ตอนที 101 การปะทะกับลู่อีหยาง

เงียบกริ บ ! ลานประลองอันกว้ างใหญ่มีแต่ความเงียบ

กริ บ !

ชัวขณะนันลานประลองเข้ าสูค่ วามเงียบ ไม่มีเสียงใด

เล็ดลอดออกมา ราวกับแม้ แต่ในอากาศก็เต็มไปด้ วย
ความกดดันทีชวนให้ อดึ อัดจนหายใจไม่ออก ศพของ
1
ศิษย์สํานักใหญ่ตา่ งๆ กองอยูบ่ นสังเวียน เตือนใจทุกคน
ว่าคนผู้นีคือชายผู้เ**◌้ยมโหดและกระหายเลือด ในสาย
ตาของเขา ชีวิตคนก็เปรี ยบเสมือนมดปลวก ยามเมือ
มองจ้ องแววตาเ**◌้ยมเกรี ยมอันชัวร้ ายนันก็เหมือนกับ
ว่ามีอสรพิษมาขบกัด น่าประหวันพรันพรึงยิงนัก

แม้ จะเคืองแค้ นต่อวิธีการของเขา ทว่าเมือต้ องเผชิญ

ความเป็ นความตายแล้ ว สิงใดก็ไม่สําคัญเท่ากับการ
รักษาชีวิตไว้ พวกเขาไม่ได้ กล้ าหาญถึงขันทีจะยอม
ตายอย่างไม่เสียดายชีวิต ดังนันจึงได้ แต่จ้องมองลูอ่ ี
หยางด้ วยสายตาทีโกรธขึง แต่ไม่มีใครทีกล้ าจะขึน
สังเวียนประลอง

ทุกคนต่างเคืองแค้ น อวินชิงและอวินเชียนเช่อกลับวาง
2
เฉยทําเพียงแค่มองดูเท่านัน คนเหล่านีต่างก็มาเพือชิง
ตําแหน่งผู้นํายุทธภพ ทังสองล้ วนไม่สนใจคนทีกระหาย
อยากจะได้ ตําแหน่งสักนิดเดียว คนทีไม่ได้ สนใจ
ตําแหน่งนี เห็นได้ ชดั ว่าไม่ได้ มีแต่พวกเขาสองคน อย่าง
น้ อยทังลัวชิงหลี เฟิ งเซียงหรูและเฮ่าหวังก็ล้วนไม่มีทา่ ที
ทีจะสนใจเช่นกัน ใครจะเป็ นผู้นํายุทธภพก็เป็ นไป จุดมุง่
หมายเดียวของพวกเขาก็คือสิงลําค่าทีผู้คนลําลือ

เมิงฝูเซินกํามือทังสองข้ างของตนแน่น ดวงตาเต็มไป

ด้ วยเพลิงแค้ น คนผู้นีลงมืออย่างโหดเ**◌้ยม ไม่เห็นชีวิต
ผู้คนอยูใ่ นสายตา แม้ จะบอกว่าบนสังเวียนนันยากนักที
จะเลียงการบาดเจ็บล้ มตาย แต่เห็นได้ ชดั ว่าเขาจงใจที
จะฆ่า คนทีเ**◌้ยมโหดเช่นนี เขาจะอยูเ่ ฉยโดยไม่จดั การ

3
อะไรเลยได้ หรื อ ! แต่เขาก็ไม่อาจพูดอะไรได้ เกียวกับ
เรื องนีได้ ขณะนันเอง ก็มีเสียงใสดังกังวานของฝาถ้ วย
ชาทีกระทบกับขอบถ้ วยดังขึน แม้ จะเป็ นเพียงเสียงเบาๆ
แต่กลับชัดเจน ดังเข้ าสูโ่ สตประสาทของเขาทันที สายตา
ของเขาจึงอดจะมองไปยังต้ นเสียงไม่ได้

อวินชิงเงยหน้ าขึนมองสีหน้ าของแต่ละคนแล้ วก้ มหน้ า

ลง ยกถ้ วยชาขึนอย่างชดช้ อย ประคองฝาถ้ วยไว้ ใช้ ฝา
เกลียผิวนําเบาๆ ในความเงียบได้ ยินเสียงกระเบือง
กระทบกัน เสียงใสฟั งแจ่มชัด ราวกับเสียงสวรรค์ที
ทําลายความอึดอัดอันเนินนานนี

บรรยากาศของความตายทีน่าหวาดหวันซึงลูอ่ ีหยางชัก
นําให้ เกิดขึนถูกทําลายลงทันที ทุกคนอดทีจะถอน
4
หายใจเฮือกออกมาไม่ได้ สายตาก็มองตามต้ นทางของ
เสียงสวรรค์นนไป
ั แล้ วเห็นบนยกพืนสูงมีสตรี นางหนึงใน
ชุดขาว บนศีรษะคลุมไว้ ด้วยผ้ าไหมผืนผ้ าขาวโบกสะบัด
ปิ ดบังใบหน้ า เรี ยวนิวเกลียงเกลาดูเนียนตากําลังยก
ถ้ วยชาเคลือบสีขาวขึน สีของถ้ วยชาช่วยขับให้ ผิวของ
นางยิงดูขาวเนียนปราศจากริ วรอยราวกับเนย เรื อนร่าง
อรชร สงบงามดุจเหมย ทุกท่วงท่าสง่างามเป็ นธรรมชาติ
ทัวทังร่างแผ่รังสีความงามอันเจิดจรัส ยกถ้ วยชาอย่าง
งามสง่าขึนแทบปากแล้ วจิบเบาๆ ลอดผ่านผ้ าไหมสีขาว
ชัวขณะหนึงราวกับได้ กลินชาทีหอมกรุ่นไปด้ วย

ลูอ่ ีหยางทีเหลือบมองไปก็เห็นเข้ ากับภาพนีอย่างพอดี

ดวงตาของเขาหรี ลง ประกายเยือกเย็นยิงเพิมมากขึน
รอยยิมชัวร้ ายของเขาเผยออกทีมุมปาก จ้ องมองอวินชิง

5
ราวกับอสรพิษทีจับจ้ องเหยือของตนก็ไม่ปาน

สายตาของอวินเชียนเช่อเครี ยดขรึม แต่เพียงครู่เดียวก็

กลับมาเป็ นปกติดงเดิ
ั ม หน้ ากากหยกปิ ดบังใบหน้ างด
งามทีหาใครเทียบ ทว่าไม่อาจปิ ดบังท่าทางอันล่องลอย
ดุจเซียนและกระไออันสงบงามราวกับดอกบัวได้ เมือไม่
อาจเห็นใบหน้ าก็ยิงดูลกึ ลับ เขาหันไปยิมให้ อวินชิงอย่าง
เอาใจ “อวินเอ๋อร์ ถ้าเจ้ าชอบ กลับไปแล้ วข้ าจะให้ คนนํา
ไปส่งให้ มากหน่อย” เสียงทุม่ ตําทีเต็มไปด้ วยเสน่ห์น่า
หลงใหลดังแว่วมา

ใต้ ผ้าผืนขาว อวินชิงอดทีจะกลอกตาใส่อย่างเสีย

มารยาทไม่ได้ คนผู้นีนีช่าง...แล้ วตอบพร้ อมรอยยิมไปว่า
“ประมุขอวินเกรงใจเกินไปแล้ ว ชานีแม้ จะดี แต่ก็ต้องดู
6
อารมณ์ทีจะชิมด้ วย” เวลานีมีคนทีรู้จกั หน้ าค่าตากันอยู่
ไม่น้อย นางไม่อยากเปิ ดเผยฐานะซึงจะนําความยุง่ ยาก
มาให้ ดังนันจึงเรี ยกตัวเองว่าข้ าน้ อย

พออวินชิงเพิงพูดจบ ก็มีสายตาสํารวจตรวจสอบของ
หลายคนเพ่งมองมาทีนางอย่างจดจ่อ

จวินเยวียเฮ่าเงยหน้ าขึนทันที เสียงนันฟั งแล้ วช่างคุ้นหู

ราวกับเป็ นความคุ้นเคยทีประทับลงในใจ เสียงทีปรากฏ
เพียงในฝั นมาตลอดสามปี บัดนีกลับได้ ยินเข้ าหู ทําเอา
หัวใจทีด้ านชาของเขาเต้ นตึกตัก สายตาเยือกเย็น

7
รี บกวาดมองหาเจ้ าของเสียงอย่างร้ อนรน หญิงสาวคลุม
ศีรษะด้ วยผ้ าขาว ทําให้ มองเห็นใบหน้ าไม่ชดั เจน ทว่า
เหตุใดรังสีอนั สงบนิงทีแผ่ออกทัวร่างของนางจึงคุ้นเคย
นัก ช่างคุ้นเคยจนราวกับจะหลอมละลายเข้ าไปใน
วิญญาณ เป็ นความทรงจําทีไม่อาจลบเลือน มือทังสอง
ข้ างกําแน่น คอยเพ่งมองอยูต่ ลอด ในใจว้ าวุน่ ราวกับมี
กระแสคลืนก่อตัวจนปั นป่ วน จะใช่นางหรื อเปล่า

ลัวชิงหลีได้ ยินดังนันก็ตกตะลึง จากทีนังเอนหลังอย่าง

เฉือยชาเขาก็คอ่ ยๆ ยันตัวขึนนังหลังตรง ดวงตาเจ้ าชู้
ส่องประกายเจิดจ้ า สายตาทอดมองไปยังหญิงสาวทีอยู่
ตรงข้ ามอย่างร้ อนใจ ราวกับอยากจะมองให้ ทะลุผ้าขาว
ผืนนันจะได้ เห็นใบหน้ านันอย่างชัดเจน ! จะใช่นางหรื อ
เปล่า

8
เฟิ งเซียงหรูเงยหน้ าขึน รอยยิมอันอบอุน่ พลันแข็งค้ างไป
ครู่หนึง แต่ชวครู
ั ่เดียวก็กลับมาเป็ นปกติ มีเพียงรอยยิม
บางๆ ประดับทีมุมปาก แล้ วหลุบตาลง

อวินเชียนเช่อเหมือนจะรู้ถงึ ความตังใจของอวินชิง เขา

จึงยิมน้ อยๆ แล้ วว่า “อวินเอ๋อร์ พดู ถูก ถ้ าเช่นนันก็กลับ
อวินเซียวกงไปกับข้ า อวินชิงคงได้ ใช้ เวลาทีนันอย่างมี
ความสุขแน่” สายตากวาดผ่านไปยังเอ้ าเฉินแล้ วกลับมา
มองทีอวินชิง สายตานันยังคงดูออ่ นโยนไม่เปลียน

“ขอบคุณประมุขอวินทีหวังดี แต่ข้าน้ อยยังมีเรื องสําคัญ

ต้ องทํา คงไม่ขอรบกวนท่านแล้ ว” อวินชิงเหลือบมองอ

9
วินเชียนเช่อแวบหนึง ริ มฝี ปากแดงเผยอตอบ

“ถ้ าเช่นนัน ข้ าก็จะขอเคียงข้ างอวินเอ๋อร์ ไปชิมชาด้ วยก็

แล้ วกัน” เขายังคงพูดด้ วยท่าทางทีรื นเริ งเพลิดเพลินใจ
มีเพียงดวงตาทียังคงฉายแววรักใคร่ไม่เสือมคลาย

มุมปากของอวินชิงกระตุก ทําไมนางถึงได้ ร้ ูสกึ ว่ารับมือ

เจ้ าคนนียากกว่าเมือสามปี ทีแล้ วเสียอีก เหมือนกับว่า
เขาเอาความงามสง่าล่องลอยของอวินเชียนเช่อกับ
ความเจ้ าเล่ห์ของจวินเยวียเฉินมาหลอมรวมเข้ าด้ วยกัน
สองตาจึงจับจ้ องพินิจมองอวินเชียนเช่ออย่างละเอียด ก็
ได้ เห็นแววขีเล่นในดวงตาเยือกเย็นคูน่ นั

10
อวินชิงสับสน แต่สีหน้ ากลับเรี ยบเฉย “ถ้ าเช่นนันข้ าก็ขอ
ขอบคุณท่านประมุข แต่วา่ ‘ประมุขอวิน’ ต้ องการจะ
ติดตามข้ าน้ อยไปแน่หรื อ” อวินชิงจงใจเน้ นคําว่า ประมุ
ขอวิน เป็ นพิเศษ เพือเตือนอวินเชียนเช่อว่าตัวเขายังมี
อีกฐานะหนึง

อวินเชียนเช่อหยักยิมมุมปากขึนน้ อยๆ เห็นได้ ชดั ว่าเขา

อารมณ์ดี จึงทําเป็ นมองข้ ามคําพูดดักคอของอวินชิง
“ขอเพียงเป็ นคําเชิญของอวินเอ๋อร์ ต่อให้ ต้องฝ่ าภูเขา
ดาบทะเลเพลิง ผู้แซ่อวินก็พร้ อมจะบุกฝ่ าฟั นไปอย่างไม่
เกียงงอน”

อวินชิงไร้ คําพูด ถอนสายตากลับมานังจิบชาต่อ เช่นนัน

อวินเชียนเช่อก็ไม่พดู อะไรต่ออีก เขาเพียงแต่ยมน้
ิ อยๆ
11
แล้ วถอนสายตากลับมา ราวกับว่าบทสนทนาเมือครู่ของ
สองคนซึงไม่สนใจคนรอบข้ างไม่เคยเกิดขึนเลย

ทันใดนันอวินชิงก็เงยหน้ าขึน มองไปรอบๆ อย่างสงบ ไม่

แสดงความรู้สกึ ใดๆ สายตาทีจับจ้ องมองสํารวจนางเมือ
ครู่แม้ ไม่ได้ แผ่กระไอรุนแรงแต่ก็มีอยูจ่ ริ ง เช่นนันนางจึง
อดทีจะขมวดคิวไม่ได้

“หึ !” อวินชิงกับอวินเชียนเช่อคุยกันราวกับรอบข้ างไม่มี

ผู้คน ลูอ่ ีหยางเห็นแล้ วรู้สกึ หงุดหงิด หัวเราะยันขึนแล้ ว
ว่า “ทังสองท่านดูเหมือนจะไม่ยอมรับข้ าสินะ” เสียงอัน
ชัวร้ ายดังขึน ทุกคนต่างรู้สกึ เครี ยดขึนมาอย่างทันที แล้ ว
ต่างก็หนั ไปมองดูอวินเชียนเช่ออย่างคาดหวัง เคยได้ ยิน
มาว่าวรยุทธ์ของประมุขแห่งอวินเซียวกงนันไร้ เทียมทาน
12
พวกเขาจึงหวังเพียงว่าเขาจะช่วยลงมือสังสอนเจ้ าคนตํา
ช้ าทีเย่อหยิงทะนงตนคนนีได้

“ประมุขลูก่ ล่าวหนักไปแล้ ว ผู้แซ่อวินไม่ได้ สนใจ

ตําแหน่งผู้นํายุทธภพ” อวินเชียนเช่อปฏิเสธคําท้ าทาย
ของลูอ่ ีหยางด้ วยอาการสงบ ส่วนอวินชิงนันทําเป็ นไม่
เห็นสายตาท้ าทายนัน

ดวงตาเ**◌้ยมเกรี ยมของลูอ่ ีหยางหรี ลงครึงๆ ประกายที

ฉายออกมานันดูช่างอันตรายยิงนัก แล้ วกวาดตามองไป
ยังเอ้ าเฉินทีอยูร่ ะหว่างคนทังสอง รอยยิมชัวร้ ายทีมุม
ปากก็ยิงชัดเจน สายสืบของเขาตรวจพบเพียงว่าอวิน
เชียนเช่อมีฐานะเป็ นประมุขของอวินเซียวกงเท่านัน ส่วน
เรื องของหญิงสาวผู้นนกั
ั บเจ้ าเด็กน้ อยยังไม่พบเบาะแส
13
ใดๆ ราวกับว่าทังสองคนอยูๆ่ ก็ปรากฏตัวออกมาจาก
ความว่างเปล่า ไร้ ซงเงื
ึ อนงําให้ สืบต่อ รู้เพียงว่าได้ รับ
ความโปรดปรานอย่างมากจากอวินเชียนเช่อ ครึงเดือน
มานีดูเหมือนว่าอวินเชียนเช่อจะไม่ยอมออกห่างแม้ แต่
ก้ าวเดียว จึงทําให้ เขาพลอยหมดโอกาสทีจะกําจัดเจ้ า
หนูคนนันไปด้ วย

ทว่าเพียงเท่านีสําหรับเขาก็เพียงพอแล้ ว ขอเพียงมีสอง
คนนีอยูใ่ นกํามือ ยังต้ องกลัวอีกหรื อว่าอวินเชียนเช่อจะ
ไม่ยอมจํานนอย่างง่ายดาย ฮ่าๆ ประกายชัวร้ ายวาบขึน
ในดวงตาเรี ยวยาวทีหรี แคบ “ไม่ทราบว่าเด็กคนนันกับ
ประมุขอวินมีสมั พันธ์ใดต่อกัน”

อวินเชียนเช่อพูดขึนทังทียังไม่เงยหน้ า เสียงทุ้มตําดัง
14
ออกมาอย่างเนิบเนือย “ประมุขลูใ่ ส่ใจการประลองตรง
หน้ าจะดีกว่า เสียสมาธิไม่ใช่สงที
ิ ควรทํา”

ลูอ่ ีหยางหัวเราะร่า “เรื องนีคงไม่ต้องลําบากให้ ประมุขอ

วินมาคอยเป็ นห่วง ข้ าตัดสินใจได้ ด้วยตัวเอง” แล้ วมองดู
เอ้ าเฉินอย่างมีความหมาย สุดท้ ายก็หนั ไปมองอวินชิง
“ไม่ทราบว่าแม่นางมีชือว่าอะไร”

อวินชิงไม่พดู อะไร กระทังใบหน้ าก็ไม่เงยขึนมามอง ลูอ่ ี

หยางหาได้ ใส่ใจไม่ กลับตะโกนขึนว่า “ข้ านึกรักแม่นาง
ตังแต่แรกเห็น จึงจะขอหมันหมายแม่นางเพือให้ มาเป็ น
ฮูหยินประมุขพรรค”

15
ได้ ยินดังนัน ทัวลานประลองก็เงียบกริ บ ทุกคนต่างจ้ อง
มองภาพในลานประลองอย่างประหลาดใจ นีมันเรื อง
อะไรกัน ต่างคนต่างหันไปมองคนนันทีคนนีที แล้ วพากัน
สงบปากคําไม่พดู อะไร

รังสีจากร่างของอวินเชียนเช่อแปรเปลียนไปอย่างฉับ
พลันเป็ นน่าเกรงขาม แม้ เพียงแวบเดียวแต่ลอู่ ีหยางก็
เห็นแล้ ว มุมปากของเขาจึงยิงเผยรอยยิมชัวร้ ายกว่าเก่า

แววตาของจวินเยวียเฮ่าเครี ยดขรึม มองปราดไปยังลูอ่ ี

หยาง สายตานันทังเย็นชาและเ**◌้ยมเกรี ยม เปล่ง
ประกายเยือกเย็นราวกับนําแข็งพันปี ชวนให้ ร้ ูสกึ เย็น
วาบจากปลายเท้ าขึนไปถึงกระหม่อม

16
เฟิ งเซียงหรูเงยหน้ าขึนมองสีหน้ าเรี ยบเฉย ท่าทางยังคง
ดูสภุ าพและสง่างามเช่นเดิม ไม่มีทา่ ทีผิดแปลกไปแต่
อย่างใด ราวกับเป็ นเพียงผู้สงั เกตการณ์เท่านัน

ดวงตางามของลัวชิงหลีหรี ลง ตอนทีเสียงของอวินชิงดัง
ขึน เขาก็เฝ้าสังเกตดูนางอย่างเงียบๆ แล้ ว เสียงหนึงรํ า
ร้ องในใจว่าให้ เข้ าไปหาคนคนนี ! แต่ไม่คิดว่าจะได้ ยิน
คําออกปากขอแต่งงานเช่นนี ในใจก็ร้ ูสกึ ตึงเครี ยดขึนมา
ทันที แล้ วหันไปมองอวินชิงอย่างไม่ร้ ูตวั ท่าทีของหญิง
สาวยังคงนิงสงบ ราวกับว่านีไม่ใช่เรื องของนาง ลัวชิงหลี
ตกตะลึง แล้ วทันใดนันก็เหมือนคิดอะไรขึนมาได้ ดวงตา
งามเหมือนมีประกายเต้ นระยิบ รอยยิมเกลือนใบหน้ า
ชุดแดงบนร่างดูเจิดจ้ ามีชีวิตชีวาขึนมา พลิวไหวส่ง

17
ประกายจับตา กล้ ามเนือทัวร่างทีเขม็งเกร็งอยูก่ ็ผอ่ น
คลาย แล้ วเอนหลังลงพิงพนักอย่างสบายใจ

สองตาของเหลียนเอ๋อร์ เบิกกว้ าง หันไปมองชายทียืนอยู่

กลางลานประลองอย่างไม่อยากจะเชือสายตา เมือครู่
นางหูฝาดไปใช่ไหม คนผู้นีบอกว่าอยากแต่งงานกับคุณ
หนู ไม่ได้ ฟังผิดไปนีนา ! ลําพังตัวเขานับว่าคูค่ วรแล้ ว
หรื อ !

เอ้ าเฉินกะพริ บดวงตากลมโตปริ บๆ ดูเป็ นประกายแวว

วาว กลอกตาไปมาแล้ วหันไปมองลูอ่ ีหยาง ปากเล็กๆ ดู
มูท่ รู่ าวกับไม่คอ่ ยพอใจ “เฮ้ อ ! การแสดงจบหรื อยังน่ะ”
ศีรษะเล็กๆ หันไปทางเหลียนเอ๋อร์ ดวงตาวิบวับช่างดูน่า
รักเหลือเกิน “น้ าเหลียน การแสดงนีไม่เห็นสนุกเลย คน
18
พวกนันเดียวๆ ก็ล้มแล้ ว ไม่ได้ เรื องเลย ไม่เห็นสนุก มิน่า
ไม่มีเสียงตบมือ แล้ วทําไมคนนีถึงเอาแต่พดู อะไรก็ไม่ร้ ู
ไม่เข้ าใจ เขาไม่ได้ พดู ภาษาคนสินะ” พูดจบเขาก็ไม่ลืม
ส่ายศีรษะ นําเสียงใสกังวานแบบเด็กๆ แม้ จะแผ่วเบา
แต่ในความเงียบกริ บนัน ถึงจะไม่ได้ พดู ดังมาก ทว่าคน
ส่วนใหญ่ตา่ งก็ได้ ยิน

“ท่านแม่ ทีนีไม่สนุกเลย เรากลับกันดีไหม” เอ้ าเฉินเลือน

ตัวลงจากเก้ าอี ร่างน้ อยๆ ตรงเข้ าไปกระแซะในอ้ อมอก
ของอวินชิง อวินชิงอุ้มเอ้ าเฉินขึนมากอดไว้ แตะปลาย
จมูกน้ อยๆ แล้ วยิมให้ อย่างแสนรัก นางจะไม่เข้ าใจลูก
ชายตัวเองได้ หรื อ แววขีเล่นในดวงตานันมีหรื อทีนางจะ
มองพลาด

19
เอ้ าเฉินยิมออกมา สูดดมกลินกายของมารดาทีมีเพียง
หนึงเดียว ใบหน้ าเล็กๆ ซุกเข้ าหาอ้ อมอกของอวินชิง ไม่
ลืมทําท่าซุกไซ้ อย่างน่ารักน่าชัง

‘พรึด’ ไม่ร้ ูวา่ ใครทีกลันขําไม่อยูจ่ นต้ องหลุดออกมา จาก

นันก็มีเสียงหัวร่อครื น คนเหล่านีพอจะรู้จกั เอ้ าเฉินกันมา
บ้ างแล้ ว เมือครึงเดือนก่อน สองแม่ลกู เกิดไปปะทะกับลู่
อีหยางโดยบังเอิญหน้ าโรงเตียมเทียนฝูโหลว จากนัน
ประมุขของอวินเซียวกงก็ออกมาช่วยเหลือ แม้ ครึงเดือน
มานีทังสองจะไม่ได้ ปรากฏตัวบ่อยๆ แต่ทกุ ครังทีออกมา
ก็ล้วนมีอวินเชียนเช่ออยูเ่ คียงข้ าง ดังนันแม้ จะไม่มีใคร
ทราบฐานะทีแท้ จริ งของสองแม่ลกู แต่ตา่ งก็ร้ ูวา่ พวกนาง
จะต้ องมีสายสัมพันธ์ทีลึกซึงกับประมุขอวินเซียวกง อีก

20
ทังยังมีเสียงลําลือมาว่าหญิงผู้นีเป็ นคนทีอวินเชียนเช่อ
ปั กใจรักใคร่ วันนีมีคนกล้ ามาขอนางแต่งงานต่อหน้ าเขา
นีไม่เรี ยกว่าท้ าทายอย่างโจ่งแจ้ งหรอกหรื อ

เวลานีเจ้ าเด็กน้ อยเอ่ยคําพูดเหล่านีออกมาก็ทําให้ ผ้ คู น

อดทีจะขําไม่ได้ การแสดงเนียนะ คนเขาต่อสู้กนั จะเป็ น
จะตาย แต่พอมาอยูต่ อ่ หน้ าของเจ้ าเด็กน้ อยกลับกลาย
เป็ นแค่การแสดงปา**◌่ ของพวกเต้ นกินรํ ากินเท่านัน ทัง
ยังบอกว่าไม่สนุก ! ยังบอกว่าฟั งทีเขาพูดไม่เข้ าใจ
เหมือนไม่ใช่ภาษาคน ! คนทีได้ ฟังต่างก็ตกตะลึงมองจน
ตาแทบถลน นีเท่ากับพูดว่าเขาไม่ใช่คนนีนา ! เมือหันไป
มองลูอ่ ีหยางทีสีหน้ าเปลียนไปทันใด ทุกคนต่างก็แอบ
รู้สกึ สะใจ แม้ จะบอกว่าอย่าไปถือสาคําพูดของเด็กน้ อย
แต่ในความนัยของถ้ อยคําเหล่านีพวกเขาต่างก็ฟังเข้ าใจ

21
อย่างแจ่มแจ้ ง

ความโกรธพลุง่ พล่านในใจของลูอ่ ีหยาง ดวงตาของเขา

ดูหม่น เจ้ าเด็กแสบกล้ าดีนกั ทีทําให้ เขาอับอายต่อหน้ าผู้
คน ดี ดีมาก ! เพียงครู่เดียวเขาก็กลับเป็ นปกติ รอยยิมที
มุมปากยิงชัดเจน ได้ เห็นแล้ วน่าตกใจยิงนัก “ไอ้ หนู ไว้
ข้ าแต่งงานกับแม่ของเจ้ าแล้ ว เจ้ าก็เรี ยกข้ าว่าพ่อก็แล้ ว
กัน”

ได้ ยินดังนัน เอ้ าเฉินก็เงยหน้ าขึนจากอ้ อมอกของมารดา

สายตามองไปยังลูอ่ ีหยางอย่างไม่เป็ นมิตร แล้ วขึนเสียง
“ไอ้ คนอัปลักษณ์ ข้ าไม่ได้ ชือไอ้ หนู อีกอย่าง แม่ของข้ า
ไม่แต่งกับเจ้ าหรอก หน้ าตาน่าเกลียดอย่างนียังคิดจะมา
22
เป็ นพ่อข้ าอีกหรื อ ไม่มีทางซะหรอก !” คิดจะมาแย่งแม่
ของข้ าไป ไม่มีทางซะหรอก แม้ แต่คิดก็อย่าได้ หวังเลย
ยังกล้ ามาเรี ยกข้ าว่าไอ้ หนูอีก น่ารังเกียจสินดี !

23
ตอนที 102 ไว้ หน้ าเขาบ้ าง

พอประโยคนีพูดจบลง ทังลานประลองก็พลันเงียบกริ บ
อีกครัง ทุกคนต่างหันไปมองเอ้ าเฉินด้ วยความ
ประหลาดใจจนพูดไม่ออก เด็กคนนีรู้หรื อเปล่าว่าตัวเขา
กําลังพูดอะไรออกมา และรู้หรื อเปล่าว่ากําลังพูดอยูก่ บั
ใคร กล้ าไปท้ าทายลูอ่ ีหยางตรงๆ เช่นนี ผลจะเป็ นอย่าง
ไร......คิดแล้ วทุกคนก็ร้ ูสกึ ว่าหนังศีรษะชาวาบ หวังว่า
เจ้ าเด็กนีจะโชคดีรอดพ้ นเคราะห์กรรมครังนีไปได้ ก็แล้ ว

1
กัน !

ย่อมมีคนบางกลุม่ ทีหวังจะได้ เห็นอะไรสนุกๆ เห็นได้ ชดั

ว่าอวินเชียนเช่อมีใจให้ หญิงสาวผู้นนั และการกระทํา
ของลูอ่ ีหยางครังนีย่อมต้ องทําให้ อวินเชียนเช่อไม่พอใจ
อวินเซียวกงปะทะพรรคเทียนโหมว แกร่งชนแกร่ง น่า
สนุกจริ งๆ !

นีสินะทีเรี ยกว่าสาวงามล่มเมือง เพียงชัวพริ บตาก็ทําเอา

ทุกคนต่างอยากรู้อยากเห็นกันขึนมาเสียแล้ วว่าใบหน้ า
ของหญิงสาวภายใต้ ผ้าคลุมหน้ านันทีแท้ เป็ นเช่นไร ถึง
ได้ ทําให้ ทงประมุ
ั ขอวินเซียวกงและประมุขพรรคเทียน
โหมวติดตาต้ องใจได้ เช่นนี

2
อวินชิงยิมกริ ม เอ้ าเฉินทังเฉลียวฉลาดและน่ารัก กระทัง
พูดจาเล่นลินได้ อย่างคมคาย โดยเฉพาะอย่างยิงเขาไม่
ชอบให้ ใครมาเรี ยกว่าไอ้ หนู นีถือเป็ นคําต้ องห้ ามของเขา
เลยทีเดียว ตังแต่ยงั เล็กมากๆ เขาก็เรี ยกแทนตัวว่านาย
น้ อยแล้ ว ไม่ร้ ูวา่ เรี ยกตามใคร นางแอบชําเลืองมองไปยัง
ชายทีดูสงู ส่งราวกับเซียน มุมปากก็พลันหยักขึน คําพูด
ของลูอ่ ีหยางเมือครู่นนเห็
ั นได้ ชดั ว่าทําให้ เขาไม่พอใจ

จวินเยวียเฮ่ามองดูเอ้ าเฉินด้ วยสายตาอันอ่อนโยน ไม่ร้ ู

ว่าเหตุใดเขาจึงรู้สกึ ใจอ่อนกับเด็กน้ อยทีหน้ าตาน่ารัก
ราวกับหยกแกะสลักคนนีอย่างไม่มีเหตุผล จนอดไม่ได้ ที
จะต้ องพินิจดูเขาอย่างละเอียด

3
เมือเทียบกับจวินเยวียเฮ่าทีใจเต้ น ชายารองเสินทีนังอยู่
ข้ างๆ มาตลอดกลับไม่ได้ สงบใจลงเลย นางจ้ องมองสอง
แม่ลกู เขม็ง สีหน้ าดูหวาดหวันและว้ าวุน่ ทว่าจวินเยวีย
เฮ่าทีกําลังมีเรื องให้ ครุ่นคิดกลับไม่ได้ สงั เกตเห็นความ
ผิดปกติของนางแม้ แต่น้อย

ทว่าความผิดปกตินีนันกลับอยูใ่ นสายตาของอวินชิงทีนัง
อยูฝ่ ั งตรงข้ ามทังหมด แววอํามหิตวาบขึนทันที มุมปาก
ของนางหยักเป็ นรอยยิมหยัน นึกในใจว่า ท่าทางร้ อนรน
ถึงเพียงนี เสินอวินซีดแู ล้ วทังเจ้ าและข้ าต่างก็เฝ้ารอ
เหมือนๆ กันสินะ !

แม้ แต่เมิงฝูเซินทีมีสีหน้ าบึงตึงตลอดเวลา เขาก็ยงั อด

4
มองเอ้ าเฉินด้ วยความประหลาดใจไม่ได้ ถึงจะกังวล
แทน ทว่าก็ยงั รู้สกึ ว่าน่าขัน กล้ าพูดจาเช่นนีกับลูอ่ ีหยาง
เกรงว่าคงจะมีแต่ไอ้ หนูคนนีเท่านันแหละ ช่างเป็ นเด็ก
จอมป่ วนจริ งๆ ! คิดพลางแล้ วกวาดตาไปมองอวินชิง
ร่างในชุดขาวดูสขุ มุ ดวงตามีประกายวาบขึน ไม่ร้ ูวา่
หญิงผู้นีคือใครกัน

เอ้ าเฉินเชิดหน้ า ใบหน้ าชมพูระเรื อ สายตาไม่เป็ นมิตร

ทอดมองไปยังใบหน้ าทีดูเย็นชาของลูอ่ ีหยางอย่างไม่
หวันเกรง ร่างเล็กๆ แต่กลับดูเข้ มแข็งไม่ยอมแพ้

สีหน้ าของลูอ่ ีหยางแปรเปลียนไปเพียงชัวครู่หนึง แล้ ว

จ้ องมองเอ้ าเฉินอย่างเย็นชา อยากถลกหนัง
5
กระชากกระดูกเขาออกมาแทบแย่ ไอ้ หนูนี กล้ าทําเขา
ขายหน้ าต่อหน้ าประชาชีครังแล้ วครังเล่า คงกลัวว่าตัว
เองจะได้ มีชีวิตอยูน่ านจนกะโหลกแข็งสินะ !

“ไอ้ หนู เจ้ าพูดอะไรน่ะ”

เอ้ าเฉินร้ องหึขนอย่

ึ างเหยียดหยาม แล้ วพูดอย่างไม่ลด
ราวาศอก “ไอ้ คนอัปลักษณ์ ฟั งภาษาคนไม่ร้ ูเรื องหรื อ
ข้ าบอกว่าข้ าไม่ได้ ชือไอ้ หนู ข้ าเป็ นชายชาตรี ! ถ้ าหากยัง
เรี ยกว่าไอ้ หนูอีก ก็อย่าหาว่าข้ าไม่เกรงใจ !” น่าโมโห
จริ งๆ เจ้ าคนอัปลักษณ์นียังจะเรี ยกเขาว่าไอ้ หนูอีก !

ลัวชิงหลีทีเพิงจิบนําชาเข้ าไปก็ถงึ กับต้ องพ่นออกมา

6
จากนันก็รีบสํารวมกิริยาหยิบผ้ าผืนงามออกมาซับที
บริ เวณมุมปาก ดวงตางามมีประกายระยิบระยับชวนให้
หลงใหล มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมอันสมบูรณ์แบบ
ช่างเป็ นยิมทีงดงามยากทีจะหาใครเทียบ ไอ้ หนูคนนีถูก
ใจเขาจริ งๆ ไอ้ คนอัปลักษณ์งนรึ
ั คิดได้ ยงั ไงกัน ฮ่าๆ ๆ
น่ากลัวว่าในใจเจ้ าคนนันคงโกรธจนแทบจะกระอักเลือด
ออกมาแล้ ว !

สายตาของเฟิ งเซียงหรูกวาดมองเอ้ าเฉินไปมา รอยยิมที

มุมปากชัดเจนขึนเล็กน้ อย

7
ลูอ่ ีหยางโกรธจริ งๆ ไม่วา่ เขาจะไปทีไหน อย่าบอกเลย
ว่าผู้คนต่างก็ให้ ความเคารพ ต้ องบอกว่าเป็ นทีน่าหวัน
เกรงต่างหาก เคยมีใครกล้ ามาท้ าทายเขาเสียเมือไหร่กนั
เล่า ทว่าวันนีไอ้ หนูนีกําลังทําลายธรรมเนียมทีเคยเป็ น
มาช้ านาน ช่างกล้ าเหลือเกิน ! หากบอกว่าก่อนหน้ านี
เขาเคยคิดจะใช้ ประโยชน์จากไอ้ หนูนี บัดนีคง
ต้ องบอกว่ามีเพียงความคิดเดียวเท่านัน นันคือกําจัดมัน
ทิงซะ ! แล้ วยืนสองมือไปข้ างหน้ าพลางปรบมือลัน
เสียงปรบมือดังขึนชัดเจนท่ามกลางความเงียบกริ บ “ไอ้
หนูช่างกล้ าหาญนัก จนข้ าต้ องมองเจ้ าเสียใหม่ รู้หรื อไม่
ว่าอาศัยแค่คําพูดเมือกีของเจ้ า ข้ าก็กําจัดเจ้ าได้ แล้ ว”
แล้ วเปลียนเรื องทีพูด “ข้ าละอยากรู้นกั ทีเจ้ าบอกว่าไม่
เกรงใจ เจ้ าจะทําอะไรข้ า ในเมือเจ้ าท้ าทายข้ า เช่นนันก็
จงขึนมาประลองกันเสียเถอะ !” ลูอ่ ีหยางพูดขึนอย่างชัว
ร้ าย ทําราวกับไม่ร้ ูสกึ ว่าสิงทีตัวเองพูดกับเด็กอายุแค่
8
สามสีขวบนันไม่เหมาะไม่ควร

ทุกคนทีได้ ยินกลับมีปฏิกิริยาทีแตกต่างออกไป ไม่คิดว่า

ประมุขพรรคเทียนโหมวจะร้ องท้ าเด็กน้ อย ช่างหน้ าไม่
อายเสียจริ ง ทว่าทีเขาพูดก็ไม่ผิดนัก ในสถานทีนี เมืออีก
ฝ่ ายท้ าทาย ก็ยอ่ มต้ องขึนสังเวียนมาประลองกัน

ดวงตาของจวินเยวียเฮ่าดูลกึ ลํา แววตาเยือกเย็น มองดู

ลูอ่ ีหยางอย่างเย็นชา ในดวงตาอันเยือกเย็นนันราวกับมี
กระแสคลืนถาโถม เดิมทีเขาเองก็ไม่ได้ สนใจตําแหน่งผู้
นํายุทธภพ แต่ไม่คิดว่าจะได้ พบกับเอ้ าเฉิน เด็กน้ อยคน
นีทําให้ เขารู้สกึ ว่ามีความอบอุน่ ซ่านขึนภายในใจ อดไม่
ได้ ทีอยากจะเข้ าไปใกล้ ชิด ความรู้สกึ นีแปลกเหลือเกิน
9
แม้ บอกไม่ได้ วา่ เพราะอะไร แต่ก็จะไม่ยอมให้ ใครมาทํา
ร้ ายเขาได้ เป็ นอันขาด ! ดวงตาเยือกเย็นจึงยิงฉายแวว
เ**◌้ยมเกรี ยมขึน หากลูอ่ ีหยางกล้ าทําร้ ายเด็ก เขาก็จะ
ลงไปประลองสักตังโดยไม่สนใจอะไรทังนัน !

ดวงตาเจ้ าชู้ของลัวชิงหลีหรี ลง รังสีอํามหิตวาบขึน มือที

โบกพัดอยูห่ ยุดชะงักในทันใด ไร้ ยางอายสินดี ! สีหน้ า
ของเฟิ งเซียงหรูนิงขึง สีหน้ าทียิมแย้ มอ่อนโยนก็พลอย
แข็งค้ างไปด้ วยครู่หนึง หัวคิวของเขาขมวดมุน่

สีหน้ าของทุกคนแตกต่างกันออกไป มีเพียงอวินชิงและ

อวินเชียนเช่อเท่านันทียังคงนิงสงบดังเดิม นังอยูเ่ งียบๆ
คนหนึงสวมหน้ ากาก อีกคนมีผ้าคลุมหน้ า ผู้อืนจึงไม่
อาจเห็นสีหน้ าของพวกเขาได้ ชดั เจน
10
เมิงฝูเซินผุดลุกขึนอย่างทันที ดวงตาวาวโรจน์ นําเสียง
เ**◌้ยมเกรี ยม “ประมุขลู่ นีไม่ผิดธรรมเนียมไปหน่อย
หรื อ ท้ าสู้กบั เด็กอย่างนีไม่ร้ ูสกึ บ้ างหรื อว่าไม่สมฐานะ
หากอยากจะประลองนัก ผู้แซ่เมิงก็คงจะต้ องขอคําชี
แนะจากท่านสักหน่อยแล้ ว !”

เมือเห็นสีหน้ าแปลกประหลาดของลูอ่ ีหยาง เอ้ าเฉินก็

เงยศีรษะเล็กๆ ขึนถามเหลียนเอ๋อร์ อย่างงุนงง “น้ า
เหลียน เจ้ าคนอัปลักษณ์พดู อะไรเหรอ” เสียงใสๆ ถาม
ขึนตัดบทเมิงฝูเซินทีกําลังจะออกหน้ า ทังยังดึงดูดสาย
ตาของผู้คนได้ อีกครัง

ตังแต่เหลียนเอ๋อร์ ได้ ยินทีลูอ่ ีหยางพูด ก็ไม่อาจนิงเฉยได้

11
อีกต่อไป ในใจนึกหยามหยัน ตัวเป็ นผู้ใหญ่ ทังยังเป็ น
ประมุขพรรคของพรรคหนึง แต่กลับร้ องท้ าคุณชายน้ อย
ของนางอย่างเปิ ดเผย ช่างเป็ นคนทีไร้ ยางอายเสียจริ ง !
แต่วิทยายุทธ์ของเขาก็ร้ายกาจมาก นางเองก็กงั วลอยู่
“คุณชายน้ อยเจ้ าคะ คนคนนันเขากําลังท้ าคุณชาย อย่า
ไปใส่ใจเขาเลย”

“ท้ าข้ าอย่างนันหรื อ หมายความว่าสู้กนั ใช่หรื อไม่” เอ้ า

เฉินได้ ฟังก็ถามกลับ เห็นเหลียนเอ๋อร์ พยักหน้ าก็หนั ไป
พูดกับลูอ่ ีหยางด้ วยท่าทางเหยียดหยาม “หึ ! ช่างหน้ า
ไม่อายจริ งๆ เอาแต่รังแกเด็ก แต่นายน้ อยอย่างข้ าเป็ น
เด็กไม่โกรธผู้ใหญ่หรอก วันนีจะปล่อยเจ้ าไปก่อนก็แล้ ว
กัน”

12
‘พรึด---’

ทุกคนต่างตะลึงมองเจ้ าเด็กน้ อยทีทําเชิดหน้ าอกผาย

ไหล่ผงอย่
ึ างไม่อยากจะเชือ เห็นเขายืนจังก้ า เชิดหน้ า
เข้ าสู้ ใบหน้ าเล็กๆ นันดูไม่หวาดกลัวเลยสักนิด ยังยืน
หยัดอย่างสง่างามราวกับผู้ใหญ่ในร่างเด็ก สีหน้ านันราว
กับจะบอกว่า นายน้ อยอย่างข้ าไม่ถือสาคนทรามหรอก
ทําเอาทุกคนต่างเบิกตากว้ างจนแทบจะถลนออกมา

เมิงฝูเซินถึงกับนิงอึงไป เหมือนกับว่าได้ เห็นรังสีแห่ง

ราชันทีสุขมุ แน่วแน่ไม่ออ่ นข้ อให้ ใครจากร่างของเจ้ าเด็ก
น้ อย ฝี ก้ าวทีย่างไปข้ างหน้ าถึงกับหยุดนิงลง

13
“หืม” หางเสียงทีลากยาว ได้ ยินแล้ วรู้สกึ อึดอัด
อย่างบอกไม่ถกู “ถ้ าเช่นนันข้ าก็คงต้ องขอบคุณในความ
เอือเฟื อของไอ้ หนูอย่างเจ้ าสินะ หึ ดีมาก !” มุมปากของ
ลูอ่ ีหยางยิงหยักขึนเผยรอยยิมอันชัวร้ าย “ในเมือเรี ยกตัว
เองว่านายน้ อย ถ้ าเช่นนันก็ควรทําตัวเป็ นผู้ใหญ่สิ จะ
กล้ ารับคําท้ าของข้ าหรื อไม่”

เหลียนเอ๋อร์ เริ มกระวนกระวายใจขึนมาเสียแล้ ว นางหัน

ไปมองเอ้ าเฉินด้ วยสีหน้ าเครี ยด หากคุณชายน้ อย
บุม่ บ่ามรับคําท้ าออกไปจะทําอย่างไรดี เช่นนันจึงอดเงย
หน้ าขึนมองคุณหนูไม่ได้ สายตาเต็มไปด้ วยแววกังวล
แต่ก็เห็นท่าทางของคุณหนูยงั คงดูเรี ยบเฉย ผ้ าคลุมปิ ด
บังใบหน้ าไว้ จงึ ไม่เห็นสีหน้ าของนาง

14
อวินเชียนเช่อเองก็หยักมุมปากขึนเป็ นรอยยิมอัน
สมบูรณ์แบบ เพียงแต่รอยยิมงดงามน่าหลงใหลนันถูก
หน้ ากากหยกปิ ดบังไว้

“เจ้ าจะตีกบั ข้ าให้ ได้ อย่างนันหรื อ” หัวคิวเล็กๆ ของเอ้ า

เฉินขมวดมุน่ เจ้ าคนนีทําไมไม่ร้ ูจกั ขอโทษ เขาอุตส่าห์ไม่
ถือสาหาความแล้ ว ทําไมถึงไม่ยอม อีกอย่างเจ้ านีดูจะ
จัดการได้ ยาก ใบหน้ าเล็กๆ ก็อดทีจะเผยแววว้ าวุน่ ใจ
ออกมาไม่ได้ แล้ วหันไปมองอวินชิงอย่างไม่ร้ ูตวั

“ไม่กล้ าหรื อ คนเป็ นผู้ใหญ่ต้องกล้ าทํากล้ ารับสิ” ลูอ่ ี

15
หยางเหยียดปากขึนอย่างเย้ ยหยัน ไม่ร้ ูสกึ สักนิดว่าการ
ร้ องท้ าเด็กสามสีขวบเหย่งๆ มีอะไรทีไม่ถกู ไม่ควร ทําเอา
จนผู้คนรอบข้ างต่างมองเขาด้ วยสายตาเหยียดหยาม
อย่างสินเชิง ทีจริ งแล้ วสําหรับลูอ่ ีหยาง จุดประสงค์ทีแท้
จริ งก็คืออยากกําจัดเอ้ าเฉินซะ ในเมือไม่อาจเอาตัวมา
ใช้ งาน ข้ าก็ต้องกําจัดทิง ไม่วา่ จะใช้ วิธีการใด ขอเพียง
กําจัดภัยแฝงเร้ นนีได้ ก็พอ

อวินชิงกลับไม่กงั วลแต่อย่างใด สิงทีนางคิดอยูก่ ็คือ แม้

นางจะปกป้องเขาได้ แต่ก็ไม่อาจคอยอยูเ่ คียงข้ างปก
ป้องดูแลเอ้ าเฉินได้ ตลอดไป โลกนีไม่ได้ เรี ยบง่ายอย่าง
ในหุบเขา ต่อไปเอ้ าเฉินยังต้ องเผชิญกับหลายสิงหลาย
อย่าง เขาจะต้ องเติบใหญ่ขนึ สถานการณ์วนั นีนับได้ วา่
เป็ นโอกาสอันดีทีจะให้ เขาได้ ฝึกฝน ดังนันนางจึงไม่พดู

16
อะไรออกมาเลย ให้ บตุ รชายเป็ นผู้จดั การสถานการณ์
ตรงหน้ า หากเอ้ าเฉินตัดสินใจรับคําท้ าก็ไม่เห็นจะเป็ นไร
อาศัยฝี มือของเอ้ าเฉิน แม้ อาจจะไม่ชนะ แต่ในชัวเวลา
สันๆ นีคงไม่ถงึ กับบาดเจ็บ ทีสําคัญก็คือยังมีนางอยูด่ ้ วย
นางย่อมไม่ปล่อยให้ คนผู้นีทําอันตรายใดๆ เอ้ าเฉินได้
หรอก !

เวลานีเมือเห็นสายตาของเอ้ าเฉินทีมองมา นางจึงยืนมือ

ไปดึงตัวของเขามาโอบไว้ มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิม
บางๆ “เอ้ าเฉินคิดว่าจะจัดการยังไงจ๊ ะ”

เอ้ าเฉินหันไปจ้ องมองลูอ่ ีหยาง เม้ มปากแน่นราวกับ

กําลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

17
ฝ่ ายอวินเชียนเช่อ แม้ ไม่ได้ ทําอะไรก็เข้ าใจความคิดขอ
งอวินชิงได้ เขาจึงเพียงแต่นงอย่
ั างสงบใจ ให้ เอ้ าเฉินเป็ น
ผู้ตดั สินใจในสถานการณ์นี ในใจของเขาก็คิดเห็นเช่น
เดียวกับอวินชิง ยังมีเขาอยู่ ย่อมไม่มีใครทีจะทําร้ ายลูก
ชายของเขาอวินเชียนเช่อได้ หรอก ! เช่นนันจึงยืนมือไป
ลูบศีรษะเล็กๆ ของเอ้ าเฉิน ยิมให้ น้อยๆ แล้ วว่า “เอ้ าเฉิน
คิดจะทําอะไรก็ทําเถอะ ไม่ต้องลังเลจนเกินไป ขอเพียง
ให้ จําไว้ อย่าปล่อยให้ ตวั เองได้ รับบาดเจ็บล่ะ เข้ าใจหรื อ
ไม่”

เอ้ าเฉินพยักหน้ า แต่ยงั ถามขึนอย่างสงสัย “แล้ วถ้ าข้ าไม่

รับคําท้ าเล่า จะเป็ นอย่างไร”

18
อวินชิงยิมให้ แล้ วว่า “ก็ไม่เป็ นอย่างไร เขาก็จะเสียหน้ า”

“อ้ อ งันดีเลย ข้ าจะไว้ หน้ าเขาสักหน่อยก็แล้ วกัน” เจ้ าตัว

เล็กดูเหมือนจะตกลงใจได้ แล้ ว แล้ วก็ลกุ ขึนผละจาก
อ้ อมอกมารดา มองไปยังลูอ่ ีหยางราวกับตนเป็ นผู้มีพระ
คุณกระนัน

“อืม ระวังตัวด้ วยล่ะ” อวินชิงกลับไม่ห้ามปราม เพียงแต่

กระซิบให้ กําลังใจ แล้ วจุมพิตทีใบหน้ าเล็กๆ ของเอ้ าเฉิน

เอ้ าเฉินยิม รอยยิมเปี ยมเสน่ห์นนผุ

ั ดขึนบนใบหน้ า ดวง
ตาทีเจิดจ้ าสดใสมองดูอวินชิง พยักหน้ าหงึกๆ แล้ วว่า
“อืม ท่านแม่วางใจเถอะ เอ้ าเฉินรู้แล้ ว”

19
เมือมองดูร่างเล็กๆ ของเอ้ าเฉินทีเดินไปข้ างหน้ า อวินชิง
ก็ยมอยู
ิ เ่ งียบๆ ใครก็คงไม่ร้ ูวา่ เมือครู่เอ้ าเฉินถามนางขึน
มาประโยคหนึงว่า “ท่านแม่ ถ้ าข้ าชนะ เขามิยิงเสียหน้ า
หรื อขอรับ”

ลูอ่ ีหยางโกรธจัด เด็กนีเป็ นลูกบ้ านไหน แต่ละคําทีพูดมา

ล้ วนฟั งแล้ วน่าโมโห ดูพดู เข้ า อะไรนะทีบอกว่าจะไว้ หน้ า
เขา คนอย่างข้ าลูอ่ ีหยางไม่จําเป็ นต้ องให้ ใครมาไว้ หน้ า
! วันนีเขาจะเชือดไอ้ หนูนีให้ แดดินซะ !

20
เอ้ าเฉินปี นขึนไปบนสังเวียนประลอง ร่างเล็กๆ หยัดร่าง
ยืนตรง ร่างน้ อยในชุดคลุมขนจิงจอกยิงดูยิงน่ารัก หน้ า
ตาราวกับหยกแกะสลักชวนให้ อยากจะดึงเขามากอดไว้
อย่างรักใคร่ แสงตะวันฤดูศารททาบทาทัวร่าง สะท้ อน
จนเปล่งรังสีออกมาอย่างไม่ร้ ูจบรู้สนิ ชัวขณะหนึงงดงาม
จนแทบไม่อยากละสายตา ดวงตาดําสนิทดุจนิลดูเจิดจ้ า
เปล่งรังสีแห่งความเจ้ าปั ญญาออกมา ปากเล็กๆ
เผยอออก “เจ้ าจะสู้อย่างไร”

21
ตอนที 103 เดิมพัน

ดวงตาของลูอ่ ีหยางหรี ลงเล็กน้ อย แววอันชัวร้ ายฉายชัด

ออกมา ยิงทําให้ สีหน้ าของเขาดูเจ้ าเล่ห์มากกว่าเดิม “ไอ้
หนู กล้ าดีนี บอกมา เจ้ าจะตายอย่างไร”

ปากเล็กๆ ยิมกริ ม ดวงตาฉายแววสงสัย “ข้ ายังอยูด่ ี ใคร

จะอยากตาย ดูทา่ เจ้ าคงบ้ าไปแล้ วล่ะ !”

1
ลูอ่ ีหยางเคืองแค้ นขึนอีก ไอ้ หนูนีเอาแต่ยวให้
ั เขาโมโหอยู่
เรื อย แต่ไม่เป็ นไร เขาจะทําให้ เด็กนีได้ ร้ ูวา่ จะตายอย่าง
ไร ! พอเจ้ าหนูนีตายไป ทัวหล้ านีก็จะไม่มีใครต่อต้ าน
ทหารเดนตายได้ อีก “ไอ้ หนูลงมือเถอะ !” เขายกแขนขึน
เช่นนันรังสีอนั มืดมิดก็คอ่ ยๆ พลุง่ ขึน ทุกคนตกตะลึงพรึง
เพริ ด แล้ วต่างก็หนั ไปมองเจ้ าหนูด้วยความเป็ นห่วง แวว
ตาทีมองไปยังสองคนทียังคงสงบนิงดูเหมือนไม่เข้ าใจ
บางคนถึงกับโกรธเคือง เหตุใดจึงปล่อยให้ ลกู ทีเล็ก
ขนาดนีก้ าวออกมาได้ ทังสองไม่ร้ ูหรื อว่านีหมายความ
ว่าอะไร

“ช้ าก่อน !” ขณะทีทุกคนกําลังอกสันขวัญแขวนอยูน่ นั

เสียงร้ องสังของเอ้ าเฉินก็หยุดการกระทําของอีกฝ่ ายลง
สายตาเห็นเอ้ าเฉินเดินเข้ าไปหาลูอ่ ีหยางช้ าๆ แล้ วหยุด

2
ยืนในระยะห่างสามก้ าว เงยหน้ าเล็กๆ ขึน ยิมกริ มแล้ ว
ว่า “ถ้ าหากข้ าชนะ เจ้ าจะทําอย่างไร”

ลูอ่ ีหยางถลึงตามองอย่างเกรี ยวกราด เก็บมือแล้ ว

หัวเราะเยาะเย้ ยพลางว่า “อ้ อ เจ้ าจะชนะงันหรื อ” ไม่ใช่
ว่าเขาจะดูถกู แต่เขาไม่เห็นเจ้ าหนูนีอยูใ่ นสายตาเลยสัก
นิดเดียว !

“อืม ก็งนสิ
ั เพราะข้ ารู้วา่ ต้ องชนะแน่” เอ้ าเฉินพูดขึน
เหมือนว่าเรื องนีมันแน่นอนอยูแ่ ล้ ว แต่คนอืนๆ ทีได้ ยิน
ต่างรู้สกึ ว่าเขาช่างไม่ร้ ูจกั ฟ้าสูงแผ่นดินตํา

“เช่นนันก็รอให้ ชนะก่อนค่อยว่าเถอะ” ลูอ่ ีหยางพูดออก

3
มาอย่างรํ าคาญ

“ไม่ได้ หรอก หากเจ้ าแพ้ แล้ วไม่ยอมจะทําอย่างไรเล่า”

เสียงกระเง้ ากระงอดแบบเด็กยังคงยืนกราน

“หากเจ้ าชนะก็แล้ วแต่เจ้ าจะจัดการ แต่หากเจ้ าแพ้ ก็จง

มอบชีวิตให้ ข้า !” ไอ้ เด็กตัวร้ ายไม่ร้ ูจกั ฟ้าสูงแผ่นดินตํา
เสียแล้ ว ข้ าจะให้ เจ้ าจบชีวิตทีนีแหละ !

“อืม เช่นนันก็ตามนี” เอ้ าเฉินพยักหน้ า แล้ วยักไหล่ราว

กับจําใจต้ องรับเงือนไขกระนัน จากนันจึงหันหลังแล้ ว
เดินกลับ ใครจะรู้วา่ ดวงตาเอ้ าเฉินวาบประกายเจ้ าเล่ห์
ออกมา

4
เมือถอยออกมาอยูใ่ นจุดทีปลอดภัยแล้ ว เอ้ าเฉินก็หนั
กลับมา แสยะยิมให้ ลอู่ ีหยาง ดูแล้ วช่างน่ารักใสซือ “เช่น
นันก็เริ มกันเลย” ว่าแล้ วก็ยืนอยูก่ บั ทีไม่ขยับไปไหน

ลูอ่ ีหยางลอบประเมินดูวา่ ไอ้ หนูนีมีอะไรผิดแปลกไปหรื อ

เปล่า รอให้ อีกฝ่ ายบุกเข้ ามา ทว่าเจ้ าหนูกลับยืนนิงอยู่
อย่างนันไม่ขยับเขยือน ทําให้ ลอู่ ีหยางถึงกับนิวหน้ า เจ้ า
หนูนีจะทําบ้ าอะไร รออยูอ่ ีกสักพักก็ไม่มีความเคลือน
ไหวใดๆ ความอดทนของลูอ่ ีหยางก็สนสุ
ิ ดลง แต่ยงั อด
ครุ่นคิดไม่ได้ วา่ จะลงมือจัดการเจ้ าหนูนีเสียเลยดีหรื อไม่

5
ถึงอย่างไรเขาก็ผา่ นร้ อนผ่านหนาวมามาก แม้ จะมีใจชัว
ร้ ายแต่ก็ไม่ได้ หน้ ามืด ยิงอะไรทีผิดปกติก็ยิงไม่ชอบมา
พากล ในใจจึงครุ่นคิด แล้ วกวาดตามองไปยังอวินชิง
และอวินเชียนเช่อ เห็นทังสองยังคงรักษาท่าทีนิงสงบ ก็
อดทีจะระแวงไม่ได้ ทังสองคนไม่ร้ ูหรอกหรื อว่าหากเขา
ลงมือแล้ วเจ้ าเด็กนีจะต้ องตาย จะไม่กงั วลเลยได้ อย่าง
ไรกัน ไม่เช่นนันก็บอกได้ วา่ พวกเขาต้ องมีแผนการอัน
แยบยลเตรี ยมไว้ แล้ วแน่

ทีจริ งนันเขาคิดมากเกินไป อวินเชียนเช่อแม้ ภายนอกจะ

ดูเหมือนไม่ร้อนใจ แต่มีเพียงตัวเขาเองทีรู้วา่ ในใจนัน
เป็ นห่วงมากเพียงใด แม้ เอ้ าเฉินจะมีความสามารถอยู่
บ้ าง หากประมือกับคนธรรมดาก็คงได้ แต่คนอย่างลูอ่ ี

6
หยางไม่ใช่พวกทีจะถูกปราบจนหมอบได้ ในหมัดเดียว
เขาจึงเตรี ยมตัวไว้ แล้ วว่าหากลูอ่ ีหยางเคลือนไหวเมือ
ไหร่ เขาก็จะลงมือเช่นกัน

เมิงฝูเซินเห็นดังนันก็ทนไม่ไหว ปล่อยให้ เด็กน้ อยอายุไม่

กีขวบไปเผชิญหน้ ากับลูอ่ ีหยางทีฝี มือเ**◌้ยมโหดเช่นนี
นีมันจะบ้ าไปกันใหญ่แล้ ว ! ดังนันจึงขึนเสียงตะคอก
“ช้ าก่อน ประมุขลูฝ่ ี มือเก่งกาจแผนการเยียมยอด ทังยัง
น่าเกรงขาม คิดแล้ วไม่น่าจะถือสาหาความกับเด็กอายุ
ไม่กีขวบเลย ตามความเห็นของผู้แซ่เมิง การประลองนี
ควรยุติจะดีกว่า”

ลูอ่ ีหยางเอียงหน้ าหันมามอง ในนันมีแววเย้ ยหยัน ท่า

7
ทางนึกขัน จุดประสงค์ของเขาก็คือจะเอาชีวิตไอ้ หนูคนนี
เหตุใดต้ องปล่อยให้ เป็ ดทีจับได้ บินหนีหายไปเล่า ทว่า
เอ้ าเฉินกลับหันใบหน้ าเล็กๆ ไปหาเมิงฝูเซินทีมีสีหน้ า
เครี ยดขรึม ยิมแยกเขียวแล้ วเอ่ยว่า “ท่านอาไม่ต้องกังวล
ไป เอ้ าเฉินอยากรักษาหน้ าขอรับ” พูดจบก็หวั เราะ ดวง
ตาดําขลับเปล่งประกายสุกใส เหมือนจะบอกเป็ นนัยว่า
ลูอ่ ีหยางช่างไม่ร้ ูจกั รักษาหน้ าตัวเองทีมาท้ าเด็กสามสี
ขวบประลอง

มุมปากของลูอ่ ีหยางกระตุกขึนอีกครัง กระทังหางตาก็

พลอยกระตุกไปด้ วย เจ้ าเด็กนีทําให้ เขาหมดคําพูด
ความคิดทีจะเอาชีวิตเจ้ าหนูจงึ ยิงแน่วแน่ขนทุ
ึ กที

เมิงฝูเซินเห็นดังนันก็ได้ แต่เหลือบมองอวินชิงและอวิน
8
เชียนเช่อ สีหน้ าแววตาไม่เห็นด้ วย “ท่านทังสอง คุณชาย
น้ อยดูทา่ ทางเกิดมาเฉลียวฉลาด ต่อไปจะต้ องเป็ นยอด
คนแน่ แต่เวลานีทําอย่างนีจะไม่ขาดความยังคิดไป
หน่อยหรื อ”

อวินชิงเอาแต่ยมมาตั
ิ งแต่แรก เมือครู่ตอนทีเอ้ าเฉินเดิน
เข้ าไปใกล้ ลอู่ ีหยาง นางก็วางใจแล้ ว คนอืนไม่ร้ ู แต่นาง
เห็นอย่างชัดเจน เจ้ าเด็กคนนีฉลาดนัก รู้จกั เอาวิธีหยิบ
จุดแข็งของตัวเองมาเอาชนะจุดด้ อยของคูต่ อ่ สู้มาใช้
ใครจะรู้วา่ การต่อสู้ได้ เริ มขึนตังแต่เมือครู่นีแล้ ว และคง
จะจบสินแล้ วกระมัง นางแอบรํ าพึงในใจ รออีกสักพักจะ
มีเรื องสนุกให้ ดู

“หัวหน้ าเมิงมีนําใจเอืออารี เยียงวีรบุรุษ เทียงธรรมและ

9
เป็ นทีนับหน้ าถือตา ลูกของข้ าถึงแม้ วา่ ยังเล็ก แต่ก็เป็ น
นายน้ อยทีองอาจ หัวหน้ าเมิงอย่าได้ วิตกไปเลย ข้ าเชือ
ว่านีจะเป็ นการประลองทีช่วยเปิ ดหูเปิ ดตา อีกอย่างลูก
ของข้ าไม่แน่วา่ จะต้ องพ่ายแพ้ อะไรก็ล้วนเกิดขึนได้ ” นํา
เสียงสบายใจของอวินชิงเหมือนพูดเรื องดินฟ้าอากาศ
ราวกับไม่ได้ ร้ ูสกึ ว่าลูกชายนางทีอยูบ่ นสังเวียนกําลังจะ
เผชิญกับความเป็ นความตาย เวลานีตัวเขายังตกอยูใ่ น
สถานการณ์ทีเสียงอันตรายเป็ นอย่างยิงอีกด้ วย

มุมปากของอวินเชียนเช่อหยักยิมขึน เขาหันไปมองอวิน
ชิง มีแววรักใคร่ในดวงตานัน เขาเพียงยิมน้ อยๆ แต่ไม่
พูดอะไรออกมา นันก็เพราะเชือมันในตัวนาง และเชือมัน
ในตัวเองยิงกว่า

10
เมิงฝูเซินจนปั ญญา ทังแม่ของเด็กและประมุขแห่งอวิน
เซียวกงต่างยินยอม เขาจึงพูดอะไรไม่ได้ อีก ได้ แต่มอง
สองคนบนสังเวียนด้ วยสีหน้ าทีเป็ นกังวล ใบหน้ าคมสัน
ดูกลัดกลุ้ม เด็กทีเฉลียวฉลาดและน่ารักออกอย่างนี เขา
ไม่อยากให้ ต้องจบชีวิตลงเลย

ดวงตาของเสวียนเฟิ งจับจ้ องไปทีเจ้ าตัวเล็กบนสังเวียน

เขม็ง รู้สกึ ใจคอไม่ดีนกั ไม่เข้ าใจว่าเหตุใดนายท่านและ
แม่นางอวินจึงไม่ห้ามปราม หนําซํายังทําทีเป็ นนัยว่า
ยินยอมให้ คณ
ุ ชายน้ อยลองขึนสังเวียนอีก หากไม่ทนั
ระวังแล้ วเกิดเหตุไม่คาดฝั นกับคุณชายน้ อยจะทําอย่าง
ไรกัน ถึงอย่างไรคุณชายน้ อยก็ยงั เป็ นเด็ก ต้ องเผชิญ
กับลูอ่ ีหยางทีฝี มือเ**◌้ยมโหด ฆ่าคนโดยไม่กะพริ บตา

11
เช่นนัน ทําเอาเขาอกสันขวัญแขวนตลอดเวลา

มือทังสองข้ างของเหลียนเอ๋อร์ กําแน่น สองตาจ้ องมอง

ทุกการกระทําบนสังเวียนตาเขม็ง ไม่อาจคลายใจได้ แม้
แต่น้อย หัวใจราวกับจะโดดออกมานอกอกได้ ทกุ เมือ
คุณชายน้ อย อย่าเป็ นอะไรไปนะเจ้ าคะ ! นางโซเซแล้ ว
ร่างก็โงนเงน เสวียนเฟิ งทีอยูข่ ้ างๆ รี บยืนมือออกมาคว้ า
มือนางไว้ ได้ ทนั นางจึงไม่ล้มลงไป รู้สกึ ได้ เลยว่ามือหญิง
สาวทีกุมอยูก่ ําลังสันระริ ก เช่นนันก็อดทีจะบีบมือนางไว้
จนแน่นไม่ได้ เหลียนเอ๋อร์ มวั แต่หว่ งความปลอดภัยของ
เอ้ าเฉิน จึงไม่มีปฏิกิริยาต่อมือของเสวียนเฟิ งทีเข้ ามา
เกาะกุม ตรงกันข้ ามกลับยิงบีบมือของอีกฝ่ ายไว้ แน่น
สองมือบีบกันแน่นเสียจนข้ อนิวขาวซีด

12
จวินเยวียเฮ่าคอยมองเจ้ าตัวเล็กอยูต่ ลอดเวลา เขารู้สกึ
กระวนกระวายใจราวกับมีไฟมาคอยแผดเผา ในหัวมีอยู่
เพียงความคิดเดียว นันคือไม่อยากให้ เกิดอะไรขึนกับเจ้ า
หนูนีเลย ร่างสูงใหญ่จงึ แผ่ไออํามหิตอันน่าเกรงขามออก
มา

ทุกคนต่างกังวลทีผลออกมาเช่นนี คงมีเพียงชายารอง
เสินทีเฝ้ารอการประลองครังนีอย่างใจจดใจจ่อ ถึงขัน
หวังว่าไอ้ หนูนนจะต้
ั องตายด้ วยฝี มือของฝ่ ายตรงข้ าม
แม้ จะไม่แน่ใจว่าคนผู้นนคื
ั อมูห่ รงอวินชิงหรื อไม่ ทว่า
เพียงแค่เสียงพูดนันก็ทําให้ นางหวาดหวันได้ เสียแล้ ว ไม่
ง่ายเลยทีนางจะทําให้ ทา่ นหวังรับนางไว้ ในหัวใจอีกครัง
นางย่อมไม่อาจให้ ใครมาทําลายความสุขของนางได้ !

13
ดวงตาของเสินอวินซีทีฉายแววมุง่ ร้ ายหันไปมองเอ้ าเฉิน
แม้ ตอนนันมูห่ รงอวินชิงจะตกเหวไปแล้ ว ไม่มีโอกาสรอด
ชีวิตได้ อย่างเด็ดขาด แต่เรื องทีไม่อาจคาดเดาก็ล้วนเกิด
ขึนได้ สุ้มเสียงคล้ ายคลึงออกปานนัน นางจึงต้ องระแวง
ไว้ ก่อน หากนันเป็ นเสียงของมูห่ รงอวินชิงจริ ง นางก็จะ
ไม่ให้ มหู่ รงอวินชิงได้ อยูเ่ ป็ นสุข ในเมือฆ่านางสําเร็จมา
ครังหนึงแล้ ว ก็ต้องฆ่าซําสองได้ หากคนผู้นีไม่ใช่มหู่ รง
อวินชิง ก็ถือซะว่าทังสองแม่ลกู โชคร้ ายเองก็แล้ วกัน
เพราะไม่วา่ จะใช่หรื อไม่ ไอ้ หนูตวั แสบนันก็คงเอาไว้ ไม่
ได้ ก็เพราะมันบังอาจมาทําให้ ทา่ นหวังเกิดสนใจขึนมา
อย่างไรล่ะ !

14
ชายารองเสินหันไปมองจวินเยวียเฮ่า ระงับสีหน้ าอันเ**
◌้ยมเกรี ยมไว้ เห็นสีหน้ าของจวินเยวียเฮ่าเต็มไปด้ วย
ความกังวล นางจึงยิมแย้ มอ่อนหวานแล้ วพูดขึนอย่าง
อ่อนโยน “ท่านหวัง ไม่ต้องกังวลมากไปหรอก ดูแล้ วเขา
ก็เฉลียวฉลาดและรู้ความ คงไม่เกิดอะไรกับเขาหรอกเพ
คะ อีกอย่างดูสิ ทังพ่อและแม่ของเขาก็ดไู ม่ได้ เคร่ง
เครี ยดอะไร คิดว่าคงจะรับมือไหว ไม่น่าจะเกิดเหตุอะไร
หรอกเพคะ” นําเสียงอ่อนโยนตังใจเน้ นความเป็ นจริ งที
ว่าเจ้ าหนูมีทงพ่
ั อและแม่

เหมือนมีอะไรมาสะกดในใจของจวินเยวียเฮ่า คําว่าพ่อ
แม่ทําให้ เขารู้สกึ เศร้ า จนต้ องระงับความรู้สกึ ประหลาด
ทีอยูภ่ ายใน แล้ วเหลือบมองอวินชิงกับชายอีกคน เห็น
ทังสองยังคงดูนิงสุขมุ ไม่เห็นมีทา่ ทีเครี ยด คิดๆ ดูคงจะ

15
มีแผนการไว้ แล้ ว เช่นนันก็อดจะถอนหายใจโล่งอกไม่ได้
“ข้ าก็แค่ไม่อยากให้ เด็กทีเล็กขนาดนันต้ องประสบ
เคราะห์กรรมก็เท่านัน”

เสินอวินซียมน้
ิ อยๆ แววอํามหิตวาบขึนแล้ วหายไปอย่าง
รวดเร็ว

ลูอ่ ีหยางนิวหน้ า แววตาฉายแววสงสัย จ้ องมองเอ้ าเฉิน

อย่างลึกซึง ก็เห็นอีกฝ่ ายยังคงยิมแย้ ม ไม่ร้ ูสกึ ถึงความ
อันตรายแม้ แต่น้อย แววเจ้ าเล่ห์ก็วาบขึน มุมปากหยัก
ขึนอย่างชัวร้ าย เด็กตัวแค่นีจะไปมีแผนการร้ ายกาจ

16
อะไรได้ เจ้ าเด็กนันคงเพียงแค่พดู ให้ สบั สนไปเท่านันเอง

ทว่าเพือความปลอดภัย เขาจึงยังไม่บกุ เข้ าใส่ในครา

เดียว แต่เลือกทีจะเดินเข้ าไปหาทีละก้ าว สายลมพัดวูบ
พัดชายชุดยาวสีดําจนแผ่รังสีอํามหิตออกมา

เคลือนไหวแล้ ว ลูอ่ ีหยางมีการเคลือนไหวแล้ ว ระยะห่าง

ระหว่างคนทังสองน้ อยลงทุกที ทุกคนต่างรู้สกึ บีบคัน
จ้ องมองเขม็งจนไม่กล้ ากะพริ บตา

เอ้ าเฉินยิมแย้ ม ดูแล้ วยิงเจิดจ้ าสดใส

17
หนึงก้ าว...

สองก้ าว...

สามก้ าว...

ทันใดนันลูอ่ ีหยางก็หยุดเดิน ค่อยๆ เงือกระบีคมกริ บใน

มือขึนมา ในการประลองแปดยกวันนี เขาไม่เคยชัก
กระบีออกมาเลยแม้ สกั ครัง แต่เวลานีเผชิญหน้ าเด็ก
18
น้ อยกลับชักกระบีออกมา รับรู้ได้ เลยว่าเขาตังใจจะเด็ด
ชีพเด็กน้ อยคนนีจริ งๆ

ทุกคนต่างกลันลมหายใจ หากลงมือครานี ก็คงมีเพียง

สองทางเท่านัน......คือเป็ นหรื อตาย !

ลัวชิงหลีสะบัดเก็บพัดจีบในมือดังพรึบ ดวงตางามดูเ**
◌้ยมเกรี ยม ระงับกิริยาทีดูผอ่ นคลาย แล้ วจ้ องมองไป
บนสังเวียน ท่าทีของเฟิ งเซียงหรูยงั คงดูอบอุน่ สุภาพ มี
เพียงรอยยิมอบอุน่ เท่านันทีแฝงไว้ ด้วยความเฉียบขาด

ทัวลานประลองเต็มไปด้ วยความเครี ยดขรึม มีเพียงเจ้ า

19
เด็กน้ อยทียังแย้ มยิมอย่างน่ารัก......

สายลมพัดมา กระบีชักออกมาแล้ ว ลูอ่ ีหยางชูกระบีแล้ ว

เดินปราณ ชายชุดยาวก็สะบัดพรึบ เส้ นผมดําพัดปลิว
ขึนมาเองทังทีไม่มีลม ไอกระบีอันรุนแรงก็ปกคลุมทัวร่าง
วาดกระบีฉวัดเฉวียน แล้ วพุง่ ทะยานเข้ าหาเอ้ าเฉิน
กระบีก็แหวกอากาศพร้ อมไอกระบีอันเฉียบขาดน่าเกรง
ขาม เพียงสัมผัสไอกระบีเข้ า ไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บ
แน่......

เจ้ าตัวน้ อยยืนนิงไม่ขยับ ราวกับไม่ร้ ูสกึ อะไรเลยกับ

อันตรายทีคืบเข้ าหา กระบีจวนจะถึงอยูแ่ ล้ ว แทงพรวด
เข้ ามาอย่างแรง ลูอ่ ีหยางนึกกระหยิมใจ ทําทีเหมือนจะ
20
มีอะไรแอบแฝง แต่ทีแท้ ก็แค่ปา**◌่ เพือข่มขวัญเท่านัน
ดวงตาของเขาจึงมีแววอํามหิตวาบขึน กระบีทะยานเข้ า
หาแล้ วแทงไป......

บนสังเวียนประลอง เอ้ าเฉินแสยะยิมออกมาจนเห็นฟั น

ขาวทังปาก แววเจ้ าเล่ห์ฉายวาบขึน ดวงตาดําขลับอัน
เจิดจ้ ามีประกายอย่างน่าประหลาด ราวกับดวงดาวดุจ
แก้ วผลึก ดวงตาเจิดจรัส ในอากาศก็มีพลังงานแปลก
ประหลาดกระเพือมแล้ วซัดเข้ าใส่ลอู่ ีหยางทีกําลัง
ทะยานเข้ ามา กระบีทีอยูห่ า่ งจากเอ้ าเฉินเพียงนิวเดียว
จึงหยุดชะงักลง เอ้ าเฉินยกยิมอย่างเจ้ าเล่ห์ ร่างพลิวไหว
แล้ วดีดตัวหลบให้ พ้นระยะจู่โจมของลูอ่ ีหยาง

21
เพียงชัวพริ บตาก็แทงกระบีเข้ าไปอีก ตรงนันกลับไม่
ปรากฏร่างของเจ้ าหนูน้อยเสียแล้ ว

สองมืออวินชิงกําแน่น ดวงตาเยือกเย็นฉายแววอํามหิต
เอ้ าเฉิน เก่งมาก สมเป็ นลูกชายทีน่ารักของแม่ เข็มเงิน
หลายเล่มก็พงุ่ ฟ้าวออกมา......

ร่างในชุดขาวร่างหนึงพุง่ ไปบนสังเวียนด้ วยความรวดเร็ว

ประหนึงลูกธนูทีพุง่ ออกจากคันศร จนทุกคนรู้สกึ เหมือน
กับมีดาวตกวาบขึนต่อหน้ า แล้ วร่างในชุดขาวก็ร่อนลง
บนสังเวียน พร้ อมอุ้มเจ้ าตัวเล็กไว้ ในอ้ อมอก มองสํารวจ
ใบหน้ าเล็กๆ ชมพูระเรื ออย่างถีถ้ วน ก็เห็นเขายังยิมแย้ ม
น่ารักแสนบริ สทุ ธิ ทว่าทุกอย่างนีเกิดขึนในชัวเวลาเพียง
22
แวบเดียวเท่านัน

อวินเชียนเช่อใจเต้ นกระหนําราวกับสายฟ้าฟาด สอง

แขนกอดร่างของเอ้ าเฉินไว้ เวลานันหัวใจของเขาเหมือน
จะกระโดดออกมาจากอก ราวกับว่าจะสูญเสียสิงลําค่า
ในชีวิตไปกระนัน ความหวาดหวันใจเช่นนีทําเอาหัวใจ
เขาเหมือนถูกบดขยี ในตอนนันเขาไม่ได้ นิงสงบเหมือนที
เห็นกันจากภายนอก ใช่แล้ ว ในใจเขาสันกลัว กระทังได้
โอบร่างเล็กๆ ไว้ ในอ้ อมกอดแล้ ว จึงค่อยสงบใจลงได้ จน
ต้ องลอบถอนหายใจออกมา ดีเหลือเกิน เขาไม่เป็ นไร
แล้ ว !

23
เข็มเงินพุง่ ออกไปแล้ ว ชัวครู่ตอ่ มาเพียงแค่ใช้ ปลายเท้ า
เล็กน้ อย ร่างก็ทะยานไปถึงสังเวียน ลมพัดชายของชุด
ขาวจนโบกสะบัดพลิวไหว ช่างงามสง่ายิงนัก อวินชิง
เห็นเอ้ าเฉินทีพ้ นอันตรายแล้ ว ใจทีสันไหวก็สงบลง มุม
ปากหยักขึนเป็ นรอยยิมเปี ยมเสน่ห์

เมือเข็มเงินพุง่ ไป จวินเยวียเฮ่าก็ผดุ ลุกขึนทันที แวว

ตระหนกในดวงตาดูลกึ ลํา ดวงตาเยือกเย็นจ้ องมองร่าง
ทีล่องลอย เสียงนันคุ้นหู ท่าร่างก็ค้ นุ ตา ในใจมีเสียงหนึง
รํ าร้ องไม่หยุด ใช่นางหรื อไม่

ดวงตางามของลัวชิงหลีหรี ลงอย่างมีเลศนัย นิวทังห้ ากํา

แน่นเข้ าหากัน จ้ องมองบนสังเวียนด้ วยความตืนเต้ น
24
เจ้ าเด็กน้ อย เจ้ าจะเป็ นอะไรไม่ได้ นะ ! หญิงสาวเอ๋ย เจ้ า
ชักจะกล้ าเกินไปแล้ ว !

ใครก็ไม่อาจรู้วา่ เมือครู่เกิดอะไรขึน พอทุกคนได้ สติ

เหตุการณ์ทงหมดก็
ั สงบลงแล้ ว เห็นบนสังเวียน อวินเชีย
นเช่อกอดเอ้ าเฉิน ร่างในชุดขาวดูงามสง่า หญิงสาวใน
ชุดขาวก็ดพู ลิวไหว สงบเยือกเย็น ทว่ามุมปากเจ้ าตัวเล็ก
ยังคงมีรอยยิมอันงดงามประหนึงบุปผา ยิมอันเปี ยม
เสน่ห์ชืนตาชืนใจยังเปี ยมด้ วยความน่ารักบริ สทุ ธิ กระบี
ลูอ่ ีหยางแทงพลาดเป้า ถลันไปได้ ครึงทางก็หนั กลับ สี
หน้ าของเขาดูประหลาดใจ

25
ตอนที 104 เขาหน้ าไม่ อาย

ลูอ่ ีหยางมองดูกระบีในมือตัวเองด้ วยความไม่อยากจะ

เชือ กระบีของเขาพลาดเป้าไปได้ อย่างไรกัน นันมันก็แค่
เด็กน้ อยคนหนึงเท่านัน เสียวนาทีสดุ ท้ ายเขากลับพลาด
ทว่าเวลานันเขารู้สกึ ได้ ชดั เจนเลยว่ามือตัวเองชะงักไป
เพราะควบคุมไม่ได้ ไม่มีใครรู้วา่ ตอนนันในใจเขาถึงกับ
ตืนตระหนก ด้ วยเหตุนีจึงเชือแล้ วว่าไอ้ หนูนีต้ องมีอะไร
ไม่ชอบมาพากลแน่ ! ดังนันจึงยิงตัดสินใจอย่างเด็ด
เดียวว่าจะต้ องกําจัดไอ้ หนูคนนีให้ สนซากโดยเร็
ิ วถึงจะ
1
สบายใจได้ !

เสวียนเฟิ งกับเหลียนเอ๋อร์ ทีเห็นเอ้ าเฉินได้ รับการช่วย

เหลือได้ ทนั จิตใจทีกําลังหวันวิตกจึงผ่อนคลายลง แล้ ว
ทันใดนันจึงค่อยรู้ตวั ว่าทังคูก่ ําลังกุมมือกันอยู่ เหลี
ยนเอ๋อร์ อดทีจะหน้ าแดงไม่ได้ ดึงมือของตัวเองออกมา
เสวียนเฟิ งเองก็ตกตะลึงไปครู่หนึง ใบหน้ าหล่อเหลาแดง
ซ่าน พอในมือว่างเปล่าลง เสวียนเฟิ งก็ร้ ูสกึ เหมือนมี
บางอย่างหายไป ทว่าเพียงครู่เดียวเขาก็ปัดความรู้สกึ
นันทิงไป สายตากลับไปจดจ้ องทีสังเวียนอีกครัง

อวินชิงลูบไล้ ใบหน้ าเล็กๆ ของเอ้ าเฉิน ใบหน้ านันเกลียง

เกลาขาวกระจ่าง ผิวสัมผัสอ่อนนุ่ม จนอดใจไม่ไหวทีจะ
2
จุมพิตใบหน้ านันไปทีหนึง เอ้ าเฉินหัวเราะคิก เขาเอือม
มือไปโอบลําคออวินชิง ยิมขึนอย่างน่ารักแล้ วว่า “ท่าน
แม่ เอ้ าเฉินหล่อมากใช่ไหมล่ะ”

อวินชิงเลิกคิว “ใช่จ้ะ เอ้ าเฉินเก่งทีสุด หล่อทีสุด” ว่า

พลางอดลูบไล้ ใบหน้ ารูปไข่ทีเปล่งประกายสดใสของเขา
ไม่ได้

เอ้ าเฉินหัวเราะร่า ทันใดนันก็หนั ไปทางอวินเชียนเช่อ

ความรู้สกึ ทีแตกต่างออกไปประดังขึนในใจ แม้ จะบอก
ไม่ถกู แต่เขาก็ร้ ูสกึ ชอบ ความรู้สกึ ทีได้ รับการปกป้องกับ
ความรู้สกึ ทีมารดามีตอ่ เขานันมันเหมือนกัน

3
เมือครู่ชายผู้นีพุง่ ทะยานมาอย่างไม่คํานึงถึงสิงใด เข้ า
มาปกป้องเขาไว้ อย่างไม่ลงั เล เอ้ าเฉินรู้สกึ ว่าความรู้สกึ นี
ช่างดียิงนัก ดวงตากลมโตเป็ นประกายวิบวับมองดูดวง
ตาทีซ่อนไว้ ภายใต้ หน้ ากากหยก ดวงตาคูน่ นดู
ั แวววาว
แล้ วทันใดนันก็โผเข้ าไปจุมพิตทีริ มฝี ปากงามนันทีหนึง

อวินเชียนเช่อตกใจ แล้ วแววตาก็เต็มไปด้ วยความปลาบ

ปลืม ดวงตาวาวราวแก้ วผลึกของเขาเปล่งประกายแพรว
พราว แย้ มยิมขึนอย่างยินดี นีเป็ นครังแรกทีเจ้ าตัวเล็ก
แสดงความสนิทสนมกับเขา เมือก่อนเอ้ าเฉินมักจะมอง
เขาด้ วยท่าทีระแวงจนเขาหัวเราะไม่ได้ รําไห้ ไม่ออก มา
วันนี จูบนีจึงแสนหวานราวกับนําค้ าง อดไม่ได้ ทีจะต้ อง
จุ๊บใบหน้ าเล็กๆ ไปทีหนึง เช่นนันเอ้ าเฉินก็หวั เราะคิก

4
ออกมาอย่างชอบใจ

ลูอ่ ีหยางหันกลับมา ปิ ดบังความสันกลัวในแววตา แสยะ

ยิมแล้ วว่า “อะไรกัน จะกลับคําแล้ วหันมารุมข้ าอย่างนัน
หรื อ” ภาพความรักความอบอุน่ ตรงหน้ านีช่างดูขดั ตายิง
นัก

อวินชิงหันไป แล้ วถามกลับอย่างใสซือ “กลับคํางันรึ

ประมุขลูพ่ ดู เกินไปหรื อเปล่า เจ้ าลงมือพลาด ใครๆ ต่าง
ก็เห็น คงไม่ได้ โกรธทีอับอายจนบันดาลโทสะ แล้ วพูดซี
ซัวออกมาหรอกนะ” ได้ ยินดังนัน ทุกคนทีเพิงหายตก
ตะลึง ก็หนั ไปหัวเราะเยาะลูอ่ ีหยาง เป็ นถึงประมุขพรรค
พรรคหนึงแต่ลงมือกับเด็กคนหนึง ผู้คนก็ไม่ยอมรับอยู่
แล้ ว วันนีพ่ายแพ้ และยังมาทําเป็ นขีแพ้ ชวนตีพดู จาบิด
5
เบือนอีก ก็ยิงน่าอับอาย เพียงชัวพริ บตาสายตาหยาม
หยันของแต่ละคนก็หนั ไปมองลูอ่ ีหยาง มีเสียงซุบซิบ
วิพากษ์ วิจารณ์ดงั กระหึมขึน

คําพูดไม่กีคําของอวินชิงหันเหความสนใจของผู้คนไป นี
ทําให้ ลอู่ ีหยางยิงโกรธแค้ น สีหน้ าของเขาจึงเปลียนไป
แต่แล้ วก็กลับสงบนิงได้ แล้ วหัวเราะหยันขึน “หึ ! นีเป็ น
การประลองของข้ ากับไอ้ หนู เจ้ าทังสองต่างหากทีสอด
มือเข้ ามายุง่ ถึงขันใช้ อาวุธลับลอบทําร้ ายอย่างไม่เห็น
แก่อะไรทังสิน คิดไม่ถงึ ว่าเป็ นถึงประมุขอวินเซียวกง
กลับทําตัวตําช้ าน่ารังเกียจเช่นนี”

อวินชิงยิม “หืม ข้ าไม่ร้ ูเลยนะว่าการทีประมุขลูท่ ้ า

ประลองกับเด็กน้ อยกลับนับว่าเป็ นการกระทําทีซือตรง
6
เปิ ดเผย” คําพูดลอยๆ ฟั งเหมือนไม่ได้ กระแทกกระทัน
อะไร ทว่าแฝงไว้ ด้วยความเย็นชา “อีกอย่าง ตาข้ างไหน
ของประมุขลูท่ ีเห็นประมุขอวินเซียวกงใช้ อาวุธลับลอบ
ทําร้ ายคนหรื อ”

“หึ ต่อให้ เจ้ าถากถางอย่างไร ก็ไม่สามารถเปลียนแปลง

ความจริ งได้ เข็มเงินสามเล่มนีคือหลักฐาน !” แล้ วลูอ่ ี
หยางก็ชีไปยังเข็มเงินทีโผล่ออกมาครึงเล่มซึงปั กอยูบ่ น
สังเวียนประลอง ดวงตาของเขาฉายแววชัวร้ าย เขารู้ชดั
หากไม่ใช่เพราะมีคนช่วยไว้ เข็มสามเล่มนีคงจะแทงใส่
ร่างเขาไปแล้ ว แต่ไม่ร้ ูวา่ ผู้ช่วยเหลือคนนันเป็ นใครกัน

ทุกคนต่างหันไปมองตาม ก็เห็นเข็มเงินอาวุธลับทีลูอ่ ี
7
หยางบอกไว้ แล้ วก็อดหันไปมองอวินชิงและอวินเชีย
นเช่อด้ วยสายตาทีคลางแคลงใจไม่ได้ อย่าบอกนะว่า
ประมุขอวินลอบทําร้ ายคนจริ งๆ ด้ วยเหตุนีลูอ่ ีหยางจึง
ได้ ลงมือพลาด ไม่เช่นนันเด็กน้ อยอย่างเอ้ าเฉินจะรอด
พ้ นจากการโหมบุกเข้ าใส่ของลูอ่ ีหยางไปได้ อย่างไรกัน

ลูอ่ ีหยางทีได้ เห็นสายตาของทุกคนก็ร้ ูสกึ ได้ ใจ เขาล่ะ

อยากจะเห็นนักว่าอวินเชียนเช่อจะอธิบายกับเหล่า
วีรบุรุษชาวยุทธ์ทีมักอวดอ้ างว่าตนเป็ นผู้เทียงธรรมอย่าง
ไร ความคิดนีชัวร้ าย ทว่าวิธีใส่ไคล้ ก็ไม่ได้ นบั ว่าเจ้ า
ปั ญญาอะไร แต่เขาประเมินความสามารถในการรับมือ
ของอวินชิงและอวินเชียนเช่อตําไปหน่อย ทังสองมีหรื อ
จะยอมตกเป็ นรองผู้อืน

8
อวินชิงเหลือบมองเข็มเงินทีโผล่ออกมาครึงเล่ม ริ ม
ฝี ปากแดงระเรื อก็ยกยิม แล้ วเอ่ยประโยคหนึงออกมา
“อ้ อ ข้ าขว้ างเองแหละ”

ทุกคนต่างตกตะลึง ยอมรับออกมาจริ งๆ ด้ วยหรื อนี

แววเจ้ าเล่ห์ในดวงตาของลูอ่ ีหยางยิงลําลึก มุมปาก

ปรากฏรอยยิมชัวร้ าย ไม่รอให้ เขาพูด ก็ได้ ยินอวินชิงพูด
ขึนมาอีก “อวินเชียนเช่อ เจ้ ายกตําแหน่งประมุขอวิน
เซียวกงให้ ข้าตังแต่เมือไหร่ ทําไมข้ าไม่ยกั รู้ละ่ ”

อวินเชียนเช่อยิมกริ ม กระซิบตอบด้ วยเสียงทุ้มตํา

9
“หากว่าเจ้ าชอบ ข้ ายกตําแหน่งให้ เจ้ าไปเลยก็ได้ จะ
เป็ นไรไปเล่า”

อวินชิงตะลึง ลืมไปได้ อย่างไรกันว่าคนผู้นีหน้ าหนาไม่มี

ใครเทียบได้ เดิมทีนางแค่จะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนขอ
งอวินเซียวกง แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดตามนําออกมาอย่าง
นี เช่นนันก็อดกลอกตาใส่เขาไม่ได้ ติดก็แต่วา่ มีผ้าคลุม
ปิ ดบังใบหน้ านางอยู่ “ข้ าไม่สนใจอวินเซียวกงหรอก”

“ก็ไม่เป็ นไร อวินเอ๋อร์ แค่สนใจในตัวข้ าก็พอ” สุ้มเสียงอัน

มีเสน่ห์กระซิบลอยลมแว่วมา แฝงด้ วยความรู้สกึ รักใคร่
อย่างไม่ปิดบัง ตังแต่ได้ พบกันอีกครัง อวินเอ๋อร์ ก็มกั จะ
รักษาระยะห่างจากเขา ไม่ยอมทําตัวสนิทสนม เวลานี
สบโอกาสเหมาะจะให้ เขาพลาดได้ อย่างไร ดวงตาระยิบ
10
ระยับเปล่งประกายวาววาม เต็มไปด้ วยความอ่อนโยน
ราวกับบ่อนําลึกทีหากใครไม่ระวังตัวก็อาจเผลอตกลงไป
ได้

มุมปากของอวินชิงกระตุกแล้ วกระตุกอีก นางได้ แต่บน่

อุบในใจ ใครจะไปคิดว่าบุรุษทีงามสง่าดุจเซียนจะรู้จกั
พูดเล่นเรื อยเปื อยแบบนี แล้ วจึงรี บเปลียนเรื องพูดทันที
นางยิมแล้ วถามว่า “ประมุขลูม่ าทีนีในวันนีเพืออะไรกัน
หรื อ”

“ล้ อเล่นหรื อเปล่า ข้ าก็มาเพือชิงตําแหน่งผู้นํายุทธภพน่ะ

สิ อย่าบอกนะว่าแม่นางไม่ทราบ” ท่าทางสองคนทีพูด
คุยหยอกล้ อกันเมือครู่ทําให้ ลอู่ ีหยางยิงเคืองขุ่น

11
“อืม” อวินชิงพยักหน้ า “ดูแล้ วประมุขลูก่ ็ยงั นับว่าเฉลียว
ฉลาดอยูบ่ ้ าง ในเมือเป็ นเช่นนี แล้ วเหตุใดยังจะทําเรื อง
โง่เง่าอีกเล่า” แล้ วยกนิวชีขึนมาแกว่งไปมาตรงหน้ า ทํา
นําเสียงเหมือนรู้สกึ เสียดายแทน “ข้ าไม่ใช่คนของอวิน
เซียวกง และไม่กล้ าอาจเอือมตําแหน่งผู้นํายุทธภพ ย่อม
ไม่ต้องการจะรักษาธรรมเนียมน่ารํ าคาญอะไรนี ข้ าเพียง
แต่ร้ ูวา่ ไม่อาจยอมให้ เจ้ าทําร้ ายลูกชายของข้ าได้ จึงต้ อง
ลงมือ ข้ าไม่ร้ ูนีว่าการช่วงชิงตําแหน่งผู้นํายุทธภพจะต้ อง
อาศัยการมาท้ าประลองกับเด็กตังแต่เมือไร หรื อจะ
บอกว่าเจ้ า ประมุขลู่ มีจดุ ประสงค์ใดทีไม่อาจบอกใคร
ได้ ” นําเสียงนันแฝงไว้ ด้วยความเย็นชา

สีหน้ าของลูอ่ ีหยางตกตะลึง ความโกรธเกรี ยวในดวงตา

12
ชัวร้ ายพลุง่ พล่านมากกว่าเดิม เขาย่อมไม่อาจบอกจุด
ประสงค์นนได้
ั แต่ก็ไม่ต้องการจะรามือเพราะเหตุนี หาก
เจ้ าหนูนนยั
ั งมีชีวิตอยู่ สําหรับเขาเรี ยกได้ วา่ เป็ นหายนะ
ดังนันวันนีไม่วา่ อย่างไร เขาก็ไม่อาจปล่อยเจ้ าหนูให้ รอด
ชีวิตไปได้ ! “ข้ าจะทําอะไร ไม่ต้องให้ เจ้ ามาคอยชีแนะ
อีกอย่าง ในเมือรับคําท้ าของข้ าแล้ ว จะหาทางยกเลิก
กลางคันไม่ได้ ทังยังทําปากดีมาดูถกู ข้ า จะให้ ข้าละเว้ น
ไอ้ หนูนีได้ อีกหรื อ !”

“ประมุขลูเ่ องก็อวดดีหรื อมิใช่ หรื อท่านไม่เห็นอวินเซียว

กงในสายตา” นําเสียงเรี ยบเรื อยทว่าแฝงด้ วยพลัง
อํานาจทีใครก็ไม่กล้ าหักหาญ เป็ นการแสดงตําแหน่งขอ
งอวินเชียนเช่อ เอ้ าเฉินเป็ นคนของอวินเชียนเช่อ หาก
เขายังดันทุรัง ก็จะเป็ นการท้ าทายกลุม่ อวินเซียวกงทัง

13
หมด

“อะไรกัน ประมุขอวินเซียวกงคิดจะใช้ อํานาจมาบีบคันผู้

อืนรึ ฮ่าๆ ท่านเห็นว่าข้ าเป็ นพวกกลัวหัวหดเวลาเจอ
เรื องเดือดร้ อนหรื อเปล่าเล่า” เสียงหัวเราะบ้ าคลังฟั งแล้ ว
น่ารํ าคาญนัก

“จะใช้ อํานาจบีบคันผู้คน เจ้ าก็ไม่คคู่ วรหรอก ข้ ารู้วา่ เจ้ า

ไม่กลัว แต่ไม่ร้ ูวา่ หากเจ้ านายทีอยูเ่ บืองหลังเจ้ ารู้วา่ เจ้ า
เข้ ามาป่ วนงานชุมนุมชาวยุทธ์จนยุง่ เหยิง เจ้ าจะอธิบาย
ต่อเขาอย่างไร” อวินเชียนเช่อเพียงแต่ยมน้
ิ อยๆ ราศีดจุ
เซียนสุดประมาณ แต่สงที
ิ พูดมากลับไม่สอดคล้ องกับ
ท่วงทํานองพลิวไหวดุจเซียนนีเลย ซํายังทําให้ รอยยิมที
มุมปากลูอ่ ีหยางแข็งค้ างไปทันใด
14
ลูอ่ ีหยางสะดุ้งสุดตัว รี บกลบเกลือนความหวาดหวันใน
แววตา “ข้ าไม่ร้ ู เจ้ ากําลังพูดอะไร !”

อวินเชียนเช่อยิมขึนบางๆ แต่ไม่พดู อะไรออกมาอีก ร่าง

ทีอุ้มเอ้ าเฉินอยูด่ สู งู ตระหง่านประดุจสนยืนต้ น ชุดขาว
พลิวสะบัดไหว ดูมีสง่าราศีเกินจะพรรณนา

“ดูเหมือนเจ้ าจะยังคงดึงดันไม่ยอมแพ้ สนิ ะ !” เสียงใสๆ

ดังก้ องขึน เอ้ าเฉินเบ้ ปากออกมาท่าทางไม่พอใจ “ท่าน
แม่ เอ้ าเฉินอุตส่าห์ไว้ หน้ าเขาแล้ ว ทําไมเขาไม่ร้ ูจกั รักษา
หน้ าตัวเองล่ะขอรับ”

15
“เพราะมีคนบางคนทีเกิดมาไม่มีหน้ าจึงไม่ร้ ูจกั ละอายใจ
น่ะสิ เอ้ าเฉินไม่ต้องสนใจหรอกจ้ ะ” อวินชิงตอบกลับลูก
ชายด้ วยท่าทีราวกับไม่ใส่ใจ ทว่าคําตอบนีกลับทําให้ คน
บางคนถึงกับหัวเราะไม่ได้ รําไห้ ไม่ออก

อวินเชียนเช่อยิมให้ อย่างเอ็นดู มองดูสองแม่ลกู หยอก

ล้ อกัน เขาเพียงแต่ยมแต่
ิ ไม่พดู อะไร

“พรึด---”

บรรยากาศทีเงียบขรึมถูกทําลายลงอย่างทันที ทุกคน
ต่างรู้สกึ ว่าเหตุการณ์วนั นีแปลกใหม่ดี ไม่คิดว่าเจ้ าเด็ก
น้ อยคนนีจะปากคอเราะร้ ายเช่นนี แม้ วา่ ตัวเขาไม่ได้

16
ตังใจแต่คําพูดเหล่านีล้ วนมีความหมาย ! ทว่าชือเอ้ า
เฉินได้ สะดุดหูใครบางคนเข้ าให้ แล้ ว !

ดวงตาเรี ยวงามของลัวชิงหลีหรี ลง ฉายแววอย่างรื นเริ ง

ออกมา ชุดสีแดงขับให้ ดหู ล่อเหลาทรงเสน่ห์ราวกับบุ
ปผา เป็ นสองแม่ลกู จริ งๆ ! เจ้ าเด็กคนนีช่างเก่งกาจ เขา
นึกชอบใจจริ งๆ เช่นนันแล้ วจึงค่อยๆ นังเอนหลังลง รอดู
เรื องสนุก !

ในใจของจวินเยวียเฮ่าเหมือนมีกระแสคลืนปั นป่ วน คํา

ตอบในใจรํ าร้ องออกมา สิงทีมากระทบใจกลับทําให้ ฝี
ก้ าวของเขาหยุดนิง ในดวงตาทีลึกลําและหม่นหมองมี
ความปั นป่ วนอยูภ่ ายใน ทังความตืนตกใจและปลาบ
17
ปลืมยินดีถาโถมอยูใ่ นหัวใจ ชิงเอ๋อร์ เป็ นเจ้ าจริ งๆ !

เฟิ งเซียงหรูยมออกมาน้
ิ อยๆ แววอํามหิตในดวงตาราลง
แล้ ว แววตากลับมาสุภาพอ่อนโยนดังเดิม

ฉับพลันสีหน้ าของเสินอวินซีก็ดหู วาดหวันและกระวน

กระวายใจ เป็ นนาง ! เป็ นนางจริ งๆ ด้ วย ! นางยังไม่
ตาย ! นางยังไม่ตายได้ อย่างไรกัน! ใบหน้ าทีอ่อนโยนจึง
ดูบิดเบียวด้ วยความชิงชัง สองมือกําเข้ าหากันแน่นจน
เล็บจิกเนือก็ยงั ไม่ร้ ูตวั

เสวียนเฟิ งนิงอึงไป นายน้ อยช่างเข้ มแข็งจริ งๆ เห็นใบ

18
หน้ าคลําของลูอ่ ีหยางเปลียนแปรวูบวาบไปมา ดูทา่ ทาง
คงจะโกรธมากทีเดียว ! เช่นนันก็นกึ ภูมิใจในตัวนายน้ อย
ขณะเดียวกันก็แอบตกลงใจว่าต่อไปจะผิดต่อใครก็ได้
แต่ห้ามผิดต่อนายน้ อยเด็ดขาด !

เหลียนเอ๋อร์ เองก็ยมออกมา
ิ นางลืมได้ อย่างไรนะว่านาย
น้ อยแม้ จะดูเหมือนน่ารักใสซือ แต่ทีจริ งแล้ วเป็ นเด็กตัว
แสบดีๆ นีเอง แม้ แต่ผ้ เู ฒ่าพิษเมือประมือกันยังต้ องยอม
ตกเป็ นรอง เจ้ าลูอ่ ีหยางนันทีบังอาจมาวอแวกับคุณหนู
จะรอดตัวไปได้ อย่างไรกัน นางคงจะคิดมากไปเอง ดู
แล้ วลูอ่ ีหยางคงจะถึงคราวเคราะห์ ทังยังต้ องหงุดหงิด
หัวใจอีก เหลียนเอ๋อร์ จงึ อดจะหัวเราะจนตาหยีไม่ได้ น่า
สนุกจริ งๆ !

19
“เจ้ าหน้ าอัปลักษณ์จริ งๆ ไร้ ยางอาย !” เอ้ าเฉินตะโกน
ด่าทอ มองดูลอู่ ีหยางทีหน้ าถอดสี ฝ่ ายลูอ่ ีหยางก็ร้อนรน
ราวกับสุมไฟ จ้ องมองใบหน้ าเล็กๆ น่ารักนันอย่างเย็น
ชา ในใจคิดอยูอ่ ย่างเดียวว่าจะต้ องกําจัดเจ้ าเด็กนีให้ ได้
คําพูดลอดไรฟั นออกมาว่า “รนหาทีตายนัก !”

“คนทีรนหาทีตายก็คือเจ้ า แพ้ ข้าแล้ วยังกล้ ามาคุยโต

หน้ าไม่อาย เจ้ าคนอัปลักษณ์” สีหน้ าของเอ้ าเฉินเย็นชา
มองไปยังลูอ่ ีหยางอย่างไม่เป็ นมิตร หึ ! อยากจะมาแต่ง
งานกับท่านแม่ ฝั นไปเถอะ ยังคิดจะฆ่าเขาอีก เขาหรื อ
จะยอมให้ รังแกได้ ง่ายๆ ! “อ้ อ ข้ าลืมไป ก็เจ้ ามันคนไม่มี
หน้ านีนา !”

ลูอ่ ีหยางกัดฟั นกรอด สองมือกําหมัดแน่น สายตาฉาย

20
แววชัวร้ ายอย่างเ**◌้ยมเกรี ยม ต่อให้ ทีอวินเชียนเช่อพูด
มาเมือครู่จะทําให้ เขาหวาดหวัน แต่เวลานีเขาไม่สนใจ
อะไรอีกต่อไปแล้ ว จะต้ องกําจัดไอ้ หนูนีซะถึงจะสะใจ !

มุมปากของอวินชิงหยักขึน ดวงตาเยือกเย็นฉายแววเ**
◌้ยมเกรี ยมออกมา คิดจะมาทําร้ ายลูกชายของนาง ต้ อง
ลองดูก่อนว่านางจะยอมให้ ทําหรื อไม่ ! มือเรี ยวงามยก
ขึนน้ อยๆ ซ่อนเข็มสามเล่มไว้ ในมือ ท่ามกลางแสงแห่ง
ฤดูศารท สะท้ อนประกายสีเงินวาววับ จ้ องมองอย่างเย็น
ชาไปยังชายทียังคงแผ่กระแสกดดัน

แล้ วเห็นมือข้ างขวาของลูอ่ ีหยางยกขึนรวบรวมกําลัง

ภายในเต็มที คราวนีเขาต้ องการซัดทีเดียวให้ หมอบ ไม่
เช่นนันด้ วยฝี มือของอวินเชียนเช่อแล้ วเขาจะไม่มีโอกาส
21
หนทีสอง ชุดดําพลิวสะพัดพึบพับทังๆ ทีไม่มีลม ท่าทาง
น่าหวาดหวันจนน่าตกใจ แต่เพียงพริ บตาเดียวก็เห็นเงา
ร่างของลูอ่ ีหยางซวนเซ สีหน้ าเปลียนไปอย่างฉับพลัน
ดวงตาเบิกกว้ าง จ้ องมองมือข้ างขวาของตัวเอง ดวงตา
เรี ยวยาวดูตืนตระหนกไม่อยากจะเชือ กําลังภายในที
รวบรวมไว้ สลายไปฉับพลันราวกับดอกไม้ ไฟ ลูอ่ ีหยาง
เดินลมปราณอีกครัง กลับพบว่ากําลังภายในเหือดหาย
ภายในจุดตันเถียนว่างโหวง ด้ วยความตกใจสุดขีด ร่าง
ของเขาถึงกับซวนเซจนต้ องก้ าวถอยหลัง

ทุกคนไม่เข้ าใจว่าเกิดอะไรขึน เพียงแต่เห็นกําลังภายใน

ทีลูอ่ ีหยางรวบรวมไว้ กลับสลายไปในชัวพริ บตา จากนัน
ก็เห็นเขาจ้ องมองมือของตัวเองด้ วยสีหน้ าทีแปลก
ประหลาด ทว่าเพียงเสียววินาทีก็มีเรื องประหลาดเกิด

22
ขึน สีหน้ าของลูอ่ ีหยางดูผิดปกติ ใบหน้ าแดงกํา ร่างทัง
ร่างสันสะท้ าน ราวกับกําลังได้ รับความเจ็บปวดสุด
ประมาณ จากนันก็หวั เราะเสียงดังลันออกมา

“ฮ่าๆ ๆ ๆ---” ลูอ่ ีหยางเต้ นเร่าๆ อยูบ่ นสังเวียนพลาง

หัวเราะร่า เสียงหัวเราะดังสนันหวันไหว ราวกับยิง
หัวเราะก็ยิงสะใจขึนทุกที

ทุกคนต่างตะลึงมอง นีมันเกิดอะไรขึน อย่าบอกนะว่าลูอ่ ี

หยางถูกยัวยุให้ โกรธจนเกินขีด กลายเป็ นคนสติวิปลาส
ไปแล้ ว

อวินชิงเลิกคิวขึน ดวงตาเจิดจ้ าวาบประกายอํามหิตออก

23
มา ลูอ่ ีหยาง ผิดทีเจ้ ามายุง่ กับคนทีไม่ควรยุง่ ผิดทีเจ้ า
ประเมินคูต่ อ่ สู้ของเจ้ าตําเกินไป !

24
ตอนที 105 ปิ ดฉากการประลอง

ทัวลานประลองพลันเงียบกริ บ ทุกคนต่างมองหน้ ากัน

แล้ วมองดูลอู่ ีหยางทีหัวเราะร่าไม่หยุดอย่างงุนงง สาย
ตาทอดมองสลับไปมาระหว่างคนสามสีคนทีอยูบ่ น
สังเวียน ก็เห็นลูอ่ ีหยางยิงหัวเราะอย่างบ้ าคลังขึนทุกที
ขณะทีอวินชิง อวินเชียเช่อและเอ้ าเฉินกลับมีสีหน้ าเฉย
เมย ราวกับไม่ร้ ูไม่เห็นเหตุการณ์ใดๆ ก็ตามทีเกิดขึนตรง
หน้ า

1
ทังสองต่างมองหน้ ากันแล้ วยิม ไม่สนใจลูอ่ ีหยางอีกต่อ
ไป หันหลังเตรี ยมจะลงจากสังเวียน ตอนนันเองลูอ่ ีหยาง
ก็เข้ าใจแล้ ว ขณะทีถูกหน่วงให้ ช้าลง ลูอ่ ีหยางก็ร้ ูแล้ วว่า
ตัวเองนันได้ ถกู พิษ จึงได้ เกิดอาการหัวเราะร่าอย่างไม่
อาจควบคุมตัวเองได้ เช่นนี แต่ทีไม่เข้ าใจคือตัวเขาพลาด
ท่าตกหลุมพรางนีได้ อย่างไร และเกิดขึนตังแต่เมือไหร่
กันแน่ พอคิดทบทวนดู ก็เพียงแต่ร้ ูสกึ ว่าเรื องนีช่าง
ประหลาดจริ งๆ คิดดูแล้ ว สองคนนียอมให้ เจ้ าเด็กน้ อย
มาเผชิญหน้ ากับเขา คงรู้ผลลัพธ์แต่แรกแล้ วจึงไม่กลัว ที
แท้ เป็ นเพราะไอ้ หนูนีจริ งๆ หรื อ

ดวงตาของลูอ่ ีหยางฉายแววอันชัวร้ ายออกมา เขาจ้ อง

2
มองไปยังเอ้ าเฉิน พยายามสะกดกลันไม่ให้ หวั เราะ แต่
กลับรู้สกึ เหมือนมีอะไรมาจุกอยูใ่ นหัวใจ จนกระอักเลือด
ขึนมาถึงลําคอ ลูอ่ ีหยางฝื นกลืนเลือดลงไป กัดฟั นแล้ ว
ว่า “สารเลวจริ งๆ คิดไม่ถงึ ว่าประมุขอวินเซียวกงจะใช้
วิธีสกปรกเช่นนี !”

หัวคิวของอวินชิงขมวดน้ อยๆ เหตุใดคนผู้นีจึงเอาแต่เล่น

งานอวินเชียนเช่อไม่ยอมปล่อย ไม่ต้องให้ สองคนเอ่ย
ปาก เอ้ าเฉินก็พดู ขึน “เจ้ าก็เป็ นคนประหลาด เห็นอยู่
ชัดๆ ว่าเมือกีเจ้ าจะตีกบั ข้ าให้ ได้ ตอนนีแพ้ แล้ ว กลับไม่
ยอมแพ้ ” สุ้มเสียงเต็มไปด้ วยความขุ่นเคือง “คนไม่ได้
เรื องอย่างนีจะคูค่ วรกับแม่ข้าได้ อย่างไร !” ดวงตาดํา
ขลับวาวโรจน์ด้วยความโกรธขึง

3
“ประมุขลู่ ตัดสินแพ้ ชนะไปแล้ ว ท่านยังมีอะไรจะพูดอีก
ถ้ าจะบอกว่าสารเลว คงไม่มีใครสู้ประมุขลูไ่ ด้
หรอกกระมัง” ประกายอํามหิตวาบขึนในดวงตาของอวิน
เชียนเช่อ ทีพูดก็หมายความว่า แม้ แต่เด็กสามสีขวบเจ้ า
ก็ยงั เอาชนะไม่ได้ ยังมีหน้ ามาอวดอ้ างอะไรได้ อีก และ
หากพูดถึงความสารเลว การทีมีฐานะเป็ นถึงประมุข
พรรคแล้ วมาท้ าประลองเด็กน้ อย ไม่ยิงน่าอายกว่าหรอก
หรื อ

ลูอ่ ีหยางรู้สกึ เคียดแค้ นชิงชังยิงนัก ไม่คิดว่าวันนีจะตก

อยูใ่ นเงือมมือของไอ้ หนูนีได้ สีหน้ าของเขาเดียวเขียวปั ด
เดียวก็แดงกํา ทีหนักหนาทีสุดก็คือความเจ็บปวดน่า
รํ าคาญราวกับมีมดเป็ นหมืนตัวมารุมกัด หัวเราะร่า
อย่างไม่อาจควบคุมได้ พยายามกลันไว้ จนใบหน้ าขึนสี

4
แดงกํา แต่สดุ ท้ ายก็ต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
อยากจะฉีกทึงร่างคนตรงหน้ าแทบแย่ แต่กลับควบคุม
ร่างกายของตนเองไม่ได้ ได้ แต่จ้องมองพวกเขาด้ วยสาย
ตาชิงชัง

เมือเห็นสถานการณ์เป็ นไปเช่นนี อวินเชียนเช่อและอวิน

ชิงก็หนั มามองหน้ ากัน แล้ วเลิกสนใจลูอ่ ีหยางทีดูเหมือน
เป็ นบ้ าไปแล้ ว หันหลังกลับจะลงจากสังเวียน ก็เห็นแรง
สันสะเทือนแผ่ไปในอากาศ จากนันชายร่างสูงใหญ่ใน
ชุดขาวก็ร่อนลงมายังสังเวียน เส้ นผมดําพลิวสะบัด สี
หน้ าเยือกเย็น กวาดตามองลูอ่ ีหยางทีสันกลัวอย่างเฉย
เมย จากนันก็หนั ไปมองพวกอวินชิง ดวงตาเรี ยวดังตา
หงส์มีประกายดังดวงดาว สีหน้ าเย็นชาดูหา่ งเหิน ข้ าง
กายยังมีหญิงสาวอีกนางหนึงท่าทางสง่างามร่อนตาม

5
ลงมาบนสังเวียน มีผ้าสีขาวปกปิ ดใบหน้ า ดวงตาที
เผยออกมานอกผ้ าขาวนันดูเจิดจ้ าราวกับสายนําในฤดู
ศารท เป็ นประกายระยิบระยับ ทัวร่างแผ่รังสีอนั บริ สทุ ธิ
และสูงศักดิ เพียงกวาดตามองก็ชวนให้ ร้ ูสกึ น่าเกรงขาม
ราวกับเทพผู้ศกั ดิสิทธิทีใครก็ไม่อาจล่วงเกิน

หลีเยียซีมองดูอวินชิง ในดวงตาลําลึกเก็บซ่อนรัศมีทีเจิด
จ้ าเอาไว้ สุดท้ ายก็กลับคืนสูอ่ าการสงบดังเดิม ยิมให้
แล้ วว่า “แม่นางมูห่ รง ไม่ได้ พบกันนานทีเดียว” มีเพียง
มือซึงกําเป็ นหมัดแน่นทีเผยให้ เห็นความรู้สกึ ของเขาใน
เวลานี

อวินชิงเลิกคิว มองประเมินสองคนตรงหน้ าอย่างเฉยเมย

ได้ ยินดังนันก็ร้ ูวา่ เขาจํานางได้ จึงยิมน้ อยๆ ริ มฝี ปากแดง
6
เอ่ยขึน “เจ้ าเป็ นอย่างไรบ้ างเล่า ซีไท่จือ”

ได้ ยินดังนัน ดวงตาอันลึกลําของหลีเยียซีก็มีประกาย

วาบขึน มุมปากของเขาหยักขึนน้ อยๆ แล้ วตอบ “แม่นาง
มูห่ รงยังอุตส่าห์จดจําข้ าได้ ข้ ารู้สกึ เป็ นเกียรติยิงนัก”

“ไท่จืออุตส่าห์ใส่ใจเป็ นห่วงนับเป็ นโชคของข้ าต่างหาก”

อวินชิงยิมน้ อยๆ ประกายตาอันเยือกเย็นวาบขึน นางจะ
ขอทวงคืนทุกสิงทีเกิดขึนเมือสามปี ทีแล้ ว

สีหน้ าของจวินเยวียเฮ่าตกตะลึง ไม่อาจสะกดความ

ตืนเต้ นไว้ ได้ เป็ นนางจริ งๆ ด้ วย !

7
มือทีโบกพัดของลัวชิงหลีก็พลันชะงักไปครู่หนึง ชัวพริ บ
ตาดวงตางามก็ฉายแววเจิดจ้ าน่าหลงใหล รอยยิมเปี ยม
เสน่ห์บนใบหน้ าหล่อเหลายิงงดงามราวกับดอกไม้

หัวคิวของเมิงฝูเซินขมวดมุน่ มองดูสองคนทีจู่ๆ ก็ปรากฏ

ตัวออกมาด้ วยสายตาครุ่นคิด

หลีเยียซียมออกมาน้
ิ อยๆ กวาดตามองอวินเชียนเช่อ
ดวงตาดังตาหงส์ดสู งบนิง “ประมุขอวิน ได้ ยินชือเสียง
มานานแล้ ว !”

8
“ซีไท่จือ ท่านเกรงใจเกินไปแล้ ว !” อวินเชียนเช่อ
ตอบอย่างเฉยเมย

หลีเยียซีเหลือบมองลูอ่ ีหยางทียามนีดูอกสันขวัญแขวน
แล้ วพูดขึนอย่างเรี ยบเฉย “ขอแม่นางมูห่ รงโปรดมีใจ
กว้ าง มอบยาถอนพิษให้ ด้วยเถิด” หลีเยียซีไม่ได้ บอกว่า
อวินเชียนเช่อเป็ นผู้วางยาพิษ เพราะดูจากฐานะของอ
วินเชียนเช่อแล้ ว ย่อมรังเกียจทีจะทําเรื องแบบนี และ
จากเหตุทีเกิดเมือครู่ เขาก็ร้ ูชดั ว่าจะหายาถอนพิษได้
จากใคร

อวินเชิงเลิกคิว “เหตุใดซีไท่จือจึงพูดเช่นนีเล่า”

9
“แม่นางมูห่ รง หากมีใจกว้ างละเว้ นผู้ใดได้ ก็จงละเว้ น
เถิด” มุมปากหลีเยียซีหยักขึนน้ อยๆ ทว่าประกาย
ตากลับฉายแววคมปลาบออกมา

“หืม” นําเสียงราบเรี ยบจนฟั งไม่ออกว่าพูดด้ วยอารมณ์

อะไร “ธรรมชาติคดั สรรให้ ผ้ แู ข็งแกร่งทีสุดรอดชีวิต นี
เป็ นหลักการของสิงมีชีวิตมิใช่หรื อ ซีไท่จือ” นําเสียงเย้ ย
หยันปิ ดไม่มิดพูดอย่างไม่แยแส ทีลูอ่ ีหยางพ่ายแพ้ ก็
แสดงว่าเขาสู้อีกฝ่ ายไม่ได้ วันนีต้ องตกทีนังลําบาก จะ
โทษก็ต้องโทษตัวเองนันแหละ และสําหรับนาง หากวัน
นันนางเก่งกว่านีก็คงไม่ถกู ผู้อืนบีบคันให้ จนตรอกเช่น
นันหรอก !

หลีเยียซีทําราวกับฟั งการประชดนันไม่ออก ยิมให้ แล้ วว่า

10
ขึน “คุณชายน้ อยเฉลียวฉลาดจริ งๆ ถ้ าเช่นนันข้ าคงเป็ น
ฝ่ ายเสียมารยาทแล้ ว ได้ พบว่าแม่นางมูห่ รงและคุณชาย
น้ อยยังสบายดี ข้ าก็ดีใจ”

อวินชิงสีหน้ าเรี ยบเฉย เหลือบมองหญิงสาวทีอยูข่ ้ างๆ

หลีเยียซี หัวคิวก็ขมวดมุน่ ไม่ร้ ูเพราะเหตุใดจึงรู้สกึ ว่า
หญิงผู้นีดูสงู ศักดิน่าเกรงขาม สมบูรณ์แบบไร้ ทีติ แต่
นางกลับรู้สกึ ไม่ชอบใจ ความสมบูรณ์แบบจนไม่มีอะไร
ด่างพร้ อยเช่นนีดูแล้ วเต็มไปด้ วยความหลอกลวง เส
แสร้ ง

“รอจะพบซีไท่จือนานแล้ ว เชิญนัง ทุกท่าน วันนีเป็ น

โอกาสในการเลือกสรรผู้นํายุทธภพ ทุกท่านล้ วนเดินทาง
กันมาไกล ขอเชิญนังก่อน” เมิงฝูเซินเอ่ยทักทายอย่าง
11
เหมาะควรแก่เวลา เพือทําลายบรรยากาศทีอึดอัดและ
ดึงความสนใจของทุกคนกลับมาสูห่ วั ใจของงาน

“ดูแล้ วข้ าคงจะเสียมารยาท เมือเป็ นเช่นนีก็ดําเนินงาน

ต่อเถอะ ประมุขอวินเซียวกง เชิญ แม่นางมูห่ รง เชิญ !”
หลีเยียซีประสานมือคํานับแล้ วกล่าวออกมาด้ วยเสียงดัง
กังวาน

“ฮ่าๆ ไม่เป็ นไร ข้ ากับอวินเอ๋อร์ ไม่ได้ ตงใจจะมาชิ

ั ง
ตําแหน่งผู้นํายุทธภพ ซีไท่จือ เชิญ !” เขายังคงพูดด้ วย
นําเสียงสบายๆ ทว่ายังแฝงนัยเสียดสีลอู่ ีหยาง

เกียวกับหญิงสาวทีอยูข่ ้ างกายหลีเยียซีนนั แม้ ทกุ คนจะ

12
สนใจใคร่ร้ ูทว่าไม่มีใครไต่ถามถึงฐานะของนาง เห็นได้
ชัดว่าหลีเยียซีเองก็ไม่ต้องการจะแนะนํานางให้ เป็ นที
รู้จกั ทุกคนจึงนังลง แล้ วเห็นจวินเยวียเฮ่าโดดขึนบน
สังเวียน ร้ องเรี ยกอวินชิงเบาๆ ด้ วยนําเสียงสันสะท้ าน
“ชิงเอ๋อร์ ......”

อวินชิงตกตะลึง ค่อยๆ หันไปมอง แล้ วเห็นสีหน้ ามุง่ มัน

ของจวินเยวียเฮ่าผ่านผ้ าคลุมหน้ าสีขาว ดวงตาลําลึกที
หม่นเศร้ ามีความร้ อนรนและยินดี ทว่าก็ดรู ะแวดระวัง
ด้ วย อวินชิงถอนหายใจ ไม่อาจเพิกเฉยต่อเรื องทีเขา
เสียงชีวิตคอยช่วยปกป้องพวกนางในวันนันทีหุบเขาอวิน
กู่ได้ เลย เช่นนันจึงค่อยๆ ดึงผ้ าคลุมหน้ าออก เผยให้ เห็น
ใบหน้ าอันงดงาม มุมปากของนางหยักขึนน้ อยๆ เป็ น
รอยยิมทีเปี ยมเสน่ห์ “ท่านหวัง สบายดีหรื อไม่”

13
หัวใจของจวินเยวียเฮ่าสันไหว ดวงตาทีมักมีความเยือก
เย็น ฉับพลันก็ถกู แทนทีด้ วยความตืนเต้ นยินดี ราวกับ
หิมะแรกทีละลาย ฝี เท้ าทีค่อยๆ ก้ าวเดินเข้ าไปหาร่างอัน
งดงามทีเขาเฝ้าคํานึงถึงมานานหลายปี ราวกับว่าหนัก
สักพันชัง กระทังมาหยุดยืนอยูต่ รงหน้ าอวินชิง ในทีสุดก็
ดึงนางมากอดไว้ แนบอก แล้ วมีเสียงทอดถอนใจ “ชิง
เอ๋อร์ ! เจ้ าปลอดภัยแล้ ว ดีจริ งๆ !” ราวกับเป็ นความสัน
สะท้ านทีมากจากก้ นบึงของใจ ทีเวลานีได้ ความจริ งมา
เติมเต็มจนกลายเป็ นหัวใจทีสมบูรณ์แล้ ว

กิริยาอาการดังกล่าว กระตุ้นให้ ผ้ อู ืนเกิดอาการต่างๆ กัน

ออกไป อวินเชียนเช่อหรี ตาลงอย่างดุร้าย สีหน้ าท่าทางดู
14
อันตรายยิงนัก

เอ้ าเฉินเอียงศีรษะน้ อยๆ มองดูชายทีกําลังโอบกอด

มารดาของตนอยูอ่ ย่างไม่พอใจใบหน้ าเล็กๆ ดูนิงขรึม

อวินชิงตกตะลึง แต่มิได้ ถอยหนี นางเพียงแค่ลอบถอน

หายใจ อารมณ์สนไหวในดวงตาของจวิ
ั นเยวียเฮ่า ไม่ใช่
ว่านางไม่เข้ าใจ สามปี ก่อนนางยิงเข้ าใจดี แต่น่าเสียดาย
ทีนางไม่อาจรับความรักนีได้ จึงได้ แต่เพียงทอดถอนใจ
ว่าโชคชะตาช่างเล่นตลกกับเราเสียจริ ง “ท่านหวัง วันนัน
ต้ องขอขอบคุณทีท่านได้ ช่วยชีวิตข้ าไว้ ” ประโยคทีมี
มารยาทและห่างเหินดึงสองคนให้ ออกห่างจากกัน

15
ร่างของจวินเยวียเฮ่านิงขึง ค่อยๆ คลายกอดจากอวินชิง
ดวงตาเยือกเย็นซ่อนแฝงความเจ็บปวดเอาไว้ มือทีสัน
ระริ กเต็มไปด้ วยความปรารถนาจะลูบไล้ ใบหน้ าของอวิน
ชิง

“เฮ่าหวังโปรดรักษากิริยาด้ วย !”

“อย่ามาแตะต้ องแม่ของข้ านะ !”

มือของจวินเยวียเฮ่าจึงหยุดชะงัก ความเจ็บปวดฉายชัด
ออกมาทางแววตา เขาค่อยๆ ดึงมือกลับ เอาไปไพล่ไว้
ด้ านหลัง สายตาทอดมองผ่านอวินเชียนเช่อไปยังใบ
หน้ าของเอ้ าเฉิน เช่นนันดวงตาเยือกเย็นก็เปล่งประกาย

16
“เอ้ าเฉินโตแล้ ว” ในใจกลับมีความขมขืนประดังขึนมา
ลูกชายเขาเองแท้ ๆ แต่กลับไม่ร้ ูจกั เขา

“ท่านหวัง เพือให้ งานดําเนินต่อไปได้ มีอะไรไว้ คอ่ ยกลับ

ไปคุยกันเถอะ” เสียงอันเย็นชาแฝงด้ วยความไม่พอใจ
ทว่าได้ ฟังแล้ วก็พดู ไม่ออก

จวินเยวียเฮ่าระงับความตืนเต้ นในใจลง แล้ วว่า “ข้ า

บุม่ บ่ามไปเอง หัวหน้ าเมิง เชิญท่านจัดการต่อเถอะ”
แล้ วหันไปพูดกับอวินชิง “ชิงเอ๋อร์ นังกับข้ าเถอะนะ” นํา
เสียงของเขาเปี ยมไปด้ วยความคาดหวัง

อวินชิงยิมน้ อยๆ “ขอบคุณท่านหวังทีให้ เกียรติ แต่วนั นี

17
อวินชิงมีทีนังของตัวเองแล้ ว” ความนัยก็คือ วันนีไม่
เหมือนวันวาน สิงใดผ่านแล้ วก็ขอให้ ผา่ นไปเสียเถิด

จวินเยวียเฮ่าตกตะลึงอีกครัง ในใจมีความทุกข์ระทม
ประดังขึน ทว่าทังหมดนีเทียบไม่ได้ เลยกับความตืนเต้ น
ยินดีทีได้ พบกันอีกครัง เขาจึงยิมแล้ วว่า “ถ้ าอย่างนันข้ า
ก็ไม่บงั คับชิงเอ๋อร์ พองานชุมนุมจบลงแล้ ว ชิงเอ๋อร์ ก็
กลับแคว้ นพร้ อมกับข้ าเถอะ ถ้ าท่านแม่ทพั มูห่ รงรู้เข้ า
เชือว่าคงยินดีมากแน่ๆ”

ได้ ยินดังนัน แววตาของอวินชิงก็ฉายความอ่อนโยนออก

มา ชัวพริ บตาราวกับมีภาพใบหน้ าบิดาผู้อาทรผุดขึนต่อ
หน้ า ดูเหมือนจริ งและอบอุน่ ยิงนัก จนนางรู้สกึ อารมณ์ดี
ขึนมากเลยทีเดียว จวินเยวียเฮ่าเห็นดังนันก็ยมออกมา
ิ
18
อย่างอ่อนโยน “ถ้ าเช่นนันอีกสักพักข้ าค่อยกลับมาหาชิง
เอ๋อร์ ” พูดจบ จวินเยวียเฮ่าก็หนั หลังกลับแล้ วกระโจนลง
จากสังเวียน

ละครแทรกฉากเล็กนีจึงผ่านไป เมิงฝูเซินคอยปลอบผู้คน
ให้ สงบลง แล้ วพาทุกคนลงจากสังเวียน งานชุมนุมชาว
ยุทธ์จงึ ได้ เริ มขึนอีกครัง

ทว่าระหว่างการประลองครังก่อนซึงเป็ นของลูอ่ ีหยางกับ

เอ้ าเฉิน เอ้ าเฉินเป็ นผู้ชนะ ตามกฎแล้ วต่อจากนันต้ องมี
สักคนทีขึนสังเวียนมาท้ าเอ้ าเฉิน แต่ใครก็ล้วนไม่กล้ าดู

19
แคลนเอ้ าเฉิน การประลองเมือครู่ ทุกคนก็ได้ เห็นแล้ ว
แต่จะให้ ทกุ คนเชือฟั งคําบัญชาของเด็กน้ อยคนหนึงก็ไม่
อาจยอมได้ ดีทีพวกอวินชิงไม่ได้ สนใจการชิงตําแหน่งนี
ไม่ต้องรอให้ ทกุ คนพูด เอ้ าเฉินก็ขอสละสิทธิครังนีไป สุด
ท้ ายจึงได้ เมิงฝูเซิน หัวหน้ าหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ า
รับตําแหน่งผู้นํายุทธภพ การประลองเพือชิงตําแหน่งผู้
นํายุทธภพอันดุเดือด จึงได้ ปิดฉากลงเช่นนี

ทว่าความสนใจของทุกคนต่างก็อยูท่ ีสิงลําค่าซึงจะ
ปรากฏออกมาในตอนท้ ายสุด ดังนันยามนีทุกสายตาจึง
รวมศูนย์กนั ณ บริ เวณทีซึงสิงลําค่าจะปรากฏออกมา !

20
ตอนที 106 ผู้มีวาสนาเท่ านันถึงจะได้ ไป

“ทุกท่าน เนืองด้ วยทุกท่านต่างยอมสละสิทธิ ผู้แซ่เมิงซึง

ไร้ ความสามารถจึงได้ นงตํ
ั าแหน่งผู้นํายุทธภพ คิดว่าทุก
ท่านคงรู้แล้ วว่างานชุมนุมชาวยุทธ์ในวันนีนัน ไม่ได้ จดั
ขึนเพียงเพือหาผู้รับตําแหน่งผู้นํายุทธภพเท่านัน หากแต่
มีสงลํ
ิ าค่าสิงหนึงทีอยากจะให้ ทกุ ท่านได้ ร่วมชืนชม”
เมิงฝูเซินเดินขึนไปบนสังเวียน ประสานมือคารวะไป
รอบๆ แล้ วกล่าวขึนด้ วยเสียงทีดังก้ อง

เมือเมิงฝูเซินกล่าวจบ เสียงพูดคุยก็ดงั ขึนอย่างเซ็งแซ่

ทุกคนต่างหันหน้ ามาคุย ส่งเสียงกระซิบกระซาบกัน นี
1
เป็ นข่าวคราวทีเรี ยกได้ วา่ ลือกันมาจนหนาหู แต่ละคนจึง
มีสีหน้ ากระตือรื อร้ น ดวงตาทุกคูต่ า่ งเปล่งประกาย จ้ อง
มองไปยังผู้ทีอยูบ่ นสังเวียน

“ผู้แซ่เมิงจะไม่กล่าวอะไรให้ มากความอีก บัดนีจะขอนํา

สิงลําค่าออกมา ส่วนใครจะได้ ไปนัน คงต้ องแล้ วแต่
วาสนา ผู้มีวาสนาเท่านันจึงจะได้ ไป” เมิงฝูเซินโบกมือ
คนงานของหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ าก็รีบประคอง
กล่องหุ้มผ้ าปั กลายงดงามเดินขึนมาบนสังเวียน

เมิงฝูเซินหันไป ยกมือขึนเปิ ดฝากล่อง ก็เห็นในกล่องมี

ป้ายหยกงดงามแผ่นหนึง เป็ นหยกขาวแวววาวเปล่ง
ประกายสุกใส “ทุกท่านคงเห็นชัดแล้ ว นีก็คือสิงลําค่าที
อยากจะนําออกมาให้ ได้ ชมกัน ผู้สนใจสามารถออกมาดู
2
ได้ ของลําค่านีจะเลือกผู้ทีมีวาสนากับมันเอง”

ทุกคนต่างชะเง้ อคออยากทีจะเห็นชัดๆ ว่าสิงลําค่าอัน

เป็ นความลับทีผู้คนลําลือกันทีแท้ คืออะไร พอได้ เห็นสิง
ลําค่าตามข่าวลือปรากฏออกมา สายตาร้ อนแรงของทุก
คนก็จ้องมองไปยังสิงของในกล่องผ้ าอันงามวิจิตรนัน
ด้ วยอยากจะเห็นโฉมหน้ าอันแท้ จริ งของสิงลําค่า ก็เห็น
ในนันมีป้ายหยกขาวงามประณีตแผ่นหนึงวางอยู่ แม้ ดู
แล้ วจะเป็ นหยกเนือดี แต่ไม่เห็นว่ามันจะ ‘ลําค่า’ ทีตรง
ไหน จึงมีเสียงวิพากษ์ วิจารณ์ดงั ขึนเซ็งแซ่ สายตาแสดง
ความคลางแคลงใจ

สายตาเมิงฝูเซินกวาดมองไปรอบๆ แล้ วพูดขึนอีกด้ วย

3
เสียงดังก้ อง “บัดนีขอเชิญทุกท่านขึนมาพิสจู น์ ขอเพียง
ให้ ทา่ นบอกภาพทีท่านเห็นในนันก็พอ”

อวินชิงเงยหน้ าขึนมองสิงทีอยูใ่ นกล่องหุ้มผ้ าปั กลาย

ดวงตาเจิดจ้ าฉายแววสงสัย ป้ายหยกชินนีทีผู้คนลําลือ
กันว่าเป็ น ‘สิงลําค่า’ จะเป็ นการพูดเกินจริ งไปหรื อเปล่า
หนําซํายังแบกรับ ‘ภารกิจใหญ่’ ของทัวหล้ าไว้ อีกด้ วย
เช่นนันหัวคิวจึงขมวดมุน่ แล้ วอดหันไปมองอวินเชีย
นเช่อไม่ได้ เมือสองสายตาประสานกันก็ตา่ งแลกเปลียน
สิงทีตนคิดไว้ แล้ วหันกลับไปคอยดูอยูเ่ งียบๆ ว่าจะเกิด
อะไรขึนต่อไป

พอเมิงฝูเซินพูดจบ ศิษย์สํานักต่างๆ ทีแต่เดิมยังรอดู

สถานการณ์อย่างลังเล เวลานีต่างพากันแย่งชิงจะขึนมา
4
บนสังเวียนเป็ นคนแรก แม้ ทกุ คนจะยังดูไม่ออกว่าสิงลํา
ค่าทีลําลือกันนีจะสูงค่าทีตรงไหน ทว่าในใจต่างก็
กระหายใคร่ร้ ู ต่อให้ เป็ นเพียงหยกธรรมดาๆ ชินหนึง แต่
ราคาก็คงไม่น้อย อย่างมากสุดท้ ายก็แค่ผิดหวังกลับมา
เท่านัน

ทว่าคนทีส่งมาจากราชวงศ์ทงสี
ั แคว้ น อันได้ แก่ จวินเย
วียเฮ่า ลัวชิงหลี เฟิ งเซียงหรู และหลีเยียซี เวลานีต่างยัง
คงนังนิงไม่มีการเคลือนไหว มองดูผ้ คู นแห่กนั ขึนไปและ
ลงมากลุม่ แล้ วกลุม่ เล่า เห็นเมิงฝูเซินยิมแล้ วส่ายศีรษะ
ให้ ทกุ คน สีหน้ าของเขาดูนิงขรึม ทว่าไม่มีความเคลือน
ไหวใดบนสังเวียนทีหลุดรอดสายตาไปได้

“ท่านแม่ พวกเขาดูอะไรกันหรื อ” เอ้ าเฉินจ้ องมองไปที

5
สังเวียน สายตาทอดมองไปทีกล่องผ้ าใบนัน แล้ วถามขึน
อย่างใคร่ร้ ู “นันมันของเล่นอะไรหรื อขอรับ”

อวินชิงยิมออกมาน้ อยๆ ดวงตาเยือกเย็นมีกระไออัน

อบอุน่ ซ่านขึน “เอ้ าเฉินอยากไปดูไหม” ในเมือตัวตนก็ถกู
เผยออกมาแล้ ว นางจึงไม่จําเป็ นต้ องอําพรางตัวอีก

“อืม ท่านแม่ เอ้ าเฉินอยากรู้วา่ ในกล่องนันมีอะไร” ดวง

ตาดําขลับฉายแววแจ่มใส ขนตางอนยาวกะพริ บปริ บๆ
เหมือนปี กผีเสือทีกําลังกระพือ

อวินชิงลูบเส้ นผมอ่อนนุ่มของเอ้ าเฉิน ยิมให้ แล้ วพยัก

หน้ า

6
เอ้ าเฉินจึงเผยยิมสดใสทีเจิดจ้ าราวกับแสงตะวันอัน
อบอุน่ ของเดือนสามออกมา เพียงดีดปลายเท้ าเบาๆ ร่าง
เล็กๆ ก็ทะยานขึนไปบนฟ้า เบาหวิวราวกับนกนางนวล
แล้ วร่อนลงไปยังสังเวียน สาวเท้ าเข้ าไปหากล่องทีคน
งานของเมิงฝูเซินถือไว้ เมิงฝูเซินเห็นฝี มืออันคล่องแคล่ว
ประเปรี ยวของเอ้ าเฉิน สายตาก็ฉายแววตกตะลึงและชืน
ชม ไม่คิดว่าคุณชายน้ อยท่านนีอายุยงั น้ อยทว่ามีฝีมือที
เก่งกาจถึงเพียงนี

แววตาของจวินเยวียเฮ่าดูสนสะท้
ั าน ดวงตาอันลึกลํา
ฉายแววปลาบปลืม ใบหน้ าทีเฉยชาอยูเ่ ป็ นนิจราวกับ
ค่อยๆ คลีคลายลงแล้ ว ความรู้สกึ ฮึกเหิมในอกเต็มตืน
ขึน สายตาจับจ้ องร่างเล็กๆ นันไม่วางตา

7
อวินเชียนเช่อเหลือบมองจวินเยวียเฮ่าทีอยูฝ่ ั งตรงข้ าม
ด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย ประกายอันเยือกเย็นก็วาบขึนแล้ ว
หายไปอย่างฉับพลัน จากนันก็หนั กลับไปมองเอ้ าเฉิน
ดวงตาทีระยิบระยับเต็มไปด้ วยความรักใคร่

“หืม” เอ้ าเฉินเดินวนเวียนดูป้ายหยกงามประณีตแผ่น

นันอยูค่ รู่หนึง ใบหน้ าเล็กๆ ฉายแววฉงนสงสัย แปลกจัง
ทําไมเหมือนมีอะไรบางอย่างไหลเวียนอยูใ่ นป้ายหยก
นันล่ะ

“ข้ าหยิบขึนมาดูได้ ไหมขอรับ” เอ้ าเฉินเงยหน้ ามองเมิงฝู

8
เซินแล้ วถาม

“คุณชายน้ อยเห็นอะไรหรื อ” เมือเห็นสายตาคลางแคลง

ของเอ้ าเฉิน เมิงฝูเซินก็ถามขึนด้ วยนําเสียงอ่อนโยน นี
เป็ นคําถามทีเขาถามทุกคนซึงขึนมาบนสังเวียน

เอ้ าเฉินอดมองกล่องผ้ าใบนันไม่ได้ ป้ายหยกขาวยังคง

วางอยูต่ รงนัน ใต้ ความขาวแวววาวราวกับมีอะไร
บางอย่างกําลังลืนไหล คล้ ายขนนกอ่อนนุ่มพลิวไหว
และคล้ ายหมอกควันเลือนราง เพียงแวบเดียวก็สลายไป
หัวคิวเล็กๆ ขมวดมุน่ แต่พอตังใจจ้ องมองดีๆ ป้ายหยก
นันก็กลับคืนสภาพเป็ นป้ายหยกธรรมดาเหมือนเดิม

9
“ดูเหมือน......” นําเสียงทีไม่แน่ใจทําให้ ทกุ คนต่าง
ตืนเต้ นขึนมา แล้ วจ้ องมองเจ้ าตัวเล็กตาไม่กะพริ บ ไม่ร้ ู
ว่าเจ้ าเด็กน้ อยจะมองเงือนงําอะไรในนันออกหรื อไม่

เมิงฝูเซินตกตะลึง เอ่ยถามด้ วยสายตาเป็ นประกายแฝง

ด้ วยความตืนเต้ น อย่าบอกนะว่าผู้มีวาสนาผู้นนจะเป็
ั น
เขานีเอง “เห็นอะไรรึ”

“ไม่เห็น” แล้ วส่ายหน้ า ดวงตาดําขลับวาบประกาย

สงสัย ในนันไม่มีอะไรเลย

ได้ ยินดังนัน เมิงฝูเซินก็ดเู หมือนจะผิดหวัง จากนันก็ยมิ

ให้ แล้ วว่า “ไม่มีอะไร ทุกคนต่างก็มองไม่เห็นอะไร คุณ

10
ชายน้ อย...ของสิงนีเอาไปไม่ได้ หรอก” เห็นเอ้ าเฉินยืนมือ
มาจะหยิบป้ายหยกจึงห้ ามไว้

“แต่ข้าชอบป้ายหยกนีนีนา” เสียงใสดังกังวานเข้ าหูทกุ

คนในทีนัน

แววตาของเมิงฝูเซินดูลําบากใจ หัวเราะแล้ วบอกว่า

“คุณชายน้ อย นีเป็ นกฏ ไม่อาจละเมิดได้ ”

แววตาของเอ้ าเฉินดูอกึ อัก เขาต้ องบอกสิงทีเห็นเมือครู่นี

ใช่ไหม แม้ จะเป็ นเพียงแวบเดียว แต่เขาก็เห็นจริ งๆ แต่
ว่า......เอ้ าเฉินกัดริ มฝี ปาก แต่เขารู้สกึ โดยสัญชาตญาณ
ว่าอย่าบอก แต่หากไม่บอก เขาก็จะไม่ได้ ป้ายหยกนี เขา

11
ชอบป้ายหยกนีมากจริ งๆ

“งันข้ าขอลองบ้ าง !” เสียงก้ องกังวานมีพลังดังขึน แล้ ว

จวินเยวียเฮ่าก็ทะยานมาถึงสังเวียน ประสานมือคารวะ
เมิงฝูเซินแล้ วพูดขึน

“ถ้ าเช่นนันข้ าก็อยากจะลองดูวา่ ตัวเองมีโชคบ้ างหรื อไม่

!” ขาดคํา ลัวชิงหลีในชุดแดงอันหล่อเหลา ก็ร่อนทะยาน
ลงมายังสังเวียน แย้ มยิมอย่างเป็ นธรรมชาติ งดงามราว
กับบุปผา

“ฮ่าๆ” เฟิ งเซียงหรูยมอย่

ิ างสุภาพ แล้ วทะยานมาถึง
สังเวียนทันใด “ในเมือเป็ นเช่นนี งันข้ าก็ขอลองดูบ้างว่า

12
จะมีโชคหรื อไม่ !”

จวินเยวียเฮ่าจ้ องมองเอ้ าเฉินอย่างลึกลํา ในดวงตาคูน่ นั

มีความเอืออาทร แล้ วกลับเห็นแววตาคลางแคลงแกม
ระแวดระวังจากเอ้ าเฉิน หัวใจก็พลันเต้ นสะดุด ความ
รู้สกึ เจ็บปวดแผ่ซา่ น เอ้ าเฉิน ขอเพียงเจ้ าอยากได้ พ่อจะ
ชิงมาให้ เจ้ าให้ ได้

ทังสามคนต่างมองหน้ ากันแล้ วพยักหน้ าเป็ นเชิงทักทาย

เก็บงําความรู้สกึ ในดวงตาไว้ แล้ วหันไปมองป้ายหยก
แผ่นนัน

เมิงฝูเซินตกตะลึง จากนันจึงยิมแล้ วว่า “ท่านหวังทังสอง

13
เชิญ ! ท่านมหาเสนาบดี เชิญ !”

เอ้ าเฉินนิวหน้ า ไม่เข้ าใจว่าเหตุใดเจ้ าคนนีจึงมองเขา

ด้ วยแววตาทีสับสนเช่นนี แล้ วยังท่าทางทีทํากับท่านแม่
เมือครู่อีก ช่างแปลกประหลาดจริ งๆ ! แล้ วทอดสายตา
ไปยังลัวชิงหลีและเฟิ งเซียงหรู ดูเหมือนวรยุทธ์สองคนนี
ก็ไม่เบาเหมือนกันแฮะ !

ทุกคนต่างตืนเต้ นจนใจระทึก มองไปยังชายในชุดสีมว่ ง

และสีแดง และเฟิ งเซียงหรูในชุดยาวสีนําเงิน ไม่ร้ ูวา่ พวก
เขาจะเห็นเงือนงําอะไรในนันบ้ างไหม

14
ครู่หนึง หัวคิวของจวินเยวียเฮ่าก็ขมวดมุน่ สีหน้ าเยือก
เย็นราวนําแข็งพันปี ดูเคร่งเครี ยดขึนเรื อยๆ ดวงตาดู
เยือกเย็นขึนทุกที ในใจคิดทบทวนกลับไปกลับมา นีก็
เป็ นแค่หยกเนือดีชินหนึงไม่ใช่หรื อ เขาดูไม่ออกสักนิดว่า
มีอะไรทีแปลกแตกต่าง

ดวงตางดงามของลัวชิงหลีจบั จ้ อง มองประเมินหยกชิน
นีอย่างละเอียด แต่มองอย่างไรก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิด
แปลก จึงแอบพูดกับตัวเองว่า ของสิงนีมีเงือนงําอะไรกัน
แน่ หรื อจะมีใครแกล้ งทําเสมือนว่ามีเงือนงํา แล้ วสายตา
ก็กวาดไปมองทีหลีเยียซีซงยั
ึ งนังนิงอยู่ ประกายในดวง
ตางามหม่นลง

ทังสามมองประเมินป้ายหยกเสร็จเรี ยบร้ อยพร้ อมๆ กัน

15
แล้ ว จากนันก็มองไปยังชายทีเอาแต่นงนิ
ั ง ท่าทางปล่อย
ตัวตามสบายและหล่อเหลาอย่างไม่มีใครเทียบได้ ใน
สายตาก็มีประกายบางอย่างทีไม่ชดั เจนผุดขึนมา

หลีเยียซีเงยหน้ าขึน ก็สบตากับทังสามคนเข้ าพอดี เขา

เพียงแต่ยมน้
ิ อยๆ แล้ วหันไปทางอืน ไม่ได้ พดู อะไรออก
มาเลย

“ทังสามท่านเห็นอะไรหรื อ” พอเห็นทังสามสีหน้ านิงขรึม

เมิงฝูเซินก็ราวกับมีคําตอบในใจแล้ ว จึงเพียงแต่ถามไป
ตามมารยาทเท่านัน เพือเป็ นการเรี ยกสติทงสามคนกลั
ั บ
มา

16
ทังสามคนต่างมองหน้ ากัน จากนันก็สา่ ยศีรษะ “เป็ น
หยกเนือดี” จวินเยวียเฮ่าตอบสันๆ อย่างตรงไปตรงมา

“ข้ ารู้สกึ ว่าแม้ จะเป็ นหยกเนือดี ทว่าก็ไม่ใช่หยกทีมีคา่

ควรเมือง หรื อเป็ นสิงทีหายากอะไร” ลัวชิงหลีหวั เราะ
พลางตอบ หยกนีแม้ จะเป็ นหยกดีจนอาจเรี ยกได้ วา่ ‘ลํา
ค่า’ ทว่าเมือพูดถึงความแปลกประหลาดแล้ ว เขากลับดู
ไม่ออกเลย

“ข้ าก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรแปลกประหลาดเลย” เฟิ งเซียง

หรูสีหน้ าไม่แปรเปลียน มีแต่เพียงดวงตาทีดูลกึ ลําเท่า
นัน

17
“ไม่เป็ นไร เช่นนันก็จบเพียงเท่านี ผู้แซ่เมิงไม่อาจมอบ
หยกนีให้ ใครได้ ขอทุกท่านโปรดให้ อภัยด้ วย” เมิงฝูเซิน
ตอบพลางหัวเราะเสียงกังวาน ทว่านําเสียงนันก็แฝงไว้
ด้ วยความผิดหวัง

จวินเยวียเฮ่าหันไปพูดกับเอ้ าเฉิน สายตาลึกลําซ่อน

ความผิดหวัง “เอ้ าเฉิน ข้ าไม่อาจได้ หยกนีมา แต่ถงึ ไม่ได้
มันมาก็ไม่เป็ นไร ข้ าจะให้ เจ้ าสักอัน” พูดจบก็ปลดจีหยก
ทีคอลงมาแล้ วยืนให้ เอ้ าเฉิน

แววตาของเอ้ าเฉินดูตืนตกใจ จ้ องมองชายชุดม่วงตรง

หน้ าตาเขม็ง เขาจะเอาหยกลําค่ามาให้ เอ้ าเฉินจริ งหรื อ
ในใจก็พลันสันสะท้ าน ความรู้สกึ นีช่างประหลาดเสีย
จริ ง เขามองดูจีหยกตรงหน้ า ใบหน้ าเล็กๆ ก็นิงขึง เงย
18
หน้ าขึนแล้ วพูดว่า “ข้ าไม่เอาหรอก ท่านแม่บอกว่าอย่า
รับของจากคนแปลกหน้ า อีกอย่าง ข้ าชอบหยกชินนัน
ต่างหาก” พูดจบก็หนั ไปมองป้ายหยกขาว

จวินเยวียเฮ่าสันสะท้ าน อดรู้สกึ เจ็บปวดไม่ได้ ดวงตา

เหมือนมีความเจ็บปวดของหัวใจทีแตกสลาย คนแปลก
หน้ า ใช่แล้ ว เขาเป็ นแค่คนแปลกหน้ าสําหรับเอ้ าเฉิน
เช่นนันมุมปากก็มีรอยยิมขืนผุดขึน ความยินดีสลายไป
สิน มองดูสายตาคาดหวังของเอ้ าเฉิน หัวใจจวินเยวีย
เฮ่าก็สนไหว
ั

เมือหันกลับไปมองป้ายหยกขาวในกล่องผ้ า ดวงตาจวิ
นเยวียเฮ่าก็มีประกายวาววับ แล้ วหันไปพูดกับเมิงฝูเซิน
19
“หัวหน้ าเมิง ข้ าจะยกจีหยกนีให้ แลกกับหยกชินนันใน
มือท่านได้ หรื อไม่” จีหยกนีเป็ นของติดตัวของเขา พูดถึง
ความลําค่าแล้ ว เทียบกับหยกในมือเมิงฝูเซินแล้ วก็คงไม่
ด้ อยไปกว่ากันนัก กระทังอาจบอกได้ วา่ ดีกว่า ทว่าขอ
เพียงเอ้ าเฉินชอบ ทังหมดทีแลกกันนีย่อมคุ้มค่า

“เฮ่าหวังเกรงใจเกินไปแล้ ว แต่เกรงว่าคงต้ องทําให้ ทา่ น

ต้ องผิดหวัง นีไม่ใช่เจตนาของข้ า และนีไม่ใช่หยกของข้ า
ข้ าไม่อาจช่วยท่านได้ ” เมิงฝูเซินตอบกลับอย่างไม่แข็ง
กร้ าวทว่าก็ไม่นอบน้ อม

เห็นดังนัน ใบหน้ าชมพูระเรื อของเอ้ าเฉินก็แสดงความ

ผิดหวัง หันมองป้ายหยกนันอีกครังแล้ วกัดริ มฝี ปาก หัน
กลับจะเดินจากไป
20
ขณะหันหลังกลับ ก็เห็นร่างในชุดขาวร่อนทะยานลงมา
ต่อหน้ า พอสบสายตาอันเยือกเย็นนันก็ร้ ูสกึ ยินดี ใบหน้ า
เล็กๆ ยิมแย้ มแจ่มใส อวินชิงแตะจมูกเล็กๆ นัน ดึงเอ้ า
เฉินไปอยูต่ อ่ หน้ าเมิงฝูเซิน ยิมให้ แล้ วว่า “หัวหน้ าเมิง ให้
อวินชิงดูบ้างจะได้ หรื อไม่”

เมิงฝูเซินตกตะลึง จากนันก็ยมแล้
ิ วว่า “ย่อมได้ แม่นาง
เชิญ”

อวินชิงรับป้ายหยกนันมา มองสํารวจอย่างละเอียด เมือ

ได้ มาไว้ ในมือ ก็เห็นเป็ นหยกเนือละเอียดดูแวววาว แต่
เพียงครู่ถดั มา สีหน้ าอวินชิงก็หวาดหวัน เห็นป้ายหยก
ขาวเปลียนไป มีแสงอันนุ่มนวลและแวววาวเปล่งออก
21
มา...!

ด้ านล่างสังเวียน ดวงตาเรี ยวงามคูห่ นึงเบิกกว้ าง

ประกายเยือกเย็นอันคมปลาบวาบออกมา หันไปมองอ
วินชิงทีอยูบ่ นสังเวียน ! “ทีแท้ เป็ นเจ้ านีเอง !”

22
ตอนที 107 ป้ายคําสังตระกูล

ป้ายหยกขาวทีแต่เดิมดูธรรมดานัน เมือมาอยูใ่ นมืออวิน

ชิงกลับเกิดการเปลียนแปลงขึนอย่างน่าประหลาดใจ
ป้ายหยกขาวแผ่นนันราวกับมีชีวิตขึนมา แสงอ่อนโยนที
เปล่งออกมาดูคล้ ายกับหมอกควันทีไหลเลือนอย่างช้ าๆ
ล่องลอยฟุ้งกระจายดุจควัน ขาวพิสทุ ธิราวกับเมฆ เปล่ง
ประกายคล้ ายหยก ล่องลอยนุ่มนวลประหนึงขนนก สุด
ท้ ายหลอมรวมเข้ าด้ วยกันกลายเป็ นลําแสงอ่อนโยนแวว

1
วาว

ชัวขณะหนึงผู้คนต่างก็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ ภาพทีงดงามน่า

หลงใหลดุจความฝั น ต่างไม่กล้ าส่งเสียงโหวกเหวก
กระทังลมหายใจก็ยงั แผ่วลง ด้ วยเกรงว่าจะไปกระทบ
ภาพอันงดงามนี

สมแล้ วทีเป็ นสิงลําค่า ! ความเปลียนแปลงเช่นนีย่อมไม่

ได้ เกิดกับสิงของทัวๆ ไปแน่ ยามนีพวกเขาเชือแล้ วว่า
ป้ายหยกทีเคยนึกคลางแคลงใจนันเป็ นของลําค่าทียาก
จะพบเห็นได้ จริ งๆ ในเมือเป็ นเช่นนี ทีผู้คนลําลือกันเกียว

2
กับ ‘สิงลําค่า’ ก็คงเป็ นเรื องจริ งสินะ ชัวพริ บตา สายตา
อันร้ อนแรงทังหลายทีมองไปยังป้ายหยกชินนันก็เต็มไป
ด้ วยความละโมบ !

อวินชิงมองป้ายหยกขาวทีเปล่งแสงวับวาวอยูใ่ นมือ หัว

คิวของนางก็ขมวดมุน่ ดวงตาเจิดจ้ าฉายแววค้ นหา รู้สกึ
ได้ ถงึ ความอ่อนโยนทีล่องลอยอยู่ ราวกับสายลมเย็นชืน
ทีพัดผ่านร่างกายชวนให้ ร้ ูสกึ ปลอดโปร่ง และราวกับแสง
ตะวันอุน่ ๆ ทีทําให้ อนุ่ สบาย เพียงชัวพริ บตาก็ร้ ูสกึ สบาย
ไปเสียทังร่าง ก็นกึ ประหลาดใจ ไม่คิดว่าป้ายหยกเล็กๆ
แผ่นนีจะทําให้ เกิดความเปลียนแปลงอันน่าประหลาด
ถึงเพียงนี ไม่ร้ ูวา่ นีมันอะไรกันแน่

แต่ความรู้สกึ ทีว่านี......แล้ วสายตาก็เหลือบไปมองกําไล

3
โบราณทีเห็นอยูร่ ํ าไรภายใต้ ชายแขนเสือ ความรู้สกึ จาก
ของทังสองสิงเป็ นเช่นเดียวกัน ในใจก็ครุ่นคิดถึงอะไร
บางอย่างขึนมา หรื อว่าทังสองสิงนีจะเกียวข้ องกัน

อวินชิงเหลือบมองไปทางหลีเยียซีอย่างไม่ร้ ูตวั ก็เห็นสี

หน้ าของเขาดูเหมือนตืนตกใจขึนแวบหนึง จากนันก็ไม่
แสดงสีหน้ าใดๆ ออกมาอีก ทว่าหญิงสาวทีอยูข่ ้ างๆ ของ
เขานันกลับผุดลุกขึนอย่างทันที ดวงตางามคูน่ นมี
ั รังสี
คมปลาบ ดูราวกับอยากจะกลืนกินนางเข้ าไปทังเป็ น
กระนัน !

ดวงตาเยือกเย็นยิงจ้ องมองอย่างลึกลําขึนไปอีก !

4
เมือเห็นสายตาอวินชิงทีมองมา สายตาของหญิงสาวก็
มองสบตรงๆ ไม่เบือนหน้ าหลบ ปากเหมือนพึมพํากับตัว
เอง “เจ้ ายังอยูจ่ ริ งๆ !”

หลีเยียซีเหลือบมองหญิงสาวทีดูเหมือนจะตืนเต้ นขึนมา
แล้ วมองดูสงที
ิ เกิดขึนบนสังเวียนด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย
ดวงตาเยือกเย็นหรี ลง ปิ ดบังอารมณ์ในดวงตา

อวินเชียนเช่อมองดูภาพทีอยูต่ รงหน้ า ความประหลาด

ใจวาบขึนในดวงตาทีเยือกเย็นนัน ดวงตานันราวกับบ่อ
นําโบราณ เหมือนบึงนําทีลึกสุดจะหยัง กวาดตามองไป
ยังข้ อมือของอวินชิงเหมือนไม่ได้ ตงใจ
ั ตรงนันเอง เขาก็
เคยเห็นลําแสงแบบเดียวกันนีเปล่งประกายออกมา
เวลานีป้ายหยกชินนันเกิดการเปลียนแปลงอันแปลก
5
ประหลาดขึนในมืออวินชิง เกรงว่า......แล้ วเขาก็กวาดตา
มองไปรอบๆ เป็ นไปดังคาดจริ งๆ เขาได้ เห็นแต่เพียง
สายตาทีละโมบคูแ่ ล้ วคูเ่ ล่า เช่นนันดวงตาเยือกเย็นก็
พลันเครี ยดขรึม แววคมปลาบวาบออกมาในทันใด มีเขา
อยู่ ใครจะกล้ าทําร้ ายอวินเอ๋อร์ ของเขา !

ทุกคนทีได้ เห็นประกายเ**◌้ยมหาญในดวงตาเยือกเย็น
คูน่ นเข้
ั าก็ตา่ งหวาดหวัน อดจะรู้สกึ ขนพองสยองเกล้ าไม่
ได้ ต่อให้ ป้ายหยกชินนันเป็ นของประหลาดจริ ง แต่หาก
มีประมุขอวินเซียวกงร่วมอยู่ ใครทีกล้ าพอหรื อมีความ
สามารถพอจะไปท้ าทายอวินเซียวกง คนคนนันก็คงเท่า
กับไม่อยากมีชีวิตอยูอ่ ีกต่อไปแล้ ว !

ปากเล็กๆ ของเอ้ าเฉินอ้ าค้ าง ดวงตาดําขลับเปล่งประ

6
กายวิบวับ อดร้ องชมออกมาไม่ได้ “สวยจัง”

ลัวชิงหลีและเฟิ งเซียงหรูทีอยูข่ ้ างๆ ต่างก็ร้ ูสกึ สับสน

ประกายในดวงตาหม่นลงจนยากจะเข้ าใจ มองดูหญิง
สาวทีมีแสงเปล่งประกายไปทัวด้ วยแววตาทีสับสน เหตุ
ใดป้ายหยกชินนีจึงเปล่งประกายในมือของนาง แล้ วที
คนเขาลําลือกันมานัน......

“ในเมือเป็ นเช่นนี ป้ายหยกชินนีก็ต้องตกเป็ นของอวินชิง

ใช่หรื อไม่” เมือวาบลําแสงผ่านไปแล้ ว ประกายแสงจาก
ป้ายหยกก็จางลงแล้ วกลับคืนสูส่ ภาพเดิม กลายเป็ น
ป้ายหยกธรรมดาทว่าสูงค่า

7
หลังจากเมิงฝูเซินผ่านความตืนตกใจไปแล้ วก็มีสีหน้ า
ยินดี เดิมทีป้ายหยกนีก็จะเลือกผู้เป็ นเจ้ าของอยูแ่ ล้ ว แม้
ไม่ร้ ูวา่ เรื องนีมีทีมาอย่างไรกันแน่ ทว่าความอัศจรรย์เช่น
นีก็ไม่อาจพบเห็นกันได้ ง่ายๆ เมือได้ ยินดังนันจึง
ตอบกลับทันที “ใช่แล้ ว แม่นางอวินเป็ นผู้มีวาสนาของ
ป้ายหยกนีอย่างแท้ จริ ง เมือเป็ นเช่นนี ก็เชิญแม่นางรับ
มันไว้ เถอะ”

อวินชิงยิมให้ เมือเหลือบมองไปก็เห็นกลุม่ คนทีดูเหมือน

ไม่ยินยอมท่าทางกระเ**◌้ยนกระหือรื อ ริ มฝี ปากแดงระ
เรื อก็เอือนเอ่ยขึน “ถ้ าเช่นนันก็ต้องขอบคุณหัวหน้ าเมิง
เป็ นอย่างยิง”

“แม่นางอวินเกรงใจเกินไปแล้ ว ในเมือแม่นางอวินมองอ
8
อกว่าป้ายหยกนีแตกต่างจากหยกทัวไป ของสิงนีก็ยอ่ ม
ต้ องตกเป็ นของแม่นาง” เมิงฝูเซินกล่าวขึนด้ วยเสียงอัน
ดัง

อวินชิงยิมออกมาด้ วยสีหน้ าพอใจ จับป้ายหยกชินนัน

พลิกดูไปมาในมือ สายตาไพล่เหลือบไปมองหลีเยียซี
เหมือนไม่ได้ ตงใจ
ั มุมปากหยักยิมงดงามน่าหลงใหล

“นางคือคนทีเจ้ าตามหาหรื อ” หัวคิวของหลีเยียซีขมวด

น้ อยๆ อย่างยากจะสังเกตเห็น ดวงตาวาบประกาย
บางอย่างทีไม่อาจเข้ าใจ คําพูดนีเขาพูดกับหญิงสาวที
อยูข่ ้ างๆ ซึงใช้ ผ้าอําพรางใบหน้ า “เจ้ าคิดจะทําอะไร”

9
หญิงสาวกลับไม่ตอบ สายตายังคงจับจ้ องไปทีอวินชิง
แล้ วตะคอกขึนด้ วยเสียงดังก้ อง “ป้ายคําสังอวิน เจ้ าเอา
ไปไม่ได้ !” เสียงหวานใสน่าฟั งราวกับนกขมิน ทว่าแฝง
ด้ วยพลังอํานาจอันเฉียบขาด

ประโยคนีโพล่งขึนมาราวกับเสียงอสนีบาต จนทุกคน
ต่างก็หนั ไปทางต้ นเสียง แล้ วมองดูหญิงลึกลับผู้นนั
อย่างฉงนสงสัย

“หืม” อวินชิงลูบป้ายหยกในมือ ขานตอบไปอย่างเลือน

ลอย ในใจราวกับมีกระแสคลืนอันปั นป่ วนถาโถม คําที

10
หญิงสาวนางนันหลุดปากออกมา นางไม่ได้ ฟังพลาด
แน่...... ‘ป้ายคําสังอวิน’ ! ดวงตาเยือกเย็นวาบประกาย
อันเฉียบขาด มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมเยือกเย็น “คํา
พูดท่านเมิงผู้นํายุทธภพเมือครู่ ทุกคนคงจะได้ ยินแล้ ว
ท่านป่ าวประกาศต่อหน้ าวีรบุรุษทัวหล้ าว่าป้ายหยกนีตก
เป็ นของอวินชิงแล้ ว หรื อแม่นางฟั งไม่เข้ าใจ”

ความนัยก็คือทุกคนล้ วนฟั งเข้ าใจแล้ ว แต่เจ้ ากลับไม่เข้ า

ใจ แฝงนัยเสียดสีวา่ อีกฝ่ ายคงจะฟั งภาษาคนไม่ร้ ู
เรื องกระมัง เมือเข้ าใจเหตุผลทีนางโพล่งขึน ในใจก็แอบ
รู้สกึ ว่าน่าขัน ทว่าติดทีกาลเทศะและฐานะของอีกฝ่ าย
จึงต้ องสะกดกลันไว้ ก่อน สีหน้ าของแต่ละคนจึงดูแปลก
ประหลาด

11
ได้ ยินดังนัน หญิงสาวก็โกรธแค้ น ดวงตางดงามวาบ
ประกายอันชัวร้ ายออกมา แล้ วเปลียนเป็ นรอยยิมอันน่า
มองอย่างฉับพลัน พูดขึนด้ วยนําเสียงอ่อนโยน “ตลอด
มาข้ าติดต่อพูดคุยกับคน หรื อเป็ นแม่นางทีฟั งภาษาคน
ไม่ร้ ูเรื อง” นางโต้ ตอบคําเสียดสีด้วยนําเสียงเรี ยบเรื อย

ดวงตาเยือกเย็นของอวินเชียนเช่อหรี ลง ประกาย
อันตรายวาบชัดออกมา รังสีอํามหิตส่งไปยังหญิงที
อําพรางใบหน้ า หญิงสาวรู้สกึ ได้ ถงึ สายตาคมปลาบขอ
งอวินเชียนเช่อ ก็หนั หน้ าไปเล็กน้ อย ดวงตางามกลับ
ฉายแววดูหมินอย่างยากจะสังเกตเห็น แล้ วหันไปไม่มอง
อีก

มือของจวินเยวียเฮ่ากําแน่น จ้ องมองหญิงทีอยูต่ รงหน้ า

12
อย่างเย็นชา รังสีอํามหิตอันเยือกเย็นแผ่ออกมาทัวร่าง
เป็ นความเยือกเย็นทีราวกับผุดออกมาจากใต้ ธารนําแข็ง
พันปี ชวนให้ ใครก็ตามทีเห็น รู้สกึ หนาวเยือกขึนมาจาก
ใต้ ฝ่าเท้ าเลยทีเดียว

ดวงตาเรี ยวงามของลัวชิงหลีหรี ลง มือทีโบกพัดอยูก่ ็

ชะงัก รังสีอนั ตรายแผ่ออกจากร่าง จ้ องมองอีกฝ่ ายอย่าง
ไม่เป็ นมิตร แต่เพราะเห็นสายตาเยือกเย็นของอวินชิง จึง
ค่อยสะกดอารมณ์ไว้

เฟิ งเซียงหรูยมน้
ิ อยๆ อย่างสุภาพ ทว่ามีเพียงสายตาคม
ปลาบทีขัดกับท่าทีสภุ าพซึงเป็ นมาตลอด หัวคิวของหลี
เยียซีขมวดน้ อยๆ สุดท้ ายก็กลับไปมีสีหน้ าเรี ยบเฉยดัง
เดิม
13
ชัวพริ บตาบรรยากาศก็เปลียนไปอย่างฉับพลัน ทุกคน
ต่างรู้สกึ ได้ ถงึ แรงกดดันน่าอึดอัด

เอ้ าเฉินจ้ องมองหญิงสาวทีพูดแทรกขึนท้ าทายมารดา

ของตน ดวงตาดําขลับฉายแววเกลียดชัง ใบหน้ าเล็กๆ
เครี ยดขรึม ค่อยๆ เดินตรงเข้ าไปหาหญิงคนนัน แล้ วจู่ๆ
ก็เงยหน้ าขึนยิมหวานให้ ส่งสายตาใสซือบริ สทุ ธิพลาง
พูดว่า “ท่านป้า แม่สอนข้ าว่าเป็ นเด็กต้ องทําอะไรเด็ด
เดียว รู้จกั มีความละอาย อย่าแย่งชิงของของใครตามใจ
ชอบ” มือเล็กๆ ชีไปยังเมิงฝูเซิน แล้ วพูดขึนอย่างน่ารัก
“เมือกี ท่านอาก็บอกแล้ วว่าป้ายหยกนันเป็ นของแม่ข้า
14
ถึงท่านป้าจะชอบมันแค่ไหน ก็แย่งแม่ข้าไปไม่ได้ หรอก
นะ”

“พรึด---” มีเสียงบางคนกลันขําไม่อยู่

“หือ---” มีเสียงบางคนสูดหายใจอย่างแรง

“หา---” มีบางคนตกอกตกใจ

เสียงฮือฮาดังขึนตรงนันทีตรงนีที เจ้ าเด็กคนนีช่างกล้ า

นัก ท่านป้างันหรื อ หญิงผู้นีแม้ จะปิ ดบังอําพรางใบหน้ า
ด้ วยผ้ าคลุม ทว่าดวงตาแหลมคมทีระยิบระยับราวกับ
สายนําฤดูศารท บวกกับเรื อนร่างอ้ อนแอ้ นอรชร และท่า
15
ทางงามสง่าสูงส่ง ดูอย่างไรก็ยงั เป็ นสาวน้ อยทีงดงาม
คนหนึง จะให้ เรี ยกว่าพีสาวก็ยงั ได้ แต่เขากลับเรี ยกนาง
ว่าท่านป้า ไม่ร้ ูวา่ เรี ยกอย่างมีเจตนาหรื อไม่ได้ ตงใจ
ั
เพราะสีหน้ านันมีแต่ความใสซือ ยังคําพูดทีกล่าวออกมา
อีก เรื องทีว่าเป็ นเด็กต้ องแน่วแน่เด็ดเดียว ต้ องรู้จกั มี
ความละอาย อย่าแย่งชิงของของคนอืน หากหญิงสาว
คนนียังขืนจะแย่งป้ายหยกไปให้ ได้ มิเท่ากับความคิด
อ่านยังสู้เด็กสีขวบไม่ได้ หรอกหรื อ คําพูดเหล่านีใช่คําพูด
ของเด็กคนหนึงจริ งๆ หรื อ

อวินเชียนเช่อมองดูเอ้ าเฉินอย่างรักใคร่เอ็นดู ดวงตาวาว

วามระยิบระยับราวกับดวงดาว อมยิมพลางมองดูเจ้ าตัว
เล็ก อวินชิงเหลือบมองเอ้ าเฉิน ดวงตาเยือกเย็นเต็มไป
ด้ วยแววรื นเริ ง เจ้ าเด็กน้ อยดูเหมือนใสซือ แต่ทีแท้ เจ้ า

16
เล่ห์เพทุบาย ไม่ร้ ูวา่ เหมือนใครกัน สายตาทีไพล่ไปมองอ
วินเชียนเช่อดูเหมือนจะหัวเราะแต่ก็ไม่ แล้ วเห็นอีกฝ่ าย
หันมาสบตาพอดี ดวงตาดําขลับราวกับนิลดูเฉียบแหลม
มีแรงดึงดูดวิญญาณผู้คนได้ เหมือนนําวน อวินชิงเบ้ ปาก
ใส่ เจ้ าคนนีมันน่านัก จะเวลาไหนก็ไม่ลืมส่งสายตาน่า
หลงใหลเช่นนันออกมา

สีหน้ าทีเคร่งเครี ยดของเหลียนเอ๋อร์ ผอ่ นคลายลงทันที มี

รอยยิมรื นเริ งใจผุดขึนบนใบหน้ าเล็กๆ ของนาง คุณชาย
น้ อยไม่ชอบคนทีพูดจาไม่ดีกบั คุณหนูทีสุด ใครกล้ ามา
ผิดใจกับคุณหนูต้องเจอเรื องเดือดร้ อนเสียยิงกว่ามาผิด
ใจกับตัวคุณชายน้ อยเอง สายตาทีมองไปยังหญิงสาว
คนนันจึงมีแววเห็นใจไปด้ วย

17
เสวียนเฟิ งชอบใจคําพูดของคุณชายน้ อยยิงนัก ใบหน้ า
หล่อเหลาจึงมีรอยยิมชืนชม แอบยกนิวหัวแม่มือให้ เอ้ า
เฉิน แล้ วแอบตกลงใจกับตัวเองว่าต่อไปจะไม่ยอมผิดใจ
กับนายน้ อยแน่ๆ เพราะเจ้ าเล่ห์ยิงกว่านายท่านเสียอีก
แต่คําพูดเหล่านีเขาไม่กล้ าพูดออกมาหรอก

เห็นได้ ชดั ว่าหญิงสาวถูกยัวจนโกรธจัด ดวงตาทีจ้ องมอง

เอ้ าเฉินราวกับมีเปลวไฟปะทุออกมา นางเคยต้ องได้ รับ
ความอับอายถึงเพียงนีเมือไหร่กนั ! ทว่าอีกฝ่ ายเป็ น
เพียงเด็กตัวน้ อย หนําซํายังมีสีหน้ าใสซือไม่ร้ ูประสี
ประสาจนนางไม่อาจบันดาลโทสะได้ มือทีอยูใ่ นชาย
แขนเสือกําแน่น ข้ อนิวบอบบางเกร็งจนขาวซีด

18
“ท่านป้า ท่านไม่พดู อะไร แสดงว่ายอมรับแล้ วใช่หรื อไม่
ว่าทีท่านแม่พดู มีเหตุผล เอ้ าเฉินก็วา่ อย่างนันแหละ ดู
แล้ วท่านป้าน่าจะฟั งคําพูดแม่ข้าเข้ าใจนีนา” ใบหน้ า
เล็กๆ มีรอยยิมเจิดจ้ าสดใสราวกับดวงตะวัน ดูแล้ วน่ารัก
แสนบริ สทุ ธิ จนใครทีเห็นก็อยากเอาตัวเขามากอด

คําเรี ยกท่านป้าอย่างนันท่านป้าอย่างนีทําให้ สีหน้ าของ

หญิงสาวเปลียนเป็ นเขียวคลํา ต่อให้ มีผ้าคลุมหน้ าบังไว้
ก็ยงั รู้สกึ ได้ ถงึ ความโกรธทีพลุง่ พล่าน แทบอยากจะฉีก
ปากน้ อยๆ ทีเอาแต่พดู เจือยแจ้ ว ยังใบหน้ าเปื อนยิมที
เจิดจ้ านันอีก เห็นแล้ วช่างบาดหูบาดตานัก

“รนหาทีตายแท้ ๆ” ข้ อมือยกขึนทันที ไอสังหารก็พงุ่ ปราด

19
เข้ าใส่เอ้ าเฉิน

ชายแขนชุดยาวของอวินเชียนเช่อยกขึน ชัวพริ บตาก็ดงึ

เอ้ าเฉินมาไว้ ในอ้ อมอกราวกับนกเผิงสยายปี ก ดวงตา
เยือกเย็นเต็มไปด้ วยไออํามหิต กล้ ามาทําร้ ายคนของเขา
ต่อหน้ าต่อตา ช่างกล้ าดีนกั นะ ! แขนเสือจึงยกขึน พลัง
ฝ่ ามืออันเฉียบขาดบวกกับไอสังหารตอนต้ นสวนกลับไป
บ้ าง หญิงสาวหัวเราะหยัน เงาร่างวูบไหวเบาๆ ยกแขน
เสือเพียงเล็กน้ อย ก็สลายไอสังหารทีคมปลาบนันได้
อย่างแทบไม่ต้องออกแรง

อวินเชียนเช่อตกใจ หญิงผู้นีมีความเป็ นมาอย่างไรแน่ ที

แท้ เป็ นยอดฝี มือทีเร้ นกาย นางสลายไอสังหารของเขาได้
โดยแทบไม่ต้องออกแรง “แม่นางถึงกับลงมือจะสังหาร
20
เด็กน้ อย ไม่ร้ ูสกึ หรื อว่าไม่เข้ าท่าเลย !”

“เหตุใดประมุขอวินต้ องโกรธด้ วย เด็กทีไม่มีใครสังสอน

ข้ าก็แค่สงสอนอบรมเขาแทนแม่
ั ก็เท่านัน” นําเสียงเรี ยบ
เรื อยแตกต่างอย่างสินเชิงกับการกระทําอันโหดเ**◌้ยม
เมือครู่ ราวกับมีเจตนาจะช่วยอบรมสังสอนลูกแทน
เพือนจริ งๆ

“ลูกชายข้ าอวินชิงไม่ใช่ให้ หมาแมวทีไหนก็ได้ มาสังสอน

หรอกนะ !” สีหน้ าของอวินชิงเย็นชายิงกว่าเก่า ดวงตา
วาบประกายอํามหิต หญิงผู้นีลงมือโหดเ**◌้ยม ถึงกับ
กล้ าทําร้ ายเอ้ าเฉินต่อหน้ านาง ดี ดีมาก ! “เจ้ าไม่คคู่ วร
หรอก !” ถ้ อยคําทีเชือดเฉือนโพล่งออกไปอย่างไม่เกรง
ใจ ชวนให้ คนทีได้ ฟังรู้สกึ หนาวเยือกจากฝ่ าเท้ าขึนมา
21
เลยทีเดียว

หญิงสาวหันขวับ เพ่งมองอวินชิงด้ วยสายตาราวกับ

อสรพิษ อวินชิง ใช้ แซ่อวินจริ งๆ สินะ หึ เดิมทีคิดว่าจะ
ให้ เจ้ าได้ มีชีวิตอยูน่ านหน่อย ในเมือเจ้ ารี บร้ อนรนหาที
ตายนัก งันข้ าก็จะให้ เจ้ าได้ ตายสมใจอยาก ! “เจ้ ามาดู
ถูกข้ าเช่นนี ข้ าจะให้ เจ้ าได้ ชดใช้ !”

“หึ ! ลําพังตัวเจ้ าไม่คคู่ วรให้ ข้าดูถกู หรอก เจ้ าหาเรื องให้

ตัวเองถูกดูแคลนต่างหาก !” ดวงตาเฉยชาฉายแววเยือก
เย็น ราวกับจะทิมแทงเข้ าไปในใจของอีกฝ่ าย

“ยโสโอหังดีนกั ข้ าจะสังสอนเจ้ าเอง”

22
“อวินเอ๋อร์ ระวัง !” ดวงตาเยือกเย็นของอวินเชียนเช่อหรี
ลงครึงหนึง ไออํามหิตแผ่ซา่ น อวินชิงพยักหน้ า หันมา
จ้ องมองหญิงสาว เงาร่างของหญิงสาวก็วบู ไหว
แล้ วกระโจนขึนไปกลางอากาศ ชายชุดพลิวสะบัด ท่า
ทางงามสง่า มีเพียงกระไอแห่งความชัวร้ ายทีแผ่ออกมา
ซึงทําลายความงดงามนีไปจนสิน

มุมปากอวินชิงหยักขึนเป็ นรอยยิมอันเยือกเย็น แล้ วร่าง

ของนางก็กระโจนขึนกลางอากาศ สองฝ่ ายตรงเข้ า
ปะทะ คนหนึงดูสงบนิงเยือกเย็น อีกคนสง่างามพลิวไหว
จนไม่อาจละสายตาได้

23
ทุกคนต่างแหงนหน้ ามองสองคนทีอยูก่ ลางอากาศ

ครู่หนึงก็เห็นสองคนเริ มเคลือนไหวทันที ชัวพริ บตาก็เข้ า

ปะทะกันแล้ วแยกออกห่างแวบเดียวราวกับวาบแสงดาว
ตก เร็วเสียจนไม่ร้ ูวา่ พวกนางเคลือนไหวอย่างไร กระทัง
มองไม่ชดั ด้ วยซําว่าเกิดอะไรขึนกันแน่ ทังสองก็ร่อนลง
มายืนอยูบ่ นสังเวียน มีเพียงอวินเชียนเช่อทีขมวดคิว
น้ อยๆ

“เจ้ ามีฝีมือทีไม่อาจดูแคลน” หญิงสาวพูดขึนเสียงเบา

24
“เจ้ าก็เช่นกัน ใครไม่ทําร้ ายข้ าก่อน ข้ าก็ไม่ทําร้ ายใคร
แต่หากใครมายุง่ กับข้ า ก็ต้องชดใช้ เป็ นสิบเท่า !” อวินชิง
เงยหน้ า นําเสียงเ**◌้ยมเกรี ยม

จู่ๆ หญิงสาวก็หวั เราะขึน “ป้ายคําสังอวินนีเจ้ าเอาไปไม่

ได้ ทิงป้ายหยกนีซะ แล้ ววันนีข้ าจะไว้ ชีวิตเจ้ า”

“แล้ วถ้ าข้ าไม่ยอมล่ะ” สายตาอวินชิงท้ าทาย “อยากได้

ชีวิตข้ า ก็ต้องดูก่อนว่าเจ้ ามีความสามารถหรื อไม่”

ทังสองพร้ อมเข้ าหําหัน บรรยากาศราวกับจะปะทุขนได้

ึ
ทุกเมือ !

25
“ช้ าก่อน ทังสองท่าน โปรดฟั งผู้แซ่เมิงสักคํา” เมิงฝูเซิน
ประสานมือแล้ วก้ าวออกมา “ทังสองท่านล้ วนเป็ นสตรี ที
เก่งกาจไม่แพ้ ชายใด เป็ นผู้ห้าวหาญในหมูส่ ตรี ทงหลาย
ั
แต่สงลํ
ิ าค่านี ตามทีได้ ตกลงไว้ ก่อนแล้ ว เป็ นวาสนาของ
แม่นางอวินทีได้ ไป มันจึงควรตกเป็ นของแม่นางอวิน แม่
นางท่านนี อย่าได้ ทําผิดกฎเลย”

ดวงตาของอวินชิงฉายแววชืนชม เมิงฝูเซินคนนีเป็ นจอม

ยุทธ์ผ้ เู ทียงธรรมตามทีลําลือกันมาจริ งๆ

“กฎงันหรื อ” หญิงสาวหัวเราะหยัน “คําพูดนีของท่านเมิง

ผิดแล้ ว ของสิงนีเดิมทีเป็ นของตระกูลอวินเรา ก็ยอ่ ม
ต้ องกลับคืนเจ้ าของเดิมสิ”

26
อวินชิงตกตะลึง เป็ นของของตระกูลอวินงันหรื อ !

นางมองดูป้ายหยกในมืออีกครัง ในใจเหมือนมีเมฆ
หมอกมาปกคลุม ถ้ าเช่นนันป้ายหยกขาวนีก็คือป้ายคํา
สังอวิน ป้ายคําสังอวินก็เป็ นของตระกูลอวิน ถ้ าเช่นนัน
ตระกูลอวินนีมีทีมาอย่างไร มีพลังทีแข็งแกร่งมากถึง
เพียงนี จะใช่ตระกูลลับทีท่านพ่อเล่าให้ ฟังหรื อไม่ การ
ปะทะกันเพียงแวบเดียวเมือครู่ดเู หมือนง่ายๆ ไม่มีอะไร
แต่ทีจริ งแล้ วล้ วนน่าหวันใจสําหรับทังสองคน

27
ป้ายหยกนีเมือมาอยูใ่ นมือนางก็เกิดเรื องประหลาด ทัง
ยังมีแสงแบบเดียวกันกับกําไลโบราณทีนางสวมเปล่ง
ประกายออกมา เรื องนีเกียวข้ องกันหรื อไม่ หรื ออาจบอก
ได้ วา่ กําไลโบราณทีข้ อมือนางก็เป็ นของตระกูลอวินด้ วย
แต่หากเป็ นของตระกูลอวิน เหตุใดจึงได้ มาสวมใส่อยูท่ ี
ข้ อมือของนางได้ เล่า และทีสําคัญกําไลนีนางสวมติดข้ อ
มือมาตังแต่ศตวรรษทียีสิบเอ็ดแล้ ว แต่มนั ได้ ทะลุมิติมา
กับนางด้ วย เรื องนีเกียวข้ องกันอย่างไร หรื ออาจบอกได้
ว่า เดิมทีตวั มันเองก็มีความเกียวพันบางอย่างกันอยูแ่ ล้ ว

ในชัวพริ บตานัน สิงทีอวินชิงครุ่นคิดก็ผดุ ขึนมามากมาย

ทว่าคิดอย่างไรก็ไม่เข้ าใจ ความพิศวงสงสัยกลับยิงทวี
คูณ ในใจปั นปั วน แต่กลับไม่แสดงออกทางสีหน้ า นาง

28
เงยหน้ าขึนแล้ วมองไปยังหญิงสาว “ตระกูลอวินมีความ
เป็ นมาอย่างไร ป้ายหยกนีกับตระกูลอวินเกียวข้ องกัน
อย่างไร”

29
 ตอนที 108 ความรั กก่ อตัว ความสัมพันธ์ โลดแล่ น

อวินชิงจ้ องมองหญิงสาวตรงหน้ าอย่างเย็นชา ไม่ปล่อย

ให้ สีหน้ าทีแปรเปลียนไปทุกขณะของอีกฝ่ ายหลุดรอด
สายตาไปได้ หญิงสาวยิมน้ อยๆ แม้ ในใจจะตกตะลึงใน
ความเฉลียวฉลาดของอีกฝ่ าย แต่กลับตีหน้ ายิมแล้ วว่า
“เรื องนีเจ้ าไม่จําเป็ นต้ องรู้ พูดง่ายๆ ก็คือวันนีเจ้ า
ต้ องมอบป้ายหยกให้ ข้า”

1
เพิงประมือกันเพียงแวบเดียวเมือครู่ แม้ ทกุ คนจะเห็น
เพียงแค่สองฝ่ ายปะทะแล้ วแยกจากกันทันทีราวกับเพียง
แค่สมั ผัสกันเท่านัน ทว่าต่างฝ่ ายต่างก็ตกใจในฝี มือและ
พละกําลังของอีกฝ่ าย ในใจจึงทังไม่กล้ าดูแคลนและยิง
เพิมความระมัดระวังมากขึน

“ของสิงนีเจ้ าไม่อาจครอบครองไว้ ได้ ขอเตือนให้ เจ้ าส่ง

มอบออกมาจะดีกว่า” หญิงสาวยิมแย้ มอ่อนหวาน ทว่า
ความโกรธเกรี ยวในใจยิงพลุง่ พล่าน เพราะพลังทีอีกฝ่ าย
ใช้ เมือครู่นีเหมือนกับของนาง ยิงเป็ นการพิสจู น์ฐานะขอ
งอวินชิง โดยเฉพาะอย่างยิงเมือป้ายคําสังอวินอยูใ่ นมือ
อวินชิงก็เปล่งพลังออกมา จึงยิงไม่อาจปล่อยอวินชิงไว้
ได้ เมือเป็ นเช่นนีนางจะให้ อวินชิงได้ ป้ายคําสังไปได้
อย่างไร นางปรากฏตัวออกมา พลังของป้ายคําสัง

2
อวินก็สมบูรณ์พร้ อมแล้ ว นางจึงต้ องช่วงชิงมันกลับมา !

มุมปากของอวินชิงหยักยิมอย่างเ**◌้ยมเกรี ยม “ของ
ของข้ าอวินชิงจะให้ ผ้ อู ืนช่วงชิงไปได้ อย่างไร !” ดวงตา
เยือกเย็นแผ่ไออํามหิตจนแทรกซึมเข้ าไปในจิตใจคนได้
“ในเมือเป็ นของของข้ า ย่อมไม่อาจให้ ใครบังคับเอาไปได้
หากข้ าไม่ยินยอม !”

“เกรงว่านันอาจไม่ได้ ขนอยู
ึ ก่ บั เจ้ า” เสียงนันอ่อนโยนราว
กับอาบด้ วยลมวสันต์ ทว่าแฝงด้ วยความโหดเ**◌้ยม
และหมินหยาม ในเมืออีกฝ่ ายมีพลัง แต่เมือเทียบกัน
แล้ วย่อมไม่ใช่คตู่ อ่ สู้ของนาง แล้ วนางจะมีอะไรทีต้ อง
กลัวด้ วยเล่า

3
“เจ้ าอยากจะลองดูก็ได้ แม่นาง เจ้ าดูเหมือนเป็ นผู้สงู ส่ง
แต่การกระทําราวกับโจร เห็นแล้ วช่างเปิ ดหูเปิ ดตาจริ งๆ”
ถ้ อยคําเสียดสีอนั เหยียดหยามดังแว่วมา มีเสียงหัวเราะ
คิกคักตามมาเบาๆ

หญิงสาวสีหน้ านิงขึง ดวงตางามราวกับสายนําในฤดู

ศารทวาบประกายอันชัวร้ ายออกมา นังคนนีมันช่าง
ประชดประชันเก่งนัก ยังเจ้ าเด็กน้ อยคนนันด้ วย ช่างเป็ น
สองแม่ลกู ทีน่ารังเกียจ หากวันนีไม่สงสอนนางเสี
ั ยบ้ าง
ก็คงยากจะระบายความแค้ นในใจออกมา ! ยิงไม่ต้อง
พูดถึงว่าของสิงนีเดิมก็เป็ นของลําค่าของตระกูลอวิน ใน
เมือพิสจู น์ได้ แล้ วว่านางยังอยู่ ก็ยิงต้ องกําจัดนางทิงซะ !

4
มุมปากอวินชิงหยักขึนเป็ นรอยยิมขีเล่น “หรื อจะบอกก็
ได้ วา่ ตัวแม่นางเองนีแหละทีอยากจะแย่งชิงป้ายหยกนี
ไป หรื อว่าในนีมีเรื องไม่ชอบมาพากลสกปรกอะไรที
บอกใครไม่ได้ กนั แน่” เห็นได้ ชดั ว่าป้ายหยกนีไม่ธรรมดา
ในเมือเป็ นของลําค่าของตระกูลอวินแล้ วเหตุใดจึงมา
ปรากฏทีนี หากเป็ นของลําค่าประจําตระกูลจริ ง เหตุใด
นางจึงไม่ออกมาตังแต่แรก กลับค่อยออกมายือแย่งหลัง
จากเกิดเหตุประหลาดขึนกับป้ายหยกแล้ ว หากบอกว่า
นางจําป้ายหยกไม่ได้ จะอย่างไรก็ไม่น่าเชือ คิดแล้ วเรื อง
นีคงมีลบั ลมคมในบางอย่างแน่ ในเมือถามอย่างเปิ ดเผย
ไม่ได้ ก็คงต้ องสืบสาวในทางลับดู

สีหน้ าของหญิงสาวแปรเปลียนไปเล็กน้ อย คําพูดของอ

วินชิงราวกับเข็มทิมแทงใจของนาง สะกิดแผลในใจเข้ า

5
พอดี นางอยากช่วงชิงป้ายคําสังอวินจริ ง ทว่าป้ายคําสัง
นีกลับอับแสงมาตลอดเมืออยูใ่ นมือนาง ดังนันเหล่าผู้
อาวุโสจึงไม่แน่ใจในฐานะของนางมาโดยตลอด บัดนี
กลับเกิดการเปลียนแปลงอันน่าประหลาดเมือตกมาถึง
มืออวินชิง นีทําให้ นางรู้สกึ อับอายยิงนัก และยิงไม่อาจ
ทนรับได้ ราวกับว่าอวินชิงคือผู้สืบทอดทีป้ายคําสังอวิน
เลือกสรรแล้ วกระนัน ! แล้ วจะให้ นางยินยอมได้ หรื อ

แขนเสือยกขึนเบาๆ พลังก็หลอมรวมกันเข้ าเป็ นกลุม่

พลังทีดูราวกับสายฟ้าพร้ อมอํานาจแห่งการทําลายล้ าง
พุง่ เข้ าใส่อวินชิง

“ระวัง !” เสียงร้ องอย่างตืนตระหนกดังขึน เงาร่าง

ประเปรี ยวหลายร่างก็ทะยานมาหาอวินชิง พลังฝ่ ามือ
6
มาประสาน กําลังภายในของแต่ละคนในรูปแบบต่างๆ
ก็ประดังเข้ าใส่หญิงทีปิ ดบังอําพรางใบหน้ าไว้

ชัวพริ บตา ณ ทีนันก็เหมือนเกิดความเคลือนไหวอย่างไม่

มีปีมีขลุย่ สีหน้ าของอวินชิงฉายแววอํามหิตทันที ดีด
ปลายเท้ าเบาๆ ร่างก็กระโจนถอยหลังหลบอย่างว่องไว
แต่พลังทีอีกฝ่ ายปล่อยออกมายังตามติดไม่ลดละ แล้ ว
พุง่ ตรงมาทีหน้ าอก นางยกข้ อมือขึน กําลังภายในทัวร่าง
ก็ผลักไปด้ านหน้ าต้ านพลังของอีกฝ่ าย พลังของสอง
ฝ่ ายปะทะกัน รวมทังพลังฝ่ ามือทีระเบิดออกจากพวก
อวินเชียนเช่อ ลัวชิงหลี เฟิ งเซียงหรู และจวินเยวียเฮ่า
คลืนพลังสะท้ อนออกส่งแรงกระเพือมไปรอบด้ าน คนที
อยูด่ ้ านล่างสังเวียนซึงถูกคลืนพลังกระทบต่างรู้สกึ
เหมือนมีอะไรมาอุดในหัวใจ บีบกดไว้ จนหายใจไม่ออก

7
จึงรี บเดินกําลังภายในเพือต้ านไว้ คนทีกําลังภายในยัง
อ่อนด้ อยก็ถกู คลืนพลังกดไว้ จนต้ องกระอักเลือดออกมา
มีกระทังคนทีต้ านไม่ไหวจนสลบไป

หลังคลืนพลังซัดผ่านไป สีหน้ าของทุกคนต่างเหยเก

หญิงสาวทีฐานะเป็ นความลับผู้นีโจมตีเพียงครังเดียวก็
ทําให้ เกิดพลังกดดันทีแข็งแกร่งขนาดนี พวกเขาล้ วนเป็ น
บุคคลทีมีหน้ ามีตาในยุทธภพ แต่กลับถูกกระแสคลืน
พลังซัดใส่จนขวัญกระเจิง ต่างก็ร้ ูสกึ เสียหน้ า ต่อให้ อีก
ฝ่ ายเป็ นคนของไท่จือแห่งหลีกวก็
ั ไม่อาจทําให้ ความ
โกรธเกรี ยวในใจพวกเขาสลายไปได้

หญิงสาวแย่งชิงป้ายหยก เดิมทีก็ไม่อาจต่อว่าอะไรได้
8
เพราะใครทีมีความสามารถย่อมจะได้ ไป ทว่านางไม่ควร
ดึงพวกเขาเข้ าไปเกียวข้ องด้ วย หากไม่ใช่เพราะพวกเขา
มีปฏิกิริยาทีไวพอและต่างมีวรยุทธ์ทีไม่ธรรมดา เกรงว่า
เวลานีคงได้ รับบาดเจ็บจนสลบไสลไปแล้ ว แม้ พลังฝ่ า
มือเมือครู่บวกกับฐานะของหลีเยียซีจะทําให้ พวกเขา
หวาดหวัน แต่ความหวาดหวันนันไม่อาจเอาชนะความ
โกรธทีพลุง่ พล่านในใจ จึงต่างเพ่งมองไปยังหลีเยียซี ทุก
สายตาเต็มไปด้ วยไฟแห่งความโกรธแค้ น

หัวคิวของหลีเยียซีขมวดน้ อยๆ ดวงตาเรี ยวยาวดังตา

หงส์ทอประกายวาบวับ สายตาทีจ้ องมองไปยังบน
สังเวียนดูวาวโรจน์ราวกับคบไฟ สีหน้ าเหมือนกําลังครุ่น
คิดบางอย่าง

9
อวินชิงเพียงแต่ร้ ูสกึ ว่าร่างกายเบาหวิว จากนันก็ถกู รวบ
ตัวไว้ ในอ้ อมอกอันแข็งแกร่ง พริ บตาเดียวกลินดอกบัว
หอมเย็นทีคุ้นเคยก็โชยเข้ าสูฆ่ านประสาท หูแว่วเสียงลม
พัดผ่านใบหน้ าจนเส้ นผมปลิวสยาย

“ไม่ต้องกลัวนะ มีข้าอยู่ !” เสียงทุ้มตําแว่วมาให้ ได้ ยิน

ยามนีได้ ยินแล้ วราวกับเสียงสวรรค์อนั รื นหู อวินชิงตก
ตะลึงเล็กน้ อย สรรพเสียงรอบด้ านราวกับปลาสนาการ
ไปสิน โลกนีราวกับเหลือเพียงถ้ อยคําอันสะท้ านสะเทือน
ถึงจิตวิญญาณ ข้ างหูทีแนบกับอกมีเสียงหัวใจเต้ นอย่าง
หนักแน่นมีพลัง

เพียงชัวพริ บตาเดียว เรื องราวทังหลายในอดีตก็แล่น

10
ผ่านห้ วงคิดของอวินชิงไปอย่างรวดเร็ว ความประหลาด
ใจเมือแรกพบและความรักใคร่หว่ งใยแสดงความเป็ น
เจ้ าของของเขา ดวงหน้ าชวนพิศวงราวกับเทพ สง่าราศี
อันโดดเด่นทีทําให้ นางเคลิบเคลิม ท่าทางแข็งขืนตอนที
ใส่ยาทําแผลให้ ในความเจ้ ากีเจ้ าการยังมีถ้อยคําทีอ่อน
โยน “คราวหลังอย่าทําให้ ตวั เองต้ องบาดเจ็บอย่างนีอีก
!”

เวลานันนางยังตังข้ อแม้ ตา่ งๆ นานาเพราะฐานะของเขา

ถึงขันเคยสงสัยแรงจูงใจของเขาด้ วย แต่ตอ่ มาทุกครังที
นางประสบภัยอันตราย เขาจะเป็ นคนทีคอยช่วยให้ รอด
มาได้ เสมอ ในงานเลียงพระราชทานครบเดือน เขา
สังหารนักฆ่าอย่างน่าตกใจ เมือเอ้ าเฉินถูกพิษ เขาทุม่ เท
สุดชีวิตใช้ ปราณของตัวเองเข้ าช่วยเหลืออย่างไม่นกึ

11
เสียดาย อุตส่าห์รีบร้ อนรักษาตัวเองให้ หายอย่างเร่งด่วน
โดยไม่กลัวว่าจะต้ องเสียงอันตรายถึงขันร่างแตกสลาย
จนตาย เพียงเพือจะได้ ขนภู
ึ เขาหิมะไปตามหาบัวโลหิต
เป็ นเพือนนาง ในการเดินทางครังนี เขาช่วยนางและช่วย
เอ้ าเฉินให้ รอดพ้ นความเป็ นความตายมาได้ หลายต่อ
หลายครัง และยังได้ มอบคํามันสัญญาอันหนักแน่นที
ข้ างหูครังแล้ วครังเล่าว่า “อย่ากลัว ยังมีข้าอยู่ !”

เวลานีเมือประโยคคุ้นหูดงั ขึนอีกครัง นางก็ร้ ูสกึ อบอุน่

หัวใจ ราวกับสายลมและสายฝนแห่งวสันตฤดูมาหล่อ
เลียงจิตใจทีแห้ งแล้ ง ดุจแสงตะวันสาดส่องเข้ ามาใน
ความมืด ฉายแสงอันอบอุน่ ไปทัว

12
สามปี ใต้ หบุ เหว นางกดเก็บความรู้สกึ หวันไหวไว้ ในส่วน
ลึกของหัวใจ ทว่าเวลานี เพราะการปกป้องเพียงครัง
เดียว คําพูดอันอบอุน่ ประโยคหนึงทีราวกับสลักไว้ ใน
ส่วนลึกของใจก็หลุดออกจากผนึก กระตุ้นความหวันไหว
ทีเก็บซ่อนไว้ ในส่วนลึก เหมือนมีเสียงอะไรบางอย่าง
แตกสลาย นางรู้วา่ นันคือเสียงกําแพงนําแข็งทีแน่นหนา
ในหัวใจได้ แตกสลายลงสินแล้ ว

อวินชิงเงยหน้ าขึน หน้ ากากหยกปิ ดบังใบหน้ าทีงดงาม

เหนือใคร ทว่าดวงตาเยือกเย็นกลับแต้ มแต่งด้ วยความ
อ่อนโยน ทอแสงเป็ นประกายระยิบระยับ ความอ่อนโยน
อันลึกลําราวกับบ่อนําลึกทีมีพลังวิเศษทําให้ ใครทีไม่ทนั
ระวังจมดิงลงไปได้ ความรักใคร่เต็มตืนอยูใ่ นนัน

13
เดิมทีชายผู้นีก็ได้ ใช้ วิธีการอันพิเศษของเขาเดินเข้ ามาสู่
หัวใจของนางแล้ ว และยังคงอยูไ่ ม่หนีหายไปไหน ความ
รักเช่นนีทําให้ นางสันสะท้ าน เดิมทีคิดว่าตัวเองคงไม่
อาจเชือมันในความรักได้ อีก ไม่อาจเชือใจชายใดได้ อีก
ทว่าเวลานี หัวใจของนางมีเสียงหนึงคอยบอกว่าจงเชือ
ในตัวเขา เชือมันในตัวชายตรงหน้ าทีใช้ ชีวิตของตัวเอง
ปกป้องนางไว้ !

อวินชิงยิม เป็ นรอยยิมทีเปี ยมเสน่ห์ สงบและงดงามราว

กับเหมยทีเบ่งบานส่งกลินหอม ชัวพริ บตา ประหนึงร้ อย
บุปผาเบ่งบานเจิดจ้ าจนแผ่นฟ้าและผืนดินล้ วนไร้ สีสนั
เมือได้ ร้ ูวา่ เขาเป็ นบิดาโดยกําเนิดของเอ้ าเฉิน นางเคย
นึกเคียดแค้ นทีเขาทําร้ ายมูห่ รงอวินชิง ถึงขันคิดจะพา

14
เอ้ าเฉินหนีไปให้ ไกลจากเขา แต่เขาไม่ได้ ติดค้ างอะไร
นางหรื อมิใช่ คนทีงามสง่าราวกับดอกบัว ล่องลอยดุจ
เซียนแล้ วทําเรื องเช่นนี นางอยากจะให้ โอกาสเขาได้
อธิบายแก่นาง และให้ เขาได้ มอบความกระจ่างแก่มหู่ รง
อวินชิง

คนทีเยือกเย็นกลับแผ่ความอบอุน่ ออกมา มุมปากหยัก

ยิมแล้ วมองดูอวินเชียนเช่อ ดวงตาเป็ นประกายเจิดจ้ า
แจ่มใส ริ มฝี ปากแดงเอ่ยขึน “อืม ข้ ารู้แล้ ว”

อวินเชียนเช่อก้ มลงมองรอยยิมอันสดใสของอวินชิง ยิม

นันอบอุน่ ราวกับแสงแดดในฤดูวสันต์ งดงามราวกับ
ดอกไม้ ความอ่อนโยนทีสันไหวในดวงตายิงทําให้ ใจเขา
ปลาบปลืม ชัวขณะนันเองอวินเชียนเช่อก็เห็นแล้ วว่ามี
15
ความเปลียนแปลง ประกายตาราแสงลง มุมปากหยัก
ขึนเป็ นรอยยิมอันสมบูรณ์แบบ กอดกระชับหญิงสาวไว้
อย่างแนบแน่นยิงขึน ปลาบปลืมยินดีราวกับได้ ครอบ
ครองโลกทังใบ อีกมือหนึงโอบเอ้ าเฉินไว้ ประคองสองสิง
ทีลําค่าทีสุดในชีวิตของเขา ในใจทังอบอุน่ และเต็มตืน
อย่างทีไม่เคยเป็ นมาก่อน

“อวินเอ๋อร์ .....” ความอ่อนโยนนับร้ อยพันหลอมรวมเป็ น

คําทอดถอนใจอันอ่อนโยนลอยมาเข้ าหูอวินชิง และยัง
ลอยไปเข้ าหูชายผู้โดดเด่นในทีนันอีกหลายคน

“อืม ข้ าอยูน่ ี”

16
หลายคนทีอยูต่ อ่ หน้ าทังสองต่างก็หนั มา มองไปยังคน
สองคน ไม่สิ สามคนต่างหาก ทีกอดประคองกันอย่าง
แนบแน่นด้ วยแววตาสับสน ชายหล่อเหลา หญิงก็งด
งาม ทังสองล้ วนสวมใส่อาภรณ์สีขาว ทังสง่างามและดู
ล่องลอย ซํายังงดงามน่ามองและเหมาะสมกันเหลือเกิน
ความอ่อนโยนทีฉายชัดบนใบหน้ าราวกับจะทําให้ คนที
ได้ เห็นถึงกับดวงตาพร่าเลือน โดยเฉพาะใบหน้ าเปื อน
ยิมทีงดงามของหญิงสาว พวกเขาไม่เคยเห็นเช่นนีมา
ก่อน เวลานีความงามเจิดจ้ ากลับฉายออกมาเพราะชาย
อืน ยิงทําให้ พวกเขารู้สกึ ตืนตะลึงราวกับมีก้อนหินมากด
ทับอยูใ่ นใจ

สองมือของจวินเยวียเฮ่ากําเป็ นหมัดแน่น ดวงตาเยือก

เย็นเผยความเจ็บปวดรวดร้ าวออกมา ในใจขมขืนอย่าง

17
ไม่มีอะไรจะเปรี ยบ ร่างสูงใหญ่ถงึ กับโงนเงน ชิงเอ๋อร์
สายไปแล้ วใช่ไหม ดวงตางามของลัวชิงหลีหรี ลง
อารมณ์ทียากจะเข้ าใจวาบขึนในนัน มองดูหญิงสาวที
เต็มไปด้ วยรอยยิมด้ วยแววตาสับสน ราวกับได้ ยินเสียง
หัวใจแตกสลาย เมือเทียบกับความหวานชืนของอวินชิง
แล้ ว หัวใจทีแตกสลายแล้ วมีแต่ความขมขืนประดังขึน
มา !

ค่อยๆ เกลียผมไปทัดไว้ ให้ ทีหลังหู จากนันก็ประทับจูบที

สูงค่าหาใดเปรี ยบลงบนหน้ าผากขาวเนียนดุจหยก แล้ ว
เอ่ยขึนอย่างรักใคร่ “อวินเอ๋อร์ วางใจเถอะ ทุกเรื องยกให้
ข้ าจัดการ !” นําเสียงนันอ่อนโยนนุ่มละมุนประหนึงสุรา
ซึงหมักบ่มจนได้ ที

18
“จ้ ะ !” อวินชิงตอบรับพลางยิมน้ อยๆ คําตอบรับ จ้ ะ
เพียงคําเดียวบอกกล่าวถึงความรักใคร่อาลัยจนหมดสิน
ด้ วยเหตุนี นางและเอ้ าเฉินจึงค่อยๆ ถอยไปหลบด้ าน
หลังอวินเชียนเช่อ แม้ นางไม่ใช่หญิงทีคอยหลบอยูด่ ้ าน
หลังผู้อืน แต่คราวนีนางอยากจะมอบทุกสิงไว้ ให้ เขาเป็ น
คนจัดการ อีกอย่าง การได้ รับความห่วงใยและคอยปก
ป้องด้ วยความรักก็ชวนให้ ร้ ูสกึ ดีจริ งๆ มุมปากอวินชิงยิง
หยักยิมมากขึนไปอีก

อวินเชียนเช่อหันกลับไป มองดูดวงตาอันเยือกเย็นดุจ
ธารนําแข็งของหญิงสาว ริ มฝี ปากได้ รูปหยักขึนเป็ นรอย
ยิมอันเย็นชา “ดูทา่ แม่นางไม่เห็นข้ าอวินเชียนเช่อในสาย
19
ตาเกินไปแล้ ว ใครทีกล้ าทําร้ ายนาง จะต้ องชดใช้ !”

20
ตอนที 109 ตอบแทนด้ วยตัวเจ้ า

“ใครกล้ าทําร้ ายผู้หญิงของข้ าอวินเชียนเช่อ จะต้ องชด

ใช้ คืนเป็ นร้ อยเท่า !” นําเสียงเย็นชาแผ่กระไอเย็นยะ
เยือกราวกับผุดขึนมาจากธารนําแข็งพันปี นําพาไอ
สังหารอันเข้ มข้ นออกมา ชวนให้ หวาดหวันจนรู้สกึ ได้ ถงึ
ความเย็นทีแล่นวาบจากฝ่ าเท้ าขึนมาเลยทีเดียว

พอได้ เห็นอวินชิงปลอดภัยดี เมืออวินเชียนเช่อนึกย้ อน

1
ไปก็ยงั อดกลัวไม่ได้ เรื องทีเพิงเกิดเมือครู่นนเฉี
ั ยดฉิว
มาก การจู่โจมทีเกรี ยวกราดเช่นนันหากซัดถูกร่างของอ
วินชิงตรงๆ เขาไม่กล้ าจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึน เวลา
นันเขารู้สกึ ราวกับถูกทุบทีหัวใจอย่างแรง เจ็บปวดจน
หายใจไม่ออก

อวินเชียนเช่อทะยานขึนไปกลางอากาศ วาดฝ่ ามือ ชาย

แขนเสือก็พดั ขึนทังทีไม่มีลม พลังหมุนวนรวมศูนย์เข้ า
ด้ วยกันแล้ วซัดไปยังหญิงสาวผู้นนั ชัวพริ บตาสายลมก็
ม้ วนตลบ พลังปราณพัดกวาด

หญิงสาวยังคงยืนอยูต่ รงนันราวกับไม่รับรู้ถงึ อันตรายที

กําลังจะมาถึงตัว จนผู้คนอดทีจะคาดเดาไม่ได้ วา่ นางไม่
2
รู้ หรื อว่ามีแผนการไว้ ในใจอยูแ่ ล้ วจึงทําท่าทางเหมือนไม่
แยแส แต่ดจู ากการประมือเมือครู่นนั ทุกคนต่างก็เชือว่า
น่าจะเป็ นประการหลังเสียมากกว่า

พอเห็นการโจมตีคืบใกล้ เข้ ามา ลูกธนูดอกหนึงจากด้ าน

ข้ างพร้ อมด้ วยไอสังหารอันโหดเ**◌้ยมก็พงุ่ เข้ าหาอวิน
ชิง เมือจู่ๆ เกิดเหตุพลิกผันขึน อวินเชียนเช่อจึงตกใจ รี บ
เปลียนกระบวนท่าจัดการสกัดลูกธนูทีกําลังมุง่ จู่โจมถึง
ชีวิต

เห็นมุมปากหญิงสาวผู้นนหยั
ั กยิม มองดูพลังฝ่ ามือทีคืบ
ใกล้ อย่างไม่ยีหระ ดีดตัวเบาๆ ร่างก็ทะยานขึนราวกับ
ห่านป่ า ถอยหลบไปอย่างรวดเร็วในระยะหลายจัง พลัง
ฝ่ ามืออันแข็งแกร่งทําให้ ผ้ คู นต่างตะลึงมอง หลังฝ่ ามือ
3
ซัดกวาดผ่านไป ผ้ าคลุมหน้ าของหญิงสาวก็หลุดออก
เผยให้ เห็นใบหน้ าทีงดงามจนแม้ แต่จนั ทรายังต้ องหลบ
หลีก บุปผายังต้ องสะเทินอาย นับว่าเป็ นหญิงงามลํา
เลิศนางหนึง ทัวร่างยังแผ่รังสีอนั สูงส่งจนผู้ทีเห็นต่างไม่
อาจละสายตาได้

ลูกธนูทีพุง่ มาครึงทางพร้ อมพลังอันกล้ าแข็งบีบเข้ าใกล้

ขึนทุกที ทําให้ อวินเชียนเช่อจําต้ องเปลียนท่าโจมตีเป็ น
หันกลับไปปกป้องอวินชิง แต่พอเห็นทุกคนต่างช่วยปก
ป้องสองแม่ลกู อยู่ ก็อดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ไม่ได้ อวินเชียนเช่อหันกลับไปมอง ก็เห็นชายในชุดดํา
ยืนอยูข่ ้ างสังเวียน มือถือคันธนูและลูกศร ลูกศรขึนพาด
สาย ง้ างสายเตรี ยมพร้ อมไว้ แล้ ว หัวลูกธนูดํามันส่ง
ประกายออกมา ดูก็ร้ ูวา่ เป็ นทหารทีชํานาญการรบ เดิมที

4
ทิศทางของหัวลูกศรตรงหันไปหาอวินเชียนเช่อก็คอ่ ยๆ
ย้ ายไปเล็งทีอวินชิง

ชายทีถือง้ างธนูสายตาเยือกเย็นราวกับธารนําแข็งไม่มี
ความอบอุน่ แม้ แต่น้อย มองสบตาอวินเชียนเช่อ ทว่า
กลับเล็งหัวลูกศรเล็งไปทางอวินชิง ท่าทางเหมือนจะ
บอกว่าหากว่าเขาขยับสักนิด เสียววินาทีถดั มาก็จะ
ปล่อยลูกศรนีออกไปอย่างไม่ปรานี

เหตุการณ์พลิกผัน เมือได้ พบว่าลูกธนูดอกนีเล็งไปทางอ

วินชิง จวินเยวียเฮ่า ลัวชิงหลี และเฟิ งเซียงหรูตา่ งก็รีบ
ทะยานขึน เดินปราณแล้ วฟาดใส่ลกู ธนูทีกําลังพุง่ มา
แล้ วพาตัวอวินชิงและลูกไปคุ้มกันไว้ ทีด้ านหลัง โดย
5
เฉพาะจวินเยวียเฮ่า เขาไม่สนใจป้ายคําสังอวินของตระ
กูลอวินสักนิด ได้ พบกันอีกครังเขาก็คิดเพียงอยากจะชด
เชยเวลาสามปี ทีหายไป ส่วนพวกเขาต้ องการจะทําอะไร
นัน จวินเยวียเฮ่าจะไม่ยงุ่ แต่อย่างไรก็ห้ามทําร้ ายนาง
เด็ดขาด เห็นได้ ชดั ว่าสองคนทีเข้ ามาหาเรื องนี ทําเขา
จวนจะหมดความอดทนอยูแ่ ล้ ว เมืออันตรายเฉียดผ่าน
ไป เขาก็ถลึงตามองไปยังต้ นเหตุแห่งภยันตรายครังนี

“ใต้ เท้ า ใช้ ธนูลอบทําร้ ายคนจะนับว่าเป็ นการกระทํา

เยียงวีรบุรษของชายชาตรี ได้ หรื อ !”

ชายผู้นนเหลื
ั อบมองมาด้ วยสายตาทีเย็นชา แต่ไม่ได้ โต้
ตอบกลับไป ยังคงจ้ องมองอวินเชียนเช่ออย่างไม่วางตา
สําหรับเขาแล้ ว ชายทีอยูต่ รงหน้ านีต่างหากทีทําให้ เขา
6
เกิดความรู้สกึ สันกลัวได้ ทว่ากระบีทีเพิงฟาดฟั นไปนันก็
ทําให้ ร้ ูวา่ หญิงสาวผู้นีคือจุดอ่อนของเขา ส่วนตัวเขาเอง
นันมันใจในฝี มือการยิงธนูของตัวเองอย่างมาก

สถานการณ์เปลียนไปฉับพลันจนทุกคนอดประหลาดใจ
ไม่ได้ เหตุพลิกผันนีทําให้ ทกุ คนตกตะลึง ในยุทธภพมี
ยอดฝี มือทีเก่งกาจถึงเพียงนีตังแต่เมือใดกัน

หลีเยียซีผดุ ลุกขึนในทันที มือในชายแขนเสือกําแน่น

กระทังเห็นว่าอวินชิงปลอดภัยดีแล้ ว เขาจึงนังลงตาม
เดิม มือทีกําเป็ นหมัดแน่นก็คลายลง ดวงตาดังตาหงส์

7
มองปราดไปยังสังเวียน จ้ องมองด้ านหลังของหญิงสาว
ดวงตาดังหงส์ก็มีประกายวาบขึน

อวินเชียนเช่อรู้สกึ เครี ยดขึนมา ชายผู้นีมีฝีมือทีไม่อาจดู

แคลนได้ แม้ เขาไม่อยากจะสู้กบั ผู้หญิง แต่หญิงนางนี
ช่างชัวร้ ายนักทีคิดจะมาทําร้ ายผู้หญิงของเขา เขาไม่
อาจทําเป็ นไม่สนใจต่อฐานะของนางได้ ทว่าเวลานี
ปรากฏบุรุษขึนอีกคน ยิงทําให้ เขารู้สกึ โกรธ อีกอย่าง
ชายทีว่ามากับหญิงนางนัน วันนีฝั นหวานคิดจะทําร้ ายอ
วินเอ๋อร์ นับว่ามาสะกิดจุดเจ็บของเขาเข้ าพอดี ! ความ
น่าเกรงขามพร้ อมพลังกดดันอันเข้ มข้ นก็หลังล้ นออกมา
!

“ใครทําร้ ายนาง ต้ องตาย !”

8
เมือสองฝ่ ายใกล้ จะปะทะกันอยูแ่ ล้ ว ก็เห็นหญิงสาว
หัวเราะร่าออกมา “ประมุขอวินเซียวกงทีแท้ ก็เป็ นยอด
ฝี มือ ข้ าน้ อยรู้สกึ เลือมใส” เสียงหัวเราะสดใสน่าฟั งราว
กับนกขมิน เพียงแต่ยามนีได้ ยินแล้ วช่างแปลกแปร่งสิน
ดี “เพียงแต่การดือรันจะเอาสิงทีไม่ได้ เป็ นของตัวเองไป
ให้ ได้ เกรงว่ารังแต่จะนําภัยมาถึงตัวก็เท่านัน”

“ทีแม่นางพูดมาก็ถกู ของทีไม่ใช่ของตัว ฝื นจะเอาก็คง

ไม่มีทางได้ มา” อวินเชียนเช่อหัวเราะอย่างเยือกเย็น แล้ ว
พูดอย่างมีความหมาย

หญิงสาวดูตกตะลึง สีหน้ ายิมแย้ มพลันเปลียนเป็ นเย็น

ชา ดวงตางามดุจสายนําฤดูศารทเปล่งประกายชัวร้ าย
9
“เจ้ ารู้อะไรมา”

“แม่นางย่อมรู้อยูแ่ ก่ใจ”

“หึ พูดพล่ามให้ มนั น้ อยๆ หน่อย เรื องทีข้ าคิดจะทํา ใคร

ก็มาขัดขวางไม่ได้ ” หญิงสาวตะคอกอย่างเย็นชา ใบ
หน้ างดงามปรากฏสีหน้ าอันชัวร้ าย ทําลายรูปลักษณ์อนั
สูงศักดิก่อนหน้ านีจนแทบไม่หลงเหลือ นางชูมือขึน แล้ ว
ร้ องสัง “อันเยีย ฆ่านางซะ !”

อวินเชียนเช่อหัวเราะหยันอย่างเย็นชา “คิดจะทําร้ าย
นาง เจ้ าไม่มีความสามารถพอหรอก !” แล้ วเงาร่างก็
ทะยานขึนฟ้า พุง่ ไปหาหญิงสาว ครังนีเขาหมายมันว่า

10
จะให้ นางต้ องชดใช้ ให้ ได้ ! พอขาดคําก็ลงมือทันที “ปก
ป้องอวินเอ๋อร์ ด้วย !”

อันเยียเมือได้ รับคําสัง สีหน้ าก็แสดงความเ**◌้ยมเกรี ยม

ออกมาในทันที ในดวงตาเต็มไปด้ วยความอํามหิตไร้ แวว
อบอุน่ แม้ แต่น้อย มือทีง้ างสายธนูปล่อยออก ลูกธนูหลุด
จากการควบคุม แล้ วพุง่ ไปทางอวินชิงอย่างรวดเร็วด้ วย
พลังทีไม่อาจประมาณได้

จวินเยวียเฮ่าถลันออกมาข้ างหน้ า ร่างสูงใหญ่ราวกับ

ภูเขากันอยูด่ ้ านหน้ าอวินชิง คอยปกป้องภยันตรายทัง
หลายไว้ เพือให้ นางปลอดภัย ถือกระบีป้องกันลูกธนูทีพุง่
เข้ ามา สีหน้ าไม่มีแววครันคร้ ามเลยแม้ แต่น้อย

11
ดวงตาเรี ยวงามของลัวชิงหลีหรี เล็กลง ประกายอันแสน
อันตรายวาบออกมา เขารวบเก็บพัด กําลังภายในอัน
แกร่งกล้ าก็แผ่ออกมา ใครก็คงไม่คาดคิดว่าพัดทีลัวชิง
หลีพกติดตัวเสมอก็คืออาวุธของเขา ทังยังเป็ นพัดทีทํา
จากเหล็กกล้ าสีดําสนิท ทังสองคนช่วยกันสกัดกันลูกธนู
ไว้ ในใจก็อดตืนตกใจไม่ได้ ทีคนผู้นีมีกําลังภายในสูงส่ง
ถึงเพียงนี ! พวกเขาทังสองนับได้ วา่ เป็ นยอดฝี มือใน
บรรดาแคว้ นทังสี แต่พอรับลูกธนูนีก็ยงั รู้สกึ ว่าต้ องใช้
พลังอย่างสูง จึงต่างมองหน้ ากันแต่ไม่แสดงออกทางสี
หน้ า คนผู้นีมีทีมาอย่างไรกันแน่

ยังไม่ทนั ให้ ทงสองได้

ั โล่งอก ธนูดอกหนึงพลาดเป้าก็ยิง
ออกมาอีกติดๆ กัน แต่ครังนียิงพร้ อมกันทีเดียวสามดอก

12
พุง่ ฟ้าวแหวกอากาศมา สีหน้ าของทังสองคนไม่แปร
เปลียน กวัดแกว่งอาวุธในมือฉวัดเฉวียนจนเป็ นกําแพง
หนาแน่น ลูกธนูพงุ่ มาติดๆ กัน ไอกระบีก็พลุง่ พล่าน ทุก
คนต่างเห็นเหมือนสายลมพัดวูบวาบเป็ นระลอก ธนูก็
ร่วงลงพืนไปทีละดอกๆ

เฟิ งเซียงหรูคอยคุ้มกันอยูข่ ้ างๆ อวินชิง สีหน้ าอบอุน่

สุภาพอ่อนโยนหายไปแล้ ว กลายเป็ นสีหน้ าเคร่งเครี ยด
เข้ ามาแทนที คอยป้องกันธนูทีหลุดรอดการสกัดกันมา
ได้ เป็ นครังคราว

อวินชิงมองดูชายทีสาดลูกธนูใส่นางหมายเอาชีวิตอย่าง
เยือกเย็น ดวงตาฉายแววอํามหิต ราวกับบ่อนําเย็นยะ
เยือกอันนิงสงบทีแผ่กระไอเยือกเย็นออกมา ใครทีเห็นก็
13
ล้ วนสันกลัว

นางรับรู้ได้ ถงึ พลังอันกล้ าแกร่งจากร่างของหญิงสาวผู้

นัน ทว่าพลังนันกลับทําให้ นางรู้สกึ คุ้นเคยอย่างน่า
ประหลาดใจ ราวกับว่าคล้ ายคลึงกับพลังทีนางมีอยูใ่ น
ตัว ทว่าพลังนีของนางมาจากกําไลโบราณ แล้ วของอีก
ฝ่ ายเล่า ในนีมีอะไรเกียวข้ องกันหรื อไม่ นางกําป้ายหยก
ในมือไว้ แน่น ชัวพริ บตากระแสอุน่ ก็หลังไหลจากปลาย
นิวซ่านซึมเข้ าสูร่ ่างกาย

ป้ายคําสังอวินของตระกูลอวิน !

14
ในห้ วงคิดราวกับมีแสงสว่างวาบขึน อวินชิงหรี ตาลง
ทันที ขออย่าให้ เป็ นอย่างทีนางคิดเลย !

เอ้ าเฉินมองไปยังคนทีอยูต่ อ่ หน้ าซึงเอาแต่ยิงธนูใส่เขา

และมารดา ความโกรธก็พลันพลุง่ ขึนในใจ กล้ ามาทํา
ร้ ายแม่ของเขา ช่างรนหาทีตายนัก ! มือน้ อยๆ โบกขึน
หมอกกลุม่ หนึงก็ลอยฟุ้งขึนอย่างไม่มีปีมีขลุย่ ดวงตาดํา
ขลับเหลือบไปมอง ทันใดนันก็มีแสงรางๆ อันลึกลับแผ่
ออกมา ส่องไปยังร่างของชายทีอยูต่ รงหน้ า มือทีกําลัง
ง้ างสายธนูก็ชะงัก และเริ มช้ าลง เมือเขาช้ าลง จวินเยวีย
เฮ่าและลัวชิงหลีทีจ้ องมองเขาอยูต่ ลอดมีหรื อจะปล่อย
ให้ โอกาสเช่นนีผ่านไป เช่นนันจึงรี บพุง่ ปราดเข้ าไปหา
ไอกระบีและพลังจากพัดเหล็กต่างซัดกระหนําเข้ าใส่ร่าง

15
ชายผู้นนจนเป็
ั นแผลเหวอะหวะลึกถึงกระดูก

อวินเชียนเช่อสะบัดฝ่ ามือ กําลังภายในก็ก่อตัวเป็ นพายุ

ลูกใหญ่พดั หมุนวนอย่างทรงพลัง ทังน่าครันคร้ ามและ
ชวนสยอง หากไม่ทนั ระวังก็อาจถูกกลืนร่างเข้ าไปได้
ชายแขนเสือของหญิงสาวก็ปลิวพะเยิบ วาดพลังออกมา
ซัดใส่พายุหมุนอันบ้ าคลังลูกนัน ชัวพริ บตาก็ได้ ยินเสียง
‘ตูม’ ดังสนันหวันไหว ทุกคนต่างรู้สกึ ตระหนก คนทีฝึ ก
กําลังมาน้ อย ถึงกับกระอักเลือดออกมา

หญิงสาวถูกพลังซัดมากระทบจนต้ องถอยออกไปหลาย
ก้ าว ร่างโงนเงน กระอักเลือดสดๆ ขึนมาถึงลําคอ ชัว
พริ บตาสีหน้ าก็ซีดขาว เห็นได้ ชดั ว่าได้ รับบาดเจ็บภายใน
อย่างหนัก
16
เงาร่างของอวินเชียนเช่อวูบไหว ซัดฝ่ ามืออีกครังทันที
ทันใดนันก็เห็นสองร่างทะยานขึนมาจากด้ านล่าง
สังเวียน ต่างคนต่างซัดฝ่ ามือเข้ าใส่อวินเชียนเช่อ
เมือยอดฝี มือปะทะกัน กระบวนท่ากลับไม่สําคัญอีกต่อ
ไป สิงทีเอามาเปรี ยบกันคือกําลังภายใน เช่นนันก็ได้ ยิน
เสียงสนันหวันไหวดังขึนจากการปะทะเมือครู่ หนึงในนัน
ทิงลูกระเบิดลงมาทีพืน ทันใดนันก็มีควันฟุ้งกระจายจน
มองอะไรไม่เห็น แล้ วได้ ยินแต่เสียงไอและเสียงสําลัก
ควันไปทัว

อวินเชียนเช่อรับรู้ได้ ถงึ ความเคลือนไหวจากในอากาศ

พอฉุกคิดขึนได้ ก็ลงมือ อาวุธลับสองดอกก็พงุ่ ออกไป

17
หมอกควันสลายไป ร่างหญิงสาวและอีกฝ่ ายไหนเลยจะ
ยังอยู่ บนสังเวียนจึงเหลือเพียงรอยเลือดหยดเป็ นทาง

อวินเชียนเช่อนิวหน้ า กวาดตามองสังเวียนทีว่างเปล่า
อย่างครุ่นคิดด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด ไม่ร้ ูวา่ เขากําลังคิด
อะไรอยู่ แล้ วสายตาก็มองหาหลีเยียซี เห็นนอกสังเวียน
ว่างเปล่า มีเพียงทีนังว่างเว้ นไว้ ทีหนึง เมือเห็นดังนัน
อวินเชียนเช่อก็หรี ตาลง ดวงตาเยือกเย็นวาบประกาย
บางอย่างทีไม่อาจเข้ าใจ แล้ วหันกลับเดินไปหาอวินชิง

“ชิงเอ๋อร์ ......” เมือหมอกควันฟุ้งขึน ปฏิกิริยาแรกของจวิ

18
นเยวียเฮ่าก็คือหันกลับไปปกป้องอวินชิง เวลานียังเห็น
อวินชิงยืนอยูต่ รงนัน นางปลอดภัยดี สีหน้ าก็สงบลง
ดวงตาหม่นทีลึกลํามีประกายตืนเต้ นยินดี สีหน้ าทีเย็น
ชาเป็ นนิจเต็มไปด้ วยความสะเทือนใจ แล้ วมองสํารวจ
อย่างเป็ นห่วง ถามไถ่อย่างร้ อนใจ “ชิงเอ๋อร์ เจ้ าไม่เป็ น
อะไรใช่ไหม”

อวินชิงยิมน้ อยๆ “ข้ าปลอดภัยดี”

ได้ ยินดังนัน ใจทีกระวนกระวายของจวินเยวียเฮ่าก็

ค่อยๆ ผ่อนคลายลง ริ มฝี ปากบางหยักขึนน้ อยๆ ฉับ
พลันดวงตาก็เปล่งประกายราวกับนําแข็งละลาย

19
อวินชิงตกตะลึง นีไม่ใช่ครังแรกทีนางเห็นจวินเยวียเฮ่า
ยิม แม้ ร้ ูมาตลอดว่าเขาเป็ นชายรูปงาม แต่ไม่คิดว่าเมือ
เขายิมแล้ วจะน่ามองถึงเพียงนี ชายทีแม้ จะเลือดเย็น
ทว่าก็ไม่ขาดความอ่อนโยนช่างเป็ นชายทียากจะต้ าน
ทาน มิน่าเล่าเขาจึงมีแต่หญิงสาวมาคอยรุมล้ อม แน่
นอนว่านีย่อมไม่รวมนางไว้ ในบรรดาหญิงสาวพวกนัน
ด้ วย

หารู้ไม่วา่ เสินอวินซีทีอยูด่ ้ านล่างนันมองเห็นภาพนีทัง

หมด นางกัดฟั นแน่น ดวงตางามเต็มไปด้ วยแววแห่ง
ความชิงชัง ความหวาดกลัวเมือตอนแรกทีได้ เห็นนาง
ถูกแทนทีด้ วยความเกลียดชัง ไม่คิดว่านาง ‘ตาย’ ไป
แล้ วสามปี ไม่เพียงแต่ยงั ไม่ตายเท่านัน บัดนีเพียงแค่

20
ปรากฏตัวก็แย่งชิงสายตาของท่านหวังไปทังหมด ขณะ
เดียวกันนางก็สงั หรณ์ใจว่า คราวนีท่านหวังดูจะปั กใจ
จริ งจังมากทีเดียว ความรู้สกึ รับรู้ได้ ถงึ วิกฤตการณ์ทีคืบ
ใกล้ ก็ทว่ มท้ นในหัวใจอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน

ไม่ได้ นางจะให้ พวกเขามีโอกาสไม่ได้ คิดถึงตรงนี ก็เก็บ

ซ่อนสายตาอันชัวร้ าย แล้ ววิงขึนไปบนสังเวียนด้ วยสี
หน้ าตืนตระหนก โผเข้ าหาอ้ อมกอดของจวินเยวียเฮ่า

“พีเฮ่า ดีเหลือเกินทีท่านไม่เป็ นอะไร เมือกีซีเอ๋อร์ ตกใจ

แทบแย่ ฮือๆ ดีทีท่านปลอดภัย” เสินอวินซีร้องไห้
อย่างอกสันขวัญหาย นําเสียงสันเครื ออย่างปิ ดไม่มิด

21
ร่างของจวินเยวียเฮ่านิงขึง สีหน้ าก็พลันแข็งกร้ าว หันไป
มองอวินชิงอย่างไม่ร้ ูตวั แต่เวลานีอวินชิงกลับเบือนหน้ า
ไปทางอืน เขารู้สกึ สลดหดหู่ แล้ วก็ร้ ูสกึ เจ็บปวด
บางอย่างทีบอกไม่ถกู ค่อยๆ ดึงตัวเสินอวินซีออก แล้ ว
บอกนางด้ วยสีหน้ าสับสน “ข้ าไม่เป็ นไร ไม่ต้องเป็ นห่วง
หรอก”

เสินอวินซีเงยใบหน้ าเล็กๆ ทีเต็มไปด้ วยคราบนําตาขึน

มา ช่างดูน่าสงสารจับใจ ร่างยังสันระริ กราวกับว่าความ
ประหวันพรันพรึงในใจยังไม่สงบลง จนใครทีเห็นก็อด
สงสารไม่ได้ “พีเฮ่า อย่าทําอะไรเสียงๆ แบบนีจะได้ หรื อ
ไม่ ซีเอ๋อร์ กลัวเหลือเกิน”

เมือหันไปมองใบหน้ าทีดูน่าสงสาร ดวงตาทีวาววามเต็ม

22
ไปด้ วยความคาดหวัง ราวกับได้ เห็นสาวน้ อยทีร้ องไห้ ให้
กระต่ายบาดเจ็บตัวหนึงทีใต้ ต้นท้ อในตอนนัน ในใจของ
จวินเยวียเฮ่าก็ร้ ูสกึ สับสน รู้สกึ สงสารจนไม่อาจทนได้
เขายืนมือไปเช็ดนําตาบนใบหน้ าของนาง ถอนหายใจ
ออกมาเบาๆ แล้ วว่า “ซีเอ๋อร์ อย่ากลัวไปเลย ข้ าไม่เป็ นไร
หรอก”

ได้ ยินดังนัน ดวงตาของเสินอวินซีก็ทอประกาย สีหน้ า

ฉายแววยินดี ในทีสุดพีเฮ่าก็ยอมเรี ยกนางว่าซีเอ๋อร์ แล้ ว
นางตืนเต้ นราวกับได้ เห็นแสงแรกฉายออกมา รู้วา่ ขอ
เพียงนางพยายามให้ มากพอ พีเฮ่าจะต้ องตกหลุมรัก
นางแน่

23
“แม่นางอวิน ไม่ได้ พบกันนาน” ลัวชิงหลีสง่ ยิมเปี ยม
เสน่ห์ให้ ดวงตาเรี ยวงามระยิบระยับ ชุดสีแดงเจิดจ้ า ดู
หล่อเหลาอย่างทีสุด นีเป็ นคําพูดแรกระหว่างพวกเขา
หลังจากทีนางได้ กลับมาจากความตาย หญิงสาวตรง
หน้ ายังคงสงบงามเช่นเดิม แต่มีสีสนั น่าสนใจขึนเมือ
เทียบกับสามปี ก่อน สีหน้ าจึงฉายแววอ่อนโยน คงเพราะ
คนผู้นนนางจึ
ั งเปลียนไปสินะ แล้ วในใจก็ร้ ูสกึ ขมขืน
หญิงสาวคนแรกทีทําให้ เขาหวันไหว ห่างหายกันไปสาม
ปี เขาพลาดโอกาสไปแล้ วใช่ไหม

“ไม่ได้ พบกันนาน ต้ องขอขอบคุณหลีหวังทีช่วยเหลือเมือ

ครู่” อวินชิงยิมแย้ มแล้ วตอบเขา

ลัวชิงหลีจงึ เผยยิม “คําขอบคุณไม่จําเป็ น หากอยากจะ

24
ขอบคุณ ถ้ าเช่นก็...”

อวินชิงเลิกคิว ลัวชิงหลีขยิบตาให้ ยิมแล้ วตอบอย่างขี

เล่น “ตอบแทนด้ วยตัวเจ้ า ดีไหมล่ะ”

เอ่อ...อวินชิงนิงอึงไป นีมันอะไรกัน

25
ตอนที 110 ถอย

งานชุมนุมชาวยุทธจบลงแล้ ว เมิงฝูเซินดํารงตําแหน่งผู้
นํายุทธภพ สําหรับความวุน่ วายทีเกิดขึนเพราะ ‘สิงลํา
ค่า’ ก็จบลงพร้ อมกับการจากไปของหญิงสาวและคน
กลุม่ นัน ชาวยุทธ์จากสํานักต่างๆ พากันแยกย้ าย ผู้คนที
มากันอย่างคับคังต่างจากไป เมืองหยวนเฉิงกลับคืนสู่
ความสงบเรี ยบร้ อยดังเดิม

1
แต่ผ้ คู นยังคงพูดคุยกันอย่างตืนเต้ นถึงเรื องน่าสนใจที
เกิดขึนในการชุมนุมใหญ่ของชาวยุทธ์ครังนี และเรื องที
พูดคุยกันมากทีสุดก็คือเรื องป้ายหยกทีเปล่งแสงได้ และ
เรื องหญิงสาวทีมาและจากไปอย่างลึกลับ ทว่าเรื องของ
เด็กสีขวบทีเอาชนะลูอ่ ีหยางแห่งพรรคเทียนโหมวได้ นี
แหละทีเรี ยกว่ามีสีสนั น่าตืนตาตืนใจ ใครทีได้ ร้ ูตา่ งก็
สะใจ เรื องทีเมิงฝูเซินได้ ตําแหน่งผู้นํายุทธภพกลับเงียบ
เชียบอย่างเห็นได้ ชดั เมือเทียบกันแล้ ว กลายเป็ นเรื อง
ปกติไปเลย

ส่วนพวกอวินชิงนันก็ยงั ได้ รับคําเชิญของเมิงฝูเซินให้ เข้ า

พักเป็ นแขกชัวคราวในหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ าอีก
ด้ วย

2
ในศาลาแปดเหลียมทีรายล้ อมด้ วยทัศนียภาพอันงดงาม
ของกลีบดอกไม้ ทีร่วงโรย หญิงสาวทีดูสงบเยือกเย็น
กําลังนังดืมชาอยูเ่ งียบๆ

อวินชิงในชุดสีขาวดูสง่างามราวกับภาพในความฝั น
กําลังนังเอนพิงเก้ าอีทีดูอบอุน่ อย่างสบายๆ นางหลุบตา
ลงน้ อยๆ ดวงตาเป็ นประกายระยิบระยับ ดูงดงามน่า
หลงใหลราวกับอยูใ่ นภาพเขียนด้ วยหมึกอันสุขสงบ

อวินเชียนเช่อเดินมาแต่ไกล เขาก็เห็นภาพอันงดงาม
ชวนลุม่ หลงนี จึงรู้สกึ ว่าอารมณ์ดีอย่างมากมายนัก มุม

3
ปากหยักขึนเป็ นรอยยิมทีสมบูรณ์แบบ รี บสาวเท้ าเดิน
ไปยังศาลา อวินเอ๋อร์ ของเขางดงามเช่นนีเสมอ งดงาม
เสียจนหัวใจเขาถึงกับพรํ าเพ้ อไม่ร้ ูวาย

กลินหอมเย็นของดอกบัวพัดโชย ทําให้ อวินชิงจึงเงย

หน้ าขึนมองผู้ทีกําลังเดินเข้ ามา

หน้ ากากหยกภายใต้ แสงตะวันสะท้ อนอย่างเป็ น

ประกายดูหมดจด ร่างสูงโปร่ง งามสง่า ท่าทางเยืองย่าง
ดังล่องลอยมา ทัวทังร่างแผ่ไปด้ วยรังสีอนั สงบงามราว
กับเทพเซียนมาเยือนโลกมนุษย์ ดวงตาเยือกเย็นเปล่ง

4
ประกายวิบวับ โดดเด่นสะดุดตาราวกับดวงดาวทีสุก
สกาวตรงขอบฟ้า ดวงตาราวแก้ วผลึกกําลังทอประกาย
อ่อนโยนและรักใคร่อย่างน่าหลงใหล ใครทีไม่ทนั ระวังก็
อาจเผลอใจไปได้ และยามนีในดวงตาคูน่ ีมีเพียงหญิง
สาวทีแสนงดงามผู้นนเพี
ั ยงคนเดียว

มุมปากของอวินชิงค่อยๆ หยักขึน ชายทีสงบงามราวกับ

ดอกบัวและคล้ ายเซียนเช่นนี ยากทีใครจะจินตนาการได้
ว่าจะเป็ นคนเจ้ าเล่ห์และชอบทําทีเป็ นเจ้ าเข้ าเจ้ า
ของอย่างเหลือร้ าย เขาเป็ นคนเช่นนี ทว่านอกจากนาง
จะไม่รังเกียจแล้ ว ยังรู้สกึ ชอบใจอยูค่ รามครัน ความคิดก็
หวนกลับไปยังวันนันบนลานประลอง......

5
หลังเหตุร้าย อวินชิงกล่าวขอบคุณบุคคลสามคนด้ วยสี
หน้ ายิมแย้ มงดงาม

“หากอยากจะขอบคุณก็.....ตอบแทนด้ วยตัวเจ้ า ดีไหม

เล่า” ลัวชิงหลียมขึ
ิ นอย่างมีเสน่ห์น่าหลงใหล ในดวงตา
ของเขาทอประกายเจิดจ้ า มีแววคาดหวังซ่อนเร้ นอยูใ่ น
นัน

อวินชิงนิงอึง รู้สกึ ราวกับว่ามีอีกาทังฝูงบินผ่านเหนือ

ศีรษะไป...

เพียงประโยคว่าตอบแทนด้ วยตัวเจ้ าโพล่งขึน แม้ แผ่ว

6
เบาทว่าราวกับเสียงอสนีบาต จนจวินเยวียเฮ่ารู้สกึ
เหมือนหัวใจกําลังถูกบีบอย่างฉับพลัน สายตาจับจ้ องไป
ทีสีหน้ าอวินชิงตาไม่กะพริ บ ในนันแฝงไว้ ทงความ
ั
ร้ อนรนและเป็ นกังวล จนดึงดูดความสนใจแม้ แต่เสินอ
วินซีทีกําลังรํ าไห้ กระซิกๆ อยูข่ ้ างๆ ให้ หนั มามองด้ วย
ความตกตะลึง ดวงตาทีพร่าเลือนด้ วยหยาดนํามี
ประกายบางอย่างทีอ่านไม่ออกวาบขึน

“ชิงเอ๋อร์ ตอบแทนด้ วยตัวเจ้ าจะได้ ไหมล่ะ” ในมือถือพัด

โบกไปมาเบาๆ ใบหน้ าทีหล่อเหลาเหนือผู้ใดส่งยิมที
เปี ยมเสน่ห์มาให้

มุมปากอวินชิงถึงกับกระตุก ต่อให้ พดู ล้ อเล่นก็ไม่น่าจะ

เปิ ดเผยตรงไปตรงมาเช่นนี
7
ขณะกําลังจะพูด มือใหญ่ทีอบอุน่ และมีพลังคูห่ นึงก็ได้
ดึงตัวนางเข้ าไปโอบเบาๆ ฉับพลันกลินหอมของดอกบัว
ทีแสนคุ้นเคยก็โชยมา อวินชิงอดทีจะเงยหน้ าขึนมองไม่
ได้ สายตาเห็นอวินเชียนเช่อทีก้ าวเข้ ามาอย่างสง่า
ผ่าเผย เพียงเขายิมน้ อยๆ ก็งดงามเกินใคร

“สถานการณ์เมือครู่อนั ตรายมากนะ เจ้ าก็ร้ ูวา่ ข้ าเป็ น

ห่วงมากเพียงใด โชคยังดีทีหลีหวัง ท่านมหาเสนาบดี
เฟิ ง และเฮ่าหวังออกโรงมาช่วยไว้ ได้ ไม่อย่างนันข้ าก็คง
ไม่กล้ าคิดว่าผลจะเป็ นเช่นไร” พูดพลางยืนมือไปช่วยทัด
ผมไว้ ให้ นางทีหลังหู สายตาอบอุน่ ราวกับสายนําทอด
มองไปยังอวินชิง แต่อวินชิงก็ดอู อกว่าในดวงตาลึกลํา
ราวกับดวงดาวคูน่ นแฝงไว้
ั ด้วยความขุ่นใจ เช่นนันก็นกึ

8
สนุก มุมปากหยักขึน

“มีหมาบ้ าจะมากัดข้ า ข้ าจะทําอย่างไรได้ อีกอย่าง ก็มี

เจ้ าอยูท่ งคนไม่
ั ใช่หรื อ”

เห็นว่าดวงตาอวินชิงฉายแววขีเล่น อวินเชียนเช่อก็อด
หงุดหงิดในใจไม่ได้ ดวงตาทีจ้ องมองนางจึงส่งสัญญาณ
เตือน

อวินชิงกะพริ บตาปริ บๆ ทําหน้ าใสซือราวกับไม่ร้ ูประสี

ประสา เช่นนันก็กลับทําให้ เขารู้สกึ รื นเริ ง ทีแท้ นางก็มี
ด้ านทีน่าขบขันเช่นนีด้ วย อวินเชียนเช่อยิมให้ อย่างรัก
ใคร่ ดวงตาฉายแววอบอุน่ “เจ้ าล่ะก็...คราวหน้ าคราว

9
หลังต้ องรู้จกั หลีกให้ หา่ งจากอันตราย เข้ าใจหรื อไม่” เช่น
นีแล้ ว แม้ จะรู้วา่ สิงทีสาวน้ อยผู้นีคิดอาจไม่แน่วา่ จะตรง
กับสิงทีนางพูดออกมา หรื อกระทังอาจแฝงด้ วยการ
หยอกเย้ า แต่พอได้ ยินจากปากของนางว่าพึงพาเขาได้
เขาก็อดทีจะรู้สกึ ตืนตันใจไม่ได้ นีแสดงให้ เห็นว่าเขาได้
คืบเข้ าใกล้ หวั ใจนางอีกก้ าวหนึงแล้ วสินะ

“ขอขอบคุณหลีหวัง ท่านมหาเสนาบดีเฟิ ง และเฮ่าหวังที

ได้ ช่วยเหลืออวินเอ๋อร์ ไว้ ข้ าซาบซึงใจอย่างมาก” อวิน
เชียนเช่อเงยหน้ าขึนเผชิญหน้ ากับลัวชิงหลีและจวินเย
วียเฮ่า ยิมให้ พวกเขาอย่างสง่างามราวกับเซียน ในท่า
ทางอันสูงศักดิยังแฝงไว้ ด้วยรังสีอนั น่าเกรงขามจนใครก็
ไม่กล้ ามองข้ าม

10
ท่าทางสนิทสนมทําให้ จวินเยวียเฮ่ารู้สกึ เหมือนมีอะไรมา
ขัดอยูใ่ นใจ ดวงตาเยือกเย็นฉายแววเจ็บปวดยิงกว่าเมือ
ครู่นีเสียอีก เพราะนางไม่ได้ ปิดบังท่าทางสนิทสนมนัน
ทังยังหยอกเย้ าอย่างรื นเริ งใจ นีหมายความว่าอะไรกัน
แม้ ไม่กล้ าคิดแต่กลับยิงเข้ าใจแจ่มแจ้ ง มือในชายแขน
เสือของเขาจึงกําแน่นจนข้ อนิวซีดขาว สีหน้ าทีไม่เคย
แปรเปลียนก็พลันเผือดลง พูดขึนอย่างยากเย็น “ชิงเอ๋อร์
ปลอดภัยก็ดีแล้ ว”

มือทีโบกพัดของลัวชิงหลีชะงักไปเล็กน้ อย ใบหน้ าทีหล่อ

เหลาถึงกับแข็งค้ างไปครู่หนึง จากนันก็กลับมาเป็ นปกติ
ดังเดิม สีหน้ ายิมแย้ มพลางว่า “ประมุขอวินเกรงใจเกิน
ไปแล้ ว เรื องของชิงเอ๋อร์ ข้ าย่อมไม่อาจทําวางเฉยได้ ”
แล้ วหันไปขยิบตาให้ อวินชิงด้ วยท่าทางเปี ยมเสน่ห์ “ขอ

11
เพียงชิงเอ๋อร์ ต้องการ ข้ าจะบุกนําลุยไฟอย่างไม่ลงั เล ดู
จากความสัมพันธ์ของข้ ากับชิงเอ๋อร์ แล้ ว การบอกขอบ
คุณก็ดเู หมือนจะห่างเหินเกินไปหน่อย”

อวินชิงอดกลอกตาไม่ได้ นางกับเขามีความสัมพันธ์อนั
ใดกันหรื อ เรี ยกนางว่าชิงเอ๋อร์ เราสนิทสนมกันถึงขันนี
แล้ วหรื ออย่างไร ช่างน่าหงุดหงิดนัก ! ทําไมถึงได้ เพิงรู้
นะว่าหวังเจ้ าเล่ห์คนนีชอบทําตีสนิทกับคนทีเขาไม่ได้
ยอมสนิทด้ วย !

“หลีหวังพูดเช่นนีผิดไปแล้ ว เรื องของอวินเอ๋อร์ ก็คือเรื อง

12
ของข้ า ในเมือท่านมีพระคุณทีช่วยชีวิต ข้ าย่อมต้ อง
แสดงความขอบคุณแทนอวินเอ๋อร์ ” อวินเชียนเช่อแก้ คํา
พูดให้ ด้วยท่าทีจริ งจัง ทว่าด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย ราวกับ
กําลังคิดอะไรขึนได้ มุมปากจึงหยักยิมขึน “ข้ าได้ ยินมา
ว่าประมุขแห่งลัวกัวได้ เลือกพระชายาให้ หลีหวังไว้ แล้ ว
ชายาหลีหวังเป็ นหญิงงามลําเลิศ เชียวชาญทังศาสตร์
และศิลป์ เหมาะสมกับหลีหวังอย่างแท้ จริ งราวกับเกิด
มาเพือคูเ่ คียงกัน ข้ าขอแสดงความยินดีกบั หลีหวังล่วง
หน้ าไว้ ณ ทีนี เอาอย่างนีเถอะ ในวันวิวาห์ของท่าน เมือ
ถึงเวลานันข้ ากับอวินเอ๋อร์ จะจัดเตรี ยมของขวัญอวยพร
ส่งไปให้ เพือร่วมแสดงความยินดี” อวินเชียนเช่อพูดด้ วย
สีหน้ ายิมแย้ มราวกับไม่ได้ คิดอะไร ดวงตามีประกายเร้ น
ลับวาบขึน มือหนึงกลับโอบเอวบางของอวินชิงไว้ ดึงให้
นางมาซบอยูใ่ นอ้ อมอก อีกมืออุ้มเอ้ าเฉินไว้ กบั ตัว
ประกาศความเป็ นเจ้ าของอย่างชัดเจน
13
สีหน้ าของลัวชิงหลีนิงขึง รอยยิมเปี ยมเสน่ห์ยงั แข็ง
ค้ างอยูท่ ีริ มฝี ปาก สามปี ก่อนเขาตกหลุมรักอวินชิง ตอน
นันได้ สง่ สารกลับไปเพือบอกเล่าเรื องทังหมด พระบิดา
และพระมารดาต่างก็ทรงอนุญาตแล้ ว แต่ไม่คิดว่าจะ
เกิดเหตุทีเอ้ าเฉินถูกยาพิษ ภายหลังยังเพราะมีเหตุ
บางอย่างเกิดขึน พระบิดาจึงทรงเรี ยกตัวเขาให้ รีบเดิน
ทางกลับ จึงไม่ได้ อยูช่ ่วยตามหาบัวโลหิต เขาเฝ้ารอให้
เรื องนีจบลงก่อนแล้ วจะขอนางแต่งงาน แต่ไม่คิดว่ารอ
ไปรอมากลับได้ ทราบข่าวร้ ายว่านางพลัดตกจากหน้ าผา
ไปแล้ ว

ตอนนันเขาเศร้ าโศกเสียใจมาก ด้ วยความทีไม่กล้ าเชือ

14
จึงรี บส่งกําลังพลไปยังภูเขาหิมะเพือตามหา กลับพบว่า
ทีนันเต็มไปด้ วยการนองเลือด เป็ นภาพทีบาดตายิงนัก
และทําให้ ใจเขาเยือกเย็นด้ านชา

ภายหลังพระบิดาทรงเป็ นตัวตังตัวตีประทานชายาหวัง
ให้ แก่เขา แต่เพราะการจากไปของหญิงอันเป็ นทีรัก
หัวใจดวงนีจึงตายด้ าน เวลานันใจคิดเพียงว่าชีวิตนีคง
สินหวังเสียแล้ ว แต่เพือไม่ให้ พระบิดาและพระมารดา
ทรงเป็ นกังวล และเพือจะได้ มีคําอธิบายให้ ทงสอง
ั
พระองค์ เขาจึงยินยอมทําตามการจัดแจงของพระบิดา

คิดไม่ถงึ ว่าเวลาผ่านไปสามปี นางกลับปรากฏตัวขึนต่อ

หน้ าเขาอีกครัง หัวใจของเขาเต้ นรัวขึนได้ อีกครังก็เพราะ
15
นาง สิงลําค่าทีสูญหายไปได้ กลับคืนมาแล้ ว เขาจะยอม
รามือได้ อย่างไร เห็นทีจะต้ องพยายามยือแย่งกันสักตัง !
ทว่าความสัมพันธ์ของทังสองในเวลานีกลับกลายมาเป็ น
อุปสรรคขวางกันระหว่างเขากับหญิงทีเขารัก เช่นนันจะ
ไม่ให้ เขารู้สกึ สลดหดหูไ่ ด้ อย่างไร เวลานีอวินเชียนเช่อ
ยกเรื องนีมาพูด เขาก็ยิงโกรธเกรี ยวจนแทบจะทนไม่ไหว
แต่ไม่อาจจะทําอะไรได้ ได้ แต่แอบสบถด่าอวินเชียนเช่อ
ในใจว่าเจ้ าคนสารเลว สีหน้ าแปรเปลียนหลายตลบ แต่
สุดท้ ายก็กลับสุขมุ ลงได้ ดงั เดิม “ขอขอบคุณนําใจอันดี
ของประมุขอวิน แต่เรื องนีไม่เกียวข้ องอันใดกับเรื องของ
ข้ าและชิงเอ๋อร์ ”

อวินเชียนเช่อเพ่งมองเขาอย่างมีความหมายลึกลํา จาก
นันก็ยมแล้
ิ วว่า “ก็คงเป็ นเช่นนัน” แม้ ไม่ได้ พดู อะไรอีก

16
แค่เพียงยกเรื องขึนมาก็พอแล้ ว ส่วนทีเหลือของเรื องนี
เขาจะไม่คิดถึงอีก แต่เขารู้ชดั ว่าคนผู้นี หมดสิทธิจะเข้ า
มาแย่งชิง ถูกตัดออกจากสนามแข่งไปแล้ ว

อวินชิงเพียงยิมแล้ วเฝ้ามองเหตุการณ์ทงหมด
ั เมือเห็น
อวินเชียนเช่อพูดจาไม่กีคําพูดก็สามารถสกัดอีกฝ่ ายจน
เขาต้ องพ่ายแพ้ ไปได้ ดังนันก็อดพูดกับตัวเองในใจไม่ได้
คนเราดูกนั แต่ภายนอกไม่ได้ จริ งๆ คนทีดูงามสง่าดุจ
เซียนผู้สงู ส่ง ทีแท้ แล้ วเป็ นชายทีเจ้ าเล่ห์เพทุบายนัก !

ส่วนเอ้ าเฉินทีมองดูเรื องทังหมดนีอย่างใคร่ร้ ูด้วยดวง

ตากลมโตอันเจิดจ้ า สายตากวาดมองใบหน้ าคนนันที
คนนีที

17
สายตาของเฟิ งเซียงหรูทอดมองไปยังคนเหล่านี ท่าทาง
ราวกับไม่ได้ ร้ ูสกึ ใดๆ กับการประลองเชิงกันอย่างลับๆ
ราวกับคลืนใต้ นําของคนเหล่านี ดวงตาทีอ่อนโยนดุจ
สายนํามีแววรื นเริ ง แล้ วหันไปประสานมือคํานับอวินเชีย
นเช่อ “ประมุขอวินเกรงใจเกินไปแล้ ว ข้ าก็แค่ช่วยเหลือ
เพียงเล็กน้ อย แทบไม่มีคา่ ให้ พดู ถึงด้ วยซํา แต่ฝีมือของ
ประมุขอวินต่างหากทีช่วยเปิ ดหูเปิ ดตาให้ ข้า” พืนฐาน
วรยุทธ์ของประมุขแห่งอวินเซียวกงเรี ยกได้ วา่ เยียมยุทธ์
และดูทา่ ว่าคงมีความรักลึกซึงกับแม่นางอวินเรื อยมา
หากแม่นางอวินเองก็มีใจให้ เขา ย่อมนับว่าเป็ นเรื องทีน่า
ยินดี

18
รอยยิมของเฟิ งเซียงหรูยิงลึกลําขึนทุกที

......

“คิดอะไรอยูห่ รื อ” พูดพลางช่วยปั ดเส้ นผมทีปลิวสยาย

ระใบหน้ าให้ มือใหญ่ลบู ไล้ ผา่ นเส้ นผมทีเรี ยบลืนดุจแพร
ไหม แล้ วยิมให้ นางอย่างรักใคร่

เช่นนันอวินชิงจึงค่อยตืนจากภวังค์ กระถดตัวออกห่าง
เล็กน้ อย ยิมบางๆ แล้ วตอบ “...กําลังคิดว่าเมือไหร่จะ
กลับ ข้ าคิดถึงท่านพ่อแล้ ว”
19
อวินเชียนเช่อดึงอวินชิงกลับเข้ ามาโอบกอดไว้ แนบอก
ยิมน้ อยๆ แล้ วว่า “เรื องนีจะไปยากอะไร อวินเอ๋อร์ คิดถึง
บ้ าน เราก็กลับด้ วยกันสิ”

“หืม” อวินชิงตะลึง เขาพูดว่าเรา หรื อว่า...แล้ วเงยหน้ า

ขึน สบสายตาลึกลําของอวินเชียนเช่อ หน้ ากากหยก
ขาวสะท้ อนแสงดูแวววาว ปิ ดบังใบหน้ าทีงดงามราวกับ
วาด มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมอ่อนโยน ในดวงตาเต็ม
ไปด้ วยแววแห่งความรักใคร่ หัวใจของนางก็พลันอบอุน่
แววตาจึงพลอยอ่อนโยนลงด้ วย เช่นนันแล้ วพยักหน้ า
เบาๆ พลางตอบรับ “ได้ เรากลับด้ วยกัน”

เมือได้ ยินดังนัน อวินเชียนเช่อก็โอบกระชับร่างอันแบบ

20
บางไว้ แน่นเข้ า สูดกลินกายของอวินชิงทีมีเพียงหนึง
เดียว รู้สกึ พึงพอใจอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน อวินเอ๋อร์
ทิวทัศน์งดงามสักปานใด ก็ไม่อาจเทียบกับรอยยิมล่ม
เมืองของเจ้ าได้

ท่ามกลางทัศนียภาพอันงดงาม ชายหญิงผู้งดงามเหนือ
ผู้ใดต่างอิงแอบแนบชิด งามสมกันราวกับภาพวาดก็ไม่
ปาน

ไกลออกไปในระเบียงทางเดิน ชายชุดสีมว่ งจับจ้ องภาพ

งดงามอยูเ่ งียบๆ ครู่หนึงก็เก็บซ่อนความเจ็บชําไว้ ใน
ดวงตา หันหลังแล้ วจากไป เงาร่างด้ านหลังนันมีแต่เพียง
ความโดดเดียวและเยือกเย็น ดูแล้ วช่างเปล่าเปลียวสิน
21
หวังราวกับจะหลอมรวมไปกับอากาศอันหนาวเย็นนี
หากใครมาเห็นเข้ า ก็คงอดรู้สกึ ปวดร้ าวไปด้ วยไม่ได้

อีกด้ านหนึง ดวงตางามคูห่ นึงมองส่งเงาร่างด้ านหลังนัน

จนลับตา กระทังเดินลับหายไปตรงมุมทางเดินแล้ วจึง
ค่อยถอนสายตากลับมา หันไปมองภาพทีงดงามนัน
ดวงตาหม่นมัวจนยากจะเข้ าใจ นานครู่หนึงจึงค่อยหัน
หลังเดินจากไป

เช่นนันมุมปากของอวินชิงจึงหยักขึน “...ไปแล้ ว”

“อืม” อวินเชียนเช่อตอบรับเบาๆ นําเสียงไม่สอ่ เค้ า

22
อารมณ์ใดๆ

“วันนีอากาศดี คืนนีพระจันทร์ คงจะงดงามน่าชม” มุม

ปากของหญิงสาวหยักยิมเจ้ าเล่ห์

“อืม” นําเสียงราบเรี ยบ แฝงด้ วยความรักใคร่ไม่จืดจาง

บทสนทนาโต้ ตอบเรื องโน้ นเรื องนีไม่ปะติดปะต่อ สาย

ลมพัดผ่านแล้ วพลันสลายไป ไร้ ร่องรอย.....

23