แ ส น ชั ง | 3

แสนชัง
# 36. อ่อนไหวเกินไป

"ฝ่ าบาทโปรดไว้ชวี ติ ด้วย ฝ่ าบาทหม่อมฉันผิดไปแล้ว

โปรดทรงมีพระเมตตา ไว้ชวี ติ หม่อมฉันด้วย"
พระหัตถ์ของฮ่องเต้อู่เหอตีชะงักค้าง เขามองนางโขกหัว
เต็มแรงรําร้องด้วยท่าทางลนลานกลัวตายดวงตาก็พาด
ฉายความอึมครึมขึนหลายส่วน
"หม่อมฉัน... เป็ นหม่อมฉันโง่เขลา มีตาแต่ไร้แววทําให้
ล่วงเกินพระองค์ เป็ นความผิดของหม่อมฉัน" ท่าที
ระหว่างเขากับนางทีพระราชวังฤดูรอ้ น หากใครทราบเข้า
ต้องเป็ นทีครหาแน่ นีคือบิดาของคูห่ มัน แต่นางถึงขันเคย
กอดจูบกับเขา
ฮ่องเต้อู่เหอตีเป็ นพวกทียอมฆ่าคนปิ ดปากเพือปกป้ อง
ชือเสียงราชวงศ์ ดังนันนางจําต้องแสดงท่าทีตระหนก
เกรงกลัวให้มากจึงจะสมจริง เมือคิดว่าชีวติ ตนแขวนอยู่
บนเส้นด้ายทังยังเคยทําเรืองเสือมเสียประเภทนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4

"เลิกร้องไห้แล้วลุกขึนมา" ฮ่องเต้มองท่าทางหวาดกลัว
ราวกับเขาเป็ นพยัคฆ์รา้ ยของนาง ความหงุดหงิดในใจ
พลางลดทอนลงไปไม่น้อย
"ฝ่ าบาท..." ดวงตากลมโตทีมีนําตาเอ่อล้นคลอหน่ วยช้อน
ขึนมองเขาอย่างอ้อนวอน นําใสๆ กลิงหยดลงใบแก้มงาม
ราวกับไข่มกุ แวววาว ฮ่องเต้เอือมมือลงไปหวังจะประคอง
นาง แต่หลิวจ้าวเว่ยเบียงหลบก่อนจะยันตัวลุกขึนด้วย
ตัวเอง
หน้าผากของนางแดงเพราะแรงโขกเมือครูไ่ ม่เบาเลย ชาย
หนุ่มยืนมองหน้านางอย่างครุน่ คิด ใบหน้าทีถวิลหา สตรี
ทีหายไปหลังจุมพิตลึกซึงกับเขา คนทีติดค้างอยูใ่ น
ความคิดเขาตลอดหลายเดือนนี
"มิบงั อาจ... หม่อมฉันโง่เขลา---"
"ทําไมเจ้าดูไม่เก่งกล้าเหมือนตอนอยูท่ วัี งหลิงซาน ยามนี
เกิดอยากรักษามารยาทชายหญิงขึนมาแล้วหรือ" ฮ่องเต้อู่
เหอตีทรงตรัสไม่จริงจัง แต่คนฟั งกลับทรุดฮวบเพราะมี
ชนักติดตัว
คูห่ มันขององค์ชาย ทีแอบมีสมั พันธ์กบั ฮ่องเต้ หากคิดดู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5

แล้วมีแต่สตรีเท่านันทีผิด โอรสสวรรค์ยอ่ มไม่แปดเปื อน

โทษทัณฑ์ทงหมดสมควรตกลงบนหั
ั วนาง
หญิงสาวเก็บรอยยิมเย้ยหยันความอยุตธิ รรมเอาไว้ในใจ
ขณะทีทิงกายลงไปบนพืนอย่างตระหนกอีกครัง "หม่อม
ฉันสมควรตาย สตรีไม่สาํ รวม ไม่เข้มงวดจรรยาหญิงจน
ล่วงเกินเบืองสูง เป็ นความผิดของหม่อมฉัน"
ฮ่องเต้ทรงถอนปั สสาสะ มองความตืนตระหนกของนาง
จากคําพูดเล่นไม่กคํี าของเขาด้วยความอ่อนพระทัย คราว
นีทรงประคองนางลุกโดยไม่ให้นางมีโอกาสเบียงกายหลบ
เลียงอีก ไม่เพียงเท่านันยังลากนางไปนังลงบนตังดีๆ
ขณะทีเขายืนอยูต่ รงหน้า
"รูว้ ่าทําผิดเช่นนันก็ตอบคําถามเรามาให้ชดั เจน เหตุใด
เจ้าไม่ไปทีสระบัวอีก" เขาเกลียเช็ดนําตาบนหน้านางบาง
เบา ทันได้เห็นแววตาวูบไหวทีไม่กล้าเงยสบกับเขา ไม่
นานก็เห็นสองแก้มของนางแดงขึนมา
ตัวของนางเย็นเฉียบเขาจึงระลึกได้วา่ อีกฝ่ ายเพิงเปี ยกฝน
มา ดังนันจึงหมุนกายไปผ้าผืนหนึงทีคิดว่าใช้ได้มาคลุม
ตัวนางไว้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6

"ใต้เท้าก็ทราบแล้ว" นางยอมแก้ตาม เอียงหน้าหลบพลาง

พูดเสียงเบา "ข้าน้อยมีคหู่ มันคูห่ มายอยูแ่ ล้ว... เรืองวัน
นันท่าน.. ข้า ...ชายหญิงไม่ควรสนิทสนมกันเกินควร
เรืองในคืนนันข้าน้อยไม่... ข้าน้อยจึงรูส้ กึ ตระหนกมาก
ทังรูส้ กึ ผิดต่อคูห่ มัน อีกทังอย่างไรก็ไม่อาจลบหลู่เบืองสูง
... ข้าน้อยมีราชโองการติดตัว แม้ใจจะอยากไปพบท่าน
แต่ดว้ ยเหตุและผลทังหลาย ข้าน้อยจึงเลือกจะไม่ไปพบ
ท่านอีก" หญิงสาวแสร้งเอ่ยปากพูดจาติดขัด หนึงขัดเขิน
ทีต้องกล่าวราวกับสารภาพความในใจ สองคือกลัวอํานาจ
บารมีของโอรสสวรรค์ ดังนันจึงเลือกใช้คําเพือเลียงการ
กล่าวโทษทีเขาล่วงเกินนาง
"เจ้าเป็ นถึงบุตรีสกุลหลิว นับว่าเกินคาดจริงๆ" ยามทีพบ
นางหญิงสาวสวมใส่ชุดเสือผ้าสีซดี เก่ามีรอ่ งรอยการปะชุน
ดังนันเขาจึงมองข้ามสกุลหลิวทีนับว่าเป็ นสกุลทีมังคัง
อันดับต้นๆ ของต้าถง ใครจะคิดว่านางเป็ นคนจากจวนนี
"ขอฝะ--- ใต้เท้าอย่าเข้าใจผิด เดิมทีช่วงทีผ่านมา
เนืองจากท่านยายของข้าน้อยป่ วยหนักเรือรัง บิดาจึงให้
ข้าน้อยใช้โอกาสก่อนทีจะต้องเตรียมตัวแต่งงานไปคอย
แสดงความกตัญ ตู ่อท่านยายทีจินหยาง มารดาของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7

ข้าน้อยสินแล้วดังนันจึงมีแต่ตวั ข้าน้อยทีสามารถเป็ น
ตัวแทนของมารดาได้ ...ข้าน้อยใช้ชวี ติ อยูท่ จิี นหยางไม่ได้
กลับมาอยูจ่ วนสกุลหลิวนานทีเดียว บังเอิญน้าชายได้
เลือนตําแหน่ง ทังยังมีโอกาสได้ตามเสด็จไปพระราชวัง
ฤดูรอ้ น ครอบครัวน้าชายมีเพียงน้าสะใภ้ทกํี าลังตังครรภ์
ไม่มใี ครอืน น้าชายเห็นว่าข้าน้อยอุดอูอ้ ยูแ่ ต่ในจวนจึง
อยากพาข้าน้อยไปเปิ ดหูเปิ ดตา ทังถือโอกาสให้ขา้ น้อย
ช่วยดูแลน้าสะใภ้อกี แรง ยามทีไปวังหลิงซานนันข้าน้อย
จึงไปกับคนสกุลเถาหาใช่คนสกุลหลิว"
หลิวเฉียนรึจะอยากให้นางไปแสดงความกตัญ ตู ่อท่าน
ยาย ยามนันเพราะนางเกิดเรืองติดๆ กัน ทังยังมีปัญหา
ข่าวลือไม่ดกี บั ฮูหยินของจวน บิดาจึงตัดรําคาญด้วยการ
ส่งนางออกไป หากเป็ นคุณหนูคนอืนอาจจะถูกจับไปขัง
ในอารามสักแห่ง แต่หลิวเฉียนยังนับเป็ นคนมีหวั คิด
หลิวจ้าวเว่ยมีพนั ธะหมันหมายกับผูส้ งู ศักดิ ทังยังไม่แน่
ว่าวันหน้าใครจะได้ครองแผ่นดิน ไม่แน่ในอนาคตสกุล
หลิวอาจจะต้องผลักดันให้นางปี นป่ ายขึนทีสูง การส่งไป
อยูอ่ ารามเป็ นบทลงโทษสตรีทรูี ก้ นั ทัว หากส่งหลิวจ้าว
เว่ยไปมิเท่ากับยอมรับคําครหาและข่าวลือหรือ เช่นนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8

นับว่าเป็ นการสร้างจุดอ่อนแล้ว วันหน้าหากคิดจะอุม้ ชู

นางศัตรูอาจเอาจุดด่างพร้อยเหล่านีมาเล่นงานได้ ดังนัน
แทนทีจะถูกส่งไปถือศีลกินเจอยูใ่ นวัด หลิวเฉียนจึงเลือก
ส่งนางไป 'แสดงความกตัญ 'ู ทีสกุลเถาแทน
แต่นางเคยเล่าเรืองของตนเองกับความไม่ลงรอยในสกุล
ให้ฮอ่ งเต้อู่เหอตีฟั งเอาไว้กอ่ นแล้ว ดังนันต่อให้ยามนีนาง
พูดจาอ้อมค้อมปั นคําสวยหรูแค่ไหน เขาก็ชดั เจนในใจ
แล้วว่านางถูกขับออกจากจวนเพราะมีปัญหากับแม่เลียง
ยามทีนางพูดกับเขาทีวังหลิงซานทุกอย่างล้วนเป็ นเรือง
จริงเพียงแต่จะพูดมากพูดน้อย เลือกพูดในแง่มมุ ใดให้
นางได้ประโยชน์กเ็ ท่านัน หากยามนีเขาส่งคนไปสืบสาว
ย่อมประจักษ์ว่านางไม่ได้กล่าวความเท็จ ความไว้เนือเชือ
ใจยิงจะเพิมพูนขึนอีก
หลุมพรางทีแยบยลทีสุดคือหลุมพรางความจริง ใช้ความ
จริงเป็ นบ่อพรางสายตา ก่อนจะซ่อนกับดักปลายแหลม
คมเอาไว้ขา้ งใต้ รอเวลาให้คนกระโดดลงมาเพราะชะล่าใจ
ฮ่องเต้อู่เหอตีได้ยนิ แล้วไม่พดู อะไร ยามอยูท่ วัี งนางเคย
บ่นอย่างตรงไปตรงมากับเขาเกียวกับความยุง่ ยาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9

ซับซ้อนในจวน เรือนหลังไม่สงบ พีน้องไม่ปรองดอง แม่

เลียงลูกเลียงไม่อาจเข้ากันได้ ดังนันเขาจึงไม่สงสัยเรืองที
นางถูกส่งไปอยูจ่ นหยาง
ิ
"เจ้าไม่รจู้ กั เราหรือ?" เขายังคงสงสัย ในฐานะบุตรีสกุล
ใหญ่นางย่อมต้องเคยเข้าวัง จะไม่เคยเห็นหน้าฮ่องเต้เลย
หรือ
"เรียนใต้เท้า... ตัวข้าน้อยยามมารดามีชวี ติ อยูเ่ คยเข้าวัง
จริงเจ้าค่ะ แต่โดยมากจะเป็ นงานเลียงของเจ้านายสตรี
เด็กอย่างหม่อมฉันเคยเห็นฮ่องเต้กเ็ พียงแต่แสงสะท้อน
จากชุดคลุมสีทองทีอยูไ่ กลลิบเท่านัน" นางเอ่ยพลางมอง
ชุดมังกรบนตัวเขาด้วยสายตาหม่นหมอง "แต่หลังจากสิน
มารดาแล้ว ข้าน้อยก็ไม่ได้เข้าวังบ่อยนัก มาแต่ละครังก็
ไม่ได้ชมพระบารมีของฝ่ าบาท ได้แต่เก็บตัวอยูใ่ นซอกห
ลืบห่างไกลเพือรอให้งานจบเท่านัน ดังนันพระพักตร์ของ
โอรสสวรรค์เป็ นเช่นไร ข้าน้อยไม่อาจจําได้เลย"
จูๆ่ เขาก็เปลียนเรืองทําให้หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่แน่ใจ
ว่าจะเอ่ยคําไหน หากยืนอยูค่ งทิงตัวลงไปคุกเข่าขอพระ
เมตตาอีกรอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0

"ข้าน้อยโง่เขลา... ประพฤติตนผิดจารีตนับว่า นับว่า..."

"ก่อนไปจินหยางข้าน้อยเพียงแต่เคยพบท่านอ๋องบ้างตาม
งานเจ้าค่ะ แต่ไม่เคยพูดคุยกันเป็ นการส่วนตัวเลยสักครัง
กระทังกลับมาถงเยียนอีกครังได้พบปะพูดคุยกับท่านอ๋อง
ทีงานชิมชา หลังจากนันท่านอ๋องเคยมาเยียมท่านย่าที
จวน และเคยพาข้าน้อยไปทานอาหารทีเหลาอาหาร...
นอกจากนันก็มรี ะยะนีทีลีกุย้ เฟยเรียกข้าน้อยเข้าวังเพือ
ไปพูดคุยด้วยบ่อยครังเจ้าค่ะ" นางเล่าเสียงเบาพลางลอบ
ดูสหี น้าเขา ยิงยามทีนางเล่าว่าทําอะไรกับอันอ๋องบ้างก็
เห็นแววทะมึงตึงพาดผ่านดวงตาสีนิลลําลึกนัน ยิงทําให้
นางมันใจว่าตนเดิมพันมาถูกทาง
"ฝ่ าบาท!" หลิวจ้าวเว่ยร้องเสียงหลง ไม่ยอมพูดจา
ธรรมดาอีกต่อไป "ฝ่ าบาทหม่อมฉันรูว้ า่ ก่อเรืองใหญ่ทงยั
ั ง
ทําตัวไม่เหมาะสมยิงนัก แต่ขอทรงโปรดอย่าทรงยกเลิก
สัญญาหมันเลยนะเพคะ หม่อมฉันยินดีจะปรับปรุงตัว
ชําระจิตใจร่างกาย และถือศีลอย่างเคร่งครัด แต่ขอ
พระองค์อย่าถอนราชโองการเลย หรืออย่างน้อยก็ขอเวลา
ให้หม่อมฉันแสร้งป่ วยหนัก ถูกส่งไปรักษาตัวในชนบท
ถึงยามนันแล้วค่อยถอนสัญญาหมันหมายเถิด ขอทรง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1

พระเมตตา" นางนําตาคลอเบ้า ดวงตาวาววับช้อนขึนมอง

เขาอย่างวิงวอน แต่ยงพู
ิ ดยิงได้เห็นว่าโอรสสวรรค์ยงิ
พิโรธ
"พูดเช่นนีหมายความว่าเจ้ามีใจรักใครอันอ๋อง อยากจะ
แต่งให้เขาจนไม่กลัวตายเลยสินะ หากไม่ได้แต่งก็จะปลีก
วิเวกชัวชีวติ ?"
"หามิได้" หญิงสาวได้ยนิ ถ้อยคําบาดใจก็นําตาร่วงเผาะ
"ความรูส้ กึ ของหม่อมฉันเป็ นเช่นไรฝ่ าบาทล้วนทราบดีอยู่
แล้ว ยามทีอยูว่ งั หลิงซานหม่อมฉันเคยกราบทูลไปแล้ว
ทังสิน"
ใช่ นางเคยบอกแล้วว่าไม่ได้รกั ใคร่สนิทสนมกับคูห่ มัน
แต่กบ็ อกด้วยเช่นกันว่าจะแต่งกับเขา เหมือนเช่นตอนนี
"หากเจ้าไม่รกั เขาเจ้าจะแต่งกับเขาทําไม" ชายหนุ่มถอน
หายใจเฮือก ไม่อาจทนเห็นนําตาทีร่วงเป็ นสายของนาง
ได้จงึ ประคองหน้านางไว้ในอุง้ มือ ค่อยๆ ยกชายผ้าทีคลุม
ตัวนางอยูข่ นซั
ึ บเบาๆ อากัปกิรยิ าดูเหมาะเจาะอ่อนโยน
มาก
สมแล้วทีเป็ นโอรสสวรรค์ ผ่านสงครามวังหลังมานับไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2

ถ้วน รูว้ ธิ หี ลอกล่อสตรีอย่างถ่องแท้จริงๆ... หญิงสาวนึก

ชืนชมอยูใ่ นใจ
"บอกข้าสิว่าเจ้ามิได้มใี จให้ขา้ แม้แต่น้อย" เสียงทุม้ กระซิบ
ถามนําเสียงคล้ายคําปลอบประโลมชวนให้อนุ่ ซ่านในใจ
ยิงนัก แต่นนกลั
ั บทําให้หญิงสาวยิงร้อนใจ
"ฝ่ าบาท หม่อมฉันมิบงั อาจ... เรืองนีไม่สมควรอย่างยิง"
"หม่อมฉันมิกล้า" หญิงสาวเม้มปากแน่นแล้วพยายาม
เบือนหน้านีจากอุง้ มือของเขาทีลงแรงมาขึนเรือยๆ แต่
สุดท้ายก็ถูกบังคับให้หนั กลับไป
"หม่อมฉัน... ชัวชีวติ สตรีมไี ม่กสิี งทีต้องรักษา หม่อมฉัน
เคยกราบทูลไปแล้วถึงความตังใจของมารดาทีอยากให้
หม่อมฉันแต่งงานออกจากจวนอย่างสง่าผ่าเผย มีชอเสี ื ยง
ดีงาม ไร้ขอ้ ครหา แม้หม่อมฉันจะมีนิสยั ไม่ดี ไม่สาํ รวมอยู่
บ้าง แต่ความตังใจนีของมารดานันหม่อมฉันยึดถือเสมอ
มา..." นางก้มหน้าหลบตาพลางบีบนิวตัวเอง "สตรีทถูี ก
ถอนหมันแต่เดิมก็ถูกติฉนิ นินทาอยูแ่ ล้ว อีกทังยังถูกตรา
หน้าว่าบกพร่อง ยิงถ้าฝ่ ายชายเป็ นฝ่ ายถอนหมัน สตรี
นางนันก็จะแต่งออกยาก ...ยิงถ้าฝ่ ายชายเป็ นผูส้ งู ศักดิ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3

อย่างท่านอ๋อง หากทรงถอนหมัน ชัวชีวติ นีคงไม่มบี ุรุษที

ดีคนใดกล้าแต่งกับหม่อมฉันอีก ทังตอนนีหม่อมฉันขึนรํา
ไปแล้ว นับว่าคงมีชอเสี
ื ยงไม่น้อย หากเกิดเรืองขึน
ชือเสียงคงย่อยยับป่ นปี ยิงกว่าสตรีทวไปนั
ั ก"
"...หม่อมฉันรูว้ า่ ได้ก่อเรืองใหญ่และไม่คคู่ วรกับท่านอ๋อง
อีกต่อไปแล้ว แต่วา่ ... แต่ว่า... อย่างน้อยก็ขอเวลาให้
หม่อมฉันได้หาทางออก ขอทรงเห็นแก่ความตังใจของ
มารดาทีวายชนม์ไปแล้วของหม่อมฉัน อย่าทรงรีบร้อน
ถอนราชโองการเลยเพคะ" นางโค้งให้เขาตําอย่างน่า
สงสาร
"เจ้าจะกังวลเรืองพวกนันไปทําไม ถอนหมันแล้วเราก็รบั
เจ้าเข้าวัง ไม่ดตี รงไหน" เขานังลงข้างนางพลางกล่าว
อย่างสบายๆ แต่หญิงสาวเบิกตาโพลงส่ายหน้าพรืด
"ไม่ได้นะเพคะ ไม่ได้เด็ดขาด"
"เหตุใดไม่ได้ หรือเจ้าไม่อยากเข้าวัง" สุรเสียงเข้มลึกตรัส
อย่างไม่พอพระทัย
"หามิได้" หญิงสาวนําตาหยดอีกรอบ สีหน้าอึดอัดใจ
"เป็ นพระกรุณาแล้ว... แต่หม่อมฉันทําอย่างนันไม่ได้ ฝ่ า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4

บาททรงยินยอมให้หม่อมฉันออกบวชชัวชีวติ หลังจาก
ถอนหมันเถิดเพคะ หม่อมฉันสาบานจะบําเพ็ญตนอย่าง
เข้มงวด"
"เลิกพูดเรืองจะไปจากข้าสักที พูดมาว่าปั ญหามันอยู่
ตรงไหน"
"ฝ่ าบาท... หากหม่อมฉันถอนหมันกับท่านอ๋อง ทุกคํา
ครหาย่อมพุง่ ตรงมาทีสตรีอย่างหม่อมฉันอยูแ่ ล้ว หาก
หลังจากนันหม่อมฉันถวายตัวเข้าวังหลัง... ชือเสียงหม่อม
ฉันจะเหลืออะไรอีกเพคะ ...ฝ่ าบาทเป็ นโอรสสวรรค์ ไม่มี
ผูใ้ ดกล้าติฉินพระองค์ แต่สตรีทเปลี
ี ยนจากลูกไปพ่อ
เปลียนจากองค์ชายไปหาฮ่องเต้ มิใช่จะเป็ นคนมักใหญ่ใฝ่
สูง เป็ นนางจิงจอกทีใช้มารยาล่อลวงผูค้ นหรือเพคะ ...
หม่อมฉันขออาจหาญทูลทัดทาน แม้จะรูส้ กึ ปวดใจ แต่
หากทําเช่นนัน หม่อมฉันคงไม่มหี น้าไปพบมารดาใน
ปรโลกแล้ว"
ฮ่องเต้อู่เหอตีมองนางนิง นางเคยยืนยันกับเขามาแล้วว่า
จะแต่งกับคู่หมัน ตอนทีเขาคิดว่าอาจจะหาทางช่วยนางที
วังหลิงซาน ยามนันนางก็ยนื ยันเรืองสัญญาทีให้ไว้กบั
มารดา ยามนีก็ไม่ต่างกัน เห็นได้ชดั ว่านางจริงจังและตัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5

มันมาก ยอมออกบวชชัวชีวติ ยอมใจกล้าทูลทัดทานเขา

เพือรักษาชือเสียง
นางเป็ นสตรีทใจกล้
ี าและเถรตรง หากเขาบีบบังคับจะเอา
ให้ได้ เขาเชือว่านางก็กล้าทําเรืองทีไม่คาดคิดเพือไม่ให้
คนครหาแน่
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจ ดึงมือเล็กทีเห็นนางบีบจนแดงมา
ลูบเบาๆ "เรืองนีเอาไว้คอ่ ยคุยกัน เราเป็ นถึงโอรสสวรรค์
จะหากทางออกให้เจ้าไม่ได้เชียวหรือ... ยามนีเราได้พบ
เจ้าอีกครังก็พอแล้ว"
"ฝ่ าบาทจะทรงลงโทษ..."
"ไม่ลงโทษอะไรทังนัน แต่หลังจากนีเจ้าไม่ตอ้ งทําตัวสนิท
สนมกับอันอ๋องอีก อยูใ่ นจวนดีๆ อย่าหลบหน้าเราอีกก็
พอ"
"ฝ่ าบาท" นัยน์ตาของนางฉายแววซาบซึงจนพูดไม่ออก
เมือได้ยนิ คําให้อภัยจากเขา ชายหนุ่มชะโงกหน้ามา
จุมพิตเบาๆ บนแก้มเนียนทีเปี ยกชุม่ ไปด้วยนําตา
"หนาวหรือไม่ เจ้าควรจะเปลียนชุดได้แล้ว เหตุใดยังสวม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6

ชุดนีอยูอ่ กี "
"ขอประทานอภัย เมือครูห่ ม่อมฉันกระวนกระวายจนทํา
อะไรไม่ถูก เลย..."
"เอาเถอะๆ เรารูแ้ ล้วว่าเจ้าตกใจมาก" เขาหัวเราะเบาๆ
ภาพนางบนลานเมือครูย่ งั คงงดงามตรึงใจราวกับความ
ฝั น ช่างล่อลวงจิตใจบุรุษทีได้ยล ในยามนีเห็นว่านางอยู่
ในอุง้ มือเขา ชายหนุ่มก็รสู้ กึ คล้ายได้รบั ชัยชนะและ
ลําพองใจอยูไ่ ม่น้อย
แท้จริงแล้วฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้สนใจเรืองทีนางเป็ นคูห่ มัน
ของพระโอรสเลยด้วยซํา ว่ากันว่าใต้หล้านีเป็ นของโอรส
สวรรค์ สตรีทวทัั งแผ่นนีก็เป็ นของเขา ดังนันเขาจะให้นาง
แต่ง หย่า ถอนหมัน ล้วนเป็ นเรืองเล็กทังสิน แม้จะเป็ น
คูห่ มันของพระโอรส แต่ในสายตาของโอรสสวรรค์แล้ว
พระโอรสของเขาไม่ต่างจากขุนนางคนหนึง อีกทังยังเป็ น
ตัวอันตรายทีคิดจะแย่งชิงบัลลังก์ของเขาด้วยซํา ดังนัน
ความรูส้ กึ ระหว่างพ่อลูกนันมีแต่ความแห้งแล้งจืดชืด ตัว
เขาแต่ไหนแต่ไรก็รสู้ กึ สนิทใจกับพระธิดาทีไม่มที าง
สันคลอนบัลลังก์เขามากกว่าพระโอรสอยูแ่ ล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7

แต่แม้ในใจจะไร้ความรูส้ กึ แค่ไหน ฮ่องเต้ทเป็

ี นพระบิดา
ของคนทังใต้หล้า จะหักหลังพระโอรสตัวเองโดยไม่สน
พระทัยอะไรเลยแบบนันจะทําให้ภาพลักษณ์ของราชวงศ์
เสือมเสีย ดังนันแม้จะอยากให้นางเข้าวังรวดเร็วดังใจก็คง
ต้องไตร่ตรองให้รอบคอบก่อน ยามนีได้พบนางแล้วเขา
ย่อมไม่ปล่อยให้คลาดสายตาอีก เท่านีก็พอแล้ว
"จริงๆ แล้วมีอกี เรืองทีหม่อมฉันต้องทูลขออภัยโทษ"
"หืม" เขาลูบแก้มนางเบาๆ หูกเ็ งียฟั งเสียงหวานสันเครือ
นาง
"ตามจริงวันนีคนทีต้องขึนรําคือน้องรองของหม่อมฉัน แต่
นางป่ วยกะทันหันทําให้หม่อมฉันต้องขึนรําแทน เรืองนี
นับว่าผิดปกติอยูบ่ า้ ง แต่ทา่ นน้าของหม่อมฉัน...ท่านรอง
เจ้ากรมพิธกี ารต้องตัดสินใจเพือไม่ให้พธิ วี นั นีติดขัด บิดา
หม่อมฉันก็เห็นควรว่าปั ญหาเกิดจากคนสกุลหลิวจึงให้
หม่อมฉันขึนรําแทนน้องสาว เรืองนีถือว่าหม่อมฉันขอ
ประทานอภัยแทนท่านน้าชายและคนสกุลหลิว หากจะมี
คนต้องถูกลงโทษก็ขอให้เป็ นหม่อมฉันเอง ขอพระองค์
โปรดละเว้นโทษคนสกุลหลิวกับท่านน้าด้วยเพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8

"หากเราไม่เอาเรืองแล้วเราจะได้อะไร" เขายิมกรุม่ กริม

มองใบหน้าซีดทียามนีเริมขึนสีระเรือน่ามองด้วยความ
หลงใหลพึงใจ
หญิงสาวเอียงคอหนีพระพักตร์หล่อเหลาทีโน้มเข้ามาคลอ
เคลียจนเกือบชิด ดวงตาไม่อาจจับจ้องอีกฝ่ ายได้โดยตรง
เพราะความเร่าร้อนทีส่งผ่านมาทําให้ใบหน้าของนางร้อน
ผ่าวไปหมด
แม้ในใจหลิวจ้าวเว่ยจะรูส้ กึ เหมือนกําลังหลังเลือดกับ
ความใกล้ชดิ เกินพอดีนี แต่สหี น้าท่าทางก็ยงั ข่มกลันและ
เสแสร้งได้อย่างแนบเนียน
"จ้าวเว่ยตําต้อย ไม่คดิ ว่ามีของลําค่าใดทีจะทูลเกล้าถวาย
ได้อย่างเหมาะสม"
"มอบจุมพิตคืนให้เราก็ได้แล้ว" เขายิมเผล่กล่าวอย่าง
หยอกล้อ
หลิวจ้าวเว่ยมองเขาด้วยดวงตาพราวระยับ มีทา่ ทีเอียง
อาย ครูห่ นึงก็ไม่คดิ จะเป็ นฝ่ ายมอบจูบให้ตามทีเขาสัง แต่
โอรสสวรรค์กลับไม่ใส่ใจ เขาเป็ นฝ่ ายยอมโน้มหน้าเข้าไป
จุมพิตริมฝีปากอวบอิมทีแต้มสีชาดนันอย่างนุ่มนวล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9

หลิวจ้าวเว่ยปิ ดตา ยอมรับสัมผัสทีมีกลินเหล้าจางๆ

รสชาติของมันขมฝาดทว่าครูห่ นึงกลับแผ่ความเผ็ดร้อน
ทรงใช้พระหัตถ์รงท้ั ายทอยของนางเอาไว้เพือไม่ให้ผละ
ห่างขณะทีปรับเปลียนมุมพระพักตร์เพือกวาดรับ
ความรูส้ กึ ทีโหยหามาตลอด
หญิงสาวขวยเขินเอียงอายอยูบ่ า้ งแต่ไม่นานก็ตอบรับเขา
โดยการเป็ นผูต้ ามทีดี สองหนุ่มสาวแลกเปลียนจุมพิต
ลึกซึงทีกล่อมให้สติสมั ปชัญญะชาดิก แทบลืมสินว่าตนอยู่
ทีไหนและทําอะไรอยู่
รสชาติเลิศลําของสาวงามนันรัญจวนใจ แต่ก่อนทีโอรส
สวรรค์จะได้ละเลียดชิมไปไกลกว่าริมฝีปากสวยเสียง
ตะโกนด้านนอกก็ทาํ ให้พวกเขาต้องชะงัก
"มีคนร้าย!"
"คุม้ กันฝ่ าบาท!"
แม้จะไม่มใี ครเข้ามาด้านในห้องนัน แต่หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ
ได้วา่ คงมีองครักษ์เงาล้อมห้องเอาไว้หมดแล้วอย่าง
หนาแน่น นางหันมามองคนข้างตัวทีถอนจุมพิตออกไป
อย่างเสียดาย เขาไม่มที า่ ทางกังวลทังยังถอนหายใจอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0

เบือหน่ายด้วยซํา
"เจ้าอยูใ่ นนีอย่าออกไปไหน" เขาหยัดตัวลุกขึนยืนเต็ม
ความสูงตบบ่านางเบาๆ "อีกเดียวด้านนอกก็เรียบร้อย ...
วันหลังเราจะให้คนไปพบเจ้า"
"เพคะ"
เขาเงียบมองนางอยูอ่ กี อึดใจหนึง ก่อนจะใช้นิวไล้บนริม
ฝีปากงามนันแล้วจึงผละไป ร่างสูงหายวับออกไปทาง
หน้าต่าง หญิงสาวเห็นเงาขบวนคนตามหลังเขานับสิบ จึง
ค่อนข้างแน่ใจว่าฮ่องเต้คงจะไม่ตายในวันนี
เมือแผ่นหลังของคนในชุดคลุมมังกรพ้นไปจากครรลอง
สายตา หลิวจ้าวเว่ยก็ปิดหน้าต่างทุกบานและประตูให้
แน่ นหนา เสียงเอะอะวุน่ วายด้านนอกไม่ได้ทําให้นางใส่ใจ
แม้แต่น้อย
ยามนีหญิงสาวรูส้ กึ เหมือนชามทีแบกนําเอาไว้หนักจน
ใกล้จะล้มควํา นางใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากโดยไม่ถนอม
บนใบหน้ามีแต่ความเหียมเกรียม ชิงชัง รังเกียจ
หญิงสาวถ่มนําลายทิงอย่างขยะแขยง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1

แม้นางจะทบทวนแผนการมานับพันครังและรูด้ วี ่าต้องทํา
อย่างไรถึงจะหยังผลได้ดงใจ ั แต่เมือลงมือทําจริงๆ วันนี
ทังวันนางรูส้ กึ ว่าตนรับนําหนักทีหนักอึงเกินตัว
ความแค้นเป็ นพลังทีผลักนางให้ลงมือได้ทุกอย่าง
ขณะเดียวกันก็แผดเผาจิตวิญญาณของนางให้เหนือยอ่อน
จนแทบไม่อยากหายใจ
ความอึดอัดทีสุมแน่นในอก ทังยังต้องอดทนรับสัมผัสน่ า
ขยะแขยงเหล่านันทําให้หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ เหนือยราวกับวิง
หลงอยูใ่ นหุบเขารกร้าง
นางคล้ายจะหมดแรง มาดนิงสงบทีรักษาไว้สนคลอนจน
ั
ไม่อาจรักษาไว้แม้แต่ใบหน้าเรียบเฉย บนใบหน้างดงาม
ฉายความร้ายกาจออกมาอย่างชัดเจน
ดวงตากลมกวาดมองไปทัวห้อง เมือเห็นกาเหล้าทีพวก
นางรํายกมาให้นางก็เดินโซเซไปยกมันขึนกรอกลงคอ
เพือล้างปาก คิดจะใช้ความร้อนของเหล้าชําระสัมผัสน่า
รังเกียจเหล่านันออกไปจากความรูส้ กึ
เหล้าเหล่านีเป็ นเหล้าทีใช้ในพิธกี าร ดังนันจึงมีฤทธิแรง
กว่าปกติมาก หลิวจ้าวเว่ยเทมันเข้าปากโดยไม่สนใจจะใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2

แม้กระทังจอก นางดืมรวดเดียวครึงกาก่อนจะกลับมานัง
ลงเงียบๆ
ดวงตาคู่สวยฉําวาว นางใช้แขนเสือเช็ดปากอย่างไม่ยหระ
ี
พยายามนังเพือตังสติแต่เหล้าแรงร้อนลงไปถึงกลางอก
จนหญิงสาวรูส้ กึ ได้ บนใบหน้าของนางแดงกําขึนเรือยๆ
แต่สหี น้าสงบลงมากจากท่าทีเปิ ดเผยเมือครู่
หญิงสาวลูบหน้า พยายามตังสติกอ่ นจะลุกขึนเพือเปลียน
ชุด แต่ท่าทีสงบทีได้คนื มาชัวคราวกลับหายไปทันทีทนาง
ี
ลุกขึนยืน ยามนันเองทีนางประจักษ์ว่าเหล้าทีเพิงกรอกลง
คอนันมีฤทธิรุนแรงแค่ไหน วูบเดียวทีคิดจะก้าวเดินก็เซ
ไม่เป็ นท่า
หญิงสาวขันตัวเอง นางเอามือเท้าโต๊ะหัวเราะสภาพ
ตัวเองอยูค่ รูห่ นึงก็ความขบขันจะค่อยๆ เลือนหายไป
แปรเปลียนความอ่อนล้าและน่าสมเพช
นางเหนือย...
เหนือยกว่าทีคิดเอาไว้
ตลอดวันนีนางลงแรงใจแรงกายไปมากมายเหลือเกิน นาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3

รูส้ กึ โดดเดียวและอ้างว้างเกินกว่าจะรักษาความนิงเฉย
เย็นชาเอาไว้ได้อกี เหมือนชามนําทีล้มเสียแล้ว ความ
อ่อนไหวและเหนือยล้าควําทะลัก
...ยากเกินกว่าทีนางจะเก็บงําอารมณ์ทแท้
ี จริงเอาไว้ใน
เวลานี
หญิงสาวเปลียนเสือผ้าลวกๆ ไม่ได้สนใจว่าผ้ามัจฉามีค่า
ควรเมืองอะไร นางโยนมันทิงไว้ในกองผ้าก่อนจะเปลียน
กลับเป็ นชุดทีสวมมาวันนี
เสียงวุน่ วายด้านนอกสงบลงบ้าง คนร้ายอาจจะโดนจับไป
แล้วหรือไม่คนคงตายกันหมดแล้ว ฤทธิสุราทําให้หญิง
สาวไม่ขบคิดอะไรให้ลกึ ซึง เลือกจะเปิ ดประตูออกไปจาก
ห้อง หวังแค่อยากกลับเรือนไปทิงตัวนอนข้ามวันข้ามคืน
เพือกอบกูแ้ รงกายแรงใจคืนมาเท่านัน
"จ้าวเว่ย"
หญิงสาวหยุดฝีเท้าไว้ตรงหน้าประตู เมือเปิ ดมันออก
มาแล้วพบว่าเนียเถียนชิงยืนอยูท่ นัี น
"ท่าน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4

นางไม่เข้าใจ... ไม่รวู้ า่ เหตุใดเขาถึงอยูท่ นีี

"ทางนัน ค้นหาให้ทว!"
ั เสียงตะโกนของพวกทหารดังมา
ตามทางเดิน เนียเถียนชิงจับไหล่นางให้หนั กลับเข้าไปใน
ห้องก่อนจะปิ ดประตูลง
"ท่าน... คุณชายเนียเหตุใดท่านมาอยูท่ นีี ได้" นางสับสน
พยายามทุบหัวตัวเองไล่อาการมึนก่อนจะเพ่งมองใบหน้า
หล่อเหลาบาดตาของอีกฝ่ ายให้ชดั ขึน
เนียเถียนชิงเห็นท่าทางกับกลินเหล้าทีคละคลุง้ ก็รวู้ า่ นาง
ดืมมาหนักไม่น้อย
"ดืมฉลองมาหรือ?" เขาไม่ตอบคําถาม แต่หนั ไปมองกา
เหล้าทีวางระเกะระกะอยูบ่ นโต๊ะ
หญิงสาวแค่นขําในลําคอก่อนตอบ "คงนับว่าฉลองได้
กระมัง"
"เหตุใดท่านถึงอยูท่ นีี หนีพวกคนร้ายมาหรือ?... ใครเป็ น
ลงมือกัน?"
"คงนับว่าหนีได้กระมัง" เขาเลิกคิวลอกเลียนคําตอบของ
นาง หญิงสาวจึงหันไปจ้องเขาตรงๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5

เนียเถียนชิงรูปงามมากจริงๆ ในหมูบ่ ุรุษรุน่ ราวคราว

เดียวกันคงไม่มใี ครมีรปู โฉมเหนือไปกว่าเขาได้อกี แล้ว
หญิงสาวนึกชืนชมอยูใ่ นใจ แต่ไม่คดิ ว่าตนจะลืมตัวขนาด
ทีเอือมมือไปแตะหน้าเขาอย่างทีใจคิด กว่าจะรูส้ กึ ตัวก็นิง
อึงไปนาน
เนียเถียนชิงเองก็ชะงักเมือมือเรียวนันแตะลงบนแก้มเขา
ทังยังลูบลงมาทีปลายคางของเขาราวกับกําลังชืนชมของ
สวยงาม
"คุณชายข้าเสียมารยาทแล้ว" นางกล่าวเช่นนันแต่ไม่ได้
ดึงมือกลับมา ดูเหมือนฤทธิเหล้าจะมอบความกล้าให้นาง
ทําอะไรตามใจคิดมากเกินไปเสียแล้ว
"ถ้าเจ้าชอบจะจับอีกมากๆ ก็ได้" เขารังมือนางทีลูบบน
หน้าตนก่อนจะดึงมาแนบบนแก้ม "จะจับนานแค่ไหนก็
ได้"
"ท่าน..." ไม่รเู้ พราะอะไร ได้ยนิ คําพูดนุ่ มนวลของเขาแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ เหมือนนําตาจะไหลออกมาก้นบึงของ
จิตใจ แม้กอ่ นหน้านีจะเสแสร้งร้องไห้เรียกร้องความเห็น
ใจจากฮ่องเต้อู่เหอตีไปมาก แต่นางกลับไม่รสู้ กึ อยาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6

ร้องไห้เท่าตอนนี
ราวกับความอ้างว้างและเหนือยล้าถึงขีดสุดในใจถูกปลอบ
ประโลม ความอบอุน่ ทีไม่เคยได้รบั ถูกเติมเข้ามาเพียง
เพราะยืนอยูใ่ กล้กนั เท่านีเอง
โลกนีช่างไร้เหตุผล ...แค่ใกล้ชดิ กับเขานางกลับรูส้ กึ ว่า
สามารถวางใจและละวางความเหนือยล้าทุกอย่างทีแบก
เอาไว้ตลอดเวลาบนสองมือนัน
ในใจของนางอ่อนไหวอย่างถึงทีสุด ยามนีดวงตาทีเอ่อ
คลอด้วยหยาดนําตาฉําวาวและสันไหว ดวงตาทีพร่ามัว
กําลังจับจ้องเขาอย่างโง่งม
"คุณหนูหลิวเจ้าเมาแล้ว" เมือเห็นนางขยับเข้ามาใกล้จน
เกินพอดีเนียเถียนชิงจึงเอ่ยเตือนสตินาง
"ข้าดืมเหล้าแต่ไม่ได้เมา" นางแน่ใจว่านางยังมีสติอยูม่ าก
"แต่เจ้ากําลังจะจูบข้า"
"...." สินเสียงหญิงสาวชะงัก มองใบหน้าทีห่างออกไปแค่
ลมหายใจกัน แทบไม่รตู้ วั เลยว่านางเข้ามาใกล้เขาขนาดนี
แล้ว ชายหนุ่มยืนหลังชิดผนัง ไม่มที างให้หลบพ้น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7

ในขณะทีนางดูคล้ายกําลังจะเป็ นฝ่ ายคุกคามเขา

...สองสายตาสบประสานท่ามกลางความเงียบหลายอึดใจ
หลิวจ้าวเว่ยคว้าจับความคิดวุน่ วายในหัวอยูค่ รูห่ นึง
สุดท้ายจึงตัดสินใจเอ่ยเอ่ยปาก
"ท่านพูดถูก"
ใช่... เขาพูดถูก
เรืองทีนางกําลังจะจูบเขา...
สองสายตาสบประสานกันท่ามกลางความเงียบทีกดดันให้
เสียงลมหายใจชัดขึน ดวงตาของหญิงสาวฉําวาวกว่า
ปกติมากเพราะฤทธิเหล้า นางจ้องอยูบ่ นริมฝีปากของเขา
อย่างชังใจ
ใบหน้างดงามเลือนเข้าใกล้เขาคล้ายจะยืนยันให้สงที
ิ พูด
นันเป็ นจริง แต่ในจังหวะทีสองใบหน้าเกือบจะแนบชิดกัน
นันโฉมสะคราญก็ชะงัก ในหัวของนางมีความยุง่ เหยิง
สับสนจนสุดท้ายหลิวจ้าวเว่ยเลือกเอ่ยปากถามบางสิงที
ค้างคาใจ
"ท่านใช่คนทีข้าคิดหรือไม่..."
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8

"...."
"ท่านกลับมาเหมือนกันใช่หรือไม่?"
เขาช่วยนางมากไป มาพบนางบ่อยเกินไป ความบังเอิญ
มากมายเหล่านันแม้แต่ยามนี ...นางไม่ใช่คนเขลา หากจะ
บอกว่าเขาไม่ได้ไล่ตามนางมา ก็คงต้องเดาว่าเขา
หลงใหลในความงามของนางจนถอนตัวไม่ขนแล้ ึ ว
แต่นางหวังเหลือเกินว่าจะเป็ นอย่างทีคิด แม้เหรียญเสียง
ทายจะไม่ลอยขึนพ้นจากนํา แต่นางก็ยงั หวังว่าเขาจะ
ได้รบั โอกาสทีสองเหมือนกันนาง
...มันเป็ นความเห็นแก่ตวั ความเห็นแก่ตวั ทีนางอยากจะมี
ใครสักคนทีเข้าใจความแค้นและทุกข์ทรมานอย่างลึกซึง
ในอก นางอยากเหนียวรังความรูส้ กึ ทีไม่ได้เดียวดายบน
สนามรบนีเอาไว้บา้ ง
โดยเฉพาะในเวลาทีนางรูส้ กึ เหนือยจนแทบหายใจไม่ออก
เช่นนี
เนียเถียนชิงเงียบ เขาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยนื มองคน
เมาอยูอ่ ย่างนัน แต่ความเงียบของเขาดูคล้ายทําลาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9

ความหวังของนางจนสิน หญิงสาวสูดหายใจลึกลดใบหน้า
ทีเกือบจะชิดอีกฝ่ ายลงไปวางบนไหล่เขาวูบหนึงคล้าย
กําลังสงบอารมณ์และตังสติกอ่ นจะก้าวถอยไป
"ข้าเสียมารยาทแล้วคุณชายเนีย หวังว่าท่านจะไม่ถอื สา"
นางไม่อาจเก็บซ่อนความผิดหวังในดวงตาคูน่ นได้
ั เลย
หญิงสาวหมุนตัวถอยไป คิดก่นด่าว่าเหล้าช่างทําให้คน
เสียสติและใจกล้าบ้าบิน ทําสิงทีไม่ถูกไม่ควรเช่นนีได้
อย่างไร แต่กอ่ นจะไปพ้นรัศมี แขนของนางก็ถูกจับเอาไว้
ชายหนุ่มมีดวงตาวาวโรจน์ เขาดึงนางมายืนสลับทีกับ
ตนเอง ผลักนางให้หลังชนกับผนังก่อนจะเป็ นฝ่ ายประทับ
จุมพิตบนริมฝีปากงามคูน่ นเอง
ั
หลิวจ้าวเว่ยตาโตอย่างตกใจ แต่แค่ชวขณะที
ั หัวใจเต้น
กระหนํานางกลับยินยอมรับจุมพิตดูดดืมลึกซึงของเขา
อย่างเต็มใจ ชายหนุ่มรังท้ายทอยของนางเอาไว้หญิงสาว
จึงยกแขนขึนโอบรอบคอเขาเช่นกัน
รสชาติของจูบไม่ได้หวานลําเหมือนฝันแบบในนิยาย
ประโลมโลก แต่เป็ นรสชาติของเหล้าทีต่างฝ่ ายเพิงดืมไป
และรสร้อนทีแผ่กาํ จายในปากลงไปจนถึงขัวหัวใจ ทังสอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0

ไม่ได้จุมพิตผะแผ่วทะนุ ถนอมกันเลยแม้แต่น้อย กลับกัน

คือต่างคนต่างจูบอย่างเอาเป็ นเอาตาย คล้ายจิตวิญญาณ
ทีต้องการดูดกลืนกันและกันอย่างไม่มที สิี นสุด ราวกับว่า
พวกเขาโหยหาเวลานีมานานนับร้อยนับพันปี เมือได้เริม
แล้วไฟก็เผาผลาญความยับยังชังใจจนหมดสิน
ในปากฟาดฟั นกันอย่างไร มือไม้กข็ ยับปะป่ ายไม่ยงั เนีย
เถียนชิงลูบไล้ไปตามตัวนาง พอๆ กับทีนางแทบจะปลด
เสือผ้าเขาออกให้รแู้ ล้วรูร้ อด เสียแต่วา่ ทังสองยังมีสติ
เกินไป และทีนีเป็ นวังหลวง ไม่เช่นนันไม่มที างทีทุกอย่าง
จะจบแค่การจับแน่
หลังจากจูบกันเนินนานจนแม้แต่ฤทธิเหล้ายังจางหาย ใน
ทีสุดคนทังคูท่ นัี วเนียกันมาครูใ่ หญ่กผ็ ละห่าง หลิวจ้าวเว่ย
รูส้ กึ มึนหัวไปวูบหนึง นางใช้หลังมือแตะริมฝีปากยืนนิง
ราวกับคิดทบทวนว่าตนทําบ้าอะไรลงไป
เขายืนมองท่าทางของนางเงียบๆ ไม่ได้คดิ จะเร่งรีบอะไร
ราวกับจะรอตรงนันได้ชวชี
ั วติ จนกว่านางจะพูดอะไร
ออกมา
"ท่าน..." หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก จะโทษเขาก็ไม่ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1

เพราะนางเป็ นคนเริมเอง จะโทษตัวเองก็รสู้ กึ อ่อนไหว

เกินไป
หลังจากตายมาชาติหนึง นางก็ไม่สนใจเรืองพรหมจารีย์
อะไรแล้ว ถูกข่มขืนยับเยินก็เคยมาแล้ว ยอมจุมพิตกับ
ศัตรูกท็ ํามาแล้ว กับแค่พวั พันกับบุรุษทีในใจต้องการบ้าง
นับว่าเป็ นอะไรได้
เพียงแต่พอสติแจ่มชัดขึนมาความกล้าก็หายไป สองแก้ม
ทีซีดขาวหลังจากต้องฝนยามนีแดงกําทังขวยเขินทังอับ
อาย นางลูบหน้าครังแล้วครังเล่าคล้ายกําลังก่นด่าตัวเอง
ทีไม่รจู้ กั ยับยังชังใจ ถูกความงามของบุรุษล่อลวงจนเสีย
อาการ
เนียเถียนชิงมองสีหน้ามึนงงของนางแล้วถอนหายใจ ยาม
ปกตินางมักจะมีสหี น้าเรียบเฉย สงบนิง ไม่ยมิ และเยือก
เย็น เหล่านันล้วนเป็ นหน้ากากทีนางสวมเป็ นประจํา แต่
ยามนีแม้แต่หน้ากากนางก็ไม่สวมแล้ว สีหน้าทีแสดงออก
ว่าตนพ่ายแพ้แก่ใจตนเองเช่นนันทําให้เขาอยากหัวเราะ
มือใหญ่คว้าข้อมือของหลิวจ้าวเว่ยไว้ให้นางหยุด "อย่าลูบ
อีกเลย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2

"ล่วงเกินท่านแล้ว ข้าผิดเอง" ในทีสุดหญิงสาวก็เลือกจะ

พูดประโยคนี
"ไม่ใช่ล่วงเกิน ข้าเต็มใจ"
"...."
"และยินดีอย่างยิง"
"...." หลิวจ้าวเว่ยพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กะพริบตาปริบๆ
มองคนทีเผยยิมบางๆ ออกมา นางคิดอะไรไม่ออกจนได้
ยินเขาเอ่ยเปลียนเรือง
"ใช่หรือไม่ใช่แล้วอย่างไร?"
"ท่านว่าอะไรนะ"
"ทีเจ้าถามข้าก่อน... หากข้าไม่ใช่คนทีเจ้าคิด เจ้าจะไม่จบู
กับข้าหรือ หากข้าใช่แล้วเจ้าจะทําอย่างไร มันต่างกัน
ตรงไหน"
"ไม่ต่างกัน... เพียงแต่..." นางเองก็ไม่เข้าใจ เพียงแต่นาง
คาดหวังให้เขาได้กลับมาก็เท่านัน
"ข้าก็คอื ข้า" เขายิมอ่อนโยน "ไม่วา่ จะใช่หรือไม่ลว้ นเป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3

ข้า"
"...."
"...ทียินดีจะมองแค่เจ้าเสมอ"
*
คนสกุลหลิวรูส้ กึ ว่าตนรอดพ้นจากโทษประหารเมือหลิว
จ้าวเว่ยก้าวลงจากเวทีโดยทีไม่มใี ครพูดถึงการเปลียนตัว
ขึนรํา มือของหลิวเฉียนเปี ยกชุม่ ไปด้วยเหงือ ในขณะที
เจินฮุ่ยเหมยจิตใจพะวักพะวงกับบุตรีทยัี งเจ็บปวดอยูแ่ ต่
นางต้องปั นหน้านิงทนดูการแสดงต่อไป
ตราบจนฮ่องเต้เสด็จออกจากตําหนักไปแล้วเหลือฮองเฮา
กับเชือพระวงศ์ชนสู
ั งคอยรับหน้างานเลียง นางจึงฉวย
โอกาสลอบสังให้ขนั ทีทซืี อตัวไว้พาหลิวจ้าวอวีไปรอบนรถ
ม้าของสกุลหลิว หวังว่าเมือประตูวงั เปิ ดแล้วจะได้รบี พา
บุตรสาวกลับจวนไปหาหมอ
ในใจคนสกุลหลิวไม่มใี ครอยากนังอยูท่ นัี นอีกแล้ว แม้
ใบหน้าจะยังปั นยิมรับคําเยินยอเพราะหลิวจ้าวเว่ยเป็ นที
ทรงโปรดและร่ายรําได้ชวนตะลึง แต่ในใจพวกเขาอยาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4

ข้ามเรืองการรํานีไปให้พน้ ๆ เพราะกลัวว่าพรุง่ นีลืมตาตืน

มาแล้วฝ่ าบาทจะทวงถาม พวกศัตรูจะใช้โอกาสนีเล่นงาน
การแสดงผ่านไปหลายชุด ทังยังมีการแสดงจากต่าง
แคว้นทีคณะทูตนํามาถวาย แต่นบั ว่าบรรยากาศช่วงที
เคร่งครัดด้านพิธกี ารได้ผา่ นไปแล้ว หลังจากรําบวงสรวง
ฟ้ าดินในลานก็เข้าสูก่ ารเฉลิมฉลองอย่างแท้จริง
ในขณะทีลานกว้างกําลังเต็มไปด้วยความครืนเครง พลัน
เกิดเสียงตะโกนดังขึน "มีคนร้าย! คุม้ ครองฝ่ าบาท!"
ลานทังลานเกิดความโกลาหลขึนมาทันที แต่เพราะฮ่องเต้
ไม่ได้ทรงประทับอยูท่ นัี นคนร้ายจึงไม่ได้บุกเข้ามาในงาน
ทหารองครักษ์วงเข้
ิ ามาล้อมฮองเฮาอย่างแน่นหนา ทัวทัง
ลานมีทหารเข้ามายืนล้อมกันมากมาย
พวกสตรีทติี ดตามมากับขุนนางส่งเสียงหวีดร้องอย่างเสีย
ขวัญ เสียงดนตรีเงียบลง ด้านนอกตําหนักเป่ าเหอมีเสียง
การต่อสูด้ งั เป็ นระยะ ทุกคนในตําหนักล้วนใจเต้นระทึก
คอยฟั งเสียงจากด้านนอกอย่างระมัดระวัง
แม้ในลานจะไม่มคี นร้ายเข้ามา แต่ทุกอย่างพลัน
หยุดชะงัก ทหารคุม้ กันเข้ามาเป็ นจํานวนมาก ทุกคนต่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5

มองหน้ากันไปมาอย่างสับสน
ฮองเฮานังอยูด่ า้ นบนสุด นางค่อนข้างมันใจว่าฝ่ าบาทจะ
ปลอดภัยจากการลอบสังหารเหมือนทุกครังทีผ่านมา
ดังนันจึงนังจิบชาท่ามกลางวงล้อมของทหารอย่างเอือย
เชือย ในเมือคนร้ายไม่ได้บุกเข้ามาในงานย่อมไม่เป็ น
อันตรายต่อนาง อีกอย่างเป้ าหมายของคนร้ายย่อมเป็ น
ฮ่องเต้อู่เหอตี ซึงไม่ได้ประทับอยูท่ นีี ดังนันนางจึงไม่ม ี
อะไรให้ตอ้ งกังวล
สีพระพักตร์ของฮองเฮาทําให้พวกขุนนางทีเป็ นกังวลอยู่
ด้านล่างคลายใจลงบ้าง พวกเขานังรอคอยอย่างสงบ
เฉินเฟยฉีลุกออกจากงานไปพร้อมๆ กับท่านอ๋อง
ทังหลาย แต่ขนุ นางคนอืนไม่กล้าเสียงชีวติ ออกไปดู
เหตุการณ์อย่างพวกเขาจึงนังรออยูใ่ นวงล้อมทหาร
สองเค่อท่ามกลางความเงียบชวนอึดอัดใจก็มที หารเข้ามา
รายงานฮองเฮา เหลียวเจากัวตรัสอนุญาตให้ขนุ นาง
ทังหลายกลับจวนได้เพราะเรืองราวคลีคลายลงแล้ว
นับว่าทุกอย่างเกิดขึนอย่างรวดเร็วและจบอย่างรวดเร็ว
แต่เมือฮองเฮสตรัสว่าจบและสีหน้าไม่เปลียน เช่นนีก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6

หมายความว่าฮ่องเต้ยงั ทรงปลอดภัยดี เหล่าขุนนางจึงพา

กันทูลลา
เจินฮุ่ยเหมยรีบรุดออกจากตําหนักเป่ าเหอ นางร้อนใจ
อยากพาหลิวจ้าวอวีไปพบหมอ เมือคนสกุลหลิวมาถึงรถ
ม้าก็เหลือแต่หลิวจ้าวเว่ยทียังไม่มา
"ท่านพีเรากลับกันก่อนเถอะ ค่อยให้รถม้าวนมารับนางที
หลัง อวีเอ๋อร์จะทนไม่ไหวอยูแ่ ล้ว"
"ได้อย่างไรกัน" หลิวเฉียนขมวดคิวฉับ
"กว่าคุณหนูใหญ่จะเปลียนชุดอาจใช้เวลา ยิงเมือครูม่ ี
คนร้ายนางอาจจะเกิดความตระหนกคงชักช้าไปอีก ท่าน
พี..." ยามนีเจินฮุย่ เหมยไม่สนอะไรทังนัน อยากห่วงแต่
บุตรสาวทีนอนขดตัวร้องอย่างทุกข์ทรมานอยูด่ า้ นในรถ
"เจ้าบอกว่าเถาเฝิงชิงก็อยูท่ นีี ไม่ใช่หรือ เช่นนันก็ให้คนไป
แจ้งเขาขอให้เขาส่งจ้าวเว่ยกลับ เขาคงเข้าใจเรืองราวอยู่
แล้ว" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่อยากให้คนในจวนมายืนเถียงกันอยู่
หน้าวังจึงตัดสินใจ อีกอย่างนางก็อยากรีบกลับจวนไปให้
พ้นจากเรืองนีสักที "เขาเป็ นน้าชายของจ้าวเว่ย ไปส่งนาง
นับว่าไม่แปลก"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7

"เช่นนันก็เอาอย่างทีท่านแม่ว่าเถอะ" หลิวเฉียนพยักหน้า
เจินฮุ่ยเหมยจึงจ้างขันทีน้อยผูห้ นึงไปแจ้งข่าวให้หลิวจ้าว
เว่ยทราบและไปบอกกล่าวกับเถาเฝิ งชิง เสร็จสรรพคน
สกุลหลิวก็รบี ออกจากวังไปทันที
*
หลิวจ้าวเว่ยทราบว่าคนสกุลหลิวทิงนางกลับไปก่อนก็แค่
แค่นขําอย่างเย็นชาไม่ได้กล่าวอะไรตอบกลับไปเพียงแต่
เดินกลับมานังลงบนตัง
หลังจากได้ฟังประโยคทีคล้ายคําสารภาพรักของเนียเถีย
นชิงนางก็รสู้ กึ เหมือนถูกชกเข้าทีกลางอก ความเมามาย
หายเป็ นปลิดทิง เหลือเพียงเหนือยล้าทียังท่วมท้น
หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรเขา ซึงดูเหมือนเขาก็ไม่ได้คดิ จะ
เอาคําตอบอะไรจากนาง ชายหนุ่มแค่นงลงตรงมุ
ั มห้อง
และมองดูนางเงียบๆ เท่านัน
จ้าวเว่ยอยากจะพูดว่าเรืองนีไม่เหมาะสมนัก การทีเขา
พูดจาเช่นนีกับสตรีทมีี คหู่ มันคูห่ มาย แถมเขาเป็ นขุน
นางในราชสํานัก ส่วนคูห่ มันของนางเป็ นถึงอ๋อง การที
เขาทําเช่นนีนับเป็ นความผิดมหันต์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8

แต่นางปฎิเสธไม่ได้เลยว่ารูส้ กึ เป็ นสุขใจเมือได้ยนิ ถ้อยคํา

หนักแน่ นของเขา
จูบก็จบู ไปแล้ว กอดก็กอดไปแล้ว กับแค่เอ่ยปากเกียวพา
ราสีจะหนักหนากว่าการจุมพิตลึกซึงได้อย่างไร
หญิงสาวถอนหายใจเฮือกคล้ายแบกภูเขาเอาไว้ทงลู ั กและ
ภูเขานันทําจากปุยนุ่น คล้ายว่ามันดูหนักหนาทว่ากลับ
เบาบางและไม่ได้เป็ นภาระอย่างทีคิด
ในใจรูส้ กึ หวานลํายามทีได้คน้ พบว่ามีใครสักคนทีเฝ้ ามอง
และหวังดีต่อนางอย่างจริงใจอยูบ่ า้ ง
ตังแต่ชวี ติ ก่อนจนถึงตอนนีนางยังไม่พบคนทีนางจะรัก
และรักนางได้อย่างลึกซึงเลย จนเมือได้ยนิ เนียเถียนชิง
เอ่ยปากประโยคนันพร้อมกับดวงตาทีจริงใจชัดเจนเกิน
กว่าทีนางจะมองหาการเสแสร้งเจอ
"ให้ขา้ ไปส่งหรือไม่?" เนียเถียนชิงก็ได้ยนิ แล้วว่านางถูก
คนในตระกูลทิง
"เรืองนันคงไม่เหมาะนัก ขันทีไปแจ้งกับท่านน้าแล้วอีก
สักครูท่ า่ นน้าคงให้คนไปส่งข้าเอง" ตามจริงแล้วพวกเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9

เคยพูดคุยกันนับคําได้ แต่เมือความสัมพันธ์เลยเถิดมา
ไกลหลิวจ้าวเว่ยก็เลิกเอ่ยปากอ้อมค้อมมากมารยาทกับ
เขา
"ทังทีเจ้าเพิงช่วยชีวติ พวกเขาแท้ๆ แต่พวกเขากลับทิง
เจ้าไว้ทนีี " หลิวจ้าวเว่ยเข้าใจได้โดยทีเนียเถียนชิงไม่ตอ้ ง
อธิบายว่าพวกเขาทีตนกล่าวถึงหมายความถึงใคร
"เรืองนีไม่นบั ว่าแปลก ทีจริงพวกเขาคงอยากเผ่นออก
จากวังก่อนทีข้าจะขึนรําเสียอีก"
เนียเถียนชิงมองนางด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก หญิงสาวจึง
หัวเราะออกมาเบาๆ พวกเขานังห่างกันมาก แต่หลิว
จ้าวเว่ยกลับรูส้ กึ มันคงยิง
"ท่านยังไม่ตอบข้าเลย เหตุใดท่านมาอยูท่ นีี "
"เจ้าลองเดาดูส"ิ
"หากให้ขา้ เดา ข้าคงคิดว่าท่านตามข้ามา" หญิงสาวเอ่ย
ล้อเขา
"ก็ไม่ผดิ " เขาว่า แต่ดจู ากสีหน้าเขาแล้วหลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ
ว่านันคือเหตุผลทังหมด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0

"คนร้ายเมือครูค่ งไม่ใช่..." เนียเถียนชิงลึกลับเกินไป และ

ดูลบั ลมคมในเกินกว่าจะเป็ นแค่จว้ งหยวนหนุ่มทีบากบัน
เข้าเมืองมาเพือสอบขุนนางแสวงหาความก้าวหน้าเท่านัน
สัญชาตญาณบอกนางว่าเขาไม่ได้เป็ นแค่ในแบบทีเห็น
"ข้าไม่เบาปั ญญาขนาดนัน" เขาเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ
ไม่ได้รอ้ นรนรีบปั ดโทษกบฎให้พน้ ตัวเหมือนพวกขุนนาง
ปกติทโดนกล่
ี าวหาแล้วจะต้องรีบแก้ต่างเพราะเรืองนีเป็ น
เรืองใหญ่ หลิวจ้าวเว่ยยิงมองเขาอย่างพิจารณา
"แปลว่าถ้าท่านจะทําท่านก็มวี ธิ ที แยบยลกว่
ี านีหรือ?"
นางลดเสียงลงเอ่ยหยังเชิงเพือดูปฎิกริ ยิ าของเขา แต่ชาย
หนุ่มกลับสีหน้าไม่เปลียนแม้แต่น้อย
ไม่มคี วามตกใจ ไม่มคี วามกังวล และไม่ตนเต้
ื น คล้าย
พวกเขากําลังคุยกันเรืองดินฟ้ าอากาศ
"นันขึนอยูก่ บั เจ้า"
"เหตุใดถึงขึนอยูก่ บั ข้า?"
"ถ้าหาก---"
"คุณหนูหลิว ท่านรองเจ้ากรมให้มาเชิญขอรับ" เสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1

รายงานด้านนอกดังขึนขัดจังหวะเนียเถียนชิง หญิงสาว
มองจ้วงหยวนหนุ่มอย่างลังเลใจก่อนจะลุกขึนไปเปิ ด
ประตู
นางพูดกับขันทีทมาเชิ
ี ญสองสามคําก่อนจะหันมาเอ่ย
กับเนียเถียนชิงโดยไม่มเี สียง
'แล้วพบกัน'
*
เถาเฝิงชิงให้คนมาส่งหลิวจ้าวเว่ยแต่ตวั เขาไม่ได้มาด้วย
เพราะงานของกรมพิธกี ารยังไม่เสร็จสิน ดังนันหญิงสาว
จึงนังรถม้าออกจากวังมาตามลําพัง
ด้านนอกสองข้างถนนประดับประดาด้วยโคมไฟ ผูค้ นยัง
มีให้เห็นกันประปรายแม้จะดึกขึนทุกขณะ
ไกลออกไปบนฟ้ ามีพลุแสดง หญิงสาวเปิ ดม่านรถม้ามอง
ถนนทีค่อนข้างโล่ง แสงไฟทีสว่างตลอดทางและดอกไม้
ไฟ ดวงหัวใจจึงสงบลงมาก
ความเหนือยล้าทําให้นางเอนกายอิงกรอบหน้าต่าง วูบ
หนึงดวงตาของนางปิ ดลงคล้ายจะเข้าสูห่ ว้ งนิทรากระทัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2

บ่าวบังคับรถม้าเรียกนางถึงได้สติและรูต้ วั ว่ามาถึงจวน
สกุลหลิวแล้ว
หญิงสาวกล่าวขอบคุณบ่าวผูน้ นแล้
ั วเข้าจวนไป บ่าวเปิ ด
ประตูของสกุลหลิวรอนางอยูแ่ ล้ว ทังด้านในก็มบี ่าวของ
นางเองทีมายืนรอกันอย่างตืนเต้น
อาเจินรีบถือโคมไฟเข้ามานําทางนาง มีฝู่ เองก็เอาเสือ
คลุมมาให้เพราะอากาศเย็นลงมาก หญิงสาวยังไม่ทนั เอ่ย
อะไรพลันเห็นหลิวหานยืนรอนางอยูต่ รงทางกลับเรือน
"เจ้ามาทําอะไรทีนี?" หญิงสาวมองน้องชายอย่างแปลกใจ
สีหน้าอีกฝ่ ายไม่ดนี กั คงไม่ได้มาแสดงความยินดีกบั
ชือเสียงของนางแน่
"เหตุใดวันนีท่านถึงขึนรําแทนพีรองได้?"
"...."
"แล้วเหตุใดสภาพพีรองถึงเป็ นเช่นนัน" นําเสียงตําหนิ
กล่าวโทษชัดเจนทําให้หลิวจ้าวเว่ยหรีตามองเขาอย่างไม่
ชอบใจ
"เจ้าจะบอกว่าข้าเป็ นคนช่วงชิงตําแหน่งมาจากพีรองของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3

เจ้าสินะ" นัยน์ตาหลิวจ้าวเว่ยพลันสว่างวาบ นางปลดผ้า

คลุมส่งให้มฝู่ี พวกบ่าวรีบพากันก้มตําเพราะได้ยนิ เรืองที
ไม่ควรได้ยนิ
บนใบหน้าอ่อนวัยของหลิวหานปรากฎสีหน้าอึดอัดใจ
ขึนมา แต่หลิวจ้าวเว่ยได้เริมแล้วก็ไม่คดิ จะหยุด "ตังแต่ขา้
กลับมาถงเยียนเจ้ากับข้ายังไม่เคยได้พูดจากันดีๆ สักครัง
ไม่นึกว่าครังแรกทีเจ้าอยากจะพูดจากับข้าขึนมาจะเป็ น
เรืองนี"
ยามนีหลิวจ้าวเว่ยเหนือยและอ่อนไหวเกินไป เนียเถีย
นชิงทําให้อารมณ์นางสงบลงได้บา้ ง แต่พอกลับเข้าจวน
หลิวนางก็รสู้ กึ ไม่มนคงอี
ั กครัง แต่ทน่ี าสงสารคือหลิวหาน
เขามาหานางในจังหวะทีไม่เหมาะเอาเสียเลย
"ท่านไม่ควรทําเช่นนัน..."
หญิงสาวก้มมองเล็บมือตัวเองแล้วพูด "แล้วอย่างไร ต่อให้
ข้าลงมือกับหลิวจ้าวอวีแล้วเจ้าจะทําไม จะบอกว่าข้าเป็ น
หญิงชัวใจโฉด ขีอิจฉาริษยา ไม่รกั ษานําใจพีน้องงันหรือ"
นางแค่นเสียงหัวเราะหยันในลําคอก่อนจะจ้องใบหน้าทีมี
เค้าเดียวกับนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4

"ท่านทําผิดจรรยาสตรี สตรีไม่ควรจะโหดเหียมเช่นนี"
"คนอย่างเจ้ามีสทิ ธิมาตัดสินว่าข้าควรทําสิงใดเมือไหร่
กัน?" นางก้าวเข้าไปหาเขาอย่างคุกคาม "คนอย่างเจ้าทีมี
ทังท่านย่าคอยโอบอุม้ มีทงบิ
ั ดาคอยประคบประหงม
ตังแต่เกิดก็ไม่เคยทุกข์ใจ ไม่ตอ้ งแก่งแย่งชิงดีกบั ใคร
เพราะทุกคนประคองเจ้าเอาไว้บนฝ่ ามือ ...คนอย่างเจ้า มี
สิทธิมาสอนข้าเรืองจรรยาได้ดว้ ยหรือ หา!?" หลิวจ้าว
เว่ยตวาดใส่น้องชายอย่างเดือดดาล ดวงตาของนางแดง
กําและวูบไหว
ใจจริงนางไม่ได้เกลียดหลิวหาน แต่ลกึ ๆ แล้วนางกักเก็บ
ความอิจฉาเอาไว้ไม่น้อย อิจฉาทีอีกฝ่ ายเป็ นผูช้ าย อิจฉา
ทีแม้จะขาดแม่เหมือนกันแต่หลิวหานกลับได้รบั ความ
เมตตาจากบิดาจนหมดใจ ในขณะทีนางต้องอยูก่ บั ความ
เย็นชาห่างเหิน
และลึกลงไปในใจดวงนัน แม้จะรูว้ า่ ไม่ใช่ความผิดของอีก
ฝ่ าย แต่เพือให้กําเนิดเด็กคนนีมารดาถึงได้จากนางไป
ตลอดกาล ทิงนางให้ต่อสูใ้ นจวนทีเป็ นดงงูพษิ นีตามลําพัง
ลึกลงไปในส่วนดํามืดทีสุดของจิตใต้สํานึก นางโทษเขา...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5

หลิวจ้าวเว่ยยกมือขึนลูบหน้า ยามนีนางอ่อนไหว
เหลือเกินจนเผลอระเบิดอารมณ์ใส่น้องชายทังทีไม่ควร
นางรูว้ า่ ตนทําเกินไปแต่กไ็ ม่อาจเรียกคืนคําพูดเมือครู่
กลับมาได้อกี
"ไปซะ อย่ามายุง่ กับเรืองของข้าอีก ใช้ชวี ติ ของเจ้าให้ดกี ็
พอ" นางถอนหายใจแล้วกล่าวไล่น้องชายทียืนอึงเพราะ
ถูกนางตวาดใส่อย่างไม่ทนั ตังตัว
โฉมสะคราญไม่คดิ จะรังอยู่ หญิงสาวนําบ่าวกลับเรือนไป
ทันที นางต้องการพักให้มาก ต้องการนอนให้นานทีสุด
เพือกอบกูพ้ ลังกายพลังใจทุกอย่างให้คนื มาดังเดิม
*
ในขณะทีหลิวจ้าวเว่ยทิงตัวลงนอนและหลับลึกทันทีท ี
กลับถึงเรือนจิวฮวา ทางด้านเรือนของหลิวจ้าวอวีกลับ
วุน่ วาย บ่าววิงเข้าออกกันไม่หยุด บางคนตามหมอ บาง
คนไปซือยา บ้างก็เตรียมนําร้อน บ้างไปเตรียมสมุนไพร
ประคบ
เจินฮุ่ยเหมยมองบุตรีทกรี
ี ดร้องอย่างทรมาน บนใบหน้า
ซีดเซียวมีเหงือซึมด้วยหัวใจทีเจ็บปวดยิงนัก นางเข้าไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6

ประคองหลิวจ้าวอวีให้ดมยาที
ื หมอสังอย่างทุลกั ทุเล
หญิงสาวยอมกลืนยาขมลงคอรวดเดียวเพราะหวังจะให้
อาการเจ็บปวดหายไป แต่โชคร้ายทีในตัวหลิวจ้าวอวีมี
พิษทีกระตุน้ พิษชนิดอืน เมือดืมยาเพิมสรรพคุณของยา
จึงรุนแรงกว่าปกติ แทนทีอาการจะทุเลาลง นางกลับยิง
เจ็บปวดราวกับไส้จะขาด
"ทําไมเป็ นแบบนี!?" เจินฮุย่ เหมยร้อนรนมาก ใบหน้าผู้
เป็ นมารดาครึมลงอีกหลายส่วน นางมองหลิวจ้าวอวีทีกุม
ท้องขดตัวงออยูบ่ นเตียง ก่อนจะเห็นรอยเลือดบนฝูก
บ่าวรับใช้อุทานกันอย่างตกใจ เจินฮุย่ เหมยใจหายวาบ
นางมองออกว่านันไม่ใช่รอ่ งรอยของการแท้งลูก แต่สภาพ
ทีมีเลือดใหลเป็ นก้อนและสีสดเช่นนีถือว่าผิดปกติกว่า
เวลาดืมยาเลือนระดู...
ทีน่ากลัวนันคือในวันหน้าเรืองนีอาจจะส่งผลต่อการ
ตังครรภ์ของหลิวจ้าวอวี
"ออกไป! ออกไปให้หมด แล้วปิ ดปากให้สนิทไม่อย่างนัน
อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!" เจินฮุย่ เหมยยืนบังสายตาเหล่า
บ่าวไพร่แล้วแผดเสียงสังทันที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7

*
หลังจากเหล่าขุนนางแยกย้ายกันออกจากวัง พระตําหนัก
เป่ าเหอก็เงียบสนิทไร้ผคู้ น ถนนหนทางในส่วนของฝ่ าย
หน้านันกลับมาเงียบเชียบอีกครัง
แต่ในความเงียบกลับมีความกดดันมหาศาล ทหารรักษา
พระองค์จํานวนมากเดินตรวจตราเพ่นพ่านไปทัวโดยมีแค่
เสียงฝีเท้าทียําพืนเป็ นจังหวะสมําเสมอเท่านัน
ด้านนอกมีบรรยากาศเข้มงวดแข็งขันพอแล้ว แต่ในห้อง
โถงปี กของตําหนักเฉียนชิงบรรยากาศยิงตึงเครียดน่า
กลัวยิงกว่านับร้อยนับพันเท่า
ฮ่องเต้อู่เหอตี โจวอ๋อง อันอ๋อง องค์ชายสี เฉินหรงปั ว
มหาเสนาบดีทงสอง ั ล้วนยืนอยูด่ า้ นในนัน รวมถึงซ่งซือ
อ๋อง เพียงแต่ซ่งซืออ๋องไม่ได้ยนื อยูอ่ ย่างบุรษุ ผูอ้ นที
ื นี แต่
กลับคุกเข่าอยูก่ ลางวงล้อม
สภาพกระเซอะกระเซิงของเขาแสดงให้เห็นว่าเพิงผ่าน
การทารุณมาไม่น้อย แต่บนใบหน้ายังคงมีรอยยิมโง่งม
ฮ่องเต้อู่เหอตีทอดพระเนตรพระโอรสองค์โตด้วยสายตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8

ว่างเปล่า ชืดชา และไร้ความรูส้ กึ

"เจ้าทําแบบนีทําไม?" ตามจริงเขาไม่คดิ ว่าต้องถาม แต่
สุดท้ายก็เลือกจะถาม อย่างน้อยอีกฝ่ ายก็เป็ นลูกชายคน
แรกของเขา ในอดีตเขายังเคยอุม้ เด็กคนนีเล่นอยูห่ ลาย
ครัง แม้วนั นีอีกฝ่ ายจะอยูเ่ บืองหลังการลอบสังหารเขาก็
เถอะ
เรืองนีออกจะเกินคาดอยูไ่ ม่น้อย ในขณะทีศัตรูทมีี พร้อม
ทุกอย่างสําหรับต่อกรกับเขาอย่างเฉินหรงปั วหรือโจวอ๋อ
งกลับไม่มใี ครผลีผลามลงมือ แต่บุตรชายทีขลาดเขลา ไร้
ความสามารถ และไร้อํานาจเกือหนุนกลับคิดจะช่วงชิง
จังหวะลงมือเสียก่อน
"ถุย!" ซ่งซืออ๋องอู่เหวินจวินถ่มเลือดลงบนพืน เขาเงย
หน้ามองพระบิดาทีอยูใ่ นชุดทองคําก่อนจะกวาดสายตา
มองผูค้ นรอบห้อง "ทําทําไมรึ? ฮะฮ่าฮ่า... ทําทําไมงันรึ
...เสด็จพ่อ ลูกเพียงแต่อยากล้างชือตัวเอง คนขีขลาด ใช้
การไม่ได้... ชัวชีวติ นีลูกเป็ นมาพอแล้ว"
มารดาของเขาเป็ นสนมชันตํา หลังจากให้กําเนิดเขาก็
ป่ วยตายโดยทีไม่ได้มเี วลาเสวยสุขหรือได้เลือน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9

ยศฐาบรรดาศักดิ เขาไม่มสี กุลมารดาคอยหนุนหลัง ตังแต่

เด็กมักถูกกลันแกล้งรังแก เป็ นองค์ชายทีไม่เหมือนองค์
ชาย แม้แต่ขนั ทียศสูงหน่อยยังไม่ไว้หน้าเขา
ตังแต่เด็กๆ เขาถูกพวกพีน้องกันออก ไม่มใี ครยอมเล่น
กับเขา ยกเว้นเขาจะเป็ นลาเป็ นม้าให้คนอืนขี กระทังซู่
เฟยรับไปเลียง การกินอยูถ่ งึ ได้ดขี นมาบ้
ึ าง แต่เขารูต้ วั
หากซู่เฟยมีลกู ได้เองเมือไหร่เขาก็จะไร้คา่ อีกครัง
"เสด็จพีสิงทีท่านทํานีคือกบฎ ท่านถึงกับกล้าร่วมมือกับ
พวกซือฟั งเพือทําร้ายเสด็จพ่อ" อันอ๋องต้องการกําจัด
คูแ่ ข่งอยูแ่ ล้ว แม้รแู้ ก่ใจว่าซ่งซืออ๋องไม่มสี งใดจะเที
ิ ยบเขา
ได้ แต่เห็นจิตใจทะเยอทะยานของอีกฝ่ ายในวันนี ชาย
หนุ่มก็คดิ ว่าต้องการตัดรากถอนโคนเหยียบอีกฝ่ ายให้จม
ดินเสียเพือตัดปั ญหา
"เจ้าตกลงอะไรกับพวกมัน" ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้ใส่ใจหรือ
เจ็บปวดเพราะความอกตัญ ขู องลูกชาย สิงทีเขาสนใจ
คือเรืองทีเกียวกับทางซือฟั งมากกว่า
ก่อนหน้านีมีสายลับซือฟั งทะลักเข้ามาในถงเยียนเป็ น
จํานวนมาก ทีวังหลิงซานก็มนี กั ฆ่าจากซือฟั งบุกเข้ามา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0

เพือฆ่าเขา เขาตรวจสอบอย่างลับๆ จึงรูว้ า่ มีเชือพระวงศ์

ในถงเยียนทีสานสัมพันธ์กนั คนจากซือฟั ง
แต่เขาไม่เคยคิดถึงซ่งซืออ๋องเลย... ก็ถูกของอีกฝ่ าย เด็ก
คนนีขีขลาดและโง่มาตลอด ดังนันเขาไม่คดิ ว่าอีกฝ่ ายจะ
กล้าถึงขนาดคิดจะก่อกบฎ ล้มล้างราชบัลลังก์ แต่ยามนี
เมือทบทวนดูแล้วก็คงเป็ นเพราะความโง่จริงๆ ทีชักนํา
องค์ชายใหญ่ให้ถลําลึกถึงขันนี
"มาถึงขันนีแล้วลูกก็ไม่มอี ะไรต้องปิ ดบัง ...พวกเขาส่งนัก
ฆ่ามาช่วยลูก พอลูกได้บงั ลังก์กจ็ ะส่งทหารไปช่วยพวก
เขา"
"ส่งทหารไปช่วย เช่นนันคงไม่ใช่ฮูเจียเล่อ เจ้าตกลงกับ
ใคร? องค์ชายใหญ่หรือองค์ชายสาม?" ฮ่องเต้อู่เหอตีหรี
ตามองเขา
"...."
"เจ้าจะตอบเราดีๆ หรือจะให้เราไปถามจากซู่เฟย ยังมี
พระชายากับลูกของเจ้า เลือกมา"
"เสด็จพ่อ!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1

"ตอบคําถามเรา"
"องค์ชายใหญ่... เป็ นองค์ชายใหญ่ เสด็จพ่อโปรดละเว้น
เสด็จแม่กบั คนอืนๆ ด้วย เรืองนีลูกทําคนเดียว"
"โง่เง่านัก!"
เพียะ!
ฮ่องเต้อู่เหอตีฟาดฝ่ ามือใส่ใบหน้าของซ่งซืออ๋องอย่างแรง
จนหน้าเขาสะบัด ปรากฎรอยเลือดแตกซิบทีข้างแก้ม ใน
ปากก็แตกยับ
"ไม่เบิกตาดูให้กว้างกลับเหิมเกริมคิดจะช่วงชิงบัลลังก์
หากคนอย่างเจ้าได้บงั ลังก์ไป แม้แต่วนั เดียวก็คงรักษา
เอาไว้ไม่ได้" ฮ่องเต้ตวาดลัน
สิงทีเขาคิดเอาไว้ไม่ผดิ หากกําจัดฮูเจียเล่อ องค์ชายใหญ่
กับองค์ชายสามของซือฟั งคงหําหันกันอย่างไม่ไว้หน้า
และต้องพยายามยืมมือจากคนในต้าถงแน่ แล้วข้อ
แลกเปลียนจะเป็ นอะไรได้หากไม่ใช่บลั ลังก์นี
ยามนีมีฮูเจียเล่ออยูพ่ วกเขายังพยายามดึงขุมอํานาจ
ต่างๆ เพือต่อกรกับไท่จอผูื น้ นั แม้แต่เรืองโง่เขลาอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2

การช่วยลอบสังหารฮ่องเต้เพือเปลียนศักราชก็ยงั คิดมาได้
ยามนีต้าถงไม่ปลอดภัยอยูแ่ ล้ว และสิงทีซ่งซืออ๋องทํา
วันนีก็ยงทํ
ิ าให้เขารูส้ กึ ว่าบัลลังก์กําลังถูกเขย่าอีกครัง เขา
ไม่กลัวโจวอ๋องหรือเฉินหรงปั ว สองคนนียังนับว่ามีสมอง
ย่อมดูสถานการณ์ออกว่ายามนีต้าถงอ่อนแอเกินกว่าจะ
รับสงครามภายใน ต่างฝ่ ายถึงได้นงสงบคุ ิ มเชิงกัน แต่ท ี
เขาทนไม่ได้คอื ลูกโง่ทชัี กศึกเข้าบ้าน
ในปากของซ่งซืออ๋องขมฝาด ไม่นานก็มเี ลือดไหลหยด
ฮ่องเต้อู่เหอตีถีบเขาซําอีกครังอย่างเดือดดาล
"คิดจะล้างชืองันรึ นีคือการตอกสลักชือของเจ้าให้ชดั เจน
ยิงขึนอีกว่าโง่เขลาเกินเยียวยาแค่ไหน เจ้ามองไม่เห็น
ศัตรูทแท้
ี จริงด้วยซํากลับรีบร้อนลงมือด้วยแผนการโง่ๆ
...ทีจริงอย่างน้อยหากคิดจะอกตัญ ลู อบสังหารบิดาของ
เจ้าทังทีกค็ วรจะใช้สมองให้มากกว่านี" ฮ่องเต้อู่เหอตี
เหยียบลงบนหน้าเขาแล้วขยีจนแนบไปกับพืน ดวงตาไร้
ความเมตตาแม้แต่เศษเสียว
เขาถูกลอบสังหารมานับครังไม่ถว้ นจนชินชาแล้ว แต่การ
ถูกเขย่าบัลลังก์กลับสร้างความเดือดดาล หลายปี มานีเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3

เบือหน่ายและหย่อนยานความเคร่งครัดในราชสํานักไป
มาก ไม่เหมือนตอนขึนครองราชย์แรกๆ ทีขยันขันแข็ง
เข้มงวดเพือกวาดล้างขุนนางกังฉินรวมอํานาจอย่างเด็ด
เดียว
เวลาผ่านไปความฮึกเหิมไฟแรงหายไป กิจวัตรเดิมๆ แต่
การเป็ นคนทีอยูส่ งู กว่าใครในใต้หล้าทําให้เขาลืมตัวและ
เบือหน่ายไปบ้าง แต่นนไม่ ั ได้หมายความว่าเขาไร้
ความสามารถจนยอมยกบัลลังก์ให้ใครหน้าไหนก็ได้งา่ ยๆ
เขาเกิดมาเป็ นโอรสสวรรค์ และจะเป็ นเช่นนันต่อไปตราบ
ลมหายใจสุดท้าย ใครทีคิดช่วงชิงก็ตอ้ งเอาชีวติ มาแลกดู
คนอืนๆ ในห้องนันล้วนแต่เงียบปาก ไม่มใี ครพูดอะไร
พวกเขามองฮ่องเต้อู่เหอตีระบายอารมณ์กบั ซ่งซืออ๋อง
ด้วยแววตาเยือกเย็น ไม่มใี ครคิดจะเอ่ยคัดค้านแม้แต่คน
เดียว
"นักฆ่าวันนีจัดการหมดแล้วหรือยัง?" เมือเตะคนจนพอใจ
แล้วฮ่องเต้จงึ หันไปถามหัวหน้าองครักษ์
"ถูกสังหารหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4

"จัดการให้เรียบร้อย" ทรงสูดหายใจลึกก่อนจะหันมามอง
ซ่งซืออ๋องอีกครัง "โบยเขาสองร้อยไม้แล้วส่งกลับจวนไป
ถ้ามีชวี ติ รอดนับจากนีห้ามเขาออกจากจวนอีกชัวชีวติ
นอกจากมีคาํ สังของเรา ถ้าไม่รอดก็เอาศพไปโยนทิง
อย่าได้สนเปลื
ิ องเงินทําพิธ"ี
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"
"เสด็จพ่อเมตตาลูกด้วย ลูกผิดไปแล้ว! เสด็จพ่อ!" ซ่งซือ
อ๋องถูกซ้อมจนกระอักเลือดแล้ว พอได้ยนิ บทลงโทษ
ตัวเองก็ตาเบิกโพลงพยายามดินรนขอความเมตตาแต่ถูก
นายทการลากออกไปอย่างเข้มงวด
"เสด็จพ่อลงโทษเช่น..."
"พวกเจ้าออกไปซะ เรืองคืนนีอย่าได้แพร่งพราย"
เขาไม่สงประหารตั
ั ดหัวเสียบประจานก็เพราะเขาจัดงาน
วันนีเพือเรียกขวัญกําลังใจให้ชาวต้าถงและสร้าง
ภาพลักษณ์ทดีี ของราชวงศ์ หากมีขา่ วว่าองค์ชายใหญ่กอ่
กบฎนับว่าการลงทุนลงแรงในวันนีเป็ นการเสียเปล่าแล้ว
อันอ๋องทีคิดอยากให้พชายตายหุ
ี บปากฉับเมือได้ยนิ เสียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5

เด็ดขาดของฮ่องเต้อู่เหอตี พวกเขาทังหมดจึงเดินออก
จากห้องนันไปเงียบๆ เหลือแต่เฉินหรงปั ว
แม่ทพั หนุ่มรอคนอืนออกไปจากห้องจนหมดก็กราบทูล
"ฝ่ าบาททรงจําเรืองสายลับหญิงทีส่งไปซือฟั งได้หรือไม่
พ่ะย่ะค่ะ"
"เราจําได้"
"ฝ่ าบาท... สตรีทขึี นรําบูชาฟ้ าดินวันนี..." กล่าวเท่านี
ฮ่องเต้กต็ ระหนักแล้วว่าเฉินหรงปั วต้องการเตือนเรือง
อะไร "แม้โอกาสจะมีไม่มาก แต่ถา้ คณะทูตเหล่านีกลับซือ
ฟั งแล้วได้พบนางเข้า อาจจะเป็ นปั ญหา"
"ยามนีส่งคนไปหรือยัง?"
"เดินทางตังแต่อาทิตย์ก่อนด้วยม้าเร็วไม่พกั ยามนีน่าจะ
เข้าใกล้ฉางซาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
ฮ่องเต้มสี หี น้าอึมครึม ฟั งเช่นนีแปลว่าต่อให้เขาอยาก
ยับยังก็คงไม่ทนั
"หากจะเปลียนตัวนับว่าสายไปแล้ว ต่อให้สง่ คนไล่ตามไป
ตอนนีหากนางเข้าฉางซาไปแล้วคงเป็ นพิรุธแน่" ยามนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6

เมืองหลวงของซือฟั งเข้มงวดมาก การส่งคนเข้าออก

บ่อยๆ ย่อมเป็ นเรืองผิดสังเกตได้งา่ ย
"เช่นนันก็ทาํ ตามแผนเดิม ส่วนพวกทูตเราจะให้คนรับรอง
พวกเขา รังให้อยูใ่ นต้าถงนานอีกหน่อย หรือถ้าไม่อยูก่ ็
หาทางขวางถ่วงเวลา ...ส่วนเจ้าเร่งไปซือฟั ง บัญชาการ
เรืองนีให้สาํ เร็จ เพราะนีนับเป็ นโอกาสเดียวของเราแล้ว"
จากเรืองวันนีเห็นได้ชดั ว่าคลืนใต้นําทังในซือฟั งและต้าถง
กําลังก่อตัวขนานใหญ่ เขาต้องรังตัวฮูเจียเล่อเอาไว้ในซือ
ฟั งให้ได้ โดยทีฝ่ ายนันไม่เสียอํานาจในการปกครอง เพือ
จะได้ยนั สององค์ชายเอาไว้ ไม่เช่นนันหากคราวหน้าองค์
ชายพวกนันเริมหาพวกในถงเยียนใหม่โดยให้ขอ้ เสนอ
เหมือนทีสัญญากับซ่งซืออ๋อง คราวนีหากเป็ นโจวอ๋อง
ขึนมา บัลลังก์ของเขาก็ไม่แน่ ว่าจะรักษาได้
...แค่รูปโฉมของสตรีนางหนึง รอวันหน้าเขารับหลิวจ้าว
เว่ยเข้าวัง ก็จะไม่มใี ครได้ยลโฉมนางอีก ถึงยามนันเขา
ค่อยชดเชยทําดีโปรดปรานนางให้มากก็เพียงพอแล้ว
ความเสน่หาต่อสตรีใดในใต้หล้าก็ไม่อาจอยูเ่ หนือไปกว่า
ความหวงแหนในบัลลังก์ของเขา หากไม่อาจรักษาบัลลังก์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7

ไว้ได้เขาจะประคองดอกไม้งามเหล่านันไว้บนฝ่ ามือได้
เช่นไร...
เฉินหรงปั วรับราชโองการก่อนจะถอยออกจากห้องไป
เงียบๆ
*
เฉินหรูเหยียนผูเ้ ป็ นอาของเฉินหรงปั ว เป็ นบัณทิตไม่กคน
ี
ในสกุลทหาร ผิดกับพีน้องและญาติๆ ในรุน่ ราวคราว
เดียวกัน เขาชอบอ่านหนังสือไม่ชอบการต่อสู้ เขาชอบ
สะสมตํารามากกว่าสะสมอาวุธ
ดังนันเมือต้องเปลียนตัวผูร้ กั ษาบันทึกตระกูล พวกพีน้อง
ทีกลัวตัวหนังสือจนเรียกได้ว่าชิงชังจึงโยนของน่าเบือ
พวกนันมาให้เขาอย่างไม่นึกเสียดาย
บันทึกตระกูลทีว่านีไม่ใช่แค่กระดาษเก่าๆ ไม่กแผ่
ี น แต่
คือห้องทังห้องทีตําราโบราณตังแต่สมัยเริมก่อตังสกุลเฉิน
บันทึกข้อความการเจรจาในสนามรบ พันธสัญญาต่างๆ
ทําเนียบตระกูล ภาพเขียน โคลงกลอน สมบัตทิ ได้ ี มาจาก
การรบ รวมถึงบันทึกความเป็ นมาของตระกูลทีผูน้ ํา
ตระกูลจะส่งต่อกันรุน่ ต่อรุน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8

คนสกุลเฉินแต่เดิมมีนสิ ยั เถรตรงและค่อนข้างห่าม พวก

เขาไม่นิยมข้าวของทีอ้อมค้อมเช่นนี แม้บางรูปภาพจะมี
ค่าควรเมืองก็ไม่สนใจ อย่างมากก็ขอแบ่งพวก
เครืองประดับหรือเงินทองไปแลกของกินแล้วแยกย้าย
ของเก่าเก็บพวกนีล้วนไร้คา่ สําหรับคนทีใช้สนามรบเป็ น
เรือนนอน
เมือออกจากงานเลียง ราชครูเฉินหรูเหยียนกลับรีบถือ
โคมมุง่ หน้าไปยังห้องเก็บบันทึกตระกูลทีไม่ได้เข้ามานาน
เขารือค้นข้าวของด้านในลังทีปิ ดตายทังหลายอยูค่ รูใ่ หญ่
จนเหงือกาฬแตกพลัก
ใบหน้าบนลานพิธวี นั นีติดค้างอยูใ่ นใจเขามากเกินไป เขา
จึงต้องหาคําตอบให้ได้ไม่อย่างนันคงนอนไม่หลับ
"ท่านอาท่านทําอะไร"
เสียงของเฉินหรงปั วทําให้เฉินหรูเหยียนสะดุง้ เฮือก
เกือบจะผงะล้ม
"มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง หากข้าตกใจตายไปจะทําอย่างไร"
คนเป็ นอาลูบอกปลอบใจตัวเองพลางบ่นเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9

"ท่านอาแข็งแรงขนาดนีจะตกใจตายอะไรกัน... แต่เหตุใด
ท่านมาอยูท่ นีี อาสะใภ้รอท่านเข้านอนอยู"่ เขากลับเข้า
จวนมาเห็นอาสะใภ้ยนื ชะเง้ออยูต่ รงเฉลียงจึงได้สอบถาม
แล้วอาสามาตามผูเ้ ป็ นอาทีนี
"ดึกดืนแล้วหากไม่ใช่เรืองด่วนมีอะไรค่อยหาพรุง่ นีเถอะ
ขอรับ"
"เอาเถอะๆ เอาไว้คอ่ ยหาทีหลังแล้วกัน" เฉินหรูเหยียน
ถอนหายใจ เขาวางม้วนภาพทีไม่ทนั คลีออกลงในลังไม้
แล้วถือโคมตามเฉินเฟยฉีออกไป
พวกเขาช่วยกันปิ ดประตูหอ้ งให้เรียบร้อยแน่ นหนาก่อน
จะเดินวนกลับไปหาอาสะใภ้ทยืี นคอยอยู่
ภายในห้อง
ม้วนภาพเก่าอายุนบั ร้อยปี ทเพิ
ี งถูกวางลงในลังไม้ขยับ
กลิงลงไปในช่อง ...สอดลึกตําลงไปทีก้นลังอีกครัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0

แสนชัง
# 37. สกุลเจิน

ภายในจวนเจ้าเมืองลัวหยางยามดึกสงัด ความมืดโรยตัว
ลงมาปกคลุมทุกซอกทุกมุม บ่าวไพร่หลับสนิทแม้แต่คน
เฝ้ าประตูกเ็ อียงหัวพิงกําแพงเข้าสูน่ ิทราไปอย่างสินท่า
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผูห้ นึงกําลังย่างเท้าอยูบ่ นเฉลียง
ทางเดิน เขาก้าวมันคงไม่รบี ร้อน ขายาวมาหยุดยืน
ตรงหน้าห้องทีแสง
ตะเกียงด้านในยังส่องสว่าง ข้างเท้าของเขามีลกู ตะกร้อที
ทําจากขนนกวางแน่นงอยู
ิ ช่ ายหนุ่มจึงก้มลงเก็บมันขึนมา
เขาเดาะมันเล่นบนฝ่ ามือขณะผลักประตูเข้าไปด้านใน
หูหวังไช่ เป็ นเจ้าเมืองลัวหยางมาหลายปี เขาเป็ นเจ้าของ
จวนเจ้าเมืองนีมาตลอดนับตังแต่สร้างใหม่ แต่ไม่คดิ เลย
ว่ายามนีเขากลับต้องทรุดกายลงนังข้างเตียงอย่างไร้
เรียวแรง บนหน้าผากผุดเหงือซึมจนท่วม เขาพยายาม
คลานเข้าไปหาเปลนอนของลูกชายผูเ้ ป็ นแก้วตาดวงใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1

ของเขา ในขณะทีสายตาก็ลงั เลหันไปมองฮูหยินทีหลับ

สนิทอยูบ่ นเตียง แม้เสียงดังเช่นไรนางก็ไม่ตนขึ
ื นมา
หูหวังไช่สะดุง้ เฮือกเมือมีคนเปิ ดประตูเข้ามา เขารับ
ราชการมานาน ดูลกั ษณะคนออกอยูบ่ า้ ง ถึงไม่เห็นว่า
พวกคนชุดดําทียืนในห้องค้อมกายให้เขา หูหวังไช่กร็ วู้ า่
คนผูน้ ต้ี องเป็ นผูน้ ําแน่
ชายหนุ่มมีใบหน้าหล่อเหลาคมคายไร้ทติี เขาเดาะของ
เล่นของบุตรชายหูหวังไช่ไว้ในมือด้วยสีหน้าเบือหน่ าย
หูหวังไช่คดิ อย่างมีหวังว่าจนถึงตอนนีคนพวกนียังไม่ฆา่
เขานันแปลว่าคงยังพอมีทางรอด เขาจึงก้มลงโขกหัวไป
ทางชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน
"พวกท่านจะเอาอะไร เอาไปให้หมดเลย ขอแค่ละเว้นชีวติ
คนในบ้านข้าก็พอ"
ชายหนุ่มหันไปทัวห้องแล้วลากเก้าอีมานังข้างเปลนอน
ของเด็กชายวัยสองขวบ หูหวังไช่ใจสะท้านเมือเห็นชาย
หนุ่มผูม้ สี หี น้าเย็นชาเอือมมือไปจับลูกชายเขาทีนอนนิง
อยูใ่ นเปล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2

"ท่านจะทําอะไร อย่าแตะต้องเขานะ" หูหวังไช่คดิ จะโผ

เข้าปกป้ องลูกแต่ถูกคนชุดดําเข้ามารังตัวไว้ แถมชาย
หนุ่มในสุดสีเทาผูน้ นกลั
ั บหันมายกนิวชีขึนแนบริมฝีปาก
เป็ นสัญญาณให้เขาเงียบ
ชายหนุ่มวางลูกตะกร้อลงข้างเบาะนอนของเด็กน้อย
ขณะทีเอือมมือไปคลําจับชีพจรบนแขนอ้วนป้ อมนัน
หูหวังไช่ไม่กล้าเอ่ยอะไรส่งเดชเพราะกลัวว่าจะทําให้คน
ฟั งหุนหันทําร้ายบุตรชายของเขาขึนมา เขาพยายามมี
ทายาทมานานหลายปี ตระเวนกราบอ้อนวอนไปทัวทุก
สารทิศกว่าจะได้ลูกมาตอนทีอายุมากแล้ว แต่ในความปิ ติ
ทีได้มที ายาทก็เหมือนเป็ นเวรกรรม เด็กน้อยสุขภาพไม่ด ี
ตังแต่เกิด ดังนันเขากับฮูหยินถึงเป็ นกังวลมาก ยาม
กลางคืนถึงได้เอาลูกเข้ามานอนในห้องด้วย
"เด็กน้อยอับโชค" ชายหนุ่ มพึมพําซําๆ ก่อนจะผละออก
จากเปลนอนของเด็ก หันมาหาท่านเจ้าเมือง
"ดูจากท่าทางหมดเรียวหมดแรงกับสีหน้าของเจ้าพิษคง
เริมออกฤทธิแล้ว" เขาพูดขึน หูหวังไช่พลันตระหนก
"พิษหรือ พิษอะไรกัน ทําไมพวกท่าน..." เขาหันมองคนที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3

ยืนซ้ายทีขวาที ในใจรูส้ กึ เย็นเยียบ คิดขึนมาว่าวันนี

อาจจะเป็ นวันตายของตน ใบหน้าจึงซีดเผือดลงไปอีก
"อย่าเพิงกังวลไปไกลท่านเจ้าเมือง ในเมือข้าอยูท่ นีี ก็
หมายถึงท่านยังมีทางรอด"
"พวกจะ.. เจ้า คิดจะให้ขา้ ทําอะไร?" หูหวังไช่กงั วลว่าจะ
ไม่ใช่เรืองดีงามนัก คนพวกนีถึงได้ใช้วธิ บี บี คันเขา "หาก
เป็ นเรืองผิดต่อชาวบ้านข้า..."
"ไม่นบั ว่าผิดต่อชาวบ้าน กลับกันนีเป็ นเรืองทีช่วย
ชาวบ้านด้วยซํา... ข้าได้ยนิ ว่าเจินเสียวหนิงพาคนมากิน
นอนทีลัวหยางเป็ นเดือนแล้ว แต่กลับไม่ลงมือทําทางนํา
หรือสร้างฝายตามรับสัง กลับกันเขาบังคับกวาดเอา
ผลผลิตของราษฎรใกล้แม่นําลัว อ้างว่าอีกไม่นานจะเกิด
นําท่วม ผลผลิตทีนีควรส่งให้คลังหลวงเก็บรักษา"
เจินเสียวหนิงเป็ นทายาทสายสามของตระกูลเจิน นับว่า
เป็ นแขนขาสําคัญผูห้ นึงของเจินไห่กงั ทีเป็ นใหญ่ใน
แถบลัวหยาง
"เจ้า... เจ้าคิดจะเล่นงานเขา" หูหวังไช้เหงือกาฬแตกพลัก
ไม่ใช่วา่ เขาไม่รเู้ รืองทีเจินเสียวหนิงทํา แต่เจ้าเมืองอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4

เขาจะเอาอะไรไปงัดข้อกับคนของเสนาบดีทเป็
ี นใหญ่
ในถงเยียนเล่า
"แผนการสร้างฝายกับทางนําล่าช้า ราษฎรถูกบังคับช่วง
ชิงผลผลิต... เรืองพวกนีเจ้าคิดจะหลับหูหลับตาไปถึง
เมือไหร่"
"ข้า... ข้า ไม่ใช่ขา้ ไม่อยากจัดการ แต่พวกเขามีคนมาก..."
"ข้าคร้านจะฟั งข้ออ้างของเจ้า... พิษทีเจ้าเพิงรับไปคือพิษ
กร่อนหัวใจ นับจากวันนีเจ้าจะมีชวี ติ อยูไ่ ด้อกี สิบวัน เจ็ด
วันแรกเจ้าจะรูส้ กึ อ่อนเพลีย เหนือยง่าย แต่ยงั ใช้ชวี ติ ได้
อย่างปกติ แต่หลังจากนันเจ้าจะมีอาการเหมือนคนต้อง
พิษลมเย็น ไร้เรียวแรง ไม่อาจเดินเหิน ต้องกินนอนบน
เตียง ก่อนจะตายไปอย่างกระทันหัน"
"ไม่นะ..."
"หนทางรอดเดียวของเจ้าคือได้รบั ยาถอนพิษภายในสิบ
วันนี... แต่เตือนเจ้าไว้กอ่ น ยาพิษทีข้าทําขึน มีเพียงตัว
ข้าทีรูส้ ดั ส่วนของมัน ดังนันยาถอนทีได้ผลจึงมีแค่ขา้ ทีทํา
ได้ ต่อให้เจ้าเจอยาทีชือเหมือนกัน ชนิดเดียวกัน แล้วคิด
จะกลืนลงท้องหวังให้มนั ล้างพิษก็มแี ต่จะเร่งให้เจ้าตายไว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5

ขึนเท่านัน อย่าได้สนคิ
ิ ดกินยาถอนมัวซัวเล่า"
"ท่านจะเอาอะไร!? ต้องการให้ขา้ ทําอะไรกันแน่ "
"ทําให้นําหลากเสีย"
"อะไรนะ!?"
"เจ้ารูจ้ กั ทีทางในลัวหยางดีทสุี ด ย่อมรูว้ า่ ถ้านําหลากใน
พืนทีไหนชาวบ้านจะไม่ตอ้ งเสียงชีวติ ส่วนเรืองผลผลิตใน
เมือถูกคนสกุลเจินช่วงชิงไปหมดแล้วยังต้องห่วงอะไรเล่า
... ทําให้นําหลากเสียแล้วถวายฎีกากล่าวโทษ"
แค่ขดั รับสัง ช่วงชิงผลผลิตนับว่าเป็ นข้อหาทีน้อยนิดมาก
เมืออยูไ่ กลสายพระเนตรของโอรสสวรรค์ กว่าจะไปถึงถง
เยียน สกุลเจินคงหาทางกลับดําเป็ นขาวไว้รออยูแ่ ล้ว มี
แต่จะต้องทําให้เรืองใหญ่และเป็ นทีโจษจัน ทําให้กระทบ
พระราชอํานาจ ฮ่องเต้ถงึ จะจัดการพวกเขาอย่างเด็ดขาด
"ท่าน... ต่อให้ขา้ อยากทําแต่ขา้ ไม่ใช่เทพเซียน จะทําให้
นําท่วมดังใจได้อย่างไร"
"ทีฮ่องเต้สง่ เจ้ามาอยูท่ นีี ไม่ใช่เพราะเจ้ามีความรูเ้ รือง
แม่นําลัวกว้างขวางทีสุดหรอกหรือ หากเจ้าทําไม่ได้ใต้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6

หล้านีใครจะทําได้อกี "
"...."
"ทําให้นําหลาก แล้วถวายฎีกากล่าวโทษเจินเสียวหนิง
กรมการเกษตร กรมโยธา จะให้ดที าํ ให้เรืองนีโด่งดังให้
มาก ให้ชาวบ้านโกรธแค้นเท่าไหร่กย็ งดี
ิ เพราะยิงเรืองนี
ถูกพูดถึงมากเท่าไหร่ ก็จะยิงรักษาชีวติ เจ้าจะเงือมมือคน
พวกนัน"
"ทําไมต้องทําเช่นนีด้วย"
"นันไม่ใช่เรืองทีเจ้าต้องรู"้ ชายหนุ่มปรายสายตามอง
เด็กชายอีกรอบ "แค่พษิ ในตัวเจ้าอาจจะทําให้เจ้ายังลังเล
ใจ เช่นนันข้าจะเสนอให้เจ้าอีกอย่าง บุตรชายเจ้านีปอด
ไม่สะอาด ตอนทีเกิดคงมีของสกปรกเลือนลงไปปิ ดช่องใน
ปอดของเขา ทําให้หายใจลําบาก ร่างกายอ่อนแอ แต่ว่า
กันตามตรงนีไม่ใช่โรคทีซับซ้อนอะไร เพียงแต่ตวั ยาและ
วิธรี กั ษานันหายาก พวกหมอทัวไปไม่มคี วามรูเ้ รืองนี
หรอก"
ก่อนจะกลายเป็ นสํานักหมืนเมฆาในปั จจุบนั ปู่ของเขาได้
ก่อตังร้านขายยาเป็ นฉากหน้าของกลุม่ นักฆ่า เขาได้รบั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7

ถ่ายทอดวิชาความรูจ้ ากหมอเทวดาทีเป็ นอาจารย์ ดังนัน

จึงมีตําราแพทย์มหาศาล นอกจากนันด้วยเบืองหลังของ
สํานักลับ เขาสามารถหาคนมากมายมาเป็ นมนุษย์ยาเพือ
ทดลองรักษาโรคหายากและพิษชนิดต่างๆ มากมาย
แม้แต่การทดลองผ่าแล้วเย็บหนังคนขณะทียังมีชวี ติ อยูก่ ็
มีบนั ทึกไว้
แม้เรืองเหล่านันส่วนมากจะผิดพลาดล้มเหลว แต่หลาย
อย่างถือว่าเป็ นความรูใ้ หม่ทเปิ
ี ดกว้างในศาสตร์ดา้ นนีไม่
น้อย
ตัวเนียเถียนชิงไม่ได้สนใจจะทําอย่างผูเ้ ป็ นปู่ เขาไม่มี
มนุษย์ยา ไม่คดิ จะจับคนมาศึกษาอย่างนัน เพียงแค่
ศึกษาจากตําราให้มาก สมองทีปราดเปรืองเห็นสิงใดแล้ว
ไม่เคยลืมของเขาก็สามารถบันทึกความรูเ้ หล่านันเอาไว้
ได้อย่างครบถ้วน อีกอย่างเขาไม่ใช่คนทีจะสนุกกับการ
ทดลองทีโหดเหียมดังเช่นปู่ของเขา ดังนันเมือเขาเข้ามา
จัดการสํานัก ห้องลับสําหรับการเลียงมนุ ษย์ยาเหล่านัน
ล้วนถูกทําลายไม่เหลือซาก
ทว่าถึงแม้จะโหดเหียมถึงเพียงนัน แต่กน็ บั ว่าสร้าง
ประโยชน์อยูบ่ า้ ง มีแต่บนั ทึกของปู่ เขาเท่านันทีชัดเจนถึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8

อวัยวะภายในของมนุษย์ ในขณะทีตําราแพทย์โดยทัวไป
มีแค่ความรูเ้ พียงผิวเผิน
"ท่านจะบอกว่าท่านมีวธิ รี กั ษาเขาหรือ?" หูหวังไช่นนแม้
ั
จะอาลัยอาวรณ์แต่ไม่ได้ใยดีชวี ติ ตนเองนัก เมือเทียบกับ
ทางรอดของบุตรชายแล้วดวงตาเขากลับสว่างขึนมาทันที
"หากเจ้าทํางานได้อย่างเรียบร้อย ข้าก็จะช่วยเขา"
"นายท่านๆ ได้โปรดเมตตา ได้โปรดช่วยเขาด้วย ต่อให้
เป็ นลาเป็ นม้ารับใช้ทา่ นข้าก็ยอม" หูหวังไช่รบี โขกหัวให้
เขา เพราะหมอคนอืนทีเชิญมาล้วนกล่าวกันว่าบุตรชาย
เขาอาจจะมีชวี ติ อยูไ่ ด้ไม่ถงึ เจ็ดขวบ เพราะร่างกายเขา
อ่อนแอมาก ทังยังหายใจไม่คล่อง
"แค่ทาํ งานของเจ้าให้เรียบร้อยก็พอ"
"ได้ๆ ...แต่หากเจินเสียวหนิงรูต้ วั เล่า เขาต้องหาทาง
ขวางข้าแน่ บางทีอาจจะกําจัดข้า หรือต่อให้ขา้ ถวายฎีกา
ได้ หลังจากนันพวกสกุลเจินต้องหาทางล้างแค้นข้าแน่"
"เรืองพวกนันเจ้าไม่ตอ้ งกังวล ขอแค่เรืองนีเป็ นทีกล่าว
ขานพวกเขาย่อมไม่กล้าทําอะไรผลีผลาม หรือต่อให้กล้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9

ข้าก็จะทิงคนของข้าไว้คมุ้ กันเจ้าจนกว่างานจะเสร็จ ส่วน

หลังจากงานเสร็จแล้วพวกเขาจะเอาคืนเจ้าได้หรือไม่ก ็
ต้องดูฝีมอื ของเจ้าแล้ว แต่ขา้ จะบอกไว้อย่าง... ถึงเวลา
นันพวกคนสกุลเจินคงไม่วา่ งมาเอาเรืองกับเจ้าแน่"
"ท่าน..." แม้คาํ พูดจะฟั งดูหนักแน่น แต่ความหมายก็ไม่
ต่างจากหลังจบงานเขาต้องดูแลชีวติ เอาเอง แบบนี
เรียกว่าขึนเรือโจรแล้วลงไม่ได้ แม้เขาไม่อยากทําก็ถูก
บังคับให้ทํา พอจบกันแล้วยังต้องหาทางรักษาชีวติ เอาเอง
อีก
"เสียเวลามากแล้ว" ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึนเต็มความสูง
"อย่าลืมว่าเจ้ามีเวลาแค่สบิ วัน ช้าไปแม้แต่ชวยามเดี
ั ยว
ชีวติ เจ้าก็คงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว" เขาเอ่ยยํากับหูหวังไช่
แล้วเดินออกจากห้องนันมาด้วยท่าทางเกียจคร้าน
พอมาถึงด้านหน้าจวนหวังเซียวก็รบี เอารถม้ามาจอด
เทียบรับเขาขึนไปทันที ในรถม้ามีเบาะรองและมีหมอน
พร้อม พอเนียเถียนชิงขึนมาก็เอนกายลงพิงหมอนท่าทาง
เกียจคร้านแต่กลับงดงามยิง
"คุณชายท่านวางยาท่านเจ้าเมืองหูจริงหรือ?" หวังเซียว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0

อดไม่ได้ทจะถาม
ี เพราะเขาไม่เห็นเนียเถียนชิงเตรียมยา
ก่อนจะออกจากถงเยียนมาแม้แต่ครึงชัง
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ "จําเป็ นต้องเปลืองแรงขนาดนัน
ด้วยหรือ พิษของข้าใช่วา่ ใครก็จะมีวาสนาได้ลนรสนะ"
ิ
"เช่นนันหากครบสิบวันแล้วเขายังไม่ตายเล่า"
"คนขีขลาดเช่นนันแค่ขเู่ ขาก็จดั การทุกอย่างให้แล้ว แต่
หากเขาไม่ทํา ครบสิบวันก็ตดั หัวเขาทิงซะ"
"บ่าวทราบแล้ว แต่เขาเห็นใบหน้าท่าน หากเขาพบท่าน
อีกครังจะเป็ นปั ญหาหรือไม่"
"เขาไม่มที างปริปากแน่ เพราะเขารูด้ วี า่ ข้าจะเอาชีวติ เขา
อีกเมือไหร่กไ็ ด้" เนียเถียนชิงกล่าวอย่างสบายๆ หากวัน
หน้าหูหวังไช่พบเขาในราชสํานัก แทนทีจะวิงโร่ไปฟ้ อง
ใคร อีกฝ่ ายน่าจะหวาดกลัวเสียยิงกว่าเจอพญายมราช
เสียอีก
"...ท่านเปิ ดศึกกับสกุลเจินเช่นนี พวกเขาอาจจะสร้าง
ปั ญหาให้ทา่ น"
"แต่แรกข้าไม่ได้สนใจเจินไห่กงั แต่พวกมันกลับให้คนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1

เล่นงานข้าในสํานักราชเลขาไม่หยุด ...ตอนทีคิดจะเล่น
งานคนอืนก็ตอ้ งเตรียมใจไว้แล้วว่าจะถูกตอบโต้ พวกเขา
คิดว่าข้าจะนังเฉยๆ ปล่อยให้คนมารังแกได้ตามใจชอบ
หรือไร?"
"บ่าวทราบฝีมอื ของท่านดี เพียงแต่กลัวว่าหากลงมือ
รุนแรงเด็ดขาดเกินไป ฉากหน้าจ้วงหยวนผูไ้ ร้พษิ ภัยของ
ท่านอาจจะมีคนสงสัยเอาได้"
"เช่นนันก็ให้พวกมันสงสัย จะได้รเู้ สียทีว่าใครเป็ นพยัคฆ์
ใครเป็ นหนอน"
เนียเถียนชิงปิ ดตาลง ทําท่าทางว่าจะไม่พดู อะไรอีก หวัง
เซียวเห็นเช่นนันก็เงียบอย่างรูใ้ จเขา นานทีเดียวพ่อบ้าน
หนุ่มถึงได้ถอนหายใจออกมา...
*
หลิวจ้าวเว่ยหลับไปหนึงวันหนึงคืนเต็มๆ หลังจากตืน
ขึนมานางจึงรูส้ กึ ว่าตนได้เรียกความเยือกเย็นและมันคง
ในจิตใจกลับคืนมาอีกครัง
เหล่าสาวใช้ในเรือนจิวฮวาต่างมีสหี น้าแช่มชืน ช่วยนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2

แต่งตัวประทินโฉมอย่างพิถพี ถิ นั คนทีเตรียมอาหารก็จดั
สํารับอย่างดีมาเพือเอาใจนายสาวโดยเฉพาะ
หลิวจ้าวเว่ยมองแววตาของพวกบ่าวก็รไู้ ด้วา่ ช่วงทีนาง
หลับไปนัน คงเกิดเรืองดีๆ ขึนไม่น้อย
โฉมสะคราญแต่งตัวเสร็จก็มานังลงกินข้าว พวกบ่าวก็นงั
ลงบนพืนรอรับใช้ดว้ ยสีหน้าเปื อนยิม
"ไหนว่ามาสิ ช่วงทีข้าหลับเกิดอะไรขึนบ้าง?"
"เกิดเรืองหลายอย่างทีเดียวเจ้าค่ะคุณหนู ก่อนอืนฮูหยินผู้
เฒ่ากับนายท่านให้คนเอาเงินกับข้าวของเครืองประดับมา
มอบให้คุณหนูมากมายไปหมด ยามนีบ่าวให้คนวางไว้ท ี
ห้องข้าง รอคุณหนูตนแล้ื วไปตรวจสอบดู" อาเจินรายงาน
หลิวจ้าวเว่ยคีบข้าวเข้าปากแล้วพยักหน้าไม่แปลกใจอะไร
"นอกจากนียังมีลกุี ย้ เฟยให้คนนําของมาประทาน แต่บ่าว
โกหกไปว่าคุณหนูตอ้ งฝนทําให้อ่อนเพลียเลยไม่อาจ
ออกไปรับของด้วยตัวเอง ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเป็ นคนรับแทนแล้ว
ส่งมาทีนีเหมือนกัน"
"นอกจากนียังมีพวกบ่าวไพร่ ก่อนหน้านีประคองคุณหนู
รองสูงส่งแค่ไหน พอรูว้ า่ คุณหนูเป็ นคนขึนรํา เวลานีพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 3

นางก็แทบจะมาขุดเรือนจิวฮวาเทินไว้บนหัวอยูแ่ ล้ว ดู
อย่างสํารับวันนีสิเจ้าค่ะ แม้จะไม่ต่างจากแต่กอ่ น แต่บา่ ว
ว่าพวกนางจัดมาประจบเอาใจคุณหนูกนั สุดฝีมอื ทีเดียว"
มีฝู่ วา่ อย่างสะใจ
"นอกจากพวกคนในจวนแล้วยังมีคนด้านนอก ยามบ่าว
ออกไปตลาด พอบอกว่าเป็ นคนสกุลหลิวพวกแม่คา้ ก็พา
กันถามหาคุณหนูกนั ใหญ่ ใครๆ ก็พูดกันว่าคุณหนูเป็ น
คนมีบุญวาสนาอย่างแท้จริง หลายสิบปี มานีมีแค่คุณหนูท ี
ขึนรําแล้วฝนตกลงมา คนในถงเยียนยามนีไม่มใี ครไม่พูด
ถึงท่าน พวกแม่คา้ ยังเพิมของให้บ่าวหลายส่วนเพราะ
เรืองนี" อาหนิงเล่าพลางยิมพลาง รูส้ กึ ภูมใิ จในตัวคุณหนู
ของนางมาก เสียดายก็แต่พวกนางไม่ได้เห็นภาพนันด้วย
ตาตัวเอง
"นอกจากชือเสียงดีงามของคุณหนูแล้ว" มีฝู่ กดเสียงเบา
ลง "ไม่รใู้ ครปล่อยข่าวลือออกไป บอกว่าคุณหนูรองมีระดู
มากะทันหันทําให้ตอ้ งเปลียนตัวคนรํากลางคัน เรืองนีลือ
กันไปทัว นายท่านร้อนใจจึงให้คนออกไปแก้ขา่ ว แต่ดจู ะ
ไม่ทนั การณ์แล้ว" ฟั งถึงตรงนีตะเกียบในมือหลิวจ้าวเว่ยก็
ชะงัก นางกัดริมฝี ปากคิดอยูค่ รูห่ นึงก็เอ่ยปากสัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 4

"ให้คนของเราออกไปช่วยสยบข่าวลือของน้องรองด้วย
ท่านพ่อว่าอย่างไรก็ให้ว่าไปตามนัน"
"คุณหนู! ท่านจะช่วยคุณหนูรองไปทําไมกันเจ้าคะ ยิงนาง
ชือเสียงย่อยยับแค่ไหนก็ยงดี
ิ แล้วไม่ใช่หรือ ก่อนหน้านี
พอได้ตําแหน่งนางทังกดข่มท่าน บังคับท่านให้ยกผ้าให้
นาง มายามนีตกตําถึงเพียงนีก็สมควรแล้ว" อาเจินสะใจ
ในหายนะของหลิวจ้าวอวียิงนัก จึงคิดว่าหลิวจ้าวเว่ยจะ
ยินดีเช่นกันแต่กลับผิดคาด
"ทําตามทีสังเถอะ" นางยังคิดจะอุม้ สมหลิวจ้าวอวีให้ได้
เข้าตําหนักอ๋อง ดังนันหากชือเสียงของน้องรองแย่เสียจน
ไม่เหลือดี วันหน้านางจะผลักดันคนทังคูไ่ ด้อย่างไรเล่า
อีกอย่างสยบข่าวลือยามนีในใจผูค้ นก็มเี มล็ดพันธุง์ อกอยู่
แล้ว แม้จะแก้ต่างอย่างไรแต่ธงในใจนันปั กแล้วย่อมยาก
จะถอนออกมา
อาเจินไม่พอใจทีต้องช่วยเหลือหลิวจ้าวอวี แต่กต็ อบรับ
คําสังของหลิวจ้าวเว่ยอย่างซือสัตย์
"แล้วอาการน้องรองเป็ นเช่นไรบ้าง หมอมาตรวจนางหรือ
ยัง?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 5

"ฮูหยินเชิญหมอมาแล้วเจ้าค่ะ แต่กว่าอาการจะดีขนก็
ึ
วุน่ วายกันทังวันทังคืน ดูเหมือนอาการจะบรรเทาลงก่อน
คุณหนูจะตืนไม่กชัี วยามนีเอง ...คนของเราในเรือนนัน
บอกว่าคุณหนูรองแทบจะไม่เหลือเลือดในตัวทีเดียว ...
ซูบซีดไปทังร่าง แถมยังร้องเจ็บปวดตลอดเวลาราวกับคน
จะคลอดลูกอย่างไรอย่างนัน"
"งันหรือ" หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ก็ไม่นึกขยะแขยง กลับกัน
นางเจริญอาหารยิงขึนเมือทราบว่าศัตรูทรมานจนแทบ
ขาดใจ
"อีกเดียวเราไปเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่า คงต้องไปขอบคุณท่าน
ย่าเรืองของ---" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวไม่ทนั จบก็มบี ่าววิง
พรวดพราดเข้ามาในห้อง
"จูๆ่ เข้ามาได้อย่างไร ไม่เห็นหรือว่าคุณหนูรบั สํารับอยู่
เสียมารยาทจริง" อาเจินแหวเสียงดังทันที แต่บ่าวทีเข้า
มาไม่ได้สนใจนาง รีบโขกหัวแล้วละลําละลักรายงาน
"คุณหนูเจ้าขา ท่านรองเจ้ากรมส่งคนมารายงานว่าฮูหยิน
ท่านรองเจ้ากรมกําลังจะคลอดแล้วเจ้าค่ะ"
"น้าสะใภ้จะคลอดแล้วเช่นนันหรือ ดียงนั
ิ ก" หลิวจ้าวเว่ย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 6

ปรบมือตาเป็ นประกายเมือได้รบั ข่าวมงคล "อาเจินเจ้าไป

เอาของขวัญทีข้าเตรียมรับขวัญลูกของท่านน้ามา... เรือน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าค่อยไปทีหลัง ข้าจะไปจวนสกุลเถาก่อน"
*
หลิวจ้าวเว่ยรีบรุดไปทีจวนสกุลเถาทันที พอไปถึงก็เห็น
เถาเฝิงชิงทีนังไม่ตดิ กับพวกบ่าวทีดูวนุ่ วายกันมาก
"นีพวกเจ้าทําอะไรกัน อย่ามาส่งเสียงเอะอะโวยวาย
รบกวนท่านน้าทีนี ใครมีหน้าทีรับใช้กไ็ ปนังรอทีลานหาก
มีคนเรียกค่อยเข้ามา ใครไม่มหี น้าทีก็ไปไกลๆ"
เถาเฝิงชิงเป็ นผูช้ าย อย่างไรก็ไม่ละเอียดอ่อนและไม่ถนัด
จัดการเรืองใบบ้าน ในจวนนีมีเจ้านายแค่สองคน ปกติฉนิ
ฟ่ านฟ่ านจะเป็ นคนดูแลพวกบ่าวไพร่ให้เป็ นระเบียบ ยาม
นีพอนางต้องคลอดคนก็พากันแตกตืนจนไม่รจู้ ะพาตัวเอง
ไปไว้ทไหน
ี หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวโบกมือไล่พวกบ่าวทีเอา
แต่เอะอะกันให้ออกไปจากเรือน
"มารดาของน้าสะใภ้มาถึงหรือยังเจ้าคะ?" หญิงสาวไล่คน
แล้วก็หนั ไปถามน้าชายตัวเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 7

"เพิงถึงก่อนเจ้าครูเ่ ดียว ตอนนีอยูด่ า้ นในกับฮูหยิน" ได้

ยินเช่นนันจ้าวเว่ยก็วางใจ ในห้องคลอดมีฮหู ยินฉินอยูก่ ็
นับว่าวางใจได้
"เช่นนันคงไม่มอี ะไรต้องห่วง ขอแค่คลอดให้ราบรืนก็พอ"
หลิวจ้าวเว่ยว่า "หลานจะไปดูพวกบ่าวจัดการของรอรับ
หลานกับน้าสะใภ้หลังคลอด"
หญิงสาวไม่อยากนังอยูเ่ ฉยๆ ฮูหยินฉินมาก็จริงแต่คน
ทีมาด้วยมีแต่แม่นมอาวุโสกับบ่าวไพร่ทไว้
ี ใจและยามนี
ทุกคนก็อยูใ่ นห้องคลอดช่วยหมอตําแยกันหมด ด้านนอก
ถึงไม่มคี นคอยกํากับดูแล นางอยากทําทุกอย่างให้เป็ น
ระบบระเบียบ จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ตดิ ขัดให้เสียฤกษ์
หญิงสาวให้อาเจินกับมีฝู่ ชว่ ยตรวจสอบข้าวของทีพวก
บ่าวเตรียม กับให้ตม้ ยาบํารุงสําหรับฉินฟ่ านฟ่ านรอเอาไว้
ยามทีคนจากด้านในห้องมาเรียกให้ยกของก็มพี ร้อมทุก
อย่างจึงดูรวดเร็วยิงขึน
พอตรวจสอบทุกอย่างจนแน่ใจหลิวจ้าวเว่ยก็วนกลับมาที
เรือนหลักอีกครัง แต่นางไม่คดิ จะเข้าไปจ้องสีหน้าเครียด
ขมึงของเถาเฝิ งชิง เพียงแต่หยุดเท้ารอข่าวอยูต่ รง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 8

ด้านหน้าเรือน
ปานเก๋อหัวติดตามนางออกจากจวนมาด้วย เขาเดิน
ตามหลังนางเงียบๆ อยูต่ ลอด เช่นเดียวกับเวลานี อยู่
ด้วยกันมาพักใหญ่ หลิวจ้าวเว่ยทราบว่าอีกฝ่ ายเป็ นพวก
สงวนคําพูด ดังนันจึงรูจ้ กั สังเกตสีหน้าเขา
"มีอะไรรึ?" มองเห็นสีหน้าหนักใจของเขาแล้วนางจึง
สงสัย
ปานเก๋อหัวถอนหายใจก่อนจะรายงานเสียงเบา "เรียน
คุณหนู... ตังแต่ทท่ี านยังหลับอยูบ่ ่าวก็รสู้ กึ แล้วว่าทีเรือน
จิวฮวามีคนมีวรยุทธ์มาอยูใ่ กล้ๆ พอออกมาจากจวนยิง
ชัดเจนว่ามีคนติดตามมาด้วย"
"มีกคน"
ี
"ทีบ่าวรูส้ กึ อย่างน้อยก็สาม"
คนฝึกยุทธ์มพี ลังลมปราณและสัมผัสทีดีกว่าคนทัวไป เขา
รูส้ กึ ว่าถูกติดตามมาตลอดจนถึงตอนนีแต่ไม่กล้า
กระโตกกระตาก
หลิวจ้าวเว่ยพยักพน้ารับรูแ้ ล้วเอ่ยสัง "ถ้าพวกเขาไม่เข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 9

มาวุน่ วายเจ้าก็ทําเป็ นไม่รไู้ ม่เห็นไปเถอะ" ยามนีฮ่องเต้

ทราบฐานะนางแล้ว นิสยั สุนัขขีระแวงของคนเป็ น
จักรพรรดินนต้
ั องให้คนสืบเรืองของนางและให้คนคอยจับ
ตาดูนางแน่ ดังนันหลิวจ้าวเว่ยจึงไม่แปลกใจสักนิด
เสียงกรีดร้องของฉินฟ่ านฟ่ านด้านในห้องทําให้เถาเฝิงชิง
หลังเหงือเย็น ราวกับเจ็บปวดทรมานไปกับฮูหยินของเขา
ด้วย เขาทนฟั งอยูด่ า้ นนอก รําๆ จะลุกเข้าไปดูดา้ นใน
หลายครังแต่ถูกพวกแม่นมห้ามไว้ จนผ่านไปเกือบชัว
ยามเสียงด้านในก็เงียบลงอึดใจหนึง ก่อนทีเสียงแหลม
ของเด็กน้อยจะหวีดร้องขึน
จ้าวเว่ยได้ยนิ เสียงเด็กก็รบี เข้าไปในเรือน พอดีกบั หมอ
ตําแยอุม้ เด็กออกมา "ยินดีกบั นายท่านทีให้กาํ เนิด
คุณชายน้อยเจ้าค่ะ" หมอตําแยยิมประจบ บ้านไหนคลอด
ลูกชายนางจะได้เงินมากว่าลูกสาวหลายเท่า ดังนันวันนี
นับว่าโชคดีมาก
เถาเฝิงชิงเหมือนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เขารับห่อผ้า
น้อยๆ ของลูกชายมาไว้ในอ้อมแขน จะกอดจะหอมก็กลัว
จะทําแรงไป ผิวเด็กดูใสมาก ตัวยังแดงๆ ตาก็ยงั ลืมไม่ขนึ
ใบหน้ายับยูย่ แต่
ี กลับดูน่ารักมากในสายตาเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 0

เขาจ้องเจ้าตัวเล็กนันนานจนหลิวจ้าวเว่ยสะกิด "ท่านน้า
ท่านไม่เข้าไปดูน้าสะใภ้หรือ?"
"นันสิๆ ต้องไปดูฮหู ยินก่อน" เขาเหมือนเพิงได้สติ หลิว
จ้าวเว่ยขยับไปขออุม้ น้องชายเอาไว้ พอส่งลูกให้
หลานสาวเถาเฝิงชิงก็ผลุบหายเข้าไปในห้อง
ทีถงเยียนนีไม่มญ ี าติสกุลเถาสายอืน ดังนันนับว่าคนใน
สกุลมีน้อยจนเคว้งคว้างทีเดียว ยามนีหลิวจ้าวเว่ยอยูท่ นีี
ก็เพือให้เห็นว่าคนสกุลเถานันมีไมตรีต่อฉินฟ่ านฟ่ านและ
เด็กคนนีมาก ไม่ได้ปล่อยปละละเลย
หญิงสาวอุม้ น้องชายเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วอดลูบมือเล็กๆ
ของเด็กน้อยไม่ได้ เวลาผูห้ ญิงท้องใครๆ ก็ชอบเรียกเด็ก
ในท้องว่าลูกชายทังสินเพือเป็ นการอวยพร แม้จะยังไม่รู้
เพศทีแน่ ชดั แต่ไม่วา่ ใครก็หวังให้เด็กเป็ นชายดีกว่าหญิง
เพราะในแผ่นดินนีสตรีเหมือนสินค้าขาดทุน ยิงถ้าใน
ครอบครัวยากจนหากให้กาํ เนิดสตรีชวี ติ ก็จะยิงลําบาก
จ้าวเว่ยเองก็เรียกเด็กในท้องฉินฟ่ านฟ่ านว่าน้องชาย
เสมอแม้จะลุน้ อยูบ่ า้ งว่าจะออกมาเป็ นเพศไหน พอวันนี
เห็นว่าเป็ นชายจริงๆ ก็โล่งอก เพราะนางไม่อยากให้ม ี
สตรีใดต้องถือกําเนิดมาเพือถูกกดอยูใ่ ต้ธรรมเนียม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 1

มากมายเช่นนางอีก
"...ดีแล้วทีเป็ นผูช้ าย ขอให้เจ้าสุขภาพแข็งแรง มีชวี ติ ที
สมบูรณ์พูนสุข อย่าได้มโี รคภัยแพ้วพาน" นางอวยพร
เด็กชายเบาๆ แล้วส่งเด็กคืนให้แม่นมทีมารอรับอยู่
เรืองทีฉินฟ่ านฟ่ านถูกพิษตอนไปพระราชวังฤดูรอ้ นนัน มี
สาเหตุมาจากนางด้วยส่วนหนึง ทําให้นางกังวลมาตลอด
ว่าอาจจะทําลายความสุขชัวชีวติ ของเด็กคนนีไปเสียแล้ว
หากเขาพิการหรือไม่รอด หากเด็กคลอดออกมาไม่
สมบูรณ์วนั หน้านางคงไม่มกี ล้ามาพบน้าสะใภ้อกี แล้ว
หญิงสาวรูส้ กึ ราวกับยกภูเขาออกจากอก เรียกให้คนยก
นําแกงบํารุงเลือดเข้าไปให้น้าสะใภ้ แล้วก็ให้อาเจินไปเอา
ของขวัญทีตนเตรียมรับขวัญน้องชายมามอบให้คนสกุล
เถา
เถาเฝิงชิงอารมณ์ดมี าก เขาวนเวียนดูลกู ชายอยูไ่ ม่หา่ ง
ขณะทีฉินฟ่ านฟ่ านหมดแรงหลับไปในทีสุด หลิวจ้าวเว่ยอ
ยูท่ านข้าวเป็ นเพือนเขา เห็นว่าน้าชายเจริญอาหารอย่าง
ยิงก็อดเอ็นดูไม่ได้
เด็กแรกคลอดไม่ควรตังชือ ดังนันน้าชายจึงให้เรียกว่าเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 2

ว่า อาฟง ไปก่อน รอครบเดือนและรอปรึกษาเถาเต๋อชวน

แล้วค่อยตังชือจริงให้เขาอีกครัง
หลิวจ้าวเว่ยออกจากจวนสกุลเถาก็บ่ายคล้อยแล้ว
*
กว่าหลิวจ้าวอวีจะรูส้ กึ ว่าในท้องไม่บดิ จนเจ็บปวดอีกก็
ผ่านไปสามวันแล้ว ร่างกายทีดูเหมือนถูกถ่ายเลือดออก
ไปจนหมดจึงฟื นฟูขนมา ึ
เจินฮุ่ยเหมยพยายามอย่างยิงทีจะบํารุงนาง ดังนันเนือตัว
ทีขาวซีดถึงได้เปลียนเป็ นปกติในทีสุด คนเป็ นแม่ปวดใจ
อย่างยิงเมือเห็นว่าพอหายดีแล้วหลิวจ้าวอวีกลับไม่
อาละวาดขว้างปาข้าวของอย่างทีคิด แต่นางกลับตาแดง
กํา ปล่อยนําตาของความแค้นใจให้หลังลงมาเงียบๆ
"มันจงใจช่วงชิงของๆ ลูก" หญิงสาวเอ่ยเสียงสะอืน ตีให้
ตายหลิวจ้าวอวีก็ไม่มวี นั เชือว่าหลิวจ้าวเว่ยเข้ามาช่วย
นางในสถานการณ์คบั ขัน แม้จะไม่รวู้ า่ อีกฝ่ ายทําได้
อย่างไร แต่เชือว่าเป็ นฝีมอื มันแน่
"ท่านแม่เห็นแล้วว่าครังนีมันลงมือโหดเหียมแค่ไหน ท่าน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 3

จะยังนิงเฉยให้มนั ลอยหน้าลอยตาอยูอ่ กี หรือ!?"

"แต่..." เจินฮุ่ยเหมยแม้จะรูว้ า่ มีคนเล่นงานบุตรสาวแต่
ไม่ได้ปักใจเชือนักว่าเป็ นหลิวจ้าวเว่ยทังหมด
"ท่านแม่ยงั คิดว่าไม่ใช่มนั อีกหรือ!? ท่านไม่เห็นหรือว่า
ท้ายทีสุดมันกลับเก็บเกียวผลประโยชน์ได้ทุกอย่างจาก
เรืองนี เราสองคนลงทุนลงแรงกําจัดเสียนหนามไปตัง
เท่าไหร่ แต่สดุ ท้ายกลายเป็ นตัดชุดแต่งงานให้ผอู้ นื แล้ว
ลูกก็เสียชือเสียงไปหมดแล้ว" แม้บดิ าจะให้คนออกไป
สยบข่าวลือ แต่คนได้ยนิ ได้ฟังไปแล้ว จะมีกคนที ี มองว่า
นางเป็ นตัวกาลกิณี
"อวีเอ๋อร์อย่าเพิงคิดอะไรมากเลย บํารุงตัวเองให้หายดี
ก่อนเถอะ"
"ไม่ จนกว่าท่านรับปากจะแก้แค้นให้ลกู ...มันจงใจแย่งชิง
ผลงานลูก" หากว่าบนเวทีนนเป็ั นนาง ท่ามกลางหยาดฝน
คือนางทียืนอยู่ เวลานีนางคงถูกอุม้ ชูเทียมฟ้ าไปแล้ว
ไม่ใช่ถูกบ่าวไพร่นินทา คนนอกจวนก็ทําหน้าแหยงยาม
ในยินชือนางเช่นนี "...มันจงใจทําลายชือเสียงลูกเพราะ
กลัวลูกจะได้เข้าตําหนักอ๋อง!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 4

"จ้าวอวี! นีเจ้าพูดเรืองอะไรของเจ้า" เจินฮุย่ เหมยตาโต

แทบไม่เชือหู
หลิวจ้าวอวีไม่เคยบอกมารดาเรืองความสัมพันธ์ของนาง
กับอันอ๋อง แต่ยามนีนางคิดจะกดดันมารดาให้ลงมือแล้ว
ดังนันจึงเลือกจะเอ่ยปาก "ท่านแม่ ลูกอกตัญ แู ต่ลกู กับ
อันอ๋องรักใคร่ชอบพอกันมานานแล้ว ท่านอ๋องสัญญาว่า
จะหาทางถอนหมันนังจ้าวเว่ยและแต่งลูกเป็ นหวางเฟย...
ท่านแม่ เราสองคนรักกัน"
"จ้าวอวี" เจินฮุย่ เหมยตาแทบถลน "นีเจ้า... นีเจ้า... เจ้า
ผ่านคืนวสันต์ไปแล้วหรือยัง!?"
"ท่านแม่ใจเย็นๆ เถอะ ข้ากับท่านอ๋องรูก้ ารณ์ควรไม่ควร
ไม่เคยทําอะไรเลยเถิดถึงเพียงนัน" ได้ยนิ บุตรสาวตอบ
เช่นนันเจินฮุ่ยเหมยก็เบาใจลงบ้าง แต่ยงั คงขมวดคิวจน
แทบเป็ นปม
"มีใครรูเ้ รืองนีบ้าง" นางอยากจะบอกบุตรีให้ตดั ใจเสีย
เรืองนีหากหลิวเฉียนรูเ้ ข้าจะกลายเป็ นหายนะแน่
"ท่านยายใหญ่ทราบเรืองนี... มารดาท่านคงไม่บอกให้ขา้
ตัดใจกระมัง ข้าทําทุกอย่างมาถึงขันนีแล้ว ทังข้าทังท่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 5

อ๋องต่างรักปั กใจต่อกัน หากข้าไม่ได้แต่งเข้าตําหนักอ๋อง

ข้าก็ขอตายดีกว่า"
"จ้าวอวี เรืองนีไม่เหมาะสม!"
"เช่นนันมารดาก็ฆา่ ข้าเถิด ยามนีนังจ้าวเว่ยจงใจจะฆ่าข้า
แล้ว นางชิงทุกอย่างไปจากข้าแล้ว ข้ายังจะเหลืออะไรอีก
ข้าไม่มวี นั อยูร่ อดูนางแต่งเข้าตําหนักอ๋องแน่ นันมันเป็ นที
ของข้า หากมีวนั นันข้าจะขอแลกชีวติ ดีกว่า" หญิงสาวจง
ใจใช้ความตายบีบคันคนเป็ นแม่ แม้จะอกตัญ แู ต่ความ
อยากเอาชนะหลิวจ้าวเว่ยมีมากกว่า มารดาของนางใจ
อ่อนเกินไป หากไม่ตอ้ นให้จนมุมก็จะปล่อยผ่านง่ายๆ
เหมือนอย่างทีแล้วมาอีก
"หยุดพูดจาเพ้อเจ้อเดียวนี เรืองนีให้ใครมาได้ยนิ เราจะ
ซวยกันหมด!" เจินฮุ่ยเหมยเอ็ดใส่บุตรี แต่พอเห็นใบหน้า
ซีดเซียวทีอาบย้อมด้วยนําตาก็ถอนหายใจเฮือก เอือมมือ
ไปลูบหัวบุตรสาว "ยามนีเจ้าตังใจรักษาตัวให้หาย ฟื นฟู
ร่างกายตัวเองให้ดกี พ็ อ เรืองอืน... เรืองอืนมารดาจะลอง
ปรึกษากับท่านยายของเจ้าดูกอ่ น ท่านยายเป็ นคนมีฝีมอื
มากย่อมคิดหาทางได้แน่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 6

"ท่านแม่ตอ้ งช่วยลูกด้วยนะเจ้าคะ" เห็นว่ามารดาใจอ่อน

หลิวจ้าวอวีก็รบี โผเข้ากอดเอวนางร้องไห้อกี คํารบใหญ่
เพือให้คนเป็ นแม่สงสารและตัดสินใจแน่ วแน่ทจะต่
ี อกรกับ
หลิวจ้าวเว่ยเสียที
นางกอดมารดาร้องไห้สง่ เสียงสะอึกสะอืน แต่ใบหน้าที
ซ่อนอยูน่ นกลั
ั บมีรอยยิมร้ายกาจราวกับปี ศาจจากหุบเหว
อนธการ
*
หลิวหว่านอีนังอยูห่ น้ากระจก นางมองดูรอ่ งรอยบน
ใบหน้าทีนับว่าจางลงไปมากแล้วทําให้อารมณ์ทกดดัี นมา
ตลอดคลายลงบ้าง
มารดาของนางเชิญหมอทีเชียวชาญด้านผิวพรรณสตรีมา
ตรวจบ่อยๆ และให้จดั ยาอย่างดีทสุี ดให้โดยไม่ตระหนี
ยามนีนับว่าเห็นผลมากทีเดียว
"คุณหนูเจ้าขา ยามนีพวกบ่าวข้างนอกพากันประจบเอา
ใจทางเรือนจิวฮวากันมากทีเดียว แม้แต่นายท่านกับฮู
หยินผูเ้ ฒ่าก็ให้คนเทียวส่งของมอบให้คุณหนูใหญ่หลาย
รอบแล้ว" ถานอิงคุกเข่าลงรายงานด้วยนําเสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 7

ประจบประแจงผูเ้ ป็ นนาย "ส่วนอีกเรือนนัน ได้ยนิ ว่า

ร้องไห้อยูท่ งวั
ั นทังคืน ผิวซีดราวกับศพไปแล้ว อีกอย่างที
คุณหนูให้ลอบปล่อยข่าว นับว่าได้ผลดียงิ ถึงตอนหลัง
นายท่านจะให้คนออกไปกลบเกลือนก็เถอะ"
หลิวหว่านอีแค่นเสียงเย้ยหยันในลําคอก่อนจะเอามือแตะ
ใบหน้าตัวเอง "พวกนางคงคิดว่าตัวเองทําคนอืนได้ฝ่าย
เดียวกระมัง ยามนีเห็นแล้วว่าเวลาโดนแว้งกัดนันเจ็บ
แสบแค่ไหน คิดจะเหยียบหัวข้าปี นป่ ายขึนทีสูง
สมนําหน้านัก"
"คุณหนูแล้วคนทีเรือนจิวฮวา..."
"นับว่าข้าดูแคลนนางเกินไป" ถึงไม่แน่ใจว่าการขึนรําครัง
นีของหลิวจ้าวเว่ยจะเป็ นเพราะโชคช่วยหรือฝีมอื คน แต่
การทีนางขึนไปรําได้พอดีและไม่มขี อ้ บกพร่อง เห็นได้ชดั
ว่าต้องเคยเตรียมตัวเอาไว้ก่อน "ดูแล้วพีสาวคนนีของข้า
หาใช่ตะเกียงไร้นํามัน นับว่าก่อนหน้านีข้ามองคนอืนตํา
มองตัวเองสูงเกินไป ผ่านเรืองนีแล้วถือว่าข้าตาสว่างขึน
มาก ต่อไปจะทําการสิงใดในจวนนีคงต้องระมัดระวังทุกฝี
ก้าว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 8

"คุณหนูรองนางจะยอมผ่านเรืองนีไปเฉยๆ หรือเจ้าคะ
นิสยั คุณหนูรองใครๆ ก็รู้ นางไม่ชอบเห็นคนได้ดกี ว่า
ตัวเอง ยิงเป็ นคุณหนูใหญ่นางยิงคอยแต่จะหาเรือง คราว
นีบ่าวว่านางคงเตรียมเอาคืนคุณหนูใหญ่แน่ "
"ถ้าพวกนางสองคนจะเล่นงานกันก็ปล่อยให้ทําไปเถอะ
ยิงต่างคนต่างย่อยยับแล้ว ถึงเวลานันเราค่อยชิงตีตามไฟ
ใครก็ไม่อาจกล่าวหาว่าเราเหียมโหดต่อพีน้องได้แน่"
"เช่นนันก็ดเี หลือเกินเจ้าค่ะ... คุณหนูคนงามของบ่าวต้อง
ทนทุกข์ถงึ เพียงนี พวกนางควรได้บทเรียนจริงๆ" ถานอิง
มองรอยฝีตามตัวหลิวหว่านอีก็ปวดใจแทนผูเ้ ป็ นนายยิง
นัก
"ข้าก็ไม่ยอมปล่อยผ่านสิงทีพวกมันทํากับข้าไปแค่นี
เช่นกัน"
*
ฎีกากล่าวโทษเป็ นฏีกาประเภททีไม่ตอ้ งผ่านสภาขุนนาง
สามารถถวายตรงถึงฮ่องเต้ได้เลย
ตังแต่สองวันก่อนฮ่องเต้ได้รบั รายงานว่าทางลัวหยางเกิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 8 9

อุทกภัย ทําให้พนที
ื ไร่นาจํานวนมากเสียหาย ยามนันฝ่ า
บาทไม่แม้แต่จะขมวดคิว สองวันต่อมามีมา้ เร็วมาจากลัว
หยางถวายฎีกากล่าวโทษต่อฮ่องเต้
ยามนีเจ้ากรมโยธา เจ้ากรมเกษตร เสนาบดีเกษตร ล้วน
คุกเข่าตัวสันอยูด่ า้ นหน้าแถวในตําหนักจินหลวน แก้ม
ซ้ายของเจินไห่กงั บวมแดงเล็กน้อยเพราะเพิงถูกฮ่องเต้
ปาหยกทีทับกระดาษใส่
ขุนนางทังหมดในท้องพระโรงต่างพากันเงียบกริบ มีเพียง
ศัตรูของสกุลเจินทียิงก้าวออกมาสนับสนุนให้ลงโทษเจิน
เสียวหนิงให้หนัก และกล่าวพาดพิงสกุลเจินกันอีกหลาย
คํา
เจินจิงยินยังคงยืนอยูใ่ นแถว มองบิดาทีต้องก้มหน้ารับคํา
บริภาษมากมายแล้วกําหมัดแน่น เห็นกันชัดๆ อยูแ่ ล้วว่า
ตอนแรกทีมีนําท่วมฝ่ าบาทหาได้กระตือรือร้นจะจัดการ
อะไร แต่พอมีฎกี ากล่าวโทษก็รบี ออกมาตะครุบ
แท้จริงเรืองนีก็เหมือนตอนกองทัพเอียนเหอ ฝ่ าบาท
ต้องการบีบให้สกุลเจินคายทรัพย์สนิ ออกมาชดใช้ให้
ชาวบ้านแทนท้องพระคลังหลวง เหมือนทีให้สกุลหยู

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 0

รับผิดชอบคราวนัน
แม้รแู้ ก่ใจก็ตอ้ งหุบปากเงียบเอาไว้ ยามนีเจินเสียวหนิง
ขัดราชโองการชัดเจน มีหลักฐานเป็ นนําท่วมใหญ่เช่นนี
ต่อให้ชาํ ระกายในแม่นําฮวงโหก็คงไม่อาจลบล้างมลทิน
เจินไห่กงั ฟั งนําเสียงลิงโลดยามกล่าวโทษเขาของพวก
ศัตรูแล้วในใจมีแต่ความคังแค้น ยิงยามทีฝ่ าบาทตบลงบน
ทีพักแขน สีพระพักตร์ขงึ ขังเอาจริง กล่าวท้าวความถึง
ความทุกข์รอ้ นของราษฎรต่างๆ นานาแล้วมาจบลงที
ความผิดของพวกเขา ในใจเจินไห่กงั ยิงร้อนราวกับมีไฟ
สุม
"เจ้ากรมโยธา เจ้ากรมเกษตร มีความผิดฐานไม่รอบคอบ
ไม่ทาํ การตรวจสอบการทํางานของผูใ้ ต้บงั คับบัญชาให้ถี
ถ้วน ทําให้ราษฎรต้องเดือดร้อนใหญ่หลวง เราขอสังให้
พวกเจ้าเร่งเดินทางไปลัวหยาง เยียวยาราษฎรทีประสบ
ภัย หาทางระบายนําและขุดลอกคูคลองตามแผนเดิมให้
ได้ หากทําไม่ได้กไ็ ม่ตอ้ งกลับมาถงเยียนอีก" สองเจ้ากรม
ได้ยนิ รับสังเหงือเย็นก็พรังพรู ได้แต่โขกหัวขานรับอย่าง
จํานน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 1

"เสนาบดีเจินมีความผิดทีไม่อาจควบคุมดูแล
ผูใ้ ต้บงั คับบัญชา และปล่อยปละให้หลานชายแอบอ้าง
อํานาจตัวเองไปเบียดเบียนประชาชน ให้รบั ผิดชอบคืน
ธัญญาหารทีเจินเสียวหนิงยึดมาให้ราษฎรและเยียวยา
ทีดินทีเสียหาย มอบเงินฟื นฟูให้คนทีได้รบั ผลกระทบและ
ให้งดเบียหวัดสามเดือน"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"
"นอกจากนีเจินเสียวหนิงมีความผิด ให้กรมอาญาส่งคน
ไปจับกุมเขา ให้โบยแปดสิบไม้ คืนของทังหมดให้ราษฎร
และปรับเงินสามพันตําลึงให้เจ้าเมืองลัวหยาง และให้ถอด
ออกจากตําแหน่งขุนนางทังหมด ไปจัดการซะ... วันนีเลิก
ประชุม"
ฮ่องเต้ตรัสจบก็ลุกออกไปจากตําหนัก บรรยากาศกดดัน
พลันปลอดโปร่งขึน เจินจิงยินรีบเข้าไปพยุงบิดาของตน
เห็นรอยแดงทีข้างแก้มบิดาก็ปวดใจจนอยากจะตีอกชก
หัวตัวเอง
เจินไห่กงั นันสุขมุ กว่า แม้จะอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
ก็ยงั คงรักษาสีหน้านิงเฉยไว้ รอให้พวกศัตรูทพากั
ี นปาหิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 2

ซําเมือครูพ่ ากันเดินออกจากท้องพระโรงไปแล้วเขาถึง
เดินออกไปพร้อมบุตรชาย
ด้านหน้าตําหนักจินหลวน เนียเถียนชิงกําลังพูดคุยกับ
เพือนขุนนางทีเข้ามาถามเกียวกับงานทีมีความสับสนกัน
อยู่ ในวงสนทนามีเสียงหัวเราะสลับกับเสียงพูดคุย วูบ
หนึงเขารูส้ กึ ว่ามีคนมอง เมือเงยหน้าขึนก็เห็นเจินไห่กงั
กับเจินจิงยินทียืนอยูบ่ นบันใดมองตรงมาทางเขาอยู่
ด้วยสัญชาตญาณเจินไห่กงั รูส้ กึ ว่าความอัปยศในวันนีต้อง
เกียวข้องกับจ้วงหยวนหนุ่มผูน้ ีแน่ พอเขาจ้องไปแทนที
จ้วงหยวนหนุ่มทีอ่อนวัยกว่ามากจะหวันเกรง อีกฝ่ ายกลับ
สบตาเขาตรงๆ ก่อนจะยิมคล้ายไม่ยมิ สีหน้าดูสงบและ
เป็ นสุขจนคนมองอยากจะทําลายมันทิงเสียให้เป็ นชินๆ
เจินไห่กงั รูส้ กึ ได้ถงึ ความเป็ นอริและความไม่เกรงกลัวของ
เนียเถียนชิง เขาเดาว่าอีกฝ่ ายคงรูแ้ ล้วว่าปั ญหาในช่วงที
ผ่านมาของตนนันเป็ นฝีมอื ของของคนสกุลเจิน ไม่แน่
เรืองในตําหนักจินหลวนเมือครูเ่ นียเถียนชิงอาจมีสว่ น
ผลักดัน เพราะอย่างไรช่วงนีเขาก็เป็ นคนโปรดของฮ่องเต้
เอ่ยปากไม่กคํี าฮ่องเต้กค็ ล้อยตามแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 3

ขุนนางขันห้าผูห้ นึงกลับกล้ามาท้าทายขุนนางขันสอง
อย่างเขา เจินไห่กงั จดบัญชีแค้นนีไว้ในอก สะบัดแขนเสือ
เดินนําบุตรชายออกจากวังไปทันที
*
"ฟั งดูแล้วลูกเลียงของพีสาวคนนีนับว่าร้ายกาจไม่เบา
ตอนวันงานข้ากับท่านแม่กแ็ ปลกใจกันมาก ใครๆ ก็รวู้ า่
คนทีจะขึนรําบวงสรวงนันคือหลานอวีเอ๋อร์ แต่สุดท้าย
กลับเป็ นใครหน้าไหนไม่รมู้ าฉวยโอกาสไป สงสารก็แต่
หลานสาวทีทังเจ็บตัวทังเจ็บใจ" ป๋ ายซู่องิ จีบปากจีบคอ
เอ่ยขณะทีรินนําชาให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินด้วยความเคย
ชิน
หลังจากฟั งเรืองความสัมพันธ์ของหลิวจ้าวอวีกับอันอ๋อง
แล้วเจินฮุย่ เหมยก็ไม่อาจทําใจนิงเฉยได้ สุดท้ายถึงได้
กลับมาทีจวนสกุลเจินเพือขอพบฮูหยินผูเ้ ฒ่า
แต่เดิมมารดาของเจินฮุย่ เหมยเป็ นอนุ คนหนึงของเจินไห่
กัง แต่ในสกุลเจินนีหยางแรงหยินด้อย จํานวนสตรีมนี ้อย
กว่าบุรุษ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเองก็ไม่มบี ุตรีดงั นัน
บุตรสาวในจวนจึงนับว่าได้รบั ความเมตตามากดว่าจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 4

อืน พอมารดาของเจินฮุย่ เหมยตายฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงเอานาง

มาเลียงดูเอง ดังนันตัวนางจึงสนิทสนมกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า
สกุลเจินมาก ลามไปถึงหลิวจ้าวอวีทีได้รบั ความสนิทสนม
เอาใจใส่จากฮูหยินผูเ้ ฒ่าเช่นกัน
ป๋ ายซูอ่ งิ แม้มศี กั ดิเป็ นพีสะใภ้ของเจินฮุย่ เหมย แต่นาง
อายุน้อยกว่าน้องสาวของสามีผนู้ ีมาก การลําดับสรรพ
นามจึงค่อนข้างกระดากปาก ดังนันนางจึงเรียกเจินฮุย่
เหมยว่าพีสาวตามลําดับอายุแทน
"คราวก่อนตอนออกจากเจ้อเจียง นางรอดกลับไปถึงจินห
ยางได้ขา้ ก็คดิ ว่าโชคช่วย ทีไหนได้..." ฮูหยินผูเ้ ฒ่าขบ
กรามด้วยความไม่พอใจ แต่คาํ พูดนีกลับสะดุดหูเจินฮุย่
เหมย
"ตอนกลับจากเจ้อเจียง? ท่านแม่หมายถึงอะไรหรือเจ้า
คะ?" นางไม่รวู้ า่ หลิวจ้าวอวีกับฮูหยินผูเ้ ฒ่าเคยทําอะไร
ลับหลังนางบ้าง ดังนันจึงฟั งคําพูดเหล่านันไม่เข้าใจ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินคล้ายนึกขึนมาได้ว่าเจินฮุ่ยเหมยไม่รู้
เรืองทีพวกนางส่งพวกโจรไปฉุ ดหลิวจ้าวเว่ยจึงโบกมือ
กลบเกลือน "อย่าไปสนใจเรืองเก่าเลย มาพูดกันเรืองนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 5

เจ้าสืบได้หรือยังว่าอาการเจ็บป่ วยของอวีเอ๋อร์เกิดจาก
อะไร? ใช่เจ้าให้ลกู กินยาผิดหรือไม่?"
"มารดา! ยาทีข้าเอาให้อวีเอ๋อร์นนได้
ั นําไปตรวจสอบแล้ว
ล้วนปกติด ี แต่หมอฝั งเข็มทีข้าเชิญมาบอกว่าอาการของ
นางคล้ายว่ารับยาหลายตัวผสมปนเปจนเป็ นพิษต่อกัน
ทําให้ยากจะตรวจหาสาเหตุว่ามาจากไหนแน่"
"ลูกสาวเจ้าก่อนหน้านีไม่ได้เจ็บป่ วยนางจะไปรับยา
มากมายจนเป็ นพิษต่อกันได้อย่างไร จะมีกแ็ ต่ยาเลือน
ระดูนี หรือนางดืมยาอย่างอืนอยูอ่ กี เล่า"
"ข้าถามลูกแล้ว นางยืนยันว่าก่อนจะกินยาเลือนระดู นาง
ไม่ได้กนิ ยาอย่างอืนเลย นันยิงทําให้ขา้ ฉงนยิงนัก..."
"เช่นนีคงต้องมีคนเล่นตุกติกแน่พสาวี ...ข้าว่าจวนนันของ
พีอาจมีพยัคฆ์เร้นกายอยูแ่ ล้วล่ะ" ป๋ ายซู่องิ ว่า
"เรืองนันข้าจะสืบดูให้รชู้ ดั ... แต่ทข้ี ามาวันนี" เจินฮุย่
เหมยเหล่มองป๋ ายซู่องิ อย่างลังเลใจเมือจะกล่าวถึงอันอ๋อง
แต่คดิ ดูแล้วนางจะกลายเป็ นนายหญิงคนต่อไปของสกุล
เจิน และภายภาคหน้าหากสินเจินไห่กงั เจินฮุย่ เหมยก็
ต้องพึงพิงพีชาย ป๋ ายซู่องิ เป็ นฮูหยินของเจินจิงยินจะรู้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 6

เรืองนีคงนับว่าสมควร "อวีเอ๋อร์เพิงบอกข้าเรืองอันอ๋อง
มารดาท่านเห็นว่าอย่างไรเจ้าคะ"
"จะว่าอย่างไร เด็กหนุ่มสาวมีความคิดของตัวเอง จะรัก
ใคร่ชอบพอกันแปลกตรงไหน?"
"แต่ยงั ไงอันอ๋องก็มคี ู่หมันแล้ว อีกทังคูห่ มันก็เป็ นพีสาว
ของนาง บิดาของนางไม่มที างยอมให้นางแต่งไปเป็ น
ชายารองแน่ มีอย่างทีไหนบุตรีภรรยาเอกสองคนแย่งกัน
แต่งเข้าจวนเดียว ยิงยามนียังไม่รชู้ ดั ว่าฝ่ าบาทจะเลือก
ใครเป็ นรัชทายาท หากจวนสกุลหลิวทําเช่นนีคนจะเข้าใจ
ผิดว่าเจ้ากรมอากรเข้าฝ่ ายสกุลหยูได้"
"เจ้าอย่าเพิงคิดมากไปไกล เรืองนียังไม่ถงึ กับกระชันชิด
นัก ...ถ้าแต่งเข้าสองคนไม่ได้กท็ ําให้เหลือคนเดียวเสียจะ
ไปยากอะไร"
"มารดา..." ยังไม่ทนั ทีเจินฮุย่ เหมยจะได้ทกั ท้วงก็ได้ยนิ
เสียงเอะอะด้านนอก คนทังสามนิงฟั งอยูค่ รูห่ นึงจึงพากัน
ลุกออกไปดู
"นีมันเกิดอะไรขึน?" เห็นเจินจิงยินพยุงสามีทใบหน้
ี าบวม
แดงเข้าจวนมาฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินก็ดวงตาวาววาบ รีบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 7

ปราดเข้าไปช่วยพยุงคน
"พวกเจ้าไปเอายามาประคบแผลให้นายท่านเร็วเข้า!" ฮู
หยินผูเ้ ฒ่าสังด้วยความร้อนใจ ก่อนจะพาเจินไห่กงั เข้าไป
พักในห้อง
เจินจิงยินเห็นเจินฮุย่ เหมยเดินตามมาก็หยุดสังนาง
"น้องสาวเจ้ารีบกลับจวนของเจ้าไปเถอะ วันนีสกุลเจินถูก
เล่นงานในราชสํานัก เจ้าอย่าอยูท่ นีี นานนักเลย สามีเจ้า
อาจจะไม่พอใจได้"
"ข้าทราบแล้ว" เจินฮุย่ เหมยก้มหัวให้เขาแล้วกล่าวลารีบ
กลับจวนสกุลหลิว
อย่างไรเสียเรืองราวในราชสํานักนันยากจะคาดเดา วัน
หนึงคนตกตําก็อาจจะพลิกฟื น ขอเพียงกอดตําแหน่ง
ฐานะตนเองเอาไว้ได้ ไม่แน่วนั หน้าอาจจะกูช้ อขึ
ื นมา
หลิวเฉียนไม่ใช่คนโง่ แม้สกุลเจินวันนีจะทําตัวขัดหูขดั ตา
ฝ่ าบาท แต่คนทีถูกลงโทษหนักหน่ วงเป็ นแค่ญาติสายรอง
ของเจินไห่กงั เท่านัน ส่วนตัวเจินไห่กงั แม้จะเสียทรัพย์
และงดเบียหวัดแต่ยงั คงนังตระหง่านอยูใ่ นสภาขุนนาง
เห็นได้ชดั ว่าฝ่ าบาทไม่ได้คดิ จะปลดเขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 8

ดังนันในฐานะลูกเขยเขาจึงไม่คดิ จะเคลือนไหวในยามนี
เพียงแต่กล่าวเตือนเจินฮุย่ เหมยให้ระวังการติดต่อบ้าน
เดิมในเวลาเช่นนีให้มาก หากคลืนลมสงบแล้วจะทําสิงใด
ค่อยว่ากัน
*
ในฉางซายามนีบรรยากาศเข้มงวดกวดขัน ทว่าราษฎรก็
ยังคงดําเนินชีวติ ต่อไป
องค์ไท่จอฮู
ื เจียเล่อมีพระชนมายุ 26 ปี เขาเป็ นบุรุษ
รูปร่างกํายําสูงใหญ่ เหมาะสมกับตําแหน่งนักรบอันดับ
หนึงของชนเผ่า เค้าหน้าหล่อเหลาดุดนั มักจะถูกปิ ดอยู่
ภายใต้หน้ากากสีทองตามธรรมเนียมนักรบ
ไท่จอฮู
ื เจียเล่อเป็ นคนรักสันโดษ เวลาไปไหนมาไหนใน
เมืองหลวงเขาไม่ชอบให้มที หารตามเสด็จ ดังนันภาพของ
บุรุษในหน้ากากทองคําควบม้าเข้าออกเมืองล้วนเป็ นภาพ
ทีคนเห็นจนชินชา
เช่นเดียวกับวันนีเขาควบม้าออกจากเมืองเพือมุง่ หน้า
ออกไปยังค่ายทหาร ท่ามกลางหมูช่ าวบ้านมีหญิงสาว
ภายใต้หน้ากากหนังมนุ ษย์รปู โฉมงามล่มเมืองลอบมอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 9 9

ตามแผ่นหลังขององค์ชายนักรบไป
"นันคือไท่จอหรื
ื อ?" นางกระซิบถามสายลับทีเป็ นคนนํา
ทางมาดูลาดเลา
"ใช่ นันแหละคนทีเจ้าจะต้องเข้าหา" เขาพยักหน้า
ทหารลับหญิงถอนหายใจเฮือก กลินอายดุดนั เข้มงวดและ
ความตายนันแจ่มแจ้งเสียจนไม่วา่ ใครก็คงไม่อยากเข้า
ใกล้
"ข้าจะต้องเริมงานเมือไหร่?"
"ช่วงนีเจ้าศึกษาเส้นทางในฉางซาให้ชดั เจนก่อน ส่วนงาน
นันของเจ้ารอให้เฉินหรงปั วมาเป็ นผูบ้ ญ
ั ชาการ"
"ได้"
นางมองไปบนทีม้าของฮูเจียเล่อเพิงตะบึงผ่านไปเมือครู่
ในใจรูส้ กึ หนาวเหน็บและไม่สงบดังสีหน้า เนินนานกว่าจะ
ถอนหายใจหนักๆ ออกมาอีกครา
*
ฟ้ ามืดแล้ว ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินนังอยูห่ น้ากระจก จ้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 0

มองริวรอยทีเกิดขึนตามวัยบนใบหน้า นางหวีสางผมยาว
ของตนอย่างละเมียดขณะทีนายท่านผูเ้ ฒ่าเปลียนชุดหลัง
อาบนําเสร็จแล้วก็เข้ามานังบนเตียง
"เมือกลางวันเหมยเอ๋อร์มาทีนีทําไม?" เขานึกขึนได้ว่า
เห็นเจินฮุย่ เหมยอยูก่ บั ฮูหยินของตนตอนทีเขากลับจวน
แต่เพราะเรืองวุน่ วายจึงลืมถามถึงไปเสียสนิท
"จะเรืองอะไร ก็เรืองทีวันงานบวงสรวงอวีเอ๋อร์ถูก
เปลียนตัวกะทันหัน... ท่านพีก็เห็นแล้ว วันนันพวกเรายัง
แปลกใจกันอยูเ่ ลยว่านางปี ศาจหน้าไหนถึงขึนไปรําแทน
หลานสาวของข้าได้ ...ฟั งจากคําพูดเหมยเอ๋อร์วนั นี ดูทา่
จะมีคนเล่นตุกติกกับยาของหลานสาว ลงมือโหดเหียมยิง
นัก"
"ใครมันกล้า"
"ยามนียังสืบหาตัวไม่พบ แต่ดแู ล้วคนทีได้ประโยชน์ทสุี ด
จากเรืองนีมิใช่คุณหนูใหญ่สกุลหลิวผูน้ นหรืั อ นางนับว่า
ฝีมอื ไม่ดอ้ ย อายุยงั น้อยแต่เล่หเ์ หลียมรอบตัว ยามนีนาง
ปี นป่ ายขึนทีสูงได้แล้ว สงสารก็แต่เหมยเอ๋อร์กบั อวีเอ๋อร์
อํานาจในจวนของพวกนางคงสันคลอนแล้ว... เฮ้อ ถ้าวัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 1

นันเป็ นอวีเอ๋อร์ได้ขนรํ
ึ าจะดีสกั เพียงใด ฝนดันตกลงมา
ประจวบเหมาะเวลา คนทังถงเยียนคงบูชานางยิงกว่า
เทพธิดาแน่ ...สถานการณ์เช่นนีตามจริงควรเร่งให้เด็ก
นันรีบแต่งออกจากจวนสกุลหลิวจึงจะดีต่อคนของเราทีสุด
เสียก็แต่นางเป็ นพระคูห่ มันของอันอ๋อง..."
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเหลือบมองสีหน้าอึมครึมของเจินไห่กงั ก่อน
จะลดเสียงเบาลง "ข้าไม่อยากปิ ดบังท่านพี เรืองนีตาม
จริงไม่นับว่าเหมาะสมนัก แต่เพราะหนุ่มสาวมีความคิด
ของตัวเอง อวีเอ๋อร์ของเรานันถูกอันอ๋องล่อลวงเสียจนรัก
ปั กใจกับเขาแล้ว"
"เจ้าว่าอะไรนะ!?" เจินไห่กงั เบิกตาขึนมองนางไม่เชือหู
"จะโทษอวีเอ๋อร์กไ็ ม่ได้ อันอ๋องเป็ นผูใ้ ด อํานาจบารมีเอย
รูปโฉมก็ไม่ได้ดอ้ ย อวีเอ๋อร์เป็ นสตรีในห้องหอ หาเคย
ใกล้ชดิ สนิทสนมกับบุรษุ พอมีบุรุษสูงส่งเช่นนันมาฝากรัก
ย่อมใจอ่อนเป็ นธรรมดา ติดขัดก็แต่พสาวของนางเป็
ี น
พระคูห่ มันของอันอ๋อง แม้ทงสองมี
ั รกั ปั กใจต่อกันก็ไม่อาจ
ครองคู่ได้"
เจินไห่กงั มุน่ คิว ยามนีสกุลเจินวุน่ วายดังนันพวกเขาคง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 2

ต้องทําตัวสงบเสงียมกันไปสักระยะ แต่เรืองราวในราช
สํานักนันใกล้จะปะทุ องค์ชายสีอีกไม่นานคงถูกแต่งตัง
เป็ นอ๋องได้รบั พระราชทานจวน เรืองการแต่งตังรัชทายาท
คงดุเดือดขึนแน่
แต่หากคนในสกุลมัวแต่สงบเสงียมอยูจ่ ะเก็บเกียว
ผลประโยชน์จากการแย่งชิงอํานาจครังใหญ่นีได้อย่างไร
ตัวเขาไม่มบี ุตรหลานสตรีทอยู
ี ใ่ นวัยเหมาะสมจะแต่งออก
พอกวาดตามองหลานนอกก็คงมีแต่หลิวจ้าวอวีทีอายุอยู่
ในวัยแต่งงาน คิดคํานวนดูแล้วหากสามารถผลักดันหลิว
จ้าวอวีขึนเป็ นหวางเฟยของอันอ๋องวันหน้าอาจจะมี
หนทางปี นปายได้ไกล
หากอันอ๋องได้เป็ นไท่จอหลานสาวของเขาก็
ื นับว่าเป็ น
ไท่จอเฟย
ื หากอันอ๋องได้เป็ นฮ่องเต้ หลานสาวของเขาก็
จะได้เป็ นพระมารดาของแผ่นดิน แต่หากอันอ๋องตกตํา
พ่ายแพ้ อย่างไรหลิวจ้าวอวีเป็ นเพียงหลานนอก
ความสัมพันธ์สายนีไม่เหมือนหลานในทีใช้สกุลเจิน พวก
เขาจะตัดสัมพันธ์กบั นางจึงง่ายดายมาก
เช่นนีย่อมดีกว่าเอาชือสกุลเจินลงไปเสียงในสงครามแย่ง
ตําแหน่งรัชทายาท ฉากหน้าพวกเขานิงเฉยเสีย แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 3

เบืองหลังร่วมผลักดันฝ่ ายอันอ๋องแต่กเ็ หลือทางถอยให้

ตัวเอง
"อันอ๋องเคยให้สญ
ั ญากับนางหรือไม่?" เขาถามหยังเชิง
"เคยตรัสว่าจะตังอวีเอ๋อร์เป็ นหวางเฟย เพียงแต่ตอ้ ง
หาทางกําจัดหลิวจ้าวเว่ยให้แนบเนียนหน่อยเพราะไม่
ต้องการทําให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัยในช่วงนี งานบวงสรวง
นันตามจริงหากอวีเอ๋อร์ได้ขนแสดง
ึ ฐานะของนางคง
สูงขึนอีก ใครก็คงไม่อาจคัดค้านหากภายหลังคิดจะ
เปลียนตัวคูห่ มัน น่าเสียดาย...ยามนีลูกเลียงของเหมย
เอ๋อร์คนนันชือเสียงดังกระฉ่อนไปทัวถงเยียน ใครบ้างไม่
ชืนชมนาง ต่อให้คดิ จะเปลียนตัวภายภาคหน้าอวีเอ๋อร์ก็
คงถูกชือเสียงของนางกดไว้อยูด่ "ี
"สตรีจะมีชอเสี
ื ยงสูงส่งได้สกั แค่ไหนกัน" เจินไห่กงั แค่น
เสียงหยัน "เจ้าจําเรืองจ้วงหยวนทีข้าเล่าให้ฟังได้
หรือไม่?"
"คนทีท่านพีบอกว่าขัดหูขดั ตานันหรือ?"
"ใช่ ยามนีเป็ นคนโปรดของฝ่ าบาท เป็ นแค่ขนุ นางขันห้า
แต่กลับมีสทิ ธิเข้าประชุมว่าราชการ แถมยังเข้าออกห้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 4

ทรงพระอักษรเป็ นว่าเล่น ...วันนีสกุลเจินถูกเล่นงาน ข้า

คิดว่าเบืองหลังคงมีคนผูน้ ีช่วยผลักดันไม่น้อย... ข้าคิดจะ
เอาคืนอยูเ่ ชียว แต่ถา้ หากข้าเล่นงานมันในสํานักราชเลขา
คงถูกฝ่ าบาทเพ่งเล็งแน่ ดังนันการจะเล่นงานเรืองงานใน
ราชสํานักคงต้องพักเอาไว้"
"ท่านพี... ท่านคิดจะให้ขา้ ทําเช่นไร?"
"ขุนนางนอกจากมีความรูต้ อ้ งมีคุณธรรม เจ้าไม่ลองคิดดู
เล่า หากขุนนางคนโปรดของฝ่ าบาทมัวโลกียก์ บั พระ
คูห่ มันของอันอ๋องต่อหน้าธารกํานัลเรืองราวจะเป็ นเช่น
ไร?"
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินตาเป็ นประกาย นางวางแผนจะ
ทําลายชือเสียงหลิวจ้าวเว่ยเอาไว้แล้ว แต่คดิ ว่าควร
ปรึกษาสามีให้รบั รูเ้ รืองราวไว้ก่อน พอเจินไห่กงั เสนอ
เช่นนีก็ตรงใจนางพอดี
"สตรีทแปดเปื
ี อนย่อมไม่อาจแต่งเข้าราชวงศ์ได้ ก่อนหน้า
นันนางมีชอเสี
ื ยงกระฉ่อนแค่ไหนก็จะยิงฉาวโฉ่มาก
เท่านัน ส่วนจ้วงหยวนหนุ่ มผูน้ นกล้
ั าหมินเกียรติโอรสของ
ฝ่ าบาท ฝ่ าบาทจะยังเก็บคนเช่นนีไว้ใช้งานได้อย่างไร?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 5

"แต่เรืองนีอาจจะกระทบกับชือเสียงของพีน้องหญิงใน
สกุลหลิว อวีเอ๋อร์อาจจะเสียชือไปด้วย"
"เช่นนันก็ทาํ ให้แน่ใจว่าเด็กนันเป็ นฝ่ ายถูกข่มเหง ไม่ใช่ว่า
รูปโฉมนางงดงามเป็ นหนึงหรอกรึ ก็ให้คนคิดไปว่านาง
งดงามยัวยวนใจชายจนนําหายนะมาสูต่ วั เช่นนีนางก็ตอ้ ง
รีบแต่งออกไปให้พน้ ทาง ทังยังพอเรียกความสงสารเห็น
ใจได้บา้ ง คนก็จะยิงด่าสาปแช่งคนสกุลเนียทีทําร้าย
เทพธิดาของพวกเขา ...อีกอย่างไม่ใช่ก่อนหน้านีนางถูก
ส่งไปอยูท่ อืี นรึ เพิงกลับมาไม่นานก็เกิดเรือง จะนับว่า
พัวพันพีน้องคนอืนได้อย่างไร"
"ท่านพีคิดอ่านรอบคอบ แต่แผนนีเราจะจัดการอย่างไรให้
แนบเนียนได้เล่า สําคัญทีสุดคงไม่เหมาะให้เรืองเกิดที
จวนสกุลเจินของเรา"
"จะให้ชายหญิงพบปะกันได้คงต้องเป็ นงานเลียงใหญ่สกั
หน่อย อีกอย่างควรเป็ นงานเลียงตอนกลางคืน"
"งานเช่นนัน... ข้าได้ยนิ ว่าพีชายคนรองของสะใภ้ใหญ่
กําลังจะเข้ามารับตําแหน่งในถงเยียน สกุลป๋ ายคงจัดงาน
เลียงใหญ่โตไม่น้อยเพือแนะนําลูกชายคนนีกับพวกขุน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 6

นางในราชสํานัก หากเราถือโอกาสนีจะดีหรือไม่ ...

อย่างไรสกุลป๋ ายก็นบั ว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชดิ หากจะจัด
ฉากอะไรคงไม่ตอ้ งกังวลมาก เรืองนีสะใภ้ใหญ่คงช่วยได้
แน่"
เจินไห่กงั ขมวดคิวคิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วพยักหน้า "เรืองของ
สตรีเช่นนีมอบให้เจ้าไปจัดการแล้วกัน"
"ท่านพีวางใจเถอะ แม้จะเจอกับขวากหนามไปบ้าง แต่
สกุลเจินของเราไม่ใช่ตน้ ไม้ทล้ี มง่ายเพียงเพราะพายุวบู
เดียว รอถึงเวลาข้าจะช่วยท่านริดหนามพวกมันไม่ให้
เผยอหน้ามาสูก้ บั เราได้อกี "
"ข้ารู้ ...ดียงนั
ิ กทีชีวติ นีได้แต่งเจ้าเป็ นฮูหยินของข้า ไม่ว่า
ทําการใดข้าล้วนไว้ใจเจ้าได้"
"ข้าก็ดใี จทีได้แต่งให้ทา่ นเจ้าค่ะ"
"อากาศเย็นแล้วนอนเถอะ"
"เจ้าค่ะท่านพี"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 7

แสนชัง
# 38. คลืนลมสงบ

ภายในตําหนักคุนหนิง ฮองเฮาเพิงรับสังให้มามาคนสนิท
ไปยกผ้าต้วนทีเพิงได้รบั ออกมาให้องค์หญิงเหมยเจียว
เลือกอย่างอารมณ์ด ี สองแม่ลูกพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
โดยให้นางกํานัลอืนออกไปก่อนเหลือไว้เพียงคนทีเชือใจ
ได้
"ลูกได้ยนิ ว่าหญิงสกุลหม่าผูน้ นสู
ั ญสินความโปรดปรานไป
แล้ว" องค์หญิงเหมยเจียวจิบชาแล้วเอ่ยปาก
"หญิงสกุลหม่านันนับเป็ นอะไร นางโง่เขลา ได้รบั ความ
โปรดปรานเล็กน้อยก็กล้าเผยอชูคอ ล่วงเกินคนไว้
มากมาย" เหลียวฮองเฮาหัวเราะอย่างไม่ใส่พระทัย กวัก
มือให้คนมายกผ้าทีองค์หญิงไม่เอาออกไปเก็บ
"เหตุใดเสด็จแม่ถงึ ไม่จดั การนางตังแต่แรกเล่า ปล่อยให้
อยูข่ ดั หูขดั ตามานานขนาดนี"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 8

"คนแบบนันไม่จาํ เป็ นทีข้าต้องลงมือเองหรอก นางจะพา

ตัวเองไปพบหายนะเอง ยามนีเจ้าก็เห็นแล้ว ฝ่ าบาทไม่ไป
ตําหนักนางมานานแล้ว สนมอืนในวังรุมทึงนางขนาดนัน
ฝ่ าบาทยังไม่มรี บั สังอะไร ดูท่าสกุลหม่าเองก็ใกล้หมด
ประโยชน์แล้ว"
"หึ สตรีน่ารังเกียจพวกนี... ไม่วา่ ในวังนอกวังล้วนคิดแต่
จะปี นป่ ายขึนทีสูง คราวก่อนลูกจัดการนังหลานไซ่ซนไป ิ
ยังรูส้ กึ ไม่สาแก่ใจนัก"
"เจ้าโตจนมีลกู เป็ นตัวเป็ นตนแล้ว อย่าคิดทําอะไรวูว่ ามให้
เสือมเสียเกียรติ หากเรืองนีรูถ้ งึ ฝ่ าบาท เจ้าอาจจะถูก
ลงโทษได้"
"ก็ลูกแค้นใจนีเพคะ ต่อหน้านางนับเป็ นพีเป็ นน้องกับลูก
ใครจะคิดว่าลับหลังนางกลับกล้าใฝ่ สงู คิดจะเข้าฝ่ ายใน นี
ไม่เท่ากับตังตัวเป็ นศัตรูกบั พวกเราหรือ?" องค์หญิงเหมย
เจียวคิดถึงหลานไฉ่ซนขึ ิ นมาเมือไหร่กร็ สู้ กึ โมโห คิดว่า
ขัดขวางนางไม่ให้ปรากฎตัวต่อหน้าพระพักตร์ฮอ่ งเต้ได้
ครังหนึง แต่ไม่รจู้ ะทําได้ทุกครังหรือไม่ ลงมือคราวนัน
น่าจะทําให้แรงกว่านี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 0 9

"เด็กสาวๆ จะใฝ่ ฝันถึงความสูงส่งสุขสบายไม่ใช่เรือง

แปลก" ฮองเฮาเหยียดพระโอษฐ์ยมเย็ ิ นชา
ก่อนทีองค์หญิงใหญ่จะได้ตรัสอะไรอีกก็มเี สียงขัดขึนมา
"เด็กสาวทีไหนอยากสุขสบายหรือพ่ะย่ะค่ะ?"
"เจาเอ๋อร์กนิ ข้าวมาหรือยัง?" ทันทีทเห็
ี นองค์ชายสีก้าว
เข้ามาในตําหนัก สีพระพักตร์ฮองเฮาก็อ่อนโยนลงทันที
ทังยังยิมกว้างอย่างสดใสมอบให้พระโอรสผูเ้ ป็ นแก้วตา
ดวงใจอย่างเปิ ดเผย
"ลูกยังไม่ได้กนิ พ่ะย่ะค่ะ เพราะหิวนีแหละถึงคิดจะมาฝาก
ท้องทีตําหนักพระมารดา ไม่คดิ ว่าพีหญิงก็อยูท่ นีี ด้วย"
องค์ชายสีเข้าไปกอดเหลียวฮองเฮาอย่าประจบเอาใจ
"ไปเทียวเล่นมาอีกละสิเนือตัวมีแต่เหงือ" องค์หญิงเหมย
เจียวมองท่าทางเหมือนเด็กขององค์ชายสีแล้วอดบ่น
ไม่ได้
"พีหญิงท่านอย่ากล่าวหาข้าเช่นนัน วันนีข้าอยูท่ ลานฝึ
ี ก
ยุทธ์ทงวั
ั นหาได้เถลไถลไปไหน"
"ให้จริงเถอะ คราวก่อนข้าได้ยนิ ว่าเจ้าไปก่อเรืองแถว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 0

อุทยานหนิงหลิน"
"อ๊าา เสด็จแม่ ข้าหิวจนไส้จะขาดแล้ว วังคุนหนิงนีมีอะไร
ให้ขา้ กินบ้าง" เห็นพีสาวจะสืบสาวเอาวีรกรรมเก่าของเขา
มาฟ้ องเสด็จแม่ องค์ชายสีก็รบี ร้องขัดเสียงดังทันที "มา
มาทังหลายเหตุใดยังยืนเฉยอยูอ่ กี เจาเอ๋อร์หวิ ขนาดนี
แล้ว ข้าอยากกินไก่นําแดงกับคัวเนือ"
เหล่านางกํานัลพากันกลันหัวเราะท่าทางกลบเกลือนอย่าง
โจ่งแจ้งขององค์ชายสี ฮองเฮากับองค์หญิงเหมยเจียวเอง
ก็สา่ ยหน้าอย่างระอาใจ
องค์ชายสีอู่เหวินเจาติดนิสยั ชอบเทียวเล่นไปบ้างแต่ไม่
นับว่าเป็ นปั ญหาใหญ่อะไร ตังแต่เด็กจนโตเขาก็พูดจารู้
ความ เชือฟั งพระมารดา ทังยังรูจ้ กั พูดจาออดอ้อนเอาใจ
คนรอบข้าง ยิงทําให้เหลียวฮองเฮารักใคร่หวงแหนเขา
มากขึนไปอีก
"เอาเถอะ พวกเจ้าไปเตรียมเครืองเสวยให้องค์ชายกับ
องค์หญิง วันนีพวกเจ้าก็อยูก่ นิ ข้าวกับแม่แล้วกัน"
ฮองเฮาเอ่ยอย่างอ่อนพระทัย
องค์ชายสียิมแป้ นกอดเอวพระมารดาแน่นเขาหอมแก้ม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 1

พระมารดาอีกฟอดราวกับยังเป็ นเด็กเล็กๆ "ว่าแต่เหตุใด

พีหญิงไม่พากัวกัวเข้ามาด้วยเล่า ข้าไม่ได้เล่นกับหลาน
นานแล้ว"
"สองสามวันก่อนนางถูกพิษลมเย็นเพิงจะหายดี ข้าไม่
อยากให้นางออกมาต้องลม ช่วงนีอากาศเปลียนไว เดียว
แดดเดียวฝน กลัวนางจะป่ วยหนักเอา" องค์หญิงเหมย
เจียวตรัสถึงบุตรีทยามนี
ี อายุยา่ งสามขวบได้
"น่าเสียดายข้าไม่ได้พบนางนานแล้ว เสด็จพีพานางเข้าวัง
บ่อยๆ สิ ว่างๆ ให้นางไปเล่นทีตําหนักข้าก็ได้"
"ขืนปล่อยนางไปอยูก่ บั เจ้า กลัวนางจะกลายเป็ นลิงเป็ น
ค่างไปก่อนนะซี ...ว่าแต่ชว่ งนีเจ้าได้เข้าเฝ้ าเสด็จพ่อ
หรือไม่ ทรงตรัสกับเจ้าบ้างหรือยังว่าจะแต่งตังเจ้าอย่างไร
ศักดินามากน้อยเท่าไหร่?"
"เสด็จพ่อไม่ได้ตรัสอะไรกับข้า ล่าสุดทีเข้าเฝ้ าเสด็จพ่อก็
แค่ทดสอบความรูข้ า้ เท่านัน ...เรืองนีท่านคงต้องถาม
เสด็จแม่แล้ว"
"ฝ่ าบาทไม่ได้ตรัสอะไร" พอพูดถึงเรืองนีฮองเฮาก็มสี พี ระ
พักตร์เยือกเย็นลงหลายส่วน "แต่อย่างไรเจ้าก็ไม่มที างได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 2

น้อยหน้าใครอยูแ่ ล้ว ในบรรดาองค์ชายทังหมดศักดิฐานะ

เจ้าสูงกว่าผูอ้ นื ฝ่ าบาททรงพระปรีชาไม่มที าง
พระราชทานศักดินาให้เจ้าน้อยกว่าผูใ้ ดแน่"
"ข้าได้ขา่ วมาว่าพวกนันเดือดร้อนใจกันไม่น้อย งาน
บวงสรวงทีผ่านมาเสด็จพ่อตรัสชมน้องสีในงานเลียงต่อ
หน้าขุนนางน้อยใหญ่ยงทํิ าให้คนพวกนันอยูไ่ ม่สขุ ก่อน
เสด็จพ่อจะพระราชทานตําหนักให้น้องสี ลูกว่าพวกนัน
ต้องทําอะไรสักอย่างแน่"
"เรืองนีแม่รดู้ ี ท่านตาของเจ้ากําลังเตรียมการรับมือไว้อยู่
ช่วงนีพวกเจ้าโดยเฉพาะเจาเอ๋อร์ตอ้ งระวังตัวให้มาก อย่า
ปล่อยให้คนเล่นลูกไม้ในเวลาสําคัญนีได้"
"เสด็จแม่ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง ข้าจะดูแลตัวเองให้ดพี ะ่ ย่ะค่ะ"
*
ระหว่างทีหลิวจ้าวเว่ยงีบหลับตอนกลางวัน แมวตัวอ้วนสี
ขาวกระจ่างแอบย่องเข้ามาในห้องเงียบๆ มันกระโดดผลุง
ขึนมาบนเตียงก่อนจะม้วนตัวนอนทับบนแขนของหญิง
สาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 3

จ้าวเว่ยรูส้ กึ ตัวตืน นางปรือตาขึนใช้อกี มือลูบเจ้าก้อนขน

ทีขดตัวกลมอยูบ่ นเตียงอย่างถือดี นานหลายอึดใจหญิง
สาวถึงลุกขึนแล้วอุม้ มันลงจากเตียงก่อนจะเรียกบ่าวรับใช้
เข้ามา
"เอามันไปคืนให้เรือนท่านย่า" เจ้าแมวอ้วนนีดูจะขยัน
เพ่นพ่านไปทัว ชอบลอบเข้ามาในเรือนจิวฮวา ถูกหลิว
จ้าวเว่ยให้คนหิวไปคืนหลายครังก็ยงั จะกลับมาอีก
หญิงสาวหาวหวอด หูได้ยนิ อาหนิงถามว่านางต้องการ
ของว่างหรือไม่กพ็ ยักหน้ารับไปส่งๆ
ชีวติ หลังจากงานบวงสรวงฟ้ าดินของหลิวจ้าวเว่ยนับว่า
ราบเรียบมาก นางมีกจิ วัตรอยูไ่ ม่กอย่
ี าง ทีเพิมมาคือ
มักจะไปจวนสกุลเถาเพือเล่นกับอาฟงน้อยทุกสองสามวัน
ไปทุกครังก็จะอยูเ่ ป็ นเพือนน้าสะใภ้เสียหลายชัวยามก่อน
จะกลับมาทีจวนสกุลหลิว นอกจากวันนันทุกห้าวันก็
ออกไปไหว้พระให้คนดู
ชีวติ ในจวนก็ถอื ว่าสงบดี หากไม่นบั พวกบ่าวไพร่ท ี
พยายามประจบเอาใจนางและคนทีคอยยุยงอยากเห็น
เรืองสนุ ก มีหลายสายตาทีจับจ้องว่านางจะแบ่งปั นถ่ายเท

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 4

อํานาจดูแลจวนจากเจินฮุย่ เหมยหรือไม่ เพราะในจวน

ยามนีนับว่านางมีศกั ดิฐานะสูงทีสุด
แม้ไม่ใช่สตรีมบี รรดาศักดิแต่ในด้านความเชือเรืองลีลับใน
ยุคสมัยทีผูค้ นกลัวผีสางมากกว่าโทษประหารเช่นนี หญิง
สาวทีสามารถรําบวงสรวงแล้วขอฟ้ าฝนได้จริงอย่างนาง
จึงถูกยกขึนสูงมากในใจชาวบ้าน ทังตอนนีมีนกั เล่านิทาน
มากมายเสริมแต่งเรืองราวของนางเล่าเป็ นอภินิหารเพือ
หากิน ชือเสียงด้านลีลับของนางยิงมีมากขึน ดังนันหาก
นางอยากจะสันคลอนอํานาจในจวนของเจินฮุย่ เหมยก็
สามารถทําได้ แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจเรืองเหล่านัน
นางไม่ตอ้ งการวิงวุน่ จัดการเรืองราวยิบย่อย และไม่
ต้องการรับหน้าพวกผูอ้ าวุโสในจวนหากเกิดความ
ผิดพลาด ทังยังเป็ นการขยายจุดอ่อนในผูค้ นโจมตีได้งา่ ย
ดังนันหญิงสาวเพียงแต่สนใจของทีเป็ นของนางอยูแ่ ล้ว
เท่านัน
หลิวจ้าวเว่ยได้ขอบัญชีสนิ เดิมของมารดาทีฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ถือไว้มาเทียบกับทีได้มาจากสกุลเถาก่อนจะทําการตรวจ
นับครังใหญ่ โดยให้เหตุผลว่าของเหล่านันถูกเก็บเอาไว้
นานแล้ว หากมีชนใดผุ
ิ พงั ไปจะได้ซ่อมแซมจัดหาให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 5

เรียบร้อย เพราะระยะเวลาสําหรับการเตรียมงานแต่งนัน
ใกล้เข้ามาทุกที
เนืองจากสกุลหลิวรอดพ้นหายนะทังยังมีหน้ามีตาขึนอีก
เพราะหลานสาวผูน้ ี ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงยอมให้นางจัดการกับ
สินเดิมของมารดาได้ตามอําเภอใจ
ตอนแรกเจินฮุย่ เหมยยังหวันใจจนจับตาดูหลิวจ้าวเว่ยอยู่
นานว่านางจะมาไม้ไหน แต่พอเห็นว่าหญิงสาวเพียงแค่
ตรวจนับอย่างละเอียดและเปลียนซ่อมข้าวของทีชํารุด
เสร็จแล้วก็เก็บตัวเงียบอยูใ่ นเรือนดังเดิมไม่ได้ลามมาถึง
สมุดบัญชีในมือนาง เจินฮุย่ เหมยก็โล่งใจ
วันเวลาผ่านไปโดยไร้คลืนลม แม้แต่หลิวจ้าวอวีเอง
หลังจากหายดีกไ็ ม่ได้โวยวายบ้านแตกอย่างทีคนคาด
นางกลับสงบเสงียมขึนหลายส่วน ดูสขุ มุ และใจเย็นขึน
ไม่ได้เร่งร้อนใจจะจัดการกับหลิวจ้าวเว่ยอย่างทันทีทนั ใด
อีก
นอกจากนีสกุลหลิวยังระวังการติดต่อกับสกุลเจินมากเป็ น
พิเศษ เรียกว่าตัดขาดกันชัวคราวทีเดียว เพราะเรืองทีฝ่ า
บาทพิโรธจนตรัสบริภาษคนสกุลเจินหลายรุน่ หลิวเฉีย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 6

นจึงสังให้คนในจวนอย่าได้วนุ่ วายข้องแวะกับคนสกุลเจิน
ในยามทีเหตุการณ์ไม่ชดั เจนนี รอให้ทุกอย่างผ่านพ้น
เข้ารูปค่อยรอยค่อยว่ากันอีกที
นับว่าคลืนใต้นําในจวนสกุลหลิวนันก่อตัวอย่างเงียบๆ
แต่ในสายตาหลิวจ้าวเว่ยนันทุกอย่างกลับไม่เงียบอย่างที
เข้าใจ ในขณะทีหลิวจ้าวอวีวางตัวสุขมุ หลิวหว่านอีกลับ
เริมเคลือนไหวใหญ่โต
นางเตร็ดเตร่ออกจากจวนเกือบทุกวัน คอยออกไปตลาด
อุทยาน งานชุมนุมบทกวี คล้ายต้องการปรากฎตัวให้คน
ทังเมืองเห็นว่านางไม่ได้มแี ผลเป็ นน่าเกลียดเพราะโรคภัย
ก่อนหน้านี ทังยังคอยพูดจาตอกยําบ่อยครังเกียวกับที
นางไม่ได้ไปร่วมทดสอบ และหลิวจ้าวอวีไม่อาจขึนรําได้
กล่าวอ้อมค้อมคล้ายว่ากรรมตามสนอง
เรืองภายนอกเหล่านันหลิวจ้าวเว่ยฟั งปานเก๋อหัวกับบ่าว
ทีซือตัวไว้ในเรือนต่างๆ เล่า ส่วนโฉมสะคราญผูท้ ยามนี
ี
เป็ นเทพธิดาผูง้ ดงามล่มเมืองแล้วนันกลับใช้ชวี ติ อย่างไม่
ยีหระสิงใด
นางเพียงแต่รอเวลาอยูอ่ ย่างใจเย็น...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 7

รอให้ใครสักคนเริมลงมือ
*
"มีฝู่ เล่า? เหมือนข้าจะไม่เห็นนางมาตังแต่เช้า" หลิวจ้าว
เว่ยถามขึนเมือเห็นอาหนิงกับอาเจินยกของว่างเข้ามากัน
สองคน
"พีมีฝู่ ไม่สบายเจ้าค่ะคุณหนู นางนอนพักอยูใ่ นห้อง บ่าว
กลัวว่าถ้าออกมาจะมาติดคุณหนูดว้ ยเลยให้นางพัก" อา
เจินรายงาน
"ป่ วยหรือ? เรียกหมอมาดูหรือยัง?"
"เรืองนันพีมีฝู่ บอกแค่ให้ตม้ ยาแล้วนอนพักก็จะหายเจ้า
ค่ะ" ไม่ว่าจวนไหนบ่าวรับใช้ใช่วา่ จะสามารถเรียกหมอเข้า
มาตรวจได้ตามใจชอบ ไหนจะค่ารักษา ไหนจะ
กฎระเบียบ ไม่แปลกทีมีฝู่ จะเกรงใจหลิวจ้าวเว่ยจนยอม
กินยาต้มแล้วนอนพักเงียบๆ แม้อาเจินจะเสนอแล้วให้
ลองเชิญหมอมาดูอาการแต่อกี ฝ่ ายกลับค้านเสียงแข็ง
หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิว "ให้คนไปตามหมอมาดูนาง คนของ
ข้าสุขภาพสําคัญทีสุด พวกเจ้าเองหากเจ็บป่ วยก็เรียก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 8

หมอมาตรวจ ไม่ตอ้ งห่วงเรืองเงินทอง"

"คุณหนูมเี มตตายิงนัก" อาเจินยิมรับ หลิวจ้าวเว่ยแบ่ง
แยกทุกอย่างชัดเจนเสมอ หากเป็ นพวกพ้องของนางนาง
ก็พร้อมจะปกป้ องสุดกําลัง แต่หากเป็ นคนทีนางชิงชังนาง
ก็จะทําทุกวิถที างเพือทําลายอีกฝ่ าย อาเจินติดตามหลิว
จ้าวเว่ยมาถึงตอนนีนับว่ากระจ่างใจนิสยั ข้อนีของเจ้านาย
ดี
"พวกเจ้าจัดสาวใช้ไปคอยดูอาการนางด้วย เรืองเช็ดเนือ
เช็ดตัว ยา อาหาร อย่าให้ขาดตกบกพร่อง พวกเรามีกนั
แค่นีต้องดูแลกันให้มาก"
"เป็ นวาสนาของพีมีฝู่ แล้วทีมีเจ้านายอย่างคุณหนู บ่าวจะ
ไปจัดการเดียวนีเจ้าค่ะ" อาหนิงซาบซึงนําใจหลิวจ้าวเว่ย
ทีมีต่อบ่าวในเรือน นางเคยได้ยนิ ได้ฟังมามาก บ่าวบาง
จวนหากเจ็บป่ วยขึนมาจะถูกขายทิงหรือเอาไปโยนทิง
ข้างนอกเพือไม่ให้เป็ นภาระ อย่าว่าแต่หมอหรือยาเลย
แค่เห็นว่าทํางานไม่ได้กถ็ อื ว่าตายไปแล้ว หากคิดจะรักษา
ตัวก็ตอ้ งขวนขวายกัดฟั นสูเ้ อาเอง
หลิวจ้าวเว่ยให้ทงหมอทั
ั งยา แถมให้บา่ วชันตําคอยดูแล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 1 9

ตลอดเวลาเช่นนี ถือว่ามีนําใจประเสริฐ พวกเจ้านายทีถือ

สัญญาขายตัวจะมีสกั กีคนทีใจกว้างต่อทาสในเรือนอย่าง
นาง
หลังจากสังไปไม่นานหมอก็มาถึงเรือนจิวฮวา หลิวจ้าวเว่
ยลุกไปดูหมอจับชีพจรให้มฝู่ี ดว้ ยตัวเอง
"ต้องพิษลมเย็นทังมีอาการคอบวม นับว่าหนักหนากว่า
ปกติอยูห่ ลายส่วน หากไม่กนิ ยาแต่เนินๆ อาจจะไม่รอด"
ห้องนอนของสาวใช้ไม่ได้กว้างขวางนัก หมอตรวจเสร็จก็
ออกมาพูดกับหลิวจ้าวเว่ยและบ่าวคนอืนๆ ทีหน้าประตู
มีฝู่ ทสะลื
ี มสะลือเพราะอาการป่ วย แต่พอได้ยนิ เช่นนันสติ
กลับกระจ่างขึนมาฉับพลัน นางสะท้านในอกรูส้ กึ
หวาดหวันขึนมา
"ร้ายแรงขนาดนันเลยหรือท่านหมอ"
"โรคนีดูผวิ เผินคล้ายพิษลมเย็นทัวไป คนมักจะชะล่าใจ
คิดว่าจะหายได้เอง แต่ความจริงกลับคร่าชีวติ คนมานักต่อ
นัก ดีทท่ี านเรียกข้ามาตรวจให้นางไว ยังนับว่ามีโอกาส
รักษาชีวติ ไว้ได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 0

"หากมีโอกาสเช่นนันท่านก็รกั ษานางให้สุดความสามารถ
เถอะ หากจําเป็ นต้องใช้สงใดก็
ิ ให้บ่าวพวกนีช่วยหา เรือง
ค่ารักษาท่านไม่ตอ้ งเป็ นห่วง"
"คุณหนูช่างมีเมตตาต่อบ่าวรับใช้จริงๆ" หมอเฒ่าเอ่ยปาก
ชมก่อนจะถอนหายใจ "ข้าคงต้องฝังเข็มระบายหนองใน
คอนางก่อน แต่การฝั งเข็มช่วงคอจะทําให้เจ็บปวดทรมาน
มาก หลังจากนันถึงจะให้ดมยา"
ื
หลิวจ้าวเว่ยครุน่ คิดก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง โฉม
สะคราญนังลงข้างฟูกของมีฝู่ "เจ้าได้ยนิ ทีท่านหมอพูด
หรือไม่ การรักษาอาจจะเจ็บปวดทรมานแต่เจ้าต้องแข็งใจ
สู้ อย่าได้ยอมแพ้งา่ ยๆ ขอแค่เจ้าสูข้ า้ ก็จะหาทางรักษาเจ้า
จนหาย" หญิงสาวลูบหลังมือซีดเซียวของมีฝู่ ดว้ ยความ
สงสาร "เจ้ายังจดจ่อรอจะได้แต่งออกไป ข้าเองก็ยงั อยาก
เป็ นเถ้าแก่ดมสุ
ื รามงคลของเจ้า เจ็บป่ วยเพียงเท่านี
อย่าได้ใจเสาะยอมแพ้ต่อโรคภัยเสียเล่า ทําใจให้สบาย ข้า
จะให้พวกบ่าวคอยดูแลเจ้าให้ด"ี
ตอนแรกมีฝู่ หวาดกลัวจับใจ ตลอดทังเช้านางตัวร้อนผ่าว
แม้จะกินยาต้มแล้วก็ยงั ไม่ดขี นึ นางมึนหัวสายตาพร่ามัว
แม้แต่แรงจะลุกขึนนังยังทําไม่ได้ หญิงสาวเองก็ไม่คดิ ว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 1

อาการป่ วยของตนจะหนักหนาทังยังทรุดลงไวเช่นนี
เพราะนางเพิงรูส้ กึ ครันเนือครันตัวเมือวานนีเอง พอมา
วันนีก็ลุกไม่ขนแล้
ึ ว
ยิงได้ยนิ คําพูดหมอทีว่ามีคนมากมายตายเพราะชะล่าใจ
รักษาไม่ทนั การณ์นางยิงใจสัน หญิงสาวตัวคนเดียวต่อสู้
ดินรนอยูใ่ นโรงงิวทีจินหยาง ต่อสูก้ บั ญาติทคอยเอา
ี
เปรียบจนได้พบทีพึง พานางมาถึงถงเยียน
ในหัวมีฝู่ มแี ต่เสียงกูร่ อ้ งว่าตนไม่อยากตาย นางกลัวจน
ตัวสัน นางคิดในแง่รา้ ยไม่น้อย บ่าวทีขายตัวมากมายถูก
ผูเ้ ป็ นนายทอดทิงเพราะโรคภัย โดยเฉพาะโรคทีต้องเสีย
แรงเสียทรัพย์ทุ่มเทรักษา นางเองก็ไม่ได้รารวย ํ เงินทีพอ
มีเก็บไว้อย่างมากก็พอแค่คา่ เชิญหมอเท่านัน ไม่มที างพอ
สําหรับค่ายาค่าฝั งเข็มแน่
พอรูต้ วั ว่าเท้าก้าวเข้าใกล้นําพุเหลือง สายตาพลันกระจ่าง
ความครันคร้ามแล่นลิวไปถึงปลายมือปลายเท้า
นางไม่อยากตาย... นางยังไม่อยากตาย
นําตาใสๆ หยดลงตรงหางตาเรียว แต่เดิมมีฝู่ นบั ว่างดงาม
ทีสุดในบรรดาสาวใช้ของหญิงจ้าวเว่ย ยิงเห็นดวงตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 2

กระจ่างของนางเอ่อคลอด้วยนําตาเช่นนี ใครเห็นก็ตอ้ ง
นึกรักนึกสงสาร
มีฝู่ ได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยบอกให้นางอดทนสู้ ทังยังไม่ตอ้ ง
ห่วงเรืองค่ารักษา นําตาทีควรหยุดไหลกลับยิงหลังลงมา
เป็ นสาย ความโล่งใจเหมือนถูกฉุดขึนมาจากประตูผที ําให้
นางยิงกํามือนายสาวแน่นขึน
"ขอบคุณคุณหนูเหลือเกินเจ้าค่ะ" เสียงของมีฝู่ แหบพร่า
แต่นางเค้นเสียงออกมาจนได้
"ไม่ตอ้ งขอบคุณหรอก รีบรักษาตัวให้หายแล้วมาช่วยงาน
ข้าไวๆ ก็พอ" หลิวจ้าวเว่ยตบหลังมือมีฝู่ เบาๆ แล้วลุกขึน
หันกลับมาหาชายชรา
"ท่านหมอ โรคนีสามารถติดต่อได้หรือไม่?"
"โรคนีก็เหมือนพิษลมเย็นทัวไป หากคนทีคอยดูแล
ใกล้ชดิ ร่างกายไม่แข็งแรงก็อาจจะติดต่อได้ แต่หาก
ร่างกายแข็งแรงก็ไม่เป็ นปั ญหา"
"เช่นนันก็ด"ี หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้ารับ นางกลัวว่าโรคนี
หากแพร่ระบาดได้คนในเรือนจิวฮวาคงต้องถูกขังไว้ในนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 3

กันหมด "ท่านจัดการรักษาตามสมควร ถ้ามีอะไรให้คนไป

รายงานข้าได้เลย"
"ขอรับคุณหนู"
หลิวจ้าวเว่ยสังการเสร็จก็กลับไปยังห้องของตนเอง นาง
คิดว่าจะคัดอักษรสักหน่อยแต่กลับพบว่าบนโต๊ะเขียน
หนังสือมีกระดาษวางอยู่ บนกระดาษมีดอกบัวดอกหนึง
วางอยูด่ า้ นบน
ไม่ตอ้ งบอกก็รู้ หญิงสาวคิดว่ามันถูกส่งมาจากคนในวังแน่
นางแกะกระดาษจดหมายออกดูเห็นกลอนแถวหนึง
บรรยายเกียวกับความอ้างว้างยามเมือห่างไกลคนรัก
ในใจหลิวจ้าวเว่ยอยากจะอาเจียนแต่สหี น้านางกลับเผย
รอยยิมแสร้งทําเหนียมอาย พับเก็บกระดาษกลอนอย่าง
ประณีตก่อนจะนํามันยัดใส่กล่องแพร
เพราะแน่ใจว่าหากฮ่องเต้ให้คนมาส่งของถึงในห้องนางได้
ก็คงให้ตนจับตาดูสหี น้านางได้เช่นกัน ดังนันหญิงสาวจึง
คิดว่าควรทําทุกอย่างให้แนบเนียนเสีย แม้ตอ้ งเล่นละคร
กับอากาศไม่มคี นชมก็ไม่อาจเผยพิรุธ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 4

นางลูบดอกบัวทีฝ่ าบาทส่งมา ก้มจุมพิตกลีบดอกมัน

เบาๆ อย่างทะนุถนอมก่อนจะสังให้สาวใช้ไปเอาแจกันมา
ตังดอกบัวดอกนีวางไว้ใกล้สายตา
*
"นางดีใจมากเลยหรือ?" บุรุษในชุดคลุมมังกรหันมาถาม
องครักษ์ทนัี งคุกเข่าอยูบ่ นพืน
"ไม่เพียงดีใจ คุณหนูหลิวยังมีท่าทางเขินอาย ทังยังจูบ
ดอกบัวดอกนันด้วยพ่ะย่ะค่ะ"
"งันหรือ" นัยน์ตาของฮ่องเต้อู่เหอตีสว่างวาบ "เรารูแ้ ล้ว
เจ้าออกไปเถอะ"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์เงาหายวับไปแทบจะ
ในทันที คนทีเปิ ดประตูเข้ามากลายเป็ นซุนกงกงทียกนํา
ชาเข้ามาถวาย
"ฝ่ าบาทฮองเฮาส่งนําแกงบํารุงมาให้ จะทรงเสวยเลย
หรือไม่พะ่ ย่ะค่ะ" ซุนกงกงวางกานําชาไว้ทโต๊
ี ะข้างก่อนจะ
ขยับเข้ามาทูลถามฮ่องเต้ทกํี าลังเล่นกับเหยียวตัวดํามะ
เมือมอยู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 5

"ความปรารถนาดีของฮองเฮาเรารับรูแ้ ล้ว วันก่อนคลัง

หลวงได้อําพันทะเลมาไม่ใช่หรือ ส่งไปให้ฮองเฮาดูเล่น
เถอะ ส่วนนําแกงตอนนีเรายังไม่หวิ เอาไปอุ่นรอแล้วกัน"
"กระหม่อมจะไปจัดการเดียวนีพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงถอย
ออกไปสังการขันทีดา้ นนอกห้องเลียงนกก่อนจะกลับเข้า
มารอรับใช้
นับตังแต่งานบวงสรวงแม้จะมีเรืองของซ่งซืออ๋องทีทําให้
ฝ่ าบาทไม่สบายพระทัยอยูบ่ า้ ง แต่นับว่าหลายวันมานี
ฮ่องเต้อู่เหอตีอารมณ์ดกี ว่าปกติ ซุนกงกงตามรับใช้ฝ่า
บาทอยูเ่ กือบตลอดเวลาจึงรูจ้ กั ดูสพี ระพักตร์พระองค์ทสุี ด
เห็นนายเหนือหัวป้ อนอาหารนกตัวนันตัวนีอย่าง
เพลิดเพลินก็เลือกจะยืนเงียบๆ ไม่ขดั พระทัยฮ่องเต้ นาน
ทีเดียวกว่าจะได้ยนิ สุรเสียงตรัสขึนมาอีกครัง
"เสียวซุนจือบ้านเกิดเจ้าอยูท่ เหอหนานใช่
ี หรือไม่?"
"ทูลฝ่ าบาท ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"ทีนันมีอะไรเด่นบ้าง"
"เอ่อ... เหอหนานหากจะมีทโดดเด่
ี นอยูบ่ า้ งก็คงเป็ นเหล้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 6

หมักพ่ะย่ะค่ะ สูตรเหล้าเฉพาะของเหอหนานทังแรงและ
กลมกล่อมมาก ในวังนีก็มกั จะสังเข้ามา แต่เอามาใช้หมัก
อาหารเสียส่วนใหญ่"
"อ้อ เป็ นเช่นนี" ทรงป้ อนหนอนให้นกแก้วตัวหนึงพลาง
ครุน่ คิด ซุนกงกงไม่กล้าต่อบทสนทนาเพราะไม่รวู้ ่าฮ่องเต้
ถามถึงบ้านเกิดตนทําไม
"ทีบ้านเจ้ามีสตรีถูกหย่าร้างบ้างหรือไม่?"
"เอ๋?" ซุนกงกงเผลอหลุดเสียงด้วยความงุนงง ต้องบอก
ก่อนว่าคําพูดทีออกจากพระโอษฐ์โอรสสวรรค์นนมี ั ค่ากว่า
ทองพันชัง แม้จะเป็ นเรืองเล็กน้อยแค่ไหนก็กลายเป็ น
เรืองใหญ่ได้ทงสิ
ั น พอฝ่ าบาทถามเรืองการหย่าร้าง คน
ฟั งก็คดิ ไปไกลสุดกู่แล้ว
"เราถามก็ตอบ"
"มะ... มีอยูพ่ ะ่ ย่ะค่ะ สตรีทไม่
ี อาจปฎิบตั ติ ามกฎเจ็ดนัน
มักจะถูกหย่าร้างอยูบ่ า้ ง หรือในหมูช่ าวบ้านทีไม่ได้ถอื
เรืองธรรมเนียมเคร่งครัด หากสามีภรรยาอยู่ดว้ ยกันไม่
รอดก็มกั จะแยกย้ายกันไปแต่งงานใหม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 7

"สตรีทถูี กหย่าร้างปกติชะตากรรมจะเป็ นเช่นไร?" ฮ่องเต้

ถามต่อ ซุนกงกงเหงือแตกพลักพยายามเค้นหัวคิดเพือจะ
มาทูลตอบ เขาเข้าวังมาตังแต่สบิ เอ็ดขวบเรืองราวด้าน
นอกได้ยนิ ได้ฟังส่วนมากก็ลมื เลือนเพราะไม่เกียวกับคน
ในวัง
"เรืองนีขึนอยูก่ บั หลายอย่างพ่ะย่ะค่ะ ไม่วา่ จะเป็ นฐานะ
บ้านเดิมของสตรีผนู้ นั ความผิดทีนางก่อ แล้วก็ชอเสี ื ยง
ของนาง... ยิงถ้าเป็ นสตรีชนชันสูงหน่อย หากมีบา้ นเดิม
หนุนหลังชะตากรรมอาจจะไม่ลาํ บากมาก แต่หากไม่มคี น
หนุนหลัง บ้านสามีเคร่งครัดก็อาจจะถูกส่งไปอยูว่ ดั ตลอด
ชีวติ หรือถ้าบ้านสามีไม่เคร่งครัดแต่บา้ นเดิมเข้มงวด
พวกนางอาจจะถูกจับถ่วงนําได้... จะว่าไปเรืองหย่าร้างนี
สตรีชนชันสูงดูจะโชคร้ายกว่าสตรีชาวบ้าน สตรีชาวบ้าน
ต่อให้ตกี บั สามีหวั ร้างข้างแตกหย่าขาดกันนอกจากถูก
นินทาก็ไม่มคี นมาสนใจหรอกพ่ะย่ะค่ะ เพราะชาวบ้าน
ส่วนใหญ่สนใจปากท้องเป็ นสําคัญ ขนบธรรมเนียมอะไร
ไม่ใช่เรืองใหญ่ในชีวติ "
"นันสินะ... แล้วเจ้าว่าหากสตรีถูกถอนหมันเล่า ชะตา
กรรมจะเป็ นอย่างไร?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 8

"ถอนหมัน? เรืองนีนับว่าซับซ้อนอยูบ่ า้ ง แต่ทชัี ดเจนทีสุด

ฝ่ ายหญิงคงถูกคนครหาอยูไ่ ม่น้อย... ลูกพีลูกน้องของ
กระหม่อมเคยมีคหู่ มันคู่หมายคนหนึง ตอนทีใกล้จะแต่ง
กันนันฝ่ ายชายดันไปพบหญิงใหม่คดิ จะแต่งนางแทน จึง
ส่งผูใ้ หญ่มาถอนหมันลูกพีลูกน้องของกระหม่อม ทังที
ชัดเจนว่าฝ่ ายชายผิดสัญญาหมัน ได้ใหม่ลมื เก่า แต่ผคู้ น
ก็ยงั ครหาว่าลูกพีลูกน้องของกระหม่อมผูน้ นเป็
ั นสตรีม ี
ตําหนิ เป็ นตัวอัปมงคลถึงถูกถอนหมัน เรืองนีทําให้นาง
ไม่กล้าออกจากจวนเป็ นปี ทเี ดียว"
"แม้ฝ่ายชายจะผิดสัญญาหมัน ฝ่ ายหญิงก็ยงั ถูกตําหนิอกี
หรือ?"
"เรืองนีเป็ นปกติอยูแ่ ล้วไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ" บุรุษ
โหดเหียมบ้างถึงจะสมเป็ นบุรุษ แต่หากสตรีโหดเหียมจะ
กลายเป็ นหญิงแพศยา บุรุษเจ้าชูบ้ า้ งนับเป็ นเรืองธรรมดา
แต่สตรีหากมีชายหลายคนพัวพันนับเป็ นตัวกาลกิณี
ใต้หล้าไม่วา่ ทีใดก็เป็ นเช่นนีทังสิน ซุนกงกงแม้ถูกตัดท่อน
กําเนิดบุตรไปแล้วแต่กย็ งั นับเป็ นบุรุษ เขาเองถูกเลียงมา
เช่นนีเหมือนกัน ดังนันแม้สะท้อนใจกับชะตากรรมของ
ลูกพีลูกน้อง แต่ในขณะเดียวกันก็เข้าใจฝ่ ายทีติฉินนินทา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 2 9

บุรุษในต้าถงนีไม่วา่ ใครก็มองสตรีเป็ นทรัพย์สนิ ส่วนตัว

ทังนัน ไม่วา่ จะคู่หมันหรือภรรยา ยิงไม่ตอ้ งเอ่ยถึง
อนุ ภรรยาทีมีฐานะตําต้อย แม้แต่ภรรยาเอกตามปกติแล้ว
ก็แทบไม่มสี ทิ ธิออกความเห็นเรืองใหญ่ๆ
สําหรับพวกเขาสตรีเป็ นสิงมีชวี ติ ทีมีไว้ทะนุ ถนอมแต่ไม่
อาจโอ๋ให้มากเกินไป เพราะพวกนางใช้อารมณ์เป็ นใหญ่
ไม่ใช้เหตุผลอารมณ์แปรปรวน ไม่วา่ เรืองใดหากไม่พอใจ
ก็ราร้
ํ องใช้นําตา หากโกรธเคืองขึนมาก็ไม่ใช้หวั คิด ดังนัน
ราชสํานักจึงไม่อาจใช้สตรีมาทําการใหญ่ได้ แม้จะเป็ น
สตรีทขึี นชือว่ามีความสามารถสูงส่งก็ยงั ด้อยกว่าบุรุษอยู่
นันเอง
"เช่นนัน...เจ้าว่ามีทางใดทีจะยุตสิ ญ
ั ญาหมันโดยทีทังสอง
ฝ่ ายไม่เสียชือเสียงบ้าง" ตรัสถามออกไปแล้วก็ชะงัก ซุน
กงกงเองก็คล้ายจะจับทางบางอย่างได้
หรือฝ่ าบาทกําลังคิดจะสะบันวาสนาใครเข้า... ก่อนหน้านี
ไม่ใช่ไม่ม ี พวกขุนนางทีคิดจะแต่งลูกหลานเชือมสัมพันธ์
กัน แต่ถูกฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้แต่งกับคนอืนเสีย
เพือไม่ให้พวกเขาจับกลุม่ รวมอํานาจ แต่ถงึ ขันทีหมัน
หมายกันไปแล้วแต่ฮ่องเต้อยากจะแทรกแซงกลางคัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 0

เช่นนีนับว่า....
"เรืองนีกระหม่อมไม่ชดั เจนนัก แต่เคยได้ยนิ เรืองเล่าจาก
ทางเจียงหนาน แม่คา้ ธัญพืชชือดังของทีนันเคยหมัน
หมายกับคุณชายตระกูลเจ้าเมือง แต่ต่อมาต้องถอนหมัน
กัน ว่ากันว่าชะตาของฝ่ ายหญิงมีการเปลียนแปลง
หลังจากนางตกม้าเฉียดตาย เห็นว่าชะตานางสูงส่ง ชะตา
ฝ่ ายชายเองก็รงุ่ โรจน์มาก แต่หากอยูด่ ว้ ยกันแทนทีจะ
เกือหนุนกลับข่มกัน ทําให้ต่างคนต่างต้องเจ็บตัวจนอาจ
ถึงแก่ชวี ติ ทางบ้านพวกเขาเลยเห็นพ้องกันว่าให้ยกเลิก
สัญญาหมันหมายเสีย ต่อมาต่างก็แยกย้ายกันไปแต่งงาน
อยูส่ ขุ สบายลูกหลานเต็มบ้านพ่ะย่ะค่ะ"
"ดวงชะตาเปลียนงันหรือ?"
"พ่ะย่ะค่ะ เรืองนีบ่าวได้ยนิ คนเล่าเพือเตือนกันให้
ตรวจสอบใบชะตาให้ถว้ นถีเวลาจะจัดงานแต่งให้ลกู หลาน
ได้ยนิ ว่าคนทีชะตาเปลียนนีมีไม่มากแต่กม็ อี ยูเ่ รือยๆ ...
เรืองนีหากฝ่ าบาทสนใจอาจจะถามจากตําหนักดาราดู"
ตําหนักดาราเป็ นศูนย์รวมของเหล่านักพรตทีราชสํานัก
เลียงดูเอาไว้ในวังหลวง "คนของทีนันน่าจะให้ความ
กระจ่างได้ ว่าจริงเท็จแค่ไหน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 1

"เรารูแ้ ล้ว เจ้าออกไปเถอะ" ฮ่องเต้อู่เหอตีโบกมือไล่คล้าย

ไม่ใส่ใจเรืองทีเพิงได้ยนิ นัก แต่พอหันกลับไปดูนกในกรง
พระเนตรก็วาวโรจน์ขนมาคล้
ึ ายพบทางออกหลังจากอยู่
ในทางตันมานาน
*
เช้าของวันทีลูกหลานตระกูลหลิวต้องคารวะเวียนกลับมา
อีกครัง หลิวจ้าวเว่ยแต่งตัวถูกต้องตามธรรมเนียม ไปถึง
เรือนของฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ชา้ ไม่เร็วเกินไป
นีเป็ นครังแรกในรอบหลายวันทีนางได้เผชิญหน้ากับหลิว
จ้าวอวีตรงๆ อีกฝ่ ายเชิดหน้าขึนสูง สีหน้าราวกับเคร่ง
ขรึมเย็นชาไม่เห็นใครในสายตา แต่เมือเลือนมาดูมอื ทีจิก
จนเกร็งแน่นแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็แค่นเสียงหยันในลําคอ
แม้ทา่ ทางจะเปลียนไป แม้จะได้สติขนมากแค่
ึ ไหน แต่
หลิวจ้าวอวีก็คอื หลิวจ้าวอวี นางแทบทนเห็นหลิวจ้าวเว่ย
มีความสุขไม่ได้อยูน่ นเอง
ั
หญิงสาวเลิกสนใจหลิวจ้าวอวีแล้วนังลงข้างหลิวหาน
นับตังแต่ทคุี ยกันครังนันนางกับหลิวหานก็ไม่ได้คุยกันอีก
เด็กหนุ่มปรายตามองนางเล็กน้อยก็จะตังลําคอแข็งทือไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 2

ยอมหันกลับมา หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจเขา แค่อดทนรอฮู

หยินผูเ้ ฒ่าอย่างสํารวม
แต่กลับเป็ นหลิวจ้าวอวีทีมองสองพีน้องทีรูปโฉมเฉิดฉัน
นังข้างกันแล้วขมวดคิวฉับ นางหันกลับมามองหลิวหมิง
น้องชายของตนทียามนีเพิงเก้าขวบเท่านัน แม้ฮหู ยินผู้
เฒ่าจะเอ็นดูเขาไม่น้อย แต่ขา่ วว่าหลิวหมิงหัวไม่ดนี ัก
เรียนอะไรไม่ชา่ งจดจําจึงมักจะถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่าลงโทษอยู่
เสมอ แต่พอมองหลิวหานทีหน้าตาดูฉลาดหลักแหลมทัง
ได้รบั ความเมตตาจากบิดาและฮูหยินผูเ้ ฒ่าอย่างมากนาง
ก็รสู้ กึ ใจไม่สงบ
ยิงยามนีหลิวจ้าวเว่ยมีฐานะสูงส่ง รอนางแต่งไปเป็ นพระ
ชายาแล้ว สกุลหลิวต้องอยูใ่ นมือหลิวหานแน่ แล้วจะเหลือ
ทียืนน้องชายกับมารดาของนางอีกหรือ
ทังทีเป็ นแค่ลูกกําพร้า แต่กลับวาสนาดีนัก!
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลหลิวออกมาในทีสุด เจินฮุย่ เหมยเป็ น
ตัวแทนยกนําชาก่อนจะรายงานความเป็ นไปต่างๆ ใน
จวน เสร็จสรรพก็ฟังฮูหยินผูเ้ ฒ่าเน้นยําคําสอนอีกครูห่ นึง
"อีกเรืองทีสําคัญ อย่างทีพวกเจ้ารูก้ นั แล้วว่าตระกูลหลิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 3

เราเลือนพิธกี ราบไหว้บรรพชนออกไปเพือไม่ให้ชนกับ
งานบวงสรวงฟ้ าดิน ดังนันในอีกสองเดือนจวนเราจะจัด
งานใหญ่ คนสกุลหลิวทุกสายจะมารวมกันทีนี พวกญาติๆ
ทยอยเดินทางมาเรือยๆ พวกเจ้านับเป็ นเจ้าภาพต้องช่วย
ดูแลกันให้ดี โดยเฉพาะเว่ยเอ๋อร์ ช่วงนีมีเทียบเชิญส่งถึง
เจ้ามากมาย พอญาติสาวมาถึงเมืองหลวงกันแล้วเจ้าก็ม ี
นําใจพานางออกไปเปิ ดหูเปิ ดตาตามงานเลียงสักหน่อย"
"เจ้าค่ะท่านย่า" หลิวจ้าวเว่ยขานรับ คิดดูแล้วฮูหยินผูเ้ ฒ่า
คงอยากให้ญาติสาวเหล่านันเป็ นหมากเบีย เชือมสัมพันธ์
กับพวกตระกูลใหญ่ในถงเยียน
ตระกูลหลิวสืบทอดกันมาหลายชัวคน ดังนันจึงแตก
กิงก้านสาขา มีญาติหลายแขนง ทีสําคัญทีสุดมีอยูส่ สาย
ี
คือสายหลักคือจวนสกุลหลิวแห่งนี รองมาคือสายสกุล
หลิวเมืองไป๋ หลัน สายนีมีผนู้ ําคือน้องชายของท่านปู่นาม
หลิวหลี สามคือสกุลหลิวเมืองเจิงตูหรือครอบครัวของอา
รองนาม หลิวจิวหง และสีคือสายของอาเล็กนาม หลิวฮัว
ซุ่ย นอกจากนียังมีเครือญาติใกล้ไกลอีกมาก ถือว่าหาก
นับรวมกันจวนสกุลหลิวคงวุน่ วายกันอีกพักใหญ่
เพราะฮูหยินผูเ้ ฒ่าปกครองจวนอย่างเด็ดขาดเบ็ดเสร็จ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 4

พอท่านอัครเสนาบดีตายจาก นางก็สงให้
ั ลูกคนอืนของ
ท่านเสนาบดีแยกครอบครัวย้ายจวนทันที ถือว่าแยก
ครอบครัวแต่ไม่ได้แยกวงศ์ตระกูล
พวกอนุทมีี ลกู ชายก็ให้ยา้ ยออกไปอยูก่ บั ลูก ส่วนอนุทไม่ี
มีลกู ชายก็ให้ไปอยูท่ หมู
ี บ่ า้ นทีเป็ นสมบัตขิ องสกุลหลิว ให้
ทีอยูท่ กิี นเลียงดูไปตลอดชีวติ แต่ไม่มสี ทิ ธิมาเหยียบจวน
สกุลหลิวให้รกหูรกตาอีก
หลิวเฉียนมีพน้ี องชายร่วมบิดาแค่สองคนคือหลิวจิวหงกับ
หลิวฮัวซุ่ย แต่เพราะทังสองเป็ นบุตรอนุ ดงั นันสายสัมพันธ์
พีน้องจึงไม่ได้สนิทสนมมากนัก เนืองจากฮูหยินผูเ้ ฒ่า
แบ่งเขตชัดเจน จนกระทังทังสามเข้าสูแ่ วดวงราชสํานัก
หลิวจิวหงนันนับว่าใช้ได้ แม้จะไม่กระตือรือร้นแต่มหี วั คิด
หนักแน่ น ยามนีมีตาํ แหน่งเป็ นถึงรองเจ้าเมืองแล้ว หลิว
เฉียนให้การผลักดันเขาอยูเ่ นืองๆ คิดว่าอีกสองสามปี
น่าจะดึงตัวกลับมาทํางานทีเมืองหลวงได้
กลับกันหลิวฮัวซุ่ยกลับท่าดีทเี หลว ก่อนนีได้รบั ตําแหน่ง
นายอําเภอ แต่เคยพัวพันคดีคดโกงกินสินบนจึงถูกไล่
ออกจากตําแหน่ง กลายเป็ นคนติดสุราติดพนัน ในจวนก็
วุน่ วาย พอภรรยาเอกป่ วยหนัก อนุกแ็ ย่งชิงกันเป็ นใหญ่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 5

ยามนีมีอนุนางหนึงชือ เสวียนจิงจวี เป็ นใหญ่ในบ้าน ตัง

ตัวราวกับตนเป็ นภรรยาเอกแล้วก็ไม่ปาน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ชอบใจครอบครัวของหลิวฮัวซุ่ยนัก แต่ไม่
อาจตัดขาดเพราะกลัวคนจะครหานินทา อย่างไรเสียก็
เป็ นลูกเลียงของตน ดังนันจึงได้แต่ลมื ตาข้างปิ ดตาข้าง
ปล่อยให้พวกเขาตายกันไปเอง
หลิวจ้าวเว่ยคิดถึงพวกญาติๆ แล้วหันกลับไปมองเหล่าอี
เหนียงกับพีน้องของนาง ชาติกอ่ นนางกลับมาจวนสกุล
หลิวช้ากว่านีปี หนึง จึงไม่ได้รว่ มงานของปี นี ไม่แน่ใจว่า
เกิดอะไรขึนบ้าง แต่คงไม่ใช่เรืองใหญ่แน่ กลับกันในปี ท ี
นางได้รว่ มงานกลับถูกวางแผนเล่นงานจนกลายเป็ นที
โจษจันไปทัว
หลิวจ้าวเว่ยสบตากับหลิวจ้าวอวีทีจ้องตนกับหลิวหานอยู่
พอดี นางมองตรงไปทีอีกฝ่ ายอย่างไม่หลบเลียง คิดจะ
ถามว่ามองอะไร แต่เพราะอยูต่ ่อหน้าผูอ้ าวุโสจึงไม่เอ่ย
ปาก
"พูดไปแล้วท่านแม่... ยามนีเว่ยเอ๋อร์เป็ นสาวสะพรัง มี
ชือเสียงโด่งดังไปทัวแคว้น แต่ขา้ งกายนางกลับมีเพียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 6

บ่าวรับใช้รนุ่ ๆ เช่นนีดูไม่เหมาะสมนัก ข้าว่าเว่ยเอ๋อร์ควร

มีบ่าวอาวุโสเอาไว้ใช้สอยบ้าง" เจินฮุ่ยเหมยกล่าวขึน
ขณะทีรินชาให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าอีกจอก นําเสียงดูรกั ใคร่
เมตตา มีนําใจเสียยิงกว่าใคร
หลิวจ้าวเว่ยไม่ปกปิ ดสายตาเคลือบแคลงแม้แต่น้อย นาง
แสดงออกชัดเจนถึงสีหน้าไม่ชอบใจ เจินฮุย่ เหมยตังใจ
เอ่ยปากทีนีเพราะต้องการบีบบังคับนางให้รบั คน เพราะ
หากนางใช้ฐานะฮูหยินเอกสังด้วยตัวเองวันหน้าหากมี
ปั ญหานางอาจจะต้องรับความผิดลําพัง แต่ยามนีหากฮู
หยินผูเ้ ฒ่าเป็ นคนสัง เจินฮุย่ เหมยก็จะสามารถส่งคนของ
ตัวเองเข้าไปในเรือนจิวฮวาแถมยังอ้างผูอ้ าวุโสได้
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเองก็เห็นอยู่ ยามนีฐานะของหลิวจ้าวเว่ยไม่
เหมือนเดิม ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะบังคับกะเกณฑ์กบั นางก็ตอ้ งไว้
หน้านางอยูส่ ามส่วน แต่อย่างไรเจินฮุย่ เหมยก็เป็ น
ลูกสะใภ้ทงเป็
ั นฮูหยินของจวน จะตัดรอนนางเลยก็ไม่
ถูกต้อง หญิงชรามองคนทังสองสลับกันอย่างชังใจ
คนทังหลายต่างเงียบเสียงลงเพือรอดูทศิ ทางลม ในหัวคิด
กันไปวุน่ วายว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะเข้าข้างใครในเมือหลิวจ้าว
เว่ยแสดงออกชัดว่าไม่รบั ความหวังดีจากปากเจินฮุย่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 7

เหมย
"ข้าเห็นด้วยกับเจ้า แต่เรืองนียังไม่ตอ้ งรีบร้อน ตลอดมา
เว่ยเอ๋อร์มกี ริยางดงาม ทําสิงใดล้วนถูกต้องเหมาะสม ไม่
มีอะไรน่าห่วงนัก เรืองบ่าวอาวุโสค่อยให้นางเลือกคนที
ถูกใจไปรับใช้ทหี ลังก็ได้"
"หากท่านแม่ว่าอย่างนันข้าคงกังวลเกินไป" เจินฮุย่ เหมย
ยิมสํารวมแต่กลายเป็ นไป๋ ซู่เหยาทีหัวเราะเสียงใสขึนมา
"พีสาวท่านช่างรักใคร่เป็ นห่วงคุณหนู ใหญ่ดจี ริงๆ แต่ขา้ ดู
แล้วเป็ นอย่างทีฮูหยินผูเ้ ฒ่าว่า คุณหนูใหญ่กริยางดงาม
วางตัวเหมาะสมมาตลอด ไม่มสี งใดให้ ิ ตอ้ งกังวลแม้แต่
น้อย กลับกันท่านน่าจะมองหามามาอาวุโสมาดูแลคุณหนู
รองให้เข้มงวดดีกว่า คราวหน้าจะไม่ตอ้ งเกิดเรือง
ผิดพลาดจนเกือบทําให้คนสกุลหลิวทังบนล่างต้องซวยไป
ด้วย"
"นีเจ้า!"
"อนุไป๋ พูดถูก ใครควรจะมีมามาคอยดูแลทีสุดก็ชดั เจนอยู่
แล้ว" ซู่รวเอ่
ั ยขัดคําด่าทีเจินฮุ่ยเหมยกําลังจะพ่นออกมา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 8

ไป๋ ซู่เหยาอดทนให้เจินฮุย่ เหมยแผลงฤทธิกับลูกสาวตน

ไม่ตอบโต้มานาน แต่นางไม่ได้คดิ จะเก็บงําความแค้นไว้
ตลอดกาล สําหรับเจินฮุย่ เหมยหากไม่มสี กุลเจินคุม้ หัว
นางไม่นบั เป็ นตัวอะไรด้วยซํา ยามนีคนสกุลเจินปิ ดประตู
สํานักผิด หลิวจ้าวอวีก่อเรืองใหญ่ ชือเสียงก็ถูกทําลายไป
ไม่น้อย ย่อมเป็ นจังหวะดีทสุี ดทีนางจะเอาคืนคน
หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจทีไป๋ อีเหนียงเอ่ยปากช่วยนาง แต่ดู
แล้วน่าจะเพราะก่อนนีนางช่วยหลิวหว่านอีอยูห่ ลายครัง
และครังนีก็เป็ นการโจมตีเจินฮุย่ เหมยทีตรงจุดดังนันจึง
ยอมลงมาลุยนําสกปรกกับนางด้วย
หลิวจ้าวอวีทีถูกอนุสองคนหัวเราะหยันทังยังด่าว่านางก่อ
เรืองให้คนสกุลหลิวซวยก็หน้าซีดปากสัน หลังจากหาย
ป่ วยนางก็เก็บตัวเงียบถึงจะรูข้ า่ วคราวด้านนอกบ้างแต่ก ็
ไม่เคยถูกต่อว่าซึงๆ หน้า นางกําผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น
ยิงหันไปเห็นหลิวหว่านอีทีหัวเราะอย่างไม่ปิดบังในใจก็
แค้นยิงนัก
"หุบปาก! อย่าได้พูดถึงเรืองไร้สาระพวกนีอีก หากมีคน
มาได้ยนิ เข้าคิดสืบสาวเอาเรืองขึนมาถึงตอนนันคงต้อง
ซวยกันจริงๆ แล้ว!" ฮูหยินฮูเฒ่าตวาดเสียงดังแล้วโบกมือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 3 9

ไล่ "วันนีพอแค่นี พวกเจ้ากลับกันไปได้แล้ว"

หลิวจ้าวเว่ยรอฮูหยินผูเ้ ฒ่าเดินออกไปจากห้องแล้วถึงลุก
ขึนบ้าง นางเห็นหลิวหานหันมามองแต่ไม่พดู ไม่จาก็ไม่
สนใจเขาอีก เลือกจะเดินออกจากเรือนไป
หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ หมดแรงจึงนังอยูไ่ ม่ได้ลุกไปไหน นางไม่
เคยรูส้ กึ ตกตําขนาดนีมาก่อน จนเจินฮุน่ เหมยสังให้หลิวห
มิงไปทีเรือนก่อนนางจึงหันมาพยุงบุตรสาวให้ออกไป
ด้วยกัน พอออกไปด้านนอกทันเห็นกลุม่ ของหลิวจ้าวเว่ย
เดินแยกจากไปหลิวจ้าวอวีก็จอ้ งมองพวกนางนิงไม่ยอม
ขยับ นานจนผุดความคิดหนึงขึนมาจึงเป็ นฝ่ ายดึงเจินฮุ่
ยเหมยกลับเรือนเอง
"มารดา เมือไหร่ท่านจะจัดการนังจ้าวเว่ยให้ขา้ !?"
"เรืองนีเจ้าไม่ตอ้ งร้อนใจไป ท่านยายของเจ้าวางแผน
เอาไว้แล้ว เพียงแต่ตอ้ งรอจังหวะทีเหมาะสม เรืองนีไม่
อาจทําการบุ่มบ่าม เจ้าเองก็ใจเย็นหัดอดทนรอหน่ อย"
"ทําไมไม่จดั ฉากในจวนไปเสียเลยเล่า" หลิวจ้าวอวีได้ยนิ
ว่าต้องรออีกก็หงุดหงิดใจยิงนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 0

"ท่านยายคิดการรอบคอบเพือไม่ให้กระทบกับชือเสียง
ของเจ้าอย่างไรเล่า หากเกิดเรืองในจวนหลิว คนจะมอง
อย่างไร พีน้องหญิงของนางจะไม่ถูกครหาไปด้วยหรือ ให้
นางออกไปพลาดพลังทีอืนสิถงึ จะดีทสุี ด"
"...ก็ได้ ยามนันข้าจะรอดูสหี น้าของมัน เวลาทีตกตําเป็ น
เมียพวกบ้ากาม มันจะยังหยิงผยองได้อยูอ่ กี หรือไม่" หลิว
จ้าวอวีรูว้ ่าท่านยายกับมารดาคิดวางแผนให้หลิวจ้าวเว่ย
เสียความบริสุทธิ แต่นางไม่รวู้ ่าฝ่ ายชายเป็ นใคร คิดไปคง
เป็ นคนงานสักคนทีคนสกุลเจินเตรียมไว้
"เช่นนันเจ้าก็สบายใจเถอะ ช่วงหลายวันนีเจ้าเอาแต่เก็บ
ตัวเงียบแม่ว่าเจ้าควรออกไปข้างนอกบ้าง ไปให้คนเห็นว่า
ข่าวลือพวกนันไม่ใช่ความจริง เจ้าเอาแต่เก็บตัวอย่างนี
คนจะยิงคิดว่าเป็ นจริงอย่างทีพูดกัน"
"แต่ขา้ ไม่อยากออกไปไหน..."
"อย่ากลัวไปเลย ขอแค่เจ้าแต่งตัวงดงามสักหน่อย ออกไป
เจอคน ทําตัวให้เป็ นปกติ ใครหน้าไหนจะกล้าสงสัยอะไร
อีก ยามนีบิดาของเจ้าก็สง่ คนไปกลบข่าวลือเหล่านัน
หมดแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 1

"ช่างเถอะเจ้าค่ะ... ท่านแม่ทา่ นคิดอย่างไรเรืองหลิว

หาน?"
"หลิวหานรึ?"
"ข้าได้ยนิ ว่าบิดาจะให้เขาลองสอบเข้าสํานักศึกษา เป็ น
ความจริงหรือไม่?"
"เจ้าจะไปสนใจทําไมกัน?"
"ท่านแม่! ท่านไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ท่านไม่คดิ บ้างหรือ
ว่าหากหลิวหานสอบได้แล้วหลิวหมิงจะเป็ นอย่างไร
น้องชายหัวช้าไม่ชา่ งจดช่างจําเหมือนน้องหก ไม่ใช่ว่าเขา
โดนท่านย่าตีจนมือแตกบ่อยๆ หรอกหรือ หากหลิวหาน
สอบเข้าสํานักศึกษาได้ ถึงยามนันเขาคงกลายเป็ นคน
อายุน้อยทีสุดทีสอบเข้าได้แล้ว บิดาคงยิงรักใคร่เอาใจเขา
ตังความหวังกับเขา ตําแหน่งผูน้ ําตระกูลหลิวคงไม่พน้ ถูก
วางในมือหลิวหานแน่"
"...."
"มารดาข้ารูว้ า่ ท่านใจดี คิดเพียงแต่อยากอยูอ่ ย่างสุขสงบ
แต่ท่านดูเถอะ หลิวจ้าวเว่ยชิงชังพวกเราแค่ไหน วันนีต่อ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 2

หน้าฮูหยินผูเ้ ฒ่านางยังกล้าชักสีหน้าใส่ทา่ น หากวันหน้า

น้องชายของนางขึนมาปกครองคนสกุลหลิวทังหมดท่าน
ยังจะได้อยูท่ นีี อีกหรือ ท่านช่วยบิดาดูแลจัดการจวน
เหนือยยากมาหลายปี เช่นนี ไหนจะน้องชาย ยามนีท่าน
เป็ นฮูหยินเอก หลิวหมิงก็เป็ นทายาทสายตรงเช่นกัน
ท่านจะยอมให้น้องชายต้องระหกระเหินย้ายออกจากจวน
ไปหรือ เราเองก็เป็ นสายหลักเช่นกันนะ!" หลิวจ้าวอวีพูด
รัวเร็วจนแทบจะเปลียนเป็ นตะโกนด้วยความร้อนใจ เห็น
มารดานิงอึงก็หงุดหงิดยิงนัก
"มารดาหากท่านไม่คดิ ถึงหลิวหมิงก็คดิ ถึงข้าบ้าง หากวัน
หน้าข้าแต่งออกไป ข้าต้องมีบา้ นเดิมหนุนหลังถึงจะมีสทิ ธิ
มีเสียงเหนืออนุของสามีได้ แล้วหากน้องชายต้องแยก
ครอบครัว ท่านทีควรเป็ นฮูหยินผูเ้ ฒ่าของตระกูลสายหลัก
กลายไปตกอยูแ่ ค่บา้ นสายรอง ท่านคิดว่ายังจะมีใคร
เกรงใจข้าอีก หลิวหานกับหลิวจ้าวเว่ยไม่มที างหนุนหลัง
ข้าอยูแ่ ล้ว สตรีทบ้ี านเดิมไม่มอี ํานาจชะตากรรมเป็ นเช่น
ไรท่านเองก็น่าจะรูด้ "ี หลิวจ้าวอวีตาแดงกํา เอ่ยด้วย
นําเสียงอัดอัน "ข้าเตือนท่านหลายครังให้ทา่ นเลิกเพ้อฝัน
ถึงความสงบสุขจอมปลอมเสียที ท่านต้องมองความจริง
ได้แล้ว หากสองพีน้องนันรุง่ โรจน์กจ็ ะเป็ นลูกของท่านเอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 3

ทีเผชิญกับหายนะ เมือไหร่ท่านจะเข้าใจสักที"
เจินฮุ่ยเหมยราวกับถูกตบหน้าครังแล้วครังเล่าให้ตนจาก
ื
ฝั น เพราะฮูหยินผูเ้ ฒ่าเลียงทายาทชายด้วยตัวเอง นางจึง
ไม่ได้สนใจห่วงเรืองในอนาคตของหลิวหมิงนัก ปกติจะ
สนใจแค่เรืองกินอยูห่ ลับนอนของลูก ห่วงว่าหลิวหมิงจะ
หนาวหรือไม่ ร้อนหรือไม่ มีของกินอันใดดีกส็ ง่ ไปให้ แต่
เรืองอืนดูเหมือนนางจะลืมไปเสียสนิท...
ทีหลิวจ้าวอวีพูดมาแม้จะโหดร้ายแต่เป็ นความจริง ต่อให้
จัดการหลิวจ้าวเว่ยได้แต่ถา้ หลิวหานได้เป็ นผูน้ ําตระกูล
หลิว ถึงเวลานันจะมีสมบัตสิ กั กีชินทีตกถึงมือลูกของนาง
ไหนจะความแค้น ไม่รวู้ ่าพวกนางจะโดนเอาคืนสักแค่ไหน
แค่คดิ ว่าลูกชายต้องระหกระเหินไปตังจวนใหม่ อาจจะ
ต้องหนีไปอยูต่ ่างเมืองเพือเลียงความบาดหมางเจินฮุย่
เหมยก็หมดแรง "อวีเอ๋อร์... แม่ควรทําอย่างไรดี?"
หลิวจ้าวอวีนิงคิดให้ลกึ ซึงอยูค่ รูห่ นึง หลังจากนาง
เจ็บปวดเจียนตายอยูห่ ลายคืนนับว่าได้บทเรียนอย่าง
มหันต์ ทําให้ไม่เพียงท่าทางทีเคร่งครึมลุม่ ลึกขึน
ความคิดก็นบั ว่ารอบคอบขึนมาก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 4

"ยามนียังไม่นบั ว่าสายเกินการณ์ หากปล่อยให้หลิวหานมี

ชีวติ ปกติสุขต่อไปถ้าเขาสอบเข้าสํานักศึกษาได้บดิ าส่ง
เขาไปเรียนแล้วเราคงไม่มโี อกาสลงมืออีกอย่างตําสีห้าปี
รอเขาเติบใหญ่นิสยั คงระแวดระวังรอบคอบกว่านีมาก ยิง
ถ้าหากสวมกวนไปแล้วเขาได้เข้าสูร่ าชสํานักพวกเราก็
อย่าได้หวังจะแตะต้องเขาอีกเลย...
ไม่นานจากนีจะมีญาติหลายคนมาทีจวนไม่ใช่หรือ ท่าน
ควรทําให้หลิวหานเสียชือต่อหน้าญาติผใู้ หญ่เสีย ให้คน
เห็นว่าเขาไม่รกั พวกพ้อง ไม่เห็นคนสกุลหลิวสายอืนใน
สายตา เป็ นเด็กใช้การไม่ได้ อีกอย่าง... หากผูกแค้นให้
เขาทําร้ายพีน้องสายอืนได้ ถึงตอนนันหากบิดาคิดจะยก
ตําแหน่งผูน้ ําตระกูลให้เขา ผูอ้ าวุโสทังหลายย่อมต้อง
ออกมาคัดค้านแน่"
"แต่เราจะทําเช่นนันได้อย่างไร นายท่านรักหลิวหานมาก
หากเกิดเรืองกับเขาต้องสืบสาวราวเรืองแน่"
"เราไม่จําเป็ นต้องลงมือเอง มารดา... หลายปี มานีท่าน
เป็ นคนดูแลบ้านสายหลัก ทังยังเป็ นคนจัดสรรปั นส่วน
คอยช่วยเหลือสกุลหลิวสายอืนๆ... โดยเฉพาะสายหลิวฮัว
ซุ่ยทีแทบจะมาขอยืมเงินท่านอยูท่ ุกสองสามเดือนไม่ใช่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 5

หรือ?"
"เรืองนัน..."
"อนุของอาเล็กนามเสวียนจิงจวีนันข้าเคยเห็นแล้ว นาง
ไม่ใช่ตวั ดีอะไร ทังโลภมากแถมยังมักใหญ่ไฝ่ สูง ไม่รู้
กาละเทศะ มารยาทก็ประดักประเดิด นางมีลูกสาวคนลูก
ชายคน ...อาเล็กนันใช้การไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนันนางคงไม่
ส่งคนมาขอเงินจากจวนเราอยูเ่ รือยๆ นอกจากเงินแล้ว
สตรีผนู้ ีคงอยากได้คนสนับสนุ นเป็ นแน่ ด้วยฐานะของ
ท่านไม่ลองดึงนางมาช่วยดูเล่า คนโลภอย่างนางมีหรือจะ
ไม่กล้า ยามนีนางคงอยากให้ลกู ๆ ของตนปี นป่ ายขึนทีสูง
จะได้สลัดอาเล็กให้หลุดได้ใจจะขาด ท่านก็ลองเอ่ยปากดู
เถอะ"
"...."
"หากกําจัดหลิวหานได้ หลิวหมิงนับเป็ นลูกชายสายตรง
แต่เพียงผูเ้ ดียว ถึงตอนนันทรัพย์สมบัตทิ งหมดของจวน
ั
สกุลหลิวจะตกเป็ นของเขา ท่านเองก็จะกลายเป็ นฮูหยินผู้
เฒ่าของจวนสายหลัก ความมังคังสูงส่งใดจะเทียบได้อกี ...
ขอแค่ทา่ นเลือกอย่างเด็ดขาดเสีย อย่าปล่อยให้โอกาส

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 6

หลุดมือไป"
เจินฮุ่ยเหมยเงียบไปนาน ก่อนจะขานรับเสียงเบา
"แม่รแู้ ล้ว... เจ้าอย่าได้กงั วลไปเลย"
*
ตอนทีได้ยนิ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าบอกว่าจะมีญาติหลายสายมาพัก
ทีจวนชัวคราวนัน หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ ว่าจะรวดเร็วเพียงแค่
ข้ามคืนก็ได้เห็น
ในช่วงสายของอีกวัน รถม้าเก่าซอมซ่อหอบคนสีชีวติ
มาถึงจวนสกุลหลิว
แม้ฉากหน้าเป้ าหมายคือการมาร่วมพิธไี หว้บรรพชน แต่
ดูจากสภาพแต่ละคนแล้วเหมือนกําลังหนีตายและอด
อยากจนหิวโซ
ผูใ้ หญ่คนหนึงคือเสวียนจิงจวี อนุของหลิวฮัวซุ่ย อีกคน
คือ หลิวเหยาเหยา ลูกสาวของหลิวฮัวซุ่ยกับภรรยาเอก
ต่อมาคือ หลิวช่างอิงและหลิวช่างเข่อ ลูกทีเกิดจากอนุ
เสวียนทังคู่
สภาพกินมูมมามเหมือนไม่ได้พบเจอของดีๆ มานานแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 7

ของพวกเขาทําให้คนสกุลหลิวทนมองไม่ไหว หลินหว่าน
อีกับหลิวอันหลินเบือนหน้าหนีไปซุบซิบนินทา หลิวจ้า
วอวีควําปากแสดงสีหน้าเย้ยหยันดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง
แม้แต่หลิวจ้าวเว่ยยังขมวดคิว
ต้องเอ่ยก่อนว่าจวนสกุลหลิวนีนับเป็ นตระกูลทีมังคัง
รํารวยทีสุดตระกูลหนึงในถงเยียน ดังนันการเลียงดูคนทัง
สูงตําในจวนจึงไม่ขาดตกบกพร่อง แม้พวกบ่าวไพร่ชนตํ ั า
จะได้กนิ แค่มอละชาม
ื ก็ยงั ถือว่ามากและเต็มอิม ทังยังมี
แต่อาหารดีๆ ดังนันการเห็นคนทีเป็ นใช้ชอสกุ ื ลหลิว
เช่นกันทําตัวราวกับพวกยาจกแถมยังไม่รจู้ กั มารยาท
เช่นนีทําให้ไม่อาจทนได้อยูบ่ า้ ง ในใจพวกนางนึกอับอาย
ไม่อยากให้ใครรูว้ า่ นีเป็ นญาติของตน
เพราะเจินฮุย่ เหมยไม่อยูใ่ นจวน ฮูหยินผูเ้ ฒ่ากับหลิว
เฉียนก็ไม่มที างออกมาต้อนรับอนุ ชนตํ
ั าคนหนึง เลยมี
คําสังให้พวกหลานสาวออกมารับหน้า หลิวจ้าวเว่ยเป็ นพี
ใหญ่สุดจึงทําหน้าทีรับแขกโดยปริยาย
"ขอถามอนุเสวียน ไม่ทราบว่าท่านอาของข้าเหตุใดเขาไม่
มาพร้อมท่าน?" หลิวจ้าวเว่ยมองคนทังสีกินจนต้องเอน
หลังลูบท้องแล้วถึงได้เอ่ยถามหาคน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 8

"ท่านพีไม่สบายเลยให้พวกเราสีคนมาเป็ นตัวแทนไหว้
บรรพบุรษุ " เสียงของเสวียนจิงจวีนันมีความแหลมสูงบาด
หู ได้ยนิ มาว่านางเคยเป็ นแม่คา้ ขายขนมมาก่อน เห็น
ท่าทางการพูดทีพยายามเลียนแบบพวกผูด้ แี ล้วแต่ยงั
ประดักประเดิด พวกหลิวอันหลินกับหลิวหว่านอีก็กดยิม
มุมปากเยาะหยัน
"ท่านอาไม่สบาย อาการหนักหนาหรือไม่?" สามีไม่สบาย
แทนทีจะอยูด่ แู ลกลับเร่งมารอร่วมงานก่อนเวลาเป็ น
เดือนๆ เหตุผลเช่นนีมีใครเชือบ้าง แม้แต่หลิวฟางเหยาที
ขีขลาดและคิดน้อยทีสุดยังเดาออกว่าการทนอยูท่ จวนนั
ี น
พวกนางคงอยูก่ นั ไม่รอดอีกต่อไปแล้วถึงได้สลัดท่านอา
หลิวฮัวซุ่ยรีบเร่งเดินทางมาเมืองหลวง
"ไม่หนักหนาอะไรเพียงแต่ไม่เหมาะจะเดินทางไกลช่วงนี
เท่านัน ...นีคงเป็ นหลานสาวคนโต งดงามเป็ นหนึงของ
แคว้นจริงๆ แม้ขา้ อยูต่ ่างเมืองก็ได้ยนิ เรืองของเจ้า
มากมาย วันนีได้มาเห็นกับตาถึงรูว้ ่าคําคนพวกนันไม่เกิน
เลยแม้แต่น้อย ช่างเป็ นโฉมสะคราญแห่งยุคโดยแท้"
เสวียนจิงจวีพิจารณาหลิวจ้าวเว่ยแล้วเอ่ยปากประจบ
"ได้ยนิ ว่าคุณหนู จา้ วเว่ยนันมีชอเสี
ื ยงมากในถงเยียนใช่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 4 9

หรือไม่?"
"ใช่แค่นนที
ั ไหนเจ้าคะ" หลิวจ้าวเว่ยไม่ทนั อ้าปากหลิว
หว่านอีกลับเอ่ยแทรกขึน "พีใหญ่เป็ นถึงเทพธิดาในงาน
บวงสรวง แม้แต่ฮอ่ งเต้กบั ฮองเฮายังตรัสชมนางต่อหน้า
ขุนนางน้อยใหญ่ เรียกได้วา่ หญิงสาวรุน่ เดียวกันไม่มใี คร
มีหน้ามีตาเกินพีใหญ่ของเราแล้วต่างหาก" หลิวหว่านอี
เอ่ยด้วยเสียงหวานกังวานดังชัดถ้อยชัดคํา เอ่ยเสร็จก็ปิด
ปากหัวเราะ ในขณะทีหลิวจ้าวอวีคิวกระตุก แม้จะ
พยายามรักษาสีหน้าเอาไว้สดุ กําลังแต่ใครบ้างไม่รวู้ า่ ในใจ
นางนันไม่เป็ นสุขแม้แต่น้อย
"ดีๆ เช่นนันก็ด ี คุณหนูใหญ่มวี าสนาสูงส่งเช่นนีช่างน่า
อิจฉายิงนัก ลูกสาวข้าอิงเอ๋อร์ปีนีจะอายุสบิ เจ็ดแล้ว แต่ยงั
ไม่พบคูบ่ ุพเพ มาถงเยียนครังนีคงต้องขอพึงพิงวาสนา
สูงส่งของคุณหนูใหญ่เผือนางจะได้พบคูค่ รองทีเหมาะสม
เสียที ข้าคนเป็ นแม่จะได้หมดห่วง"
"ท่านแม่" หลิวช่างอิงก้มหน้างุดกระตุกเสือมารดาทีกล่าว
เรืองน่าอาย
หลิวจ้าวเว่ยมองสองแม่ลกู คนหนึงร้องคนหนึงรับ ดูแล้วที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 0

พวกนางรีบมานอกจากจะรูว้ ่าจวนสกุลหลิวจะเลียงดูคน
อย่างดีแล้ว คงคิดจะมาหาขาใหญ่ๆ ของใครสักคนในถง
เยียนเพือเกาะต่อไปในอนาคต
โฉมสะคราญผินหน้าไปมองหลิวเหยาเหยาทีนังเงียบ นาง
เป็ นบุตรีภรรยาเอกแถมอายุมากกว่าหลิวช่างอิง ควรจะ
เป็ นคนทีได้แต่งออกก่อน แต่เสวียนจิงจวีกลับเอ่ยปาก
เสนอลูกตัวเองมาให้หลิวจ้าวเว่ยช่วยเสือมสัมพันธ์ให้
นับว่าข้ามหน้าข้ามตาโดยแท้ แถมดูทา่ ทางชินชาของ
หลิวเหยาเหยาก็คล้ายจะจํานนและเคยชินแล้ว
"พวกนันล้วนเป็ นเรืองของวาสนา ข้าเป็ นสตรีทยัี งไม่ออก
เรือนผูห้ นึง ไม่แน่ใจว่าจะช่วยอะไรได้มาก" หลิวจ้าวเว่ย
คลียิมเอ่ยเปลียนเรือง "ท่านย่าสังมาว่าให้พวกท่าน
พักผ่อนให้สบายเสียก่อน พรุง่ นีค่อยไปคารวะนางทีเรือน
...มารดาเตรียมเรือนพักสําหรับแขกเอาไว้แล้ว น้องเหยา
เหยาพักเรือนไผ่หยก ส่วนพวกท่านพักเรือนล้อมตะวัน
เดียวจะมีบ่าวนําทางพวกท่านไป"
"ทําไมนังเหยาเหยาถึงได้แยกไปอยูค่ นเดียวล่ะท่านแม่!?"
เสียงแหลมเล็กของหลิวช่างเข่อดังขึนอย่างไม่พอใจทันที
เด็กชายเอ่ยกดหัวหลิวเหยาเหยาอย่างไม่ปิดบัง เห็นได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 1

ชัดว่าเวลาอยูใ่ นจวนหลิวเหยาเหยาคงไม่ได้มชี วี ติ ดีนัก

เสวียนจิงจวีได้ยนิ ลูกชายพูดแบบนันก็รบี โผไปปิ ดปาก
เด็กชายก่อนร้องขึน "ตายแล้วเข่อเข่ออย่าเสียมารยาท...
คุณหนูทงหลายเข่
ั อเข่อยังเด็กอย่าได้ถอื สา" นางพยายาม
กลบเกลือน มีหรือคนอืนจะฟั งไม่ออก หลิวฮัวซุ่ยคงปล่อย
อนุกดข่มภรรยาเอกแล้ว น้องชายทีเกิดจากอนุผนู้ ก็ี ไม่มี
ความเคารพพีสาวแม้แต่น้อย หากไม่เห็นก็แล้วไปเถอะ
แต่ในจวนสกุลหลิวสายหลักนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าเข้มงวดเรืองนี
เป็ นอย่างมาก ดังนันหากพูดออกไปคงเป็ นเรืองใหญ่แน่
ทว่าน้องๆ คนอืนเห็นอนุเสวียนรีบแก้ตา่ ง ต่างก็นงเงี
ิ ยบ
ไม่พูดอะไร แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ จะปล่อยผ่าน
"เจ้าอยากรูร้ วึ ่าทําไมน้องเหยาเหยาถึงได้มเี รือนแยกจาก
พวกเจ้า?" โฉมสะคราญคลียิมแต่ตาไม่ยมิ คนพวกนีพา
หลิวเหยาเหยามาด้วยไม่ใช่เพราะเมตตานาง แต่เพราะถ้า
บุตรีภรรยาเอกอย่างหลิวเหยาเหยาไม่เข้าร่วมพิธ ี บุตร
อนุยอ่ มไม่มสี ทิ ธิมาด้วย ทังทีพึงบารมีผอู้ นมาแท้
ื ๆ แต่
กลับ...
"เพราะนางเป็ นเจ้านายแต่เจ้าเป็ นบ่าวอย่างไรเล่า ภรรยา
เอกกับอนุมคี วามต่าง ลูกทีถือกําเนิดศักดิฐานะก็มคี วาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 2

ต่าง มารดาของเจ้าคืออนุ อนุกค็ อื บ่าวคนหนึงในเรือน

สําหรับครอบครัวสายท่านอาฮัวซุ่ยในพวกเจ้าสีคนทีมา
วันนี หลิวเหยาเหยาเป็ นลูกภรรยาเอกทีตบแต่งตามธรรม
เนียมมีการยกนําชาต่อผูอ้ าวุโสและมีสกั ขีพยานถูกต้อง
นางเป็ นบุตรสาวสายตรงของท่านอารอง ฐานะย่อมสูง
กว่าพวกเจ้าอยูแ่ ล้ว... ข้าไม่รวู้ ่าอยูท่ บ้ี านเจ้าจะสอนกัน
อย่างไร แต่จวนสกุลหลิวแห่งนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าเข้มงวดเรือง
ขนบธรรมเนียมและฐานะ ...วางตัวให้สมกับฐานะของ
ตัวเองเถอะ"
เสวียนจิงจวีทียามนีวางตนเป็ นนายหญิงของจวนมานาน
แล้วพลันหน้าแดงกําเมือได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยพูด หลิวช่างเข่
อเองก็โกรธจนแทบจะตะโกนด่าออกมาถ้าไม่ถูกมารดา
ปิ ดปากไว้แน่น เขาถูกเสวียนจิงจวีรักใคร่ตามใจจนเกเร
เป็ นนิสยั ชีนกเป็ นนกชีไม้เป็ นไม้มานานแล้ว อยูใ่ นจวน
ไม่มใี ครสูงส่งไปกว่าพวกเขา พอเห็นคนว่ามารดาเป็ นแค่
บ่าวก็รสู้ กึ รับไม่ได้
หลิวช่างอิงเองก็นึกโกรธน้องชายทีปากเปราะ ทีนีเป็ น
เมืองหลวง ผูค้ นเคร่งครัดเรืองมารยาทและธรรมเนียม
หากนางคิดจะแต่งกับคนดีๆ ก็ตอ้ งวางตัวตามพวกเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 3

แต่มนี ้องชายโง่แบบนีสักวันนางคงต้องซวยไปด้วย
อย่าได้ฝันถึงได้แต่งคนดีเลย ไม่ถูกผูค้ นดูแคลนก็คงเป็ น
โชคแล้ว
"ญาติผพู้ น้ี องชายข้าเป็ นเด็กไม่รคู้ วาม เขาถูกตามใจ
ตังแต่เล็กเลยชอบพูดจาไม่คดิ อีกทังไม่เคยชินกับ
ขนบธรรมเนียมเคร่งครัด ท่านได้โปรดให้อภัยทีเขาไร้
มารยาทสักครัง ข้ากับท่านแม่จะอบรมเขาเอง" หลิวช่าง
อิงเอ่ยขออภัยด้วยท่าทีนอบน้อม
หลิวจ้าวเว่ยฟั งแล้วหันไปทางหลิวเหยาเหยาทีหน้าซีดอยู่
"เจ้ายอมหรือ?" เพราะหลิวจ้าวเว่ยเรียนรูม้ าแล้วว่าการ
อดทนและยอมลงให้ไม่ใช่ทางออกของปั ญหา แต่กลับเป็ น
การพอกพูนปั ญหาสร้างหายนะในภายภาคหน้าให้ตน
ดังนันนางจึงออกปากแทนหลิวเหยาเหยาวันนี หวังจะ
เตือนนางถึงฐานะตัวเอง
แต่หลิวเหยาเหยาถูกเสวียนจิงจวีครอบงํามานานแล้ว
นางไม่เป็ นตัวของตัวเองและกลัวแต่จะถูกลงโทษ พอเห็น
อนุเสวียนตวัดสายตามามองก็รบี พยักหน้ารัวเร็ว ราวกับ
ว่าถ้าตอบช้าไปอีกนิดหลิวจ้าวเว่ยจะประหารคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 4

เห็นเจ้าตัวไม่คดิ ต่อสูเ้ พือตัวเองแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็ไม่คดิ

จะโยนเชือกให้ปีนป่ ายอีก "เช่นนันก็แยกย้ายกันไป
พักผ่อนเถอะ พวกท่านเดินทางมาไกลคงอยากนอนพัก
สักหน่อย" หลิวจ้าวเว่ยโบกมือให้บ่าวพาคนไป
น้องสาวคนอืนๆ ชมละครจนพอใจก็พากันแยกย้าย อา
เจินจึงเดินเข้ามาพยุงหลิวจ้าวเว่ยบ้าง แต่หญิงสาวยังนัง
นิงมองดูแผ่นหลังแต่ละคนเดินจากไป
"คุณหนูคดิ อะไรอยูเ่ จ้าคะ?"
"ข้ากําลังทบทวน" ชาติกอ่ นด้านหน้าประตูเรือนจิวฮวา
ยามทีนางนอนจมอยูใ่ นกองเลือดกับเนือ นอกจากหลวนซี
ทีจัดฉากนาง ด้านนอกมีคนของหลิวจ้าวอวีกรีดร้องเรียก
คน ไม่นานก็มอี นุเสวียนผูน้ ีทีเป็ นคนชักนําญาติคนอืนมา
ทีหน้าเรือนจิวฮวาเพือให้เห็นเหตุการณ์
เสียงแหลมสูงของนางเป็ นเอกลักษณ์ ยามนันแม้สายตา
ของหลิวจ้าวเว่ยพร่ามัว แถมไม่อาจกระดิกแขนขาแต่หยู งั
ได้ยนิ เสียงของนางยามทีบอกให้ทุกคนตามมา ยามทีนาง
เริมตะโกนว่าหลิวจ้าวเว่ยวิปลาสไปแล้ว
ตอนนันนางไม่ได้คดิ อะไรมากเพราะเสียงมันอืออึงไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 5

หมด อีกอย่างคนมุงดูอยูม่ ากมาย คนทีนางจําได้แม่น

ทีสุดคือหลวนซีทเป็
ี นคนจัดการทุกอย่างอย่างเลือดเย็น
แต่คดิ ดูแล้วหลุมพรางนีคงมีคนคอยผลักดันอยูม่ ากมาย
ไม่วา่ จะเป็ นอันอ๋อง หลิวจ้าวอวี หลวนซี หรือแม้แต่หลิว
หว่านอีทีบังเอิญรูแ้ ผนการยังช่วยเปิ ดทางให้หลวนซี
เข้าถึงตัวนางได้งา่ ยขึน หากจะมีเสวียนจิงจวีเพิมมาอีก
คนคงไม่แปลกนัก
ชาติกอ่ นนางไม่ได้ใส่ใจความเป็ นอยูข่ องแขกเหล่านี แทบ
จะไม่ได้ออกจากเรือนจิวฮวามาพบใคร เพราะในใจคิดว่า
มากคนก็มากความ นางรักสันโดษและขีรําคาญ ดังนัน
เลียงได้จงึ เลียงทีจะพบญาติพน้ี องทีปากพล่ามไม่หยุด
เช่นนี
มาตอนนีคิดดูแล้ว ในเมือปี นีอยูก่ อ่ นปี ทนางกลั
ี บมาใน
ชาติทแล้
ี ว ถึงนางจะทําให้เรืองราวรอบตัวเปลียนแปลงไป
มาก แต่คงไม่มสี ว่ นทีกระทบกับอนุ เสวียนกับบ้านสายอืน
หากชาติทแล้
ี วอนุเสวียนก็หอบลูกมาทีจวนนีเช่นกัน และ
หาทีพึงเช่นกัน นางจะไปเข้ากับใครเล่า
คงไม่ใช่พวกอนุคนอืนแน่ ...ชาติทแล้
ี วทีหลิวจ้าวเว่ยจําได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 6

ลางๆ ชีวติ ความเป็ นอยูข่ องอนุ เสวียนดูไม่ลาํ บากเช่น

ตอนนี นางยังพยายามตีสนิทกับฮูหยินเอกของบ้านอืน
ขนเอาเครืองประดับผ้าแพรพรรณมาอวดให้คนดู... ยาม
นันนางอาจจะได้ผสู้ นับสนุนแล้วกระมัง
ใครเล่า?
ชาติกอ่ นเจินฮุย่ เหมยยังไม่รเู้ รืองเหล่านีจนกระทังหลิว
จ้าวเว่ยเป็ นคนขอให้ชว่ ย หากเป้ าหมายคือยืมมือพวก
บ้านสายอืนทําลายหลิวจ้าวเว่ย คนทีบงการนางในตอน
นันคงเป็ นอันอ๋องหรือไม่กห็ ลิวจ้าวอวี...
หรือไม่กท็ งคู
ั ่
คนหนึงสังการ คนหนึงให้ผลประโยชน์
ดูเหมือนแผนการกําจัดหลิวจ้าวเว่ยในชาติทแล้ ี วจะเริมต้น
ตังแต่ทพระราชวั
ี งฤดูรอ้ น กับดักทุกอย่างถูกตระเตรียม
เป็ นปี ๆ อย่างรอบคอบรัดกุม ต่อให้นางมีรอ้ ยมือร้อยปาก
ก็ไม่อาจหลุดออกจากกับดักนีได้แน่
หลิวจ้าวเว่ยดาวตาสว่างวาบ เพ่งมองบานประตูทคนเพิ
ี ง
เลียวออกไปก่อนจะหันกลับมามองอาเจิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 7

"สังคนของเรา จับตาดูอนุแซ่เสวียนคนนันกับลูกๆ ให้ด.ี ..

หลิวจ้าวอวีด้วย ต่อให้นางรูจ้ กั สงบเสงียมลงแค่ไหนก็ไม่ม ี
ทางเปลียนสันดานเดิมได้... นางต้องลงมือทําอะไรสัก
อย่างแน่ๆ" ยามนีนางพังแผนของอันอ๋องราบเป็ นหน้า
กลองแล้ว แถมยังช่วงชิงเกียรติยศของหลิวจ้าวอวีมา
ทุกสิงทุกอย่างเปลียนไปแล้ว แถมยังถูกเร่งให้เร็วขึนกว่า
ในชาติกอ่ น ไม่แน่พธิ เี คารพบรรพชนในครังนีจะมีกบั ดัก
นับพันวางรออยูร่ อบจวนสกุลหลิว
แต่กบั ดักของใครและใครจะเป็ นผูพ้ ลาดพลัง ก็ตอ้ งมาดู
กัน!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 8

แสนชัง
# 39. แค่เอ่ยปาก

หลังจากพิธบี วงสรวง นับว่าเรืองราวในราชสํานักไม่มี

เรืองใดสลักสําคัญมากนัก ผ่านไปวันแล้ววันเล่ากระทังมี
ฎีกาจากเมืองไป๋ หลันส่งมา
"ปี ศาจเซียจือปรากฎตัวอาละวาดในเมืองไป๋ หลัน ทําให้
ชาวบ้านบาดเจ็บล้มตาย ทหารเมืองไป๋ หลันพยายามล้อม
จับก็ไม่สามารถทําได้ มันมีพละกําลังมาก ตัวใหญ่กว่าวัว
มีขนเหมือนพยัคฆ์ บนหัวมีเขาแหลม ทังยังดุรา้ ยกินคน"
เสียงอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายอ่านฎีกานันดังก้องตําหนัก
จินหลวน
เรืองนีจะว่าใหญ่กไ็ ม่ใหญ่ จะว่าเล็กก็ไม่เล็ก สัตว์รา้ ย
ปรากฎกายทําร้ายชาวบ้าน ทางการย่อมไม่อาจนิงดูดาย
แต่ใครเล่าจะอยากเสียงออกไปปราบปี ศาจ สูร้ บกับคน
ด้วยกันยังเดามือเท้าได้ แต่ปีศาจทีมีพละราวกับเทพ
เช่นนี ในตํานานมีแต่เชือสายมังกรเท่านันทีจะสยบมันลง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 5 9

ในอดีตองค์ชายทีมีผลงานการปราบปี ศาจมักจะได้รบั
ตําแหน่งโอรสสวรรค์คนต่อไป
ขุนนางฝ่ ายอันอ๋องกับองค์ชายสีต่างลอบมองสีหน้ากัน
แม้อยากจะผลักดันองค์ชายทีตนสนับสนุ นให้ทาํ งานนี แต่
กลัวเรืองดีจะกลายเป็ นร้าย หากพ่ายแพ้หรือถูกปี ศาจฆ่า
ตายขึนมาพวกเขาจะกลายเป็ นหางทีไร้หวั แล้ว ถ้ารอให้
อีกคนไปปราบแล้วภาวนาให้ปีศาจเซือจือฆ่าเขา นัน
อาจจะเป็ นโชคมากกว่า
ในขณะทีเหล่าขุนนางคิดไปต่างๆ นานา สององค์ชายที
ยืนอยูด่ ว้ ยต่างคิดหักล้างข้อดีขอ้ เสีย อันอ๋องตัดสินใจจะ
ก้าวออกไปกราบทูลแต่กลับมีคนไวกว่า
"เสด็จพ่อ เรืองนีเร่งด่วนนัก หากปล่อยไว้นานราษฎรจะ
ได้รบั ความเดือดร้อนกันมาก ลูกขออาสาออกไปปราบ
ปี ศาจร้ายตนนีเอง"
อันอ๋องชะงักเท้าเมือได้ยนิ เสียงกราบทูลขององค์ชายสี
เขายิมหยันน้องชายก่อนจะก้าวออกไปประคองมือกราบ
ทูลเช่นกัน
"เสด็จพ่ออย่างทีน้องสีพูด เรืองนีนับว่าเร่งด่วน ควรรีบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 0

จัดการปี ศาจตนนีก่อนทีมันจะไปอาละวาดทีเมืองอืน อาจ

ทําให้มคี วามเดือดร้อนเป็ นวงกว้าง ลูกเองก็ขออาสาไป
จัดการปี ศาจตนนีด้วยพ่ะย่ะค่ะ" องค์ชายทังสองก้มหน้า
แต่ปรายตามองประเมินกัน อีกฝ่ ายคิดอะไรอยู่ มีหรือจะ
มองไม่ออก
เหล่าขุนนางต่างก้าวออกมาสนับสนุนองค์ชายฝ่ ายตัวเอง
เสียงดังระงมเป็ นระลอก ฮ่องเต้อู่เหอตีกวาดตามองคน
ด้านล่างแล้วเคาะนิวกับทีพักแขนอย่างใช้ความคิด ฟั งคน
นันทีคนนีทีอยูน่ านก่อนจะตรัส
"เช่นนันก็ด ี เราจะให้องค์ชายสีไปตามทีขอ องค์ชายสีมีวร
ยุทธ์สงู ส่งทังยังกล้าหาญแต่ประสบการณ์ยงั น้อย ให้อนั
อ๋องร่วมเดินทางช่วยสนับสนุ น สองพีน้องแข็งขัน ทังยัง
เป็ นสายเลือดมังกร ปี ศาจหน้าไหนก็ตอ้ งสยบ" ฝ่ าบาท
ตรัสแล้วไม่รอฟั งคําค้าน พระองค์ลุกออกจากท้องพระโรง
ไปทันที
เหล่าขุนนางต่างสับสนเพราะเดานําพระทัยไม่ออก ให้
พระโอรสสองพระองค์รว่ มเดินทางไปปราบปี ศาจเช่นนี
หรือมีพระประสงค์ให้แข่งขันกันเอง...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 1

เหล่าขุนนางขมวดคิวต่างคิดไปสารพัน ตัวองค์ชายทัง
สองเองก็ยนื ค้าง เสด็จพ่อไม่ทรงเข้าข้างสนับสนุนคนไหน
แม้จะหยังเชิงอย่างไรก็ไม่อาจเดาได้ว่าพระองค์โปรด
ปรานพระโอรสองค์ไหนมากกว่า และไม่รวู้ า่ องค์ไหนคือ
รัชทายาททีพระองค์หมายมัน
การปราบปี ศาจครังนีเป็ นโอกาสดีทจะได้
ี แสดงฝีต่อหน้า
ราษฎร หากฮ่องเต้รบั สังให้องค์ชายคนไหนไป ก็คดิ ได้
สองอย่างคือทรงสนับสนุนองค์ชายผูน้ นั หรืออาจจะเป็ น
กับดักสําหรับหินลับมีดของรัชทายาทตัวจริง
ไม่มใี ครเดานําพระทัยได้
สององค์ชายเก็บงําสีหน้า รูส้ กึ ว่าบนบ่ามีหนิ ถ่วงอยู่ หาก
ต้องร่วมเดินทาง การช่วงชิงผลงานคงเป็ นเรืองทีต้อง
ระวังอย่างยิง!
*
สององค์ชายเสด็จไปปราบสัตว์รา้ ยข่าวนีแพร่ไปทังเมือง
หลิวจ้าวอวีเองได้ยนิ ข่าวก็รสู้ กึ ร้อนใจ แต่ลกึ ๆ ก็รสู้ กึ
มันใจด้วย อันอ๋องสําหรับนางแล้วคือคนมีความสามารถ
หากคราวนีเขาสร้างผลงานได้ ตําแหน่งรัชทายาทคงไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 2

ไกลเกินเอือม
แล้วนางเล่า... หากอันอ๋องเป็ นรัชทายาท นางก็จะต้องได้
เป็ นไท่จอเฟย
ื ขอแค่กาํ จัดหลิวจ้าวเว่ยได้ นางก็จะกลาย
สตรีทอยู
ี เ่ หนือทุกคน
หญิงสาวรูส้ กึ ว่าตนต้องแสดงความรักลึกซึงต่อเขา เพือ
ไม่ให้ระยะทางสร้างความห่างเหิน ดังนันจึงส่งถุงหอมที
เย็บเองให้เสียวชิงเอาไปให้ขนั ทีตําหนักอ๋องทีคุน้ เคยกัน
อีกทังแอบออกไปดูขบวนเสด็จทีมุง่ หน้าออกจากเมือง
เพือให้อนั อ๋องได้เห็นหน้าตน
แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่ใส่ใจการพยายามรักษาความรักลึกซึง
ของหลิวจ้าวอวี นางกลับรูส้ กึ ว่าการส่งสององค์ชาย
ออกไปปราบปี ศาจคราวนีต้องมีอะไรแอบแฝง
ฮ่องเต้อู่เหอตีเป็ นพวกเห็นแก่ตวั ชาติทแล้
ี วจนหยาง
ไทเฮาตายเขาก็ไม่สนใจเรืองตังรัชทายาท นางไม่เชือว่า
แค่เพราะสัตว์รา้ ยปรากฎตัวจะทําให้คนอย่างเขาคิด
อยากจะแต่งตังลูกชายคนไหนขึนมา
เพราะนางดูออก สิงทีฮ่องเต้อู่เหอตีผูน้ ีรักใคร่ลกึ ซึงทีสุด
ไม่ใช่บุตร ไม่ใช่สตรี แต่เป็ นบัลลังก์ เขารูส้ กึ ว่าทังใต้หล้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 3

อยูใ่ นกํามือเขา การตังรัชทายาทไม่ใช่การสร้างความ

มันคงสําหรับเขา แต่เป็ นการสันคลอน เป็ นคําเตือนว่าเขา
กําลังจะเสียอํานาจสูงส่งในมือไป บุรุษเห็นแก่ตวั ทีซุก
ซ่อนภายใต้หน้ากากความเทียงธรรมนัน ไม่มที างทีเขาจะ
สนับสนุนให้องค์ชายคนไหนมีความชอบเกินหน้าแน่
โอรสสําหรับเขาก็คอื ขุนนางผูห้ นึง คนสกุลอู่มสี นั ดานเช่น
ไร ในใจคนในถงเยียนรูด้ ี หากขุนนางมีความชอบเกินไป
มีชอเสี
ื ยงเกินไป มีคนรักมากเกินไป เชือพระวงศ์เหล่านัน
ก็จะหาทางกําจัดพวกเขา
แล้วสําหรับฮ่องเต้ เชือพระวงศ์ทมีี ความชอบเกินไป ก็ม ี
ชะตากรรมไม่ต่างกัน ต่อให้เป็ นพ่อลูก พีน้อง แต่หากไม่ม ี
ตา ไม่รจู้ กั เจียมตัว และไม่ดจู งั หวะทีเหมาะสม เขาก็จะลง
มืออย่างโหดเหียม
อะไรทีเขาไม่ยกให้ดว้ ยมือตัวเอง ก็อย่าได้คดิ แย่งชิง
ฮ่องเต้พระองค์นีเป็ นคนเช่นนัน
ดังนันการส่งคนไปปราบปี ศาจเซียจือจึงเป็ นแค่เรือง
เหนือยเปล่า แต่หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ ว่าฮ่องเต้อู่เหอตีแค่เบือ
หน่ายจึงส่งลูกชายสองคนทีมีความสําคัญทีสุดออกไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 4

เสียงตายเล่นๆ
เขาต้องมีแผนการสําหรับเรืองนีแน่ โดยเฉพาะกับอันอ๋อง
... บทกลอนล่าสุดทีถูกส่งมาพร้อมดอกบัวมีความหมาย
ว่าให้นางอดใจรอเวลาทีสุกงอม เขาจะมารับนางอันเป็ นที
รักอย่างสมเกียรติ
หากให้คาดเดานําพระทัย บุรุษผูค้ รองใต้หล้าผูน้ คง
ี
หาทางถอนหมันให้นางอย่างไร้ขอ้ ครหาได้แล้ว และคง
เกียวกับการเสด็จไปไป๋ หลันของอันอ๋องนีแน่ๆ
หลิวจ้าวเว่ยยิมเหียม นัยต์ตามีแววเยาะหยัน
แม้แต่เสือยังไม่กนิ ลูกตัวเอง แต่นางดูถูกนําพระทัยของ
คนเป็ นฮ่องเต้มากเกินไป
เขาปล่อยให้ลูกของตนตายมากมายในวังหลัง เด็กกีคนที
แท้ง เด็กกีคนทีถูกฆ่า ...คราวนีหากจะลงมือเล็กๆ น้อยๆ
กับพระโอรสอีกสักองค์ ย่อมไม่ใช่สงแปลกใหม่
ิ อะไร
"เดรัจฉาน" นางพับเก็บจดหมายด้วยท่าทางหวงแหน
ทว่าในใจนันสุดทีจะรู้
ฮ่องเต้อู่เหอตีมีแผนของเขา นางเองก็มแี ผนของตัวเอง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 5

หญิงสาวเปลียนชุดแล้วสังคนเตรียมรถม้า วันนีนางจะ
ออกไปไหว้พระทีอารามหย่งเหออีกครัง
"พวกเจ้าไม่ตอ้ งตามมา" นางสังบ่าวรับใช้แล้วแยกตัว
ออกไปในสวนใกล้อาราม
ยามนีไม่ใช่ชว่ งเทศกาลอีกทังฝนตกบ่อย ทําให้คนมาไหว้
พระทีอารามน้อยกว่าปกติ ยิงในสวนก็แทบจะร้างผูค้ น
มองออกไปเห็นเพียงแต่ตน้ ไม้ใบหญ้าเท่านัน
หญิงสาวมุง่ หน้าไปยังสระเสียงทายทีเคยพบคน เมือไป
ถึงแล้วกลับไม่ได้โยนเหรียญเสียงทายหรืออธิษฐานสิงใด
เพียงแต่ยนื นิงมองผิวนําทีกระเพือมเพราะแรงลม นาน
เกือบเค่อถึงรูต้ วั ว่ามีคนเดินมาด้านหลัง
"คุณหนูหลิวยืนอยูน่ านแล้ว สระเสียงทายนีมีสงใดน่
ิ ามอง
ถึงเพียงนัน" ชายหนุ่มในชุดสีเทาอ่อนเดินมายืนข้างนาง
สายตาจับจ้องแผ่นนําทีนางมองอยู่
"ท่านมาช้า" นางว่า
"นีคือวิธนี ดั หมายของเจ้าหรือ? หากอยากพบข้า แค่ให้
คนไปเรียกน่าจะง่ายกว่ามิใช่หรือ?" เนียเถียนชิงยิม หัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 6

ไปมองใบหน้าเย็นชาของนาง
"ท่านเคยพูดว่าจะมองข้าอยูต่ ลอดไม่ใช่หรือ? ข้าเลยเดา
ว่าท่านคงให้คนจับตามองข้า... ดังนันท่านต้องมาแน่"
"คุณหนูหลิวมีเสน่ หเ์ หลือล้น คนจับตาดูเจ้ามีมากมาย
ไม่ใช่แค่ขา้ เสียหน่อย" เขาว่า หลิวจ้าวเว่ยเข้าใจว่าเขาคง
หมายถึงองครักษ์เงาของฮ่องเต้ทปานเก๋
ี อหัวเคยเตือน
นาง
"รูว้ ่ามีคนจับตาข้าอยู่ แล้วท่านมาพบข้าเช่นนี ไม่กลัวคน
เห็นหรือ?"
"กลัว?" เนียเถียนชิงเลิกคิวแล้วหัวเราะ "คนของใครเป็ น
ของใครไม่อาจแยกแยะได้ชดั เจนนักหรอก เจ้าว่าเช่นนัน
หรือไม่?"
หลิวจ้าวเว่ยหันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ สิงทีเขาเพิง
เอ่ยปากคือการเปิ ดเผยว่าเขาส่งสายไปไว้ขา้ งตัวฮ่องเต้?
คนของฮ่องเต้มคี นของเขาอยูง่ นหรื
ั อ?
ดูเหมือนนางจะประเมินคนผูน้ ีตํามาตลอด เพราะติดภาพ
ไต้ซอื ผูย้ ากจนแร้งแค้นในชาติทแล้
ี ว แต่ในชาตินีทุกอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 7

คงต่างออกไป ไม่รวู้ ่ามือของเขายาวไปถึงไหน อาจจะ

ไกลกว่าทีนางคาดเอาไว้มาก
"คุณชายกล้ากล่าวเช่นนีต่อหน้าข้า ไม่กลัวข้าจะเปิ ดเผย
เรืองนีออกไปหรือ?"
"มีอนั ใดต้องกลัว...เจ้าอยากทําอะไรกับข้าล้วนได้ทงสิ
ั น
ในเมือข้าเป็ นของเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?"
"อะไรนะ"
"จูบข้าแล้ว กอดข้าแล้ว คุณหนูหลิวไม่คดิ จะรับผิดชอบข้า
หรือไร?" เนียเถียนชิงพูดยิมๆ หลิวจ้าวเว่ยนึกไปถึง
เหตุการณ์ในวังในวันบวงสรวง ใบหูของนางก็เกิดร้อน
ขึนมา
"เพียงเพราะฤทธิเหล้าทําให้ขาดสติไม่อาจนํามากล่าวได้"
นางเลียงจะมองรอยยิมร้ายกาจของเขาหันไปดูเหรียญที
นอนนิงอยูก่ น้ ในสระ
"เป็ นอารมณ์ชววู
ั บแน่หรือ ข้าดูว่าเจ้าหลงใหลข้าอยูไ่ ม่
น้อยเลย"
"บุรุษรูปงามใครบ้างไม่ชมชอบ" หลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ จะยอม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 8

แพ้ให้กบั การหยอกเอินของเขา แม้จะไม่เคยชินและอาย

อยูบ่ า้ ง แต่ถา้ นางแสดงท่าทีขวยเขินเขาคงได้ใจจึงมีแต่
ตอบราวกับชินชาเท่านันทีจะปิ ดบังความรูส้ กึ นึกคิดที
แท้จริง
"จะบอกว่าเจ้าแค่ชอบรูปโฉมของข้างันหรือ?"
"จะบอกว่าเราไม่ควรมาพูดเรืองแบบนีในวัด" นางแก้
"ไม่ดหี รือ สิงศักดิสิทธิจะได้เป็ นพยาน ตัวข้าบวชมาตังแต่
เด็ก ไม่เคยใกล้ชดิ สตรีแม้แต่คนเดียว เจ้าเป็ นคนแรกทีทัง
กอด ทังจูบ ทังลูบคลําข้า ญาติผใู้ หญ่ขา้ สินหมดแล้ว คง
มีแต่พระท่านทีเป็ นคนเลียงดูขา้ มา หากเจ้าจะสูข่ อข้าก็
ควรจะพูดต่อหน้าพระสิ"
"ท่าน!" หลิวจ้าวเว่ยหันไปถลึงตาใส่คนทีเอาแต่พดู เล่น
"ชอบเวลาทีเจ้าโกรธจริงๆ" เขาหัวเราะพอใจทีทําให้นาง
เลิกตีสหี น้าเย็นชาได้ หลิวจ้าวเว่ยกัดฟั น อยากจะตีเขา
แต่นางยังมีสติพอรูว้ า่ ตนควรรักษาระยะห่าง
"เจ้าอยากพบข้าทําไม?" เขาเปลียนเรืองเมือแกล้งนางจน
พอใจแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 6 9

"ข้ามาคิดดู วันนันทีพบท่านในวังคงไม่ใช่เรืองบังเอิญ
มาตรว่าซ่งซืออ๋องเป็ นคนก่อเรืองลอบปลงพระชนม์ แต่
ข้ากลับคิดต่างออกไป ...ตอนนันท่านเองก็กาํ ลังหลบเลียง
ทหาร"
"เจ้าคิดว่าข้าเป็ นคนลอบสังหารฮ่องเต้?" เนียเถียนชิง
ไม่ได้มที ่าทางตระหนก เพียงแต่กล่าวด้วยท่าทีสภุ าพ
ดังเดิม
"แล้วใช่หรือไม่เล่า?"
"เขาไม่อยูใ่ นสายตาข้า ดังนันไม่จาํ เป็ นทีข้าต้องทําอะไร
วุน่ วายเพือกําจัดเขา" เนียเถียนชิงกล่าวโดยไม่มที ่าที
หวันเกรงแม้แต่น้อย
"ไม่อยูใ่ นสายตาหรือ... คํานีน่าสนใจยิงนัก" หลิวจ้าวเว่ย
หันไปมองสีหน้าเขาอย่างจับผิด "ท่านไม่เห็นฮ่องเต้อยูใ่ น
สายตา? แล้ววันนันท่านหนีอะไร?"
"ไม่ใช่หนี เพียงแต่ไม่ตอ้ งการให้ใครเห็นตอนไปพบเจ้า"
"พบข้า? ท่านจงใจไปหาข้าทีห้องตังแต่แรก?"
ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ยิงทําให้หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 0

"ท่าน..."
"ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าเป็ นของเจ้า สายตาข้าก็มอง
แค่เจ้า ...เจ้าคนเดียวเท่านัน"
"เพราะอะไร"
"จําเป็ นต้องพูดหรือ?" เขาเลิกคิวยิมเยาะราวกับว่านางโง่
เกินไปแล้วทีไม่รเู้ หตุผล
"แต่เราเพิงพบกัน" นางไม่เชือว่าเวลาไม่นานจะทําให้เขา
รักใคร่นางได้มากถึงเพียงนัน "หรือต่อให้เคยพบ... ตอน
นันข้าก็ไม่เคยสัมผัสได้ถงึ ความรูส้ กึ แบบนันแม้แต่น้อย"
ในชาติทแล้
ี วนางไม่ได้รกั เขา และตัวเขาก็ไม่ได้รกั นาง
เรืองนีนางแน่ใจ
"ต่อให้เจ้าสงสัยแค่ไหน ข้าก็ไม่อาจให้คาํ ตอบได้ในวันนี
หรอก" เขายิมอ่อนโยนดุจสายนํา "เพียงแต่ให้รวู้ ่าข้าไม่
เคยโกหกเจ้า"
หลิวจ้าวเว่ยนิงเพือบังคับใจให้สงบ นางกับเขารูส้ กึ ต่อกัน
รุนแรงและรวดเร็วเกินไป นันเป็ นความกังวลทีนาง
ต้องการจะพิสจู น์ แต่มนั ไม่เกียวกับการล้างแค้นของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 1

เรืองความรูส้ กึ อะไรล้วนเป็ นเรืองรองทังสินในเวลาเช่นนี

ดังนันนางจึงเลือกจะสลัดความสนใจเรืองนีทิงไว้กอ่ น
"ข้าเดาไว้วา่ ท่านคงไม่ใช่แค่จว้ งหยวนผูม้ คี วามสามารถ
และเรียบง่ายเหมือนฉากหน้า เรืองในวันบวงสรวงท่าน
อาจมีสว่ นรูเ้ ห็น แต่เหมือนว่าข้าจะเดาผิดสินะ"
"ข้าไม่ได้เรียบง่ายจริง เรืองในวันบวงสรวงข้าไม่เกียวข้อง
จริง แต่ไม่ใช่ไม่ร"ู้ เขาเอ่ยเรียบๆ นางก็พยักหน้า นึกยินดี
ทีนางลงพนันถูกข้างและกล้ามารอพบเขาทีนี
"ท่านคงหูตากว้างไกลไม่น้อย" นางคาดหวัง หากเขา
สามารถวางคนไว้ใกล้ตวั ฮ่องเต้ได้ และนางสามารถขอให้
เขาช่วยได้ ทุกอย่างอาจจะง่ายขึน
"จะเอาเรืองไหนล่ะ... เรืองเรือน้อยในพระราชวังฤดูรอ้ น
ชืนชมหิงห้อยยามราตรี เก็บดอกบัวเป็ นของแทนใจ?"
หลิวจ้าวเว่ยหันขวับ "ท่าน!"
"ผ้ามัจฉาสวรรค์ ปิ นเงิน สระบัวพันสาย" เขาร่ายยาว
นําเสียงคล้ายกําลังร้องงิว แต่แฝงด้วยความไม่พอใจ
"ท่านหึง?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 2

"ข้าทําได้หรือ?" เขาแค่นเสียงในลําคอยกมือขึนกอดอก
"ทีแท้วนั นันท่านรูว้ า่ ข้าอยูก่ บั ฮ่องเต้ในห้องใช่หรือไม่ ...
ท่านบอกว่าไปทีนันเพือพบข้าโดยเฉพาะ หรือว่ากลัวเขา
จะล่วงเกินข้า?" นางหรีตามองจับผิด คนผูน้ ท่ี าทางคล้าย
คนใจเย็นมีนําใจ แต่ดแู ล้วคงซุกซ่อนความหุนหันพลัน
แล่นเอาไว้ไม่น้อย
"กลัวเขาล่วงเกินเจ้า? เฮอะ ข้ากลัวเจ้าล่วงเกินเขา
มากกว่า"
"ท่าน!"
"ข้ารูว้ า่ เจ้ามีแผน แต่ไม่รวู้ า่ แผนของเจ้ามันไปถึงขันไหน
หากเจ้าคิดจะกําจัดอันอ๋องด้วยการเข้าวังหลัง..." เข้ากัด
ฟั นกรอด
"ท่านรู.้ .. เหตุใดท่านดูไม่แปลกใจเรืองของข้ากับฮ่องเต้
หรืออันอ๋องเลย"
"ข้าบอกแล้วว่าข้ามองแต่เจ้า เรืองอะไรเกียวกับเจ้าทีข้า
ไม่รบู้ า้ ง"
"จับตามองคนอืนแบบนันมันไม่ประหลาดหรือ" นางเชิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 3

หน้าขึนเอ่ยหาเรือง "เหมือนคนบ้าทีเอาแต่ถามองแบบ
ํ
นันน่ะหรือ?"
"เหลวไหล" เขานังลงบนขอบสระ
"ท่านไม่ยอมอธิบายต่อข้าสักอย่าง แล้วเอาแต่บอกว่ามอง
ข้า... ท่านจะไม่ให้ขา้ กังวลหรือ ท่านคิดจะทําอะไร หาก
สักวันท่านฉวยโอกาสส่งคนมาฆ่าข้า ข้าจะทําอย่างไร?"
เขามองนางราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว "เจ้ารูส้ กึ ถึง
อันตรายหรือไม่เล่า? เจ้าทีระวังตัวขนาดนี สัญชาตญาณ
รุนแรงขนาดนี ยามทีเข้ามาใกล้ขา้ รูส้ กึ ว่าข้าอันตราย
หรือไม่ รูส้ กึ ว่าข้าจะทําร้ายเจ้าหรือไม่?"
"เรืองนัน... แต่มนั ก็น่ากลัวอยูด่ ี ท่านคิดจะทําอะไร
ควบคุมข้าทุกฝี กา้ ว?"
"ควบคุมเจ้า?" เขาร้องเหอะอย่างหงุดหงิด "เจ้ากอดกับอู่
เหอตี จูบกับเฉินเฟยฉี ข้าเคยไม่ยงุ่ หรือไม่ ควบคุมหรือ
หากข้าจะทําไม่จาํ เป็ นต้องจับตามองเจ้าเลย แค่ลากเจ้า
มาล่ามไว้ไม่ให้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันก็ได้แล้ว ทําไม
ต้องให้เจ้าวิงพล่านไปพัวพันกับบุรุษไปทัว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 4

"ข้าไม่ได้พวั พันกับบุรษุ ไปทัว"

"แต่ถา้ มันสําคัญกับแผนของเจ้า เจ้าก็ยนิ ดี!" เขาแก้ให้
เสียงเข้มอย่างรูท้ นั หลิวจ้าวเว่ยเบิกตาโตมองเขา ในใจไม่
รูว้ ่าโกรธทีเขาจับตามองตัวเองอยูต่ ลอดจนรูท้ ุกอย่าง
หรือโกรธทีเขาไม่เคยเข้ามาขวางเรืองพวกนันจริงๆ กัน
แน่
"ท่านรูว้ า่ ข้ามีความแค้นต่อคนพวกนัน" หญิงสาว
พยายามควบคุมสติแม้จะรูส้ กึ โกรธจนมือสัน "เช่นนันหาก
ข้าขอให้ชว่ ยเหลือจะได้หรือไม่ ข้าจะจ่ายให้อย่างงาม"
"ข้าไม่ขาดแคลนเงิน"
"ท่านจะไม่ถามหรือว่าข้าอยากให้ชว่ ยอะไร... นีมันอาจจะ
ถูกข้อหากบฎทีเดียว"
"ไม่ใช่วา่ เจ้ามาหาข้า เพราะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าข้าไม่กลัวข้อหา
แบบนันหรอกหรือ?" นางเดาว่าเขามีสว่ นเกียวข้องกับคดี
ลอบสังหารและเลือกจะมาหาเขาแทนทีจะไปหาทางการ
นันแปลว่าคิดจะแลกเปลียนกับเขาแน่
"ท่านไม่นุ่มนวลแบบทีแสดงออกแม้แต่น้อย" หญิงสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 5

เอ่ยหยัน รูส้ กึ ไม่ชอบใจทีตนไม่อาจคาดเดาอะไรเกียวกับ

เขาได้เลย ทังยังไม่ระแวงสักนิด
นางวางใจเขามากเกินไปแล้ว!
"แต่งกับข้าแล้วข้าจะแสดงให้ดูว่านุ่มนวลหรือร้อนแรงได้
แค่ไหน" เขาเอ่ยหน้าตาเฉย
หญิงสาวตาวาวโรจน์ กัดฟั นเอ่ยอย่างเสแสร้ง "ต้องขอ
อภัยคุณชาย ดูเหมือนข้าจะมีคหู่ มันอยูแ่ ล้ว คงไม่อาจแต่ง
ให้ท่านได้"
"ข้าฆ่าคูห่ มันให้เจ้าเป็ นอย่างไร?" เขาเอ่ยยิมๆ เมือเห็น
ใบหูของนางแดงเถือกเมือได้ยนิ เรืองในมุง้
"ไม่ตอ้ งถึงกับฆ่า เพียงแต่ชว่ ยจัดการบางอย่างเท่านัน..."
ในทีสุดนางก็ได้เอ่ยธุระของตน "ฮ่องเต้สง่ อันอ๋องไปปราบ
สัตว์รา้ ย เรืองนีไม่ธรรมดาแน่ ข้าคิดว่าในสององค์ชายคง
ไม่อาจกลับมาโดยสมบูรณ์แข็งแรง"
"เจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะทําร้ายลูกตัวเองหรือ?"
"อาจไม่รา้ ยแรงอะไร แต่คงเกิดเหตุการณ์บางอย่าง หรือ
ถ้าฝ่ าบาทไม่ลงมือ คนสองพวกทีเกลียดกันทีสุดร่วมทาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 6

กัน เหตุการณ์ไม่มที างจบลงด้วยสันติอยูแ่ ล้ว"

"เจ้าอยากทําอะไร? ร่วมผสมโรงให้เหตุการณ์เลวร้าย
ยิงขึน?"
"ไม่จาํ เป็ นต้องไปผสมโรงทีไป๋ หลัน เพียงแต่ตอนทีเขา
กลับมาคงต้องรับการรักษา มียาอยูส่ องชนิดทีข้าอยากให้
เขากลืนมันลงท้อง ถึงตอนนันหวังว่าท่านจะสามารถให้
เขากินมันได้"
"ยาอะไร?"
"ยาหายาก ข้าเคยได้ยนิ ชือตอนอยูใ่ นคุก ยามนีกําลังให้
ออกตามหาอยู่ หากได้มาแล้วจะส่งไปให้ทา่ นได้หรือไม่"
"มีบางเรืองทีเจ้าควรรู้ ...ใต้หล้านีดูเหมือนจะไม่มใี คร
ชํานาญเรืองพิษไปมากกว่าข้า แล้วเจ้าจะให้คนไปหายา
จากทีอืนทําไม?"
"ท่าน..." นีมันเกินความคาดหมายของนาง นางคิดว่าเขา
มีเบืองหลังและมีอทิ ธิพลลึกลับอยูบ่ า้ ง แต่ไม่คดิ ว่าเขามี
ความสามารถทีอันตรายซ่อนอยูอ่ กี
"เลือดในตัวข้ามีพษิ ไหลเวียนอยูน่ บั ร้อยชนิด พวกมันกัด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 7

กินและข่มกันเองทําให้ขา้ ยังมีชวี ติ อยูแ่ ละเป็ นตัวอันตราย

ถ้ามีคนวางยาข้าด้วยพิษร้อยชนิดนี แน่นอนว่ามันจะไม่
ส่งผลใดเลยต่อข้า แต่หากมีคนกินเลือดของข้า หรือแตะ
ต้องเลือดของข้า อาจจะเจ็บหรือตายได้"
"ท่านบอกความลับต่อข้ามากไปแล้ว" เรืองนีเป็ นเรือง
สําคัญทีส่งผลถึงชีวติ แต่เอามาบอกให้นางรับรูเ้ ช่นนีมัน
มากเกินไป
"ทีจะบอกคือไม่มพี ษิ ชนิดใดทีข้าไม่ม ี หรือต่อให้ไม่มจี ริงๆ
ข้าก็ทาํ มันได้ ดังนันเจ้าไม่ตอ้ งเปลืองแรงไปตามหา... แค่
เอ่ยปากสักคํา สิงทีเจ้าต้องการจะไปอยูใ่ นมือเจ้า"
"ข้าไม่อาจรับไว้เปล่าๆ คงต้องขอซือมันจากท่าน"
"ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ขาดแคลนเงิน"
"เช่นนันข้าคงไม่อาจรับไว้"
"เจ้านีนะ" เนียเถียนชิงถอนหายใจแต่ไม่คดิ จะปฎิเสธนา
งอีก
หญิงสาวแจ้งชือพิษสองชนิดทีต้องการส่งเข้าตําหนักอ๋อง
แล้วยังเอ่ยถึงพิษจากหนานหยาง "ข้าจําได้วา่ เป็ นพิษจาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 8

หนานหยาง ไม่มสี ไี ม่มกี ลิน กินเข้าไปแล้วจะทําให้

ร่างกายหมดแรง เป็ นอัมพาต ไม่อาจขยับตัว ไม่อาจส่ง
เสียงชัวขณะ ท่านพอจะมีหรือไม่?"
"มี"
"ดี เช่นนันข้าขอซือยาตัวนีเพิมอีกอย่าง"
"เจ้าจะเอาไปใช้เองหรือ" เห็นยาตัวอืนนางให้เขาส่งเข้า
ตําหนักอ๋อง พอเป็ นยาตัวนีนางจะเก็บเอาไว้เขาจึงสงสัย
"นันเป็ นของทีข้าจะเตรียมไว้ใช้กบั คนในจวน ย่อมต้อง
เอาเก็บไว้เอง" นึกถึงชาติกอ่ นทีถูกจัดฉากด้วยยาตัวนี
นางยังจําความรูส้ กึ ชาทีปลายลินได้ ดังนันหญิงสาวถึง
อยากใช้วธิ เี ดียวกันเพือให้พวกมันรูซ้ งึ
"ได้ ข้าจะให้คนเอาไปส่งให้"
"ขอบคุณท่านมาก... ทุกเรือง" นางยิมบางๆ เอ่ยบอกเขา
อย่างจริงใจ
"ข้าเต็มใจ"
หลิวจ้าวเว่ยคิดจะหันหลังกลับแต่ฉุกนึกอะไรขึนได้จงึ เอ่ย
ปากถามเขา "คุณชายเนีย ท่านคิดว่าเชือพระวงศ์สกุลอู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 7 9

เป็ นอย่างไร?"
"สกปรก โสมม โลภมาก เน่าเฟะ เบาปั ญญา" เขาเอ่ย
อย่างตรงไปตรงมา
"ข้าเข้าใจแล้ว" นางพยักหน้า ดวงตามีแววลําลึกวาดผ่าน
ไปสายหนึงก่อนจะเปลียนมานิงสงบ "เรืองทีเราพบกัน
วันนีจะเป็ นความลับใช่หรือไม่?"
"แน่นอน... วันหน้าหากเจ้าต้องการพบข้าก็มาทีนี โยน
เหรียญเสียงทายลงนําสองเหรียญ แล้วข้าจะมา"
"ได้... ก่อนไป ข้ากับท่านปั วไม่ได้จูบกัน เขาแค่พยายาม
ช่วยชีวติ ข้าเท่านัน อย่าได้เข้าใจผิด" นางเอ่ยแก้เรืองที
เขาพูดถึงก่อนหน้านี
"เหอะ"
"ข้าลา"
"แล้วพบกันใหม่คุณหนู หลิว"
*
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ยินดีทได้
ี รคู้ วามลับของเนียเถียนชิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 0

ไม่ใช่เพราะนางจะสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้
แต่เพราะนางไม่ตอ้ งกังวลว่าเขาจะพบจุดจบเดียวกับชาติ
ทีแล้วอีก
แม้ในใจจะเป็ นสุขและผ่อนคลายแค่ไหนเมือได้พบบุรุษผู้
นี แต่เมือรถม้าแล่นออกมาจากอารามหย่งเหอก็คล้ายว่า
นางกลับสูโ่ ลกของความเป็ นจริง ความสุขสงบชัววูบมลาย
หายไป ทีเหลืออยูต่ รงหน้าคือเป้ าหมายของหนีเลือดทีไม่
ตายไม่เลิกรา
ดังนันกําแพงเหล็กกล้าทีมองไม่เห็นจึงถูกก่อขึนอีกหลาย
ชัน ไม่ใช่เพือปกป้ องตัวนาง แต่เพือปกป้ องทุกคนทีดีต่อ
นางด้วย หากวันหน้านางจะต้องย่อยยับ หญิงสาวก็
ต้องการย่อยยับไปตามลําพัง
ใบหน้าทีแต้มยิมค่อยๆ เปลียนเป็ นเรียบเฉย อารมณ์ดๆี
ของนางหายไปเมือคิดถึงความยุง่ ยากทีไม่อาจควบคุม
ขณะเดียวกันรถม้าก็แล่นมาถึงจวนสกุลหลิว
อาเจินประคองนางลงจากรถ บ่าวอีกคนเดินมากางร่มให้
นางเข้าจวน แต่กอ่ นทีจะก้าวเข้าเรือนชันใน หลิวจ้าวเว่ย
ก็เห็นว่าหลิวช่างอิงยืนรอนางอยูไ่ ม่ไกลพอเห็นว่านางเดิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 1

เข้ามาก็รบี ปราดเข้ามาหา
"ญาติผพู้ ท่ี านเพิงออกไปข้างนอกมาหรือเจ้าคะ?" หลิว
ช่างอิงทําความเคารพนางแล้วเอ่ยทักเสียงหวาน หลิว
จ้าวเว่ยมองดูนางแล้วยิม ญาติสาวผูน้ หน้
ี าตาจัดว่างดงาม
แม้ไม่นับว่าเป็ นเอกในเมืองหลวง แต่ในเมืองรอบนอก
นางคงมีชอเสี ื ยงในถินของนาง
จะว่าไปแล้วสกุลหลิวนีนับว่ามีวาสนาเรืองหน้าตาอยูไ่ ม่
น้อย เพราะไม่เห็นว่ามีลูกหลานคนใดคลอดออกมาแล้ว
อัปลักษณ์ อย่างมากก็แค่หน้าตาจืดชืดธรรมดาไปบ้าง แต่
ไม่มใี ครขีริวขีเหร่จนมองไม่ได้สกั คน
"เรียกแค่พสาวเถอะ"
ี หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยกับนาง "ข้าเพิงไป
วัดหย่งเหอมา เจ้าเล่ามาทําอะไรตรงนี"
"วัดหย่งเหอคือวัดหลวงทีไทเฮาทรงอุปถัมภ์ใช่ไหมเจ้าคะ
ข้ามาถงเยียนหลายทียงั ไม่เคยได้เห็นกับตา... ข้าอยูใ่ น
เรือนรูส้ กึ ร้อนอบอ้าวทังยังเบือหน่ายเลยออกมาเดินเล่น
โชคดีได้พบพีสาวเข้าถึงมีคนให้ชวนคุยบ้าง"
"เป็ นความผิดข้าเอง ลืมนึกไปว่าพวกเจ้ามาถึงจวนคงเบือ
หน่ายจะอุดอูอ้ ยูท่ นีี หากเจ้าอยากเห็นวัดหย่งเหอ เอาไว้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 2

คราวหน้าถ้าข้าออกไปอีกจะชวนไปด้วยแล้วกัน" หลิว
จ้าวเว่ยเอ่ยตามนํา เพราะดูออกว่าหลิวช่างอิงพยายามจะ
มาผูกมิตรกับนาง ดูแล้วญาติผนู้ ้องคนนีจะมีหวั คิดแยบ
ยลแถมทะเยอทะยานและเข้าใจทิศทางลม
"เกรงใจพีสาวแล้ว ข้าเพียงแค่บ่นไปอย่างนัน ท่านอย่าได้
ถือสา"
"ไม่ได้ถอื สาอะไร... เจอเจ้าก็ดเี หมือนกัน ท่านย่าเคย
กําชับข้าว่าเวลาได้รบั เทียบงานเลียงให้พาพวกเจ้าไปเปิ ด
หูเปิ ดตาด้วย อาทิตย์หน้าท่านหญิงหวงติงจะจัดงานเลียง
ทีอุทยานหนิงหลิน เชิญสตรีชนชันสูงในเมืองหลวงเกือบ
ทุกจวน เจ้ากับเหยาเหยาอยูท่ นีี แล้วก็ไปเปิ ดหูเปิ ดตา
ด้วยกันเถอะ"
"จริงหรือเจ้าคะพีสาว! ข้าไม่เคยไปงานเลียงอืนในถง
เยียนมาก่อนเลย แค่คดิ ก็ตนเต้
ื นแล้ว"
"เตรียมตัวให้ดลี ะ่ แต่งกายให้เหมาะสม ข้าเห็นวันทีพวก
เจ้ามาไม่ได้เอาของมามากนัก หากขาดเหลืออะไรก็ไม่
ต้องเกรงใจ แจ้งแก่ฮหู ยินให้นางช่วยจัดหา อย่างไรเสียก็
ถือเป็ นคุณหนู สกุลหลิว จะปล่อยให้ตวั เองขายหน้าไม่ได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 3

"ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะเอาเรืองนีไปบอกเหยาเหยา
ด้วย พีสาวต้องดีใจมากแน่"
"ไปเถอะข้าเองก็จะกลับไปพักแล้วเหมือนกัน"
"งันข้าลานะเจ้าคะ" หลิวช่างอิงยิมหน้าบานแทบจะวิง
กลับไปทีเรือนพักของตนเมือได้สงที ิ ต้องการแล้ว อาเจิน
มองตามญาติของผูเ้ ป็ นนายแล้วรูส้ กึ ไม่ชอบใจนัก
"คุณหนูพาพวกนางไปออกงานด้วย ไม่กลัวเกิดเรืองหรือ
เจ้าคะ?"
"งานใหญ่เช่นนันเจินซือย่อมเป็ นคนนําสตรีในเรือนไป
ร่วมงาน ข้าก็เป็ นแค่ลกู หลานในจวนคนหนึง หากมีคนทํา
เรืองขายหน้าคนทีต้องอายควรจะต้องเป็ นฮูหยินของจวน
สิ ไม่ใช่ลูกสาวทีห่างเหินอย่างข้า" หากเด็กสาวใน
ปกครองสร้างเรือง เจินฮุ่ยเหมยทีถือว่าเป็ นผูน้ ําคนใน
สกุลหลิวไปร่วมงานย่อมต้องเป็ นคนรับหน้า และคนทีต้อง
ปวดหัวเรืองนีทีสุดก็คอื นาง ลําดับความรับผิดชอบยังไม่
มาถึงหลิวจ้าวเว่ยง่ายขนาดนัน
อาเจินได้ยนิ ก็เข้าใจว่านายสาวไม่ได้คดิ หาเรืองใส่ตวั แต่
กําลังหาเรืองให้คนอืนอยูต่ ่างหาก "บ่าวเข้าใจแล้ว"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 4

"อีกอย่างวันงานข้าจะไปร่วมด้วยหรือไม่กย็ งั ไม่แน่" ยาม

นีชือเสียงของนางพุง่ สูงถึงขีดสุด เทียบเชิญหลายงามถึง
ขันกล้าข้ามหน้าข้ามตาผูอ้ าวุโสในจวนส่งมาเชิญนาง
โดยตรง เพราะหวังจะให้เทพธิดาไปร่วมเผยโฉม 'ให้หน้า'
เจ้าของงานเลียงต่างๆ
สตรีชนชันสูงส่วนใหญ่ว่างงานกันมากเกินไป หากไม่ตอ้ ง
ดูแลจวน ไม่ตอ้ งเลียงลูก ก็จะหันมาจับจ้องเรืองเล็กเรือง
น้อย แข่งขันสนใจกันเรืองความงาม ความรํารวย ความมี
หน้ามีตา อยูใ่ นจวนพอว่างมากไปก็จอ้ งแต่จะช่วงชิงเรือง
รักๆ ใคร่ๆ นอกจวนก็ขยันจัดงานเพือข่มบ้าง เพือแสดง
ความอุดมสมบูรณ์ของตน หรือเพือสานสัมพันธ์กบั คนทีมี
ผลประโยชน์ต่อกันให้แน่นแฟ้ นแทนสามี ชีวติ วนเวียนอยู่
ไม่กอย่
ี างเพราะไม่คอ่ ยมีสงบั
ิ นเทิงเริงใจ และไม่ค่อยได้ใช้
สิงทีถนัดให้เป็ นประโยชน์อย่างหญิงชาวบ้านทีต้องเลียง
ชีพตัวเอง
เข้าอีหรอบปากว่างก็หาเรือง ดังนันข่าวคราวในหมูส่ ตรี
ชนชันสูงถึงได้สง่ ต่อกันไวมาก หลิวจ้าวเว่ยก็เคยใช้
ประโยชน์จากนิสยั เช่นนีของพวกนางเมือคราวทีกระพือ
เรืองเซียนบุปผาหรือจ้วงหยวนอัปลักษณ์ ทีทุกอย่างโด่ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 5

ดังได้ไวก็เพราะสตรีเหล่านีมักจะไม่ยอมตกกระแสให้
น้อยหน้ากันนันเอง
ช่วงนีหลิวจ้าวเว่ยไม่แน่ใจว่าฮ่องเต้เตรียมการใดไว้
สําหรับนาง ดังนันจึงไม่อยากเป็ นจุดสนใจไปมากกว่านี
คิดจะเก็บตัวรอให้พอเห็นทิศทางเรืองราวก่อนค่อยลง
สนามอีกครา ซึงนางแน่ใจว่าฝ่ าบาทคงไม่ปล่อยให้เรือง
ถอนหมันทิงช่วงไปนานนัก
ดูแล้วเขาคงหาเรืองถอนหมันให้นางก่อนจะทิงให้เรืองซา
อีกพักใหญ่ถงึ จะวางแผนรับนางเข้าวังอย่างเปิ ดเผยตามที
นางเคยอ้างคํามันสัญญาต่อมารดาในปรโลก ดังนันการ
เร่งจัดการถอนหมันให้ไวย่อมดีกบั เขาทีสุด
"มีฝู่ เป็ นอย่างไรบ้าง นางดีขนหรื
ึ อยัง?"
"ดีขนมากแล้
ึ วเจ้าค่ะ ไข้ลด คอก็ไม่บวมแล้ว ท่านหมอ
บอกว่าให้นางพักอีกสองสามวันก็น่าจะหายดี" อาเจิน
รายงานพลางหงายแก้วรินนําชาให้โฉมสะคราญ
"ดีแล้ว ช่วงนีจัดอาหารดีๆ บํารุงหน่อย พวกเจ้าเองก็ดว้ ย
อย่าให้ลม้ ป่ วยตามกันไปเล่า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 6

"บ่าวจะสังลงไปเจ้าค่ะ ...คุณหนูคราวก่อนฮูหยินเสนอให้
คุณหนูรบั บ่าวอาวุโสมารับใช้ คุณหนูคดิ ไว้บา้ งหรือยังว่า
จะทําอย่างไร ...ท่านจะรับคนของฮูหยินมาไว้ขา้ งกายจริง
หรือเจ้าคะ? ช่วงทีผ่านมามีบ่าวเรือนอืนมาป้ วนเปี ยนแถว
เรือนเราบ่อยยิงนัก ฮูหยินเองดูท่าอยากเอาบ่าวมาวางไว้
ในเรือนเราเพือสืบข่าวใจจะขาด ดีทตอนมาจากจิ
ี นหยาง
คุณหนูเตรียมการมาพร้อมถึงใช้บ่าวจากสกุลเถาทังหมด
ได้ ไม่อย่างนันไม่รปู้ ่ านนีเรืองในเรือนเราจะกลายเป็ นเช่น
ไร" อาเจินย่นจมูกอดบ่นด้วยความหวันใจไม่ได้
"ข้าศึกมาเอาทหารรบ นํามาเอาดินต้าน เจ้าอย่ากังวลไป
ก่อนเลย ถึงยามนันหากต้องรับคนไว้จริงก็รบั ไว้ ใช่วา่ เรา
จะไม่มหี นทางกําจัดเสียเมือไหร่" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยอย่างไม่
ยีหระ
"คุณหนูฉลาดเฉลียวเยือกเย็น แต่บ่าวโง่เขลา คิดแล้วไม่
อาจวางใจลงได้ ดูคราวทีพวกนางทําร้ายคุณหนูหา้ สิเจ้า
ค่ะ เรืองโจ่งแจ้งเช่นนันกลับกล้าทําไม่อายฟ้ าอายดิน บ่าว
กลัวพวกนางจะทําเช่นนันกับท่าน"
"ไม่มที างหรอก น้องห้าเสียเปรียบเพราะคนหนุ นหลังไม่ม ี
อิทธิพลจะสูก้ บั เจินฮุย่ เหมยได้ ตระกูลไป๋ เป็ นตระกูล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 7

พ่อค้าใหญ่แต่ไม้ซกี ไม่อาจงัดไม้ซุง ดังนันนางถึงต้องยอม

ก้มหน้ากลืนเลือดแม้จะถูกรังแก แต่ขา้ ไม่เหมือนนาง ยาม
นีน้าชายของข้าเป็ นรองเจ้ากรมแล้ว แม้ดอ้ ยกว่าสกุลเจิน
แต่ไม่ได้ไร้สทิ ธิไร้เสียงต่อหน้าขุนนาง และตัวข้าก็ม ี
ชือเสียงทีเป็ นเกราะชันดีอกี ชัน พวกนางจะลงมือข่มเหง
กันไม่งา่ ยดายถึงเพียงนัน เพราะอย่างน้อยๆ ข้าก็จะไม่
ก้มหน้าอดทนเหมือนอย่างทีอนุไป๋ หรือน้องห้าทํา"
"สตรีเวลาแต่งออกบ้านเดิมจึงมีความสําคัญเช่นนี หาก
บ้านเดิมรุง่ โรจน์นางก็จะได้เงยหน้าเช่นกัน แต่ถา้ บ้านเดิม
ไม่อาจพูดถึง นางก็ตอ้ งก้มหน้าให้คนอืนต่อไป" หลิวจ้าว
เว่ยจิบชาอย่างเชืองข้าในขณะทีอาเจินครุน่ คิด
"เช่นนีคุณหนูไม่คดิ จะสานสัมพันธ์กบั คุณชายหกหรือเจ้า
คะ" อาเจินรูส้ กึ ไม่ดนี กั ทีสองพีน้องห่างเหิน ยิงคําพูดบาด
หูททัี งสองทะเลาะกันครังล่าสุดนางยิงรูส้ กึ อึดอัดใจแทนผู้
เป็ นนาย "อย่างไรเสียถ้าคุณหนูแต่งออกไป วันหน้าหาก
มีคนทีจะออกหน้าให้ทา่ นกับบ้านสามีคงมีแต่คุณชายหก
แล้ว พวกท่านผูกสัมพันธ์กนั ไว้ไม่ดกี ว่าหรือเจ้าคะ?"
หลิวจ้าวเว่ยวางจอกชาลงบนโต๊ะก่อนจะใช้นวคลึ
ิ งวนปาก
จอกช้าๆ "หากข้าเป็ นคนอืนข้าก็จะทําเช่นนัน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 8

เสียดายทีนางเป็ นตัวหายนะ ชักนําภัยมาสูผ่ คู้ นรอบกาย

แถมในชาตินยัี งมีแต่เรืองรนหาทีตาย ดังนันนางถึงไม่
ต้องการดึงหลิวหานเข้ามาใกล้ชดิ มากเกินไป การห่าง
เหินกันเช่นนีก็เป็ นการปกป้ องเขาอีกวิธหี นึงเช่นกัน
*
เฉินหรงปั วดันด้นหาทางลอบเข้าสูเ่ มืองฉางซาอยูห่ ลาย
วัน ในทีสุดก็สามารถเข้ามาพบสายของต้าถงในเมืองได้
ในจวนเก่าทีมีเพียงแสงตะเกียงจุดริบหรี ชายฉกรรจ์สาม
คนนังล้อมโต๊ะ
"เจ้าบอกว่าฮูเจียเล่อพบนางแล้วอย่างนันหรือ?"
"พบแล้วขอรับ"
"เขามีอาการเช่นไรบ้าง?"
"เรืองนันไม่ชดั เจนนัก นางทําทีชว่ ยเด็กเล็กทีวิง
ทะเล่อทะล่าตัดขบวนรถม้า ทําให้โผล่ไปขวางทางไท่จื
อซือฟั ง สุดท้ายเป็ นลมล้มลงไป ฮูเจียเล่อมองนางอยูค่ รู่
หนึงก็สงให้
ั ขนั ทีพานางกลับตําหนักไปด้วย"
"เข้าไปหลายวันแล้ว ยังไม่สง่ ข่าวออกมาอีกหรือ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 8 9

"อาจไม่มจี งั หวะเหมาะ ยามนีไม่วา่ ตําหนักบูรพาหรือวัง

หลวงก็ลว้ นเข้มงวดทังสิน อาจจะต้องใช้เวลาสักระยะนาง
ถึงจะติดต่อออกมาได้"
คิวเข้มของแม่ทพั ใหญ่ขมวดเข้าหากัน การไม่ได้ขา่ วจาก
ในตําหนักบูรพาทําให้ทุกอย่างชะงัก คนของต้าถงไม่รจู้ ะ
ช่วยเหลือคนข้างในเช่นไร ตัวเขาเองก็ทําได้แค่แกร่วรอ
อยูใ่ นดินแดนอันตรายเช่นนี
"เรืององค์ชายใหญ่ของซือฟั งกับซ่งซืออ๋องสืบชัดเจนรึ
ยัง?"
"เรืองนันไม่ต่างจากทีฝ่ าบาททราบแล้ว ซ่งซืออ๋องกับองค์
ชายใหญ่ลกั ลอบติดต่อช่วยเหลือกันอย่างลับๆ ท่านอ๋องผู้
นันเป็ นคนเปิ ดทางให้สายของซือฟั งทะลักเข้าไปถง
เยียนมากมาย... ทีตอนแรกฝ่ าบาทรังตัวท่านแม่ทพั ไว้
ในถงเยียนก็เพราะเรืองนีมิใช่หรือ เพราะเชือพระวงศ์มี
ความสัมพันธ์ครุมเครือกับสายลับต่างแคว้น ส่อแววจะก่อ
กบฎ ใครจะคิดว่าทีแท้เป็ นคนไม่เอาไหนอย่างอ๋องขีขลาด
นัน"
"ท่านแม่ทพั ในเมือฝ่ าบาทจัดการซ่งซืออ๋องได้แล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 0

เช่นนันหากจบเรืองนีท่านคงกลับเอียนเหอได้แล้วกระมัง"
"ไม่งา่ ยดายถึงเพียงนัน" สายลับเข้ามาด้วยนํามือองค์ชาย
ใหญ่ทงสองแคว้
ั นจริง แต่เฉินหรงปั วค่อนข้างมันใจว่าฮู
เจียเล่อทีดินรนจนมีแผนทีฐานทัพมากมายของต้าถงใน
มือเช่นนัน ไม่ใช่ตะเกียงไร้นํามันจนถูกพีชายผูล้ ะโมบตบ
ตาได้ "บางทีอาจมีคนทําตัวเป็ นหมูหลอกกินเสืออยูก่ ไ็ ด้"
ปล่อยให้พชายสานสั
ี มพันธ์กบั เชือพระวงศ์ในถงเยีย
นตามใจ ทําตัวราวกับเผยช่องโหว่ไม่ระมัดระวัง แต่ความ
จริงแฝงคนของตนเอาไว้ควบคุมสายลับเหล่านันแล้ว
หากเป็ นกุนซือตูเ้ สียวเสียน เขาก็คงจะวางแผนเช่นนีแน่
"เรืองนันช่างเถอะ นางเข้าตําหนักบูรพาไปหลายวันแล้ว
ข้าต้องการให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเป็ นไปตามแผน พวก
เจ้าพยายามหาคนสอดส่องดูในตําหนักบูรพา ทางทีดี
หาทางให้นางวางยากําหนัดฮูเจียเล่อเสีย ทําให้ขา้ วสาร
เปลียนเป็ นข้าวสุก ทุกอย่างจะได้เร็วขึน"
"ข้าน้อยทราบแล้ว"
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 1

"พาสตรีเข้ามาในจวนหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวเมือได้
ยิน นางไม่ได้ไปเหยียบจวนสกุลเถาไม่กวัี นกลับเกิดเรือง
ขึนงันหรือ
บ่าวรับใช้ของฉินฟ่ านฟ่ านมาขอพบนางถึงจวนอย่าง
กระทันหัน ก่อนจะรายงานว่านายหญิงของตนฝากมา
ปรึกษา จู่ๆ น้าชายของนางก็พาหญิงแปลกหน้าเข้าจวน
ดูแล้วเหมือนแค่ต้องการช่วยเหลือฝ่ ายนัน แต่สตรีผนู้ นั
รูปร่างอรชร หน้าตาสะสวยหมดจด พอแต่งเนือแต่งตัวทีก ็
เปลียนเป็ นคนละคน ทังยังมีจริตมารยาไม่ธรรมดา
น้าสะใภ้พยายามเตือนเถาเฝิงชิง แต่เขากลับหาว่านางดู
ถูกเขา กลัวเขาข่มใจไม่ไหวถึงขันต้องเอ่ยปาก ทําให้ยงิ
ว่าเหมือนยิงยุ เขามักเล่นหมากท่องกวีกบั สตรีชาวบ้าน
นางนันอยูน่ านสองนาน
ฉินฟ่ านฟ่ านร้อนใจแต่ยงั อยากให้หน้าสามี เพราะหาก
ฟ้ องทางสกุลฉิน บิดามารดานางทีแต่เดิมไม่ชอบใจทีนาง
แต่งให้เถาเฝิงชิงอยูแ่ ล้วก็คงจะซําเติมทังยังต่อว่าเขาแน่
ดังนันนางถึงต้องมาปรึกษาหลิวจ้าวเว่ยแทน
"ฮูหยินเพิงจะคลอดคุณชายน้อยแท้ๆ วันๆ เลียงลูกเล็กก็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 2

แทบไม่มเี วลานอนอยูแ่ ล้ว นายท่านพาผูห้ ญิงคนนันเข้า

จวนมาแค่สองสามวัน ฮูหยินก็ซบู ผอมลงไปอีกโข บ่าว
เห็นแล้วปวดใจยิงนัก" บ่าวคนสนิทของฉินซือกล่าวด้วย
ความเจ็บใจ
"เจ้าบอกน้าสะใภ้อย่าได้รอ้ นใจ ให้นางดูแลตัวเองให้ด ี
สุขภาพของนางกับฟงเอ๋อร์จงึ จะสําคัญทีสุด เรืองอืนข้าจะ
จัดการให้เอง เพียงแต่ตอ้ งรอเวลาทีเหมาะสม ...บอกให้
นางข่มใจไว้กอ่ น"
"คุณหนูหลิว คุณหนูตอ้ งช่วยฮูหยินนะเจ้าคะ" บ่าวผูน้ นั
เป็ นบ่าวทีตามฉินฟ่ านฟ่ านมาจากสกุลฉิน แต่เดิมฮูหยินข
องนางไม่ได้ชมชอบเถาเฝิงชิง แต่เห็นเขาไม่ระย่อคอย
เทียวส่งแม่สอมาสู
ื ข่ อนางหลายครังแม้จะโดนบอกปั ด จึง
คิดว่าเขามีรกั มันต่อนางจริงๆ ถึงได้ยอมตกลงแต่งงาน
ด้วย ไม่คดิ ว่าพอได้ดบิ ได้ดขี นมาความรั
ึ กมันคงจะ
กลายเป็ นเช่นนี
"เจ้ากลับไปก่อน บอกให้น้าสะใภ้วางใจเถอะ"
บ่าวผูน้ นถอยออกไปจากห้
ั อง อาหนิงก็แค่นเสียงขึนจมูก
พูดว่า "แปลกยิงนัก บ่าวไม่คดิ ว่านายท่านเถาเฝิงชิงจะมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 3

นิสยั เช่นนี"
หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิมเกียจคร้าน ใช้นวเคาะจอกชาเพื
ิ อ
เป็ นสัญญาให้นางรินชาให้ อาหนิงจึงขยับมารินชาให้นาง
แล้วกลับไปนังทีเดิม
"มีอนั ใดแปลก บุรุษทังใต้หล้านี ขอแค่มเี งินมีอํานาจสัก
หน่ อย ก็ไม่มเี หตุผลให้ตอ้ งซือสัตย์ภกั ดีต่อสตรีคนเดียว
แม้จะเป็ นคนทีร่วมทุกข์รว่ มสุขผ่านเวลายากลําบากมา
ด้วยกัน ขอเพียงเขาดีกบั นาง ให้นางกินอิมนอนหลับ
ชดเชยความลําบากในหนหลัง เขาก็คดิ ว่าตนประเสริฐ
มากแล้ว เรืองจะมีอนุหรือไม่ ไม่เกียวอันใดเลย"
"คุณหนูพดู เช่นนี บ่าวชักไม่อยากแต่งงานแล้วเจ้าค่ะ ...
นายท่านสกุลเถาทังทีดูเหมือนมีรกั มันถึงเพียงนันแท้ๆ"
อาหนิงทําหน้าขยาด
"คุณหนูรบั ปากบ่าวของฉินฮูหยินไปแล้ว จะช่วยนาง
หรือไม่เจ้าคะ?"
"ตามจริงท่านน้าจะรับอนุกคนก็
ี ไม่เกียวข้องกับข้า ข้าไม่
ใส่ใจอยูแ่ ล้ว แต่ดูเหมือนสตรีนางนีจะหาทางเข้าจวนมา
ไม่ธรรมดา นีอาจจะเป็ นแผนการเพือเล่นงานท่านน้า ข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 4

คงต้องตรวจสอบดู เรียกปานเก๋อหัวมาสิ" นางร้องสัง ไม่

นานชายหนุ่มตัวสูงก็ผลักประตูเข้ามาในห้อง
"ทีจวนสกุลเถา น้าชายของข้ารับสตรีแปลกหน้าเข้ามาใน
จวน ข้าอยากให้เจ้าสืบดูความเป็ นมาของสตรีนางนันให้
กระจ่าง หากเป็ นคนทีผูอ้ นส่
ื งมา ก็หาหลักฐานยืนยันมา
ให้ขา้ ด้วย"
"บ่าวทราบแล้ว" เขาพูดรับคําแล้วหันหลังจากไปไม่รรี อ
"สงสารแต่ฉนิ ฮูหยิน เพิงออกเดือนแท้ๆ กลับมาเจอเรือง
เช่นนี" อาเจินกับอาหนิงสบตากันแล้วทอดถอนใจ
"พวกเจ้าว่าจังหวะเหมาะเจาะดีหรือไม่เล่า น้าสะใภ้เพิง
ออกเดือน ทังวันทังคืนวุน่ วายกับอาฟงน้อย สตรีเพิง
คลอดอารมณ์แปรปรวนเปลียนง่ายเป็ นธรรมดา มีสตรีเข้า
เรือนมาต่อให้บริสุทธิผุดผ่องดังโพธิสตั ว์กวนอิม แต่คน
อารมณ์ไม่มนคงย่
ั อมถูกยุแยงได้งา่ ย ฉินซือกับท่านน้าข้า
จะไม่ทะเลาะกันได้หรือ?"
"ร้ายกาจยิงนัก! คุณหนูทา่ นว่าเรืองนีมีใครอยูเ่ บืองหลัง
เจ้าคะ?" อาหนิงฟั งแล้วเบิกตาโพลง ขยับเข้ามาใกล้หลิว
จ้าวเว่ยอย่างสนองสนใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 5

อาเจินเองได้ฟังแล้วก็ครุน่ คิด นางกังวลอยูเ่ รืองเดียว

"คุณหนู เรืองนีคนทีทําต้องการเล่นงานมาถึงท่านด้วย
หรือไม่เจ้าคะ?"
"ใครจะรูไ้ ด้"
*
สามวันต่อมาโฉมสะคราญไปทีจวนสกุลเถา เอาขนมกิน
เล่นกับของบํารุงไปให้ฉนิ ฟ่ านฟ่ าน นางแวะเล่นกับ
น้องชายจนเทียงแล้วร่วมโต๊ะกับน้าสะใภ้ทศาลารั
ี บลม
วันนีอากาศดีแต่ฉินฟ่ านฟ่ านกลับสีหน้าไม่สดู้ ี ทังยังผอม
ซูบกว่าครังล่าสุดทีได้พบมาก พอหลิวจ้าวเว่ยชวนออกไป
ตังโต๊ะทีศาลาก็ทาํ ท่าอิดออดไม่อยากออกจากห้อง ด้วย
คงนึกเปรียบเทียบสภาพทรุดโทรมของตนกับหญิงอีกคน
"โทรมอะไรกัน นีมิใช่ปกติของหญิงหลังคลอดหรือ มนุ ษย์
เรามิใช่พระพุทธรูปย่อมมีผอมมีอว้ น มีการเปลียนแปลง
ตามประสบการณ์ ท่านเพิงคลอดอีกทังอยูเ่ ดือนก็พน้ แล้ว
หลังจากนีต้องบํารุงให้มากถึงจะกลับมาเหมือนแต่กอ่ น
สตรีกเ็ ป็ นเช่นนี ป่ วยง่ายแต่บํารุงยาก ดังนันท่านฉวย
โอกาสทียังสาวบํารุงให้ดเี ถอะเจ้าค่ะ ควรรับลมโดนแดด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 6

บ้างถึงจะเหมาะ มัวแต่อุดอูอ้ ยูใ่ นห้องเดียวจะป่ วยไข้เอา

ได้" หญิงสาวประคองฉินฟ่ านฟ่ านแล้วพาออกมาด้าน
นอก โบกมือสังให้บ่าวไพร่เตรียมสํารับอาหารดีๆ เพือ
บํารุงน้าสะใภ้โดยเฉพาะ
"ท่านต้องดูแลตัวเองให้มาก รักตัวเองให้มาก ฟงเอ๋อร์ยงั
เล็กนัก ท่านเลียงดูเขาต้องใช้แรงอีกโข หากบํารุงตัวเอง
ไม่ดพี อเจ็บป่ วยไปไม่ใช่กระทบแค่ท่าน แต่เจ้าก้อนแป้ ง
น้อยนันจะลําบากไปด้วย"
"ข้ารูว้ า่ เจ้าห่วงใย แต่พกั นีข้ากินอะไรไม่คอ่ ยลงจริงๆ"
"แข็งใจหน่อยเถอะเจ้าค่ะ เรืองอืนท่านไม่ตอ้ งกังวล วันนี
ข้ามาทีนีแล้วย่อมมาเพือหาคําตอบให้ทา่ นแน่ แต่กอ่ นนัน
ท่านต้องกินข้าวกับข้าให้หมดถ้วยเสียก่อน"
ฉินฟ่ านฟ่ านสบตามองหลิวจ้าวเว่ยด้วยสีหน้าขมขืน นาง
ฝืนใจกินลงไปได้มากกว่าปกติหลายคําก่อนจะบ่นว่าอิม
แล้ว หลิวจ้าวเว่ยไม่ฝืนนางให้กนิ ต่อ นังเล่นกันอยูอ่ กี ครูก่ ็
ให้บ่าวคนสนิทพาฉินซือกลับไปพักในห้อง ส่วนตัวนางยัง
นังเล่นอยูท่ ศาลา
ี
บ่ายคล้อยเถาเฝิงชิงกลับมาจวน ทีน่าแปลกใจคือสตรีท ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 7

ตังแต่หลิวจ้าวเว่ยมายังไม่ได้เห็นหน้า กลับ 'บังเอิญ'

ออกมาพบเถาเฝิงชิงกลับจวนราวกับรอคอยเขาอยูอ่ ย่าง
ใจจดใจจ่อ ทังสองเดินเขาจวนมาพร้อมกันแต่พอบ่าวมา
รายงานว่าหลานสาวของเขารออยูท่ ศาลารอยยิ
ี มบนหน้า
ของน้าชายก็หบุ หายไป เขาแยกจากสตรีหน้าตางดงามผู้
นันมุง่ หน้ามาหาหลานสาวทีกําลังพลิกหยกเล่นอยูใ่ นมือ
"มานานแล้วหรือ?" เขาทัก หลิวจ้าวเว่ยไม่ลุกขึนคํานับ
เขาเพียงประสานมือทักทายอย่างลวกๆ นางผายมือให้
เขานังลงตรงข้าม
กับหลานสาวผูน้ ีแต่เดิมเขาอาจมีใจนึกดูถูกอยูบ่ า้ งเพราะ
เป็ นสตรี แต่เห็นฝีไม้ลายมือหลายครังนําหนักของนางใน
ใจเขาก็สงู ขึน แทบจะมองนางว่ามีฐานะไม่ต่างกันไปเสีย
แล้ว
"ท่านน้าทานข้าวมาหรือยังเจ้าคะ?"
"ข้ากินมาจากข้างนอกแล้ว"
"เช่นนันก็รบั ขนมเป็ นเพือนข้าหน่อย ก่อนมาข้าแวะซือ
ขนมมาด้วยคิดว่ารสชาติสดใหม่น่าจะถูกปากท่านน้าอยู่
บ้าง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 8

เถาเฝิงชิงไม่ตอบ คิดคาดเดาว่าหลิวจ้าวเว่ยมีธุระสิงใดจะ
พูด แต่กลับเห็นว่าหลานสาวจ้องผ่านไหล่เขาไปข้างหลัง
ชายหนุ่มจึงหันไปมองตาม เห็นสตรีนางนันก้มหน้าเบียง
เดินผ่านไปอย่างรีบร้อน
"นางชืออะไรเจ้าคะ?"
"เสียวกุย้ เรืองนี..." เถาเฝิงชิงรูส้ กึ อึดอัดใจขึนมา
"ท่านน้าไปเก็บโฉมสะคราญเช่นนีมาจากทีไหนกัน
หน้าตาสะสวยเป็ นเลิศ ผิวพรรณดีถงึ เพียงนี หากซือมา
อย่างตําๆ คงหลายร้อยตําลึงทีเดียว"
"ไม่ใช่เช่นนัน คราวก่อนข้าออกตรวจงานทีโรงเหล็กทีราช
สํานักว่าจ้าง เกิดเหตุไม่คาดฝั นเพราะคนงานทะเลาะเบาะ
แว้งกัน ข้าเกือบโดนลูกหลงแต่ดที นางมาขวาง
ี ทําให้
ได้รบั บาดเจ็บสาหัส ต้องนอนอยูห่ ลายวันถึงฟื น ข้าสืบดู
แล้วนางไม่มญ ี าติพน้ี อง ขายตัวมาเป็ นบ่าวให้เจ้าของโรง
เหล็ก ข้าจึงรับนางมา อย่างไรก็เป็ นผูม้ พี ระคุณ"
"งันรึ" หลิวจ้าวเว่ยฟั งเหมือนไม่เข้าหู นางยกชาขึนจิบ
อย่างอ้อยอิงไม่จริงจัง "ความเป็ นมาเหมาะเจาะเช่นนี ช่าง
ชวนให้ประทับใจยิงกว่าบทงิวทีข้าเขียนเสียอีก... ท่านน้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 1 9 9

รับราชการมาหลายปี ทจริี งข้าคงไม่ตอ้ งห่วงว่าหูตาท่านจะ

ฝ้ าฝางหลงกลอุบายใช้หญิงงาม... ตามจริงข้าไม่ใส่ใจหาก
ท่านจะรับอนุน้อยใหญ่สกั กีคน ล้วนเป็ นเรืองในจวนท่าน
ทังสิน แต่เพราะท่านกับข้าตกลงเป็ นพันธมิตรกัน ว่ากัน
ว่าศัตรูฉลาดไม่น่ากลัวเท่าฝ่ ายตัวเองโง่เขลา ข้าจึงต้อง
ถามให้ชดั เจนเสียหน่อย"
เถาเฝิงชิงมีเหงือซึมทีมือ คําพูดคําจาราบเรียบไม่จริงจัง
ของหลานสาวผูน้ ีกลับกดทับหนักอึงลงในใจเขาราวกับ
หินทีถ่วงคนให้จมนํา
"ท่านน้าคงให้แผนหมูหลอกกินเสือกระมัง พายเรือตาม
นําแสดงละครว่ามีเยือใยต่อนางไม่น้อยให้นางคลายใจ ทัง
ยังทําให้เห็นว่าขัดแย้งกับฮูหยินของตนเพือนาง ให้เห็น
ว่าภายในจวนเริมสันคลอน พอนางมันใจว่าครอบงําท่าน
ได้จะได้เผยความต้องการทีแท้จริง... ข้าเดาถูกหรือไม่?"
หญิงสาวไม่เปิ ดโปงความรูส้ กึ นึกคิดของน้าชายผูน้ ี ไม่วา่
อย่างไรขุนนางอย่างเขาย่อมถือศักดิศรีของตนดังชีวติ
หากนางวิงเขามาตราหน้าเผยความโง่งมของเขา เขา
จะต้องรูส้ กึ เสียหน้ามาก ยิงกับนางทีเป็ นสตรีดว้ ยแล้ว
เขาคงอายจนโกรธทีเดียว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 0

นางใช้วธิ กี ารเยินยอเขาเพือชีให้เขาหูตาสว่างขึน ไม่วา่

แท้จริงในใจเขาหลงงมงายไปกับความงามแล้วหรือไม่
นันก็ไม่สาํ คัญเท่าทางลงทีสวยงามและเหมาะสม
"เจ้ารูอ้ ะไรมา" เขายืดอกเอ่ยถามด้วยท่าทางสุขมุ ในขณะ
ทีเหงือชุม่ แผ่นหลัง
"ข้ามาเยียมน้องชายแล้วได้เห็นน้าสะใภ้กงั วล จึงนึกสนใจ
แม่นางผูน้ ขึี นมา แค่คาํ นวณดูผวิ เผินด้วยสายตาสตรีกค็ ดิ
ว่านางเป็ นคนมีฝีมอื ไม่น้อย เข้าจวนมาไม่กวัี นก็ทาํ ให้น้า
สะใภ้หวาดระแวงท่าน ทังยังอดสันขวัญแขวน ทังทีใครๆ
ก็รวู้ ่าน้าชายเป็ นบุรุษทีมีใจรักมันเพียงใด เพียรขอแต่งน้า
สะใภ้ตงหลายรอบไม่
ั เคยเอนเอียงย่อท้อ จะมาถูกความ
สาวความสวยชักจูงง่ายดายในไม่กวัี นได้อย่างไร ตอน
แรกหลานนึกระแวงอยูบ่ า้ ง แต่พอคิดถึงข้อนีก็คดิ ได้ว่าน้า
ชายคงตระหนักดีถงึ ความไม่ชอบมาพากลของแม่นางผูน้ ี
อยูแ่ ล้ว เพียงแต่ไม่อาจบอกกล่าวน้าสะใภ้ให้ชดั เจน
เท่านัน ...แต่ท่านคงเตรียมการไว้หมดแล้วกระมัง ไม่ว่า
จะให้คนคอยปกป้ องน้าสะใภ้ หรือให้คนจับตาดูเจ้าก้อน
แป้ งน้อยเพือไม่ให้ใครฉวยโอกาส"
ฟั งถึงตรงนีเถาเฝิงชิงรูส้ กึ ว่าชาทีเพิงกลืนลงไปช่างร้อน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 1

ลวกยิงนัก เขาไม่ได้ทาํ อะไรอย่างทีหลิวจ้าวเว่ยว่าแม้แต่

น้อย ถึงจะเคยหวาดระแวงในตัวของเสียวกุย้ ในตอนแรก
แต่เพราะถูกฉินฟ่ านฟ่ านหาเรือง ช่วงทีผ่านมาเพราะ
ความเคร่งเครียดเนืองจากฉินฟ่ านฟ่ านถูกวางยาตอน
ตังครรภ์ทาํ ให้บรรยากาศในจวนมีแต่ความกระอัก
กระอ่วน พวกเขาเอาแต่จดจ่อกังวลว่าเด็กจะคลอด
ออกมาเป็ นปกติหรือไม่ ฉินฟ่ านฟ่ านเองก็ทรุดโทรมไม่น่า
มองอย่างแต่กอ่ น พอคลอดลูกนางก็พะวงแต่เด็กทังยัง
ต้องอยูเ่ ดือน วันทังวันเขาแทบไม่เห็นหน้าภรรยา จะให้
รูส้ กึ เปล่าเปลียวบ้างก็ไม่แปลก พอถูกหาเรืองขึนมาก็นึก
น้อยใจ ทังทีตนทุม่ เทให้ไปมากมายแต่นางกลับ
หวาดระแวงกันถึงเพียงนัน เขาคิดประชดประชันภรรยา
ของตนจึงใกล้ชดิ กับเสียวกุย้ แต่เพราะความใกล้ชดิ นันทํา
ให้เขาเห็นความสามารถของนาง อดรูส้ กึ หวานลํา
กระชุม่ กระชวยราวกับกลายเป็ นเด็กหนุ่มทีริรกั อีกครัง
ไม่ได้
แต่พอได้ยนิ หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยถึงอันตรายทีอาจมาถึง
บุตรชายในอกของเขาก็รอ้ นผ่าวขึนมา เรืองอืนเขาอาจ
ปล่อยปละละเลยได้ แต่ทายาทคนสําคัญของเขายามนี
อายุยงั น้อยนัก เขากลับหละหลวมจนชักนําภัยเข้าใกล้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 2

บุตรในเวลาเช่นนี ไม่เหมาะสมแม้แต่น้อย
หลิวจ้าวเว่ยเห็นสีหน้าของน้าชายก็รวู้ า่ ตนเดาถูก หาก
เป็ นเรืองสามีภรรยาแล้ว ผูเ้ ป็ นสามีทเป็
ี นเหมือนผืนฟ้ า
นันย่อมมีทฐิ สิ งู แม้เขาจะรักใคร่ภรรยามากเท่าไหร่ แต่ไม่
อาจยอมถูกลูเ่ กียรติต่อหน้าผูอ้ นื หากมีคนคิดสอดมือมา
ก้าวก่ายจัดการมีแต่จะยิงเสียเรือง ความปรองดองจะยิง
กลายเป็ นการเอาชนะเพือแสดงอํานาจของตน
แต่กบั ลูกนันไม่เหมือนกัน เถาเฝิงชิงเป็ นลูกทีเติบโตมา
ด้วยความรักของพ่อแม่อย่างเต็มเปี ยม ดังนันเขาจึง
สามารถจ่ายความรักมากมายให้กบั บุตรของตน ไม่วา่ กับ
ภรรยาจะมีปัญหาอะไร แต่กบั ลูกนันเป็ นคนละเรือง
"นางเข้าจวนมาไม่กวัี นก็คดิ จะทําให้ทา่ นบาดหมางกับ
ภรรยาแต่ง ทังทีรูว้ ่าหลังคลอดสตรีจะอารมณ์ไม่มนคงั
สตรีบางคนหากจิตใจอ่อนแออาจถึงคราวตายได้งา่ ย
ในช่วงหลังคลอดนีเอง แต่แม่นางผูน้ ีกลับเลือกหาทางเข้า
จวนมาในช่วงนีช่างรูเ้ วลายิงนัก ทังยังนับว่ามีใจ
โหดเหียมอยูไ่ ม่น้อย" หลิวจ้าวเว่ยคลีรอยยิมหยัน "ยาม
ท่านอยูใ่ นจวนก็แล้วไปเถิด เพราะนางคงหาเรืองเอาอก
เอาใจผูกมัดพัวพันท่านตลอดเวลา แต่ยามทีท่านไม่อยู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 3

ไม่รวู้ ่านางลงมืออะไรทําให้น้าสะใภ้คดิ มากเป็ นกังวลมาก

ขึนทุกวัน แถมฟงเอ๋อร์อกี เล่า... ไม่รปู้ ่ านนีนางผูกมิตรกับ
บ่าวในจวนไปได้มากน้อยแค่ไหนแล้ว ยังดีทน้ี าชายฉลาด
เตรียมการรับมือคนชัวไว้ ข้าถึงไม่ตอ้ งวุน่ วายมาจัดการ"
ยิงเถาเฝิงชิงได้ยนิ คําว่าฉลาดออกจากปากหลิวจ้าวเว่ย
มาแค่ไหน เขาก็ยงรู ิ ส้ กึ อ่อนแรงลง "นางดูแล้วไม่คล้ายคน
เช่นนัน"
"คิดจะส่งสตรีเข้าบ้านผูอ้ นื ก็ยงต้
ิ องหาคนทีไม่คล้ายคน
เช่นนันสิเจ้าค่ะ" หญิงสาวโบกมือ ปานเก๋อหัวก็เข้ามาส่ง
กระดาษแผ่นหนึงให้ นางจึงเลือนมันไปตรงหน้าน้าชาย
"ข้าให้บ่าวของข้าไปสืบมา หญิงผูน้ ปกปิ
ี ดตัวตนได้ดไี ม่
น้อย ต้องสืบหาอยูห่ ลายทางถึงได้รวู้ า่ บ้านเดิมของนาง
อยูใ่ นหมูบ่ า้ นเดียวกับแม่นมของคุณหนูสกุลหยู ทังยังเคย
มีบุญคุณให้ความช่วยเหลือกันมา"
"สกุลหยูร?ึ " เถาเฝิงชิงตาโต เมือคิดไปถึงว่าเบืองหลัง
หญิงสาวทีดูใสซือไร้เดียงสาผูน้ นอาจเป็
ั นถึงลีกุย้ เฟย
"ท่านน้าอาจไม่รู้ ตามจริงลีกุย้ เฟยอยากให้อนั อ๋องแต่ง
หลานสาวนางเป็ นพระชายา แต่พอฮ่องเต้มรี าชโองการ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 4

ให้ขา้ แต่ง นางก็เปลียนใจจะให้หลานสาวแต่งเป็ นเช่อเฟย

ให้อนั อ๋องก่อน คราวนีส่งคนเข้าจวนท่าน ก็คงคิดจะ
หาทางควบคุมสกุลเถา เพราะนางคงรูว้ า่ ความโชคดีของ
ข้าในช่วงทีผ่านมานีต้องพึงท่านน้าเสียมาก หากกุมสกุล
เถาไว้ในกํามือแล้ว วันหน้าหากคิดจะเปลียนตัวหวางเฟย
ก็คงง่ายราวกับพลิกฝ่ ามือ"
"ประเสริฐนัก!"
"แต่คงไม่ใช่เรืองของข้าคนเดียว อีกไม่นานการชิง
ตําแหน่งรัชทายาทคงเข้มข้นขึน ท่านน้าเองนับว่าเป็ น
คลืนอีกลูกทีพวกเขาต้องคว้าจับเอาไว้ให้มนั ถึงได้หาทาง
วางคนไว้ขา้ งหมอนท่านเช่นนี" หลิวจ้าวเว่ยค่อยๆ โบก
พัดก่อนจะเอ่ยสรุปเมือเห็นว่าสีหน้าของเถาเฝิงชิงยําแย่
ลงอีก "เอาเถิดๆ ข้ากระจ่างในตัวท่านแล้วไม่มสี งใดจะ
ิ
กังขา แต่อย่างไรท่านก็แจ้งแก่ฮูหยินของท่านสักหน่อย
จะให้นางร่วมเล่นละครอย่างไรก็วา่ ไป แต่อย่าปล่อยให้
นางกังวลใจนัก จะเสียสุขภาพเอาได้"
เพราะชีวติ ในการรับราชการของเถาเฝิงชิงราบเรียบ
เกินไป และแทบไม่เคยอยูใ่ นสายตาผูอ้ นื เขาจึงเฉือยชา
และถอนใจไปนานแล้ว พอถูกหลิวจ้าวเว่ยผลักขึนมาบน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 5

ยอดคลืนจึงตังตัวไม่ตดิ อยูบ่ า้ ง และเพือพยายามยืนให้ได้

อย่างมันคงจึงจดจ่อกับการเอาอกเอาใจเจ้ากรมพิธกี าร
และการผูกมิตรกับคนรอบตัวอย่างยิง แต่เขากลับ
เผลอเรออุบายชันตําเล็กๆ น้อยๆ
ในฐานะหลานสาวหลิวจ้าวเว่ยไม่คดิ ถือสาเขา เพราะดูส ี
หน้าแล้วเถาเฝิงชิงไม่ใช่พวกสุดโต่งทีขุดไม่ขนึ พอนาง
เตือนสติแล้วหลังจากนีเขาคงลงมือจัดการบางอย่างด้วย
ตัวเอง ส่วนเรืองของผัวเมียนัน แต่แรกก็ไม่เกียวกับนาง
ต่อไปก็ไม่เกียวกับนาง หวังเพียงเมือเรืองนีผ่านไปฉิน
ฟ่ านฟ่ านจะกระจ่างถึงความจริงของโลกใบนี
จะมีสตรีสกั กีคนทีโชคดีได้เป็ นหนึงเดียวทังใจทังกายของ
บุรุษผูเ้ ป็ นทีรัก แค่คดิ ดูแล้วก็ราวกับเป็ นฝันกลางวัน
มากกว่า ยามทีภาพมายานันแหลกสลายก็จะพบกับความ
จริงทีว่าตนเป็ นเพียงแจกันอีกใบในจวนทีรอให้เวลาค่อยๆ
กัดกร่อนจนหมองสีแล้วถูกแทนทีก็เท่านันเอง
*
เมือหลิวจ้าวเว่ยกลับมาจวนก็พบกับกลุ่มคนแปลกหน้า
สอบถามดูกร็ วู้ า่ เป็ นขบวนของเหล่าไท่ไท่จากบ้านสาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 6

รองมาถึงแล้ว ในกลุม่ มีทงคนแก่

ั ทงลู
ั กหลานชายหญิง
หลายคน คราวนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าเป็ นคนรับแขกเอง
หลิวจ้าวเว่ยมองเด็กชายทีวิงเล่นกันอย่างซุกซนแล้วเดิน
ผ่านไป ไม่สนใจพวกเขา บ้านสายรองรีบมาคราวนีเห็นว่า
เพราะลูกชายคนเล็กของปู่ รองกําลังหาช่องย้ายเข้ามารับ
ตําแหน่งในกรมอาญา คนบ้านสายรองคงอยากฉวย
โอกาสงานไหว้บรรพชนนีสานสัมพันธ์ให้เขากับขุน
นางในถงเยียน อีกทังต้องการให้หลิวเฉียนช่วยผลักดัน
เขาอีกทาง
บ้านสายรองเป็ นครอบครัวใหญ่ไม่น้อยกว่าบ้านสายหลัก
ทังยังค่อนข้างมีฐานะ จึงนับว่าเป็ นญาติสายทีมีหน้ามีตา
ทีสุด ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจึงให้เกียรติคนเหล่านีมาก สังให้รบั รอง
อย่างดี เรือนทีใช้รบั แขกก็เลือกเรือนทีทิศทางลมดี ทังยัง
ทัศนียภาพงดงาม
โฉมสะคราญกลับเข้าเรือนตัวเองเพือเลียงความวุน่ วาย
พอเข้ามาในห้องนอนเห็นมีฝู่ ทป่ี วยอยูห่ ลายวันเตรียมนํา
ชารอรับก็เอ่ยทัก
"หายดีแล้วหรือ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 7

" บ่าวหายสนิทแล้วเจ้าค่ะ ต้องขอบคุณคุณหนูทช่ี วยเหลือ

ไม่เช่นนันป่ านนีบ่าวคงอยูใ่ นปรโลกแล้ว" มีฝู่ โขกศีรษะให้
ผูเ้ ป็ นด้วยความซาบซึง
"หายแล้วก็ไม่ตอ้ งไปพูดถึงอีก ดูแลตัวเองให้ดกี พ็ อ...
ท่านย่าได้ให้คนมาตามข้าหรือไม่?"
"ให้คนมาดูรอบหนึงเจ้าค่ะ แต่บ่าวแจ้งไปแล้วว่าคุณหนู
ออกไปข้างนอกคนจึงกลับไป"
"เช่นนันก็ด ี น้องๆ คนอืนคงไปช่วยท่านย่ารับแขกแล้ว
ข้าไม่ไปเพิมให้วนุ่ วายแล้วกัน" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยด้วยความ
เกียจคร้าน "ยามนีคนในจวนมากขึน คนของเราทีอยูใ่ น
เรือนต่างๆ คงงานล้นมือ แต่อย่างไรก็กําชับให้รอบคอบ
ไว้ ใกล้จะถึงเวลาสําคัญ ข้าไม่อยากให้เกิดเรือง"
"เวลาสําคัญหรือเจ้าคะ?" อาหนิงหูผงึ ขยับเข้ามาถาม
นางอย่างสนใจ
"ใช่ อีกไม่นานคงถึงคราวทีต้องลงมือจริงจังเสียที ดังนัน
ต้องระมัดระวังให้มาก" นางไม่ลงมือประปรายเก็บเบีย
รายทางเพราะวางหมากในระยะยาวเอาไว้ หมากเช่นนี
ต้องมีความใจเย็น รอบคอบ และรูจ้ งั หวะ ซึงหญิงสาว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 8

สังหรณ์ใจว่าเวลาทีนางจะได้เก็บดอกเบียนันจวนจะมาถึง
ในไม่ชา้
หลิวจ้าวเว่ยจิบชาไปอีกครูห่ นึงก็ได้ยนิ เสียงเอะอะจาก
ด้านนอก นางส่งสายตาให้อาหนิงออกไปสืบความ ก่อน
จะเห็นเด็กสาววิงหน้าตังกลับมา
"คุณหนู! แย่แล้วเจ้าคะ!"
"เกิดอะไรขึน?"
"คุณชะ... คุณชายหกผลักคุณชายจิงเทียนของบ้านสาย
รองตกจากภูเขาจําลองเจ้าค่ะ" อาหนิงแทบจะตะโกน
ออกมาด้วยความตกใจ
หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวฉับ เรียกให้คนตามปานเก๋อหัวมาสัง
การ "เจ้าไปดูทภูี เขาจําลอง หาสิงไม่ชอบมาพากล หลิว
หานเรียบร้อยสุขมุ มาตังแต่เล็ก ไม่มที างเป็ นเขาลงมือกับ
ญาติผนู้ ้องแน่"
"ขอรับ"
"คุณหนู พวกเราจะไปดูหรือไม่เจ้าคะ?" อาเจินลูบอก
ตัวเอง รูส้ กึ กังวลเป็ นอย่างยิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 0 9

คุณหนูเพิงเตือนว่าห้ามมีสงใดผิ
ิ ดพลาด แต่แค่บา้ นสาย
รองย่างเท้าเข้าประตู น้องชายร่วมอุทรของคุณหนูกเ็ กิด
เรือง ช่างน่ ากลัวแท้
"ย่อมต้องไป แต่เจ้าไม่ได้ยนิ เสียงอนุ เสวียนด้านนอกนัน
หรือ?" พอนางพูดพวกบ่าวไพร่กเ็ งียหูฟัง ได้ยนิ เสียงอนุ
เสวียนกําลังร้องไห้โวยวายเสียงดังอยูจ่ ริงๆ
"สตรีผนู้ ีเสียงของนางน่าปวดหู ปล่อยให้นางครําครวญไป
สักรอบแล้วเราค่อยออกไป เผือนางจะเบาเสียงลงบ้าง"
หลิวจ้าวเว่ยแม้ไม่คลายความกังวลลงแต่ภายนอกนาง
ยังคงสงบเยือกเย็นเป็ นอย่างยิง
"อนุผนู้ ก็ี แปลก แทนทีคนรําไห้จะเป็ นมารดาเด็ก นางไป
เสนอหน้าด้วยทําไมกัน" มีฝู่ เอ่ยอย่างไม่ชอบใจ
"ได้ยนิ ว่าตอนเกิดเรืองคุณชายหลิวช่างเข่ออยูท่ นัี นด้วย
เจ้าค่ะ" อาหนิงแจ้ง
หญิงสาวได้ยนิ เช่นนันก็กระตุกยิมมุมปาก ใช้เล็บยาว
เคาะลงบนโต๊ะเสียงก้อง บ่าวไพร่ทงหลายรู
ั ส้ กึ ว่าเสียง
เคาะนันคล้ายเสียงตอกฝาโลงอย่างไรชอบกล ฟั งแล้ว
ชวนให้ขนลุกยิงนัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 0

"น่าสนุกจริงๆ ...พวกไม่รทู้ ตาย!"

ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 1

แสนชัง
# 40. ชะตาเมือง

หลิวหานเป็ นเด็กฉลาด เขารูค้ วามไวกว่าเด็กปกติมาก

และเติบโตมาภายใต้การสังสอนอย่างเข้มงวดของฮูหยินผู้
เฒ่าและการกวดขันผลักดันของผูเ้ ป็ นบิดา ดังนันเด็กชาย
วัยสิบเอ็ดปี คนนีจึงมีลกั ษณะเป็ นผูใ้ หญ่เกินอายุ
หลิวหานมีใบหน้าทีน่ามอง แม้จะยังไม่แตกหนุ่มเต็มตัวก็
มีเค้าว่าจะเป็ นบุรุษรูปงามอีกคนของถงเยียนแล้ว อีกทัง
ยังมีความสุขมุ ไม่คล้ายเด็กวัยเดียวกันทีมักจะร่าเริง
ซุกซน ทําให้เขาได้รบั คําชืนชมอยูเ่ สมอ
แต่แม้จะมีจติ ใจทีหนักแน่นเกินเด็กสักแค่ไหน กับ
สภาพการณ์ประหลาดตรงหน้านีก็ทาํ ให้เด็กชายตังตัวไม่
ถูก เขาจึงทําได้เพียงยืนนิงเงียบ มองความสับสนวุน่ วาย
ด้วยอารามสงบทังทีในใจเต้นระทึกด้วยความหวาดหวัน
เขาไม่ได้รสู้ กึ หวาดกลัวเช่นนีมานานแล้ว นับตังแต่มอง
ออกว่าจะต้องทําตัวเช่นไรถึงจะหลีกเลียงการลงโทษของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 2

ท่านย่า ดังนันนีจึงเป็ นครังแรกในรอบหลายปี ทเขารู

ี ส้ กึ ว่า
ความซวยกําลังพุง่ ตรงเข้ามาหาตนโดยไร้ตน้ สายปลาย
เหตุอย่างยิง
เขามองอนุแซ่เสวียนตะโกนร้องทุกข์โวยวายขณะกอด
หลิวช่างเข่อทีร้องไห้จา้ ชีหน้าว่าเขาผลักหลิวจิงเทียน
จากบ้านสายรองตกลงจากภูเขาจําลอง
วันนีบ้านสายรองมาถึง ท่านย่าเห็นว่ามีเด็กชายหลายคน
ตามเหล่าไท่ไท่มาด้วยจึงให้เขาพาเด็กทีอยูไ่ ม่นงเหล่
ิ านัน
ออกมาเล่นรอขณะทีพวกผูใ้ หญ่คุยกัน
ตอนเกิดเรืองหลิวจิงเทียนเอาเครืองร่อนอย่างหนึงทีญาติ
ฝั งแม่ของเขาทํามาให้เล่นออกมาอวด เครืองร่อนนัน
นับว่าแปลกตาไม่น้อย มันมีปีกคล้ายแมลงปอตัวโต หาก
โยนด้วยแรงมากพอมันจะลอยอยูไ่ ด้ครูห่ นึง
หลิวช่างเข่อมาสมทบตอนนันเอง ในขณะทีเด็กคนอืน
แยกย้ายกันไปวิงเล่นพวกบ่าวจึงวิงตามไปไล่จบั กัน
จ้าละหวัน หลิวจิงเทียนกับหลิวช่างเข่ออยากลองโยน
เครืองร่อนลงมาจากทีสูงๆ จึงออกความคิดจะปี นขึนไป
บนภูเขาจําลอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 3

หลิวหานแม้จะชอบเครืองร่อนนันมาก แต่เขาโตกว่าเด็ก
ทุกคนในทีนัน และด้วยนิสยั ทีถูกปลูกฝังมาอย่างเข้มงวด
ไม่มที างทีเขาจะซุกซนเห็นดีเห็นงามกับการปี นป่ าย
แต่หวั เดียวย่อมไม่อาจสูส้ องแรง เด็กสองคนนันตกลงปลง
ใจแล้วก็ลงมือทําทันที หลิวหานไม่พอใจนักแต่คดิ ว่าไม่
อาจปล่อยให้เด็กสองคนปี นป่ ายกันเอง เขาจึงตามขึนไป
ด้วย แต่ทนั ทีทเขาขึ
ี นไปถึงยอดภูเขาจําลองก็เห็นว่า
เด็กชายทังสองกําลังยือแย่งว่าใครจะได้เป็ นคนปาเครือง
ร่อนลงไป ยือกันพลางผลักพลาง สุดท้ายหลิวจิงเทียน
กลิงตกลงไป
โจรร้องให้จบั โจรเป็ นเช่นไร หลิวหานก็เพิงได้เห็นกับตา
วันนี เมือหลิวช่างเข่อชิงร้องไห้ ตะโกนฟ้ องเสียงดันลันว่า
เขาผลักหลิวจิงเทียนตกจากภูเขาจําลอง
หลิวจิงเทียนเป็ นใคร เขานับเป็ นหลานชายสายตรงของปู่
รองหลิวหลี เป็ นรุน่ หลานทีถูกตังความหวังไว้มากทีสุด
ของบ้านสายรอง ข้างฝ่ ายมารดาก็มเี ชือสายเป็ นบุตรสาว
เจ้าเมืองไป๋ หลัน ชาติกําเนิดไม่ดอ้ ย แต่มาเหยียบจวน
สกุลหลิวไม่ถงึ ครึงวันกลับมาเจ็บตัวเสียแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 4

พวกบ่าวรีบอุม้ เอาหลิวจิงเทียนทีหัวแตกสลบเมือดทีตีน
ภูเขาจําลองไปยังเรือนด้านหน้า พลางร้องตามหาหมอกัน
ให้วนุ่ หลิวหานลงมาจากภูเขาจําลองด้วยใจตระหนก คิด
จะตามไปดูคนแต่พอก้าวขา อนุเสวียนไม่รมู้ าจากทีใดก็
โผเข้ามารําไห้รอ้ งทุกข์ ทําราวกับตีกลองฟ้ องร้องเขา ให้
คนในตระกูลออกมามุงดู
จริงๆ มีวธิ แี ก้ตวั มากมายขอแค่ใช้เหตุผลพูดจา แต่กบั อนุ
เสวียนทีเสียงร้องราวกับฟ้ าถล่ม ทังยังพูดจาไม่เป็ นคําไม่
ฟั งผูใ้ ด เอาแต่พล่ามอยูฝ่ ่ ายเดียวนี ทําให้หลิวหานรูส้ กึ จน
ใจอยูบ่ า้ ง เพิงเข้าใจทีบิดาสอนว่าสุภาพชนนันไม่ควรต่อ
ปากต่อคํากับสตรี เพราะช่างมีแต่ลมปาก มีอารมณ์ แต่ไร้
เหตุผลโดยสินเชิง
หลิวหานรูส้ กึ คล้ายซิวไฉพบทหาร มองอนุ เสวียนทีราว
กับพูดคนละภาษากับเขาจนปวดหูกใ็ ห้เกิดความอึดอัดใจ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าทีไม่ชอบออกจากเรือนได้ยนิ ข่าวแล้วยังเร่ง
มาทีสวนพร้อมเหล่าไท่ไท่และผูใ้ หญ่ในบ้านสายรอง หลิว
หานเห็นสีหน้าท่านย่าไม่ดกี ร็ บี คุกเข่าลง ประสานมือขอ
ขมา "หลานบกพร่องไม่อาจดูแลน้องชายให้ด ี ขอท่านย่า
โปรดลงโทษด้วย"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 5

"นีมันเรืองอะไรกัน!?" หลิวจิงเทียนสําคัญต่อบ้านสายรอง
อย่างไร หลิวหานยิงสําคัญต่อบ้านสายหลักมากกว่า เขา
คือหลานสายตรง ว่าทีผูส้ บื ทอดตําแหน่งผูน้ ําของวงศ์
ตระกูล จะให้เกิดเรืองผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด
บรรยากาศโดยรอบตึงเครียดทันที มารดาของหลิวจิง
เทียนรีบแยกตัวออกไปดูบุตรชายด้วยความเป็ นห่วง
ในขณะทีเหล่าไท่ไท่กลับประคองไม้เท้ายืนมองคนในสวน
ทีนังอยู่
อนุเสวียนโอบกอดหลิวช่างเข่อไว้แนบอกร้องขึน
"คุณชายใหญ่ของบ้านสายหลักไม่รรู้ บั แขกอย่างไร เห็น
ของเล่นของน้องชายกลับคิดลงมือแย่งชิง ไม่พอใจก็ลงไม้
ลงมือจนทําคุณชายหลิวจิงเทียนผลัดตกจากภูเขาจําลอง
ช่างเข่อของข้าตระหนกเสียขวัญจนตัวสันไปหมด
บาปกรรมแท้ๆ โหดร้ายเหลือเกิน"
"เจ้าเห็นเหตุการณ์หรือ?" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ใช่คนโง่ อีก
อย่างหลิวหานเป็ นหลานชายคนโปรดของตน ตังแต่ตน้
นางก็คดิ เข้าข้างหลานอยูก่ ่อนแล้ว ต่อให้วนั นีหลิวหานทํา
ผิดจริงก็ตอ้ งเปลียนให้ไม่ผดิ ให้ได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 6

อนุเสวียนรูว้ ่าฮูหยินผูเ้ ฒ่ามีใจลําเอียง จึงหันไปหาย่าตัว

จริงของหลิวจิงเทียน คิดจะสุมไฟให้บา้ นสายรองโกรธ
แค้น "ข้าไม่เห็นกับตาแต่ได้ยนิ เสียง ถึงได้มาถึงทีนีเป็ น
คนแรก และสอบถามช่างเข่อดูแล้ว บุตรชายข้าบอกตรง
กับเสียงทีข้าได้ยนิ เป็ นคุณชายหลิวจิงเทียนถูกผลักตก
ภูเขาจําลอง เลือดนองพืนขนาดนี ทังยังเป็ นเด็กตัวเล็ก
นิดเดียว น่าสงสารยิงนัก"
"หานเกอ จริงอย่างทีนางพูดหรือไม่?" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหันมา
ถามหลานชายทียิงคุกเข่า มีทา่ ทางสงบนิงแต่สหี น้าซีด
เซียว
"เรียนท่านย่า ไม่จริงขอรับ หลานไม่ได้ผลักน้องชายลง
มา"
"โกหก! คุณชายพูดเช่นนีจะกล่าวหาว่าข้ากับเขอเข่อเล่า
เรืองเท็จหรืออย่างไร?" อนุเสวียนหวีดร้องขัดขึนทันที ลูก
ชายทีซบอยูก่ บั อกนางก็พลันร้องไห้จา้ ขึนอีก
เฝิงอวินเมิง หรือฮูหยินผูเ้ ฒ่าของบ้านสายรองนันประคอง
ไม้เท้าแน่นขึน ดวงตาของนางสว่างวาบเมือกวาดมอง
หลิวหาน รูส้ กึ ไม่พอใจกับการบาดเจ็บของหลานชายตน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 7

อย่างยิง แต่นางยังรูจ้ กั หนักเบา ไม่คดิ ผลีผลามเอาเรือง

คน จะอย่างไรก็เป็ นทายาทคนสําคัญกันทังสองฝ่ าย แม้
จะเคืองใจแค่ไหนนางก็ควรถามสามีก่อน
"ตอนนีสําคัญทีสุดคืออาการของจิงเทียนหลานข้า ส่วน
เรืองใครผิดใครถูก รอดูอาการคนเจ็บแล้วมาพูดกันก็ได้
อย่างไรก็คนในจวนกันทังนัน" นางเอ่ยอย่างเยือกเย็น
ก่อนจะเดินนําคนจากบ้านสายรองตามไปยังเรือน
ด้านหน้า
อนุเสวียนบีบหน้าตาเก้อเมือเห็นว่าผูอ้ าวุโสจากบ้านสาย
รองไม่ใส่ใจจะบีบคันเอาความ นางพยายามสอดส่าย
สายตาหาเจินฮุย่ เหมยกับหลิวจ้าวอวีแต่ไม่เห็นคนก็ขนุ่ ใจ
ทว่าคิดว่าเรืองยังไม่จบ ทีเรือนด้านหน้ายังมีมารดาของ
หลิวจิงเทียน รอถ้าบุตรชายเจ็บหนักแล้ว นางต้องแค้นจน
ร่วมผสมโรงหาเรืองหลิวหานแน่
คิดได้เช่นนันอนุเสวียนก็หอบบุตรชายตามกลุม่ คนไป อนุ
ในจวนและลูกหลานคนอืนได้ยนิ เรืองนีต่างพากันตามไป
มุงดูเรืองสนุกทีเรือนด้านหน้าด้วยเช่นกัน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่ามีใจลําเอียงอยากปกป้ องหลาน แต่กย็ งั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 8

เกรงใจผูอ้ าวุโสทังหลาย นางมองหลิวหานทีนังนิงอยูบ่ น

พืนหญ้าครูห่ นึง ก่อนจะเดินจากไปด้วยใจทีหนักอึง
หลิวหานนึกลังเล เขาคิดจะตามไปดูอาการหลิวจิงเทียน
แต่หากเป็ นตามมารยาทปกติ เด็กอย่างเขาไม่มสี ทิ ธิเข้า
ไปข้องเกียวหรือมุงดูเรืองเหล่านี หลิวหานถูกสังสอน
อย่างเข้มงวดตลอดมาจึงนึกขัดแย้งว่ายามนีตนควรกลับ
เรือนไปเพือรอรับโทษหรือไม่
ลังเลอยูน่ านจนตกในภวังค์กระทังมีคนก้าวเข้ามาใกล้ "ยัง
นังอยูท่ าํ ไม ไม่ไปดูเรืองสนุ กกับคนอืนเล่า?"
หลิวหานเงยหน้าขึนก็เห็นว่าเป็ นพีสาวร่วมสายเลือดของ
เขา นางกับเขาตลอดมาไม่ต่างจากคนแปลกหน้า ไร้
ความสนิทชิดเชือ ยามนีพอเห็นนางสนใจกับหายนะของ
เขาก็รสู้ กึ กระอักกระอ่วนอยูบ่ า้ ง
"ข้าคิดว่าข้าควรกลับไปรอทีเรือน" เด็กชายก้มหน้าตํา
ตัดสินใจว่าจะกลับไปรอถูกเรียกทีเรือนตนน่าจะดีกว่าไป
ให้คนทังจวนจ้องมองทีเรือนหน้า
"กลัวอันใด ...ข้าบอกให้ไปก็ไป" หลิวจ้าวเว่ยหรีตาเอ่ยกับ
เขาด้วยเสียงติดรําคาญ นางโบกมือสาวใช้ของตนพยุง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 1 9

หลิวหานลุกขึนยืน
"เรืองนีไม่เกียวกับท่าน... ท่านพีไม่ควรจะยุง่ " หลิวหาน
เอ่ยเอ่ยเสียงแผ่ว
"ไม่เกียวได้หรือ ต่อให้เจ้ากับข้าวางตัวดังคนผ่านทาง ไม่
สุงสิงกัน แต่คนนอกก็ยงั มองว่าเจ้ากับข้าเกิดจากท้อง
มารดาเดียวกัน เล่นงานเจ้าก็ถอื ว่าเล่นงานข้า ยิงเจ้าเป็ น
น้องชายข้าแล้ว ชัวชีวติ ข้าจะรุง่ โรจน์หรือตกตําล้วน
เกียวพันกับเจ้า ยามนีมีคนเริมซัดมีดใส่เจ้า อย่างไรข้าก็
ไม่อาจดูดาย"
"อ้อ" เขาร้องออกมาคํานึง เข้าใจแล้วว่าทีนางยอมมาพูด
ยืดยาวต่อหน้าน้องชายทีไร้ความสําคัญอย่างเขา ไม่ใช่
เพราะความห่วงใยอันใด ก็เพราะกลัวว่าเขาจะทําให้นาง
ตกตําไปด้วยถ้าเกิดเรืองจริงๆ
หลิวหานเบนสายตาหนีใบหน้างดงามของพีสาวร่วม
สายเลือด นึกโกรธขึนมาอย่างไร้สาเหตุ "เช่นนันท่านก็ไม่
ต้องห่วง ข้าเอาตัวรอดได้ จะไม่ทาํ ให้ทา่ นต้องมาซวยไป
กับข้าแน่"
"ปากเก่ง" จ้าวเว่ยไม่ได้พูดเฉยๆ นางเอาพัดเคาะไหล่เขา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 0

ทีหนึงด้วยความหมันไส้ หากเป็ นเด็กคนอืนเวลาเช่นนี

ควรจะร้องไห้ ร้อนรน หรือออดอ้อนออเซาะเพือหาทาง
รอดให้ตวั เอง แต่เจ้าเด็กนีกลับทําตัวราวกับคนแก่ ทําตัว
ราวกับภูเขานําแข็งทีไม่ไหวเอน ทังทีใบหน้าซีดจนไร้ส ี
เลือด
กลัวก็บอกว่ากลัวเถอะ สําหรับเด็กสิบเอ็ดขวบเขามีสทิ ธิ
อย่างเต็มทีทีจะร้องไห้และเอะอะเพราะความหวาดกลัว
ออกมา การทําตัวเข้มแข็งไม่สมวัยเช่นนีทําให้คนมอง
รูส้ กึ ปวดใจมากกว่า
"ไปเรือนด้านหน้ากับข้า ยามนีคนคงไปรอดูเรืองสนุ กกัน
แน่ นขนัด ข้าเดิมพันได้เลยว่าพวกนันมีแต่คนอยากให้
หลิวจิงเทียนตายวันนี เพือจะได้เห็นหายนะของเจ้า"
"ท่าน!..." เขาอยากจะเอ็ดนางทีพูดจาไม่เป็ นมงคล ทังยัง
เอ่ยเปิ ดเผยจิตใจชัวช้าดํามืดของผูค้ นออกมาโต้งๆ
"ถึงตอนนันเจ้าอย่าลืมท่าทางเมือครูเ่ สียล่ะ นิงเงียบอย่าง
เมือครู่ ถ้าข้าไม่ถามก็ไม่ตอ้ งเปิ ดปาก และไม่ตอ้ งทําท่า
สํานึกผิดเสียใจอะไรทังนัน ในฐานะน้องชายของข้า เมือ
เจ้าไม่ผดิ เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องก้มหัวให้ใคร"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 1

หลิวหานพูดไม่ออกเมือจูๆ่ พีสาวของเขาก็คว้ามือเขาไว้
แล้วดึงให้ออกเดิน ตลอดทางนางเดินนํ าเขาอยูห่ นึงก้าว
เสมอ และคล้ายว่าจะใช้ตวั บังเขาไว้จากสายตาของบ่าว
ไพร่ตลอด
ทีเรือนหน้ามีคนวุ่นวาย หมอเพิงมาถึงก่อนสองพีน้องจะ
ก้าวเข้ามาครูเ่ ดียว พวกเจ้านายไปนังรวมกันทีโถงซึง
ค่อนข้างกว้างขวาง ด้านในนันแม้จะมีคนมากแต่กลับ
เงียบสนิท บรรยากาศหนักอึงไม่น้อย
เพราะจับมือน้องชายอยูห่ ลิวจ้าวเว่ยถึงรูว้ า่ หลิวหานมือ
สัน เขากวาดตามองคนมากมายในโถงนันแล้วหัวใจก็รว่ ง
ไปอยูท่ เท้
ี า แต่เพราะพีสาวยังจับแขนเขาจูงอยูท่ าํ ให้เขา
ไม่ได้เผลอทําอะไรเสียมารยาทออกไป
ในโถงไม่ได้มแี ต่เจ้านายฝ่ ายหญิงอีก หลิวหลีผูน้ ําสายรอง
และบุตรชายทังหลายก็อยูท่ นัี นแล้ว เมือหลิวจ้าวเว่ยกับ
หลิวหานเข้ามาจึงกลายเป็ นเป้ าสายตา
พวกบ้านสายรองได้ยนิ มาแล้วว่าทีหลานชายของตน
บาดเจ็บเพราะหลิวหาน พอเขาเข้ามาก็มกี ารกระซิบ
กระซาบชีตัว ดังนันสายตาจึงทิมแทงไม่เป็ นมิตรนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 2

"จ้าวเว่ยคาราวะผูอ้ าวุโสทุกท่าน" นางย่อคํานับแขก หลิว

หานเองก็คํานับตามนาง เด็กชายใจลอยเพราะบรรยากาศ
ทีกดดันเป็ นเท่าทวี เขาคิดจะนังรอรับโทษทีกลางโถง แต่
หลิวจ้าวเว่ยไม่ยอม นางดึงน้องชายให้ตามไปนังบนเก้าอี
ทันที
"นีคงเป็ นหลานสาวคนโตกระมัง ได้ยนิ ข่าวว่าเจ้าสร้างชือ
ในวันบวงสรวงฟ้ าดิน วันนีมาได้เห็นกับตา ช่างสมคํารํา
ลือ" สตรีคนทีพูดเป็ นลูกสะใภ้คนทีสามของหลิวหลี
จ้าวเว่ยยิมกว้าง ประคองมือคํานับนางครังหนึง
"ขอบคุณฉีซอื ก่อนหน้านีไม่ได้อยูใ่ นจวนจึงไม่ได้ชว่ ย
ท่านย่ารับแขกทําให้ไม่ได้พบกับทุกท่าน นับว่าจ้าวเว่
ยบกพร่องแล้ว"
"เรืองเล็กน้อยๆ" ฉีซอโบกมื
ื อกลบเกลือน จ้าวเว่ยตอบโต้
พูดคุยกับฉีซอที
ื นังกันคนละฝั งด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน
ทําให้คนบ้านสายรองรูส้ กึ ตระหนักขึนมาบ้าง
หญิงสาวทีเป็ นเทพธิดาจําแลงผูน้ ีดูแล้วไม่ใช่ตะเกียงไร้
นํามัน ทังยังฐานะของนางทีมีพนั ธะหมันหมายกับอันอ๋อง
หากจะเล่นงานน้องชายของนางอาจจะต้องคิดให้รอบคอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 3

มากขึน
ไม่ใช่แค่คนในจวน แม้แต่หลิวหลีเองก็หรีตามองสองพี
น้องคูน่ ีให้ชดั อีกครัง ตามจริงเขาคิดจะเก็บเรืองนีเป็ น
ชนวน เขารูด้ วี ่าแค่เรืองเด็กแกล้งกันเช่นนีไม่อาจผลักดัน
ให้ผลัดเปลียนอํานาจผูน้ ําของวงศ์ตระกูลได้ แต่หากวัน
หน้าหลิวหานก่อเรืองซําค่อยนับเอาเรืองนีไปผูกด้วย จะ
อย่างไรก็ไม่อาจมองข้าม
แต่ยามนีมองหลิวจ้าวเว่ยทียังเอ่ยปากพูดคุยได้อย่างไม่
สะทกสะท้าน กับท่าทางนิงเฉยของหลิวหานก็ให้รสู้ กึ ว่ามี
อะไรไม่ถูกต้อง เขาเริมพิจารณาคนจากบ้านสายหลักใน
ห้องทีละคน
ตังแต่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่า เจินฮุย่ เหมย และบุตรชายบุตรสาวที
นังอยูใ่ นทีนัน ก่อนจะไปถึงอนุ แม้จะจับต้องสิงใดไม่ได้ชดั
แต่ความโดดเด่นเป็ นหนึงของสองพีน้องหลิวจ้าวเว่ยกับ
หลิวหานนันไม่อาจมองข้ามแม้แต่น้อย
อายุน้อยแค่นีก็เปล่งประกายถึงเพียงนีแล้ว หากไม่ตดั ไฟ
ตังแต่ตน้ ลม ปล่อยเอาไว้วนั หน้าถ้ารอหลิวจ้าวเว่ยแต่ง
เข้าตําหนักอ๋องแล้ว การจะผลัดเปลียนอํานาจในตระกูล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 4

คงจะยากขึนอีกหลายเท่า
หลิวหลีขบคิดภายใต้ใบหน้าไร้อารมณ์ ถึงคราวนีจะเป็ น
โชคร้ายของบ้านสายรองก็ยงั นับว่ามีโชคดีอยูบ่ า้ ง สวรรค์
เปิ ดโอกาสให้ตนทวงอํานาจทีถวิลหามานานชักเข้าสูบ่ า้ น
สายรองของเขา
แต่กระนันก็ไม่แน่ใจนักว่าจะจัดการได้อย่างรวบรัดหมด
จด เขาหันไปสบตากับฮูหยินของตน แลกเปลียน
ความหมายกันท่ามกลางความเงียบ
ไม่นานหมอทีเข้าไปดูอาการหลิวจิงเทียนก็กา้ วเข้ามาใน
ห้อง
คนในห้องเงียบเสียงลงเมือท่านหมอก้าวเข้ามาประสาน
มือทักทายแล้วเอ่ยรายงาน "อาการคุณชายน้อยนับว่ายัง
ไม่พน้ เคราะห์ เขาเสียเลือดมาก ทังบาดเจ็บทีจุดสําคัญ
อย่างส่วนหัว ต้องรอดูวา่ ภายในคืนนีเขาจะฟื นขึนมาได้
หรือไม่ หากฟื นก็นบั ว่าเก็บชีวติ กลับมาได้แล้ว แต่
หลังจากนันก็ตอ้ งรอดูอกี ว่าหัวทีกระทบกระเทือนนันจะ
ส่งผลอย่างไรบ้าง"
"ท่านหมอ หัวกระทบกระเทือนนีปกติจะกลายเป็ นโรค
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 5

ชนิดไหน" หลิวหลีเป็ นคนเอ่ยถาม

"อย่างดีกแ็ ค่ปวดหัว เวียนหัว แต่บํารุงแล้วจะดีขนเอง
ึ แต่
ถ้าหนักหน่อยอาจส่งผลให้สว่ นใดส่วนหนึงในร่างกาย
ผิดปกติ พวกท่านน่าจะรู้ หัวคนเรานีเป็ นศูนย์รวมสรรพ
สิง เป็ นตัวขับเคลือนร่างกาย หากหัวเราเสียหายย่อมจะ
ส่งผลเสียอย่างยิง"
"ฮือ! ...ลูกข้า" หลิวหวังซือทีเดินตามหมอเข้ามา ทิงตัวลง
ร้องไห้ทนั ทีทได้
ี ยนิ ว่าลูกตนอาจต้องประสบเคราะห์ครัง
ใหญ่ "ลูกข้า ลูกข้า..."
"ไม่น่าเลย เพิงมาถึงจวนสายหลักยังไม่เต็มวันกลับต้อง
โชคร้ายถึงเพียงนี" สะใภ้คนอืนของสายรองต่างก็เอ่ยปาก
กล่าวโทษ แต่ในใจมีใครไม่กระหยิมยิมย่อง ขาดหลิวจิง
เทียนไปคน โอกาสทีลูกของพวกนางจะได้เป็ นเจ้าบ้าน
สายรองก็ยงชั
ิ ดขึนอีก
หลิวจ้าวเว่ยมองคนสกุลหลิวทีต่างคํานวณหาประโยชน์
ของตัวเองจากหายนะของผูอ้ นแล้ื วรูส้ กึ ชืนชมนัก ดูแล้ว
คนสกุลหลิวล้วนมีสนั ดานเป็ นเช่นนี แม้แต่คนทีแต่งเข้า
มาก็เป็ นเช่นนี ช่างน่าประทับใจทีโชคชะตาเลือกเฟ้ นคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 6

ประเภททีใกล้เคียงกันมารวมตัวกันได้
"ลูกข้า ลูกข้า... ท่านพ่อ ท่านต้องให้ความยุตธิ รรมกับลูก
ข้านะ เพิงมาถึงแท้ๆ! ท่านพีไม่อยู่ หากเขารูค้ งขาดใจ
แน่ " หวังผิงม่านคลานเข่าเข้าไปหาประมุขบ้านสายรอง
ร้องไห้ครําครวญทันที
"โอหังนัก! ก่อเรืองใหญ่แล้วยังนังเฉยอยูไ่ ด้ ยังไม่รบี รับ
ผิดอีก!" หลิวหลีมองลูกสะใภ้แล้วตวาดดังลัน หลิวหาน
สะดุง้ เฮือก ทําท่าจะลุกขึนแต่หลิวจ้าวเว่ยจับมือเขาไว้และ
กดให้นิงอยูข่ า้ งกายนาง
หญิงสาวทําทีมองไปทัวห้องราวกับไม่รสู้ กึ รูส้ าถึงสายตาที
จับจ้องมา "พีสะใภ้ นีคือลูกหลานทีท่านสังสอนมางัน
หรือ!?" เห็นว่าหลิวจ้าวเว่ยกับหลิวหานไม่รบี ลนลานมา
ขอขมา หลิวหลีก็หนั ไปหาฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสีหน้าไม่ด ี มองสองพีน้องแล้วได้แต่สดู หายใจ
ลึกข่มอารมณ์ "พวกเจ้าทําอะไรอยู่ ไม่รบี คุกเข่าอีก"
คราวนีจ้าวเว่ยปล่อยมือน้องแล้วพยักหน้าให้เด็กชายลง
ไปนังคุกเขากลางโถง บรรยากาศในห้องมีแต่ความอึดอัด
กดดัน หลิวหลีมองท่านทางของสองพีน้องแล้วให้ขมวด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 7

คิว อดพูดไม่ออกชัวขณะ
"คราวนีจิงเทียนของข้าประสบเคราะห์หนักถึงเพียงนี จะ
อย่างไรก็ตอ้ งได้รบั คําอธิบายจากบ้านสายหลัก ย่อมมิ
อาจปล่อยผ่านกันไปได้ แม้จะเป็ นญาติมติ รพีน้องร่วมวงศ์
ตระกูล แต่ผดิ เป็ นผิด ถูกเป็ นถูก ย่อมต้องแยกแยะให้ถี
ถ้วน พีสะใภ้ทา่ นเห็นด้วยหรือไม่!?"
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าฟั งหลิวหลีพูดก็รวู้ ่าเขาต้องการจะลงโทษ
หลานชายของตนให้ได้ แต่ในฐานะผูอ้ าวุโสของตระกูล
นางไม่อาจเข้าข้างหลานชายได้อย่างเปิ ดเผยนัก ดังนันจึง
ไม่เอ่ยตอบคํา เพียงแต่เงียบอยูอ่ ย่างนัน
หลิวหลีไม่รอคําตอบจากฮูหยินผูเ้ ฒ่า เขาหันมาจ้องหลิว
หานแล้วถามเสียงเข้ม "เกิดอันใดขึนทีภูเขาจําลอง เจ้า
พูดมาสิ"
หลิวหานเงยหน้ามองปู่รองเล็กน้อยก่อนจะมองท่านย่า
ของเขา เห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าพยักหน้าให้ตนตอบหลิวหานก็
ประสานมือ "น้องชายจิงเทียนกับช่างเข่ออยากเล่นเครือง
ร่อน จึงปี นขึนไปบนภูเขาจําลองเพือปาเครืองร่อน ตัว
หลานปี นตามขึนไป เมือไปถึงกลับเห็นน้องชายจิงเทียน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 8

ตกลงไปแล้วขอรับ"
หลิวหานรูค้ ดิ เขาไม่เอ่ยปากใส่ความช่างเข่อ เพราะไม่
ต้องการสร้างความบาดหมางในวงศ์ตระกูล ไม่ว่ากับสาย
ไหน ดังนันจึงเล่าเพียงเพือปั ดภัยให้พน้ ตัวเป็ นหลัก "ท่าน
ย่า หลานดูแลแขกได้ไม่ด ี สะเพร่าจนเกิดเรืองใหญ่ ขอ
ท่านย่าลงโทษด้วย"
หลิวจ้าวเว่ยแอบยิมกับความฉลาดของน้องชาย บ้านสาย
รองต้องการให้เขารับผิดทีผลักหลิวจิงเทียน แต่หลิวหาน
กลับออกตัวรับผิดว่าตนดูแลเด็กได้ไม่ด ี รับผิดเหมือนกัน
แต่โทษนันต่างกันลิบลับ
"เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่ได้ลงมือกับจิงเทียนหรือ?" เผิงอวิน
เมิงหรือฮูหยินผูเ้ ฒ่าของบ้านสายรองหรีตาถามเขา
"หลานชายไม่ได้ลงมือกับใครขอรับ" หลิวหานยืนยัน
"โกหก! นีมิใช่จะโยนว่าเป็ นฝี มอื คนอืนรึ ในเหตุการณ์ม ี
แค่คุณชายหานกับเขอเข่อของข้า หากไม่ใช่ฝีมอื คุณชาย
ก็จะต้องโทษลูกข้าใช่หรือไม่" อนุเสวียนร้องแย้งขึนด้วย
เสียงอันดัง ก่อนจะครําครวญต่อยาวเหยียด "สงสารเข
อเข่อของข้า บิดานันก็ไม่มคี วามสามารถ ไม่มฐี านะสูงส่ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 2 9

อย่างใครเขา วันนีตังใจเพียรเดินทางมาเพือหวังให้วญ ิ ญา
บรรพบุรษุ ได้รบั สักการะ จะได้คมุ้ ครองเขาให้ปราศจาก
โพยภัย ไหนเลยจะคิดว่าจะถูกรังแก ผลิกดําเป็ นขาว
เช่นนี วาสนาน้อยนิดของลูกข้าช่างน่าน้อยใจยิงนัก... ผู้
อาวุโสทังหลาย ข้าบอกแต่แรกแล้วว่าข้าได้ยนิ เสียงเด็ก
ทะเลาะกัน ตัวข้าเป็ นแม่มหี รือจะจําเสียงลูกของตนไม่ได้
ยามนันเกิดอะไรขึนคุณชายหานย่อมไม่อาจปั ดความ
รับผิดชอบ"
"เจ้าบอกว่าเจ้าได้ยนิ งันรึ เจ้าบอกว่าเจ้าได้ยนิ หลิวหาน
ทะเลาะกับจิงเทียนแล้วผลักเขา?" หลิวหลีรีบตะครุบ
โอกาส
"เจ้าค่ะ"
"โหดเหียมนัก! จิงเทียนตัวเล็กแค่นนั เขาไปทําอะไรให้
เจ้าถึงได้ลงมือรุนแรงกับเขาถึงเพียงนี หากคืนนีลูกข้าไม่
อาจฟื นขึนมาได้ เจ้าจะต้องทุกข์ทรมานไม่แพ้กนั " หวังผิง
ม่านตะโกนด้วยความเคียดแค้น นําตาของนางไหลหยด
เป็ นทาง ด้วยความเศร้าเสียใจเรืองลูกชายของตน
ยามนีกลางโถงมีสตรีสองคนกําลังร้องไห้ครําครวญเสียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 0

ดังหนวกหูเสียงจนจ้าวเว่ยรําคาญ หญิงสาวมองน้องชาย
ทีนังหน้าซีดอยูแ่ ล้วหัวเราะออกมา
เสียงหัวเราะของนางทําให้คนในห้องนันเงียบลงอีกครัง
แต่ละคนล้วนมองนางด้วยความตกใจ
"เจ้าหัวเราะอันใด ยามนีมีเรืองอันใดน่าขํากัน" เฝิงอวิน
เมิงตวัดมองนางอย่างเอาเรือง
"เรียนไท่ไท่ จ้าวเว่ยหัวเราะไม่ใช่เพราะขบขัน แต่หวั เราะ
หยันความอาภัพของน้องชายตัวน้อยของข้า" นางแสร้ง
ถอนหายใจ "ในเหตุการณ์มเี ด็กสามคน เด็กสองคนยามนี
มีมารดามาคอยร้องปกป้ องกล่าวโทษ ในขณะทีน้องชาย
ของข้ากลับไม่มใี ครสักคนออกปากพูดจาให้เขา ...หาก
วันนีมารดาของข้ายังอยู่ อย่างน้อยยามนีนางก็ตอ้ งร่วมวง
เอ่ยปากแทนน้องชายสักสองสามคํา ไม่ตอ้ งให้เขานัง
เงียบไม่มชี อ่ งพูดแก้ต่างเช่นนีแน่" หญิงสาวเอ่ยด้วย
นําเสียงเศร้าสร้อยตัดพ้อ
แต่เรืองนีนับว่ากระทบเจินฮุย่ เหมยเต็มแรง นางทีนิงเงียบ
ทําตัวเป็ นผูช้ มทีดีจนลืมไปว่ายามนีตนมีฐานะเป็ นมารดา
ของหลิวหานแต่กลับไม่เอ่ยปากช่วยเขาสักคํา เห็นได้ว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 1

ไม่ได้มคี วามรักใคร่หว่ งใยจากใจจริง

"หวังซือพูดคํา อนุเสวียนพูดคํา ดูแล้วต่างก็พูดด้วยใจที
รักใคร่หว่ งใยบุตรของตน มีแต่น้องชายของข้าทีตังแต่เล็ก
จนโตต้องว้าเหว่อาภัพ ไร้มารดาคุม้ หัวเป็ นเช่นไรข้าก็เพิง
ชัดเจนวันนีเอง ...กระนันในฐานะพีสาว จ้าวเว่ยคงต้องขอ
พูดสักหลายคํา แม้จะผิดมารยาท แต่เพือน้องชายผูแ้ สน
อาภัพของข้า หวังว่าทุกท่านจะไม่ถอื สา"
"เจ้าจะพูดอะไร?" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเห็นว่าจ้าวเว่ยคิดจะออก
หน้าให้น้องชายก็พยักหน้ารับ รีบเอ่ยปากเปิ ดทางก่อนที
พวกบ้านสายรองจะยิงสุมไฟ
เจินฮุ่ยเหมยกับหลิวจ้าวอวีทีเมือครูท่ าํ ตัวเป็ นคนชมงิว
กันตนออกจากเรืองราวอย่างหมดจดยามนีเริมนังไม่ตดิ
นอกจากฐานะมารดาเลียง เจินฮุย่ เหมยถือเป็ นฮูหยินของ
บ้านสายหลัก นางควรจะทุ่มเทเต็มทีเพือปกป้ องคนของ
บ้านสายหลัก แต่นางกลับลืมตัว คิดแต่จะมองหลิวหาน
จมดิงสูห่ ายนะเพือจะได้ผลักดันหลิวหมิง จนลืมว่าตนควร
จะทําสิงใด
"ข้าขอถามอนุเสวียน ตอนทีเกิดเรืองท่านอยูท่ ใด"
ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 2

"ข้าอยูต่ รงทางเดินกําลังจะไป ได้ยนิ ว่าเขอเข่อเล่นอยูท่ ี

นันจึงคิดจะไปหาเขา"
"เป็ นเช่นนี ตอนทีท่านไปถึงแล้ว น้องชายหลิวจิงเทียนตก
ลงไปแล้วกระมัง?"
"ใช่ คุณชายจิงเทียนตกอยูท่ ตีี นภูเขาจําลอง มีเลือดท่วม
เต็มไปหมด"
"แปลว่าท่านไม่ได้เห็นตอนเขาตกใช่สนิ ะ"
"ใช่ ข้าได้ยนิ แต่เสียงร้องเอะอะ"
"เช่นนันท่านกล้าดีอย่างไรมาบอกว่าน้องชายข้าเป็ นคน
ผลักหลิวจิงเทียน!" หลิวจ้าวเว่ยตวาดดังลัน "ตาไม่ได้เห็น
อ้างแต่วา่ หูได้ยนิ เสียง คนมากมายเท่าไหร่ททะเลาะกั
ี น
แล้วทุกคนทีทะเลาะกันต้องลงมือฆ่าแกงกันทุกคนรึ อีก
อย่าง คนเป็ นแม่มหี รือจะไม่เข้าข้างลูกตัวเอง แม่บางคน
ยอมตายแทนลูกได้ แล้วทําไมอนุเสวียนจะโกหกเพือหลิว
ช่างเข่อไม่ได้ หากจะนับอนุ ผนู้ เป็
ี นพยานเอาผิด ช่างดูไร้
เหตุผลยิงนัก"
"คุณหนูใหญ่ ท่านอย่าใส่ความกันเช่นนีนะ ข้าไม่ได้โกหก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 3

หลิวหานน้องชายท่านเป็ นคนทํา"
"เช่นนันมาดูกนั หลิวหานน้องข้า แต่เล็กจนโตเติบใหญ่มา
เคียงข้างฮูหยินผูเ้ ฒ่า ได้รบั การสังสอนอย่างดีเยียม
ท่าทางสุขมุ เกินวัย หัวคิดฉลาดเฉลียวมารยาทของเขา
เป็ นเช่นไร ถามคนในถงเยียนดูเถอะ ชือของเขานันหากมี
คําว่าซุกซนหลุดมาสักเสียวข้ายังจะคุกเข่าขมาท่านเชียว
สีขวบเขาก็เลิกเล่นของเล่นแล้ว อีกทังมาดูกนั ฐานะของ
บ้านสายหลักด้อยนักหรือ หากบอกว่าจวนหลิวรวยเป็ น
อันดับสองในถงเยียนนีมีใดจะกล้าเป็ นอันดับหนึง ฐานะ
บุตรชายคนโตของบ้านสายหลักอีกเหล่า บิดาและฮูหยิน
ผูเ้ ฒ่ารักใคร่ภมู ใิ จในตัวเขาเพียงใด ความมังคังใดทีเขาจะ
คว้ามาไม่ได้ กับแค่เครืองร่อนแปลกตา หากเขาต้องการ
เพียงแค่เอ่ยปากสังคนออกไปเสาะหาก็พอ มีหรือจะหา
ไม่ได้ ทีท่านบอกว่าเขาอิจฉาจนลงมือแย่งชิงกับหลิวจิง
เทียน ท่านว่ามันสมเหตุสมผลหรือไม่เล่า ด้วยนิสยั ของ
เขาทีระมัดระวังถึงปานนัน เพียงแค่ยอมปี นขึนภูเขา
จําลองก็นับว่าแปลกมากแล้ว จะให้เขาลงมือยือแย่งของ
เล่นกับเด็กน้อยเจ็ดแปดขวบ ใครจะเชือ" หลิวจ้าวเว่ยยิม
หยัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 4

"กลับกัน ข้าจําได้ว่าวันทีพวกท่านมาถึงจวนสกุลหลิว มี
สภาพหิวโหยราวกับคนอดอยาก หลิวช่างเข่อยังเคย
ตะโกนต่อว่าหลิวเหยาเหยาผูเ้ ป็ นพีสาวต่อหน้าข้า เพียง
เพราะนางได้พกั เรือนแยก เห็นชัดว่าเป็ นเด็กไม่รคู้ วาม
ไม่ระมัดระวังมารยาท ทังยังขีอิจฉา แม้แต่พสาวร่
ี วมบิดา
เขายังไม่ไว้หน้า แถมสภาพยากจนของพวกท่าน ดูกร็ วู้ ่า
คงไม่ได้พบของดีๆ มานาน ยิงพวกของแปลกใหม่มหี รือ
จะได้หยิบจับ หากมีใครสักคนทีจะตืนตากับของเล่นของ
หลิวจิงเทียน เทียบกันแล้ว ใช้ตาท่านมองดู ท่านคิดว่า
ใครจะเป็ นคนนันมากกว่ากัน"
"ประเสริฐ! เจ้าใส่ความลูกข้า"
"ตังแต่ตน้ อนุเสวียนผูน้ ก็ี รอ้ งไห้ครําครวญ รีบกล่าวหา
หลิวหานแทบไม่เปิ ดช่องให้คนอืนพูดจา แทนทีตนเองไป
ถึงภูเขาจําลองก่อน จะมีสกั นิดทีช่วยดูอาการหลิงจิงเทียน
...ท่านบอกว่าหลิวจิงเทียนเลือดออกมาก ถ้าท่านถึงตัว
เขาก่อนคงมีเลือดเปรอะเปื อนตัวบ้าง แต่ขา้ ดูแล้วไม่เห็น
แม้แต่น้อย ยามไปถึงท่านคงไปรับตัวช่างเข่อเลยกระมัง
ข้าเข้าใจว่าบุตรเป็ นแก้วตาดวงใจของมารดา ยามท่าน
ตกใจคงห่วงบุตรตัวเองก่อนใช่หรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 5

"เจ้า เจ้า..."
"ไม่พูดถึงเรืองผลักไม่ผลัก เอาแค่ว่าท่านตะโกนปาวๆ ว่า
หลิวหานแล้งนําใจ แล้วท่านมีนําใจกับญาติมติ รวงศ์
ตระกูลนักรึ เด็กเจ็บตัวนอนจมกองเลือดอยูต่ รงตีนภูเขา
จําลอง ท่านประกาศว่าตนอยูใ่ กล้ถงึ ขันได้ยนิ เสียง ทังยัง
ไปถึงทีก่อนใคร แล้วท่านแสดงนําใจต่อญาติมติ รอย่างไร"
"พลิกลิน! คุณหนูใหญ่ผนู้ ช่ี างมีฝีปากทีดีจริงๆ คิดจะ
เบียงเบนเรืองทีน้องชายเจ้าก่อเรืองมาหาความข้า เจ้าข้า
เอ๊ย! มาดูเถอะ รังแกคนแล้ว"
"พอเถียงไม่ได้กร็ อ้ งโวยวายกับร้องไห้ คนปากตลาดไร้
มารยาท แถมไม่รจู้ กั ฐานะตัวเองเช่นนี ข้าระอายิงนัก"
หลิวจ้าวเว่ยยกชาขึนจิบไม่สนใจอนุ เสวียนทีตะโกนว่าตน
ในขณะทีหลิวหานเหลือบมองพีสาวทีเอ่ยพล่ามยาว
เหยียด เหลือบแล้วเหลือบอีกคล้ายไม่เชือสายตา
"ท่านย่า ท่านปู่รอง ไท่ไท่ และผูอ้ าวุโสทังหลาย หากวันนี
พวกท่านจะเอาผิดน้องชายข้า ข้าก็จะยอมรับในเรืองทีเขา
สะเพร่าดูแลต้อนรับไม่รอบคอบจนแขกต้องเจ็บตัว แต่
หากจะลงโทษเขาในเรืองทีว่าเขาลงมือกับพีน้องนัน จ้าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 6

เว่ยคงต้องขอทักท้วง หากหลักฐานมีแค่คาํ พูดของมารดา

ผูห้ นึงทีมีใจรักบุตรตนลําลึกเช่นอนุเสวียน จ้าวเว่ยคงไม่
อาจยอมรับได้"
"จะอย่างไรเรืองนีก็ตอ้ งมีคนรับผิดชอบ" หลิวหลีกัดฟั น ดู
แล้วเสวียนจิงจวีฝีมอื ก็มไี ม่เท่าไหร่ ดังนันหากเขาจะเล่น
งานคนคงต้องหาหลักฐานมัดตัวให้แน่นหนากว่านี
"จ้าวเว่ยเห็นด้วย แต่อย่างไรนีก็เป็ นจวนสายหลัก ทังยัง
เป็ นเรืองระดับวงศ์ตระกูล ท่านปู่รองคงไม่อาจตัดสินเอา
เองได้กระมัง อย่างไรก็ตอ้ งรอบิดาข้าให้เป็ นคนตัดสิน
ดังนันรีบร้อนไปก็ไม่มปี ระโยชน์ อีกอย่างยามนีสําคัญ
ทีสุดคืออาการของน้องชายจิงเทียน ไม่แน่เมือเขาฟื นแล้ว
อาจจะเล่าเหตุการณ์ให้เราฟั งได้ ถึงตอนนันจะลงโทษกัน
ก็ยงั ไม่สาย"
หลิวจ้าวเว่ยตอกยําว่าทีนีไม่ใช่บา้ นของพวกสายรอง
หลิวหลีแม้เป็ นปู่รองก็ไม่มสี ทิ ธิมาใช้อํานาจบาตรใหญ่
ลงโทษคนของบ้านสายหลักทีนี แถมยังเอ่ยถึงบิดาเพือ
เตือนว่าบิดาของตนต่างหากทีเป็ นผูน้ ําของวงศ์ตระกูล
หลิวในขณะนี หาใช่หลิวหลีไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 7

ได้ยนิ เด็กรุน่ หลานเอ่ยยําฐานะของตนว่าด้อยเช่นนีแล้วมี

หรือหลิวหลีจะไม่รสู้ กึ ราวกับถูกตบหน้า เขากัดฟั นมอง
หลิวจ้าวเว่ยอย่างเอาเรืองแต่ไม่พดู อันใดออกไป
"ยามนีบิดาคงยังอยูท่ กรม
ี ไม่แน่หากวันนีงานราชสํานัก
วุน่ วายบิดาก็อาจจะไม่กลับ... เรืองเด็กเล็กเช่นนีคงไม่
เหมาะจะส่งคนไปตาม อย่างไรก่อนเรืองทุกอย่างจะ
กระจ่าง ข้าคิดว่าให้น้องชายข้าไปสํานักผิดต่อหน้าป้ าย
บรรพชนสักคืน เขาทําการสะเพร่าให้คุกเข่าสํานักผิดเสีย
ก็นับว่าถูกต้อง ส่วนข้อหาอืน รอสืบสวนกันอีกรอบค่อย
ตกลงกันดีหรือไม่เจ้าคะ?"
"ดีๆ!" ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารีบตอบรับทันทีเมือจ้าวเว่ยหาทางลง
ให้ "เช่นนีเอาอย่างเจ้าว่า ให้หลิวหานคุกเข่าหน้าป้ าย
บรรพชน เมือสํานึกผิดแล้วค่อยออกมา ส่วนเรืองอืนรอดู
อาการหลานชายกับรอลูกชายข้ากลับมาแล้วค่อยว่ากัน"
"ขอรับท่านย่า" หลิวหานรับคํา
"ตอนนีอาการหลิวจิงเทียนสําคัญทีสุด คงต้องลําบากท่าน
หมอดูแลเขาอย่างใกล้ชดิ เรืองยาสําคัญอันใดสามารถ
สังซือหาได้เลย เรืองเงินทองไม่ตอ้ งเกียง ทังจัดคนคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 8

ช่วยเหลือท่านหมอดูแลคุณชายน้อยด้วยล่ะ ส่วนคนอืน
แยกย้ายไปเสีย ให้บ่าวนําทางเจ้านายบ้านสายรองไปยัง
เรือนรับแขกด้วย" ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารวบรัดไม่เปิ ดช่องให้ผอู้ นื
แย้งแม้แต่น้อย
หลิวหลีรูส้ กึ เจ็บใจทีนังเฒ่าอสรพิษนีไม่ไว้หน้าเขา แต่ก ็
กลํากลืนคําพูดเอาไว้ ต้องการคิดแผนให้รอบคอบก่อนจึง
แยกไปเยียมหลานชายตนเองเสีย
คนในโถงนันเห็นว่าเรืองสนุ กจบแล้วก็ลากเท้ากลับเรือน
ตัวเอง ในใจต่างรูส้ กึ สับสนปนเป บ้างนึกเสียดายทีไม่ได้
เห็นหลิวหานถูกโบยลงโทษ
หลิวจ้าวอวีหงุดหงิดใจยิงนัก ตามจริงนางไม่ได้คดิ จะลง
มือกับหลิวจิงเทียนไวขนาดนี แต่ดแู ล้วน่าจะเพราะหลิว
ช่างเข่อก่อเรืองแน่ อนุเสวียนจึงนําแผนทีเคยคุยกันมาใช้
ก่อนทังทีมีชอ่ งโหว่มากมาย ยามนีดูแล้วฝ่ ายตนพลาด
โอกาสสําคัญไปเสียแล้ว
ก่อนจะออกไปจากโถงนางจึงอดไม่ได้ทจะหยุ
ี ดยืน
ตรงหน้าสองพีน้อง "พีสาวช่างมีฝีปากดียงนั
ิ ก นับว่าวันนี
ข้าได้เห็นฝีมอื แล้ว นับถือๆ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 3 9

หลิวหานเหลือบตาขึนมองหลิวจ้าวอวีทีเอ่ยแดกดันพีสาว
ตน ก่อนจะหันไปมองหลิวจ้าวเว่ยทียกผ้าเช่นหน้าขึนแตะ
มุมปากหลังจิบชา ท่าทางสบายใจอย่างยิง
"ข้านึกว่าเจ้าเห็นฝีมอื ข้ามานานแล้วเสียอีก" เอ่ยจบก็โบก
มือสังให้บ่าวของตนไปพยุงหลิวหาน ไม่ได้สนใจหลิวจ้า
วอวีทีใบหน้าคลําลงอย่างเห็นได้ชดั เมือจ้าวเว่ยเอ่ยปาก
เช่นนัน
"ท่าน..."
"ข้าคงต้องขอตัว น้องชายข้าคืนนีเขาต้องรับโทษ ข้าผู้
เป็ นพีสาวคงต้องไปส่งเขาสักหน่อย" นางตัดบทหลิวจ้า
วอวีแล้วลุกเดินออกจากโถงไปโดยมีหลิวหานทีถูกพวก
บ่าวพยุงเดินตามมา
หลิวจ้าวอวีอยากจะกรีดร้องตามนิสยั เดิมของนาง แต่ยาม
นียังมีสติรคู้ ดิ จึงกลํากลืนความร้อนลงอกจนปากคอสัน
เพือข่มเกลียดชังในใจตน
หลิวจ้าวเว่ยพาหลิวหานมาทีห้องบรรพชน แต่ไม่ได้สงให้
ั
เขาคุกเข่าในทันที "อาเจินไปหาหมันโถวหรือเสียวหลง
เปากับนําชามาสิ หลังจากนีหลิวหานต้องอดอาหารอีกทัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 0

วัน ก่อนหน้านันเขาควรกินอะไรรองท้องกัน"
"บ่าวจะไปเดียวนีเจ้าค่ะ"
คนยืนอยูห่ น้าห้องบรรพชน จูๆ่ ก็มบี ่าวชายผูห้ นึงทําท่า
ลับๆ ล่อๆ ก่อนจะพุง่ เข้ามากอดขาหลิวหาน "คุณชาย!
คุณชาย บ่าวผิดไปแล้วบ่าว..."
"นีใคร" จ้าวเว่ยมองพิจารณาอีกฝ่ าย
"บ่าวชือหงเหวิน เป็ นบ่าวของคุณชายหกขอรับ"
"เอาตัวไปโบยยีสิบไม้" หลิวจ้าวเว่ยสังทันที
"ท่านพี!" หลิวหานโบกตาโพลง รีบร้องแย้งขึน
"บ่าวไม่ได้ความ หน้าทีของเขาคือติดตามดูแล้วเจ้า แต่
ตอนมีเรืองเขาหายหัวไปอยูท่ ไหนี เขาไม่ได้มหี น้าทีลียง
เด็กคนอืน หน้าทีของเขาคือติดตามเจ้าแต่เรืองแค่นีกลับ
ทําไม่ได้ เมือครูใ่ นห้องโถง หากเป็ นบ่าวของข้าคงรีบ
ออกไปรับโทษแทนนายแล้ว แต่บ่าวขีขลาดทีพอเรือง
คลีคลายถึงโผล่หวั มาเช่นนี อย่าเอามารับใช้ใกล้ชดิ ไป!
เอาไปโบยแล้วส่งไปทํางานชันตําเสีย"
"หงเหวินเป็ นบ่าวทีบิดามอบให้ขา้ "
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 1

"หากบิดาเอาเรืองข้าจะอธิบายเอง" จ้าวเว่ยไม่ใส่ใจ สังให้

บ่าวทีเฝ้ าห้องบรรพชนลากคนออกไปทันที
"ท่านไม่จาํ เป็ นต้องทําเช่นนี" หลิวหานเห็นบ่าวคนอืน
เลียงห่างออกไปจึงพูดกับนางด้วยสีหน้าไม่ดนี กั
"ข้าทําอันใด"
"ทําเหมือนว่าท่านใส่ใจทังทีไม่ใส่ใจ ท่านไม่จําเป็ นต้องฝืน
ใจทํา"
"อ้อ งันรึ ข้าดูแล้วเจ้าเองก็ใช่ว่าจะเหลือเยือใยต่อข้าสัก
เท่าไหร่ ไม่เช่นนันคงไม่เอาแต่เข้าข้างคนอืน วันนีข้าช่วย
เจ้าไว้แท้ๆ ไม่ขอบคุณสักคําแต่กลับมาไล่ขา้ น่ าตายนัก"
"ข้าไม่เคยขอให้ทา่ นช่วย! อีกอย่างข้าไม่เคยเข้าข้างคน
อืน ท่านคิดว่าข้าดูไม่ออกหรือว่าพีน้องคนอืนเป็ นเช่นไร
ใครมีเจตนาตําช้าแอบแฝง คราวนันทีเตือนท่านเพราะไม่
อยากให้ท่านหาเรือง คนพวกนันจะไม่มวี นั วางมือจาก
ท่าน ท่านจะไม่มวี นั มีชวี ติ ได้อย่างสงบสุข... ท่านไม่เข้าใจ
อีกรึ ฮ่า ฮ่า... ท่านเกลียดข้า ข้ารูด้ "ี
"...."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 2

"แล้วท่านคิดว่าท่านเกลียดข้าฝ่ ายเดียวรึ ข้าก็เกลียดท่าน

... ท่านมีชวี ติ อย่างอิสระ ไม่ตอ้ งถูกบังคับขูเ่ ข็ญ ถูกตีจน
เนือแตกแค่เพราะท่องจําคัมภีรไ์ ม่ได้ ไม่ตอ้ งทนกลืนยา
บํารุงสารพัดชนิดจนอ้วกออกมาเป็ นนํายา ท่านไม่ตอ้ ง
สํารวมกริยาวาจา ไม่ตอ้ งอดอาหารหากคัดอักษรได้ไม่ดี
พอ จะมีเรืองด่าทอกับใครล้วนได้ทงสิ ั นไม่จาํ เป็ นต้อง
อดทนอดกลัน ท่านจะเข้านอนตอนไหนตืนตอนไหนท่าน
ไม่ตอ้ งกังวล แต่ขา้ ! ข้าไม่เคยมีชวี ติ ของตัวเองสักวัน
ตอนเด็กยามทีถูกตีจนได้เลือด ยามทีต้องร้องไห้เพราะไม่
อาจเรียนได้ดงใจท่ั านย่า ข้าคิดอยูท่ ุกวันว่าอยากให้ทา่ น
มาช่วย อยากให้พสาวมาปลอบข้
ี าบ้าง... ใครๆ ก็บอกว่า
พีสาวข้างดงามทีสุดในถงเยียน มีสหายมากมายอิจฉาข้า
ทีได้รบั ความอ่อนโยนจากสตรีทงดงามเช่ ี นนี แต่พวกเขา
ไม่รเู้ ลยว่ามันไม่จริง เพราะพีสาวคนนันทิงข้าไปนานแล้ว
ตลอดสิบเอ็ดปี ทข้ี ามีชวี ติ อยู่ ข้าถูกทิงไปนานแล้ว!"
"...."
"ข้า... ใช้ชวี ติ อย่างไรท่านรูห้ รือไม่ ข้าต้องทําอะไรบ้าง
เพือให้ท่านย่าพอใจท่านเคยรูห้ รือไม่ ท่านเคยคิดถึงข้า
หรือไม่... ท่านเกลียดข้ารึ ข้าเกลียดท่านเสียยิงกว่า"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 3

"...."
"ตอนทีข้ารอท่านทุกวันท่านไม่เคยคิดจะช่วย แล้ววันนี
ท่านจะฝืนใจมาช่วยข้าทําไม ลําบากเปล่าๆ ...หรือถ้า
ท่านหวังประโยชน์จากข้าเหมือนพีน้องคนอืน ท่านก็ไม่
ต้องห่วง อย่างทีท่านว่าก่อนหน้านี เราเป็ นพีน้องร่วมอุทร
ต่อให้สมั พันธ์เหมือนคนผ่านทาง แต่คนนอกก็คดิ ว่าเรา
อยูข่ า้ งฝ่ ายเดียวกัน ดังนันข้าจะไม่ทาํ ให้ทา่ นต้องตกตํา
แน่"
ตาของหลิวหานแดงไปหมด เขาพูดพลางสูดหายใจลึก
คล้ายกําลังกลันไม่ให้ตวั เองหลังนําตาของความน้อยเนือ
ตําใจออกมา เด็กชายกุมมือทีสันเทาของตัวเองไว้แน่ น
เขาถอยหายหลิวจ้าวเว่ยไปหลายก้าวก่อนจะยกมือขึน
ประสานและโค้งคํานับ
"เรืองวันนีลําบากพีสาวแล้ว ขอบคุณท่านจริงๆ วันหน้า
หลิวหานจะต้องตอบแทนท่านแน่" เด็กชายพูดจบก็มงุ่
หน้าเข้าห้องบรรพชน ไม่เหลียวกลับมามองคนเป็ นพีสาว
ทียังยืนอึงอยูต่ รงนัน ไม่แม้แต่จะขยับเขือน ราวกับถูกปา
ก้อนหินยักษ์เข้าใส่จนตรึงนางเอาไว้ทเดิ ี ม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 4

"คะ... คุณหนู" พวกบ่าวทีรายล้อมอยูต่ ่างก็ตกใจทีเห็น

สองพีน้องทะเลาะกัน พากันคุกเข่าก้มตําเพือหลีกเลียง
หายนะ อาเจินมองตามคุณชายหกเดินเข้าประตูไปแล้ว
ทําใจดีสเู้ สือเข้ามาหาจ้าวเว่ย
"คุณหนู... วันนีคุณชายหกเจอเรืองมามาก อารมณ์คงไม่
คงทีนักจึงได้พลังปากออกมา ท่านอย่าได้ถอื สาเลยนะเจ้า
คะ"
หลิวจ้าวเว่ยยืนนิงเงียบ ใบหน้าของนางรูส้ กึ ชาไปหมด
ครูห่ นึงเมือความชาจางหายนางถึงคลายรอยยิมออกแล้ว
หันมามองบ่าวคนสนิท
"เขาอายุสบิ เอ็ดขวบเท่านัน... แค่สบิ เอ็ดขวบ แม้ภายนอก
จะดูสุขมุ เพียงใด แต่เขาก็แค่เด็กคนหนึง ข้าไม่ถอื สาหา
ความกับเด็กตัวแค่นหรอก"
ี นางหัวเราะเมือเห็นใบหน้า
ซีดของพวกบ่าวไพร่ "ดีเสียอีก... ตลอดชีวติ ดูเหมือนว่า
วันนีจะเป็ นวันทีเขาพูดกับข้ายาวทีสุดแล้ว"
ในชาติทแล้
ี วนางกับหลิวหานต่างคนต่างใช้ชวี ติ แทบไม่ม ี
ส่วนทีมาบรรจบกัน อย่าว่าแต่พูดจาใส่อารมณ์ เจอหน้า
แล้วพูดคําทักทายก็นบั ว่ามากวาจาแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 5

นางสนใจแต่ชวี ติ ของนาง หลิวหานเองก็มองแต่ตวั เอง

ต่างคนต่างมองถึงสิงทีคนอืนผิดต่อตน หาได้มองสิงทีตน
ผิดต่อคนอืน ไม่แน่ สถานการณ์ของหลิวหานหลังจากนาง
ถูกขับออกจากถงเยียนในชาติกอ่ น อาจจะไม่ได้มจี ุดจบที
สวยงามอันใดนัก
ชาตินีนางก็ไม่ต่างจากชาติกอ่ น ชาติกอ่ นนางละเลยเขา
ด้วยความไม่ตงใจ
ั แต่ชาตินีนางละเลยเขาด้วยความตังใจ
เพราะต้องการกันเขาออกจากโพยภัยทังปวง แต่ดแู ล้ว
หากนางยิงคิดจะเล่นงานคน หลิวหานก็ไม่มที างหลบ
เลียงบ่วงบาศก์นี ดูเรืองในวันนีเป็ นตัวอย่าง
หลิวจ้าวเว่ยจ้องมองประตูทน้ี องชายเพิงก้าวเข้าไป นาง
ลังเลว่าตนนันมีความสามารถพอทีจะปกป้ องคนรอบกาย
ได้มากแค่ไหน หากเลือกทีจะสนิทสนมกับน้องชาย นัน
นางก็ตอ้ งจ่ายค่าตอบแทนราคาสูงลิวเพือแลกกับคําว่า
ครอบครัว
ในชาติกอ่ นนางมีครอบครัวทีเหมือนไม่ม ี นางเคยชินกับ
ความโดดเดียวและใช้ชวี ติ เพือตนเอง หลิวหานเป็ นน้องที
นางไม่เคยมองเขาเป็ นน้องจริงๆ เลยด้วยซํา เพราะ
สําหรับนางเขาเป็ นตัวเปรียบเทียบชันดี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 6

เขาเป็ นคนทีทําให้มารดาตาย เขาเป็ นผูช้ าย เขาเป็ นเด็ก

ทีได้รบั ความรักใคร่อย่างยิงจากผูอ้ าวุโสในจวน นางไม่ได้
สนใจลงลึกว่าเขาทําอะไรบ้างให้ได้สงที ิ นางเห็นว่าเขา
ได้มา แต่สาํ หรับนางแล้วนันก็มากพอทีนางจะตัดเขาออก
จากความสัมพันธ์ทแสนเปราะบาง
ี
ครอบครัวหรือ...
นางจะมีได้หรือ...
นางจะปกป้ องเขาได้แค่ไหน จะยอมรับได้หรือไม่หาย
สุดท้ายเขาประสบเรืองเลวร้ายเพราะตน หากนางก้าว
ข้ามเส้นทีขีดกันไว้แล้ว
หลิวจ้าวเว่ยครุน่ คิดอย่างหนัก นางพลาดความสัมพันธ์
กับน้องชายไปแล้วชาติหนึง ชาตินนางจะยอมพลาดอี
ี ก
หรือ...
อาหนิงทีไปยกของจากครัวมาถึงพอดี จ้าวเว่ยเห็น
ตระกร้าของทีนางถือมาก็ยกมือไปรับ "พวกเจ้ารออยูข่ า้ ง
นอกเถอะ" นางบอกแล้วเดินเข้าห้องไป
หลิวหานนังคุกเข่าอยูบ่ นพืน ต่อหน้าป้ ายบรรพชนทีเรียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 7

รายนับร้อย มือของเขาวางไว้บนหน้าขากําแน่น มองจาก

ด้านหลังเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ทีกําลังห่อตัวเพราะความ
หนาวเหน็บ
จ้าวเว่ยก้าวไปนังลงข้างเขา หลิวหานปรายตามองนางแต่
ไม่ยอมหันกลับมา หญิงสาวเห็นตาเขาแดง ดูวา่ ถ้าไม่ใช่
เพราะควันธูปเข้าตา ก็คงเพราะเด็กคนนีจวนจะร้องไห้
เต็มที
เรืองในวันนีคงทําให้เขาตกใจไม่น้อย ไม่เช่นนันเด็ก
ปากแข็งอย่างหลิวหานมีหรือจะมาระเบิดอารมณ์ใส่นาง
ได้ คิดแล้วก็น่าขัน คราวก่อนทีนางตะโกนใส่น้องชายก็
เพราะวันนันนางเจอเรืองมามาก อ่อนล้าทังกายทังใจจน
อ่อนไหวไม่อาจควบคุมอารมณ์ วันนีโดนน้องชายตะโกน
ใส่กน็ บั ว่ากรรมตามสนอง
หญิงสาวเอาจานหมันโถวออกมาวาง ก่อนจะยกการินชา
"ด่าก็ดา่ แล้ว เกลียดก็เกลียดแล้ว ยามนีถึงเวลากินก็กนิ
เสีย" นางเลือนจานกับจอกชาไปตรงหน้าเขา นําเสียงเย้า
แหย่มากกว่าโกรธเคือง
หลิวหานปรายตามองนางก่อนจะสะบัดหน้าหนีทําเสียง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 8

ฮึดฮัดไม่พอใจ "ข้าไม่หวิ "

"เจ้าเป็ นเด็กรูค้ วาม จากนีไปอีกหนึงวันเต็มเจ้าต้องอดข้า
วอดนํา เจ้าคงรูว้ า่ หากไม่มอี ะไรรองท้องก่อนจะต้องหิวแค่
ไหน ...ไม่ใช่วา่ เจ้าเพิงพูดว่าท่านย่าชอบลงโทษให้เจ้าอด
อาหารหรือ เจ้าคงรูค้ า่ ของมันเสียยิงกว่าข้า โกรธข้าก็
ส่วนโกรธข้า เรืองทีเจ้าต้องกินนีไม่เกียวกัน"
"ข้าเกลียดท่าน" เขายําคําพูดเดิม แต่นําเสียงไม่หนักแน่น
เหมือนตอนทีตะโกนใส่นางอีกแล้ว คล้ายจะเตือนให้นาง
ออกห่างเขาเสีย
"ข้าก็เกลียดเจ้า เด็กอะไรไม่มคี วามน่ารักเอาเสียเลย วันๆ
เอาแต่วางท่าเคร่งขรึมไร้อารมณ์ ไม่หดั ยิมแย้มแจ่มใส
รูจ้ กั ออดอ้อนเสียบ้าง"
"ท่าน!"
"ท่าน ท่าน --- ท่านย่าคงไม่เคยสอนเจ้าด่าคนกระมัง
หากคิดไม่ออกว่าจะด่าอย่างไรก็กนิ เสีย ท้องอิมหัวจะได้
แล่น" นางเคาะนิวลงบนจาน
"ท่านไม่มมี ารยาท!" หลิวหานหน้างอ อย่างไรเขาก็ตี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 4 9

ฝีปากกับสตรีไม่ได้
"กับน้องโง่อย่างเจ้าข้าจําเป็ นต้องมีร ึ รีบๆ กินเสียก่อนที
ท่านย่าจะส่งคนมาตรวจสอบเจ้า" ไม่วา่ เปล่านางจับหมัน
โถวยัดปากหลิวหาน เด็กชายทีกําลังจะอ้าปากเถียง
จําต้องงับก้อนแป้ งไว้เต็มปาก เขาถลึงตาดุพสาวแต่ี กย็ อม
เคียวกลืนอาหาร
จ้าวเว่ยคิดอยากจะหัวเราะกับท่าทางเสียอาการของ
น้องชายแต่กลับมีบ่าวกระหืดกระหอบเข้ามาหานาง
เสียก่อน
"คุณหนูใหญ่ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้บ่าวเรียกท่านไปรับราช
โองการทีโถงหน้าขอรับ"
"ราชโองการรึ?" หลิวจ้าวเว่ยทีกําลังแกล้งน้องชายขมวด
คิวทันที
"ขอรับ มีขนั ทีใหญ่มาจากในวัง ท่านรีบไปเถอะขอรับ"
"ข้ารูแ้ ล้ว"
แม้แต่หลิวหานยังลืมความขุน่ เคืองชัวขณะเมือได้ยนิ บ่าว
ผูน้ นรายงาน
ั "เกิดอะไรขึน?" เขาถามพีสาว แต่หลิวจ้าว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 0

เว่ยส่ายหน้าเพราะนางก็ไม่รจู้ ริงๆ
"เจ้ากินให้เรียบร้อย ข้าจะให้บ่าวของข้าคอยรับใช้เจ้าแทน
ไปก่อน หากมีอะไรก็เรียกพวกนาง" นางสังแล้วลุกขึน
ก้าวออกไปทันที
ไม่นานโฉมสะคราญก็มาถึงโถงด้านหน้า ฮูหยินผูเ้ ฒ่าอยู่
ทีนันพร้อมกับหลิวหลี เจินฮุย่ เหมย กับลูกหลานของบ้าน
สายหลักสายรองหลายคน นางมองไปทัวรูส้ กึ ว่าฉากนีคุน้
ตา คล้ายเพิงผ่านครูเ่ ดียวนีเองทีคนพวกนีรวมตัว
"คุณหนูใหญ่หลิว" เสียงทักของผูม้ าเยือนทําให้หลิวจ้าว
เว่ยรีบประคองมือประสาน นางจําซุนกงกงได้ เขาเป็ น
ขันทีใหญ่รบั ใช้ฮอ่ งเต้โดยเฉพาะ นับเป็ นคนสําคัญในวัง
หลวง เขาเป็ นคนทีขุนนางน้อยใหญ่พยายามหาทาง
ประจบประแจงอยูร่ าไป ํ
ซุนกงกงออกจากวังไม่บ่อย หากออกมาย่อมต้องมีเรือง
สําคัญแน่
หลิวจ้าวเว่ยก้มหน้าซ่อนความกังขา ขณะทีฮูหยินผูเ้ ฒ่า
พูดคุยต้อนรับซุนกงกงด้วยท่าทางกระตือรือร้นยิง แม้แต่
หลิวหลียังซ่อนสีหน้าไม่ชอบใจยามทีพบกันก่อนหน้านี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 1

อย่างมิดชิด พยายามเอ่ยปากกับคนสนิทของฮ่องเต้อยู่
หลายคํา
"ในเมือคนมาแล้ว ข้าจะประกาศราชโองการเลยแล้วกัน"
ซุนกงกงลุกขึนโบกแขนเสือ คนสกุลหลิวทังหมดต่างลุก
ขึนลงไปนังคุกเข่ากับพืนทังหมด เจินฮุย่ เหมยประคองฮู
หยินผูเ้ ฒ่านังลงกับพืนห้องขณะรอซุนกงกงคลีราช
โองการสีทอง
"รัชศกเทียนโซ่ทยีี สิบสาม ปรากฎเภทภัยหลายชนิดใน
แคว้นต้าถง ทังนําท่วม สัตว์รา้ ยเซียจืออาละวาด และโรค
ระบาดในนาข้าว ตําหนักดาราและนักพรตคํานวณชะตา
เมือง แนะนําให้บําเพ็ญกุศลใหญ่ ปิ ดอารามเทียนเซียน
สวดมนต์สสิี บเก้าวัน ด้วยเรืองนีเกียวพันถึงชะตา
บ้านเมือง ฮ่องเต้อู่เหอตีมีพระประสงค์ให้คุณหนูหลิวจ้าว
เว่ย ผูถ้ อื กําเนิดในฤกษ์ยามมงคล จิตใจเป็ นกุศล มีบุญ
บารมี ทังยังเคยแสดงให้เป็ นประจักษ์ว่าฟ้ าดินเมตตาต่อ
นาง จึงแต่งตังให้นางเป็ นตัวแทนฝ่ ายสตรีชนสูั ง ร่วมนุ่ง
ขาวห่มขาว ถือศีล เก็บตัวสวดมนต์ในอารามเทียนเซียน
เป็ นตัวแทนไพร่ฟ้าเพือขอพรเสริมดวงชะตาเมืองต่อไป"
"รับด้วยเกล้าฯ" เสียงตอบรับท่ามกลางความงุนงงดังขึน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 2

ในโถงหน้า คนในสกุลหลิวลอบสบตากันอย่างไม่เข้าใจนัก
ไม่รวู้ ่าหลิวจ้าวเว่ยนับว่าโชคดีหรือโชคร้าย จูๆ่ ก็ถูกเรียก
ให้ไปสวดมนต์ในวัด ต้องนุ่งขาวห่มขาว ถือศีล ให้ลาํ บาก
กายนานถึงสีสิบเก้าวัน แต่กระนันจะบอกว่านางโชคร้ายก็
พูดได้ไม่เต็มปาก เห็นได้ชดั ว่าฝ่ าบาทให้ความสําคัญกับ
ดวงชะตาของนางเป็ นอย่างมาก ถึงขันให้ซุนกงกงเป็ นคน
เชิญราชโองการ ทังยังมีชุดสําหรับร่วมพิธที ถวายมาให้
ี นี
หมายถึงการให้เกียรติอย่างยิง
"เรืองนี... เรืองนีนับเป็ นวาสนาของสกุลหลิวทีจะได้รบั ใช้
บ้านเมือง" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็อกึ อักอยูเ่ หมือนกัน เพราะรูส้ ไึ ม่
เข้าใจอยูบ่ า้ ง แต่สุดท้ายก็เค้นคําพูดดีๆ ออกมา
"หลานสาวมารับราชโองการไปสิ"
"ขอบพระทัยฝ่ าบาททีทรงเมตตา" นางรับราชโองการจาก
มือซุนกงกง บรรยากาศในห้องก็ผอ่ นคลายขึน ทุกคนลุก
ยืนพลางถกกันถึงความประสงค์ทแปลกประหลาดของฝ่
ี า
บาท
"ซุนกงกง ข้าน้อยมีเรืองสงสัย" หลิวจ้าวเว่ยอดไม่ได้ทจะ
ี
ถามขันทีใหญ่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 3

"คุณหนูหลิวมีสงใดกั
ิ งขาหรือ"
"ตัวข้าเข้าไปสวดมนต์ในอารามนันไม่นบั ว่าเป็ นเรืองยาก
อันใด แต่ในอีกหนึงเดือนจวนสกุลหลิวกําลังจะจัดงาน
เคารพบรรพชน..."
"เรืองนีไม่นบั ว่ายาก แม้อารามเทียนเซียนจะอยูใ่ นวัง
หลวง แต่ทา่ นสามารถขอออกมาข้างนอกได้ พิธเี คารพ
บรรพชนเป็ นเรืองสําคัญ ฝ่ าบาทมีพระทัยกว้างขวางทัง
ยังเป็ นตัวอย่างของคนกตัญ ตู ่อบรรพบุรุษอย่างแท้จริง
ย่อมเข้าใจเรืองนี ขอเพียงแค่ทา่ นรักษาศีล สงวนกริยาให้
มัน พอร่วมพิธเี สร็จก็กลับเข้าวัง ยามนันข้าจะสังให้คน
คอยดูแลเอง"
"เป็ นเช่นนี ... ขอบคุณกงกงทีเป็ นธุระให้เจ้าค่ะ"
"มิกล้าๆ"
หลิวจ้าวเว่ยถอยฉากออกมานังบนเก้าอีทังทียังรูส้ กึ มึนไป
หมด อารามเทียนเซียนเป็ นทีเช่นไร
อารามเทียนเซียนเป็ นอารามส่วนตัวของฮ่องเต้ สร้างขึน
ในวังหลวงเพือให้คนของตําหนักดาราหรือนักบวชทีฝ่ า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 4

บาทชุบเลียงได้มที เคารพบู
ี ชา ทําพิธแี ละสงบใจ
การให้นางไปสวดมนต์ทอารามเที
ี ยนเซียนนันก็คอื การสัง
ให้นางเข้าวัง ไปอยูใ่ กล้หใู กล้ตาเขามากขึน
หลิวจ้าวเว่ยยิมหยัน ฮ่องเต้ผนู้ นช่
ั างมีความคิดอ่าน
บรรเจิดเลิศเลอเพียงเพือสตรีในดวงใจแล้ว เรืองโกหก
พรรค์นีก็สรรหามาเป็ นข้ออ้างได้ ไม่แปลกใจเลยตอนที
เขากล้าออกประโคมคดีของนางให้สะเทือนขวัญสัน
ประสาทผูค้ น เพือกลบกระแสเรืองฉาวโฉ่ของหลานไฉ่ซนิ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้คนส่งเอาของขวัญมาขอบคุณซุนกงกง
ก่อนจะแนะนําและฝากฝั งคนบ้านสายรองให้เขารูจ้ กั
อย่างน้อยก็นบั เป็ นโอกาสดีทจะได้
ี ประจบคนในวัง ทังยัง
เป็ นการลดความขุน่ เคืองของบ้านสายรอง ในขณะที
เรืองราวของหลิวจิงเทียนยังไม่อาจคลีคลายได้หมดจดนัก
คุยกันอยูค่ รูห่ นึงก็อําลา หลิวจ้าวเว่ยคิดจะกลับไปพักที
เรือนนางเพราะรูส้ กึ เหนือยแล้ว แต่หลิวหว่านอีกลับเดิน
เข้ามาประชิดนางเสียก่อน
"พีสาวท่านเป็ นเทพธิดามาจุตจิ ริงๆ แม้แต่ฮอ่ งเต้ยงั ให้
ความสําคัญ เสียดายทีวันนันข้าไม่ได้เห็นท่านร่ายรําด้วย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 5

ตาตัวเอง หากได้รบั หยาดนําฝนทีพรมลงมาหน้าแท่นพิธ ี

สักหน่อย ข้าอาจจะมีโชคดีกบั เขาบ้าง"
"น้องสาวหว่านอีเจ้าอยูใ่ นเมืองหลวงยังนับว่าโชคดีได้ชนื
ชมเทพธิดาทุกวัน ตัวข้าสิอยูไ่ กลถึงต่างเมือง นึกทอด
ถอนใจนักทีไม่เคยได้ลบู รับความโชคดีจากพีสาวมาบ้าง"
หลิวช่างอิงรีบเข้ามาประจบนางด้วยเหมือนกัน
หลิวจ้าวเว่ยออกจะสงสัยว่าหลิวหว่านอีกับหลิวช่างอิงไป
สานสัมพันธ์กนั มาตอนไหน ถึงได้เล่นบทเจ้าพูดคําข้าพูด
คําได้คล่องปากเช่นนี แต่พจิ ารณาดูน้องสาวต่างสายผูน้ ี
นับว่าเป็ นคนมีหวั คิดไม่น้อย รูจ้ กั วางตัวกว่ามารดาและ
น้องชายของนาง ทังยังรูจ้ กั พูดจาให้เข้าหูผคู้ น
"ยามนีฝ่ าบาทให้พสาวไปสวดมนต์
ี ขอพรเสริมดวงชะตา
เมือง ดูแล้วเป็ นงานสําคัญยิงนัก เสร็จงานนีพีสาวคง
ได้รบั ของพระราชทานมากมายเป็ นแน่"
"เรืองนันต้องแน่นอนอยูแ่ ล้ว คราวก่อนทีพีสาวรํานางก็
ได้รบั ของพระราชทานมาไม่น้อย คราวนีทํางานใหญ่
เกียวพันถึงบ้านเมือง เบืองบนย่อมต้องแสดงความ
เมตตา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 6

"พวกเจ้าอย่าพูดอีกเลย เดียวผูอ้ นจะเข้

ื าใจว่าข้ายอมลง
แรงเพราะเห็นแก่ของพระราชทาน" หลิวจ้าวเว่ยแสร้ง
ยับยังพวกนาง
"อะไรกันเจ้าคะ จิตใจของพีสาวงดงามสูงส่ง แม้แต่ฟ้าดิน
ยังเมตตาใครจะกล้าว่าร้ายท่านได้"
"ท่านได้รบั รางวัลตอบแทนความเหนือยยากก็นบั ว่า
สมควรแล้ว เพียงแต่น้องสาวมาจากบ้านนอก วาสนาน้อย
ชีวติ นีไม่เคยได้เห็นของพระราชทาน รอพีสาวกลับมาจาก
อารามเทียนเซียน น้องสาวคงต้องพึงบารมีพสาว
ี ขอชม
ของจากในวังสักหน่ อยนะเจ้าคะ"
"ทีไหนกันๆ"
สามพีน้องทีสนทนากันไปตามทางเดินคล้ายสนิทสนมกัน
เหลือเกินนันทําให้คนด้านหลังเกิดความรูส้ กึ หลากหลาย
ยิง
หลิวเหยาเหยาทีลังเลไม่รจู้ ะก้าวไปทางไหน เห็นหลิวจ้าว
เว่ยถูกคนห้อมล้อมยกยอไม่หยุดก็อดทอดถอนใจไม่ได้
บางคนเกิดมาเพือเฉิดฉายดังดวงตะวัน หลิวจ้าวเว่ยก็
เป็ นเช่นนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 7

เทียบกันแล้วสถานะของนางกับหลิวจ้าวเว่ยไม่ต่างกันนัก
เป็ นบุตรีภรรยาเอก แต่ในบ้านอนุ กลับเป็ นใหญ่ เพียงแต่
จ้าวเว่ยไม่ได้อ่อนแอและก้มหน้าให้คนเหล่านันรังแกดัง
เช่นทีนางทํา ยามนีเห็นอีกฝ่ ายแล้วก็อจิ ฉาในความเฉิด
ฉายเด็ดเดียวของนาง แต่ความขลาดกลัวฝังเป็ นสันดาน
ในตัวหลิวเหยาเหยาไปแล้ว จะยืดอกต่อสูต้ อนนีก็ไม่มี
ความกล้าพอ
หลิวเหยาเหยาคอตกเดินเลียงกลับเรือนตัวเองไป
เจินฮุ่ยเหมยส่งฮูหยินผูเ้ ฒ่าเสร็จก็รบี ไปหาหลิวจ้าวอวี
เพราะบุตรสาวไม่ทนั ออกไปรับราชโองการจึงน่าจะยังไม่รู้
เรืองทีหลิวจ้าวเว่ยต้องเข้าวัง นางจึงคิดจะไปถาม
ความเห็นลูกเสียก่อน เพราะไม่ชดั เจนว่าฝ่ าบาทคิดจะทํา
อะไรกันแน่
"จะทําอะไรเล่า ก็ตอ้ งการยกย่องนางให้สงู ยิงขึน ยิงนาง
สูงส่งเพียบพร้อมเท่าไหร่ยงเหมาะสมต่
ิ อตําแหน่งฮองเฮา
มากเท่านัน... ไม่แน่ฝ่าบาทอาจจะหมายตาอันอ๋องไว้แล้ว
ถึงอยากให้สนับสนุนคูห่ มันของเขา" หลิวจ้าวอวีกําหมัด
ทุบลงบนโต๊ะอย่างขุน่ เคือง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 8

"เจ้าไม่คดิ ว่าฝ่ าบาทจะพอใจหลิวจ้าวเว่ยบ้างหรือ?" เจินฮุ่

ยเหมยอดคิดไม่ได้ ลูกเลียงของนางคนนีงดงามราวกับ
ปี ศาจ ฮ่องเต้เองก็เป็ นบุรุษอาจมีพระทัยปฎิพทั ธ์ขนมาึ
หลิวจ้าวอวีได้ยนิ ก็ตาโตแต่ครูเ่ ดียวก็สา่ ยหน้าปั ดความคิด
นันไป
"ฮ่องเต้รกั หน้าตาของตัวเองยิงนัก ต่อให้หลิวจ้าวเว่ยจะ
งดงามหยาดฟ้ ามาดิน พระองค์กค็ งไม่เสียสติขนาดทีแย่ง
ชิงคู่หมันของพระโอรสแน่ ...หากเป็ นสนมนางในของ
เหล่าองค์ชายก็ว่าไปอย่าง แต่นีนางหมันหมายแต่งเป็ น
หวางเฟย มีตําแหน่งฐานะสูงส่ง เตรียมเข้าสูท่ าํ เนียบ
ราชวงศ์ ไม่ใช่สตรีทเป็
ี นแค่ของเล่นชัวคราวทีจะ
ผลัดเปลียนส่งต่อได้ตามใจชอบ อีกอย่างลูกคิดว่าเรืองนี
ลีกุย้ เฟยอาจจะสอดมืออยูเ่ บืองหลัง เพราะอยาก
สนับสนุนบุตรชายของตนถึงให้ฝ่าบาทหาทางเสริมฐานะ
ของนางอีกขัน"
"นางเข้าวังไปเช่นนี จะเป็ นผลต่อเราหรือไม่?"
"ยามนียังไม่ชดั เจนนัก แต่ลกู คิดว่าเราอย่าเพิงผลีผลาม
เล่นงานมันตอนทีเข้าวังจะดีกว่า เพราะไม่รวู้ า่ เบืองหลัง
เรืองนีเป็ นอย่างไร ทังนําหนักความสําคัญของพิธนี ในใจ
ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 5 9

เบืองบน หากพลาดพลังขึนมาจะถูกกริวได้ รอมันออก

จากวังแล้ว ยามนันชือเสียงของมันคงทะยานถึงขีดสุด
หากเกิดเรืองฉาวโฉ่ขนึ คงมีแต่ตอ้ งตายเพือล้างอายให้
ตัวเอง" หลิวจ้าวอวีกล่าวอย่างเยือกเย็น
เจินฮุ่ยเหมยมองความคิดความอ่านทีสุขมุ รอบคอบขึน
ของบุตรสาวก็นึกสะท้อนใจ "ลูกแม่เจ้าโตขึนมากจริงๆ"
"ท่านแม่ไม่ตอ้ งห่วง ข้าจะไม่ยอมพลาดพลังให้นงั สารเลว
นันอีก จวนสกุลหลิวแห่งนีจะเป็ นบ้านของเราและเป็ น
หลุมฝังศพของพวกมัน จะไม่มใี ครกล้าขึนไปเหยียบหัว
ท่านหรือข้าอีกแน่นอน"
"ดี! แม่เชือเจ้า" เจินฮุย่ เหมยกอดบุตรสาวเอาไว้ดว้ ยความ
ภาคภูมใิ จเหลือล้น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 0

แสนชัง
# 41. ลับหูลบั ตา

การไปสวดมนต์ทอารามเที
ี ยนเซียนในวังนัน หลิวจ้าวเว่ย
พาบ่าวคนสนิทไปได้แค่คนเดียว ดังนันนางจึงให้อาเจิน
ติดตามตนเอง "อาหนิงกับปานเก๋อหัวช่วงทีข้าไม่อยูใ่ ห้
เจ้าไปติดตามคุณชายหก ระหว่างนีหากพวกบ้านรองคิด
จะสืบสวนเอาโทษขึนมาอีกก็ให้คนส่งจดหมายให้ขา้ พวก
เจ้าต้องดูแลเขาให้ด"ี
"บ่าวทราบแล้ว"
"มีฝู่ เจ้ามีหน้าทีดูแลเรือน คอยสอดส่องอย่าให้คนนอกกรํา
กราย อย่าให้ใครฉวยโอกาสมาวุน่ วายตอนทีข้าไม่อยู"่
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"เข้าวังครังนีเพียงกักตัวสวดมนต์ หากไม่มอี ะไร
เปลียนแปลงงานไหว้บรรพชนข้าจะกลับมา พวกเจ้าเองก็
ดูแลตัวเองให้ด ี ข้าไม่อยูอ่ ย่าปล่อยให้คนมารังแกเอาได้"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 1

หลิวจ้าวเว่ยสังการเสร็จก็ให้ทุกคนแยกย้ายกันไป
หญิงสาวเขียนจดหมายให้น้าชายหนึงฉบับเพือฝาก
ร้านค้ากับทีดินทีเถาเต๋อชวนมอบให้นาง หากเกิดปั ญหา
ขึนในช่วงนีจะให้คนดูแลติดต่อกับท่านน้าแทน
การกักตัวสวดมนต์กเ็ หมือนจําศีล นางต้องนุ่งขาวห่มขาว
ไม่ประทินโฉม และไม่ใช้เครืองประดับเกินจําเป็ น ต้อง
สํารวมกายวาจาตลอด 49 วัน
ในตอนเช้าของวันถัดมา วังหลวงได้สง่ รถม้ามารับนาง
โดยเฉพาะ
อารามเทียนเซียนแม้จะมีชอว่
ื าเป็ นอารามเล็กในวัง ทีมีไว้
สําหรับพวกนักพรตหรือพระทีฝ่ าบาทอุม้ ชูคอยทําพิธ ี แต่
ขนาดและพืนทีกลับไม่น้อยเลย
อารามแห่งนีอยูท่ างทิศเหนือของวังหลวง เป็ นส่วนที
ค่อนข้างห่างไกลและเงียบสงบอย่างยิง ตําหนักทีใกล้ทสุี ด
คือตําหนักดาราของเหล่านักพรต
เนืองจากมีชอว่
ื าเป็ นอารามของผูม้ วี ชิ าและเป็ นอารามที
ฮ่องเต้องค์ก่อนๆ มักใช้เพือสรรหาวิธหี ลอมสร้างยา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 2

อายุวฒั นะ ซึงนับเป็ นเรืองส่วนตัวและเป็ นทีหวงแหน

อย่างยิง ดังนันคนส่วนใหญ่จงึ หลีกเลียงทีจะมาทีนี พวก
สตรีฝ่ายในหากคิดจะกราบพระ ก็จะไปทีอารามเล็กส่วน
พระองค์ของไทเฮาแทน
หลิวจ้าวเว่ยถูกจัดให้พกั ทีเรือนใกล้อาราม นอกจากอา
เจินก็มนี างกํานัลทีคอยส่งอาหารกับตักนําให้อกี สองคน
แต่พวกนางจะมาเป็ นเวลา
หลิวจ้าวเว่ยจะต้องตืนตังแต่ยามเหม่าเพือร่วมสวดมนต์
ทําวัตรเช้า ก่อนจะกลับมาทานอาหารจัดการเรืองส่วนตัว
จากนันตังแต่ปลายยามซือจนถึงยามเซิน นางจะต้องเข้า
ร่วมการสวดมนต์ขอพรเสริมชะตาเมือง ระหว่างนันจะไม่
มีการออกมาด้านนอกอารามเด็ดขาด จนครบเวลานางถึง
จะเป็ นอิสระ และวนเวียนแบบนีไปจนกว่าจะครบ 49 วัน
เนืองจากเป็ นช่วงกักตัวสวดมนต์ หลิวจ้าวเว่ยจะกิน
อาหารเพียงสองมือคือเช้ากับเย็น ในช่วงกลางวันขณะ
ร่วมพิธจี ะมีเพียงนําชาเท่านันทีสามารถดืมได้ ซึงเรืองนี
อาเจินไม่ชอบใจนักเพราะเห็นว่าเป็ นการลําบากสําหรับผู้
เป็ นนาย แต่จา้ วเว่ยไม่ยหระ
ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 3

นึกถึงชาติกอ่ นบางวันนางไม่มขี า้ วจะกินยังอดทนผ่านมา

ได้ นีดีเท่าไหร่แล้วทีได้กนิ วันละสองมือ แถมยังเป็ น
อาหารรสเลิศอีกด้วย
*
"ขอพรเสริมชะตาเมือง?" เหลียวฮองเฮายกคิวสูง หันไป
มองนางกํานัลคนสนิททีมารายงานด้วยความสงสัย
ยามนีนางให้ตงเวที
ั และสังคณะกายกรรมมาเล่น ทังยัง
เชิญเหล่าสนมทังหลายออกมาร่วมชมหาความสําราญ
ด้วยกัน ดังนันในทีนีจึงมีคนมากมายรายล้อมนางอยู่
"เจ้าค่ะ มีราชโองการออกมาเมือวาน เช้านีก็ให้คนไปรับ
นางมาพักทีเรือนข้างของอารามเทียนเซียน" นางกํานัลผู้
นันกดเสียงเบาเอ่ยรายงาน
เหลียวฮองเฮามองเลยไหล่บรรดาสนมไปหาลีกุย้ เฟยที
สายตายังจับจ้องการแสดงบนเวทีอย่างจดจ่อ ก่อนนางจะ
กดยิมลึก "เจ้าไปได้"
ยามนีโอรสของนางกับลีกุย้ เฟยร่วมทางออกไปปราบ
ปี ศาจเซียจือด้วยกัน ผลการปราบปรามเป็ นอย่างไรยังไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 4

แน่ ชดั นางกับลีกุย้ เฟยแม้ฉากหน้าเยือกเย็น แต่เบืองหลัง

ต่างร้อนใจดังมีไฟสุมอยูไ่ ด้มา้ นัง
ท่ามกลางคลืนใต้นําเหล่านี ฝ่ าบาทกลับเรียกตัวว่าที
ลูกสะใภ้เข้าวังมาสวดมนต์งนหรื
ั อ?
หากเป็ นคนอืนคงมองว่าฝ่ าบาทอาจจะให้หน้าหลิวจ้าว
เว่ยและช่วยหนุ นหลังอันอ๋องเพราะเรืองนีแน่ แต่นางหา
ใช่พวกสายตาขาดประกายเช่นนัน นางเดาว่าฝ่ าบาทพึง
พระทัยต่อว่าทีลูกสะใภ้คนนีไม่น้อย การบังคับให้นางมา
อยูใ่ นวังหลวงยามนี หาใช่การสนับสนุนอันอ๋อง แต่อาจ
เป็ นการล่วงเกินเสียแล้ว
ลีกุย้ เฟยเห็นฮองเฮาทอดพระเนตรมาทางตนก็คลียิม
ละมุนตอบรับทว่าในใจนึกสงสัยว่าเหตุใดฮองเฮามอง
ตนเองเช่นนี หรืออาจจะเป็ นเรืองของโอรสของนาง หาก
เหลียวเจากัวกล้าลงมืออันใดกับอู่เหวินซวน นางสาบาน
ว่าจะฉีกร่างอีกฝ่ ายเป็ นชินๆ ด้วยมือตัวเอง
ในใจคิดสาปแช่งฉีกทึงร่างกันไม่เหลือดี แต่ภายนอกทัง
สองกลับยิมกว้าง ยกนําชาชวนกันดืมราวกับเป็ นมิตรแท้
ทีชัวชีวติ มิอาจแยกสัมพันธ์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 5

*
ในขณะทีในวังเมฆหมอกมหึมากําลังก่อตัว ทีจวนสกุล
เฉินในเมืองกลวงกลับมีเสียงร้องโอดโอยดังลันของ
บุตรชายราชครูเฉินหรูเหยียน
"ตีไก่หรือ! เดียวนีเจ้ากล้าหัดเข้าบ่อนตีไก่ แถมยังมีเรือง
กับพวกนักเลงจนคนเค้ามาตามให้ขา้ ไปไถ่ตวั ถึงที! เจ้า
ลูกโง่!" เฉินหรูเหยียนทุบตีเฉินซุ่ยด้วยความโกรธ
เฉินซุ่ยเป็ นเด็กทะโมนอยูไ่ ม่นงิ สมกับทีเป็ นสายเลือด
สกุลเฉินโดยแท้ แต่ผดิ ก็ตรงทีเขามีบดิ าอย่างเฉินหรูเห
ยียนทีเป็ นบัณฑิตเต็มตัว ไม่ใช่ทหารอย่างนายท่านสกุล
เฉินคนอืนๆ
แต่เดิมเฉินซุ่ยซุกซนทว่ายังพอรูข้ อบเขต แต่คราวนีเขา
ถึงกับไปมีเรืองต่อยตีในบ่อนชนไก่ ทําข้าวของพัง
เสียหาย เจ้าของบ่อนไม่ยอมปล่อยตัวเขาหากไม่วางเงิน
ชดใช้ เจ้าเด็กนีกลัวบิดาจะลงโทษจึงไม่ยอมปริปากขอ
ความข่วยเหลือ จนเจ้าของบ่อนให้คนมาทุบประตูสกุล
เฉินเรียกเงินค่าเสียหาย อับอายผูค้ นไปทัว
"ข้าบอกแล้วข้าอยากไปช่วยพีใหญ่ทเอี
ี ยนเหอ ท่านขังข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 6

ไว้ในเมืองหลวง ข้าก็ตอ้ งเบือหน่าย ข้าอยากไปเทียวให้

ทัว ดูอย่างพีใหญ่ยามนี เขาออกไป... โอ๊ย!"
"เจ้าเด็กปากพล่อย เรืองทีพีเจ้าทําอยูน่ นสามารถเอามา
ั
พูดเล่นได้ร ึ หากคนอืนได้ยนิ เข้าเจ้าคิดหรือไม่ว่าพีเจ้า
อาจจะเป็ นอันตรายเพราะน้องโง่ๆ อย่างเจ้า"
"โอ๊ยๆ ท่านพ่อข้ารูแ้ ล้วๆ ข้าแค่พลังปากไป ข้าผิดไป
แล้ว"
"เลียงให้เป็ นคนกลับไม่เป็ นคน ซุกซนไม่รคู้ วาม เหมือน
เป็ นลิงเป็ นค่าง อยูเ่ ฉยๆ ไม่ได้ เจ้าดูเถิดนีลูกชายทีเจ้า
เลียงมา" เฉินหรูเหยียนชีนิวด่าเฉินซุ่ยไม่หยุด ก่อนจะหัน
ไปพูดกับฮูหยินของตน
"ท่านจะมาโทษข้าได้อย่างไร จะโทษก็โทษทีเชือสายสกุล
เฉินของท่านเถอะ บรรพบุรุษข้ามีแต่บณ
ั ฑิต ฝั งท่านนัน
แหละทีบ้าวรยุทธ์ ชอบบุกตะลุยออกรบ" เฉินฮูหยินเถียง
เขาแล้วสะบัดหน้าหนี
"นียังจะเถียงอีกรึ!?" มีลกู ก็ชอบก่อเรือง ภรรยาก็เถียงคํา
ไม่ตกฟาก เฉินหรูเหยียนรูส้ กึ โกรธจนหลังคอร้อนผ่าวไป
หมด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 7

"เอาล่ะๆ ตีกต็ แี ล้ว ด่าก็ดา่ แล้ว เลิกทําเสียงดังเอะอะสักที

เจ้าเด็กคนนีหนังเหนียว ท่านตีไปเขาก็ไม่เจ็บจะตีให้เมือย
มือทําไม"
"ก็เพราะตีแล้วไม่เจ็บมันถึงไม่ฟังคําข้า หากโตขึนไปแล้ว
ยังไม่รจู้ กั หนักเบาไม่ดตู าม้าตาเรือล่วงเกินคนทีไม่ควร
เข้า ใครจะไปช่วยเขาได้ ข้าพูดก็เพือตัวเขาทังนัน"
"ข้าทราบแล้วท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ท่านพ่อโปรดบรรเทา
โทสะ มันไม่ดตี ่อสุขภาพท่าน" เฉินซุ่ยยิมแหยเข้าไปกอด
ขาบิดา
"รูว้ า่ ไม่ดตี ่อข้าเจ้าก็อย่าทําให้ขา้ โมโห!"
"ข้ารูแ้ ล้วท่านพ่อ ข้าจะไม่ทําอีกแล้วๆ"
"ลูกรับปากแล้วท่านก็อย่าเสียงดังอีกเลย"
"เจ้าก็ดแี ต่ให้ทา้ ยเขา... ไป อย่างไรก็ตอ้ งลงโทษ ข้าให้
เจ้ารับผิดชอบตรวจสอบทรัพย์สนิ ในห้องเก็บบันทึก
ตระกูลทังหมด ดูวา่ มีสงใดชํิ ารุดหรือขาดหาย แล้วลง
บันทึกไว้ให้ถถ้ี วน"
"ท่านพ่อ! ของในห้องนันมีเป็ นพันๆ ชิน เมือไหร่ขา้ จะนับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 8

เสร็จ" เฉินซุ่ยร้องโอดโอย ถูกลงโทษเช่นนีไม่ต่างจากสัง

กักบริเวณเขา
"เพราะอย่างนีเจ้าจะได้สงบเสงียมเสียบ้าง หากตรวจนับ
ไม่ครบห้ามออกจากจวนเด็ดขาด"
"ท่านพ่อ!"
"ไป พาคุณชายของพวกเจ้ากลับไปทายาทีห้อง ถ้าเขามี
แรงลุกขึนมาเมือไหร่ให้คุมตัวไปห้องเก็บบันทึกตระกูล
ทันที"
"ท่านพ่อท่านจะทําแบบนีกับข้าไม่ได้ ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!"
เฉินซุ่ยพยายามตะโกนไปตลอดทางขณะทีถูกบ่าวชาย
หามไปทีเรือนของเขา เฉินฮูหยินถอนหายใจเฮือก
"ท่านอย่าโกรธอีกเลย ข้าเตรียมนําแกงไว้ ท่านมาแล้วก็
ดืมสักหน่อย"
"เอาเถอะ" เฉินหรูเหยียนถอนหายใจยาว เขาเดินตาม
ภรรยากลับเข้าไปนังในเรือนพลางสูดหายใจลึกปรับ
อารมณ์
"จะว่าไปท่านได้ขา่ วจากทางนันบ้างหรือไม่ เงียบหายไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 6 9

พักใหญ่แล้ว" ทางนันทีนางพูดถึงคือเฉินเฟยฉี เฉินฮูหยิน

รูว้ ่าหลานชายไปราชการลับแต่กอ็ ดห่วงไม่ได้เมือเห็นว่า
เงียบหายไปนาน
"งานคราวนีอันตราย เขาคงไม่สะดวกส่งข่าวเท่าใดนัก แต่
อย่าห่วงเลย ด้วยฝี มอื เขาคงไม่มเี รืองเลวร้ายอันใด"
"เฮ้อ เขาอยูไ่ ม่เคยติดที ด้วยไร้บดิ ามารดาแถมหลังเรือน
ยังไร้ผคู้ นคอยดูแล คราวหน้าเขากลับมาท่านลองถามดู
เถอะ จะปล่อยให้ลอยชายเช่นนีไปเรือยๆ ไม่ดแี น่ อายุอา
นามไม่น้อยแล้วควรคิดเรืองแต่งงานเสียที"
"ข้าก็คดิ เช่นนัน เขาควรจะมีคนดูแลบ้าง หากพีชายกับ
พีสะใภ้ขา้ ยังอยูเ่ ขาคงไม่โดดเดียวมานานปี ขนาดนี คราว
นีเราก็เป็ นผูใ้ หญ่ออกหน้าช่วยเขาจัดการเถอะ"
"ดีเจ้าค่ะ จวนไม่มเี รืองมงคลนานแล้ว ได้แต่งสะใภ้สกั ที
ต้องดีมากแน่"
"รอเขามา ข้าจะถามดู"
*
บริเวณนีเงียบสงบมาก จะมีกแ็ ต่ทหารทีเดินยามผ่านมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 0

นานๆ ครังเท่านัน แม้แต่เหล่านักพรตก็ไม่มแี วะเวียนมา

ใกล้
วันนีหลิวจ้าวเว่ยเพิงมาถึง การสวดมนต์จะเริมในวันพรุง่
ดังนันเวลาทีเหลือจึงมีแต่ความเบือหน่าย
ในห้องพักนันตกแต่งอย่างเรียบง่ายมาก แต่ขา้ วของ
เครืองใช้เป็ นของดี สมกับเป็ นเรือนพักในวังหลวง
นอกเหนือจากกระดาษกับพู่กนั ในห้องมีเพียงกระดาน
หมากล้อมทีพอจะแก้เบือได้
อาเจินเล่นหมากล้อมไม่เป็ น หลิวจ้าวเว่ยจึงนังเล่นกับ
ตัวเองเพือฆ่าเวลา กระทังผ่านมือเย็นและฟ้ ามืดไปแล้ว
นางจึงบอกอาเจินให้ไม่ตอ้ งรอรับใช้ ให้นางไปนอนห้อง
ข้างเสีย ส่วนหญิงสาวยังนังเล่นหมากกับตัวเองกระทัง
พระจันทร์เริมแขวนตัวสูง ประตูหอ้ งของนางถูกเปิ ดออก
อีกครัง
หลิวจ้าวเว่ยไม่แปลกใจทีเห็นฮ่องเต้อู่เหอตีเสด็จมา นาง
ลุกขึนถวายบังคมเขาแต่อกี ฝ่ ายรีบเขามาพยุงนางเอาไว้
"ไม่ตอ้ งมากพิธ ี มานีสิให้เราดูเจ้าหน่อย ไม่ได้พบกันเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 1

เดือนแล้ว" เขานังลงบนเก้าอีแล้วจับนางหมุนราวกับเป็ น
เด็กเล็กๆ
"ฝ่ าบาทหม่อมฉันเวียนหัว" นางแสร้งทําหน้างอเอ่ยขัด
เขา ใบหน้าหล่อเหลาของจักรพรรดิสว่างขึนพร้อมกับ
หัวเราะเสียงดัง
"นังเถอะๆ เราไม่จบั เจ้าหมุนแล้ว"
"ขอบพระทัยเพคะ" นางนังลงทีเก้าอีด้านข้าง ฮ่องเต้
ทอดพระเนตรมองกระดานหมากของนาง
"เจ้าค้างคาวมีฝีมอื เล่นหมากไม่เบาทีเดียว"
"มิกล้ารับคําชมเพคะ ฝีมอื แค่นน่ี าขายหน้ายิงนัก หม่อม
ฉันเพียงแค่เล่นฆ่าเวลาเท่านันไม่คดิ ว่าฝ่ าบาทจะมาเห็น
... จ้าวเว่ยเคยได้ยนิ ว่าฝ่ าบาทสามารถเล่นหมากชนะอัคร
เสนาบดีเฝิงได้ถงึ เจ็ดตาติดต่อกัน ฝีมอื ของฝ่ าบาทช่างน่า
อัศจรรย์จริงๆ" อัครเสนาบดีเฝิงหวาย แต่เดิมอายุสบิ หกก็
สอบเป็ นจ้วงหยวนได้แล้วทังเป็ นทีหนึงของทังสามสนาม
สอบ นอกจากมีความรูก้ ว้างไกลแม่นยํายังถูกเรียกว่าเป็ น
เทพด้านหมากล้อมของต้าถง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 2

"เฝิงหวายนันทีจริงแล้วไม่นบั เป็ นอะไร รูปแบบหมากของ

เขามีไม่เท่าไหร่เพียงแต่สบั เปลียนพลิกแพลงเก่ง หาก
มองรูปแบบของเขาออกจะชนะอีกกีสิบตาก็ได้ทงั ต้อง
อย่างท่านปู่ของเจ้าหลิวชงเหนียน เขาไม่เก่งเดินหมากแต่
ฉลาดเรืองวางแผนเล่หก์ ล มองออกยาก แข่งกับเขาเจ็ด
ตามีแต่จะผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ แต่เขาชอบบ่ายเบียงไม่
เล่นกับเราอยูร่ าไป"
ํ ฝ่ าบาทตรัสเล่าอย่างผ่อนคลาย
ขณะทีดึงมือหลิวจ้าวเว่ยไปกุมลูบทะนุถนอมอย่างยิง
"ให้อจั ฉริยะอย่างฝ่ าบาทกล่าววิจารณ์ฝีมอื ท่านอัคร
เสนาบดีชา่ งไม่ยตุ ธิ รรมต่อเขา หากเป็ นคนอืนคงบอกว่า
ฝีมอื หมากของเขาเป็ นดังเทพเซียนมาประทับ แต่พอเป็ น
ฝ่ าบาททีเป็ นโอรสสวรรค์ตวั จริงกลับกลายเป็ นธรรมดาไป
เสียได้ ดูแล้วไม่น่าใช่ความผิดท่านอัครเสนาบดี แต่เป็ น
เพราะฝ่ าบาทสูงส่งเกินคนทัวไปต่างหาก"
ได้ยนิ สาวงามเอ่ยยกยอตนฝ่ าบาทก็สรวลอย่างอารมณ์ดี
"เจ้านีปากหวานขนาดนีไปหัดมาจากไหน แต่กอ่ นไม่เคย
เห็นพูดเช่นนี มีแต่จะหาเรืองใต้เท้าอย่างนันใต้เท้าอย่าง
นี"
"ฝ่ าบาทอย่าพูดถึงเรืองน่าอายแต่กอ่ นเลยเพคะ แค่คดิ ถึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 3

หม่อมฉันก็อายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีแล้ว" หลิวจ้าวเว่
ยก้มหน้าลงซบกับมือด้วยความขัดเขิน
"ไม่เห็นต้องไปมุดแผ่นดินทีไหน ถ้าอายมากก็มาหาเรานี
สิ" ไม่พดู เปล่าชายหนุ่มดึงนางในอิงใบหน้ากับอกของเขา
ทําราวกับจะให้นางมุดกับแผงอกกว้างในชุดมังกรนัน
ช่างเป็ นอภิสทิ ธิทีสูงส่งมันคงอย่างยิง
หลิวจ้าวเว่ยขืนตัววูบหนึงก่อนจะโอนอ่อนให้เขาโอบ
เอาไว้ในอ้อมแขน แนบใบหูฟังเสียงหัวใจของเขาเต้นอยู่
ในอก
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ข้าได้ลงมือทําอะไรไปบ้างแล้ว เรืองทีเจ้า
ต้องการนันข้าจะไม่ให้ผดิ พลาด"
"ฝ่ าบาทมีเมตตาต่อจ้าวเว่ยยิงนัก แต่..."
"แต่อะไร?"
"หม่อมฉันกลัว... ยามนีจ้าวเว่ยเหมือนเป็ นของแปลกใหม่
ทีฝ่ าบาทชมชอบ ผ่านไปไม่นานวันหน้าอาจจะสินราคา
และน่าเบือหน่าย ดังนันวันนีฝ่ าบาทอย่าทรงเมตตาหม่อม
ฉัน อย่าอ่อนโยนกับหม่อมฉัน อย่าทําราวกับว่ารักใคร่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 4

หม่อมฉันจนจะขาดไม่ได้เลยเพคะ ยิงฝ่ าบาททําเช่นนีวัน

หน้าจ้าวเว่ยคงไม่อาจวางจิตใจให้สงบนิงยามทีความ
เมตตาของฝ่ าบาทไร้รสชาติเสียแล้ว"
ตามปกติเหล่าฮ่องเต้จะไม่ชอบสตรีทขีี หึงขีหวง ริษยา
และเรียกร้องความสนใจจนเกินงาม ดังนันคําพูดนีของ
หลิวจ้าวเว่ยนับเป็ นการผิดมารยาทอย่างร้ายแรง แต่
ขณะเดียวกันก็เป็ นการเปิ ดเผยความเป็ นมนุษย์ เปิ ดเผย
ถึงความรักใคร่ยดึ ติดต่อเขาอย่างจริงใจ
นางเลือกพนันทางนีเพราะต้องการหยังเชิงขีดจํากัดทีเขา
มีต่อนาง ในชาติกอ่ นหลานไฉ่ซนก่ิ อเรืองครังแล้วครังเล่า
ให้เขาตามเช็ดล้าง แถมยังกล้าทําเรืองใหญ่ทผิี ดบาป
มหันต์มากมายเพือรักษาชีวติ นางใจดวงใจ หลิวจ้าวเว่ยอ
ยากรูว้ า่ ตนมีนําหนักมากแค่ไหนในใจเขา มากพอทีจะ
ผลักเขาให้กอ่ บาปได้ถงึ ระดับไหน
ชาติกอ่ นนางกับเขาไม่เคยพบหน้ากันตรงๆ นางอาจเคย
เข้าเฝ้ ารับเสด็จแต่กเ็ ห็นเพียงชายเสือคลุมมังกรกับมอง
เขาจากทีไกลๆ เท่านัน ทังสองเป็ นแค่คนแปลกหน้า
เพียงแต่เขาเป็ นฮ่องเต้ผคู้ รอบครองใต้หล้า ส่วนนางเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 5

แค่สตรีทชืี อเสียงคาวโลกียน์ างหนึง

เขาอยูบ่ นปลายยอดของแผนการมากมายทีวางล้อมนาง
ไว้ แม้ไม่เคยพบหน้าเขาก็ตดั สินเส้นทางชีวติ ของนางครัง
แล้วครังเล่า และสุดท้ายนางกลายเป็ นหมากเบียตัวหนึงที
ใช้เป็ นทางรอดของเขา
นางเข้าใจ ไม่ใช่ไม่เข้าใจ
เขาอยูบ่ นบัลลังก์ มีเพียงแต่การได้ยนิ ได้ฟัง ได้รบั รูแ้ ละ
ออกคําสัง อันอ๋อง หลิวจ้าวอวี ลีกุย้ เฟย บิดานาง ไม่รใู้ คร
บ้างทีสุมไฟและเรียกร้องคําพิพากษาจากเขา ดังนันเขา
จึงเป็ นหมากสําคัญทีคนพวกนันใช้ทาํ ลายนาง และใน
ท้ายทีสุดเขาก็เป็ นคนทําลายนางเอง
ชาตินีนางไม่ได้คดิ จะเอาชีวติ เขา เพียงแต่ตอ้ งการใช้เขา
เป็ นหมากแบบทีเขาเคยถูกใช้ในชาติกอ่ น คนพวกนันใช้
วิธไี หนนางก็จะใช้วธิ นี นั ฮ่องเต้เคยคิดอย่างไรนางก็จะให้
เขาคิดเช่นเดิมแต่ให้สนองโทษทัณฑ์เหล่านันแก่พวกมัน
ด้วยสถานการณ์จาํ เป็ นบังคับ ด้วยแผนการและผูค้ นที
แวดล้อม นางเข้าใจในสิงทีฮ่องเต้ทาํ ต่อนาง... เพียงแต่
ความจําเป็ นของเขาไม่ได้หกั ล้างความเจ็บปวดทุกข์
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 6

ทรมานทังหมดทีนางได้ประสบ
นางเข้าใจ แต่ไม่ให้อภัย
และทีสําคัญทีสุด... เขาต้องชดใช้ให้เด็กในท้องของนางที
เสียไป
ดังนันชาตินีเขาต้องทําร้ายลูกตัวเองเพือนาง ก็นับว่าสา
สมแล้ว
นางอยากเห็นเขาบันทอนสายเลือดของตัวเอง อยากเห็น
วังหลังของเขาลุกเป็ นไฟ อยากเห็นเขาดินรนทําทุกอย่าง
แต่สดุ ท้ายเขาจะไม่ได้อะไรเลย
นางจะละเว้นชีวติ ของเขาเพือให้เขาได้อยูก่ บั ความว่าง
เปล่าและพลาดหวังไปในชัวชีวติ ทีเหลือ
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึกปรายตามองมือใหญ่ทลูี บหัวไหล่
ของนางเบาๆ ราวกับปลอบประโลม
"เจ้ากําลังล่อลวงให้เราบอกว่าเราจะรักเจ้าตลอดไปใช่
หรือไม่?" เขาถาม นําเสียงไม่ได้หงุดหงิดแม้แต่น้อย โฉม
สะคราญทีเอียงหัวพิงกับอกเขาจึงเงยหน้าขึนมองใบหน้า
ของบุรุษทีงดงามทีสุดในใต้หล้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 7

"หม่อมฉันเป็ นสตรี ย่อมต้องมีมารยาบ้าง ยามนีหม่อมฉัน

อยากลองใช้มารยาล่อลวงฝ่ าบาทให้เอ่ยคําพูดอย่างทีใจ
หวังมิได้หรือเพคะ?" แพขนตายาวกระพริบขึนลงอ้อยอิง
ขณะทีพระโอษฐ์บางแย้มกว้าง ทรงยกนิวขึนดีดหน้าผาก
นางแล้วหัวเราะ
"มารยาอ่อนหัดเช่นนีของเจ้าใช้ได้ทไหนกั
ี น แต่เจ้าไม่ตอ้ ง
ห่วงเราจะโปรดเจ้าให้มาก จะไม่ให้เจ้าต้องน้อยเนือตําใจ
แม้แต่น้อย"
"ใต้เท้า... ไม่ส ิ ฝ่ าบาททรงบ่ายเบียงหม่อมฉัน ช่างเถิด
เอาไว้หม่อมฉันจะไปฝึกมาใหม่ คราวหน้าพระองค์ตอ้ ง
ยอมพูดแน่ๆ"
"เจ้าค้างคาวโง่ เราสินเปลืองความคิดหาทางพาเจ้าเข้าวัง
ทังรักษาชือเสียงเจ้าไปมากมายขนาดนี ยังไม่ชดั เจนอีก
หรือ ยังอยากฟั งคําพูดอะไรอีก"
"การกระทําเป็ นเรืองทีมองเห็นได้กจ็ ริงแต่หากได้ยนิ กับหู
นันเป็ นสิงทีชัดเจนและวางใจได้มากกว่านะเพคะ"
"เช่นนันเจ้าก็ตอ้ งไปฝึกมาอีก ว่ากันว่าสตรีมมี ารยาร้อย
เล่มเกวียนจะอ่อนหัดเช่นทีเจ้าใช้เมือครูไ่ ด้อย่างไร"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 8

"เช่นนันหม่อมฉันคงต้องศึกษาให้มากกว่าเดิม ได้ยนิ ว่า

พระสนมทังหลายในวังหลังนันล้วนแต่เป็ นคนมี
ความสามารถ ถนัดกันไปคนละอย่าง หม่อมฉันนอกจาก
ความสามารถในการก่อเรืองกับหาเรืองก็แทบไม่มอี ะไร
ความรูจ้ ากท่านอาจารย์ทงหลายเมื
ั อครังทีท่านย่าให้ราํ
เรียนก็พอมีไว้ไม่ให้ขายหน้าเท่านัน ฝ่ าบาทอย่าทรง
รังเกียจนะเพคะ หลังจากนีหม่อมฉันจะอดทนและหมัน
ฝึกฝนตัวเองให้มาก"
"ไม่ใช่วา่ เจ้าร่ายรําได้งดงามทีสุดหรอกหรือ" เขาดึงนิว
เล็กๆ ของนางมาบีบเบาๆ แล้วคลายออก ดูแล้วรูส้ กึ ว่า
น่ารักอย่างยิง
"เรืองรําบูชาฟ้ าดินนันเป็ นเพราะโชคชะตาเสียมาก จาก
การร่ายรําทังหมดหม่อมฉันก็รจู้ กั แค่การรําชนิดนี ทังยัง
ได้ไปเฝ้ าน้องสาวฝึ กซ้อมถึงได้จดจําใส่ใจไว้ แต่หากถาม
ถึงระบําชนิดอืน คนคงไม่เรียกหม่อมฉันเป็ นเทพธิดาอีก
แล้ว แถมยังจะหัวเราะเยาะหม่อมฉันอีก" นางถอนหายใจ
เฮือก "แต่หากพระองค์โปรดหม่อมฉันจะฝึ กให้มากดูให้
มาก ดีหรือไม่เพคะ"
"เจ้าจะทําอะไรก็ได้แต่ตอ้ งไม่ลาํ บากตัวเองจนเกินไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 7 9

เรืองร่ายรํา หมากล้อม พิณ กลอน ล้วนเป็ นเรืองรอง ขอ

เพียงเจ้ามีความสุขเท่านัน อยากทําอะไรก็ได้ทงสิ
ั น"
"ฝ่ าบาทมีเมตตาต่อหม่อมฉันยิงนัก ขอเพียงวันหน้า
หม่อมฉันสามารถหลีกเลียงคําครหาและได้เข้าฝ่ ายในมา
รับใช้ฝ่าบาทอย่างถูกต้อง เพียงแค่ทุกอย่างสมดังที
มารดาของหม่อมฉันฝากฝังไว้ จ้าวเว่ยจะต้องตอบแทน
พระเมตตาของฝ่ าบาทอย่างสุดหัวใจแน่นอนเพคะ"
"รออีกไม่นาน เมือจัดการทุกอย่างเหมาะสมเราจะรับเจ้า
เข้าวังอย่างมีหน้ามีตา" เขาจูบลงบนนิวของนางเป็ นการ
ประทับสัญญา หญิงสาวขวยเขินซุกหน้าลงกับอกเขาอีก
ครังก่อนจะกระแอมไล่ความติดขัดในลําคอ
"นีก็ดกึ มากแล้ว มิทราบด้านนอกฝ่ าบาทได้พาคนติดตาม
มาหาไม่เพคะ"
"มีเพียงซุนกงกงกับนางกํานัลไม่กคน"
ี
"เรืองนี..."
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วงพวกนีเป็ นคนทีเราไว้ใจ จะไม่มคี นอืนรู้
เรืองของเรากับเจ้าก่อนถึงเวลาทีสมควร"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 0

"ขอบพระทัยเพคะ... ฝ่ าบาททรงงานมาทังวัน พรุง่ นีก็

ต้องตืนไปว่าราชการเช้าควรจะรีบพักผ่อนนะเพคะ"
"เจ้าไล่เราหรือ? เราคิดถึงเจ้ามาตลอดหลายวันนี วันนีรู้
ว่าเจ้าเข้าวังอยากมาหาแต่เนินๆ ก็ได้แต่ขม่ ใจรอให้ฟ้ามืด
ถึงเวลาลับหูลบั ตาคนแล้วจึงมาพบหน้าเจ้าได้ เจ้าจะใจ
ร้ายไล่เราไปหรือ" เขาเอ่ยตัดพ้อต่อนางเห็นได้ชดั ถึง
ความไม่ถอื ตัวและวางพระทัยอย่างยิง
หญิงสาวใบหูแดงกําก้มซ่อนใบหน้าแสร้งไม่รคู้ วามหมาย
ทีอีกคนขอค้างคืนทีนี "ชายหญิงไม่ควรใกล้ชดิ ยามนี
หม่อมฉันถือว่าผิดธรรมเนียมไปมากแล้ว แต่หากฝ่ าบาท
จะค้างคืนทีนีหม่อมฉันก็ยนิ ดีรบั ใช้ ขอให้ฝ่าบาทบรรทม
บนเตียง หม่อมฉันยินดีจะนอนบนพืนเองเพคะ"
"ฮ่าๆ เจ้าค้างคาวน้อยเจ้าเล่ห"์ ฮ่องอู่เหอตีหัวเราะแล้ว
บีบจมูกนาง "อย่ามาทําหน้าสลดเลย เราไม่แย่งเตียงกับ
เจ้าก็ได้ อีกอย่างพรุง่ นีเจ้ายังต้องร่วมสวดมนต์ หากเรา
ค้างทีนีเจ้าคงไม่มแี รงลุกไปสวดเป็ นแน่"
"ฝ่ าบาทตรัสอะไรเช่นนัน" นางอายจนกัดริมฝีปากสีแดง
สดนันลงลึก ฮ่องเต้เห็นหญิงถูกกระเซ้าจนหน้าแดงก็ยงิ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 1

ชอบพระทัย จูบลงบนหัวนางคราวหนึงก่อนจะลุกขึน
"หากขาดเหลืออะไรก็ให้บอกแก่นางกํานัล อย่าให้ตวั เอง
ต้องลําบาก"
"เพคะ"
"ส่วนถ้าคิดถึงเรา รอให้ฟ้ามืดพรุง่ นีเราจะมาพบเจ้าอีก"
เขาจุมพิตบนหน้าผากนางผะแผ่วแล้วถอยห่างไป หลิว
จ้าวเว่ยหลุบตาลงตําก่อนจะช้อนมองคนทีจ้องนางอยู่
อย่างมีความหมาย
"หม่อมฉันจะรอเพคะ"
"หืม..."
"เพราะตังแต่ยามนีหม่อมฉันก็เริมคิดถึงฝ่ าบาทแล้ว"
"จ้าวเว่ย"
"เพคะ"
"...." พอได้ฟังคําพูดนางเขาก็อยากเอ่ยคํานันออกมา แต่
พอคิดว่าอยากเห็นนางขวนขวายใช้มารยาล่อลวงตนก็
เปลียนเป็ นรอยยิมจางๆ แล้วเดินจากไป
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 2

หลิวจ้าวเว่ยมองตามฮ่องเต้อู่เหอตีไปจนสุดสายตา
กระทังประตูถูกปิ ด
หญิงสาวยกมือข้างขวาขึนกดบนอกซ้าย เพือระงับหัวใจที
เต้นกระหนําเสียจนยากจะควบคุม
*
เมือการสวดมนต์ขอพรเริมต้นมาได้สามวัน ลีกุย้ เฟย
ได้มาขอเข้าเฝ้ าฝ่ าบาททีตําหนักเฉียนชิงเพราะอยากถาม
ข่าวของอันอ๋อง แต่พอมาถึงขันทีกบ็ อกนางว่าฮ่องเต้
เสด็จไปทีห้องเลียงนก
ลีกุย้ เฟยจึงตามไปขอเข้าเฝ้ าทีนัน แต่พอไปถึงแค่หน้า
ห้องซุนกงกงก็เข้ามาขวาง "ถวายพระพรพระสนม"
"กงกงไม่ทราบข้าจะขอเข้าเฝ้ าฝ่ าบาทได้หรือไม่?" นาง
คิดว่าฝ่ าบาทอยูท่ ห้ี องเลียงนกย่อมแปลว่าไม่ได้ทรงงาน
ราชกิจอยู่ ดังนันการขอเข้าเฝ้ าคงไม่ใช่เรืองยาก แต่ซุน
กงกงกลับหลุบตาประสานมือตอบอย่างเสียไม่ได้
"ต้องขออภัยพระสนม ฝ่ าบาททรงมีรบั สังไว้ ห้ามใคร
รบกวนทังสินพ่ะย่ะค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 3

"แม้แต่ขา้ หรือ?" นางมุน่ คิวแปลกใจ ซุนกงกงนิงไปวูบ

หนึงก่อนจะพยักหน้า
"หากพระสนมมีธุระอันใดถ้าไม่เป็ นความลับสามารถแจ้ง
แก่กระหม่อม กระหม่อมจะรีบกราบทูลฝ่ าบาทให้พะ่ ย่ะ
ค่ะ"
"ไม่นบั ว่าเป็ นความลับอันใด เพียงแต่อยากถามข่าวคราว
ของอันอ๋องเท่านัน เขาออกเดินทางไปเป็ นเดือนแล้วข้า
อดห่วงไม่ได้"
"เป็ นเรืองนี รอมีโอกาสหม่อมฉันจะกราบทูลฝ่ าบาทให้...
ครังนีคงต้องรบกวนให้พระสนมกลับไปก่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"เอาเถอะๆ" ลีกุย้ เฟยไม่ดอดึื ง นางมักทําตัวว่านอนสอน
ง่ายต่อหน้าฮ่องเต้อยูแ่ ล้ว จึงไม่คดิ วางอํานาจบาตรใหญ่
บังคับให้คนเข้าไปทูลรายงาน หญิงสาวหมุนตัวจะกลับแต่
พอก้าวออกมาไม่กก้ี าวกลับได้ยนิ เสียงหัวเราะของสตรี
แว่วมาจากด้านใน
ร่างแบบบางของพระสนมชะงัก ดวงตาพาดแววกร้าววูบ
หนึงก่อนจะก้าวต่อราวกับไม่มสี งใดเกิ
ิ ดขึน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 4

ซุนกงกงถอนหายใจโล่งอกขณะมองตามลีกุย้ เฟยเสด็จ
ออกจากตําหนักไป
"ใครอยูด่ า้ นในกับฝ่ าบาท?" เมือก้าวออกมาจากตําหนัก
ลีกุย้ เฟยก็ให้นางกํานัลเรียกขันทีรบั ใช้ของตําหนักเฉีย
นชิงมาถาม
"ทูลพระสนมเรืองนีกระหม่อมไม่รจู้ ริงๆ พ่ะย่ะค่ะ"
"ฝ่ าบาทไม่โปรดให้คนเข้าไปในห้องเลียงนกนัก ทีผ่านมา
มีแค่ขา้ ฮองเฮา เสียนเฟย กับจิงเจาอี ...เมือคืนฝ่ าบาท
พลิกป้ ายตําหนักไหน?"
"เป็ นหนิงกุย้ เหรินเพคะ" ซีเซียงรายงานผูเ้ ป็ นนาย
ลีกุย้ เฟยขมวดคิวฉับ หนิงกุย้ เหรินเข้าวังว่าปี กว่าแล้ว
นางได้ถวายงานเรือยๆ นานๆ ครัง ความโปรดปรานไม่
นับว่าหวือหวาแม้แต่น้อย เรืองความงามก็ไม่ได้โดดเด่น
หากฝ่ าบาทจะโปรดปรานถึงขันเอาอกเอาใจคงทําไป
ตังแต่นางเริมเข้าวังใหม่ๆ แล้ว จะรอมาป่ านนีทําไมกัน
"ไม่ใช่นางแน่... ช่วงนีฝ่ าบาทโปรดปรานใครเป็ นพิเศษ
หรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 5

"ไม่มนี ะเพคะ ทีผ่านมาหม่อมฉันก็รายงานแก่พระสนม

ตลอด หากมีสงใดผิ
ิ ดสังเกตพระสนมคงทราบแล้ว"
ลีกุย้ เฟยตวัดสายตาไม่พอใจ "ให้คนไปสืบมาใกล้ถงึ เวลา
สําคัญอย่าให้มพี วกตัวปั ญหามาขวางทางหลางเอ๋อร์ของ
ข้าได้" ถ้าเป็ นพวกสนมทีไร้ภูมหิ ลังก็แล้วไป กลัวก็แต่
พวกขุนนางเจ้าเล่หฝ์ ่ ายสกุลเหลียวจะหาทางส่งหญิงงาม
มาล่อลวงฝ่ าบาทให้คล้อยตาม เช่นนันนางก็เสียเปรียบ
แล้ว
หยูซนิ ซินก้าวนําขบวนนางกํานัลกับขันทีกลับตําหนักห
ยงเยว่ดว้ ยใจทีมีแต่ความระแวง ในขณะทีคนในห้องเลียง
นกกลับไม่รตู้ วั เลยว่าตนถูกหมายหัวเสียแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยกําลังมองค้างคาวทีกําลังห้อยหัวตัวเองอยูใ่ น
กรงสีทองด้วยอารมณ์ทบอกไม่
ี ถูกนัก... ฮ่องเต้ผนู้ ดูี จะรัก
นกทุกชนิดไม่แบ่งแยกสายพันธุจ์ ริงๆ กระมัง
"แม้แต่คา้ งคาวฝ่ าบาทก็ยงั เมตตา นีช่าง..."
ฮ่องเต้ตรัสพลางสรวล "ข้าเลียงไว้เป็ นเพือนเจ้า ไม่ด ี
หรือ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 6

หญิงสาวมองค้อนอีกฝ่ าย "หม่อมฉันไม่ใช่คา้ งคาวจริงๆ

เสียหน่ อย ถึงฝ่ าบาทเลียงค้างคาวไว้หม่อมฉันก็พดู กับ
มันไม่รเู้ รืองหรอกนะเพคะ"
"ไม่รเู้ รืองรึ? ทําไมข้าฟั งมันรูเ้ รืองเล่า" เขาแสร้งทําเงียหู
ฟั งใกล้ๆ กรง "อะไรนะ เจ้าว่าแม่นางผูน้ งดงามมากหรื
ี อ?
งดงามเหมือนเทพธิดาเลยหรือ"
"ฝ่ าบาทก็..." หญิงสาวขวยเขินจนหน้าแดงทีถูกหยอกล้อ
นางกัดริมฝี ปากกระเง้ากระงอดเดินหนีชายหนุ่มไปอีก
ทาง
ในห้องนีมีกรงนกอยูน่ บั ร้อยแต่กลับสะอาดมาก คงเพราะ
ขันทีผดู้ แู ลทํางานกันหนักเป็ นแน่ นางไปหยุดหน้ากรง
เหยียวสีนําตาลตัวหนึง พอเห็นนางมันตีปีกพับๆ บินเข้า
มาเกาะคอนใกล้มอื นาง ดูแล้วเชืองมาก
"เหยียวตัวนีเชืองยิงนัก ไม่ดุรา้ ยอย่างทีเคยเห็นข้างนอก"
"เจ้าตัวนีมันบินมาตกในวังเอง นับว่าบังเอิญยิงนัก พอข้า
แตะตัวมันมันก็ไม่บนิ หนีทงยั ั งเกาะแขนข้าแน่น ดังนันข้า
จึงเลียงมันไว้" ฮ่องเต้อู่เหอตียืนซ้อนอยูด่ า้ นหลังร่างเล็ก
ขณะทีเอ่ยเล่าความเป็ นมาของมันให้หญิงสาวฟั ง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 7

"นันคงเพราะมันมีวาสนาจะได้รบั ใช้โอรสสวรรค์ บารมี

ของฝ่ าบาทแม้แต่สตั ว์เดรัจฉานยังรับรูถ้ งึ ไม่กล้าดือดึงกับ
พระองค์ ...ในห้องนีมีนกมากมายนัก แต่มทิ ราบตัวไหน
คือตัวโปรดของฝ่ าบาทหรือเพคะ?"
"ตัวโปรดหรือ?" ชายหนุ่มเลิกขนง เขาเลียงนกไว้มาก ไม่
เคยคิดว่าโปรดตัวไหนเป็ นพิเศษ "ข้าไม่โปรดตัวไหน แต่
มากทีสุดทีมีอยูค่ งเป็ นพวกนกแก้ว นกพวกนีมีหลายสีทงั
ยังฉลาดมาก บางตัวถ้าฝึกให้ดกี พ็ ดู ได้ดว้ ย เจ้าเล่าชอบ
นกชนิดไหนเป็ นพิเศษ ข้ายกให้เจ้าไปเลียงดีหรือไม่?"
จ้าวเว่ยส่ายหน้าพลางหัวเราะ "ขอบพระทัยเพคะ แต่นกที
หม่อมฉันชอบ ฝ่ าบาทคงไม่ม"ี
"หืม" เขาโอบรัดเอวนางเข้ามาชิด "มีสงใดในใต้
ิ หล้านีที
ฮ่องเต้อย่างข้าจะหามาไม่ได้ ไหนเจ้าลองว่ามาสิ เป็ นนก
หายากชนิดไหน"
หญิงสาวยิมวางมือลงบนอกเขาเบาๆ "เป็ นนกยูงเพคะ
แต่เป็ นนกยูงสีทองทังตัว" นางเคยฝั นถึงนกยูงสีทองที
เยืองย่างอยูใ่ นป่ า มันทังงดงามและดูหยิงผยองมาก ดู
แล้วให้รสู้ กึ หลงใหลชืนชม แต่ไม่อาจครอบครองได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 8

"นกยูงสีทอง ของอย่างนันคงมีแต่ในตํานานเสียแล้ว" เขา

วางคางลงบนหัวนางขณะทีโอบนางไว้ "แต่หากวันใดข้า
ได้พบ ข้าสัญญาจะยกให้เจ้าดีหรือไม่"
"เป็ นพระกรุณายิงแล้วเพคะ"
*
การสวดมนต์ของวันนีเสร็จเมือยามเซิน หลังจากนันฝ่ า
บาทให้คนมาตามนางไปทีห้องเลียงนกพอออกมาอีกครัง
ฟ้ าก็มดื เสียแล้ว อาเจินกระวนกระวายรอนางอยูป่ ากทาง
ไปอารามเทียนเซียน พอเห็นผูเ้ ป็ นนายเดินถือโคมกลับ
มาถึงได้โล่งใจ
"เหตุใดออกมารอมืดๆ ตามลําพัง หากเจองูเงียวเขียวขอ
จะทําอย่างไร?" จ้าวเว่ยอดไม่ได้ทจะเอ็
ี ดสาวใช้คนสนิท
"บ่าวเป็ นห่วงคุณหนูนเจ้
ี าคะ แต่คุณหนูปลอดภัยกลับ
มาถึงวางใจได้" อาเจินยิมเอ่ยเอาใจ ทังสองเดินคูก่ นั เพือ
กลับไปทีเรือนพัก
"ห่วงอะไรกัน ทีนีวังหลวงไม่ใช่รงั อสรพิษทีไหนสักหน่อย"
จ้าวเว่ยหัวเราะมองสาวใช้ทพยายามประจบเพราะไม่
ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 8 9

อยากถูกดุดา่
"อย่างไรก็แปลกทีแถมยังมีแต่คนแปลกหน้าเต็มไปหมด
คุณหนูงะ---"
"คุณชายเนีย" เห็นอาเจินหยุดพูดไปดือๆ จ้าวเว่ยถึงหัน
ไปมองตามนางจึงเห็นเนียเถียนชิงทีเดินมาจากอีกทางมุง่
หน้ามาเจอกันพอดี
"คุณหนูหลิว" เขาประสานมือคาราวะอย่างเหมาะสม
"ฟ้ ามืดแล้วคุณชายยังไม่ออกจากวังอีกหรือเจ้าคะ?" หญิง
สาวถามอย่างแปลกใจ พวกขุนนางหากไม่ใช่ทฮ่ี องเต้
เรียกพบเป็ นพิเศษส่วนใหญ่จะต้องออกจากวังก่อนเวลา
ปิ ดประตู
"เมือวานได้ยนิ ฝ่ าบาทตรัสว่าพระองค์ได้เชิญไต้ซอื เปี ยน
โหม่วมาสวดมนต์ขอพรทีอารามเทียนเซียน วันนีข้าเลย
แวะมาคาราวะแล้วอยูส่ นทนาธรรมกับเขา เพียงแต่กว่า
เขาจะออกจากกักตัวก็ยามเซินแล้ว พอพูดจากันนานเข้า
จึงเลยเวลาฟ้ ามืดมานานขนาดนีถึงได้ลากัน น่าขายหน้า
ยิงนัก" เนียเถียนชิงเล่าด้วยนําเสียงสุภาพ ไต้ซอื เปี ยน
โหม่วเป็ นนักบวชชือดังของทางใต้ ซึงเป็ นหนึงในนักบวช
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 0

ชือดังนับสิบทีฝ่ าบาทเชิญมาร่วมสวดมนต์ครังนี
พวกนักบวชจะพักอยูท่ ห้ี องรับรองในตําหนักดารา ดังนัน
แม้ฮ่องเต้จะเชิญแขกมามากเพือร่วมสวดมนต์เสริมชะตา
เมือง แต่ดา้ นเรือนพักของสามัญชนกลับมีเพียงหลิวจ้าว
เว่ยทีเข้าพักเท่านัน
"เป็ นไต้ซอื เปี ยนโหม่ว ข้าได้พบท่านในอารามตอนทีสวด
มนต์แล้ว นับว่าเป็ นนักบวชทีน่าเลือมใสยิงนัก"
"คุณหนูหลิวคงจะกลับเรือนพักกระมัง ต้องกักตัวสวด
มนต์นานถึงสีสิบเก้าวันนับว่าลําบากคุณหนูแล้ว ข้าต้อง
เป็ นตัวแทนของชาวบ้านขอบคุณคุณหนูทเป็ ี นตัวแทน
ราษฎรเข้าร่วมพิธนี "ี
"ไม่นบั ว่าลําบากอะไร ข้าเป็ นสตรีน้อยนักจะได้รบั ใช้
บ้านเมือง อะไรทีช่วยได้ขา้ ย่อมยินดีชว่ ย"
"คุณหนูหลิวมีจติ ใจสูงส่งช่างเป็ นวาสนาของราษฎร...
เวลาไม่เช้าแล้วข้าต้องขอตัวก่อน"
"แล้วพบกันใหม่คุณชายเนีย"
"แล้วพบกันใหม่" ต่างฝ่ ายต่างประสานมือค้อมกายสังลา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 1

ตามมารยาท ทําราวกับเป็ นคนผ่านทางกันอย่าง

แนบเนียน
อาเจินมองตามแผ่นหลังของเนียเถียนชิงแล้วถอนหายใจ
เฮือก
"เจ้าถอนหายใจทําไมกัน?"
"ก็ดูคุณชายเนียสิเจ้าคะ เป็ นสุภาพบุรุษถึงเพียงนีช่างน่า
เสียดายนัก มิใช่คราวก่อนทีพบกัน เขาก็ไปคุยธรรมะกับ
พระในอารามหย่งเหอหรอกหรือ ดูท่าแล้วคงยังตัดขาด
จากวัดวาไม่ได้ แต่จําใจต้องสึกมา"
"จําใจสึกหรือ เจ้าหมายความว่าอย่างไร มิใช่เขาอยากรับ
ใช้บา้ นเมืองถึงตัดสินใจมาสอบขุนนางหรือ?"
"นันก็เรืองหนึงเจ้าคะ แต่ขา่ วลือหลังๆ มานีได้ยนิ ว่า
เพราะเขาเป็ นบุตรชายคนสุดท้ายของสกุลเนียถึงต้องสึก
ออกมา"
"บุตรชายคนสุดท้าย?"
"ใช่เจ้าค่ะ สายเลือดคนสุดท้ายของสกุลจะปล่อยให้ออก
บวชอยูไ่ ด้อย่างไรกันเจ้าคะ อีกอย่างเขายังต้องแบกภาระ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 2

มีลกู สืบสกุล หากยังบวชเป็ นพระจะมีลกู ได้อย่างไร อุ๊บ!"

อาเจินรีบปิ ดปากตัวเองเพราะนึกขึนได้ว่าพวกนางอยู่
ในช่วงต้องสํารวมกายวาจา การพูดเรืองมีลกู เช่นนีดูไม่
เหมาะยิง แต่พอเห็นผูเ้ ป็ นนายไม่วา่ อะไรนางจึงพูดต่อ
"เขาลือกันว่าตามจริงคุณชายเนียอยากจะบวชตลอดชีวติ
เจ้าค่ะ แต่เพราะแบกภาระต้องสืบวงศ์ตระกูลถึงจําใจสึก
ออกมาเป็ นเพศฆราวาส เพือจะได้แต่งงานมีลูกขยาย
กิงก้านสาขาตระกูลเนียให้กลับมามันคงอีกครัง บ่าวถึง
บอกว่าน่าสงสาร ดูแล้วคุณชายยังฝั กใฝ่ ในทางธรรมมาก
แต่ตดิ ขัดทีความกตัญ "ู
"ผูช้ ายไม่มบี ุตรนับว่าอกตัญ จู ริงๆ" หลิวจ้าวเว่ยพึมพํา
อาเจินพยักหน้าเห็นด้วยแต่ไม่ได้สงั เกตว่าสีหน้าของหลิว
จ้าวเว่ยเปลียนไปไม่น่ามอง
นางกับเนียเถียนชิงนับว่ามีความสัมพันธ์คลุมเครือกันอยู่
จากทีพูดจากันคราวก่อนเขาเองดูจะมีใจให้นางไม่น้อย
ทังใส่ใจเรืองของนางมาก จ้าวเว่ยไม่เคยคิดเรือง
ความสัมพันธ์กบั คนทีอยูน่ อกแผนการแก้แค้น แต่พอได้
ยินอาเจินพูดขึนนางก็ตระหนัก
เนียเถียนชิงมีใจให้นาง จากทีเขาเอ่ยปากเรืองกําจัดอัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 3

อ๋อง ไม่แน่ เขาอาจถึงขันคิดจะแต่งกับนางในอนาคตหาก

ยังคงความสัมพันธ์เช่นนี
เขาในฐานะทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเนีย...
นางจะแต่งให้เขาได้อย่างไร นางไม่อาจทําร้ายเขา ไม่ว่า
จะชาติกอ่ นหรือชาตินนางล้
ี วนติดค้างความช่วยเหลือของ
เขา
หญิงสาวจิกปลายเล็บเข้ากลางฝ่ ามือ ความเจ็บแปลบไม่
อาจลดทอนความกังวลใจ
ก่อนหน้านีนางคิดน้อยเกินไปถึงได้กล้าหยอกเอินต่อปาก
ต่อคําในเรืองทีไม่ควรกับเขา ช่างเป็ นการกระทําทีโง่เขลา
นัก
หลิวจ้าวเว่ยพยายามข่มใจให้สงบแม้จะรูส้ กึ ขมฝาดอยูใ่ น
อกเมือคิดถึงความจริง
นางกลืนความอึดอัดลงคอก่อนจะเตือนตัวเอง
นางอยากสนับสนุนเขาให้สมกับความดีทเขามี
ี ต่อนางใน
ชาติกอ่ น แต่นัน...
หลังจากนีหากเขาไม่พูดออกมา นางจะถือว่าไม่รบั ไม่รสู้ งิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 4

ใดทังสิน
ทําเป็ นหูหนวกตาบอดไปเสีย แม้สุดท้ายจะต้องดูเขาแต่ง
กับผูอ้ นื ก็ดกี ว่าเป็ นคนทีทําลายเขาเองกับมือ...
*
จวนสกุลหลิวเข้าสูย่ ามวิกาล ตามทางเดินจุดตะเกียง
เพือให้แสงสว่าง มีฝู่ ทหลิ
ี วจ้าวเว่ยสังให้อยูด่ แู ลเรือน
จัดการเดินตรวจตราความเรียบร้อยรอบเรือนจิวฮวาอีก
รอบก็สงให้
ั พวกบ่าวไปพักผ่อน ก่อนทีนางจะหลบมุมยืน
อิงแสงตะเกียงคลีกระดาษจดหมายทีเพิงได้รบั ออก
เป็ นจดหมายจากต้าขงคูห่ มันของนาง เขามาถึงถงเยียน
แล้วและอยากนัดหมายให้นางออกไปพบ
แม้จะสงสัยว่าเหตุใดคู่หมันอยากให้นางออกไปอย่างลับๆ
แต่เพราะความโหยหาคิดถึงทําให้มฝู่ี ยนิ ดีทจะได้
ี พบคน
รักจนลืมระวังตน
หญิงสาวอ่านข้อความในจดหมายอีกครังก็พบั เก็บ นาง
เอาผ้าขึนโพกหัวปิ ดบังหน้าตาแอบหาทางออกจาดจวน
ทางประตูหลัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 5

มีฝู่ ตรงไปยังตรอกทีต้าขงระบุไว้ในจดหมายพอถึงเรือนที
มีโคมรูปวัวเป็ นสัญลักษณ์นางก็เปิ ดประตูเข้าไปด้านใน
ทว่ารูส้ กึ ถึงความเงียบผิดปกติ
"ต้าขงท่านอยูห่ รือไม่ ต้า อือ!" นางตกใจตาเบิกโพลงเมือ
ถูกคนปิ ดปากนางจากด้านหลังก่อนจะลากเข้าไปด้านใน
มีฝู่ พยายามดินรนก่อนจะถูกโยนเข้าไปในห้องหนึง
นางเจ็บไปทังสะโพกก่อนจะเห็นต้าขงนอนหมอบอยูบ่ น
พืนข้างกัน บนใบหน้าเขามีรอ่ งรอยบาดแผล "ต้าขง! นี
มันอะไรกัน!? ทําไมสภาพเจ้าถึงเป็ นเช่นนี!?"
"มีฝู่ ชว่ ยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย พวกเขาจะฆ่าข้า"
นางหันไปดูชายฉกรรจ์หา้ คนทียืนล้อมพวกตนอยูด่ ว้ ย
ความตระหนก "พีชายนีมันเรืองอะไรกัน เหตุใดไม่คอ่ ย
พูดค่อยจาต้องลงมือถึงเพียงนี" มีฝู่ มองใบหน้าทีบวมชํา
ของต้าขงหัวใจก็รว่ งไปอยูท่ ตาตุ
ี ่ม
"พวกทีเป็ นหนีแล้วไม่คนื ก็ตอ้ งโดนอย่างนี"
"เป็ นหนีรึ เป็ นหนีเท่าไหร่กนั ทําไมต้องลงมือกันด้วย"
"สองพันตําลึง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 6

"อะไรนะ!?"
"มีฝู่ เจ้าต้องช่วยข้านะ ไม่งนข้
ั าตายแน่ๆ"
"เจ้าไปติดหนีพวกเขาได้อย่างไร หรือว่าเจ้าเล่นพนัน"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่!" ต้าขงสันหัวแทบหลุด "เพราะพวกเขา
เพราะพวกเขา..."
ต้าขงละลําละลักอธิบายจนฟั งแทบไม่ได้ศพั ท์ มีฝู่ จบั
ใจความได้ว่าระหว่างกลับเมืองหลวงคณะละครของพวก
เขาได้แวะแสดงเพือหาเงินตามเมืองรายทางมาเรือยๆ
ระหว่างนันได้เข้าพักทีโรงเตียม เกิดเรืองผิดพลาด ต้าขง
ไปชนกับคนใหญ่คนโตทีพักทีนันเช่นกัน ทําให้ของขวัญที
คนใหญ่คนโตเตรียมจะเอาไปมอบให้ญาติผใู้ หญ่เสียหาย
ของชินนันมีราคามากถึงสองพันตําลึง
"หากพวกเจ้าไม่ยอมตกลงใช้หนี ข้าจะตัดนิวเขาวันละนิว
หากนิวมือหมดก็จะตัดนิวเท้า หากยังไม่ได้คนื อีกก็จะตัด
แขนตัดขาไปจนถึงตัดคอมันเสีย"
"ไม่นะพีชายๆ เงินมากมายขนาดนันพวกเราจะหาได้
อย่างไรรวดเร็วขนาดนี ยังไงก็ขอเวลาให้พวกเราหน่อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 7

เถอะนะ"
"ขอเวลาให้พวกเจ้าหนีหนีน่ะสิ"
"ไม่นะพีชาย พวกเราจะชดใช้ให้แน่ๆ หรือไม่กใ็ ห้เรา
ทํางานชดใช้ให้ท่านเพือล้างหนีดีหรือไม่" ต้าขงกลัวจนตัว
สัน
"ใช่ พีชายให้พวกเราทําอะไรก็ได้ แต่อย่าทําร้ายพวกเรา
เลย"
พวกชายฉกรรจ์สบตากันเมือได้ยนิ คําพูดมีฝู่ "เจ้าจะยอม
ทําอะไรก็ได้งนรึ
ั ?"
"ข้า..." นางลังเลแต่มองต้าขงทีมองตนด้วยความหวังแล้ว
ก็ได้แต่กลืนนําลาย "ใช่ ขอแค่ไม่ให้ขา้ ไม่ขายตัวข้าก็ยนิ ดี
ทําทุกอย่าง"
"ดี เจ้านายของข้ามีงานให้เจ้าทําพอดี"
พอได้ยนิ มันพูดแบบนันมีฝู่ กร็ วู้ า่ ตนโดนวางกับดักเสีย
แล้ว...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 8

แสนชัง
# 42. ลอบกัด

ในตําหนักคุนหนิงเหลียวฮองเฮานังอยูห่ น้ากระจก ปล่อย

ผมสยายยาวเต็มแผ่นหลังขณะทีค่อยๆ หวีเรียงเส้นไป
พร้อมกับความคิดทีโผบินไปไกล
นางผ่านความเยาว์วยั มานานแล้ว นานจนเกือบลืมว่าเมือ
แรกปั กปิ นนางก็เคยถูกขนานนามว่าเป็ นหญิงงามคนหนึง
ของถงเยียน แม้ไม่ได้หยาดเยิมชวนตราตรึงอย่างหยูซนิ
ซิน แต่นางขึนชือว่าเป็ นสตรีทเพี
ี ยบพร้อมทีสุด
ทังชาติตระกูลสูงส่ง กริยามารยาทเหมาะสม ทังมีฝีมอื ใน
ทุกศาสตร์ทสตรี
ี ชนสูั งรําเรียน นับว่าเป็ นว่าทีลูกสะใภ้ท ี
ตระกูลใหญ่ทวถงเยี
ั ยนหมายตา แต่ยามนันเหตุการณ์ใน
วังพลิกผันฉุกละหุก สุดท้ายนางถูกเลือกเข้ามาเป็ น
ฮองเฮาต้องแต่งเข้าวังโดยไม่ทนั ตังตัว
อายุสบิ ห้าเท่านัน ในวัยทีกําลังผลิแย้มความสาวความ
สดใส แต่พอต้องเป็ นฮองเฮา นางไม่อาจสนใจความงาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 2 9 9

จนเกินไป ไม่อาจสดใสจนเกินไป ไม่อาจร่าเริง ไม่อาจยิม

แย้มตามใจอยากได้ดว้ ยซํา เพือตําแหน่งนีนางต้องวางตัว
ให้น่าเกรงขามและน่าเชือถือ นันคือการทีนางต้องวางตัว
แก่กว่าวัย
กลับกันพวกสนมทีเข้าวังมาไม่ตอ้ งกังวลเรืองการวางตัว
เท่านาง แต่ละคนล้วนสรรหาวิธเี พิมพูนรักษาความงาม
และแต่งกายให้โดดเด่นสดใสเพือเอาพระทัยฝ่ าบาท
ดังนันสตรีทดูี เคร่งขรึม จืดชืด และน่าเบืออย่างนางจึง
กอดไว้ได้แค่ศกั ดิศรีเท่านันเพือปลอบประโลมความเย็น
ชาในวังหลังนี
"ฮองเฮาเพคะ" นางกําลังเข้ามาหยุดยืนด้านหลังนาง
"มีอะไร?" หวีในมือนางชะงัก ดวงตาหงส์ปรายมองผูม้ า
ใหม่
"ข่าวดีเพคะ มีขา่ วว่าองค์ชายสีกับอันอ๋องล้อมปราบปี ศาจ
เซืยจือสําเร็จแล้ว กําลังจะเดินทางกลับถงเยียนเพคะ"
"ลูกข้าจะกลับมาแล้วหรือ ดียง"
ิ ฮองเฮาวางหวีลงแล้วหัน
ไปถามด้วยดวงตาเป็ นประกายก่อนจะประนมมือ
"ขอบคุณพุทธองค์ททรงเมตตา
ี ไป ไปทีห้องพระ ข้าจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 0

สวดมนต์"
"เพคะฮองเฮา"
ร่างบอบบางของเหลียวฮองเฮาลุกขึนเดินเตรียมจะเดิน
ออกจากห้องแต่กร็ งฝีั เท้าไว้ "ตําหนักหยงเยว่รขู้ า่ วแล้ว
กระมัง ป่ านนีหยูซนิ ซินคงรูส้ กึ เหมือนเสือติดปี ก ...ส่งคน
ไปสืบให้แน่ชดั ว่าใครเป็ นคนจัดการปี ศาจนันกันแน่ ขอ
อย่าให้เป็ นอันอ๋องเลย"
เหล่านางกํานัลพากันก้มหน้าลงทําราวกับไม่ได้ยนิ คําพูด
ของฮองเฮา นางเอ่ยจบก็คว้าเอาสร้อยประคําเดินออกไป
ทันที
*
ตําหนักหยงเยว่ได้ขา่ วแล้วจริงๆ ลีกุย้ เฟยรูส้ กึ หัวใจพอง
โตอย่างยิง คราวนีโอรสของนางสร้างผลงาน ทังยังเป็ น
นิมติ อันดีสาํ หรับการก้าวขึนเป็ นว่าทีฮ่องเต้
"ส่งคนออกไปบอกบิดาข้า ...พรุง่ นีให้คนของเขาเริมถวาย
ฎีกาเรืองแต่งตังรัชทายาทอีกครัง คราวนีควรกดดันให้
หนักกว่าทีผ่านมา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 1

"เพคะพระสนม" ซีเซียงยิมกว้างขานรับ
"รอหลางเอ๋อร์กลับมา ตอนนันฝ่ าบาทต้องพระราชทาน
รางวัลให้เขา ถ้าพวกขุนนางทํางานได้ดคี งกดดันพระองค์
จนตังรัชทายาทได้พอดี"
"พระสนมแล้วองค์ชายสีเล่าเพคะ"
ลีกุย้ เฟยยิมหวานแต่กลับไปไม่ถงึ ดวงตา "นันขึนอยูก่ บั
วาสนาของเขาแล้ว ไม่แน่หากวาสนาน้อยเขาอาจจะไม่ได้
เหยียบถงเยียนอีกชัวชีวติ "
"หม่อมฉันเข้าใจแล้ว" นางกํานัลคนสนิทก้มหน้าลงอย่างรู้
ความ
*
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ข่าวหลังจากทีสวดมนต์รอบเช้าจบ
เรืองทีสององค์ชายปราบปี ศาจได้สะพัดไปทัวทังในวัง
นอกวัง ดูแล้วคงมีคนคอยประพือความดีความชอบนีให้
โด่งดังเพือสร้างชือให้องค์ชายของตน
"อันอ๋องกลับมาคราวนีคงได้รบั พระราชทานรางวัล
มากมาย ทังยังมีหน้ามีตาขึนไปอีก คุณหนู..." อาเจิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 2

กังวลใจนัก คุณหนูของนางคิดจะงัดข้อกับเชือพระวงศ์
หากเป็ นเชือพระวงศ์ทไร้ี อํานาจก็แล้วไป นีเป็ นเชือพระ
วงศ์ฝ่ายชายทีมีสทิ ธิในบัลลังก์มากทีสุดผูห้ นึง ดูอย่างไรก็
อันตรายเหลือเกิน
"บ่าวรูว้ า่ ไม่เหมาะจะพูดแต่เรืองนีอันตรายนัก"
เห็นอาเจินสีหน้าไม่สดู้ หี ลิวจ้าวเว่ยจึงยิมอบอุ่นปลอบโยน
นางวางจอกชาลงเบาๆ แล้วเอ่ยปาก"เจ้ากังวลอันใด ข้า
ไม่ใช่คนแรกทีจะใช้ดาบแทงเขา ก่อนหน้าข้ายังมีผอู้ นที ื
จะลงมือกับเขาอีก"
"คุณหนูหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ?"
"หมายความว่าเจ้าไม่ตอ้ งกังวลเกินไป เพราะข้ารูต้ วั ว่า
เพียงลําพังตัวข้าไม่มอี าํ นาจอะไรจะไปสันคลอนเขา
ดังนันจึงต้องยืมมือผูอ้ นที
ื เล่นงานเขาได้เสียก่อน... กว่าที
ข้าจะลงดาบด้วยตัวเอง ตัวเขาก็จะมีแผลสาหัสเหวอะหวะ
อยูแ่ ล้ว"
"ถ้าเป็ นเช่นนันก็ดเี หลือเกินเจ้าค่ะ"
"คนทีจวนได้สง่ ข่าวอะไรมาหรือไม่?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 3

"ไม่มนี ะเจ้าค่ะ"
"อืม อย่างนันก็ชา่ งเถอะ อีกไม่กวัี นก็ตอ้ งกลับไปร่วมพิธ ี
ไหว้บรรพชน ถึงตอนนันมีอะไรค่อยพูดคุยกันก็ไม่
เสียหาย"
"ห่วงก็แต่คุณชายหก ไม่รวู้ ่าคนพวกนันจะฉวยโอกาสคิด
ชําระความกันเขาตอนทีคุณหนูไม่อยูห่ รือไม่"
"ต่อให้มคี นอยากทําก็มใิ ช่เรืองง่าย บิดาข้าหลิวเฉียนเขา
ไม่ใช่หวั หลักหัวตอ ปี นป่ ายมาอยูใ่ นกรมอากรได้ฝีมอื เขา
ไม่ใช่น้อยๆ จะแตะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา ไม่
เท่ากับควักดวงใจเขาออกมาหรือ อีกอย่างยามนีข้าเข้าวัง
สถานการณ์ไม่แน่ชดั ถ้าพวกเขาบุ่มบ่ามเล่นงานหลิว
หาน หากราชวงศ์ให้ความสําคัญกับข้าจริง พวกเขาย่อม
กังวลจะถูกข้าเล่นงานคืนหลังออกไป"
"แบบนีแปลว่าคุณชายหกจะปลอดภัยใช่ไหมเจ้าคะ"
"ยามนีไม่นบั ว่าน่าห่วง" หลิวจ้าวเว่ยเช็ดมุมปากตัวเอง
อย่างประณีต "ระหว่างทีรอข้าร่วมสวดมนต์เจ้าคงเบือ
หน่ายไม่น้อย แต่วงั หลวงนีไม่ใช่ทๆี เจ้าเหมาะจะออกไป
เพ่นพ่าน อย่างไรต้องระวังตัวไว้ให้ด"ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 4

"เรืองนันบ่าวทราบดีเจ้าค่ะ อีกอย่างวังหลวงกว้างใหญ่จน
บ่าวกลัว ถึงเบือหน่ายอย่างไรก็ไม่กล้าออกไหนหรอกเจ้า
ค่ะ บ่าวกลัวหลง"
"อดทนเอาหน่อย รอออกจากวังข้าจะให้เจ้าไปเทียวให้ทวั
เมือง"
อาเจินหัวเราะคิก รีบเอ่ยประจบ "ไม่ตอ้ งเทียวทัวเมือง
หรอกเจ้าค่ะ แค่ขออาหารอร่อยๆ ก็พอแล้ว"
"ได้ รอออกจากวังแล้วไปกินทีเหลาอาหารกัน ทังเจ้าแล้ว
ก็บ่าวคนอืน" ชาตินความสุ
ี ขของนางคงมีได้แค่การกินอยู่
ให้สขุ สบายตามอําเภอใจ ดังนันการตามใจปากและเลียง
ดูบ่าวไพร่ขา้ งกายให้อมหนํ
ิ าจึงเป็ นเรืองหรรษาทีสุดแล้ว
สําหรับนาง
"ดีเหลือเกินเจ้าค่ะ"
"เอาล่ะเตรียมช่วยข้าแต่งตัว ต้องเข้าอารามแล้ว"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
*
ในตําหนักบูรพาของแคว้นซือฟั ง องค์รชั ทายาทฮูเจียเล่อ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 5

เพิงเสด็จกลับเจ้ามาในตําหนัก หน้ากากสีทองถูกถอด
ออกเผยใบหน้าคมเข้มหน้าเกรงขาม ดวงตาดุดนั กวาด
มองนางเหล่ากํานัลทียกอ่างนํากับผ้าซับพระพักตร์เข้ามา
รอต้อนรับ
"ฝ่ าบาท ผ้าซับพระพักตร์เพคะ"
ตาเหยียวตวัดมองใบหน้าเกลียงเกลาของนางกํานัลทียืน
เรียงกันจนมาหยุดอยูบ่ นใบหน้าพิลาสลําเกินใครของสตรี
ผูห้ นึงในแถว
เขาชีนิวทีนาง "เจ้า มาเช็ดหน้าให้ขา้ "
"เพคะฝ่ าบาท" หญิงสาวก้มหน้าซ่อนอมยิมเล็กน้อยก่อน
จะขยับมาหยิบผ้าชุบนําหมาดๆ แล้วเข้าใกล้องค์ชายฮู
เจียเล่อ
"จําได้วา่ ข้าพาเจ้ามาเมือไม่นานมานี"
"เป็ นพระเมตตาขององค์รชั ทายาททีช่วยเหลือหม่อมฉัน
จากเหตุรา้ ยและให้เข้ามารับใช้ในตําหนักบูรพาเพคะ"
นางทูลตอบเสียงหวาน องค์ชายนักรบใช้นวเชยคางของ
ิ
นางให้เงยหน้าขึน เขาพิศมองใบหน้างดงามนันอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 6

ละเอียด
"ความงามโดดเด่นแปลกตา เจ้าทําให้นางกํานัลด้านหลัง
ดูมวั หมองยิงนัก"
หญิงสาวตกใจรีบค้อมกายถอยหนีราวกับมีความผิด
"หม่อมฉันมิบงั อาจ"
"มิบงั อาจอะไรกัน ข้าชมเจ้าก็ควรขอบคุณ"
"ขอบพระทัยเพคะองค์รชั ทายาท"
"เจ้าชืออะไร?"
"หม่อมฉันชือเซียโหลวเพคะ"
"เซียโหลวงันรึ ...ดี วันนีร้อนเกินไป เจ้ามาช่วยข้า
อาบนํา"
"เพคะ?"
"ไม่ได้ยนิ ทีข้าสังหรือ" ฮูเจียเล่อปรายตามองนางอย่างไม่
พอพระทัย
"ได้ยนิ เพคะ รับด้วยเกล้าเพคะ" หญิงสาวสะดุง้ รีบค้อม
กายรับคําทันที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 7

รัชทายาทฮูเจียเล่อโบกมือให้คนหลีกทางก่อนจะเดิน
นําเข้าไปด้านใน เซียโหลวลังเลใจเล็กน้อยสุดท้ายก็ยอม
เดินตามเข้าไปด้านใน
นางกํานัลช่วยถอดฉลองพระองค์ออก ร่างกายสูงใหญ่
กํายําทีเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลปรากฎให้เห็น เหล่า
หญิงสาวในห้องต่างก็หน้าขึนสีแดงเรือกับเรือนกายดิบ
เถือนขององค์ชายทหาร
องค์ชายฮูเจียเล่อก้าวลงไปในสระสรงทีนําถูกเตรียม
เอาไว้แล้ว เขากวักมือให้เซียโหลวเข้ามาปรนนิบตั ิ
เซียโหลวก้าวเข้าไปนังลงทีขอบสระด้านหลังองค์รชั
ทายาท "หม่อมฉันจะขัดพระวรกายถวายนะเพคะ"
"อืม"
หญิงสาวค่อยๆ บรรจงปรนนิบตั จิ นครบทุกขันตอน องค์
ชายหลับพระเนตรนิงปล่อยให้นางจัดการไปตามใจ
กระทังนางหยุดมือเขาจึงคว้าแขนนางดึงลงมาในนํา
"ว๊าย!" หญิงสาวตกใจและเอียงอายจนใบหน้าแดงซ่าน
องค์รชั ทายาทก้มลงใกล้ใบหน้านางแล้วสูดกลิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 8

"ตัวเจ้าหอมเหมือนกลินดอกไม้"
"กลินนีรบกวนฝ่ าบาทหรือไม่เพคะ"
"ไม่ ข้าชอบ"
"หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ"
"ใบหน้าของเจ้านีชวนให้บุรุษหวันไหวจริงๆ" เขาลูบ
ใบหน้างดงามของนางอย่างอ้อยอิง "ชวนตะลึงมอง
เท่าไหร่กไ็ ม่พอ ใครเห็นก็คงนึกรักได้ไม่ยาก"
"ฝ่ าบาท..."
"ไปเปลียนชุดเถอะ เจ้าเปี ยกหมดแล้วเดียวจะไม่สบาย
เอาได้"
เซียโหลวลังเลทีจะตอบรับ องค์ชายตรัสชมนางทุกถ้อยคํา
แต่สายตากลับไม่หวานจับใจเหมือนคําพูด มองลึกลงไป
แล้วกลับทําให้นางหวันใจ
"ไปสิ"
"เพคะฝ่ าบาท" นางค้อมกายรับคําแล้วขึนจากสระ
เมือห้องสรงเหลือเพียงชายหนุ่มตามลําพัง แววตาทีข่ม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 0 9

ซ่อนไว้ของฮูเจียเล่อก็แปรเปลียนไปเป็ นความเยือกเย็นที
ชวนให้คนมองหนาวเหน็บถึงกระดูก
เขาก้มมองมือทีเพิงสัมผัสใบหน้างดงามพิลาสของหญิง
สาว "เซียโหลว... เซียโหลว ฮ่าๆ" เขาพึมพําแล้วหัวเราะ
อย่างบ้าคลังก่อนจะหยุดกะทันหัน ทังยังแผ่ไอสังหาร
ออกมาจนกดดันผูค้ นด้านนอก
ในห้วงความคํานึงมีความทรงจําทีเวียนวนไกลกว่าหนึง
ชาติภพ
ชายหนุ่มเหม่อลอยไปครูห่ นึง
"จ้าวเว่ย... ชาตินีข้าจะชดใช้ให้เจ้าเอง"
*
การทีหลิวจ้าวเว่ยไม่อยูใ่ นจวนทําให้หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ
ปลอดโปร่งมาก นางกับมารดาเล็งเห็นว่านีเป็ นโอกาสดี
หากหลิวจ้าวเว่ยออกมาจากวังต้องมีชอเสีื ยงดีงามเพิมขึน
ไปอีก พวกนางจึงไม่อาจอยูเ่ ฉยๆ
หลังจากวันบวงสรวงชือเสียงของหลิวจ้าวอวีไม่ดนี ัก แต่
ผ่านมานานเข้าเรืองเริมซาลง คราวนีสองแม่ลกู จึงคิด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 0

หาทางสร้างชือให้หลิวจ้าวอวีอีกครัง ประจวบกับใกล้
เคารพบรรพชน เจินฮุย่ เหมยเลยให้หลิวจ้าวอวีเสนอเรือง
ทําบุญกับคนยากไร้ตอ่ ฮูหยินผูเ้ ฒ่า เพือสร้างกุศลแด่
บรรพบุรษุ
หลิวจ้าวอวีออกไปบริจาคอาหารและเสือผ้าเครืองนุ่งห่มที
โรงทานอยูห่ ลายวัน ก่อนจะเกิดเรืองมีรถม้าชนคนใน
ตลาดนางจึงรีบลงไปช่วยขอทานทีโดนชนต่อหน้าผูค้ น
มากมาย พาขอทานผูน้ นไปหาหมอทั
ั งยังมอบอาหารกับ
ยาให้ เป็ นทีชืนชมของชาวบ้านมาก
ไม่เพียงเท่านันหลิวจ้าวอวีได้เอาทรัพย์สนิ ส่วนตัวร่วม
บริจาคเพือบูรณะอารามเก่า แล้วให้คนออกไปประโคมถึง
ความใจดีอ่อนโยนของนาง ทําให้ทวทั ั งเมืองมีแต่เสียงชืน
ชม
"เจ้าบอกว่าท่านอ๋องปราบปี ศาจเซียจือได้แล้ว กําลังจะ
กลับมางันหรือ?" หลิวจ้าวอวีตาโต หันไปจ้องเสียวชิงที
เข้ามารายงานด้วยความตืนเต้น
"เจ้าค่ะคุณหนู ตอนนีข่าวกระจายไปทังเมืองแล้ว"
"ดีจริงๆ โชคดีทท่ี านแม่ให้ขา้ สร้างชืออีกครัง..." หญิงสาว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 1

พึมพําอย่างพอใจ การจะไปถึงตําแหน่งพระชายาได้อย่าง
น้อยนางจะต้องไม่มชี อเสี
ื ยงเสียหายเป็ นทีรังเกียจ ยิงถ้ามี
ชือในด้านดียงเป็
ิ นหน้าเป็ นตาให้ราชวงศ์ได้คนก็จะยิงเห็น
ว่าเหมาะสม
ยามนีหลิวจ้าวอวีกลายเป็ นชือของสตรีผนู้ ่ารักอ่อนโยนทัง
ยังใจบุญกับคนยากไร้ ถือว่ามีชอเสี
ื ยงด้านดีไม่น้อย ยิง
ผสมโรงโดยให้คนโหมกระพือข่าว นางจึงกลับมาเป็ นดวง
จันทร์ขาวผูบ้ ริสุทธิกลางใจของใครต่อใครได้อกี ครัง
*
เจาฉุนเซวียทียามนีขาขวาเป๋ จนท่าเดินดูน่าสมเพชกําลัง
นังก้มหน้าอยูใ่ นกระโจมพักของอันอ๋อง
"อย่างไรก็ตอ้ งฉลอง ข้ามีเหล้าดีอยู่ เสด็จพีอย่าปฎิเสธ
เลย" องค์ชายสีอู่เหวินเจาทีเพิงบุกเข้ามาในกระโจมของ
พระเชษฐาตรัสอย่างร่าเริง ไม่รบั รูส้ ายตาดูแคลนของอัน
อ๋องเลยแม้แต่น้อย
"ยามนีสําคัญคือกลับไปถวายรายงานเสด็จพ่อ จะมัวมา
ฉลองอยูไ่ ด้อย่างไร" อันอ๋องรําคาญองค์ชายสีทีดู
สถานการณ์ไม่ออก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 2

"เสด็จพีอย่าเคร่งครัดนักเลย ลําบากเหนือยยากกันมา
หลายวัน ยามนีภารกิจถือว่าลุลว่ งแล้วให้คนได้พกั กินดืม
กันสักหน่อย นับว่าเป็ นการแสดงพระเมตตานะพ่ะย่ะค่ะ"
อันอ๋องมององค์ชายสีอย่างชังใจ "เช่นนันก็จดั เลียงพวก
ทหารตามใจเจ้า แต่พรุง่ นีเราจะออกเดินทางกันแต่เช้า
อย่าให้เสียฤกษ์"
"เสด็จพีทรงมีพระเมตตายิงนัก" องค์ชายสียิมร่าประสาน
มือคํานับพีชาย
"เจ้าจะดืมก็ไปดืมกับคนสนิท ข้าล้าแล้วคิดจะนอนพักเอา
แรงสักหน่อย"
"เสด็จพีจะไม่ดมกั
ื บข้าหรือ... เช่นนีข้าขอตัวก่อนนะพ่ะย่ะ
ค่ะ"
"ไปเถอะ"
อันอ๋องมองตามหลังองค์ชายสีทีออกจากกระโจมไปแล้ว
ชักสีหน้า "ไอ้เด็กปากไม่สนกลิ
ิ นนํานม"
เจาฉุนเซวียก้มหน้างุดทําเป็ นไม่รบั รูค้ วามชิงชังระหว่าง
สองพีน้อง "ฝ่ าบาท นกพิราบสือสารจากสกุลหยูสง่ ข่าว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 3

มาแล้ว ยามนีทางนันกําลังจะกดดันเรืองตังรัชทายาทอีก
ครัง"
"ดี" อันอ๋องกระชับเสือคลุมของตน "อย่างนีตอนกลับ
เข้าถงเยียนยิงต้องทําให้ผคู้ นตะลึง"
"กระหม่อมทราบแล้ว" เจาฉุนเซวียรับคํา
"เจ้าออกไปเถอะ"
"พ่ะย่ะค่ะ" เจาฉุนเซวียลุกขึนค้อมหลังก่อนจะลากขาขวา
ทีเป๋ หักและยังเจ็บทุกครังทีเดินออกจากกระโจม
เมือพ้นออกมาดวงตานิงสงบก็พลันเปลียนเป็ นแววตาลํา
ลึก เขาหยุดยืนอยูห่ น้ากระโจมพักของอันอ๋องก่อนจะมอง
ไปทางกลุ่มทหารทีกําลังเลียงฉลองกันเสียงดังเฮฮา
ชายหนุ่มคิดจะกลับไปทีกระโจมตัวเองแต่กลับปะทะเข้า
กับกลินแปลกชนิดหนึง หากไม่ทนั สังเกตคงไม่มใี ครใส่ใจ
เพราะกลินนันคล้ายดอกไม้ป่า แต่เจาฉุนเซวียไม่ใช่มา
เป็ นเหมินเค่อของอันอ๋องได้เพราะโชคช่วย ความรูข้ อง
เขามีความกว้างไกลครอบคลุมหลายแขนง ดังนันทันทีท ี
ได้กลินก็รวู้ า่ เป็ นพิษ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 4

พิษชนิดนีทําให้คนมีอาการมึนเมาเหมือนดืมเหล้าและ
นอนหลับสบาย หากใช้ในทางทีดีสามารถช่วยอาการนอน
ไม่หลับได้ แต่ในค่ายพักเช่นนี การนํามันมาใช้ยอ่ มไม่ใช่
เรืองดีแน่
มีใครบางคนคิดลอบกัดกันเสียแล้ว...
วูบหนึงเจาฉุนเซวียคิดอยากจะกลับเข้าไปเรียนอันอ๋อง
แต่พอก้มลงมองขาทีเป๋ ของตนแววตาก็พาดความอาฆาต
เขาจ้องประตูกระโจมแล้วตัดใจเดินกลับไปทางทีพักของ
ตน
โดยไม่เอ่ยปากเตือนใครทังสิน
*
หลังยามเซินนักบวชและชีทงหมดเสร็
ั จสินการสวดมนต์
ของวันนันต่างทยอยกันออกจากอารามเหล่าลูกศิษย์จะ
เข้ามาประคองนักบวชอาวุโสออกไปด้วยท่าทางสํารวม
ช่วงเวลาจากนีเป็ นช่วงทีนางจะได้พบกับฮ่องเต้ เขามักจะ
พูดคุยพลอดรัก ชอบกอดหอมหรือจูบนาง ใกล้ชดิ กันอยู่
ครูใ่ หญ่กอ่ นจะปล่อยให้นางกลับมาทีเรือนพัก แต่การ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 5

แอบนัดพบกับหลิวจ้าวเว่ยทุกเย็นนีไม่ได้เกียวอะไรกับ
การพลิกป้ ายของเขา
ทุกคืนเขายังไปค้างกับเหล่าสนมในวังหลังเพือไม่ให้ใคร
ผิดสังเกต หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจเรืองเหล่านัน เพียงแต่
ช่วงเวลาทีอยูก่ บั เขาได้พยายามทีจะทําให้เขาหลงใหล
ผูกพันกับตนให้มากทีสุดเท่าทีจะทําได้กพ็ อ แม้จะ
คลืนเหียนรังเกียจแค่ไหนนางก็อดกลันแสดงออกมาได้
อย่างแนบเนียน
ทว่าคืนนีนางนอนไม่หลับ อาเจินนอนไปแล้วแต่หลิว
จ้าวเว่ยกลับยังไม่งว่ ง อาจเพราะกิจวัตรซําๆ ซากๆ
ค่อนข้างน่าเบือหน่ายและไม่ได้ออกแรงทําสิงใดมากนัก
ในวังแห่งนี ดังนันนางจึงเลือกจะออกจากเรือนมายืนดู
พระจันทร์เงียบๆ
มองพระจันทร์จากวังหลวงดูแล้วดวงเล็กยิงนัก เทียบกับ
ตอนทีอยูอ่ ารามท่ามกลางป่ าเขา ทีนันพระจันทร์ดวงใหญ่
ราวกับว่ามันอยูใ่ กล้จนสามารถจับเอาไว้ในมือ
หญิงสาวยืนนิงรับสายลมเย็นๆ รูส้ กึ ผ่อนคลายไม่น้อยเมือ
อยูต่ ามลําพัง นางเดินวนอยูบ่ นถนนหน้าเรือนพักที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 6

เชือมต่อกับอารามเทียนเซียน
"พรึบ!" เสียงนกโผบินทําให้หญิงสาวหันไปมอง เห็นนก
ตัวสีเทาบินพุง่ ออกจากอารามมุง่ หน้าตรงมาผ่านหัวนาง
ไป
หลิวจ้าวเว่ยย่นคิว นางหรีตามองประตูอารามทีแง้มออก
เล็กน้อย คล้ายเห็นแสงเทียนด้านในส่องประกายไหววูบ
อยู่ หญิงสาวแปลกใจ นางยกตะเกียงในมือขึนค่อยๆ เดิน
ด้วยระมัดระวัง อารามในยามวิกาลเช่นนี ไม่เหมาะทีจะมี
คนด้านในแน่ เหตุใดประตูจงึ ปิ ดไม่สนิท
หญิงสาวค่อยๆ แง้มประตูเปิ ด ประตูอารามบนบานใหญ่
และหนัก เสียงของมันยามค่อยๆ เคลือนทําให้จา้ วเว่ย
รูส้ กึ วังเวง นางเปิ ดแค่พอให้ตนเองเข้าไปได้ ก่อนจะยก
ตะเกียงขึนนําหน้า ค่อยๆ มองสํารวจไปทัว
ยามนีในอารามมีเทียนมากมายทีถูกจุดเอาไว้ตลอดทังคืน
ถือเป็ นการสร้างกุศลชนิดหนึง ดังนันภายในจึงไม่ได้มดื
สนิท นางหันมองไปทัวแล้วไม่พบอะไรจึงทําท่าจะวางใจ
กลับออกไป
พรึบ!
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 7

เป็ นนกอีกครัง! คราวนีเป็ นเหยียวสีนําตาล หลังคาของ

อารามนันสูงมาก เจ้าเหยียวจึงบินวนอยูไ่ ด้อย่างอิสระ
หลิวจ้าวเว่ยตกใจจนผงะ กลัวสัตว์นักล่าจะโฉบลงมาจิก
นาง ตะเกียงในมือหลุดหล่นลงพืน นางก้าวถอยขณะที
สายตายังจ้องเจ้าเหยียวทีบินวนอยูบ่ นหัวนางคล้ายจะ
หยังเชิง
"กรี--- อุ๊บ!" หญิงสาวกรีดลันเมือถอยหลังชนเข้ากับใคร
บางคน แถมฝ่ ายนันยังเอือมมาปิ ดปากนางไม่ให้สง่ เสียง
"ข้าเองๆ ข้าเอง" หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ เรียกสติ
ตนเองก่อนจะเห็นว่าคนตรงหน้าคือเนียเถียนชิง เขากอด
นางเอาไว้ในอ้อมแขนพลางลูบหัวปลอบใจ
"ท่าน!" นางตกใจกลัวแล้วจริงๆ อดไม่ได้ทจะส่
ี งค้อนให้
เขาวงใหญ่
"เพิงรูว้ ่าเจ้ารูจ้ กั กลัวเหมือนกัน" เขาเอ่ยปากล้อเลียน
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึกเพือสงบสติกอ่ นจะขืนตัวออก
จากอ้อมแขนของเขา เนียเถียนชิงชักสีหน้าวูบกับท่าทาง
ห่างเหินอย่างจงใจของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 8

"ท่านมาอยูท่ นีี ได้อย่างไร?"

"ด้านหลังพระประธานมีกลไกนําไปสูเ่ ส้นทางลับใต้ดนิ "
เขาตอบอย่างไม่ปิดบัง หลิวจ้าวเว่ยจําได้ว่าเขาเคยพูดถึง
เรืองเส้นทางลับอยูบ่ า้ งจึงไม่ตดิ ใจสงสัยอะไร
"แล้วเหตุใดถึงมาทีนี?"
"ข้ามีขา่ วทีเจ้ารอ เลยคิดจะมาแจ้งเจ้า"
"ข่าวอะไรหรือเจ้าคะ?"
"จะให้ขา้ บอกทีนีหรือ ไม่แล้งนําใจไปหน่อยหรือ?"
หลิวจ้าวเว่ยชะงัก นางเพิงตัดสินใจว่าตนควรจะวางตัว
สงวนท่าทีและห่างเหินกับเขาให้มากขึน ดังนันจึงไม่อยาก
อยูก่ บั เขาตามลําพังนานๆ แต่ดแู ล้วกว่าแผนการจะบรรลุ
คงไม่อาจหลีกเลียง
"จะมีทหารเดินยามผ่านมาทุกครึงชัวยาม อีกไม่ถงึ หนึง
เค่อก็คงมาถึง พูดจากันทีนีคงไม่เหมาะ อย่างไรเชิญ
คุณชายตามข้าไปทีเรือนพักก่อนเถิด"
"ด้วยความเต็มใจยิง" เขายิมกริมเอามือไพล่หลังก้าวตาม
นางอย่างพอใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 1 9

หญิงสาวแอบพาคนเข้ามาในเรือนพักได้แล้วก็ลากเขา
ตรงไปทีห้องนอนตนเอง ก่อนจะชะโงกหน้าไปดูนอกห้อง
อย่างระแวดระวังให้แน่ใจว่าไม่มใี ครเห็น
"เจ้าต้องระแวงถึงเพียงนันเลยหรือ?"
"ข้าไม่รวู้ า่ ฮ่องเต้สงให้
ั คนจับตาดูขา้ หรือไม่"
"ไม่มหี รอก หรือต่อให้มยี ามนีก็ไม่มแี ล้ว" เขาถือวิสาสะนัง
ลงบนเก้าอีแล้วจัดการรินชาให้ตวั เองอย่างสบายใจ
หลิวจ้าวเว่ยมองคนพูดอยูอ่ ดึ ใจหนึงก็เข้าใจว่าอีกฝ่ ายจะ
สืออะไร
เนียเถียนชิงก้มมองกระดานหมากทีเล่นค้างไว้บนโต๊ะแล้ว
ถาม "เจ้าเล่นหมากด้วยหรือ?"
"ทีนีน่าเบือนักจึงเล่นฆ่าเวลาไปอย่างนัน... ท่านรีบพูด
ธุระของท่านมาเถิด"
"จะใจร้อนไปใย เล่นไปคุยไปก็ได้" เขาว่าแล้วเทกระดาน
หมากเดิมทิง ก่อนจะผายมือให้นาง "เจ้าก่อนเลย"
หลิวจ้าวเว่ยจ้องเขาอย่างไม่พอใจ แต่อกี ฝ่ ายไม่หยีระ ถ้า
นางไม่เริมวางหมากก็ดวู า่ วันนีเขาคงไม่ยอมเอ่ยปาก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 0

หญิงสาวจึงหยิบหมากดํามาเริมวาง เนียเถียนชิงเองก็เริม
เดินหมากของตัวเอง
"อย่างทีเจ้าเดาไว้คราวก่อน ขบวนเสด็ของสององค์ชาย
เกิดเรืองจริงๆ"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ แล้วชะงักเล็กน้อย "มิใช่ว่าปราบปี ศาจ
เสร็จสินเตรียมเดินทางกลับแล้วหรือ?"
"ใช่ แต่เรืองเพิงเกิดเมือช่วงคํานีเอง"
"มีใครได้รบั บาดเจ็บบ้าง"
"องค์ชายสีได้รบั บาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนอันอ๋อง... ดูเหมือน
จะถูกฟั นเข้าทีแขน สาหัสไม่น้อยเลย"
"เป็ นฝีมอื คนในตําหนักเฉียนชิงหรือไม่?" หากเป็ นฝีมอื
ฮ่องเต้เรืองนีย่อมเป็ นไปตามทีนางคิด
เนียเถียนชิงวางหมากแล้วพยักหน้า ฮ่องเต้สง่ คนไปเล่น
งานขบวนเสด็จจริงๆ
หลิวจ้าวเว่ยดวงตาวาวโรจน์ "ดียง"
ิ
"พรุง่ นีเช้านีคงเป็ นข่าวใหญ่ไปทังเมือง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 1

"นันยิงดี" หญิงสาวยิมกว้าง "ตามทีข้าขอให้ทา่ นหาทาง

วางยาในตําหนักอ๋องนัน จะเรียบร้อยใช่หรือไม่?"
"เจ้าคิดจะซําแผลเขางันหรือ?" เนียเถียนชิงมองหมากบน
กระดานแล้วถามเรียบๆ
"ท่านช่วยได้หรือไม่เล่า"
"เรืองแผลนันข้าไม่สงสัย แต่ยาอีกอย่างทีเจ้าอยากให้เขา
กินนี เพืออะไรกัน"
ยาบํารุงสําหรับการมีลกู ของบุรุษนันค่อนข้างเป็ นสูตรลับ
ในหมูแ่ พทย์ เพราะบุรษุ ส่วนใหญ่มใี ครบ้างอยากจะ
ยอมรับว่าตนไร้วาสนาเรืองเช่นนี แต่สาํ หรับผูช้ ายทีมีลกู
ยากแล้วคิดจะพึงพาแพทย์ยาเช่นนีนับว่ามีคา่ มาก แต่
หลิวจ้าวเว่ยจะให้อนั อ๋องดืมยาเพือบํารุงเชือพันธุไ์ ปทําไม
"ตามทีข้าเข้าใจ ยาส่วนใหญ่ลว้ นมีพษิ สามส่วน หากรับ
มากเกินไปล้วนไม่ใช่ผลดี" โฉมสะคราญระบายยิมเหียม
"นันก็จริง"
"ขอแค่ทา่ นให้เขากินมันให้ได้กพ็ อ ทีเหลือจากนีข้าจะเป็ น
คนจัดการเอง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 2

"เช่นนันก็ตามใจเจ้า"
ทังสองเงียบลง ในหัวของหญิงสาวคลีแผนการสารพัด
อย่างทีต้องจัดการหลังจากนีออกมาทีละข้อ ขณะทีดวงตา
ยังจับจ้องกระดานหมากอย่างเหม่อลอย นานทีเดียวกว่า
หญิงสาวจะรูส้ กึ ว่าตนจวนจะแพ้สาํ หรับหมากกระดานนี
แล้ว
ภายใต้แสงตะเกียบทีไหววูบ หลิวจ้าวเว่ยมองบุรุษทีงาม
สง่าราวกับเทพเซียนตรงหน้าแล้วรูส้ กึ ว่าตนควรจะทําให้
บางเรืองชัดเจนเสีย
"ว่ากันว่าวิธกี ารเล่นหมากบอกนิสยั คนผูน้ นได้
ั " หลิว
จ้าวเว่ยมองกระดานหมากตรงหน้าด้วยสายตาลําลึก
หัวใจของนางรูส้ กึ ว่าตนดําดิงลงสูห่ ว้ งของความเหน็บ
หนาวอย่างไม่รตู้ วั
"เช่นนันเจ้าคิดว่านิสยั ของข้าเป็ นเช่นไร?" เนียเถียนชิง
กระตุกมุมปาก วางหมากลงอีกเม็ดแล้วถามนาง
"ใจเย็นดูอลุม่ อล่วยพร้อมรุกพร้อมถอย แต่ทว่าความจริง
กลับเด็ดขาด โหดเหียม และปิ ดทางรอดของศัตรูเอาไว้
ทุกทาง เป็ นคนทีมีความมุง่ มันตังใจดีมาก เหมาะสมจะทํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 3

การใหญ่"
"ทําการใหญ่งนรึ
ั ?"
หลิวจ้าวเว่ยเหยียดริมฝี ปากก่อนจะวางหมากในฝั งของ
ตนเอง
"คุณชายเนียข้าขอถาม... ท่านสนใจจะรับบัลลังก์ของ
แคว้นนีเอาไว้หรือไม่?"
ชายหนุ่มเงยหน้าขึนมองนางอยูห่ ลายอึดใจ
"ก่อนหน้านีข้าเคยอ้อมค้อมถามท่านอยูห่ ลายครังแต่
คราวนีคงต้องพูดจาให้ชดั เจน อาจจะระคายหูไปบ้างขอ
คุณชายโปรดอย่าถือสา"
"ดูเหมือนเจ้าอยากให้ขา้ รับมันไว้"
หลิวจ้าวเว่ยหลุบสายตาลงตํา ในอกรูส้ กึ ขมฝาดและไม่
อยากเอ่ยสิงใดต่อไป แต่นางกลับแข็งใจพูดต่อ "ในสายตา
ข้าไม่มผี ใู้ ดสูงส่งเหมาะสมกับบัลลังก์ของแผ่นดินไป
มากกว่าท่าน โหดเหียมก็ดี เมตตาก็ดี ทอดสายตาดูทวั
เมืองหลวง ในใจข้ารูส้ กึ ว่ามีทา่ นเท่านันทีคูค่ วร"
"เจ้าวางข้าไว้ในตําแหน่งนันสินะ" เนียเถียนชิงแค่นเสียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 4

หยัน นางมองว่าเขาสูงส่งถึงเพียงนัน "วางข้าไว้บน

บัลลังก์นน...
ั หากข้ารับแล้วอย่างไร ไม่รบั แล้วอย่างไร"
ฟั งนําเสียงขมขืนห่างเหินของเขา หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ราวกับ
ขอบตาร้อนผ่าวจนต้องกะพริบตาให้ไวอีกนิดเพือไล่นําที
เกือบก่อตัว "หากท่านยินดีรบั ข้าก็ยนิ ดีจะทําทุกอย่าง
เพือให้มนั มาอยูใ่ นมืออย่างเหมาะสม ข้ายินดีจะเป็ น
สะพาน จะเป็ นหินปูทางให้ท่านเหยียบไปสูบ่ ลั ลังก์ทอง
เพียงขอให้ทา่ นจัดการกับพวกเชือพระวงศ์ทตํี าทราม
ทังหมดอย่าให้เหลือรอดไปได้" นางสูดหายใจลึก "แต่หาก
ท่านไม่คดิ จะรับ ข้าก็คงต้องมองหาคนอืน... ข้าเคยถาม
ท่านแล้วว่าท่านคิดอย่างไรกับพวกเชือพระวงศ์สกุลอู่
ท่านยังจําคําตอบได้หรือไม่"
"ย่อมได้"
"ข้าหวังใจอย่างยิงว่าคนทีจะมาแทนทีพวกมันจะเป็ น
ท่าน" หากเขาเป็ นฮ่องเต้ ในวังจะมีสาวงามสามพันนาง
เขาจะสามารถแผ่กงก้ ิ านสาขาของสกุลเนียออกไปได้
อย่างไม่มที สิี นสุด นับว่าได้กตัญ ตู ่อบรรพบุรุษอย่างที
ตังใจแล้ว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 5

"พูดตามตรงข้าไม่เคยสนใจเรืองพวกนี" นัยต์ตาของเนีย
เถียนชิงมีแต่ความว่างเปล่า เขาไร้ซงความกระหายอยาก
ึ
ในอํานาจทีหลิวจ้าวเว่ยอยากจะประเคนให้ "ของเล่นของ
มนุษย์เหล่านีหาได้น่าสนใจอันใดสําหรับข้า"
"ยิงท่านมองมันไร้คา่ ก็ยงแปลว่
ิ าท่านคูค่ วร" คนทีไม่
กระหายในอํานาจย่อมเหมาะสมในสายตานาง
"เจ้าอยากให้ขา้ รับไว้มากเลยสินะ" เนียเถียนชิงมองตา
นาง "เพราะเหตุใดเล่า เพราะเจ้าอยากชดเชยให้ขา้
เพราะอยากใช้ขา้ ปี นป่ ายขึนทีสูง... หรือเพราะต้องการกัน
ข้าออก" เขาจ้องลึกลงไปในจิตใจทียากจะหยังของโฉม
สะคราญ "เจ้าเตรียมการวางเป้ าหมายไว้ให้ขา้ เสร็จสรรพ
วางข้าเอาไว้สงู เหนือใครในใต้หล้า แล้วตัวเจ้าเล่า... เจ้า
วางจุดจบของตนเองเอาไว้ทไหน" ี
"คุณชาย..."
"ข้าไม่สนเรืองทีเจ้าพูดมาแม้แต่น้อย เรืองเดียวทีข้าสนก็
... อึก"
"คุณชาย!" หลิวจ้าวเว่ยตกใจเมือจูๆ่ เนียเถียนชิงก็กุมอก
กระอักเลือดออกมา นางผุดลุกรีบไปถึงตัวเขา "คุณชาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 6

เนีย! คุณชายเนีย!" นางโผเข้าไปประคองเขาทีพ่น

เลือดออกมาไม่หยุดด้วยความตระหนก
หญิงสาวดึงแขนของเขาเพือร่นแขนเสือดูจงึ เป็ นเส้นทุก
เส้นของเขาขึนริวเป็ นรอยสีดําพัวพันกันดูอนั ตรายมาก
หัวใจนางร่วงลงพืนมือไม้สนขณะที
ั พยายามช่วยเขา
"ท่าน ท่านอย่าทําให้ขา้ กลัวนะ" นางลนลานรีบโอบเขาไป
ทีเตียง ใบหน้าซีดจนไร้เลือดฝาดทังคนป่ วยทังคนดู หญิง
สาวลุกเตรียมจะออกจากห้อง "ท่านอย่าเป็ นอะไรนะ ข้า
จะออกไปตามหมอเดียวนี"
"อย่า" เนียเถียนชิงดึงนางไว้
"แต่ทา่ น"
เนียเถียนชิงเค้นเสียงออกจากลําคอ "ไม่เป็ นไร... อาการ
เช่นนีเป็ นเรืองปกติ ขอข้าพักสักครึงชัวยามก็จะดีขน"
ึ
"ปกติหรือ? จะปกติได้อย่างไร!?" คนปกติทไหนกระอั
ี ก
เลือดออกมาด้วยความทรมานเช่นนีแล้วยังบอกว่าเป็ น
เรืองปกติ นีมันบ้ากันไปใหญ่แล้ว!
เขาจับแขนนางไว้ไม่ให้ลุก "เป็ นเพราะฤทธิของหนอนกู่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 7

ในตัวข้า"
"ท่าน..."
"ในกายข้ามีพษิ กว่าร้อยชนิด สิงทียังทําให้ขา้ มีชวี ติ อยูไ่ ด้
ก็เพราะหนอนกู่ทฝัี งเอาไว้ มันกินพิษเหล่านันเป็ นอาหาร
และกดข่มฤทธิของพิษ... เพียงแต่ปีหนึงมันจะตืนขึนมา
สักครัง ปี นีดูจะตืนเร็วกว่าทุกที พลอยทําให้เจ้าตกใจ"
"ทําไม... ทําไมกัน..." นางมองสีหน้าของเขาแล้วนึกถึง
ชาติกอ่ น ยามทีเขาถูกเฆียนจนไร้เรียวแรง ใบหน้าซีด
เผือดราวกับกระดาษเหมือนกัน สภาพเช่นนีของเขาทําให้
นางตกใจกลัวจนลนลานเสียแล้ว
"อย่าร้อง เจ้าจะร้องไปทําไม ข้าสบายดี" แม้แต่หลิวจ้าว
เว่ยก็ยงั ไม่รตู้ วั ว่าตนนําตาร่วงลงมาเป็ นสายแค่มองเขา
เจ็บป่ วยต่อหน้านาง ชายหนุ่มยิมจางยกมือขึนเช็ดนําตา
ให้นางอย่างอ่อนโยน "อย่าร้องเลย นําตาเจ้าข้าเห็นแล้ว
ปวดใจนัก"
นางกุมมือเขาก่อนจะก้มหน้าซบลงสะอืน รูส้ กึ หวาดกลัว
จับใจ "เช่นนันท่านก็อย่าเจ็บอย่าป่ วย พิษ หนอน อะไรก็
ช่าง ท่านเอามันออกมาได้หรือไม่ ข้าไม่อยากให้ท่านต้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 8

ทรมานอยูท่ ุกปี ๆ ท่านบอกว่าไม่เป็ นไรแต่ขา้ รูม้ นั ต้อง

ทรมานมากแน่"
"เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ภายนอกเพียงดูเหมือนสาหัสแต่ความ
จริงไม่ถงึ ขนาดนัน"
"ข้าไม่เชือ" นางกลัว... นางกลัวจะต้องทนมองเขาตายต่อ
หน้านางอีก
ตายโดยทีนางช่วยอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
"เจ้าตกใจเกินไป... เรืองนีเป็ นสิงทีข้าต้องจ่าย"
"ท่านหมายถึงอะไร?"
"การทีข้าจะกลับไปสืบทอดสํานักได้ไม่ใช่เรืองง่าย ข้าเป็ น
คนทีไร้วรยุทธ์ ไม่ได้มฝี ีมอื สูงส่งพอจะสยบนักฆ่าในสํานัก
ใครกันจะยอมก้มหัวให้คนทีอ่อนแอกว่า" ในเมือเขา
ต้องการกุมอํานาจไว้ในมือเขาก็ตอ้ งจ่ายสิงแลกเปลียนที
สมนําสมเนือ ไม่วา่ จะเป็ นการรับพิษกว่าร้อยชนิดหรือฝัง
กูพ่ ษิ ล้วนเป็ นแค่จุดเริมต้นเท่านัน หากสิงเหล่านีเขาทน
รับไว้ไม่ได้ ก็ไม่มที างเลยทีจะกุมอํานาจของสํานักที
โหดเหียมทีสุดเอาไว้ในฝ่ ามือ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 2 9

มีได้ยอ่ มมีเสีย
เพียงแต่เขาไม่เคยคิดจะให้นางรับรูเ้ รืองนี ดันพลาดท่า
เพราะหนอนกูใ่ นร่างตืนก่อนเวลาในปี นี ทําให้นางต้อง
ตกใจเสียแล้ว
นางอยากจะตะโกนว่านางไม่สน นางอยากให้เขาล้างพิษ
เหล่านันเสีย แต่นางรูว้ า่ ตนไม่ได้อยูใ่ นฐานะทีจะคุกคาม
การตัดสินใจของเขาได้ "ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดกี ว่านี
ข้าฟั งทีท่านพูดอย่างไรการใช้พษิ นีก็ผดิ ธรรมดาไปมาก
ท่าน ท่าน..."
"อย่าห่วงเลย" เขายิมลูบหน้านางทีเปรอะเปื อนนําตา
เบาๆ "ข้าไม่เป็ นไร เจ้าอย่าห่วงเลย"
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ใจสัน นางไม่รวู้ า่ ความกลัวมากมายนีมา
จากไหน สัญชาตญาณทีไร้ทมาทํ ี าให้นางร้องไห้ออกมา
อย่างไม่อายเพียงเพราะเห็นความทุกข์ทรมานของเขา
ความรูส้ กึ ทีก่อรวมเป็ นมวลคลืนยักษ์ใหญ่ทไร้ ี ทมาทํ
ี าให้
นางก็ตงตั
ั วไม่ตดิ
ราวกับว่ามันไม่ใช่แค่ความรูส้ กึ ของนางคนเดียว มัน
มหาศาลและถาโถมสับสน แต่ทตีี ความหมายได้ชดั เจนก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 0

คือนางไม่ตอ้ งการให้เขาเจ็บปวดเลยแม้แต่ปลายเล็บ
"ท่านพักเถอะ ข้าจะให้อาเจินไปขอโจ๊กกับนําแกงบํารุง
มา" นางใช้แขนเช็ดหน้าตัวเองทียังเปรอะเปื อนอยูอ่ ย่าง
ลวกๆ นางขยับผ้าห่มขึนคลุมตัวเขาแล้วจัดมุมให้
เรียบร้อยก่อนจะลุกขึนออกไปสังสาวใช้
พอกลับเข้ามาในห้องอีกครังเห็นใบหน้าหล่อเหลาทียามนี
ไร้สเี ลือดหลับตาอยูน่ างก็ได้แต่ยนื นิงจ้องเขา
เห็นความเจ็บป่ วยของเขาแล้ว หลิวจ้าวเว่ยไม่เพียง
ตระหนกและหวาดกลัวจับใจ แต่มนั กลับยิงทําให้นาง
ตัดสินใจเด็ดขาด นางต้องการให้เขามีอํานาจ จะทําให้เขา
สูงส่งกว่าใครในใต้หล้า ให้สมกับความทรมานตลอดสอง
ชาติภพของเขา
ใครจะว่าเลือกทีรักมักทีชังก็ชา่ ง นางนับรวมเขาเป็ นความ
รับผิดชอบของตัวเองไว้แล้ว ดังนันความสูงส่งนับจากนี
ของเขา นางยินดีจะปูทางให้เอง
*
ขบวนเสด็จของสององค์ชายถูกโจมตี!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 1

อันอ๋องได้รบั บาดเจ็บสาหัส!
ข่าวนีแพร่ไปทัวทังเมือง อันอ๋องจากทีต้องนังหลังม้า
เข้าถงเยียนกลับต้องถูกหามเข้าเมืองแทน บรรยากาศคน
ในขบวนนันยําแย่อย่างยิง
ลีกุย้ เฟยได้ขา่ วก็รบี ทูลขอออกไปดูอาการอันอ๋องที
ตําหนักอ๋อง พอมาถึงเห็นบ่าวในตําหนักอ๋องวุน่ วายหาม
ชามเลือดก็เกือบเป็ นลมล้มพับ
"หลางเอ๋อร์ หลางเอ๋อร์ลกู แม่" อันอ๋องนอนเปลือยท่อนบน
อยู่ ไหล่ซา้ ยมีแผลเหวอะขนาดใหญ่ พิษบาดแผลทําให้ตวั
เขาร้อนและสันอยูต่ ลอดเวลา
"พวกเจ้าทําอะไรอยู่ ทําไมยังไม่รบี ช่วยท่านอ๋องอีก!"
"ทูลพระสนมบาดแผลท่านอ๋องสาหัส หากคืนนีพระองค์
ยังไม่ได้สติอาจจะ..." หมอหลวงรีบก้มหัว
"เดรัจฉาน!" ลีกุย้ เฟยหันไปหยินแจกันปาลงพืน "พวกเจ้า
ทังหมดต้องดูแลลูกข้าให้ด ี จงอยูท่ นีี ห้ามใครออกจาก
ตําหนักทังนัน ถ้าลูกข้าเป็ นอะไรไปข้าจะให้พวกเจ้าลง
นรกไปด้วย!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 2

"พระสนมเมตตาด้วย" หมอหลวงเหงือชุม่ แผ่นหลัง

"ยามาแล้วขอรับ" บ่าวทีวิงไปต้มยายกชามกลับมาพอดี
เห็นบรรยากาศในห้องแย่กว่าตอนทีตนออกไปก็ชะงัก
"รออะไร รีบช่วยให้ท่านอ๋องกินยาเร็วเข้า!"
พวกบ่าวรีบเข้าประคองอันอ๋อง ช่วยกันกรอกยาชามนัน
เข้าปากอันอ๋องทีละนิดๆ จนหมดชาม
ลีกุย้ เฟยเห็นสภาพลูกแล้วปวดใจมาก นางย้ายห้องแล้ว
สังให้เรียกคนทีติดตามอันอ๋องเข้ามาหา
คนอืนไม่กล้าออกหน้าเพราะเกรงความพิโรธของลีกุย้ เฟย
จึงมีแค่เจาฉุนเซวียทีเดินลากขามาถวายคํานับ
"เจ้าพูดมา มันเกิดอะไรขึน ใครมันบังอาจมาแตะต้องลูก
ข้า!"
เจาฉุนเซวียประสานมือก้มตํา "ทูลพระสนม เรืองนีเป็ น
ความผิดของกระหม่อมทีไม่เตือนอันอ๋องให้ระวังพระองค์
เพิมขึน ขอพระสนมโปรดลงอาญาด้วย"
"หุบปาก! ข้าถามอะไรก็พูด"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 3

"กระหม่อม... กระหม่อมไม่ทราบว่าเป็ นฝีมอื ผูใ้ ด คืนนัน

จูๆ่ องค์ชายสีก็มาชวนให้ทา่ นอ๋องดืมฉลอง แต่ทา่ นอ๋อง
ทรงปฎิเสธ เลยอนุญาตให้พวกทหารทีติดตามดืมฉลอง
กันแทน"
"ดืมเหล้างันหรือ!?" ดวงตาหงส์ตวัดวูบ
"พอองค์ชายสีออกไป ท่านอ๋องก็ให้กระหม่อมกลับไปพัก
กระหม่อมกลับถึงกระโจม ตอนแรกยังคิดจะดูเอกสารอีก
สักหน่อยแต่จู่ๆ กลับง่วงมาก ....ตืนมาอีกทีกไ็ ด้ยนิ เสียง
คนสูก้ นั มีองครักษ์เงาแค่ไม่กคนที
ี ติดตามท่านอ๋อง
ออกมาสู้ ส่วนทหารคนอืนนันเมามายสลบไสลกันหมด...
องค์ชายสีเพลียงพลําถูกศัตรูตจี นสลบ ท่านอ๋องคิดจะช่วย
แต่ถูกพวกมันรุม พวกองครักษ์เงารับมือไม่ไหวจะพาท่าน
อ๋องถอยหนี แต่คนขององค์ชายสีขวางทางอยูท่ ําให้ลา่ ช้า
... สุดท้ายทรงถูกฟั นทีไหล่ซ้าย"
"ตําช้านัก!" ลีกุย้ เฟยโกรธจนใบหน้าแดงเถือก "ควรเป็ น
ลูกนังสารเลวเหลียวเจากัวทีเป็ นแบบนี ไม่ใช่ลูกข้า!"
เจาฉุนเซวียก้มลงตําคล้ายหวาดเกรงเพือซ่อนรอยยิมสา
แก่ใจเอาไว้ ลีกุย้ เฟยกําหมัดแน่นก่อนจะฉุกคิด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 4

"อู่เหวินเจาบาดเจ็บตรงไหน?"
"องค์ชายสีสลบไปครึงวัน แต่หมอทีตามขบวนเสด็จบอก
ว่าไม่สาหัส เพียงแต่บาํ รุงให้ดกี ห็ ายแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนที
เข้าใกล้ถงเยียนองค์ชายสีก็ฟืนขึนมาจริงๆ ยังทรงม้าเข้า
เมือง..."
เพล้ง! ลีกุย้ เฟยปาจอกชาจนแตกกระจาย
"พวกเดรัจฉาน!" หากบอกว่าเรืองนีไม่เกียวกับองค์ชายสี
หรือฮองเฮา นางไม่มที างเชือ พวกสารเลวตําช้านันกล้า
แตะต้องลูกของนาง นางสาบานจะเอาคืนให้ถงึ กระดูก
"ข้าลงมือช้าไป ทําให้หลางเอ๋อร์ตอ้ งทนทุกข์ทรมานแล้ว
พวกชันตําตระกูลเหลียว พวกมันจะไม่ได้ตายดี"
เจาฉุนเซวียรีบกระเถิบหลบทางเมือลีกุย้ เฟยสะบัด
กระโปรงเดินออกไป เขามองตามแผ่นหลังของนาง
ดวงตาสว่างวาบขึนพร้อมกับกระตุกยิม
คืนนันเขารูถ้ งึ พิษถึงได้รบี กลับกระโจมไปนอน เข้าใจถูก
อยูแ่ ล้วว่าพวกทีลอบเข้ามามีเป้ าหมายคือพวกองค์ชาย
ดังนันพวกเขาจึงปลอดภัยในระดับหนึง ขอแค่ไม่เข้าไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 5

ขวางทางดาบก็ไม่เสียงตาย ดังนันต่อให้รบั รูถ้ งึ การต่อสู้

เจาฉุนเซวียก็แสร้งนอนนิงฟั ง ราวกับมันเป็ นบทเพลงของ
พงไพร
ชายหนุ่มก้มมองขาทีเสียหายของตนก่อนจะแค่นเสียง
หัวเราะ การทีเขายังอยูข่ า้ งอันอ๋องนี เพราะต้องการให้อกี
ฝ่ ายชดใช้กบั สิงทีทําต่อเขา เขาเสียขาไปแล้ว คราวนีเขา
ก็อยากจะเห็นอันอ๋องเสียมือเหมือนกัน
องค์ชายทีพิการ สิทธิในการเป็ นรัชทายาทก็จะน้อยลงไป
อีก
อยากจะเห็นสภาพตอนมันตืนขึนมาเจอว่าแขนข้างนันใช้
การไม่ได้แล้ว สายตาจะเย็นชาไม่แยแสเหมือนตอนทีสัง
โบยเขาหรือไม่!?
เจาฉุนเซวียอยากเห็นยิงนัก!
*
ฮ่องเต้ทรงพิโรธ สังให้คนออกสืบหาคนร้ายทีโจมตีขบวน
เสด็จของสององค์ชายอย่างเอิกเกริก ทรงพระราชทานยา
และหมอหลวงจํานวนมากไปทีตําหนักอันอ๋องซึงมีขา่ วว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 6

อาการบาดเจ็บยังคงสาหัส ป่ านนียังไม่ฟืน
ฮ่องเต้ทรงเป็ นห่วงพระโอรสจนร้อนรนพระทัย สังให้ขนั ที
คอยรายงานอาการของอันอ๋องทุกครึงชัวยาม แม้ทรงงาน
อยูก่ ใ็ ห้เข้าไปรายงานได้เป็ นกรณีพเิ ศษ
ขุนนางต่างสรรเสริญว่าฝ่ าบาทเป็ นพระบิดาทีเปี ยมด้วย
พระเมตตาอย่างยิง
ทว่ายามนีฮ่องเต้ทเปี
ี ยมด้วยพระเมตตาต่อพระโอรสกลับ
โอบโฉมสะคราญนังอยูใ่ นศาลาริมสระบัวใกล้ตําหนักเฉีย
นชิง มือหนึงโอบนางให้เอนกายแนบชิดพิงอกตน ปากก็
คอยรับองุน่ ทีหญิงสาวหยิบมาป้ อน
"ฝ่ าบาท ไม่ทราบตอนนีอาการอันอ๋องเป็ นเช่นไรบ้าง?"
หลิวจ้าวเว่ยพิงหัวกับพระอุระกว้างของฮ่องเต้อู่เหอตี
ทอดสายตาไกลไปมองทิวทัศน์งามสง่าของตําหนักเฉีย
นชิง
"ทําไม เจ้านึกห่วงเขาขึนมาหรือ?" สุรเสียงของฮ่องเต้นนั
ชัดเจนว่าไม่พอใจ หลิวจ้าเว่ยเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย
ก่อนจะวางแปะหัวลงทีเดิม ท่าทางสนิทสนมเป็ นกันเอง
อย่างยิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 7

"ฝ่ าบาททําไหนําส้มแตกแล้วเพคะ"
"หรือไม่จริงเล่า เจ้ายังอาลัยอาวรณ์เขาอยู"่
"ผิดแล้ว เพียงแต่ตอนนีหม่อมฉันยังเป็ นพระคูห่ มันของ
อันอ๋อง อย่างไรก็ตอ้ งถามไถ่ถงึ อาการของเขาบ้างถึงจะ
ถูก คนทังเมืองคงคาดเดากันไปว่ายามนีหม่อมฉันคงเป็ น
ทุกข์อย่างแสนสาหัส" นางดึงมือทีโอบตนอยูม่ าจับเล่น
พระหัตถ์ของฮ่องเต้อู่เหอตีนันงดงามมาก เรียกได้ว่ามือ
ของสตรีในห้องหอบางคนยังต้องอาย
"อีกอย่างเขาเจ็บตัวครังนีนับว่ามีสาเหตุเกียวพันถึงหม่อม
ฉัน อย่างไรก็คงต้องอยากรูบ้ า้ ง"
"ไม่ถงึ ตาย" ฮ่องเต้เอ่ยอย่างไม่ใส่พระทัย หลิวจ้าว
เว่ยถอนหายใจเฮือกกับท่าทางเย็นชาห่างเหินทีเขามีต่อ
พระโอรส
"แบบนันหม่อมฉันก็สบายใจแล้ว" โฉมสะคราญยิมอย่าง
เกียจคร้านก่อนจะหยิบองุน่ ป้ อนเขา
"รอเขาอาการดีขนเราจะให้
ึ ตําหนักดาราประกาศว่าดวง
ชะตาของเจ้าสองคนมีการเปลียนแปลง ทําให้ไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 8

เหมาะสมจะแต่งกันอีก"
"แบบนันหม่อมฉันจะไม่ถูกครหาหรือเพคะ?"
"ไม่ เพราะทังเจ้าและอันอ๋องล้วนมีชะตารุง่ โรจน์ เจ้าเป็ น
เทพธิดาของถงเยียนแล้ว ทังยังเป็ นตัวแทนปวงประชา
ร่วมสวดมนต์ ถือว่ามีฐานะและบารมีสงู ส่ง อันอ๋องเป็ น
เชือสายมังกรแต่เมือผ่านความตายมาทําให้ชะตาโผ
ทะยาน สามีภรรยานันหากชะตาดีทงคู ั ย่ อ่ มเป็ นมงคลยิง
แต่หากดีพอกันทังคูก่ ลับจะสร้างหายนะได้ ชะตาของพวก
เจ้าข่มกันไม่ลง ทําให้อาจจะพบเรืองร้ายๆ ต่อไป"
"ฝ่ าบาท..."
"รอลีกุย้ เฟยได้ขา่ วแล้วมาร้องไห้ขอให้ถอนหมันเจ้า ตอน
นันเราจะตอบรับ ออกราชโองการถอนหมันให้เจ้า แล้วก็
จะแต่งตังเจ้าเป็ นท่านหญิงขันหนึงแทน" นางถูกถอน
หมันนับเป็ นเรืองน่าอับอายสําหรับสตรี แต่เมือได้ยศมา
ชดเชยถือว่าเป็ นการเตือนต่อผูอ้ นถึ
ื งสถานะของนาง ทํา
ให้ไม่มใี ครกล้าครหานางซึงหน้าทังยังต้องเกรงใจนางเพิม
อีกสามส่วน
"ฝ่ าบาทใส่พระทัยแล้ว" หญิงสาวเงยหน้ามองปลายคาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 3 9

ของฮ่องเต้ "แล้วหลังถอนหมัน ฝ่ าบาทคิดจะให้อนั อ๋อง

อภิเษกกับใครหรือเพคะ?"
"ทําไม เจ้าหวงเขาจะแต่งกับสตรีอนงั
ื นหรือ?"
"ฝ่ าบาททรงฟั งหม่อมฉันก่อนสิเพคะ" หลิวจ้าวเว่ยไม่กลัว
ฮ่องเต้จะพิโรธ นางหัวเราะกับท่าทางหาเรืองของเขา
"บิดาของหม่อมฉันคาดหวังกับการแต่งงานของหม่อมฉัน
เอาไว้มาก การได้เกียวดองกับเชือพระวงศ์ถอื เป็ นวาสนา
ของตระกูลหลิวทุกรุน่ หากฝ่ าบาทถอนหมันให้หม่อมฉัน
แล้ว ถึงคนอืนจะไม่พดู อะไรแต่บดิ าคงโทษหม่อมฉันแน่ท ี
สะบันวาสนาของตระกูลหลิว"
"รอเจ้าเข้ามาเป็ นสนมของเราแล้ว บิดาเจ้าจะพูดอะไรได้"
"แล้วก่อนหน้านันเล่าเพคะ ...อย่างไรในเมือฝ่ าบาทจะให้
อันอ๋องอภิเษกอยูก่ ่อนแล้ว หม่อมฉันขอบังอาจทูลขอให้
ฝ่ าบาทแต่งน้องสาวของหม่อมฉันเป็ นพระชายาอันอ๋องได้
หรือไม่เพคะ?"
"น้องสาวของเจ้า?"
"ใช่เพคะ มารดานางเป็ นคนสกุลเจิน ยามนีถือว่าเป็ นบุตรี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 0

ภรรยาเอกอีกคนของตระกูลหลิว ชือเสียงนางก็ดี เป็ นคน

ใจบุญสุนทาน ทนเห็นคนตกทุกข์ได้ยากไม่ได้ มักจะคอย
ช่วยเหลืออยูเ่ สมอ หน้าตาก็น่ารักน่ ามองไปเสียทุกส่วน
ฐานะนางนันไม่ถอื ว่าด้อยกว่าหม่อมฉัน ถ้าหากฝ่ าบาท
ต้องเปลียนตัวเจ้าสาวก็เปลียนเป็ นน้องสาวของหม่อมฉัน
เสีย บิดาจะได้ไม่กล่าวโทษหม่อมฉันทีกุดวาสนาตระกูล
หลิว"
"เราจําได้ว่าเจ้าไม่ได้รกั ใคร่พน้ี องในจวนนัก วันนีพูดคํานี
ออกมา ข้าไม่คดิ ว่าเจ้าเจตนาดีต่อน้องสาวนักหรอก"
ฮ่องเต้เชยคางนางขึนมามองอย่างจับผิด "ยังไม่ทนั เข้า
ฝ่ ายในก็คดิ จะใช้ชอเรารั
ื งแกคนแล้วหรือ?"
"แล้วไม่ได้หรือเพคะ?" หญิงสาวไม่ได้กลัว กลับท้าทาย
สายตาเขา "ในเมือจะได้เป็ นถึงสนมของบุรุษทีสูงส่งทีสุด
ในใต้หล้า หากหม่อมฉันจะยืมบารมีของฝ่ าบาทกลัน
แกล้งคนทีขวางหูขวางตาเสียบ้างจะไม่ได้เชียวหรือ?"
ฮ่องเต้อู่เหอตีจ้องนางนิงอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะระเบิดหัวเราะ
ด้วยความชอบพระทัย "ฮ่าๆ เจ้าค้างคาวน้อยตัวนีช่าง
กล้าจริงๆ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 1

"ฝ่ าบาทไม่รอู้ ะไร น้องสาวของหม่อมฉันคนนันรักปั กใจ

ต่ออันอ๋องอย่างยิง ดังนันนางจึงไม่พอใจหม่อมฉันมา
ตลอด ยามนีหม่อมฉันจะช่วยเชือมวาสนาให้นางกับอัน
อ๋องเสียนางจะได้เลิกวุน่ วายกับหม่อม"
"เป็ นบุตรีภรรยาเอก เป็ นหลานนอกของสกุลเจิน ทังยังมี
เชือสายเดียวกับเจ้า คุณสมบัตเิ หล่านีนับว่าใช้ได้ เอาไว้
เราจะให้คนตรวจสอบประวัตนิ างดู ถ้าเหมาะสมจะให้นาง
แต่งแทนเจ้าก็ไม่มปี ั ญหา"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ฮ่องเต้ตรัสแล้วก็นิงไปครูห่ นึงก่อนจะ
หยัดตัวขึนจูบตรงปลายคางของเขา "ขอบพระทัยเพคะ"
"เจ้าจูบผิดทีแล้ว" ชายหนุ่มสรวลพลางรังท้ายทอยนาง
เอาไว้ "ควรจูบให้ถูกทีเสียก่อน" เขาก้มลงจูบริมฝีปาก
นาง เมือครูเ่ พิงทานองุน่ ลูกใหญ่ รสหวานลําของมัน
ยังแจ่มชัดอยูท่ ปลายลิ
ี น สองหนุ่ มสาวแลกเปลียนรสชาติ
หวานซ่านทีซึมลึกลงไปจนถึงกลางอก
หญิงสาวขยุม้ ชายชุดคลุมมังกรเอาไว้เป็ นหลักเมือรูส้ กึ
ราวกับหมดแรงต้านทาน ชายหนุ่มพลิกนางลงไปนอน
หงายบนพืนตังก่อนจะยันแขนคร่อมนางเอาไว้ กดจูบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 2

ลึกซึงบนหน้าผาก ไล้ลงมาทีปลายจมูกจนถึงริมฝีปากอีก
ครัง
"ฝ่ าบาท..." หลิวจ้าวเว่ยดันอกของฮ่องเต้เอาไว้
"ข้าอยากกลืนเจ้าลงไปทังตัว"
"รอวันหม่อมฉันเข้าฝ่ ายในแล้ว พระองค์จะกลืนอย่างไรก็
ย่อมได้เพคะ"
"ช่างยัวนักนะ" เขาบีบจมูกนางแล้วเอนตัวลงนอนข้างกัน
"ทีจริงหากเจ้าจะทําตัวเป็ นหมาป่ าแอบอิงบารมีเสือ ก็ควร
จ่ายค่าตอบแทนทีสมนําสมเนือให้เรา"
"เช่นนันแล้วหม่อมฉันจะรังแกคนอย่างไรก็ได้หรือเพคะ?"
หญิงสาวพลิกตัวนอนควํามองใบหน้าหล่อเหลาของเขา
"เจ้าอยากทําอะไรอีกเล่า?" เขาเลิกคิวมองหญิงสาวทีดู
เหมือนจะคิดแผนรังแกคนอยูเ่ ต็มหัว
ใบหน้างามพิลาสนันระบายยิมซุกซนออกมาทันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 3

แสนชัง
# 43. ใช้การไม่ได้

"ดูแผลพวกนีสิ ปี ศาจเซียจือยังไม่ทาํ ให้เจ้าต้องเจ็บตัวเท่า

พวกมือสังหาร อันตรายจริงๆ" เหลียวฮองเฮามองสภาพ
องค์ชายสีด้วยความไม่พอใจ "สืบรูห้ รือไม่ว่าใครเป็ นคน
ลงมือ"
"พวกมันไปมาไร้รอ่ งรอย ฝีมอื สูงส่ง องครักษ์ของลูกตาม
ไปได้แต่ครึงชัวยามพวกมันก็หายตัวไปแล้ว"
"ประมาทไม่ได้เลย" ฮองเฮาย่นพระพักตร์มองรอยชําบน
ตัวพระโอรสด้วยความกังวล
"ต้องสืบหาด้วยหรือเพคะ ลูกว่าก็เป็ นฝีมอื พวกตําหนักห
ยงเยว่นนแหละ
ั เผลอๆ ทีอันอ๋องเจ็บหนักครังนีเพราะคิด
จะใส่ความพวกเราเสียละมาก" องค์หญิงเหมยเจียววาง
ถ้วยชาแล้วเอ่ยหยัน "ดีทน้ี องสีดวงแข็ง แต่ไม่รเู้ สด็จพ่อ
จะว่าอย่างไร?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 4

"ฮ่องเต้สง่ หมอกับยาไปทีตําหนักอ๋องมากมาย ดูแล้วให้

ความสําคัญไม่น้อย" เหลียวฮองเฮาเหยียดมุมปาก "แต่
ถ้าอันอ๋องเจ็บหนักจนตายไปเลยละก็ นีกลับจะเป็ นโชค
ทองของเรา ไม่ตอ้ งลงมืออะไรสวรรค์กเ็ ข้าข้าง"
"ภาวนาให้เป็ นอย่างนัน ขอเพียงกําจัดพวกมันได้
ตําแหน่งรัชทายาทต้องเป็ นของน้องชายแน่ ทอดสายตาดู
ทัววังหลวง มีองค์ชายคนใดสูงส่งเทียบเคียงบารมีเจา
เอ๋อร์ได้อกี ขอแค่สนไร้
ิ ขวางหนามพวกนี บัลลังก์กน็ บั ว่า
เป็ นของเจ้าแล้ว"
"เสด็จพีอย่าพูดเลย" องค์ชายสีนิวหน้า รูส้ กึ ว่าพีสาวตน
นันปากเปราะ คิดอะไรก็พดู ออกมาเสียหมด
"กลัวอันใดเล่า... ว่าแต่ไหนๆ ฝ่ ายนันก็สาหัสเพียงนี เรา
จะไม่ยนมื
ื อเข้าแทรกหน่อยหรือ?" องค์หญิงเหมยเจียว
มองเห็นว่านีเป็ นโอกาสในการกําจัดศัตรู หากแฝงตัวส่ง
คนไปซําเติมอันอ๋องเสียหน่อย ฝ่ ายนันอาจจะหายไป
ตลอดกาลทีเดียว
"ระวังปากของเจ้า" เหลียวฮองเฮาเอ็ด "ยามนีเราจะอยูก่ นั
อย่างเงียบๆ อย่าได้พลีผลามทําอะไร รอดูว่าฝ่ าบาทจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 5

จัดการเรืองนีอย่างไรก่อน หากลงมือยามนีอาจกลายเป็ น
ช่องโหว่ให้คนสาวมาหาเราได้"
"ลูกก็คดิ อย่างนัน ช่วงนีพวกเราเก็บตัวกันก่อนเถอะ"
"ก็ได้กไ็ ด้ ข้ารูแ้ ล้ว" องค์หญิงเหมยเจียวเบะปากรับคํา ทัง
ทีในใจกลับไม่ยนิ ยอม แต่เห็นว่ามารดากับน้องชายไม่
กล้าลงมือจึงไม่คดิ จะชักชวนอีก
คนอย่างนางไม่มที างปล่อยโอกาสดีเช่นนีไป รอออกจาก
วังนางจะให้คนจัดการเรืองนีเอง ขอแค่ปทู างให้องค์ชายสี
ขึนเป็ นฮ่องเต้ได้ ในฐานะเชษฐภคินีรว่ มอุทร วันหน้า
ความรุง่ โรจน์จะไปทีไหนเสีย
ลูกชายกับลูกสาวของนางจะอยูเ่ หนือคนนับหมืนใต้เพียง
คนผูเ้ ดียว
ประกายตาขององค์หญิงใหญ่สว่างวาบ แต่กลับตรัสชวน
สองแม่ลูกเอ่ยเปลียนเรือง
*
การสวดมนต์ยงั คงดําเนินต่อไปทุกวันอย่างเป็ นระเบียบ
เช่นเดียวกับการเข้าเฝ้ าฮ่องเต้ หลิวจ้าวเว่ยยังคงเล่นงิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 6

ได้อย่างแนบเนียนผ่านวันแล้ววันเล่า
กระทังคืนนีทีนางฝันประหลาด
คราแรกในฝั นนางเห็นภาพในป่ า นางรูส้ กึ เหมือนตนนอน
อยูบ่ นพืนดิน กวาดมองไปรอบกายอย่างระแวดระวัง
ก่อนจะเห็นนกยูงสีทองตัวหนึงเข้ามาใกล้ มันเดินวนรอบ
ตัวนางคล้ายต้องการจะสํารวจ
นกยูงนันงามมาก ลวดลายปนหางของมันราวกับไม่มอี ยู่
จริง นางไม่เคยเห็นนกชนิดไหนงดงามเท่านีมากก่อน
จ้าวเว่ยคิดจะยืนมือออกไปแตะต้องมัน แต่ภาพนันก็หาย
วับไป กลายเป็ นว่านางนังอยูเ่ กียวทีโคลงไปมา ด้านนอก
มีเสียงโห่รอ้ ง มีเสียงดนตรี นางมีผา้ คลุมหน้าปิ ดเอาไว้
สวมชุดสีแดงตลอดกาย
นางเข้าใจว่าเป็ นพิธแี ต่งงาน โฉมสะคราญรูส้ กึ ถึงหัว
ใจเต้นแรง ทังตืนเต้นทังขวยเขิน มีชาวบ้านสองข้างทาง
ตะโกนถามถึงเจ้าสาวในเกียว บรรยากาศเป็ นสุขมาก
ไม่นานนางก็ได้ยนิ เสียงตระโกน "ถึงจวนตระกูลเฉินแล้ว!
วางเกียว! เจ้าบ่าวรับเจ้าสาวเข้าจวน!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 7

เกียวถูกวางลง หญิงสาวหน้าร้อนผ่าว ม่านหน้าเกียวถูก

เปิ ดออก มือกร้านของชายหนุ่มส่งมาตรงหน้านาง นาง
เอือมมือสันๆ ด้วยความตืนเต้นไปวางบนมือเขา
"พีจิง" นางพึมพําเกือบไม่มเี สียง
"อีอไี ม่ตอ้ งกลัว ข้าจะดูแลเจ้าเอง" ชายหนุ่มเอ่ยปากหนัก
แน่นขณะประคองนางออกจากเกียว ก่อนจะพานางก้าว
ข้ามประตูใหญ่ไปหาแม่สอพร้ ื อมกัน
ภาพเปลียนไปอีกครัง นางลูบท้องตัวเองทีโตขึน ก่อนจะ
ได้ยนิ เสียงรายงานว่านายท่านมาถึงแล้ว
"ท่านพี" นางลุกขึนต้อนรับเขา ยามนันเองทีเห็นว่ารอบ
กายมีขา้ วของทีถูกเก็บลงหีบเรียงอยู่
"เจ้ากําลังท้องอย่าลําบากเลย" เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน จ้าว
เว่ยได้ยนิ เสียง เห็นตัวเขา แต่กลับไม่เห็นหน้าชายคนนี
"ท่านพี ข้าไม่ไปได้หรือไม่ ข้าอยากอยูบ่ า้ น แปลกทีแล้ว
ข้าไม่สบายใจ"
"อย่าดือเลย ข้าต้องออกรบในทีห่างไกล หากเจ้าอยูท่ นีี
คนเดียวข้าจะห่วงหน้าพะวงหลัง คนสกุลอู่รบั ปากแล้วว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 8

จะดูแลเจ้าเป็ นอย่างดี"
นางก้มหน้าลง เอ่ยเสียอ่อย "อย่างไรก็หาใช่คนทีสนิท
สนมกัน ไม่รนู้ ิสยั ใจคอคนทีนันเป็ นอย่างไร"
"พวกเขาจะดูแลเจ้าเป็ นอย่างดีแน่นอน" เขาจูบลงบนหัว
นาง "สงครามใหญ่ใกล้เปิ ดศึกแล้ว เมือไหร่ทสงครามจบ
ี
ลง ข้าสัญญาว่าเจ้าจะกลายเป็ นสตรีทสูี งส่งทีสุดใน
แผ่นดินนี แต่ยามนีต้องขอให้เจ้าอดทนเอาไว้กอ่ น" เขา
กล่าวอย่างแน่วแน่ ทะเยอทะยาน
"ท่านต้องสัญญาว่าจะรีบกลับมาหาข้ากับลูก"
"แน่นอน ข้าสัญญา"
ภาพเปลียนไปอีกครัง
คราวนีนางนังอยูบ่ นพืนห้องทีค่อนข้างอับ บรรยากาศน่ า
อึดอัด ความรูส้ กึ ในอกหนักอึงจนหลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ หายใจ
ไม่ออก ปลายนิวของนางมีเลือดไหล
หญิงสาวเห็นมีดทีอยูข่ า้ งๆ เข้าใจว่านางกรีดนิวตัวเอง
สตรีผนู้ ีกําลังใช้เลือดเขียนอะไรบางอย่างลงบนผืนผ้า
รอบกายนอกจากเสียงฟ้ าคํารามและฝนก็ไม่มเี สียงอย่าง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 4 9

อืนอีก
จ้าวเว่ยมองไม่เห็นว่านางเขียนอะไร แต่รสู้ กึ ถึงความทุกข์
ทรมาน คับแค้นไร้หนทางออก นางพยายามฝื นมองลงไป
ทีรอยเลือดยิงมองก็ยงรู
ิ ส้ กึ เจ็บปวดจนต้องกรีดร้อง
ออกมา
เฮือก!
หลิวจ้าวเว่ยผวาตืน เอียวกายไปรอบๆ ก็เห็นว่าตนยังอยู่
ทีเรือนรับรองในวังหลวง ฟ้ าด้านนอกกําลังสว่างพอดี
"คุณหนูตนแล้
ื วหรือเจ้าคะ?" อาเจินทีรออยูแ่ ล้วได้ยนิ
เสียงนางจึงเปิ ดประตูเข้ามา "คุณหนูทําไมเหงือแตกแบบ
นัน"
หญิงส่ายส่ายหน้า "ข้าฝั นไม่ดเี ท่าไหร่"
"โบราณว่าฝั นร้ายจะกลายเป็ นดีนะเจ้าคะ" อาเจินพูด
ปลอบพลางรับใช้นางล้างหน้าจนเรียบร้อย
พอล้างหน้าแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็รสู้ กึ ว่าลืมสิงทีตนฝั นไปแล้ว
ถึงเจ็ดแปดส่วนจึงเลิกสนใจ "ช่างเถอะ ใกล้ทาํ วัตรเช้า
แล้วกระมัง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 0

"คุณหนูเมือครูข่ า้ ไปรับสํารับ ได้ยนิ ว่าวันนีไทเฮาจะเสด็จ

มาร่วมสวดมนต์ดว้ ยนะเจ้าคะ"
"ไทเฮา?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิว "มิใช่นางป่ วยจนลุกไม่ขนึ
หรอกหรือ?"
เพราะอ้างว่าป่ วยจนใกล้จะสินใจถึงได้รงตั
ั วโจวอ๋องเอาไว้
ในถงเยียนได้มาจนทุกวันนี ยามนีเกิดลุกขึนมาเช่นนีจะ
ไม่เสียแผนนางหรือไร
"อาการคงดีขนแล้
ึ ว แต่ไหนแต่ไรไทเฮาก็เลือมใสพุทธ
ศาสนา ทรงอุปถัมภ์วดั และนักบวชมากมาย เป็ นทีเคารพ
ของชาวบ้าน ยามนีนักบวชชือดังหลายท่านมาร่วมสวด
มนต์ขอพรให้แผ่นดิน ไทเฮาอาจจะอยากมาร่วมด้วยก็ได้
เจ้าค่ะ" อาเจินตอบพาซือ เรืองทีไทเฮาเป็ นชาวพุทธ
ตัวอย่างนันชาวบ้านทัวทังต้าถงรูด้ ี เพราะพระนาง
ประโคมข่าวเช่นนีอยูเ่ สมอ
และเพราะหยางไทเฮาเป็ นชาวพุทธตัวอย่างนีเองทีทําให้
ชาติทแล้
ี วจ้าวเว่ยถูกตราหน้าว่าเป็ นมารศาสนา ทําให้
ศาสนาทีไทเฮาทรงอุปถัมภ์คาจุ ํ นมาตลอดชีวติ ต้องแปด
เปื อน และเพือทีฮ่องเต้จะได้แสดงความกตัญ เู พือกลบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 1

ข่าวความอกตัญ ขู องตน จึงได้ประกาศราชโองการ

กล่าวโทษนางไปทัวหล้า และโหมความเกลียดชังในหมู่
ราษฎรชาวพุทธ จนกระทังคนในครอบครัวนางต้อง
'รับผิดชอบ' ลงโทษนางเป็ นตัวอย่างของการกําจัดมาร
ศาสนา
หลิวจ้าวเว่ยดืมโจ๊กทีอาเจินยกมาให้ชา้ ๆ ขณะคิดทบทวน
ถึงหยางไทเฮา
นางเป็ นฮองเฮาของฮ่องเต้พระองค์กอ่ น แต่ไม่ใช่มารดา
แท้ๆ ของฮ่องเต้อเู่ หอตี ไม่เพียงแต่เสแสร้งเล่นบทแม่ลูก
ผูกพันธ์ยามเจอหน้า คิดว่าในใจก็คดิ ฆ่าฟั นกันนับครังไม่
ถ้วน
ชาติทแล้
ี วมีขา่ วลือว่านางตายเพราะถูกฮ่องเต้ฆา่ แพร่
สะพัดไปทัว ทําให้ฮอ่ งเต้ตอ้ งทําหน้าใหญ่ประกาศไว้
อาลัยสามปี เพือยืนยันความกตัญ ขู องตัวเอง แต่สุดท้าย
ก็พลาดเพราะท้องของหลานไฉ่ซนิ
แต่ไม่รชู้ าตินีหยางไทเฮาจะมีจุดจบเช่นนันหรือไม่ ยิงยาม
นีโจวอ๋องอยูใ่ นเมืองหลวง บางอย่างอาจจะมีการ
เปลียนแปลง...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 2

"ไทเฮามา คงมีคนตามมาไม่น้อย วันนีเจ้าระวังอย่าง

ออกไปเพ่นพ่านทีไหนช่วงทีข้าสวดมนต์"
"บ่าวรูแ้ ล้วเจ้าค่ะ ...อีกไม่กวัี นก็จะถึงกําหนดทีคุณหนู
กลับไปร่วมพิธที สกุ ี ลหลิว ยามนีญาติทุกสายคงมากันล้น
จวนแล้ว" อาเจินเอ่ยเสียงอูอ้ ี
"เจ้าจะพูดอะไร?"
"ก็เรืองอันอ๋องน่ะสิเจ้าค่ะ" อาเจินว่าอย่างหงุดหงิด "ต้องมี
พวกทีรอดูสหี น้าคุณหนู แน่ มีตงกีั คนทีสะใจกับหายนะ
ของคนอืน หากวันทีท่านออกไปอันอ๋องยังไม่มขี า่ วดี คน
พวกนันคงหัวเราะท่านลับหลัง"
"ฮ่องเต้ไม่กงั วลแต่ขนั ทีกลับกังวลเสียแล้ว เจ้าจะสนใจคน
พวกนันไม่ใย ท้ายทีสุดใครจะได้หวั เราะใครก็ยงั ไม่แน่
หรอก"
"คุณหนู หรือคุณหนู มแี ผนอยูแ่ ล้วเจ้าคะ?"
"ยามนีเราต้องอดทนอัดกลัน ใครว่าอะไรไม่ตอ้ งไปใส่ใจ
ใครเย้ยหยันก็เพียงแต่จําหน้าพวกมันเอาไว้ จังหวะของ
เรานันกําลังจะมาถึง แต่ตอ้ งรูจ้ กั อดทนรอคอย เจ้าเข้าใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 3

หรือไม่?"
"บ่าวจําไว้แล้วเจ้าค่ะ"
"ดี"
*
"ท่านพ่อนะท่านพ่อ ข้าตืนแต่ไก่โห่มาลงบัญชีเป็ นสิบวัน
แล้ว ยังไม่พร่องลงไปสักนิด ในห้องนีเหตุใดเหมือนว่า
ของมันยิงเพิมขึนทุกวัน ทีจริงท่านพ่อแกล้งข้าใช่
หรือไม่?" เฉินซุ่ยร้องขณะบิดขีเกียจ เขาถูกกักบริเวณอยู่
ในห้องบันทึกตระกูลมาหลายวันแล้ว
ข้าวเช้า ข้าวเทียง ข้าวเย็น ล้วนกินอยูท่ นีี ยกเว้นแต่เวลา
นอนทีได้กลับไปนอนทีเรือนเขา ยังดีทบิี ดาให้บ่าวเขามา
คนหนึงเพือให้ชว่ ยจัดเรียงของเข้าที แต่เฉินซุ่ยรูส้ กึ
เหมือนว่าบ่าวนีถูกส่งมาเฝ้ าเขามากกว่า
บ่นไปแล้วแต่พวกบ่าวกลับไม่ขานรับเพราะกลัวจะ
ล่วงเกินท่านราชครู เฉินซุ่ยก็สา่ ยหน้าอย่างรําคาญใจ
ก่อนจะเปลียนเรืองเพือทําลายความเงียบ "ตระกูลเฉินนี
ได้ของดีมาไม่น้อยเลย ของเล่นจากต่างบ้านต่างเมือง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 4

แม้แต่จากดินแดนห่างไกลอย่างเกาหลู[1]ยังได้มาตังแต่
ช่วงกลียคุ บรรพบุรุษของข้าสายตาช่างยาวไกลจริงๆ"
ในยุคนีการเดินเรือสะดวกกว่าแต่กอ่ น การเห็นพวกยักษ์
ผิวขาวผิวดํามาติดต่อค้าขายตามแคว้นแถบนีนันไม่
แปลก แต่ยอ้ นไปช่วงกลียคุ การเดินทางยากลําบาก ไฟ
สงครามปะทุทุกย่อมหญ้า แต่คนสกุลเฉินยังเคยเจอกับ
คนพวกนีได้ แถมยังติดต่อแลกเปลียนสิงของกันมาไม่
น้อย นีนับว่าบรรพบุรษุ ของเขามีความกล้าหาญน่า
เลือมใสจริงๆ
เฉินซุ่ยลุกขึนยืดเส้นยืดสาย เรืองเลือมใสก็เลือมใสอยู่
หรอก แต่พอต้องนับข้าวของทุกชินในห้องนี ก็ทาํ ให้
รําคาญใจจนคร้านจะเลือมใสได้เหมือนกัน
เขาเดินวนไปวนมาทัวเพือแก้เบือ เฉินซุ่ยเป็ นคนไม่ยอม
อยูเ่ ฉยๆ พอถูกบังคับให้จดจ่ออยูแ่ ต่ในห้องก็รสู้ กึ คันไป
ทังร่างต้องหาทีทางขยับแขนขยับขา
โครม!
หีบเก่าทีถึงวางซ้อนกันอยูถ่ ูกซัดจนร่วงลงมา ฝามัน
เหวียงเปิ ดออก ของด้านในจึงถูกเทกระจาดลงเต็มพืน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 5

บ่าวหลับตาปี หวาดเสียวว่าหากมีอะไรแตกหักจะถูก
เฆียนไปพร้อมกับเฉินซุ่ย ส่วนคนทํานันหน้าตาเหลอหลา
รีบเร่งกวาดทุกอย่างเขาหีบอีกรอบ กระทังไปถึงม้วนภาพ
ทีมันคลีออกกว่าครึง
เฉินซุ่ยสะดุดตาเพราะลายเส้นบนภาพวาดไม่คล้ายแบบที
ชาวต้าถงนิยม เขาหยิบมันขึนมาดึงออก "ภาพนีแปลกนัก
ข้าว่าคนวาดต้องเป็ นชาวหุย[2] หรือไม่กพ็ วกเกาละ..."
เด็กหนุ่มพูดไม่ทนั จบก็อา้ ปากค้างเมือเห็นภาพนันชัดเจน
"นีมัน นีมัน!" เฉินซุ่ยชะโงกหน้าออกไปด้านนอกเพือให้
แน่ ใจว่ามีคนผ่าน ก่อนจะหลุบหัวเข้ามาพิศมองภาพอีก
ครัง "หรือบิดาข้าจะแอบปั กใจรักนางขึนมาจริงๆ!"
"คุณชายภาพนันดูแล้วเก่ามากแล้วนะขอรับ" บ่าวทีนังอยู่
ในห้องเอ่ยปาก เขาก้มดูดา้ นหลังภาพวาด ชนิดกระดาษ
กับผ้าทีใช้นนเป็
ั นแบบเก่า ทังยังมีตราประทับดังเดิมของ
สกุลเฉินอยู่
"จิงรึ?" เฉินซุ่ยขมวดคิวมองตัวอักษรบนตราประทับ "ชือ
คุน้ ๆ"
"มิใช่นามท่านเอียนกัวกงหรือขอรับ?" บ่าวทีมาช่วยเฉิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 6

ซุ่ยนีมิใช่บ่าวชันตํา เขารําเรียนมาไม่น้อย เกิดและเติบโต

ในสกุลเฉิน ถูกวางตัวเป็ นพ่อบ้านรุน่ ต่อไป ดังนันย่อมรู้
ประวัตสิ กุลเฉินเป็ นอย่างดี
"เอียนกัวกง!" เฉินซุ่ยเบิงตาโพลง
เอียนกัวกงเป็ นใคร!? นามของเขาคือเฉินจิง เขาเป็ นต้น
ตระกูลเฉิน เป็ นแม่ทพั ใหญ่ทนํี าทัพสกุลเฉินชนะในช่วง
กลียุค เป็ นผูย้ งใหญ่
ิ ทสุี ดในเจ็ดตระกูลของต้าถงในยาม
นันก็วา่ ได้
ทว่าทังทีบัลลังก์อยูแ่ ค่เอือม แต่เขากลับหันหลังหนีถง
เยียน ย้ายตระกูลไปดูแลชายแดนเอียนเหอ ภายหลัง
ฮ่องเต้เลยตังเขาเป็ นเอียนกัวกง ต่อมาเขาตายในสนาม
รบ ไม่มที ายาท น้องชายของเขาถึงสืบทอดบรรดาศักดิ
แทน
"แต่ทําไมบรรพบุรุษทีตายไปเป็ นร้อยปี ของข้าถึงรูจ้ กั
เทพธิดาของถงเยียนในเวลานีได้เล่า?" เฉินซุ่ยตะลึงพรึง
เพริด ด้วยลายเส้นทีไม่เหมือนอย่างทีต้าถงนิยม ทําให้
ใบหน้าท่าทางของคนในรูปนีชัดเจนเหมือนดังเป็ นคน
จริงๆ ดังนันเขาไม่มที างจําผิดแน่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 7

ใบหน้านีเหมือนกันเกินไป...
ชายหนุ่มยังคิดไม่ตก แต่ได้ยนิ ฝีเท้าคนใกล้เข้ามาจึงรีบ
ม้วนภาพนันก่อนจะแอบยัดไว้ในอกเสือ
ตังใจจะเอาภาพประหลาดนีออกไปเล่าให้เพือนเขาฟั ง
เรืองชวนฉงนเช่นนีต้องทําให้คนพวกนันตะลึงเป็ นแน่!
*
อาการของอันอ๋องไม่ดขี นเลยึ เขานอนซมอยูห่ ลายวันก็
ไม่ได้สติ ลีกุย้ เฟยร้อนใจจนสังโบยลงโทษทังบ่าวไพร่และ
หมอทีรักษาไม่ทนั ใจไปหลายคน
จวนอ๋องยามนีราวกับกลายเป็ นนรก ขันทีรบั ใช้ตอ้ งเบา
เสียงฝีเท้าตัวเองลงอีกหลายส่วนเพราะกลัวจะทําให้พระ
สนมรําคาญใจจนโดนโบยไปอีกราย
"พวกเจ้ารักษายังไง แผลทีไหล่แค่นีเหตุใดลูกข้ายังไม่ฟืน
ขึนมาอีก!" ลีกุย้ เฟยรูส้ กึ เหมือนแก่ลงไปสิบปี เพียงข้ามคืน
"ต่อให้บาดแผลสาหัสอย่างไร อย่างน้อยเขาก็ควรได้สติ
ขึนมาแล้ว นีมันกีวันแล้ว พวกเจ้ามีฝีมอื กันหรือไม่ หา!?"
"ทูลพระสนม พวกเรารักษาท่านอ๋องสุดกําลังแล้วพ่ะย่ะค่ะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 8

แต่เหตุใดท่านอ๋องยังไม่ฟืนนันพวกเราเองก็ไม่แน่ชดั นัก"
"ไม่แน่ ไม่แน่ ไม่แน่! มีอะไรแน่สกั เรืองหรือไม่!?... ไป ไป
ทีจวนสกุลหยู บอกให้บดิ าข้าส่งหมอมา รีบไป" ลีกุย้ เฟย
ตะโกนสังคน
ในจวนตระกูลใหญ่มากมายล้วนเลียงผูม้ คี วามรูใ้ น
สาขาวิชาต่างๆ เอาไว้ ในจวนตระกูลหยูนนมี ั แพทย์
ประหลาดผูห้ นึง ทีบังเอิญเคยช่วยเหลือพีชายนางเมือ
หลายปี กอ่ น ตระกูลหยูเลยเลียงดูเขาไว้เป็ นหมอประจํา
จวน ว่ากันว่าเขาถนัดการรักษาด้วยวิธที ไม่
ี เหมือนใคร
ครึงชัวยามต่อมาคนของตระกูลหยูกม็ าถึง ลีกุย้ เฟยโบก
มือให้เขารีบไปตรวจอันอ๋องทันที
นานทีเดียวหมอประหลาดผูน้ นก็ ั คอ้ มกายเดินออกมาด้วย
สีหน้าคลํา "ทูลพระสนม แผลทีแขนนันหมอหลวงทุกท่าน
รักษาเต็มทีแล้วจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ทท่ี านอ๋องยังไม่
ฟื นนันเกิดจากสาเหตุอน"
ื
"สาเหตุอนื หมายความว่าอะไร!?"
"เมือครูก่ ระหม่อมได้ตรวจดูแล้วพบว่าจุดเฟิ งฉือตรงท้าย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 5 9

ทอยท่านอ๋องมีเลือดคังทังยังบอบชํา คาดว่าอาจจะถูก
กระทบ เรืองนีไม่แน่ตอนทีเคลือนย้ายร่างกายท่านอ๋อง
อาจเกิดอุบตั เิ หตุ---"
เพล้ง!
ลีกุย้ เฟยปาแจกันใกล้มอื ลงพืนโดยไม่รอฟั งให้จบ "จุดเฟิ ง
ฉือหรือ!? ตอนทีลูกข้ากลับมาถึงจวน ข้าให้หมอหลวง
ตรวจร่างกายเข้าอย่างละเอียดทุกกระเบียดนิว หมอหลวง
ต่างยืนยันว่าไม่มบี าดแผลจุดอืน แต่ตอนนีเจ้าบอกข้าว่า
เขาถูกกระแทกจุดเฟิ งฉืองันรึ!?"
นันหมายความว่าเหตุททํี าให้อนั อ๋องยังไม่ฟืนนีไม่ใช่
เพราะบาดแผลจากมือสังหาร แต่เป็ นแผลทีเกิดขึนในจวน
นีเอง!
"จับบ่าวไพร่ทงหมดมาสอบสวน
ั ข้าอยากรูน้ กั ว่าเป็ นไอ้อี
คนไหนทีคิดลอบฉวยโอกาสซําเติมลูกข้า ถ้าไม่ยอมคาย
ออกมาก็ตายกันไปให้หมด!" ลีกุย้ เฟยตาแดงกํา อก
กระเพือมขึนลงด้วยความโกรธจนถึงขีดสุด นางสูดหายใจ
ลึกก่อนจะหันกลับมาคุยกับหมออีกครัง
"ท่านหมอ ท่านมีวธิ รี กั ษาหรือไม่"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 0

"ยามนีรูส้ าเหตุแล้ว ทางรักษาย่อมมี เพียงแต่มอี กี เรือง

ไม่รหู้ มอหลวงทูลพระสนมหรือยัง..." เขาลอบสบตากับ
หมอหลวงทีคุกเข่าอยูด่ ว้ ยสีหน้ากระอักกระอ่วน
"ท่านหมอหมายถึงอะไร?"
"พระสนม... แขนซ้ายของท่านอ๋องนัน คงไม่อาจใช้การได้
อีกแล้ว"
!!!!!!!
*
"บ่าวได้ยนิ ว่าอันอ๋องฟื นแล้วเจ้าค่ะ เช่นนีก็ดเี หมือนกัน
คนอืนจะได้ไม่ฉวยโอกาสเย้ยหยันคุณหนูของบ่าว" เมือ
การสวดมนต์ในรอบวันนันจบ อาเจินก็รบี มารายงานข่าว
กับนาง
"ฟื นแล้ว อาการคงไม่สาหัสกระมัง"
"ได้ยนิ ว่าไม่สาหัสเจ้าค่ะ เพียงแต่แขนซ้ายได้รบั บาดเจ็บ
หมอหลวงแนะนําให้ไม่ออกแรงแขนซ้ายไปอีกพักใหญ่ถงึ
จะหายดี"
"คํานีก็ประกาศออกมาด้วยหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 1

แปลกใจ ดูเหมือนตําหนักอ๋องจะกลัวคนลือเรืองอาการ
ของอันอ๋องจนบอกแม้กระทังรายละเอียดออกมา
"แต่ทแน่
ี ๆ ได้ยนิ ว่าท่านอ๋องสังประหารข้ารับใช้ไปเกือบ
ครึงตําหนัก ไม่รวู้ ่าเพราะเหตุใด" อาเจินสันไหล่ รูส้ กึ ไม่ด ี
ทีคนเป็ นบ่าวเหมือนกันถูกฆ่าตายไปง่ายๆ
"อันอ๋องเจ็บหนักคราวนีดูจะเป็ นเรืองใหญ่จริงๆ พรุง่ นี
กลับจวนสกุลหลิวต้องสํารวมวาจาให้มากหน่อย อาจมีคน
คิดจะสืบข่าวจากเรา"
"บ่าวจะไม่พูดอะไรเลยเจ้าค่ะ"
"ปานเก๋อหัวไม่ได้สง่ ข่าวอะไรมาใช่ไหม?"
"ไม่มเี จ้าค่ะ"
"ไม่มขี า่ วก็คงนับว่าเป็ นข่าวดี"
หลิวจ้าวเว่ยให้อาเจินรับใช้อาบนําเปลียนชุด ก่อนจะ
ออกไปร่วมโต๊ะเสวยอย่างลับๆ กับฮ่องเต้ทตํี าหนักเฉีย
นชิงอีกครัง
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 2

จวนสกุลหลิวยามนีมีคนจํานวนมาก ทังคนในตระกูลทุก
สายและผูอ้ าวุโสทีเคารพนับถือกันต่างก็มาร่วมพิธเี คารพ
บรรพชน ซุนกงกงได้สงให้ ั คนเตรียมรถม้ารับส่งหลิว
จ้าวเว่ยอยูแ่ ล้ว ดังนันนางจึงออกจากวังหลวงแต่เช้าเพือ
กลับมาทีจวน
ในจวนคึกคัก คนมากมายจนหลิวจ้าวเว่ยเองก็จําแทบ
ไม่ได้วา่ มีญาติฝ่ายไหนบ้าง พอพ้นลานด้านหน้านางก็พบ
คนคุน้ ตา "จ้าวเว่ยคาราวะท่านอารอง"
"หลานสาว ไม่พบกันนาน" หลิวจิวหงยิมรับ เอ่ยทักทาย
นางด้วยสีหน้าอบอุ่นใจดี ท่านอาผูน้ ีเป็ นน้องชายของบิดา
นางแต่เกิดจากอนุ รับราชการเป็ นถึงรองเจ้าเมืองแล้ว
งานวันนีฮูหยินผูเ้ ฒ่ากับบิดานางให้เขามายืนร่วมรับแขก
คงคิดช่วยปูทางให้อารองคนนีก่อนจะดึงเขามาทํางาน
ในถงเยียนแน่ๆ
"อารองสบายดีหรือเจ้าคะ"
"สบายดี ได้ยนิ จากท่านแม่วา่ เจ้าเป็ นตัวแทนราษฎรร่วม
สวดมนต์เสริมดวงชะตาเมือง เรืองนีต้องลําบากเจ้าแล้ว"
"ไม่นบั ว่าลําบากอะไร ไปสวดมนต์ครังนีดีเสียอีก ได้พบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 3

กับนักบวชชือดังมากมาย บางทีขา้ อาจจะได้ซมึ ซับกลิน

อายโชคลาภจากท่านผูท้ รงศีลมาบ้าง" นางพูดแล้ว
หัวเราะ
"เช่นนันก็ด ี น้องๆ เจ้าอยูด่ า้ นใน เด็กพวกนันได้ยนิ ว่าเจ้า
เป็ นเทพธิดาของถงเยียนก็ลว้ นตืนเต้น หากตอนเจอหน้า
เด็กซนพวกนันมาวุน่ วายกับเจ้าก็ทนรําคาญเอาหน่อยนะ
หลานสาว"
"น้องๆ กําลังโต นานๆ ได้พบกันสนใจกันเอาไว้ยงเป็
ิ น
การดี อย่างไรหลานขอตัวเข้าด้านในก่อนนะเจ้าคะ"
"ไปเถอะๆ" พ้นจากหลิวจิวหงนางก็เห็นบ่าวของเรือนตน
ออกมารอรับ
"คุณหนู ท่านกลับมาเสียทีบ่าวคิดถึงเหลือเกินเจ้าค่ะ" อา
หนิงรีบพูดอย่างตืนเต้น มีฝู่ ยนื อยูข่ า้ งนางด้วยท่าทาง
สํารวม
หลิวจ้าวเว่ยเห็นความสดใสของอาหนิงก็ยมกว้ ิ าง "คิดถึง
อะไรกัน เดียวเสร็จพิธขี า้ ก็ตอ้ งกลับเข้าวังอีก... อยูใ่ นจวน
คงไม่ถูกใครรังแกกระมัง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 4

"ไม่มเี รืองแบบนันหรอกเจ้าค่ะ พวกบ่าวเรือนอืนเจอพวก

เรามีแต่จะหนีหา่ งไปให้ไกล" อาหนิงตบอกหนักแน่น
"เช่นนันก็ด ี แล้วหลิวหานเล่า ข้าให้เจ้าไปรับใช้เขา พวก
บ้านสายรองคงไม่หาเรืองเขาใช่ไหม?"
"เรืองนีคุณหนูไม่ตอ้ งกังวลเลยเจ้าค่ะ หลังคุณหนูไปนาย
ท่านก็เชิญนายท่านหลิวหลีไปดืมชาในห้องหนังสือ คุยกัน
อยูน่ านสองนานนายท่านหลิวหลีก็หน้าคลําเดินตึงตัง
ออกมาจากห้อง บ่าวได้ยนิ ว่าบิดาของคุณหนูคงข่มพวก
บ้านสายรองไปไม่น้อย หลังจากนันก็ไม่มใี ครพูดว่า
คุณชายหลิวหานผลักคุณชายหลิวจิงเทียนบาดเจ็บอีก
ส่วนฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็มอบของดีไม่น้อยให้คนบ้านสายรอง
เป็ นการชดเชย"
ฟั งแล้วหลิวจ้าวเว่ยก็พยักหน้ารับ หลิวเฉียนรักหลิวหาน
มากนันเป็ นเรืองทีนางคาดเดาได้ เขาไม่มที างปล่อยให้
อะไรก็ตามมาฉุดรังอนาคตบุตรชายคนโปรด ไม่แน่ต่อให้
หลิวหานลงมือกับญาติผนู้ ้องจริงๆ หลิวเฉียนก็คงหาทาง
ปกป้ องเขาอยูด่ ี
"อีกอย่างฮูหยินผูเ้ ฒ่าได้สงเปลี
ั ยนบ่าวรับใช้ในเรือน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 5

คุณชายหกทังหมดแล้ว บ่าวเลยว่างงานกลับมาช่วยพีมีฝู่
เฝ้ าเรือนจิวฮวาเฉยๆ เจ้าค่ะ"
"พวกเจ้าทําดีแล้วล่ะ พวกเจ้าคงได้ยนิ ข่าวด้านนอกกันอยู่
บ้าง วันนีในจวนมีคนมาก พวกเจ้าต้องสํารวมวาจาให้ด"ี
"เจ้าค่ะคุณหนู"
"เช่นนันก็ไปกันเถอะ"
พิธจี ดั ขึนด้านหน้าศาลบรรพชน ผูค้ นจึงไปรวมตัวกันที
นัน พอจ้าวเว่ยเดินเข้าไป หลายสายตาโดยเฉพาะทางฝั ง
ของสตรีกห็ นั มาจับจ้องนาง หญิงสาวไม่สนใจคนเหล่านัน
เดินไปหยุดในตําแหน่งของตนด้านข้างเงียบๆ
แถวด้านหน้านางเป็ นฮูหยินผูเ้ ฒ่า เหล่าไท่ไท่ และผู้
อาวุโสฝ่ ายหญิง ด้านหน้าสุดเป็ นโต๊ะพิธแี ละนักพรตผูท้ าํ
พิธกี าร
หนึงเค่อหลังหลิวจ้าวเว่ยมาถึงพิธกี เ็ ริมขึน เสียงสวดและ
กระพรวนเงินดังไปทัวจวนสกุลหลิว...
เสร็จจากพิธเี ช้าในจวนมีการจัดเลียงอาหารให้ญาติมติ รผู้
ร่วมพิธที ุกคน แบ่งแยกโต๊ะฝั งสตรีและฝั งบุรุษ โดยนัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 6

เรียงกันไปตามวัย
ในช่วงเวลานีระเบียบไม่ได้เคร่งครัดนัก ดังนันในรุน่ เด็กๆ
หากอยากนังกับใครก็นงขอแค่
ั ไม่ทาํ ตัวเสียมารยาทก็พอ
ด้านข้างหลิวจ้าวเว่ยเป็ นหลิวหว่านอีกับหลิวช่างอิง
"พีรองนีก็เหลือเกิน กลัวคนไม่รวู้ ่าท่านยายของนางมา
ร่วมงาน ต้องคอยไปพะเน้าพะนออยูไ่ ด้" หลิวหว่านอีมอง
หลิวจ้าวอวีทีแยกจากกลุม่ คนรุน่ เยาว์ไปร่วมโต๊ะกับผู้
อาวุโสแล้วรูส้ กึ รําคาญใจนัก
หลิวจ้าวเว่ยปรายตามองฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจิน นึกไปถึงว่า
บัญชีแค้นของนางยังไม่ได้ชาํ ระ คราวก่อนอีกฝ่ ายถึงขัน
ใช้แผนให้โจรลักพาตัวหลิวจ้าวเว่ยเพือให้นางอับอายจน
ไม่มหี น้ากลับมาถงเยียน บัญชีหนีเหล่านีนางยังจําได้ขนึ
ใจ
หญิงสาวกดปากลงแต่เอ่ยอย่างเป็ นกลาง "แขกสําคัญมา
จวน น้องรองช่วยรับแขกนับว่าช่วยเหลือตระกูลหลิว เจ้า
อย่าไปว่านางเลย"
"เหอะ" หลิวหว่านอีมีหรือจะฟั งไม่ออกว่าหลิวจ้าวเว่ยเส
แสร้ง ยิงมองไปทางหลิวจ้าวอวีทีทําตัวราวกับว่าแค่ยาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 7

ของนางอยูท่ นีี ก็ไม่มใี ครแตะต้องนางได้แล้วยิงขัดใจ

"เวลาไม่เช้าแล้ว ข้าต้องขอตัวไปพักสักหน่อย ช่วงบ่ายจะ
ได้มแี รงเฝ้ าศาลบรรพชน"
"เจ้าไปเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยละเลียดชิมผลไม้บนโต๊ะเงียบๆ
ไม่รบี ร้อนจะหลบฉากแต่อย่างใด
คนเริมแยกย้ายกันไปพัก หรือออกไปยืดเส้นยืดสายย่อย
อาหาร ทีโต๊ะใกล้ๆ จึงเหลือแค่นางกับหลิวช่างอิงทียังนัง
อยู่
"พีสาว ข้าไม่รเู้ รืองนีควรถามดีหรือไม่?" หลิวช่างอิงมี
ท่าทางลังเลใจขณะเอ่ยปาก
"เจ้าจะถามอะไรลองพูดมาเถอะ"
"ช่วงทีผ่านมาข้าได้ยนิ ข่าวว่าท่านอ๋อง... คูห่ มันของพีสาว
บาดเจ็บสาหัส ข้าเป็ นกังวลถึงท่านยิงนัก บางคนปากไม่ม ี
หูรดู พากันพูดจาไม่เป็ นมงคล"
"ต้องขอบใจเจ้าทีเป็ นกังวลแล้ว แต่ยามนีตําหนักอ๋องแจ้ง
ออกมาแล้วว่าท่านอ๋องพ้นขีดอันตราย เพียงแต่หลังจากนี
คอยบํารุงให้ดกี จ็ ะหายเป็ นปกติ... ท่านอ๋องเป็ นเชือสาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 8

มังกร บารมีสงู ส่ง ฝ่ าบาทก็ให้ความสําคัญอยู่ เขาไม่มี

ทางเป็ นอะไรง่ายๆ แน่" หลิวจ้าวเว่ยพูดแล้วก็ลอบมองสี
หน้าหลิวช่างอิงอย่างละเอียด
"เป็ นวาสนาของพีสาวแล้วจริงๆ ทีจะได้แต่งให้บุรุษทีมี
บารมีสงู ส่งเช่นนี" หลิวช่างอิงหลุบตานึกอิจฉาโชคของ
หลิวจ้าวเว่ย นางเป็ นบุตรีอนุ หากบิดาเอาการเอางาน
บ้านเดิมมีอํานาจแข็งแกร่งในมือ การแต่งเป็ นภรรยาเอก
ก็ไม่ใช่เรืองยากอะไร แต่บดิ านางไม่ได้เรือง บ้านเดิมหาก
ไม่พูดถึงตระกูลหลิวสายหลัก สายของบ้านนางก็ไม่มคี า่
อะไรเลยด้วยซํา
หลิวจ้าวเว่ยลอบยิมเมือเห็นแววตาไม่ยนิ ยอมของหลิว
ช่างอิง "พูดถึงเรืองแต่งงาน การแต่งเข้าราชวงศ์นนไม่
ั
ง่าย ข้าแต่งเป็ นหวางเฟย ตามจริงควรต้องมีคนแต่งคู่เข้า
ตําหนักไปด้วย แต่จนถึงตอนนียังไม่รวู้ า่ จะเลือกใคร"
ธรรมเนียนการแต่งคูน่ ส่ี วนใหญ่ใช้กบั สตรีทต้ี องแต่งให้
บุรุษทีสูงศักดิกว่า เช่นสตรีสามัญชนต้องแต่งให้เชือพระ
วงศ์ หรือองค์หญิงต้องแต่งให้เจ้าแคว้นอืน เนืองจาก
ความกังวลว่าสตรีทแต่ ี งเข้ามาอาจรับใช้ได้ไม่เพียงพอ
เพราะพวกนางล้วนถูกสังสอนมาเป็ นอย่างดี ในแง่ของ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 6 9

เรืองโลกียว์ สิ ยั อาจไม่สามารถรับใช้สามีได้อย่างเต็มทีนัก
ดังนันจึงจะให้สตรีทรูี ปโฉมใช้ได้ นิสยั ใจคอเหมาะสม แต่ง
คูเ่ ข้ามาพร้อมกัน
ในเวลาปกติสตรีเหล่านีจะช่วยรับใช้ใกล้ชดิ ผูเ้ ป็ นนาย
หญิง มีฐานะไม่ต่างจากบ่าวแต่สงู กว่าเล็กน้อย แต่
หลังจากได้ถวายตัวอาจจะได้รบั การยกฐานะ ถ้ามีลกู ก็
อาจจะได้รบั การแต่งตัง
การแต่งคู่นในยุ
ี คหลังไม่ได้บงั คับเข้มงวดเช่นแต่กอ่ น จะมี
หรือไม่มกี ไ็ ด้ แล้วแต่ธรรมเนียมและนิสยั ใจคอของผูเ้ ป็ น
นายหญิง ซึงถ้านายหญิงอยากแสดงความใจกว้างเพือ
เอาใจสามีกอ็ าจจะเตรียมการไว้
ในจวนขุนนางทัวไปอาจจะไม่มธี รรมเนียมการแต่งคูอ่ ย่าง
ชัดเจน แต่ปรับเป็ นการยกบ่าวรับใช้ทไว้
ี ใจให้สามีตวั เอง
แทน เพือทีผูเ้ ป็ นนายหญิงจะได้ควบคุมเรือนหลังของจวน
ได้งา่ ย เรืองเช่นนีเห็นอยูไ่ ด้ทวไป
ั
"พีสาวจะให้คนแต่งคู่เข้าไปหรือเจ้าคะ?" หลิวช่างอิงตาโต
ไม่นึกว่าหลิวจ้าวเว่ยจะใจกว้างขนาดนัน การได้แต่งคูเ่ ข้า
ตําหนักอ๋อง แม้ตอนแรกจะเป็ นแค่บ่าว ไม่มหี น้ามีหน้ามี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 0

ตา แต่ถา้ ได้ถวายรับใช้ฐานะย่อมไม่มใี ครดูแคลนได้อกี

แล้วถ้าเกิดมีลกู ...
หากท้ายทีสุดอันอ๋องได้ครองราชย์ ต่อให้ตําต้อยอย่างไร
สตรีทเคยถวายตั
ี วแล้วก็ตอ้ งกลายเป็ นสนมในวัง วาสนา
สูงส่งเช่นนีทําให้หลิวช่าวอิงรูส้ กึ โลภขึนมา
"ใช่ แล้ว"
"พีสาวท่านใคร่ครวญดีแล้วหรือ หากให้คนแต่งคู่เข้า
ตําหนัก ท่านจะไม่หงึ หวงหรือเจ้าคะ?"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ นางพูดเช่นนันก็หวั เราะแล้วส่ายหน้า
"ข้าหมันกับท่านอ๋องตังแต่อายุแปดปี รูต้ วั ว่าสักวันตน
ต้องแต่งเข้าเป็ นหวางเฟย คนทีแต่งให้เชือพระวงศ์นนไม่ ั
อาจมีจติ ใจคับแคบ การหึงหวงรังแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขา
ถ่วงความเจริญทังของข้าและของท่านอ๋อง ไม่สขู้ า้ เตรียม
หาคนทีไว้ใจคอยช่วยรับใช้ท่านอ๋องเสีย ตัวข้าก็จะได้ใส่ใจ
ดูแลตําหนักได้อย่างสบายใจอย่างไรเล่า"
"พีสาวใจคอกว้างขวางมองการณ์ไกล ข้ามิอาจสูไ้ ด้จริงๆ"
"เจ้าเองก็อายุเหมาะสมทีจะพูดเรืองตบแต่งแล้ว มารดา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 1

ของเจ้าได้มองใครไว้บา้ งหรือยัง?"
หลิวช่างอิงก้มหน้างุดเอียงอาย "เรืองนีมารดาข้ามองไป
ทัวแล้ว แต่ยงั ไม่พบคนทีเหมาะสม ข้าคิดว่าชาตินอาจจะ
ี
ไม่มวี าสนาได้แต่งออกแล้วเจ้าค่ะ"
"ไม่มวี าสนาอะไรกัน หน้าตาเจ้าก็งดงามถึงเพียง หาก
ดูแลผิวพรรณดีๆ แต่งตัวดีๆ เสียหน่อย น้องรองทีคนชม
นางว่าน่ารักนักหนาก็อาจจะสูเ้ จ้าไม่ได้" โฉมสะคราญ
กระซิบหยอกล้อ
"พีสาวอย่าพูดเช่นนันสิเจ้าคะ เดียวหลิวจ้าวอวีได้ยนิ เข้า
ข้าจะโดนนางเขม่นเอา"
"น้องรองนิสยั หุนหันพลันแล่น แม้ใบหน้าจะน่ารักผุดผาด
ดูบริสทุ ธิยิงนัก แต่ขอแค่ให้นางเปิ ดปากด่าคน ความงาม
เหล่านันก็กระเจิงไปหมด"
หลิวช่างอิงพอจะมองความขัดแย้งของหลิวจ้าวเว่ยกับ
หลิวจ้าวอวีออก แต่ไม่อยากเลือกฝั งเร็วจนเกินไปเพราะ
กลัวหลิวจ้าวเว่ยจะคิดว่าตนประจบประแจงหวังผล นาง
จึงพยักหน้าคล้อยตาม "แต่กอ่ นจ้าวอวีใจร้อนอยูบ่ า้ ง
จริงๆ แต่เจอกันหลังๆ มานีรูส้ กึ ว่านางโตขึนไม่น้อย รูจ้ กั
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 2

เก็บงําอารมณ์บา้ งแล้ว"
หลิวจ้าวเว่ยยกมุมปาก พิศมองหลิวช่างอิงให้ถถ้ี วน
ลูกพีลูกน้องของนางคนนีนับว่ามีไหวพริบ รูจ้ กั คิดและ
รูจ้ กั วางตัว เสียดายก็แต่ชาติกาํ เนิดตําต้อย หากนางเป็ น
ทายาทบ้านสายหลัก อาจจะปี นป่ ายไปได้ไกลทีเดียว
แต่มฐี านทีตําก็ด ี เพราะคนประเภทนีย่อมสูส้ ดุ ตัวเพือถีบ
ตัวเองให้สงู ขึน
"เจ้าหน้าตาดี กริยามารยาทก็เหมาะสม ทังยังช่างพูดช่าง
จา ได้คุยกับเจ้าทําให้ขา้ สบายใจไม่น้อย ช่วงนีอยูใ่ นวังไม่
ค่อยได้พบคนรุน่ ราวคราวเดียวกัน ใจข้าเหงาอยูบ่ า้ ง"
"หากพีสาวชอบ วันหน้าจะมาคุยเล่นกับท่านบ่อยๆ ดี
หรือไม่เจ้าคะ"
"เสียแต่วา่ อีกไม่กเดื
ี อนข้าก็ตอ้ งแต่งออก ...ช่างอิงอย่าหา
ว่าข้าใจร้อนเลยนะ แต่ขา้ คิดดูแล้วหากให้คนทีแต่งคู่เป็ น
ญาติพน้ี องข้าคงสบายใจกว่า หากเจ้าไม่ตดิ ขัดว่าต้องลด
ฐานะมารับใช้ขา้ เจ้ายินดีจะแต่งตามข้าเข้าจวนอ๋อง
หรือไม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 3

"พีสาวเรืองนีไม่เหมาะสม"
"มีอนั ใดไม่เหมาะสม ข้าแต่งเข้าตําหนักกว้างใหญ่ลาํ พัง
ในใจรูส้ กึ กังวลไม่น้อย มีพน้ี องตามไปอยูข่ า้ งกายย่อม
ดีกว่ามาก เสียก็แต่บา้ นสายหลักนันบิดาข้าไม่ยนิ ยอมให้
บุตรีสองคนแต่งเข้าตําหนักอ๋องทังคูแ่ น่ ข้าถึงต้องมองหา
คนอืน... แต่คนอืนอย่างไรก็คนละสายเลือด จะหวังดีกบั
ข้าได้สกั แค่ไหน อย่าหาว่าข้าเสียมารยาททีเอ่ยปาก แต่
หากข้าจะเลือกคนเองก็ตอ้ งรีบหน่อย ไม่เช่นนันมารดา
เลียงของข้าอาจจะเลือกให้ญาติฝ่ายสกุลเจินของนางมา
แต่งร่วมแทน"
"อะไรนะเจ้าคะ!?"
"เจ้าว่ามันน่าอึดอัดหรือไม่เล่าข้าอยากได้คนทีสนิทสนม
และรูใ้ จสักหน่อยติดตามเข้าตําหนักอ๋อง แต่ถา้ ช้าไปกว่า
นีเรืองนีอาจจะถูกทางฝ่ ายนันควบคุมเสียแล้ว... น้องสาว
ข้าไม่บงั คับเจ้า หากเจ้ามีคนในใจหรืออยากแต่งออก
ตามปกติขา้ ก็ไม่วา่ อะไร ทังยังจะเพิมสินเจ้าสาวให้ดว้ ย
เจ้าลองตรองดูเถอะ"
หลิวช่างอิงกัดริมฝีปากดูหนักใจเล็กน้อย "พีสาว ข้านันมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 4

ฐานะตําต้อยนัก บิดาใช้การไม่ได้ มารดาเองก็เป็ นอย่างที

ท่านเห็น ตอนทีเรามาถงเยียนพวกเราแทบไม่มอี ะไรติด
ตัวทังยังหิวโซ สภาพเช่นนีมีแต่คนจะดูถูก วันหน้าต่อให้
ได้แต่งออกก็คงไม่ใช่ครอบครัวทีดีอะไรนัก..."
"เจ้ายังไม่ตอ้ งรีบตัดสินใจ เรืองนีเกียวพันถึงความสุขชัว
ชีวติ ของเจ้า อีกอย่างตําหนักอ๋องไม่ใช่สถานทีเรียบง่าย มี
อันตรายทีมองไม่เห็นอยูไ่ ม่น้อย เจ้าลองปรึกษามารดา
และทบทวนให้ด ี ไม่วา่ เจ้าตกลงหรือไม่ขา้ ล้วนยอมรับ
ทังสิน"
"ขอบคุณพีสาว" หลิวช่างอิงแทบจะข่มรอยยิมเอาไว้ไม่อยู่
"เช่นนันข้าขอตัวก่อน"
"เจ้าไปเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยมองส่งนางเงียบๆ
ชาติกอ่ นหลิวช่างอิงแต่งออกไปเป็ นอนุในตระกูลคหบดี
ใหญ่แห่งหนึง นางมีฝีมอื ไม่น้อย แค่ไม่กเดื
ี อนก็ลอ่ ลวงให้
คหบดีผนู้ นลุ
ั ม่ หลงมีฐานะมันคงจนต่อกรกับเมียแต่งได้
แต่ตอนทีหลิวจ้าวเว่ยถูกขังเอาไว้ในจวน ได้ยนิ ว่าหลิว
ช่างอิงโดนเมียแต่งบ้านนันวางยาจนตาย อนุเสวียนผูเ้ ป็ น
มารดาวิงเต้นฟ้ องร้องใหญ่โต เรียกร้องเงินสินไหมมาได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 5

ไม่น้อยทีเดียว
ดวงตากลมกวาดไปมองทีโต๊ะของฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินกับ
หลิวจ้าวอวี จึงได้เห็นว่าฝ่ ายนันก็มองมาทีนางเหมือนกัน
หลิวจ้าวอวีมีสหี น้านิงเรียบ ส่วนฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินมี
รอยยิมแต้มใบหน้า ดูมเี มตตาอย่างยิง
หลิวจ้าวเว่ยยิมหวานจับใจส่งกลับไปให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าสกุล
เจินก่อนจะเก็บสายตากลับมา
นางกินองุน่ ต่อไปเงียบๆ ในหัวเริมคิดว่าถ้าหลิวจ้าวอวีกับ
หลิวช่างอิงแต่งเข้าตําหนักอ๋องทังคูจ่ ะสนุ กแค่ไหนกันนะ
นางชักอยากเห็นแล้วสิ...
*
พิธใี นช่วงบ่ายเป็ นไปอย่างราบรืน จนถึงช่วงสุดท้ายก็การ
เฝ้ าป้ ายวิญญาณ พวกลูกหลานในตระกูลเริมจับจองหาที
นังให้ตวั เองบนพืนขณะทีรอให้นกั พรตสือสารกับสิงลีลับ
อันเชิญให้วญ ิ ญาณมากินอาหารทีเตรียมไว้จนกว่าจะพึง
พอใจ
หลิวจ้าวเว่ยนังด้วยท่าทางสํารวมนิงสงบ นางเล่นงิวเข้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 6

ไปไหว้พระในวัดบ่อย ทังเคยชินกับการสวดมนต์ตลอด
หลายวันนีดังนันการนังเฝ้ าป้ ายวิญญาณจึงไม่ลาํ บากนัก
แต่พวกเด็กๆ เริมไม่อยูส่ ขุ กันสักเท่าไหร่ เสียง
กระจองอแงจึงดังขึนเป็ นระยะให้พ่อแม่เด็กหน้าเสียกัน
เป็ นระลอก
"อีกไม่นานจวนตระกูลป๋ ายจะจัดงานเลียงครบเดือนของ
หลานชายสายตรง ตระกูลหลิวของท่านคงได้รบั เทียบ
แล้วใช่หรือไม่" ไท่ไท่ผหู้ นึงเอ่ยปาก
"จวนเราได้รบั เทียบเชิญแล้ว ตอบรับแล้วว่าจะไป" ท่าน
ย่าของนางตอบกลับอย่างสนิทสนม
"ดี เห็นว่าคนสกุลป๋ ายจริงจังกับงานนีมาก เชิญคนเกือบ
ครึงถงเยียน คงอยากให้หน้าหลานชายผูน้ ีมากจริงๆ"
"ทายาทคนสําคัญ พวกเขาย่อมรักใคร่เอ็นดูเป็ นธรรมดา"
หลิวจ้าวเว่ยนิงฟั งผูใ้ หญ่คุยกันเงียบๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจนัก
เรืองทีสกุลป๋ ายจะจัดงานเลียงนันนางรูแ้ ล้ว ทีจริง
สกุลป๋ ายเตรียมงานเลียงไว้กอ่ นทีเด็กจะเกิดเสียอีก
ว่ากันว่าเพราะลูกชายคนเล็กของนายท่านผูเ้ ฒ่าสกุลป๋ าย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 7

เพิงจะย้ายกลับมารับราชการในถงเยียน คนสกุลป๋ ายจึง

คิดหาทางแนะนําเขากับขุนนางในราชสํานัก แต่การจะ
ตระเวนไปคาราวะก็ดจู ะโจ่งแจ้งเกินงาม สกุลป๋ ายจึงหา
ข้ออ้างจัดงานเลียง
สกุลป๋ ายเป็ นบ้านเดิมของป๋ ายซู่องิ ฮูหยินใหญ่สกุลเจิน
หลิวจ้าวเว่ยไม่เห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเอ่ยปากร่วมวง
พูดถึงเรืองงานเลียงทีบ้านเดิมของลูกสะใภ้ นางรูส้ กึ
แปลกใจเล็กน้อย แต่กไ็ ม่ได้เก็บมาใส่ใจอีก
นึกถึงวันจัดงานนางคงกลับมาอยูท่ จวนแล้
ี ว ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ต้องให้นางไปร่วมงานแน่ แค่คดิ หลิวจ้าวเว่ยก็เหนือย
หน่ ายใจยิงนัก
"พีมีฝู่ พเป็
ี นอะไรรึ สีหน้าไม่ดเี ลย" เสียงอาเจินทักขึนทํา
ให้หลิวจ้าวเว่ยหันไปมองมีฝู่ เห็นใบหน้านางซีดเผือดก็
ถามขึน
"เหตุใดหน้าซีดขนาดนัน หรือเจ้าเจ็บป่ วยตรงไหน?"
มีฝู่ ตกใจเมือถูกถาม นางรีบส่ายหน้ารัว "บ่าวไม่ได้เป็ น
อะไรเจ้าค่ะคุณหนู แค่รสู้ กึ ร้อนอบอ้าวเท่านัน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 8

"อย่าฝืนตัวเองเกินไป หากไม่ไหวก็ออกไปพักข้างนอก
หากเกิดเป็ นลมเป็ นแล้งทีนีจะถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่าว่าเอาได้"
"บ่าวไม่เป็ นไรจริงๆ เจ้าค่ะคุณหนู" มีฝู่ ยนื ยันหนักแน่น
หลิวจ้าวเว่ยจึงเลิกสนใจ
มีฝู่ จบั กระโปรงของตนไว้ ขณะทีเงียหูฟังคนพูดถึงงาน
เลียงทีจวนสกุลป๋ ายทีกําลังจะจัด นางใจเต้นกระหนํา นึก
อยากจะกระชากเสือผูเ้ ป็ นนายให้หนั กลับมาแล้วพรังพรู
คําพูดนับพัน แต่กไ็ ด้แต่กดั ฟั นก้มหน้าเอาไว้ เพราะชีวติ
ของต้าขงอยูใ่ นมือพวกนัน
มีฝู่ ขนขมในใจยิ
ื งนัก
นางอยากจะเตือนคุณหนูไม่ให้ไปร่วมงานเลียงทีจวน
สกุลป๋ าย แต่ถา้ หลิวจ้าวเว่ยไม่ไปทีนัน ต้าขงคงต้องตาย
สถานเดียว!
*
หลังเสร็จพิธหี ลิวจ้าวเว่ยกลับเข้าวังอีกครังตามกําหนด
อาหนิงไม่วางใจราวกับกลัวว่าอยูใ่ นวังหลิวจ้าวเว่ยจะอด
อยาก ดังนันนางจึงห่อขนมมงคลหลายอย่างให้อาเจินเอา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 7 9

กลับมาด้วย
หลิวจ้าวเว่ยกับสาวใช้คนสนิทเดินมุง่ หน้าไปทางอาราม
ด้วยกันเงียบๆ กระทังเห็นว่ามีขบวนเสด็จสวนมา
หญิงสาวพาอาเจินไปยืนหลบด้านข้างด้วยท่าทีสาํ รวม
นางเหลือบมองแวบหนึงก็ทราบว่าเป็ นขบวนเกียวของห
ยางไทเฮา
"นีไม่ใช่คนของฝ่ ายในใช่หรือไม่?" เสียงแหบแห้งเจือ
โรคภัยตรัสขึนขณะทีเกียวกําลังจะยกผ่านหลิวจ้าวเว่ยไป
ขบวนทังขบวนชะงักหยุด
หลิวจ้าวเว่ยถอนสายบัวคาราวะ "หม่อมฉันหลิวจ้าวเว่ยถ
วายพระพรหยางไทเฮา"
"หลิว... หลิวอย่างหลิวชงเหนียนน่ะรึ?"
"เพคะ หลิวชงเหนียนเป็ นปู่ของหม่อมฉันเองเพคะ"
"ถึงว่าเหตุใดคุน้ หน้าเจ้า วานนีเจ้าเองก็รว่ มสวดมนต์ใน
อารามใช่หรือไม่?"
"เพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 0

"แล้วเหตุใดวันนีถึงไม่อยูใ่ นอารามเสียเล่า"
"วันนีตระกูลหลิวจัดพิธเี ซ่นไหว้บรรพชน หม่อมได้รบั พระ
เมตตาจากฝ่ าบาทอนุญาตให้ออกไปร่วมงานได้เพคะ"
"ทีแท้เป็ นเช่นนี" หยางไทเฮาปรายตามองโฉมสะคราญที
แม้แต่ชุดขาวบนร่างก็มอิ าจปิ ดบังความงดงามให้เจือนลง
แม้แต่น้อย ช่างเป็ นสตรีประเภททีสตรีดว้ ยกันจะนึกริษยา
จริงๆ
ความงามเช่นนีทําให้นางนึกถึงมารดาของฮ่องเต้อู่เหอตี
สตรีผนู้ นก็
ั เคยได้ชอว่
ื าเป็ นสตรีทงดงามที
ี สุดในถงเยียน...
แต่สดุ ท้ายนางก็ตอ้ งตายอย่างโดดเดียว
"สวดมนต์ครังนีต้องลําบากเจ้าแล้ว"
"หามิได้ นับเป็ นวาสนาของหม่อมฉันทีได้ทําเพือ
ชาวบ้าน"
"หน้าตาสะสวย ช่างพูดช่างจา วันหน้าถ้ามีวาสนาคงได้
พบกันบ่อยๆ... ไปเถอะ" ในสายตาหยางไทเฮามีแวว
เสียดายอยูเ่ ล็กน้อยก่อนจะโบกมือให้คนยกเกียวเดิน
ต่อไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 1

"ขอบพระทัยเพคะไทเฮา"
คล้อยหลังไปไม่นาน มามาคนสนิททีเดินประกบอยูข่ า้ ง
เกียวของหยางไทเฮาก็เอ่ยปากขึน "ไทเฮาดูสนพระทัย
แม่นางผูน้ ..."
ี
"นางหน้าตางดงาม ชาติตระกูลเหมาะสม ...จนปี นีโจว
อ๋องก็ยงั ไม่อภิเษก" นางนึกถึงบุตรชายเพียงคนเดียวแล้ว
รูส้ กึ ปวดใจขึนมาไม่ได้ ยามนีฮ่องเต้ระแวดระวังและ
พยายามกดข่มโจวอ๋องทุกทาง แม้นางจะหาทางรังตัวโจว
อ๋องเอาไว้ในถงเยียนได้ แต่ฮอ่ งเต้ทําให้เขาแทบไม่มสี ทิ ธิ
ขยับตัว
"เป็ นเช่นนี"
"เสียดาย ข้าได้ยนิ ว่าบุตรีสกุลหลิวหมันหมายกับอันอ๋อง
แล้วกระมัง"
"ใช่แล้วเพคะ ฝ่ าบาททรงหมันหมายอันอ๋องกับนางตังแต่
ยังเด็ก"
"เช่นนันก็นบั ว่าไร้วาสนากัน ต่อให้วนั หน้านางได้แต่งกับ
อันอ๋องหรือไม่ ลูกข้าก็จะไม่แต่งกับสตรีทเคยพั
ี วพันชาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 2

อืน"
"ท่านอ๋องมีบารมีสงู ส่ง ต้องหาพระชายาทีดีพร้อมได้อย่าง
แน่ นอนเพคะ" มามาเอ่ยอย่างเอาใจผูเ้ ป็ นนาย
หลิวจ้าวเว่ยนันไม่รเู้ ลยว่าตนเพิงถูกตัดสินให้ไร้วาสนากับ
บุรุษผูห้ นึงไปแล้ว นางมองส่งขบวนเสด็จของหยางไทเฮา
เงียบๆ แล้วเตรียมจะเดินต่อไป
แต่ดวู ่าวันนีถนนเส้นนีอาจไม่ราบรืนสําหรับนางนัก เสียง
ร้องทักจึงดังขึนอีก "พีสาว!"
หลิวจ้าวเว่ยหันไปมอง เห็นองค์ชายเก้าทีวิงจนชายเสือ
ปลิวมุง่ หน้ามาหานาง "พีสาวเป็ นท่านจริงๆ" องค์ชายเก้า
ยิมจนตาปิ ดรีบคว้ามือนางอย่างสนิทสนม
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้เห็นหน้าเขามานานแล้วหลังจากทีเดิน
งานวัดด้วยกัน มองดูยามนีคล้ายว่าเด็กชายจะสูงขึนไม่
น้อย
"องค์ชายเหตุใดพระองค์ถงึ มาทีนีได้เพคะ"
"ข้าได้ยนิ ว่าทีอารามเทียนเซียน เสด็จพ่อเชิญนักบวช
มากมายมาสวดมนต์ ในนันมีคนทีสามารถเดินบนผิวนํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 3

ได้ ข้าอยากไปเจอเขา อยากให้เขาลองเดินบนนําให้ขา้ ดู

ให้เห็นกับตา"
"แล้วขันทีรบั ใช้ของพระองค์อยูไ่ หนเพคะ?" นางถาม
อย่างรูท้ นั องค์ชายเก้ามุย่ หน้า
"เรืองนัน..."
"คงมิใช่ฝ่าบาทหนีพวกขันทีมาเทียวเล่นอีกนะเพคะ"
"พีสาว! ข้าเรียนเสร็จแล้วถึงมา ส่วนพวกขันทีวงตามข้
ิ า
มาไม่ทนั เอง... ไม่คุยเรืองนีแล้ว กลินอะไรหอมเหลือเกิน"
อู่เหวินป๋ อย่นจมูกสูดหายใจฟุดฟิ ดไปทางตระกร้าทีอาเจิน
ถืออยู่
"เป็ นขนมมงคลจากบ้านหม่อมฉัน องค์ชายจะลองชิมดู
ไหมเพคะ"
"ดีๆ ข้าอยากชิม" อู่เหวินป๋ อดวงตาพราวระยับอย่าง
คาดหวัง หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ ระอาใจกับความไร้เดียงสาของ
เขา แต่กเ็ ปิ ดผาคลุมหยิบขนมส่งให้เขาลองชิม
องค์ชายเก้ากัดไปคําโตขณะเดินร่วมทางไปกับสตรีทงั
สอง "พีสาวท่านมาสวดมนต์ทอารามเที
ี ยนเซียนกับพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 4

นักบวชหรือ?"
"ใช่แล้วเพคะ"
"เหตุใดข้าไม่รขู้ า่ วนะ ถ้ารูข้ า้ จะมาเล่นกับท่านตังนาน
แล้ว"
"วันๆ หนึงองค์ชายมีสงสํ
ิ าคัญทีต้องทําอยูไ่ ม่น้อย จะ
เสียเวลากับหม่อมฉันทุกวันได้อย่างไร"
"ท่านอย่าพูดอย่างนัน ให้ขา้ ทนอยูก่ บั ตาแก่พวกนัน
ตลอดเวลาข้าคงขาดใจตายสักวัน"
"องค์ชายไม่ชอบเรียนหนังสือหรือเพคะ"
"เรียนๆ แต่ราชครูพวกนันสอนน่าเบือ อีกอย่างเขามักพูด
แต่เรืองทีข้ารูอ้ ยูแ่ ล้ว ข้าคร้านจะฟั ง"
"หากราชครูสอนสิงทีพระองค์รอู้ ยูแ่ ล้ว เหตุใดไม่แจ้งให้
ราชครูปรับเปลียนการสอนเล่าเพคะ"
"พีสาวท่านไม่รอู้ ะไร ข้ากับพีหกแล้วก็พหญิ
ี งเพ่ยจูเรียน
ด้วยกัน หากข้าบอกราชครูว่าข้าเข้าใจบทเรียนเหล่านัน
หมดแล้ว ข้าคง..." อู่เหวินป๋ อมีสหี น้าสลดลง หลิวจ้าวเว่ย
ก็เข้าใจว่าเด็กชายคงถูกพีน้องคนอืนกลันแกล้งแน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 5

มารดาองค์ชายหกยามนีมีตําแหน่งกุย้ เหริน นับว่าไม่ตํา

ต้อย เทียบกับองค์ชายทีไร้มารดาอย่างองค์ชายเก้าแล้ว
อย่างไรก็ดกี ว่ามาก การเป็ นเด็กทีไร้มารดาคุม้ หัวในวัง
แห่งนีนันมีแต่ตอ้ งสงบเสงียมและเก็บงําประกายเพือไม่ให้
เป็ นทีสะดุดตา
หากฮ่องเต้โปรดปรานเขาก็เป็ นอีกเรือง แต่นีฮ่องเต้เอง
นอกจากทดสอบการศึกษาของเหล่าโอรสแล้วก็แทบไม่ได้
ใส่ใจพวกเขา ดังนันฐานะของอู่เหวินป๋ อยิงลําบาก ดังนัน
เมือต้องเรียนร่วมกับพีๆ เขาถึงต้องสงบปากสงบคํา แม้
จะเข้าใจบทเรียนดีกต็ อ้ งแสร้งตอบผิด แสร้งโง่เขลาเพือ
ไม่ให้องค์ชายหกรูส้ กึ ริษยา
"หากเบือหน่ายการเรียนกับราชครู องค์ชายก็เข้าไปอ่าน
หนังสือในหอตําราหลวงแทนเถิด หม่อมฉันได้ยนิ ทีนันมี
ตําราอยูน่ บั หมืน น่าจะมีสกั เล่มทีทําให้พระองค์สนใจได้
...ด้วยวัยขององค์ชายเหมาะสมจะตักตวงความรูใ้ ห้มาก
วันหน้าจะต้องเป็ นประโยชน์แน่" หลิวจ้าวเว่ยอดไม่ได้ท ี
จะเอ่ยแนะนําเขา
"พีสาวท่านชอบคนมีความรูห้ รือ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 6

"แน่นอน อย่างน้องชายของหม่อมฉันเขาเก่งกาจเรือง
เรียนมาก เวลาทีเขาตังใจจดจ่อกับตํารานันดูแล้วน่ารักน่ า
ชังในสายตาหม่อมฉันยิงนัก"
"น้องชายของท่านเรียนเก่งสูข้ า้ ไม่ได้หรอก"
"ก็ไม่แน่หรอกเพคะ หกเดือนเริมพูดสองขวบเขาก็อ่าน
ตําราเป็ นเล่มได้แล้ว อีกทังเขากําลังเตรียมตัวเข้าศึกษา
สํานักศึกษาหลวง นับเป็ นศิษย์ทอายุี น้อยทีสุดของสํานัก
หากองค์ชายจะเทียบเรืองเรียนกับเขาอาจจะ..."
"ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม ข้าไม่ยอม พีสาวข้าไม่น่ารักน่า
ชังพอรึ เช่นนันข้าจะเรียนให้มากกว่านี ให้เก่งกว่าจ้วง
หยวนเสียอีก ท่านจะได้เห็นว่าข้าน่ารักกว่าน้องชายท่าน
คนนันมาก"
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ คําพูดเอาแต่ใจของเขาก็หวั เราะไม่ได้
ร้องไห้ไม่ออก "หากองค์ชายขยันหมันเพียรย่อมดีกบั ตัว
พระองค์เองเพคะ"
*
ห้องนอนเดิมของอันอ๋องมีสภาพเละเทะ ไม่วา่ สิงใดทีพัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 7

ได้ลว้ นพังจนไม่เหลือชินดี แม้แต่ลกุี ย้ เฟยก็ไม่อาจเหยียบ

ย่างเข้าไป แต่ยนื ปวดใจฟั งเสียงคํารามราวกับสัตว์
บาดเจ็บของอันอ๋องอยูข่ า้ งนอก
บุตรชายของนางพิการเสียแล้ว!
แขนซ้ายของเขาจะใช้การไม่ได้อกี เรืองนีมิอาจให้คนนอก
รูไ้ ด้ บ่าวไพร่ลว้ นถูกปิ ดปากทังหมด นางให้คนประกาศ
ข่าวลือว่าอันอ๋องอาการดีขนึ เพียงแต่แขนซ้ายบาดเจ็บ
หนักอาจจะต้องใช้เวลาพักฟื นนานเพือจะซือเวลา
ทว่าความจริงแล้วหมอทีสกุลหยูสง่ มาแจ้งกับนางว่าเส้น
เอ็นแขนซ้ายของอันอ๋องถูกกร่อนด้วยพิษ ต่อให้เป็ นหมอ
เทวดาหากจะฟื นฟูกค็ งทําได้เพียงต่อเส้นเอ็นใหม่ แต่ใน
กรณีทเส้
ี นเอ็นเสือมเช่นนีไม่มที างฟื นฟูได้อกี แล้ว
อันอ๋องราวกับเป็ นบ้า
เขาทะเยอทะยานอยากนังบัลลังก์ เหยียบใต้หล้าไว้ใต้ฝ่า
เท้า
แต่ถา้ เสด็จพ่อรูว้ า่ เขาพิการ ไม่มที างเลยทีพระองค์จะ
ยอมแต่งตังเขา พวกขุนนางก็ไม่มที างยอมรับคนไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 8

สมประกอบมานังบัลลังก์
แม้จะเหลือแขนข้างเดียวทีขยับได้ ชายหนุ่มก็ระบาย
ความเคียดแค้นจนห้องทังห้องไม่เหลือสภาพเดิมอีก
"หลางเอ๋อร์ เจ้าใจเย็นๆ หลางเอ๋อร์ เปิ ดประตูให้แม่เถอะ"
เจาซุนเซวียยืนอยูด่ า้ นหลังลีกุย้ เฟย เขาก้มหน้าซ่อน
รอยยิมเย้ยลีกุย้ เฟยทีเคาะประตูจนเสียงแหบแห้ง เขากุม
มือด้วยท่าทางสงบเสงียม เงียหูฟังเสียงพังทําลายข้าว
ของด้านในห้องนัน ในใจทีเก็บซ่อนความความเจ็บปวด
เอาไว้พลันรูส้ กึ สาแก่ใจยิง
เขาเสียขาไป ยามนีอันอ๋องก็แขนพิการแล้ว นับว่าฟ้ ามีตา
จริงๆ
ขณะทีคนในห้องยังอาละวาดไม่หยุด ขันทีผหู้ นึงก็คอ้ ม
กายเข้ามารายงาน "พระสนมเรืองทีให้ไปสืบได้ความพ่ะ
ย่ะค่ะ"
"รายงานมา"
"มีบ่าวคนหนึงนามว่าอู๋เสวียทีถูกสับเปลียน ตอนแรกไม่มี
คนสังเกตเพราะในจวนวุ่นวาย จนพอจับมารวมกันถึงได้ม ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 8 9

คนทักขึนว่าเขาไม่ใช่อ๋เู สวีย ทังยังมีทา่ ทางเป็ นพิรธุ

ต่อมาเจ้าตัวปลอมถูกโบยจนสารภาพว่าถูกส่งมาเพือทํา
ร้ายท่านอ๋อง รอยฝั งเข็มทีท้ายทอยท่านอ๋องนันเป็ นฝีมอื
ของเขา"
"บัดซบ! มันมีขวัญกีดวงถึงได้กล้ามาทําเรืองเช่นนีถึงใน
จวนอ๋อง!" ลีกุย้ เฟยสบถจบประตูหอ้ งทีปิ ดตายมาพักใหญ่
กลับเปิ ดพรวดออกมา อันอ๋องในสภาพกระเซอะกระเซิง
ยําแย่อย่างยิงพุง่ เข้ามาหาขันทีผนู้ นั
"บอกมาว่าใครทีส่งมันมาทําร้ายข้า ใครทีมันคิดจะเอา
ชีวติ ข้า!!"
"อะ...อู๋เสวียตัวปลอมไม่ยอมตอบทังยังกัดลินตาย แต่
กระหม่อมให้คนสืบต่อ ถึงรูว้ า่ สองสามปี กอ่ นเขาเคยรับใช้
อยูใ่ นจวนองค์หญิงเหมยเจียว"
"เดรัจฉาน!" อันอ๋องตวาดจนตาแดงกํา "ข้าคิดไว้แล้ว...
ข้าคิดไว้แล้ว!"
"ต้องเป็ นนังเหลียวเจากัวทีบงการเรืองนี คิดจะฉวย
โอกาสซําเติมแผลให้เจ้าตายไปเพือกําจัดเสียนหนามให้
องค์ชายสี"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 0

"ตําช้า!" อันอ๋องกุมแผลทีไหล่ ตัวสันไปด้วยความโกรธจน

เกินระงับ "คิดอยูแ่ ล้วเชียวว่าต้องเป็ นฝีมอื พวกมัน พวก
สวะ ข้าไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่ !" อันอ๋องทําท่าจะพุง่
ออกไปจากตําหนักแต่ถูกขวางไว้
"ท่านอ๋องยามนีไม่อาจวู่วาม หากคิดจะทําการใดควร
ไตร่ตรองให้รอบคอบก่อน... อีกอย่างฮ่องเต้ทรงจับตาดู
อยู่ เราไม่อาจผลีผลามล้างแค้นได้นะพ่ะย่ะค่ะ" เจาฉุนเซ
วียก้าวออกมาเตือนสติอนั อ๋อง
"เรืองนีไม่ตอ้ งให้คนชันตําอย่างเจ้ามาเตือน" อันอ๋อง
ตะคอกว่าเจาฉุนเซวียก่อนลดฝีเท้าลง
ลีกุย้ เฟยขบกรามแน่น นางโมโหไม่ต่างจากบุตรชายแต่
ยามนีต้องมีสติมากกว่าลูกจึงข่มใจเอ่ย "เหมินเค่อของเจ้า
พูดถูก เราต้องวางแผนเรืองนีให้รดั กุม อย่างไรแม่ก ็
จะต้องให้พวกตําหนักคุนหนิงชดใช้อย่างสาสม แต่ตอนนี
เจ้าต้องรีบหายแล้วไปรับรางวัลจากเสด็จพ่อของเจ้าก่อน"
"เสด็จแม่แต่แขนของข้า..."
"ขอเพียงมีอํานาจพอ แขนจะใช้การได้หรือไม่ใครจะสนใจ
อีก ลองเจ้ากุมชะตาคนพวกนัน ปลาตายพวกมันยังชีว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 1

ปลาเป็ นได้ ตอนนีอย่าวู่วามคิดมากไปก่อนเลย"

อันอ๋องฟั งคําพูดมารดาแล้วในใจรูส้ กึ เบาขึนเล็กน้อย จึง
ยอมให้ลกุี ย้ เฟยประคองตนกลับไปทีห้องพักซึงถูกเตรียม
ใหม่เอาไว้ ก่อนจะนอนหลับไปด้วยฤทธิยา อันอ๋องยังดึง
แขนลีกุย้ เฟยไว้เพือกล่าว
"เสด็จแม่อู่เหวินเจาต้องตาย..."
นัยน์ตาลีกุย้ เฟยทอประกายเหียม มองบุตรชายทีมีสภาพ
น่าเวทนาด้วยความสงสารจับใจ "แน่นอน เจ้าไม่ตอ้ ง
กังวล"
----------------
[1] เกาหลู = ดินแดนทางยุโรปตะวันตก
[2] ชาวหุย = จีนเปอร์เซีย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 2

แสนชัง
# 44. ชะตาเปลียน

เนียเถียนชิงเข้าเฝ้ าฮ่องเต้ในห้องทรงพระอักษรด้วยสี
หน้าแช่มชืน
"สิงนีคืออะไร?" ฮ่องเต้มองหนังสัตว์ทถูี กวาดลวดลาย
ซับซ้อนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก
"ฝ่ าบาทต้องดูเช่นนีพ่ะย่ะค่ะ" ชายหนุ่มคลีกระดาษบางที
วาดแผนทีต้าถงออกแล้ววางทาบลงบนหนังสัตว์ผนื นัน
ภาพตรงหน้าจึงดูออกว่าเป็ นเส้นทางใหม่
"นีมัน..."
"นีเป็ นเส้นทางเดินเรือใหม่พะ่ ย่ะค่ะ" เนียเถียนชิงยิมด้วย
ความภาคภูมใิ จ ต้าถงยามนีใช้การเส้นทางทางบกเป็ น
หลัก ทังถนนก็ไม่ได้สะดวกสบายนัก การเดินเรือมีเพียง
ช่วงระยะสันๆ ในบางเมือง "ท่านปู่และบิดาของกระหม่อม
ออกเดินทางไปทัวทิศ ได้บนั ทึกถึงการเดินทางเอาไว้ไม่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 3

น้อย สิงนีกระหม่อมได้ตรวจสอบวิธเี ชือมเส้นทางทางนํา

แล้วพบว่าสะดวกกว่า อย่างเช่นในจุดนี... หากทําตาม
แผนที จากถงเยียนสามารถเดินทางไปเป่ ยชิงได้ในสาม
วันเท่านัน"
ฮ่องเต้อู่เหอตีมองแผนทีใหม่ดว้ ยความยินดีก่อนจะ
หัวเราะออกมา "ดี สมกับเป็ นจ้วงหยวนของแผ่นดิน ข้า
เลือกคนไม่ผดิ จริงๆ"
"นอกจากใช้ขนสินค้าได้อย่างรวดเร็ว ในแง่ของทางทหาร
เส้นทางเหล่านีจะเพิมความได้เปรียบให้กบั ต้าถงของเรา"
หากการเดินทางภายในแคว้นสะดวกรวดเร็วขึน การ
ขนส่งเสบียง หรือแม้แต่เคลือนทัพก็จะฉับไวทันการกว่า
การเดินเท้า นอกจากนันยังสามารถดักซุ่มกองทัพที
พยายามเคลือนพลทางนําเข้ามาในต้าถงได้ดว้ ย
"สวรรค์! เส้นทางเหล่านีสามารถสร้างได้จริงๆหรือไม่?"
"ต้องมีการขุดเพือเชือมต่อเส้นทางและขยายขนาดของ
แม่นําสําหรับการเดินเรือพ่ะย่ะค่ะ ด้วยบารมีของฝ่ าบาท
หากสร้างอย่างเต็มกําลังภายในสองปี เส้นทางเหล่านีย่อม
เป็ นรูปเป็ นร่างได้แน่นอน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 4

ฮ่องเต้อู่เหอตีอารมณ์ดยี งิ แผนทีทางนํานีนับเป็ นการ

บุกเบิกครังใหญ่ จะเป็ นผลงานทีทําให้ชอของเขาสามารถ
ื
ทิงเอาไว้ในหน้าประวัตศิ าสตร์
"นอกจากแผนทีนีแล้วกระหม่อมยังมีของทีอยากให้ฝ่า
บาททอดพระเนตร"
"เอามาให้ขา้ ดู"
เนียเถียนชิงให้ขนั ทีชว่ ยยกหีบขึนวางบนโต๊ะก่อนจะเปิ ด
ออก ด้านในเป็ นแบบจําลองเรือกําปั นขนาดย่อส่วน
"สวรรค์! นีมัน..."
"เรือกําปั นนีหากสร้างตามปกติสามารถจุคนได้มากกว่า
ห้าสิบคนบนเรือ แต่หากขยายขึนอีก ยังสามารถขนคน
อย่างตําได้ถงึ สองร้อยคน"
ฝ่ าบาทยกเรือจําลองขึนหมุนดูรอบทิศก่อนจะรําพึง "นี
เป็ นแบบจําลองทีสมบูรณ์ทสุี ดทีข้าเคยเห็น เจ้าทํามันเอง
รึ?"
"เป็ นกระหม่อมต่อขึนเองพ่ะย่ะค่ะ แต่นบั ว่าได้คําปรึกษา
จากผูเ้ ชียวชาญทางเรือหลายท่านกว่าจะออกมาสําเร็จ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 5

เรือจําลองลํานีสามารถลอยนําได้จริงด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่ า
บาทสามารถเอามันลงนําได้"
"เยียมจริงๆ" ฮ่องเต้อารมณ์ดอี ย่างยิง "พรุง่ นีตอนว่า
ราชการให้เจ้าเสนอสิงเหล่านีต่อหน้าขุนนางทังหลายอีก
ครัง เราจะตกรางวัลให้เจ้าอย่างงาม"
"เป็ นพระมหากรุณาธิคุณพ่ะย่ะค่ะ"
เนียเถียนชิงสร้างความชอบครังใหญ่เช่นนี หากฝ่ าบาท
โปรดปรานมากๆ อาจจะได้เลือนขันอย่างก้าวกระโดด
ซุนกงกงมองส่งเนียเถียนชิงออกไปจากห้องทรงพระ
อักษรแล้วยังเห็นฝ่ าบาทชืนชมเรือจําลองไม่หยุดก็อด
กราบทูลไม่ได้ "คุณชายเนียมีความสามารถสูงจริงๆ
เสียดายทีอาภัพไร้ญาติขาดมิตร"
"เขาเป็ นคนมีหวั คิด" ฮ่องเต้อู่เหอตีคลียิม "เขาไร้ทพึ
ี ง
ในถงเยียน ทังยังใหม่เกินกว่าจะเข้ากับกลุม่ อํานาจใด
ดังนันเขาจึงคิดจะหาหลักยึด เขาสร้างผลงานหลายครัง
แต่มกั กราบทูลเราเป็ นการส่วนตัวแทนทีจะพูดในท้องพระ
โรง นับว่ารูจ้ กั วิธรี บั ใช้เรา"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 6

"เช่นนีนับว่าเขาเห็นฝ่ าบาทเป็ นทีพึงกระมัง"

"ถือว่าเราเลือกถูกทีส่งเนียเถียนชิงเข้าสูส่ าํ นักราชเลขา
คนเช่นนีรูจ้ กั ดูสหี น้าเรา สิงทีคนในสํานักราชเลขาสมควร
ยึดมันทีสุดคือความต้องการของเรา หาใช่เรืองอืน" คน
มากมายทีถูกแนะนําเข้าไปในสํานักราชเลขาแต่กลับไม่
เจริญและไม่เป็ นทีทรงโปรดเพราะส่วนใหญ่เอาแต่
แสวงหาความก้าวหน้า วิงพล่านไปทัวทังเมืองเพือเชือม
สัมพันธ์กบั กลุม่ อํานาจต่างๆ ในถงเยียน คิดถึงแต่วธิ กี าร
ปี นป่ ายยกตัวเองให้สงู
แต่กลับลืมไปว่าสํานักราชเลขาธิการนัน เป็ นกองงานที
ขึนตรงกับฝ่ าบาทโดยเฉพาะ แม้แต่กรมขุนนางก็ไม่อาจ
ก้าวก่ายการแต่งตัง และด้วยนิสยั ชอบหวาดระแวงของ
ฮ่องเต้ เขาย่อมไม่เอาคนประเภททีเปลียนสีไปตาม
แรงลมมารับใช้ใกล้ชดิ ตนเอง
"เช่นนันฝ่ าบาทจะตกรางวัลให้คุณชายเนียเช่นไรหรือพ่ะ
ย่ะค่ะ?"
"ตําแหน่งผูช้ ว่ ยท่านราชเลขาว่างอยูม่ ใิ ช่ร?ึ " ฮ่องเต้อู่
เหอตีตรัสโดยไม่ใส่พระทัยนัก แต่ซุนกงกงนึกตระหนกไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 7

แล้ว
*
เนียเถียนชิงถูกแต่งตังให้เป็ นผูช้ ว่ ยราชเลขาธิการ ถือว่า
เป็ นขุนนางขันสีเทียบได้กบั ตําแหน่งรองเจ้ากรม ทังยาม
นีในสํานักราชเลขาตําแหน่งรองราชเลขาธิการทังซ้ายขวา
ล้วนว่างเว้นเพราะฝ่ าบาทไม่ทรงโปรดแต่งตังผูใ้ ด ดังนัน
แม้จะเป็ นแค่ผชู้ ว่ ย แต่ในสํานักเขาเป็ นรองแค่ทา่ นราช
เลขาธิการเท่านัน
ใครมีตาก็ลว้ นดูออกแล้วว่าฝ่ าบาทวางเนียเถียนชิงเอาไว้
เพือสืบทอดตําแหน่งราชเลขาธิการในอนาคต
นอกจากตําแหน่งใหม่แล้ว การบุกเบิกเส้นทางเดินเรือ
ของเขากลายเป็ นทีโจษจันแม้แต่ในหมูช่ าวบ้าน นัก
เดินทางทังหลายต่างถกขึนข้อดีขอ้ เสีย ในโรงเตียมใหญ่ๆ
ทีมักมีคนเดินทางมาพัก ไม่มที ใดที
ี ไม่พูดถึงเรืองนี แม้จะ
ไม่เคยเห็นแผนทีกับตา แต่ได้ยนิ ว่าสามารถทําให้เดินทาง
จากถงเยียนถึงเป่ ยชิงในสามวัน หรือเดินทางไปหยางโจว
ได้ในสิบห้าวัน นีถือเป็ นเรืองใหญ่มาก
ต่างคนต่างคิดคํานวณว่าจะสามารถลดต้นทุนสําหรับการ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 8

เดินทางไปได้เท่าไหร่ อีกทังยังจะก่อให้เกิดอาชีพใหม่ๆ
อย่างเช่นนักเดินเรือ เช่าเรือ นายท่า ล้วนแต่เป็ นหนทาง
ทําเงินทังสิน
พวกพ่อค้าหัวใสเมือได้ยนิ เรืองเส้นทางเดินเรือนนีล้วน
พยายามสืบเสาะ ใช้เส้นสายกับขุนุ นางในราชสํานัก
เพราะหวังจะกว้านซือทีดินใกล้กบั ท่าจอดเรือเพือสร้าง
มูลค่าในอนาคต
คนส่วนใหญ่ยนิ ดีกบั สิงใหม่และยินดีทคนมี
ี ความสามารถ
อย่างเนียเถียนชิงเจริญก้าวหน้า แต่บางคนไม่เป็ นเช่นนัน
เจินจิงยินนายท่านใหญ่ของจวนสกุลเจินเป็ นหนึงในนัน
เจินไห่กงั เสนาบดีเกษตรบิดาของเขาได้รบั ผลกระทบจาก
เรืองนําหลากในลัวหยางไม่น้อย ไหนจะญาติผนู้ ้องเจิน
เสียวหนิงทีถูกโบยปางตายทังยังถูกปลดเป็ นสามัญชน
ห้ามรับราชการอีกชัวชีวติ
ทุกอย่างล้วนเกียวพันกับเนียเถียนชิง แต่ยามนีสกุลเจิน
ไม่อาจเอาเรืองเขา ทังยังต้องทนมองอีกฝ่ ายก้าวหน้าขึน
ไปอีก
ป๋ ายซูอ่ งิ เห็นสีหน้าสามีไม่ดนี กั เมือได้ขา่ วคนสกุลเนียจึง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 3 9 9

ยิมประจบ "นายท่านอย่าใส่ใจเลยเจ้าค่ะ อีกไม่นานจะมี

งานเลียงทีจวนสกุลป๋ าย ข้าให้คนส่งข่าวบอกมารดาแล้ว
ทางนันจะช่วยเราจัดการแน่นอน"
เจินจิงยินเห็นว่าฮูหยินเป็ นห่วงก็ใจอ่อนยวบ จูบหน้าผาก
นางแล้วเอ่ยปลอบ "ข้ารู้ เพียงแต่ขา้ ไม่ชอบใจเท่านัน"
"ใครติดค้างเราเราก็แค่จดั การผูน้ นั ขอแค่ทา่ นทําใจให้
สบายเถิด" ป๋ ายซู่องิ กอดเอวสามีดว้ ยความรักใคร่ "ท่าน
พ่อกับท่านแม่ของท่านวางแผนเอาไว้แล้ว เรืองนีไม่มที าง
ผิดพลาด ต่อให้เป็ นขุนนางทรงโปรดแค่ไหน แต่ถา้ มีเรือง
ฉาวโฉ่ พวกขุนนางฝ่ ายทัดทานย่อมต้องส่งฎีการ้องเรียน
แน่"
"แต่ทําเช่นนีจวนสกุลป๋ ายจะกลายเป็ นอัปมงคลหรือไม่"
"เรืองนันข้าคุยกับท่านแม่แล้ว นายท่านไม่ตอ้ งห่วง หาก
เกิดเรืองก็ผลักให้เป็ นเรืองของสันดานคนเสีย แถมคน
สกุลป๋ ายจะได้เรียกค่าเสียหายจากพวกนัน เพือชําระสิง
อัปมงคลอย่างไรเล่า"
"เช่นนันก็ตอ้ งขอบคุณพ่อแม่เจ้าทีช่วยเป็ นธุระแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 0

"ขอเพียงช่วยแบ่งเบาภาระท่านได้ ก็มใิ ช่เรืองใหญ่อนั ใด"

ป๋ ายซูอ่ งิ ซบลงบนอกสามีพร้อมแย้มยิมเป็ นสุข ยามนีนาง
แต่งเข้าจวนสกุลเจินแล้ว เป็ นทีพอใจของแม่สามี สามีก็
รักใคร่ลกึ ซึง ขอเพียงสกุลเจินยิงก้าวหน้า นางก็ไม่มวี นั
ตกตํา ดังนันนําสกปรกประเภทใดทีนางจะไม่กล้าเดินยํา
อีก
วันหน้านางจะขึนเป็ นฮูหยินผูเ้ ฒ่าของตระกูลเจิน ถึงยาม
นันของแค่สามีเป็ นเสนาบดีต่อจากบิดาของเขา บุตรชาย
ได้เข้าสูร่ าชสํานัก สตรีจวนอืนในถงเยียนจะมีสกั กีคนทีไม่
ริษยาวาสนาสูงส่งของนางเล่า
แค่คดิ ป๋ ายซู่องิ ก็รสู้ กึ เหมือนได้ขนสวรรค์
ึ แล้ว
*
"ได้ยนิ ว่าอาการเจ็บป่ วยคราวนีของอันอ๋องไม่น้อย
ทีเดียว"
"ถือเป็นเคราะห์กรรมครังใหญ่ แต่มชี วี ติ รอดมาได้กว็ า่
เป็นวาสนาแล้ว"
"เพราะบารมีของฝ่ าบาท... แต่ทจริ
ี งข้าได้ยนิ ข่าวมาอีก
อย่างหนึง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 1

"ข่าวอันใดรึ?"
"ก็นกั พรตในวังน่ะสิ พูดกันว่าทีจริงท่านอ๋องจะไม่เจ็บ
หนักถึงเพียงนี แต่เพราะชะตาเปลียนทําให้ตอ้ งพบ
เคราะห์กรรม"
"ชะตาเปลียน?"
"หมายความว่ายังไงกัน?"
"ชูว่ วว เบาเสียงพวกเจ้าลงหน่อย ...ข้าได้ยนิ พวกนักพรต
ในวังพูดกันว่า ก่อนหน้านีคุณหนูคนนันน่ะ... ตระกูลหลิว
ใช่หรือไม่ทเป็ี นคูห่ มันอันอ๋อง นางขึนรําบวงสรวงฟ้ าดิน
ทําให้สวรรค์เมตตาส่งเสริมดวงชะตาของนางให้แข็งแกร่ง
ประจวบเหมาะกับท่านอ๋องไปปราบปีศาจเซียจือได้ ใครๆ
ก็รวู้ ่าคนทีจะปราบปี ศาจได้ตอ้ งเป็ นเชือสายมังกร บารมี
สูงส่ง ในอดีตล้วนเป็ นโอรสสวรรค์...คราวนีทังฝ่ ายหญิง
ฝ่ ายชายล้วนมีดวงชะตาสูงลิบ กลายเป็นข่มกันไม่ลงน่ ะซี"
"ข่มกันไม่ลงรึ?"
"คนเค้าเชือกันแต่ไหนแต่ไร หากจะเป็นคู่ผวั ตัวเมีย ดวง
ชะตาต้องหนุนส่งกัน มีอ่อนมีแข็งจะได้อยูก่ นั ยืดแถม
ส่งเสริมโชคลาภกัน แต่อนั อ๋องกับคุณหนูหลิวคนนี ต่างก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 2

กลายเป็ นทีรักของสวรรค์ ทําให้ดวงชะตาเดิม

คลาดเคลือน ทีเคยแลกเทียบเพือหมันหมายนันนับว่าใช้
ไม่ได้แล้ว ยามนีถ้ายังดันทุรงั จะแต่งต่อไป วันหน้าอาจจะ
มีฝ่ายใดฝ่ ายหนึงตกตายทีเดียว"
"ไอ้หยาาา โชคร้ายจริงๆ"
"แม่นางหลิวผูน้ นั พวกนักพรตบอกว่าถ้าจะแต่งก็ตอ้ งแต่ง
ให้คนทีมีชะตาอ่อนกว่าสักหน่อย จะส่งเสริมให้สามี
รุง่ โรจน์ มีทงเกี
ั ยรติยศชือเสียงเงินทอง เรียกได้ว่าจะทํา
ให้สามีเรียกลมเรียกฝนได้ทเี ดียว หรือไม่กต็ อ้ งแต่งให้คน
ทีชะตาแข็งกว่านางมาก แต่ในใต้หล้านีแม้แต่ทา่ นอ๋อง
ชะตายังข่มนางไม่ลง หากจะให้คนทีมีชะตาดีกว่านีก็คง
ต้องเป็น..."
"ไอ้หยาๆๆ อย่ามาพูดพล่อยๆ ทีนีนะ"
"ข้ามเรืองนีไป ดูแล้วใครทีได้ขนรํ
ึ าบวงสรวงคงเป็นคนที
สวรรค์คดั เลือกจริงๆ"
"พวกเจ้าจําไม่ได้หรือวันบวงสรวงช่วงทีนางขึนรําจูๆ่ ก็มี
ฝนตกไปทัวทังถงเยียน ในร้อยปีจะมีเช่นนีสักคนหนึง จะ
ไม่ให้ดวงชะตาของนางดีเลิศได้อย่างไร"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 3

"แล้วเช่นนีฝ่ าบาทจะยังให้นางแต่งกับอันอ๋องอยูร่ ึ ไม่เชือ

ก็อย่าลบหลูน่ า... อันอ๋องปางตางไปแล้วทีนึง หากยังดันทุ
รังละก็..."
*
"มีขา่ วลือเช่นนีจริงรึ?" หลิวจ้าวอวีตาโตเมือได้ยนิ เสียวชิง
รายงาน นางกระแทกหวีหยกลงข้างตัวก่อนจะหันไปมอง
หน้าบ่าวคนสนิท
"จริงเจ้าค่ะคุณหนู ยามนีคนในเมืองลือกันไปทัว บ่าวได้
ยินว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าส่งคนไปยับยังแต่กไ็ ม่ทนั แล้ว"
"ดี! ดีเหลือเกิน นังจ้าวเว่ยถึงคราวเป็ นขีปากชาวบ้านเสีย
บ้าง ดูสคิ ราวนีมันยังจะมีหน้าชูคอต่อหน้าข้าอีกไหม"
หลิวจ้าวอวีหัวเราะออกมาจนสาแก่ใจ "หากว่าฝ่ าบาทเชือ
ข่าวลือนีจริง อีกไม่นานการถอนหมันต้องมาถึงแน่ สตรีท ี
ถูกถอนหมัน นังจ้าวเว่ยจะยังแต่งออกได้อกี รึ ชัวชีวติ นีไม่
แน่ นางอาจต้องไปอยูใ่ นอารามแล้ว"
"แบบนีจะเป็ นโอกาสของคุณหนูหรือไม่เจ้าคะ?" เสียวชิง
ถามขึนทําให้หลิวจ้าวอวีชะงัก
ใช่ ...เวลานีนับเป็ นโอกาสทีนางจะได้แต่งเข้าตําหนักอ๋อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 4

แทนหลิวจ้าวเว่ย
คิดได้เช่นนันหลิวจ้าวอวีก็หน้าตืน รีบเร่งเสียวชิง "เร็วเข้า
ข้าจะไปเยียมท่านยายทีจวนสกุลเจิน เจ้าไปสังให้คน
เตรียมรถม้าเดียวนี"
"เจ้าค่ะคุณหนู"
*
"เจ้าจะทําหน้างออย่างนันไปทําไมกัน" หลิวจ้าวเว่ยที
นังเล่นหมากกับตัวเองอยูเ่ หลือบตามองใบหน้างองําของ
อาเจินแล้วถอนหายใจ
"ก็บ่าวไม่ชอบใจนีเจ้าค่ะ คนข้างนอกนันไม่รอู้ ะไรสักอย่าง
กลับพูดถึงคุณหนูเสียๆ หายๆ บางคนถึงขันบอกว่า
คุณหนูเป็ นผูห้ ญิงกินผัว คุณหนูยงั ไม่ทนั แต่งออกเสีย
หน่อย จะกินผัวอะไรกัน"
หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ หมุนกระดานหมากแล้วเดินต่อไป
อย่างไม่ยหระ
ี "ข้าชอบคนถงเยียนก็เพราะแบบนี" ริม
ฝีปากอิมเหยียดยิมหยันความหมายของคําพูดตรงข้าม
กับใจ...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 5

ฝีปากคนในเมืองนีเป็ นเช่นไรนางนับว่ารูซ้ งดี

ึ ทสุี ด
"ชอบอะไรกันเจ้าค่ะคุณหนู อ้าปากก็พน่ แต่นําสกปรกใส่
คนอืน น่ารังเกียจยิงนัก"
"เจ้าฟั งอย่างเดียวไม่ตอ้ งไปตอบโต้ เรืองนีปล่อยไว้จะดี
กับเรามากกว่า"
"บ่าวทราบเจ้าค่ะ แต่ได้ยนิ แล้วยังอดหงุดหงิดไม่ได้ อีก
ไม่กวัี นคุณหนูกจ็ ะกลับจวนแล้ว หากข้างนอกยังลือกัน
เสียๆ หายๆ คนอืนจะมองคุณหนูยงั ไง" อาเจินเบะปาก
ไม่พอใจ
"เอาล่ะๆ เจ้าไปนอนพักเถอะ"
"คุณหนูจะยังไม่นอนหรือเจ้าคะ"
"ข้าจะเล่นหมากกระดานนีให้จบก่อน ทีนีไม่มอี ะไรให้เจ้า
ต้องรับใช้แล้วไปพักเสีย พรุง่ นีจะได้อารมณ์ดหี น่อย"
"โธ่ คุณหนูก"็
"ไปๆ" หลิวจ้าวเว่ยไล่คนแบบไม่จริงจังนัก อาเจินยกผ้าที
ต้องจัดการออกไปจากห้องตามคําสังเจ้านาย ในห้องนอน
ของหญิงสาวถึงได้เงียบสงบลงอีกครัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 6

โฉมสะคราญเล่นหมากกับตัวเองอยูพ่ กั ใหญ่ถงึ รูส้ กึ ว่ามี

ลมประหลาดพัดเข้ามาในห้อง เปลวเทียนไหววูบไม่ปกติ
หลิวจ้าวเว่ยความรูส้ กึ ไว นางมองเปลวไฟลูล่ มอยูค่ รูห่ นึง
จึงตัดสินใจเดินไปเปิ ดหน้าต่าง
"คุณชายเนีย" นางถอยห่างออกมาเมือเห็นเนียเถียนชิง
ยืนรออยู่ เขาดันตัวปี นข้ามขอบหน้าต่างเข้ามาด้านใน
เสร็จสรรพหญิงสาวจึงจัดการปิ ดบานหน้าต่างลง
"ไม่พบกันนาน" ชายหนุ่ มเดินไปบนเก้าอีโดยไม่รอให้อกี
ฝ่ ายเชิญ
"เจ้าค่ะ ไม่พบกันนาน ได้ยนิ ว่าคุณชายได้เลือนตําแหน่ง
แถมยังมีชอเสี
ื ยงโด่งดังไปทัว จ้าวเว่ยต้องขอแสดงความ
ยินดีดว้ ย" นางรินนําชาให้เขาจอกหนึง แล้วยกจอกชา
ของตัวเองเป็ นการคารวะ
"เจ้าเองช่วงนีก็มชี อเสี
ื ยงไม่น้อย" เนียเถียนชิงเอ่ยปาก
ล้อเลียน "เป็ นฝีมอื ฮ่องเต้ร?ึ "
"ถูกต้อง เขาเป็ นคนจัดการเรืองเหล่านัน"
"แบบนีอีกไม่นานเจ้าคงถอนหมันได้แล้ว" เนียเถียนชิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 7

พยักหน้าเข้าใจ
"คุณชายเนียมาครังนีเพราะเรืองอันอ๋องกระมัง" นางถาม
ขณะมองมือขาวสะอาดของเขาลูบบนจอกชา
"ใช่ เขากลายเป็ นอ๋องพิการไปแล้ว"
"พิการแล้วหรือเจ้าคะ ไหนบอกว่าเพียงแค่เจ็บหนักต้อง
พักแขนนานสักหน่อย"
"แขนซ้ายใช้การไม่ได้แล้ว ต่อให้พกั ทังชาติกไ็ ม่อาจใช้
การได้อกี " เนียเถียนชิงกล่าว "ยาทีเจ้าต้องการให้เขากิน
ก็เรียบร้อยหมดแล้ว"
"นีถือเป็ นข่าวดี ต้องขอบคุณคุณชายเนียทีเป็ นธุระจัดการ
ให้ขา้ "
"แต่นบั ว่าเรามีโชคไม่น้อย บังเอิญองค์หญิงเหมยเจียวลง
มือกับอันอ๋อง แต่คนของนางถูกจับได้ ตอนนีทางตําหนัก
อ๋องหมายหัวทางตําหนักคุนหนิงแล้ว"
"มีคนมากมายทีคิดจะฉวยโอกาสลงมือกับอันอ๋อง แต่กลับ
มีแค่คนขององค์หญิงทีถูกจับได้ นับว่าเป็ นเคราะห์ของ
ฮองเฮาแล้ว โบราณว่าศัตรูเก่งกาจยังไม่น่ากลัวเท่ามีมติ ร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 8

โง่เขลา คนทีอยูใ่ นฝั งตนเองทําเรืองโง่ๆ เช่นนีช่างน่า

เวทนานัก" จ้าวเว้ยส่ายหน้าละเหียใจ
"องค์หญิงใหญ่นางทะนงตนเกินไป ทีผ่านมานางลงมือแต่
กับคนทีตํากว่าจึงคิดว่าตนมีฝีมอื สูงส่ง กล้าบ้าบินถึงขัน
ส่งคนเข้าตําหนักอ๋อง ข้าได้ยนิ ว่าเรืองนีฮองเฮาไม่ได้พยัก
หน้า คิดว่านางลงมือของนางเอง"
"ลงมือไปแล้ว โดนจับได้ไปแล้ว ตอนนีต่อให้องค์ชายสีกับ
ฮองเฮาโดดลงแม่นําสายไหนก็ไม่อาจชําระคราบสกปรก
ได้ แต่กด็ เี หมือนกัน พวกตําหนักอ๋องมุง่ หน้าไปเพ่งเล็ง
ตําหนักคุนหนิง งานของข้าจะได้งา่ ยขึน" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ย
เรียบๆ ก่อนจะช้อนตาขึนมองใบหน้านิงสงบของเนียเถีย
นชิง "ความชอบใหญ่หลวงของท่านครังนีทําให้ขา้ แปลก
ใจไม่น้อย ข้าขอถามได้หรือไม่วา่ เหตุใดคุณชายถึงรีบร้อน
ลุกขึนมาทําความชอบต่อหน้าฮ่องเต้เช่นนี"
เท่าทีนางทราบเนียเถียนชิงเป็ นคนใจเย็น วางแผนแยบ
ยลและรูจ้ กั รอ แต่การทําความชอบใหญ่โตเป็ นทีโจษจัน
จนเรียกสายตาผูค้ นมากมายขึนมาในช่วงนีดูไม่ใช่วธิ กี าร
ของเขานัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 0 9

"ท่านราชเลขาธิการป่ วยหนัก ข้าดูแล้วอีกไม่นานเขาคง

จะทรุดจนลุกไม่ขนึ ข้าไม่ตอ้ งการให้สาํ นักราชเลขาตกอยู่
ในมือผูอ้ นในตอนนั
ื น จึงต้องหาทางจับไว้ให้มน" ั
"เป็ นเช่นนี" หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ "ตังแต่โบราณเพือ
ปกป้ องอิทธิพลของญาติฝ่ายมารดา ต่อให้ฮอ่ งเต้ไม่
สามารถออกว่าราชการ สภาขุนนางก็จะเป็ นคนดูแลงาน
ราชการทุกอย่างแทน ไม่ว่าฮองเฮา ไทเฮา หรือสนมคน
ไหนก็ไม่มสี ทิ ธิก้าวก่าย ราชเลขาธิการถือเป็ นผูน้ ําสภา
ขุนนาง หากไร้ฮอ่ งเต้แล้วก็เปรียบเป็ นผูส้ าํ เร็จราชการ
ทีเดียว ขอเพียงคุณชายเนียสามารถควบคุมสํานักราช
เลขาไว้ในมือ งานอะไรในอนาคตคงไม่ใช่เรืองยากอีก
ต่อไป"
"อีกไม่กวัี นการสวดมนต์จะจบลง ถึงเวลานันเจ้าคงต้อง
กลับจวนสกุลหลิว เจ้าจะทําอะไรต่อไป?"
"ข้าต้องได้ราชโองการถอนหมันก่อนถึงจะเดินแผนต่อไป"
"เจ้ามันใจว่าฮ่องเต้จะมอบมันให้เจ้า"
"ด้วยนิสยั ของเขา เขาย่อมมอบมันให้ขา้ แน่ "

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 0

"เช่นนันก็ดหี ากมีอะไรให้ขา้ ช่วยก็เอ่ยปากมาได้เลย"

"ทีผ่านมารบกวนคุณชายเนียมาไม่น้อย ต้องขอบคุณท่าน
มาก" หญิงสาวกล่าวโดยไม่สบตาเขา
ช่ายหนุ่มมองท่าทางห่างเหินของนางอยูอ่ ดึ ใจหนึงแล้ว
ถอนหายใจ "ข้าเต็มใจ"
ทังสองนังจิบชาอยูใ่ นความเงียบอีกครูห่ นึง ต่างฝ่ ายต่าง
ไม่ยอมเอ่ยปาก สุดท้ายเนียเถียนชิงตัดสินใจจะกลับเสียที
"คุณชายคงได้เทียบเชิญงานเลียงทีจวนสกุลป๋ ายกระมัง"
หลิวจ้าวเว่ยถามก่อนทีอีกฝ่ ายจะลุกขึน
"ใช่"
"เช่นนันเราคงได้พบกันในงาน" โฉมสะคราญคลียิม
อ่อนโยน นางลุกขึนส่งเขาออกทางหน้าต่างดังเดิม
เมือบานหน้าต่างปิ ดลงร่างระหงหันกลับเข้ามาด้านใน
หลิวจ้าวเว่ยคิดจะดับตะเกียงเพือเข้านอนแต่กลับพบ
บางอย่างถูกวางไว้บนโต๊ะเมือครู่ หญิงสาวหยิบห่อขึนมา
แกะออกถึงเห็นว่าเป็ นชุดปิ นทีด้านท้ายประดับเป็ น
ลวดลายนกยูง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 1

หญิงสาวมองไปทางหน้าต่างทีชายหนุ่มเพิงจากไป ริม
ฝีปากอิมเม้มแน่น นางมองปิ นเหล่านันในมืออยูน่ าน
ท้ายทีสุดนางรวบเก็บมันเอาไว้ดา้ นในสุดของหีบ
เครืองประดับ ให้วางลงเคียงข้างปิ นหยดนําค้างทีเขาเคย
มอบให้ก่อนหน้านี...
*
"พรุง่ นีเจ้าต้องกลับจวนแล้วสินะ" ฮ่องอู่เหอตีก้มลงวาง
คางบนไหล่ของหลิวจ้าวเว่ย ขณะทีร่างเล็กนังอยูบ่ นชิงช้า
ใต้รม่ เงาไม้ทพระองค์
ี สงทํ
ั าขึนเป็ นพิเศษ
หญิงสาวเอียงหัวแนบแก้มกับเขา "หากหม่อมฉันกลับ
บ้านแล้ว ฝ่ าบาทจะนึกถึงหม่อมฉันไหมเพคะ"
"คิดสิ" เขายิมรวบตัวนางลุกขึนแล้วให้นงลงบนตั
ั กตน "ข้า
ต้องคิดถึงเจ้าจนปวดใจทีเดียว"
โฉมสะคราญแย้มยิม นางเอือมมือไปวางตรงอกซ้ายของ
โอรสสวรรค์ "ลําบากพระองค์ตอ้ งปวดใจเพือหม่อมฉัน
แล้ว"
"ไม่เป็ นไร อีกไม่นานรอเจ้าเข้าวังเราก็ไม่จาํ เป็ นต้องปวด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 2

ใจอีก" เขาลูบไหล่ปลอบนางอย่างอ่อนโยน "วันนีพวกขุน

นางเสนอให้เราจัดพิธลี า่ สัตว์ของราชวงศ์ ถึงตอนนันเจ้า
ควรไปด้วย"
"หม่อมฉันไปก็คงทําได้แค่ตามไปดูคนอืนสนุกกัน ฝ่ าบาท
จะให้หม่อมฉันไปทําไมเพคะ"
"เจ้าไม่อยากเห็นเราล่าสัตว์หรือ? เจ้าจะได้ดวู ่าเรายิงใหญ่
และกล้าหาญแค่ไหนอย่างไรเล่า"
"เรืองความยิงใหญ่กล้าหาญของฝ่ าบาทนันหม่อมฉัน
ประจักษ์ดอี ยูแ่ ล้ว ให้ไปดูฝ่าบาทออกล่าสัตว์ หม่อมฉันมี
แต่จะเป็ นห่วงกังวลมากกว่า"
"เจ้าค้างคาวขีขลาด" ฮ่องเต้อู่เหอตีเคาะหน้าผากนางแล้ว
สรวลชอบใจ "นึกถึงตอนเจอเจ้าทีวังฤดูรอ้ น มิใช่เจ้ากล้า
หาญถึงขนาดชีนิวสังให้เราไปตักนํา หรือแม้แต่ผลักเราลง
พุม่ ไม้หรอกหรือ เหตุใดยามนีขีขลาดได้ขนาดนีหือ?"
"ก็ตอนนันฝ่ าบาทเป็ นใต้เท้าเสียวมาวของหม่อมฉัน หาใช่
โอรสสวรรค์ หากหม่อมฉันรูแ้ ต่แรก ต่อให้มขี วัญอีกล้าน
ดวงก็ไม่กล้าหรอกเพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 3

"ค้างคาวโง่" ฝ่ าบาทสรวลแล้วจุมพิตลงบนหัวนางอย่าง
เอ็นดู
หลิวจ้าวเว่ยชะงักค้าง ราวกับเรืองราวในฝันทีลืมไปแล้ว
ถูกฉายขึนมาอีกครัง
บุรุษในฝั นผูน้ นก็
ั จบู หัวนางเช่นนีใช่หรือไม่
หญิงสาวรูส้ กึ ตกใจไม่น้อย นางอดช้อนตาขึนมองพระ
พักตร์ของฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ได้
หรือว่าเขาจะเกียวข้องกับภาพในฝันของนาง
หลิวจ้าวเว่ยมักลืมเลือนความฝันของตัวเองหลังจากตืน
นางจึงไม่คอ่ ยใส่ใจเก็บมาคิดถึงมากนัก แต่ตอนนีพอถูก
ความรูส้ กึ คุน้ เคยอย่างประหลาดปลุกให้นึกถึงความฝั นที
เลือนลางเหล่านันกลับตระหนักขึนมา
หากสิงเหล่านันไม่ใช่ความฝั นเหล่า...
หากมันเคยเกิดขึนจริงๆ...
หลิวจ้าวเว่ยไม่เคยนึกหาสาเหตุว่าทําไมตนถึงได้กลับมา
มีชวี ติ อีกครังมาก่อน จนกระทังตอนนีทีรูส้ กึ ว่ามีบางอย่าง
ทีมากเกินกว่าทีนางจะคาดเดาได้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 4

"เจ้ามองเราแบบนันทําไม?" ฮ่องเต้เห็นหญิงสาวนิงเงียบ
เอาแต่จอ้ งหน้าตนจึงตรัสถาม
หลิวจ้าวเว่ยส่ายหน้า แม้จะนึกกลัวอยูก่ ข็ ม่ ใจเก็บสีหน้า
ตระหนกเอาไว้ "เปล่าเพคะ เพียงแต่ขา้ กําลังจะไปแล้ว จึง
อยากมองพระพักตร์ของฝ่ าบาทให้นานอีกหน่อย"
"เช่นนันก็มองจนกว่าเจ้าจะพอใจเถอะ"
"หากวันหน้าหม่อมฉันอยากจะส่งจดหมายกลับถึงฝ่ าบาท
หม่อมฉันจะฝากองครักษ์มาส่งให้พระองค์ได้หรือไม่เพ
คะ"
"ได้ คราวหน้าเราจะสังเขาให้รอรับจดหมายเจ้าก่อน
กลับมา เจ้าจะได้ไม่ตอ้ งคิดถึงเราจนปวดใจ"
"ขอบพระทัยเพคะฝ่ าบาท" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะอย่าง
อารมณ์ดขี ณะทีสวมกอดอีกฝ่ ายด้วยท่าทางออดอ้อน
*
วันทีหลิวจ้าวเว่ยกลับจวนสกุลหลิวร้อนระอุกว่าปกติมาก
พอนางกลับไปถึงก็มรี าชโองการประกาศเกียรติคุณและ
ของพระราชทานตามหลังมาให้อกี ไม่น้อย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 5

ถือว่าการร่วมสวมมนต์ขอพรให้บา้ นเมืองนันสร้าง
ชือเสียงดีงามให้นางอย่างยิง แม้ตอนนีจะมีคนนินทาไป
ทัวเรืองทีนางดวงไม่สมพงศ์กบั อันอ๋อง จนฮูหยินผูเ้ ฒ่า
สกุลหลิวหน้าคลําอยูห่ ลายวัน แต่พอเห็นว่านางได้รบั ของ
พระราชทานก็อดเลือมใสชืนชมไม่ได้
แม้จะไม่อาจล้างข่าวลือไม่เป็ นมงคลไปได้จนหมด แต่กท็ าํ
ให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่ามีสหี น้าดีขนมาก
ึ
"หลายวันมานีหลานไม่ได้อยูค่ อยดูแลท่านย่า หลาน
อกตั แู ล้ว"
"อกตัญ อู ะไรกัน เจ้าเป็ นตัวแทนชาวบ้านไปขอพรเพือ
บ้านเมือง นีนับว่าเป็ นความกตัญ ใู หญ่หลวงทีสุด ...อยู่
ในวังลําบากหรือไม่" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเห็นของพระราชทาน
แล้วก็อารมณ์ดี คิดไถ่ถามสารทุกข์สกุ ดิบของหลิวจ้าวเว่ย
ให้เหมาะสม
"ไม่นับว่าลําบากอะไรเจ้าค่ะ เพียงแต่เหนือยหน่ อย
เท่านัน"
"นันสินะ ต้องสวดมนต์ตงแต่
ั เช้าจนเย็นคงต้องเหนือยอยู่
แล้ว กลับมาบ้านก็พกั ให้ดๆี อีกไม่กวัี นจะมีงานเลียงที
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 6

จวนสกุลป๋ ายเจ้าคงรูแ้ ล้วสิ"

"หลานทราบมาบ้างแล้วเจ้าค่ะ"
"เจ้าเก็บตัวสวดมนต์นาน ควรไปร่วมงานเลียงให้คนเห็น
หน้าเห็นตาไว้บา้ ง พวกน้องๆ ของเจ้าก็ตอ้ งไปด้วย เจ้า
เป็ นพีคนโตต้องช่วยดูแลพวกนางอีกแรง"
"หลานทราบแล้ว"
"เช่นนันก็ไปพักผ่อนเถอะ คงไม่ได้นอนดีๆ มานาน
กระมัง"
"หลานขอบคุณทีท่านย่าเป็ นห่วง หลานต้องขอตัวก่อน"
หลิวจ้าวเว่ยคารวะฮูหยินผูเ้ ฒ่าแล้วออกออกจากเรือนอีก
ฝ่ าย
นางกําลังจะกลับเรือนจิวฮวาแต่กลับเห็นหลิวเฉียนเดินอยู่
ตรงเฉลียงตรงไปยังโถงรับแขกดูเร่งรีบไม่น้อย
"มีแขกมารึ? แขกทีไหนกัน?" พวกบ่าวข้างตัวนางมอง
สบตากันอย่างไม่แน่ใจ ก่อนทีอาเจินจะปลีกตัวออกจาก
กลุม่ เพือไปสืบดู
หลิวจ้าวเว่ยกลับมาทีเรือนจิวฮวาได้ครูห่ นึงอาเจินก็รบี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 7

กลับมารายงาน
"คนทีมาเป็ นท่านเสนาบดีเจินไห่กงั เจ้าค่ะ"
"เจินไห่กงั ?" หลิวจ้าวเว่ยขมวดคิวฉับ
ในฐานะพ่อตากับลูกเขย ปกติแล้วหากต้องการพบหน้า
เจินไห่กงั คงเรียกหลิวเฉียนไปพบทีจวน ยิงยามนี
สถานการณ์ทางสกุลเจินกลับมาเข้าทีเข้าทางแล้ว หลิว
เฉียนก็ไม่ได้เว้นระยะห่างกับเขาอย่างช่วงทีมีคดีความ
ดังนันจึงค่อนข้างแปลกทีพวกเขามาหาบิดานางทีนี
นอกจากจะมีธุระเร่งด่วนสําคัญจนไม่อาจรังรอได้...
"รูห้ รือไม่วา่ พวกเขาคุยอะไรกัน?"
"บ่าวไม่แน่ใจเจ้าค่ะ แต่กอ่ นทีบ่าวจะกลับมาคล้ายว่านาย
ท่านให้คนไปตามฮูหยินมาพบด้วย"
หลิวจ้าวเว่ยเคาะนิวกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด "หากเป็ น
เรืองในราชสํานักไม่มที างเรียกเจินฮุย่ เหมยไปคุยด้วยแน่"
"หรือนายท่านกับฮูหยินจะทะเลาะกันเจ้าค่ะ พ่อตาถึง
ตามมาไกล่เกลียถึงบ้าน?" อาเจินเสนอความเห็น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 8

หญิงสาวส่ายหน้า เจินฮุย่ เหมยไม่ใช่คนประเภททีจะแข็ง

ข้อต่อสามีจนมีเรืองมีราวขนาดทีต้องเชิญเจินไห่กงั มา
ไกล่เกลีย นางยอมถอยให้หลิวเฉียนครังแล้วครังเล่า ไม่
ว่าเรืองอะไรล้วนลืมตาข้างปิ ดตาข้างถึงยังสามารถนังอยู่
ในตําแหน่งฮูหยินได้อย่างมันคง
"ไปตามปานเก๋อหัวมา" อย่างน้อยนางก็ควรรูใ้ ห้ได้วา่ คน
เหล่านันวางแผนอะไรกันอยู่
*
นําแข็งละลายรวดเร็วจนนางกํานัลในตําหนักคุนหนิงต้อง
คอยผลัดเปลียนเพือเติมนําแข็งใหม่อยูห่ ลายรอบ
เหลียวฮองเฮากําลังปั กถุงหอมลายกิงไผ่ให้องค์ชายสีด้วย
ความอดทน ดูแล้วใจจดใจจ่อราวกับว่าอากาศไม่ใช่
อุปสรรคสําหรับนางแม้แต่น้อย
"ฮองเฮาจะรับต้มถัวเขียวดับร้อนหน่อยหรือไม่เพคะ?" มา
มาคนสนิททูลถามนาง
"ไม่ละ อากาศร้อนข้ากินอะไรไม่ลง"
"ฤดูฝนยังร้อนถึงเพียงนี ไม่รฤู้ ดูรอ้ นปี นีจะร้อนแค่ไหน"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 1 9

"มามาเตรียมเครืองหอมไว้ให้พอใช้ดว้ ยล่ะ ร้อนมากก็

กลินตัวมาก ต้องดูแลตัวเองกันให้ด ี อย่าปล่อยให้คนใน
ตําหนักข้าถูกนินทาได้" เหลียวฮองเฮาปั กผ้าไปพูดไป
โดยไม่เงยหน้าขึนแม้แต่น้อยกระทังมีนางกํานัลผูห้ นึงเข้า
มากระซิบรายงานบางอย่างก่อนจะล่าถอยออกไป
"นางออกจากวังไปแล้วหรือ?" เหลียวฮองเฮาเลิกคิว
แปลกใจ นางครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนหันไปยกจอกนําชา
ขึนมาจิบ "หยูซนิ ซินมัวแต่วงพล่
ิ านไปทัวเพราะอันอ๋อง
แต่กลับไม่รเู้ ลยว่าว่าทีลูกสะใภ้ตวั เองทําอะไรอยูใ่ นวัง"
เหลียวฮองเฮาเหยียดปากเอ่ยหยัน
"หม่อมฉันได้ขา่ วจากข้างนอก ดูเหมือนว่าดวงชะตาของ
คุณหนูผนู้ จะไม่
ี ถูกกับอันอ๋องเสียแล้วเพคะ"
"จะถูกได้หรือ หากคนผูน้ นไม่
ั ยอมให้ถูกเสียอย่าง"
ดวงตาหงส์ตวัดขึน คิดภาพฮ่องเต้ทเกลืี อกกลัวอยูก่ บั ว่าที
ลูกสะใภ้ตนเองเองได้โดยไม่สนดีชวั เอานางเข้าวังมาโดย
ใช้ขอ้ อ้างเรืองสวดมนต์ขอพร แค่คดิ เหลียวฮองเฮาก็รสู้ กึ
อยากสํารอก
เหล่านางกํานัลต่างก้มหน้าลงตําเมือได้ยนิ สิงทีไม่ควรได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 0

ยิน เหลียวฮองเฮาไม่สนใจเพราะนางกํานัลเหล่านีล้วนถูก
คัดเลือกมาอย่างดี ไม่มที างปริปากความลับใดๆ ออกไป
แน่นอน
"จะว่าไปหยูซนิ ซินอาจยังไม่รเู้ รืองข่าวลือ ...ส่งไปให้ถงึ หู
นางสักหน่อย นังสารเลวนันคงไม่อยูเ่ ฉยแน่ถา้ รูว้ า่ ลูกชาย
ตัวเองจะต้องแต่งงานกับตัวหายนะ คนอย่างนางจะไม่
โวยวายได้หรือ?"
"ฮองเฮาเพคะ... ถ้าหากลีกุย้ เฟยไปโวยวายเรืองนีกับฝ่ า
บาท แล้วฝ่ าบาทยอมให้ถอนหมัน เรืองนีเราจะได้อะไร
หรือเพคะ" มามานึกกังวลอยูบ่ า้ ง
"ได้สะใจอย่างไรเล่า หากนังโง่นนวิ
ั งไปโวยวายกับฝ่ าบาท
จริง แล้วได้ถอนหมัน เจ้าคิดดูว่าสีหน้าของนางตอนทีเห็น
อดีตคูห่ มันลูกชายเลือนมาเป็ นน้องสาวร่วมใช้สามีกบั นาง
นางจะไม่กระอักเลือดไปเลยรึ?" แค่คดิ เหลียวฮองเฮาก็
อยากหัวเราะให้กอ้ งตําหนักแล้ว
"แต่แรกนางก็ไม่พอใจทีคูห่ มันอันอ๋องไม่ใช่สกุลหยู ยามนี
หากนางรูข้ า่ วคงคิดว่าเป็ นโอกาสอันดีทจะได้
ี เปิ ดทางให้
ญาติของนาง ไหนเลยจะรูว้ า่ กําจัดลูกสะใภ้ไปหนึง แต่จะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 1

ได้น้องสาวเพิมแทน"
"หม่อมฉันจะไปจัดการเดียวนีเพคะ" มามารีบรับคําก่อน
จะถอยออกไปด้วยใบหน้าแต้มยิม
*
ลีกุย้ เฟยได้รบั ราชโองการเป็ นพิเศษให้ออกจากวังไปดู
อาการอันอ๋องได้จนกว่าอันอ๋องจะหายดี เรืองนีทําให้นาง
สนมทังหลายล้วนอิจฉาตาร้อนในความโปรดปรานทีนาง
ได้รบั
ระยะนีบาดแผลตามร่างกายอันอ๋องดีขนมาก
ึ แต่ตวั เขายัง
คิดไม่ตกเพราะมือข้างนันทําให้อารมณ์ขนๆ
ึ ลงๆ ควบคุม
ไม่ค่อยได้ ต้องคอยให้คนประกบติดตามเสมอ
ลีกุย้ เฟยใช้โอกาสทีประทับอยูท่ จวนอ๋
ี องเรียกคนสกุลหยู
รวมไปถึงขุนนางฝ่ ายอันอ๋องเข้ามาพบเพือวางแผน
เตรียมการต่อไป อาการบาดเจ็บของอันอ๋องทําให้นางเริม
นังไม่ตดิ คิดว่าควรคว้าตําแหน่งรัชทายาทมาให้ไวทีสุด
อันอ๋องถึงจะมันคงได้
ไหนจะต้องหาฐานอํานาจเพือช่วยเหลืออันอ๋องอีก ทุก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 2

อย่างดูบบี บังคับนางเข้ามาจนจวนตัว กระทังนางได้ยนิ

ข่าวลือเกียวกับหลิวจ้าวเว่ย
"เป็ นเพราะดวงชะตาของนาง ทําให้ลกู ข้าต้องบาดเจ็บงัน
รึ!?" ลีกุย้ เฟยแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความเดือดดาล
แม้ในใจนางจะรูว้ า่ นีเป็ นการป้ ายสีทไร้
ี นําหนัก แต่การ
บาดเจ็บสาหัสถึงขันพิการของโอรสกลับจับมือใครดม
ไม่ได้ ส่วนฝ่ ายองค์หญิงเหมยเจียวนางก็ไม่อาจปุบปั บ
หาทางระบายแค้น ยามนีมีเรืองหลิวจ้าวเว่ยนางถึงได้โยน
ความผิดให้คู่หมันของลูกชายเพือระบายความคับข้องใจ
"โชคชะตาสูงส่งอะไรกัน นีมันกาลกิณีชดั ๆ ต้องเป็ น
เพราะนางลูกข้าถึงต้องซวยขนาดนี!" ลีกุย้ เฟยเดินวนไป
มาขณะทีถูกกําปั นกับฝ่ ามือ คําพูดเกรียวโกรธแต่ในใจ
กลับนึกยินดี
ช่วงนีหยูผงิ เหยียนเก็บตัวรําเรียนมารยาทอยูใ่ นจวนถือว่า
ก้าวหน้ากว่าแต่กอ่ นไม่น้อย เรืองความผิดเก่าก็ลบเลือน
ไปตามกาลเวลา ขอแค่นางฉวยโอกาสนีกําจัดสัญญาหมัน
ของอันอ๋อง ตําแหน่งหวางเฟยจะต้องกลายเป็ นของ
สกุลหยูแน่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 3

นีนับเป็ นโชคดีในเคราะห์รา้ ย
ลีกุย้ เฟยวางแผนอีกอย่าง แต่อนั อ๋องกลับตาสว่างวาบเมือ
ได้ยนิ เรืองนี เขาเองก็คดิ อยากเปลียนพระชายา "เสด็จแม่
ต้องให้เสด็จพ่อถอนหมันให้ลกู ให้ได้ ลูกไม่ยอมแต่งกับตัว
หายนะอย่างนางแน่ๆ ไม่รแู้ ต่งไปลูกจะตายวันตายพรุง่ "
"แน่นอน แน่นอน! แม่ไม่มที างยอมให้เจ้าแต่งสตรีเช่นนี
แน่ ๆ รออีกสักวันสองวันแม่จะไปเข้าเฝ้ าเสด็จพ่อเจ้า ...
พวกเจ้าส่งคนออกไปป่ าวประกาศข่าวลือนีให้ทวั ให้โด่ง
ดังไปถึงในวังด้วย" ต้องให้เรืองนีเป็ นทีโจษจันออกไป
แล้วนางค่อยตบอกร้องไห้กบั ฮ่องเต้ ยามนันคนจะมองว่า
เป็ นความคับข้องใจของผูเ้ ป็ นมารดา ฮ่องเต้กจ็ ะไม่มองว่า
นางฉวยโอกาสกับเรืองนี
"พ่ะย่ะค่ะพระสนม"
"นอกจากถอนหมันแล้ว น่าจะใช้โอกาสทีเจ้าเจ็บป่ วยเร่ง
การแต่งงานเพือสะเดาะเคราะห์ สร้างสิรมิ งคลให้ตําหนัก
อ๋องเสีย เรืองนีไม่นับว่ามากเกินไป" ลีกุย้ เฟยยังพูดไม่จบ
อันอ๋องก็เอ่ยขัดขึน
"เสด็จแม่... ลูกอยากแต่งกับจ้าวอวี"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 4

ลีกุย้ เฟยอ้าปากค้าง นางตวัดตามองพระโอรสทีดูหมด

อาลัยตายอยากอย่างยิง
"เสด็จแม่จะยอมตามใจลูกได้หรือไม่ ยามนีลูกเสียแขนไป
ข้างหนึงแล้ว เพียงแต่อยากแต่งกับคนในดวงใจ...เสด็จแม่
ได้โปรดเถอะ"
"เจ้าแน่ใจหรือว่านางยังอยากแต่งกับเจ้า" ลีกุย้ เฟยร้อน
ผ่าวในอก นางกวาดตามองแขนพิการของบุตรชายแล้ว
เอ่ยประชด "หากนางรูว้ า่ พิการไปแล้ว ไม่แน่อาจจะไม่คดิ
อยากเข้าตําหนักอ๋องอีกเลยก็ได้"
"นางไม่ใช่คนแบบนัน... ลูกต้องการแต่งกับนาง หาก
ไม่ได้แต่งกับนางลูกจะไม่แต่งกับใครทังนัน"
"อู่เหวินซวน!"
"เสด็จแม่รดู้ วี า่ ตอนนีลูกเป็ นยังไง ลูกต้องการนาง"
ลีกุย้ เฟยอยากจะกรีดร้องนัก แต่คดิ ว่าตอนนีอารมณ์ของ
อันอ๋องไม่ปกติ หากผลีผลามปฎิเสธอาจจะกลายเป็ น
ความบาดหมางระหว่างแม่ลูก นางยังสามารถอ้างรับสัง
ฮ่องเต้ หากฝ่ าบาทเลือกให้อนั อ๋องแต่งกับคนอืน นางก็ไม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 5

นับว่าผิดคําพูดกับลูก
"ได้ แม่จะจัดการเรืองนี"
"ขอบพระทัยเสด็จแม่ หากเสด็จแม่ได้ใกล้ชดิ นางจะต้อง
เอ็นดูนางแน่ นางทังน่ารัก อ่อนโยน และเป็ นคนดีมาก"
"อืม" ลีกุย้ เฟยขบกรามพยักหน้ารับ แต่ในใจกลับนึกดู
แคลน
สตรีทยัี วยวนแม้แต่คหู่ มันของพีสาวน่ะหรือจะใสซือเป็ น
คนดี มีแต่บุตรชายตาบอดของนางกระมังทีคิดเช่นนัน
ลีกุย้ เฟยทนมองอันอ๋องอยูไ่ ด้ไม่นางก็เบือนหน้าหนีดว้ ย
ความขัดใจ
*
หลิวจ้าวเว่ยเตรียมจะนอนแล้วตอนทีปานเก๋อหัวกลับมา
รายงานเรืองทีให้ไปสืบ นางปล่อยสยายผมเต็มแผ่นหลัง
ไม่ได้คดิ จะสํารวมต่อหน้าเขา
ในห้องจุดตะเกียงไว้แค่อนั เดียวโดยรอบจึงค่อนข้างสลัว
ปานเก๋อหัวนังก้มหน้าอยูบ่ นพืน ไม่แม้แต่จะปรายตามอง
หญิงสาวในชุดนอน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 6

"เปลียนตัวคู่หมันงันหรือ?"
"ขอรับ เพราะข่าวลือเรืองคุณหนูกบั อันอ๋องชะตาเปลียน
เจินซือจึงคิดจะฉวยโอกาสนีให้นายท่านทูลเสนอ
เปลียนตัวคูห่ มันจากคุณหนูไปเป็ นคุณหนูรอง... แต่เรือง
นีนางคงไม่กล้าพูดเองถึงได้ให้ฝังสกุลเจินเป็ นคนมาเกลีย
กล่อม"
หลิวจ้าวเว่ยสูดหายใจลึก นึกไปถึงชาติกอ่ นตอนชือเสียง
นางเหลวแหลกบิดาก็เสนอเปลียนตัวนางกับหลิวจ้าวอวี
เช่นกัน แต่ไม่นึกว่าชาตินีจะเกิดเร็วขึน แม้นางจะมี
ชือเสียงดีถงึ เพียงนี แต่เพียงมีจุดด่างพร้อยเล็กน้อย คน
พวกนันก็เริมวางแผนเล่นงานนางแล้ว
"สกุลเจินบอกว่าเพราะข่าวลือนีอีกไม่นานต้องมีการถอน
หมันแน่ แต่หากถอนหมันสกุลหลิวมีแต่จะเสีย
ผลประโยชน์ จะดีกว่าถ้าท่านเจ้ากรมไปทูลขอรับผิดแล้ว
เสนอให้เปลียนตัวเจ้าสาวแทน เช่นนีสกุลหลิวจะยังรักษา
ผลประโยชน์ไว้ได้ อีกทังสกุลเจินก็จะได้ประโยชน์ไป
ด้วย"
"แต่หากทําอย่างนันหลิวเฉียนจะถือว่าเข้าฝ่ ายอันอ๋องเต็ม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 7

ตัว" การพยายามจะประเคนลูกสาวคนแล้วคนเล่าให้แต่ง
กับอันอ๋องให้ได้ ถือว่าเป็ นการลําเส้นฮ่องเต้แน่นอน
คล้ายเป็ นการประกาศเลือกฝ่ ายแล้ว ไม่เหมือนกับชาติ
ก่อนทีสถาณการณ์บงั คับ ชาตินหลิ ี วจ้าวเว่ยไม่ใช่คนที
ใครจะดูถูกได้ ถ้าบิดานางตัดสินใจเช่นนันนับว่าเขาสละ
ฝ่ ายฮ่องเต้อย่างชัดเจน
"คุณหนูทา่ นคิดว่าบิดาท่านจะยอมหรือไม่?" ปานเก๋อหัว
รูส้ กึ กังขา
"หากเจินไห่กงั ให้ในสิงทีเขาต้องการจริงๆ ไม่มอี ะไรที
เป็ นไปไม่ได้"
"สิงทีเขาต้องการจริงๆ หรือขอรับ?"
"ตําแหน่งเสนาบดีอย่างไรเล่า" หากเจินไห่กงั สามารถช่วย
เขาให้ได้ตําแหน่งนันมา ต่อให้ประเคนหลิวจ้าวอวีให้อนั
อ๋อง หรือแม้แต่ลกู สาวอีกห้าคนเข้าตําหนักอ๋อง บิดาของ
นางผูน้ ต้ี องพยักหน้าแบบไม่คดิ แน่นอน
หลิวจ้าวเว่ยถอนหายใจ นางโบกมือไล่ปานเก๋อหัว
"เจ้าออกไปพักเถอะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 8

"ขอรับคุณหนู"
ปานเก๋อหัวออกจากห้องหลิวจ้าวเว่ยด้วยฝีเท้าแผ่วเบา
เขาคิดจะกลับไปนอนทีห้องพักแต่กต็ อ้ งชะงักฝีเท้าเมือ
เห็นคนท่าทางแปลกๆ เดินห่อตัวออกมาจากเรือนพักของ
พวกบ่าว
อีกฝ่ ายเป็ นสตรี คลุมหัวด้วยผ้าคล้ายต้องการปิ ดบัง
ใบหน้า นางถือโคมเล็กๆ ไว้ขณะเดินด้วยท่าทางรีบร้อน
หวาดระแวงออกไปทางด้านหลังจวน
ด้วยสัญชาตญาณปานเก๋อหัวให้วชิ าตัวเบาตามอีกฝ่ ายไป
เงียบๆ เฝ้ ามองท่าทางมีพริ ธุ ของนางจนเดินเลียวออก
จากซอยด้านหลังจวนเขาก็ได้เห็นว่ามีชายผูห้ นึงยืนรอ
นางอยู่
ชายผูน้ นดู
ั ลุกลีลุกลน ดูรบี ร้อนไม่คล้ายคนหนีมา
พลอดรักกัน
ชายหนุ่มย่นคิวมองสองคนนันทะเลาะกันก่อนจะตัดสินใจ
กระโดดขึนไปบนดูจากบนหลังคา
วูบหนึงลมกรรโชกมาแรง ผ้าทีบ่าวหญิงผูน้ นโพกไว้
ั ปลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 2 9

จนเปิ ดออก แม้นางจะรีบเร่งคว้าปิ ดมันเอาไว้แต่กไ็ ม่ทนั

สายตาเหยียวของปานเก๋อหัว
ท่ามกลางคําคืนทีร้อนอบอ้าว ชายหนุ่มบนหลังคาพึมพํา
ออกมาเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยนิ
"...มีฝู่ "

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 0

แสนชัง
# 45. งานเลียงสกุลป๋าย

มีฝู่ รสู้ กึ ไม่คอ่ ยดีนักเมือต้าขงส่งจดหมายมาเรียกนาง

ออกไปอีกครัง ก่อนหน้านีนางยังข่มใจเงียบเอาไว้เพราะ
เห็นว่ายังไม่เกิดเรืองและตนยังไม่ได้สร้างปั ญหาให้ผเู้ ป็ น
นาย แต่การไปพบกับคูห่ มันครังนีดูคล้ายจะกลายเป็ น
เรืองใหญ่
นางจําต้องลอบออกจากจวนในตอนดึกแม้จะรูส้ กึ ขืนขม
เกินทน
"นีอะไร?" บาดแผลบนตัวชายหนุ่มทําให้มฝู่ี กลืนนําลาย
ฝืดคอ
"เจ้ามาแล้ว... เจ้ามาแล้ว" เขาพรําพูดพลางพยายามล้วง
เอาขวดบางอย่างออกจากกระเป๋ า แล้วยัดใส่มอื มีฝู่ "คน
พวกนันให้ขา้ ส่งสิงนีให้เจ้า"
มีฝู่ มองขวดในมือก็รวู้ า่ นีไม่ใช่ของดีอะไร "พวกมันจะให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 1

ข้าวางยาคุณหนูงนหรื
ั อ?"
"แค่ยาทําให้อ่อนเพลียเท่านัน" ต้าขงรูว้ า่ คนรักรูส้ กึ ไม่ดจี งึ
พยายามเกลียกล่อม "เจ้าแค่ให้นางกินสิงนีในงานเลียงก็
พอแล้ว"
"แล้วจะให้คุณหนูอ่อนเพลียไปทําไมถ้าพวกมันไม่คดิ ทํา
อะไร หากเกิดเรืองกับคุณหนูจะเป็ นอย่างไร?" มีฝู่ พดู
เสียงแข็ง
"คุณหนูของเจ้ามีทงเงิ
ั นทังมีอาํ นาจ ต่อให้เกิดเรืองนางก็
เอาตัวรอดได้ไม่ตายหรอก มีแต่คนจนๆ อย่างเรา
ต่างหากทีจะตาย" ต้าขงลูบแผลบนหน้าตัวเอง "หากเจ้า
ไม่ทาํ พวกมันต้องฆ่าข้าแน่"
มีฝู่ นิงเงียบ ชายผูน้ โตขึ
ี นมาพร้อมกับนาง สนิทสนมกัน
มาตังแต่เล็กสองครอบครัวถึงเห็นดีเห็นงามให้หมันหมาย
กันเอาไว้ ไม่วา่ จะด้วยความสัมพันธ์ชวชี
ั วติ หรือในฐานะ
คูห่ มันนางก็ควรจะช่วยเหลือเขา
แต่หญิงสาวรูส้ กึ ไม่ชอบใจจนอยากตะโกนใส่อกี ฝ่ าย "เจ้า
จะให้ขา้ ทําร้ายคุณหนู... เจ้ารูห้ รือไม่ว่าหากไม่มนี างข้าก็
คงไม่ได้มายืนตรงนีแล้ว นางทังช่วยข้าไม่ให้ตอ้ งเป็ นอนุ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 2

ช่วยพาข้ามาถงเยียน ช่วยไม่ให้ขา้ ตายเพราะโรคภัย เจ้า

..."
"ข้าเองก็ไม่ตอ้ งการให้เป็ นแบบนี แต่พวกเรามีทางเลือก
งันรึ หากเจ้าไม่ทาํ ข้าต้องตายแน่ๆ" ต้าขงรีบคว้ามือของ
นางเอาไว้ เขารูว้ า่ นางรักเขามาก ไม่วา่ เรืองอะไรก็ยอมใจ
อ่อนให้เขาเสมอ แล้วเรืองนีเกียวพันถึงชีวติ เขา ไม่มที าง
ทีนางจะเมินเฉยแน่ "มีฝู่ ขา้ สัญญาต่อไปจะดีกบั เจ้าให้
มากๆ จะไม่ทาํ ให้เจ้าน้อยเนือตําใจแม้แต่น้อย ขอแค่ครัง
นีเจ้าช่วยข้าเถอะนะ"
มีฝู่ นิงงัน นางมองมือทีถูกต้าขงจับพร้อมขวดทีกําอยู่ ใน
ใจรูส้ กึ หนักอึงเหลือเกิน เนินนานกว่าจะเอ่ยออกมาได้คาํ
หนึง
"ข้ารูแ้ ล้ว"
"ดีๆ ขอแค่ครังนีครังเดียวเท่านัน เจ้าจะไม่ตอ้ งทําอะไร
แบบนีอีก" ต้าขงสัญญา
หญิงสาวมองเขาแล้วพยักหน้ารับ นางกระชับผ้าคลุมหัว
แล้ววกเดินกลับเข้าจวนไปเงียบๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 3

*
ในตอนเช้าตําหนักจินหลวนยังคงมีการว่าราชการ ดังนัน
เหล่าขุนนางจึงต้องเข้าร่วม ป๋ ายซูอ่ งิ ตืนเช้าเพือรับใช้
เปลียนชุดให้สามีและออกไปส่งเขาก่อนจะไปรับสํารับเช้า
พร้อมกับแม่สามี
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินพอเห็นว่าสะใภ้ใหญ่มาถึงก็สงให้
ั คน
ตังสํารับแล้วไล่พวกบ่าวไพร่ออกไปจากห้อง ป๋ ายซู่องิ
คอยปรนนิบตั นิ างระหว่างกินไปด้วยจนกระทังเรียบร้อย
แม่ผวั ลูกสะใภ้จงึ เริมคุยกันถึงงานเย็นนี
"เจ้าบอกทางสกุลป๋ ายของเจ้าให้ชดั เจนแล้วหรือไม่?"
สกุลป๋ ายถือว่าสนิทสนมกับสกุลเจินมาหลายต่อหลายรุน่
ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ทางเครือญาติ แต่มผี ลประโยชน์ท ี
พัวพันกันจนแยกไม่ออก ดังนันสองตระกูลจึงนับเป็ น
พันธมิตรทีเหนียวแน่นมาก
"เรืองนันไม่ตอ้ งห่วงเจ้าค่ะ มารดาของข้ารับปากแล้วว่าจะ
ให้คนช่วยเราอีกแรง"
"เช่นนันก็ด"ี ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินพยักหน้าพอใจ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 4

"แต่ทา่ นแม่ ฝ่ ายสตรีนนคงไม่

ั มปี ั ญหาอะไร แต่ทางฝั ง
คุณชายเนียผูน้ นั จะจัดการได้แน่หรือเจ้าคะ?" ป๋ ายซู่องิ
มองว่าหลิวจ้าวเว่ยยังเด็ก แถมยังเป็ นสตรีตวั คนเดียว
ไม่ได้มฝี ีมอื สูงอะไร แต่ขนุ นางอย่างเนียเถียนชิงกลับไม่
ง่ายดายทีจะจัดฉากเขา
"เรืองนันเจ้าไม่จาํ เป็ นต้องห่วง งานเลียงคืนนีมีแขกสําคัญ
มากมาย อย่างไรเขาก็ตอ้ งคารวะเหล้าขุนนางหลายต่อ
หลายคน ใครจะรูว้ า่ เหล้าจอกไหนวางยาอะไรไว้"
"แต่ทําไมต้องเป็ นคุณชายผูน้ ีด้วยเล่าเจ้าคะ?"
"พ่อสามีเจ้าเป็ นคนสัง คุณชายผูน้ ีถือว่าลําเส้นสกุลเจิน
ของเรา หากจะโทษก็ตอ้ งโทษทีเขารนหาที หาเรืองผิด
คน" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเป็ นคนอํามหิต นางพูดถึงเรืองนี
อย่างเย็นชาโดยไม่เปลียนสีหน้าแม้แต่น้อย
ป๋ ายซูอ่ งิ ได้ยนิ แล้วก็ไม่ต่อความอะไร นางเคยชินกับ
อุบายเหล่านีของสกุลเจิน ตัวนางเองก็เคยยืนมือเข้าไป
ช่วยเหลือรับรูไ้ ม่น้อย อย่างเรืองของหลิวจ้าวเว่ยนัน
คราวทีขโมยของหม่าผินทีตําหนักฤดูรอ้ น การติดต่อพวก
โจรให้ไล่ลา่ หลิวจ้าวเว่ยตอนทีกลับจินหยาง นางล้วนมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 5

ส่วนทังสิน เพือเอาใจครอบครัวสามีป๋ายซู่องิ ไม่คดิ จะทํา

ตัวแปลกแยก กลับกันยิงต้องช่วยเหลือสร้างผลงาน
เพือให้คนสกุลเจินพอใจ
นึกไปถึงพวกโจรป่ านัน ทีจริงเป็ นพ่อค้าสกุลกวนติดต่อ
เลียงดูเอาไว้ แต่สกุลกวนพึงพิงสกุลป๋ ายและสกุลเจินอีก
ทอด เงินทีล่อเลียงรังโจรเหล่านันก็ถอื ว่ามาจากสกุลป๋ าย
และสกุลเจิน ดังนันเมือต้องการเรียกใช้กแ็ ค่สงความนาย
ั
ท่านใหญ่สกุลกวนลงไป เพียงเท่านีสกุลป๋ ายกับเจินก็
ลอยตัวแล้ว ต่อให้พวกมันถูกจับก็ไม่มหี ลักฐานซัดทอด
มาถึงพวกเขาแน่นอน
จะมีขนุ นางจวนไหนทีไม่คดิ หาทางเก็บเกียวผลประโยชน์
ให้ตวั เองบ้าง แม้แต่เชือพระวงศ์อย่างองค์หญิงใหญ่ นาง
ยังแอบเปิ ดบ่อนมอมเมาผูค้ นในเจียงหนานทํากําไรได้
มหาศาล หรือโต้วอ๋องทีภักดีกบั ฮ่องเต้เหลือเกิน ทว่า
เบืองหลังกลับแอบริบเอาเงินเยียวยาชาวบ้านช่วงทีนํา
ท่วมปี กอ่ นเข้ากระเป๋ า ยังไม่นบั โจวอ๋องทีเลียงทหารไว้
เตรียมก่อกบฎ แต่เพราะยังไม่กล้าแตกหักกับฝ่ าบาทถึง
ยังต้องก้มหัวอยูอ่ ย่างเดิม
การทีสกุลป๋ ายกับสกุลเจินใช้เส้นสายเอือประโยชน์ให้สกุล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 6

กวนทําการค้ากําไรแล้วหล่อเลียงชุมโจรเอาไว้ใช้ นับว่า
เป็ นเรืองธรรมดามาก
"เจ้าเตรียมของขวัญพร้อมแล้วหรือไม่?"
"ทีจริงมารดาของข้าบอกว่าไม่อยากให้ทางสกุลเจินเรา
ต้องสินเปลือง ไม่จําเป็ นต้องเอาของดีมากมายอะไรไป
มอบให้ ขอเพียงพวกเราไปร่วมงานก็พอแล้วเจ้าค่ะ" ป๋ าย
ซูองิ ยิมประจบ
"จะได้อย่างไร ยิงสนิทสนมยิงต้องรักษาไมตรีไว้ให้ด ี
ไม่ใช่แค่ของดีแต่ตอ้ งมีคา่ ด้วย มารยาทต้องเคร่งครัดให้
มาก แม้มารดาเจ้าจะมีนําใจกลัวจวนสกุลเจินจะสินเปลือง
แต่เจ้าอย่าได้ฟังนางเชียว" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแสร้งเอ็ด
"สะใภ้ทราบแล้วเจ้าค่ะ"
"ดี เช่นนันก็ตรวจสอบให้เรียบร้อย ข้าจะไปพักก่อน"
"เจ้าค่ะท่านแม่"
*
หลิวจ้าวเว่ยตืนสายวันนี เพราะตอนอยูใ่ นวังต้องตืนเช้า
ทุกวันพอกลับมาจวนนางจึงปล่อยตัวเกียจคร้านนอนจน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 7

พอใจ ในเย็นวันนีคนสกุลหลิวจะไปร่วมงานเลียง ดังนันฮู

หยินผูเ้ ฒ่าจึงงดเว้นยกนําชาตอนเช้าเพือให้ทุกคนเตรียม
ตัวกัน
หลิวจ้าวเว่ยทานอาหารไปขณะทีให้สาวใช้กางชุดทีคิดว่า
เหมาะสมสวมไปร่วมงานออกมาให้ดู
"ไม่เอา นันก็ไม่เอา" นางชีชุดในมือมีฝู่ กบั อาเจิน "ไปเอา
ชุดอืนมาดู" สองคนหมุนตัวไปเปิ ดหีบสลับกันอยูห่ ลาย
รอบ สุดท้ายหญิงสาวได้ชดุ สีมว่ งอ่อนชุดหนึงทีประดับ
เลือมเงินดูงดงามไม่น้อย
พอเลือกชุดได้พวกบ่าวก็กางหีบเครืองประดับ คิดจะวาง
ให้เข้าคูเ่ พือเตรียมชุดให้พร้อม สามสาวหยิบจับอะไร
ออกมาก็คอยชมว่าสวยไปหมด เหมาะกับจ้าวเว่ยไปหมด
จนโฉมสะคราญหัวเราะไม่ได้รอ้ งไห้ไม่ออก
"ปิ นหยดนําค้างชุดนีงดงามนัก คุณหนูใช้ชุดนีดีหรือไม่
เจ้าคะ?" อาหนิงล้วงไปจนถึงก้นหีบแล้วพบชุดปิ นทีถูก
ห่อเก็บเอาไว้กย็ กออกมาให้นาง
หญิงสาวลมหายใจสะดุด เหลือบมองมันนันด้วยท่าทาง
ลังเล ปิ นชุดนีงดงามและดูเหมาะสมกับเสือผ้าจริงๆ แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 8

ปั ญหาคือเนียเถียนชิงเป็ นคนมอบให้นาง หากนางใช้มนั

แล้วเนียเถียนชิงเห็นเข้าอาจจะถูกอีกฝ่ ายตีความเสียๆ
หายๆ ได้
"ปิ นนกยูงอันนีก็งามนัก เสียดายทีไม่เข้ากับชุด" มีฝู่ ลบู
ปิ นนกยูงอย่างอาวรณ์ก่อนจะย้ายไปจับปิ นเงินสลักทีหลิว
จ้าวเว่ยเคยสังทําพิเศษ "คุณหนูบ่าวว่าท่านใช้ปินหยด
นําค้างอันนันกับปิ นเงินนีเถอะ ดูแล้วงดงามมาก คนทัง
งานต้องตะลึงแน่ๆ"
"ข้าไม่ใช่เจ้าภาพงานเสียหน่อย จะทําให้คนตะลึงไปทําไม
กัน"
"ต่อให้คุณหนูไม่แต่งเลยคนก็จบั จ้องความงามคุณหนูอยูด่ ี
มิสแู้ ต่งให้งามไปเลยเถอะเจ้าค่ะ" อาเจินเข้ามาบีบขาผู้
เป็ นนายเอ่ยฉอเลาะ
"เจ้านีรูจ้ กั พูด" หลิวจ้าวเว่ยชมอย่างอารมณ์ด ี นางโบกมือ
สังส่งๆ "พวกเจ้าเห็นว่าชินไหนเหมาะสมก็ใช้ชนนั ิ นเถอะ
ขอแค่ถูกมารยาทก็พอ"
"เจ้าค่ะคุณหนู" มีฝู่ กบั อาหนิงรับคํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 3 9

หลิวจ้าวเว่ยมองพวกบ่าวเตรียมข้าวของแล้วนึกถึง
ลูกพีลูกน้อง "วันนีหลิวช่างอิงกับหลิวเหยาเหยาต้องไป
ด้วยกระมัง" นางเอ่ยแล้วถอนหายใจ "หลิวเหยาเหยานัน
ไม่รวู้ ่ามีชุดมีเครืองประดับใช้หรือไม่ ตัวนางก็ชอบเก็บงํา
ความคิดไม่พดู ไม่จา แม้หลิวช่างอิงจะเป็ นลูกอนุ แถมยังมี
มารดาไร้มารยาทขนาดนัน นางรูย้ งั รูจ้ กั เอาตัวรอดเอาใจ
คน"
ความประทับใจแรกทีหลิวจ้าวเว่ยมีต่อหลิวช่างอิงไม่ดนี กั
เป็ นเพราะอนุเสวียน แต่ต่อมาดูการวางตัวและนิสยั ใจคอ
ของนางแล้วไม่นบั ว่าน่ ารังเกียจ ยิงนางรูจ้ กั เข้าหาคน ถึง
ขันสนิทสนมกับหลิวหว่านอีได้กน็ บั ว่าเป็ นคนมีฝีมอื
หลิวจ้าวเว่ยชอบคนมีหวั คิด คนอย่างหลิวเหยาเหยาทํา
ให้คนมองสงสารอยูบ่ า้ ง แต่การทีนางไม่สเู้ พือตัวเองเลย
กลับทําให้นึกระอาได้
แต่ในฐานะเจ้าบ้านจะไม่ดแู ลเลยก็ไม่เหมาะสม "เจ้าเอา
ปิ นหยกสองอันนันไปมอบให้หลิวเหยาเหยากับหลิวช่าง
อิงคนละอัน" หากนางมอบให้แค่หลิวเหยาเหยา อนุ
เสวียนอาจไปก่อเรืองให้ลกู เลียง ดังนันถ้ามอบให้ทงคู
ั ่
อย่างน้อยวันนีหลิวเหยาเหยาก็น่าจะมีเครืองประดับดีๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 0

ติดตัวไม่ให้ขายหน้าบ้าง
"บ่าวจะไปเดียวนีเจ้าค่ะ" อาหนิงเป็ นคนรับหน้าทีไปส่ง
ของ
หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจนัก คิดว่าทังสองคงแค่ฝากคํา
ขอบคุณมา ไม่นึกว่าหลิวช่างอิงจะตามอาหนิงกลับมา
ด้วย
"พีสาว ข้าขอโทษทีมารบกวนนะเจ้าคะ"
"ไม่เป็ นไร เจ้าเข้ามาข้างในก่อน พวกเจ้าไปยกชากับของ
ว่างมาให้คุณหนูชา่ งอิงสิ"
หลิวช่างอิงนังลงเมือเห็นว่าบ่าวของหลิวจ้าวเว่ยออกไป
จากห้องจนหมดก็หนั มาหานาง "พีสาวเรืองทีท่านเคย
ถามข้ายังจําได้หรือไม่?"
"จําได้ เจ้าปรึกษามารดาเจ้าแล้วหรือ?"
"ปรึกษาแล้วเจ้าค่ะ" หลิวช่างอิงหลบตา ดูแล้วมีท่าทาง
กังวล พอดีกบั มีบา่ วยกของเข้ามา ทังสองจึงหยุดคําพูด
เอาไว้ หลิวจ้าวเว่ยรินชาให้ญาติผนู้ ้องแล้วก็รนิ ให้ตวั เอง
อย่างไม่รบี ร้อน เสร็จสรรพถึงเอ่ยถาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 1

"เช่นนันเจ้าจะว่าอย่างไร คิดจะแต่งร่วมเข้าตําหนักอ๋อง
หรือไม่?"
"ข้ากับมารดาปรึกษากันแล้วเห็นว่าไม่เหมาะสมนัก มิใช่
ว่าไม่มใี จช่วยเหลือท่านแต่สายของบิดาข้านันฐานะไม่สดู้ ี
อีกอย่างพวกเราไม่เป็ นทีโปรดปรานของฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หากข้าแต่งคู่เข้าไปพร้อมท่าน ฮูหยินผูเ้ ฒ่าอาจคิดว่าข้า
กับมารดามักใหญ่ใฝ่ สงู ... พีสาวข้าพูดตามตรง ฐานะของ
ข้าลําบากยิงนัก ยามนียังนับว่าได้พงพิ ึ งบ้านสายหลักมี
กินมีใช้ แต่หากข้าทําให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่ากับฮูหยินใหญ่ไม่
พอใจขึนมา ไม่ใช่แค่ตวั ข้าทีลําบาก มารดากับน้องข้าก็
ต้องลําบากไปด้วย" หลิวช่างอิงเอ่ยออกมารวดเดียว
หลิวจ้าวเว่ยใช้นวชี
ิ เคาะจอกชาไปด้วยขณะทีฟั งหลิวช่าง
อิงอธิบาย
"มารดาของข้าเห็นว่าการแต่งเข้าไปพร้อมท่านนันจะ
อย่างไรก็ไม่เหมาะสมนัก มารดาของข้ายังหวังให้ขา้ แต่ง
ออกไปเป็ นฮูหยินใหญ่ของบ้านอืน... แต่ถา้ นานเข้าแล้ว
ทุกอย่างไม่ลุลว่ ง ตอนนันฐานะของท่านในจวนอ๋องมันคง
จะให้ขา้ ตามไปก็ยงั ไม่สาย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 2

หลิวจ้าวเว่ยอดยิมไม่ได้ อนุเสวียนโลภมากเหลือเกิน นาง

อ้างฮูหยินผูเ้ ฒ่าแต่ความจริงคือเกรงว่าการให้หลิวช่างอิง
แต่งคู่เข้าตําหนักอ๋องจะเป็ นการล่วงเกินทางฝั งเจินฮุ่ย
เหมย กลัวจะใช้ชวี ติ ในจวนหลิวลําบาก อีกอย่างคือกลัว
ว่าหลิวจ้าวเว่ยแต่งเข้าตําหนักอ๋องแต่ฐานะยังไม่มนคงจึ
ั ง
ไม่อยากให้บุตรสาวไปเสียง คิดจะใช้โอกาสนีหาสามีให้
ลูก แต่กไ็ ม่อยากตัดเส้นทางรุง่ โรจน์ หากหาสามีดๆี ให้
ลูกไม่ได้กย็ งั คิดให้นางรับหลิวช่างอิงเข้าตําหนักทีหลัง
ถือว่าเก็บข้อเสนอของหลิวจ้าวเว่ยไว้เป็ นตัวเลือก
น่านับถือสองแม่ลกู นีจริงๆ แม้จะโลภมากจนน่ารําคาญ
แต่เรืองทีเป็ นผลประโยชน์ของตนกลับรูจ้ กั คํานวณให้ครบ
ทุกทาง
แต่ไหนเลยชีวติ จะมีเรืองดีมากมายถึงเพียงนัน ไม่ยอม
แต่งร่วมแต่คดิ เข้าตําหนักทีหลังรอดูสถานการณ์กอ่ นว่า
จะเกาะบารมีนางได้หรือไม่ ไม่ยอมแตกหักกับหลิวจ้าวอวี
แต่กไ็ ม่เลือกแตกหักกับนาง
"เช่นนันเจ้าก็ทําเหมือนไม่เคยได้ยนิ เรืองนีเถอะ อย่าได้
กังวลเลย" จ้าวเว่ยตอบด้วยท่าทีเย็นชาไม่ยหระ ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 3

"พีสาวท่าน..."
"เย็นนีเป็ นงานเลียงใหญ่ครังแรกของเจ้ากับเหยาเหยา
ต้องเตรียมตัวให้ด ี เผือบางทีอาจมีชายหนุ่มต้องตาต้องใจ
เจ้าในวันนี มารดาเจ้าไปร่วมงานคืนนีไม่ได้ดงั นันเจ้าสอง
พีน้องต้องช่วยดูแลกันอย่าให้เกิดเรืองเสียมารยาท
เด็ดขาด หากทําให้สกุลหลิวขายหน้าท่านย่าอาจจะเอา
เรืองทีหลัง"
"ข้าทราบแล้ว... ปิ นหยกทีท่านมอบให้ ข้าชอบมาก
ขอบคุณพีสาวจริงๆ"
"เช่นนันก็กลับไปเถอะ เอาไว้เจอกันตอนเย็น"
"เจ้าค่ะพีสาว" หลิวช่างอิงเห็นหลิวจ้าวเว่ยตัดบทตนด้วย
ท่าทางไม่ใยดีกร็ บี ออกไปเพราะกลัวจะทําให้นางขุน่ เคือง
หลิวจ้าวเว่ยไม่สนใจหลิวช่างอิงนัก เพียงแต่คดิ ว่าตนได้
คําตอบแล้วก็ควรเขียนจดหมายถึงคนในวังเสียหน่อย
นางไม่เรียกสาวใช้เข้ามา เพียงแต่ฝนหมึกแล้วเขียน
จดหมายก่อนจะประทับตราด้วยรอยริมฝีปากทีทาด้วย
ชาดให้สมกับเป็ นจดหมายจากคนรักทีสุดแสนคะนึงหากัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 4

ทุกขณะจิต รึกลึกซึงสุดห้วงคํานึง
นางวางจดหมายไว้รมิ หน้าต่างโดยใช้แจกันดอกบัววาง
ทับ เป็ นสัญลักษณ์ให้องครักษ์เงาของฝ่ าบาทรับรู้ ไม่เกิน
หนึงชัวยามจดหมายฉบับนันก็หายไป
หลิวจ้าวเว่ยกลับมาเอนกายนอนบนเตียงเพือรอเวลาที
ผ่านอย่างเชืองช้า
กระทังพระอาทิตย์แขวนตัวลงตําจนลับทิวเขา...
*
เสนาบดีเจินไห่กงั กับฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจิน นังอยูส่ องคน
ในรถม้าขณะมุง่ หน้าไปยังจวนสกุลป๋ าย
"ท่านพีท่านได้คุยกับหลิวเฉียนหรือยัง?" ตอนนีด้านนอก
มีขา่ วลือเรืองอันอ๋องดวงไม่สมพงศ์กบั คูห่ มัน ถือเป็ น
โอกาสดีทจะให้
ี หลิวเฉียนลูกเขยของสกุลเจินหาทาง
เปลียนตัวคูห่ มันอันอ๋องเป็ นหลิวจ้าวอวี
"เขายังทําท่าลังเล คิดจะรอดูทา่ ทีฝ่าบาทก่อน"
"อะไรกัน ถ้าไม่ฉวยโอกาสนีเปลียน จะไปเปลียนตอน
ไหน" ฮูหยินผูเ้ ฒ่ารําคาญใจ "หากสกุลเจินมีหลานในสตรี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 5

คงไม่ตอ้ งให้คนสกุลหลิวมาออกหน้าเช่นนี เสียดาย

จริงๆ"
หลิวจ้าวอวีถึงอย่างไรก็เป็ นเพียงหลานนอก ผลักดันนาง
ผลประโยชน์สว่ นใหญ่กไ็ ปตกกับสกุลหลิว แต่คนสกุลเจิน
ไม่มที างเลือกเพราะหลานสาวของพวกตนส่วนใหญ่ยงั
เด็กมาก ไม่มคี นทีอายุเหมาะสมพอจะแต่งออกได้
"รอพ้นคืนนีต่อให้ลงั เลอย่างไรเขาก็ตอ้ งเลือกแล้ว
ไม่เช่นนันจะไม่เหลืออะไรเลย" เจินไห่กงั เอ่ยเรียบๆ
"ข้าคุยกับสะใภ้ใหญ่แล้ว ท่านพีไม่ตอ้ งห่วง ไม่ว่าใครเป็ น
เสียนหนามของเรา เราก็แค่จะกําจัดมันให้พน้ ทาง"
"อืม"
คุยกันถึงตรงนีรถม้าก็เคลือนเข้าไปหยุดในลานของจวน
สกุลป๋ าย เจินไห่กงั ก้าวลงจากรถม้าก่อนจะหันไปยืนมือ
ประคองฮูหยินของตนอย่างระมัดระวัง ใกล้กนั เป็ นรถม้า
ของลูกหลานสกุลเจินทีมาร่วมงานพร้อมกับพวกเขา
บ่าวรับใช้ของสกุลป๋ ายรีบออกมารับหน้าพร้อมนําทาง
แขกเข้าไปทางจวนด้านใน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 6

แม้จะอ้างว่าเป็ นงานเลียงครบเดือนของทายาทสายตรง
แต่กลับจัดเสียยิงใหญ่กว่างานอาบนําสามวันของพวก
องค์ชายเสียอีก ดูกร็ วู้ ่าคนสกุลป๋ ายตังใจจะแนะนําทายาท
ทีเพิงกลับมารับราชการในถงเยียนแค่ไหน
พ้นประตูชนแรกเข้
ั าไปนายท่านสกุลป๋ ายก็รบี เข้ามา
คารวะเสนาบดีเจินไห่กงั เขายิมร่ารีบประคองมือกล่าว
ทักทายอย่างสุภาพและสนิทสนม พูดอย่างเกรงอกเกรงใจ
กันครูห่ นึงแล้วพาคนสกุลเจินไปส่งถึงในงานเลียงด้วย
ตัวเอง
หลังจากนันไม่นานรถม้าของสกุลหลิวก็มาถึง งานเลียง
ครังนีมีหลิวเฉียนกับเจินฮุยเหมยเป็ นคนนํา ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ไม่สะดวกออกจากจวนเพียงแต่ฝากของขวัญมาตาม
มารยาท
หลิวจ้าวเว่ยเดินอยูข่ า้ งหลิวหานด้วยท่าทางสงบ มอง
พวกผูใ้ หญ่พูดจาต้อนรับกันก่อนจะถูกนําทางเข้าไปใน
งานเลียง
งานเลียงแบ่งฝั งหญิงชายและความอาวุโส พอเข้าไปด้าน
ในหลิวหานก็แยกไปหาสหายวัยเดียวกัน หลิวเฉียนแยก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 7

ไปคารวะพวกขุนนาง เจินฮุย่ เหมยจูงหลิวจ้าวอวีไปหาคน

สกุลเจิน หลิวหว่านอีพาหลิวช่างอิงไปแนะนําให้สหาย
ของนางรูจ้ กั หลิวเหยาเหยามีท่าทางลังเล สุดท้ายก็หลบ
ฉากออกไป
วันนีหลิวจ้าวเว่ยพาคนติดตามมาเพียงสามคน คืออาเจิน
มีฝู่ กับปานเก๋อหัว ผูเ้ ป็ นนายเดินนําขณะทีบ่าวตาม
แต่ไม่นานหลิวจ้าวเว่ยก็เห็นปานเก๋อหัวชะงัก เขากําหมัด
แน่นมองตรงไปทางคนสกุลกวนทีกําลังทักทายกับชาย
สกุลป๋ ายอยูอ่ ย่างมีความสุข
ปานเก๋อหัวยอมติดตามนางก็เพือหวังจะได้ลา้ งแค้นคน
สกุลกวนสักวัน แต่จนถึงวันนียังไม่คบื หน้าไปเท่าทีควร
เมือต้องมาเห็นคนสกุลกวนหัวเราะอยูต่ รงหน้าทําให้เขา
ไม่อาจสยบไอสังหารได้
"ยังไม่ถงึ เวลาทีเจ้าจะลงมือ ปล่อยให้พวกมันหัวเราะไป
อีกวันเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยปรายตามองบ่าวของนางอย่าง
รูท้ นั ปานเก๋อหัวก้มหน้าลงตําเมือถูกเตือน เขาพยายาม
สงบสติอารมณ์พร้อมกับเก็บปราณสังหาร
"เจ้าไม่เหมาะจะเข้าไปในงานเลียง ไปรอทีรถม้าดีกว่า"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 8

หลิวจ้าวเว่ยสังชายหนุ่ม
"ขอรับคุณหนู" ปานเก๋อหัวต้องการเช่นนันพอดี จะให้เขา
ทนดูพวกคนทีรุมทึงคนรักของเขาเสวยสุขอยูต่ ่อหน้าโดย
ไม่ทาํ อะไรมันทรมานใจเกินไป
จ้าวเว่ยถอนหายใจพลางคิดว่านางควรไปทางไหนก็ถูก
กระตุกมือ "ไม่พบเจ้าเสียนาน"
หญิงสาวเลิกคิวมองอู๋ถงิ ทีแต่งตัวงดงามกว่าปกติ "เจ้าดู
งดงามกว่าทุกที ดูท่าจะสุขสบายดียง" ิ หลิวจ้าวเว่ยยิมก
ว้างเอ่ยทักทายสหายทีมักร่วมชะตากรรมในงานเลียง
"มีใครงดงามไปกว่าคุณหนูใหญ่หลิวอีกรึ?" อู๋ถงิ หัวเราะ
ดึงนางไปอีกทาง "ไปหาทีนังด้วยกันเถอะ"
อู๋ถงิ พานางไปนังทางฝั งของสตรีทยัี งไม่ได้แต่งงาน ซึงที
นันมีคนอยูไ่ ม่น้อย พอหลิวจ้าวเว่ยมาถึงมีหลายสายตาที
ลอบมองนาง ข่าวลือทีนางดวงไม่สมพงศ์กบั อันอ๋องนัน
แพร่กระจายไปทัว ดังนันมีหลายคนทีส่งสายตาเวทนามา
ให้
"ไม่พบกันนานคุณหนูหลิว แปลกใจจริงๆ ทีพบเจ้าในงาน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 4 9

วันนี" เสียงทักดังแหวกมาจากกลุ่มหญิงสาวทีพูดคุยกัน
อยู่ หลิวจ้าวเว่ยเงยหน้ามองก็เห็นว่าเป็ นหลานไฉ่ซนิ
"ไม่พบคุณหนูหลานนานจริงๆ ได้ขา่ วว่าท่านบาดเจ็บ
ยามนีหายดีแล้วหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยรินชาให้ตวั เองพลาง
ถามอีกฝ่ าย หลานไฉ่ซนหน้
ิ าเปลียนสี
เรืองแผลเป็ นของสตรีนนถื
ั อเป็ นความอัปมงคลยิง งานนี
เป็ นงานมงคลหากให้สตรีมแี ผลเป็ นมาร่วมงานนับว่าไม่
เหมาะสม คนจะว่านางไม่รมู้ ารยาททังยังรังเกียจได้ เมือ
หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยปากคําเดียวก็รอฟื
ื นขึน ทําให้เสียงพูดคุย
ทักทายรอบๆ ตัวนางเงียบลงทันที
หลานไฉ่ซนกั
ิ ดฟั นตอบ "ขอบคุณคุณหนูหลิวทีห่วงใย
บิดารักถนอมข้ามากจึงเชิญหมอหลวงฝี มอื ดีมารักษา
ยามนีแม้แต่รอยแผลเล็กน้อยก็ไม่มเี หลืออยู.่ .. ได้ยนิ ว่า
คุณหนูหลิวมีวาสนาสูงส่งร่วมสวดมนต์ให้ราษฎรที
เดือดร้อน ช่างเป็ นคนทีสังสมบุญบารมีมาดีจริงๆ สวรรค์
ต้องรักใคร่เจ้ามากแน่ๆ"
หลานไฉ่ซนเอ่
ิ ยประชดหลิวจ้าวเว่ยทําให้หญิงสาวทีฟั งอยู่
ต่างก็ปิดปากหัวเราะ ใครบ้างไม่รวู้ า่ ชะตาสูงส่งของนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 0

อาจจะทําให้นางชวดการแต่งงานครังสําคัญ
อู๋ถงิ ยิมระอาขณะเอ่ยปาก "คุณหนู หลานใส่ใจจ้าวเว่ยดี
จริงๆ คราวหน้าหากมีสวดมนต์ขอพรอีกเจ้าน่าจะชวน
คุณหนูหลานไปสวดช่วยอีกแรง"
"เรืองนีข้าคงต้องปฎิเสธ หากเพียงเข้าวัดทําบุญก็พอ
เป็ นไปได้ แต่หากให้บาํ เพ็ญเพียรดังคุณหนูหลิวข้าคงไม่
กล้า ชีวติ ข้ายังอยากแต่งงานมีคคู่ รองอยู"่ ว่าแล้วสตรี
เหล่านันก็พากันหัวเราะอีกยก หลิวจ้าวเว่ยยกคิวมองอีก
ฝ่ ายอย่างประหลาดใจ
"คุณหนูหลานดูแล้วใส่ใจเรืองการแต่งงานของข้าดีจริงๆ
หรือเจ้าเองก็อยากกับแต่งเชือพระวงศ์---"
"อย่าพูดพล่อยๆ นะ!" หลานไฉ่ซนรีิ บเอ่ยขัด คราวก่อน
นางถูกองค์หญิงใหญ่เล่นงาน เรืองราวยังไม่ทนั คลีคลายดี
หากหลิวจ้าวเว่ยรือฟื นอะไรแล้วไปถึงหูองค์หญิงใหญ่ ไม่
แน่อาจจะกลายเป็ นเรืองขึนมาอีก
"ข้าเห็นเจ้าพูดตังมากมายก็นึกว่าสนใจ เอาเถอะๆ วันนี
มาเป็ นแขกงานเลียง ข้าไม่อยากพูดกับเจ้าให้มากความ"
หลิวจ้าวเว่ยยิมหยันเอ่ยตัดบท หลานไฉ่ซนรู
ิ ว้ ่าตัวเองควร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 1

พอจึงหันกลับไปนังทีตน
"นางชอบหาเรืองจริงๆ พบเจ้ากีครังก็ตอ้ งคอยมาหาเรือง"
อู๋ถงิ มองหลานไฉ่ซนสะบั
ิ ดหน้าหนีไปแล้วหันมากระซิบ
จ้าวเว่ย
"ก็ไม่ใช่เพราะปากแบบนันของนางรึ ข้าถึงเคยตบหน้า
กลางตลาด" จ้าวเว่ยยกจอกชาขึนบังปากทีกําลังหัวเราะ
พร้อมกับอู๋ถงิ "แทนทีนางจะหาเรืองน้องรองของข้า
กลับมาหาเรืองข้าเสียได้ ไม่รวู้ า่ นางคิดอะไรอยูก่ นั แน่"
"เพราะน้องรองของเจ้าเอาแต่เกาะติดพวกผูอ้ าวุโสหรอก
นันใช่ป้าสะใภ้ของนางหรือไม่ ทีแต่งเข้าสกุลเจิน" อู๋ถงิ ม
องไปทางหลิวจ้าวอวีทีกําลังพูดคุยอยูก่ บั ป๋ ายซู่องิ อย่าง
สนิทสนม
"ใช่ลกู สาวของสกุลป๋ าย แต่ยามนีแต่งให้นายท่านใหญ่
สกุลเจินแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้าแล้วอธิบาย
"ดูนางสนิทสนมกับบ้านเดิมของมารดาจริงๆ"
"เลิกพูดเรืองของนาง ข้าได้ยนิ ว่าบิดาเจ้าเริมตามตัวแม่
สือ" หลิวจ้าวเว่ยหันมามองอู๋ถงิ ชาติกอ่ นสหายผูน้ ต้ี อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 2

แต่งไปอยูไ่ กล ไม่รวู้ ่าชีวติ นางเป็ นไปด้วยดีหรือไม่

"เจ้ามิใช่ทกั ว่าวันนีข้างามเป็ นพิเศษหรอกรึ? บิดาข้าแทบ
จะอธิษฐานให้คุณชายสักคนในงานต้องตาต้องใจข้า" อู๋ถิ
งพูดอย่างเฉือยชา
"ก็ไม่แน่ งานวันนีคนมากจริงๆ เด็กทีครบเดือนนันคงได้
ของใช้ไปจนโตทีเดียว" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะอย่างปลอด
โปร่ง
"นันคุณหนูหยูไม่ใช่หรือ?" อู๋ถงิ เอ่ยทักเมือเห็นหยูผงิ เห
ยียนเดินมาทางฝั งนี "ไม่ได้เห็นนางเสียนาน"
ไม่ใช่แค่อ๋ถู งิ ทีแปลกใจ เสียงแหลมประหลาดใจของหลาน
ไฉ่ซนก็
ิ ดงั ขึนมา "คุณหนูหยู ไม่เห็นเจ้ามานาน งดงามขึน
เสียจนข้านึกว่านางฟ้ านางสวรรค์เดินเข้ามาในงาน... แต่
จะว่าไป ตังแต่ไปตําหนักฤดูรอ้ นปี กอ่ นเจ้าก็หายหน้าหาย
ตาไปเลย" หลานไฉ่ซนกล่ ิ าวชมก่อนจะทําทีระลึกถึงเรือง
ทีหยูผงิ เหยียนถูกฮ่องเต้สงลงโทษ
ั
พวกสตรีพดู จาอ้อมค้อมแต่ลอบยิมสะใจกันทังนัน หลิว
จ้าวเว่ยกวาดสายมองงิวตรงหน้าด้วยท่าทางเย็นชา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 3

หยูผงิ เหยียนเพิงได้รบั อนุญาตให้ออกมาปรากฎตัวข้าง

นอก เพราะลีกุย้ เฟยเห็นว่าช่วงนีเป็ นโอกาสดีทจะผลั
ี กดัน
นางให้ได้สมรสกับอันอ๋อง
เมือวานลีกุย้ เฟยไปคุกเข่าร้องไห้อยูห่ น้าตําหนักเฉียนชิง
กว่าหนึงชัวยาม เพือร้องทุกข์วา่ ไม่อาจทนเห็นอันอ๋อง
ประสบหายนะเพราะดวงชะตาของหลิวจ้าวเว่ยได้ ดังนัน
จึงขอพระเมตตาจากฝ่ าบาทให้อนั อ๋องถอนหมัน
หยูผงิ เหยียนข่มใจ วันนีนางไม่อาจมีเรืองได้ "ช่วงทีผ่าน
มาข้าสุขภาพไม่คอ่ ยดี อีกทังอยากเรียนศาสตร์ทงสี ั ให้
แตกฉานกว่าเดิมจึงอยูแ่ ต่ในจวน วันนีพบพวกเจ้าคงถือ
โอกาสขออภัยทีต้องปฎิเสธเทียบเชิญในช่วงทีผ่านมา"
หยูผงิ เหยียนช่างพูด นางมีทา่ ทางนอบน้อมอ่อนหวานอีก
ทังงดงามรัญจวนใจ คนหาเรืองก็คร้านจะหาเรืองกับสตรี
ทีมีทา่ ทางยอมคนเช่นนี
หลานไฉ่ซนกลอกตา
ิ นางหันกลับไปพูดคุยกับสหายตน
ปล่อยให้คุณหนูหยูเดินผ่านไปนังโต๊ะกับญาติสาวสกุลหยู
ทีมาด้วยกัน
"ดูแล้วงานวันนียิงกว่างานเลียงบุปผาอีกกระมัง คนงาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 4

ทังถงเยียนล้วนมารวมตัวทีนีหมดแล้ว" อู๋ถงิ มองหยูผงิ เห

ยียนแล้วหันมามองหลิวจ้าวเว่ย อดรูส้ กึ ชืนชมความงาม
ตรงหน้าไม่ได้
"อย่าพูดมาก เจ้าควรมองฝั งบุรุษให้ด ี เผือจะได้ลกู เขย
เหมือนทีบิดาเจ้าหวัง"
"ถ้ามันง่ายขนาดนันก็ดสี "ิ อู๋ถงิ ย่นจมูก หลิวจ้าวเว่ยจิบชา
ฟั งเสียงดนตรีกบั มองนางรําตรงกลางลานไปเรือยๆ จน
ชาหมดจอก นางจะวางลงบนโต๊ะแต่เพราะตาไม่ได้มอง
มือทําให้จอกชาหล่นลงพืนแทน
"ดีทไม่
ี เปื อนตัวเจ้า" อู๋ถงิ เห็นว่าจอกชาไม่มนี ําก็ไม่สนใจ
กับอุบตั เิ หตุเล็กๆ เป็ นอาเจินกับมีฝู่ ทรีี บมาเก็บกวาด
"มีฝู่ เจ้าไปเปลียนชุดชาใหม่มาเถอะ ชุดนีข้าไม่ใช่แล้ว"
หลิวจ้าวเว่ยสัง มีฝู่ รบี รับคํายกกากับจอกชาของผูเ้ ป็ น
นายออกจากโต๊ะ
"จะเปลียนชุดชาไปทําไม เดียวคงเริมตังโต๊ะพอดี ให้บ่าว
ของเจ้าเตรียมจอกเหล้ามาเลย" อู๋ถงิ ว่า หลิวจ้าวเว่ยเห็น
ด้วยจึงพยักหน้าสังมีฝู่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 5

"เดียวคารวะเหล้ากันหลายจอก เจ้าอย่าเมาเสียเล่า" อู๋ถงิ

เตือน
"ข้าเคยดืมจนเมาเมือไหร่กนั " หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะอย่าง
สดใส ยามนางสะบัดหน้าสายปิ นทีห้อยลงมาเป็ นหยดนํา
สีมรกตอมฟ้ านันงดงามยิง
"ปิ นนีเหมาะกับเจ้ามาก เมือต้องกับแสงมันระยิบระยับ
ราวกับนําทีสะท้อนแสงจันทร์ทเี ดียว" อู๋ถงิ อดไม่ได้ทจะ
ี
เอือมมือไปแตะ
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้หวง นางหันให้สหายจับตามใจ วันนี
หญิงสาวปั กปิ นชุดทีเนียเถียนชิงให้มาพร้อมกับปิ นสังทํา
พิเศษของนางเอง พอรวมกันแล้วนับว่าเข้ากันได้เป็ น
อย่างดี แต่บงั เอิญขณะทีอู๋ถงิ ดูอยู่ หลิวจ้าวเว่ยมองผ่าน
ไหล่อกี ฝ่ ายไปก็เห็นว่าเนียเถียนชิงกําลังมองมาทางนาง
พอดี
วันนีอีกฝ่ ายอยูใ่ นชุดสีเทาดูสุภาพ ข้างกายมีบ่าวคนสนิท
คอยติดตามขณะทีเดินคารวะสุราขุนนางอาวุโส หญิงสาว
อดชะงักไม่ได้เมือเห็นเขามองนางขณะทีนางกําลังทํา
ท่าทางคล้ายอวดปิ นบนหัวพอดี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 6

ให้ตายสิ...
หลิวจ้าวเว่ยอยากกัดลินตัวเองจริงๆ
"มีอะไรรึ?" อู๋ถงิ เห็นสหายนิงไปจึงหันไปมองตาม แต่เนีย
เถียนชิงเหมือนพวกนกรู้ เขาหันไปหาขุนนางอาวุโสผู้
หนึงก่อนแล้ว
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ อายเล็กน้อย นางหันเหประเด็น "ไม่ม ี
อะไร ...อย่ามัวพูดถึงปิ นข้า วันนีกําไลของเจ้าก็งดงามยิง
นัก ดูแล้วไม่เหมือนของช่างชาวต้าถง"
"เจ้านีตาดีจริงๆ บิดาข้าได้มาจากเจียงหนานเอามามอบ
ให้มารดาข้า แต่มารดารักการแต่งตัวทีไหนกัน สุดท้ายก็
เป็ นข้านีแหละต้องเอามาใช้ไม่ให้เสียของ..."
*
มีฝู่ ยกชุดชาเข้ามาถามบ่าวของสกุลป๋ ายเพือขอเปลียน
อีกฝ่ ายรีบรับของเดิมไปแล้วไปยกเยือกเหล้ากับจอกมา
ให้นาง หญิงสาวยืนรออยูด่ า้ นหน้าครัวพอดีกบั เห็นว่าบ่าว
ของสกุลป๋ ายเรียงแถวกันยกอาหารออกไป
แต่ละถาดแต่ละจานล้วนมีหน้าตาน่ากินทังสิน งานเลียง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 7

วันนีคนสกุลป๋ ายคงใช้เงินไปไม่น้อยเลย
มีฝู่ ยนื รอจนขบวนบ่าวทียกอาหารนันหายลับตาไป บ่าว
ของสกุลป๋ ายถึงยกของทีนางต้องการมาให้ นางตกรางวัล
อีกฝ่ ายไปเล็กน้อยก่อนจะยกถาดกลับเข้าไปในงาน แต่ใน
ระหว่างทางหญิงสาวกลับมีทา่ ทีลงั เล
มีเหล่าคุณชายคุณหนูรนุ่ เด็กเล็กๆ แอบจับกลุม่ กันเล่นอยู่
ในสวนส่งเสียงหัวเราะร่า
มีฝู่ แอบหลบเข้าไปใต้เงาต้นไม้ นางล้วงเอาขวดทีต้าขง
เคยมอบให้มาเปิ ดจุกออกแล้วเทยาด้านในให้เบือนนิว
ก่อนจะเอานิวทาไปทัวปากจอกเหล้าของผูเ้ ป็ นนายจนทัว
มีฝู่ รอ้ นรนอยูไ่ ม่น้อย นางรีบจัดการแล้วรีบหันซ้ายหัน
ขวาพอไม่เห็นคนก็รบี ยกถาดเดินกลับไปทางเดิมราวกับ
ไม่มอี ะไรเกิดขึน
*
เสียงดนตรีดงั อยูต่ ลอดเวลา นางระบําร่ายรําต่อไปไม่ม ี
พัก
เนียเถียนชิงเดินคารวะเหล้าขุนนางอาวุโสหลายคนจน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 8

มาถึงเสนาบดีเจินไห่กงั ทังสองสบตากันอย่างแฝง
ความหมาย
"คนหนุ่มสมัยนีก้าวหน้าไวจริงๆ ไม่นึกว่าผ่านมาไม่นาน
จ้วงหยวนบ้านนอกคนหนึงมาได้ไกลถึงเพียงนี" เจินไห่กงั
เอ่ยเยาะหยัน
เนียเถียนชิงยิมบางๆ "นันเป็ นเพราะพระเมตตาของฝ่ า
บาท ฝ่ าบาทมีพระเนตรกว้างไกลรูจ้ กั ใช้คน ท่านเสนาบดี
เห็นด้วยหรือไม่?"
เจินไห่กงั แค่นเสียงในลําคอ มีหรือเขาจะฟั งไม่ออกว่าเนีย
เถียนชิงเอ่ยปากกระทบกระทังตน แต่อกี ฝ่ ายให้ฮอ่ งเต้มา
เป็ นเกราะหากเขาเห็นแย้งก็เท่ากับลบหลูเ่ บืองสูง
"ในเมือฝ่ าบาทเมตตาเจ้า วันหน้าเจ้าก็ตอ้ งรักษาคุณธรรม
ตังหน้าตังตาทํางานให้ด ี รับใช้ฝ่าบาทให้เต็มที" เจินไห่กงั
เหยียดริมฝีปาก พรุง่ นีอีกฝ่ ายจะไม่มหี น้าไปพบใครอยู่
แล้ว ดังนันเขาไม่ควรใจร้อนทําให้เสียเรือง
"ขอบคุณท่านเสนาบดีทสัี งสอน วันนีขอข้าคารวะเหล้า
ท่านสักจอกได้หรือไม่"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 5 9

"ได้ส ิ มานีข้าจะรินเหล้าให้เจ้าเอง" เจินไห่กงั ว่าแล้วกวัก

มือเรียก เนียเถียนชิงประคองจอกส่งให้เขาอย่างมี
มารยาท ก่อนทีทังสองจะยกจอกเหล้าขึนดืมพร้อมกัน
ดวงตาของเจินไห่กงั จับจ้องริมฝี ปากของเนียเถียนชิงที
กลืนเหล้าเข้าไป ทังยังมองตามจอกเหล้าให้แน่ใจว่าเนีย
เถียนชิงดืมเข้าไปจนหมดจริงๆ
"อาหารยกมาแล้ว ข้าคงต้องกลับโต๊ะตัวเองก่อน" เนียเถีย
นชิงเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ
"ไปเถอะ" เจินไห่กงั พยักหน้ารับไม่คดิ รังคนเอาไว้
ชายหนุ่มรวบแขนเสือหันหลังจากไปพร้อมดวงตาวาว
โรจน์ ลําคอของเขาผ่าวร้อนจนรูส้ กึ ได้
งานเลียงดําเนินต่อไป การกินดืมสังสรรค์คล้ายไม่มที ี
สินสุด บนเวทีมกี ารขับโคลงกลอนกล่าวอวยพรทายาท
สกุลป๋ าย ส่วนด้านล่างประมุขสกุลป๋ ายพาบุตรชายตน
ตระเวนแนะนําตัวกับเหล่าขุนนางในราชสํานักพร้อมฝาก
ฝั งกัน ก่อนจะนําขุนนางใหญ่ทสนิ
ี ทสนมกันเข้าไปในจวน
ชันในเพืออวดของลําค่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 0

หลิวจ้าวเว่ยกับอู๋ถงิ กินกันจนอิม ชวนกันคุยจนไม่มเี รือง

คุยงานเลียงก็ยงั ไม่จบ จ้าวเว่ยมองไปทางหลิวเฉียนบิดา
นางยังเห็นว่าเขาคุยกับเจ้ากรมขุนนางอย่างออกรสไม่มที ี
ท่าเบือหน่ายหญิงสาวก็ได้แต่ถอนหายใจ
อีกฟากหลิวช่างอิงชวนหลิวหว่านอีออกไปเดินเล่น นาง
ไม่เคยเข้ามาในจวนสกุลขุนนางยกเว้นสกุลหลิวจึงอยาก
เปิ ดหูเปิ ดตา ส่วนหลิวเหยาเหยานางนังอยูก่ บั สาวใช้ท ี
เจินฮุ่ยเหมยจัดให้เงียบๆ เท่านัน
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ อึดอัดท้อง นางคิดว่าตนดืมมากเกินไป
"ข้าจะไปห้องนําสักหน่อย"
"จะให้ขา้ ไปเป็ นเพือนหรือไม่?" อู๋ถงิ เสนอตัว
"ไม่ตอ้ ง มีแค่บา่ วของข้าตามไปก็พอแล้ว" หลิวจ้าวเว่
ยโบกมือห้าม
"เช่นนันตามใจเจ้า"
จ้าวเว่ยลุกจากโต๊ะโดยมีมฝู่ี กบั อาเจินตามไป ยิงนางเดิน
ไปนานเท่าไหร่กย็ งรู
ิ ส้ กึ เหมือนคนเมา นางเวียนหัวและ
เริมเซ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 1

"คุณหนู! ท่านไหวหรือไม่?" อาเจินรีบคว้าจ้าวเว่ยเมือเห็น

ว่านางทําท่าจะล้ม
"ไหวๆ ข้าคงดืมมากไป ต้องนังพักสักหน่อย"
"หน้าเรือนตรงนันมีมา้ นังอยู่ คุณหนูไปนังตรงนันเถอะเจ้า
ค่ะ" มีฝู่ ชบอก
ี หลิวจ้าวเว่ยพยักหน้าอาเจินกับมีฝู่ จงึ พยุง
นางไปนังพักก่อน
"คุณหนูรองเท้าท่านเปื อนไปหมดแล้ว" อาเจินทักขึน
โฉมสะคราญปรือตา นางเอาแขนเท้าหัวตัวเองไว้ "เปื อน
แบบนีกลับเข้างานไปอาจโดนว่าได้ เจ้าไปเอาคูส่ าํ รองใน
รถม้ามาให้ขา้ เปลียน"
"แต่ว่า..." อาเจินลังเลเพราะเห็นว่าหลิวจ้าวเว่ยเมา
"ไปเถอะ มีมฝู่ี อยูท่ งคน"
ั
"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะรีบกลับมา" อาเจินบอกแล้ว
รีบออกวิงไป
มีฝู่ มองตามอาเจินจนลับตาแล้วหันมามองหลิวจ้าวเว่ยทีดู
ไร้เรียวแรงคล้ายไม่ได้สติ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 2

"คุณหนูขา้ ไปขอนําแกงสร่างเมามาให้ท่านนะเจ้าคะ" นาง

ไม่รอให้หลิวจ้าวเว่ยตอบก็รบี ลุกออกไปทันที
เมือหลิวจ้าวเว่ยอยูต่ ามลําพัง ไม่นานก็มบี ่าวคนหนึงตรง
เข้ามาหานาง บ่าวสตรีผนู้ นประคองหลิ
ั วจ้าวเว่ยเข้าไปใน
เรือนทันที...
*
หลิวจ้าวอวีนังอยูก่ บั เจินฮุย่ เหมย อีกข้างเป็ นป๋ ายซู่องิ
นางอดไม่ได้ทจะลอบมองหลิ
ี วจ้าวเว่ยทีกําลังกินดืมอยู่
บ่อยๆ
จ้าวอวีรูส้ กึ ตืนเต้นอย่างบอกไม่ถูกจนไม่อาจเก็บอาการให้
นิงเฉยได้ คืนนีนังหลิวจ้าวเว่ยจะกลายเป็ นหญิงแพศยาที
มีขา่ วฉาวโฉ่ไปทังถงเยียนแล้ว นีเป็ นเรืองน่าสนุกทีสุด
สําหรับนาง
"คืนนีอากาศดีจริงๆ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินบ่นขึน
ป๋ ายซูอ่ งิ ยิมขณะกระซิบตอบแม่สามี "มารดาข้าเชิญ
นักพรตมาช่วยดูฤกษ์ยามให้ งานเลียงคืนนีจึงไม่มเี รือง
ผิดพลาดแม้แต่น้อย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 3

"นับว่าสกุลป๋ ายของเจ้ารอบคอบดีจริงๆ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเอ่ย

ชม
"พีสะใภ้ ท่านแน่ใจนะว่าคืนนีจะไม่มเี รืองผิดพลาด" เจินฮุ่
ยเหมยอดกังวลไปถึงเรืองอืน
"ไม่มแี น่นอน อีกประเดียวรอบ่าวของข้าจัดการเสร็จแล้ว
พวกเจ้าก็อย่าลืมทําให้แนบเนียนล่ะ" ทีนีเป็ นจวน
สกุลป๋ าย ถือเป็ นถินของป๋ ายซู่องิ ดังนันนางจึงให้คนของ
ตัวเองช่วยลงมือ
"ข้าอยากเห็นสีหน้าซีดเซียวตอนทีนังสารเลวนันตืนมา
เจอตัวเองนอนกับบ่าวชันตําจริงๆ" หลิวจ้าวอวียิมเยาะ
"บ่าวชันตําอะไรกัน" ป๋ ายซู่องิ ถามอย่างสงสัย ทําให้หลิว
จ้าวอวีชะงักไปด้วย
"มิใช่พวกท่านคิดจะ... ให้นางกับบ่าว..."
"ไม่ใช่บ่าว ท่านตาของเจ้าคิดจะกําจัดคนทีหาเรืองสกุล
เจินพอดี ฝ่ ายนันเป็ นขุนนาง"
"ขุนนางหรือเจ้าคะ?" หลิวจ้าวอวีเพิงรูว้ ่าตนเข้าใจผิดมา
เสียตังนาน "ว่าแต่ขนุ นางคนใดทีทําให้ท่านตาขุน่ เคือง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 4

ขนาดนี?"
"จะใครอีก ก็จว้ งหยวนคนใหม่นนอย่
ั างไรเล่า" ฮูหยินผู้
เฒ่าสกุลเจินกดเสียงตําเอ่ยอย่างดูแคลน
หลิวจ้าวอวีอ้าปากพะงาบๆ นางตกใจจนไม่รจู้ ะพูดคํา
ไหน
เหตุใดกลายเป็ นเช่นนีเล่า!?
จากบ่าวชันตํากลายเป็ นเนียเถียนชิง เขาเป็ นชายหนุ่มรูป
งามทีนางใฝ่ ฝันหาอยูห่ ลายครัง หากไม่ตดิ ว่าอีกฝ่ ายไม่ม ี
ภูมหิ ลังไม่มอี ํานาจเหมาะสม นางอาจสลัดอันอ๋องทิงเพือ
เขาเลยก็ได้
แต่นี...
"เป็ นจ้วงหยวนคนนันจริงหรือเจ้าคะ คนสกุลเนียนัน"
หลิวจ้าวอวีขบกรามแน่น หัวใจนางเต้นรัวเต็มไปด้วย
ความรูส้ กึ ไม่ยนิ ยอม
"คนนันแหละ เจ้าอาจไม่ได้ใส่ใจจึงไม่รจู้ กั เขา หน้าตาดีอยู่
หรอก แต่เป็ นพวกลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ คิดจะ
ล่วงเกินสกุลเจินแล้วจะมีชวี ติ อยูต่ ่อไปได้งา่ ยๆ งันรึ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 5

หลิวจ้าวอวีกําหมัดแน่นขึน ในใจอึดอัดยิงนัก
ทําไมไม่เป็ นคนอืน!?
ต่อให้นังหลิวจ้าวเว่ยต้องถูกยํายีกไ็ ม่ควรจะเป็ นเนียเถีย
นชิง!
หลิวจ้าวองีกวาดตามองฝั งบุรุษ เนียเถียนชิงไม่อยูท่ นัี น
อีกต่อไปยิงทําให้ในอกของนางร้อนราวกับมีไฟสุม
นางไม่ยนิ ยอม!
ขณะทีคุยกันอยูบ่ ่าวคนหนึงก็เข้ามารายงานป๋ ายซูอ่ งิ
"มีอะไรรึ?" เจินฮุ่ยเหมยถามนางเมือเห็นว่าป๋ ายซู่องิ
ทําท่าจะลุกขึน
"มารดาของข้าตามไปพบ... พวกท่านรออยูต่ รงนีก่อน อีก
ไม่นานจะมีละครให้ชมแน่นอน"
"ดี ฝากขอบคุณมารดาของเจ้าด้วย"
"ได้เจ้าค่ะ"
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 6

หลิวจ้าวเว่ยถูกลากมาไว้บนเตียง นางมึนมองภาพใดไม่
ชัด รูเ้ พียงแต่ว่าในห้องมีกลินหอมประหลาด หญิงสาว
พยายามยันตัวให้ลุกขึน ขณะเดียวกันประตูถูกเปิ ดออก
อีกครัง นางรูต้ วั ว่าตนกําลังมีภยั แล้ว
"ถอดเสือผ้านางออกซะ" เสียงใครสักคนสัง ก่อนจะมีคน
เอือมมาแตะตัวหลิวจ้าวเว่ยอย่างรุนแรง
"สตรีงดงามเช่นนี น่าเสียดายจริงๆ" คนทีจับตัวนางอยู่
พูดขึน
"หากจะโทษก็ตอ้ งโทษทีนางขวางทางคนอืน" อีกคนตอบ
"เจ้ารีบจัดการเปลืองผ้านาง ข้าจะออกไปพาผูช้ ายมา"
"เจ้าค่ะ"
เสียงประตูเปิ ดและปิ ดลงอีกครัง บ่าวสตรีทเหลื
ี ออยู่
พยายามถอดชุดชันนอกของหลิวจ้าวเว่ย
โฉมสะคราญรูส้ กึ เวียนหัวมากๆ มือไม้ของนางคล้ายไม่ม ี
แรงแม้แต่จะต่อต้าน ทําได้แค่มองดูคนเปลืองผ้าตนเอง
ท่ามกลางความมืดสลัว
เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบ หากสายตาสามารถฆ่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 7

คนได้ บ่าวสารเลวผูน้ คงถู

ี กเผาตายไปด้วยไฟแค้นในใจ
ของนาง
หลิวจ้าวเว่ยแค้นใจนักทีไม่ระวังตัวให้ดกี บั หลุมพรางของ
พวกคนทราม
หญิงสาวนําตาคลอเบ้า
เสียดายทีเป็ นเพียงแค่ฝัน ดวงตาของนางมิอาจฆ่าคนได้
จริงๆ...
*
"เร็ว พาคนเข้ามาไว้ทนีี แล้วรีบออกไปซะ" เสียงสาวใช้ท ี
เพิงกลับมาตะโกนอย่างร้อนรน นางเห็นว่าหลิวจ้าว
เว่ยนอนมีผา้ ห่มคลุมอยูก่ จ็ ดั การวางร่างของบุรุษลงบน
เตียง
"นังนันหายไปไหนแล้ว ข้าสังให้เฝ้ าไว้แท้ๆ" นางพูดอย่าง
อารมณ์เสีย โบกมือไล่บา่ วชายออกไปจากห้องทันที
"ต้องทําให้พวั พันกันเสียหน่อย ...พวกเจ้าสองคนก็อย่า
อาฆาตข้าเลย เป็ นพวกเจ้าเองทีขวางทางชาวบ้าน จาก
นี--- อึก เจ้า!"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 8

หลิวจ้าวเว่ยลุกพรวดแทงปิ นทีสังทําพิเศษแทงทะลุคอ
ของบ่าวชัวคนนัน นางปิ ดปากอีกฝ่ ายไว้แล้วดันร่างนันให้
ถอยจนทรุดลงนังเก้าอีทีกลางห้อง
นัยน์ตาของหลิวจ้าวเว่ยมีแต่ไฟแค้น นางอุดปากอีกฝ่ ายที
เริมกระอักเลือดเอาไว้แน่เพือไม่ให้พน่ ออกมา สาวใช้ตก
ตะลึงจนลืมดินรน เลือดลมตีขนึ คอของนางทะลุจนเป็ นรู
สตรีทเคยงดงามตรงหน้
ี ายามนีอํามหิตราวกับปี ศาจ
นางเลือนสายตาต่อไปถึงได้พบว่าสาวใช้ทเคยให้
ี เฝ้ าไว้
ก่อนหน้านีถูกยัดเอาไว้ทมุี มห้อง สภาพแขนขาหงิกงอผิด
รูป หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความตระหนกทันที
"กลัวแล้วหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยยิมหยันเมือดูสภาพฝ่ ายตรง
ข้าม "ไม่นึกว่าคนอย่างเจ้าจะรูจ้ กั กลัว ...คิดว่าพวกเจ้าทํา
คนอืนได้อยูฝ่ ่ ายเดียวหรือไร?" นางหมุนดึงปิ นทีเคลือบ
พิษออกมาจากคอมันราวกับไขตะปู
ยามทีเลือดขึนหน้าหลิวจ้าวเว่ยแรงเยอะจนบ่าวตัวเล็กๆ
นีไม่มสี ทิ ธิแม้แต่จะขัดขืน
"คิดจะยํายีขา้ งันรึ!?" นางปั กปิ นทีเหลามาจนแหลมเป็ น
พิเศษเข้ากลางดวงตาซ้ายของมัน บ่าวผูน้ นพยายามดิ
ั น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 6 9

รนเฮือกสุดท้ายแต่กห็ นีไปไหนไม่รอด หน้าของนางอาบ

ไปด้วยเลือด "เจ้ารูห้ รือไม่วา่ คนทีถูกยํายีจะมีชวี ติ อยู่
ต่อไปอย่างไร ...อยูไ่ ม่สตู้ ายไงเล่า ฝั นร้ายตลอดไป ชัว
ชีวติ ของนางนางจะไม่มวี นั ลืม แต่พวกเจ้ากลับคิดจะใช้วธิ ี
สามานย์แบบนีกับข้า! ก็อย่าได้ฝันเฝืองว่าข้าจะละเว้น
ทางสายไหนให้พวกเจ้าทังนัน!" หลิวจ้าวเว่ยคลังไปแล้ว
นางดึงปิ นออกมาอีกครังแต่แทงทะลุดวงตาขวาของมัน
หญิงสาวรูส้ กึ โกรธจนอยากจะแผดเสียงกรีดร้องราวกับ
สัตว์รา้ ย ทว่าได้แต่กดั ฟั นแล้วกระหนําแทงร่างบ่าวเลว
นันจนขาดใจตาย นางหอบหายใจลุกขึน
หลิวจ้าวเว่ยพลาดเองแม้จะระวังเรืองจอกเหล้า แต่ไม่นึก
ว่าพวกชัวนันจะถึงขันกล้าวางยาในอาหารด้วย แม้จะได้
รับมาน้อยแต่กม็ ผี ลกระทบอยูบ่ า้ ง
หญิงสาวทิงร่างน่าสังเวชของบ่าวผูน้ นลง
ั มือเปื อนเลือด
ของนางกําปิ นเอาไว้แน่นขณะทีหันไปหาบุรุษบนเตียง
เนียเถียนชิงเพียงนิงเงียบมองนาง ไม่ได้แสดงความรูส้ กึ
ใดๆ แม้แต่น้อย หญิงสาวสูดหายใจลึกพยายามข่มความ
อาฆาตทีควบคุมไม่อยู่ แต่จๆู่ กลับมีคนเปิ ดประตูพรวด
เข้ามา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 0

หลิวจ้าวเว่ยหันขวับ นางคิดจะสูต้ ายกับอีกฝ่ ายจึงง้างปิ น

เหล็กในมือจะพุง่ ออกไป "ไม่! ไม่จา้ วเว่ยนันเป็ นคนของ
ข้า" ชายหนุ่มกอดรังเอวนางไว้จากด้านหลังพร้อมกับแย่ง
ปิ นในมือไป
เขาเห็นแล้วว่าเวลานีหลิวจ้าวเว่ยผิดปกติ "ไม่มอี ะไรแล้ว
ข้าอยูน่ ี ไม่มอี ะไรอีกแล้ว" เขากอดนางไว้ พยายามลูบหัว
ปลอบประโลมให้นางใจเย็นลงอีกนิด
ดวงตาของหญิงสาวแข็งทือ ลมหายใจหนัก นางกําเสือ
เนียเถียนชิงไว้เป็ นหลักยึด กระซิบเสียงแหบพร่า
"ช่วยข้า"
"แน่นอนข้าจะช่วยเจ้า พวกมันคิดจะเล่นงานเราทังคู่
กรรมนีย่อมต้องมีเจ้าของ"
"ดี"
"คุณหนูขา้ พาคนมาแล้ว" เสียงกระซิบทีข้างหน้าต่างดัง
ขึน หลิวจ้าวเว่ยรูว้ า่ เป็ นปานเก๋อหัว เนียเถียนชิงสังให้
บ่าวของตนไปเปิ ดหน้าต่างแล้วช่วยปานเก๋อหัวส่งคนเข้า
มา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 1

หลิวจ้าวเว่ยมองบุรุษทีบ่าวของนางแบกมาด้วยสายตา
เย็นชาสุดขีด นึกอยากจะลงมือฆ่าอีกสักรอบแต่เนียเถีย
นชิงยังโอบตัวนางไว้ไม่ยอมให้หลุดออกไปแม้แต่น้อย
"ข้าจะไปเอาตัวผูห้ ญิง" ปานเก๋อหัวว่าแต่เนียเถียนชิงส่าย
หน้า
"เรืองนันข้าจัดการแล้ว เจ้ารีบไปตามบ่าวของนางแล้ว
ออกไปรอทีรถม้า หากเกิดเรืองขึนให้รออีกสองเค่อแล้ว
วนรถไปทีจวนประตูสเี ขียวด้านหลังจวนนี ข้าจะพานาง
ออกไปทีนันเอง" เนียเถียนชิงสัง
ปานเก๋อหัวไม่แน่ใจว่าควรตอบรับคนผูน้ หรื
ี อไม่จงึ หันไป
มองหลิวจ้าวเว่ย ผูเ้ ป็ นนายของเขาพยักหน้ารับเขาจึง
กระโดดออกจากหน้าต่างไป
"เรียกคนมาเก็บกวาดศพพวกนี ต้องสร้างคืนวสันต์แสน
หวานครังใหญ่ให้พวกสกุลเจินกับสกุลป๋ ายเสียหน่อย อย่า
ลืมให้พวกขุนนางใหญ่ทงหมดมาร่
ั วมชมดูดว้ ยล่ะ ต้องให้
แน่ใจว่าตังแต่พรุง่ นีไปพวกมันจะเงยหน้าขึนมาไม่ได้อกี "
เนียเถียนชิงสังอย่างเลือดเย็นก่อนจะพาหญิงสาวลอบ
ออกจากห้อง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 2

เนียเถียนชิงสร้างเส้นทางลับไว้มากมาย เช่นเดียวกันมี
เส้นทางลับอยูใ่ ต้ดนิ จวนสกุลป๋ าย เขาพาหลิวจ้าวเว่ยลง
ไปในอุโมงค์ ลัดเลาะออกไปยังจวนด้านหลังทีเขาซือ
เอาไว้ ทีนีเป็ นทีพักลับๆ ของคนในสํานักของเขา
"ทําไมถึงมีทางลับทีนี" แม้สติจะพร่าเลือนแต่หลิวจ้าวเว่ย
ยังไม่ถงึ ขันโง่งม
"ข้าสร้างเอาไว้เอง หากเจ้าชอบจะมาเดินเล่นก็ได้" เนีย
เถียนชิงเอ่ยอย่างไม่ยหระ
ี หญิงสาวจึงย่นจมูกกับคําพูด
สบายๆ ของเขา
ลงไปเดินเล่นในอุโมงค์ลบั มีหวังหากเดินผิดทางจะตาย
ไม่รตู้ วั เสียมากกว่า
"เจ้ารูส้ กึ เช่นไรตอนนี"
"ข้าเวียนหัว แล้วก็ไม่มแี รง" หลิวจ้าวเว่ยคล้ายใช้แรง
เฮือกสุดท้ายไปกับการฆ่าบ่าวพวกนันแล้ว เมือแรง
อาฆาตจางหายฤทธิยาก็ปรากฎชัด นางเริมไม่มแี รง
แม้แต่จะก้าวเดินด้วยซํา
"พวกมันวางยามอมเมากับเจ้า แต่ใช้พษิ เริงรมณ์กบั ข้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 3

คงคิดให้ขา้ เป็ นฝ่ ายล่วงเกินเจ้า ข้าจะได้ตอ้ งโทษอาญา"

เนียเถียนชิงลูบหน้าผากทีผมปรกของนางเบาๆ
"เจ้าต้องพักทีนีสักครู่ จะให้คนอืนพบเจ้าสภาพนีมิได้
เด็ดขาด"
หลิวจ้าวเว่ยนังลงใต้ตน้ ไม้ จวนนีเงียบสงบราวกับไร้คน
อยู่ เนียเถียนชิงลูบหน้านางอย่างสงสาร เห็นสองมือนาง
ทีเปื อนเลือดอยูก่ ย็ งสงสารนางจั
ิ บใจ
"ข้าจะไปยกอ่างนํามา แล้วก็จะให้คนต้มยาล้างพิษมาให้
เจ้า เจ้ารอตรงนีให้ด"ี
"ท่านไปเถอะ" หลิวจ้าวเว่ยกุมขมับ นางได้ยนิ เขาพูดแต่
ลืมตาแทบไม่ขนึ
เนียเถียนชิงจูบหน้าผากชืนเหงือของนางเบาๆ แล้วลุกขึน
มุง่ หน้าไปทางครัวของจวน
หลิวจ้าวเว่ยหายใจหนัก นางหมดเรียวแรงรูส้ กึ เหนือยไป
ถึงปลายนิว แม้แต่มเี รืองประหลาดเกิดขึนตรงหน้าหญิง
สาวก็ยงั ไม่รสู้ กึ ตัว
คล้อยหลังเนียเถียนชิงกลุม่ ควันกลุ่มใหญ่จๆู่ ก็ลอยมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 4

รวมกันแล้วหมุนวนจนน่าพิศวง หากมนุษย์ทวไปได้
ั พบ
เห็นต้องตีความไปต่างๆ นานาแน่ ควันนันหมุนราวกับ
พายุลูกเล็กๆ อยูค่ รูห่ นึงก่อนแตกกระจายหายวับไป แต่
กลับปรากฎร่างของชายชราถือไม้เท้ายืนอยูแ่ ทน
ชายผูน้ นมี
ั ผมขาว เคราขาว แต่งตัวซอมซ่อ แต่ดเู ปี ยม
บารมี เห็นได้ชดั ว่าไม่ใช่มนุ ษย์เดินดิน
หลิวจ้าวเว่ยหลับตาอยูจ่ งึ ไม่รวู้ า่ ตรงหน้ามีใครมาเพิม
นางมึนหัวหนักขึนเพราะฤทธิยาจนอยากจะหลับไปเสียให้
รูแ้ ล้วรูร้ อด
กระทังได้ยนิ เสียงหนึง
"คุณหนูหลิวไม่พบกันนาน" เสียงนันทําให้หลิวจ้าวเว่ย
รูส้ กึ ขนลุกทันที...
*
ในจวนสกุลป๋ ายงานเลียงยังดําเนินต่อไป หลิวจ้าวอวีใช้
ข้ออ้างว่าดืมมากแล้วจึงแยกไปรวมตัวกับกลุม่ เด็กสาว
นางคิดว่าหากเกิดเรืองจะได้ชกั ชวนพวกผูห้ ญิงไปดูได้
ทันเวลา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 5

กลุม่ สตรีเหล่านันพากันออกไปเดินเล่นในสวนเพือรอให้
งานเลียงเลิก
มีฝู่ หลบอยูท่ า่ มกลางเงาต้นไม้ นางรอจนกระทังปานเก๋อ
หัวมาพบจึงเดินออกจากทีซ่อน
หญิงสาวยกนําแกงแก้เมาอยูใ่ นมือขณะมุง่ หน้าไปทีเรือน
นันอีกครัง
มีบ่าวของป๋ ายซู่องิ มาส่งสัญญาณให้คนสกุลเจิน ฮูหยินส
กุลป๋ ายก็สงให้
ั คนหยุดเล่นดนตรีอย่างรูใ้ จ เพือให้ทุกคน
ได้ยนิ เสียงความวุน่ วายให้ชดั เจนทีสุด
หลิวจ้าวอวีใจเต้นระทึกเมือได้ยนิ เสียงดนตรีหยุด แม้นาง
จะไม่อยากให้หลิวจ้าวเว่ยได้แต่งกับเนียเถียนชิง แต่นาง
ก็ไม่โง่ขนาดหุนหันไปพังแผนการของท่านยาย
อีกอย่างคนทีถูกสกุลเจินหมายหัวอย่างเนียเถียนชิงนับว่า
อนาคตดับแล้ว นางไม่จาํ เป็ นต้องใส่ใจอีกแม้จะนึก
เสียดายก็เถอะ
ไม่นานเกินรอเสียงกรีดร้องก็ดงั ขึน
มีฝู่ ทงชามนํ
ิ าแกงลงพืนพร้อมกับกรีดร้องสุดเสียง "ช่วย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 6

ด้วย ช่วยด้วย มีงเู ข้าไปในห้อง คุณหนูของข้าอยูใ่ นนัน

ช่วยด้วย ใครก็ได้เข้าไปไล่มนั ที ช่วยด้วย! ช่วยคุณหนู
ของข้าด้วย!!!"
คนสกุลเจินกับคนสกุลป๋ ายต่างรูง้ ว่านันเป็ นสัญญาณที
เฝ้ ารอ ป๋ ายฮูหยินร้องขึนอย่างไม่พอใจ "นันเสียงใครมา
เอ็ดตะโรโวยวายอยูท่ นีี "
"ได้ยนิ ว่างู หรือจะมีคนถูกงูกดั " ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินพยายาม
ขยายเรืองใหญ่ขนอี ึ ก ทําให้เหล่าฮูหยินทีนังอยูใ่ นลาน
ตระหนก
"ตายแล้วเป็ นคุณหนูสกุลไหนถูกงูกดั !? พวกเราไปดูกนั
เถอะ" พวกฮูหยินทังหลายทีนังอยูก่ ลัวจะเป็ นลูกหลาน
ตนเองจึงเดินตามไปด้วย
หลิวจ้าวอวีทีพาสหายออกมาเดินเล่นในสวนได้ยนิ เสียง
โวยวายก็เอ่ยปากชวน "ทางนันเหมือนจะมีเรือง เราไปดู
กันเถอะเผือช่วยอะไรได้"
ขุนนางผูช้ ายหลายคนก็เดินตามเสียงโวยวายมาด้วย
เพราะส่วนใหญ่เป็ นวรยุทธ์ดงั นันจึงไม่กลัวอันตราย ผูค้ น
มากมายมุง่ หน้าไปออกันอยูท่ หน้
ี าเรือน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 7

นายท่านสกุลป๋ ายมาถึงก่อนเพราะเพิงพาพวกขุนนาง
ใหญ่กลับมาจากเรือนชันในพอดี "หยุดแหกปากโวยวาย
ได้แล้ว มีเรืองอันใดก็พูดให้รเู้ รือง"
"ฮือ ขอนายท่านโปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วย เมือครู่
คุณหนูขา้ เมามากข้าจึงพานางเข้าไปพักด้านใน แต่พอ
กลับมา ข้าเห็นงูตวั ใหญ่มพี ษิ เลือยลอดประตูเข้าไป ได้
โปรดส่งคนจับมันด้วย คุณหนูของข้าเมาไม่ได้สติ ไม่รจู้ ะ
หลบพ้นหรือไม่" ในฐานะนางเอกงิวเก่า เสียงร้องของมีฝู่
ดังก้องกังวาน ทังยังฟั งออกชัดเจน ไม่วา่ คนมาก่อนมา
หลังล้วนได้ยนิ สิงทีนางพูด
นายท่านสกุลป๋ ายมองไปรอบๆ เห็นคนมาล้อมอยูห่ น้า
เรือน ทังยังเห็นฮูหยินของเขาก็เข้าใจ ป๋ ายฮูหยินเห็นว่ามี
ฝู่ เป็ นบ่าวทีสกุลเจินติดต่อเอาไว้กว็ างใจ พยักหน้าให้สามี
เขารูแ้ ผนของสกุลเจินดีกท็ าํ ท่าทีขงึ ขัง "พวกเจ้ารออะไร
อยู่ พังประตูเข้าไป!'
หลิวหานตามฝูงชนมาทีนี เขาจํามีฝู่ ได้จงึ รูส้ กึ กังวล เดิน
ลอดผูค้ นมายืนอยูด่ า้ นหน้าสุดเพราะกลัวว่าหลิวจ้าวเว่ย
จะได้รบั บาดเจ็บ แต่พอเหลียวมองไปทางพวกสกุลเจิน
กลับเห็นสายตาสะใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 8

เด็กชายไม่ใช่คนโง่ แค่งตู วั เดียวกลับเรียกผูค้ นครึงงานมา

อยูน่ ี ไม่ปกติแม้แต่น้อย เขาคิดจะพูดอะไรสักอย่างแต่
บ่าวของสกุลป๋ ายกลับกระแทกประตูเข้าไปแล้ว
"กรีด!!!!" เสียงสตรีกรีดร้องกันระงม ตามก็รบี ยกมือขึนมา
ปิ ดตา
ภาพทีเห็นนันยิงกว่าจะจินตนาการได้ สตรีนางหนึง
เปลือยเปล่า นางไม่ได้อยูบ่ นเตียงแต่กลับพัวพันกับบุรุษ
อยูก่ ลางห้องอย่างถึงพริกถึงขิง ร่องรอยขบกัดนํารัก
ชัดเจนทังยังกอดก่ายกันราวกับสินเรียวแรงจะคลาน
กลับไปนอนบนเตียงหลังผ่านสงคราม "บัดสีบดั เถลิง นี
มันลูกสาวสกุลใด!?" ขุนนางใหญ่ผหู้ นึงตวาดขึน!
"เจ้าเป็ นบ่าวของคุณหนูหลิวไม่ใช่ร ึ คุณหนูหลิวยังไม่ทนั
แต่งงานแต่ทําไม..." ใครสักคนตะโกนขึน ต่างคนต่างตาลุ
กวาว แม้แต่หลานไฉ่ซนกัิ บหยูผงิ เหยียนก็นึกไม่ถงึ
อู๋ถงิ รีบแหวกผูค้ นเข้ามาเมือได้ยนิ ว่าเกียวกับหลิวจ้าว
เว่ย
"บัดสียงนั
ิ ก เป็ นสตรีในห้องหอกลับนัดแนะผูช้ าย แล้วดู
พวกเขาจนป่ านนียัง... มียางอายกันบ้างหรือไม่!?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 7 9

หลิวเฉียนหน้าเปลียนสีรสู้ กึ โกรธจนสัน หากหลิวจ้าวเว่

ยถูกข่มเหงยังปั ดว่าเป็ นความผิดผูอ้ นได้
ื แต่จากภาพนีมี
แต่คนจะคิดว่าสมยอมคบชูส้ ชู่ าย
"นันมิใช่สตรีสกุลหลิว" ท่ามกลางความอึดอัดครังใหญ่
หลิวหานกลับเอ่ยปากขึน
"เจ้าหมายความว่าอะไร!?" ป๋ ายฮูหยินตวัดเสียงใส่หลิว
หานทันที
เด็กชายยืดคอขึน แม้จะอายุน้อยและรูส้ กึ กลัวอยูบ่ า้ งแต่
เขาไม่ใช่คนโง่
คนเหล่านีวางกับดักเอาไว้แน่นอน แม้แต่บดิ าเขาก็อาจ
สมรูร้ ว่ มคิด แต่ในจวนหลิวสําหรับพีสาวผูน้ นแล้
ั ว นางไร้
ทีพึง นอกจากเขาแล้วใครจะยืนหยัดเพือนางอีก หากเขา
หันหลังให้นางอีกคน นางจะยังมีชวี ติ อยูไ่ ด้ร ึ
หลิวหานสูดหายใจลึก "นันไม่ใช่สตรีสกุลหลิวยิงไม่ใช่
พีสาวข้า พีสาวข้าคุณหนูใหญ่หลิวจ้าวเว่ยเป็ นหญิงงาม
อันดับหนึงของถงเยียน แต่สตรีผนู้ นั แค่หนั หลังก็ยงั รูว้ า่
อัปลักษณ์ จะมาเทียบพีสาวข้าได้อย่างไร!?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 0

"คุณชายหกหลิวช่างรักใครพีน้องจริงๆ" ป๋ ายฮูหยินเอ่ย
ประชด
"เช่นนันก็พสิ จู น์ ข้ามันใจว่านันไม่ใช่สตรีสกุลหลิว พีสาว
น้องสาวของข้าไม่มนี สิ ยั ตําช้าเช่นนี" เขายืนหยัดเพือสกุล
หลิวถือว่าไม่ได้ล่วงเกินใคร
หลิวจ้าวอวีนึกอยากจะเถียงแต่ถา้ นางแย้งหลิวหานไม่
เท่ากับตัวนางตําช้าหรอกรึ หลิวเฉียนเองได้ยนิ ลูกชายพูด
อย่างมันใจก็คดิ ว่าตนควรเอ่ยปาก
"ขุนนางใหญ่ทงหลายล้
ั วนอยูท่ นีี ข้าหลิวเฉียนขอยืนยัน
สตรีชนตํ
ั านันไม่ใช่คนสกุลหลิว หรือถ้าเป็ นบุตรีขา้ จริง
หลังจากคืนนีไปนางก็จะไม่ใช่อกี ต่อไป!" ถึงขันประกาศ
ตัดพ่อตัดลูกแล้ว นีนับเป็ นประโยชน์สาํ หรับเขา ถ้ากลาง
ห้องนันคือหลิวจ้าวเว่ยเขาก็ยงั มีสทิ ธิไปขอพระราชทาน
อภัยโทษกับฮ่องเต้ได้ แต่ถา้ ไม่ใช่กถ็ อื ว่าเขาเอ่ยปาก
ปกป้ องวงศ์ตระกูลมิได้ดูดายให้ใครหมินหยาม
เจินฮุ่ยเหมยกัดฟั นแน่น ยามนีนางเป็ นฮูหยินสกุลหลิว
นางต้องยืนข้างหลิวเฉียน แต่เมือเห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจินไม่
แสดงท่าทีกพ็ ยายามอดทน รอแผนการดําเนินไปถึง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 1

ตอนท้ายหลิวเฉียนประกาศตัดขาดแล้วนางอาจจะได้ไล่
หลิวจ้าวเว่ยไปอยูอ่ ารามสมใจ
"งานเลียงมงคลแท้ๆ กลับมีเรืองฉาวโฉ่เช่นนี ชายหญิง
มากราคะ ไป! ไปดูหน้าให้ชดั ๆ สิ ปลุกพวกเขาตืนขึนมา
ข้าจะให้พวกเขารับผิดชอบทีทําลายเรืองมงคลของจวน
ข้า! หากเป็ นขุนนางละก็ตอ้ งฝากพวกท่านทังหลายช่วย
ร้องเรียนแล้ว ชายโฉดหญิงชัวจริงๆ" ป๋ ายฮูหยินแสร้ง
ทําท่าเดือดดาลเดินตรงเข้าไปในพร้อมกับบ่าวไพร่ แล้ว
สังให้ดงึ คนทังสองทียังกอดก่ายแยกจากกัน
"กรีด!!!!!!" ป๋ ายฮูหยินร้องดังลัน นางรีบชีให้บ่าวปิ ดประตู
แต่อู๋ถงิ นึกขัดใจตังแต่คนต่อว่าหลิวจ้าวเว่ยแล้ว นางเสีย
มารยาทก้าวเข้ามาในเรือนยันประตูนนไว้ ั พอดี ทําให้คน
มากมายได้เห็นหน้าตาของชายหญิงคูน่ นชั ั ดเจน
เสียงหวีดร้องดังระงมไปทัว
"ข้าบอกแล้วว่ามิใช่พสาวข้
ี า" หลิวหานเอ่ยเสียงดังแล้ว
หันหลังจากไปโดยไม่สนใจเรืองวุน่ วายข้างหลังอีก
อู๋ถงิ เองก็รสู้ กึ สะใจและคิดว่าตนต้องล้างชือให้สหายสัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 2

หน่อย "เห็นชัดว่าไม่ใช่คุณหนูหลิว นางไม่เคยมา

สกุลป๋ ายจะนัดแนะบุรษุ ได้ยงั ไง กลับกัน... คนทีชําชองที
ทางต่างหากทีน่ากลัว"
คนทังกลุม่ ต่างกระซิบกระซาบ
"นีมันบัดซบ!"
"ช่างไม่อายฟ้ าอายดิน"
"คนพวกนีศีลธรรมถูกสุนัขกินแล้วหรือไง?"
"นีข้าพูดไม่ออกเลย เรืองนีน่าตกใจเกินไป"
"ข้าไม่เข้าใจ สตรีผนู้ นกั
ั บ..."
"จะไม่เข้าใจอะไร นีเป็ นการคบชูอ้ ย่างไรเล่า น่า
สะอิดสะเอียนเหลือเกิน"
"คบชูร้ ?ึ "
"ใช่"
"คบชูร้ ะหว่างพ่อผัวกับลูกสะใภ้น่ะสิ!"
"เป็ นถึงเสนาบดีแต่กลับเล่นชูก้ บั ลูกสะใภ้ตวั เอง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 3

"บางทีหลานชายของเขาอาจจะเป็ นลูกของเขา"
"คุณชายใหญ่สกุลเจินช่างมีความอดทนจริงๆ"
"ข้าขนลุกไปหมดแล้ว"
"กรีด! ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเจิน!" ร่างของหญิงชราล้มลงไป
ท่ามกลางความโกลาหลอีกครัง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 4

แสนชัง
#46. ถอนหมัน

เหล่าขุนนางต่างรูส้ กึ โกรธจนตัวสัน เรืองคาวโลกียฉ์ าวโฉ่

เช่นนีไม่มใี ครอยากข้องแวะทังนัน คนถงเยียนมีลกั ษณะ
นิสยั ทีชอบแสดงว่าตนเองมีจติ ใจสูงส่ง แม้แต่คนยากจน
ยังมักแสร้งว่าตนรูม้ ารยาทชันสูง รูจ้ กั แยกแยะกฎบ้านกฎ
เมือง
เหล่าขุนนางมักจะระมัดระวังไม่ให้กา้ วล่วงกระทบกระทัง
กัน แต่ยามนีเรืองทีไม่อยากยุง่ กลับแผ่อยูต่ รงหน้า ถ้า
พวกเขายังไม่ยงุ่ จะกลายเป็ นคนไร้คุณธรรม อาจจะถูก
วิจารณ์ถงึ รากเหง้าความคิด นีเท่ากับบังคับให้ขนุ นางทุก
คนทียืนอยู่ ณ ทีนีต้องออกความเห็น อย่าฝั นถึงการเก็บ
งําคําพูดเลย
"ตําช้ายิงนัก เป็ นถึงเสนาบดีผใู้ หญ่ในสภาขุนนาง แม้แต่
เรืองมัวโลกียก์ บั ลูกสะใภ้ยงั ทําได้" ขุนนางใหญ่ทไม่
ี ได้ม ี
ความสัมพันธ์อนั ดีกบั ตระกูลเจินนักตะโกนขึนมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 5

"พรุง่ นีข้าจะถวายฎีกา คนเช่นนีจะให้อยูใ่ นสภาขุนนางได้

อย่างไร" ขุนนางฝ่ ายจารีตผูห้ นึงพูดแล้วสะบัดแขนเสือ
หนีไปทันที
ต่างคนต่างวิจารณ์กนั คําสองคํา ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง
อย่างเสียสติของฮูหยินสกุลป๋ าย นางรีบสังให้คนแยกคน
ทังสองในห้องออกและปิ ดประตู
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเป็ นลมล้มลงไปเมือเห็นว่าสามีกบั
ลูกสะใภ้เริงรักกัน พวกบ่าวต่างช่วยหามนางออกไปเพือ
แก้ไขและตามหมอ
ในใจของหลิวจ้าวอวีหนาวเหน็บสุดจะกล่าว นางยังคนยืน
จังงังราวกับจับต้นชนปลายไม่ถูก สกุลเจินถือเป็ นไม้ใหญ่
ทีหนุนหลังมารดาและตัวนาง
ขุนนางนันมีกฎเกณฑ์มากมายหลายข้อทีต้องหลีกเลียง
แต่ท่านตาของนางกับป้ าสะใภ้ของนางกลับเกิดเรืองเช่นนี
ต่อหน้าคนครึงเมือง ยามคนพวกนีกลับจวนเรืองนีจะต้อง
แพร่ออกไป แล้วสกุลเจินจะยังมีหน้าอยูใ่ นถงเยียนต่อไป
อีกได้ยงั ไง
เห็นฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินเป็ นลม เจินฮุย่ เหมยอยากตาม
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 6

ไปดูนางแต่หลิวเฉียนจ้องนางเขม็งนางจึงไม่กล้าขยับขา
หลิวเฉียนเป็ นคนเห็นแก่ตวั คราวก่อนสกุลเจินเกิดเรือง
เขาสังห้ามนางติดต่อกับบ้านเดิมจนเมือสถานการณ์ดขี นึ
ยามนีสกุลเจินฉาวโฉ่ถงึ ขันนี เขาไม่ยอมให้ตวั เองแปด
เปื อนไปด้วยแน่
"ต้องเป็ นฝีมอื มันแน่ๆ!" หลิวจ้าวอวีได้แต่กระซิบเสียงเบา
แม้จะเดาได้ว่าเป็ นฝีมอื หลิวจ้าวเว่ยตลบหลังพวกนาง แต่
เรืองมาถึงขันนีแล้ว นางกลับไม่กล้าแม้แต่จะเรียกร้อง
ความเป็ นธรรมให้ทา่ นตา
นังสารเลวนันโหดร้ายยิงนัก คนอืนเพียงแต่คดิ ทําร้ายนาง
แต่นางกลับเล่นงานให้ทงตระกู
ั ลไม่กล้าเงยหน้า
นายท่านสกุลป๋ ายนําท่วมปาก เขายังรูส้ กึ ว่าตาม
สถานการณ์ไม่ทนั จนกระทังได้ยนิ คนตะโกนบริภาษ
ดวงตาคมกริบจึงตวัดไปมองสาวใช้ทร้ี องตะโกนก่อนหน้า
นี แต่กว่าจะรูต้ วั นางกลับหายไปแล้ว
หลิวช่างอิงเดินตามหลิวหว่านอีมาถึงทีหลังเพราะเห็นว่า
มีคนมากทางนี แต่พอได้ยนิ คนพูดเรืองพ่อผัวกับลูกสะใภ้
ก็ถงึ กับตะลึง "นีเรืองจริงรึ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 7

คนมุงอยูม่ ากคนสกุลป๋ ายก็เร่งปิ ดประตูหอ้ งไปแล้ว แต่

เสียงวิจารณ์ยงั ไม่จบ หลิวช่างอิงตกใจกับเรืองนีมาก
ในขณะทีหลิวหว่านอีแทบจะข่มเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
เจินไห่กงั เป็ นประมุขสกุลเจิน เป็ นเสนาบดีในสภาขุนนาง
ทีสกุลเจินต้านลมต้านฝนอยูไ่ ด้ทุกวันนีก็เพราะอิทธิพล
ของเขา แต่ขอแค่เรืองเน่าเหม็นนีแพร่ออกไปทังเมือง ขอ
เพียงให้ฮอ่ งเต้ททรงเคร่
ี งครัดขนบธรรมเนียนผูน้ นได้
ั ร ู้
สกุลเจินยังจะมีหน้ายืนอยูไ่ ด้อกี รึ!?
"กลับจวน!" หลิวเฉียนเห็นท่าไม่ดเี ขาจึงออกคําสัง
เด็ดขาด ไม่คดิ จะอยูด่ ูสถานการณ์ของสกุลเจินแม้แต่น้อย
เจินฮุ่ยเหมยก้มหน้าเดินตามหลังสามีไปทันที
หลิวหว่านอียืนอยูน่ อกวง จนเมือเห็นหลิวจ้าวอวีเดินหน้า
ซีดผ่านมาก็เอ่ยเย้ยอย่างสาแก่ใจ "คิดไม่ถงึ ว่าเจ้าเองก็มี
วันนี"
ขอเพียงสกุลเจินหมดอํานาจยังไม่รวู้ า่ เจินฮุย่ เหมยจะ
รักษาตําแหน่งภรรยาเอกไว้ได้หรือไม่ หากได้เห็นหลิวจ้า
วอวีลดฐานะมาเป็ นลูกอนุอกี ครัง หลิวหว่านอีคงสะใจจน
ตาย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 8

หลิวจ้าวอวีขบฟั นแต่ไม่กล้าเถียง นางเร่งเดินตามมารดา

กับบิดาไปทันที คนสกุลหลิวรีบไปรวมตัวกันทีรถม้า มี
บ่าวชายคนหนึงวิงมาแจ้งหลิวเฉียน
"นายท่านคุณหนูใหญ่ให้บ่าวรอรายงาน คุณหนูใหญ่เมา
แล้วล้ม ชุดของนางเลอะ ไม่มสี าํ รองจึงขอกลับจวนไป
ก่อน"
"ข้ารูแ้ ล้ว" หลิวเฉียนไม่ใส่ใจนักยามนีคิดแต่จะไปให้พน้
สกุลป๋ าย แต่เจินฮุย่ เหมยกําหมัดแน่ น รูว้ า่ หลิวจ้าวเว่
ยต้องเกียวข้องกับเรืองบิดานางแน่
หลิวหว่านอี หลิวช่างอิง มาขึนรถม้าก็เห็นว่าหลิวเหยา
เหยานังอยูด่ า้ นในแล้ว น้องสาวขีขลาดคนนีพอเห็นว่ามี
เรืองไม่ดดี า้ นในก็รบี วิงออกมารอบนรถม้าทําท่าจะหนี
ทันที
หลิวหานมองสีหน้าไม่ดขี องคนในครอบครัวแล้ววางเฉย
สําหรับเขาไม่เกิดเรืองกับหลิวจ้าวเว่ยเขาก็โล่งใจแล้ว
ส่วนผูอ้ นจะเจ็
ื บใจหรือหวาดกลัวล้วนไม่ใช่ธุระทังสิน
ท่ามกลางความอลหม่านของเหล่าชนชันสูงทียามมาอย่าง
แจ่มใส ทว่ายามกลับมีแต่ความอึมครึมและเสียงก่นด่า แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 8 9

คงไม่มใี ครวิตกกังวลไปกว่าคุณชายใหญ่สกุลกวน
คนอืนอาจไม่รู้ สกุลกวนเป็ นสกุลพ่อค้าใหญ่ในถงเยียน
เบืองหลังทีพวกเขายืนหยัดอยูใ่ นเมืองหลวงได้อย่าง
มันคงก็เพราะสกุลป๋ ายกับสกุลเจินคอยหนุนหลัง แม้แต่
เวลาก่อคดีหรือเรืองเลียงโจรป่ าเอาไว้ใช้งานก็เพราะได้
ความกล้าจากสองตระกูลใหญ่นี แต่วนั นีราวกับสายฟ้ า
ฟาดลงมากลางกระหม่อมของเขา
หากตระกูลเจินหมดอํานาจ หากสกุลป๋ ายไร้ทพึ
ี ง หาก
สองตระกูลนีบาดหมางกัน ตระกูลกวนยังจะอยูไ่ ด้อกี
หรือ?
ในใจคนสกุลกวนไม่มนคงแม้
ั แต่น้อย เขามองคนทีหาย
ออกประตูจวนตระกูลป๋ ายไปเรือยๆ แล้วรูส้ กึ ว่ามีเมฆ
หมอกมืดทึบบังอนาคต มองไปทางใดล้วนไร้ทางออก
ทันทีทกลั
ี บถึงจวน หลิวเฉียนก็ออกคําสังดังๆ "หลังจากนี
จวนหลิวไม่รบั แขกจากตระกูลเจินและป๋ าย ห้ามติดต่อคบ
ค้า แล้วก็ให้ทุกคนอยูใ่ นจวนเงียบๆ เก็บเนือเก็บตัว ช่วง
นีอย่าได้ออกจากจวนไปเพ่นพ่านเด็ดขาด ถ้าใครขัดคําสัง
ข้าจะลงโทษให้ไปอยูอ่ าราม" พูดแล้วก็สะบัดเสือหนีไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 0

ทางเรือนฮูหยินผูเ้ ฒ่า
เจินฮุ่ยเหมยหน้าชา คําพูดเหล่านันเขาจงใจสังนางกับ
หลิวจ้าวอวีโดยเฉพาะ เพราะในจวนนีใครจะติดต่อสกุล
เจินกับป๋ ายอีกถ้าไม่ใช่พวกนาง
หลิวหว่านอีรอจนบิดาลับสายตาไปก็หวั เราะออกมาดังๆ
"ถานอิงกลับเรือนกันเถอะ ข้ามีเรืองตลกจะเล่าให้อเหนี
ี ยง
ฟั ง ถ้านางได้ฟังนางต้องขําจนฟั นร่วงแน่ๆ" นางเรียก
บ่าวของตนแล้วกรีดพัดเดินไปอย่างอารมณ์ด ี
หลิวเหยาเหยารีบเดินจากไปเช่นกัน หลิวช่างอิงมองสอง
แม่ลกู แล้วก็รบี เดินไปทางเรือนตน นางต้องรีบเตือนอนุ
เสวียนให้หยุดเข้ากับฝ่ ายเจินฮุย่ เหมย
ทุกคนแยกย้ายไปจนเหลือแค่สองแม่ลกู หลิวจ้าวอวีอึด
อัดใจยิงนัก "ท่านแม่เรืองนีไม่จริงใช่หรือไม่" นางทึงผม
ตัวเองอย่างเจ็บปวด "ท่านแม่เราจะทํายังไงกันดี!"
"อย่าเพิงพูดมากรีบกลับไปทีเรือน" เจินฮุย่ เหมยไม่ได้
รูส้ กึ ดีไปกว่าหลิวจ้าวอวี แต่นางจะปล่อยให้ลกู โวยวายทีนี
ไม่ได้จงึ ลากแขนหลิวจ้าวอวีกลับเรือนทันที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 1

ในใจหลิวจ้าวอวีมีแต่ความวิตก นางอยากให้คนื นี
ยาวนานออกไปอีก เพราะขอเพียงฟ้ าสว่างชือเสียงของ
สกุลเจินคงไม่มเี หลืออยูอ่ กี ต่อไป...
ก่อนหน้านีทีหลิวจ้าวเว่ยประคองตัวอยูไ่ ด้ เนืองจากนาง
กัดลินตัวเองจนเจ็บเพือเรียกสติ แต่เมือเนียเถียนชิงพา
นางมานังพัก หญิงสาวก็แทบจะหมดสติอกี ครัง ภาพทุก
อย่างหมุนคว้าง เรียวแรงหดหาย แม้แต่หายใจนางยังรูส้ กึ
เหนือย
นางไม่รตู้ วั เลยด้วยซําว่ามีคนเข้ามาใกล้...
"คุณหนูหลิว" ชายชราจ้องมองหญิงสาวทีตกอยูใ่ นในห้วง
ไร้สติ "คุณหนูหลิว ความพยาบาทของเจ้ารุนแรงเกินไป
ภายภาคหน้ามีแต่การก่อกรรมทําเข็ญ ฆ่าล้างสร้างเวรต่อ
กัน ยามนียังไม่หมดโอกาสทีจะละวางความแค้น"
หลิวจ้าวเว่ยนิวหน้า แม้ไม่มแี รงแม้แต่จะเงยหัวขึนมองว่า
ใครกําลังพูดกับตน แต่หยู งั ได้ยนิ เสียงรบกวน
"ในใต้หล้านีไม่มสี งใดสู
ิ งส่งไปกว่าการให้อภัยและทําให้
จิตใจสงบ การแก้แค้นวนเวียนสุดท้ายแล้วได้สงใด ิ ใน
ตอนท้ายต่อให้เจ้าเป็ นฝ่ ายชนะก็มเี พียงความว่างเปล่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 2

จะรูส้ กึ เป็ นสุขจริงหรือ?" เสียงนันราวกับนําเย็นทีรดชโลม

ลงมาบนกองเพลิงทีลุกโชน เขาพยายามเกลียกล่อมอย่าง
ช้าๆ
"สรรพสิงในใต้หล้าล้วนแต่มชี ะตากรรมของมัน เจ้าควร
ปล่อยวางแล้วทําใจให้สงบเสีย การสร้างกุศลจะทําให้ชวี ติ
ของเจ้าเป็ นสุข----"
ไม่ทนั ทีเขาจะพูดจบก็ถูกปะทะด้วยพลังรุนแรงจนต้องดึง
พลังวิญญาณออกมาต้าน ตัวชายชราปลิวร่วงไปทันที เขา
รีบหันไปมองถึงเห็นว่ามีชายหนุ่มชุดสีเทาผูห้ นึงจ้องมาที
เขาด้วยแววตาเดือดดาล
"ใครส่งเจ้ามา?" เนียเถียนชิงในยามนีไม่มกี ลินอายของ
มนุษย์ กลับกัน เมือเขาก้าวเข้าใกล้รา่ งชายชะตากลับมี
พลังกดดันจนชายชราต้องถอยหนี
"ท่าน... ทําไม?" ชายชราตกใจเมือเห็นว่าเนียเถียนชิง
เรียกคืนพลังของตนได้แล้ว
"ทําไม?" ชายหนุ่มเลิกคิวก่อนจะจุดลูกไฟขึนมากลางฝ่ า
มือเปล่า "นีน่ะหรือ? ...ทีจริงมิใช่ความชอบของพวกเจ้า
หรือ ชะตาชีวติ ทีน่าอนาถของนางและผูค้ นทีแวดล้อมนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 3

หลังจากต้องตายในกองเพลิง ความทุกข์ทรมานเหล่านัน
ทําให้ขา้ ปลดพันธะฟ้ าดินได้... หลังจากสิบชาติภพทีต้อง
เฝ้ าดูนางทนทุกข์ตอ้ งตายอย่างโดดเดียวแต่ไม่อาจยืนมือ
เข้าช่วยเหลือ นีนับว่าต้องตอบแทนความชอบให้พวกเจ้า
แล้วจริงๆ" ท่าทางของเนียเถียนชิงลึกลําเย็นชาราวกับไม่
เห็นสิงใดอยูใ่ นสายตา แต่เมือพูดถึงอดีตรอยยิมจืดจาง
นันกลับเข้มขึน คล้ายเย้ยหยันชะตาชีวติ ของผูค้ นทังใต้
หล้า
"ทะ--- ท่าน ข้ามาด้วยเจตนาดี" ชราพูดตะกุกตะกัก หาก
ชายผูน้ ีปลดพันธะฟ้ าดินได้จริง ย่อมเรียกคืนพลัง
วิญญาณทังหมดได้แม้ยามนีอยูใ่ นร่างมนุษย์แต่การจะ
สังหารเทพชะตาผูห้ นึงไม่ใช่เรืองยากเลย
ฟ้ าดินมีกฎเกณฑ์เสมอ การเกิดแก่เจ็บตายล้วนถูก
กําหนดเอาไว้แล้ว ดังนันเมือมีคนฝ่ ากําหนดชะตาลงมา
เกิด พวกเขาจึงถูกผนึกด้วยพันธะฟ้ าดิน ไม่อาจใช้พลัง
ไม่อาจมีความทรงจําเก่า ต้องใช้ชวี ติ เหมือนมนุษย์เดินดิน
เท่านัน แม้แต่เทพชันสูงก็ไม่อาจฝ่ าฝืนพันธะนีได้
"เจตนาดี?" เนียเถียนชิงเลิกคิวสูงแล้วหัวเราะ สีหน้าของ
เขายามนีเหียมเกรียมอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน "เจ้าคิดว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 4

อุบายของพวกเจ้าลําลึกทีสุดในสีทะเลแปดดินแดนหรือไม่
หรือเจ้าคิดว่าผูค้ นล้วนโง่งมและต้องหลงกลอุบายชันตํา
ของพวกเจ้า!"
"ท่าน นายท่าน... ได้โปรดเรืองนีข้าเจตนาดีจริงๆ" ชาย
ชรารูส้ กึ ไร้เรียวแรง เพียงแค่แรงกดดันของอีกฝ่ ายเขายัง
ต้องดึงแก่นวิญญาณออกมาต้าน ไม่ตอ้ งรอให้สกู้ นั ยังรูผ้ ล
แล้ว เขาไม่น่าหลงกลรับปากสหายยอมลงมาบนโลก
มนุษย์เพือเกลียกล่อมสตรีผนู้ ีเลย นีมันคราวซวยชัดๆ
เนียเถียนชิงยิมเยาะ "นางตายไปแล้วครังหนึงเพราะพวก
มัน แต่พวกมันคงไม่พอใจสินะ" ชายหนุ่ มสูดหายใจลึก
เงยหน้าใช้จมูกมองคนอย่างเหยียดหยาม
เทพเซียนสูงส่งอะไรกัน ล้วนแต่ตาช้
ํ าโสโครกน่า
สะอิดสะเอียนทังสิน
"ท่าน... หากนางผูกจิตพยาบาทต่อไปมีแต่กอ่ เวรกรรม
ข้าเพียงแต่ตอ้ งการชีแนะทางสว่างให้นางเท่านัน"
"ชีแนะ?" มือทีมองไม่เห็นรวบรอบลําคอของชายชราแล้ว
ยกขึนสูงจนเท้าลอยจากพืน ชายชราพยายามเอาพลังเข้า
สูก้ ไ็ ม่อาจหลุดออกไปได้ "พวกเจ้าคงคิดว่าข้าโง่จริงๆ จน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 5

ดูไม่ออกถึงอุบายชันตําพวกนี... ตลอดเวลาทีนางต้องทน
ทรมานอยูใ่ นโลกมนุษย์ ไม่ใช่เพราะพวกมันสังให้เทพ
ชะตาอย่างเจ้าบีบคันนางหรอกหรือ เจตนาดี? เหตุใดเจ้า
ถึงมามีเจตนาดีตอนทีนางกําลังจะรวมดวงจิตได้อกี ครัง
เล่า? มิใช่ว่ากลัวนางจะรวมดวงจิตได้จงึ อยากให้นางปลง
ตกแล้วยอมตายไปเสียหรอกหรือ"
"อัก!" มือทีรัดรอบคอนันออกแรงหนักขึนเรือยๆ เทพ
ชะตารูส้ กึ เหมือนมองเห็นความตายอยูร่ อมร่อ นึกสังเวช
ตัวเองยิงนัก เขาไม่น่าถูกชักจูงเข้ามาเกียวข้องเรืองนีทัง
ทีไม่ใช่ธุระอะไรของตนเลย การพัวพันผูกแค้นกับชายผูน้ ี
หากวันหนึงเขาคืนร่างเดิมจะสูห้ น้าได้อย่างไร
เนียเถียนชิงหันไปมองหลิวจ้าวเว่ยทีหลับตานิงพิงร่างกับ
ต้นไม้อยู่ ดวงตาของเขาทอแววทังรักทังชัง "เริมแรกเป็ น
พวกมันบีบคันจนนางต้องระเบิดเทียนฮัวหลิงจิงทําให้
ตายตกไปตามกัน พอนางลงมาเกิดพวกเจ้าก็ยงั ใช้
โชคชะตาบีบคันนางให้กลายเป็ นวิญญาณแค้น"
เทียนฮัวหลิงจิงมีพลังสูงส่ง หากมีไว้ครอบครองพลัง
ฝึกปรือจะกระโดดขึนไปหลายขันทังยังใช้ดซู บั พลังเข้า
ร่าง สามารถสร้างร่างเซียนได้อย่างง่ายดาย แม้แต่เทพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 6

เซียนชันสูงก็ยงั ฝันถึงมัน ยามนันเขาไม่รอบคอบเห็นว่า

เป็ นของดีลว้ นมอบให้นาง สุดท้ายนางถูกศิษย์คนอืนใน
สํานักเซียนปิ ดล้อม บีบบังคับให้มอบเทียนฮัวหลิงจิง
การนําเทียนฮัวหลิงจิงทีหลอมรวมกับดวงจิตออกจากร่าง
เท่ากับบังคับให้ตายอยูแ่ ล้ว
แต่นางเป็ นคนเช่นไรเขาชัดเจนทีสุด มีแค้นต้องชําระ ไม่
ยอมให้ใครมาเหยียดหยามรังแกได้งา่ ยๆ นิสยั รักสันโดษ
หยิงผยองสมกับเป็ นวิหคเพลิง เมือเข้าตาจนสุดท้ายจึง
เลือกจะตายไปพร้อมกับพวกเซียนทีบีบบังคับนาง
พลังของเทียนฮัวหลิงจิงกลืนวิญญาณทังหมดของนาง
ดวงจิตแตกสลายทันทีรวมไปถึงจิตวิญญาณของเซียน
น้อยทายาทเทพสวรรค์เหล่านัน เมืออาจารย์ทงหลายไป
ั
ถึงล้วนไม่เหลือแม้แต่ไอวิญญาณ
พวกพ่อแม่ของเซียนชันตําพวกนันแค้นเคืองนาง แต่ไม่
กล้าก่อเรืองเพราะหากสืบสาวตามจริงกลับเป็ นบุตรหลาน
ของพวกเขาทีคิดฆ่าคนชิงของ ยิงมีเขาอยูท่ นัี นเทพพวก
นันจึงได้แต่กลืนเลือดลงคอ เมือเทียนจวินตัดสินโทษจึง
ไม่อาจพูดอะไรรุนแรง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 7

แต่กอ่ นหน้านันนางเคยใช้พลังแบ่งเสียววิญญาณเอาไว้ใน
สร้อยคอของเขา เจตนาเริมแรกคือหากเขาได้รบั อันตราย
นางจะรูต้ วั ทันที ดังนันเทียนจวินจึงให้เขานําเสียวดวงจิต
ของนางลงไปเกิดในโลกมนุ ษย์ ถือว่าเป็ นบทลงโทษ
แต่เทพพวกนันผูกใจเจ็บ ลูกหลานของพวกเขาตายไม่
เหลือแม้แต่ไอวิญญาณ ย่อมไม่คดิ เหลือทางรอดให้นาง
แต่เทียนจวินตัดสินโทษแล้ว หากพวกเขาลงมือถือว่าผิด
กฎสวรรค์ดงั นันจึงคิดให้แผนคดเคียวบีบบังคับให้คน
ตาย
เมือเห็นว่านางมีเพียงเศษเสียวทีลงไปเกิด ดวงจิตนัน
ย่อมอ่อนแอเป็ นธรรมดา หากแบกรับความแค้นจนเกิดจิต
มารแต่วญ ิ ญาณอ่อนแอเกินกว่าจะรับ เสียวดวงจิตนัน
ย่อมถูกจิตมารกลืนกินจนแตกสลาย คล้ายคนธรรมดาที
ฝึกยุทธ์จนธาตุไฟเข้าแทรกสุดท้ายถูกวิชาย้อนกลับต้อง
ตายเอง
พวกเขาจึงพากันไปบีบบังคับเทพชะตา ให้กาํ หนดชีวติ
บนโลกของนางให้ทุกข์เข็ญทีสุด ให้มแี ต่ความคับข้องใจ
ก่อให้เกิดความอาฆาตชาติแล้วชาติเล่า จนกว่าวิญญาณ
จะแบกรับไม่ไหวและแตกสลายไม่อาจหวนคืนได้อกี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 8

ตามจริงภพของหลิวจ้าวเว่ยนันเป็ นชาติสุดท้าย หลังจาก

นางถูกประหารท่ามกลางสายตาคนทังเมือง ดวงจิต
ดังเดิมของนางจะไม่อาจแบกรับความอาฆาตและเกิดจิต
มารทีกลืนกินวิญญาณจนแตกดับไม่อาจรอดต่อไปได้อกี
แต่โชคดีทเนี
ี ยเถียนชิงถูกเผาตายก่อนนาง
เขาได้ปลดพันธะฟ้ าดิน คืนความทรงจํา และสามารถดึง
พลังของตนกลับคืนมาอีกครัง
ในใต้หล้านี ไม่วา่ จะเป็ นภพสวรรค์ ภพมาร แดนบําเพ็ญ
เซียน หรือโลกมนุ ษย์ สิงเดียวทีเขายึดติดก็คอื นาง เขา
เห็นนางตายไปแล้วครังหนึง ไม่มที างทีจะยอมให้นางตาย
ครังทีสอง
ดังนันจึงใช้พลังเกือบทังหมดของตัวเองเพือย้อนเวลา เขา
รูว้ ่านางคิดว่าตนได้เกิดใหม่ แต่ความจริงไม่ใช่การเกิด
ใหม่เลย ภพนียังอยูใ่ นภพดังเดิม ทุกอย่างเดินตามรอย
ดังเดิม เพียงแต่นางได้คงความทรงจําตังแต่เกิดจนถึง
ตอนใกล้ตายเอาไว้เท่านัน
จิตมารนันหากก่อเกิดในร่างของเทพเซียนทัวไป ขอเพียง
พลังวิญญาณมากพอพวกเขาจะยังคงมีชวี ติ รอดและ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 4 9 9

แปรเปลียนเป็ นมารเท่านัน แต่หากพลังวิญญาณด้อยไม่

อาจทนรับได้จุดจบย่อมเป็ นความตาย ยามนีดวงจิตของ
นางก่อเกิดจิตมารแล้ว ทางรอดเดียวคือให้ดวงจิตของนาง
แข็งแกร่งพอและยอมรับพลังมารนัน ชายหนุ่มจึงปล่อยให้
นางสะสมพลังอาฆาตและเดินบนทางสีเลือดซึงถือเป็ น
การบําเพ็ญเพียรสายมาร
ทางรอดเดียวยามนีของนางคือกลายเป็ นมารอย่าง
สมบูรณ์เท่านัน ดังนันการมาพล่ามเรืองสงบใจของเทพ
พวกนีล้วนเป็ นหลุมพรางทีผลักนางสูค่ วามตายทังสิน
ยามนีถ้าเพียงแต่นางเลิกยึดติดกับความแค้น วิญญาณ
ของนางก็จะสลายสินชัวกาล
เจตนาดีงนรึ
ั บริสุทธิใจงันรึ ทางสว่างงันรึ?
ล้วนเป็ นกับดักของพวกมือถือสากปากถือศีล สกปรกเสีย
ยิงกว่าโคลนตม
ตังแต่ตน้ จนจบเนียเถียนชิงอดทนอยูเ่ สมอ เขาปล่อยให้
นางทําในสิงทีนางต้องการ หากไม่ใช่เรืองทีนางตัดสินใจ
เองเขาจะไม่กา้ วก่ายทังสิน เพราะสิงทีเขาหวังคือการฟื น
คืนดวงจิตนันของนาง ยามนีสถานะของเขาหมินเหม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 0

ไม่ใช่มนุษย์ไม่ใช่เทพไม่ใช่มาร หากแทรกแซงทางเลือก
ของนาง ฟ้ าดินอาจจะลงทัณฑ์อกี ครัง ดังนันเขาจึงเฝ้ า
มองนางอย่างอดทน
ต่อให้นางฆ่าใคร รักใคร แต่งงานกับใคร ถ้าเป็ นสิงทีนาง
เลือกเขาล้วนยอมรับได้ ขอเพียงแต่นางเป็ นคนตัดสินใจ
เท่านัน
"ยามนีดวงจิตของนางแกร่งขึน เมือหลอมรวมกับความ
อาฆาตทีพวกเจ้าสร้างสุดท้ายนางจะกลายเป็ นมาร" ชาย
หนุ่มสูดหายใจลึกแต่ยงั รูส้ กึ ว่าในอกกลวงโหวง "แต่การ
เป็ นมารก็ยงั ดีกว่าวิญญาณสลายหายไปชัวนิรนั ดร์ ข้า
เลือกให้นางได้ระบายความแค้นและก่อเวรกรรมต่อไป
เพือคงวิญญาณของนางเอาไว้ ดีกว่าเชือเจตนาดีของพวก
เจ้าทีคิดจะฆ่านางครังแล้วครังเล่า!"
"อึก!" เทพชะตาถูกเหวียงทิงไปกระแทกกับภูเขาหิน
จําลองจนเป็ นยุบลง
"กลับไป! กลับไปบอกพวกมันว่าถ้ายังไม่หยุดสอดมือ
เรืองนาง เมือข้าคืนร่างเดิม พวกมันทุกตัวจะต้องตายตก
เหมือนลูกหลานทีมันรักนักหนา ...ไม่ส ิ ทายาทเทพ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 1

เหล่านันยังนับว่าตายดี เพราะตายในคราวเดียว แต่พวก

มันจะอยูไ่ ม่สตู้ าย" เนียเถียนชิงเอ่ยปากอย่างเยือกเย็น
"แล้วก็ยงั มีเทียนจวินของพวกเจ้า ถามเขาว่าหากไร้
ความสามารถควบคุมสวรรค์ จะยังนังอยูบ่ นบัลลังก์นนั
ต่อไปอีกทําไม!?"
ครืน!
จูๆ่ ฟ้ าก็รอ้ งคําราม แม้แต่เทพชะตายังตกใจจนหดคอหนี
เนียเถียนชิงเงยหน้ามองหมูเ่ มฆทีกะพริบแสงด้วยสายตา
ลึกลับ
เทพชะตาคิดจะรีบหนีแต่เหมือนนึกบางอย่างออกจึงหัน
กลับมาพูด "ท่าน... ยามนีนางเป็ นมนุ ษย์ ชะตาของนาง
ต้องครองคู่กบั คนอืน นางกับท่าน..."
"ข้ามองนางรักคนอืนมาสิบชาติแล้ว จะทนอีกสักชาติจะ
เป็ นไรไป" เนียเถียนชิงก้มหน้ามองหญิงสาวทีนังอยูด่ ว้ ย
สายตาอ่านยาก ยิงเขาปลดพันธะฟ้ าดินแล้วเขายิงไม่
สนใจ มนุษย์มชี วี ติ อย่างมากก็หกสิบปี เขาเพียงรอแค่หก
สิบปี แล้วนางคืนวิญญาณ ถึงยามนันเขาค่อยไล่ตามนางก็
ยังไม่สาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 2

ยามนีขอเพียงนางตังมันในการชําระแค้น ใช้ความอาฆาต
พยาบาทเหล่านันเพือหล่อหลอมให้เกิดผล ขอเพียงให้
นางได้คนื วิญญาณเดิมในท้ายทีสุดก็พอ
เปรียง!
อัสนีบาตลูกใหญ่ฟาดเปรียงลงมาตรงทีชายชราเคยยืนอยู่
พอหมอกควันหายไปชายชราผูน้ นก็
ั หายไปแล้ว
เนียเถียนชิงหลับตา เขาดึงพลังทังหมดกลับมาแล้วตรึงไว้
ในร่างมนุษย์นอีี กครัง ชายหนุ่มยืนสงบใจอยูค่ รูห่ นึงก่อน
เดินกลับไปยกถ้วยยามาให้นาง
"ดืมยาถอนพิษเสีย อีกเดียวบ่าวของเจ้าคงจะมารับแล้ว"
เขาประคองนางแล้วเอ่ยปากอย่างนุ่ มนวล
หลิวจ้าวเว่ยยอมรับยาทีเขาป้ อนให้เมือกลืนเข้าไปก็นงพิ ั ง
ต้นไม้อยูเ่ ช่นนันไม่นานก็รสู้ กึ ว่าดวงตาเริมกลับมาเป็ น
ปกติ ในหัวหยุดหมุน เรียวแรงฟื นคืนมาทีละนิด
"ขอบคุณท่านมาก"
"ไม่เป็ นไร ...ได้ยนิ เสียงเอะอะจากจวนสกุลป๋ าย ยามนี
พวกเขาคงเกิดเรืองแล้ว จากนีเจ้าจะทําอะไรต่อ" ชาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 3

หนุ่มอยากรูว้ ่านางวางแผนอะไรไว้บา้ ง
"พรุง่ นีคงต้องฝากขุนนางอย่างท่านร้องเรียนสกุลเจิน
แล้ว" หลิวจ้าวเว่ยคลียิมจางๆ อย่างอ่อนแรง ไม่นานก็ได้
ยินเสียงจากทางประตูจวน
"ดูเหมือนบ่าวของเจ้าจะมาถึงแล้ว" เนียเถียนชิงพูดไม่ทนั
ขาดคําก็เห็นอาเจิน มีฝู่ และปานเก๋อหัววิงเข้ามาด้านใน
"คุณหนู ทําไมกลายเป็ นเช่นนีไปได้?" มีฝู่ ตกใจเมือเห็น
ว่าท่าทางของหลิวจ้าวเว่ยนันไม่ปกติ
ก่อนหน้านีมีฝู่ เคยกังวลแต่ไม่กล้าเอ่ยปากบอกผูเ้ ป็ นนาย
เพราะเห็นแก่ตา้ ขงทีเติบโตมาด้วยกัน แต่หลังจากต้าขง
มอบยาพิษให้นาง นางก็ตดั สินใจแจ้งแก่หลิวจ้าวเว่ย
เพราะรูว้ า่ หากตนลงมือจริงๆ ไม่วา่ จะทางหลิวจ้าวเว่ย
หรือทางนักเลงพวกนันไม่มใี ครปล่อยนางไปแน่ๆ มีฝู่
ไม่ใช่คนโง่ นางไม่ได้งมงายในรักจนยอมตายไปกับผูช้ าย
เช่นนัน
โชคดีทพอได้
ี รบั ยาพิษมาแล้วนางรีบแจ้งหลิวจ้าวเว่ย
ก่อนทีปานเก๋อหัวจะทันได้รายงาน มิเช่นนันนางคงไม่ม ี
โอกาสมายืนอยูต่ รงนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 4

พอหลิวจ้าวเว่ยทราบว่ามีคนสังให้บ่าววางยาพิษนางใน
งานเลียงสกุลป๋ าย นางก็สงให้
ั ใช้แผนซ้อนแผน ให้มฝู่ี ทํา
ตามแผนของคนพวกนันเพือให้คนคอยจับตาดูมฝู่ี ตายใจ
และเพือชักจูงให้คนพวกนันตกหลุมพราง นางสังให้ปาน
เก๋อหัวหลบไปเพือให้เขาซ่อนตัวและหาจังหวะชิงคนมา
จัดฉากอือฉาว แต่ทผิี ดพลาดคือยาพิษไม่ได้อยูแ่ ค่ในจอก
เหล้า
"ในอาหารมีพษิ อยู่ พวกมันคงกังวลว่าแค่ใช้เจ้าอาจไม่
ได้ผลเลยวางยาในอาหารด้วย" หลิวจ้าวเว่ยอธิบาย
"ยามนีพวกสารเลวนันเกิดเรืองขายหน้าไปทังถงเยียน
แล้ว คุณหนูสบายใจได้เจ้าค่ะ" อาเจินเข้ามาประคองผู้
เป็ นนายแล้วรายงาน "ตอนนีนายท่านกลับจวนแล้ว พวก
เราเองก็ควรรีบกลับจวนเช่นกันก่อนทีจะมีคนสงสัย"
"คุณหนูบ่าวเอาชุดมาให้ท่านเปลียน ชุดนันเปื อนทังเลือด
ทังดินหากเข้าจวนคนเปิ ดประตูอาจจะจับผิดได้" มีฝู่ ดงึ
ห่อผ้าออกมาให้หลิวจ้าวเว่ย
"เช่นนันก็รบี จัดการกันเถอะ"
"ห้องด้านนันใช้ได้ พาคุณหนูของเจ้าไปแต่งตัวเสีย" เนีย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 5

เถียนชิงชีบอกทาง พวกบ่าวต่างค้อมกายขอบคุณเขาแล้ว
พยุงหลิวจ้าวเว่ยไปแต่งตัวอย่างเร่งรีบ
ปานเก๋อหัวไม่ได้ตดิ ตามพวกสตรีไป เขาเลือกจะยืนรออยู่
เดิม "เรืองคืนนีต้องขอบคุณคุณชายเนียแล้ว"
"ไม่จาํ เป็ น" เนียเถียนชิงเพียงแต่มองประตูทปิี ดสนิท
เงียบๆ ไม่คดิ จะสนทนาอะไรเพิมเติม ตราบจนหลิวจ้าว
เว่ยและบ่าวสตรีออกอีกครัง
"พวกข้าคงต้องรีบกลับจวนแล้ว คืนนีเพราะมีท่าน
ช่วยเหลือทําให้ทุกอย่างราบรืนกว่าทีคิด" หลิวจ้าวเว่ย
ประคองมือคํานับเขาอย่างมีมารยาท
"ไม่มอี ะไรต้องขอบคุณ คนพวกนันวางแผนเล่นงานข้า
เช่นกัน ข้าต้องจัดการอยูแ่ ล้ว"
"อย่างไรก็ตอ้ งขอบคุณยาถอนพิษของท่าน ไหนจะทีท่าน
ช่วยพาข้าหนีออกจากจวนสกุลป๋ ายไม่ให้คนเห็นอีก หาก
คนพบข้าในสภาพก่อนหน้านีอาจจะเป็ นเรืองใหญ่ได้"
"ข้าเต็มใจ"
"อีกอย่างเรืองศพ..." นางจําได้วา่ นางฆ่าบ่าวสองคนนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 6

ด้วยมือตัวเอง
"เรืองนันเจ้าไม่ตอ้ งสนใจ คนของข้าจัดการไปหมดแล้ว"
"ลําบากคุณชายเนียจริงๆ วันหน้าข้าจะต้องตอบแทนท่าน
แน่นอน"
"อืม" เนียเถียนชิงไม่พดู อะไรอีก เห็นได้ชดั ว่าพอมีสติ
ขึนมานางก็ขดี เส้นกันเขา คําพูดคําจามีแต่มารยาทและ
ความห่างเหิน
ชายหนุ่มยิมขมขืน มองโฉมสะคราญเดินจากไปพร้อม
บ่าวของนางอยูต่ รงนันจนลับสายตาแม้ในอกจะรูส้ กึ ว่ามี
บางอย่างขาดหายไป
ดวงตาเหยียวปิ ดลงช้าๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปคนละ
ทาง
เขาไม่ปรารถนาสิงใดอีกแล้วในใต้หล้านี ขอเพียงนางยังมี
ชีวติ อยูเ่ ท่านัน ถึงสุดท้ายนางจะไม่เลือกเขา เขาล้วน
ยอมรับทังสิน
ขอเพียงนางมีชวี ติ ทีดีต่อไปก็พอ...
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 7

ใกล้ฟ้าสาง
เหลียวฮองเฮาตืนขึนมาก่อนเวลาปกติ แต่นางไม่อาจข่ม
ตานอนต่อจึงเรียกสาวใช้ให้เข้ามาปรนนิบตั นิ างล้างหน้า
แต่งตัว
"เจ้าพูดจริงรึ?" เหลียวฮองเฮาทวนถามด้วยความแปลก
ใจเมือมามาคนสนิทรายงานเรืองทีเกิดในสกุลป๋ าย
"จริงเพคะ ขอเพียงฟ้ าสว่างตลาดเปิ ดเรืองนีย่อมโด่งดังไป
ทังถงเยียนแน่"
เหลียวฮองเฮานิงอึงอยูค่ รูห่ นึงแล้วหัวเราะออกมา "ดู
เหมือนตําแหน่งเสนาบดีจะว่างลงทีหนึงแล้ว ส่งข่าวให้
ท่านพ่อ คนทีมาแทนควรจะเป็ นคนทีหนุนหลังลูกข้า"
"แต่ฮองเฮา เรืองนีทางตําหนักหยงเยว่กค็ งคิด
เช่นเดียวกัน" ลีกุย้ เฟยต้องหาทางผลักดันคนของนางมา
คว้าตําแหน่งนีแน่
"นางจะว่างมาคิดรึ สังคนของเรา อย่าเพิงให้หยูซนิ ซินรู้
เรืองนี ยามนีนางจดจ่อกับการแสร้งไปร้องไห้ต่อหน้า
ตําหนักเฉียนชิงเพือขอราชโองการถอนหมันก็ให้นางจด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 8

จ่อต่อไปให้ด ี ยามทีได้ราชโองการมาแล้วไม่รนู้ างจะฉลอง

หรือผวา" ปกครองหกตําหนักมานาน ข้อดีกค็ อื การทีนาง
สามารถส่งคนแทรกซึมไปได้ทวทั ั งวัง
"เรืองนีเมือวานฝ่ าบาทสังให้ซุนกงกงไปทีตําหนักอันอ๋อง
หลังจากฟ้ ามืดแล้วแต่ไม่ทราบว่าคุยอันใดกัน..."
เหลียวฮองเฮาย่นคิว แต่กลับเอ่ยปากเข้าอกเข้าใจ "บิดา
ถามไถ่อาการโอรสไม่แปลกอะไร"
"บ่าวทราบแล้ว"
"จากเรืองเมือคืนเช้านีพวกขุนนางต้องร้องเรียนสกุลเจิน
หนักแน่ ฝ่ าบาทคงอารมณ์ไม่คอ่ ยดี สายๆ เตรียมนําแกง
สงบใจส่งไปตําหนักเฉียนชิงหน่ อยแล้วกัน"
"เพคะฮองเฮา"
*
"เราจะทําเช่นไรกันดี ยามนีปิ ดข่าวไม่อยูแ่ น่แล้ว" สะใภ้
รองตระกูลเจินเดินวนเป็ นหนูตดิ จัน คนสกุลเจินไม่ได้
นอนกันทังคืนต่างนังมองหน้ากันคล้ายหวังว่าจะมี
ทางออก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 0 9

คนทีสีหน้ายําแย่ทสุี ดคือเจินจิงยิน บิดากับภรรยาของเขา

เล่นชูก้ นั ยามนีเขากลายเป็ นชายทีสวมหมวกเขียวใบ
ใหญ่ทสุี ดในถงเยียน แม้จะทราบว่าเป็ นเพราะแผนการ
ผิดพลาดสองคนนันถูกตลบหลัง แต่ฤทธิยาเป็ นของจริง
และพวกเขาก็มสี มั พันธ์กนั จริงๆ
ในใจของเขาหนักอึง รูส้ กึ ว่าไม่กล้าเงยหน้าขึนสูก้ บั ใคร
ทังนัน
"เป็ นเวรเป็ นกรรม เป็ นเวรเป็ นกรรมแล้วจริงๆ นังเด็ก
สกุลหลิวนัน ข้าจะฉีกเนือมันให้ตาย!" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าร้องไห้
พลางกรีดร้องทําท่าจะวิงออกจากจวน
"ท่านแม่ ท่านอย่าเพิงก่อเรืองเพิมตอนนีเลย ยามนีต่อให้
ท่านไปตะโกนด่าทีหน้าจวนสกุลหลิว ถ้าเกิดใครถาม
ขึนมาว่าทําไมท่านคิดว่าเป็ นฝีมอื หลิวจ้าวเว่ยเล่า บิดากับ
นางมีความแค้นอันใดกัน เกิดนางไม่ยอมความแจ้ง
ทางการให้สบื สวนเรืองเมือคืนฝั งเราจะยิงเสียหาย!" กูล้ ี
สะใภ้รองสกุลเจินร้องห้าม นางไม่ใช่สะใภ้คนโปรด
เช่นป๋ ายซูอ่ งิ จึงไม่สนิทสนมกับแม่สามีนัก อีกทังไม่ใช่
พวกยอมคน คําพูดคําจาโผผางอยูบ่ า้ งทําให้ผอู้ าวุโสใน
จวนไม่ค่อยถูกชะตากับนาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 0

"นางกล้ารึ!?"
"นางจะไม่กล้ารึ!? คนเขาถึงขันกล้าลงมือกับบิดาทีเป็ น
เสนาบดี เห็นได้วา่ อีกฝ่ ายพร้อมจะแว้งกัดเราทุกเมือ หาก
ท่านบีบคันนาง คิดว่านางจะไม่กล้าฉีกหน้าพวกเรารึ!?" กู้
ลีตะโกน รูส้ กึ อึดอัดใจทีแม่สามียงั มองไม่ออกว่าหลิวจ้าว
เว่ยนันเป็ นเหมือนอสรพิษ นางกล้าเสียงลงมือให้คนสกุล
เจินทังบนล่างรูต้ วั แปลว่านางต้องเตรียมแผนเอาไว้แล้ว
พุง่ ไปหาอีกฝ่ ายยามนีไม่เท่ากับยืนหน้าไปให้คนตบรึ
"หยุดๆ ยามนีอย่าเพิงไปคิดถึงเรืองนัน มาคิดกันก่อนว่า
จะทําอย่างไรต่อไป เมือคืนขุนนางผูใ้ หญ่อยูก่ นั ตังมาก
เช้านีพวกเขาต้องถวายรายงานฝ่ าบาทแน่" เจินหนิงซูรบี
ห้ามทัพภรรยากับมารดา "หรือควรจะปิ ดประตูจวนสํานึก
ผิดไปก่อน"
"เรืองปิ ดประตูจวนต้องทําแน่" เจินจิงยินเอ่ยด้วยเสียง
อ่อนเพลีย
"ส่งนังป๋ ายซูอ่ งิ ไปขังในห้องเก็บฟื น" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสัง
"ท่านแม่!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 1

"ยามนีนางกลายเป็ นตัวแพศยาร่านราคะ ถ้าเป็ นจวนอืน

ย่อมต้องลงโทษนางทียัวยวนพ่อสามี เช่นนียังจะพอกู้
หน้าบิดาเจ้าได้บา้ ง ไป เอานางไปขังไว้ซะ!" พวกบ่าว
ด้านนอกห้องรีบรับคําแล้วออกไปจัดการทันที
ทังห้องกลับมาเงียบลงอีกครัง นอกจากเสียงหายใจก็ไม่ม ี
ใครกล้าพูดอะไรทังสิน จนสุดท้ายเจินไห่กงั เอ่ยปากขึน
"ข้าจะลาออกจากตําแหน่ง"
"ท่านพี!"
"บิดาท่านไม่จาํ เป็ นต้องทําเช่นนี"
"ต้องทําสิ เรืองนีจะปล่อยให้ยดื เยืออยูไ่ ม่ได้ ต้องรีบจบให้
ไว ไม่เช่นนันพวกเจ้าจะยังก้าวหน้าในราชสํานักได้อกี รึ ?
รอฝ่ าบาทว่าราชการเสร็จข้าจะขอเข้าเฝ้ า เช่นนีคนจะได้
รูส้ กึ ว่าเรืองนีเป็ นเรืองผิดพลาด แล้วข้าก็รสู้ กึ ผิดบาปจน
ไม่อาจสูห้ น้าใครได้อกี ต่อไป ทําเช่นนียังพอรักษาศักดิศรี
สกุลเจินเอาไว้บา้ ง"
"บิดา..."
"ทําเช่นนียังพอให้พวกเจ้ายังเหลือทียืนในราชสํานัก แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 2

หากปล่อยให้เรืองฉาวโฉ่ยดื เยือ ยามทีคนถามว่าพวกเจ้า

มาจากตระกูลใด เมือเขารูค้ งมีแต่จะหัวเราะเยาะแล้ว...
ตกลงตามนี พวกเจ้าไปเตรียมตัวตอนสายตามข้าเข้าวัง"
เจินไห่กงั พูดรัวเร็วแล้วลุกขึนจะออกไปจากห้อง แต่กา้ ว
ไปแค่สามก้าวเขาก็กระอักเลือดออกมา
"บิดา!!!!"
*
เจินฮุ่ยเหมยกับหลิวจ้าวอวีไม่ได้นอนตลอดทังคืน แต่ใน
เช้านีเป็ นวันทีต้องไปยกนําชาให้ฮูหยินผูเ้ ฒ่า ตลอดทาง
มาเรือนใหญ่พวกนางไม่กล้าสบตาใครเพราะรูส้ กึ ว่ามี
สายตาทิมแทงแผ่นหลังตลอดเวลา
"สวัสดีมารดา ท่านพีรอง ไม่นึกว่าท่านจะมาเช้าขนาดนี"
หลิวอันหลินทีจูงมือมาพร้อมกับเมิงซิวอิงมารดาของนาง
ฉีกยิมแล้วทักทายคนทังสองทียามนีแทบไม่อยากให้ใคร
เห็นทีสุด
หลิวอันหลินมีนิสยั ชอบซําเติมคนอยูแ่ ล้ว เมือวานพอหลิว
หว่านอีกลับจวนก็ป่าวประกาศเรืองน่าขันในจวนสกุลป๋ าย
จนรูก้ นั ทังเรือนหลัง "ดูแล้วเหมือนพีสาวยังนอนไม่พอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 3

เมือคืนคงสนุ กมากแน่ เสียดายทีเมือวานข้ามีระดูจงึ ไม่

อาจไปร่วมงานมงคล มิฉะนันคงได้ไปร่วมสนุกกับพวก
ท่าน"
"หลิวอันหลิน!" หลิวจ้าวอวีทีอดนอนมาทังคืนทังยัง
อารมณ์ไม่มนคงอย่
ั างยิง รูส้ กึ ว่าตนเหมือนเรือทีกําลัง
โคลงเคลงและพร้อมจะพลิกควําตลอดเวลา
"คุณหนูรองอย่าถือสาอันหลินเลยนะเจ้าคะ นางยังเด็กนึก
ถึงแต่จะสนุกไปวันๆ" เมิงซิวอิงลอบปิ ดปากหัวเราะขณะ
ดึงบุตรีไปซ่อนไว้ดา้ นหลังตน ประจวบเหมาะกับไป๋ ซู่
เหยาพาลูกๆ มาถึง
"กําลังคุยอะไรกันหรือเจ้าคะ ดูทา่ ทางสนุกเชียว" ไป๋ ซู่
เหยาจีบปากจีบคอถาม
"ข้าเพียงแต่ถามพีรองว่างานเลียงเมือคืนสนุกหรือไม่"
หลิวอันหลินอมยิมตอบ
"เกือบลืมว่าคุณหนูสไม่
ี ได้ไปร่วมงานเมือคืน น่าเสียดาย
จริงๆ คุณหนูสถามจากหว่
ี านอีของข้าก็ได้ นางชอบงาน
เลียงนีไม่น้อย ยังเอามาเล่าให้ขา้ ฟั งเสียค่อนคืน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 4

"เช่นนันคงจะลําบากน้องห้าเล่าเรืองงานเลียงให้ขา้ ฟั งเสีย
แล้ว"
"พวกเจ้า---" หลิวจ้าวอวีคิดจะตะโกนใส่พวกนาง แต่เจิน
ฮุย่ เหมยรีบดึงนางเอาไว้
"มาถึงแล้วก็รบี เข้าไปในเรือนกันเถอะ อย่ามายืนออกัน
ทีนีเลย" เจินฮุย่ เหมยสังแล้วรีบลากหลิวจ้าวอวีเข้าไปด้าน
ในก่อนทีบุตรีจะก่อเรือง
คล้อยหลังสองแม่ลกู ทุกคนต่างปิ ดปากหัวเราะเยาะกัน
โดยมิได้นัดหมาย มีใครบ้างไม่ชมชอบเห็นหายนะของ
พวกทีอยูเ่ หนือกว่าตน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าได้ยนิ ข่าวจากบุตรชายตังแต่เมือคืนแล้ว
ดังนันเช้านีนางจึงอารมณ์ไม่ดอี ย่างยิง ยามนีตําแหน่งฮู
หยินใหญ่ของจวนอยูใ่ นมือเจินฮุย่ เหมย แต่เดิมนางเป็ น
เพียงบุตรีอนุ แต่งเข้ามาเป็ นอนุ ทีได้เลือนฐานะก็เพราะ
เจินไห่กงั นังตําแหน่งเสนาบดี ยามนีสกุลเจินลุม่ ๆ ดอนๆ
ไม่แน่อาจถูกฝ่ าบาทลงโทษ สกุลหลิวของนางก็อาจจะ
โดนพัวพันไปด้วย
ยิงคิดฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็ยงไม่
ิ อยากมองหน้าเจินฮุย่ เหมย การ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 5

พูดจากเช้านีจึงรวบรัดอย่างยิง แต่นางไม่ลมื กําชับ

"พวกเจ้าคงได้ยนิ มาจากนายท่านใหญ่กนั หมดแล้ว ช่วงนี
ปิ ดประตูจวน ไม่รบั แขก พวกเจ้าเองก็อย่าออกไป
เพ่นพ่าน อย่าสร้างเรืองสร้างราว แล้วก็อย่าได้ตดิ ต่อกับ
ตระกูลเหลวไหลเหล่านัน หากใครกล้าขัดคําสัง ข้าจะโบย
ให้ขาหักแล้วโยนทิงให้ไปอยูอ่ าราม--- เจ้าว่าอะไรนะ!?"
ยังไม่ทนั ได้คาดโทษจบ ซ่งมามาก็รบี เข้ามากระซิบ
รายงานบางอย่างกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า ทําให้คนทังห้องอยากรู้
อยากเห็น
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตวัดสายตาดูผคู้ นในห้องแล้วเอ่ยเสียงไม่
พอใจ "เจินไห่กงั ถอดหมวกขุนนางแล้ว ยามนีเขาแบก
หนามไปเข้าเฝ้ าฝ่ าบาทเพือขอรับการลงโทษ"
"อะไร!? ท่านพ่อลาออกงันหรือ?" เจินฮุ่ยเหมยแทบจะ
ทรงตัวไม่อยู่
"ไม่จริงท่านตาจะลาออกได้ยงั ไง เรืองนีไม่มที าง ข้าไม่
ยอม" หากไม่มตี ําแหน่งเสนาบดีแล้ว สกุลเจินก็เหลือแค่
ขุนนางไม่กคนี ชันสูงสุดแค่ขนห้
ั าเท่านัน นีมันฝั นร้าย
ชัดๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 6

"หุบปาก! พวกเจ้าแยกย้ายกันไปซะ ข้าอยากพักผ่อน" ฮู

หยินผูเ้ ฒ่าโบกมือไล่แล้วให้บา่ วประคองออกไปทันที
เจินฮุย่ เหมยคล้ายวิญญาณออกจากร่าง พอฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ออกไปนางก็ลม้ ฟุบเป็ นลม "ฮูหยิน! พวกเจ้ารีบมา
ช่วยกันพาฮูหยินกลับเรือนเร็วเข้า เร็ว รีบตามหมอ" พวก
บ่าวตะโกนโวยวายกัน รีบรุมกลุม้ เข้าประคองเจินฮุย่
เหมยพาออกไป
หลินจ้าวเว่ยดุนลินนังมองภาพความวุ่ยวายด้วยความ
สะใจ เจินฮุย่ เหมยดูอ่อนแอราวกับต้นหลิว เพียงแค่บดิ า
ร่วงจากฟ้ าก็ไม่อาจทนรับความจริงได้เสียแล้ว หญิงสาว
ยกมุมปากขึนเล็กน้อยก่อนจะเหลียวมามองหลิวจ้าวอวีที
ยังนังนิงแม้มารดาของตนจะถูกพาออกไปแล้ว คล้ายยัง
ไม่ได้สติ
หลิวจ้าวเว่ยลุกขึนพลางลูบจัดกระโปรงของตนเล็กน้อย
แล้วประคองมือเอ่ย "จ้าวเว่ยขอตัวก่อน" นางพูดแล้วก้าว
ออกไปจากเรือน
หลิวจ้าวอวีหันมาในตอนนัน เห็นแผ่นหลังหลิวจ้าวเว่ย
เดินจากไปความเคียดแค้นก็ปะทุจนสุดจะกลัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 7

เป็ นเพราะมัน เป็ นเพราะนังสารเลวหลิวจ้าวเว่ยทําให้สกุล

เจินกลายเป็ นเช่นนี
หญิงสาวลุกพรวดด้วยท่าทางเอาเรืองก่อนจะวิงตามหลิว
จ้าวเว่ยออกไปทันที
"นันนางจะทําอะไร นางจะไปหาเรืองพีใหญ่ร!ึ ?" หลิว
หว่านอีตกใจกับท่าทางราวกับจะกินเลือดกินเนือของหลิว
จ้าวอวี
"หรือนางจะไปตบพีใหญ่" หลิวอันหลินกลับรูส้ กึ สนุก
"พวกเราตามไปดูกนั เถอะ ไม่รวู้ ่าพีรองจะเป็ นบ้าไปแล้ว
หรือไม่"
หลิวจ้าวเว่ยเดินเข้ามาในเรือนจิวฮวาแล้วตอนทีหลิวจ้า
วอวีพุง่ พรวดเข้ามาจิกผมนางจนหน้าหงาย "นังสารเลว
นังแพศยา เรืองทุกอย่างล้วนเป็ นฝีมอื เจ้าใช่หรือไม่!?"
"คุณหนู!" พวกบ่าวต่างตกใจความบ้าคลังของหลิวจ้าวอวี
คิดจะเข้าไปแยกคนแต่หลิวจ้าวเว่ยยกมือห้ามพวกนาง
"เจ้าคิดว่าจะหนีรอดไปได้งนรึ
ั หากว่าข้าตกตําเจ้าตกตํา
เสียยิงกว่าข้า" หลิวจ้าวอวีแผดเสียงแล้วเหวียงหลิวจ้าว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 8

เว่ยสุดแรง ทว่าหลิวจ้าวเว่ยรออยูแ่ ล้วนางพลิกตัวแล้ว

ฟาดนิวเข้าเต็มหน้าหลิวจ้าวอวีจนใบหน้าน่ารักของนาง
สะบัดก่อนจะร่วงลงก้นจําเบ้ากับพืน
"นังปี ศาจ! นังชันตํากล้าตบข้างันหรือ!" หลิวจ้าวอวีคล้าย
เป็ นบ้าไปแล้วจริงๆ นางพุง่ มารัดขาของหลิวจ้าวเว่ยไว้
แล้วผลักจนหลิวจ้าวเว่ยล้มลง ก่อนจะขึนคร่อมพยายาม
จิกทึงผมของหลิวจ้าวเว่ย
หลิวจ้าวเว่ยกับหลิวจ้าวอวีตัวพอๆ กัน ดังนันจึงไม่มใี คร
ได้เปรียบเสียเปรียบ แต่ตอนหลิวจ้าวอวีออกกระชากผม
ของพีสาว หลิวจ้าวเว่ยเหวียงแขนผลักอีกฝ่ ายให้ลม้ ลง
จากตัวก่อนจะพลิกกลับมาเป็ นฝ่ ายขึนคร่อม
เพียะ เพียะ เพียะ
เสียงเพียะติดๆ กันทําให้คุณหนูคนอืนทีตามมาดู
สถานการณ์ยงิ ฟั นขยาด มองใบหน้าบวมแดงของหลิวจ้า
วอวีแล้วสาบานกับตนเองว่าจะไม่มที างแล่นเข้าไปหาฝ่ า
มือของหลิวจ้าวเว่ยเด็ดขาด
"นังสารเลว เจ้ากล้าตบข้า เจ้าต้องไม่ตายดี วันนีเจ้ากล้า
เล่นงานสกุลเจินคิดว่าจะรอดไปได้สกั กีนํา คนสกุลเจิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 1 9

จะต้องเอาคืนเจ้าแน่!" หลิวจ้าวอวีถ่มเลือดในปากแล้ว
คํารามขูด่ ว้ ยความแค้นใจ
หลิวจ้าวเว่ยคว้าลําคอของนางแล้วกดจนติดพืน หญิงสาว
โน้มกายลงไปใกล้หน้าของหลิวจ้าวอวีก่อนจะกระซิบลอด
ไรฟั น
"เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวตายายสารเลวของเจ้างันรึ?" นาง
แสยะยิม "กลับกันนางส่งโจรป่ าไปฉุ ดข้ายามกลับจินห
ยาง คิดวางแผนให้ขา้ ตายทังเป็ นครังแล้วครังเล่า เจ้าคิด
ว่าข้าจะนังเฉยๆ รอให้คนสกุลเจินมาชีนิวตัดสินหรือ
อย่างไร" หลิวจ้าวเว่ยเลือนมือมาบีบกรามของหลิวจ้าวอวี
บังคับให้อกี ฝ่ ายมองหน้าตน
"ยายเจ้าเล่นงานข้าตังกีครัง ข้าเพิงเอาคืนนางแค่ครัง
เดียวเจ้าก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยพูดกลัวหัวเราะ
"ข้านึกว่าเจ้าจะพัฒนาขึนมาบ้าง เห็นช่วงก่อนรูจ้ กั นิงสงบ
ข่มอารมณ์ตนเอง แต่ยามนีดูแล้ว เจ้าเคยโง่อย่างไรก็ยงั
โง่อย่างนัน"
หลิวจ้าวเว่ยผลักหน้าของหลิวจ้าวอวีแล้วลุกขึนปั ดมือราว
กับแตะต้องสิงสกปรก "หากครังหน้าเจ้าโผเข้ามาหาข้าอีก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 0

ข้าจะไม่หยุดแค่ตบสังสอนเจ้า แต่จะทําให้เจ้าไม่เหลือ
แม้แต่ลมหายใจ! ลากนังบ้านีออกไปจากเรือนข้า"
"นังจ้าวเว่ย เรืองไม่จบแค่นีแน่" หลิวจ้าวอวีกรีดร้อง
ขณะทีถูกหิวปี กออกไป
หลิวจ้าวเว่ยเดาะลินแล้วพึมพํากับตนเอง "แน่นอน... นี
มันแค่เพิงเริมเท่านัน"
"คุณหนูเกิดเรืองเช่นนีฮูหยินผูเ้ ฒ่า..." อาหนิงกลัวหลิว
จ้าวเว่ยจะถูกลงโทษ
"ตอนนีนางไม่สนใจหรอก เจ้าไปเตรียมนําให้ขา้ นังจ้า
วอวีทําตัวข้าสกปรกไปหมด"
พวกบ่าวมองหน้ากันสลับไปมาเพราะไม่มนใจ ั แต่เห็น
หลิวจ้าวเว่ยทําท่าไม่แยแสว่าจะถูกใครเรียกไปพบก็ยอม
ทําตามคําสังนางแต่โดยดี
อีกด้านหลิวจ้าวอวีเริมพังห้องอีกครัง เครืองเรือนทุกอย่าง
ล้วนกระจัดกระจายเต็มพืน "ทําไม ทําไม ทําไมสวรรค์สง่
ข้ามาเกิดแล้วต้องส่งนังสารเลวนันมาด้วย ข้าเกลียดมัน
ข้าเกลียดมัน!"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 1

"คุณหนู"
"ออกไป๊ ! ออกไปให้พน้ หน้าข้า!" หลิวจ้าวอวีตะคอกสัง
ทําให้บ่าวในเรือนกลัวจนหัวหดต้องรีบระเห็จออกไปให้
ห่างจากนาง
"ข้าจะทําเช่นไรดี หากท่านตาหมดอํานาจแล้วข้าจะเหลือ
อะไรอีก! ข้าจะเหลืออะไร!?"
*
ในท้องพระโรงขุนนางน้อยใหญ่ต่างพากันร้องเรียน
สาปแช่งพฤติกรรมไร้ศลี ธรรมของเจินไห่กงั จนไม่เหลือ
ชินดี ฝ่ าบาทพิโรธมากปาฎีกาทิงด้วยท่าทางขยะแขยง
พร้อมกับกล่าวอ้างเรืองคําสอนของมหาปราชญ์และ
ศาสนายาวเหยียด ล้วนสรุปได้ว่าการทีเจินไห่กงั เสพ
สังวาสกับลูกสะใภ้ของตนเองนันไม่อาจยอมรับได้ ยิงใน
ตําแหน่งเสนาบดีทเป็ี นเสาหลักของบ้านเมือง ยิงไม่อาจ
ให้คนไร้ศลี ธรรมเช่นนีมาครองตําแหน่ง
เหลียวฮองเฮาได้ยนิ เรืองนีตอนเทียงขณะกําลังกินข้าว
นางแทบจะวางตะเกียบทันที "คนอย่างเขามีสทิ ธิไปสัง
สอนใครเรืองพ่อผัวลูกสะใภ้ดว้ ยรึ!?" นางกํานัลในตําหนัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 2

ต่างก้มหน้าลงตําทําราวกับไม่ได้ยนิ อะไรทังนัน
"เจินไห่กงั แบกหนามมาขอเข้าเฝ้ าทีประตูหน้าวัง แต่ฝ่า
บาทไม่ยอมให้เขาเข้ามา เขาจึงถวายหนังสือลาออก
พร้อมกับถอดหมวกขุนนางฝากกงกงเข้ามาถวายฝ่ า
บาท"
"รวดเร็วถึงเพียงนี หึ ล้วนแต่คดิ หาทางรอดให้ลกู หลาน
ทังนัน... แล้วทางตําหนักหยงเยว่เล่า"
"เมือครูล่ กุี ย้ เฟยเพิงร้องไห้จนเป็ นลม ฝ่ าบาทสังให้หมอ
หลวงไปตรวจนางแล้ว เห็นว่าเพราะคิดไม่ตกจนทําให้
ร่างกายอ่อนแอ"
"เสแสร้งจริงๆ นางอยากสลัดหลิวจ้าวเว่ยให้หลุดกล้า
ทุม่ เทเล่นงิวถึงขันนี คนในตําหนักเฉียนชิงผูน้ นคงขั
ั น
น่าดู ใต้หล้านีจะมีใครอยากให้ถอนหมันไปมากกว่าเขา
นังหยูซนิ ซินก็เขลาเหลือเกิน"
พูดไม่ทนั ขาดคํานางกํานัลน้อยผูห้ นึงก็วงเข้
ิ ามาใน
ตําหนัก "ฮองเฮาเพคะ ฝ่ าบาทเพิงให้ซุนกงกงนําราช
โองการไปทีจวนสกุลหลิวเพคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 3

เหลียวฮองเฮาคลียิมลึกลับแล้วรําพัน "สมใจนังหยูซนิ ซิน

แล้วสิ"
*
ฮองเต้ไม่อาจทนเห็นสนมคนโปรดเป็ นกังวลอยูไ่ ด้
สุดท้ายส่งซุนกงกงมาประกาศราชโองการทีจวนสกุลหลิว
เจ้านายทุกคนในจวนล้วนถูกเรียกออกมารับราชโองการ
แม้แต่หลิวจ้าวอวีทีใบหน้าบวมฉึงยังต้องมา หลิวอันหลิน
กับหลิวหว่านอีเห็นรอยบนหน้าหลิวจ้าวอวีแล้วต่างพากัน
ลอบยิมขัน
เจ้านายทุกคนคุกเข่าลงหน้าประตูจวนรอฟั งซุนกงกง
ประกาศอย่างพร้อมเพรียง
"หลิวจ้าวเว่ยรับราชโองการ... เนืองจากสวรรค์เป็ นใจ
อํานวยพรให้หลิวจ้าวเว่ยได้รบั ใช้แว่นแคว้น ส่งผลให้ดวง
ชะตาแข็งแกร่งรุง่ โรจน์ยากหาคนเทียมทัน ตําหนักดารา
ได้คํานวณชะตาอีกครังแล้วพบว่าเกิดการเปลียนแปลง
ครังใหญ่เพราะนําใจของนางทีมีต่อราษฎร ด้วยความชอบ
ของคุณหนูหลิว ฮ่องเต้อู่เหอตีพระราชทานพระเมตตา
แต่งตังให้คุณหนูหลิวจ้าวเว่ยเป็ นท่านหญิงซินหลิง[1]

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 4

มอบของประจําตําแหน่งคือ..." ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเผยรอยยิม

กว้างเมือได้ยนิ ว่าหลานสาวของตนได้รบั การแต่งตังให้
เป็ นถึงท่านหญิง หลังจากใจหายใจควํามาทังวันนางรูส้ กึ
โล่งอกอยูบ่ า้ ง แต่ไม่นานรอยยิมก็ตอ้ งหุบหายไปเมือซุน
กงกงอ่านต่อ
"...และเพือความผาสุขของสามีภรรยา ฮ่องเต้อู่เหอตีจึงมี
พระเมตตาให้สญ ั ญาหมันหมายเดิมระหว่างอันอ๋องอู่เหวิน
ซวนกับหลิวจ้าวเว่ยนันเป็ นโมฆะ เนืองจากคู่ชะตา
เปลียนแปลง ทังนีได้มอบสินเจ้าสาวเพิมให้คณุ หนูหลิว
จ้าวเว่ยเป็ นการชดเชย และจะถือว่าการแต่งงานในภาย
ภาคหน้าของคุณหนูหลิวนัน มีราชวงศ์แห่งต้าถง
สนับสนุนอยูต่ อ่ ไป"
"นีมัน..." หลิวหว่านอีตาโต
"ถอนหมันงันหรือ ทําไมล่ะ" หลิวอันหลินตระหนกนางหัน
มองไปทัว แม้ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะเก็บสีหน้าแต่ทา่ ทางเกร็ง
เขม็งของนางก็ทาํ ให้รวู้ ่านีไม่ใช่เรืองดี ไหนจะหน้านิวคิว
ขมวดของบิดาอีกเล่า
"พวกท่านอย่าเพิงรีบร้อนลุกขึนยังมีราชโองการอีกฉบับ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 5

ซุนกงกงเตือนเมือเห็นว่าคนสกุลหลิวกําลังอยูใ่ น
ความรูส้ กึ โกลาหล
"หลิวจ้าวอวีรับราชโองการ"
"ข้ารึ?" หลิวจ้าวอวีทียามนีหน้าบวมจนดูไม่ได้หลุดถาม
ด้วยความตกใจ เจินฮุย้ เหมยรีบกระตุกเสือนางให้สาํ รวม
"เนืองจากสัญญาหมันหมายเดิมของท่านหญิงซิงหลิงได้
เพิกถอน ฝ่ าบาทมีความผูกพันและเห็นใจผูภ้ กั ดีอย่าง
สกุลหลิว ดังนันจึงตัดสินใจผูกชะตากับสกุลหลิวต่อไป
โดยพระราชสมรสให้กบั อันอ๋องอู่เหวินซวนและคุณหนู
รองหลิวจ้าวอวี แต่งตังนางเป็ นพระชายาเอกในราชวงศ์อู่
เพือรับใช้เคียงคู่อนั อ๋องสืบไป โดยกําหนดวันแต่งงาน
เอาไว้ในอีกหนึงเดือนนับจากวันนี ให้กรมพิธกี าร
ดําเนินการ..."
หลิวจ้าวอวีตาแทบจะถลนออกมา ในใจของนางตืนเต้น
และเป็ นสุขอย่างยิง หากไม่เกรงจะเสียมารยาทนาง
อาจจะกรีดร้องด้วยความยินดีออกมาแล้ว ตังเกิดเรืองกับ
ท่านตานางรูส้ กึ ว่าจิตใจตนดิงลงเหวตลอดเวลา แต่ยามนี
กลับถูกฉุดขึนสูงอย่างไม่ทนั ตังตัว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 6

แต่กอ่ นทีหลิวจ้าวอวีจะได้โอ้อวด ทังคนในจวนและคน

ทีมามุงดูเรืองสนุ ก เสียงกระซิบกระซาบก็ดงั ไปทัวทัง
เมือง
"เป็ นหลิวจ้าวอวีงันรึ?"
"เหตุใดเป็ นหลิวจ้าวอวี ตาของนางเพิงถูกปลดทังมีเรือง
อือฉาวไปทังเมือง"
"หรือนีฝ่ าบาทกําลังแสดงท่าทีต่อสกุลเจิน ฝ่ าบาทคิดจะ
ให้อภัยพวกเขารึ?"
"ข้าว่ามิใช่เช่นนัน กลับกันฝ่ าบาทให้หลานสาวสกุลเจิน
แต่งเข้าตําหนักอ๋อง มิใช่จะโยนของเสียให้ตําหนักอ๋อง
หรอกหรือ ข่าวทีว่าฝ่ าบาทโปรดปรานอันอ๋องอาจจะไม่
จริงเสียทีเดียว"
"ข้ากลับคิดอีกอย่าง ฝ่ าบาททําเช่นนีเพราะต้องการบีบ
สกุลหลิวแน่ ดูแล้วต้องการให้สกุลหลิวตัดสัมพันธ์กบั สกุล
เจินให้เด็ดขาด ไม่เช่นนันอาจจะต้องเอาชือเสียพระชายา
มาแลก"
"จะอย่างไรนีคงเป็ นโชคดีของสกุลหลิว แต่เป็ นความซวย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 7

ของตําหนักอ๋องแล้ว หากข้าเป็ นอ๋องแล้วต้องแต่งสตรีท ี

ฝ่ ายมารดามีเรืองอือฉาวทังยังไร้อํานาจเข้าจวน ข้าอาจจะ
กระอักเลือดคําโต"
"เหตุใดเจ้าบอกว่านางไม่มอี ํานาจเล่า อย่างไรก็มสี กุล
หลิวอยู"่
"เจ้ารูจ้ กั คนอย่าหลิวเฉียนน้อยไป เขาวางตัวเป็ นกลาง
รูจ้ กั มองสีหน้าฮ่องเต้เสมอ ยามนีสกุลเจินล้มไม่เป็ นท่า
แล้วฝ่ าบาทโยนลูกสาวของเขาเข้าตําหนักอ๋อง เจ้าคิดว่า
เขาจะกล้าเข้าฝ่ ายอันอ๋องหรือไม่เล่า"
"เจ้าก็พดู ไปเรือย พวกเขาอาจมีความรักจริงใจต่อกัน"
"มีใครไม่รบู้ า้ งว่าอันอ๋องกับองค์ชายสีกําลังแข่งกันเพือ
ตําแหน่งรัชทายาท อันอ๋องแต่งชายาเอกเช่นนี องค์ชายสี
คงหัวเราะจนฟั นร่วงทีเดียว"
"เหตุใดฝ่ าบาทถึงเลือกสตรีผนู้ กัี นนะ"
"อาจจะเพือแต่งแก้เคล็ดก็ได้ มิใช่ทา่ นอ๋องบาดเจ็บหนักรึ
ตําหนักอ๋องถึงต้องรีบแต่งอย่างไรเล่า"
"เรืองนีฝ่ าบาทอาจตัดสินใจก่อนเกิดเรืองทีสกุลป๋ ายก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 8

ระมัง"
"เช่นนันก็คงเป็ นคราวซวยของอันอ๋องแล้วจริงๆ"
บ่ายวันนันแจกันในตําหนักหยงเยว่ลว้ นแตกละเอียดจน
แทบไม่เหลือชินดี!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 2 9

แสนชัง
# 47. ตัดขาด

คราแรกทีลีกุย้ เฟยได้ยนิ ว่าฝ่ าบาทยอมพระราชทาน

อนุญาตให้อนั อ๋องถอนหมัน นางรูส้ กึ ราวกับยกภูเขาออก
จากอก คิดว่าความลําบากตลอดหลายวันนีของนางนับว่า
สัมฤทธิผล แต่ไม่นึกว่านอกจากถอนหมันแล้ว ฝ่ าบาท
กลับให้อนั อ๋องเปลียนคูห่ มัน ทังยังกําหนดวันอภิเษกเสร็จ
สรรพ!
ยิงไปกว่านันทรงเลือกเปลียนจากหลิวจ้าวเว่ยมาเป็ นหลิว
จ้าวอวี ทียามนีตาของนางมีเรืองฉาวโฉ่ไปทังเมือง!
"ทําไมไม่มคี นรายงานข้าเรืองสกุลเจิน!" ลีกุย้ เฟยอยากจะ
ตบคนระบายอารมณ์ หากเป็ นหลิวจ้าวอวีก่อนหน้านี นาง
ยังพอกลํากลืนยอมรับได้ เพราะอีกฝ่ ายสามารถช่วยดึง
สกุลเจินมาเข้ากับอันอ๋อง ถือเป็ นกําลังสําคัญให้การชิง
ตําแหน่งรัชทายาท
แต่ยามนีสกุลเจินเป็ นแค่ขยะทีเหม็นโฉ่ เสนาบดีสกุลเจิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 0

แบกหนามมาขอเข้าเฝ้ าอยูห่ น้าวัง จนป่ านนีฝ่ าบาทยังไม่

ยอมพบหน้าเขา เห็นได้ชดั ว่าเจินไห่กงั ไม่อาจรักษา
ตําแหน่งเอาไว้ได้อกี แล้ว
ดังนันการแต่งหลิวจ้าวอวีจะมีประโยชน์อนั ใด! หลิวเฉีย
นเป็ นพวกตาขาว เขากลัวลําเส้นฝ่ าบาทอยูเ่ สมอ ยามนี
ฝ่ าบาทเป็ นคนโยนราชโองการเลือกลูกสาวเขาเองโดยที
เขาไม่เสนอ เห็นได้ชดั ว่าทรงต้องระแคะระคายสาย
สัมพันธ์เหล่านี หลังจากนีคนอย่างหลิวเฉียนมีแต่จะต้อง
ม้วนหางหลบให้พน้ ทาง พระชายาทีมีภูมหิ ลังเช่นนีจะมี
ประโยชน์กบั รัชทายาทได้อย่างไร!?
ยังไม่นบั ชือเสียงฉาวโฉ่ทสกุ
ี ลเจินเพิงก่อ แม้นางจะเป็ น
คนสกุลหลิวแต่ชาวบ้านอาจแคลงใจถึงการเลียงดูนาง
หวางเฟยของชินอ๋อง ต่อให้ไม่ทาํ คุณูปการสูงส่งก็ตอ้ งไม่
มีประวัตดิ า่ งพร้อย ฝ่ าบาทเลือกคนเช่นนีให้โอรสของนาง
ไม่เท่ากับกลันแกล้งเขาหรือ!?
ดวงตาของลีกุย้ เฟยแดงเถือก นางกําหมัดแน่น ร่างกาย
สันเทิมไปด้วยโทสะ
"เหตุใดฝ่ าบาทถึงเลือกสตรีเช่นนีให้ลูกข้า!" ดวงตาของ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 1

ลีกุย้ เฟยสว่างวาบ นางหันหน้าไปทางทิศของตําหนักเฉีย

นชิง สัญญาณอันตรายบางอย่างทําให้นางนึกระแวงว่า
ฮ่องเต้อาจจะพยายามกีดกันอันอ๋องจากตําแหน่งรัช
ทายาท
"ทําไม!?"
"ทูลพระสนม... บ่าวไปสืบมาแล้ว เรืองเลือกคุณหนูหลิว
จ้าวอวีนันเป็ นเพราะท่านอ๋องเพคะ" ซีเซียงกูกคู อ้ มกาย
เข้ามารายงานผูเ้ ป็ นนาย ลีกุย้ เฟยหันขวับดวงตาแทบ
ถลนเมือได้ยนิ
"เหตุใดจึงเป็ นอันอ๋อง!?"
"ได้ยนิ ว่าเมือหัวคําวานนีฮ่องเต้สง่ ซุนกงกงไปเยียมท่าน
อ๋อง ทังยังได้ไต่ถามความประสงค์ของท่านอ๋องถึงเรือง
การอภิเษก ตําหนักดาราแนะนําว่าท่านอ๋องควรแต่งงาน
แก้เคล็ดให้ไวทีสุด ดังนันฝ่ าบาทจึงถามท่านอ๋องว่าพอใจ
สตรีใดอยูห่ รือ หาไม่จะให้ฝ่ายในคัดสรรเอง ...ทะ ท่าน
อ๋องได้กราบทูลว่าต้องการแต่ง---"
เพล้ง!!!!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 2

"กรีดดดดดดด!"
ลีกุย้ เฟยปาจานขนมข้างตังกุย้ เฟยทิงแล้วกรีดร้องออกมา
ด้วยความแค้นใจ ไม่นกึ เลยว่าคนทีทําให้นางพลาดโอกาส
ดีทสุี ดจะเป็ นโอรสของนางเอง
เรืองนีจะตําหนิฝ่าบาทก็ไม่ได้เพราะลูกชายโง่ของนาง
เป็ นคนทูลขอเอง แต่ใครจะรูว้ า่ แค่ไม่กชัี วยามหลังจาก
กราบทูลความประสงค์ สกุลเจินจะล่มจมไม่เป็ นท่าเช่นนี
ลีกุย้ เฟยโกรธจนในอกร้อนเป็ นไฟ นางอยากจะฆ่าคนให้
ตายคามือ
"ไป! ออกไปให้หมด ไปให้พน้ หน้าข้า ไป๊ !!!!!"
*
ไม่ใช่เพียงลีกุย้ เฟยทีโกรธจนแทบคลัง อันอ๋องเองก็ถงึ กับ
พูดไม่ออกเมือเรืองพลิกผันเป็ นเช่นนี เขารักหลิวจ้าวอวี
ด้วยใจจริง แต่ตําแหน่งพระชายาของเขานันเหมาะสม
สําหรับคนทีสามารถเสริมรากฐานอํานาจให้เขาได้ ไม่ใช่
ใครก็ได้จะมานัง
ด้วยฐานะหลิวจ้าวอวีตอนนีหากแต่งให้เขามากสุดก็ควร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 3

เป็ นเช่อเฟยเท่านัน ไม่ควรเป็ นตําแหน่งหวางเฟยทีจะ

ช่วยเขาดูแลตําหนักในภายภาคหน้า
ถ้าวันหน้าเขาแต่งสตรีทมีี รากฐานสูงส่งมันคงเข้ามาเพือ
ช่วยขยายฐานอํานาจของเขา สตรีเหล่านันใครจะยินดีถูก
สตรีทไร้
ี บา้ นเดิมหนุ นหลังปกครองกัน
อันอ๋องลุม่ หลงในรักแต่ไม่ใช่คนโง่เสียทีเดียว หากต้อง
พลาดโอกาสสําคัญในการได้ขนุ นางสนับสนุ นตําแหน่งเขา
เพราะเรืองนี ในใจเขาจะเป็ นสุขได้อย่างไร
แต่จะค้านเสด็จพ่อก็ไม่ใช่เรือง ในเมือเขาเป็ นคนกราบทูล
เองว่าอยากแต่งกับหลิวจ้าวอวี เพียงแต่ไม่คดิ ว่าเสนาบดี
เกษตรทีรับราชการมานานจะก่อเรืองให้ขายขีหน้าคนทัง
เมือง อีกทังฮ่องเต้ยงั เร่งรัดจัดการราวกับไม่คดิ จะสยบ
ราชโองการอภิเษกเอาไว้ดูลาดเลาเลยแม้แต่น้อย
การถอนหมันครังหนึงไม่ใช่เรืองง่าย มิฉะนันเขาคงไม่ทน
หลิวจ้าวเว่ยมานานถึงเพียงนี กว่าจะหาข้ออ้างแยบยล
เพือไม่ให้ฮ่องเต้เห็นว่าเขากระด้างกระเดืองก็ตอ้ งคิดกัน
หลายชัน
คราวนีถอนหมันไปแล้วหนหนึง หากเขาคิดจะวิงไปขอ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 4

เปลียนราชโองการสมรสอีก ฮ่องเต้ตอ้ งทรงดําริว่าเขาเป็ น

คนเหลวไหลแล้ว
อันอ๋องรูส้ กึ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แทนทีเมือราชโอการ
สมรสกับสตรีในดวงใจมาถึงแล้วเขาจะยินดีปรีดากลับ
กลายเป็ นอึมครึมอึดอัด แม้แต่บ่าวไพร่ในจวนล้วนแต่
หลีกเลียงเข้าใกล้
เจาฉุนเซวียแทบจะอดกลันรอยยิมแห่งความสําราญ
เอาไว้ไม่อยู่ เมือเขาเริมมองเห็นแววตกตําของตําหนัก
อ๋อง การพลาดท่าหลุมพลางทีตัวเองขุดเองเช่นนี อันอ๋อง
จะยังเหลือศักดิศรีอนั ใดอีก
ลีกุย้ เฟยวิงโร่ไปร้องไห้ทูลฟ้ องด้วยความคับข้องใจตลอด
หลายวันเพือให้อนั อ๋องหลีกเลียงหายนะเพราะดวงชะตา
ของหลิวจ้าวเว่ย นางหวังจะเปลียนตําแหน่งพระชายานัน
เป็ นคนของตน
แต่อนั อ๋องรูท้ นั พระมารดา เขามองออกว่าลีกุย้ เฟยคิดจะ
ทําสิงใดต่อไปหากฝ่ าบาทยอมตกลงให้ถอนหมัน ดังนัน
เขาจึงกราบทูลประสงค์ผา่ นทางซุนกงกงเพือไม่ให้ลกุี ย้
เฟยมากําหนดเรืองของเขามากเกินไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 5

แต่ใครจะรูว้ า่ มารดาเจ้าเล่หก์ บั โอรสอวดฉลาดทีพยายาม

เดินแผนตัวเองโดยคิดว่าตนสามารถควบคุมทุกอย่าง
สุดท้ายได้แต่คว้านําเหลวทังยังฉุดรังกันลงบ่อโคลนทังคู่
ชายหนุ่มขาเป๋ ก้มหน้าลอบยิมหยัน มองอันอ๋องทีมีใบหน้า
ซีดเซียวทรุดตัวลงนังบนเก้าอีด้วยท่าทางคิดไม่ตก...
*
คนสกุลหลิวทีคุกเข่ารับราชโองการอยูล่ ว้ นมีทา่ ทางสับสน
อะไรนะ... คนพีได้รบั แต่งตังเป็ นท่านหญิง
อะไรนะ... คนน้องได้รบั สมรสพระราชทาน
คนในจวนไม่มใี ครตังตัวทัน มีเพียงหลิวจ้าวเว่ยทีมีทา่ ที
นิงสงบ
นานครูห่ นึงกว่าคนสกุลหลิวจะได้สติแล้วเสียงก็แตกฮือ
ออกทันที
หลิวเฉียนก้มหน้าตําสีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
ไม่นานมานีเจินไห่กงั มาพบเขา ยืนข้อเสนอให้เขาใช้
ข้ออ้างเรืองดวงชะตาของหลิวจ้าวเว่ยทูลขอเปลียนตัว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 6

เจ้าสาวเป็ นหลิวจ้าวอวี ตอนนันหลิวเฉียนแบ่งรับแบ่งสู้

คิดจะดูทา่ ทีฝ่าบาทก่อนจึงไม่รบี ร้อนกราบทูล
แต่ยามนีฝ่ าบาทมีราชโอการกําหนดลงมาเองหมายความ
ว่าอย่างไร!?
นีมิใช่วา่ ในจวนสกุลหลิวมีคนของฮ่องเต้จบั ตาดูอยูห่ รือ
หาไม่แล้วเหตุใดจึงเจาะจงเลือกหลิวจ้าวอวี ดูแล้วฝ่ าบาท
อาจจะทราบเรืองทีเขาสนทนากับเจินไห่กงั
ยามนีสกุลเจินเกิดเรืองไม่แน่ชดั แต่ฝ่าบาทกลับมีทา่ ที
เช่นนีนีมิใช่กําลังหยังเชิงสกุลหลิวหรอกหรือ
หลิวเฉียนหน้าคลําลงหลายส่วน เรืองน่ายินดีกลับ
กลายเป็ นหายนะน่ากลัว ในใจเขา ราชสํานักนันดังนําลึก
ก้าวย่างไปทางใดก็ตอ้ งระมัดระวังให้มาก ยามนีนับว่า
เป็ นทางแยกอันตรายสําหรับเขาแล้ว
ขณะเดียวกันเจินฮุย่ เหมยทีฟื นจากความสับสนหัวใจกลับ
ถูกแขวนขึนสูง นางแทบไม่เชือหูตวั เอง บุตรีของนางจะ
กลายเป็ นพระชายาอันอ๋อง นีหมายความว่าฐานะของนาง
จะยังมันคงต่อไป อย่างน้อยคนสกุลหลิวก็จะไม่ปลดนาง
จากตําแหน่งฮูหยินเอกแน่ เพือให้เกียรติท่านอ๋อง ดังนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 7

ขอเพียงนางนิงสงบไม่ทําผิดใหญ่หลวงชัวชีวติ นีย่อมไม่
ถูกสันคลอน
เจินฮุ่ยเหมยยินดียงิ เช่นเดียวกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า คราแรก
นางไม่ชอบใจทีหลิวจ้าวเว่ยถูกถอนหมัน แม้จะได้
ตําแหน่งท่านหญิงมาแต่นบั ว่าเป็ นเรืองด่างพร้อย วันหน้า
อาจทําให้พน้ี องในจวนแต่งออกลําบาก แต่ไม่นึกว่าฝ่ า
บาทมีพระเมตตาเปลียนเจ้าสาวเป็ นคนสกุลหลิวเช่นกัน
ดังนันชือเสียงสกุลนับว่ารักษาเอาไว้ได้ ย่อมไม่มใี ครกล้า
ดูแคลน กลับกันยามนีสกุลหลิวมีทงท่ ั านหญิง มีทงพระ ั
ชายา วันหน้าหลานชายของนางนับว่ามีทพึี งมากขึนไป
อีก
เหล่าอนุ ของหลิวเฉียนต่างขบเขียวเคียวฟั น คิดว่าหายนะ
ของสกุลเจินครังนีจะทําให้เจินฮุย่ เหมยหมดอํานาจในจวน
แต่กลับกลายเป็ นนางยังโชคดี ต่อไปมีลูกเป็ นถึงพระ
ชายาแล้วคงยากทีจะตกตําลงได้
หลิวหว่านอีขยําชายกระโปรงของตนจนยับยู่ นางไม่ม ี
ทางยอมเห็นหลิวจ้าวอวีได้ดี ความแค้นเมือครังงาน
บวงสรวงฟ้ าดินยังไม่ได้สะสางให้รดู้ ํารูแ้ ดง คิดว่าจะได้ดู
หลิวจ้าวอวีถูกถอดเขียวเล็บเลิกชูคอผยองอยูแ่ ล้ว กลับ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 8

กลายเป็ นอีกฝ่ ายถูกยกขึนสูงในวันเดียว ในใจหลิวหว่าน

อีรูส้ กึ เต็มกลืน
หลิวอันหลินกลับไม่อาจเลือกความคิดเห็นได้ชดั เจนนัก
ไม่วา่ จะเป็ นหลิวจ้าวเว่ยหรือหลิวจ้าวอวีแต่งเข้าตําหนัก
อ๋อง ล้วนไม่มอี นั ใดเกียวกับนาง ทีน่าเสียดายก็มแี ต่นาง
ยังไม่สาแก่ใจเรืองสกุลเจินมากพอเท่านัน หญิงสาวก้ม
หน้าลงตําเพือซ่อนแววตาของตนเงียบๆ
ซุนกงกงมองท่าทางของคนสกุลหลิวแล้วรูส้ กึ ได้วา่ แม้จวน
นีชือเสียงจะดี แต่มคี ลืนใต้นํารุนแรงกันไม่น้อย ข่าวดี
เช่นนีกลับมีเพียงไม่กคนที
ี ยินดีอย่างจริงใจ
แน่ นอนหลิวจ้าวอวีย่อมยินดีทสุี ด แม้แต่หน้าบวมเป่ งของ
นางยังลืมเจ็บไปชัวขณะ นางเผยยิมกว้างราวกับไม่รู้
ความคิดของผูอ้ นื ดังคิดว่าตนเป็ นผูพ้ ชิ ติ ศึกครังนีได้แล้ว
จริงๆ
"ท่านเจ้ากรมข้าต้องขอยินดีดว้ ย" ซุนกงกงแสร้งยิมส่ง
ราชโองการให้หลิวเฉียน หลิวเฉียนเองก็ปรับสีหน้าชืนมืน
มอบถุงเงินทังยังเชิญซุนกงกงดืมนําชา นอกจากนียังสัง
ให้ตกรางวัลบ่าวทังจวนเป็ นการฉลองเรืองมงคล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 3 9

สิงใดควรทําล้วนทําไปทังหมด แต่เมือแขกคล้อยหลังกลับ
แล้วสีหน้าของหลิวเฉียนกลับเปลียนเป็ นอมทุกข์ยงนั
ิ ก
เขาปรึกษากับฮูหยินผูเ้ ฒ่าอยูพ่ กั ใหญ่กป็ ระกาศออกมา
อย่างเด็ดขาด
"นับจากนีสกุลหลิวของเราถือว่าตัดขาดกับสกุลเจินอย่าง
เด็ดขาด ไม่มกี ารไปมาหาสูใ่ ดๆ อีกต่อไป ไม่นับถือเป็ น
ญาติมติ ร ต่อไปให้เป็ นเพียงคนผ่านทาง ไม่จําเป็ นไม่ตอ้ ง
ทักทายปราศรัย หากใครทนไม่ได้ ไม่อาจยอมรับเรืองนีก็
ให้เก็บข้าวของกลับไปอยูจ่ วนสกุลเจินเสีย สกุลหลิวนีจะ
ไม่เลียงดูลูกหลานของตระกูลทีประพฤติตวั เหลวไหล
เช่นนัน!"
ประกาศนีไม่ได้เป็ นเก็บเป็ นความลับ เพราะจุดประสงค์
คือทําให้ฮอ่ งเต้ดู ไม่นานเรืองสกุลหลิวตัดขาดบ้านพ่อตา
ก็ดงั ไปทัวทังเมือง
ชาวบ้านไม่รตู้ นลึ
ื กหนาบางต่างฟั งแล้วผ่านหูไป แต่พวก
ขุนนางคิดดูแล้วมีใครไม่เข้าใจความในบ้าง มีคนไม่น้อย
ต่างคิดว่าหลิวเฉียนเป็ นพวกรักตัวกลัวตาย ถนัดเอาตัว
รอดไม่สนความสัมพันธ์เดิมแม้แต่น้อย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 0

แต่บางคนก็คดิ ว่าดีเท่าไหร่ทเขาไม่
ี ขบั ภรรยาของตนกลับ
บ้านเดิม แถมยังไม่ลดฐานะนางลงหลังจากบิดานางทํา
เรืองผิดศีลธรรมเช่นนัน!
*
"น่าเจ็บใจยิงนัก บ่าวนึกว่าจะได้เห็นเจินซือถูกลดฐานะลง
ไปเป็ นอนุอย่างเดิม คุณหนูรองได้รบั ราชโองการเช่นนี
นายท่านคงไม่มที างปลดนางแน่" อาหนิงบ่นไม่หยุดเมือ
กลับเข้ามาในเรือนจิวฮวา
"คนพวกนันกล้าวางแผนทําร้ายคุณหนู จิตใจตําช้าถึง
เพียงนัน เหตุใดสวรรค์ถงึ เข้าข้างพวกนางตลอด" อาเจิน
ก้มหน้างุด รูส้ กึ น้อยใจโชคชะตาแทนผูเ้ ป็ นนายอย่างยิง
"พวกเจ้าเห็นสีหน้าคุณหนู รองหรือไม่ พอรูว้ า่ ตนจะได้
เป็ นหวางเฟย จากหลังทีคดเพราะเรืองสกุลเจินกลับมา
ตรงได้ในพริบตา ดูแล้วอีกไม่นานนางคงเอาตําแหน่งมา
ข่มคนทังจวน"
"น่ารังเกียจจริงๆ สวรรค์ชา่ งไม่ยตุ ธิ รรม"
หลิวจ้าวเว่ยมองบ่าวคนนันพูดคําคนนีพูดคําแล้วถอน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 1

หายใจ "พวกเจ้าจะบ่นไปทําไม วันนีนางได้แต่งไม่แน่จะ

อยูใ่ นตําหนักนันได้สกั กีวัน เจ้าว่าคนทะเยอทะยานอย่าง
ลีกุย้ เฟยจะโปรดปรานลูกสะใภ้ทมีี เชือสายของพวก
ตระกูลเจินงันหรือ?"
"ถึงอย่างนันนางก็ได้เป็ นถึงหวางเฟย" อาเจินเบะปากไม่
ชอบใจ
"นันเป็ นวาสนาของนาง" หลิวจ้าวเว่ยคลียิม ชาติกอ่ น
หลิวจ้าวอวีก็ได้นงตํ
ั าแหน่งหวางเฟย ชาตินีนางก็ได้นงั
อีก นีย่อมเป็ นวาสนา... แต่จะนังได้นานแค่ไหนนันก็ตอ้ ง
มาดูกนั
หญิงสาวมองเล็บมือตัวเองทีถลอกเพราะตอนตบหลิวจ้า
วอวีแล้วย่นจมูก "แทนทีพวกเจ้าจะบ่น มาช่วยข้าทาเล็บ
ดีกว่า"
"บ่าวจะไปเตรียมของให้เจ้าค่ะ" มีฝู่ ขนั อาสาลุกออกไป
"คุณหนูจะไม่ให้บ่าวบ่นได้อย่างไร หากคืนนันเราไม่รตู้ วั
ก่อน วันนีชือเสียงของคุณหนูจะเหลืออะไรอีก พวกนาง
ไม่เว้นทางรอดไว้ให้เราด้วยซํา กล้าจะให้คนทังเมืองเห็น
คุณหนูถูกยํายี แค่คดิ บ่าวก็แค้นใจจนอยากจะฉีกคนพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 2

นันเป็ นชินๆ" อาเจินกําหมัดทุบเข่าตัวเองหนักๆ ทีหนึง

"คุณหนูทา่ นจะปล่อยไปเช่นนีหรือ หากคุณหนูรองแต่ง
เข้าตําหนักอ๋องจริง ต่อให้บา้ นเดิมตกตําแต่เจินซือคงไม่ม ี
ทางถูกปลด"
"พวกเจ้าอย่าใจร้อนนักเลย ทุกอย่างล้วนมีเวลาทีควร คิด
จะล่มเรือสําเภาทังที จะล่มทีริมฝั งไปใย สูค้ อ่ ยๆ เจาะเรือ
ดูพวกมันประมาท ให้พวกมันโล่งอกมันใจว่าพยุงเรือได้
เร่งแล่นออกไปกลางมหาสมุทรแล้วค่อยจมโดยทีไร้
หนทางรอด อย่างนันต่างหากถึงจะสาสม" จ้าวเว่ยกางนิว
ออกยืนให้มฝู่ี จดั การ นํายาทาเล็บคราวนีเป็ นสีเขียวอ่อน
ของดอกไม้ทางเหนือ กลินไม่ฉุนนัก
อาเจินกับอาหนิงแลกเปลียนสายตากันเล็กน้อย พวกนาง
รูว้ ่าหลิวจ้าวเว่ยมีแผนอยูใ่ นใจ แต่พวกนางไม่อาจทนเห็น
ความลําพองของสองแม่ลกู นันจริงๆ
"บ่าวว่าอีกไม่นานคุณหนูรองต้องมาหาเรืองคุณหนู"
ขนาดตอนทีหลิวจ้าวอวียังไม่ได้รบั ราชโองการ นางยัง
วิปลาสวิงเข้ามาตบตีหลิวจ้าวเว่ยถึงเรือน ตอนนีมีราช
โองการในมือแล้ว คนอย่างหลิวจ้าวอวีอยากเห็นทีสุดคือสี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 3

หน้าพ่ายแพ้ของหลิวจ้าวเว่ยกระมัง
พอฟั งถึงตรงนีหลิวจ้าวเว่ยก็นึกขึนได้ "ข้าเกือบลืมไป ปิ ด
เรือนไม่รบั แขก ข้าถูกถอนหมันทังทีควรจะซึมเศร้าสัก
หน่อยถึงจะเหมาะสม ...พวกเจ้าไม่ตอ้ งห่วง ข้าไม่กลัวคน
อย่างน้องรองมาหาเรืองแม้แต่น้อย ต่อให้ยามนีนางมีราช
โองการสมรสแต่นางยังเป็ นเพียงหลิวจ้าวอวีเท่านัน ส่วน
ข้าเป็ นท่านหญิงทีได้รบั การแต่งตัง หากนางคิดจะเอา
ตําแหน่งมาข่มข้าก็รอหลังจากแต่งเข้าตําหนักอันอ๋องก่อน
ถึงจะมีสทิ ธิพูด"
"เจ้าค่ะคุณหนู ไม่ส ิ เจ้าค่ะท่านหญิง"
"ท่านหญิงอะไรเอาไว้พดู ทีนอกเรือนก็พอ เวลาอยูก่ นั เอง
อย่าเรียกให้ขา้ ระคายหูเลย"
"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"
พวกบ่าวรุมช่วยกันทาเล็บให้หลิวจ้าวเว่ยอย่างพิถพี ถิ นั
สตรีชนชันสูงนันเล็บมือถือเป็ นสิงบอกฐานะ จะปล่อยให้
เล็บสันกุดหรือดูโทรมไม่ได้เด็ดขาด
"มีฝู่ "

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 4

"เจ้าคะคุณหนู"
"คืนนีเจ้าพาปานเก๋อหัวออกไปด้วยซักรอบ สะสางเรือง
ของเจ้าให้เสร็จเถอะ อย่างให้มสี งใดค้
ิ างคากันต่อไป"
"เป็ นคุณหนูทมีี เมตตา คืนนีบ่าวจะจัดการให้เรียบร้อยเจ้า
ค่ะ"
"อืม"
หลิวจ้าวเว่ยสังปิ ดเรือนแล้ว ด้านนอกมีขา่ วลือว่านางทํา
ใจไม่ได้ทถูี กถอนหมันจึงเก็บตัวเงียบ ไม่กล้าสูห้ น้าใคร
*
กลางดึกขณะทีจวนสกุลหลิวปิ ดประตูเงียบ มีฝู่ ลอบออก
จากจวนอีกครัง นางมุง่ หน้าไปยังเรือนทีเคยถูกพาไป
พบต้าขงคราวนัน แต่วนั นีนางไม่ได้มาเพียงลําพังแต่มา
พร้อมกับปานเก๋อหัว
เมือเข้าไปด้านในภาพทีเห็นคือต้าขงหมอบอยูก่ บั พืน มี
พวกนักเลงยืนคําหัวอยูด่ ว้ ยท่าทางดุดนั
"เจ้า!" เมือเห็นมีฝู่ ชายหนุ่มก็ตะโกนขึน แต่ไม่ทนั ลุก
ขึนมาก็ถูกนักเลงคนหนึงถีบให้ลงไปนอนหมอบอีกครัง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 5

"นังตัวดีนยัี งกล้าโผล่หน้ามา กล้าหักหลังพวกข้าแล้วคิด

ว่าจะมีชวี ติ รอดต่อไปได้หรือ?"
"แล้วเหตุใดข้าจะไม่กล้า แต่แรกข้ากับพวกเจ้าก็ไม่ใช่
พวกเดียวกันอยูแ่ ล้ว จะเรียกว่าหักหลังคงไม่ถูกนัก" มีฝู่
สูดหายใจลึก นางนึกถึงท่าทางของหลิวจ้าวเว่ยแล้วลอง
เลียนแบบเพือไม่ให้พวกนักเลงคิดว่าสามารถข่มนางได้
อีก
"นังนีดูไม่รกั ผัวเท่าไหร่นีหว่า"
"มีฝู่ ทําไมเจ้าไม่ทาํ ตามทีพวกมันสัง พวกมันจะฆ่าข้า!"
ต้าขงตระโกนขึน
"ถ้าข้าลงมือแล้วข้ายังจะมีชวี ติ รอดอยูไ่ ด้หรือ?" นางปราย
ตามองชายทีตนเคยรักอย่างสมเพช "เจ้ากล้าขอให้ขา้
ทรยศคุณหนู ทังทีนางเคยช่วยชีวติ ข้าเอาไว้ตงกี ั ครัง
เท่านีก็เห็นแล้วว่าคนอย่าเจ้าไม่เห็นค่าชีวติ ของข้า เพราะ
ถ้าเจ้าเห็นค่า แทนทีจะขอให้ขา้ ทรยศต่อผูม้ พี ระคุณเจ้า
กลับจะยิงกําชับให้ขา้ กตัญ กู บั คุณหนูดว้ ยซํา"
คนรักกันใช้ชวี ติ จิตใจผูกพันเป็ นหนึงเดียวจริงๆ หากอีก
คนเจอเคราะห์ภยั ได้รบั ความช่วยเหลือ คนเหล่านันมีแต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 6

จะถือว่าคนทีช่วยชีวติ คู่ของเขาเป็ นผูม้ พี ระคุณของตน

ด้วย แต่คาํ พูดของต้าขงในคืนนันทํามีฝู่ รสู้ กึ ว่าชายคนนี
ไม่ได้เห็นคุณค่าของชีวติ นางสักเท่าใด
"เจ้าทําแบบนีไม่ได้ เราหมันหมายกันแล้ว!"
"หนังสือสัญญาหมันอยูท่ ใด
ี รายการสินสอดอยูท่ ใด ี เจ้า
เอาออกมาได้หรือไม่? นีไม่นบั ว่าข้าขายตัวให้คุณหนูแล้ว
ข้าจะอยูห่ รือตายล้วนขึนอยูก่ บั คุณหนู แต่เจ้าหวังจะให้ขา้
ทรยศนาง คิดว่าข้าต้องโง่ขนาดไหน" หากนางลงมือจริง
นอกจากจะถูกสกุลเจินปิ ดปาก หลิวจ้าวเว่ยย่อมไม่มที าง
ปล่อยนางไปแน่ ยิงสัญญาขายตัวอยูใ่ นมือหลิวจ้าวเว่ย
ตลอดชีวติ นางไม่มที างเงยหน้าขึนได้ ต่อให้หนีไปก็ตอ้ ง
หนีอย่างคนเถือนถูกประกาศจับ
แล้วเหตุใดนางต้องเลือกทางตายให้ตวั เองเพือผูช้ ายคน
หนึงด้วย กลับกันถ้านางติดตามคุณหนูอย่างซือสัตย์ ไม่
แน่ วนั หน้าคุณหนูจะช่วยให้นางแต่งออกกับคนดีๆ ได้
นางดินรนจากลุงทีเห็นแก่ตวั ทํางานในโรงงิวทีเห็นผูช้ าย
มาไม่น้อย ความรักลึกซึงทีมีต่อต้าขงไม่ได้นบั ว่าลดลงแต่
นางเห็นชีวติ มากขึนและรักตัวเองมากขึน ผูช้ ายทีไม่ม ี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 7

ปั ญญาจะดีกบั นางในวันนี เอาแต่พรําว่าจะชดใช้ให้ในวัน

หน้าไม่ใช่คนทีนางจะพึงพาได้
"เจ้าจะใจดําเช่นนีไม่ได้ เราโตมาด้วยกัน สัญญาแล้วว่าจะ
แต่งงานกัน วันนีเจ้าจะทิงข้าเช่นนีไม่ได้"
มีฝู่ มองต้าขงด้วยสายตาเย็นชา "ตอนทีข้าถูกท่านลุงลาก
ไปขายเป็ นอนุ เศรษฐีเจ้าอยูท่ ใด ี ตอนทีข้าป่ วยจนเกือบ
ตายเจ้าอยูท่ ใด
ี เวลาเช่นนันข้าอยากเห็นหน้าเจ้าทีสุดแต่
เจ้าไม่เคยอยู่ วันนีเจ้ามีสทิ ธิขอให้ขา้ อยูด่ ว้ ยรึ?"
"เจ้า..."
"หากว่าเคยมีรกั ต่อกันก็ถอื ว่าจบสินแล้ว ข้าสามารถเอา
ชีวติ รอดมาได้จนทุกวันนีล้วนเป็ นเพราะตัวข้าเองและ
ความช่วยเหลือของคุณหนู นับว่าข้าได้เห็นแล้วว่าต่อให้
ไม่มเี จ้าข้าก็ยงั อยูไ่ ด้ ทังยังอยูไ่ ด้ดดี ว้ ย... ดังนันหลังจากนี
อย่าข้องเกียวกันอีกเลย ต่อให้มสี ายสัมพันธ์นบั พันสายก็
ขอให้ตดั ขาดจากกันเสียแต่ตอนนี วันหน้าหากยังมีโอกาส
พบก็ขอให้เป็ นเพียงคนแปลกหน้าต่อกันเท่านัน"
"เจ้าจะทําเช่นนีไม่ได้ เจ้าจะปล่อยให้ขา้ ตายงันรึ คนพวก
นีจะต้องฆ่าข้า!"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 8

ปึ ก!
มีฝู่ โยนถุงเงินลงบนพืน แล้วพูดกับพวกนักเลง
"นีเป็ นเงินหนึงร้อยตําลึง คุณหนูของข้าให้บอกกับพวก
เจ้าว่าคนทีจ้างพวกเจ้ามายามนีถูกขังอยูใ่ นห้องเก็บฟื น
ส่วนอีกพวกก็ยงั คุกเข่าถอดหมวกขุนนางอยูห่ น้าประตูวงั
หลวง หากพวกเจ้ายอมเลิกแล้วกันไป นางจะไม่เอาเรือง
แต่หากพวกเจ้ายังบังคับขูเ่ ข็ญข้าอีก คุณหนูของข้าบอก
ว่าแม้แต่คนข้างหลังพวกเจ้านางยังจัดการได้ แค่นักเลง
ข้างถนนนางไม่กลัวแม้แต่น้อย"
พวกนักเลงมองสบตากันอย่างลังเล
"หากเจ้าไปเชือก็สง่ คนไปตรวจสอบดูวา่ คนทีจ้างพวกเจ้า
มาตอนนีกลายเป็ นตัวอะไรไปแล้ว" คนพวกนีเป็ นแค่
นักเลงกระจอกทีถูกจ้างมาเป็ นหมากเท่านัน พอเรือง
ลุกลามจวนตัวไม่มที างจะรักษาความสงบเอาไว้ได้อกี
"ได้พวกข้าจะไม่ยงุ่ เกียวกับเจ้าอีก" หัวหน้าของพวกมัน
เก็บถึงเงินขึนแล้วรับปาก
"พีแล้วไอ้นีล่ะ" ลูกน้องคนหนึงถาม ตัวหัวหน้าเหลือบตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 4 9

มองมีฝู่ กบั ปานเก๋อหัวอย่างขอความเห็น

"นีไม่ใช่เรืองของข้าอีกแล้ว" มีฝู่ ไม่คดิ จะตัดสินใจ นางเดิน
ออกจากเรือนนันทันทีโดยไม่เหลียวหลัง
แต่พอพ้นจากคนพวกนันหญิงสาวก็เริมนําตาไหล นาง
กับต้าขงเติบโตมาด้วยกัน เห็นกันตังแต่ยงั เด็ก แม้มใี จ
อยากพูดสักคําเพือช่วยเขา แต่เพราะนางรูน้ ิสยั ต้าขง
วันนีนางตัดขาดเขาเขาย่อมแค้นใจแน่ หากมีชวี ติ รอดไป
ได้วนั หน้าไม่แน่อาจกลับมาก่อเรืองลําบากให้คุณหนู
หญิงสาวสะอืนจนไหล่สนั รูส้ กึ เสียใจเหลือประมาณ
ปานเก๋อหัวตบไหล่นางเบาๆ
"อย่าร้องเลย คนเช่นนันไม่คคู่ วรให้เจ้าเสียดาย" หากเป็ น
เขาตกอยูใ่ นสถานการณ์คบั ขัน สิงทีเขาจะเลือกทําคือกัน
คนรักให้ออกห่างจากอันตราย ไม่ใช่การให้คนรักวิงพล่าน
เสียงชีวติ ไปทังเมืองเพือเขาเหมือนทีต้าขงทํา
มีฝู่ พยักหน้ารับรูแ้ ต่นําตาไม่ยอมหยุดไหล นางหอบ
ตัวเองกลับเข้าจวนไปเงียบๆ
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 0

"จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ?" หลิวจ้าวเว่ยทียังคัดอักษรอยู่
ทีโต๊ะเขียนหนังสือเงยหน้าขึนถามปานเก๋อหัวทีเข้ามาใน
ห้อง
"เรียบร้อยแล้วขอรับ"
"ดี" หญิงสาวตอบเรียบๆ ปานเก๋อหัวมองนางอย่างลังเล
ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถาม
"คุณหนูมแี ผนจะทําอย่างไรต่อไปขอรับ"
"นีคงต้องให้เจ้าเหนือยหน่อยแล้ว" หลิวจ้าวเว่ยวางพูก่ นั
ลงแล้วมองตัวอักษรของตนทีพัฒนาขึนมากในช่วงหนึงปี
นี "เจ้าหาคนทีใช้การได้ สังให้จบั ตาดูป๋ายซู่องิ กับสกุลเจิน
เอาไว้ นอกจากนีข้าอยากได้คนทีลอกเลียนแบบลายมือ
เป็ น เจ้าหาได้หรือไม่"
"เรืองนันไม่น่าใช่ปัญหาขอรับ"
"ดี"
"คุณหนูจะเลียนแบบลายมือใครหรือขอรับ"
หลิวจ้าวเว่ยปรายตามองเขาแล้วยิมเล็กน้อย "หลังจากนี
เป็ นช่วงกวนนําให้ขนุ่ เจ้าเองมีความแค้นลึกซึงกับสกุล
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 1

กวน นีถือเป็ นเรืองดี... ถึงเวลาทีจะเริมลากพวกมันลงเหว

เสียที"
ปานเก๋อหัวได้ยนิ แล้วรูส้ กึ ตืนเต้นยินดีอย่างยิง เขารอวัน
แก้แค้นมานานจนกลัวว่าหลิวจ้าวเว่ยจะลืมจุดประสงค์
ของเขาไปแล้ว ชายหนุ่มโขกหัวลงกับพืนด้วยท่าทีจริงจัง
"ขอเพียงคุณหนูเมตตา ช่วยข้าสะสางความแค้นนีให้
สําเร็จ ข้ายินดีจะติดตามท่านไปชัวชีวติ "
"ส่งคนไปจัดการสิงทีข้าสัง แล้วก็หาคนมีฝีมอื เอาไว้ ให้
เป็ นพวกทีชํานาญเส้นทางแถบจินหยางยิงดี"
"ได้ขอรับ"
"รายงานความเคลือนไหวของพวกนันให้ขา้ รูเ้ ป็ นระยะ
หลังจากนีเราจะรอเวลาชมงิวฉากใหญ่กนั "
"คุณหนูเรืองในสกุลป๋ าย คนในวังจะรูห้ รือไม่ว่าเกียวข้อง
กับท่าน" ปานเก๋อหัวไม่ใช่คนโง่ เขารูส้ กึ ได้ถงึ องครักษ์
เงาทีฮ่องเต้สง่ มาติดตามหลิวจ้าวเว่ย คนพวกนันมีวรยุทธ์
สูงส่งทังยังทํางานเป็ นระบบ ใครจะเลียงคนเช่นนีเอาไว้ได้
มากมายหากไม่ใช่ฮ่องเต้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 2

แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าหลิวจ้าวเว่ยเกียวข้องกับฮ่องเต้ได้
อย่างไร แต่ชายหนุ่มเลือกจะปิ ดปากพูดในสิงทีควรพูด
เท่านัน
"เรืองนันเจ้าไม่จาํ เป็ นต้องห่วง"
หากเรืองทีสกุลป๋ ายเป็ นฝีมอื นางลําพังหลิวจ้าวเว่ยอาจจะ
กังวล แต่มเี นียเถียนชิงเข้ามาพัวพันด้วยหญิงสาวกลับ
มันใจมากว่าฮ่องเต้อู่เหอตีจะไม่ทราบเรืองนี
นางกับเนียเถียนชิงพบกันไม่ใช่แค่ครังสองครัง แต่ฮอ่ งเต้
ไม่เคยรู้ นีเป็ นการพิสจู น์ฝีมอื เนียเถียนชิงแล้ว ไหนจะที
เขาเคยบอกว่าตนวางคนไว้รอบตัวฝ่ าบาทอีก เรืองสําคัญ
คราวนีเนียเถียนชิงยิงต้องจัดการอย่างเข้มงวดแน่
เมือนึกถึงชายผูน้ นั หลิวจ้าวเว่ยก็คล้ายนึกถึงบางอย่าง
ขึนได้ เสียงบางอย่างทีนางได้ยนิ ตอนทีออกจากจวน
สกุลป๋ าย
...เสียงพูดของชายชราผูห้ นึงทีชีแนะให้นางละวาง
ความแค้น
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 3

ในตําหนักบูรพาของซือฟั ง
เซียโหลว หรือยามนีคือสนมเซียโหลวของรัชทายาทฮูเจีย
เล่อ นางนอนอยูใ่ นอ้อมแขนกํายําของรัชทายาททีกําลัง
หลับสนิท เปลวไฟทีไหววูบเพราะแรงลมด้านนอกยังไม่
สันเท่าในดวงตากลมโตของนาง
หลังจากนางถวายตัวก็เป็ นทีโปรดปรานขององค์รชั
ทายาท ทําให้สตรีในตําหนักบูรพาต่างริษยานาง แต่ไม่ม ี
ใครกล้าลงมือเพราะกลัวจะรับความพิโรธขององค์ชายฮู
เจียเล่อไม่ไหว
หญิงสาวขยับตัวอย่างอึดอัดไม่นึกว่านันจะทําให้คนทีกอด
ตนอยูต่ นขึ
ื นมา
"เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ?"
"ขออภัยเพคะฝ่ าบาท หม่อมฉันนอนไม่หลับ ทําให้ฝ่า
บาททรงรําคาญแล้ว" เซียโหลวเอ่ยขออภัยเสียงหวาด
หยด
"รําคาญอะไรกัน มาเถอะนอนลงดีๆ" ฮูเจียเล่อดึงหัวนาง
มาหนุนบนแขนตน "เจ้าต้องดูแลสุขภาพให้ด ี ไม่แน่ว่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 4

ตอนนีในท้องน้อยๆ ของเจ้านีอาจจะมีอ๋องน้อยอยูแ่ ล้ว

ดังนันอย่าฝืนตัวเองเกินไป"
"ฝ่ าบาทอย่าตรัสเช่นนันสิเพคะ การมีลกู ไม่ใช่เรือง่ายๆ
หม่อมฉันไม่แน่ว่าจะมีวาสนาหรือไม่"
"เหตุใดจะไม่มวี าสนาเล่า ข้าขยันหว่านเมล็ดอยูท่ ุกคืนยัง
ไม่พอหรือ?" ฟั งคําหยอกเย้าของรัชทายาทแล้วเซียโหลว
ก็หน้าแดงซบลงกับอกเขาอย่างขวยเขิน
"ฝ่ าบาทละก็ ตรัสอะไรก็ไม่ร"ู้
"เอาล่ะๆ ไม่แกล้งเจ้าแล้วดังนันนอนดีๆ เสีย" เขาลูบหัว
นางอย่างอ่อนโยน
เซียโหลวปรับลมหายใจให้สมําเสมอแล้วหลับตาลง แต่
พอรูส้ กึ ว่าไท่จอหลั
ื บไปแล้วนางก็ลมื ตาขึนอีกครัง
นางเป็ นสายลับของสกุลเฉิน ทํางานรับใช้ตา้ ถง จะปล่อย
ให้ตวั เองท้องได้อย่างไร ทุกครังหลังจากไท่จอออกไปจาก
ื
ตําหนักนางจะต้องกินยาระงับการตังครรภ์ แต่ถงึ อย่างนัน
นางก็ไม่สบายใจนัก
นางควรจะรีบปิ ดฉากเรืองนีให้ได้โดยไว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 5

ตามแผนเดิมเฉินหรงปั วต้องการให้นางใช้ฮเู จียเล่อเป็ น

สะพานเพือหาโอกาสฆ่าฮ่องเต้ฮูเตีย แต่จนทุกวันนีนาง
ยังไม่เคยได้กา้ วออกจากตําหนักบูรพาแม้แต่กา้ วเดียว
ฮูเจียเล่อดูหลงไหลคลังไคล้นางจริง แต่กลับไม่ได้เอาอก
เอาใจนางถึงเพียงนัน แม้ว่านางจะลองหลังเชิงด้วยการ
พูดจาอ้อมค้อมเรืองชมดอกไม้ในวังหลวง เขาก็ทาํ เพียง
ฟั งผ่านหู อีกทังไม่ให้สนมนางใดมีสทิ ธิออกจากตําหนัก
ด้วย
นางหาทางติดต่อกับคนด้านนอกได้ยากขึนทุกวัน
"ฝ่ าบาทจะปิ ดด่านฝึกวิชาหรือเพคะ?" เซียโหลวถาม
อย่างแปลกใจขณะทีร่วมโต๊ะเสวยตอนเช้า
"ใช่ ช่วงนีของทุกปี ขา้ ต้องเก็บตัวสักระยะ"
"นีถือว่าเป็ นเรืองสําคัญมาก แต่จะไม่มอี นั ตรายใช่ไหมเพ
คะ"
"ไม่มอี ะไรหรอก พอถึงเวลานันเจ้าแค่อยูใ่ นตําหนักรอข้า
ให้ดกี พ็ อ"
"หม่อมฉันกังวลเกินไป ฝ่ าบาทต้องดูแลตัวเองให้ดนี ะเพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 6

คะ"
"แน่นอน เจ้าไม่ตอ้ งห่วง" ฮูเจียเล่อรับคําอย่างอ่อนโยน
เซียโหลวคีบเนือให้เขาอย่างเอาอกเอาใจ แต่ในใจนาง
พลันนึกไปถึงว่าตนควรส่งข่าวเรืองนีออกไปข้างนอก
นีถือเป็ นโอกาสดีทสุี ด ในฐานะผูฝ้ ึกยุทธ์นางย่อมรูด้ วี ่า
ช่วงเวลาของการปิ ดด่านฝึกวิชาเป็ นช่วงสําคัญแค่ไหน
หากเกิดข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็อาจทําให้ธาตุไฟเข้า
แทรก วิชาย้อนเข้าตัวทําคนตายได้ ดังนันคนฝึ กยุทธ์
ทังหลายจึงต้องเก็บตัวในทีปลอดภัยเพือระวังกําลังของ
ตน
นีเป็ นโอกาสทองนับตังแต่นางต้องเข้ามาอยูใ่ นตําหนัก
แห่งนี ต่อให้ฆา่ ฮ่องเต้ฮเู ตียไม่ได้ แต่หากทําลายวรยุทย์
ของฮูเจียเล่อได้กอ็ าจจะเป็ นทางเลือกทีดี
แต่เซียโหลวไม่มสี ทิ ธิตัดสินใจได้เอง ดังนันเมือคล้อย
หลังฮูเจียเล่อนางจึงตังใจส่งข่าวให้เฉินหรงปั วทีรออยูด่ า้ น
นอกตําหนัก...
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 7

แม้เสนาบดีจะก่อเรืองน่าอับอายฉาวโฉ่ไปทังเมือง แต่ราช
สํานักก็ยงั คงเปิ ดว่าราชการต่อไป ขุนนางหลายคนลงจาก
รถม้าแล้วเดินผ่านกลุม่ ของเจินไห่กงั ทีนังขอรับโทษอยู่
หน้าประตูกอ็ ดเดินเลียงไม่ได้ แม้แต่คนทีเคยมี
ความสัมพันธ์อนั ดีกนั มาก่อน ยามนีกลับเว้นทางเดินให้
ไกลออกไป
เจินไห่กงั และบุตรชายทีนังมาข้ามวันจนแทบหมด
เรียวแรงเงยหน้ามองขุนนางทีมาประชุมเช้าด้วยสายตา
ไม่พอใจ ก่อนหน้าเพียงแค่เจินไห่กงั ลงจากรถม้า พวกขุน
นางจากสํานักฮันหลินมีแต่จะค้อมหลังแย่งกันเข้าประคอง
เขาเดิน มาเวลานีเขาคุกเข่าอยูต่ รงหน้า แต่พวกมันกลับ
ชายตามองอย่างรังเกียจ
แม้ฝ่าบาทจะเพิงมีราชโองการพระราชทานสมรสให้หลิว
จ้าวอวี แต่เจินไห่กงั รูต้ วั ว่าราชโองการนันไม่ได้เป็ นผลดี
ต่อเขา กลับกันกลับเป็ นการบีบให้หลิวเฉียนตีตวั ออกห่าง
ซึงเขาคาดเดาไม่ผดิ เมือได้ยนิ ว่าหลิวเฉียนประกาศตัด
ขาดสกุลเจิน เจินไห่กงั แทบจะวิงไปอาละวาดทีจวนสกุล
หลิวสักรอบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 8

เจ้าหมาป่ าตาขาวเลียงไม่เชืองนัน... หลายปี มานีหากไม่ม ี

เขาช่วยเหลือจะอยูอ่ ย่างมันคงเช่นนีได้อย่างไร
เจินไห่กงั ก้มหัวตํา รูส้ กึ อับอายจนกลายเป็ นโกรธ เขาไม่
อยากมองหน้าใครอีกจึงจ้องมองแต่พนสกปรกเท่
ื านัน แต่
ไม่นึกว่าจะได้เห็นเท้าคนผูห้ นึงก้าวเข้ามาในครรลอง
สายตา
"ท่านเสนาบดีดเู หมือนว่าฝ่ าบาทจะมีรบั สังไม่ให้ทา่ นเข้า
เฝ้ า เหตุใดถึงยังอยูท่ นีี อีกเล่า"
เจินไห่กงั เงยหน้าขึนมาสองชายหนุ่มในชุดขุนนาง แล้ว
เอ่ยเรียกชือเขาลอดไรฟั น "เนียเถียนชิง"
"ใต้เท้าเนีย ดูเหมือนนีจะไม่เรืองของเจ้า" เจินจิงยินทีนัง
อยูด่ า้ นหลังบิดารีบตัดบท
"งันรึ ข้าเพียงเห็นว่าท่านเสนาบดีอายุมากแล้ว มาทรมาน
ตัวเองอยูห่ น้าประตูวงั เช่นนี คนจะเข้าใจผิดเอาได้ว่าเขา
คิดใช้ชวี ติ ตัวเองกดดันฝ่ าบาท"
"ใต้เท้าเนียอย่าให้มนั มากเกินไป สกุลเจินมีเรืองผิดพลาด
จริงแต่ทงหมดล้
ั วนเป็ นความผิดส่วนตัว บิดาข้ารับใช้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 5 9

บ้านเมืองมาชัวชีวติ ไม่เคยก่อเรืองให้ราษฎรเดือดร้อน แม้

วันนีมีความผิดแต่กย็ งั ไม่ถงึ ทีจะให้ขนุ นางรุน่ หลังอย่าง
เจ้ามาพูดจาโอหังใส่"
"ใต้เท้าเจินผูน้ ีกตัญ จู ริงๆ บิดากับภรรยาแต่งของเจ้ามี
สัมพันธ์กนั เจ้ากลับไม่โกรธเคืองทังยังคอยปกป้ องบิดาไม่
ห่าง หรือทีจริงเจ้าทราบเรืองพวกเขาอยูแ่ ล้วถึงไม่ได้รอ้ น
ใจเมือเรืองนีถูกเปิ ดเผย"
"เนียเถียนชิง!" เจินไห่กงั คําราม
"หากขุนนางทังใต้หล้าทําตัวอย่างทีเจ้าพูด ละเลย
ศีลธรรม เห็นดีว่าเป็ นผูอ้ าวุโสก็อนุ โลมให้เขาทําชัว แม้จะ
เลอะเลือนก็ไม่ตกั เตือน แผ่นดินนีคงโกลาหลแล้ว"
"เจ้า!"
"ท่านเสนาบดีทจริ ี งวันนีข้ามาพูดกับท่านด้วยเหตุใดท่าน
รูอ้ ยูแ่ ก่ใจมิใช่หรือ?" คิดว่าเขาจะละเว้นคนทีกล้าจัดฉาก
เขาอย่างนันหรือ
เจินไห่กงั ขบฟั นแน่น พานนึกว่าจริงๆ คนทีควรคุกเข่าอยู่
ทีนีควรเป็ นเนียเถียนชิงไม่ใช่ตน แต่พอคิดถึงตรงนีลม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 0

หายใจของเขาก็สะดุด
ทีเขาต้องกลายเป็ นเช่นนีมิใช่เพราะคนสารเลวนีหรอก
หรือ
"สิงใดทีตนไม่ตอ้ งการอย่าเอาไปมอบให้ผอู้ นื ...พวกเจ้า
ควรกลับไปปิ ดจวนสํานึกผิดซะ ไม่ใช่มานังเกะกะหน้า
ประตูวงั "
"เนียเถียนชิงระวังตัวไว้ให้ดี สกุลเจินของข้าหาใช่ไร้เขียว
เล็บ" เจินจิงยินขูเ่ สียงตํา
"ใต้เท้าเจินนีแปลกจริงๆ ภรรยากับพ่อเจ้าคบชูก้ นั เจ้า
กลับไม่โกรธเคืองคิดแค้นพวกเขาแต่กลับมาพาลเอากับ
ข้า ประหลาดคนยิงนัก" ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังก่อนจะ
ลดเสียงลงจ้องหน้าเจินจิงยิน "หากมีเขียวเล็บจริงๆ ยัง
จะต้องมาคุกเข่าอยูท่ นีี หรือ?"
"คุณชายเนียใกล้ถงึ เวลาประชุมแล้ว" สหายขุนนางผูห้ นึง
เดินมาเตือนเขา
"เช่นนันก็ไปกันเถอะ" เนียเถียนชิงพูดอย่างสุภาพแล้ว
เดินจากไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 1

ขุนนางทีเห็นเหตุการณ์นมีี คนแปลกใจอยูไ่ ม่น้อย

"ใต้เท้าเนียผูน้ เห็
ี นปกติเห็นเป็ นคนสุภาพ ไม่ถอื ตัว ทังยัง
มีมารยาทอย่างยิง ข้าไม่เคยเห็นเขาพูดว่าร้ายใคร เหตุใด
จึงมาหาเรืองสกุลเจินได้เล่า?"
"เจ้านีไม่รอู้ ะไรซะแล้ว จําเรืองแม่นําลัวหยางทีมีคนสกุล
เจินถูกลงโทษได้หรือไม่?"
"จําได้ เรืองนันท่านเสนาบดีถูกฝ่ าบาทตําหนิไม่น้อย"
"นันแหละ ไม่รขู้ า่ วลือมาจากไหนบอกว่าคนทีริเริมเรือง
นันจริงๆ คือใต้เท้าเนียผูน้ ี หลังจากนันคนสกุลเจินก็คอย
หาเรืองเขาตลอด วันนีสกุลเจินตกตํา ใต้เท้าเนียจะ
เหยียบซําก็ไม่แปลก"
"ทีแท้มเี รืองเช่นนีอยู"่
"เจ้าต้องเรียนรูอ้ กี โข ความสัมพันธ์ของพวกขุนนางนัน
ยุง่ ยากซับซ้อนยิงนัก"
*
หลิวช่างอิงกันอนุ เสวียนกําลังตกอยูใ่ นความสับสน วานนี
พวกนางยังปรึกษากันว่าควรตีตวั ออกห่างเจินฮุย่ เหมย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 2

เพราะไม่แน่ว่านางอาจจะสินอํานาจในตระกูลหลิวแล้ว
แต่วนั นีคนทีร่วงตกจากสวรรค์กลับพุง่ ขึนฟ้ าเสียอย่างนัน
อนุเสวียนสีหน้าไม่สดู้ ี นางเหล่มองหลิวช่างเข่อทีกินอย่าง
มูมมามไม่หยุดปากอยูท่ มุี มห้องแล้วหันมาพูดกับบุตรี
"คราวหลิวจ้าวเว่ยจะแต่งเข้าตําหนักอ๋อง นางถึงขันเอ่ย
ปากชวนเจ้าแต่งคู่ นีหลิวจ้าวอวีได้พดู อะไรกับเจ้า
หรือไม่?"
หลิวช่างอิงตกใจ "ท่านแม่! จ้าวอวีจะมาพูดอะไรแบบนัน
กับข้าได้อย่างไร?"
"เหตุใดจะไม่ได้ ปกติเราก็ลว้ นเข้ากับฝ่ ายนาง เรืองหลิว
จิงเทียนคราวก่อน มิใช่พวกนางคิดอยากให้เราช่วยใส่ไฟ
หลิวหานรึ วันนีจากเป็ ดจะกลายเป็ นหงส์แล้ว เราก็ควรจะ
ได้ประโยชน์บา้ ง" อนุ เสวียนกล่าวอย่างหมายมาด
"หลิวจ้าวอวีไม่ใช่คนใจกว้าง นางไม่มที างยอมให้ลกู แต่งคู่
หรอกเจ้าค่ะ" การแต่งคู่แม้ฝ่ายหนึงจะเป็ นเพียงอนุ แต่ก ็
ถือเป็ นอนุผสู้ งู ศักดิ มีสนิ เดิมติดตัว นับว่ามีหน้ามีตา แต่
คนอย่างหลิวจ้าวอวีจะยอมให้สามีรบี รับอนุตอนตนเพิง
เข้าจวนได้อย่างไร ดีไม่ดแี ม้แต่ตําแหน่งทงฟางก็คงไม่ให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 3

นัง ได้เป็ นแค่หญิงรับใช้อุ่นเตียงล้างเท้าเท่านันกระมัง

"เช่นนันก็ไม่ตอ้ งแต่ง เพียงแต่เจ้าเข้าไปรับใช้ใกล้ชดิ
คลุกคลีอยูใ่ นตําหนักอ๋องเสียหน่อย วันหน้าหากแต่งออก
คนจะพูดได้วา่ เจ้ามีเส้นสายตําหนักอ๋องหนุนหลัง จะได้ไม่
มีบา้ นไหนกล้ารังแกเจ้า"
"ท่านแม่จะให้ขา้ ตามไปรับใช้หลิวจ้าวอวีหรือเจ้าคะ?"
"จําได้วา่ สาวใช้ขนหนึ
ั งของนางตายไปคนเมือปี กอ่ น จน
ตอนนีก็ไม่ได้คดั คนใหม่มาแทน เจ้าถือโอกาสทีนาง
แต่งงานใหม่ไม่ชนิ การงานในตําหนักอ๋องตามไปรับใช้อยู่
เป็ นเพือนนางสักพัก... อย่าคิดว่าตนลดตัวเลยนะ เจ้าเกิด
มามีกรรมต้องมาเป็ นลูกอนุอย่างข้า หากว่าเจ้าเป็ นลูกฮู
หยินเอกอย่างใครเขา มารดาคงไม่ตอ้ งให้เจ้าต้อง
ลําบาก"
"ท่านแม่ไม่ตอ้ งห่วง เหตุผลพวกนันข้าเข้าใจดี แต่เจินซือ
กับหลิวจ้าวอวีจะยินดีให้ขา้ ติดตามไปหรือเจ้าคะ?"
"เรืองนันไม่ตอ้ งห่วง ยามนีดูทา่ นายท่านใหญ่กไ็ ม่ได้ไว้
หน้าเจินฮุย่ เหมยนัก ไม่เช่นนันคงไม่ประกาศตัดขาด
พ่อตาตังแต่เนินๆ เช่นนี ยามนีพวกนางมีโชคก็จริง แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 4

กลับไร้สมัครพรรคพวก มีเจ้าไปช่วยหนุ นหลังหลิวจ้าวอวี

พวกนางควรต้องมาขอบคุณเจ้าเสียด้วยซํา" อนุเสวียนคิด
คํานวณดูแล้วเห็นว่าวิธนี ีใช้ได้ "ทางเจินฮุย่ เหมยข้าจะไป
คุยเอง หากนางไม่ยอม เรืองโสมมทีนางเคยทําไว้ใช่วา่ จะ
ปิ ดมิด"
"ท่านแม่ แล้วทางฝั งหลิวจ้าวเว่ยเล่า? เราเคยปฎิเสธหลิว
จ้าวเว่ย แต่ตอนนีกลับจะให้ขา้ ตามหลิวจ้าวอวีเข้าจวน
อ๋อง นางจะผูกใจเจ็บหรือไม่?"
"ผูกไม่ผกู แล้วจะทําอันใดได้ นางเป็ นเพียงสตรีทเพิ
ี งถูก
ถอนหมัน ควรจะอยูอ่ ย่างสงบเสงียมเจียมตัว จะกล้ามา
เสนอหน้าหาเรืองเรอะ"
"แต่ขา้ ดูแล้ว พีใหญ่คนนีมิใช่ตะเกียงไร้นํามัน"
"ต่อให้นางคิดจะลงมือจริงเป้ าหมายก็ไม่ใช่ปลาซิวปลา
สร้อยแบบเราสองแม่ลกู หรอก เจ้าอย่าห่วงไปเลย
เพียงแต่เตรียมตัวให้ด ี ช่วงนีเจ้าควรคุยกับหลิวจ้าวอวีให้
มากหน่อย ทําให้นางยอมรับในตัวเจ้า เรืองตามเข้า
ตําหนักจะได้งา่ ยขึน"
"ข้าทราบแล้ว" หลิวช่างอิงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 5

"ช่วงนีเจ้าเห็นนังเหยาเหยาบ้างหรือไม่ ตังแต่อยูแ่ ยก
เรือนข้าก็แทบไม่เห็นหน้ามัน" อนุ เสงียนถามถึงลูกเลียง
ของตน
"ได้ยนิ ว่าวันๆ เอาแต่หมกตัวอยูใ่ นเรือน คนขีขลาดอย่าง
นันแม้แต่จะออกมาเดินเล่นยังไม่กล้า ท่านแม่อย่าสนใจ
เลย"
"จะไม่สนใจไม่ได้ นังนันก็ถงึ วัยควรออกเรือนได้แล้ว ข้า
ต้องเริมหาคนทีเหมาะสมให้มนั ไม่เช่นนันจะโดนคนหาว่า
รังแกกันได้" อนุ เสวียนพรําบ่น แต่หลิวช่างอิงส่ายหน้า
มารดาพูดเช่นนีคล้ายใส่ใจ แต่ความจริงแล้วนางรูว้ ่าหลิว
เหยาเหยาไม่มที างได้คู่ดๆี แน่
*
หลิวจ้าวเว่ยเก็บตัวเงียบอยูใ่ นเรือนจิวฮวา แม้หลิวจ้าวอวี
อยากจะหาเรืองสักแค่ไหนแต่เพราะถูกมารดาสังห้าม
เด็ดขาดจึงยอมอดทน เจินฮุ่ยเหมยกําลังวิงวุน่ เตรียมสิน
เจ้าสาวให้หลิวจ้าวอวี หวังจะให้บุตรีแต่งออกอย่างมีหน้า
มีตาและไม่ถูกใครดูถูก
ยามนีบ้านเดิมของนางฐานะคลอนแคลน ไม่แน่จะพึงสิง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 6

ใดได้ ดังนันสิงทีจะทําให้หลิวจ้าวอวีสามารถรักษาศักดิศรี
เอาไว้ได้ดที สุี ดก็คอื จํานวนสินเดิมนีเอง
เจินฮุ่ยเหมยรูส้ กึ ขมขืนใจไม่น้อย หลิวเฉียนเมือเห็นว่า
บิดาของนางตกตําเขาก็แทบจะไม่ยอมมองหน้านาง นาง
เองก็ไม่กล้าไปปรึกษาอันใดให้ฝ่ายนันรําคาญใจ จึงได้แต่
ช่วยเหลือตัวเอง นําสินเดิมของตนและข้าวของทีเก็บ
สะสมไว้ตลอดหลายปี มานีออกมาขายเพือเปลียนเป็ นเงิน
และทรัพย์สนิ ใหม่ๆ แทน
*
"พวกสกุลเจินยังอยูท่ หน้
ี าวังหรือ?"
"ทูลฝ่ าบาท ยังอยูพ่ ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงค้อมกายลงทูลตอบ
นายเหนือหัว
"รูร้ ยึ งั ว่าเป็ นฝี มอื ใคร?" ฮ่องเต้อู่เหอตีไม่ใช่คนโง่ เสนาบดี
ผูใ้ หญ่ถูกเล่นงานท่ามกลางสายตาคนครึงเมือง นีไม่ใช่
เพราะเขาผิดพลาดแต่ตอ้ งมีคนจงใจเล่นงานสกุลเจินแน่
"กระหม่อมฝีมอื ตําต้อย ไม่อาจพบหลักฐานทีแน่ ชดั ...
เพียงแต่พอคาดเดาได้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 7

"คาดเดาได้งนรึ
ั เช่นนันลองพูดมาให้เราฟั ง"
"ตามจริงคืนนีสกุลเจินคล้ายจะมุง่ เล่นงานใต้เท้าเนียพ่ะย่ะ
ค่ะ"
"เนียเถียนชิง?" ฮ่องเต้เลิกขนงสูงอย่างแปลกใจ
"พ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่รเู้ ป็ นมาอย่างไร จากจะเล่นงานผูอ้ นกลั
ื บ
ถูกเล่นงานเสียเอง"
"พวกสกุลเจินคิดจะจัดฉากเนียเถียนชิงงันหรือ... ผูห้ ญิง
เป็ นใคร?"
ซุนกงกงก้มหน้าตําลงอีก "คาดว่าเป็ นสาวใช้ในจวน
สกุลป๋ ายพ่ะย่ะค่ะ"
"สาวใช้? หากแค่สาวใช้เนียเถียนชิงจะต้องโทษหนักหนา
อะไร คนสกุลเจินจะลงมือเล่นงานทังทีคงไม่ใช้ผหู้ ญิงไม่ม ี
หัวนอนปลายเท้าแน่ "
"กระหม่อมได้ยนิ ว่าพวกเขาคิดจะใส่ความว่าใต้เท้าเนีย
ฆ่าคนตายพ่ะย่ะค่ะ" ถ้าเป็ นการฆ่าคนแล้วมีคนเห็น
มากมาย ต่อให้อกี ฝ่ ายเป็ นบ่าวไพร่ชนตํ
ั าเนียเถียนชิงก็
ต้องถูกสอบสวน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 8

"โหดเหียมกันดีจริงๆ" ฮ่องเต้อู่เหอตียิมหยัน "เนียเถีย

นชิงผูน้ ีดูแล้วมีนิสยั ใจคอละมุนละม่อม แต่พอคิดจะเล่น
งานคนก็เล่นควํากระดานในหมากเดียว แทบไม่เหลือทาง
ให้พวกสกุลเจินถอย"
"ฝ่ าบาทคิดจะทําเช่นไรต่อพ่ะย่ะค่ะ"
"เจ้าว่าเราควรจะทําเช่นไร?"
"ตามจริงเรืองนีถือเป็ นความผิดส่วนตัว มิใช่ความผิด
อาญา เพียงแต่ในฐานะเสนาบดีผใู้ หญ่..."
"เจินไห่กงั ไม่มหี น้าอยูใ่ นราชสํานักอีกแล้ว แม้แต่ในเมือง
หลวงเขาก็อยูไ่ ม่ได้ ต่อให้เราอภัยโทษให้เขาก็ไม่มที าง
หน้าด้านอยูแ่ น่"
"เพราะเหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?"
"เพราะเขายังคิดจะเปิ ดทางให้ลกู อย่างไรเล่า หากเขายัง
อยู่ ลูกหลานของเขาจะไม่มวี นั ล้างชือได้ วันหน้าคิดจะ
เลือนตําแหน่งคงไม่งา่ ยนัก"
"เช่นนี..."
"เจ้าให้คนออกไปพูดกับเขาอย่างลับๆ ให้เขากลับไปปิ ด
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 6 9

ประตูจวนสํานักผิดเสีย แล้วเราจะอนุมตั ฎิ กี าขอลาออก

ของเขาทีหลัง ตอนนีอย่ามาให้เราเห็นหน้า"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" ซุนกงกงถอยหลังออกไปสังการ
ขันทีดา้ นนอก
ฮ่องเต้อู่เหอตีอยูต่ ามลําพังในห้องทรงพระอักษร เขาคลี
จดหมายทีถูกส่งมาพร้อมดอกบัว ในนันมีบทกวีเก่าแก่
ท่อนหนึงใจความหมายถึงความคิดคํานึงของสตรีทห่ี าง
จากชายผูเ้ ป็ นทีรัก
ฮ่องเต้อู่เหอตีมีสพี ระพักตร์ดขี นึ ทรงดึงลินชักหยิบปิ นที
หลิวจ้าวเว่ยเคยทําตกไว้เมือตอนพบกันครังแรกขึนมา
ตอนทีนางเข้าวังคราวก่อนเขาคิดจะคืนให้กล็ มื เสียสนิท
แต่กด็ แี ล้วทีไม่คนื เพราะเวลาคิดถึงแม้ไม่พบคนก็ยงั เห็น
ของ
ฮ่องเต้อู่เหอจีปรารถนาในตัวนางอย่างยิง ในใจของเขาไม่
เคยรูส้ กึ กับสตรีใดมากมายถึงขนาดนี อยูม่ าจนแม้แต่ลกู
ชายก็แต่งงานแล้ว เขากลับเพิงรูจ้ กั เสน่หาลําลึก ไม่พบ
หน้าหนึงวันในใจก็รา้ วทรมานเหมือนเป็ นปี
นึกถึงเรืองฉาวโฉ่ของสกุลเจินแล้วฮูเ่ ต้อู่เหอตีก็พลันพระ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 0

พักตร์ครึมลง เรืองผิดศีลธรรมระหว่างพ่อสามีกบั ลูกสะใภ้

ดูจะเหมาะเจาะมาขัดขวางทางของเขากับหลิวจ้าวเว่ยดัง
ถูกจับวาง
ดวงเนตรสว่างวาบ วูบหนึงคิดว่าเนียเถียนชิงจงใจหรือไม่
แต่พอคิดอีกทีกส็ า่ ยพระพักตร์ เนียเถียนชิงเป็ นแค่บุรุษ
ตัวคนเดียว ต่อให้มคี วามสามารถมากแค่ไหนก็ไม่มที าง
มือยืดยาวมาสืบรูข้ า่ วในวังได้ กลับกันถ้าเขารู้ เขายิงจะ
ไม่ใช้แผนนีเพือทําลายสกุลเจิน เพราะนันหมายถึงความ
ขุน่ เคืองของฮ่องเต้
บุรุษทีคงรูปโฉมเป็ นหนึงในใต้หล้าทอดพระเนตรปิ นปั ก
ในมือแล้วถอนปั สสาสะ มารดาของนางฝั นใฝ่ อยากเห็น
นางแต่งออกอย่างสง่างาม หากเขารันจะรับนางเข้าวัง
ยามนี หลิวจ้าวเว่ยคงโดนคนทังเมืองครหา ไม่แน่นางจะ
กลายเป็ นปี ศาจยัวยวนจักรพรรดิไปได้ เรืองนีมีแต่ตอ้ ง
อดทนรอต่อไปอีก
รอต่อไป
ไม่แน่ว่าจะสมหวังวันใด...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 1

แสนชัง
# 48. สตรีวิปริต

ในช่วงบ่ายหลิวหว่านอีฝึกดีดฉินอยูท่ ศาลาในสวน
ี ช่วงนี
มีเรืองราวเกิดขึนมากมาย จิตใจนางไม่สงบ แต่เดิมนาง
เป็ นคนทีมีฝีมอื มากกว่าพีน้องทุกคน พอถูกทําลายรูป
โฉมจึงละเลยการฝึ กไปพักใหญ่ มารดาได้เตือนให้นาง
ควรหันมากสนใจตัวเองให้มาก
เป็ นปกติทพวกลู
ี กอนุจะต้องลับฝี มอื เพือแย่งชิงความโดด
เด่น ดังนันการฝึกปรือศาสตร์ศลิ ป์ ต่างๆ จึงไม่อาจ
บกพร่อง หญิงสาวนังดีดฉินอยูใ่ นท่ามกลางสวนดอกไม้
บรรยากาศเกือบจะร่มรืนคละเคล้าด้วยเสียงดนตรีกงั วาน
หากไม่ใช่ถูกหลิวจ้าวอวีทําลาย
นับตังแต่หลิวจ้าวอวีได้รบั พระราชทานสมรส นางก็ชคู อ
ไปทัว แม้บา้ นเดิมของมารดาไม่อาจเป็ นทีพึงได้อกี ต่อไป
แต่หลิวจ้าวอวียังมองว่าตัวเองมีอนั อ๋องเป็ นไม้ใหญ่ของ
ตน ดังนันช่วงทีผ่านมาจึงชักชวนพวกสหายสนิทกับพวก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 2

ทีชอบประจบสอพลอเข้ามาเล่นเป็ นเพือน อวดของหมันที

กรมพิธกี ารเพิงส่งมาบ้าง อวดสินเจ้าสาวบ้าง ไปจนถึงชุด
เจ้าสาว
นางหัวร่อต่อกระซิก ราวกับไปทีไหนก็อยากประกาศว่า
ตนกําลังจะเป็ นหวางเฟย พวกเพือนทีอยากประจบ
สอพลอพวกนันก็คอยพูดจายกนางให้สงู ขึนจนแทบเท้า
ไม่แตะพืน สตรีในจวนหลิวมีใครบ้างเห็นแล้วไม่ขดั ตา
หลิวฟางเหยานังอยูก่ บั หลิวหว่านอี นางฟั งพีสาวดีดฉิน
เงียบๆ กระทังพวกของหลิวจ้าวอวีเข้ามาในสวน พวก
นางพูดกันเสียงดัง เดินล้อมหลิวจ้าวอวีราวกับดาวล้อม
เดือน
เสียงดนตรีของหลิวหว่านอีสะดุด นางมองพวกหลิวจ้า
วอวีแล้วก้มลงซ่อนรอยยิมหยัน มันใจได้เลยว่าสหาย
เหล่านีวันก่อนคงโดนพวกผูอ้ าวุโสในจวนห้ามคบค้า
สมาคมกับหลิวจ้าวอวีเพราะเรืองสกุลเจินแน่ แต่พอนาง
ได้รบั พระราชทานสมรสก็ตอ้ งรีบเปลียนคําพูด ส่ง
ลูกหลานมาเชือมสัมพันธ์ทาํ ตัวสนิทสนมกับว่าทีเชือพระ
วงศ์คนใหม่ น่าสมเพชยิงนัก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 3

หลิวฟางเหยาเห็นคนพวกนันเข้ามาใกล้กร็ บี ขยับเข้าใกล้
พีสาวอย่างเกรงๆ เสียงหลิวจ้าวอวีหัวเราะดังเสียดหู นาง
กล่าวราวกับตกใจ "น้องห้าน้องแปดไม่นึกว่าพวกเจ้าอยู่
ทีนี"
"พีรองดูอารมณ์ดนี ะเจ้าคะ" หลิวหว่านอีเก็บสีหน้า
รังเกียจแล้วเอ่ยทักทาย
หลิวจ้าวอวียกยิมนางหันไปหาสหายของตนแล้วแนะนํา
"บางคนอาจไม่รจู้ กั นีน้องห้าของข้าหลิวหว่านอีกับน้อง
แปดหลิวฟางเหยา"
สตรีพวกนันมองสองพีน้องอย่างสํารวจก่อนจะถาม "พวก
นางเป็ นบุตรีอนุหรือ?"
"ใช่ พวกนางเป็ นบุตรีอนุ ไป๋ " พอได้ยนิ ว่าสองพีน้องเป็ น
ลูกอนุสหี น้าคุณหนูเหล่านันก็หมดความสนใจ หลิวหว่าน
อีเห็นท่าทางดูถูกของคนพวกนีแล้วก็ลอบกําหมัด
"น้องสาวของเจ้าดูทา่ จะเล่นฉินเก่งน่าดู เมือครูข่ า้ ได้ยนิ
แว่วๆ ฝีมอื ใช้ได้ทเี ดียว" สตรีผหู้ นึงในกลุม่ เอ่ยขึน
"ถูกแล้วน้องห้าของข้าผูน้ ีมีฝีมอื ทังดนตรี ร่ายรํา วาด

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 4

ภาพ หรือแม้แต่เขียนอักษร เรียกได้วา่ มีความสามารถ

รอบด้านก็วา่ ได้" หลิวจ้าวอวีจีบปากจีบคอแกล้งชืนชม
"ในเมือพวกเจ้ามาเยียมข้าทังที วันนีให้น้องสาวคนเก่ง
ของข้าแสดงฉินให้พวกเราดูตอนชิมชาเป็ นอย่างไร"
"ใครจะกล้าใช้คุณหนูสกุลหลิวมาเล่นดนตรีให้ฟังกัน" มี
คนแย้งขึน แต่ฟังนําเสียงก็รวู้ ่าไม่จริงใจแม้แต่น้อย
"ทําไมจะใช้ไม่ได้ นางเป็ นแค่บุตรีอนุเท่านัน" สตรีอกี คนที
เจ้ายศเจ้าอย่างเอ่ยปาก
"เจ้าจะพูดแบบนันก็ไม่ถูก ถึงเป็ นบุตรีอนุกน็ บั ว่าเป็ น
คุณหนูของจวน"
"คุณหนูกค็ ุณหนูส ิ อีกไม่กวัี นจ้าวอวีก็จะกลายเป็ นพระ
ชายาอันอ๋อง นางในฐานะน้องสาวจะช่วยเล่นดนตรี
รับแขกของพีสาวนับเป็ นอะไร"
หลิวหว่านอีกําหมัดจนนิวซีด นึกชิงชังสตรีเหล่านี
เหลือเกิน เพือเอาใจหลิวจ้าวอวีแล้วแต่ละคนออกปาก
ถากถางฐานะนางคนละคําสองคําไม่พอ ยังจะให้นางเล่น
ดนตรีให้ชมยามจิบชา เห็นนางเป็ นนักดนตรีทเลีี ยงไว้ใน
จวนหรืออย่างไร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 5

"อีกไม่กวัี นจ้าวอวีก็ตอ้ งแต่งเข้าตําหนักอ๋องแล้ว น้องสาว

ย่อมต้องแสดงนําใจ ไม่ปฎิเสธอยูแ่ ล้วล่ะ ใช่ไหม?"
หลิวหว่านอีสูดหายใจลึก ยามนีหลิวจ้าวอวีกําลังจะได้เป็ น
พระชายา ใช้อํานาจคับจวนก็ไม่มใี ครกล้าขัด ตัวนางเองก็
ทําได้เพียงอดทนเท่านัน
"เพียงเล่นฉินเท่านันไม่นบั ว่าเป็ นเรืองใหญ่ พวกพีสาวไม่
ต้องเกรงใจ"
"เห็นหรือไม่เล่า นางว่าง่ายจะตายไป"
"เช่นนันไปนังทีริมสระกันเถอะ ข้าให้บา่ วเตรียมชารอ
พวกเจ้าอยูแ่ ล้ว" หลิวจ้าวอวียิมกว้างขณะทีเอ่ย พวก
สหายนางก็เห็นด้วยจึงยกกลุม่ ไป แต่หลิวจ้าวอวีเลือกเดิน
รังท้ายก่อนจะหันมาหาสองพีน้องในศาลา
"รีบๆ ตามมาล่ะ ถ้าเล่นได้ถูกใจบางทีสหายของข้าอาจจะ
ตกรางวัลให้เจ้า" นางเอ่ยอย่างดูแคลนแล้วตามคนอืนไป
หลิวหว่านอีกอดฉินเอาไว้แน่น นางเกลียดหลิวจ้าวอวีจน
แน่นไปทังอก อยากจะกรีดหน้านังสารเลวนันให้สมกับที
เหยียดหยามนางครังแล้วครังเล่า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 6

"พีสาว" หลิวฟางเหยาเห็นหลิวหว่านอีทําหน้าน่ากลัวก็
สกิดเรียก
"หุบปากไปเลย! รีบกลับไปหาท่านแม่ซะ" ทุกวันนีหลิวจ้า
วอวีราวกับลืมเรืองบ้านมารดานางไปแล้ว ทําตัวเย่อหยิง
จองหองคับจวน ไม่ว่าใครก็ตอ้ งยอมลงให้นาง แม้แต่ทา่ น
ย่าก็ยงั อดทนกับนางเพราะเห็นว่านางใกล้จะได้แต่ง
ออกไปเป็ นเชือพระวงศ์
ต่อให้หลิวจ้าวอวีรังแกตนแค่ไหน ก็ไม่มใี ครช่วยนางได้อยู่
ดี หลิวหว่านอีแค้นใจนักแต่กย็ งั กอดฉินตัวโปรดเดินไป
สมทบกับพวกหลิวจ้าวอวี แต่ไม่นึกว่าแค่เดินไปใกล้กถ็ ูก
คนขัดขาจนล้มหัวคะมํา
สตรีเหล่านันหัวเราะนางราวกับเป็ นตัวตลก มือ เข่า แขน
ล้วนเปื อนไปด้วยดินกับหญ้า แต่หลิวจ้าวอวีไม่ปล่อยให้
นางกลับไปเปลียนชุด แต่ให้นงบรรเลงเพลงทั
ั งแบบนัน
หลิวหว่านอีตาแดงเรือ นางดีดฉินไปพร้อมกับความแค้น
ทีสุมอก คนพวกนีจงใจข่มเหงกันชัดๆ แต่ละคนดูสหี น้า
หลิวจ้าวอวีแล้วเหยียดหยามนางเพือเอาใจสหาย
หลิวหว่านอีถูกบังคับให้ดดี ฉินกระทังนิวทังสิบแดงเถือก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 7

คนพวกนันถึงยอมปล่อยให้นางกลับเรือน หญิงสาวกอด
ฉินกลับจวนทังนําตา ความชิงชังล้นหลามในอก
นางจะปล่อยให้คนอย่างหลิวจ้าวอวีได้ดไี ด้อย่างไร สิง
ทีนังสารเลวนันทํากับนางยังไม่ได้ชดใช้ให้สาสมกลับจะ
ได้ไปเสพสุขในตําหนักอ๋องงันรึ
ไม่มที าง!
หลิวหว่านอีขบกรามแน่น นางนึกถึงหลานไฉ่ซนที ิ เคย
ร่วมมือกันเล่นงานหลิวจ้าวอวีก็คดิ ว่าต้องขอแรงอีกฝ่ าย
มาช่วย เรืองนีหลานไฉ่ซนต้
ิ องยินดีแน่ ดังนันนางจึงเขียน
จดหมายให้บ่าวแอบเอาออกจากจวนไป...
*
ภายในจวนเกิดอะไรขึนบ้างล้วนไม่เกียวกับเรือนจิวฮวา
หลิวจ้าวเว่ยสังให้คนปิ ดเรือนไม่รบั แขก หลิวจ้าวอวีที
อยากหาเรืองนางแทบตายก็ไม่มสี ทิ ธิมาเหยียบ ดังนันแต่
ละวันของโฉมสะคราญล้วนผ่านไปอย่างเงียบๆ
ในวันนีหลิวจ้าวเว่ยให้บ่าวไปเชิญช่างตัดผ้ามา เพราะเห็น
ว่าในจวนกําลังจะมีงานมงคลนางควรจะสวมเสือผ้าใหม่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 8

ดังนันเลยเลือกผ้าสองสามพับให้ชา่ งตัดเย็บ ทังยังสังตัด

ผ้าให้สาวใช้คนสนิทของตนใหม่อกี คนละชุดด้วย
ขณะทีหญิงสาวเอนหลังให้อาหนิงนวดอยูบ่ นเตียง อาเจิน
ก็รบี เข้ามารายงานท่าทางตืนเต้น
"คุณหนูเจ้าขา บ่าวมีขา่ วอนุเสวียนกับเจินซือมาเจ้าค่ะ"
"พวกนางทําไมรึ?"
"ได้ยนิ ว่าพวกนางทะเลาะกันยกใหญ่ทเี ดียว"
หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิวอย่างแปลกใจ "เพราะอะไรกัน ปกติ
เห็นอนุเสวียนเดินตามเจินซือต้อยๆ"
"ได้ยนิ ว่าอนุเสวียนอยากให้คุณหนูช่างอิงตามไปรับใช้
คุณหนูรองตอนทีเข้าตําหนัก คงหวังจะผลักดันให้คุณหนู
รองมีหน้ามีตา วันหน้าไม่แน่จะได้สนิ สอดเพิม แต่เจินซือ
ไม่ตกลงด้วย อนุเสวียนจึงคิดจะเอาความลับของเจินซือ
มาขู"่
"เจินฮุย่ เหมยจะยอมตกลงง่ายๆได้อย่างไร หลิวช่างอิง
หน้าตางดงามไม่น้อย เผลอๆ งดงามกว่าหลิวจ้าวอวีเสีย
อีก ให้นางตามไปรับใช้หลิวจ้าวอวี ดีไม่ดอี นั อ๋องอาจจะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 7 9

ยกฐานะรับนางเป็ นอนุ กลายเป็ นสร้างศัตรูให้บุตรสาว

ตัวเอง นางไม่โง่เง่าถึงเพียงนัน... จะว่าไปอนุเสวียนผูน้ ีก็
หน้าทนจริงๆ ตอนข้าเสนอให้หลิวช่างอิงแต่งคูน่ างทําอิด
เอือนไม่ยอมรับ มาวันนีกลับคิดจะยัดลูกสาวเข้าตําหนัก
อ๋องให้ได้"
"นางอาจจะเห็นว่าตนมีมติ รภาพกับเจินฮุย่ เหมยไม่น้อย
ถึงได้หลงผิดว่าสองแม่ลูกนันจะหนุนหลังหลิวช่างอิง ถึง
อันอ๋องไม่ตอ้ งตา แต่ถา้ แต่งออกไปในอนาคตก็จะได้ชอว่ื า
มีสมั พันธ์กบั ตําหนักอ๋อง นับว่ามีเส้นสายหนุนหลัง"
"มิตรภาพอะไรกัน เจินฮุย่ เหมยเพียงแต่เลียงพวกนางไว้
ใช้ประโยชน์กเ็ ท่านัน" หลิวจ้าวเว่ยแค่นขํา
"ได้ยนิ ว่าอนุเสวียนถึงกับเอาความลับมาขูฮ่ หู ยินใหญ่
ป่ านนีอาจจะแตกคอกันจนมองหน้าไม่ตดิ แล้วกระมัง"
"ไม่แน่หรอก หลิวจ้าวอวีใกล้จะแต่งงานแล้วเจินฮุย่ เหมย
คงไม่อยากให้เกิดเรือง"
"เจินซือจะยอมหรือเจ้าคะ?" มีฝู่ ถามอย่างแปลกใจ
"ก็ไม่แน่ หลายวันนีถ้าอนุเสวียนพยายามมากพอเจินฮุย่

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 0

เหมยอาจจะยอมลงให้กไ็ ด้"
"ก่อนวันแต่งยังมีงานเลียงในจวน คนพวกนันต้องอยาก
เห็นสีหน้าคุณหนูแน่"
เป็ นปกติของชนชันสูงทีบ้านฝ่ ายเจ้าสาวจะจัดงานเลียง
แขกก่อนวันแต่งงานประมาณสองสามวัน ถือเป็ นการ
เลียงขอบคุณคนทีมีความสัมพันธ์อนั ดีและเป็ นโอกาสให้
แขกมอบของขวัญช่วยเพิมสินเจ้าสาว
สกุลหลิวกําหนดวันงานเลียงเป็ นก่อนพิธแี ต่งงานสามวัน
และได้แจกเทียบเชิญออกไปแล้ว แม้หลิวเฉียนจะรูส้ กึ ไม่
เป็ นสุขกับงานแต่งนี แต่เขาก็ไม่คดิ พลาดโอกาสสาน
สัมพันธ์กบั ชนชันสูงในเมืองหลวง ดังนันงานเลียงยังคง
ถูกกําหนดขึนอย่างครบถ้วน
"พวกนางอยากเห็นก็ให้พวกนางมาดู วันงานอาจมีเรือง
สนุกกว่าดูสหี น้าข้าเสียอีก" หลิวจ้าวเว่ยแสยะยิมเหียม
นึกถึงพิษทีนางขอมาจากเนียเถียนชิงทียังไม่ถูกใช้แล้ว
วางแผนในใจ
"คุณหนู วันงานจะมีเรืองอะไรหรือเจ้าคะ?" เหล่าสาวใช้
ตาโต คิดว่าคุณหนูของพวกนางต้องวางแผนลงมืออะไร
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 1

อีกแน่ คราวก่อนทีเล่นงานสกุลเจินวิธกี ารเฉียบขาดจน

คนพวกนันไม่กล้าเงยหน้าสบตาคนอีกเลย หากวันงาน
เล่นงานคนในจวนละก็...
"ถึงเวลาพวกเจ้าจะรูเ้ อง" หลิวจ้าวเว่ยปิ ดตาลงทังทียังยิม
ค้าง นางชีให้อาหนิงนวดบ่าให้ตนอีกแต่ไม่พดู อะไรต่อ
แม้แต่นิดเดียว
*
หลิวจ้าวเว่ยตรวจดูบญ ั ชีจากร้านค้าอยูพ่ กั ใหญ่กพ็ บว่า
นางทํากําไรได้ไม่น้อยในปี นี ดังนันจึงแบ่งบางส่วนส่งไป
ให้เถาเต๋อชวนกับท่านยายเพือแสดงความกตัญ แู ละสัง
ให้ผจู้ ดั การร้านค้าช่วยติดต่อหาคน
"ใกล้หนาวแล้ว อารามแห่งนันในเจิงตูอาจจะลําบาก เจ้า
หาคนส่งธัญพืชชันดีกบั ยาแก้โรคหนาวสันไปทีนันที" แม้
นางจะไม่กล้าไปเจอผูค้ นทีต้องตายเพราะนาง แต่จา้ วเว่ย
ไม่คดิ ละเลยพวกเขา "ซือผ้าห่มไปด้วยเถอะ ไม่
จําเป็ นต้องซือจากถงเยียน ให้ถอื เงินไปถึงในตัวเมืองที
นันก็แล้วกัน"
ผูจ้ ดั การรับคําสังไป หลิวจ้าวเว่ยยังกําชับปานเก๋อหัวให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 2

หาคนทีไว้ใจส่งคนไปคุม้ กันรถม้าทีไปส่งของด้วย ส่วน

หนึงเพือป้ องกันไม่ให้คนงานโกง
ช่วงนีฝั งสกุลเจินกับสกุลป๋ ายปิ ดประตูสาํ นึกผิดเก็บตัว
เงียบ ส่วนพวกสกุลกวนกลับเริมโยกย้ายทรัพย์สนิ คง
กลัวว่าเมือต้นไม้ใหญ่ลม้ ลงมาพวกเขาจะพลอยซวยไป
ด้วย แต่เพือไม่ให้เป็ นทีสังเกตคนในครอบครัวจึงยังใช้
ชีวติ อยูใ่ นถงเยียนเหมือนปกติ
หลิวจ้าวเว่ยตังใจรอให้สกุลเจินเคลือนไหว ดังนันนีจึงทํา
ตัวเหมือนเสือซุ่มเงียบทีรองับเหยืออยูห่ ลังพุม่ ไม้ เมืออีก
ฝ่ ายไม่ขยับนางก็ไม่ได้รบี ร้อน
"คุณหนูเจ้าคะ เถาฮูหยินมาเยียมเจ้าค่ะ" อาเจินวิงเข้ามา
แจ้ง หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ ว่าน้าสะใภ้มาเยียมก็ประหลาดใจ
รีบสังให้คนตังโต๊ะเตรียมรับแขก
ฉินฟ่ านฟ่ านสีหน้าดีกว่าครังล่าสุดทีจ้าวเว่ยเจอนาง ดู
เหมือนร่างกายทีทรุดโทรมหลังคลอดจะได้รบั การบํารุง
อย่างดี เรืองในบ้านก็คงควบคุมได้ทาํ ให้นางสบายใจ
เช่นนี
"น้าสะใภ้ลาํ บากท่านต้องมาเยียมแล้ว" เนืองจากเป็ นญาติ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 3

สนิททังยังเป็ นสตรี บ่าวจึงไม่ได้เชิญนางไปรอทีโถง

รับแขกแต่พามาทีเรือนจิวฮวาโดยตรง
ฉินฟ่ านฟ่ านไม่เคยเข้ามาในสกุลหลิว เมือเห็นเรือนไม้ดู
หรู ข้าวของเครืองใช้เป็ นของดีมรี าคาก็อดชืนชมไม่ได้
สําหรับจวนขุนนางทีรํารวยอันดับต้นๆ ของถงเยียนนัน
ช่างแตกต่างจากจวนทัวไปจริงๆ
"ท่านหญิง... ลําบากอะไรกัน ในถงเยียนนีญาติสนิททีสุด
ของเจ้าก็คอื สามีขา้ ข้าก็นบั เป็ นผูอ้ าวุโสของเจ้า ยามนี
เจ้าพบเรืองสะเทือนใจ ข้าจะนิงดูดายได้อย่างไร" คน
ทังถงเยียนรูว้ า่ จ้าวเว่ยถูกถอนหมัน ทังยังต้องส่งน้องสาว
ให้แต่งแทน ความสะเทือนใจเช่นนีมีคนไม่น้อยทีเวทนา
นาง
หญิงสาวผลิยมขบขั
ิ น นางผายมือเชิญน้าสะใภ้นงลง
ั แล้ว
ไล่บ่าวทังหมดออกจากห้อง "ท่านน้านังลงก่อน ข้าเพิงได้
ชาใหม่จากทางใต้ ท่านชิมดูว่าถูกปากหรือไม่"
"น้าเอาผักดองจากตระกูลฉินมาให้ดว้ ย รสชาติดใี ช้ได้
เจ้าเอามากินเล่นหรือเป็ นเครืองเคียงก็เหมาะ"
"ขอบคุณท่านน้าเจ้าค่ะ น้องชายเป็ นอย่างไรบ้าง เป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 4

เดือนแล้วทีข้าไม่ได้ไปหาเขา"
"อ้วนท้วนสมบูรณ์ด ี เดียวนีเขารูจ้ กั ดูสหี น้าคนแล้วด้วย
เขารูว้ ่าถ้างอแงต่อหน้าใครจะได้กนิ นม"
"ฉลาดจริงๆ" หลิวจ้าวเว่ยยินดีทได้
ี ยนิ อย่างนัน "ตอนที
เพิงออกจากวังข้าให้บา่ วส่งเห็ดหลินจือทีได้รบั
พระราชทานไปให้ทา่ น ท่านน้าใช้ไปรึยงั เจ้าคะ?"
"เรืองนันข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว ข้ารูว้ า่ เจ้าเป็ นกังวลเรือง
สุขภาพของฟงเอ๋อร์ เพราะเรืองพิษตอนอยูต่ ําหนักฤดู
ร้อน แต่อย่ากังวลไปเลย หมอบอกแล้วค่อยๆ บํารุงเขาให้
ดีเขาจะแข็งแรงเหมือนเด็กทัวไปในไม่ชา้ "
"ข้าเป็ นห่วง เรืองครังนันคนหมายเล่นงานข้าแต่ท่านกับ
น้องชายต้องมารับเคราะห์ดว้ ย"
"พูดถึงเรืองนี... ข้าได้ยนิ ข่าวของสกุลเจิน" ฉินฟ่ านฟ่ านห
รีตาลงมองหลานสาวของสามี สัญชาตญาณของนางเตือน
ว่าหายนะครังนีของสกุลเจินเกียวกับคนตรงหน้าแน่
"คนทีก่อกรรมทําเข็ญใช้อํานาจบาตรใหญ่อย่างพวกเขา
สมควรแล้วทีต้องตกตํา ท่านน้าสะใภ้อย่าได้ใส่ใจพวกเขา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 5

เลยเจ้าค่ะ"
"เช่นนันก็ชา่ งเถอะ วันนีข้ามาเพราะน้าชายของเจ้าเตือน
ข้า" นางรูจ้ ากสามีแล้วว่าหลิวจ้าวเว่ยไม่ได้ยนิ ดีจะแต่งกับ
อันอ๋อง ดังนันการถอนหมันนีกลับเป็ นประโยชน์ต่อนาง
มากกว่าโทษ ทังไม่มคี วามรูส้ กึ โศกเศร้าเสียใจอะไร
เพียงแต่เพือรักษาชือเสียงนางจึงปิ ดประตูอยูใ่ นเรือน
เงียบๆ
เมือเล่นละครแล้วก็ตอ้ งเล่นให้สมจริง ในถงเยียนนีญาติ
ฝ่ ายมารดาของหลิวจ้าวเว่ยก็เหลือแต่บา้ นสกุลเถานีเอง
แต่เถาเฝิงชิงเป็ นบุรุษจะวิงมาปลอบใจหลานสาวทีเรือน
ชันในคงไม่สะดวก ดังนันฉินฟ่ านฟ่ านจึงออกหน้ามา
เยือน ให้คนอืนได้เห็นว่าหลินจ้าวเว่ยเศร้าโศกเสียใจ และ
คนสกุลเถาก็รสู้ กึ ว่าเรืองนีไม่ยุตธิ รรมสําหรับนาง
โดยธรรมชาติการแสดงความสงสารเห็นใจหลานสาวนีไม่
ถือเป็ นการกระด้างดระเดืองต่อฮ่องเต้ แต่เป็ นการแสดง
ถึงความรักใคร่สงสารในครอบครัวและการจํายอมต่อ
อํานาจ
แม้พวกเขาสงสารหลานสาวแค่ไหนก็ยอมรับราชโองการ!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 6

อีกอย่างคือแสดงให้สกุลหลิวดู ยามนีหลานสาวของพวก
ข้าเสียประโยชน์ครังใหญ่ พวกเจ้าต้องชดเชยให้นางสิ!
"เรืองวุน่ วายทําให้ท่านสองคนต้องลําบากไปด้วย"
"ลําบากอะไรกัน รอผ่านช่วงนีไปเจ้าก็จะกลายเป็ นท่าน
หญิงผูส้ งู ศักดิ เดินไปทางไหนก็จะมีแต่คนริษยา... น้าได้
ยินว่าอีกไม่กวัี นจวนเจ้าจะจัดงานเลียงสินะ"
"เจ้าค่ะ น้องรองจะแต่งออกย่อมต้องเชิญแขกมาร่วมชม
สินเจ้าสาว"
"หากเป็ นจวนอืนก็ไม่แปลกหรอก แต่นีเจ้ายังอยูใ่ นจวน
แต่พวกเขาจัดงานเลียงในจวน หากเจ้ามีใจรักใคร่อนั อ๋อง
ละก็คงถูกบีบคันจนอยูไ่ ม่ไหวแน่ คนบ้านเจ้านีใจดํากัน
จริงๆ หากมีสกั คนนึกถึงเจ้า ตังแต่ได้รบั ราชโองการคง
เสนอส่งเจ้าไปพักผ่อนทีจวนอืน สกุลหลิวมีบา้ นบนภูเขา
บ่อนําพุรอ้ นตังหลายทีมิใช่ร?ึ " ฉินฟ่ านฟ่ านรูส้ กึ ขัดใจ
แทนหลิวจ้าวเว่ยจริงๆ คนในจวนนีไม่มใี ครเห็นใจนางเลย
สักนิด หากเป็ นทีรักสักหน่อยต้องมีคนส่งนางออกไป
ปลอบประโลมใจ ใช้ชวี ติ ในทีสงบสักพัก ไม่ใช่ให้สุมอยู่
ท่ามกลางเสียงนินทา ทังยังต้องอยูร่ ว่ มงานเลียงงานแต่ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 7

อีก
"แต่เดิมพวกเขาก็ไม่สนข้า วันนีจะมาสนใจเพราะเรือง
เล็กน้อยเช่นนีได้อย่างไร อีกอย่างเพราะงานแต่งถูก
กําหนดปุบปั บ คนในจวนจึงต้องวิงวุน่ เพือเตรียมงาน
ไม่ให้ตกหล่น"
ฉินฟ่ านฟ่ านร้องเหอะในลําคอ "ถึงจะแต่งเป็ นพระชายา
แต่กแ็ ต่งเพราะแก้เคล็ดเท่านัน ...จะว่าไปก็แปลกจริงๆ
แต่ไหนแต่ไรการแต่งเสริมดวงแก้เคล็ดมีแต่พวกอนุ สตรี
ชันตํา นีคงถือว่าเป็ นงานแต่งแก้เคล็ดทีใหญ่ทสุี ดในถง
เยียน ไม่รมู้ สี ตรีอกี เท่าไหร่ทฝัี นอยากแก้เคล็ดแล้วส้ม
หล่นได้เป็ นพระชายากับเขา"
"น้องรองของข้าคนนีมีวาสนาดี ไม่เช่นนันด้วยดวงชะตา
ของนางคงไม่หนุ นให้นางปี นขึนทีสูงได้อย่างรวดเร็วเช่นนี
แน่"
"ปี นได้แต่ไม่รจู้ ะมันคงได้สกั แค่ไหน ยามนีสกุลเจินยังเอา
ตัวไม่รอด ถ้าสามีไม่รกั ใคร่นาง ไม่รจู้ ะอยูร่ อดในตําหนัก
อ๋องได้สกั กีวัน"
หลิวจ้าวเว่ยยกชาขึนจิบไม่ตอบคํา ทางท่าของนางสุภาพ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 8

เหมาะสม แม้แต่สตรีอย่างฉินฟ่ านฟ่ านยังอดใจลอยไม่ได้

เมือเห็นความงดงามเย็นชาเช่นนี
"เจ้าคิดจะทําเช่นไรต่อ ยามนีงานแต่งถูกคนอืนฉวยไป
แล้ว แต่อายุเจ้าไม่ควรรอต่อไปนานนัก น้าของเจ้าอยากรู้
ความเห็น วันหน้าจะได้หนุ นหลังเจ้าได้"
"ยามนีข้าไม่ได้ถูกใจบุรุษใดเป็ นพิเศษ ทังยังมีหลายอย่าง
ทีต้องดูแลเลยไม่ได้สนใจมองใครให้ถถ้ี วนนักเจ้าค่ะ"
"ตอนนีมีขา่ วลือไปทัวว่าเจ้ามีชะตาสูงส่งเกินไป พวก
ผูช้ ายทีชะตาไม่แข็งพอสยบเจ้าไม่ลง จะกลายเป็ นคนดวง
ซวยเหมือนอันอ๋องทีได้รบั บาดเจ็บ"
"หากพวกผูช้ ายใจเสาะกลัวตายเช่นนัน หลานก็ไม่คดิ จะ
แต่งคนขีขลาดมาสร้างภาระหรอกเจ้าค่ะ"
"จะไม่แต่งได้อย่างไร สตรีฐานะจะมันคงก็ตอ้ งพึงพ่อพึง
สามีต่อไปก็ตอ้ งพึงลูกชาย ถ้าเจ้าตัวคนเดียววันหน้าจะ
อยูใ่ ห้ดลี ําบาก รีบมองหาคนทีเหมาะสมเถอะ หากเลย
ช่วงอายุทดีี ไปวันหน้าจะแต่งยากแล้ว อีกอย่างอาจถูกแม่
เลียงเจ้ามาจัดการกะเกณฑ์เรืองเจ้าบ่าว อาศัยทียามนีคน
ตระกูลหลิวตะขิดตะขวงใจไม่กล้าปฎิเสธเจ้า เลือกคนดีๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 8 9

สักคนเถอะ"
"ขอบคุณน้าสะใภ้ทเป็
ี นห่วงเจ้าค่ะ อย่างไรข้าคงต้องคิด
ให้รอบคอบ"
"ข้ารูว้ า่ เจ้าฉลาด เอาเถอะ นีใกล้เวลาตืนตอนบ่ายของฟง
เอ๋อร์แล้ว น้าคงต้องกลับก่อน"
"ขอบคุณน้าสะใภ้ทมาเยี
ี ยมเจ้าค่ะ รอทุกอย่างเรียบร้อย
ข้าจะไปเล่นกับน้องชายแน่ๆ"
"ได้ เรืองพวกนีผ่านไป เจ้าหาเวลาไปกินข้าวทีจวนสกุล
เถานะ"
"ได้เจ้าค่ะ" สตรีสองคนรําลากันครูห่ นึง หลิวจ้าวเว่ยก็สงั
ให้บ่าวออกไปส่งฉินฟ่ านฟ่ านทีประตูใหญ่แทน เพราะนาง
ไม่ยงั ไม่เหมาะจะออกไปจากเรือน
ในจวนตระกูลหลิวช่วงนีมีผคู้ นเข้าออกมาก เนืองจากการ
แต่งงานร่วมราชวงศ์ไม่ใช่เรืองทีสามารถทําได้อย่างลวกๆ
พิธกี ารความเข้มงวดต่างๆ มีมากกว่าคนธรรมดา ดังนัน
แม้ไม่อยากใส่ใจ แต่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าก็อดไม่ได้ตอ้ งมาคอย
กํากับพวกบ่าวทํางานเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 0

เวลาผ่านไปจนไม่รตู้ วั งานเลียงเจ้าสาวในสกุลหลิวก็ถูก
จัดขึน แขกทีสนิมสนมกับสกุลหลิวล้วนได้รบั เทียบเชิญ
แต่ละจวนต่างหนักใจและลังเล เนืองจากเจ้าสาวมีเชือสาย
ของสกุลเจินซึงเป็ นทีครหาในยามนี พวกเขารูส้ กึ ไม่
เหมาะสมทีจะไป แต่พอคิดอีกทีกเ็ ห็นแก่หน้าฮ่องเต้ ใน
เมือฝ่ าบาทพระราชทานสมรส พวกเขาจะตัดสินว่าสตรี
คนนีไม่เหมาะสมได้หรือ สุดท้ายจึงตัดสินใจมาร่วมงาน
แม้เป็ นงานเลียงเจ้าสาว แต่หลิวจ้าวอวีไม่มสี ทิ ธิปรากฎ
ตัวทีลานด้านนอก นางต้องเก็บตัวอย่างสงบเสงียมอยูใ่ น
เรือน จะพูดคุยได้กต็ ่อเมือแขกสตรีเข้ามาทักทาย พวก
หญิงสาวรุน่ ราวคราวเดียวกันต่างมาขอดูสนิ เจ้าสาวสุด
ตระการตา
เจินฮุ่ยเหมยหัวหมุนรับแขกและดูแลงานเลียง เนืองจาก
เป็ นงานเลียงสําหรับลูกสาวของนาง นางจึงทุ่มเทเต็มที
เพือไม่ให้เกิดเรืองผิดพลาด
แขกส่วนใหญ่เป็ นขุนนางในราชสํานัก คนทีมี
ความสัมพันธ์ดกี บั หลิวเฉียนได้นําของมีค่ามาร่วมสมทบ
สินเจ้าสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 1

สกุลหลิวเลียงอาหารชันเลิศทีสังมาจากเหลาอาหารชือดัง
เหล้าก็เป็ นเหล้ามีชอเสี
ื ยงของเมืองฝู ทุกอย่างบนโต๊ะล้วน
ถูกจัดเตรียมอย่างหรูหราเป็ นหน้าเป็ นตาของจวน
งานเลียงในจวนเช่นนีเป็ นโอกาสให้บุตรีทเกิ
ี ดจาก
อนุภรรยาได้แสดงฝีมอื ด้านดนตรีและร่ายรํา หลิวหว่านอี
ไม่พลาดโอกาสนี แม้นางรังเกียจทีจะเป็ นส่วนหนึงที
ส่งเสริมหลิวจ้าวอวี แต่งานเลียงในจวนไม่ได้มบี ่อยๆ การ
จะสร้างชือเสียงขึนมาได้นางต้องมีโอกาสแสดง
ความสามารถต่อหน้าชนชันสูง ดังนันนางจึงอดทน
เตรียมจะบรรเลงฉินด้วยบทเพลงชันสูงอย่างหนึงเพือ
สร้างความประทับใจ
ไม่ใช่แค่หลิวหว่านอี แม้แต่หลิวอันหลินก็ยงั ฝึกซ้อมร่าย
รําเพือจะมาแสดงด้วย ต่างคนต่างใจจดใจจ่อรอลําดับ
เวลาจะได้ขนแสดงของตั
ึ วเอง
หลิวจ้าวเว่ยได้ยนิ เสียงอึกทึกจากเรือนชันนอก วันนีนาง
สวมชุดสีดาํ ตลอดทังตัว อย่างไรในฐานะเจ้าภาพ แม้จะ
ทําให้แขกไม่รจู้ ะทําสีหน้ายังไง แต่นางก็ควรจะปรากฎตัว
บ้างมิใช่หรือ คนจะได้ไม่ลอื ว่านางบาดหมางกับว่าทีพระ
ชายา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 2

งานเลียงจัดตอนคํา หญิงสาวเดินไปตามทางเดินหินอย่าง
ช้าๆ ด้านข้างมีมฟูี ่ ทถืี อโคมเดินนํา ด้านหลังมีอาเจินกับ
อาหนิงเดินตามมา
พ้นประตูกลม โฉมสะคราญก็หยุดยืนมองภาพงานรืนเริง
กับใบหน้าอิมเอมเปี ยมสุขของหลิวเฉียนกับเจินฮุย่ เหมยที
ยืนรับแขกอยู่ หญิงสาวยืนนิงเงียบให้ความรูส้ กึ เยือกเย็น
อย่างยิง
ผลุบ!
ไม่รวู้ ่าเสียวไป๋ แมวของฮูหยินผูเ้ ฒ่าโผล่มาจากไหน จูๆ่ ก็
กระโจนมาขวางทางก่อนทําท่าจะวิงไปทางฝูงชน แต่หลิว
จ้าวเว่ยรีบคว้าตัวมันไว้
"จะไปไหน ทีนันคนมากไม่ใช่ทของเจ้
ี าหรอก" นางอุม้ มัน
ไว้แนบอกพลางลูบขนยาวของมันอย่างเอ็นดู
ดวงตากลมมองบรรยากาศงานรืนเริงอย่างละเอียดอีกครัง
ก่อนจะอุม้ แมวตัวอ้วนเร้นหายไปกับเงามืดของภูเขา
จําลอง...
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 3

ถึงบรรยากาศจะดูกระอักกระอ่วนไปบ้างเพราะข่าวลือ
ต่างๆ เกียวกับสกุลเจินและหลิว แต่ชนชันสูงในเมือง
หลวงมีใครไม่รจู้ กั ใส่หน้ากาก เมือต้องสนุกต่อให้ในใจ
เวทนาแค่ไหนบรรยากาศรืนเริงก็ยงั คงดําเนินต่อไป
มีคนเพิมสินสอดให้หลิวจ้าวอวีหลายชิน แต่สว่ นมากไม่ใช่
ของทีโดดเด่นลําค่ามากนัก จัดอยูใ่ นกลุม่ ของทีไม่เสีย
มารยาท ไม่ถอื ว่าล่วงเกินสกุลหลิวแต่กไ็ ม่ประกาศว่า
ความสัมพันธ์ของตนกับสกุลหลิวแน่นแฟ้ นเกินหน้าผูอ้ นื
หลิวอันหลินร่ายรําจบไปแล้ว นางอดรูส้ กึ ผิดหวังไม่ได้
เมือแขกในงานสนใจดืมเหล้าพูดคุยกันมากกว่าจะสนใจ
ตน หญิงสาวรูส้ กึ ไม่ดเี ลยเมือเห็นว่าแทบไม่มใี ครสังเกต
ว่าการแสดงของนางจบลง
สีหน้าของหลิวอันหลินถมึงตึง นางสะบัดหน้าเดินออกไป
จากลาน สวนกับหลิวหว่านอีทีอุม้ ฉินมาเตรียมขึนแสดง
หลิวอันหลินชนไหล่หลิวหว่านอีก่อนจะชักสีหน้า ไม่ได้
เอ่ยคําขอโทษแล้วเร่งเดินหนีไป
หลิวหว่านอีมองตามนางอย่างรังเกียจ รูส้ กึ เจ็บแปลบที
ไหล่แต่ตอ้ งเก็บอาการยกเอาฉินไปวางเพือเตรียมแสดง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 4

ความสามารถของตน
บนทางเดินวันนีทางไปเรือนของหลิวจ้าวอีสว่างเป็ น
พิเศษ เพราะมีแขกสตรีหลายคนมาร่วมพิธชี ว่ ยแต่งหน้า
ให้นาง พิธนี ีจัดสามวันจนถึงวันแต่งออก แต่งงานเลียง
ด้านนอกจะจัดแค่ในคืนนี
หลิวอันหลินมองแสงไฟทีทอดยาวไปถึงเรือนของหลิวจ้าว
อีแล้วยิงฮึดฮัดอารมณ์เสีย ยิงแว่วได้ยนิ เสียงหัวเราะมา
จากเรือนนันก็ยงกั
ิ ดฟั นแน่น นางไม่ชอบให้ใครได้ดไี ป
กว่าตนทังนัน
หลิวจ้าวเว่ยเป็ นลูกภรรยาเอกแต่กาํ เนิดก็แล้วไปเถอะ แต่
หลิวจ้าวอวีเป็ นลูกอนุเหมือนนางแท้ๆ แต่ทาํ ไมถึงได้
เลือนฐานะขึนสูง ได้เป็ นลูกภรรยาเอกไม่พอ อีกไม่กวัี น
จะได้เป็ นพระชายาอ๋อง ทําไมคนอย่างมันถึงได้เจอแต่
เรืองดีๆ แต่นางกลับต้องมาภาวนาขอโอกาสให้ได้แสดง
ความสามารถให้เป็ นทีประจักษ์ ทําตัวราวกับพวกนางรํา
ในหอคณิกาเพือจะยกฐานะตัวเอง
เสียงฉินของหลิวหว่านอีแว่วมาตามลม ในใจหลิวอันหลิน
กลับยิงโกรธ โลกนีช่างไม่ยตุ ธิ รรมกับนาง ทังทีเป็ นลูก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 5

ของบิดาเหมือนกัน นางกลับต้องคอยมาต่อสูแ้ ย่งชิงความ

โปรดปราน ต้องคอยดูสหี น้าคนอืนตลอดเวลา
บ่าวของหลิวอันหลินรีบวิงตามมาหานาง หญิงสาวซ่อน
มือทีกําแน่นก้าวไปอีกทาง คิดจะหลีกเลียงแขกทีเดินสวน
มาตามเส้นทางหลัก แต่เดินมาได้ระยะหนึงก็ตอ้ งผงะ
"นีมันอะไร!?" หลิวอันหลินเกือบจะร้องกรีดออกมาเมือ
พบซากของไก่ทมีี สภาพเหวอะหวะเหมือนโดนสัตว์รา้ ย
ฉีกทึงถูกทิงอยูบ่ นถนน แถมยังมีรอยเลือดเป็ นทางยาว
"คุณหนูอย่าไปยุง่ กับของสกปรกพวกนีเลยเจ้าค่ะ" บ่าว
รับใช้ของนางพยายามรังนางเอาไว้
หลิวอันหลินทอดสายตามองเลือดทีเป็ นรอยลากยาวบน
ทางทีปูดว้ ยอิฐ ยามนีในจวนมีงานเลียงการทําความ
สะอาดทางเดินล้วนเข้มงวด จูๆ่ มีเรืองแบบนีปรากฎไม่ม ี
ทางเป็ นเรืองปกติ
หลิวอันหลินไม่ใช่คนโง่ นางคิดว่ามีคนถูกเล่นงานแล้ว
แน่ ๆ หญิงสาวตรึกตรองอยูค่ รูห่ นึงก็เลือกจะเดินตามรอย
เลือดไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 6

"คุณหนู..."
นางยกนิวชีทาบริมฝีปากเป็ นสัญญาณให้บ่าวข้างกาย
เงียบ หญิงสาวไม่พอใจในความโชคดีของหลิวจ้าวอวีอยู่
แล้ว หากวันนีเกิดเรืองฉาวโฉ่ขนละก็
ึ จะสะใจสักแค่ไหน
ตลอดทางนอกจากรอยเลือดยังมีรอยขนสัตว์และชินเนือที
ถูกทิงร่วงเอาไว้ สภาพดูแล้วน่าสยดสยอง บ่าวข้างตัว
นางขีขลาดรีบหดคอหลบยืนอยูข่ า้ งนาง แต่หลิวอันหลิน
กลับตืนเต้น นางอยากรูว้ า่ ใครจะถูกเล่นงาน
รอยเลือดนําพวกเขาไปถึงเรือนทีใช้เก็บของเรือนหนึง
เรือนฝั งนีส่วนใหญ่ใช้เป็ นทีเก็บของตุนเสบียงไม่ได้ให้คน
ใช้พกั จึงค่อนข้างเงียบ
"เจ้าไปเปิ ดประตูส"ิ
"คะ... คุณหนู"
"อย่าขีขลาดไปหน่อยเลยน่า ไปเปิ ดประตูนนสิ
ั "
"เจ้าค่ะ" ต่างคนต่างกล้าๆ กลัวๆ หญิงรับใช้มอื สัน ก้าว
เข้าไปผลักประตูให้เปิ ดผัวะออก ทังสองมองเข้าไปข้างใน
พบแต่ความมืดและความเงียบ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 7

พวกนางกลันหายใจด้วยความหวันใจอยูค่ รูห่ นึง แต่เมือ

เห็นว่าทุกอย่างเงียบสนิทหลิวอันหลินก็พ่นลมหายใจ
ออกมา
"นึกว่าจะ---กรีด!"
ม๊าว!
หลิวอันหลินสะดุง้ สุดตัวเมือจูๆ่ เสียวไป๋ ก็กระโจนออกมา
จากความมืด ขนสีขาวของแหว่งหายเป็ นวงกว้างทังยัง
มันเปื อนไปด้วยเลือด ราวกับเพิงถูกกัดมา
"นีมันแมวของฮูหยินผูเ้ ฒ่านีเจ้าคะ... หรือว่ามีสตั ว์รา้ ย
หลุดเข้ามาในจวน เรารีบไปจากทีนีกันเถอะเจ้าค่ะ"
"สัตว์รา้ ยรึ?" หลิวอันหลินนึกถึงซากไก่ดบิ ทีกัด
เหวอะหวะแล้วก็เสียวไป๋ ในใจนึกกลัวขึนมา "เช่นนันรีบ
กลับเรือนกันเถอะ"
"คุณหนูเราควรไปแจ้งให้คนอืนทราบหรือไม่เจ้าคะ หาก
ว่ามีสตั ว์เข้ามาทําร้ายคนในจวน..."
หลิวอันหลินกลอกตา พอนึกถึงว่าจะมีหายนะขนาดไหน
ถ้ามีคนโดนทําร้ายในงานเลียงก่อนแต่งของหลิวจ้าวอวีก็
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 8

อมยิม "ไม่จาํ เป็ น เรารีบกลับเรือนกัน ไม่ตอ้ งพูดมาก"

"เจ้าค่ะคุณหนู"
หลิวอันหลินกับบ่าวคิดจะหมุนตัวกลับไป แต่แค่กา้ วขา
เท่านันหญิงสาวก็ถูกร่างๆ หนึงโถมเข้ามาหา ตะครุบจน
นางล้มลงไปกลิงกับพืน
บ่าวของหลิวอันหลินกรีดร้องอืออึง พยายามจะดึงร่างนัน
ออกแต่แต่อกี ฝ่ ายราวกับคลุม้ คลัง นางบีบคอหลิวอันหลิน
แน่ น ใบหน้าบริเวณปากของนางเปรอะไปด้วยเลือดดูน่า
กลัวมาก
"ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว! ช่วยด้วย คุณหนูของข้าจะโดน
ฆ่าแล้ว! ช่วยด้วยจะฆ่าคนแล้ว! กรีด" บ่าวผูน้ นแผดเสี
ั ยง
ร้องทังพยายามช่วยดึงสตรีบา้ ผูน้ นออกแต่
ั กลับถูกผลัก
จนล้มลงแทน
หญิงบ้านันนําลายยืดหยดผสมกับเลือดทีเปื อนขอบปาก
นางแยกเขียวก็หนั มาทางหญิงรับใช้แล้วกระโจนใส่ทาํ ท่า
จะกัดคน
"กินคน! หลิวฮูหยินกินคน! ช่วยด้วย ใครก็ได้ชว่ ยที หลิว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 5 9 9

ฮูหยินเป็ นบ้าไปแล้ว!!!!"
*
"มีคนพบนางแล้วเจ้าค่ะ" อาหนิงทีออกไปคอยดูลาดเลา
วิงกลับเข้ามารายงานหลิวจ้าวเว่ยทีนอนควําอยูบ่ นเตียง
นางสวมแค่เอียมตัวในขณะทีให้อาเจินช่วยนวดหลัง
"ใครโชคดีไปพบนางเข้าล่ะ?" โฉมสะคราญไม่แม้แต่จะยก
หัว นางถามทังทียังหลับตาอยู่
"เป็ นคุณหนูสเจ้
ี าค่ะ"
"น้องสีผูน้ ี... นางมักจะมีโชคเรืองหาตัวคนทีถูกขังไว้
เสมอ" เมือคราวหลิวหว่านอีถูกขังหลิวอันหลินก็ไปหาจน
พบ ยามนีก็ดูเหมือนจะเป็ นเช่นนัน
"คุณหนูยานัน..."
"เป็ นยาทีทําให้เกิดภาพหลอน ปกติจะใช้รกั ษาคนทีถูก
พิษแล่นเข้าสูห่ วั ใจ แต่หากคนธรรมดาได้รบั มากเกิน
ขนาด จะทําให้เกิดภาพหลอน หวาดกลัว ตัวสัน คิดว่ามี
คนจะทําร้ายตัวเอง บางคนคลุง้ คลังเป็ นบ้า แต่ถา้ ผ่านไป
สักหกชัวยามก็จะสงบลงเอง"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 0

หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิม... ตอนนันทีนางถูกจัดฉาก พวก

มันใช้ยาจากหนานเจียงให้นางไร้ความรูส้ กึ ต้องยอมให้
ถูกจัดท่าทางไร้การขัดขืน แต่หลิวจ้าวเว่ยมองว่าการทํา
เช่นนันยังมีชอ่ งโหว่มาก ขอเพียงตอนนันนางมีกําลังย่อม
ชีหาข้อบกพร่องของแผนพวกนันได้ ดังนันในเมือนางจะ
ทําให้เกิดสตรีวปิ ริตทังที ก็ควรจะเป็ นหลักฐานประเภทที
ใครก็เถียงไม่ออก
"คุณหนูเจ้าค่ะ ข้างนอกวุน่ วายกันใหญ่แล้วเจ้าค่ะ แขก
หลายคนไปเห็นว่าฮูหยินใหญ่กาํ ลังกัดบ่าวของคุณหนู ส ี
จนเลือดโชก แถมห้องเก็บของนันถูกเปิ ด ด้านในมีซาก
สัตว์ตายทังเก่าใหม่จาํ นวนมาก แถมยังมียนั ต์อกั ขระคุณ
ไสยเต็มไปหมด ตอนนีนายท่านสังให้คนจับฮูหยินใหญ่
มัดแล้วเอาไปขังไว้ ตอนจะถูกมัดนางยังทําท่าจะกระโจน
ใส่นายท่านด้วยนะเจ้าคะ" มีฝู่ วงเข้
ิ ามาในห้องแล้วพูดรัว
เร็วด้วยท่าทางสนุกมาก
"แล้วน้องรองของข้าเล่า นางรูเ้ รืองรึยงั ?"
"ตอนบ่าวจะกลับคุณหนู รองเพิงไปถึงเจ้าคะ นางดูบอบ
บางราวกับกิงหลิวต้องลม คล้ายจะล้มได้ทุกเมือ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 1

"เจ้านีสําบัดสํานวนมากขึนทุกวัน" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ
ชอบใจ มีฝู่ ยมรั
ิ บ
"อาหนิงเจ้าออกไปบอกปานเก๋อหัว ให้คนกระจายข่าวว่า
เจินฮุ่ยเหมยทําคุณไสยจนของย้อนกลับคลุม้ คลังต่อหน้า
แขกเหรือ อย่าให้ใครออกแรงปิ ดข่าวนีได้ คนทังถงเยีย
นต้องรูเ้ รืองนี" หลิวจ้าวเว่ยกะพริบตาช้าๆ ขณะทีพูด
นัตย์ตาฉายแววอํามหิต
"นอกจากนันหลังจากข่าวนี ผ่านไปสักพักให้ปล่อยข่าวซํา
ว่าเจินฮุย่ เหมยเคยทําอาหารจากเนือมนุษย์ให้หลิวเฉียน
กับหลิวจ้าวอวีกิน หลวนซีบ่าวของหลิวจ้าวอวีทีตายตอน
อยูต่ ําหนักฤดูรอ้ นนัน... ถูกนางฆ่าแล้วเอาเนือไปกิน"
"คุณหนูนีเรืองจริงหรือเจ้าคะ?" ใบหน้าใสซือขออาหนิงมี
ความตระหนกอย่างยิง
หลิวจ้าวเว่ยแสยะยิมไม่ตอบนางโบกมือให้อาหนิงออกไป
ทํางานทีสัง ส่วนตัวเองปิ ดตาลงให้อาเจินนวดหลังต่อไป
อาเจินจําได้ว่าตอนอยูท่ วัี งฤดูรอ้ นมีวนั หนึงคุณหนูกลับมา
พร้อมเลือดเปื อนตัว...

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 2

"คุณหนูเรืองนีจะมีปัญหามาถึงท่านหรือไม่?" อาเจินไม่ได้
กลัวความโหดเหียมของหลิวจ้าวเว่ยแต่กลับเป็ นห่วง
เพราะกลัวนางจะเดือดร้อน
"ขึนอยูก่ บั ว่าพวกเขากล้าจะทําให้ขา้ เดือดร้อนหรือไม่ วัน
นีฮูหยินของจวนกลายเป็ นสตรีวปิ ริต เล่นคุณไสยมนต์ดํา
ทังยังคลุม้ คลังต่อหน้าผูค้ น บวกกับเรืองสกุลเจิน เจินฮุย่
เหมยไม่มที างเงยหน้าขึนมาได้อกี ส่วนหลิวจ้าวอวีพอ
นางแต่งเข้าจวนอ๋อง ด้วยฐานะรากเหง้ากับชือเสียงเน่า
เฟะของมารดานางยามนี นางจะเป็ นแค่ไม้ทปัี กบนมูลวัว
เท่านัน คนสกุลหลิวเสียไปมากมาย ต่อให้ในใจพวกเขารู้
ว่าเป็ นฝีมอื ข้า แต่จะกล้าพูดออกมาหรือไม่ ยามนีข้าเป็ น
คนทีมีชอเสี
ื ยงดีทสุี ดในจวน เป็ นท่านหญิงทีฮ่องเต้แต่งตัง
หากสตรีสกุลหลิวอยากจะแต่งออกในอนาคต ยังต้องพึง
ข้าให้ชว่ ยกูช้ อื หากเขายอมสละข้าเพือเรียกร้องความ
ยุตธิ รรมให้เจินฮุย่ เหมย ก็นับว่าโง่เต็มที"
หลิวจ้าวเว่ยรูจ้ กั ความเห็นแก่ตวั ของหลิวเฉียนดี แผนการ
ของนางไต่อยูบ่ นขอบสันดานเอาตัวรอดของหลิวเฉียน
ชาติกอ่ นเขากล้าเป็ นคนควบคุมการประหารนางเพือ
ชือเสียงและตําแหน่งหน้าที ชาตินีมีหรือทีเขาจะไม่กล้า

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 3

สละเจินฮุย่ เหมยกับหลิวจ้าวอวีทิง
หากเจินฮุย่ เหมยยังมีสกุลเจินหนุนหลัง เรืองนีคงไม่
สําเร็จลงง่ายๆ ขันแรกนางถอดเกราะของสองแม่ลกู นี
ด้วยการจัดการสกุลเจิน ดังนันในยามนีจึงง่ายมากทีหลิว
เฉียนจะตัดสินใจทิงภรรยา
ชาติกอ่ นตอนหลิวจ้าวเว่ยถูกขังอยูใ่ นจวน นางเคยหอบ
หลักฐานพร้อมความหวังส่งให้เจินฮุย่ เหมยเพราะมองอีก
ฝ่ ายในแง่ด ี แต่สดุ ท้ายความหวังในการล้างชือของนางถูก
ทําลาย
ชาตินีนางก็จะเหยียบขยีทุกความหวังของเจินฮุย่ เหมย
เช่นกัน!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 4

แสนชัง
# 49. อับอาย

ราวกับว่าสกุลหลิวกําลังพบเจอกับอาเพศ ในจวนเกิดแต่
เรืองร้ายๆ และเรืองร้ายๆ เหล่านันล้วนพัวพันกับสกุล
เจิน!
"หลิวฮูหยินเป็ นบ้าไปแล้ว นางใช้คุณไสยมนต์ดาํ ของ
สกปรก ทางทีดีอย่าไปยุง่ เกียวกับบ้านนัน เดียวอัปมงคล
จะเข้าตัว"
"ลูกสาวกําลังจะแต่งออก มารดากลับทําเรืองงามหน้าถึง
เพียงนี สงสารก็แต่คนลูก"
"สงสารอะไรกัน! ดีไม่ดคี นลูกก็ใช้คณ ุ ไสยกับท่านอ๋อง
อย่าลืมสิกอ่ นหน้านีอันอ๋องหมันกับพีสาวต่างมารดาของ
นาง แต่จๆู่ ปุบปับก็เปลียนมาเป็ นนาง ถ้าบอกว่านางใส
ซือบริสทุ ธิไม่รไู้ ม่เห็นมาก่อนข้าไม่มที างเชือ"
"เชือสายสกุลเจินนีเลียงดูกนั มายังไงนะ คนพ่อก็เล่นชูก้ บั

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 5

ลูกสะใภ้ ลูกสาวก็ชอบคุณไสยจนเสียสติ"
"พวกเจ้าจําได้หรือไม่ ก่อนหน้านีมีขา่ วลือว่าคุณหนูหลิว
คนรองไม่อาจขึนรําบวงสรวงฟ้ าดินได้ นีไม่ใช่ฟ้าดิน
รังเกียจหรอกหรือ สายเลือดสกปรกอัปมงคลในตัวพวก
นาง ถึงขนาดได้รบั คัดเลือกแล้วแต่ฟ้าดินก็บนั ดาลไม่ให้
นางได้เข้าไปในพิธ"ี
"อีกสองวันนางก็จะแต่งเข้าตําหนักอ๋องแล้ว ไม่รมู้ เี รือง
แบบนีทางตําหนักอ๋องจะว่ายังไงบ้าง"
"แต่งเข้าไปให้คนรังเกียจน่ะสิ สงสารอันอ๋องจริงๆ ทีต้อง
แต่งตัวอัปมงคลแบบนีเข้าไป"
"เจ้าว่าสกุลหลิวจะทําอย่างไรกับฮูหยินใหญ่ นางยังจะ
รอดอยูห่ รือไม่"
"ข้าได้ยนิ มาว่าหลิวฮูหยินคนนีตอนแรกแต่งเข้ามาเป็ นอนุ
จนฮูหยินคนแรกตายนางถึงได้เลือนขัน"
"เจ้าจะบอกว่านางใช้คณ
ุ ไสยทําให้ได้ตําแหน่งฮูหยินเอก
มาหรือ?"
"มันก็ไม่แน่ไม่ใช่หรือ!?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 6

"น่ากลัวจริงๆ"
*
หลิวจ้าวอวีนังนิงเงียบอยูใ่ นห้องมาตังแต่เมือคืน หลังจะ
เห็นสภาพไร้สติของมารดานางก็ได้แต่ตะลึงอึง ไม่มแี ม้แต่
แรงจะกรีดร้องระบายความโกรธในใจ บิดาเลือนสายตา
มามองนางอย่างรังเกียจด้วยอีกคน
หลิวจ้าวอวีหนีกลับมาขังตัวเองอยูใ่ นห้อง นางขายหน้า
จนไม่เหลือชินดี รูส้ กึ กลัวไปหมด ไม่รวู้ ่าพรุง่ นีจะเกิด
อะไรขึน นางจะได้แต่งเข้าตําหนักอ๋องอยูห่ รือไม่ อันอ๋อง
กับลีกุย้ เฟยจะยังมองนางในแง่ดไี ด้หรือไม่ ในเมือมารดา
ของนางทําเรืองแบบนันต่อหน้าคนตังมากมาย
หญิงสาวอยากร้องไห้แต่รอ้ งไห้ไม่ออก ในหูอออึ
ื ง ในใจ
สะท้านไปด้วยความหวาดหวัน นางกลัวจะมีคนมาเคาะ
ประตูแล้วเรียกนางออกไป หลิวจ้าวอวีกอดตัวเองอยูใ่ น
ห้อง ไม่คดิ จะออกไปดูสภาพมารดาทีถูกจับขังไว้เลยด้วย
ซํา
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 7

"เจ้าจะแต่งคนเช่นนีเป็ นพระชายาได้ยงั ไง!? ตอนนีมารดา

นางเป็ นผีสาง เป็ นตัวอัปมงคลทีคนทังถงเยียนนินทา
บ้านตาของนางก็ตกตําไม่เหลือชินดี สวรรค์แกล้งกัน
ชัดๆ" ลีกุย้ เฟยแผดเสียงตะโกนใส่อ๋องทันทีทเขาเข้
ี าวังมา
ตอนฟ้ าสว่าง
อันอ๋องก้มหน้านิง ยามนีเขาไม่รจู้ ะเถียงมารดาอย่างไร
ชือเสียงหลิวจ้าวอวีดิงลงเหว อํานาจหนุ นหลังก็ไม่ม ี
มารดาของนางอีกไม่กวัี นก็อาจจะหลุดจากตําแหน่งฮูหยิ
นเอก
การแต่งพระชายาเช่นนีถือเป็ นเรืองน่าขายหน้า เขาจะ
กล้าสูห้ น้าองค์ชายองค์อนได้
ื ยงั ไง
"เสด็จแม่ ลูกไม่อาจแต่งนางเป็ นพระชายาได้"
"ยามนีเจ้ารูแ้ ล้วรึวา่ ไม่อาจแต่งนางเป็ นพระชายาได้ มิใช่
เจ้าเลือกเองหรือว่าจะแต่งกับนางให้ได้" ลีกุย้ เฟยนึก
อยากจะปาจอกชาใส่หน้าพระโอรสยิงนัก
"เสด็จแม่ลกู ผิดไปแล้ว"
"แล้วเช่นนีจะทําอย่างไร" ลีกุย้ เฟยยกมือกุมขมับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 8

"ลูกจะไปเข้าเฝ้ าเสด็จพ่อเอง ขอให้เสด็จพ่อยกเลิกงาน

แต่ง"
"ลูกโง่!" ลีกุย้ เฟยตวาด "เสด็จพ่อของเจ้าเป็ นคนเช่นไร
เจ้ายังไม่รอู้ กี รึ เจ้าวนเวียนเปลียนคูห่ มันเปลียนเจ้าสาว
อยูแ่ บบนี ฝ่ าบาทมีหรือจะมองเจ้าในแง่ด"ี
"แต่อย่างน้อยนางก็ไม่ควรได้ตําแหน่งพระชายาของลูก
เสด็จแม่ลกู รูว้ า่ ลูกผิด แต่พระองค์ตอ้ งช่วยลูกนะพ่ะย่ะค่ะ"
"นีเป็ นเพราะเจ้าหน้ามืดตามัว... ไม่ส ิ นังเด็กนันอาจจะได้
เชือแม่มนั ทําคุณไสยใส่เจ้าก็ได้ เรืองนีข้ายอมไม่ได้"
"เสด็จแม่..."
"ข้าจะไปเข้าเฝ้ าฝ่ าบาทเอง แต่เจ้าอยูเ่ งียบๆ อย่าก่อ
เรือง" อย่างไรคนก็มองสตรีเป็ นพวกไม่มเี หตุผลเจ้า
อารมณ์อยูแ่ ล้ว เรืองแบบนีให้นางไปโวยวายดีกว่าให้
โอรสไปเสียหน้าต่อหน้าฮ่องเต้
"ลูกทราบแล้ว" อันอ๋องก้มหน้าลงตํา ในใจรูส้ กึ อับอายจน
เต็มกลืน
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 0 9

ผ่านหกชัวยามของความบ้าคลัง เจินฮุย่ เหมยพบว่า

ตัวเองถูกมัดมือมัดเท้าและนอนอยูบ่ นพืนเย็นเฉียบ นาง
สับสนไม่เข้าใจอะไรเลย นางตะโกนเรียกผูค้ น นานจน
เสียงเกือบแห้งถึงมีบ่าวรับใช้คนสนิทของนางเปิ ดประตู
ห้องเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
พวกบ่าวเกียงกันตังแต่เมือคืน แต่เพราะพ่อบ้านใหญ่สงั
ให้ตอ้ งเฝ้ าฮูหยินเอาไว้ให้ด ี พวกนางจึงต้องข่มความกลัว
อยูเ่ ฝ้ ากันมาจนป่ านนี
เจินฮุ่ยเหมยถามความจากปากสาวใช้ อีกฝ่ ายเห็นว่านาง
ไม่บา้ คลังไม่ได้สติอกี แล้วทังยังพูดจารูเ้ รือง จึงนังลงเว้น
ระยะห่างออกไปอย่างหวาดระแวงและเล่าเห็นการณ์เมือ
คืนให้เจินฮุย่ เหมยฟั ง
บ่าวรับใช้ของหลิวอันหลินไม่ถงึ ตาย เพียงแต่มแี ผล
เหวอะหวะน่ากลัว นายท่านสังให้เอาตัวนางออกจากจวน
ไปรักษาทีอืนและจะให้เงินก้อนหนึงแล้วขายออกไป เพือ
ไม่ให้คนสืบสาวเรืองนีต่อ
ขายบ่าวได้แต่ขายลูกไม่ได้ หลิวอันหลินมีรอยถูกบีบคอ
ชัดเจน ชําม่วงดูน่ากลัวมาก อนุ เมิงเองก็ไม่ยอมง่ายๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 0

ตังแต่เมือคืนก็โวยวายให้เรียกหมอ นางตีอกชกหัวร้องไห้
ขอความเป็ นธรรมให้บุตรีของตน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าสังกักบริเวณนาง ให้เหตุผลว่านางควรอยู่
ดูแลหลิวอันหลินอย่างใกล้ชดิ จนกว่าจะหาย ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
หน้ามืดไปรอบหนึง หลิวเฉียนให้พอ่ บ้านช่วยส่งแขกด้วย
สีหน้าคลํา
เจินฮุ่ยเหมยถึงกับพุง่ เข้ามาพยายามตะครุบทําร้ายเขาต่อ
หน้าพยานมากมาย เขาไม่รจู้ ะเอาหน้าไปไว้ทไหนอี
ี กแล้ว
สังให้คนมัดนางแล้วขังไว้ก่อนทีจะเลียงหนีไปเฝ้ าฮูหยินผู้
เฒ่า
เจินฮุ่ยเหมยหน้าซีดเผือด นางมองมือทีถูกมัดอยูก่ พ็ บ
คราบเลือดเกรอะกรัง
"ไม่ใช่แค่นนนะเจ้
ั าคะ ในห้องเก็บของห้องนัน พบซาก
สัตว์ทเก่
ี าทังทังใหม่ มีกระดูกกองพะเนิน มียนั ต์คุณไสย
มีเวลาตกฟากของคนในจวนถูกเขียนสาปแช่งไว้เต็มไป
หมดยกเว้นของฮูหยินกับลูก นายท่านสังให้พวกบ่าวเผา
ห้องนันทิงทันทีเลยเจ้าค่ะ"
"ใส่รา้ ย! นีมันเป็ นอุบายใส่รา้ ย! เจ้าไปหานายท่านบอกว่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 1

ข้าขอพบ เขาจะยอมให้ภรรยาเอกถูกใส่ความแบบนีไม่ได้
นะ" เจินฮุย่ เหมยร้องบอก "อีกไม่กวัี นอวีเอ๋อร์จะแต่งออก
แล้ว จะเป็ นแบบนีไม่ได้ ไปเรียนนายท่านกับท่านแม่
บอกว่าข้าถูกใส่ความ! มีคนวางแผนทําลายชือเสียงข้า!"
เจินฮุ่ยเหมยพยายามดืนรน นางร้อนใจเหมือนถูกไฟสุม รู้
แล้วว่าสถานการณ์ยามนียําแย่แค่ไหน
"ข้าถูกใส่รา้ ย!"
*
หลิวเฉียนนวดหว่างคิวตัวเองขณะทีรอฮูหยินผูเ้ ฒ่าดืมยา
เรืองคืนนีใหญ่และน่าขายหน้ามากเกินไป เรืองเกิดขึนทํา
ให้ชอเสี
ื ยงสตรีทงจวนหลิ
ั วพินาศ วันหน้าถ้าคิดจะแต่งไป
กับตระกูลดีๆ คงยากแล้ว
ยามนีตระกูลหลิวไม่ต่างจากคณะละครเร่ ผูค้ นทังถงเยียน
ชีมาทางพวกเขาแล้วหัวเราะ ต่างคนต่างรออย่างใจจดใจ
จ่อว่างิวเรืองนีจะไปจบทีตรงไหน เกียรติและศักดิศรีของ
จวนขุนนางเก่าแก่ถูกทําลายจนย่อยยับ
"ใส่ความ! นางยังกล้าตะโกนว่าถูกใส่ความ" ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
เกือบจะปาถ้วยยาลงพืน "ใครไม่รบู้ า้ งว่านางโดนใส่ความ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 2

แต่มตี ากีคูท่ เห็

ี นว่านางพุง่ ทําร้ายคนอืนเหมือนคนบ้า
หากแค่พูดว่าโดนใส่ความแล้วสกุลหลิวไม่ตอ้ งอับอาย ก็
ให้นางไปตะโกนทีหน้าประตูเลย!"
"สกุลเจินมีศตั รูมากมายแค่ไหนไม่รู้ เรืองนีอาจเป็ นฝี มอื
พวกเดียวกับทีจัดฉากเจินไห่กงั " หลิวเฉียนไม่ใช่คนโง่
เขารูว้ ่าเรืองนีต้องมีเบืองหลัง แต่ถงึ รูแ้ ล้วสถานการณ์ก ็
มิใช่จะคลีคลายได้งา่ ยเพียงแค่พูดปากเปล่าในเมือมีคน
เห็นมากถึงเพียงนัน
"เวรกรรมจริงๆ สกุลเจินเป็ นพวกชัวช้าสามานย์แล้วเกียว
อะไรกับสกุลหลิวของเรา ทําไมต้องมาอับอายขายหน้า
เพราะพวกมันด้วย!" ฮูหยินผูเ้ ฒ่าโกรธจัด นางนึกเสียใจ
ถ้าย้อนเวลาได้นางจะไม่มที างสนับสนุนให้เจินฮุย่ เหมย
ขึนมาเป็ นฮูหยินเอก
"ส่งนางกลับไปสกุลเจิน ให้นางไปอยูก่ บั พ่อชัวของนาง!"
"ท่านแม่ทาํ เช่นนันไม่เหมาะ" หลิวเฉียนถอนหายใจ "นาง
เป็ นหลิวฮูหยินอยูห่ ลายปี ยามนีถือว่าต่อให้ตายก็ตอ้ ง
เป็ นผีของสกุลหลิว อีกอย่างเวลานีสําคัญทีสุดคือต้องดู
ท่าทีของตําหนักอ๋อง หากเรารีบจัดการเจินฮุย่ เหมยไป

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 3

อย่างใดก่อน ถ้าทางตําหนักอ๋องคิดแต่งจ้าวอวีอยู่ อาจจะ

กลายเป็ นการดูถูกอันอ๋องได้ รอให้เรืองงานแต่งนีมีคาํ
ตัดสินให้ชดั เจนก่อน ตอนนันค่อยส่งนางไปอยูอ่ ารามก็ไม่
สาย"
"เกิดเรืองแบบนีแล้วนางจะยังได้แต่งอยูร่ ?ึ "
"เรืองคงขึนอยูก่ บั ฝ่ าบาท" หลิวเฉียนถอนหายใจ "ต่อให้
ตําหนักอ๋องไม่อยากรับ แต่ถา้ ฝ่ าบาทยืนกรานราช
โองการ ใครจะขวางได้ อีกอย่างอันอ๋องเคยขอเปลียนราช
โองการมาแล้วครังหนึง หากจะยกเลิกครังนีอีกไม่งา่ ย
เลย"
"เช่นนันก็ด ี รีบให้นางแต่งออกไปอยูต่ ําหนักอ๋องซะ แล้ว
โยนนังเจินฮุ่ยเหมยไปอาราม อย่าให้มาอยูเ่ ป็ นตัว
อัปมงคลในจวนข้า"
"ขอรับท่านแม่"
*
ลีกุย้ เฟยคุกเข่าอยูห่ น้าโต๊ะทรงพระอักษรของฮ่องเต้อู่
เหอตี บนหน้านางมีหยดนําตาใสแวววาวราวกับมุก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 4

ประกอบกับความงดงามพิลาศทําให้ดนู ่าสงสารเห็นใจ
อย่างยิง
แต่ฮอ่ งเต้อู่เหอตีเพียงแต่นิงเงียบเพิกเฉย ทรงอ่านฎีกาใน
พระหัตถ์อย่างจดจ่อ ไม่ได้ใยดีหญิงงามทีกําลังร้องไห้
ด้วยความเป็ นทุกข์
ลีกุย้ เฟยกัดริมฝีปากตัวเองก้มหน้านิงเงียบ ไม่กล้าร้องไห้
ฟูมฟายให้เป็ นทีรําคาญ
ฮ่องเต้ตรวจฎีกาในมือจนจบถึงเงยหน้าขึนมองลีกุย้ เฟย
"ฝ่ าบาท ฝ่ าบาทจะปล่อยให้อนั อ๋องแต่งสตรีเช่นนีเป็ นพระ
ชายาไม่ได้นะเพคะ หากได้คนเช่นนางมาร่วมตระกูล
ราชวงศ์จะไม่ถูกหัวเราะเยาะหรือเพคะ ตําแหน่งสูงส่งถึง
พระชายาอ๋อง ด้วยภูมหิ ลังนางยามนีแม้แต่เป็ นทงฝางใน
ตําหนักอ๋องยังดูไม่เหมาะด้วยซํา"
ฮ่องเต้มองลีกุย้ เฟยพูดนิงๆ สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ แต่
เขาเริมคิดว่าอันอ๋องมีนิสยั ขีขลาดจริงๆ คราวก่อนคิด
อยากเปลียนคูห่ มันก็ให้แม่มาโวยวาย คราวนีก็ให้แม่มา
โวยวาย ใช้ชวี ติ หลบอยูใ่ ต้กระโปรงแม่โดยแท้ คนเช่นนี
คิดจะขึนเป็ นฮ่องเต้ วันหน้าญาติฝ่ายมารดาจะไม่ม ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 5

อํานาจคับเมืองหรอกหรือ
"พระชายาคนนีอันอ๋องเป็ นคนขอจากข้าเอง วันนีเกิด
อยากเปลียนใจแล้วหรือ?" ทรงตรัสเรียบๆ
ลีกุย้ เฟยหลุบตาตํา นางจะให้เป็ นความผิดลูกไม่ได้ "หา
ใช่อนั อ๋องทีอยากเปลียน เป็ นหม่อมฉันเองทีเห็นว่าคนไม่
เหมาะสม ในฐานะมารดาหม่อมฉันรักลูกสุดหัวใจ จะยอม
ให้เขาแต่งกับคนแบบนีได้อย่างไรเพคะ ขอทรงโปรด
พิจารณาอีกสักครังเถอะเพคะ"
"เจ้าเป็ นแม่ทดีี " ทรงยกชาขึนจิบก่อนจะตรัสต่อ "แต่อนั
อ๋องขอพระชายาคนนีเอง ดูแล้วมีความรักลึกซึงต่อกันไม่
น้อย หากข้าเปลียนแปลงตามใจเขาอาจจะไม่พอใจ เรา
เป็ นพ่อเป็ นแม่มคี วามหวังดีให้ลูกก็จริง แต่ลกู ก็ตอ้ งมีชวี ติ
ของลูก เราจะแทรกแซงทุกอย่างได้อย่างไร... ซินซินเจ้าอ
ย่าลืมว่าผูห้ ญิงคนนีชัดเจนว่าให้แต่งเข้ามาเพือแก้เคล็ด
โดยเฉพาะ หากเปลียนแปลงฉับพลันจะไม่กระทบกับดวง
ชะตาของลูกรองรึ?"
"แต่..."
"เจ้าเป็ นมารดาเป็ นห่วงลูกย่อมไม่แปลก แต่ตอ้ งคิดให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 6

รอบคอบ เรืองชะตาของอันอ๋องถือว่าสําคัญทีสุด ฤกษ์

ยามเหมาะสมก็ไม่ได้เวียนมาถึงง่ายๆ หากพลาดครังนี
อาจต้องรออีกเป็ นปี กว่าจะถึงวันนันอาจจะเกิดเรืองไม่ด ี
ขึนอีก ทางฝั งกรมพิธกี ารก็เตรียมงานทุกอย่างเอาไว้แล้ว
มาล้มเลิกวันนีจะถูกวิพากษ์วจิ ารณ์เอาได้ คลังของเรามี
เงินน้อยมากมาสามสีปี แล้ว จะจัดงานใดๆ ทีตอ้ งมีการ
เตรียมการวางแผน หากครังนีเตรียมการแล้วไม่จดั เงินที
ใช้จดั ซือข้าวของเหล่านันอาจถูกขุนนางฝ่ ายทัดทานยืน
ฎีการ้องเรียนได้ เจ้าอยากให้ลกู ถูกร้องเรียนรึ?"
"ฝ่ าบาท เป็ นหม่อมฉันไม่รอบคอบ"
"หากเจ้าไม่พอใจคน ยามนันนางมาเป็ นลูกสะใภ้เจ้าแล้ว
จะจัดการอะไรก็ไม่ยาก แต่ไม่ควรรีบร้อนตัดขาดกันยามนี
อีกอย่างข้าเคยเปลียนราชโองการให้อนั อ๋องรอบหนึง คน
จะไม่คดิ ว่าราชโองการของข้าเป็ นของเล่นรึ นึกจะเปลียน
วันใดก็เปลียนได้ตามใจชอบงันรึ!?"
"ฝ่ า---- พระอาญามิพน้ เกล้า เรืองนีเป็ นความคิดของ
หม่อมฉันเอง ขอฝ่ าบาทลงพระอาญาด้วย"
"อํานาจของฮ่องเต้ไม่ใช่สงที
ิ พวกเจ้าแม่ลกู นึกอยากจะ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 7

เปลียนแปลงก็เปลียนได้ตามใจชอบ กลับไปบอกลูกชาย
เจ้า ให้แต่งตามกําหนดเดิม แล้วอย่ามีปัญหาเรืองนีอีก
ไม่เช่นนันข้าจะมอบทีดินบรรดาศักดิแถวแถบเหนือให้เขา
ไปปกครอง ถึงตอนนันเขาจะเปลียนพระชายากีคนก็
ตามใจ"
"ฝ่ าบาท!" แถบเหนือมีแต่หมิ ะกับความหนาวเหน็บ หญ้า
สักต้นยังไม่ขนึ หากส่งอันอ๋องไปไม่เท่ากับเนรเทศหรือ
"ฝ่ าบาทขอทรงพระเมตตาด้วย!"
"เรืองนีให้จบเท่านี หลังงานแต่งลูกเจ้าก็จะถึงงานล่าสัตว์
แล้ว แขนของเขาดีขนบ้ ึ างหรือไม่?"
ลีกุย้ เฟยขบกรามแน่ นเมือพูดถึงแขนทีใช้การไม่ได้แล้ว
ของอันอ๋อง แผ่นหลังนางชืนไปด้วยเหงือ "หมอหลวง
บอกว่าต้องใช้เวลาพักฟื นอีกสักพักเพคะ ช่วงนียังไม่อาจ
ใช้งานหนักได้"
"อืม เช่นนันก็บอกให้เขาพักฟื นให้ด ี งานล่าสัตว์ปีนีจะมี
ฑูตจากแคว้นอืนเข้าร่วมด้วย หากแขนยังใช้การไม่ได้คง
น่าเสียดาย"
"เพคะฝ่ าบาท"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 8

กลับออกมาจากตําหนักเฉียนชิง ลีกุย้ เฟยก็โกรธจนตัวสัน

นางถอดปิ นบนหัวแล้วปาลงบนพืนตําหนักหยงเยว่ทาํ เอา
เหล่านางกํานัลกลัวจนหัวหด
"แต่งก็แต่ง ดูสวิ ่ามันจะมีชวี ติ รอดอยูก่ บั ลูกข้าได้สกั กี
วัน!"
*
คนสกุลหลิวไม่ได้มคี ําสังให้จดั การกับเจินฮุ่ยเหมย
เพียงแต่สงให้
ั ขงั นางเอาไว้เท่านัน แต่บรรยากาศของคน
ในจวนราวกับบนหัวมีเมฆหมอกหนาทึบลอยวนอยู่ ไม่รนื
เริงให้สมกับสีแดงมงคลทีประดับไปทัวจวนเพือเตรียม
งานแต่งของหลิวจ้าวอวี
หลิวจ้าวอวีนังอยูบ่ นเตียงตัวเอง นางแทบไม่ยอมขยับไป
ไหนเลยนับตังแต่มารดาเกิดเรือง ความหวาดกลัวเกาะกุม
จิตใจจนทําได้เพียงนังนิงซึมอยูอ่ ย่างนัน
"คุณหนูทา่ นกินสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ" เสียวชิงอดสงสาร
เจ้านายไม่ได้เมือเห็นหน้าซีดๆ ของหญิงสาว "ถ้าท่านไม่
กินจะไม่มแี รงนะเจ้าคะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 1 9

"ไม่รวู้ า่ ทางอันอ๋องจะว่าอย่างไรบ้าง?" หลิวจ้าวอวีรูว้ ่า

ตนเองไม่อาจอยูใ่ นจวนตระกูลหลิวได้อกี มารดาของนาง
ก่อเรืองเช่นนี หากอันอ๋องยกเลิกงานแต่งฐานะในจวนนาง
จะตํายิงกว่าพวกลูกอนุ อย่าฝั นถึงการแต่งงานดีๆ ในภาย
ภาคหน้าเลย บิดาก็คงไม่มองหน้านางแล้ว
"ท่านอ๋องมีใจรักใคร่ลกึ ซึงกับคุณหนูถงึ จะเกิดเรืองแบบนี
ก็คง..." เสียวชิงพยายามพูดในแง่ด ี ถึงตอนนีข้างนอกจะ
ลือกันว่าลีกุย้ เฟยรังเกียจว่าทีลูกสะใภ้ตวั เองมากถึงขันไป
ขอให้ฮอ่ งเต้ถอนราชโองการ แต่เรืองนีให้หลิวจ้าวอวีรูไ้ ป
ก็มแี ต่เศร้าหมองนางจึงเก็บเอาไว้ซะ
"ข้ารู้ ท่านอ๋องรักข้า" หลิวจ้าวอวีพึมพํา "เขารักและจริงใจ
กับข้าทีสุด แต่ราชวงศ์จะยอมรับสะใภ้ทมีี ประวัตเิ ช่นข้า
ได้อย่างไร บางทีพระสนมกับฮ่องเต้อาจไม่พอใจข้า"
"คุณหนูอย่าเพิงคิดมากเลยเจ้าค่ะ เรืองอาจจะไม่แย่ขนาด
นัน"
"ท่านย่ากับท่านพ่อว่าอย่างไรบ้าง พวกเขาจะจัดการกับ
ท่านแม่อย่างไร?"
"เรืองนัน... นายท่านแค่สงให้
ั ขงั ฮูหยินไว้เท่านันเจ้าค่ะ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 0

ตอนนียังไม่ได้มคี าํ สังอืน"
หลิวจ้าวอวีมองมือตัวเองนิงไปครูห่ นึง "เรืองนีต้องมีคน
อยูเ่ บืองหลัง ทังสกุลเจิน ทังมารดาข้า..." นัยน์ตาหลิวจ้า
วอวีสว่างวูบเมือคิดว่าเรืองของสกุลเจินเกียวข้องกับหลิว
จ้าวเว่ย บางทีเรืองของมารดานางก็อาจจะเป็ นนางด้วย
เหมือนกัน
"ทางเรือนจิวฮวาเป็ นยังไงบ้าง นังจ้าวเว่ยคงหัวเราะจน
ฟั นร่วงแล้วกระมัง" เสียวชิงก้มหน้านิงเมือได้ยนิ คําถาม
จ้าวอวีมองนางแล้วเบะปาก "วันนีข้าจะอดทนก่อน ขอแค่
งานแต่งไม่ถูกยกเลิกและข้ายังได้เป็ นหวางเฟย ถึงตอน
นันข้าสาบานจะเหยียบขยีมันให้สาสม"
"คุณหนู..."
"นังอนุ เสวียนกับหลิวช่างอิงล่ะ ก่อนหน้านีพวกนางหน้า
ด้านจะให้ขา้ พาหลิวช่างอิงไปรับใช้ในตําหนักอ๋อง ตอนนี
ทําไมไม่โผล่หน้ามา" หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ รังเกียจคนพวกนี
พอเห็นว่านางจะได้ดกี ม็ าพึงพิง แต่พอเห็นว่าสถานการณ์
ของนางไม่ดกี ห็ นีหาย
"บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 1

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ" บ่าวรับใช้ผหู้ นึงวิงเข้ามาในห้อง

ด้วยท่าทางรีบร้อน "มีขา่ วมาแล้ว ฮ่องเต้ให้กรมพิธกี ารจัด
งานแต่งตามกําหนดเดิมเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ตอ้ งกลัวแล้วนะ
เจ้าคะ"
"แต่งเหมือนเดิมรึ?" หลิวจ้าวอวีตะลึง
"ใช่เจ้าค่ะ"
เสียวชิงดีใจมาก นางหันไปมองหลิวจ้าวอวีอย่างตืนเต้น
"นีคงเพราะท่านอ๋องรักคุณหนูของบ่าวมาก คุณหนูทาํ ใจ
ให้สบายแล้วเตรียมตัวสําหรับเป็ นเจ้าสาวเถอะเจ้าค่ะ ฮู
หยินเองก็คงอยากให้เป็ นเช่นนัน"
หลิวจ้าวอวีปราบปลืมในใจ นางค่อยๆ ยิมก่อนจะหัวเราะ
ดังขึนเรือยๆ "ฮ่าๆ สุดท้ายข้าก็ยงั ได้แต่งเข้าตําหนักอ๋อง
สุดท้ายข้าก็เป็ นหวางเฟย ดีจริงๆ! ดีจริงๆ ต่อให้พวกมัน
อยากทําลายข้าแค่ไหนสุดท้ายก็ฉุดข้าลงไม่ได้" ถึงช่วงนี
หัวใจของนางจะต้องว้าวุน่ สับสน ราวกับชีวติ ดิงลงเหว
แล้วกระโดดขึนฟ้ าติดกันอยูห่ ลายครัง แต่สุดท้ายก็
เหมือนว่าเรืองจะจบลงด้วยดี
สวรรค์เข้าข้างนางแล้ว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 2

ดวงตาของหลิวจ้าวอวีแดงเถือก นางมีทงความยิ
ั นดี
ความสะใจ และความแค้น
"ไปบอกนังอนุเสวียน นังหลิวช่างอิงจะต้องเข้าตําหนัก
อ๋องตามไปเป็ นบ่าวล้างเท้าให้ขา้ หากพวกมันไม่ยอม ก็
ให้พวกมันเอาเงินทังหมดทีได้จากมารดาข้ามาคืน ไม่ก็
ขายตัวเข้าซ่องเอาเงินมาคืนซะ" หลิวจ้าวอวีเอ่ยเสียง
เหียม
"พวกมันทุกคนทีคิดจะหันหลังให้ขา้ คอยดูเถอะ... คอย
ดู!"
*
หลิวจ้าวเว่ยนังคัดอักษรอยูท่ โต๊
ี ะตอนทีบ่าวเข้ามารายงาน
ว่ากรมพิธกี ารไม่ได้ยกเลิกงานแต่ง หลิวจ้าวอวียังต้อง
แต่งเข้าตําหนักอ๋องเหมือนเดิม
อันอ๋องยังต้องทนแต่งหลิวจ้าวอวี เรืองนีถือว่ายกเป็ น
ความชอบของฮ่องเต้อเู่ หอตี คนเป็ นฮ่องเต้ไม่ชอบถูกท้า
ทายอํานาจของตัวเองทังนัน ลีกุย้ เฟยกับอันอ๋องใช้สทิ ธิ
ความเมตตาของเขาในฐานะของคนในครอบครัวไปแล้ว
ตอนถอนหมันหลิวจ้าวเว่ย ดังนันในครังนีจึงกลายเป็ น
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 3

การลําเส้น
นางสบตากับปานเก๋อหัวแล้วพยักหน้า ชายหนุ่มจึงเดิน
ออกไปจากห้อง
ในคืนงานเลียงนางให้บ่าวล่อเจินฮุย่ เหมยออกมาโดยอ้าง
ว่ามีจดหมายจากเจินไห่กงั หลิวเฉียนสังตัดขาดสกุลเจิน
แล้วดังนันเจินฮุย่ เหมยต้องไม่บอกคนอืนเรืองนีแน่
เจินฮุ่ยเหมยคิดว่าเจินไห่กงั อาจต้องการเพิมสินเจ้าสาวให้
หลิวจ้าวอวี หรือมอบอะไรเอาไว้ให้หลิวจ้าวอวีสามารถยืน
หยัดในตําหนักอ๋องได้ นางจึงแยกตัวไปทางห้องเก็บของ
นันตามลําพัง
ปานเก๋อหัวรอนางอยู่ เขาเอาห่อผ้าดําคลุมหัวนางก่อนจะ
บังคับให้เจินฮุย่ เหมยกลืนพิษทีหลิวจ้าวเว่ยได้มาจากเนีย
เถียนชิง
ห้องนันถูกจัดเตรียมไว้แล้ว นางจําได้ว่าชาติกอ่ นคนพวก
นันจัดห้องแบบไหนไว้ประจานนาง ดังนันนางจึง
เลียนแบบพวกมัน แต่เพิงความน่าสะพรึงขึนอีกหลายเท่า
พรุง่ นีจะเป็ นวันสุดท้ายของพิธแี ต่งหน้าเพิมสินเจ้าสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 4

ของขวัญทีหลิวจ้าวเว่ยเตรียมไว้ให้หลิวจ้าวอวีไม่ได้จบลง
เพียงเท่านี
"ข้าอยากไปเยียมฮูหยินใหญ่เสียหน่ อย พวกเจ้าช่วยข้า
แต่งตัว"
*
เจินฮุ่ยเหมยเพิงทานข้าวแล้วได้ยนิ ข้าวว่างานแต่งของ
หลิวจ้าวอวีจะดําเนินต่อไป ดังนันหัวใจนางจึงมีหวังขึนมา
บ้าง นางตังสติและนิงสงบขึน หลิวเฉียนจึงไม่สงมั
ั ดมือ
นางแต่มดั ขาเอาไว้ สังให้คนเฝ้ าเอาไม่ให้นางออกจาก
ห้องเด็ดขาด
แต่ทงหมดนั
ั นไม่เป็ นไร ตราบใดทีนางไม่ขวางอนาคตลูก
เมือหลิวจ้าวอวีแต่งเป็ นหวางเฟยแล้ว นางย่อมสามารถ
สนับสนุนน้องชายได้ ส่วนนางถึงเวลานันค่อยหลบไป
อาศัยอยูใ่ นอารามเงียบๆ แต่หลิวจ้าวอวีคงไม่ทาํ ให้นาง
ลําบากมากนัก นีถือเป็ นทางออกทีดี
เจินฮุ่ยเหมยคิดวางแผนอยูใ่ นหัวด้วยความหวังที
กระเตืองขึน แต่จๆู่ ประตูหอ้ งก็เปิ ด พวกบ่าวของนางรีบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 5

หดคอหนีเมือเห็นหลิวจ้าวเว่ย
ยามนีรองจากหลิวเฉียนกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า ก็มหี ลิวจ้าวเว่ยที
มีอํานาจมากทีสุดในจวนสกุลหลิว พวกบ่าวแม้จงรักภักดี
แต่สภาพเจ้านายยามนีเป็ นเช่นไรก็เห็นอยูก่ บั ตาหากโผ
เข้าไปขวางพวกนางอาจถูกโบยจนตายไม่รตู้ วั
หลิวจ้าวเว่ยโบกมือให้ทุกคนออกไปจากห้อง เจินฮุ่ย
เหมยตัวสันไปทังตัวเมือเห็นหลิวจ้าวเว่ย
หญิงสาวนังลงบนเก้าอีแล้วรินนําชาให้ตวั เองอย่างใจเย็น
"เจ้ามาทีนีทําไม เจ้ามาทับถมข้างันรึ?"
"ในฐานะทีท่านเป็ นมารดาของข้า ข้าต้องมาแสดงความ
กตัญ เู สียหน่อย ได้ยนิ ว่าน้องรองไม่มาเยียมท่านเลย
ท่านอาจจะเหงาข้าเลยคิดว่าจะมานังเล่นเป็ นเพือน"
"อย่าให้มนั มากเกินไป" เจินฮุย่ เหมยตะโกน "อย่าคิดว่า
ข้าไม่รวู้ า่ ทีตัวเองต้องอยูใ่ นสภาพนี เจ้าเองก็มสี ว่ น"
"ตราบใดทีท่านยังมีหวั คิด การจะรูก้ ไ็ ม่แปลกมิใช่หรือเจ้า
คะ" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ หญิงสาวไม่กลัวว่าเจินฮุย่ เหมย
จะรูอ้ ะไร หรือต่อให้หลิวเฉียนรูน้ างก็ไม่สนใจ "หากแม้แต่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 6

ศัตรูตวั เองเป็ นใครยังมองไม่กระจ่าง ก็เสียแรงทีคนสกุล

เจินปลูกฝังท่านมาตังนาน"
"เจ้าไม่มสี ทิ ธิพูดถึงสกุลเจินของข้า ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า..."
"ถ้าไม่ใช่เพราะข้าพวกเขาจะตกตําขนาดนีหรือ" หญิงสาว
ยกชาขึนจิบบางๆ "ช่วงนีท่านรูส้ กึ สนุกเหมือนข้าหรือไม่
ข้านังมองท่านตกตําแล้วถูกอุม้ ขึนแล้วก็ตกตําก่อนจะถูก
อุม้ ขึนอีกครัง ข้าสนุ กเสียจนเลิกดูงวเลยที
ิ เดียว"
เจินฮุ่ยเหมยเบิกตาโพลงรูส้ กึ หวาดกลัวขึนมาจับใจ "นัง
หลิวจ้าวเว่ย!"
"เวลาทีท่านคิดว่าตัวเองกําลังตกตําแต่มหี วังขึนมานีรูส้ กึ
ดีหรือไม่ แต่พอความหวังนันสลายท่านรูส้ กึ อย่างไร
ความหวังพังทลายครังเดียวก็เหมือนตายทังเป็ นแล้วใช่
ไหม แต่มนั จะสนุกได้อย่างไรหากลิมรสแค่ครังเดียว"
หลิวจ้าวเว่ยเหยียดยิม ดวงตาอันแน่นไปด้วยความรูส้ กึ ที
อยากเปิ ดเผยมาตลอดยามทีมองมารดาเลียงผูน้ ี
"บ้านเดิมตกตํา แต่ลกู ได้รบั ราชโองการสมรส ตัวเอง
กลายเป็ นหญิงวิปริต แต่ฮอ่ งเต้ยงั ยืนยันให้หลิวจ้าวอวี
แต่งกับอันอ๋อง ดูแล้วเหมือนโชคชะตากําลังเล่นกับหัวใจ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 7

ท่านเลยนะว่าไหม"
"เจ้า เจ้า" เจินฮุ่ยเหมยชีหลิวจ้าวเว่ยด้วยนิวทีสันเทา "เจ้า
คิดจะทําอะไร หยุดเดียวนี ปล่อยลูกข้าไป อย่าทําลาย
เรืองดีๆ ของลูกข้าอีก!"
"ทําไมพวกเจ้าไม่เคยคิดจะปล่อยข้าบ้างเล่า... มารดา แต่
ไหนแต่ไรข้าไม่เคยคิดกับท่านแย่ๆ ถึงจะไม่สนิทสนมรัก
ใคร่เหมือนแม่ลกู แต่ขา้ ก็ขอเพียงต่างคนต่างอยู่ ...ข้านึก
ว่าท่านจะเป็ นคนดี อย่างน้อยก็ดกี ว่าลูกสาวของท่าน แต่
ไม่นึกเลยว่าสุดท้ายท่านก็สละความถูกต้องและเลือกจะ
ลงมือกับข้า" หลิวจ้าวเว่ยมองเจินฮุย่ เหมยนิง
"หลิวจ้าวเว่ยข้าขอร้อง เจ้าปล่อยลูกข้าไป ข้าจะไม่ให้
พวกเขายุง่ กับเจ้าอีก"
"...ข้าเคยขอร้องท่าน แต่สงที
ิ ข้าได้คอื การเหยียบยํา
ความหวังสุดท้ายของข้า ดังนันสิงทีข้าจะมอบให้ทา่ นก็ไม่
ต่างกัน ข้าจะทําลายทุกความหวังของท่านให้สนซาก"
ิ
"เจ้า! เจ้ามันปี ศาจ!"
"ใช่ขา้ เป็ นปี ศาจ" ไม่ใช่เพราะเจินฮุย่ เหมยทําลายส่วนที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 8

เป็ นมนุษย์ชนสุ
ิ ดท้ายในตัวของนางไปหรือ ความหวังและ
ความคาดหวังในตัวผูค้ นของนางถูกทําลายลงเมือเจินฮุ่ย
เหมยหอบหลักฐานทังหมดไปให้หลิวจ้าวอวีกับอันอ๋อง
ทําให้นางถูกคนทังถงเยียนตราหน้าและขับไล่
"จริงๆ ต้องขอบคุณท่าน เพราะในชาตินข้ี าไม่เคยไว้ใจ
มนุษย์หน้าไหนอีกเลย และไม่เคยคาดหวังกับคนอืน คน
ทีจะซือสัตย์และทุม่ เทเพือเราอย่างจริงใจจริงๆ มีแต่คนที
มองเราเป็ นทีพึงและคนทีเรากดเอาไว้จนพวกมันหายใจ
ไม่ออก" หญิงสาวลูบกระโปรงตัวเองให้เรียบ
"ท่านคงได้ยนิ ข่าวแล้วฮ่องเต้ยงั ให้อนั อ๋องแต่งกับน้องรอง
วันพรุง่ นีจะเป็ นวันเพิมสินสอดวันสุดท้าย ข้ายังเตรียม
ของดีๆ ไว้ให้นางชินใหญ่ทเี ดียว"
"อย่าแตะต้องลูกข้า นังแพศยา ข้าจะสาปแช่งเจ้า หากเจ้า
ทําอะไรอวีเอ๋อร์ขา้ จะสาปแช่งให้เจ้าต้องอยูใ่ นปรโลก
ไม่ได้ผดุ ได้เกิด"
"ปรโลกอาจจะดีกว่าสกุลหลิวก็ได้" หลิวจ้าวเว่ยหัวเราะ
"หากข้าต้องลงปรโลกข้าสัญญาว่าจะทักทายท่านกับหลิว
จ้าวอวีแน่นอน"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 2 9

"นังสารเลว"
"มารดาท่านสบายใจได้เลย งานแต่งของหลิวจ้าวอวีคนทัง
เมืองจะมาดูขบวนแห่ของนาง นางจะมีชอเสี ื ยงเป็ นที
โจษจัน ร้อยปี จากนีผูค้ นจะไม่ลมื แน่นอน" หลิวจ้าวเว่
ยลุกขึนคํานับเจินฮุย่ เหมยตามมารยาทแล้วถอยออกมา
ทิงไว้แค่เสียงกรีดร้องอย่างอัดอันของมารดาเลียง
หญิงสาวเดินออกจากเรือนนันอย่างสํารวมแต่กลับพบว่า
หลิวเฉียนยืนอยูด่ า้ นนอกประตู
"คารวะท่านพ่อ"
"เจ้ามาทําอะไรทีนี?"
"ข้ามาดูว่ามารดาเป็ นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อก็มาเยียมนาง
หรือเจ้าคะ?" หลิวเฉียนไม่ตอบหลิวจ้าวเว่ยจึงพูดต่อ
"เช่นนันข้าไม่อยูก่ วนท่านพ่อแล้ว จ้าวเว่ยขอตัว"
หญิงสาวเดินสวนกับหลิวเฉียนแต่อกี ฝ่ ายพูดขึนก่อน
"เดียว"
โฉมสะคราญหยุดเท้าแต่ไม่ได้หนั ไปมองพ่อตัวเอง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 0

"จะทําอะไรก็อย่าให้มนั มากเกินไป รูจ้ กั มีขอบเขตเสีย

บ้าง" หลิวเฉียนเอ่ยเสียงขรึม
แววตาของหลิวจ้าวเว่ยจมลึก "หากข้าทํามากไปบิดาจะ
ทําเช่นไรหรือเจ้าคะ จะให้ขา้ ไปแสดงความกตัญ กู บั
ท่านยายทีสกุลเถาอีกรอบหรือไม่?"
"หลิวจ้าวเว่ย!"
"เสียเวลามากแล้ว ข้ากลับเรือนดีกว่า... อย่างไรก็ยนิ ดีกบั
ท่านพ่อทีจะได้เป็ นพ่อตาของท่านอ๋องนะเจ้าคะ" หลิวจ้าว
เว่ยตัดบทแล้วเดินจากไปทันที พวกบ่าวทีอยูท่ นัี นมีแต่
ก้มหน้าลงตํา บ้างอยากมุดหนีไปในดิน สองพ่อลูกไม่ม ี
ความเป็ นมิตรกันเลย คุณหนูช่างแข็งกร้าวไม่ยอม
ลดลาวาศอกให้บดิ าแม้แต่น้อย
"คุณหนูพดู เช่นนันกับนายท่านจะดีหรือเจ้าคะ?" อาเจิน
ถามอย่างกังวล
"ไม่มอี ะไรไม่ดี ต่อให้ขา้ ไม่พดู ในใจบิดาก็ไม่ได้มองข้าดี
อยูแ่ ล้ว"
"คุณหนูจะมอบของขวัญอะไรให้คุณหนูรองหรือเจ้าคะ?"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 1

หลิวจ้าวเว่ยเพียงระบายยิมแต่ไม่ตอบ นางเดินนํ าบ่าว

ของตนกลับเรือนอย่างสบายอารมณ์
*
วานนีมีขา่ วว่าหลิวฮูหยินเป็ นพวกเล่นคุณไสยจนเป็ นบ้า
ไปแล้ว พอผ่านไปสักพักก็มขี า่ วว่าฮ่องเต้ยนื ยันให้คุณหนู
หลิวแต่งกับอันอ๋องเช่นเดิม
อีกเพียงครึงวันเท่านันจะถึงงานแต่ง
แต่ทงถงเยี
ั ยนกลับอึกทึกไปด้วยข่าวลือทีว่าเจินฮุย่ เหมย
เคยใช้เนือคนทําอาหารให้หลิวจ้าวอวีกับหลิวเฉียนกิน
คนสกุลหลิวกินเนือคน!
ว่าทีพระชายาอันอ๋องกินเนือคน!
กลุม่ อํานาจต่างๆ ทีอยูค่ นละฝั งกับอันอ๋องกระโดดออกมา
ช่วยกระพือข่าวนีอย่างรวดเร็ว มือเย็นวันนันแทบทุกบ้าน
ต่างล้อมวงกันคุยเรืองคนสกุลหลิวกินเนือคนทังสิน!

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 2

แสนชัง
# 50. ล่วงเกิน

ช่วงฟ้ าสางเป็ นเวลาทีพิธมี งคลเริมขึน เจ้าสาวเริม

แต่งหน้าแต่งตัวเตรียมให้ผอู้ าวุโสหวีผม รับคําอวยพรและ
รับของขวัญจากญาติสนิทก่อนจะปิ ดผ้าคลุมหน้ารอขบวน
เจ้าบ่าวมารับ
ทุกขันตอนเป็ นไปอย่างถูกต้องเหมาะสม แต่บรรยากาศ
มงคลกลับดูไม่เป็ นมงคลนัก คนทีมาร่วมงานพยายามเก็บ
สีหน้าอึดอัดใจอย่างเต็มทีแต่เพียงแค่สบตาแขกด้วยกันก็
รูส้ กึ ราวกับว่ามีหนิ ถ่วงในอก
ตามจริงหน้าทีหวีผมเจ้าสาวนอกจากแม่สอแล้ ื วควรจะ
เป็ นเจินฮุย่ เหมย แต่นางกลับไม่ได้รบั สิทธินี ตังแต่ทคุี ย
กับหลิวจ้าวเว่ย นางพยายามจะเตือนหลิวจ้าวอวี แต่หลิว
เฉียนเห็นว่าสกุลหลิวมีเรืองฉาวโฉ่มากพอแล้ว จึงสังให้
คนคุม้ กันเรือนของเจินฮุย่ เหมยอย่างแน่นหนา ไม่ใช่แค่
ตัวนางแม้แต่พวกบ่าวไพร่ของนางก็หา้ มออกมา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 3

แม้มารดาสร้างปั ญหาไปแล้ว แต่อย่างไรก็เป็ นการแต่ง

เข้าราชวงศ์จะไม่ให้เกียรติเลยก็จะดูไม่งาม ฮูหยินผูเ้ ฒ่า
จึงรับหน้ามาช่วยหวีผมอวยพรให้เจ้าสาวแทน แต่พอ
เสร็จพิธกี ไ็ ม่คดิ จะอยูส่ ง่ หลิวจ้าวอวี นางอ้างว่าเหนือย
แล้วหลบไปเรือนตัวเองทันที
แม่สอยิ
ื มแหยเมือเห็นคนสกุลหลิวไม่มเี จ้านายสตรีมา
คอยช่วยจัดการเลย ทังยังยกหน้าทีพิธกี ารดูแลเจ้าสาว
ทุกอย่างให้พวกนาง แต่พอนึกถึงเงินทีจะได้กก็ ดั ฟั นยิม
หวานพูดคํามงคลจัดการงานอย่างรอบคอบ
สตรีทบ้ี านมีความสัมพันธ์ดกี บั สกุลหลิวมาส่งของขวัญใน
ห้องเจ้าสาวพร้อมกับอวยพรกันนิดหน่อย พวกพีน้องใน
จวนก็มากัน
หลิวฟางเหยากับหลิวหว่านอีสองพีน้องมาพร้อมกับกล่อง
แพรสีแดง หลิวเจ้าอวีเปิ ดดูกเ็ ห็นรูปปั นเจ้าแม่กวนอิม
ขนาดเล็ก
"ข้าขออวยพรให้ทา่ นพีมีทายาทสืบสกุลไวๆ นะเจ้าคะ ข้า
ถามมารดาดูแล้วรูปปั นเจ้าแม่กวนอิมนีขึนชือเรือง
ประทานบุตร เป็ นมงคลกับเจ้าสาวมาก" หลิวหว่านอีจีบ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 4

ปากจีบคออวยพร
"น้องห้าช่างเก่งเรืองหาของจริงๆ รูปปั นนีดูวจิ ติ รงดงาม
มาก" หลิวอันหลินชะโงกดูรปู ปั นแล้วเอ่ยชม "ของขวัญ
ของข้าไม่รจู้ ะถูกใจพีรองหรือไม่ อย่างไรท่านก็อย่าถือสา
นะเจ้าคะ"
หลิวอันหลินส่งกล่องของขวัญให้หลิวจ้าวอวี เมือเปิ ดดูก็
พบว่าเป็ นกําไลสลักคูห่ นึง
"กําไลนีงดงามไม่น้อย ขอบใจพวกเจ้ามาก" แม้หลิวจ้า
วอวีจะรูส้ กึ ว่าของพวกนีธรรมดามาก แต่เพราะมีคนอืนดู
อยูน่ างจึงตอบอย่างใจกว้าง
"ป่ านนีพีใหญ่ยงั ไม่มาอีกหรือ ทําไมข้าไม่เห็น" หลิวหว่าน
อีทักขึน
"บางทีพใหญ่
ี อาจจะแสลงใจจนไม่อยากร่วมงานก็ได้"
หลิวอันหลินยกผ้าเช็ดหน้าขึนปิ ดปากกระซิบเสียงเบา แต่
คนทียืนอยูใ่ กล้ลว้ นได้ยนิ
หลิวจ้าวอวีได้ยนิ เช่นนันก็ยมกระหยิ
ิ ม อย่างน้อยนางก็
รูส้ กึ ว่ามีเรืองนีทีตนเหนือกว่าหลิวจ้าวเว่ย

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 5

อันอ๋องเลือกนาง อีกทังหลังจากวันนีนางจะได้เป็ นหวาง

เฟยของชินอ๋อง ตําแหน่งฐานะเป็ นรองแค่ไม่กคนเท่
ี านัน
"ขอโทษที ข้ามาช้าเกินไปหรือไม่?" วันนีหลิวจ้าวเว่ยอยู่
ในชุดสีนําเงินลายดอกบัว ดูทา่ ทางแล้วไม่เหมือนตังใจ
แต่งตัวมากนัก แต่ดว้ ยความงามของนางแต่งเพียง
เล็กน้อยก็ทาํ ให้คนริษยาแล้ว
"พีสาว" หลิวจ้าวอวีกดสายตาของมองศัตรู "ในทีสุดท่าน
ก็มา คนอืนเกือบคิดว่าเราจะบาดหมางกันแล้ว"
"บาดหมางอะไรกัน การแต่งเข้าตําหนักอ๋องเป็ นเรืองของ
โชคชะตากับวาสนา ใครใช้ให้ขา้ ได้รบั เมตตาจากสวรรค์
มากเกินไป... เจ้ามีวาสนานัน เจ้าจะได้ชว่ ยท่านอ๋องให้
รุง่ เรืองครองคูก่ นั ต่อไปในภายภาคหน้า ข้ายินดีกบั เจ้า
จากใจจริง" ผิวเผินคล้ายพีน้องรักใคร่ปรองดองกล่าว
ปลอบประโลมกัน แต่ความจริงหลิวจ้าวเว่ยกําลังเตือนทุก
คนว่าทีหลิวจ้าวอวียืนอยูต่ รงนีได้เพราะชิงตําแหน่งมา
จากนาง อีกทังการแต่งครังนีเกิดขึนก็เพือแก้เคล็ดให้อนั
อ๋องเท่านัน!
โชคชะตาสําคัญทีสุดจริงๆ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 6

หลิวหว่านอีฟั งคําพูดนุ่มซ่อนเข็มของหลิวจ้าวเว่ยแล้ว
ต้องเม้มปากไม่ให้ตนเผลอไผลยิมเย้ยออกไป เช้าวันนีที
จริงนางอารมณ์ไม่ดนี กั เมือคิดว่าหลิวจ้าวอวีกําลังจะแต่ง
ออก แต่เมือนึกว่าหลายวันทีผ่านมาตนได้แอบส่ง
จดหมายตอบโต้กบั หลานไฉ่ซนไม่ ิ น้อย นางมันใจว่าจะได้
ระบายแค้นแน่ ดังนันจึงทําใจให้สงบลงได้บา้ ง
"ขอบคุณท่านพีจริงๆ ว่าแต่ท่านพีจะมอบของขวัญอะไร
ให้ขา้ หรือเจ้าคะ ท่านเป็ นพีใหญ่ของจวนจะให้น้อยไป
ไม่ได้นะ" หลิวจ้าวอวีกัดฟั นชวนเปลียนเรือง นางอยากให้
หลิวจ้าวเว่ยเอาของทีไม่สมฐานะมาให้ จะได้หาเรืองให้
หลิวจ้าวเว่ยอับอายเสียเลย
"น้อยอะไรกัน นีเป็ นของรักทีข้าต้องตัดใจมอบให้เชียว
ของสิงนีมีคา่ ควรเมือง ไม่ใช่คนอยากมีกม็ ไี ด้ เจ้าจะแต่ง
ร่วมราชวงศ์ขา้ ย่อมไม่ยอมให้เจ้าน้อยหน้าแน่ อาเจินเอา
ของมาสิ"
อาเจินยิมร่าหยิบกล่องกํามะหยีสีมว่ งอ่อนมาเปิ ดตรงหน้า
หลิวจ้าวอวีขณะทีหลิวจ้าวเว่ยพูดไปด้วย "คราวก่อนเห็น
เจ้าเคยขอผ้าผืนนีจากข้า แต่ไม่มโี อกาสได้ใช้ วันนีวันดี
ข้าเลยจะมอบสิงนีเพิมเป็ นสินเดิมให้เจ้า"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 7

"นีมันผ้ามัจฉาสวรรค์นีเจ้าคะ?" หลิวหว่านอีตาโต นาง

เกือบจะหลุดหัวเราะในขณะทีหลิวจ้าวอวีตวัดตามองหลิว
จ้าวเว่ยอย่างแค้นใจ
ใครไม่รบู้ า้ งว่าหลิวจ้าวเว่ยสวมชุดผ้ามัจฉาสวรรค์ขนรํ
ึ า
บวงสรวงฟ้ าดิน แต่งานนันทีจริงควรเป็ นหลิวจ้าวอวีทีได้
สวม การเอาผ้าชินนีมามอบให้ไม่เท่ากับตบหน้านางรึ?
หลิวอันหลินต้องแสร้งกระแอมเพือกลันหัวเราะ พีใหญ่
ของนางร้ายกาจมากจริงๆ "ของมีค่าควรเมืองจริงๆ พี
ใหญ่ใจกว้างยิงนัก ผ้าชนิดนีมิใช่หาได้งา่ ยๆ แม้มเี งินแค่
ไหนก็ไม่แน่จะซือได้ พีรองท่านโชคดีแล้ว"
หลิวจ้าวอวีอยากจะฉีกหน้าหลิวจ้าวเว่ยให้เหวอะหวะ แต่
ก็ได้แต่ซ่อนมือทีกําหมัดแน่นเอาไว้ใต้ชุดเจ้าสาว
"ของลําค่าถึงเพียงนี ทังยังเป็ นของรักของพีสาวข้าจะรับ
ไว้ได้อย่างไร" นังสารเลว ทําเช่นนีเพือเยาะเย้ยกันซึงๆ
หน้า.. แต่หลิวจ้าวอวีจะปฎิเสธก็ไม่ได้เพราะคุณค่าของผ้า
มัจฉาสวรรค์นนสูั งส่งจริงๆ มีแต่คนคิดจะแย่งชิงกัน
ดังนันหลิวจ้าวเว่ยไม่ถอื ว่าผิดมารยาททังยังได้หน้าด้วย
"เหตุใดจะไม่ได้ ก่อนหน้านีเจ้าก็ชอบผ้าชินนีจนให้ทา่ นย่า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 8

มาคุยกับข้าไม่ใช่หรือ?" หลิวจ้าวเว่ยยิมแต่ดวงตาไม่ยมิ
ตอนนันหลิวจ้าวอวีทําทุกทางเพือให้ได้ผา้ ตอนนีนางก็จะ
ทําทุกทางเพือให้หลิวจ้าวอวีได้ผา้ เหมือนกัน
ทุกครังทีมองผ้ามัจฉาสวรรค์นางก็จะนึกถึงงามบวงสรวง
ฟ้ าดิน ความพ่ายแพ้และหมดหนทางในวันนันหลิวจ้าวอวี
จะไม่มที างลืม
คนรอบๆ เริมซุบซิบนินทา เข้าใจแล้วว่าก่อนหน้านีหลิว
จ้าวอวีเคยคิดแย่งชิงผ้า มาวันนีหลิวจ้าวเว่ยเลยมอบผ้า
เป็ นของขวัญ ...จะว่าไปคุณหนูรองหลิวผูน้ ีก็ชอบแย่งชิง
ของรักของพีสาวจริงๆ
หลิวจ้าวอวีดวงตาวาวโรจน์จดหนีแค้นนีเอาไว้ "เช่นนัน
ข้าก็ตอ้ งขอบคุณพีใหญ่ทใจกว้
ี างกับข้ายิงนัก" นางเอ่ย
เสียหวานก่อนจะตีหน้าเศร้า "เนืองจากมารดาป่ วยหนัก
ทําให้ขา้ ไม่สบายใจเลย ไม่มญ
ี าติผใู้ หญ่ทเคารพนั
ี บถือ
คอยส่งตัว พีสาวคนโตก็เหมือนมารดา ข้ามีเรืองจะขอร้อง
พีสาวได้หรือไม่?"
"เจ้าจะขอร้องอะไรก็พูดมาเถอะ"
"ข้ามีชะตาอาภัพนัก คิดว่าต้องออกจวนไปอย่างโดดเดียว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 3 9

ก็ให้นึกหวาดกลัวจับใจ ตามประเพณีการแต่งเข้าราชวงศ์
อนุญาตให้สนิทเดินตามขบวนส่งเจ้าไปถึงตําหนักเจ้าบ่าว
ได้ ญาติคนอืนคงไม่เหมาะทําหน้าทีนี ข้าจะขอรบกวน
พีสาวได้หรือไม่?"
สินเสียงหลิวจ้าวอวีเสียงนินทาก็ดงั เซ็งแซ่ ตามปกติคนที
จะตามขบวนแห่เจ้าสาวก็มแี ต่พวกบ่าวไพร่ แม้จะมีการ
อนุญาตให้ญาติสนิทเดินส่งจริง แต่สว่ นใหญ่จะเป็ นญาติท ี
มีฐานะตํากว่าตน มักเป็ นคนทีเคยมอบหมายเลียงดูกนั มา
การขอให้หลิวจ้าวเว่ยเดินไปส่งนางถึงจวนอ๋องเช่นนีไม่ใช่
ประกาศว่าหลิวจ้าวเว่ยมีฐานะตํากว่านาง เคยดูแลรับใช้
นางหรือ
ไหนจะทีหลิวจ้าวเว่ยเคยเป็ นคูห่ มันอันอ๋อง หากนางเดิน
ตามขบวนไปส่งหลิวจ้าวอวีจริงๆ นีไม่ปวดใจจนตาย
หรือ?
หลิวจ้าวอวียิมสะใจ หลิวจ้าวเว่ยกล้าหยามนางต่อหน้า
แล้วทําไมนางจะไม่กล้าตอบโต้
"หากว่าวันนีเจ้าแต่งเข้าตําหนักอ๋องมีตําแหน่งหวางเฟย
ไปแล้ว แล้วขอเรืองนีกับข้าข้าคงยินดีทําอย่างไม่ลงั เล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 0

เสียดายก็แต่ยามนีเจ้ายังเป็ นเพียงหลิวจ้าวอวี ยังไม่ได้จด

รายนามลงในบันทึกราชวงศ์ การทีข้าจะเดินตามขบวน
เจ้าสาวของเจ้านัน จะเป็ นการลดเกียรติของท่านหญิงที
ฮ่องเต้ทรงแต่งตัง ...น้องรองข้าเสียดายจริงๆ ข้ารูว้ า่ เจ้า
คงรูส้ กึ โดดเดียวและหวาดกลัวทีจะต้องออกจากบ้านทีอยู่
มาชัวชีวติ ตามลําพัง ใจข้าอยากจะส่งเจ้าให้ถงึ ประตู
ตําหนักอ๋อง เสียดายทีข้ามีบรรดาศักดิคําคอ ต้องปฎิบตั ิ
ตัวให้ถูกต้องเหมาะสมกับฐานะ ตอนฮ่องเต้แต่งตังยังได้
พระราชทานเกียวให้ขา้ ใช้เดินทางด้วย หากไม่ใช้กลัวจะ
กลายเป็ นผิดราชโองการไป ต่อให้ขา้ มีรอ้ ยหัวก็คงชดใช้
ไม่พอ" หลิวเว่ยเว่ยเอ่ยด้วยสีหน้าเสียดายอย่างสุดซึง แต่
หลิวจ้าวอวีขบกรามแน่น
นังสารเลว กล้าเอาฮ่องเต้มาบังหน้า!
"แต่ถงึ ข้าไม่ได้เดินตามขบวนเจ้าสาวก็คงไม่เป็ นไร มิใช่
เจ้ายอมให้หลิวช่างอิงติดตามไปรับใช้ในจวนอ๋องหรอก
หรือ หลิวช่างอิงก็นับเป็ นพีน้องของเราผูห้ นึง มารดาของ
เจ้ากับมารดาของนางก็สนิทสนมกันมาตลอด เช่นนีคงไม่
ต่างอะไรจากมีญาติสนิทตามไปส่ง เจ้าอย่าได้กงั วลไป
เลย"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 1

หลิวจ้าวอวีกําผ้าในมือจนยับ หลิวจ้าวเว่ยผลักไสให้นาง
ไปนับเป็ นพีน้องกับหลิวช่างอิงทีตอนนีมีฐานะไม่ต่างจาก
บ่าวของนาง เช่นนีมิใช่ตอ้ งการบอกว่านางเองก็ตําไม่ต่าง
จากบ่าวไพร่หรอกหรือ
"ข้าลืมคิดไปพีใหญ่อย่าได้ถอื สา"
"หรือถ้าเจ้าอยากได้คนไปส่งจริงๆ ก็ให้น้องชายเจ้าหลิวห
มิงเดินเท้าไปส่งก็ได้ เขายังเด็กทังยังไม่มบี รรดาศักดิหรือ
ตําแหน่งขุนนาง ยามนีถือว่ายังเหมาะสมทีจะไปส่งเจ้าได้"
"เสียงดนตรีดา้ นนอกมาแล้ว ขบวนเจ้าบ่าวต้องมาถึงแล้ว
แน่ ๆ พวกเจ้าออกไปดูกนั เถอะ" หลิวอันหลินได้ยนิ
เสียงดนตรีกเ็ อ่ยขึนตัดบท พวกสาวๆ ตืนเต้นกันขึนมา
ออกไปออดูตรงเฉลียงด้านนอก
"ขบวนเจ้าบ่าวมาแล้ว แม่สอช่
ื วยคลุมหน้าให้เจ้าสาว
เถอะ" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวแล้วเลียงออกไปจากห้อง นาง
เดินตามกลุ่มผูห้ ญิงทีไปออดูขบวนสินสอด
"เกิดอะไรขึนทําไมทําหน้าแบบนัน?"
"พีใหญ่ท่านดูเอาเถอะ คนขีม้านํานันเป็ นขันทีจากจวน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 2

อ๋อง อันอ๋องดีจริงๆ ให้ขนั ทีมารับตัวเจ้าสาว จวนเราขาย

หน้าแล้ว" หลิวหว่านอีเอ่ยคล้ายโกรธเคืองแต่นางจงใจพูด
เสียงดังเพือให้หลิวจ้าวอวีในห้องได้ยนิ ชัดเจน
หลิวจ้าวอวีรูส้ กึ หมดแรงเมือได้ยนิ ว่าขันทีเป็ นคนมารับ
นาง นางเฝ้ าจินตนาการถึงงานแต่งของตนมาตลอด อัน
อ๋องสวมชุดแดงอยูบ่ นหลังม้าอย่างองอาจ นําเกียวของ
นางกลับไปทีจวนอ๋องอย่างภาคภูมิ นางจะกลายเป็ นสตรี
ทีคนทังถงเยียนจะริษยาไปอีกร้อยปี แต่นีมันอะไรกัน!?
ให้ขนั ทีขม้ี ามารับนาง อย่างน้อยทีสุดหากเขาไม่มาก็ควร
ให้ญาติฝ่ายชายมา หรือให้ขนุ นางคนสนิททีมีฐานะ
เหมาะสมขีม้ามารับนาง
หลิวจ้าวอวีมีสหี น้าทะมึนภายใต้ผา้ คลุมหน้า นางโกรธจน
ตัวสันแต่ครูห่ นึงก็นึกได้วา่ นีอาจจะเป็ นฝีมอื ลีกุย้ เฟยที
ต้องการกลันแกล้งนาง อันอ๋องของนางไม่มที างทําเช่นนี
"พวกเจ้าอย่าพูดมากไป ช่วงก่อนอันอ๋องบาดเจ็บอาจไม่
สะดวกจะขีม้า ขันทีทมารั
ี บก็เป็ นขันทีขนสอง
ั เป็ นขันที
รับใช้คนสนิททีเติบโตมากับท่านอ๋อง เขานับว่ามีเกียรติ
ไม่น้อย" หลิวจ้าวเว่ยกล่าวเนิบนาบเพือแก้ไขสถานการณ์

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 3

นางไม่ได้คดิ จะช่วยกูห้ น้าสกุลหลิว แต่อยากแสดงให้คน

อืนเห็นว่านางใส่ใจใบหน้าทีแสนบอบชําของสกุลหลิวมาก
แม้แต่เรืองขันทีมเี กียรติกย็ งั กล้ายกมาพูดเพือช่วยให้
น้องสาวไม่ตอ้ งอับอายขายหน้า
กระอักกระอ่วนกันครูห่ นึงแม่สอก็
ื เริมทําพิธสี ง่ ตัวเจ้าสาว
ขึนเกียว หลิวเฉียนยืนอยูท่ ประตู
ี จวนเพือรับแขกและ
ขบวนเจ้าบ่าว ข้างเขาเป็ นหลิวหานทีมีสหี น้าสํารวม
แม่สอตั
ื กขนมมงคลให้หลิวจ้าวอวีกิน แล้วยกธัญพืช
ข้าวตอกดอกไม้อวยพร พูดคํามงคลก่อนประคองเจ้าสาว
ขึนเกียวหามแปดทีตกแต่งอย่างวิจติ รงดงามสมฐานะพระ
ชายาอ๋อง
สินเดิมเจ้าสาวของหลิวจ้าวอวีมีสามสิบหกหีบ ถือว่าเป็ น
สตรีทมีี ฐานะดี ทุกหีบเปิ ดฝาให้คนได้เห็นถึงของข้างใน
เป็ นการแสดงความมังคังของเจ้าสาวไม่ให้คนดูถูกได้
เสียงแตรดังนําสนันถนน ขบวนแห่เจ้าสาวต้องวนรอบ
กลางเมืองถงเยียนหนึงรอบก่อนจะไปยังตําหนักอ๋อง
เมือเกียวเริมขยับ หลิวจ้าวเว่ยหันไปสบตากับปานเก๋อหัว
ทีซ่อนตัวอยูใ่ นฝูงชนก่อนพยักหน้าให้เขาเป็ นสัญญาณ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 4

ชายหนุ่มมองเห็นแล้วก็เร้นตัวหายไป
*
เช้านีทีตลาดกลางถงเยียน มีคนมาตีฆอ้ งร้องป่ าว ชวน
คนในตลาดให้ไปดูคนกินคน วันนีสตรีทกิี นคนกําลังจะ
แต่งงานได้ดบิ ได้ดเี ป็ นสะใภ้ราชวงศ์ ใครอยากเห็นหน้า
สามารถไปรอดูขบวนแห่ได้
ในถงเยียนคนไม่ตนเต้
ื นกับการฆ่ากัน มีการประหาร
กลางแจ้งทุกปี หลังสารทฤดูดงั นันคนในเมืองต่างเคยชิน
กับเรืองการตาย
แต่พวกเขาไม่เคยเห็นคนทีกินคน!
โดยทัวไปชาวบ้านมีความเชือเรืองการฝั งศพทีครบ
สมบูรณ์เพือภพหน้าจะได้ไปเกิดโดยมีอวัยวะครบ ไม่
พิกลพิการ อีกทังศพถือเป็ นสิงทีไม่ควรล่วงละเมิดเป็ นอัน
ขาด เพราะกลินอายอัปมงคลจะติดตัว คนทีกล้าละเมิด
ศพมีแต่คนบ้าและคนทีจิตใจโหดเหียมผิดมนุษย์ คน
เช่นนีไม่ควรคบค้าสมาคมด้วยอย่างยิง
ชาวบ้านในใจนึกรังเกียจ คิดอยากจะไปดูหน้าคน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 5

โหดเหียมผูน้ ี ดังนันคนมุงดูขบวนแห่ทสองข้
ี างถนนจึง
แน่ นขนัด คนมากราวกับตอนแห่ประจานนักโทษ
ต่างคนต่างชีมือชีไม้วจิ ารณ์ บางคนไม่รเู้ รืองว่าคนมุงดู
อะไรก็ถาม คนทีปากจัดปากไวหน่อยก็ตอบอย่างใส่
อารมณ์
"ก็เจ้าสาวคนนีน่ะสิ ได้ขา่ วว่านางกับแม่ของนางฆ่าบ่าว
รับใช้แล้วกิน กินคนเลยนะ กินคน! คนเราปกติหน้าไหน
จะไปยุง่ กับศพ แต่ผหู้ ญิงคนนีกลับกล้า ...บ่าวไพร่ทาํ ผิด
โบยตายก็แล้วไปเถอะ แต่นีกลับเอามากิน พูดแล้วขนลุก"
"คนกินคนหรือป้ า? ท่านพูดจริงรึ ข้าอยากจะอ้วก"
"จริงซี เขาเล่ากันไปทังเมืองแล้ว"
"ถ้านางกินคนกรมอาญาทําไมไม่จบั นางไปเผาประจาน
อีก"
"ประจานอะไรกัน ไม่เห็นหรือว่านางนังเกียวหามแปด
ด้านบนสุดนันประดับมุกทองคํา นีหมายถึงสะใภ้ราชวงศ์
กรมอาญาจะทําอะไรได้หรือ คนเขาจะเป็ นถึงพระชายา
แล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 6

"เหตุใดคนเช่นนีถึงวาสนาดีนกั นะ"
"ก็ไม่เพราะจิตใจอํามหิตเกินมนุ ษย์มนาหรอกหรือถึงปี น
ป่ ายขึนกิงไม้ใหญ่ได้"
"น่ากลัวจริงๆ ถ้านางยังกินคนอยู่ วันหน้าคงไม่ออกมา
อาละวาดฆ่าคนแถวนีหรอกนะ ข้าต้องเตือนลูกข้าไม่ให้
ออกไปเพ่นพ่านหน่อยแล้ว"
"ราชวงศ์ตกตําขนาดรับคนเช่นนีเป็ นสะใภ้แล้วหรือ อัน
อ๋องผูน้ ีสมองถูกสุนัขกินไปหมดแล้วหรือไร?"
"ไม่แน่อนั อ๋องผูน้ นอาจจะกิ
ั นคนกับนางก็ได้ เนือคนเอา
มาทําอาหาร ถ้าไม่บอกก็ไม่มคี นรูห้ รอกว่าเนืออะไร"
"อุแหวะ วันนีข้าคงกินข้าวไม่ลงแล้ว"
"วิปริต วิปริตไปหมดแล้ว บ้านเมืองวิบตั ไิ ปหมด คนกิน
คนได้นงเกี
ั ยวหามแปด อาเพศชัดๆ"
"กรีด!"
"ใครปาไข่ใส่ขบวนเจ้าสาว! จับตัวพวกมันมาเดียวนี!"
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 7

หลิวช่างอิงเดินประคองพัดเงินมงคลอยูด่ า้ นข้างเกียว
เจ้าสาว แม้ใจนางไม่ได้ยนิ ยอมติดตามหลิวจ้าวอีเข้า
ตําหนักอ๋องแล้ว แต่หลิวจ้าวอวีเป็ นพวกใจแคบกัดไม่
ปล่อย นางถึงกับให้บา่ วกางบัญชีทวงเงินจากมารดา ทัง
ยังขูจ่ ะขายนางเข้าซ่องเพือชดใช้หนี
เจินฮุ่ยเหมยไม่มอี ํานาจในจวนแล้ว แต่บญ
ั ชีเป็ นของจริง
จะหักลบอย่างไรได้ สุดท้ายนางต้องยอมลดฐานะติดตาม
ไปรับใช้หลิวจ้าวอวี
อันอ๋องกับกรมพิธกี ารส่งสินสอดมามากกว่าหกสิบแปด
หีบ เป็ นไปตามพิธแี ละฐานะของพระชายา แต่นียังนับว่า
น้อยเมือนึกถึงสมัยทีท้องพระคลังอูฟ้ ่ ู สะใภ้หลวงต้องได้
สินสอดอย่างตําแปดสิบหีบ แต่เดียวนีกรมพิธกี ารจัดให้
เป็ นไปตามธรรมเนียมเท่านันเพือหลีกเลียงข้อครหา
เจินฮุ่ยเหมยเองก็ใส่ใจบุตรี นางแปลงสินเจ้าสาวให้หลิว
จ้าวอวีโดยส่วนใหญ่เป็ นห้างร้าน ทีดิน หมูบ่ า้ น และไร่นา
ไม่ได้ให้เป็ นของยิบย่อยเพือลดจํานวนหีบให้ดเู หมาะกับ
สถานการณ์บา้ นเมือง ตระกูลหลิวรํารวย แต่ทงแผ่ ั นดิน
ยามนีกําลังขาดแคลน หากสินเจ้าสาวของหลิวจ้าวอวีโดด
เด่นเกินไปอาจจะโดนเพ่งเล็ง ดังนันจํานวนหีบของหลิว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 8

จ้าวอวีจึงเป็ นไปตามธรรมเนียมเท่านัน ดูแล้วคล้ายเป็ น

คนสมถะมาก แต่มลู ค่าตามจริงสิงทีเจินฮุ่ยเหมยให้ลูกนัน
ลําค่ากว่าวัตถุมากนัก
หลิวช่างอิงมองขบวนสินสอดของหลิวจ้าวอวีแล้วก้มมอง
เท้าตนเอง นางเดินประคองพัดเอาไว้แนบอก เดินขนาบ
ข้างเกียวเจ้าสาว มีบ่าวชายหญิงเดินต่อแถวตามหลัง
เสียงดนตรีนําขบวนเสียดในหู
ผูค้ นสองฝั งถนนแน่ นขนัด ต่างคนต่างมองมาทีขบวนด้วย
สายตาประหลาด ไม่คล้ายคนทีมีดขู บวนเจ้าสาวแบบที
นางเคยเห็น สายตาคลางแคลงรังเกียจ บ้างพูดจาถกกัน
เสียงดัง แต่เพราะเสียงดนตรีกลบทําให้นางทีอยูใ่ นขบวน
ไม่รวู้ ่าคนพวกนีพูดอะไรกัน
ผัวะ!
"กรีด!"
จูๆ่ ก็มคี นปาบางอย่างเข้ามาทางขบวน ของสิงนัน
กระทบกับมุมเกียวแตกกระจายออกกระเด็นมาโดนพวก
บ่าวทียืนอยูด่ า้ นข้าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 4 9

ผัวะ!
ไข่อกี ลูกถูกปาเข้ามา ตอนนีถูกขอบหลังคาเกียว แตก
ไหลเยิมลงมาทีประตูเกียว หลิวช่างอิงตกใจจนทําอะไรไม่
ถูก เสียงคนแตกฮืออืออึง ทหารตะโกนให้จบั คน นางยืน
ขาแข็งด้วยอารามตกใจ มีสติอกี ครังก็ตอนได้ยนิ หลิวจ้า
วอวีทีอยูใ่ นเกียวตะโกนออกมา
"เกิดอะไรขึน!? ด้านนอกนันเกิดอะไรขึน!?"
"คุณหนูหา้ มเปิ ดม่านนะเจ้าคะ" เสียวชิงรีบพูด "มีคนปา
ไข่ใส่ขบวน พวกทหารกําลังจัดการ"
"บังอาจนัก! ใครมันกล้าทํา นีขบวนเจ้าสาวของท่านอ๋อง
นะ!"
"อย่าอยูท่ นีี นานเลย รีบเร่งให้ถงึ ตําหนักอ๋องโดยเร็ว
เถอะ!" ทังขบวนขลุกขลักไปหมด จากต้องแห่รอบเมือง
ด้วยความสง่างามพวกบ่าวและขันทีตา่ งรีบเร่งฝีเท้าจน
เกือบจะเปลียนเป็ นวิงเพือให้ถงึ ตําหนักอ๋องโดยไว
มองจากด้านหลังไกลลิบเหมือนกําลังวิงหนีโจรก็ไม่ปาน
*
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 0

"กินคนแล้วหรือ?" ฮองเฮาเลิกคิวประหลาดใจ นางยกผ้า

ขึนแตะมุมปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองมามาคนสนิท
"วันก่อนพ่อผัวลูกสะใภ้เล่นชูก้ นั ต่อมาก็สตรีวปิ ลาสเล่น
คุณไสย วันนีถึงกับมีคนกินคน ดูท่าสกุลเจินกับหลิวคง
เงยหน้าไม่ขนไปอี
ึ กร้อยปี "
"แต่ฮองเฮาเพคะ ด้านนอกนันมีคนพูดไม่ดถี งึ ราชวงศ์
ด้วยนะเพคะ"
"คนพูดกันยังไงเล่า?"
"ส่วนใหญ่ต่างพูดกันว่าราชวงศ์ตกตําทีเลือกสตรีเช่นนี
เป็ นสะใภ้ หรือไม่กพ็ ูดกันว่าทีนางไม่ตอ้ งโทษก็เพราะมี
เชือพระวงศ์หนุนหลัง"
ฮองเฮาย่นคิวเล็กน้อย ดวงตาหงส์ทอดมองออกไปทาง
ประตูตําหนัก "ฝ่ าบาทไม่มที ่าทีหรือ?"
ฮ่องเต้เป็ นคนทีรักชือเสียงของราชวงศ์ยงกว่
ิ าสิงใด เขา
กล้าฆ่าคนเพือรักชือเสียงได้แบบตาไม่กะพริบ ยามนีรับ
สะใภ้ราชวงศ์ทมีี ชอเสี
ื ยงคาวคลุง้ ไร้ประโยชน์ หากเป็ น
ตามนิสยั ของฝ่ าบาท ลูกสะใภ้คนนีคงมีชวี ติ อยูไ่ ด้ไม่นาน
แน่
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 1

มามาส่ายหน้า ฮองเฮากรีดปลอกเล็บสีทองกับโต๊ะช้าๆ
อย่างใช้ความคิด "หยูซนิ ซินคงร้อนใจแทบคลังกระมัง
เรืองนีพวกข้างนอกคงลงมือสุมไฟแล้ว บอกให้คนของเรา
ไม่ตอ้ งออกไปพูดอะไรล่ะ"
"เพคะฮองเฮา"
"ท่านพ่อพูดถึงรึยงั เรืองตําแหน่งเสนาบดีเกษตรจะ
จัดการเช่นไร"
"ท่านอัครราชครูยงั มิได้สง่ ข่าวมาเพคะ"
"เรืองคงไม่งา่ ยกระมัง เอาเถอะ รังนกวันก่อนยังมีอยู่
หรือไม่ เจ้าให้คนเคียวส่งไปให้เจาเอ๋อร์สกั ถ้วย"
"วันนีพวกองค์ชายกับองค์หญิงออกจากวังไปร่วมงาน
อภิเษกของอันอ๋องกันหลายพระองค์นะเพคะ องค์ชายสีก็
ไปด้วย"
"ข้าเกือบลืมไป ช่างเถอะ เอาไว้วนั หลังแล้วกัน"
"เพคะ"
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 2

เนียเถียนชิงอยูใ่ นชุดสีนําเงินเข้ม ทีเอวแขวนหยกสลัก

ลายดอกบัวประจําตัว ตังแต่หวั จรดเท้าดูเรียบร้อยสง่า
งามให้ความรูส้ กึ น่าชืนชมอย่างยิง
ในฐานะขุนนางในราชสํานักทีไม่ได้ประกาศตัวเข้ากับขัว
อํานาจไหน สิงทีเขาลําบากทีสุดคือการต้องร่วมงานเลียง
ไปทัว เพือแสดงให้เห็นว่าตนไปเยือนอย่างเท่าเทียมมิได้
เลือกข้างฝ่ ายใด งานแต่งอันอ๋องวันนีก็เช่นกัน แม้ไม่
อยากไปเขาก็ตอ้ งจําใจไปพร้อมของขวัญให้สมฐานะ
ปกติงานเลียงแต่งงานจะครึกครืนชืนมืน แต่บรรยากาศใน
ตําหนักอันอ๋องยามนีกลับเป็ นไปอย่างเคร่งขรึม แม้
อาหารละลานตาเต็มโต๊ะ มีนกั ดนตรีมกี ารแสดงมาเอาใจ
แขก แต่ดแู ล้วไม่อาจกลบความอึมครึมราวกับมีเมฆหมอ
กลอยอยูเ่ หนือจวนอ๋อง
เนืองจากเป็ นสมรสพระราชทาน แม้อนั อ๋องอยากเลียง
ออกมาพบผูค้ นก็จาํ ต้องออกมา ยามทีออกไปรับเกียว
เจ้าสาว กลินไข่คาวคลุง้ ไปทัว หน้าอันอ๋องเสียหน้าหนัก
ทังโกรธทังอาย แม้จะทําทีประคองมือเจ้าสาวก้าวข้าม
ธรณีประตูอย่างอบอุน่ อ่อนโยน แต่ใครดูไม่ออกบ้างว่าอัน
อ๋องขายหน้าแค่ไหน เปลือกไข่ยงั แปะอยูบ่ นหลังคาเกียว
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 3

เจ้าสาว
บ่าวสาวไปคํานับฟ้ าดินตามพิธกี าร เหล่าแขกเหรือขุน
นางทีขีเกียจไปออกันด้านในโถงก็มานังจับกลุม่ คุยว่าเกิด
อะไรขึนกับขบวนแห่เจ้าสาว ต่างคนต่างพูดอย่างออกรส
ออกชาติ พอรับทราบกันแล้วเหล่าองค์ชายก็ลอบสบตา
กันอย่างขบขัน
อันอ๋องอายมาก แม้เขาไม่ได้รงั เกียจหลิวจ้าวอวีและมันใจ
ว่ามีคนจงใจสร้างปั ญหากุขา่ วเหล่านี แต่พอเห็นสีหน้า
คล้ายล้อเลียนของพวกพีน้อง เขาก็อยากจะมุดดินหนี
รูส้ กึ อับอายขายหน้าจนพาลโกรธ พอจูงหลิวจ้าวอวีเข้า
ห้องหอก็สะบัดตัวออกไป ไม่บอกกล่าวอะไรนางสักคํา
เมือเหลือแต่บ่าวไพร่ หลิวจ้าวอวีก็แทบจะกรีดร้องด้วย
ความโกรธแค้น ขบวนงานแต่งนางถึงกับมีคนกล้าทําอุก
อาจดูถูกเหยียดหยามถึงเพียงนี อันอ๋องจะพอใจนางได้
อย่างไร
เสียวชิงหดคออย่างหวันใจ ในขณะทีหลิวช่างอิงหาข้ออ้าง
ไปดูหอ้ งพักของตนเพือเลียงอารมณ์ของหลิวจ้าวอวี แม้
นางจะตามมาเพือรับใช้หลิวจ้าวอวีแต่นางมีศกั ดิเป็ น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 4

ลูกพีลูกน้องของพระชายา ดังนันจึงไม่มที างไปอยูร่ วมกับ

พวกบ่าวแต่มาอยูใ่ นห้องรับแขกชัวคราว
ตําหนักอ๋องมีหอ้ งหับมากมาย ห้องของนางอยูใ่ นหมูเ่ รือน
เดียวกับห้องของหลิวจ้าวอวี แต่แยกห่างออกไปเล็กน้อย
เพือให้ไปมาหาสูส่ ะดวก
เนียเถียนชิงมองเจ้าบ่าวทีกลับออกมาจากเรือนชันในทังที
ฟ้ ายังไม่ทนั มืด ดูลกั ษณะแล้วเขาไม่ได้อยูพ่ นิ อบพิเทาเอา
ใจพระชายาใหม่เลยด้วยซํา
เหล่าองค์ชายเมือเห็นอันอ๋องหน้าบึงกลับมาก็นึกสนุ ก พา
กันผลักยกเหล้าคารวะอวยพรไม่หยุด อันอ๋องใช้มอื เดียว
รับถ้วยเหล้าครังแล้วครังเหล่าจนหน้าแดงคอแดงไปหมด
เนืองจากเป็ นงานเลียงใหญ่ จึงมีการจัดเลียงอาหารเหล้า
ยาปลาปิ งกันยาวไปจนถึงกลางคืน พวกขุนนางฝ่ ายอัน
อ๋องต่างนังอยูเ่ พือให้เกียรติเจ้านายตน ขุนนางฝ่ ายอืนก็
นังอยูเ่ พราะรอดูเรืองสนุก
พวกองค์ชายดูคล้ายอยากจะป่ วนห้องหอเต็มที แต่อนั
อ๋องเมาจนแทบลุกไม่ไหว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 5

ขันทีมาช่วยพยุงเขาจะไปส่งทีห้องหอ แต่พบเจาฉุ นเซวีย

เสียก่อน "ท่านอ๋องกําลังจะไปเข้าหอรึพะ่ ย่ะค่ะ?"
"เข้าหอ?" คล้ายอันอ๋องจะมีสติขนมา
ึ
"ดูพระองค์เมามาก กระหม่อมเตรียมนําแกงสร่างเมาให้ด ี
หรือไม่พะ่ ย่ะค่ะ หากพระองค์เมาเข้าหอแบบนี พระชายา
อาจจะตกใจได้" เจาฉุนเซวียเสนออย่างมีนําใจ เขายังจํา
ได้วา่ สตรีทแต่
ี งเข้ามาวันนี คือคนทีอันอ๋องเพียรให้เขาคิด
แผนการซับซ้อนมากมายเพือให้ได้ตวั นางมา
ทีขาของเขาต้องพิการก็เพราะเพือนางคนนีด้วย!
"ไม่! ไม่เข้าหออะไรทังนัน พาข้าไปห้องหนังสือ" อันอ๋อง
ยังถูกสายตาล้อเลียนเหยียดหยันของพระญาติตามหลอก
หลอน เขาไม่อาจวางทิฐลิ งได้ในวันนี
"พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท"
เจาฉุนเซวียดูอนั อ๋องถูกพยุงไปห้องหนังสือด้วยสายตา
แน่วนิง ก่อนจะโบกมือเรียกบ่าวผูห้ นึง "เจ้าให้คนต้มนํา
แกงสร่างเมาไปถวายท่านอ๋องทีห้องหนังสือเถอะ อย่างไร
วันนีก็วนั มงคล ท่านอ๋องไม่ควรเมาเกินไป"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 6

"ขอรับคุณชายเจา" บ่าวรับคําแล้วแยกตัวไป เจาฉุนเซวี

ยมองออกไปทีโต๊ะเลียงแขกด้านนอก มองผูค้ นมากมายที
กําลังกระหยิมยิมย่อง ดูแคลนบ่าวสาวของงานแต่ยงั นัง
กินดืมอยู่ เขารูส้ กึ ลึกลําประหลาดยิง
*
เนียเถียนชิงนังอยูก่ บั ขุนนางรุน่ ราวคราวเดียวกัน คน
พวกนีมาเพราะต้องการสานสัมพันธ์กบั พวกขุนนางใหญ่
ดังนันจึงนังกันอยูไ่ ม่มาก ต่างผลัดเปลียนไปคารวะเหล้า
พวกขุนนางอาวุโสไม่ขาด
ฟ้ ามืดพวกแขกสตรีเหลืออยูเ่ พียงแต่พวกพระญาติหรือ
คนทีมีเชือสายใกล้ชดิ พวกคุณหนู ฮูหยินทีมาร่วมงาน
เฉยๆ ต่างทยอยกลับกันไปแล้ว
พวกเชือพระวงศ์ฝ่ายชายรุน่ เยาว์ จับกลุม่ เล่นอยูด่ ว้ ยกัน
รอเวลาจะไปป่ วนห้องหอ เนียเถียนชิงมองกลุม่ ชนชันสูง
เหล่านี แต่ละคนยิมแย้มดูสนุ กสนานคล้ายไม่มพี ษิ มีภยั
ทังทีเบืองหลังแต่ละครอบครัวแต่ละตําหนักหําหันกันจน
เลือดโชก ดูแล้วน่าสนใจดีจริงๆ
หลานไฉ่ซนมาพร้
ิ อมกับราชครูหลาน เนืองจากนางมีเชือ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 7

สายเป็ นญาติกบั ฝั งฮองเฮา จึงนับว่าใกล้ชดิ กับพวกเชือ

พระวงศ์ เมือคุณหนูลกู ขุนนางทยอยกลับจวนนางยังคง
อยูก่ บั บิดาได้
หญิงสาวกวาดสายตามองโคมไฟทีสว่างไสวทังงานด้วย
สายตาหยามหยัน หากไม่ใช่เพราะองค์หญิงเหมยเจียวสัง
ให้คนเล่นงานนางกลางตลาด ป่ านนีนางอาจจะได้ถวาย
ตัวให้ฝ่าบาท ได้กนิ อยูใ่ นตําหนักใน กลายเป็ นพระสนม
คนโปรด
แต่ยามนีแม้แต่ประตูวงั นางก็ไม่กล้าเฉียดใกล้เพราะกลัว
ฮองเฮากับองค์หญิงใหญ่จะเล่นงานตัวนางกับครอบครัว
ในยามนันขอเพียงแผนการสําเร็จ ตราบใดทีนางได้ถวาย
ตัวแล้ว องค์หญิงใหญ่หรือ ฮองเฮาหรือ นางไม่กลัวทังสิน
แต่ยามนีแม้แต่พระพักตร์ชายในดวงใจนางก็ไม่มสี ทิ ธิได้
มอง ทุกอย่างเป็ นเพราะความเจ้าเล่หเ์ พทุบายของหลิวจ้า
วอวี คิดจะกําจัดนางด้วยวิธหี ยาบช้า
หลานไฉ่ซนแค้
ิ นใจมาตลอด แม้จะร่วมลงมือวางยาขับ
เลือดระดูกบั หลิวหว่านอี แต่นนยั
ั งไม่สาแก่ใจนางแม้แต่
น้อย แต่เพราะบิดาไม่อยากให้มเี รืองมีราวและอยากให้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 8

นางมุง่ รักษาตัว ดังนันทีผ่านมานางจึงไม่ได้ลงมือต่อ

แต่วนั นีเป็ นโอกาสอันดี นางอยากจะเห็นหงส์รว่ งจาก
สวรรค์ นางให้คนสืบจนรูม้ าแล้วว่าหลิวจ้าวอวีมีใจให้อนั
อ๋องอย่างลึกซึงมาก ดังนันถ้างานแต่งนีไม่เป็ นไปอย่างใจ
ดูสวิ า่ มันจะเจ็บปวดสักแค่ไหน นางอยากให้หลิวจ้าวอวี
พลาดพลังและต้องพลัดกับคนรัก เหมือนทีนางไม่อาจจะ
แตะต้องแม้แต่ชายเสือคลุมมังกร
หญิงสาวแจ้งแก่บดิ าว่าตนอยากไปเข้าห้องนํา ก่อนจะ
แยกตัวออกมาพร้อมบ่าวรับใช้ เดินมุง่ ไปทางห้องนําก่อน
จะลัดเลาะวนไปทางห้องหอของบ่าวสาวคูใ่ หม่
ด้านหน้าเรือนไม่มคี นเฝ้ าคงเพราะอันอ๋องยังไม่มา หลาน
ไฉ่ซนจึ
ิ งเข้าไปใกล้ได้ นางได้ยนิ เสียงบ่าวชวนให้จา้ วอวี
กินโจ๊กเพือรองท้อง นําเสียงดูไม่ดนี ัก
หญิงสาวขมวดคิว นางเห็นว่าอันอ๋องเดินออกจากงาน
เลียงแล้ว คิดว่าจะกลับมาเข้าหอเสียอีก รึว่าเขารังเกียจ
หลิวจ้าวอวีจนไม่อยากเข้าหอ?
แต่นนก็
ั จะยิงเป็ นการดีสาํ หรับแผนของนาง หลานไฉ่ซนิ
หันไปมองบ่าวรับใช้ของตนเล็กน้อยก่อนจะยกยิมมีเลศ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 5 9

นัย นางมองหาพวกขันทีก่อนจะหาทางสืบว่ายามนีอัน
อ๋องไปพักทีใด เมาถึงเพียงนันคงไม่ได้ไปธุระสําคัญอืน
แน่
ไม่นานก็รวู้ า่ ท่านอ๋องไปห้องหนังสือ หลานไฉ่ซนยกเอา
ิ
ตลับใส่ยาทีค่อนข้างงดงามอันหนึงออกมาถือ นางเดินไป
ทางห้องหนังสือตามทางทีขันทีบอก ก่อนจะอ้างว่ามาส่ง
ของกํานัลพิเศษแทนบิดาพวกทหารด้านหน้าห้องหนังสือ
จึงยอมให้เข้าไป
อันอ๋องดืมนําแกงสร่างเมาไปแล้ว เขานังเอนตัวอยูบ่ น
เก้าอี ตอนทีหลานไฉ่ซนไปถึ
ิ งนางเห็นว่าอันอ๋องนังหัน
หลังให้ประตู ท่าทางกึงเมากึงมีสติ นางสูดหายใจลึกก่อน
จะกล่าว
"ท่านอ๋อง... ข้ามีของจะถวายเพคะ"
*
"เกิดอะไรขึน ทําไมมีเสียงผูห้ ญิงร้องเช่นนี?" เนียเถียนชิง
ทีกําลังคิดจะกลับจวนหยุดชะงัก เสียงกรีดร้องเหมือนคน
บาดเจ็บดูไม่ใช่เรืองทีเกิดในห้องหอของบ่าวสาว

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 0

"บ่าวจะไปดูขอรับ" หวังเซียวค้อมกายก่อนจะวิงไปทาง
ต้นเสียง ทางทีไปไม่ใช่ทางไปห้องหอ เขาเห็นพวกเชือ
พระวงศ์ชาย คือทัง องค์ชาย อ๋องน้อย และซือจือ จาก
จวนต่างๆ กําลังล้อมมุงดูบางอย่าง เด็กพวกนีแห่กนั มา
คงคิดจะมาป่ วนห้องหอ แต่กลับต้องมาพบเรืองเสียนี
ยังมีพวกขุนนางชันสูงด้วย สีหน้าแต่ละคนยําแย่ยงกว่
ิ า
ตอนอยูใ่ นงานเสียอีก
"ช่วยด้วยเขาจะล่วงเกินข้า เขาจะล่วงเกินข้า! ช่วยด้วย!
บิดาท่านช่วยข้าด้วย!" ผูห้ ญิงคนหนึงแผดเสียงร้องดังลัน
หญิงสาวผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสือผ้าดูไม่เรียบร้อย
นางยืนกอดตัวเองอยูท่ มุี มหนึงของห้อง
ด้านในห้องทังหนังสือทังโต๊ะ ล้มระเนระนาดราวกับผ่าน
การต่อสู้ หญิงสาวผูน้ นดู
ั เป็ นคนเอาเรือง ไม่เกรงกลัวคน
ไม่กลัวอายแม้แต่น้อย นางชีนิวทีอันอ๋องด้วยดวงตาแดง
กํา "เขาคิดจะล่วงเกินข้า พยายามบังคับข้า ดีทข้ี าสู!้ บิดา
ข้าไม่ยอมรับความอัปยศนี บิดาท่านต้องช่วยข้า ข้าไม่
ยอม ข้าไม่ยอม!"
หวังเซียวอ้าปากค้าง มองอันอ๋องทีมุมปากมีเลือดไหล

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 1

หยด ขุนนางทียืนอยู ณ ทีนันต่างมีสหี น้ายําแย่ขาวซีด

หญิงสาวผูน้ นแผดเสี
ั ยงฟ้ องร้องแหลมสูง ราชครูหลานรีบ
ถอดเสือนอกโอบคลุมนางไว้ เขายังทําอะไรไม่ถูก คิด
อะไรไม่ทนั หลานไฉ่ซนก็
ิ กอดเอวเขาร้องไห้ครําครวญ
"ข้าไม่ยอม ข้าไม่รบั ความอัปยศนี บิดาท่านต้องทวง
ความยุตธิ รรมให้ขา้ ข้าอยากตาย ท่านพ่อ ข้าอยากตาย!"
หวังเซียวอ้าปากค้าง
เจ้าบ่าวปลุกปลําหญิงอืนในวันแต่งงาน
คุณหนูหลานกล้าฟ้ องร้องเอาผิดอันอ๋อง
นีมัน... เกินจินตนาการแล้วจริงๆ
ไม่ทนั ทีเขาจะได้หนั กลับไปรายงานเนียเถียนชิง ก็ได้เห็น
แม่นางหลิวจ้าวอวี พระชายาคนใหม่ทยัี งไม่ได้ถอดชุด
เจ้าสาวถูกประคองมาทีห้องหนังสือ นางมองหลานไฉ่ซนิ
ทีตะโกนไม่หยุด สลับกับสภาพดูไม่ได้ของอันอ๋อง หลาย
อึดใจของความตะลึงงันหญิงสาวก็เป็ นลมล้มไปทันที!
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 2

หลานไฉ่ซนรู
ิ ส้ กึ ว่าตนพลาดครังใหญ่ นางตังใจให้อนั อ๋อง
ล่วงเกินหญิงอืนจริง แต่ไม่ใช่ตวั นาง!
หญิงสาวกัดฟั นสูเ้ มืออันอ๋องพยายามรวบตัวนาง ดู
สายตากับท่าทางแล้วอีกฝ่ ายนางจะถูกคนอืนเล่นงาน ธูป
ราคะทีนางเตรียมไว้ยงั ไม่ทนั ได้จุด นีแปลว่ามีผอู้ นชิ
ื งลง
มือก่อนแต่นางมารับเคราะห์
นังบ่าวสารเลวทีนางคิดจะเอามาประเคนให้อนั อ๋องแล้ว
นางจะโวยวายฉีกหน้าหลิวจ้าวอวีทีหลัง พอเห็นอันอ๋อง
คลุม้ คลังก็ผลุบหนีออกจากประตูอย่างขีขลาด คอยดูเถอะ
กลับไปนางจะโบยมันให้ตาย!
หลานไฉ่ซนไม่ ิ ใช่คนยอมคน แม้รแู้ ก่ใจว่าสิทธิอํานาจตน
ไม่อาจสูอ้ นั อ๋องได้ แต่นางไม่ยอมให้เขาล่วงเกินแน่ๆ
ผูช้ ายคนนีน่าขยะแขยง หญิงสาวสูส้ ดุ แรง แม้อนั อ๋องจะมี
กําลังมากกว่าแต่เพราะใช้มอื ได้ขา้ งเดียวจึงไม่คล่องตัว
นัก
หลานไฉ่ซนวิ
ิ งไปรอบห้อง นางโยนหนังสือหรือแม้แต่
แท่นฝนหมึกใส่อนั อ๋องอย่างไม่กลัวตาย นางคิดคํานวณดู
อย่างรวดเร็ว สภาพเสือผ้าของนางตอนนีออกไปก็ตอ้ งถูก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 3

ครหา เช่นนันก็ควรทําให้เป็ นเรืองใหญ่เสีย เผือจะได้

ฟ้ องร้องต่อหน้าพระพักตร์ บิดานางต้องได้ประโยชน์บา้ ง
ส่วนอันอ๋องกับนังจ้าวอวีต้องได้รบั บทลงโทษไม่มากก็
น้อย
เข้าตาจนถึงคราวคับขันแล้ว เมือเลียงไม่พน้ ก็ตอ้ งจับสิงที
พอจะจับเอาไว้ได้
คิดได้เช่นนันหลานไฉ่ซนก็
ิ กรีดร้องเสียงดัง ต้องการเรียก
ให้คนทังงานมาเป็ นพยานให้นาง
แววเจ้าเล่หพ์ าดผ่านดวงตาคมกริบของนาง ...นีอาจจะ
เป็ นหนทางให้ตนได้เข้าเฝ้ าฮ่องเต้ นางจะคว้ามันไว้เอง!
*
หยูเยว่ฟางผูเ้ ป็ นตาของอันอ๋องมีสหี น้าทะมึน เพียงแต่
หลานชายต้องแต่งงานกับสตรีทมีี ชอเสี ื ยงฉาวโฉ่กเ็ ป็ น
ปั ญหามากพอแล้ว ยามนีเขายังก่อเรืองท่ามกลางงาน
มงคล
หากสตรีทล่ี วงเกินเป็ นบ่าวไพร่ชนตํ
ั าก็แล้วไปเถอะ แต่นี
เป็ นถึงคุณหนูชนชันสูง ยังเป็ นญาติหา่ งๆ ทางฝั ง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 4

ฮองเฮา บุตรีราชครูทฮ่ี องเต้แต่งตัง สตรีเช่นนีจะปิ ดปาก

นางได้อย่างไร!?
เสนาบดีกลาโหมรูส้ กึ คล้ายอยากกระอักเลือด เขาเรียก
บ่าวมาให้รบี ไปส่งข่าวถึงคนในวัง หวังว่าลีกุย้ เฟยจะทัน
แก้สถานการณ์กอ่ นฮ่องเต้จะรูเ้ รือง
หยูเยว่ฟางมองอันอ๋องทีเมามายไม่ได้สติ ถึงมีคนจับ
เอาไว้กย็ งั พรําพูดไม่ได้ศพั ท์ เขาโกรธจนอยากจะโบย
หลายชายหน้าโง่ผนู้ ให้ี เนือแตก
ก่อนนีซ่งซืออ๋องถูกสังขังอยูใ่ นตําหนัก นับว่าขาดผูท้ า้ ชิง
ตําแหน่งรัชทายาทไปหนึง อันอ๋องยิงขยับเข้าใกล้บลั ลังก์
มากขึนอีก ขอเพียงกําจัดองค์ชายสีได้ ก็ไม่มใี ครสามารถ
อ้างความเหมาะสมได้มากกว่าเขา
แต่ยามนี
ล่วงเกินสตรีชนชันสูง! ทังยังแต่งพระชายาทีใช้การไม่ได้!
คนเช่นนีจะผลักดันให้ขนสู
ึ งได้อย่างไร
ตราบใดทีฮ่องเต้มตี วั เลือก ต้องไม่เลือกเขาแน่ หยูเยว่
ฟางแน่นหน้าอก เขาทุบอกตัวเองอย่างคับแค้น หยูซนิ ซิ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 5

นเลียงลูกออกมาโง่เกินไป ทังทีมีภาษีดกี ว่าคนอืน แต่

กลับพลาดครังแล้วครังเล่า น่ าระอาจริงๆ!
เจาฉุนเซวียมองภาพความโกลาหลเหล่านันอยูจ่ ากที
ไกลๆ ดูแล้วนําแกงสร่างเมาของเขาจะแสดงฤทธิเดช
รุนแรงกว่าทีคาดไว้อย่างยืง...
*
หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจเมือได้ยนิ เรืองของหลานไฉ่ซนในเช้
ิ า
วันต่อมา ผูห้ ญิงคนนีกล้าได้กล้าเสียและมันใจในตัวเอง
มาก นางถึงกับประกาศให้บดิ าฟ้ องร้องอันอ๋องต่อหน้าขุน
นางและเชือพระวงศ์มากมาย
สมแล้วทีชาติกอ่ นสามารถปี นป่ ายขึนไปเป็ นสตรีทอยู
ี ่
เหนือฝ่ ายใน
เมือมีเรืองนีมาแทรก ของขวัญชินใหญ่ทหลิี วจ้าวเว่ย
เตรียมไว้ให้หลิวจ้าวอวีกับอันอ๋องอาจจะต้องเลือนออกไป
แต่งวเรื
ิ องนีน่าสนใจไม่หยอก นางจะอดทนรอชมไปก่อน
ก็ได้...
"คุณหนู ท่านว่าเรืองคุณหนูหลานฮ่องเต้จะตัดสินเช่นไร

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 6

เจ้าคะ?" มีฝู่ ถาม นางย่นคิวอย่างคิดไม่ตก

"แรกเริมคงต้องเสนอชดเชย อาจจะให้อนั อ๋องรับผิดชอบ
แต่งหลานไฉ่ซนเป็
ิ นเช่ยเฟย หรืออาจจะให้เป็ นพระชายา
เสมอหลิวจ้าวอวี"
"แบบนันจวนหลิวของเราจะไม่ขายหน้าจนป่ นปี หรือเจ้า
คะ?" อาเจินรูส้ กึ ไม่ชอบใจ คุณหนูของนางยังไม่ทนั แต่ง
ออก ชือเสียงสกุลหลิวก็พวั พันอยูแ่ ต่กบั เรืองสกปรก
"นันก็ตอ้ งดูวา่ หลานไฉ่ซนจะยอมรั
ิ บหรือไม่" หลิวจ้าว
เว่ยตอบพลางเช็ดหน้าตัวเองทีเพิงล้างเสร็จ
"คุณหนูว่าคุณหนูหลานจะยอมรับหรือไม่?"
"หลานไฉ่ซนเป็
ิ นคนทะยานทะยานสูง นางฉลาดเรือง
ผลประโยชน์ มีหรือทีนางจะดูไม่ออกว่าชีวติ อันอ๋อง
หลังจากนีมีแต่จะตกตํา นางแต่งเข้าไปมิใช่จะได้มเี กียรติ
ได้เสวยสุข หากแต่จะต้องร่วมเรือทีใกล้ลม่ ...อีกอย่างคน
ทีนางปั กใจก็มใิ ช่อนั อ๋อง ดูจากทีนางกล้าประกาศฟ้ องร้อง
ก็คงไม่คดิ เข้าไปร่วมตําหนักอ๋องหรอก"
"แต่ไม่แน่ นะเจ้าคะ หากฮ่องเต้ไม่ฟังคําทัดทาน ตัดสิน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 7

พระราชทานสมรสให้ คุณหนูหลานก็คงค้านไม่ได้" อาเจิน

ว่า
"หากเป็ นเช่นนันบรรยากาศในตําหนักอ๋องคงยิงกว่านรก
เสียอีก หลิวจ้าวอวีกับหลานไฉ่ซนคงสู
ิ ร้ บปรบมือกันจน
ตายไปข้างแน่"
"คุณหนู ปานเก๋อหัวขอพบเจ้าค่ะ" อาเจินเข้ามารายงาน
เนืองจากยังเช้ามากและหลิวจ้าวเว่ยยังแต่งตัวไม่เสร็จ
ปานเก๋อหัวจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้ามา
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้ตอบอะไร นางนังแต่งหน้าจนเสร็จ
เรียบร้อยจึงออกไปทีห้องหนังสือ
"มีขา่ วอะไรหรือ?"
"บ่าวหาคนจัดการเรืองจดหมายได้แล้วขอรับ" ก่อนหน้านี
หลิวจ้าวเว่ยเคยสังให้เขาเตรียมคนทีมีฝีมอื เรือง
เลียนแบบลายมือเอาไว้
"ดี พวกฝั งสกุลเจินล่ะ?"
"ปิ ดประตูจวนเงียบ แต่ได้ขา่ วว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าสกุลเจินจะ
ขับป๋ ายซู่องิ ไปอยูท่ อารามขอรั
ี บ"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 8

ดวงตาหลิวจ้าวเว่ยเป็ นประกายเมือได้ยนิ "สืบต่อไป หา

กําหนดเวลาทีชัดเจน งานของเราจะต้องสําเร็จเรียบร้อย"
"บ่าวทราบแล้ว" ปานเก๋อหัวค้อมกายถอยออกไปจากห้อง
เหลือไว้เพียงหลิวจ้าวเว่ยทีได้ยนิ ข่าวดีตดิ ๆ กันแล้ว
อารมณ์ดเี ป็ นอย่างยิง
*
"ท่านแม่ทพั ทางถงเยียนส่งข่าวมาว่าอย่างไรหรือขอรับ?"
สายผูห้ นึงถามเฉินหรงปั วทีเงียบไปเมืออ่านจดหมายจาก
ตูเ้ สียวเสียน
พวกเขาหลบซ่อนอยูใ่ นเมืองหลวงของซือฟั งอย่าง
ยากลําบาก การติดต่อกับเซียโหลวทีอยูใ่ นตําหนักบูรพาก็
ไม่สะดวกนัก ครังล่าสุดพวกเขาได้ขา่ วว่าอีกไม่นานฮูเจีย
เล่อจะต้องปิ ดด่านฝึกวิชา แต่รอมาจนป่ านนีก็ไม่มขี า่ ว
คืบหน้า ไม่รวู้ า่ เป็ นทีไหนเมือไหร่
"ซือฟั งส่งสานส์ลบั ไปถวายฮ่องเต้อู่เหอตี เขาต้องการแก้
พันธะสัญญาสงบศึกทีเคยทําเอาไว้ตงแต่ ั สมัยอดีต
ฮ่องเต้"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 6 9

"นีมัน..."
"ฮูเจียเล่อชัดเจนว่าต้าถงกําลังอ่อนแอ เขาต้องการโกย
ผลประโยชน์และบีบคันต้าถงเพราะรูว้ า่ ฝ่ ายเรายังไม่
พร้อมเปิ ดศึกเร็วๆนี"
"หากแก้สญ
ั ญาไม่เท่ากับต้าถงต้องส่งเครืองบรรณาการ
ให้ซอฟั
ื งหรือขอรับท่านแม่ทพั " ชายหนุ่มตระหนก
"แต่หากเราไม่แก้ ซือฟั งก็จะใช้เรืองนีเป็ นข้ออ้างเปิ ดศึก"
ดวงตาของเฉินหรงปั งมีแววกร้าว
"รังแกกันเกินไปแล้ว เช่นนีเราควรจะต้องเร่งมือหรือไม่
ขอเพียงกําจัดฮูเจียเล่อได้ ปลุกสงครามกลางเมืองในฉาง
ซา พวกมันจะได้ไม่มเี วลาว่างไปข่มเหงเรา"
"ฆ่าฮูเจียเล่อไม่ได้" เฉินหรงปั วพูดอย่างขืนขม ไม่ใช่เขา
ไม่อยากลงมือ แต่ตามแผนเดิมคือหาทางฆ่าฮ่องเต้ฮูเตีย
และรังฮูเจียเล่อไว้ในซือฟั งเพือไว้อาลัยให้บดิ า และใช้เขา
เป็ นกันชนระหว่างพีน้อง ไม่ให้องค์ชายองค์อนของซื
ื อฟั ง
สมคบกับพวกกลุม่ อํานาจในต้าถง
เพราะนันอาจจะสังคลอนบัลลังก์ของฮ่องเต้อู่เหอตี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 0

เฉินหรงปั วถอนหายใจเฮือก ทุกอย่างถูกคํานวนบน

พืนฐานความมันคงของบัลลังก์ หากไม่ตอ้ งคิดมาก เขาจะ
สังหารฮูเจียเล่อในดาบเดียว
"ยังต้องคิดอะไรอีก ยามนีต่อให้ฮอ่ งเต้ฮูเตียตายก็ไม่แน่
ว่าจะหยุดฮูเจียเล่อไม่ให้คุกคามต้าถง"
เฉินหรงปั วรูไ้ ม่ใช่ไม่รู้ แต่หากเขาตัดสินใจเอง กลับ
ไปต้าถงอาจจะต้องไปรับโทษแทนรับรางวัล ชายหนุ่มคิด
หนัก เขาชังใจเรืองความปลอดภัยของบัลลังก์กบั การหยุด
ฮูเจียเล่อ
นานทีเดียวสุดท้ายก็พน่ ลมหายใจแรงๆ
"ทําให้ฮูเจียเล่อธาตุไฟเข้าแทรก ไม่ถงึ ตายแต่กส็ าหัส
น่าจะพอซือเวลาให้พวกเราได้ อีกอย่างคณะฑูตจากสาม
แคว้นกําลังจะไปรวมกันทีต้าถงและร่วมงานล่าสัตว์
ฮ่องเต้ตอ้ งการให้ขา้ ปรากฎตัวทีนัน" ในฐานะแม่ทพั ใหญ่
เขาเป็ นสัญลักษณ์ทางทหารของต้าถง หากต้องการให้
แคว้นอืนเกรงขามเขาก็ตอ้ งแสดงบารมี การเจรจา
ทางการทูตครังนีเขาต้องเข้าร่วมอย่างไม่มขี อ้ ยกเว้น
"เซียโหลวยังไม่สง่ ข่าวมาเพิม หากเขาปิ ดด่านช้า ท่าน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 1

อาจลงมือไม่ทนั "
"ยามนีฮูเจียเล่อรักใคร่เซียโหลวมาก แม้แต่ในตลาดยัง
เล่าลือว่าเขาทุม่ เทความโปรดปรานให้นางมากแค่ไหน
ดังนันคําพูดนางน่าจะมีนําหนักอยูบ่ า้ ง... ส่งจดหมายไป
บอกนางให้ขอฮูเจียเล่อพาไปประพาสทีบ่อนําพุรอ้ นที
ภูเขาลู่ไท่ซานต้นเดือนหน้า บีบให้ฮเู จียเล่อต้องเร่งปิ ด
ด่านฝึกวิชาให้เสร็จก่อนจะพานางไป"
"ได้ขอรับ" อีกฝ่ ายตอบรับ
เฉินหรงปั วลังเลเล็กน้อย เขาเรียกสายลับผูน้ นไว้
ั กล่าวด้ว
นําเสียงหนักใจ "เดียว... เจ้าบอกให้เซียโหลวอดทนและ
ระวังตัวให้ด ี ถามนางด้วยว่าชีวติ ในตําหนักบูรพาเป็ นเช่น
ไร... ขอเพียงอดทนจนจบงานนีข้าจะพานางกลับถง
เยียน"
"ขอรับท่านแม่ทพั " สายลับน้อมรับคําสังแล้วหายไปใน
ความมืด
เฉินหรงปั วจมดิงอยูท่ ่ามกลางความคิดทีมีแต่อนั ตราย
รอบด้าน ดูเหมือนเวลาทีเขาต้องกลับต้าถงกระชันเข้ามา
ทุกที...
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 2

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 3

แสนชัง
# 51. เดินทาง

"ฝ่ าบาท อันอ๋องประพฤติตวั เช่นนีไม่ถูกต้อง ตังแต่กอ่ ตัง

ราชวงศ์วา่ อดีตฮ่องเต้ทุกพระองค์ลว้ นวางตัวอยูบ่ นความ
เทียงธรรมดีงาม รักใคร่ราษฎรดังลูกหลาน เคารพธรรม
เนียมประเพณีอย่างเคร่งครัด ในฐานะขุนนางทัดทาน
วันนีกระหม่อมต้องขอถวายฎีการ้องเรียน ขอให้ฝ่าบาท
ลงพระอาญาอันอ๋องเป็ นตัวอย่างสืบไป"
"ใต้เท้าท่านนีจะรีบร้อนไปไย เหตุการณ์เมือวานเป็ นเช่น
ไรยังไม่ได้สบื สวนให้แน่ชดั จะลงโทษอันอ๋องอย่าง
เร่งด่วนเช่นนีข้าว่าไม่ยตุ ธิ รรมอยูน่ ะ"
"ตาหลายสิบคู่ลว้ นเห็นอันอ๋องพยายามปลุกปลําล่วงเกิน
คุณหนูสกุลหลาน ใต้เท้าหยู หรือท่านจะบอกว่าอันอ๋อง
ไม่ได้ทําเล่า เช่นนันทีคนเห็นกันคืออะไร?"
"ข้าไม่ได้จะแก้ตวั ว่าอันอ๋องไม่ได้ทํา เพียงแต่มขี อ้ สงสัย
บางประการ ในเมือเมือวานเป็ นงานแต่ง สตรีปกติทไหน ี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 4

จะเข้าไปเพ่นพ่านเรือนด้านใน เรืองนีไม่แน่ว่ามีจงใจ
อยากทําข้าวสารให้เป็ นข้าวสุก"
"หยูเยว่ฟาง! เจ้านึกว่าตนเองเป็ นเสนาบดีแล้วจะข่มเหง
รังแกกันเช่นไรก็ได้ร!ึ ? บุตรสาวข้าก็บอกแล้วว่านางหา
โอกาสพบอันอ๋องได้ยาก จึงคิดจะใช้โอกาสก่อนกลับจวน
นําโอสถจากหมอเทวดาเข้าไปถวาย ลูกข้าได้ยนิ ว่าอัน
อ๋องเจ็บป่ วยหนักเรือรังมาป่ านนียังไม่หายดี ก่อนนีมี
โอกาสพบหมอทีชํานาญการรักษาแผลภายนอก นาง
เจตนาดีคดิ จะมอบยาลําค่าเป็ นของขวัญงานแต่ง เฮอะ
หากลูกข้าคิดจะปี นป่ ายโดยใช้วธิ เี ช่นนี นางจําเป็ นจะต้อง
พาบ่าวติดตามตนไปด้วยรึ? ไหนจะทหารคุม้ กันด้านหน้า
ห้องหนังสืออีกเล่า คนมีตงมากมาย
ั หากคิดจะทําไม้ให้
กลายเป็ นเรือหลอกล่อท่านอ๋องไปทีรโหฐานไม่งา่ ยกว่า
รึ?" ราชครูหลานถกคอขึนเถียงหยูเยว่ฟางอย่างไม่
เกรงใจ ตังแต่เมือวานเขาก็โกรธจนไฟในใจไม่มอดดับเลย
สักชัวยาม
บุตรีทเขาเฝ้
ี าถนอมมาตังแต่เล็ก กลับถูกคนสารเลวอย่าง
อู่เหวินซวนคิดล่วงเกิน ต่อให้เป็ นท่านอ๋องเขาก็ไม่เห็นอยู่
ในสายตา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 5

"ฝ่ าบาท บุตรีกระหม่อมคิดการไม่รอบคอบจริง แต่นนั

เพราะนางมีเจตนาดี ใครจะคิดว่าความหวังดีนนจะ...
ั ฝ่ า
บาทขอทรงโปรดให้ความยุตธิ รรมกับบุตรีของกระหม่อม
ด้วย" ราชครูหลานทิงตัวลงโขกศีรษะอย่างอัดอันตันใจ
หยูเยว่ฟางสีหน้าบิดเบียว ในใจเต็มไปด้วยความโทสะ
"ฝ่ าบาท ขอทรงมีรบั สังให้สบื สวนเรืองนีให้ชดั เจน คืน
ความยุตธิ รรมให้ทุกฝ่ ายด้วยพ่ะย่ะค่ะ"
ฮ่องเต้อู่เหอตีเอนกายอยูบ่ นบัลลังก์มงั กร เขายกมือเท้า
คางมองพวกขุนนางทีเถียงกันจนหน้าดําหน้าแดง เห็นได้
ชัดว่าพวกทีถือหางองค์ชายองค์อนและพวกที
ื รูจ้ กั
แยกแยะดีชวต่ ั างก็รว่ มกันร้องเรียนอันอ๋องจนรายชือใน
ฎีกายาวเป็ นหางว่าว ส่วนฝ่ ายอันอ๋องก็พยายามชู
ประเด็นว่าเป็ นฝีมอื ผูอ้ นบ้
ื าง เป็ นแผนของสตรีบา้ ง
ตังแต่เปิ ดประชุมวันนีก็เถียงกันมาเกือบครึงชัวยามแล้ว
ต่างฝ่ ายต่างทวีความรุนแรงขึนส่วนหนึงเพราะหากอัน
อ๋องถูกลงโทษ นันเท่ากับมีรอยด่างพร้อยในตัวเขาแล้ว
สิทธิในการเป็ นรัชทายาทก็จะลดลงไปด้วย
"ขุนนางทังหลาย" หลังจากเงียบมานานสุดท้ายฮ่องเต้ก ็

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 6

ตรัสขึน ขุนนางทียังเถียงกันอยูส่ งบลงเมือได้ยนิ "เรือง

ของอันอ๋องนีเป็ นเรืองทีทําให้ราชวงศ์เสือมเกียรติจริง แต่
มิใช่เรืองเร่งด่วนทีต้องจัดการตอนนี บุตรสาวของราชครู
หลานเองก็คงต้องรักษาตัวและปลอบประโลมกันให้ดคี ง
มิใช่จะพูดคุยได้ในวันสองวัน เราว่าให้หมอหลวงไปดูแล
นางให้ดกี ่อนเถอะ ส่วนเรืองนีพวกเจ้ายังไม่ตอ้ งรีบ เรา
จะต้องให้ความยุตธิ รรมกับทุกฝ่ ายแน่นอน ทีสําคัญทีสุด
ยามนีคือการต้อนรับราชทูตจากทังสามแคว้นต่างหาก"
ฮ่องเต้อู่เหอตีกวาดสายตาไปทัวท้องพระโรง
"สิงใดทีเป็ นข้อขัดแย้งภายในของต้าถง เราขอให้พวกเจ้า
เก็บเอาไว้เสียก่อน อย่าให้ราชทูตพวกนันพบช่องทําให้
ราชสํานักเราแตกแยก ยามนีต้าถงความสมัครสมาน
สามัคคีไว้ การมาของพวกต่างแคว้นครังนี ล้วนจงใจมา
เพือข่มเหงต้าถง หากพวกเราอ่อนแอแตกกันเสียแล้ว จะ
เอาอะไรไปสูค้ นอืนเขาได้"
"ฝ่ าบาทตรัสได้ถูกต้องแล้ว ยามนีพวกเราต้องสนใจเรือง
รับราชทูตก่อน"
"เจ้ากรมพิธกี ารจะเป็ นคนจัดการดูแลพวกราชฑูต แต่เรา
ต้องการให้มหาเสนาบดีทงสองและสภาขุ
ั นนางช่วยรือดู
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 7

พันธะสัญญาเก่าระหว่างแต่ละแคว้น จะให้คนเขามาเอา
เปรียบไม่ได้"
"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"
"ยามนีศัตรูทน่ี ากลัวทีสุดของเราคือซือฟั ง หวังว่าขุนนาง
ทุกท่านจะช่วยเราจับตามอง หากใครมีความคิดดีๆ ก็
เสนอมาได้... นอกจากนีพวกเจ้าควรเตรียมตัวสําหรับงาน
ล่าสัตว์ ชาวต้าถงเราจะข่มขวัญพวกราชทูตพวกนันด้วย
ฝีมอื ของเรา ใครล่าสัตว์ใหญ่ได้ เราจะมีรางวัลอย่างงาม"
*
ปึ ก!
"เสด็จพ่อ!" อันอ๋องกุมหน้าผากทีโดนฮ่องเต้ปาแท่นฝน
หมึกใส่จนเลือดไหล เหล่าขันทีมองอย่างหวาดๆ แต่ไม่
กล้าเข้าไปช่วยพยุง
"เจ้าโง่ สร้างแต่เรืองไม่เป็ นเรือง" ฮ่องเต้ปรายตามองอัน
อ๋องอย่างรังเกียจ
"เสด็จพ่อลูกผิดไปแล้ว ลูกไม่ได้ตงใจ
ั ขอเสด็จพ่อทรงพระ
เมตตาด้วย" อันอ๋องคุกเข่าก้มหัวตํา ทูลขอความเมตตา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 8

ไม่หยุด
ในชีวติ นีหากถามว่าอันอ๋องกลัวผูใ้ ดมากทีสุด เขาตอบได้
ทันทีเลยว่าคือฮ่องเต้อู่เหอตี ตังแต่เด็กจนโตเขาไม่เคย
คลายความกลัวยามเผชิญหน้ากับพระบิดาลงได้เลย
"เสด็จพ่อ!"
"ไปขอขมานางซะ ต่อให้ตอ้ งคุกเข่าหน้าประตูจวนสกุล
หลานเจ้าก็ไปทําซะ"
"เสด็จพ่อแต่ขา้ เป็ นถึง..." ท่านอ๋องอย่างเขาทําไมต้องไป
ขอขมาขุนนางชันตําแบบนันด้วย
ฮ่องเต้อู่เหอตีสูดหายใจลึก ดูเหมือนสติปัญญาของโอรส
องค์นยากจะขุ
ี ดขึนมาจริงๆ
"เป็ นถึงท่านอ๋อง เฮอะ เป็ นถึงท่านอ๋องจะไม่ตอ้ งกินต้อง
ใช้หรือไร? ในหัวเจ้ามีอะไรอยูบ่ า้ ง สิงทีรําเรียนมาหลายปี
นีหายไปไหน หรือมารดาเจ้าประคบประหงมเลียงดูเจ้า
เสียจนในหัวมีแต่นุ่น"
"เสด็จพ่อ..."
ฮ่องเต้อู่เหอตีเดินอ้อมโต๊ะมายืนอยูต่ รงหน้าพระโอรส
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 7 9

"เชือพระวงศ์จะทําอะไรก็ได้ จะใช้อํานาจแค่ไหนก็ได้ จะ
เลวทรามแค่ไหนก็ได้ แต่ตอ้ งรูจ้ กั กลบเกลือนเก็บงําความ
ตําช้าของตัวเอง รูจ้ กั วางแผนใช้คน ใช้อาํ นาจ ใช้ชอเสี
ื ยง
ถ้าจะต้องให้คนเห็นด้านดํามืดของตน นันควรจะเป็ นวิธ ี
สุดท้ายทีจะแสดงออกมา เพราะถ้าคนไม่กลัวจนยอมสยบ
พวกมันก็จะลุกฮือมาต่อต้านเรา เจ้าเข้าใจหรือไม่?"
"กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ"
"ถ้าเข้าใจจริงๆ เจ้าจะทําเรืองโง่มากมายขนาดนีรึ?"
ฮ่องเต้รสู้ กึ อยากจะซัดกําปั นใส่หน้าพระโอรสแต่กท็ รงข่ม
อารมณ์เอาไว้ "สกุลหลานไม่ได้มขี นุ นางชันสูงก็จริง แต่
นับเป็ นญาติหา่ งๆกับฮองเฮา ทีเราให้เจ้าไปขอขมา มิใช่
ให้เจ้ายอมลงให้สกุลหลาน แต่เจ้าควรรูจ้ กั แสดงให้คนอืน
ดู ท่านตาของเจ้าเพียรชักแม่นําทังห้าว่าเรืองเมือวานเป็ น
ฝีมอื คนอืนชักใย หากเจ้ายังคิดอยากจะเอาตัวรอดก็ใช้
หัวคิด ไปขอขมาแสดงความบริสุทธิใจกับสกุลหลาน ยิง
เอิกเริกยิงดี"
ตามจริงฮ่องเต้ไม่อยากชีแนะทางออกให้อนั อ๋อง แต่
เพราะยามนีใกล้ตอ้ งรับราชทูตและมีปัญหาพัวพันหลาย
ด้าน เขาไม่ตอ้ งการให้เชือพระวงศ์ชนสู
ั งถูกสังลงโทษให้
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 0

เป็ นทีเสือมเกียรติในสถานการณ์เช่นนี
"หากทําให้ฝ่ายสกุลหลานยอมเจรจาได้กย็ งดี
ิ "
"ยอมเจรจาหรือพ่ะย่ะค่ะ"
"ใช่ นอกจากขอขมาแล้ว ให้เจ้าเสนอชดเชย ฝ่ ายนัน
เรียกร้องอะไรมาก็ลองพิจารณาดู หรือไม่เจ้าเสนอแต่ง
นางเสีย สตรีชอเสี
ื ยงสําคัญทีสุด ยามนีชือเสียงนาง
เสียหาย เจ้าก็ควรรับผิดชอบให้เหมาะสม"
"เสด็จพ่อแต่ลกู เพิงแต่งงาน"
"รูต้ วั ด้วยรึวา่ เพิงแต่งงาน! หากรูต้ วั เหตุใดยังมีเรืองปลุก
ปลําสตรีอนในวัื นแต่งงานได้ หา!" ฮ่องเต้ตบโต๊ะดังปั ง อัน
อ๋องสะดุง้ เฮือกรีบย่นคอหนี
"ลูกผิดไปแล้ว ลูกผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"
"ไปจัดการให้ด ี แต่อย่างบีบคันทางสกุลหลานเป็ นอันขาด
ไม่วา่ ฝ่ ายนันจะตกลงหรือไม่ ให้ค่อยพูดจากัน อย่าโง่ทาํ
ให้เรืองบานปลายไปมากกว่านี"
"ลูกทราบแล้ว"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 1

"ดี... อีกอย่างหากคนสกุลหลานลังเล ก็ให้เสนอว่าจะแต่ง

นางเป็ นพระชายาฝ่ ายซ้าย"
"เสด็จพ่อ..."
ตามธรรมเนียมแต่โบราณ ฝ่ ายซ้ายสําคัญกว่าฝ่ ายขวา ใน
ท้องพระโรงขุนนางบุ๋นจะยืนฝั งซ้าย ขุนนางบู๊จะยืนฝั ง
ขวา เนืองด้วยค่านิยมทีให้ความสําคัญกับบุ๋นมากกว่าบู๊
การแต่งตังอืนๆ ก็ยดึ ตามธรรมเนียมนี หากตําแหน่ง
เท่ากัน แต่แบ่งซ้ายขวา ซ้ายยังถือว่าสําคัญกว่าอยูบ่ า้ ง
หลิวจ้าวอวีเพิงแต่งมายังไม่ทนั ครบวัน เขาก็อาจต้องแต่ง
ภรรยาเสมอ ตําแหน่งเท่าเทียมกัน อีกทังยังดูจะสูงกว่า
นางด้วย อย่างไรเสียหลิวจ้าวอวีก็เป็ นคนทีเขารัก แม้ชว่ ง
นีจะมีปัญหาทีทําให้เขาวางทิฐไิ ม่ลงอยูบ่ า้ ง แต่มใิ ช่อยาก
ข่มเหงนําใจนางถึงเพียงนัน
"ทําไม เจ้ามีปัญหารึ?"
อันอ๋องขบกรามส่ายหน้า "ลูกมิมปี ั ญหาพ่ะย่ะค่ะ"
"เช่นนันก็ออกไปสะสางเรืองของเจ้าให้เรียบร้อย"
"พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ" อันอ๋องลุกขึนจะถอยออกจากห้องทรง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 2

พระอักษร ฮ่องเต้เหลือบเห็นมือของอันอ๋องทีดามไว้ดว้ ย
แผ่นไม้ซงตั
ึ งแต่เข้ามามันไม่ไหวติงแม้แต่น้อย
"แขนเจ้าจะหายเมือไหร่?"
อันอ๋องแผ่นหลังตึงขึนมากระทันหัน เขากลัวฮ่องเต้จบั ได้
ว่าตนพิการเสียแล้ว "หมอหลวงให้ลูกพักใช้แขนไปสัก
ระยะ อีกไม่นานคงดีขนพ่
ึ ะย่ะค่ะ"
"หายช้าเกินไป ใกล้งานล่าสัตว์แล้ว พวกองค์ชายควรมี
ผลงานให้มาก"
"ลูกจะพยายามพ่ะย่ะค่ะ"
"อืม"
อันอ๋องลอบปาดเหงือลาฮ่องเต้ออกจากตําหนักเฉียนชิง
ลีกุย้ เฟยเห็นเลือดบนหน้าผากลูกก็ให้รสู้ กึ ปวดใจยิงนัก
แต่นางมิกล้าโวยวายทีหน้าตําหนักฮ่องเต้จงึ ให้คนเรียก
หมอหลวงและพาอันอ๋องไปทีตําหนักหยงเยว่เพือรักษา
ฮ่องเต้อู่เหอตีทิงตัวลงบนเก้าอี นึกถึงความผิดครังนีของ
อันอ๋องแล้วดําริถงึ คําบอกเล่าทีสืบทอดมาอย่างยาวนาน
ของบรรพบุรษุ นับตังแต่ตน้ ราชวงศ์ทสกุ ี ลอู่เลียงสตรีนํา
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 3

โชคเอาไว้
บุรุษในสกุลอู่สมัยนันล้วน 'ล่วงเกิน' สตรีผนู้ นทั
ั งสิน...
*
ในห้วงฝั นลึกลํา หลิวจ้าวเว่ยเห็นว่าตนอยูใ่ นห้องนอนที
แปลกตาห้องหนึง ครรภ์ของนางใหญ่จนขยับตัวลําบาก
แต่เพราะนางอยากให้เด็กแข็งแรงจึงกลันใจออกมาเดิน
ใกล้ๆ สวนดอกไม้
"ท้องโย้ขนาดนียังมาเดินกรีดกรายไปทัว หน้าไม่อาย
จริงๆ" สตรีผหู้ นึงเอ่ยขึนเสียงดังราวกับจงใจให้นางได้ยนิ
"ข้าไม่เข้าใจว่าทําไมท่านพ่อต้องรับนางมาอยูจ่ วนเรา
เป็นญาติรกึ ไ็ ม่ใช่ พวกสกุลเฉินไม่มปี ั ญญาเลียงเมีย
ตัวเองแล้วหรือไง?" สตรีอกี คนหนึงว่า
จ้าวเว่ยรูส้ กึ คับข้องใจ นางก้มพยุงท้องของตัวเองหมุนตัว
ช้าๆ คิดจะกลับไปทางเรือนของตน
"ข้าละเกลียดจริงๆ ผูห้ ญิงคนนีราวกับว่าเป็นปี ศาจ เจ้า
เห็นหน้าตานางรึไม่ ดูเจ้าเล่หย์ วยวน
ั น่ าขนลุกบอกไม่
ถูก"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 4

"ท่านพีว่าลูกในท้องนางเป็นลูกแม่ทพั เฉินจริงหรือไม่?"
"เอ๊ะ ทําไมเจ้าถามเช่นนี"
"แปลกตรงไหน หากเป็ นลูกเฉินจิงจริง เขาจะส่งเมีย
ตัวเองมาอยูท่ นีี ทําไม ข้าว่ามารหัวขนนันอาจจะเป็ น
ลูกผูช้ ายสักคนในจวนเราก็ได้"
"ตายแล้ว นีเจ้าคิดว่า..."
"ชูว่ วว ท่านอย่าเอ็ดไปสิ"
"เจ้าคิดว่าใคร พวกผูช้ ายจวนเราแต่งงานแล้วทังนัน"
"ก็ไม่แน่หรอก นางงดงามเหมือนปีศาจจิงจอกขนาดนัน
บางทีอาจจะทําให้พวกผูช้ ายหลงใหลจนลืมตัวก็ได้"
"ใครล่ะ ท่านพีรองรึ ข้าเห็นสายตาเขาเวลามองนางผูน้ ี
ราวกับจะกลืนลงคอ"
"ก็ไม่แน่ หรือบางทีขา้ ว่าอาจจะเป็ นพีใหญ่ ดูใส่ใจประคบ
ประหงมกันออกนอกหน้า วันก่อนมิใช่สงให้ ั เชิญหมอ
เทวดามาช่วยดูนางรึ?"
"ตายล่ะ พีสะใภ้ใหญ่ฝีมอื โหดเหียมขนาดนัน ถ้าเด็กนัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 5

เป็นลูกพีใหญ่ละก็..."
"พวกเจ้าพูดว่าอะไรนะ?"
สตรีท่าทางเกรียวกราดผูห้ นึงปาดเข้ามากลางวงสนทนา
หลิวจ้าวเว่ยไม่ทนั ได้ยนิ ว่าพวกนางพูดอะไรต่อกลุ่มควันก็
ม้วนเอาทุกอย่างหายไป ภาพปรากฎอีกครังขณะทีนางนัง
อยูท่ เก้
ี าอีด้านหน้าเรือนตน
มีชายหนุ่มหน้าตาหมดจดผูห้ นึงเดินยิมเผล่เข้ามา หญิง
สาวรูส้ กึ ว่าถูกคุกคามเพราะสายตาของเขาจึงคิดจะเลียง
กลับเข้าเรือนแต่อกี ฝ่ ายคว้าแขนนางไว้ นางไม่กล้าดินนี
เพราะกลัวล้มแล้วจะกระเทือนถึงเด็กในครรภ์
"คุณชายรองปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ"
"หลบข้าอย่างกับข้าเป็นยักษ์เป็ นมาร เจ้ากลัวอะไรรึ?"
"คุณชายรองชายหญิงไม่ควรใกล้ชดิ ท่านปล่อยข้าเถอะ
เจ้าค่ะ"
"ฮ่าๆ ทําไม เจ้ากลัวสามีเจ้าจะรูแ้ ล้วเขาจะหึงหวงงันรึ?"
"คุณชาย..."

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 6

"น่าขําจริงๆ ป่ านนีเจ้ายังไม่รตู้ วั อีก เจ้าคิดว่าเฉินจิงมันจะ

ไม่รรู้ วึ ่าจะเกิดอะไรขึนบ้างถ้าส่งเมียทีงดงามขนาดนีมา
อยูท่ นีี "
"ท่านหมายความว่ายังไง?" มือของนางสันเทา อาราม
ตกใจทําให้นางปวดแปลบในท้องน้อย
"เจ้าคิดว่าแค่ผหู้ ญิงกับเด็กในท้อง คุม้ ค่าจะเป็ นเชลยแลก
กับเสบียงมหาศาลของกองทัพได้ร?ึ ช่างสําคัญตัวจจริงๆ
นะ ถ้าสกุลอู่ไม่ได้ประโยชน์อะไรนอกจากต้องเลียงดูเชลย
แบบเจ้ารอวันให้เฉินจิงมารับ ...ทําไมพวกเราจะต้อง
เสียเวลาทําเรืองเช่นนีด้วย"
หญิงสาวนิงอึงสับสน นางไม่เข้าใจคําพูดของเขา ในหัวคิด
ตามไม่ทนั คุณชายรองผูน้ นก็
ั หวั เราะขึนอีก
"อีอคี นงาม จนป่ านนีแล้วเจ้าก็น่าจะฉลาดสักหน่อย สามี
เจ้าประเคนเจ้ามาถึงจวนสกุลอู่ดว้ ยตัวเอง เจ้าคิดว่าเขาไร้
เดียงสางันรึ?"
นางก้าวถอยไปทรุดตัวลงนังบนม้านังยาวอย่างอ่อนแรง
"ไม่จริง... ท่านโกหกข้า"
ชายหนุ่มยักไหล่ไม่แยแส เขามองท้องของนางแล้วระบาย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 7

ยิมน่ารังเกียจ "เสียดายทีเจ้ายังมีมารหัวขนนีอยูใ่ นท้อง

ไม่เช่นนันอะไรๆ คง... ไม่เป็ นไร เพือคนงามอย่างเจ้า ข้า
รอได้"
อีอตี ะลึงมองเขา ดูแล้วชายผูน้ ไม่
ี ได้พดู เล่น หากนางไม่
ท้องอยูล่ ะก็ เขาคงลงมือไปแล้ว "คุณชายรองกรุณา
สํารวมด้วยเจ้าค่ะ"
"ข้าจะนับวันรอ อีอขี องข้า"
หญิงสาวรูส้ กึ กลัวจนขนลุก ทันทีทเข้
ี ามาในเรือนนางรีบ
เรียกหาบ่าวไพร่ สังใก้คนฝนหมึก นางต้องการเขียน
จดหมายไปแนวหน้า ให้เฉินจิงส่งคนมารับนางกลับบ้าน
นางอยูท่ นีี ไม่ได้แล้ว
หญิงสาวเขียนจดหมายแล้วส่งออกไป ฉบับแรกราวกับถูก
ทิงขว้างวางหาย นางจึงเขียนไปอีก ท้องนางใหญ่ขนทุ
ึ ก
วัน ยิงใกล้คลอดเท่าไหร่นางยิงกลัวเท่านัน
หญิงสาวเคยเขียนจดหมายทุกเดือน เปลียนมาเป็ นทุก
อาทิตย์ จนมาเป็ นทุกวัน แต่กลับไม่เคยได้รบั คําตอบที
ร้องขอ จดหมายจากแนวหน้ามีแต่เล่าชีวติ ประจําวันและ
บอกให้นางรักษาสุขภาพเท่านัน ไม่เคยเอ่ยถึงการให้นาง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 8

ออกจากสกุลอู่
ทีจริงเฉินจิงไม่เขียนคําว่าสกุลอู่เลยด้วยซํา
จากความหวังเต็มเปี ยม อีอถี ูกจดหมายของเฉินจิงบัน
ทอนความไว้วางใจจนกลายเป็ นสินหวัง คิดทบทวนเรือง
ทีคุณชายรองอู่พูด ดูเหมือนจะไม่ใช่เรืองโกหก
สามีของนางมีขอ้ ตกลงอืนกับสกุลอู่
ข้อตกลงทีใช้นางเป็ นเครืองมือ...
*
เช้านีของหลิวจ้าวเว่ยไม่สดใสนัก เพราะความฝั นเมือคืน
ทําให้นางรูส้ กึ ทรมานใจอย่างบอกไม่ถูก ครังแรกทีฝั นถึง
สตรีนามว่า อีอี นางเคยคิดอยูห่ ลายวันเพราะมีความรูส้ กึ
คุน้ เคยอย่างประหลาด แต่เพราะมีหลายเรืองต้องทําจึง
ไม่ได้ใส่ใจอีก
ครังนีเป็ นครังทีสองทีนางฝั นถึงสตรีคนนี อีกทังเรืองราว
ยังต่อเนืองชวนให้สลดจนแม้แต่หลิวจ้าวเว่ยยังรูส้ กึ หดหู่
แม้จะลืมตาตืนขึนมาแล้ว
หญิงสาวถอนหายใจเฮือก นางทบทวนดูเรืองราวในฝัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 8 9

หากอีอมี อี ยูจ่ ริงตระกูลเฉินกับอู่ในฝันจะใช่ตระกูล

เดียวกับในต้าถงหรือไม่
ตระกูลเฉินของเฉินหรงปั ว?
หญิงสาวนึกถึงแม่ทพั หนุ่มทีไม่ได้พบหน้ากันมาพักใหญ่ก็
รูส้ กึ กังวล หากบุรุษนามว่า 'จิง' ผูน้ นเป็
ั นคนตระกูลเฉิน
บางทีครังหน้าทีนางพบเฉินหรงปั วอาจจะลองถามเขาดู
หากว่าเป็ นแค่เรืองเพ้อฝั นตืนหนึงไม่มคี นจริงก็แล้วไป
แต่หากมีคนในฝั นจริงๆ...
หญิงสาวหันหน้าไปมองหน้าต่างเงียบๆ ลึกๆ ในใจนาง
รูส้ กึ หวาดกลัวว่าอีอจี ะมีสว่ นเกียวพันกับนาง
ครังแรกทีฝั นถึงอีอผี นู้ นเต็
ั มไปด้วยความทรมานและคับ
แค้น นางใช้เลือดเขียนอักษรด้วยความแน่วแน่ มันคง
และน่ากลัวจนแม้กระทังหลิวจ้าวเว่ยก็รบั รูไ้ ด้ถงึ แรง
อาฆาตของนาง
ถ้าหากว่าอีอผี นู้ นมี
ั สว่ นเกียวข้องกับตน หลิวจ้าวเว่ยก็อ
ยากรูว้ า่ ก่อนหน้านันเกิดอะไรขึน ทําไมสตรีทอ่ี อนโยน
ละมุนละไมถึงเพียงนันจึงเปลียนเป็ นพยาบาทและจม

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 0

ทะเลทุกข์
"คุณหนูไม่สบายหรือเจ้าคะ?" อาหนิงเห็นสีหน้าหลิวจ้าว
เว่ยไม่ดนี กั จึงเอ่ยถามขึน
"เปล่าหรอก ด้านนอกนันมีขา่ วอะไรบ้าง?"
"ทางตําหนักอ๋องยังเงียบอยูเ่ จ้าค่ะ แต่ทางฝังสกุลเจิน ได้
ยินว่านายท่านใหญ่สกุลเจินกําลังจะหย่าภรรยา" อาหนิง
เล่า
"จะหย่าป๋ ายซู่องิ แล้วหรือ? ช้ากว่าทีข้าคิดเอาไว้เสียอีก
เจินจิงยินผูน้ ีมีความอดทนน่าดู" หลิวจ้าวเว่ยเอ่ยอย่างไม่
ใส่ใจนัก โฉมสะคราญกําลังจะโบกมือให้บ่าวออกจากห้อง
อาเจินก็เปิ ดประตูพรวดเข้ามา
"คุณหนูเจ้าคะ นายท่านให้คนส่งจดหมายมาให้เจ้าค่ะ"
"จดหมาย?" หลิวจ้าวเว่ยแปลกใจ นางกับบิดาอยูใ่ นจวน
เดียวกัน เหตุใดต้องใช้จดหมายพูดคุย หญิงสาวรับ
กระดาษมาคลีออก สาวใช้ทงสองก็
ั มองตามด้วยความ
สงสัย
"นายท่านเขียนว่าอะไรหรือเจ้าคะ?"
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 1

"ไม่มอี ะไร เพียงแต่เขาจะใช้ขา้ ไปรับหน้าคนอืนแทนสกุล

หลิว" หลิวจ้าวเว่ยยิมหยัน "งานล่าสัตว์ปีนีบิดาข้าจะขอ
ลาไม่ตามเสด็จ ข้าจะเป็ นตัวแทนสกุลหลิวไปร่วมงาน
แทน"
"นีมันอะไรกัน นายท่านรูท้ งรู
ั ว้ ่าคนทังเมืองกําลังมองมาที
สกุลหลิวเพราะเรืองของฮูหยินกับตําหนักอ๋อง ตัวเองยัง
ไม่กล้าออกไปพบผูค้ นแล้วเหตุใดต้องผลักคุณหนูไปฟั ง
คําครหาด้วย" อาเจินบ่นอย่างเหลืออด รูส้ กึ ไม่ยุตธิ รรม
อย่างยิง
"ท่านพ่อคงอยากสังสอนข้า" หลิวจ้าวเว่ยคาดเดา วันก่อน
ตอนพบกันนางไม่ได้ไว้หน้าหลิวเฉียนนัก แน่นอนว่าเขา
จะต้องหาทางเอาคืน
"คุณหนูอย่าไปเลยเจ้าค่ะ คนอืนในจวนมีแต่จะปิ ดประตู
เงียบไม่ยอมออกไปเจอหน้าคน ท่านอย่าไปให้คนอืนดู
หมินเลยเจ้าค่ะ"
"ท่านพ่อสังแล้วลูกอย่างข้าขัดได้หรือ? อย่าห่วงไปเลย ข้า
เองก็เบือจะต้องเก็บตัวอยูใ่ นจวนเต็มที ได้ออกไปร่วมงาน
ใหญ่เช่นนี น่าสนุกจะตายไป"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 2

อาเจินยังคงห่วง "แต่วา่ ..."

หลิวจ้าวเว่ยรีบตัดบท "เอาล่ะ มาช่วยข้าดูดกี ว่าชุดไหน
ถึงจะเหมาะสําหรับไปร่วมงานครังนี" นางเอ่ยยิมๆ แล้ว
เรียกให้สาวใช้ยกหีบผ้าทังหมดออกมาเพือเตรียมตัว
*
ลึกสุดด้านในตําหนักหยกของซือฟั ง ค่ายกลนับร้อย
ซ้อนทับกันเป็ นปราการทําให้สถานทีแห่งนีปลอดภัยทัง
จากคนนอกบุกรุกและกันไม่ให้คนในออก มันถูกใช้เป็ น
สถานทีลับในการปิ ดด่านฝึ กวิชาของรัชทายาทฮูเจียเล่อ
ทุกปี
เพียงแต่ในปี นทุี กอย่างต่างออกไป ชายหนุ่ มทีควรง่วนอยู่
กับการปรับลมปราณฝึกวรยุทธ์กลับนังนิงเงียบอยูบ่ น
เก้าอี สองมือของเขากุมอยูบ่ นด้ามดาบอย่างเบือหน่ าย
ตรงหน้าของฮูเจียเล่อเป็ นโฉมสะคราญทีแปดทิศจะพบสัก
คน หญิงสาวผูน้ ีเขาช่วยนางมาจากข้างถนน ด้วยความ
บังเอิญจึงรับนางเข้ามาในวัง จากตําแหน่ งนางกํานัลเล็กๆ
มาสูพ่ ระสนมของเขา ทุกอย่างเป็ นไปอย่างรวดเร็ว
รวมถึงความโปรดปรานทีเขามอบให้นางอย่างล้นทะลัก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 3

จนสตรีผนู้ กลายเป็
ี นทีริษยาไปทัว
หญิงงามพิลาศทีแม้แต่พระจันทร์ยงั ต้องหลบให้กบั ความ
งามจับใจของนาง ทว่ายามนีนางถูกตรึงแขนขา และต้อง
นังคุกเข่าอยูบ่ นพืนอย่างสินท่า ไร้สง่าราศี
"เซียโหลว" เสียงแหบกร้านของฮูเจียเล่อดังขึน หญิงสาว
เหลือบตาขึนมองเขาเล็กน้อยก่อนจะนิงเสีย "เจ้ารูห้ รือไม่
ว่าข้ามองเห็นอะไรยามทีมองใบหน้านี" ฮูเจียเล่อจ้องนาง
จ้องลึกราวกับมองย้อนไปถึงวันวาน
ชาติกอ่ นเขาถูกสตรีผนู้ ีหักหลังอย่างเลือดเย็น ทังทีเขารัก
นางด้วยชีวติ และจิตใจ แต่สุดท้ายนางใช้ความไว้ใจของ
เขาลงมือสังหารพระบิดาของเขาขณะทีเขาปิ ดด่านฝึกวิชา
ข่าวนันมาถึงกลางคันทําให้ลมปราณในตัวเขาตีกลับ เกิด
ธาตุไฟเข้าแทรก กลายเป็ นคนคลุม้ คลังกระหายเลือด
เขาในยามนันละสินความสนใจทุกสิง มุง่ หมายแต่จะชําระ
แค้นและนองเลือดอย่างไม่หยุดยัง เขาให้สายลับทังหมด
ของซือฟั งสาวหาตัวนาง ในขณะทีเขาจัดการประหารพี
น้องทังหมดทีคิดจะชิงบัลลังก์
แผ่นดินซือฟั งนองไปด้วยโลหิต ไม่มกี ลุ่มอํานาจใดกล้า
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 4

ลุกขึนมาท้าายความกระหายเลือดของฮูเจียเล่อ เขากุม
อํานาจในซือฟั งอย่างเผด็จการและนับวันรอการล้างแค้น
ในทีสุดก็ได้ขา่ วนาง ได้ยนิ ว่านางเป็ นหญิงงามอันดับหนึง
ของถงเยียน บุตรสาวคนโตของสกุลหลิวนามว่า หลิวจ้าว
เว่ย กลหญิงงามใช้ได้ผล แต่ฮอ่ งเต้ตา้ ถงขีขลาดและ
เนรคุณ
เขาได้รตู้ วั ตนนางไม่นานก็มขี า่ วว่านางถูกขับออกจากถง
เยียน ด้วยข้อหาเล่นคุณไสยต่างๆ นานา คนอืนอาจไม่รู้
แต่ฮเู จียเล่อรูด้ ี ทีนางต้องออกจากถงเยียนเพราะฮ่องเต้
ต้าถงกลัวว่านางอยูใ่ นเมืองหลวงแล้วแผนการลับจะถูก
เปิ ดโปง ใบหน้าของนางหากพบเข้ากับชาวซือฟั งทีเคย
เจอสนมของฮูเจียเล่อ เขาจะต้องยอมรับการล้างแค้น
อย่างรุนแรงจากซือฟั ง
ดังนันนางจึงไม่ควรอยูใ่ นถงเยียน... และไม่ควรมีชวี ติ อยู่
ตอนนันฮูเจียเล่อกําลังคิดว่าจะเข้าถึงตัวนางได้อย่างไร
ฮ่องเต้สนุ ัขของต้าถงก็เป็ นคนผลักนางออกมาเอง เขา
ลอบติดตามรถม้าของนาง ยืนมองนางลนลานหนีคนที
ฮ่องเต้สง่ มาเพือฆ่านาง มองนางหวาดกลัวดินรนสามวัน

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 5

สามคืนในป่ าจนแทบสินเรียวแรงก่อนจะยืนมือเข้าไปช่วย
เมือพบนางเขายอมรับว่าความรักทีมีต่อนางมิได้จากหาย
แต่ไฟแค้นในอกก็โหมกระพือไม่หยุด ยามนางเล่นงิวว่า
จําเขาไม่ได้เขาก็ยอมเล่นด้วยสักครา ช่วยให้นําให้อาหาร
นางจนอิมหนําก่อนจะค่อยๆ ทรมานนาง
เขากับนางเคยมีความสัมพันธ์กนั มานับครังไม่ถว้ นใน
ตําหนักบูรพา แต่ครังนันเป็ นอะไรทีบ้าบินทีสุด เจ็บปวด
ทีสุด ทรมานทีสุด ไม่ใช่แค่นางทีรูส้ กึ ฮูเจียเล่อเองก็
เช่นกัน เขาไม่อาจควบคุมตัวเอง ยามเมือลงมือกับนางมี
แต่ความบ้าคลังไร้สติ มีเพียงความแค้นทีนําทางครังแล้ว
ครังเล่า
เขาเกลียดนาง เกลียดอย่างลําลึก เกลียดจนไม่อาจให้
อภัย ในขณะเดียวกันเขาก็เกลียดตัวเองทีลึกๆ ยังอาวรณ์
จนไม่ลงมือฆ่านางเสียที
การข่มเหงดําเนินไปครังแล้วครังเล่าในถําทีพบในป่ า ยิง
เห็นนางดินรนทุขทรมานก็ปลึกปี ศาจร้ายในตัวเขา เขา
อยากเห็นนางทรมานจนตาย ให้สาสมกับการทรยศหลัก
หลังทีนางกล้าทํา

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 6

ถึงเขาจะเป็ นปี ศาจบ้าคลังทีไม่อาจควบคุมตัวเอง แต่เขาก็

ยังเป็ นฮ่องเต้ของซือฟั ง วันหนึงมีองครักษ์มาส่งข่าวให้
เขาเกียวกับเรืองกบฎ เนืองจากเขาไม่อยูใ่ นซือฟั งคนที
โดนกดหัวเอาไว้จงึ กล้าผยองขึนมา
เขาออกไปเพือจัดการสังงานพอกลับมาก็ไม่พบนางแล้ว
ชายหนุ่มสังให้องครักษ์ออกค้นหาไปทัวป่ าแต่กลับไม่เจอ
ร่องรอย ยามนันสถานการณ์ในฉางซาบานปลายเขาเลย
ต้องย้อนกลับไปซือฟั ง ทิงองครักษ์เอาไว้ให้ตามหาตัว
นาง
หลังปราบกบฎเขาได้รบั บาดเจ็บต้องพักฟื นอยูน่ านนับ
เดือน ในเวลานันเขาได้พบกับนักพรตทีมีวชิ าแกร่งกล้า
นักพรตแก้ไขธาตุไฟทีแตกซ่านของเขาและสอนให้เขา
ควบคุมวรยุทธ์ทฝึี กไม่สาํ เร็จก่อนหน้านี ทุกอย่างกินเวลา
เกือบห้าเดือน
เขาได้รบั ข่าวของสตรีผนู้ นอี
ั กครัง ได้ยนิ ว่านางอาศัยอยู่
ในอารามเก่าซ่อมซ่อแห่งหนึงอย่างยากลําบาก ฮูเจียเล่อ
ไม่ได้รอ้ นใจทีจะไปหานาง เขาคิดว่าการอยูใ่ นอาราม
เช่นนันก็นบั เป็ นบทลงโทษอย่างหนึงของคนทรยศ เขา
ค่อยๆ เดินทางจนมาถึงเจิงหูอย่างลับๆ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 7

เพียงแต่ทุกอย่างสายเกินไป
อารามแห่งนันเปลียนเป็ นตอตะโก ทุกอย่างราบเป็ นหน้า
กลอง ส่วนสตรีผนู้ นถู
ั กประหารด้วยวิธที ทรมานที
ี สุดและ
น่าอับอายทีสุด ยิงไปกว่านันคือเด็กในท้องของนาง
เด็กทีถูกผ่าออกมาทําพิธสี าปแช่ง ถูกตราหน้าว่าเป็ นมาร
ศาสนา เป็ นตัวอัปมงคลตําสุดในภพมนุษย์
ฮูเจียเล่อทีควบคุมตัวเองได้แล้วในยามนันกลับรูส้ กึ ขาด
สติอกี ครัง
เขาเกลียดนาง เขาแค้นนาง แต่เขาไม่ได้ตอ้ งการให้นาง
ตาย!
ชายหนุ่มคิดว่านันเป็ นฝั นร้ายแล้ว จนกระทังองค์รกั ษ์อกี
กลุม่ ลากเซียโหลวตัวจริงมาอยูต่ รงหน้าเขา ราวกับถูกตบ
ให้ได้สติ ถูกเตือนให้เห็นว่าสิงทีตนลงมือทําไปก่อนหน้านี
เป็ นเรืองไร้สาระและผิดมหันต์
เขาข่มขืนผูห้ ญิงคนหนึง... ผูห้ ญิงทีไม่เคยทําผิดต่อเขา
นางอุม้ ลูกของเขาอย่างทนทุกข์ และตายอย่างทรมาน ทัง
ทีไม่ได้เกียวข้องอะไรกับซือฟั งเลย
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 8

ฮูเจียเล่อคล้ายคนบ้า
เขาสังให้ควักดวงตาของเซียโหลวตัวจริง ถลกหนังหน้าที
เคยสวมหน้ากากมนุ ษย์ออกมา เขาทําลายวรยุทธ์นาง
และเลาะเส้นเอ็นขา ทุกๆ วันให้คนคุมตัวนางลากออกไป
บนถนนกลางเมืองหลวง ประจานให้คนเห็นโทษของการ
ทรยศหักหลัง
สองปี ทต้ี าถงต้องการรังเขาเอาไว้ในซือฟั ง ต้องการมาก
ถึงขนาดลงมือกับอดีตฮ่องเต้ ฮูเจียเล่อมอบสองปี นนั
ให้ตา้ ถง ก่อนทีเขาจะกรีฑาทัพบุกต้าถงราบเป็ นหน้า
กลอง ใช้เวลาเดินทัพและพิชติ ต้าถงในปี เดียว ด้วยความ
บ้าระหําทังหมด
เขาเคยใช้ชวี ติ อยูใ่ นวังหลวงของต้าถงครึงปี จึงรูท้ ุกซอก
ทุกมุมทีนัน ทังยังรูร้ ายละเอียดฐานทัพรวมถึงแผนการ
รับมือของกองทัพต้าถงทังหมด
เขาฆ่าเฉินหรงปั วทีอยูเ่ ป็ นด่านสุดท้ายหน้าประตูเมืองถง
เยียนด้วยมือตัวเอง ส่วนฮ่องเต้อู่เหอตีนันมันเลือกจะฆ่า
ตัวตายบนบัลลังก์ทอง นอกจากนีสมาชิกราชวงศ์ทงหมด ั
ถูกจับเป็ นเชลย พวกผูช้ ายถูกประหาร พวกผูห้ ญิงถูก

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 6 9 9

ส่งไปใช้แรงงาน ต้าถงถือว่าสินแผ่นดินนับตังแต่นนั
เขาพิชติ ต้าถงแก้แค้นดวงวิญญาณอดีตฮ่องเต้ แต่ยงั มี
เรืองเดียวทีจนวันตายเขาก็ยงั คงติดค้างอยูใ่ นใจ นันก็คอื
สตรีทเขาพบในป่
ี า สตรีทตอนแรกมองเขาด้
ี วยสายตามี
ความหวังและสํานึกในบุญคุณทีเขายืนมือไปช่วยเหลือ
นางยามคับขัน สตรีทดวงตากลายเป็
ี นสีเลือดยามทีอยูใ่ ต้
ร่างเขา สตรีทต้ี องถูกสาปแช่งและไม่ได้ตายดีเพราะท้อง
ลูกของเขา
ฮูเจียเล่อตังศาลให้นาง เขาออกรบอย่างบ้าคลังและทุก
เมืองทีพิชติ ได้เขาจะตังศาลหนึงขึน สร้างรูปเคารพทีเอา
เค้าโครงใบหน้านางมาปั น เขาหวังว่าด้วยแรงศรัทธาของ
ผูค้ นจะช่วยส่งนางไปยังภพภูมทิ ดีี และล้างความรูส้ กึ ผิด
บาปในใจเขา
แต่จนวันตายฮูเจียเล่อก็ไม่อาจลืมด้วยตาสีเลือดคูน่ นั และ
เขารูว้ ่าต่อให้เขาตังอีกพันศาลหรือสร้างอีกร้อยอาราม
นางก็ไม่ให้อภัย...
"เจ้ารูห้ รือไม่ มีสงหนึ
ิ งทีข้าสงสัยมาตลอด" ฮูเจียวเล่อเชย
คางของนางขึนบังคับให้สบตา "ข้าสงสัยว่าในใจเจ้าเคยมี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 0

ข้าบ้างไหม?"
ชาติกอ่ นตอนทีนางลงมือวางยาฮ่องเต้ฮเู ตีย เคยมีสงั แวบ
หรือไม่ทจะคิ
ี ดถึงเขา หรือในชาตินี ตอนทีโกหกเขา ตอน
ทีคิดจะวางยาเขา เคยรูส้ กึ ผิดสักนิดหรือไม่
"ไม่" เซียโหลวตอบอย่างทระนง นางเป็ นทหารทีพร้อม
พลีชพี เพือชาติบา้ นเมือง ความคิดเรืองส่วนตัวนันไม่
สําคัญเลยเมือเทียบกับภารกิจ
"งันรึ" ฮูเจียเล่อหัวเราะแห้งๆ เขาขยับกลับขึนไปนังบน
เก้าอีอีกครัง "มาดูกนั เถอะว่าหัวหน้าของเจ้าจะกล้า
เหยียบเข้ามาทีนีหรือไม่"
ก่อนหน้านีฮูเจียเล่อเล่นงิวไปกับนาง หลอกนางว่าเขาจะ
รีบปิ ดด่านฝึกวิชาเพือพานางไปบ่อนําพุรอ้ นตามทีนาง
ร้องขอ เมือรูว้ นั เวลาเซียโหลวก็สง่ ข่าวออกจากตําหนัก
บูรพา ดังนันเวลานีจึงเป็ นช่วงทีดีทสุี ดทีจะลอบทําร้ายเขา
"จะไม่มใี ครมา" เซียโหลวพูดอย่างแน่วแน่
"จริงรึ? บุรุษต้าถงล้วนเป็ นเช่นนันสินะ ชอบให้สตรีออก
หน้า ส่วนตัวเองก็มดุ อยูใ่ ต้กระโปรงผูห้ ญิง ช่างไร้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 1

ยางอาย" ฮูเจียเล่อเอ่ยหยัน
"ท่านรูไ้ ด้อย่างไรว่าข้าเป็ นชาวต้าถง บางทีขา้ อาจจะเป็ น
คนทีอืนก็ได้"
ฮูเจียเล่อไม่ตอบแค่เลิกคิวมองราวกับว่านางเพิงถาม
คําถามทีโง่ทสุี ดออกไป
เซียโหลวกัดริมฝีปากก้มหน้านิง นางนึกภาวนาไม่ให้เฉิน
หรงปั วบุกมาวันนี
ฮูเจียเล่อให้นิวเคาะด้ามดาบอย่างเบือหน่าย เซียโหลว
รูส้ กึ อึดอัดไปกับเสียงเคาะทีดังก้องไปทัวห้อง
ฮูเจีอเล่อหลับตาลงฟั งเสียงเคาะไปเรือยๆ ก่อนจะค้างนิว
เอาไว้เมือสําผัสได้วา่ ลมมีการเปลียนแปลง
"จะไม่ออกมาหรือ?" เขาพูดขึน เซียโหลวรูว้ า่ เขาไม่ได้พูด
กับตน แต่พูดกับคนทีซ่อนตัวอยู่ ฮูเจียเล่อยืนขึนเต็ม
ความสูงก่อนจะตรงไปกระชากผมเซียโหลวจนหงายหลัง
"เฉินเฟยฉี! สตรีนางนีเป็ นอีกคนหรือไม่ทสมควรแล้
ี วทีจะ
ตายเพือต้าถง" ฮูเจียเล่อตะโกนกลัวเสียงหัวเราะ "เจ้า
พวกขีขลาดทีส่งสตรีมาตายแทนตัวเอง เจ้ายังกล้าเรียก
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 2

ตัวเองว่าแม่ทพั อยูอ่ กี หรือ บรรพชนเจ้าคงภูมใิ จหน้าดูท ี

ลูกหลานส่งสตรีมาปี นขึนเตียงข้า"
รอบข้างมีแต่ความเงียบ ฮูเจียเล่อรออยูอ่ ดึ ใจหนึงก็ยวยุ ั
อีกครัง "ไม่รวู้ า่ กองทัพต้าถงฝึกทหารเช่นไร แต่นาง
ปรนนิบตั ขิ า้ อย่างชํานาญ ดูแล้วคงเคยบริการให้พวกเจ้า
มาไม่น้อย ...ทหารต้าถงเป็ นเช่นนีทุกคนหรือไม่ ถ้าเป็ น
เช่นนีข้าว่าเจ้าน่าจะเลิกต่อสูไ้ ปเอาดีดว้ ยการเปิ ดซ่อง คง
จะรุง่ เรืองไปอีกร้อยปี "
"เจ้า!" เซียโหลวตะโกนแต่ถูกฮูเจียเล่อตวัดหลังมือใส่หน้า
นางจนเลือดกลบปาก
"มาดูกนั ว่าบุรุษต้าถงของเจ้าจะมีความกล้ามาช่วยเจ้า
หรือไม่ หรือทีแท้กพ็ วกรักตัวกลัวตาย ทีผลักผูห้ ญิงมา
ตายแทนตัวเอง"
ฮูเจียวเล่อวาดดาบวางลงพาดคอเซียโหลวอย่างช้าๆ เขา
ค่อยๆเลือนให้ปลายสกิดให้เป็ นรอยเลือดค่อยๆ ไหล
ออกมาซิบๆ
"เจ้ากลัวหรือไม่?" ฮูเจียเล่อถามนาง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 3

"ไม่" นางกัดฟั นตอบ "ไม่จําเป็ นต้องมีใครมาช่วยข้า ชีวติ

ข้าไม่จาํ เป็ นต้องมีใครมารับผิดชอบ ข้าเลือกมาทีนีเอง
และทําพลาดเอง ต่อให้ตายก็สาสม" คําพูดนีนางตะโกน
เพือให้คนทีซ่อนอยูไ่ ด้ยนิ
"กล้าหาญ! ข้าชืนชมสตรีตา้ ถงตรงความใจกล้านีแหละ ดู
แล้วมีเสน่หจ์ ริงๆ" ฮูเจียเล่อหัวเราะเสียงดัง "นางพูดแล้ว
ว่าไม่ตอ้ งให้ใครช่วย คราวนีก็มาดูเถอะว่าแม่ทพั ใหญ่
ของต้าถงจะหนีเอาตัวรอดตามลําพังแบบทีนางบอก
หรือไม่"
ฮูเจียเล่อเงยหน้ามองกวาดไปรอบห้อง "มาพนันกันเถอะ
ถ้านางตายเจ้ารอด แต่ถา้ นางรอดเจ้าตาย ข้านับถึงสิบ
ถ้าเจ้าเลือกให้ตวั เองรอดก็แค่ซ่อนต่อไป แต่ถา้ เลือกให้
นางรอดก็แค่ออกมาเจอหน้ากัน"
"...."
"หนึง สอง สาม... หก... เจ็ด แปด เก้า..."
ฉับ!
*

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 4

แม้บรรยากาศในราชสํานักจะไม่สดู้ เี พราะการ
เปลียนแปลงสัญญาทีจะตามมาพร้อมคณะทูต แต่ใน
เมืองถงเยียนกลับครึกครืนเป็ นอย่างมาก ร้านรวงกลับมา
มีชวี ติ ชีวา ข่าวคาวฉาวโฉ่ก่อนหน้านีดูจะถูกสยบลง
ชัวคราว ผูค้ นมุง่ ความสนใจไปทีคณะทูตอย่างสินเชิง
นอกจากซือฟั ง มีคณะทูตของไป๋ หลิน และชาวหุย
แน่ นอนว่าไม่มซี ยงหนูแม้จะมีดนิ แดนติดต่อกันมากที
สุดแต่กลับเป็ นศัตรูคู่อาฆาตกันมาตลอด ดังนัน
ความสัมพันธ์จงึ มีแต่การออกศึกเท่านัน
ในบรรดาแคว้นทีเป็ นมิตรกับต้าถง ซือฟั งนับว่าเป็ นแคว้น
ทีถือสัญญาสงบศึกกับต้าถงมายาวนานทีสุด แม้จะขึนชือ
ว่าเป็ นแคว้นทีรวมหลายชนเผ่าและมีนิสยั ค่อนข้าง
เหียมโหด แต่นบั ตังแต่มกี ารลงนามก็ไม่เคยรุกรานต้าถง
จนทําให้ชาวบ้านในต้าถงค่อนข้างสนิทใจกับชาวซือฟั ง
การติดต่อค้าขายเป็ นไปอย่างสนิทสนม
การเลียงต้อนรับทูตในตอนแรกเป็ นไปอย่างเรียบง่าย มี
แต่พวกเชือพระวงศ์ชนสู
ั งกับสภาขุนนางทีเข้าร่วม เจตนา
คงต้องการแสดงท่าทีของต้าถงต่อการมาในครังนี

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 5

ต้าถงจะไม่ยอมถูกรังแกง่ายๆ และจะไม่สนเปลื
ิ องเพือ
ต้อนรับคนทีคิดจะเอาเปรียบตน
หลิวจ้าวเว่ยไม่ได้สนใจเรืองการเมืองนัก นางง่วนอยูก่ บั
การจัดการความสัมพันธ์ของสกุลเจิน ป๋ าย และกวน
ก่อนทีตนจะต้องเดินทางไปร่วมพิธลี า่ สัตว์ของฮ่องเต้
"ยามนีป๋ ายซู่องิ ถูกหย่าและกลับไปทีสกุลป๋ ายแล้ว แต่อกี
ไม่กวัี นจะถูกส่งตัวไปทีอารามเมืองเถิง" ปานเก๋อหัว
รายงานเสียงเรียบ
หลิวจ้าวเว่ยกวาดสายตาตรวจสอบจดหมายทีถูกลอก
เลียนลายมือมาแล้ว อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้ายก็สง่ คืนให้
ปานเก๋อหัว
"ก่อนทีป๋ ายซู่องิ จะออกจากถงเยียนเจ้าต้องส่งจดหมาย
ฉบับนีให้ถงึ มือคุณชายใหญ่สกุลกวน แล้วพาคนไปรอที
นอกเมืองจินหยางตามทีข้าเคยบอก ทําทุกอย่างให้
เรียบร้อย"
"ขอรับคุณหนู" ปานเก๋อหัวก้มหน้าลงตํา รูส้ กึ เลือดในกาย
เริมอุ่นขึนมาเพราะการกําจัดสกุลกวนกําลังจะเริมขึน
จริงๆ แล้ว "แต่ว่าท่านให้ขา้ ไปจัดการทางจินหยางเช่นนี
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 6

แล้วใครจะคุม้ กันตอนท่านไปร่วมพิธลี า่ สัตว์เล่าขอรับ"

"ทหารหลวงมีตงมากมาย
ั เจ้าไม่ตอ้ งผะวง จัดการสิงทีข้า
สังให้เรียบร้อยก็พอ"
"ขอรับ" ปานเก๋อหัวตอบรับแล้วออกไปจากห้อง สวนกับมี
ฝู่ ทเข้
ี ามาพร้อมเสือขนสัตว์สดี าํ
"คุณหนูเอาเสือขนสัตว์ไปด้วยดีหรือไม่เจ้าคะ ช่วงนีของปี
ลมแรง โดนลมมากๆ อาจจะป่ วยได้นะเจ้าคะ"
หลิวจ้าวเว่ยมองสาวใช้ยมๆ
ิ "ถ้าเห็นว่าดีกเ็ อาไปด้วย
เถอะ"
"คุณหนูจะให้เพิมชุดขีม้าด้วยหรือไม่เจ้าคะ?"
"ไม่ตอ้ งหรอก ข้าไม่ถนัดเรืองพวกนี ไปร่วมงานก็
เพียงแต่ไปดูผอู้ นแสดงฝี
ื มอื ตัวข้าคงไม่รว่ มล่ากับใคร
เขา" หลิวจ้าวเว่ยขีม้าเป็ นแต่ถา้ เลียงได้นางยินดีเลียง
ดีกว่า
พวกสาวใช้ชว่ ยกันจัดเตรียมชุดให้เหมาะสมและถูกต้อง
ตามฐานะของนาง ยามนีหลิวจ้าวเว่ยเป็ นท่านหญิงแล้ว
จึงแต่งได้มากกว่าตอนไม่มบี รรดาศักดิแต้กไ็ ม่ควรเกิน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 7

ฐานะ ดังนันทุกอย่างจึงถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวดเพือ
ไม่ให้เป็ นจุดอ่อนทําให้คนเล่นงานได้
ในขณะทีจวนสกุลหลิวทุกอย่างเป็ นไปอย่างเงียบๆ
ทางด้านจวนสกุลเฉินในเมืองหลวง เฉินซุ่ยกําลังตืนเต้น
ยินดีเป็ นอย่างมาก หลายเดือนมานีบิดาบังคับให้เขาอยู่
แต่ในจวน คัดลอกกฎตระกูลพันจบ ทําให้เขาแทบไม่เห็น
เดือนเห็นตะวัน พอลอบหนีออกไปก็ถูกโบยจนหลังเกือบ
หักจึงไม่กล้าทําอีก ต้องกลํากลืนทําตัวเหมือนพวก
บัณฑิตหนอนหนังสือ
"ในทีสุดข้าก็จะได้ออกจากจวนเสียที ข้าอยูแ่ ต่ในจวนจน
จะเฉาตายอยูแ่ ล้ว ท่านพ่อนะท่านพ่อ" เฉินซุ่ยกระตือรือ
ร้นเป็ นอย่างมาก เขาเตรียมอาวุธทังดาบทังธนูครบมือ
"พวกเจ้าคอยดู งานล่าสัตว์ปีนีข้าจะสร้างชือให้สกุลเฉิน"
เขาประกาศกับพวกบ่าวทีปาดเหงือตามอยูด่ า้ นหลัง
ราชครูเฉินหรูเหยียนมองลูกชายทีเหมือนปลาได้นําแล้ว
ส่ายหัวอย่างละเหียใจ เขาอยากให้ลกู เดินทางบัณฑิตเช่น
ตนเอง แต่เฉินซุ่ยกับมีนิสยั เช่นพวกทหารสกุลเฉิน เกียจ
คร้านการเขียนอ่านอย่างยิง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 8

"ท่านราชครู ท่านแม่ทพั ได้สง่ ข่าวมาบ้างหรือไม่ขอรับ" ตู้

เสียวเสียนเข้ามาถาม เฉินหรูเหยียนส่ายหน้าตอบ
"ไม่ตอ้ งห่วงหรอก เฟยฉีรแู้ ล้วว่าต้าถงต้องต้อนรับทูต ใน
ฐานะแม่ทพั ใหญ่เขาต้องมาปรากฎตัว"
ตูเ้ สียวเสียนขมวดคิว "กลัวแต่เหตุการณ์ทางนันติดพัน
แล้วจะทําให้มาไม่ทนั ฝ่ าบาทจะทรงกริวเอาน่ ะสิขอรับ"
เฉินหรูเหยียนนิงไปแล้วถอนหายใจ "ยามนีสถานการณ์
ส่อเค้าไม่สดู้ ี สามแคว้นทีมาครังนีเจตนามาบีบคันต้าถง
อย่างชัดเจน ไม่รพู้ วกมันได้ขา่ วภายในของเรามาจาก
ไหนถึงได้รวมหัวกัน"
"คงมีสายในราชสํานัก หรือไม่กพ็ วกทีเคยร่วมมือกับซ่ง
ซืออ๋องนําข่าวกลับไปทําการนัดแนะต่างแคว้น" ตูเ้ สียว
เสียนวิเคราะห์
"หากเป็ นเช่นนันก็นบั ว่าจัดการได้ กลัวก็แต่จะมีคนอืนชัก
โยงอยูเ่ บืองหลัง ส่งข่าวภายในให้พวกแคว้นอืน" เฉินหรู
เหยียนกล่าวอย่างหนักใจ
"ใครจะทําเรืองเช่นนัน ถ้าเป็ นขุนนางของต้าถงข้าไม่เห็น

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 0 9

ว่าจะเป็ นประโยชน์อนั ใดทีทําให้พวกต่างแคว้นรวมหัวกัน

มากดขีเรา"
"ประโยชน์ในทีลับ มิใช่เรืองทีจะเป็ นไปไม่ได้ อย่างไรก็คง
ต้องระมัดระวังไว้"
"เช่นนันข้าจะให้คนของเราคอยจับตาดู พวกทูตอาจจะ
ติดต่อกับคนขายข่าวก็ได้"
"ทําเช่นนันเถอะ" เฉินหรูเหยียนเห็นด้วย เขาคิดจะพูด
อะไรต่อแต่เฉินซุ่ยถือธนู วงเข้
ิ ามาหา
"ท่านพ่อ! ท่านคอยดู ข้าจะล่าเสือให้ทา่ นให้ได้ สกุลเฉิน
ของเราต้องเป็ นทีหนึงในงานล่าสัตว์ปีนี ข้าจะสร้างชือให้
จวนเราเอง" เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างมาดมัน เขายกธนูขนง้ ึ าง
ให้บดิ าดูอย่างตังใจ
"เอาเถอะ แต่จะทําอะไรอย่าบ้าบินใจร้อน คิดให้รอบคอบ
ระวังอย่าให้บาดเจ็บ หากเจ้าได้แผลกลับมามารดาเจ้าคง
ปวดใจ"
"ท่านพ่อไม่ตอ้ งห่วง ลูกจะดูแลตัวเองให้ด"ี
ตุบ!
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 0

พวกบ่าวทีกําลังยกหีบขนของไปขึนรถม้าทําม้วนภาพตก
ลงมา เฉินซุ่ยตกใจคิดจะไปคว้าไว้แต่เขาไม่ทนั ตูเ้ สียว
เสียน "นีภาพอะไรหรือคุณชายน้อย ทําไมท่านต้องพกไป
ลานล่าสัตว์ดว้ ย"
"นันมัน นันมัน..." ภาพนันเขาคิดจะเอาไปอวดสหาย ทัง
อยากเปรียบเทียบกับคุณหนูสกุลหลิวผูน้ นั
เฉินหรูเหยียนเห็นสีหน้าอําอึงของลูกก็คว้าม้วนภาพมา
จากตูเ้ สียวเสียนแล้วคลีออกดู
"คุณชายน้อย นีมิใช่ทา่ นหญิงซินหลิงหรอกหรือ?
คุณชายน้อยท่านมีรกั ปั กใจถึงขนาดพกรูปวาดสตรีแทน
ตัว..."
"นาง..." เฉินหรูเหยียนตะลึงไปวูบหนึง "นางคือคนทีขึน
รําบวงสรวง"
ตูเ้ สียวเสียนยิมหัวท่าทางหยอกล้อ "คนนันแหละขอรับ
ท่านหญิงซินหลิง หลิวจ้าวเว่ย นอกจากขึนรําบวงสรวง
นางยังเป็ นเทพธิดาของกองทัพเอียนเหอของเราด้วย ดู
เหมือนคุณชายน้อยจะตาถึง"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 1

"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ กุนซือตูท้ า่ นเข้าใจผิดแล้ว" เฉินซุ่ยปฎิเสธ

เป็ นพัลวัน เขารีบแก้ตวั "รูปนีข้าได้มาตอนทีท่านพ่อสัง
ให้จดั ห้องเก่า ท่านพ่อท่านดูดา้ นหลังมีตราประทับตระกูล
เฉิน ทังยังลงนามว่าเฉินจิง ดูแล้วภาพนีน่าจะอายุนับร้อย
ปี ข้าเห็นว่าแปลกดี ทังยังบังเอิญมากทีคุณหนูหลิวผูน้ นั
หน้าเหมือนคนในภาพราวกับคนเดียวกัน เลยแอบเก็บ
เอาไว้"
เฉินหรูเหยียนพลิกดูดา้ นหลังเห็นจริงดังคําพูดบุตรชายก็
หน้าทะมึน "เจ้าคิดจะทําอะไรพิเรนท์ละสิไม่วา่ "
"ภาพนีอายุเป็ นร้อยปี แล้วรึ? น่าขนลุกจริงๆ ทําไมถึงมี
คนทีหน้าเหมือนกันได้ขนาดนี หรือว่าท่านหญิงซินหลิง
เป็ นญาติกบั ผูห้ ญิงในภาพ"
เฉินหรูเหยียนนิงเงียบ ก่อนหน้านีเขาเห็นหลิวจ้าวเว่ยขึน
รําบวงสรวงยังคิดว่าเคยเห็นนางมาก่อน ตอนทีเห็นทหาร
หญิงสวมหน้ากากหนังมนุษย์ยงรู ิ ส้ กึ คุน้ ตา พอเห็นภาพนี
อีกครังถึงจําได้ ห้องนันตอนทีขนย้ายมาทีถงเยียนเขา
เป็ นคนลงมือจัดเองกับมือ หลายสิบปี ก่อนเขาเคยเห็น
ภาพนีแล้วแต่มไิ ด้ใส่ใจ เพราะไม่คดิ ว่าสําคัญอันใด ไม่คดิ
ว่าจะได้พบสตรีทหน้ี าเหมือนนางราวกับคนเดียวกัน
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 2

"เฉินจิง ใช่ชอบรรพบุ
ื รษุ ต้นตระกูลเฉินหรือไม่?" ตูเ้ สียว
เสียนถามขึน
"ใช่ เขาเป็ นคนนําทัพรวมแคว้น เป็ นผูก้ อ่ ตังต้าถงขึนมา
ด้วยเหงือและเลือดของเขา" ภายหลังเฉินจิงได้รบั
พระราชทานยศและราชทินนาม ทําให้ผคู้ นรูจ้ กั แต่
เอียนกัวกงแต่นามจริงของเขาน้อยคนนักทีจะรู้
"เช่นนันสตรีผนู้ คงเป็
ี นฮูหยินของเขา ข้าเคยได้ยนิ ว่าฮูหยิ
นของเอียนกัวกงหายสาปสูญตอนทีเขาไปทําศึก ทําให้
เขาโศกเศร้าจนต้องหนีไปอยูท่ เอี
ี ยนเหอ" ตูเ้ สียวเสียนก
ล่าว ผูค้ นทีศึกษาประวัตศิ าสตร์ตา้ ถงล้วนได้รบั บทเรียน
เช่นนีทังสิน
เฉินหรูเหยียนปรายตามองตูเ้ สียวเสียนเล็กน้อย ในฐานะ
ผูท้ รัี บสืบทอดบันทึกตระกูล ยามนีเขาเป็ นคนเดียวใน
ตระกูลเฉินทีรูค้ วามจริงของเหตุการณ์ เพียงแต่มนั มิใช่
เรืองน่าภาคภูมใิ จทีจะพูดออกไปให้ใครฟั งได้ คนสกุลเฉิน
รุน่ แล้วรุน่ เล่าจึงเก็บเงียบราวกับไม่เคยรับรู้
"ท่านพ่ออย่างทีกุนซือตูว้ า่ หรือว่าท่านหญิงซินหลิงผูน้ นั
จะเป็ นญาติของบรรพบุรษุ เรา นางหน้าเหมือนกันราวกับ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 3

ฝาแฝด"
เฉินหรูเหยียนถอนหายใจ "มิใช่เช่นนันหรอก เฉินฮูหยินผู้
นีเป็ นคนบ้านแตกสาแหรกขาด บิดาเคยเป็ นโหวผูห้ นึง
แต่อายุสนั จวนก็ถูกปล้นฆ่าล้างโคตร ช่วงกลียุค
บ้านเมืองลุกเป็ นไฟ ทุกเมืองล้วนมีคนตังตัวเป็ นใหญ่
นายท่านสกุลเฉินเคยได้รบั นําใจจากบิดาของนาง จึงรับ
นางมาเลียงในจวน นางไร้ญาติขาดมิตร ตังแต่เล็กจนโตก็
นับว่าเป็ นคนสกุลเฉินผูห้ นึง ฮูหยินกับท่านเอียนกัวกง
เติบโตมาด้วยกัน มีรกั ปั กใจกันมาตังแต่เด็ก ผูอ้ าวุโสเองก็
มิได้คดั ค้าน สุดท้ายจึงแต่งงานกัน เสียดายพวกเขาไม่มี
ลูก น้องชายของเอียนกัวกงจึงรับสืบทอดตระกูลแทน"
"แปลว่านางไม่มที งญาติ
ั ไม่มที งลูั ก แบบนีเป็ นเรือง
บังเอิญหรือขอรับ" เฉินซุ่ยรูส้ กึ ไม่อยากเชือ คนสองคน
หน้าเหมือนกันถึงเพียงนีทังทีไม่ได้เป็ นญาติพน้ี องหรือ
สายเลือดเดียวกัน
เฉินหรูเหยียนไม่ตอบ เพราะเขาเองก็ไม่คดิ ว่าเป็ นเรือง
บังเอิญ
เขายังจําได้

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 4

เอียนกัวกงตายในสนามรบ ด้านในอกเสือมีแผ่นอักษรที
ถูกเขียนด้วยเลือด จนตายเขาก็กุมมันเอาไว้แนบอก ทัง
ยังสังเสียให้ฝังมันไปพร้อมกับร่างของเขา
อักษรทีเขียนด้วยเลือดแน่นอนว่ามิใช่ของดี หากไม่เป็ น
คําสาปแช่งก็ตอ้ งเป็ นคําสาบาน
สกุลเฉินถูกกดมานานหลายชัวอายุคนจะบอกว่าไม่
เกียวกับเรืองนีเลย เขาเองก็ไม่เชือ
...นึกไปถึงสตรีทดูี รอ้ นแรงฉูดฉาดในงานบวงสรวงฟ้ าดิน
เฉินหรูเหยียนพลันปรากฎความกลัวขึนมาในใจ
*
เนืองจากฮ่องเต้จะเสด็จพร้อมคณะทูต เหล่าขุนนางและ
ชนชันสูงจึงต้องไปรอรับเสด็จทีลานล่าสัตว์กอ่ น ลานล่า
สัตว์อยูด่ า้ นเหนือของถงเยียน เป็ นบริเวณทุง่ กว้างทีติด
กับป่ า
กรมพิธกี ารรับผิดชอบตังกระโจมทีพักนับร้อย เพือแสดง
ความน่าเกรงขามต่อหน้าพวกทูต สกุลหลิวไม่มใี ครมา
ยกเว้นหลิวจ้าวเว่ย หลิวเฉียนอ้างว่าป่ วยจึงลาราชการ

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 5

ส่วนคนอืนๆ ไม่อยากออกมาสูก้ บั คําติฉนิ นินทาจึงปิ ด

ประตูอยูใ่ นเรือน
หลิวจ้าวเว่ยนังอยูใ่ นรถม้าทีฮ่องเต้เคยพระราชทานมาให้
พร้อมตําแหน่งท่านหญิง การร่วมงานครังมีสาวใช้ทงสาม
ั
และบ่าวชายของตระกูลหลิวอีกสีคนเดินทางมาด้วย แต่
ในรถม้าคันเดียวกับนางมีเพียงอาเจิน
พอพ้นจากตัวเมืองก็เริมเห็นรถม้าจากจวนขุนนางทีมุง่
หน้าไปในทิศทางเดียวกันยาวเป็ นขบวน หลิวจ้าวเว่ยเบือ
หน่ายการเดินทาง บางครังก็เปิ ดม่านออกชมทิวทัศน์ขา้ ง
ทางเป็ นครังคราว
จนเกือบถึงลานล่าสัตว์ นางเปิ ดม่านกวาดสายตาออกไป
ก็พบเนียเถียนชิงสวมชุดสีเทานังหลังตรงอยูบ่ นหลังม้า
พร้อมกับกลุม่ ขุนนางบุรษุ ทีขีม้ามาด้วยกัน พวกเขา
นําหน้านางอยูไ่ ม่ไกล
เนียเถียนชิงบนหลังม้าเป็ นภาพทีแปลกตาสําหรับหลิว
จ้าวเว่ย แต่ถงึ จะแปลกก็ไม่ได้ลดความงามของเขาลง
ชายหนุ่มดูสงู สง่าทว่าไม่ได้ความรูส้ กึ หยิงผยองน่ า
หวาดหวัน กลับกันให้อารมณ์เรียบเรือยสบายใจอย่าง

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 6

บอกไม่ถูก แสงแดดสาดมาจากด้านหน้า ชายหนุ่มยกมือ

ขึนป้ องแสงท่าทางเช่นนันช่างเป็ นอันตราย ชวนให้คนไม่
ทันระวังใจลุม่ หลงเขาได้ไม่ยากเลย
"คุณหนูมองอะไรอยูห่ รือเจ้าคะ?" อาเจินเห็นเจ้านายนาง
มองอยูน่ านแล้วจึงชะโงกหน้าออกไปบ้าง พอเห็นคุณชาย
เนียอยูไ่ ม่ไกลก็อดอมยิมหันมามองล้อคุณหนู ของนาง
ไม่ได้
ตังแต่ทงานเลี
ี ยงสกุลป๋ ายนางก็มองออกว่าคุณหนูของ
นางกับจ้วงหยวนผูน้ ีมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา อีกทัง
คุณหนูของนางดูไว้ใจและสงบทีสุดเวลาอยูใ่ กล้เขา
"คุณชายเนียนีรูปงามเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ นะเจ้าคะ
ยิงพอขีม้าก็ยงงาม
ิ ไม่รวู้ นั หน้าใครจะได้เป็ นฮูหยินของ
เขา ได้มองใบหน้าเช่นนันทุกวันคงสุขใจแน่" อาเจินจีบ
ปากจีบคอเอ่ยขึน นางเหล่มองหลิวจ้าวเว่ยทีนิงฟั งไม่
ตอบโต้แล้วเอ่ยสําทับ "เบืองบนไม่มผี อู้ าวุโส เบืองล่างไม่
มีญาติพน้ี องให้กวนใจ อีกทังดูแล้วนิสยั ใจคอคุณชายเนีย
ก็ด ี คงไม่หกั หาญนําใจสตรี ฮูหยินของเขาต้องโชคดี
มากๆ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 7

หลิวจ้าวเว่ยฟั งพลางมองชายหนุ่มทีอยูบ่ นหลังม้า เนีย

เถียนชิงยิมเล็กน้อยขณะทีคุยกับสหาย นางฟั งคําพูดอา
เจินแล้วเก็บสายตากลับมา ในใจรูส้ กึ ขมฝาดอย่าง
ประหลาด หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา
"เสียดาย"
"คุณหนูว่าอะไรนะเจ้าคะ?" อาเจินได้ยนิ ไม่ถนัดจึงถามซํา
"ไม่มอี ะไร อีกเดียวคงใกล้ถงึ ลานล่าสัตว์แล้ว ไม่รฝู้ ่ าบาท
จะให้พวกเราทนอยูท่ นีี กีวัน ขอให้มคี นล่าเสือได้ไวๆ
เถอะ" หลิวจ้าวเว่ยไม่ชอบการต้องนอนในกระโจม อีกทัง
ในทุง่ หญ้าเช่นนีมีนําน้อย จะใช้ทตี อ้ งลําบากให้คนไปหาบ
จากลําธาร ดังนันจึงต้องใช้อย่างประหยัด
"คงไม่กวัี นหรอเจ้าค่ะ คุณหนู มาทังทีตอ้ งสนุกให้มากนะ
เจ้าคะ กลับไปสกุลหลิวคงมีแต่เรืองให้ปวดหัว"
"ข้ารูแ้ ล้วล่ะ"
บทสนทนาหยุดลง รถม้าแล่นเข้าไปจอดในส่วนทีทหาร
เวรจัดไว้ อาเจินลงจากรถม้าไปเพือดูลาดเลาก่อนจะเรียก
นาง "คุณหนูลงมาได้เลยเจ้าค่ะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 8

หญิงสาวยืนมืออกไปให้ประคองก่อนจะค้อมกายลอด
ออกมาจากประตูรถม้า แต่สงที
ิ ทําให้นางแปลกใจคือมือที
ยืนมารับมือนางไม่ใช่ของอาเจิน
หญิงสาวชะงักค้างเมือเห็นเนียเถียนชิงยืนอยูใ่ นทีๆ บ่าว
ของนางควรยืน เขาหัวเราะเล็กน้อยกับท่าทางตกใจของ
นาง "ไม่พบกันนานท่านหญิง"
หลิวจ้าวเว่ยรูส้ กึ อายอย่างบอกไม่ถูก นางรีบลงมายืนชัก
มือกลับแล้วเอ่ยคําตามมารยาท นางเห็นอาเจินยิมน้อย
ยิมใหญ่อยูด่ า้ นหลังรถม้า "ขอบคุณคุณชายเนียที
ช่วยเหลือ"
พอเขามายืนอยูต่ รงหน้าหญิงสาวก็อดมองสํารวจตาม
นิสยั ของตนไม่ได้ ทุกครังทีพบเนียเถียนชิงนางจะมองเขา
อย่างละเอียดเสมอเพือให้แน่ ใจว่าเขาสบายดี
"เหตุใดท่านดูคลําขึนเช่นนี?"
"ดูไม่ดรี ?ึ " ชายหนุ่มแปลกใจทีถูกทัก
"หามิได้ เพียงรูส้ กึ ว่าสีผวิ ท่านเปลียนไปเล็กน้อย"
"ฝ่ าบาทให้ขา้ ไปตรวจเส้นทางนําทีข้าเคยเสนอเลยต้อง
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 1 9

ตากแดดตากลมอยูพ่ กั หนึงผลจึงกลายเป็ นเช่นนี" เขาเล่า

ด้วยท่าทีสบายๆ รูส้ กึ ยินดีทนางสั
ี งเกตเห็นเรืองเล็กๆ
ของตน "ช่วงทีผ่านมาข้าได้ยนิ ข่าวมาไม่น้อย ท่านไม่ได้
รับความเดือดร้อนใช่หรือไม่?"
"คุณชายเนียเห็นแล้วว่าข้าสบายดี" หญิงสาวหันไปมอง
รอบๆ เห็นว่าพวกตนอยูไ่ กลจากผูอ้ นระยะหนึ
ื ง ดังนันจึง
ไม่ตอ้ งกลัวคนจะแอบฟั ง
"วันงานแต่งอันอ๋องข้าไปร่วมงานด้วย"
"เหตุใดท่านถึงพูดเรืองนีขึนมาเล่า" เนียเถียนชิงไม่ใช่คน
ขีนินทา ถ้าไม่ใช่ธรุ ะหรือไม่ใช่เรืองทีนางสงสัยใคร่รเู้ ขาจะ
ไม่เอ่ยถึง เรืองในจวนอ๋องนางนับว่ารูร้ ายละเอียดอยู่
ดังนันจึงไม่จําเป็ นต้องให้เขาเล่า
ชายหนุ่มยิมบางๆ มองนางขณะทีเอ่ย "ข้าพูดเรืองนี
เพราะมีเรืองต้องถามท่าน ...อันอ๋องอภิเษกแล้ว เรือง
ถอนหมันของท่านนับว่าเรียบร้อยเบ็ดเสร็จ แต่หากปล่อย
ไว้อกี ไม่นานคนผูน้ นคงหาวิ
ั ธรี บั ท่านเข้าวัง" เนียเถียนชิง
หมายถึงฮ่องเต้ เขารูว้ ่าหลิวจ้าวเว่ยให้ความสเน่หาที
ฮ่องเต้มตี ่อนางผลักดันแผนการถอนหมันกับอันอ๋องโดยที

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 0

ชือเสียงของนางไม่มจี ดุ ด่างพร้อย แต่ถงึ ถอนหมันแล้ว

กลับไม่ใช่จดุ สินสุดของเรืองนี เพราะฮ่องเต้ตอ้ งหาทางรับ
นางเข้าวังแน่
"เขาจะไม่มโี อกาสนัน ท่านไม่ตอ้ งเป็ นห่วง" หลิวจ้าวเว่ยต
อบอย่างมันใจ
"ท่านจะมันใจได้อย่างไร มีสงใดที
ิ คนผูน้ นต้
ั องการแล้ว
ไม่ได้บา้ ง ข้ากลัวว่าท่านจะต้องเดือดร้อนหากเขาบีบ
บังคับจะเอาให้ได้" เนียเถียนชิงขมวดคิวไม่ชอบใจความ
มันใจเช่นนีของนาง ฮ่องเต้ผนู้ นเหมื
ั อนพยัคฆ์หลับใหล
เบืองหน้าดูเหมือนทรงพระเมตตา ทรงคุณธรรม แต่
เบืองหลังกลับเป็ นคนทีจิตใจโหดเหียมทีสุดผูห้ นึง
"แล้วท่านคิดว่าข้าควรทําอย่างไรถึงจะรอดพ้นได้" นาง
ช้อนตาขึนมองเขาพลางอมยิม พอเห็นว่าเขาขบคิดอย่าง
จริงจังก็ยงรู
ิ ส้ กึ วางใจ
เนียเถียนชิงคิดอยูพ่ กั หนึงก็เอ่ยเสียงหนักแน่ น "ฉวย
โอกาสตอนทีเขายังไม่ทนั คิดถึงเรืองท่าน รีบจัดการเรือง
แต่งงานเสียเถอะ"
หลิวจ้าวเว่ยเลิกคิวสูงพอได้ยนิ เนียเถียนชิงพูดในใจรูส้ กึ
ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น
 แ ส น ชั ง | 7 2 1

คล้ายถูกดูหมิน เขาไม่เชือฝี มอื นางถึงกับจะให้นางรีบร้อน

แต่งงานเพือหนีฮ่องเต้ หญิงสาวเกร็งคอเอ่ยหยันออกมา
ด้วยแรงอารมณ์
"แต่งงานรึ? ท่านว่าข้าควรแต่งกับใครดีเล่า ใครจะ
เหมาะสมมาแต่งขัดตาทัพกับคนอย่างข้า เชือพระวงศ์ ขุน
นาง เศรษฐี พ่อค้า ชาวนาชาวไร่ หรือขอทาน ท่านว่าคน
อย่างข้าเหมาะจะแต่งกับใคร!?"
"ข้า" เนียเถียนชิงสบตานางนิงๆ รอยความโกรธใน
ดวงตากลมทีเพิงถูกจุดขึนหายวับไปเมือเขาเอ่ยปาก
เช่นนี ชายหนุ่มดึงมือนางไปกุมเอาไว้เบาๆ แล้วเอ่ยอย่าง
สงบ
"ท่านหญิงหากท่านเต็มใจก็แต่งให้ขา้ เถอะ"

ผู ้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น