เล่ ม1

คําโปรย

อยู่ๆ วันหนึง ‘ยุนมยองจุน’ อาจารย์ พละอดีตนัก

เบสบอลตัวเอซของทีมก็ฝันถึงเรื องลามกกับ ‘ซอจี
อู’ อาจารย์ ประจําชันมัธยมปลายปี สามทีเขาไม่ เคย
คุยด้ วยเลย แต่ หลังจากคืนนันก็มีเรื องให้ เขาต้ อง
1
มาพบกับจีอูอยู่บ่อยครั งจึงได้ ร้ ู จักอีกฝ่ ายมากขึน
ทว่ าเจอกันทีไรมยองจุนก็นึกถึงแต่ จีอูในความฝั น
ของตัวเอง...

“อาจารย์ บอกว่ าบ้ านอยู่ไกลใช่ ไหมครั บ”

“ครั บ? อ๋ อ...ใช่ ครั บ ค่ อนข้ างไกล”

“ถ้ างันก็นอนบ้ านผมเถอะครั บ”

2
แล้ วเขาจะห้ ามใจตัวเองยังไงไหว!
__________________________
__________________________
__
ตอนที 1
“อืม อะ... อึก...”

การมองเห็นสันไหวแปลกๆ

มยองจุนเบิกตาทังสองข้ าง พยายามตังสติทีค่อยๆ เลือน

รางหายไปอยูห่ ลายครัง

“อือ อ๊ ะ... อืม… ฮ่า ฮึก...”

3
เสียงครางทีไม่ร้ ูวา่ เป็ นของใครส่งเสียงก้ องภายในห้ อง
แคบๆ

จะว่าไปแล้ วเขาก็ไม่ร้ ูวา่ ทีนีคือทีไหน ในขณะทีตังสติเพือ

หันมองไปรอบๆ อยูๆ่ ความรู้สกึ เสียวซ่านดังสายฟ้า
แลบก็มารวมกันและเผาไหม้ ลําคอของมยองจุน

“อึก!”

สะโพกกระตุกรับอย่างรุนแรงแทบจะในเวลาเดียวกับ
เสียงครางหนักหน่วงหลุดออกมาจากปาก และในตอน
นันเอง มยองจุนก็ตระหนักได้ ถงึ อะไรบางอย่างกําลัง

4
กระตุ้นจุดกลางลําตัวอยู่

“อือ ฮึก!”

เสียงครางทีดังก้ องอยูร่ อบบริ เวณก็เป็ นเสียงของตัวเขา

สิงทียังไม่ร้ ูตวั ตนแน่ชดั กําลังเคลือนไหวโอบล้ อมความ

แข็งแกร่งจนชืนแฉะ มันคืออะไรกันแน่เขาก็ไม่ร้ ู สติ
สัมปชัญญะของมยองจุนหนีหายไปในทีไกลแสนไกล
เขาจดจ่ออยูก่ บั ความสุขสมทีติดอยูต่ รงใจกลางโดยไม่ร้ ู
ตัว เงยหน้ าขึนมาเล็กน้ อยพร้ อมกับสะโพกสันไหวที
อย่างรุนแรง

5
“ฮ่อก!”

มีใครบางคนกําลังมุดหน้ าอยูต่ รงหว่างขาของมยองจุน

“คะ...ใคร...ฮึก!”

แม้ แต่ในสถานการณ์ทีไม่น่าจะเป็ นไปได้ นี สะโพกก็ยงั

ขยับอยูเ่ ล็กน้ อยอย่างมันคงและพอใช้ สายตาก้ มมองลง
ไปด้ านล่างสะโพกอย่างไม่ร้ ูตวั แล้ วก็ต้องหยุดหายใจ
เมืออีกฝ่ ายยกสายตาขึนมาจ้ องใบหน้ าของมยองจุน
โลมเลียปลุกไฟของมยองจุนทีเต็มไปด้ วยความใคร่ให้
ลุกโชนด้ วยเรี ยวลิน มยองจุนหรี ตาพิจารณาผู้รุกรานที
ไม่ร้ ูตวั ตน

6
ใบหน้ าขาวส่องแสงอยูใ่ นความมืดมิด ผมดําเส้ นบางๆ
ทีมองเห็นอย่างเลือนรางปรกลงบนใบหน้ าหวานจนดู
คล้ ายกับหญิงสาว แต่สนั กรามคมกับเสียงครางทีหลุด
ออกมาทําให้ ร้ ูวา่ อีกฝ่ ายเป็ นผู้ชาย มยองจุนพ่นลม
หายใจผ่านริ มฝี ปากและยังคงเฝ้าสังเกตชายอีกคน

เปลือกตาข้ างซ้ ายปรื อลงครึงหนึง ดวงตาดําขลับส่อง

แสงแวววาวคลอด้ วยความเปี ยกชืนจนดึงดูดสายตา
สายตาทีสะท้ อนเงาแห่งความปรารถนาอันไม่บริ สทุ ธิ
ประกายแสงเจิดจ้ าและกําลังจ้ องมองมาทีมยองจุน

ตึกตัก...

7
ช่วงเวลาทีสายตาประสานกัน ก็แผ่แรงกระทบกระเทือน
มหาศาลเหมือนหัวใจแทบหยุดเต้ น มยองจุนกะพริ บตา
จ้ องมองภาพทีเกิดขึนอย่างเหม่อลอย

เขาไม่สามารถละสายตาออกจากใบหน้ ากับริ มฝี ปาก

แดงทีกําลังละไล้ ดดู ดึงปลายแท่งแข็งขืนและใหญ่โต
อย่างเฉอะแฉะด้ วยลินสีชมพูได้ เลยสักนิด ผมดําเส้ น
บางปลิวไสวปรกใบหน้ ายังคงมีเสน่ห์แปลกๆ อย่างไม่
บ่งบอกเพศ มยองจุนเอือมมือไปปั ดผมของอีกคนทีปรก
ปิ ดตาอยูบ่ อ่ ยครังโดยไม่ร้ ูตวั

ในขณะทีปลายนิวมือสัมผัสผมนุ่มลืนก็ร้ ูสกึ เสียวซ่านจน

เผลอยกสะโพกขึน อีกฝ่ ายยิมกริ มไม่ได้ ตกใจกับการ
8
ขยับร่างกาย ดวงตาวาวเป็ นประกายหรี ลงรวมถึงตายิม
ทีดูเจ้ าเล่ห์อย่างไม่มีทีสินสุด

หยาดเหงือทีไหลพรากบนผิวขาวนุ่มลืน ส่องแสง
สะท้ อนประกายแวววาวออกมาจากทีใดสักแห่ง มยอง
จุนเหม่อมองและใช้ ปลายนิวเช็ดร่องรอยของแสงนัน

ตอนนันเอง อีกคนกลับดูดกลืนส่วนนันทีเคยขบกัดขณะ
ทีสบสายตากับมยองจุน

“อือ... อึก!”

เสียงครางดังขึนทันทีพร้ อบกับความตกใจ ยิงกระตุ้นให้

9
รู้สกึ รุนแรงมากกว่าเดิม ร่างกายแข็งแรงของมยองจุนสัน
ระริ กก่อนจะเด้ งตัวขึน แต่ริมฝี ปากทีหยอกล้ อกระตุ้น
แกนกายก็ไม่คิดจะหยุดและยังคงทําต่อไป เสียงนําเฉอะ
แฉะเองก็คอ่ ยๆ ส่งเสียงดังขึนเรื อยๆ แม้ จะโลมเลียดูด
ดุนส่วนนันอย่างมูมมามก็ไม่ได้ ทําให้ ใบหน้ านันดูหยาบ
กระด้ างเลย

“ฮึก...อึก!”

แสงประกายระยิบระยับปรากฏขึนอีกครังเมือคิดว่าใบ
หน้ าทียิมกริ มขณะมองมาทางเขา มันรู้สกึ คุ้นเคยจากที
ไหนไม่ร้ ู แล้ วจู่ๆ ก็มีสายฟ้าแลบเข้ ามาใจอีกครัง มยอง
จุนรู้จกั ใบหน้ าของอีกคนอย่างแน่นอน

10
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...

แต่ถงึ อย่างนัน ยิงคิดเท่าไหร่หวั ใจก็หลุดพ้ นออกจาก

การถูกควบคุมอยูด่ ี ในสภาพทีถูกพายุแห่งความสุขสม
สาดซัดพร้ อมกับเสียงหัวใจเต้ นถีรัวแผ่ซา่ นไปทังตัวเช่นนี
เขาจะทําอะไรกับมันได้ ยอมแพ้ ทีจะคิดมากไปกว่านี
แล้ ว และตอนนีมันใกล้ จะถึงขีดจํากัด มยองจุนใช้ มือ
ข้ างหนึงขยุ้มผมของอีกฝ่ ายแน่นและขยับสะโพกอย่าง
บ้ าคลัง

“อือ อึก! อ่า… ฮือ ฮึก!”

11
หลังจากกําเส้ นผมนุ่มและฝั งร่างกายลงลึก ความ
ปรารถนาทีวิงขึนถึงขีดสุดก็ระเบิดพรวดออกมาในคราว
เดียว ใบหน้ าเจ้ าเล่ห์ทียกยิมและกลืนกินสิงทีพุง่ ออกมา
เป็ นความทรงจําสุดท้ ายของมยองจุนก่อนทีสติเขาจะ
หลุดลอยไปไกลแสนไกล

“ฮึก!”

เมือเห็นเพดานขาวเข้ ามาในสายตา มยองจุนก็ถอน

หายใจยาวแล้ วลุกพรวดขึนนัง ความสุขสมทีแผ่ซา่ นเป็ น
เกลียวคลืนไปทังตัวก่อนหน้ านียังคงหลงเหลือไว้ ให้ ร้ ูสกึ
ตืนเต้ นเล็กน้ อย

12
เขาใช้ มือแตะบริ เวณสะโพกแล้ วหันมองดูรอบข้ าง แต่ก็
ไม่เห็นคนทีเขาไม่ร้ ูตวั ตนจริ ง คนทีส่งรอยยิมผ่านสายตา
และยิมให้ เขาซําแล้ วซําเล่าเลยสักที

ทังหมดเป็ นความฝั น

พอหันมองห้ องว่างเปล่าทีคุ้นเคย มยองจุนก็ครุ่นคิดถึง

เรื องทีเกิดขึนก่อนหน้ านี

รู้สกึ แปลกๆ กับสภาพครึงหลับครึงตืน ดวงตาดําขลับที

สบกันเมือลืมตาขึน ใบหน้ าทีส่งรอยยิมผ่านดวงตาอัน
หยาดเยิมในขณะทีจ้ องมองเขา แสดงความปรารถนาที
เต็มเปี ยมไปด้ วยอารมณ์และดูดกลืนมันเหมือนเป็ น

13
ของอร่อย

สีหน้ าของมยองจุนเริ มบิดเบียวทีละน้ อยเมือลองนึกถึง

ใบหน้ าของคนคนนัน เขารู้วา่ อีกฝ่ ายเป็ นใคร

“ต้ องเป็ นบ้ าไปแล้ วแน่ๆ”

มยองจุนบ่นพึมพํา ก่อนจะยกมือทังสองข้ างขึนมาลูบ

หน้ าแรงๆ

ความเสียวซ่านผสมปนกับความงุนงงกระจายไปทัวทัง
ตัวและสายตาน่าลุม่ หลงก็ยงั คงทําให้ ตืนเต้ น รู้สกึ
รังเกียจตัวเองทีไม่สามารถตังสติและกลายเป็ นทาสแห่ง
14
ความปรารถนาตังแต่เช้ าตรู่

“อา... เวรเอ๊ ย นีกีโมงแล้ ววะ”

มยองจุนขยีผมจนกระเซอะกระเซิง หันไปมองนาฬิกาที
วางไว้ บนโต๊ ะหนังสือข้ างเตียง

หกโมงครึง... ปกติก็คงเป็ นเวลาทีเขากําลังนอนไม่สน

โลก แต่ตอนนีเมือเอนตัวลงนอนอีกครังกลับรู้สกึ ล้ ม
เหลวในการเข้ าสูห่ ้ วงนิทรา

จนกระทังผ่านไปสักพัก เมือนึกขึนว่าจะไปทานอาหาร
เช้ าจึงลุกจากตรงนันเพือไปอาบนํา มยองจุนกึงนังกึงยืน
15
อยูบ่ นเตียงก่อนจะรู้สกึ ถึงท่อนล่างทีเปี ยกชืนและความ
อึดอัดอันคุ้นเคย พอเขารู้สกึ ได้ ถงึ ลางไม่ดีจงึ ล้ วงมือเข้ า
ไปใต้ ผ้าห่มทียับยูย่ ี

“นีมัน...แม่ง...”

มือสัมผัสได้ ถงึ ความเปี ยกชืนอย่างชัดเจนจากชันในที

เคยแห้ งตอนก่อนนอน หลังจากนันคําสบถก็หลุดจาก
ปากมยองจุน

เขาดึงผ้ าห่มออกอย่างเร่งรี บ เมือเห็นกางเกงในมีร่อง

รอยเปี ยกแฉะความขายหน้ าก็เข้ ามาในสมอง โชคดีแค่
ไหนทีห้ องเขามีห้องนําในตัว มยองจุนรี บลุกจากเตียง

16
แล้ วถอดชันในออก

นํารักสีขาวขุ่นทีเกาะตัวเหนียวอยูบ่ นฝ่ ามือแสดงความ

รู้สกึ สินหวังแทนเขาหมดแล้ ว

***

“หนึง สอง สาม สี ถูกต้ อง พอ เอาล่ะ... เห็นทีหัวหน้ า

ภาคพลศึกษาประกาศแล้ วใช่ไหม สอบปฏิบตั ิกลางภาค
ครังนีให้ ทําได้ สองครัง ถ้ าเกินหนึงร้ อยได้ เอ ถ้ าเกินเจ็ด
สิบได้ บี ห้ าสิบครังซี สามสิบครังดี ตํากว่านันให้ เป็ น
17
คะแนนตําสุด เดียวจะติดไว้ ข้างกระดาน อย่าลืมไปเช็ก
ทีห้ องเรี ยนอีกทีด้ วย”

“แล้ วถ้ ากระโดดไม่ได้ ตงแต่

ั แรกจะทํายังไงล่ะครับ”

เมือเด็กทีคึกคะนองสักคนพูดจบ เด็กๆ คนอืนทีรวมตัว

กันอยูห่ น้ าสนามก็ระเบิดหัวเราะก๊ ากกันออกมา เขาเห็น
เด็กๆ ห้ องนักเรี ยนหญิงมัธยมปลายชันปี สองแอบชะเง้ อ
มองสนามกีฬาอันกว้ างขวางทีเต็มไปด้ วยเสียงหัวเราะ
อยูไ่ กลๆ มยองจุนขมวดคิวก่อนจะดุเสียงดังใส่เด็กๆ ที
ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย

“เงียบ! ถ้ ากระโดดไม่ได้ ตงแต่

ั แรกก็ตกสิ จะถามสิงทีแน่

18
นอนอยูแ่ ล้ วทําไมกัน เลิกพูดไร้ สาระแล้ วไปซ้ อมกันได้
แล้ ว!”

บรรยากาศทีวุน่ วายก็สงบลงทันทีเมือเขาทําสีหน้ าจริ ง

จังพลางพูดขู่ ถ้ าถูกลากไปโน้ นทีมานีทีตงแต่
ั ต้นเทอมก็
ลําบากน่ะสิ มยองจุนไม่ลืมทีจะจ้ องมองเด็กๆ ทีทําสี
หน้ าไร้ เดียงสาและพูดคําคําหนึงออกไป

“อย่าเทียวเดินเตร่จนไปโดนเชือกเข้ าล่ะ เว้ นทีให้ พอดีกบั

เพือนๆ ด้ วย ถ้ าแอบมองกันจะหักห้ าคะแนน เข้ าใจไหม”

“ครับ/ค่ะ!”

19
“ให้ ซ้อมสามสิบนาทีแล้ วมารวมตัวกันหน้ าสนาม ไป
แยกย้ ายได้ !”

หลังจากพูดออกไป มยองจุนก็เฝ้ามองเด็กๆ กระจัด

กระจายไปคนละทิศละทาง แล้ วถอนหายใจออกมา
เบาๆ

ยุนมยองจุน อาจารย์พละของชันปี สอง โรงเรี ยนมัธยม

ปลายซองอุน

เขายืนอยูใ่ ต้ แสงแดดจ้ าในช่วงกลางวันและซ่อนความ

รู้สกึ ว้ าวุน่ ทีกําลังเป็ นอยูใ่ ห้ มากทีสุด

20
“ฮ่า...”

ผมสีนําตาลทียาวปรกหน้ าผากของอาจารย์พละปลิว
ไหวเบาๆ ตามลมของฤดูใบไม้ ผลิ เขาใช้ นิวเสยผมขึน
เล็กน้ อยแล้ วก็ถอนหายใจยาวๆ อีกครัง

ร่างแกร่งเด่นชัดไปด้ วยกล้ ามเนือทีสร้ างมาอย่างพิถี

พิถนั บนไหล่กว้ างผึงผาย สวมเสือฝึ กซ้ อมสีดําเรี ยบง่าย
สุดๆ แต่ก็ดมู ีเสน่ห์ไม่หยอก ภาพทีใครเห็นก็ต้องลุม่ หลง
หมดหัวใจกําลังยืนกอดอกเฝ้ามองหนุ่มสาวโตเต็มวัยฝึ ก
ซ้ อมกระโดดเชือกด้ วยสีหน้ าหม่นหมองเป็ นอย่างมาก

สาเหตุทียุนมยองจุนคนดังของโรงเรี ยนผู้มีรอยยิมอัน

21
อ่อนโยนอยูเ่ สมอทําท่าทีหอ่ เ**◌่ ยวเช่นนี ก็เป็ นเพราะ
เรื องทีเกิดขึนเมือช่วงเช้ าของวันนีนันเอง

เขาในวัยยีสิบเก้ า กลับฝั นเปี ยกอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน

แม้ แต่ช่วงทียังชอบพอกับคนรักสมัยวัยรุ่นอ จะให้ ไม่ตก
ตะลึงกับเรื องนีอย่างนันเหรอ

ยิงไปกว่านัน ฝ่ ายตรงข้ ามในความฝั นก็เป็ นคนทีเขารู้จกั

อีก ยิงทําให้ เรื องมันยิงเครี ยดเข้ าไปกันใหญ่ แค่คิดว่าจะ
ต้ องทําตัวยังไง ถ้ าหากคนทีกระตุ้นส่วนนันของเขาให้ ตืน
ในฝั นมาปรากฎตัวตรงหน้ า เพียงแค่นนหั
ั วสมองก็ปวด
ตุบๆ แล้ ว แต่ก็โชคดีทีความสัมพันธ์ระหว่างมยองจุนกับ
คนคนนันไม่ได้ สนิทสนมชิดเชือกันขนาดนัน ตอนนีเขาก็
ตกอยูใ่ นสถานการณ์ทียิงใหญ่ในชีวิตพอแล้ ว
22
“นี ไปไกลๆ เลย! มันโดนตลอดเลยนะ!”

“ไอ้ บ้า ถ้ าย้ ายได้ จะมายืนเถียงอย่างนีเหรอ อยาก

มากระโดดเชือกข้ างๆ แถวนีทําไมล่ะ”

“ไอ้ ... ฉันหลบเพราะกลัวมันสกปรกจนถึงตายหรอกนะ

คิดว่าทําอย่างนันแล้ วจะได้ เอหรื อไง ทดสอบสมรรถภาพ
ระดับห้ าเลยนะ”

“โอ้ ย ไปให้ พ้น! จะพูดเรื องทดสอบสมรรถภาพทําไมกัน

ไอ้ เวรนี!”

23
ส่งเสียงดีเหลือเกิน เสียงหัวเราะขําขันดังขึนพร้ อมกับ
เสียงอาละวาดจากจุดทีไกลจากสนามระยะหนึง มยอง
จุนยืนกอดอกหันไปมองทางฝั งต้ นเสียงและตังใจจะเข้ า
ไปเตือน แต่คงเป็ นเพราะเด็กๆ รู้สกึ ถึงสายตาแหลมคม
ของเขาก็เลยถอยหลังกลับไปทีของตัวเองแล้ วเริ ม
กระโดดเชือกกันอีกครัง

ถ้ าเหนือยล้ าเหมือนคนหมดเรี ยวแรงอุดอู้อยูใ่ นห้ องเรี ยน

สู้ออกไปข้ างนอกมองสิงมีชีวิตสีเขียวสด ส่งพลังงานทีไร้
ขีดจํากัดท่วมท้ นออกมา ไม่ทําให้ เหนือยอ่อนจนหายใจ
ลําบาก

อย่างนันมันดีไหมนะ

24
มยองจุนยืนกอดอกหันไปมองสนามกว้ าง

และเห็นภาพนักเรี ยนทีพักแขนด้ วยความเกียจคร้ านเข้ า

มาในสายตาพอดี เด็กๆ ตกใจสะดุ้งโหยง มยองจุน
หัวเราะให้ กบั การเคลือนไหวของร่างกายอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะส่ายหน้ าเบาๆ ความว้ าวุน่ สับสนทีเคยมีอยูเ่ ต็ม
ใบหน้ าของเขาพลันจางหายไปโดยไม่ร้ ูตวั

มีอะไรน่าสนุกสนานขนาดนัน เขาไม่เข้ าใจความรู้สกึ

ของเด็กๆ ในตอนนันเลยแม้ แต่น้อย เพราะสําหรับมยอง
จุนแล้ ว เขาไม่เคยมีช่วงเวลาเล่าเรี ยนทีธรรมดาแบบนัน
เลย

25
‘นี ไอ้ ลกู หมา! ตังสติไม่ได้ รึไง วิงสิ!’

‘ขอโทษครับ!’

‘ไอ้ ลกู หมาขาดสตินีสันหลังยาวมาจากไหนกัน แกไม่

อยากเป็ นมืออาชีพเหรอ ถ้ าไม่เล่นเบสบอลแล้ วจะกิน
อะไรประทังชีวิต ไอ้ เด็กทีไม่มีอะไรยัดใส่หวั น่ะ ออกไป
เจอสังคมแล้ วรู้เหรอว่าจะต้ องทําอะไรบ้ าง ห้ ะ’

‘ขอโทษครับ ผมจะตังใจครับ!’

ทันใดนัน ตรงหน้ าของมยองจุนก็พลันเปลียนเป็ นสีขาว

26
พร้ อมกับเสียงน่าสยดสยองทีดังขึนในหัว ความทรงจําที
โดนกดขีและทารุณจนเขาไม่อยากแม้ แต่จะนึกถึงมัน

‘ถ้ าแกทนอีกนิด ก็จะได้ ไปเรี ยนมหาวิทยาลัยแบบเด็ก

คนอืนๆ แล้ ว หลับตาแล้ วขว้ างไปอีกสักร้ อยลูก ร้ อยห้ า
สิบลูกสิ!’

นําเสียงเยือกเย็นดังขึนข้ างหูอีกครัง ไหล่ของมยองจุน

สันเทา เขาจึงแสร้ งหัวเราะออกมา

ผลลัพธ์ของการหลับตาขว้ างร้ อยลูก มันคืออะไรกันล่ะ

อย่าว่าแต่มืออาชีพเลย ในอัลบัมภาพชีวิตช่วงวัยใกล้
27
ยีสิบของเขาหายไปทังหมด

มยองจุนมองไปยังฝั งตรงข้ ามของสนามกีฬา

แสงแดดอันอบอุน่ กับสายลมฤดูใบไม้ ผลิโฉบผ่านอย่าง

อ่อนโยนเหมือนจะลูบแก้ มปลอบประโลมความเจ็บปวด
ของเขาไว้ แต่มนั ก็ยงั ไม่พอ ในสายตาของเขาทีมอง
เด็กๆ วิงอย่างแข็งขันอยูด่ ้ านหนึงของสนามกีฬามันมี
แสงทีไร้ รูปร่างส่องประกายอยู่

“อาจารย์!”

ขณะนัน เมือได้ ยินเสียงเรี ยก มยองจุนจึงรี บปรับสีหน้ า

28
ให้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึนอย่างรวดเร็วและหันไปตาม
เสียงทีได้ ยิน

“ไปเข้ าห้ องนําได้ ไหมครับ”

เมือสบตากับเด็กทีก้ าวเท้ าปึ งปั งเข้ ามาหา มยองจุนก็หอ่

ไหล่โดยไม่ร้ ูตวั ก่อนจะพยักหน้ าให้

“รี บไปรี บมาล่ะ”

หลังจากพูดออกไปก็ร้ ูสกึ แสบตาอย่างประหลาดกับภาพ

ด้ านหลังของเด็กทีวิงไปยังอาคารส่วนกลาง ระหว่างที
เขาจ้ องมองแผ่นหลังนันอยูส่ กั พักก็ตกเข้ าไปในห้ วง
29
ความคิด
__________________________
__________________________
__________
ตอนที 2

“เฮ้ อ ง่วงจัง คงไม่มีหวังได้ เอนตัวนอนสักสองชัวโมงที

ไหนเลยสินะ”

“หัวหน้ า วันนีตอนบ่ายไม่มีคาบเสริ มเหรอครับ”

“มีสคิ รับ วันทีกุกยองซูไม่มีคาบเสริ มนีมันนานแค่ไหน

แล้ วนะ เฮ้ อ วันดีๆ ทีแสงแดดสาดแสงแบบนีมัวแต่มาทํา

30
อะไรอยูท่ ีนีนะ อยากกลับบ้ านไปพักเร็วๆ แล้ ว”

“ทนอีกสักนิดนะครับ อีกสองวันก็วนั เสาร์ แล้ วไม่ใช่เหรอ

ครับ”

“พระเจ้ า ต้ องรอไปอีกตังสองวัน!”

ทันทีทีนําเสียงเกินจริ งราวกับแสดงละครเวทีดงั ก้ องไป

ทัวห้ องพักอาจารย์ เสียงหัวเราะคิกคักก็ดงั ขึนพร้ อมกัน
จากรอบด้ าน เมือเห็นใบหน้ าของอาจารย์ทีปิ ดบังสีหน้ า
อันเบือหน่ายไว้ ไม่ได้ ก็ดเู หมือนว่าการพูดคุยด้ วยอารมณ์
ขันในวันนีประสบความสําเร็จอย่างมาก หัวหน้ าภาคฯ ที
พูดมากตลอดเวลาคงพอใจในสิงทีเกิดขึนถึงได้ ปิดปาก

31
เงียบ หลังจากนันห้ องพักอาจารย์ในช่วงกลางวันก็เริ มมี
ความเงียบงันเข้ าปกคลุม ขอบคุณความสงบทีเข้ ามา
อย่างกะทันหัน มยองจุนเอนหลังลงบนเก้ าอีตัวเก่า
พร้ อมกับเพลิดเพลินกับเวลาว่างในช่วงสันๆ

ยังไม่ได้ ทําอะไรเลยสักนิดแต่ก็ถงึ คาบหกแล้ วโดยไม่ร้ ูตวั

วันพฤหัสบดีเป็ นวันทีมยองจุนชอบมากทีสุดของสัปดาห์
เพราะเขามีคาบสอนแค่ช่วงเช้ าและสามารถใช้ เวลาช่วง
คาบว่างได้ อย่างอิสระ สําหรับมยองจุนแล้ วคาบว่างเป็ น
เวลาทีลําค่ามากทีสุดกว่าการใช้ เรี ยวแรงจนหมดภายใต้
รังสียวู ี

32
แต่วา่ เขาก็ต้องบังคับร่างกายทีอ่อนล้ ามายืดเส้ นยืด
สายอยูบ่ อ่ ยๆ มยองจุนดับเบิลคลิกทีปุ่ มลัดของ NEIS
(ระบบข้ อมูลการบริ หารการศึกษา) ทีลอยอยูเ่ ด่นอยูบ่ น
หน้ าเดสก์ทอ็ ปก่อนจะได้ ยินเสียงคุ้นเคยเรี ยกชือเขาผ่าน
หูไป

“อาจารย์ยนุ มยองจุน ต้ องส่งกระดาษข้ อสอบกลางภาค

ภายในเมือไหร่นะครับ”

“ภายในสัปดาห์หน้ าครับ”

“เลยวันศุกร์ ไปได้ ไหม”

33
“ลองนึกถึงความรู้สกึ ทีต้ องอยูใ่ นห้ องพักอาจารย์คน
เดียวแล้ วช่วยส่งให้ เร็วกว่าเดิมสักหน่อยไม่ได้ เหรอครับ
ผมไม่ชอบทํางานล่วงเวลาน่ะครับ”

“ตายจริ ง ถ้ างันต้ องส่งให้ ช้ากว่าเดิมซะแล้ ว”

เมือการตอบโต้ ทีไม่ร้ ูวา่ พูดจริ งหรื อพูดเล่นโต้ กลับมา

ภายในห้ องพักอาจารย์จงึ เริ มมีเสียงหัวเราะเบาๆ ขึนอีก
ครังแต่มยองจุนปล่อยใจหัวเราะด้ วยไม่ได้ เพราะดู
เหมือนว่าเขาจะต้ องทํางานช่วงสุดสัปดาห์โดยใช่เหตุ ใบ
หน้ าหล่อเหลาของเขากําลังยิมเยาะออกมาอย่างขมขืน

เมือต้ นปี มยองจุนถูกบรรจุให้ อยูแ่ ผนกการศึกษา

34
สําหรับอาจารย์พละแล้ ว ไม่มีความเกียวข้ องระหว่าง
แผนกแนะแนวการศึกษากับแผนกพลศึกษาทีพอจะนึก
ออกเลย แต่เขาก็ใช้ ชีวิตในแผนกธุรการของโรงเรี ยนมา
เป็ นเวลาหนึงปี แล้ วและปี นีก็ยงั อยูใ่ นห้ องพักอาจารย์
แผนกธุรการเช่นเคย

ภาระงานทีเขาต้ องรับผิดชอบคนเดียวคือการดูแล
จัดการข้ อสอบ คําพูดมากมายทําให้ เข้ าใจผิดกันได้
ง่ายๆ ว่าเป็ นตําแหน่งหน้ าทีทีโชคดีและดูวา่ งในช่วงต้ น
เทอม แต่ถ้าตําแหน่งนีมันเป็ นงานทีว่างจริ งๆ คงไม่ตก
มาอยูใ่ นมือของน้ องใหม่อย่างมยองจุนหรอก

สภาพทีแท้ จริ งจะถูกเปิ ดเผยออกมาเมือเข้ าใกล้ ช่วง

35
สอบกลางภาคและสอบปลายภาค

อาจารย์บางส่วนก็เลือนส่งข้ อสอบไปจนถึงกําหนดทีจะ
เลือนได้ เหมือนเด็กๆ หลังจากส่งข้ อความและโทรศัพท์
ไปโน่นมานีเพือตามหาร่องรอยของข้ อสอบทีน่าจะยังไม่
ได้ รวบรวมง่ายๆ จนกระทังวันครบกําหนดส่งใกล้ เข้ ามา
เมือไหร่ละ่ ก็จะเป็ นตอนทีเขาต้ องออกหน้ าจัดการด้ วย
ตัวเอง

วิงวุน่ ไปตรงโน้ นทีตรงนีทีเพือรับข้ อสอบมาจัดเรี ยงใน

แฟ้มเอกสารทีวางอัดแน่นอยูบ่ นโต๊ ะหนังสือกับตู้เก็บ
ของทีตังอยูต่ รงมุมหนึงของห้ องพักอาจารย์ หลังจากนัน
การทุม่ เททังเวลาทังชีวิตก็ได้ เริ มต้ นขึน

36
เมือตรวจเช็กเอกสารต่างๆ ทีพิมพ์ออกมาพร้ อมกับ
กระดาษข้ อสอบก็ต้องตรวจบริ บทและคําผิดอย่าง
รอบคอบ นับว่าเป็ นเรื องทีไม่ได้ มีอะไรพิเศษและดูง่าย
แต่แน่นอนว่ามันเป็ นข้ อสอบของโรงเรี ยน พอคิดว่ามัน
อาจจะรัวไหลไปถึงสถาบันกวดวิชาใกล้ เคียงมันก็เป็ น
เรื องทีไม่ได้ ง่ายเลย

หัวหน้ าภาคการศึกษากลับบอกให้ มยองจุนลองแก้

ปั ญหาเองดู แต่แบบนันมันจะเป็ นไปได้ อย่างไร เขาต้ อง
ติดหนึบอยูใ่ นห้ องพักอาจารย์ทงๆ
ั ทีเวลาทีมีอยูก่ ็ไม่
เพียงพอ อยูแ่ ล้ ว เมือถึงสัปดาห์หน้ าเมือไหร่เขาก็ต้อง
พร้ อมทํางานจนดึกดืนเพือตรวจตรากระดาษข้ อสอบทุก
วิชาของทุกชันปี คนเดียว มยองจุนขยีตาทีเริ มแห้ งพร้ อม

37
กับถอนหายใจ

เป็ นอาจารย์มาแล้ วสองปี มยองจุนยังไม่เห็นจะติดใจ

งานนีได้ สกั ที

“เฮ้ อ...”

“อาจารย์ยนุ ไม่ได้ ทําข้ อสอบแต่ทําไมถึงถอนหายใจ

อย่างนีล่ะคะ ถึงแบบนันจะทําให้ ฉนั รู้สกึ ใจเต้ นจนเป็ น
บ้ าก็เถอะ”

คิมมีซอน อาจารย์สอนภาษาญีปุ่ นทีนังอยูข่ ้ างๆ คงเป็ น

กังวลทีมยองจุนถอนหายใจบ่อยๆ เธอจึงพูดขึน และเมือ
38
เห็นขอบตาของมยองจุนทีดูพยายามจะยิมด้ วยสีหน้ า
เหนือยล้ าเต็มทนก็เกิดอาการเกร็งขึนมา

“เฮ้ อ ให้ ไปประเมินด้ วยปากกายังดีเสียกว่าอีกครับ

เด็กๆ ทีทําตามไม่ถกู วิธีก็ไม่มีทางได้ คะแนนน่ะสิแต่จะ
ให้ บอกว่าอย่างไรในสมุดพกล่ะ... ข้ อสอบทีมีความเท่า
เทียมกันมันก็อภิปรายได้ ง่ายแล้ วก็น่าสนใจในหลายๆ
ด้ านด้ วยนะครับ”

“มันก็ถกู แต่ฉนั ก็อิจฉามากเลยทีไม่ต้องส่งข้ อสอบใน

ช่วงนี นีคิดว่าอีกหน่อยเดียวคงชินแต่ผา่ นมาสิบปี แล้ ว
ทําไมถึงยิงไม่ชอบการออกข้ อสอบเพิมขึนนะ”

39
“ทุกคนก็เป็ นอย่างนันแหละครับ ยังไงก็... พยายามให้
เต็มทีแล้ วกันครับ ผมไม่ร้ ูภาษาญีปุ่ นคงตรวจหาจุดผิด
พลาดให้ ไม่ได้ หรอกนะครับ”

“โอ๊ ย ไม่ต้องห่วง ฉันทําได้ อยูแ่ ล้ วไม่มีทางผิดพลาด”

การพูดคุยด้ วยอารมณ์ขําขันหายไปเพียงชัวพริ บตา

แทนทีด้ วยรอยยิมทีไม่จริ งใจของอีกฝ่ ายตอบกลับคําพูด
ของเขา ทว่ารอยยิมบนใบหน้ ามยองจุนยังไม่จางหายไป
แต่เมือชําเลืองมองดูจอคอมพิวเตอร์ สีหน้ าเขากลับ
ค่อยๆ เคร่งเครี ยดขึนเล็กน้ อย ยังไม่ทนั ได้ ทําอะไรแต่
เวลาอันมีคา่ ผ่านไปยีสิบนาทีแล้ ว จากนันจึงกดแป้นลัด
เพือปิ ดหน้ าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะหยิบชุดฝึ กซ้ อมที
แขวนไว้ อยูบ่ นเก้ าอีขึนมาใส่
40
“จะไปไหน เดินตรวจอีกแล้ วเหรอ”

“ครับ หมูน่ ีเด็กๆ ทําเรื องไม่คาดคิดกันบ่อยๆ ช่วงเวลา

เรี ยน แต่ปัญหาคืออะไรก็ยงั ไม่แน่ใจ... เดินวนเวียนตาม
ทางเดินมันช่วยป้องกันได้ ก็จริ งแต่อะไรก็เกิดขึนได้ นีครับ
ถึงจะน่าเบือแต่คงต้ องไปตรวจดูสกั รอบครับ”

“เดียวนีเด็กๆ น่ากลัวจริ งๆ กล้ าก่อเหตุระหว่างคาบเรี ยน

กันแล้ วไม่ร้ ูจะป้องกันยังไง”

มยองจุนหันหลังให้ อาจารย์คิมทีส่ายหน้ าพร้ อมกับถอน

หายใจก่อนจะลุกขึนจากทีนัง แผ่นหลังของเขาทีเดิน

41
ออกจากประตูห้องพักอาจารย์ไปอย่างช้ าๆ ช่างดูเหนือย
ล้ าอย่างไม่ร้ ูสาเหตุ

เมือเสียงก้ าวเดินต๊ อกๆ ดังขึนตามทางเดิน มยองจุนจึง

หดคอลงแล้ วเริ มเดินอย่างระมัดระวัง

แม้ วา่ เสียงก้ าวเท้ าจะหยุดลงแต่เสียงทีดังลอดออกมา

จากห้ องเรี ยนก็ไม่ได้ ทําให้ ทางเดินเงียบสงัดขนาดนัน
มยองจุนมองเห็นเด็กๆ ผ่านหน้ าต่างกระจก

เพราะเป็ นช่วงเวลาทีอ่อนเพลียสุดขีด เด็กๆ ส่วนใหญ่จงึ

กําลังนังสัปหงกด้ วยความง่วงนอน รวมถึงสีหน้ าเหนือย
ล้ าของเหล่าอาจารย์ทีดําเนินการสอนไปเงียบๆ โดยไม่

42
คิดจะปลุกนักเรี ยน มยองจุนฝื นหัวเราะให้ กบั ภาพที
เงียบสงบและน่าเบือนี นับว่าเป็ นการเข้ าเรี ยนทีราบรื นดี
นับจากสมัยทีเขายังเรี ยนประถมศึกษา ทว่าตอนนีใน
ฐานะทีเขาอยูน่ อกห้ องเรี ยนจึงไม่มีทางจะตัดสินได้ วา่
นันคือเรื องปกติ

เขาก้ าวเดินไปไม่กีก้ าวก็หยุดยืนอยูม่ มุ หนึงของทางเดิน

อีกครัง ทีนีเป็ นคาบเรี ยนของเด็กผู้ชายห้ องวิทยาศาสตร์
ชันปี ทีสอง

ตรงหน้ าห้ องเรี ยนนีไม่ได้ ยินเสียงดังน่าหนวกหูอย่าง

ตอนทีเดินผ่านหน้ าห้ องเรี ยนห้ องอืนๆ อาจเป็ นเพราะ
เสียงของอาจารย์เบามาก หรื อไม่ก็คงเป็ นระดับเสียงที
ไม่ดงั พอจะทําให้ เด็กทังห้ องตังใจฟั งได้ เห็นจากทีเด็กๆ
43
หลายคนกําลังง่วงนอนอยูก่ ็น่าจะเป็ นไปได้ สงู แต่มยอง
จุนตัดสินใจมองข้ ามเรื องเล็กน้ อยนันไป อย่างไรซะก็
อาจจะไม่มีทางได้ ร้ ูเหตุผลทีแท้ จริ งอยูด่ ี

เขาก้ าวถอยหลังไปเพือให้ มนใจว่

ั าอยูใ่ นทีทีมองจากโต๊ ะ
อาจารย์แล้ วจะไม่เห็นตัวเขาเองให้ มากทีสุด เมือส้ นเท้ า
ติดกําแพงจนไม่สามารถเคลือนทีไปได้ มากกว่านีแล้ ว ม
ยองจุนจึงแนบแผ่นหลังเข้ ากับกําแพงเย็นๆ จ้ องมองเข้ า
ไปในห้ องเรี ยน ในนันมีอาจารย์ชายใบหน้ าขาวใสคน
หนึงกําลังทําการสอนอยูเ่ งียบๆ ผู้ชายคนทีอยูใ่ นความ
ฝั นของเขา

ดวงตากลมโตปลายหางตาตกหน่อยๆ กับผมด้ านหน้ า

ยาวจนเฉียดดวงตามักจะดึงดูดสายตาเขาอยูบ่ อ่ ยๆ
44
มยองจุนมองใบหน้ านันพร้ อมกับถอนหายใจออกมา
เบาๆ

ภาพทีอีกคนกําลังกวาดตามองเด็กๆ ด้ วยสีหน้ าอ่อนโยน

และตังใจอธิบายอะไรบางอย่างทําให้ เขารู้สกึ กระหาย
อย่างไม่ร้ ูจกั หยุดหย่อน เมือหมุนตัวกลับมาเขียน
กระดานก็เห็นการขยับตัวของกล้ ามเนืออย่างชัดเจน ก็
เผยรอยยิมทีทําให้ หวั ใจเริ มเต้ นเบาๆ และเกิดความต้ อง
การอย่างเรี ยบง่ายกับการเคลือนไหวอันชัดเจนจนมยอง
จุนต้ องถอนหายใจเบาๆ ผ่านริ มฝี ปากอีกครัง

“อาจารย์... ซอจีอ”ู

45
มยองจุนพูดชือชายทีกําลังจดจ่อมุง่ มันในคาบเรี ยนด้ วย
นําเสียงแผ่วเบาดังสายลม

ซอจีอู อาจารย์ประจําชันมัธยมปลายปี ทีสาม

เขาเจอซอจีอคู รังแรกเมือตอนวันปฐมนิเทศของนักเรี ยน
ทังโรงเรี ยนในปี นี

ทันทีทีถูกขานชือซอจีอกู ็ลกุ ขึนกึงนังกึงยืนแล้ วโค้ งคํานับ

ไปทางเด็กนักเรี ยน มยองจุนคิดว่าซอจีอคู งเป็ นเด็กแก่
เรี ยนจากทีไหนสักแห่ง เขาชําเลืองมองดูจากทีไกลๆ แต่
ศีรษะของอาจารย์ทา่ นอืนๆ ก็บงั มิดจนแอบดูไม่ได้ สิงที
เห็นมีเพียงแค่หลังคอขาว ดังนันเขาจึงไม่เห็นอะไรทีน่า

46
ตืนเต้ นเป็ นพิเศษเกียวกับผู้ชายทีชือซอจีอเู ลย

และหลังจากนันก็ได้ พบกันอีกครังในงานเลียงฉลองหลัง
เลิกงานครังแรกของเหล่าอาจารย์ชาย

ในทีสุดก็มีน้องเล็กเพิมขึนอีกคน ซอจีอใู นตอนนันมีสี

หน้ าประหม่าท่ามกลางเหล่าคุณลุงทีชืนชอบเขา อีกฝ่ าย
เป็ นคนน่ารักและดูเปราะบาง มยองจุนมาถึงร้ านอาหาร
หน้ าโรงเรี ยนทีเป็ นสถานทีนัดหมาย เพราะอาจารย์ของ
ชันปี ทีสามลากเขามาด้ วยแต่ก็ไม่มีแม้ กระทังเวลาพูดคุย
กับอาจารย์ซอจีอเู ลยสักนิด หลังจากนันอีกคนก็ได้ รับ
ตําแหน่งให้ ทําหน้ าทีดูแลนักเรี ยนชันปี สามซึงมยองจุน
คิดว่ามันเป็ นเรื องทีหนักหนาเกินไปหน่อย แต่อย่างไรซะ
มันก็ไม่ใช่เรื องของเขาจึงไม่ได้ สนใจอะไรมากนัก นันคือ
47
ทังหมด

และหลังจากนัน...

มยองจุนกลืนนําลายตัวเอง

เพราะเหตุใดทําไมคนคนนันถึงมาปรากฏตัวในฝั นของ
เขาล่ะ ไม่ร้ ูเลยจริ งๆ

ใบหน้ าเหรอ

แน่นอนว่าใบหน้ านันมีเสน่ห์ แล้ วมันเกียวอะไรกับเขา

ด้ วยเหรอ แต่เขาเองก็ไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายมาตังแต่
48
แรกอยูแ่ ล้ ว

แต่ทําไมผู้ชายคนนันถึงได้ โผล่มาในฝั นของเขา

แล้ วกระทํากามารมณ์ทงหมดนั
ั นได้ มยองจุนอึดอัดใจ
เหลือเกิน

หรื อว่าจะเป็ นเพราะควบคุมความต้ องการไม่ได้

ก็ไม่ใช่เรื องทีเป็ นไปไม่ได้ เขาเองก็ไม่ได้ มีคนรักมาสอง

สามปี แล้ ว แต่วา่ เหตุผลทีเพือนร่วมงานทีไม่ได้ ร้ ูจกั ดีเลย
โผล่เข้ ามาทําแบบนันในความฝั นมัน จะมองยังไงมันก็
ไม่เหมาะสม

49
ถึงกระนันเขาต้ องปรับความฝั นสักวิธีแล้ ว มยองจุนฝื น
หัวเราะก่อนจะส่ายหน้ าไปมา เมือคิดได้ วา่ การยืนแอบ
มองอาจารย์อยูแ่ บบนีก็ไม่ใช่ทางแก้ ไขเสียหน่อยเขาจึง
ลดความว้ าวุน่ ใจลงพร้ อมกับยืดตัวทีเคยเอนไปกับ
กําแพงให้ ตงตรง
ั

อีกไม่นานจะเป็ นเวลานับกระดาษ เขาต้ องกลับไปห้ อง

พักอาจารย์ก่อนจะถึงเวลานัน

“อาจารย์ยนุ ทําไมมาช้ าจังล่ะครับ รี บมาทานอันนีเร็วๆ

ครับ”

หลังจากเปิ ดประตูห้องพักอาจารย์ก็มีคนเรี ยกเขา เมือ

50
หันไปมองก็พบกลุม่ คนรายล้ อมอยูร่ อบโต๊ ะประชุม
อาจารย์ฮนั ยูฮีกวักมือเรี ยกเขาเบาๆ มยองจุนได้ รับสาย
ตากดดันเขาจึงยิมเขินๆ

“อะไรครับ ของว่างเหรอ”

พอยืนหน้ าเข้ าไปดูบนโต๊ ะก็เห็นชามทีเต็มไปด้ วยต๊ อก

บกกีอยูห่ ลายใบเข้ ามาในสายตา เขามองอาจารย์คิมที
ยืนอยูข่ ้ างๆ ราวกับถามว่านีมันคืออะไรกัน

“วันนีนักเรี ยนห้ องพิเศษสอบทําอาหารกันน่ะค่ะ

อาจารย์ทําเพือเป็ นตัวอย่างเอาไว้ เยอะก็เลยเอามาแบ่ง
ให้ คะ่ เข้ ามาเร็วๆ สิคะ ถ้ าเย็นหมดเดียวจะไม่อร่อยนะ”

51
อาจารย์คิมมีซอนคอยดูแลนู้นนีให้ เนืองจากนังอยูข่ ้ างๆ
ยืนไม้ จิมฟั นมาให้ เขาหนึงชิน มยองจุนแทรกตัวเข้ ามา
อยูใ่ นกลุม่ คนก่อนจะจิมต๊ อกบกกีสีแดงสดขึนมาใส่ปาก
ระหว่างทีกําลังเคียวต๊ อกบกกีรสหวนจัดซึงคงจะถูกปาก
เด็กนักเรี ยน อาจารย์คิมก็พดู กับเขา

“ไม่มีเรื องแปลกๆ ใช่ไหมคะ”

มยองจุนรับรู้ถงึ ความหมายทีซ่อนอยูใ่ นคําถามสันๆ จึง

พยักหน้ าเงียบๆ อยากจะพูดเรื องนันแต่เห็นอาจารย์ฮนั
ยูฮีเงียหูฟังจากไกลๆ มยองจุนจึงพยายามทําเป็ นไม่ร้ ู
พร้ อมกับจ้ องมองอาจารย์คิม

52
“ทุกคนกําลังวุน่ วายก็เลยไม่มีสติกนั น่ะครับ”

“แน่นอนสิคะก็ใกล้ ถงึ เวลากลับบ้ านแล้ ว แต่ถงึ จะเลิก

เรี ยนแล้ วเด็กๆ ก็ต้องไปเรี ยนพิเศษอะไรกันอีกคงจะไม่
ได้ พกั เลย มันก็ช่วยไม่ได้ นะคะ”

“หลังเลิกเรี ยนแล้ วมีเด็กๆ ไปเรี ยนพิเศษกันต่อเยอะเลย

เหรอครับ”

“ก็วา่ กันอย่างนันนะคะ มันก็เป็ นเรื องปกติอยูแ่ ล้ วนี ไม่

ว่าอย่างไรการศึกษาก็สําคัญ ไม่ได้ หลับไม่ได้ นอนไป
เรี ยนพิเศษมันจะเข้ าหัวได้ หมดเหรอ ทรมานเด็กเหลือ

53
เกิน”

“อืม... นันสิครับ แต่ก็ไม่มีเรื องแปลกๆ อะไรเกิดขึน ถ้ า

ผ่านคาบเจ็ดกับคาบเสริ มไปได้ อย่างปลอดภัยก็ดีสนิ ะ
ครับ”

เสียงของอาจารย์คิมทีจัดการกับความตืนเต้ นของตัวเอง
ไม่ได้ ก็ดงั ขึนเรื อยๆ จนอาจารย์ทา่ นอืนรอบข้ างหันมาสน
ใจ มยองจุนจึงกระวนกระวายใจพยายามเปลียนเรื อง
จากนันอาจารย์คิมก็ขมวดเป็ นปมอีกครังพร้ อมกับเห็น
ด้ วยกับคําพูดของเขา

“หรื อว่าจะมีอะไรเกิดขึนเหรอคะ มันจะโอเคใช่ไหมคะ”

54
มยองจุนพยักหน้ าก่อนจะหักไม้ จิมฟั นทีถือไว้ ด้วยมือ
เดียว รู้สกึ ไม่สบายใจอย่างไม่มีเหตุผล
__________________________
__________________________
____________
ตอนที 3

“อ้ อ ยุนมยองจุน! เข้ ามาเลย สบายดีใช่ไหม”

“ไม่ได้ เจอกันนานเลยนะครับ ผมสบายดีครับ”

เขาสูดลมหายใจด้ วยความปิ ติพร้ อมกับก้ าวเท้ ามาหยุด

55
อยูท่ ีนี มีผ้ ชู ายคนหนึงยืนอยู่ ผู้ชายร่างกายกํายําบึกบึน
แม้ จะไม่ได้ ตวั ใหญ่ถงึ ขนาดสร้ างความประทับใจ
อันตราตรึง แต่เมือมยองจุนโค้ งคํานับเก้ าสิบองศา สี
หน้ าของอีกฝ่ ายก็บดู เบียว

“แก ไอ้ ลกู หมานี จริ งๆ เลย… ไม่ต้องๆ พอเลย พูดไปก็

คงไม่ฟังรันแต่จะทําให้ ปากฉันเจ็บเปล่าๆ รี บๆ เข้ าไปกัน
เถอะ”

“ครับ เข้ าใจแล้ วครับ”

หลังจากพูดจบมยองจุนก็เดินตามชายคนทีเปิ ดประตู
ร้ านเหล้ าเล็กๆ เก่าๆ เข้ าไปด้ านใน ใบหน้ าของเขาขึนสี

56
เล็กน้ อย

ทันทีทีหมดคาบเจ็ดมยองจุนก็ออกจากห้ องพักอาจารย์
ด้ วยความเร็วแสง

เนืองจากในเวลาปกติเขาก็ไม่ได้ ทํางานล่วงเวลาและเลิก
งานได้ อย่างสบายใจ ดังนันเมือถึงเวลาเลิกงานอาจารย์
คนอืนก็ไม่มีใครสนใจตัวตนมยองจุนเลย จริ งๆ ไม่ต้อง
สนใจรอบข้ างตังแต่แรกแล้ วออกมาจากห้ องเลยเป็ นหน
ทางทียอดเยียม มยองจุนคิดอย่างนันพร้ อมกับขึนรถ
อย่างเร่งรี บ

เขาจอดรถในจุดทีดีทีสุด ณ ลานจอดรถชันใต้ ดินของ

57
คอนโดก่อนจะก้ าวเท้ าออกจากทีนันอย่างรวดเร็ว เพราะ
ความกดดันทีไม่อยากปล่อยให้ อีกคนรอนาน

คนทีนัดพบวันนีเป็ นรุ่นพีสมัยเรี ยนอยูม่ หาวิทยาลัย

เพราะความสนิทจากตอนเล่นกีฬาด้ วยกัน แถมยังเคย
เป็ นรูมเมทกันอีกจึงเป็ นความสนิทสนมทีพิเศษยิงขึน ดัง
นันมยองจุนจึงไม่อยากทําอะไรเสียมารยาท

“ทีโรงเรี ยนเป็ นไงบ้ าง คราวนีก็ยงั อยูน่ งในห้

ั องพัก
อาจารย์อีกเหรอ”

เมือนังลงรุ่นพีก็ยมกว้
ิ างพร้ อมกับถามเขา ดูเหมือนอีก
คนจะจําเรื องทีเขาเคยพรํ าบ่นว่าใช้ ชีวิตอย่างเหนือยล้ า

58
ตอนทีคุยโทรศัพท์กนั ครังก่อน มยองจุนยิมอย่างลําบาก
ใจก่อนจะตอบคําถามนัน

“ครับ ครังนีย้ ายไปฝ่ ายการศึกษาครับ”

“ทําหน้ าทีอะไรล่ะ”

“ผมยังเป็ นน้ องใหม่... ก็เลยได้ ดแู ลข้ อสอบแล้ วก็พวก

งานจุกจิกน่ะครับ”

“งันช่วงนีก็ยงั ไม่เหนือยมากล่ะสิ ใช่ไหม”

59
“ก็ยงั โอเคอยูค่ รับ”

รุ่นพีพยักหน้ ารับคําพูดของมยองจุน

“นันสิ นายก็คงรู้อยูแ่ ล้ วสินะ แต่เรี ยนจบมาหลายปี แล้ ว

นายยังจะพูดสุภาพอยูอ่ ีกเหรอ มันดูไม่เป็ นกันเองเลย...
พูดให้ มนั สบายๆ หน่อยดิ ฉันอึดอัดใจไปหมดแล้ ว”

“ขอโทษครับรุ่นพี”

“โอ้ ย จริ งๆ เลย! ไอ้ นีหนิ... ตอนอยูม่ หาลัยก็เชือฟั งอยูน่ ี

เข้ าสังคมไปหน่อยก็ทําเก๊ กเหรอ”

60
“ไม่ได้ เก๊ กนะครับ เปล่าเลยครับ แค่อายุก็มากแล้ วก็เลย
คิดว่าจะโอเคหรื อเปล่าถ้ าเรี ยกแบบสบายๆ เหมือนแต่
ก่อน...”

“กังวลอะไรแปลกๆ ทําเหมือนแต่ก่อนเถอะ อย่าทําอะไร

ไม่เข้ าท่าเลย ฉันจะบ้ าตาย”

จานเนือหนานุ่มและเครื องเคียงวางกระจายไปทัวบน
โต๊ ะใหม่เอียมข้ างๆ ตระแกรงปิ งย่าง พวกเขาถือทีคีบ
อย่างเคยชินก่อนจะวางเนือลงบนถาดเหล็กทีกําลังร้ อน
ได้ ทีส่งกลินหอมอร่อยเตะจมูกพร้ อมกับเสียงโวยวายดัง
ไปทัว หลังจากมยองจุนเอาเนือวางบนตระแกรงแล้ วก็
หยิบขวดโซจูมาเปิ ดด้ วยความเชียวชาญ

61
ป๊ อก!

รุ่นพีหยิบแก้ วขึนพร้ อมๆ กับเสียงเปิ ดฝาขวด มยองจุน

รี บรับขวดเหล้ าด้ วยสองมืออย่างว่องไว แต่พอเห็นภาพ
นันรุ่นพีกลับทําหน้ าตาบูดเบียว

“เฮ้ อ เด็กนี เป็ นแบบนีอีกแล้ วนะ นี... ยุนมยองจุน นาย

ยังไม่รีบเอาแขนนันลงอีกเหรอ”

สินเสียงดุจากฝั งตรงข้ ามเขาก็เอาแขนอีกข้ างลงทันที

หว่างคิวของรุ่นพีจึงค่อยๆ คลายออก หลังจากมยองจุน
เทโซจูลงไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึนก็สง่ ขวดเหล้ าให้ อีก

62
ฝ่ าย

“ใช้ มือเดียวเถอะ คราวหน้ ายังทําเป็ นปรนนิบตั ิรุ่นพีอีก

ล่ะก็นายตายแน่ เข้ าใจไหม”

“ครับ เข้ าใจแล้ วครับ รุ่น...”

“เฮ้ อออ”

“....ลูกพี”

รุ่นพีฉีกยิมกว้ างเมือเขาเปลียนชือเรี ยก

63
หลังจากชนแก้ วและดืมกันไป เขาก็หยิบส้ อมจิมไข่ม้วน
หนึงชินทีวางอยูใ่ กล้ ๆ รสชาติเอร็ดอร่อยของมันช่วยกลบ
รสขมของโซจูในปากได้ มยองจุนเงยหน้ าขึนมาเล็กน้ อย
พร้ อมกับมองรุ่นพีทีนังอยูฝ่ ั งตรงข้ าม

จองฮยอน รูมเมทสมัยเพิงเข้ าเรี ยนมหาวิทยาลัย เป็ นรุ่น

พีทีชมรมกีฬาแถมยังเป็ นต้ นแบบในชีวิตของเขาด้ วย

มยองจุนเคยเป็ นนักเบสบอลสมัยมัธยมปลาย

ตําแหน่งพิชเชอร์ และเคยรุ่งเรื องสมัยเป็ นเอซในโรงเรี ยน

อันดับต้ นๆ ของโซล

64
คงเป็ นเพราะได้ แสดงความสามารถไว้ ตงแต่
ั มธั ยมต้ น
เมือเข้ ามัธยมปลายโค้ ชจึงให้ มยองจุนประจําทีจุดขว้ าง
ลูกบ่อยๆ ทุกๆ วัน แต่กลับไม่เคยได้ รับแม้ แต่ความอิจฉา
ในช่วงเวลานันเพราะเขามีความสามารถจริ งๆ

ถึงจะเป็ นอย่างนัน เขากลับไม่มีเวลาพักผ่อนให้ เพียงพอ

มยองจุนขว้ างลูกเบสบอลแบบนันไปเรื อยๆ จนร่างกาย
ได้ รับบาดเจ็บเพราะคนเราไม่ใช่หนุ่ ยนต์ แต่จะพูดว่าไม่
ทําก็ไม่ได้ เพราะเขารู้ดีวา่ บนบ่าของตัวเองกําลังแบกโชค
ชะตาของเพือนๆ เอาไว้ อยู่

เอซในกีฬาเบสบอลสมัยมัธยมปลายคือสัญลักษณ์แห่ง

65
การถูกใช้ งานอย่างทารุณ

อุทิศสุขภาพและวัยเยาว์เพือผลลัพธ์ เพือนําเอาผลลัพธ์
นันเป็ นพืนฐานรองรับผลในอนาคต คนทีจะไปสูม่ ือ
อาชีพด้ วยความพยายามขนาดนันมีเพียงแค่กลุม่ เล็กๆ
นันแหละ หลังจากเข้ าร่วมสโมสรมืออาชีพ ก็ต้องอยูใ่ น
สภาพทีถูกใช้ งานเหมือนก่อนหน้ านีจนกระทังช่วงวัย
หนุ่มผ่านไปอย่างรวดเร็ว สุดท้ ายเมือไม่สามารถขึนเป็ น
มือหนึงได้ ก็จะถูกปล่อยปละละเลย แต่ก็เป็ นเรื อง
ธรรมดาทุกคนทีมีความสามารถดีๆ มักจะประสบกับ
การถูกเอาเปรี ยบตามคําสัง

สําหรับมยองจุนแล้ วมันก็ไม่มีอะไรแตกต่างเช่นกัน ขว้ าง

แล้ วขว้ างอีกอยูอ่ ย่างนันเป็ นเวลาหนึงปี อะไรหลายๆ
66
อย่างก็เปลียนไป

โรงเรี ยนมีชือเสียงแพร่หลายอย่างต่อเนืองว่ามีทีมเบส
บอลทีแข็งแกร่ง แม้ จะเป็ นช่วงเฟื องฟูอนั แสนสัน ทว่าชือ
ของยุนมยองจุนก็เริ มถูกกล่าวถึงตามหน้ าหนังสือพิมพ์

เด็กอนาคตไกล น้ องใหม่ เอซผู้ถกู คาดการณ์วา่ จะได้ เข้ า

เป็ นสมาชิกของมืออาชีพอย่างแน่นอน ในช่วงทีเริ มคุ้น
เคยกับคําศัพท์น่าอายเหล่านันทีเอ่ยถึงตัวเขาทีละนิด
มยองจุนก็ตกอยูใ่ นความสินหวังทีถูกกําหนดเอาไว้ แล้ ว
นันคือการได้ รับบาดเจ็บ

หัวไหล่เริ มห้ อยรุ่งริ ง หลังก็พงั ส่งผลให้ เขาอยูใ่ นสภาพที

67
ไม่สามารถขว้ างลูกได้ อีกต่อไป กระดูกข้ อศอกด้ านในก็
พลิกซึงเริ มเกิดปั ญหาตังแต่เมือไหร่ก็ไม่ร้ ู เมือหลายจุด
เกิดปั ญหาพร้ อมกัน โค้ ชผู้ไม่ตา่ งอะไรกับคนชําแหละ
เนือมนุษย์จงึ ไม่สามารถดันทุรังให้ เขาขึนไปทีจุดขว้ างลูก
ได้ อีกแล้ ว ในวันจบมัธยมปลายปี สองมยองจุนก็ขนเตี
ึ ยง
ผ่าตัด

เขาต้ องเรี ยนซําชันเรี ยนและเริ มต้ นใหม่เป็ นเวลาหนึงปี

สินหวังกับการพยายามขว้ างลูกเบสบอลทีมันไม่กลับมา
เป็ นเหมือนเดิม ลูกทีรวดเร็วดังเช่นแต่ก่อนไม่ปรากฏอีก
แล้ ว นีเขาต้ องหาเลียงชีพด้ วยการขว้ างลูกเบสบอลนะ
อย่างนันถ้ าไม่สามารถเอาชนะได้ ด้วยอัตราความเร็ว
ของลูกเบสบอล ทําไมไม่ทําแค่จบั ลูกเบสบอลขว้ างไป
ล่ะ ยุนมยองจุนคนใหม่วิตกกังวล เขาจึงเปลียนตัวเอง

68
จากเอซกลายมาเป็ นนักกีฬาธรรมดา

ทว่าการถูกดราฟท์เข้ าเป็ นสมาชิกใหม่กลับเป็ นเรื องเกิน

ตัวไปสําหรับนักกีฬาทีสูญเสียชือเสียงในอดีต ท้ ายทีสุด
เมือตอนจบมัธยมปลาย เส้ นทางทีถูกยืนให้ มยองจุนผู้
ผิดหวังในเข้ าเป็ นสมาชิกของทีมจึงมีเพียงแค่ยอมแพ้ กบั
เบสบอลหรื อเรี ยนต่อมหาวิทยาลัยเท่านัน และเพราะ
ผลลัพธ์ทีเคยสังสมไว้ ก่อนผ่าตัดส่งผลให้ มยองจุนเข้ า
เรี ยนต่อในมหาวิทยาลัยชันนําได้ ด้วยความยากลําบาก

ตอนทีเขาเพ้ อฝั นว่าตัวเองยังสามารถเล่นเบสบอลทีชอบ

ได้ อยูจ่ นแยกแยะไม่ได้ วา่ อะไรผิดหรื อถูก ก็ได้ พบกับจอง
ฮยอน ผู้มีบญ
ุ คุณในช่วงเวลานัน

69
“แขนไม่เป็ นไรแล้ วใช่ไหม”

มยองจุนทียังไม่ได้ ทานอะไรและจมอยูก่ บั ความคิดใน

อดีตเมือนานมาแล้ ว หลุดจากภวังค์เพราะคําถามจาก
จองฮยอน เมือมยองจุนรับรู้ถงึ สายตาเป็ นห่วงจึงรี บควบ
คุมสีหน้ าก่อนจะเทเหล้ าลงไปในแก้ วเปล่าของจอง
ฮยอน

“เรื องมันผ่านมากีปี แล้ วยังจะห่วงอยูอ่ ีกเหรอครับ”

“ก็เสียดายน่ะสิ ฉันไม่มีพรสวรรค์เรื องเบสบอลนะ แต่

นายน่ะไม่ใช่”

70
“ไม่หรอกครับ เรื องนันให้ มนั จบตรงนันเถอะครับ ยังไง
ซะก็ย้อนกลับไปไม่ได้ ”

“ลองเล่นเบสบอลแบบส่วนตัวดูไหม”

“ผมอยากพักผ่อนช่วงสุดสัปดาห์ครับ”

พอพูดเช่นนันถึงจะรู้สกึ เหงาอยูห่ น่อยๆ แต่ใบหน้ าของม

ยองจุนก็มีรอยยิมอย่างต่อเนือง

“อันทีจริ งการพักก็สําคัญ เดียวก็ต้องไปอบรมขันหนึง

แล้ วไม่ใช่เหรอ”
71
“ยังอีกไกลครับ อีกตังสองปี แหนะ”

“อ้ าวเหรอ งันก็ไปเรี ยนปริ ญญาโทล่วงหน้ าเลยสิ เพิม

คะแนนตรงนู้นตรงนีเอาไว้ เดียวตัวเลือกก็เยอะเอง ไป
สอบเปลียนเป็ นข้ าราชการครูเลยก็ได้ ”

“มันก็ไม่ได้ ง่ายเหมือนพูดนีครับ แต่ก็สมัครปริ ญญาโท

เผือเอาไว้ แล้ วล่ะครับ”

“เหรอ ฉันเรี ยกออกมาทังๆ ทีนายยุง่ กับเรื องเรี ยนหรื อ

เปล่า”

72
“เรี ยนเป็ นช่วงฤดูกาล ยังพอมีเวลาเหลืออยูค่ รับ”

จองฮยอนพึงพอใจกับคําตอบ เขาพยักหน้ ารับช้ าๆ ก่อน

จะเติมเหล้ าลงไปในแก้ วเปล่าของมยองจุน

“แล้ วพีเป็ นยังไงบ้ างครับ ครังนีย้ ายโรงเรี ยนใช่ไหมครับ”

“อืม บรรยากาศเคร่งเครี ยดกว่าโรงเรี ยนเก่าอีก ลําบาก

สุดๆ เลย”

อีกฝ่ ายขมวดคิวนิดหน่อยพร้ อมกับเอาผักห่อเนือใส่เข้ า

ปาก สีหน้ าเต็มไปด้ วยความเหนือยล้ า

73
จองฮยอนกําลังทํางานเป็ นอาจารย์พละทีโรงเรี ยน
รัฐบาลละแวกใกล้ เคียง จองฮยอนเป็ นทังรุ่นพีทีเคารพ
แถมยังเป็ นคนรู้จกั เพียงคนเดียวทีทุม่ เทให้ กบั งานในวง
การเดียวกัน มยองจุนจึงติดต่อกับจองฮยอนอยูเ่ สมอ
จองฮยอนปล่อยให้ เนือและฤทธิของโซจูผา่ นลงคอก่อน
จะเปิ ดปากพูด

“ในบรรดาเด็กนักเรี ยนทีฉันดูแลอยู่ มีคนหนึงทีชอบเบส

บอลมากๆ เลย เห็นทีไรก็นกึ ถึงนาย ก็เลยเรี ยกมาเจอ
เนีย”

มยองจุนเอียงคอสงสัยกับคําพูดนัน

74
“ทําไมอย่างนันล่ะครับ”

“ก็เพราะมันทําไมนันแหละ เด็กนันตรงข้ ามกับนายเลย

แหละ จะใช้ เวลาหนึงในสามของชีวิตจมปลักอยูก่ บั เบส
บอลเลยรึไง ตังแต่พวกเราเรี ยนจบมาบางครังก็ไม่ได้
สนใจจะพูดเรื องเบสบอลเลยด้ วยซํา”

เมือพูดเช่นนันดวงตาของจองฮยอนก็ดมู ืดมนลงเล็ก
น้ อย

จองฮยอนแจ้ งเกิดด้ วยตําแหน่งเอ้ าท์ฟิลด์ มีฝีเท้ าทีว่อง

ไวและเซนส์การป้องกันทีใช้ ได้ ทว่าหลังจากได้ รับบาด
เจ็บทีหัวเข่าอย่างหนักขณะฝึ กซ้ อมการแข่งขันสมัย

75
มัธยมปลายปี ทีสอง ความสามารถของเขาก็หายไปเช่น
กัน

ถึงตอนนีจะไม่เป็ นอะไรแล้ ว แต่ไม่วา่ จะเป็ นนักกีฬารุ่น

เล็กหรื อรุ่นใหญ่มกั จะเกิดปั ญหาขึนทังนัน ปั ญหาไม่ใช่
การบาดเจ็บ แต่พวกเขาจะเข้ าสูอ่ าการยิปซ์*

อยากจะเล่นเบสบอลแต่ก็ทําไม่ได้ วันแรกหลังจากพัก
ฟื นเสร็จและเริ มกลับมาใช้ ชีวิตใหม่อีกครัง เมือยืนอยู่ ณ
จุดป้องกันเขากลับรู้สกึ หายใจติดขัด มือสันเทาจนถึงขัน
ไม่สามารถขว้ างลูกได้ อย่างราบรื น โค้ ชจึงปลดให้ จอง
ฮยอนเป็ นตัวสํารอง ซึงตังแต่วนั นันจองฮยอนก็เริ มกังวล
กับอนาคอย่างจริ งจัง และคําตอบทีเขาตามหาก็อยูใ่ น
วิชาเอกของตัวเอง หลังจากพ่อแม่ไม่มนใจในอนาคต
ั
76
การเป็ นนักกีฬาเบสบอลอีกต่อไป พวกเขาก็ผลักดันให้
จองฮยอนย้ ายไปเรี ยนต่อคณะพลศึกษาในทีสุด

จองฮยอนมุง่ มันอ่านหนังสือมาก หากมีเพือนๆ ชวนไป

เทียวเล่นทีไหนก็จะอ้ างว่าเจ็บป่ วยพร้ อมกับหมกตัวอ่าน
หนังสืออยูใ่ นห้ อง เริ มอ่านหนังสืออย่างเอาเป็ นเอาตาย
ตามความกระวนกระวายของตัวเอง และเดือนมกราคม
ในปี ถัดมาจองฮยอนก็สมัครเป็ นอาจารย์ในโรงเรี ยน
ระดับมัธยม หลังจากนันเขาก็สอบผ่านข้ อสอบคัดเลือก
รอบสุดท้ ายก่อนจะได้ รับการแต่งตังให้ เป็ นอาจารย์พละ
ของโรงเรี ยนมัธยมต้ นในเดือนกันยายนปี เดียวกัน
ปาฏิหาริ ย์ได้ เกิดขึนแล้ ว

เมือมันใจว่าไม่สามารถเป็ นมืออาชีพได้ แล้ ว สิงทีมยอง

77
จุนนึกถึงในตอนแรกไม่ใช่ความท้ อแท้ และความสินหวัง
แต่เป็ นภาพของจองฮยอนทีตังใจอ่านหนังสืออย่างสุด
ความสามารถอดหลับอดนอนตอนกลางคืนต่างหาก

ไม่ใช่เพราะสอบผ่านการคัดเลือกแล้ วได้ เป็ นข้ าราชการ

ครู แต่การทีเขาใช้ ชีวิตอยูไ่ ด้ อย่างไม่อบั อายในระดับ
หนึงมีอิทธิพลมาจากจองฮยอนไม่น้อย

และนีก็เป็ นสาเหตุทีจองฮยอนกลายเป็ นแบบอย่างของยุ

นมยองจุน

“ทุกครังทีพีนึกถึงเบสบอล พีไม่ร้ ูสกึ อะไรเลยเหรอครับ”

78
มยองจุนพลิกเนือย่างบนเตาก่อนจะถามอีกคน

สําหรับมยองจุน เบสบอลคือการมีอยูท่ ีเหมือนเป็ นทัง

ความรักและความเกลียดชังประเภทหนึง พอๆ กับทีต้ อง
อุทิศเวลาหนึงส่วนสามของชีวิตตามทีจองฮยอนพูดไว้

เขายังคงชอบในตัวกีฬาเบสบอล แต่ทกุ ครังทีเห็นเบส

บอล ความทรงจําเก่าๆ ก็ทําให้ ทกุ ข์ทรมานอยูบ่ อ่ ยครัง
ดังนันเขาจึงไม่สามารถปล่อยวางและกลับไปชืนชอบมัน
ได้ อีก

“ก็เสียดายนิดหน่อยสิ แต่จะให้ ยดึ ติดอยูก่ บั มันแบบนัน

ยังไงก็ทําอะไรไม่ได้ อยูด่ ี ไม่ใช่หรื อไง”

79
จองฮยอนพูดพร้ อมกับเติมเหล้ าลงไปในแก้ วของมยอง
จุนอีก จองฮยอนมองเห็นมยองจุนนังเหม่อและไม่คิดแม้
แต่จะดืมก็หวั เราะอย่างขมขืน

“นี ตังสติหน่อย ฉันมองแกรู้สกึ เหมือนจะปวดอึตาม”

“อยูด่ ีๆ พูดเรื องเบสบอลมันก็เป็ นอย่างนีสิครับ นานๆ ที

จะได้ นกึ ถึงน่ะครับ”

“ก็ปล่อยความคิดพวกนันไปบ้ าง ความทรงจําดีๆ มีตงั

เท่าไหร่”

80
“นันสิครับ”

มยองจุนยิมออกมา

“นี ไหนๆ ก็พดู ออกมาแล้ ว บอกตามตรงเลยนะ สุดท้ าย

การเล่นเบสบอลก็เหมือนตกนรกทังเป็ นนันแหละ ไม่ได้
ชอบการไปนังเชียร์ คนอืนทีจุดพักนักกีฬาแบบนันซะ
หน่อย”

“แล้ วมีคนทีไม่เป็ นอย่างนันอยูท่ ีไหนล่ะครับ คนอืนยัง

พอมีความหวังริ บหรี แต่พวกเราไม่มีแม้ แต่โอกาสแบบ
นัน ไม่กล้ าวางมาดเพราะหยิงในศักดิศรี ได้ แต่บน่ อยูค่ น
เดียวในใจเท่านันใช่ไหมล่ะครับ”

81
“ไอ้ นี... นายก็เป็ นเหมือนกันเหรอ”

จองฮยอนหัวเราะและดืมโซจูเข้ าปากไปหนึงแก้ ว ขวดโซ

จูทีอยูบ่ นโต๊ ะอาหารก็เริ มเพิมขึนสองสามขวดโดยไม่ร้ ูตวั

“หมูน่ ีพอเห็นสิงทีเด็กๆ ทําทีโรงเรี ยนแล้ วแยกไม่ออกว่า

นันมันถูกหรื อผิด ก็ผมไม่เคยใช้ ชีวิตนักเรี ยนอย่างเต็มที
นีนา จะรู้ได้ ยงั ไงกันครับ”

“ถึงตอนนันก็แก้ ไขทีจิตสํานึกเอาแล้ วกัน ให้ ทําตามกฎ

ระเบียบเดียวก็หยุดกันเอง”

82
“นันมันจะเป็ นเรื องดีๆ ได้ ใช่ไหมครับ”

“มันก็คงต้ องเป็ นแบบนันแหละ แต่อาชีพครูน่ะมันไม่ใช่

แบบนันหรื อเปล่า ถ้ าดึงเด็กๆ ทีไม่ร้ ูจกั เกรงกลัวชอบทํา
อะไรตามใจให้ ไปอยูใ่ นขอบเขตทีกําหนดไว้ มนั ก็น่าจะ
ปลอดภัยนะ”

“แต่ถ้าเคร่งมากไปก็อาจจะกลับไปบิดเบียวเหมือนเดิม
ได้ นีครับ”

คําพูดของจองฮยอนไม่ได้ ผิด จํานวนของอาจารย์มี

จํากัดเมือเทียบกับจํานวนของเด็กๆ ทีมีอยูม่ ากมาย จึง
เป็ นธรรมดาทีต้ องมีข้อกําหนดเพือดึงเด็กๆ ให้ อยูใ่ น

83
ความเรี ยบร้ อย แต่การบังคับให้ อยูใ่ นกรอบมันจะถูก
ต้ องหรื อเปล่าก็รับรองไม่ได้ เช่นกัน

“ยุนมยองจุนกลายเป็ นครูเต็มสายเลือดเรี ยบร้ อยแล้ วนี”

“ก็ร้ ูนีครับว่ามันไม่ใช่แบบนัน”

จองฮยอนหัวเราะเล็กน้ อยเหมือนล้ อเลียนและคีบเนือ

ย่างมากิน ก่อนจะมองมยองจุนแล้ วถอนหายใจออกมา
ยาวๆ ระว่างนันลูกค้ าสักคนก็เรี ยกเจ้ าของร้ านเสียงดัง

“เจ้ าของร้ านครับ! เปิ ดทีวีให้ หน่อยได้ ไหมครับ”

84
“โอ้ ได้ สคิ รับ ให้ เปิ ดช่องไหนครับ”

“ช่องกีฬามาหรื อยังครับ เดียวจะเป็ นเวลาของเบสบอล

แล้ ว”

สีหน้ าของจองฮยอนและมยองจุนก็เปลียนไปอย่าง
ประหลาดกับคําพูดนัน

เหมือนมีลกู ค้ าประเภทนีอยูบ่ อ่ ยๆ เจ้ าของร้ านเนือย่าง

จึงเปิ ดโทรทัศน์ทนั ที สนามกีฬาสีเขียวเข้ ามาในสายตา
ของพวกเขาก่อนเป็ นอย่างแรก ในตอนทีเห็นภาพนัน
เพียงแค่มยองจุนนึกถึงกลินหญ้ าสดๆ อากาศร้ อนๆ ลํา
คอก็ร้ ูสกึ ถึงฝุ่ นดินขุ่นๆ อย่างประหลาด

85
“อา... นึกถึงตอนลงไปนอนกลิงตืนเต้ นอยูบ่ นพืนหญ้ า
เลย”

สภาพของจองฮยอนก็คงไม่ได้ ตา่ งกันจากคําพูดทีพ่น

ออกมาอย่างเนือยๆ อย่างไม่สามารถอธิบายความรู้สกึ
ได้

“ไม่ใช่ความทรงจําทีดีเลยนะครับ”

“แล้ วมีความทรงจําดีๆ อยูด่ ้ วยเหรอ”

ระหว่างทีทังสองคนมองหน้ ากันและฝื นยิม ในโทรทัศน์มี

86
คนดังทีเป็ นใครไม่ร้ ูกําลังขว้ างลูกเบสบอลอย่างเก้ ๆ กังๆ
บนจุดขว้ างลูก

***

* YIPS ความกังวลเกียวกับความผิดพลาดและอาการ
บาดเจ็บของนักกีฬาหรื อคนทีใช้ มืออย่างหนัก สนใจสาย
ตาคนรอบข้ างมากเกินไปจนกลายเป็ นสาเหตุของความ
ไม่สบายใจ ส่วนมากจะเกิดอาการกระตุกของกล้ ามเนือ
ข้ อมือหรื อมือและเหงือออกตามหลังขึนพร้ อมกัน
__________________________
__________________________
87
________
ตอนที 4

“อาจารย์ยนุ ทางนีค่ะ!”

มยองจุนเดินเข้ ามาในโรงอาหารของอาจารย์ในช่วงคาบ
สีซึงเป็ นเวลาทีนักเรี ยนกําลังตังใจเรี ยนกันอยู่ อาจารย์
ส่วนมากทีทํางานในโรงเรี ยนนีจะเข้ ามาทานอาหารช่วง
คาบว่างและพักผ่อนตอนพักเทียงอย่างไม่เร่งรี บ มยอง
จุนเองก็เช่นกัน

กับข้ าววันนีเป็ นทงคัตสึกบั กิมจิ ผัดสาหร่ายกับซุปถัว

งอก แม้ จะมีคําบอกเล่าว่าอาหารทีเตรี ยมไว้ ให้ ไม่อร่อย

88
แต่การห่อข้ าวกล่องมาโรงเรี ยนก็เป็ นเรื องยุง่ ยากจึงทํา
ได้ แค่อดทนกินมันเข้ าไป เขาหันกลับไปยังทีนังเมือตัก
อาหารใส่ถาดหลุมมาพอประมาณแล้ ว ก้ าวเดินไป
ทางกลุม่ ทีมีผ้ คู นคุ้นหน้ าคุ้นตากําลังเรี ยกเขาอยู่ เพือน
ร่วมทานข้ าวในวันนีเป็ นเหล่าอาจารย์แผนกสิงแวดล้ อม

“อาจารย์ยนุ มยองจุนจบจากมหา’ลัยเคเหรอคะ ต้ อง
เรี ยนเก่งแน่ๆ เลย”

ทันทีทีนังลง อาจารย์ฮนั ยูฮีทีกําลังวุน่ วายกับช้ อนก็ขยับ

หันมาทางมยองจุน

เขาเผยรอยยิมอย่างลุม่ ลึก ไปได้ ยินข่าวมาจากไหนกัน

89
นะ... หลังจากมองหางตาทีโค้ งลงตามรูปปากทีกําลังยก
ขึน มยองจุนก็ร้ ูสกึ ผิดขึนมาอย่างไม่ร้ ูสาเหตุ

“คณะพลศึกษาน่ะครับ ไม่ได้ เรี ยนเก่งอะไรหรอก”

อาจารย์ฮนั จ้ องมองมยองจุนทียิมจางๆ ก้ มหน้ ามองถาด

หลุมใส่อาหาร ก่อนจะโต้ กลับอีกครัง

“โอ้ เป็ นไปได้ ด้วยเหรอคะ มหา’ลัยดังของประเทศเรา

เลยนีนา”

นําเสียงสูงขึนเล็กน้ อยฟั งดูทําร้ ายความรู้สกึ พร้ อมกับ

ดวงตากลมทีจ้ องมองไปทางมยองจุน จะปล่อยให้ เธอ
90
พูดอะไรไร้ สาระไปมากกว่านีไม่ได้ แล้ ว สักพักมยองจุน
จึงพูดต่อเพือไม่ปล่อยให้ ช่องว่างนันทําให้ เขารู้สกึ เป็ น
กังวล

“ไม่ได้ ใช้ คะแนนสอบเข้ า แต่ใช้ โควตาความสามารถ

พิเศษทางด้ านกีฬาครับ”

เมือพูดจบแล้ วเขาก็เงยหน้ าขึนจากจานหลุมใส่อาหาร

เพือสังเกตสีหน้ าของฮันยูฮี ซึงเขาคาดการณ์ไว้ วา่ เธอจะ
อารมณ์เสีย แต่อาจารย์ฮนั กลับยกริ มฝี ปากขึนพร้ อมกับ
สายตาทีมีเอกลักษณ์ ยิมกริ มและหัวเราะพร้ อมกับพูด
ต่อ

91
“เอ... งันคงจะเก่งกีฬามากเลยนะคะเนีย ไม่ใช่ใครทีไหน
จะได้ เป็ นนักศึกษาความสามารถพิเศษนี แล้ วเล่นกีฬา
อะไรเหรอคะ”

มยองจุนใช้ ช้อนเขียข้ าวสวยทีอยูใ่ นจานไปมาโดยไม่เงย

หน้ าขึนมามองอีก แล้ วตอบกลับไปด้ วยนําเสียงเบาๆ

“เบสบอลครับ”

“โอ้ โห! ฉันก็ชอบเบสบอลค่ะ! แล้ วทําไมอาจารย์ถงึ เล่น

ล่ะคะ ตอนนีก็ยงั เล่นเบสบอลอยูใ่ ช่ไหมคะ”

อาจารย์ฮนั เริ มมีสีหน้ าอิมเอิบพยายามต่อบทสนทนา

92
พร้ อมกับดวงตาทีเริ มมีชีวิตชีวาขึน ทว่ามยอนจุนกลับ
เบือหน่ายและยังคงก้ มหน้ างุดอยูก่ บั จานข้ าวแล้ ว
เหลือบสายตาขึนมามองเล็กน้ อย ก่อนจะรี บพูดขึนอย่าง
รวดเร็ว

“ผมเล่นเบสบอลไม่ได้ ครับ”

ด้ วยคําพูดทีเฉียบขาด รวดเร็วและไร้ ความรู้สกึ ทําให้ ฮนั

ยูฮีปิดปากเงียบไปในทีสุด

“อาหารเย็นหมดแล้ วครับ ทานเถอะครับ”

มยองจุนก้ มหน้ าลงไปทีถาดหลุมใส่อาหาร

93
แม้ จะไม่ชอบกินก็ต้องกิน เขาจะไม่หยิบยกเรื องนีขึนมา
พูดอีก คิดเช่นนันและตักอาหารไร้ รสชาติใส่เข้ าเต็มปาก

เพราะอาจารย์ฮนั พูดอะไรทีไม่เข้ าท่า อาจารย์รอบข้ างก็

พลอยต้ องปิ ดปากเงียบและก้ มหน้ าทานอาหารกันไป
ด้ วย มยองจุนคิดว่ามันเป็ นเรื องไร้ สาระแต่เมือเขาหัน
สังเกต คนรอบข้ างก็อยูน่ ิงๆ กันอย่างอัตโนมัติ แต่ตอน
นันเองมีใครสักคนวางจานข้ าวลงข้ างๆ

“เฮ้ อ ขอนังด้ วยหน่อยเถอะ ไม่คอ่ ยมีทีว่างเลย”

หัวหน้ าอาจารย์ชนมั
ั ธยมปลายปี ทีสามนันเอง มยองจุน

94
หันไปโค้ งให้ อีกฝ่ ายก่อนจะเขยิบเก้ าอีไปข้ างๆ เล็กน้ อย
เพือไม่ให้ แขนชนกัน

“ทานให้ อร่อยนะครับ วันนีมาช้ าไปนิดหน่อยหรื อเปล่า

ครับ”

“มาเร็วทําอะไรก็น่าเบือนะสิ ต้ องมาตอนอยูก่ บั คน
เยอะๆ สิถงึ จะดีกว่า”

มีจานข้ าวอีกถาดวางอยูฝ่ ั งตรงข้ ามหัวหน้ าอาจารย์ทีพูด

เช่นนัน มยองจุนจึงหันไปมองทางนันโดยไม่ร้ ูตวั จากนัน
ก็ตวั แข็งทือเหมือนก้ อนหิน อาจารย์ซอจีอมู องเขาด้ วยสี
หน้ าสงสัย

95
“อา... สวัสดีครับ”

มยองจุนรู้สกึ เจ็บแปลบเหมือนถูกไฟลวกโดยไม่ร้ ูตวั เขา

ทักทายอีกคนอย่างประหม่า อาจารย์ซอจึงยิมบางๆ
และก้ มหัวให้ เขาเล็กน้ อย

“สวัสดีครับ”

ซอจีอนู งที
ั ด้ วยท่าทางสุภาพก่อนจะหยิบช้ อนทานข้ าว
นันทําให้ หวั ใจของเขาเริ มเต้ นดังตุบตับ มยองจุนกลัวว่า
ใครจะได้ ยินเข้ าจึงห่อไหล่เท่าทีจะทําได้ และเริ มทาน
อาหาร แต่เสียงใหญ่ๆ ของหัวหน้ าอาจารย์ชนปี
ั ทีสามก็

96
ดังขึนมาข้ างๆ หูของเขา

“อาจารย์ยนุ กระดาษข้ อสอบของผมน่าจะเสร็จช้ านิด

หน่อย กําหนดส่งเมือไหร่เหรอ”

“ช่วยส่งก่อนเช้ าวันศุกร์ ของอาทิตย์หน้ าทีนะครับ ผมว่า

จะมาทํางานและตรวจสอบข้ อสอบช่วงสุดสัปดาห์ ต้ อง
ส่งก่อนตอนนันครับ”

“ศุกร์ หน้ าเหรอ โอ้ ย งันสุดสัปดาห์นีก็ต้องต่อสู้อยูก่ บั

คอมพิวเตอร์ ทีบ้ านทังวันเลยสินะ”

มยองจุนจดจ่อความสนใจทังหมดไปทีจานข้ าวและ
97
พยายามทําเป็ นไม่ร้ ูไม่ชีเสียงบ่นพึมพํากับสีหน้ าบูด
เบียวของหัวหน้ าชันปี ความโชคดีทีเหลืออยูค่ ืออาจารย์
ฮันยูฮีเงียบไปเลยหลังการปรากฏตัวของเหล่าอาจารย์
ชันปี ทีสาม

“ว่าแต่ พวกเราไม่ได้ รวมตัวกันนานแล้ วใช่ไหม”

หัวหน้ าอาจารย์พดู กับมยองจุนทีกําลังตังใจเคียวทงคัต

สึเหนียวๆ เหมือนหมากฝรัง คงจะทอดนานเกินไป

“พูดถึงนัดทานข้ าวกันเหรอครับ”

“อืม ไม่ต้องรวมตัวกันสักครังเนืองในโอกาสออกข้ อสอบ

98
เสร็จเหรอ”

“ไม่ทําเกินไปหน่อยเหรอครับ หลังจากทุกท่านออกข้ อ
สอบกันเสร็จ ผมจะยุง่ มากกว่าเดิมจริ งๆ จังๆ เลยนะ
ครับ”

ทันทีทีออกความเห็นด้ วยสีหน้ าทีไม่น่าเชือถือ หัวหน้ าก็

กลัวหัวเราะพร้ อมกับตบบ่ามยองจุน

“ฮ่าฮ่าฮ่า ยังไงซะก็จะทํางานสุดสัปดาห์อยูแ่ ล้ วนี ดืมกัน

เย็นวันศุกร์ แล้ วพักฟื นวันเสาร์ ค่อยไปทํางานวันอาทิตย์
ไง”

99
“เฮ้ อ หัวหน้ าครับ คิดจะฆ่าผมให้ ตายใช่ไหมครับ”

“พูดอะไรเศร้ าๆ ไม่เห็นด้ วยทีฉันจะชวนไปดืมสักแก้ ว

เพือให้ กําลังใจในการตรวจงานอย่างนันเหรอ งันเลือน
เป็ นบ่ายวันศุกร์ หน้ าก็ได้ แล้ วเจอกันนะ”

จะบ่นด้ วยความอึดอัดใจอย่างไร ความตังใจอันแรงกล้ า

ของหัวหน้ าในการนัดทานอาหารร่วมกันก็ไม่ได้ ลดลง
เลย มยองจุนจึงถอนหายใจเบาๆ พยายามจดจ่อกับจาน
อาหารทีวางไว้ ตรงหน้ า ไม่อย่างนัน ก็จะไม่รับรู้รสชาติ
อะไรแล้ วกับอาหารทีไม่อร่อย

“เฮ้ อ...”

100
ปล่อยลมหายใจทีพับจนเป็ นรอยย่นอยูใ่ นส่วนลึกของ
หน้ าอกออกมา บวกกับความรู้สกึ อึดอัดบริ เวณช่องท้ อง
เหมือนท้ องเฟ้อ มยองจุนจ้ องมองมุมหนึงของโต๊ ะทีถูก
จัดเก็บไว้ อย่างสะอาดเรี ยบร้ อยจนแทบจะทะลุ พยายาม
ทําให้ อารมณ์ว้าวุน่ สงบลง ตอนนีในหัวของเขาเต็มไป
ด้ วยความคิดพันกันยุง่ เหยิงเป็ นเส้ นด้ าย

เรื องนีเป็ นความผิดของอาจารย์ฮนั ทังนัน มยองจุนขุ่น

เคืองฮันยูฮีเสมอ

แม้ จะอยูส่ งั กัดโรงเรี ยนเดียวกันแต่กลับอยูค่ นละแผนก

โอกาสทีจะเกียวข้ องกันจึงไม่ได้ มีมาก ดังนันเมือเอาชนะ
ระยะห่างไม่กีเมตรทีมันไม่สามารถหลบซ่อนได้ ระหว่าง
101
แผนกสิงแวดล้ อมกับแผนกการศึกษา ฮันยูฮีมกั จะ
กระตือรื อร้ นต่อมยองจุนเสมอ แน่นอนว่าอาจารย์หลาย
ท่านต่างลือกันว่าอาจารย์ฮนั สนใจในตัวยุนมยองจุน มัน
เป็ นความลับทีถูกเปิ ดเผยแล้ วแพร่กระจายอย่างกว้ าง
ขวางไปจนถึงพวกนักเรี ยนเลยด้ วยซํา

ถึงตรงนีแล้ วก็ได้ แต่อดทน พวกผู้ใหญ่จนถึงเด็กๆ บาง

ส่วนทีชอบล้ อเล่นจับคูเ่ ขากับอาจารย์ฮนั ให้ เกียวข้ องกัน
บ่อยๆ จนมยองจุนเคยเกือบจะเป็ นบ้ าด้ วยคําพูดหยาบ
คายแล้ ว คําวิจารณ์ทําให้ เขาโกรธจนตัวสัน แต่เขารู้ดีวา่
มันไม่ช่วยให้ สถานการณ์คลีคลายลงเลย ดังนันมยอง
จุนจึงพยายามไม่เกียวข้ องกับอาจารย์ฮนั ยูฮีให้ มากทีสุด

ถ้ าให้ พดู อย่างไม่อ้อมค้ อมเลยล่ะก็ มยองจุนไม่ได้ สนใจ

102
ในตัวฮันยูฮีเลย ไม่สิ ถ้ าให้ แน่นอนเลยก็คือต้ องพูดว่า
เขาไม่สนใจผู้หญิงสิถงึ จะถูก เขาไม่ได้ กระตือรื อร้ นเกียว
กับเรื องความรักขนาดนันมาตังนานแล้ ว

มีคนสนใจมยองจุนมากมายตังแต่สมัยเป็ นนักเรี ยน
ตอนเด็กๆ เขาไม่เข้ าใจสถานการณ์จงึ ลองคบอยูห่ ลาย
คนแต่ก็ไม่ได้ ร้ ูสกึ ชอบขนาดนัน พอเข้ ามหาวิทยาลัยแล้ ว
ก็เป็ นเหมือนเดิม

อนาคตทีไม่แน่นอนมองไม่เห็นทางข้ างหน้ า บวกกับร่าง

กายทีไม่ได้ ฟืนคืนกลับมาง่ายๆ แค่เรื องพวกนันก็ทําให้
มยองจุนปวดหัวพอแล้ ว การหมกตัวพักผ่อนอยูแ่ ต่ในหอ
พักช่วงสุดสัปดาห์ทีมีเวลาว่างจึงถือเป็ นเรื องสําคัญ หลัง
จากเป็ นอาจารย์ก็เคยพึงพาการนัดบอดด้ วยความเผลอ
103
ตัวอยูห่ ลายครัง แต่มนั ก็แค่ตอนนันเท่านัน สําหรับมยอง
จุนการมีแฟนหรื อความรักมันไม่ใช่อนั ดับแรก

เขาใช้ ฝ่ามือถูหน้ าอกทีกําลังรู้สกึ ปวดแสบปวดร้ อย

บ่อยๆ และถือสมุดบันทึกของกิจการโรงเรี ยน กางปกสี
ดําออกก่อนจะหยิบรายชือบุคลากรในโรงเรี ยนทีเรี ยงติด
เอาไว้ อย่างดีเพือใช้ ในยามฉุกเฉินพร้ อมกับทอดสายตา
มองนิงๆ

ซอจีอู อาจารย์ประจําชันมัธยมปลายปี ทีสาม ห้ องสิบ

ภาควิชาภูมิศาสตร์

เขาไม่เข้ าใจตัวเองเลยทีต้ องมาตามหาเรื องทีรู้อยูแ่ ล้ ว

104
แต่มยองจุนก็นําข้ อมูลทีรับรู้เกียวกับซอจีอเู ข้ าไปในหัว
อีกครังและปิ ดสมุดบันทึกกิจการโรงเรี ยน

เขาต้ องเตรี ยมตัวออกไปสนามกีฬาแล้ ว

“เพือนร่วมบ้ านเหรอครับ”

ในขณะทีมยองจุนควบคุมความรู้สกึ ข้ างในทีไม่ยอมสงบ
ลงง่ายๆ และกําลังจัดโต๊ ะหนังสืออยู่ นําเสียงทีเต็มไป
ด้ วยความตกใจก็ดงั ลันห้ องพักอาจารย์ชนมั
ั ธยมปลายปี
ทีสามซึงตังอยูใ่ นอาคารย่อย

“หัวหน้ า อยูด่ ีๆ ก็พดู เรื องอะไรกันครับ”

105
อาจารย์ซอจีอเู จ้ าของเสียงนันกําลังจ้ องมองหัวหน้ าด้ วย
ดวงตากลมโต

ความงงงวยของจีองู งงวยไม่ได้ เห็นกันง่ายๆ แต่เป็ น

เพราะหัวหน้ าชันปี คนนี อีกฝ่ ายกระพริ บตาทังสองข้ าง
ก่อนจะหันมาพูดกับจีอู

“ไม่เอาน่า อยูค่ นเดียวแถมบ้ านก็ออกจะใหญ่ ให้ ใครเข้ า

มาอยูเ่ พิมอีกสักคนไม่ดีกว่าเหรอ”

มีเพียงจีอเู ท่านันทีตกใจกับคําพูดไม่คาดคิด เขาไม่คิด

จะลดสีหน้ างุงงนลงเลยด้ วยซําพร้ อมกับถามกลับไป

106
“จะให้ อยูก่ บั คนไม่ร้ ูจกั ในบ้ านหลังเดียวกันได้ ยงั ไงครับ”

“ช่วงนีพวกวัยรุ่นก็ทําอย่างนันกันเยอะแยะไม่ใช่เหรอ
อย่าใจแคบน่า”

“จะให้ เชือใจแล้ วฝากกุญแจบ้ านไว้ กบั คนทีไม่ร้ ูจกั เลย

สักนิดได้ ยงั ไงครับ เลิกงานล่วงเวลากลับบ้ านมาก็ห้าทุม่
แล้ ว เวลาอยูใ่ นบ้ านของคนไม่ร้ ูจกั ก็ยิงมีมากกว่าเดิมอีก
นะครับ”

สีหน้ าของหัวหน้ าชันปี หลังจากมองจีอทู ําหน้ าเสียและ

พยายามโต้ แย้ งก็วาดยิมออกมาไม่หยุดหย่อน

107
“อะไรล่ะ แล้ วมันเป็ นปั ญหาตรงไหน”

“เป็ นแน่ครับ!”

“งันแสดงว่าถ้ ากับคนรู้จกั ก็โอเคสินะ”

พูดเรื องอะไรอีกแล้ วล่ะ ใบหน้ าของจีอเู ริ มบูดเบียวอย่าง

แปลกๆ

“หัวหน้ าอยากจะพูดอะไรกันแน่ครับ”

108
“ก็ผ้ ชู ายทีนังข้ างฉันตอนมือเทียงเมือกีไง ผู้ชายตัวใหญ่ๆ
สูงโย่งเหมือนเสาน่ะ”

“อาจารย์ยนุ มยองจุนเหรอครับ”

“อ้ อ รู้จกั แล้ วเหรอ งันก็พดู กันง่ายหน่อย”

อีกฝ่ ายเอนหลังลงเก้ าอีด้ วยสีหน้ าทีเกินคาด

“เคยได้ ยินมาก่อนหน้ านีว่าเขากังวลทีต้ องมาทํางานแถว

นีเพราะบ้ านเขาอยูไ่ กลมาก แต่คา่ เช่าบ้ านรายปี แถวนี
มันแพง พอถามค่าเช่ารายเดือนก็ไม่ใช่น้อยๆ เลยด้ วย
คิดว่าจะให้ มาอยูบ่ ้ านด้ วยอีกสักคนแล้ วช่วยจ่ายค่าห้ อง
109
ให้ ถกู ลงกว่าทีเป็ นอยูห่ น่อยดีไหม รู้หน้ าค่าตากันแล้ ว
ไปโรงเรี ยนเดียวกัน เช็กประวัติกนั ได้ ทีเหลือก็คงมีแค่
เรื องหารค่าบ้ านกันสินะ”

หัวหน้ าพูดเช่นนันพร้ อมกับหลับตาลง คงจะโยนเรื อง

ปวดหัวมาให้ เขาอย่างแน่นอน จีอทู ําสีหน้ าบึงตึง

เรื องราวมันผ่านมาถึงตรงนีได้ ยงั ไงกัน จุดเริ มต้ นของ

เรื องทังหมดคือเมือต้ นปี ทีผ่านมาพ่อแม่ของเขาซือคอน
โดให้

จีอเู ป็ นเด็กดีมาตังแต่แรก ไม่เคยคัดค้ านความต้ องการ

ของพ่อแม่ เก้ าปี ทีใช้ ชีวิตอย่างมีเป้าหมายโดยเข้ าเรี ยน

110
คณะศึกษาศาสตร์ ทงที
ั ไม่ได้ ต้องการเป็ นอาจารย์ แม้ วา่
จะพลาดการว่าจ้ างเข้ ารับราชการ แต่เมือได้ ข่าวว่าลูก
ชายเป็ นอาจารย์ประจําอยูโ่ รงเรี ยนเอกชน พ่อแม่ก็ซือ
คอนโดหนึงห้ องให้

จีอรู ้ ูสกึ ไม่สบายใจเลยสักนิด เมือเห็นรอยยิมของพ่อแม่

พร้ อมกับคําขู่วา่ เป็ นของทีให้ ลว่ งหน้ าตอนเขาแต่งงาน

ซอจีอเู ป็ นเกย์ เขาไม่คดั ค้ านความต้ องการของพ่อแม่

เพราะเขาจําเป็ นทีจะต้ องมีอาชีพทีปลอดภัยเพือออกมา
ใช้ ชีวิตตัวคนเดียว หลังจากตระหนักถึงเพศของตัวเอง
เมือสมัยโรงเรี ยนมัธยมปลาย แม้ เขาจะเชือฟั งความ
ปรารถนาอืนๆ ของพ่อแม่ทกุ อย่าง แต่เขาสาบานมา
นานแล้ วว่าไม่สามารถทําตามความต้ องการของพวก
111
ท่านเรื องการแต่งงานได้ อย่างเด็ดขาด ถึงอย่างนันเขาก็
ยินยอมทีจะรับคอนโดมาโดยไม่ได้ คิดไตร่ตรอง เพราะ
เขาจําเป็ นทีจะต้ องมีพืนทีให้ ตวั เองได้ พกั หายใจสัก
หน่อย

อย่างไรก็ตาม ตอนนีคอนโดขนาดหนึงร้ อยตารางเมตรก็

กลายเป็ นทีพักอาศัยของเขาโดยสมบูรณ์ แต่เพราะมัน
ใหญ่มากเกินกว่าทีจะดูแลจัดการคนเดียว

“เรื องเพือนร่วมบ้ าน...”

มีเสียงใครสักคนแทรกขึนมาข้ างๆ จีอทู ีกําลังบ่นพึมพํา

เสียงเบาๆ

112
“อาจารย์ซอคิดจะให้ คนอืนเข้ ามาอยูใ่ นบ้ านเหรอ จะทน
ได้ เหรอ”

อาจารย์ประจําชันห้ องอืนทีนังข้ างๆ มองด้ วยสายตาที

เป็ นห่วงเป็ นใย จีอยู มเล็
ิ กน้ อยไปหาอีกคนพร้ อมกับส่าย
หน้ าไปมา

“ไม่ร้ ูสคิ รับ ไม่เคยคิดเลย”

“อืม งันก็อย่าตัดสินใจด้ วยอารมณ์แล้ วคิดให้ ดีนะ การ

อยูก่ บั คนทีไม่ร้ ูจกั เลยสักนิดน่ะมันไม่ใช่เรื องง่ายแน่ๆ”

113
เมือปรายตามองหัวหน้ าชันปี ทีกําลังนอนกรนตังแต่เมือ
ไหร่ไม่ร้ ู แล้ วเห็นอาจารย์ทีพูดอยูข่ ้ างๆ จีอหู วั เราะคิกคัก
มันเป็ นความรู้สกึ เด็กๆ นิดหน่อย แต่ตวั เองก็ร้ ูสกึ ดีไป
ด้ วย

“ยุนมยองจุน...”

จีอกู ดั จุกปากกาและมุดตัวกับเก้ าอี

“...มันก็น่าจะโอเคนะ”

“หืม? อาจารย์ซอว่าไงนะ ไม่ได้ ยินเลย”

114
“อ่อ เปล่าครับ นึกถึงคาบต่อไปอยูก่ ็เลยบ่นออกมาไม่ร้ ู
ตัวน่ะครับ”

จีอตู กใจอย่างใจหายใจควํา โบกมือทังสองข้ างแก้ ตวั

อันตรายแล้ ว เกือบพ่นความรู้สกึ ในใจออกไปแล้ ว เขา

ลูบหน้ าอกด้ านในก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง
อก

ตอนนีเป็ นเวลาสิบสามนาฬิกา สีสิบนาที

วันเวลาค่อยๆ ผ่านไปช้ าๆ อย่างน่าประหลาด

__________________________
115
__________________________
____________
ตอนที 5

“นี ยุนมยองจุน นายจะทําอย่างนีจริ งๆ เหรอ”

“หัวหน้ า เห็นใจผมหน่อยเถอะครับ ผมเอารถมานะครับ”

“ไม่เอาน่า ใครบอกให้ เอารถมาตอนกินเลียงกันล่ะ ถ้ า

อย่างนันก็เรี ยกคนอืนมาขับแทนก็ได้ นีน่าใช่ไหม”

“โอ้ หัวหน้ าเมาแล้ วนะเนีย ทําไมเกาะติดอาจารย์ยุ

นขนาดนีล่ะครับ ผมก็อยูน่ ะ หัวหน้ า!”

116
รอบแรกยังไม่เสร็จดีเลยก็วนุ่ วายกันเสียแล้ ว มยองจุน
หลบเลียงหัวหน้ าอาจารย์ทีกําลังเกาะติดตัวเองอยูก่ ่อน
จะค่อยๆ ลุกจากทีเงียบๆ

“เอ้ อ อาจารย์ยนุ มานีมา”

ในตอนนันมีใครสักคนเรี ยกเขาด้ วยเสียงเล็กๆ เมือหันไป

มองก็เป็ นหัวหน้ าอาจารย์ชนปี
ั สาม มยองจุนจึงเผยสี
หน้ ายินดีพร้ อมกับรี บเดินเข้ าไปใกล้ ๆ ฝั งทีอีกคนนัง
อย่างรวดเร็ว ในทีสุดเมือผ่านช่วงเวลาออกข้ อสอบกลาง
ภาคแล้ ว ด้ วยการชักนําของหัวหน้ าอาจารย์ชนปี
ั ทีสาม
จึงมีการรับประทานอาหารร่วมกันของเหล่าอาจารย์ชาย
เกิดขึน สถานทีคือร้ านอาหารแบบดังเดิมของเกาหลีตรง
117
หน้ าโรงเรี ยนทีอาจารย์ของโรงเรี ยนมัธยมซองอุนสร้ าง
รายได้ ให้ ทีนีถึงเจ็ดสิบเปอร์ เซ็นภายในหนึงปี ซึงตังแต่
เข้ ามาในร้ านอาหารเล็กๆ นีก็มีเสียงดังเอะอะของ
อาจารย์หลายคนพูดกันไม่หยุดไม่หย่อน

การออกข้ อสอบกลางภาคเสร็จสินไปแล้ ว ทุกคนก็อิม

หนํากับเนือย่างและแอลกอฮอลล์ด้วยสีหน้ าสบายใจ แต่
มีอยูค่ นๆ หนึงในกลุม่ ทีมีสีหน้ าหดหูใ่ จอยูค่ นเดียว ซึง
คนคนนันก็คือยุนมยองจุนนันเอง เขาช่วยเติมเหล้ าใส่ลง
ไปในแก้ วเปล่าของผู้คนรอบข้ างอย่างเงียบๆ ช่วยย่าง
เนือและดูแลปรนนิบตั ิพวกคุณลุงรอบตัวอย่างตังใจ

“อาจารย์ยนุ นายจะออกมาตรวจงานพรุ่งนีจริ งๆ น่ะ

เหรอ”
118
หลังจากหัวหน้ าอาจารย์ชนปี
ั สามดืมไปไม่กีแก้ วก็หนั มา
ถามมยองจุนด้ วยสีหน้ าเบือหน่าย มยองจุนจึงจัดการ
ช้ อนและถ้ วยของตัวเองแล้ วดืมนําทีอีกฝ่ ายริ นให้ ก่อนจะ
พยักหน้ ารับเงียบๆ

“ก็ต้องอย่างนันสิครับ ต้ องอนุมตั ิก่อนวันพุธแล้ ว แถมคน

ก็ทําคนเดียวทังหมดนีครับ ถ้ าไม่อย่างนันเดียววัน
อาทิตย์ก็ต้องออกมาอยูด่ ี ผมก็บอกไปแล้ วไงครับ”

“งัน...จะไม่ดืมจริ งๆ เหรอ”

“ถ้ าผมดืม แล้ วใครจะจัดการล่ะครับ”

119
หัวหน้ าอาจารย์ปิดปากเงียบเมือได้ ยินคําพูดของมยอง
จุนทีพ่นออกมาโผงผางเหมือนขอให้ พดู เรื องทีเป็ นไปได้

ลักษณะพิเศษของโรงเรี ยนเอกชนคือบุคลากรเป็ นเรื องที

มีข้อจํากัด เขาจึงไม่สามารถเพิกเฉยกับความสนิทสนม
ระหว่างเหล่าอาจารย์ได้ ในความสัมพันธ์ของอาจารย์
โรงเรี ยนมัธยมซองอุนคนทีอายุน้อยหรื อเข้ ามาช้ าทีสุด
จะต้ องรับผิดชอบงานจุกจิกไม่วา่ จะใหญ่หรื อเล็กเหมือน
เป็ นกฎเกณฑ์ทีไม่สามารถแสดงความคิดเห็นตัวเองออก
ไปได้

งานจุกจิกทีว่า ส่วนมากก็จะเป็ นงานเล็กๆ น้ อยๆ

จําพวกเทเหล้ าให้ ย่างเนือ ปลุกอาจารย์ทีดืมหนักๆ แล้ ว
120
พาส่งขึนแท็กซีเหมือนในตอนนี แต่ถ้าพูดกันตามตรง
แล้ วการดูแลผู้ชายทีเมาแล้ วอาละวาดน่ะ มันเป็ นเรื อง
ง่ายซะทีไหน ดังนันมยองจุนจึงไม่คอ่ ยชอบวันทีมีกิน
เลียงเท่าไหร่

พวกเขาก็คงจะมีช่วงเวลาทีตัวเองอายุน้อยเหมือนกัน
แล้ วทําไมถึงพูดอย่างนันออกมาง่ายๆ กันนะ อยาก
ตอบกลับด้ วยคําพูดสักคําแต่เพราะเขาใช้ ชีวิตด้ วยการ
ปฏิบตั ิตามลําดับความสัมพันธ์ระหว่างผู้อาวุโสและ
ผู้น้อยอย่างเคร่งครัดมาตังแต่เด็กจึงไม่สามารถพูดมันได้
มยองจุนตัดเนือย่างด้ วยสีหน้ าบึงตึงเล็กน้ อยด้ วยความ
รํ าคาญและความเจ็บใจทีตีตืนขึนมา หัวหน้ าชันปี หันมา
ทางเขาพร้ อมกับพูดขึน

121
“แล้ วหัวหน้ านายไม่ช่วยหรื อไง”

“หัวหน้ าก็มีงานตัวเองทีต้ องทํา จะให้ ผมยืนหน้ าไปขอ

ความช่วยเหลืออย่างหน้ าไม่อายได้ ยงั ไงล่ะครับ งานของ
ผม ผมก็ต้องดูแลเองสิครับ”

“เฮ้ อ อ้ อ เจ้ าคนดือ ดีเลย มีครูโรงเรี ยนเราคนหนึงเหมือน

นายเป๊ ะเลย ใช้ โอกาสนีให้ พวกนายเป็ นเพือนกันดีกว่า”

“พูดเรื องอะไรกันครับ”

ดวงตาของมยองจุนเบิกโพลงขึนกับคําพูดทีไม่คาดคิด
อยูด่ ีๆ ก็พดู ถึงเรื องเพือนอะไรกัน แล้ วหัวหน้ าอาจารย์
122
ชันปี สามก็ชีไปทางฝั งตรงข้ ามโต๊ ะตรงหน้ าของมยองจุน
ทีกําลังเอียงคอด้ วยความสงสัย

“เด็กคนนันน่ะ ซอจีอู เคยเจอมาก่อนใช่ไหม”

“อา ครับ...”

เมือหันไปมองตามนิวชีของอีกคนฝ่ าย มยองจุนก็สบ
สายตากับซอจีอทู ีกําลังมองมาตรงนีเหมือนสงสัยว่ามี
เรื องอะไรหรื อเปล่า ในตอนนันเขาเห็นบ่าของซอจีอู
สะดุ้งเฮือก

เพราะอะไรกัน เขาไม่ได้ มีทา่ ทางทีดูรุกรานด้ วยซํา แต่

123
ภาพทีอีกคนกําลังสะดุ้งเหมือนกระรอกกลับดูน่ารักไม่
หยอกจนมยองจุนรู้สกึ สับสนเล็กน้ อย

เมือหันหน้ ากลับไปอีกครังก็เห็นซอจีอกู ําลังกระดกแก้ ว

เหล้ ารวดเดียวอยู่ ใบหน้ าขาวยังเป็ นเช่นเดิม เพียงแต่
ขอบตาร้ อนผ่าวขึนสีแดงระเรื ออ่อนๆ มยองจุนไม่
สามารถวางตากับภาพทีไม่ได้ ตา่ งจากในฝั นได้ เขาจึง
หยุดนิงไม่ยอมพูดจาด้ วยความรู้สกึ ทียังไม่สงบลงก่อน
จะหันไปสบสายตาอีกครัง ในช่วงทีสายตาประสานกัน
อย่างเป็ นธรรมชาติ เขากลับรู้สกึ ถึงไอร้ อนบนใบหน้ า
ทันที เสียงของหัวหน้ าอาจารย์ดงั เข้ ามาในหูของมยอง
จุนทีกําลังงุนงง

“เอ๋... นายไม่ได้ ดืมเหล้ าเลยสักนิดนี แล้ วทําไมหน้ าแดง

124
แบบนัน ร้ อนเหรอ”

“น่าจะเพราะอยูห่ น้ าเตาปิ งก็เลยเป็ นอย่างนันน่ะครับ”

ถ้ าเป็ นปกติเขาคงไม่ได้ ร้ ูสกึ ยินดีกลับเสียงนันสักนิด ทว่า

ครังนีกลับรู้สกึ ยินดีมาก มยองจุนรี บหันหน้ ามาหาหัว
หน้ าทีนังอยูต่ รงหน้ าเขาโดยเร็ว แต่ความยุง่ ยากไม่ได้ จบ
แค่เพียงเท่านัน

“นายไม่คอ่ ยมีเพือนรุ่นเดียวกันทีโรงเรี ยนเลย คงรู้สกึ จืด

ชืดน่าดู ไม่เบือเหรอ”

“ตอนแรกก็เป็ นแบบนัน แต่ผา่ นมาหลายปี ก็พอทนได้ นะ

125
ครับ ชินแล้ ว”

“เหรอ แต่ไม่มีเพือนสนิทเลยมันก็ไม่ตา่ งจากคนโง่เลยนะ

ยังไงก็คงหลุดออกไปจากตรงนีไม่ได้ สนิ ะ อาจารย์ซอ!
มานีหน่อยสิ”

สุดท้ ายหัวหน้ าก็เรี ยกซอจีอมู าตรงนีจนได้ มยองจุนตืน

ตกใจกับสถานการณ์ทีไม่เคยคิดฝั นเลยสักนิดก่อนจะทัน
ได้ ห้าม ซอจีอกู ็ตกใจเช่นกันทีโดนเรี ยกอย่างกะทันหัน
ดวงตากลมโตชันเดียวยิงเบิกโพลงกว่าเดิม

“หัวหน้ ามีเรื องอะไรเหรอครับ”

126
เขาถามด้ วยเสียงเบาๆ หัวหน้ าชันปี สามเงยหน้ าขึนมา
มองจีอทู ีกําลังยืนอ้ าปากถามว่ามันเกิดอะไรขึนกัน ก่อน
จะตอบคําถามของด้ วยสีหน้ าทีไม่ได้ ตืนเต้ นอะไร

“ก่อนอืนไปนังนู้นหน่อยสิ เอ้ อ ตรงนันแหละ ข้ างๆ ยุนม

ยองจุน”

เพราะหัวหน้ าคว้ าตัวมยองจุนตังแต่เมือสักครู่และยังคง

ชวนคุยต่อ จนอาจารย์ทีอยูร่ อบๆ ต่างก็แยกย้ ายไปหา
คนสนิท เมือซอจีอมู านังข้ างๆ เขาอย่างลังเลตามคําสัง
และไม่รับรู้สถานการณ์ใด มยองจุนก็วนุ่ วายใจขึนมา แต่
หัวหน้ าก็ไม่ได้ สนใจสีหน้ าทีเต็มไปด้ วยความฝื นใจของ
ทังสองคนก่อนจะชีนิวมาหาพวกเขา

127
“ต่อไปก็จะได้ เจอกันบ่อยๆ แล้ ว ใช้ โอกาสนีทักทายแล้ ว
ก็สนิทกันเลยสิ อาจจะเป็ นเพือนรุ่นเดียวกันก็ได้ ก่อนจะ
มีคนอืนเข้ ามาก็ต้องอยูด่ ้ วยกัน ต้ องรี บสนิทกันเข้ าไว้ ถงึ
จะได้ ผล”

อีกคนพูดเช่นนันแล้ วให้ ทงคู

ั ท่ กั ทายและขจัดความวิตก
กังวลกันออกไป

เมือมองไปข้ างๆ ด้ วยความรู้สกึ ทีงุนงง มยองจุนเห็นสี

หน้ าของซอจีอทู ีสับสนเหมือนกันกับเขา ก่อนจะโค้ ง
ทักทาย

128
“ฝาก... ฝากเนือฝากตัวด้ วยนะครับ ผมชือยุนมยองจุน
ครับ”

“อา... ผม ผมก็ด้วยนะครับ ซอจีอู อาจารย์ประจําชันปี ที

สามครับ”

ภาพการทักทายกันอย่างประหม่าทําให้ อาจารย์หลายๆ
คนทีอยูร่ อบข้ างส่งสายตาจับจ้ องมาทีพวกเขาเป็ นตา
เดียว

“นันอะไรน่ะ”

“ดูเหมือนหัวหน้ าจองจะให้ เด็กใหม่ทกั ทายกันอีกแล้ วนะ

129
กิจกรรมประจําปี หรื อไง”

สีหน้ าของมยองจุนผ่อนคลายลงเล็กน้ อยเมือนึกได้ วา่ นี

ไม่ใช่ครังแรกจากเสียงพูดคุยทีได้ ยิน แต่ซอจีอกู ําลัง
สังเกตรอบข้ างด้ วยสีหน้ าทีตึงเครี ยด ไม่คลายความ
กังวลไปง่ายๆ

“นายสองคนทําอะไรกันอยูน่ ่ะ อย่ามัวแต่นงเหม่
ั อสิ พูด
คุยกันหน่อย”

“เฮ้ อ หัวหน้ า ก็ร้ ูวา่ อาจารย์ซอขีอายแล้ วจะไปรบเร้ า

อย่างนันทําไมล่ะครับ มาเจอหน้ าทักทายกันแบบนี
บ่อยๆ เดียวก็คอ่ ยๆ สนิทกันเองล่ะ”

130
อาจารย์คนหนึงทีนังอยูข่ ้ างๆ ไม่สามารถทนดู
สถานการณ์ได้ จึงบอกให้ หวั หน้ าชันปี หยุดทําอย่างนัน
แต่มนั ก็สือไปไม่ถงึ อยูเ่ ลยสักครัง

“เพราะอึดอัดยังไงล่ะ อยูค่ นเดียวมาตังเท่าไหร่ ยังไงซะ

ถ้ าสนิทกันเร็วขึนมันก็ดีไม่ใช่เหรอ นียุนมยองจุน คนนี
เนีย เหมาะสมดีทกุ อย่างเลย ความสัมพันธ์ไม่มีทาง
หมางเมินแน่นอน”

บรรยากาศรอบข้ างคลุมเครื อขึนเพราะหัวหน้ าทีลง

ความเห็นว่าถ้ าสนิทกันไว้ มนั ก็ดีตอ่ ทังสองฝ่ าย ถ้ าพูด
อะไรไปตอนนีชีวิตทีโรงเรี ยนในอนาคตของเขาต้ อง
ลําบากแน่ๆ มยองจุนจึงพยายามยิมเพือแก้ ไข
131
สถานการณ์ในตอนนี

“ต่อไปถ้ าจะมีกิจกรรมอะไร ผมจะดูแลอาจารย์ซอเอง

ครับ อย่างนันใช่ไหมครับหัวหน้ า”

“ใช่ อย่างนันเลย พึงพาอาศัยกัน! ต่างคนต่างช่วยกัน

และใช้ ชีวิตอยูร่ ่วมกันไง ยุนมยองจุนนี พูดถูกใจฉัน
จริ งๆ! งันก็มาดืมสักแก้ วกันเถอะ”

“ขอโทษนะครับ แต่นนก็
ั คงไม่ได้ นะครับ หัวหน้ า ได้ โปรด
ช่วยเข้ าใจผมหน่อยเถอะครับ”

พูดเพือให้ อีกฝ่ ายรับฟั งเขา มยองจุนไม่อยากทําอะไรที

132
เกิดความเสียหายให้ กบั ตัวเอง เขาจึงเผยรอยยิมสดใส
และเทเหล้ าลงไปในแก้ วเปล่าของหัวหน้ า หัวหน้ า
อาจารย์ชนปี
ั สามคงรับฟั งแล้ วเพราะไม่เห็นสัญญาณที
ไม่สบอารมณ์

“โอเคๆ ห้ ามพูดอะไรไม่ดีอีกต่อจากนี ฉันจะเข้ าใจให้ ยัง

ไงพวกนายก็ลองสนิทๆ กันหน่อยนะ ทังคูไ่ ม่ใช่พวกทีดืม
กันเยอะแล้ วทําแต่เรื องของตัวเองไปเงียบๆ เดียวก็สนิท
กันในไม่ช้านีแหละ ฉันมันใจ”

เห็นหัวหน้ าดืมพร้ อมกับยิมโอ้ อวดแล้ วมยองจุนก็ถอน

หายใจข้ างในเบาๆ เหมือนเขาจะพ้ นขีดอันตรายมาแล้ ว
แต่ร้ ูสกึ เหมือนลําคอจะไหม้ เมือมยองจุนยกแก้ วนําที
วางอยูข่ ้ างๆ ขึนมาดืมอึกหนึงก็ได้ ยินเสียงเบาๆ จากข้ าง
133
หู

“ขอโทษนะครับ เป็ นเพราะผมเลย...”

ซอจีอมู องเขา มยองจุนจึงรี บดืมหน้ าและหันไปหาเพือ

ปฏิเสธคําพูดของอีกฝ่ าย

“อา ไม่เลยครับ ถ้ าเราสนิทกันมันก็ดีอยูแ่ ล้ ว ยังไงก็คงจะ

ต้ องเจอกันไปเรื อยๆ อยูแ่ ล้ วนีครับ”

ถึงจะพูดและยิมให้ อย่างนัน แต่เขากลับมีสภาพไม่ตา่ ง

กัน ไม่สามารถพยุงสติให้ ปกติได้ เพราะสัมผัสร่างกายที
ทําให้ ร้ ูสกึ ไม่สบายใจมาตังแต่เมือสักครู่แล้ ว
134
ไออุน่ ทีส่งมาจากต้ นขาทีสัมผัสโดนกันทําให้ มยองจุนจิต
ใจกระสับกระส่าย ความรู้สกึ คันจากเหงือทีไหลลงบน
แผ่นหลังและความร้ อนทําให้ สะดุ้งอยูบ่ อ่ ยๆ มยองจุน
รู้สกึ หายใจติดขัดเพราะสายตาทีเหลือบมองมา

ทุกครังทีจีอขู ยับขาเล็กน้ อยอย่างไม่คิดอะไร เขาก็นกึ ถึง

ใบหน้ าของจีอทู ีเคลือนไหวไปพร้ อมกับขบกัดส่วนนันใน
ความฝั นขึนมาจนรู้สกึ แทบบ้ า ทุกครังทีขาสัมผัสกัน
กลางลําตัวก็เหมือนจะยิงแข็งขึน ‘ฉันต้ องบ้ าไปแล้ วแน่ๆ’

มยองจุนบ่นลูกชายของตัวเองทีไม่เชือฟั ง แต่ในตอนที
เขาหุบขาเข้ ามาด้ านในก็ได้ ยินเสียงเล็กๆ ทีอยูข่ ้ างๆ

135
“อ๊ ะ ขอโทษครับ ไม่สะดวกใช่ไหมครับ”

มยองจุนหันไปมองข้ างๆ เพราะนําเสียงทีเต็มไปด้ วย

ความรู้สกึ ผิด จีอเู งยหน้ ามองเขาด้ วยดวงตาทีคลอไป
ด้ วยความชืนน้ อยๆ เหมือนในฝั น

“อา... ไม่ครับๆ แค่เมือยขานิดหน่อยครับ”

เขาสร้ างข้ ออ้ างทีไม่ได้ หนักแน่นเท่าทีจะทําได้ ฝื นยิมให้

และไม่ได้ ทําอะไรอีกเลย

มยองจุนใช้ ลนเลี
ิ ยริ มฝี ปากทีกําลังจะแห้ งผากให้ เปี ยก
136
ชืน ก่อนจะรี บใช้ มือหยิบขวดเบียร์ ทีวางอยูบ่ นโต๊ ะ
อาหาร

“หืม? อะไรน่ะ ยุนมยองจุนบอกว่าไม่ดืมไม่ใช่เหรอ”

“เห็นหัวหน้ าดืมดูอร่อยมากเลยก็อดใจไม่ไหวแล้ วครับ

ช่วยริ นให้ ผมสักแก้ วหนึงนะครับ”

เมือมยองจุนตอบกลับคําพูดน่าชังทีตามมาอย่างรวดเร็ว
หัวหน้ าอาจารย์ก็แย่งขวดเหล้ าทีอยูใ่ นมือเขาออกไป

“มันต้ องอย่างนีสิ วันนีก็ดืมไปเลย พรุ่งนีพักผ่อน แล้ ววัน

อาทิตย์คอ่ ยทํางาน ใช่ไหม”
137
หัวหน้ าริ นเหล้ าด้ วยท่าทางร่าเริ งเกินเหตุ มันทําให้
บรรยากาศดูน่าประหลาดขึนมาอย่างไรก็ไม่ร้ ู มยองจุน
ดืมเบียร์ ทีอีกคนริ นให้ เต็มแก้ วหมดรวดเดียวพร้ อมกันใช้
หลังมือเช็ดริ มฝี ปาก ส่วนซอจีอกู ็ลบู ๆ คลําๆ แก้ วทีอยูใ่ น
มือและกําลังดืมอยูค่ นเดียว

อีกฝ่ ายหยิบพวกไส้ กรอก ไม่ก็ถวลิ

ั สงมากินแทนกับ
แกล้ มแล้ วเคียวหงุบหงับอย่างน่ารัก พร้ อมทังยิมเขิน
อายให้ หวั หน้ าทีจับผิดถามว่ากินอะไรอย่างอืนทังทีมา
ร้ านเนือย่างก็ต้องกินเนือย่าง จากนันก็เห็นจีอหู ยิบชิน
เนือย่างมาอย่างไม่เต็มใจและคิดว่าคนคนนีช่างไม่มี
ไหวพริ บเลยจริ งๆ

138
ซอจีอเู ป็ นคนอย่างไรกันแน่

มยองจุนอยากรู้เรื องทีเกียวกับผู้ชายคนนีขึนมาแล้ ว เขา

เป็ นคนอย่างไรกันแน่ มีสไตล์แบบไหน ชอบอะไร จู่ๆ เขา
ก็เริ มสนใจเรื องเล็กๆ น้ อยๆ อย่างนัน

ยุนมยองจุนทีไม่ได้ สนใจคนอืนง่ายๆ กําลังจะสนใจใคร

คนหนึงงันเหรอ กับผู้ชายด้ วยกันเองเนียนะ ถ้ าวอนจิ
นเพือนสนิทของเขาได้ ยินเข้ าคงตกใจกลัวแน่ๆ เมือรู้
อย่างนันแล้ วริ มฝี ปากของมยองจุนก็ยกยิมบางๆ

“โอ้ ย อาจารย์ยนุ ต้ องอีกสักแก้ วสิ!”

139
เขารี บลุกออกจากทีเพราะหัวหน้ าชันปี และหัวหน้ า
แผนกทีกําลังเรี ยก มยองจุนค่อยๆ มองจีอทู ีนังอยูข่ ้ างๆ
ตัวเอง

ซอจีอกู ็ไม่ได้ เข้ าร่วมวงกับคนรอบข้ างแล้ ว แค่กําลังดืม

ไปเรื อยเปื อยและนังเหม่อลอยอยูค่ นเดียว
__________________________
__________________________
_______________
ตอนที 6

“เฮ้ อ ตายแน่ ดูยงั ไงก็ไม่น่าเสร็จ”

140
“อาจารย์ยนุ ยังเหลืออีกเยอะเหรอครับ”

“วันแรกดูหมดแล้ ว แต่หนทางยังอีกยาวไกลเลยครับ”

“พยายามเข้ านะครับอาจารย์”

“ขอบคุณนะครับ”

เมือได้ ยินคําทักทายให้ กําลังใจอย่างไม่คาดคิดแล้ ว

มยองจุนก็มองแฟ้มเอกสารทีกองเหมือนภูเขาอยูบ่ นโต๊ ะ
ทํางาน

หลังจากมยองจุนกระดกเหล้ าเข้ าปากตอนรับประทาน

141
อาหารร่วมกันเมือเย็นวันศุกร์ เขาออกมาทํางานที
โรงเรี ยนในวันเสาร์ ตอนเช้ าพร้ อมกับถูกก่อกวนด้ วย
อาการเมาค้ าง เขาต้ องตรวจกระดาษข้ อสอบทังวัน ถึง
จะมีหลายคนบอกว่าทําไมต้ องขยันขนาดนัน แค่ออกมา
ทํางานวันจันทร์ ก็ได้ แต่การออกมาทํางานในช่วงสุด
สัปดาห์ทําให้ เขาสบายใจมากกว่าการตรวจงานไม่เสร็จ
ภายในไว้ เวลาทีกําหนดไว้ จึงได้ แต่สง่ ยิมเก้ ๆ กังๆ ไปให้
แทนคําตอบ อย่างไรก็ตาม การออกมาทํางานในสุด
สัปดาห์ก็สง่ ผลให้ งานในส่วนของวันแรกเสร็จสินไป
อย่างราบรื น นันไม่ได้ เรี ยกว่าโชคดีหรอกเหรอ มยองจุน
ตังใจตรวจกระดาษข้ อสอบพร้ อมกับรอยยิม แต่ก็ต้อง
สะดุดตากับคําศัพท์คําหนึง

ไมโทกอนเดรี ย

142
ไม่วา่ จะลองคิดสักแค่ไหนก็เหมือนจะพิมพ์ผิด แต่เขาก็
คิดว่ามันอาจจะถูกเปลียนชือเรี ยกใหม่ มยองจุนจึงติด
เครื องหมายเอาไว้ เล็กๆ เดียวนีเด็กๆ ไม่ได้ เรี ยก ‘อะไม
ลาส’ เป็ น ‘อะไมเลส’ เรี ยก ‘โยด’ เป็ น ‘ไอโอดีน’ กันแล้ ว
เหรอ ถ้ านึกจากชือเรี ยกในตําราวิชาพลศึกษาทีไม่ได้
เปลียนแปลงมันมีการพิมพ์ผิดอย่างแน่นอน แต่เขากังวล
ว่าอาจจะเป็ นการเข้ าไปยุง่ ในส่วนทีไม่จําเป็ นหรื อส่วนที
ไม่ใช่หน้ าทีของตัวเอง แต่โชคดีทีเจ้ าของกระดาษข้ อ
สอบเป็ นอาจารย์ชเวอึนกยอง อาจารย์วิชาชีววิทยาทีนัง
อยูด่ ้ านหลังโต๊ ะของเขาพอดี มยองจุนจึงล้ มเลิกความ
คิดไร้ ประโยชน์แล้ วตัดสินใจถามโดยตรง

“อาจารย์ครับ คือ... ไมโทคอนเดรี ยเปลียนชือเรี ยกแล้ ว

143
เหรอครับ”

“เอ ไม่หนิ... หรื อว่าพิมพ์ผิดเหรอครับ”

อาจารย์ชเวเลือนล้ อเก้ าอีมาอยูข่ ้ างๆ มยองจุนทันที หลัง

จากเขายืนกระดาษข้ อสอบให้ ดเู สียงของอีกฝ่ ายก็ดงั
ก้ องห้ องพักอาจารย์

“โอ้ ยตาย นิวฉันเป็ นบ้ าไปแล้ ว เกือบขายหน้ าแล้ วสินะ

เดียวแก้ ให้ เลยครับ ผมสร้ างความเดือดร้ อนให้ คนอืน
แถมยังทํากระดาษข้ อสอบกระจัดกระจายอีก จะรี บแก้
ให้ เลยนะครับ ขอโทษด้ วยครับ”

144
เขามองอาจารย์ชเวทียิมเขินพร้ อมเอากระดาษข้ อสอบที
มีคําผิดกลับไปอย่างเร็ว จากนันอาจารย์คิมมีซอนทีนัง
อยูข่ ้ างๆ ก็พดู ขึนมา

“ไม่น่า รู้ยนั คําศัพท์วิชาการของอาจารย์ทา่ นอืนเลยเหรอ

สุดยอดเลย จริ งๆ นะ”

“ไมโทคอนเดรี ยมีในวิชาพลศึกษาด้ วยครับอาจารย์ มัน

เป็ นเรื องทีผมรู้ก็เลยถามน่ะ ถ้ าเป็ นพวกคณิตศาสตร์ ก็
คงทําไม่ได้ หรอกครับ ไม่ได้ สดุ ยอดอะไรสักนิดเลยครับ”

มยองจุนยิมรับแบบคนดี ก่อนจะเปิ ดดูเอกสารกลับไป

ทําหน้ าทีของตัวเอง ครังนีเป็ นวิชาอักษรภาษาจีน

145
อักษรภาษาจีนเป็ นวิชาทีมยองจุนสามารถทําได้ ดีเยียม
ซึงนันมันก็ทําให้ เขาสะดวกสบาย แต่พอคิดถึงขึนต่อไป
ว่าอาจจะมองเห็นปั ญหาเพิมขึนอย่างทวีคณ
ู จึงไม่คอ่ ย
อยากจะชอบมันเท่าไหร่ มยองจุนจึงมองหาสิงทีพอจะ
จับได้ ด้วยสายตาแทนพร้ อมกับเริ มจ้ องกระดาษข้ อ
สอบอย่างละเอียดถีถ้ วน

และเขาก็เห็นจุดทีต้ องแก้ ไขตามทีคาดการณ์เอาไว้

สะกดผิดสามจุด เว้ นวรรคผิดสองจุด และการเปลียน

บรรทัดทีผิดพลาด ทีเขาไม่ชอบงานนีก็เพราะหลังจาก
ตรวจเรื องเล็กๆ น้ อยๆ แค่นีเสร็จ ยังต้ องติดต่อไปหาเป็ น
การส่วนตัวเพือให้ เจ้ าของวิชาแก้ ไขกลับมาอีกครัง เมือ
146
ติดกระดาษโน้ ตเพือเป็ นสัญลักษณ์ตรงจุดทีต้ องแก้ ไขลง
ไปในกระดาษข้ อสอบแล้ ว มยองจุนก็หยิบรายชือ
บุคลากรออกมาจากสมุดกิจการโรงเรี ยนและหาช่องทาง
การติดต่อของอาจารย์ผ้ รู ับผิดชอบ

“วิชาอักษรภาษาจีน อาจารย์แพแจจุน มัธยมปลายปี ที

สาม ห้ องสอง....”

ไล่ดทู ีละชือท่ามกลางรายชือมากมายก่อนนิวมือทีเลือน
ไปไม่ร้ ูจดุ จบก็หยุดลงทีบริ เวณหนึง ห้ องพักอาจารย์
มัธยมชันปี ทีสาม… ในขณะนันใบหน้ าของเขาก็หงิกงอ
เล็กน้ อย ถ้ าเป็ นอาจารย์หวั หน้ าชันปี สามรับโทรศัพท์ละ่
ก็ อีกฝ่ ายคงไม่ยอมวางหูโทรศัพท์ลงง่ายๆ แล้ วเอาพูด
แต่เรื องของตัวเองต่อแน่ๆ แต่เขาก็ไม่สามารถเลือนงาน
147
ทีไม่ชอบนีออกไปได้ ความกังวลยิงสันลงเท่าไหร่ก็ยิงดี
มยองจุนจึงถือโทรศัพท์เตรี ยมต่อสายไปยังห้ องพัก
อาจารย์ชนปี
ั สาม

“สวัสดีครับ ห้ องพักอาจารย์ชนปี
ั ทีสามครับ”

“อา รบกวนหน่อยนะครับ ผมยุนมยองจุน จากแผนก

การศึกษาครับ ไม่ทราบว่าอาจารย์แพแจจุนอยูไ่ หมครับ
ติดต่อมาเรื องแก้ ไขข้ อสอบน่ะครับ”

“ตอนนีไม่อยูน่ ะครับ....”

เสียงเล็กๆ ทีเขาได้ ยินผ่านโทรศัพท์กําลังรู้สกึ ลําบากใจ

148
และมยองจุนก็รับรู้ได้ ทนั ทีวา่ เจ้ าของเสียงนีเป็ นใคร

“อาจารย์ซอจีอเู หรอครับ”

“อา ใช่ครับ รู้ได้ ยงั ไงครับ”

“คิดว่าน่าจะเป็ นอย่างนันน่ะครับ อาจารย์แจจุนมีสอน

เหรอครับ”

“ครับ ให้ ทิงโน้ ตไว้ ให้ ไหมครับ”

“ดีเลยครับ รบกวนช่วยบอกว่าถ้ ามีเวลาว่างให้ อาจารย์

เขามาทีฝ่ ายการศึกษาเพือเช็กข้ อสอบและส่งใหม่อีก
149
ครังด้ วยนะครับ”

“ครับ เข้ าใจแล้ วครับ เหนือยหน่อยนะครับ”

“ครับ ขอบคุณครับ”

เมือจบการคุยโทรศัพท์สนๆ
ั แล้ ว มยองจุนก็พน่ ลม
หายใจออกมาทางปาก ไหล่ทีแข็งทือด้ วยความกังวล
อย่างไม่ร้ ูตวั กําลังบอกสภาพของเขาในตอนนี หลังจาก
อาจารย์คิมมีซอนทีนังอยูข่ ้ างๆ มองเขาหมุนลําคอไป
ทางนู้นทีทางนีทีเพือผ่อนคลายร่างกาย เธอก็เอียงคอ
ด้ วยความสงสัย

150
“อาจารย์ เป็ นอะไรหรื อเปล่าคะ หน้ าดูเหนือยมากเลย
ตรวจนู้นตรวจนีมาก็คงลําบากแย่ เอานีค่ะ”

“โอ๊ ะ เอาอะไรแบบนีมาให้ ก็ขอบคุณนะครับ”

อาจารย์คิมหยิบกาแฟคุณภาพดีออกมาจากตู้เย็นแล้ ว
ยืนให้ เขา ดูเหมือนว่าอีกคนจะเตรี ยมไว้ ให้ ก่อนหน้ าแล้ ว
มยองจุนพยักหน้ าและยิมให้ เธอ จากนันอาจารย์คิมก็
หันมาพูดกับเขาทีกําลังดูดกาแฟจากหลอดทีเสียบไว้ อีก
ครัง

“มันผิดเยอะเหรอ”

151
“ก็ผิดแค่เล็กๆ น้ อยๆ น่ะครับ ทีจริ งเหนือยกับการต้ อง
ติดต่อทีละคนมากกว่าตรวจให้ รอบคอบอีกครับ”

“แล้ ววันนีจะเลิกงานเร็วไหมคะ”

“ไม่ครับ ผมตังใจจะทําให้ เสร็จภายในสองวันนีก็เลย

ต้ องอยูใ่ ห้ นานกว่าเดิมครับ”

ใต้ ดวงตาของมยองจุนทีดูยมแย้
ิ มเหมือนไม่คิดอะไรมี
รอยคลําสีเข้ มทีค่อยๆ ชัดเจนขึน

สุดท้ ายมยองจุนก็ต้องทํางานล่วงเวลาตลอดสองวันที
152
เหลือ บางคนก็มองมยองจุนอย่างด้ วยความสงสาร แต่ก็
มีคนทีบอกว่ามันเป็ นหน้ าทีทีต้ องทําจะให้ ไปจุกจิกมาก
มายอะไรขนาดนัน อีกทังยังมีคนทีบอกว่าเขาทุม่ เทกับ
งานทีไม่ได้ พิเศษอะไรซึงฟั งแล้ วไม่เข้ าหูอีกด้ วย

ในความเป็ นจริ งมยองจุนตังใจว่าจะไม่สนคําพูดเหล่า

นัน มันเป็ นพฤติกรรมทีเขามีมานานแล้ วตังแต่สมัยยัง
เด็ก

เป็ นธรรมดาทีจะได้ ยินคําพูดทีฟั งแล้ วไม่สบายใจเวลา

เล่นเบสบอล ถ้ าทําได้ ดีก็จะไปได้ สวย แต่ถ้าทําไม่ได้ ก็
เป็ นไปตามตามนัน ความยากลําบากบนความทุกข์และ
ความสุขของคนเรามันไม่ใช่แค่การเป็ นนักกีฬามืออาชีพ
ดังนันมยองจุนเลือกทีจะปิ ดหูปิดตาและทําตัวให้ ค้ นุ ชิน
153
กับมัน เพราะถ้ าหากหวันไหวขึนมา สิงทีเคยทําได้ ก็จะ
กลายเป็ นทําไม่ได้ ทนั ที อย่างไรซะเขาก็ร้ ูดีเหลือเกินจาก
ประสบการณ์ในตอนเด็กว่ามันเป็ นเรื องทีไม่มีประโยชน์
อะไรเลย

“โอ้ ย หลังฉัน....”

ในห้ องพักอาจารย์ทีเงียบสนิทแม้ แต่อาจารย์ฝ่าย

ปกครองก็ยงั เลิกงานแล้ ว หัวหน้ าฝ่ ายการศึกษาทีจ้ อง
มองหน้ าจอคอมพิวเตอร์ ด้วยสีหน้ าเฉยเมยก็ชําเลืองมอ
งมยองจุนจากเสียงร้ องโอดครวญ

“เสร็จแล้ วเหรอ”

154
“ตอนนีเหลืออีกสองชุดครับ หัวหน้ าลําบากเพราะผมใช่
ไหมครับ ขอโทษนะครับ”

“ช่างมันเถอะ ฉันก็ยงั มีงานเหลืออีกเยอะอยูเ่ ลยจนป่ าน

นี ไม่ต้องขอโทษก็ได้ ”

หัวหน้ าพูดพร้ อมกับรัวแป้นพิมพ์ด้วยความเร็ว แม้ จะพูด

อย่างนันแต่จริ งๆ แล้ วมยองจุนรู้วา่ อีกฝ่ ายเป็ นกังวลกับ
งานของเขาทียังเหลืออยูส่ ว่ นหนึงจนถึงเวลานี ในตอน
แรกหัวหน้ าตังใจจะช่วยงานของมยองจุนเหมือนกัน แต่
หัวหน้ าดันเกิดมีเรื องทีต้ องจัดการเกียวข้ องการสนับ
สนุนการศึกษาของผู้ร่วมงานจนต้ องอยูท่ ํางานดึกด้ วย

155
กัน ซึงแค่นนมยองจุ
ั นก็ร้ ูสกึ ขอบคุณแล้ ว

“โอ้ อีกเดียวก็ใกล้ ถงึ เวลาทีกระดิงจะดังแล้ ว คงเสียงดัง

เอะอะสักพักสินะ”

“คงอย่างนันแหละครับ ไม่เหนือยกันบ้ างหรื อยังไงนะ

ครับ”

“แล้ วตอนอาจารย์ยนุ เรี ยนไม่ใช่แบบนีเหรอ ตอนนันก็ไม่

ได้ พดู แบบนีใช่ไหมล่ะ”

“ผม เอ่อ... เคยเข้ าเรี ยนจริ งๆ แบบนับครังได้ เลย... แล้ ว

ก็ไม่เคยเรี ยนภาคคําด้ วยครับ”
156
“อา... เป็ นนักเรี ยนความสามารถพิเศษด้ านกีฬาสินะ งัน
ได้ มาเป็ นครูก็สดุ ยอดมากแล้ ว ก็ต้องพยายามให้ เท่าๆ
ตอนนันเลยนะ”

“หัวหน้ า อย่าทําให้ ผมตัวลอยเลยครับ มันน่าอายนะ

ครับ”

มยองจุนรู้สกึ อับอายจากใจจริ ง การมาเป็ นอาจารย์ใน

สถานทีแห่งนีเขารู้ดีมนั ไม่ใช่ความสําเร็จจากแค่ความ
พยายามของตัวเองอย่างบริ สทุ ธิใจ

ตังแต่เรี ยนจบและทํางานเป็ นเจ้ าหน้ าทีงานสาธารณ

157
ประโยชน์ในกรมทหาร หลังจากเลิกงานแล้ วเขาก็หมก
ตัวอยูใ่ นบ้ านพักและเตรี ยมตัวสอบบรรจุ

แต่การห่างหายจากการเรี ยนเป็ นเวลานาน หัวสมองก็

กลับไปหมุนติวอย่างกะทันหัน เมือเวลาปลดประจําการ
ใกล้ เข้ ามาเรื อยๆ และตอนนีต้ องเริ มสอบบรรจุแล้ ว
ความหนักใจทําให้ มยองจุนกดดันอย่างมาก นึกถึงตอน
คุณปู่ ทียังดูหนุ่มเคยเรี ยกเขาไปคุย

“มยองจุน มานีหน่อยสิ”

มยองจุนทีเพิงออกมาจากห้ องนํา ไม่ได้ ร้ ูสถานการณ์

อะไรก็เดินไปนังตรงหน้ าของคุณปู่

158
“หลาน กําลังเรี ยนเป็ นครูอยูเ่ หรอ”

“ครับ คุณปู่ ”

“ดี ไปได้ ด้วยดีใช่ไหม”

เรี ยกมาเพือจะพูดเรื องนีสินะ มยองจุนรู้สกึ อึดอัดขึนมา

ในใจอยูบ่ อ่ ยครังและทําได้ เพียงควบคุมลมหายใจอยู่
หลายหน

“มันไม่ได้ ง่ายอย่างทีคิดครับ แต่ผมก็พยายามตังใจอยู่

ครับ”
159
“งันตังใจจะทํามาหากินตอนไหนล่ะ...”

ตัวของมยองจุนค่อยๆ หดเล็กลงไปเพราะคุณปู่ ทียืด

ประโยคให้ ยาวด้ วยความเวทนากับคําตอบของเขา
พร้ อมกับเดาะลินจนเกิดเสียงจิจ๊ ะ

หลานทีน่าภาคภูมิใจเสมอมา เป็ นลูกชาย และวีรบุรุษ

ของโรงเรี ยน เอซของทีม

เมือเทียบกับชีวิตของเขาแล้ ว คําเรี ยกขานเหล่านันกําลัง

กดดันมยองจุนอยู่ คุณปู่ พูดกับมยองจุนทีมีเหงือเย็นๆ
160
ไหลพลักจนไม่สามารถพูดอะไรได้ ทงนั
ั นด้ วยนําเสียงที
คาดเดาความรู้สกึ ไม่ได้

“ในบรรดาคนใกล้ ชิดของปู่ มีเพือนทีอยูใ่ นคณะ

กรรมการของโรงเรี ยนเอกชน เขาบอกว่าอีกเดียว
ตําแหน่งอาจารย์พละจะว่าง”

นีมันเรื องอะไรกัน มยองจุนทีเคยก้ มหน้ ากลับเงยหน้ าขึน

มามองคุณปู่ ทีกําลังพูดสิงทีเขาไม่คาดคิด หลังจากมอง
เห็นสายตาทีเคร่งขรึมกําลังจ้ องมอง จึงลืนนําลายพร้ อม
กับรอคําพูดต่อไป จากนันปู่ ทีทอดสายตานิงๆ มองมา
หาเขาสักครู่หนึงก็เปิ ดปากพูดอีกครังหลังจากไม่ได้ พดู
อะไรมาชัวครู่

161
“มยองจุน หลานจะปลดประจําการเมือไหร่”

“สินเดือนกุมภาพันธ์ปีหน้ าครับ”

“ถ้ าอย่างนันก็เหลืออีกปี กว่าๆ สินะ ระหว่างนันก็เตรี ยม

ตัวไปสอบโรงเรี ยนนันแล้ วกัน”

มยองจุนเบิกตาโพลงให้ กบั คําพูดทีคาดไม่ถงึ เลยสักนิด

“คุณปู่ ...หรื อว่าการพูดคุยกันภายใน....”

162
แม้ จะคิดไว้ วา่ คงไม่ใช่ มยองจุนเองก็ไม่ได้ สมัครใจกับ
เรื องทุจริ ตจึงลังเลทีจะพูดมันออกมา แน่นอนว่าในตอน
นัน ไม่จําเป็ นต้ องพูดถึงเสียงตวาดของปู่ ทีดังขึนเลย

“แย่มาก! เห็นปู่ เป็ นอะไรฮะ!”

มยองจุนหลับตาทังสองข้ างแน่นทังตรงหน้ าคุณปู่ ที

กําลังตวาดเสียงดังด้ วยสีหน้ าโมโห เขาได้ ยินเสียงโกรธ
ดังโหวกเหวกโวยวาย

“ปู่ หมายถึงให้ สอบเข้ าไปอย่างมีเกียรติมีศกั ดิศรี ไม่ใช่

จะให้ อะไรสุม่ สีสุม่ ห้ าเสียหน่อย!”

163
“ขอโทษครับปู่ ”

มยองจุนทําได้ เพียงก้ มหัวขอร้ องปู่ เท่านัน โชคดีทีความ

โมโหของปู่ ไม่ได้ อยูย่ าวนาน ท่านมีสีหน้ าไม่พอใจเล็ก
น้ อยก่อนจะจ้ องมองมยองจุนก้ มหน้ าไม่แก้ ตวั อะไรแล้ ว
พูดขึนมาอีกครัง

“สิงทีปู่ ทําได้ มนั ก็แค่การแนะนําให้ หลานไปสอบเท่านัน

เพือนปู่ คนนันไม่ใช่คนทียอมรับเรื องเส้ นสายภายในอยู่
แล้ ว จะไม่มีการฝากให้ กบั ฝั งนันเพราะเป็ นหลานของปู่
หรอกนะ ถ้ าตังใจแล้ วติดขึนมานันก็เป็ นโชคของแก ดัง
นันตังสติแล้ วเตรี ยมตัวซะ”

164
ปู่ ทิงคําพูดนันเป็ นครังสุดท้ ายก่อนจะบอกให้ มยอง
จุนออกจากห้ องไป

ตัวเลือกโรงเรี ยนเอกชนไม่ได้ มีอยูใ่ นแผนชีวิตของเขาเลย

เขาตังเป้าหมายเพียงแค่อาจารย์ข้าราชการเท่านัน แม้
จะกลุ้มใจพักหนึงว่าจะยินยอมรับคําแนะนําของปู่ ดีหรื อ
ไม่ แต่เขาก็ไม่กล้ าปฏิเสธคําแนะนํานัน การว่าจ้ างของ
อาจารย์โรงเรี ยนเอกชนก็มีความภาคภูมิใจในอัตราการ
แข่งขันทีไม่ได้ ง่ายเช่นกัน แต่อย่างน้ อยมันก็ไม่มนคงยิ
ั ง
กว่าการว่าจ้ างอาจารย์ข้าราชการทีไม่ร้ ูวา่ จะพลิกผันไป
ยังสิงทีคาดหวังไว้ หรื อไม่

วิชาพลศึกษาไม่ได้ ถกู บรรจุลงในการว่าจ้ างอาจารย์

ระดับมัธยมศึกษาของพืนทีโซลตามทีมยองจุนคาด
165
การณ์เอาไว้ สุดท้ ายเขาก็สอบผ่านการแข่งขันรอบสุด
ท้ ายอันดุเดือดของโรงเรี ยนทีปู่ เคยแนะนําเอาไว้

ซึงเรื องนันมันก็ผา่ นมาสองปี แล้ ว

__________________________
__________________________
_________________
ตอนที 7

“แต่ยงั ดีทีคนสมัยนีอย่างอาจารย์ยนุ ไม่ทําเรื องน่าอับ

อายแถมยังซือสัตย์ ฉันเป็ นคนไปขออาจารย์ยนุ เข้ ามา
ในแผนกการศึกษาเองเลยนะ ขยันเรี ยนรู้เข้ าไว้ ถึงมันจะ
เหนือยตอนนีแต่ตอ่ ไปจะไม่เสียใจเลยล่ะ”

166
ใบหน้ ากร้ านแดดของมยองจุนเจือสีแดงขึนมาจนเตะตา
จากคําพูดของหัวหน้ าทีให้ กําลังใจพร้ อมกับหัวเราะร่า
เขาใช้ หลังมือกดความร้ อนบนแก้ มทีกําลังร้ อนวูบวาบ
แล้ วสะบัดหน้ าไปมา

“ว่าแต่พรุ่งนีจะเซ็นอนุมตั ิช่วงไหนเหรอครับ”

“ยิงเร็วเท่าไหร่ก็ยิงดีสิ พรุ่งนีคาบแรกว่างหรื อเปล่า”

“ครับ ว่างครับ”

“งันก็ไปตอนนันเลย พรุ่งนีอาจารย์ใหญ่อยูโ่ รงเรี ยน

ตลอดก็รีบให้ ไปเซ็นแล้ วสังพิมพ์เอกสารเลย”
167
“รับทราบครับ”

มยองจุนดึงเก้ าอีมานังพร้ อมกับคําพูดของหัวหน้ า

เป็ นเพราะหัวหน้ าพูดหรื อไม่ก็เพราะเขาอยากรี บทํางาน

นีให้ เสร็จแล้ วพักผ่อนสักหน่อย มยองจุนจึงตรวจ
กระดาษข้ อสอบทีเหลือสองชุดจนเสร็จเรี ยบร้ อย หลัง
จากจัดการแยกข้ อสอบตามวันทีสอบและชันปี ด้ วย
ความสบายใจแล้ ว เขาก็บนั ทึกข้ อมูลทังหมดลง
คอมพิวเตอร์

“วันนีลําบากเพราะผมเลยนะครับ ขอบคุณมากครับ”

168
“อา ไม่ใช่เพราะอาจารย์ยนุ หรอก พรุ่งนีเช้ าก็รีบไปให้
เซ็นอนุมตั ิแล้ วพักเถอะ ลําบากมามากแล้ ว”

“ไม่หรอกครับ มันเป็ นเรื องทีต้ องทําอยูแ่ ล้ ว ตอนสอบ

ปลายภาคผมจะพยายามมากกว่านีนะครับ”

เขาขอตัวกลับก่อน ปล่อยหัวหน้ าแผนกอยูใ่ นห้ องพัก

อาจารย์เพราะอีกฝ่ ายบอกว่ายังเหลือสิงทีตัวเองต้ อง
ดูแลอยูน่ ิดหน่อย หลังจากนันมยองจุนก็ออกมาจาก
อาคารส่วนกลาง

วันนีเขาอยูใ่ นสภาพทีเหนือยล้ าจนไม่อยากขับรถ จึง

169
ตัดสินใจทิงรถเอาไว้ แล้ วเดินทางโดยรถสาธารณะซึง
กว่าจะถึงบ้ านของมยองจุนก็ใช้ เวลาประมาณหนึง
ชัวโมง ยีสิบนาที หากเป็ นรถส่วนตัวจะใช้ เวลาประมาณ
สีสิบนาที แม้ เขาจะเสียดายเวลาทีทิงไปบนท้ องถนน
เลยคิดจะหาห้ องพักใกล้ ๆ โรงเรี ยนดู แต่ก็ไม่กล้ าอาศัย
อยูต่ วั คนเดียว ช่วงเวลาทีก้ าวเท้ าเดินไปยังทางออก
ประตูหน้ า ลมกลางคืนทีเย็นยะเยือกก็เฉียดผ่านแก้ ม
ของเขาไป

“โอ้ ย หนาว”

เสียงเล็กๆ ดังจากด้ านหลังของมยองจุนทีกําลังไหล่สนั

170
“อาจารย์ยนุ ... มยองจุนเหรอครับ”

มยองจุนค่อยๆ หันไปตามเสียงเรี ยก

“อาจารย์ซอจีอ”ู

แล้ วก็ต้องไม่เชือสายตาตัวเองอยูค่ รู่หนึง ซอจีอกู ําลัง

มองเขาอยูใ่ นจุดทีห่างกันเพียงไม่กีก้ าว

“อยูโ่ รงเรี ยนถึงเวลานีเลยเหรอครับ”

171
เมือจ้ องมองใบหน้ าสวยของซอจีอทู ีกําลังทําดวงตากลม
โตพร้ อมกับเดินมาหา มยองจุนจึงรี บตังสติอย่างรวดเร็ว

“ครับ ตรวจกระดาษข้ อสอบน่ะครับ”

“ยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ”

“เพิงเสร็จแล้ วก็ออกมาครับ พรุ่งนีจะนําไปเซ็นอนุมตั ิ

และพิมพ์เอกสารครับ”

“งันตอนนีคงสบายขึนมาหน่อยแล้ วสินะครับ”

172
“อืม... ก็พอประมาณครับ”

มยองจุนฝื นยิมให้ กบั คําถามใสซือของจีอู

แม้ วา่ จะตังใจตรวจสอบมากขนาดไหนแต่ก็เป็ นธรรมดา

ทีจะเกิดข้ อผิดพลาดขึนมาได้ ซึงบางจุดผู้ตรวจเองก็ไม่
ทราบจึงเป็ นเรื องทีจัดการได้ ยาก ยกตัวอย่างเช่น คํา
ตอบของข้ อสอบคณิตศาสตร์ เป็ นได้ ทงสองข้
ั อ หรื อข้ อ
สอบภาษาต่างประเทศทีมีความผิดพลาด

ถ้ าหากพบเจอในสถานการณ์ทียังไม่ได้ พิมพ์เอกสารก็
ถือเป็ นโชคดี แต่หากถูกค้ นพบหลังจากพิมพ์ออกมาแล้ ว
ก็จะกลายเป็ นสภาวะฉุกเฉิน ไม่เพียงเท่านัน แม้ จะไปถึง

173
ขันตอนการสังพิมพ์แล้ วก็ไม่ใช่เรื องทีปล่อยวางใจไปได้
เมือได้ ยินคําอธิบายจากมยองจุน สีหน้ าของซอจีอกู ็เคร่ง
เครี ยดขึนมาอีกครัง

“เป็ นปี ทีสองแล้ วทีออกข้ อสอบ จนถึงตอนนีผมยังจมอยู่

กับการออกข้ อสอบอย่างเดียวไม่เคยรู้เลยนะครับว่ามี
เรื องแบบนีด้ วย ลําบากแล้ วทํายังไงล่ะครับ”

“คือ... มันก็เป็ นงานในปี นีแล้ วผมจะทําอะไรกับมันได้ ละ่

ครับ ว่าแต่สองปี เหรอครับ สอนอยูท่ ีอืนก่อนจะมาทีนี
เหรอครับ”

“อา... ผมก็อยูโ่ รงเรี ยนนีเมือปี ทีแล้ วนะครับ ว่าจ้ างชัว

174
คราวน่ะครับ”

สีหน้ าของมยองจุนเปลียนไปจนประหลาดกับคําพูดของ
จีอู มันเป็ นเรื องทีเขาได้ ยินเป็ นครังแรก

“ปี ทีแล้ วก็อยูแ่ บบว่าจ้ างชัวคราวเหรอครับ”

“ครับ อยูแ่ บบว่าจ้ างชัวคราวแล้ วมีตําแหน่งอาจารย์

ประจําพอดี เลยสอบบรรจุแล้ วก็ติดทันทีเลยครับ โชคดี
นะครับว่าไหม”

‘อย่างนันก็ถกู ส่งไปประจําชันปี ทีสามทันทีตงแต่

ั ปีแรกที
ได้ บรรจุเลยสินะ’
175
เมือว่าดังนันข้ อทีเขาเคยสงสัยก็คลีคลาย จีอกู ้ มหน้ าลง
แล้ วไม่ได้ พดู อะไรอีกหลังจากพูดสิงเหล่านันจบ แต่มนั
มืดไปหมดทังสีทิศจนเขาไม่สามารถแยกแยะสีหน้ าได้
เลย มยองจุนชําเลืองมองหน้ าซอจีอสู กั ครู่แล้ วพูดขึน

“แต่...อาจารย์ประจําชันปี สาม เลิกงานเวลานีได้ ด้วย

เหรอครับ”

“อะไรนะครับ”

“แล้ วเด็กๆ จะทํายังไงล่ะครับ”

176
จีอยู มออกมาอย่
ิ างสดใสกับคําถามของมยองจุน

“อ๋อ นักเรี ยนห้ องผมไม่เรี ยนภาคคําน่ะครับ”

นีมันอะไรกันอีกล่ะเนีย มยองจุนทบทวนอย่างละเอียด
กับคําพูดของซอจีอทู ีไม่ได้ ร้ ูสถานการณ์อะไร เขาถอน
หายใจเบาๆ มัธยมปลายปี สาม ห้ องสิบ เป็ นสายศิลปะ
และพลศึกษา

“สายศิลป์-กีฬาเหรอครับ”

“ครับ ก็เหมือนจะมีเด็กทีอยากเรี ยนภาคคําอยูบ่ ้ าง แต่

ไม่ใช่เด็กห้ องผมเลยครับ”
177
“แล้ วทําไมยังอยูจ่ นถึงเวลานีอีกเหรอครับ”

“ผมต้ องคุมนักเรี ยนทีเรี ยนภาคคําด้ วยตัวเองทีโรงเรี ยน

น่ะครับ แค่ผมเท่านันแหละทีไม่ยอมออกมาน่ะ”

เขาเห็นใบหน้ าของซอจีอสู ดใสขึนมาจากการยิมเล็ก

น้ อยและยักไหล่เบาๆ หลังจากมยองจุนมองรอยยิมนัน
ก็พยายามทําให้ หวั ใจทีกําลังเต้ นตุบตับสงบลงก่อนจะ
ถามอีกคน

“บ้ านอยูไ่ หนเหรอครับ”

178
“ผมพักอยูใ่ กล้ ๆ โรงเรี ยนนีเองครับ แล้ วอาจารย์ละ่ ครับ”

“ผมอยูไ่ กลนิดหน่อยครับ”

“เวลามาทํางานไม่เหนือยแย่เหรอครับ”

“ถ้ าขับรถก็ใช้ เวลาประมาณสีสิบนาที แต่ก็ยงั ต้ องใช้

ความอดทนพอประมาณเลยนะครับ วันนีไม่ได้ เอารถมา
ก็คงต้ องใช้ เวลานานกว่านันหน่อยน่ะครับ”

ใบหน้ าของจีอทู ีจ้ องมองมยองจุนฝื นยิมก็เปลียนไป

อย่างพิลกึ

179
“ลองออกจากบ้ านมาอยูค่ นเดียวสิครับ”

“ครับ คิดว่าจะย้ ายออกมาอยูค่ นเดียวใกล้ ๆ โรงเรี ยน แต่

ก็ยงั ไม่มีเวลาว่างไปหาบ้ านเลยครับ”

จีอมู องมยองจุนทียิมเคอะเขินสักครู่ก็ยมออกมาเล็
ิ ก
น้ อยและเห็นพ้ องกับคําพูดนัน

“ความจริ งแล้ วผมก็บ้านไกลนิดหน่อย ปี ทีแล้ วก็เลย

ลําบากนิดหนึง แต่เมือต้ นปี ขอให้ พอ่ แม่ช่วยถึงได้ แยก
ออกมาอยูค่ นเดียวน่ะครับ ไม่เหมือนกับคนอืนเลยนะ
ครับ”

180
“ผมก็กลุ้มใจว่าจะลองทําแบบนันดูดีไหม แต่สมัยเรี ยน
พ่อแม่เหนือยกับผมมากจนไม่กล้ าเอ่ยปากออกไปเลย
ล่ะครับ”

มยองจุนพูดเช่นนันพร้ อมกับหัวเราะออกมา บนใบหน้ า

ของจีอกู ็มีรอยยิมขึนมาจากเสียงหัวเราะอันสดใสของอีก
คน

“อาจารย์ยนุ นิสยั ดีจงั เลยนะครับ น่าอิจฉาจังครับ”

แม้ ประโยคนันจะทําให้ หน้ าของมยองจุนร้ อนวูบวาบขึน

มา แต่เพราะความมืดปกคลุมโดยรอบจีอจู งึ ไม่ได้ สงั เกต
การเปลียนแปลงของเขา มยองจุนพยายามหยุดไอร้ อน

181
บนใบหน้ าทีกําลังร้ อนผ่าว รวมถึงเสียงหัวใจทีดัง
ตูมตามตังแต่เมือสักครู่ ก่อนจะยิมแห้ งๆ ออกมา

“ไม่ขนาดนันหรอกครับ อาจารย์ซอเองก็ดนู ิสยั ดีมากเลย

นะครับ”

“ครับ? ไม่นะครับ ผมค่อนข้ างลังเลง่ายแล้ วก็กลัวคน

แปลกหน้ าด้ วยครับ”

เมือมยองจุนมองหน้ าของจีอทู ีพูดแบบนัน ก็นกึ ถึงวันที

ตัวเองแอบมองจีอจู ากทางเดินบนตึกเมือไม่นานมานี
การเผชิญหน้ ากับเด็กๆ ของซอจีอกู ็ไม่ได้ ดเู ป็ นเรื องยาก
ขนาดนันนีนา แน่นอนว่าเด็กๆ ส่วนใหญ่กําลังง่วงนอน

182
แต่นนมั
ั นก็เป็ นเพราะความเหนือยล้ าเป็ นพิเศษในเวลา
ช่วงบ่าย แต่จากทีมองอยูห่ า่ งๆ คาบเรี ยนของซอจีอกู ็ดู
ธรรมดาเป็ นทีสุด

“เด็กๆ ไม่ได้ คิดแบบนันหรอกครับ”

มยองจุนพูดขึนพร้ อมกับจ้ องมองไปทางจีอู นันเป็ นคํา

พูดทีเขาสามารถพูดได้ มากทีสุดตอนนี

ทันใดนันบรรยากาศรอบข้ างของทังคูก่ ็สงบเงียบลง คง

เพราะตกใจซอจีอถู งึ ได้ อ้าปากเล็กน้ อยขณะทีมองมยอง
จุนอย่างเหม่อลอย เขาคิดไปเองหรื อเปล่าว่าใบหน้ าขาว
ในความมืดดูเจือสีแดงระเรื อขึนเล็กน้ อย มยองจุนหวัง

183
ว่าจะไม่แสดงสีหน้ าของตัวเองทียังร้ อนผ่าวให้ เห็นก่อน
จะพูดออกไป

“ถ้ ายืนอยูต่ รงนีจนเด็กทีเรี ยนภาคคําเลิกดูทา่ คงไม่ได้

ออกจากโรงเรี ยนหรอกนะครับ ไปกันดีกว่าไหมครับ”

“ครับ? อ๋อ ครับ!”

จีอไู ด้ สติจากประโยคนันก็สา่ ยหน้ าอย่างแรง

ทังคูค่ อ่ ยๆ เดินไปทางประตูหน้ าโรงเรี ยน และใช้ เวลาพอ

สมควรกับพืนทีอันกว้ างขวางของโรงเรี ยน พวกเขาเดิน
ไปตามทางทีปูพืนถนนเป็ นอย่างดี มยองจุนหันไปมอง
184
รอบๆ เล็กน้ อย

สนามโรงเรี ยนทีเคยเอะอะไปด้ วยเสียงของเด็กนักเรี ยน

ตลอดเวลากลับมีแต่ความมืดทีเงียบงัน ผู้คนละแวก
สนามกีฬากําลังวิงออกกําลังกายไปตามลูว่ ิงและอยูร่ ่วม
กันเป็ นกลุม่ ๆ ใกล้ ๆ ประตูด้านหน้ าของโรงเรี ยนมีเพียง
แสงจากเสาไฟทีเปิ ดสลัวๆ ช่วยให้ บริ เวณโดยรอบมีแสง
สว่าง มยองจุนค่อยๆ เดินและรับรู้ถงึ ตัวตนของซอจีอทู ี
เดินอยูข่ ้ างๆ ตัวเขา

“เวลานีก็ยงั มีคนอยูอ่ ีกนะครับเนีย”

185
เสียงเล็กๆ ทีได้ ยินใกล้ กว่าปกติทําให้ มยองจุนหันไปดู
สนามกีฬาอย่างไม่ใส่ใจ

บางคนวิงบนลูว่ ิงเบาๆ บางคนวิงรอบสนามกีฬาด้ วย

ความเร็วพร้ อมกับปล่อยลมหายใจหยาบๆ เด็กๆ ที
กระโดดเชือก ครอบครัวทีกําลังตีแบดมินตัน มีกลุม่ คน
มากกว่าทีเขาคิดกําลังออกกําลังกายอยูใ่ นสนามกีฬา
ภาพทีเห็นเต็มไปด้ วยพลังแห่งชีวิตจนทําให้ ร้ ูสกึ ดี มยอง
จุนจึงยกริ มฝี ปากขึนมาเล็กน้ อย

“เสร็จกิจวัตรประจําวันในหนึงวันแล้ ว ก็คงจะเปลียน
บรรยากาศแล้ วก็ออกกําลังกายไปด้ วยนะสิครับ”

186
“ไม่เหนือยเหรอครับ”

“ออกกําลังกายเล็กๆ น้ อยๆ ก็ดีกบั สุขภาพนะครับ ก่อน

อาจารย์ซอจะเลิกงานกลับบ้ านก็ลองไปวิงค่อยๆ ดูก็ได้
นะ”

“ผมกับกีฬาเป็ นเรื องไกลตัวกันเลยครับ อาจารย์ยนุ มีไป

ออกกําลังกายอะไรเป็ นพิเศษไหมครับ”

“ผมเหรอ เอ่อ... จะกีฬาหรื องานมันก็เหมือนกันน่ะครับ

ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ”

จีอทู ีมีสีหน้ าเคลือบแคลงใจหันไปถามมยองจุนที

187
ตอบอย่างอ่อนโยนด้ วยสีหน้ าทียังคงมีรอยยิม

“ดูเหมือนจะเล่นกีฬาเก่งมากเลยนะ แต่คาดไม่ถงึ เลยนะ

ครับ”

“ถ้ าหักโหมเกินไปยังไงก็เจ็บครับ ร่างกายของคนเราก็มี

อายุขยั ถ้ าใช้ มนั อย่างไม่ร้ ูอีกหน่อยพออายุเพิมขึนส่วนที
ต้ องใช้ ก็จะด้ อยลง ค่อยๆ ทํามันไปทีละนิดอย่างสมํา
เสมอเป็ นเรื องทีดีทีสุดครับ ถ้ าต่อไปอาจารย์จะออก
กําลังกาย ก็อย่าหักโหมตังแต่เริ มนะครับ”

“รับทราบครับ”

188
เสียงหัวเราะเจือกับเสียงพูดเล็กน้ อย รอยยิมยังไม่จาง
หายไปจากริ มฝี ปากของมยองจุนเพราะปฏิกิริยาอันนุ่ม
นวลอย่างไม่ร้ ูตวั ของจีอู ในตอนนันมยองจุนก็บน่ พึมพํา
ด้ วยเสียงเบาๆ

“อา... ไม่อยากกลับบ้ านเลย...”

เมือรู้วา่ ได้ ปล่อยสิงทีคิดในใจออกมารี บปิ ดปาก

โดยอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่สามารถเก็บคําพูดทีพ่นออก
ไปแล้ วได้ จากนันก็เสียงหัวเราะเบาๆ อยูข่ ้ างๆ มยองจุน
ก็ยิงรู้สกึ อยากจะหลบหนีไปให้ พ้น

“ถ้ าถึงบ้ านแล้ วคงไม่มีเวลาพักผ่อนสินะครับ”

189
ความเห่อร้ อนทีสงบลงได้ ยากเริ มก่อตัวอีกครังเพราะซอ
จีอตู อบกลับด้ วยนําเสียงปนเสียงหัวเราะออกมานิด
หน่อย มยองจุนยกมือมากุมแก้ มทังสองข้ างทีกําลังร้ อน
ผ่าว จากนันจึงพยักหน้ าช้ าๆ การได้ พดู คุยเรื องดีๆ
พร้ อมกับเดินเคียงข้ างกันไปมันเพลิดเพลินได้ ขนาดนี
เลยเหรอ น่าเหลือเชือจริ งๆ

“ครับ ถ้ าทําได้ ผมก็คอ่ นข้ างทีจะเลิกงานทันทีไม่รีรอ

อะไร...”

“ตังแต่พรุ่งนีก็กลับเร็วได้ แล้ วนิครับ ทนแค่วนั นีเท่านัน

เอง”

190
“อย่างนันแหละครับ คือไม่ใช่วา่ มีอะไรพิเศษหรอกนะ
แต่อาจารย์ซอนีน่าอิจฉาจริ งๆ”

“อะไรกันครับ ผมอยูค่ นเดียวก็จริ ง แต่มนั ก็หนักใจเพราะ

บ้ านหลังใหญ่เกินจนไร้ ประโยชน์น่ะครับ ทําความ
สะอาดก็ลําบาก ดูแลพืนทีส่วนทีเหลือก็ยาก บ้ านมันก็
ต้ องมีคนอาศัยอยูเ่ สมอถึงจะไม่เสือมโทรม วันๆ ผมก็อยู่
แต่ทีโรงเรี ยนกลับมาเดียวเดียวก็นอนหลับแล้ วก็ออกไป
ทํางานอีกวนอยูอ่ ย่างนี สภาพยิงรกรุงรังขึนทุกวันเลยล่ะ
ครับ”

ซอจีอพู ดู เช่นนันพร้ อมกันเดินจําอ้ าวไปเรื อยๆ มยองจุน

ก้ าวเท้ าเดินเร็วไปหน่อยจนเหมือนเดินอยูห่ า่ งกัน เขา
191
เลยลองเดินช้ าๆ อีกครัง แต่เมือจีอกู ้ าวเดินจําอ้ าวซําอีก
มยองจุนจึงรับรู้ถงึ เหตุผล ก่อนการก้ าวเดินจะเริ มช้ าลงที
ละนิด

“ในหนึงสัปดาห์ดแู ลภาคคํากีครังเหรอครับ”

“แล้ วแต่ครับ แต่ยงั ไงก็สกั ... สองครัง ถ้ ามากหน่อยก็

สามครัง แต่ตอ่ ให้ ไม่ใช่แบบนัน ถ้ ารวมถึงคาบพิเศษกับ
คาบชดเชยก็เลิกเวลานีตลอดน่ะครับ”

“งันก็ไม่ได้ พกั เลยสิ ทนไหวเหรอครับ ไม่ได้ ทําแค่อย่าง

นันอย่างเดียวนีครับ ต้ องใส่ใจให้ คําปรึกษาเรื องเรี ยนต่อ
กับเด็กๆ ด้ วย”

192
“ก็ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวทีเป็ นแบบนัน… ไม่เป็ นไรหรอก
ครับ จะให้ รับผิดชอบแค่ชนปี
ั สามไปตลอดชีวิตเลยเหรอ
ครับ”

เขาไม่เห็นสีหน้ าของซอจีอจู ะสดใสขึนมาเลย

ลมหนาวในตอนกลางคืนพัดผ่านทังสองคนไป ผมของ
อีกฝ่ ายทียาวเล็กน้ อยปลิวเบาๆ ละต้ นคอขาว มยองจุน
ทอดสายตามองลําคอจีอนู ิงๆ ก่อนจะพูดขึน

“ใช่สคิ รับ ถ้ าสักวันหนึงผมก็ต้องดูแลชันปี สาม มันก็คง

เป็ นแบบนันแหละครับ”

193
ก่อนจะมาทํางาน เขาคิดว่าตัวเองจะคุ้นเคยกับอาชีพ
อาจารย์ได้ หรื อไม่ เพราะเมือก่อนมยองจุนเคยใช้ ชีวิต
ประจําวันอย่างไม่ปกติมาโดยตลอดและรู้สกึ เหมือนสิง
นันเป็ นเป้าหมายทียิงใหญ่ทีสุดในโลก

“อา ถึงแล้ วครับ”

เสียงของจีอหู ยุดพร้ อมกับย่างก้ าวของทังคู่ พวกเขามา

ถึงหน้ าประตูโรงเรี ยนแล้ ว มยองจุนมองจีอทู ีอยูข่ ้ างๆ ตัว
เขา อีกคนก็เงยหน้ าขึนเล็กน้ อยเพือมองมยองจุน

194
“ทําไมครับ อาจารย์ก็ไม่อยากกลับบ้ านเหมือนกันเหรอ
ครับ”

จีอหู วั เราะขึนมาเพราะประโยคนัน

“ทําไงได้ ละ่ ครับ ผมก็ไม่คอ่ ยชอบอยูค่ นเดียว”

อีกคนพูดเช่นนันก่อนจะหันมาโค้ งเบาๆ ให้ มยองจุน

“งันผมไปก่อน เดินทางกลับดีๆ นะครับ ได้ คยุ กันวันนี

สนุกมากเลยครับ”

195
“ครับ พักผ่อนนะครับ”

มยองจุนก็โค้ งเล็กน้ อยให้ จีอู แล้ วค่อยๆ เดินไปยังป้าย

รถประจําทางทีอยูห่ น้ ากําแพงโรงเรี ยน

ลมเย็นๆ เฉียดผ่านใบหน้ าเขาไป ก้ าวเพียงไม่กีก้ าวก็ถงึ

ป้ายรถประจําทางแล้ ว ทว่ากลับมีแค่อากาศเย็นทีเปล่า
เปลียวเท่านันทีกําลังต้ อนรับมยองจุนอยู่

เขานังเหม่อลอยบนเก้ าอีทีไม่มีเจ้ าของและมองทาง

ม้ าลายเหมือนเป็ นความเคยชิน มยองจุนเห็นซอจีอู
กําลังรอสัญญาไฟพอดี คนทีสุขมุ และนิงเฉยกับคนทียิม
เจ้ าเล่ห์ในความฝั นของเขาเป็ นคนเดียวกันจริ งเหรอ

196
ระหว่างทีเขาทอดมองซอจีอแู ละไม่ได้ เคลือนไหวใดๆ
สัญญาณไฟก็เปลียนเป็ นสีเขียว อีกฝ่ ายจึงข้ ามถนนและ
หายเข้ าไปในความมืด

มยองจุนมองแผ่นหลังทีค่อยๆ ห่างไกลออกไปจากสาย
ตาช้ าๆ ใบหน้ าของเขาก็สขุ มุ และนิงเฉยลงเหมือนจีอู
__________________________
__________________________
____________
ตอนที 8

“โอ้ โห ยังไม่ตายแฮะ ตอนนีก็สบายใจไปได้ อีกเดือนหนึง

สินะ”

197
“สบายใจอะไรล่ะครับ ผ่านกีฬาสีไปก็สอบปลายภาค
อีก”

“ตอนนีสําคัญทีพ้ นขีดอันตรายแล้ วน่า ไม่ต้องพูดอะไร

แล้ ว”

ร้ านซุปมันฝรังซีโครงหมูทีตังอยูห่ า่ งจากโรงเรี ยนไปนิด

หน่อยมีเสียงดังเอะอะจากเหล่าอาจารย์ทีมารวมตัวกัน
ทันทีทีเสร็จสินการสอบกลางภาคกันแล้ ว วันนีมยองจุน
ก็มาร่วมด้ วยอย่างทุลกั ทุเลกและกําลังคอยดูแลริ นเหล้ า
ลงแก้ วเปล่าให้ กบั ทุกคน

“นี อาจารย์ยนุ วันนีดืมได้ ใช่ไหม นายเหนือยมามาก

198
แล้ ว รับไปสักแก้ วสิ”

“ขอบคุณนะครับ หัวหน้ าก็ลําบากเหมือนกันครับ”

การทานอาหารร่วมกันครังทีแล้ ว เขาสามารถอ้ างว่าดืม

ไม่ได้ เพราะวันต่อไปจะต้ องมาตรวจข้ อสอบ แต่วนั นีมัน
ต่างกัน มยองจุนโค้ งให้ หวั หน้ าทีกําลังริ นเหล้ าอย่างมุง่
มันก่อนจะยืนทังสองมือไปรับแก้ ว

เหล่าอาจารย์ของโรงเรี ยนมัธยมซองอุนทีรวมตัวกันอยูท่ ี
นีส่วนใหญ่กําลังตืนเต้ นเหมือนเด็กๆ ทีรอคอยอิสระที
กําลังมาถึงในวันสอบเสร็จ เมือส่งเด็กนักเรี ยนกลับบ้ าน
ไปแล้ วทุกคนจึงใช้ เวลาทีเหลือในห้ องพักอาจารย์และ

199
เมือถึงเวลาอาหารเย็นก็มารวมตัวพบปะกันในสถานที
นัดหมาย ซึงครังนีไม่ใช่ร้านอาหารเกาหลีดงเดิ
ั มหน้ า
โรงเรี ยนทีเคยทานกันเป็ นประจํา แต่เป็ นร้ านซุปซีโครง
หมูทีอยูไ่ กลออกมาหน่อย มยองจุนประหลาดใจกับการ
เลือกสถานทีทีนัดวันเวลา อีกทังยังรู้สกึ ถึงจุดประสงค์
แอบแฝงอยูด่ ้ วย เมือก้ าวเข้ ามาในร้ านอาหาร หัวหน้ า
แผนกทีตังใจวางแผนไว้ ก็ลากตัวเขาไปทันที

“ยุนมยองจุน ฉันตังใจจะพานายไปอยูด่ ้ วยอีกหนึงปี แต่

หัวหน้ าแผนกการศึกษามีเรื องวุน่ วายมากเลยพลาดไป
ปี หน้ าต้ องมาแผนกกิจการโรงเรี ยนอีกนะ”

“หัวหน้ า ทําไมเป็ นแบบนีล่ะครับ ไม่ยดึ ติดกับอาจารย์ยุ

นมากไปหน่อยเหรอครับ”
200
“ก็ฉนั ถูกใจก็ต้องยึดติดสิ เขาทํางานเก่งนะ นิสยั ก็ดีด้วย”

“โอ้ ย ทําแต่พอประมาณเถอะครับ อาจารย์ยนุ ก็ต้องไป

ลองเจอนู้นเจอนีด้ วยนะครับ ต้ องลองประจําชันดูบ้าง นี
มันลําเอียงกันนีครับ ลําเอียง”

เพราะอาจารย์ทีนังอยูข่ ้ างๆ คอยสังเกตเล็กน้ อยพร้ อม

กับพูดให้ อีกฝ่ ายหยุดสักที แล้ วก็โชคดีทีการจู้จีจุกจิก
ของหัวหน้ าแผนกสงบลงไป มยองจุนจึงผ่อนลมหายใจ
อยูภ่ ายในก่อนจะตังใจปรนนิบตั ิดแู ลคนอืนต่อ

คอยสังเกตดูคร่าวๆ ว่าช้ อนและตะเกียบถูกวางไว้ บน

201
โต๊ ะหรื อไม่ หากแก้ วเหล้ าว่างก็รินเพิม เวลาของการดืม
และพูดคุยกันอย่างไม่มีหยุดพักผ่านไปเร็วอย่างกับลูก
ศร ขวดโซจูทีถูกวางไว้ อย่างระเกะระกะบริ เวณรอบๆ
โต๊ ะก็มีมากกว่าห้ าขวดแล้ ว มยองจุนจับศีรษะทีเริ มมึนที
ละนิดพร้ อมกับลุกขึนจากทีนัง

“อาจารย์ยนุ จะไปไหน”

“ไปสงบสติสกั ครู่ก่อนเดียวมาครับ”

เพราะพวกอาจารย์ร้ ูกนั ว่าเขานังอยูฝ่ ั งตรงข้ ามพวกเขา

มาเกินหนึงชัวโมงแล้ ว แถมยังไม่ได้ ลกุ ไปไหนเลยสักครัง
จึงไม่สามารถรังเขาไว้ ได้ มยองจุนเปิ ดประตูร้านอาหาร

202
แล้ วเดินออกมาข้ างนอกเงียบๆ

“โอ้ ย... หนาว”

เมือเปิ ดประตูออกไปมยองจุนก็ต้องตัวสันเพราะลมเย็น
ทีพัดมา จากนันจึงเดินไปทางด้ านหลังร้ านอาหาร

ทีนีมีพืนทีเล็กๆ ซึงมีเพียงแค่ลกู ค้ าประจําเท่านันทีรู้ โชค

ดีทีเขาไม่เห็นเงาของใครตรงม้ านังเล็กๆ ตัวหนึงและมี
กระป๋ องนํามันพืชทีเต็มไปด้ วยทรายวางไว้ เพราะเอาใจ
ใส่คนสูบบุหรี มยองจุนทรุดลงบนม้ านังพร้ อมกับเอามือ
ลูบหน้ า

203
“อา เหนือยจัง...”

หลังจากมยองจุนเอาทังสองมือปิ ดหน้ าและบ่นเบาๆ เขา

ก็ได้ ยินเสียงก้ าวเท้ าเดินใกล้ เข้ ามาจึงเงยหน้ าขึนแล้ วหัน
ไปทางทีได้ ยินเสียง มีเงาคนหนึงเข้ ามาในสายตาพอดี

“อาจารย์ยนุ เหรอ”

ซอจีอู

“มาทําอะไรทีนีครับ มาสูบบุหรี เหรอครับ”

ระหว่างทีมยองจุนกําลังตกใจและไม่ได้ พดู อะไรออกไป

204
ซอจีอกู ็คอ่ ยๆ เดินเข้ ามาใกล้ เขาตกใจกับคําว่าบุหรี ก่อน
จะเลือนสายตาลงมาเห็นกล่องบุหรี อยูใ่ นมือของอีกคน

“อาจารย์สบู บุหรี ด้ วยเหรอครับ”

“ครับ สักมวนไหมครับ”

มยองจุนงุนงงกับใบหน้ าทีกําลังคาบบุหรี ไว้ มวนนึง

พร้ อมกับเอียงหน้ าเล็กน้ อย ประหนึงว่าทําไมอยูด่ ีๆ ถึง
ถามแบบนัน ระหว่างนันซอจีอกู ็หนั หน้ าไปเล็กน้ อยเพือ
จุดไฟแล้ วสูบเข้ าไปเฮือกนึง

“ผมนังข้ างๆ ได้ ไหมครับ”

205
“อา... ครับ นังเลยครับ”

ซอจีอเู ข้ ามานังข้ างๆ พร้ อมกับคําตอบของมยองจุนก่อน

จะสูบบุหรี อีกครัง

มยองจุนมองการกระทําทีดูเป็ นธรรมชาติเหลือเกินแล้ ว
จึงพูดขึน

“ไม่นกึ เลยว่าจะสูบบุหรี นะครับ”

“ผมได้ ยินแบบนันประจําเลยล่ะครับ พูดกันว่าผมดู

เหมือนพวกไม่แตะเหล้ าบุหรี เลยสักนิด”
206
“แต่ความจริ งแล้ วก็ทงสองเลยใช่
ั ไหมล่ะครับ”

“บุหรี มวนสองมวนในหนึงวัน ส่วนเหล้ าก็ประมาณหนึง

ขวด”

จีอพู ดู แบบนันพร้ อมกับปล่อยควันจางๆ ออกมาจาก

ปาก แล้ วหันไปถามมยองจุนทีกําลังมองควันบุหรี สีขาว
จางหายไปในอากาศยามคําคืนอันเยือกเย็น

“อาจารย์ยนุ ไม่สบู บุหรี เหรอครับ”

“ครับ หลอดลมผมไม่คอ่ ยดีเลยกําลังเลียงบุหรี อยูน่ ่ะ

207
ครับ เวลาเด็กๆ เรี ยกทีสนามกีฬาก็เหนือยนิดหน่อย
ครับ”

“อย่างนีนีเอง…”

ทันทีทีได้ ฟังจีอกู ็คอ่ ยๆ ขยับตัวออก มยองจุนมองไป

เรื อยๆ อย่างเหม่อลอย แต่ดเู หมือนควันบุหรี จะไปไม่ถงึ
มยองจุนแล้ ว เขาเห็นความน่ารักจากท่าทางทีแปลกไป
แล้ วยิมออกมาเล็กน้ อย

“แค่นีไม่เป็ นไรหรอกครับ สูบได้ ตามสบายเลยครับ”

“เหรอครับ แต่...”
208
“ไม่เป็ นอะไรจริ งๆ ครับ”

จีอลู งั เลใจ แต่เมือเห็นมยองจุนยิมอย่างใจกว้ างจึงก็เริ ม

สูบบุหรี อีกครัง ได้ กลินบุหรี ทีเผ็ดร้ อนขึนจมูก ทําให้
มยองจุนอ่อนแรงลงทีละนิด แม้ จะกังวลอยูแ่ ต่เขาก็ทํา
ร่างกายให้ ดแู ข็งแรงเข้ าไว้

ในช่วงเวลาสันๆ จีอปู ั กบุหรี ลงไปในกระป๋ องนํามันพืชที

ถูกวางไว้ ข้างๆ ก่อนจะขยับตัวเงยหน้ าจ้ องมองท้ องฟ้า
ยามคําคืนในเมืองทีมองไม่เห็นแม้ แต่ดาวสักดวง มันดํา
มืดเหมือนป้ายด้ วยนําหมึก

209
รอบด้ านเงียบสงบ มีเพียงเสียงชุลมุนวุน่ วายทีดังออกมา
จากร้ านอาหารทําให้ บรรยากาศอันเปล่าเปลียวนีลดลง
ไปเล็กน้ อยอย่างน่าประหลาด จะได้ กลับบ้ านตอนไหน
กันนะ มยองจุนรู้สกึ อึดอัดใจขึนเรื อยๆ จนถอนหายใจ
เบาๆ ออกมา

“มีอะไรหรื อเปล่าครับ”

ซอจีอคู งได้ ยินเสียงนัน ดวงตากลมโตจึงหันมามองม

ยองจุน เขายิมเคอะเขินให้ กบั ใบหน้ าไร้ เดียงสา

“ไม่ครับ ก็แค่... คิดว่าจะเลิกเมือไหร่น่ะครับ”

210
“อา...ดูเหมือนยังไม่จบรอบแรกเลยนะ”

ทันทีทีฟั งคําตอบของมยองจุนก็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ รอยยิมลําบาก

ใจจากใบหน้ าของจีอู

เสียงทีได้ ยินมาจากข้ างใน หลักๆ คือเสียงของเหล่า

อาจารย์ทียังอยูใ่ นร้ าน พวกเขาไม่ใช่คนทีจะกลับไปพัก
ผ่อนทีบ้ านได้ ง่ายๆ เหมือนในตอนแรกทีตัดสินใจจะมา
หรอก ตอนออกมาอยูท่ ีนีก็อาจจะหายไปแล้ วครึงหนึง
ส่วนคนทีเหลือก็จะดืมกันอีกครังและไปต่ออีกทีทีคล้ ายๆ
กับร้ านคาราโอเกะ ทุกวันก็มกั จะเป็ นแบบนี มยองจุนกับ
จีอตู ้ องคอยดูแลปรนนิบตั ิคนทีเหลือไปจนจบแน่นอน
เพราะอาจารย์ทีเป็ นหัวหน้ าแผนกบางคนจะไม่ยอมให้
กลับเร็ว แถมพวกเขายังอายุน้อยพอสมควร มยองจุนจึง
211
ถอนหายใจยาวออกมาอีกครังพร้ อมปล่อยไหล่ให้ ตกลง

“จะเลิกประมาณกีโมงเหรอครับ”

ถอนหายใจยังไม่ทนั เสร็จดี จีอกู ็ถามขึนมาด้ วยเสียง

เบาๆ มยองจุนชําเลืองมองอีกคน และตอบคําถามอย่าง
อ่อนโยน

“ไม่ร้ ูสคิ รับ น่าจะเลยเทียงคืน”

“ดึกนะครับเนีย เป็ นอย่างนีบ่อยเหรอครับ”

“ไม่ครับ ปกติอยูแ่ ค่รอบแรกก็กลับแล้ วครับ ปี ทีแล้ วไม่

212
ค่อยได้ มาใช่ไหมล่ะครับ”

“ครับ ตอนนันยังไม่ได้ คิดถึงเรื องทีจะอยูโ่ รงเรี ยนนีต่อ

เลย... ไปกินเลียงกับกลุม่ คณิตศาสตร์ มาแล้ วครังสอง
ครัง แต่กินเลียงอาจารย์ชายปี นีก็เป็ นครังแรกเลยครับ”

“ในหนึงปี มารวมตัวกันเยอะๆ ก็ประมาณสามสีครังเอง

ครับ การรวมกลุม่ กันเล็กๆ เหมือนครังทีแล้ ว นอกจากที
เห็นก็ไม่ได้ ทําอะไร ยังไงซะ เป็ นอาจารย์ประจําชันปี สาม
ให้ มาทุกครังก็คงจะไม่ได้ ค่อยมาวันเหมาะๆ แบบวันนีก็
ได้ ”

“นันมันเหนือยไปหน่อยหรื อเปล่า”

213
“ก็... อย่างนันแหละครับ”

มยองจุนยักไหล่พร้ อมกับยิมออกมา แล้ วเขาก็ได้ ยิน

เสียงตะโกนทีคุ้นเคยดังมาจากทีไหนสักที

“อาจารย์ยนุ ไปไหน ไม่ใช่วา่ เจ้ านันหนีไปแล้ วนะ”

“โอ้ ย หัวหน้ า เริ มอีกแล้ วนะ! เขาออกไปได้ ไม่นานเองนะ

ครับ เดียวก็กลับมาแล้ ว อาจารย์ยนุ เคยหนีหายไปในที
แบบนีเมือไหร่เหรอครับ ไม่เชือใจลูกน้ องอย่างนีได้ ยงั ไง”

เสียงทีคอยพยายามเข้ าข้ างเขา มยองจุนก็ค้ นุ เคย จีอู

214
เองทีรับรู้วา่ เจ้ าของเสียงนันเป็ นใครก็หวั เราะคิกคัก
พร้ อมกับส่ายหน้ าไปมาเช่นกัน

“หัวหน้ าของพวกเราเหมือนจะชอบอาจารย์ยนุ จริ งๆ เลย

นะครับ ทุกครังทีลําบากก็คอยช่วยเหลือตลอดเลยด้ วย”

“หัวหน้ าเป็ นคนดีครับ เฮ้ อ คงจะต้ องเข้ าไปแล้ วล่ะครับ”

“ไปด้ วยกันเถอะครับ”

มยองจุนใช้ มือลูบหน้ าก่อนจะลุกแล้ วจีอกู ็ลกุ ตามเขา ทัง

คูฝ่ ื นยก้ าวเดินโดยทีไม่ได้ สมัครใจกลับเข้ าไปในร้ าน
อาหาร สีหน้ าของพวกเขาดูเหนือยล้ าอย่างมาก
215
“ดูนนสิ
ั กลับมาแล้ ว! ใครบอกเขาจะหนีละ่ ครับ”

เมือมยองจุนเข้ ามาถึงหัวหน้ าชันปี สามก็ดีใจทีเจอเขา

หันไปดูโดยรอบก็เห็นทีว่างตรงนันตรงโน้ นบ้ าง มยองจุน
นังทีห่างจากหัวหน้ าไปนิดหน่อยจึงหันไปถามอีกฝ่ าย
เสียงเบาๆ

“หายกันไปเยอะเลยนะครับ”

“ท่านทีมีอายุก็กลับกันไปเกือบหมดแล้ ว ตอนนีเหลือแต่
คนทีจะไปต่อรอบสองกันน่ะสิ”

216
“ถ้ าเป็ นอย่างนันก็เยอะเลยนะ”

“คงไม่ไปทังหมดหรอก สร่างเมาขึนมาหน่อยแล้ วเหรอ”

“ไม่ร้ ูสคิ รับ”

มยองจุนยิมเขินก่อนจะดืมนําเข้ าไปหนึงอึก ในตอนนันจี

อูก็เข้ ามานังข้ างๆ เขา

หัวหน้ าแผนกทีตามหามยองจุนอย่างนัน เมือถึงเวลาที

เขาเข้ ามาอีกคนก็กําลังง่วนอยูก่ บั การดืมกับอาจารย์คน
อืนๆ มยองจุนทีจู่ๆ ก็ร้ ูสกึ สบายมากขึนจึงสนทนากับ
เหล่าอาจารย์ชนปี
ั สามอย่างเป็ นธรรมชาติ
217
“วันนีจะไปต่อกันกีรอบเหรอครับ”

“ต่อรอบสองแน่นอน ก็ร้านคาราโอเกะนันแหละ ทําไม

เหนือยเหรอ”

“เหมือนจะตายเลยครับ พูดตามตรงตอนนีผมอยากกลับ
บ้ านจะตายแล้ วครับหัวหน้ า”

ตลอดหลายวันทีผ่านมามยองจุนมัวแต่ยงุ่ อยูก่ บั งาน

สายตาของหัวหน้ าอาจารย์ชนปี
ั มองมยองจุนทีมีใบหน้ า
เสือมโทรมเล็กน้ อยสงบลง เพราะมยองจุนตังใจทําอย่าง
ทีได้ รับมอบหมายอย่างดี เขาเติมเหล้ าลงในแก้ วเปล่า

218
ของมยองจุนพร้ อมกับเดาะลินเสียงจิจ๊ ะ

“เฮ้ อ... หนุ่มบ้ านไกลลําบากเลยสินะ กลางภาคหาย

หน้ าหายตาไปเลย”

“พอวันอย่างวันนีจบไปแล้ วก็สบายไปอีกหลายเดือนเลย
นีครับ”

“ก็ใช่ ทังเรื องดูแลเหล้ าอีก หักโหมหนักขนาดนีแล้ ว

ปล่อยวางบางก็ได้ ...ถึงแม้ วา่ จะเป็ นสุดสัปดาห์ก็ตามแต่
ร่างกายมันก็จะแย่ลงนะ อะ... จริ งสิ นายไม่แยกออกมา
อยูค่ นเดียวเหรอ”

219
ทันใดนันหัวหน้ าอาจารย์ก็ถงึ พูดเรื องออกมาอยูค่ นเดียว
นีมันเป็ นเรื องทีเขาไม่ได้ คาดคิดอะไรไว้ เลย มยองจุนจึง
ย้ อนถามอีกคนด้ วยสีหน้ างุนงง

“อยูด่ ีๆ ก็พดู เรื องอะไรกันครับ”

“ทีนายเดินทางไปกลับเกินหนึงชัวโมงทุกวันมันลําบาก
น่า ก็ออกจากบ้ านมาอยูค่ นเดียวเลยสิ”

“เฮ้ อ หัวหน้ าครับ ไม่พดู เรื องของคนอืนง่ายไปเหรอครับ

ถ้ าจะเก็บเงินย้ ายไปอยูค่ นเดียวคงต้ องรออีกสักพักเลย
ล่ะครับ”

220
“อยูก่ บั เจ้ านีสิ เขาบอกมีห้องว่างอยู”่

“อะไรนะครับ”

เสียงของมยองจุนสูงขึนเมือได้ ฟังเรื องทีมันกะทันหัน

ปลายนิวของหัวหน้ าอาจารย์ชีไปทางจีอู

“หัวหน้ าเป็ นอย่างนีอีกแล้ ว อาจารย์ยนุ เขาสับสนนะ

ครับ”

“อา ทําไมล่ะ ก็จีอมู ีปัญหาเพราะบ้ านกว้ างเกินไป มยอง

จุนมีปัญหาเพราะหาบ้ านอยูไ่ ม่ได้ ก็ใช้ โอกาสนีอยูด่ ้ วย
กันไปเลยสิ ใช่ไหม แล้ วใครจะให้ อยูฟ่ รี กนั นาย็รับเงิน
221
มาแล้ วแบ่งห้ องให้ เขาห้ องนึงสิ อยูโ่ รงเรี ยนเดียวกันยังไง
ก็มนใจเรื
ั องประวัติสว่ นตัวได้ อยูแ่ ล้ ว แถมไม่มีเรื องโกง
เงินกันด้ วย ยุนมยองจุนเองก็มีรถจะไปรับไปส่งกันก็ได้ ”

“จากบ้ านผมเดินไปโรงเรี ยนใช้ เวลาสิบห้ านาทีเองครับ

แล้ วอาจารย์ยนุ กับผมก็เพิงรู้จกั กัน จะมาอยูบ่ ้ านเดียว
กันได้ ยงั ไงล่ะครับ”

“ก็เซ็นสัญญาเหมือนคนไม่ร้ ูจกั แล้ วก็อยูด่ ้ วยกันไปเลยสิ

ถามได้ ”

ในหัวของมยองจุนพันกันยุง่ เหยิงเขามองท่าทางของจีอู
ทีกําลังยับยังหัวหน้ าชันปี ด้ วยนําเสียงสุขมุ อย่างเหม่อ

222
ลอย ใบหน้ าเปื อนรอยยิมของจีอกู ําลังเผชิญกับคําพูดที
เขาไม่เคยคาดคิดเลยสักนิด พอนึกถึงเสียงครางวาบหวิว
รวมถึงใบหน้ าทีกําลังมุดอยูร่ ะหว่างขาของเขาในความ
ฝั นก็ยิงรู้สกึ งงงวยยุง่ เหยิงไปหมด จากนันหัวหน้ า
อาจารย์ทีกําลังมองหน้ าของเขาก็ปักธนูสดุ ท้ ายเข้ ามา
จนได้

“อะไร ถ้ าจะเอาอย่างนัน วันนีก็เคลียร์ กนั เลย ถ้ าจะไป

บ้ านเจ้ านันก็คิดเงินไปตามระเบียบ ระยะเวลาก็ปล่อย
ไปตามเวลา”

“แบบนันก็ได้ ครับ”

223
มยองจุนทําเป็ นไม่ร้ ูเรื องไม่สนใจอะไรเลยกับบทสนทนา
ทีเพิงผ่านไป เขาสูดลมหายใจเข้ าลึกๆ ปวดหัวโดยทีไม่
เกียวกับฤทธิเหล้ าเลย

“เอ้ า เอ้ า คาราโอเกะ ไปคาราโอเกะกันเถอะ”

“หัวหน้ าครับ ดึกมากแล้ วนะครับ ตอนนีพอแล้ วกลับ

บ้ านเถอะครับ”

“ก็ถ้าจะมากินเลียงล่ะนะ! ก็ต้องไปจนถึงคาราโอเกะสิ
ถ้ าไม่ใช่อย่างนันแล้ วมันจะเป็ นกินเลียงทีไหน”

“อาจารย์ยนุ ก็ไปคาราโอเกะด้ วยกันเถอะ ยังไงแถวนีก็มี

224
เยอะอยูแ่ ล้ วครับ”

เมือจบรอบสองก็ใกล้ เวลาเทียงคืนเสียแล้ ว เขาอยาก

กลับไปพักเร็วๆ สักหน่อย เหล่าอาจารย์ทีอารมณ์ดีขนึ
ตามอาการเมาแอลกอฮอล์ก็เริ มยืนหยัดทีจะรอคอยและ
จะไปคาราโอเกะกันให้ ได้
__________________________
__________________________
_____________
ตอนที 9

คนทีเมาแล้ วโมโหใส่อีกฝ่ ายนีมันอะไรกัน แม้ จะแค่ครัง

สองครังแต่ก็ไม่ใช่เวลาจะมาทําแบบนีเลย ในทีสุดฝ่ ายที
มีไม่กีคนก็ต้องเคลือนย้ ายไปร้ านคาราโอเกะด้ วย เพราะ

225
ไม่อาจเอาชนะการทําตัวน่ารํ าคาญของเหล่าคนเมาได้

“อา ไปตรงโน้ นกันเถอะครับ”

“รี บเข้ าไปกันเถอะครับ เดียวเสียงดังแล้ วจะไปเตะตา

ใครเข้ าอีก น่ากลัวจะตายไป”

ถึงจะเป็ นทีทีอยูห่ า่ งโรงเรี ยนไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ใช่วา่ จะ

ไม่มีนกั เรี ยนอาศัยอยูแ่ ถวนี ถ้ าพบกับฝ่ ายปกครองเข้ าก็
อาจจะยุง่ ยากหน่อย เมือพบร้ านคาราโอเกะทีตังอยูห่ า่ ง
จากคอนโดไม่ไกลหลายๆ คนจึงรี บเดินเข้ าไปข้ างในตึก
อย่างรวดเร็ว

226
“อ้ าว ยินดีต้อนรับครับ มากีท่านครับ”

“หกคนครับ”

“อ้ อ งันไปทีห้ องเบอร์ ห้าเลยครับ”

บริ เวณโดยรอบเงียบงันคงเพราะไม่มีลกู ค้ าคนอืน

อาจารย์บางคนเดินไปทางห้ องหมายเลขห้ าพร้ อมกับดึง
ตัวหัวหน้ าฝ่ ายการศึกษาไปด้ วยโดยไม่กงั วลว่าจะเข้ า
ผิดห้ องหรื อไม่ และไม่กีคนในนันก็สง่ สายตามาทางม
ยองจุน ซึงมยองจุนเองก็เข้ าใจความหมาย เขาจึงเดิน
เข้ าไปใกล้ ๆ เจ้ าของร้ านพร้ อมกับกระซิบเสียงเบาๆ

227
“คือ... ขอโทษครับ ไม่ต้องเพิมเวลาแถมให้ นะครับ”

“ครับ? ไม่เคยเจออย่างนีเลย ปกติมีแต่คนมาขอเพิม

เวลา ครังแรกเลยนะครับเนีย”

“พวกผมทีมาด้ วยกันมีคนเมามากๆ อยูด่ ้ วย ถ้ าแถม

เวลาให้ จะลําบากเอานะครับ”

เมือเขาซุบซิบด้ วยสีหน้ าพะวักพะวนอย่างจริ งจัง สีหน้ า

ของเจ้ าของร้ านก็เริ มบูดเบียวเล็กน้ อยพร้ อมกับผงกหัว
รับก่อนจะถามเสียงเบาๆ กับมยองจุน

“เรื องจริ งเหรอครับ”

228
“ก็อย่างนัน... แหละครับ”

เจ้ าของจึงพยักหน้ ารุนแรงพร้ อมตอบรับคําตอบทีคลุม

เครื อของมยองจุน

“งันผมจะไม่แถมเวลาให้ แต่รบกวนดูแลไม่ให้ เครื อง

เสียงเสียหายด้ วยนะครับ”

“ครับ ไม่ต้องเป็ นห่วง ช่วยคิดเงินอันนีให้ ด้วยครับ”

เมือมยองจุนได้ รับคําตอบยืนยันจากเจ้ าของร้ านคาราโอ

เกะแล้ ว เขาก็หยิบเครื องดืมนักกีฬาและนําอัดลมออก
229
มาจากตู้เย็น ระหว่างทีกําลังจ่ายเงินค่าเครื องดืมและค่า
ห้ องคาราโอเกะ เพลง <โมนาลิซา> หมายเลขสิบแปด
ของหัวหน้ าฝ่ ายการศึกษาก็ดงั ลันทางเดิน

“เฮ้ อ… รบกวนด้ วยนะครับ”

มยองจุนหลับตาแน่นครังหนึงก่อนจะลืมตาขึนมา เขา
โค้ งทักทายกับเจ้ าของร้ านแล้ วเดินเข้ าห้ องหมายเลขห้ า

ทว่าภายในห้ องกลับวุน่ วายไปเรี ยบร้ อยแล้ ว

หัวหน้ าฝ่ ายการศึกษาพับแขนเสือทังสองข้ างพร้ อมเต้ น

แล้ วจับไมค์ด้วยความสนุกสนาน ส่วนหัวหน้ าฝ่ ายสิง
230
แวดล้ อมกําลังตีแทมเบอลินอยูข่ ้ างๆ อีกฝ่ าย อาจารย์
ประจําชันปี ทีหนึงและสองทีเคยพบหน้ ากันตอนกินเลียง
และซอจีอทู ีกําลังกลอกตาอยูค่ นเดียวในทีไกลๆ

มยองจุนถอนหายใจหยิบเครื องดืมมาใส่ไว้ ในถังที

วางอยูบ่ นโต๊ ะแล้ วเดินไปนังข้ างๆ จีอู

“ดูไม่ปกติแฮะ”

เมือได้ ยินเสียงร้ องเพลงอย่างสนุกสนานพร้ อมกับเต้ น

อย่างเต็มแรงของหัวหน้ าฝ่ ายการศึกษา เขาก็บน่ พึมพํา
เสียงเบาๆ หลังจากนันเสียงหัวเราะก็ดงั ขึนข้ างๆ มยอง
จุนดืมนําอัดลมเข้ าไปอึกนึงแล้ วยืนเครื องดืมกีฬาให้ จีอู

231
หนึงขวด

“ดืมสิครับ”

“อา ขอบคุณครับ”

จีอตู กใจกับความใจดีทีไม่คาดคิดก่อนจะก้ มหัวให้ นิดนึง

จากนันมยองจุนก็ดืมนําอัดลมเข้ าไปอีกอึกนึง นําเย็น
หนึงอึกไหลผ่านลําคอลงไปให้ ความรู้สกึ สดชืนหลังจาก
คอแห้ งมาสักพัก

จบไปเพลงหนึงแล้ ว หัวหน้ าฝ่ ายการศึกษาส่งเสียงร้ อง

เพลงทีตัวเองชอบจนน่าหนวกหู เมือหันมองไปรอบๆ ก็
232
เห็นอาจารย์สองคนทีกําลังเลือกเพลงตามความชอบ
ของหัวหน้ าอย่างตังใจ

มยองจุนมองดูหวั หน้ าทีคึกคักกับเหล่าอาจารย์ทีตังใจ

เต้ นอยูข่ ้ างๆ ด้ วยสีหน้ าไร้ ความรู้สกึ ขณะทีเขานังตีแทม
เบอลินตุบตุบอยูก่ ็ร้ ูสกึ ถึงสายตาแปลกๆ จากด้ านข้ าง
มยองจุนจึงหันไปมองก็สบตากับซอจีอทู ีกําลังลูบขวด
เครื องดืมอยู่

‘ทําไมเหรอครับ’

หลังจากขยับปากถามโดยไม่สง่ เสียง จีอเู ข้ ามากระซิบ

มยองจุนข้ างๆ หู

233
“อาจารย์ไม่ร้องเพลงเหรอครับ”

มยองจุนยิมเล็กน้ อยกับคําถามทีดูระมัดระวัง เขาใช้ มือ

ป้องหูของจีอแู ล้ วกระซิบกลับ

“ผมร้ องเพลงไม่เพราะ เขาไม่สงให้

ั ผมร้ องเพลงหรอก
ครับ”

เพราะประโยคนันทําให้ จีอเู อียงหน้ าอย่างสงสัย

“ก็ดเู หมือนร้ องเพลงเก่งนีนา”

234
มยองจุนทําเพียงหัวเราะกับเสียงบ่นพึมพําเบาๆ นัน เขา
เคยร้ องเพลงทหารไม่ได้ จนโดนด่ากลางลานฝึ กทหาร
เมือต้ นปี ทีแล้ วหลายๆ คนก็ตืนเต้ นกับเด็กใหม่จนให้ เขา
ฝื นจับไมค์ร้องเพลง แต่อยูๆ่ เสียงทีคุ้นหูก็เข้ ามาในหูขอ
งมยองจุนทีกําลังว่าจะต้ องเล่าเรื องทีตัวเองเคยร้ องเพลง
แล้ วโดนสังให้ หยุดกลางคัน

“เวลาแบบนีก็ต้องเป็ นน้ องเล็กของเราสิ! อาจารย์ซอมา

เลือกเพลงเร็ว!”

คงจะร้ องเพลงไม่เป็ นจริ งๆ จีอหู วั เราะคิกคัก อาจารย์

หลายคนบังคับให้ จีอถู ือหนังสือรายชือเพลง แต่กลับไม่
ชวนมยองจุนร้ องเพลงเลยสักครัง จีอรู ้ ูสกึ ถึงสายตาขอ
235
งมยองจุนทีรับรู้ถงึ การแสดงออกของเขา แต่ก็ยงั หัวเราะ
อย่างต่อเนืองเพราะหยุดไม่ได้

“หยุดหัวเราะทีเถอะครับ ผมอายนะ”

“อา ขอโทษครับ ก็ทกุ คนไม่ชวนอาจารย์ร้องเพลง ก็

เหมือนว่าจะร้ องไม่ได้ จริ งๆ...”

มยองจุนมองจีอหู วั เราะขําขันพร้ อมกับพลิกหนังสือ มุม

ปากของเขาก็ยืนออกมาเล็กน้ อย เมือเห็นแบบนันเสียง
หัวเราะจึงหายไปจากหน้ าของจีอทู ีละนิด

“อาจารย์ยนุ ไม่ได้ โกรธใช่ไหมครับ”

236
“เรื องแบบนีไม่โกรธหรอกครับ”

จะโมโหอะไรกับเรื องแค่นี มยองจุนเอนตัวพิงโซฟาพร้ อม

กับจ้ องมองจีอทู ีกําลังเลือกเพลง

มองใกล้ ๆ แล้ ว ขนตาของจีอยู าวจริ งๆ เขาคิดว่าดวง

ตากลมโตทีกําลังกะพริ บอย่างมีสมาธิดเู ด็กกว่าอายุจริ ง
ม่านตาสีนําตาลทีปกคลุมด้ วยเงาของขนตาเปล่ง
ประกายเบาๆ จนดูงดงาม อยูๆ่ มยองจุนก็สะดุ้งพร้ อม
กับส่ายหัวไปมาอย่างรุนแรง

‘ฉันบ้ าไปแล้ วรึไง’

237
มยองจุนพยายามจัดการหัวสมองทีกําลังวุน่ วายก่อนจะ
ยิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึนให้ จีอทู ีตกใจจนเงยหน้ าขึน
มามอง หลังจากฝั นครังนันทุกอย่างก็ดปู ระหลาดไป
หมด เขาได้ เจอซอจีออู ยูเ่ รื อยๆ ทังทีปกติไม่มีเรื องให้ เจอ
กันเลย นันทําให้ เขารู้สกึ สนใจอีกฝ่ ายอยูบ่ อ่ ยครัง แต่สงิ
ทีลําบากใจทีสุดคือตัวเขาเองก็ไม่ได้ ไม่ชอบจีอขู นาดนัน

จีอกู ้ มหน้ าอีกครัง หลังจากตัดสินใจเลือกเพลงได้ แล้ วจึง

หยิบรี โมทขึนมา อาจารย์ฮนั ทีตังใจเลือกเพลงก่อนหน้ า
นีก็เข้ ามาจ้ องจีอใู กล้ ๆ เหมือนจะให้ ทําอะไรสักอย่าง
แล้ วก็ใช้ มือข้ างหนึงป้องหูแล้ วกระซิบก่อนจะเดินจากไป

ทันทีทีจีอพู ยักหน้ าแล้ วกดหมายเลขเลือกเพลงก็หนั มา

238
หามยองจุน

“ทําไมครับ มีเรื องอะไรเหรอครับ”

“เขาเลือกเพลงช้ าไว้ แล้ ว ก็เลยจะให้ ผมเลือกพวกเพลง

บัลลาดน่ะครับ หัวหน้ าจะได้ คอ่ ยๆ เคลิมหลับไป”

เมือฟั งจีอพู ดู จบ มยองจุนจึงเงยหน้ าขึนมาเห็นพวกหัว

หน้ าทีกําลังร้ องเพลงอย่างรื นเริ งค่อยๆ เต้ นอย่างไร้ เรี ยว
แรงตามทีพูดแถมดวงตาทังสองข้ างก็ปิดแหล่ไม่ปิดแหล่
มยองจุนก็ได้ แต่ถอนหายใจออกมาอีกครัง

“ยังเหลือเวลาอยูน่ ะ ให้ ทําไงได้ ”

239
เขาพรํ าบ่นความไม่สบายใจเสียงเบาๆ จีอจู งึ ยิมน้ อยๆ
ก่อนจะยกหนังสือเพลงหนักๆ ขึนมาวางบนโต๊ ะ

เวทีวาดลวดลายทีมาพร้ อมกับเสียงเพลงจังหวะสนุก
สนานหายไปอย่างไม่ร้ ูตวั แทนทีด้ วยเพลงช้ า สีหน้ าขอ
งมยองจุนก็เริ มแข็งทือ เขาขยีตาให้ กบั แสงแวววับและ
งอขาเข้ ามาช้ าๆ

มยองจุนไม่คอ่ ยชอบช่วงเวลาของเพลงบัลลาดเลย

ตอนร้ องเพลงจังหวะเร็วๆ แค่ตีแทมเบอลินไปไม่กีครัง

แล้ วปรับให้ ตรงกับบรรยากาศก็พอ แต่กบั เพลงบัลลาด

240
ต้ องฟั งไปเรื อยๆ ทังเพลงแล้ วเขาก็ร้องไม่เก่งเลยได้ แต่
นังนิงๆ เขาจึงทําตามหน้ าทีแบบแย่ๆ ด้ วยการช่วยส่ง
เสียงร้ องเนืองจากตัวเองก็เมาไปกับความสนุกสนาน
ตอนนีหัวหน้ าฝ่ ายสิงแวดล้ อมทีนังร้ องเพลงอย่างเต็ม
พลังกําลังปรับระดับเสียงตัวเองให้ ใกล้ กบั ระดับทีเป็ น
มลภาวะทางเสียงด้ วยความร่าเริ งใจ

‘อยากกลับบ้ านเร็วๆ แล้ ว”

ระหว่างทีมยองจุนบ่นอยูใ่ นใจกับคําพูดทีไม่สามารถ
โพล่งออกมาจากปากได้ เพลงของหัวหน้ าฝ่ ายสิงแวด
ล้ อมก็จบลง เมือเครื องบ้ าๆ นันให้ คะแนนทีออกมามาก
ถึงเก้ าสิบสองคะแนนรอบข้ างก็สง่ เสียงโหวกเหวกกัน
ออกมา
241
“หัวหน้ า สุดยอด! เท่มากเลยครับ!”

ระหว่างทีอาจารย์คนอืนประจบเยินยอพร้ อมกับเสียง
ปรบมือดังไฟลุกโชน มยองจุนก็ปรบมือให้ ด้วยสีหน้ าไม่
เต็มใจ ทันใดนันคนข้ างๆ เขาก็เอือมแขนออกมา

“อา นี เพลงผมครับ”

ซอจีอยู มอย่
ิ างเขินอายก่อนจะหยิบไมค์ทีวางอยูบ่ นโต๊ ะ
ขึนมาถือ <บทร่างของความทรงจํา> เป็ นเพลงทีมยอง
จุนชอบเช่นกัน

242
เมือทํานองทีคุ้นเคยเริ มขึนรอบข้ างเงียบลงกว่าเดิม
มยองจุนหลับตาชัวครู่และรับฟั งเพลงของจีอู

ซอจีอรู ้ องเพลงเพราะกว่าทีเขาคิดไว้

แม้ เสียงของอีกคนจะเล็กแต่ฟังแล้ วรู้สกึ ดี เสียงร้ องอย่าง

นุ่มนวลไม่ได้ มีฝีมือยอดเยียมทว่าฟั งแล้ วรู้สกึ สบายหู
ต่างจากเสียงหวีดร้ องทีได้ ยินเมือสักครู่ แม้ จะไม่ใช่สไตล์
ทีเลือกร้ องแค่เสียงสูงหรื อร้ องเต็มพลัง จีอรู ้ ูวิธีการร้ องที
เรี ยบง่าย เสียงไม่แตกหรื อสันเลย เป็ นเสียงทีฟั งแล้ วรู้สกึ
สบายใจอย่างอัตโนมัติ

แต่มยองจุนฟั งเพลงของอีกฝ่ ายต่อไม่ได้ แล้ ว แต่เมือ

243
ทํานองยังคงบรรเลงไปสักพักเพลงก็ถกู ตัดจบ

“อา เขินจนร้ องต่อไม่ได้ แล้ วครับ”

พอเขาลืมตาขึนและดุนลินเล็กน้ อยก็เห็นใบหน้ าของซอ

จีอทู ีกําลังวางไมค์ลง คงรู้สกึ อายถึงได้ ถแู ก้ มทังสองข้ าง
แล้ วรี บฝั งตัวลงกับโซฟา เมือสบตากันใบหน้ าทีมีรอยยิม
อ่อนหวานก็กลายเป็ นสีแดงเรื อ น่ารักจัง... มยองจุนมอง
จีอแู ล้ วกลืนนําลายดังเอือก

“ทําไมละครับ ร้ องเพลงเพราะออกไม่น่าหยุดเลยนะ
ครับ”

244
“ไม่เอาครับ บรรยากาศดูเงียบมากเลย เขินด้ วย”

จีอพู ดู พร้ อมกับเอามือมาพัดหน้ าแก้ เขิน มยองจุนทอด

มองภาพจีอทู ําเช่นนันแล้ วก้ มหน้ าลงเล็กน้ อย ใบหน้ าขอ
งมยองจุนเองก็กําลังขึนสีแดงอย่างไม่ร้ ูตวั
__________________________
__________________________
_______________
ตอนที 10

“เดินทางปลอดภัยนะครับหัวหน้ า”

“ใช้ ชีวิตสุดสัปดาห์ให้ เต็มทีนะครับ”

245
เมือแท็กซีเคลือนตัวออกไป ชายหนุ่มร่างกายแข็งแรงทัง
สีคนก็ถอนหายใจออกมาพร้ อมกัน

หลังจากหัวหน้ าฝ่ ายการศึกษาเมาจนตังสติไม่ได้ ก็ผล็อย

หลับอยูบ่ นโซฟา อาจารย์คนอืนๆ จึงวางไมค์ลงแล้ วช่วย
กันประคองหัวหน้ าออกมาหน้ าร้ านคาราโอเกะ

ส่วนหัวหน้ าฝ่ ายสิงแวดล้ อมทีเมาน้ อยกว่าบ้ านอยูใ่ กล้

เลยเดินโซเซกลับบ้ านไปก่อนแล้ ว คนทีเหลือเลยรวม
กลุม่ กันเรี ยกแท็กซีก่อนจะบอกทีอยูบ่ ้ านหัวหน้ าฝ่ ายการ
ศึกษาให้ คนขับซึงก็เป็ นเวลาตีหนึงแล้ ว พวกเขาถอน
หายใจเหมือนคิดหนักพร้ อมกับถูใบหน้ าของตัวเอง

246
“แล้ วพวกคุณสองคนจะเอายังไงต่อครับ”

อาจารย์ประจําชันปี หนึงทีอายุคอ่ นข้ างเด็กกว่าทุกคน

หันมาถามมยองจุนกับจีอู มยองจุนจึงตอบกลับด้ วยสี
หน้ าเหมือนทําไมถึงถามเรื องทีมันชัดเจนอยูแ่ ล้ ว

“ก็ต้องกลับบ้ านสิครับ คุณจะนังแท็กซีใช่ไหมครับ”

“เปล่าครับ ผมขับรถมา คงต้ องเรี ยกคนมาขับแทนน่ะ

ครับ”

“งันก็รีบกลับเถอะครับ อย่ายือเวลากันเลย”
247
“ครับ วันนีเหนือยหน่อยนะครับ ไว้ เจอกันครับ”

“กลับดีๆ นะครับ”

เมือคนนึงกลับไปแล้ ว คนอืนๆ ก็เริ มแยกย้ ายไปตามทาง

ของตัวเอง อาจารย์ประจําชันปี สองทียืนอยูข่ ้ างๆ มยอง
จุนก็รีบก้ าวไปตรงทางม้ าลาย มยองจุนเองก็กําลังคิดว่า
จะต้ องกลับบ้ าง แต่ในตอนนันเอง

“อาจารย์บอกว่าบ้ านอยูไ่ กลใช่ไหมครับ”

“ครับ? อ๋อ...ใช่ครับ ค่อนข้ างไกล”

248
“ถ้ างันก็นอนบ้ านผมเถอะครับ”

ซอจีอกู ้ าวเดินออกมาทันที เมือมองหน้ ามยองจุนทีกําลัง

สับสนว่านีมันเรื องอะไรกัน เขาพูดอีกครังด้ วยสีหน้ าเฉย
ชา

“กลับตอนนีกว่าจะถึงไม่ตีสามเลยเหรอครับ ก็แค่นอน
ก่อนแล้ วค่อยกลับ ไม่เป็ นไรหรอกครับ”

“คือ ผม...”

“ถ้ าไม่ชอบก็คงช่วยไม่ได้ แต่ยงั ไงมันก็ดีกว่ากลับถึงบ้ าน

249
เกือบเช้ านะ”

มยองจุนมองใบหน้ าของจีอทู ีกําลังก้ มหน้ าพูดงึมงําสัก

ครู่หนึง ก่อนจะกลืนนําลายแล้ วพูดออกไป

“น่าจะไม่สะดวก...”

“ไม่เป็ นไรครับ แค่วนั เดียวเอง”

พูดขนาดนันแล้ วยังจะปฏิเสธอีกเหรอ มยองจุนลังเลสัก

พักแล้ วพยักหน้ า

250
“งันขอรบกวนหน่อยนะครับ”

“ครับ ตามนันเลย”

เมือตอบออกไปแล้ ว ซอจีอกู ็พยักหน้ าอย่างเขินอาย

พร้ อมกับเดินเข้ ามาอยูข่ ้ างๆ มยองจุน

“ฝั งนีไม่มีแท็กซีเลยน่าจะต้ องไปถนนใหญ่ โอเคใช่ไหม

ครับ”

“ครับ ก็คงต้ องอย่างนันแหละ ปกติชวนคนทีโรงเรี ยนไป

บ้ านบ่อยไหมครับ”

251
“ผมเหรอ ไม่นะ อาจารย์เป็ นคนแรกเลยครับ”

“...ครับ?”

มยองจุนตกใจกับคําพูดของจีอู ชวนเขาทีไม่ใช่คนสนิท
ไปในทีทีไม่เคยชวนใครไปด้ วยซําเนียนะ ไม่เข้ าใจภาย
ในใจของจีอทู ีอยูด่ ีๆ ก็หยิบยืนมิตรไมตรี ให้ เลย

“ทําไมตกใจขนาดนันล่ะครับ”

อีกฝ่ ายก็คงตกใจกับปฏิกิริยาของมยองจุนเช่นกัน จีอู

เงยหน้ าขึนมองแวบนึง มยองจุนเองก็จ้องมองจีอดุ ้ วยสี
หน้ างุนงงเล็กน้ อยก่อนจะพูดขึน
252
“ไม่สิ แต่... ก็ไม่ได้ สนิทกับผมเลยนะ”

“ยังไงซะ ผมก็ไม่มีคนสนิทในโรงเรี ยนอยูแ่ ล้ วครับ ถึงจะ

เคยพูดคุยกับอาจารย์ยนุ แค่ไม่กีครัง แต่ในอนาคตก็อาจ
จะได้ เจอกันบ่อยขึน อย่าอึดอัดใจกันเลยนะครับ”

จีอพู ดู พร้ อมกับยิมเล็กน้ อย มยองจุนจ้ องดวงตาที

กะพริ บลงอย่างงดงามแล้ วก็พยักหน้ านิงๆ จากนันจึง
เริ มเดินตามจีอไู ปช้ าๆ

บรรยากาศค่อนข้ างสลัวมีไฟข้ างถนนเปิ ดอยูไ่ ม่กีดวงไม่

เหมือนละแวกคอนโด เสียงฝี เท้ าของจีอกู บั มยองจุนดัง

253
ก้ องอยูท่ วบริ
ั เวณ ทีบอกว่าเรี ยกแท็กซีแถวร้ านคาราโอ
เกะไม่คอ่ ยได้ คงจะไม่ใช่คําโกหก เพราะบนถนนอันว่าง
เปล่านีไม่มีสญ
ั ญาณของสิงทีชีวิตเลย

ตึกตึก... เสียงก้ าวเท้ าทีดังไปรอบสีทิศกับลมเย็นๆ ทีพัด

ผ่านมาเบาๆ ทําให้ มยองจุนรู้สกึ กังวลก่อนจะเหลือบ
มองจีอทู ียืนอยูข่ ้ างๆ ตัวเอง

แพขนตายาวกําลังปกคลุมเหมือนเป็ นเงาผ้ าม่าน

นัยน์ตาแสนงดงามไม่ได้ ถกู บดบังแม้ อยูใ่ นแสงไฟแวว
วาวของห้ องคาราโอเกะ มันยังคงดึงดูดสายตาของม
ยองจุนได้ เขาค่อยๆ วางมือลงกดความอยากลองสัมผัส
ขนตาอีกฝ่ ายไว้ ทําเป็ นไม่ร้ ูสกึ อะไรพร้ อมกับพูดขึน

254
“มืดจังนะครับ”

“ครับ”

“เงียบด้ วย”

“...เพราะเป็ นกลางคืนมัง”

ใช่ เพราะเป็ นเวลากลางคืนมันถึงได้ มืดมนและเงียบงัน

คําพูดเซ่อๆ ทีอยากจะถามตัวเองเหมือนกันว่าอยากจะ
พูดอะไรกันแน่ มยองจุนตัวสันกับความโง่เขลาของตัว
เองจนต้ องปิ ดปากเงียบ
255
แม้ จะรู้วา่ ต้ องรี บกลับไปพักผ่อน แต่พวกเขาก็คอ่ ยๆ ก้ าว
เดินอย่างช้ าๆ จนน่าประหลาด เขาเดินเข้ ามาชิดอยูข่ ้ าง
กายจีอโู ดยไม่ร้ ูตวั ทุกครังทีมือหรื อหัวไหล่เฉียดผ่านกัน
ก็จะรู้สกึ ถึงอุณหภูมิอบอุน่ หัวใจของมยองจุนเริ มเต้ นตึก
ตักขึนมาอีกครัง

“ปกติคงเรี ยกแท็กซีได้ แล้ ว แต่วนั นีไม่เห็นสักคันเลยนะ

ครับ”

จีอไู ม่รับรู้ถงึ ความรู้สกึ ของมยองจุนสักนิด จึงได้ แต่บน่

พึมพําอยูเ่ งียบๆ คนเดียว

256
“เดินไปมันไกลเหรอครับ”

“ถ้ าเดินก็เกินสามสิบนาทีเลยนะ...”

มยองจุนรี บพูดออกไปทันทีหลังจากเห็นใบหน้ าของจีอทู ี

บ่นเหมือนลําบากใจ

“งันลองเดินไปถนนใหญ่อีกหน่อยเถอะครับ”

“ครับ ขอโทษด้ วยนะครับ”

จีอยู มบางๆ
ิ กับคําแนะนําของมยองจุนและตามมาอยู่

257
ข้ างๆ

พวกเขาเดินไปตามทางทีนอกจากแสงไฟของร้ านทีเห็น
อยูบ่ ้ างเป็ นบางครังก็ไม่มีร่องรอยของผู้คนเลย ยามดึก
ของเมืองทีหลับใหลมันเป็ นแบบนีหรื อเปล่านะ สําหรับ
มยองจุนทีไม่เคยลองออกมาเดินเล่นในเวลากลางคืน
เลย ถนนยามคําคืนจึงดูแปลกตาและน่าอัศจรรย์ใจ

“อา แถวนีมีรถผ่านมาบ้ างนะครับ ต้ องเรี ยกแท็กซีจาก

ตรงนีได้ แน่ๆ”

เพราะเป็ นถนนใหญ่ทีอยูห่ า่ งจากละแวกคอนโดนิด

หน่อยจึงมีรถยนต์ผา่ นไปมา แล้ วก็โชคดีทีพวกเขาได้ ขนึ

258
รถแท็กซีคันหนึงโดยไม่ต้องรอนานขนาดนัน

“โชเฟอร์ ครับ ไปคอนโดข้ างโรงเรี ยนมัธยมปลายซองอุ

นครับ”

เมือแจ้ งจุดหมายปลายทางเรี ยบร้ อยแล้ ว ภายในรถก็มี

แต่ความเงียบสงบ คนขับแท็กซีชําเลืองมองจีอกู บั มยอง
จุนทีนังรักษาระยะห่างซึงกันและกันโดยไม่พดู ไม่จา
ผ่านกระจกหลังอยูส่ องสามครัง หลังจากนันก็เลิกสนใจ
ทังคูก่ ่อนจะเริ มขับรถไปอย่างเงียบๆ มยองจุนมองออก
ไปนอกหน้ าต่างรถระหว่างทีไม่ได้ สนใจอะไร

วิวนอกหน้ าต่างทีผ่านไปดูเปล่าเปลียว มีเพียงแสงไฟที

259
เห็นลางๆ ท่ามกลางบ้ านเดียวและตึกสูงทีอัดแน่นอยู่
เต็มเมืองเป็ นตัวบ่งบอกว่าในทีแห่งนันมีผ้ คู นอาศัยอยู่ ม
ยองจุนเอนใบหน้ าเข้ ากับหน้ าต่างรถและวางมือข้ างนึง
ลงบนเบาะก่อนจะรู้สกึ ถึงไออุน่ บริ เวณข้ อมือ มือจีอู
เฉียดผ่านข้ อมือของเขาไป แต่เขาก็ทําเป็ นไม่ร้ ูสกึ อะไร
และชอบใจกับไออุน่ ทีรู้สกึ ได้ ตามการเคลือนไหว

ทุกครังทีปลายนิวของจีอเู ฉียดผ่านไปเบาๆ มยองจุนก็

สะดุ้งบ่อยๆ อย่างประหลาด ความตืนเต้ นจากทร่างกาย
ของเขามอดไหม้ ไปพร้ อมกับจังหวะหัวใจเต้ นตังแต่เมือ
สักครู่จนทําให้ มยองจุนกระวนกระวายใจ ซอจีอชู ําเลือง
สังเกตเขาทางหางตา ไม่แน่ใจว่ารับรู้ความรู้สกึ ของเขา
หรื อไม่ก็กําลังมองออกไปทางหน้ าต่างฝั งตรงข้ ามด้ วยสี
หน้ าทีไม่ร้ ูสกึ อะไร

260
สีหน้ าเฉยเมยต่างจากปกติของซอจีอสู อ่ งสว่าง
ผ่านกระจกหน้ าต่างรถทีมืดสนิท

ทําให้ ดมู ีเสน่ห์ได้ อย่างประหลาด มยองจุนแสร้ งทําเป็ น

ไม่สนใจแต่ยงั คงชําเลืองมอง

ดวงตาของอีกฝ่ ายทีเขาคิดว่ามันงดงามอยูเ่ สมอถูกปิ ด

ลงสร้ างบรรยากาศอันเหนือยล้ า ลมหายใจอ่อนๆ คล้ าย
กับการถอนหายใจออกมาจากริ มฝี ปากทีเปิ ดขึนเล็ก
น้ อย ในตอนทีปลายนิวมือของจีอสู มั ผัสข้ อมือมยองจุน
เบาๆ หัวใจของเขาก็กลับมาเต้ นตึกตักอีกครัง

261
ซอจีอทู ีแท้ จริ งเป็ นคนแบบไหน เขาอยากรู้เหลือเกิน

แม้ จะเป็ นผู้ชายเหมือนกันแต่มนั ไม่สําคัญเลยสักนิด ม

ยองจุนก็ยงั คงสงสัยตัวตนของคนทีชือซอจีอู และอยากรู้
ว่าอีกคนคิดว่าเขาเป็ นคนแบบไหน ทําไมถึงได้ แสดงมิตร
ไมตรี กบั เขาทังทีไม่ได้ ให้ กบั ใครด้ วย

‘อีกหน่อยคงมองข้ ามความอยากรู้อยากเห็นเล็กๆ น้ อยๆ

นีไปได้ มง’ั

มยองจุนคิดเช่นนันพร้ อมกับหันสายตากลับไป ซึงขณะ

นันแท็กซีก็ได้ ผา่ นโรงเรี ยนทีพวกเขาคุ้นเคยและเข้ ามา
ภายในคอนโด

262
ปึ ง!

เมือปิ ดประตูรถแล้ วแท็กซีก็หายวับจากตรงหน้ าไปด้ วย

ความเร็ว เหลือทิงไว้ เพียงแค่มยองจุนและจีอู ทังสอง
ต่างแอบสังเกตกันและกันโดยไม่ให้ อีกฝ่ ายรู้ตวั แล้ วก็ไม่
ขยับเขยือนใดๆ ทังนัน

ไม่มีทีทา่ ว่าฝนจะตกมาก่อน แต่เมือลงจากรถแท็กซีมา

อากาศชืนเย็นยะเยือกกลับเริ มโอบล้ อมร่างกาย

“โอ๊ ย หนาวจัง”

263
มยองจุนเอามือลูบไปตามแขนทีขนลุกซูพ่ ร้ อมกับตัวสัน
งึกจนจีอตู กใจรี บดึงแขนเขา

“อ้ อ ต้ องรี บเข้ าไปเร็วๆ แล้ วล่ะ อาจารย์มาทางนีเลย

ครับ”

“หืม? อา... ครับ”

มยองจุนไม่มีเวลาได้ ตกใจกับมือทีไม่ระมัดระวังจึงต้ อง
เคลือนฝี เท้ าตามทางทีจีอลู ากไป

“แท็กซีเข้ ามาในโซนไม่ได้ เลยต้ องเดินหน่อยนะครับ ขอ

โทษจริ งๆ ครับ”
264
“ไม่เป็ นไรครับ ทําไมถึงได้ ขอโทษกันอยูเ่ รื อยเลยล่ะครับ”

“ก็... ผมเป็ นคนชวนให้ มาทีบ้ านก่อนเอง... ถ้ าเป็ นแบบนี

แล้ วถึงจะกลับให้ เร็วมันก็ไม่มีความหมายเลยน่ะครับ”

มยองจุนเห็นสีหน้ าของจีอทู ีลุกลนและเอาแต่พดู ขอโทษ

ไม่หยุดก็ยิมออกมาเล็กน้ อย

“ตอนนีถึงจะอยูต่ รงนีแล้ วเสียเวลาเปล่า แต่มนั ก็ใช้ เวลา

น้ อยกว่าผมกลับบ้ านอีกนะครับ ดังนันเลิกพูดแบบนันได้
แล้ ว อา ผมขอเข้ าร้ านสะดวกซือสักแป๊ บได้ ไหมครับ”

265
“ครับ ได้ เลยครับ”

มยองจุนชีไปทีป้ายร้ านสะดวกซือทีสว่างจ้ าอยูใ่ ต้ คอนโด

แล้ วถามจีอู เมือจีอตู อบพร้ อมกับพยักหน้ า เขาจึงเข้ าไป
ในร้ านสะดวกซืออย่างรวดเร็ว

“เหอะ อะไรกันเนีย อะไรมันจะแพงขนาดนี”

เมือยืนอยูห่ น้ ามุมของใช้ ชีวิตประจําวันมยองจุนก็หน้ า

ตาบูดเบียว เขาหยิบแปรงสีฟันและยาสีฟันทีใช้ สําหรับ
เวลาท่องเทียว มีดโกนหนวดใช้ แล้ วทิง จากนันก็เลือกชัน
ในกับถุงเท้ า แค่เท่านีพระเจ้ าเซจง* ก็หลุดไปหลายใบ
แล้ ว ในช่วงเวลาทีเขากําลังงุนงงกับการชําระเงินอย่าง

266
ไม่ได้ คาดคิด จีอกู ็เดินมายืนอยูข่ ้ างๆ แล้ วชําเลืองมอง

“แปรงสีฟันผมก็มีให้ นะครับ”

“ไม่เป็ นไรครับ ยังไงเดียวก็ต้องเปลียนแปรงสีฟันทีใช้ ที

โรงเรี ยนอยูแ่ ล้ ว ซือไปเลยทีเดียวครับ”

จีอมู องมยองจุนทีตกอกตกใจและส่ายหน้ ารัวเมือได้ ยิน

คําพูดของเขาก่อนจะยิมบางๆ

“ถ้ าเลือกเสร็จหมดแล้ วก็รีบไปกันเถอะครับ”

เมือได้ ยินแบบนัน มยองจุนจึงพยักหน้ าแล้ วหันไปทาง

267
เคาน์เตอร์

หลังออกมาจากร้ านสะดวกซือก็เริ มก้ าวเดินอีกครัง

พร้ อมกับแกว่งถุงพลาสติกไปมา

ระหว่างทีเดินไปห้ องของจีอู ทังคูก่ ็ทําเพียงแค่เดินไปโดย

ไม่พดู อะไรกันทังนัน เพราะรอบข้ างมันเงียบมากอย่าง
นันเหรอ เขารู้สกึ ถึงเสียงก้ าวเท้ าดังไปทัวบริ เวณ มยอง
จุนเหลือบมองจีอทู ีกําลังอยูข่ ้ างๆ แล้ วพูดขึน

“ไกลมากไหมครับ”

268
“ไม่ครับ นันไงครับ ตึกด้ านขวาฝั งนัน”

จีอยู กแขนชีไปทางฝั งตะวันออก มยองจุนทอดมองไป

ทางหมูต่ กึ ทีหนาแน่นก่อนจะพยักหน้ าแล้ วเร่งฝี เท้ ากว่า
เดิม

ห้ องของจีอชู นสาม
ั เมือลิฟท์เปิ ดประตูออกจีอกู ็กดประตู
ดิจิทลั มยองจุนทียืนอยูข่ ้ างหลังอีกฝ่ ายก็เริ มตัวแข็งทือ
ด้ วยความกังวล เสียงดังแอ๊ ดเกิดขึนพร้ อมประตูทีเปิ ด
ออก จากนันจีอจู งึ หันมามองเขาด้ วยสีหน้ าเคอะเขิน

“บ้ านรกนิดหน่อย เข้ าใจกันด้ วยนะครับ”

269
พอก้ าวเท้ าเข้ ามาในบ้ านพร้ อมกับคําพูดนันก็ต้องตกใจ

ห้ องของจีอกู ว้ างใหญ่กว่าทีคิดไว้ ซะอีก

นึกว่าเป็ นแค่พืนทีเล็กๆ ตามเกณฑ์ของคนโสด แต่ตรง

หน้ าของเขากลับมีพืนทีกว้ างเกินกว่าร้ อยตารางเมตร
มยองจุนหยุดยืนอยูห่ น้ าประตูบ้านด้ วยสีหน้ าตกตะลึง
พอจีอเู ห็นเช่นนันก็หวั เราะออกมาเล็กน้ อย

“เพิงย้ ายมาไม่นานนีเองครับ เวลาอยูบ่ ้ านก็ไม่คอ่ ยจะมี

เลยยังไม่ได้ จดั การอะไรเลยครับ”

“ทําไมล่ะครับ บ้ านก็ดีออกนะ”
270
“มันเกินกว่ามาตรฐานทีผมจะควบคุมได้ น่ะ รี บเข้ ามา
เถอะครับ ต้ องอาบนําพักผ่อนอีกนะครับ”

มยองจุนรี บก้ าวเท้ าเข้ ามาในบ้ านของอีกคนโดยเร็วตาม

คําพูดของจีอทู ีเผยรอยยิมเล็กน้ อยและเร่งเขา

ระหว่างทีมยองจุนสองจิตสองใจไม่ร้ ูวา่ จะต้ องทําอย่าง

ไรบ้ างอยูค่ รู่หนึง จีอกู ็รีบร้ อนวิงไปสักทีก่อนจะส่ง
เสียงออกมา

“แป๊ บนึงนะครับ นังพักทีโซฟาตรงนู้นก่อนเลยครับ!”

271
มยองจุนเดินไปยังห้ องนังเล่นด้ วยย่างก้ าวทีดูลงั เลแล้ ว
นังลงบนโซฟาตามทีจีอบู อก เขาวางถุงพลาสติกและ
กระเป๋ าไว้ บนโซฟา เท่าทีสังเกตรอบๆ ก็ไม่ร้ ูสกึ ถึงการใช้
ชีวิตประจําวันภายในห้ องนังเล่นเลย คงจะเพราะอีกคน
มีเวลาอยูต่ ิดบ้ านน้ อยตามทีพูดไว้ จริ งๆ มยองจุนมองไป
บนโต๊ ะหน้ าโซฟาทีมีฝนเกาะตั
ุ่ วกันอยูบ่ างๆ ก่อนจะหยิบ
กระดาษทิชชู่ทีวางไว้ บนโต๊ ะมาเช็ดอย่างไม่ร้ ูตวั ในตอน
นันจีอกู ็หอบหายใจแล้ วเดินเข้ ามาในห้ องนังเล่น

“อาจารย์ ผมเลือกเสือตัวใหญ่ๆ จากเสือของผมให้

แล้ ว… อาจจะพอดีตวั หน่อยนะครับ ไปอาบนําแล้ ว
เปลียนเป็ นชุดนีเถอะครับ”

เขารี บลุกออกจากทีนังแล้ วรับเสือผ้ ามา เสือยืดสีดําและ

272
กางเกงวอร์ มดูใหญ่ไปหน่อยเกินกว่าทีจีอจู ะสวมใส่แน่
นอน หลังจากนันก็หยิบยาสีฟันและแปรงสีฟันจากถุง
พลาสติกทีวางไว้ บนโซฟาแล้ วก้ มหัวให้ จีอู

“งันผมขอไปจัดการตัวเองก่อนนะครับ”

“ผมเปิ ดเครื องทํานําอุน่ ไว้ แล้ ว อาบนําได้ ตามสบายเลย

นะครับ ห้ องนําอยูด่ ้ านนีครับ”

เหมือนเป็ นการอธิบายตําแหน่งให้ คร่าวๆ เขาจึงเดินตาม

ต้ อยๆ มยองจุนไม่ร้ ูจะเก็บสีหน้ าอย่างไรให้ กบั ความใจดี
ทีคอยบอกตําแหน่งรวมถึงความประหม่านี หลังจากเขา
ก็ปิดประตูห้องนําออกแล้ วอยูค่ นเดียว ใบหน้ ากร้ านแดด

273
ก็ขนสี
ึ แดงเล็กน้ อย

* บนธนบัตรหมืนวอนของเกาหลีจะมีรูปพระเจ้ าเซจงอยู่
__________________________
__________________________
______________
ตอนที 11

ซ่า

กระแสนําอุน่ ทีไหลลงจากฝั กบัวอาบนําทําให้ ร่างกายขอ

งมยองจุนทีเย็นเฉียบจากลมฤดูใบไม้ ร่วงเริ มรู้สกึ ร้ อนขึน

274
มาจนร้ องเสียงหลง ร่างกายทีหยุดพักการออกกําลังกาย
แค่ไม่กีวันมานีส่งเสียงดังเอียดอ๊ าดเสียแล้ ว

‘ว่าแต่ ตอนนีฉันกําลังทําอะไรอยูก่ นั แน่’

มยองจุนเทครี มอาบนําลงบนใยขัดตัวจนเกิดฟองพร้ อม
กับสูดลมหายใจเข้ าลึกๆ เขาจะเข้ ามาอยูใ่ นบ้ านของซอ
จีอโู ดยไม่ทนั ตังตัว แถมตอนนียังอยูใ่ นสภาพทีสับสน
มากเลยด้ วย

ทําไมซอจีอถู งึ เผือแผ่ความใจดีให้ กบั เขา แล้ วทําไมตัว

เขาเองถึงยอมรับความใจดีนนไว้
ั อย่างรวดเร็วก็ไม่ร้ ู แต่
ถ้ าหากมยองจุนพลาดโอกาสนีไป เขาก็รับรู้ได้ โดย

275
สัญชาตญาณเลยว่าเส้ นทางการหาบทสรุปทีเกียวกับซอ
จีอกู ็จะห่างไกลออกไป

แค่เพียงโผล่มาในฝั น เขาไม่เข้ าใจตัวเองเลยว่าทําไมจะ

ต้ องใส่ใจกับเรื องทีควรจะหยุด แค่ลืมมันไปก็พอแล้ ว แต่
ก็ยอมรับว่าการใช้ สมองทําความเข้ าใจมันก็ดหู า่ งไกล
อย่างมากเหลือเกิน ซอจีอนู ่ะกําลังก้ าวเข้ ามาในชีวิตขอ
งมยองจุน

ไหนๆ ก็เป็ นแบบนีแล้ วลองเผชิญหน้ ากับมันดูสกั ครัง

เถอะ คิดแบบนันเขาก็ใช้ ใยขัดตัวถูไปมาตามร่างกาย
เหมือนจะลบความคิดไร้ สาระให้ หายไป

276
“ออกมาไวนะครับเนีย”

ซอจีอกู ็ทกั ทายเขาด้ วยความยินดี หลังจากมยองจุนเดิน

ออกมาจากห้ องนําพร้ อมกับปล่อยไอร้ อนลอยฟุ้ง
กระจายตามร่างกาย

เมือมยองจุนหยิบนู่นหยิบนีจัดการพวกแปรงสีฟันและ
เสือผ้ าเรี ยบร้ อยแล้ วจึงเดินเข้ ามาใกล้ ๆ อีกคน

“คือ... ผ้ าเช็ดตัวทีใช้ แล้ วต้ องวางไว้ ตรงไหนเหรอครับ”

“อ้ อ เอามาให้ ผมเลยครับ เดียวผมจะรี บอาบนําเหมือน

277
กัน ตามสบายเลยนะครับ!”

จีอดู รู ี บร้ อนก่อนจะหยิบผ้ าเช็ดตัวทีมยองจุนส่งให้ แล้ ว

เข้ าไปในห้ องนําอย่างรวดเร็ว มยองจุนยืนเหม่อลอยมอง
ดูประตูทีถูกปิ ดไปก่อนจะเกาหัวแกร่กๆ พร้ อมกับเดินไป
ในห้ องนังเล่น

เขาพับเสือผ้ าทีพาดไว้ ทีแขนอย่างเรี ยบร้ อยแล้ ววางลง

บนโซฟา ใส่ถงุ เท้ ากับชันในทีเพิงเปลียนเมือสักครู่ลงไป
ในถุงพลาสติกทีซือของจุกจิกมาจากร้ านสะดวกซือ มัด
ปลายถุงแน่นแล้ วนํามันใส่เข้ าไปในกระเป๋ า หยิบกระ
ดาษทิชชูบนโต๊ ะขึนมาแผ่นหนึงเพือกําจัดนําทีอยูบ่ น
แปรงสีฟันทียังมีความชืนอยู่ การกระทําแบบนีออกมา
อย่างธรรมชาติหลังจากผ่านประสบการณ์การใช้ ชีวิต
278
เป็ นหมูค่ ณะมายาวนานทีไม่สามารถลืมเลือนไปได้
ง่ายๆ พอจัดการคร่าวๆ เสร็จเขาก็ทิงกองกระดาษทิชชู
ลงถังขยะทีวางไว้ ตรงมุมห้ องนังเล่น

“ต้ องนอนตรงนีเหรอ”

มยองจุนหันไปดูห้องนังเล่นทีกว้ างใหญ่แล้ วบ่นพึมพํา

คนเดียว ห้ องนังเล่นทีครองพืนมากมายเมือเทียบกับ
ขนาดของบ้ านช่างดูเปล่าเปลียวเหลือเกิน คิดจะลอง
เปิ ดโทรทัศน์ดแู ต่มนั ก็ไม่ใช่บ้านของเขาเลยทําอะไรตาม
ใจตัวเองไม่ได้ มยองจุนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
จากกระเป๋ าแล้ วกดเปิ ดหน้ าจอ

279
“ตีสองแล้ วเหรอเนีย”

บ่นพึมพําคนเดียวเสียงเบาๆ พร้ อมกับเลือนหน้ าจอ

โทรศัพท์ เปิ ดแอพลิเคชันข้ อความแล้ วค้ นหารายชือ
สนทนาตามนิสยั ขณะทีเลือนผ่านเพือนหลายๆ คนทีทัก
มากับพวกข้ อความโฆษณาไร้ สาระ ซอจีอกู ็เดินเข้ ามา
ในห้ องนังเล่นพร้ อมหยดนําทีเช็ดไม่เกลียงไหลลงตามใบ
หน้ า

“อาจารย์ ทําอะไรอยูเ่ หรอครับ”

“เช็กโทรศัพท์นิดหน่อยน่ะครับ”

280
มยองจุนวางโทรศัพท์บนโต๊ ะก่อนจะมองอีกคน หยดนํา
ตรงขมับดึงดูดสายตาของเขา

“ไม่เหนือยเหรอครับ วันนีลําบากมากเลยนะ”

ซอจีอนู งข้
ั างๆ แล้ วมองมยองจุน ใบหน้ าของมยองจุนที
ส่องสว่างอย่างเลือนรางในดวงตาสีดําขลับดูแปลกตา
เขาเหม่อลอยจนไม่สามารถอ่านความรู้สกึ ได้ ง่ายๆ แล้ ว
มยองจุนก็สา่ ยหน้ าเบาๆ

“ผมไม่เป็ นไรหรอกครับ ไม่ใช่เรื องทีมีบอ่ ยๆ อาจารย์ซอ

ต่างหากทีลําบากกว่าอีก คงเป็ นครังแรกใช่ไหมครับทีนัง
เสือปูพืนอย่างนัน”

281
“ฮ่าฮ่า...ถ้ าบอกว่าไม่ตกใจก็คงจะโกหก แต่ก็ปรับตัวได้
ในทันทีเลยครับ”

“อย่างนันก็โล่งใจครับ แต่วนั นีก็เลิกกันไวกว่าทีคิด”

“ปกติดนู ่าจะดืมได้ เยอะกว่านีนะครับ”

“ถ้ าทีร้ านคาราโอเกะยังมีสติกนั อยู่ ก็มีต้องไปต่ออีกรอบ

แน่ครับ”

มยองจุนส่ายหัวพร้ อมกับตอบออกไป มันก็มีอาจารย์

หลายคนทีไม่อยากเข้ าร่วมงานเลียงเพราะหัวหน้ า
282
หลายๆ ท่านชอบเทียวเล่นอย่างมากจนไม่สามารถปลีก
ตัวออกมาได้ ง่ายๆ ซึงมยองจุนก็เป็ นหนึงในนัน

“ไม่ใช่วา่ จะได้ ดืมแล้ วทานอะไรตามใจตัวเอง ยิงถ้ าทํา

ตัวเป็ นเด็กๆ พร้ อมกับต้ องคอยดูแลพวกหัวหน้ าไปด้ วย
มันก็ไม่มีทางดีอยูแ่ ล้ วครับ หลบออกมาไม่ได้ ง่ายๆ ด้ วย”

“อย่างนันนีเอง คงจะไม่คอ่ ยได้ ดืมเหล้ าใช่ไหมครับ”

“อา ครับ ถ้ าวางใจดืมเข้ าไป กลัวจะมีเรื องตามมาน่ะ

ครับ”

เมือมองมยองจุนส่ายหน้ าไปมาพร้ อมกับหัวเราะเล็ก

283
น้ อย จีอจู งึ ถามออกไปทันที

“มีเบียร์ อยูน่ ะ ดืมสักกระป๋ องไหมครับ”

“เบียร์ เหรอครับ”

มยองจุนเบิกตาโพลงเหมือนคิดว่าอยูด่ ีๆ ก็พดู เรื องอะไร

ขึนมา ส่วนจีอมู องเขาแล้ วยิมอย่างเขินอาย

“เหมือนยังไม่ใช่เวลานอนเลย ดืมเบียร์ เบาๆ สักกระป๋ อง

แล้ วค่อยนอนก็ไม่เลวนะครับ”

เมือได้ ยินคําตอบตืนๆ เหมือนไม่มีอะไรเป็ นพิเศษ มยอง

284
จุนก็พยักหน้ าเบาๆ

“ครับ งันรบกวนทีนะครับ”

“รอแป๊ บนึงนะครับ”

จีอพู ดู ทิงท้ ายไว้ แล้ วรี บเดินเข้ าไปในครัวอย่างรวดเร็ว

เขาได้ ยินเสียงกรุ๊กกริ กเมืออีกคนเปิ ดปิ ดตู้เย็น แต่พอ

เห็นจีอถู ือจานทีมีกบั แกล้ มเบาๆ พร้ อมเบียร์
สองกระป๋ องเดินเข้ ามา มยองจุนตกใจจนยืดหลังตรง
แล้ วโบกมือปฏิเสธ

285
“เอามาให้ แค่เบียร์ ก็ได้ นะครับ”

“เมือกีไม่ได้ ทานอาหารเลยนีนา รองท้ องเถอะครับ”

แล้ วไปเห็นเข้ าตอนไหนล่ะ มยองจุนเดาะลินอยูข่ ้ างใน

กับคําพูดเด็ดขาดของจีอู

อาจเป็ นเพราะไม่สามารถคลายความกังวลทียังไม่ยอม
ปล่อยวางไปง่ายๆ จนกว่าการสอบจะจบลง เขาจึงไม่มี
อาการอยากอาหารเลย จีอคู งเห็นเขาดืมแต่เหล้ าทีรับมา
จากพวกหัวหน้ าไปนิดหน่อย แล้ วแสร้ งกินตามทีพวกเขา
เชิญชวนกับอาการมึนเมาครึงๆ กลางๆ ของเขา มยอง
จุนมองจานทีจีอถู ือมาด้ วยสีหน้ าเขินอายอยูห่ น่อยๆ บน

286
นันมีขนมแครกเกอร์ ชีสและมะเขือเทศเชอร์ รีวางไว้ อยู่
หลายชิน

“นีมันไม่ใช่กบั แกล้ มของไวน์เหรอครับ”

“อา ก็คงงันมัง...”

“ดูทา่ จะดืมทีบ้ านเยอะนะครับเนีย”

“อาทิตย์หนึงก็แค่สองสามครังเองครับ ดืมคนเดียว
เงียบๆ สบายใจดีครับ ยังไงซะก็เลิกงานดึกด้ วย ไม่มี
เวลาจะเจอใครอยูแ่ ล้ ว”

287
จีอพู ดู แล้ วเปิ ดกระป๋ องเบียร์ ก่อนจะยืนให้ มยองจุน เขา
สัมผัสได้ ถงึ ความเย็นของโลหะอย่างชัดเจน มยองจุนรับ
สิงนันมาถือแล้ วรอจนถึงเวลาทีจีอเู ปิ ดกระป๋ องเบียร์ ของ
ตัวเอง

“วันนีลําบากมามากนะครับ”

“อาจารย์ยนุ ก็เหนือยเช่นกันนะครับ”

ทังคูด่ ืมเบียร์ กนั ไปหนึงอึกหลังจากคําทักทายอย่าง

ประหม่า

เบียร์ เย็นๆ ไหลผ่านลําคอ มยองจุนก็ร้ ูสกึ ถึงความมึน

288
เมา เขารับรู้ถงึ สัญญาณเตือนทีละนิดจากภายในร่าง
กายทีไม่ได้ เมาง่ายๆ ไม่ร้ ูวา่ เป็ นเพราะความอิสระทีไม่
ต้ องรับผิดชอบใครอีกแล้ ว หรื ออาจจะเป็ นเพราะความ
เครี ยดทุเลาลง เขาหันไปมองข้ างๆ เล็กน้ อยก็พบกับใบ
หน้ าของซอจีอทู ีกําลังเคียวมะเขือเทศและจิบเบียร์
เหมือนตอนกินเลียง

ใบหน้ าทีเพิงล้ างมาสะอาดเกลียงเกลาดึงดูดสายตาของ

เขาอยูเ่ สมอ ผู้ชายทีไหนจะผิวพรรณดีขนาดนี มยองจุน
อิจฉาใบหน้ าทีมองไม่เห็นจุดด่างดําใดๆ เลยสักจุดเดียว
แม้ วา่ ตัวเขาเองก็มีผิวสุขภาพดีเพราะออกกําลังกาย แต่
เทียบไม่ได้ เลยกับซอจีอู ใช้ สายตาจดจ้ องไปยังริ มฝี ปาก
อมชมพูและดวงตากลมโตทีดูน่มุ นวลใบหน้ าทีไม่มีแม้
แต่หนวดเครา ในตอนนันเขารู้สกึ หวิวๆ รวมถึงริ มฝี ปาก

289
แห้ งผาก มยองจุนจึงดืมเบียร์ ไปอีกหนึงอึกอย่างรวดเร็ว
ขับไล่ความกระหายทีควบคุมไม่ได้

“เป็ นครูประจําชันไม่เหนือยเกินไปเหรอครับ”

หลังจากนันมยองจุนถึงได้ เอ่ยปากถาม ซอจีอคู งตกใจ

กับคําถามทีไม่ได้ คาดหมาย เขาเห็นมือของอีกคนหยุด
ชะงักไปชัวครู่ จีอกู ํามือทีวางไว้ บนหัวเข่าเบาๆ ก่อนจะ
ยิมออกมาเล็กน้ อย

“ก็ทําได้ แค่อดทนนีครับ แต่ก็ได้ เรี ยนรู้ในสิงทียังไม่ร้ ู

เยอะแยะมากมายจากอาจารย์หลายๆ ท่านทีอยูร่ อบ
ข้ าง”

290
“ห้ องพิเศษก็สอบเข้ ามหา’ลัยเสร็จแล้ ว สิงทีต้ องใส่ใจน่า
จะเหลือไม่เยอะแล้ วนีครับ”

“ผมก็คิดอย่างนันนะ เด็กๆ ไปสถาบันกวดวิชาเพือ

เตรี ยมตัวสอบกัน ครูประจําชันก็เลยไม่ได้ มีเรื องทีต้ อง
ทําเยอะเท่าไหร่ การปรึกษาเรื องสอบเข้ ามหา’ลัยที
สถาบันกวดวิชาก็ดเู อางานเอาการยิงกว่าซะอีก”

อย่างนันเหรอ มยองจุนดืมเบียร์ เข้ าไปหนึงอึกก่อนจะนึก

ถึงเรื องทีเกิดขึนเมือนานมาแล้ ว

291
อาจารย์ประจําชันสมัยมัธยมปลายของเขาเป็ นใคร เขา
ก็จําไม่ได้ เลย มยองไม่เคยแม้ แต่จะได้ เข้ าไปนังในห้ อง
เรี ยน คงไม่มีทางจําอาจารย์ประจําชันทีเจอหน้ ากันไม่กี
ครังภายในหนึงปี ได้ หรอก นักเรี ยนชมรมเบสบอลมักจะ
แยกตัวอยูใ่ นห้ องพักหรื อรวมตัวกันทีห้ องชมรม สําหรับ
มยองจุนแล้ วการใช้ ชีวิตในโรงเรี ยนธรรมดาๆ มันเป็ น
เหมือนเรื องไม่ปกติทีน่าจะพบได้ ตามละคร ภาพยนตร์
หรื อไม่ก็นิยายเท่านัน

“ผมไม่เคยสอบเข้ ามหา’ลัยเลยไม่ได้ ร้ ูอะไรมาก แต่คงจะ

เหนือยน่าดูเลยนะครับ ตอนนันมันเป็ นช่วงละเอียดอ่อน
ทีสุดเลยนีนา ไม่สบายใจด้ วย มันไม่ง่ายเลยทีเด็กๆ จะ
ผ่านอุปสรรคแบบนัน”

292
“นันก็ใช่เลยครับ แต่เด็กห้ องผมค่อนข้ างจะสุภาพครับ
เด็กๆ สงสารผมทีต้ องมารับผิดชอบพวกเขาตังแต่ได้ รับ
ตําแหน่งเป็ นอาจารย์ประจําชันครังแรกเลย”

“นันไม่ใช่สภุ าพหรอกนะ เหมือนจะอวดเก่งกันหรื อ

เปล่า”

“เด็กๆ เขาจริ งใจนะครับ ก็คงแสดงออกน่ารักๆ ไม่เป็ น

เลยเป็ นอย่างนัน”

จีอพู ดู เช่นนันแล้ วก็ดืมเบียร์ อีกอึกหนึงก่อนจะเอือมมือ

ไปทีจานกับแกล้ ม

293
การดืมเข้ าไปอึกหนึงแล้ วเคียวกับแกล้ มนิดหน่อยเหมือน
จะเป็ นนิสยั ของจีอู ลองคิดดูแล้ วตอนทีกินเลียงครังที
แล้ วอีกฝ่ ายก็ชิมกับข้ าวหรื อเนือย่างทีละนิด ทีละหน่อย
แล้ วก็ดืมเหล้ าตามอย่างช้ าๆ เขาดูเปราะบางไร้ เดียงสา
แต่ก็เป็ นคนทีเคลือนไหวตามใจตัวเองได้ สงบเสงียมมาก
ทีสุด เมือคิดเช่นนันแล้ วคนทีชือซอจีอกู ็ใกล้ เข้ ามามาก
ขึน มยองจุนเม้ มปากเป็ นเส้ นตรงแล้ วดืมเบียร์ ทีเหลืออยู่
ประมาณครึงหนึงเข้ าไป

“ดืมอีกไหมครับ ผมว่าจะดืมต่อ”

“งันเอาด้ วยครับ”

294
ทันทีทีมยองจุนพูดจบ จีอกู ็หยิบเบียร์ ออกมาจากตู้เย็น
สองกระป๋ อง

ทังคูด่ ืมไปแล้ วสามกระป๋ องต่างจากทีคิดไว้ วา่ ชวนกัน

ดืมเบาๆ ของกินทีเตรี ยมเอาไว้ ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
ตังแต่กระป๋ องทีสอง ตอนนีพวกเขากําลังซดแค่เบียร์ โดย
ไม่มีกบั แกล้ ม

ยิงดืมเข้ าไปภายในทีไม่ตา่ งอะไรกับช่องว่างก็ยิงทําให้

ความเมาเริ มตีขนมา
ึ ทุกครังทีความมึนงงเริ มหนักขึน
มยองจุนก็ไม่สามารถละสายตาออกจากใบหน้ าของซอจี
อูทีนังพูดอะไรไม่มีความหมายอย่างไม่หยุดหย่อนอยู่
ข้ างกายได้ ง่ายๆ เลย

295
แม้ จะเป็ นช่วงทีไม่ได้ พดู ออกไปสักคําจนถึงก่อนหน้ านี
เพราะสติเริ มพังทลายลง เขาเห็นแต่ภาพไร้ เดียงสาของ
อีกคน รอยยิมสดใสจนตาหยีซงแม้
ึ กระทังเพือนรุ่นราว
คราวเดียวกันก็ยงั ไม่เคยเห็น ทว่าหางตาเย็นชากลับ
ปรากฏขึนในตอนทีหุบยิมไปเมือสักครู่ ความฝั นครัง
ก่อนโผล่ขนมาจนมยองจุ
ึ นรู้สกึ สับสน

ทุกครังทีจิบเบียร์ เขาอยากลูบหยดนําทีติดอยูบ่ นริ ม

ฝี ปากสีชมพูสวย จะอุน่ เหมือนในฝั นไหมนะ เมือคิดแบบ
นันก็ร้ ูสกึ ถึงอะไรบางอย่างทีตังชันขึนมากลางลําตัว

มยองจุนอยากมัดนิวตัวเองให้ จบั กระป๋ องเบียร์ ไว้ ไม่

อยากสูญเสียไออุน่ จากต้ นขาทีสัมผัสกันเล็กน้ อย เขาไม่
296
มีเวลาจะมาไตร่ตรองว่ามันเป็ นเรื องผิดปกติหรื อไม่กบั
การมีความรู้สกึ เช่นนีกับผู้ชายด้ วยกัน มยองจุนใช้ สาย
ตาทีกระวนกระวายใจกับความรุ่มร้ อนมองกระดูกไห
ปลาร้ าของซอจีอทู ีขยับขึนๆ ลงๆ ทุกครังทีหายใจ

“อาจารย์ยนุ ครับ...?”

ริ มฝี ปากของจีอทู ีเคยพูดไม่หยุดหย่อนเกียวกับเด็กนัก

เรี ยนกลับชะงักลงอาจเป็ นเพราะรู้สกึ ถึงอะไรบางอย่างที
ผิดปกติ สายตาทีจีอใู ช้ มองมันเต็มไปด้ วยความสงสัย
ไม่เห็นถึงแรงปรารถนาเหมือนกับมยองจุนเลย

“อา... เหมือนจะเริ มเมาขึนมาหน่อยแล้ วนะครับ”

297
มยองจุนจึงรี บพูดแก้ ตวั ออกไปในทันทีพร้ อมกับหัวเราะ
เคอะเขิน

นีเขากําลังทําอะไรอยู่ ฝ่ ายตรงข้ ามไม่ได้ สนใจในตัวเขา

เลยสักนิดแต่เขากลับมีดวงตาเป็ นประกายและกระวน
กระวายใจอยูค่ นเดียว มยองจุนโอบกอดความรู้สกึ
ละอายต่อบาปและความเกลียดชังตัวเองทีซัดเข้ ามา
แล้ วก็ได้ แต่ถอนหายใจ ใบหน้ าของจีอทู ีกะพริ บตามอง
เขาอยูด่ สู ดใสมากเหลือเกินจนยิงทําให้ เขารู้สกึ ว้ าวุน่ ใจ
เข้ าไปกันใหญ่

“ถ้ าเหนือยก็ดืมแค่นีแล้ วไปนอนไหมครับ ดึกแล้ วด้ วย”

298
อีกคนพูดเช่นนันแล้ วจะจัดการถ้ วยชามและกระป๋ อง
เบียร์ มากมายทีวางอยูบ่ นโต๊ ะ มยองจุนจึงรี บเอือมมือไป
ขัดขวางการกระทําของจีอู

“อา ไม่เป็ นไรครับ เดียวผมเคลียร์ ให้ เอง”

“ไม่ครับ จะทําอย่างนันกับแขกได้ ยงั ไงกันล่ะครับ”

ในระหว่างทีต่างคนต่างถกเถียงกันว่าตัวเองจะเป็ นคน
ทํา มือใหญ่ๆ ของมยองจุนก็กมุ หลังมือของจีอไู ว้ จนทัง
สองคนชะงักการกระทําทังหมด

299
“เอ่อ คือ... คือว่า...”

ริ มฝี ปากของจีอกู ําลังส่งเสียงแสดงความงุนงงออกมา

เบาๆ แต่มยองจุนไม่สามารถจัดการกับมือตัวเองทียังคง
สับสนและนิงค้ างอยูแ่ บบนัน

มือของจีอทู ีเฉียดมาอย่างไม่ได้ ตงใจตั

ั งแต่เมือครู่นีนุ่ม
กว่าทีคิดเอาไว้ อบอุน่ อีกด้ วย นิวเรี ยวยาวทีดูแข็ง
แรงกว่ามือผู้หญิงแต่ผิวพรรณกลับนุ่มนวลเกินกว่าทีคิด
ทุกครังทีอีกฝ่ ายกระดิกนิวเบาๆ หวังจะละออกจากฝ่ า
มือของมยองจุนมันกลับกระตุ้นความเสียวซ่านขึนมา
แทน มยองจุนจึงออกแรงกํามือจีอแู น่นขึนอย่างไม่ร้ ูตวั

300
“อ... อาจารย์ครับ”

ดวงตาสีนําตาลทีไม่ได้ หลบสายตากําลังสันไหวเล็กน้ อย
แม้ จะกําลังควานหาคําพูดเพราะสับสนกับสัมผัสทีไม่ได้
คาดคิด มยองจุนแลบลินออกมาเลียริ มฝี ปากอย่างไม่ร้ ู
ตัว จากนันนําเสียงทีไม่มีทีทา่ ใดๆ ก็หลุดออกมาจาก
ปากของจีอู ผิวของคนด้ านล่างกําลังเจือสีแดงระเรื อ
เหมือนทีเขาเห็นในความฝั นและมันดึงดูดสายตาอยู่
เสมอ
__________________________
__________________________
______________
ตอนที 12

301
ถ้ าหากสามารถใช้ สายตาทําลายคนได้ คงจะรู้สกึ แบบนี
ใช่ไหม มยองจุนแลบลินเลียริ มฝี ปากอีกครังพร้ อมกับ
มองหน้ าจีอทู ีส่งสายตาร้ อนแรงจนเหมือนจะแผดเผาตัว
เขา

อึก...

เสียงกลืนนําลายทีไม่ร้ ูวา่ เป็ นของใครดังขึน ทังสองคน

ต่างจ้ องตากันและกัน สายตาทีไม่สามารถคาดเดาสิงที
อยูภ่ ายในใจกําลังพัวพันกันยุง่ เหยิง มือของจีอทู ีวางอยู่
ใต้ มือใหญ่ของมยองจุนสอดประสานสัมผัสกันอย่าง
แนบแน่นคอยก่อกวนความรู้สกึ เขาอยูห่ ลายครัง สุดท้ า
ยมยองจุนก็ไม่สามารถเอาชนะความรู้สกึ หวิวๆ และ
ความปรารถนาได้ เขาดึงตัวจีอเู ข้ าหาตัวเองอย่างรวด
302
เร็ว

“อืม อือ!”

เขาโอบกอดร่างกายของจีอพู ร้ อมกับประกบริ มฝี ปากลง

ไป จีอตู กใจจนเบิกตาโพลงดีดดินอย่างอ่อนแรง มยอง
จุนกอดรัดเอวอีกคนไว้ แน่น ลูบไล้ ไปตามแผ่นหลังแล้ ว
รู้สกึ ได้ ถงึ เรี ยวแรงทีหายไปพร้ อมกับร่างกายของจีอทู ี
เอนตัวเข้ ามาอยูใ่ นอ้ อมกอดอย่างเป็ นธรรมชาติ มยอง
จุนดูดดึงริ มฝี ปากนิมด้ านล่างและบีบบังคับร่างกายของ
อีกคนรุนแรงกว่าเดิม

ลินนุ่มชืนแทรกเข้ าไประหว่างริ มฝี ปากทีเปิ ดรับเล็กน้ อย

303
มีเพียงเสียงครางเบาๆ และเสียงนําลายทีดังอย่างต่อ
เนืองจากปากทีพัวพันไม่หา่ งกันอย่างรี บเร่งเหมือนไม่มี
เวลาให้ หยอกล้ อส่งเสียงดังก้ องไปทัวห้ องนังเล่น

“ฮึก อืม...”

ลินของมยองจุนโลมเลียอยูใ่ นปากปลุกเร้ าอย่างหนักจน

ทําให้ สะโพกของจีอบู ิดไปมาเบาๆ เมือตระหนักถึงสิงนัน
จึงคลายแรงออกทีละนิด ค่อยๆ ใช้ ลนกวาดวนอยู
ิ ใ่ น
ปาก ดวงตาทีเคยหลับแน่นก็เริ มปรื อขึนมาช้ าๆ

“อ...อืม”

304
แขนของจีอแู นบไปกับเอวของมยองจุนพร้ อมกับเสียง
ครางเบาๆ ร่างกายของทังสองคนเริ มจะรวมเป็ นหนึง
เดียวกันทีละนิด ทีละนิด ท่าทางเรี ยบง่ายทีมีขาของทังคู่
เกียวพันกันยังคงอยูใ่ นสภาพเดิม พวกเขาถูไถต้ นขาและ
เริ มกระตุ้นส่วนกลางของอีกฝ่ ายโดยไม่ร้ ูตวั

“อีก...อีกนิดสิ...”

นําเสียงแหบแห้ งทีอาจจะขาดตอนไปเพราะการกระทํา
ก่อนหน้ านีหลุดออกมา หลังจากลูบคลําร่างกายกันและ
กันพวกเขาก็หยุดการกระทําทีบอกไม่ได้ วา่ ใครเริ มก่อน
จะประสานสายตากัน

305
“ห้ องนอนอยูไ่ หนครับ”

มยองจุนรี บถามในทันที จีอเู อียงหน้ าเล็กน้ อยไปทาง

ด้ านซ้ ายข้ ามห้ องนังเล่นไป มยองจุนจึงยกตัวจีอขู นอุ
ึ ้ม
ในตอนนันแล้ วเคลือนกายไปตามฝั งทีสายตาของอีกคน
มอง

ย่างก้ าวทีรี บร้ อนเดินตรงดิงมาถึงห้ องนอน เพียงไม่กี

ก้ าวก็ถงึ ทีหมายแต่ทําไมถึงดูยาวไกลแบบนี มยองจุน
รู้สกึ กระหายอย่างหาทางแก้ ไม่ได้ เขารี บเปิ ดประตูทีถูก
ปิ ดไว้ ซงอยู
ึ ห่ า่ งจากห้ องนําออกไปเล็กน้ อย

“อ๊ ะ!”

306
แทบจะเป็ นการโยนตัวของจีอลู งบนเตียง มยองจุนเริ ม
ถอดเสือผ้ าอย่างเร่งรี บ กางเกงวอร์ มและเสือยืดสีดําพอ
ดีตวั ถูกถอดทิงอย่างง่ายดาย โยนชันในสีสว่างทีไม่ใช่
รสนิยมของเขาเลยสักนิดออกไปให้ ไกล ระหว่างนันก็
ถอดเสือผ้ าทีเคยปกปิ ดร่างกายของจีอทู ีเดียว

“อึก... อืออ! อืม!”

เมือร่างกายเปลือยเปล่าทังสองต่างดึงดูดเข้ าหากันโดย
ทีไม่มีใครเริ มก่อน จะเป็ นใครก็ไม่สําคัญแล้ ว ในช่วง
เวลาทีได้ ประสานสายตาทังคูก่ ็ประกบริ มฝี ปากและ
ฝากฝั งทุกอย่างไว้ กบั ความสันไหวทีไม่มีรูปร่างเฉียด

307
ผ่านกันและกัน

เรี ยวลินผ่านเข้ าไปในริ มฝี ปากทีถูกเปิ ดอ้ าอีกครัง มยอง

จุนดูดดึงขบกัดอย่างหนักหน่วงและปลุกเร้ ามากกว่าเดิม
แกว่งไกวลินไปเป็ นวงกว้ าง ขยับเคลือนเหมือนฝ่ าฝื นเข้ า
มาอยูด่ ้ านใน แผ่นหลังของจีอเู ริ มสันระริ กช้ าๆ

“ฮะ...อืม…!”

มยองจุนได้ อํานาจของการเป็ นผู้นํามาตังแต่แรก เขา

หายใจติดขัดกับภาพทีซอจีอกู ําลังใช้ แขนโอบรอบลําคอ
ของเขา เริ มส่งเสียงครางและขยับสะโพกไปตามทีมยอง
จุนชักจูง

308
“ฮ่อก! ฮะ...อึก ฮึก...”

“อ่า... อืม”

ยิงปลายลินสอดแทรกเท่าไหร่ ยิงแขนและขาพันยุง่ เหยิง

เป็ นหนึงเดียวกันแค่ไหน มยองจุนก็เหมือนจะหยุด
หายใจไปกับความรู้สกึ ทีเอ่อล้ นเพิมขึนมากกว่าเดิม เขา
ละริ มฝี ปากออกมาจากอีกฝ่ ายแล้ วปล่อยให้ สดู หายใจ
ครู่หนึง ขณะทีเสียงครางแผ่วเบาแฝงไปด้ วยความ
เสียดายหลุดออกมาจากปากจีอทู ีปรื อตามองเขาอยู่
จังหวะหัวใจของมยองจุนทีเหมือนจะระเบิดออกก็ยิงทวี
ความรุนแรงขึนจนต้ องโถมตัวเข้ าหาจีออู ีกครัง

309
“ฮ...อืม อือ! อือ...”

ใบหน้ าของจีอแู หงนไปด้ านหลังทุกครังทีริ มฝี ปาก

ถูกรุกรานและเรี ยวลินชืนแฉะถูกดูดดึง เรี ยวแรงทีมีใน
ร่างกายของอีกคนไม่ได้ น้อยเสียทีเดียวแต่กลับอ่อนแรง
ลงไปทีละนิด ได้ แต่ขยับกายสันไหวตามการชักนําของม
ยองจุน โลมเลียความรุ่มร้ อนให้ เสมอกันด้ วยลิน รู้สกึ
เสียวซ่านทีเพดานปากทุกครังทีปลายลินตังตรงจน
สะโพกของจีอกู ็กระเด้ งขึนมา ริ มฝี ปากของอีกคนทีเคย
ดูดกลืนและเลียส่วนกลางของมยองจุนด้ วยความ
กระตือรื อร้ นในความฝั นยังคงขึนสีแดงระเรื อจากการ
ปลุกเร้ าอย่างต่อเนือง ริ มฝี ปากทีอ้ ากว้ างไม่สามารถปิ ด
ลงได้ กําลังปล่อยเสียงครางออกมาไม่หยุดหย่อน

310
“อ...อืม... อาจารย์...ยุน...”

ใบหน้ าขึนสีแดงซ่านด้ วยแรงอารมณ์ของจีอเู งยมองม

ยองจุนก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา มยองจุนมองส่วน
กลางลําตัวทีกําลังปวดตุบพร้ อมปลดปล่อย เขากลืน
นําลายดังอึกพร้ อมกับกักขังจีอไู ว้ ด้วยอ้ อมแขน

ริ มฝี ปากผลัดกันดูดดืมอย่างหนักหน่วง จีอรู ้ ูสกึ เสียว

ซ่านทีลําคอเมือมยองจุนดูดดุนลงไปตรงกระดูกไหปลา
ร้ าแล้ วใช้ ลนเลี
ิ ยขึนมาเป็ นวงกว้ าง ทุกครังทีทําเช่นนัน
เสียงครางเบาๆ จะหลุดออกมาจากปากจีอู ส่วนสะโพก
ก็สนระริ
ั กเผยให้ เห็นว่าเขากําลังมีอารมณ์อย่างชัดเจน

311
“ฮึก!”

เมือเลือนลงมาอีกนิดหน่อยขบกัดส่วนปลายของหน้ าอก
จนเกิดอารมณ์อย่างเต็มที เสียงครางติดขัดก็หลุดออก
มา เขาขยับและดูดดึงปลายยอดด้ วยลินแล้ วใช้ มืออีก
ข้ างเย้ าแหย่อีกฝั งทียังว่างจนทําให้ จีอตู ้ องเด้ งสะโพกขึน
มาอย่างแรง

“อืม... อือ อ๊ ะ ฮึก...”

ซอจีอสู ง่ เสียงครางพร้ อมกับนําตาทีเอ่อคลออยูต่ รงหาง

ตาเล็กน้ อยมันช่างต่างกับภาพทีเขาเคยเห็นในความฝั น

312
เหลือเกิน ไม่มีรอยยิมแปลกๆ หรื อการกระทําทีกระตือ
รื อร้ น แต่ภาพทีอยูต่ รงหน้ าก็ไม่ใช่วา่ เขาจะไม่ชอบ ซํายัง
ส่งผลให้ มยองจุนรู้สกึ มีอารมณ์มากกว่าเดิมเสียอีก

ผิวขาวนุ่มลืน รูปร่างบางทีดึงดูดสายตาของเขาไม่ได้ มี
กล้ ามเนือแน่นหนาแต่ก็ไม่ได้ ผอมจนเกินไป ตอนทีอีก
ฝ่ ายส่งเสียงครวญครางด้ วยนําเสียงเล็กๆ คล้ ายคลึงกับ
ความไพเราะ เขาก็ตระหนักได้ วา่ เพียงแค่เสียงนันก็ทํา
ให้ เกิดอารมณ์ขนได้
ึ อย่างไม่น่าเชือ มยองจุนเกิดความ
ใคร่อยูห่ ลายครังเพียงแค่ดวงตาดําขลับคลอไปด้ วย
หยาดนําตาเหม่อมองมาทีตัวเขา ซอจีอใู นความจริ งยัว
อารมณ์กว่าในความฝั นหลายเท่า

มยองจุนรู้สกึ เหมือนสติจะหลุดลอย เขากัดหัวไหล่ของจี

313
อูเต็มแรง

“อ๊ ะ ฮึก!”

สะโพกจีอเู ด้ งขึนพร้ อมส่งเสียงครางออกมาดังลันอาจจะ

เป็ นเพราะมีอารมณ์กบั การกระทําทีรุนแรงหรื อไม่ก็ร้ ูสกึ
เจ็บ รอยฟั นปารกฏขึนอย่างชัดเจนจากการถูกกัดและ
ดูดดุนด้ วยลิน มยองจุนใช้ มือเลือนลงไปลูบไล้ สะโพก
ของจีอดู ้ านล่าง ทุกครังทีสัมผัสกับฝ่ ามือหยาบเบาๆ
บวกกับมือทียิงกดตําลงกว่าเดิมร่างกายของอีกฝ่ ายก็
สะดุ้งเล็กน้ อย เขาขยําก้ นนุ่มและนําส่วนแข็งขืนของตัว
เองทีเต็มไปด้ วยความต้ องการแนบกับร่างกายของอีก
คน มยองจุนรู้สกึ ว่าจีอเู องก็ต้านทานแรงอารมณ์ไม่ได้
กับความแน่นทีกดลงมาแถวช่องท้ อง เขาจึงยกริ มฝี ปาก
314
ขึนเบาๆ

“อืม ...อ... อือ อ่า...”

จีอสู ะดุ้งบ่อยครังหลังจากยอมให้ มยองจุนกระตุ้นด้ วย

มือพร้ อมกับส่งเสียงครางทีรุนแรงกว่าเมือครู่ ในระหว่าง
ทีหยุดการกระทําลง มยองจุนไม่ร้ ูวา่ อีกฝ่ ายต้ องการจะ
ทําอะไร แต่จีอคู อ่ ยๆ เลือนมือลงไปข้ างล่าง

“ฮืม... อืม ...อือ”

ค่อยๆ เลือนลงไปช้ าๆ ทางด้ านหลัง จีอมู องมยองจุน

ด้ วยดวงตาทีกลมโดตกว่าเดิมเล็กน้ อยพร้ อมกับรอยยิม
315
ทีดูน่าเศร้ าอย่างไม่ร้ ูสาเหตุ เขาอยากรู้วา่ ตอนนีอีกคน
กําลังจะทําอะไร เขาเข้ าใจผิดไปหรื อเปล่า ทว่าขณะที
คิดก่อนจะถอนหายใจจีอกู ็เริ มเปิ ดปากออกเล็กน้ อยเผย
ให้ เห็นเรี ยวลินสีชมพูด้านใน มยองจุนจึงก้ มหน้ าลงแล้ ว
เริ มจูบจีออู ีกครัง

เมือริ มฝี ปากทีเริ มจากการประกบกันเบาๆ ได้ รับสัมผัสที

หนักแน่นขึนเรื อยๆ มยองจุนก็พน่ ลมหายใจติดขัดจาก
ปาก แม้ สว่ นกลางลําตัวทีเริ มแข็งทือขึนมาจะนวดคลึง
อยูบ่ นร่างกายของจีอู แต่เขาก็ทรมานกับความปรารถนา
ทียังไม่เพียงพอ

เขาจะมีเซ็กซ์กบั ผู้ชายด้ วยกันเองได้ อย่างไร ภายใน

สถานการณ์ทีถูกห้ อมล้ อมไปด้ วยความใคร่ มยองจุน
316
หลุดพ้ นจากความคิดนีไม่ได้ เลย ต้ องแก้ ปัญหาด้ วยปาก
เหมือนในฝั นหรื อเปล่า หัวสมองของเขายุง่ เหยิงไปหมด
มยองจุนเคลือนไหวสะโพกและใช้ ต้นขาแน่นกดเกียวพัน
กับหว่างขาของจีอู ก่อนทีเขาจะได้ ยินเสียงแปลกๆ ดัง
เข้ ามาในหู

“ฮึก... อึก”

เสียงของความชืนแฉะปะปนกับเสียงครางสันไหวของจี
อู เมือเขาเลือนสายตาลงตําเพือมองว่ามันคืออะไร ร่าง
กายของมยองจุนก็แข็งทือ

ซอจีอไู ด้ รับการลูบไล้ ด้วยความใคร่จากมยองจุนพร้ อม

317
กับใช้ มือช่วยปลดปล่อยช่องทางด้ านหลังของตัวเอง อีก
คนส่งเสียงครางพร้ อมกับคลายความต้ องการทางด้ าน
หลังด้ วยนําลายและความใคร่ทีหลังออกมาจากช่องทาง
รัก ภาพทีเขาเห็นคือจีอใู ช้ มืออีกข้ างขยียอดอกและใช้
สองนิวจากมืออีกข้ างสอดเข้ าไปในช่องทาง มยองจุน
กลืนนําลายอย่างไม่ร้ ูตวั และมองภาพนันอย่างเหม่อ
ลอย

เงยหน้ าไปทางด้ านหลัง ริ มฝี ปากชมพูทีพ่นลมหายใจ

แห้ งๆ ใบหน้ าทีดูกระวนกระวายกับผิวขาวทีกําลังขึนสี
ระเรื อ หัวไหล่ปรากฏรอยฟั นของเขาอย่างชัดเจน
กับยอดอกชูชนั สีชมพูทีมีร่องรอยขึนสีแดงมากมายตาม
บริ เวณรอบ และส่วนอ่อนไหวทีกําลังสันระริ กแทรกอยู่
ระหว่างร่องตืนๆ ก็แทบทําให้ เขาหยุดหายใจ มันเป็ น

318
ภาพทีเย้ ายวนอารมณ์ขนาดทีแม้ กระทังความฝั นเมือคืน
ก่อนก็ยงั ไม่สามารถเปรี ยบเทียบ

มยองจุนลืมกระทังการขยับสะโพก เขาเอือมแขนไป
อย่างระมัดระวัง

“อือ! จะ...จะทําอะไร...”

เขาใช้ ฝ่ามือลูบไล้ ช่องทางด้ านหลังของจีออู ย่างระมัด

ระวัง ช่องทางทีมีเคยมีสองนิวสอดเข้ าไปจึงรู้สกึ ได้ ถงึ
ความเปลียนแปลงจากการเคลือนไหวนัน ความเฉอะ
แฉะทีอยูร่ อบๆ เปรอะเปื อนไปตามนิวมือ วุน่ วายอยูก่ บั
ช่องทางเล็กๆ ทีถูกเติมเต็มด้ วยนิวมือของจีอู

319
“ฮึก!”

ในตอนนัน มยองจุนก็สอดนิวเข้ าไปด้ านในอย่างไร้ การ

ขัดขืนจากอีกฝ่ าย

เขารู้สกึ ถึงเมือกชืนแฉะและความอบอุน่ ติดนิวมือ รู้สกึ

ถึงความนิมนวลทีทําให้ สะดุ้งอยูบ่ อ่ ยๆ ตามการเคลือน
ไหวทีละน้ อย หลังของจีอโู ก่งโค้ งขึนอย่างหนักเพราะ
ถูกกระตุ้นจากนิวหลายนิวทีพันกันยุง่ เหยิง

“อืม... ฮ...ฮึก”

320
แกนกายของมยองจุนขยายใหญ่ขนอี
ึ กนิดเมือเสียงร้ อง
เหมือนอ้ อนวอนดังขึนเบาๆ เขาสบสายตากับจีอู อีกคน
กําลังมองเขาระหว่างทีกลืนนําลาย พอเห็นใบหน้ ายิมร่า
แล้ วหัวใจก็ตกฮวบ ในขณะทีเขาอําอึงจีอกู ็ดงึ นิวทีอยู่
ข้ างในของตัวเองออกพร้ อมกับนิวของมยองจุน

“เร็วสิ…”

จีอกู ําลังอ้ อนวอนเขาบอกให้ ใส่สว่ นแข็งขืนเข้ ามาในตัว

เร็วๆ แล้ วประท้ วงผ่านทางสายตา หลังจากถูกโน้ มน้ าว
จากอีกฝ่ ายทีกําลังร้ องขอด้ วยรอยยิมกว้ าง มยองจุนจึง
นําส่วนนันของตัวเองสอดเข้ าไปในช่องทางทีกําลังขยาย
ของจีอู

321
“อ...อึก!”

แต่เพราะขนาดทีใหญ่พอสมควรมันเกินกําลังของจีอู ใบ
หน้ าเขาบิดเบียวเล็กน้ อย เหงือก็ไหลพลักออกมาจาก
ขมับในขณะทีกําลังหอบหายใจ มยองจุนเอือมมือไปจับ
ส่วนอ่อนไหวของจีอพู ร้ อมกับถามไถ่

“โอ...โอเคไหมครับ”

จีอไู ม่ได้ ตอบคําถามแต่กลับยิมน้ อยๆ และพยักหน้ า

แทน เมือมยองจุนเห็นแบบนันก็ค้างตัวไว้ ครู่หนึง เขา
โอบกอดร่างกายของจีอไู ว้ เหมือนจะจดจําขนาดและรูป

322
ร่างของตัวเองทีอยูข่ ้ างในตัวของอีกคน

“ฮ...อือ อืม อ๊ ะ... ได้ โปรด ฮึก”

สัมผัสทีโอบล้ อมทัวร่างกายและจูบบางเบาเพียงสันๆ
ทําให้ เสียงครางทีกระวนกระวายและเร้ าร้ อนหลุดออก
มาจากปากของจีออู ีกครัง มยองจุนจึงเริ มขยับสะโพก

“อ่า...อืม อ๊ ะ! อ๊ า!”

“อึก... อือ ฮึก!”

และขยับอย่างรวดเร็วเพือปรับสภาพด้ านในไม่ให้ ร่าง

323
กายของอีกคนรู้สกึ เจ็บจนจีอตู วั สันคลอน

แกนกายทีเต็มไปด้ วยแรงอารมณ์และปรากฏเส้ นเลือด

อย่างชัดเจนกําลังเร่งจังหวะเข้ าออกอยูใ่ นตัวของจีอจู น
รู้สกึ สุขสมเหลือเกิน ไม่ใช่แค่จีอคู นเดียวทีขาดสติเพราะ
การกระตุ้นนัน มยองจุนเองก็ไม่สามารถตังสติได้ วา่ ตัว
เองกําลังทําอะไรอยู่ อีกทังยังฝั งตัวเข้ าไปในร่างกายอีก
คนอย่างแนบสนิท

เมือมยองจุนขยับอย่างรวดเร็วและโอบกอดจีอไู ว้ เพราะ
ไม่ต้องการให้ อีกคนรู้สกึ เจ็บ ร่างกายของจีอเู ริ มบิดเร้ าที
ละนิด

324
“ฮะ...อือ!”

เสียงครางสันๆ เกิดขึนพร้ อมกับร่างกายทีสันไหวเบาๆ

ของจีอู แต่มยองจุนไม่สนใจ เขายกขาข้ างหนึงของอีก
คนให้ ขนมาพาดบนไหล่
ึ และควบคุมความเร็วด้ วยการ
ขยับสะโพกเข้ าออก

“อิ! ฮึก! อา... อ๊ ะ...อืม อือ!”

เสียงครางทีออกมาอย่างต่อเนืองกับเสียงเอียดอ๊ าดของ
เตียงนอน รวมถึงเสียงเนือกระทบกันดังลันปะปนกันไป
เติมเต็มบ้ านทีไม่เคยรู้สกึ ถึงร่องรอยการใช้ ชีวิต
บรรยากาศของสัญชาตญาณทีนําหน้ าความเจ้ าเล่ห์

325
แพรวพราว

“อือ อึก! ฮ่อก…!”

เสียงลมหายใจติดขัดผสมเสียงครางเพราะแรงดุนดันที
ต่อเนืองเริ มหลุดออกมาจากปากของมยองจุนบ้ าง ร่าง
กายของจีอยู งั คงสันระริ กทังตัวเพราะทนกับความสุขสม
ไม่ได้ แกนกายของมยองจุนกระตุ้นผนังด้ านในด้ วย
ความเร็วกําลังส่งสัญญาณบางอย่าง ร่างกายทัง
สองกระทบเสียดสีจนความเริ งรมย์พลุง่ พล่านห้ อมล้ อม
ทังสองคนไว้ ทุกครังทีขยับความรู้สกึ ท่วมท้ นจนแทบ
ระเบิดออกไป เสียงครางและการหอบหายใจยิงค่อยๆ
ทวีความรุนแรงเท่าไหร่ สะโพกของมยองจุนก็ยิงออกแรง
มากขึนเท่านัน
326
“ฮึก!”

ขาของจีอทู ีพาดอยูบ่ นบ่าจิกเกร็ง ด้ านในสันระริ กและรัด

มยองจุนแน่น หลังจากเขาใช้ แรงสุดท้ ายทีเหลืออยูต่ อก
ยําเข้ าไปจนลึกสุดปลายอย่างแรง ร่างกายก็กระตุก

“อึก…!”

“อ...อือ!”

นํารักของมยองจุนพุง่ ใส่ผนังด้ านในทีบีบรัดอย่างเร่า

ร้ อนเติมเต็มภายในของจีอู ช่วงเวลานันทังสองแนบชิด
327
ไม่หา่ งจากกัน

เขาโอบกอดจีอทู ีหอบหายใจถีรัวและตัวสันระริ กไว้ แน่น

ตบหลังเบาๆ และลูบศีรษะอีกฝ่ าย ในจังหวะทีเสียง
หัวใจทีเคยควบคุมร่างกายของมยองจุนระยะหนึงได้
คลายตัวลง เขาก็ร้ ูสกึ ถึงความง่วงทีดันเข้ ามาแทน มยอง
จุนถือว่าเสียงทีมันคงนันเป็ นเพลงกล่อมเด็กแล้ วเริ มย่าง
ก้ าวเข้ าสูโ่ ลกแห่งนิทราในคําคืนทีมืดมิด
__________________________
__________________________
_______________________
ตอนที 13

“อืออ...”

328
มยองจุนขมวดคิวเพราะเสียงนกร้ องทีได้ ยินจากทีไหน
สักแห่ง ก่อนจะทําหน้ าย่นแล้ วเอือมมือมาปิ ดหน้ าบดบัง
แสงแดดแรงจ้ าทีสาดส่องเข้ ามาโดยไม่มีเวลาให้ สงสัย
ว่าทําไมถึงได้ ยินเสียงนกร้ องทังทีปกติไม่มีทางได้ ยิน

“โอ๊ ย อะไรวะเนีย...?”

ขณะทีเขาลืมตาขึนพร้ อมกับบ่นพึมพําด้ วยนําเสียงปน

ความรํ าคาญ มยองจุนก็หน้ าตาบูดเบียวเพราะรู้สกึ
ประหลาดอย่างไม่ร้ ูสาเหตุ

“ทีนีทีไหนวะ”

329
ไม่ใช่ห้องของตัวเองทีคุ้นเคย

พอลองคิดดูวา่ นีมันเรื องอะไรกัน หัวสมองทีฤทธิเหล้ ายัง

ไม่จางหายจึงค่อยๆ ย้ อนครุ่นคิดไปช้ าๆ แม้ จะกะพริ บ
ตาสํารวจมองเพดานและบริ เวณรอบๆ ก็ยงั นึกไม่ออก
ทว่าเมือเขาพลิกตัวด้ วยความรํ าคาญทีค่อยๆ โหมเข้ า
มา มยองจุนก็รับรู้ถงึ ใครบางคนทีนอนหลับอยูข่ ้ างกาย

“เฮือก!”

ทันทีทีหันหน้ าไปข้ างๆ พร้ อมกับกะพริ บตาทังสองข้ าง

อีกครัง มยองจุนก็ต้องกลันเสียงอุทานทีกําลังจะหลุด

330
ออกมาจนสุดแรง

ซอจีอู

ซอจีอู อาจารย์ประจําชันปี ทีสาม ห้ องสิบ โรงเรี ยนมัธยม

ปลายซองอุนกําลังหลับสนิทอยูใ่ นอ้ อมกอดของเขา

มยองจุนหันไปมองรอบๆ ด้ วยความตืนตระหนก

ห้ องทีไม่ค้ นุ เคยบวกกับร่างกายทีเปลือยเปล่า เมือแอบ

เปิ ดผ้ าห่มทีปกคลุมร่างกายของเขากับจีอดู ู สายตาขอ
งมยองจุนก็หลุดโฟกัสและเลิกลักมองไปทางนู้นทีทางนี
ทีก่อนจะดึงผ้ าห่มขึนมาปิ ดอีกครังด้ วยความรวดเร็ว
331
ความตกใจติดอยูบ่ นใบหน้ ากับหัวของเขาเต็มไปหมด
อย่างไม่ร้ ูตวั

เขาไม่อยากเชือสถานการณ์ใต้ ผ้าห่มทีฉาบไปด้ วยความ

วาบหวิว มยองจุนส่ายหัวอยูห่ ลายครังก่อนจะแอบเปิ ดดู
ผ้ าห่มอีกรอบ แต่มนั ไร้ ประโยชน์ ชัดเจนเลยว่าตัวเขา
และซอจีอกู ําลังอยูใ่ นสภาพเปลือย

“ต้ องบ้ าไปแล้ วแน่ๆ นีมันเรื องอะไรกัน”

มยองจุนเหม่อลอยจ้ องมองใบหน้ างดงามของซอจีอทู ี

กําลังหลับไม่ร้ ูเรื องอยูข่ ้ างๆ ตัวเอง

332
เสียงถอนหายใจเล็กๆ เกิดขึนพร้ อมการหายใจ ใบหน้ า
ของอีกคนขาวซีดซูบผอม รูปตาทีให้ ความรู้สกึ แปลก
พิกลบนใบหน้ าสวยกําลังปิ ดอยูอ่ ย่างดือรัน ริ มฝี ปาก
ชมพูระเรื อเผยอออกเล็กน้ อยอย่างไม่ระวังตัว มยองจุน
เหม่อมองใบหน้ านันก่อนจะเลือนสายตาลงมาจดจ้ องผิว
พรรณทีถูกแต้ มจุดด่างและร่องรอยฟั นมากมายอยูต่ รง
หัวไหล่ข้างหนึงไปจนถึงลําคอระหง เขาดึงผ้ าห่มขึนมา
อีกครังเพือปกคลุมร่างกายของจีอู

‘ฉิบหายละ... อะไรกันวะเนีย’

รอยฟั นเริ มขึนสีมว่ งชํารอบนอกมันชัดเจนเลยว่าเป็ น

ฝี มือของเขาเอง มยองจุนอยากจะเขย่าตัวซอจีอแู ทบบ้ า
แล้ วถามว่ามันเกิดอะไรขึน แต่พอได้ มองใบหน้ าผอมซีด
333
ทีกําลังอยูใ่ นห้ วงนิทราไม่ร้ ูเรื องราวแล้ ว เขาก็คงไม่ทํา
แบบนันแน่นอน จากนันก็เทําหน้ าเหมือนจะร้ องไห้
เพราะเริ มนึกเรื องราวทีเกิดขึนเมือคืนออก

เมือการสอบกลางภาคครังแรกของปี นีจบลงก็มีการกิน
เลียงของเหล่าอาจารย์ชาย

งานกินเลียงอาจารย์ชายในหนึงปี เขามักจะมีปัญหาติด
มาครังสองครังเสมอ

ซึงปี นีก็เกิดเรื องเริ มตังแต่ต้นปี มยองจุนกัดฟั นกรอด

แล้ วมันเป็ นอย่างไรล่ะ เมือดืมแล้ วดืมอีกก็ไปคาราโอเกะ

334
ต่อเหมือนปกติไม่มีผิดเพียน หลังจากส่งพวกหัวหน้ า
ภาคทีกลายเป็ นคนขีเมากลับบ้ านไปแล้ วกําลังแยกย้ าย
กลับกัน ซอจีอกู ็บอกให้ เขามานอนทีบ้ านของตัวเอง เขา
จึงยอมรับข้ อเสนอนันเพราะจะได้ ลดค่าใช้ จ่ายเพิมเติมที
แสนแพง แถมการกลับบ้ านตอนตีสามก็เป็ นการปลุกพ่อ
แม่โดยใช่เหตุด้วย

พอถึงตรงนีแล้ วก็ยงั โอเค หลังจากก้ าวเท้ าเข้ ามาในบ้ าน

จีอแู ล้ วนอนหลับเลยก็คงจะดี แต่ปัญหาคือเขาดืมเหล้ า
ต่ออีกนีสิ มยองจุนกุมหัว

“อืมม...”

335
ในตอนนันจีอกู ็พลิกตัวพร้ อมกับพึมพําเล็กน้ อย

มยองจุนตกใจจนตัวแข็งทือเหมือนก้ อนหิน ซอจีอเู ข้ ามา

ในอ้ อมกอดของเขาและปล่อยลมหายใจออกมาอย่าง
แรง เขาจ้ องมองอีกคนก่อนจะค่อยๆ ผ่อนคลายลง

เมือมองใบหน้ าไร้ เดียงสาทีกําลังหลับใหลเอนตัวลงที

หน้ าอกของเขาและปล่อยลมหายใจสมําเสมอออกมาก็
โกรธอะไรไม่ลง ทุกครังทีความทรงจําทีขาดหายเป็ น
ช่วงๆ ปะติดปะต่อขึนมาได้ สาเหตุของทุกสิงก็ไม่ใช่
เพราะซอจีอู แต่มนั เป็ นเพราะตัวเขาจริ งๆ มยองจุนทอด
สายตามองใบหน้ าของจีอแู ล้ วก็ได้ แต่ถอนหายใจ ค่อยๆ
ดึงตัวอีกคนเข้ ามากอดเบาๆ

336
‘อีก นิดนึง...’

เสียงเล็กกระซิบอย่างกระวนกระวายข้ างหูเขาทุกครังที
นึกถึงเมือคืนก่อน เสียงครางและภาพวาบหวิวก็ถกู เปิ ด
ฉายวนอยูใ่ นหัวและนันก็ทําให้ มยองจุนลําบากอีกครัง

เพียงแค่คิดว่าเหตุการณ์ควรจะเกิดขึนในความฝั นของ
เขาเท่านัน แต่ตอนนีมันกลับกลายเป็ นความจริ ง เขา
สับสนงุนงงแล้ วว่าตัวเองต้ องทําอะไรอย่างไรบ้ าง

ผู้ชายเหมือนกัน เพือนร่วมงานทีทํางานเดียวกัน คนที

ต้ องพบเจอกันอีกในอนาคตอย่างน้ อยก็เกินสิบปี เขาไม่

337
รู้เลยว่าจากความสัมพันธ์ทีไม่เคยเข้ าไปทําความรู้จกั กัน
มาก่อน มันพัฒนามาเป็ นแบบนีได้ อย่างไร

แต่สงที
ิ ทําให้ สบั สนทีสุดก็คือเขาไม่ได้ รังเกียจหรื อไม่
ชอบซอจีอู มยองจุนขยับตัวเล็กน้ อยก่อนจะกอดจีอทู ีอยู่
ในอ้ อมแขนให้ แน่นขึน

ภายในห้ องยังคงมีกลินเหล้ าคละคลุ้งไปทัว

มยองจุนมองซอจีอแู ล้ วอยากจะหันหลังไปเปิ ดประตูที

ปิ ดแน่นเพือถ่ายเทอากาศสักครู่ แต่ภาพทีอีกคนกําลัง
นอนหลับห่อตัวเล็กน้ อยราวกับเด็กน้ อยก็ทําให้ เขาไม่
สามารถกันลมหายใจทีหลุดออกมาบ่อยครังได้ เลย

338
เมือคิดแบบนีแล้ วความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจีอคู งไม่
เหมือนเดิมอีกต่อไป แม้ จะไม่ร้ ูวา่ ความสัมพันธ์นีจะ
ดําเนินต่อไปในทิศทางไหน แต่อย่างน้ อยถ้ าไม่สร้ างบาด
แผลให้ กนั และกันก็คงดี มยองจุนหวังอย่างจริ งจัง

‘ก่อนอืนไปใส่เสือแล้ วค่อยคิดต่อเถอะ’

เขาคิดเช่นนันพร้ อมกับลุกขึนอย่างระมัดระวัง

มยองจุนหยิบเสือผ้ าทีกระจายอยูเ่ ต็มพืนแล้ วเดินออก

จากห้ องเข้ ามาในห้ องนังเล่นทีหลงเหลือร่องรอยความ
พังพินาศของคืนก่อน ก่อนจะเดินไปทีห้ องนําเพือเปลียน

339
เสือผ้ าและอาบนําแปรงฟั น หลังจากชโลมแชมพูทีมีฟอง
มากมาย ก็พยายามแก้ ปมความคิดทีพันกันยุง่ เหยิงนู้น
นีแต่ก็หาทางแก้ ไขไม่ได้ จะต้ องแก้ สถานการณ์นีดีอย่าง
ไร มยองจุนถอนหายใจแล้ วปิ ดฝั กบัวอาบนํา

ใช้ ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมลวกๆ พับเสือผ้ าทียืมอีกคนมาใส่

ก่อนจะโยนลงเครื องซักผ้ าทีตังอยูห่ น้ าห้ องนํา เขาค่อยๆ
เดินไปทีห้ องนังเล่นทีเหมือนถูกวางระเบิดทิงไว้ ระหว่าง
ทีจัดการกับกระป๋ องเบียร์ ทีวางระเกะระกะอยูบ่ นโต๊ ะ
เก็บเบาะรองนังและหมอนทีกลิงตกลงไปบนพืนขึนมาไว้
ในทีของมัน ในหัวของเขาทีกําลังวุน่ วายโดยไม่มีทา่ ทีที
จะสงบลงง่ายๆ เลย

“อา ทํายังไงดี… ต้ องปลุกไหมนะ”

340
ขณะทีซอจีอกู ําลังนอนหลับไม่ร้ ูเรื องรู้ราวอยูใ่ นห้ องของ
ตัวเอง มยองจุนก็จดั การเก็บห้ องนังเล่นเสร็จอย่าง
คร่าวๆ แล้ ว ถึงจะอยากหนีไปเลยอย่างทีคิดไว้ แต่เมือนึก
ถึงบุญคุณทีอีกคนให้ ทีพักแก่เขาก็ทําอย่างนันไม่ได้
หรอก มยองจุนจึงก้ าวเท้ าเดินไปทางห้ องนอนด้ วยสีหน้ า
สินหวัง

ติด...

เสียงบานพับดังเอียดอ๊ าดพร้ อมประตูทีถูกเปิ ดออก เขา

แง้ มประตูยืนหน้ าเข้ าไปสํารวจดูบนเตียง ร่างบางทียัง
นอนขดตัวอยูใ่ นผ้ าห่มไม่มีแม้ แต่การเคลือนไหวใดๆ
หลังจากกลืนนําลายดังอึกแล้ วปราดตาดูรอบห้ อง ก็เห็น
341
เสือผ้ ากระจัดกระจายอยูเุ่ ต็มพืน มยองจุนก็เดินเข้ ามา
ในห้ องเงียบๆ

เขาเริ มหยิบทุกอย่างตังแต่ชนใน
ั เสือยืดแล้ วกางเกงไป
วางไว้ บนโต๊ ะ เกาศีรษะทียังคงชืนเปี ยกยืนอยูข่ ้ างๆ เจ้ า
ของบ้ านทีกําลังนอนหลับปล่อยลมหายใจออกมาอย่าง
สมําเสมอ มยองจุนมองไปทางตู้หนังสือขนาดใหญ่ทีตัง
อยูข่ ้ างโต๊ ะหนังสือ จีอคู งชืนชอบการอ่านบนนันถึงได้ มี
หนังสือหลากหลายประเภทจัดวางไว้ อย่างเป็ นระเบียบ

“หืม...?”

มยองจุนเริ มไล่ดตู งแต่

ั หนังสือภาษาอังกฤษของวิชาเอก

342
ทีเขาไม่เข้ าใจ นิยายเบาสมองรวมไปถึงหนังสือจําพวก
นิตยสาร ก่อนทีสายตาของเขาจะไปหยุดอยูต่ รงจุดจุด
หนึงของตู้หนังสือช่องล่างสุด ตําแหน่งทีอยูใ่ นหลืบลึก
ติดกับโต๊ ะ มยองจุนขมวดคิวเล็กน้ อยเมือหางตาเหลือบ
ไปเห็นหนังสือทีวางอยูด่ คู ้ นุ ตาอย่างบอกไม่ถกู และ
สะท้ อนวาบเข้ าตา

โรงเรี ยนมัธยมปลายแทยอง รุ่นทีสีสิบสี

ตัวอักษรสีทองถูกปั กไว้ บนสันหนังสือปกกํามะหยีสี

นําเงินเข้ มส่องสว่างโดดเด่นออกมา

หนังสือรุ่น หลังจากมยองจุนมองหนังสือรุ่นปกสีนําเงิน

343
เข้ มทีเหมือนกับเล่มทีเขามีและเก็บจนฝุ่ นเกาะแน่นอยู่
ตรงซอกตู้หนังสือ สีหน้ าก็เคร่งเครี ยดขึนในชัวพริ บตา

ปวดหัวตุบเมือนึกถึงหนังสือรุ่นทีตัวเองไม่เคยเอาออกมา
เปิ ดดูเลยแม้ แต่ครังเดียว ร่องรอยช่วงชีวิตสมัยวัยรุ่นทีไม่
ค่อยมีความทรงจําดีๆ เหลืออยู่ ทัศนวิสยั ของมยองจุน
เริ มเลือนราง

“เฮ้ อ ชักไม่ปกติแล้ ว นีมันอะไรกันเนีย...”

มยองจุนบ่นพึมพําเสียงทุ้มตําด้ วยความสับสน เขายืน

กุมหัวอยูข่ ้ างตู้หนังสือ ขยีผมจนกระเซอะกระเซิงกับ
สถานการณ์ทีคาดเดาไม่ได้ ทําตัวไม่ถกู ไม่ร้ ูเลยว่าตอนนี

344
จะต้ องทําอะไร

เรื องทีเกิดขึนเมือคืนก่อนหายจากสมองไปสักพัก

โรงเรี ยนเดียวกัน รุ่นเดียวกัน เพียงแค่นนมยองจุ

ั นก็คิด
ว่าซอจีอคู งจะรู้เรื องราวในอดีตของเขาหมดแล้ ว

บางคนอาจจะนินทาว่าเขาเข้ าข้ างตัวเองมากเกินไป แต่

มันก็เป็ นความจริ ง สมัยนันเป็ นช่วงเวลาทีเปล่งประกาย
อย่างไม่น่าเชือมากทีสุดในชีวิต เพราะชือของยุนมยอง
จุนถือเป็ นสัญลักษณ์ หากเป็ นนักเรี ยนของโรงเรี ยน
แทยองแล้ วไม่มีใครไม่ร้ ูจกั เขาหรอก

345
มยองจุนกัดปากจ้ องหนังสือรุ่นอยูค่ รู่หนึงแต่ก็ไม่
สามารถจัดการความคิดยุง่ เหยิงได้ จงึ เดินออกไปนอก
ห้ อง แม้ จะกังวลไปมากกว่านีมันก็เปลียนแปลงอะไรไม่
ได้ แล้ ว แต่สงที
ิ รู้ก็คือความจริ งนีทําให้ เขาไม่กล้ าจะมอง
หน้ าซอจีอตู รงๆ

ตึก ตึก ตึก

เสียงก้ าวเท้ าของมยองจุนระหว่างเดินไปหยิบกระเป๋ าที

วางไว้ บนโซฟาห้ องนังเล่นแล้ วแทบจะกระชากมันพร้ อม
กับออกจากบ้ านไปอย่างรี บร้ อน ขณะนันเปลือกตาของ
จีอกู ็คอ่ ยๆ เปิ ดขึนอย่างเงียบๆ มยองจุนนึกว่าจีอกู ําลัง
นอนหลับสนิทอยูบ่ นเตียงโดยหารู้ไม่วา่ อีกคนไม่ได้ อยูใ่ น
ฝั นอีกต่อไปแล้ ว
346
***

เวลาผ่านไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึน หลังจากวันนัน
เขาก็ไม่ได้ เจอซอจีออู ีกเลย

ช่วงระหว่างหนึงเดือนก่อนหน้ ามันประหลาดมาตังแต่
แรก ซอจีอกู บั ยุนมยองจุนกลับมาใช้ ชีวิตอย่างคนปกติ
และไม่มีเรื องให้ ต้องพบเจอกันเลยภายในโรงเรี ยน ดัง
นันมยองจุนจึงสามารถรักษาภาพลักษณ์ภายนอกทีดู
สงบสุขไว้ ได้

347
วันนีก็เช่นกัน

มยองจุนบ่นเด็กนักเรี ยนทีวิงเล่นออกนอกสนามกีฬา
และใช้ ชีวิตในวันหนึงไปเหมือนปกติ ช่วงไม่มีคาบสอน
เขาก็จะทํางานอยูใ่ นห้ องพักอาจารย์ บางครังก็เดินตรวจ
ตราเพือดูวา่ มีเด็กก่อความวุน่ วายอะไรในเวลาเรี ยนหรื อ
ไม่ จึงมีความเป็ นไปได้ ทีจะได้ เจอกับซอจีอเู พียงน้ อยนิด
ทว่าเพียงแค่หลีกเลียงห้ องวิทยาศาสตร์ ทีอีกฝ่ ายอยูก่ ็จะ
ไม่ได้ เห็นแม้ แต่เส้ นผมสักเส้ น แค่นนก็
ั สบายใจแล้ ว

วันนันหลังออกมาจากบ้ านซอจีอเู ขาก็รีบเรี ยกแท็กซีเดิน

ทางกลับบ้ านทันที ระหว่างเดินทางมยองจุนแทบจะทน
ไม่ได้ สกั นาที เมือไปถึงบ้ านก็รีบลงจากรถแท็กซีหอบ
หายใจถีแล้ วเปิ ดประตูบ้าน ก่อนจะวิงเข้ าห้ องคลําหา
348
ตรงซอกตู้หนังสือ

โรงเรี ยนมัธยมปลายแทยอง รุ่นทีสีสิบห้ า

ทันทีทีอ่านตัวอักษรสีทองทีปรากฏอยูบ่ นสันปกกํามะหยี
สีนําเงินเข้ ม ขาก็ไร้ เรี ยวแรงจนทรุดฮวบลงไป

มยองจุนซําชันเพราะต้ องรักษาตัวจึงเรี ยนจบช้ าไปหนึง

ปี นันหมายถึงซอจีอกู บั เขาเป็ นเพือนร่วมรุ่นกัน

ซอจีอรู ้ ูจกั ยุนมยองจุนอยูแ่ ล้ ว รู้จกั แล้ วแต่ทําเป็ นไม่ร้ ูจกั

เสียด้ วย

349
เรื องสมมติกลายเป็ นเรื องจริ ง มยองจุนใกล้ ชิดกับซอจีอู
มากไปกว่านีไม่ได้ แล้ ว เขาล็อกประตูของความรู้สกึ ไว้
โดยไม่มีทางให้ ได้ แก้ ไขเรื องทีเกิดขึน

ทังๆ ทีเขาสงสัยว่าซอจีอจู ะเป็ นเกย์อยูแ่ ล้ วหรื อเปล่า จะ

สนใจในตัวมยองจุนหรื อไม่ หรื อจะเป็ นแค่ความอยากรู้
อยากเห็นในช่วงเวลาสันๆ แต่ถ้าไม่ใช่อีกมยองจุนก็
อยากรู้วา่ อีกคนมาเพือแกล้ งกันเล่นหรื อยังไง แต่เขาก็ไม่
กล้ าสืบหาความจริ ง มยองจุนถนัดรู้แต่วิธีใช้ ร่างกายและ
ไม่ถนัดเรื องความรู้สกึ มาตังแต่แรก มันจึงเป็ นเหตุการณ์
ทีเขาไม่สามารถเอาชนะได้ ง่ายๆ เลย

“เฮ้ อ...”

350
เสียงถอนหายใจออกมาอย่างไม่คิดจะปิ ดซ่อน มยองจุน
ทิงตัวลงกับเก้ าอีจนอาจารย์คิมมีซอนทีนังอยูข่ ้ างๆ หัน
มา

“อาจารย์ ทําไมดูตายซากขนาดนีล่ะ”

“บ่ายแล้ วก็เลยเหนือยนิดหน่อยน่ะครับ...”

สีหน้ าของอาจารย์คิมทีไม่ได้ เคร่งเครี ยดอะไรมองมยอง

จุนทีกําลังตอบกลับด้ วยเสียงไร้ เรี ยวแรง

“ไม่ได้ สอนหนังสือในห้ องเรี ยนแบบปกติมนั ก็ต้องเป็ น

351
อย่างนันสินะ นายเก่งมากแล้ ว จริ งๆ นะ”

“ทําไงได้ ละ่ ครับ ก็ต้องหาเลียงตัวเองไปตลอดชีวิตอยู่

แล้ ว”

มยองจุนยิมหยันพร้ อมกันตอบโต้ โดยทําเป็ นไม่ร้ ูสกึ อะไร

ให้ มากทีสุด จากนันก็ได้ ยินเสียงกระดิงประกาศหมด
คาบเรี ยนช่วงบ่าย ทนอีกแค่หนึงชัวโมงเดียวเลิกงาน
แล้ ว เขาบ่นพึมพําพร้ อมกับปล่อยให้ เวลาช่วงบ่ายอันน่า
เบือหน่ายดําเนินต่อไป
__________________________
__________________________
____________
ตอนที 14

352
“โอ้ ยุนมยองจุน ดูดีขนมากเลยนะ
ึ ดูทา่ จะเข้ าสังคมได้ ดี
กว่าทีคิดนี”

บ่ายวันนัน เมือจบคาบเรี ยนสุดท้ ายมยองจุนก็รีบขึนรถ

กลับบ้ าน

เขาทําให้ ร่างกายทีถูกใช้ งานอย่างทารุณภายใต้ แสง

อาทิตย์ทีแผดเผาให้ เย็นสดชืนด้ วยการอาบนําก่อนจะไป
ละแวกคอนโดอย่างเร่งรี บ เพราะเพือนทีคบกันมานาน
กําลังรอเขาอยูก่ ่อนแล้ วหาเขาเสียงดัง เมือเห็นภาพอีก
คนโบกมือเต็มแรงดูช่างจ้ อไม่เปลียนก็ร้ ูสกึ สบายใจ
มยองจุนรี บเดินจําอ้ าวไปหาพร้ อมกับหัวเราะคิกคัก

353
“ว่าไง ไอ้ หมาบ้ า นายเรี ยนป.เอกอยูค่ งสบายดีสนิ ะ”

“ตลกน่า เหนือยจะตายอยูแ่ ล้ ว ชีวิตฉันเหมือนจะเป็ นบ้ า

เลย หยุดโม้ แล้ วไปกันเถอะ หิวจะตายแล้ ว”

เมือพบหน้ ากันคําพูดคําจาทีหยาบคายก็โพล่งออกมา
อย่างเป็ นธรรมชาติ เป็ นความสัมพันธ์ทีไม่มีการอ้ อม
ค้ อมใดๆ มยองจุนไม่คิดจะปิ ดซ่อนรอยยิมบนริ มฝี ปาก
และโอบไหล่เพือนเอาไว้

“เฮ้ ย ไอ้ นีนิ! ยังไม่เอาแขนลงอีก เดียวฉันไม่สงู !”

354
“เจ้ าบ้ า จะสามสิบอยูแ่ ล้ วยังมาพูดเรื องส่วนสูงอะไรกัน
อีก นายก็ไม่ได้ โตมาตังนานแล้ วนี เพ้ อเจ้ อ”

“อา... ไอ้ เวร พูดเรื องนันอีกทําไม!”

ในทีสุดเขาก็พดู เรื องทีอีกคนไม่ชอบทีสุดออกมาแล้ วการ

โต้ เถียงของทังคูก่ ็สนสุ
ิ ดลง มยองจุนสนุกสนานกับชัย
ชนะพร้ อมหัวเราะคิกคัก

“เออ ใช่ เรี ยกเพือนอีกคนนึงมาด้ วยได้ รึเปล่า”

“เพือนเหรอ ฉันรู้จกั ไหม”

355
“เปล่า มันสนิทกับฉันมาตังแต่เด็กน่ะ แต่เข้ ากับใครไม่
ค่อยได้ เลยมีเพือนดีๆ ไม่กีคนเอง เห็นว่าเป็ นอาจารย์
ด้ วยนะ แต่ก็เหมือนจะไม่คอ่ ยมีเพือนสนิททีโรงเรี ยนอยู่
ดี โอกาสนีแหละฉันจะทําให้ มนั มีเพือนในสายอาชีพ
เดียวกันสักคน นายก็เอาแต่เล่นเบสบอลเลยไม่มีเพือน
เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“ได้ นายไม่มีทางจะแนะนําคนเลวให้ อยูแ่ ล้ วนีนา งัน

เชิญมาเลย”

“โอ้ โห ยุนมยองจุนเกิดอะไรขึนกับนายถึงได้ พดู จาดีแบบ

นันได้ ”

356
“ไอ้ ลกู หมานี เป็ นบ้ าอีกแล้ ว”

หลังจากนังลงทีโต๊ ะอีกคนก็พดู ว่าจะชวนเพือนมาด้ วย

ซึงเขาเองก็ไม่ได้ รังเกียจ ก่อนจะนังพูดจาตลกขบขันกัน
คงเพราะผ่านช่วงวิกฤตอันแสนยากลําบากมาด้ วยกัน
เวลาทีมยองจุนได้ เจอกับอีกฝ่ ายจึงรู้สกึ สบายใจ

ชือของเพือนทีซุกซนเป็ นม้ าดีดกะโหลกพร้ อมระเบิด

เสียงหัวเราะอย่างต่อเนืองคือ ลีวอนจิน เพือนร่วมรุ่น
สมัยเรี ยนมัธยมปลายของมยองจุนและเพือนอีกคนหนึง
ทีเคยเล่นเบสบอลด้ วยกัน

วอนจินใช้ ชีวิตสมัยเรี ยนบนทางคดเคียวมากมายแบบที

357
มยองจุนก็ทําไม่ได้ ถึงแม้ วา่ มยองจุนจะเล่นเบสบอลจน
ถึงช่วงสมัยเรี ยนมหาวิทยาลัย แต่วอนจินกลับ
ต้ องบอกลาเบสบอลตอนมํธยมปลายปี ทีสอง

ตอนนีอีกฝ่ ายเป็ นสุดยอดของวงการกีฬาทีกําลังจะจบ

ปริ ญญาเอกจากมหาวิทยาลัยชือดังทีสอบเข้ าได้ หลัง
เรี ยนจบ แต่ทกุ ครังทีเจอมยองจุนก็ยงั รู้สกึ ละอายใจอยู่
เล็กๆ การเลิกเล่นเบสบอลของวอนจินส่งผลให้ มยองจุน
ทีมีอาการบาดเจ็บมีโอกาสเข้ าใกล้ เบสบอลมากยิงขึน
แต่วอนจินไม่รับรู้ความรู้สกึ นันของมยองจุนเลยสักนิด
ในตอนนันหลังจากส่งข้ อความทางโทรศัพท์แล้ ววอนจิ
นก็ลกุ ออกจากที

“นี ฉันไปคุยโทรศัพท์แป๊ บนะ เดียวมา”

358
“เออ ไปเหอะ”

เมือมองแผ่นหลังเล็กๆ ของวอนจินเดินพึมพําออก
จากร้ านไป สีหน้ าของมยองจุนจึงผ่อนคลายลงเล็กน้ อย
ครู่หนึงทีมัวแต่นกึ ถึงซอจีอเู ขาก็ตระหนักได้ วา่ ตัวเอง
กําลังลืมความสุขเล็กๆ น้ อยๆ นีไป มยองจุนนังฝื นยิมอยู่
หน้ าโต๊ ะอาหารก่อนจะใครคนหนึงตบหัวเขาเบาๆ

“สติไม่ดีรึไง ทําไมยิมกริ มแบบนี”

“เอ้ า ตบหัวทําไม ไอ้ เวรนี แล้ วเพือนจะมาไหม”

359
“อืม มันบอกว่าอาจจะมาช้ าหน่อยให้ กินกันก่อนเลย งัน
เรากินอะไรง่ายๆ ทีนีแล้ วเดียวเจ้ านันมาค่อยย้ ายร้ านดี
ไหม”

“ไม่เกินไปหน่อยเหรอคนยังไม่ทนั นังก็ให้ ลกุ ละ อยูแ่ ค่ทีนี

ก็พอ ดืมกันเถอะ”

“เออๆ ก็ได้ ”

ทังสองคนพูดคุยกันเบาๆ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ

รอไม่นานมากนัก เตาแก๊ สแบบพกพากับหม้ อใส่ไก่ผดั

เผ็ดก็มาวางบนโต๊ ะอาหาร รวมถึงโซจูสองขวดวางไว้ ตรง
360
หน้ าของสองคนอย่างเรี ยบง่ายเหมือนให้ หนึงคําสัญญา
เมือเห็นเช่นนันแล้ วแววตาของวอนจินก็เริ มส่องประกาย
ระยิบระยับ

“ต้ อนรับคืนวันศุกร์ ทีร้ อนแรงจะไปเมาแอ๋ทีไหนกันดี”

“ถ้ าจะดืมนายก็ดืมเถอะ เผือเมาขึนมาจะได้ ปล่อยไว้

แล้ วหนีกลับ รู้ไว้ ซะด้ วย”

“เออ ไอ้ คนไร้ ยางอาย ยังหนุ่มยังแน่นก็ขีบ่นซะแล้ วรึไง”

มยองจุนหันไปตอบโต้ เสียงเนือยๆ ใส่วอนจินทีกําลังนิว

หน้ าว่ากล่าวเขา
361
“อายุเยอะก็ดืมไม่ได้ เท่าแต่ก่อนแล้ ว ถ้ าดืมสังสรรค์แค่
เพราะเป็ นสุดสัปดาห์ละ่ ก็ได้ เหนือยไปทังอาทิตย์แน่ ดืม
แต่พอดีๆ เถอะ เอาแค่รู่สกึ ดีชนก็
ึ พอแล้ ว”

“น่าเบือจัง นายเป็ นห่วงสุขภาพตังแต่เมือไหร่กนั เนีย”

“อ้ าว มันก็ต้องดูแลตังแต่ตอนนีไหมล่ะ! เห็นหุน่ ทีแข็ง

แรงสมบูรณ์แบบของคนเล่นกีฬาไหม ถ้ าฉันไม่ดแู ลก็แย่
ดิ ไม่ใช่วา่ นายไม่ร้ ูสกั หน่อยนีว่ายืนตากแดดร้ อนๆ มัน
เสียพลังงานไปตังเท่าไหร่”

วอนจินมองมยองจุนทีกําลังพูดเกินจริ งตังแต่ยงั ไม่เริ ม

362
แล้ วแสยะยิม มันก็เป็ นคนจริ งจังตังแต่เมือก่อนแล้ ว

มยองจุนทําสีหน้ ารํ าคาญพร้ อมกับถือทัพพีเป่ าไก่ผดั เผ็ด

ทีเริ มเดือดให้ หายร้ อน วอนจินมองอยูส่ กั พักก่อนจะพูด
อีกครัง

“ช่วงนีไม่มีเรื องลําบากอะไรใช่ไหม”

มยองจุนชําเลืองมองวอนจินเพราะคําถามทีไม่คาดคิด
อีกคนส่งยิมมาให้ บางๆ ดูน่าสงสัย มยองจุนเลยพูดจา
โผงผางออกไป

“แล้ วเมือกีได้ ยินฉันพูดว่าอะไรล่ะ”

363
“โอ๊ ย วันนีหยาบคายจังวะ เอานีไป”

มยองจุนรับโซจูทีวอนจินริ นให้ แบบไม่พดู ไม่จา เขามอง

แอลกอฮอล์สีใสทีเกือบเอ่อล้ นแก้ วออกมาแล้ วก็นิงไป
เล็กน้ อย

“หน้ าหงอยลงเลยนะ มีเรื องอะไรหรื อเปล่า”

ระหว่างทีรับขวดโซจูมาริ นใส่แก้ วของวอนจิน ปากของ

เพือนทีคบกันมานานก็เริ มขยับแบบส่งเดช ถึงวอนจินจะ
เหมือนเปิ ดอกให้ เขาพึงพา แต่ขริ งๆ ก็แค่จะจับผิดมยอง
จุนเท่านัน เจ้ าหมอนีคิดมากแต่ไม่จริ งจัง เพราะฉะนัน

364
พวกเขาจึงเป็ นเพือนกันมาถึงตอนนี มยองจุนคิดอย่าง
นันก่อนจะพูดขึน

“เปล่า ก็แค่... ช่วงนีมีเรื องให้ คิดเยอะนิดหน่อย”

“ไม่ร้ ูหรอกว่าเป็ นเรื องอะไร แต่ดเู หมือนจะหนักมากเลย

นะ”

“ก็ไม่ใช่อย่างนันหรอก”

มันก็ถกู ทีเป็ นเรื องหนักแต่เขาบอกความจริ งทังหมดออก

ไปไม่ได้ หรอก จะบอกยังไงว่าดืมจนเมากับอาจารย์
โรงเรี ยนเดียวกันแล้ วใช้ เวลาด้ วยกันทังคืนแบบนันทังที
365
อีกฝ่ ายเป็ นผู้ชาย ไม่วา่ จะสนิทกันมากแค่ไหนก็ร้ ูสกึ ว่า
มันไม่ใช่เรื องทีจะพูดออกมาได้ ง่ายๆ มยองจุนจึงส่าย
หน้ าก่อนจะหัวเราะ

“ขอโทษทีทําให้ สงสัยนะ”

“พูดอะไรอย่างนันแล้ วจะมาขอโทษทําไมเนีย ไอ้ ซือบือ”

เขายิมรับพร้ อใมกับชนแก้ วเบาๆ กับแก้ วโซจูทีวอนจิ

นยืนมาแล้ วดืมมันเข้ าไปรวดเดียว กลินแอลกอฮอล์เตะ
จมูกอย่างเผ็ดร้ อนจนต้ องทําหน้ าบูดเบียว หลังจากส่ง
เสียงซีดซ๊ าดก็ร้ ูสกึ ว่าความกังวลมันหายไปเกินคาด
มยองจุนคนไก่ผดั เผ็ดด้ วยทัพพีแล้ วก็นกึ ถึงซอจีอขู นมา
ึ

366
เดาจากหนังสือรุ่นก็ดทู า่ จะเป็ นศิษย์เก่าแน่ๆ แต่มนั ก็เท่า
นัน ชีวิตในโรงเรี ยนมันห่างไกลจากมยองจุน ยิงมาซําชัน
อีกหนึงปี เพราะต้ องผ่าตัดกับรักษาตัวก็ยิงแล้ วใหญ่ สุด
ท้ ายทุกสิงทุกอย่างก็ต้องหยุดเหมือนหลงอยูใ่ นเขาวงกต

“เฮ้ ย ถ้ าจะถือทัพพีแล้ วเหม่อแบบนันก็เอามานีมา”

“ฮะ? อ้ อ โทษที”

วอนจินฉวยดึงทัพพีไปจากมือมยองจุนหลังจากมองอยู่
นาน ก่อนจะตักไก่ผดั เผ็ดทีเริ มเดือดปุดๆ ใส่จานพร้ อม
กับบ่นอูอี

367
“สติหลุดไปแล้ วรึไง เหม่ออะไรต่อหน้ าคนอืนเนีย ถ้ ามัน
เครี ยดมากก็พดู ดอกมาเถอะ วิญญาณออกจากร่าง
ขนาดนี คนเขาเป็ นห่วงนะเว้ ย”

“อา... หยุดบ่นเถอะ ขอโทษก็ได้ ”

“แล้ วทําตัวเหมือนคนพูดขอโทษตรงไหน มัวทําอะไรอยู่

เนือไก่แห้ งหมดแล้ ว”

เพราะวอนจินกลับไปบ่นเป็ นห่วงเรื องเนือไก่ มยองจุนจึง

หลุดยิมออกมาบางๆ พอเป็ นอย่างนีแล้ วลีวอนจินก็
สบายใจ

368
“นี เส้ นจะอืดแล้ ว รี บกินเถอะ”

“เออ กินให้ อร่อยนะ”

“นายก็ด้วย”

เมือทังสองคนพูดจบก็หยิบตะเกียบขึนมาตังหน้ าตังตา
ทานอาหารทุม่ เทจิตวิญญาณให้ กบั การกิน

“อา สดชืนจัง”

369
“ผ่านไปไม่กีปี กลายเป็ นลุงไปแล้ วเหรอ”

“หนวกหูน่า ไอ้ ลกู หมา นึกว่าตัวเองไม่ใช่ลงุ รึไง”

“พวกเรายังเลขสองกันอยูเ่ ลยนะเว้ ย”

คนสองคนรับส่งแก้ วและโต้ เถียงกันเหมือนปกติ มยอง

จุนควบคุมการดืมเหล้ าอยูห่ ลายครังก่อนจะดืมแต่ละ
แก้ วเหมือนคําพูดทีบอกว่าจะไม่ดืมเยอะไม่ใช่คําโกหก
ในตอนทีข้ าวสวยลดลงไปครึงหนึง เขาดืมเหล้ าทีเหลือ
อยูใ่ นแก้ วแล้ วถามขึน

“นี ตอนนีนายยังติดต่อกับพวกนันอยูไ่ หม”

370
“ก็นายไง ไอ้ หมา”

“ไม่ ไม่ได้ หมายถึงฉัน ก็นายหยุดเล่นเบสบอลตอนปี สอง

ปลายๆ ก็น่าจะมีเพือนในโรงเรี ยนทีรู้จกั เยอะกว่าฉันไม่
ใช่เหรอ”

“อย่างฉันเนียนะจะรู้จกั คนอืน อย่างน้ อยสุดก็มีแค่พวก

เพือนห้ องศิลป์-กีฬา อ้ อ คนทีจะเจอวันนีก็จบจาก
โรงเรี ยนเรานะ แต่วา่ อยูส่ ายวิทย์”

“สายวิทยาศาสตร์ เหรอ นายไปรู้จกั เด็กห้ องวิทย์ได้ ไง”

371
เสียงมยองจุนสูงขึนเพราะตกใจกับเรื องทีไม่คาดคิด

“เรื องนันมันน่าตกใจขนาดนีเลยเหรอ ฉัน ก็... จะรู้จกั

เด็กห้ องวิทย์ไม่ได้ หรื อไงกัน”

“เปล่า ไม่ใช่อย่างนัน ดูไม่มีทีมาทีไปเลยอะ ความเชือม

โยงไรงี”

“ก็เป็ นเพือนแถวบ้ านตังแต่ตวั ยังเท่านีไง ไม่ได้ ฟังทีฉัน

พูดเลยสินะ”

วอนจินตักไก่ผดั เผ็ดด้ วยทัพพีพร้ อมกับบ่นพึมพํา

372
“เฮ้ ย เอาถ้ วยมา”

วอนจินตักไก่ผดั เผ็ดใส่ถ้วยทีว่างเปล่าของมยองจุนก่อน
จะตะโกนเสียงดังไปทางเคาน์เตอร์

“ป้า! ขอเหล้ าอีกขวดหนึงครับ!”

พอได้ ยินเช่นนันมยองจุนก็ยกมือห้ ามวอนจิน

“เห้ ย นายไม่ดืมเร็วไปเหรอ ถ้ านายเมาก่อนเพือนมาจะ

ทํายังไง?”

373
“เท่านีมันจะไปเมาอะไร”

วอนจินยิมเล็กน้ อยเมือพนักงานร้ านถือขวดโซจูใหม่เข้ า

มา สีหน้ าของมยองจุนดูกระวนกระวายตอนทีเห็นวอนจิ
นหมุนขวดไปมาตังท่าจะเปิ ดฝา

“เออ อย่าเมาก่อนเพือนจะมาแล้ วกัน มันไม่มีมารยาท”

“โอ้ โห หนุ่มเจ้ าระเบียบคนนี เข้ าใจแล้ ว จะระวังไม่ต้อง

ห่วง กังวลตลอดเวลาเลยนะนายน่ะ คิดมากไปแล้ ว”

“หนวกหู ลูกหมาเวร ไม่ต้องมาทําทีพดู ดีตอนเหล้ าเข้ า

ปากเลยนะ”
374
ทังสองคนเริ มถกเถียงกัน

แม้ จะเชิญให้ มาด้ วยความเต็มใจ แต่มยองจุนก็ไม่ได้ มี

นิสยั ทีจะพูดคุยสนทนาอย่างไม่เคอะเขินกับคนทีไม่ร้ ูจกั
ในวงเหล้ าได้ นะ เพราะเป็ นเพือนของวอนจินเขาก็เลย
เชือใจและเชิญมาต่างหาก ไม่ได้ ยินยอมต้ องการเพือน
จริ งๆ เสียหน่อย สีหน้ าของมยองจุนเปลียนเป็ นเย็นชา
พอสมควร

“ยังไงนายก็เป็ นคนเรี ยกมาแนะนําให้ ฉนั รู้จกั ถ้ าเมาก่อน

แล้ วสร้ างเรื องให้ ฉนั ลําบาก ฉันจะไม่เจอนายสักระยะ
หนึงแล้ วกัน”

375
“โอ้ ย ขีกังวลจริ งๆ เลยเว้ ย เข้ าใจแล้ วไอ้ นี ก็คอ่ ยๆ ดืมกัน
ไปไม่ใช่หรื อไง”

ในทีสุดวอนจินก็ยกธงขาวยอมแพ้ มยองจุนทําหน้ าตา

เคร่งขรึม ไม่ใช่ไม่ร้ ูปริ มาณการดืมว่าควรจะลดความเร็ว
ลงอย่างชัดเจนหรอกนะ เขารู้สกึ อึดอัดใจ แต่ตวั มันเอง
เป็ นคนเสนอแนะไว้ ถ้ าจะเมาแบบขาดความรับผิดชอบ
แล้ วลําบากก็ควรจะควบคุมตัวเองเสียหน่อย วอนจิ
นรู้สกึ หดหูไ่ ปกับบรรยากาศแปลกๆ จึงดันขวดโซจูให้
ไกลออกไปด้ วยท่าทางดัดจริ ต

“จนกว่าจะกินอันนีหมด จะไม่ดืมแล้ ว ไม่ดืมเลย เจ้ าคน

376
ใจแคบ”

“นายจะไม่รักษาคําพูดนันสินะ”

“โอ้ ย ก็บอกว่าจะทําตามนันยังไงเล่า!”

ระหว่างทีทังสองคนเริ มโต้ เถียงกัน ประตูก็ถกู เปิ ดออก

พร้ อมผู้ชายคนหนึงทีเดินเข้ ามาในร้ านอาหาร

เขาคนนันชะเง้ อมองไปทัวทิศ ทันใดนันก็คอ่ ยๆ เดินมา

ฝั งทีมยองจุนกับวอนจินกําลังทะเลาะกันอยู่ แต่ทงคู
ั ่
กําลังทุม่ เทสติปัญญาไปกับการถกเถียงจนไม่ได้ สงั เกต
ว่ามีใครคนหนึงกําลังเดินเข้ ามาใกล้ ๆ พวกเขา
377
“นี โคล่า สังโคล่าแทนเถอะ ดืมโคล่าแทนไปสิ”

“โอ้ ย น่ารํ าคาญจริ งๆ ก็แค่ดืมนําก็พอ!”

มยองจุนรู้สกึ รํ าคาญในตอนท้ ายของวอนจินทียังไม่จบ

สักที เขาจึงแผดเสียงออกมา และแทบจะในขณะเดียว
กันวอนจินก็มองผ่านหลังของมยองจุนไปแล้ วยิมเล็ก
น้ อย

“มาแล้ วเหรอ”

มยองจุนจึงหันหน้ าไปมองด้ านหลังเพราะคําพูดนัน แล้ ว

378
เขาก็หยุดชะงักอยูก่ บั ทีแถมได้ ยินเสียงหัวใจหล่นวูบดัง
ตุบรอบๆ หู

ซอจีอ.ู ..
__________________________
__________________________
___________
ตอนที 15

ซอจีอมู องมยองจุนด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด

“มัวยืนทําอะไรอยูแ่ บบนัน รี บมานังเร็ว”

379
“ฮะ? อา... เออ”

มีเพียงวอนจินทีไม่ร้ ูถงึ ความสัมพันธ์ของเขาทังสองเท่า

นันทีตืนเต้ น มยองจุนนังควบคุมความกังวลพร้ อมกับ
หยิบกระเป๋ าทีวางอยูบ่ นเก้ าอีมาวางไว้ ตรงหน้ า ก่อนทีจี
อูจะนังลงข้ างๆ มยองจุน

“เฮ้ ย นีไงเพือนทีฉันพูดถึง ซอจีอู เล่นด้ วยกันมาตังแต่

ก่อนจะเข้ าโรงเรี ยนแล้ ว สนิทกันเข้ าไว้ นะ ส่วนนีเพือน
ฉัน...”

“อ๋อ รู้จกั ”

380
“อ้ าว... รู้จกั เหรอ”

ก่อนจะแนะนําเสร็จสินซอจีอกู ็พดู ตัดบทจนวอนจินตกใจ

เมืออีกคนกะพริ บตาปริ บๆ สองสามด้ วยสีหน้ างุนงง อ้ า
ปากค้ าง จีอจู งึ รี บพูดต่อ

“เขาเป็ นอาจารย์ทีโรงเรี ยนฉัน”

“อะไรนะ เมือกีนายบอกว่าไงนะ”

“อาจารย์ยนุ เป็ นอาจารย์ทีโรงเรี ยนฉัน”

วอนจินอ้ าปากกว้ างเพราะช็อกกับคําพูดของจีอมู าก

381
เหลือเกิน ก่อนจะมองจีอกู บั มยองจุนสลับกันไปมา
หลายครัง

“ไม่ได้ ร้ ูแล้ วเรี ยกมาหรอกเหรอ”

คงจะอึดอัดใจอย่างมาก จีอทู ีไม่คอ่ ยพูดเยอะขนาดนีใน

เวลาปกติก็เริ มจัดการวอนจิน ส่วนวอนจินก็ตกใจกับท่า
ทางทีหาดูได้ ยากจนอ้ าปากพะงาบๆ หลายครัง แล้ วพูด
ออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“เปล่า... ไม่เลย... ไม่ร้ ูเลย...”

“นายเป็ นเพือนฉันจริ งไหมเนีย”

382
คําพูดคําจาของจีอดู หู า่ งไกลกับความเงียบงันและเย็น
ชาทีโรงเรี ยนอย่างสินเชิง มยองจุนเองก็ตกใจกับ
ปฏิกิริยาทีค่อนข้ างถากถาง เขาลืมความสับสนทีมีให้ จีอู
ไปชัวขณะ ดวงตากลมเปิ ดขึนมองทังสองคน

“นี จะเครี ยดอะไรขนาดนันเล่า มันก็ลืมกันได้ น่า”

“ลีวอนจิน นายนีมัน...”

“จีอู ฉันก็แค่จะแนะนําเพือนสักคนให้ นายเท่านันเอง ถ้ า

อยูโ่ รงเรี ยนเดียวกันมันก็ดีกว่าเดิมไม่ใช่เหรอ ไปๆ มาๆ
ทีโรงเรี ยน ทักทายกัน ปรึกษาเรื องกังวลมันก็น่าจะ...”

383
“ฉันอยูอ่ าคารย่อย อาจารย์ยนุ อยูอ่ าคารกลาง แทบจะ
ไม่ได้ เจอหน้ ากันหรอก”

จีอพู ดู เช่นนันพร้ อมชําเลืองมองมยองจุนทางหางตา ใบ

หน้ าดูเย็นชามากทีเดียว

เมือเห็นซอจีอดู แู สดงออกด้ วยการปฏิเสธอย่างหนักแน่น

มยองจุนจึงรู้สกึ ไม่สบายใจขึนมาทีละนิด แต่วอนจินก็ยงั
คงเป็ นวอนจินเจ้ านันวิตกกังวลจนงุนงง คําพูดของจีอทู ี
ขีดเส้ นความสัมพันธ์กบั มยองอย่างเย็นชาและตําหนิ
วอนจินรุนแรงด้ วยความเยือกเย็น ฟั งแล้ วไม่ถกู ใจเขา
เอาเสียเลย

384
มันก็ไม่ดีทีมยองจุนหนีไปโดยไม่พดู อะไรสักคําทังทีใช้
เวลาด้ วยกันทังคืน แต่ทีซอจีอรู ้ ูอดีตของยุนมยองจุนแล้ ว
ไม่พดู ถึงเลยสักนิดมันก็ไม่ดีเหมือนกันนี แถมน่าจะรู้
เรื องทีหลงเหลืออยูจ่ นทําความคิดเขายุง่ เหยิงด้ วย แต่
แล้ วนีมันอะไรกัน อีกคนกําลังขีดเส้ นความสัมพันธ์
เหมือนระหว่างตัวเองกับมยองจุนไม่เคยมีเรื องอะไรกัน
มาก่อน

ไม่สิ ถ้ าลองคิดดูแล้ ว มันก็เป็ นความสัมพันธ์ทีแสดงให้

ใครต่อใครรู้ไม่ได้ ปฏิกิริยาแบบนันมันก็คงแน่นอนอยู่
แล้ ว แต่มยองจุนกลับรู้สกึ เสียใจอย่างไม่ร้ ูสาเหตุกบั การ
กระทําของซอจีอู และอีกอย่าง... ในเวลาเดียวกันนี
ความโมโหทีกําลังเดือดพล่านของเขามันก็หยุดยังไม่ได้

385
“นี เบาเสียงหน่อยเหอะ คนเขามองกันหมดแล้ ว”

แต่คําพูดของวอนจินก็ตามมาโดยทียังไม่ทนั ได้ จดั การ

ความรู้สกึ จีอหู นั ไปมองรอบๆ เล็กน้ อยเพราะคําพูดนัน
ก่อนจะยกแก้ วเหล้ าขึนด้ วยสีหน้ าไม่พอใจ

“เอาเถอะ นีมันเป็ นพรหมลิขิตนะ ก็ลองสนิทกันดูสิ จีอู

นายก็บน่ อยูท่ กุ วันว่าชีวิตในโรงเรี ยนมันลําบาก ไอ้ ยนุ ม
ยองจุนมันก็เล่นกีฬามาตังแต่ก่อนจะโตเป็ นผู้ใหญ่อาจ
จะไม่ชินนิดหน่อย แต่ก็โอเคเลยนะในฐานะเพือน”

แต่จีอไู ม่ตอบอะไรเลยสักคําแล้ วรับแอลกอฮอล์ทีวอนจิ

386
นเทให้ ปั ญหาจริ งๆ มันเพราะวันนันเขาหนีไปเลยโดยไม่
ติดต่ออะไรกันอีกเลยหรื อเปล่านะ มยองจุนขมวดคิวเป็ น
ปมเล็กน้ อยคอยสังเกตพฤติกรรมของซอจีอู

ท่าทางทีจิบเหล้ าทีละนิดทีละหน่อยตามทีวอนจินเทให้
ด้ วยสีหน้ าเย็นชาและไม่ปรายตามามองทางมยองจุน
เลยสักนิดในตอนนีก็เริ มจะคุ้นตาแล้ ว ตามพฤติกรรม
การดืมทีเขาเข้ าใจมาตังแต่คราวก่อน จีอเู อาไก่ผดั เผ็ดที
วอนจินตักให้ เต็มจานไว้ ด้านหลังแล้ วเคียวยําถัวงอกที
เป็ นเครื องเคียงแทน

“ไอ้ ลกู หมา กินแต่ผกั อีกแล้ วนะ นี กินไก่เข้ าไปด้ วยสิ

เดียวเย็นแล้ วไม่อร่อย”

387
“อิมแล้ ว”

จีอตู อบและดืมเข้ าไปอีกหนึงอึกเหมือนเดิมไม่มีอะไร

เปลียนแปลง

หลังจากนันซอจีอกู ็ไม่หนั มามองยุนมยองจุนอีกเลย อีก

คนตังหน้ าตังตาคีบไข่ม้วนไม่ก็ถวงอกเข้
ั าปากพร้ อมกับ
จิบโซจู ทานมันฝรังทีอยูใ่ นไก่ผดั เผ็ดนิดหน่อย น้ อยครัง
ทีจะคีบเนือไก่มาทาน

ไม่ชอบเนือเหรอ มยองจุนนึกถึงตอนไปทานอาหารกัน
หลังเลิกงาน เขาจ้ องมองซอจีออู ย่างนึกสงสัย ก่อนที

388
เสียงของวอนจินจะดังขึน

“ยังไม่กินไก่หมักซอสเหมือนเดิมเลยสินะ นี ฉันสังกึนผัด
ให้ เอาไหม”

หลังจากนันมยองจุนก็ร้ ูสาเหตุทีจีอแู ตะแต่ผกั

จะว่าไปแล้ ว วอนจินก็ยงั เป็ นวอนจิน ถ้ ารู้วา่ จีอไู ม่ทาน

เนือสัตว์หมักซอสก็ต้องเปลียนร้ านหรื อไม่ก็สงเมนู
ั อืน
ตังแต่แรกสิในเมือนัดหมายกันไว้ แล้ ว ทันใดนันก็นกึ ถึง
สัญญาว่าจะมาเจอทีร้ านอาหารทีเขาชอบ มยองจุนจึง
เดาะลิน อย่างไรก็ตาม ถึงจะเป็ นเพือนทีดีและสบายใจ
ได้ แต่วอนจินยังขาดคุณสมบัติในการคาดคะเนฝ่ ายตรง

389
ข้ ามไปเล็กน้ อย

“ทําไมนิสยั การกินถึงยังไม่เปลียนไปอีก ไม่กินเนือหมัก

ซอส ไม่กินนําแกง”

“ก็เหมือนทีนายรู้แล้ วก็ยงั เรี ยกมาทีนีไง”

“เฮ้ ย ถ้ ายอมให้ พดู แบบนันออกมาแล้ วจะหายไหม ฉัน

เศร้ านะเนีย”

“ถ้ านายเสียใจ ฉันไม่ร้ ูสกึ มากกว่าเหรอ หรื อนายรู้สกึ

มากกว่าหรื อไง”

390
“อา... เข้ าใจละ ยอมแพ้ แล้ ว จริ งๆ”

ในการถกเถียงนี ความพ่ายแพ้ ของวอนจินมันเป็ นสิงที

ถูกกําหนดไว้ แล้ วไม่มีเปลียนแปลงตังแต่แรกเริ ม วอนจิ
นยักไหล่เหมือนคาดการณ์เอาไว้ แล้ วว่าต้ องออกมาเป็ น
แบบนีพร้ อมทําท่าทางทีน่าตลกขบขัน จีอไู ม่โต้ ตอบ
อะไรกลับไปเป็ นพิเศษคงเพราะเคยชินกับท่าทางแบบ
นันแล้ ว วอนจินทียิมอย่างน่าขันก็ร้ ูสกึ เพลิดเพลินเหลือ
เกิน มีเพียงแค่มยองจุนทียังคงอยูใ่ นสภาพเป็ นธาตุ
อากาศจนถึงตอนนี และขณะนันเอง

“โอ้ ะ ยอนจีโทรมา ฉันออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกแป๊ บ

นะ เดียวมา”

391
“อ๋อ... เออ…ฝากทักทายคุณยอนจีด้วยนะ”

“โอเค โทษที! เดียวมา!”

วอนจินกําโทรศัพท์แล้ วลุกลีลุกลนออกจากทีนังไป
เพราะแฟนสาวของเขาโทรศัพท์มาหา

มยองจุนรู้วา่ มันเป็ นสถานการณ์ทีช่วยไม่ได้ แต่ปล่อยทิง

ไว้ ให้ อยูก่ นั แค่สองคนแบบนีจะต้ องทําอะไรยังไงดีละ่
เขารู้สกึ ไม่สบายใจมากๆ มยองจุนทอดมองด้ านหลังเซ
อๆ ของวอนจินทียืนอยูน่ อกร้ านอาหาร ระหว่างทีเขา
กําลังหายใจเข้ าลึกๆ จีอกู ็เคียวเครื องเคียงด้ วยสีหน้ า

392
เดิมไม่เปลียนแปลง

หลังจากดืมเหล้ าเข้ าไปอยูห่ ลายอึกซอจีอกู ็ยงั ไม่พดู

อะไร เขาเหลือบมองและสังเกตอยูบ่ อ่ ยครัง อีกคนก็ไม่
คิดจะหันมามองทางมยองจุนด้ วยซํา นีเขากําลังโดนเมิน
อยูเ่ หรอ คิดอย่างนันแล้ วจู่ๆ ก็ร้ ูสกึ แย่ลงไปอีก มยองจุน
จึงดืมโซจูแก้ วนึงไปรวดเดียวแล้ วเรี ยกจีอู

“อาจารย์ซอ”

“ครับ”

จีอตู อบเสียงตําแต่ยงั คงไม่มองมยองจุนเช่นเดิม อีกคน

393
วางตะเกียบลงและดืมโซจูไปอีกอึกหนึง หว่างคิวของม
ยองจุนค่อยๆ ขมวดเข้ าหากันอีกนิด

“ตอนนีคุณกําลังทําอะไรอยูเ่ หรอครับ”

“ก็ดืมอยูไ่ งครับ”

“คุณก็ร้ ูวา่ ไม่ได้ หมายถึงตอนนีนีครับ”

เขาส่งเสียงดังในร้ านอาหารของคนอืนไม่ได้ จงึ ลดเสียง

ให้ ได้ มากทีสุดแล้ วพูดออกไป จีอเู หลือบมองมยองจุน
เล็กน้ อยเหมือนบอกความรู้สกึ คร่าวๆ ของเขาเพียงเท่า
นัน
394
“ไม่ได้ มีเรื องจะคุยกับผมเหรอครับ”

“ผมเหรอ ไม่นีครับ ไม่มี ไม่ใช่วา่ อาจารย์ยนุ ไม่มีเรื องจะ

คุยกับผมมากกว่าอีกเหรอครับ”

คําพูดแสนเย็นชาของจีอทู ําให้ มยองจุนหยุดชะงัก

สิงทีซอจีอพู ดู ชัดเจนเลยว่าหมายถึงการหลีกหนีของม
ยองจุน เพราะมันทิมแทงใจจึงโต้ กลับไปไม่ได้ เลย ถึงเขา
จะพยายามทําเป็ นไม่ร้ ูสกึ อะไรแต่มนั ก็ปันป่ วนอยู่
หน่อยๆ ซอจีอทู ีอยูต่ รงหน้ าเองก็ดเู หมือนไม่ร้ ูสกึ อะไรจน
เขาเสียเซลฟ์ หลังจากมองมยองจุนกระอึกกระอักเปิ ด

395
ปากพูดไม่ได้ จีอเู ลยพูดขึน

“ผมก็ไม่ได้ ร้ ูแล้ วถึงมาหรอกนะ เลิกทําหน้ าแบบนันสักที

เถอะครับ ถ้ าไม่ได้ อยากปล่อยข่าวลือให้ เพือนๆ ได้ ร้ ู”

“อะไรนะครับ”

“ตอนนีสีหน้ าของอาจารย์ยนุ มันดูอดึ อัดใจมากเลย

ครับ”

คําพูดถูกปล่อยออกมาอย่างเฉียบขาด ขณะทีมยองจุน
กําลังควบคุมสีหน้ าตืนตกใจ ซอจีอกู ็ดืมนําเปล่าทีอยูใ่ น
แก้ วสแตนเลส อีกคนอาจจะกระหายถึงได้ หยิบขวดนํา
396
เติมลงไปอีกให้ เต็มแก้ วทว่าสีหน้ ากลับไม่ได้ ดีนกั

’ตอนนีนายเองก็คงไม่ได้ ร้ ูสกึ ดีเหมือนกันใช่ไหม’

เมือคิดเช่นนันก็ร้ ูสกึ โมโหขึนมาอย่างไม่ร้ ูตวั มยองจุนกัด

ฟั นกรอดกํามือทีวางไว้ บนหน้ าตักตัวเองแน่น

“โรงเรี ยนแทยอง”

เมือพูดออกไปไหล่ของจีอกู ็สนเล็
ั กน้ อย มยองจุนรับรู้ทา่
ทางนันจากดวงตาทีเหมือนเหยียวและเริ มกดดันจีอู

397
“อาจารย์ซอก็ร้ ูตงแต่
ั แรกว่าผมเป็ นใครใช่ไหมครับ”

จีอหู ยุดนิงไม่ยอมพูดอะไรไปสักพักก่อนจะพยักหน้ า
ตอบ เมือเห็นอย่างนันคอของมยองจุนก็ขยับอย่างอึกอัก

“ทําไมไม่บอกล่ะครับ”

“จําเป็ นทีจะต้ องพูดด้ วยเหรอครับ ผมไม่ได้ ชอบคุยเรื อง

คนอืนทังทีไม่เกียวกับผมหรอกนะครับ”

“แต่ก็บอกกับผมได้ นีครับ”

“ระหว่างผมกับอาจารย์มนั ไม่ได้ คอ่ ยเป็ นค่อยไปเลยด้ วย

398
ซํา จะให้ ปบุ ปั บไปหาแล้ วยกเรื องในอดีตมาคุยจ้ อมันไม่
น่าขําเหรอครับ ผมทําได้ เหรอ”

เมือได้ ยินแบบนันมยองจุนก็ปิดปากเงียบ ถึงซอจีอจู ะไม่

ใช่คนทีไร้ มารยาท แต่มนั มีเหตุผลทีพูดไม่ได้ ด้วยเหรอ

สําหรับซอจีอโู อกาสทีจะพูดเรื องอดีตของมยองจุนมีอยู่

หลายครัง ทังตอนทีเจอกันทีสนามโรงเรี ยนช่วงเย็น ตอน
ทีอยูร่ ้ านอาหารกินเลียงกันราวๆ สองครังได้ อีกคน
สามารถพูดมันออกมาเท่าไหร่ก็ได้ ในทีทีไม่มีสายตาของ
ผู้คนจับจ้ อง ซึงการทีไม่ทําแบบนันมันก็หมายความว่า
ซอจีอคู งไม่คิดจะหยิบเรื องเกียวกับตัวเขามาพูดเลย
ตังแต่แรก มยองจุนสรุปก่อนจะพูดขึน

399
“ไม่ใช่วา่ ตังใจทําเป็ นไม่ร้ ูเหรอครับ”

“จะเชือว่าอะไรหรื อทําไมถึงยืนยันขนาดนันผมไม่ร้ ูหรอก

นะ ถ้ าจะให้ บอกเหตุผล ก็เพราะมันไม่จําเป็ นต้ องเอามา
พูดเลยเงียบเอาไว้ ไงครับ หยุดเดาได้ แล้ ว ถ้ าผมรู้วา่
อาจารย์มาทีนีผมก็ไม่มาหรอกครับ ต่างคนต่างไม่เผชิญ
หน้ ากันมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอครับ”

จีอพู ดู พร้ อมจ้ องมองมยองจุน ท่าทางของมยองจุนกําลัง

แข็งกร้ าวดุดนั จึงค่อยๆ หดตัวลง

“ผม... ไม่ได้ บอกแล้ วปล่อยให้ เป็ นไปแบบนันก็ร้ ูสกึ

400
เสียใจ...”

“มีอะไรให้ น่าเสียใจล่ะครับ ก็แค่ร้ ูตวั ว่าทําพลาดไป

เพราะเมาก็เลยตกใจเองนีครับ”

คําพูดจองซอจีอทู ีตอบกลับมาอย่างไม่สนใจใยดีทําให้
มยองจุนปิ ดปากเงียบ

อีกฝ่ ายคงคิดว่าเขาทําไปเพราะฤทธิเหล้ า ตอนนีก็กงั วล

แล้ วว่าต่อไปจะมองหน้ าของจีอไู ด้ อย่างไร ทว่านันมันไม่
ใช่ความรู้สกึ ทังหมดของยุนมยองจุนทีมีให้ ซอจีอหู รอก
ทีหลบหนีไปแบบนันก็เพราะสับสนและตกใจมาก แต่
เขาไม่ได้ รังเกียจหรื อไม่ชอบซอจีอทู ีนอนหลับอยูใ่ นอ้ อม

401
แขนของตัวเองในเช้ าวันนันเลย

“เปล่านะ... มันไม่ได้ เรี ยกว่าพลาด...”

“ไม่ใช่พลาดแล้ วมันคืออะไรล่ะครับ ทําไมถึงหายไปแบบ

นัน”

มยองจุนพูดไม่ออกสักคําเพราะคําถามซักไซ้ ทีเฉียบ
แหลมของจีอจู งึ ได้ แต่ก้มหน้ างุด มีคนเอาชนะจากการจี
จุดและตําหนิอย่างรุนแรงด้ วยนําเสียงเล็กๆ เป็ น
เอกลักษณ์แบบนีได้ ด้วยเหรอ จีอมู องมยองจุนทีอําอึง
แก้ ตวั อะไรไม่ได้ อยูส่ กั พักก็สดู ลมหายใจเข้ าลึกๆ ก่อนจะ
ถอนหายใจออกมา

402
“เฮ้ อ… ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“ครับ?”

“ยังไงซะ ถ้ าผมอยูต่ อ่ อาจารย์ยนุ ก็คงรู้สกึ กร่อยไปด้ วย

แค่ผมกลับไปก็น่าจะหายแล้ วล่ะครับ เดียวผมบอกวอน
จินเอง คุณอยูเ่ ฉยๆ ไปเถอะครับ ไม่ต้องพูดอะไรทังนัน”

อีกคนพูดอย่างนันพร้ อมกันลุกจากเก้ าอี

ระหว่างทีกลืนไม่เข้ าคายไม่ออก มยองจุนก็เกาหัวแก

ร่กๆ มองตามแผ่นหลังของจีอทู ีเปิ ดประตูร้านเดินออก
403
ไป

ทําไมเป็ นอย่างนันล่ะ... พูดให้ เยือกเย็นกว่านีอีกหน่อย

ไม่ได้ หรื อไง พอย้ อนกลับมาดูตวั เองแล้ วก็คาดหวังคํา
ตอบอะไรดีๆ ไม่ได้ เลย
__________________________
__________________________
____________
ตอนที 16

ตอนนีเขารู้สกึ ว่าตัวเองพูดจาเหมือนเด็กหรื อไม่ก็พดู

ตามใจตัวเองไปเรื อย ทังมยองจุนและจีอกู ็ไม่ร้ ูวา่ โกรธ
กันเรื องอะไรกันแน่ก็เลยรู้สกึ อึดอัดใจ สุดท้ ายแล้ วมยอง
จุนทีนังอยูอ่ ย่างนันก็ร้ ูตวั ว่าสภาพมันเริ มจะน่าขันขึน

404
เรื อยๆ ริ มฝี ปากของเขาจึงยกยิมขึน คาดไม่ถงึ เลยว่าจะ
กําลังยิมอยู่

เพียงแค่มองซอจีอสู ว่ นหนึงของหัวใจมันก็อดึ อัด สิงที

มยองจุนตระหนักได้ ในเวลานีก็มีแต่หวั ใจทีเปลียนไป
เล็กน้ อยเท่านัน

“โอเค… เข้ าใจแล้ ว จะไม่ดืมเยอะ นี ก็บอกว่ามาดืมกับ

ยุนมยองจุนไง จีอกู ็มา หืม โอเค อือ”

ต้ นเหตุของการทะเลาะกันระหว่างมยองจุนและจีออู ย่าง
วอนจินทีเดินออกไปนอกร้ านด้ วยความรี บร้ อนกําลังสูบ
บุหรี พลางคุยโทรศัพท์กบั แฟนสาว

405
คงเพราะนิสยั กว้ างขวางและชืนชอบในการดืมอย่างมาก
ทุกครังทีมันบอกว่าจะมาเจอเพือนๆ แฟนสาวก็จะดุดา่
เป็ นประจํา แต่วนั นีดูหนักไปหน่อย หรื อเป็ นเพราะดัน
บอกว่าจะมาเจอเพือนๆ ในคืนวันศุกร์ หรื อเปล่านะ วอน
จินถึงกลับเข้ ามาในร้ านไม่ได้ ง่ายๆ

“ยอนจี... ทําไมเธอเป็ นอย่างนันล่ะ ไม่มีคนอืนจริ งๆ นะ

ก็แค่จะมาแนะนํามยองจุนให้ สนิทกับจีอมู นั หน่อยเอง
ใช่... อืม”

ยังคงเอ่ยชือมยองจุนไปเรื อยๆ จนสุดท้ ายแฟนสาวถึงได้

วางสายไป ทังหมดนีมันไม่ใช่ความผิดของเขาแล้ วมันจะ
เป็ นความผิดใครได้ วอนจินควบคุมลมหายใจทีกําลังตี
406
ขึนมาจากส่วนลึกของหน้ าอก ก่อนจะล้ วงกระเป๋ า
กางเกงแล้ วหยิบบุหรี ขึนมา

“เฮ้ อ ไปสูบบุหรี สักมวนดีกว่า”

พึมพําอย่างไร้ เรี ยวแรงแล้ วหยิบบุหรี หนึงมวนออกมา

คาบไว้ ทีปาก

เมือเปิ ดไฟแช็กจุดบุหรี แล้ ว รสชาติเผ็ดร้ อนของบุหรี ก็

เริ มกระจายภายในปาก วอนจินปล่อยลมหายใจหรื อ
ควันบุหรี ก็ไม่ร้ ูออกมาและยืนพิงเสาในซอกหนึงข้ างร้ าน
อาหาร

407
วอนจินเริ มเล่นเบสบอลตอนมัธยมต้ น

สมัยนันเป็ นยุคทองของเขา หัวไหล่แกร่ง ฝี เท้ าฉับไว

เซนส์การปกป้องทีดีทําให้ วอนจินกลายเป็ นตัวเด่น แต่
ส่วนสูง... ส่วนสูงของเขาไม่ได้ สงู ขึน ความสูงของเขา
ค่อนข้ างเล็กโดยเฉพาะเมือเทียบกับเพือนรุ่นเดียวกัน
ราวๆ มัธยมปลายปี สองก็หยุดไว้ ทีหนึงร้ อยเจ็ดสิบสาม
เซนติเมตร

เมือรู้สกึ มันใจแล้ วว่าตัวเองคงไม่สงู ขึนอีก วอนจินก็เริ ม

ทิงความฝั นเกียวกับเบสบอล หากมันมองไม่เห็นอนาคต
การไปตามทางของตัวเองโดยเร็วทีสุดมันก็คงเป็ นเรื อง
ถูกต้ อง เมือถึงประมาณช่วงกําลังจะขึนชันปี ทีสาม ช่วง
เวลาทีมยองจุนผู้เป็ นเอซต้ องซําชัน วอนจินก็หยุดเล่น
408
เบสบอลไปเลยพร้ อมๆ กัน

ความสัมพันธ์เช่นนันส่งผลมาถึงตอนนี

หลังจากเรี ยนจบมหาวิทยาลัย จีอกู ็ตามหาตัวได้ คอ่ น

ข้ างยาก วอนจินเองก็ร้ ูสกึ ว้ าวุน่ ใจขึนมา เขาอยากให้ เจ้ า
นันมีแรงใจให้ ตวั เองเหมือนตอนนันแต่เส้ นทางมันแตก
ต่างกันอย่างสินเชิงจึงไม่มีวิธีจะช่วยเหลือได้ ทว่าสิงที
วอนจินนึกขึนได้ ตอนท้ ายสุดของความสับสนก็คือมยอง
จุน เพือนอีกคนหนึงของเขา

ถึงจะเป็ นการนัดหมายทีเตรี ยมการมาแล้ ว แต่เรื อง

ราวกลับดูแปลกไป

409
เมือจีอเู ข้ ามาในร้ านอาหาร บรรยากาศระหว่างคนทัง
สองก็เปลียนไปอย่างพิลกึ พิลนั มยองจุนทําแต่สีหน้ าตก
อกตกใจ ไม่หือไม่อือใดๆ ส่วนจีอกู ็ขีดเส้ นกับมยอง
จุนอย่างเย็นชา ซึงสําหรับวอนจินทีใช้ เวลาร่วมกับคน
สองคนมาเกินครึงชีวิตมันเป็ นเรื องทีตกใจจนแทบหงาย
หลัง แม้ จะลองเอียงคอสังเกตอยูห่ ลายครัง แต่มนั ก็
แปลกมากจริ งๆ

แล้ วมันจะสนิทกันได้ ไหมนะ

ก็ต้องสนิทขึนอยูแ่ ล้ วสิ เขาคิดเช่นนันแล้ วสูบบุหรี ทีเริ ม

สันลงโดยไม่ร้ ูตวั ให้ ลกึ ไปอีก แต่วอนจินก็ต้องหยุดชะงัก

410
คาบบุหรี ไว้ ทีปากพร้ อมกับขมวดคิว

พรึบ... แผ่นหลังทีเดินจําอ้ าวเฉียดผ่านเขาไปมันช่างคุ้น

ตาเหลือเกิน คนทีเร่งฝี เท้ าอย่างไม่ปกติขนาดนีเห็นชัดๆ
ว่าคือซอจีอู

“นี ยุนมยองจุน นายทําอะไรลงไป อธิบายให้ ฉนั เข้ าใจ

เดียวนีเลยนะ”

“พูดเรื องอะไร แล้ วทําไมนายถึงเป็ นอย่างนันอีกคนเนีย”

“อีกคนเหรอ อะไรวะ มีเรื องอะไรกัน”

411
วอนจินดับบุหรี อย่างรวดเร็วแล้ วพุง่ ตัวเข้ ามาในร้ าน พอ
เห็นมยองจุนทําหน้ าเหม่อลอยไม่เป็ นตัวเองก็เดาไว้ เลย
ว่ามันคงมีเรื องอะไรเกิดขึนสินะ... เขาจึงลากเก้ าอีมานัง
แล้ วเขม้ นมองมยองจุนอย่างจริ งจัง

“มีเรื องอะไรเหรอ มันแปลกๆ ตังแต่เข้ ามาเมือกีแล้ วนะ

พวกนายทะเลาะกันทีโรงเรี ยนหรื อไง”

“ไม่ได้ สนิทกันขนาดนัน”

“แล้ วทําไมเจ้ าเด็กเรี ยบร้ อยนันมองนายแล้ วท่าทีเปลียน

ไปเล่า!”

412
มยองจุนส่งเสียงจิปากเดาะลินครังหนึงกับคําตําหนิของ
วอนจินพร้ อมกับหลบสายตา

“หนวกหูน่า เข้ าใจแล้ วเดียวจะปรับปรุงไง เลิกสนใจ

เถอะ”

“อะไร มีเรื องอะไร”

“โอ๊ ยไม่ร้ ู รู้แล้ วเดียวแก้ เอง!”

พวกเขาเริ มเป็ นทีสนใจจากสายตาของคนรอบข้ าง

เพราะมยองจุนทนไม่ไหวกับคําซักไซ้ ทีต่อเนืองเลย
413
ตะโกนเสียงดัง วอนจินทีคอยสังเกตอยูจ่ งึ ลดเสียงพูดลง

“ไอ้ บ้านี ทําไมต้ องโมโหกันด้ วยล่ะ อย่าจริ งจังดิ”

วอนจินพูดอย่างนันแล้ วก็ดืมโซจูทีเหลือเข้ าปาก พอเห็น

ท่าทางซือๆ ของอีกฝ่ าย มยองจุนก็ควขมวดโดยไม่
ิ ร้ ูตวั

“เฮ้ อ...พอเถอะ อย่าพูดเลย”

มยองจุนรู้สกึ ขมขืนขึนมา เรื องระหว่างพวกเขาสองคน

เป็ นเรื องทีไม่สามารถเปิ ดเผยให้ ใครรู้ได้ ทงนั
ั น ดังนันก็
เลยทําได้ แต่สบั สนอยูค่ นเดียว เขากดความน่ารํ าคาญที
ตีขนมาอยู
ึ บ่ อ่ ยครังแล้ วยกขวดโซจูรินลงในแก้ วเปล่า
414
ของวอนจิน ก่อนจะเติมให้ ตวั เองด้ วย

“อะไรเล่า ไอ้ บ้า ไม่ต้องริ นเองหรอก เดียวโชคร้ ายนะ”

“อายุก็เยอะแล้ วยังเชือเรื องแบบนันอยูอ่ ีกเหรอ ดืมๆ ไป

เถอะ”

หลังจากยกซดโซจูหมดภายในรวดเดียวก่อนมันจะล้ น
แก้ ว มยองจุนก็ยน่ จมูกส่งเสียง อือ... ออกมาให้ กบั รส
ชาติเผ็ดร้ อนของแอลกอฮอล์ทีดันขึนมาถึงลําคอ เขา
รู้สกึ เหมือนวันนีต้ องดืมยังไงก็ไม่ร้ ู

มยองจุนยกขวดโซจูขนมาเพื
ึ อจะริ นให้ ตวั เองอีกครัง
415
จากนันก็ได้ ยินเสียงบ่นพึมพําข้ างหู

“ไม่ร้ ูหรอกนะว่ามีเรื องอะไรกัน แต่วนั ไหนซอจีอนู ําตา

ไหลเป็ นเลือดเมือไหร่ ก็จะเป็ นวันทีฉันจะต่อยนายครัง
แรกรู้เอาไว้ ด้วย นายก็มีคา่ นะ แต่เจ้ านันก็เป็ นเพือนทีมี
แค่คนเดียวจริ งๆ สําหรับฉัน”

เมือฟั งคําพูดของวอนจิน ภาพสะท้ อนก็ปกคลุมสีหน้ าขอ

งมยองจุนทันที

ขณะทีทังสองคนพูดคุยกันอยูแ่ บบนัน ซอจีอกู ็กําลังเดิน

อย่างเงียบๆ ภายในซอยๆ หนึงทีเต็มไปด้ วยแสงนีออน

416
สําหรับเขาแถวนีมันค่อนข้ างคุ้นตา ก็มนั เป็ นย่านทีเขา
เคยอาศัยอยูจ่ นถึงปลายปี ทีแล้ วนีนา

‘อาจารย์ซอ รู้ตงแต่
ั แรกแล้ วสินะครับว่าผมเป็ นใคร’

ในตอนทีเสียงของมยองจุนดังก้ องเข้ ามาในหู จีอกู ็หยุด

เดินและสูดลมหายใจเข้ าลึกๆ

ถ้ าเป็ นนักเรี ยนทีจบจากโรงเรี ยนมัธยมปลายละแวกใกล้

เคียงในช่วงเวลาเดียวกันกับเขา ก็เป็ นไปไม่ได้ เลยทีจะ
ไม่มีคนไม่ร้ ูจกั ยุนมยองจุน อีกฝ่ ายเป็ นเหมือนเทพเจ้ า
ของนักเรี ยนละแวกนี

417
ทุกๆ ปี เมือถึงฤดูกาลเบสบอล นักเรี ยนทุกคนยกเว้ นชัน
ปี ทีสามจะได้ รับการคัดเลือกไปร่วมให้ กําลังใจ จีอจู งึ ได้
เห็นมยองจุนขว้ างลูกเบสบอลนับครังไม่ถ้วน

โรงเรี ยนมัธยมปลายแทยองไม่เคยหลุดออกจากอันดับ
ต้ นๆ ไม่วา่ กีปี ก็จะได้ ยินเสียงโห่ร้องดีใจเพราะการทุม่ เท
ของมยองจุน การขว้ างลูกเบสบอลของเขาส่งผลให้
โรงเรี ยนมัธยมปลายแทยองสามารถคว้ าชัยชนะของฤดู
กาลและอยูใ่ นระดับทีไม่หา่ งไกลจากคําว่านักกีฬา

วันนันก็เช่นกัน

‘โอ้ ย ร้ อนโว้ ย’

418
‘เจ้ าพวกทีวิงอยูต่ รงโน้ นร้ อนกว่าอีก อดทนหน่อยเถอะ’

‘ถ้ าพวกนันขยันอีกสักนิดก็เข้ ามหา’ลัยดีๆ ได้ นีนา พวก

เราเถอะ ถูกลากมาอยูต่ รงนีไม่ได้ เรี ยนเลย’

‘นายก็คิดถึงเกรดปกติของนายดูสิ ไม่สะเทือนใจบ้ างเลย

หรื อไง’

คําพูดคุยไร้ สาระของเด็กนักเรี ยนทีได้ ยินอยูข่ ้ างๆ ก็ผา่ น

เข้ ามาเรื อยๆ จีอมู องดูป้ายไฟ 9 out 2 out Double
Steal การแข่งขัน 1:0 เผยขึนเต็มจอ

419
เสียงเชียร์ ดงั กระหึมพร้ อมกับเสียงกลองดังตึงตัง คลุก
เคล้ าไปกับแสงอาทิตย์ในช่วงกลางวันของฤดูร้อนทําให้
จีอวู ยั เด็กทีกําลังนังอยูบ่ นยอดสุดของชันสีรู้สกึ สติเลือน
ราง เขามองผ่านไปถึงวิสยั ทัศน์ทีไม่ชดั เจนผ่านทาง
สนามกีฬาสีเขียวและแดงลงไปก็เห็นมยองจุนกําลัง
ขว้ างลูกเบสบอล

ทุกครังทีได้ มองดูทา่ ทางการขว้ างลูกบอลอย่างแรงและ

รวดเร็วด้ วยความสุขมุ บนจุดขว้ างลูก หัวใจก็เต้ นตุ้มๆ
ต่อมๆ เมือถึงช่วงเวลาอันน่าตืนเต้ นมยองจุนเริ มทําการ
ไวน์อพั * เสียงโหวกเหวกรอบข้ างก็เงียบลง ลูกบอลหนึง
ลูกและตรงโน้ นอีกหนึงลูกกําลังสลับสับเปลียนโชคชะตา
ของเหล่านักกีฬาทีอยูบ่ นสนามหญ้ ากับโรงเรี ยนมัธยม
ปลายแทยอง

420
ฟิ วว*— ปี ก!*

‘สไตรค์!’

เมือเสียงลูกเบสบอลถูกเขวียงไปในบรรยากาศทีเงียบ
สงบปะทะเข้ ากับถุงมือเบสบอล การตัดสินการแข่งขันก็
ดังขึนภายในสนามกีฬา ตามด้ วยเสียงโห่ร้องดีใจยก
ใหญ่กกึ ก้ องไปทัวสนาม

‘ว้ าว!!’

‘ชนะแล้ ว พวกเราชนะแล้ ว!’

421
ระหว่างทีเพือนๆ โอบกอดยินดีเมือชัยชนะเป็ นของตัว
เองแน่นอน จีอทู ีนังอยูค่ นเดียวก็เหม่อมองไปยังจุดขว้ าง
ลูก เอซของวันนันยืนนิงใจลอยไม่ไหวติงท่ามกลางนัก
กีฬาทีวิงเข้ ามาตรงจุดขว้ างลูกด้ วยความดีใจอย่างสุข
ล้ น ยุนมยองจุนไม่หลุดจากโฟกัสสายตาเขาเลย มันคือ
รอบชิงชนะเลิศของการแข่งขันเบสบอลมังกรนําเงินตอน
มัธยมปลายปี หนึง

วันนันลูกสไตรค์ทีเหมือนลืนเข้ าไปอยูใ่ นถุงมือของนัก

เบสบอลมือทองจู่โจมหัวใจของจีอใู นวัยเด็กเข้ าอย่างจัง
ซอจีอฝู ั งลูกบอลทีมีชือเรี ยกว่ายุนมยองจุนเอาไว้ ในมุม
หนึงของหัวใจ หากลองคิดถึงในตอนนีมันคือความ
ร้ อนรนทีไม่ตา่ งอะไรเลยกับรักแรก

422
แต่ชีวิตประจําวันในโรงเรี ยนมันน่าเบือไม่เปลียนแปลง
เลยสักหนึงเปอร์ เซ็น เมือความเบือหน่ายมาถึงขีดสุด จีอู
ก็จะมองไปทางสนามซ้ อมเบสบอลทีอยูเ่ ลยจากสนาม
กีฬาโรงเรี ยนไปอย่างเงียบๆ ถ้ าโชคดีหน่อย เขาจะเห็น
มยองจุนกําลังซ้ อมอยู่ บริ เวณสนามซ้ อมเบสบอลเป็ น
พืนทีทีนักเรี ยนธรรมดาห้ ามเข้ า เขาจึงไม่สามารถมองยุ
นมยองจุนใกล้ ๆ ได้ แต่เท่านีก็เพียงพอแล้ ว ยังไงซะเขารู้
ตัวเองดีเหลือเกินว่าคงไม่มีไหวพริ บตีหน้ าตายเข้ าไป
ใกล้ ๆ ตรงนันได้ อยูแ่ ล้ ว

หลังจากทีความรู้สกึ ถูกหล่อเลียงอยูใ่ นทีไกลๆ อย่างนัน

มาหนึงปี อาการบาดเจ็บของมยองจุนกลายเป็ นเรื องไร้
สาระ ข่าวแพร่กระจายไปทัวโรงเรี ยนว่าเขาเข้ ารับการผ่า

423
ตัดและต้ องเรี ยนซําชันเพือรักษาตัว

ปฏิกิริยาของผู้คนทีได้ รับกระแสข่าวเริ มเย็นลงในเช้ าวัน

หนึง บรรยากาศทีเคยชืนชมยุนมยองจุนเป็ นฮีโร่ก็เลือน
หายไปหมดเกลียง จีอกู ็อยูม่ ธั ยมปลายปี สามโดยไม่มี
เวลาติดตามข่าวคราวของมยองจุนผู้กลายเป็ นคนไร้ ตวั
ตน ระหว่างทีใจจดใจจ่อเพือสอบเข้ ามหาวิทยาลัย
มยองจุนก็หายไปจากโรงเรี ยน และเรื องจบก็ลงอย่างนัน

แต่เขาไม่นกึ เลยว่าจะได้ เจอยุนมยองจุนอีกครัง

ช่วงเวลาทีพบมยองจุนกําลังทานอาหารด้ วยท่าทาง
สุภาพกับคนอืนๆ อยูภ่ ายในโรงอาหารของอาจารย์ทีตัว

424
เขาก็เข้ าไปเพือทานข้ าวเทียง ม่านตาของจีอทู ีเคยหยุด
นิงก็สนไหวทั
ั นที เด็กชายทีเคยสดใสกลายเป็ นผู้ใหญ่
เริ มเห็นริ วรอยของวัยเล็กน้ อยแต่คนทีกําลังเล่นช้ อน
อย่างเงียบๆ ชัดเจนว่าเป็ นยุนมยองจุนทีเขารู้จกั แน่นอน

เขาสงสัยทําไมอีกฝ่ ายถึงมาอยูท่ ีนี เกิดอะไรขึนกัน หัวใจ

ทีเคยหยุดชะงักกลับมาเต้ นอีกครัง

จีอเู ริ มใช้ สายตามองหามยองจุนเหมือนแต่ก่อน เวลา

เหลือเล็กน้ อยระหว่างคาบเรี ยนหรื อเวลาเดินไปมาตาม
ทางเดินอาคารก็จะใช้ สายตาหันไปมองนอกหน้ าต่าง
บางทีถ้ามองเห็นศีรษะทีกําลังสังสอนเด็กๆ ก็จะรู้สกึ
เหมือนย้ อนกลับไปในวัยเด็กอีกครัง

425
เท่านันก็เพียงพอแล้ ว แต่ความโลภมันเป็ นอุปสรรค

จากการสนทนาไม่กีครังโดยไม่ได้ ตงใจทํ
ั าให้ เขารู้จกั กับ
มยองจุน และถูกฤทธิเหล้ ามอมเมาจนใช้ เวลาร่วมกับอีก
ฝ่ ายทังคืน มันไม่ใช่ความสนิทสนมหรื อยัวยวน แต่ก็คาด
คิดเอาไว้ แล้ วว่าจะเป็ นอย่างนัน เพราะจีอรู ับรู้ถงึ ความ
ปรารถนาในสายตาของมยองจุนทีมองมาทีตัวเขาตังแต่
เมือไหร่ก็ไม่ร้ ู

เมือลืมตาขึนมาบนเตียงจึงตังใจแกล้ งทําเป็ นนอนหลับ

ต่อไป เขาไม่กล้ าทีจะมองอีกคนด้ วยสติทีครบถ้ วน

426
จีอไู ม่ได้ คิดถึงความสัมพันธ์ทีต่อเนือง แต่ทา่ ทางทีดู
สับสนเมือตอนตืนนอน ลูบไล้ แผ่นหลังของเขาแล้ วดึง
เข้ าไปกอดแน่นเพือให้ ความอบอุน่ จนเขาเอนกายเข้ าหา
นันเป็ นเรื องจริ ง

แต่ตอนทีมยองจุนหยุดความสับสนอลหม่านไว้ ไม่ได้ แล้ ว

หายไปโดยไม่พดู ไม่จาสักคํา ความหวังทีไร้ คา่ ของเขาก็
สูญหายไปด้ วย เสียงปิ ดประตูทีดังขึนพร้ อมกับคําบ่น
พึมพําตกเพราะอยูใ่ นห้ วงความสับสนมีเจตนาว่าจะตัด
ขาดทุกอย่าง มันคือการเล่นกับไฟในชัวคืนหนึงแล้ วจบ
ลงไปอย่างนัน ถึงเขาจะใช้ ชีวิตประจําวันทําเหมือนไม่
เป็ นไรและไม่ตา่ งจากปกติแต่แท้ จริ งแล้ วไม่ใช่เลย ความ
ทรงจําในคืนนันมันก็ทําให้ จีอสู บั สนเช่นกัน ไม่ใช่แค่
มยองจุน

427
แต่แล้ วทําไมตอนนีถึงทําหน้ าตาเหมือนได้ รับความเจ็บ
ปวดก่อนด้ วย

เมือจีอเู ข้ ามาในร้ านอาหารทีเคยมาไม่กีครังเพราะการ

โทรศัพท์เรี ยกหาของวอนจิน สายตาก็ของพวกเขา
ประสานกัน สายตาของยุนมยองจุนมันแฝงไปด้ วยความ
ตกใจ ความเจ็บชําและความเศร้ าโศก ดวงตาทีสัน
ไหวอยูบ่ อ่ ยครังกําลังสะท้ อนถึงความเจ็บปวดทีตัวเอง
ได้ รับอย่างชัดเจน

จีอรู ้ ูสกึ เสียใจกับมยองจุนและช่วงเวลาทีมองสายตานัน

เขาก็ร้ ูสกึ เจ็บปวดหัวใจเหมือนมันถูกฉีกออกจากกัน
แล้ วก็ตระหนักได้ วา่ เขาไม่สามารถปกปิ ดความรู้สกึ ทีตัว
428
เองมีให้ ยนุ มยองจุนได้ เลยสักนิด

การมาทีไม่ได้ รับรู้ลว่ งหน้ า อย่างไรยุนมยองจุนก็ร้ ูวา่ มัน

ไม่ใช่เรื องของตัวเองและไม่อยากยึดติด เพราะความน่า
รํ าคาญทีถาโถมเข้ ามาช่วงหนึงจึงปล่อยอารมณ์โมโหใส่
วอนจินอย่างไม่คาดคิด พร้ อมกับเผชิญหน้ าอย่างเย็นชา
กับมยองจุนทีถามไถ่เรื องราวช้ าเกินไป จีอรู ้ ูวา่ หัวใจทีได้
รับความเจ็บปวดมันฟื นฟูขนมาไม่
ึ ได้ อีก

สับสน ความปรารถนามันมากล้ นเกินไปก็เลยโกรธขึน

มา แต่ตอนนีสภาพของเขาเองก็เป็ นแบบนัน

ต่อไปจะต้ องทําอย่างไรดี จะต้ องแก้ ตวั กับวอนจินว่า

429
อะไร ความคิดไร้ สาระไม่หยุดหย่อนพลันเข้ ามาในหัว
สมองไม่สนสุ
ิ ดจนจีอตู ้ องยกมือทังสองข้ างมาปิ ดหน้ า
แล้ วถอนหายใจ

ตอนนีฤดูร้อนใกล้ เข้ ามาแล้ ว สายลมเย็นยะเยือกจนทํา

ให้ หนาวเหน็บเฉียดหัวใจของเขาแล้ วหายไป

***

* การพิตลูกอีกท่าหนึงของพิชเชอร์
__________________________
430
__________________________
___________
ตอนที 17

“อาจารย์ยนุ วันนีไม่ต้องเข้ าประชุมการส่งเสริ มการเรี ยน

รู้ของผู้ร่วมงานเหรอคะ”

“ครับ? งานนันมันวันนีเหรอครับ”

“เอาสติสตางค์ไปไว้ ทีไหนกันค่ะ รี บไปก่อนกระดิงจะดัง

เถอะค่ะ ปี สองห้ องห้ านะคะ”

“โอ๊ ย สายแน่เลย ขอบคุณครับ!”

431
กลางเดือนพฤษภาคมทียังหลงเหลือความเป็ นฤดูใบไม้
ผลิอยู่ อาจารย์คิมมีซอนทีนังข้ างๆ หยิบซองออกมาให้
มยองจุนทีเพิงเลิกคาบสอนและกลับมาจากสนามกีฬา
เมือย้ อนกลับไปในความทรงจําอันเลือนราง เขาก็นกึ ขึน
ได้ วา่ อาจารย์ทีดูแลทุนการศึกษาขอร้ องให้ เข้ าร่วม
มยองจุนเข้ าไปล้ างมือในห้ องนําก่อนจะทําให้ ตวั เองทีทํา
ตัวอืดอาดรี บพุง่ ขึนไปทีอาคารหลักชันสี

ทุนผู้ร่วมงานเป็ นกิจกรรมสนับสนุนการทํางานทีอาจารย์
เพือนร่วมงานในฐานะกลุม่ วิชาหรื อชันปี จะได้ รับการ
ประเมินและข้ อแนะนําเกียวกับการสังเกตการณ์ในชัน
เรี ยน มยองจุนเองก็อยูใ่ นกลุม่ วิชาแต่ก็อยูใ่ นแผนกการ
ศึกษาด้ วย จึงได้ ขนชื
ึ อเป็ นหนึงในผู้เข้ าร่วมการประชุม

432
ด้ วยเหตุผลทีว่าเป็ นอาจารย์ประจําชันปี ทีสองเช่นกัน

ในทีสุดเขาก็เร่งฝี เท้ าก้ าวขึนบันไดอย่างฉับไวจนถึงห้ อง

เรี ยนได้ ก่อนทีกระดิงจะดังพลางหอบหายใจถีรัวแล้ ว
ทักทายอาจารย์ทียืนเรี ยงกันเป็ นแถวอยูห่ ลังห้ องเรี ยน
แต่เมือเขามองไปทีโต๊ ะอาจารย์ ทังตัวของมยองจุนก็
ต้ องแข็งทือ

โธ่เอ๊ ย ซอจีอเู บิกตากลมโตด้ วยความตกใจพร้ อมมองมา

ทีเขา

มยองจุนจึงทําเป็ นไม่ร้ ูเรื องแล้ วลดสายลงแล้ วหยิบซองสี

เหลืองเข้ มทีถืออยูใ่ นมือออกมา วางใบประเมินทีไม่

433
แสดงชือไว้ บนซองและหยิบแผนการเรี ยนการสอนมา
เปิ ดแต่มนั กลับกลายเป็ นกระดาษสีขาว เพราะไม่มีตวั
อักษรสีดําเข้ ามาอยูใ่ นหัวสมองของเขาเลยสักนิด ใน
ขณะทีมยองจุนพลิกกระดาษ ซอจีอกู ็กําลังควบคุม
ความสุขมุ อย่างรวดเร็วแล้ วเริ มการสอน

“วันนีในส่วนทีจะเรี ยนกันคือลักษณะภูมิประเทศของ
พืนทีภูเขาและการเกิดของคาบสมุทรเกาหลีนะครับ
ก่อนหน้ านีได้ ลองทบทวนเนือหาทีเคยเรี ยนกันมาก่อน
ไหมครับ”

ท่าทางการพูดกับเด็กนักเรี ยนทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน
ดูเป็ นธรรมชาติอย่างมาก มยองจุนลืมการรักษาระยะ
ห่างระหว่างเขากับอีกคนจนกระทังก่อนหน้ านีเล็กน้ อย
434
และจ้ องมองซอจีอทู ีกําลังทําการสอน

จีอถู ามเนือหาทีเรี ยนง่ายๆ เมือคาบทีแล้ ว หลังจากตรวจ

คําตอบทีเด็กนักเรี ยนตอบเกียวกับสิงนันแล้ วก็เริ มเข้ าสู่
การเรี ยน นําเสียงของเขายังคงเบาเหมือนเดิมแต่การ
ออกเสียงชัดถ้ อยชัดคําดูมีเรี ยวแรงไม่ถงึ ขันฟั งไม่ร้ ูเรื อง
เมือลองคิดไตร่ตรองดูแล้ ว มันคล้ ายกับนําเสียงทีเคยใช้
ซักถามเขาเมือสัปดาห์ทีแล้ วเลย

“การเคลือนย้ ายของคาบสมุทรเกาหลีใช้ เวลานานเกิด

เป็ นโครงสร้ างทีก่อตัวขึนมากระจัดกระจายตังแต่ชนดิ
ั น
ยุคเดิมจนถึงชันดินยุคใหม่ครับ การกระจายของโครง
สร้ างและลักษณะพิเศษมีดงั ต่อไปนีครับ”

435
บนหน้ าจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ทีตังอยูข่ ้ างกระดานดําถูก
จัดวางอย่างเป็ นระเบียบด้ วยสัญลักษณ์พิเศษ ภูมิภาค
การกระจายตัวและยุคของธรณีวิทยา ระหว่างทีเด็กนัก
เรี ยนตังใจมองแต่ละข้ อแล้ วจดคําตอบลงไปในช่องว่าง
ของแบบฝึ กหัด ท่าทางของจีอทู ีกําลังอธิบายเนือหาของ
แต่ละข้ อดูสง่าผ่าเผยกว่าใครจนมองแล้ วรู้สกึ ดี

หลังจากดูเหมือนจะจ้ องแต่ซอจีอมู ากเกินไป มยองจุน

จึงเงยหน้ ามองดูจอใหญ่บ้างและไม่ร้ ูสกึ ปวดตาเลยเมือ
เห็นสไลด์เพาเวอร์ พอยท์ทีเรี ยบร้ อย เหมือนเป็ น
สัญลักษณ์ทีแสดงให้ เห็นว่านีคือซอจีออู ย่างแน่นอน เขา
ไม่คอ่ ยคุ้นเคยกับเนือหาในคาบเรี ยนเล็กน้ อย ถ้ าให้ อีก
คนอธิบายก็เหมือนจะเข้ าใจอยูบ่ ้ าง แต่ถ้าออกจากห้ อง

436
เรี ยนนีไปมันคงหายหมดเกลียงไปจากหัวสมองของเขา
อย่างแน่นอน แล้ วมยองจุนก็ตกอยูใ่ นการสอนของจีอู
อย่างไม่ร้ ูตวั

“เอาล่ะ งันลองตอบคําถามกันดูสกั ครังดีกว่า แผนทีอัน

นีแสดงลักษณะพิเศษของโครงสร้ างพืนดินคาบสมุทร
เกาหลีนะครับ มีใครทีจะตอบแผนทีทีเห็นอันแรกสุดกับ
ยุคดินของแผนทีในภาพทีสามไหม”

ถามออกไปอย่างสุดกําลังแต่ก็ไม่มีใครคิดจะยกมือขึน
มาเลย ทว่าจีอกู ็ไม่ได้ ร้ ูสกึ งงงวยกลับหัวเราะเล็กน้ อย
ก่อนจะพูดขึน

437
“เลขทียีสิบสาม”

นักเรี ยนทีถูกจีอเู รี ยกก็ลกุ ยืนขึนอย่างลังเล

“คนเราผิดกันได้ นะ ลองพูดอย่างมันใจดู”

“เอ่อ…คือ... รูปแรกยุคเก่า รูปทีสามยุคกลาง….ครับ”

“เหรอ อะไรคือเหตุผลทีคิดอย่างนันล่ะ”

“...ก็มนั ถ่ายไว้ นีครับ”

438
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

คําตอบทีดูไร้ สติเกิดขึนพร้ อมกับเสียงหัวเราะลันในห้ อง

เรี ยน อาจารย์รอบข้ างเองก็กลันหัวเราะก้ มหน้ าทีขึนสี
แดงพลางหัวเราะคิกคัก จีอกู ็คงอึงทีเด็กนักเรี ยนไม่หลุด
สภาพปกติเลยแม้ จะเป็ นคาบเรี ยนสังเกตการณ์ของเขา
อีกคนจึงส่ายหัวไปมาและหัวเราะ

“โอเค นังเถอะ รูปแรกผิดนะ ส่วนรูปสองถูก ทําไมถึง

เป็ นอย่างนันมาลองดูกนั หน่อยดีไหม”

แม้ จะเปลียนการพูดจาให้ ดเู หมาะสมไม่ใช่การใช้ คํา

สุภาพอย่างปกติ แต่การเรี ยนการสอนก็ลืนไหลเหมือน

439
สายนํา การสอนทีตังใจช่วยคลีคลายคําถามและแก้ ข้อ
สงสัยของเด็กๆ ของซอจีอดู ลู ะเอียดอ่อนและง่ายมาก
เด็กนักเรี ยนกําลังส่งสายตาแวววาวจดจ่อกับคาบเรี ยน
ตังแต่เมือไหร่ไม่ร้ ู และตอนนันเขาก็ได้ ยินเสียงเบาๆ อยู่
ข้ างหู

“อาจารย์ซอสอนเก่งจริ งๆ เลยนะคะ”

“คนหล่อแถมยังสอนเก่งนีเหมือนมีรัศมีสอ่ งประกาย
จริ งๆ ”

“ถึงสอนไม่ได้ แต่ถ้าหล่อก็มีสมาธิแล้ วค่ะ นักเรี ยนชายก็

คัดหน้ าตามาหรื อเปล่าเนีย”

440
พอชําเลืองมองดูแล้ ว อาจารย์ทีเขาไม่ร้ ูจกั กําลัง
‘ประเมินหน้ าตา’ คนๆ หนึงอยู่

เมือตระหนักถึงสิงนันขอบตาของมยองจุนก็กระตุกขึน
มา

เป็ นความจริ งทีซอจีอหู ล่อเหลา ดวงตาดําขลับวาววับ

กับตาชันเดียวทีห่อหุ้มดวงตาคูน่ นดู
ั งดงาม รู้สกึ ได้ แม้
กระทังความมีเสน่ห์ทีอยูบ่ นความแข็งกระด้ างจากหาง
ตาบางทีไม่โค้ งงอ มยองจุนรู้ดีวา่ ผิวสว่างใสของอีกฝ่ าย
มีชีวิตชีวาและนุ่มนวลไม่เหมือนชายวัยยีสิบปลายๆ ผม
ด้ านหน้ าทียาวเฉียดดวงตาเล็กน้ อยกับปลายผมทีปก
คลุมต้ นคอพริ วไหวเบาๆ จีอใู ช้ มือปั ดมันอย่างอ่อนโยน
441
เหมือนเคย ร่างกายทีมีความสมดุลกับกล้ ามเนือแข็งแรง
ต่างกันกับภาพลักษณ์ทีดูเปราะบางอย่างคาดไม่ถงึ ส่ง
ผลให้ อีกคนกลายเป็ นไม้ แขวนเสือทีดูดี ทุกครังทีรูปปาก
กําลังวาดเส้ นโค้ งเบาๆ และขยับขึนว่าเดิมอีกนิดหน่อย
ดวงตาทีวาดเป็ นพระจันทร์ เสียวจะดูสวยแค่ไหนในห้ อง
เรี ยนนีก็คงมีแค่มยองจุนเท่านันทีรู้

เขาอยากรู้จกั จีอมู ากขึนกว่าเดิมทีละนิด

หลังจากทีปล่อยอารมณ์โกรธออกมาอย่างเกรี ยวกราด
ในร้ านเหล้ าเมือคราวทีแล้ วมยองจุนก็ไม่กล้ ามองหน้ า
ซอจีออู ีก เดิมทีการเผชิญหน้ ากันก็ลําบากแล้ วแต่พอเขา
รู้สกึ ตัวขึนมาครังหนึง ก็จะหลบหลีกทีทีจีออู ยูโ่ ดยไปโน้ น
ไปนีและพยายามไม่ให้ เจอกัน แต่มนั กลับตรงกันข้ าม
442
เอาเข้ าจริ งแล้ ว พอไม่ได้ เห็นหน้ าอีกคนก็ร้ ูสกึ กระวน
กระวายขึนมา เขาเลยคิดว่ามันคงไม่ใช่ความโกรธหรื อ
ผิดหวังในตัวเองหรอก แม้ สงนั
ิ นมันจะไม่จําเป็ นก็ตาม

“อาจารย์ ยังฟั งการสอนอยูเ่ หรอคะ ไปตรงกลางก็ได้ นะ

คะ”

ถ้ าไม่ได้ ยินเสียงกระซิบกระซาบข้ างๆ ตัวเอง มยองจุน

อาจจะเหม่อมองซอจีอแู ล้ วคิดอะไรไร้ สาระต่อแน่ๆ เขา
ตกใจเพียงครู่ก่อนจะหันไปมองด้ านข้ าง อาจารย์แผนก
กิจการโรงเรี ยนท่านหนึงกําลังจดการประเมินอย่างรวด
เร็ว มยองจุนเองก็เริ มเช็กหัวข้ อของการประเมินทีถืออยู่
ในมือในทันที

443
“ไม่ใช่เหรอก็เห็นฟั งจนจะจบคาบเลยนี ดูเวลาแล้ วก็ควร
จะออกมาได้ แล้ วล่ะ”

“ถ้ างันก็คงประเมินดีๆ ไม่ได้ สคิ รับ”

“ไม่ใช่วา่ ไม่ได้ ลงชือเลยวิจารณ์แรงๆ ไปเหรอ ติกว่าแย่

สุดทุกอย่างอะไรแบบนัน”

“จะเป็ นไปได้ ยงั ไงล่ะครับ เห็นผมเป็ นคนยังไงครับเนีย”

เมือจบคาบแล้ วเดินถือซองเอกสารเข้ ามาในห้ องพัก

อาจารย์ มยองจุนทีหัวเราะร่ายืนซองการประเมินให้
444
อาจารย์ผ้ รู ับผิดชอบเรื องทุนแล้ วกลับไปนังที จากนัน
อาจารย์คิมก็เริ มเร่งเร้ าถามเขาทันที

“ลองเรี ยนวิชาอืนแล้ วเป็ นไงบ้ างคะ”

“น่าทึงสิครับ ก็เวลาไปเรี ยนผมเล่นแต่กีฬาไม่ได้ เรี ยนเลย

มีแต่คําศัพท์ทีได้ ยินเป็ นครังแรกเต็มไปหมดเลยครับ”

“วิชาอะไรเหรอ”

“ภูมิศาสตร์ ครับ”

445
“ฉันเข้ าไปก็เหมือนกันเป๊ ะเลย”

อาจารย์คิมตอบโต้ ด้วยนําเสียงหมดเรี ยวแรง

อีกฝ่ ายกดยกเลิกพักหน้ าจอเงียบๆ เหมือนไม่ได้ สงสัยใน

เนือหาการเรี ยนเลยสักนิด และดูยงุ่ อยูก่ บั การดูรูปลูก
สาวทีอยูเ่ ต็มหน้ าจอคอมพิวเตอร์ มยองจุนลากเก้ าอีมา
นังเงียบๆ แล้ วเริ มนึกถึงสิงอืน

ซอจีอทู ีเขาเจอเมือไม่กีวันก่อนก็ดปู กติครบถ้ วน หรื อว่า

เป็ นปกติทีจะรู้สกึ อับอายและกังวลในการเผชิญหน้ ากับ
เขาจนรู้สกึ สับสน ในหัวของมยองจุนยุง่ เหยิงไปหมด

446
พอลองนึกย้ อนดูแล้ ว คนทีต้ องโกรธไม่ใช่มยองจุนหรอก
แต่เป็ นจีอตู า่ งหาก บทสนทนาทีมึนเมาไม่กีคําแล้ วพา
เพือนร่วมงานทีทํางานเดียวกันมาบ้ านอย่างเต็มใจเพือ
ดูแล ไม่ได้ นบั ว่าเป็ นการจู่โจมหรอกนะ

เมือคิดถึงรอยเลือดคังหลากสีทีอยูบ่ นผิวขาวและรอยฟั น
บริ เวณลาดไหล่ของอีกคน เหงือเย็นๆ ก็ไหลผ่านแนว
กระดูกสันหลัง ชัดเจนว่าร่างกายเขาไม่ได้ รับความบาด
เจ็บ แต่ในตอนนันเขากลับหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว
อะไรเลยสักนิด

‘ฉันนีมัน ชัวทีสุด’

447
เขาบ่นพึมพําพร้ อมกับเอาหลังแนบเก้ าอี แล้ วพ่นลม
หายใจทีอยูภ่ ายในออกมา

‘ฉันมันคนเลว’

ระหว่างทีเขาแหงนหน้ าไปด้ านหลังพร้ อมกลอกตาไปมา

อยูส่ กั พักแล้ วก่นด่าตัวเองไปด้ วย อยูๆ่ ก็ได้ ยินเสียง
หัวเราะคิกคักของพวกอาจารย์ทีนังอยูฝ่ ั งตรงข้ าม มยอง
จุนจึงเงยหน้ าขึนมาดูวา่ มีเรื องอะไรกันแล้ วก็เห็นพวก
อาจารย์มองมาทีตัวเขา

“ทําไมมองแบบนันล่ะครับ”

448
เขาย้ อนถามไปด้ วยสีหน้ าทีเคอะเขิน อาจารย์ฮนั ทีนังอยู่
เยืองเขากลันหัวเราะก่อนจะพูดขึน

“ปกติอาจารย์ยนุ สอนอยูก่ ลางแจ้ งก็ไม่เห็นจะมีทา่ ที

เหนือยเลยนะ แต่พอไปเรี ยนในห้ องมาครังเดียวดูออ่ น
ล้ ามากขึนเลยนะครับเนีย”

ฉันทําหน้ าเหนือยแล้ วมันน่าขํานักหรื อไง! มยอง

จุนพยายามกดความรํ าคาญทีดันขึนมาแล้ วเผยยิมเก้ ๆ
กังๆ กลับไป แม้ จะเห็นใบหน้ าของอาจารย์ฮนั ยูฮีทียืน
หน้ ามาเล็กน้ อยจากฝั งแผนกสิงแวดล้ อมทีอยูไ่ กลๆ
เพราะอาจารย์หลายท่านก็หวั เราะร่วน แต่มยองจุนก็ทํา
เป็ นไม่ร้ ูเรื องพร้ อมกับลุกออกจากที

449
“อุ้ยตาย อาจารย์จะไปไหนคะ”

“ผมจะไปล้ างหน้ าหน่อยน่ะครับ”

เขาตอบด้ วยคําพูดแข็งกระด้ าง หยิบโทรศัพท์มือถือแล้ ว

เดินออกไปนอกห้ องพักอาจารย์

“อา... เฮ้ อ ทําไมถึงต้ องสนใจเรื องของคนอืนกันมาก

ขนาดนันด้ วยนะ”

มยองจุนเกาหัวแกร่กๆ แล้ วเดินไปห้ องนําชาย หลังจาก

ล้ างหน้ าพอประมาณก็พยายามตังสติ แม้ จะรู้สกึ สดชืน
450
จากนําเย็นๆ ทีกระทบใบหน้ า แต่มนั ไม่สามารถกีดขวา
วงความคิดเกียวกับซอจีอทู ีแทรกเข้ ามาในหัวได้ เลย เขา
ต้ องการเวลาจัดการกับความคิดสักพัก

ทันทีทีออกมาจากห้ องนําเขาก็เดินไปยังห้ องพักของ

อาจารย์ชาย วันนีมีคาบว่างตังสองชัวโมงและมีเวลา
เหลืออีกประมาณสีสิบนาที แต่เมือเปิ ดประตูเข้ าไปก็พบ
ว่ามีคนอยูก่ ่อนหน้ านีแล้ ว

เขาจึงค่อยๆ หย่อนตัวนังลงบนโซฟามุมหนึงเงียบๆ เพือ

ไม่ให้ รบกวนใครบางคนทีกําลังนอนควําหน้ ากรนอยูบ่ น
เตียงตรงอีกมุมหนึงของห้ องพัก จากนันมยองจุนก็ยืดตัว
ให้ สบาย

451
ยังไงคนทีผิดมันก็เป็ นเขา จนกว่าจะมีใครสักคนลาออก
เขากับซอจีอกู ็คงยังต้ องทํางานอยูใ่ นโรงเรี ยนเดียวกัน
ในตอนนีสถานทีทํางานอาจจะอยูไ่ กลกัน แต่ก็อาจจะ
กลายเป็ นอยูแ่ ผนกเดียวกันเมือไหร่ก็ไม่ร้ ู แม้ วา่ จะห่าง
ไกลกันแต่ก็อาจจะมีเรื องให้ ต้องมาเจอกันเพราะเป็ น
อาจารย์ประจําชันเหมือนอย่างวันนี มันไม่สามารถมอง
ผ่านโอกาสทีจะเจอกันจากภาระและหน้ าทีได้ เลย สุด
ท้ ายแล้ วก็ทําอะไรไม่ได้ นอกจากต้ องขอโทษ

แล้ วยังไงต่อล่ะ...

เมือคิดถึงตรงนันแล้ ว มยองจุนก็ถอนหายใจแรง เขาไม่มี

452
เวลาว่างจะคิดถึงกระทังเรื องในครังต่อไปได้ หรอกนะ

ไม่วา่ จะอย่างไรก็ขอโทษอีกคนเถอะแล้ วก็คงต้ องลองพูด

คุยกันดู หลังจากคิดเช่นนันแล้ วมยองจุนก็หยิบโทรศัพท์
ออกมาจากกระเป๋ า

ครื ดดดดด

เสียงสันของโทรศัพท์ทีวางอยูบ่ นโต๊ ะดังอยูภ่ ายในห้ อง

วิจยั อันเงียบสงบ วอนจินจึงหยิบโทรศัพท์ขนมาดู
ึ ด้วยสี
หน้ างุนงง เขามาเฝ้าห้ องวิจยั ทีว่างเปล่าแทนอาจารย์ที
ออกไปประชุมข้ างนอก ทันทีทีได้ รับคําอนุญาตจาก

453
อาจารย์เขาก็เตรี ยมเก็บของกลับบ้ านไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว

“ไอ้ นี... อะไรวะ ยุนมยองจุนนีนา”

หลังจากเช็กโทรศัพท์ทีส่งเสียงดังครื ดเบาๆ สีหน้ าของ

วอนจินก็เปลียนจากสดใสเป็ นรํ าคาญทันที เขาทีตังใจ
จะมุดตัวอยูก่ บั เก้ าอีใช้ นิวเลือนชือของมยองจุนทีเด้ งขึน
มา แต่เมืออ่านข้ อความแล้ วจากทีทําหน้ าเคร่งขรึมก็ต้อง
หลุดขําออกมา

“แล้ วนีอะไรอีกล่ะ”

「สุดสัปดาห์ไปดืมกันเถอะ」
454
“ยุนมยองจุน เจ้ านีทําไมเป็ นงีวะ ได้ สติแล้ วเหรอ”

สัปดาห์ทีแล้ วโมโหใส่เขาแบบนันแล้ วอยูๆ่ นึกอะไรถึงได้

มาชวนไปดืมด้ วยกันอีก ระหว่างทีกําลังบ่นอยูน่ นก็
ั มี
เสียง ติง พร้ อมข้ อความใหม่ แต่พอมองหน้ าจออีกรอบก็
รู้สกึ เลวร้ ายแบบสุดๆ

「ชวนอาจารย์ซอมาด้ วยได้ ไหม」

“ไอ้ บ้านีไปกินอะไรผิดสําแดงมาเปล่าวะ”

455
วอนจินกดโทรออกด้ วยใบหน้ าทีอึงจนพูดไม่ออก

“อะไร เจ้ าบ้ านี ทําไมไม่รับโทรศัพท์เล่า”

ส่งข้ อความทิงไว้ แล้ วไม่รับโทรศัพท์ เมือคิดว่ามันอาจจะ

ส่งระหว่างคาบเรี ยนก็ได้ ก็สา่ ยหน้ าไปมา ยุนมยองจุนที
วอนจินรู้จกั น่ะไม่ใช่คนทีมีชนเชิ
ั งขนาดนัน

วอนจินอ่านข้ อความของมยองจุนอีกครังแล้ วก็ทําหน้ า

เครี ยด

เขารู้สกึ รํ าคาญกับคําพูดทีไม่สามารถคาดเดาสิงทีอยูใ่ น
ใจได้ หลังจากทีดืมกันคราวก่อนวอนจินก็ได้ ยินถ้ อยคํา
456
จากทังมยองจุนและจีอู

ไม่ร้ ูหรอกว่ามีเรื องอะไรกัน แต่มยองจุนปิ ดปากเงียบไป

หลังจากพูดว่าเข้ าใจแล้ วและจะแก้ ไข แล้ วมันก็บน่ พรํ า
เพรื อว่าเขารู้จกั ฉันอยูแ่ ล้ วนี ทําไมอาจารย์ซอจีอไู ม่
บอกว่าเคยเป็ นเพือนร่วมรุ่นกัน

‘เจ้ าบ้ า พูดจาไร้ สาระจริ งๆ นี ไอ้ คนสติไม่ดี ตลอดสองปี

ทีนายขว้ างลูกเบสบอลในการแข่งขันน่ะ เขาก็ยกทัง
โรงเรี ยนไปเชียร์ อยูแ่ ล้ ว จะมีคนไม่ร้ ูจกั นายได้ ยงั ไง แล้ ว
ฉันจะไปรู้เหรอว่าเพือนฉันรู้จกั นาย นายน่ะนอกจาก
พวกทีเล่นเบสบอลแล้ วยังรู้จกั คนอืนอีกรึไง ถ้ าฉัน
บอกว่าชวนซอจีอมู าแล้ วนายจะรู้จกั เหรอว่านันใคร’

457
มยองจุนถึงกับปิ ดปากเงียบไปเลยเมือได้ ยินวอนจินบ่น

ถ้ าเทียบกับเขาแล้ วจีอคู อ่ นข้ างจะเงียบ จีอพู ดู เพียงแค่

คําเดียวและมันเป็ นอย่างนันมาเสมอ

‘อาจารย์ยนุ จะรู้สกึ อึดอัดใจกับฉันเปล่าๆ’

แค่นนจบ
ั

แต่เมือวอนจินทีซักถามว่าทําไมถึงคิดอย่างนัน จีอกู ็บน่

พึมพําด้ วยเสียงเล็กๆ เป็ นเอกลักษณ์วา่ ยังไม่พร้ อมพูด
อยูป่ ระมาณห้ านาที
458
“ก็แค่ มีเรื องบางอย่างนะ”

วอนจินจึงถามเรื องประหลาดระหว่างคนสองคนได้ อีก

เพราะจีอปู ิ ดปากแน่นราวกับไม่อยากพูดถึง ซึงมันแปลก
มากๆ

แต่ตอนนีทําไมถึงได้ มาบอกให้ ชวนซอจีอกู นั วอนจิ

นหัวเราะอย่างขมขืน

ยุนมยองจุน เจ้ าบ้ าประสาทกลับ ไม่สิ ไอ้ คนทึม

__________________________
__________________________

459
_______________
ตอนที 18

ตอนนีเขาไม่ได้ แสร้ งหัวเราะแล้ ว แต่เสียงหัวเราะอย่าง

คนเสียสติก็คอ่ ยๆ หลุดออกมาแทน เขาต้ องรู้ให้ ได้ ก่อน
ว่ายุนมยองจุนนึกยังไงถึงได้ ชวนซอจีอู วอนจินเปิ ด
โทรศัพท์มือถือทีกําเอาไว้ แล้ วเข้ าไปยังแอพลิเคชันข้ อ
ความ

「ทําไม ครังนีคิดจะทําอะไรอีก」

ไม่ยอมรับโทรศัพท์แต่อา่ นข้ อความทันที มยองจุนรู้สกึ ได้

ถึงอาการแขวะจากข้ อความทีดูประชดประชันและเขาก็

460
ไม่มีคําพูดอะไรไปพักใหญ่

「เปล่า ไม่ใช่อย่างนัน ก็แค่อยากจะขอโทษ」

ผ่านไปไม่กีนาทีโทรศัพท์ก็สนพร้
ั อมกับคําตอบทีถูกส่ง
กลับมา หลังจากเห็นคําตอบกํากวมดูไม่เป็ นตัวมันแล้ วก็
รู้สกึ แย่ขนมาอย่
ึ างบอกไม่ถกู วอนจินทําหน้ าบูดเบียว
ทันทีและกดหน้ าจอ

「นายก็ชวนดิ」

「ไม่ร้ ูเบอร์ โทรอะ」

461
“โอ๊ ย ไอ้ นีหนิ จริ งๆ เลย พูดอะไรของมันวะ”

เห็นคําตอบแล้ ววอนจินก็แผดเสียงดังจนเขายังตกใจกับ
เสียงตัวเอง ก่อนจะห่อไหล่บน่ พึมพําอยูค่ นเดียว

“ไม่นี ถ้ าอยากขอโทษก็ทําทีโรงเรี ยนได้ นีหว่า ทําไมจะ

ต้ องให้ ฉนั ไปคันกลางด้ วย แต่ยงั ไงสุดท้ ายจีอกู ็ไม่คิดที
จะบอกฉันอยูด่ ีวา่ มีเรื องอะไรกัน”

วอนจินบ่นงึมงําระมัดระวังว่าเสียงจะดังก้ องห้ องวิจยั

หรื อไม่ สีหน้ าของเขาเต็มไปด้ วยความกังวล

462
แต่ก่อนอืนต้ องเชือใจเจ้ านีก่อน ถ้ าบอกว่าจะขอโทษล่ะ
ก็ จะลองเชือดูสกั ครังก็ได้ จีอกู ็มีคา่ นะ แต่มยองจุนก็
เป็ นเพือนทีมีคา่ สําหรับเขาเช่นกัน วอนจินลําเอียงเข้ า
ข้ างใครคนใดคนนึงไม่ได้ คงต้ องให้ โอกาสมยองจุนแล้ ว
ล่ะ

「เข้ าใจแล้ ว ไอ้ บ้า แต่ถ้าจีอไู ม่ยอมไป ฉันก็ช่วยอะไร

ไม่ได้ นะ」

「อือ ขอบใจนะ」

เมือจบบทสนทนาสันๆ แล้ ว วอนจินก็ใส่โทรศัพท์มือถือ

ลงในกระเป๋ ากางเกง

463
“โว้ ย... ไม่ร้ ูหรอกนะว่าทีทําอยูม่ นั จะดีไหม”

เขาบ่นอย่างนันแล้ วก็ล้มตัวลงบนโซฟาในห้ องวิจยั

จีอยู อมรับคําเชิญชวนของเขาโดยไม่พดู อะไรเป็ นพิเศษ

ต่างจากทีวอนจินกังวลไว้ มีแค่วอนจินเท่านันทีกําลัง
ทุกข์ใจเพราะไม่ร้ ูเรื องภายในใจของเพือนทังสองคนเลย
ครังนีเขาสาบานกับตัวเองว่าจะต้ องควบคุมสติให้ ดีไม่
ทําให้ เกิดเรื องอะไรขึนอีกพร้ อมทังนัดเวลากับอีกฝ่ าย

พวกเขานัดเวลากันตามตารางของจีออู าจารย์ประจําชัน
464
มัธยมปลายปี สามซึงต้ องคอยดูแลภาคคําหรื อคาบเสริ ม
ต่างจากมยองจุนทีสามารถเลิกก่อนเวลาได้ เมือไม่มีงาน
ทีต้ องจัดการเพราะเป็ นอาจารย์สายศิลปะและกีฬา พวก
เขานัดกันตอนเย็นของวันศุกร์ ในสัปดาห์นนั หลังจาก
ผ่านวันเอือยๆ ไปหลายวันโดยไม่มีอะไรเป็ นชินเป็ นอันก็
ถึงวันศุกร์ โดยไม่ร้ ูตวั วอนจินกําลังเดินไปทีร้ านเหล้ า
เล็กๆ ใกล้ บ้านของจีอู

“หืม มาแล้ วเหรอ”

หลังจากมยองจุนนังยองๆ อยูค่ นเดียวหน้ าทางเข้ าร้ าน

เห็นเขาก็ลกุ ขึนยืน วอนจินทําหน้ าเครี ยดเล็กน้ อยเมือ
เห็นสภาพเหงาหงอยแบบนัน

465
“อะไร แล้ วทําไมมาแค่นาย”

“ไม่ร้ ูวะ่ กะเวลาไว้ คร่าวๆ แล้ วแต่ออกมาก็มีแค่ฉนั ”

มยองจุนก้ มหน้ าตอบคําถามของวอนจินอย่างไม่ใส่ใจ

สายลมอุน่ ชืนๆ เหมือนฝนจะตกก็พดั ผ่านทังสองคนไป
วอนจินเดินเข้ ามาใกล้ มยองจุนก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขนึ
มาเปิ ดแอพลิเคชัน

“อ๋อ ไม่เห็นข้ อความเข้ าน่ะ มันบอกมีงานต้ องจัดการ

ภายในวันนีเลยจะมาช้ าหน่อย”

466
“งันเหรอ”

มยองจุนชําเลืองมองไปรอบๆ เพราะคําพูดของวอนจิน
พวกเขาจะไม่ปล่อยเวลาให้ เปล่าประโยชน์ระหว่างรอ
คอยจีอทู ีไม่ร้ ูวา่ จะมาเมือไหร่

“งันไปรอทีอืนก่อนไหม หรื อไม่ก็ไปดืมในร้ านกันก่อน”

“ดืมก่อนแล้ วมันจะไม่เมาก่อนหรื อไง ไปกินอะไรง่ายๆ

ตรงนันเถอะ”

วอนจินยืนคางชีไปทีคาเฟ่ เล็กๆ มยองจุนจึงพยักหน้ า

เงียบๆ แล้ วย้ ายฝี เท้ าไปทางนัน
467
“แล้ วคิดอะไรอยูก่ นั ล่ะ”

ทันทีทีวางถาดวางกาแฟไว้ บนโต๊ ะวอนจินก็เริ มปริ ปาก

พูด ตลอดหลายวันไม่เห็นจะพูดอะไรผิดปกติ แต่ก็ไม่
หยุดทําเสียงเหมือนไม่ชอบใจกันเวลาเจอหน้ าเขา มยอง
จุนจึงทําหน้ าตาบูดเบียวและไม่หลบซ่อนสีหน้ าไม่พอใจ

“หืม กล้ าทําหน้ าตึงใส่เหรอ นี คนผิดมันนายนะ”

“แล้ วใครบอกไม่ร้ ูกนั ล่ะ”

“เพราะอย่างนันไง ทําไมอยูด่ ีๆ ถึงนึกจะมาขอโทษล่ะ

468
พูดไม่ได้ เหรอ ไม่ใช่วา่ จะขอโทษตอนทีฉันอยูด่ ้ วยหรอก
เหรอ”

“งันรอให้ เขามาถึงก่อนแล้ วกัน”

เสียงโทรศัพท์สนของวอนจิ
ั นก็ทําให้ การถกเถียงระหว่าง
พวกเขาสงบลง นึกว่าจะเป็ นข้ อความของจีอแู ต่เมือเช็ก
หน้ าจอแล้ วกลับเป็ นแจ้ งเตือนของแอพลิเคชันการแข่ง
ขันเบสบอล หลังจากเห็นสิงนันสีหน้ าของมยองจุนก็บงึ
ตึงลงด้ วยความหมายอืน

“ไม่เบือเหรอ เปิ ดแอพฯ ดูคะแนนเบสบอลอย่างนัน”

469
“มีเรื องอะไรให้ เบืออะ นายไม่ดเู บสบอลแล้ วเหรอ”

“ก็ดแู หละ แต่ไม่ได้ อยากดูถงึ ขนาดนันเหมือนนาย ถ้ า

นึกออกก็เปิ ดดูแค่นน”
ั

ดวงตาของมยองจุนทีพูดอย่างไม่ใส่ใจมีความหม่น
หมองพรังพรูออกมา วอนจินเองก็กระวนกระวายใจกับ
ภาพนัน ลืมสิงทีไล่ต้อนอีกคนไปเมือสักครู่แล้ วรี บดืม
กาแฟเย็นๆ เข้ าไปหนึงอึกด้ วยความใจหายใจควํา

“ทําไมล่ะ ตอนนีไม่ชอบเบสบอลแล้ วเหรอ”

เมือได้ ฟังคําถามมยองจุนก็หลบสายตา เขาเหม่อมองดู

470
วิวทิวทัศน์ข้างนอกหน้ าต่างกระจกบานใหญ่

มันถึงเวลาเลิกงานได้ สกั พักแล้ วบนทางเดินจึงไม่คอ่ ย

พบเห็นผู้คน เงาด้ านหลังของคนทีเดินไปมาทอดยาวดู
เปล่าเปลียว มยองจุนรู้สกึ เหมือนมีกําแพงทีไม่สามารถ
รับรู้ความรู้สกึ แท้ จริ งของพวกเขาได้ แต่ร้ ูวา่ มันก็ไม่ได้
ต่างอะไรจากตัวเอง เขาจึงกลับมามองกาแฟบนโต๊ ะอีก
ครังแล้ วยิมขํา

“มีทงชอบแล้
ั วก็ไม่ชอบนันแหละ”

“ประสาท พูดด้ วยหน้ าตาจะร้ องไห้ นําตาหยดติงอย่าง

นันก็ไม่มีอะไรกลับมาแล้ วไม่ใช่เหรอ”

471
“นําตาหยดอะไรกัน ก็แค่ร้ ูสกึ ว่าไปไม่ถงึ มืออาชีพเท่านัน
แหละ”

หัวเราะขึนจมูกด้ วยสีหน้ าทีเต็มไปด้ วยรอยยิมขมขืน สี

หน้ าของวอนจินทีมองมยองจุนเองก็ร้ ูสกึ ไม่ดีเลยสักนิด

“ต่อหน้ าฉันไม่จําเป็ นต้ องทําอย่างนันหรอก ถึงนายจะไม่

บาดเจ็บ ฉันก็จะเลิกเล่นเบสบอลก่อนขึนปี สามอยูด่ ี ไอ้
นีนิ ตัวฉันก็เท่านีจะให้ เล่นเบสบอลต่อไปแล้ วจะทําอะไร
ก็ได้ ยินจากทีคนอืนพูดแล้ วนี”

วอนจินตอบโต้ อย่างโผงผางพร้ อมกับซดกาแฟเข้ าไป

472
มยองจุนทอดสายตามองอีกคนแล้ วก่อนจะขึนมาอีกครัง

“แต่ถ้าฉันไม่เจ็บ นายก็คงได้ เล่นเบสบอลนานกว่านัน

เด็กคนอืนๆ ก็จะได้ เข้ ามหาลัยดีๆ กันหรื อเปล่านะ”

“โธ่เอ๊ ย... ยังคิดแบบนันอยูอ่ ีกเหรอ พ่อหนุ่มผู้โง่เขลา ได้

เข้ ามหาลัยดีๆ กันไม่กีคนหรอก ก็มีสองสามคนได้ ไป
เพราะนาย ส่วนทีเหลือก็แยกย้ ายกันไปนันแหละ จะมา
คิดมากอะไร ทีโค้ ทกับกัปตันหันมาสนใจนายแล้ วใช้
งานอย่างทารุณก็เพราะผลงานเท่านันแหละ นายเป็ นผู้
เสียหายนะ เจ้ าทึม”

ไม่มีคําพูดสวยหรูออกมาจากปากยืนๆ นัน วอนจินมีใบ

473
หน้ าเล็กน่ารักแต่สายตากลับเฉียบคมยิงกว่าใคร ถ้ าอีก
คนถลึงตาใส่มนั ก็กลายเป็ นการข่มขู่ได้ เลย มยองจุนเขีย
ผมหน้ าม้ าทียาวเล็กน้ อยเพือหลบหลีกสายตาทีเหมือน
คมมีดของเพือน

“เบสบอลก็ต้องสนุกอยูแ่ ล้ วสิเพราะเลิกเล่นตอนทีพอดี
เป๊ ะ เท่านีก็ดีแล้ วล่ะ สนุกด้ วยได้ วิเคราะห์ด้วย มองอยู่
ห่างๆ มันดีกว่าไปวิงเองซะอีก ฉันก็เลยเรี ยนต่อปริ ญญา
โทนีเลยไง ดังนันไม่ต้องคิดอะไรไร้ สาระแล้ ว มันไม่
เหมาะกับความรู้สกึ ลูกผู้ชายเลยว่ะ”

มยองจุนผงกศีรษะกับคําดุดา่ ทีปะปนไปด้ วยความกังวล

ของวอนจิน

474
“แต่ยงั ไงมันก็มีบ้างทีจะนึกถึงนะ”

“อะไรอะ”

“ความรู้สกึ อัดแน่นทีมือกับเสียงไม้ เบสบอลตอนปะทะ

ลูกดังแกร๊ ง แล้ วลูกบอลก็ลอยไปไกลบนท้ องฟ้า เสียง
เรี ยกทีดังจากทัวทิศ แล้ วก็ลมเย็นๆ อะไรพวกนัน”

วอนจินพูดเช่นนันแล้ ววางแก้ วพลาสติกใสทีเหลือแค่นํา

แข็งลง

ทังคูม่ องบนโต๊ ะโดยไม่พดู อะไรกันสักพักหนึง ไม่ร้ ูมีอะไร

475
ให้ คิดมากมายขนาดนัน วอนจินคิดเรื องอืนจนไม่ร้ ูวา่
เสียงริ งโทนดังขึน เขาเลยตกใจแล้ วรี บหยิบโทรศัพท์มือ
ถือออกจากกระเป๋ ากางเกงอย่างไม่มีสติ

“อือ ฮัลโหล ตอนนีนายอยูไ่ หนเนีย”

จีอู

“เออ ก็นายบอกว่าจะถึงช้ าเลยมาอยูท่ ีคาเฟ่ ข้ างๆ กัน

อยูต่ รงนันแหละ เดียวไปหา”

เมือจบบทสนทนาสันๆ วอนจินลุกจากเก้ าอีแล้ วพูดกับ

เขา
476
“ซอจีอถู งึ แล้ ว ไปเถอะ”

มยองจุนพยักหน้ าตอบและลุกออกจากทีเช่นกัน

“ป้าครับ ผมขอหมูสามชันสามทีแล้ วก็โซจูสองขวดครับ

ฝาสีแดงนะครับ”

“โอเคจ๊ ะพ่อหนุ่ม รอสักครู่นะคะ”

ทังสามคนกําลังนังมองหน้ ากันและตกอยูใ่ นความเงียบ

งันอย่างประหม่าเป็ นเวลานาน ร้ านเนือย่างเล็กๆ ใน
477
ละแวกคอนโดของจีอู ทีถึงแม้ จะเป็ นเย็นวันศุกร์ แต่ก็ไม่
ได้ คนเยอะขนาดนัน ระหว่างทีสังหมูสามชันและโซจูกบั
คุณป้า เครื องเคียงก็ถกู วางเอาไว้ จากนันบรรยากาศอึด
อัดก็ห้อมล้ อมทังสามคนเอาไว้

‘ไอ้ บ้านีเงียบปากอีกแล้ วนะ เฮ้ ย ยุนมยองจุน นายไม่มี

อะไรจะพูดเหรอ’

วอนจินใช้ สายตาเฉียบคมสือคําทีอยากจะพูดพลาง
ชําเลืองมองมยองจุน ก็เห็นมันทําท่าทางห่อเ**◌่ ยวอ
ย่างเลือนลอยก้ มมองปลายเท้ าไม่พดู ไม่จา

‘ไอ้ นีนิ บอกว่าจะขอโทษไม่ใช่เหรอ’

478
เขาเลยยืนขาไปเตะมันเบาๆ มยองจุนคิวขมวดก่อนจะ
จ้ องมองมาทางวอนจิน สีหน้ าของจีอไู ม่เปลียนแปลง
เลยสักนิดเมืออยูต่ รงหน้ าคนทังสองทีกําลังสู้รบกันทาง
สายตาอย่างดุเดือด จีอดู ืมนําทีเติมอยูเ่ ต็มแก้ วสแตนเล
สจนหมดเกลียง ทันทีทีวอนจินเห็นอย่างนันก็ทําเสียง
โอ้ กอ้ ากอย่างอดกลันและพยายามจะพูดอะไรสักคํา แต่
เมือลองสะกิดอารมณ์ของจีอแู ล้ วมีปฏิกิริยาเย็นชา
เหมือนครังก่อนก็ยิงทําให้ เขารู้สกึ ลําบากใจ จึงเดาะลิน
ทําเสียงจิแล้ วดืมนําไปหนึงอึกตามจีอเู ท่านัน ตอนนัน
เจ้ าของร้ านเนือย่างก็ถือหมูสามชันทีหันอย่างหนาเข้ า
มายืนอยูห่ น้ าโต๊ ะ

“หนุ่มๆ ทะเลาะกันเหรอจ๊ ะ ทําไมบรรยากาศดูไม่ดีเลย”

479
วอนจินหัวเราะหน่อยๆ เมือได้ ยินประโยคทีไม่ร้ ูวา่ เป็ น
การชวนคุยหรื อจับผิด

“ก็ใช่สคิ รับ มีคนใจแคบบางคนทําอะไรผิดมาก็ไม่ร้ ูเลย

จะมาขอโทษ แต่พอนัดรวมตัวกันก็เอาแต่เงียบเหมือน
กลัวดอกพิกลุ จะร่วงน่ะครับ”

มยองจุนปรายตาอย่างไม่พอใจด้ วยสีหน้ าทีอดกลันกับ

คําพูดนัน สีหน้ าของจีอกู ็ดลู ําบากใจขึนมาพร้ อมกับมอง
ไปทางมยองจุน วอนจินเมินเฉยสายตาของมยองจุน
และพูดเล่นตลกกับเจ้ าของร้ านต่อไปเรื อยๆ

480
“โอ้ โห ใครทําผิดขนาดนันล่ะจ๊ ะ พ่อหนุ่มเหรอ”

“ผมเหรอครับ โอ้ ย คุณป้า เจอหน้ ากันครังแรกทําไมทํา

กับผมอย่างนีล่ะครับ ผมเป็ นคนดีมีคณ
ุ ธรรมนะครับ”

“หนุ่มคนนีพูดเก่งจริ งๆ มาเจอเพือนๆ ก็อย่าบึงตึงไม่พดู

ไม่จากันเลยมีอะไรให้ แก้ ก็รีบแก้ กนั เสียนะคะเด็กๆ เดียว
ป้าจะบริ การให้ เอง”

“ขอบคุณครับป้า!”

เจ้ าของร้ านหัวเราะเสียงดังกับท่าทางของวอนจินทียิม

น้ อยๆ แล้ วพูดจาน่าเอ็นดูก่อนจะเดินออกไป แต่มยอง
481
จุนทียังคงลังเลไม่ร้ ูจะทําอะไรตรงไหน ส่วนจีอทู ีลดสาย
ตาลงแล้ วก็เอาแต่ดืมนํา ยิงปิ ดปากเงียบกริ บกว่าเดิมกับ
ปฏิกิริยาของเจ้ าของร้ านเนือย่าง

“โกรธกันอยูล่ ะ่ สิ ทําให้ มนั พอดีหน่อยก็แล้ วกัน”

วอนจินข้ ามผ่านความอึดอัดของสองคนนันแล้ ววางหมู

สามชันชินหนาบนตะแกรงย่างพร้ อมกับพูดเสริ มไป แน่
นอนว่าเขามองค้ อนมยองจุนแถมไปด้ วย มยองจุนทีรับรู้
ถึงสายตาคมกริ บก็เกาหัวอย่างประหม่าก่อนจะเหลือบ
มองจีอนู ิดๆ ซอจีอลู ดดวงตาคูส่ วยลงและจ้ องมองช่อง
ว่างระหว่างขาเก้ าอีกับโต๊ ะ
__________________________
__________________________
482
_________
ตอนที 19

“อาจารย์ซอจีอคู รับ”

ช่วงเวลานันนําเสียงทุ้มตําทีเหนือยล้ าของมยองจุนก็ดงั
แทรกเสียงสุกของหมูสามชัน จีอกู ะพริ บตาทังสองข้ าง
พร้ อมๆ กับมยองจุนพลางมองมาทางฝั งทีเขานังอยู่
มยองจุนกลืนนําลายตังหลายอึกก่อนจะเปิ ดปากพูด
ด้ วยสีหน้ าเป็ นกังวล

“วันนันทีผมหนีออกไปแบบนัน ขอโทษจริ งๆ นะครับ”

483
วอนจินเริ มยูห่ น้ าเพราะคําพูดของมยองจุน หนีออกไป
อย่างนันเหรอ ไม่ใช่จีอหู นีออกไปก่อนเหรอ มันเคยมี
เรื องอะไรกันแน่ แต่ไม่วา่ จะมยองจุนหรื อจีอกู ็ไม่ยอมพูด
ให้ ละเอียดเลย เขาร้ อนรนใจจะตายอยูแ่ ล้ ว วอนจินรู้สกึ
เหมือนกําลังโดนแกล้ ง แต่ถ้าส่งเสียงดังไปตอนนี อะไรที
เตรี ยมการไว้ ก็อาจจะพังยับเยินได้ เขาจึงคิดจะซักถามที
หลังแล้ วแอบจ้ องสองคนนันเล็กน้ อย ทว่าจีอกู ลับไม่เปิ ด
ปากพูดเลย จากนันมยองจุนก็แลบลินเลียริ มฝี ปากทีเริ ม
แห้ งผากแล้ วพูดขึนอีกครัง

“ผมเห็นหนังสือรุ่นแล้ วสับสนมาก... แต่ไม่เคยคิดว่าเรื อง

นันเกิดจากความผิดพลาดเลยครับ ยังไงเรื องทังหมดก็
เป็ นความผิดของผม ผมขอโทษจริ งๆ นะครับ”

484
มยองจุนพูดพร้ อมก้ มศีรษะลง เมือเห็นอย่างนันวอนจิ
นก็ฝืนหัวเราะ

บรรยากาศบนโต๊ ะกลับมาเงียบงันอีกครัง มยองจุนเอา

แต่มองโต๊ ะอาหาร จีอจู ้ องมองมยองจุนอีกที และวอนจิ
นทีกําลังพลิกเนือย่างอย่างขะมักเขม้ น เสียงหมูสามชัน
สุกฉ่าก็เริ มดังขึนเรื อยๆ ท่ามกลางพวกเขาทังสามคน
แล้ วเสียงลมหายใจดังๆ ก็ปกคลุมไปทัวทังโต๊ ะ

“เฮ้ อ...”

เป็ นเสียงถอนหายใจของจีอู

485
จีอมู องมยองจุนทีสะดุ้งโหยงก่อนจะพูดขึน

“ข่างเถอะครับ ผมเองก็ทําไม่ดีเหมือนกัน”

“แต่วา่ ...”

“อีกอย่างวอนจินจะอึดอัดไปด้ วย ปล่อยให้ มนั เป็ นเรื อง

ส่วนตัวเถอะนะครับ”

คําๆ นันทําให้ โต๊ ะอาหารปกคลุมไปด้ วยความเงียบและ

ความตกใจอีกครัง วอนจินไม่เคยเห็นภาพจีอผู ้ อู อ่ นโยน
และยิมอยูเ่ สมอทํากิริยาหยาบกระด้ างแบบนีง่ายๆ เขา
จึงได้ แต่อ้าปากพะงาบ จากนันมยองจุนก็ถอนหายใจ
486
แล้ วตอบอีกคน

“เฮ้ อ...ก็ได้ ตามนัน”

วอนจินหันขวับมามองมยองจุนเมือได้ ยิน

“...ขอโทษนะ”

มยองจุนเกาขมับอยูห่ ลายครังและไม่ได้ สนใจวอนจิน

เขาพึมพําคําขอโทษออกมาพร้ อมเสียงหัวเราะทีดูเคอะ
เขินอย่างมาก หลังจากนันจีอกู ็ยมขึ
ิ นมาเล็กน้ อยแล้ ว
พยักหน้ า มันเป็ นเย็นวันศุกร์ ทีเงียบงันอย่างไม่ทนั คาด
คิด
487
“เฮ้ ย กินกันเถอะ ตังใจมากินก็ต้องกินให้ อิมดิ”

วอนจินพูดแล้ วเริ มตัดหมูสามชันอย่างคล่องแคล่ว ก่อน

จะวางเนือชินใหม่ลงบนตะแกรงย่างและดันเนือชินหนา
ทีมีนํามันวาวไหลออกมาไว้ ขอบตะแกรง

ฉ่า...

ทันทีทีเนือสัมผัสกับตะแกรงย่างก็ได้ ยินเสียงนํามัน
กระเด็นพร้ อมด้ วยกลินหอมน่ากิน วันนีการใช้ ตะเกียบ
ของจีอคู อ่ นข้ างไวทีเดียวต่างกับก่อนหน้ านีทีกินบ้ างไม่
กินบ้ างและไม่แตะแม้ กระทังเนือ แต่หลังจากทําสีหน้ า

488
ลําบากใจพร้ อมกับเหม่อลอยก็คอ่ ยๆ ลดความเร็วลง
ส่วนมยองจุนเผยอปากไม่กีครังแล้ วก็ล้มเลิกก่อนจะ
หยิบตะเกียบขึนมาถือ

“นีฉันมากินเนือย่างหรื อมางานศพวะ… พูดอะไรหน่อย

ก็ได้ คุยกันหน่อยดิ ปล่อยบรรยากาศเป็ นแบบนีได้ ยงั ไง”

มีเพียงวอนจินเทืนันทีตังใจย่างเนือแล้ วปล่อยปาก
ปล่อยมืออย่างไม่คิดอะไร เขาคีบเนือให้ จีอพู ลางบ่น
พึมพํา

“นี ทุกครังก็เจอกันตามสไตล์นาย แต่วนั นีฉันเลือกให้

ตังแต่ร้านยันเมนูเลยนะ กินเยอะๆ ล่ะ”

489
“ถ้ าจะให้ ตรงกับฉันไม่ใช่วา่ ต้ องกินเนือวัวหรอกเหรอ”

“นักเรี ยนจนๆ ไม่มีเงินซือเนือวัวกินได้ ตามใจหรอกนะ

ครับ”

“ถ้ าทําอย่างทีพูดไม่ได้ นายก็หยุดย่างแล้ วรี บๆ กินเถอะ

รับจ้ างเป็ นพนังงานรึไง”

“แล้ วเคยเห็นฉันละเลยหน้ าทีตอนไหนเหรอ เข้ าใจกัน

แล้ วก็กินเลยสิ”

ระหว่างทีทังสองคนกําลังพูดคุยกัน มยองจุนก็จมอยูก่ บั
490
ความคิดแล้ วถือตะเกียบมองจีออู ย่างเหม่อลอย

พอลองคิดดูแล้ วทุกครังทีกินเลียงเขาไม่เคยลองกินหมู
สามชันธรรมดาๆ เลย ส่วนใหญ่ร้านทีตัดสินใจไปกัน
เขาก็ตามหาแต่ร้านทีมีปลาสดๆ ตามใจเหล่าคุณลุงที
ชอบดืมเหล้ ากับแกงเท่านัน และทุกครังเขาก็จะรู้สกึ
รํ าคาญพวกกับข้ าวอย่างประหลาด แต่ดทู า่ ทางทีอีก
ฝ่ ายบอกว่าไม่ชอบเนือหมักนีคงจะเป็ นเรื องจริ ง ในตอน
นันมยองจุนก็เข้ าใจท่าทีของจีอทู ีจิบเหล้ าและกินถัวเป็ น
กับแกล้ มคนเดียวแล้ ว

“ยุนมยองจุน นายไม่กินเหรอ ก่อนจะมาเจอพวกเราเอา

เวลาไปอยูไ่ หนมาล่ะ ไม่น่าจะกลับบ้ านมาก่อนใช่ไหม”

491
“หืม ถ้ ากลับบ้ านก็มาไม่ทนั แถมยังเหมือนเอาเงินไป
โปรยลงถนนเล่นน่ะสิ ก็แค่หมดงานในห้ องทํางานแล้ วก็
มาน่ะ”

มยองจุนพูดแล้ วดืมโซจูเข้ าไปอึกหนึง วันนีเขารู้สกึ ว่าโซ

จูมีรสหวานจึงยกขวดโซจูทีวางอยูข่ ้ างเตาขึนมาริ นใส่
แก้ วเปล่าเงียบๆ

“โอ้ ... เจ้ านันเริ มริ นเหล้ าเองอีกแล้ ว ต้ องเริ มดืมสักหน่อย

แล้ วสินะ”

มยองจุนยิมขันเมือได้ ยินเสียงของวอนจินทีกําลังตําหนิ

492
เขาแล้ วยกแก้ วเหล้ าขึนมาอีกครัง ข่มกันไปมาอย่างนัน
จริ งๆ คนขีเหล้ าทีสุดในนีก็คือวอนจินนันแหละ

แกร๊ ง!

เสียงใสๆ ก็ดงั ขึนบนโต๊ ะ

มยองจุนตกใจกับเสียงทีไม่ทนั ได้ ตงตั

ั ว ส่วนวอนจินก็
กะพริ บทังสองข้ างแล้ วรวมสายตาไปทางต้ นกําเนิดเสียง
จีอทู ีนังอยูข่ ้ างๆ มยองจุนยกแก้ วของตัวเองขึนมาชนกับ
แก้ วของมยองจุนอย่างไม่พดู ไม่จา มยองจุนจ้ องมองอีก
ฝ่ ายพร้ อมทําหน้ างุนงงจีอจู งึ พูดขึน

493
“ถ้ าดืมคนเดียวเดียวจะโชคร้ ายนะ”

มยองจุนมึนกับประโยคนันจนอ้ าปากค้ างเล็กน้ อย จีอู

ดืมโซจูเข้ าไปอึกหนึงและไม่แม้ แต่จะใส่ใจ อัตราแก้ ว
เหล้ าทีแตะเข้ าไปก็สงู ขึนเรื อยๆ ทังๆ ทีอีกคนดูเหมือนจะ
ไม่เคยซดเหล้ าเข้ าไปทังแก้ วและปริ มาณการดืมก็ไม่น่า
จะเยอะขนาดนันด้ วย จีอดู ืมไปหนึงส่วนสามของโซจู
ด้ วยระดับทีทําให้ คอชุ่มชืนก่อนจะหยิบเนือหมูสามชันที
มีนํามันไหลเยิมมาจิมกับนํามันเกลือแล้ วเคียว จากนันก็
ยกยิมอย่างพึงพอใจแล้ วเอือมตะเกียบไปทีกิมจิหวั ไช
เท้ า มยองจุนทอดสายตามองอีกคน เขาพยายามตังสติ
แล้ วดืมโซจูทีตัวเองถืออยูใ่ นมือเข้ าปาก

ความตึงเครี ยดเมือสักครู่คอ่ ยๆ คลายจากวงเหล้ า พวก

494
เขาจัดการกับหมูสามชันสามทีทีสังไว้ แล้ วสังคอหมูมา
เพิมอีกสองที วอนจินทีห่างจากเหล้ าไม่ได้ เลยก็เริ มเมาที
ละนิด ใบหน้ ากร้ านแดดของมยองจุนเองก็เริ มขึนสีแดง
เรื อยๆ เช่นกัน

เขาเหลือบมองอีกคนทีอยูข่ ้ างๆ มยองจุนไม่สามารถละ

สายตาออกจากผิวขาวทีดูน่มุ ลืนและกําลังขึนสีแดงใต้
ดวงตาเพราะฤทธิเหล้ าของจีอไู ด้ ง่ายๆ เลย เมือจีอคู งรับ
รู้ถงึ สายตาทีมันคงก็หนั สายตามาหาเขาแล้ วถาม

“ทําไม”

“เปล่าหรอก”

495
จีอมู องมยองจุนทีโต้ ตอบพร้ อมกับยักไหล่ไม่พดู อะไร
เป็ นพิเศษ แล้ วก็หวั เราะขึน

“จืดกว่าทีคิดนะเนีย”

ไม่ได้ มีความรู้สกึ พิเศษแฝงอยูก่ บั คําพูดนัน จีอมู องไปที

ตะแกรงย่างสักครู่หนึงก่อนจะหยิบตะเกียบขึนมาอีกครัง
แล้ วพูดขึน

“ไม่ใช่ทํางานเกินเวลาเพราะฉันเหรอ”

“เปล่า ทํางานของแผนกการศึกษาล่วงหน้ าไว้ ก่อนน่ะ ไม่

496
เป็ นไรหรอก”

มยองจุนตอบอย่างห้ วนๆ หยิบทีคีบพลิกกิมจิทีกําลัง

แห้ งบนตะแกรงย่าง วอนจินทีดืมแอลกอฮอล์เข้ าไปพอ
สมควรวางทีคีบไปก่อนและจ้ องหน้ าจอโทรศัพท์เป็ น
เวลานาน

“นี ลีวอนจิน ทําอะไรอยู”่

“รายงานยอนจีน่ะ”

“รายงานตังยีสิบนาทีเลยเหรอ”

497
“ก็ไม่ได้ บอกว่าเราเจอกันนี”

มยองจุนและจีอมู ีสีหน้ าไม่พอใจกับคําพูดของวอนจิน

ได้ ยินมาว่ายอนจีไม่ใช่แค่คอ่ นข้ างไม่พอใจเพราะวอนจิ

นเอาแต่ยงุ่ อยูก่ บั งานปริ ญญาเอกจึงทําให้ เวลาเจอกัน
ลดน้ อยลง แต่มาใช้ ชีวิตทานข้ าวเย็นในวันศุกร์ กบั
เพือนๆ สองสัปดาห์ติดโดยไม่ติดต่อกันเธอก็น่าจะโมโห
อยูห่ รอก แต่พวกเขานัดกันตังแต่ตอนบ่ายวันอังคาร
ระหว่างนันวอนจินไม่ได้ บอกเธอเลยเหรอมัวแต่ทําอะไร
อยู่ มยองจุนไม่สามารถลดสีหน้ าไม่พอใจลงได้ จงึ พูดกับ
วอนจินทียังคงมองแต่โทรศัพท์มือถือ

498
“ส่งข้ อความไปแก้ ตวั แล้ วเธอจะหายโกรธเหรอ ออกไป
โทรหาดีกว่าไหม”

“เออ คงต้ องอย่างนันแหละ”

เมือมยองจุนพูดออกไปแล้ ว วอนจินก็ถือโทรศัพท์เดินจํา
อ้ าวออกไปข้ าวนอก จีอมู องด้ านหลังของอีกคนแล้ วบ่น
เสียงเบาๆ

“ทันทีทีรับโทรศัพท์ก็คงเหลือแค่ให้ ยอนจีขนเสี
ึ ยงใส่เท่า
นันแหละ”

“ถ้ ากลับมาก็คงจะจ่ายเงินทีหารกันแล้ วนังแท็กซีกลับ

499
บ้ านแหง แบบทียอนจีสง”
ั

“แล้ วก็จะสังห้ ามเจอพวกเราไปสักระยะหนึง”

มันถูกเผงกว่าทีคิดว่า ทังสองคนหัวเราะออกมาโดยทีไม่
มีใครเริ มก่อน ความคิดเกียวกับเพือนทีคบกันมายาว
นานก็เหมือนกัน

วอนจินทีดูทา่ จะได้ รับความลําบากไม่น่าจะกลับเข้ ามา

ในร้ านได้ ง่ายๆ ระหว่างนันมยองจุนกับจีอกู ็ทานไข่ตนุ๋
กับคอหมูทีเจ้ าของร้ านบริ การให้ จนหมดก่อนจะเริ ม
สังเกต เมือเห็นนาฬิกาทีแขวนอยูต่ รงกําแพงเลยห้ าทุม่
ไปแล้ วตังแต่เมือไหร่ก็ไม่ร้ ู วอนจินเอากระเป๋ าเงินออกไป

500
ด้ วยอย่างแน่นอน เพราะถ้ าจะอยูท่ ีนีต่ออีกก็คงต้ องสัง
อะไรสักอย่างเพิมไม่เนือย่างก็เหล้ าไว้ แล้ ว มยองจุนจึง
ทําหน้ าบึงเล็กน้ อยก่อนจะถามจีอู

“คงต้ องสังอะไรสักอย่างเพิมแล้ วหรื อเปล่า”

“มันก็คงไม่ร้ ูวา่ จะได้ เข้ ามาเมือไหร่”

“รอไม่ได้ แล้ วล่ะ ดืมเหล้ าเพิมไหม”

“ไม่ดืมทีนีสิ”

501
จีอพู ดู แล้ วเกียวแขนอีกคน

“งันจะให้ ทํายังไงล่ะ”

โพล่งคําตอบห้ วนๆ ออกไปโดยไม่ร้ ูตวั มยองจุนตกใจ

เมือเห็นท่าทางของจีอู แต่จีอถู อนหายใจเล็กน้ อยแล้ วลุก
ขึนจากทีโดยไม่ได้ ร้ ูสกึ หงุดหงิดอะไรขนาดนันกับคําพูด
ของมยองจุน

“ออกไปกันก่อนเถอะ”

หลังจากทีได้ ยินมยองจุนก็รีบเก็บของของตัวเองและ
วอนจินทันที
502
ติด

“หนุ่มๆ ไว้ คราวหน้ ามาอีกนะจ๊ ะ”

“ครับ อาหารอร่อยมากครับ”

ขณะทีมัวแต่หากระเป๋ าตังทีอยูใ่ นกระเป๋ า จีอเู องก็รีบใช้

การ์ ดจ่ายเงินไปก่อนแล้ วออกจากร้ านไป มยองจุนจึงไล่
ตามติดอีกคนด้ วยสีหน้ ากระวนกระวาย

“นี เดียวก่อน ถ้ าจะจ่ายก่อน…!”

503
“ช่างมันเถอะ ไม่เป็ นไร”

จีอพู ดู แล้ วเดินไปทางประตูเข้ าตึกทีอยูข่ ้ างๆ ร้ านอาหาร

วอนจินกําลังพยายามคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้ าลําบากอยู่
ตรงนัน

“เปล่า ก็บอกแล้ วไง ยอนจี... ฉันพูดตังแต่เมือวานแล้ ว

ทําไมตอนนีถึง...ฮะ โอ๊ ย ไม่ใช่! ไม่ใช่แบบนันสักหน่อย!”

แม้ จะเป็ นการนัดกันกะทันหันก็เลยออกมาโดยไม่ได้

บอกอะไร ดูเหมือนว่าจะออกมาทังทีไม่ได้ อธิบายอะไร
พิเศษให้ กบั แฟนสาวด้ วย เห็นท่าทางกระทืบเท้ าด้ วย

504
ความกระสับกระส่ายแล้ วดูไม่เหมือนจะได้ จบสายเร็วขึน
เลย มยองจุนยืนเสือและกระเป๋ าทีถือเอาไว้ ให้ วอนจิ
นเงียบๆ

“ยอนจี! เดียวฉันไปเดียวแหละ! แล้ วเจอกัน เจอค่อยคุย

นี ทําไมเธอเป็ นแบบนีอีกแล้ ว ฉัน กํา ลัง ไป อือ...”

วอนจินรับสัมภาระของตัวเองมาถือไว้ แล้ วบอกลาด้ วย

สายตาก่อนจะวิงไปทีถนนใหญ่เพือโบกแท็กซี สีหน้ า
ของทังสองคนทีมองดูด้านหลังของเขากําลังขมขืนมากๆ

“โมโหอย่างนันแล้ วทําไมไม่บอกล่วงหน้ าก่อนเล่า พวก

เรานัดกันไว้ ตงแต่
ั เมือไหร่แล้ ว...”

505
“นันแหละถึงจะเป็ นลีวอนจิน”

จีอตู อบอย่างไม่ใส่ใจแล้ วบิดขีเกียจ

“แล้ วจะยังไง จบแค่นีเหรอ”

เขาไม่ค้ นุ ชินกับท่าทางทีถามด้ วยคําพูดห้ วนๆ อย่างไม่

ใส่ใจความรู้สกึ เลย มยองจุนจับความรู้สกึ ไม่ได้ วา่ จะ
ต้ องตอบออกไปว่าอะไร จากนันจีอกู ็มองมยองจุนแล้ ว
พูดขึนมา

“ถ้ าไม่ก็แยกกันกลับตอนนีเลยก็ไม่ใช่วา่ ดึกแล้ วเดียวเขา

506
จะคิดเงินค่ารถกลับบ้ านเพิมหรอกเหรอ”

มยองจุนตังสติได้ เพราะคําพูดนัน คิดเงินเพิม ห้ าทุม่ ...

ต่อให้ กลับตอนนีกว่าจะถึงบ้ านก็เลยเทียงคืนไปแล้ วอยูด่ ี
คิดยังไงก็ร้ ูสกึ ปวดหัว

“อา... ต้ องรี บย้ ายบ้ านจริ งๆ แล้ วสินะ”

จีอพู ดู อีกครังเมือเห็นมยองจุนขยีหัวด้ วยความหงุดหงิด

“งันก็ไปนอนบ้ านฉันเถอะ”

507
พอได้ ยินมยองจุนก็หยุดมือทีกําลังขยีผมทันที

เขาต้ องเข้ าใจว่ามันหมายความว่าอะไรกัน ก่อนจะถาม

จีออู อกไปโดยไม่คิดจะควบคุมสีหน้ ามึนงง

“นัน...มันหมายความว่าไง”

“ไม่ร้ ูส.ิ .. ฉันก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน”

ทังสองคนจ้ องหน้ ากันสักพักด้ วยสีหน้ าสับสน

__________________________
__________________________
________________

508
ตอนที 20

“ไม่ต้องซือแปรงสีฟันอีกนะ ทีบ้ านมีของใหม่”

จีอพู ดู ด้ วยนําเสียงเล็กๆ แล้ วเดินมายืนอยูข่ ้ างมยองจุน

ทีเข้ ามาในร้ านสะดวกซือและกําลังเลือกของหยิบโน่น
หยิบนีจําพวกชันในเหมือนครังก่อน เมือคิดจะเอือมมือ
ไปหยิบแปรงสีฟันจึงหยุดชะงักและชําเลืองมองข้ างกาย
เกิดเงาตกระทบบนใบหน้ าจีอเู ล็กน้ อยจนไม่สามารถ
อ่านความคิดได้ ง่ายๆ

สุดท้ ายมยองจุนก็ออกจากร้ านสะดวกซือโดยไม่ได้ ซือ

อะไรเป็ นพิเศษ ขณะทีกําลังยัดถุงพลาสติกทีมีถงุ เท้ ากับ

509
ชันในเอาไว้ เปลียนใส่ลงในกระเป๋ า ถุงพลาสติกสีดําทีอยู่
ในมือจีอกู ็เฉียดผ่านเขาไปจนเกิดเสียงดังกร๊ องแกร๊ ง เหล่
มองแวบเดียวก็เห็นกระป๋ องเบียร์ ทีลดราคาเป็ นประจํา
อยูเ่ ต็มถุงนัน มยองจุนจึงก้ าวเท้ าเดินตามพร้ อมกับถาม
จีอู

“จะดืมทังหมดนันเลยเหรอ”

“ไม่ใช่ของเน่าเสียอะไรมันจะมีปัญหาด้ วยเหรอ ซือทิง

เอาไว้ ดืมด้ วยก็ได้ ”

จีอตู อบอย่างไม่ใส่ใจพลางจ้ องมองแต่พืน

510
แม้ จะเดินตามมาและทําเป็ นไม่ร้ ูสกึ อะไร แต่ก็อยากรู้สงิ
ทีอยูภ่ ายในใจของอีกคน ถึงแม้ อยูด่ ีๆ จะเงียบไปทังๆ ที
เคยเกิดเรื องอะไรแบบนัน มยองจุนก็อยากรู้วา่ จีอมู ี
เหตุผลอะไรถึงชวนเขาเข้ าบ้ านอีกครัง อีกทัง...เขาอยาก
พูดคุยด้ วยกันอีกสักหน่อย มยองจุนเดินบนทางเดินของ
คอนโดทีมืดมิดแล้ วก็บน่ อยูค่ นเดียว

“ฉันยังไม่ร้ ูเลย”

“เรื องอะไรเหรอ”

“ฉันยังไม่ร้ ูจกั นายเลย”

511
ใบหน้ าขาวของจีอทู ีส่องสะท้ อนจากแสงสลัวๆ ของเสา
ไฟกําลังทําสีหน้ าเฉยเมยอยูเ่ ล็กๆ อีกคนมองมยองจุน
ด้ วยสีหน้ าทีอ่านออกได้ ยากก่อนจะขยับปากพูด

“ฉันก็ไม่ร้ ูจกั นาย”

แล้ วสบสายตากับเขา สายตาหม่นลงต่างกับใบหน้ าเฉย

เมยกําลังเผยความสับสนทีมีหลากหลายความคิดปะปน
กันไป มันคือความหวาดกลัวและความหวันไหว ความ
คาดหวังและความสับสนทีไม่อาจทราบพัวพันสันไหวอยู่
ภายในดวงตาทีมีหยดนําคลอเอ่อ

มยองจุนไม่สามารถโต้ ตอบอะไรกับคนทีจองมองหน้ า

512
เขา หลังจากยิมบางๆ จีอกู ็เริ มก้ าวเท้ าอีกครัง รอบดวง
ตามีรอยยิมอย่างนุ่มนวลแต่ไม่ร้ ูวา่ เพราะอะไรถึงดูมีเล่ห์
เหลียมแพรวพราว

“อาบนําก่อนไหม”

เมือถึงบ้ านจีอกู ็เดินไปทางห้ องนอน อีกคนคงจะทําอะไร

สักอย่างจากทีเขามองเข้ าไประหว่างประตูทีแง้ มอยู่ แล้ ว
ก็พบว่ากําลังเปิ ดตู้เสือผ้ าเหมือนตังใจหาอะไรบางอย่าง

มยองจุนยืนเอนตัวพิงขอบประตูจ้องมองด้ านหลังของจี
อู ท่าทางปากยืนเล็กน้ อยหยิบเสือผ้ าหลายตัวออกมาดู
หัวหมุนพอสมควร

513
“อะ... นีไง”

แล้ วเขาก็พบว่าจีอทู ีกําลังวุน่ วายอยูพ่ กั หนึงหยิบกางเก

งวอร์ มตัวใหญ่ๆ ทีดูอย่างไรก็น่าจะใส่น้อยครังกับเสือยืด
สีขาวขึนมาหนึงชุดแล้ วถือไว้ ด้วยมือทังสองข้ าง พอเห็น
ภาพนันมยองจุนก็หวั เราะออกมานิดหน่อย

“อันทีให้ ใส่ครังก่อนก็ใส่ได้ นะ”

“แต่มนั รัดเกินไปน่ะสิ”

จีอพู ดู ก่อนจะลุกจากขึนถือเสือผ้ าเต็มสองมือ แล้ วเดิน

514
ห่างออกไปไม่กีก้ าวหยิบผ้ าม้ วนหนึงในนันมาให้ มยอง
จุนพร้ อมกับเดินนําออกนอกห้ องไปก่อน

“ใช้ ห้องนําเดิมทีใช้ ครังทีแล้ วนะ”

“แล้ วนายล่ะ นายอาบก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”

“ไม่เป็ นไร ห้ องนํามีสองห้ อง อ้ อ ลินชักชันบนสุดหน้ า

ประตูมีแปรงสีฟันอยู่ หยิบมาใช้ ได้ เลยนะ”

มยองจุนมองแผ่นหลังของจีอทู ีโบกมือบอกปั ดเขาแล้ ว

ถือเสือผ้ าเดินเข้ าไปในห้ องอืน เขายิมขําออกมาก่อนจะ
เดินเข้ าห้ องนําไป
515
ซ่า

เมือหยาดนําอุน่ ริ นรดต้ องตัวกันวุน่ วาย มยองจุนก็

จัดการกับหัวสมองทียุง่ เหยิง

เขาคิดเอาไว้ วา่ การย่างเท้ าเข้ ามาในบ้ านหลังนีจะต้ อง

ไม่เกิดขึนอีกเป็ นครังทีสอง แต่ไม่อยากจะเชือเลยว่า
ปั จจุบนั ตัวเองกําลังอาบนําอุน่ ในทีทีเดิมอีกครังทังๆ ที
เพิงผ่านมาได้ ไม่กีสัปดาห์

ซอจีอไู ม่ง่ายเลย เขาไม่ร้ ูภายในจิตใจของอีกคนเลยสัก

นิด ดังนันมยองจุนยอมรับว่าถูกดึงดูดใจกว่าเก่าและ

516
พลอยอยากจะรู้ความในใจของจีอทู ีจับต้ องไม่ได้ ทงๆ
ั ที
เหมือนจะจับได้ แล้ ว

ทําไมถึงให้ อภัยมยองจุนง่ายขนาดนัน แล้ วมีเหตุผล

อะไรถึงพาเขาเข้ ามาบ้ านอีกครัง เขาอยากรู้ทงหมดนั
ั น
และเมือมาถึงจุดสินสุดของความรู้สกึ นัน เขาสงสัยว่าจะ
มีความเป็ นไปได้ อะไรสําหรับตัวเขา

‘แล้ วนายอยากทําอะไรกันแน่ ยุนมยองจุน’

แล้ วก็บน่ พึมพําอยูภ่ ายในใจ

หลายวันทีผ่านมามยองจุนควบคุมสติและความรู้สกึ ที
517
จับร่องรอยไม่ได้ ตงหลายหน
ั เขาคิดเกียวกับเรื องซอจีอู
ซําแล้ วซําเล่า อยากรู้สงที
ิ อยูภ่ ายในใจของอีกคน แล้ วก็
อยากรู้วา่ ตัวเองเกิดความต้ องการเพราะอะไรกันแน่

หากลองเปรี ยบเทียบกับพฤติกรรมของเขาในเวลาปกติ
แล้ วก็มีเรื องให้ หวันวิติกอยูเ่ ยอะมาก แต่ให้ มดั รวมทัง
หมดเป็ นหนึงเดียวแล้ วหาคําตอบมันก็ลําบาก มยองจุน
ถอนหายใจออกมาพร้ อมกับปิ ดฝั กบัว

“ตอนนีอะไรเป็ นอะไรก็ไม่ร้ ูแล้ ว”

เขาบ่นแล้ วใช้ ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมทีเปี ยกชืน

518
“โอ้ เพิงออกมาเหรอ”

เมือออกมาจากห้ องนําพร้ อมกับไออุน่ ร้ อนวูบวาบก็ได้

ยินเสียงจากทางห้ องนังเล่น หันไปมองก็เห็นซอจีอทู ีผม
เปี ยกเช่นเดียวกันกําลังยกกับแกล้ มและเบียร์ วางไว้ บน
โต๊ ะในห้ องนังเล่น มยองจุนค่อยๆ เดินไปทางนันอย่าง
ช้ าๆ แล้ วยืนอยูข่ ้ างๆ จีอู

“อะไรเยอะแยะไปหมดเนีย”

“ก็มีแต่ขนมนีแหละ”

“เพิงกินเนือย่างไปไม่นานนีเองนะ เยอะเกินอะ เลือก

519
แกะสักอันเถอะ”

“เอางันก็ได้ ”

อีกคนพยักหน้ าช้ าๆ เมือมยองจุนพูดจบแล้ วหยิบซองมัน

ฝรังทอดออกมาหนึงถุง

“ยืนทําอะไรตรงนัน ไปนังสิ”

จีอพู ดู พลางยืนกระป๋ องเบียร์ ให้ มยองจุน สายตาทีมอง

ใบหน้ าเขาอยูต่ ลอดเวลาขณะรับมันมาแล้ วดืมไปอึก
หนึงกําลังแทงใจมยองจุนอย่างไม่มีทีสินสุด จีอใู ช้ นิวโป้ง
เช็ดกระป๋ องเบียร์ ทีเริ มมีหยดนําเย็นๆ ผุดขึนมาก่อนจะ
520
เปิ ดประเด็นสนทนา

“...ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ”

ไหล่ของมยองจุนสะดุ้งเมือได้ ยินคําถามนัน

“ฉันไม่ร้ ูจริ งๆ ว่านายกําลังคิดอะไรอยู”่

จีอพู ดู แล้ วหันมาจ้ องมองมยองจุน

สายตาทีซ่อนเร้ นจนไม่สามารถรู้สงที
ิ อยูภ่ ายในใจได้ ทงั
มืดหม่นและชัดเจน มยองจุนสบเข้ ากับดวงตาชุ่มชืน
และประกายวาวเหมือนพืนผิวของทะเลยามคําคืนอัน
521
มืดมิดทีกําลังพริ วไหวแล้ วกลืนนําลาย

แล้ วเขาต้ องพูดว่าอะไร

เขามีเรื องอยากจะถามมากว่าอยากจะพูด แต่คําพวก

นันมันอยูต่ ิดอยูใ่ นคอไม่สามารถพูดออกมาจากปากได้
เพราะถ้ าเผลอทําอะไรผิดพลาดไป แม้ แต่ความสัมพันธ์
ไร้ สาระนีก็อาจจะรักษาเอาไว้ ไม่ได้

‘รักษาความสัมพันธ์นีต่อไปเถอะ’

ขณะทีเขายอมรับความคิดทีโผล่ขนมาในหั
ึ ว ความรู้สกึ
งงงันก็ผา่ นหน้ าของมยองจุนไป
522
สิงทีตัวเองคาดหวัง มันคือการรักษาความสนิทสนมกับ
ซอจีอหู รอกเหรอ หลังจากย้ อนถามตัวเองอย่างนัน ตัว
เขาทีกําลังสงบเงียบอยูใ่ นอกก็ตอบกลับไปว่า

เปล่า

ถ้ าอย่างนันแล้ วมันคืออะไรกันแน่ มยองจุนถอนหายใจ

เบาๆ ก่อนจะพูดขึน

“อยากรู้เรื องอะไรล่ะ”

“ก็แค่... ไม่ใช่วา่ มีเรื องทีจะพูดด้ วยเหรอไม่วา่ จะเป็ นคํา

523
แก้ ตวั หรื ออะไรก็ตาม”

เขาก็ยงั ไม่ร้ ูภายในจิตใจของตัวเองเลยแล้ วจะให้ พดู

อะไรออกไปตรงๆ ได้ ยงั ไงกันล่ะ มยองจุนคิดเช่นนัน
พร้ อมกับถอนหายใจออกมาอีกครังหนึง

“ฉันก็มีเรื องอยากจะถาม”

“ฟั งเรื องนายก่อน”

มยองจุนหลุดหัวเราะออกมาเพราะจีอสู รุปความคิดเห็น
อย่างเย็นชาด้ วยเสียงเล็กๆ เป็ นท่าทางทีอีกคนคงไม่ร้ ูตวั
ไปตลอดชีวิต ถ้ าหากเป็ นคนอืนนีคงจะเป็ นสถานการณ์
524
ทีน่ารํ าคาญ แต่เขากลับไม่ร้ ูสกึ อารมณ์เสียเลยสักนิด ถ้ า
ลองพูดออกไปเขาจะเห็นความรู้สกึ ของตัวเองทีเหมือน
ก้ อนด้ ายพันกันยุง่ วุน่ วายในตอนนีคลีคลายลงไปหรื อ
เปล่า มยองจุนหันตัวมามองจีอเู ล็กน้ อยก่อนจะพูดขึน

“ฉันฝั นถึงนาย”

“...ฝั นเหรอ”

มยองจุนค่อยๆ คลายรอยยิมบนริ มฝี ปากเมือเห็นใบหน้ า

บึงตึงของจีอเู หมือนถามเขาว่าอยูด่ ีๆ ก็พดู เรื องอะไรไร้
สาระขึนมา

525
“ใช่ ฝั น เรื องทีฉันรู้เกียวกับนาย มีเพียงแค่นายเป็ น
อาจารย์ประจําชันปี สามในปี นี แต่จ่ๆู ก็ฝันถึง แต่ไม่นาน
หลังจากนันก็มีเรื องให้ เจอนายมากขึน ทําให้ ฉนั ยังสงสัย
อยู”่

“ทังหมดมีแค่นนเหรอ
ั ถ้ างันวันนันทีหนีไปมันคืออะไร
ล่ะ”

“ทีจริ งตังใจจะปลุกนายมาคุยกัน แต่บงั เอิญไปเจอ

หนังสือรุ่นตอนทีเข้ ามาในห้ อง พอเห็นแล้ วในหัวมันก็
วุน่ วาย…”

“ก็เลยหายไปโดยไม่พดู ไม่จาอะไรกันก่อนงันเหรอ”

526
“...ขอโทษ”

มยองจุนก้ มหน้ าลงเพราะคําตําหนิของจีอู ความเงียบ

กลับเข้ ามาในห้ องนังเล่นกว้ างอีกแล้ ว จีอถู อนหายใจ
ส่ายหน้ าเล็กน้ อยคงเพราะไม่พอใจอีกแล้ วทีเขาทําอย่าง
นันแล้ วก็พดู ขึนอีกครัง

“แล้ วทําไมถึงทํากับฉันแบบนัน”

มยองจุนลังเลใจเมือได้ ยินอีกคนพูด

เขาไม่ร้ ูจะต้ องพูดอย่างไร พูดอะไรไปซอจีอกู ็เหมือนจะ

527
ไม่เข้ าใจก็เลยทําได้ แค่เงียบปากเพราะไม่สามารถพูด
อะไรได้ ยิงพูดโกหกยิงไม่ได้ ไปกันใหญ่ จีอไู ม่ใช่ผ้ ชู ายน่า
สงสารทีไม่ร้ ูเรื องขนาดนัน หลังจากทีมยองจุนกลืน
นําลายแห้ งๆ ลงคอไปก็พดู ออกมา

“ไม่ร้ ูส”ิ

ขณะทีเขาพูดว่า ไม่ร้ ูสิ คิวข้ างหนึงของจีอกู ็เลิกขึน เมือ

มยองจุนเห็นแล้ วจึงรี บพูดต่อ

“ก็แค่ อยากทําอย่างนัน ... มันเหมือนถูกดึงดูดอยู่

เสมอๆ ”

528
ไม่จําเป็ นจะต้ องพูดเหตุผลไร้ ประโยชน์อะไรทังนัน ยังไง
เขาก็เป็ นคนเริ มชักจูงซอจีอู เมือนึกได้ อย่างนัน มยองจุน
ก็ไม่ได้ อดึ อัดกับผู้ชายหน้ าสวยทีกําลังมองตัวเองอยูอ่ ีก
ต่อไป เหมือนยอมรับพฤติกรรมทีไม่ร้ ูตวั ข้ างในจิตใจเลย
สักนิดด้ วยความยินดี เขาใช้ สายตาอันอบอุน่ สบตามอง
ตรงไปทางจีอู

“พอตังสติดแู ล้ วก็คิดถึงแต่นายบ่อยๆ”

ดวงตาของจีอเู ริ มสันไหวทีละนิดกับคํานัน

“ทําไมกัน…”

529
มยองจุนยกไหล่เมือได้ ยินเสียงเล็กๆ ผ่านออกมาจากริ ม
ฝี ปาก

“ไม่ร้ ูสิ ถ้ ารู้เหตุผลก็คงไม่ลําบากอย่างนีหรอกใช่ไหม”

“หมายความว่าอะไร…”

มยองจุนหันไปมองคนพูดอีกครัง

“ตอนนีตาฉันแล้ วนะ นาย ทําไมนายถึงเป็ นอย่างนัน”

เสียงทุ้มตําของเขาครังนีทําให้ หวั ใจของจีอสู ง่ เสียงร้ อง

530
ขึนมา

จีอยู อมรับมันทังๆ ทีสามารถปฏิเสธไปได้ อย่างแน่นอน

แต่ตวั เขาทีไม่เข้ ากับใครได้ ง่ายๆ กับคนทีไม่ค้ นุ เคย กลับ
ยอมรับอีกคนแล้ วยังพูดคุยเชือมความสัมพันธ์มาเรื อยๆ
ทังหมดมันเป็ นเพราะความรู้สกึ มีชีวิตชีวาทียังเหลืออยู่
เมือหันไปหามยองจุน ยิงเขาเริ มสนิทกับมยองจุนทีละ
นิดก็พบว่าตัวเองกระสับกระส่ายและหวาดผวาตกใจ จี
อูร้ ูสกึ ตกใจทีได้ ค้นพบมยองจุนจากปลายเส้ นทางที
เลือกและถูกผลักดันไปโดยทีไม่มีเกียวข้ องอะไรกับ
ความคิดของตัวเองเลย

ถ้ าตังใจจะกดมันเอาไว้ ก็ทําได้

531
แต่เขาไม่อยากทําแบบนัน ถ้ าทําได้ เขาก็อยากสนิทกับ
มยองจุนมากขึนอีกสักนิด ซอจีอคู นขีขลาดถึงขีดสุดของ
ความต้ องการทีจะปล่อยมันออกมาแล้ ว

ยุนมยองจุนพรวดพราดพัดผ่านเข้ ามาในใจของเขาอย่าง
รุนแรงเหลือเกินต่างจากความรู้สกึ มันน่าเสียดาย
สําหรับจีอทู ีไม่มีความกล้ าทีปฏิเสธสิงนัน เขากลืน
นําลายดังเอือกก่อนจะเปิ ดปาดพูดออกมา

“เพราะฉันเคยชอบนาย”

มยองจุนเบิกตาโพลงกับคําพูดนัน เขาตกใจกับคําพูดที

532
ไม่เคยคาดคิดเลยสักพัก จากนันก็ประเมินความหมายที
แฝงไว้ ในคําพูดของจีอแู ล้ วไม่นานก็ฉีกยิมขึน

“ถ้ าอย่างนัน... ตอนนีก็ยงั ชอบอยูเ่ หรอ”

“พ...พูดอะไร…!”

รอยยิมทีติดอยูบ่ นใบหน้ าของมยองจุนยิงเพิมมากขึน

เมือจีอมู ีใบหน้ าร้ อนผ่าวขึนสีแดงจากคําถามล้ อเลียน
ของเขาแล้ วตะโกนออกมาอย่างอึกอัก

“ถ้ าเรามีใจให้ กนั และกันก็ไม่ต้องกลับไปสูค่ วามห่างไกล

อีกแล้ วนี ไม่คิดงันเหรอ”
533
จบประโยคหน้ าของจีอกู ็กลายเป็ นสีแดงจัด มยองจุน
มองใบหน้ าของเขาและยังคงยิมอยู่ จีอปู ะทุความรู้สกึ ที
มากยิงขึนไปอีกครังจากคําพูดไร้ สาระในตอนนี แต่
ปฏิกิริยาทีตอบกลับดันนอกเหนือจากทีคิดไว้

“อะ... อะไรกัน โกหกกันนีหน่าใครๆ ก็บอกว่าอาจารย์ยุ

นมยองจุนเป็ นสุภาพบุรุษ ...”

คําพูดบ่นพึมพําของจีอทู ีกําลังสับสนผ่านหูมยองจุนจน
ต้ องถามกลับ

“สุภาพบุรุษเหรอ... นันนายพูดเรื องอะไรอีกแล้ ว”

534
“อาจารย์ทกุ ๆ คนบอกว่านายเป็ นสุภาพบุรุษ... แล้ วนี
มันสุภาพบุรุษยังไงกัน ทําตัวเจ้ าเล่ห์มีเลศนัยด้ วย”

“พวกอาจารย์เหรอ หัวหน้ าภาคชันปี หรื อเปล่า”

“...ช่างมันเถอะ ไม่ต้องรู้ก็ได้ ”

จีอพู ดู เก่อนจะหันหน้ าหลบสายตาของมยองจุน มยอง

จุนเห็นใบหูทีเริ มขึนสีแดงโผล่พ้นขึนมาระหว่างเส้ นผมที
ยังคงเปี ยกชืน อีกคนคงจะเขิน รอยยิมของเขาจึงไม่ยอม
หายไปจากใบหน้ าง่ายๆ เลย

535
“ทําไมล่ะ พอทําตัวเจ้ าเล่ห์ก็จะไม่ชอบแล้ วเหรอ”

“ม...หมายความว่ายังไงกัน!!”

ใบหน้ าทีหันขวับมาแผดเสียงเพราะสับสนกําลังขึนสี
ชมพูระเรื อ มยองจุนเอือมมือออกไปลูบแก้ มบางเงียบๆ

“ต่างจากทีคิดไว้ เยอะแฮะ”

“พูดเรื องอะไร”

จีอถู ามด้ วยเสียงทีเบาลงอีกครังคงเพราะตกอยูใ่ นห้ วง

อารมณ์หวันไหวในทันที แต่ไม่ได้ ปฏิเสธมันเหมือนไม่ได้
536
ไม่ชอบการเคลือนไหวของมือทีลูบไล้ ผา่ นใบหน้ า ภาพที
แก้ มของอีกคนแนบอยูก่ บั ฝ่ ามือดูน่ารักไม่หยอก จากนัน
มยองจุนก็ลบู ริ มฝี ปากของจีออู ย่างระมัดระวัง
แล้ วกระซิบเบาๆ

“มันดีกว่าทีคิดเอาไว้ จนแทบจะบ้ าเลย”

ก่อนจะดูดดืมริ มฝี ปากของจีออู ย่างแนบแน่น

“อึก... อืม”

เสียงความชืนเริ มดังแทรกระหว่างเสียงครางอันแผ่วเบา
ในตอนแรกก็กดริ มฝี ปากอ่อนนุ่มแต่กลับยิงแน่นขึนเสียง
537
ทีออกมาจากปากของจีอกู ็คอ่ ยๆ ดังขึนมาทีละนิด มยอง
จุนเหมือนกับรอคอยสิงนันอยูจ่ งึ ใช้ แขนโอบรัดรอบเอว
ของจีอชู ้ าๆ

“ฮืม... อือ! อา อ๊ ะ...”

“ไม่โอเคเหรอ”

“ม... ไม่เป็ น... อือ!”

ไม่ร้ ูวา่ เป็ นเพราะเคยสัมผัสร่างกายนีมาแล้ วครังหนึง

หรื อเปล่ามือเขาถึงได้ กล้ าหาญ นิวมือหยาบกร้ านซุกซน
ค้ นหาจุดทีจีอรู ้ ูสกึ แล้ วสร้ างความลุม่ หลง จีอบู ิดสะโพก
538
เล็กน้ อยโดยไม่ร้ ูตวั และส่งเสียงครางออกมาอย่างพลุง่
พล่าน

ทังสองคนมีรูปร่างทีไม่สามารถพูดได้ วา่ ตัวเล็ก เมือมอง

โซฟาทีตังอยูก่ ็ดจู ะเกินกําลังตังแต่ก่อนเริ มต้ นแล้ ว เท้ า
ข้ างหนึงวางพาดไว้ ทีพนักแขน ส่วนอีกข้ างหนึงห้ อย
ตกลงไปทีพืน มยองจุนกลืนนําลายเหนียวหนืดลงคอ
แล้ วมองดูสภาพไม่น่าปลอดภัยของจีอทู ีกําลังแนบสนิท
กับร่างกายตัวเอง

“อยากทํา...ทีนีเหรอ”

เขากระซิบแผ่วผ่านหูของจีอทู ีเริ มหอบหายใจถีรัวและ

539
เผยอริ มฝี ปากอยูเ่ ล็กน้ อย อีกคนส่ายหน้ าเบาๆ

“ทีเตียง...”

“เข้ าใจแล้ ว”

หลังจากพูดคํานันออกไป มยองจุนก็อ้ มุ ตัวของจีอขู นึ

แล้ วเดินไปทีเตียงทันที

เมือร่างกายทีไม่ได้ เบาและไม่ได้ หนักนอนลงบนเตียง

แล้ ว เขาก็ขนไปบนตั
ึ วของอีกคนอย่างรี บร้ อน ทีนอน
ขนาดพอดีกระเพือมจากการขยับทีโหมกระหนํา
ระหว่างนันพอจีอเู ห็นมยองจุนกําลังถอดเสือแล้ วโยนทิง
540
ไปด้ วยความใจร้ อนก็พดู ตะกุกตะกัก

“เดียวสิ… ทําไม ร... รี บขนาดนี”

“นายไม่รีบเหรอ ตอนนีหัวฉันแทบจะระเบิดอยูแ่ ล้ วนะ”

เสือยืดคุ้นเคยหลุดออกจากศีรษะของมยองจุนและถูก
โยนทิงลงพืนขณะทีเขากําลังตอบโต้ พร้ อมทังผ่อนลม
หายใจออกมาอย่างพลุง่ พล่าน เสือยืดสีขาวทีเคยใช้ เป็ น
ชุดนอนในบางครังมีขนาดไม่พอดีตวั เพราะได้ รับเป็ น
ของแถมจากทีไหนสักทีตกลงไปทีพืน ตามมาด้ วยชันใน
และกางเกงวอร์ มสีดําทีดูจะหล่นอยูบ่ นนันด้ วย จีอมู อง
เห็นส่วนกลางลําตัวของมยองจุนทีกําลังโอ้ อวดรูปร่าง

541
อันสง่าผ่าเผยและตังตระหง่านอยูต่ รงกลางระหว่างร่าง
กายแข็งแกร่งทีเต็มไปด้ วยกล้ ามเนือจับตัวกันอย่างสม
ส่วนทัวทังตัว เมือลองใช้ สายตามองขึนอย่างเชืองช้ า จีอู
แลบลินเลียริ มฝี ปากอย่างไม่ร้ ูตวั แล้ วเอือมมือไปตรงนัน

“ไม่เจ็บเหรอ”

“เจ็บสิ อยากเข้ าไปข้ างในตัวนายเร็วๆ แล้ ว”

คําพูดของมยองจุนทีแสดงให้ เห็นถึงความปรารถนา
อย่างไม่อ้อมค้ อมและไม่เขินอายก็ไม่ได้ ฟังดูน่าเกลียด
อะไร ตัวเขาเองก็กําลังมีอารมณ์ในทุกสิงทุกอย่างของม
ยองจุน จีอใู ช้ ลนเลี
ิ ยริ มฝี ปากให้ ชืนอีกครังและรู้สกึ ถึง

542
แก่นกายของตัวเองทีกําลังพองโต

“ตอนนีมันมากเกินไป...”

เขากระซิบแล้ วค่อยๆ ยันตัวขึนจากเตียงนอนช้ าๆ

__________________________
__________________________
_____________
ตอนที 21

จีอเู ข้ าใกล้ มยองจุนอย่างเชืองช้ าเหมือนสัตว์สีเท้ า เสือ

ผ้ าทียังสวมอยูบ่ นเรื อนร่างสร้ างแรงกระตุ้นเล็กน้ อยให้
กับร่างกายทีเริ มมีอารมณ์ เสียงพึบพับดังขึนพร้ อมกับ
อีกคนทีค่อยๆ ขยับตัวเข้ ามาตรงหน้ าของมยองจุน ผิว
543
พรรณนุ่มนวลรอบดวงตาทีเริ มขึนสีแดงกําก่อนจะเล็ก
น้ อย ในตอนนันจีอกู ็ดดู กลืนแก่นกายของมยองจุนเข้ า
ไปในริ มฝี ปากอย่างระมัดระวัง

“...ฮึก!”

เสียงครางทีอดกลันเอาไว้ สดุ ฤทธิก็หลุดออกมาจากปาก

มยองจุน นันกลายเป็ นจุดเริ มต้ นให้ จีอคู อ่ ยๆ เริ ม
ละเมียดละไมส่วนกลางลําตัวของมยองจุนอย่างดือรัน

มยองจุนกระตุกเด้ งขึนทุกครังทีถูกดูดดุนไล้ เลียช้ าๆ

เสียงครางยิงดังขึนมากกว่าเดิมเมือลินเรี ยวตังตรง
กระตุ้นรูทีปล่อยนํารักออกมาเรื อยๆ พร้ อมกับขยีไป

544
รอบวงกว้ างจนแท่งร้ อนเริ มทะลักนําหล่อลืนออกมาทีละ
นิด จีอรู ้ ูสกึ ได้ ถงึ ท่อนล่างทีกําลังพองโตจากการกระทํา
ของมยองจุนทีใช้ มือใหญ่จบั ศีรษะของเขาดึงเข้ าหาร่าง
กายตนเอง

“อุก อือ! อึก!”

“อีก...อีกนิด! อะ... อึก”

สะโพกของมยองจุนเริ มขยับรุนแรงขึนทีละนิด ริ มฝี ปาก

ของจีอทู ีกําลังดูดดุนกลางลําตัวก็เกิดเสียงเฉอะแฉะดัง
ขึนกว่าเดิม เขาขยับสะโพกโดยไม่ร้ ูตวั พลางส่งเสียง
ครางให้ กบั ความสุขสมทีเกิดขึนภายในปาก เสียงเฉอะ

545
แฉะทีเอ่อล้ นจากความรี บร้ อนของทังสองฝ่ ายยิงสร้ าง
ความสุขสมขึนไปอีกขัน จีอดู ดู ให้ ลกึ เข้ าไปด้ วยใบหน้ า
เห่อร้ อน

“...อัก!”

มยองจุนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ วปล่อยความใคร่ในปาก
ของจีอู เขามองดูจีอทู ีกําลังกลืนกินนํารักของตัว
เองอย่างไม่มีแม้ แต่ช่องว่างให้ ขยับศีรษะออกไปด้ วย
ความรู้สกึ เสียวซ่าน

“กลืนทําไม!”

546
“หืม ไม่เป็ นไร”

มยองจุนหลงลืมสิงทีจะพูดไปแล้ วเพราะจีอตู อบกลับ

ด้ วยถ้ อยคําชัดเจนกว่าเมือสักครู่หลังจากความตืนเต้ น
เล็กน้ อยคลายลงไป

อีกคนไม่ได้ ยวยวนเขาหรื
ั อยิมกริ มเหมือนในความฝั น
เพราะความเสียวซ่านทีแรงกล้ ากว่าหลายเท่าทําเอา
ความทรงจํานันหายไปหมดตังนานแล้ ว ความฝั นมันไม่
สําคัญเลยสักนิด ซอจีอทู ีกําลังมีแรงอารมณ์ตรงหน้ าเขา
นีสิสําคัญยิงกว่า มยองจุนโน้ มตัวลงไปแล้ วสบสายตา
กับอีกคน

547
“อร่อยไหม”

“...พูดตามตรงเลยคือมันไม่มีรสชาติหรอก แต่ก็ไม่ใช่วา่
เป็ นรสทีกินไม่ได้ หนิ”

พูดจบจีอกู ็ประกบริ มฝี ปากกันเบาๆ เขาดูดดึงลึกเข้ าไป

จนรู้สกึ ได้ ถงึ รสชาติคาวๆ มยองจุนเริ มถอดเสือผ้ าของจี
อูออกไปอย่างช้ าๆ เขาอยูใ่ นสภาพทีไม่สามารถถอดเสือ
ผ้ าออกทังหมดได้ จนถึงตอนนี

หลักฐานทีมยองจุนเหลือทิงไว้ เมือไม่นานมานีหายไป
อย่างไร้ ร่องรอย เขากลืนนําลายเหนียวลงคอไปอย่างไม่
รู้ตวั ทุกครังทีหลอดไฟส่องแสงสะท้ อนผิวใสทีไม่คอ่ ยได้

548
รับแสงแดด

“รอย... หายไปหมดแล้ วนี”

“อืม... เวลามันผ่านไปนานขนาดนันแล้ ว”

“...เจ็บหรื อเปล่า”

เมือเห็นมยองจุนก้ มหน้ าอย่างระมัดระวังแล้ วเอาแก้ มถู

หัวไหล่ทียังหลงเหลือรอยฟั น จีอจู งึ ค่อยๆ เอือมมือไปลูบ
ผมทียาวขึนเล็กน้ อยของเขา

549
“ไม่ ไม่เจ็บเลย”

ใบหน้ าของจีอทู ีตอบกลับพร้ อมยิมบางๆ ดูไม่สะทก

สะท้ าน ความคุ้นเคยทีมีอยูไ่ ม่วา่ จะมองดูอย่างไรก็ทําให้
มยองจุนคิดว่าจีอคู งจะมีประสบการณ์กบั ชายอืนทีไม่ใช่
ตัวเองแล้ วแน่นอน ในขณะนันมุมหนึงของหัวใจก็เจ็บแป
ลบ มยองจุนทําสีหน้ าเศร้ าสร้ อยลงเล็กน้ อย

“ทําไมทําหน้ าแบบนันล่ะ”

“เปล่า ขอโทษนะ”

จีอมู องมยองจุนทีส่ายหน้ าแล้ วส่งยิมเขินมาให้ ก็ยมิ

550
บางๆ ตามเขา

“จืดชืดกว่าทีเห็นเสียอีกนะ”

ก่อนจะพูดแล้ วเอือมแขนไปโอบรอบคอของมยองจุน

“ไม่ใช่วา่ เราจะทํากันอีกครังหรอกเหรอ”

เรี ยวแรงกลับมาทีแก่นกายอีกครังจากคําพูดกระตุ้นและ
รอยยิมเล็กๆ นัน มยองจุนพูดไม่ออกกับการกระทําของจี
อูทีกําลังกอบกุมตัวเขาไว้ ในกํามือจึงทําได้ เพียงหัวเราะ
ออกมา

551
“อย่างทีนายพูด...”

เขายืนแขนไปรวบกอดตัวของจีอใู ห้ เข้ ามาในอ้ อมอกของ

ตัวเองอย่างแนบแน่น

“รู้ใช่ไหมว่ามันต่างกันมากเลยกับทีเป็ นอยูท่ ีโรงเรี ยนน่ะ”

สีหน้ าของมยองจุนทีดึงตัวอีกคนเข้ ามากอดแล้ วส่งเสียง

ครํ าครวญมีความสับสนติดอยูเ่ ล็กน้ อย จีอมู องใบหน้ า
นันสักพักก็หลุดยิมออกมา

“ไม่ได้ เป็ นอย่างนีกับใครทังนันแหละ”

552
“งันทําไมทําอย่างนีกับฉันล่ะ”

“ไม่ร้ ูสิ ฉันก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน”

“อะไรกัน เรื องนัน...”

“แต่ตอนนีฉันรู้สกึ ดีจริ งๆ”

สายตาของซอจีอเู งยขึนมามองเหมือนกําลังถามว่า นาย

ไม่เป็ นอย่างนันเหรอ เมือทอดสายตามองใบหน้ านัน
มยองจุนก็หลุดหัวเราะออกมา

553
“นายนีเกินคาดจริ งๆ”

“แต่ก็ไม่ได้ ไม่ชอบใช่ไหมล่ะ”

“อืม”

อย่าว่าแต่ไม่ชอบเลย เขากลับรู้สกึ ดีขนเรื

ึ อยๆ แล้ วนีสิ
ปั ญหา มยองจุนเริ มอยากครอบครองริ มฝี ปากของจีออู ีก
ครัง

“อ... อือ อืม...”

สิงปลุกเร้ าทีนุ่มนวลเหมือนสํารวจส่งผ่านในตอนแรก
554
หายไปไกล มยองจุนเกาะติดริ มฝี ปากของจีออู ย่าง
ตะกละตะกลาม ลินหยุน่ ดูดดึงกัดริ มฝี ปากล่างทีอวบอิม
ชุ่มชืนได้ ไม่นานก็เริ มลามเลียหยอกล้ อไปตามไรฟั น
เสียงครางเบาๆ หลุดออกมาเรื อยๆ จากปากของจีอผู า่ น
การสัมผัสเพดานปากและไรฟั นด้ านนอก

คนทีเคยไล้ เลียส่วนนันของเขาเมือสักครู่กลับกําลังสันไป
ทังร่างกายเพราะถูกหยอกล้ อด้ วยริ มฝี ปาก มันดีมาก
มยองจุนดูดดึงเรี ยวลินขรุขระด้ วยแรงทีเพิมขึนกว่าเดิม
อีกหน่อย

“ฮึก... อือ...”

555
ร่างกายของจีอพู ร้ อมกับเสียงครางอันลุม่ หลงเข้ ามาใกล้
มากขึนอีกนิด แกนกายแข็งขืนตังตรงเพราะสิงนันที
เสียดสีกนั ไปมาสร้ างอารมณ์สขุ สมได้ อย่างเหลือล้ น

“ฮึก!”

จีอยู กขาข้ างหนึงขึนโอบรัดสะโพกของมยองจุนเพราะ

อุน่ ไอร้ อนทีบีบคันอยูใ่ ต้ สะโพก ความรุ่มร้ อนแผ่ซา่ น
จากร่างกายทีแนบชิดมากกว่าเดิมจนสติหลุดลอย ร่าง
กายสันระริ กและใบหน้ าทีแหงนไปด้ านหลังอยูบ่ อ่ ยครัง
เพราะความรู้สกึ ดีช่างน่าเอ็นดู การขยับเคลือนสะโพกที
ละนิดทังทีไม่ได้ สติมนั รู้สกึ ดีมาก การกระทําของซอจีอทู ี
เผยความรู้สกึ ทังหมดอย่างชัดเจนและกําลังพึงพาเขา
อยูช่ ่างถูกใจเหลือเกิน มยองจุนสาบานว่าจะไม่ยอม
556
ปล่อยผู้ชายทีกําลังส่งเสียงครางอยูใ่ นอ้ อมกอดของตัว
เองให้ หลุดไปได้ เด็ดขาด

“อือ อืม...อ๊ ะ!”

เมือละริ มฝี ปากทีประกบกันออกมาก็เลือนศีรษะตําลง

ไปด้ านล่างทีละนิด พาดผ่านลาดไหล่ทีเคยทิงบาดแผล
ขบกัดกระดูกไหปลาร้ าทีเว้ าลงไป ก่อนจะเลือนใบหน้ า
ขึนมาจากด้ านล่างเล็กน้ อยเพือลามเลียส่วนยอดชมพูชู
ชัน ระหว่างนันสะโพกของจีอแู อ่นโค้ งเว้ าไปด้ านหลัง

“รู้สกึ ดีเหรอ”

557
“อืม ดี! ขอร้ อง... อีก...!”

ยิงมยองจุนเล้ าโลมรุนแรงมากกว่าเดิมจนการเคลือน
ไหวของเขากลายเป็ นแรงกระตุ้นมากกว่าในตอนแรก
เขาดูดดุนหน้ าอกของจีอใู ห้ ลกึ ลงไปเหมือนจะเสียดแทง
หัวใจในไม่ช้า แล้ วค่อยๆ ลดแขนข้ างหนึงลงมาเริ มปลุก
เร้ าจุดซ่อนเร้ นของอีกคน

“ฮะ...ฮึก! อืม อือ! อะ... อ๊ ะ!”

เขาใช้ ริมฝี ปากเลียและดูดดึงหน้ าอกข้ างหนึง ส่วนข้ างที

เหลือก็ใช้ นิวมือขยีดีดเด้ งมันซําๆ เพือกระตุ้น มืออีกข้ าง
ยืนลงไปด้ านล่างแล้ ววาดเข้ าไปในจุดซ่อนเร้ น เมือเขา

558
เริ มล่วงลําด้ านในทีละนิด ริ มฝี ปากของจีอกู ็ปล่อยเสียง
ลามกออกมาไม่หยุดหย่อน

“อือ! อา อีก... อีกนิด… อือ!”

นิวมือทีเข้ าไปทีละนิวพร้ อมเสียงเฉอะแฉะทําให้ เสียง

ครางจากปากของจีอดู งั อย่างต่อเนือง นําเสียงทีเริ มดัง
ขึนทีละนิดกับเสียงเสียดแทรกของความเปี ยกชืน อีกทัง
ลมหายใจรุนแรงของแต่ละฝ่ ายก็เริ มเติมเต็มไปทัวห้ อง
เสียงออดอ้ อนของจีอเู ริ มหนักขึนบนเตียงทีรุ่มร้ อนไป
ด้ วยไออุน่ ของทังสองจนสันคลอนสติของมยองจุน เขา
อดกลันความต้ องการทีอยากทาบทับร่างกายนีไปตลอด
ชีวิตก่อนจะเพิมนิวเข้ าไปในตัวของจีออู ีกหนึงนิว

559
“อ๊ ะ...อือ!”

ในตอนนันร่างกายของจีอกู ็กระเด้ งพรวดขึนมา

เขาคิดว่ามัเป็ นเพราะรู้สกึ ดีอย่างมากทังในตอนนีและ

ตอนทีมีเซ็กซ์ครังแรก แต่ทา่ ทางในตอนนีกลับต่างจาก
ปกติ มยองจุนสงสัยกับปฏิกิริยาทีชัดเจนและพลุง่ พล่าน
มากกว่าเดิมจึงลองกดนิวเข้ าไปอีก

“อะอืม... อือ!”

เมือเห็นจีอมู ีปฏิกิริยารุนแรงและพลุง่ พล่านอีกครัง ม

560
ยองจุนก็ร้ ูสกึ ถึงอะไรบางอย่างผ่านเข้ ามาในหัว บางทีนี
อาจจะเป็ นจุดอ่อนไหวทีพูดกันโดยทัวไป มยองจุนใช้ ฝ่า
มือด้ วยความระมัดระวังเพือเริ มปลุกเร้ าส่วนล่างของจีอู

“อา อืม… ฉัน อะ...อืม รู้สกึ แปลก... ได้ โปรด...”

“ได้ โปรดอะไร จะให้ ทํายังไงเหรอ หืม”

มยองจุนกระซิบเสียงหวานข้ างหูของจีอทู ีกําลังอ้ อนวอน

เขาพร้ อมทังขยับฝ่ ามืออยูเ่ รื อยๆ เขาจงใจกระตุ้นเล็ก
น้ อยในจุดทีอีกคนรู้สกึ ทุกครังทีเขาถูไถเพียงบริ เวณจุด
ทีดีดเด้ งออกมาและสนุกกับผนังด้ านในทีบีบรัดอยูบ่ อ่ ย
ครังก็ได้ ยินเสียงครางเร่าร้ อนอย่างอ้ อนวอนเข้ ามาในหู

561
“ฮึก... อืม ฮืม… ม...ไม่ใช่ตรงนัน อ๊ ะ!”

“ไม่ใช่ตรงนีแล้ วตรงไหนล่ะ หืม”

“ข้ างๆ อีกนิด อะ...ฮึก อืม...อืออ!”

“ตรงนีเหรอ”

“อ๊ าา! อึก อือ!”

มยองจุนรู้สกึ ถึงข้ างในทีร้ อนผ่าวในทันทีทีเขาสัมผัสไป

562
ยังจุดใดจุดหนึงในผนังนุ่มตามทีอีกคนต้ องการ แล้ วจีอกู ็
หวีดร้ องอ้ อนวอนเหมือนเสียวซ่าน หยาดเหงือเปี ยกปอน
ไหลผ่านบนผิวขาวกับผมหน้ าม้ ายาวปรกหน้ าผาก ดวง
ตาดําขลับแวววาวด้ วยหยาดนําทีส่องประกายอยูด่ ้ าน
ล่าง ท่าทางทีกําลังอ้ าปากปลดปล่อยเสียงคราง เสียง
ครวญครางทีซ่อนจริ ตไว้ และริ มฝี ปากอันยอดเยียม ไม่มี
ส่วนไหนเลยทีเขารู้สกึ ไม่พอใจสักนิด

อยากเข้ าไปข้ างในเร็วๆ แล้ ว อยากรู้สกึ ถึงผนังด้ านใน

อันอุน่ ร้ อนพร้ อมกับตัวเขา มยองจุนพยายามอดกลัน
ความปรารถนาทีคล้ ายว่าจะระเบิดออกมาแล้ วกระซิบ
กับ

“เข้ าไปได้ ไหม”

563
จีอพู ยักหน้ าอย่างรุนแรงตอบกลับ

“ได้ โปรด เร็วๆ...”

มยองจุนถอนนิวมือทีอยูด่ ้ านในของอีกคนทันที

ฉึกก

ก่อนจะได้ ยินเสียงฉีกซองของถุงยางอนามัย จีอปู ิ ดกัน

แกนกายตังชันด้ วยมือทีรี บร้ อนแล้ วมองมยองจุนด้ วย
สายตาเหนือยล้ า

564
ยุนมยองจุนน่าดึงดูดสายตาด้ วยรูปร่างสมส่วนแข็ง
แรงบวกกันใบหน้ าอันหล่อเหลาทีไม่วา่ ใครก็ต้องมอง แม้
จะเคยโด่งดังมากตังแต่สมัยวัยรุ่นแต่ก็มีข่าวคราวมาก
มายว่าอีกฝ่ ายไม่คบหาใครง่ายๆ จนไม่อยากจะเชือเลย
ว่าตอนนีกําลังแนบชิดร่างกายกับเขาอย่างนี จีอรู ้ ูสกึ ดี
กับมยองจุนทีเร่าร้ อนและไม่สามารถซ่อนความ
ปรารถนาทีมีให้ กบั ตัวเขาได้ ไม่เคยคิดเลยด้ วยซําว่าจะ
ยอมรับความรู้สกึ ทีมีให้ อีกคนทีพอใจเพียงแค่เซ็กซ์เมือ
ครังทีแล้ ว แม้ มนั จะเป็ นเรื องราวทีเกิดขึนด้ วยฤทธิเมา
แต่ความจริ งทีเขาใช้ เวลาด้ วยกันทังคืนกับรักแรกทีไม่ใช่
เกย์ก็เหมือนจะสร้ างความพอใจให้ อีกฝ่ าย

แต่... นันเป็ นเรื องทีเขาคิดไปเอง จีอยู งั โหยหายุนมยอง

565
จุน

ตัวเขาเองก็รับรู้วา่ พวกเรากําลังมองไปทีเดียวกัน ใน
ระหว่างนันจีอกู ็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ ความปรารถนาเกียวกับมยอง
จุนทีมันมีมากขึนเรื อยๆ จนไม่สามารถควบคุมได้ ความ
คิดทีเพียงแค่เลิกหวังและโอ้ อวดปะปนกันไปจึงคิดว่ามัน
จบสินไปแล้ วเพราะเรื องนี แต่เขายอมแพ้ ความรู้สกึ อัน
ยาวนานทีเกียวกับยุนมยองจุนไปไม่ได้

และตอนนีเขามันใจทีรู้สกึ ได้ รับการตอบแทน ความจริ ง

เขาปลาบปลืมทีสามารถแสดงความปรารถนาทีมีให้ อีก
คนได้ อย่างเต็มทีอย่างไม่อยากจะเชือ

566
“ตอนนี...จะใส่แล้ วนะ ...ฮึก!”

“อ๊ าา อือ!”

ดังนันมันจึงกลายเป็ นความกระตือรื อร้ นโดยไม่ร้ ูตวั เมือ

แก่นกายของมยองจุนอัดแน่นเข้ ามาภายในของตัว จีอกู ็
เริ มส่งเสียงอ้ อนวอนทีเต็มไปด้ วยแรงอารมณ์

“อะ...อือ! อะ อ...อืออ... อือ! อ๊ ะ อ๊ า!”

“ฮะ... อัก!”

ทังสองคนเริ มขยับกายเป็ นหนึงเดียวกันโดยไม่มีช่องว่าง

567
แม้ จะขยับด้ วยแรงทีโหมกระหนํา แต่จีอกู ็พยายามไม่ให้
หลุดออกจากร่างกายของมยองจุน เขายกขาขึนมา
โอบรัดสะโพกอีกคน หอบหายใจถีรัวและขยับให้ ตรงกัน
ทุกครังทีหยาดเหงือหยดลงมาจากร่างกายทีกําลังขยับ
พร้ อมเสียงกระแทกตกลงมายังใบหน้ าของเขา ก็เผยรอย
ยิมด้ วยดวงตาเหมือนสุขล้ นก่อนแลบเรี ยวลินออกมาเลีย
ริ มฝี ปาก ไม่วา่ จะแนบชิดร่างกายกันสักเพียงใดก็ร้ ูสกึ
กระหาย เขาอยากทาบทับร่างกายให้ ลกึ เข้ าไปกว่านี
เพราะความจริ งทียังไม่น่าเชือ จีอยู ืนแขนไปโอบรอบ
กายของมยองจุนและแนบอยูก่ บั หน้ าอกแกร่งของอีกคน

“อีก... อีกนิด... ได้ โปรด...”

“ตรงนี...อีกเหรอ”
568
“เร็วอีก! ได้ โปรด อือออ!”

เขาหลับตาแน่นและยังคงต้ องการการปลุกเร้ าอย่างต่อ

เนือง ทังร่างทีเปี ยกปอนไปด้ วยหยาดเหงือและนํารัก
กําลังแปรเปลียนไปอย่างหลากสี ท่าทางวิงวอนส่งผลให้
แกนกายของมยองจุนแข็งขึนกว่าเดิม

“อา มันใหญ่อะ!”

มยองจุนทีเห็นจีอกู ําลังหอบหายใจและบิดสะโพกเพราะ
รู้สกึ ถึงสิงนัน เขาก็ยิงเร่งขยับสะโพกให้ เร็วขึน

569
“อา อ...อือ! อะ อ๊ ะ… อาา อึก!”

จีอขู ยําผ้ าปูทีนอนบนเตียงเพราะการเคลือนไหวทีไม่

สามารถควบคุมได้ พลางร้ องครางอ้ อนวอนไม่ขาดสาย
ร่างกายขาวนวลทีขึนสีแดงเรื อจนถึงหน้ าอกเพราะ
อารมณ์และยอดอกทีตังชันเพราะรู้สกึ ถึงความสุขสม
ตามแรงขยับกําลังกระตุ้นสายตาของเขา มยองจุนควบ
คุมสติไม่ได้ จงึ ทอดสายตามองใบหน้ าของจีอทู ียังคงส่ง
เสียงลามกก่อนจะโน้ มตัวลงไปขบกัดหน้ าอกของอีกคน

“อะ อ๊ า! อือ ... อึก! อ๊ ะ”

ต่อมลูกหมากและบริ เวณรอบกลายเป็ นการกระตุ้น

570
อย่างต่อเนืองจากการยกตัวให้ สงู ขึนด้ วยความเร่งอย่าง
รวดเร็ว ลินร้ อนสนุกสนานไปกับการลามเลียและขบกัด
ยอดถันทําเอาจีอคู วบคุมสติไว้ ไม่ได้ แต่ก็ร้ ูสกึ ดี มันไม่ใช่
การไม่มีประสบการณ์เรื องคนรักและก็ไม่ใช่การไม่มี
ประสบการณ์เรื องเซ็กซ์มาก่อน ทว่าช่วงเวลานีมันขยับ
เขยือนชีวิตของซอจีอไู ม่ได้ เลยยิงกว่าตอนไหนๆ

สิงทีเขารู้สกึ และได้ ยินยังคงมีเพียงแค่ยนุ มยองจุนเท่า

นัน จีอคู ิดไว้ แล้ วว่าเขาคงลืมช่วงเวลานีไม่ได้ ไปจนตาย

“อะ อ๊ าา! อีก... ได้ โปรด แรงอีก!”

เขาเรี ยกร้ องเช่นนันและโน้ มตัวเข้ าหาอ้ อมกอดของม

571
ยองจุน กลัวว่าจะเกิดช่องว่างห่างกันเพียงนิดเดียวจึง
แนบชิดและถูไถร่างกายเข้ ากับหน้ าอกของเขา

“ฮะ...อือ!”

“ฮ่อก!”

การตอกยําใส่ร่างกายของอีกคนซําๆ เป็ นการตอบกลับ

ลักษณะท่าทางทีเต็มไปด้ วยความเร่งรี บ เมือส่วนร้ อน
ของมยองจุนทีขะมักเขม้ นกดลงไปจุดใดจุดหนึงในร่าง
กายของจีอู จีอกู ็จะแผดเสียงอ้ อนวอนขึนจมูกพร้ อมทัง
ตัวสันระริ ก เมือผนังด้ านในตอดรัดแน่นมยองจุนก็ปล่อย
นํารักออกมา

572
“อืมม...”

จุดจบของความเสียวซ่านทีอบอุน่ ขึนมาจนสุดในอ้ อม
กอดของมยองจุนทีนุ่มนวล ใบหน้ าของมยองจุนเผยรอย
ยิมกว้ างเมือมองจีอทู ีไม่สามารถละออกจากอ้ อมอกของ
ตัวเขากําลังดีดดินพร้ อมเสียงหอบหายใจ

“มีอะไรดีขนาดนัน”

“หืม เรื องอะไรเหรอ”

“ก็นายยิมอยูไ่ ด้ ”
573
“อา...ก็แค่ร้ ูสกึ ดีน่ะสิ”

มยองจุนพูดอย่างนันพร้ อมทังดึงศีรษะของจีอทู ีไม่

สามารถตังตรงขึนมาได้ เข้ ามาในอ้ อมกอดของตัวเอง จีอู
ทีอยูใ่ นอ้ อมอกกว้ างก็บน่ พึมพํา

“แล้ วอะไรทําให้ งรู้สกึ ดีถงึ ขนาดนันเล่า”

“นันมันไม่ใช่เรื องทีต้ องพูดออกมาเสียหน่อย”

แม้ มยองจุนจะพูดพร้ อมทังยิมจางๆ แต่จีอกู ็ไม่สามารถ

โต้ ตอบอะไรไปได้ มากกว่านีอีก สติของเขาค่อยๆ เคลือน
574
ตัวเข้ าสูค่ วามมืดดําทีลึกลงไปทีละนิดเพราะอาการเมาที
เพิงออกอาการช้ าเกินไปและเรี ยวแรงทีอ่อนล้ า

“หลับแล้ วเหรอ”

มยองจุนถามเมือเห็นจีอหู ลับตาไปตังแต่เมือไหร่ไม่ร้ ู แต่

อีกคนก็ไม่ได้ ตอบกลับมา ท่าทางเจ้ าเล่ห์จนถึงเมือสักครู่
กลับกลายเป็ นนอนหลับเหมือนเด็กน้ อยน่าเอ็นดูจน
มยองจุนหัวเราะคิกคัก จีอทู ีกําลังตกอยูใ่ นห้ วงนิทราที
ละนิดอย่างช้ าๆ รู้สกึ ถึงเสียงสะท้ อนตําๆ ผ่านร่างกายที
สัมผัสกัน
__________________________
__________________________
____________

575
ศีรษะเลย ฝ่ ามือทีลูบผ่านเส้ นผมผมอย่างอ่อนโยน อีก
ทังยังคอยตบหลังเบาๆ รวมถึงไออุน่ ทีห้ อมล้ อมร่างกาย
เมือยล้ าก็ทําให้ ร้ ูสกึ ดีเช่นกัน เขาลืมตาขึนมาอย่างระมัด
ระวังเพือหาสาเหตุของความรู้สกึ ไม่ค้ นุ ชินนี

“ตืนแล้ วเหรอ”

แต่เมือลืมตามองโดยไม่ต้องพยายามใดๆ จีอกู ็เข้ าใจ

เป็ นเพราะมยองจุนทีกําลังจ้ องมองเขาอยู่

“อะไรล่ะ ทําแบบนีตังแต่เมือไหร่... น่าจะปลุกกันหน่อย

สิ”

576
เขาขยีตาอยูไ่ ม่กีครังแล้ วบ่นพึมพําด้ วยนําเสียงงัวเงีย

“ฉันก็เพิงตืนเหมือนกัน เห็นหลับเต็มอิมก็ปลุกไม่ลง
หรอก”

“จะทําอย่างนันแล้ วหนีไปอีกล่ะสิ”

“เข้ าใจกันหน่อยเถอะ ตอนนีไม่ทําแบบนันแล้ วน่า”

มยองจุนหัวเราะเสียงดังเพราะคําพูดทีมีประเด็นก่อน
จะดึงตัวจีอเู ข้ ามาในอ้ อมกอดอีกครัง เมืออยูใ่ นอ้ อมอก
หนาแล้ วก็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ ความอ่อนโยน จีอจู งึ ถอนหายใจ
เสียงตําๆ ออกมาพร้ อมกับซุกใบหน้ าเข้ ากับอ้ อมกอด
577
ของอีกฝ่ าย

“ถอนหายใจทําไม ไม่สบายตรงไหนเหรอ”

“เปล่า ก็เขินอะ”

กอดกันด้ วยความเร่าร้ อนขนาดนันแล้ วจะมีอะไรให้ น่า

เขินอีกล่ะ แต่ถ้าคิดถึงนิสยั ปกติของอีกคนแล้ วก็ไม่ใช่คํา
พูดทีน่าตกใจอะไร มยองจุนจึงลูบศีรษะของจีออู ยู่
เงียบๆ อย่างพอเข้ าใจได้

“หมายถึงฉันใช่ไหม”

578
จีอหู นั มาหามยองจุนแล้ วขยับปากพูดเบาๆ

“ตอนเจอนายครังแรกทีโรงเรี ยนน่ะ นึกว่าหัวใจจะหล่น

ฮวบไปแล้ ว นึกว่ามันเป็ นแค่ความทรงจําดีๆ ทีหลงเหลือ
อยู่ แต่พอนายมาอยูต่ รงหน้ าก็ร้ ูเลยว่ามันไม่ใช่ความทรง
จําธรรมดาๆ เลย จะตอนนันหรื อตอนนีความรู้สกึ ของฉัน
ก็ยงั คงเหมือนเดิม”

จีอเู ริ มเปิ ดเผยความรู้สกึ ทีอยูใ่ นใจออกมาอย่างระมัด

ระวัง เมือไม่นานมานีเขาสามารถฟั งเรื องทีตัวเองต้ อง
การจากอีกคนได้ มยองจุนจึงเงียหูฟังจีอพู ดู อยูอ่ ย่าง
เงียบๆ

579
“แค่มองดูจากทีไกลๆ ก็พอแล้ ว แต่พอใกล้ ชิดกับนาย
มากขึน ได้ พดู คุยเล็กน้ อยในแต่ละวันก็เกิดความโลภ
มันทําให้ ฉนั คิดว่าถึงจะเป็ นคนรักกันไม่ได้ แต่ก็ยงั เป็ น
เพือนกันได้ ”

“ถ้ าโอเคทีจะเป็ นเพือน ก็สนิทกันผ่านวอนจินก็ได้ นี”

“ก็ร้ ูนีว่าไม่ได้ มีนิสยั แบบนัน”

ก็ใช่น่ะสิ มยองจุนพยักหน้ าไม่พดู อะไรต่อ

“แต่ยงั ไงซะมันก็น่าหนักใจ ถึงไม่ได้ แสดงออกแต่ก็กลัว

จะถูกจับได้ วา่ หัวใจเต้ นแรง”
580
“เหมือนสาวๆ เลยนะ”

“เคยเห็นสาวมีหนวดด้ วยเหรอ”

อีกคนหัวเราะลันเมือได้ ยินคําพูดอย่างไม่คาดคิดของม
ยองจุน จีอคู ิดว่าอีกฝ่ ายพูดถูก อายุปนู นีแล้ วยังหวันไหว
กับรักแรก กลัวจะถูกจับได้ วา่ รู้สกึ เช่นนัน ถ้ าไม่ใช่หวั ใจ
ของหญิงสาวแล้ วมันจะเรี ยกว่าอะไรกัน แต่ก็ไม่อยากจะ
ยอมรับจึงเปิ ดปากพูดออกไปอีกรอบ

“อายุตงยี
ั สิบปลายๆ แถมไม่ใช่นกั เรี ยนแล้ วด้ วย ถึงจะรู้
ว่าอะไรแบบนีมันไม่น่าเชือถือ แต่ก็ไม่ได้ ร้ ูสกึ น้ อยลง

581
ง่ายๆ หรอกนะ ได้ ใกล้ ชิดกับรักแรกแล้ วนีนา แต่พอเกิด
เรื องแบบนัน พูดตามตรงก็สนหวั
ิ งนิดหน่อย”

“เพราะว่าฉันหนีไปน่ะเหรอ”

จีอพู ยักหน้ าเบาๆ

“ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็ นไปได้ ด้วยดีเลยนะ แต่ก็ไม่นกึ ว่า

จะถูกปฏิเสธขนาดนัน ความจริ งฉันตืนตังแต่แรกแล้ ว
แหละ”

“อะไรนะ”

582
“ฉันไม่กล้ ามองหน้ านายตอนสติครบถ้ วนเลยทําเป็ น
หลับ ฉันรู้สกึ ว่านายยังสับสนอยู่ ตอนแรกนึกว่าอาจจะ
จําไม่ได้ แต่มนั ก็ไม่น่าใช่ พอได้ ยินเสียงเดินออกไปล้ าง
หน้ าล้ างตาจัดการข้ าวของในห้ องนังเล่น บอกตามตรง
ว่ารู้สกึ สบายใจ เพราะอย่างนันก็ไม่น่าจะเลวร้ ายอะไร
แต่วา่ ...”

ฉันเข้ ามาในห้ องแล้ วก็หนีไปสินะ มยองจุนกอดรัดจีอู

แน่นอย่างไม่ร้ ูตวั ก่อนจะพูดขึน

“ขอโทษนะ แต่ฉนั ไม่ได้ หนีไปเพราะไม่ชอบนายหรอก

เรื องนันมัน...”

583
มยองจุนพูดถึงตรงนันแล้ วเว้ นระยะไปสักพัก เพราะมัน
อยูใ่ นสถานการณ์ทีอาจจะสร้ างความเข้ าใจผิดมากกว่า
เดิมถ้ าหากพูดอะไรผิดไปสักคํา แต่ตอนนีถ้ าอําๆ อึงๆ
ไปก็ยิงจะทําให้ เข้ าใจผิดกว่าเดิม มยองจุนจึงลูบศีรษะ
ของจีอพู ลางตบหลังเบาๆ แล้ วพูดต่อ

“ตอนเห็นหนังสือรุ่นในหัวฉันมันขาวโพลนเลยหนีไปน่ะสิ
สมัยม.ปลายมันเหมือนตกนรกทังเป็ นอยูต่ ลอดเวลา ไม่
มีช่วงเวลาดีๆ เลยสักนิด คนทีรู้จกั ฉันสมัยนัน ถ้ ามาเห็น
ยุนมยองจุนในตอนนีเขาจะคิดยังไงกัน ฉันคิดแบบนัน
เลยกลัวขึนมา”

มยองจุนพูดพรอ้ มกับดึงตัวจีอเู ข้ ามากอดแน่น

584
เขาหวาดกลัวอยูเ่ สมอ คนทีรู้จกั เขาสมัยรุ่งเรื องสันๆ ช่วง
นัน ถ้ ามาเห็นยุนมยองจุนในตอนนีพวกเขาจะพูดว่า
อะไรกัน ยุนมยองจุนผู้เคยถูกสรรเสริ ญว่าเป็ นวีรบุรุษ
ท้ ายทีสุดกลับกลายเป็ นอาจารย์สอนพละในโรงเรี ยน
เอกชนและใช้ ชีวิตธรรมดาทัวไป พวกเขาจะพูดว่าอะไร
กัน แล้ วถ้ าซอจีอคู ิดว่าเขาเป็ นคนไม่เอาไหนด้ วยล่ะ เมือ
คิดอย่างนันแล้ วก็เกิดความกลัวขึนมาจนทนอยูต่ รงนัน
ไม่ได้ เขาสารภาพว่าตัวเองเปราะบางและไม่เอาไหนจน
รู้สกึ เหมือนหัวใจกําลังถูกบีบรัด แต่ก็อดกลันความเจ็บ
ปวดจากมุมหนึงของหัวใจแล้ วดึงตัวจีอเู ข้ ามากอด จาก
นันเสียงเล็กๆ แต่ฟังแล้ วสบายใจก็ดงั เข้ ามาในหูของม
ยองจุน

585
“โง่หรื อไง...”

จีอพู ดู แล้ วลูบศีรษะของอีกคนเหมือนทีมยองจุนทําให้ ตวั

เอง

“ไม่จําเป็ นต้ องคิดแบบนันเลย ถ้ ามีคนประณามหรื อ

หัวเราะเยาะ คนพวกนันก็เรี ยกว่าคนไม่ดีตา่ งหาก ฉันนึก
ว่านายไม่ได้ มีนิสยั สนใจอะไรพวกนีนะเนีย แต่ขี
ขลาดกว่าทีคิดไว้ เยอะเลยแฮะ”

จีอยู งั คงลูบศีรษะของมยองจุนไปเรื อยๆ มือของเขาทีมี

เส้ นเลือดปรากฏขึนแต่ไม่ได้ ใหญ่มากมันช่างอบอุน่ และ
นุ่มนวลเสียยิงกว่าใครทังหมด

586
“คราวหน้ าต้ องคุยเรื องอืนทีไม่มีเรื องพวกนีสินะ จะได้ ไม่
ต้ องเข้ าใจผิดกัน”

เขาพูดอย่างนันก่อนจะจับศีรษะของมยองจุนเข้ ามากอด
แนบแน่น

“จะมีคราวหน้ าอีกเหรอ”

“ทําไมล่ะ ไม่มีมนั ดีกว่าเหรอ”

จีอตู อบกลับมาอย่างเย็นชาเมือได้ ยินคําถามทีคาดไม่ถงึ

ของมยองจุน เมือคืนก็ได้ ยืนยันความรู้สกึ ทีซ่อนเร้ น
587
ขนาดนันแล้ ว ตอนนีมาถามว่าจะมีคราวหน้ าอีกเหรอก็
น่าตกตะลึงอยูไ่ ม่น้อย ท่าทางมยองจุนไม่ค้ นุ เคยอย่าง
อืนนอกเหนือจากเรื องกีฬาจริ งๆ เพราะเคยได้ ยินมาว่า
อีกฝ่ ายเล่นแต่กีฬา ก็ดไู ม่แย่ แต่กลับเป็ นมนุษย์ทวไปที
ั
เขารู้สกึ ชอบ จีอหู ลุดหัวเราะออกมา เมือมยองจุนเห็น
รอยยิมนันก็ลงั เลก่อนจะถามออกไป

“เวลาเห็นฉันก็ยงั ...อย่างนันเหรอ”

“อะไรล่ะ”

“รู้สกึ หนักใจอะไรแบบนัน ตอนนีก็ยงั เป็ นเหรอ”

588
“เพราะฉันยังหนักใจเลยเป็ นแบบนีใช่ไหม”

ดวงตาของมยองจุนทีมองจีอเู อียงคอเล็กน้ อยแล้ วโต้

ตอบ อยูๆ่ ก็แข็งทือไปนิดหน่อย เขาอ้ าปากพะงาบอยูไ่ ม่
กีครังแล้ วพูดออกไปด้ วยสีหน้ าจริ งจัง

“งันทําไมเราไม่ลองมาคบกันล่ะ”

ไหล่ของจีอสู ะดุ้งโหยงเมือได้ ยินคํานัน เขากะพริ บตา

หลายทีเหมือนได้ ยินคําทีไม่เคยคิดมาก่อนพลางกําลัง
คิดไตร่ตรองว่าตัวเองได้ ยินอะไร เป็ นไปไม่ได้ หรอกใช่
ไหม เมือมยองจุนเริ มหน้ าบึงตึงทีละนิดกับความเงียบที
ไร้ คําตอบ จีอกู ็พยักหน้ าอย่างระมัดระวัง

589
เขาลืมภาพทีอีกคนกะพริ บตาหลายครังแล้ วจ้ องมองตัว
เขาจนถึงเมือสักครู่ ท่าทางทีไม่สามารถสบสายตากัน
ตรงๆ ช่างดูน่ารักเหลือเกิน มยองจุนจูบจีออู ย่างอ่อน
โยนก่อนจะใช้ แขนแกร่งโอบสะโพกเล็ก ในเวลาเดียวกัน
จีอกู ็ร้ ูสกึ ดีอย่างมากพร้ อมกับค่อยๆ หลับตาลง

ถ้ าหากว่าช่วงเวลานีเป็ นความฝั น จีอกู ็ปรารถนาให้ ตวั

เองไม่ตืนไปตลอดชีวิต เขารู้สกึ เพลิดเพลินไปกับแสง
อาทิตย์อนั อบอุน่ ทีผ่านเข้ ามาจากหน้ าต่างกว้ างและไอ
อุน่ ของมยองจุน

590
***

「ประกาศจากฝ่ ายปกครองนะครับ กําหนดการแข่ง

ชักเย่อของมัธยมปลายชันปี ทีสอง จะเริ มขึนในไม่ช้า ขอ
ให้ ผ้ เู ข้ าร่วมรวมตัวกันหน้ าสนามกีฬาภายในสามสิบ
นาทีนีด้ วยครับ」

เสียงประกาศผ่านลําโพงของสนามกีฬาทีไม่ได้ เปิ ดใช้

อย่างง่ายๆ หากไม่ใช่กิจกรรมใหญ่ดงั ไปจนถึงห้ องพัก
อาจารย์ชนมั
ั ธยมปลายชันปี ทีสาม เมือได้ ยินเสียงนันจีอู
ก็เอนตัวพิงกับพนักเก้ าอี

591
“จะเลยเวลาพักเทียงแล้ ว ตอนนีเด็กๆ เหลือแต่เรื องที
ต้ องใช้ แรงสินะ”

“คิดว่าเด็กๆ จะเหนือยกันในเวลานีเหรอครับ พลังเหลือ

เฟื อ แต่คนทีต้ องทานข้ าวและใช้ พลังงานคือพวก
อาจารย์ตา่ งหาก”

เมือได้ ยินเสียงกระซิบกระซาบของเหล่าอาจารย์ เขาก็

ลุกออกจากทีไปอย่างเงียบๆ พอหัวหน้ าภาคชันปี สาม
เห็นจีอทู ําแบบนันก็ยนั ตัวทีเคยอ่อนเปลียขึนมาทันที

“อาจารย์ซอจะไปไหน”

592
“จะไปเข้ าห้ องนําแป๊ บนึงน่ะครับ”

“อ๋อ งันเหรอ ยังไงวันนีก็คงไม่มีอะไรทําทังวัน ไม่ต้องรี บ

หรอก”

“ครับ พักผ่อนเถอะครับ”

เมือเสร็จสินบทสนทนาทีไม่ได้ พิเศษอะไร จีอจู งึ เดินออก

ไปนอกประตูห้อง สีหน้ าของเขาดูไม่ดีนกั แม้ จะเป็ นคํา
พูดทีไร้ แก่นสาร

“เฮ้ อ...”

593
เขาถอนหายใจด้ วยเสียงเล็กๆ ทีเป็ นเอกลักษณ์แล้ วจํา
อ้ าวเดินไปตามทางเดินของตัวอาคาร

ห้ องพักอาจารย์ชนปี
ั สามอยูช่ นสองของอาคารย่
ั อย แม้
จะรู้สกึ รํ าคาญแต่ก็ต้องเดินไปอีกหน่อยเพราะห้ องนํา
อาจารย์ชายอยูท่ ีชันหนึงและชันสี จีอลู งบันไดไปเงียบๆ
พร้ อมกับเร่งฝี เท้ าไปทางประตูกลางทีเป็ นทีตังของห้ อง
นํา

“อึก”

เมือเดินเข้ าประตูไปแสงอาทิตย์ร้อนแรงในช่วงต้ นฤดู

ร้ อนก็แยงตา ซอจีอจู งึ หรี ตาเบาๆ ให้ ค้ นุ ชินกับแสงสว่าง

594
จ้ าของหลอดนีออนและไอร้ อนอันรุนแรง

วันนีเป็ นวันกีฬาสีของโรงเรี ยน

จีอเู ป็ นอาจารย์ประจําชันปี สามและสอนวิชาของปี สอง

ทําให้ วนั นีทังวันเขาไม่มีสอน ถึงแม้ วา่ จะไม่มีคาบสอน
แต่งานทีต้ องทํามีกองไว้ รออยูต่ ลอดเวลา เขาจึงต้ องทํา
งานทีตกค้ าง แต่ก็ไม่สามารถตังสมาธิได้ ง่ายๆ เลย
เพราะเรื องนันมันเป็ นปั ญหาส่วนตัวของจีอโู ดยตรง

「อีกสิบนาทีการแข่งขันชักเย่อของชันมัธยมปลายชัน
ปี ทีสองจะเริ มแล้ วนะครับ ผู้เข้ าแข่งขันทียังไม่มารวมตัว
อยูท่ ีจุดสแตนด์บาย กรุณามาทีหน้ าสนามกีฬาโดยเร็ว

595
เลยนะครับ」

นําเสียงคุ้นเคยดังออกมาจากลําโพงทําให้ จีอหู น้ าตาบูด

เบียวเล็กน้ อยและมองข้ ามไปยังสนามกีฬากว้ างฝั งโน้ น

ภาพเด็กนักเรี ยนล้ นหลามอยูภ่ ายในสนามกีฬาโล่งดู

สนุกสนานไม่ร้ ูจบ เสียงโห่ร้องและเสียงเชียร์ อย่าง
ตืนเต้ น อีกทังเสียงโฆษกทีได้ ยินผ่านอุปกรณ์ขยายเสียง
ผสมปนเปกันไปส่งผลให้ สติของเขากระเจิดกระเจิง ตอน
นันเพียงแค่เห็นใบไม้ เกลือกกลิง เด็กๆ ก็พากันหัวเราะ
คิกคัก สําหรับจีอทู ีผ่านช่วงเวลาแบบนันมาแล้ วมันเป็ น
วันหนึงทีน่าเบือหน่าย เขาจึงถอนหายใจเบาๆ อีกครัง
พลางทอดสายตามองไปยังคนคนหนึงทีเห็นบนสนาม
กีฬาตรงโน้ น
596
ยุนมยองจุน... อาจารย์ยนุ มยองจุน ผู้สอนวิชาพละของ
โรงเรี ยนมัธยมปลายซองอุนกําลังถูกห้ อมล้ อมด้ วยเด็ก
นักเรี ยนมากมาย
__________________________
__________________________
_____________
ตอนที 23

เมือไม่กีสัปดาห์ก่อน ยุนมยองจุนกับซอจีอกู ลายเป็ นคน

รักกันแล้ ว ก่อนหน้ านีแม้ วา่ จะเป็ นเพือนร่วมสถาบันแต่ก็
ไม่ร้ ูเรื องราวของกันและกัน จนพวกเขาเป็ นเพือนร่วม
งานในทีทํางานเดียวกันและมีเพือนสนิทร่วมกัน มัน
เหมือนเป็ นเรื องมหัศจรรย์เมือทังสองคนข้ ามผ่านกําแพง

597
ทีเรี ยกว่าเพศเดียวกันมาเป็ นคนรัก

ตอนนีถ้ าหากทังสองบังเอิญพบกันในโรงเรี ยนก็จะ

ทักทายแล้ วยิมกว้ างอย่างเต็มทีให้ กนั ขอบเขตทีคนอืน
ไม่สามารถรับรู้ได้ ถงึ ความสัมพันธ์แนบแน่นในตอนสุด
ท้ ายของสายตาทีพันกันยุง่ เหยิง คืนวันศุกร์ พวกเขาจะใช้
เวลาเร่าร้ อนและดืมเหล้ ากันทีบ้ านของจีอู

ตังแต่สมัยเด็ก แม้ จีอจู ะหล่อเลียงความรู้สกึ ของรักแรก

เอาไว้ ไปเรื อยๆ ก็ไม่สามารถใฝ่ ฝั นถึงมยองจุนได้ แต่ไม่กี
สัปดาห์มานีมันเป็ นช่วงเวลาทีมีความสุขราวกับอยูใ่ น
ความฝั น

598
ทว่า… หากฝั นกลายเป็ นจริ งก็เหมือนจะไม่ได้ มีแต่ความ
สุข จีอเู รี ยกสิงทีงดงามเมือเป็ นความฝั นแต่มนั กลับทํา
ให้ จีอรู ้ ูสกึ เจ็บใจเสียแล้ ว เขากอดอกเอนตัวอยูข่ ้ างประตู
อย่างเงียบๆ ก่อนจะนึกถึงเสียงทีได้ ยินเข้ ามาในหูเมือไม่
กีชัวโมงก่อน

‘อาจารย์คะ อาจารย์ยนุ มยองจุนนีไม่ได้ ดดู ีมากไปเหรอ

คะ’

‘แค่คําว่าดูดีมนั ยังไม่พอเลยนะ หุน่ ดี หน้ าตาก็หล่อ แถม

นิสยั ยังดีอีก ยังหนุ่มยังแน่นแต่มีความคิดทีละเอียดลออ
ไม่ได้ เรี ยกว่าเพอร์ เฟ็ กไปเลยเหรอ’

599
‘คงยังไม่มีแฟนหรอกใช่ไหมคะ’

‘เหมือนไม่เคยได้ ยินเลยนะว่ามีแฟน แต่อาจารย์ฮนั ช่วง

นีไม่ได้ ดอู ยากรู้อะไรเกียวกับอาจารย์ยนุ เกินไปหน่อย
เหรอ’

‘ตายจริ ง ฉันจะทําอะไรล่ะคะ ก็แค่อยูใ่ นห้ องพักครูเดียว

กันเลยอยากสนิทขึนมากกว่านีสักหน่อยเอง’’

เขายังจําใบหน้ าขึนสีระเรื อของอาจารย์ฮนั ยูฮีทีกําลัง

ขยับปากพร้ อมกับจับตะเกียบได้ อยูเ่ ลย จีอกู ดั ปากเบาๆ
600
แล้ วถอนหายใจออกมาอีกครังหนึง

เขารู้แล้ วว่ายุนมยองจุนโด่งดังมากจริ งๆ อีกฝ่ ายเป็ นคน

ดังมาเสมอตังแต่วยั เยาว์ เมืออายุอานามเริ มเยอะขึน
ความสดใสจะเริ มจางหายแต่ความชํานาญและความงด
งามในแบบผู้ชายกลับยิงมีเสน่ห์มากกว่าเดิมเสียอีก แม้
จะเป็ นผู้ชายเหมือนกันก็ยงั มองว่ามีเสน่ห์ แล้ วกับ
เพศตรงข้ ามจะขนาดไหน แน่นอนว่าต้ องเป็ นทีนิยม
มากอยูแ่ ล้ ว

แต่เรื องทีรู้ในหัวสมองกับสิงทีหัวใจยอมรับมันคนละ
ระดับกัน จีอไู ม่ชอบเอาเสียเลยกับท่าทางทีอาจารย์
ผู้หญิงรอบข้ างอกสันหวันไหวมองหามยองจุนพลางเข้ า
หาอีกคนอย่างมีเจตนา
601
ปั ญหามันไม่ใช่เพียงแค่นนั มยองจุนน่ะฮอตฮิตใน
บรรดานักเรี ยนเช่นกัน แม้ วา่ เจ้ าตัวจะแสดงสีหน้ าเคร่ง
ขรึมและเป็ นเพียงผู้มีความสามารถพิเศษด้ านกีฬา แต่
เขาก็ไม่เห็นจะมีใครไม่ชอบมยองจุนผู้เป็ นมิตรและหล่อ
เหลาถือใบปริ ญญาบัตรจากมหาวิทยาลัยชือดังเลย ถึง
แม้ จะมองแค่ตอนนีก็เถอะ จีอมู องดูมยองจุนกําลังยิม
แย้ มสดใสท่ามกลางกลุม่ นักเรี ยนทีห้ อมล้ อม ก่อนจะ
ค่อยๆ กัดริ มฝี ปากตัวเองอีกครัง แม้ วา่ ยุนมยองจุนจะไม่
ได้ สนใจพวกเขา แต่ในสถานการณ์แบบนีมันก็ไม่เป็ นที
น่าพอใจเลยสักนิด

ยิงไปกว่านันคือ ฮันยูฮี

602
แค่จีอไู ด้ ยินชือของฮันยูฮีก็ไม่หยุดความสับสนไม่ได้
ง่ายๆ

เรื องทีอาจารย์ฮนั สนใจมยองจุนและเอาแต่ป้วนเปี ยนไป

รอบๆ ตัวอีกคนอย่างกระตือรื อร้ นตังแต่ปีทีแล้ ว ไม่ใช่แค่
พวกอาจารย์เท่านันทีรู้ แต่ก็รวมไปถึงนักเรี ยนเองก็ทีรู้
เรื องนีด้ วย ตอนทีจีอไู ม่มีจดุ เกียวข้ องอะไรกับมยองจุนก็
ได้ แต่ยมกั
ิ บข่าวลือพวกนันแล้ วปล่อยผ่านไป แต่ในตอน
นีเรื องราวมันไม่ได้ เป็ นแบบนันเลยสักนิด

ถ้ าหากมีใครสักคนต้ องการให้ ยนุ มยองจุนกับฮันยูฮีสาน

สัมพันธ์กนั ล่ะ และ... แน่นอนเรื องแบบนันคงเป็ นไปไม่
ได้ ทว่าหากมยองจุนจับมือกับฮันยูฮีละ่ ทุกครังทีคิด
แบบนันภาพตรงหน้ าของจีอกู ็พร่ามัว ถ้ ามยองจุนรู้วา่
603
เขาคิดอย่างนันคงจะโกรธ แต่ด้วยความสัตย์จริ งจีอไู ม่
มันใจเลย

ตัวเขาเองเป็ นเกย์มาตังแต่เกิด แต่มยองจุนไม่ใช่ อีกฝ่ าย

สามารถคบคนรักทีเป็ นผู้หญิงได้ ยิงไปกว่านันคนทีมี
ตําแหน่งพิเศษในด้ านการศึกษาของโรงเรี ยนเอกชนที
ต้ องเกษี ยณอายุจากสถานทีเดิมก็มีความเป็ นไปได้ ทีจะ
จัดแจงช่วยเหลือให้ ได้ พบเจอกันและกัน นันก็คือต่อให้
ไม่ใช่อาจารย์ฮนั ยูฮี แต่ก็มีสาวๆ คนอืนหยิบยืนโอกาส
มาให้ มยองจุนอีกตังเท่าไหร่

ว้ าวุน่ ไปหมดแล้ ว ไม่ใช่วา่ จะไม่สนใจเรื องพวกนีตังแต่ที

เริ มคบกันนะ แต่เขาก็กงั วล

604
“ต้ องทํายังไงดีละ่ ...”

แต่มนั ไม่ใช่เรื องทีกังวลไปแล้ วจะสามารถแก้ ไขได้ เลยน่ะ

สิ ความรู้สกึ ทีเริ มชุลมุนขึนมาแล้ วครึงหนึงไม่สงบลง
ง่ายๆ จีอพู ยายามอดกลันภายในใจทีมันเริ มอึดอัดและ
ยืดตัวทีเคยเอนพิงกําแพงให้ ตงตรง
ั ตอนนีถึงเวลาทีจะ
ต้ องกลับเข้ าไปห้ องพักอาจารย์แล้ ว

“อา… ทําไมเหนือยขนาดนีนะ”

“ตากแดดแรงๆ ทังวันมันก็เหนือยอยูแ่ ล้ ว อย่าใช้ แรงโดย

605
เปล่าประโยชน์เลย พักสักหน่อยเถอะ”

“ยังไงสุดสัปดาห์ก็ได้ พกั อยูแ่ ล้ วนีนา นายล่ะเป็ นไงบ้ าง”

“เรื องอะไร”

“เมือวานทังวันทําอะไรไปบ้ างล่ะ”

“จะทําอะไร... ก็จดั การสะสางงานทีห้ องพักครูนิดหน่อย

ออกข้ อสอบล่วงหน้ าไว้ ด้วย”

“อืม... อย่างนันนีเอง”

606
มยองจุนแหงนหน้ ามองคนรักของตัวเองทีไร้ เรี ยวแรง
เพราะความเหนือยล้ าทังๆ ทีตัวเขายังนอนแผ่หลาอยูบ่ น
เตียงนอน

“ทําไม สงสัยว่าฉันทําอะไรเหรอ”

“ก็แหงสิ นายไม่ได้ เข้ าสอนเลยสักคาบนีนา”

“เวลาไม่มีคาบสอนก็ต้องทํางานทีอาจารย์เขาทํากันอยู่
แล้ วสิ จะสงสัยอะไรขนาดนันล่ะ”

จีอพู ดู อย่างนันแล้ วมุดตัวเข้ าไปในอ้ อมกอดของมยอง

607
จุน

เมือวานช่วงบ่ายก่อนงานกีฬาจะจบลง จีอบู อกมยองจุน

ทีส่งข้ อความทางโทรศัพท์มาฟ้องว่าเหนือยให้ กลับไป
พักทีบ้ านของเขาก่อนพร้ อมกับบอกรหัสล็อกของประตู
บ้ านไว้ ด้วย

ทันทีทีดูแลภาคคําเสร็จและกลับเข้ ามาทีบ้ านก็เห็น

มยองจุนนอนหลับสนิทอยูบ่ นเตียงของตัวเอง ขณะนันจี
อูค้นพบว่าตัวเองกําลังยิมกว้ างจึงได้ หวั เราะออกมา

‘ไร้ เดียงสาจริ งๆ เลย ซอจีอ’ู

608
เขาด่าตัวเองคําหนึงแล้ วหยิบผ้ าห่มทีไหลตกลงมาขึนห่ม
บนตัวของมยองจุนอีกครัง

“คนสงสัยขนาดนันจนทนรอไม่ได้ หลายชัวโมงกําลัง
นอนกรนอยูน่ ่ะเหรอ”

“นี น้ อยๆ หน่อย ก็เหนือยนี...”

ท้ ายคําของมยองจุนค่อยๆ ยืดยาวเหมือนอ่อนแอกับคํา
ติเตียนทีไม่ได้ คาดคิด จีอหู วั เราะคิกคักก่อนจะลูบศีรษะ
ของมยองจุนอย่างอ่อนโยน

“โอเค จะยกโทษให้ สกั ครังก็ได้ ”

609
เขาพูดแล้ วพินิจใบหน้ าของมยองจุน

คําทีอีกคนบ่นว่าเหนือยคงจะเป็ นความจริ ง ใบหน้ าขอ

งมยองจุนดูผอมซีดลงไปภายในหนึงวัน จีอยู กมือขึนไป
ลูบไล้ ปลายคางทีเริ มมีหนวดเคราขึนมาเล็กน้ อยพร้ อม
กับกระเดาะลินไม่พอใจ

“จิ ... อาจารย์พละประสาอะไรทําไมอ่อนแอแบบนี ถูก

คัดเลือกมาแล้ วแท้ ๆ”

“คนเราแก่ขนอยู
ึ แ่ ล้ วนะ แต่ละวันมันต่างกันมากจริ งๆ
นายก็ออกกําลังกายหน่อยสิ เดียวก็ล้มฟุบไปกะทันหัน

610
หรอก”

“อะไรนะ”

จีอหู วั เราะให้ กบั คําพูดของมยองจุน เมือซุกหน้ าเข้ ากับ

หน้ าอกของอีกคน แขนแกร่งของมยองจุนก็โอบสะโพก
ในทันใดให้ ความอบอุน่ จนรู้สกึ ดี

“อาจารย์ยนุ มยองจุน ฮอตสุดๆ ไปเลยนะเนีย เด็กๆ ราย

ล้ อมเต็มไปหมด”

“พูดเรื องอะไรอีกล่ะนัน”

611
“ก็... ทีงานกีฬาสี เด็กนักเรี ยนอยูร่ อบๆ ตัวนายไม่หา่ ง
เลยนี”

จีอบู น่ พึมพําเสียงเบาๆ ไม่ยอมเงยหน้ าขึนมาจากอ้ อม

กอดของมยองจุน

มยองจุนตกตะลึงกับคําพูดทีตัวเองไม่คาดคิด เขาตังใจ
จะมองหน้ าของจีอู ยิงอยากรู้อยากเห็นมากขึนกับศีรษะ
ทีไม่ยอมเงยหน้ ามาง่ายๆ จึงตบหลังอีกฝ่ ายเบาๆ ก่อน
จะก้ มหน้ าลงไปสังเกตอาการ

“เด็กๆ น่ะก็เข้ ามาเล่นป้วนเปี ยนอยูแ่ ล้ ว ไม่ได้ วา่ ทํา

เพราะชอบฉันหรอก ฉันไม่ได้ ดงั สักหน่อย ตะคอกพวก

612
นันในคาบเรี ยนอยูท่ กุ วัน”

“พูดอะไรกัน นายดังมากเลยนะ กับเด็กๆ ก็ฮอต กับพวก

อาจารย์ก็ด้วย...”

“ดังแล้ วมันมีประโยชน์อะไรล่ะ ก็แค่ความเพ้ อฝั นทังนัน”

มยองจุนบ่นพึมพําแล้ วลูบศีรษะของจีอู

เขาเคยชินกับการตกเป็ นเป้าสายตาของใครสักคนใน
เวลาอันสันจึงวางเฉยต่อความสนใจของคนอืนๆ อยูแ่ ล้ ว
คนทีรู้ดีกว่าใครว่าสายตาแห่งความริ ษยามันจะถูกบิด
เบือนหรื อเปี ยมล้ นมันก็เป็ นเขา มยองจุนไม่หวันไหวมาก
613
นักกับสายตาของเหล่านักเรี ยนและอาจารย์รอบตัว ส่วน
สายตาทีเต็มเปี ยมไปด้ วยความสนใจทีอาจารย์ฮนั ยูฮีสง่
มาให้ ก็แค่ทําให้ เขารู้สกึ หนักใจเท่านัน ไม่ได้ มีความ
หมายอะไรเหมือนกัน

“อย่าไปสนใจเลย ฉันไม่หวันไหวกับอะไรแบบนันหรอก”

มยองจุนพูดพร้ อมกับขยีเส้ นผมนุ่มนวลของจีอทู ีพันอยู่

ในฝ่ ามือ

“แต่ฉนั ไม่ชอบอะ”

“ไม่ชอบอะไร”
614
“ก็แค่... ทังหมดเลย”

จีอพู ดู จาอ้ อมแอ้ มเสียงเบาๆ แล้ วใช้ แขนโอบรอบสะโพก

ของมยองจุน

ท่าทางติดแจเอาแต่ทําตัวเหมือนเด็กน่ารักอย่างเดียว
แล้ วเขาจะทําอย่างไรกับเรื องนีดี มยองจุนไม่คิดจะลบ
เลือนรอยยิมทีอยูบ่ นริ มฝี ปากของตัวเองและดึงตัวของจี
อูเข้ ามาในอ้ อมกอด

“มีอะไรให้ ไม่ชอบขนาดนัน เด็กๆ ก็เป็ นแค่เด็กนะ ส่วน

อาจารย์คนอืนๆ ก็ไม่ได้ อยูใ่ นสายตาเลยสักนิด”

615
“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบไง”

จีอบู น่ พึมพํา

“ไม่ชอบทีเด็กเอาแต่หลับในคาบของฉัน แต่ยมแย้
ิ มแล้ ว
รายล้ อมนายเลย”

“นี มันไม่ใช่แบบนันหรอกนะ เด็กๆ ไม่เชือฟั งฉันเลย

ก่อนหน้ านีเป็ นไงรู้ไหม ตอนนันฝนตกแล้ วต้ องมาสอนใน
ห้ องเรี ยน มีนกั เรี ยนหญิงคนหนึงไม่ยอมเรี ยนแล้ วเอาแต่
นอน พอฉันสังเด็กคนอืนให้ ปลุกเธอก็ไม่คิดจะตืนแล้ วยัง
บอกอีกว่าจะปลุกฉันอีกเหรอ แถมยังด่าด้ วย การกระทํา

616
เพียงช่วงหนึงทีเห็นมันก็ไม่ใช่ทงหมดหรอกนะ
ั นายไม่ได้
รู้ดีทีสุดหรอกเหรอ”

มยองจุนพูดพร้ อมกับตบหลังจีอเู บาๆ จีอคู อ่ ยๆ หลับตา

ลงในอ้ อมกอดอันแสนอบอุน่ ของมยองจุนเพราะเสียงนัน
ทีเหมือนกับเสียงจังหวะหัวใจ จีอจู งึ พูดออกมาอีกครัง

“แล้ วนายทํายังไงล่ะ”

“ก็... สังให้ ลกุ ขึนแล้ วอบรมไปนิดหน่อย หักคะแนนด้ วย

แต่อยูๆ่ เธอก็บอกว่าตัวเองทําผิดน่ะ สงสัยเพราะว่าโดน
หักคะแนนเลยรู้สกึ เสียเปรี ยบ…เด็กๆ น่ะฉลาดกันจริ งๆ
ไม่ร้ ูหรอกว่าคิดอะไรอยู่ ฉะนันไม่จําเป็ นเลยทีจะไปสนใจ

617
เวลาเด็กๆ ทําอะไรแบบนัน”

“แต่...ฉันก็ไม่ชอบอาจารย์ฮนั ยูฮีด้วยนะ...”

“ฮันยูฮีเหรอ”

มยองจุนผงะไปด้ านหลังเมือได้ ยินคําพูดทีไม่ทนั ตังตัว

เขาก้ มหน้ าเล็กน้ อยเพือมองสีหน้ าของจีอู แล้ วเห็นอีก
คนกัดริ มฝี ปากล่างแวบๆ มยองจุนตกอกตกใจรี บจับใบ
หน้ าของอีกคนให้ เงยขึนมา

“อะไร ทําไมเป็ นแบบนีล่ะ มีเรื องอะไร ทําไมจู่ๆ ถึงพูด

เรื องอาจารย์ฮนั ขึนมา”
618
เขาค่อยๆ สังเกตหน้ าของจีอู จีอกู ําลังทําสีหน้ าบึงตึง
ตังแต่เมือไหร่ไม่ร้ ู

“ก็แค่... ไม่ชอบทีอาจารย์คนนันมาเกาะติดนาย ไม่ชอบ

ทีเธอพูดถึงนายไปทัวอยูบ่ อ่ ยๆ”

จีอพู ดู แล้ วฝั งใบหน้ าลงไปทีหน้ าอกของมยองจุนอีกครัง

มีเพียงมยองจุนทีช็อกกับคําพูดของจีอพู ร้ อมกับขยับ
ปากขึนไม่กีครังแต่ก็ไม่สามารถหาคําทีจะพูดออกมาได้
จึงดึงอีกฝ่ ายเข้ ามาอยูใ่ นอ้ อมกอดแน่น

619
ช่วงบ่ายในสุดสัปดาห์อนั เหลือเฟื อและเงียบสงบ กลับ
รู้สกึ ไม่สบอารมณ์อย่างประหลาด
__________________________
__________________________
______________
ตอนที 24

“อาจารย์ ตอนนีเป็ นช่วงส่งข้ อสอบปลายภาคแล้ วสินะ”

“ตามนันครับ เวลาผ่านไปเร็วจริ งๆ เลยนะครับ”

มยองจุนหัวเราะแล้ วส่ายหน้ าไปมากับคําพูดของ

อาจารย์คิมมีซอนทีนังอยูข่ ้ างๆ

620
ต้ นเดือนมิถนุ ายนทีความร้ อนอบอ้ าวกําลังรุนแรงขึน
เรื อยๆ กีฬาสีของโรงเรี ยนเพิงจบไปได้ ไม่นาน และตอนนี
ต้ องเตรี ยมพร้ อมสําหรับการสอบปลายภาคแล้ ว กล่าว
คือช่วงเวลาทีมยองจุนจะเริ มยุง่ มันใกล้ เข้ ามาแล้ ว เขา
ฝั งตัวอยูก่ บั เก้ าอีพร้ อมกับถอนหายใจ ...มันคือตอนนัน
ล่ะ

“อาจารย์มยองจุน ขอโทษนะคะ รบกวนมาช่วยตรงนี

หน่อยได้ ไหมคะ”

อาจารย์ฮนั ยูฮีเรี ยกมยองจุนจากแผนกสิงแวดล้ อมทีอยู่

ห่างออกไป มยองจุนจึงหันหลังไปดูเล็กน้ อยก่อนจะ

621
ตอบกลับ

“มีเรื องอะไรเหรอครับ”

“ฉันต้ องเอาแฟ้มเก่าทีอยูบ่ นนู้นออกมาน่ะค่ะ แต่เอือม

ไม่ถงึ ช่วยฉันหน่อยได้ ไหมคะ”

ฮันยูฮีพดู แล้ วยิมกริ ม แต่สีหน้ าของมยองจุนเคร่งขรึมลง

ทันที หากเป็ นปกติเขาคงจะลุกไปช่วยอย่างไม่ลงั เลใจ
แต่ครังนีกลับเพ่งเล็งเธออย่างชัดเจน อาจารย์ฮนั ยูฮีมี
ความสูงเกินค่าเฉลียปกติมากไม่มีทางทีเธอจะหยิบ
กล่องใส่เอกสารทีอยูบ่ นชันวางของไม่ได้ เธอคงคิดจะ
ฉกฉวยโอกาสนีเพือใกล้ ชิดกับมยองจุนอีกสัก

622
หน่อยอย่างแน่นอน

ลําบากแล้ วล่ะ คําพูดของจีอทู ีพึมพําใส่มยองจุนเมือ

สัปดาห์ทีแล้ วยังวนเวียนอยูเ่ ลย

‘ไม่ชอบอาจารย์ฮนั ยูฮีด้วย’

มยองจุนยิงกังวลเพราะมันเป็ นครังแรกเลยทีจีอผู ้ มู ีความ

อ่อนน้ อมเป็ นพืนฐานเจาะจงถึงตัวบุคคลโดยเฉพาะ ไม่
จําเป็ นต้ องทําท่าทางเกลียดชังคนทีชอบ แต่หากยังคง
เข้ าหาอย่างตรงไปตรงมามันจะยิงหนักไปกว่าเดิม

แต่ความกังวลอยูไ่ ด้ ไม่นานขนาดนัน เขาก็ได้ ยินเสียง

623
ของอาจารย์คิมมีซอนพูดขึน

“ได้ ยงั ไงกัน อาจารย์ยนุ กําลังคุยกับฉันอยูน่ ะ มันไม่ได้

สูงพอทีอาจารย์ฮนั จะใช้ เก้ าอีปี นขึนไปหยิบเหรอคะ”

“อ๋อ... มันก็หนักนิดหนึงน่ะค่ะ”

ฮันยูฮีไม่สนใจคําพูดของอาจารย์คิมมีซอนและยังคงส่ง
สายตามาหามยองจุน ถึงจะไม่ใช่เรื องใหญ่โตอะไรแต่
เธอก็ยงั ดือรันบอกว่าทําไม่ได้ มยองจุนจึงต้ องลุกอย่าง
จําใจ

“สักครู่นะครับ”
624
เขาหมุนไหล่ทีเมือยล้ าไม่กีครังแล้ วเดินไปทางภาคสิง
แวดล้ อม

กล่องลังมันอยูใ่ นขอบเขตทีแขนของฮันยูฮีจะเอือมถึงได้
ตามทีเขาคาด แล้ วมันก็ไม่ได้ หนักขนาดนันด้ วย หลัง
จากมยองจุนวางกล่องลงบนโต๊ ะของฮันยูฮีอย่างสบายๆ
เขาก็หนั กลับไปอย่างรวดเร็วด้ วยสีหน้ าเคร่งขรึม จากนัน
ก็ได้ ยินเสียงดังกังวานเข้ ามาในหู

“ขอบคุณค่ะ เดียวอีกแป๊ บนึงจะยกกลับขึนไป ยังไงก็

รบกวนทีนะคะ”

625
“วันนีช่วงบ่ายผมมีสอนตลอดเลยครับ ถ้ าหัวหน้ าหรื อ
อาจารย์ทา่ นอืนมาก็คอ่ ยไปรบกวนเขานะครับ”

พูดเสร็จมยองจุนก็ออกห่างจากฮันยูฮีทนั ที

“เอ่อ คือว่า ...”

ได้ ยินเสียงเรี ยกจากฮันยูฮีทีกําลังงุนงง แต่มยองจุนก็ทํา

เป็ นไม่ร้ ูไม่ชีพร้ อมกับรี บเดินกลับไปทีของตัวเองอย่าง
รวดเร็ว

“เอาอีกแล้ วนะ ไม่เหนือยบ้ างเหรอ”

626
เขายิมแห้ งๆ ให้ อาจารย์คิมมีซอนทีจงใจบ่นเสียงดัง
เพราะไม่พอใจกับสถานการณ์นีก่อนจะนังลง ดูทา่ วันนีก็
น่าจะเป็ นวันเหนือยๆ อีกวันแล้ ว

‘ก็แค่ ... ไม่ชอบทีอาจารย์คนนันมาเกาะติดนาย ไม่ชอบ

ทีเธอพูดถึงนายไปทัวอยูบ่ อ่ ยๆ’

เมือนังลงมยองจุนก็ทําสีหน้ าเคร่งเครี ยดเพราะเสียงของ

จีอโู ผล่เข้ ามาอีกครัง

สัปดาห์ทีแล้ วมยองจุนกล่าวขอโทษกับจีอทู ีพรํ าบ่นอยู่

ในอ้ อมกอดเขาก่อนจะสัญญาว่าคราวหน้ าจะระวังตัว
แต่เพราะมันไม่มีการเปลียนแปลอะไรเลยกับการจัดการ

627
กับอาจารย์ฮนั ยูฮีก่อนหน้ านี

คงจะมีเรื องมากมายทีไม่สบายใจขนาดนันจริ งๆ จีอถู งึ

ได้ ไม่พอใจทังฮันยูฮีและนักเรี ยนทีคอยเข้ าหามยองจุน
เขาชักจะกังวลมากกว่าเดิมขึนอีกนิดหนึงซะแล้ วสิ

“อาจารย์ยนุ ไม่ต้องระวังตัวอะไรเลยเหรอ”

สิงทีพามยองจุนออกมาห้ วงความคิดเกียวกับจีอกู ็คือ

เสียงกระซิบของอาจารย์คิมมีซอน มยองจุนจึงย้ อนถาม
อีกฝ่ ายเบาๆ เช่นเดียวกัน

“ครับ? อะไรเหรอครับ”
628
“อาจารย์ฮนั ไงล่ะ ถ้ าไม่คิดอะไรก็มองผ่านไปเลยก็น่าจะ
ดีกว่านะ ข่าวลือถึงขันทีเด็กนักเรี ยนรู้เนีย ยิงต้ องรี บ
จัดการให้ ไวก่อนจะเกิดความลําบากใจกันอีก แล้ วเดียว
มันก็จะดีขนเอง”
ึ

อาจารย์คิมพูดพร้ อมกับมองมยองจุนด้ วยสายตาเป็ น

ห่วง

อาจเป็ นเพราะสถานการณ์เริ มหนักมากกว่าทีคิด หรื อไม่

ก็คาดการณ์วา่ มันจะรุนแรงมากขึน มยองจุนตกตะลึง
ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เรื องนีมันค่อยๆ ยุง่ เหยิงขึนมา
แล้ วสิ

629
“ไปกินข้ าวเทียงกันเถอะ วันนีเป็ นอาหารมือพิเศษด้ วย
ถ้ าไม่รีบไปเดียวจะไม่มีทีนะครับ แผนกการศึกษาไม่ไป
เหรอ”

“เดียวตรวจอันนีก่อนแล้ วจะตามไปครับ หัวหน้ าไปก่อน

ได้ เลยครับ”

สุดท้ ายเวลาช่วงเช้ าทีไม่มีอะไรเป็ นพิเศษก็ผา่ นไป มยอง

จุนค่อยๆ เดินไปโรงอาหารอาจารย์ตามหลังเหล่า
อาจารย์ทีลุกไปทานข้ าวทันทีทีจบคาบสามเหมือนเป็ น
นิสยั

630
“โอ๊ ย คนเยอะจัง”

เขามองเห็นศีรษะของจีออู ยูต่ รงนู้นภายในโรงอาหารที

อัดแน่นไปด้ วยผู้คนทีมาถึงก่อนหน้ านี มยองจุนทําเป็ น
ไม่ร้ ูสกึ อะไรพลางยกถาดอาหารขึน จนถึงตอนนันมยอง
จุนก็ยงั ไม่หลุดพ้ นจากเงาของฮันยูฮีเลย

“อาจารย์ยนุ ทางนีครับ!”

เมือเขาถืออาหารแสนอร่อยทีอัดเต็มถาดมาแล้ วชะเง้ อ
มองไปรอบๆ อาจารย์ทา่ นอืนๆ ของภาคสิงแวดล้ อมที
นังอยูก่ ่อนแล้ วจึงเรี ยกมยองจุน เขารู้สกึ ว่าอาจารย์
หลายท่านเงยหน้ าขึนมามองเพราะเสียงเรี ยก แต่เขา

631
พยายามทําเป็ นไม่ร้ ูเรื อง ส่วนจีอกู ็กําลังตังใจก้ มหน้ าก้ ม
ตาทานอาหารไปเงียบๆ

“อาจารย์มยองจุน ทานเยอะๆ นะคะ คาบบ่ายมีสอน

ข้ างนอกตลอดคงเหนือยแย่เลยค่ะ”

“นันมันเป็ นงานนีครับ ไม่ต้องสนใจผมแล้ วทานเถอะ

ครับ”

มยองจุนตอบอาจารย์ฮนั ทีทักขึนมาด้ วยสีหน้ าเย็นชา

แล้ วตังใจทานอาหาร แต่ฮนั ยูฮียงั คงแน่วแน่ แม้ กระทัง
อาจารย์ทีนังอยูข่ ้ างๆ ก็พยายามช่วยเธอถึงได้ ถามถึง
ชีวิตส่วนตัวอะไรไร้ สาระอยูเ่ รื อย

632
“อาจารย์ยนุ หลังเลิกงานทําอะไรเหรอครับ เห็นเลิกงาน
ปุ๊ บก็รีบกลับทุกวันเลยนีครับ”

“ก็แค่พกั ผ่อนครับ”

“หืม แค่พกั ผ่อนทุกวันเลยเหรอครับ”

“ทํางานใช้ ร่างกาย ถ้ าไม่พกั ก็ลําบากนะครับ”

มยองจุนวางตะเกียบลงอัตโนมัติก่อนจะโต้ ตอบอีกฝ่ าย
เขาอยากลุกออกจากทีเดียวนีตามทีคิด แต่พอนึกถึง
บรรยากาศรอบข้ างแล้ วก็ต้องข่มใจทานอาหารต่อไป แต่
633
เหล่าอาจารย์ทีนังอยูด่ ้ วยกันก็ไม่ได้ สะทกสะท้ านอะไร
กับปฏิกิริยาเย็นชาของมยองจุนเลย

“ไม่น่า หนุ่มๆ ก็ต้องมีแฟนบ้ างสิ ถ้ าพักทุกวันไม่เบือหรื อ

ไง”

“ถูกต้ อง อาจารย์ยนุ ก็ฮอตอยูน่ ะ ทําไมอยูต่ วั คนเดียวล่ะ

มีแฟนแล้ วรี บๆ แต่งงานมีลกู ไปเลยสิ คิดว่าจะเป็ นหนุ่ม
ไปถึงเมือไหร่ เวลามันผ่านไปไวนะ ฉันเองก็ไม่ร้ ูเลยว่าจะ
อายุเยอะเร็วขนาดนี”

“ใช่ ต้ องมีแฟนตอนหนุ่มแล้ วแต่งงานอยูก่ ินกันเลยสิ

อาจารย์ยนุ มยองจุนตอนนีอายุเท่าไหร่แล้ วครับ”

634
“...ยีสิบแปดครับ”

“โอ้ พอดีเลย หาแฟนตอนนีแล้ วคบกันสักปี หนึงค่อยแต่ง

งานมีลกู ก็คงเหมาะเหม็ง! น่าจะมีคนเห็นด้ วยนะ หืม ว่า
ไง”

“ตอนนีกําลังพูดเรื องอะไรกันอยูเ่ หรอครับ….”

มยองจุนหยุดใช้ ตะเกียบพร้ อมกับแทรกบทสนทนาของ

อาจารย์ทีกําลังสาดซัดใส่ตวั เขา มยองจุนผู้ยมอย่
ิ างอ่อน
โยนเสมอกําลังขมวดคิวทําสีหน้ าเคร่งขรึม บรรยากาศ
รอบข้ างพลันเย็นวาบไปหมดเพราะอาจารย์ทีไม่สามารถ

635
รับมือกับอารมณ์ได้ ภายในโรงอาหารเริ มเงียบกริ บทุก
คนหันมาสนใจโต๊ ะของมยองจุน หน้ าของมยองจุนบูดขึง
แต่ก็หยิบตะเกียบอีกครัง

“เลิกพูดอะไรไร้ สาระแล้ วทานข้ าวเถอะครับ”

มยองจุนพูดแล้ วตังใจจะทานอาหารต่อ แต่อาจารย์

หลายท่านก็ยงั มุมานะ

“อาจารย์ยนุ พวกเราก็เป็ นห่วงอาจารย์ยนุ กันทังนันถึง

ได้ พดู ตอนนีก็ไม่ใช่วา่ จะไม่ได้ เจอใครเลยนี อย่าง
อาจารย์ฮนั ก็...”

636
“อาจารย์ครับ”

ในทีสุดสุดความอดทนของมยองจุนก็ระเบิดออกมา

จริ งๆ พูดแค่นีก็น่าจะฟั งกันรู้เรื องแล้ ว เขาไม่สบายใจ

มากๆ ทีอาจารย์รอบข้ างตังใจจะเชือมความสัมพันธ์
ระหว่างเขากับอาจารย์ฮนั แล้ วก็กงั วลกับจีอทู ีก้ มหน้ า
จับตะเกียบพร้ อมทําสีหน้ าเฉยเมยด้ วย แม้ อีกคนจะทํา
เป็ นไม่ร้ ูสกึ อะไร แต่เห็นการจับตะเกียบทีไม่เต็มใจทานก็
รู้ได้ เลยว่าจีอกู ําลังไม่สบายใจมาก มยองจุนรู้วา่ การ
กระทําของตัวเขาสักอย่างหนึงอาจเกิดผลลัพธ์ทีเลวร้ าย
ขึนได้ แต่ในสถานการณ์ทีจีอแู สดงความหึงหวงและไม่
สบายใจขึนมาแล้ ว เขาจึงวางตะเกียบไว้ บนถาดอาหาร
ก่อนจะพูดอย่างเฉียบขาด
637
“ผมมีคนทีคบกันจริ งจังแล้ วครับ แล้ วคําพูดพวกนันมันก็
ทําให้ ผมอึดอัดใจมากเลยครับ”

“ตายแล้ ว อาจารย์ยนุ ก็น่าจะบอกก่อนสิ พวกเราก็ไม่ร้ ู

...”

รู้สกึ ถึงความชุลมุนบริ เวณรอบข้ างขึนมาเล็กน้ อยจากคํา

พูดของมยองจุน จีอหู ยุดมือแล้ วกําลังจ้ องมองตัวเขา
เพราะคงตกใจไปด้ วย มยองจุนค่อยๆ ลุกออกจากทีแล้ ว
พูดขึนอีกครัง

“ไม่หรอกครับ เป็ นความผิดผมเองทีไม่ยอมพูดอะไร

638
ทานอาหารให้ อร่อยนะครับ”

เขายกถาดอาหารทีทานไปได้ ไม่กีคําขึนแล้ วก้ าวเท้ าเดิน

ออกไป ระหว่างทีกําลังทิงเศษอาหารลงถังขยะและ
จัดการภาชนะก็ร้ ูสกึ ถึงสายตาทิมแทงจ้ องมองจากด้ าน
หลัง ก่อนทีมยองจุนจะค่อยๆ เดินออกไปจากโรงอาหาร
อาจารย์

***

“ไม่สิ ถ้ ามีแฟนก็น่าจะบอกก่อนว่ามีแล้ วสิ ทําไมเอาแต่

ยอมโดนทําแบบนัน”

639
“เพิงมีเมือไม่นานนีเองครับ แล้ วเวลาคบกับใครจะให้
เทียวบอกไปทุกทีมันไม่แปลกเหรอครับ”

“มันก็ใช่แหละ แต่ ...พอนายออกไปแบบนันก็ชลุ มุนกัน

สักพักเลยนะ”

“ช่วยไม่ได้ นีครับ เตรี ยมมาให้ ระเบิดลงอยูแ่ ล้ วนี แต่ตอน

นีก็ไม่ใช่วา่ จะไม่มีคนมาลองใจหรื อบีบเค้ นบรรยากาศ
แล้ วนีครับ”

มยองจุนพูดพร้ อมกับถอนหายใจ

640
เขากลับเข้ ามาในห้ องพักอาจารย์เพือสงบสติอารมณ์
ทังๆ ทียังไม่ได้ ทานข้ าวให้ เสร็จเรี ยบร้ อยดี จากนัน
อาจารย์คิมมีซอนก็รีบจําอ้ าวเดินตามเขามาทันที
อาจารย์คิมเล่าบรรยากาศในโรงอาหารให้ ฟังและทําเป็ น
หลีกเลียงคําถามของมยองจุนว่าทําไมไม่กลับไปทาน
ข้ าว

“โอ๊ ย อย่าพูดเลย พอนายออกไป โรงอาหารก็วนุ่ วาย

ข้ าวก็เหมือนจะกลืนไม่ลงแล้ วละ”

“บรรยากาศแย่มากเลยเหรอครับ”

สีหน้ าของมยองจุนเคร่งเครี ยดขึนเมือฟั งอาจารย์คิมพูด

641
พอลองนึกดูแล้ วในโรงอาหารก็มีจีออู ยูด่ ้ วย มยองจุนจึง
เริ มเป็ นห่วงจีอขู นมา
ึ ถึงคําพูดพรํ าจากปากของคนที
ชอบยุง่ เรื องของชาวบ้ านจะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่
เขากังวลว่าคําพูดเหล่านันจะทําร้ ายจีอหู รื อเปล่า สีหน้ า
ของมยองจุนคงดูเครี ยดมาก อาจารย์คิมมีซอนถึงพูดขึน
มาหลังจากสังเกตอาการของเขา

“เปล่าหรอก ยิงกว่าแย่ก็คือเห็นใจอาจารย์ยนุ กันน่ะสิ

พูดตามตรงเลย คนทีเห็นฮันยูฮีวอแวอาจารย์ยนุ แล้ ว
มองไม่ดีมนั ก็มีเยอะ”

“อย่างนันเหรอครับ”

642
มยองจุนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจแล้ วเริ มคลายสีหน้ าเคร่ง
เครี ยดลง โชคดีทีดูเหมือนเรื องไร้ สาระจะไม่บานปลาย
ไปอีก เมืออาจารย์คิมเห็นสีหน้ าผ่อนคลายของมยองจุน
ก็วางใจก่อนจะพูดต่อ

“ดูเหมือนว่าอาจารย์ภาคสิงแวดล้ อมจะจับกลุม่ กันอยู่

หลายคนนะ เพราะตัวนายเองก็ปฏิเสธอาจารย์ฮนั อยู่
บ่อยๆ เหมือนตังใจต่อต้ านอยูแ่ ล้ วนีนา”

“คนถูกกระทํายังวางท่าทีวา่ ไม่ชอบอยูต่ ลอด แล้ วทําไม

พวกเขาถึงทําแบบนัน… แต่ก็อย่างทีเคยพูดไป ถ้ าเรื อง
มันเงียบลงไปเลยก็คงจะดีนะครับ”

643
“แต่วา่ นายมีแฟนแล้ วจริ งๆ ใช่ไหม”

“งันจะให้ บอกว่าไม่มีเหรอครับ”

“จริ งๆ แล้ ว ก็ร้ ูกนั อยูว่ า่ อาจารย์ยนุ มยองจุนน่ะโกหกไม่

เป็ นหรอก”

อาจารย์คิมพูดแล้ วส่ายหัวไปมา

“ยังไงตอนนีคนอืนๆ ก็คงเงียบกันหน่อยแล้ วล่ะ เห็นท่า

ทางพยายามหว่านเสน่ห์ใส่อาจารย์ยนุ แล้ วบอกตามตรง
มันก็งนๆ
ั อะ”

644
“แล้ วคนทีโดนกับตัวอย่างผมจะรู้สกึ ดีตรงไหนเหรอครับ
ขอโทษทีแสดงท่าทางไม่ดีนะครับ”

“จะมาขอโทษฉันทําไมกันเล่า ว่าแต่ไม่ได้ กินข้ าวนีจะทํา

ยังไงล่ะ วันนีไม่ได้ ต้องออกไปสอนข้ างนอกทังวันหรอก
เหรอ”

“ออกไปเร็วหน่อยแล้ วค่อยพักก็ได้ ครับ”

“เฮ้ อ จริ งๆ เลยนะ… โอ๊ ะ โทรศัพท์นายมีแจ้ งเตือนน่ะ

รี บเช็กเร็ว”

“ครับ? ครับ...”
645
บทสนทนาต่อเนืองทีไม่มีความหมายอีกต่อไปสินสุดลง
แล้ ว มยองจุนยกโทรศัพท์ทีส่งเสียงแจ้ งเตือนขึนมาปลด
ล็อกหน้ าจอแล้ วเห็นข้ อความไม่กีข้ อความถูกส่งเข้ ามา

「วันนีเสร็จแล้ วจะทําอะไร」

จีอ.ู .. มยองจุนรี บใช้ นิวกดพิมพ์คําตอบอย่างรวดเร็ว

「เหนือยอะ อยากพัก」

「จะมาไหม」

646
「วันธรรมดานีนา แล้ วคาบเสริ มกับภาคคําล่ะ」

「วันนีไม่มีอะไรเลย เดียวเลิกแล้ วจะรี บกลับบ้ าน」

「โอเค แล้ วเจอกันนะ」

อาจารย์คิมมีซอนหันมาพูดกับมยองจุนทียิมกริ มออกมา
เมือคิดว่าตัวเองจะได้ ใช้ เวลาร่วมกับจีอหู ลังเลิกงาน

“นายมีแฟนแล้ วจริ งๆ ด้ วยสินะ”

647
“อะไรนะครับ”

มยองจุนตกใจกับคําถามทีไม่ทนั ตังตัว ก่อนจะล็อกหน้ า

จอโทรศัพท์แล้ วย้ อนถามกลับไป

“ดูก็ร้ ูแล้ วว่าแฟนส่งข้ อความมา สีหน้ าต่างจากปกติไป

เยอะเลยนะ”

“แล้ วปกติหน้ าผมเป็ นแบบไหนเหรอครับ”

มยองจุนแย้ งด้ วยสีหน้ าเขินอาย อาจารย์คิมจึงส่ายหัว

ไปมา

648
“จะเป็ นยังไงล่ะ ก็หน้ าบึงจะตาย”

“ผมเป็ นแบบนันเหรอครับ...”

มยองจุนทีเคอะเขินลูบคางกับคําตอบทีไม่ได้ คาดคิด
อาจารย์คิมตกใจกับภาพทีหาดูได้ ยากจนหลุดหัวเราะ

“ไม่ได้ หมายความว่าไม่ดีนะ ก็แค่ ...รู้สกึ ว่าทังทีดูออ่ น

โยนแล้ วก็มีมารยาท แต่ไม่ใช่คนทีจะยอมอยูข่ ้ างกัน
ง่ายๆ หรื อเปล่า แต่กบั แฟนคงต่างกันชัวร์ ดูโอเคเลยอะ
สามีของฉันตอนคบกันเป็ นแฟนก็แบบนี นึกถึงแต่ก่อน
เลย”

649
อาจารย์คิมพูดเสร็จก็ดงึ เก้ าอีมาทีโต๊ ะ ตอนนีคือเวลาที
กระดิงเตือนว่าเป็ นเวลาพักเทียง

มยองจุนไตร่ตรองคําพูดของอาจารย์คิมอีกครังแล้ วทอด
สายตามองหน้ าจอโทรศัพท์ทดํามืด เขาเห็นใบหน้ าของ
ตัวเองกลับมาสุขมุ อีกครัง
__________________________
__________________________
_____________
ตอนที 25

“วันนีไม่มีสติเลย”

มยองจุนบ่นพึมพําทันทีทีก้ าวเท้ าเข้ ามาในพืนทีของจีอทู ี

650
ตัวเองเริ มจะคุ้นเคยมากกว่าทีคิด ซึงจีอทู ีอยูข่ ้ างๆ มยอง
จุนตลอดก็พยักหน้ าช้ าๆ แต่ไม่ได้ ตอบโต้ อะไรเป็ นพิเศษ
กับนําเสียงเหมือนหมดเรี ยวแรง มยองจุนรู้สกึ กระวน
กระวายกับการกระทําทีคาดเดาสิงทีอยูใ่ นจิตใจไม่ได้
ก่อนจะคอยชําเลืองมองสังเกตอาการอีกคน เขาถอด
รองเท้ าแล้ วเดินเข้ ามาในบ้ าน

“อาบนําก่อนเลยไหม จะนอนก่อนแล้ วค่อยกลับใช่หรื อ

เปล่า”

จีอเู หลือบมองมยองจุนพร้ อมกับถามไถ่ มยองจุนจึง

พยักหน้ าแล้ วเดินเข้ าห้ องนอนไป

651
สีสนั ของมยองจุนแต่งแต้ มภายในบ้ านทีแทบจะไม่เคยมี
ร่องรอยการใช้ ชีวิตขึนมาทีละนิดโดยไม่ร้ ูตวั เริ มต้ นด้ วย
เสือผ้ า เพราะความแตกต่างของร่างกายทําให้ ไม่
สามารถยืมเสือผ้ าของจีอมู าสวมใส่ได้ เขาจึงค่อยๆ ขน
เสือผ้ าตัวเองมาอัดแน่นอยูเ่ ต็มมุมนึงของตู้เสือผ้ า ตังแต่
เสือนอกไปจนถึงชันในและถุงเท้ าทุกอย่างดูครบครัน แม้
แต่ตวั เขาเองก็ตกตะลึงจนหัวเราะออกมา

หลังจากวางกระเป๋ าไว้ บนเก้ าอี ก็หยิบโทรศัพท์มือถือ

ออกมาชาร์ จแบตเตอรี ทีปลักไฟบนโต๊ ะแล้ วถอนหายใจ
ออกมาอัตโนมัติ มยองจุนเริ มสับสนขึนมาแล้ วว่าห้ องนี
เป็ นห้ องเขาเองหรื อห้ องของคนรักกันแน่ ก่อนจะหยิบ
เสือผ้ าทีจะเปลียนออกมาจากตู้แล้ วถือมันเดินออกมาที
ห้ องนังเล่น

652
“ตอนนีไม่งงแล้ วนี”

จีอกู ็คงรู้สกึ เหมือนกัน อีกคนมองมยองจุนเดินออกมา

จากห้ องของตัวเองอย่างเป็ นธรรมชาติแล้ วยิมกว้ าง ซึง
รอยยิมนันทําให้ เขารู้สกึ ดีมากจนมยองจุนเองก็เผลอยิม
กว้ างออกมาโดยไม่ร้ ูตวั

“อะไรกัน เหมือนเจ้ าทึมเลย”

เมือมยองจุนเห็นท่าทางสดใสของจีอทู ีระเบิดเสียง
หัวเราะดังลันขณะทีมองหน้ าเขา จึงรี บก้ าวเดินไปหาจีอู
อย่างรวดเร็วแล้ วดึงตัวอีกคนเข้ ามากอดแน่น

653
“ยุนมยองจุน?”

ดวงตาของจีอเู บิกโพลงด้ วยความตกใจกับท่าทางทีผลุน

ผลัน ก่อนจะโอบสะโพกแกร่งของมยองจุนเอาไว้ พร้ อม
กับตบเบาๆ มยองจุนทีได้ เติมพลังจากการกระทําของจีอู
จึงกระซิบเสียงเบา

“...ขอโทษนะ”

“อะไร”

แต่มยองจุนไม่ได้ ตอบคําถามเพราะเขารู้วา่ ถึงจะพูดไป

654
คงไม่ได้ ฟังอะไรดีๆ

ทันทีทีเสียงกระดิงเตือนเวลาเลิกเรี ยนมยองจุนก็รีบเก็บ
กระเป๋ าแล้ วลุกเดินออกไป เนือจากเขาเป็ นคนยืดมันใน
การรี บกลับบ้ านอยูเ่ สมอ อาจารย์ทา่ นอืนๆ จึงไม่ได้
ตกใจแล้ วเอ่ยคําลาให้ กลับบ้ านดีๆ เท่านัน เมือเดินจํา
อ้ าวออกมาจากประตูโรงเรี ยนแล้ วเดินผ่านไปอีกสอง
ซอย มยองจุนก็หยุดรออยูต่ รงทางเข้ าตึกใกล้ ๆ จนกว่าจี
อูจะเดินผ่านมา และหลังจากนันสิบห้ านาทีด้วยความ
แม่นยํา มยองจุนก็คว้ าแขนจีอทู ีเดินผ่านตรงทีเขายืนอยู่
ก่อนจะเดินเคียงข้ างกันเข้ าไปในคอนโดของจีอู

หลังจากทานมือเย็นกันพอประมาณและชําระล้ างร่าง
กายจากความเหนือยล้ าเรี ยบร้ อยแล้ ว พวกเขาก็พดู คุย
655
นู้นนีกันบนเตียงพร้ อมกับนอนแบ่งปั นความอบอุน่ ให้ กนั
และกัน ซึงเป็ นการใช้ ชีวิตทีคุ้นเคยอย่างไม่ร้ ูตวั ในหนึง
วันทีทังคูไ่ ด้ อยูด่ ้ วยกันก็จะต้ องทําอย่างนีตลอด ถึงจีอจู ะ
ไม่เคยคิดถึงความเคลือนไหวทีไม่ทนั ได้ ตงตั
ั วแบบนัน
แต่ก็ดเู หมือนจะเข้ าใจเช่นกัน เขาจึงทําเพียงแค่ตบหลัง
กว้ างของมยองจุนไปเรื อยๆ จนอีกฝ่ ายรู้สกึ จิตใจสงบลง
มานิดหนึง ผ่านไปได้ ไม่นานนักคําตอบทีแผ่วเบาเหมือน
ลมหายใจก็ออกมา

“ฉันนึกวิธีทีดีกว่านีไม่ออก”

“ก็แล้ วมันเรื องอะไรล่ะ”

656
“เมือกี...”

ไออุน่ ร้ อนๆ ทีออกมาจากปากของมยองจุนขณะที

ตอบอย่างลังเลกระทบกับต้ นคอของจีอจู นสะดุ้งเล็ก
น้ อยกับลมหายใจอุน่ เขาเอือมมือไปโอบสะโพกแข็ง
แกร่งของมยองจุน

“กังวลไปซะทุกอย่างเลยนะ”

“แต่ตรงนันมีนายอยูด่ ้ วย”

“ยังไงมันก็พดู ไม่ได้ อยูแ่ ล้ วนีนา ไม่ใช่ไม่ร้ ูด้วยว่าจะเกิด

เรื องอะไรขึนบ้ าง”
657
จีอพู ดู พร้ อมกับตีหลังของมยองจุนดังตุบๆ

ความรักของเพศเดียวกันมักจะได้ รับการประณามจาก
สังคม รวมไปถึงจากเหล่าอาจารย์ด้วย แม้ จะรู้ความจริ ง
ว่ามันไม่มีเรื องดีเลยสักนิดกับการคบกันทังทีทํางานอยู่
ในโรงเรี ยนเดียวกันของพวกเขา เพราะฉะนันไม่วา่ จะ
มองยังไงการกระทําของมยองจุนก็เป็ นทางเลือกทีดีทีสุด
แล้ วก็ไม่ใช่วา่ เขาไม่รับรู้ความในใจของอีกคนทีพูดขอ
โทษออกมา จีอจู งึ ปล่อยทุกอย่างไว้ ด้วยคําว่าไม่เป็ นไร

“ไม่เป็ นไร เท่านีมันก็ดีกว่าคนอืนรู้นะ”

658
แล้ วพูดเพือฝั งเรื องนีเอาไว้ ทว่าคําพูดต่อไปของมยอง
จุนกลับปั กลงเข้ ามาในใจของจีออู ย่างรุนแรง

“แต่ทีผ่านมานายก็ต้องลําบากใจเพราะการกระทําทีไม่
ชัดเจนของฉัน ขอโทษนะ... ถึงมันจะช่วยอะไรไม่ได้ ก็
ตาม แต่ฉนั ก็ขอโทษทีทําให้ เจ็บปวดเพราะอะไรแบบนี
อยูเ่ รื อย”

มยองจุนพูดก่อนจะดึงตัวจีอเู ข้ ามากอดแน่น

หัวใจทีสัมผัสกับหน้ าอกเริ มเต้ นอย่างรุนแรง จีอไู ม่ร้ ูวา่

จะต้ องปลอบประโลมมรสุมของความรู้สกึ ทีโหม
กระหนําเข้ ามาอย่างไร เขาทําได้ แค่เพียงกํามือและ

659
คลายออกอยูห่ ลายครัง

ถึงจะมันใจว่ามยองจุนไม่ได้ คบกันด้ วยความต้ องการ

หรื อความใคร่ตืนๆ แต่มนั ก็เป็ นเพียงแค่การคาดเดา
หากมยองจุนไม่พดู ก็คงไม่ร้ ูความจริ งในใจทีชัดเจน แน่
นอนว่าซอจีอไู ม่สบายใจเสมอเมือคิดว่าความรู้สกึ ทีอีก
คนมีให้ มนั เป็ นแค่ความต้ องการหรื อความอยากรู้อยาก
ลองในช่วงเวลาหนึง บวกกับจุดทีอึดอัดใจเพราะไม่
สามารถคุยโวได้ วา่ พวกเขาคบกันอย่างจริ งจังจึงยิงปลุก
ปั นความรู้สกึ มากกว่าเดิม ดังนันการกระทําทีเกิดขึนใน
โรงอาหารเมือไม่นานมานีกับคําขอโทษในตอนนี สําหรับ
เขามันเปรี ยบเสมือนการบรรเทาความทุกข์ จีอถู อน
หายใจออกมาเฮือกหนึงพยายามทําให้ ความหวันไหว
ภายในสงบลง

660
“แต่ทําแบบนัน นายก็จะไม่สบายใจเอานะ”

“ฉันน่ะเหรอ ชินกับสายตาคนอืนแล้ ว ไม่ต้องสนใจอะไร

หรอก”

มยองจุนตังใจจะนับว่าเหตุการณ์ทีตัวเองเพิงเผชิญเป็ น
เรื องเล็กน้ อย

เมือเทียบกับคนอืนแล้ วมยองจุนแข็งแกร่งในการเมินเฉย
สายตาใครต่อใคร คงเป็ นเพราะได้ รับความสนใจมาก
มายมาตังแต่วยั เยาว์ ช่วงอายุยีสิบต้ นๆ เขาได้ รับความ
สนใจอย่างเปิ ดเผยยิงกว่าตอนนีเสียอีก แฟนคลับทีคอย

661
ตามติดและชืนชอบนักกีฬาเบสบอลของมหาวิทยาลัยมี
มากกว่าทีคิดเอาไว้ ทังผู้หญิงสวยๆ ของขวัญและขนม
ต่างๆ ทีแม้ จะปฏิเสธแต่ก็ยงั ถูกบังคับให้ เอากลับไป สาย
ตาทีมองอย่างเปิ ดเผยอะไรพวกนันเขาก็เคยประสบพบ
เจอจนถึงขันตกตะลึงมาแล้ ว แต่ไม่เคยเข้ าไปยุง่ เลยสัก
ครังพอๆ กับทีไม่สนใจ มยองจุนเคยชินกับเรื องแบบนัน
และรู้วิธีหลบหลีกมันได้ ดีเหลือเกิน

“ความสนใจแบบนันเดียวมันก็หายไปเองเป็ นธรรมดา
ถ้ าฉันเปิ ดเผยว่าตัวเองไม่ได้ เป็ นคนสําคัญอย่างทีคิดไว้
พวกเขาก็คงจากไปเอง”

“ทําไมนายจะไม่สําคัญล่ะ”

662
“ก็ไม่ได้ เยียมยอดอะไรเลยไม่ใช่เหรอ ฉันมันก็แค่คน
ธรรมดาแล้ วก็หวาดกลัวเพราะมีแฟนเป็ นคนดังก็เท่า
นัน”

“พูดเรื องอะไรอีกแล้ ว”

จีอหู วั เราะออกมาเมือได้ ยินมยองจุนพูด คนดังอย่างนัน

เหรอ เขาอดหัวเราะไม่ได้ กบั คําพูดทีไม่คาดคิด

“ฉันดังมากเนียนะ พูดอะไรทีเป็ นไปไม่ได้ ”

“ไม่เคยคิดล่ะสิ นายดังมากเลยนะ รู้ไหมเวลารวมตัวกัน

663
พวกอาจารย์ชอบพูดว่านายหล่อบ่อยขนาดไหน”

มยองจุนดึงตัวของจีอมู านังลงบนโซฟา หลังจากจีอู

ดินรนเพราะไม่ทนั ตังตัวก็ถกู ควบคุมด้ วยพละกําลังที
แข็งแกร่งกว่าทันทีและมันคงอยูบ่ นต้ นขามยองจุน

“นายคงไม่ร้ ูวา่ ทุกครังทีได้ ยินแบบนันฉันกังวลขนาด

ไหน”

เมือพูดจบมุมปากของมยองจุนก็คอ่ ยๆ ยกขึน แต่จีอไู ม่

เคยรู้

ถ้ าฮอตแค่กบั ผู้หญิงยังโชคดีเสียกว่า แต่ซอจีอนู ่ะโด่งดัง

664
มากในหมูผ่ ้ ชู าย แน่นอนว่ามีนกั เรี ยนคอยตามติดจีออู ยู่
พอสมควร แถมยังเหล่าอาจารย์ชนปี
ั สามทีห้ อมล้ อมอีก
คนไว้ อีก มยองจุนจึงไม่สามารถละความกังวลได้ แม้ จะ
รู้วา่ พวกเขาไม่ได้ เผชิญหน้ ากับจีอดู ้ วยความรู้สกึ เดียว
กับตัวเองก็ตาม แต่ความอยากครอบครองในส่วนของ
เขามันไม่ยอมสงบลงง่ายๆ ยิงปลายสายตาซ่อนเร้ นที
แอบส่งมาให้ คอ่ ยๆ ยืดยาวมากเท่าไหร่ ความรู้สกึ ทีเขา
มีให้ จีอกู ็ยิงเพิมมากขึนเท่านัน อย่างน้ อยในเวลาเพียง
แค่ไม่กีเดือนมยองจุนก็ลมุ่ หลงซอจีออู ย่างเต็มอก

ความจริ งเหตุการณ์ทีเกิดขึนในโรงอาหารอาจารย์เป็ น
เพียงแค่การแก้ ปัญหาชัวคราว ทีผ่านมาพวกเขาไม่ได้
แสดงท่าทีวา่ คบกันเลยจึงหลุดพ้ นจากสถานการณ์นนได้
ั
ด้ วยคําโกหก แต่มนั คือวิธีทีดีทีสุดทีมยองจุนสามารถทํา

665
ได้

ภายนอกพวกเขาเป็ นเพียงแค่อาจารย์ในโรงเรี ยนเดียว

กันเท่านัน จะแสดงท่าทีไปๆ มาๆ บ้ านของอีกฝ่ ายทีใกล้
โรงเรี ยนอย่างนีก็ยงั ไม่ได้ ถึงจะสร้ างเรื องบอกว่าแค่
รบกวนบ้ างบางครังเวลาทีเหนือยมากเกินกว่าจะกลับ
บ้ าน แต่ถ้าเกิดบ่อยขึนเรื อยๆ ก็อาจจะกลายเป็ นคําพูด
ไร้ สาระได้ มันไม่ใช่การแอบกระทําความผิดแต่ก็ร้ ูสกึ ว่า
มันต้ องเป็ นแบบนี มยองจุนจึงพยายามระมัดระวังอยู่
เสมอด้ วยความหวังว่าจีอจู ะไม่เจ็บปวดไปกว่าเขา แต่
ลึกๆ ในใจก็ปรารถนาให้ ใครสักคนอวยพรให้ ความ
สัมพันธ์ของพวกเราไม่จางหายไป มยองจุนเองก็คิด
เหมือนกับจีอแู ม้ วา่ จะไม่ได้ แสดงออกมา

666
“อาจารย์ซอจีอไู ด้ รับความรักอยูเ่ สมอเลย อาจารย์ด้วย
กันเองก็ชมว่าเป็ นคนหล่อทีสอนหนังสือเก่ง นักเรี ยนที
เชือฟั งเป็ นอย่างดีก็บอกว่าดูมีเสน่ห์แถมยังใจดี แม้ แต่
หัวหน้ าก็ยงั หาเพือนสักคนในโรงเรี ยนให้ เพราะห่วงว่า
นายจะอยูค่ นเดียวเหงาๆ ทุกคนเห็นตรงกันว่านายน่ารัก
มากจนฉันหวงเลยนะ”

มยองจุนพูดแล้ วดันศีรษะของจีอเู ข้ ามาตรงหน้ าอกเบาๆ

เส้ นผมนิมอยูร่ ะหว่างนิวมือหลังจากเขาลูบศีรษะของอีก
คนอย่างหยาบๆ แต่มมุ หนึงของหน้ าอกรู้สกึ แปลบขึนมา
จีอไู ม่ได้ ตอ่ ต้ านท่าทางไม่ออ่ นโยนแถมยังเอนตัวเข้ าหา
ยิงทําให้ เขาตืนตันหนักกว่าเดิม จากนันมยองจุนก็โอบ
สะโพกของจีอแู ล้ วพูดต่อ

667
“อยากจะบอกคนทังโลกเลยว่านายเป็ นของฉัน มันน่า
น้ อยใจนิดหน่อยทีทําแบบนันไม่ได้ แต่พอเห็นนายโมโห
ง่ายกับคนทีเข้ าหาฉัน ฉันก็ร้ ูสกึ ดีใจแล้ ว ฉันเห็นแก่ตวั
แบบนีจะดีเหรอ”

“...ก็เพราะว่าดีเลยเป็ นอย่างนีน่ะสิ”

จีอตู อบกลับ มือทีกําชายเสือมยองจุนแน่นก็เริ มสันขึน

มาเล็กน้ อย

“ถ้ าไม่ดีฉนั จะยอมอยูแ่ บบหลบซ่อนเหรอ ทังทีไม่ได้ ทํา

ผิดอะไร ถึงแม้ จะรู้สกึ ไม่ยตุ ิธรรมต้ องถูกหัวเราะเยาะ แต่
ถ้ าอยากอยูด่ ้ วยกันก็ต้องอดทน”

668
“งันอย่าทําหน้ าแบบนันสิ”

“หน้ าฉันมันยังไงล่ะ”

“ทําหน้ าเหมือนอยากจะร้ องไห้ ตงแต่

ั เมือกีแล้ ว”

มยองจุนบ่นพึมพําแล้ วลูบศีรษะของจีอทู ีโถมเข้ ามาใน

อ้ อมกอดของตัวเองด้ วยความอ่อนโยน

สีหน้ าของจีอยู งั คงกังวลใจและรู้สกึ ผิดอยูเ่ รื อยๆ ซอจีอู

ในตอนนันดูเศร้ ามาก อีกคนก้ มหน้ าอยูก่ บั ถาดอาหาร
ท่าทางเหมือนอยากจะร้ องไห้ แต่ร้องไม่ได้ ข้ างในคงมี
669
นําตาไหลหยดแหมะๆ ไปแล้ ว มยองจุนสนใจจีออู ยู่
ตลอดถึงจะแกล้ งทําเป็ นไม่มองแต่ก็คอยชําเลืองเอา
ความเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มแทงลึกลงไปในใจยังคงอยู่
จนถึงตอนนี

คูร่ ักธรรมดาโดยทัวไปก็ถือเป็ นเรื องปกติกบั การรู้สกึ หึง

หวงและรํ าคาญเพราะฝ่ ายตรงข้ ามได้ รับความสนใจ
จากใครๆ

แต่พวกเขาก็เป็ นคูร่ ักทีจิตใจวุน่ วายและวิตกกังวลเพราะ

ต้ องคอยสังเกตไม่ให้ คนรอบข้ างรับรู้เหมือนกระทําความ
ผิด แล้ วก็เริ มต้ นทังๆ ทีรู้วา่ มันยากลําบาก

670
มันเป็ นความจริ งทีจะต้ องเข้ าใจตรงนัน แต่อาชีพครูมนั
เหนือยเหลือเกิน ต้ องถูกคนอืนคอยสังเกตแม้ กระทัง
เรื องการคบแฟนด้ วยซํา แต่พวกเขาเป็ นอาจารย์โรงเรี ยน
เอกชนก็ดีกว่าหน่อย อาจารย์ฝังโรงเรี ยนรัฐบาลถ้ า
หากว่าแต่งงานกันแล้ วก็จะไม่มีทางได้ ประจําอยูใ่ น
โรงเรี ยนเดิม ยิงเป็ นอาจารย์ทีคบเพศเดียวกัน ก็ไม่ใช่วา่
ไม่ร้ ูวา่ เป็ นความสัมพันธ์ทีไม่ถกู ยอมรับอย่างเด็ดขาดใน
สังคมเกาหลีหรอก บางคนเรี ยกสิงนีกันว่ารักต้ องห้ าม
เลยด้ วยซํา ทว่าสําหรับคนทีเกียวข้ องมันก็เป็ นแค่ความ
รักธรรมดาๆ ดังนันเมือเผชิญหน้ าหน้ ากับสังคมทีถูกต้ อง
ก็มีแต่จะได้ รับแต่บาดแผลและเจ็บปวดเท่านัน มยองจุน
ลูบไล้ สะโพกของจีอทู ีแนบชิดกับอ้ อมกอดของเขาอย่าง
ระมัดระวัง

671
“ฉันจะทําให้ ดี จะไม่ทําให้ นายเสียใจ”

“เชือได้ ไหม”

“ถ้ านายไม่เชือฉันแล้ วใครจะเชือ”

“ก็นนสิ
ั เนอะ”

เสียงหัวเราะคิกคักดังขึนตรงหน้ าอกหลังจากหยอกล้ อ
กัน เพียงเท่านันบริ เวณรอบดวงตาก็เหมือนจะตืนตันขึน
มาอีกครัง มยองจุนสวมกอดจีอทู ีแนบชิดกับเขาไว้ แน่น
ก่อนจะเชยคางของอีกคนขึนมามอง แต่ดวงตาใสที
กําลังจ้ องมองเขามีนําตาเอ่อคลออยูต่ งแต่
ั เมือไหร่ไม่ร้ ู
672
“ดูสิ กําลังร้ องไห้ อยูใ่ ช่ไหม”

“ใครบอกว่าร้ องกัน”

นําเสียงเล็กๆ ทีโต้ แย้ งมีความสะอืนปนอยูโ่ ดยไม่ร้ ูตวั

มยองจุนก้ มหน้ าลงไปจุมพิตทีหางตาตกเพือหยุดหยด
นําตาอย่างอ่อนโยน

“อยูต่ อ่ หน้ าฉันร้ องไห้ ได้ เต็มทีเลย ถ้ ามีเรื องเสียใจอะไรก็

บอกกันตรงๆ ฉันอยูข่ ้ างนายเสมอ ฉันจะระวังตัว วางตัว
ดีๆ ไม่ให้ นายเข้ าใจผิดอีกแล้ ว”

673
เมือมยองจุนพูดจบนําตาก็ไหลลงมาจากดวงตาของจีอู
มยองจุนจึงยกมือเช็ดนําตาแล้ วค่อยๆ โน้ มหน้ าลงจูบ
ประทับริ มฝี ปากกับจีอู พระอาทิตย์ตกดินทีกําลังมืด
หม่นลงอย่างไม่ร้ ูตวั แต่งแต้ มห้ องนังเล่นกว้ างของจีอใู ห้
มีสีแดง เงาสะท้ อนของคูร่ ักทีกําลังหลอมละลายเป็ น
หนึงเดียวกันเริ มสัมผัสได้ ถงึ ความลึกซึง ตอนนีเวลาของ
พวกเขาได้ เริ มต้ นขึนแล้ ว

จบเล่ ม1

674