ตอนที 81 ขึนเขาตามหาบัวโลหิต

ร่างงดงามยืนตระหง่านอยูท่ า่ มกลางหิมะขาวกระจ่าง
ห่มร่างด้ วยเสือคลุมขนจิงจอกขาว คอเสือขลิบด้ วยขน
อ่อนนุ่มสีขาวสะบัดพลิวระใบหน้ าตามสายลม ใบหน้ า
งดงามอันเย็นชาแฝงด้ วยความกังวล ทัวร่างเหมือนปก
คลุมด้ วยความเยือกเย็นและโดดเดียว ในท่ามกลาง
ภูเขาหิมะนันดูราวกับนางเซียนผู้เดียวดาย

1
อวินชิงทอดสายตามองไปยังทีไกล ๆ เห็นแต่สีขาวไปจน
สุดสายตา ในใจครุ่นคิดถึงคําพูดของหมินเอ๋อร์ ทีบอกกับ
นางก่อนทีจะลาจากกัน นึกชังนําหนักดูวา่ มีความเป็ นไป
ได้ มากเพียงใดทีจะไปยังสถานทีแห่งนัน และตังคําถาม
กับตัวเอง หรื อว่านางควรจะไปสถานทีแห่งนันที
หมินเอ๋อร์ บอกไว้ เพือเอ้ าเฉิน ไม่วา่ สถานทีทีว่าจะ
อันตรายสักเพียงใด นางก็จะลองไปดูสกั ครัง

เพียงแต่เมือนึกถึงสีหน้ าเคร่งเครี ยดของหมินเอ๋อร์ นางก็

อดรู้สกึ ทีจะหนักใจไม่ได้ สถานทีแห่งนัน...... แต่ทว่าบัด
นีนางไม่เหลือเวลาให้ รีรออีกต่อไปแล้ ว หลังผ่านจาก
เหตุการณ์คืนวานทีเอ้ าเฉินมีอาการพิษหลีซงั กําเริ บนัน
นางก็ไม่อาจทีจะใจเย็นได้ อีกต่อไป อยากจะตามหาบัว

2
โลหิตให้ พบโดยไว เพราะนางไม่อาจนึกภาพได้ วา่ หาก
วันใดทีจวินเยวียเฉินและชิวมูไ่ ป๋ สะกดพิษหลีซงั ไว้ ไม่อยู่
เอ้ าเฉินจะต้ องเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัสเพียง
ใด นันคือสิงทีนางไม่กล้ าแม้ แต่จะคิด

นางไม่ร้ ูวา่ จวินเยวียเฉินพาคนมาด้ วยมากเท่าใด และมี

คนมากแค่ไหนทีกระจายกําลังกันทัวภูเขาหิมะเพือ
ตามหาบัวโลหิตให้ นาง แต่ก็ร้ ูเพียงแต่วา่ จุดทีออก
ตามหาเมือวานเป็ นเพียงส่วนเสียวเดียวของภูเขาแห่งนี
เท่านัน ถึงจะเป็ นเช่นนัน แต่ก็ยงั ไม่เคยทีจะหาดอกไม้
ประหลาดนีพบ ดูทา่ แล้ วบัวโลหิตนีจะเป็ นของทีหายาก
จริ ง ๆ ตามคํารํ าลือเสียแล้ ว วันนันทีตัดสินใจมาทีนีก็
เตรี ยมใจพบความผิดหวังไว้ แล้ ว แต่พอถึงเวลาจริ ง ๆ
แล้ วนันนางกลับทีจะปล่อยวางลงไม่ได้ เพียงแค่พิษ

3
กําเริ บครังเดียว นางยังเจ็บปวดใจจนควบคุมตัวเองไม่
อยู่ หากต้ องเผชิญกับผลทีว่าจริ ง ๆ นางจะรับได้ อย่างไร
กัน

อวินชิงหลับตาลงอย่างครุ่นคิด เช้ าวันนีจวินเยวียเฉิน

จากไป ท่าทางของเขาราวกับมีธุระสําคัญทีต้ องไปทํา
นางดูออกจากสีหน้ าอันเคร่งเครี ยดของเขา คิดแล้ วเขา
คงมีธุระอะไรบางอย่างทีสําคัญมาก หากไม่สําคัญ เขา
คงไม่เลือกทีจะไปในเวลาแบบนีแน่ ดังนันนางจึงไม่รัง
เขาไว้ ทุกคนต่างก็มีปัญหาของตัวเอง และระหว่างเขา
กับนางก็ไม่ได้ มีความสัมพันธ์ลกึ ซึงจนถึงขันจะอาศัย
ไหว้ วานกันได้ การเดินทางครังนี นางออกจะพึงพาเขา
มากเกินไปเสียแล้ วด้ วยซํา ซึงจริ ง ๆ แล้ วมันก็ไม่ควรจะ

4
เป็ นเช่นนี เดิมทีเขากับนางก็เพียงพบกันด้ วยความ
บังเอิญ สิงทีเขาทําให้ นางนันมากพอแล้ ว ดังนันนับจาก
นีไปนางต้ องพึงตัวเอง ต้ องตามหาบัวโลหิตทีหายากใน
รอบพันปี มาให้ เอ้ าเฉินให้ ได้

บัดนีเวลาของเอ้ าเฉินจะรังรอให้ เนินนานออกไปอีกไม่ได้

แล้ ว แม้ หมินเอ๋อร์ จะบอกว่าสถานทีแห่งนันจะเต็มไป
ด้ วยอันตรายทีไม่อาจรู้ได้ แต่เพือเอ้ าเฉินแล้ ว นางจะ
ต้ องไปทีนันด้ วยตัวเอง

เมือสูดลมหายใจเข้ าลึก ๆ แล้ วตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

แล้ ว ต่อให้ เป็ นถําเสือวังมังกร นางก็จะไป เมือคิดได้ เช่น
นัน อวินชิงก็ร้ ูสกึ สบายใจมากขึน นางจะคอยพึงพาคน
อืนไปตลอดไม่ได้ ตัวนางย่อมต้ องเป็ นคนทีดูแลลูกของ
5
ตัวเอง คิดพลางจึงหันหลังกลับ สาวเท้ าออกเดินกลับไป
ทางเดิมด้ วยความมุง่ มัน

“ชิงหลวน เก็บข้ าวของ อีกสักพักเราจะขึนเขา” ดวงตา

แจ่มใสของนางเปี ยมด้ วยความมุง่ มัน ชิงหลวนตกตะลึง
คุณหนูจะไปทีใดกัน ได้ แต่คิดแต่ก็ทําตามคําสังอวิน
ชิงอย่างรวดเร็ว

“แม่นางอวินเตรี ยมจะไปไหนหรื อ” ชิวมูไ่ ป๋ มองดูอวิน

ชิงอยูห่ า่ ง ๆ ก่อนหน้ านีท่าทางของนางยังคงดูหดหูใ่ จ
ทว่าตอนนีกลับมีแต่ความมุง่ มัน เขารู้วา่ นางนันทังร้ อน
ใจและเป็ นห่วง แต่ก็ควรจะอยูร่ อจวินเยวียเฉินกลับมา
พร้ อมข่าวดีมิใช่หรื อ เหตุใดจึงเก็บข้ าวของรี บจะออกเดิน
ทางเช่นนีเล่า คิดได้ เช่นนันจึงมองอวินชิงอย่างงุนงง ไม่
6
เข้ าใจว่าเวลานีนางจะลุกขึนเก็บข้ าวของเพืออะไร

อวินชิงค้ อมคํานับ “จนถึงเวลานีทุกคนต่างร่วมเดินทาง

มาเพือเอ้ าเฉิน อวินชิงรู้สกึ ซาบซึงใจมาก แต่...” คําทีจะ
พูดพลันชะงักไป ดวงตาอันเยือกเย็นทอประกาย “แต่
ว่า...เอ้ าเฉินเป็ นลูกของข้ าอวินชิง ในฐานะแม่ ข้ าจะเอา
แต่ฝากความหวังไว้ กบั คนอืนได้ อย่างไรกัน”

ชิวมูไ่ ป๋ ตะลึงงันไป เขาถูกสีหน้ ามันใจของอวินชิงดึงดูด

ไว้ เมือมองดูนาง ทัวทังร่างเหมือนมีรัศมีอนั สง่างาม
เยือกเย็นแผ่ออกมาอย่างปิ ดไม่มิด เมือรวมเข้ ากับชุด
คลุมขนจิงจอกขาวทีปลิวสะบัดท่ามกลางภูเขาหิมะ ช่าง
ดูบริ สทุ ธิงดงามไร้ มลทิน ล่องลอยอย่างงามสง่าราวกับ
เซียนเหาะมาท่ามกลางหมูเ่ มฆ จนหัวใจเขาถึงกับเต้ น
7
กระตุก พลันเกิดความรู้สกึ แปลกประหลาดขึนภายในใจ
แต่ความรู้สกึ นันเกิดขึนรวดเร็วเสียจนเขาเองก็ยงั ไม่ทนั รู้
ตัว

การเดินทางขึนเขาคราวนี พวกอวินชิงนําไปแต่ของจํา
เป็ น ไม่ได้ นําสิงอืน ๆ ติดตัวไปด้ วย ดังนันชิงหลวนจึง
เก็บข้ าวของเรี ยบร้ อยในเวลาเพียงชัวครู่ เมือหงซิวกับเห
ลียนเอ๋อร์ ได้ ยินว่าคุณหนูจะไปแล้ ว พวกนางก็รีบอุ้มเอ้ า
เฉินแล้ วลุกขึนพร้ อม ๆ กับชิงหลวน เดินเข้ าไปหาอวินชิง

มุมปากของอวินชิงหยักขึนน้ อย ๆ นางรับเอ้ าเฉินมา

พลันสีหน้ าของนางก็ผอ่ นคลายและอ่อนโยนขึนทันที
เอ้ าเฉิน เจ้ าอย่ากลัวไปเลยนะ แม่จะไปเอายามาด้ วยตัว
8
เอง ถึงแม้ จะต้ องฝ่ าเขาดาบทะเลเพลิง แม่กบั เจ้ าก็จะอยู่
ด้ วยกัน เอ้ าเฉินลืมตาดําขลับราวกับนิลอันเจิดจ้ าขึนมอ
งอวินชิงเหมือนรับรู้ได้ ถงึ ความรู้สกึ นัน ปากน้ อย ๆ เผย
รอยยิมราวกับสายลมแห่งวสันต์ พัดพาเอาเกล็ดนําค้ าง
แข็งกระจัดกระจายไป

ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึง ในสายตาของเขามีแต่รอยยิมอ่อนโยน

ราวกับสายลมแห่งวสันต์ของเอ้ าเฉิน นีไม่ใช่ครังแรกที
เขาได้ เห็นว่าเอ้ าเฉินยิม แต่เป็ นครังแรกทีได้ เห็นเจ้ าเด็ก
น้ อยยิมแบบนี......ชัวขณะนันเขาไม่อาจทีจะสรรหาถ้ อย
คําใดมาบรรยายได้ ชวนตะลึง ใช่แล้ ว ยามนีคําทีผุดขึน
ในหัวเขามีแต่คําว่าชวนตะลึงแต่เพียงเท่านัน ถึงเวลานี
เขาเข้ าใจแล้ วว่าเหตุใดจวินเยวีนเฉินถึงใส่ใจและให้
ความสําคัญนัก รอยยิมทีสดใสและแสนบริ สทุ ธิเช่นนี ไม่

9
ว่าใครได้ มาเห็นย่อมจะต้ องนึกอยากปกป้องเขาอย่าง
สุดกําลังความสามารถทีตนมี

จนเมืออวินชิงหันหลังจะจากไปนัน ชิวมูไ่ ป๋ ถึงค่อยได้ สติ

ขึนมา เขารวมรวมความคิด ในใจเต็มไปด้ วยความวิตก
กังวล พวกนางจะจากไปเช่นนี แทบไม่ต้องบอกเลยว่า
พวกนางจะต้ องเผชิญอันตรายอะไรบ้ าง หากคนผู้นนั
กลับมา เขาจะรายงานอย่างไรกันเล่า เมือคิดถึงสายตา
เคร่งเครี ยดยามเขาออกปากฝากฝั งไว้ ตอนทีกําลังจะ
จากไปนัน ร่างของชิวมูไ่ ป๋ ก็สนสะท้
ั าน รู้สกึ หนาวยะ
เยือกขึนมาในทันใด แล้ วรี บพูดขึนว่า “แม่นางอวิน โปรด
รอข้ าก่อน ภูเขาหิมะแห่งนีเป็ นสถานทีไม่ธรรมดา ข้ าว่า
เราอยูท่ ีนีจะเหมาะกว่า”

10
อวินชิงเงยหน้ าขึนมอง “ขอบคุณท่านหมอเทวดาชิวที
เตือน แต่เรื องบัวโลหิตทุง่ นําแข็ง อวินชิงไม่อยากเสีย
เวลาไปโดยเปล่าประโยชน์อีก หวังเจ้ าสําราญก็มีเรื องที
เขาต้ องทํา อวินชิงขึนเขามาตามหาบัวโลหิตครังนีมีคน
ช่วยหามากขึนอีกหนึงคนก็ยิงมีความหวังเพิมขึน”

“แต่วา่ บนภูเขาหิมะนันอันตรายมาก แม่นางอวินชิงเดิน

ทางต่อไปคงจะไม่เหมาะ รอหวังเจ้ าสําราญกลับมาทีนี
ค่อยตัดสินใจไม่ดีกว่าหรื อ คงอีกไม่นานนัก พวกผู้ช่วย
กลุม่ นันของหวังเจ้ าสําราญน่าจะนําข่าวดีมาให้ หากแม่
นางอวินไปเสียแล้ ว ถึงตอนนันจะมิพลาดโอกาสไปหรื อ
อย่างไร” ชิวมูไ่ ป๋ ยังคงพยายามโน้ มน้ าวนางต่อ

“คุณหนู พวกเราเชือท่านหมอชิวเถอะนะเจ้ าคะ รอหวัง

11
เจ้ าสําราญกลับมาก่อนเถอะเจ้ าค่ะ” สีหน้ าของเหลี
ยนเอ๋อร์ ยงั คงดูซีดเซียว เมือวานนางประสบเรื องน่า
หวาดหวันถึงสองครังสองคราทําให้ นางขวัญกระเจิง
เวลานีได้ ยินว่าอวินชิงจะไป หัวใจนางก็บีบคันด้ วยความ
เป็ นห่วง ไม่ใช่เพราะว่าห่วงตัวเอง แต่เป็ นห่วงถึงความ
ปลอดภัยของคุณหนูและคุณชายน้ อยต่างหาก

ชิวมูไ่ ป๋ พอได้ ยินว่ามีคนอยูข่ ้ างเดียวกันเขาก็รีบพยักหน้ า

หงึก ๆ เบิกดวงตาดําขลับจ้ องมอง ส่งสายตาทีคาดหวัง
ไปให้ อวินชิง ชิวหลวนกับหงซิวยืนอยูข่ ้ าง ๆ อย่างเงียบ
ๆ มองคุณหนูด้วยดวงตาเปล่งประกาย แม้ ใจหนึงจะ
เป็ นห่วง แต่พวกนางก็อยากจะเชือมันในตัวคุณหนู ขอ
เพียงคุณหนูตดั สินใจแน่แล้ ว ต่อให้ เป็ นเขาดาบทะเล
เพลิง พวกนางก็พร้ อมจะฝ่ าไป เรื องความปลอดภัยของ

12
คุณหนูและคุณชายน้ อย พวกนางย่อมจะต้ องปก
ป้องอย่างสุดชีวิต ไม่หวาดหวันแม้ ร่างจะต้ องแหลก
เหลวกระดูกจะต้ องหักป่ นก็ตาม

“หมอเทวดาชิว อวินชิงเข้ าใจในเจตนาอันดีของเจ้ า แต่

เจ้ าก็ร้ ูวา่ ภูเขาหิมะกว้ างใหญ่ออกปานนี บัวโลหิตทุง่ นํา
แข็งก็เป็ นของหายาก หากอยากจะตามหาให้ พบย่อมไม่
ง่าย ไม่เช่นนันคนทีหวังเจ้ าสําราญส่งออกไปเหตุใดจน
ถึงบัดนีจึงยังไม่ได้ ข่าวคราว เหล่าพีน้ องมากมายทีไม่ได้
มีสายสัมพันธ์อนั ใดกับอวินชิง กําลังเร่งตามหาเพือเรา
สองแม่ลกู แล้ วจะให้ อวินชิงนิงดูดายราวกับไม่ใช่เรื อง
ของตัวเองอย่างนีน่ะหรื อ ดังนัน ไม่วา่ อย่างไรก็ตาม
อวินชิงก็ไม่อาจนังรอต่อไปได้ อีก ยิงไม่ต้องพูดถึงอาการ
ของเอ้ าเฉินวันนี แทบไม่มีเวลาให้ รออีกแล้ ว” อวินชิงตัด

13
บทชิวมูไ่ ป๋ ด้ วยนําเสียงนิงสงบ ว่ากันว่าการจะหาบัว
โลหิตให้ พบต้ องอาศัยทังโอกาสและโชคช่วย พวกนาง
อาจจะมีโชคหาพบเข้ าก็เป็ นได้ และหวังว่าสถานทีแห่ง
นันจะเป็ นโอกาสของพวกนาง !

ชิวมูไ่ ป๋ ยังคงอยากทีจะพูดอะไรอีก แต่เมือเห็นสีหน้ าอัน

เชือมันและเด็ดเดียวของอวินชิงแล้ วก็ต้องเก็บถ้ อยคํา
เหล่านันไว้ เข้ าใจดีแล้ วว่าสิงทีนางว่ามาเป็ นความจริ ง
นับตังแต่เกิดเรื องกับเอ้ าเฉิน จวินเยวียเฉินก็สง่ คนมายัง
ภูเขาหิมะแห่งนี คนเหล่านันแทบจะพลิกแผ่นดินหาจน
ทัว แต่กลับไม่พบบัวโลหิตแม้ แต่เงา ไม่เช่นนันเมือวาน
คงไม่รีบออกไปเพือพบบ่าวพวกนันอย่างร้ อนใจ จนนํา
มาซึงเหตุการณ์ทีทําให้ แม่นางอวินต้ องตกอยูใ่ น

14
อันตราย พบเจอกับเรื องอันน่าตระหนกตกใจเช่นนี “ถ้ า
เช่นนันแม่นางอวินคิดว่าจะเดินทางไปทีใดกัน”

อันทีจริ งชิวมูไ่ ป๋ ยังไม่อยากปล่อยให้ อวินชิงจากไป

เพราะอย่างไรเสียภูเขาหิมะก็ไม่ใช่สถานทีธรรมดาทัวไป
แม้ ตลอดการเดินทางพวกเขาจะไม่ได้ พบอันตรายใด ๆ
นันก็เป็ นเพราะพวกเขามีการวางแผนเลือกสถานทีทีไป
ทังยังมีคนทีนําหน้ าไปสํารวจทางไว้ ลว่ งหน้ า พวกพีน้ อง
ทีล่วงหน้ าขึนเขาไปแล้ วล้ วนมีประสบการณ์ ต่างเคยพบ
เจอเหตุการณ์เสียงอันตรายมาไม่น้อย ถึงขันเคยประสบ
เหตุเสียงตายด้ วยซํา จะขึนเขาไปพบเจออะไรบ้ างก็ยาก
จะบอกได้ ทว่าเมือเขาเห็นสีหน้ าอันเด็ดเดียวของอวิน
ชิงแล้ ว ก็ร้ ูวา่ ถึงแม้ จะโน้ มน้ าวนางอย่างไรก็คงไร้
ประโยชน์ แต่เวลานีจวินเยวียเฉินก็ไม่อยู่ พอคิดถึงธุระ

15
ของจวินเยวียเฉิน ชิวมูไ่ ป๋ ก็อดทีจะหน้ านิวคิวขมวดไม่ได้
เมือได้ อา่ นข้ อความทีองครักษ์ ลบั นํามาให้ ก็ร้ ูวา่ คราวนี
คงเกิดเรื องยุง่ ยากไม่น้อย ไม่เช่นนันเขาคงจะไม่จากไป
ในเวลานี ได้ แต่หวังว่าเรื องทีว่านีจะคลีคลายได้ โดยเร็ว

“อืม ข้ าคิดว่าจะไปตามหาทียอดเขา” อวินชิงเงยหน้ าขึน

มอง ทอดสายตาไปยังยอดภูเขาหิมะ เรื องสถานทีนัน
นางยังคงไม่บอกดีกว่า เขาจะได้ ไม่ต้องเป็ นกังวล

ได้ ยินดังนันสีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ ซีดขาว ใคร ๆ ก็ร้ ูวา่ ภูเขา

หิมะแห่งนียิงสูงมากเท่าไรก็ยิงอันตรายมากเท่านัน

อวินชิงเหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ ด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย นางย่อมรู้

16
ว่าเขาเป็ นห่วง จึงยิมให้ แล้ วบอกว่า “หมอเทวดาชิวไม่
ต้ องเป็ นห่วง จุดนีทีเราอยูก่ ็นบั ว่าผ่านมาแล้ วครึงทาง
ใกล้ จะถึงยอดเขาแล้ ว ทีผ่านมาไม่มีอนั ตรายอะไร ทาง
ข้ างหน้ าก็ยอ่ มไม่มี”

ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึง มองสีหน้ าประดับรอยยิมอันเชือมันขอ

งอวินชิงแล้ วฉุกใจคิดขึน เวลานีความคิดชิวมูไ่ ป๋ เริ ม
เลือนไหล ในตอนแรกเริ มพวกเขายังรู้สกึ ซึม ๆ แต่เหตุใด
เมือเดินทางขึนเขามาแล้ ว นอกจากอาการแน่นหน้ าอก
ในตอนแรกแล้ วนัน ก็ไม่มีอาการอืนใดอีก บัดนีดูแล้ ว
เกรงว่าสาเหตุนนคงจะเป็
ั นเพราะนาง ! เขาเกิดความ
รู้สกึ ตืนตกใจจนอธิบายไม่ถกู เมือคิดดูให้ ดี ๆ แล้ วก็ราว
กับมีแสงสว่างวาบขึนในความคิด เหมือนกับมีภาพ
เหตุการณ์ก่อนเดินทางขึนเขาวาบขึนต่อหน้ า นางเคยให้

17
พวกเขาเคียวยาบางอย่าง และให้ พวกเขาทุกคนดืม
อย่าบอกนะว่าเป็ นเพราะยานัน......

อวินชิงยิมออกมา รู้วา่ เขาคิดออกแล้ วแต่ไม่พดู แย้ งอะไร

ขึนมา เพียงพยักหน้ าเพือยืนยันสิงทีเขาคาดเดาแต่เพียง
เท่านัน ตังแต่ได้ ฟังเฟิ งเซียงหรูเล่าถึงสภาพของภูเขา
หิมะ นางก็สนั นิษฐานไว้ แล้ วว่าเป็ นอาการทีเกิดจากการ
ขึนมาบนทีสูง ดังนันจึงเตรี ยมยาจําพวกหงจิงเทียน (หง
จิงเทียนเป็ นสมุนไพรชนิดหนึง ใช้ สําหรับป้องกันอาการ
แพ้ ทีสูง) ไว้ แต่เนิน ๆ แล้ วนางก็คาดเดาได้ อย่างถูกต้ อง
อันทีจริ งเรื องเหล่านีสําหรับยุคปั จจุบนั แล้ ว ทุกคนต่างก็
รู้จกั กันดี แต่ในยุคโบราณเช่นนี ผู้คนไม่เข้ าใจสาเหตุที
ทําให้ เกิดอาการเหล่านี จึงได้ เกิดความหวาดกลัว ก็

18
เหมือนกับเหตุหิมะถล่มทีหมินเอ๋อร์ เชือว่าเกิดจากการ
รบกวนวิญญาณเทพ วิญญาณเทพจึงได้ ลงโทษ

ชิวมูไ่ ป๋ ตืนเต้ น ไม่คิดว่าจะเป็ นจริ งตามทีเขาคาดเดา

สายตาทีมองอวินชิงเวลานีจึงเป็ นประกายวาววับขึนมา

เมือเหลียนเอ๋อร์ เห็นดังนันก็รีบปราดเข้ ามาขวางหน้ า

อวินชิง ตังแต่เกิดเรื องบ้ า ๆ นันเป็ นต้ นมา นางก็นกึ ระ
แวงชิวมูไ่ ป๋ มากไปเสียหน่อย เวลานีเห็นเขาจ้ องมองคุณ
หนูของนางด้ วยสายตาเป็ นประกาย ก็อดถลึงตา
มองอย่างไม่เกรงใจไม่ได้

19
มุมปากของชิวมูไ่ ป๋ กระตุกแล้ วกระตุกอีก สาวใช้ คนนี
ช่างเจ้ าคิดเจ้ าแค้ นนัก แต่ถงึ จะเป็ นเช่นนี ก็ไม่อาจดับไฟ
แห่งความเลือมใสในใจของเขาลงได้ จึงได้ แต่มองผ่าน
เหลียนเอ๋อร์ ไปแล้ วพูดกับอวินชิงว่า “แม่นางอวิน ถ้ าเช่น
นันเจ้ าบอกผู้แซ่ชิวได้ หรื อไม่ ว่าตอนนันพิษหลีซงั ถูก
สะกดไว้ ได้ อย่างไร”

อวินชิงยิม หมอเทวดาก็ยงั เป็ นหมองีเง่าวันยันคํา เฝ้าแต่

หมกมุน่ ครุ่นคิดถึงแต่คําถามนีไม่ร้ ูวาย เช่นนันนางจึง
แสร้ งตอบไม่ตรงคําถาม “ท่านหมอชิว อวินชิงขึนเขาครัง
นีจะขอไหว้ วานท่านหมอเรื องหนึงได้ หรื อไม่”

“แม่นางอวินชิงเชิญว่ามา อย่าว่าแต่เรื องเดียว สักสิบ

20
เรื องข้ าก็ทําให้ ได้ ”

อวินชิงเหลือบมองเหลียนเอ๋อร์ แล้ วพูดขึนเรี ยบ ๆ ว่า

“อวินชิงอยากจะไหว้ วานท่านหมอให้ ช่วยดูแลเหลี
ยนเอ๋อร์ ด้วย”

เมือได้ ยินดังนัน เหลียนเอ๋อร์ ก็หน้ าซีดลงทันที พลางมอ

งอวินชิงอย่างตัดพ้ อ “คุณหนู จะทิงเหลียนเอ๋อร์ เสียแล้ ว
หรื อเจ้ าคะ กลัวว่าเหลียนเอ๋อร์ จะไปเป็ นตัวถ่วงใช่ไหม
เจ้ าคะ” ทันใดนันนําตาก็เอ่อคลอขึนมา “คุณหนูอย่าทิง
เหลียนเอ๋อร์ เลยนะเจ้ าคะ ถึงแม้ วา่ เหลียนเอ๋อร์ จะไม่มี
วรยุทธ์ แต่จะไม่ทําตัวเป็ นภาระให้ คณ
ุ หนูต้องลําบาก
อย่าทิงเหลียนเอ๋อร์ เลยนะเจ้ าคะ”

21
ชิวมูไ่ ป๋ เองก็ตกตะลึง ให้ เขาดูแลเหลียนเอ๋อร์ เนียน่ะหรื อ
เมือหันไปมองใบหน้ าใสซือทีนองนําตาของเหลียนเอ๋อร์
แล้ วก็เข้ าใจความหมายของอวินชิงได้ ทนั ที สีหน้ าของ
เขาจึงเคร่งขรึมขึนมา “แม่นางอวิน เจ้ าคิดไว้ แล้ วตังแต่
ตอนนันแล้ วใช่ไหม” แม้ นีจะเป็ นคําถาม แต่เขาก็พดู ขึน
ด้ วยนําเสียงทีมันใจ

อวินชิงมองชิวมูไ่ ป๋ อย่างจริ งจัง สีหน้ าเครี ยดขรึม “ใช่

แล้ ว ข้ าต้ องการให้ แน่ใจว่าเหลียนเอ๋อร์ จะปลอดภัย”

ชิงหลวนนึกสงสัยอยูค่ รู่หนึง แล้ วในทีสุดก็เข้ าใจ เวลานี

จึงมองดูอวินชิงอยูเ่ งียบ ๆ ไม่พดู อะไรออกมา บอกตาม
ตรง นางเองก็ไม่อยากให้ เหลียนเอ๋อร์ ต้องไปเสียงภัย
22
เหมือนกัน

ชิวมูไ่ ป๋ มองดูอวินชิงเงียบ ๆ สายตาของอวินชิงปะทะกับ

เขาอย่างไม่ยอมอ่อนข้ อ เหลียนเอ๋อร์ อยูข่ ้ าง ๆ มองดู
อย่างร้ อนใจแต่ไม่อาจทําอะไรได้ ได้ เพียงแต่จ้องมอง
ดวงตาวาววามด้ วยหยาดนําตา มองคุณหนูของ
นางอย่างมีความหวัง หวังว่าคุณหนูของตนจะเปลียนใจ

เวลาผ่านไปครู่หนึง ชิวมูไ่ ป๋ ก็ถอนหายใจออกมาอย่าง

ระอา “แม่นางอวิน คราวนีผู้แซ่ชิวจะขึนเขาไปพร้ อมแม่
นางอวิน แล้ วพาแม่นางเหลียนเอ๋อร์ ไปด้ วยก็แล้ ว

23
กัน......”

ได้ ยินดังนัน อวินชิงก็เผยยิมน้ อย ๆ ออกมา......

24
ตอนที 82 ความลับของภูเขาหิมะ

ภูเขาหิมะสูงชันเสียดเมฆ มีหิมะโปรยปรายตลอดทังปี
เป็ นเวลานานมากแล้ วทีหิมะฤดูหนาวไม่เคยหลอม
ละลาย บัวโลหิตทุง่ นําแข็งทียากจะพบเจอก็มีต้นกําเนิด
ทีนี แต่เพราะภูเขาแห่งนีสูงชัน มีอนั ตรายไม่ธรรมดานัก
ดังนันจากอดีตจนถึงบัดนี จึงแทบไม่มีผ้ ใู ดทีสามารถปี น
ป่ ายขึนไปถึงยอดเขาได้

1
เมือมองดูแต่ไกลก็เห็นเงาร่างของคนกลุม่ หนึงทีเดียว
ผลุบเดียวโผล่ทา่ มกลางความเวิงว้ าง ท้ องฟ้าขมุกขมัว
เกล็ดหิมะปลิวว่อนราวกับขนห่าน ในไม่ช้าก็กลบฝั งรอย
เท้ าคนกลุม่ นันจนหมดสิน เหลือไว้ เพียงแต่พืนหิมะสีขาว
โพลน

คนกลุม่ นันทีอยูแ่ ถบยอดเขาต่างหยุดพัก ในบรรยากาศ

อันเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมหายใจหอบอันหนักหน่วง
มือหนึงของชิวมูไ่ ป๋ ดึงตัวของเหลียนเอ๋อร์ ไว้ พลางแหงน
หน้ ามองไปรอบ ๆ เกล็ดหิมะทีปลิวว่อนต่างบดบังสาย
ตา สิงทีเห็นจึงมีแต่เพียงความเวิงว้ าง ยังดีทีเขามีกําลัง
ภายในไว้ ค้ มุ กันร่างกาย ขึนมาถึงจุดทีสูงขนาดนีก็เลย
ทําให้ ยงั ไม่ร้ ูสกึ หมดเรี ยวแรง

2
คณะเดินทางนีมีกนั เพียงแค่สบิ คนเท่านัน นอกจากพวก
เขาแล้ ว ก็มีองครักษ์ ทีติดตามมาด้ วยห้ านาย ในห้ านาย
นีมีหนึงนายทีเป็ นองครักษ์ ลบั ทีจวินเยวียเสียมอบไว้ ให้
สองนายในนีเป็ นองครักษ์ จากจวนแม่ทพั อีกสองนาย
เป็ นคนของจวินเยวียเฉิน

หลังจากทีชิวมูไ่ ป๋ รับปากกับอวินชิงว่าจะดูแลเหลี
ยนเอ๋อร์ แล้ ว คนทังหมดก็พากันออกเดินทางขึนเขา แม้ ชิ
วมูไ่ ป๋ จะไม่ร้ ูวา่ แท้ จริ งแล้ วอวินชิงจะเดินทางไปทีใดกัน
แน่ แต่เขาก็ยงั คงรักษาสัญญา คอยปกป้องดูแลเหลี
ยนเอ๋อร์ เพราะเหลียนเอ๋อร์ เป็ นคนเดียวในหมูพ่ วกเขาที
ไม่ร้ ูวรยุทธ์และร่างกายของนางนันอ่อนแอทีสุด การมา
3
ถึงยอดเขานัน สําหรับร่างกายแบบเหลียนเอ๋อร์ แล้ วถือ
เป็ นเรื องทีเหน็ดเหนือยมาก

อวินชิงคิดเรื องนีไว้ แล้ ว ตอนทีเกิดเหตุเข้ าใจผิดจน

วุน่ วายระหว่างชิวมูไ่ ป๋ กับเหลียนเอ๋อร์ นนั นางจึงได้ คิด
วางแผนไว้ แล้ ว วันนันตอนทีได้ ยินเสียงร้ องโวยวายของ
เหลียนเอ๋อร์ ทีจริ งนางทังโกรธทังแค้ น อยากจะถลกหนัง
กระชากเอ็นเจ้ าคนเลวนันเสียให้ ร้ ูแล้ วรู้รอด แต่ภายหลัง
เมือรู้วา่ คนผู้นนก็
ั คือชิวมูไ่ ป๋ นางจึงเกิดความคิดอย่าง
หนึงขึนมา นันก็คือฉวยโอกาสนีฝากฝั งเหลียนเอ๋อร์ ไว้ ให้
เขาเสียเลย เพราะอวินชิงรู้วา่ การเดินทางขึนเขาครังนีจะ
ต้ องพบเจอกับอุปสรรคมากมาย สุดท้ ายแล้ วจะต้ องเจอ
อะไรบ้ างก็ไม่มีใครสามารถทีจะรู้ได้ อีกทังเหลียนเอ๋อร์
นันไม่มีวรยุทธ์ นางไม่อาจทีจะปกป้องตัวเองได้ แต่ถ้า

4
หากได้ ชิวมูไ่ ป๋ มาคอยดูแลนางแล้ วดูทา่ เรื องราวคงจะดี
ขึนอยูไ่ ม่น้อยเลย

อีกอย่าง การขึนเขาครังนีนันล้ วนมีอนั ตรายมาก อวินชิง

เองก็ยงั ไม่ร้ ูเลยว่าจะพาตัวเองให้ กลับออกมาอย่าง
ปลอดภัยได้ หรื อไม่ หากเกิดเหตุร้ายขึนกับตัวนางเอง
แล้ วมีชิวมูไ่ ป๋ คอยดูแลเหลียนเอ๋อร์ อยู่ นางก็จะค่อยวาง
ใจได้ ตอนนันจึงวางแผนให้ ชิวมูไ่ ป๋ รับปากตามข้ อเรี ยก
ร้ องของนาง และหากดูตามนิสยั ของชิวมูไ่ ป๋ แล้ ว ขอ
เพียงเขายอมรับปาก เขาจะไม่มีทางกลับคําแน่นอน
เพียงแต่สงที
ิ นางไม่ร้ ูก็คือ มีคนคาดเดาความคิดของ
นางออกนานแล้ ว และสิงนีส่งผลไปถึงความเป็ นไปของ
พวกชิงหลวนในเวลาต่อมา

5
การขึนเขาครังนี เดิมทีนางเองก็อยากให้ ชิวมูไ่ ป๋ ร่วมเดิน
ทางไปด้ วย เพราะพิษในกายของเอ้ าเฉินจะกําเริ บขึน
เมือใดไม่อาจรู้ได้ หากมีเขาอยูข่ ้ าง ๆ ก็พอจะช่วย
รับประกันได้ บ้าง นางจึงให้ เขารับปากด้ วยตนเองว่าจะ
ดูแลเหลียนเอ๋อร์ เพราะนางรู้วา่ เมือไม่วา่ จะพิจารณาใน
แง่ไหนแล้ วนัน สุดท้ ายชิวมูไ่ ป๋ ก็จะต้ องตกปากรับคํา
นางอยูด่ ี แล้ วเรื องราวก็เป็ นไปดังทีนางคาดการณ์ไว้ เสีย
ด้ วย ถึงแม้ ชิวมูไ่ ป๋ จะรู้วา่ ตัวเองตกหลุมพรางของนางเข้ า
เสียแล้ ว แต่สดุ ท้ ายเขาก็ยงั รับปากอยูด่ ี

เช่นนันในการเดินทางครังนี แม้ เหลียนเอ๋อร์ จะไม่มีกําลัง

ภายในไว้ ค้ มุ กันตัวเอง และถึงแม้ จะเดินเท้ าอย่างยาก
ลําบาก แต่เพราะมีชิวมูไ่ ป๋ คอยดูแล จึงไม่ถงึ กับลําบาก

6
จนเกินจะทนไหว ส่วนชิวมูไ่ ป๋ ก็ทําตามทีรับปากไว้ คอย
ดูแลเหลียนเอ๋อร์ ให้ เป็ นอย่างดี

เวลานีชิวมูไ่ ป๋ หันไปมองอวินชิงผ่านหิมะทีโปรยปรายไป
ทัวฟ้า ร่างบอบบางอุ้มลูกน้ อย หยัดยืนอย่างสง่างาม
ท่ามกลางหิมะทีพัดกระหนํา ในใจก็อดนึกสงสารไม่ได้
“แม่นางอวิน พายุหิมะอย่างนี มองอะไรแทบไม่เห็นเลย
ข้ าว่าท่าทางของทุกคนไม่คอ่ ยดีแล้ ว เราพักสักครู่แล้ ว
ค่อยไปต่อเถอะ เจ้ าว่าอย่างไร”

อวินชิงเงยหน้ าขึนมอง ข้ างหน้ าอีกไม่ไกลนันก็จะถึงยอด

เขาแล้ ว แต่พายุหิมะพัดกระหนํา มองอะไรแทบไม่เห็น
เลยจริ ง ๆ พอหันไปมองทุกคน แม้ วา่ จะอยูท่ า่ มกลาง
หิมะแต่ก็มีเหงือไหลอาบหน้ า เวลานีแม้ แต่ขนตาก็ยงั มี
7
นําแข็งเกาะเป็ นปื น ต่างหายใจหอบมองดูนาง แม้ จะ
เป็ นเช่นนัน แต่ในแววตากลับไม่แสดงความท้ อถอยหรื อ
บ่นว่าใด ๆ ออกมา ยังคงมองนางด้ วยสายตาอันเจิดจ้ า
และเด็ดเดียว

อวินชิงรู้สกึ อุน่ ใจ คนเหล่านีต่างรู้เรื องราวทุกอย่างเป็ น

อย่างดี เข้ าใจดีวา่ เวลานีการตามหาบัวโลหิตเป็ นเรื อง
เร่งด่วนเพียงใด ดังนันต่อให้ การเดินทางยากลําบากสัก
แค่ไหนก็ไม่บน่ ออกมา ถึงขันทีว่าแม้ แต่ในใจก็ไม่มีเสียง
บ่นอยูเ่ ลย แล้ วเช่นนีจะให้ นางไม่ซาบซึงใจได้ อย่างไรกัน
! แต่สงที
ิ ทําให้ อวินชิงคิดไม่ถงึ ก็คือสภาพพืนทีของภูเขา
หิมะนีแตกต่างจากทีอืน ๆ จริ ง ๆ แม้ พวกเขาจะได้ กินยา
ป้องกันไว้ แล้ ว อีกทังก่อนหน้ านีก็ไม่พบว่าเกิดอาการใด
ๆ ให้ เห็นอย่างชัดเจน ทว่าตังแต่พวกเขามาถึงจุดทีใกล้

8
กับยอดเขานี ก็ยงั คงรู้สกึ ได้ ถงึ ความกดดันทีไร้ รูป อวิน
ชิงอดทอดถอนใจออกมาไม่ได้ ดูแล้ วตํานานนันก็คงไม่
เป็ นเรื องเท็จไปเสียทังหมดหรอก ภูเขาหิมะแห่งนีมีอะไร
บางอย่างทีแตกต่างจากภูเขาทัวไปจริ ง ๆ หากนางไม่ได้
เตรี ยมการไว้ ก่อนล่วงหน้ า เกรงว่าเมือถึงเวลานีคงไม่มี
ทางทนไหวแน่

แต่สงที
ิ อวินชิงไม่ร้ ูก็คือ พวกเขาต่างก็มองว่านางนันเข้ ม
แข็งจนน่านับถือ ผู้หญิงคนหนึงเดินทางขึนมายังภูเขา
หิมะนีโดยไม่หวันเกรงอันตรายแม้ แต่น้อย มักจะได้ เห็น
ร่างบอบบางหยัดยืนตระหง่านด้ วยความเชือมัน สิงนีทํา
ให้ พวกเขาในฐานะทีเป็ นชายล้ วนยอมศิโรราบ เพราะ
ความมุมานะและเข้ มแข็งของนาง จึงทําให้ พวกเขารู้สกึ
เหมือนมีพลังเพิมขึนทบทวี คิดว่าพวกตนในฐานะทีเป็ น

9
ชาย นอกจากมีกําลังภายในแล้ ว ทังยังมีหน้ าทีเป็ น
องครักษ์ คอยปกป้องนางอีกด้ วย จะยอมแพ้ ผ้ หู ญิงคน
หนึงได้ หรื ออย่างไร

เวลานีนางจึงพยักหน้ าแล้ วตอบว่า “ก็ได้ ฟ้าก็มืดแล้ ว

เราหาทีกําบังลมสักแห่ง คืนนีตังค่ายพักแรมตรงนี พรุ่งนี
ค่อยเริ มตามหาบัวโลหิตกันต่อ”

ชิวมูไ่ ป๋ จึงเผยรอยยิมออกมา สายตาดูโล่งอกจนเขาเองก็

ไม่ทนั ทีจะรู้สกึ แล้ วร้ องสังขึนว่า “ทุกคนช่วยกันหาที
หลบลม เราจะพักกันก่อน”

องครักษ์ ตา่ งขานรับแล้ วแยกย้ ายกันไป อย่างไรเสียร่าง

10
กายของพวกเขาก็แข็งแรงกว่าพวกผู้หญิง และนีก็เป็ น
หน้ าทีของพวกเขาด้ วย พวกเขาจึงรับคําสังแล้ วออกไป
ในไม่ช้าก็หาทีเหมาะ ๆ ได้ จัดการตังค่ายพักเรี ยบร้ อย

ชิงหลวนรับเอ้ าเฉินมา แล้ วเดินตามหลังของอวินชิงเข้ า

ไปในกระโจมทีพัก เมือเห็นอวินชิงทีดูเยือกเย็นจากทาง
ด้ านหลังแล้ วนัน แววตาทีมักเย็นชาเสมอก็วาบขึนด้ วย
ความสงสารแวบหนึงแล้ วหายไป แล้ วสาวเท้ าเดินตามอ
วินชิงไปพร้ อมกับหงซิว

ชิวมูไ่ ป๋ ประคองเหลียนเอ๋อร์ เดินรังท้ าย ตลอดทางทีเดิน

มา เหลียนเอ๋อร์ ซาบซึงทีชิวมูไ่ ป๋ คอยใส่ใจดูแล ท่าทีที
นางมีตอ่ เขาจึงดีขนึ เวลานีนางหันไปยิมให้ เขาเพือเป็ น
การขอบคุณ ชิวมูไ่ ป๋ ทําเพียงแค่ยกั ไหล่ ยิมให้ เหมือนไม่
11
ได้ คิดอะไรแล้ วประคองนางเดินไป แต่มมุ ปากทีหยักขึน
ก็แสดงให้ ร้ ูวา่ เจ้ าตัวปลาบปลืมเพียงใด

ได้ นอนพักผ่อนอย่างดีตลอดคืน ในทีสุดหิมะก็หยุดตก

ในวันถัดมา แสงตะวันทีไม่ร้อนแรงนักสาดส่องกระทบ
กับร่างกายจนรู้สกึ อบอุน่ ราวกับว่าความหนาวเย็น
บรรเทาลงมากทีเดียว ภูเขาหิมะทีระยิบระยับดูเปล่ง
ประกายภายใต้ แสงตะวัน มองแต่ไกลก็เห็นเหมือนว่า
เปล่งรัศมีห้าสีออกมา ช่างงดงามชวนแปลกตายิงนัก
บรรยากาศอันแสนสดใสก็ช่วยให้ จิตใจพลอยรู้สกึ สดชืน

12
อวินชิงปี นขึนทีสูงแล้ วมองออกไป ช่างเป็ นทิวทัศน์แดน
เหนืออันแสนงดงาม ผืนหิมะทอดไปไกลนับพันลี เกล็ด
หิมะโปรยปรายนับหมืนลี หิมะสีเงินปกคลุมไกลสุดสาย
ตา งดงามมีเสน่ห์มากเป็ นพิเศษ ชวนให้ นกึ ถึงบทกวี ชิน
หยวนชุนเสวีย ของประธานเหมา ในใจพลันท่วมท้ นด้ วย
ความรู้สกึ ราวกับว่าขุนเขาทังหลายเบืองล่างนันเล็กจ้ อย
เมือทอดมองไปยังหน้ าผาทีอยูไ่ ม่ไกล แววตาก็เปล่ง
ประกายอย่างยินดี ตรงนันก็คือทีทีหมินเอ๋อร์ เล่าให้ ฟัง
หากเป็ นไปตามทีเล่า พวกนางก็เข้ าใกล้ จดุ หมายปลาย
ทางขึนไปอีกก้ าวหนึงแล้ ว

ชิวมูไ่ ป๋ มาอยูท่ ีด้ านหลังของอวินชิงตังแต่เมือไรก็ไม่ร้ ูได้

เขามองอวินชิงทีกําลังกางแขนออก สีหน้ าดืมดํากับ

13
บรรยากาศอย่างหลงใหล ร่างในชุดขาวเยือกเย็นงาม
สง่า สายลมแผ่วเบาพัดจนชายชุดขาวปลิวสะบัด ขับให้
ความงามเปล่งประกาย ผิวขาวเนียนไร้ ริวรอยราวกับ
หยกระยิบระยับภายใต้ แสงตะวัน ผมยาวดําขลับราวกับ
ผืนแพรพลิวไหวไปตามลม ผมทีสยายออกพัดระดวง
หน้ าอันงดงาม ชุดขาวตัดกับเส้ นผมสีดําช่างพลิวไหว ไร้
มลทินใด ๆ มาแปดเปื อน ราวกับเทพเซียนทีปราศจาก
กิเลสซึงเผลอไผลตกลงมาสูโ่ ลกมนุษย์ อะไรบางอย่างที
ไร้ นามก็เหมือนถูกกระทบจนสันไหว หัวใจของชิวมูไ่ ป๋
พลันกระตุก

ครู่หนึง เทพเซียนองค์นีจึงค่อย ๆ เปิ ดเปลือกตาอันงด

งามขึน มุมปากก็เผยยิมออกมา ฉับพลันร้ อยบุปผาก็

14
พลันไร้ สีสนั หัวใจของชิวมูไ่ ป๋ เต้ นถีรัว ราวกับมีเสียงรัว
กลองศึกดังขึน เขาค่อย ๆ เคลือนสายตามองตามอวิน
ชิงไป แล้ วสีหน้ าของเขาก็แปรเปลียนไปในทันที เขาก้ าว
เข้ าไปหาอวินชิง ยืนมือไปดึงร่างของนางไว้ สีหน้ าดู
หลงใหล นําเสียงทีถามมีแววร้ อนรน “สถานทีทีเจ้ าจะไป
คงไม่ใช่ทีนันหรอกนะ”

อวินชิงตกใจทีอยู่ ๆ ชิวมูไ่ ป๋ ก็มาดึงตัวของนางไว้ แล้ ว

มองตามไปทิศทางทีเขาชี นางจึงเข้ าใจแล้ วพยักหน้ า
น้ อย ๆ พูดอย่างไม่ปิดบัง “ใช่แล้ ว ข้ าอยากจะไปตรง
นัน”

ชิวมูไ่ ป๋ ทีรังแขนอวินชิงไว้ แล้ วอยู่ ๆ ก็ออกแรงบีบแน่น

แรงบีบนันทําเอาอวินชิงถึงกับนิวหน้ า แต่กลับไม่ได้ พดู
15
อะไรออกมา นางเพียงแต่จ้องมองชิวมูไ่ ป๋ นางรู้วา่ เขา
เป็ นห่วง เพราะก่อนจะมาถึงทีนี หมินเอ๋อร์ ก็เคยเตือนไว้
ว่าทีแห่งนีมีอนั ตราย ให้ นางคิดไตร่ตรองทางเลือกให้ ดี
ตอนนันนางลังเลอยูน่ านกว่าทีจะตัดสินใจได้ แต่เพือเอ้ า
เฉินแล้ ว ต่อให้ ต้องเผชิญอันตรายหนักหนาเพียงใดนาง
ก็จะไม่นกึ เสียใจ

ชิวมูไ่ ป๋ ทีได้ ยินคําตอบเช่นนัน ดวงตาดําขลับของเขาก็

ฉายแววตืนตระหนก มือทีจับก็บีบกันแน่นขึน แต่ชิวมูไ่ ป๋
ไม่ร้ ูตวั ว่าบีบแรงไปจนอวินชิงรู้สกึ เจ็บ เขาบีบแขนของอ
วินชิงไว้ แน่น สายตาปรากฏแววร้ อนรน แล้ วพูดขึนด้ วยสี
หน้ าเคร่งเครี ยด “แม่นางอวิน เรากลับกันเถอะ ข้ ารู้ ใน
ใจของเจ้ าคงคิดเพียงแต่วา่ จะต้ องตามหาบัวโลหิตให้
พบให้ จงได้ แต่นนเป็
ั นสถานทีทีไม่ธรรมดา เจ้ ากลับไป

16
ก่อน ฝากทุกเรื องไว้ กบั ข้ าได้ หรื อไม่ ข้ าขอรับประกันว่า
จะตามหาบัวโลหิตให้ พบ”

อวินชิงเลิกคิวขึน เห็นสีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ ทีดูเคร่งเครี ยด

อย่างนันก็อดรู้สกึ ทีจะงุนงงไม่ได้ เกิดอะไรขึนกันแน่

ชิวมูไ่ ป๋ เห็นนางไม่พดู อะไรก็ยิงร้ อนใจ “แม่นางอวิน เชือ

ข้ า เรารี บออกไปจากทีนีกันก่อนเถอะ !” สถานทีนันผู้อืน
ไม่ร้ ู แต่เขารู้วา่ จะล่วงลําเข้ าไปในสถานทีนันตาม
อําเภอใจไม่ได้ เด็ดขาด

อวินชิงครุ่นคิดอยูน่ าน แล้ วจึงเอ่ยปากออกถามขึน

“ท่านหมอชิวคงรู้จกั สถานทีนันดีใช่หรื อไม่”

17
สีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ นิงขึง ครู่หนึงจึงกลับมาเป็ นปกติ “ไม่
ไม่ร้ ูจกั ...สรุปแล้ วแม่นางอวิน เราออกไปจากทีนีกันก่อน
เถอะ !”

อวินชิงคิด เห็นได้ ชดั จากสีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ ว่าเขารู้อะไร

บางอย่าง แต่ติดขัดบางเรื องจึงไม่ยอมบอก ในเมือเป็ น
เช่นนีนางก็ไม่บงั คับใจ ใคร ๆ ก็ล้วนมีความลับของตัว
เองทังนัน นางเองก็ยงั มีความลับทีไม่อยากบอกใครไม่
ใช่หรื อ เพียงแต่แววตระหนกในดวงตาชิวมูไ่ ป๋ นันชวน
ให้ ร้ ูสกึ งุนงง ทีนันมีอะไรกันแน่ จึงทําให้ คนทีดูเหมือนไม่
เคยเห็นเรื องใด ๆ อยูใ่ นสายตา กลับมีทา่ ทางหวาดกลัว
ได้ ถงึ เพียงนี แล้ วหันไปมองสถานทีนันอีกครัง ความเด็ด
เดียวฉายออกมาในแววตา “อวินชิงขอรับความหวังดี

18
ของท่านหมอชิวด้ วยใจ แต่อวินชิงจะต้ องไปให้ ได้ !”

ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึง แววกังวลในดวงตายิงทบทวีมากยิงขึน

“แม่นางอวิน...”

“ท่านหมอชิว ไม่วา่ ทีนีจะมีอะไร อวินชิงก็จะต้ องลองไป

ดูสกั ครัง วางใจเถอะ ข้ าจะระวังตัว !” อวินชิงตัดบททีชิ
วมูไ่ ป๋ จะออกปากเตือนอีก ถ้ อยคําเรี ยบง่ายและนําเสียง
เยือกเย็นเปี ยมด้ วยความเชือมัน นางได้ แต่สนั นิษฐาน
ในใจ สิงทีชิวมูไ่ ป๋ เป็ นกังวลนันจะใช่สงเดี
ิ ยวกับที
หมินเอ๋อร์ เล่าให้ นางฟั งหรื อไม่

19
ตอนที 83 การต่ อสู้กับกลุ่มคนชุดขาว

ในทีสุดชิวมูไ่ ป๋ ก็ตกปากรับคําอวินชิง เพราะรู้วา่ ตัวเขา

เองคงห้ ามไม่สําเร็จ อีกอย่าง เขาหวังว่าจะหาบัวโลหิต
พบทีนี อย่างไรเสียทีนีก็ยงั พอมีความหวังบ้ าง เพียงแต่
หางตายังคงแสดงถึงความหนักใจ

ช่วงทีผ่านมานีเอ้ าเฉินมีอาการพิษกําเริ บขึนครังหนึง ชิ

1
วมูไ่ ป๋ ทุม่ เทพลังทังหมดทีมีจงึ ระงับพิษไว้ ได้ หัวคิวของอ
วินชิงขมวดมุน่ นับวันความกังวลใจก็ยิงทวีมากขึน ชิวมู่
ไป๋ เองก็ร้อนใจราวกับมีไฟสุม เรื องนีเองทีกดดันหัวใจ
ของเขาอยูไ่ ม่ร้ ูวาย สองสามวันมานีเขาหาทางติดต่อกับ
จวินเยวียเฉินอยูต่ ลอด แต่กลับไม่ได้ รับข่าวคราวใด ๆ
ตอบกลับมาเลย ยิงทําให้ เขารู้สกึ เหมือนมีก้อนหินมา
คอยถ่วงไว้ ในหัวใจ

อวินชิงเองก็เห็นความร้ อนใจนีของชิวมูไ่ ป๋ นางจึงพลอย

รู้สกึ ว้ าวุน่ ใจไปด้ วยเช่นกัน

2
เช้ าตรู่วนั ถัดมา ชิวมูไ่ ป๋ และพวกอวินชิงก็เดินทางมาถึง
หน้ าผาสูงชันแห่งนัน

“แม่นางอวิน ทีนีก็คือหุบเขาอวินกู่” ชิวมูไ่ ป๋ พูดขึนเรี ยบ ๆ

สีหน้ าของเขาสงบนิง ไม่ร้ ูวา่ กําลังคิดอะไรอยู่

อวินชิงเลิกคิว อวินกู่ ชือนีตรงกันพอดีเลยทีเดียว วัน

ก่อนทีหมินเอ๋อร์ จะจากไปก็เคยบอกนางไว้ ว่าการ
ตามหาบัวโลหิตนันต้ องอาศัยโชค และสถานทีกว้ าง
ใหญ่อย่างภูเขาหิมะแห่งนี ทีทีน่าจะหาพบก็คือทีนี
เพราะทีแห่งนีคือผาสูง เป็ นทีซึงในตํานานกล่าวไว้ วา่ จะ

3
ได้ พบกับบัวโลหิต

แต่เมืออวินชิงได้ ขนมาอยู
ึ ต่ รงหน้ าผานัน เมือนางมองลง
ไป สิงทีได้ เห็นก็คือสถานทีทีเป็ นผาสูงชันทังสองฟากฝั ง
ไม่มีจดุ ไหนทีให้ พกั เท้ าเพือป่ ายปี นลงไปได้ หุบผาลึกจน
ไม่เห็นตีนผาปกคลุมด้ วยเมฆหมอกดูขมุกขมัว บดบัง
สายตาจนไม่เห็นอะไร จึงไม่อาจเพ่งมองสํารวจพืนที
ด้ านล่างได้ อวินชิงนิวหน้ า สูงชันถึงเพียงนี หากพลาด
พลังตกลงไปแล้ วคงไม่ได้ มีชีวิตรอดกลับไปแน่ มิน่าเล่า
จึงไม่เคยมีใครทีมาถึงทีนี ข้ างล่างนีจะมีบวั โลหิตจริ ง ๆ
น่ะหรื อ

“ท่านหมอเทวดาชิวมีความเห็นว่าอย่างไร” เสียงเรี ยบ ๆ
ดังขึนราวกับสายลมทีพัดผ่าน
4
เมือชิวมูไ่ ป๋ มองตามสายตาของอวินชิงแล้ วไปหยุดอยู่
ตรงสุดขอบผา นานครู่หนึงเขาจึงพูดขึนเบา ๆ ว่า “ข้ าจะ
ไป !”

อวินชิงตกตะลึง หันไปมองชิวมูไ่ ป๋ ทันที “ท่านหมอชิว...”

ชิวมูไ่ ป๋ จึงตัดบทขึน “แม่นางอวิน ในทีนีไม่มีใครเหมาะที

จะลงไปมากกว่าข้ าอีกแล้ ว”

อวินชิงพูดไม่ออก จําต้ องยอมรับว่าสิงทีเขาพูดมานัน

เป็ นความจริ ง หากพูดถึงวรยุทธ์ เขาย่อมเป็ นทีหนึง “แต่
ว่าทีนันมัน......” การลงไปต้ องเสียงอันตรายสักหน่อย

5
แต่นางก็ไม่อยากละทิงความหวังนี

แม้ จะยังพูดไม่ทนั จบ แต่ชิวมูไ่ ป๋ ก็เข้ าใจแล้ ว เขาจึงยิมให้

นางน้ อย ๆ ตอนนันทีไม่ยอมให้ มาทีแห่งนี ก็เพราะว่าทีนี
เป็ นหุบผาสูงชันทีสุดในแถบภูเขาหิมะนี ว่ากันว่าเมือ
เหยียบย่างมาทีนีแล้ ว ไม่มีใครทีสามารถรอดชีวิตกลับ
ไปได้ ด้ วยเหตุนีทีนีจึงมีชือเรี ยกขานว่า ผาปลิดวิญญาณ
ทีเขาไม่ยอมให้ นางมาทีนีก็เพราะไม่อยากให้ นางต้ องมา
เสียงอันตราย แต่วนั นีดูทา่ แล้ วคงจะ......เขาส่ายศีรษะ
สลัดความรู้สกึ หนักใจทังหมดออกไป “แม่นางอวินวาง
ใจเถอะ ข้ าจะระวังตัว...”

6
อวินชิงจ้ องมองชิวมูไ่ ป่ อยูเ่ งียบ ๆ สายตาทีมักจะมีรอย
ยิมอยูเ่ สมอเวลานีเต็มไปด้ วยความเอาจริ งเอาจัง นาน
ครู่หนึงจึงพยักหน้ าออกมา แล้ วพูดขึนอย่างเคร่งเครี ยด
“ทําเท่าทีทําได้ ระวังตัวด้ วย”

ชิวมูไ่ ป๋ ยิมให้ แล้ วหันไปแทงฝั กกระบีลึกลงไปในหิมะ

บนยอดเขานีไม่มีต้นไม้ หรื อแม้ แต่ต้นหญ้ าสักต้ น
องครักษ์ นําปลายเชือกเส้ นหนึงมาผูกเข้ ากับด้ ามกระบี
ปลายอีกด้ านผูกไว้ ทีเอวชิวมูไ่ ป๋ แล้ วเหล่าองครักษ์ ก็มา
ยืนรวมกัน คอยเฝ้าดูฝักกระบีด้ ามนัน

เมือเตรี ยมพร้ อมแล้ ว ชิวมูไ่ ป๋ ก็หนั มายิมให้ กบั อวินชิง สี

หน้ าของเขายิมแย้ มดูสงบ เขย่งปลายเท้ าแล้ วเหินลงไป
7
ยังตีนผา ชัวพริ บตาก็หายลับตาไป

บนหน้ าผานัน อวินชิงและคนอืน ๆ เฝ้ารอคอยอย่าง

เงียบ ๆ มีเพียงเสียงเชือกเส้ นใหญ่ทีรูดลงไปยังเบือง
ล่างอย่างรวดเร็วไม่หยุด

......

8
ในเวลาเดียวกันนัน ม้ าชันเยียมสองตัว ตัวหนึงสีขาว อีก
ตัวหนึงสีดํากําลังห้ อตะบึง รี บเร่งเดินทางไปยังภูเขาหิมะ
แส้ ตวัดขวับ ๆ จนม้ าวิงไปราวกับเหินบิน ชัวพริ บตาก็ได้
ยินแต่เพียงเสียงฝี เท้ าม้ าควบอย่างเร่งรี บ จนฝุ่ นฟุ้งตลบ
ไปตลอดทังทาง

สีหน้ าของจวินเยวียเฉินดูเคร่งเครี ยด เขาเร่งความเร็ว

ฝี เท้ าม้ ามาตลอดทางไม่หยุด ในใจรํ าร้ องเพียงแต่
อวินเอ๋อร์ อดทนไว้ นะ ขออย่าให้ มีเรื องอะไรเกิดขึนเลย

เสวียนเฟิ งทีตามมา เขามองดูเจ้ านายทีขีม้ านําหน้ าไป

9
ภายในก็ร้ ูสกึ ร้ อนรนจนไม่อาจปิ ดบัง วันนันเมือได้ รับ
จดหมายจากผู้อาวุโสเฟิ งว่ามีคนพากันบุกมาท้ าทายอ
วินเซียวกง กิจการค้ าของอวินเซียวกงในแคว้ นต่าง ๆ จึง
ถูกโจมตีและกดดันจนได้ รับผลกระทบอย่างหนัก พวก
เขาระดมกําลังคนออกไปจัดการไม่น้อย แต่ไม่อาจทีจะ
แก้ ไขให้ สถานการณ์บรรเทาลงได้ เมือไม่ร้ ูจะทําอย่างไร
จึงส่งข่าวให้ นายท่านกลับมาคุมสถานการณ์ นายท่าน
จึงจําใจเลือกทีจะเดินทางกลับไป เพราะถ้ าหากเกิดเรื อง
กับอวินเซียวกง ทังสีแคว้ นจะโกลาหล ชาวบ้ านจะต้ อง
ตกอยูใ่ นความทุกข์ความยากลําบาก แต่ไม่คิดว่าเขา
และนายท่านทีเดินทางกลับไปครังนี จะถูกลอบทําร้ าย
เสียหลายครัง นายท่านจึงส่งสารลับไปให้ ผ้ อู าวุโสเฟิ ง
แล้ วรี บเบนหัวม้ าเดินทางกลับ แม้ นายท่านจะไม่ได้ พดู
อะไรออกมา แต่เขาก็พอทีจะคาดเดาเรื องราวทังหมดได้
ใบหน้ าคมคายปรากฏแววร้ อนใจ แล้ วตวัดแส้ ห้ อม้ า
10
ตามร่างทีวิงฉิวไปข้ างหน้ า

......

เวลาผ่านไปราวกับติดปี ก เพียงพริ บตาตะวันก็เคลือนมา

ตรงตัวแล้ วคล้ อยไปทางตะวันตก พวกอวินชิงยังหยัดยืน
กันอยูท่ ีเดิม มีเพียงมือในชายแขนเสือทีกําเข้ าหากัน
แน่นขึนเรื อย ๆ ดวงตาของเหล่าองครักษ์ ตา่ งจับจ้ องไปที
เชือกซึงผูกไว้ กบั ฝั กกระบีแน่นจนแทบจะไม่กะพริ บตา
11
ด้ วยเกรงว่าจะพลาดความเคลือนไหวอะไรไป เมือเวลา
ยิงเคลือนคล้ อยไป ทุกคนก็ยิงตึงเครี ยดขึนเรื อย ๆ

ในทีสุดขณะทีทุกคนกําลังเคร่งเครี ยดอยูน่ นั เส้ นเชือกที

ไม่ขยับเลยก็คอ่ ย ๆ เริ มมีการเคลือนไหวเล็กน้ อย แม้ จะ
เพียงเล็กน้ อย แต่เวลานันทุกคนทีได้ เห็นก็ร้ ูสกึ เหมือนกับ
กําลังมองดูภาพทีงดงามทีสุด องครักษ์ ขยีตา แล้ วหันไป
ถามคนข้ าง ๆ ให้ แน่ใจว่า “พวกเจ้ าเห็นว่าเชือกขยับหรื อ
เปล่า” อีกสักพัก ทุกคนก็เห็นอย่างชัดเจนว่าเชือกเส้ นนัน
ขยับจริ ง ๆ จึงต่างหันไปมองหน้ ากัน แววตาดูตืนเต้ น
อย่างปิ ดไม่มิด

“แม่นางอวิน มีการเคลือนไหวแล้ ว !” องครักษ์

ตะโกนบอกเสียงสัน แค่คิดก็ร้ ูได้ แล้ วว่าพวกเขานันรู้สกึ
12
ตืนเต้ นเพียงใด

อวินชิงได้ ยินดังนันก็รีบหันไปมองทีเส้ นเชือก แม้ จะไม่ได้

ขยับรุนแรงแต่ก็เห็นได้ ชดั ว่ามีความเคลือนไหว มีแวว
ยินดีผดุ ขึนในดวงตา “เร็วเข้ า รี บสาวเชือกขึนมา !”

“ขอรับ !” องครักษ์ ตา่ งขานรับออกมาอย่างพร้ อมเพรี ยง

แล้ วรี บสาวเชือกขึนมา เส้ นเชือกถูกดึงขึนมาขดแล้ วขด
เล่า หัวใจของอวินชิงเต้ นรัวเร็วราวกับกลองศึก นาง
ชะเง้ อมองจ้ องลงไปยังตีนผา จุดสีขาวเล็ก ๆ ใกล้ เข้ ามา
ทุกที แล้ วค่อย ๆ ปรากฏชัดขึนท่ามกลางเมฆหมอก ครู่
หนึงร่างของคนก็ปรากฏให้ เห็นขึนอย่างชัดเจน เมือถึง
เวลานีหัวใจทีตึงเครี ยดมาโดยตลอดของอวินชิงจึงค่อย
ๆ ผ่อนคลายลง สายตาเต็มไปด้ วยความปลืมปี ติ มองดู
13
ร่างทีใกล้ เข้ ามาเรื อย ๆ พลางยืนมือไปหา

ชิวมูไ่ ป๋ เห็นแววปลาบปลืมในดวงตาอวินชิงก็ใจเต้ น เขา

ยิมให้ นางน้ อย ๆ แล้ วยืนไปคว้ าจับมือเรี ยวงามข้ างนัน
เพือยืมแรง แล้ วโดดขึนมาจากหุบผา

ชิงหลวนและเหลียนเอ๋อร์ ทีเห็นชิวมูไ่ ป๋ ปลอดภัยกลับมา

ก็ตา่ งพากันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แววตาดู
รื นเริ งขึนมาในทันใด

ชิวมูไ่ ป๋ มองอวินชิงด้ วยสีหน้ าเกลือนยิม บนชุดขาวมีรอย

ขาดวิน ท่าทางแม้ ดสู ะบักสะบอมไปบ้ างและสีหน้ าจะดู
อ่อนล้ าก็ตาม แต่ก็มีทา่ ทางโล่งอกโล่งใจ

14
หัวใจของอวินชิงเต้ นกระตุก หรื อว่า......

ชิวมูไ่ ป๋ พยักหน้ า เขาล้ วงมือไปหยิบกล่องหยกเนือเย็นใน

อกเสือแล้ วค่อย ๆ ยืนให้ กบั อวินชิง ยิมให้ แล้ วพูดว่า
“นับว่าไม่ทําให้ ผิดหวัง หาพบแล้ วล่ะ”

ความรู้สกึ ต่าง ๆ นานาล้ วนประดังประเดขึนมาภายใน

ใจของอวินชิง มือทีสันไหวน้ อย ๆ ยืนออกไปรับกล่อง
15
หยก ไม่ได้ รีบร้ อนทีจะเปิ ดออก แต่พดู กับชิวมูไ่ ป๋ ว่า
“ขอบคุณนะ เจ้ าเป็ นอะไรไหม” แม้ ชิวมูไ่ ป๋ จะไม่ได้ เล่า
สภาพการณ์ข้างล่างให้ ฟัง หรื อเล่าว่าไปพบบัวโลหิตได้
อย่างไร แต่ดจู ากสภาพของเขาก็ร้ ูแล้ วว่าคงต้ องพบอะไร
ทีน่าหวาดเสียวข้ างล่างนันแน่

ชิวมูไ่ ป๋ ยิมให้ พลางตอบ “ข้ าไม่เป็ นไร รี บเปิ ดออกดู

เถอะ”

อวินชิงพยักหน้ า เวลานีจึงเหลือบมองกล่องหยกเยียบ
เย็นในมือแล้ วค่อย ๆ เปิ ดออก ก็เห็นว่าบัวโลหิตทีเบ่ง
บานเต็มทีดอกหนึงวางนิงอยูใ่ นนัน บัวโลหิตดอกนี
เหมือนดอกทีเฟิ งเซียงหรูมอบให้ กลีบดอกสีแดงสดราว
กับเลือด สีเข้ มจัดราวกับอาจหยาดหยดลงมาได้ สิง
16
เดียวทีแตกต่างไปนันก็คือบัวโลหิตดอกนีมีขนาดใหญ่
กว่าเล็กน้ อย กลีบดอกของมันสะท้ อนแสงดูแวววาว

“เป็ นดอกทีโตเต็มทีแล้ ว” เมือเห็นสายตาของอวินชิง เขา

ก็เข้ าใจได้ ดีถงึ ความตืนเต้ นของนาง จึงบอกขึนเรี ยบ ๆ

พอพวกชิงหลวน หงซิว และเหลียนเอ๋อร์ ได้ เห็นดังนัน ใน

ใจก็พลอยปลาบปลืมไปด้ วย ดีเหลือเกิน คราวนีคุณชาย
น้ อยก็รอดแล้ ว สายตาทีเหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ จึงเต็มเปี ยม
ไปด้ วยความซาบซึงใจ พวกนางต่างพากันคุกเข่าลง
พร้ อมกัน “ขอบคุณท่านหมอเทวดาชิว”

เหล่าองครักษ์ ตา่ งก็เบิกตากว้ าง จ้ องมองบัวโลหิตทุง่ นํา

17
แข็งในตํานาน ความรู้สกึ หวาดหวันก็ผอ่ นคลายลง ในที
สุดก็หาพบแล้ ว มุมปากต่างหยักขึนเป็ นรอยยิมแห่ง
ความผ่อนคลายสบายใจ บัดนีไม่มีข่าวคราวใดทีน่า
ปลาบปลืมยินดีมากไปกว่านีอีกแล้ ว

ชิวมูไ่ ป๋ ยิมน้ อย ๆ พลางโบกมือ “ไม่เป็ นไรหรอก รี บลุก

ขึนเถอะ ขอข้ าพักสักหน่อยแล้ วจะได้ ขบั พิษร้ ายรักษาให้
เอ้ าเฉิน”

สายลมแผ่วเบาพัดมา ไอสังหารแผ่ซา่ น

18
ทันใดนันก็มีกลุม่ คนในชุดขาวทะยานมาราวกับล่องลอย
ลงมาจากฟ้า

สีหน้ าชิวมูไ่ ป๋ ดูตืนตระหนก แววตาวาบขึนราวกับคบไฟ

หันมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง คนราวสีสิบห้ าสิบ
คนต่างพุง่ ตรงเข้ ามาล้ อมตรงจุดทีทังสองคนยืนอยู่ แต่ที
แตกต่างไปจากคราวทีแล้ ว ก็คือครังนีคนเหล่านีไม่ได้
สวมชุดดํา แต่เป็ นชุดสีขาว มีผ้าสีขาวคาดไว้ เพือปิ ด
บังใบหน้ า ต่างคนต่างถือดาบและกระบี สะท้ อนแสงวูบ

19
วาบอันเยือกเย็นท่ามกลางหิมะสีขาวโพลน ใบหน้ าแต่
ละดวงเต็มไปด้ วยไอสังหาร จ้ องมองคนทีอยูต่ รงหน้ า

“พวกมันคือใคร คิดจะทําอะไรกันแน่” หัวคิวของชิวมูไ่ ป๋

ขมวดมุน่ รู้สกึ กระสับกระส่ายขึนมาทันที กําลังยุทธ์ของ
คนทีมานันไม่ออ่ นด้ อย ดูทา่ แล้ วก็คงไม่ได้ มาดี และตอน
นีเขาก็......

คนทีมาจ้ องมองกล่องหยกในมือของอวิน
ชิงอย่างกระหายอยาก แล้ วพูดขึนอย่างเ**◌้ยมเกรี ยม
“ส่งบัวโลหิตทุง่ นําแข็งมา แล้ วข้ าจะให้ พวกเจ้ าได้
ตายอย่างมีแขนมีขาครบ !”

20
ชิวมูไ่ ป๋ ดึงร่างของอวินชิงมาไว้ ด้านหลัง แล้ วพูดขึนอย่าง
เย็นชาว่า “สามหาวนัก บัวโลหิตดอกนี ข้ าคงให้ พวกเจ้ า
ไม่ได้ หรอก”

“หึ เหล้ าอวยพรไม่ดืม จะดืมเหล้ าลงทัณฑ์สนิ ะ” สายตา

คนชุดขาวดูเ**◌้ยมเกรี ยม “ฆ่า !”

ไอสังหารพลุง่ พล่านขึนทันที องครักษ์ ห้านายถลันออก

มายืนขวางหน้ าของพวกอวินชิงไว้ ชิงหลวนอุ้มเอ้ าเฉิน
หงซิวดึงตัวเหลียนเอ๋อร์ ให้ รีบเดินไปอยูข่ ้ าง ๆ อวินชิง
เผชิญหน้ ากับพวกทีดาหน้ าเข้ ามา

คนชุดขาวจ้ องมองอย่างเลือดเย็น ไม่พดู พล่ามอะไรอีก

21
สายตาไร้ อารมณ์ความรู้สกึ ราวกับกําลังมองคนทีตาย
แล้ วกระนัน สายลมพัดวูบ คนชุดขาวลงมือในชัวพริ บตา
พุง่ เข้ าจู่โจมพวกอวินชิงอย่างร้ ายกาจ ห้ าองครักษ์ จงึ ไม่
อาจรอช้ า ชักกระบีแล้ วทะยานเข้ าใส่ ชัวพริ บตา
ประกายดาบเงากระบีก็วบู วาบ เกล็ดหิมะปลิวว่อน

อวินชิงเลิกคิว จ้ องมองภาพการต่อสู้ด้วยสายตาเย็นชา
ดูทา่ แล้ วคนพวกนีต่างเตรี ยมตัวมาดี ฝี มือสังหารก็น่าจะ
เหนือกว่าคนทีมาคราวก่อนเกินกว่าขันหนึง ดวงตาที
เยือกเย็นแฝงไปด้ วยความหนักใจ ทีแท้ คนพวกนีก็ตาม
จองล้ างจองผลาญนางมาตลอดทางไม่เลิกราถึงขันนี
เชียวหรื อ เห็นได้ ชดั ว่าคนกลุม่ นีไม่ได้ กระทําการอย่าง
บุม่ บ่าม ในใจก็เหมือนมีความเข้ าใจบางอย่างวาบขึนมา
แล้ วหายวับไปอย่างรวดเร็วจนคิดตามไม่ทนั

22
การสังหาร ณ ทีนันยังคงดําเนินต่อไป ฝี มือของคนชุด
ขาวนันเก่งกาจ แม้ วรยุทธ์ขององครักษ์ ไร้ นามเหล่านีจะ
นับได้ วา่ เก่งกาจเป็ นอันดับต้ น ๆ แต่จนใจทีกําลังของ
สองฝ่ ายต่างกันมาก และคนชุดขาวก็ดเู หมือนทีจะทราบ
เรื องนีดี คนกลุม่ หนึงจึงตรงเข้ าล้ อมองครักษ์ ทงห้
ั า ส่วน
อีกกลุม่ หนึงก็ถือกระบีเดินเข้ าหาพวกอวินชิง

ชิวมูไ่ ป๋ ดึงตัวของอวินชิงมาคุ้มกันไว้ ด้านหลัง ชักกระบีที

เอว ตังรับคนทีมา แล้ วหันไปตะโกนบอกด้ านหลัง “ปก
ป้องคุณหนูของพวกเจ้ าให้ ดี”

จุดประสงค์ของคนชุดขาวนันชัดแจ้ ง มีสองสามคนทีบุก
เข้ าใส่ชิวมูไ่ ป๋ ส่วนคนทีเหลือก็ตา่ งบุกเข้ าจู่โจมอวินชิง
23
ชิงหลวนทีเห็นดังนันก็ขมวดคิวมุน่ นางส่งเอ้ าเฉินให้ กบั
อวินชิงแล้ วตรงเข้ าไปขวางอยูท่ ีข้ างหน้ าอวินชิงพร้ อมกับ
หงซิว เหลียนเอ๋อร์ ยืนตัวสันอยูข่ ้ างหลังของอวินชิง ใบ
หน้ าเล็ก ๆ ซีดขาวแต่พยายามทีจะข่มความกลัวเอาไว้
ในใจ กัดริ มฝี ปากแน่น ถลึงตาจ้ องมองพวกวายร้ าย
เหล่านัน

คนชุดขาวทีบุกเข้ ามาต่างถูกชิงหลวนและหงซิวสกัดกัน
ไว้ ชิวมูไ่ ป๋ และพวกองครักษ์ ทีเห็นดังนันก็ถลันจะเข้ าไป
หาอวินชิง อยากทีจะเข้ าไปช่วย แต่พวกคนชุดขาวราว
กับรับรู้ได้ วา่ พวกเขาคิดจะทําอะไร จึงต่อสู้พวั พันไว้ ไม่
ยอมปล่อย แทบไม่ให้ พวกเขาได้ มีโอกาสทีพักหายใจ
ดังนันแม้ พวกเขาจะร้ อนใจเพียงใดแต่ก็ไม่อาจทําอะไร
ได้ ได้ แต่เพียงรวบรวมกําลังภายในร่างทังหมดไว้ ทีกระบี

24
ในมือ ออกท่วงท่าฟาดฟั นรวดเร็วพลิวไหวราวกับกําลัง
ร่ายรํ า

ชัวพริ บตาคนชุดขาวก็ล้มลงไปเป็ นแถบ แต่พวก

องครักษ์ ก็ยงั ได้ รับบาดเจ็บอย่างหลีกเลียงไม่ได้ ทว่า
พอกลุม่ หนึงล้ มลงไป อีกกลุม่ หนึงก็กรูกนั เข้ ามา

อวินชิงจับจ้ องการต่อสู้ทีอยูต่ รงหน้ าเขม็ง คิวของนาง

ขมวดเข้ าหากันมุน่ ในมือกําเข็มเงินไว้ แน่น หากเป็ น
อย่างนีต่อไป พวกนางทางด้ านนีต้ องเสียเปรี ยบแน่ เช่น
นันจึงตวัดข้ อมือเบา ๆ ชัวพริ บตาเข็มเงินก็พงุ่ ไปหาคน
ชุดขาวอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าฟาดพร้ อมไอสังหาร คน
ชุดขาวยกกระบีขึนขวาง แต่เข็มเงินนันมาไวมาก ทันใด
นันเข็มเงินก็แทงเข้ าร่าง คนทีถูกเข็มแทงต่างร้ องลันแล้ ว
25
ล้ มลงกับพืน

อวินชิงถือเข็มเงินไว้ ในมือ คอยมองหาโอกาสได้ แล้ วก็ลง

มืออย่างไม่เกรงใจ ทว่าสถานการณ์การต่อสู้เวลานียิง
ทวีความเคร่งเครี ยดขึน ชิวมูไ่ ป๋ นันเสียกําลังกายไปมาก
จากการตามหาบัวโลหิตทีตีนผา บัดนียังต้ องเผชิญกับ
ศัตรูทียากจะรับมือทีพากันมาโหมบุกเข้ าใส่อย่างชัวร้ าย
อีก กําลังกายจึงล้ าลงจนแทบจะรับมือไม่ไหว เขาเกือบ
ถูกฟั นแทงเข้ าก็หลายครัง ยังดีทีอวินชิงซัดเข็มเงินเข้ า
ช่วยได้ ทนั สถานการณ์ทีวิกฤตจึงค่อย ๆ คลีคลาย

26
สองสามคนจึงถูกล้ อมไว้ ชิงหลวนและหงซิวค่อย ๆ ถูก
ดึงให้ ออกห่างจากอวินชิง ด้ านหน้ าของอวินชิงจึงเปิ ด
ออกเป็ นช่องว่าง คนชุดขาวสองสามคนคืบเข้ าหา อวิน
ชิงจ้ องมองคนเหล่านันด้ วยสายตาเยือกเย็น พยายาม
คุ้มกันเหลียนเอ๋อร์ ไว้ ข้างหลัง มือกําเข็มเงินเล่มสุดท้ าย
ไว้ แน่น

‘ฉึก ๆ ๆ’ นางเพียงพลิกข้ อมือ เข็มเงินก็พลันพุง่ ออกไป

แต่คนทีมาครังนีเตรี ยมตัวมาพร้ อม จึงปั ดป้องการโจมตี
ของเข็มเงินได้ อย่างง่ายดาย แล้ วชูดาบพุง่ เข้ าหาอวินชิง

เข็มเงินหมดแล้ ว หัวคิวของอวินชิงขมวดน้ อย ๆ นางรี บ

ดึงปิ นเงินจากมวยผมออกอย่างรวดเร็ว เตรี ยมพร้ อมจะ
โจมตี
27
คนชุดขาวบีบเข้ ามาใกล้ มองดูอวินชิงอย่างเหยียด
หยาม กระบีคมในมือหันเข้ าหาอวินชิง

เสียง ‘ติง’ ดังขึนเบา ๆ ร่างของคนชุดขาวสันสะท้ าน มือ

ทีถือกระบีห้ อยลงอย่างไร้ เรี ยวแรง จ้ องมองอวินชิงอย่าง
ดุร้าย แล้ วร่างกํายําก็คอ่ ย ๆ ล้ มลงกับพืน

ลมพัดมาวูบหนึง ชัวพริ บตา ร่างสูงใหญ่ก็เข้ ามาบดบัง

ด้ านหน้ าอวินชิง โอบร่างของนางไว้ กบั อกเพือคุ้มกัน
แล้ วถามขึนด้ วยสีหน้ าร้ อนใจ “ชิงเอ๋อร์ เจ้ าไม่เป็ นอะไร

28
ใช่ไหม !”

อวินชิงเงยหน้ าขึน มองคนทีมาให้ ชดั เจน แล้ วก็ต้อง

อุทานอย่างตกตะลึง “เจ้ านันเอง!”

29
ตอนที 84 - 1 แผนการของคนชุดขาว

เห็นคนทีมาอยูใ่ นชุดสีมว่ งอันหรูหรา รูปร่างสูงใหญ่ ดวง

หน้ าหล่อเหลาคมคาย สองตาวาววามเต็มไปด้ วยความ
เป็ นห่วง สีหน้ าเย็นชาทีไม่เคยแปรเปลียนยามนีกลับเต็ม
ไปด้ วยความตืนตระหนก กําลังจับจ้ องมองสํารวจอวิน
ชิงไปทัวทังตัว จนเมือแน่ใจแล้ วว่าไม่เป็ นอะไร เขาจึงดึง
ตัวนางมาแนบชิด โอบกอดไว้ อย่างแนบแน่น

1
อวินชิงตกตะลึง ยังไม่ทนั ทีจะมีปฏิกิริยาใด ๆ ก็ร้ ูสกึ ได้
ว่าตัวเองแนบซบไปกับอ้ อมอกทีค่อนข้ างเย็น ข้ างหูได้
ยินเสียงของหัวใจทีสันสะท้ านเหมือนกับเสียงรัวกลอง
อาการสันระริ กจากร่างสูงใหญ่สง่ ทอดมาถึงตัวของนาง
ชัวครู่หนึงถึงกับลืมผลักไสเขาออกไป คิดอยูใ่ นใจว่า เขา
กําลัง...หวาดกลัวอย่างนันหรื อ

กลินหอมอ่อน ๆ โชยมาปะทะจมูก เป็ นกลินหอมจากกา

ยอวินชิง จวินเยวียเฮ่าสูดลมหายใจเข้ าลึก ๆ พยายาม
ข่มความกระวนกระวายในใจลง เมือครู่นีเองทีทําให้ เขา
รู้สกึ ถึงคําว่าอกสันขวัญหายได้ จริ ง ๆ ถ้ าหากเขามาช้ า
ไปเพียงนิดเดียว สิงทีอยูต่ อ่ หน้ าก็คงจะเป็ น......ไม่ จะไม่
มีทางเป็ นอย่างนันแน่

2
ในการเดินทางครังนี เขาตามหลังพวกนางมาโดยตลอด
ช่วยกําจัดภัยอันตรายทังหลายให้ จนกระทังล่วงเข้ าเขต
ภูเขา เพือจะหาบัวโลหิตให้ ได้ ในเร็ววัน เขาจึงได้ ปลีกตัว
ออกมา แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื องราวเช่นนีขึน !

หากไม่ใช่เพราะองครักษ์ ลบั ทีติดตามนางมาส่งข่าวว่า

นางเดินทางมาสถานทีแห่งนี จนเขารู้สกึ ไม่วางใจจึงต้ อง
ติดตามมา เมือครู่นางก็คง...เวลานีเขารู้สกึ ยินดียิงนัก
ยินดีทีตัวเองตามมา จนกระทังได้ โอบกอดนางไว้ รับรู้ถงึ
ลมหายใจของนาง เขาจึงค่อย ๆ ทีจะสามารถสงบใจลง
ได้

3
ใครจะคิดเล่าว่าเฮ่าหวังผู้เยือกเย็นจะมีวนั ทีรู้สกึ ถึงความ
หวาดหวันเพียงเพราะผู้หญิงคนหนึง เกรงว่าแม้
บอกกล่าวออกไปก็คงไม่มีใครเชือแน่

เมือรับรู้วา่ ลมหายใจของอีกฝ่ ายเป็ นปกติแล้ ว อวินชิงก็

ดันร่างของเขาออก สายตาเย็นชามองไปยังชายทีดูเข้ ม
แข็ง ความคิดก็พลันกลับตาลปั ตรไปเสียหมด ตังแต่คืน
นัน นางกับเขาก็ตดั ขาดจากกัน นางเองไม่คิดว่าจะได้
พบหน้ าเขาอีก เพราะนันจะทําให้ นกึ ถึงต้ นเหตุทีทําให้
เอ้ าเฉินถูกพิษ และยิงทําให้ นางเฝ้าคิดถึงแต่ความเจ็บ
ปวดทรมานทีเอ้ าเฉินได้ รับ แต่เขากลับมาในเวลานี หนํา
4
ซํายังช่วยชีวิตนางไว้ นางไม่อาจบอกได้ วา่ บัดนีความ
รู้สกึ ในใจของนางนันคืออะไรกันแน่ ต่อให้ ไม่ได้ เกลียด
แต่นางก็ไม่อาจให้ อภัยได้

เมือนึกถึงความเจ็บปวดทรมานยามพิษหลีซงั กําเริ บ
นางก็ร้ ูสกึ ว่าหัวใจของนางถูกบีบรัดจนรู้สกึ เจ็บปวด เช่น
นันจึงหลุบตาลง ปิ ดบังความเจ็บปวดในนันไว้ “ขอบคุณ
เฮ่าหวังทีมาช่วยชีวิต”

จวินเยวียเฮ่าเจ็บปวดใจเมือได้ เห็นแววตาทีห่างเหินขอ
งอวินชิง ความขมขืนประดังขึนภายในใจ นางไม่อยาก
พบหน้ าเขาอย่างนันสินะ ช่างเถอะ ขอเพียงแค่นาง
ปลอดภัยก็เพียงพอแล้ ว พอเมือระงับอารมณ์ได้ เขาก็
หันไปมองการต่อสู้ตรงหน้ า “คนพวกนีเป็ นใครกัน”
5
“คนละโมบ” ไม่วา่ จะมาเพือบัวโลหิตหรื อจุดประสงค์อืน
ใด ก็ล้วนเป็ นพวกละโมบ

เนืองจากคนทีจวินเยวียเฮ่าพามาด้ วยเข้ าไปร่วมสู้แล้ ว

สถานการณ์จงึ พลิกผันไปอย่างรวดเร็ว เห็นได้ ชดั ว่าชิวมู่
ไป๋ ดูคลายใจลง หันมามองจวินเยวียเฮ่าทีเหมือนเทพลง
มาเยือน แววตาก็เป็ นประกาย รี บจัดการเผด็จศึกฝ่ าย
ตรงข้ าม แล้ วถลันเข้ ามาหาอวินชิงทันที “เจ้ าไม่เป็ นอะไร
ใช่ไหม” เขาได้ เห็นเหตุการณ์เมือครู่ นางรอดมาได้ อย่าง
หวุดหวิด แล้ วเห็นอวินชิงพยักหน้ า จึงหันไปประสานมือ
คารวะจวินเยวียเฮ่า “ขอบคุณเฮ่าหวังทีเมือครู่ช่วยชีวิต
ไว้ ”
6
จวินเยวียเฮ่าไม่คอ่ ยสบอารมณ์นกั เขาช่วยนางแล้ วมัน
เกียวอะไรกับชิวมูไ่ ป๋ เช่นนันจึงตอบกลับไปอย่างเย็นชา
“ท่านหมอเทวดาชิว ท่านเกรงใจเกินไปแล้ ว นีเป็ นสิงที
ข้ าควรทํา”

ชิวมูไ่ ป๋ เหลือบมอง ดวงตาของเขาดูลาลึ

ํ ก “ท่านหวัง
กล่าวผิดไปแล้ ว ครังนีแม่นางอวินมาตามหาบัวโลหิตกับ
ผู้แซ่ชิว ผู้แซ่ชิวจึงต้ องรับผิดชอบปกป้องดูแลความ
ปลอดภัยของแม่นางอวิน คาดไม่ถงึ ว่าจะพบโจรชัวพวก
นีได้ ทําให้ แม่นางอวินต้ องเสียงอันตราย คนตําช้ าพวกนี
ทีแท้ มีจดุ ประสงค์อะไรกันแน่”

ชิงหลวนกับหงซิวถอยกลับมา เหลียนเอ๋อร์ ดงึ ร่างของทัง

7
คูไ่ ว้ ในใจพลันรู้สกึ สงสาร ดวงตาเอ่อคลอไปด้ วยหยาด
นําตา รี บทําแผลใส่ยาให้ ทงสองคน
ั สาวใช้ ทงสองต่
ั างก็
รู้สกึ ไม่ดีกบั จวินเยวียเฮ่าเช่นเดียวกับเหลียนเอ๋อร์ นับ
ตังแต่ได้ ร้ ูต้นสายปลายเหตุทีทําให้ เอ้ าเฉินถูกพิษ เขาก็
ยังจะช่วยปกป้องมือลอบวางยาทีชัวร้ ายคนนันแล้ วลง
มือทําร้ ายคุณหนูของพวกนาง ในใจของพวกนางจึงไม่
ได้ อยากจะพบเจอเขาอีก ต่อให้ เวลานีเขาเป็ นคนทีมา
ช่วยเหลือ แม้ จะรู้สกึ ซาบซึง แต่เมือเทียบกับความเจ็บ
ปวดทีเขาทําร้ ายคุณหนูแล้ ว ทังสองสิงนีไม่อาจนํามาหัก
ล้ างกันได้ จึงค้ อมกายลงแล้ วพูดขึนอย่างห่างเหิน “ขอบ
คุณเฮ่าหวังทีช่วยเหลือ”

จวินเยวียเฮ่าจึงยกมือขึนห้ าม “ไม่ต้องมากพิธี ดูแลคุณ

หนูของพวกเจ้ าให้ ดีเถอะ”

8
คนยีสิบคนของจวินเยวียเฮ่าเข้ ามาร่วมสู้ จึงเห็นได้ ชดั ว่า
คนชุดขาวตกเป็ นฝ่ ายพ่ายแพ้ จวินเยวียเฮ่ามองสองฝ่ าย
ทีเข้ าตะลุมบอนกันด้ วยสายตาเย็นชา ดวงตาพลันวาบ
แสงอํามหิต ร่างสูงใหญ่แผ่รังสีอํามหิตออกมาไม่หยุด
จนอุณหภูมิรอบข้ างยิงเยือกเย็นลงไปอีก

คนชุดขาวค่อย ๆ พ่ายแพ้ พอเห็นว่าพวกตนกําลังจะ

พ่ายแพ้ อย่างหมดรูปนัน ดวงตาทีดูชวร้
ั ายก็หนั มองไป
รอบ ๆ เพือหาทางหนีทีไล่ พลางวิเคราะห์สภาพการณ์
ตรงหน้ า แล้ วสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างทีหยัดยืนอย่าง
งามสง่าของจวินเยวียเฮ่า ร่างกายจึงสันกลัวขึนมาทันใด
แววตระหนกฉายชัดในดวงตา ดูทา่ แล้ ววันนีพวกเขาคง
ต้ องจบเห่ลงทีนีเสียแล้ ว

9
เวลานันเองก็มีคนกลุม่ ใหญ่บกุ เข้ ามา แล้ วเข้ ามาร่วม
ต่อสู้โดยไม่พดู พล่ามทําเพลงแต่อย่างใด เป้าหมายก็คือ
คนทีจวินเยวียเฮ่าพามา หัวคิวของจวินเยวียเฮ่าขมวด
มุน่ ทันที ดวงตาเยือกเย็นจ้ องมองไปทีคนทีเพิงมาใหม่
เขม็ง ไออํามหิตอันเยือกเย็นยิงแผ่ซา่ นราวกับผุดขึนมา
จากใต้ ธารนําแข็ง

ชิวมูไ่ ป๋ มองกลุม่ คนทีเพิงมาด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด คน

พวกนีไม่ได้ มาดีแน่ เป็ นใครกันนะ แล้ วมีจดุ ประสงค์
อะไรกัน เพือบัวโลหิตอย่างนันหรื อ

10
อวินชิงเลิกคิว เฝ้ามองลานประหัตประหารด้ วยสายตา
เยือกเย็น ประกายดาบเงากระบีวูบวาบ โลหิต
สาดกระจายดังม่านหมอก คนทีมามีราวสองร้ อยกว่าคน
อีกทังยังมีกําลังยุทธ์ทีไม่ออ่ นด้ อย คนของจวินเยวียเฮ่า
แม้ บอกได้ วา่ เป็ นยอดฝี มือ แต่เมือต้ องปะทะกับอีกฝ่ าย
ทีมีจํานวนมากกว่าเป็ นเท่าตัวแล้ ว ก็ดเู หมือนจะต้ องกรํ า
ศึกหนักนัก

คนชุดขาวยินดีนกั เดิมทีคิดว่าตนคงต้ องถึงทีตายแล้ ว

ไม่คิดว่าจะมีคนมาช่วย แล้ วจะไม่ให้ เขาดีใจได้ อย่างไร
กัน ไม่วา่ อีกฝ่ ายจะมีจดุ ประสงค์ใด แต่สรุปแล้ วจุด
ประสงค์ของพวกเขาก็คือสังหารอวินชิง เรื องอืนนันจึงไม่
11
สนใจ ส่วนบัวโลหิต หากอีกฝ่ ายต้ องการ ก็ยกให้ พวกเขา
ไปเสียเถอะ

สถานการณ์การต่อสู้กลับพลิกผันขึนอีกครัง เพียงแต่
คราวนีเปลียนไปเป็ นผลร้ ายต่อฝ่ ายจวินเยวียเฮ่า ดวงตา
เยือกเย็นของจวินเยวียเฮ่าหรี เล็กลง มองดูการสู้รบตรง
หน้ าด้ วยสายตาอันตราย ในใจคิดประเมินสภาพการณ์
ว่าส่งผลทางร้ ายหรื อดีกบั ฝ่ ายของตน

ชิวมูไ่ ป๋ กําหมัดแน่น หันไปสบตากับจวินเยวียเฮ่า สอง

สายตาพลันประสานกัน ครู่หนึงทังคูก่ ็พยักหน้ า ท่าทาง
แสดงว่าเข้ าใจถึงความคิดของอีกฝ่ าย ชายทังสองเห็น
พ้ องต้ องกันว่าต้ องจัดการพวกทีอยูต่ รงหน้ านีก่อน ไม่
12
เช่นนันนีคงกลายเป็ นหายนะสําหรับพวกเขาแน่

คิดพลางแล้ วดึงกระบีออกมาจากเอว ดีดตัวขึนด้ วย

ปลายเท้ า แล้ วสองร่างในชุดขาวและม่วงก็ทะยานขึน
ราวกับมังกรทะเล ร่างในชุดขาวดูเจิดจรัส ในขณะทีร่าง
ในชุดม่วงดูเปล่งประกายระยิบระยับ กลายเป็ นเงาร่าง
สองสายโลดแล่นบนฟากฟ้าแล้ วพุง่ เข้ าหาสนามการ
ต่อสู้เบืองล่าง กระบีท่องไปดังมังกรคะนอง งามสง่าราว
กับห่านป่ ายามโผบิน นําพาไอกระบีกวาดไปทัวทุกทิศ
ทุกทาง กระบีกวาดผ่านไปทีใด ก็ล้วนมีเสียงร้ อง
โหยหวนดังขึนทีนัน พร้ อมทังร่างกายทีขาดสะบัน

อวินชิงมองดูจวินเยวียเฮ่า ร่างอันแข็งแกร่งและคล่อง
แคล่วเคลือนไหวไปมาท่ามกลางหมูศ่ ตั รูอย่างว่องไวราว
13
กับเหินบิน ทุกท่วงท่าทุกเพลงดาบล้ วนร้ ายกาจไม่
ธรรมดา ฟาดฟั นจนเลือดเนือสาดกระจายไปทัว ทัวทัง
ตัวราวกับอาบด้ วยกระไออันเยือกเย็น ราวกับอสูรทีผุด
ขึนมาจากนรก

นีเป็ นครังแรกทีอวินชิงได้ เห็นท่าทางอันองอาจเข้ มแข็ง

ของจวินเยวียเฮ่า นางก็อดทีจะลอบถอนหายใจออกมา
ไม่ได้ เขามีรูปลักษณ์ทีชวนให้ ลมุ่ หลง มิน่าเล่ามูห่ รงอวิน
ชิงจึงได้ คลังไคล้ เขาได้ ถงึ เพียงนี

แม้ จะรับรู้มานานแล้ วว่าเขาเย็นชาไร้ ความรู้สกึ มีวรยุทธ์

ทีสูงส่ง จนวันนีได้ เห็นด้ วยตาจึงเข้ าใจอย่างแท้ จริ งว่า
เขานันช่างเก่งกาจ ครังนันเขาคงออมมือให้ นางเสีย
14
กระมัง

กําลังคนทังสองฝ่ ายประสานกัน บุกเข้ าล้ อมโจมตีจวินเย

วียเฮ่าและชิวมูไ่ ป๋ พอคนทีอยูเ่ บืองหน้ าล้ มลง คนข้ าง
หลังก็กรูเข้ ามาล้ อมไว้ หมุนเวียนกันเข้ ามาจู่โจมไม่ขาด
สาย ยังดีทีทังสองคนเป็ นยอดฝี มือ แต่ก็ตา่ งต่อสู้กนั จน
เหน็ดเหนือย คนกลุม่ หนึงเข้ ารุมล้ อมจวินเยวียเฮ่าและชิ
วมูไ่ ป๋ อีกกลุม่ ก็เริ มคืบเข้ าหาอวินชิง

องครักษ์ ทงห้
ั าต่างต่อสู้จนร่างกายสะบักสะบอม หมด
เรี ยวแรง แต่ยงั คงฝื นยืนหยัดฟั นแทงไม่หยุด เพราะถ้ า
หากพวกเขาหยุดมือ ไม่เพียงพวกเขาจะต้ องตายเท่านัน
แต่มนั จะกระทบไปถึงความปลอดภัยของคุณหนูด้วย
พวกเขาฆ่าได้ คนหนึง ก็จะช่วยรับประกันให้ คณ
ุ หนูเพิม
15
ขึนได้ อีกหนึงส่วน

เดิมทีเมือคนของเฮ่าหวังมาถึงนัน พวกเขาก็ร้ ูสกึ โล่งใจ

แต่กลับไม่คิดว่า อีกฝ่ ายทีตามมานีแหละทีเรี ยกได้ วา่
เป็ นศัตรูทีแข็งแกร่ง หากอยากจะปกป้องคุณหนู ก็คง
ต้ องยอมสู้จนตัวตาย

หนึงในเหล่าองครักษ์ สะบัดมือ ใช้ เรี ยวแรงสุดท้ ายเหวียง

พลุสญ
ั ญาณไปยังเส้ นขอบฟ้า เมือเห็นพลุระเบิดแสงจ้ า
มุมปากก็ยกหยักขึนเป็ นรอยยิมโล่งใจ ตอนนันเองที
กระบีคมเล่มหนึงก็พงุ่ มาจากด้ านข้ าง แทงเข้ าทีอกของ
เขา เลือดสด ๆ ไหลริ นจากมุมปาก เขาหันไปมองอวินชิง
แม่นางอวิน ข้ าทําให้ ทา่ นได้ เพียงเท่านี เพียงชัวครู่ถดั มา
16
เมือกระบีถูกชักออกจากร่าง ร่างกายสูงใหญ่ก็ล้มตึงลง
ไปกับพืน

องครักษ์ ตา่ งล้ มลงทีละคน ทีละคน ผืนหิมะสีขาวล้ วน

แดงฉานไปด้ วยสีเลือด จนมองไม่เห็นสีเดิมของหิมะเสีย
แล้ ว แขนขาล้ วนขาดกระจายเกลือนพืน มีทงคนฝ่
ั ายตน
และฝ่ ายศัตรู

ชิงหลวนกับหงซิวถือกระบีคอยป้องกันอยูด่ ้ านหน้ าอวิน

ชิง นําตาของพวกนางเอ่อคลอ ความเกลียดชังยิงท่วม
ท้ น มองดูองครักษ์ ล้มลงทีละคน พวกนางต่างก็เจ็บปวด
ใจ อยากจะตรงเข้ าไปช่วยแต่ก็ทําไม่ได้ พวกนางรู้ดีวา่
พวกเขาทําเพือพวกนางจึงต้ องกลายเป็ นเช่นนี ทังสอง
17
จึงต้ องคอยปกป้องคุณหนู จึงได้ แต่มองดูพวกเขาล้ มลง
ไปต่อหน้ าต่อตา ความเจ็บปวดในแววตาและความ
เกลียดชังท่วมท้ นในหัวใจ พวกนางได้ แต่กดั ปากแน่น
เฝ้ามองการประหัตประหารด้ วยแววตาวาวโรจน์

อวินชิงกอดกระชับเอ้ าเฉินเอาไว้ มองดูลานสังหารทีนอง

เลือด ในมือกําปิ นเงินเอาไว้ มองดูคนเหล่านันด้ วยสาย
ตาทีเยือกเย็น กระไอแห่งความกระหายเลือดอันดํามืด
ค่อย ๆ แผ่ซา่ นออกจากตัว

คนพวกนีเป็ นยอดฝี มือ ยอดฝี มือทีแท้ จริ ง !

18
รอบข้ างไร้ ซงสรรพสํ
ึ าเนียงใดใด เหลือเพียงเสียงกระบี
แทงเข้ าร่าง เสียงดังฟั งชัด

จวินเยวียเฮ่าหันไปมองอวินชิง เรื อนร่างอันเยือกเย็น

และงามสง่าดูลอ่ งลอยพลิวไหว เมือต้ องเผชิญกับภาพ
เช่นนี แต่นางกลับไม่มีทา่ ทางหวาดผวาเลยแม้ แต่น้อย
ยามนีมีกระไอแห่งความกระหายเลือดอันเยือกเย็นและ
ดํามืดแผ่ซา่ นออกมา เขาก็ร้ ูสกึ เจ็บปวดใจ หากไม่ใช่
เพราะเขา เวลานีนางคงอยูอ่ ย่างมีความสุข กระบีเล่ม
หนึงพุง่ เข้ าหาหัวใจเขาอย่างมุง่ ร้ าย เงาร่างของจวินเย
วียเฮ่าวูบไหว หลบเพลงกระบีนันได้ อย่างหวุดหวิด
กระบีของจวินเยวียเฮ่าปั ดคมกระบีของศัตรู แล้ วพลิก
19
มือแทงกลับเข้ าจุดสําคัญของอีกฝ่ าย กระบีแทงไปแล้ ว
ดึงกลับ ร่างหนึงล้ มลงกับพืน

ชัวขณะนันกระบีก็พงุ่ เข้ ามาจากทุกทิศทุกทาง จวินเยวีย

เฮ่าดีดตัวขึนฟ้า ทว่าร่างเพิงทะยานขึน ก็มีไอสังหารพุง่
มาจากด้ านบน อาศัยประสบการณ์การต่อสู้มานานปี
จึงสามารถสวนกลับอย่างรวดเร็ว แต่กระบวนท่านีใช้ มา
มากแล้ ว จึงได้ แต่เดินพลังปราณแล้ วตวัดกระบีไปรอบ ๆ
ไอกระบีทีพลุง่ พล่านจึงซัดกระบีทีโอบล้ อมจู่โจมขึนมา
ด้ านบนจนกระจัดกระจายไป ร่างเขากลิงหลบเมือตกถึง
พืน ทําให้ หลบพ้ นคมกระบีทีพุง่ ตามมาจากด้ านบนได้
อย่างเฉียดฉิว

สถานการณ์ทางชิวมูไ่ ป๋ เองก็ไม่ดีนกั เดิมทีเขาก็ใช้ กําลัง

20
ไปมากแล้ ว รวมกับผ่านการต่อสู้ครังก่อนมา บัดนีเรี ยก
ไว้ วา่ เขาใช้ กําลังจนหมดสินแล้ ว เขาหลบทุกเพลงดาบ
ของศัตรูทีพุง่ เข้ ามาได้ อย่างหวุดหวิด ทัวทังร่างเต็มไป
ด้ วยบาดแผล ชุดยาวสีขาวมีรอยเลือดซึมออกมาเป็ น
ดวง ๆ สีแดงสดราวกับบัวโลหิต แล้ วหันกลับไป
ตะโกนบอกอวินชิง “หนีไป รี บหนีไป !”

......

ทีเชิงเขาหิมะ จวินเยวียเฉินกําสายบังเ**ยนแน่น ไม่รอ

ให้ ม้าหยุดวิงก็ทะยานออกไป รวบรวมพลังปราณแล้ ว

21
เหินทะยานขึนเขา อวินเอ๋อร์ รอข้ าก่อน ต้ องรอข้ านะ !

ชุดยาวสีขาวเปรอะเปื อนไปด้ วยร่องรอยระหว่างการเดิน

ทาง แต่ไม่อาจลดทอนท่าร่างอันล่องลอยของเขาได้ เลย
แม้ แต่น้อย ดูราวกับห่านป่ าโผบินขึนไปสูย่ อดเขา ชุด
ขาวพลิวสะบัดดูงามสง่าไร้ เทียมทานราวกับเทพเซียน

เสวียนเฟิ งตามมาแต่ไกลก็เห็นว่าเจ้ านายของตนกําลัง

ควบม้ ารวดเร็วราวกับเหินบิน เขาตวัดแส้ ตามไปติด ๆ
ใบหน้ าเล็ก ๆ อันงดงามวนเวียนอยูใ่ นห้ วงความคิด มีคํา
หนึงวาบขึนในความคิด เจ้ าจะต้ องไม่เป็ นอะไร !

22
ตอนที 84 - 2 แผนการของคนชุดขาว

มือของอวินชิงกําเข้ าหาแน่น ใบหน้ างดงามมีแววเครี ยด

ขรึม ดวงตาเยือกเย็นไร้ อารมณ์กระเพือมไหว แต่หาก
มองให้ ดีแล้ วนันจะพบว่าในนันเหมือนมีกระแสคลืนคลัง
กําลังถาโถมอย่างน่ากลัว

23
“หนีไป รี บหนีไป !”

“คุณหนู พวกเรารี บหนีกนั ก่อนเถอะเจ้ าค่ะ” ชิงหลวน

มองมาอย่างอดรนทนไม่ไหว กัดปากแล้ วบอกอวินชิงขึน

ฝ่ ายทีบุกใส่อวินชิงถูกสกัดออกไปอีกครัง ชิวมูไ่ ป๋ หันมา

แล้ วตะคอกขึนเสียงกร้ าว “หนีไป รี บหนีไปเร็วเข้ า !”

อวินชิงหลุบตาลง ไม่มีใครรู้วา่ นางกําลังคิดอะไรอยู่ ครู่

หนึงเมือลืมตาขึน แววตานันก็ดเู ยือกเย็น “พวกเราไป !”
แล้ วเหลือบมองไปยังทุกคนทีกําลังต่อสู้ หันหลังกลับ
แล้ วหนีไปโดยไม่เหลียวหลัง

24
พอเห็นว่าอวินชิงหนีไปแล้ ว ชิวมูไ่ ป๋ กับจวินเยวียเฮ่าก็
โล่งอกขึนมาทันใด ขอเพียงให้ นางปลอดภัยก็พอแล้ ว
เช่นนันพวกเขาก็หนั กลับมาฟาดฟั นกระบีใส่คนกลุม่ นัน
อีกครัง คอยสกัดกันคนทีจะตามไป เวลานีสิงทีพวกเขา
ต้ องการจะทําคือยือเวลาให้ นางให้ มากทีสุด พลุ
สัญญาณนันพวกเขาต่างก็เห็น ขอเพียงยือไว้ จนถึงเวลา
ทีองครักษ์ ของจวินเยวียเฉินมา ทุกอย่างก็จะจบลง

......

25
ทัง ๆ ทีบนยอดเขาท่วมท้ นไปด้ วยเลือดและกลินอาย
ของความตาย แต่ทีลาดเขานันกลับเงียบสงัด

ร่างในชุดขาวอันงามสง่า หันหน้ าไปยังทิศทางสูย่ อดเขา

แหงนศีรษะขึนสูเ่ บืองบน รังสีเยือกเย็นแผ่ซา่ นออกมา
จากร่าง ราวกับหลอมรวมเข้ าเป็ นเนือเดียวกันกับภูเขา
หิมะแห่งนี

หัวคิวของจวินเยวียเฉินขมวดมุน่ หยุดยืนอยูด่ ้ านหลัง

ของคนชุดขาว

“ในทีสุดเจ้ าก็มา” เสียงอันเยือกเย็นไร้ ซงอารมณ์

ึ ใด ๆ

26
นําเสียงราบเรี ยบราวกับกล่าวถึงสภาพอากาศ

“เจ้ ารอข้ าอยูส่ นิ ะ !” เห็นได้ ชดั ว่าอีกฝ่ ายกําลังรอตนอยู่

“ใช่แล้ ว ข้ ารอคอยเจ้ ามานานมากแล้ ว” ร่างในชุดขาว

นันค่อย ๆ หันมา ใบหน้ าทีคมสันราวกับรูปสลักสะท้ อน
เข้ าสูส่ ายตา ดวงตาเรี ยวยาวดังดวงตาหงส์มีแววเยือก
เย็นแฝงอยู่ มุมปากซ่อนยิม แล้ วพูดขึนเรี ยบ ๆ อย่างห่าง
เหิน “ได้ ยินว่าหวังเจ้ าสําราญชอบเร่ร่อนไปในยุทธภพ
เป็ นบุรุษเจ้ าสําราญทีมีวรยุทธ์สงู ส่งสุดประมาณ ข้ าหลี
เยียซีไร้ ความสามารถ อยากจะขอให้ หวังเจ้ าสําราญช่วย
แนะนําให้ สกั กระบวนท่า”

27
จวินเยวียเฉินเลิกคิวขึน ลางสังหรณ์ในทางร้ ายผุดขึนมา
“ซีไท่จือดูอารมณ์ดีนกั แต่วนั นีข้ ามีธุระติดพัน วันหน้ า
เราค่อยสนทนากันใหม่”

หลีเยียเซีมองดูจวินเยวียเฉิน สีหน้ าของเขาเหมือนจะยิม

แต่ก็หาไม่ มุมปากหยักขึน “ในเมือได้ พบก็คือมีวาสนา
วันไหนเลยหรื อจะสู้วนั นี หรื อว่าหวังเจ้ าสําราญรู้สกึ ว่า
องค์รัชทายาทอย่างข้ าไม่คคู่ วรทีให้ ทา่ นแนะนําสังสอน”

จวินเยวียเฉินพยายามสะกดความรู้สกึ กระวนกระวายไว้
ภายในใจ ยิมให้ แล้ วพูดว่า “ซีไท่จือกล่าวหนักไปแล้ ว
วันนีผู้แซ่จวินมีธุระจริ ง ๆ หวังว่าซีไท่จือจะไม่บีบบังคับ
ให้ ข้าต้ องลําบากใจ”

28
“หืม” หลีเยียซีย้อนถาม “แล้ วหากข้ าจะบีบบังคับเจ้ าให้
ได้ เล่า”

“ซีไท่จือต้ องการอะไร” รอยยิมบนใบหน้ าหล่อเหลานัน

หายไปแล้ ว เสียงก้ องกังวานมีแววกดดันดังขึน

“ฮ่า ๆ ๆ” หลีเยียซีแหงนหน้ าหัวเราะร่าขึน “โอกาสอัน

งามเช่นนี ข้ าจะพลาดได้ อย่างไรกัน หวังเจ้ าสําราญมา
ประลองกับข้ าสักตังเถอะแล้ วค่อยว่ากัน เจ้ าว่าอย่างไร
ล่ะ”

คําพูดทีแฝงนัยทําให้ จวินเยวียเฉินนึกสะกิดใจขึนมา วัน

29
นันทีถูกลอบสังหารครังแรก เขาก็นกึ สงสัยขึนมาแล้ ว ดัง
นันจึงรี บเดินทางกลับมา

วันนันเขารู้สกึ ว่ามีบางอย่างทีไม่ชอบมาพากล เริ มจาก

เกิดความวุน่ วายทีชายแดนระหว่างจวินกัวและเยียกัว
เฟิ งเซียงหรูจงึ ได้ รับคําสังให้ รีบเดินทางกลับแคว้ น จาก
นันอวินเซียวกงก็ถกู มือดีบกุ โจมตี ร้ านค้ าในสามแคว้ น
ล้ วนถูกคนบุกเข้ าจู่โจมทุบทําลาย หากไม่ใช่เพราะ
จัดการสถานการณ์วนุ่ วายไม่ได้ ผู้อาวุโสทังสีก็คงไม่มา
ขอความช่วยเหลือจากเขาอย่างเร่งด่วนเช่นนี ทว่า
อิทธิพลของอวินเซียวกงนันไม่ใช่วา่ ใครจะมาสันคลอน
ได้ ง่าย ๆ ตอนแรกเขาจึงไม่ได้ นกึ ใส่ใจนัก มีสีผู้อาวุโส
คอยกุมบังเ**ยนอยู่ เขาก็ร้ ูสกึ วางใจ จึงคิดแต่เพียงว่ารอ
ให้ หาบัวโลหิตแก้ พิษให้ เอ้ าเฉินได้ ก่อนแล้ วจะรี บกลับไป

30
แต่คิดไม่ถงึ ว่า สถานการณ์นนกลั
ั บยิงตึงเครี ยด ดังนัน
เมือจัดการทีพักให้ อวินชิงแล้ ว เขาก็รีบนําเสวียนเฟิ งเดิน
ทางด้ วยม้ าเร็วกลับไป เพราะหากอวินเซียวกงเกิดเหตุ
วุน่ วาย ก็จะพลอยทําให้ ทวหล้
ั าต้ องโกลาหลไปด้ วย ชาว
บ้ านผู้บริ สทุ ธิก็จะต้ องได้ รับความทุกข์ยาก

แต่สงที
ิ คาดไม่ถงึ ก็คือ ตามทางกลับมีขมุ กําลังซุม่ ซ่อน
อยู่ ตอนนันก็ร้ ูสกึ ได้ แล้ วว่าเรื องนีไม่ชอบมาพากลเสีย
แล้ ว ราวกับมีคนคอยขุดหลุมพรางดักไว้ ก็ไม่ปาน เริ ม
จากการดึงตัวเฟิ งเซียงหรูออกไป จากนันก็ดงึ เขาออกไป
ด้ วย ตอนนันเองทีเขาคิดว่าทังหมดนีคงมีเป้าหมายทีจะ
โจมตีอวินเอ๋อร์ แน่ ! เรื องทีเกิดขึนมากมายนันล้ วนมีจดุ
ประสงค์เพือทีจะแยกพวกเขาให้ อยูห่ า่ งจากอวินเอ๋อร์
บันทอนขุมกําลังข้ างกายของนาง !

31
ยามนีเมือเห็นหลีเยียซีมาคอยรังเขาไว้ อยูท่ ีนีอีก ก็แน่ใจ
แล้ วว่านีคืออุบาย และเป็ นอุบายทีวางไว้ โดยคนตรงหน้ า
นีแหละ

หึ ! จะดูถกู กันมากเกินไปแล้ ว เพียงแต่เมือเป็ นเช่นนี หลี

เยียซีก็ต้องรู้สวิ า่ ฐานะทีแท้ จริ งของเขาคือใคร แล้ วหลี
เยียซีร้ ูได้ อย่างไรกัน

ดวงตาเยือกเย็นหรี ลง แววอันตรายวาบชัดขึน “ทังหมด

นีเป็ นอุบายทีเจ้ าวางไว้ ใช่หรื อไม่” คิดแล้ วก็ยิงเป็ นห่วง

32
ไม่ร้ ูวา่ เวลานีอวินเอ๋อร์ จะเป็ นอย่างไรบ้ าง

หลีเยียซีไม่ตอบรับและไม่ได้ ปฏิเสธ ยังคงมีทา่ ทีหา่ งเหิน

เช่นเคย มุมปากเหมือนจะยิมแต่ก็หาไม่ “หวังเจ้ า
สําราญอยากจะสอนกีกระบวนท่ากันล่ะ ข้ ายังรอได้ ”

ดวงตาจวินเยวียเฉินราวกับว่ามีพายุโหมกระหนํา เวลานี
สิงทีเขาอยากรู้มากทีสุดก็คือความเป็ นไปของอวินเอ๋อร์
สองสามวันทีเขาจากมา หลีเยียซีลงมือกับนางแล้ วหรื อ
ไม่ “เจ้ าทําอะไรอวินเอ๋อร์ ”

“สมกับเป็ นหวังเจ้ าสําราญเสียจริ ง ไม่เคยแยแสต่อสิงใด

!” เขาไม่เห็นท่าทีของอีกฝ่ ายอยูใ่ นสายตาสักนิด

33
“หากนางเป็ นอะไรไป ข้ าไม่มีวนั ปล่อยเจ้ าแน่ !” เสียงทุ้ม
ตําแผ่พลังกดดันออกมาราวกับขุนเขาไท่ซาน

หลีเยียซีผนั ร่าง กระจายพลังทีจวินเยวียเฉินส่งออกมา

เขาเพียงแต่นกึ ประหวันแค่เล็กน้ อย คิดไม่ถงึ ว่ากําลัง
ภายในของจวินเยวียเฉินจะสูงส่งถึงเพียงนี ! แต่สีหน้ า
หลีเยียซีไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา

พลุไฟดวงหนึงทะยานขึนฟ้า แล้ วระเบิดออกขึนเหนือ

ยอดเขา

34
เกิดเรื องกับอวินชิงแล้ ว !

พลุไฟทะยานขึนฟ้า เช่นนันดวงตาของหลีเยียซีก็มี
ประกายอํามหิตวาบขึน แล้ วทะยานเข้ าจู่โจมจวินเยวีย
เฉิน จวินเยวียเฉินรี บรวบรวมสมาธิขนอย่
ึ างทันที สกัด
การโจมตีของหลีเยียซี สองฝ่ ายปะทะกันเพียงประมือ
แล้ วแยกห่าง กําลังภายในอันรุนแรงก็ซดั จนเกล็ดหิมะ
กระจาย ร่างนันหมุนพลิวแล้ วบุกเข้ าโรมรันกับหลีเยียซี

กลางอากาศนัน สองร่างในชุดขาว ร่างหนึงล่องลอย ร่าง

หนึงโดดเด่น ทุกกระบวนท่าล้ วนงามสง่าหาใดเปรี ยบ

35
หากทว่าทุกท่วงท่าล้ วนหมายมาดเอาชีวิต

เมือเสวียนเฟิ งรี บตามมาถึง ก็เห็นว่านายของตนกับไท่

จือแห่งหลีกวกํ
ั าลังต่อสู้กนั จนแยกไม่ออกว่าใครเป็ นใคร
ฝี มือของพวกเขาดูแล้ วสูสียิงนัก

“รี บขึนเขาไป ! รี บไปช่วยอวินเอ๋อร์ !” เมือจวินเยวียเฉิน

เห็นเสวียนเฟิ งมาถึงก็รีบร้ องสังออกไปอย่างรวดเร็ว

เสวียนเฟิ งตกตะลึง ในใจเกิดความสงสัย

36
“ฟั งคําสังข้ า !” จวินเยวียเฉินเงือมือซัดออกไปท่าหนึง
บีบให้ หลีเยียซีถอยไป เมือเห็นเสวียนเฟิ งมัวแต่งงงันก็
ตะคอกสังขึนอีกครัง

“ขอรับ !” เช่นนันเสวียนเฟิ งถึงค่อยได้ สติกลับมา รวบ

รวมกําลังภายในแล้ วทะยานขึนเขาไป เชือว่าด้ วยฝี มือ
ของนายท่านแล้ ว ไท่จือแห่งหลีกวคงจะทํ
ั าอะไรไม่ได้
และยามนีเขาต้ องไปช่วยแม่นางอวิน และยัง......เขารวบ
รวมปราณให้ มากขึนแล้ วทะยานขึนไปบนเขาอย่างสุด
ชีวิต

......

37
ทีเชิงเขา

คนขีม้ ากลุม่ หนึงควบตะบึงมา กระทังมาถึงทีตีนเขาก็รัง

บังเ**ยน ม้ าทีวิงห้ อมาก็ยกขาหน้ าขึนแล้ วหยุดลงทันที

เสียงม้ าร้ องฮี กีบเท้ ากระแทกกับพืน

“ท่านอํามาตย์ ดูนนั !” คนผู้หนึงชีไปยังพลุสญ

ั ญาณที
พุง่ ขึนฟ้า พลุสญ
ั ญาณของอวินเซียวกงทําขึนจากวัตถุ
ดิบพิเศษ ดังนันเฟิ งเซียงหรูและพวกทีอยูต่ รงเชิงเขาจึง
เห็นเช่นกัน
38
เฟิ งเซียงหรูแหงนหน้ ามอง พลุไฟดวงขึนพุง่ ขึนไปบน
ท้ องฟ้า หัวคิวขมวดมุน่ เสียงทุ้มตําพูดขึน “ขึนเขา !” ใน
ใจของเขาเฝ้าภาวนาไม่หยุด ขอให้ มาทันด้ วยเถอะ !

คนทังกลุม่ ก็ลงจากหลังม้ า แล้ วเร่งฝี เท้ าขึนเขาไป

......

บนยอดเขา ชิงหลวนคอยคุ้มกันอวินชิงให้ หนีมา แต่น่า

39
เสียดาย เมือพวกนางมาถึงยอดเขาแล้ ว นอกจาก
หน้ าผาแล้ วนัน บนเขาไม่มีทางอืนให้ ไปอีก ด้ านล่างล้ วน
เต็มไปด้ วยนักฆ่า ทางเดียวคือปี นหน้ าผาเพือหนีตอ่

อวินชิงตืนตระหนก มีคนตามมา ช่วงทีชุลมุนอยูน่ นเอง

ั
คนชุดขาวกลุม่ แรกทีเห็นอวินชิงกับสาวใช้ กําลังจะหนี
จึงส่งสายตาบอกกัน แล้ วตามพวกนางมาติด ๆ

ชิวมูไ่ ป๋ กับจวินเยวียเฮ่าต่อสู้กบั ศัตรูจนร่างกายอ่อนล้ า

จนในทีสุดก็ถกู ล้ อมไว้ กระบีทีถือไว้ ราวกับหนักเป็ นพัน
ชัง ทังสองค่อย ๆ ถอยร่างมาประชิด หันมามองแล้ วยิม
ให้ กนั แววตานันดูโล่งใจ ขอเพียงนางหนีไปได้ เท่านี
ทุกอย่างก็ค้ มุ ค่าแล้ ว ไหนเลยจะกลัวว่าต้ องทิงชีวิตไว้ ทีนี
ทังสองหลังชนหลัง ต่างคนต่างหันหลังมาชนกัน ใช้ พลัง
40
ทังหมดทีมีเข้ าสังหารศัตรูทีแข็งแกร่งตรงหน้ า

เลือดสาดกระจายทัวพืน ศพกองทัวภูเขา เลือดสีแดงสด

ไหลริ นลงไปตามลาดเขา

“ตามไป !” เสียงหนึงร้ องสังขึน ทําให้ นกั ฆ่าหลายคนก็วิง

กรูกนั ไปทางทีอวินชิงหนีไป

“คุณหนู ข้ างหน้ าไม่มีทางให้ ไปแล้ วเจ้ าค่ะ” ชิงหลวนเห็น

ข้ างหน้ าเป็ นผาสูงชันก็หนั มาบอกเสียงปนหอบ ทําไม
พวกนางจึงได้ อบั โชคยิงนัก ข้ างหน้ าไม่มีทางให้ ไป ข้ าง
41
หลังก็ยงั มีคนตามมาอีก พวกนางจะทําอย่างไรดีเล่า

อวินชิงเหลือบมอง ตรงนีดูคล้ ายกับเป็ นจุดทีชิงมูไ่ ป๋ ลง

ไปเก็บบัวโลหิต ระยะทางไม่ไกลนัก เมือหันไปมองข้ าง
บน เขาสูงชันนับหมืนจัง ด้ านล่างปกคลุมด้ วยเมฆหมอก
จนมองไม่เห็นก้ นเหว

อวินชิงสูดหายใจเข้ าลึก ๆ หรื อนีจะเป็ นมติสวรรค์ แต่

นางจะยอมแพ้ ง่าย ๆ ได้ อย่างไรกัน นางเพิงได้ บวั โลหิต
มา พิษในกายเอ้ าเฉินจะได้ รับการถอนแล้ ว แล้ วนางก็
จะได้ พาพวกชิงหลวนกลับไปอยูก่ บั ท่านพ่อ แต่บดั นีเกิด
เรื องพลิกผันขนานใหญ่ นักฆ่ากลุม่ แล้ วหลุม่ เล่าต่างพา
กันบุกเข้ ามา หากฆ่านางไม่สําเร็จก็จะไม่ยอมรามือแน่
42
ทีแท้ เป็ นคนของใครกัน ถึงบีบคันกันได้ ถงึ เพียงนี ดวงตา
เยือกเย็นของนางหันไปมองด้ านหลัง ไอสังหารแผ่ซา่ น
ทัวร่าง มุง่ ไปทีผู้ทีกําลังจะมา

“คุณหนู...” เหลียนเอ๋อร์ เรี ยกขึนด้ วยความกังวล

อวินชิงหันไป “พวกเจ้ ากลัวหรื อไม่”

สามสาวใช้ ตกตะลึง ทุกคนต่างก็จ้องมองอวินชิง นําตา

ของเหลียนเอ๋อร์ ไหลพราก พูดขึนด้ วยเสียงสันเครื อ “คุณ
หนูเจ้ าคะ เหลียนเอ๋อร์ ไม่กลัวเจ้ าค่ะ ขอเพียงได้ อยูเ่ คียง
ข้ างคุณหนู ต่อให้ ต้องตาย เหลียนเอ๋อร์ ก็ไม่กลัวเจ้ าค่ะ !”

43
อวินชิงถึงกับตะลึงงันไป ไม่คิดเลยว่าเหลียนเอ๋อร์ ทีปกติ
นันเป็ นคนขีขลาด จะพูดถ้ อยคําเช่นนีออกมาได้ นางจึง
หันไปมองยังชิงหลวนกับหงซิว ทังสองเองต่างก็นําตา
คลอเช่นกัน แต่ก็ยงั พยักหน้ าให้ นางอย่างหนักแน่น

“คุณหนูเจ้ าคะ ได้ มีโอกาสติดตามรับใช้ คณ

ุ หนู นับเป็ น
โชคดีในชีวิตของชิงหลวนแล้ ว ชิงหลวนไม่นกึ เสียใจเลย”
ชิงหลวนพูดขึนอย่างมุง่ มัน สายตานันดูจริ งใจเมือ
นางบอกว่าไม่นกึ เสียใจ

“ฮือ ๆ ๆ” หงซิวกลันนําตาต่อไปไม่ไหว ในทีสุดจึงได้

ปล่อยโฮออกมา “คุณหนู หงซิวไม่กลัวและไม่นกึ เสียใจ
เลย ขอแค่คณ
ุ หนูและคุณชายน้ อยอยูร่ อดปลอดภัย ต่อ
ให้ หงซิวไปตาย หงซิวก็พร้ อมยอมตาย” ใบหน้ ากลมแดง
44
จัดเพราะสายลมเย็น ราวกับผลแอปเปิ ลสุกงอม ช่างดู
น่ารักเหลือเกิน

อวินชิงรู้สกึ อบอุน่ ใจ ยืนมือไปเช็ดนําตาบนใบหน้ าเล็ก ๆ

“เด็กโง่ พูดเรื องตายอะไรกัน ชีวิตของเจ้ าก็เป็ นของพวก
เจ้ า รู้ไหม พวกเจ้ าต้ องใช้ ชีวิตให้ ดีเพือตัวเอง”

“มูห่ รงอวินชิง ขอเพียงเจ้ าร่วมมือ เราจะรักษาชีวิตของ

เจ้ าไว้ ” นักฆ่าเข้ าล้ อมอวินชิงไว้ หนึงในนันตะโกนบอก
นางขึน

อวินชิงยิมหยัน “พวกเจ้ าฆ่าสหายของข้ าไปตังมากมาย

แต่ตอนนีกลับมาพูดเช่นนี ไม่คิดว่านีน่าขําไปหน่อย

45
หรื อ”

“มันเป็ นหน้ าที” เมือเห็นอีกฝ่ ายเหมือนไม่แยแส เช่นนัน

ก็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ ความเยือกเย็น

“พวกใจยักษ์ ใจมารอย่างพวกเจ้ า มีคณ

ุ ธรรมตังแต่เมือ
ไหร่กนั !” เสียงอันเยือกเย็นสะท้ อนก้ องหุบเขา

บนขอบผา อวินชิงอุ้มเอ้ าเฉินยืนตระหง่าน ร่างอันสงบ

เยือกเย็นราวกับเหมยเบ่งบานในคิมหันตฤดู ทระนง
ประหนึงนําค้ างแข็ง !

46
ตอนที 85 - 1 จุดประสงค์ ทีแอบแฝง

บนขอบผา อวินชิงยืนหยัดงามสง่า เย็นชาและทระนง

ประหนึงนําค้ างแข็ง ใบหน้ างดงามดูเยือกเย็น สายลม
ยะเยือกพัดผ่านชุดคลุมขนจิงจอก ขับให้ รัศมีความงาม
เปล่งประกายออกมาท่ามกลางแสงอัสดงสีทอง ผมดํา
ยาวพลิวสะบัดไหวตามลมตัดกับสีขาว ดูช่างงดงาม
หมดจดยิงนัก

1
ผืนหิมะสีขาวโพลนและท้ องฟ้ายามอาทิตย์อสั ดงเป็ น
ฉากหลัง ดูราวกับหญิงงามทีออกมาจากภาพวาด

เหล่านักฆ่าทีอยูด่ ้ านล่างต่างเฝ้ามองฉากภาพอันงดงาม
นีอยูเ่ งียบ ๆ พวกเขารู้สกึ ถึงความอุน่ ร้ อนซ่านขึนภายใน
หัวใจ ถึงขันทีมีบางคนกลืนนําลายอย่างไม่ร้ ูเนือรู้ตวั

“แม่นางมูห่ รง หากเจ้ ายอมไปกับเรา เราจะรับประกัน

ความปลอดภัยให้ กบั เจ้ า” คนทีเป็ นหัวหน้ าพูดขึน แม้ แต่
ตัวเขาเองก็ยงั อดทีจะนึกนับถือหญิงทีดูเข้ มแข็งผู้นีไม่ได้
แต่หน้ าทีก็ต้องเป็ นหน้ าที เขาจึงไม่อาจปรานีนาง !

2
“พวกเจ้ าต้ องการอะไร” อวินชิงเลิกคิว อีกฝ่ ายลอบทํา
ร้ ายนางถึงสามสีครังแล้ ว หรื อว่าจุดประสงค์ทีพวกเขา
ต้ องการก็คือ......ตัวของนางอย่างนันหรื อ

“ขอเพียงแม่นางมูห่ รงยอมตามพวกเราไป พวกเราจะไม่

ทําร้ ายเจ้ า” นําเสียงเยือกเย็นทีเอ่ยขึนแฝงไปด้ วยแวว
แข็งกร้ าว

“หืม” นางขึนเสียงย้ อนถามอย่างแสดงความสงสัย “จุด

ประสงค์ของพวกเจ้ าไม่ใช่บวั โลหิตทุง่ นําแข็งเช่นนัน
หรอกหรื อ”

“พวกเราเพียงอยากให้ แม่นางมูห่ รงกลับไปกับเราสักครัง

3
ส่วนบัวโลหิตทุง่ นําแข็งยังคงเป็ นของแม่นางมูห่ รง”

“พูดอย่างนี ข้ าต้ องรู้สกึ ซาบซึงใจและขอบคุณพวกเจ้ า

สินะ” ทีแท้ คนพวกนีก็มงุ่ หมายในตัวนางจริ ง ๆ เพียงแต่
นางไม่ร้ ูวา่ พวกเขาเป็ นคนของใคร ใครกันทียอมทุม่ เท
มากมายถึงเพียงนีเพือทีจะมา ‘เชือเชิญนาง’ “นายของ
เจ้ าคือใคร”

“แม่นางไปถึงแล้ วก็จะรู้เอง” นําเสียงนันยังคงความเคร่ง

ครัดและดุดนั

อวินชิงผายมือไปยังคนทีอยูข่ ้ างกายของนางแล้ วถามขึน

“แล้ วพวกนางเล่า”

4
ผู้ทีเป็ นหัวหน้ ากวาดตามองพวกชิงหลวน แล้ วพูดขึน
อย่างเย็นชาว่า “คนทีเราต้ องการตัวมีเพียงแม่นางเท่า
นัน”

ชิงหลวน หงซิวและเหลียนเอ๋อร์ มองอวินชิงด้ วยสายตา

เคร่งเครี ยด แววตาของพวกนางบอกชัดเจนว่า ไม่ได้
คุณหนูคิดอย่างนีได้ อย่างไรกัน หากพวกนางจากไปแล้ ว
คุณหนูจะทําอย่างไร นีมิกลายเป็ นเหมือนตกอยูใ่ นดง
หมาป่ าชัวร้ ายหรอกหรื อ !

เมือคนชุดขาวเห็นดังนันก็ตกตะลึง คนพวกนีมาเพือ

5
‘เชือเชิญ’ ไม่ได้ มาสังหารนางหรอกหรื อ หากนางยอม
ทําตามข้ อเรี ยกร้ องจริ ง ภารกิจของพวกเขาจะมิสญ
ู
เปล่ารึอย่างไร ไม่ได้ การแล้ ว พวกเขาไม่มีทางยอมแน่ !
พวกเขาไม่อาจทีจะปล่อยให้ นางรอดชีวิตไปได้ คิด
พลางหันมาสบตากัน แล้ วคืบเข้ าไปหาอวินชิง

อวินชิงยิมหยัน เป็ นคําตอบทีช่างเจ้ าเล่ห์ยิงนัก ไม่บอก

ให้ ชดั เจนว่าจะปล่อยไปหรื อไม่ปล่อยพวกชิงหลวน
ความหมายก็คือนางคือเป้าหมายของพวกเขา หากนาง
ไม่ยอมไปด้ วยกัน พวกเขาก็จะฆ่าพวกชิงหลวน พวก
นางต้ องตายก็เพราะอวินชิง แต่ถ้าหากนางยอมไปกับ
คนพวกนีจริ ง ตอนนันพวกเขาก็อาจจะฆ่าพวกชิงหลวน
ก็ได้ เพราะไม่ได้ รับปากว่าจะปล่อยตัวไป สรุปแล้ วก็คือ

6
ไม่วา่ จะพูดอย่างไร พวกเขาก็ล้วนเปิ ดทางไว้ ให้ ตวั เอง
หมดแล้ ว น่าเสียดาย ลูกไม้ นีเมือมาใช้ กบั นางย่อมไร้
ความหมาย

“แล้ วหากว่าข้ าไม่ตอบรับเล่า”

พวกชิงหลวนต่างถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดีที
คุณหนูไม่ได้ ให้ พวกนางหนีไป คุณหนูอยูท่ ีนี แล้ วจะให้
พวกนางหนีเอาตัวรอดแล้ วทิงคุณหนูไว้ ได้ อย่างไรเล่า
ต่อให้ ต้องตาย พวกนางก็ต้องปกป้องคุณหนูเอาไว้ ให้ ได้
!

คนทีเป็ นหัวหน้ าทําเสียงหัวเราะเยาะหยัน “เช่นนันก็อย่า

7
โทษว่าพวกข้ าไร้ นําใจเลยนะ”

“บุก !”

สินเสียงร้ องสัง พวกนันก็พงุ่ เข้ ามาทันที

ชิงหลวนและหงซิวล้ วนต่อสู้ป้องกันอย่างสุดชีวิต เมือ

พวกนางเห็นว่าพวกทีบุกเข้ ามาดูช่างดุร้ายคุกคามอย่าง
ยิง ก็หนั ไปกระซิบบอกอวินชิง “คุณหนู ให้ ชิงหลวน
หลอกล่อคนพวกนีให้ อยูม่ ือก่อน ตอนนันคุณหนูคอ่ ย
ฉวยโอกาสพาคุณชายน้ อยหนีไปตอนช่วงชุลมุนนะเจ้ า
คะ !”

8
หงซิวพยักหน้ า ใบหน้ าเล็ก ๆ นันดูจริ งจัง “คุณหนูต้อง
พาคุณชายน้ อยหนีไปให้ ได้ นะเจ้ าคะ !” พอนางพูดจบก็
ชักดาบออกมาพร้ อมกับชิงหลวน เข้ าต่อสู้กบั พวกทีดา
หน้ าเข้ ามา สกัดกันภัยร้ ายไว้ อย่างสุดกําลัง

แม้ พวกทีดาหน้ าเข้ ามาจะมีจํานวนไม่น้อย แต่คนทีลง

มือจริ ง ๆ นันมีไม่มาก ทว่าสองคนนีต่อสู้จนล้ ามาสักพัก
ใหญ่แล้ ว เมือมาอยูต่ อ่ หน้ ายอดฝี มือจึงไม่อาจทีจะสู้ได้
ไม่ช้าก็ดทู า่ ว่าจะเป็ นฝ่ ายพ่ายแพ้

อวินชิงนึกหวาดหวัน สองสาวใช้ แม้ ร้ ูตวั ดีวา่ ด้ อยกว่าคู่

ต่อสู้ แต่ก็ยงั โถมเข้ าใส่ไม่นกึ หวาดกลัวแต่อย่างใด เมือ
เห็นกระบีกรี ดเฉือนไปตามร่างของพวกนางแผลแล้ ว
แผลเล่า เลือดไหลริ นออกมาจนแดงฉาน นางก็ยิงเจ็บ
9
ปวดใจ

“ชิงหลวน หงซิว ถอยกลับมา !”

ตอนนันเอง หงซิวทีไม่ทนั ได้ ระวัง ทําให้ กระบีคมจ้ วงแทง

เข้ าทีทรวงอกของนางจนกระอักเลือดออกมา พืนหิมะ
ตรงนันกลายเป็ นสีแดงฉาน แล้ วชีวิตหนึงก็ปลิดปลิวลง
ดังดอกไม้ ร่วง นางมองอวินชิงอย่างอาลัยรัก ริ มฝี ปาก
ขยับพึมพํา ‘คุณหนู ดูแลตัวเองให้ ดีนะเจ้ าคะ หงซิวไม่
อาจติดตามคุณหนูตอ่ ไปได้ อีกแล้ ว...’

แม้ จะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา แต่อวินชิงก็ร้ ูดีวา่ นางนัน

พูดอะไร ตอนนันเองราวกับว่ามีมีดกรี ดแทงเข้ าสูห่ วั ใจ

10
ของนาง

“หงซิว--- !”

เมือชิงหลวนหันไปมองก็เห็นว่าหงซิวล้ มลงกับพืน เช่น

นันนางก็ร้ ูสกึ เจ็บปวดใจยิงนัก นางกับหงซิวนันกําพร้ า
มาตังแต่เล็ก ต่อมาฮูหยินรับพวกนางมาเลียงดู ส่งพวก
นางขึนเขาฝึ กฝนวิชาการต่อสู้ นับแต่นนมานางกั
ั บหงซิว
ก็เป็ นเหมือนคูห่ ู จากนันท่านแม่ทพั ก็รับตัวพวกนางกลับ
มา แล้ วให้ ทงสองติ
ั ดตามรับใช้ คณ
ุ หนู

พวกนางได้ ยินข่าวลือเกียวกับคุณหนูมานาน แม้ ไม่ได้

นึกเหยียดหยาม แต่ก็ไม่ได้ ยอมรับนับถือ เพียงแค่คิดว่า

11
เป็ นหน้ าทีหนึงทีต้ องทําเท่านัน แต่ไม่คิดว่าพอได้ พบ
คุณหนูแล้ ว นางไม่เพียงแต่ไม่เหมือนข่าวทีลําลือกัน อีก
ทังยังเป็ นหญิงทีเฉลียวฉลาดรอบรู้ อีกทังท่าทีอนั สุขมุ
สง่างามก็ทําให้ พวกนางยอมรับนับถือ ทังยังปฏิบตั ิตอ่
พวกนางเหมือนพีสาวน้ องสาว ทําให้ ทงคู
ั ร่ ้ ูสกึ อบอุน่ ใจ

แม้ คณ
ุ หนูจะดูเหมือนว่าเย็นชาไม่แยแสต่อสิงใด ทว่า
พวกนางก็ร้ ูวา่ คุณหนูนนจิ
ั ตใจดี และรู้วา่ นางมักจะกด
เก็บความขมขืนและความโศกเศร้ าไว้ ในใจเสมอ นับจาก
นันเป็ นต้ นมาพวกนางจึงหวังเพียงว่าคุณหนูจะได้ มี
ความสุขอย่างแท้ จริ งเสียที

กระบีในมือยิงฟาดฟั นรวดเร็วฉับไวราวกับการร่ายรํ า
12
คุณหนู แม้ ต้องสู้จนตัวตายชิงหลวนก็จะต้ องหาทางให้
คุณหนูหนีรอดไปให้ ได้ และจะไม่ยอมให้ หงซิวต้ องหลัง
เลือดไปเปล่า ๆ แน่ !

ร่างของเหลียนเอ๋อร์ สนสะท้
ั านไปด้ วยความหวาดกลัว
นางได้ ยินทีชิงหลวนพูดเมือครู่ เห็นคมดาบคมกระบีฟาด
ฟั นใส่ร่างของคนทังสองอย่างไร้ ความปรานี หยาดนําตา
วาววามราวกับเม็ดมุกก็ไหลร่วงลงมา มือน้ อย ๆ กําเข้ า
หากันแน่น บัดนีนางไม่หวาดกลัวต่อกลินคาวเลือดนีอีก
แล้ ว ในใจมีเพียงแต่ความโกรธแค้ น นางเคียดแค้ นเหล่า
คนชัวนียิงนัก พวกนีต่างพากันมาทําร้ ายคุณหนู ต้ อง
โทษทีนางไม่ร้ ูวรยุทธ์ จึงกลายเป็ นภาระให้ คณ
ุ หนูเช่นนี

13
นางไม่เคยรู้สกึ ว่าตัวเองไร้ ประโยชน์มากเท่าตอนนีมา
ก่อนเลย หากว่ามีโอกาสนางจะต้ องฝึ กฝนวิชาจน
เก่งกาจ จะได้ ไม่เป็ นภาระให้ กบั คุณหนู คิดพลางได้ แต่
ยกมือขึนปาดนําตา เชิดหน้ าขึนมองพวกวายร้ ายด้ วย
สายตาเคียดแค้ น นางจะจดจําคนพวกนีไว้ ให้ ดี ต่อให้
ต้ องตายกลายเป็ นผี นางก็จะขอเป็ นผีร้ายมาเอาชีวิต
พวกมัน !

หัวใจทีเคยอ่อนโยนของนางนับแต่บดั นีได้ เปลียนไปแล้ ว

!

14
“คุณหนู ไม่ต้องสนใจเหลียนเอ๋อร์ เจ้ าค่ะ พาคุณชายหนี
ไปซะ !” โอกาสทีชิงหลวนกับหงซิวแลกมาด้ วยชีวิตนัน
นางจะไม่ทําให้ มนั เสียเปล่า !

“เหลวไหล !” เสียงเฉียบขาดตะคอกตัดบทขึน แล้ วส่ง

เอ้ าเฉินให้ กบั เหลียนเอ๋อร์ ร่างบอบบางทะยานขึนฟ้า
พร้ อมสายลมอันเย็นเยือก ปิ นเงินในมือประหนึงเคียว
ปลิดวิญญาณ กวาดผ่านทีใดก็ปลิดชีวิตคนได้ ทงเป็
ั น

ความโกรธแค้ นผสมผสานกับความเจ็บปวด ภาพของหง

ซิวทีล้ มลงทําให้ นางเจ็บปวดหัวใจยิงนัก มันช่างทําร้ าย

15
หัวใจของนางเสียเหลือเกิน เมือวันวานสาวใช้ คนนียัง
คอยติดสอยห้ อยตามอยูข่ ้ างหลัง ท่าทางยิมแย้ มอ่อน
หวานทีแสนน่ารักนัน หนึงชีวิตทีงดงามราวกับดอกไม้
จบสินลงต่อหน้ าต่อตาในสภาพเช่นนี จะไม่ให้ นางเจ็บ
ปวด จะไม่ให้ นางโกรธแค้ นได้ หรื ออย่างไร ! นางสัญญา
กับพวกสาวใช้ ไว้ วา่ จะให้ พวกนางได้ มีชีวิตทีดี แต่นางยัง
ไม่ทนั ได้ ทําตามสัญญา พวกนางกลับต้ องมาชดใช้ ด้วย
ชีวิตไปเสียก่อน อวินชิงเย็นชาประหนึงไร้ ความรู้สกึ ชัว
ชีวิตนีมีไม่กีอย่างทีนางให้ ความสําคัญ สาวใช้ เหล่านี
เป็ นคนทีทําให้ นางรู้สกึ อบอุน่ คอยอยูเ่ คียงข้ าง แต่บดั นี
กลับทยอยพากันจบชีวิตลงเพือนาง

เลือดสีแดงฉานทีสาดกระจายไปทัวพืนหิมะก็ทว่ มตา

16
ท่วมใจของนางเช่นกัน เวลานีในดวงตาของนางมีแต่
ภาพการสังหารหมูท่ ีลุกโชนอยูภ่ ายใน นางจะให้ พวกมัน
ต้ องชดใช้ ด้วยหยาดเลือด !

การสังหารหมูพ่ ลันปะทุ หัวใจของอวินชิงราวกับถูกปก

คลุมด้ วยความเยียบเย็น

หงซิวจากไปแล้ ว นางไม่อาจยอมให้ เกิดอะไรขึนกับชิง

หลวนอีกเป็ นอันขาด !

17
เรื อนร่างแบบบางราวกับกระบีคมทีชักออกจากฝั กปราด
เข้ าทิมแทงหัวใจศัตรู ไออํามหิตทีแฝงไปด้ วยความ
กระหายเลือดแผ่ซา่ นออกมาจากร่าง ราวกับอสูรทีผุดขึน
มาจากนรก นีเป็ นไอมรณะทีอยูใ่ นตัวของผู้ซงเดิ
ึ นทาง
เฉียดผ่านเขตแดนแห่งความตายมานานปี เท่านัน

เหล่านักฆ่าต่างพากันสันกลัว พวกเขาคิดไม่ถงึ ว่าจะมี

กระไอทีชัวร้ ายแผ่ออกจากร่างนางอย่างรุนแรงเช่นนี ไอ
อํามหิตมืดมนราวกับมาจากแหล่งอันลึกเร้ นในขุมนรก
ชวนให้ ขนพองสยองเกล้ ายิงนัก กลุม่ นักฆ่าเทียนซาอัน
น่าเกรงขามของพวกเขา กลับถูกไอมรณะของผู้หญิงคน
หนึงสะกดไว้ เช่นนีเชียวหรื อ !

18
เทียนซาเป็ นกลุม่ นักฆ่าผู้ลกึ ลับทีสุดประมาณในยุทธภพ
ไม่มีใครรู้ทีตังของสํานักนี ไม่มีใครรู้วา่ ผู้ใดคือเจ้ าสํานัก
ว่ากันว่าเมือกลุม่ เทียนซาลงมือแล้ วไม่มีวนั ทีจะทํา
งานพลาด ขอเพียงจ่ายค่าจ้ างอย่างงาม พวกเขาก็จะ
สามารถสังหารใครก็ได้ ทีผู้วา่ จ้ างต้ องการ ไม่เว้ นแม้ แต่
ประมุขของแคว้ นทังสี พวกเขาก็สามารถจัดการให้ ได้
เงือนไขก่อนเริ มงานก็คือจะต้ องมีกําลังทรัพย์มากพอ
สําหรับค่าจ้ างทีพวกเขาต้ องการ และพวกเขาก็ไม่ทอด
เวลาลงมือให้ ยืดเยือ และเมือลงมือแล้ วย่อมฆ่าจนหมด
สินไม่มีเหลือ พวกเขาเชือฟั งหัวหน้ าเพียงคนเดียว มี
ความภักดีเป็ นอย่างมาก ครังหนึงทีมีผ้ ทู ีกล้ าท้ าทาย
เทียนซา ผลก็คือพวกเขากลายเป็ นศพทังสํานักในวันถัด
มา เมือเป็ นเช่นนี จึงไม่มีใครทีกล้ าไปยัวยุพวกเขา เรี ยก

19
ได้ วา่ แค่ได้ ยินชือต่างก็หน้ าถอดสีกนั หมดเสียแล้ ว

เมือเห็นอวินชิงทีราวกับกลายร่างเป็ นอสูรปลิดวิญญาณ
ชิงหลวนก็ร้ ูสกึ เจ็บปวดใจ ไม่มีใครจะเข้ าใจความเจ็บ
ปวดของคุณหนูได้ มากเท่านางอีกแล้ ว ตอนนันวันทีนาง
ได้ รับบาดเจ็บ คุณหนูก็แผ่ไอสังหารออกจากร่างโดยทีไม่
สนใจผู้ใด วันนี...คุณหนู ชิงหลวนเพียงอยากเห็นคุณหนู
มีความสุข แม้ จะต้ องสูญเสียชีวิตเพือคุณหนูก็นบั ว่าเป็ น
ความสุขของชิงหลวนแล้ ว นางเองก็เชือว่าหงซิวนันก็คิด
เช่นเดียวกัน ดังนันคุณหนูอย่าได้ เสียใจไปเลย ! ไม่อย่าง
นันเราคงไม่อาจอยูใ่ นปรโลกได้ อย่างสงบใจ !

“แม่นางมูห่ รง ขอเตือนว่าเจ้ าอย่าขัดขืนโดยเปล่า

20
ประโยชน์เลยจะดีกว่า !” คนทีเป็ นหัวหน้ าคอยดูอยูข่ ้ าง
ๆ อย่างเย็นชา

ดวงตาของชิงหลวนแดงกํา นางต่อสู้เคียงข้ างอวินชิง

ถอยกลับไปอยูข่ ้ างกายเหลียนเอ๋อร์ คอยระวังนักฆ่าที
อยูต่ รงหน้ า

“แม่นางมูห่ รง หากเจ้ ายังบุม่ บ่ามคิดทีจะทําอะไรอีก ก็

อย่าโทษว่าเราไม่เกรงใจเลย” ผู้ทีเป็ นหัวหน้ าเหลือบมอง
เหลียนเอ๋อร์ และชิงหลวน นําเสียงของเขาเคร่งเครี ยด
เต็มไปด้ วยแววข่มขู่

อวินชิงโกรธจัดจนถึงกับยิมหยันออกมา “อวินชิงคงรับ

21
ความเกรงใจของพวกเจ้ าไม่ไหวหรอก !”

ผู้ทีเป็ นหัวหน้ าถึงกับนิวหน้ า “ในเมือเป็ นอย่างนี ก็อย่า

โทษว่าเราลงมืออย่างไร้ นําใจเลย” แม้ เจ้ านายจะบอกว่า
ให้ จบั เป็ น แต่ก็ไม่ได้ บอกว่าห้ ามทําร้ ายให้ ได้ รับบาดเจ็บ

ลมพัดวูบ ไอสังหารไร้ รูปค่อย ๆ คืบเข้ าใกล้ คนหัวหน้ า

ตกตะลึง รี บหันกลับไป มองคนทีมาอย่างระแวดระวัง

22
ตอนที 85 - 2 จุดประสงค์ ทีแอบแฝง

เสวียนเฟิ ง จวินเยวียเฮ่าและชิวมูไ่ ป๋ นําพวกพ้ องจากอวิน

เซียวกงกลุม่ หนึงมาด้ วย เพียงพริ บตาก็มาอยูต่ รงหน้ า

เมือกวาดตามองดูอวินชิง เห็นว่านางไม่เป็ นอะไรก็

เหลือบไปมองนักฆ่าทีอยูต่ รงหน้ า “พวกเจ้ าช่างบังอาจ

23
ยิงนัก ถึงกับกล้ ามาทําร้ ายนายหญิงของพวกเรา วันนีก็
อย่าได้ มีชีวิตรอดกลับไปเลย !”

เมือโบกมือให้ สญ
ั ญาณ เหล่าพวกพ้ องจากอวินเซียวกง
ก็ลงมือ กองกําลังทังสองฝ่ ายตรงเข้ าต่อสู้กนั พัลวัน ต่าง
ฝ่ ายต่างก็เป็ นยอดฝี มือ การต่อสู้นีจึงน่าหวาดหวันใจยิง
นัก

อวินชิงมองเห็นพวกจวินเยวียเฮ่าผ่านกลุม่ นักฆ่าทีขวาง
กัน แม้ วา่ พวกเขาจะได้ รับบาดเจ็บไปทัวทังร่าง แต่ขวัญ
กําลังใจยังดีอยู่ ก็ร้ ูสกึ วางใจ มองกลุม่ คนตรงหน้ าอย่าง
เย็นชา

24
เหลียนเอ๋อร์ ทีเห็นดังนันก็ร้ ูสกึ ยินดียิงนัก “คุณหนู เฮ่า
หวังกับท่านหมอชิวมาแล้ ว คราวนีพวกเรารอดแล้ วเจ้ า
ค่ะ”

“คุณหนู เสวียนเฟิ งก็กลับมาแล้ วเจ้ าค่ะ” ชิงหลวนโล่งใจ

เสวียนเฟิ งกลับมาแล้ ว พาคนของจวินเยวียเฉินมาด้ วย
พวกนางรอดแล้ ว แต่ทว่าหงซิวเล่า คิดพลางทอดสายตา
มองดูร่างไร้ ลมหายใจทีกองอยูก่ บั พืนของหงซิวอย่าง
เจ็บปวด ชิงหลวนรู้สกึ เจ็บปวดใจราวกับถูกบีบ

“ต้ องให้ พวกมันได้ ชดใช้ !” เสียงอันเยือกเย็นเต็มไปด้ วย

ไออํามหิต

25
ชิงหลวนพยักหน้ า แล้ วถอนสายตากลับมาจ้ องมองกลุม่
คนทีต่อสู้สดุ ชีวิตด้ วยสายตาเคียดแค้ น ความแค้ นของ
หงซิวจะต้ องให้ พวกเจ้ าชําระคืนด้ วยเลือด !

ไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่าทีมุมหนึงนัน คนชุดขาวคอย
จ้ องทีจะลงมืออยู่ เมือเห็นกองกําลังทังสองฝ่ ายกําลัง
โรมรันพันตู พวกเขาก็ฉวยโอกาสทีกําลังชุลมุนรุกเข้ าหา
พวกอวินชิงทันที

“อ๊ ะ คุณหนู---!”

เมืออวินชิงหันขวับไปดูนนั นางก็เห็นว่าคนชุดขาวกําลัง
พากันล้ อมเข้ ามาเงือดาบจะฟั นเหลียนเอ๋อร์

26
“ตายซะเถอะ !” เสียงชัวร้ ายโพล่งขึน ฆ่าเจ้ าเด็กน้ อยนี
ก่อนก็ไม่เลวนัก

‘ฉึก’ ! ปิ นเงินพุง่ ออกจากมือแหวกอากาศออกไปดังฟ้าว

ไม่นานปิ นเงินก็แทงเข้ าลําคอคนชุดขาวทันที คนชุดขาว
เบิกตากว้ าง แววตาเต็มไปด้ วยความตืนกลัว ค่อย ๆ หัน
มามองอวินชิงอย่างไม่อยากจะเชือว่านางจะมีฝีมือที
รวดเร็วเพียงนี !

ชิงหลวนสะบัดข้ อมือ กระบีในมือก็พลันตวัดตัดฉับทีข้ อ

มือของอีกฝ่ าย มือข้ างนันร่วงตุบลงกับพืน ในมือนันยัง
กําดาบเหล็กกล้ าไว้ อยู่ แล้ วรี บเอือมไปดึงตัวเหลียนเอ๋อร์

27
หลบการจู่โจมทีหมายจะเอาชีวิต

คนชุดขาวรู้สกึ แค้ นใจยิงนัก ต่างพากันพุง่ เข้ าหาชิง

หลวน ชิงหลวนจึงหัวเราะขึนอย่างเย้ ยหยัน ประจันหน้ า
อย่างไม่ถอยหนี

“เจ้ าไม่เป็ นไรใช่ไหม” มือทีประคองเหลียนเอ๋อร์ สนระริ

ั ก
นําเสียงแฝงไปด้ วยความหวาดกลัว

เหลียนเอ๋อร์ อกสันขวัญหาย นางคอยตบอกให้ ตวั เอง

หายกลัวพลางหายใจหอบถี นางนันตกใจแทบแย่ตอนที
เห็นดาบกําลังฟั นลงมา กลัวว่าตัวเองจะปกป้องคุณชาย
น้ อยไว้ ไม่ได้ คิดแล้ วรี บก้ มลงมองเอ้ าเฉินในอ้ อมกอด ยัง

28
ดีอยู่ คุณชายน้ อยยังไม่เป็ นไร “คุณชายน้ อยไม่เป็ นอะไร
เจ้ าค่ะ”

อวินชิงตกตะลึง ความอบอุน่ พลันซ่านขึนในหัวใจ “เด็ก

โง่...”

คมดาบคมกระบีไร้ ซงความปรานี
ึ แต่ทว่าคนทีถือดาบ
นันกลับไร้ ความปรานีเสียยิงกว่า ดาบแล้ วดาบเล่า
กระบีแล้ วกระบีเล่า ต่างฟาดฟั นไปตามตัวของชิงหลวน
จนเลือดสีแดงเข้ มไหลอาบ ชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนแต้ ม
ด้ วยสีแดงราวกับดอกเหมย ช่างเป็ นภาพทีตําตาตําใจยิง
นัก

29
“ดูแลตัวเองให้ ดีเถอะ” อวินชิงฉีกชายกระโปรงออก แล้ ว
เอาเอ้ าเฉินมามัดติดกับอก หยิบกระบีทีหล่นอยูบ่ นพืน
ขึนมาแล้ วโผทะยานเข้ าไปปั ดคมดาบทีจะพุง่ เข้ าหาชิง
หลวน หงซิวประสบเคราะห์กรรมไปแล้ วคนหนึง นางไม่
อาจให้ เกิดอะไรขึนกับชิงหลวนได้ อีก

ชิงหลวนรอดมาได้ แต่นางมองดูอวินชิงด้ วยท่าทีทีไม่

เห็นด้ วย “คุณหนู อย่าเข้ ามาเจ้ าค่ะ ให้ ชิงหลวนคอยกัน
ไว้ ให้ ดีกว่า”

“เจ้ าคอยตังรับศัตรูไปเถอะ !” อวินชิงตอบทัง ๆ ทีไม่ได้

หันไปมอง นางหันไปเผชิญหน้ ากับศัตรู คอยสกัดกันคน
ชุดขาวทีบุกเข้ ามาคนแล้ วคนเล่า

30
เมือต้ องออกแรงสกัดคมดาบข้ างหน้ าอีกครัง อวินชิงก็
อดบ่นว่าในใจไม่ได้ หากเป็ นยุคปั จจุบนั คนพวกนีไม่มี
ทางทําอะไรนางได้ แน่ แต่น่าเสียดายทีนีเป็ นยุคโบราณ
คนเหล่านีล้ วนมีกําลังภายใน การเคลือนไหวไม่เพียงเร็ว
ขึนกว่าเท่าตัว แต่นางยังป้องกันการโจมตีระยะไกลยาก
ขึนด้ วย

“ทุกคน รี บลงมือพร้ อมกัน นางไม่มีกําลังภายใน !” คน

ชุดขาวทีเดิมทีเห็นความร้ ายกาจของนางก็ได้ แต่ตก
ตะลึง แต่หลังจากทีต่อสู้ไปไม่กีเพลงก็พบจุดอ่อนของอ
วินชิงเข้ าเสียแล้ ว นางไม่มีกําลังภายใน ในเมือไม่มีกําลัง
ภายในก็ยอ่ มทีจะไม่อาจต่อกรกับพวกเขาได้ แม้ เพลง
31
ดาบของนางจะพิเศษ แต่ขอเพียงรักษาระยะห่างจาก
นางไว้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ ว

ชัวร้ ายยิงนัก ! เมือต้ องเผชิญหน้ ากับยอดฝี มือ แม้

ทักษะจะด้ อยกว่าไม่มาก แต่กลับเหมือนต่างกันไกลนับ
พันลี ยิงไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเดิมทีเรื องกําลังภายในอวิน
ชิงก็เสียเปรี ยบคนพวกนีอยูแ่ ล้ ว

เพราะไม่ทนั ได้ ระวังตัว แขนของนางจึงถูกคมดาบเฉือน

เข้ าเสียแผลหนึง ความเจ็บปวดกระตุ้นประสาททีถด
ถอยของอวินชิง แววตาของนางจึงเยือกเย็นยิงกว่าเดิม

“คุณหนู ถอยไปเจ้ าค่ะ ตรงนีให้ ชิงหลวนจัดการเอง อีก

32
เดียวเสวียนเฟิ งก็มา” เมือชิงหลวนเห็นว่าอวินชิงได้ รับ
บาดเจ็บ นางก็อดทีจะร้ อนใจไม่ได้

อวินชิงไม่พดู อะไร คนเหล่านีเป็ นยอดฝี มืออย่างแท้ จริ ง

เวลานีทังสองคนช่วยกันรับมือศัตรู ต่างก็ร้ ูสกึ ว่าใช้ แรง
ไปไม่น้อยเลย หากปล่อยให้ ชิงหลวนสู้คนเดียว เกรงว่า
นางคงรับมือไม่ไหวแน่ นอกจากนีเป้าหมายของคนเหล่า
นีก็คือตัวนางเอง เมือนางเหลือบไปมองการต่อสู้ทีอยู่
ห่างออกไป ดวงตาเยือกเย็นก็หรี ลง แม้ เสวียนเฟิ งจะพา
คนมาด้ วย แต่ดแู ล้ วจํานวนของคนทีมาเทียบแล้ วสอง
ฝ่ ายพอ ๆ กัน ยิงกว่านันอาจจะบอกได้ วา่ คนของอีกฝ่ าย
ดูจะมีมากกว่าด้ วย เวลานีเขากําลังต่อสู้ติดพัน จึงไม่
อาจมาช่วยทางด้ านนีได้

33
คนชุดขาวชักเริ มจะฉุนโกรธทีไม่อาจกุมตัวสองคนนีได้
โดยเร็ว พวกเขาจึงยิงเร่งพลังปราณแล้ วบุกเข้ าใส่อวินชิง
และชิงหลวนพร้ อม ๆ กัน

ทางด้ านนัน จวินเยวียเฮ่าทีกําลังต่อสู้ติดพันพลางเฝ้า

สังเกตสถานการณ์ทางอวินชิง เมือเห็นอวินชิงเกือบ
พลาดท่าครังแล้ วครังเล่าก็ร้ ูสกึ ร้ อนใจ แต่จนใจทีเขาถูก
เหนียวรังไว้ ไม่วา่ จะสลัดอย่างไรก็สลัดไม่หลุด สายตา
พลันหันไปเห็นคมกระบีทีกําลังจะจ้ วงแทงเข้ าทีร่างขอ
งอวินชิง เช่นนันเขาจึงได้ แต่ถลึงตามอง “ไม่---” เขาสูญ
เสียการควบคุมพลังปราณไป จนต้ องทรุดเข่าลงข้ างหนึง
แล้ วกระอักเลือดสด ๆ ออกมา

34
ชิวมูไ่ ป๋ สันสะท้ าน ปราณในร่างของเขานันเสียหายไป
มาก กอปรกับร่างกายทีได้ รับบาดเจ็บหนัก ทําให้ เวลานี
ร่างกายกรํ าศึกหนักจนรู้สกึ อ่อนล้ า สถานการณ์เช่นนี
เขาจะทําอย่างไรดี ไม่...เขาจะให้ นางเป็ นอะไรไปไม่ได้ !

“เสวียนเฟิ ง รี บไปช่วยแม่นางอวินเดียวนี !”

เสวียนเฟิ งตกตะลึง สถานการณ์ทางด้ านนันค่อนข้ าง

อันตรายมาก เขาจึงไม่อาจทีจะสนใจอะไรได้ อีกแล้ ว เขา
ตะลุยฝ่ าดงศัตรูจนแตกกระเจิง แล้ วผันร่างทะยานออก
ไปหาอวินชิง เหล่านักฆ่าเทียนซาต่างตกตะลึง ภารกิจ
ของพวกเขาก็คือการจับตัวของมูห่ รงอวินชิง ไม่ได้ ต้อง
การทีจะฆ่านาง เช่นนันพวกเขาจึงหยุดฟาดฟั นกับเสวี
ยนเฟิ ง รวบรวมพลังปราณแล้ วพุง่ ทะยานเข้ าไปหาอวิน
35
ชิงทันที

เมือชิงหลวนเห็นว่าอวินชิงกําลังจะต้ องตายใต้ คมกระบี

นางจึงกัดฟั นแน่น รวบรวมพละกําลังทังหมดแล้ วโผเข้ า
ผลักร่างของอวินชิงให้ กระเด็นออกไป อวินชิงทีไม่ทนั
ระวังจึงเซถลาหลุดออกจากวงล้ อม คมกระบีแทงเข้ าที
ร่างของชิงหลวน ชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนแดงฉานราวกับ
บัวโลหิตแย้ มบานท่ามกลางหิมะขาว ดูช่างงดงาม
แสนบริ สทุ ธิ มุมปากของนางแต้ มไปด้ วยรอยยิมอันพึง
พอใจ

คุณหนู ไม่เป็ นไรแล้ ว ดีเหลือเกิน ! คุณหนู ชิงหลวนไม่

36
เสียใจ ไม่เสียใจเลยในชีวิตนี...!

นางมองดูอวินชิงด้ วยดวงตาทีเป็ นประกาย ในแววตา

นันมีความอาลัย คุณหนู ชิงหลวนไม่อยากทิงคุณหนูไป
เลย ไม่อยากทิงคุณชายน้ อยเลย แต่ชิงหลวนไม่อาจทีจะ
อยูเ่ คียงข้ างคุณหนูได้ อีกต่อไปแล้ ว คุณหนูต้องดูแลตัว
เองให้ ดีนะเจ้ าคะ...!

แล้ วเหลือบมองเหลียนเอ๋อร์ อย่างคาดหวัง บอกโดยไม่

ได้ พดู อะไรออกมา

37
เหลียนเอ๋อร์ ต้ องให้ เจ้ าคอยดูแลคุณหนูนบั จากนีไป
นะ...

อวินชิงเงยหน้ าขึนหันไปมองชิงหลวน ในใจทังรู้สกึ เจ็บ

ปวดและโกรธเกรี ยว ความรู้สกึ โกรธแค้ นผสานกับความ
เจ็บปวดใจพุง่ ขึนทันใด สายตาของนางมีแต่ภาพชิง
หลวนทีร่างท่วมไปด้ วยเลือดล้ มลงกับพืน เพลิง
แค้ นพลันพลุง่ พล่านขณะทีร้ องเรี ยก “ชิงหลวน--- !”

เหล่านักฆ่าเทียนซาเมือเห็นอวินชิงไร้ ผ้ คู ้ มุ กันแล้ ว ก็หนั

กระบีเข้ าหาเสวียนเฟิ งทันที ขอแค่มหู่ รงอวินชิงไม่ตาย ที

38
เหลือใครจะตายก็ล้วนไม่สําคัญแล้ ว บัดนีสิงทีพวกเขา
ต้ องทําก็คือสังหารพวกเสวียนเฟิ งซะ ไม่เช่นนันแผนการ
ของพวกเขาอาจจะต้ องเสียงต่อความผิดพลาดและล้ ม
เหลวลงได้ แผนของนายท่านไม่อาจทีจะให้ ใครหน้ าไหน
มาทําลายลงได้ นอกจากนีการบุกสังหารพวกเสวียนเฟิ ง
จนสําเร็จได้ นับว่าเป็ นโอกาสทีหาได้ ยากยิงนัก

คนชุดขาวเมือเห็นชิงหลวนตายแล้ ว ก็ชดู าบชักกระบี

ออกมาแล้ วพุง่ เข้ าจู่โจมอวินชิงอย่างทันที ภารกิจของ
พวกเขาคือการสังหารนางซะ !

อวินชิงนันหลบได้ อย่างหวุดหวิด แล้ วชูกระบีขึนตังรับ

ด้ วยความยากเย็น ภาพมุมปากหยักยิมของชิงหลวน
39
และเลือดสีแดงฉานทิมแทงสายตาของอวินชิง ความ
รู้สกึ ทีกดไว้ ตลอดมาพลันได้ รับการปลดปล่อย แต่ละ
กระบวนท่าล้ วนร้ ายกาจ แต่ละคมกระบีฟาดฟั นเสียจน
โลหิตหลังไหล นางงัดวิชายุทธ์ทีฝึ กฝนตังแต่ในชาติที
แล้ วออกมาใช้ จนหมดสิน

วิชาต่อสู้ถกู นํามาใช้ อย่างไม่กลัวตาย ชุดขาวก็ปรากฏ

รอยเลือดแต่งแต้ มราวกับดอกเหมย

คนชุดขาวไม่อาจประมาทฝี มือ จึงทุม่ เทพละกําลังจน

หมดบุกเข้ าใส่อวินชิง

40
“มูห่ รงอวินชิง หยุดนะ ไม่อย่างนันข้ าจะฆ่านังนีซะ”
เสียงตะคอกเกรี ยวกราดเรี ยกความคิดของอวินชิงให้
กลับมา

เมืออวินชิงเหลือบมองไป ก็เห็นคนผู้หนึงกําลังจับตัวเหลี
ยนเอ๋อร์ ไว้ ใบมีดคมปลาบกําลังกดไว้ ทีลําคอขาวเนียน
ของเหลียนเอ๋อร์ จนมีเลือดซึม

41
ตอนที 85 - 3 จุดประสงค์ ทีแอบแฝง

อวินชิงกัดฟั น นางจ้ องมองคนชุดขาวอย่างเย็นชา นํา

เสียงเยือกเย็นจนอาจเสียดแทงกระดูกได้ “ปล่อยนางซะ
!”

42
“หึ ขอเพียงเจ้ ายอมวางมือ ข้ าก็จะปล่อยนางไป”

นําตาของเหลียนเอ๋อร์ เอ่อคลอ นางส่ายหน้ าเบา ๆ

พลางเม้ มริ มฝี ปากแน่น ไม่ร้องโอดครวญออกมาสักคํา
ได้ แต่สง่ สายตาบอกถึงความเด็ดเดียวในใจของนาง

คุณหนู อย่าไปฟั งนะเจ้ าคะ ! อย่ายอมให้ เขาจับตัว !

อวินชิงไม่พดู อะไรออกมาอีก นางก้ าวเดินมาออกมาข้ าง

หน้ า เมือเห็นว่าอวินชิงไม่มีทีทา่ ทีจะหวันเกรง คนชุด
43
ขาวก็สนกลั
ั ว แต่เพียงครู่เดียวก็หวนคิดว่านางนันเป็ นแค่
หญิงสาวทีไร้ กําลังภายใน ไม่มีสงใดที
ิ ต้ องหวาดกลัว อีก
อย่างเขาก็มีตวั ประกันอยูใ่ นมือ คิดแล้ วนางคงไม่กล้ าที
จะทําอะไรบุม่ บ่าม เดิมทีพวกเขาคิดว่านังสาวใช้ คนนีคง
ไม่มีประโยชน์อะไรนัก แต่กลับคิดไม่ถงึ เลยว่าบัดนีนาง
นันจะให้ ประโยชน์กบั พวกเขาได้ อย่างมาก เช่นนันก็อด
ทีจะกระหยิมใจขึนมาไม่ได้ สีหน้ าท่าทางดูได้ ใจอย่างปิ ด
ไม่มิด

“ปล่อยนาง !” ถ้ อยคําเรี ยบง่าย นําเสียงเยือกเย็นทว่า

แฝงไปด้ วยอํานาจกดดันทียากจะขัดขืน

คนชุดขาวตกตะลึง สายตาเผยแววชัวร้ ายออกมาราวกับ

อสรพิษ แล้ วพูดขึนอย่างเย็นชา “หึ ! หากอยากให้ นาง
44
รอดตาย เจ้ าก็จงวางอาวุธลงซะ”

เวลานีพวกเขาอยูต่ รงขอบหน้ าผา อวินชิงค่อย ๆ คืบ

คลานเข้ าใกล้ คนชุดขาว จ้ องมองพวกเขาด้ วยสายตา
เยือกเย็น นิวทังห้ าพลันคลายออกมา ได้ ยินเสียงกระบี
ในมือร่วงหล่นลงพืนดัง ‘เคร้ ง’

คนชุดขาวนิงอึงไป แล้ วหัวเราะออกมาอย่างบ้ าคลัง

“มูห่ รงอวินชิง วันนีเป็ นวันตายของเจ้ า !”

“ช้ าก่อน !” เสียงร้ องห้ ามเบา ๆ ดังขึนหยุดอาการบ้ าคลัง

ของคนชุดขาวไว้ “ข้ าขอถาม นายของเจ้ าคือใครกันแน่
เหตุใดถึงผูกใจเจ็บจนอยากจะสังหารข้ านัก”

45
“ฮ่า ๆ ๆ มูห่ รงอวินชิง เจ้ าไปถามพญามัจจุราชเองเถอะ
!”

“ตอนนีข้ าก็เหมือนกับแกะทีรอเพียงแต่ให้ เจ้ าเชือดแล้ ว

เหตุใดถึงให้ ข้าตายทัง ๆ ทีไม่ได้ ร้ ู”

หัวคิวของคนชุดขาวขมวดมุน่ เขามองอวินชิงอย่าง
ละเอียด ใบหน้ างดงามไม่มีแววขลาดกลัวแม้ แต่น้อย ท่า
ทางทีสงบเยือกเย็น ยังดูสง่างามจนต้ องนึกนับถือ ต่อให้
กําลังเผชิญความตายก็สงบใจไม่หวันไหว หากว่ากัน
ตามจริ งแล้ ว เขาเองก็นกึ นับถือสตรี เช่นนี แต่ตวั เขานัน
เป็ นนักฆ่า จําต้ องภักดีตอ่ เจ้ านาย พลันดวงตามีแวว
สงสารวาบขึนมา “ข้ าบอกได้ แค่วา่ เจ้ าไปยุง่ กับคนทีไม่
46
ควรยุง่ นายของข้ าก็แค่ต้องการทีจะแก้ แค้ นเจ้ า”

สีหน้ าของอวินชิงไม่แปรเปลียนไปเลยแม้ แต่น้อย แต่ใน

ใจของนางนันราวกับมีกระแสคลืนทีถาโถมเข้ ามา ไปยุง่
กับคนทีไม่ควรยุง่ ก็แค่แก้ แค้ นเท่านันหรื อ นางไปยุง่ กับ
ใคร และใครกันทีอยากจะแก้ แค้ นนาง ฉากภาพต่าง ๆ
พลันทยอยผุดขึนในห้ วงความคิด นางพยายามทีจะ
เรี ยบเรี ยงเงือนงําต่าง ๆ ให้ กระจ่างชัดยิงขึน

นางรับรู้ได้ นานแล้ วว่านีเป็ นอุบายทีพวกเขาวางไว้ ตังแต่

ทีเฟิ งเซียงหรูออกเดินทางไป จนกระทังจวินเยวียเฉินที
ออกเดินทางไปอีกคน พวกเขาจงใจทีค่อย ๆ ทําให้ เหลือ
เพียงแต่นางเท่านัน จากนันคนสองพวกก็ปรากฏกายขึน
47
มา พวกหนึงนันต้ องการทีจะสังหารนาง แต่อีกพวก
อยากทีจะจับตัวนางไป บัดนีเห็นได้ ชดั แล้ วว่าสองพวกนี
รับใช้ เจ้ านายคนละคน พวกทีอยากสังหารนางทีแท้ เป็ น
ใครกัน หากวันนีรอดไปได้ วันข้ างหน้ านางจะต้ องสับคน
ผู้นนให้
ั เป็ นหมืน ๆ ชิน บดจนกระดูกของมันให้ แหลก
เป็ นผุยผง !

ในมือของนางกําปิ นด้ ามหนึงเอาไว้ ในมือแน่น เป็ นปิ นที

มาจากศีรษะของชิงหลวน นางขว้ างปิ นนีออกมาขณะที
เข้ าไปช่วยเหลียนเอ๋อร์ ความโกรธเกรี ยวพลันพลุง่
พล่านขึนในใจ แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้ า เพียงแต่เฝ้า
รอหาจังหวะอยูเ่ ท่านัน

“นายของข้ าสังให้ จดั การฆ่าเจ้ าอย่างไม่ต้องปรานี !

48
มูห่ รงอวินชิง เจ้ าจงตายเสียเถอะ !” ทันใดนันก็มี
ประกายนึกเสียดายวาบขึนในดวงตา แต่เพียงครู่เดียวก็
หายวับไป เปลียนแปรเป็ นเลือดเย็นทีไร้ นําใจดังเดิม
พวกเขาเป็ นนักฆ่า เดิมทีก็ไร้ หวั ใจไร้ ความปรานี ล้ วน
แล้ วแต่เชือฟั งคําสังของนายอยูแ่ ล้ ว

คนชุดขาวชูดาบขึนแล้ วพุง่ เข้ าหาอวินชิงอย่างไม่ลงั เล

อีกต่อไป อวินชิงทียืนอยูห่ า่ งจากคนชุดขาวเพียงระยะ
หนึงกระบี ปลายดาบของเขามุง่ ตรงเข้ าหาหัวใจอวินชิง
หากกระบีแทงเข้ ามา อวินชิงต้ องตายลงอย่างไม่ต้อง
สงสัย

เหลียนเอ๋อร์ เมือเห็นว่าอวินชิงไม่แม้ แต่ไม่ยอมหลบคม

49
กระบีเท่านัน อีกทังยังยืนรอให้ คมกระบีนันแทงเข้ ามา
เช่นนันก็นกึ หวาดหวันในใจ นางร้ องตะโกนขึนอย่างไม่
ได้ นกึ ถึงกระบีทีจ่อคอของตัวเองอยู่ “ไม่นะเจ้ าคะ คุณ
หนู อย่าฟั งเขา” แล้ วก้ มลงกัดเข้ าทีมือของคนชุดขาว คน
ชุดขาวเจ็บจนต้ องคลายมือออกอย่างไม่ร้ ูตวั ทันใดนัน
ร่างของเหลียนเอ๋อร์ ก็โผออกไปราวกับว่าวทีสายป่ าน
ขาด

ตอนนันเอง แทนทีนางจะหลบ แต่อวินชิงกลับบุกเข้ าใส่

เบียงกายหลบปลายกระบีอย่างเฉียดฉิว คมกระบีจึง
ปาดผ่านแขนไป นางเบียงร่างพุง่ เข้ าหา มือเรี ยวงาม
สะบัดเบา ๆ ทําให้ ปินด้ ามนันวาบขึนระหว่างตาทังสอง
ข้ าง แทงเข้ าทีจุดสําคัญของคนชุดขาวแล้ วทะลุออกไป
คนชุดขาวรู้สกึ ว่าทังตัวชาวาบไปหมด มือทีกํากระบีนัน

50
พลันอ่อนยวบ เมืออวินชิงพลิกข้ อมือ ปิ นเล่มนันก็ปาด
ผ่านลําคอของคนชุดขาวอย่างรวดเร็ว

ท่าร่างหมดจดปราดเปรี ยว ทังหมดนีเกิดขึนภายในเวลา
เพียงชัวพริ บตา กว่าทีคนข้ างหลังจะได้ ทนั รู้ตวั ร่างของ
คนชุดขาวก็ล้มคะมําลงกับพืนเสียแล้ ว สองตาของเขา
ยังเบิกกว้ าง เห็นได้ ชดั ว่าเขาตายลงอย่างกะทันหัน

ไม่ต้องรอให้ อวินชิงได้ ทนั ตังตัว คนชุดขาวก็ลงมือ

กระโจนเข้ าใส่อวินชิงอย่างโกรธแค้ น กระบีหลายเล่ม
พร้ อมกําลังภายในต่างพุง่ เข้ าใส่อวินชิงพร้ อม ๆ กันชนิด
ทีไม่ให้ มีช่องว่าง

51
อวินชิงคุ้มกันเอ้ าเฉินไว้ แล้ วกลิงไปกับพืนหลบการจู่โจม
พอโซเซลุกขึนยืนได้ นางก็รีบก้ มลงดูเอ้ าเฉินทีอยูใ่ นอ้ อม
อกแล้ วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ยังดีทีเอ้ าเฉินนัน
ไม่เป็ นอะไร

ชิวมูไ่ ป๋ ทีเฝ้าสังเกตสถานการณ์ของอวินชิงอยูท่ างด้ านนี

เมือเห็นอวินชิงไปอยูช่ ิดขอบผาก็ร้อนใจ รี บตะโกนสังเส
วียนเฟิ งขึนทันที “เสวียนเฟิ ง รี บไปช่วยแม่นางอวินเร็ว
เข้ า ◌ันทีอย่างไปกับพืนหลบการจู่โจม นียงแต่นางเท่า
นัน!”

52
เหงือเม็ดเล็ก ๆ ผุดพราวขึนบนหน้ าผากของเสวียนเฟิ ง
เพียงลมหนาวพัดผ่านมา เม็ดเหงือก็เย็นจัดจนกลายเป็ น
เกล็ดนําแข็ง เมือเขาได้ ยินเสียงตะโกนร้ องสังของชิวมูไ่ ป๋
เช่นนันก็รีบหันไปดู ภาพอันน่าตืนตระหนกนันก็ทําเอา
หัวใจของเขาราวกับจะกระโดดออกมาข้ างนอก ไม่ต้อง
รอให้ สงซํ
ั าสอง เสวียนเฟิ งก็รวบรวมพลังปราณแล้ วพุง่
ตรงเข้ าไปหาอวินชิงทันที คราวนีนักฆ่าเทียนซาต่างก็
เห็นภาพอันน่าหวาดเสียวนันด้ วย จึงไม่คอยรังตัวของเส
วียนเฟิ งเอาไว้ แต่ถือกระบีแล้ วพุง่ ทะยานตามเขาไปติด
ๆ

เมือพลาดไป คนชุดขาวก็ฉวยโอกาสบุกเข้ าใส่อวินชิงอีก

ครังจากทางด้ านหลัง

53
เดิมทีนางก็อยูเ่ กือบจะชิดของริ มขอบผาอยูแ่ ล้ ว เวลานี
แม้ จะหลบการจู่โจมของเขาได้ พ้น แต่ก็เป็ นการเอาตัว
เองไปยืนติดทีขอบหน้ าผา จึงไม่อาจทีจะต้ านทานเพลง
ดาบสังหารทีพุง่ ลงมาจากเบืองบนและไม่อาจหลบพ้ น
ได้ นางเหลือบมองเอ้ าเฉิน ยิมให้ อย่างขมขืน เอ้ าเฉิน
แม่ช่างไร้ ประโยชน์ แม่ไม่อาจทีจะปกป้องลูกได้ !

กระแสลมพัดวูบ อวินชิงกอดเอ้ าเฉินไว้ แน่นแล้ วโดดลง

จากหน้ าผาสูงนับหมืนจัง

54
“หากข้ าไม่ตาย หนีเลือดในวันนี วันหน้ าจะต้ องให้ พวก
เจ้ าชดใช้ เป็ นร้ อยเท่า !” ร่างอันงดงามโดดลงไปในหุบ
เหวสูงนับหมืนจังนัน เสียงอันขมขืนและเกรี ยวกราดดัง
ก้ องสะท้ อนในหู สะท้ อนหน้ าผาดังกลับไปกลับมา คํา
สาปแช่งนันกระทบดังเข้ าสูห่ วั ใจของทุกคนทีได้ ยิน

เสวียนเฟิ งเอือมมือไปคว้ าเอาไว้ อย่างสุดแรง หากแต่

เพียงคว้ าไว้ ได้ เพียงชายแขนเสือของอวินชิงเท่านัน
‘แควก’ เสียงของชายแขนเสือทีขาดวินดังขึน ร่างของอ
วินชิงลอยละล่องลงสูเ่ บืองล่างแล้ วหายไปในชัวพริ บตา

55
เมือเหลียนเอ๋อร์ ตะกายลุกขึนมาได้ ก็เห็นว่าอวินชิงโดด
ลงจากหน้ าผาไปแล้ ว ในใจของนางนันรู้สกึ ตืนตระหนก
ยิงนัก พลางร้ องเรี ยกออกมาอย่างหวาดหวัน “คุณ
หนู---” ร่างบอบบางโดดลงหน้ าผาตามอวินชิงไปอย่าง
ไม่มีความลังเลแม้ แต่น้อย

เสวียนเฟิ งตกตะลึง มองชายแขนเสือทีขาดติดมือของ

เขา ความโกรธและรู้สกึ ผิดท่วมท้ นภายในใจ ยังไม่ทนั ที
ได้ ตงสติ
ั ก็เห็นว่าร่างบางโดดตามลงไปอย่างเด็ดเดียว
เวลานีหัวใจของเสวียนเฟิ งรู้สกึ เจ็บปวดราวกับถูกฉีกทึง
ก็ไม่ปาน “เหลียนเอ๋อร์ ---”

56
ทุกคนต่างนิงงัน เหตุการณ์นีเกิดขึนอย่างกะทันหันเกิน
ไป จนอาจจะเรี ยกได้ วา่ รุนแรงเกินไปนัก นอกจากกลุม่
คนชุดขาว กลุม่ นักฆ่าเทียนซานันก็ไม่ได้ อยากทีจะเอา
ชีวิตของอวินชิง พวกเขามาเพือทีจะชิงตัวของนาง แต่
บัดนีนางกลับสินชีพดิงลงสูป่ รโลกไปต่อหน้ าต่อตาแล้ ว
หมายความว่าพวกเขาทํางานพลาด ทําให้ คนอีกกลุม่ ได้
สมใจ เช่นนันจึงต่างพากันตะลึงงันไปเสียครู่หนึง

“ชิงเอ๋อร์ ---” เสียงร้ องเรี ยกอันตืนตระหนกดังขึน จวินเย

วียเฮ่ารี บถลันมาทีขอบผาแล้ วรี บจะโดดตามลงไป เสวี
ยนเฟิ งตกตะลึง ระงับความเศร้ าโศกแล้ วรี บดึงสายคาด
เอวเหวียงลงไปเกียวเท้ าของจวินเยวียเฮ่าไว้

57
“ท่านหวัง ใจเย็นก่อน......” ว่าแล้ วออกแรงดึงร่างของจวิ
นเยวียเฮ่าให้ ขนมาด้
ึ วยพลังปราณ

“ปล่อยข้ า ข้ าจะไปหาชิงเอ๋อร์ !” เขาตะคอกออกมาด้ วย

ความว้ าวุน่ และความรู้สกึ รักอาลัยอันรุนแรงท่วมท้ น
หัวใจ

จวินเยวียเฮ่าสันสะท้ าน ถลึงตามองตามลงไป เวลานี

เขาถึงได้ เข้ าใจหัวใจของตัวเอง เมือก่อนคําพูดทีเคยพูด
ว่าเขานันสามารถทอดทิงนางได้ ล้ วนแต่เป็ นคําโป้ปดทัง
สิน เขาไม่อาจทีจะปล่อยนางไป หากไม่มีนางแล้ ว ก็
เหมือนกับว่าหัวใจส่วนหนึงของเขาได้ ขาดหายไป ไม่
อาจทีจะเป็ นหัวใจทีครบสมบูรณ์ได้ เขาไม่อาจปล่อย
58
นางไป และไม่อาจยอมรับได้ ทีนางจะด่วนจากไปเช่นนี

เขาอยากจะไปตามหานาง ไหนเลยจะกลัวว่าหากโดดลง
ไปแล้ วร่างจะต้ องแหลกสลายเป็ นผุยผง ดังนันเขาจึง
ตัดสินใจทีจะโดดลงไปอย่างไม่ลงั เล ในตอนนันเขาคิด
เพียงว่าจะต้ องไปหานาง จะต้ องไปตามหานางให้ พบ !

แต่เสวียนเฟิ งกลับดึงรังตัวของเขาขึนมาเสียก่อน ตอนนี

อารมณ์ของเขาจึงมีแต่ความเกรี ยวกราด ไม่อาจทีจะ
สงบใจลงได้ นางยังอยูข่ ้ างล่างนี หากล่าช้ าออกไปแล้ ว
ใครจะช่วยนางเล่า ขณะทีกําลังกระวนกระวายและโกรธ
เกรี ยวอยูน่ นั จวินเยวียเฮ่าก็รวบรวมกําลังภายใน ทัวร่าง
จนดูแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว เขากําลังจะกระชากสาย
คาดเอวของเสวียนเฟิ งออก
59
แต่เสวียนเฟิ งนันรี บตรงเข้ ามากอดรัดเอวของจวินเยวีย
เฮ่าไว้ แน่นไม่ยอมปล่อยมือ นายท่านไม่อยู่ เขาไม่อาจ
ปล่อยให้ ทา่ นหวังมีอนั เป็ นไปได้ ชิวมูไ่ ป๋ สะบัดมือออกไป
เข็มเล่มหนึงก็พงุ่ เข้ าใส่ร่างของจวินเยวียเฮ่า เขาค่อย ๆ
ทรุดตัวลงแล้ วล่วงเข้ าสูค่ วามมืดมิดอันไร้ ขอบเขต

และแล้ วก็ปรากฏร่างในชุดขาวสองร่างมาแต่ไกล ร่างที

กําลังรี บรุดเข้ ามา

จวินเยวียเฉินมาถึงขอบผาในไม่กีอึดใจ ก็เห็นว่าทุกคน

60
ต่างจ้ องมองลงไปยังหุบเหวลึกด้ านล่างอย่างตืนตะลึง
แสงสุดท้ ายของดวงตะวันแดงฉาน สะท้ อนโลหิตทีนอง
ท่วมพืน ความหนาวยะเยือกอันสินหวังแล่นเข้ าจับหัวใจ
ลางสังหรณ์ในทางร้ ายผุดขึนในใจอย่างทันที แต่เขายัง
คงสะกดความกระวนกระวายใจลง แล้ วกวาดตามองไป
รอบ ๆ จนไปหยุดทีใบหน้ าของเสวียนเฟิ ง “อวินเอ๋อร์ ละ่ ”

หลีเยียซีกวาดตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นแต่แขนขาที
ขาดกระจายไปทัว เลือดหลังไหลเหมือนสายนํา เห็นได้
ชัดว่าเมือครู่นีนันเกิดการต่อสู้ทีดุเดือดเพียงใด แต่วา่ ...
เหตุใดจึงไม่พบร่างของผู้หญิงคนนัน หัวคิวของเขา
ขมวดมุน่ เมือเห็นสีหน้ าของทุกคน ก็ร้ ูสกึ ตืนตระหนกขึน
มาในทันที หรื อว่า......ดวงตาเรี ยวยาวดังตาหงส์มองไป
ยังขอบผาอย่างตืนตกใจ

61
เสวียนเฟิ งนันได้ สติขนมาแล้
ึ ว สายตาของเขาเจ็บชํามอง
ไปยังผู้เป็ นนาย ริ มฝี ปากพึมพําออกมาอย่างตะกุก
ตะกัก แต่ไม่ร้ ูวา่ จะบอกเล่าความจริ งอันโหดร้ ายนีกับ
เขาอย่างไรดี

เช่นนันจวินเยวียเฉินก็ยิงกระวนกระวายใจมากขึน เขา
จึงตวาดถามขึนอย่างเสียงดัง “ข้ าถามว่าอวินเอ๋อร์ ละ่ !”

เสวียนเฟิ งก้ มหน้ าลง ไม่อาจสบเข้ ากับสายตาทีคาดหวัง

ของผู้เป็ นนายได้ ความเจ็บปวดใจและนึกเสียดายกดดัน
จนแทบทีจะหายใจไม่ออก

62
“อวินเอ๋อร์ ละ่ ” จวินเยวียเฉินยังคงเพียรถามต่อไป เพียง
แต่เสียงทีตวาดนันแฝงไว้ ด้วยความสันกลัว คําตอบนัน
อาจไม่ใช่สงที
ิ เขาอยากจะได้ ยิน

“นายท่าน...”

“พูดสิ ! นางอยูท่ ีไหนกันแน่”

เสวียนเฟิ งทรุดร่างลงคุกเข่าทันที เขาทอดสายตาอันเจ็บ

ปวดไปยังหุบเหวเบืองล่าง “แม่นางอวินอยูข่ ้ างล่าง...”

ร่างของหลีเยียซีสนสะท้
ั าน นางจบชีวิตอยูใ่ ต้ หน้ าผานี
แล้ วจริ งหรื อ พลันดวงตาเรี ยวยาวดังตาหงส์ราวกับมี
63
กระแสคลืนโหมกระหนํา เมือมองลงไปยังเบืองล่าง ไม่มี
ใครรู้วา่ เขากําลังคิดอะไรอยู่

จวินเยวียเฉินหน้ าถอดสีทนั ทีทีได้ ยิน หน้ าของเขากลาย

เป็ นขาวซีด ร่างกายกํายําสูงใหญ่สนสะท้
ั าน เขาก้ าวเดิน
โซเซถอยหลังไปเสียหลายก้ าวอย่างทีไม่อาจควบคุมตัว
เองได้ ครู่หนึงกว่าทีเขาจะยืนได้ มนั จ้ องมองหุบเหวเบือง
ล่างทีเต็มไปด้ วยเมฆหมอกอย่างไม่อยากจะเชือ
อวินเอ๋อร์ อยูข่ ้ างล่างนีหรื อ อวินเอ๋อร์ อยูข่ ้ างล่าง เป็ นไป
ได้ อย่างไรกัน เขาคิดพลางแล้ วกระโจนไปข้ างหน้ า
เตรี ยมทีจะกระโดดลงไป

ราวกับคาดไว้ ก่อนแล้ ว เสวียนเฟิ งไม่รอให้ จวินเยวียเฉิน

ได้ โดดลงไป เขาก็ตรงเข้ ารังร่างทีแข็งแรงของเขาไว้ ทนั ที
64
“นายท่าน อย่าโดด ใจเย็นไว้ ก่อนขอรับ ขอเพียงนาย
ท่านปลอดภัยก็ยงั มีโอกาสทีจะหาแม่นางอวินพบนะขอ
รับ”

จวินเยวียเฉินกําหมัดแน่น สองตาคมปลาบดุจสายฟ้า
ในนันมีความเจ็บปวดอันหนักหน่วงพลุง่ พล่าน ปราณ
แผ่ซา่ นไปทัวทังร่างจนกระอักเลือดสด ๆ ออกมา

“นายท่าน รักษาตัวเองด้ วย แม่นางอวินยังรอให้ ทา่ นไป

ช่วยอยูน่ ะขอรับ” เสวียนเฟิ งมองดูจวินเยวียเฉินด้ วย
ความเป็ นห่วง ปราณทีทะลักออกจากร่างของนายท่าน
ทําให้ เขาตืนตระหนกยิงนัก

65
เขาพยายามทีจะสะกดความโกรธแค้ นในใจไว้ อย่างเต็ม
ที เสวียนเฟิ งพูดถูก เขาจะบุม่ บ่ามไม่ได้ อวินเอ๋อร์ ยงั รอ
เขาอยู่ เขาจะต้ องสงบใจลงให้ ได้ !

“ออกค้ นหา ! ไม่วา่ ต้ องทําอย่างไร ต่อให้ ต้องพลิกภูเขา

หิมะแห่งนีก็ต้องหานางให้ พบ !” นําเสียงเยือกเย็นราว
กับผุดขึนจากนรกดังขึน “คนทีร่วมอยูใ่ นเหตุการณ์วนั นี
ฆ่ามันให้ หมด ! อย่าให้ เหลือรอดแม้ แต่คนเดียว !”

บนขอบผา จวินเยวียเฉินยืนเอามือไพล่หลัง ร่างในชุด

66
ขาวล่องลอย ทว่าไม่ได้ ดเู หมือนเทพเซียน หากแต่
เหมือนกับปี ศาจทีกระหายเลือดอย่างบ้ าคลังทีมีแต่
ความมืดมิด !

อวินเอ๋อร์ ตอนนีข้ าเข้ าใจแล้ ว ความเจ็บปวดใจนัน

สามารถฆ่าคนให้ ตายได้ เพราะความเจ็บปวดใจเยียงนี
เองหรื อทีทําให้ เจ้ าแผ่ความกระหายเลือดอันมืดมิดเช่น
นันออกมา ? หรื อนันเป็ นเพราะเจ้ าไม่มีหวั ใจ ?

อวินเอ๋อร์ ตอนนีข้ าเข้ าใจแล้ ว หากไม่มีเจ้ า หัวใจของข้ า

ก็ไม่ได้ เป็ นของตัวข้ าอีกต่อไป หากไม่มีเจ้ าอยูแ่ ล้ ว ข้ าจะ

67
ต้ องมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปอย่างคนทีไร้ หวั ใจไปตลอดกาลอย่าง
นันหรื อ

อวินเอ๋อร์ เจ้ าช่างใจร้ าย เจ้ าขโมยหัวใจของข้ าไป

แล้ วกลับหายตัวไปเช่นนี เจ้ าจะทิงให้ ข้ากลายเป็ นคนไร้
ใจอย่างนีน่ะหรื อ

อวินเอ๋อร์ วางใจเสียเถอะ ข้ าจะไม่ปล่อยให้ คนทีทําร้ าย

เจ้ าเหลือรอดไปได้ ! หนีทีเขาติดค้ างเจ้ าไว้ ข้ าจะตาม
ทวงคืนให้ เจ้ าเอง และข้ าจะตามหาตัวเจ้ าให้ พบ !

68
อวินเอ๋อร์ รอข้ านะ ! เจ้ าต้ องรอข้ าก่อน !

“ฆ่า !”

สายลมโหมกระหนําทังสีทิศ พัดกวาดไปทัวลานสังหาร
อันนองเลือด !

69
ตอนที 86 - 1 แรมปี ทีพลัดพราก

แสงอาทิตย์อสั ดงแดงฉานประหนึงโลหิต ทาบทาทัวท้ อง

ฟ้า

บนขอบผา ชายผู้งามสง่าหยัดยืนตระหง่านอยูเ่ ดียวดาย

1
ชุดสีขาวพลิวสะบัดไหว ดูงามสง่าจนไม่อาจหาใครมา
ทัดเทียมได้ ใบหน้ าหล่อเหลาดังภาพวาด ดวงตาเยือก
เย็นดุจดวงดาวในคืนเหมันต์เปล่งประกายวาววับราวกับ
ลูกแก้ ว มีเพียงแววตาทีเจือไปด้ วยความเศร้ าโศกและ
เจ็บปวด ผมดํายาวครึงศีรษะถูกมุน่ ไว้ แล้ วเสียบด้ วยปิ น
หยกขาว ปล่อยผมอีกครึงให้ สยายลงมาประบ่า สายลม
เยือกเย็นพัดผ่านแลดูพลิวไหว ปอยผมบ้ างสยายระใบ
หน้ าขาวกระจ่างดุจหยกแผ่วเบา ริ มฝี ปากได้ รูปเม้ มแน่น
ดูแวววาว มือข้ างหนึงอยูข่ ้ างหน้ า อีกข้ างไพล่ไว้ ทีด้ าน
หลัง สายลมโชยพัดทําให้ ชายชุดยาวปลิวสะบัดพลิวไหว
ดูราวกับเทพเซียน แม้ ดงู ามสง่าโดดเด่น ทว่าทัวร่างกลับ
แผ่ไปด้ วยรังสีแห่งความโศกเศร้ าทีเยือกเย็นออกมา

2
เสวียนเฟิ งไม่พดู อะไร เพียงจ้ องมองชายหนุ่มในชุดขาว
บริ สทุ ธิอยูเ่ งียบ ๆ ความเจ็บปวดในใจเหมือนแผ่ขยาย
ออกไป สามปี มาแล้ ว การค้ นหาไม่เคยหยุดลง แต่กลับ
ไม่ได้ ข่าวคราวใด ๆ เลยแม้ แต่น้อย สามปี ผ่านมาแล้ ว
ในวันนีของทุกปี นายท่านมักจะมาทีภูเขาหิมะแห่งนี ทุก
ครังจะยืนอยูบ่ นยอดเขาตลอดหนึงวัน สามปี นับตังแต่ที
แม่นางอวินจากไป นายท่านก็ไม่เคยยิมแย้ มออกมาอีก
เลย ความเยือกเย็นและโดดเดียวทําให้ เขาเจ็บปวดหัวใจ
ไม่คลาย สายตาทอดมองลงไปยังหุบเหวด้ านล่างทีมี
เมฆหมอกล่องลอยดูช่างงดงามจับตา แต่ใครเลยจะรู้วา่
ความงามนีมันอันตรายถึงชีวิต

3
เสียงทอดถอนหายใจพลันดังขึน “นายท่าน วันนีจะลง
จากเขาหรื อไม่ขอรับ”

เวลาสามปี ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในสามปี มานีมีความ

เปลียนแปลงเกิดขึนมากมาย แต่สงเดี
ิ ยวทีไม่เคย
เปลียนไปเลยก็คือ วันนีของทุกปี บนยอดเขาหิมะจะ
ปรากฏร่างของชายทีงามสง่าดุจเซียนอยูเ่ สมอ

การต่อสู้ในปี นันเรี ยกได้ วา่ เป็ นการหําหันทีสะท้ านฟ้า

คนทีรอดชีวิตมีเพียงไม่กีคน นอกจากพวกเขาไม่กีคนที
ได้ ร้ ูเห็นเหตุการณ์หฤโหดในวันนันแล้ ว ก็มีคนของเฟิ งเซี
ยงหรูทีตามมาถึงในวันถัดมา

4
วันนัน อวินชิงถูกบีบคันจนต้ องตกจากหน้ าผา จวินเยวีย
เฉินเศร้ าโศกเสียใจจนอยากจะจบชีวิตลง แล้ วออกคําสัง
ให้ ฆา่ ทุกคนไม่ให้ เหลือรอด

เมือจวินเยวียเฉินออกคําสัง คนของอวินเซียวกงก็ลงมือ
ทันที ภาพเช่นนีเป็ นภาพทีพวกเขาไม่อยากเห็น ใครทีทํา
ให้ นายท่านต้ องเจ็บใจล้ วนสมควรตาย มันสมควรทีจะ
ถูกสังหาร ! ใครทีบังอาจท้ าทายอวินเซียวกงก็ยิงสมควร
ตาย สมควรถูกสังหาร !

เสวียนเฟิ งเองก็ร้ ูสกึ โกรธ ความเจ็บปวดทีท่วมท้ นใจไม่

5
อาจทีจะถูกสะกดไว้ จําต้ องระบายออกมา และย่อมต้ อง
ระบายออกกับพวกนักฆ่าทีอยูต่ รงหน้ านัน

การต่อสู้ถงึ ขันเป็ นตายระหว่างกลุม่ เทียนซากับอวิน

เซียวกงก็เริ มเปิ ดฉากขึน

การต่อสู้ครังนันช่างสะท้ านฟ้าสะเทือนดิน เป็ นการต่อสู้

ทีไม่วา่ ผีร้ายหรื อทวยเทพก็ต้องหลังนําตาออกมา

สายลมอ่อน ๆ พัดโชยเข้ ามา ทัวพืนเกลือนไปด้ วย

6
ซากร่างทีแขนขาขาดกระจาย เลือดหลังไหลดุจสายนํา
อาบไปทัวดินแดนแถบนีจนแดงฉาน เหล่านักฆ่าเทียน
ซาล้ วนจบชีวิตลง ทว่าอวินเซียวกงเองก็ต้องจ่ายค่าตอบ
แทนอย่างแสนสาหัส คนทีเหลือรอดกลับมามีเพียงไม่กี
คนเท่านัน

จวินเยวียเฉินเองก็ได้ รับบาดเจ็บหนักจากการประมือกับ
ไท่จือแห่งแคว้ นหลีกวั ชีวิตเหมือนแขวนอยูบ่ นเส้ นด้ าย
ยังคงดีทีมีชิวมูไ่ ป๋ อยูด่ ้ วย สามารถช่วยปกป้องหัวใจไว้ ได้
ทัน จึงทําให้ เขารอดชีวิตมาได้ ภายหลังถูกส่งตัวกลับไป
รักษาทีอวินเซียวกง เพราะการทุม่ เทรักษาอย่างสุดกําลัง
ของชิวมูไ่ ป๋ ทําให้ ครึงปี ต่อมาร่างกายของเขาจึงฟื นคืน
ดังสภาพเดิม

7
ในการต่อสู้ครังนัน ไท่จือแห่งหลีกวได้
ั รับบาดเจ็บสาหัส
มีคนช่วยเหลือนําตัวเขากลับไปแล้ วก็ไม่ทราบชะตา
กรรมของเขาอีกเลยว่าดีร้ายหรื อเป็ นตายอย่างไร เดิมจวิ
นเยวียเฉินอยากทีจะกําจัดเขาเสีย แต่เฟิ งเซียงหรูทีตาม
มาภายหลังนันได้ เข้ ามาขัดขวาง เพราะหากหลีเยียซีจบ
ชีวิตลงบนภูเขาหิมะ จะก่อให้ เกิดสงครามใหญ่ระหว่าง
สามแคว้ นขึน ถึงเวลานันราษฎรทังหลายจะต้ องพลอย
ได้ รับเคราะห์ไปด้ วย

นับแต่นนมา
ั ชือของกลุม่ นักฆ่าเทียนซาก็หายไปจาก
ยุทธภพ ไม่ปรากฏออกมาให้ ได้ ยินอีกเลย

8
พวกเขาเคยสงสัยว่านายของกลุม่ นักฆ่าเทียนซาก็คือหลี
เยียซี

ทว่าได้ ข่าวมาว่าในการชุมนุมยุทธภพครังใหญ่นี ไท่จือ

แห่งหลีกวจะมาปรากฏตั
ั ว ไม่ร้ ูวา่ นีเป็ นเรื องจริ งหรื อเป็ น
เพียงข่าวลือทีหลอกลวง

หลังจากทีนายท่านฟื นขึน เขาก็เริ มออกตามหาแม่นางอ

วิน เวลาผ่านมาสามปี แล้ วไม่เคยหยุด ในหุบเขาอวินกู่นี
พวกเขาลงไปไม่ใช่เพียงแค่ครังเดียว ทว่าทีนีราวกับหุบ
เหวทีไร้ ก้น ไม่วา่ จะใช้ เชือกทียาวแค่ไหนก็ไปไม่ถงึ ก้ น

9
เหว อีกทังหุบเขาอวินกู่นีมีเมฆหมอกลอยปกคลุมอยู่
เบืองล่าง ยิงลงไปลึกมากเท่าไหร่ก็ยิงหนาวเย็นยะเยือก
เท่านัน ไม่ร้ ูวา่ มีพีน้ องมากมายเท่าใดทีทนหนาวไม่ไหว
จนตกลงไป และมีพีน้ องอีกมากเท่าใดทีแม้ ทนหนาวได้
แต่ต้องได้ รับบาดเจ็บหรื อกระทังเสียชีวิตจากหมอกพิษ
เบืองล่างนัน

ใช่แล้ ว ข้ างล่างนันไม่เพียงหนาวยะเยือก แต่ยงั คละคลุ้ง

ไปด้ วยหมอกพิษ ต่อให้ มีวรยุทธ์สงู ส่งเพียงใดก็ไม่
สามารถต้ านทานไหว

พีน้ องมากมายลงไปแล้ วก็ไม่เคยได้ กลับขึนมา แต่ตราบ

ใดทีนายท่านไม่สงให้
ั หยุดค้ นหา พวกเขาก็ต้องเดินหน้ า
10
ลงไปค้ นหาต่อไป

กระทังเมือครึงปี ก่อน นายท่านฟื นจากอาการบาดเจ็บดี

แล้ วจึงลงไปเอง ไม่ร้ ูวา่ ทีเบืองล่างนันเขาได้ ไปพบเข้ ากับ
อะไรกันแน่ ทําให้ พอขึนมาแล้ วใบหน้ าของเขาก็ซีดขาว
จากนันก็ไม่เคยให้ ใครลงไปอีกเลย เพียงแต่ให้ คนของอ
วินเซียวกงคอยเฝ้าไว้ ทงบนเขาและที
ั เชิงเขาเรื อยมา

อันตรายของอวินกู่นนั พวกเขาล้ วนได้ ประจักษ์ ด้วยตัว

เองแล้ ว ในสถานการณ์เช่นนี ทีวันนันแม่นางอวินตกลง
ไป ย่อมบอกได้ วา่ คงประสบเคราะห์ร้ายมากกว่าดี

อาการของจวินเยวียเฉินในวันนันทําเอาพวกเขาต่างตืน

11
ตระหนก และต่างก็เป็ นกังวล ด้ วยเกรงว่าหากล่าช้ า
ออกไปอาการจะยิงหนักลง จึงรี บส่งตัวเขากลับจวินกัว
ทันทีแม้ จะยังไม่ได้ สติ และเพือไม่ให้ เขาเป็ นอะไรไปใน
ระหว่างเดินทาง ชิวมูไ่ ป๋ จึงให้ ยาจนเขาสลบตลอดการ
เดินทางจนถึงจวินกัว คนทีจวินเยวียเฮ่าพามาด้ วยนัน
ล้ วนเสียชีวิตกันหมด ตัวเขาได้ อาศัยการคุ้มกันของ
องครักษ์ ลบั ของจวินเยวียเสียกลับคืนสูจ่ วินกัว ส่วนคน
ทีติดตามอวินชิงออกมาทียังเหลือรอดนันมีเพียง
องครักษ์ ลบั ทีได้ รับการรักษาอยูท่ ีเชิงเขาเพียงคนเดียว
เท่านัน

ว่ากันว่าเมือจวินเยวียเฮ่าฟื นขึนมาก็ไม่พดู อะไรอีกเลย

เขาขังตัวเองอยูแ่ ต่ในห้ องหนังสือถึงครึงเดือนไม่ออกมา

12
ข้ างนอก

หลีเยียซีได้ รับบาดเจ็บสาหัส ประมุขหลีกวร้

ั อนพระทัย
ดังมีไฟแผดเผา ทรงให้ รีบถอนทหารกลับ แล้ วประกาศ
หาหมอชันเยียมมาช่วยรักษาอาการ จึงเห็นได้ วา่ หลีเยีย
ซีมีฐานะสําคัญถึงขันไหนในพระทัยประมุขแห่งหลีกวั

สถานการณ์ระหว่างสีแคว้ นกลับคืนสูค่ วามสงบสุข ต่าง

อยูก่ นั อย่างสันติ เพียงแต่ไม่ร้ ูวา่ ในการชุมนุมใหญ่ของ
ยุทธภพครังนี การปรากฏตัวของหลีเยียซีจะเป็ น
ลางบอกเหตุลว่ งหน้ าหรื อไม่วา่ ดุลยภาพนีจะถูกทําลาย
ลงอีกครัง อย่างไรเสีย ความกระหายจะขึนเป็ นใหญ่
ของหลีกวก็
ั ถกู ตีแผ่ออกมาแล้ ว แต่เพราะหลีเยียซียงั เจ็บ
13
หนักจึงได้ ชะงักไป หากหลีเยียซีหายดีแล้ ว ดุลยภาพนี
จะยังดํารงอยูต่ อ่ ไปได้ หรื อไม่

เสวียนเฟิ งกะพริ บตา สามปี มาแล้ ว นายท่านไม่เคย

บรรเทาจากความเจ็บปวดทีแม่นางอวินมาด่วนจากไป
ได้ เลย เขาเพียงแต่เก็บความเจ็บปวดนีไว้ ภายในใจ เสวี
ยนเฟิ งได้ แต่ยมออกมาอย่
ิ างขมขืน ราวกับยังจดจําภาพ
ทีเห็นคนผู้นนโดดลงหน้
ั าผาไปต่อหน้ าต่อตาได้ ดี หัวใจ
ของเขาเจ็บปวดราวกับถูกฉีกทึง ดังนันเมือใดทีนายท่าน
จะมาไว้ อาลัยทีนี ไม่สิ มาเพือรํ าลึกถึงแม่นางอวินต่าง
หาก เขาก็จะขอติดตามมาด้ วยเสมอ และนีคือการเดิน
ทางมาเป็ นปี ทีสามแล้ ว

14
ดวงตาแวววาวราวกับลูกแก้ วเต็มไปด้ วยความเจ็บปวด
เฝ้ามองลงไปเบืองล่างเงียบ ๆ ราวกับสามารถมองทะลุ
ม่านหมอกลงไปเห็นก้ นเหวได้ มือในชายแขนเสือกําเข้ า
หากันแน่น มีปินเงินเล่มหนึงอยูใ่ นมือ ความเจ็บปวด
เศร้ าเสียใจประดังขึนมา ได้ แต่ลบู ปิ นเงินในมือนันอย่าง
ทะนุถนอม

อวินเอ๋อร์ เจ้ าอยูด่ ้ านล่างยังสบายดีหรื อไม่

อวินเอ๋อร์ สามปี แล้ ว เหตุใดเจ้ ายังไม่ปรากฏตัวออกมา

อีก

15
อวินเอ๋อร์ เจ้ ารู้หรื อไม่ เมือข้ าไร้ หวั ใจ ข้ านันเจ็บปวดมาก
เพียงใด

อวินเอ๋อร์ เจ้ าอย่าให้ ข้ารอนานไปกว่านีเลย

อวินเอ๋อร์ ข้ าไม่เชือว่าเจ้ าได้ จากข้ าไปแล้ ว เหตุใดเจ้ าจึง

ไม่กลับมา

16
อวินเอ๋อร์ คนพวกนันทีทําร้ ายเจ้ า ไม่วา่ มันจะเป็ นใคร
ข้ าจะไม่ยอมปล่อยพวกมันไว้ แน่ !

ชุดขาวพลิวไหว เส้ นผมยาวปลิวสยาย ท่าทางอันงาม

สง่าฉับพลันก็ถกู แทนทีด้ วยกระไอแห่งความเจ็บปวด
อย่างรวดเร็ว ความงามดุจเทพเซียนแฝงไว้ ด้วยความน่า
เกรงขาม เขาหันหลังเดินกลับไปตามเส้ นทางทีใช้ ขนเขา
ึ
มา

เสวียนเฟิ งหันกลับไปมองอีกครัง แม่นางอวิน เหลี

ยนเอ๋อร์ ความแค้ นของพวกเจ้ า เสวียนเฟิ งจะจดจําไว้

17
หากดวงวิญญาณของเจ้ าอยูใ่ นสรวงสวรรค์ โปรดช่วย
อวยพรให้ นายท่านและเสวียนเฟิ งด้ วย คิดพลางแล้ วหัน
กลับรี บก้ าวเดินตามร่างทีเคลือนไหวไปข้ างหน้ าอย่างน่า
เกรงขาม

ตอนที 86 - 2 แรมปี ทีพลัดพราก

18
ทีก้ นเหว ในสถานทีแห่งหนึง

หญิงสาวผู้งดงามเอามือลูบอก หัวคิวของนางขมวดมุน่
ดวงตาทีสุขมุ เยือกเย็นนันดูงนุ งง ทําไมอยู่ ๆ นางถึงได้
รู้สกึ เหมือนเจ็บปวดหัวใจจนหายใจไม่ออกเช่นนี

ความเจ็บปวดแบบนีไม่อาจทีจะบรรยายออกมาได้ ราว
กับมีมดนับพันมารุมกัด เจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่
19
ออก

นิวขาวเรี ยวงามแตะเข้ าทีข้ อมือ คลําหาชีพจร ชีพจรเต้ น

อย่างมันคงมีพลัง ไม่มีความผิดปกติใด ๆ คิวงามขมวด
น้ อย ๆ อาการเจ็บทีใจเมือครู่นนมั
ั นคืออะไรกันแน่

สามปี แล้ ว วันนีของทุกปี นางจะรู้สกึ เศร้ า หายใจไม่ออก

แต่ปีนีกลับรู้สกึ รุนแรงเสียกว่าทุกครัง

หญิงสาวแหงนหน้ า ทอดสายตาไปยังความว่างเปล่า
นอกหน้ าต่าง แล้ วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ท่านพ่อ
20
ท่านพ่อคิดถึงชิงเอ๋อร์ อยูไ่ หม ท่านกําลังเจ็บปวดหัวใจอยู่
กระมัง

ไม่ผิดหรอก หญิงสาวผู้นีก็คืออวินชิงทีได้ พลัดตกหน้ าผา

ลงมาเมือสามปี ทีแล้ ว เวลานีเห็นนางกําลังมองออกไป
นอกหน้ าต่างด้ วยสายตาอันเลือนลอย ใบหน้ างดงามก็
ปรากฏแววครุ่นคิดขึน

สามปี ก่อน หลังจากทีอวินชิงตกหน้ าผาลงมา เดิมทีคิด

ว่านางจะต้ องตายแน่ ในใจของนางคิดเพียงแต่อยากจะ
ขอโทษลูกน้ อยในอ้ อมอก เพราะนางไม่อาจให้ เขาได้ ใช้
ชีวิตอย่างดีได้ หนําซํายังทําให้ เขาต้ องคอยมาเสียง
อันตรายอยูเ่ รื อย บัดนีนางยังพาเขามาสูห่ นทางทีไม่อาจ
21
ย้ อนกลับได้ อีก เมือคิดถึงชิงหลวนและหงซิวกับอีกหลาย
ชีวิตทีต้ องล่วงลับไปอย่างไม่มีเหตุผลเพือนาง ความเจ็บ
ปวดก็พลันเข้ าเกาะกุมหัวใจ โชคดีเพียงอย่างเดียวก็คือ
เหลียนเอ๋อร์ ได้ รับการช่วยเหลือไว้ ดูจากความรู้สกึ ทีเสวี
ยนเฟิ งมีตอ่ เหลียนเอ๋อร์ นางเชือว่าเขาจะต้ องดูแลสาว
ใช้ คนนีได้ เป็ นอย่างดี

ทว่าเรื องหนึงทีนางไม่อาจวางใจได้ คือบิดาผู้ชราของนาง

ชายทีรักนางสุดหัวจิตหัวใจคนนัน นางไม่กล้ าคิดได้ เลย
ว่าหากเขาได้ ร้ ูความจริ งแล้ วจะรู้สกึ เจ็บปวดใจเพียงใด
แค่เพียงคิดนางก็เจ็บปวดแล้ ว

แต่สําหรับเรื องนี นางได้ แต่กล่าวคําว่าขอโทษ ท่านพ่อ

22
แม้ ทา่ นจะไม่ใช่พอ่ ของข้ า แต่ทา่ นกลับเป็ นคนทีมอบ
ความรักอันแท้ จริ งเยียงบิดาให้ ข้า หากชาติหน้ ามีจริ ง
ข้ าจะขอเป็ นลูกของท่าน จะคอยอยูเ่ คียงข้ าง จะคอยรับ
ใช้ อยูใ่ กล้ ๆ ให้ ทา่ นมีความสุข

แต่ใครจะรู้ มีเสียงร้ องเรี ยกอย่างเจ็บปวดใจของเหลี

ยนเอ๋อร์ ดงั มาแต่ไกล ยังมีเงาร่างทีใกล้ เข้ ามาเรื อย ๆ
กระตุ้นเตือนให้ นางรู้วา่ นันคือร่างของสาวใช้ คนนันทีโดด
ตามนางลงมา เวลานันนางบอกไม่ถกู ว่าในใจของนาง
รู้สกึ อย่างไร ในนันมีทงความตื
ั นตกใจ เจ็บปวด แต่ที
สําคัญทีสุดก็คือซาบซึงใจ ทังโกรธทังขุ่นเคือง สุด
ท้ ายกลายเป็ นรอยยิม สาวใช้ ทีมีนําใจจงรักภักดีคนนี
เป็ นโชคดีของนาง นับจากนีไปเจ้ าเป็ นน้ องสาวของข้ า

23
อวินชิง

นางคลําหาสายคาดเอว แล้ วเหวียงออกไปคว้ าร่างบอบ

บางนัน สายคาดเอวก็พลันรัดเอวบางของเหลียนเอ๋อร์ ไว้
แน่น นางดึงตัวเหลียนเอ๋อร์ เข้ ามา ต่อให้ ต้องตาย ข้ าก็
จะพาเจ้ าไปด้ วย !

มือหนึงจึงกอดเอ้ าเฉินแน่น อีกมือหนึงคว้ าตัวของเหลี

ยนเอ๋อร์ ไว้ ดิงลงสูเ่ บืองล่างอย่างรวดเร็ว

24
หนาวเหลือเกิน พวกนางแทบจะทนความหนาวยะเยือก
ทีเสียดกระดูกไม่ไหว หนาวจนตัวแทบจะแข็ง สติรับรู้
ค่อย ๆ เลือนหายไป

อวินชิงไม่ทนั รู้ตวั ว่าเลือดทีแขนค่อย ๆ ไหลลง หยาด

หยดลงสูก่ ําไลโบราณแล้ วค่อย ๆ ซึมเข้ าไป ตอนทีสติ
กําลังจะดับนันก็มีแสงอันอบอุน่ โอบล้ อมพวกนางเอาไว้
โอบประคองร่างทังสองให้ ลอ่ งลอยลงไปด้ านล่างอย่าง
ช้ า ๆ ทัวทังตัวรู้สกึ อุน่ ขึน มุมปากของอวินชิงหยักยิม
แล้ วตกลงสูค่ วามมืดมิด มีเพียงมือทีไม่ยอมปล่อย ยังคง
โอบกอดไว้ แน่น...

25
“ท่านแม่ ท่านแม่ ข้ ากลับมาแล้ ว !” เสียงสดใสติดจะมี
ความออดอ้ อน และเต็มไปด้ วยความกระตือรื อร้ นดัง
แว่วเข้ ามา ตัดบทห้ วงคิดของหญิงสาวสิน

หญิงสาวเงยหน้ าขึน ใบหน้ างดงามปรากฏรอยยิมอ่อน

โยนเหมือนความอบอุน่ แห่งแสงตะวันในวสันตฤดู

ทีปากประตู เด็กน้ อยน่ารักทีมีผิวขาวเนียนราวหยกแกะ

สลักคนหนึงก้ าวเข้ ามา ชูมือเจ้ าเนือโบกไปมา วิงเข้ ามา
ด้ วยสีหน้ าทีเบิกบาน เมือเห็นว่าหญิงสาวกําลังมอง เขา

26
ก็โผเข้ าใส่อ้อมกอดของนาง ร่างเล็กเข้ ามาเบียดกระแซะ
อย่างรักใคร่ ท่านแม่ตวั หอมจังเลย เด็กชายตัวน้ อยชอบ
กลินกายของแม่ แม้ วา่ น้ าเหลียนจะตัวหอมมาก แต่เขาก็
ยังรู้สกึ ว่าท่านแม่ของเขานันตัวหอมทีสุด

หญิงสาวอ้ าแขนออก โอบกอดเจ้ าตัวน้ อยไว้ กบั อก แล้ ว

ยิมให้ เขาอย่างรักใคร่ “บอกแม่ทีซิ มีเรื องอะไรน่าดีใจ
ขนาดนีกัน”

เด็กน้ อยเงยหน้ าขึน ใบหน้ าเล็ก ๆ ขาวนุ่มนิม รอยยิม

บริ สทุ ธิแสนหวาน ดวงตาดําขลับเหมือนนิลเปล่ง
ประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวทีส่องสว่างทีสุด
ประดับม่านราตรี ดวงตาทีราวกับพูดได้ กะพริ บปริ บ ๆ
ขนตางอนยาวเป็ นแพดูราวกับพัดอันเล็ก ๆ ดวงตาวิ
27
บวับทุกครังทีเขากะพริ บตา ช่างน่ารักเหลือเกิน ปากเล็ก
ๆ นุ่มนิมเผยออก ทําให้ เห็นฟั นนํานมซีเล็ก ๆ สีขาวที
เรี ยงเป็ นระเบียบ กําลังหัวเราะคิกคัก

“ท่านแม่ วันนีข้ าค้ นพบอะไรใหม่ ๆ ด้ วย” เสียงออดอ้ อน

เต็มไปด้ วยความภาคภูมิใจ ดวงตาเปี ยมด้ วยชีวิตชีวา
จ้ องมองหญิงสาว ราวกับรอจะของรางวัลก็ไม่ปาน

“หืม อะไรหรื อ ลูกรักของแม่เฉลียวฉลาดจริ งนะ” ราวกับ

ล่วงรู้ความคิดของเจ้ าตัวน้ อย นางจึงหัวเราะออกมาเบา
ๆ ใบหน้ าเล็ก ๆ ก็เผยรอยยิมสดใสแสนเปี ยมเสน่ห์
“ท่านแม่ ข้ าไม่บอกท่านหรอก รอให้ ข้าเอาให้ อาจารย์ได้
ดูก่อน แล้ วค่อยบอกท่านแม่”

28
เมือมองใบหน้ าขาวนวลของเจ้ าตัวน้ อยแล้ ว อวินชิงก็ตก
ตะลึง ต่อหน้ าเหมือนมีอีกใบหน้ าหนึงผุดขึนมาไม่หยุด
ใบหน้ านันหล่อเหลาดังวาด งดงามผิดแผกจากคนทัวไป
เป็ นชายหนุ่มทีงดงามโดดเด่นราวกับเทพเซียน แล้ วใบ
หน้ าทังสองก็หลอมรวมเข้ าด้ วยกันอย่างช้ า ๆ หรื อว่าเอ้ า
เฉินจะเป็ น...... นีทําให้ อวินชิงรู้สกึ กดดันและหวาดหวัน
ใจยิงนัก เพราะใบหน้ าของทังสองคล้ ายกันมาก

เมือเจ้ าตัวเล็กเห็นแม่เอาแต่จ้องมองเขา ก็ยืนมือไปจับ

“ท่านแม่ ท่านเป็ นอะไรไป”

29
เช่นนันอวินชิงก็กลับมาได้ สติอีกครัง “อย่างนันก็ให้ เอ้ า
เฉินทําให้ สําเร็จก่อน แล้ วค่อยมาบอกแม่นะ” เด็กน้ อย
ยิมให้ แล้ วตอบรับอย่างเสียงหวาน “อืม เอ้ าเฉินจะไม่ทํา
ให้ ทา่ นแม่ผิดหวังจ้ ะ”

“คุณชายน้ อย ช้ า ๆ หน่อยเจ้ าค่ะ ประเดียวจะหกล้ มไป”

เสียงทีเต็มไปด้ วยความห่วงใยดังแว่วมาแต่ไกล เจ้ าเด็ก
น้ อยจึงหัวเราะขึนเสียงร่วน

นางยืนมือมาแตะจมูกเล็กแสนน่ารักแล้ วพูดขึนว่า “ซน

อีกแล้ วล่ะสิ เจ้ าหลอกอะไรน้ าเหลียนอีก หืม”

“คิก ๆ ๆ...” ดวงตาดําขลับเต็มไปด้ วยประกายอย่าง

30
รื นเริ ง จ้ องมองอวินชิง “ไม่ได้ หลอกซะหน่อยนะท่านแม่
เอ้ าเฉินเป็ นเด็กดี น้ าเหลียนต่างหากทีตืนเต้ นไปเอง”
เขาไม่ได้ พดู อะไรผิด น้ าเหลียนตืนตกใจไปเอง เขาโต
แล้ ว จะหกล้ มได้ ยงั ไงกันเล่า !

เสียงหัวเราะอย่างรักใคร่ดงั ขึน เจ้ าเด็กน้ อยช่างเก่งเสีย

จริ ง เฉลียวฉลาดมาตังแต่เกิดและยังร่าเริ ง แม้ จะอายุแค่
สามขวบ แต่กลับรํ าเรี ยนวิชาการต่อสู้จากท่านผู้เฒ่าไว้
มากมาย แม้ แต่วิชาปรุงยาพิษก็เรี ยนรู้ได้ ไว เรี ยกได้ วา่
สืบทอดความรู้จากท่านผู้เฒ่ามาอย่างแท้ จริ ง หากเขา
ไม่แกล้ งคนก็คงจะดีนกั

นอกประตู ร่างบอบบางเดินเข้ ามา รอยยิมอย่างสาวรุ่น

31
ทีเคยปรากฏบนใบหน้ าเล็ก ๆ ได้ เปลียนไปแล้ ว กลาย
เป็ นสีหน้ าทีดูสขุ มุ ของผู้ใหญ่ ดวงตากลมโตแจ่มใสดูวาว
วาม นางสวมชุดกระโปรงสีเขียว ท่าทางสุภาพเรี ยบร้ อย
เอวบางไม่เกินมือโอบ ปลายกระโปรงพลิวไหวไปตาม
จังหวะการก้ าวเดินเผยให้ เห็นความงามประดุจดังบุปผา
เมือนางหันมาเห็นหญิงสาวก็มีสีหน้ ายินดี “คุณหนู เรา
กลับมาแล้ วเจ้ าค่ะ”

เหลียนเอ๋อร์ มกั จะเรี ยกนางว่าคุณหนู แม้ อวินชิงจะแก้ ให้

แล้ วหลายครัง แต่นางยังยืนกรานทีจะเรี ยกแบบเดิม ทัง
ยังพูดอย่างจริ งจังว่าจะเสียมารยาทไม่ได้ อีกอย่างนาง
เรี ยกว่าคุณหนูจนคุ้นลินแล้ ว เจตนาดีของคุณหนูก็ขอให้
เก็บไว้ เพียงในใจก็พอ อวินชิงเห็นนางไม่อยากแก้ ก็
ปล่อยตามใจ มีเพียงเรื องทีให้ เอ้ าเฉินเรี ยกนางว่าน้ า

32
เหลียนเท่านันทีนางยอมรับอย่างยินดี คิดแล้ วนางคงรัก
เอ้ าเฉินมากทีเดียว

อวินชิงเงยหน้ า ริ นนําชาให้ เหลียนเอ๋อร์ ยิมแล้ วว่า “เหลี

ยนเอ๋อร์ ไม่ต้องตกใจไป เขาไม่ใช่เด็กอ่อนแอเปราะบาง
เหมือนเครื องกระเบือง หกล้ มบ้ างก็ไม่เป็ นไรหรอก”

เหลียนเอ๋อร์ ดืมนําชาจนหมดถ้ วย แล้ วแย้ งขึนว่า “คุณ

หนู จะพูดอย่างไรคุณชายน้ อยก็เป็ นเด็กสามขวบเท่านัน
เองนะเจ้ าคะ” แม้ จะรู้ดีวา่ คุณชายน้ อยนันเก่งกาจ
วิชาการต่อสู้ของนางยังสู้เขาไม่ได้ ด้วยซํา แต่อย่างไร
นางก็ยงั เป็ นห่วง ก็คณ
ุ ชายน้ อยเพิงจะสามขวบเท่านัน
เอง คิดแล้ วนางเป็ นผู้ใหญ่ ยังสู้แม้ แต่เด็กสามขวบไม่ได้
33
เช่นนันก็หน้ าแดงขึนมา

อวินชิงส่ายหน้ า แสร้ งทําเป็ นมองไม่เห็นใบหน้ าทีแดง

ซ่านของเหลียนเอ๋อร์ แล้ วก้ มหน้ ามองเจ้ าตัวเล็ก “น้ า
เหลียนเป็ นห่วงเจ้ า คราวหลังเจ้ าก็ต้องเชือฟั งน้ าเหลียน
นะ รู้ไหม”

ดวงตากลมโตกลอกไปมาอย่างรื นเริ ง แล้ วตอบรับเสียง

หวาน “อืม ท่านแม่ เอ้ าเฉินรู้แล้ ว ต่อไปจะคอยดูแลน้ า
เหลียนให้ ดี” พูดจบก็ขดตัวซุกในอ้ อมกอดของอวินชิง
เพียงแต่เขาหลุบตา จึงไม่มีใครทันสังเกตเห็นแววเจ้ าเล่ห์
วาบขึนในดวงตาสีดําขลับนัน

34
เหลียนเอ๋อร์ องไป
ึ มุมปากของนางกระตุก รู้สกึ ชาวาบที
หนังศีรษะ แถมยังเสียวสันหลังวาบ ยิมแหย ๆ บอกว่า
“เอ่อ คุณชายน้ อยเจ้ าคะ น้ าเหลียนโตแล้ ว ไม่ต้องให้
คุณชายน้ อยดูแลหรอกเจ้ าค่ะ ให้ น้าเหลียนดูแลคุณชาย
น้ อยดีกว่า”

คุณชายน้ อยเฉลียวฉลาดอย่างไม่ต้องสงสัย เรี ยนรู้ได้ ไว

นางไม่เข้ าใจเลย คุณชายน้ อยออกจะเป็ นเด็กน่ารัก เหตุ
ใดจึงมักจะชอบไปยุง่ เกียวกับพวกยาพิษต่าง ๆ จึงถึงขัน
ค้ นพบพิษใหม่ ๆ ได้ เสียหลายต่อหลายครัง แล้ วคอยเอา
มาแกล้ งใส่ตามตัวพวกนาง แม้ จะเป็ นพิษทีไม่ร้ายแรงถึง
ชีวิต แต่ก็ยากจะรับมือจริ ง ๆ

35
นางยังจําได้ ทีเขาแกล้ งใช้ พิษ ‘หัวเราะครึงก้ าว’ ทําให้ ทงั
สองต้ องกระโดดไปเสียสามวัน เพราะหากไม่กระโดด
เพียงเดินไปแค่สามก้ าวก็จะต้ องหัวเราะไม่หยุด หัวเราะ
จนนําตาเล็ดก็ยงั ไม่หยุด ต่อให้ หวั เราะจนไม่มีเสียงแล้ ว
แต่ตวั ก็ยงั สันอยู่ พอมาคิดตอนนี เหลียนเอ๋อร์ ก็ยงั อดที
จะตัวสันไม่ได้ พิษนีแม้ แต่อาจารย์ก็ยงั ไม่สามารถแก้ ได้
พวกเขาต้ องรอให้ เขาค่อย ๆ คิดสูตรปรุงยาถอนพิษออก
มาได้ อาการจึงค่อยทุเลาลง

แต่เพราะคุณชายน้ อยนันรักแม่มาก จึงไม่เคยให้ แม่ของ

ตนกลายเป็ นตัวทดลอง แต่ในหุบเขาแห่งนีมีกนั แค่สีคน
คนทีเหลือจึงมีเพียงแค่นางกับอาจารย์เจ้ าตํารับยาพิษผู้
นัน แม้ แต่อาจารย์ของเขายังต้ องหลบไปไกล ๆ เพราะไม่

36
อยากต้ องกลายเป็ นหนูทดลองยาไปด้ วย

คุณหนูเองก็ไม่วา่ กระไร ราวกับไม่กงั วลสักนิดว่าลูกชาย

จะเผลอเรอเอาพิษเข้ าตัว แต่คณ
ุ ชายน้ อยก็ไม่เคยถูกพิษ
ของตัวเองจริ ง ๆ ด้ วย

ตอนนีคุณชายน้ อยบอกว่าจะดูแลนางเป็ นอย่างดี เหลี

ยนเอ๋อร์ จงึ อดทีจะสันกลัวไม่ได้

“น้ าเหลียน วางใจเถอะ เอ้ าเฉินเป็ นเด็กดี จะดูแลน้ า

เหลียนเป็ นอย่างดีเลย” เอ้ าเฉินกะพริ บตากลมโต เสียง
37
หัวเราะน่ารักใสซือ “รอให้ อาจารย์กลับมาก่อน เอ้ าเฉินก็
จะดูแลอาจารย์ให้ ดีเหมือนกัน”

คนทีเพิงเดินมาถึงประตูเมือได้ ยินประโยคนีเข้ า มุมปาก

ก็กระตุกไม่หยุด ตกใจจนแทบจะสะดุดล้ มลงไป !

38
ตอนที 87 ท่ านผู้เฒ่ าเจ้ าแห่ งพิษ

เพิงจะเดินมาถึงประตู ท่านผู้เฒ่าเจ้ าแห่งยาพิษทีกําลัง

จะยกขาข้ างหนึงก้ าวข้ ามธรณีประตูเข้ ามาพลันสะดุ้ง
เฮือก ยังดีทีเขาไม่หกล้ มลงไป เมือพอทรงตัวได้ อย่างมัน
คงแล้ ว ก็เอามือลูบศีรษะ หางตากระตุก มุมปากก็
พลอยกระตุกอย่างแรงไปด้ วย เขาต้ องพยายามฝื นระงับ
หัวใจทีกําลังเต้ นรัว หดเท้ าทีกําลังจะก้ าวเข้ าไป แล้ ว
ถอยหลังออกมาอย่างระมัดระวัง

1
ทําไมต้ องถอยออกมาอย่างระมัดระวังน่ะหรื อ เหตุผลก็
เพราะเจ้ าหนูน้อยคนนีไม่เพียงแค่เฉลียวฉลาด แต่ยงั มี
วิธีกลันแกล้ งคนสารพัด แม้ จะดูเป็ นเด็กน้ อยทีใสซือ แต่
ทีแท้ แล้ วนันมีเล่ห์เหลียมแสนแพรวพราว ! หากเจ้ าเด็ก
น้ อยรู้วา่ เขามาแอบฟั ง แล้ วค่อยแอบดอดหนีไป เขาจะ
ต้ องมีจดุ จบทีน่าอนาถแน่ ๆ ! อเนจอนาถจนไม่กล้ าดู
เลยทีเดียว !

ด้ วยเหตุนี เพือความปลอดภัยของตัวเอง เขาก็ควรไป

จากทีนีเสียก่อนจึงจะดี

2
เขายกขาขึน แล้ วร่างสูงใหญ่ก็คอ่ ย ๆ ถอยหลังออกไป
ฝี เท้ าย่องแผ่วเบาจนไม่มีเสียงแม้ แต่น้อย

ในห้ องนัน มุมปากของอวินชิงหยักขึนน้ อย ๆ นาง

เหลือบไปมองทางประตูแวบเดียว แล้ วโอบกอดเอ้ าเฉิน
ไว้ กบั อ้ อมอก เหลียนเอ๋อร์ ทีทําหน้ าปูเลียน ๆ ส่งสายตา
อ้ อนวอนให้ คณ
ุ หนูแล้ วหันมามองคุณชายน้ อย สุดท้ ายก็
ก้ มหน้ าลง

เหลียนเอ๋อร์ ได้ แต่บน่ ในใจ โธ่...คุณหนูไม่มองนางเลย

ไม่ช่วยนางพูดอะไรเลยสักนิด นางเองก็ไม่กล้ าพูดตรง ๆ

3
กับคุณหนู ไม่อย่างนันคุณชายน้ อยจะไม่พอใจเอาได้
หากคุณชายน้ อยไม่สบอารมณ์ ก็จะยิงหาอะไรต่าง ๆ
สารพัดมาจัดการพวกเขาสองคนแน่ แล้ วยังอุตส่าห์พดู
เสียสวยหรูวา่ มีของดี ๆ ก็อยากจะแบ่งปั นให้ ถ้วนหน้ า !
แต่ผลทีเกิดตามมาน่ะหรื อ แค่คิดก็กลัวจนอดขนลุกไม่
ได้ เสียแล้ ว แต่ทีสําคัญก็คือพอนางเห็นคุณชายน้ อยไม่
สบอารมณ์ นางก็จะพลอยรู้สกึ สงสารไปด้ วยนีสิ

เมือเหลือบมองดูคณ
ุ ชายน้ อย นางก็เห็นเอ้ าเฉินลืม
ตากลมโตทีดูเจิดจ้ าจนน่าตกใจ ขนตางอนยาวของเขา
กะพริ บปริ บ ๆ สะท้ อนแววเจ้ าเล่ห์ออกมา ปากเล็ก ๆ ที
ดูแวววาวหยักขึนนิด ๆ เป็ นรอยยิมแสนเสน่ห์ชวนน่า
หลงใหล

4
เหลียนเอ๋อร์ ใจสันสะท้ าน นางรี บก้ มหน้ าลงไม่กล้ ามอง
อีก หัวใจเต้ นตุบ ๆ ไม่หยุด สวรรค์ ! เวลาทีคุณชายน้ อย
เผยรอยยิมแบบนี ชวนให้ ร้ ูสกึ ว่าในใจของคุณชายกําลัง
คิด ‘แผนการอันแสนวิเศษ’ ขึนมาอีกแล้ ว เหลียนเอ๋อร์
กลืนนําลายลงคอดังเอือก แล้ วค่อย ๆ ก้ าวถอยหลังออก
ไป

“ท่านแม่” มือเล็ก ๆ จับแขนของอวินชิงเขย่าไปมา “เอ้ า

เฉินไม่ได้ พบหน้ าอาจารย์หลายวันแล้ วนะ”

จับได้ แล้ วงันหรื อ อวินชิงยกมือขึนลูบเส้ นผมดําทีอ่อน

นุ่มเงางามบนศีรษะ ก็ร้ ูสกึ นุ่มลืนราวกับกําลังลูบไปบน
ผืนแพรพรรณ รู้สกึ ดีจริ ง ๆ “เอ้ าเฉินคิดถึงอาจารย์หรื อ
5
จ๊ ะ”

คนทีอยูน่ อกห้ องสีหน้ านิงขึงไปทันใด เขาจึงยิงก้ าวย่อง

ถอยหลังออกไปอย่างระมัดระวังมากขึนอีก อดจะท่อง
ในใจไม่ได้ วา่ มองไม่เห็นข้ าหรอก มองไม่เห็นข้ า ชาย
ชราหนวดเคราขาว ดวงตากลมโต กลันหายใจไว้ พลาง
ค้ อมหลังเดินออกไป สวมใส่เสือผ้ าดูแปลกตา ย่างเท้ า
แต่ละก้ าวอย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ ยกเท้ าขึนแล้ ววางลง
ทีละข้ าง ท่าทางน่าขันราวกับเป็ นภาพย้ อนกลับแบบช้ า
ๆ ทีเห็นได้ ในภาพยนตร์

“คิดถึงสิ ท่านแม่ เอ้ าเฉินคิดถึงอาจารย์ แต่อาจารย์ไม่

มาพบเอ้ าเฉินเลย เป็ นเพราะเอ้ าเฉินโง่เกินไปหรื อเปล่า
อาจารย์ก็เลยไม่ชอบ” เสียงใส ๆ มีแววกระเง้ ากระงอด
6
แบบเด็กน้ อยเต็มไปด้ วยความน้ อยอกน้ อยใจดังขึน ไม่
ว่าใครทีได้ ยินก็ต้องรู้สกึ สงสาร

ฝี ก้ าวทีกําลังเดินก็พลันหยุดชะงัก พอคนทีอยูน่ อกห้ อง

ได้ ยินเข้ า ก็เบิกตากว้ าง หนวดเคราขาวแทบจะกระดก
อดครํ าครวญในใจเสียไม่ได้ เจ้ านีหรื อเรี ยกว่าโง่ เด็ก
น้ อยเอ๋ย วิชาตัวเบาเจ้ ายอดเยียม วรยุทธ์เจ้ าก็เป็ นหนึง
วิชาปรุงยาพิษยิงไม่ต้องพูดถึง หากอย่างนีเรี ยกว่าโง่
เช่นนันเขาก็ควรจะเอาหัวไปโหม่งเต้ าหู้ให้ ตาย ๆ ไปซะ
น่าโมโหจริ ง ๆ !

7
“จะเป็ นอย่างนันไปได้ อย่างไร”

“ถ้ าเช่นนันทําไมอาจารย์ไม่มาหาข้ าเลยล่ะจ๊ ะ เอ้ าเฉิน

หาท่านก็ไม่พบ ไม่ใช่วา่ หลบหน้ าเอ้ าเฉินอยูห่ รอกหรื อ”
เสียงอ่อนเสียงหวานมีแววน้ อยใจและไม่เข้ าใจแฝงอยู่

อาจารย์ทีได้ ยินนันก็ถลึงตา ดูสิ เจ้ ามีอะไรให้ น่ามองนัก

หรื อไง หลบหน้ างันรึ ข้ าก็ต้องหลบสิ ! หากไม่หลบถึงจะ
เรี ยกว่าเป็ นคนโง่ การหลบหน้ าอาจจะดูเหมือนไร้
ปณิธาน แต่เขาเป็ นยอดบุรุษ ย่อมต้ องรู้จกั ปรับตัวได้
ตามสถานการณ์ หึ ขอแค่เด็กนันไม่เห็นเขาก็นบั ว่าใช้ ได้
แล้ ว

8
“หืม แล้ วเอ้ าเฉินคิดว่าจะทําอย่างไรดีละ่ ” นําเสียงสงบ
เย็นดังขึนเหมือนพูดไปเรื อยเปื อย

“อืม เรื องนีน่ะหรื อ” ว่าแล้ วทําท่าเหมือนครุ่นคิดอย่าง

หนัก “เอ้ าเฉินคิดออกแล้ ว ขอแค่อาจารย์กลับมา ต่อไป
เอ้ าเฉินจะเชือฟั ง และจะคอยดูแลอาจารย์เอง” ราวกับ
เริ มคิดได้ นําเสียงกระเง้ ากระงอดนันมีแววมุง่ มัน

มุมปากของอวินชิงหยักขึนน้ อย ๆ แต่ก็ไม่ได้ พดู อะไร

ออกมา เพียงแค่มองดูเอ้ าเฉินอย่างรักใคร่ ท่าทาง
เหมือนเหลือบไปมองทีประตูอย่างยากทีจะสังเกต

9
ตอนนันเมือร่วงลงมาถึงก้ นเหว พอฟื นขึนมาก็ได้ พบกับ
เฒ่าประหลาดท่านนี เขาดูทะเล้ นราวกับเฒ่าทารก แม้
เขาจะช่วยชีวิตของพวกนางไว้ แต่เขาก็วางยาพวกนาง
ด้ วย ดูเขาสนุกสนานทีได้ ล้อเล่นเช่นนี แต่ก็ไม่ได้ ทําร้ าย
อะไรรุนแรงนัก ภายหลังจึงได้ ทราบว่านันเป็ นยาทีช่วย
เปิ ดเส้ นลมปราณ เพิมกําลังภายในให้ พวกนาง ดังนัน
ตอนนีทังนางและเหลียนเอ๋อร์ จงึ มีกําลังภายในระดับใช้
ได้ แม้ จะบอกไม่ได้ วา่ เก่งกาจจนไร้ เทียมทาน แต่ก็มาก
พอทีจะใช้ ดแู ลตัวเอง แม้ แต่เอ้ าเฉินก็ยงั มีกําลังภายในที
ไม่ธรรมดา

คิดแล้ วนางก็ร้ ูสกึ ขํา ผู้อาวุโสท่านนีแม้ นิสยั ออกจะ

ประหลาดไปเสียหน่อย แต่จะว่าไปแล้ วก็ปฏิบตั ิตอ่ พวก

10
นางด้ วยดีเสมอมา

ตังแต่เกิดมาเอ้ าเฉินก็เฉลียวฉลาดรู้ความเป็ นพิเศษ ไม่

ร้ องไห้ งอแง ผ่านไปครึงปี เมืออายุได้ เจ็ดเดือนก็เริ มพูด
ได้ พออายุครบขวบไม่ร้ ูเพราะเหตุใดผู้อาวุโสก็รับเอ้ า
เฉินไว้ เป็ นศิษย์ แต่เจ้ าเด็กน้ อยกลับทําทีเหมือนไม่แยแส
ผู้อาวุโสถึงกับยอมทําทุกอย่างทีเด็กน้ อยต้ องการ คอย
สรรหาอะไรดี ๆ มาเอาอกเอาใจ จนเอ้ าเฉินอายุได้ สอง
ขวบ จึงยอมเปลียนไปเรี ยกเขาว่าอาจารย์ ท่านผู้เฒ่าเจ้ า
แห่งพิษถึงกับปลาบปลืมจนยิมไม่หบุ ไปเสียหลายวัน
เขาเดินไปกระโดดไปอย่างร่าเริ ง ราวกับคนเป็ นโรคลม
บ้ าหมูก็ไม่ปาน

อาจเพราะตอนนันเฒ่าทารกผู้นีแกล้ งพวกนางไว้ มาก

11
พอเจ้ าเด็กน้ อยได้ เรี ยนรู้เกียวกับยาพิษ จึงชอบคิดค้ น
ปรุงยาพิษแปลก ๆ ออกมา ล้ วนเอาไว้ ใช้ แกล้ งคน แทบ
ทังหมดของยาพิษทีคิดค้ นขึนก็ล้วนเอามาใช้ กบั อาจารย์
ทีน่าขันของเขาผู้นนั อาจารย์ผ้ เู ฒ่าก็ยิงเล่นสนุกไปกัน
ใหญ่ ถึงกับพลอยเล่นพิเรนทร์ ไปกับเจ้ าเด็กน้ อยด้ วย
กลายเป็ นสองคนอาจารย์กบั ศิษย์ประชันวิชากัน ชวนให้
หวาดหวันใจ น่าตระหนกตกใจยิงนัก แต่ทงสองคนนั
ั นก็
ต่างเล่นสนุกกันใหญ่

อวินชิงเคยออกปากห้ ามปรามอยูส่ องสามครัง ทังสอง

จึงต้ องแอบทํา นับแต่นนมานางก็
ั ไม่เข้ าไปยุง่ อีก เพราะ
เอ้ าเฉินถึงแม้ จะซุกซนไปบ้ าง แต่เขาก็ยงั เป็ นเด็กทีจิตใจ
ดี ไม่ได้ มีเจตนาทีเลวร้ าย และนางก็หวังว่าเขาจะ

12
สามารถคุ้มครองตัวเองได้ เป็ นอย่างนีแล้ ว ต่อไปเขาจะ
ได้ ไม่ต้องถูกคนกดขี ผู้เฒ่าเจ้ าแห่งยาพิษนันแม้ ยาม
ปกติจะเป็ นคนพิเรนทร์ แต่เมือจะลงโทษก็ยงั รู้ขอบเขต
แม้ ไม่ได้ ลงโทษร้ ายแรงถึงชีวิต แต่ก็ต้องลงโทษให้ ร้ ู
สํานึกผิดบ้ าง เจ้ าเด็กน้ อยนีก็หวั แข็งนัก ไม่ยอมร้ องโอด
ครวญออกมาสักคํา

นับแต่นนมา
ั นางจึงปล่อยให้ ทงสองทํ
ั าอะไร ๆ ตามใจ
ตัวเองกับเหลียนเอ๋อร์ เพียงแค่ช่วยกันหุงหาอาหารทํา
อะไรอร่อย ๆ ให้ เฒ่าทารกและเด็กจอมซนได้ กิน

13
ตอนแรกพิษต่าง ๆ ทีเอ้ าเฉินปรุงขึน เขายังพอทีจะถอน
พิษได้ แต่เมือเวลาผ่านไปนานเข้ า กระทังครึงปี ก่อน เอ้ า
เฉินปรุงพิษทีท่านผู้เฒ่าแก้ ไม่ได้ นับจากนันมาเขาจึงเริ ม
หลบหน้ าเอ้ าเฉิน ถึงเวลาต้ องกินข้ าวก็ไม่ยอมมา จนทน
ไม่ไหวจริ ง ๆ จึงค่อยกลับมา กินข้ าวแล้ วก็รีบผลุนผลัน
จากไปราวกับสายลม

คิดแล้ วอวินชิงก็นกึ ขํา ตอนทีเจ้ าเด็กน้ อยเอายาพิษทีใช้

แกล้ งคนมาให้ ดู เขาก็หวั เราะคิกคักพลางบอกว่าพิษนัน
คือ ‘หัวเราะครึงก้ าว’ นางทีได้ ยินเข้ าก็หลุดขํา ไม่ร้ ูวา่
ทําไมเจ้ าเด็กน้ อยจึงเก่งกาจได้ ขนาดนี พิษหัวเราะครึง
ก้ าวอย่างนันหรื อ ถังป๋ อหูไ่ ด้ ยินเข้ ามิโกรธจนโดดออกมา
จากหลุมเลยหรื ออย่างไร ! และครังนันเอง ทีท่านผู้เฒ่า

14
เจ้ าแห่งยาพิษถึงกับมาเต้ นเร่า ๆ ต่อหน้ าของนางเพือขอ
ยาถอนพิษ ยังบ่นว่าว่านางไม่ควรให้ กําเนิดเด็กเจ้ า
ปั ญญาคนนีขึนมาเลย ซํายังปล่อยให้ มารังแกคนแก่เสีย
อีก

ตอนนันนางก็ยงั ขํา ลูกชายของข้ านันฉลาดจริ ง ๆ ! แม้

เจ้ าเด็กน้ อยจะทําอะไรหลายอย่างทีไม่เหมือนคน
ธรรมดาทัวไป และนางก็ยงั เคยสงสัยว่าเขาทะลุมิติมา
เหมือนกันกับนางหรื อเปล่า แต่ทกุ ครังทีถาม เขาก็เอา
แต่จ้องมองนางด้ วยดวงตากลมโตวาววับ ราวกับกําลัง
กล่าวโทษว่านางทําตัวเป็ นแม่แก่ ๆ และบอกให้ นางอย่า
พูดอะไรทีบ้ องตืนให้ มากนัก พอเจอเข้ าหลาย ๆ ครัง
นางก็เลิกคิดไป ไม่วา่ เขาจะเป็ นใคร ชัวชีวิตนีก็เป็ นลูก
ชายของนาง ! เท่านีก็เพียงพอแล้ ว !

15
เมือสายตาเหลือบไปเห็นเหลียนเอ๋อร์ ทีกําลังยืนคอตก
นางก็อดทีจะหัวเราะออกมาไม่ได้ อันทีจริ งไม่ร้ ูวา่ ควร
หัวเราะหรื อเห็นใจนางดี พิษของเอ้ าเฉินทีส่งไปเป็ น
‘ของไหว้ ครู’ ให้ แก่อาจารย์ของเขา ทีจริ งไม่ได้ หมายจะ
เอาไปวางยานาง แต่ทกุ ครังสาวใช้ คนนีต้ องถึงคราว
เคราะห์ บังเอิญถูกพิษนานาชนิดไปด้ วยเสียทุกครัง แล้ ว
ยังต้ องปิ ดปากเงียบไม่กล้ าบอกนาง เพราะกลัวว่านาง
จะหันไปลงโทษเอ้ าเฉิน โธ่ เหลียนเอ๋อร์ ทําไมเจ้ าถึงได้
โชคร้ ายอย่างนี แต่กระนันนางก็ยงั ไม่ทิงความเป็ นไปได้
ว่านีอาจเป็ นฝี มือของท่านผู้เฒ่าจอมทะเล้ นคนนัน

16
แหม เรื องแค่นีคนพวกนียังคิดว่านางไม่ร้ ู และไม่กล้ ามา
เล่าให้ ฟัง คงไม่ร้ ูวา่ นางรู้เรื องทีพวกเขาทํามาตังนานแล้ ว
แม้ นางไม่อยากจะรับรู้ก็ยงั ยาก

“ท่านแม่ เอ้ าเฉินเป็ นเด็กดี อาจารย์ต้องรักเอ้ าเฉินสิถงึ

จะถูก !” เอ้ าเฉินเงยหน้ าขึนมองนางด้ วยดวงตากลมโตวิ
บวับ ขนตางอนยาวกะพริ บปริ บ ๆ ดูช่างใสซือบริ สทุ ธิ
น่ารักเสียเหลือเกิน น่ารักจนนางอยากจะหอมเข้ าสัก
ฟอด

‘จุ๊บ’ นางก้ มลงจูบใบหน้ าเล็ก ๆ น่ารักนันทีหนึง สัมผัสนี

ดีจริ ง นุ่มละเอียดราวกับผืนผ้ าแพร มีกลินหอมอ่อน ๆ
ของนํานม ทําให้ อวินชิงอารมณ์ดีขนในทั
ึ นใด เจ้ าหนู
17
น้ อยตกใจ ดวงตาเจิดจ้ าฉายให้ เห็นความพึงพอใจ สว่าง
จนอาจเทียบได้ กบั ดาวดวงทีสุกสว่างทีสุดบนท้ องฟ้า
เขาทําปากจู๋แล้ วจูบทีแก้ มนวลเนียนของอวินชิง พลาง
หัวเราะคิก

“อาจารย์จะต้ องกลับมาแน่ ใช่ไหมจ๊ ะท่านแม่” เสียง

หัวเราะกังวานสดใส

ฝี ก้ าวชะงัก ร่างกายสันระริ ก แล้ วก้ าวเดินต่อ ไม่ได้ ยิน

เขาไม่ได้ ยินอะไรทังนัน กําลังภายในของเจ้ าตัวเล็กดี
มาก ความสามารถในการได้ ยินยิงดีกว่า เพราะอย่างนัน
เขาจะก้ าวเดินอย่างสับสนไม่ได้ อีกสองก้ าวก็จะสําเร็จ
แล้ ว แต่ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใด ทุกครังเจ้ าเด็กน้ อยนีจึงจับ
ได้ ตลอด ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่จบั ได้ แค่พบโดยบังเอิญต่าง
18
หาก ดังนันเขาจึงยิงระมัดระวังมากขึน

“อืม อาจารย์ไม่มาหรอก” รอยยิมอบอุน่ พูดขึนเรี ยบ ๆ นี

เป็ นการบอกเตือนอย่างชัดเจน

เหลียนเอ๋อร์ ยกั ไหล่ แล้ วถอยหลังอีกก้ าว รอยยิมนันยิง

น่ามองก็ยิงอันตราย นางรู้ได้ จากประสบการณ์ !

ก้ าวแล้ วก้ าวเล่า เมือเห็นว่าใกล้ จะถึงจุดทีปลอดภัยแล้ ว

เจ้ าแห่งยาพิษก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ หันหลังแล้ วจะ
ใช้ วิชาตัวเบาหนีไป แต่ทว่า...

19
“อ๊ ะ ท่านแม่ อาจารย์กลับมาแล้ ว ทีแท้ อาจารย์ก็รักเอ้ า
เฉิน” นําเสียงอันรื นเริ งใจดังแว่วมาเบา ๆ

ร่างสูงใหญ่สนสะท้
ั าน มุมปากกระตุกแล้ วกระตุกอีก
จ้ องมองปลายเท้ าทีกําลังยกอย่างเคือง ๆ ถลึงตาพลาง
ขบเขียวเคียวฟั น อีกก้ าวเดียวแท้ ๆ เสียดายนัก ทีทํามา
สูญเปล่าหมด

คิดแล้ วจัดเสือผ้ าให้ เรี ยบร้ อย หันกลับไปแล้ วเดินไปที

ประตู

20
เหลียนเอ๋อร์ เงยหน้ าขึนทันที ผู้อาวุโสเจ้ าแห่งพิษกลับมา
แล้ วหรื อ

ทังอวินชิงและเอ้ าเฉินต่างเรี ยกเขาว่าท่านผู้เฒ่าเจ้ าแห่ง

พิษ ต่อมาเอ้ าเฉินเปลียนไปใช้ คําเรี ยกว่าอาจารย์ เหลี
ยนเอ๋อร์ ร้ ูสกึ ว่าตัวเองมีฐานะเป็ นเพียงสาวใช้ จึงเรี ยก
เขาว่าผู้อาวุโสเจ้ าแห่งพิษ

เมือเหลียวไปมองทีประตู ก็เห็นผู้อาวุโสเจ้ าแห่งพิษใน

ชุดเสือผ้ าแปลกตา สีหน้ าดูแปลกแปร่ง เขาก้ าวเดินอาด
ๆ เข้ ามา เป็ นผู้อาวุโสเจ้ าแห่งพิษจริ ง ๆ ด้ วย !

21
เหลียนเอ๋อร์ ตกใจจนอ้ าปากหวอ นานครู่หนึงจึงพยัก
หน้ า ทีแท้ เป็ นอย่างนี คงถูกคุณชายน้ อยจับได้ อีกแล้ ว
ล่ะสิ ดวงตาเจิดจ้ าฉายแววเห็นใจ แล้ วถอยหลังไปอีก
ก้ าว ยืนข้ างหลังอวินชิง

“อาจารย์กลับมาแล้ ว” ดวงตาแจ่มใสเป็ นประกายแวว

วาวราวกับได้ ค้นพบขุมสมบัติ นังหลังตรงขึน ร้ องเรี ยก
อย่างดีอกดีใจ

ผู้เฒ่าเจ้ าแห่งพิษเดินเข้ ามา มองดูเอ้ าเฉินทีกําลังยิม

แย้ มอย่างใสซือ มุมปากของเขากระตุกอีกครัง แล้ วแสร้ ง
ทํากระแอมกระไอ “ว่าไง ศิษย์ข้า”

22
อวินชิงยิม “นังเถอะ”

ผู้เฒ่าเจ้ าแห่งพิษนังลงตามทีนางบอก แต่พยายามให้

ห่างออกมาสักหน่อย สายตาเหลือบมองไปรอบ ๆ แต่ไม่
มองเอ้ าเฉิน

เอ้ าเฉินกลอกตาอย่างร่าเริ ง อ้ าแขนออกแล้ วว่า

“อาจารย์ ข้ ากอดหน่อยสิ !”

ผู้เฒ่าเจ้ าแห่งพิษถึงกับเหร่างออก จนเก้ าอีเกือบจะล้ ม

ลง ต้ องรี บเกาะโต๊ ะประคองตัวไว้ แล้ วกระแอมออกมา
เบา ๆ อย่างกลบเกลือน “เอ่อ ศิษย์รัก เอ่อ นัน...” เมือ
เผชิญเข้ ากับสายตาคาดหวังของเอ้ าเฉิน คําทีจะพูดต่อก็

23
พูดไม่ออก ใบหน้ าบ้ องแบ๊ ว ดวงตาวาวกลมโตเต็มไป
ด้ วยความสดใส จนเห็นเงาสะท้ อนของเขาในนัน น่ารัก
เหลือเกิน น่ารักจนอยากจะอุ้ม เช่นนันมือก็พลันยืนออก
ไปอย่างไม่ร้ ูตวั

อวินชิงเลิกคิว เหลียนเอ๋อร์ เองก็มองดูมือสองคูท่ ีกําลัง

คืบเข้ าหากันอย่างแปลกใจ ผู้อาวุโสไม่กลัวเอ้ าเฉินแล้ ว
หรื อ

พอเห็นเอ้ าเฉินจะเข้ ามาใกล้ มือทียืนไปแล้ วครึงทางก็

หดกลับอย่างรวดเร็ว แล้ วเอาไปไพล่ไว้ ข้างหลัง สีหน้ า
ของเขาขุ่นเคือง แอบก่นว่าตัวเองในใจ บ้ าจริ ง อีกนิดจะ
ตกหลุมพรางเสียแล้ ว เจ้ าเด็กน้ อยคนนีจะไปจับตัวง่าย
ๆ ได้ อย่างไรกัน พลาดมาแล้ วตังกีครังไม่ร้ ูจกั จํา
24
เอ้ าเฉินทําท่าเบะปาก ท่าทางราวกับจะร้ องไห้ แล้ วเม้ ม
ปากแน่น มองดูอาจารย์ของตัวเองอย่างตัดพ้ อ

เหลียนเอ๋อร์ ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นีค่อยเป็ น

ปกติหน่อย ก็วา่ แล้ ว เขาจะกล้ าเข้ าไปแตะตัวคุณชาย
น้ อยใกล้ ๆ ได้ อย่างไร ทีแท้ ก็แกล้ งทําท่าจะกอดเสียเท่า
นัน แล้ วหันไปเห็นคุณชายน้ อยทีมีทา่ ทางน้ อยใจก็นกึ
สงสาร จากนันก็นกึ ดูแคลนผู้เฒ่าเจ้ าแห่งพิษขึนมา อะไร
กัน แค่กอด จะถึงตายหรื ออย่างไรกัน !

25
ประกายวาบขึนในดวงตา ดูถกู ข้ ารึ ดูถกู ไปเถอะ ข้ าจะ
ทําเป็ นไม่เห็น ! แล้ วแอบบ่นว่าในใจ นึกถึงตัวเองตอนที
ยังอยูใ่ นยุทธภพ มีชือเสียงดังกระฉ่อน เมือบอกฉายา
นามออกไป ใคร ๆ ต่างก็หวาดหวัน ไม่คิดว่าวันนีจะต้ อง
มากลัวเด็กสามขวบเช่นนี แถมเจ้ าเด็กนียังเป็ นศิษย์ของ
เขาเอง หากเรื องนีแพร่งพรายออกไปคงขายหน้ าแย่ !
แต่วา่ ความสามารถทังหลายของศิษย์คนนีล้ วนเป็ นเขา
ทีสังสอน ศิษย์จะเก่งกาจเพียงไหนก็ยงั เป็ นศิษย์ของเขา
เมือออกไปแล้ วมีคนพูดถึง เขาย่อมได้ หน้ าได้ ตาหรื อมิใช่

แต่เมือคิดถึงเรื องในอดีต เขาก็อดหดหูข่ นมาไม่

ึ ได้

26
อวินชิงขมวดคิวน้ อย ๆ ดวงตาสงบเย็นมองดูทา่ นผู้เฒ่า
เจ้ าแห่งพิษอยูเ่ งียบ ๆ มีรังสีอนั โดดเดียวแผ่ออกจากร่าง
อันกํายํานัน

เอ้ าเฉินกะพริ บตา แล้ วค่อย ๆ หดมือกลับ ไถลตัวออก

จากตักอวินชิงแล้ วเดินไปอยูข่ ้ าง ๆ ท่านผู้เฒ่า เขย่งเท้ า
แล้ วใช้ มือเล็ก ๆ ลูบไล้ ใบหน้ าอันเต็มไปด้ วยริ วรอยของ
เขา ปากเล็ก ๆ นันแวววาวทําเสียงเล็กเสียงน้ อย
“อาจารย์ เอ้ าเฉินจะอยูก่ บั ท่านนะ”

เสียงอ่อนหวานดังเข้ ามากระทบใจของท่านผู้เฒ่า คําพูด

27
คําจาแบบเด็ก ๆ กลับสะท้ อนความรู้สกึ จริ งจากใจ ขอบ
ตาของท่านผู้เฒ่าแดงระเรื อ แล้ วโอบร่างเล็ก ๆ ของเอ้ า
เฉินมากอดไว้ มือใหญ่ลบู แผ่นหลังเล็ก ๆ นัน

เอ้ าเฉินยืนมือเล็ก ๆ ออกมา ตบไหล่กว้ างนันเบา ๆ

“อาจารย์อย่าเสียใจไปเลย มาให้ เอ้ าเฉินปลอบหน่อย”
เวลาแม่ลบู หลังลูบไหล่ปลอบโยนเขา เขาก็มกั จะหาย
เศร้ า เอ้ าเฉินตบไหล่ปลอบ อาจารย์ก็จะได้ หายเศร้ า
เหมือนกัน

ร่างสูงใหญ่สนสะท้
ั าน แล้ วกอดร่างเล็กไว้ แน่นอีกครัง
ดวงตาหลับสนิทพร่าเลือนไปด้ วยนําตา ใบหน้ าทีเมือ
ก่อนนันดือรันดูซีดขาว เวลานียิงดูเหมือนชายชราวัยไม้
28
ใกล้ ฝัง

ภาพนีดูอบอุน่ จนไม่กล้ ารบกวน เหลียนเอ๋อร์ ขยีตา ทีจริ ง

ท่านผู้เฒ่านันก็ใจดีอยู่ เมือก่อนหากไม่ใช่เพราะท่านรับ
ตัวพวกนางไว้ พวกนางก็อาจจะตกลงมาตายแล้ วก็ได้

อวินชิงไม่พดู อะไรออกมา มองดูทงสองคนกอดกั

ั น
แน่นอย่างเงียบ ๆ แววตามีความพึงพอใจ เอ้ าเฉินมักมี
นําใจห่วงใยน่ารักอย่างนีอยูเ่ สมอ แต่ทําไมพอได้ เห็น
ภาพอันอบอุน่ เช่นนี นางกลับรู้สกึ เจ็บปวดขึนมาในหัวใจ
มือขาวเนียนละเอียดดุจเนือหยกลูบเข้ าทีหน้ าอก ดวงตา
เลือนลอยทอดมองไปยังความว่างเปล่าทีไร้ นาม......

29
ตอนที 88 - 1 หัวใจทีด้ านชา

วันวานแล่นไปประดุจลูกธนู ทิวาราตรี หมุนเวียนเปลียน

ผัน เวลาสามปี ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ณ เมืองหลวงแห่งจวินกัว ท้ องฟ้าสดใสกระจ่างไร้ เมฆ

แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องต้ องพืนแผ่นดิน ราวกับจะส่อง
สว่างเข้ าไปถึงในจิตใจของมนุษย์ สายลมเย็น ๆ พัดผ่าน
ใบหน้ า ส่งกระแสความเย็นสดชืน ร้ านค้ าทีตังเรี ยง

1
รายอยูส่ องข้ างทางยังคงคึกคักเฉกเช่นเมือวันวานไม่เคย
เปลียน ชาวบ้ านต่างอยูก่ นั อย่างผาสุก ผู้คนทีเดินไปมา
ขวักไขว่อยูต่ ามถนน ต่างมีสีหน้ ายิมแย้ มแจ่มใสสบาย
อกสบายใจ เห็นได้ ชดั ว่าจวินเยวียหานทรงปกครอง
ประเทศได้ อย่างดี

แต่เรื องราวในโลกล้ วนมีการเปลียนแปลง เรื องบางเรื อง

เกิดขึนแล้ วไม่อาจเปลียนแปลงความจริ งได้ โดยเฉพาะ
อย่างยิงความเจ็บปวดทีไม่อาจลบเลือนออกไปจากใจ
คน การเดินสูภ่ เู ขาหิมะกินระยะเวลาสองเดือน ไม่มีใครรู้
ว่าครังนันเกิดอะไรขึนทียอดเขาหิมะแห่งนันบ้ าง รู้เพียง
แต่วา่ ณ ทีนัน มูห่ รงอวินชิง หญิงสาวประหลาดทีได้ รับ
การยอมรับนับถือตังแต่เหล่าพระราชวงศ์แห่งจวินกัวไป
จนถึงหมูช่ าวบ้ าน ได้ จากไปอย่างไม่มีวนั กลับ

2
ตอนนันจวินเยวียเฮ่าได้ รับบาดเจ็บสาหัส ภายหลังต้ อง
ใช้ ยาของชิวมูไ่ ป๋ ทําให้ สลบตลอดการเดินทางกลับมา
คนทีพาไปด้ วยล้ วนทิงร่างไว้ ทีภูเขาหิมะ มีเพียงองครักษ์
ลับคนหนึงของจวินเยวียเสียทีได้ กลับมา ทัวร่างของเขา
เต็มไปด้ วยบาดแผล เฉพาะแค่บาดแผลก็ต้องใช้ เวลา
รักษาอยูน่ านนับเดือนจึงจะบอกได้ วา่ เบืองต้ นนันได้ พ้น
ขีดอันตรายแล้ ว

เมือฟื นขึน เขาก็ขงั ตัวเองอยูแ่ ต่ในห้ องหนังสือเป็ นเวลา

ครึงเดือนไม่ยอมออกมา ผ่านไปครึงเดือน เมือออกมา
อีกครัง ก็กลายเป็ นคนทีดูเย็นชาไร้ ความปรานี สีหน้ าที
แต่เดิมนันเยือกเย็นไร้ อารมณ์อยูแ่ ล้ ว ยิงดูทงโดดเดี
ั ยว
3
และเยือกเย็นเสียยิงกว่าเดิม รังสีเยียบเย็นแผ่ซา่ นออก
มาจากร่าง ในระยะสามฉือไม่มีใครกล้ าทีจะเข้ าใกล้

เวลานีเขาเงยหน้ าขึนมองแสงอาทิตย์อสั ดงทีเส้ นขอบฟ้า

ใบหน้ าคมสัน ดวงตามีแววหม่นหมองลึกลําประหนึงหุบ
เหวทีลึกจนไม่เห็นก้ นเหว คิวคมเข้ ม จมูกโด่ง ริ มฝี ปาก
บางเม้ มแน่น ร่างในชุดสีมว่ งดูน่าเกรงขาม ท่าทางสูง
ศักดิยิงนัก แสงตะวันสุดท้ ายสาดส่องลงบนร่างทีสูง
ใหญ่ สะท้ อนรังสีอนั เยือกเย็นโดดเดียวออกมา

มือข้ างหนึงของเขาอยูข่ ้ างหน้ า อีกข้ างไพล่ไว้ ทีด้ านหลัง

มือในชายแขนเสือสันน้ อย ๆ ดวงตาฉายแววเจ็บปวด

4
ออกมาชัดเจน

สามปี มาแล้ ว ชิงเอ๋อร์ เจ้ าอยูท่ ีนันยังสบายดีใช่ไหม วัน

นันทีเจ้ าโชคร้ ายร่วงตกหน้ าผาไป ข้ าคว้ ามือของเจ้ าไว้
ไม่ทนั เรื องนีเป็ นความเจ็บปวดทีไม่อาจลบลืมไปจากใจ
ของข้ าได้ เลย เดิมคิดว่าพอเวลาผ่านไปข้ าคงจะปล่อย
วางเจ้ าได้ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าความรู้สกึ เช่นนีจะเป็ น
เหมือนสุราชันดี ยิงหมักบ่มนานกลับยิงเข้ มข้ น ข้ าจะทํา
เช่นไรดี มือในชายแขนเสือกําแน่นขึนเรื อย ๆ ในใจเจ้ า
ยังนึกกล่าวโทษข้ าอยูห่ รื อไม่วา่ วันนันข้ าไม่ควรห้ ามเจ้ า
ไม่ให้ แก้ แค้ นซีเอ๋อร์ เลย เจ้ าคงคิดว่าในใจของข้ านัน เจ้ า
กับเอ้ าเฉินไม่มีความสําคัญ เจ้ าจะบ่นว่าข้ าว่าเลือดเย็น
ไร้ นําใจใช่ไหม ไม่เช่นนันเจ้ าคงไม่มองด้ วยสายตาตัด

5
รอนเช่นนัน เจ้ ารู้หรื อไม่วา่ สายตาเช่นนันทําให้ ข้าเจ็บ
ปวดเสียยิงกว่าเอามีดคมกริ บมาปั กทีหัวใจเสียอีก

ฮ่า ๆ มุมปากเผยรอยยิมขืนขึน ชิงเอ๋อร์ เจ้ าก็ร้ ู เมือเห็น

เอ้ าเฉินถูกพิษ ข้ าเองก็เป็ นทุกข์เช่นกัน ข้ าอยากให้ ตวั
เองเป็ นคนทีถูกพิษเสียด้ วยซํา ไม่ใช่วา่ ข้ าไม่เชือเจ้ า แต่
ข้ าไม่กล้ าทีจะเชือ ความจริ งเช่นนีโหดร้ ายเกินไป ข้ าไม่
อาจนึกภาพได้ วา่ ซีเอ๋อร์ ทีอ่อนหวานและแสนดีคนนันจะ
ทําเรื องเช่นนีได้ แต่ความจริ งก็เป็ นเช่นนัน ข้ าไม่เชือแต่
ไม่ใช่วา่ ข้ าจะไม่เจ็บปวดใจ ชิงเอ๋อร์ เจ้ ารู้หรื อไม่ เวลา
นันข้ าผิดหวังจริ ง ๆ หลายปี ทีทุม่ เทความรักทังหมด แต่
สุดท้ ายกลับได้ พบว่าความจริ งทีไม่เป็ นอย่างทีคิด เวลา
นันข้ าผิดหวังนัก ข้ าเองก็อยากบีบคอนางให้ ตาย ๆ ไป
ซะ แต่ข้าไม่อาจทําได้ เพราะข้ าติดค้ างนาง ติดค้ างหนี

6
ชีวิต ดังนันชีวิตนีข้ าจึงจําต้ องคืนให้ แก่นาง

เจ้ าเกลียดข้ า ไม่ยอมให้ ข้าร่วมเดินทางไปด้ วย ข้ าก็ไม่

โทษเจ้ าหรอก แต่ข้าวางใจให้ เจ้ าสองคนแม่ลกู ไปกันเอง
ไม่ได้ นีเป็ นสิงทีข้ าติดค้ างเจ้ าทังสอง ดังนันข้ าจึงแอบ
สะกดรอยตามพวกเจ้ าไปเพือคอยคุ้มครอง แต่สดุ ท้ าย
แล้ วข้ าก็ไม่อาจปกป้องเจ้ าสองคนแม่ลกู ได้ ตอนทีเห็น
เจ้ ากับเอ้ าเฉินร่วงตกหน้ าผาไป ในใจของข้ ามีแต่ความ
หวาดกลัว เจ็บปวดหัวใจราวกับโดนฉีกทึง เวลานันข้ า
อยากจะตามเจ้ าไปเสียเหลือเกิน แต่น่าเสียดาย สวรรค์
ไม่ประทานแม้ แต่โอกาสเช่นนันให้ ข้า

ข้ าเพิงได้ ร้ ูวา่ เจ้ าสองคนมีความสําคัญมากมายเพียงใด

7
สําหรับข้ า สําคัญจนราวกับว่าหลอมรวมเข้ ากับเลือดใน
กาย ถึงขันทีว่าเมือพรากออกไปก็เหมือนตัวข้ าเองนัน
หลังเลือด เจ็บปวดเข้ าไปถึงในกระดูก

ชิงเอ๋อร์ เจ้ าเคยบอกว่าหากเจ้ ามีอนั เป็ นไป บิดาเจ้ าจะ

ลาออกจากตําแหน่งแล้ วเดินทางกลับบ้ านเกิด ก็เป็ นจริ ง
ตามนัน ดังนันข้ าจึงแบกรับภาระอันใหญ่หลวงนี ข้ าเอง
ก็ติดค้ างต่อราษฎรทัวหล้ าเช่นกัน เพราะแม่ทพั มูห่ รงนัน
เป็ นแม่ทพั ทียอดเยียม ข้ าใช้ เวลาสามปี นีเพือลืมเจ้ า ใช้
การฝึ กฝนอย่างหนักเพือให้ จิตใจด้ านชา แต่น่าเสียดาย
ทียังพ่ายแพ้ เมือใดทีเห็นอาทิตย์อสั ดง เมือนันข้ าจะนึก
ถึงยามสนธยาอันนองเลือดนัน หัวใจข้ าก็จะเจ็บปวด
เหมือนกับถูกบีบ

8
ชิงเอ๋อร์ หากชาติหน้ ามีจริ ง ข้ าจะไม่ปล่อยมือเจ้ า หาก
ชาตินีได้ ลขิ ิตมาแล้ วว่าเราไม่มีวาสนาต่อกัน เช่นนันข้ า
จะขอสัญญาต่อเจ้ าว่าชาติหน้ าจะขอครองคูก่ บั เจ้ า
ตราบชัวชีวิต จะไม่ยอมพลัดพรากจากเจ้ าอีก !

ไม่ไกลจากทีแห่งนัน ลัวซิงเฝ้ามองดูเงาร่างอันอ้ างว้ าง

ของผู้เป็ นนายจากทางด้ านหลังด้ วยความเป็ นทุกข์ เขา
สวมใส่ชดุ ดํา ร่างสูงโปร่ง ใบหน้ าหล่อเหลามีแววทุกข์
ระทม สามปี มาแล้ ว ตังแต่นายท่านกลับมาจากภูเขา
หิมะก็ดไู ม่เป็ นสุขอีกเลย กระไอเยือกเย็นจากร่างยิง
รุนแรงกว่าเดิมเสียอีก เมือรับหน้ าทีต่อจากแม่ทพั มูห่ รง
9
มาแล้ ว ก็นําทหารไปประจําการทีชายแดน กลายเป็ นคน
ทีเยือกเย็นราวกับนําค้ างแข็ง ทังเลือดเย็นและไร้ ความ
รู้สกึ ปกครองทหารอย่างเฉียบขาดดุดนั จนกลายเป็ นที
ครันคร้ ามของทังสามแคว้ น

คนอืนๆ อาจมองว่าท่านหวังเลือดเย็นไร้ นําใจ มีแต่เขาที

รู้วา่ ในใจของท่านทุกข์ระทมเพียงใด ! ท่านหวัง
พลัดพรากจากแม่นางมูห่ รง กว่าจะตกหลุมรักนางนันไม่
ง่ายเลย กลับต้ องปล่อยมือจากนางด้ วยหลายเหตุผล
สุดท้ ายยังมีเหตุให้ ต้องพรากจากไปชัวกาลนาน ราวกับ
ชะตาฟ้ากลันแกล้ งให้ มีอนั เป็ นไป !

วันนัน เกิดเรื องในเมืองหลวง ท่านหวังจึงได้ สง่ เขากลับ

10
มาก่อน เขาจึงไม่ทนั ได้ เห็นภาพอันน่าตระหนกตกใจนัน
แต่จากบาดแผลตามร่างกายของท่านหวัง เขาก็ร้ ูได้ วา่
การต่อสู้ในวันนันโหดเ**◌้ยมน่าสะพรึงกลัวเพียงใด ได้
ยินว่าหลังการต่อสู้สะท้ านฟ้าครังนัน แทบไม่มีใครทีรอด
ชีวิตกลับมา แม้ แต่หวังเจ้ าสําราญก็หายตัวไปอย่างไร้
ร่องรอย บ้ างเล่าลือกันว่าหวังเจ้ าสําราญก็สละชีวิตใน
การต่อสู้ครังนันด้ วย คราวนีหากไม่ใช่เพราะต้ องการจะ
เข้ าร่วมการชุมนุมชาวยุทธ์ในอีกสามเดือนหลังจากนัน
ท่านหวังก็คงไม่กลับมา

เมือเหลือบเห็นร่างงดงามยืนแอบอยูด่ ้ านหลังเสา เขาก็

อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ในฐานะทีเป็ นองครักษ์ คน
สนิทของท่านหวัง เขาย่อมรู้เรื องบางเรื องทีผู้อืนไม่ร้ ู นาง
คงไม่ก่อเรื องในวันนัน หากรู้วา่ ผลลัพธ์จะลงเอยเช่นนี

11
ใครจะคิดว่าพระชายารองทีปกติแล้ วเป็ นคนอ่อนโยน
แสนดีจะทําเรื องทีเสียสติเช่นนันได้ นางถึงกับลงมือกับ
เด็กตัวเล็ก ๆ แม้ แต่ลวซิ
ั งเองยังอดรู้สกึ เหยียดหยามนาง
ไม่ได้ ลัวซิวหันกลับไป ท่านหวัง แม่นางมูห่ รงจากไปแล้ ว
ลัวซิงเพียงหวังว่าท่านจะหายโศกเศร้ าได้ โดยเร็วและทํา
ใจให้ เข้ มแข็งได้ เสียที

ชายารองเสินขยําผ้ าเช็ดหน้ าในมือแน่น กัดริ มฝี ปากที

แดงระเรื อ ดวงตางามอันวาววามเต็มไปด้ วยความหม่น
หมอง แต่ก็ยงั มีแววคาดหวังอยูใ่ นนัน สามปี แล้ ว ตังแต่
ท่านหวังกลับมาจากภูเขาหิมะ ก็มีทา่ ทีทีเฉยเมยกับนาง
ถึงกับอาสาไปอยูค่ า่ ยทหารนานถึงสามปี เดิมทีคิดว่า
วันนันเขาช่วยชีวิตนางไว้ แม้ เขาจะรู้สกึ ผิดหวังแต่ก็นบั

12
ว่ายังมีนางอยูใ่ นใจ ดังนันนางจึงเฝ้ารอเขากลับมา

ครังนีเมือได้ ทราบว่าฮ่องเต้ มีพระบัญชาให้ เขากลับมา

เมืองหลวง นางจึงรู้สกึ ดีใจและรอคอยอย่างคาดหวัง แต่
นางไม่คิดเลยว่าถึงแม้ ตวั เขากลับมา แต่เขาไม่ได้ แสดง
ท่าทีรักใคร่ไยดี หรื อกระทังไม่แม้ แต่เหลียวมาดูนางสัก
ครังเลย

ใบหน้ าเล็ก ๆ ทีเมือก่อนดูงดงามราวกับบุปผา บัดนีดู

ราวกับดอกไม้ ทีชอกชําจากฝนลูกเห็บและนําค้ างแข็ง
สูญสินซึงความเอิบอิมงดงาม ใบหน้ าเล็ก ๆ ดูซบู เซียว
ห่อเ**◌่ ยว ริ มฝี ปากทีเคยดูแดงระเรื อบัดนีซีดขาวและ

13
เม้ มแน่นอยูต่ ลอดเวลา

พีเฮ่า เหตุใดพีไม่หนั มามองซีเอ๋อร์ หรื อว่าพียังโกรธเคือง

ซีเอ๋อร์ อยู่ ขอแค่ทา่ นพียอมให้ อภัย นับแต่นีไปซีเอ๋อร์ จะ
ไม่ทําสิงทีท่านไม่ชอบใจอีก ต่อให้ ทา่ นพีจะรับอนุภรรยา
ซีเอ๋อร์ ก็จะช่วย จากนีไปขอเพียงเป็ นลูกของท่านพี ซี
เอ๋อร์ ก็จะรักเสมือนเป็ นลูกของตัวเอง คิดเช่นนันนางจึง
ค่อยๆ ก้ าวเดินไปทางศาลา

ครู่หนึง ในทีสุดจวินเยวียเฮ่าก็รวมรวมความคิดทีล่อง
ลอยไปไกลแล้ วหลับตาลง ซ่อนเร้ นความทุกข์ระทมเอา
ไว้ ในนัน แล้ วหันจะเดินออกไปนอกจวน ชุดสีมว่ งพลิว
สะบัด ทุกท่วงท่าทีก้ าวย่างเผยให้ เห็นความสูงศักดิตาม
14
ชาติกําเนิด ท่าทางขึงขังแสดงออกอย่างน่าเกรงขาม
เขารู้สกึ ได้ วา่ ข้ างหลังมีคนตามมา แต่เขาเพียงแค่ขมวด
คิว แล้ วยังคงก้ าวเท้ าเดินออกไปไม่หยุด

เมือเห็นร่างในอาภรณ์สีมว่ งกําลังจะจากไป ชายารอง

เสินก็นิงขึง รี บร้ องเรี ยกไว้ “ท่านหวัง...”

“ลัวซิง ตามข้ าเข้ าวัง” เขาไม่หยุดฝี ก้ าว นําเสียงก็ช่าง

เย็นชายิงนัก ซีเอ๋อร์ ต่อให้ ข้าไม่อาจฆ่าเจ้ าได้ แต่ข้าก็ไม่
อาจให้ อภัยเจ้ าได้ เช่นกัน เพราะนันคือลูกชายของข้ า
และเจ้ าทรยศต่อความไว้ วางใจของข้ า !

“ขอรับ ท่านหวัง” ลัวซิงส่ายศีรษะ แล้ วไม่กล้ าชักช้ าอีก

15
แล้ วรี บเดินตามไป

ฝี ก้ าวของชายารองเสินถึงกับสะดุดจวนเจียนจะล้ ม ยังดี
ทีหยวนจือทีอยูข่ ้ าง ๆ ยืนมือมาประคองไว้ ได้ ทนั ทําให้
นางจึงไม่ล้มลงไปกับพืนเสียก่อน นําตาเอ่อคลอบดบัง
สายตาจนพร่ามัว แล้ วกลายเป็ นหยาดนําตาไหลร่วงลง
มาหยดแล้ วหยดเล่า ทําไมนะ นังคนชันตํานันก็ตายไป
นานแล้ ว เหตุใดท่านพียังคิดถึงนางไม่เสือมคลาย เหตุ
ใดท่านจึงทําเสมือนว่าไม่เห็นข้ า คนทีรักท่านสุดหัวใจ
หัวใจของนางเหมือนกําลังหลังเลือด จวินเยวียเฮ่า ท่าน
ช่างใจร้ ายนัก...

16
ตอนที 88 - 2 หัวใจทีด้ านชา

17
ห้ องหนังสือในจวนแม่ทพั ประตูนนปิ
ั ดสนิท ราวกับจะ
กันความสุขและแสงสว่างจากภายนอกทังหมด ชายผู้
งามสง่าคนหนึงนังอยูท่ ีหลังโต๊ ะ ใบหน้ าของเขาหล่อ
เหลา คิวเข้ มขมวดมุน่ ดวงตาทีดูลกึ ลําฉายแววแห่ง
ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสออกมา สายตาดูเหม่อ
ลอยทอดมองไปยังความว่างเปล่า โต๊ ะไม้ หนานมูม่ ีชดุ
เสือผ้ าสีหวานกองอยูพ่ ร้ อมกับของเล่นเด็ก มืออัน
แสนอบอุน่ ลูบคลําสิงของบนโต๊ ะครังแล้ วครังเล่าอย่าง
เบามือ สายตาทีปกคลุมไปด้ วยความหม่นมัวเหม่อ
มองออกไปแสนไกล

กระแสแห่งความทุกข์แผ่ซา่ นออกมาจากร่าง ทัวทังห้ อง

หนังสือเต็มไปด้ วยกระไออันกดดันของความโศกเศร้ า

18
เยือกเย็น ชวนให้ ร้ ูสกึ ทุกข์ใจยิงนัก

มูห่ รงเสียวเทียนก้ มลงมองเสือผ้ าเด็กและของเล่นทีถือไว้

ความเจ็บปวดประดังขึนภายในใจ ชิงเอ๋อร์ เจ้ าจะร่อน
เร่อยูข่ ้ างนอกอีกนานแค่ไหนกัน รู้หรื อเปล่าว่าพ่อยังคอย
เจ้ ากลับมาทีบ้ าน......

นอกห้ องหนังสือนัน ฮูหยินรองเดินมาแต่ไกล เมือนาง

เห็นว่าประตูห้องปิ ดสนิทก็เม้ มปากไม่พดู อะไรออกมา
นานครู่หนึงจึงสาวเท้ าเดินจากไป ทุกปี ในวันนีนายท่าน
จะขังตัวเองไว้ ในห้ องหนังสือ นางรู้ดีวา่ นายท่านกําลัง
คิดถึงนังเด็กคนนัน นางเคยต่อว่าก็แล้ ว โวยวายก็แล้ ว
ทุกครังมีแต่ทําให้ นายท่านขุ่นเคือง เช่นนันก็ช่างเถอะ ใน
19
เมือคนก็ตายไปแล้ ว หากนายท่านจะมัวแต่คิดถึงก็
ปล่อยให้ คิดถึงไป

......

ณ ห้ องทรงพระอักษร ในวังหลวง

จวินเยวียหานอยูใ่ นฉลองพระองค์สีเหลืองสด ประทับ

อยูด่ ้ านหลังของโต๊ ะทรงพระอักษร พระขนงคมเข้ มขมวด
น้ อยๆ บนโต๊ ะทรงพระอักษรมีรูปเขียนของสตรี นางหนึง
ในชุดขาวทีสะบัดพลิว ท่าทางสงบเยือกเย็น พระเนตรที
20
ดูลกึ ลํายามทอดมองภาพหญิงสาวกลับมีประกายหม่น
หมองลง ไม่ร้ ูวา่ พระองค์ทรงคิดอะไรอยู่ พระวรกายสูง
ใหญ่ช่างดูโดดเดียวและเหนือยล้ า คงจะจริ งสินะทีว่ายิง
สูงยิงหนาว

“ฝ่ าพระบาท เฮ่าหวังรอขอเข้ าเฝ้าอยูด่ ้ านนอกพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงขันทีผ้ ตู ิดตามดังขึนดึงความคิดของพระองค์ทีล่อง
ลอยไปไกลให้ กลับมา พระองค์ยืดพระวรกายขึน ทรง
นวดหว่างพระขนง แล้ วมีรับสัง “ให้ เข้ ามาได้ !”

“พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหนั ออกไปทางนอกตําหนักแล้ วประกาศ

“ฝ่ าพระบาทมีรับสังให้ เฮ่าหวังเข้ าเฝ้าได้ ”

21
จวินเยวียเฮ่าก้ าวอาดๆ เข้ ามาในตําหนัก ยกชายชุดยาว
แล้ วค้ อมคารวะ “กระหม่อมคารวะฮ่องเต้ ”

จวินเยวียหานเงยพระพักตร์ ขนทอดพระเนตรจวิ
ึ นเยวีย
เฮ่าทีเดินเข้ ามา ชุดสีมว่ งเป็ นประกาย ทุกท่วงท่าดูสง่า
งามสูงศักดิ ราศรี แห่งราชนิกลุ ฉายชัด เพียงแต่รังสีแห่ง
ความเยือกเย็นนันกลับฉายออกมาชัดยิงกว่า ไม่คิดว่า
เมือผ่านการทํางานบัญชาการด้ านทหารสามปี เจ้ าจะดู
สุขมุ ได้ ถงึ เพียงนี คิดพลางแล้ วทรงแอบเก็บรูปเขียนนัน
ไว้ ตรัสทักทายด้ วยพระสุรเสียงแจ่มใส “ไม่ต้องมากพิธี
หรอก เราพีน้ องไยต้ องเกรงอกเกรงใจ เจ้ าหน้ าที
ประทานเก้ าอี”

“ขอบพระทัยฝ่ าพระบาท” จวินเยวียเฮ่าทูลตอบเรี ยบๆ

22
แล้ วนังลงบนเก้ าอีทีขันทียกมาให้ เขาหลุบตาลงตําไม่
พูดอะไรอีก ปล่อยให้ อีกฝ่ ายมองสํารวจเขา

ในห้ องทรงพระอักษรต่างนิงเงียบกันไปพักหนึง ครู่ใหญ่

จวินเยวียหานก็ตรัสขึนทําลายความเงียบ “เฮ่าหวังสาม
ปี ทีผ่านมาเป็ นอย่างไรบ้ าง”

“ขอบพระทัยฝ่ าพระบาททีทรงเป็ นห่วง กระหม่อมสบาย

ดีพะ่ ย่ะค่ะ” เสียงอันเย็นชาไร้ ซงอารมณ์
ึ โดยสินเชิงดังขึน

จวินเยวียหานไม่ใส่พระทัย เขาแย้ มพระสรวลแล้ วตรัส

ว่า “เช่นนันก็ดีแล้ ว ชายแดนมีเฮ่าหวังคอยปกปั ก เจินจึง
รู้สกึ วางใจ อ้ อ พระมารดาทรงคิดถึงเฮ่าหวังมากนะ ถ้ า

23
เจ้ ามีเวลาก็แวะไปเยียมทีวังเฟิ งหนิงให้ บอ่ ยหน่อย” เฮ่า
หวังออกไปสามปี พระมารดาย่อมทรงคิดถึงมานานสาม
ปี แล้ วเช่นกัน

“ขอบพระทัยฝ่ าพระบาททีทรงตักเตือน กระหม่อมจะ

ต้ องไปเยียมพระมารดาแน่” นําเสียงยังคงฟั งดูไม่ตืนเต้ น
แม้ แต่น้อย

“เช่นนันก็ดี เฮ่าหวังเป็ นคนรู้การใดควรไม่ควรเสมอ

เจินพอใจมาก” พระองค์แย้ มพระสรวลพลางทรงเหลือบ
มองแล้ วตรัสว่า “คิดแล้ วเฮ่าหวังคงจะรู้แล้ ว ว่าเจินเรี ยก
เจ้ ากลับเมืองหลวงคราวนีมีจดุ ประสงค์อะไร ไม่ร้ ูวา่ เฮ่า
หวังมีแผนการดี ๆ หรื อไม่”

24
เมือเห็นจวินเยวียเฮ่าก้ มหน้ าลงครุ่นคิด จวินเยวียหานก็
ไม่ทรงซักไซ้ ทรงยกถ้ วยชาบนโต๊ ะทรงพระอักษรขึนมา
ยกฝาถ้ วยขึนเขียใบชาบนผิวนําแล้ วทรงรอฟั งอย่าง
เงียบๆ

“กราบทูลฝ่ าพระบาท ระหว่างเดินทาง กระหม่อมได้ ข่าว

มาว่าการชุมนุมชาวยุทธ์ครังนีจะมีเรื องทีวิเศษเกิดขึน
แต่เป็ นเรื องใดนันตอนนียังคงไม่ทราบแน่ชดั ทีลือๆ กัน
ไม่เพียงแต่งานนีจะมียอดฝี มือในยุทธภพ แม้ แต่พระ
ราชวงศ์ของสามแคว้ นก็จะมาปรากฏตัวด้ วย กระทังไท่
จือแห่งหลีกวก็
ั มาด้ วยพ่ะย่ะค่ะ” ไม่มีใครพบเห็นไท่จือ
แห่งหลีกวมาตั
ั งแต่สามปี ทีแล้ ว ภายหลังเขาส่งคนไปสืบ
ดูจงึ ได้ ทราบว่าไท่จือแห่งหลีกวได้
ั รับบาดเจ็บสาหัส

25
เกือบถึงแก่ชีวิต แม้ ไม่ร้ ูวา่ เขาบาดเจ็บเพราะอะไร แต่ก็
ไม่ได้ สืบสาวให้ มากความ บัดนีร่างกายของเขาฟื นตัวดี
แล้ วอย่างนันหรื อ

จวินเยวียหานพยักพระพักตร์ “เจินก็ได้ ข่าวมาเช่นกัน

คราวนีรางวัลทีจะมอบพิเศษกว่าปกติ ได้ ยินว่าหากได้
ครอบครองของสิงนีย่อมได้ ครอบครองทัวหล้ า ไม่เพียง
แต่ยอดฝี มือเท่านัน แม้ แต่สามแคว้ นต่างก็สง่ คนมา ดัง
นันเจินจึงได้ รีบเรี ยกตัวเจ้ ากลับมา” ตังแต่อดีต การ
ประชันของเหล่าชาวยุทธ์นีเป็ นเรื องทีเชือพระราชวงศ์
ต่างตระหนักอยูใ่ นใจ ยิงไม่ต้องพูดถึงว่าครังนีนับว่ามี
ความสําคัญอย่างยิง จะจัดการอย่างประมาทไม่ได้ หาก
ทีลําลือกันมาเป็ นเรื องจริ ง ต่อให้ แคว้ นของตนไม่อาจได้
สิงนีมา แต่ก็ไม่อาจยกให้ แคว้ นอืนได้ ไม่เช่นนันจะเป็ น

26
อันตรายต่อจวินกัวอย่างมาก

“ความหมายของฝ่ าพระบาทก็คือให้ กระหม่อมเข้ าร่วม

ด้ วยอย่างนันหรื อพ่ะย่ะค่ะ” เสียงพึมพําขึนราวกับบ่นกับ
ตัวเอง ออกปากถามสิงทีสงสัยอยูใ่ นใจ แม้ ทีเอ่ยออกมา
จะเป็ นคําถาม แต่ทีจริ งมีคําตอบในใจอยูแ่ ล้ ว ในเมือเกิด
ข่าวลือนีแพร่สะพัด ไม่วา่ จะเป็ นจริ งหรื อไม่ การเดินทาง
ครังนีจึงต้ องไปอย่างไม่อาจหลีกเลียง

“เจินกําลังคิดเช่นนัน ให้ คนอืนไปเจินไม่วางใจ และไม่มี

ใครเป็ นตัวแทนของราชวงศ์จวินกัวได้ มีเพียงให้ เฮ่าหวัง
ไปเท่านัน จึงจะแสดงให้ เห็นถึงความน่ายําเกรงของ
ราชวงศ์เรา และทีสําคัญฝากฝั งเรื องนีไว้ กบั เฮ่าหวังเท่า
นัน เจินจึงจะวางใจ” จวินเยวียหานตรัสขึนอย่างเคร่ง
27
ขรึม ต้ องบอกว่าเรื องนีพระองค์ไว้ วางพระทัยจวินเยวีย
เฮ่าเท่านัน เพราะทรงทราบว่าไม่วา่ จะอย่างไร เขาจะไม่
เห็นเรื องของราษฎรจวินกัวเป็ นเรื องล้ อเล่นแน่นอน

“กระหม่อมยินดีรับพระบัญชา” จวินเยวียเฮ่าลุกขึนรับ
พระบัญชา “หากไม่มีเรื องอืนแล้ ว กระหม่อมขอทูลลา
พ่ะย่ะค่ะ”

จวินเยวียหานทอดพระเนตรจวินเยวียเฮ่านานครู่หนึง
แล้ วทรงถอนหายใจออกมา “เฮ่าหวังไปเยียมพระมารดา
เถอะ อีกสามเดือนกว่าจะถึงวันชุมนุมชาวยุทธ์ ทีว่าจะ
เดินทางเมือไหร่ เฮ่าหวังก็พิจารณาเองก็แล้ วกัน” ตังแต่
เดินทางกลับจากภูเขาหิมะ เฮ่าหวังก็เก็บตัวเงียบขรึม
และทําตัวเย็นชาราวกับนําแข็ง ดูแล้ วคงผ่านการต่อสู้
28
อย่างหนักมา เพียงแต่สงที
ิ พระองค์ยงั คิดไม่ออกก็คือวัน
นันบนภูเขาเกิดอะไรขึนกันแน่ ทรงทราบแต่เพียงว่า หลัง
จากถูกซุม่ โจมตี มูห่ รงอวินชิงก็พลัดตกเขาเสียชีวิต หวัง
เจ้ าสําราญหายตัวไปอย่างไร้ ร่องรอย เรื องอืนนอกจากนี
พระองค์ไม่ทรงทราบเลย

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอทูลลา” เขาออกจากห้ องทรง

พระอักษร มองดูท้องฟ้าทีแดงฉานด้ วยแสงอาทิตย์
อัสดงแล้ วสูดลมหายใจเข้ าลึกๆ ออกเดินไปยังตําหนัก
เฟิ งหนิง เงาร่างทาบทาเป็ นแนวยาวบนพืน ในแสงตะวัน
รอนดูช่างโดดเดียวยิงนัก

29
......

หลังรับประทานอาหารเย็น เหลียนเอ๋อร์ ก็กล่อมเอ้ าเฉิน

พาเข้ านอน

อวินชิงไปยังริ มบึงนําเย็นกับผู้เฒ่าเจ้ าแห่งพิษ มองดูผิว

นําอยูเ่ งียบๆ รอให้ อีกฝ่ ายพูดขึนก่อน

ผืนนําในบึงดูเงียบสงบ ในนําปรากฏเงาร่างของปลาสี
ขาวลอยขึนมา ลําตัวงดงามยาวกว่าหนึงฉือ อวินชิงไม่ร้ ู
ว่าเป็ นปลาอะไร แต่กินแล้ วช่วยให้ ต้านทานความหนาว
เย็นได้ เรี ยกได้ วา่ เป็ นของวิเศษในโลกใต้ หน้ าผาแห่งนี

30
อวินกู่นนเต็
ั มไปด้ วยนําแข็งและหิมะ อากาศหนาวเย็น
ยะเยือก ตอนทีพวกนางเพิงฟื นขึนก็หนาวเหน็บ
ทรมานอย่างแสนสาหัส เย็นยะเยือกจนแทบจะเดินไม่ได้
ร่างกายสันสะท้ าน อากาศหนาวเย็นราวกับแผ่ซา่ นจาก
ผิวหนังทะลุเข้ าไปถึงในกระดูก ฟั นกระทบกันดังกึก ๆ
กระทังลมหายใจทีสูดเข้ าไปก็ยงั หนาวเย็นจนแสบจมูก
อากาศหนาวเหน็บเช่นนีคนทัวไปไม่อาจทนทานไหว ต่อ
ให้ เป็ นคนทีมีกําลังภายในแข็งแกร่งก็ไม่อาจทนทานอยู่
ได้ นานนัก เพราะอย่างไรเสียกําลังภายในก็ต้องถูกใช้ ไป
จนหมด แต่เมือมีปลาเหล่านีสถานการณ์จะต่างออกไป
หลังจากได้ กินแล้ วก็จะหายหนาว กระทังรู้สกึ อุน่ ขึนมา
ได้ นางเองก็ไม่ร้ ูวา่ เป็ นเพราะเหตุใด แม้ แต่ผ้ เู ฒ่าแห่ง

31
พิษเองก็ไม่ร้ ู รู้สกึ แต่เพียงว่าในจักรวาลอันกว้ างใหญ่นี
เต็มไปด้ วยเรื องราวอันมหัศจรรย์

อาจเป็ นเพราะอุณหภูมิ สิงน่ามหัศจรรย์ของทีแห่งนีหรื อ

อาจบอกได้ วา่ น่าหลงใหลซึงก็คือบัวโลหิตทุง่ นําแข็ง
ดอกไม้ ประหลาดแห่งโลกนําแข็งทีหาได้ ยากในโลกภาย
นอก ในทีแห่งนีกลับหาได้ ทวไปราวกั
ั บผักกาดขาว ตอน
นันนางทีเพิงได้ เห็นครังแรก ท่านผู้เฒ่าแห่งพิษเอาบัว
โลหิตมากินราวกับเป็ นผลไม้ หากใครทีอยูข่ ้ างนอกมา
เห็นเข้ าคงจะตกใจจนแทบคลัง บัวโลหิตทีชิวมูไ่ ป๋ เสียง
อันตรายลงมาเก็บเมือเทียบกับบัวโลหิตทีนีแล้ วเรี ยกได้
ว่าเป็ นของธรรมดาเท่านัน

32
มุมปากของอวินชิงหยักขึนน้ อยๆ ตอนทีหมินเอ๋อร์
บอกว่าทีอวินกู่มีบวั โลหิตนัน ดูแล้ วคงไม่ได้ พดู ไปเรื อย
เปื อย ทว่ามันไม่ได้ อยูข่ ้ างบน แต่มาอยูข่ ้ างล่างนีต่าง
หาก ณ ทีซึงถูกเรี ยกขานว่าผาปลิดวิญญาณ อันทีจริ งก็
ไม่ผิดนัก หากตกลงมาจากทีสูงขนาดนันก็ต้อง
ตายอย่างแน่นอน ต่อให้ ไม่ตายเพราะตกลงมาก็ต้อง
ตายเพราะหมอกพิษทีลอยอยูต่ รงกลางหุบเขา คนข้ าง
บนลงมาไม่ได้ คนข้ างล่างเองก็ขนไปไม่
ึ ได้ เช่นกัน การที
พวกนางตกลงมาแล้ วไม่ตาย คงต้ องบอกว่าเป็ น
ปาฏิหาริ ย์กระมัง

นางเหลือบมองกําไลโบราณทีตนสวมอยู่ เช่นนันหัวคิวก็
ขมวดน้ อยๆ เจ้ าเก็บงําความลับอะไรไว้ นะ แสงอัน

33
อบอุน่ อ่อนโยนเมือวันนันทีแท้ แล้ วคืออะไรกันแน่

ท่านผู้เฒ่าหันไปมองบึงนํา นานครู่หนึงก็ถอนหายใจ
ออกมา “แม่หนู อยากจะออกไปไหม” นําเสียงนันจริ งจัง
อย่างทีไม่เคยเป็ นมาก่อน อีกทังยังแฝงด้ วยความหนักใจ

อวินชิงตกตะลึง รี บหันขวับไปมองหน้ าของท่านผู้เฒ่า

แสงยามคําคืนสะท้ อนไปทีร่างของเขาแลดูสลัวราง ร่าง
สูงใหญ่หากทว่าผอมบาง ราวกับว่าเพียงลมพัดมาวูบ
เดียวก็อาจทําให้ เขาล้ มได้ สีหน้ าปราศจากวีแววล้ อเล่น
เหมือนเด็กน้ อย ความเศร้ าโศกอันเยือกเย็นแผ่ออก
จากร่าง จนดูราวกับเป็ นชายชราวัยไม้ ใกล้ ฝัง

34
ราวกับรู้วา่ นางกําลังตืนตะลึง ท่านผู้เฒ่าแหงนหน้ าขึน
มองฟ้า เสียงแหบเครื อของชายชราดังขึนอีกครัง “หาก
เจ้ าอยากจะออกไป ก็จงออกไปเถิด”

อวินชิงระงับหัวใจทีเต้ นระทึก มองเขาอย่างไม่อยากจะ

เชือ ในหูมีแต่ประโยคหนึงดังก้ อง นันคือคําว่าทีนีมี
ทางออก...!

35
ตอนที 89 ความลับของท่ านปรมาจารย์ แห่ งพิษ

ออกไปได้ ! คําไม่กีคํานีสําหรับอวินชิงมันเหมือนราวกับ
สายฟ้าทีฟาดลงมา ตอนนันทีลงมาทีนีเมือสามปี ก่อน
นางเองก็เคยคิดทีอยากจะออกไป ทังยังเคยลองหาวิธี
ออกไปหลายวิธี แต่สดุ ท้ ายก็ไม่สําเร็จ หน้ าผานันสูงชัน
เกินไป อีกทังยังลืน ไม่มีตรงไหนทียืนออกมาเพือให้
อาศัยปี นป่ ายขึนไปได้ อีกทังยังมีหมอกพิษทีอันตรายถึง
ชีวิตลอยปกคลุมอยู่ แม้ พิษนีไม่อาจทําอันตรายนางได้
เพราะอาศัยสรรพคุณทีได้ จากบัวโลหิต แต่หน้ าผาทีลืน
1
เช่นนีก็ทําให้ นางต้ องถอยกลับมาทุกครังทีพยายามจะ
ปี นขึนไป

นางเคยถามเขามาก่อน เขานันก็บอกว่าไม่มีวิธีทีออกไป
จากทีนี และยังบอกอย่างจริ งจังมาตลอดว่าไม่มีเส้ นทาง
ทีจะทะลุออกไปข้ างนอกได้ แล้ วเหตุใดบัดนีเขาจึงพูด
เช่นนีเล่า

แม้ การใช้ ชีวิตอยูท่ ีนีจะดีมาก ทังเรี ยบง่ายและมีพร้ อม

สรรพ ไม่มีแผนการลอบทําร้ ายชิงไหวชิงพริ บกัน หาก
เป็ นไปได้ นางเองก็อยากจะใช้ ชีวิตอยูท่ ีนีตลอดไป ดังนัน
แม้ จะขึนไปไม่ได้ นางก็ไม่ร้ ูสกึ วิตก ยังกลับรู้สกึ ว่าอยู่

2
อย่างนีไปตลอดชีวิตได้ ก็ดี

แต่บดั นีเขากลับบอกว่ามีทางให้ ออกไปได้ นางจึงรู้สกึ

ตืนเต้ นขึนมาเสียแล้ ว อย่างไรเสียเอ้ าเฉินก็ยงั เป็ นเด็ก
เขาอยากจะเห็นโลกภายนอก นางไม่อาจให้ ลกู ชายของ
ตัวเองอยูใ่ นทีแบบนีไปตลอดชีวิตได้ ชีวิตทีมีแต่นาง เหลี
ยนเอ๋อร์ และท่านผู้เฒ่าแค่สามคน ประกอบกับวันนีนาง
เกิดความรู้สกึ เจ็บปวดใจทีไม่อาจอธิบายได้ จนทําให้ นกึ
ถึงบิดาทีรักนางสุดหัวใจขึนมา ไม่ร้ ูวา่ พอได้ ร้ ูวา่ นางร่วง
ตกหน้ าผาไปแล้ ว เขาจะเป็ นอย่างไรบ้ าง เขาคงจะเศร้ า
เสียใจมากแน่ๆ ชายทีเต็มเปี ยมไปด้ วยความรักได้ มอบ
ความรักทังหมดในชีวิตให้ แก่นางกับลูก เมือนางไม่อยู่
แล้ ว เขาจะเป็ นเช่นไร มือลูบหัวใจทีกําลังเต้ นรัว พ่อจ๋า
พ่อยังรอให้ อวินชิงกลับบ้ านอยูใ่ ช่ไหม

3
ในโลกนี คนทีนางไม่อาจปล่อยมือไปได้ ก็คือเขา เขาเป็ น
พ่อของทังมูห่ รงอวินชิงและตัวของอวินชิงเอง พ่อคือคน
ทีนางจะห่วงหาอาทรตลอดไป หากไม่มีทางให้ ออกไป
นางก็คงต้ องสงบใจอยูท่ ีนี แต่บดั นีในเมือออกไปได้ จะไม่
ให้ นางตืนเต้ นได้ อย่างไร ใช่แล้ ว นางอยากกลับไปพบ
พ่อ และอยากให้ ลกู ได้ พบกับท่านตา เชือว่าท่านตาเมือ
ได้ เห็นเอ้ าเฉินย่อมจะต้ องปลาบปลืมมาก นีคือสิงทีทัง
นางและมูห่ รงอวินชิงยังคงติดค้ างอยู่

อวินชิงจ้ องมองเจ้ าของเงาร่างทีดูโดดเดียวตาเขม็ง ดวง

ตาทีเยือกเย็นแฝงไว้ ด้วยความร้ อนรนกระหายใคร่ร้ ู
4
คอยอยูเ่ งียบๆ ให้ อีกฝ่ ายพูดขึน แม้ ในใจนางจะตืนเต้ น
แต่เห็นอีกฝ่ ายมีทา่ ทางและคําพูดทีต่างออกไปจากวัน
วาน รวมทังความเศร้ าทีแผ่ออกมาด้ วย เรื องอะไรกันนะ
ทีทําให้ ผ้ เู ฒ่าทีร่าเริ งสดใสราวกับเด็กน้ อยต้ องแสดงท่าที
โดดเดียวเปลียวเหงาเช่นนีออกมา อีกอย่างหากมีทาง
ให้ ออกไปได้ ไฉนเขาจึงต้ องใช้ ชีวิตอยูอ่ ย่างเดียวดาย
เพียงลําพังทีใต้ หน้ าผาแห่งนีด้ วยเล่า

ผู้เฒ่าแห่งพิษเงยหน้ าขึนน้ อยๆ มองดูท้องฟ้าทีอยูเ่ หนือ

หน้ าผา ราวกับกําลังจมอยูใ่ นห้ วงคิด นานครู่หนึงจึง
ถอนหายใจยาวออกมา แล้ วเอือนเอ่ยขึนด้ วยนําเสียงที
ฟั งดูเฒ่าชรา ไร้ ซงชี
ึ วิตชีวาเหมือนวันวาน ร่างบางผอม
สูงราวกับไร้ เรี ยวแรง หลังก็ดเู หมือนค่อมลง ราวกับต้ น
หญ้ าเ**◌่ ยวแห้ งไร้ ชีวิตในฤดูเหมันต์

5
“ข้ ารู้วา่ ในใจเจ้ านันคงจะมีข้อสงสัย ทางออกไปนันย่อม
มี ข้ าพบทางนันนานแล้ ว หากพวกเจ้ าอยากจะไป ข้ า
สามารถพาพวกเจ้ าออกไปได้ ทกุ เมือ” เพียงแต่หากพวก
เจ้ าไปแล้ ว ข้ าก็คงอยูเ่ พียงลําพังแล้ วอย่างแท้ จริ ง แต่
ช่างเถอะ พวกเจ้ าอยูเ่ ป็ นเพือนข้ ามานานขนาดนีแล้ ว ก็
ถือว่าข้ าตอบแทนให้ พวกเจ้ าก็แล้ วกัน

อวินชิงเลิกคิว สะกดความตืนเต้ นไว้ ในใจ ตรึกตรองอยู่

ครู่หนึงแล้ วเอ่ยถามขึนว่า “ในเมือมีทางให้ ออกไปได้
ท่านจะออกไปกับพวกเราหรื อไม่” ในเมือมีทางออก เหตุ
ใดท่านจึงไม่ออกไป ก่อนหน้ านีถาม ท่านไม่บอก บัดนี
กลับมาบอก ท่านคิดอะไรอยูก่ นั แน่ ทังยังมีทา่ ทีเศร้ า
6
สร้ อยถึงเพียงนี

ท่านผู้เฒ่าเผยยิมออกมาน้ อยๆ รอยยิมนันกลับซ่อนแฝง

ความขมขืนใจไว้ “ไม่ใช่เพราะข้ าไม่อยากออกไป แต่
เพราะไม่มีกําลังจะออกไปต่างหาก” เมือก่อนข้ าเองก็
อยากออกไป พอรู้วา่ มีทาง หัวใจก็แทบจะกระโดดออก
มา แต่เมือออกไปแล้ วจึงค่อยรู้วา่ นอกจากทีนีแล้ วข้ านัน
ไม่มีทีให้ อยู่ ข้ าไม่ได้ กลัวตาย แต่ไม่ยอมตายต่างหาก
ดังนันจึงต้ องหวนกลับมาทีนี

“ออกไปไม่ได้ เพราะไม่อาจตัดใจทิงทีนีไป หรื อว่ามีเรื อง

อะไรทีไม่อาจบอกข้ าได้ กนั แน่”

7
“ฮ่าๆ” ท่านผู้เฒ่าหัวเราะร่า หันไปมองอวินชิงแล้ วยิมขึน
“ถามอะไรให้ มากความ สรุปคือถ้ าเจ้ าอยากออกไป ข้ า
พาเจ้ าไปส่งได้ ทกุ เมือ ออกไปแล้ วก็อย่ากลับมาอีกล่ะ”

อวินชิงหรี ตาลง ประกายอันคมปลาบก็วาบออกมา ราว

กับว่าจะมองให้ ทะลุภายนอกเข้ าไปในจิตใจของเขา ผู้
เฒ่าถึงกับตัวสัน สายตาคมปลาบเช่นนีทําให้ ผ้ เู ฒ่ารู้สกึ
เหมือนมีใครมาจ้ องมองทะลุทะลวงเข้ าไปจนไม่มีความ
ลับใดทีปิ ดบังไว้ ได้ เช่นนันก็ร้ ูสกึ กลัวจนต้ องหดหัว ไม่
กล้ ามองสบตาอีก

“ไม่มีอะไรทีอยากเล่ารึ”

8
“ไม่...ไม่มี...” พูดแล้ วก็นกึ ฉุนโกรธตัวเอง ตัวเขาเป็ นถึง
เจ้ าแห่งยาพิษแห่งยุคเชียวนะ จะมาตกใจกลัวเพราะเด็ก
รุ่นลูกได้ อย่างไรกัน คิดได้ จงึ ระบายลมหายใจออกมา
แล้ วแอบเหลือบมองอวินชิง เห็นว่าอีกฝ่ ายยังคงจ้ องมอง
ตัวเขาด้ วยสายตาเย็นชาอยูเ่ ช่นเดิม ดวงตาเจิดจ้ าราว
กับดวงดาวประดับฟากฟ้าราตรี เดิมทีก็งดงาม แต่ยาม
นีกลับแผ่อํานาจน่าเกรงขามราวกับสามารถสยบทุกสิง
ได้ จนใครทีได้ เห็นก็พลอยรู้สกึ ครันคร้ ามอย่างไม่ร้ ูเนือรู้
ตัว พอหันไปสบตาเข้ าพอดีก็รีบหลบ สายตานีช่างน่า
กลัวเหลือเกิน !

“ทําไมถึงได้ มาบอกข้ าเอาตอนนี” ตาเฒ่าคนนีต้ องมี

อะไรปิ ดบังนางแน่ เมือก่อนเป็ นตายอย่างไรก็ไม่บอก แต่
ตอนนีกลับเป็ นคนทีพูดออกมาเสียเอง แล้ วยังบอกว่าไป

9
แล้ วอย่ากลับมาอีก ปกติเขาไม่เป็ นแบบนี เขารักใคร่เอ็น
ดูเอ้ าเฉินมาก นางเห็นอยูก่ บั ตา รักจนอาจเรี ยกได้ วา่ รัก
สุดจิตสุดใจ ไม่เช่นนันคงไม่ถ่ายทอดเคล็ดวิชาที
สังสมมาทังชีวิตให้ เอ้ าเฉินหรอก และคงไม่ยอมให้ เอ้ า
เฉินแกล้ งเล่นตามอําเภอใจด้ วย ท่านผู้เฒ่าแทบอยาก
จะให้ เอ้ าเฉินอยูเ่ คียงข้ างตลอดเวลา ถ้ าเอ้ าเฉินยินยอม
เขาก็คงเอาตัวเจ้ าเด็กน้ อยไปอยูด่ ้ วยทังวันทังคืน แต่เจ้ า
เด็กน้ อยไม่เคยยอมให้ เขามาใกล้ ชิด

วันนีเขากลับบอกให้ พวกนางจากไป เมือออกไปแล้ วก็ไม่

ให้ กลับมา นางไม่เชือเด็ดขาดว่าเรื องนีจะไม่มีอะไรชอบ
มาพากล !

10
“ก็...ก็จะมาใช้ ชีวิตอยูท่ ีนีตลอดก็คงน่าเบือ อีกอย่าง เจ้ า
ก็อยากจะออกไปอยูต่ ลอดไม่ใช่หรื อ ข้ าก็เลยเห็นใจ
บอกทางให้ เจ้ าไปอย่างไรล่ะ” เขากลัวจนไม่กล้ าทีจะ
มองตาอีกฝ่ าย รู้สกึ ระทมใจขึนมา หากว่าทําได้ ข้ า
ย่อมอยากให้ พวกเจ้ าอยูท่ ีนี แต่ข้าทําไม่ได้ พวกเจ้ าอยู่
เป็ นเพือนข้ ามานานแล้ ว ชัวชีวิตทียังเหลือนี ได้ รับเจ้ า
เด็กทีแสนฉลาดไว้ เป็ นศิษย์สกั คน ข้ าก็พอใจแล้ ว
เสียดายเพียงอย่างเดียว เจ้ าคนชัวทีทําร้ ายเขาตังแต่
ตอนนัน จนบัดนีก็ยงั คงลอยนวล และก็คงไม่อาจได้ แก้
แค้ นให้ สมใจ......

คิวของอวินชิงขมวดน้ อย ๆ ดูทา่ แล้ วเขาคงไม่อยากทีจะ

เล่า ทีแท้ เป็ นเรื องอะไรกันแน่ แม้ ตอนแรกทีพบกันเขาจะ

11
แกล้ งพวกนางไว้ ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้ ถงึ ขันทําร้ ายพวกนาง
ทังยังคอยดูแลใส่ใจพวกนางทุกเรื อง ได้ อยูร่ ่วมกันมา
สามปี ใจจริ งท่านผู้เฒ่าเห็นพวกนางเป็ นเสมือนคนใน
ครอบครัวไปแล้ ว หยอกล้ อเล่นอย่างสนุกสนาน และใน
ใจนางก็ยอมรับท่านผู้เฒ่าแล้ วเช่นกัน

วันนีเห็นได้ ชดั ว่าเขามีเรื องทีไม่อาจเล่าได้ แต่จะเป็ น

เรื องอะไรนันนางไม่อาจรู้ ในเมืออีกฝ่ ายไม่เล่า นางเองก็
ไม่อยากจะซักไซ้ เดิมทีนางก็ไม่ใช่คนทีชอบยุง่ เรื องของ
คนอืนอยูแ่ ล้ ว แต่เพราะเขามีความจริ งใจให้ เอ้ าเฉิน นาง
จึงนึกเป็ นห่วงเขามากหน่อย เหตุผลทีทําให้ เขายอมให้
เอ้ าเฉินจากไปจะถึงขัน...คอขาดบาดตายใช่ไหมนะ

คิดแล้ วอวินชิงก็ตกตะลึงจนนิงอึงไป ดูจากทีผู้เฒ่าแห่ง

12
พิษรักใคร่เอ้ าเฉินมาก แล้ วเหตุใดจึงยอมให้ ไปเล่า นอก
เสียจากว่าเขาจะถึงขันทีจําเป็ นจะต้ องให้ ไป ! พลันดวง
ตาหรี ลงทันที แล้ วเริ มพินิจมองคนตรงหน้ าใหม่อีกครัง
รูปร่างผอมสูง เ**◌่ ยวแห้ งแทบจะมีแต่กระดูกราวกับ
ท่อนฟื น หนวดเคราคิวขาวโพลน ดูแล้ วเหมือนคนอายุ
ราวหกสิบ รูปหน้ าคมสัน มีริวรอยแห่งวัยอยูท่ วไป
ั แต่ยงั
คงพอเห็นเค้ าว่าในวัยหนุ่มคงจะเป็ นคุณชายรูปงามน่า
ดึงดูดใจผู้หนึง เบ้ าตาโหลลึก ดวงตาทีดูลกึ ลําฉายแวว
แห่งความทุกข์กบั สิงทีได้ ประสบมา

เขาเป็ นผู้ทีรักพิษและคลังไคล้ มนั นับได้ วา่ เป็ นมือหนึง

ในวิชาปรุงยาพิษ !

13
อายุและภูมิหลังเช่นนีทําให้ นางหวนคิดถึงคนผู้หนึง คน
ผู้ซงหายสาบสู
ึ ญไปนานหลายปี หรื อว่าทีจริ งแล้ วเขาก็
คือ......

“ปรมาจารย์แห่งยาพิษมีความเกียวข้ องอันใดกับท่าน”

ร่างทีผอมแห้ งดูจะสันสะท้ านน้ อยๆ แล้ วกลับเป็ นปกติ

ดังเดิมในชัวพริ บตา เขาหัวเราะออกมาอย่างร่าเริ ง “แม่
หนู เจ้ าช่างเฉลียวฉลาดจริ งๆ” นอกจากจะไม่ปฏิเสธ
แล้ วเขายังยอมรับด้ วย

อวินชิงตกตะลึง เป็ นเขาจริ งๆ ด้ วย ! ปรมาจารย์แห่งพิษ

14
ทีชาวยุทธ์ได้ ยินชือแล้ วต่างก็หวาดกลัวในตอนนัน ก็คือ
ผู้ปรุงยาพิษหลีซงั ขึนมานันเอง ! นางสงสัยเรื องฐานะ
ของเขามาโดยตลอด แต่เห็นแก่ทีเขารักใคร่เอ้ าเฉินมาก
นางจึงไม่เคยคิดทีจะขุดคุ้ย

นางไม่คิดว่าจะเป็ นเขาจริ งๆ ปรมาจารย์แห่งพิษทีหาย

สาบสูญไปยีสิบกว่าปี ทีแท้ มาอยูใ่ นหุบเขาอวินกู่ทีภูเขา
หิมะนีเอง !

แม้ จะคาดเดาไว้ แล้ ว แต่พอเมือได้ มารู้ในเวลานี อวินชิง

ก็ยงั อดทีจะตกใจไม่ได้ “ปรมาจารย์แห่งพิษอันดับหนึงที
มีชือเสียงลําลือในยุทธภพจนทําให้ ใครๆ ต่างครันคร้ าม
หายสาบสูญไปนานหลายปี แล้ ว ทําไมท่านถึงมาอยูท่ ีนี”
15
นําเสียงเรี ยบๆ เอ่ยถามขึนอย่างอ่อนโยน

ปรมาจารย์แห่งพิษยิมออกมาอย่างพอใจ ดูแล้ วนางคง

คาดเดาฐานะของเขาได้ ตงแต่
ั แรกแล้ ว แม่หนูคนนีไม่
กลัวเขาเลยแฮะ เขาครุ่นคิด คนในยุทธภพเมือได้ ยินชือ
นีแล้ วไม่อาจทีจะมีทา่ ทางสงบใจได้ แต่เมือนางได้ ยิน
กลับดูตกใจเพียงเล็กน้ อยแล้ วกลับไปเป็ นปกติได้ ดงั เดิม
“ข้ ารู้นานแล้ วว่าแม่หนูไม่ใช่คนธรรมดา ทีแห่งนีคงกักตัว
เจ้ าไว้ ไม่ได้ เจ้ ารี บไปเสียเถอะ พวกเจ้ าอยูเ่ ป็ นเพือนข้ า
มาได้ นานขนาดนี ข้ าก็ร้ ูสกึ ปลาบปลืมใจมากแล้ ว” ว่า
พลางแล้ วลูบเคราทีคางอย่างเคยมือ แต่ลบู ไปได้ ครึง
เดียวก็ต้องชะงัก เพราะอีกครึงแหว่งหายไป เช่นนันมุม
ปากก็หยักยิม เจ้ าหนูตวั แสบนีร้ ายกาจนัก รู้สกึ ไม่ค้ นุ
เลยทีเคราตัวเองแหว่งหายไปเช่นนี

16
ดูแล้ วเรื องทีท่านผู้เฒ่าเจ้ าแห่งพิษผู้นีเคยประสบคงหนัก
หนาพอดู อวินชิงบอกกับตัวเอง ในเมือเป็ นเช่นนีก็
เปลียนเรื องเสียดีกว่า

“ตอนนันท่านคงดูออกแต่แรกแล้ วสินะว่าเอ้ าเฉินถูกพิษ

หลีซงั ” แม้ จะเป็ นคําถาม แต่นําเสียงเต็มไปด้ วยความ
มันใจ ท่านคงรู้สนิ ะว่าเรามาตามหาบัวโลหิต

“ใช่แล้ ว พิษหลีซงั นีข้ าปรุงขึนเองกับมือ ตาแก่อย่างข้ า

ในตอนนันสนใจเรื องพิษถึงขันหมกมุน่ คลังไคล้ การปรุง
ยาพิษมาหลายปี ดีดกั ในทีสุดก็คิดค้ นพิษหลีซงั ขึนมา
ได้ ”

17
เมือเล่าถึงความสําเร็จในวันวาน ใบหน้ าซูบผอมของ
ปรมาจารย์แห่งพิษก็ฉายแววอันภาคภูมิใจออกมา “แต่
น่าเสียดาย พิษนันเลวร้ ายเหลือเกิน แม้ ข้าจะบอกว่าชัว
ชีวิตนีฆ่าคนมามาก แต่คนทีตายเพราะพิษทีปรุงจากมือ
ข้ ามีมากยิงกว่า แต่ถงึ อย่างนันก็ไม่อาจเทียบกับพิษหลี
ซังได้ ใครทีถูกพิษนีแล้ ว ภายในหนึงชัวยามจะได้ รับ
ความทุกข์ทรมานเกินกว่ามนุษย์คนใดจะทนได้ จนกว่า
ร่างจะเน่าเฟะกลายเป็ นหนอง เมือข่าวนีแพร่ออกไปใน
หมูช่ าวยุทธ์ ก็ทําให้ เกิดกระแสความโกรธเกรี ยวครัง
ใหญ่ คนพวกนันต่างลันวาจาชัดเจนว่าจะต้ องกําจัดข้ า
ผู้ร้ายทีเป็ นภัยต่อยุทธภพ แต่ในทางลับแล้ วต่างก็จบั
จ้ องอยากจะได้ พิษหลีซงั ของข้ าไป แม้ ข้าจะไม่กลัว แต่ก็
ไม่คิดจะหาประโยชน์กบั ผู้อืน ดังนันข้ าจึงทําลายมันลง
พร้ อมกับตํารับ” อวินชิงพยักหน้ า เรื องนีฟั งดูแล้ วมี
18
เหตุผล ความละโมบของมนุษย์นนไม่
ั มีทีสินสุด ไม่วา่ จะ
เป็ นยุทธภพหรื อราชสํานักก็ไม่ตา่ งกัน ต่างก็มีคนทีหวัง
ในลาภยศสรรเสริ ญ สามารถทําทุกเรื องทีอาจเก็บเกียว
ผลประโยชน์ให้ ตวั เองได้ ยิงไม่ต้องพูดถึงว่านีคือพิษหลี
ซังทีใครๆ ต่างก็ยอมศิโรราบให้ ไม่คิดว่าท่านผู้เฒ่าจะ
ใจเด็ดถึงเพียงนี สิงทีสําคัญประหนึงเป็ นเลือดเนือของ
ตัวเอง เมือบอกว่าจะทิงก็ตดั ใจทิงได้ อย่างไม่ลงั เล ช่าง
น่านับถือยิงนัก

“แค่เห็นเจ้ าเด็กตัวน้ อยนัน ข้ าก็ร้ ูแล้ วว่าเขาถูกพิษหลีซงั

ของข้ าเอง แต่มีเรื องหนึงทีข้ ายังไม่เข้ าใจ...” เขาหันไป
หาอวินชิง นิวหน้ าแล้ วถามขึน “เจ้ าเด็กน้ อยคนนันดูแล้ ว
น่าจะได้ รับพิษมานานนับเดือน เหตุใดจึงยังอยูด่ ีได้ ”

19
“ก่อนหน้ านีเขาได้ กินบัวโลหิตอายุสองร้ อยปี มาแล้ วดอก
หนึง จึงสามารถยับยังพิษไว้ ได้ ชวคราว”
ั อวินชิงเองก็
รู้สกึ แปลกใจ แต่นอกจากเรื องนีนางก็คิดไม่ออก ตอนนัน
ชิวมูไ่ ป๋ ก็เคยบอกว่าหลีซงั ถูกพลังอะไรบางอย่างสะกดไว้
นางเหลือบมองกําไลโบราณ เป็ นเพราะเจ้ าใช่ไหม ไม่
ว่าจะเพราะอะไร นางก็ร้ ูสกึ ว่าหากเอ้ าเฉินไม่เป็ นอะไร
นันต่างหากทีสําคัญทีสุด เมือหวนนึกถึงตอนทีพิษหลีซงั
กําเริ บทังสองครังก็ยงั รู้สกึ หวาดหวันไม่หาย

“แต่นนก็
ั ยงั ไม่น่าจะถูกต้ องนะ หากไม่ได้ รับยาถอนพิษ
ก็ต้องใช้ แต่บวั โลหิตเท่านันจึงจะถอนพิษได้ แต่ก็ต้อง
เป็ นต้ นทีโตเต็มทีแล้ วเท่านัน ไม่เช่นนันจะส่งผลในทาง
ตรงกันข้ าม เมือไหร่ทีพิษกําเริ บ ก็จะกัดกินอวัยวะภาย
ในทีละน้ อยๆ จนเปื อยยุย่ กลายเป็ นนําเลือดนําหนอง

20
ความเจ็บปวดทีได้ รับจากพิษนียากจะนึกฝั น เพราะ
ความเจ็บปวดจากการทีร่างแหลกสลายเน่าเปื อยลงทุก
วันอย่างช้ าๆ จะทําให้ เจ้ าเข้ าใจถึงคําว่าเจ็บปวดรวดร้ าว
เข้ าไปถึงกระดูกได้ อย่างแท้ จริ ง” อีกอย่างพวกนางทะลุ
ผ่านชันหมอกพิษมาได้ อย่างไรโดยไม่ได้ รับบาดเจ็บอะไร
เลย

หัวใจนางเจ็บปวดขึนมา ต่อให้ พดู ขึนมาในตอนนีก็ยงั

รู้สกึ ได้ ดีถงึ ความเจ็บปวดในเวลานัน มือเรี ยวงามกําเข้ า
หากันแน่น กระไอกระหายเลือดอันดํามืดแผ่ซา่ นออกมา
จากร่าง พิษทีร้ ายแรงออกปานนี เจ้ ายังกล้ ามาโปรยใส่
เด็กทีอายุไม่ถงึ เดือน หัวจิตหัวใจเจ้ าทําด้ วยอะไรกัน
เสินอวินซี รอดูเถอะ ความทรมานทีเอ้ าเฉินได้ รับ จะไม่

21
ต้ องทนรับอย่างเปล่าๆ แน่ สักวันหากมีหลักฐานที
ชัดเจน ข้ าจะให้ เจ้ าชดใช้ เป็ นร้ อยเท่าพันเท่า !

ปรมาจารย์แห่งพิษถึงกับตกตะลึง ไอสังหารนีช่างรุนแรง
นัก ต่อให้ เป็ นตัวเขาเองก็ยงั ไม่เคยมีกระไอทีมืดมิดราว
กับผุดขึนจากนรกนีอยูใ่ นตัวเลย

อวินชิงระงับไอสังหารทีแผ่ซา่ น แล้ วหันมาตอบด้ วยนํา

เสียงราบเรี ยบ “เรื องนีข้ าเองก็ไม่แน่ชดั ก็ถือซะว่าคงเป็ น
เพราะสวรรค์ทา่ นมีเมตตาสงสารก็แล้ วกัน”

22
ปรมาจารย์แห่งพิษจึงไม่ได้ ซกั ถามต่อ เรื องแปลกๆ ที
เกิดกับแม่ลกู คูน่ ีเขาเริ มจะไม่เห็นเป็ นเรื องแปลกอีกแล้ ว
สามปี ก่อนเมือตอนทีมาถึง พวกเขาไม่มีกําลังภายในกัน
เลย แต่สามปี ให้ หลังกลับกลายเป็ นยอดฝี มืออันดับต้ นๆ
ของยุทธภพได้ แม้ จะมีบวั โลหิตมาช่วยเสริ มพลัง แต่ก็ไม่
น่าจะพัฒนาได้ รวดเร็วเช่นนี เพราะสภาพอากาศของทีนี
ไม่เหมือนทีอืน ยิงเสริ มแรงมากกลับจะยิงส่งผลในทาง
ตรงข้ าม !

“ถ้ าเช่นนันท่านเองเล่ามาถึงทีนีได้ อย่างไร เมือมีทางให้

ออกไป เหตุใดจึงไม่ออก” แม้ ทีนีจะดี แต่เชือว่าสําหรับ
ท่านแล้ วก็ไม่น่าจะเรี ยกว่าเป็ นแดนสุขาวดีได้ แล้ วท่าน
จะมาจบชีวิตอยูท่ ีนีทําไมกัน

23
ปรมาจารย์แห่งพิษหัวเราะออกมาอย่างขืนๆ ความรู้สกึ
ภาคภูมิใจเมือครู่สลายไปในพริ บตา ในใจเขามีหรื อจะ
ไม่คิดทีจะออกไปจากทีนี ความแค้ นทีฝั งลึกของเขายัง
ไม่ได้ รับการชําระเลย มีเพียงสวรรค์เท่านันทีรู้วา่ เขา
พยายามจะออกจากทีนีมากีครังแล้ ว แต่ทกุ ครังทีออกไป
จะต้ องเกิดความเจ็บปวดแสนสาหัสจนแทบอยากจะให้
ตัวเองตายๆ ไปให้ สนเรื
ิ องสินราว แต่ในเมือยังไม่ได้ ล้าง
แค้ น เขาจะยอมตายได้ อย่างไร “หากข้ าออกไป ก็
เหมือนปลาทีขาดนํา ออกไปยังไม่ทนั พ้ นจากภูเขาหิมะ
แห่งนีข้ าก็ต้องตาย”

อวินชิงตกตะลึง ออกไปยังไม่พ้นภูเขาหิมะแห่งนีเขาก็
ต้ องตายงันหรื อ ! เพราะอะไรกันนะ

24
ตอนที 90 - 1 ความรั ก

ท้ องฟ้าค่อยๆ มืดลง ตราบจนสินแสงสุดท้ าย สายลม

ยามเย็นพัดโชยมาบางเบา แม้ หนาวเหน็บ แต่ก็เพียงทํา
ให้ ร้ ูสกึ ถึงความเย็นเท่านัน ราตรี คืบเข้ ามาใกล้ ม่านฟ้า
คลําลงราวกับมีอญ
ั มณีวิบวับเรื องรองขึนประดับ ส่อง
แสงระยิบพริ บพราว

นางนังอยูท่ ีริ มฝั ง มือเล็กแสนบอบบางวาดผ่านผิวนําใน

1
บึงอันเย็นเยียบ ปล่อยให้ ความหนาวเย็นเสียดกระดูก
เข้ าโอบล้ อม ก่อเกิดระลอกคลืนกระเพือมต่อๆ กันไปวง
แล้ ววงเล่า ดวงใจก็ราวกับจะกระเพือมไหวตามไปด้ วย

ใต้ ท้องฟ้างามประดับดาว ข้ างบึงนําใสเย็นอันเงียบสงัด

เรื องราวความรักแสนสะเทือนใจเมือนานมาแล้ วกําลัง
เปิ ดฉากขึน เรื องราวนันฝั งลึกลงในความทรงจําของคน
เพียงผู้เดียว บาดแผลหนึงทีไม่เคยมีใครรู้คอ่ ยๆ เผยออก
มา ความจริ งของเรื องราวมักจะโหดร้ ายเสมอ ทําร้ ายคน
ได้ อย่างเจ็บปวดยิงนัก

2
นําเสียงทีพยายามข่มอารมณ์แฝงไว้ ด้วยความเจ็บปวด
เปิ ดเผยความเป็ นจริ งอันโหดร้ าย

ยีสิบกว่าปี ก่อน เมิงหานชิวทีถูกเรี ยกขานว่าปรมาจารย์

แห่งพิษ แม้ ด้านหนึงความสามารถในการใช้ พิษจะน่า
ครันคร้ าม ทว่าไม่ลงมืออย่างบุม่ บ่าม แต่หากใครมารน
หาทีตายก็จะไม่ปรานี เขาคลังไคล้ เรื องพิษ ชืนชอบการ
คิดค้ นเกียวกับการปรุงพิษต่างๆ อย่างทีสุด กระทังคิด
ค้ นพิษหลีซงั ออกมาได้ ทําให้ ทวทั
ั งยุทธภพต่างตืน
ตระหนก ผู้คนประหวันพรันพรึง จนทุกคนต่างมุง่ ทีจะ
โจมตีเขา

เมิงหานชิวผู้ทะนงตน มีหรื อจะเห็นคนพวกนีอยูใ่ นสาย

3
ตา แม้ ไม่ได้ เกรงกลัวว่าต้ องกลายเป็ นศัตรูของชาวยุทธ์
ทว่าพิษหลีซงั ก็เลวร้ ายสุดประมาณ ดังนันเขาจึงได้
กําจัดพิษนีจนหมดสิน ไม่คิดเลยว่าการกระทํานีกลับนํา
หายนภัยอันร้ ายแรงถึงชีวิตมาให้

ปรมาจารย์แห่งพิษในวัยสามสิบกว่าเรี ยกได้ วา่ เป็ นชาย

ผู้งามสง่า ใบหน้ าราวกับหยกงาม ดวงตาวาววาม
ประดุจดวงดาว ครังหนึงเขาได้ ประสบพบเจอหญิงงาม
ลําเลิศผู้หนึงโดยบังเอิญและได้ ช่วยเหลือนางไว้ สตรี นาง
นันสงบงามราวกับดอกกล้ วยไม้ ท่วงท่างามสง่ายาม
เจรจาพาที เห็นได้ ชดั ว่าได้ รับการอบรมทีดีและมีชาติ
ตระกูล ด้ วยความรู้สกึ ซาบซึงในพระคุณปรมาจารย์แห่ง
พิษทีช่วยชีวิตไว้ นางจึงคอยอยูเ่ คียงข้ างเอาใจใส่
ปรนนิบตั ิดแู ลการกินอยูข่ องเขาเป็ นอย่างดี เป็ นครังแรก

4
ทีมีคนไว้ วางใจและคอยดูแลเขา เมิงหานชิวผู้ใช้ ชีวิต
สามสิบปี ทีผ่านมาอย่างสงบเงียบและเฉยชาต่อทุกสิงก็
เริ มทีจะหวันไหว นันเป็ นช่วงชีวิตทีเขารู้สกึ มีความสุข
และเบิกบานใจอย่างทีสุด

บัดนีเมือมาคิดดูแล้ ว นันคงเป็ นหลุมพราง แต่

ปรมาจารย์แห่งพิษทีผู้คนพากันหวาดกลัวกลับหลงมัว
เมาอย่างโงหัวไม่ขนึ คอยปกป้องคุ้มครองหญิงสาวทีงด
งามประดุจดอกกล้ วยไม้ นนให้
ั พ้นภัยด้ วยใจรักทีอ่อน
หวานปานนําผึง เขาลุม่ หลงในความรักราวกับเป็ นเด็ก
หนุ่ม คอยห่วงหาอาทร เพียงรอให้ ถงึ เวลาอันเหมาะสม
ก็จะแต่งงานแล้ วพานางกลับบ้ านเพือครองรักอยูก่ ินกัน
ไปชัวชีวิต ทังยังตัดสินใจจะเร้ นกายจากยุทธภพ เลิก
สนใจเรื องราวทังหลายทังปวง

5
เดิมทีนีน่าจะเป็ นชีวิตทีแสนสุข ไหนเลยจะรู้วา่ ทังหมด
เป็ นเพียงอุบายชัวร้ าย ขณะทีสองคนรักใคร่ตอ่ กันอย่าง
หวานชืน ฐานะปรมาจารย์แห่งพิษของเมิงหานชิวก็ถกู
เปิ ดโปง พีชายของหญิงนางนันคัดค้ านหัวชนฝา ด้ วย
เกรงว่าน้ องสาวจะตกอยูใ่ นอันตรายไปด้ วย เวลานันใน
ดวงตาและในหัวใจของเมิงหานชิวมีเพียงหญิงสาวทีงด
งามอ่อนหวานผู้นนเพี
ั ยงคนเดียว หัวใจทังดวงก็ราวกับ
จะสูญหายไป เขาย่อมไม่ยอมตัดใจจากนาง หญิงสาวผู้
นันรํ าร้ องต่อพีชายด้ วยดวงใจทีแตกสลาย เมือได้ เห็น
เช่นนัน เมิงหานชิวก็ร้ ูสกึ ซาบซึงจนไม่อาจตัดใจ ชายผู้
นันจึงเรี ยกร้ องให้ เขาหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งมาเป็ นสิน
สอดเพือพิสจู น์...ความรัก

6
เมิงหานชิวยอมรับปากอย่างเต็มใจ ทังสามคนออกเดิน
ทางไปยังภูเขาหิมะด้ วยกัน ใช้ เวลาเดินทางสามเดือนค้ น
หาไปทัวภูเขาหิมะแต่ก็ไร้ ผล สุดท้ ายก็มาถึงหุบเขาอวิน
กู่ ทีขอบผา เมิงหานชิวใช้ วิธีเดียวกับชิวมูไ่ ป๋ พาตัวเองลง
ไปในหุบเหว แต่น่าเสียดายทีหาบัวโลหิตดอกไม้
ประหลาดในตํานานนันไม่พบ

ตลอดการเดินทางร่วมกัน พีชายของหญิงสาวได้ เห็นว่า

เมิงหานชิวดูแลใส่ใจหญิงสาวเป็ นอย่างดี ท่าทีขดั ขวางก็
ค่อยๆ จะลดน้ อยลง แต่กลับไม่ยอมผ่อนปรนเงือนไขที
เคยตังไว้ สิงนีกลับยิงทําให้ เมิงหานชิวกระตือรื อร้ นมาก
ยิงขึน เมือเขาเตรี ยมจะหย่อนตัวลงไปในหุบเหวอีกครัง
7
ด้ วยความร้ อนรน แต่เรื องราวกลับพลิกผันจนใครก็ไม่
อาจคาดเดา

เขาบังเอิญจับได้ วา่ หญิงสาวผู้ทีเคยงดงามอ่อนโยนใน

วันก่อนกับคนทีนางเรี ยกว่า ‘พีชาย’ ลักลอบเป็ นชู้กนั
ความโกรธและความอับอายทีถูกหลอกใช้ ประดังประเด
ขึนมา เมือไฟโกรธเผาผลาญใจกลับได้ พบว่าตนถูกพิษ
ร้ ายเข้ าให้ แล้ ว เรื องถูกเปิ ดโปงออกมาแล้ ว แต่ทงั
สองกลับไม่มีทา่ ทีทีหวันเกรง ซํายังแสดงอาการเหยียด
หยามเขาอีกด้ วย

เวลานีเมิงหานชิวจึงได้ ร้ ูวา่ ตนเองนันโง่เง่าเพียงใด ทีแท้

แล้ วทังสองคนไม่ได้ เป็ นพีน้ องกัน แต่เป็ นคนรัก จุด
ประสงค์ทีเข้ ามาใกล้ ชิดก็เพือทีจะครอบครองพิษหลีซงั
8
แต่เขากลับทําลายพิษหลีซงั จนหมดสินแล้ ว เรื องนีทําให้
ทังสองคนเคียดแค้ นจนอยากจะฆ่าเขา ติดทีเมิงหานชิ
วไม่เพียงเก่งกาจในการใช้ พิษเท่านัน แต่เขายังมีวรยุทธ์
ทีร้ ายกาจเป็ นอันดับต้ นๆ สุดท้ ายจึงตัดสินใจหลอกใช้
เขาเป็ นครังสุดท้ าย ด้ วยการให้ เขาตามหาบัวโลหิตให้
พวกตน จากนันก็จะกําจัดเขาเสีย ทว่ามนุษย์คิด
คํานวณแผนการหรื อจะสู้ฟ้าลิขิต การเดินทางตามหาที
ยาวนานเป็ นเวลาสามเดือนในภูเขาหิมะกลับไร้ ผล พวก
เขาไม่อยากทีจะรออีกต่อไป จึงอาศัยความไว้ วางใจที
เมิงหานชิวมีตอ่ หญิงสาวทําการลอบวางยาเขา

เมือได้ ร้ ูความจริ งของเรื องราวทังหมด เมิงหานชิวก็ร้ ูสกึ

แค้ นใจยิงนักจนแทบอยากจะหักกระดูกกระชากเส้ นเอ็น
คนทีอยูข่ ้ างหน้ าออกมา ติดอยูท่ ีตัวเขาถูกพิษเข้ าแล้ ว

9
จําต้ องยอมให้ ทงสองฆ่
ั าแกงเขาตามอําเภอใจ ทังสอง
ร่วมมือกันทําร้ ายเขาจนตกหน้ าผา นับจากนันมา ชือ
เสียงของปรมาจารย์แห่งพิษทีผู้คนหวาดกลัวก็หาย
สาบสูญไปจากยุทธภพ

แม้ เรื องราวจะแสนรันทดจนเหมือนเรื องทีแต่งขึน ทว่า

ความรู้สกึ ในใจกลับจริ งแท้ เสียจนน่าสงสาร

อวินชิงหลุบตาลงฟั งอย่างเงียบๆ รู้เพียงว่าตนเองขอเป็ น

ผู้รับฟั งเท่านัน

10
ยากจะนึกฝั นว่าคนประหลาดทีปกติร่าเริ งราวกับเด็กๆ ผู้
นี จะเคยได้ รับความเจ็บปวดถึงขันนี และยากจะ
จินตนาการว่าปรมาจารย์แห่งพิษทีผู้คนในยุทธภพต่าง
ครันคร้ ามจะมีความรักใคร่ทีจริ งใจได้ ถงึ เพียงนี ทีแท้
ความรักล้ วนเหมือนกัน ขอเพียงแค่เจ้ าตกหลุมรัก ความ
รักใคร่นนมี
ั แต่จะทําให้ เจ้ าหูตาพร่าลาย

ทุม่ เทจนหมดสิน กลับแลกมาได้ เพียงบาดแผลอันเจ็บชํา

ใครๆ ต่างบอกว่าท่านไร้ ใจ แต่ทีแท้ กลับเป็ นท่านทีมี
ความรักมากทีสุด ยอมเสียสละทุกอย่างเพือคนทีท่านรัก
เดิมทีก็เป็ นความรักทีงดงามจนน่าอิจฉา ทว่ากลับไม่
อาจเอาชนะความละโมบได้

11
นางแหงนหน้ าขึนมองท้ องฟ้าพร่างดาว จุดแสงระยิบ
ระยับงดงามกระจ่างตา ท้ องฟ้าโลกโบราณไร้ แสงสีมา
แปดเปื อน แม้ แต่ฟ้าประดับดาวก็ยงั สว่างไสวกว่าในยุค
ปั จจุบนั ทังความงามและความน่าชังล้ วนรวบรวมไว้ ทงั
หมดในนี

หัวใจของเธอค่อยๆ บีบเข้ าช้ าๆ นายยังคงสบายดีไหม

กําลังทําอะไรอยู่ ยังอยูใ่ นตึกหลังใหญ่ทีเยือกเย็นนัน
ทุม่ เททํางานภายใต้ แสงไฟสลัวใช่หรื อเปล่า หรื อกําลัง
มองฟ้ากระจ่างดาวเหมือนฉัน ไม่มีฉนั นายยังจะเบิก
บานใจอยูไ่ ด้ หรื อ ทําอย่างไรฉันก็นกึ ไม่ออกว่าทําไมนาย
จึงทําอย่างนัน ราวกับว่านายไม่เคยเดินเข้ ามาสูห่ วั ใจ
ของฉันเลย นายเป็ นเหมือนประภาคารในโลกอันมืดมน

12
ของฉัน แต่เพราะอะไรสุดท้ ายแล้ วกลับกลายเป็ นนายที
ผลักฉันลงสูข่ มุ นรกทีลึกสุดหยัง

ฉินอี อะไรทีทําให้ นายทรยศต่อคําสาบานของเรา นาย

เคยบอกว่าเราจะอยูร่ ่วมกันไปชัวชีวิต ฉันเป็ นเหมือนสิง
ลําค่าทีนายจะถนอมไว้ ในมือตลอดกาล ฉันจึงลด
กําแพงปกป้องตัวเองทุกอย่างลงเพราะนาย แต่สดุ ท้ าย
แล้ วนายกลับหักหลังฉันอย่างไร้ นําใจ ! ถ้ าฉันตายไป
นายจะรู้สกึ เจ็บปวดบ้ างไหม

ฮ่าๆ นายคงไม่เจ็บสินะ ไม่อย่างนันนายจะทําให้ ฉนั ต้ อง

เจ็บปวดถึงเพียงนีหรื อ บัดนีแม้ ความตายไม่ได้ พรากเรา
จากกัน แต่การอยูค่ นละมิติทีไม่อาจข้ ามไปหากันได้ นนั
ห่างไกลยิงกว่าความตายเสียด้ วยซํา
13
อาจเพราะเรื องราวของเมิงหานชิวเจ็บปวดยิงนัก หรื อ
อาจเพราะเรื องราวความรักทีผิดหวังทํานองนีทําให้ นาง
ว้ าวุน่ ใจ ทุม่ เทจนหมดใจกลับแลกมาได้ เพียงความเจ็บ
ปวดอย่างถึงทีสุด ความเจ็บชําทีนางกดไว้ ในใจมาตลอด
ถูกดึงออกมา คืนนี อดีตทีนางพยายามกดไว้ เมือนานมา
แล้ วผุดขึนในใจทีละเรื องๆ หัวใจยังคงเจ็บชําจนสัน
กระตุก

ทีแท้ ไม่วา่ จะอยูไ่ หน ความรักก็เหมือนกันหมด ชัวขณะ

หนึงอาจดึงเจ้ าขึนสูส่ รวงสวรรค์ แต่อีกชัวขณะก็อาจ

14
ฉุดกระชากลงสูข่ มุ นรก !

......

ห่างไกลออกไปในห้ วงมิติหนึงของศตวรรษทียีสิบเอ็ด ณ
ตึกใหญ่ของตระกูลฉิน ฉินอีซึงกุมชะตากรรมทังหมด
ของตระกูลฉินไว้ เวลานีเขากําลังนังอยูใ่ นห้ องทํางานอัน
หรูหราเพียงลําพัง ใต้ แสงไฟสีเหลืองนวลสลัวราง ใบ
หน้ าคมสันอันหล่อเหลาดูเข้ มแข็ง ร่างสูงใหญ่ใต้ แสงไฟ
แผ่เงาอันสลัวออกมา ดูแล้ วช่างเปล่าเปลียว ดวงตางาม
เปลือกตาหรี ลงครึงๆ จ้ องมองกระดาษแผ่นหนึงทีดู

15
เหมือนรูปถ่ายในมือ หัวคิวขมวดเข้ าหากันมุน่

ชุดสูทแบบตะวันตกขนาดพอดีตวั ห่มคลุมเรื อนร่างกํายํา

ไว้ เสริ มให้ เขายิงดูภมู ิฐานมากขึน หญิงสาวทีอยูใ่ นรูปมี
รอยยิมน้ อยๆ ดวงตาทีสดใสเต็มไปด้ วยความรื นเริ ง
อย่างน่าหลงใหล สายลมอ่อนๆ พัดโชยมาจนเส้ นผม
ปลิวสยายยิงทําให้ เธอดูน่ารัก แววตาอ่อนโยนราวกับ
เผยให้ เห็นความรักใคร่ทีมีล้นใจและความไว้ วางใจ

เขาลูบไล้ ภาพนันอย่างเบามือ ลมหายใจติดขัด คิดซะว่า

เธอตายไปแล้ วฉันก็ร้ ูสกึ หลุดพ้ น แต่ทําไมวันนีฉันทํา
สําเร็จแล้ ว แต่กลับพบว่าในใจทีกลวงเปล่าอัดแน่นด้ วย

16
ความทุกข์ทีเยือกเย็นอย่างนี

ตอนที 90 - 2 ความรั ก

17
เสียงแหบแห้ งดังแว่วแผ่วเบาทีข้ างหู เรี ยกความคิดขอ
งอวินชิงทีล่องลอยไปไกลให้ กลับมา “ตอนทีตกลงมาใน
เหวนี ข้ าก็ถกู พิษจนได้ รับบาดเจ็บสาหัส ภายหลังยังได้
รับบาดเจ็บจากหมอกพิษทีอยูช่ ่วงกลางหุบเขาอีก ชีวิต
เหมือนกับแขวนอยูบ่ นเส้ นด้ าย แต่ฟ้าไม่ตดั หนทางคน
สวรรค์ยอมให้ ข้ารอดชีวิต ใต้ หน้ าผาแห่งนีเต็มไปด้ วยบัว
โลหิตทุง่ นําแข็งทียากจะหาได้ ในโลกภายนอก ข้ าจึงถอน
พิษด้ วยตัวเอง แต่ก็ใช้ วรยุทธ์ไปจนหมดสิน แต่ข้าไม่
ยอมแพ้ ใช้ เวลาช่วงยีสิบปี ฝึ กฝนวรยุทธ์ให้ กลับคืนมา
ใหม่จนบรรลุถงึ ขันสุดยอด แต่ตอนทีข้ าเตรี ยมจะออก
จากหุบเขาแห่งนีอย่างตืนเต้ นเพือตามหาคนสารเลวสอง
คนนัน ข้ ากลับได้ พบว่าเมือข้ าออกห่างจากภูเขาหิมะ

18
ปราณทัวร่างของข้ าจะตีกลับ ต้ องได้ รับความเจ็บปวด
แสนสาหัส หากกลับมาไม่ทนั ร่างจะระเบิดจนตาย”

อวินชิงเลิกคิวขึน แววตาเหมือนไม่อยากจะเชือ ออกจาก

หุบเขาแล้ วปราณจะตีกลับจนร่างระเบิด มันเพราะอะไร
กัน

“ใช่แล้ ว” เมิงหานชิวหัวเราะขืน “สวรรค์ช่างโหดร้ ายนัก

ให้ ข้าได้ มีชีวิตขึนมาอีกครัง แต่กลับกักขังข้ าไว้ ทีนี คูแ่ ค้ น
ของข้ ายังลอยนวลอยูข่ ้ างนอก แต่ข้ากลับต้ องลาก
สังขารทีบอบชําใช้ ชีวิตอย่างขมขืน”

หัวคิวขมวดมุน่ อวินชิงยังคงคิดถึงปั ญหาเมือครู่ ทีแห่งนี

19
มีบวั โลหิตอยูม่ ากมาย พิษทีเมิงหานชิวได้ รับรวมทัง
อาการบาดเจ็บก็รักษาจนหายแล้ ว วรยุทธ์ก็สงู ส่ง เหตุใด
จึงออกไปไม่ได้ เขาออกไปไม่ได้ พวกนางจะออกไปได้
หรื อ

“ตอนนันข้ าอยากรักษาตัวให้ หายไวๆ จึงกินบัวโลหิตทุก

วันเพือเพิมกําลังภายในร่าง จนแทบจะดูดซับพลังของ
บัวโลหิตไม่ทนั หวังแต่จะฟื นฟูร่างกายเร็วๆ ในเวลาอัน
สัน จนสุดท้ ายธาตุไฟก็แตก หากไม่ใช่เพราะมีบวั โลหิตที
ปกป้องร่างข้ าไว้ ข้ าคงตายไปนานแล้ ว หากไม่ใช่เพราะ
อากาศหนาวเย็นในหุบเขาช่วยสะกด กําลังภายในใน
ร่างของข้ าก็คงยิงพลุง่ พล่าน จนสุดท้ ายก็อาจทําให้ ร่าง
ระเบิด” ร่างผอมสูงสันระริ ก “แต่ข้าไม่ยอมตาย ข้ าทน
ทุกข์มาหลายปี ก็เพือทีจะได้ แก้ แค้ น แต่ก็จนใจทีออกไป

20
จากหุบเขาแห่งนี”

ทีแท้ ก็เป็ นอย่างนีนีเอง นีหรื อคือเหตุผลทีทําให้ เขาออก

ไปไม่ได้ ช่างโหดร้ ายเหลือเกิน

อวินชิงเข้ าใจแล้ ว เปรี ยบไปแล้ วการแก้ แค้ นก็คือหลักยึด

เหนียวจิตใจสําหรับเขา อุตส่าห์ฝึกฝนร่างกายอย่างยาก
ลําบาก จนสุดท้ ายได้ เป็ นยอดฝี มือ แต่กลับพบว่าสิงทีใช้
ยึดเหนียวมาตลอดกลับพังไม่เป็ นท่า ความเศร้ าโศกที
เริ มจากการมีความหวังแล้ วพลาดหวังจนกลายเป็ นสิน
หวัง นีแหละทีทําลายปณิธานของคนคนหนึงให้ ยอ่ ยยับ

21
ลงได้ แม้ เขาจะเล่าออกมาอย่างง่ายๆ แต่นางรู้วา่
ระหว่างนันเขาต้ องผ่านความเป็ นความตายมานับครัง
ไม่ถ้วน

นางไม่คิดเลยว่าสิงลําค่าอย่างบัวโลหิตทีแท้ ก็มีอนั ตราย

ต่อร่างกายคน คิดๆ ดูแล้ ว หลักการทีว่าสิงใดทีมากเกิน
ไปย่อมย้ อนกลับมาทําร้ ายได้ เป็ นหลักการทีมีอยูใ่ นทุก
หนทุกแห่ง

ในใจพลันรู้สกึ อบอุน่ ขึนมา ตอนทีเราเพิงมาถึง ท่านมัก

จะทําราวกับกลันแกล้ งพวกเรา ด้ วยการให้ ลองยา
สารพัดอย่าง ทีแท้ ก็เพราะกลัวว่าเราจะกลายเป็ นอย่าง
ท่านนีเอง หากใช้ พลังจากบัวโลหิตมากเกินไป ก็จะเป็ น
22
อันตรายต่อร่างกาย ดังนันท่านจึงเจือจางพลังของมัน
ก่อน เพือให้ เราซึมซับพลังของบัวโลหิตได้ ดีขนึ จนไม่
เป็ นอันตรายต่อร่างกาย ขอบคุณท่านเหลือเกิน !

“จนเมือพวกเจ้ ามา หุบเขาทีไร้ ชีวิตแห่งนีก็กลับมีพลัง

ชีวิตขึนมาใหม่ หัวใจข้ าเองก็กลับมีชีวิตขึนมาด้ วย” ใช่
แล้ ว ขอบคุณสวรรค์ทีส่งพวกเจ้ ามา ไม่เช่นนันชัวชีวิตข้ า
ก็คงต้ องอยูต่ ามลําพังไปจนแก่เฒ่าจริ งๆ หากเป็ นไปได้
ข้ าก็ไม่อยากให้ พวกเจ้ าจากไป แต่ข้าเหลือเวลาไม่มาก
แล้ ว พวกเจ้ ามาอยูเ่ ป็ นเพือนข้ านานขนาดนี ข้ าก็พอใจ
มากแล้ ว

“อวินชิงต้ องขอขอบคุณท่านผู้อาวุโสทีคอยช่วยเหลือ
ขอบคุณท่านทีรักใคร่เอ้ าเฉิน อวินชิงได้ ใช้ ชีวิตอยูใ่ นหุบ
23
เขาแห่งนีอย่างสบายใจจริ งๆ” ขอบคุณท่านมาก เมือ
ก่อนเรี ยกท่านว่าผู้เฒ่าพิษ เพราะข้ าไม่ชอบเรี ยกใครว่า
ท่านผู้อาวุโส อีกอย่าง ท่านเองก็มีนิสยั ประหลาด แต่ใน
ใจอวินชิงไม่ได้ คิดจะลบหลูท่ า่ นเลยนะ

เมิงหานชิวหันมาเผชิญหน้ าอวินชิง ใบหน้ าของเขาซูบ

ผอม ดวงตาทังคูด่ วู าววามมีชีวิตชีวา เผยยิมออกมา
“แม่หนูไม่ตอ่ ว่าข้ าก็ดีแล้ ว ได้ รับเอ้ าเฉินไว้ เป็ นศิษย์ ก็นบั
เป็ นโชคดีของข้ าแล้ ว สวรรค์ไม่ได้ ใจร้ ายกับข้ าเกินไป
นัก” แล้ วหัวเราะอย่างร่าเริ ง ความหม่นหมองพลันสลาย
หายไป

อวินชิงยิมแย้ ม แต่ไม่ได้ วา่ อะไรออกมา “เอ้ าเฉินได้ รํา

24
เรี ยนมีวิชาการต่อสู้ไว้ ค้ มุ กันตัวก็ดี อวินชิงต้ องขอบคุณ
ท่านผู้อาวุโสทีสังสอนทุกอย่างโดยไม่หวงวิชา” อย่าดู
เบาเจ้ าตัวเล็กนันเชียว เจ้ าคิดเจ้ าแค้ นนัก ท่านเองก็โดน
เขากลันแกล้ งมาไม่น้อย

“เอ่อ เจ้ าเรี ยกข้ าว่าผู้เฒ่าพิษเหมือนเดิมเถอะ ค่อยฟั ง

คุ้นหูหน่อย” ในทีสุดเมิงหานชิวก็พบแล้ วว่าเขาสะดุดหูที
ตรงไหน จึงบอกอย่างอึกอัก

อวินชิงหยักยิม แปลกคนจริ ง เรี ยกท่านว่าผู้เฒ่าพิษก็ได้

“ในเมือท่านก็รักเอ้ าเฉินมาก ถ้ าเราไปแล้ ว ท่านจะไม่คิด
ถึงเขาหรื อ” แม้ วา่ ท่านจะออกไปไม่ได้ แต่หากดูจากที
ท่านรักใคร่เอ้ าเฉินมาก คงไม่อาจตัดใจให้ เขาจากไป ใน
เมือท่านไม่พดู ให้ ชดั เจน ข้ าก็คงต้ องถามอ้ อมๆ
25
เมิงหานชิวเงยหน้ ามองดาวบนฟ้า นิงเงียบไม่ได้ พดู อะไร
ออกมา อวินชิงเองก็ไม่เซ้ าซี เชือว่าอย่างไรอีกฝ่ ายก็คง
จะเล่าให้ ฟังเอง ขอเพียงนางรออยูเ่ งียบๆ ก็พอ

ผ่านไปนานครู่ใหญ่

“เฮ้ อ” เสียงถอนหายใจยาวดังขึน ช่างเถอะ ชีวิตนีคงจบ

สินแล้ ว ในเมือเจ้ าอยากรู้ ข้ าก็จะบอก “ตอนนันข้ าได้ รับ
บาดเจ็บสาหัส สามปี มานีก็เพราะใช้ บวั โลหิตจึงยืดชีวิต
มาได้ เวลานีข้ าเปรี ยบเหมือนตะเกียงทีหมดนํามัน ข้ ารู้

26
ว่าเจ้ าไม่ใช่คนธรรมดา และข้ าก็รักเจ้ าตัวเล็กนันมาก
จริ งๆ ดังนันจึงฝื นยือพวกเจ้ าไว้ ถงึ สามปี เวลานีข้ าคงอยู่
ได้ อีกไม่นาน ไม่อาจจะรังพวกเจ้ าไว้ ได้ อีก หวังว่าแม่หนู
จะไม่ตอ่ ว่าข้ า” หากเป็ นไปได้ ข้ าก็หวังจะได้ อยูจ่ นเห็น
เจ้ าหนูเติบโตขึนเป็ นผู้ใหญ่ แต่เสียดายนีเป็ นความหวังที
เกินตัวสําหรับข้ า มีกระไอแห่งความเศร้ าโศกเสียใจ
ค่อยๆ หลังล้ นออกมา

อวินชิงร้ อนใจยิงนัก นางรี บหันขวับไปมองร่างทีผ่าย

ผอม มีชีวิตอยูไ่ ด้ อีกไม่นานงันหรื อ ! นีหรื อเหตุผลทีท่าน
ยอมให้ พวกเราจากไป

“ยังมีเวลาอีกนานแค่ไหน” ระงับความตืนตระหนกในใจ
แล้ วอวินชิงก็ถามขึน
27
“ไม่ถงึ หนึงเดือน” เสียงอันเฒ่าชรามีแววสินหวังอยูใ่ นนัน

มือเล็กกําแน่น ข้ ารู้นานแล้ วว่าท่านมีเรื องจะบอก แต่ไม่

คิดว่าท่านจะบอกทางออกไปจากหุบเขาแห่งนี และยิง
ไม่คิดว่าท่านจะมีชีวิตอยูไ่ ด้ อีกไม่นาน “ท่านยังแค้ นเคือง
อยูห่ รื อไม่”

ร่างผอมบางสันสะท้ าน นานครู่หนึงจึงพูดขึนเรี ยบๆ “ข้ า

ปลงตกแล้ ว หากเป็ นเมือก่อน ข้ าคงไม่ยอม แต่สามปี มา
นีข้ าได้ ใช้ ชีวิตอย่างมีความสุข เรื องทีผ่านไปแล้ วก็ให้
แล้ วกันไปเถอะ นางหมายตาพิษหลีซงั จึงต้ องหักหลังข้ า
เป็ นธรรมดา”

28
อวินชิงรู้สกึ สันสะท้ านในใจ มีอะไรบางอย่างวาบขึนมา
ในสมอง แต่ยงั ไม่ทนั จะรู้วา่ เรื องอะไร เรื องอะไรกันนะ

“ถึงตอนนีข้ าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ ว หวังเพียงให้ พวก

เจ้ าออกไปแล้ วได้ ใช้ ชีวิตอย่างดี ให้ เอ้ าเฉินอยูด่ ีมีสขุ
ตลอดไปก็พอ” เมิงหานชิวพูดขึนเบาๆ

อวินชิงยังคิดถึงอะไรบางอย่างทีวาบขึนในหัวเมือครู่ ที
แท้ มนั เรื องอะไรกัน ให้ ตายเถอะ เรื องอะไรกันนะ

“หากเจ้ าออกไปแล้ วได้ พบนาง หวังว่าเจ้ าจะช่วยถาม

29
นางแทนข้ า ว่านอกจากหลีซงั แล้ ว นางเคยนึกรักข้ าบ้ าง
ไหม”

ใช่แล้ ว หลีซงั นีเอง ! พอประโยคนีโพล่งขึนมา ในหัวขอ

งอวินชิงก็สว่างวาบ ผู้เฒ่าพิษบอกว่าตอนนันเขาได้
ทําลายพิษหลีซงั ไปหมดแล้ ว ถ้ าเช่นนันเสินกุ้ยเฟยไป
เอาพิษหลีซงั มาจากไหนกัน ผู้เฒ่าพิษบอกว่าผู้หญิงคน
นันเข้ ามาใกล้ ชิดเขาก็เพราะอยากได้ หลีซงั ! เรื องสอง
เรื องนีมีความเกียวข้ องกันหรื อไม่ พิษหลีซงั ทีเสินกุ้ยเฟย
ได้ มานันมาจากผู้หญิงคนนันหรื อไม่

30
“ผู้หญิงคนนันเป็ นใคร” อวินชิงถามขึนด้ วยนําเสียงเ**
◌้ยมเกรี ยม “แน่ใจหรื อว่าตอนนันท่านได้ ทําลายพิษหลี
ซังไปหมดแล้ ว ไม่มีหลงเหลือไว้ เลยหรื อ” หากเป็ นเช่น
นัน พิษของเสินกุ้ยเฟยมาจากไหนกันแน่ หากยังมีหลง
เหลืออยู่ เช่นนันจะเป็ นไปได้ หรื อไม่วา่ ผู้หญิงคนนันมอบ
มันให้ แก่นาง

เมิงหานชิวตกตะลึง หันกลับไปมองอวินชิงทีดูเยือกเย็น
อย่างงุนงง “นางชือซูซ่ ิน ตอนนันข้ าทําลายทังหมดเอง
กับมือ เจ้ าคิดว่าข้ าโกหกงันรึ” เมือเห็นอวินชิงมีทา่ ทาง
กังขา เมิงหานชิวก็ชกั จะเริ มไม่พอใจ

เป็ นเช่นนีหรื อ “ซูซ่ ินรู้จกั กับท่านเมือไหร่กนั ก่อนหรื อว่า

หลังจากท่านทําลายยาพิษนันแล้ ว” ไม่ได้ สนใจท่าทาง
31
ขุ่นเคืองของเมิงหานชิว อวินชิงถามต่อ จะเป็ นอย่างที
นางคิดหรื อไม่

เห็นเพียงท่าทางของนางดูนิงสุขมุ ไม่ได้ แสดงออกว่าไม่

เชือเขา เมิงหานชิวก็ไม่นกึ ขุ่นใจอีก คิดแล้ วตอบไป
“ก่อน”

ก่อนงันหรื อ ! “งันท่านเคยปล่อยพิษหลีซงั นีให้ แพร่ไปใน

ยุทธภาพหรื อไม่” เห็นเมิงหานชิวไม่ตอบ ก็ถามอีก “ท่าน
เคยมอบพิษหลีซงั ให้ ใครหรื อไม่”

“หึ ! พิษของข้ าจะมอบให้ ผ้ อู ืนสุม่ สีสุม่ ห้ าได้ อย่างไรกัน

ไม่มีใครในยุทธภพทีคูค่ วรอย่างนันหรอก ! หึ !” เมิงหาน

32
ชิวเน้ นเสียงเย้ ยหยัน ทําให้ ร้ ูชดั ๆ ว่าเขารังเกียจ

หัวใจของอวินชิงเต้ นกระตุก ปรมาจารย์แห่งพิษในตอน

นันมีชือเสียงทีทําให้ ผ้ คู นหวาดผวา ไปไหนมาไหนเพียง
ลําพัง มีความเย่อหยิงทะนงตนไม่สงุ สิงกับใคร เขาจะส่ง
มอบพิษให้ ใครได้

หรื อว่าจะเป็ นอย่างทีนางคิดจริ งๆ !

เมือเมิงหานชิวเห็นสีหน้ าอวินชิงแม้ ดเู รี ยบเฉยไม่เปลียน

33
แปลง แต่แววตามีบางอย่างเปลียนไป ก็อดถามขึนมาไม่
ได้ “แม่หนู เจ้ ากําลังคิดอะไรอยู”่

เช่นนันอวินชิงถึงค่อยได้ สติกลับมา แล้ วตอบเขาเรี ยบๆ

“ไม่มีอะไรหรอก นอกจากชือซูซ่ ินแล้ ว นางมีลกั ษณะ
พิเศษอืนใดอีกไหม นางอาศัยอยูท่ ีไหน” นีเป็ นเพียงการ
คาดเดาเท่านัน ท่านใส่ใจนางถึงเพียงนี ต่อให้ นางทํา
ร้ ายท่านอย่างนี ท่านก็ยงั คิดคํานึงถึงนางไม่ร้ ูวาย ไม่ร้ ูจะ
บอกว่าท่านลุม่ หลงหรื อโง่งมดี ไม่วา่ จะเป็ นไปอย่างทีข้ า
คิดหรื อไม่ หากเป็ นความต้ องการของท่าน ถ้ าเช่นนัน
เมือได้ ออกไปแล้ ว ข้ าจะช่วยตามหานางเอง......

34