แนะนําตัวละคร

หลีเหว่ย/หลินเหม่ยอิง

หญิงสาวผูอ้ าภัพ ทีต้องดินล้นหาเลียงชีพไปวันๆ จน

ชีวิตพริกพรันข้ามภพทาอยูส่ มัยโบราณอีกยุคหนึง กลาย
เป็ นลูกสาวของขุนนางตําแหน่งสูง เป็ นคุณหนูของจวน
ตระกูลหลิน

1
หย่งจี

ท่านอ๋องรูปงาม เป็ นพระอนุชาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั

เก่งทังเรืองการรบ การแต่งกลอนและยังเก่งในเรืองการ
รักอีกด้วยทําให้สาวหลายคนหมายปองทีจะได้เข้าจวน
อ๋องในฐานะชายาของเขา

2
หลินเหม่ยหลิง

พีสาวของหลินเหม่ยอิง และเป็ นหนึงในชายาของอ๋อง

หย่งจี เป็ นหญิงงามทีงามสุดและเป็ นทีโปรดปรานของ
อ๋องหย่งจีก็วา่ ได้แต่เสียดายร่างกายอ่อนแอป่ วยง่าย

3
หมีเหว่ยผิง

ชายาอีกหนึงคนทีอ๋องหย่งผิงโปรดปรานและไม่ชอบ
หลินเหม่ยหลิงทีมีความโปรดปรานมากกว่านาง จึงหา
วิธีคอ่ ยกลันแกล้งอยูต่ ลอดเวลา เพือให้ตนเป็ นทีโปรด
ปรานแค่คนเดียว
_____________________________________________
_________________________________

4
จุดเริมต้น

แสงสีของเมืองปั กกิงและไฟตามถนนหนทางมันไม่ทาํ ให้

หลีเหว่ย ไม่รูส้ กึ ตืนเต้นได้เลย เพราะพึงโดนไล่ออกจาก
งานทีพึงทําได้ไม่นานมันทําให้เธอไม่รูจ้ ะทํายังไงต่อนอก
จากเดินไปเรือยๆเพราะหลีเหว่ยเป็ นเด็กกําพร้า ตังแต่ยงั
เด็กๆเพราะพ่อแม่เกิดอุบตั ิเหตุเสียทังสองคน ทําให้ตอน
เด็กๆหลีเหว่ย ป้าน้าอาไม่เคยซํา◌้จนเธอโตมาเลย
ตัดสินใจออกมาอยูค่ นเดียวแล้วออกหางานพิเศษทํา
แล้วเรียนไปด้วยจนเรียนจบ

ระหว่างหลีเหว่ย กําลังเดินอยูน่ นั เธอก็เอะกับร้าน ขาย

ของ โบราณเช่นกําไลสร้อยแหวนแต่เธอสะดุดกลับ
5
กระดิงลม ลายโบราณเส้นหนึง มันเหมือน ถูกชะตากับ
เธอ จนละสายตาไม่ได้

"ยายคะ เส้นนีขายยังไงคะ"

"กระดิงลมเส้นนีหรอ ยายให้ไปเลยจ้ะ ไม่คิดตังค์"

"ของซือของขายจะให้ฟรีๆได้ยงั ไงงันหนูซือคุณยายก็
แล้วกันนะคะแต่ตอนนีหนูตงั ค์มีแค่นี"

งันยายเอาเท่าทีหนูมีละกัน"

6
"นีเงินค่ากระดิงลมค่ะ "

พอห่างจาก ร้านยายได้ทีขาย กระดิงลม ได้ไม่นานพอ

หันกลับไปอีกทีรา้ นทีว่าก็หายไป ฃอย่างน่าตกใจ
ระหว่างทียืนงงกับ เหตุการณ์ทีไม่คาดคิด จู่ๆก็มีคน
มากระชากกระเป๋ าทีเธอสะพายอยูแ่ ล้ววิงหนีไปในมือ
ของเธอกํากระดิงลมทีได้มาอย่างน่าอัศจรรย์แน่น แล้ว
วิงตามโจรทีกระชากกระเป๋ าเธอไปจน เธอชนกับรถยนต์
อย่างแรง จากนัน เธอก็จาํ อะไรไม่ได้อีกเลย

หลีเหว่ย ไม่รูว้ า่ ตัวเองหลับนานไปเท่าไหร่แต่พอตืนมา

รูส้ กึ เจ็บแผลทีหัวและทําให้เธอ งง ยิงกว่าเดิมคือ คนที
อยูใ่ นห้องเดินไปเดินมา ใส่ชดุ กันแปลกๆ และสถานทีที
เธอนอนก็ไม่ใช่ ห้องนอนเธอ หรือ โรงพยาบาล เธอจําได้
7
ว่า เธอได้ซือกระดิงลมจากคุณยายทีขายอยูข่ า้ งทางแล้ว
ร้านยายก็หายไปกับตาแล้วก็ โดนโจรขโมยกระเป๋ า แล้ว
เธอก็วิงตามจนเธอชนกับรถอย่างแรงจากนันเธอก็จาํ
อะไรไม่ได้อีกเลย ภายในห้องตกแต่งเหมือนห้องโบราณ
ทีเธอเคยดูในทีวี เธอลุกขึนมานัง หลังทีนอนจนปวดหลัง
จู่ๆ มีหญิงสาววิงมาหาเธอ ด้วยความตกใจ

"คุณหนูรองฟื นแล้วหรือเจ้าคะ"

"ใครคือคุณหนูรอง แล้วทีนีคือทีไหน" เธอตอบสาวใช้ตรง

หน้ากับไปอย่างสันๆแต่ฉนั ใช้ตรงหน้าทําหน้าตกใจ

"ตายจริงคุณหนูรองจําไม่ได้หรือเจ้าค่ะว่าคุณหนูคือใคร

8
และอยูท่ ีจวนท่านอ๋อง"

ยิงสาวใช้ตรงหน้ายิงพูดก็ยิงทําให้งงไปใหญ่วา่ ใครคือ
ท่านอ๋อง คิดไปก็เจ็บหัวไป จนเอามือจับหัว

"เจ็บหัวหรือเจ้าคะคุณหนูรองให้ขา้ น้อยไปเรียกหมอ
หลวงให้ดีหรือไหมเจ้าคะ"

ไม่นานข่าวทีคุณหนูรองหลินเหม่ยอิง ฝื นแล้วก็ไปถึงหู
พระชายาจนได้ ไม่นานแล้วก็เดินมาในตําหนักทีหลีเหว่
ยพักอยู่

"ฟื นแล้วหรือ เหม่ยอิง "

9
ใครอีกล่ะลินเหมยอิง งงหมดแล้วนะ

"ใครคือเหม่ยอิง"

"ไม่จริงคุณหนูรองลืมหมดแล้วเจ้าค่ะว่าตัวเองเป็ นใคร"

"เหม่ยอิง จําพีได้หรือไม่" หลีเหว่ยไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่

ส่ายหน้า "

"พระชายาให้ขา้ น้อยไปเรียกหมอหลวงให้เลยหรือไม่"

10
"งันเจ้าก็ไปเรียกมาแล้วกัน"

"เจ้าค่ะ "

ไม่นานหมอหลวงก็เดินเข้ามาในตําหนัก พร้อมอุปกรณ์
การแพทย์ ไม่นาน หมอหลวงก็เดินออกจาก เตียงทีหลิว
เอ้ยนังอยู่

"หมอหลวง น้องข้าเป็ นยังไง ทําไมถึงจําเรืองราวก่อน

หน้านีไม่ได้เลย

"เรียน พระชายา คุณหนูรองอาจจะตกใจกับเหตุการณ์ที

ตกนําจนความจําเสือม"
11
"แล้วร้ายแรงถึงขันไหน"

"ไม่รา้ ยแรงขนาดถึงกับชีวิตหรอกพะยะค่ะ"

"เพียงแต่ให้คณ
ุ หนูรองพักผ่อนให้เพียงพอและดืมยาที
กระหม่อมได้เตรียมไว้ให้ตามใบสังยาและอีกไม่นาน
ความจําคงจะกลับมา งันก็หม่อมขอตัวกลับก่อน"

" งัน เจ้าไปส่งหมอหลวง และ ตามไปเอาใบสังยาจาก

หมอหลวงก็แล้วกัน"

" เจ้าค่ะ"
12
"งันข้ากลับก่อนละกัน เจ้าเพิงฟื นก็พกั ผ่อนห้ามซุกซนที
ไหนอีกละ นีคือคําสัง" หลีเหว่ยพยักหน้าตอบรับเบาๆ
หลังจากที ผูห้ ญิงทีเรียกตัวว่าพีสาว ก็เดินออกจาก
ตําหนักไป หลีเหว่ยถึงกลับปวดหัวว่าเหตุการณ์ทงหมด
ั
มันคือเรืองอะไร นีคือเรืองอะไรกัน แล้วทีนีทีไหนและ
ทําไมฉันต้องมาอยูท่ ีนี คําถามพรุง่ นีเต็มหัวฉันไปหมด
จนทําให้ปวดหัวไปหมด
_____________________________________________
________________
พบครังแรกในร่างใหม่

หลีเหว่ย อยูใ่ นร่างเหม่ยอิงและอยูท่ ีเรียกว่าจวนมาได้สกั

พักแล้ว แผลบนหัวก็เริมหายดีขนึ แต่ก็ยงั ไม่คนุ้ เคยกับที
13
นีอยูด่ ี แต่การทีมีคนเดินตามค่อยทํานู่นทํานีให้ จนเธอ
ไม่ตอ้ งทําอะไรเลย ถ้าเปรียบกับทีๆ ทีเธอจากมาเธอต้อง
ทําเองทุกอย่าง

"คุณหนูรองออกมาข้างนอกทําไมเจ้าค่ะ ท่านยังไม่หาย
ดี กลับเข้าไปข้างในดีกว่านะเจ้าค่ะ"

"ฉันอยูแ่ ต่ในตําหนักมันอึดอัดเลยอยากจะมาสูดอากาศ
ข้างนอกบ้าง เธอช่วยพาฉันไปเดินเล่นได้ไหม"

"กลับเข้าข้างเถอะเจ้าค่ะ เดียวพระชายาจะดุเอาเจ้าค่ะ"

"เดียวฉันคุยกับพีสาวเอง"
14
"งันก็ได้เจ้าค่ะ เชิญทางนี"

พอเดินไปได้สกั พักก็เดินมาสถานทีๆหนึง

"นีคือตําหนักใคร ดอกไม้สวยๆเต็มไปหมด"

"นีคือตําหนักของพระชายาทรงโปรดอีกคนทีท่านอ๋อง
โปรดปราน นามว่าหมีเหว่ยผิง ข้าน้อยว่าเราอย่าไปยุง่
ด้วยดีกว่า เราเดินไปนันดีกว่าเจ้าค่ะ"

"อืมเอาอย่างนันก็ได้"

15
ศาลาใกล้สระบัวแล้วมีลมพัดกระทบหน้าเบาๆ มันทําให้
ผ่อนคลายได้ตงเยอะ
ั และอีกอย่างโดยรอบก็มีสวนดอก
ไ◌้มนานาพันธุร์ ายรอบเต็มไปหมดและมวลผีเสือหลาก
สีบินวนกับมวลดอกไม้ มันเป็ นภาพทีเธอไม่เคยพบเจอ
มาก่อนตอนทีเป็ นร่างหลีเหว่ยในยุคปั จจุบนั

"คุณหนูรออยูท่ ีนีก่อนนะเจ้าค่ะ เดียวข้าน้อยจะเอา

นํา◌้ชากับขนมมาให้เจ้าค่ะ"

"เธอไปเถอะฉันจะนังอยูท่ ีแหละ รีบไปรีบมาละกัน"

"เจ้าค่ะ"

16
"นีทําไหมกลับเร็วจังละ"

"เจ้าเป็ นใครกัน"

หลีเหว่ยหันไปก็พบชายหนุ่มรูปร่างสง่างามดูจากการ
แต่งตัวแล้วคงไม่ใช่ทหารเฝ้ายามหรือองค์รกั ษ์ เขาน่ามี
จะไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

"ท่านละเป็ นใครกัน เข้ามาในนีได้ยงั ไง"

"ข้าน่ะหรอ ข้าคือองค์รกั ษ์ของท่านอ๋องชือว่า ซานตง

แล้วเจ้าจะบอกได้รยึ งั ละว่าเป็ นใคร"
17
"ฉันป็ นน้องสาวของชายาหลินเหม่ยหลิง"

"แล้วเจ้าชือว่ากระไรรึ"

"ข้าชือหลินเหม่ยอิง"

"อ่อเป็ นคุณหนูรองเหม่ยอิงนีเอง แล้วทําไมถึงได้มานังที

แห่งนีผูเ้ ดียวละขอรับ"

"ฉันออกมาเดินเล่นน่ะ แล้วหญิงรับใช้ของข้าไปเอาของ
ว่างมาให้น่ะ"

18
"อ่ออย่างนีนีเอง งันข้าน้อยมีสถานทีหนึงทีจะแนะนําถ้า
ไม่วา่ อะไรคุณหนูรองยินดีไปไหมขอรับ"

"ยังมีทีสวยกว่าทีนีอีกหรอ"

"ขอรับ งันเดินตามข้าน้อยมาทางนี"

พอเดินตามเขาไปได้สกั พักก็เจอสถานทีเขาบอกจริงมัน
สวยกว่าจริงๆเหมือนอยูใ่ นโลกเทพนิยายเลย

"มันสวยจริงๆตามทีเธอบอก"

19
"ถ้ารังเกียจให้เกีียรติไปนังเรือชมดอกไม้ได้หรือไม่"

"เอาสิ น่าจะสนุก"

"เชิญทางนี"

พอร่องเรือได้สกั พัก สองข้างทางเต็มไปด้วยสวนดอกไม้

ไม่น่าเชือว่าจวนอ๋องจะมีสถานทีสวยๆเยอะเหมือนกัน

"นีก็เย็นแล้วข้าว่าข้ากลับตําหนักก่อน ตอนน้คนของข้าง
คงตามหาข้าวุน่ วายเต็มไปหมด"

20
"งันข้าน้อยจะเดินไปส่ง"

"ไม่ตอ้ งหรอก เจ้ารีบไปดีกว่าเจ้านีงานมาเช่นนี เจ้าอาจ

โดนดุก็เป็ นได้ และขอบใจนะทีพาทีแบบีข้าสนุกมาก
เลย"

"ขอรับ ไว้ภายหลังจะพาไปทีอืนของจวนอีกที ยังมีอีก

มากมายทีท่านยังไม่เคยไป"

"อืมได้ส"ิ

หลังจากแยกจากองค์รกั ษ์ซานตงหลีเหว่ยก็ตรงกลับ
21
ตําหนักทันที แต่พอถึงตําหนัก สาวใช้ประจํากายวิงเข้า
มาด้วยใบหน้าแตกตืน

"หนูไปไหนมาเจ้าค่ะ ข้าน้อยตามหาท่านไม่เจอเกือบหัว
หลุดออกจากบ่า"

"ข้าแค่ออกไปเดินเล่นเอง เจ้าก็เลิกตกใจได้แล้วข้าก็ไม่
เป็ นอะไร"

"นันก็เถอะเจ้าค่ะ วันหลังบอกข้าน้อยก่อนนะเจ้าค่ะ จะ
ได้ติดตามท่านไปด้วย"

"นีเจ้าบอกพีหญิงแล้วใช่ไหม"
22
"เอ่อคือ ใช่เจ้าค่ะข้าน้อยทําอะไรไม่ถกู เลยไปเรียนให้
พระชายาฟั ง และตอนนีกําลังนังรอท่านอยูด่ า้ นใน"

"งันข้าไปอธิิบายให้พีข้าเข้าใจเอง"

พอเดินเข้าข้างในตําหนัก ก็พบหญิงาสาวทีเรียกว่า
พีาสวของเหม่ยอิงนังจิบนํา◌้ชาอยู่ พอเหม่ยอิงเดินเข้า
ไปหญิงสาวก็หนั มามองทีเหม่ยอิงทันที

"กลับมาแล้วรึเจ้าตัวแสบ เจ้ายังไม่หายดียงั ไปเดิน

ตากลมตากแดด เดียวเจ้าเป็ นอะไรขึนมา ข้าจะไปบอก
ท่านพ่อท่านแม่ได้ยีงไงกัน"

23
"พูดซะยาวเลย ข้าก็กลับมาแล้วไงท่านเลิกกังวลได้แล้ว
อีกอย่างข้าไม่ได้เป็ นอะไรแล้วด้วย"

"เจ้าหิวยังพีเตรียมอาหารไว้ให้แล้วอยูบ่ นโต๊ะ"

"ว้าววว น่ากินจัง"

"ตังแต่เจ้าฟื นขึนมาเจ้าก็เปลียนไปเยอะ จากเด็กอารมณ์

มาเป็ นเด็กซุกซนเช่นเจ้าเหม่ยอิง"

"คนเราก็ตอ้ งมีการเปลียนแปลงบ้างสิเจ้าค่ะ"

24
"เจ้าพูดไปเถอะ จะทําอะไรก็ทาํ ไปแต่อย่าทําอะไรให้ตวั
เองเดือดร้อนหรือ ท่านอ๋องเดือดร้อน"

ตังแต่ฟืนขึนมาอยูใ่ นร่างเหม่ยอิง ก็ยงั ไม่เห็นอ่องทีว่า

เจ้าของจวนนีเลย เลิกคิดว่าจะกลับไปอีกยุคหนึงแล้ว
เริมคิดได้แล้วว่าจะอยูย่ คุ นีให้รอดได้ยงั ไง
_____________________________________________
_________________
เขาไม่ใช่องค์รกั ษ์

25
ตอนนีแผลบนหัวและร่างกายก็หายดีแล้ว ตอนนีก็เป็ น
ช่วงใบไม้รว่ ง ต้นไม้ดอกไม้ตา่ งกันก็รว่ งโรยตามฤดูกาล
และฉันก็ตอ้ งเปลียนด้วยเช่นกัน

"นีเถาชิน นีข้าต้องเปลียนแบบชุดด้วยรึ ทําไมใช่หลาย

ชันเชียว"

"ใช่เจ้าค่ะ สําหรับเปลียนแบบชุดตามฤดูกาลมันเป็ นสิง

สําคัญมาก และอีกไม่นานหน้าหนาวก็จะเข้ามาแล้วก็
ต้องเปลียนแบบชุดให้เป็ นชุดสําหรับใส่หน้าหนาวเจ้า
ค่ะ"

"แล้วนีเรากําลังจะไปไหนละ"

26
"คุณหนูตอ้ งไปเรียนงานปั กเจ้าค่ะ"

"ข้าไม่ไปเรียนได้ไหม"

"ไม่ได้เจ้าค่ะ นีเป็ นคําสังของพระชายา อย่าง้อแงสิเจ้า

ค่ะ"

"ก็ได้ เจ้าใจร้ายชะมัด"

การเรียนงานปั กต้องไปเรียนข้างนอกจวนอ๋องและต้อง
ผ่านตลาดด้วย มันน่าตืนเต้นทีสุด และจะต้องทํายังไง
ถึงจะหนีจากการไปเรียนงานปั กผ้า มันเป็ นสิงทีน่าเบือ
27
สุดๆ

"เถาชินเจ้าช่วยบอกให้หยุดเกวียนได้รไึ หม ข้าอยากจะ
ลงไปดูผา้ สําหรับไปตัดชุดสักหน่อย"

"คุณหนูให้ขา้ น้อยนําไปให้คณ
ุ หนูเลือกในจวนก็ได้นิเจ้า
ค่ะ"

"เอ๊ะ นีข้าเป็ นนายเจ้าหรือเจ้าเป็ นแม่ขา้ กันแน่"

"ข้าน้อยไม่กล้า เชิญเจ้าค่ะ"

28
ตอนนีแหละ ทีฉันจะหนีได้จากไปเรียนงานปั กได้

"เถาชินเจ้าช่วยไปนําอัดภายในเกวียนให้ขา้ ที"

"เจ้าค่ะ"

หลีเหว่ยหนีออกจากคนติดตามได้สาํ เร็จ และเดินไปตาม

ถนน สองข้างทางเต็มไปด้วยของขายมากมายต่างจาก
โลกปั จจุบนั ทีต้องไปซือตามห้างซุปเปอร์มาเก็ตแต่ตลาด
ของยุคนีมันทําให้ตืนตาตืนใจไปหมด และมีสงว้
ิ าวอย่าง
มาคือ ขนมทีทําให้เธอต้องนึกถึงพ่อแม่ของเธอในยุค
ปั จจุบนั ทีเสียไปแล้ว คือ นํา◌้ตาลทีวาดเป็ นรูปต่างๆ มัน
เป็ นสิงทีเธอชอบกินมากตอนเด็กๆ ระหว่างทีเธอกําลัง

29
เพลินเพลิดในการเดินชมตลาดอยูน่ นั เดินชนกับคนๆ
หนึงอย่างแรงจนเซจะล้มแต่เคราะห์ดีมีคนมารับตัวหลี
เหว่ยได้ทนั

"เป็ นอะไรรึไม่"

"ข้าไม่เป็ นอะไร"

"นีใช่คณ
ุ หนูรองเหม่ยอิงใช่หรือไม่"

"อ้าวซานตง นีเจ้านีเอง"

30
"แล้วเหตุใดท่านถึงมาเดินทีนีผูเ้ ดียวได้ขอรับ"

"ข้าหนีจากตนติดตามเพราะไม่อยากไปเรียนงานปั ก"

"อ่อ อย่างนีนีเอง"

"และเจ้าละมาทําอะไรทีนี"

แต่แปลกทําไมวันนีมีผตู้ ิดตามเขายาวเป็ นขบวนและแต่

ละคนอาวุธครบมือ

"ข้าน้อย มาตรวจตรารอบๆเมืองแท้ทา่ นอ๋องขอรับ"

31
"ไหนท่านอ๋องของท่าน ตังแต่ขา้ มาอยูใ่ นจวนข้ายังไม่
เห็นท่านอ๋องเลยนะ"

"เอ่อ...ช่วงนีท่านอ่องคงงานยุง่ แล้วไม่คอ่ ยได้กลับจวน

ว่าแต่ทา่ นควรกลับจวนได้แล้ว เพราะคนของท่านอาจจะ
วุน่ วายตามหาท่านก็เป็ นได้"

"อยูจ่ วนข้าก็เบือ ข้าขอเดินเทียวอีกสักพักท่านอย่าไป

บอกพระชายาได้รไึ ม่"

"ถ้าอย่างงันคืนนีมีเทศกาลโคม ถ้าไม่รงั เกียจให้

กระหม่อมพาเทียวได้หรือไม่

32
"อืมได้สิ แต่........"

"ถ้าเป็ นเรืองนัน เดียวข้าน้อยจะส่งคนไปบอกพระชายา

ให้ขอรับ"

เทศกาลโคมโดยรอบเมืองตกแต่งด้วยโคมหลากสี และ
โคมรูปแบบต่างๆภายในงานมีทงโรงแสดงงิ
ั ว ทังประชัน
กลอน มันทําให้หลีเหว่ยตืนเต้นมันทําให้คนตรงหน้าเธอ
อมยิมตามไปด้วย แต่ตอ้ งเสร้าเพราะต้องกลับจวน
เพราะมันดึกมากแล้วพีสาวอาจจะเป็ นห่วง

"งันข้าน้อยจะไปส่งท่านถึงตําหนัก"

33
"ส่งข้าแค่ขา้ งในจวนก็พอไม่ตอ้ งถึงตําหนักได้"

"ไม่ได้หรอกขอรับ ข้าน้อยต้องไปส่งท่านถึงตําหนัก"

"ก็แล้วแต่เจ้าแล้วกัน"

พอมาถึงจวนแต่ทาํ ไมผูค้ นก้มเคารพพวกเราตลอดทาง

มันรูส้ กึ แปลกๆ แต่เป็ นสิงทีคิดไว้คือ เหม่ยหลิงพีสาว
ของร่างเหม่ยอิงกําลังยืนรออยูห่ น้าตําหนักแต่ไม่มีทา่ ที
จะดุดา่ เธอเลยสักนิดแต่กลับก้มเคารพแทน และพี
สาวจะมาเคารพฉันทําไม่

34
"ลําบากท่านแล้ว ท่านอ๋อง"

"ใครกันท่านอ๋อง"

"นีเหม่ยอิงเจ้าอย่าเสียมารยาท เรืองเมือกลางวันข้ายัง
ไม่ได้ดเุ จ้าเลยนะ"

"อย่าไปว่านางเลย ข้าเป็ นคนชวนนางเอง"

"ข้า งงไปหมดแล้ว"

"ก็คนทีพาเจ้ามาส่งนันแหละ คือเจ้าของจวนนี"

35
"เจ้าไม่ใช่ซานตงองค์รกั ษ์ แต่เป็ นหย่งจี ทานอ๋องเจ้าของ
จวนนี"

"ใช่ขา้ คืออ๋องเจ้าของจวนนี และข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที

ต้องโกหกว่าเป็ นองค์รกั ษ์

แท้จริงเขาเป็ นท่านอ๋องทีสาวในเมืองต้องการเขาไม่ใช่
ซานตงองค์รกั ษ์ทีค่อยพาเธอเทียว
_____________________________________________
___________________
งานเข้าอีกแล้วววว

36
หลีเหว่ย กําลังมึนงงกับเหตุการณ์ทีเกิดขึน คนทีเธอไป
ไหนมาไหนด้านไม่ใช่ซานตงทีเป็ นองค์รกั ษ์แต่กลับเป็ น
หย่งจีท่านอ๋อง เอ๊ะใจตังแต่ครังแรกทีแรกเห็น ดูจากรูป
ร่างหน้าตาเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน แต่คิดไม่ถงึ เป็ น
ถึงอ๋องทีคุมกองทัพผูย้ งใหญ่
ิ และยังเป็ นเจ้าของจวนที
เธอกําลังอาศัยอยูป่ ั จจุบนั

"ข้าขอโทษละกัน ทีโกหกเจ้าว่าข้าเป็ นอ๋อง"

"เป็ นข้าต่างหากทีควรขอโทษท่านทีล่วงเกินท่านเอาไว้
มาก"

"เจ้าก็ไม่ได้ทาํ อะไรซักหน่อย"

37
"ถึงอย่างนันก็เถอะ มันเป็ นความผิดข้าเองทีไม่ดใู ห้ดี"

"พอๆเอาเป็ นว่าผิดทังคูล่ ะกัน ถึงว่าท่านทังคูห่ ายกัน"

หลีเหว่ยไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด ได้แต่กม้ หน้ามองพืน

"เหม่ยหลิงวันนีข้าจะพักตําหนักเจ้าละกัน"

"ได้อย่างไรกันวันนีท่านต้องไปนอนทีตําหนักของเหว่ยผิง
ถ้าหากท่านมาค้างทีคนตําหนักนันจะเคืองข้าเอา"

38
"ไม่เป็ นไรหรอก ข้าส่งคนไปบอกเหว่ยผิงแล้วละ เหว่ยผิง
ไม่วา่ อะไรหรอก"

"เหม่ยอิงเจ้าทําหน้าอย่างนัน เจ้าจะไล่ขา้ ไม่ให้นอน

ตําหนักนีใช่หรือไม่"

"ข้าจะไปมีสทิ ธิไปทักท้วงท่านได้อย่างไรกัน ในเมือนีก็

จวนท่าน ข้าก็แค่คนนอกทีมาอาศัยตามพีสาวเท่านัน"

"ใครว่าเจ้าไม่มีสทิ ธิ อีกไม่นานหรอก"

"ท่านหมายถึงเรืองใดกัน"

39
"เหม่ยอิงอย่าเสียมารยาท"พร้อมโดนพีสาวหยิกเบา

"โอ้ยย "

"ปล่อยนางเถอะ ให้นางทําไปข้าไม่ถือ แต่สีหน้าน่าขําซะ

จริง อยากรูข้ นาดนันเชียวรึ"

หลีเหว่ยอยากจะรูส้ งที
ิ เขาพูดมามันหมายถึงอะไร ถึง
เธอจะมาอยูใ่ นร่างนีได้ไม่นาน มันทําให้เธอไม่เข้าใจ
ภาษาทีใช้ในยุคนีอย่างแท้จริง

เขาไม่พดู อะไรเดินออกจากตําหนัก อย่างหน้าตาเฉย แต่

มันเป็ นสิงทีหลีเหว่ยต้องการทราบเลยเดินตามเขาไป
40
จนถึงอยูห่ น้าห้องหนึงพอเขาเปิ ดประตูเข้าไป ห้องนีเต็ม
ไปด้วยตําราต่างๆแล้วมีภาพวาดติดเต็มไปหมด

"ว้าวนีห้องท่านรึ"

"ใช่หอ้ งตําราของข้าเอง"

ไม่ได้สิ ทีฉันตามเข้ามาทีนีคือ ต้องการรูว้ า่ "ใครว่าเจ้าไม่

มีสทิ ธิ อีกไม่นานหรอก มันหมายความว่าอะไร"

"ท่านช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าเรืองทีบอกทีตําหนักฟาง
ฟางมันหมายถึงอะไร"

41
"ฝนหมึกให้ขา้ ที"

เขาผูช้ ายทีขีเแกล้งมาก ชอบเปลียนเรือง ทําให้หงุดหงิด

ทีสุด

"นีข้าก็ฝนหมึกให้ทา่ นแล้ว ทีนีท่านจะบอกได้รยึ งั ว่า "คํา

ว่าใครว่าเจ้าไม่มีสทิ ธิ อีกไม่นานหรอก" มันหมายถึง
อะไร

เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่จบั พูก่ นั ขีดๆเขียนบนกระดาษโดย

ไม่สนเรืองทีเธอพูด

ตําหนักผิงผิง
42
"พระชายา มีคนของท่านอ๋องมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ"

"ข้าสวยรึยงั น่าจะเป็ นเรืองทีวันนีหย่งจีจะมาค้างทีนีแน่

นอน งันให้เข้ามาได้"

และคนของท่านอ๋องมาเรียนให้ทราบว่าวันนีท่านอ๋องจะ
ไปค้างทีตําหนักฟางฟาง พอเหว่ยผิงได้ยินอย่างนันก็
โมโหปั ดข้าวของทีอยูด่ า้ นหน้าไปกองอยูก่ บั พืนจะ
กระจัดกระจานเต็มไปหมด

"กรีดดดดด พวกตําหนักฟางฟางอีกแล้วเรอะ ทําไมกัน"

43
เหว่ยผิงเป็ นลูกสาวของเสนาบดีฝ่ายขวา และบิดาของ
นางมีอิทธิพลมากในราชสํานักพอๆกับบิดาของเหม่
ยหลิงกับเหม่ยอิง และเหว่ยผิงก็ยงั ได้รบั ความโปรด
ปรานมากกว่าสนมคนอืนๆ

"แต่ทาํ ไมกันต้องแพ้แแกตลอดเลย หลีเหม่ยหลิง"

ตําหนักของหย่งจี

เขาก็ยงั ขีดๆเขียนพอเขียนเสร็จเขาหันกลับมาก็พบว่าคน
ฝนหมึกของเขาก็หลับอยูข่ า้ งๆ

เขาลุกจากโต๊ะออกเดินยังร่างบางทีหลับอยูข่ า้ งโต๊ะ แล้ว

44
จ้องไปยังร่างทีนอน

"น่ารักซะจริง"เขาพูดเบาๆ

เขาค่อยๆอุม้ ร่างทีนอนพับพาไปทีเตียงของเขา

เวลาผ่านไปอย่างช้าร่างบางทีนอนบนเตียงก็ได้สติ

"ตืนแล้วรึ"

นีหลับไปนานเท่าไหร่กนั

45
"นีข้าหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว แล้วนียามใดแล้ว"

"นีก็คาํ ◌่ แล้วละ"

"ตายจริง ข้ากลับตําหนักก่อนดีกว่าตอนนีพีสาวคงจะหา
ข้าแย่แล้ว"

"ข้าส่งคนไปบอกตําหนักฟางฟางแล้วว่าเจ้าจะกินข้าวที
นี"

"ข้าว่าข้ากลับไปกินข้าวกับพีสาวดีกว่า"

46
"เจ้ารังเกียจข้ารึ"

"ข้าๆไม่ได้หมายถึงอย่างนัน"

"ถ้านันก็นงกิ
ั นข้าวทีนี"

หลีเหว่ยไม่ได้ตอบกลับเขาแต่อย่างใด ไม่นานฉันก็นงกิ
ั น
ข้าวกับเขาแค่สองคน.

"กินนีสิหลังเจ้าพึงหายป่ วยเจ้าผอมไปมากเลยกินเยอะ"

"ข้าไม่หิวซักเท่าไหร่ทา่ นกินเถอะ".

47
"เจ้าคงกินไม่ลงก็เพราะกินกับข้าสินะ"

ผูช้ ายจวนนีประชดเก่งจริงๆ

"แล้วแต่ทา่ นละกันว่าท่านคิดอย่างไง. "

อยูๆ่ คนของเขาก็วิงเข้ามารายงาน

"ท่านอ๋องคนของจวนผิงผิงขอเข้าพบ"

ไม่ทงที
ั เขาจะตอบกลับก็มีผหู้ ญิงเดินเข้ามาโดยไม่บอก

48
ไม่กล่าว
_____________________________________________
_________________
งานเข้าอีกแล้วววว 2

งานเข้าแล้วสินะ หลีเหว่ยคาดการณ์ไว้วา่ การทีผูห้ ญิงที

เป็ นทีโปรดปราน เข้ามาเห็นชายทีตนรักมานังกินข้าวกับ
หญิงอืนคงจะหงุดหงิดเบาๆอยูแ่ หละและอยากจะกําจัด
ไปให้พน้ ทาง

"ท่านอ๋อง~~~~~~ ไหนว่าวันนีเป็ นคิวของเหว่ยผิง เหตุ

49
ใดถึงได้มีคาํ สังจะไปค้างตําหนักฟางฟางได้เล่า"

"ข้ามีเรืองปรึกษากับ เหม่ยหลิงนิดหน่อยน่ะ"

"และทําไมไม่ปรึกษาเหว่ยผิงก็ได้ เหว่ยผิงรับฟั ง
ทุกอย่าง"

"มันไม่ใช่เรืองของเจ้า"

"อุย้ ตายจริง ไม่ทราบว่าน้องสาวผูน้ ีคือผูใ้ ดกัน"

ดูจากสายตาแล้ว ดุใช่ยอ่ ยดูเป็ นคนแรงๆ เป็ ฯคนที

50
ต้องอยูห่ า่ งๆเอาไว้

"นีละรึ น้องสาวของเหม่ยหลิง ชือเหม่ยอิง"

"น้องของชายาเหม่ยหลิงนีเอง ก็วา่ ทําไมเหว่ยผิงเห็นครัง

แรกถึงได้คนุ้ หน้าน้องสาว"

"เจ้ากลับตําหนักไปก่อนเถอะเหว่ยผิง"

"เหว่ยผิงกลับก็ก่อน แต่หย่งจีจะต้องหาเหว่ยผิงที
ตําหนัก"

51
"ข้าสัญญาว่าจะไปตําหนักเจ้า"

ไม่นานหญิงตรงหน้าก็เดินออกจากไป เหลือแค่หลีเหว่
ยกับเขาแค่สองคน

"ข้าว่าคืนนีท่านไปค้างตําหนักของนางเถอะนะ ดูทา่ นาง

จะอยากให้ทา่ นไปนอนด้วยมาก

"ข้าบอกแล้วไงว่าจะนอนทีตําหยนักฟางฟาง"

ทําไมชังดือซะจริง

52
"นีเจ้าอิมละรึ"

ไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าตอบกลับเบาๆ

"งันไปเดินเล่นกัน"

"มันคงไม่งามหรอกท่านข้าว่าข้ากลับตําหนักดีกว่า"

"เอาหน่ายังไงเจ้าก็ออกมาแล้ว แค่เดินเล่นแค่นีจะเป็ นไร

กัน"

แล้วเขาก็จบั มือเธอให้เดินไปกลับเขา

53
ว้าวแต่สถานทีเขาพามาเป็ นศาลาทีเธอเคยมากับเขาแต่
บรรยากาศมันแตกต่างจากช่วงกลางวัน เพราะตอนนี
ท้องฟ้าเหนือนํา◌้เต็มไปด้วยหิงห้อยทีมีแสงส่อง
ประกายไปมาตัดกับท้องฟ้าทีมืดมิด

"สวยซะจริง"

"ใช่สวยมาก"

"ข้าว่าข้ากลับตําหนักดีกว่า ถ้ามีใครมาเห็นข้ากับท่าน
แล้วจะดูไม่ดีเอา"

54
ขนาดทีหลีเหว่ยกําลังจะหันหลังเดินกลับไปยังตําหนัก
ฟางฟาง ชายหนุ่มตรงหน้าก็ยืนมือมาคว้ามือเธอไหว้

"แล้วทําไหมจะดูไม่ดี ในเมืออีกไม่นานเจ้าก็มาเป็ นคน

ของทีนี"

"นีท่านอําข้าอีกแล้ว ท่านพูดทําให้ขา้ ง งง อีกแล้วนะ

แล้วเรืองก่อนหนานีท่านก็ยงั ไม่ตอบให้กระจ่างให้ขา้ เข้า
ใจ"

"เอาเป็ นว่าพรุง่ นีเดียวเจ้าก็รุูเ้ อง"

อะไรของเขาเอะอ๊ะก็ทิงปริศนาให้แก้อยูเ่ รือย
55
"กลับตะหนักเถอะเดียวเดินไปส่ง"

"ไม่ตอ้ งหรอก เดียวข้าเดินกลับเองได้ ท่านกลับไปหาพี

สาวเถอะ"

56
พิมพ์คาํ อธิบายทีนี

57
เช้าตรูว่ นั ต่อมา~~~~~~

เกวียนคันหนึงมาจอดหน้าจวนและมีชายมีอายุกบั หญิง
อายุเดินลงมาจากเกวียน ซืึงจะเป็ นไปใครไม่ได้ คือเจ้า
ของจวนตระกูลหลิน กับฮูหยินหลิน พ่อแม่ของเหม่
ยหลิงเหม่ยอิง นีเอง

"ท่านอ๋องอยูร่ ไึ ม"

"ท่านอ๋องรอท่านอยูข่ า้ งแล้วขอรับเชิญทางนี"

ไม่นานชายชราก็เดินมาถึงห้องทีหย่งจีนังรออยู่

58
"เชิญนังก่อนพ่อตาแม่ยายของข้า"

"ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมีเรืองอะไรกับพวกหม่อมฉันรึ"

"คือข้าอยากจะขอท่านเรืองหนึง"

"เรืองอะไรทีกระหม่อมทําได้เชิญว่ามาเลย"

"งันข้าไม่เกรงใจแล้ว เรือทีข้าจะบอกเป็ นเรืองเหม่ยอิง"

"ทําไมรึเหม่ยอิงไปก่อเรืองวุน่ วายให้ร"ึ

59
"อย่าพึงตกใจไปเหม่ยอิงไม่ได้ทาํ อะไรให้ขา้ เพียงแต่เมือ
อาทิตยืก่อนนางได้พลันตกสระบัว"

"ตายจริงทําไมไม่มีใครส่งข่าวให้พวกหม่อมฉันเลยละ"

"ข้าเป็ นคนบอกเหม่ยหลิงเองว่าไม่ให้สง่ ข่าวไปให้ทา่ น

เพราะไม่ใช่เรืองเลวร้ายอะไร และนางตอนนีก็หายเป็ น
ปกติแล้ว"

"ฟั งอย่างนันพวกหม่อมฉันค่อยเบาใจหน่อย แล้วเรืองที

ท่านจะรูเ้ ป็ นเรืองอะไรกันแน่"

"ข้าอยากแต่งเหม่ยอิงเขาจวนข้า"
60
"ท่านอยากแต่งเหม่ยอิงลูกสาวคนเล็กเข้าเรือนของท่าน
รึ"

"ใช่แล้ว ข้าคุยปรึกาาเหม่ยหลิงแล้วนางเห็นด้วยกับข้า"

ขนาดทีฮูหยินหลินกําลังจะพูด ผูท้ ีเป็ นสามีตบหน้าข้า

นางเบาๆเพือเตือนว่าไม่ให้นางพูดอีก

"ท่านพ่อคิดยังไง"

"กระหม่อมก็คิดไว้อย่างนีเช่นกันว่าอยากให้เหม่ยอิงแต่ง
เข้าเรือน ท่านคงจะดีไม่นอ้ ย"
61
ตําหนักฟางฟาง

"พีสาวพวกท่านมาทําไมรึ"

"ข้าได้ยินมาเรียนท่านสองคนมาพบปะพูดคุยเรืองเจ้า
มัง"

"เรืองข้า เรืองใดกัน"

"ก็ทา่ นพ่ออยากให้เจ้าแต่งเข้าจวนนีเสีย"

62
"ข้าไม่แต่งหรอก นีท่านรูต้ งแต่
ั แรกใช่หรือไม่วา่ พ่อจะยก
ข้าให้แต่งหน้ากับท่านอ๋อง"

"ใช่ และข้าก็เห็นด้วยกับท่านอ่องว่าให้เจ้าแต่งกับหย่งจี
ดีกว่าให้เจ้าแต่กบั ชายอืน"

"แต่ทา่ นอ๋องมีพีเป็ นชายานะข้าแต่งไม่ได้หรอก"

"ใครสนถึงเจ้าจะแต่งเข้ามาเป็ นชายาอีกคน แต่เข้าด็ยงั

เป็ นน้องสาวของข้าอยูด่ ี"

ก็จริงของพีสาว ลืมไปว่ายุคนีจะมีเมียกีคนก็หย่อมได้แต่
ถ้าเปรียบกับยุคทีเธอจากมา มีเมียหลายคนก็ถือเป็ น
63
เรืองผิดศีลธรรมมาก

"เอาเป็ นว่าเจ้าตกลง ข้าจะได้ให้บา่ วไปเชิญช่างเย็บผ้า

มาวัดตัวเจ้าไปตัดชุดแต่งงานให้เจ้าจะได้เสร็จได้ทนั
งาน"

"แล้วท่านรูไ้ ด้ไงว่าท่านพ่อกับท่านแม่จะตกลงให้ขา้ ไป
แต่งงานกับท่านอ๋อง"

"ข้ามาท่านพ่อกับท่านแม่ตกลงโดยไม่มีขอ้ เงือนไขใดๆ"

ฟั งแล้วขนลุก นีคือการมัดมือชกกันชัดๆ ท่านอ๋องบ้า

64
แล้วพีสาวตรงหน้า ไออย่างต่อเนือง จนไอเเรงขึนเรือยๆ

"พีสาวข้าว่าตามหมอหลวงให้มาดูอาการดีรไึ ม่

"ไม่เป็ นไร เดียวข้ากินยาแล้วนอนสักพักคงจะดีขนเอง"

ึ

"ไม่เป็ นไร เดียวข้ากินยาแล้วนอนสักพักคงจะดีขนเอง"

ึ

"แต่หน้าท่านซีดมากเลย"

"งันข้างต้มยาให้ทา่ นละกัน"
_____________________________________________

65
_______________________
เรืองวุน่ วายในวันก่อนแต่งงาน

หลังจากหย่งจีคนบ้าไปขอพ่อแม่ของเหม่ยอิงให้แต่งเข้า
จวนของเขานีเขาจะแกล้งฉันแน่ๆ

"นีคืออะไร เถาชิน"

"ชายาให้ขา้ น้อยดูแลเรืองผิวพรรณของคุณหนูเจ้าค่ะ"

"ทําไมเยอะอย่างงีละ"

66
"คุณหนูตอ้ งสวยทีสุดในวันนันเจ้าค่ะ"

ในยุคปั จจุบนั คงจะเรียกว่า เข้าคอร์ดเจ้าสาวสินะ

พึงรูว้ า่ การจะแต่งงานทังทีนีวุน่ วายขนาดนี ทังดูแลเรือง

ผิวพรรณ วัดตัวตัดชุด คนในจวนวุน่ วายในการจัดงาน
มันทําให้หลีเหว่ยปวดหัววุน่ วายไปหมด

ตําหนักผิงผิง

"เจ้าว่าอะไรนะ หย่งจีจะแต่นางเด็กนันเข้าจวนรึ"

67
"เจ้าค่ะ ตอนนีในจวนวุน่ วายไปหมดในการจัดงาน"

เหว่ยผิงเมือได้ยินอย่างนันปั ดของรอบข้างด้วยด้วย
ความโมโห

"นีมีพีสาวมาขัดขวางข้าอยูแ่ ล้วแล้วยังจะมีนอ้ งสาวมา

เพิมอีกรึ ข้าควรทํายังไงดีละเพ่ยเพ่ย"

"พระชายาอย่าพึงคิดมากไปเจ้าค่ะ ยังไงท่านอ๋องก็โปรด
ปรานท่านมากอยูน่ ะเจ้าค่ะ"

"แต่พกั หลังหย่งจีไม่ได้มาหาข้านานละนะเพ่ยเพ่ย แต่ไป

อยูก่ บั ยัยน้องสาวของหลินเหม่ยอิง คิดแล้วน่าเจ็บใจ"
68
..................................................................................
..........................

หลีเหว่ยหนีความวุน่ วายมานังทีศาลาประจํา และนังคิด

เรืองนู่นเรืองนี แต่จ่ๆู มีมือเย็นๆมาแตะทีบ่าของเธอ ทํา
ให้หลีเหว่ยทีกําลังนังไม่ได้สงั เกต พอเงยหน้าขึนมาถึง
กับตกใจ

"นีท่าน"

"ใช่ขา้ เอง ทําไมต้องตกใจขนาดนัน"

69
"ก็ทา่ นเดินมาเงียบๆ ข้าก็ตอ้ งตกใจสิ"

"เจ้านีน่าขําชอบทําเรืองตลกๆอยูเ่ รือย"

"มันไม่ใช่เรืองน่าขํานะ "

"ข้าล้อเล่น"

"แต่ขา้ ไม่ขาํ "

"แล้วต้องให้ขา้ ทํายังไงถึงให้เจ้าหายโกรธ"

70
"ท่านเป็ นถึงท่านอ๋องคุมกองทัพ จะมาง้อกับเด็กอย่างข้า
ได้ยงั ไงกัน"

"นีเจ้าโกรธข้าจริงด้วย"

"และอีกเรืองทีท่านไปบอกให้ทา่ นพ่อกับท่านแม่วา่ จะให้

ข้าแต่งเข้าจวนท่านอีกละ"

"นันเป็ นความจริง และอีกอย่างนันเป็ นความคิดของท่าน

พ่อของเจ้า"

"แล้วท่านทําไมไม่บอกข้า"

71
"ข้าก็พงมารู
ึ เ้ มือไม่นานมานี"

"ท่านนีนะพึงมารู"้

"ใช่ หน้าของข้าต้องรูท้ กุ เรืองรึไงกัน"

"ใครจะไปรูด้ ว้ ยกับท่านละ ข้าไปดีกว่า"

..................................................................................
...........

ตําหนักฟางฟาง

72
"เหม่ยอิงเจ้าไปไหนมา นีข้าสังเจ้าแล้วใช่ไหมก่อนเจ้าจะ
แต่งงานห้ามให้เจ้าเดินออกไปนอกตําหนักเด็ดขาด"

"ข้าแค่ไปดินเล่นเท่านันในจวนผูค้ นเดินวุน่ วายจนข้า

เวียนหัวหมดแล้ว"

"เอาเถอะๆ แต่ทีหลังบอกเถาชินหรือคนรับใช้ในจวน
ก่อนว่าเจ้าจะไปไหน"

"ข้ารูแ้ ล้ว"

"ชังเถอะ เถาชินเตรียมงานไปถึงไหนแล้ว"
73
"ชายาตอนนีเตรียมใกล้จะเสร็จแล้วเจ้าค่ะ"

"อย่างนันเจ้าก็ดแู ลคุณหนูของเจ้าให้เรียบร้อย"

"เจ้าค่ะ"

"เปลียนใจตอนทันไหมเนีิย"

"สายไปแล้วละ"

ฉันได้แต่ถอดหายใจแค่นนใช่
ั ไหม. T T

74
_____________________________________________
_____________
วันแต่งงาน

วันนีก็มาถึงสินะ หลีเหว่ยทีอยูใ่ นร่างเหม่ยอิงต้องเข้าพิธี

แต่งงานกับเจ้าของจวน ตังแต่เช้าตรูท่ งเถาชิ
ั นคนรับใช้
ในตําหนักวุน่ วายในการแต่งตัวให้เหม่ยอิงกันใหญ่ ทัง
ชุด ทังเครืองหัว หนักไปหมด

"เถาชิน นีข้าต้องใส่เยอะขนาดนีเลยหรอ"

75
"เจ้าค่ะ ต้องใส่ให้สมฐานะ ท่านสวยมากเลยเจ้าค่ะ"

ไม่นานฮูหยินตระกูลหลินเดินเข้ามาในห้องทีเหม่ยอิง
กําลังแต่งตัว

"ลูกสาวแม่วนั นีเจ้างามยิงนัก"

"ท่านแม่ ท่านชมข้าเกินไป ข้างามเหมือนท่านแม่ไงเล่า"

"เด็กคนนีชังพูดซะจริง เถาชินแต่งตัวให้เจ้านายเจ้าไปถึง
ไหนแล้ว"

76
"เหลือแค่สวมผ้าคุมหน้าให้เท่านันนายหญิง"

"เจ้าจะออกเรือนแล้ว เหม่ยอิง เจ้าควรจะต้องดูแลตัวเอง

และสามีเจ้าให้ดี นันคือหน้าทีของเจ้า"

"ข้ารับทราบแล้ว" หลีเหว่ยสวมกอดหญิงตรงหน้า หลีเหว่

ยไม่เคยได้กอดแม่ในโลกปั จจุบนั เพราะตังแต่เด็กหลีเติบ
โตมาอยูก่ บั ญาติ ไม่เคยได้สวมกอดอันทีอบอุน่ แบบนีมา
ก่อน อยูๆ่ นํา◌้ในตาก็เริมไหล

"ลูกแม่รอ้ งไห้ทาํ ไมกัน เดียวจะไม่งามหรอกเจ้า เป็ น

อะไรไป"

77
"ไม่เป็ นอะไร ลูกแค่อยากกอดท่านแม่นานๆ"

"ถึงเจ้าจะออกเรือนไปแล้วเจ้ากลับมาหาแม่ก็ยงั ได้ เอา

เถอะๆหน้าเจ้าเลอะนํา◌้ตาหมดแล้ว เจ้าเตรียมตัวเถอะ
อีกไม่นานเกียวเรือนท่านอ๋องมารับแล้ว"

ไม่นานขบวนเกียวก็มาถึงหน้าจวน

"ขบวนเกียวของท่านอ๋องมาถึงหน้าจวนแล้วเจ้าค่ะ"

"ทําไมใจข้าเต้นจนจะหลุดออกจากอกข้า"

78
"คุณหนูคงจะตืนเต้น"

พอเดินออกจากห้องเดินไปยังห้องโถง สิงแรกทีเจอคือ
คนทีกําลังจะเป็ นว่าทีสวามีทีกําลังยืนอยูต่ อ่ หน้าท่านพ่อ
กับท่านแม่ และกําลังหันมาจ้องทีเธอ และพอเสร็จพิธี
ออกจากจวนเดินขึนบนเกียวเดินทางไปยังจวนอ๋อง

จู่ๆมีชายชุดทําสองสามและมีอาวุธครบมือมารอบเกียว
แล้วขณะเดินทาง

"เถาชิน เกิดอะไรขึน"

"ไม่ทราบเจ้าค่ะ"
79
"เจ้าเป็ นใคร แกต้องการอะไร ใครส่งแกมา"

ชายชุดดําไม่ตอบกลับแต่อย่างใดวิงตรงมายังเกียวทีหลี
เหว่ยนังอยู่ องค์รกั ษ์ของเขามารับดาบได้ทนั แล้วมีการ
ต่อสูเ้ กิดขึนจู่ๆประตูเกียวเปิ ดออก และเขาก็กระชากมือ
หลีเหว่ยออกจากเกียวให้วิงตามเขาไป

"มันเกิดอะไรขึน"

"ต้องมีคนทําเรืองแน่นอน แต่ยงั ไม่รูว้ า่ เป็ นใคร"

"นีเราต้องหนีอีกนานแค่ไหน"
80
ระหว่างทีวิง ก็มีชายชุดทําวิงตามมาอย่างอยูต่ เ่ นือง

"พักก่อนได้รไึ มข้าไม่ไหวแล้ว"

ทังหัว ทังชุด หนักมากวิงไม่ไหวแล้ววววว

แต่ทีคาดไว้ชายชุดดําวิงตามมาทัน และมีการต่อสู้ ขณะ

ทีกําลังต่อสูก้ บั ชายชุดดําสองคนข้างหน้า จู่ๆมีชายชุด
ดํากระชากหลีเหว่ยให้ออกห่างและจับจนหลีเหว่ยขยับ
ไปไหนไม่ได้

"ท่านช่วยข้าด้วย"
81
ขนาดต่อสูเ้ ขาเสียหลักโดนฟั ดทีแขน เซเสียหลักไปนิด
หนึงแต่ก็จบั ดาบมาสูต้ อ่ หลีเหว่ยเหลือบเห็นพวกมัน
สนใจกับการต่อสูข้ า้ งหน้า หลีเหว่ยใช้โอกาสนีกัดไปที
แขนของคนร้ายจนมันร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บปวด พอคน
ร้ายตังสติได้ ตบไปทีต้นคออย่างแรงจนหลีเหว่ยไม่รูส้ กึ
เหตุการณ์หลังจากนันอีกเลย

ตําหนักผิงผิง

"เรืองทีข้าสังได้รไึ ม"

"เรียบร้อยเจ้าค่ะ "

82
"แล้วเจ้ากําชับมันหรือไหมว่าไม่ให้ทาํ อะไรหย่งจี"

"ข้าน้อยกําชับพวกมันแล้วเจ้าค่ะ ว่าให้มนั แค่จดั การ

ผูห้ ญิง "

"เหม่ยอิง เจ้ามายุง่ กับหย่งจีข้าเองนะ"

"ชายาวางใจเถอะ ป่ านีคงไม่มีใครกวนใจท่านได้อีก"

..................................................................................
..................................................................................
.....
83
หลีเหว่ยลืมตาขึนพบกลับพบว่าเธอไม่ได้อยูใ่ นป่ าแต่
กลับมาอยูบ่ า้ นเก่าๆหลังหนึง และพอหลีเหว่ยหันไปเห็น
ชายทีคุน้ ตาทีกําลังนังทําแผลอยูก่ ลางห้องโถงของบ้าน

"เจ้าฟื นละรึ"

"นีท่านกับข้าอยูท่ ีใดกัน"

"หลังข้าจัดการพวกมันเสร็จ ก็เดินมาเรือยๆก็
เจอกระท่อมทีนีแหละ"

"นีท่านบาดเจ็บนีหน่า"
84
"แผลแค่นีทําอะไรข้าไม่ได้หรอก ในสนามรบข้าเจอเยอะ
กว่านีกว่ามาก"

"ท่านเจ็บขนาดนี ท่านยังปากดีได้อยู"่

"วันนีเป็ นวันแต่งงานของเราแท้ๆ ยังมาเกิดเรืองแบบนี"

"ท่านเจ็บขนาดนีท่านยังมาพูดเรืองนีได้"

พอหลีเหว่ยพูดจบประโยคเขาเดินมายังเตียงทีร่างบาง
นังอยูแ่ ล้ว แล้วผลักเธอให้นอนราบกับเตียง

85
"ท่านจะทําอะไร"

"ก็เข้าหอไง"

"ทีนีนีนะ"

"ใช่ ในเมือข้ากับเจ้าเข้าพิธีกบั พ่อแม่เจ้าไปแล้ว"

เขากําลังจะก้มมาทีซอกคอ แต่หลีเหว่ยพูดขึนมาก่อนว่า

"ท่าน"

86
"ต่อจากนีเรียกข้าว่า หย่งจี และข้าจะเรียนเจ้าว่าเหม่
ยอิง"

"ท่าน"

"เหม่ยอิงข้าให้เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไร"

"หย่งจี"

"ดีมาก"

87
"หย่งจีช้าก่อน"

"มีอะไรอีกรึ"

"เหม่ยอิงยังไม่พร้อม"

"เจ้าไม่พร้อมอะไร แต่ขา้ รอไม่ไหวแล้ว"

เขาค่อยๆปลดเสือผ้าอาภรออกจากร่างกายของร่างบาง

"ตัวเจ้าหอมซะจริง"

88
"หย่งจี ท่านพูดอย่างนีข้าอายจะแย่"

"หน้าแดงเชียว "

"คนบ้า"

89
เช้าวันถัดมา

ชายหนุ่มทีนอนอยูบ่ นเตียง พอรูส้ กึ ตัวแต่พอรูว้ างร่าง

บาง ข้างกายไม่ได้นอนอยูบ่ นเตียง ก็ลกุ ขึนมาจากเตียง
อย่างชับพัน แล้วก็รอ้ งเรียกชือคนทีตามหา

"เหม่ยอิง เจ้าอยูไ่ หน"

พอไม่มีเสียงตอบรับร่างสูงก็กระวนกระวาย เดินหาจน
ทัวเรือนก็ไม่เจอคนทีเขาตอบหา และเขากําลังจะเดินไป
ตามหาข้างนอกแต่คนทีเขาตามหาเดินเข้ามาในเรือนมา
พอดี

90
"เจ้าไปไหนมาข้าหาเจ้าให้ทว"
ั

"ข้าออกไปหาผักในป่ ามา เพือนํามาทํากับข้าวให้ทา่ น"

"ไปคนเดียวมันอันตราย ทําไมเจ้าไม่เรียกข้า ถ้าไอ้พวก

นันย้อนกลับมาจับเจ้าไปเจ้าจะทํายังไร"

"ท่านบ่นข้ายาวขนาดนี ข้าก็ไม่ได้เป็ นอะไรข้ากลับมานี

แล้วไง อีกอย่างเหม่ยอิงเห็นท่านนอนหลับสบายอยูเ่ ลย
ไม่อยากเรียกท่าน"

"อย่างนันก็เถอะเจ้าควรเรียกข้า"

91
"ท่านอ๋องท่านวันหลังข้าจะบอกท่านก่อนละกัน

"แล้วเจ้าทําอาหารเป็ นด้วยรึ"

"เป็ นสิ ข้าเจอของทีน่าสนใจเยอะแยะ เดียวข้าจะทํา

อาหารให้ทา่ นลองทานละกัน"

"งันข้างจะลองชิมฝี มือเจ้า"

นีเป็ นงานแต่งทีวุน่ วายและเสียงอันตรายมากจริงๆ

_____________________________________________

92
_____________________________
เรืองเศร้า

หลีเหว่ยกับอ๋องหย่งจีอยูก่ ระท่อมหลังนีมาสักสองวันได้
ไม่มีหวีแววคนทีจะผ่านบ้างเลย

"แผลของเป็ นเช่นไรบ้าง"

"ก็เริมแห้งแล้วละ"

93
"หย่งจีข้าว่าพวกเราลองลงเขาไปในเมืองดีรไึ หม เพราะ
ถ้าหากเรายังอยูก่ นทีนีเราได้อดตายแน่"

"ข้าว่ายังอันตรายเกินไปสําหรับการทีเราจะเข้าในเมือง
เพราะพวกมันอาจจะสุม้ มาจับเจ้าก็เป็ นได้"

"ท่านคิดไปเองรึป่าว มันอาจจะไม่บงั เอิญขนาดนันได้"

"เราจะประมาณไม่ได้"

ไม่นานข้างนอกก็ได้ยินเสียงคนจํานวนคนเยอะแยะมา
หมายกําลังเดินมาทางนี และคนทีมาไม่ใช่ใครทีไหน คือ
องค์รกั ษ์ของเขา ตงตง มานีเอง
94
"ตงตงเจ้าเองรึ"

"ขอรับท่านอ๋อง ท่านเป็ นเช่นไรบ้าง"

"ข้าเสียหลักไปหน่อย โดนพวกมันฟั ดเข้าทีแขนนีนิด

หน่อย"

"ข้าน้อยได้เตรียมเกวียนไว้ดา้ นนอกไว้แล้วขอรับ"

"อืม"เขาตอบกลับสันๆไป

95
"ท่านอ๋องข้ามีเรืองจะกราบทูล"

"ว่ามา"

หย่งจีเมือได้ฟัง ถึงกับหน้าเคร่งเครียดขึนมามาทันแล้ว
หันหน้ามามองหญิงสาวทีนังข้างทีไม่หา่ งจากเขามานัก
พอหย่งจีคุยกับองค์รกั ษ์ของเขาเสร็จเขาก็เดินตรงทีเหม่
ยอิงนังอยู่

"มีเรืองอะไรึ ทําไมท่านถึงได้ทาํ หน้าเช่นนัน

"เรืองพีสาวเจ้า"

96
"พีสาวข้าเป็ นอะไร"

"นางล้มป่ วย อาการไม่สดู้ ีนกั "

"หย่งจีเรารีบกลับเถอะ"

"เจ้าไม่ตอ้ งรีบไป ตอนนีข้าส่งคนไปเชิญหมอหลวงทีวัง

มาแล้วเจ้าหายห่วงเถอะ"

"ถึงอย่างนันข้าก็ยงั ไม่หายห่วงอยูด่ ี"

เมือเกียวเทียบถึงหน้าจวน หลีเหว่ยไม่รอช้า วิงลงจาก

เกียว และเดินตรงไปยังตําหนักฟางฟาง โดยไม่หนั ไปหา
97
คนทีนังมาด้วย แต่ไปถึงหน้าตําหนัก ผูค้ นเดินไปมาเต็ม
ไปหมดแต่พอเดินเข้าไปภายในตําหนัก เดินไปยังเตียงที
คนทีหลีเหว่ยตังใจจะมาหา พบมีแต่หมอหลวงกําลัง
ตรวจ ถึงกับส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินออกมา นํา◌้ตา
ค่อยๆไหลโดยไม่รูต้ วั หลีเหว่ายบังคับมันไม่ได้คอ่ ยไหล
จนไม่สามารถหยุดมันได้ หลีเหว่ยค่อยๆเดินไปยังเตียง
เหม่นหลิงพีสาวในยุคนีอย่างช้าๆ

"เหม่ยอิงรึ"

"ใช่ขา้ เอง พีสาวเป็ นเช่นไรบ้าง"

"อย่างทีเห็น ข้าเหนือยเหลือเกิน"

98
"พีสาวอดทนไหว หมอหลวงจะต้องรักาาท่านจนหาย"

"คงจะยาก เพราะข้าป่ วยอย่างนีมาตังแต่เด็กๆแล้วเจ้าก็

รู"้

"เป็ นเพราะข้าใช่ไหม เรืองทีข้าแต่งเข้าจน ท่านถึงได้

เสียใจแล้วล้มป่ วยเช่นนี"

"ไม่เกียวกับเรืองนัน และข้าก็ไม่ได้เสียใจกลับกันข้าดีใจ
ซะอีกทีเจ้าแต่งเข้าจวนนี ท่านอ๋องจะได้ดแู ลเจ้า"

"ถึงยังไงมันก้ดไู ม่ดี ทีน้องสาวต้องมาใช้สามีเดียวกับพี

99
สาวตัวเองเช่นนี"

"เจ้าเลิกคิดเลยว่าเจ้ามาแย่งสามีกบั พี เพราะตลอดทีข้า
แต่เข้าจวนนีมามันไม่ใช่ความรัก "

"มันเรืองใดกันข้ามึน งง หมดแล้ว"

"เหตุทีข้าแต่งเข้าจวนนีคือการเมืองไม่ใช้ความรัก แต่
ของเจ้า◌ื ท่านอ๋องรักเจ้าและเอ็นดูเจ้า เลยถึงได้ไปสุขู่ อ
เจ้าจากท่านพ่อท่านแม่ไงเล่ายัยเด็กโง่"

คนทีนอนบนเตียงเริมไอหนักเรือยๆจนไอปนเลือดออก
มา ทําให้หลีเหว่ยตกใจทําอะไรไม่ถกู
100
"ท่านไอเป็ นเลือด ข้าจะไปหมอหลวงให้มาดูอาการท่าน"

คนบนเตียงคว้ามือของคนทีกําลังจะหันจะเดินออกไป
แน่น

"ไม่มีประโยชน์หรอกเหม่ยอิง ข้าเหนือยแล้ว"

หลีเหว่ยเริมห้ามนํา◌้ทีไหลออกจากไหวไม่อยู่ และเริม
หนักขึนเรือยๆ

"อย่าร้องไห้เลย สัญญากับข้าสิวา่ เจ้าดูแลตัวเองและ

ท่านอ๋องให้ดีิ และอย่าร้องไห้ให้ผใู้ ดเห็นเด็ดขาด ถึงจะ
101
ลําบากขนาดไหนก็ตาม"

"ท่านให้ขา้ ตามหมอหลวงเถอะนะ"

"เจ้ากลับตําหนักเถอะ ข้าเหนือยแล้ว"

ไม่นานคนทีนอนบนเตียงค่อยๆหลับตาลงและมือทีจับ
แน่นค่อยคลายลง จนทําให้อีกฝ่ ายสะดุง้ เมือมือทีจับ
ค่อยๆคลาย และเสียงสะอือค่อยดังขึนเรือยๆจนสาวใช้
อย่างเถาชินต้องวิงเข้ามาอย่างร้อนใจมาอยูข่ า้ งกายเจ้า
นายของตน

"พีสาวท่านตืนมาก่อนสิ ท่านจะจากข้าแบบนีไม่ได้นะ"
102
ไม่นานหลีเหว่ยขาอ่อนพับล้มไปแต่ดีทีสาวใช้คนสนิทมา
รับไว้ทนั

"คุณหนูเจ้าค่ะ"

ตําหนักผิงผิงฃ

"ชายา ชายาหลินเหม่ยหลินสินใจแล้วเจ้าค่ะ"

"อย่างนันรึ หมดเสียนหนามหัวใจข้าไปอีหหนึง แต่ก็ยงั

เหลือหนามชินใหญ่ทีข้าต้องจัดการ"

103
"แล้วชายาจะทําเช่นไรต่อ"

"ปล่อยไปก่อน "

"เจ้าค่ะ"

"แล้วตอนนีท่านอ๋องอยูท่ ีไหน"

"ตะกีมีคนส่งข่าวบอกว่า นางเป็ นลมล้มพับไป ตอนนี

ท่านอ๋องไปดูอาการนางทีตําหนักอยูเ่ จ้าค่ะ"

104
"ดี งันข้าต้องไปเยียมนางซะหน่อยแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

ตําหนักฟางฟาง

"เหม่ยอิงเข้าเป็ นเช่นไรบ้าง" เขาถามอย่างนุ่มนวล

"พีสาวข้าจากข้าไปแล้ว" หลีเหว่ยพูดทังนํา◌้ตาทีไหล

"ข้ารูแ้ ล้วข้าก็เสียใจ หยุดร้องเถอะนะทีรักของข้า"

105
"อือๆๆ เพราะข้าเป็ นเหตุใช่รไึ หม"

"จะเป็ นเพราะเจ้าได้อย่างไร เจ้าอย่าคิดมาก"

"อือๆๆ" หลีเหว่ยร้องไห้ไม่หยุด

"เถาชินเจ้าไปเอานํา◌้มาเช็คตัวให้นายเจ้า แล้วไปตาม
หมอหลวงมา"

"เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง"

"ตงตง"

106
"ขอรับ"

"ให้คนส่งข่าวไปให้จวนหลินรึยงั "

"ส่งไปแล้วขอรับ"

"ดี งันเจ้าช่วยไปจัดการเรืองนีแทนข้าที"

"ขอรับท่านอ๋อง"

ไม่นานแขกทีไม่ได้รบั เชิญก้มายังตําหนักฟางฟาง

107
"ท่านอ๋อง น้องสาวเป็ นเช่นไรบ้าง"

"อย่างทีเจ้าเห็น"

"ข้าเสียใจจริงๆเรืองของชายาหลิน "

"อืม"เขาตอบไปสันๆ

"หย่งจี"

"หือ ว่าไงเจ้าอยากได้สงใด"
ิ

108
"ข้าขออยูค่ นเดียวได้หรือไม่"

"ข้าว่าปล่อยให้นอ้ งสาวอยูค่ นเดียวเถอะ น้องสาวมีเรือง

ต้องคิดเป็ นแน่ ท่านไปปล่อยนางอยูค่ นเดียวเถอะ แล้ว
ท่านไปดืมชาทีตําหนักข้าให้คลายกังวลก่อนเถอะ"

"แต่.......ว่า"

"เชือเหว่ยผิงเถอะ ปล่อยนางตามทีนางต้องการ อย่าได้

กังวลยังไง คนใช้นางก็อยูด่ ว้ ย คงไม่เป็ นไรหรอก"

"เจ้าว่าอย่างนันรึ"
109
"เหม่ยอิงงันข้าไปก่อน ถ้าเจ้าอยากได้อะไร ให้คนของ
เจ้าไปบอกข้านะ"

"อืม"หลีเหว่ยตอบเขาไปอย่างสันๆ

เหตุการณ์ทีพึงเกิดขึนมันทําให้หลีเหว่ยช็อคไปเหมือน
กัน ถึงนางจะเป็ นพีสาวแท้ๆของร่างทีหลีเหว่ยมาอยูถ่ งึ
จะไปใช่พีสาวแท้ๆ แต่หลีก็สามารถรับรูไ้ ด้วา่ นางรักเหม่
ยอิงมาก และค่อยอบรมสังสอนมาตลอดทีหลีเหว่ายฟื น
ขึนมาในร่างนี
_____________________________________________
__________________

110
หวานกว่านํา◌้ตาลก็ปากท่านอ๋องนีแหละ

หลังจัดการงานศพของหลินเหม่ยหลิงเสร็จสิน แต่หลีเหว่
ยก็ยงั อยูใ่ นความเศร้า กินๆไม่ได้นอนไม่หลับมาหลาย
วันจนตัวซูบผอมจนคนใช้คนสนิทห่วงเจ้านายของตนจะ
ล้มป่ วยลง

"ชายาทานอะไรหน่อยเถอะ"

"เจ้าเก็บไปเถอะข้าไม่หิว"

"เมือเช้าท่านทานนํา◌้แกงไปนิดเดียวเอง"

111
"ข้าไม่หิวจริงๆ "

"ชายา"

"เชือข้าเถอะเถาชิน ข้าไม่เป็ นอะไรจริง"

"เจ้าค่ะ"

"ข้าเหนือยแล้วข้าขอไปนอนอย่าให้ใครรบกวนข้าละ"

"เจ้าค่ะชายา"

112
เถาชินเดินมาอย่างเป็ นห่วงเจ้านายของตนไม่หา่ ง แต่
ต้องสะดุง้ เมือเจอคือใครเป็ นใครไม่ได้ เขาคือเจ้าของ
จวนทีมาแอบมองเจ้าของตําหนักนีทุกวันด้วยความเป็ น
ห่วง

"ท่านอ๋อง"

"นายของเจ้าเป็ นเช่นไรบ้าง"

"ไม่ยอมกินอะไรเลยเจ้าค่ะ "

"ตามหมอหลวงมาตรวจเหม่ยอิงรึยงั "

113
"ตามแล้วเจ้าค่ะ แต่ก็ไม่ดีขนึ ก็คงเพราะจิตใจยังไม่ดีขนึ
เจ้าค่ะ"

"เจ้าไปเถอะ เออ เถาชิน"

"เจ้าค่ะ"

"เจ้าช่วยไปสังพ่อครัวไปทําโจ๊กมาถ้วยหนึง"

"เจ้าค่ะ"

ไม่นานคนร่างสูงเดินไปยังเตียงทีร่างบางนอนหันหลังให้
เขาอยู่ และเขาค่อยๆนอนข้างเธอ แล้วก็คอ่ ยสอดมือไป
114
ยังคอและเอวของเธออย่างแผ่วเบา ไม่นานาร่างบางทีถู
กกสวมกอดก็คอ่ ยๆหันมาสวมกอดเขากับพร้อมด้วยสบ
ทีออกเขาเบาๆ

หย่งจีไม่รูจ้ ะทํายังไงให้รา่ งน้อยทีสบอกเข้าอยูห่ ายเศร้า

ได้ หลายวันนีนางไม่กินไม่นอนจนร่างกายซูบผอมจน
เขาเป็ นห่วงเธอมาก

ตําหนักผิงผิง

"ท่านอ๋องอยูท่ ีไหน เมือเข้าข้าไปหาทีตําหนัก ตงตง

บอกว่าเขาไม่ได้อยูต่ าํ หนัก เขาไปไหนกัน"

115
"มีคนเห็นว่าท่านอ่องไปตําหนักของชายาเหม่ยอิงจนป่ า
นีก็ยงั ไม่ออกมาเจ้าค่ะ"

"หนามชินนียิงแทงลึกไปยังหัวใจของข้ายิงลึกเรือยๆ"

"แล้วชายาคิดเช่นไร"

"ปล่อยไปก่อน มีความสุขได้อีกไม่นานหรอก"

หลีเหว่ยเริมรูส้ กึ ตัวแต่ตอ้ งแปลกใจ ทีเธออยูใ่ นอ้อมแขน

ใครบ้างคน พอลืมตาขึนมาก็เห็นคนทีสวมกอดเธออยู่

116
"หย่งจี"

"ตืนแล้วรึ"

"ท่านมาทีตังแต่เมือไหร่"

"เจ้าซูบไปมากนะ"

แล้วเขาก็ลบู ทีแก้มร่างบางทีนอนข้างๆอย่างเบาๆ

"อ้อมกอดท่านอุน่ จัง"

117
พอเขาได้ยิยเช่นนัน เขากระชับอ้อมแขนแน่นยิงขึน

"ลุกไปกินข้าวเถอะ ข้าสังให้พอ่ ครัวทําไว้ให้เจ้ามาก ลุก

ขึนไปกินเถอะ"

"ข้าไม่หิว"

"แต่เจ้าต้องกิน"

"ท่านอย่าบังคับข้าเลยนะ"

"เจ้าจะกินเองหรือจะให้ขา้ ป้อนให้เจ้า"

118
"ก็ได้ขา้ กินก็ได้"

"ดีมาก"

หลายวันผ่านมา

"สดชืนจัง นีข้าไม่ได้ออกตําหนักมานานเท่าไหร่แล้ว"

"ประมาณครึงเดือนก็เป็ นได้เจ้าค่ะชายา"

"อย่างนันรึ"

119
"เจ้าค่ะ"

"เถาชิน ไปทําอะไรสนุกๆกันเถอะ"

"สนุก คืออะไรเจ้าค่ะ"

"เจ้าไม่ตอ้ งสงสัยหรอก"

"เจ้าค่ะ"

หลีเหว่ยตืนตาตืนใจเมือมาถึงตลาด หลีเหว่ยและเถา

120
ชินออกมาโดยไม่ได้บอกใครในจวนแม้แต่ทา่ นอ๋องหรือ
ตงตงคนสนิทของเขา

"ว้าวผ้าสวยจัง สวยไหมเจ้าว่า"

"เจ้าค่ะ สวยยิงนัก ข้าน้อยว่าถ้าท่านนําไปตัดชุดสวยยิง

นัก" เถาชินดีใจทีเจ้านายของตนกับมาร่าเริงอีกครัง

ระหว่างทีหลีเหว่ยกับเถาชินกําลังยุง่ เรืองเลือกผ้าทีใน
การตัดชุดอยูน่ นั ก็มีกลุม่ ชายแปลกน่าเดินมายังทีหลี
เหว่ยกําลังยืนอยู่

"ว่าไงจ๊ะสาวน้อยมาเดินเล่นคนเดียวไม่เบือรึ"
121
"นีเจ้าเป็ นใครกัน ปล่อยข้าเดียวนีนะ"

"สาวงามอย่างเจ้าปล่อยไปให้โง่ส"ิ

"ปล่อย คุณหนูเดียวนีนะ รูค้ ณ

ุ หนูเป็ นใคร"

"เจ้าเป็ นแค่คนใช่ก็อยูส่ ว่ นคนใช่ไปอย่ามายุง่ "

ชายตรงหน้าตบไปยังใบหน้าเถาชินจนเซล้มไปนังกับพืน

"เถาชิน ปล่อยข้านะ ไอ้คนชัวทําร้ายกระทังผูห้ ญิง แกไม่

122
ใช่คน ไอ้ชวเอ๋
ั ย"

"คุณหนูเถาชินไม่เป็ นไร ปล่อยคุณหนูนะ"

"สาวคนนีปากเก่งเสียจริง ไหนชิมริมฝี ปากของเจ้าสิจะ

หวานเหมือนหน้าของเจ้ารึไม่"

"หยุดสกปรกของเจ้าออกจากผูห้ ญิงของข้าเดียวนี"

"อ๋องหย่งจี นีสาวงามของท่านรึ"

"ใช่นีชายาของข้า"

123
"งันข้าต้องขออภัยด้วย "

"ไปซะ"

ชายพวกนันก็รบี เดินฝ่ าฝูงชนออกไปหายไปในพริบตา

"ตงตงไปตามสืบมาว่าเป็ นลูกคนจวนไหน"

"ขอรับ"

"เหม่ยอิง เจ้าออกมาข้างนอกทําไมไม่บอกข้า รูไ้ มว่ามัน

124
อันตรายมากแค่ไหน"

"ข้าขอโทษ ข้าแค่อยากออกมาเดินเล่น และอยากออก

มาหาซือผ้าไปตัดชุด"

"ทําไมเจ้าไม่บอกให้เถาชินนําผ้าไปให้เจ้าเลือกทีตําหนัก
เล่า"

"ข้าออกมาเองจะดีกว่า"

"เห็นไมเล่าถ้าข้าไม่ออกมาตรวจตราเมือง คงมาช่วยเจ้า
ไม่ทนั "

125
"ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว"

"โถ่เจ้าทําหน้าเช่นนี มันทําให้ขา้ ใจอ่อนทุกที"

"ก็ทา่ นโกรธเคืองข้า"

"ใครบอกเจ้ากันว่าข้าโกรธเจ้ากัน"

"ก็ทา่ นพูดเหมือนโกรธเคืองข้า"

"งันวันนีทําตัวเหมือนเป็ นคนธรรมดากันเธอ"

126
"อะไรนะ"

"เถาชิน"

"เจ้าค่ะ"

"เจ้านําของเจ้านายเจ้ากลับจวนไปก่อน"

"เจ้าค่ะ"

"ท่านอ่องท่านจะพาข้าไปไหน"

127
"เรียกข้าไหมสิ"

"ท่านอ๋อง"

"เรียกชือข้า"

"หย่งจี"

"ดีมาเหม่ยอิง ตลอดเวลาทีข้าและเจ้าอยูด่ า้ นนอก ให้

เจ้าเรียกข้าเช่นนี"

"แล้วท่านจะพาข้าไปไหน"

128
"ตามข้ามา"

ไม่นานเขาก็พามาสถานทีหนึง ทีคงจะเรียกว่าโรง
นํา◌้ชาสินะ

"คํา◌่ นีทีนีมีการปล่อยโคม จนกว่าจะถึงตอนนันข้าจึงพา

เข้ามาฟั งนิทานเรืองเล่าทีนี"

"ช่วงหลังนีท่านมาอยูแ่ ต่กบั ข้า แล้วสนมมากมายของ

ท่านไม่ชงั ขีหน้าข้าหรอกรึ"

"ไม่หรอก พวกนางเข้าใจดี"
129
"แล้วท่านรูไ้ ด้อย่างไรว่าพวกนางจะพอใจ ทังๆทีทันออก
มาข้างนอกแทบทุกวัน"

"เจ้าพูดเช่นนี มีใครทําอะไรเจ้าใช่รไึ หม"

"ไม่มีหรอกข้าเพียงแค่สงสัยเท่านัน แต่ก็ไม่แน่"

"เจ้านีจริงๆเลยนะ"

..................................................................................
..................................................................................
.......................................................
130
"ว้าวสวยจริง โคมหลากสีเต็มท้องฟ้า"

"ใช่สวยจริง"

"มองไปทางโคมสิ มองหน้าข้าทําไมกัน"

"ก็เจ้าสวยกว่าโคมทีลอยยูบ่ นท้องฟ้า"

"ท่านนีปากหวานกับแม่หญิงทุกคนรึไม"

"เป็ นแค่เจ้าเพียงคนเดียวนันแหละ"

131
"ข้าว่าไปปล่อยโคมดีกว่า ไม่อยูก่ บั ท่านแล้ว"

"รอข้าก่อนสิ"

..................................................................................
..................................................................................
.........................................

"เจ้าจะขออะไรรึ"

"ถ้าบอกท่านก็ไม่ใช่ คําอธิฐานสิทา่ น"

132
"แต่ขา้ อย่างรูน้ ิ"

คําอธิฐานของข้าคือ ขอให้ทา่ นรักข้าตลอดไป และข้าจะ

รักท่านตลอดไป หย่งจี
_____________________________________________
_____________________________
ชายนิรนาม

หลีเหว่ยกําลังนังเหมอผ่านหน้าต่างห้องนอนของตนเอง
หลีเหว่ยกําลังนังคิดว่าตนข้ามภพมาอยูใ่ นร่างเหม่ยอิง
เป็ นเวลาหลายเดือนแล้ว จนเธอเริมคุน้ ชินกับการใช้ชีวิต
ทีนีและในยุคนีเสียแล้ว ไม่นานสาวใช้คนสนิทก็เดินเข้า

133
มาในห้อง

"ชายา"

"ข้าบอกเจ้ากีครังแล้วว่าให้เจ้าเรียนคุณหนูนนแหละ
ั เจ้า
เรียกชายา มันระคายหูยงั ไงไม่รู"้

"ขออภัยเจ้าค่ะ เถาชินจะจําไว้"

"แล้วเจ้ามีเรืองอันใดถึงได้เข้ามาหาข้า"

"ท่านอ๋องเรียกหาท่านเจ้าค่ะ ถึงส่งคนมาเรียนให้ที

134
ตําหนัก"

เขามีเรืองอะไรกันนะ ช่วงหลังๆเขาตามติดเธอและค่อย
แวะเวียนมาหาเธอประจําจนสนมตําหนักอืน เกลียดขี
หน้าแล้วกะมัง

"เถาชิน"

"เจ้าค่ะ"

"ครัวใหญ่ของจวนนีอยูท่ ีไหนรึ"

"คุณหนูอยากกินอะไร เดียวข้าน้อยไปสังพ่อครัวใหญ่ให้
135
เจ้าค่ะ"

"ไม่ตอ้ งๆข้าไม่หิว เพียงแค่ขา้ อยากทําขนมให้ทา่ นอ๋อง

น่ะ"

"อ่อเถาชินเข้าใจแล้ว"

..................................................................................
..................................................................................
........

พอถึงห้องครัวหลีเหว่ยก็แสดงฝี มือปรุงขนมทีเชือว่าใน
ยุคนีไม่มีแน่นอน โดยมีสาวใช้คนสนิทค่อยเป็ นลูกมือ
136
ตลอดในการทํา

ไม่นานขนมทีหลีเหว่ยทําก็เสร็จ ทําให้กลินของขนมทีทํา
อบอวนหอมยัวยวนให้ทานยิงนัง

"คุณหนูนีขนมอะไรเจ้าค่ะ ถึงได้หอมเช่นนี"

"นีอะหรอ เรียกว่า หยวนเซียว"

"กลินหอมไม่พอชือยังเพราะอีก"

"หากอยากกินข้าทําเผือให้ทกุ คนแล้ว "

137
"ขอบพระทัยพระชายา"

"ส่วนเจ้าช่วยข้านําไปตําหนักท่านอ๋องที"

"เจ้าค่ะ"

ไม่นานหลีเหว่ยกับเถาชินก็เดินมาถึงตําหนักอ๋อง โดยมี
องค์รกั ษ์วิงมาเคารพจากนันก็วงไปรายงานให้
ิ นายของ
ตนทราบว่ามีคนมาหา ไม่นานเสียงเจ้าของตําหนักก็ดงั
เรียกชือคนทียืนข้างนอกให้เข้าไป

"เหม่ยอิงเจ้าเองรึ ข้ากําลังคิดถึงเจ้าอยูพ่ อดี"

138
"ปากหวานเหลือนะเจ้าค่ะ"

"เจ้ารูไ้ ด้ไงว่าปากข้าหวาน เจ้าชิมแล้วรึ"

อ๋องคนนีเจ้าเล่หย์ งนั
ิ ก หาใครเทียบได้

"ถ้าท่านยังไม่เลิกพูดกวนข้า ข้าจะกลับตําหนักแล้วนะ"

"ก็ได้ ข้าล้อเจ้าเอง อย่ากลับเลยนะ"

"ท่านต้องทํางานนิเจ้าค่ะ"

139
"เดียวค่อยทําก็ได้ แต่เอะเจ้าไปทําอะไรมาทําไมแป้งถึง
ได้ติดแก้มเจ้า เจ้าไปเล่นซนทีไหนอีกทีไม่ได้บอกข้า"

"เหม่ยอิงเปล่าเล่นซนนะเจ้าค่ะ"

"งันบอกมาเจ้าไปทําอะไร"

"ข้าลงครัวไปทําของว่างให้กบั ท่านไงเล่า"

"งันรึ ไหนละของว่างทีเจ้าว่า"

140
"เถาชินยกมาให้ทา่ นอ๋อง"

"เจ้าค่ะ"

พอถ้วยทีใส่ขนมทีหลีเหว่ยทํามาวางข้างหน้าคนร่างสูง
คนร่างสูงไม่รอช้าเปิ ดฝาถ้วยออก

"เจ้านีเรียกว่าอะไร หอมอบอวนเช่นนี"

"ขนมนีเรียกว่า หยวนเซียวเจ้าค่ะ แป้งนุ่มห่อถัวแดงกวน

กินกับนํา◌้ขิงร้อน ข้าเห็นว่าท่านนังทํางานทังวัน เลยทํา
มาให้ทา่ นกินเพือผ่อนคลายจากการนังทังวัน"

141
"ถ้าอยากให้ขา้ ผ่อนคลายต้องทําแบบนี"

พอพูดจบร่างสูงไม่รอช้าดึงมือเหม่ยอิงให้เซมานังบนตัก
ของเขา

"ท่านจะทําอะไรเดียวมีคนมาเห็นเข้า"

"ให้จะกล้าเข้าถ้าข้าไม่สงั อีกอย่างข้าทําแบบนีมันก็ไม่
ได้เสียหายอะไร เพราะเจ้าเป็ นชายาของข้าแล้ว"

เออใช่ ก็ใช่อย่างทีเขาว่า เหม่ยอิงแต่งงานกับเขาแล้วถึง

จะไม่ใช่งานแต่งทีสวยงามก็ตาม

142
"อย่างนันก็เถอะ ท่านปล่อยข้าเถอะ เดียวขนมทีข้าทํา
มาจะหายร้อนหมด"

"ข้าไม่อยากปล่อยเจ้าเลย ป้อนข้าหน่อยสิ"

"ท่านมีมือท่านก็กินเองสิเจ้าค่ะ "

"โถ่ ใจร้ายจัง"

"คําเดียว "

"ได้"

143
หลีเหว่ยค่อยตักหยวนเซียว เข้าปากของเข้า

"โอ๊ยร้อน เจ้ากะจะฆ่าข้าเลยเชียวรึ"

"สมนํา◌้หน้า ท่านแกล้งข้าก่อน ข้ากับตําหนักก่อนละ"

ไปนานหลีเหว่ยเดินหันกลับออกจากตําหนักอย่างรวด
เร็ว อ๋องเจ้าของตําหนักได้แต่อมยิมขําเบาๆกับกิรยิ าของ
ชายาตนเอง

ไม่นานตงตงองค์รกั ษ์เดินตรงมารายงานให้นายตัวเอง
ฟั ง
144
"มีอะไร"

"ข้าน้อยได้สง่ คนไปตรวจตรา มีรอยเท้าของผูช้ ายเดิน

แถวๆตําหนักฟางฟาง ขอรับ"

"เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ใช่รอยเท้าคนของเรา"

"ขอรับ ดูจากรอยรองเท้าไม่น่าใช่ของทหารในจวนขอรับ"

"ส่งคนไปเฝ้าแถวตําหนักฟางฟาง"

145
"ขอรับ"

..................................................................................
..................................................................................
.....................................

ระหว่างทีหลีเหว่ยกําลังเดินกลับตําหนัก เธอก็เดิน
ชนกลีบคนๆหนึงอย่างแรง

"คุณหนูเป็ นอะไรบ้างเจ้าค่ะ"

"ข้าไม่เป็ นไร"

146
"ข้าน้อยขออภัยด้วยของรับ"

"ไม่เป็ นไรๆ เจ้าหน้าไม่คนุ้ เจ้าพึงมาใช่รไึ หม"

"ใช่ขอรับ ข้าน้อยพึงมาเป็ นทหารยามวันแรก"

"แล้วทหารยามอย่างเจ้าเดินเข้ามาในนีได้อย่างไร ทีนี
เป็ นทีต้องห้ามของพวกผูช้ าย"เถาชินถามด้วยความ
สงสัย

"ข้าน้อยพึงมาข้าไม่ทราบว่าทีนีคือ ทีต้องห้าม"

"งันก้รบี ออกไปเถอะ ก่อนเจ้านายเจ้าจะลงโทษเจ้าเอา

147
และวันหลังเจ้าควรมองทางในเวลาเจ้าเดินจะได้ไม่ตอ้ ง
เดินชนอีก"

"ขอรับ"

"ไปเถอะเถาชิน"

《เกร็ดความรูจ้ ากนิยาย》

148
"หยวนเซียว" หรือบัวลอยสอดไส้แบบจีนมีชือเรียกอีกชือ
หนึงว่า "ทังหยวน" หยวนเซียวเป็ นขนมทีทําจากแป้งข้าว
เหนียว โดยนําแป้งข้าวเหนียวมาปั นเป็ นลูกกลมๆ แล้ว
สอดไส้หวานไว้ขา้ งใน เนืองจากหยวนเซียวมีรูปร่าง
เหมือนพระจันทร์ ทังการดืมนําของขนมหยวนเซียว
ร้อนๆ ยังเป็ นการคลายความหนาวได้อีกทางหนึง ดังนัน
หยวนเซียวจึงถือเป็ นขนมประจําเทศกาลหยวนเซียวซึง
ตรงกับวันขึน 15 คําเดือนอ้าย และเป็ นสัญลักษณ์แทน
ความหมายของคําว่า "ถวนหยวน" ซึงหมายถึงการกลับ
มาอยูพ่ ร้อมหน้าพร้อมตากัน

149
เทศกาลหยวนเซียว (โคมไฟ)

เทศกาลหยวนเซียวซึงเป็ นหนึงในเทศกาล
สําคัญของจีนนี ได้มีมากกว่า 2,000 ปี โดยตามปฏิทิน
ทางจันทรคติของจีน จะนับเอาวันทีพระอาทิตย์ โลกและ
พระจันทร์มาอยูใ่ นระนาบเดียวกันเป็ นวันแรกของปี หรือ
ขึนหนึง 1 คําเดือนอ้าย ซึงในสมัยโบราณจะเรียกเดือน
อ้ายว่า “หยวน” (元) ส่วนคําว่า”เซียว”(宵)หมายถึง
กลางคืน เทศกาล เทศกาลนีจึงหมายถึงคืนทีพระจันทร์
เต็มดวงเป็ นครังแรกของปี (วันตรุษจีนคือวันปี ใหม่ของ
จีน)
_____________________________________________
_________________
ท้อง
150
ตําหนักฟางฟาง

"เถาชิน นีกลินอะไร เหม็นจนแสบจมูก"

"กลินดอกท้อทีท่านชอบไงเจ้าค่ะ"

"ทําไมเหม็นมาก ข้าอยากอ้วก"

"เดียวเถาชินจะนํานํา◌้ไปเททิง"

..................................................................................

151
..................

"คุณหนูให้เถาชินตามหมอให้ดีหรือไม่"

"ไม่ตอ้ ง ข้าของีบซะหน่อย"

"เจ้าค่ะ เถาชินจะไปสังให้พอ่ ครัวทําซุปไก่ให้ทา่ น"

"อืม"หลีเหว่ยตอบกลับไปสันๆ

ในขนาดทีเถาชินกําลังเดินออกตําหนัก เขาร่างสุงเจ้า
ของจวนเดินมากําลังเข้าไปยังด้านในอยูพ่ อดี

152
"ท่านอ๋อง คุณหนูหลับไปแล้วเจ้าค่ะ"

"หลับแล้วรึ นีมันฟ้ายังไม่มืดเลยนะ"

"เรียนท่านอ๋อง คุณหนูเธอดูอาการไม่คอ่ ยดี เถาชินเลย

จะไปสังให้พอ่ ครัวทําซุปไก่ให้คณ
ุ หนู่อยูเ่ จ้าค่ะ"

"งันเจ้าไปเถอะเดียวทางนีข้าจัดการเอง"

"เจ้าค่ะ "

153
ร่างสูงไม่รอช้าเดินตรงไปยังห้องนอนทีมีคนนอนอยู่ เขา
ค่อยๆสอดมือไปยังตัวร่างทีนอนอยุบ่ นเตียง

"หย่งจี ท่านช่วยออกห่างข้าหน่อย ข้าเหม็นกลินตัวท่าน"

"อิงอิงเจ้าเป็ นอะไรไป ก่อนข้าจะมาหาเจ้าข้าแช่นาํ ◌้มา

แล้วนะ"

"ถึงอย่างนันข้าก็เหม็นตัวท่านอยูด่ ี"

"ตงตง"

154
"ขอรับ"

"ไปตามหมอหลวงมา"

"ขอรับ"

ไม่นานหมอหลวงก็ตรวจอาการเหม่ยอิง

"ชายาของข้าเป็ นอะไรถึงได้มีอาการเช่นนี"

"ยินดีกบั ท่านอ๋องด้วยขอรับ ชายากําลังตังครรภ์โอสรถ

อยูข่ อรับ"

155
"เจ้าแน่ใจนะ"

"ขอรับ งันกระหม่อมจะสังยาบํารุงให้ชายาทาน"

"ตงตง ส่งหมอหลวง"

"ขอรับ ท่านหมอเชิญทางนี"

"อิงอิง เรากําลังจะมีลกู กัน"

"เป็ นเรืองจริงใช่รไึ ม่"

156
"มันเป็ นเรืองจริง"

..................................................................................
................

ตําหนักผิงผิง

"อะไรนะ!!!!!! หลินเหม่ยอิงตังครรภ์ร"ึ

"เจ้าค่ะ ข้าน้อยพึงเห็นหมอหลวงพึงเดินออกตําหนักฟาง
ฟางแล้วคนภายในจวนของนางลือกันใหญ่เจ้าค่ะว่า ชา
ยาเหม่ยอิงตังครรภ์"
157
เหว่ยผิงทุบโต๊ะอย่างแรงด้วยความโมโห

"ใยกันข้ายังไม่มีโอกาสทีจะมีลกู กับท่านอ๋องแล้วท่านมี
ลูกกับท่านอ๋องก่อนข้า"

"ชายาทรงใจเย็นก่อน อาจจะเป็ นโชคดีของท่านก็ได้ใน

ช่วงทีนางตังครรภ์ก็เป็ นได้"

"เจ้าคิดรึวา่ จะในขนาดทีนางกําลังท้อง ท่านอ๋องจะไม่

หลงมันกว่าเดิมรึ"

"งันชายาจะทําเช่นไรเจ้าค่ะ"
158
"ต้องทําให้มนั ต้องออกไปจากทีนี"

"ทําเช่นไรเจ้าค่ะ"

"เอาหูของเจ้ามา"

"เจ้าค่ะ"

..................................................................................
............................................................

159
"ข้าไม่อยากไปเลย"

"นันเป็ นหน้าทีของท่าน ท่านต้องไป ทางนีไม่ตอ้ งเป็ น

ห่วง"

"เจ้าอยูไ่ ด้นะ"

"นีไม่ใช่ครังแรกทีท่านไปนิเจ้าค่ะ"

"แต่ครังนีมันต่าง"

เขาค่อยเอามือลูบทีท้องของเหมายอิงลูบไปมาอย่างช้าๆ

160
"ข้าอยูไ่ ด้ มีเถาชินอยูด่ ว้ ยทังคน"

"ถึงอย่างนันข้าก็ไม่ไว้วางใจอยูด่ ี"

"ทําไมท่านดือขนาดนีนะ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าอยูไ่ ด้"

"งันข้าจะรีบไปแล้วรีบกลับมาให้ไวทีสุด"

"ข้าจะรอท่าน"

"หย่งจี"

161
"ว่าไงอิงอิงจะมีอะไรรึ"

"ข้าขอกลับไปเยียมท่านพ่อท่านแม่ได้รไึ หม"

"เจ้ากําลังท้องอ่อนๆ การเดินทางอาจจะทําให้ทอ้ งเจ้า

กระทบกระเทือกมากเกินไป"

"ให้ขา้ ไปเถอะข้าคิดถึงท่านแม่"

"งันข้าจะให้ตงตงๆคุม้ ครองเจ้า"

162
"ตงตงเป็ นผูช้ ่วยของท่านจะให้มาตามข้าได้อย่างไร"

"งันข้าให้คนจัดเกวียนให้เจ้าและมีองค์รกั ษ์ของข้าบาง
ส่วนไปตามคุม้ ครองเจ้า"

"ข้าไปเพียงจวนเดิมของข้าไม่ตอ้ งนําไปเยอะก็ได้"

"นีคือความสบายใจของข้า ทําตามทีข้าบอกเถอะ"

"ข้ารับปากก็ได้"

"ดีมาก"

163
..................................................................................
.....................................................................

ถึงเวลาออกเดินทาง

เขาและตงตงได้ออกไปราชการก่อนหน้านีแล้ว และตอน
นีหลีเหว่ยจะเดินทางกลับไปยีงจวนหลินเพือไปเยียม
ท่านทีเธอเรียกว่าท่านแม่และจะไปบอกข่าวดีให้ทา่ นได้
รับรู ้ แต่มีเหตุการณ์ทีไม่คาดคิดมีกลุม่ ชายนิรนามปิ ด
บังใบหน้ามาล้อมเกวียน หลีเหว่ยตกใจกับเหตุการณ์
การณ์ทีเกิดขึน ไม่นานข้างนอกมีเสียงดาบปะทะกันจน
ทําให้คนในเกวียนสันกลัว

164
"เถาชิน เกิดอะไรขึน"

"ข้างนอกมีการต่อสูเ้ จ้าค่ะ"

ไม่นานประตูเกวียนก็ดเู ปิ ดออก พบกับชายนิรนามปิ ด

หน้ากระชากมืออย่างแรงให้เดินออกไปตามแรงดึง

"พวกเจ้าเป็ นใคร ปล่อยข้านะ"

"เงียบปากเจ้าซะถ้าไม่อยากตาย"

165
"คุณหนู ปล่อยคุณหนูนะ"

เถาชินวิงมากัดทีแขนชายทีกระชากแขนของเจ้านายของ
เธอไป จนเธอโดนมือของชายทีเธอกัดตบมาทีใบหน้า
อย่างแรงจะเซล้มกลับพืน หลีเหว่ยใช้โอกาสทีชาย
นิรนามเผลอกัดไปทีแขนอีกข้างจนอีกฝ่ ายถึงกับร้องด้วย
ความเจ็บปวด และมันทําให้หลีเหว่ยหลุดพ้นออกจากวง
แขนของชายนิรนาม แต่เคราะห์กรรม ระหว่างทีหลีเหว่
ยกําลังจะหันหลังเตรียมวิงหนี ชายนิรนามตังสติได้ใช้มือ
ทีถือดาบฟั นไปทีแผ่นหลังแผลใหญ่ แต่มนั ไม่ทาํ ให้หลี
เหว่ยต้องตายอยูท่ ีนีเพราะเธอคิดอยูเ่ สมอว่า เธอต้อง
รักษาเด็กในท้องให้ได้ถงึ จะต้องเกิดอะไรขึนกับเธอก็
ตาม เพราะเขาคือสิงเดียวทีเกิดจากความรักของเธอกับ
ชายทีเธอรัก แต่คาํ อธิฐานไม่เกิดผล หลีเหว่ยทนพิษบาด

166
แผลไม่ไหว ล้มพับจนกลินลงไปด้านล่างทีเต็มไปด้วยกอ
ไผ่และหินเล็กๆ เถาชินเห็นนายตัวเองอย่างนันรีบตาม
นายตัวเองลงไปโดยไม่สนว่าด้านหน้าจะมีอนั ตรายใดๆ
ก็ตาม

..................................................................................
..........................................................

ในค่ายทหารชายแดน

"ท่านอ๋องขอรับ"

"มีอะไร ทําไมหน้าเคร่งเครียด"
167
"คือว่า........"

"เจ้าได้แต่อมอึ
ั ง แล้ววันนีข้ารูห้ รือไม่วา่ เกิดอะไรขึน"

"มีทหารทีติดตามพระชายา มาขอเข้าพบขอรับ"

"แล้วทหารทีติดตามอิงอิงจะมาหารข้าทําไมกัน ให้เข้า
มา"

ไม่นานทหารทีติดตามเหม่ยอิงมาอยูต่ อ่ หน้าอ๋องด้วยสี
หน้าไม่สดู้ ี

168
"มีอะไรเกิดอะไรกับอิงอิงทําไมเจ้าถึงมาข้าถึงทีนี"

"เรียนท่านอ๋อง ระหว่างทีพาขบวนเดินทางของพระชายา
ไปยังจวนหลิน มีกลุม่ ปริศนามาดัก และได้ลกั พาตัว
ชายาและคนติดตามไปขอรับ "

"อะไรนะ อิงอิงหายไป"

"พวกข้าน้อยมีพลกําลังน้อยจนสูพ้ วกมันไม่ไหว"

พอท่านอ๋องได้ยินอย่างนัน ทุบไปยังโต๊ะตรงหน้าอย่าง
แรงด้วยความโกรธ
169
"พวกมันเป็ นพวกใดกัน"

"มันเป็ นพวกทีทําร้ายท่านในครังนัน"

"พวกนีอีกแล้วรึ ตงตงไปสืบมาไปเตรียมกําลังไปหา
ชายาข้าให้ทวั ถ้าหาไม่เจอข้าจะสังให้ตดั หัวให้หมด"

ร่างสูงพูดด้วยความโกรธ และหัวเสียอย่างทีสุด พวกมัน

เป็ นใครถึงได้กล้ามาเหยียบหนวดแม่ทพั ของฮ่องเต้เช่นนี
เข้าก้มหน้าคิดว่าตอนนีเมียและลูกของเข้าจะเป็ นอย่าง
ไรบ้าง

170
เกร็ดความรูจ้ ากนียาย

ดอกท้อ (Peach blossom) เป็ นสัญลักษณ์แทนความ

หมายถึงชีวิตทียืนยาว คนจีนเชือว่าสามารถป้องกันสิง
ชัวร้าย ภูติผีปีศาจจะไม่รบกวน

ต้นท้อนันชาวจีนถือว่าเป็ นไม้ศกั ดิสิทธิอย่างหนึง จนถึง

กับมีคาํ กล่าวว่าต้นท้อเป็ นไม้สวรรค์(ในหนังสือ
Chinese Art กล่าวว่าเป็ นไม้สวรรค์ ผลท้อสามพันปี จงึ
171
จะสุกครังหนึง นับถือกันว่าใครได้กินจะมีอายุยืนและไม่
ตาย) ในพงศาวดารจีนเคยใช้เรียกว่า โถอูหวั แปลว่า
ดอกโถเกิดในดวงจันทร์ พวกพ่อมดหมอผี มักจะใช้กิง
ท้อทียืนไปทางทิศตะวันออกและทิศใต้เป็ นไม้เรียว
บังคับผี พวกหมอแผนโบราณมักจะเอาใบท้อผสมลงไป
ในหม้อยา เพือไล่ผีทีสิงอยูภ่ ายในร่างกายคนไข้ให้ออก
มาด้วย ในวันขึนปี ใหม่ ไม่วา่ หนุ่มสาวเฒ่าแก่มกั จะพา
กันดืมนําท้อ หรืออาบนําอุน่ ทีเอากิงท้อใส่ลงไปด้วย นีก็
คงเนืองมาจากความเชือทีว่าต้นท้อสามารถไล่ผีได้นนั
เอง
_____________________________________________
_______________________
เรืองทีสูญเสีย

172
หลีเหว่ยกลินมาถึงลานด้านล่างของเขาทีเธอได้กลิงลง
มา โดยมีรา่ งสาวใช้คนสนิทนอนอยูไ่ ม่หา่ งจากเธอซัก
เท่าไหร่ เถาชินคนสนิทของเหม่ยอิงพอได้สติก็วงมาดู
ิ รา่ ง
ของนายตัวเอง

"หนูเจ้าค่ะ"

หลีเหว่ยได้สติจากการเรียกของเถาชิน แต่พอลืมตาขึน
พบว่าโลกอันใบนีมืดสนิทมองอะไรไม่เห็นทังๆทีเธอลืม
ตา

"เถาชิน ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย ข้าตาบอดแล้วใช่ไหม"

173
"คุณหนู บาดเจ็บทีหัวนิเจ้าค่ะ"

"ต่อไปนีฉันจะมองไม่เห็นอีกแล้ว สินะเถาชิน"

หลีเหว่ยคิดเอาซะว่านีอาจจะเป็ นเวรกรรมของเธอก็แล้ว
ละกัน เธอจะเศร้าเพียงแค่นีไม่ได้ถา้ เปรียบกลับอีกโลกที
เธอลําบากมากกว่านีเยอะ ไม่นานทีหลีเหว่ยกับเถาชิน
ฟื นได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงฝี เท้าจํานวนมาก กําลังเดินมา
ทีพวกเธอนังอยู่

"เถาชินต่อไปนีเรียกฉันว่า พีอิง"

"ไม่หรอกเจ้าค่ะ ฐานะข้าน้อยกับคุณหนูเราต่างกันข้า
174
น้อยเรียกไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ"

"ฐานะตอนนีเราก้ไม่ตา่ งกันหรอกนะ"

"แต่...."

"ทําตามทีฉันพูด"

"เจ้าค่ะ พีอิง"

"ดีมากก"

175
"เถาชินว่าเราควรออกจากทีตรงนีก่อน เถาชินได้ยินเสียง
คนเดินมาทางนีเจ้าค่ะ"

"อย่างนันรึ ไปสิ"

"ระวังนะเจ้าค่ะ เกาะแขนเถาชินมาเจ้าค่ะ"

พอเดินมาได้สกั พักหลีเหว่ยเจ็บทีท้องค่อยๆหนักขึน
เรือยๆ

"เถาชิน ข้าเดินไปไหวแล้ว"

176
"พีอิงเป็ นอะไรไป"

"ข้าเจ็บท้องมากข้าเดินไม่ไหว"

"เลือดอออกจากขาท่าน"

"ลูกของข้า ไม่นะ"

"ใจเย็นพีอิงมันอาจจะไม่เป็ นอย่างทีท่านคิด"

"ข้าเดินต่อไม่ไหวแล้ว เจ้าทิงข้าไว้ทีนีเถอะ ถ้าไปข้าจะ

เป็ นภาระของเจ้าเป็ นแน่"

177
"ข้าน้อยจะไม่ทิงพีอิงเด็ดขาด ถ้าจะตายก็ตายด้วยกัน
ถ้ารอดเราก็จะรอดไปด้วยกัน ท่านอดทนอีกนิด ข้า
เห็นควันลอยขึนฟ้าไม่หา่ งจากทีเราอยู"่

ไม่นานเถาชินก็พาหลีเหว่ยทีมองไม่เห็น มายังกระท่อมที
ว่า

"ช่วยด้วยมีผใู้ ดอยูไ่ หม ช่วยพีสาวของข้าด้วย"

เถาชินร้องเรียกได้ไม่นานก็มีชายชราพร้อมด้วยหลาน
ชายเดินออกมาดูวา่ ใครมาเรียกอยูห่ น้าบ้าน

178
"ผูใ้ ดกัน"

"ช่วยพีสาวของข้าด้วย"

ชายหนุ่มได้ยินเช่นนันวิงมาช่วยพยุงร่างของหลีเหว่ย

"แล้วพวกเจ้าไปทําอะไรมาละรึได้มีแผลเต็มตัวเช่นนี"

"ข้ากับพีสาวถูกโจรปล้น และไอ้พวกนันจะฆ่าปิ ดปาก

พวกเราสองพีน้อง แต่เราหนีมาได้ แต่พีสาวข้ากําลังท้อง
แล้วกลิงจากทีสูงทําให้สายตามองไม่เห็น และก่อนจะ
กลินลงมาพีข้าโดนไอ้โจรชัวฟั นทีข้างหลัง และก่อนจะ
มาทีนีพีข้าบ่นว่าปวดท้องมาก"
179
"ดูจากอาการหนักเอาการ" ผูเ้ ฒ่าว่า

"นีท่านเป็ นหมอรึพอ่ เฒ่า"

"ใช่ปขู่ องข้าเป็ นหมอ"

"ดีเลยช่วยพีสาวข้าเถอะนะ จะให้ขา้ ทําอะไรข้ายอม

ทุกอย่างทีพวกท่านต้องการ"

"ช้าก่อนแม่นาง พวกข้าไม่ใช่ใจจืดใจดําทีเห็นคนบาด
เจ็บปานตายขนาดนี ไม่รกั ษาหรอกนะ"

180
เวลาผ่านไปสักพักหลีเหว่ยก็เริมได้สติ ก็เรียกหาเถาชิน
คนสนิททันที

"เถาชิน"

"พีสาวได้สติแล้ว"

"ลูกข้า"

"คือ...ลูกของท่าน"

181
"ลุกข้าทําไม บอกข้ามาสิเถาชิน"

"ข้าว่าให้ทา่ นหมอบอกท่านเองดีกว่า"

"ใครคือท่านหมอ"

"พวกเขาเป็ นเจ้าของกระท่อมทีพวกเรามาหลบภัยและ
รักษาของท่าน"

"ตกลงลูกข้าเป็ นเช่นไร"

"พีเหอเสีย พีสาวข้าฟื นแล้ว"

182
ใครคือ เหอเสีย แล้วเขาคือใคร

"เถาชิน ใครคือเหอเสีย"

"เขาเป็ นคนรักษาท่าน"

"ท่านลูกข้าไม่เป็ นอะไรใช่หรือไม่"

"ข้าเสียใจด้วยข้ายือลูกเจ้าไว้ไม่ได้ ส่วนตาของเจ้า มี
โอกาสทีจะกลับมามองเห็นได้อีกครังแต่ขา้ บอกไม่ได้วา่
ตอนไหน แล้วแผลหลังของเจ้าข้าได้ใส่ยาไว้ใครแล้ว "

183
หลีเหว่ยได้ยินอย่างนัน ปล่อยโฮทันทีทีได้ยิน เธอเสียลูก
ทีเป็ นสัญญารักกับหย่งจีไป แล้วอย่างนีเธอมีหน้าจะไป
พบเขาได้อย่างไง เธออุสา่ พยายามรักษาเท่ากลับชีวิต
ของเธอแต่เธอกับรักษาไว้ไม่ได้ มันไม่เป็ นไปตามที
อธฐาน สวรรค์กนแกล้
ั งเธอ ทังทําให้เธอตาบอดทังเสีย
ลูกอันเป็ นทีรักไป

"เถาชินข้าเสียลูกไปจริงใช่ไหม"

"ท่านอายุยงั น้อยท่านยังมีโอกาสมีใหม่ได้ ถ้าท่านอ๋อง

ตามหาท่านเจอ"

184
"ข้ายังมีหน้าไปพบเขาได้อย่างไรเถาชิน เจ้าดูสภาพของ
ข้าตอนนีสิ ข้ากลายเป็ นหญิงตาบอดไปแล้ว ข้าไม่หน้า
กลับไปเป็ นชายาของเขาได้อีกแล้ว"

"ท่าน ท่านอ๋องไม่คิดอย่างหรอกเจ้าค่ะ ท่านก็ได้ยินแล้ว

ว่าตาท่านมีทางจะกลับมาเห็นได้อีกครัง"

"แต่ไม่รูเ้ มือไหร่"

แม่ขอโทษทีแม่รกั ษลุกไว้ไม่ได้ T T

..................................................................................
..................................................................................
185
.......................................

ตําหนักผิงผิง

สาวใช้คนสนิทรีบเอาข่าวทีได้จากข้างนอกมารายงานให้
แก่นายตนฟั ง

"อย่างนันรึ"

"เจ้าค่ะ ได้ยินพวกมันว่า มันเห็นกับตาว่าชายาเหม่ยอิง

กับสาวใช้มนั กลิงลงเขาไป"

186
"แล้วจะแน่ใจได้ยงั ไงว่าพวกมันตายแล้ว"

"พวกมันบอกว่าพวกมันลงไปตามทีทังสองกลิงลงมา ไม่
เห็นตัวแล้ว คาดว่าจะโดนเสือลากไปกินแล้วกระมัง
เพราะแถวนันเป็ นทีอยูข่ องเสือเจ้าค่ะ"

"ดี มันจะได้หมดเสียนหนามในใจข้าเสียที ต่อจากนีจะ

ไม่อีนางหน้าไหนมาแย่งหย่งจีไปจากข้าอีก"

"และมีข่าวเรืองเจ้าค่ะ"

"ข่าวอะไร"

187
"ท่านอ๋องกลับจากชายแดนแล้วเจ้าค่ะ

"อย่างนันรึ ข้าไปหาหย่งจีดีกว่า"

..................................................................................
..................................................................................
.....................

ตํานานอ๋อง

เมือเขาเดินทางมาถึงจวน เขามานังทีโต๊ะอักษร เขานัง

คิดทังคืนเลยว่าเขาจะหาอิงอิงหญิงคนรักของเขาอย่าง
ไง แม้จะต้องพลิกแผ่นดินหาก็ตามเขาไม่น่าปล่อยให้
188
นางออกมาตามลําพังเลย อิงอิงเจ้าอยูท่ ีไหนข้าคิดถึง
เจ้าเหลือเกิน ระหว่างทีเขากําลังเครียดเรืองเหม่ยอิงอยู่
นันชายาอีกคนของเขาก็เดินเขามายังตําหนัก

"หย่งจีท่านกลับมาแล้ว"

"เหว่ยผิงเจ้ากลับไปเถอะ ข้าไม่มีอารมณ์ "

"ท่านพึงกลับมาเหนือยๆ ให้ขา้ บีบนวดให้ทา่ นผ่อนคลาย

ดีหรือไม่"

"ข้าบอกแล้วไงว่าข้าอยากอยูเ่ ดียว"เขาพูดเสียงดังด้วย
ความหงุดหงิด
189
"ก็ได้เหว่ยผิงจะกลับตําหนักไปก่อน"

เหม่ยอิงแม้เจ้าจะตายไปแล้วเจ้าก็ยงั เอาหนามมาแทง
ใจข้าได้อยูอ่ ีกนะ
_____________________________________________
____________________
ข่าวลือ

หลีเหว่ยกับเถาชินรักษาตัวอยูก่ ระท่อมของเหอเสียชาย
ทีช่วยชีวิตเธอไว้และรักษาให้เธอ มาได้หนึงเดือนแล้ว
ไม่มีวีแววของคนของจวนของท่านอ๋องเลยสักคนหลีเหว่
ยได้แต่นงเศร้
ั าทีเสียลูกในท้องไปแล้วและยังคงรอคอย

190
ว่าหย่งจีคนรักของเธอจะออกตามหาเธอ

"เถาชิน เพลานียามใดแล้ว"

"พบคํา◌่ แล้วเจ้าค่ะ เถาชินว่าพีสาวเข้ากระท่อมเถอะ

เจ้าค่ะ นํา◌้คา้ งจะตกใส่ทา่ นเอาเดียวจะไม่สบาย"

"นําทางข้าที"

"เกาะแขนเถาชินดีๆนะเจ้าค่ะ"

"อืม"

191
"อ้าวพีเหาเสียพีไปไหนมารึ"

"อ่อ ข้าเข้าไปขายของป่ าในเมืองมา แล้วเห็นชุดนีเหมาะ

กับพวกเจ้าข้าเลยซือมาฝาก"

"สวยไปก็เท่านัน ข้ามองไม่เห็นความงามของมัน"

"เจ้าเลิกตัดพ้อตัวเองได้แล้วนะ ข้าบอกแล้วไงว่าไม่นาน
เจ้าจะต้องกลับมามองเห็นอีกตรังอย่างแน่นอน"

"ข้าจะเชือท่าน"

192
"ถ้าเชือข้าเจ้าต้องดืมยานีซะ"

"เอามาให้ขา้ เดียวข้าป้อนพีสาวข้าเอง"

"งันข้าจะไปเตรียมอาหารก่อน เจ้าก็รออยูใ่ นห้องก่อนนะ

"

"อืม"

..................................................................................
........................................................

193
ข่าวลือของชายาอ๋องแพร่ไปทัวเมืองทําให้ข่าวลือว่า
ชายาของแม่ทพั อ๋องหย่งจีหายสาปสูญไปโดยไม่มี
สาเหตุ ลือบ้างว่าตายตกเขาไปหาร่างไม่พบบ้าง โดน
เสือคาบไปบ้าง และต่างๆนาๆ

อ๋องหย่งจีตังแต่คนรักเขาหายไป เขาพยายามตามหาทุก
ทีทุกวัน หวังว่าจะเจอร่องรอยของเหม่ยอิงชายาของตน
บ้าง

"ท่านอ๋อง"

"ตงตงเจ้าไปได้ข่าวอะไรบ้างรึไหม"

194
"เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยเดินราชตะเวนในตลาด มีข่าวลือ
ว่า ชายาตายแล้ว"

"ชายาข้าตายแล้ว ข้าไม่เชือ ตราบใดทียังไม่เจอศพนาง

ข้าจะไม่มีวนั เชือเด็ดขาด ตามหาจนกว่าจะเจอ"

"ขอรับ"

"ตงตงสังคนไปเอาสุรามาให้ขา้ "

"ขอรับท่านอ๋อง"

195
"หย่งจี"

"เหว่ยผิงเจ้ามีอะไร ข้าไม่วา่ งมาเล่นกับเจ้า"

"ได้ยินว่าท่านสังให้นาํ สุรามา ข้าเลยอาสาเอามาให้ทา่ น

เอง"

"อย่างนันรึ"

"มาข้ารินสุราให้ทา่ น"

196
"ช่วงนีข้าให้เจ้าดูแลเรืองในจวนแท้ขา้ ให้ทีก็แล้วกัน"

"หย่งจีโปรดวางใจ เรืองนีข้าจะดูแทนท่านเอง"

"ทําไมข้าง่วงเช่นนี"

"ท่านเหนือยแล้วเหว่ยผิงว่าท่านไปพักดีรไึ หม"

ไม่นานเขาก็หลับคาโต๊ะทีเขานังโดยฤทธิสุราทีเขาดืมไป

"ใครก็ได้มาช่วยข้าพาท่านอ๋องไปทีเตียงที"

197
ไม่นานร่างของเขาก็นาํ มานอนทีเตียง

"ท่านพักเถอะนะ อยูก่ บั ข้า ข้าจะทําให้ทา่ นมีความสุขไม่

แพ้หญิงใดก็ตาม"

"ชายาข้ามีเรืองจะเรียน"

"มีอะไรมาขัดจังหวะข้า"

"มีคนเห็นว่าชายาเหม่ยอิงกับคนของนางยังไม่ตาย"

"เป็ นไปได้อย่างไร พวกนันบอกว่าพวกนันตายแล้วไม่ใช

198
รึ"

"มีคนเก็บของป่ าเห็นผูห้ ญิงสองคนเหมือนรูปทีให้หา ไป

รักษาอยูท่ ีกระท่อมกลางป่ า และได้ข่าวว่ามีหญิงคน
หนึงตาบอด เจ้าค่ะ"

"ตาบอดรึ"

"เจ้าค่ะ"

"รีบส่งคนไปก่อนคนของท่านอ๋องจะไปเจอ และถ้าใช่
นาง จัดการซะ"

199
"เจ้าค่ะ"

พอคนของเหว่ยผิงออกไป นางค่อยๆก้มมาทีเขานอนอยู่
ช้าๆ

"ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งท่านไปจากข้าได้อีก นาง
หน้าไหนก็ตามทีมายุง่ หรือคิดจะแย่งท่านไปจากข้า ข้า
จะปิ ดปากพวกนางซะ"

..................................................................................
....................................................

"เถาชินพาข้าไปเดินเล่นที ข้าได้แต่นงในห้
ั องข้ารูส้ กึ อึด
200
อัดเต็มทน"

"งันเถาชินไปเอาผ้าคลุมมาคลุมให้ทา่ นก่อนนะเจ้าค่ะ"

"อืม"

ไม่นานมีฝีเท้าเดินมาทางทีหลีเหว่ยอยู่

"พีเหอกับท่านปู่ กลับมาแล้วรึ"

"แม่นางเจ้าอยูค่ นเดียวรึ"

201
"เจ้าไม่ใช่พีเหอนิ พวกเจ้าเป็ นใครกัน"

"พีสาว พวกแกเป็ นใคร"

"คนทีจะทําให้พวกเจ้าหายไปจากโลกนีไงละ"

"ใครส่งพวกแกมา"

"แม่นางจะตายอยูแ่ ล้วไม่ตอ้ งรูห้ รอกนะ"

ไม่นานเหอเสียกับปู่ ของเขาก็กลับมาจากการหา
สมุนไพรในป่ า

202
"พวกเจ้าเป็ นใคร มาทําอะไรเรือนข้า"

"ข้าแค่จะทําแม่นางทังกลับแค่นน"
ั

"พวกเจ้ารูจ้ กั พวกนันด้วยรึ"

"พีเหอพวกข้าไม่รูจ้ กั พวกนัน"

"เจ้าได้ยินแล้วรึไหม ว่าพวกนางไม่รูจ้ กั พวกเจ้า กลับไป

ซะ"

203
"ไปจับพวกนางมา"

"พวกข้าไม่ไปกับเจ้าหหรอก"

"งันเผาเรือนนีซะดูสจิ ะหนีไปไหนได้อีก"

"เหอเสียพาพวกนางหนีไป"

"ไม่ขา้ ไม่ทิงท่าน"

"ข้าแก่แล้วอีกไม่นานก็ตาย เจ้าพาพวกนางหนีไปไม่ตอ้ ง
ห่วงข้า"

204
"ไม่ทา่ นต้องหนีไปกับข้า"

"อย่าดือนีคือคําสัง ถ้าเจ้าไม่ฟังไม่ตอ้ งมาเรียกข้าว่าปู่

ของเจ้าอีก" ไม่นานไฟก็เริมลุกแรงขึนเรือยๆ เหอเสียปาด
นํา◌้ตาแล้วค่อยพาหลีเหว่ยกับเถาชินหนีไปทางหลัง
เรือน

"เป็ นเพราะข้าอีกแล้ว ข้าเป็ นตัวซวย ทําให้ทา่ นปู่ ตอ้ งมา

ตายแทนข้า ปล่อยข้าเถอะให้พวกมันจับข้าไปแล้วท่านก็
พาเถาชินหนีไป"

"พีสาวท่านพูดอย่างนีได้อย่างไร ข้าบอกแล้วไงถ้าจะ

205
ตายก็ตายด้วยกันถ้าจะรอดก็รอดด้วยกัน"

"หยุดพูดก่อนแล้วหาทางหนีออกจากทีหนีก่อน แล้วเรือง
ท่านปู่ เป็ นประสงค์ของท่านข้าขัดไม่ได้ ถึงข้าอยากจะ
บีบคอไอ้พวกนันก็เถอะ"

"ข้าได้ยินว่า ทีๆอันตรายทีสุดจะปลอดภัยทีสุด ข้าว่าเรา

ไปหลบทีผูค้ นเยอะๆเช่นในเมืองดีรไึ หม"

"ก็ดีเหมือนกัน"

..................................................................................
.................................................
206
หย่งจีได้สติจากการดืมสุราเมือกลางวันไป พอได้สติก็
พบคํา◌่ เสียแล้ว

"ท่านตืนแล้วรึ"

"นีข้าหลับไปนานเท่าไร"

"ก็สองยามได้"

"เมือกลางวันเจ้าเอาสุราอะไรให้ขา้ ดืมทําไมข้าปวดหัว
เช่นนี"

207
"สุราทีจวนหมีได้ทาํ ไว้ มันน่าจะแรงสําหรับท่านไป และ
อีกอย่างท่านก็เหนือยกับการตามหาน้องเหม่ยอิงมาก
เกินไป ท่านอาจเพลียแล้วหลับไป"

"อย่างนันรึ"

"ข้าว่าข้านํานํา◌้มาเช้ดตัวให้ทา่ นดีกว่า"

"ไม่ตอ้ งข้าทําเองได้ นีก็มืดแล้วเจ้ากลับตําหนักเจ้าไป

เถอะ"

"ให้เหว่ยผิงรับใช้ทา่ นดีรไึ ม"

208
"ไม่ตอ้ งหรอกเจ้ากลับไปเถอะ"

"ก็ได้เจ้าค่ะ เดียวพรุง่ นีเหว่ยผิงจะตุน๋ นํา◌้แกงมาให้ทา่ น

ก็แล้วกัน"

"อืม" เขาตอบกลับไปสันๆ

"เป็ นอะไรไปเจ้าค่ะชายา"

"ก็หยางจียังคิดถึงนางนันอยูล่ ะสิถงึ ไม่ให้ขา้ รับใช้เขา

แล้วเรืองนันไปถึงไหนแล้วละ"

209
"พวกมันเผาบ้านทีเจอหญิงสาวสองคนนันอยู่ แต่พวก
นางนีไปได้"

"หวังว่าคงจะไม่ใชพวกนางหรอกนะ ให้คนตามล่าต่อไป
จนกว่าข้าจะเห็นศพเหม่ยองกับตา"

"เจ้าค่ะ"
_____________________________________________
_______________
ขนมหยวนเซียว

"วันก่อนทีจะเกิดเรืองขึนข้าเจอกระท่อมร้างทีไม่หา่ งจาก
210
เมืองเท่าไหร่ ข้าว่าควรพาเหม่ยอิงไปพักทีนันเถอะ พวก
นันคงไม่สงั เกตหรอก"

"เอาทีพีเหอว่าเถอะตอนนีดูทา่ พีสาวจะไม่ไหวแล้ว"

"ข้าไหวอย่างห่วงข้าเลย"

ไม่นานเหอเสีย เหม่ยอิงและเถาชินก็เดินมาถึงกระท่อม
ร้างทีว่าไว้

"พีสาวนังทีตรงนีก่อน ข้าจะไปทําความสะอาดห้องฮับ
ให้ทา่ นก่อน"

211
"ส่วนข้าจะไปหาฟื นมาก่อไฟทําอาหารก่อน พวกเจ้าอย่า
ออกไปไหนเด็ดขาด"

"พีเหอวางใจ พวกข้าไปไหนไม่ได้หรอก"

"ข้าไปไม่นาน"

"ไปเถอะ"

"พีสาวข้า ข้าทําความสะอาดเสร็จแล้ว พีสาวไปนังข้าง

ในเถอะ"

212
"อืม เจ้าไม่ตอ้ งช่วยจ้า ข้าเดินเองได้"

หลีเหว่ยค่อยๆเอาคลํา◌่ ๆไปยังเตียงทีห้องนอน

" ตอนนีพวกเราพอจะมีอดั อยูบ่ า้ ง พรุง่ นีเช้าข้าจะเข้าไป

ทีตลาด ไปซือหมอนผ้าห่มให้ทา่ น"

"ไหนเจ้ามีอดั น้อยนิดไม่ใช่ร"ึ

"เจ้าค่ะ"

"พรุง่ นีเจ้าช่วยซืออุปกรณ์ทาํ ขนมหยวนเซียวมาให้ขา้ ที"

213
"พีสาวจะทําอะไรรึเจ้าค่ะ"

"ก็หารายได้เพิมไงเล่า"

"รายได้เพิม คืออะไรเจ้าค่ะ เถาชิน ไม่เข้าใจ"

"งันข้าจะอธิบายให้เจ้าเข้าใจนะ มันหมายถึง หาอัดให้

มากขึนเพราะเราต้องนํามาซือของใช้ ของกิน และของที
จําเป็ นมากมาย เอาเป็ นว่าเจ้าทําตามทีข้าว่าละกันนะ"

"เถาชินเข้าใจแล้ว"

214
"ข้าเหนือย ข้าของีบสักครู"่

"เจ้าค่ะ งันเถาชินจะไปเตรียมนํา◌้ให้ทา่ นอาบก่อนนะ

เจ้าค่ะ "

"อืม เจ้าไปเถอะ

..................................................................................
..................................................................................
..............

"ชายาเรืองทีบ่าวจัดการ เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"
215
"ดีมาก"

"บ่าวได้เปลียนคนในจวนให้เป็ นคนของเราหมดแล้ว"

"ดี ในทีสุดจะไม่มีใครมารบกวนข้ากับท่านอ๋องได้อีกต่อ
ไป"

"งันข้าขอตัวไปจัดการเรืองนิดหน่อย "

"อืมไปได้"

216
หลังทีเหว่ยผิงคุยกับคนรับใช้ตวั เองเสร็จ เดินมายัง
ตําหนักทีหย่งจีนังอยุใ่ นห้องอักษร

"หย่งจี"

"เจ้าเองรึเหว่ยผิง"

"ข้านําชามะลิมาให้ทา่ น เหว่ยผิงเห็นว่าท่านทําแต่งาน
พักผ่อนน้อย ท่านดืมนีเข้าไปท่านจะได้ผอ่ นคลาย"

"เจ้านําไปว่าทีโต๊ะนันก่อนเธอข้าไม่วา่ ง"

"หย่งจี ท่านเคร็งเครียดเกินไปแล้ว มันไม่ดีตอ่ สุขภาพ

217
ของท่าน ดูทา่ นสิซบู ผอมลงไปเยอะ"

"ขอบใจเจ้ามาก แต่ขา้ ไม่เป็ นอะไร"

"งันเหว่ยผิงจะฝนหมึกให้ทา่ นก็แล้วกัน ท่านอย่าไล่ขา้

เลยนะ"

"งันก็ตามใจเจ้าละกัน"

ไม่นานเถาชินเดินมาหยุดอยูท่ ีหน้าประตูใหญ่ทีคุน้ เคย

อีกครัง นางตังใจจะมาแจ้งข่าวให้กบั ท่านอ๋องว่านาย
หญิงของตัวเองยังไม่ตาย

218
"แม่นางเจ้ามาทําไมกัน"

"ข้ามาขอเข้าพบท่านอ๋อง"

"เจ้ากลับไปเถอะ ท่านอ๋องไม่พบใครในช่วงนี"

"เจ้าช่วยไปบอกท่านอ๋องให้ขา้ เถอะนะพีชาย ข้ามีเรือง

ด่วนจริงๆ"

"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าไม่ได้กไ้ ม่ได้สิ เจ้านีดือซะจริง"

"ข้าขอร้องละ"

219
"เจ้ารีบๆกลับไปเถอะ พวกข้าไม่อยากทําร้ายผูห้ ญิง"

ในเมือขอร้องดีๆ แล้วเข้าไปไม่ได้ ต้องใช่วิธีนีละกัน

"ท่านอ๋องเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง ข้ามีเรืองสําคัญจะมาแจ้งกับ

ท่าน ท่านอ๋องงงง"

"ปิ ดปากเจ้าเดียวนี อย่ามาก่อความวุน่ วายทีนี ไปซะ"

..................................................................................
.........................................................

220
"ข้างนอกเอะอะอะไรกัน"

"หย่งจีวางใจเถอะเดียวข้าจะส่งคนไปดูขา้ งนอกจวนให้"

"เอาอย่างนันก็ได้"

"ใครอยูข่ า้ งนอกมาหานีที"

"ชายามีอะไรเจ้าค่ะ โปรดสังบ่าวมาเลย"

"เจ้าไปสังคนให้ปิดปากนางทีมาตะโกนหน้าจวนสิ"

221
"เจ้าค่ะ"

เถาชินตะโกนเรียกชือเจ้าของจวนแต่ก็ไม่เกิดผล

"ท่านอ๋อง ของมีเรืองสําคัญมาแจ้งกับท่าน"

"เจ้าจะเงียบดีๆ หรือ ให้ขา้ ต้องตัดลินเจ้า"

"ก็ได้กลับก็ได้ ข้าจะกลับมาใหม่ จนกว่าข้าจะได้พบท่าน

อ๋อง"

222
"ไปซะ แล้วอย่างกลับมาก่อความวุน่ วายทีนีอีก"

..................................................................................
.....................................................................

"ข้ากลับมาแล้ว"

"เจ้าไปไหนมาปล่อยให้เหม่ยอิงอยูค่ นเดียวทีกระท่อม"

"ข้าแค่เพียงไปซือของทีตลาดมาเท่านัน แต่ขา้ มีเรือง

สําคัญทีต้องไปทําเลยกลับมาช้า"

"เอาเถอะๆอย่าเถียงกันเลยพีเหอ เถาชิน แล้วของทีข้าสัง

223
เจ้าให้ไปซือ ซือให้รไึ หม"

"ข้าซือมาให้ทา่ นครบแล้ว"

"อืมดีมาก"

"เหม่ยอิงเจ้าจะทําอะไร"

"ข้าจะทําขนมหยวนเซียวไปขายทีตลาด"

"เจ้าไม่ตอ้ งรําบากก็ได้ ข้าไปหาของป่ าไปขายก็คงมี

หลายอัดเอาไว้หมูเห็ดเป็ ดไก่พอสําหรับพวกเราสามคน"

224
"ข้าไม่อยากเป็ นภาระให้ทา่ น แค่นีข้าก็เป็ นนีบุญคุณ
ท่านจนตอบแทนชาติก็ไม่หมดแล้ว"

"เหม่ยอิงอย่าเกรงใจเลยเราสามคนสาบานว่าเราจะดูแล
เหมือนพีน้องกันไม่ใช่ร"ึ

"ข้ารู ้ ขอให้ขา้ ทําเถอะนะ"

"งันข้าตามใจเจ้าละกัน"

..................................................................................
........................................................................
225
วันรุง่ เช้าถัดมา

"ท่านรอทีกระท่อมเถอะนะ เดียวข้านําไปขายทีตลาดให้
ท่านเอง"

"ข้าเบือกับการอยูก่ ระท่อมให้ขา้ ไปด้วยเถอะ"

"งันข้าจะเข้าป่ าไปหาสมุนไพรมาต้มยาให้เจ้าละกัน"

"ท่านไปเถอะพีเหอ"

226
"งันข้าไปนําผ้าคลุมมาคลุมใบหน้าให้ทา่ น เผือมันจะมี
ไอ้คนทีปองร้ายเรา"

ไม่นานเหม่ยอิงกับเถาชินมาตังร้านเล็กทีตลาดเป็ นทีไม่
เป็ นจุดสนใจเท่าไหร่นกั

"เร่เข้ามาหยวนเซียวนํา◌้ขิงร้อน ถ้วยละตําลึงเท่านัน"

"แม่นางหยวนเซียวคืออะไรข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน"

"อ๋อขนมนีพีสาวข้าคิดค้นขึนมาเอง พีชายลองชิมสักถ้วย
ไหม"

227
"งันเอามาให้ขา้ ถ้วยหนึง"

"รอสักครู"่

พอขายได้สกั พักก็มีผคู้ นเข้ามาชิมเรือยๆ จนขายเกือบ

หมด

ณ โรงเตีียมแห่งหนึง

"เรืองชายาข้าตามไปถึงไหนแล้ว"

"ยังไม่มีรอ่ งรอยเลยท่านอ๋อง"

228
"งันก็ตามต่อไปจนกว่าจะเจอ"

"ขอรับ"

เอะเขาได้กลินนีทีไหนกัน คุน้ เคยเหลือเกิน ใช่กลินขนมที

ชายารักของเขาเคยทําให้กิน หรือกลินนีเหม่ยอิงของเขา
จะเป็ นคนทํา ชายารักอาจจะอยูแ่ ถวนี

"ตงตง เจ้าตามกลินนีสิมาจากผูใ้ ด"

"ขอรับ"

229
"พีชาย ข้าขอถามกลินนีมาจากขนมทีพีชายถือใช่รไึ หม"

"ใช่"

"งันขอถามหน่อยว่าพีชายซือมาจากทีไหน"

"อ่อ ข้าซือมาจากร้านทีมีหญิงตาบอดและน้องสาวมา
ขาย อยูท่ า้ ยตลาดนู่น"

"ขอบใจพีชาย เชิญตามสบาย"

230
"ท่านอ๋อง"

"ว่าไงกลินนีมาจากไหน"

"เมือตะกีข้าไปสอบถามคนทีนังโต๊ะนันแล้วว่ากลินนีมัน
มาจากขนมทีเขาซือจากหญิงตาบอดกับน้องสาว
ขายอยูท่ า้ ยตลาด ขอรับ"

"หญิงตาบอดงันรึ"

"ขอรับ"

231
"งันไปดูทีท้ายตลาดว่าอยู่ อยูไ่ หม"

"ขอรับ"

พอไปถึงท้ายตลาดก็พบกับแผงร้านทีว่างเปล่าไม่พบ
ร้านทีขายขนมอย่างทีว่า

"ท่านเห็นร้านทีขายขนมทีอยูต่ รงนีรึไหม"

"อ๋อ พวกนางขายขนมหมดไปแล้วพวกนางเลยกลับแล้ว
ละ"

232
"แล้วท่านรูร้ ไึ หมว่าพวกเขาอยูท่ ีไหน"

"ข้ารูแ้ ต่วา่ พวกเขาอยูก่ นั สามพีน้อง แล้วพีสาวจะ

ตาบอด สงสารจริงๆ"

"แล้วพวกนางขายทุกวันรึไหม"

"เห็นว่าพวกนางพึงมาขายวันนีเป็ นวันแรก ถ้าอยากมา

ซือขนมของพวกนางก็มาพรุง่ นีสิ "

"ขอบใจท่านมาก"

ขอให้เป็ นเจ้านะเหม่ยอิง เมียรักของข้า ข้าคิดถึงเข้า

233
เหลือเกิน
_____________________________________________
__________________________________
พบกันอีกครัง

"พีสาวไม่น่าเชือขนมของท่านขายหมดด้วย"

"ดีแล้ว ครังต่อไปเราต้องทําเพิมขึน "

"เจ้าค่ะ"

"ข้าได้ยินว่าวันนีขนมของเจ้าขายดีร"ึ

234
"แน่นอนพีเหอ ขนมของพีสาวข้าอร่อยยากว่าใครจะทํา
ตามได้"

"ข้าเชือพวกเจ้าแล้ว"

"พีเหอนังคุยกับพีสาวไปก่อน เดียวข้าจะไปเตรียมทํา
อาหารเย็นก่อน"

"อืมเจ้าไปเถอะ"

"เหม่ยอิง แผลเจ้าเป็ นยังไงบ้าง"

235
"พีเหอแผลของข้าหายดีแล้ว เพราะยาสมุนไพรสมาน
แผลของท่าน"

"อืมดีแล้ว แต่ตาของเจ้าก็ตอ้ งกินยาทีข้าต้มให้เรือยๆ"

"ข้าทราบแล้ว ลําบากท่านแล้ว"

"วางใจเถอะ อีกไม่นานตาเจ้าจะกลับมามองเห็น"

"ข้าเชือท่าน"

236
..................................................................................
.......................................................................

จวนอ๋อง

"พรุง่ นีีข้าจะต้องรูใ้ ครได้วา่ คนทีขนมหยวนเซียวนันเป็ น

ใคร"

"ข้าจะส่งคนไปจับตาดู"

"ไม่ตอ้ ง ข้าอยากไปเห็นกับตาของตัวเอง"

237
"ขอรับ"

"หย่งจี"

"ตงตงเจ้าออกไปก่อน แล้วอยากบอกเรืองนีกับใคร"

"รับทราบขอรับ"

"ไปได้"

"ขอรับ"

238
"เหว่ยผิงเองรึ"

"ได้ยินว่าท่านกลับมาแล้ว ข้าก็รบี มาตําหนักทันที"

"อย่างนันรึ ว่าแต่เจ้ามีอะไร"

"ข้า

"แค่จะมาปรบัติให้ทา่ นเท่านัน"

"นันเจ้ากลับไปเถอะ ข้าต้องทํางานต่อ"

239
"ให้ขา้ ฝนหมึกให้ทา่ นเถอะ อย่าไล่ขา้ กลับเลยนะ"

"กลับไปเถอะ เดียวข้าให้ตงตงมาทําให้ขา้ เอง นีมันก็ดกึ

แล้วเจ้าคงวุน่ วายกับเรืองในจวนมากแล้ว"

"ก็ได้ขา้ จะกลับตําหนักก่อน"

เหว่ยผิงได้ยินอย่างนัน้ดินออกตําหนักอ๋องด้วยความเจ็บ
ใจ ใยเขาถึงปฎิเสทข้าตลอด ทังๆเหม่ยอิงมันตายไปแล้ว
เขาอ้างแต่วา่ ทํางานๆ

..................................................................................
...............................................................................
240
"พีสาวเดินตามข้ามาดีๆนะเจ้าค่ะ"

"อ้าวแม่นางทังสอง วันนีมาขายตังแต่เช้าเชียว"

"ข้าต้องการขายได้เยอะๆไงเล่า "เถาชินหัวเราะกลับ
เบาๆ

"ข้าเกือบลืม เมือวานมีชายแต่งตัวดีสองคนมาถามถึง
ขนมเจ้าน่ะ"

"สงสัยจะยินเสียงคํารํา◌่ ลือของพีสาวข้าเป็ นแน่"

241
"เถาชินเจ้าก็วา่ เกินไป"

วันนีก็เหมือนกัน ขนมทีเหม่ยอิงทําก็ขายดิบขายดี จน
เกือบหมดแต่วนั นีมันแปลกกว่าทุกวันคือ วันนีมันทําไม
ใจเต้นแปลกๆ

"พีสาวท่านรออยุท่ ีนีก่อนนะ เดียวเถาชินไปซือของมาทํา

ขนมพรุง่ นี"

"เจ้าไปเถอะ ยังไงขนมก็ใกล้จะหมดแล้ว"

"ข้าไปไม่นาน"
242
"อืม"หลีเหว่ยตอบกลับสันๆ

เมือเถาชินไปไม่นาน จู่ๆก็เหมือนมีใครสักคนมายืนตรง
หน้า

"ข้าขอขนมหยวนเซียวสักถ้วยสิ"

"ขออภัยท่านด้วยนะเจ้าค่ะ อาจจะทําให้ทา่ นช้า เพราะ

ข้ามองไม่เห็น"

"เหม่ยอิง"

243
"ท่านคือใครกัน ทําไมรูจ้ กั ข้า"

"ท่านอ๋อง"เถาชินร้องด้วยความตกใจทิงของในมือลงพืน
ทังหมด

"หย่งจี ท่านมาหาข้าแล้ว"หลีเหว่ยพูดและนํา◌้ตาค่อยๆ
ไหล

"ใช่ขา้ เอง เหม่ยอิงเป็ นความผิดของข้าเอง ถึงทําให้เจ้า

เป็ นแบบนี"

เขาค่อยๆนํามือมาจับใบหน้าของหลีเหว่ยเบาๆ และหลี
244
เหว่ยก็คอ่ ยๆนํามือมาจับหน้าเขากลับเช่นกัน

"เจ้าอยูท่ ีนีทําไมไม่กลับจวนไปหาข้า"

"เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยเคยไปทีจวนขอเข้าพบท่านอ๋อง
แล้ว แต่ทหารยามหน้าประตูไม่ให้ขา้ น้อยเข้าไป"

"เถาชินเจ้าไปตอนไหนทําไหมไม่บอกข้า"

"เถาชินไม่อยากให้ทา่ นเป็ นกังวล"

"ตงตง"

245
"ขอรับ"

"เจ้ากลับไปสืบมาสิวา่ เกิดอะไรในจวน"

"ขอรับ"

"เหม่ยอิงตาเจ้า......"

"ตอนนีข้าคงน่าสมเพศสินะ ทีท่านจะพูด"

"ข้าไม่อยากพูดเช่นนัน"

246
"เถาชินว่าเรากลับทีกระท่อมดีกว่าเจ้าค่ะ"

"พวกเจ้านําของตามข้ามา

"ขอรับ"

..................................................................................
..................................................................

"เถาชินเจ้าเล่ามาให้หมด ว่าเกิดอะไรขึน"

247
พอท่านอ๋องพูดเสร็จ เถาชินก็เล่าเรืองราวทุกอย่างทีเกิด
ขึน

"เจ้าบาดเจ็บมากขนาดนีเชียวรึ"

"ข้าขอโทษทีรักษาลูกเราไม่ได้" พอพูดเสร็จหลีเหว่ยก็
ร้องไห้ไม่หยุด จนเขาต้องมาโอบกอดปลอบคนในอ้อม
กอด

"มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าเหม่ยอิง เป็ นความผิดของข้าที

ดูแลเจ้าไม่ดี"

"ฮือๆ ฮือๆ"คนในอ้อมกอดร้องไห้ไม่หยุด
248
"พีเหอกลับแล้วรึ"เถาชินพูดทักขึน

"คนพวกนีใครกัน"

"ท่านผูน้ ีคือ ท่านอ๋อง"

"ท่านอ๋องเจ้าค่ะ นีคือพีเหอเสีย คนทีช่วยชีวิตคุณหนูกบั

ข้าไว้เจ้าค่ะ"

"ผูน้ ีเองรึทีช่วยชายาข้าไว้"

249
"ชายา?"

"แท้จริงแล้ว พีสาวทีข้าเรียกเป็ นคุณหนูของข้า ทีเป็ น

ชายาของท่านอ๋องผูน้ ี"

"ข้าขอคารวะชายา"

"พีเหอ ท่านไม่ตอ้ งคารวะข้า ข้าสัญญากับท่านว่าจะ

นับถือเป็ นพีเป็ นน้อง"

"ข้าขอถามท่านหน่อยว่า ตาของชายาข้านานแค่ไหนถึง
จะกลับมามองเห็นได้อีกครัง"

250
"เรืองนีข้าน้อยตอบตอนนียังไม่ได้ แต่อีกไม่ชา้ ชายาจะ
กลับมามองเห็นอีกครัง"

"ท่านอ๋องเจ้าค่ะ เถาชินว่านีก็ดกึ มาแล้วคุณหนูควรพัก

ผ่อนได้แล้ว"

"จริงสิ เหม่ยอิงชายารักเจ้านอนได้แล้วนะ เดียวข้าจะ

นอนเป็ นเพือนเจ้า"

#เกร็ดความรุูจ้ ากนิยาย

251
ดอกโบตัน (Peony) โบตันสีแดงสดใส บางคนเปรียบ
เหมือนความงามของสตรี สัญลักษณ์ของความรัก และ
เป็ นดอกไม้แห่งความมังคังและเกียรติยศ เป็ นตัวแทนนํา
โชคและความโชคดีมาให้

ดอกโบตันได้รบั การยกย่องให้เป็ นราชาแห่งดอกไม้

เป็ นสัญลักษณ์แห่งความโชคดี ดอกโบตันถือเป็ น
สัญลักษณ์ของประเทศจีน ชาวจีนเชือว่าดอกโบตันเป็ น
สัญลักษณ์แห่งความรํารวยและความซือสัตย์ เป็ นตัว
แทนของความรักความเมตตา ความสวยงามของผูห้ ญิง
นํามาซึงความโชคดีและโชคลาภ สําหรับคนทีอยากมังมี
ให้นาํ ภาพดอกโบตันไปแขวนไว้ในห้องรับแขกก็จะโชคดี

*****มีเรืองเล่ากันว่าสมัยพระนางบูเช็คเทียน พระองค์
252
เคยโปรดดอกโบตันมาก สมัยนันโบตันยังมีแพร่หลายใน
เมืองฉางอาน เมืองหลวงของจีนในสมัยนัน หรือซีอาน
ในปั จจุบนั วันหนึงในฤดูหนาว พระนางบูเช็คเทียน เกิด
อยากชมดอกไม้ขนมา
ึ จึงออกคําสังให้ดอกไม้บานโดย
พร้อมเพรียงกัน มีแค่ดอกโบตันเท่านัน ทีไม่ยอมบาน
เนืองจากเห็นว่าไม่ถงึ ฤดูกาล เมือดอกโบตันไม่ยอมบาน
พระนางฯ ก็โกรธมาก สังเผาอุทยาน แล้วให้ถอนราก
ถอนโคนดอกโบตัน เอาไปทิงทีเขาเป่ ยหมาง ในเมืองลัว
หยาง แต่ไม่คิดว่าโบตันจะปลูกได้ดีทีนี ลัวหยางก็
เลยกลายเป็ นแหล่งเพาะปลูกโบตันทีสําคัญไป และจาก
สาเหตุทีโดนเผา จึงกลายเป็ นทีมาว่าทําไมต้นโบตันจึง
แห้งและมีสีเข้มเหมือนถูกไฟเผา
_____________________________________________
______________________

253
เบาะแสสําคัญ

หลีเหว่ยร้องไห้จนเพลียหลับไปในอ้อมแขนของเขา เขารู ้
ดีวา่ ตลอดเวลาทีผ่านมาเธอผ่านเรืองราวทีโหดร้ายมา
มากเพียงใด แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นแผลบริเวณหลัง
ของหลีเหว่ย มันเป็ นแผลทีเจ็บลึกๆเมือได้เห็น แผลนี
ต้องอยูบ่ นร่างของหญิงสาวทีอยูใ่ นอ้อมกอดไปตลอด
ชีวิต ตลอดเวลาทีผ่านมาเขาได้แต่โทษตัวเองและโง่
เขลาเบาปั ญญา ทีไม่สามารถดูแลและปกป้องหญิงคน
รักของตัวเองได้ ไม่นานคนสนิทของเขามารายงานเรือง
ทีเขาให้เขาไปสืบมา และเขาก็คอ่ ยๆปล่อยเธอนอนลง
ช้าๆ เพราะกลัวเธอจะตืน

"ท่านอ๋อง"
254
"ว่าไงเรืองทีข้าให้เจ้าไปสืบ"

"เรืองทีเถาชินเป็ นคนบอกเป็ นเรืองจริงขอรับ ทีคนใน

จวนถูกสับเปลียนเป็ นคนของชายาเหว่ยผิงทังหมด"

"ทําไมนางต้องทําอย่างนีด้วย ข้าไม่เข้าใจ"

"ท่านอ๋อง มีเรืองหนึงทีกราบเรียน ขอรับ"

"มีอะไร"

255
"จากการตรวจสอบเหล้าทีท่านให้ขา้ น้อยตรวจสอบนัน
เหล้าทีชายาเหว่ยผิงนํามามีสว่ นผสมของยานอนหลับ
ขอหลับ"

"แล้วนางจะทําอย่างนีไปเพืออะไร หรือนางจะมีเกียวกับ
เรืองรอบสังหารเหม่ยอิง เจ้าให้คนติดตามเหว่ยผิงกับคน
ในตําหนักนาง และไปสืบมาว่าใครเป็ นคนวงการรอบทํา
ร้ายชายาข้า"

"ขอรับท่าน ข้าน้อยขอตัว"

..................................................................................
.............................................................

256
หลีเหว่ยรูส้ กึ ตัวจากคนข้างกายขยับร่างกายจนทําให้หลี
เหว่ยตืนจากการหลับใหล

"ข้าทําให้เจ้าตืนรึ ชายารัก"

"ป่ าวข้าตืนเองของข้าเองไม่เกียวกับท่านหรอก"

"เมือใดทีข้าพาเจ้ากลับจวนแล้วข้าจะพาหมอหลวงทุก
หมอทีว่าเก่งมารักษาตาของเจ้า"

"ตอนนีเหม่ยอิงคงหน้าสมเพศหน้าดู"

257
"เปล่าเลย ถึงตอนนีเจ้าจะมองข้าไม่เห็น แต่ในสายตาข้า
เจ้าก็คือเมียรักของข้าเสมอ"

"ถึงเวลาจะผ่านไปสักแค่ไหน ถึงข้าจะมองไม่เห็น ปาก

ของท่านก็ยงั หวานจวนมดจะขึน"

"เหม่ยอิงวันนีข้าจะพากับจวนของเรา"

"ข้ากลัวทุกครังทีออกไปข้างนอกกทังทีตาตัวเองมองไม่
เห็น"

"ตังแต่นีต่อไป ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าออกข้าเด็ดขาด "

258
"ข้าเชือท่าน หย่งจี"

..................................................................................
..................................................................................
....

ตําหนักฟางฟาง ณ จวนอ๋อง

"ค่อยๆเดินมาทางนี "

"ถึงเตียงแล้วท่านปล่อยมือข้าได้แล้ว"

259
"ข้าจะไม่ปล่อยมือเจ้า"

"ท่านต้องมีภารกิจราชการทีต้องไปทําให้ชาติบา้ นเมือง"

"ข้าไม่อยากจากเจ้าไปไหนอีก"

"ข้าอยูใ่ นจวนนีแล้วไม่มีใครทําอะไรข้าได้อีก "

"แต่ขา้ ก็ยงั ห่วงอยูด่ ี"

"ท่านอ๋องหายห่วง ข้าน้อยจะดูแลชายาเป็ นอย่างดี"

260
"ท่านอ๋อง ได้เวลาไปเข้าวังแล้วขอรับ"

"เจ้าออกไปก่อนเดียวข้าตามเจ้าออกไป"

"ขอรับ"

เขาก้มจุตพิตทีหน้าผากเหม่ยอิงอย่างช้าๆ และเต็มไป
ด้วยความรักและเป็ นห่วงสุดหัวใจ

"ตงตง"

261
"ขอรับ"

"สังให้คนมาเฝ้าตําหนักฟางฟางและเข้มงวดตรวจตรา
เป็ นพิเศษ"

"ขอรับท่านอ๋อง ข้าน้อยจะไปจัดการให้เดียวนี"

..................................................................................
.......................................................................

ตําหนักผิงผิง

262
"เจ้าว่าอะไรนะ เหม่ยอิงยังไม่ตาย"

"เจ้าค่ะ เมือเช้าข้าน้อยเห็นท่านอ๋องประคองชายาเหม่
ยอิงเข้าตําหนักฟางฟางเจ้าค่ะ แต่นางตาบอดถ้าข้าน้อย
ได้ยินมา"

"ตาบอดนันรึ"

"เจ้าค่ะ"

"ข้าจะไปเยียมนางสักหน่อย"

หลีเหว่ยนังตากลมฟั งเสียงลมพัดผ่านเบาๆ ทีตําหนัก

263
กลางนํา◌้โดยมีเถาชินนังปั กผ้าอยูข่ า้ งๆ แต่นงได้
ั ไม่นาน
ชายาเหว่ยผิงก็เดินมายังตําหนักทีหลีเหว่ยนังอยู่

"ชายาเหว่ยผิง" เถาชินพูดมาเบาๆ

"เหม่ยอิงเจ้าไม่ตอ้ งลุกหรอก ข้าได้ข่าวว่าเจ้าบาดเจ็บจน

ตามองไม่เห็นรึ"

"พีสาวกล่าวถูกแล้ว ข้าต้องขออภัยทีไม่สามารถตอนรับ
ท่านได้"

"ข้าไม่ใจร้ายรังแกคนป่ วยหรอกนะ"

264
"ข้าไม่ได้ตงใจจะพู
ั ดแบบนัน"

"เห็นเจ้าไปลําบากจากการถูกรอบทําร้ายมา ข้าเลยใน
พ่อครัวทําตุน๋ รังนกมาให้เจ้า"

"เถาชินรับไว้ น้องสาวต้องขอบคุณพีสาวทีห่วงใยน้อง
สาวขนาดนี"

"ไม่ตอ้ งเกรงใจยังไงเราก็อยุจู่ วนเดียวกันมีอะไรก็ช่วย

เหลือกันได้"

"งันข้าไม่กวนเจ้าแล้วก็แล้วกัน"

265
"ส่งพีสาว"

พอเหว่ยผิงเดินออกไปไม่นาน เถาชินขยับมานังใกล้นาย
ตน

"คุณหนูเถาชินว่าชายาเหว่ยผิงผูน้ ีชังพิรุษ"

"เจ้าอย่าปากพล้อยไป "

"จริงๆนะคนหนูพวกนางพิรุษแปลกๆไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่"

"สงบคําพูดเจ้าไว้ ถ้ามีใครมาได้ยินเจ้าจะซวยเอา ข้า

266
ช่วยเจ้าไม่ได้"

"คุณหนูเถาชินจริงๆนะเจ้าค่ะ คุณหนูควรอยูห่ า่ งจาก

นายบ่าวทังสองนัน"

"เอาน่าข้าจะไม่ไปหยุดกับพวกนางตามทีเจ้าพูดละกัน"

..................................................................................
..................................................................................
.

"ชายาเราควรจัดการนางตอนนางตามองไม่เห็นดีไหม
เจ้าค่ะ"
267
"เจ้าไม่เห็นรึวา่ องค์รกั ษ์เยอะขนาดนัน ถ้าเจ้าลงมือตอน
นี เจ้าได้โดนโบยตายหรอก เราควรตามนํา◌้ไปก่อน"

"เจ้าค่ะ "

#เกร็ดความรูจ้ ากนิยาย

สมัยเหยา (尧:Yáo) นัน แม่นาหวงเหอ

ํ (黄
河:Huánghé) เกิดอุทกภัยนําหลากเข้าทําลายบ้าน
เมือง ทําให้ชาวบ้านต้องอพยพไปอาศัยอยูบ่ นต้นไม้หรือ
268
บนยอดเขาเท่านัน ซึงภายหลังพระเจ้าอวี (禹:Yǔ) ใช้
เวลา 13 ปี ในการแก้ปัญหาอุทกภัยนีสําเร็จ และได้รบั
ขนานนามว่า ต้า-ยวี “大禹” (Dà yǔ)

ปกครองจีนในช่วง 2100-1600 ปี ก่อนคริสตกาล

(1557-1057 ปี ก่อน พ.ศ.) มีอาํ นาจอยูแ่ ถบมณฑลชาน
สีในปั จจุบนั ใกล้ลมุ่ นําเหลือง กษัตริยเ์ ซียองค์แรกคือ
พระเจ้าอวี เริมประเพณีการสืบราชสมบัติตามสายโลหิต
ในระยะแรกสืบจากพีมาสูน่ อ้ ง สมัยราชวงศ์เซียนี มีหลัก
ฐานว่าผูป้ กครองมักเป็ นหัวหน้าทางศาสนาหรือมีหน้าที
ทําปฏิทินด้วย แต่ตอ่ มาความสําคัญทางศาสนาหรือ
ความเชือเรืองนีเสือมลงไป
_____________________________________________
____________________
269
ตัวตนทีแท้จริง

ในขนาดทีหลีเหว่ยนอน หลีเหว่ยเหมือนฝันว่าตัว
เองกลับไปยุคทีเธอจากมาแต่ในฝันนันเธอตามอง
เหมือนได้กลับมายังยุคปั จจุบนั อีกครัง หลีเหว่ยเห็นร่าง
ตัวเองนอนไร้สติอยูบ่ นเตียงทีโรงพยาบาลภาพทีเห็นมี
สายนู่นสายนีติดเต็มไปหมด ข้างเตียงจะมีหญิงชรานัง
อยูข่ า้ งเตียง ค่อยดูแลเช็ดตัวให้กบั หลานสาวทีนอนไร้สติ
อยูเ่ ตียง

"ย่าค่ะ"

หลีเหว่ยมองไปยังหญิงชราตรงหน้านํา◌้ตาค่อยๆไหล

270
เพราะหยิงชราตรงหน้าคือคนทีเลียงดูเธอมา นอกจาก
ลุงกับป้าขอเธอแล้ว ย่านีแหละทีค่อยให้ความรักกับเธอ
ตังแต่เสียพ่อแม่ไป

"คิดถึงย่า หลีเหว่ยจะมีโอกาสกอดย่าอีกไหม"

พูดไปก็นาํ ◌้ตาเอ้อล้นจนพูดต่อไม่ได้ ไม่นานหลีเหว่

ยสะดุง้ ตืนขึน จนคนทีนอนข้างกายต้องตืนตามมาด้วย

"เจ้าร้องไห้ทาํ ไม เจ้ากลัวรึ"

"ข้าฝันร้ายนิดหน่อย"

271
พอเขาได้ยินอย่างนันเขาก็ดงึ ร่างบางทีนอนข้างกายมา
ในอ้อมกอด

และลูบหัวเธอเบาๆเพือเป็ นการปลอบใจ

"นอนเถอะนะ ข้าจะกลอมเจ้านอน"

"ท่านก็หลับด้วยไม่ตอ้ งกลอมข้าหรอก พรุง่ นีท่าน

ต้องออกไปตรวจเมืองอีก"

..................................................................................
......................................................................

272
เช้าวันถัดมา

เถาชินเร่งรีบทีจะต้องไปเอายาทีเธอได้ตม้ ให้กบั นายของ

เธอ แต่ตอ้ งหยุดเพราะ เธอเดินไปชนกับคนๆหนึงจนยา
ในกาล้นแตกและหกเลอะกับชุดของทีเธอชน พอเถาชิน
เงยใบหน้าขึนมาดูก็พบว่าคนทีเธอชนคือ ชายาเหว่ยผิง
จิงหลานคนสนิทของเธอถึงกับเดินมาผลักคนตกหน้าให้
ล่มลงไปนังกับพืน

"เจ้าเดินชนอย่างนี เจ้ารูร้ ไึ หมชุดทีเจ้าทําเลอะน่ะเท่าไหร่

ทีเลอะของทีเจ้าถือมา"

"ข้าขออภัยข้ารีบไปหน่อย "

273
"รีบของเจ้ามันทําให้ชดุ ทีข้าจะไปหาท่านอ๋องเลอะหมด"

"ข้าก็รบี จะเอายาไปให้ชายาของข้าน้อยเหมือนกัน"

ไม่ทนั ทีเถาชินจะพูดจบ เธอก็โดนฝ่ ามืบตบไปยังหน้า

อย่างจัง โดยฝี มือเหว่ยผิง ไปหนึงฉาก จนทําให้หน้าชา
ไปตามๆกัน

"และนีคือการสังสอน" จิงหลานตบไปยังหน้าเถาชินทีนัง
เอามือจับหน้า

"ชายาข้าน้อยว่าท่านไปเปลียนชุดไปส่งท่านอ๋องดีกว่า"
274
"ก็ดีเหมือนกัน"

..................................................................................
...........................................................................

ตําหนักฟางฟาง

"ข้าขออภัยด้วย ทีไม่สามารถช่วยท่านแต่งตัวได้"

"แค่เจ้าอยูข่ า้ งกายข้าก็เพียงพอแล้ว"เขาจับมือเธอ

275
เถาชินร้องไห้ฟมู ฟายเข้ามาในตําหนักโดยไม่สงั เกตเห็น
ว่าท่านอ๋องอยูใ่ นตําหนักอยูด่ ว้ ย

"นันเจ้าใช่ไหมเถาชิน เจ้าร้องไห้ทาํ ไม"

"ข้า.......ฮือๆ....."

"ใช่เจ้าเป็ นอะไร ถึงร้องไห้ฟมู ฟายเช่นนี"

"ขออภัยเจ้าค่ะ ไม่มีอะไร"

"บอกข้ามาใครทําให้เจ้าเป็ นเช่นนี"

276
"ใช่บอกข้ามา ไม่งนข้
ั าจะไม่พดู กับเจ้าอีกต่อไป"

"ชายา ข้าบอกแล้ว"

"งันบอกมา"เขาพูด

"พอดีเมือกีเถาชินกําลังไปเอายาให้ชายา แต่พอดีไปเดิน
ชนกับชายาเหว่ยผิงจนทําให้ชดุ ของชายาเลอะ และพวก
เขาก็ตบหน้าเถาชินเจ้า"

"แล้วยาของเหม่ยอิงละ"

277
"ล้นแตกเลอะชุดของชายาหมดแล้วเจ้าค่ะ ยาหม้อนัน
เป็ นยาหม้อสุดท้าย ยาทีพีเหอให้เถาชินมา"

"งันเจ้าไปบอกเหอเสียเรืองยาของชายา ส่วนเรืองเจ้าข้า
จัดการเอง"

"เรืองเล็กๆเองอย่างก่อให้เกิดเรืองใหญ่เลย หย่งจี"

"สําหรับคนของเจ้ามันเป็ นเรืองใหญ่"

"เจ้าก็นอนพักผ่อน ส่วนเรืองนีปล่อยให้ขา้ จัดการ ยังไงนี

ก็จวนของข้าเจ้าไม่ตอ้ งเป็ นห่วง"
278
พอพูดจบเขาก็เดินออกไปทันที

"คุณหนูโปรดเชือข้าเถอะว่าพวกนางเป็ นคนทีไม่น่าไว้ใจ"

"เจ้าเจ็บไหม"หลีเหว่ยลูบหน้าเถาชินเบาๆ

"เถาชินไม่เจ็บหรอกเจ้าค่ะ แต่แค่เจ็บใจเท่านัน"

"ข้าขอโทษทีไม่สามารถปกป้องเจ้าได้"

"มันไม่ใช้ความผิดของคุณหนู แต่ยาของคุณหนู......."

279
"เรืองยาชังมันเถอะ แต่ตอ่ ไปเจ้าควรระวังให้มากกว่านี
เพราะข้าไม่สามารถดูแลปกป้องเจ้าได้"

"เจ้าค่ะ เถาชินจะจําไว้"

..................................................................................
....................................................................

"ตงตงเตรียมม้า วันนีข้าจะไปเขาเฝ้าฝ่ าบาท"

"ขอรับ"

280
"หย่งจี"

"เหว่ยผิงเจ้าเองรึ"

"เหว่ยผิงมาส่งท่าน แต่เกิดเรืองนิดหน่อย"

"เรืองทีเจ้าไปตบหน้าคนของเหม่ยอิงใช่รไึ หม"

"นางไปฟ้องท่านรึ"

"นางไม่ได้ไปฟ้องข้า แค่ขา้ เห็นข้าก็รูแ้ ล้ว"

281
"ท่านอ๋องเจ้าค่ะแต่คนของชายาเหม่ยอิงทําชุดพระนาง
เลอะ ข้าเลยตบสังสอนนิดหน่อย"

"เรืองแค่นีต้องทําร้ายร่างกายเลยรึ"

"แค่คนใช้คนเดียว ท่านทําไมต้องออกหน้าให้ถงึ ขนาดนี"

"ถึงเขาจะแค่คนใช้แต่เขาก็มีหวั ใจเช่นเจ้าเหมือน มีความ

รูส้ กึ เจ็บเช่นเจ้าได้เหมือนกัน"

"เป็ นเพราะชายาเหม่ยอิงใช่รไึ หม ทีทําให้ทา่ นด่าท้อข้า

เช่นนี"
282
"ไม่ใช่เพราะใคร แต่เป็ นเพราะเจ้าใจร้อนเกินไป เหว่ยผิง
เจ้าเปลียนไปมากนะ ถ้านับตังแต่เมือก่อนทีข้าได้รูจ้ กั
เจ้า"

"ท่านอ๋องมันเป็ นความผิดของข้าน้อยเอง ชายาไม่เกียว"

"เจ้าบอกว่าเป็ นความผิดเจ้า ได้ ตงตงสังคนให้โบยนาง

ยีสิบไม้"

"ขอรับท่านอ๋อง"

"หย่งจี ท่านจะโบยนางไม่ได้นางเป็ นคนของข้า"

283
"แต่นีจวนข้า ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเรืองทีเจ้าเปลียนคนใน
จวนข้าให้เป็ นคนทีของเจ้าทีเจ้าเอามาจากบ้านของเจ้า"

"เออ.......เรืองนีข้าอะอธิบายได้"

"ตอนนีข้าไม่มีเวลามาฟั งเจ้าอธิบาย ไว้ขา้ กลับจากการ

เข้าเฝ้าฝ่ าบาทมา เจ้าต้องอธิบายเรืองนีให้ขา้ "

#เกร็ดความรูจ้ ากนิยาย

284
ขุนนางโดนจักรพรรดิจีนสังโบย รอดหรือตาย ไม่ได้ขนึ
กับกระดูกแข็งอย่างเดียว

ประเพณีการโบยขุนนางทีประพฤติไม่ชอบ หรือทําให้
จักรพรรดิพิโรธถือปฏิบตั ิสืบต่อกันมาอย่างยาวนาน แต่
มีบนั ทึกเหตุการณ์ทีเข้มข้นในราชวงศ์หมิง การลงทัณฑ์
นอกจากจะทําให้ขนุ นางอับอายแล้วยังเป็ นการลงโทษ
ทางร่างกายทีสะท้อนว่าขุนนางทีจะมาทําหน้าทีได้นอก
จากกระดูกแข็งแล้ว หากพลาดพลังทําให้องค์จกั รพรรดิ
พิโรธก็ตอ้ งมี “เงิน” ด้วย

บันทึกธรรมเนียมในพระราชวังต้องห้ามของจีน สมัยราช
วงศ์หมิง ขุนนางทีประพฤติไม่ถกู ไม่ควร หรือทําให้
285
จักรพรรดิพิโรธจะถูกโบย โดยปกติผโู้ บยคือองครักษ์เสือ
แพร (หน่วยพิเศษในราชวงศ์หมิง) ใช้ไม้พลองโบยตีบนั
ท้ายขุนนางชันสูง ซึงทําให้เจ็บปวดบอบชําทังทางร่าง
กายและยังอับอายด้วย

การประกอบกิจลงโทษจะมีขนที
ึ ฝังตะวันออกของเส้น
ทางเสด็จฯ นอกประตูอู่ ซึงเป็ นประตูหลักของพระราชวัง
ต้องห้าม ปั จจุบนั ยังเป็ นประตูหลักของพิพิธภัณฑ์
พระราชวังโบราณ บันทึกในหนังสือ “ร้อยเรืองราววังต้อง
ห้าม” อธิบายกระบวนการลงโทษว่า ขุนนางผูถ้ กู ลงโทษ
จะถูกมัดข้อมือทัง 2 ข้าง ขณะลงโทษจะมีกองทหาร
400 คน ถือไม้ยืนเรียงแถว
_____________________________________________
_________________________

286
ตัวตนทีแท้จริง2

ตําหนักผิงผิง

"เจ็บใจซะจริง"เหว่ยผิงเอามือทุบโต๊ะด้วยความโกรธ

ไม่นานทหารยามก็นาํ ร่างจิงหลานสาวใช้มาส่ง หลังที

โดนโบยไปยีสิบไม้

"ชายา"

"จิงหลาน เจ้าเป็ นเช่นไร"

287
"ข้าน้อยไหวเจ้าค่ะ"

"สองคนนันร้ายซะจริง ทําตัวน่าสงสารให้หย่งจีสนใจทัง
นายทังบ่าว"

"แล้วชายาจะทําเช่นไรต่อไปเจ้าค่ะ"

"ข้าต้องเอาคืนอย่างแน่นอน ตอนนีเจ้าก็รกั ษาตัวไป

ก่อน"

"เจ้าค่ะ"

288
"ข้าจะไปหาท่านพ่อทีจวนหมี ส่วนเจ้าไม่ตอ้ งตามข้าไป"

"แต่....."

"นีคือคําสัง"

..................................................................................
............................................................

"คุณทานยาก่อนเจ้าค่ะ"

289
"ยามนียามใดแล้ว"

"ตอนนีใกล้คาํ ◌่ แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูตอ้ งการสิงใดรึเจ้าค่ะ

เดียวเถาชินไปนํามาให้"

"ข้าไม่ได้อยากได้อะไร ข้าแค่รูส้ กึ เบือเท่านัน และก็รูส้ กึ

ไม่สบายตัวนิดหน่อย"

"งันเถาชินไปเตรียมนํา◌้ให้ทา่ นละกัน รอตรงนีก่อนนะ

เจ้าค่ะ"

"อืมก็ดีเหมือนกันเจ้าไปเตรียมเถอะ"

290
"เจ้าค่ะ"

เถาชินเดินออกตําหนักได้ไม่นาน ก็เหมือนได้ยินเสียง
เหมือนฝี เท้าของใครบ้างคนกําลังเดินเข้ามาในตําหนัก

"เถาชินทําไมเจ้ากลับมาเร็วไหนว่าเจ้าไปเตรียมนํา◌้ไง
เล่า"

"ข้าไม่ใช่เถาชิน"

"ท่านอ๋อง"

291
"ใช่ขา้ เอง วันนีเจ้าเป็ นยังไงบ้าง"

"ก็เหมือนทุกวัน ทําอะไรไม่ได้นอกจากนังถอดหายใจทิง
ไปวันๆเท่านัน"

"เจ้าคงเบือห้นาดูสนิ ะ"

"ลืมเรืองของข้าเถอะ ท่านคงมีเรืองกังวลสินะ"

"เจ้ารู?้ "

"ก็ขา้ ได้ยินท่านถอดหายใจหลายครัง คงจะมีเรืองกลุม้

ใจอยู่ ระบายกับข้าได้ถงึ ข้าจะช่วยท่านไม่ได้ ก็รบั ฟั ง
292
ปั ญญาของท่านได้นะ"

"ข้าไม่อยากเอาเรืองมาให้เจ้าปวดหัวอีก"

"ไม่เป็ นไรข้าเต็มใจ เผือข้าจะได้แบ่งเบาให้ทา่ นได้บา้ ง

ว่าแต่ทา่ นกลุม้ เรืองอะไร"

"เรืองกบฎ"

"กบฎ ใครกันคิดทําการนี"

"บิดาของเหว่ยผิง"

293
"อํามาตย์หมีตงผิงอย่างนันรึ"

"ใช่ เขาคิดกบฎต่อฝ่ าบาท"

"แล้วจะทําเช่นไรเจ้าค่ะ และชายาเหว่ยผิงรูร้ ไึ หมว่าบิดา

ของนางจะกบฎต่อราชสํานัก"

"ต้องรอดูไปก่อนว่ามีทา่ ทีอะไร เพราะมีฮ่องเฮาเป็ นผูส้ งั

การซึงฮ่องเฮาเป็ นพีสาวของเหว่ยผิง เพราะช่วงระยะ
หลังนีฝ่ าบาทล้มป่ วยลง ฮ่องเฮาจึงว่าราชการแทน"

"จะต้องมีการปะทะกันสิเจ้าค่ะ"
294
"เจ้าอย่างห่วงเลย เจ้ารักษาตัวเจ้าให้ดีเถอะ"

"อุ๊ย ท่านอ๋อง ข้าขออภัย"

"เจ้ามีอะไร"

"ข้าจะมาพาชายาไปอาบนํา◌้เจ้าค่ะ"

"งันข้าพาไปเอง"

พอพูดจบหน้าของเถาชินกับแดงขึนมาไม่ตา่ งจากนาย

295
ของตนทีหน้าแดงเช่นกัน

"ท่านอย่าเลย"

"ทําไมเจ้าเขินรึ"เขาพูดด้วยและขําหัวเราะด้วย

"ท่านขําอะไร ถึงข้าจะมองไม่เห็นแต่ขา้ ก็รูว้ า่ ท่ากําลัง

หัวเราะเยาะข้าอยู"่

"ข้าล้อเจ้าเล่น ให้ขา้ ช่วยให้เจ้าอาบนํา◌้เถอะนะ ยังไง

เราก็เป็ นสามีภรรยาเจ้าไม่ตอ้ งอายหรอก"

ในห้องอาบบํา◌้ในอ่างใบโตมีโรยด้วยดอกบ๊วยทีหลีเหว่
296
ยชอบโดยมีเขาแช่อยูห่ ลีเหว่ยสวมเสือบางๆลงไปแช่รวม
กับเขา พอหลีเหว่ยลงไปแช่ในนํา◌้ทาํ ให้เผยแผลทีหลัง
ของหลีเหว่ยชัดภายใต้สอบางที
ื เธอได้สวมใส่ และเขาก็
ค่อยๆเอามือมาลูบทีรอยแผลของเธอเบาๆ

"ข้าเองทีทําให้เจ้าต้องมีแผลนีอยูบ่ นร่างกายของเจ้า"

"ท่านยังคิดเรืองนีรึ"

"มันทําให้เจ้าต้องทนกับรอยนีไปตลอดชีวิต"

"อาจเป็ นรอยแผลทีช่วยให้กลับมาหาท่านก็เป็ นได้"

297
"และก็ยงั ให้เจ้าตามองไม่เห็น"

"พีเหอบอกว่าอีกไม่นานข้าก็จะกลับมองเห็น แต่แค่วา่
มันจะมาช้าหรือเร็วเท่านันเอง"

"ยังไงข้าจะทําให้เจ้ากลับมาเห็นข้าอีกครังข้าสัญญา"

..................................................................................
..................................................................................
....................................

ยามบ่าย

298
"คุณหนูจะไปพักผ่อนข้างในเรือนไหมเจ้าค่ะ"

"ข้านอนจนไม่อยากนอนแล้วละ"

"งันเถาชินจะไปเตรียมของว่างกับนํา◌้ชาให้ทา่ น"

"อืมเจ้าไปเถอะ"

ไม่นานหลีเหว่ยก็ได้ยินเสียงฝี เท้าเดินมาหยุดทีตรงหน้า
เธอพอดี

"เถาชินใยเจ้ากลับมาเร็ว"

299
"เหม่ยอิง"

"ใครกัน"

"เสแสร้งเก่งจังเลยนะชายาเหม่ยอิง"

"เหว่ยผิง"

"ตายจริง ขนาดตาบอดเจ้ายังจําเสียงข้าได้ ข้าชืนใจ

จริงๆ"

300
"ท่านมาหาข้ามีธุระอันใด"

"มาคุยตรงๆละกันนะ ข้ากลับเจ้ามาเลิกแกล้งทําดีเถอะ
ข้ารูส้ กึ แสลงยังไงไม่รู"้

"เอาเป็ นว่าเธอว่ามาเถอะว่าท่านต้องการอะไร"

"ข้าอยากให้เจ้าออกจากจวนนีไปซะ"

"ถ้าข้าจะบอกว่าไม่ละท่านจะทํายังไง"

"ตามองไม่เห็นยังปากดีได้อยูส่ นิ ะ"

301
ในขนาดทีหลีเหว่ยกับเหว่ยผิงกําลังถงเถียงกันอยูน่ นั
เถาชินทีกําลังถือถาดนํา◌้ชาและขนมมาให้เจ้านายของ
ตนนันเห็นเหว่ยผิงกําลังจะทําร้ายเจ้านายตนด้วยความ
ตกใจทิงถาดแล้ววิงไปหาเจ้านายของตน

"จิงหลานไปจับคนใช้เหม่ยอิงไว้แล้วเจ้าจะทําอะรไกับ
นางก็ได้"

"เจ้าค่ะ"

"ปล่อยชายาของข้าน้อยเถอะเจ้าค่ะ"

302
"ครังทีแล้วเจ้าไปฟ้องท่านอ๋อง ทําให้ทา่ นอ๋องสังโบย
ข้า"จิงหลานตบไปทีหน้าของเถาชินอย่างแรง

"ข้าไม่ได้ฟอ้ งนะ ชายาอย่าทําชายาข้าน้อยเลยเจ้าค่ะ

แค่นีนางก็ทกุ ข์ทรมานมากพอแล้ว"

"ทุกข์อย่างนันรึ เจ้าเสแสร้งทํามากกว่า ถ้านางทุกข์จริง

นางคงร้องไห้ทกุ วันคํา◌่ เป็ นแน่ ไม่ใช่อยากให้หย่งจีสน
ใจจึกทําว่าเสียใจกับเรืองทีเจ้าเจอมา"

"เจ้าจะทําอะไรก็ทาํ เธอ ถึงข้าจะพูดเช่นไรเจ้าก็ไม่เชืออยู่

ดี"

303
"เจ้าบอกเองนะ"เหว่ยผิงกําขวดแก้วทีบรรจุพิษไว้ ถ้าหาก
โดยจะเกิดรอยไฟไหม้

"อย่าทํานายของข้าน้อยเลยเจ้าค่ะ"

"ถ้าหน้าเจ้าเสียโฉมไปดูสวิ า่ หย่งจีจะยังรักเจ้าอยูไ่ หม"

"ถ้าท่านทําไปแล้วคืดหรอว่าท่านจะได้ความรักจากเขา
ถ้าเขารูว้ า่ ท่านทําข้าแบบนี"

"แต่ก่อนทีเจ้าจะมา เขารักข้าพียงคนเดียว เขาตามใจข้า

ทุกอย่างมาหาข้าดูแลข้า นับตังแต่เจ้าแต่งเข้ามาในจวน
นีทุกอย่างก็เปลียนไป เขาไม่เคยมาตําหนักข้าอีกเลย
304
พอข้าไปหาเขาทีตําหนัก เขาเอาแต่ไล่ขา้ ทุกอย่างก็เป็ น
เพราะเจ้าเพียงคนเดียว"
_____________________________________________
_____________________
ส่งท้ายบท (ภาคที1)

"โดนซะเถอะ"ในขนาดทีเหว่ยผิงกําลังจะเอาพิษทีอยูใ่ น
ขวดจะสาดใส่ใบหน้าเหม่ยอิงทีนังล้มพับลงไปกับพืน
และจู่ๆก็มีคนหนึงๆมาบังทําให้คนๆนันโดนยาพิษแทน
ทําให้คนทีโดนต้องร้องโอ๊ยเพราะความเจ็บปวด

"หย่งจี"คนทีสาดต้องร้องด้วยความตกใจ

305
"ท่านมารับแทนข้าทําไม"

"ข้าไม่ได้ตงใจทํ
ั าท่าน"เหว่ยผิงพูดด้วยความตกใจ

"เจ้าทําไมอํามหิตมากขนาดนี ทําร้ายแม้กระทังคนไม่มี
ทางสูเ้ จ้าได้"

"เหว่ยผิงไม่ได้ทาํ ท่าน"

"แต่สงที
ิ เจ้าทํามันหมายความว่าอะไร"เขาพูดเสียงดัง
ด้วยความโกรธ

"ก็ทา่ นละทิงข้า ไปใส่ใจแต่นางเนีย แม้กระทังนาง

306
ตาบอดท่านก็ยงั ใส่ใจดูแล พอข้าไปหาท่าน ท่านก็เอา
แต่ไล่ขา้ ไม่ให้ขา้ ได้ดแู ลท่านอย่างทีเคยดูแล"

"แต่เจ้าก็ไม่มีสทิ ธฺิทําร้ายกับคนทีมีความสู้ เจ้านีใจร้าย

มากเลยนะเหว่ยผิง"

"กรีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นางมีดีอะไรถึงได้ใจท่านไป "

"ความใสซือของนางไง ทีไม่เคยคิดร้ายกับใคร ถ้าเปรียบ

กับเจ้าตอนนี ต่างกัน"

"เหตุผลแค่นนทํ
ั าไมท่านไม่บอกข้า ข้าก็ทาํ ให้ทา่ นได้
มากกว่าใยกันทังๆทีข้ามาอยูก่ ่อนนางและพีสาวนางแต่
307
ท่านกลับรักนางมากกว่าข้า"

ี งรําพันอยูน่ นั เขาก็รุส้ กึ เจ็บ

ระหว่างทีเหว่ยผิงกําลังรําพึ
แผลจากจากเผาไหม้ของยาพิษทีโดนมาเมือกี ทําให้หลี
เหว่ยได้ยินเสียงความเจ็บแสบของเขา

"ท่านทําอย่างนีทําไม รูไ้ หมมันจะทําให้ทา่ นมีรอยแผล

เป็ นบนร่างกายท่าน"

"ข้าผ่านสนามรบมามากใช่วา่ ข้าจะไม่มีรอยแผลบนร่าง
กาย จะมีอีกซักแผลจะเป็ นไรไป ขอให้เจ้าปลอดภัยข้าก็
พอใจแล้ว"

308
ไม่นานเหว่ยผิงก็หยิบขวดยาพิษอีกขวดขึนมา

"ท่านทําให้ขา้ ไม่มีทางเลือก งันก็โดนไปทังสองคนนัน

แหละ"

ในขนาดทีเหว่ยผิงจะสาดเข้าใส่กบั เขาและหลีเหว่ยนัน
ตงตงก็มาปั ดขวดยาพิษทีกําลังจะสาดได้ทนั ทําให้ขวด
ยาพิษไปสาดโดนใบหน้าเหว่ยผิงอย่างจัง จนเธอต้อง
กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วขาพับไปกับพืน จิงหลาน
เห็นเช่นนันปล่อยเถาชินให้เป็ นอิสระ และวิงไปดูเจ้านาย
ตยเองทีกําลังดินไปดินมาด้วยความเจ็บปวด

"ตงตง"

309
"ขอรับท่านอ๋อง"

"ไปเรียกหมอหลวงมาดูอาการนางแล้วส่งนางกลับจวน
บิดานางไป"

"ขอรับ"

"ส่วนสาวใช้ทีคอยติดตามนางและสมคบคิดแผนร้ายกับ
เหว่ยผิง สังโบยห้าสิบไม้ แล้วส่งไปเป็ นทาสในโรงเลียง
ม้า"

"ขอรับ"
310
..................................................................................
..................................................................................
...........................

ภายในตําหนักฟางฟาง

ในขนาดทีเขากําลังรักษาแผลไฟไหม้ทีเขาโดนพิษเมือกี
หลีเหว่ยนังไม่หา่ งจากเขาเท่าไหร่ ในการมองเห็นของหลี
เหว่ยเริมจางๆแล้วเริมเห็นคนตรงหน้าชัดขึน จะเรียกโชค
ดีหรือโชคร้าย ในตอนทียือแย่งกัน ทําให้หวั ของหลีเหว่
ยไปโดนกับก้อนหินอย่างแรง จนทําให้เลึอดซึมๆออกมา

311
"ท่านอ๋องท่านคงจะเจ็บมากสิเจ้าค่ะ"

"เจ้าเห็นค่ะแล้วรึ"

"ใช่ขา้ มองเห็นท่านแล้ว"

ไม่ทนั ทีหมอหลวงจะใส่ยา เขาก็ลกุ มาทางเธอทันทีดว้ ย

ความดีใจ

"ในทีสุดเจ้ากลับมองเห็นอีกครัง เมียรักของข้า"

"แล้วแผลท่านเป็ นเช่นไรบ้าง"

312
"แผลข้าไม่เป็ นอะไรมาก หมอหลวงเจ้ามาตรวจตาให้
ชายาข้า"

"ขอรับท่านอ๋อง"

พอหลวงตรวจเสร็จเขาก็เดินตรงมาถามอาการทันที

"ชายาข้าเป็ นเช่นไรบ้าง"

"เรียกนันท่านอ๋อง ขนาดนีตาของชายาเริมมีการมองเห็น
ค่อยๆชัดๆขึน แค่ช่วงนีอย่างให้พระนางโดนแสงแดด
มากเกินไป เพราะเกิดจากทีมองไม่เห็นมานาน อาจจะ
313
ทําให้มนึ ๆนิดหน่อย แต่รวมแล้วอาการดีมากขอรับ"

"งันเจ้าไปได้ แล้วพวกเจ้าก็ออกไปให้หมด"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ"

"ให้ขา้ กอดเจ้าให้ชืนใจ"

"ทีผา่ นมาข้าไม่กอดข้าเลยสินะ"

"กอดได้อีกไงเล่า" เขากอดข้าอย่างแรงจนเขาร้องเจ็บ
แผล

314
"มานังนีเลยท่าน เจ็บเช่นนียังมาเล่นเช่นนีอีก"

"ก็ขา้ อยากให้เจ้ายิมเท่านัน"

"แต่ทา่ นเจ็บไงเล่าทีข้าเป็ นห่วง"

"มานังนีมะ"แล้วเขาก็ดงึ มานังข้างเขา

"แล้วเรืองเหว่ยผิง"

"ข้าส่งนางกับจวนนางไปแล้ว"

315
"แล้วบิดานางจะไปคิดร้ายกับท่านรึ"

"เรืองนีถ้าไม่เรืองเหว่ยผิงเข้ามามันจะต้องมีเรืองกับตง
ผิงอยูแ่ ล้วแต่แค่ตอนนียังหาข้อหาเขายังไม่ได้ เพราะเขา
มีฮ่องเฮาหนุนหลัง"

"แต่หนทางก็ตอ้ งมีทางออก เรืองนีเจ้าอย่าได้กงั วล เข้า

พึงหายเจ้าอย่าควรเอาเรืองทุกข์มาคิดเลยนะ ส่วนเรือง
นันข้าจะจัดการเอง"

"อืม ข้าเชือท่านหย่งจี"

316
水調歌頭 東坡詞

明月幾時有？把酒問青天。

不知天上宮闕，今夕是何年。

我欲乘風歸去，又恐瓊樓玉宇，
高處不勝寒。

317
起舞弄清影，何似在人間。

轉朱閣，低綺戶，照無眠。

不應有恨，何事長向別時圓？

人有悲歡離合，月有陰晴圓缺，
此事古難全。

但願人長久，千里共嬋娟。

318
ยกจอกถามนภา จันทรามีแต่หนไหน

ไป่ รูบ้ นสวรรค์ ราตรีนีเป็ นคราใด

ใคร่เหิรลมหวนกลับคืน ยังหวันเกรงแดนเมืองฟ้า ช่างสูง

ส่งแลเหน็บหนาว

จึงร่ายรําล้อเงาจันทร์ แดนมนุษย์หาไหนปาน

เดือนคล้อยผ่าน ตําหนักหอ ใจอาวรณ์ยากหลับใหล

319
ใยเล่าจึงแค้นเคือง ไม่สมหวังดังเดือนเพ็ญ

คนมีสขุ ทุกข์จาํ พราก เดือนมีขนมี

ึ ขา้ งแรม ยากสมปอง
แต่โบราณ

ขอสัมพันธ์ยงยื
ั นนาน สุดขอบฟ้าร่วมจันทรา

#เกร็ดความรูเ้ รืองจีนๆ

320
ตํานานกระต่ายบนดวงจันทร์

เทศกาลวันไหว้พระจันทร์ใกล้มาบรรจบอีกคราในวันขึน
15 คําเดือน 8 ซึงปี นีเวียนมาตรงกับวันที 14 กันยายน
พ.ศ.2551

ร้านค้าในกรุงปั กกิงเริมตังแผงจําหน่ายขนมไหว้
พระจันทร์กนั ตังแต่หวั ลม สําหรับอาม่าอาแปะเมือหลับ
ตานึกถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ในวันวารแล้วต่างหวน
321
นึกถึง “เทพเจ้ากระต่าย” เครืองถวายเพือเซ่นไหว้ดวง
จันทร์

ในบันทึกเยียนจิง (燕京 เป็ นชือเรียกปั กกิงใน

อดีต) ระบุไว้วา่ ในอดีต“เมือถึงวันไหว้พระจันทร์ (中
秋节) ชาวเมืองจะนําดินเหลืองมาปั นเป็ นรูปกระต่าย
ออกจําหน่าย โดยเรียกกระต่ายเหล่านีว่า “เทพเจ้า
กระต่าย” เนืองจากจีนมีตาํ นานเล่าขานเกียวกับ
กระต่ายหยกบนวังจันทรา ดังนันคนสมัยก่อนจึงเชือว่า
เวลาไหว้พระจันทร์ก็ตอ้ งถวายเทพเจ้ากระต่ายนันเอง"

ยังมีอีกตํานานเล่าขานเกียวกับความผูกพันระหว่าง
เมืองปั กกิงกับกระต่ายเทพ ว่ากันว่ามีอยูป่ ี หนึงในเมือง
ปั กกิงบังเกิดโรคอหิวาตกโรคระบาดหนัก เกือบทุกบ้านมี
322
ผูต้ ิดเชือ รักษาอย่างไรก็ไม่หาย เมือเทพธิดาฉางเอ๋อซึง
อยูบ่ นดวงจันทร์ได้มองลงมาเห็นภัยพิบตั ิบนโลกมนุษย์
ก็ให้รูส้ กึ ทุกข์ใจยิง จึงได้สง่ กระต่ายหยกข้างกายทีปกติ
ตํายาอยูบ่ นดวงจันทร์ลงมารักษาโรคชาวบ้าน

กระต่ายหยกแปลงกายเป็ นหญิงสาวไปรักษาผูค้ น
หายจากโรค ชาวบ้านรูส้ กึ ซาบซึงใจในความช่วยเหลือ
จึงได้ตอบแทนด้วยการให้สงของ
ิ แต่กระต่ายหยกไม่
ยอมรับสิงใดเลย แค่ขอยืมชุดชาวบ้านใส่ ไปถึงไหนก็จะ
เปลียนชุดไปเรือย บางทีก็เห็นแต่งกายเป็ นคนขายนํามัน
บ้างก็เป็ นหมอดูดวง บ้างแต่งกายเป็ นชาย บ้างแต่งเป็ น
หญิง และเพือให้สามารถช่วยเหลือผูค้ นได้มากขึน
กระต่ายหยกจะขีม้าบ้าง กวางบ้าง สิงโตบ้าง หลังจาก
กําจัดโรคภัยให้ชาวเมืองเสร็จเรียบร้อย กระต่ายหยกก็

323
กลับขึนไปยังวังจันทรา นับแต่นนมาชาวบ้
ั านจึงได้กราบ
ไหว้บชู าเทพเจ้ากระต่าย

จบภาค1

324