไหม ผมคิดวำ่ นัน่ คือเสียงเรือ พยำยำมวำ่ ยนะ ถำนเจี่ยว"
ตอนนี้น้ำตำเธอถึงเอ่อล้นขึ้นมำ จับแขนผมไว้ พูดอะไรไม่
ออก
ผมพูด "ถำนเจี่ยว พรุ่งนี้ พระอำทิตย์ของผมจะขึ้นมำส่อง
แสงแลว้ "
ดูเหมือนเธอจะตัง้ หลักดีแลว้ ผมผลักเธอ คำรำม "วิ่ง!" และ
จำกนั้นก็หมุนตั ว กลุ่มนกไม่กี่ตัวนั้น สีหน้ำล้วนเปลี่ยนไปแล้ว
โจวเหวยกับจูอวี่ถงชักกริชออกมำกอ่ น แทงมำที่ผม จูจี้หรุ่ยถอย
ไปด้ำนข้ำง เฉินหรูอิ่งและเหยียนหยว่ นสบตำกัน กลับอ้อมพวก
เรำไป ไลต่ ำมถำนเจี่ยวดำ้ นหลังผม
ผมต่อยหน้ำโจวเหวย ในขณะเดียวกันก็เตะจูอวี่ถง ผมหัน
ขวับกลับไป มองถำนเจี่ยววิ่งไปที่เชือก แต่เฉินหรูอิ่งกับเหยียน
หยว่ นกลับตำมหลังเธอไปอยำ่ งไมล่ ดละ เหยียนหยว่ นจับเธอได้
แล้ว กดร่ำงของเธอไว้ ยังไม่ทำอะไร เฉินหรูอิ่งถึงแม้จะห่ำงไป
หลำยกำ้ ว แตก่ ลับสำรอกเสน้ ไหมไปหำเธอ
ผมแผดเสียงคำรำม คว้ำกริชในมือจูอวี่ถง หินที่คอเขำส่อง

1366
แสงแวววำว แต่ตัวเขำกลับชะงักงัน ผมพลิกมือแทงเขำ้ ไปที่อก
เขำ เขำถอยหลังไปหลำยก้ำว กริชของโจวเหวยกลับแทงเขำ้ ที่
หลังผม ผมหันกลับไปมองเขำทันที โหม่งหัวกระแทกศีรษะเขำ
อยำ่ งแรง เขำเซไปเล็กนอ้ ย ผมผลักเขำออกไปแล้วปรี่ไปหำถำน
เจี่ยว

1367
 ตอนที่ 278 อูอวี้ 33 (2)

เฉินหรูอิ่งหันมำมองผมอยำ่ งฉับพลัน ใบหน้ำนั้นน่ำสงสำร

มำก ผมปั ดหน้ำของเธอ ทั้งตัวเธอถูกผมปั ดจนล้มลงไปบนพื้น
ด้ำนหน้ำ เหยียนหยว่ นดึงแขนถำนเจี่ยวไว้ ลำกไปด้ำนหลัง ผม
กำ้ วไปสองสำมกำ้ ว พุง่ เขำ้ ไป หยิบหินบนพื้นหนึ่งกอ้ นทุบศีรษะ
เขำ เขำกม้ หน้ำร้อง ถูกบังคับให้ปล่อยมือ ถำนเจี่ยวโซซัดโซเซ
หันกลับมำมองผม
ผมตะโกนสุดชีวิตด้วยแรงทั้งหมดที่มี "ปี น! ถำนเจี่ยว ปี น
ขึ้นไป! ไปหำคนมำช่วยผม!" ผมรู้ว่ำมีเพียงกำรพูดแบบนี้เทำ่ นัน้
เธอถึงจะยอมไป พวกเรำสบตำกันแวบหนึ่ง ดวงตำของเธอมีโลก
ทั้งใบที่ผมปรำรถนำมำตลอดชีวิตซ่อนอยู่ เธอล้มลุกคลุกคลำน
หมุนตัวไป ในที่สุดก็จับเชือกไวไ้ ด้ เริ่มปี นขึ้นไป
เหยี ย นหย่ ว นเริ่ ม ลุ ก ขึ้ น มำ เดิ น มำที่ ผ มด้ ว ยสี ห น้ ำ คร่ ำ
เครียด ผมกับเขำสู้กันอุตลุด หลังจำกนั้นเพียงไม่กี่วินำที เขำก็
ถูกผมต่อยจนล้มไป สีหน้ำไม่อยำกจะเชื่อ ในดวงตำกลับมีแวว
หวำดกลัว ผมหัวเรำะเย็นชำ ทันใดนัน้ ทำ้ ยทอยก็ถูกแทงจนเจ็บ
ผมล้มลงพื้นทันที เห็นโจวเหวยและจูอวี่ถงเดินเขำ้ มำ ในมือโจว
เหวยมีกริชที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆ จูอวี่ถงกุมหนำ้ อกไว้ กริชถูก
1368
ดึงออกมำแล้ว พวกเขำก็ฆำ่ จนตำแดงก่ำ ไร้ซึ่งควำมเป็ นมนุษย์
เฉินหรูอิ่งก็กำลังลุกขึ้นมำ
ผมหันไป เห็นถำนเจี่ยวปี นถึงกลำงเชือกแล้ว ผมยิ้มออก
แล้ว สมองมึนงงไปแล้ ว มองพวกเขำเดินเข้ำมำใกล้ แต่ก ลับ
เลอะๆ เลือนๆ ผมคว้ำหินไว้ในมือ ลุกขึ้นมำขวำงระหว่ำงเชือก
กับพวกเขำ
ผมเห็นหนำ้ อกจูอวี่ถงถูกผมทุบ ในขณะเดียวกันใครสักคน
ที่มีกริชก็แทงเข้ำที่ต้นขำผม ผมคว้ำศีรษะเหยียนหย่วนไว้แล้ว
กระแทกเข้ำ กั บ ผนั ง หิ น ด้ ำ นข้ำ งอย่ำ งแรง โจวเหวิ น ยิ้ ม เหี้ ย ม
เกรียม ต่อยหน้ำผม ผมค่อยๆ ลืมตำ เห็นจูจี้หรุ่ยกำลังพยุงเห
ยียนหย่วนและร้องไห้ หยิบกริชของเขำขึ้นมำแล้วเดินมำที่ผม
ทัง้ ตัวผมกองอยูท่ ี่พ้ืน ศีรษะกลับถูกโจวเหวยจิกขึ้นมำ เฉินหรูอิ่ง
ยืนอยูด่ ำ้ นหนำ้ ผม สีหนำ้ เงียบขรึม
ในเสน้ เวลำที่เลือนรำง ผมเห็นถำนเจี่ยวปี นไปถึงตำแหน่งที่
สูงมำกแลว้ ไมน่ ำนก็จะปลดเชือกออก พวกเขำทัง้ หมดก็ไปไมไ่ ด้
ทุกครัง้ ที่ลอ้ มเขำ้ ไปลว้ นถูกผมขัดขวำง
ผมหลับตำลง คอ่ ยๆ ยิ้มออกมำช้ำๆ

1369
 "ใครจะมำจัดกำร" โจวเหวยหอบหำยใจพร้อมถำม "ส่งเขำ
เป็ นครัง้ สุดทำ้ ย"
ไมม่ ีใครพูดอะไร
สุดทำ้ ยเฉินหรูอิงก็พูด "ฉันแลว้ กัน ให้เขำตำยในมือฉัน"
ผมพูดเสียงเย็น "อยำ่ ให้ฉันตำยดว้ ยน้ำมือผูห้ ญิงเลย"
กริ ช ของโจวเหวยจ่ อ คอผมในทั น ที พู ด เสี ย งต่ ำ "อู อ วี้
ประวัติศำสตร์เปลี่ยนแล้ว ฉันจะฆ่ำแกก่อนเลย พวกแกก็จบเห่
แล้ว"
"ไม่ ฉันจะฆ่ำแกก่อน แล้วก็พวกแกทุกคนด้วย พวกแกทุก
คนตำยไปแล้ว ตำยไปกับควำมผิดของตัวเอง" ผมพูด "พวกแก
มัน่ ใจจริงๆ เหรอ ว่ำตอนนี้คืออดีต เฮอะ… ในถ้ำนี้ เวลำเป็ นแค่
ควำมเพอ้ ฝั นเทำ่ นัน้ แหละ เวลำเชื่อถือไมไ่ ด้จริงๆ "
พวกเขำไมม่ ีใครพูดอะไร
โจวเหวยคำรำมเสียงดังในทันที ผมรู้ว่ำคมมีดของเขำใกล้
จะลงมำในชั่วพริบตำ ทันใดนั้น ผมได้เสียงเสียงหนึ่ง เสียงอะไร
บำงอยำ่ งไหลลงมำอยำ่ งรุนแรงจำกที่สูงลงที่ต่ำ ผมลืมตำทันใด

1370
เห็นถำนเจี่ยวปลดเชือกร่วงลงขำ้ งล่ำงแล้ว วินำทีนัน้ ใจผมคล้ำย
กับถูกควำมมืดกลืนกินเขำ้ ไป ผมมองเธอปี นขึ้นไป มองน้ำตำที่
กล้ำหำญไหลเต็มดวงตำเธอ เธอเก็บหินจำกบนพื้น พุ่งมำทำง
พวกเรำ
"ถำนเจี่ยว…" ผมรอ้ งคำรำม
โจวเหวยเตะผมล้มลงไปบนพื้น หันหน้ำมองไปถำนเจี่ยวอ
ยำ่ งโหดเหี้ยม หลังจำกนั้นก็มีเหยียนหยว่ น แล้วก็เฉินหรูอิ่งและ
จูอวี่ถง ทั้งร่ำงผมหมดแรง ไมม่ ีแรงแม้เพียงสักนิด ผมพยำยำม
จะพยุงตัวสุดชีวิต ด้ำนหลังกลับมีกริชแทงเขำ้ มำจนผมล้มลงไป
กองกับพื้นทั้งตัว ผมหันกลับไป เห็นจูจี้หรุ่ยถือมีด น้ำตำอำบ
หนำ้ ฟุบลงนัง่ บนพื้น
ผมลุกขึ้นมำอีกไมไ่ ด้แล้ว
ผมเงยหนำ้ ขึ้น พยำยำมคลำนไปขำ้ งหนำ้ อยำ่ งสุดชีวิต เห็น
ถำนเจี่ยวใช้หินทุบตัวโจวเหวย โจวเหวยถอยไปก้ำวหนึ่ง คว้ำ
แขนทั้งคู่ของเธอไว้ เฉินหรูอิ่งสำรอกเส้นไหมออกมำพันตัวเธอ
แน่น เหยียนหย่วนดึงผมจำกด้ำนหลัง ใบหน้ำเธอเหยเกด้วย
ควำมเจ็บ แตก่ ลับหันหนำ้ มำมองผมบนพื้น มองอยูโ่ ดยตลอด

1371
"คุณลงมำทำไม!" ผมตะคอก ตะคอกอยำ่ งเจ็บปวด

1372
 ตอนที่ 279 อูอวี้ 33 (3)

เธอกลั บ ยิ้ ม ออกมำ เป็ น รอยยิ้ ม ที่ ทั้ง ดู โง่ง มทั้ง ล ำบำกใจ
โดยรอบมีผู้คนมำกมำย แต่ผมกลับได้ยินเธอพูดอย่ำงชั ดเจน
"อำอวี้ ฉันจะมองคุณตำยคนเดียวได้ยังไง ฉันทำไมไ่ ด้ คุณเคย
บอกว่ำคุณไปที่ไหน ฉันก็จะไปที่นัน่ ฉันไมอ่ ยำก ไมอ่ ยำกมีชีวิต
ตอ่ ไปคนเดียว"
ใจผมเจ็บปวดอย่ำงรุนแรงจนหำที่เปรียบไม่ได้ น้ำตำไหล
ลงมำ ทำให้ตำทัง้ คูพ่ ร่ำเลือน ผมได้ยินเสียงหัวเรำะอยำ่ งเย็นชำ
ของโจวเหวย เขำพูดวำ่ "อูอวี้ ดูสิ ลืมตำดูสิ" มือและเทำ้ ทัง้ คูข่ อง
ถำนเจี่ยวถูกเหยียนหย่วนและจูอวี่ถงจับไว้ โจวเหวยจิกผมของ
เธอขึ้นมำ ลำกเธอไปขำ้ งสระน้ำ แต่ถำนเจี่ยวกลับไมส่ ่งเสียงร้อง
ออกมำ เพียงแคห่ ันหนำ้ มำมองผม แต่เมื่อถึงขำ้ งสระน้ำแล้ว จู่ๆ
เธอก็หันหนำ้ ไป ไมใ่ ห้ผมเห็นใบหนำ้ ของเธออีก
บุ๋ง บุ๋ง… โจวเหวยกดศีรษะเธอลงไปในน้ำ ผมได้ยินเสียง
เธอสำลักน้ำอย่ำงเจ็บปวด ทั้งร่ำงของผมรำวกับถูกคนลงโทษ
ประหำรชีวิต มั ดมือมัดเท้ำแล้วเชือดคอ ผมได้ยินเสียงตั วเอง

1373
กำลังตะคอกเสียงดังเหมือนคนเป็ นโรคฮิสทีเรีย 1 "เจี๋ยวเจี่ยว…
เจี๋ยวเจี่ยว…" เส้นไหมสีเงินของเฉินหรูอิ่งพันตัวผมไว้แนน่ ทำให้
ผมขยับเขยื้อนไมไ่ ดแ้ มส้ ักนิด แมแ้ ตค่ ลำนไปหำเธอก็ยังทำไมไ่ ด้
ทุกๆ ครั้งที่เธอถูกกดลงไปในน้ำ ทุกๆ ครั้งที่เธอส่งเสียง
เจ็บปวดออกมำ เสียงนัน้ เบำลงเรื่อยๆ ฟั งไมช่ ัดเจนขึ้นเรื่อยๆ สี
หน้ำของพวกเขำกลับเปลี่ยนเป็ นสงบนิ่งเย็นชำ ผมรู้สึกเพียงแค่
ว่ำโลกทั้งใบตรงหน้ำเต็มไปด้วยควำมเงียบและควำมว่ำงเปล่ำ
อย่ำงคำดไม่ถึง มองอะไรก็ไ ม่ชัดเจน เวลำในโลกของผมและ
ถำนเจี่ยวคล้ำยจะหยุดลงไป ทันใดนัน้ ผมก็คิดถึงตอนที่พวกเรำ
เจอกันที่ร้ำนซ่อมรถ เธอสวมเสื้อยืดตัวหนึ่ง สวยมำก ยืนอยูห่ น้ำ
รถ แอบมองผมอย่ำงพิจำรณำ ตอนที่เธอขับรถออกไป สำยตำ
นัน้ มองตรงมำที่ผมอยำ่ งเงียบขรึม
อี ก ทั้ ง ตอนที่ อ ยู่ บ นพื้ น หิ ม ะนั้ น เธอถำมผมอย่ ำ งจริ ง จั ง
'อำอวี้ ไมว่ ่ำยังไงคุณก็จะไมล่ ืมฉันใช่ไหม'
ผมพูดวำ่ ตอ่ ให้ตำยก็จะไมล่ ืม
หลังจำกนั้นเกิดอะไรขึ้น กำลเวลำค่อยๆ ผ่ำนไปช้ำๆ พวก
1
โรคฮิส ทีเรีย (Hysteria) คือ โรคควำมผิดปกติท ำงบุ คลิก ซึ่ ง ผู้ป่ วยโรคนี้ มักจะมี อ ำรมณ์อ่อนไหว
แปรปรวน ควบคุมตัวเองไมไ่ ด้

1374
เรำอยูเ่ คียงขำ้ งกัน เธอพูดวำ่ อำอวี้ ทำไมมีแคฉ่ ันที่เป็ นเงำมืดใน
ควำมทรงจำของทุกคน เธอพูดว่ำ อำอวี้ ในที่สุดพรุ่งนี้ก็เป็ นวัน
พรุง่ นี้แลว้ ใช่ไหม
ผมพูด "เจี๋ยวเจี่ยว นับตัง้ แตว่ ันนี้เป็ นตน้ ไป ทุกวัน ลว้ นเป็ น
วันพรุง่ นี้"
แทจ้ ริงแลว้ มันคือวันพรุง่ นี้ที่ไมม่ ีคุณ
ผมร้องไห้เสียงดังอยำ่ งเจ็บปวด ทัง้ ถ้ำมีเพียงเสียงร้องแหบ
แห้งของผม ผมมองพวกเขำโยนถำนเจี่ยวลงไปในสระน้ำนัน้ เป็ น
ครั้ง สุ ด ท้ ำ ย ถำนเจี่ ย วไม่ข ยั บ อี ก ต่ อ ไป ใบหน้ ำ ยั ง คงสงบนิ่ ง
ใบหน้ำเล็กนั้นงดงำมกระจ่ำงใส ถูกผมสีดำพันรอบ เธอค่อยๆ
จมลงไปในน้ำ
ผืนน้ำคอ่ ยๆ กลับสู่ควำมเงียบเหงำ
ผมฟุบอยู่บนพื้น หลับตำลง ผมคิด ดีมำก ผมใกล้จะตำย
แล้ว เดี๋ยวก็ไปอยูก่ ับถำนเจี่ยวแล้ว พวกเรำจะเจอกันหลังควำม
ตำย เจอกันที่นรก นี่ก็เป็ นเรื่องที่ดีมำก ขอแค่ได้อยู่กับเธอ ขอ
แคไ่ มใ่ ห้เธอ… ผูห้ ญิงของผม ภรรยำของผม อยูใ่ นน้ำที่โดดเดี่ยว
และเย็นเยือกนั้นคนเดียว บำงครั้งเธอกล้ำหำญมำก บำงครั้งก็ขี้

1375
กลัวมำก ผมตอ้ งอยูก่ ับเธอ เจี๋ยวเจี่ยว ผมกำลังจะไปหำ ทุกอยำ่ ง
นี้สิ้นสุดลงก็ดี ผมไมส่ นใจอะไรแล้ว ไมอ่ ยำกสนใจอะไรแล้ว ผม
เพียงแคอ่ ยำกอยูก่ ับเธอ
ชีวิตนี้ ผมแคอ่ ยำกอยูก่ ับเธอ
พวกเขำยืนอยูท่ ี่เดิม ไมข่ ยับเขยื้อน แล้วก็ไมพ่ ูดอะไร เหนือ
ศีรษะมีเสียงเรือแลน่ ผำ่ นดังขึ้นรำงๆ อีกครัง้ ทัง้ ยังมีเสียงหินหิมะ
แตกรำ้ ว เพดำนถ้ำนัน้ ในที่สุดก็รับไมไ่ หว พังทลำยลงมำ น้ำไหล
ลงมำรำวกับน้ำตก พวกเขำเริ่มตื่นตระหนก เริ่มลอยตัวอยำ่ งไร้
ทิศทำงในน้ำ เริ่มว่ำยขึ้นไปที่ก้นทะเลสำบสุดชีวิต น้ำก็พุ่งมำที่
ตัวผม ผมไมม่ ีควำมรู้สึกใดๆ เพียงแคอ่ ยำกไปที่ที่ถำนเจี่ยวอยู่
แต่ผืนน้ำที่ค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้นกลับทำให้ผมค่อยๆ ห่ำงจำก
ถำนเจี่ยวออกไป ทุกคนคล้ำยจะได้รับแรงดึงดูดบำงอย่ำง ลอย
ไปที่รอยแตกรำ้ วนัน้ ของถ้ำ จุดที่ทุกอยำ่ งสิ้นสุดลง
และสระน้ำนัน้ ที่ถำนเจี่ยวจมลงไปก็ขนุ่ จนมองไมเ่ ห็น ถูกน้ำ
จำกทะเลสำบที่ทะลักเข้ำมำกลืนหำยไป เธออยู่ในกน้ บึ้งนั้นคน
เดียว
ผมพยำยำมดิ้นรนสุดชีวิต ผมอยำกจะลงไปแตก่ ลับทำไมไ่ ด้

1376
น้ ำ ตำและน้ ำ ทะเลสำบท ำให้ ด วงตำผมพร่ ำ มั ว ทั น ใดนั้น ผม
คล้ำยจะเห็นตัวเองไปที่นนั่ แล้ว เห็นคนคนหนึ่งกระโดดเขำ้ ไปใน
ถ้ำนั้น จมหำยไปด้วยกันกับเธอ ผมรู้ นั่นคือวิญญำณของผม
ชีวิตของผมอยูก่ ับเธอ ผมอยำกอยูก่ ับเธอ
น้ำยังคงขึ้นสูงเรื่อยๆ ฉำกเลือนรำงตรงหน้ำผมก็หำยไป
แล้ว ตรงหน้ำผมค่อยๆ จมไปในควำมมืดมิด ควำมมืดที่ไม่มีที่
สิ้นสุด โลกของผมเต็มไปด้วยควำมเงียบสงบในทันที นับจำกนี้
เป็ นต้นไปก็ไมเ่ จ็บปวดอีกแล้ว แล้วก็จะไมส่ ูญเสียอีก ผมคล้ำย
จะไปยังที่ที่สงบเงียบแห่งหนึ่ง ผมได้ยินเสียงที่อ่อนโยนชัดใสนัน้
ของถำนเจี่ยวกำลังพูดกับผมที่ขำ้ งหูผมอยำ่ งชัดเจน
"อำอวี้ ฉันเป็ นเทพแห่งพระอำทิตยข์ องคุณ ฉันจะส่องแสง
ให้คุณเสมอ ตลอดไป"

1377
 ตอนที่ 280 อูอวี้ 33 (4)

วันที่ 1 สิงหำคม 2017

ผมเงยหน้ำขึ้นมองปฏิทินข้ำงผนัง ผนังในห้องทดลองขำว
สะอำดเรียบงำ่ ย ทุกอยำ่ งล้วนเงียบเป็ นพิเศษอยำ่ งเห็นได้ชัด รุ่น
นอ้ งที่อยูด่ ำ้ นขำ้ งถำม "พี่อวี้ พี่จะยังอยูท่ ี่มหำลัยตอ่ ไหม"
ผมตอบ "อืม"
รุ่นน้องพูดชมเปำะ "พี่ได้รับเสนอให้เขำ้ ทำงำนที่ดีๆ แบบ
นัน้ เงินเดือนก็สูงขนำดนัน้ แตส่ ุดทำ้ ยกลับเลือกที่จะอยูท่ ี่มหำลัย
ตอ่ นับถือจริงๆ "
ผมหัวเรำะเล็กน้อยแล้วพูดว่ำ "ผมอยำกมีชีวิตแบบนี้" ไมร่ ู้
ทำไม ผมชะงักเล็กน้อย มักจะรู้สึกอยู่เสมอว่ำเคยมีบทสนทนำ
ทำนองนี้ที่ไหนมำกอ่ น
แต่ควำมทรงจำนั้นกลับเลือนรำง แวบผ่ำนไปอยำ่ งรวดเร็ว
ผมเงยหนำ้ ขึ้นมองเวลำอีกครัง้ รุ่นนอ้ งถำมว่ำ "พี่มองอะไรที่ผนัง
ครับ"
ผมกม้ หนำ้ ลง "ไมม่ ีอะไร"

1378
 ผมมักจะสนใจเรื่องเวลำและวันที่เป็ นอยำ่ งมำก แตก่ ลับไมร่ ู้
วำ่ เพรำะอะไร
มหำวิทยำลัยในช่วงฤดูร้อนอบอ้ำวเงียบสงบเป็ นอย่ำงยิ่ง
นั ก ศึ ก ษำหลำยคนกลั บ บ้ ำ น แน่ น อนว่ ำ นั ก ศึ ก ษำที่ ยั ง อยู่ ใ น
มหำวิทยำลัยก็มีไมน่ ้อย หลังจำกจบปริญญำโทแล้ว ผมเลือกที่
จะเรียนปริญญำเอกที่มหำวิทยำลัยต่อ ในขณะเดียวกันก็เขำ้ รว่ ม
กลุ่มวิจัยเล็กๆ ชิ้นสำคัญของอำจำรย์ที่ปรึกษำ สำหรับผม เงิน
ทอง โอกำส และอนำคตไมใ่ ช่ปัญหำอีกต่อไป กอ่ นหนำ้ นี้ไมก่ ี่วัน
อู เ มี่ ย วโทรศั พ ท์ ห ำผม บอกว่ ำ อยำกพำแม่ ม ำเที่ ย วที่ ปั กกิ่ ง
แน่ น อนว่ ำ นั่ น คื อ สิ่ ง ที่ ผ มปรำรถนำที่ สุ ด อู เ มี่ ย วเคยประสบ
เหตุ ก ำรณ์ นั้ น เมื่ อ ปี ที่ แ ล้ ว ได้ รั บ บำดแผลสำหั ส ตอนนี้ เ ธอ
กลั บ มำน่ำ รั ก ร่ ำ เริ ง ตำมปกติ แ ล้ ว ผมได้ แ ต่ ข อบคุ ณ สวรรค์ ที่
เมตตำ ให้ผมไมเ่ สียเธอไป ช่วยเธอไวไ้ ดใ้ นตอนสุดทำ้ ย
เพี ย งแต่ ตอนที่ ผ มคิ ด ถึ ง เรื่ อ งคื น นั้น มั ก จะรู้ สึ ก ว่ ำ คดี ที่
เกี่ยวข้องกับคดีนั้นยังคงอะไรบำงอย่ำงที่ผมหลงลืมไป แต่คิด
เท่ำไหร่ก็คิดไม่ออก ต่อมำมีเรื่องรำวเกิดขึ้นเยอะมำก จึงไม่มี
เวลำกลับไปคิดอีก แต่แม่กลับพูดถึงอยู่ตลอดเวลำ บอกว่ำปี ที่
แล้วที่ผมนั่งเรือไปเที่ยวเกิดอุบัติเหตุขึ้น โชคดีที่ต่อมำผมลอย
ขึ้นมำที่ทะเลสำบ ได้เรือกูช้ ีพช่วยไว้ หลังจำกนัน้ ไมน่ ำนอูเมี่ยวก็
1379
เกิดเรื่อง ถึงแมพ้ วกเรำสองคนจะดวงแข็งทั้งคู่ แต่กลับทำให้แม่
เจ็บปวดและเป็ นทุกข์อย่ำงที่สุด ผมพูดกับแม่ว่ำ "วำงใจเถอะ
ครับ หลังจำกนี้จะสงบเรียบรอ้ ยแลว้ "
แตผ่ มมองขำ้ มอะไรไปกันแน่
หลังจำกนั้นไมก่ ี่วัน ชีวิตของผมผ่ำนไปอยำ่ งสงบทั้งยังเป็ น
ระบบระเบียบ ไปทำงำนที่ห้องทดลองของอำจำรย์ที่ปรึกษำทุก
วัน อ่ำนหนังสือเอง ตอนกลำงคืน เมื่อถึงเวลำนอนก็นอน ทั้งยัง
นอนหลับสนิทมำก
เพียงแต่หลังจำกหลับไปแล้ว ก็คล้ำยกับได้ไ ปยังสถำนที่
แห่งหนึ่ง ที่นัน่ เงียบมำก แล้วก็อบอุ่นมำก มีแสงแดดส่องมำที่ตัว
ผม มีคลื่นน้ำใสแจ๋วกำลังส่องประกำย แล้วก็มักจะมีใครบำงคน
กำลังกระซิบกระซำบรำพันอยู่ข้ำงหูผมเสมอ เพียงแต่ทุกอย่ำง
ล้วนเลือนรำงและลึกล้ำหำใดเปรียบ คล้ำยกับถ้ำที่ลึกเป็ นที่สุด
ควำมทรงจำของผมเกี่ยวกับทุกอยำ่ งในฝั นแจ่มชัดมำโดยตลอด
เพียงแต่ทุกวันหลังจำกที่ต่ืนมำ ก็มักจะรู้สึกอำลัยอำวรณ์ หรือ
แมก้ ระทัง่ ไมอ่ ยำกตื่น นี่เป็ นเรื่องที่ไมเ่ คยเกิดขึ้นมำกอ่ น
ผมประหลำดใจมำกที่ตัวเองมีกำรเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ผม
เคยพูดเรื่องควำมฝั นเหล่ำนี้ทำงโทรศัพทก์ ับอูเมี่ยวบำงครัง้ เธอ
1380
หัวเรำะพลำงพูดวำ่ "พี่ชำย พี่คิดถึงสำวเหรอคะ จริงๆ ก็อำยุยี่สิบ
กว่ำเข้ำไปแล้วนี่นำ ฮ่ำๆ อยำกจะยืมหนังสือนิยำยของฉันไหม
นำ่ เสียดำยที่ทำ่ นเทพของฉันไมอ่ อกหนังสือมำหนึ่งปี แลว้ เฮ้อ…"
ทันใดนัน้ ผมก็รู้สึกหำยใจไมอ่ อก ถำมอูเมี่ยวเรื่อยเปื่ อยไป
สองสำมประโยคแล้วก็วำงสำย ผมมองทอ้ งฟ้ำด้ำนนอกหนำ้ ต่ำง
ที่เป็ นสีครำมหมดจดรำวกับเพิ่งถูกล้ำงมำพลำงคิดว่ำ บำงทีอำจ
เพรำะช่วงนี้ทำวิจัยเหนื่อยเกินไป รำ่ งกำยจึงไมส่ บำยเล็กนอ้ ย
แต่ควำมไว้วำงใจที่ผมมีต่อควำมฝั นนัน้ กลับลึกซึ้งขึ้นทุกวัน
ผมเริ่มเฝ้ำรอที่จะเขำ้ นอนทุกคืนอยำ่ งคำดไมถ่ ึง ถึงแมว้ ่ำในฝั น
ยังคงเลอะเลือน ทว่ำมีเพียงมือที่อ่อนนุม่ เย็นเยียบกำลังดึงผมไว้
แอบกระซิบกระซำบที่ขำ้ งหูผม ทุกวัน หลังจำกที่ต่นื มำ กลับรูส้ ึก
ว่ำจิตใจถูก เติมเต็มอย่ำงคำดไม่ถึง อำรมณ์ก็เปลี่ยนเป็ นดีข้ึน
มำก
มีวันหนึ่ง อำจำรยท์ ี่ปรึกษำพูดกับผมว่ำ ตอนนี้กำรวิจัยโปร
เจกต์ ห นึ่ ง ได้ ถึ ง ขั้น ตอนส ำคั ญ แล้ ว อยำกจะส่ ง ผมไปเรี ย นที่
สหรัฐอเมริกำหนึ่งเดือนคอ่ ยกลับมำ ผมไมไ่ ดค้ ัดคำ้ น แนน่ อนว่ำ
นี่คือโอกำสที่ดีมำกของผม
เพียงแต่คืนนี้หลั ง จำกกลั บ บ้ำ นมำก็ มัก จะรู้ สึก ร้ อ นใจอยู่
1381
ตลอด คืนนี้ คำดไม่ถึงว่ำผมจะถึงกับรอคอยที่จะนอนฝั นอย่ำง
รอ้ นใจ ผมนอนพลิกตัวไปมำนำนมำกถึงจะหลับไป

1382
 ตอนที่ 281 อูอวี้ 33 (5)

ครัง้ นี้ กลับฝั นอยำ่ งชัดเจน

ผมนั่งอยูข่ ำ้ งสระน้ำ กอดผู้หญิงคนหนึ่งไว้ ผมยำวของเธอ
ดำสนิท เธอซบอยู่ในอ้อมอกผมอย่ำงอ่อนโยน พูดว่ำ "อำอวี้
อยำ่ ไปนะ อยำ่ จำกฉันไป"
ผมพู ด "ตกลง ผมไม่ไ ป ผมจะให้คุณ อยู่คนเดียวได้ยังไง
คุณอยูท่ ี่นี่ ผมไมไ่ ปไหนทัง้ นัน้ "
ผมจูบริมฝี ปำกและคอของเธอเบำๆ นิ้วของผมซอกซอนเขำ้
ไปในผมยำวของเธอ ควำมรู้สึกนี้คุ้นเคยมำก ทั้งยังอบอุ่นมำก
ผมเคยเจอที่ไหนนะ ผมเคยกอดมำแลว้ รอ้ ยครัง้ พันครัง้
เธอพูด "อำอวี้ คุณบอกว่ำต่อให้ตำยก็จะไมล่ ืมฉัน แต่ทำไม
ตอนนี้คุณถึงลืมไปแลว้ ละ่ "
…
ผมตื่นมำด้วยใบหน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำตำ ลุกขึ้นนั่งในทันที
เปิ ดไฟตรงหัวเตียง ในห้องพักมืดสลัว ท้องฟ้ำนครปั กกิ่งนอก
หนำ้ ตำ่ งยังไมส่ วำ่ ง ผมรูส้ ึกวำ่ ตัวเองนำ่ จะเป็ นบำ้ ไปแล้ว ฝั นจนมี

1383
น้ำตำเหมือนผูห้ ญิงเสียอยำ่ งนัน้ ผมนัง่ อยูบ่ นเตียงนำนมำก และ
คำดไมถ่ ึงวำ่ จะมีควำมอยำกบุหรี่ขึ้นมำกะทันหัน
แต่ว่ำผม… ไมเ่ คยสูบบุหรี่มำกอ่ นไมใ่ ช่เหรอ สิ่งที่อันตรำย
และไมม่ ีประโยชนแ์ บบนัน้ ผมไมเ่ คยขอ้ งเกี่ยว
ผมสวมเสื้อยืด ลงไปซื้อบุหรี่ที่ร้ำนสะดวกซื้อซึ่งเปิ ดตลอด
ยี่สิบสี่ชวั่ โมงขำ้ งลำ่ ง
"พี่ชำย เอำบุหรี่ยี่ห้ออะไร" พนักงำนถำม
ทันใดนัน้ คำสองคำก็ออกมำจำกปำกผมอัตโนมัติ "อวี้ซี" บุ
หรี่อวิ๋นหนำน ทำไมผมถึงหลุดปำกพูดออกมำได้
พนักงำนส่งบุหรี่และไฟแช็กให้ผม ผมผลักประตูออกไป รับ
ลมกลำงคืน ผมกม้ ศีรษะจุดบุหรี่ พบวำ่ ทำ่ ของตัวเองชำนำญมำก
อยำ่ งเหนือควำมคำดหมำย แต่ในควำมทรงจำผมไมเ่ คยสูบบุหรี่
มำก่อน อีกทั้งผมกลับไม่สำลักอีกด้วย ผมยืนพิงผนัง เงยหน้ำ
มองดวงดำวบนทอ้ งฟ้ำพรอ้ มสูบบุหรี่ช้ำๆ
ว่ำกันว่ำ คนเรำหลังจำกตำยไปแล้วจะกลำยเป็ นดวงดำว
จอ้ งมองคนที่เธอรัก แตก่ ลับไมร่ วู้ ำ่ ดวงไหนเป็ นของผม

1384
 ควำมคิดนี้แวบผำ่ นเขำ้ มำในหัวผม ผมชะงักในทันที
แต่ ใ นสมองก็ ยั ง คงว่ ำ งเปล่ ำ ผมก้ม หน้ ำ มองบุ ห รี่ ใ นมื อ
ฉับพลันนั้น คล้ำยกับรู้สึกเหมือนมีมือที่อ่อนนุ่มข้ำงหนึ่งกดมัน
เอำไว้ มีคนเคยจุดบุหรี่แบบนี้ให้ผม
ผมยกมือขึ้นกดหน้ำผำก ควำมคิดหนึ่งแวบผ่ำนเข้ำมำใน
สมองรำวกับแสงของหิมะกลำงดึก เกือบจะส่องจนทุกอยำ่ งพร่ำ
เลือน…
เธอ… เป็ นใคร
ผมเคยเห็นเธอที่ไหน
ทำไมถึงนึกไมอ่ อกเลยสักนิด
ผมปฏิเสธเรื่องไปเรียนต่อที่อเมริกำ บอกอำจำรยท์ ี่ปรึกษำ
แค่ว่ำที่บ้ำนมีเรื่องด่วน ผมหมดหนทำงที่จะบอกคนอื่นว่ำปฏิเสธ
ไปเพรำะควำมฝั นที่เลือนรำงควำมฝั นนี้ ผมลำอำจำรยท์ ี่ปรึกษำ
หลำยวัน วำงแผนจะไปอวิ๋นหนำน
เมืองตำ้ หลี มณฑลอวิ๋นหนำน
หนึ่งปี มำนี้ เรื่องเหนือควำมคำดหมำยที่ผมเจอเพียงหนึ่ง
1385
เดี ย วคื อ เรื่ อ งบนเรื อ ล ำนั้น ที่ อ อกเดิ น ทำงจำกต้ ำ หลี ถ้ ำ หำก
หลงลืมอะไรบำงอย่ำงจริง ๆ หรือยังมีควำมลับอะไรบำงอย่ำง
จริงๆ นัน่ ก็จะตอ้ งอยูท่ ี่ตำ้ หลีอยำ่ งแนน่ อน
วันที่ 5 สิงหำคม 2017
ผมจนปั ญญำจะบรรยำยควำมรู้สึกของตัวเอง ช่วงตอนที่ผม
ลงจำกเครื่องบินนั้นกลับรู้สึกคุ้นเคยกับเมืองนี้มำกอยำ่ งคำดไม่
ถึง นัน่ ไมใ่ ช่ควำมรู้สึกที่เกิดขึ้นเพียงครัง้ เดียว ผมรู้สึกเหมือนมำ
ที่นี่หลำยครัง้ แล้วอยำ่ งเห็นได้ชัด
ตกลงแลว้ ผมมำเมื่อไหร่
อูเมี่ยวพอรู้วำ่ ผมจะไปต้ำหลีก็คอ่ นขำ้ งแปลกใจ แตก่ ็พูดกับ
ผมว่ำควรไป ผมถำมว่ำทำไม เธอบอกว่ำ "เฮ้อ นั่นเป็ นที่ที่ท่ำน
เทพเคยอยู่มำก่อน แต่ตอนนี้เธอหำยไปจำกโลกอินเทอร์เ น็ต
แลว้ แลว้ ก็ไมม่ ีใครรูข้ ำ่ วครำวของเธออีกเลย"
ผมนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงลมหอบหนึ่ง ลมที่
อ่อนโยนพัดโชยมำที่ใบหน้ำผม อะไรบำงอยำ่ งดลใจให้ผมถำม
ออกไป "ทำ่ นเทพของเธอชื่ออะไร"
อูเมี่ยวตอบ "อ๋อ ก็นักเขียนหนังสือที่ถูกพี่ยึดไปหลำยครั้ง
1386
นัน่ ไง เธอชื่อชีจู"
ผมเงยหนำ้ ขึ้น มองภูเขำชำงขำ้ งบึงเอ๋อร์ไห่ที่เรียงติดต่อกัน
สิ บ กว่ ำ ลู ก ทอดตั ว เป็ นลู ก คลื่ น ยำวเหยี ย ดสุ ด ลู ก หู ลู ก ตำ
แสงแดดกำลังส่องมำที่ด้ำนหลังชั้นเมฆเหนือภูเขำพอดี ส่องลง
มำที่ถนนเสน้ นี้ วิวทิวทัศนน์ ี้งดงำมอยำ่ งหำที่เปรียบไมไ่ ด้

1387
 ตอนที่ 282 อูอวี้ 33 (6)

ชีจู
ชีจูเป็ นใคร
เธอก็อยูท่ ี่ตำ้ หลี และจำกนัน้ ก็หำยไป
ชีจู ชื่อจริงของเธอชื่ออะไร
อูเมี่ยวกลับพูดวำ่ "เรื่องนี้ฉันจะไปรูว้ ำ่ ยังไง ทำ่ นเทพของฉัน
เป็ นคนเงียบๆ ทัง้ รูปและชื่อไมเ่ คยเปิ ดเผยมำกอ่ น!"
เมืองต้ำหลีไมใ่ หญเ่ ลยสักนิด ผมนั่งรถแท็กซี่วนอยูห่ นึ่งวัน
เต็ม แดดที่นี่แรงมำก ลมก็แรงมำก ท้องฟ้ำเป็ นสีฟ้ำอยูเ่ สมอ ตัว
เมืองเงียบสงบสวยงำม แต่ยิ่งสถำนที่ที่ผมผำ่ นมีมำกเทำ่ ไร กลับ
ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยกับบำงสถำนที่มำกขึ้นเท่ำนั้น ซอยคดเคี้ยวเล็กๆ
กำรไลล่ ำ่ ทำ่ มกลำงควำมมืด สันเขำที่อยูไ่ กลออกไป มีเพียงถนน
แคบๆ ให้ร ถสัญจร ยังมีร้ำนเล็กๆ ตรงมุมถนน แขวนม่ำนไว้
หลำยผืน ค่อนข้ำงให้ควำมรู้สึกของควำมเป็ นชนเผ่ำ… สถำนที่
เหลำ่ นี้ ตกลงแลว้ ผมเคยมำเมื่อไหร่
ตกลงแลว้ ผมเคยมำหรือไม่

1388
 แต่ตั้งแต่หลังจำกที่ผมไปล่องเรือทอ่ งเที่ยวเมื่อปี ที่แล้วครัง้
นัน้ ก็ไมไ่ ด้มำต้ำหลีอีกเลย ในควำมทรงจำ ผมเรียนหนังสืออยูท่ ี่
ปั กกิ่ ง โดยตลอด แล้ ว จะเคยมำที่ นี่ ไ ด้ อ ย่ ำ งไร เรื่ อ งนี้ ไ ม่
สมเหตุสมผลตำมหลักตรรกศำสตรเ์ ลยจริงๆ
แต่ควำมรู้สึกที่รุนแรงและเลือนรำงนั้นนับวันยิ่งพันยุ่งรำว
กับสำยรุ้งและเมฆที่เหงำหงอย ตกลงแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่
ตอนที่สติสัมปชัญญะและควำมรู้สึก พุ่งเข้ำมำพร้อมกัน ตกลง
แล้วผมควรจะเชื่อด้ำนไหน
แท้จริงแล้วผมไมม่ ีทำงเลือกเลยสักนิด เพรำะคืนนี้ ตอนที่
ผมนอนที่โรงแรมขำ้ งบึงเอ๋อร์ไห่ ทำ่ มกลำงเสียงคลื่นน้ำสูงต่ำนัน้
ผมก็ฝันอีกแลว้
ในฝั น เธอก็นงั่ กับผมอีกเช่นเคย
เธอพูดว่ำ "อำอวี้ ทำไมคุณถึงยังนึกไมอ่ อกอีกล่ะ เวลำเป็ น
แค่ค วำมเพ้อ ฝั นอย่ำ งหนึ่ ง นี่ คื อ สิ่ ง ที่ คุ ณ พู ด คุ ณ ออกมำจำก
ควำมเพ้อฝั นนั้นแล้วมองฉันหน่อย คุณ เคยพูดว่ำจะไม่ลืมฉัน
ตลอดไป คุณเคยพูดไวน้ ะ…"
ในควำมฝั น ใจผมเจ็บปวดสุดขีด ผมพูดว่ำ "จะไมล่ ืม จะไม่

1389
ลืมจริงๆ เจี๋ยว…"
…
ผมลืมตำขึ้นทันใด พบว่ำตัวเองเหงื่อแตกพลัก่ ฟ้ำยังมืดอยู่
ผมจุดบุหรี่ เดินไปที่ระเบียงใกลบ้ ึงเอ๋อรไ์ ห่ ในสมองคิดถึงคำพูด
ที่เคยพูดกับอูเมี่ยวเมื่อตอนกลำงวันขึ้นมำกะทันหัน เธอพูดว่ำ
ผูห้ ญิงคนนัน้ เป็ นนักเขียนสำว ถึงแมว้ ่ำจะรู้สึกเหลือเชื่อ แต่ผมก็
ยังคงเปิ ดอินเทอรเ์ น็ต คน้ หำนำมปำกกำของเธอ 'ชีจู'
ชีจู ชำวเมืองต้ำหลี มณฑลอวิ๋นหนำน นัก เขียนนิยำยใน
อินเทอร์เน็ตหนำ้ ใหมไ่ ฟแรง มีผลงำนที่ดังในอินเทอร์เน็ตอยูช่ ุด
หนึ่ง หนึ่งปี กอ่ นหำยตัวไปอยำ่ งกะทันหัน เธอหยุดเขียนหนังสือ
ทิ้งนักอำ่ นนับหมื่นนับพันให้รอคอยอยำ่ งนำ่ เสียดำย
ไมม่ ีรูปภำพ แล้วก็ไมม่ ีขอ้ มูลที่ละเอียดกว่ำนี้ แต่จริงๆ แล้ว
ก็มีข้อมูลอื่ นๆ ที่เ กี่ยวข้องกันอยู่ เช่น เพื่อนนัก เขียนนิยำยใน
อินเทอรเ์ น็ตชื่อดัง 'จว้ งอวี๋' ที่เป็ น 'เพื่อนสนิท' ขอ้ ควำมที่เธอเคย
พูดไว้ รูปที่เธอเคยโตต้ อบกับนักอำ่ น…
ผมไลด่ ูทีละหนำ้ ๆ… คำดไมถ่ ึงวำ่ จะดูผหู้ ญิงแปลกหนำ้ คนนี้
จนฟ้ำสวำ่ ง

1390
 สุดทำ้ ย ผมจึงเปิ ดเวยป๋อ คน้ หำบัญชีผูใ้ ช้ของเธอ
โพสต์ สุ ด ท้ ำ ยของเธอโพสต์ เ มื่ อ หนึ่ ง ปี ก่อ น ไม่ใ ช่ ห ลำย
เดือนกอ่ น ไมใ่ ช่หลำยวันกอ่ น แต่เป็ นหนึ่งปี กอ่ น โพสต์นัน้ แนบ
รูปไว้ด้วย ผมมองแวบเดียวก็ดูออกว่ำเป็ นเรือเตียนเหรินเหมย่
มุมที่เธอถ่ำยดีมำก แสงแดดส่องลงมำที่กรำบเรือพอดี คลื่นน้ำ
ใสแจ๋ว มือเรียวขำวผ่องขำ้ งหนึ่งถือแกว้ เหล้ำไว้ ยืนพิงอยูท่ ี่รำว
ระเบียง ผมจ้องมือข้ำงนั้น มองอยู่นำนมำก ทันใดนั้น เบ้ำตำก็
ร้อนขึ้นมำอยำ่ งคำดไมถ่ ึง
เธอเขียนไวว้ ำ่ [วันนี้ เจอคนที่พิเศษมำกคนหนึ่ง (ยิ้ม) ]
มีคอมเมนต์มำกมำยหลำยพันขอ้ ควำมอยูด่ ้ำนลำ่ ง ผมเลื่อน
อำ่ นอยูพ่ ักหนึ่ง ขอ้ ควำมที่ถูกกดถูกใจมำกที่สุดเป็ นของผูท้ ี่ใช้ช่ือ
ว่ำ 'คุณ ลุงโทมัส 1ของชีจูร อฉันก่อน' คอมเมนต์ว่ำ[ต้ำจู ตกลง
แล้วเมื่อไหร่เธอจะกลับมำ รู้ไหมทุกคนรอเธออยู่ อย่ำหำยไป
โดยไมพ่ ูดอะไรสักคำจะไดไ้ หม พวกเรำจะรออยูต่ รงนี้]
เลื่อนลงไปอีก ก็ล้วนเป็ นคอมเมนต์แนวนี้ เพียงแต่เวลำที่
คอมเมนต์นั้นส่วนใหญ่คือหนึ่งปี ก่อน ไม่กี่เดือนหลังจำกเดือน
กรกฎำคม ต่อมำก็น้อยลงไปเรื่อยๆ มีเพียงไม่กี่สิบไอดีที่คอม
1
คุณลุงโทมัส ในที่นี้หมำยถึง รถไฟที่ช่อื โทมัสในกำร์ตูนเรื่อง' โทมัสยอดหัวรถจักร '

1391
เมนตซ์ ้ำไปซ้ำมำโดยตลอด รอคอยเธอกลับมำ

1392
 ตอนที่ 283 อูอวี้ 33 (7)

ไม่รู้ทำไม ในใจผมกลับไม่สงบเอำเสียเลย ชีจูคนนี้ ตกลง

แล้วเธอ… เป็ นใคร เธอก็เคยขึ้นเรือลำนัน้ หำยไปบนเรือลำนั้น ?
ตกลงแล้วเธอกับผม… เป็ นเพรำะจริงๆ แล้ว ผมจำอุบัติเหตุบน
เรือ เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนัน้ ไดไ้ มช่ ัดเจนแลว้
ผมค่อยๆ มั่นใจมำกขึ้น ผู้หญิงคนนี้จะต้องมีควำมสัมพันธ์
ที่ลึกซึ้งมำกบำงอยำ่ งกับผมแน่นอน ผมดูเวยป๋อของเธออีกครั้ง
มัก จะรู้สึก ว่ำน่ำจะยังมีอะไรอีก อยู่เสมอ แต่นอกจำกโพสต์นั้น
แล้ว เธอก็ไมไ่ ด้โพสต์อะไรอีก หนำ้ หลักมีโพสต์ที่ตอ่ เนื่องกันของ
นักเขียนชื่อ 'จ้วงอวี๋ผู้ยิ่งใหญ่กำลังออกเดินทำง' แนะนำขึ้นมำ
โดยอัตโนมัติ ผมกดเขำ้ ไปดูในทันที
พอเขำ้ ไป ผมก็ตกตะลึง
หนำ้ เวยป๋อของจว้ งอวี๋สะอำดเป็ นระเบียบผิดปกติ เพรำะทุก
โพสตข์ องเธอ เนื้อหำแทบจะเหมือนกันทัง้ หมด
"วันที่ 360 ไมม่ ีขำ่ วครำวของตำ้ จู"
"วันที่ 352 ไมม่ ีขำ่ วครำวของตำ้ จู"

1393
 "วันที่ 330 ไมม่ ีขำ่ วครำวของเธอ"
"วันที่ 360 ไมม่ ีขำ่ วครำว"
"วันที่ 290…"
"วันที่ 250…"
"วันที่ 133 ฉันยังคงไมไ่ ด้ขำ่ วครำวจำกตำ้ จู"
เริ่มโพสต์ตั้งแต่วันที่หนึ่งร้อยที่ผู้หญิงคนนั้นหำยตัวไป เว
ยป๋อของนักเขียนที่ช่ือจ้วงอวี๋คนนี้ ไม่มีรูปโปรไฟล์ ไม่มีประวัติ
ย่อ ไม่มี รู ป ปก ปิ ดกำรคอมเม้น ท์ แล้ ว ก็ ไ ม่มี เ นื้ อ หำอื่ นใดอีก
ตอนแรกจำนวนโพสต์มีเยอะมำก ต่อมำก็คอ่ ยๆ นอ้ ยลง แต่เธอ
ก็โพสต์อยูโ่ ดยตลอด ทวำ่ ไมพ่ ูดเรื่องอื่นอีก
ผมวำงโทรศั พ ท์ มื อ ถื อ ลง ทั น ใดนั้น อำรมณ์ที่ ร้ อ นลวก
เปรี้ยวฝำด1ก็พรั่งพรูเข้ำมำในใจ เธอไม่กลับมำ เพรำะเมฆครึ้ม
พบจันทร์กระจ่ำง เมฆแยกห่ำงจันทร์มิล่วงรู้ ประโยคนี้พุง่ เขำ้ มำ
ในหัวผมแบบนี้ ผมกดกลับไปที่หน้ำก่อนหน้ำนี้ทันที กลับไปที่
หน้ำ หลั ก เวยป๋ อของผู้ห ญิ ง ที่ ช่ื อ ชี จู ค นนั้น ในนี้ น่ำ จะมี ค ำพู ด
1
อำรมณท์ ี่ร้อนลวกเปรี้ยวฝำด ในที่นี้อุปมำถึงอำรมณท์ ี่เจ็บปวด ถูกทำร้ำยอยำ่ งรุนแรง หรือถูกโจมตี
อยำ่ งคำดไมถ่ ึง

1394
ประโยคนี้ ผมพูดกับตัวเอง นำ่ จะมี แตท่ ำไม ทำไมถึงไมม่ ีละ่
ผมนวดดวงตำเล็กนอ้ ย รอลมหำยใจของตัวเองกลับมำเป็ น
ปกติช้ำๆ ผมจะหำเธอเจอไดอ้ ยำ่ งไร จะหำจันทรก์ ระจำ่ งอันแสน
เลือนรำงในควำมฝั นนั้นเจอได้อย่ำงไร เธอไปไหน ถ้ำหำกเธอ
เคยรักกับผมจริง ๆ ถึงจะรักแค่ช่วงระยะเวลำสั้นๆ เรื่องบนเรือ
และควำมทรงจำที่เกิดของพวกเรำทุกอยำ่ งถูกลืมเลือนไป แตม่ ัน
ก็สลักไวใ้ นกระดูกแบบนี้ ถำ้ หำกผมลืม ทำไมเธอไมม่ ำหำผม
ผมบอกตัวเองให้ใจเย็น ผมส่งขอ้ ควำมหำเธอทำงเวยป๋อ
เจี๋ยว… พอพิมพค์ ำนี้ออกมำ ผมก็ตะลึง หลังจำกนัน้ ก็คอ่ ยๆ
พิมพค์ ำที่สองออกมำช้ำๆ
เจี๋ยวเจี่ยว คุณอยูท่ ี่ไหน
ไมม่ ีกำรตอบกลับ แล้วก็ไมม่ ีสัญลักษณว์ ่ำอ่ำนแล้ว
ผมสู บ บุ ห รี่ อ ย่ ำ งวุ่ น วำยใจอี ก หลำยมวน ในใจกระตุ ก
เล็กนอ้ ย สง่ ขอ้ ควำมหำจว้ งอวี๋คนนัน้
[สวัสดีครับ ผมอยำกจะถำมอะไรคุณสักหนอ่ ย]
ผำ่ นไปประมำณสิบกวำ่ นำที เวยป๋อแสดงสัญลักษณว์ ่ำอำ่ น
1395
แลว้ แตไ่ มม่ ีกำรตอบกลับ
ผมจึงสง่ ไปอีก[เป็ นเรื่องเกี่ยวกับเจี๋ยวเจี่ยว]
ครัง้ นี้ จว้ งอวี๋แทบจะตอบกลับมำในทันที[คุณเป็ นใคร รูข้ ำ่ ว
ครำวอะไรของเธอ]
ผมไม่รู้ ว่ ำ ต้ อ งตอบกลั บ อย่ำ งไร แต่ ผ มรู้ สึ ก ได้ ร ำงๆ ว่ ำ
จ้ ว งอวี๋ ค นนี้ เ ป็ น คนที่ ส ำคั ญ มำกคนหนึ่ ง จะต้ อ งรู้ อ ะไรอย่ ำ ง
แน่น อน ดั ง นั้น ผมจึ ง ตอบกลั บไปว่ำ [มำคุย กั นต่ อ หน้ำได้ไ หม
เพื่อเธอ]
ผำ่ นไปพักใหญ่ เธอถึงจะตอบกลับมำ[ตกลง เพื่อถำนเจี่ยว
ถ้ำคุณกล้ำล้อเลน่ กับฉัน ฉันเอำคุณตำยแน]่
ผมอ่ำนขอ้ ควำมประโยคนี้ ในอกคล้ำยกับมีคอ้ นหนักๆ ทุบ
ลงมำในทันที ถำนเจี่ยว เธอชื่อถำนเจี่ยว ทันใดนัน้ คำพูดละเมอ
เพ้อ พกอั น แสนเลื อ นรำงในควำมฝั นเหล่ ำ นั้น ก็แ จ่ ม ชั ด ขึ้ นมำ
ภำยในชัว่ พริบตำ เธอพูดวำ่
'อำอวี้ ฉั น ชื่ อ ถำนเจี่ ย วนะ ถำนที่ มี ตั ว เหยี ย นอยู่ด้ ำนข้ำง
เจี่ยวที่มำจำก' เจี๋ยวเจี่ยวหมิงเยว่ 'ที่แปลวำ่ จันทรก์ ระจำ่ ง'

1396
 'ตอนนี้ฉันยังไม่สนิทกับคุณ เพรำะงั้นเลยบอกนำมปำกกำ
ของฉันกับคุณไมไ่ ด้'
'อำอวี้ ถึงคุณตำยคุณก็ลืมฉันไมไ่ ด้'
ตอนที่ผมตอบกลับไป น้ำตำก็ไหลอำบเต็มหนำ้ แล้ว ผูห้ ญิง
ที่เลือนรำงและคอ่ ยๆ หำยไปคนนัน้ ตกลงแล้วเธออยูท่ ี่ไหน ผม
ก้ม หน้ำ ลง อ่ ำ นชื่ อ เขตพื้ น ที่ เ ล็ ก ๆ ที่ จ้ ว งอวี๋ ส่ ง มำ ชื่ อ นั้น กลั บ
คุ้น เคยมำกอย่ำ งประหลำด ผมเคยได้ ยิ น เมื่ อ ไหร่ เคยไปมำ
เมื่อไหรก่ ันนะ

1397
 ตอนที่ 284 อูอวี้ 33 (8)

ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเวลำกันแน่ กำลังล้อเล่นอะไรกับ
ผม
คำดไมถ่ ึงว่ำผมจะเขำ้ ใจทันที ตอบกลับไปว่ำ "นี่คือที่ที่เธอ
เคยอยู"่
ผ่ ำ นไปสั ก พั ก จ้ ว งอวี๋ ถึ ง จะตอบ "นี่ คื อ บ้ ำ นที่ เ ธอเคยอยู่
ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ รอเธอ ดูเหมือนคุณจะรู้อะไรบำงอย่ำงจริง ๆ
ดว้ ย"
ผมแทบจะออกจำกบำ้ นทันทีด้วยควำมตกใจ เรียกรถแท็กซี่
มุ่งตรงไปยังสถำนที่นั้น ดวงอำทิตย์กำลังขึ้นจำกขอบฟ้ ำพอดี
ส่องสว่ำงเมืองต้ำหลีทั้งเมืองให้เต็มไปด้วยประกำยแสงสี ทอง
เรื อ งรอง แต่ ใ จผมกลั บ จมดิ่ ง ลงไปในหิ ม ะฤดู ห นำว นั่น เป็ น
ควำมรูส้ ึกทีร่ ุนแรงและไมเ่ คยเกิดขึ้นมำกอ่ น หลำยสิง่ หลำยอยำ่ ง
โผล่ ขึ้ น มำอย่ำ งมี ชี วิ ต ชี ว ำยิ่ ง ในสมองผม เงำร่ ำ งที่ เ ลื อ นรำง
ค ำพู ด ที่ พ ร่ ำ เลื อ นและสั ม ผั ส ที่ ห อมหวำนเหล่ ำ นั้น ถำนเจี่ ย ว
เจี๋ยวเจี่ยว ชื่อนี้ผุดขึ้นไปมำในใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่ำ เธอกำลังดึง
ผมไว้ ให้ผมคิดออกว่ ำตกลงแล้ว ตัวเองก ำลังไล่ ตำมอะไรอยู่

1398
หลำยวันนี้ผมหลงลืมอะไรไป
ผมหำร่องรอยกำรมีอยู่ของเธอในช่วงเวลำใดๆ ของชีวิต
ตัวเองไมเ่ จอทัง้ นัน้ แตเ่ วลำ เชื่อถือไดจ้ ริงๆ ใช่ไหม
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขำ้ งหูผมวำ่ 'อำอวี้ อยำ่ เชื่อเวลำ'
ผมรูส้ ึกวำ่ ตัวเองใกลจ้ ะบำ้ แลว้ บำ้ ไปกับกำรมีอยูข่ องผู้หญิง
ที่เลือนรำงคนนี้
ผมค่อยๆ เข้ำใกล้สถำนที่นั้นเข้ำไปเรื่อยๆ เข้ำใกล้บ้ำนที่
เธอเคยอยูเ่ ขำ้ ไปทุกที ผมคุ้นเคยสถำนที่เหลำ่ นี้มำก ฉับพลันนัน้
ตรงหนำ้ ผมก็มีภำพที่เลือนรำงแวบผำ่ นมำอยำ่ งรวดเร็ว
รถมอเตอร์ ไ ซค์ที่ ผ มขั บ เธอนั่ง อยู่ด้ ำ นหลั ง กอดเอวผม
เบำๆ
ผมดับบุหรี่ ก้มลงจูบเธอ เธอพูดว่ำ อำอวี้ คุณหมำยควำม
วำ่ อยำ่ งไร
ที่บำ้ นของเธอ เธอเปิ ดประตูออกมำ สวมชุดนอนที่อ่อนนุ่ม
มองผมเงียบๆ ผมยันประตูไว้ เบี่ยงตัวเขำ้ ไปอยำ่ งรวดเร็ว
และบนเตียงนัน้ เอง ผมกอดเธอไว้แล้วพูดว่ำ เจี๋ยวเจี่ยว ผม
1399
มี ค วำมสุ ข มำกจริ ง ๆ เธอฝั งใบหน้ ำ ลงในอกผมแล้ ว ก็ พู ด ว่ ำ
อำอวี้ ฉันก็เหมือนกัน…
เธอกุมมือผมไว้ ถำมผมว่ำจะไมเ่ สียใจทีหลังตลอดไป จะดี
กับเธอแบบนี้ตลอดไปไหม ผมพูดว่ำ จะไมม่ ีวันเสียใจ เธอพูดวำ่
ตกลง งัน้ พวกเรำตกลงกันแลว้ นะ
พวกเรำตกลงกันเรื่องนัน้ เรื่องชีวิตนี้
…
ที่ต้ำหลี ในเช้ำที่แสงแดดส่องอยำ่ งสงบสุข ในเบำะหลังของ
แท็กซี่แปลกหน้ำคนนี้ น้ำตำของผมเอ่อล้นออกมำจำกเบ้ำตำ
อยำ่ งฉับพลัน ผมปิ ดหน้ำตัวเองไว้ แต่ควำมทรงจำ ควำมทรงจำ
มำกมำยที่แตกกระจำยนั้น ควำมทรงจำที่คล้ำยจะเป็ นของชำติ
ก่อน กลับพรั่งพรูออกมำรำวกับน้ำหลำก ยังมีอะไรอีก สิ่งที่ผม
ลืมไป ยังมีอะไรอีก ผูห้ ญิงคนนี้ ตกลงแลว้ เธอไปไหน!
ตอนนี้ผมคอ่ ยๆ เขำ้ ใกล้บำ้ นของเธอยิ่งขึ้น สถำนที่ที่ตอนนี้
จ้วงอวี๋อำศัยอยู่เพียงลำพัง ตอนที่รถแท็กซี่เลี้ยวผ่ำนโค้งหนึ่งนี้
เอง ผมก็หลุดปำกออกไป "หยุด!"
รถแท็กซี่หยุดกะทันหัน
1400
 แสงแดดที่เจิดจ้ำส่องมำจำกด้ำนหลังของหลังคำพอดี ร้ำน
ซ่ อ มรถธรรมดำๆ ร้ ำ นนั้น เป็ น ระเบี ย บสะอำดสะอ้ ำ น ทว่ ำ มี
ลูกคำ้ ไมก่ ี่คน มีเด็กในร้ำนไมก่ ี่คนยืนอยูท่ ี่ประตู เงยหนำ้ มองผม
พวกเขำลว้ นตะลึง
ผมลงจำกรถ เดินมุ่งหน้ำเข้ำไปสองก้ำว แล้วก็หยุดลงอีก
หลับตำ ในหูมีเพียงเสียงเสียงเดียว
ถำ้ หำกไมอ่ ยูด่ ว้ ยกัน ก็จะรอที่รำ้ นซ่อมรถ
ไมเ่ จอไมจ่ ำก
ไมเ่ จอไมจ่ ำก
…
แทจ้ ริงแลว้ เรื่องที่ขมขื่นที่สุดในโลกใบนี้
เขำคือเมฆครึ้ม เธอคือจันทร์กระจ่ำง
เมฆครึ้มพบจันทรก์ ระจำ่ ง
เมฆแยกจำก จันทรม์ ิลว่ งรู้
…
1401
 อำอวี้ ฉันรักคุณ
…
เมฆครึ้ ม พบจั นทร์ก ระจ่ ำง เมฆหมอกหนำ จั น ทร์ ยั ง ต้ อง
ปรำรถนำสิ่งใด จันทรย์ ังตอ้ งปรำรถนำสิ่งใด
ฉันไม่อยำกเห็นคุณ ตำยคนเดียว ฉันจะอยู่กับคุณ ฉันไม่
อยำกมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปคนเดียว
อำอวี้ ฉันคือดวงตะวันดวงน้อยของคุณ ส่องสว่ำงให้คุณ
ตลอดไป
อำอวี้ ไดโ้ ปรด มีชีวิตตอ่ ไปให้ไดน้ ะ
…
น้ำตำทำให้ดวงตำของผมพรำ่ มัว ผมคุกเขำ่ ลงบนพื้น ควำม
ทรงจำเหล่ำนั้น ควำมทรงจำที่สลักลึกลงไปในกระดูกและเลือด
เนื้อเหล่ำนั้น ในที่สุดก็พ รั่งพรูเข้ำมำหำผมรำวกับทะเลสำบที่
หมุนวนนัน้ ผมคล้ำยจะล้มลงไปในถ้ำมืด ในถ้ำมืด ทุกฉำก ล้วน
เป็ นผมกับภำพลวงตำของเธอกำลังหมุนวน เจี๋ยวเจี่ยว เจี๋ยวเจี่ยว
ของผม

1402
 เจี๋ยวเจี่ยว!
ในที่สุดผมก็คิดออก ในช่วงเวลำนี้ที่ไหลไปรำวกับนำฬิกำ
ทรำย ในช่วงเวลำนี้ที่ถูกเปลี่ยนแปลงไปแลว้ ในควำมฝั นนับครัง้
ไมถ่ ้วนของผู้ชำยคนนี้ ผมจำเธอได้แล้ว จำได้ว่ำเธอเสียชีวิตไป
เมื่ อ หนึ่ ง ปี ก่ อ น เสี ย ชี วิ ต ในถ้ ำ นั้ น ตรงที่ เ ป็ นจุ ด เริ่ ม ต้ น และ
จุดสิ้นสุดของทุกอยำ่ ง แลว้ ก็จำเรื่องผมกับเธอไดแ้ ลว้
แท้จริงแล้ว ผมสูญเสียเธอไปตั้งแต่เ ริ่มแรก หลังจำกนั้น
พวกเรำก็เจอกัน รู้จักกัน รักกัน ในควำมทรงจำของทุกคน เธอ
ล้วนเป็ นภำพลวงตำที่เลือนรำงภำพหนึ่ง ปี นั้น แท้จริงแล้วเป็ น
ภำพลวงตำของผมหรือวำ่ มีอยูจ่ ริงกันแน่
มันเป็ นควำมจริง
ไม่ว่ำเวลำจะเปลี่ยนไปอย่ำงไร ไม่ว่ำควำมทรงจำจะมี อยู่
หรือไม่ ไมว่ ำ่ ประวัติศำสตรจ์ ะเปลี่ยนไปอยำ่ งไร…
เจี๋ยวเจี่ยว มีเพียงควำมรักของพวกเรำที่เป็ นควำมจริง เวลำ
คอ่ ยๆ เชือดเฉือนใจจนเปื้ อนเลือด สลักเธอไวใ้ นใจผม
เจี๋ยวเจี่ยว ผมกลับมำแลว้

1403
 ตอนที่ 285 ตอนจบ อูอวี้ 34 (1)

-ยังคงเป็ นมุมมองของอูอวี้-
กำรไปหำจว้ งอวี๋ ไมจ่ ำเป็ นอะไรแลว้
ดวงอำทิตย์ค่อยๆ ขึ้นมำทีละนิด บ้ำนของเธอถูกปกคลุม
ด้วยแสงแดดอบอุ่น ผมยืนรอข้ำงล่ำงนำนมำก รำวกับว่ำเธอ
ยังคงอยูใ่ นบำ้ นหลังนี้ ไมม่ ีกำรรบกวนจำกผม แลว้ ก็ไมไ่ ดเ้ จอผม
ยังคงเป็ นคนแปลกหน้ำคนหนึ่ง แบบนี้ เธอก็จะไม่พบกับควำม
โชครำ้ ย
เมื่อถึงเวลำนัดแล้ว ผมก็ยังคงนั่งอยู่ในร้ ำนกำแฟในเขต
เล็กๆ ละแวกนั้น บุหรี่ถูกสูบจนหมดซองแล้ว แถมผมยังซื้อใหม่
อี ก ซอง ท ำแบบนี้ ค ล้ ำ ยกั บ จะท ำให้ ผ มรู้ สึ ก ถึ ง ลมหำยใจของ
ตัวเองไดอ้ ยู่ รูส้ ึกวำ่ ตัวเองยังมีชีวิตอยู่
จ้วงอวี๋มำแล้ว เธอไมเ่ หมือนทุกครัง้ ที่เคยเจอกันกอ่ นหนำ้ นี้
เธอสวมเสื้อยืดสีดำ กำงเกงขำยำวสีดำ ผมยำวมัดหำงมำ้ สีหนำ้
เฉยเมยอย่ ำ งที่ สุ ด จำกกำรแต่ ง กำยของเธอ ผมกลั บ คิ ด ถึ ง
นักเขียนอีกคนที่ใช้ชีวิตอยำ่ งสบำยๆ ในทันที ถำนเจี่ยว เรื่องนี้
อำจจะเป็ นสำเหตุที่ผมยังมำพบเธอ กำรเจอเพื่อนของเธอไม่มี

1404
ควำมหมำยใดๆ กับผมอีก แล้ว แต่นั่นคือเพื่อนของเธอ คนที่
เกี่ยวขอ้ งกับเธอ ผมจึงปรำรถนำที่จะพบเจอ เพรำะผมไมม่ ีสิ่งอื่น
ใดอีกแลว้
จ้วงอวี๋นั่งลง กวำดตำมองบุหรี่ในมือผมแวบหนึ่ง ก่อนจะ
ล้วงบุหรี่ออกมำจำกกระเป๋ำมวนหนึ่งแล้วจุด พวกเรำทั้งคู่เงียบ
ไปพักหนึ่ง เธอถำม "ฉันเคยเจอคุณที่ไหนมำกอ่ นใช่ไหม"
ผมมองดวงอำทิตย์ร้อนแรงที่เริ่มโผล่ขึ้นมำนอกหน้ำ ต่ำง
หัวเรำะช้ำ ๆ แล้วพูด "ใช่ เคยเจอหลำยครั้งแล้ว ผมอยู่ข้ำงๆ
ถำนเจี่ยวตลอด จำไมไ่ ดเ้ หรอ"
จ้วงอวี๋ตะลึง
เวลำบนโต๊ะคล้ำยจะช้ำลงมำก ผ่ำนไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดว่ำ
"ฉันไมเ่ ขำ้ ใจควำมหมำยของคุณ"
ผมไม่คิดจะอธิบำยอะไรอีก ตอนที่พูดคุยกันจริงๆ ผมถึง
พบว่ำตัวเองไมอ่ ยำกอธิบำยทุกๆ เรื่องรำวของเธอกับใครทัง้ สิ้น
นัน่ เป็ นเรื่องของผม ผมดูดบุหรี่เขำ้ ไปลึกๆ มองเถำ้ บุหรี่ตกลงใน
ที่เขี่ยบุหรี่ทีละนิด พูดวำ่
"จ้วงอวี๋ คุณ ว่ำ ถ้ำคนคนหนึ่งตำยไปแล้ วเมื่ อ หนึ่ ง ปี ก่อ น
1405
ทำไม… ทำไมเธอถึงปรำกฏตัวอย่ำงขำดๆ หำยๆ ในช่วงเวลำ
หนึ่งปี หลังจำกนัน้ ได้ จำกคำพูดของคนที่อยูร่ อบตัวเธอ เธอเป็ น
แค่ เ งำเงำหนึ่ ง เท่ ำ นั้น ส่ ว นตั ว เธอเองก็ ไ ม่แ น่ ใ จ มั ก จะไม่ไ ด้
สังเกตเห็นกำรมีอยู่ของเวลำ จนกระทั่งเธอกลับไปในช่วงเวลำ
ตอนตำยนัน้ ควำมจริงถึงไดป้ รำกฏ"
จว้ งอวี๋มองผม ทันใดนัน้ น้ำตำของผูห้ ญิงคนนี้ก็ไหลออกมำ
ในทันที เธอกัดริมฝี ปำกไม่ให้ส่งเสียง แต่น้ำตำก็ไหลลงมำไม่
ขำดสำย ผมไม่รู้ ว่ ำ เธอจ ำได้ ม ำกแค่ ไ หน บำงที ก ำรจ ำไม่ไ ด้
อำจจะเป็ นสิ่งที่ดีที่สุด ผมจำเธอไดค้ นเดียวก็พอแลว้
"บำงที…" จ้วงอวี๋สะอึกสะอื้นเอ่ยปำก "กำรมีอยู่ของเธอได้
กำ้ วขำ้ มแนวคิดเรื่องเวลำของพวกเรำไปแล้ว ไอน์สไตน์เคยพูด
ไว้ว่ำ เวลำเป็ นเพียงควำมรู้สึกลวงอยำ่ งหนึ่ง มันมีอยูแ่ ค่ในควำม
เขำ้ ใจของพวกเรำชำวโลกที่แสนโงเ่ ขลำเหลำ่ นี้เทำ่ นัน้ เวลำจึงจะ
เป็ นกำรดำรงอยูแ่ บบควำมสัมพันธเ์ ชิงเสน้ เมื่อวำนผำ่ นไปแล้วก็
เป็ นวันนี้ วันนี้ผำ่ นไปแล้วก็เป็ นวันพรุ่งนี้ จริงๆ แล้ว ธำตุแทข้ อง
มันไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนัน้ เลยจริงๆ "
เวลำเป็ นเพียงควำมรู้สึกลวงของผม ผมเขำ้ ใจประโยคนี้ตัง้
นำนแล้ว เข้ำใจว่ำอดีตและอนำคตทุกอย่ำงเป็ นเพียงควำมลวง

1406
เป็ นเพรำะในถ้ำนั้นซ่อนพลังงำนของเวลำที่เกินขอบเขตควำม
เขำ้ ใจของมนุษยไ์ ว้ใช่ไหม ดังนัน้ ทุกอยำ่ งจึงเกิดขึ้น ดังนัน้ เวลำ
ของถำนเจี่ยวและผมถึงยอ้ นกลับ เพรำะเวลำไมไ่ ด้เป็ นกำรดำรง
อยูแ่ บบควำมสัมพันธเ์ ชิงเส้น ดังนัน้ ผมกับเธอจึงเจอกันหลังจำก
ที่เธอตำยไปแลว้ หนึ่งปี หลังจำกนัน้
จ้วงอวี๋เ อำปิ ดหน้ำไว้ แต่เ ธออำจจะแค่อธิบำยคำพูดทำง
วิทยำศำสตร์ตำมควำมเคยชิน แต่กลับทำให้ใจผมเจ็บปวดรวด
ร้ำวหำที่เปรียบไมไ่ ด้
น้ำตำร้อนผ่ำวเอ่อล้นออกมำจำกตำ ผมสูบบุหรี่ครั้งแล้ว
ครัง้ เลำ่ มองไปนอกหนำ้ ตำ่ ง ในใจวำ่ งเปลำ่ ในสมองก็เช่นกัน
"เธออยูท่ ี่ไหน" จว้ งอวี๋รอ้ งไห้ถำม "อูอวี้ เธออยูท่ ี่ไหน"
ชั่วพริบตำนั้น ในใจผมเจ็บปวดอย่ำ งรุน แรงหำที่เ ปรี ย บ
ไมไ่ ด้ ผมยืนขึ้นมำพรอ้ มพูด "เธออยูก่ ับผม"
ผมหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตู จ้วงอวี๋ดึงผมไว้ "เธอเป็ นคน
รักของคุณ แล้วก็เป็ นเพื่อนของฉัน ยังมีวิธีไหม ยังมีวิธีช่วยเธอ
กลับมำไดไ้ หม"
"ผมไมร่ ู้ แต่ผมจะไปหำ จะตำมหำตลอดไป จ้วงอวี๋ วำงใจ
1407
เถอะ ผมจะพยำยำมสุดกำลัง เธอคือว่ำที่ภรรยำของผม ไมม่ ีเธอ
ผมก็ไมอ่ ยำกใช้ชีวิตอีกแลว้ " ผมตอบ
น้ำตำของจ้วงอวี๋ไหลลงมำไม่ขำดสำย ผมมองหญิงสำวที่
ซื่อตรงและใจดีคนนี้ ในที่สุดก็หัวเรำะออกมำ ตบบ่ำเธอเบำๆ
แล้วพูดว่ำ "เรื่องถำนเจี่ยวผมจะรั บผิ ด ชอบเอง ถ้ำหำกมีข่ำ ว
ครำวอะไรก็ จ ะบอกคุ ณ คุ ณ เองก็ ค วรจะรั บ ผิ ด ชอบเรื่ อ งของ
ตัวเอง ไปกองตำรวจอำชญำกรรมสถำนีเฉิงตงเมืองตำ้ หลี หำคน
ที่ช่ือเสิ่นสือเยี่ยน คุณรู้ว่ำเขำคือใคร แล้วคุณจะรู้ว่ำ เขำกำลังรอ
คุณอยู"่

1408
 ตอนที่ 286 ตอนจบ อูอวี้ 34 (2)

ผมเดิ น ออกมำจำกร้ ำ นกำแฟ มองดู ร ถรำวิ่ ง ขวั ก ไขว่

แสงแดดส่องลงมำที่ข้ำงลำตัว ผมเคยดีใจที่โชคดี ดีใจที่ผมกับ
ถำนเจี่ยวโชคดีกว่ำจ้วงอวี๋และเสิ่นสือเยี่ยน เพรำะอยำ่ งน้อยทุก
ครั้งพวกเรำก็ไมเ่ คยลืมกัน ทว่ำตอนนี้ สำหรับสองคนนั้น นี่เป็ น
กำรลืมเลือนกันครัง้ สุดทำ้ ย แตแ่ ทจ้ ริงแลว้ พวกเขำโชคดีกว่ำผม
และถำนเจี่ยวมำกนัก
ผมจำกตำ้ หลีมำ กลับมำที่ปักกิ่ง
หลั ง จำกนั้ น ผมลำออกจำกงำนของอำจำรย์ ที่ ป รึ ก ษำ
ชั่ ว ครำว แล้ ว ก็ ย่ื น พั ก กำรเรี ย น ผมไปห้ อ งสมุ ด ทุ ก วั น อ่ ำ น
หนังสือที่เกี่ยวกับทะเลสำบนั้น ข้อมูลเกี่ยวกับดำวเครำะห์ โลก
และเวลำ ผมไปหำผู้ มี ค วำมรู้ ที่ ม หำวิ ท ยำลั ย และสถำบั น
วิทยำศำสตร์แ ห่งประเทศจีน สอบถำมเรื่องควำมลับเกี่ยวกับ
เวลำของพวกเขำ ทุกสองสัปดำห์ ผมจะไปที่ทะเลสำบครั้งหนึ่ง
คลื่นลมที่นั่นสงบเงียบ ไม่มีปรำกฏกำรณน์ ้ำทะเลสำบยุบตัวลง
ไป แลว้ ก็ไมม่ ีพ้นื ดินใดๆ ที่สำมำรถคน้ หำถ้ำหินได้
ผมตรวจสอบข้อ มู ล ทุ ก อย่ำ งที่ เ กี่ย วกั บเรือ ล ำนั้น ตอนที่

1409
ทะเลสำบทัง้ ผืนจมลงไปมีคนเสียชีวิต ทำให้บริษัททอ่ งเที่ยวและ
รัฐบำลทอ้ งถิ่นเครียดเป็ นอยำ่ งมำก ต่อมำขอ้ มูลทุกอยำ่ งก็ถูกปิ ด
ถำนเจี่ยวเองก็อยูใ่ นรำยชื่อผู้สูญหำย ผมรู้สถำนที่ที่พวกเรำจม
ลงไปในน้ำชัดเจนแล้ว รวมไปถึงสถำนที่ที่ผมและคนอื่นถูกช่วย
ขึ้นมำ ผมเคยนั่งเรือไปยังสถำนที่นั้น แล้วก็เคยดำน้ำลงไป ผม
ทำแม้กระทั่งหำตำแหน่งที่ถ้ำหินซึ่งถูกเรือกู้ชีพทำลำยตอนนั้น
นำ่ จะตัง้ อยู่ แตท่ ี่นนั่ ก็กลำยเป็ นหินที่มงั่ คงแข็งแกรง่ หมดหนทำง
ที่จะลงไปได้อยำ่ งสิ้นเชิง
ประวัติศำสตร์เริ่มเปลี่ยนหลังจำกวันนั้น ตัวกำรหลักที่ฆ่ำ
เธอ โจวเหวย ซึ่ ง ก็ คื อ ต้ ว นอวิ๋ น อิ่ น ยั ง คงเสี ย ชี วิ ต ในเดื อ น
กรกฎำคม 2016 ถูกผมและตำรวจจับกุม เสียชีวิตที่ภูเขำลูกนัน้
ส่วนถำนเจี่ยวและเหยื่อคนอื่นๆ ทุกคนล้วนหลุดพ้นจำกควำม
โชครำ้ ย มีชีวิตอยูอ่ ยำ่ งสงบสุข แตพ่ อผมถำมเหลำ่ ติง เขำจำกำร
มีอยูข่ องถำนเจี่ยวไมไ่ ดเ้ ลย
กอ่ นเธอเสียชีวิต ไมม่ ีใครจำเธอไดอ้ ยำ่ งชัดเจน
หลังจำกที่เธอเสียชีวิตแลว้ ก็เช่นกัน
คดีบำ้ นเฉินยังคงเกิดขึ้นกอ่ นวันปี ใหมเ่ ดือนมกรำคม 2017
บ้ำนทั้งหลังไฟไหม้ ผู้รอดชีวิตยังคงเป็ นศำสตรำจำรย์เฉินและ
1410
ถังหลันหลัน สว่ นเฉินหรูอิ่งเสียชีวิตลงดว้ ยบำดแผลจำกกริช
ผมรู้ว่ำถำนเจี่ยวเคยมีตัวตนอยูจ่ ริงๆ คืนนั้น เธอกับผมอยู่
ดว้ ยกันที่บำ้ นเฉิน เพียงแตเ่ หตุกำรณภ์ ำยในของคดีนี้ไมม่ ีใครจำ
ไดอ้ ยำ่ งชัดเจน
เหยียนหย่วนและสวีจ่ือเฟิ งก็ยังเหมือนกับในควำมทรงจำ
ของผม เสียชีวิตในเดือนกรกฎำคม 2017 ตอนนั้นคนบ้ำนจูถูก
เสิ่นสือเยี่ยนและตำรวจคนอื่นๆ ตำมไปช่วยไว้ได้ทันเวลำ ไม่มี
ใครจำกำรเขำ้ รว่ มของผมและถำนเจี่ยวได้
เวลำและสถำนที่ใดๆ ที่เธอเคยปรำกฏตัวบนเส้นเวลำล้วน
แตเ่ ลือนรำง คล้ำยกับเป็ นเรื่องที่เกิดขึ้นในอีกช่วงเวลำหนึ่ง
ผมก็ เ คยค้น หำค ำอธิ บ ำยทำงวิ ท ยำศำสตร์เ กี่ ย วกั บเรื่อง
ทัง้ หมดนี้ เพรำะถ้ำหำกหำสำเหตุเจอ บำงทีอำจจะหำวิธีช่วยถำน
เจี่ยวกลับมำได้ แต่ทว่ำ ผมคน้ พบว่ำ ระดับของวิทยำศำสตร์ที่มี
อยูใ่ นปั จจุบันไมส่ ำมำรถอธิบำยไดอ้ ยำ่ งแมน่ ยำเลยจริงๆ
ผมอ่ำนทฤษฎีอวกำศและเอกภพคู่ขนำน มีคนบอกว่ำ ณ
จุดเวลำใดๆ หำกคนตัดสินใจไม่เหมือนกัน ก็จะเกิดกำรขยำย
มิติคูข่ นำนออกมำไมซ่ ้ำกัน ดังนัน้ เวลำทัง้ หมดจึงมีควำมเป็ นไป

1411
ได้ที่จะไม่มีที่สิ้นสุด เป็ นมิติคู่ขนำนที่ไ ม่มีที่สิ้นสุด ก็คล้ำยกับ
หนอ่ อ่อนหนอ่ หนึ่ง ขยำยออกมำเป็ นต้นไมใ้ หญท่ ี่เต็มไปด้วยกิ่ง
กำ้ นใบแนน่ ขนัดทัง้ ตน้ และพวกเรำที่มีชีวิตอยูก่ ็เป็ นหนึ่งในใบไม้
เหล่ำนั้น ตอนนั้นผมคิดว่ำ ตอนแรกสุดที่ผมยังไมไ่ ด้พบกับถำน
เจี่ ย ว ควำมทรงจ ำที่ ผ่ ำ นไปเป็ นมิ ติ คู่ ข นำนมิ ติ ห นึ่ ง ใช่ ไ หม
หลังจำกเจอกันก็เป็ นมิติหนึ่ง หลังจำกจำกกันไปแลว้ ก็เป็ นอีกมิติ
หนึ่ง… และเธอ เธอที่มีเ พียงหนึ่งเดี ยว ผสมผสำนทุก อย่ำ งไว้
ด้วยกัน
หรือไมก่ ็เป็ นทฤษฎีพ้ืนฐำนกลศำสตร์ควอนตัม มันบอกผม
วำ่ อนุภำคเดียวกัน แทจ้ ริงแล้วสำมำรถปรำกฏออกมำในสถำนที่
ที่ไมซ่ ้ำกันในเวลำเดียวกันได้ ขัดแยง้ กับควำมรูข้ องคนทัว่ ไปโดย
สิ้นเชิง ถำนเจี่ยวเข้ำไปในถ้ำที่เวลำยุ่งเหยิงนั้น มีเพียงเธอที่จม
ลงไปในสระน้ำลึกลับนัน้ เธอก็เหมือนอนุภำคนัน้ ใช่ไหม ถึงแมว้ ำ่
จะเสี ย ชี วิ ต ไปเมื่ อ หนึ่ ง ปี ก่ อ น แต่ ก ลั บ ปรำกฏตั ว ออกมำใน
ช่วงเวลำที่ขำดตอนหลังจำกนัน้ และคนอื่นๆ ก็ลว้ นไดร้ ับอิทธิพล
ทัง้ หมด ถึงแมว้ ำ่ จะอยูใ่ นถ้ำ แตก่ ลับมีควำมทรงจำที่ขำดตอนใน
ภำยหลัง เพรำะทุกคนก็ล้วนเหมือนอนุภำค มีพลังงำนที่เกี่ยวพัน
ในช่วงเวลำของตัวเองไม่ซ้ำกัน และผม ก็เป็ นอีกอนุภำคหนึ่งที่
พัวพันกับถำนเจี่ยว

1412
 หรื อ จะเป็ น ทฤษฎี ข องไอน์ ส ไตน์ ที่ จ้ ว งอวี๋ เ คยพู ด ถึ ง ที่ ว่ ำ
แทจ้ ริงแล้วเวลำคือควำมรู้สึกลวงอยำ่ งหนึ่ง เพียงแต่ระดับควำม
เขำ้ ใจของมนุษยอ์ ยำ่ งพวกเรำถูกจำกัดไว้ คนธรรมดำมักจะรู้สึก
อยูเ่ สมอว่ำเวลำคือวงจรเชิงเส้น แต่ในถ้ำนัน้ เวลำล้วนถูกบิดจน
เบี้ยวไปแล้ว ดังนั้น เวลำของพวกเรำจึงสำมำรถย้อนกลั บ ได้
หรือแมก้ ระทั่งมีควำมเป็ นไปได้ไหมที่เรื่องทั้งหมดนี้แท้จริงแล้ว
เกิดขึ้นพร้อมกัน ดังนั้น ควำมทรงจำของทุกคนจึงสะเปะสะปะ…
ชัว่ พริบตำนัน้ ที่ถำนเจี่ยวจมลงไปในสระน้ำ ปี นนั้ ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว
…
ผมหำคำตอบที่ถูกต้องไมเ่ จอเลยสักนิด แตน่ ี่ไมส่ ำคัญแล้ว
เพรำะผมจำได้ จำทุกๆ วันที่เธอกับผมผ่ำนไปด้วยกันได้
จำน้ำเสียง ใบหน้ำและรอยยิ้มของเธอได้ จำมือของเธอที่กุมมือ
ผมในทุกๆ วันได้ กระซิบเรียกผมวำ่ "อำอวี้"
ผมไมฝ่ ั นอีกตอ่ ไป ตัง้ แตว่ ันนัน้ ที่ผมจำเธอไดก้ ็ไมเ่ จอเธอใน
ควำมฝั นอีก บำงครั้งผมก็สงสัย บำงครั้ง ก็เจ็บปวด สงสัยว่ำทุก
อย่ำงล้วนเป็ นควำมเพ้อฝั นของผม ผมจะนั่งโดดเดี่ยวคนเดียว
กลำงดึก จะสูบบุหรี่จนหมดซองแล้วซองเล่ำ ผมจะไมอ่ ยำกเห็น
วันใหม่มำถึง เห็นพระอำทิตย์ขึ้น เพรำะทุกๆ วันที่เวลำค่อยๆ
1413
หมุนไป ผมคลำ้ ยจะห่ำงเธอไปไกลยิ่งขึ้น
เธออยูใ่ นวันนัน้ ของฤดูรอ้ นปี 2016
เสิ่นสือเยี่ยนและจ้วงอวี๋ก็เคยมำเยี่ยมผม แมก้ ระทัง่ จ้วงอวี๋ก็
ยังถำมว่ำ "คุณคิดว่ำยังมีควำมหวังไหม ยังมีโอกำสที่จะช่วยเธอ
ไหม"
"มี" ผมตอบ

1414
 ตอนที่ 287 ตอนจบ อูอวี้ 34 (3)

พวกเขำเห็นผมมุ่งมั่นแบบนี้ก็ล้วนไม่พูดอะไร ผมรู้ว่ำพวก
เขำนำ่ จะคิดว่ำผมเสียสติไปแล้ว ผมบอกพวกเขำ "บำงทีกำรฟื้ น
คืนชีพของถำนเจี่ยวและควำมยุง่ เหยิงของเส้นเวลำล้วนเกิดจำก
ถ้ำนัน้ เพรำะว่ำที่นัน่ อดีต ปั จจุบันและอนำคต ไมไ่ ด้เรียงลำดับ
กันเป็ นเส้นตรงจริงๆ ทุกเรื่องมีสำเหตุและผลลัพธ์ อีกอยำ่ งยังมี
อีกเรื่องหนึ่งที่ผมยังหำสำเหตุไมเ่ จอ"
พวกเขำถำม "คืออะไร"
ผมตอบ "ถ้ ำ ตอนแรกผมกั บ คนพวกนั้ น ออกไปจำกถ้ ำ
ด้วยกัน หลังจำกนัน้ ก็ไมไ่ ด้กลับไปอีก ผมก็ไมต่ ่ำงอะไรจำกพวก
เขำ มีเพียงถำนเจี่ยว… ที่ยังอยู่ที่นั่นคนเดียว ดังนั้นเวลำของเธอ
จึงยอ้ นกลับ แตท่ ำไม ผมกับเธอจึงยอ้ นกลับไปดว้ ยกัน"
พวกเขำสองคนเงียบไปทันที
ทันใดนัน้ จว้ งอวี๋พูดเสียงหลง "คุณอยำ่ ทำอะไรโงๆ
่ นะ!"
ผมหัวเรำะเล็กน้อย "ไม่หรอก ผมแค่จะไปตำมหำเธอ ผม
จะต้องไปที่ถ้ำนั้นอีกแน่นอน แต่ถ้ำโชคชะตำลิขิตมำว่ำผมต้อง

1415
ตำยที่นนั่ จริงๆ ตำยไปกับเธอจริงๆ ก็ไมเ่ ป็ นไร พวกคุณไมใ่ ช่ผม
ไมส่ ำมำรถเขำ้ ใจได้ว่ำเป็ นแบบนั้น สำหรับผมแล้วดีกว่ำตอนนี้
อีก"
จ้วงอวี๋หันหน้ำไปมองขำ้ งๆ สบถคำหยำบออกมำประโยค
หนึ่ง น้ำตำไหลลงมำ สีหน้ำเสิ่นสือเยี่ยนก็เคร่งขรึมและจริงจัง
มำก
"จว้ งอวี๋ ผมยังมีอีกเรื่องอยำกถำมคุณ" ผมพูด
จ้วงอวี๋ตอบเสียงฮึดฮัด "วำ่ มำ"
"ผมอ่ำนข้อมูลมำมำกมำย ควำมผิดปกติทำงดำรำศำสตร์
หลำยอยำ่ งล้วนกอ่ ให้เกิดควำมเปลี่ยนแปลงภำยในโลก เพียงแต่
บำงอยำ่ งเบำบำงอยำ่ งหนัก หรือบำงอยำ่ งพวกเรำสัมผัสโดยตรง
ไมไ่ ด้"
"ใช่" จว้ งอวี๋ตอบ
"และปรำกฏกำรณเ์ หล่ำนี้ก็ล้วนแต่มีวัฏจักรของมันใช่ไหม
ตัวอย่ำงเช่น ดำวเครำะห์ดวงหนึ่งเข้ำใกล้โลก ก่อให้เ กิดกำร
เปลี่ยนแปลงของปรำกฏกำรณบ์ ำงอยำ่ ง ถ้ำอยำ่ งนัน้ ช่วงเวลำที่
มันอยู่ห่ำงจำกโลก ปรำกฏกำรณ์เดียวกันก็ยังจะปรำกฏขึ้นอีก
1416
ครัง้ หรืออยำ่ งเช่น คลื่นควำมรอ้ นสูงเวลำที่จุดดำบนดวงอำทิตย์
ระเบิด ผำ่ นไปรอบหนึ่ง ก็จะมีอีกรอบหนึ่ง วนซ้ำเป็ นวัฏจักร"
พวกเขำสองคนจอ้ งผม จว้ งอวี๋พูดเสียงสัน่ "ใช่"
ผมนำสมุดบันทึกที่บันทึกสิ่งตำ่ งๆ มำกมำยเลม่ หนึ่งออกมำ
ยื่นให้พวกเขำ ในนั้นบันทึกปรำกฏกำรณ์ของโลกและดวงดำว
ใกลเ้ คียงทัง้ หมดช่วงตัง้ แตเ่ ดือนมิถุนำยนถึงกรกฎำคม 2016
แผน่ ดินไหวที่เกิดขึ้นไมไ่ กลจำกทะเลสำบนัน้ หนึ่งครัง้
กำรเขำ้ ใกล้ของดำวเครำะห์นอ้ ยดวงหนึ่ง
ฝนดำวตกครัง้ ใหญห่ นึ่งครัง้
ฤดูฝนที่ฝสนตกหนักที่สุดในรอบหกสิบปี หนึ่งครัง้
…
"ทะเลสำบนั้น จะต้ อ งยุ บ ตั ว ลงอี ก ครั้ง " ผมพู ด "ผมจะรอ
ต่อไป ไมว่ ่ำจะหนึ่งปี สองปี สิบปี หรือหกสิบปี … ขอแค่เป็ นปี ที่
ผมมีชีวิตอยู่ ผมจะรอต่อไป รอจนถึงช่วงเวลำนัน้ รอให้เวลำเดิน
อยำ่ งยุง่ เหยิงใหมอ่ ีกครัง้ ช่วงเวลำนัน้ ที่อดีต อนำคตและปั จจุบัน
แยกกันไมอ่ อก พอทุบชั้นหินนั้นให้แตก ลงไปในถ้ำนั้น ผมก็จะ
1417
เจอเธอ ผมก็จะช่วยเธอออกมำจำกสระน้ำนัน้ "
————
ผมได้รับโทรศัพ ท์จำกจ้ วงอวี๋ อีก ครั้งในเดือ นพฤษภำคม
2018 ตอนนั้น เธอเรี ย นจบมหำวิ ท ยำลั ย แล้ ว ทั้ง ยั ง แต่ ง งำน
กับเสิ่นสือเยี่ยนอยำ่ งเป็ นทำงกำรแล้ว เธอพูดน้ำเสียงเรียบเฉย
"ช่วงนี้กำลังทำอะไรอยู"่
"ช่วยอำจำรยท์ ี่ปรึกษำทำโปรเจ็กต์นิดหน่อย แล้วก็… กูเ้ งิน
ซื้อบ้ำนเล็กๆ หลังหนึ่ง ต่อไปจะทำเป็ นเรือนหอของผมกับถำน
เจี่ยว" ผมตอบ
เธอเงียบไปครูห่ นึ่ง
ผมก็เ งียบไปเช่นกัน ผมรู้ว่ำสิ่งที่ตัวเองทำนี้ หลำยคนไม่
เข้ำใจ แม่และอูเมี่ยวก็ไม่เขำ้ ใจ เพียงแค่รู้ว่ำมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่
กับผม แล้วก็ไม่เขำ้ ใจอะไรอีก แต่ผมไม่ได้บ้ำหรือเสียสติ ผมมี
สติดีมำก
หนึ่งปี ผำ่ นไป ใจของผมคอ่ ยๆ สงบลง ผมคิดถึงคำพูดของ
ถำนเจี่ยวบอ่ ยๆ เธอบอกว่ำเธอเป็ นเทพพระอำทิตยข์ องผม ส่อง
สว่ ำ งให้ ผ มตลอดเวลำ นั่น ไม่ใ ช่ ค ำสั ญ ญำที่ สู ญ เปล่ ำ จนถึ ง
1418
ตอนนี้ ผมถึงไดค้ อ่ ยๆ เขำ้ ใจ
ไม่ว่ ำ เธอจะตำยหรื อ มี ชี วิ ต อยู่ก็ ดี ไม่ว่ ำ เป็ น ในอดี ต หรื อ
อนำคตที่ ยั ง สำมำรถเจอกั น ได้ ก็ ดี ส ำหรั บ ผมแล้ ว ไม่มี ค วำม
แตกต่ำงเลยสักนิด ผมรู้สึกได้ตลอดเวลำว่ำเธออยู่ข้ำงกำยผม
ในควำมทรงจำผม ในสมองผม ในใจผม ผมเห็นดวงอำทิตยก์ ็จะ
คิ ด ถึ ง เธอ เห็ น ฝนตก เห็ น ท้อ งฟ้ ำตอนกลำงคื น ก็ ล้ ว นท ำให้
คิดถึงเธอทัง้ สิ้น
เธออยูก่ ับผมมำตลอด

1419
 ตอนที่ 288 ตอนจบ อูอวี้ 34 (4)

จ้วงอวี๋พูดว่ำ "เพื่อนที่ทำวิจัยเกี่ยวกับดำรำศำสตร์ของฉัน
สังเกตได้ว่ำ ดวงดำวที่เคยโคจรในตำแหน่งใกล้โลกที่สุ ดและ
อำจจะทำให้ดำวเครำะห์ในระบบสุริยะเกิดพำยุกำลังจะโคจรมำ
อีกครัง้ เดือนหนำ้ "
"เพื่อนผมที่ทำงำนอยูห่ อสังเกตกำรณด์ ำรำศำสตร์แห่งชำติ
ก็บอกผมแลว้ เหมือนกัน วันที่สำมเดือนหนำ้ " ผมบอก
"คุณยังจะไปไหม" เธอถำม
ผมตอบ "แนน่ อน"
จว้ งอวี๋พูด "ฉันกับเสิ่นสือเยี่ยนจะไปเป็ นเพื่อนคุณ"
"ทำไม"
จ้วงอวี๋หัวเรำะเล็กน้อยก่อนจะพูดว่ำ "รู้สึกอยู่ตลอดน่ะ ว่ำ
เธอจะกลับมำแล้ว ไปดูสักหนอ่ ยก็ดี แลว้ ก็ไมไ่ ดไ้ ปทีน่ ัน่ นำนแล้ว
ดว้ ย"
พวกเรำสำมคนไปที่ทะเลสำบแห่งนัน้ ในตอนพลบค่ำที่แสง
สำยัณห์คล้อยต่ำ ตำมที่เพื่อนบอก ดำวเครำะห์ที่ใกล้โลกนัน้ จะ
1420
เขำ้ ใกล้จุดที่ใกล้โลกที่สุดตอนเที่ยงคืน ถ้ำหำกมีอะไรเกิดขึ้น ก็
จะเกิดที่ช่วงเวลำนัน้
ผมตรวจสอบอุปกรณเ์ ครื่องไมเ้ ครื่องมือเป็ นครัง้ สุดทำ้ ย ถัง
ออกซิเ จน อุปกรณ์ดำน้ำ ไฟฉำยใต้น้ำ เชือกกู้ภัย จ้วงอวี๋และ
เสิ่นสือเยี่ยนจะรอพวกเรำอยูบ่ นเรือริมฝั่ ง
ผมกินอะไรเล็กนอ้ ยเพื่อเพิ่มพลัง ระหวำ่ งนัน้ ก็ไดย้ ินพวกเขำ
สองคนคุยกัน
เสิ่นสือเยี่ยนถำม "คุณโพสต์อะไรอยูน่ ะ่ "
"ฉันบอกกี่ครัง้ แล้วว่ำอยำ่ ดูฉันโพสต์เวยป๋อ นัน่ ไมไ่ ด้โพสต์
ให้คุณอำ่ น" จ้วงอวี๋บอก
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นยิ้ ม เล็ ก น้ อ ย ไม่ พู ด อะไร หมุ น ตั ว ไปล้ ว ง
โทรศัพทอ์ อกมำ อ่ำนอยูพ่ ักหนึ่ง จำกนัน้ ก็ชะงักไป กอ่ นจะหันมำ
มองผม
ผมก็หยิบโทรศัพทอ์ อกมำ เปิ ดไปที่หนำ้ เวยป๋อของถำนเจี่ย
วกอ่ น เวยป๋อยังคงหยุดอยูท่ ี่สองปี กอ่ น โพสต์นัน้ ตอนที่พวกเรำ
เจอกัน ปำฏิหำริยท์ ี่ไมเ่ คยเกิดขึ้นมำกอ่ น และจำกนัน้ ผมก็เปิ ดเว
ยป๋อของจว้ งอวี๋ตอ่
1421
 ขอ้ ควำมใหมล่ ำ่ สุดที่เธอโพสต์ :
[ขอให้เมฆครึ้มพบจันทรก์ ระจำ่ งไดใ้ นที่สุด
เธอรอจนเมฆแยกจำก
เขำจึงเห็นจันทรส์ วำ่ งอีกครัง้ ]
ผมหันไปมองบนผืนน้ำทะเลสำบอีก น้ำเป็ นประกำยใสแจ๋ว
มีกำดำบินผ่ำน ทะเลสำบเต็มไปด้วยควำมเงียบเหงำ ผืนน้ำลึก
จนไมเ่ ห็นกน้ บึ้ง
——
ผมกระโดดลงไปในน้ำ
ตอนเที่ ย งคื น เงี ย บเหงำอย่ำ งหำที่ เ ปรี ย บไม่ไ ด้ ดวงดำว
ดำรดำษระยิบระยับทอดเงำลงบนผืนน้ำ ชัว่ ขณะหนึ่งกลับแยกไม่
ออกว่ำตรงไหนคือทอ้ งฟ้ำจริงๆ
อำกำศเปลี่ยนไปอยำ่ งฉับพลันตอนไหนผมไมไ่ ด้สนใจเลย
จริ ง ๆ ร่ ำ งกำยของผมถู ก เชื อ กกู้ ชี พ บนเรื อ ฉุ ด ไว้ ไม่ ไ ด้ ถู ก
กระแสน้ำพัดไป ผมใช้แรงทัง้ หมดที่มีว่ำยไปยังตำแหนง่ ที่ชัน้ หิน
เหล่ำนัน้ อยู่ หนึ่งปี มำนี้ ที่นัน่ แข็งแกร่งมัง่ คงรำวกับเหล็กมำโดย
1422
ตลอด และตอนนี้ ท่ ำ มกลำงกระแสน้ ำ ที่ ห มุ น วน ที่ นั่น ก ำลั ง
พังทลำยลงทีละชัน้ เผยให้เห็นชัน้ หินบำงที่เกือบจะโปรง่ ใส
มีชั้นหินกั้นอยู่ ผมมองเห็นทันทีว่ำ ด้ำนในมีเงำคนไม่กี่คน
มีเชือกเถำวัลยเ์ ส้นหนึ่งแขวนอยู่ ทัง้ ยังมีสระน้ำทรงกลมสระหนึ่ง
ทันใดนั้นผมก็เขำ้ ใจทุกอยำ่ งทันที คนที่เคำะชั้นหินให้แตก
จำกด้ำนนอกคือผม คนที่ปล่อยน้ำเข้ำไปก็คื อ ผม ผมในวั น นี้
พวกเขำในวันวำน
ใจของผมถูก ควำมอ่อนโยนและพลัง อันแรงกล้ ำเติ ม เต็ ม
ในทันที ผมยกเครื่องมือขึ้นทุบชั้นหินจนแตก น้ำไหลเขำ้ ไปรำว
กับน้ำตก ทุกคนลอยน้ำ และจำกนั้นก็ถูกพลังที่รุนแรงบำงอยำ่ ง
ในถ้ ำ หรื อ บำงที อ ำจจะเป็ นพลั ง ของกระแสน้ ำ ดู ด ออกไปที่
ทำงออก มีเพียงผม ตัวผมที่มำจำกสองปี ให้หลัง กำลังดำดิ่งลง
ไป
ผมทะลุผำ่ นกระแสน้ำไป ผำ่ นใบหนำ้ ที่คนุ้ เคยเหลำ่ นัน้ รวม
ไปถึงกระทั่งตัวผมเองที่กำลังเจ็บปวดและสิ้นหวังในน้ำนั้น ว่ำย
มุง่ ไปตรงที่ที่ถำนเจี่ยวจมอยู่
…

1423
 ผมเคยถำมจ้วงอวี๋ว่ำ 'ผมสำมำรถปรำกฏตัวพร้อมกันสอง
คนในเวลำเดียวกันไดไ้ หม'
จว้ งอวี๋ตอบวำ่ 'วำ่ กันตำมปกติแลว้ เป็ นไปไมไ่ ด้ เพรำะในจุด
เวลำจุดหนึ่ง ถ้ำมีเธอปรำกฏตัวพร้อมกันสองคน อยำ่ งนั้นเวลำ
จะไมพ่ ังทลำยเหรอ แต่ถ้ำหำกในถ้ำนัน้ เวลำของที่นัน่ ไมไ่ ด้เดิน
ตำมกฎเกณฑ์ หรือกระทั่ง บำงที… กำรอยูใ่ นถ้ำมืด เวลำอำจจะ
ยอมผอ่ นปรน บำงที อำจจะเป็ นไปได้'
…
ผมเคยเห็นเงำคนที่พุง่ ไปหำถำนเจี่ยว คนที่จมลงไปในสระ
น้ำด้วยกันกับเธอ ไมใ่ ช่ภำพหลอนของผม แล้วก็ไมใ่ ช่วิญญำณ
ผมดว้ ย
นัน่ คือผมอีกคนหนึ่ง ผมที่มำจำกสองปี ให้หลัง ผมในตอนนี้
สระน้ำนั้นเป็ นสีฟ้ำใสแจ๋ว ถึงแมว้ ่ำจะอยูท่ ่ำมกลำงพำยุฝน
อยูท่ ำ่ มกลำงกระแสน้ำที่เหมือนวังน้ำวน ก็ยังคงรำบเรียบสงบนิ่ง
ผมเข้ำใจแล้ว ที่นั่นคือตำของเวลำ ที่นั่นคือต้นกำเนิดของกำร
เปลี่ยนแปลงประวัติศำสตร์และเวลำที่หมุนกลับทั้งหมด แล้วก็
เป็ นสถำนที่ที่ถำนเจี่ยวอยูม่ ำโดยตลอดนับตั้งแต่ตอนนั้น ดังนัน้

1424
เธอจึ ง ไม่ เ คยตำยไปจริ ง ๆ ชี วิ ต ของเธอเพี ย งแค่ ห ยุ ด อยู่ ใ น
ช่วงเวลำนัน้
ผมวำ่ ยลงไปในสระน้ำ
ในที่สุดผมก็เห็นเธออีกครัง้ เธอยังสวมเสื้อผำ้ ของวันนัน้ อยู่
ใบหนำ้ ซีดขำว ผมยำวสีดำขลับรำวกับนกกำแผก่ ระจำยกลำงน้ำ
นัน่ คือลักษณะของคนที่เพิ่งจะจมน้ำ น้ำตำทำให้ดวงตำทัง้ คู่ของ
ผมพร่ำมัว ใจเต้นรำวกับรัวกลอง กระหน่ำตีลงไปในอกผม ผม
กอดเธอแนน่ เอำหน้ำกำกออกซิเจนสวมที่หน้ำเธอ เธอสำลักน้ำ
อยำ่ งรุนแรงและสัน่ เทำไปทัง้ รำ่ งในอ้อมอกผมทันที ผมกลับรูส้ ึก
ว่ำนี่คือช่วงเวลำที่สวยงำมที่สุดเทำ่ ที่ผมจะสำมำรถมีได้ในชีวิตนี้
ผมกอดเธอไว้ วำ่ ยน้ำถีบตัวมุง่ ไปที่ทำงออก

1425
 ตอนที่ 289 ตอนจบ ถำนเจีย่ ว 34 (1)

รำวกับวำ่ ฉันฝั นมำเป็ นเวลำนำนแสนนำน

อีกทั้งรำวกับว่ำ เวลำผ่ำนไปเพียงชั่วอึดใจเดียว ไม่กี่นำที
หรือแมก้ ระทัง่ ไมก่ ี่วินำที
แตท่ ุกช่วงเวลำในควำมฝั นลว้ นแจม่ ชัดมำก
ฉันถูกโจวเหวยลำกมำที่ริมน้ำ กดลงไปในน้ำอยำ่ งต่อเนื่อง
ฉันไมเ่ คยทรมำนแบบนี้มำกอ่ น ช่วงเวลำที่ทรมำนนัน้ เห็นได้ชัด
ว่ำไม่นำน แต่ทุกๆ นำที ทุกๆ วินำทีกลับเป็ นกำรทรมำนใหม่
รำวกับไม่มีวันเดินไปถึงจุดสิ้นสุด สติของฉันเริ่มเลือนรำง ทว่ำ
ในสมองกลับมีควำมคิดเดียว… ไมอ่ ยำกให้อูอวี้เห็น ไมอ่ ยำกให้
เขำเห็น เขำจะเสียใจ เขำเป็ นถึงขนำดนั้นแล้ว เขำวำงแผนที่จะ
ตำยอยูท่ ี่นี่เพื่อให้ฉันหนีไปคนเดียว
ฉันทำไมไ่ ด้ ทำไมไ่ ด้
ใครกำลังร้องไห้ ฉันเหรอ สติของฉันเลอะเลือน แต่กลับไม่
รูว้ ำ่ ตัวเองอยูท่ ี่ไหน บริเวณโดยรอบเงียบสงบ ทัง้ ยังมืดมิด ไมว่ ำ่
สิ่งใดก็ลว้ นเงียบสงัดอยำ่ งหำที่เปรียบไมไ่ ด้ สงบอยำ่ งที่สุด

1426
 ฉันเห็นตัวเองขับรถไปที่ร้ำนซ่อมรถ ยืนอยู่ท่ำมกลำงสำย
ลมแผว่ เบำ หำงตำแอบเหลือบมองผูช้ ำยคนนัน้ ที่นงั่ อยู่ เขำกำลัง
สูบบุหรี่ ทุกๆ กำรเคลื่อนไหวลว้ นเต็มไปดว้ ยควำมกลัดกลุม้ ฉัน
ไม่อยำกจะยอมรับ แต่คำดไม่ถึงว่ำฉันจะถูก ผู้ชำยคนนี้ ดึ ง ดู ด
อยำ่ งเงียบๆ
เขำเดินมำหำฉัน ฉันมองหนำ้ เขำ
…
พวกเรำวิ่งขึ้นภูเขำ ซ่อนอยูใ่ นพุม่ ไม้ พวกเรำกุมมือกัน มอง
ใบหน้ ำ เหี้ ย มเกรี ย มของพวกคนตระกู ล จู มองสวี จ่ื อ เฟิ ง
เลียนแบบเหยียนหย่วน คำรำมโมโหอย่ำงคนเป็ นโรคฮิสทีเรีย
แปลกมำก เรื่องรำวเหล่ำนี้ ฉันผำ่ นมันไปเมื่อไหร่ ผำ่ นไปกับเขำ
เมื่อไหร่… รำวกับผ่ำนไปเมื่อสักครู่ แต่ก็กลับรำวกับ ผ่ำนไปเมื่อ
นำนมำกกอ่ นหนำ้ นี้
…
พวกเรำเร่ร่อนอยู่ในกน้ ถ้ำ เดินผ่ำนเส้นทำงที่คดเคี้ยวช่วง
แลว้ ช่วงเลำ่ ฉันเห็นตว้ นอวิ๋นอิ่งยืนอยูใ่ นควำมมืดคนเดียว แสยะ
ยิ้มรำ้ ยมองฉันกับอูอวี้ที่อยูไ่ มไ่ กล

1427
 เห็นคนไมก่ ี่คน ยืนกระซิบกระซำบอยูใ่ นสว่ นลึกของถ้ำ
แล้วก็เห็นหลิวซวงซวงถูก ไล่ล่ำบนเส้นทำงในถ้ำอย่ำงบ้ำ
คลั่งเพรำะได้ยินบทสนทนำของพวกเขำ ต้วนอวิ๋นอิ่งจับเธอได้
ตัดศีรษะเธออยำ่ งโหดเหี้ยม
…
และฉันก็เ ห็นคดีบ้ำนเฉิน ฉันกับอูอวี้ที่ซ่อนอยู่ในห้องใต้
หลังคำ เขำเอำฉันใส่เข้ำไปในตู้ใบนั้น ฉันบอกว่ำฉันจะไป เขำ
พูดว่ำ ถ้ำอย่ำงนั้นสู้ให้ผมไปตำยดีกว่ำ น้ำตำของฉันไหลลงมำ
ควำมรู้สึกนัน้ ก็แจ่มชัดแบบนี้ ฉันแยกออกชัดเจนว่ำยังอยูใ่ นตู้ ก็
ในช่วงเวลำนี้ อยูท่ งั้ ในอดีต แล้วก็อนำคต
…
ควำมทรงจำเหล่ำนี้คล้ำยกับเกิดขึ้นในช่วงเวลำเดียวกัน ฉัน
เข้ำใจควำมหมำยของควำมตำยแล้ว แล้วก็เข้ำใจควำมหมำย
ของเวลำในถ้ำนี้ดว้ ย
แท้จริงแล้วเพียงแค่ที่นี่โค้งงอ เวลำก็จะบิดเบี้ยว จะหมุน
โค้ง ฉันอยู่ในสระน้ำนั้น นั่นคือจุดกำเนิดกำรเปลี่ยนแปลงของ
เวลำ
1428
 จ้วองวี๋เคยพูดว่ำ ชีวิตคนสัน้ มำก แต่ก็เหมือนกับชัว่ พริบตำ
ที่เล็กกระจอ้ ยรอ่ ยในจักรวำล
ชัว่ พริบตำนัน้ ที่ฉันจมลงไป เวลำหนึ่งปี นัน้ ก็เป็ นเพียงแค่ชัว่
พริบตำหนึ่ง อดีตก็คือตอนนี้ ตอนนี้ก็คืออนำคต ทุกอย่ำงล้วน
เกิดขึ้นในชัว่ พริบตำ ชัว่ พริบตำนัน้ ที่ฉันจมลงไปในสระ
…
รำวกับฉันได้ฝันมำนำนแสนนำน ทั้งยังรำวกับผ่ำนไปเพียง
ชัว่ พริบตำสัน้ ๆ
และในช่วงเวลำนัน้ ที่ตระหนักได้ว่ำใกล้จะจมลงไปลึกยิ่งขึ้น
และมืดยิ่งขึ้น ก็มีมือคู่หนึ่งดึงฉันไปกอดไว้ มีคนหนึ่งแนบศีรษะ
กับฉัน มีน้ำตำของคนคนหนึ่ง ท่ำมกลำงสระน้ำอันหนำวเหน็บ
นัน้ ฉันก็รู้สึกได้ถึงควำมรู้สึกอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียว เขำกอดฉันไว้
แนน่ กอ่ นที่ฉันมีชีวิต หลังจำกที่ฉันตำย อยูท่ ี่ชวั่ พริบตำนัน้
อูอวี้ แท้จริงแล้ว ตั้งแต่เริ่มต้นจนสิ้นสุด คุณไมเ่ คยยอมแพ้
ที่จะตำมหำฉันเลย
คล้ำยกับว่ำฉันถูกมือคู่นั้นค่อยๆ ลำกออกมำจำกที่ลึก อัน
มืดมิดอีกครัง้ ลำกมำจนถึงสถำนที่ที่มีแสงสว่ำงและควำมอบอุ่น
1429
เขำเอำอะไรบำงอยำ่ งมำครอบหนำ้ ฉันไว้ ออกซิเจนสดใหมไ่ หล
เข้ำมำ ทั้งตัวฉันคล้ำยกับถูกคนปลุกให้ต่ืนในทันที ฉันไออย่ำง
รุนแรง แตใ่ นน้ำทุกอยำ่ งกลับไรเ้ สียง ฉันออกแรง อยำกจะลืมตำ
อยำกจะมองหน้ำตำของเขำให้ชัดๆ แต่กระแสน้ำล้อมรอบ ฉัน
มองอะไรไมช่ ัดเลยสักอยำ่ ง มีเพียงมือของเขำที่กอดฉันแน่นอยู่
โดยตลอด น้ำตำของฉันไหลลงมำไมข่ ำดสำย สุดทำ้ ยมือของฉัน
กลับมำมีควำมรูส้ ึกบำ้ งแลว้ จึงออกแรงจับเสื้อของเขำไวแ้ นน่

1430
 ตอนที่ 290 ตอนจบ ถำนเจีย่ ว 34 (2)

อำอวี้ ฉันรูว้ ำ่ คุณจะมำช่วยฉัน

ฉันคิดว่ำฉันต้องขอบคุณสวรรคจ์ ริงๆ พวกเรำโชคดีเกินไป
แล้ว ตอนนี้ชั้นหินแตกออกแล้วใช่ไหม ช่วยพวกเรำไว้ ดังนั้น
อำอวี้จึงไมถ่ ูกพวกเขำฆำ่ ฉันก็ไมต่ ำย พวกเรำยังอยูด่ ว้ ยกัน
"อำอวี้ ที่แทพ้ วกเรำก็มีวันพรุง่ นี้จริงๆ " ฉันกระซิบขำ้ งหูเขำ
"เหมือนกับวำ่ ฉันฝั นมำนำนมำก ดีที่ต่นื ขึ้นมำ คุณก็มำแลว้ "
เขำไมพ่ ูดอะไร ฉันไมร่ วู้ ำ่ เขำไดย้ ินไหม เขำเพียงแตก่ อดฉัน
แน่นขึ้น แน่นขึ้น ท่ำมกลำงควำมเลือนรำง ฉันมองแสงแสงหนึ่ง
สำดสอ่ งลงมำจำกดำ้ นบน นัน่ คือแสงแดด
พระอำทิตยข์ ้นึ แล้ว
——
ฉันตื่นขึ้นมำอีกครั้งในเช้ำที่แสงแดดเงียบเหงำ ฉันได้ยิน
เสียงนกน้อยกำลังขับขำน แสงแดดส่องตรงลงมำ ฉันลุกขึ้นมำ
พบวำ่ ตัวเองอยูใ่ นบำ้ นแลว้
ฉันเงยหนำ้ ขึ้นมองปฏิทินบนผนัง
1431
 วันที่ 2 สิงหำคม 2017
หนึ่งปี ต่อมำ อูอวี้พูดไว้ไ ม่ผิด ตอนที่พ วกเรำกลับมำ ทุก
อย่ำงก็จะกลับสู่ปกติ เวลำจะเดินไปข้ำงหน้ำ หนึ่งปี นั้นผ่ำนไป
แลว้ ตอนนี้คือหลังจำกที่เกิดคดีเหยียนหยว่ นคดีสุดทำ้ ย วันใหม่
มำถึงแลว้ ใช่ไหม
ฉั น ไม่ ส นใจแล้ ว ว่ ำ ตกลงแล้ ว ประวั ติ ศ ำสตร์ เ ปลี่ ย นไป
อยำ่ งไร ไมส่ นใจว่ำในทุกๆ คดีมีกำรดำรงอยูข่ องฉันหรือไม่ ฉัน
คว้ำโทรศัพทก์ ำลังจะโทรหำอูอวี้ โทรศัพทก์ ลับดังขึ้นมำเอง เป็ น
สำยของจว้ งอวี๋
"ต้ำจู!" พอเธอพูดก็ร้องไห้ออกมำ "เธอกลับมำแล้วจริงๆ
เธอกลับมำแล้วจริงๆ เธอมีชีวิตแล้วจริงๆ!" เธอร้องไห้เสียงดัง
ขึ้นมำ นี่คือจ้วงอวี๋แบบที่ฉันไมเ่ คยเห็นมำกอ่ น
ฉันถือโทรศัพท์ไว้ แต่กลับตกตะลึง รำวกับเกิดลำงสังหรณ์
อะไรบำงอยำ่ งรำงๆ แตก่ ลับบอกไมถ่ ูก
"อ้อ…" ฉันพูด "ฉันสบำยดีมำตลอดนะ หลังจำกหนีออกมำ
จำกถ้ำนั้นได้ ถึงรำยละเอียดต่อมำฉันจะจำได้ไม่ชัดก็เถอะ แต่
ว่ำ… แต่ว่ำ…" น้ำตำของฉันไหลออกมำในทันที "จ้วงอวี๋ พวกเรำ

1432
คอ่ ยคุยกันใหมน่ ะ ฉันจะไปที่นนั่ จะตอ้ งไปที่นนั่ …"
เธอสะอื้นพร้อมพูด "ไปเถอะ ไปเถอะ เขำอำจจะรออยูน่ ำน
มำกแลว้ "
ฉันเอำมือปิ ดหน้ำตัวเอง พยำยำมไม่ร้องไห้จนมองทำงไม่
ชัด ฉันหยิบกุญแจรถ ขับรถออกไปอย่ำงเร็วปำนสำยฟ้ำแลบ
ตลอดทำง มุง่ ไปที่อซู่ ่อมรถรำ้ นนัน้ ที่อยูไ่ มไ่ กล
แสงแดดส่องลงมำบนหลังคำอู่ซ่อมรถ เสี่ยวหวำยืนบ้วน
ปำกอยูห่ น้ำร้ำน เห็นฉันหยุดรถอยำ่ งรีบร้อนก็ทำหน้ำประหลำด
ใจ ฉันไมส่ นใจเขำ เปิ ดประตูรถออกด้วยแรงทัง้ หมดที่มี ลงจำก
รถเดินไปทีละกำ้ วๆ
ขำ้ งในรำ้ นไมม่ ีลูกคำ้ คนอื่น
ในร้ำนมีเพียงคนคนหนึ่งยืนอยู่
เขำยืนอยูต่ รงนัน้ คล้ำยกับได้รอคอยมำแล้วชัว่ ฟ้ำดินสลำย
เขำสวมเสื้อยืดงำ่ ยๆ กับกำงเกงลำลอง พอมองจำกขำ้ งหลัง ผม
สัน้ เป็ นระเบียบ เขำรอคอยอยำ่ งเงียบสงบเป็ นอยำ่ งยิ่ง
เขำเคยพูด พวกเรำเคยพูด ถ้ำหำกแยกจำกกันก็จะรอที่อู่

1433
ซ่อมรถ ไมเ่ จอไมจ่ ำกไปไหน
เขำได้ยินเสียงควำมเคลื่อนไหว คอ่ ยๆ หันมำช้ำๆ เชื่องช้ำ
มำกรำวกั บ ได้ ใ ช้ แ รงที่ มี ไ ปหมดแล้ ว ฉั น ยกมื อ ขึ้ น มำปิ ดหน้ำ
น้ำตำไหลออกมำจำกร่องนิ้ว ฉันมองเห็นอะไรไม่ชัด ฉันได้ยิน
เขำเดินมำหำฉัน ฉันกลับยิ้มออกมำอีกครัง้ เงยหนำ้ ขึ้นเช็ดน้ำตำ
มองเขำ
ในดวงตำเขำก็มีน้ำตำ มองฉันแลว้ คอ่ ยๆ ยิ้มออกมำ
"เจี๋ยวเจี่ยว"
"อำอวี้"
"คุณกลับมำแล้ว" เขำพูด
ฉันสะอื้นร้องไห้แล้วพูด "อืม ไมส่ ำยไปใช่ไหม พอฉันตื่นก็
มำเลย"
"ไม่ ไมเ่ ลยสักนิด ผมก็เพิ่งมำถึงเหมือนกัน"
…
ควำมมืดปกคลุมรอบทิศ ดวงดำวดำรดำษรำวกับฝั น

1434
 เวลำบิดเบี้ยวในทอ้ งนภำแสนไกล
สอ่ งทุกจิตใจที่จมดิ่งของมนุษยบ์ นพื้นพิภพให้สวำ่ งไสว
กลืนกินปำฏิหำริย์แห่งช่วงเวลำนั้นที่ไม่มีใครล่วงรู้จนหมด
สิ้น
เธอคือดวงจันทรท์ ี่สงบสุกสกำว
เขำคือทะเลเมฆเงียบขรึมล้ำลึก
เมฆครึ้มพบจันทรก์ ระจำ่ ง
เมฆหมอกหนำ จันทร์ยังต้องปรำรถนำสิ่งใด

1435
 ตอนที่ 291 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (1)

(1)
โจวเสี่ยวอวี๋ไมเ่ คยเชื่อในรักแรกพบมำกอ่ น แต่กลับเชื่อใน
ควำมสัมพันธช์ วั่ ขำ้ มคืนมำก
เพรำะอย่ ำ งแรกจิ ต ใจจะต้ อ งถู ก รบกวน อย่ ำ งหลั ง แค่
เคลื่อนไหวรำ่ งกำยก็พอ
แต่ว่ำ ในฐำนะนักศึกษำสำวปี สำมคนหนึ่ง เจ้ำแห่งวงกำร
เกม เทพธิดำองค์น้อยในโลกนิ ยำยออนไลน์ เจ้ำของหน้ำ อก
ขนำด 34D… ในมหำวิ ท ยำลั ย ชื่ อ ดั ง ด้ ำ นวิ ท ยำศำสตร์ แ ละ
เทคโนโลยีระดับประเทศที่เธอศึกษำอยูน่ นั้ ยังไมม่ ีผชู้ ำยคนไหนที่
เข้ำตำเธอเลยสักคนจริงๆ ถ้ำไม่เรียนด้อยกว่ำเธอ ก็เล่นเกมได้
ไม่เ ก่งเท่ำเธอ โจวเสี่ยวอวี๋มัก จะพูดกั บถำนเจี่ย วว่ำ "สิ่งที่ฉั น
อยำกได้ ตัวฉันเองมีหมดแล้ว ทำไมจะต้อ งลดตัวลงไปอยู่กับ
ผูช้ ำยเกรดต่ำพวกนัน้ ดว้ ย"
ตอนนั้น ถำนเจี่ ย วที่ เ ป็ น นั ก เรี ย นปลำยแถวไม่ก ล้ ำ ดู ถู ก
ผู้ชำยในมหำวิทยำลั ยที่ มีช่ื อเสี ยงเหล่ำ นั้น สัก นิ ด (แน่นอนว่ำ
ต่อมำหลังจำกที่เธอได้สำมีที่เป็ นยิ่งกว่ำนักเรียนหัวกะทิแล้ว ก็

1436
คล้ ำ ยจะวิ จ ำรณ์ส ำมี นั ก เรี ย นหั ว กะทิ ข องตั ว เองเหมื อ นกั บ ที่
จ้วงอวี๋วิจำรณน์ ักเรียนหัวกะทิธรรมดำๆ ทัว่ ไปเลยทีเดียว) ถำน
เจี่ยวคิดเล็กนอ้ ยแล้วพูดว่ำ "จ้วงอวี๋ เธอไมไ่ ด้ชอบสไตล์ตำลุงใช่
ไหม"
จ้ ว งอวี๋ อ มอมยิ้ ม "ไม่ ฉั น ชอบหมำป่ ำเชื่ อ งๆ ร่ ำ งกำย
แข็งแรงกำยำ รอ้ งคำรำมนำ่ เกรงขำม พอเห็นฉันก็ยอมศิโรรำบ"
ถำนเจี่ยว "โอ…้ คลอ้ งจองกันดีเหลือเกิน"
จ้วงอวี๋ "ตำลุงอะไรล่ะ ใครจะไปเอำผู้ชำยแก่ๆ แกง่ ำ่ ยแบบ
นัน้ จะทำให้ฉันพอใจไดย้ ังไงกัน"
(2)
จ้วงอวี๋มักจะรู้สึกว่ำตัวเองลืมอะไรบำงอยำ่ งอยูเ่ สมอ แต่ต่อ
หน้ ำ ข้อ สอบปลำยภำคหนำปึ กหลำยชั้น ก็ คิ ด ไม่อ อก แล้ ว ไม่
อดทนคิดต่อด้วย เธอเขียนขัน้ ตอนกำรคำนวณลงในกระดำษทด
เขียนไปเขียนมำ ปลำยดินสอหักดังเป๊ำะ มองประโยคหนึ่งที่อยู่
ใตป้ ลำยดินสอนัน้ แลว้ ตะลึง

1437
 ปั กษีบินขึ้นปั กษีรว่ งลง มัจฉำยังคงจมวำรี1
ไมร่ ทู้ ำไม ประโยคนี้จึงพุง่ เขำ้ มำในสมองเธอ ในใจรูส้ ึกกลัด
กลุ้มขึ้นมำทันที แล้วก็ไม่อยำกทบทวนแล้ว ทิ้งปำกกำแล้วเดิน
ออกไปนอกห้องเรียน
เป็ นฤดูร้อนที่กำลังร้อนจัดพอดี แสงแดดส่องผ่ำนกิ่งไมล้ ง
มำ ทิ้งเส้นแสงสีเหลืองทองไว้บนพื้นดิน รำวกับปูควำมสวยงำม
พรำ่ พรำยไวใ้ ตเ้ ทำ้ โจวเสี่ยวก็เดินเลียบไปตำมเส้นแสงสีทองนี้ที
ละเส้นๆ ทันใดนัน้ ถำนเจี่ยวก็โทรมำ
"อวี๋… เธอจะต้องไป ไปที่กองตำรวจอำชญำกรรมสถำนีเฉิง
ตงเมืองต้ำหลี หำเสิ่นสือเยี่ยน…"
เสิ่นสือเยี่ยน
จ้วงอวี๋ทวนชื่อนี้ในใจ เงยหน้ำมองออกไปไกล ผ่ำนไปครู่
หนึ่งถึงพบวำ่ ใบหนำ้ เปี ยกชื้น
ให้ตำย เธอจะต้องสอบจนโง่ไ ปแล้วแน่ๆ ทำไมอยู่ๆ ถึ ง

1
คำว่ำปั กษี ในภำษำจีนคือคำว่ำ' เยี่ยน ' (雁) ซึ่งเป็ นคำเดียวกับคำว่ำเยี่ยนในชื่อเสิ่นสือเยี่ยน และคำ
ว่ำ' มัจฉำ 'ในภำษำจีนคือคำวำ่ ' อวี๋ ' (鱼) ซึ่งเป็ นคำเดียวกันกับชื่อของจ้วงอวี๋ ปั กษีในที่นี้หมำยถึงเสิ่นสือ
เยี่ยน และมัจฉำในที่นี้หมำยถึงจ้วงอวี๋ "

1438
รอ้ งไห้ไดล้ ะ่
——
สถำนีตำรวจเฉิงตงเป็ นตึกที่สะอำดและใหญ่โตหลังหนึ่ง
โจวเสี่ ย วอวี๋ เ ริ่ ม พู ด กั บ ยำมเฝ้ ำประตู บอกว่ ำ ตนต้ อ งกำรพบ
ตำรวจอำชญำกรรมชื่อเสิ่นสือเยี่ยน คนอื่นก็งงมำก แตพ่ อเห็นวำ่
เป็ นสำวนอ้ ยคนสวยคนหนึ่ง ก็คิดวำ่ คงจะมำแจง้ ควำมเป็ นแน่
พระอำทิตยต์ กแล้ว โจวเสี่ยวอวี๋ยืนพิงพนังรอ ผนังสกปรกก็
ไมส่ นใจ สองมือล้วงกระเป๋ำกำงเกง ปลำยเท้ำขำ้ งหนึ่งวำดไปมำ
บนพื้น แต่ไมร่ ู้ผ่ำนไปนำนเท่ำไร พระอำทิตยใ์ กล้จะลับภูเขำไป
แล้ว ทันใดนัน้ เธอรู้สึกได้วำ่ บนพื้นนอกจำกเธอแล้ว ยังเงำร่ำงสูง
ใหญเ่ อียงๆ อีกเงำหนึ่ง ไมร่ วู้ ำ่ อยูม่ ำนำนแคไ่ หนแลว้
เธอไม่ชอบควำมรู้สึกนี้เลย เพรำะรู้สึกได้รำงๆ ว่ำกำรมีอยู่
ของผู้ชำยด้ำนหลังคนนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกรุกรำน เธอหัน
ตัวมำ คนคนนั้นสวมชุดตำรวจ ทั้งยังสวมหมวกตำรวจ แล้วยืน
อยู่ข้ำงผนัง ผิวไม่ได้ขำวขนำดนั้นเลยสักนิด แต่เส้นที่ลำคอดูดี
มำก เขำจ้องเธอ โจวเสี่ยวอวี๋ไม่เคยเห็นผู้ชำยคนอื่นที่มีแววตำ
ล้ำลึกท่วมท้นแบบนี้มำกอ่ น ทั้งยังคำดไมถ่ ึงว่ำจะไมไ่ ด้ประหม่ำ
กับเธออีกดว้ ย
1439
 เธอไมร่ วู้ ำ่ ตกลงแลว้ ในใจตัวเองกำลังประหมำ่ เรื่องอะไร
"คุณ… หำผมเหรอครับ" เสิ่นสือเยี่ยนถำม น้ำเสียงเจือแวว
แหบแห้ง โจวเสี่ยวอวี๋ไดก้ ลิ่นบุหรี่จำงๆ
"ถูกต้อง" โจวเสี่ยวอวี๋ตอบ "เสิ่นสือเยี่ยนใช่ไหม ฉันถูกคน
ขอร้องมำ มีคนฝำกให้ฉันเตือนคุณว่ำ วันที่สำมสิบกรกฎำคม
ห้ำมไปซูโจวเด็ดขำด ห้ำมไปที่โรงเรียน XX ที่ซูโจว ไปแล้วจะ
ตำย! จดข้อควำมนี้เอำไว้ในสมุดบันทึกเล่มเล็กที่คุณถือติดตัว
เล่มนั้น จดในคอมพิวเตอร์ บอกทุกคนรอบตัวว่ำห้ำมให้คุณไป
จำไดห้ รือยังคะ"

1440
 ตอนที่ 292 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (2)

เสิ่นสือเยี่ยนเบิกตำโตอยำ่ งฉับพลัน
โจวเสี่ ย วอวี๋ ลู บ จมู ก เล็ ก น้ อ ย เธอก็ รู้ สึ ก ประดั ก ประเดิ ด
เช่นกัน ทั้งยังมีควำมกังวลอย่ำงไม่มี ที่มำที่ไ ปเล็ก น้อ ย พูดว่ำ
"โอเค ตำมนี้นะ" ขณะหันตัวกำลังจะจำกไป ทันใดนัน้ มือขำ้ งหนึ่ง
ก็ถูกจับไว้
พระอำทิ ต ย์ ลั บ ภู เ ขำไปแล้ ว ไฟถนนยั ง ไม่ ส ว่ ำ งขึ้ น มำ
บริเ วณโดยรอบล้วนเต็มไปด้วยควำมมืดสลัว โจวเสี่ยวอวี๋ก้ม
หน้ำมองมือขำ้ งนัน้ แขนเสื้อสีเทำเขม้ มือใหญม่ ำกและเรียวยำว
มำก ทัง้ ยังมีบำดแผลเล็กนอ้ ย กุมขอ้ มือเรียวเล็กของเธอไว้ ไมร่ ู้
ว่ำทำไมถึงตกใจจนชะงักไป
ดว้ ยนิสัยปกติของจว้ งอวี๋ ตอนนี้นำ่ จะตบบอ้ งหูให้อีกฝ่ำยได้
สติ ไ ปนำนแล้ ว แต่ เ ธอกลั บ ชะงั ก ไปครู่ ห นึ่ ง อย่ ำ งคำดไม่ ถึ ง
ฉับพลันนัน้ ก็พบวำ่ ตัวเองไมอ่ ยำกจะแกะออกเสียอยำ่ งนัน้
มือของ… ผูช้ ำยแปลกหนำ้ คนหนึ่ง
"นี่ ปลอ่ ย" โจวเสี่ยวอวี๋พูดเสียงเย็น

1441
 ผู้ชำยคนนี้ดูแล้วก็ไมใ่ ช่โจรที่ถือดีแต่อยำ่ งใด รีบปล่อยมือ
ลง แต่ใบหน้ำหล่อเหลำซื่อๆ ตรงนั้นที่ดูเ หมือนจะแดงระเรื่อ
ยังคงซ่อนไวใ้ ตห้ มวก
"ผมเคยเจอคุณที่ไหนมำก่อนหรือเปล่ำ" เขำถำม น้ำเสียง
กลับมีแววกดดันอยำ่ งคำดไมถ่ ึง
โจวเสี่ยวอวี๋ไมพ่ ูดอะไร
ผ่ำนไปครู่หนึ่ง เธอหันมำแล้วพูดว่ำ "ที่ฉันพูดไปจำได้แล้ว
ใช่ ไ หม วั น ที่ ส ำมสิ บ กรกฎำคม ห้ ำ มไปตำยที่ ซู โ จว จ ำได้ ก็
พอแลว้ " กอ่ นจะหมุนตัวเดินจำกไปโดยไมห่ ันมำอีก
จ้วงอวี่ในตอนนั้นไม่รู้เลยสักนิดว่ำ ผู้ชำยคนนี้จ้องมองเงำ
หลังของเธอ ผมยำวของเธอ เอวของเธอ มือของเธอ แมก้ ระทั่ง
นิ้ ว ทุ ก นิ้ ว ของเธอ มองอยู่ น ำนมำก แล้ ว ก็ ไ ม่ รู้ ว่ ำ ต ำรวจที่
จงรัก ภัก ดีต่อตำแหน่งหน้ำที่กำรงำนทุก กระเบียดนิ้วมำตั้งแต่
ไหนแต่ไรนัน้ แสดงทักษะกำรสะกดรอยตำมผูห้ ญิงแปลกหนำ้ คน
หนึ่งเป็ นครัง้ แรกในประวัติศำสตร์ ตำมเธอไปตลอดทำง ตำมไป
จนถึงประตูหอพักเธอ กอ่ นที่ดวงดำวจะขึ้นมำคืนนัน้ เขำก็ไดเ้ ก็บ
ขอ้ มูลชีวประวัติของเธอไวอ้ ยำ่ งชัดเจนเรียบรอ้ ยแลว้

1442
 คื น นั้ น จ้ ว งอวี๋ ก็ ก ระวนกระวำยใจ ไม่ ไ ด้ ไ ปอ่ ำ นหนั ง สื อ
ทบทวนที่ห้องสมุด นอนบนเตียง กำงหนังสือปิ ดหนำ้ ไว้ เธอรู้สึก
ว่ำตัวเองน่ำจะถูกถำนเจี่ยวแพร่เชื้อใส่จนไมป่ กติเหมือนกันแล้ว
ในสมองมีภำพของเสิ่นสือเยี่ยนวนเวียนซ้ำไปซ้ำมำ ทุกประโยคที่
เขำพูดไปเมื่อตอนบ่ำย ทุกๆ สีหน้ำของเขำ ตอนสุดท้ำยที่เธอ
จำกเขำไป เขำยืนอยู่ท่ำมกลำงแสงสำยัณห์ ท่ำทำงสงบนิ่งเป็ น
อยำ่ งยิ่ง เพรำะอะไรเธอถึงเห็นควำมโดดเดี่ยวจำกในเงำร่ำงของ
เขำเสียอยำ่ งนัน้
ให้ตำยเถอะ หรือว่ำจะเป็ นรักแรกพบจริงๆ หลังจำกหำย
กลุ้ ม ใจ ใบหน้ ำ ของจ้ ว งอวี๋ ก็ ร้ อ นขึ้ น เล็ ก น้ อ ยอย่ำ งคำดไม่ถึ ง
ประโยค 'ผมเคยเจอคุณที่ไหนมำกอ่ นหรือเปล่ำ' ที่เขำพูดตีสนิท
เชยเสียขนำดนัน้ แต่ทำไมตอนที่ได้ยินประโยคนัน้ ก็รู้สึกว่ำหัวใจ
ทั้งดวงพลันตกลงไปในสถำนที่ใดสถำนที่หนึ่งอย่ำงรวดเร็ว ทั้ง
แสนหวำน แสนขม ทั้งยังมีควำมอำลัยอำวรณ์อย่ำงบอกไม่ถูก
เล็กนอ้ ย
เธอไมเ่ คยมีรักแรกพบมำกอ่ น ไมร่ วู้ ำ่ ใช่ควำมรูส้ ึกนี้ไหม
แต่ตลอดยี่สิบเอ็ดปี มำนี้ของเธอก็ไม่เคยว้ำวุ่นใจเท่ำนี้มำ
กอ่ น น่ำจะนอนบนเตียงมำสองชั่วโมงแล้ว จ้วงอวี๋รู้สึกว่ำไมไ่ หว

1443
แล้ว เธอคิดว่ำจำเป็ นต้องไปหำผูช้ ำยคนนัน้ แล้วทำให้มันชัดเจน
รูส้ ึกอะไรก็รสู้ ึกสิ ยำกมำกที่ฉันจะรูส้ ึกสักครัง้
เธอลุกจำกเตียง หันมำมองกระจกแวบหนึ่งกอ่ นจะออกจำก
ห้อง แลว้ ก็ถอยกลับมำ หยิบกระโปรงในตูท้ ี่ไมค่ อ่ ยใส่ออกมำตัว
หนึ่ง… เธอยัดตัวเองลงไป พอเปลี่ยนกระโปรงแล้วก็ปล่อยหำง
มำ้ ที่ร้อยวันพันปี ไมเ่ คยปล่อยออกมำ เงยหนำ้ ถำมชัน้ บน "นี่ ยัย
หมำสอง ฉันขอยืมลิปเธอหนอ่ ย"
ยัยหมำสองกำลังนอนคว่ำอ่ำนนิยำยบนเตียง ก้มหน้ำมอง
เธอแวบหนึ่งแลว้ อึ้งไป "ทะ ทะ เธอ… เป็ นบำ้ ไปแลว้ เหรอ…"
"เป็ นบำ้ บำ้ นเธอสิ ลิปละ่ !"
จ้ ว งอวี๋ เ ดิ น ออกไปจำกหอพั ก อย่ำ งสดชื่ น แจ่ ม ใส ท ำให้
ผู้ชำยนับไม่ถ้วนตะลึงตำค้ำงตลอดทำง มีแม้กระทั่งตำกล้องที่
ชอบถำ่ ยรูปคนดังในมหำวิทยำลัย จว้ งอวี๋ไมม่ ีแกใ่ จจะสัง่ สอนคน
พวกนี้ ขณะกำลังจะเดินออกไปจำกมหำวิทยำลัย กลับเหลือบ
เห็นเงำคนคนหนึ่งยืนอยูใ่ ตต้ น้ ไม้
จว้ งอวี๋ยืนนิ่งไมข่ ยับ

1444
 ตอนที่ 293 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (3)

เขำถอดชุดตำรวจออกไปแล้ว สวมชุดลำลอง เสื้อโปโลที่

เชยเล็กนอ้ ย กำงเกงยีนส์ แตท่ ำอยำ่ งไรได้ เพรำะหุ่นคอ่ นขำ้ งดีก็
เลยยังคงสูงโดดเด่นมำก ใบหนำ้ ของเขำมัวสลัวอยูใ่ ต้แสงแดดที่
ส่องลอดกิ่งไม้ลงมำ มีเพียงหว่ำงนิ้วที่คีบบุหรี่ไว้มวนหนึ่งที่ไฟ
แดงวำบขึ้นมำเล็กน้อย จ้วงอวี๋สังเกตเห็นว่ำบนถังขยะข้ำงๆ มี
กน้ บุหรี่หลำยมวนทิ้งไว้
จว้ งอวี๋เดินตรงไปหำเขำ
เขำลดบุหรี่ที่อยูใ่ นมือลง
ตรงนี้เป็ นมุมมืดที่มีเงำของต้นไมบ้ ังไว้ ไมม่ ีใครสังเกตเห็น
พวกเขำสองคน
จว้ งอวี๋ "รอฉันเหรอ"
เสิน่ สือเยีย่ นไมพ่ ูดอะไร
จ้วงอวี๋ "ไมพ่ ูดฉันกลับนะ" สิ้นเสียง ขอ้ มือก็ถูกอีกฝ่ำยคว้ำ
ไว้ จ้วงอวี๋ค้นพบอย่ำงเหนือควำมคำดหมำยว่ำ ตัวเองหลงใหล
ควำมรู้สึกที่ถูกผูช้ ำยคนนี้บังคับกักขังอยำ่ งคำดไมถ่ ึง… ในใจคัน

1445
ยุบยิบเล็กนอ้ ย ซำบซ่ำนเล็กนอ้ ย
"คุณ…" เขำพูด "จำไม่ได้เลยสักนิดจริงๆ เหรอ ไม่ได้รู้สึก
อะไรกับผมสักนิดเลยเหรอ"
จ้วงอวี๋ยืนนิ่งไมข่ ยับ แล้วก็ไมไ่ ด้พูดอะไร เธอไมร่ ู้ว่ำจะต้อง
ตอบอย่ำงไร ตอบว่ำควำมรู้สึกที่หมดหวังและสูญเสียที่มีอยูใ่ น
ใจมำตลอดนัน้ แทจ้ ริงแลว้ เป็ นเพรำะอะไรกันแน่ ไหนจะควำมฝั น
เลือนรำงที่ฝันมำครั้งแล้วครั้งเล่ำ ผู้ชำยในฝั นที่มีรูปร่ำงสูงเด่น
ดวงตำกระจำ่ งใสและเศร้ำโศกเหมือนเขำ แตเ่ ธอเป็ นนักเรียนหัว
กะทิด้ำนวิทยำศำสตร์คนหนึ่ง จะไปเชื่อเรื่องเหลวไหลพวกนี้ได้
อยำ่ งไร
"กู… กู…" เธอกัดฟั นพูด
"อย่ำมำเอะอะก็กู กู คำหยำบเต็มปำก เธอเป็ นเด็กผู้หญิง
นะ" เสิ่นสือเยี่ยนก็แทบจะหลุดปำกพูดออกมำ จ้วงอวี๋ตะลึง เธอ
เคยได้ยินคำพูดนี้ที่ไหน เสียงทุม้ ต่ำนำ่ ฟั งเหมือนกัน น้ำเสียงน่ำ
เบื่อ ตักเตือนเหมือนคนแก่ น้ำตำของจ้วงอวี๋ถูกบังคับให้ไ หล
ออกมำในทันที พูดคำรำม "คุณเป็ นใครกันแน"่
เขำพูด "ผมคือเสิ่นสือเยี่ยน"

1446
 ทั้งสองคนต่ำงฝ่ำยต่ำงคุมเชิงกันอยู่ครู่หนึ่ง เขำค่อยๆ ยื่น
มือไปเช็ดน้ำตำของเธอ ปลำยนิ้วหนำลูบอยำ่ งออ่ นโยนเป็ นอยำ่ ง
ยิ่ง จ้วงอวี๋หันหนำ้ ไป เงยหนำ้ ขึ้นมองเขำ ทันใดนัน้ เสิ่นสือเยี่ยน
รู้สึกไมเ่ ป็ นตัวของตัวเอง กอ่ นที่เขำจะตอบสนองอะไรกลับไป ก็
กม้ ลงจูบริมฝี ปำกแดงอวบอิ่มรำวกุหลำบนัน้ ไปแลว้ จว้ งอวี๋นิ่งไป
ครูห่ นึ่งแลว้ คิดจะขัดขืนทันที เสิ่นสือเยี่ยนรู้สึกว่ำยังไมพ่ อ เขำไม่
อำจปล่อยมือได้จริงๆ ดังนั้น มือจึงออกแรงกับเด็กผู้หญิงที่ไร้
ควำมผิดเป็ นครัง้ แรกอยำ่ งน่ำอำย จ้วงอวี๋ที่เรียนเทควันโด้จนได้
สำยดำที่อยู่ตรงหน้ำเขำกลับยกมือไม่ขึ้นเลยสักมือ ทั้งสองคน
หอบเบำๆ ระหว่ำงที่ร่ำงสัน่ เทำน้อยๆ ชัว่ พริบตำนัน้ จ้วงอวี๋ก็ถูก
กดติดกับตน้ ไมใ้ หญต่ น้ หนึ่ง เสิ่นสือเยี่ยนที่ตอนแรกจูบริมฝี ปำก
ของเธอเบำๆ ต่อมำจู่ๆ ก็ระเบิดขึ้นมำ จูบเธออย่ำงดูดดื่ม และ
จ้วงอวี๋ที่อยูท่ ่ำมกลำงเงำของต้นไมแ้ ละควำมมืดนั้นก็เห็นสีหน้ำ
เขำแทบจะลุ่ ม หลง ผ่ำ นไปครู่ ห นึ่ ง เธอก็ ย่ื น มื อ มำกอดเขำไว้
กอ่ นจะจูบกลับไปอยำ่ งรอ้ นแรงยิ่งกวำ่

…
ตอ่ มำ เขำพูดกับเธอวำ่ "อยำ่ ลืมผมอีกนะ"
"ฉันควบคุมเวลำไมไ่ ด้" เธอพูด

1447
 เขำพู ด "ครั้ง นี้ คุ ณ … ไม่มี ค วำมรู้ สึ ก ที่ รุ น แรงกั บ ผม ไม่
เหมือนผมที่ตำมหำคุณอยูต่ ลอดแบบนี้"
"โธเ่ อย๊ คุณเป็ นผูช้ ำย อยำ่ มำจูจ้ ี้เยอะแยะนำ่ "
เขำไมพ่ ูดอะไร
ผ่ำนไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดอีก "เสิ่นสือเยี่ยน ฉัน โจวเสี่ยวอวี๋
ไมเ่ คยติดคำ้ งผูช้ ำยมำกอ่ น เวลำก็ช่ำงแมง่ ควำมทรงจำหำยไปก็
ช่ำงแมง่ ฉันจะไมต่ ิดคำ้ งคุณแน"่
(3)
จ้วงอวี๋มักจะรู้สึกว่ำตัวเองลืมอะไรบำงอยำ่ งอยูเ่ สมอ แต่ต่อ
หน้ำกองชีตเรียนหนำปึ กก็คิดไม่ออก แล้วไม่อดทนคิดต่อด้วย
เธอเขียนขัน้ ตอนกำรคำนวณลงในกระดำษทด เขียนไปเขียนมำ
ปลำยดินสอหักดังเป๊ำะ มองประโยคหนึ่งที่อยูใ่ ต้ปลำยดินสอนั้น
แลว้ ตะลึง
ปั กษีบินขึ้นปั กษีรว่ งลง มัจฉำยังคงจมวำรี
พลิกเปิ ดต่อไปอีกหลำยหน้ำโดยไมร่ ู้ตัว กลับพบว่ำ หลำย
จุ ด บนกระดำษทดล้ ว นเขี ย นประโยคนี้ อ ยู่ ทั้ ง ยั ง มี บ ำงส่ ว น

1448
สะเปะสะปะ จำไมไ่ ดว้ ำ่ เขียนไวเ้ มื่อไหร่
สือ…
สือเยี่ยน…
ปั กษีบินขึ้นปั กษีรว่ งลง มัจฉำยังคง…
ใจฉันยังคงเหมือนเดิม ห้ำมลืม ห้ำมลืม ห้ำม…
อำเยี่ยน
ตงเฉิง… ตำรวจอำชญำกรรม… เดือนกรกฎำคม…
ปั ง จ้วงอวี๋โยนกองหนังสือไว้บนกระดำษทด เล่นบ้ำอะไร
กันเนี่ย จริงๆ เลย

1449
 ตอนที่ 294 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (4)

(4)
จ้วงอวี๋ยังพบประโยคอื่นๆ ในสมุดอีก ไมร่ ู้ว่ำตัวเองเขียนลง
ไปเมื่อไหร่
อีก ทั้งยังมีบนมือถือและสติ๊กเกอร์บนผนัง และเพื่อนร่วม
ห้องก็เตือนอย่ำงไม่สบอำรมณ์ "ก็หลำยวันก่อนเธอบอกว่ำฉัน
จะตอ้ งฉันเตือนเธอให้ดูมันให้ได้ ฉันจะไปรูไ้ ดย้ ังไง"
ประโยคซ้ำไปซ้ำมำนัน้ เขียนไวว้ ำ่
'ก่ อ นวั น ที่ 15 มกรำคม 2017 จะต้ อ งเอำกล่ อ งปฐม
พยำบำลใต้เตียงกล่องนั้นไปไว้ที่ห้องใต้หลังคำบ้ำนเก่ำประจำ
ตระกูลของศำสตรำจำรย์ของมหำวิทยำลัยชิงหวำชื่อเฉินเหลี
ยงเจี๋ยที่อำเภอลี่เมืองต้ำหลีให้ได้ เกี่ยวพันถึงชีวิตของถำนเจี่ยว
กับแฟน จำไว้ จำไว้ ทำไมไ่ ด้เป็ นหมำโสดตลอดชีวิต! ถำนเจี่ยว
เชื่อไดแ้ คฉ่ ัน'
จ้วงอวี๋เอำมือเท้ำคำงอ่ำนอยู่นำนมำก จำกนั้นหยิบมือถือ
ขึ้นมำโทรหำถำนเจี่ยว โทรไปหลำยครั้ง แต่กลับโทรไมต่ ิดเลย

1450
สง่ ขอ้ ควำมหำเธอทำงอินเทอรเ์ น็ตก็ไมต่ อบกลับ
ไม่รู้ว่ำทำไม เธอกลับไม่ได้นึกสงสัยใดๆ ต่อสถำนกำรณ์
แปลกประหลำดนี้เสีย อย่ำงนั้น เธอเอำกล่องปฐมพยำบำลใต้
เตียงนัน้ ออกมำดู มักจะมีควำมรู้สึกอยูเ่ สมอว่ำเป็ นเรื่องที่สำคัญ
มำกจริงๆ อีกทัง้ กระดำษโนต้ ก็ยังเขียนไวว้ ำ่ อยำ่ งนัน้ ถึงจะคิดไม่
ออกว่ำตัวเองเขียนไว้เมื่อไหร่ แต่ก็รู้สึกว่ำมีเหตุผลที่มันเป็ นไป
เช่นนี้
จ้วงอวี๋เป็ นผู้หญิงคนหนึ่งที่สัญชำตญำณแรงกล้ำอย่ำงหำ
ใดเปรียบและทำตำมสัญชำตญำณเสมอ อีกทัง้ เมื่อลองคิดอยำ่ ง
ละเอียดแล้ว เรื่องที่ถำนเจี่ยวฝำกฝั ง ก็เร้ำใจมำกอยำ่ งคำดไมถ่ ึง
เมื่อคิดได้ดังนัน้ เธอก็เกิดควำมคิดหนึ่งขึ้นมำ รีบจองตัว๋ รถ
ตัดสินใจไปปฏิบัติภำรกิจนี้ที่อำเภอลี่คนเดียว พอทำสำเร็จแล้ว
คอ่ ยไปเชือดถำนเจี่ยวที่บำ้ น ให้หลอ่ นสำนึกในพระคุณเธอซะ!
ในส่วนของวิธีกำรนัน้ ส่วนใหญค่ ือบำ้ นเกำ่ ในชนบทใช่ไหม
ปลอมเป็ นพนักงำนทำควำมสะอำด ช่ำงซ่อมบำ้ น นักเรียนที่หลง
ทำง… จะตอ้ งไมเ่ วอ่ รม์ ำกเกินไป
(5)

1451
 จ้วงอวี๋นั่งเล่นเกมอยูบ่ นเตียงที่โรงแรมในซูโจว แต่กลับถูก
คนฆ่ำ ติ ด ต่ อ กั น ห้ ำ ตำ คนในกลุ่ ม ด่ ำ เธอ เธอก็ ต ระหนั ก ได้ ว่ ำ
ตัวเองจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว โยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไปแล้ว
มองถำนเจี่ยวขำ้ งๆ
"นี่ เธอกับทอ่ นไมเ้ ฉินไปถึงไหนกันแลว้ " ถำนเจี่ยวถำม
เธอพูดอยำ่ งไมส่ นใจเลยสักนิด "ก็แคจ่ ูบไปสองสำมครัง้ แค่
นัน้ เอง" แต่จะบอกกับเพื่อนอยำ่ งไรล่ะ คูน่ ัดบอดที่ล้มเหลวคนนี้
ที่เธอแนะนำ ตำรวจที่ดูทัง้ ทึ่มทื่อทัง้ ไมน่ ำ่ สนใจ หลังจำกเจอกัน
สองสำมครัง้ ก็กลับรู้สึกว่ำไมเ่ ลว และเขำก็หลงใหลเธออยำ่ งเห็น
ได้ชัด
เรื่องนี้พอพูดออกมำแล้วก็เหมือนตบหน้ำตัวเองเล็ก น้อย
จริงๆ แล้วเธอเคยสำบำนกับถำนเจี่ยวว่ำ ตัวเองจะหำหมำป่ำตัว
น้อยเชื่องๆ สักตัว ผลคือวันนี้ตำทึ่มคนนี้มำถึงซูโจว ตอนที่กิน
ข้ำวกับทุกคนก็ไม่ไว้หน้ำเธอ ให้ตำยเถอะ ตอนเงียบก็เหมือน
หมำพันธุ์ชิบะตัวหนึ่ง แต่พ อตอนเดือดก็ก ลำยเป็ นทิเ บตันแม
สติฟฟ์1ซะงัน้ …

1
สุนัขพันธุ์ทิเบตันแมสติฟฟ์ (Tibetan mastiffs) เป็ นสุนัขพันธุ์ใหญ่ นิยมผูกหรือล่ำมไว้กับสถำนที่
ตำ่ งๆ เพื่อให้เฝ้ำสถำนที่เหลำ่ นัน้ มีนิสัยดุร้ำย

1452
 จ้วงอวี๋ลูบใบหน้ำตัวเองเล็กน้อย จุดสำคัญคือตัวเองยังถูก
ผูช้ ำยคนนี้ทำให้ใจสัน่ ไปดว้ ย
ทัง้ สองคนไมไ่ ด้พูดอะไรกันมำก ทันใดนัน้ ก็มีคนเคำะประตู
จ้วงอวี๋ไม่มีประสบกำรณ์เลยสักนิด แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรมำก
เดินไปเปิ ดประตู แต่กลับเห็นแววตำมีนัยยะลึกซึ้งของถำนเจี่ยว
ทำ่ ทำงเหมือนคนที่ผำ่ นโลกมำกอ่ น
เสิ่นสือเยี่ยนสวมเสื้อยืดตำรวจสีเขียวทหำร เนื้อผำ้ ทัง้ นุม่ ทัง้
เกำ่ แตก่ ลับขับเนน้ ให้เห็นเค้ำโครงรูปร่ำงที่สูงโปร่งและผอมบำง
ของผู้ชำยคนหนึ่งออกมำ จ้วงอวี๋รู้ว่ำตัวเองสวมชุดนอน อีกทั้ง
สำยเดี่ยวขำ้ งหนึ่งยังหล่นลงมำจำกบำ่ มือเธอยันประตูไว้ไมข่ ยับ
"มีเรื่องอะไร"
สำยตำเสิ่นสือเยี่ยนกวำดผ่ำนไหล่เธออยำ่ งรวดเร็ว สำยตำ
แข็งทื่อนั้นไมไ่ ด้มองต่ำลงไป ใบหน้ำที่ปกติเงียบๆ ซื่อๆ ตอนนี้
ดูแล้วก็ไม่ได้มีสีหน้ำอำรมณ์อะไรเป็ นพิเศษ เขำพูดเสียงต่ำว่ำ
"เรื่องเมื่อตอนกลำงวัน ผมอยำกจะพูดกับคุณอีกสักหนอ่ ย"
"พูดอะไร" จว้ งอวี๋ถำม
กลำงคืนอำกำศยังคงหนำวเล็กน้อย จ้วงอวี๋กอดแขนตัวเอง

1453
เสิ่นสือเยี่ยนพูดวำ่ "เขำ้ ไปคุยขำ้ งในกันไหม"
"ถำนเจี่ยวยังไมห่ ลับเลย กำลังพยำยำมเงี่ยหูฟังสุดชีวิตอยู่
บนเตียงละ่ " จว้ งอวี๋ตอบ
เสิ่นสือเยี่ยนหัวเรำะเล็กนอ้ ย "งัน้ … ไปคุยที่ห้องผมไหม"
เสิ่นสือเยี่ยนขยับขำเล็กนอ้ ย ตอบวำ่ "ก็โอเค"
ทัง้ สองคนเดินตำมกันไปจนถึงห้องของเขำ เสิ่นสือเยี่ยนรูด
คี ย์ก ำร์ ด เปิ ดประตู จ้ ว งอวี๋ เ ดิ น เข้ำ ไป พบว่ ำ ถึ ง แม้ว่ ำ จะเป็ น
ห้องพักโรงแรม แต่เขำก็ยังรักษำควำมสะอำดและเรียบร้อยมำก
เสื้อผ้ำที่เปลี่ยนวันนี้ก็ใช้เวลำว่ำงซักแล้วตำกไว้ในห้องอำบน้ำ
เสื้ อ นอกอะไรพวกนั้นก็ พับ วำงไว้ ที่ หัว เตี ย งอย่ำ งเป็ นระเบียบ
เรียบร้อย หลังจำกนั้นควำมคิดหนึ่งก็แล่นเข้ำมำในสมองอย่ำง
รวดเร็ว ดีมำก มีเขำแล้ว ต่อไปบำ้ นก็จะมีคนเก็บกวำดแล้ว
เสิ่นสือเยี่ยนยำ้ ยเกำ้ อี้ตัวหนึ่งออกมำขำ้ งหนำ้ "นัง่ สิ" จว้ งอวี๋
ก้ำวขำเรียวยำวเดินเข้ำไปช้ำๆ เสิ่นสือเยี่ยนรินน้ำร้อนให้เ ธอ
จ้วงอวี๋ประคองไว้ให้มืออุ่น และเขำก็นั่งลงไปที่ปลำยเตียงตรง
ข้ำม สองมือยังวำงอยู่บนขำเรียบร้อย หลังจำกดูเหมือนว่ำ จะ
พินิจพิจำรณำคำพูดออกมำได้แล้ว จึงพูดว่ำ "เสี่ยวอวี๋ เมื่อตอน

1454
กลำงวั น ผมไม่ไ ด้ ตั้ง ใจหั ก หน้ำ คุ ณ เพี ย งแต่ ผ มเป็ น ต ำรวจ มี
หลัก กำรของตัวเอง หลัก กำรนี้ไ ม่ว่ำเป็ นใคร ผมก็ไ ม่ผ่อนผั น
ทัง้ นัน้ คุณเป็ นผูห้ ญิงที่รคู้ วำมคนหนึ่ง ผมรูว้ ำ่ คุณเขำ้ ใจ…"
จ้วงอวี๋มองท่ำทำงตั้งอกตั้งใจอธิบำยของเขำก็หัวเรำะ โบก
มือเล็กนอ้ ยพรอ้ มพูด "พอแลว้ ๆ เมื่อตอนกลำงวันฉันเจำ้ อำรมณ์
ไปหนอ่ ย คุณพูดไมผ่ ิด ฉันเคำรพหลักกำรของคุณ"
เสิ่นสือเยี่ยนคิดไมถ่ ึงว่ำผูห้ ญิงที่อำรมณร์ ้อนมำตลอดจะให้
อภัยงำ่ ยขนำดนี้ เขำกลับตะลึงไปเล็กน้อย ไมร่ ู้วำ่ จะพูดอะไรดีไป
ชัว่ ขณะ

1455
 ตอนที่ 295 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (5)

จ้วงอวี๋ด่ืมน้ำอย่ำงเชื่องช้ำ และจำกนั้นก็พูดว่ำ "พรุ่งนี้คุณ

กับอูอวี้จะออกปฏิบัติกำรกัน ต้องระวังเรื่องควำมปลอดภัยด้วย
นะ"
เขำพูด "ตกลง"
จ้วงอวี๋ยืนขึ้นมำแล้วพูดว่ำ "ในเมื่อไมม่ ีเรื่องอะไรแล้ว ฉันก็
จะกลับไปนอนแล้ว" เขำเองก็ยืนขึ้นมำ ไมไ่ ด้พูดตอบรับว่ำโอเค
หรือไมโ่ อเค จว้ งอวี๋เดินไปตรงหนำ้ เขำ มือยันไหลเ่ ขำไว้ขำ้ งหนึ่ง
พร้อมพูด "มำนี่สิ จูบหน่อย นี่คือรำงวัลที่คุณ ช่วยพวกเรำจับ
คนร้ำย ฉันคนนี้เนี่ย แบ่งกำรลงโทษและให้รำงวัลชัดเจนมำตั้ง
ไหนแต่ไร"
เสิ่ น สื อ เยี่ ย นกลั บ ไม่ ข ยั บ จ้ ว งอวี๋ รู้ สึ ก ว่ ำ เขำดู เ หมื อ นจะ
แปลกไปเล็กน้อย รำวกับเกร็งไปทั้งตัว เธอหัวเรำะ เวลำส่วน
ใหญ่เขำก็ยังคงเป็ นหมำป่ำน้อยเชื่องๆ อยู่ดี ทำเอำจิตใจเต็ม
เปี่ ยมไปด้ ว ยควำมสุ ข เธอเขย่ง เท้ำ ขึ้ น มำดื้ อ ๆ หอมแก้ม เขำ
จำกนั้นก็กระซิบข้ำงหูเขำ "ทำไมไม่กล้ำแล้วล่ะ เมื่อวำนตอนที่
นัดกับฉันไมไ่ ดจ้ ูบแลกลิ้นกันดูดดื่มหรอกเหรอ…"

1456
 เมื่อสิ้นเสียงพูด ทัง้ ตัวเขำก็ดีดขึ้นมำอยำ่ งคำดไมถ่ ึง! เสิ่นสือ
เยี่ยนดึงเธอเขำ้ มำกอด ดำ้ นขำ้ งคือตูโ้ ทรศัพท์ เธอตกใจเล็กนอ้ ย
ร่ำงกลับถูกแขนทัง้ สองของเขำโอบกอด เขำเอียงศีรษะจูบเธอไว้
จูบนี้ กอดนี้ นำมำซึ่งรสชำติเข้มข้นอย่ำงที่ไม่เคยมีมำก่อน นิ้ว
ของเขำเริ่มลูบไล้หลั งของเธอ ดวงตำทั้งสองและริ มฝี ปำกปิ ด
แน่น เก็บซ่อนควำมขมขื่นและควำมสุขไว้ ใจของจ้วงอวี๋ก็คล้ำย
กับมีอะไรบำงอย่ำงโจมตีอย่ำงฉับพลัน ทันใดนั้น ก็รู้สึกมัวเมำ
แล้วก็รู้สึกวำ่ ควำมรู้สึกที่รุนแรงนี้กำลังทำให้ใจของเธอทัง้ ดวงจม
ลงไปด้วยควำมตื่นเต้นและควำมสุข มือของเธอก็เริ่มสัมผัสผม
สัน้ ของเขำ ลูบไล้ใต้เสื้อยืดของเขำ ทัง้ สองคนจูบกันจนรำวกับจะ
ลื ม สิ้ น ทุ ก สิ่ ง อย่ ำ ง ทั น ใดนั้ น เสิ่ น สื อ เยี่ ย นก็ ห ยุ ด ลง สองมื อ
ประคองใบหนำ้ เล็กๆ ของเธอไว้ จ้องมองเธออยูน่ ำน
จ้วงอวี๋ไม่พอใจ "ทำไมหยุดล่ะ ต่อสิ" เสิ่นสือเยี่ยนหัวเรำะ
เล็กนอ้ ย จว้ งอวี๋ชะงัก ทำ่ มกลำงแสงไฟสลัวนี้ รอยยิ้มของหมำป่ำ
น้อยที่เบิกบำนใจแบบนี้เหมือนเด็ก หนุ่มที่ซ่ือและจริงใจอย่ำง
คำดไม่ถึง เขำถอดเสื้อยืดออกมำทันที เผยร่ำงกำยที่ไม่มีเ นื้อ
สว่ นเกินของผูช้ ำย รำ่ งกำยของผูช้ ำยที่โตเต็มวัย แลว้ กอดเธออีก
ครัง้
สมองของเธอรอ้ นฉ่ำ รำ่ งกำยก็เช่นกัน แตน่ ี่ไมไ่ ดก้ ระทบกับ
1457
กำรเลือกที่จะครุน่ คิดในช่วงกำลังเขำ้ ดำ้ ยเขำ้ เข็มนี้เลยสักนิด
เธอเพี ย งแค่ ถ ำมค ำถำมหนึ่ ง กั บ ตั ว เอง 'ต้ อ งกำรหรื อ ไม่
ตอ้ งกำร'

…
เสิ่นสือเยี่ยนอุ้มเธอขึ้นมำ เดินไปที่เตียง น้ำเสียงแหบพร่ำ
เป็ นอยำ่ งยิ่ง "เสี่ยวอวี๋ ผม…"
จว้ งอวี๋ตัดบทเขำ "ฝี มือของคุณเป็ นยังไงบำ้ ง"
ในเวลำแบบนี้ เสิ่นสือเยี่ยนคนซื่อก็ไม่ซ่ืออีกต่อไป พูดว่ำ
"ลองดูก็รแู้ ลว้ … ผมเรียนรูไ้ ด้"
จ้วงอวี๋หัวเรำะ ใจเธอเต้นเร็วรำวกับรัวกลอง พูดว่ำ "นี่ ถึง
ฉันจะยังเป็ นคนน่ำสงสำร แต่มันจะไม่ก ระทบกับฝี มือของฉั น
แนน่ อน…"
มือของเสิ่นสือเยี่ยนหยุดลงพร้อมพูด "คุณยังเป็ นนักศึกษำ
ผม…"
จว้ งอวี๋พูดเพียงแคว่ ำ่ "ฉันบรรลุนิติภำวะแลว้ "

1458
 เขำดูตึงเครียดอย่ำงเห็นได้ชัด แต่กลับยังคงถลำเขำ้ ไปใน
กำรต่อสู้ของศีลธรรมและควำมปรำรถนำ เส้นเลือดทุกเส้นบน
แขนลว้ นปูดนูน รำ่ งกำยกลับกดเธอไว้ ไมเ่ ต็มใจที่จะปลอ่ ยไปแม้
เพียงสักนิด ทันใดนั้น จ้วงอวี๋ก็รู้สึกว่ำท่ำทำงของเขำเซ็กซี่ชะมัด
เธอคว้ำมือของเขำไว้ วำงลงบนหนำ้ อกของตัวเองขำ้ งหนึ่ง "เมื่อ
กี้ คุ ณ ทดลองด้ ว ยตั ว เองไปแล้ ว หลำยครั้ง ยั ง จะลั ง เลอะไรอีก
วำงใจเถอะ ตลอดชีวิตของฉัน ไมเ่ คยทำเรื่องที่ตอ้ งเสียใจทีหลัง"
(6)
จว้ งอวี๋นงั่ อยูใ่ นรถ รูส้ ึกเสียใจทีหลังเล็กนอ้ ย
ใครว่ำเสิ่นสือเยี่ยนเป็ นคนซื่อ ฉวยโอกำสเมื่อคืนที่ถูกเธอ
สยบไป วันนี้พอเขำ้ มำก็ยังคงมีท่ำทำงซื่อๆ ทึ่มๆ พูดกับเธอว่ำ
เธอฉลำดและไหวพริ บ ดี ม ำก ทุ ก คนต่ ำ งหวั ง ว่ ำ เธอจะคอย
ประสำนงำนอยู่บนรถ อีกทั้งเมื่อตอนเช้ำตรู่ยังพูดไปพลำงกอด
ไปพลำง หลังจำกนั้นก็ใช้เสียงต่ำขอร้องเธออีกครัง้ ตอนนั้นเธอ
กำลังอำรมณด์ ีอยูพ่ อดี ก็เลยตอบรับไปโดยไมไ่ ดค้ ิดอะไรมำก
ผลคือตอนนี้ พวกเขำทัง้ สำมคนกำลังไปเฝ้ำสถำนที่เกิดเหตุ
ทั้งหมด มีเพียงเธอนั่งอยูใ่ นรถ นั่งอยู่ในควำมมืด รออยำ่ งหมด
อำลัยตำยอยำก
1459
 นิ้วของเธอเคำะต้นขำไมห่ ยุด ในสมองกลับปรำกฏภำพเมื่อ
คืนวำนในทันที ท่ำทำงเสิ่นสือเยี่ยนที่อมนิ้วของเธอไว้แ ล้วกัด
เบำๆ คิดแลว้ ก็พำให้ใจสัน่
ร่ำงกำยยังเจ็บอยู่เล็กน้อย แม้กระทั่งหุบขำไม่ลงเล็กน้อย
ใครบอกว่ ำ เขำเป็ น ท่อ นไม้ เป็ น คนซื่ อ ไม่รู้ จั ก พอโดยสิ้ น เชิง
เห็นชัดๆ ว่ำเป็ นคนเหมือนเธอ แต่พละกำลังของคุณลุงตำรวจ
คนนี้นำ่ กลัวจริงๆ…
จ้วงอวี๋หันไปมองทอ้ งฟ้ำอันมืดมิด คอ่ ยๆ ยิ้มออกมำ

…
เธอได้ยินเสียงแปลกๆ คล้ำยกับเสียงประทัดสองครัง้
พวกเขำยังไมส่ ง่ ขำ่ วอะไรมำ

…
เธอหยิบโทรศัพทม์ ือถือขึ้นมำ โทรหำถำนเจี่ยว
เธอวำงโทรศัพทล์ ง
ทอ้ งฟ้ำมืดมำก โดยรอบก็เงียบมำก เสียงปื นที่ไมร่ วู้ ำ่ มำจำก

1460
ไหนเสียงนัน้ ไมน่ ำ่ จะดึงดูดควำมสนใจของยำมมหำวิทยำลัยได้
จริง ๆ สมองของเธอยังประมวลอัตโนมัติ อย่ำงใจเย็น โทรหำ
110 แจ้งสถำนที่และสถำนกำรณข์ องเหตุร้ำยโดยคร่ำวๆ อยำ่ ง
ชั ด เจนแล้ ว จำกนั้น โทรศั พ ท์ก็ไ ม่รู้ไ ปไหนแล้ว เธอเดิ น มุ่งไป
ข้ำงหน้ำทีละก้ำวๆ เลียบไปตำมถนนมืดสลัวในมหำวิทยำลัย
ดวงดำวบนทอ้ งฟ้ำกำลังส่องประกำย ใครก็มองไมเ่ ห็นว่ำจ้วงอวี๋
กำลังเดินคนเดียว
ปั กษีบินขึ้นปั กษีรว่ งลง มัจฉำยังคงจมวำรี
ปั กษีบินขึ้นปั กษีรว่ งลง มัจฉำยังคงจมวำรี

…
คำพูดประโยคนี้วนเวียนอยูใ่ นสมองเธอซ้ำไปซ้ำมำ
เธอเดินไปถึงข้ำงศพ ถำนเจี่ยวกำลังร้องไห้อย่ำงเจ็บปวด
อูอวี้กำลังพยำยำมช่วยอย่ำงสุดชีวิต เธอเพียงแค่มองเขำแวบ
หนึ่ง ศพกลับแปลกหนำ้ กวำ่ ตอนยังมีชีวิตมำกนัก เมื่อคืนวำนเขำ
ยังพูดขำ้ งหูเธอว่ำ 'เสี่ยวอวี๋… ถึงพวกเรำจะรูจ้ ักกันไมน่ ำน… วันนี้
ผมเองก็บุ่มบ่ำมมำกเกินไปจริง ๆ แต่ผมจะดีกับคุณ ดีกับคุณ
ตลอดไป ผมสำบำนดว้ ยบัง้ ยศบนบำ่ ผม'

1461
 จว้ งอวี๋หลับตำ หันกำยไป แยกจำกเพื่อนไป เดินหำยลับเขำ้
ไปในควำมมืดมิด
เธอตกหลุมรักผู้ชำยคนนี้ตั้งแต่เจอกันครัง้ แรก ดุจดั่งผีเสื้อ
กลำงคืนที่อวดดีพงุ่ เขำ้ ไปในกองไฟ กลำ้ หำญและงดงำม
นับตัง้ แตก่ อ่ นที่จะเจอคุณ และหลังจำกที่ลืมคุณ

1462
 ตอนที่ 296 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (6)

(7)
หิ ม ะและน้ ำ แข็ ง ปกคลุ ม ไปทั่ว พื้ น แผ่น ดิ น ทั้ง ยั ง เป็ น ช่ ว ง
กลำงคืน จึงไม่มีรถยนต์ที่ยอมวิ่งจำกเมืองคุนตรงไปที่อำเภอลี่
แล้ ว ดี ที่ ยั ง มี ร ถนอนวิ่ ง ให้ บ ริ ก ำรผู้ ค นที่ ท ำงำนกลั บ บ้ ำ นที่
เหลืออยูโ่ ดยเฉพำะ
จว้ งอวี๋ใช้ปำกคำบตัว๋ ไว้ ถือกระเป๋ำเดินทำง ขึ้นรถทัวร์
คนไมเ่ ยอะ
จ้วงอวี๋นั่งลงที่แถวแรก ขำทั้งคู่วำงอยู่บนถังน้ำมัน ตอนที่
คนขับขึ้นมำก็มองเธอแวบหนึ่ง พอเห็นเป็ นสำวสวยก็ไม่โกรธ
หัวเรำะ "นอ้ งสำว เอำเทำ้ ลงไปนะ!"
"ออ้ " จว้ งอวี๋วำงขำลงบนพื้นอยำ่ งเชื่องช้ำ
เธอสังเกตเห็นว่ำผู้ชำยข้ำงๆ ที่เพิ่งขึ้นรถเมื่อสักครู่ ก ำลัง
มองเธออยู่
ท ำไมล่ ะ รั บ ไม่ไ ด้ เ หรอ ฉั น เพิ่ ง ขึ้ น เครื่ อ งบิ น ต่ อ รถไฟนั่ง
รถยนต์เ ทียวไปเทียวมำ ก็เ พรำะยอมเสี่ยงอันตรำยเพื่อเพื่อน
1463
ตอนนี้เอวปวดจนแทบจะไม่ไหว ขำก็ชำ วำงไว้แป๊บหนึ่งไม่ได้
หรือไง
เธอหันหนำ้ มองออกไปดว้ ยสำยตำวอ่ งไวประดุจสำยฟ้ำ
เธออึ้ง
ผูช้ ำยคนนี้คอ่ นขำ้ งคุน้ ตำอยูบ่ ำ้ ง
ควำมทรงจำของจ้วงอวี๋ดีมำก คนที่เคยเจอที่ไหน ไม่ว่ำจะ
เป็ นเพียงรูปใบหนึ่ง เธอก็สำมำรถเรียกคืนควำมทรงจำได้อยำ่ ง
รวดเร็ว ในสมองกลับมีรูปภำพเชยๆ รูปหนึ่งปรำกฏขึ้นมำอยำ่ ง
ฉับพลัน ทอ่ นบนของผูช้ ำยคนนัน้ ใส่หมวกตำรวจสวมชุดตำรวจ
ใบหน้ำดูแล้วค่อนข้ำงพิมพ์นิยม แต่ดวงตำคู่นั้นสงบนิ่ง ตอนที่
เห็นเธอก็อึ้งไปสักพัก จำกนัน้ ก็พูดกับถำนเจี่ยววำ่ 'คูน่ ัดบอดของ
เธอคนนี้หล่อมำกไหม'
สิ่งที่ไ ด้รับกลับเป็ นคำตอบฮึ ดฮั ดของถำนเจี่ ยว 'หล่อกับ
ผีนะ่ สิ ก็แคท่ อ่ นไมท้ อ่ นหนึ่ง! ตำทอ่ นไมเ้ สิ่น ตอนนี้ฉันกำลังกลุ้ม
วำ่ จะทิ้งตำลุงคนดีคนนี้ยังไงดี'
ในสมองก็ มี สิ่ ง ที่ เ ห็ น ก่ อ นหน้ ำ ผ่ ำ นเข้ ำ มำอย่ ำ งรวดเร็ ว
ท่ำทำงของอูอวี้และถำนเจี่ยวที่อยู่ในห้องเดียวกัน หนุ่มสำวคู่นี้
1464
มองเข้ำไปในดวงตำอีกฝ่ำย จ้วงอวี๋ลูบคำงเล็กน้อยก่อนจะโทร
หำถำนเจี่ยว ลดเสียงเบำ "ทำยสิว่ำฉันเจอใครบนรถ คู่นัดบอด
เธอ จะวำ่ ไปแลว้ ตัวจริงหลอ่ กวำ่ ในรูปอีกนะ"
ถำนเจี่ยวรีบบอกทันทีว่ำเสิ่นสือเยี่ยนอำจจะเข้ำมำช่วยใน
คดีบำ้ นเฉิน ให้จว้ งอวี๋ช่วยจับตำมองเขำไว้
ถึ ง แม้จ้ ว งอวี๋ จ ะรู้ สึ ก แปลกๆ เล็ ก น้อ ย แต่ ก็ ยั ง คงตกปำก
รับคำ
วำงสำยแลว้ มองผูช้ ำยคนนัน้ ที่ถึงแมจ้ ะเป็ นบนรถก็ยังคงนัง่
หลั ง ตรงแน่ ว แล้ ว ก็ ไ ม่ ไ ด้ ห ลั บ คอพั บ เหมื อ นคนอื่ น ท่ ำ ทำง
เข้มงวดมำกรำวกับมีเรื่องหนักอกหนักใจ มองตรงไปข้ำงหน้ำ
โดยตลอด ทันใดนัน้ จ้วงอวี๋ก็นึกสนุกอยำกจะแหยเ่ ขำเล่น คนที่
ไมก่ ลัวฟ้ำกลัวดินอยำ่ งเธอจะไปกลัวอะไร เธอลุกขึ้นมำบิดขี้เกียจ
เดินไปนัง่ ตรงที่วำ่ งขำ้ งเขำ
เสิ่นสือเยี่ยนหันมำมองเธอแวบหนึ่ง
จว้ งอวี๋ "ไง พี่ชำย มำคนเดียวเหรอ"
เสิ่นสือเยี่ยนเงียบไปชัว่ ขณะหนึ่ง หันหนำ้ ไป ไมส่ นใจเธอ

1465
 จ้วงยกขำขึ้นมำไขว่ห้ำง มือขำ้ งหนึ่งค้ำไว้ขำ้ งหนำ้ เอียงคอ
มองเขำแล้วพูดเสียงจริงจังว่ำ "พวกเรำเคยเจอกันที่ไหนมำกอ่ น
หรือเปลำ่ "
เสิ่นสือเยี่ยน "ไม"่
"คุณเป็ นตำรวจตำ้ หลีละ่ สิ"
ตอนนี้เองเสิ่นสือเยี่ยนถึงมองเธอใหมอ่ ีกครัง้ "คุณเป็ นใคร"
นิสัยของผูห้ ญิงคนนี้ดูแล้วซับซ้อนมำก ทำไมมองแล้วคลำ้ ย
คนอำยุยี่สิบกว่ำๆ แต่พอมองอยำ่ งละเอียด ผิวนุม่ นิ่มจนแทบจะ
กดออกมำเป็ นน้ำได้ ทั้งยังมีกลิ่นอำยของวัยหนุ่มสำวเล็กน้อย
เห็นได้ชัดว่ำอำยุแค่ยี่สิบต้นๆ บนข้อมือที่เล็กเรียวขำวผ่องใส่
สรอ้ ยขอ้ มือหนังสีดำเป็ นมันเงำ ดำ้ นบนมีหัวกะโหลกสีเงิน ไมไ่ ด้
แต่งหนำ้ แต่หนำ้ ตำกลับสะสวย
"ฉันคือจ้วง…" เธอตอบ "ฉันคือโจวเสี่ยวอวี๋ เพื่อนของถำน
เจี่ยว ตอนนี้ฉันจะไปช่วยเธอ"
เสิ่นสือเยี่ยนไมพ่ ูดอะไร
จ้วงอวี๋กลับหำวหวอดรำวกับด้ำนข้ำงไม่มีใคร ปำกใกล้จะ

1466
ฉีกจนถึงสวรรคแ์ ล้ว เธอพิงหลัง โบกมือแล้ว พูดว่ำ "ฉันจะหลับ
สักหนอ่ ย ถึงสถำนีแลว้ บอกดว้ ย"
เสิ่นสือเยี่ยนอยำกจะพูดอีกแต่ยั้งไว้ ครั้งนี้มีผู้หญิงคนหนึ่ง
กำลังพูดเองเออเองอยู่ตรงหน้ำเขำ ทำเอำหัวใจชำยหนุ่มอยำ่ ง
เขำเกิดควำมรู้สึกรุกรำนซึ่งไม่ดีเท่ำไร แต่เขำกลับไม่รู้ว่ำจะพูด
อะไรดี
"คุณไปช่วยพวกเขำใช่ไหม" จว้ งอวี๋ถำม
เสิ่นสือเยี่ยนเงียบไปครู่หนึ่ง ถึงจะพูดว่ำ "ใช่ อยำกไปดูสัก
หนอ่ ย"
เด็ ก สำวที่ ห ลั บ ตำอยู่ย กยิ้ ม มุ ม ปำกเล็ ก น้อ ย "ไม่เ ลวนี่ ก็
ไมไ่ ดเ้ ป็ นทอ่ นไมไ้ ปซะทีเดียว"
เสิ่นสือเยี่ยน "…"

1467
 ตอนที่ 297 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (7)

เธอหลั บ ไปอย่ ำ งรวดเร็ ว ลมหำยใจลึ ก ยำวสม่ ำ เสมอ

เสิ่นสือเยี่ยนติดต่อกับทุก ฝ่ำยอยู่โดยตลอด ติดตำมข่ำวครำว
เกี่ยวกับบ้ำนเฉินอยำ่ งใกล้ชิด ทั้งยังได้ฟังรำยงำนแปลกๆ จำก
สำยสำยหนึ่ง ซึ่งได้รับแจ้งจำกพลเมืองดีว่ำ… ตำแหน่งที่ตั้งของ
บำ้ นเฉินนัน้ มีคนสง่ สัญญำณขอควำมช่วยเหลือ
หลังจำกรีบเร่งจัดกำรเรื่องเหล่ำนี้เสร็จ และแน่ใจว่ำกำลัง
ตำรวจที่ใกล้พวกเขำที่สุดออกปฏิบัติกำรแล้ว ก็เป็ นเวลำหลัง
เที่ ย งคื น แล้ ว เสิ่ น สื อ เยี่ ย นเงยหน้ำ ขึ้ น มองเห็ น ปุ ย หิ ม ะโปรย
ปรำยด้ำนนอกหนำ้ ต่ำง แล้วก็เพรำะเรื่องหิมะนี่เอง รถทัวร์ก็เลย
ติดขัดล่ำช้ำ ทันใดนัน้ ผูห้ ญิงขำ้ งกำยก็ตัวสัน่ ขึ้นมำ แขนทัง้ คูก่ อด
ตัวเองแน่น แต่ยังไมต่ ่ืน ศีรษะเอียงซบลงบนไหล่เขำ ร่ำงนุ่มนิ่ม
ผอมบำงนัน้ ขยับเขำ้ มำใกลท้ ันที
เสิ่นสือเยี่ยนเกร็งไปทัง้ ตัว ตลอดยี่สิบแปดปี มำนี้ของเขำยัง
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้ำใกล้ขนำดนี้มำก่อน ดูท่ำทำงแล้วยัง
เป็ นสำวน้อยเสียด้วย แต่จ้วงอวี๋ตอนนอนนั้นก้ำวร้ำวมำก เธอ
ชอบนอนกอดผ้ำห่ม ตอนนี้ขณะที่กำลังงัวเงียเธอก็คว้ำผ้ำห่ม
อุ่นๆ ได้ ก็เลยพันไว้ทัง้ ตัวเสียดื้อๆ มือทัง้ คูก่ อดแน่น แมก้ ระทั่ง
1468
ขำก็อยำกจะยกขึ้นมำก่ำย เสิ่นสือเยี่ยนมีไหวพริบดีมำก อำศัย
ควำมเร็วของปฏิกิริยำตอบกลับที่ว่องไวของตำรวจอำชญำกร
เบี่ยงหลบทันที
ขำของจ้วงอวี๋ตกลงบนที่ว่ำง เบะปำกเล็กนอ้ ย ยังดีกอดเอว
ไวไ้ ด้ มุมปำกยกยิ้มจำงๆ หลับตอ่ ไป
เสิ่นสือเยี่ยนก็คล้ำยกับถูกมัดไว้กับเชือก ขยับก็ไม่ได้ ไม่
ขยับก็ไมไ่ ด้ ร่ำงสูงร้อยแปดสิบกว่ำเซนติเมตรตอนนี้แข็งรำวกับ
ท่อนไม้จริงๆ เขำอยำกจะขยับเล็กน้อย แกะมือของเธอออกไป
หญิงสำวก็รู้สึก ตัวในทันที ขมวดคิ้วเล็ก น้อย ผลคือ กลับ กอด
แน่นยิ่งขึ้น ในฤดูหนำวที่หนำวเหน็ บเช่ นนี้ เสิ่นสือเยี่ย นกลั บ
เหงื่อแตกพลัก่ ไปทัง้ ตัวอยำ่ งรวดเร็ว
เขำรู้สึกว่ำเป็ นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ถึงแม้ว่ำสำวน้อยคนนี้จะ
ท่องเที่ยวอยู่ในควำมฝั น ตอนนี้หำกเขำไม่ขยับเขยื้อนก็จะเป็ น
กำรเอำเปรียบคนอื่น คนอยำ่ งเขำทำเรื่องแบบนี้ไมไ่ ด้
ขณะที่คิดจะปลุกเธอให้ต่นื เสิ่นสือเยี่ยนก็ตะลึงไป
เห็นได้ชัดว่ำหญิงสำวหลับอยำ่ งเป็ นสุขมำก ทว่ำบนใบหนำ้
กลับมีน้ำตำไหลเป็ นสองสำย น้ำตำใสแจว๋ เงียบงัน สอ่ งประกำย

1469
วิบวับ ภำยใต้แสงมืดสลัวในรถ "สือเยี่ยน…" เธอละเมอออกมำ
เบำๆ "อำเยี่ยน…"
ใจของเสิ่ น สื อ เยี่ ย นกลั บ คล้ ำ ยถู ก กระแสลมหนำวโจมตี
อยำ่ งฉับพลัน ใบหน้ำของเธอยังอยูต่ รงหน้ำเขำ เขำไมเ่ ขำ้ ใจว่ำ
ทำไมผูห้ ญิงคนนี้ถึงเรียกชื่อเขำอยำ่ งสนิทสนมแบบนัน้ ได้ แต่ชัว่
พริบตำหนึ่งเขำก็ไมอ่ ยำกผลักเธอออกไป แล้วก็ไมอ่ ยำกแกต้ ่ำง
เขำจึงนัง่ อยำ่ งเงียบเชียบแบบนี้นำนมำกรำวกับรูปปั้ น จนกระทัง่
หญิงสำวหลับลึกไปอีกครัง้ ไมข่ ยับเขยื้อน มือคอ่ ยๆ เลื่อนตกลง
มำ ไมก่ อดรัดอีกต่อไป เสิ่นสือเยี่ยนก็นั่งเงียบๆ อีกครู่หนึ่ง ยื่น
มือไปลูบมือเธอเบำๆ มือเธอเย็นเล็กน้อย เขำถอดเสื้อนอกออก
อย่ำงระมัดระวัง คลุมลงบนตัวเธอ เธอในห้วงฝั นคงรู้สึกอุ่นขึ้น
จึงขดตัวเล็กน้อย ทั้งตัวมุดเข้ำไปในเสื้อนอกของเขำลึก ยิ่งขึ้น
เสิ่นสือเยี่ยนหันหนำ้ มองออกไปนอกหนำ้ ตำ่ ง หิมะที่ตกหนักปลิว
วอ่ นรำวกับขนห่ำน ขอบฟ้ำกลับปรำกฏลำยหินออ่ นออกมำ
แทจ้ ริงแลว้ นัน่ คืออะไร คลำ้ ยกับถูกหิมะหนำๆ หลำยชัน้ ปก
คลุมอยู่ ถูกท้องฟ้ำมืดสลัวระหว่ำงหุบเขำบดบัง แต่มองไปทำง
พระอำทิตยร์ ำวมีชีวิตจริงๆ ตกลงแล้วสิ่งที่กำลังจะเขำ้ มำในชีวิต
เขำในอนำคตคืออะไรกันแน่

1470
 (8)
พอจ้วงอวี๋เปิ ดประตูบ้ำนเสี่ยวเฮ่ำ ก็เห็นผู้ชำยในชุดตำรวจ
ตัวสูงมำกคนหนึ่งยืนอยูห่ น้ำประตู เธอมองใบหน้ำของเขำชัดๆ
กอ่ นหนำ้ นัน้ ตอนที่ดูรูปถำ่ ยก็รู้สึกแคว่ ำ่ ดูหลอ่ เทเ่ ป็ นพิเศษ ทัง้ ยัง
แอบค่อนแคะถำนเจี่ยวว่ำตำไม่ถึง ตอนนี้พอมองอย่ำงละเอียด
ดวงตำของเขำเป็ นประกำยและเฉี่ยวเรียว สันจมูกโด่งได้รูป ทั้ง
ยังมีกลิ่นอำยชวนให้สบำยใจสง่ ออกมำอยำ่ งเห็นไดช้ ัด
เสิ่นสือเยี่ยนมองเธอแล้วได้แต่เงียบไปชั่วอึดใจ "คุณโจว
เสี่ยวอวี๋?"
จ้วงอวี๋ "หืม"
เสิ่นสือเยี่ยนล้วงบัตรตำรวจออกมำแสดงต่อหน้ำเธอ "ผม
เสิ่นสือเยี่ยน ตำรวจอำชญำกรรมจำกกองตำรวจสถำนีตงเฉิง ขอ
เขำ้ ไปดูสักหนอ่ ยไดไ้ หม ผมก็เป็ นเพื่อนถำนเจี่ยวเหมือนกัน"
จว้ งอวี๋เบี่ยงตัวหลบให้เขำ
เสิ่นสือเยี่ยนยิ้มให้เป็ นกำรขอบคุณ เพิ่งจะกำ้ วเขำ้ ไปได้สอง
กำ้ ว ก็ไดย้ ินเธอพูดอยูด่ ำ้ นหลังวำ่ "นึกวำ่ ฉันไมร่ จู้ ักคุณเหรอ"

1471
 เขำชะงักไปทันที เด็กสำวเดินเลยเขำไป นำทำงเขำขำ้ งหนำ้
เขำหมดหนทำงที่จะไมส่ ังเกตด้ำนหลังของเด็กสำวคนนี้ เธอสวม
เสื้อยืดเรียบง่ำยกับกำงเกงหนังสีดำ รูปร่ำงดีมำก ผมดำสลวย
รำวกับน้ำตกกำลังส่องประกำยอยูด่ ้ำนหลังเธอ เขำรู้สึกว่ำตัวเอง
วอ่ กแวก่ ไปแลว้ จึงรีบเบนสำยตำออกไปทันที

…
ปลำยเดือนกรกฎำคม คดีเหยียนหยว่ นจบลงในที่สุด
จ้วงอวี๋นั่งอยู่หน้ำโต๊ะคอมพิวเตอร์ แต่กลับไมม่ ีกะจิตกะใจ
เล่นเกมเป็ นครั้งแรก เธอคิดเงียบๆ อยู่นำนมำก ทำเอำพวกรู
มเมทตกใจ คิ ด ว่ ำ จะต้ อ งมี เ รื่ อ งเกิ ด ขึ้ น กั บ พี่ ใ หญ่ค นนี้ อ ย่ ำ ง
แนน่ อน
สุดท้ำย เธอหยิบโทรศัพท์ข้ึนมำ เดินออกไปจำกห้องนอน
ในหอพัก โทรหำถำนเจี่ยว
"เธอกับเสิน่ สือเยีย่ นไมม่ ีควำมเป็ นไปไดแ้ ลว้ จริงๆ ใช่ไหม"
บ้ำจริง ผู้หญิงคนนั้นฉลำดมำก เธอหัวเรำะออกมำทั น ที
พรอ้ มพูดวำ่ "ไมม่ ีๆ !"

1472
 พอวำงสำยไปจิตใจของจ้วงอวี๋ก็เบิกบำน ใช่แล้ว รสนิยม
ของยำยนัน่ แยม่ ำโดยตลอด จะชอบช่ำงซ่อมรถเขำ้ ก็ไมน่ ำ่ แปลก
ใจ โทรศัพท์ถูกชั่งน้ำหนักไปมำในมือของจ้วงอวี๋ ทันใดนั้นเธอ
กำมันไว้แน่น เลื่อนหำเบอร์โทรศัพท์ของคุณตำรวจเฉินคนนั้น
โทรหำเขำ
"ฮัลโหล"
"ฮัลโหล คุณโจว มีเรื่องอะไรครับ" เสิ่นสือเยี่ยนถำม
เขำบันทึกเบอร์ของเธอไว้หรือว่ำจำเสียงเธอได้นะ ไมว่ ่ำจะ
อยำ่ งไหนก็ทำให้จว้ งอวี๋พอใจมำกทัง้ นัน้
"อ้อ คืออยำ่ งนี้นะ คุณตำรวจเฉิน ในคดีนี้ คุณช่วยถำนเจี่ย
วเพื่อนของฉันไว้ ฉันอยำกจะเป็ นตัวแทนของถำนเจี่ยว เลี้ยงขำ้ ว
คุณเป็ นกำรแสดงควำมขอบคุณ" เธอพูดอยำ่ งรำบเรียบ พูดจบก็
เยำะหยันตัวเองเล็กนอ้ ย เหมือนชำยแกต่ ีสนิทหญิงสำวแสนดีใน
สมัยกอ่ นจริงๆ ให้ตำย
เสิ่นสือเยี่ยนเงียบไปครูห่ นึ่ง
จ้วงอวี๋เป็ นคนรูส้ ึกไว เขำเงียบจนเธอรู้สึกเสียใจในภำยหลัง
ที่โทรหำเขำ
1473
 "ผมเลี้ย งคุณ เอง" เสิ่นสือเยี่ยนพูด "พวกคุณ ช่วยงำนผม
คุณยังเป็ นนักศึกษำ ให้คุณออกเงินไม่ได้" น้ำเสียงของเขำเจือ
แววหัวเรำะที่เบำบำงมำก
ไมร่ วู้ ำ่ ทำไม จว้ งอวี๋ก็หัวเรำะออกมำเช่นกัน "ตกลง"
วำงสำยไปแล้ว เธอจึงเดินเข้ำหอพัก เหล่ำรูมเมทเห็น พี่
ใหญห่ ำยหมน่ หมองลงกะทันหัน หน้ำบำนด้วยควำมสุข รูมเมท
คนนี้ของพวกเธอมีควำมสุขไปจนถึงในจิตใจ "ให้ตำย พี่อวี๋ ยิ้ม
ตำเยิ้มขนำดนัน้ ไมใ่ ช่วำ่ มีแฟนแล้วหรอกนะ"
จ้วงอวี๋ทิ้งโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ นัง่ บิดไปบิดมำบนเกำ้ อีกสอง
ครัง้ กอ่ นจะยิ้มพูดอยำ่ งเรียบเฉย "ใกล้จะมีแล้วละ่ "
เธอเงยหน้ำมองปฏิทิน พวกเขำนัดกันไมก่ ี่วันหลังนั้น วันที่
2 เดือนกรกฎำคม

1474
 ตอนที่ 298 ตอนพิเศษ มัจฉำจมวำรี ปั กษีตกนภำ (จบ)

(9)
อู อ วี้ พู ด ว่ ำ คุ ณ ไปกองต ำรวจสถำนี ต งเฉิ ง หำต ำรวจ
อำชญำกรรมที่ช่อื เสิ่นสือเยี่ยน คุณรูว้ ำ่ เขำเป็ นใคร
เขำก็รวู้ ำ่ คุณคือใคร เขำจะตอ้ งรอคุณอยูแ่ นน่ อน
ควำมทรงจ ำเหล่ ำนั้น ช่ ว งเวลำที่ เ ลื อ นรำงแต่ ก ลั บ ลึก ซึ้ง
เหล่ำนั้นเริ่มวนซ้ำไปมำในใจของจ้วงอวี๋เหมือนกับควำมฝั นอัน
เลือนรำงที่สูญหำยไปทุกๆ ครั้งในยำมค่ำคืน แต่ไหนแต่ไรมำ
เธอไม่ใช่คนที่ต่ืนตระหนกง่ำย หลังจำกออกมำจำกร้ำนกำแฟ
มองแสงแดดเจิดจ้ำเต็มท้องฟ้ำ หัวใจกลับไหลหำยไปรำวกับ
สำยน้ำ หนำวเหน็บถึงกระดูก น้ำแข็งแตกร้ำว สำยน้ำพรัง่ พรู
เสิ่นสือเยี่ยน
เสิน่ สือเยีย่ น
ปั กษีบินขึ้นปั กษีรว่ งลง มัจฉำยังคงจมวำรี
ปั กษีบินขึ้นปั กษีรว่ งลง ใจฉันยังคงเหมือนเดิม

1475
 …
ชื่อนี้ คำพูดที่หลงทำงนี้ปรำกฏขึ้นมำซ้ำแล้วซ้ำเล่ำในใจเธอ
ถนนที่เต็มไปดว้ ยรถรำสัญจรไปมำ เสียงดังอึกทึก ทันใดนัน้ กลับ
ไมไ่ ดย้ ินสิ่งใด แลว้ ก็ไมม่ ีสิ่งใดอยูใ่ นสำยตำอีก
มี เ พี ย งผู้ช ำยคนหนึ่ ง พิ ง ไหล่ เ ธอ พู ด เสี ย งอ่ อ นโยน "เสี่ ย
วอวี๋"
"เสี่ยวอวี"๋
เสียงนัน้ ทุม้ ต่ำ ดังกังวำน มัน่ คง และออ่ นโยน
"เสี่ยวอวี"๋
"อยำ่ ลืมผมอีกนะ"
"ผมขอสำบำนดว้ ยบัง้ ตำรวจบนบำ่ จะดีกับคุณตลอดไป"

…
หนึ่งปี นี้ ควำมทรงจำถูกเวลำปกคลุม
ในวัฏจักรของเวลำนั้น เวลำที่เป็ นของเธอกับเขำสั้นรำวกับ
น้ำที่ไหลผำ่ นรอ่ งนิ้ว ใครจะควำ้ ไวไ้ ด้
1476
 เธอ จ้วงอวี๋ เธอ จ้วงอวี๋ ชำตินี้… ชำตินี้ไม่เคยเสียใจทีหลัง
มำกอ่ น! เธอจะคว้ำไว้! ถึงจะต้องพยำยำมสุดชีวิตก็จะคว้ำไว้ให้
ได!้
เธอยกมือขึ้นโบกรถ คนขับเห็นสำวสวยหน้ำตำเคร่งขรึม
เย็นชำรำวกับหิมะก็ไมถ่ ำมอะไรมำก จ้วงอวี๋หันหน้ำมองออกไป
นอกหนำ้ ตำ่ ง ดวงตำเริ่มแดง ตะคอกวำ่ "ขับเร็วๆ หนอ่ ย!"
รถแท็ ก ซี่ วิ่ง เร็ วรำวกับ สำยฟ้ ำ หยุ ด ลงที่ ห น้ำ ประตู สถำนี
ตำรวจเฉิงตง จ้วงอวี๋ทิ้งธนบัตรสีแดงไว้ใบหนึ่งแล้วเปิ ดประตูรถ
ลงไป ยำมเห็นแล้วก็คิดจะขวำงเธอไว้ สำวน้อยผู้ได้เทควันโด
สำยดำหมุนตัวแวบหนึ่งอยำ่ งรวดเร็ว คนเขำยังไมท่ ันได้คำดคิด
อะไร เธอก็วิ่งเข้ำไปแล้ว พอไล่ตำมเข้ำไปในตึกใหญ่ ผู้คนเดิน
ไปเดินมำ ในนัน้ ไหนเลยจะยังมีเงำร่ำงของเธออยูอ่ ีก
จ้วงอวี๋เดินไปทำงสำนัก งำนกองตำรวจอำชญำกรรมที ละ
กำ้ ว มีคนเห็นใบหนำ้ ที่ไมค่ ุน้ เคยนี้เขำ้ ก็ทัก "นี่ คุณผูห้ ญิง มำหำ
ใครครับ"
"เสิ่นสือเยี่ยน"
"ออ๋ เขำกำลังประชุมอยูใ่ นห้องประชุมนะ่ "

1477
 "ขอบคุณคะ่ "
ถนนเส้นนี้ไม่ยำว แต่ไม่มีใครเห็นว่ำจ้วงอวี๋กำลังเดิน เธอ
เดิ น ผ่ำ นผนั ง ไป บนผนั ง มี ป ฏิ ทิ น และนำฬิ ก ำแขวนไว้ วั น ที่ 6
กรกฎำคม 2017 ยังดีที่ช้ำกว่ำเวลำที่นัดเจอกันครัง้ ต่อไปเพียงสี่
วัน
ประตูห้องประชุมปิ ดอยู่ มีเสียงพูดคุยแว่วๆ จ้วงอวี๋ยืนตั้ง
หลักกอ่ นจะผลักประตูเขำ้ ไป
ปั ง เสียงประตูชนผนัง ด้ำนในมีผู้ชำยยี่สิบกว่ำคน ทุกคน
ลว้ นหันมำมองเธอ ตะลึงไป
จ้วงอวี๋ไมม่ องใครทัง้ นัน้
เธอเห็นผู้ชำยคนนั้นยืนอยูด่ ้ำนหน้ำ เขำยังสวมเครื่องแบบ
ตำรวจ เพียงแต่อยูใ่ นสถำนีตำรวจจึงไมไ่ ด้สวมหมวก เผยให้เห็น
ผมสั้ น ที่ อ่ อ นนุ่ ม สะอำดสะอ้ ำ น เขำน่ ำ จะก ำลั ง รำยงำนอะไร
บำงอย่ำง ในมือยังถือปึ กเอกสำรอยู่ เขำเองก็มองเห็นเธอแล้ว
เช่นกัน ในดวงตำคู่นั้นไม่มีอะไรเลย หรือว่ำทุกอย่ำงได้รวมตัว
กันหมดแล้วเหมือนเธอ แต่เขำเพียงแคจ่ ้องเธอเขม็ง เอกสำรใน
มือก็ถูกกำแนน่ รำวกับผำ้ อยำ่ งรวดเร็ว

1478
 ในที่สุดก็เห็นเมฆฝนผสมผสำนกันในดวงตำคูน่ นั้ ล้ำลึกรำว
กับฝั น
เบ้ำตำของจ้วงอวี๋ร้อนผ่ำว เธอสูดจมูกเล็กน้อย เดินไปหำ
เขำ ทุ ก คนล้ ว นมองพวกเขำ แต่ จ้ ว งอวี๋ เ ห็ น พวกเขำเป็ นแค่
สว่ นเกิน เธอเดินไปหยุดอยูห่ ่ำงจำกเขำสองกำ้ ว ยืนนิ่ง
"ถ้ ำ ตอนนี้ คุ ณ ยั ง จ ำอะไรไม่ไ ด้ …" เธอพู ด ช้ ำ ๆ "ฉั น จะไป
ทันที…"
ยังพูดไม่ทันจบ เอกสำรในมือเขำก็ถูกโยนทิ้ง เขำก้ำวไป
ข้ำงหน้ำ ก้มตัวลงมำกอดเธอไว้ในอก เขำก้มหน้ำลงจูบมิดทั้ง
หน้ำอย่ำงบ้ำคลั่งและหน้ำมืดตำมัว มือของจ้วงอวี๋กอดคอของ
เขำไว้ จูบเขำหนักยิ่งขึ้น
ทั้ง ห้ อ งเสี ย งดั ง สะเทื อ นเลื อ นลั่น เสี ย งด่ ำ ว่ ำ ของหั ว หน้ำ
เสียงพรรคพวกเพื่อนฝูงพำกันหยอกล้อ รวมเป็ นเสียงเดียวกัน
แทบจะทำให้เพดำนห้องถล่มลงมำ ทว่ำครำวนี้ตำรวจหนุ่มกอง
ต ำรวจอำชญำกรรมเสิ่ น สื อ เยี่ ย น ลู ก น้ อ งที่ ผู้ บั ง คั บ บั ญ ชำ
ภำคภูมิใจที่สุดไมส่ นใจอะไรโดยสิ้นเชิง กอดจูบหญิงสำวหลำย
รอบ ถึงจะกดใบหน้ำเธอเขำ้ มำแนบอก ไม่ให้ใครมองเห็น เขำ
เงยหน้ำขึ้น ใบหน้ำแดงปลั่งเหมือนกันแต่ก ลับแน่วแน่ ขอลำ
1479
หยุดกับผู้บังคับบัญชำ แล้วก็ไมส่ นว่ำผู้บังคับบัญชำจะเห็นด้วย
หรือไม่ จูงมือเธอวิ่งออกไปนอกห้องประชุม
จ้ ว งอวี๋ รู้ สึ ก เพี ย งแค่ ว่ ำ ชี วิ ต นี้ ไ ม่ เ คยเป็ นสุ ข ใจขนำดนี้
ควำมรู้สึกหวำนชื่น เจ็บปวดและมีควำมสุขนั้น คล้ำยจะระเบิด
ออกมำในใจ ทว่ำเห็นได้ชัดว่ำแมค้ วำมรู้สึกหนักหนว่ งขนำดนัน้
แต่กลับสงบเป็ นอย่ำงยิ่ง สงบรำวกับเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ำสี
ครำม สงบรำวกับสถำนีตำรวจที่โออ่ ำ่ ทรงเกียรติภูมิ
ทั้งสองคนวิ่งไปยังจุดปลอดคน จ้วงอวี๋ยังไมไ่ ด้พูดอะไรสัก
คำเสิ่นสือเยี่ยนก็กอดเธอไวอ้ ีก แรงเยอะจนแทบจะรัดทัง้ รำ่ งกำย
เธอเข้ำไป จ้วงอวี๋ปล่อยให้เขำระบำยอำรมณ์ มุมปำกมีรอยยิ้ม
บำงๆ อยูต่ ลอด จนกระทัง่ อำรมณข์ องเขำกลับคืนสูค่ วำมสงบใน
ที่สุดจึงค่อยปล่อยเธอออก แต่กลับดึงเธอมำที่มุมผนัง ก้มหน้ำ
มองเธอ
เธอหัวเรำะ
เขำก็หัวเรำะ
ดวงตำของทัง้ สองตำ่ งมีน้ำตำรอ้ นผำ่ วเออ่ คลอ
"คุณจำไดต้ งั้ แตเ่ มื่อไหร่" เธอถำม
1480
 "ตอนนัน้ ที่เห็นคุณ" เขำพูด "คุณรู้ไหม ควำมทรงจำทรมำน
ผมมำนำนแค่ไหน ในฝั นก็เป็ นคุณ ลืมตำก็เป็ นคุณ ทุกวันล้วน
เป็ นคุณ แตก่ ลับหำคุณไมเ่ จอ… ผม…"
จว้ งอวี๋ปวดใจอยำ่ งถึงที่สุด กลับลืมไปชัว่ ขณะหนึ่งวำ่ หนึ่งปี
นี้ตัวเองไมไ่ ดผ้ ำ่ นควำมขมขื่นกลัดกลุม้ ผิดหวังแบบนัน้ ไมใ่ ช่หรือ
เธอหัวเรำะเล็กนอ้ ย ลูบผมสัน้ ของเขำพรอ้ มพูดวำ่ "ฉันเคยพูดว่ำ
ชีวิตนี้ฉันไมเ่ คยติดค้ำงผู้ชำยมำกอ่ น ดังนั้น คุณเห็นว่ำฉันยังคง
มำหำคุณ มีคำพูดหนึ่งที่ไมท่ ันได้พูดทุกครั้ง วันนี้ฉันจะต้องพูด
ให้ไ ด้ เสิ่นสือเยี่ยน ฉันรัก คุณ โจวเสี่ยวอวี๋รัก คุณ ไม่ว่ำจะถูก
กำลเวลำกดขี่จนกลำยเป็ นหมำ ฉันก็จะไมเ่ ปลี่ยนใจ"

1481
 ตอนที่ 299 ตอนพิเศษ ชีวติ ของนักเขียน ศำสตรำจำรยแ์ ละ
ช่ำงซ่อมรถ (1)

ถำนเจี่ยวส่องกระจกอยู่นำนมำก บนร่ำงคือเสื้อเชิ้ตสีขำว
เสื้อนอกสีดำ และกำงเกงขำตรงทรงสุภำพ อูอวี้นั่งอ่ำนหนังสือ
อยู่ด้ำนข้ำง ผลคือผ่ำนไปครู่หนึ่งก็ได้ยินเธอพูดกับตัวเอง "ให้
ตำยเถอะ ถึงจะสวมเสื้อคลุมลำยมังกรฉันก็เป็ นรัชทำยำทไม่ได้
หรอก ใส่ขนำดนี้ยังไม่เหมือนอำจำรย์ ให้ควำมรู้สึกเหมือนถือ
ศีลมำกกวำ่ …"
อูอวี้วำงหนังสือลง "ถืออะไรนะ"
"ไมม่ ีอะไร… เอำจริงๆ นะ คุณว่ำฉันใส่ชุดแบบนี้โอเคจริงๆ
ไหม" ถำนเจี่ยวถำม
อูอวี้ลุกขึ้นยืน เดินไปขำ้ งหลังของเธอ พิจำรณำอยูน่ ำนมำก
จึงพูดว่ำ "จริงๆ แล้วไม่จำเป็ นต้องแต่งสุภำพขนำดนี้ก็ได้ คุณ
สอนวิชำกำรเขียนวรรณกรรมในอินเทอร์เ น็ตที่เป็ นวิชำเลือก
นัก เรียนที่มำเรียนก็… เป็ นเด็ก ผู้หญิงในอินเทอร์เน็ตที่ไ ม่ต่ำง
จำกคุณ ก็จะตอ้ งดีอยูแ่ ลว้ "
ถำนเจี่ยวเชื่อครึ่งไมเ่ ชื่อครึ่ง "จริงเหรอ"

1482
 อูอวี้ "เชื่อสำยตำผม"
ในเรื่องสำยตำของผู้ชำยของตัวเองนั้น ถำนเจี่ยวยังเชื่ออยู่
มำกจริงๆ ถึงอยำ่ งไรเขำก็หล่อขนำดนั้น ไมว่ ่ำหยิบอะไรมำสวม
ก็ล้วนดูดีมีรสนิยม ดูมีเสน่ห์มำกทั้งนั้น ดังนั้นถำนเจี่ยวจึงทิ้งชุด
ที่เป็ นทำงกำรนัน้ ไปอยำ่ งสบำยใจ ควำนหำกระโปรงในตู้เสื้อผ้ำ
หลังจำกนัน้ ก็รวบมวยผมขึ้นมำ "แบบนี้โอเคไหม"
อูอวี้มองอยูค่ รู่หนึ่ง ทันใดนัน้ ก็หัวเรำะ "ผมนึกเสียใจทีหลัง
ขึ้นมำนิดๆ ซะแล้วสิ"
"อะไรนะ"
"ไมม่ ีอะไร"
ในคำบเรี ย นแรกของชี จู ท่ ำ นเทพในอิ น เทอร์ เ น็ ต ที่
มหำวิทยำลัยอำชีวะปั กกิ่งXX ย่อมเป็ นคำบรวมตัวพลังชีวิตของ
คนที่เหมือนๆ กัน ไม่ว่ำในอินเทอร์เน็ตหรือโลกควำมเป็ นจริง
ถำนเจี่ยวเดินเขำ้ ไปในห้องเรียน ก็เห็นแต่ไกลว่ำด้ำนในมีคนนัง่
อยูเ่ ต็มห้องดำทะมึนไปหมด เธอลูบจมูกเล็กน้อย หนีบเอกสำร
ประกอบกำรเรียนกำรสอนเดินเขำ้ ไป… ซึ่งแผนกำรเรียนกำรสอน
ก็เป็ นนักเรียนหัวกะทิคนนัน้ ที่ช่วยเธอจัดระเบียบ

1483
 ตอนแรกทั้งห้ำร้อยคนในห้องเรียนไม่มีใครสนใจเธอมำก
นัก นอกจำกเด็กผูช้ ำยไมก่ ี่แถวแรกที่ทำตำเปลง่ ประกำย เธอเลย
ไมเ่ ป็ นตัวของตัวเองเล็กนอ้ ย
จนกระทัง่ ถำนเจี่ยวเดินตรงไปที่แทน่ บรรยำย
ทัง้ ห้องเรียนเงียบกริบ
ถำนเจี่ยวตื่นเต้นเล็กน้อย "สวัสดีค่ะทุกคน ฉันคือต้ำจูเป็ น
นั ก เขี ย นนะคะ เป็ นเกี ย รติ ม ำกที่ ไ ด้ รั บ ค ำเชิ ญ จำกสมำคม
นักเขียนแห่งเมืองปั กกิ่งให้มำบรรยำยที่นี่…" ทันใดนั้น ด้ำนล่ำง
แท่น บรรยำยก็ ร ะเบิด เสี ย งปรบมื อ ดั ง สนั่น ถำนเจี่ ย วชะงัก ไป
เล็ ก น้อ ย มองสี ห น้ำ ตื่ น เต้ น ของทุ ก ๆ คน เห็ น ได้ ชั ด ว่ ำ ในมื อ
เด็กผู้หญิงจำนวนไม่น้อยกอดหนังสือเป็ นตั้ง ๆ อยู่ กำลังรอให้
จบกำรบรรยำยก่อ นก็ จ ะหอบมำให้ เ ธอเซ็ น ใบหน้ำ แดงด้ ว ย
ควำมตื่นเตน้ พำให้ใจของถำนเจี่ยวอบอุน่ ขึ้นมำในทันที
ดูเหมือนว่ำกำรเป็ นอำจำรย์เก้ำสำนักวิชำในโรงเรียนสำม
ลัทธิ ก็เป็ นรูปแบบชีวิตที่ไมเ่ ลวเหมือนกัน…
นักเรียนห้ำรอ้ ยคน มีเด็กผูห้ ญิงประมำณสี่รอ้ ยห้ำสิบคน สิ่ง
ที่เกินควำมคำดหมำยของถำนเจี่ยวคือ หลังจำกตื่นตัวแล้ว พวก

1484
เธอก็ ฟั งเงี ย บๆ อย่ำ งตั้ง อกตั้ง ใจเป็ นพิ เ ศษ ถำนเจี่ ย วก็ ตั้งใจ
บรรยำยมำก บรรยำยตำมคำบรรยำยอย่ำงเป็ นระบบระเบียบ
บรรยำยควำมเข้ำ ใจของตั ว เองที่ มี ต่ อ กำรเขี ย นวรรณกรรม
ต่อมำก็มีเด็กผู้หญิงจำนวนไม่น้อยจดบันทึกไว้ ดูแล้วน่ำจะเป็ น
คนที่ตัง้ ปณิธำนว่ำจะเป็ นนักเขียนในอินเทอร์เน็ต ส่วนถำนเจี่ยว
นั้นถึงแม้จะเงียบขรึมมำก แต่แท้จริงแล้วเธอเองก็เป็ นผู้หญิงที่
เคยประสบกับลมแรงคลื่นสูงมำก่อน ทว่ำในใจได้ก ดอำรมณ์
ตื่นเต้นเอำไว้ตลอด… ในที่สุด เธอในฐำนะที่เป็ นนักเรียนปลำย
แถวนั้นไม่เคยคิดมำก่อนว่ำตัวเองจะมีวันได้ขึ้นมำบรรยำยใน
มหำวิทยำลัย เพรำะอูอวี้ให้กำลังใจเธอโดยตลอด เธอถึงได้กล้ำ
ก้ำวขึ้นมำถึงขั้นนี้ นี่เป็ นเกียรติภูมิอย่ำงหนึ่งที่ยำกจะลืมเลื อน
ของบัณ ฑิตปลำยแถวอย่ำงเธอ เธอคิดถึงอูอวี้ ใจก็คิดว่ำเป็ น
อย่ำงที่ว่ำหนึ่งคนบรรลุเ ซียน หมูหมำกำไก่ร อบตัวก็พ ลอยได้
ลอยขึ้ น สวรรค์ 1จริ ง ๆ ! ออร่ ำ ของนั ก เรี ย นหั ว กะทิ อ ย่ำ งเขำก็
พลอยปกคลุมเธอไปดว้ ย!
เดิ ม ที เ ธอบรรยำยได้ ไ หลลื่ น มำก บรรยำกำศดี ม ำก ให้
ควำมรู้สึกบรรลุถึงจุดสูงสุดของชีวิต จนกระทัง่ มีร่ำงหนึ่งเดินเขำ้
มำในห้องเรียนจำกประตูหลัง นัง่ ลงที่แถวสุดทำ้ ย
1
หนึ่งคนบรรลุเซียน หมูหมำกำไกร่ อบตัวก็พลอยได้ลอยขึ้นสวรรค์ เป็ นสำนวน หมำยถึง เมื่อคนคน
หนึ่งได้ดี ญำติพี่นอ้ งเพื่อนฝูงก็พลอยได้ดิบได้ดีได้อำนิสงส์ไปด้วย

1485
 เขำค่อนขำ้ งเป็ นที่สะดุดตำ ท่ำมกลำงกลุ่มคนนั้นเขำสะดุด
ตำเธอที่สุด ดังนั้นถำนเจี่ยวมองแวบเดียวก็เห็น เสื้อโค้ตสีดำ
เสื้อกันหนำวบำงๆ กำงเกงขำยำว ที่สำคัญคือตอนนี้ออกกำลัง
กำยจนกล้ำมเนื้อซิกแพ็กกลับมำแล้ว เพียงแคน่ ัง่ เงียบๆ ตรงนัน้
หนำ้ ตำก็เป็ นเส้นเคำ้ โครงหล่อเหลำอยำ่ งเห็นได้ชัด หนำ้ ผำกยัง
มีอำรมณ์ลุ่มลึกแบบที่ผู้ชำยธรรมดำไม่มี ใจของถำนเจี่ยวพลัน
เต้นตึก ตัก ชั่วพริบตำหนึ่งก็ลึมว่ำตัวเองจะพูดอะไร ยืนอยู่บน
แทน่ บรรยำยอยำ่ งงงงัน

1486
 ตอนที่ 300 ตอนพิเศษ ชีวติ ของนักเขียน ศำสตรำจำรยแ์ ละ
ช่ำงซ่อมรถ (2)

พวกนักเรียนด้ำนล่ำงแท่นบรรยำยต่ำงรอกันอย่ำงอดทน
ถำนเจี่ ย วกระแอมหนึ่ ง ครั้ง ดึ ง ตั ว เองกลั บ มำ หั น ตั ว ไปเขี ย น
กระดำนดำ แตก่ ็แทบจะรูส้ ึกไดถ้ ึงแววตำแอบขำของผูช้ ำยคนนัน้
ที่จ้องมองตัวเองอยู่ หลังจำกนั้นก็พำลนึกไปถึงเมื่อคืนวำน มือ
แกร่งที่ทรงพลังคู่นั้นกอดเธอไว้ ร่ำงกำยกดเธอไว้ เขำถำม 'คุณ
ชอบทำ่ ทำงตอนผมสอนหนังสือเหรอ'
ตอนนั้นเธอหน้ำแดงพร้ อ มพยัก หน้ำ 'อือ หล่อสุดๆ เลย
แหละ ฉันยังถ่ำยรูปส่งไปให้พ่อกับแม่ดูเลย พวกเขำบอกว่ำไม่
เคยเห็นอำจำรย์มหำวิทยำลัยชิงหวำมำก่อน คุณรู้ไหมว่ำพวก
เขำดีใจจนรอ้ งไห้เลย… '
อูอวี้ก้มหน้ำยิ้ม ซึ่งก็คือรอยยิ้มแบบเดียวกับที่กำลังยิ้มอยู่
ตอนนี้ จำกนั้นเธอก็พูดอย่ำงไม่เป็ นตัวของตัวเองว่ำ "ถ้ำอย่ำง
นั้ น … คุ ณ ก็ ไ ม่ ต้ อ งถอดชุ ด สอนหนั ง สื อ นี่ ห รอก เอำแบบนี้
แหละ…"
เขำหำยใจแรงขึ้นมำ "เอำแบบนี"้

1487
 "เอำแบบนี"้
"ผูห้ ญิงไมด่ "ี เขำพูด
"ฉัน… คุณไมเ่ ขำ้ ใจมำตรฐำนของพวกเรำชำวเน็ตเลยจริงๆ
แลว้ จะทำไม แลว้ จะทำไม!"
อูอวี้หัวเรำะออกเสียง

…
ถำนเจี่ยวรู้ว่ำตัวเองไมด่ ีตรงจุดนี้ สมองชอบคิดอะไรว้ำวุ่น
ไม่ง่ำยกว่ำจะรวบรวมสมำธิก ลับมำอยู่ที่เ อกสำรกำรเรียนกำร
สอนได้ เพียงแตพ่ อหันกลับมำ หนำ้ ก็แดง
นักเรียนแถวหน้ำคนหนึ่งยกมือ "ท่ำนเทพ อำจำรย์ ทำไม
หนำ้ แดงขนำดนี้ละ่ ตื่นเตน้ เหรอ" แลว้ หลำยคนก็หัวเรำะ
ถำนเจี่ยวพูดเรียบๆ "เปล่ำ สีตำมธรรมชำตินะ่ "

…
เวลำสองคำ บเรี ยน สิ้ น สุ ดลง อย่ ำ งร ว ดเร็ ว ผลคื อ
ปรำกฏกำรณ์นั้น สำมำรถบรรยำยได้ ทุ ก คนกรู กั น ไปที่ แ ท่ น

1488
บรรยำย หอบหนังสือไปให้ถำนเจี่ยวเซ็น ส่วนใหญ่เป็ นผู้หญิง
แล้วก็มีผูช้ ำยด้วย มีบำงคนพูดอยำ่ งระมัดระวัง "ผมมำแทนแฟน
ครับ…" ถำนเจี่ยวจะปฏิเสธได้อย่ำงไร หน้ำแดงยิ่งขึ้น ยืนนิ่งอยู่
ตรงนัน้ เซ็นให้ทุกคนทีละเลม่ มีเด็กสำวบำงคนตื่นเตน้ จนร้องไห้
ออกมำ "ชีจูคะ ชื่อในอินเทอร์เน็ตของฉันคือเสี่ยวเฉียว ฉันส่ง
ขอ้ ควำมหำคุณเยอะมำก คุณจำฉันไดไ้ หม…"
ถำนเจี่ยวหยุดเขียน ยื่นมือออกไปลูบศีรษะเด็กสำวอย่ำง
อ่อนโยนแล้วพูดว่ำ "แนน่ อน จำได้สิ ขอบคุณนะ ตอนนี้ฉันกลับ
มำแลว้ "
เด็กสำวอีกคนปิ ดปำกไว้ตลอด รำวกับว่ำต้องทำแบบนี้ถึง
จะไม่หลุดกรี๊ดออกมำ "ต้ำจู ฉันชอบหนังสือคุณมำกๆ เลยค่ะ
แล้วก็อยำกจะเป็ นนัก เขียนด้วย ชื่อในอินเตอร์เน็ตของฉันคือ
เสี่ยวลัว่ ของบำ้ นตำ้ จู…"
ถำนเจี่ยวหัวเรำะออกมำ บรรจงเซ็นชื่อพร้อมเขียนคำอวย
พรให้เด็กๆ ทีละคน

…
ด้วยเหตุนี้กำรบรรยำยที่จำกเดิมมีสองคำบจึงยืดไปจนถึง

1489
หั ว ค่ ำ จึ ง จะสิ้ น สุ ด เพรำะมี 'งำนแจกลำยเซ็ น ' เกิ ด ขึ้ น อย่ ำ ง
ฉับพลันนี้เอง
ถำนเจี่ยวเดินออกมำอำคำรเรียน โบกมือลำนัก เรียนนัก
อ่ำนไม่กี่คนสุดท้ำย ในใจรู้สึกสงบและอิ่มเอม เงยหน้ำขึ้น เห็น
พระอำทิตย์ยำมเย็นคล้อยต่ำ อูอวี้ก็ยืนอยู่ข้ำงรถมอเตอร์ไ ซค์
ของเขำ กำลังรอเธออยู่
ถำนเจี่ยววิ่งเขำ้ ไป กอดเอวเขำไวแ้ นน่
อูอวี้ถำม "เป็ นอะไรไปเหรอ"
"ฉันรู้สึกมีควำมสุขมำก ตอนนี้มีพร้อมทุกอย่ำงแล้ว" ถำน
เจี่ยวตอบ
อูอวี้โนม้ ตัวลงไปกอดเธอ "คุณในวันนี้ ดวงตำเปลง่ ประกำย
หำที่เปรียบไมไ่ ด้ เกง่ มำก แล้วก็มีเสนห่ ์มำกด้วย"
ถำนเจี่ยวกม้ หนำ้ ยิ้ม ผำ่ นไปครู่หนึ่งกลับได้ยินเขำพูดขำ้ งหู
"ตำมมำรยำทแล้ว เสื้อผำ้ ที่คุณใส่บรรยำยวันนี้ คืนนี้คุณต้องใส่
ดว้ ย"
ใจถำนเจี่ยวเต้นเร็วเล็กนอ้ ย น้ำเสียงกลับไมส่ นใจไยดี "อืม

1490
คุณก็รจู้ ักพัฒนำเหมือนกันนี่"
อู อ วี้ ขี่ ม อเตอร์ ไ ซค์พ ำเธอไป ผ่ำ นสวนของมหำวิ ท ยำลั ย
ผำ่ นป่ำ ผำ่ นฝูงชน ขับผำ่ นถนนสองเส้น ก็มำถึงประตูทิศใต้ของ
มหำวิทยำลัยชิงหวำ
ประตูทิศใต้ของมหำวิทยำลัยชิงหวำมีอู่ซ่อมรถเล็กๆ แห่ง
หนึ่ง อูอวี้จอดรถไวต้ รงประตู ถำนเจี่ยวลงจำกรถ ลูกนอ้ งคนหนึ่ง
เห็นพวกเขำก็ตะโกน "เถำ้ แก่ เถำ้ แกเ่ นี๊ย"
ถำนเจี่ยวถำม "วันนี้กิจกำรเป็ นไงบำ้ ง"
ลูกนอ้ งตอบ "ไมเ่ ลวครับ!"
ถำนเจี่ยวหันหน้ำมองออกไป อูอวี้ถอดเสื้อโค้ตแล้วสวมถุง
มือที่เ ปื้ อนครำบน้ำมัน ช่วยซ่อมรถด้วยกัน ถำนเจี่ยวรวบกระ
โปรง นั่งลงบนเก้ำอี้ตัวเล็กๆ ข้ำงผนัง มองทุกกำรเคลื่อนไหว
ของเขำแลว้ ยิ้ม
ตอนแรกที่เขำคิดจะเปิ ดอู่ซ่อมรถนี้ ถำนเจี่ยวยังกระบิดกระ
บวนเล็กน้อย "เอ่อ… ถึงฉันจะชอบเสื้อกล้ำมกับกล้ำมของช่ำง
ซ่อมรถมำก แต่ว่ำคุณไม่ต้องเปิ ดร้ำนเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพำะก็ได้…
อีกอยำ่ ง คุณยังโชคดีที่ได้เป็ นศำสตรำจำรยม์ หำวิทยำลัยชิงหวำ
1491
ที่อำยุนอ้ ยที่สุด เขำ้ อู่ทุกวันหลังเลิกงำนแบบนี้คงไมค่ อ่ ยดีเทำ่ ไร
มัง้ "
อูอวี้กลับตอบว่ำ "ผมไม่ได้ทำเพื่อคุณอย่ำงเดียว ช่วงนั้น
กำรซ่อมรถแบบนี้ทำให้ใจผมสงบลงได้จนกลำยเป็ นนิสัย ทันทีที่
ผมก้ำวเข้ำไปในร้ำน ก็จำได้ว่ำตัวเองไม่ใช่ลูก รัก สวรรค์อะไร
แล้ ว ก็ ไ ม่ใ ช่ ค นที่ เ ก่ง กำจอะไร เป็ น แค่ ค นธรรมดำคนหนึ่ ง นี่
กลำยเป็ นนิสัยผมไปแล้ว อีก อย่ำงตอนนี้ผมยังมี ปัญหำยำกที่
แก้ไ ขไม่ไ ด้ในงำนวิจัย พอหยุดมำซ่อมรถสัก หน่อยก็มัก จะได้
แนวคิดใหมๆ ่ สว่ นควำมคิดของคนอื่นผมไมส่ นใจอยูแ่ ลว้ ผมไม่
อยำกเอำเวลำทั้งหมดไปลงที่งำน ชีวิตคนเรำยังมีเรื่องที่ต้องทำ
อีกเยอะ ตอนนี้งำนซ่อมรถคืองำนอดิเรกของผมไปแลว้ "
"… เอำเถอะ" ถำนเจี่ยวตอบ นักเรียนหัวกะทิซ่อมรถทำให้
หำแนวคิดงำนวิจั ย ด้ำ นคณิ ตศำสตร์ ใหม่ไ ด้จ นกลำยเป็ น งำน
อดิเรก เธอยังจะพูดอะไรไดอ้ ีก
แต่ว่ำ มีร้ำนเล็กๆ นี้อยู่ ถึงแมว้ ่ำจะไมไ่ ด้มีกำไรเยอะ แต่ทุก
ครั้งที่ทั้งสองคนมำ ก็เหมือนกับที่เขำพูดไว้จริงๆ สบำยใจมำก
แลว้ ก็สงบมำกดว้ ย
รัตติก ำลก ำลังมำเยื อ น โคมไฟสว่ำงขึ้น อูอวี้ถ อดเสื้ อ ผ้ำ
1492
เผยให้เห็นเสื้อกล้ำมด้ำนใน ยืนอยูห่ น้ำรถ ซ่อมรถอยำ่ งมีสมำธิ
ถำนเจี่ ย วนั่ง อยู่ต รงนั้น กระโปรงแผ่ พ ลิ้ ว เบำๆ ขณะที่ ก ำลั ง
เคลิบเคลิ้มอยูน่ ั้น นั่นคือวันนั้นที่พวกเขำพบกันใหมอ่ ีกครัง้ เธอ
ก็เป็ นแบบนี้ นั่งอยูข่ ำ้ งกำยเขำ มองมือหยำบกร้ำนของเขำ มอง
เขำเงียบขรึมอยูน่ ำน
ถำนเจี่ยวยกมือขึ้นเทำ้ คำง หัวเรำะเบำๆ
ดีจริงๆ
กำลเวลำหยุดนิ่งสงบศึก เหลือเพียงน้ำนอ้ ยๆ คอ่ ยๆ ไหล1
ทุ ก ๆ วั น หลั ง จำกนี้ ล้ ว นเป็ นวั น พรุ่ ง นี้ ที่ พ วกเรำเฝ้ ำ
ปรำรถนำ

-จบบริบรู ณ-์

1
น้ำน้อยๆ ค่อยๆ ไหล อุปมำถึงควำมรักที่ยืนยำว ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ เป็ นค่อยๆ ไป แต่เป็ นไป
อยำ่ งสม่ำเสมอยำวนำน

1493