กู้หวาจิงใช้อาํ นาจครอบครัวบีบตระกูลสามีให้รับ

ตนเป็ นสะใภ้ แต่สุดท้ายนางก็สนลมเพราะอาการ

ิ
เจ็บป่ วย ส่งผลให้วญิ ญาณอีกดวงเข้ามาแทนที

เมือกู้หวาจิงคนใหม่ลมื ตา พลันพบว่าตนได้เข้ามา
1
อยู่ในร่างของบุตรสาวตระกูลกู้ทถูี กใส่ร้าย นาง
ตัดสินใจหย่า ตังใจกู้ชอเสี
ื ยงทีเสียหายจากการ
หย่าร้างกลับคืนมา เมือทําสําเร็จ เป้ าหมายหลักถัด
มาในชีวติ ของนางก็คอื การใช้ชวี ติ หญิงม่ายอย่าง
สงบสุข

แต่ใช่ว่าจะทําได้ง่ายๆ ไยคนเหล่านันจึงไม่ยอม
ปล่อยให้นางอยู่อย่างสงบๆ กันนะ

ตอนที 1 ช่วงเวลาความเป็ นความตาย (1)

นีนับเป็ นครังทีสามแล้วทีกูห้ วาจิงลืมตาตืนขึนบนเตียง

หลังใหญ่ลวดลายโบราณ
2
ในครังแรก เธอตืนเพราะความเจ็บปวดรวดร้าว ลําคอ
ราวกับมีใครสักคนใช้มีดกรีดเป็ นรอย เจ็บปวดจนรอย
แผลจวนจะแยกออกจากกัน

แต่เมือเธอลืมตามองไปยังบริเวณรอบๆ ตัวอย่างชัดเจน
เธอแทบจะไม่ได้สนใจกับความเจ็บปวดนีเลยแม้แต่นอ้ ย

เหนือศีรษะมีผา้ ม่านเตียงสีมว่ งอ่อน จับจีบซ้อนกันเป็ น

ระเบียบสวยงาม ด้านบนของผ้ายังมีดอกบัวเขียว
แปดกลีบสองสามดอกปั กอยู่ ดูมีชีวิตชีวาราวกับของจริง

บนกายของเธอคลุมด้วยผ้าห่มสีแดงอ่อนผืนหนึง ลวด

3
ลายของกลุม่ ปุยเมฆขนาดใหญ่ทีปั กอยูด่ คู ล้ายมวลหมู่
ดอกไม้กาํ ลังแย้มกลีบบาน

กูห้ วาจิงพยายามอดทนต่อความเจ็บปวด เธอหันหน้าไป

ยังอีกทางหนึง ไม่ไกลจากเตียงใหญ่มีฉากกันวางอยู่
ด้านบนยังปั กลายต้นไผ่และกองหินไว้อย่างประณีตสวย
งาม

ไม่วา่ เธอจะมองไปยังมุมไหนของห้อง สิงทีผ่านเข้ามาใน

สายตาต่างทําให้เธออยากจะกรีดร้อง แม้จะเจ็บในลํา
คอจนหายใจลําบาก แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออก
มา

4
สิงของในห้องนี ดูแล้วเป็ นสิงทีมีราคาไม่นอ้ ย แต่ทว่าทัง
หมดนีไม่ใช่สงที
ิ เธอคุน้ เคย!

ความคิดแปลกประหลาดอย่างหนึงแล่นเข้ามาในหัว กู้
หวาจิงตืนตระหนก ไม่สามารถควบคุมอาการตกใจเอา
ไว้ได้ จนหมดสติไปอีกครัง...

ครังทีสองเมือตืนขึน กูห้ วาจิงสามารถแยกแยะทุกอย่าง

ได้ชดั เจนในพริบตาเดียว ไม่วา่ อย่างไรนีก็ไม่ใช่สถานทีที
เธอรูจ้ กั และในตอนนีความเจ็บปวดก็เพิมทวีมากขึน!

เธอเจ็บปวดร้าวระบมจนแทบขาดใจ ขมับปวดตุบๆ แม้

แต่ลมหายใจทีพ่นออกมาก็รอ้ นผ่าว! กูห้ วาจิงต้องตกใจ

5
อีกครังเมือเธอพบว่า ครังก่อนทีเธอหมดสติไปดูเหมือน
จะเป็ นเวลานานมาก ผ่านไปนานขนาดนีแล้ว ยังไม่มี
ใครเข้ามาดูเธอในห้องสักนิดเลยงันหรือ

เมือมองไปยังบริเวณรอบๆ กาย ฐานะทางบ้านก็ดไู ม่เลว

แต่ทาํ ไมในห้องถึงไม่มีคนคอยดูแล

เธอกําลังจะตายอยูร่ อมร่อ จะไม่มีใครเข้ามาดูสกั หน่อย

เลยรึไงกัน

ประสบการณ์จากการสลบไปครังก่อนบอกกับเธอว่าให้
รอต่อไป อาจจะมีใครสักคนเข้ามาและนํานํามาให้เธอ
ดืม เพียงแต่รอแล้วรอเล่าจนไม่มีวีแวว จนเธอสลบไปอีก

6
ครัง...

และในตอนนีนับเป็ นครังทีสามแล้ว

กูห้ วาจิงสติแจ่มชัด เพราะเธอตืนเต็มตัว จึงทําให้เธอ

รูส้ กึ กลัวมากขึนกว่าเดิม

เธอเคยผ่านความตายมาแล้วครังหนึง เพราะป่ วยหนัก

มาก ดูเหมือนในช่วงเวลาแห่งความเป็ นความตายนันไม่
มีใครทีสามารถเข้ามาช่วยเหลือเธอได้

ความทรมานจากความเจ็บปวดแบบนีแท้ทีจริงแล้วทน
แทบไม่ไหว ทัวทังร่างกายของเธอต้องทุกข์ทรมานเพราะ
7
ความกระหายและอาการปวดร้าว อีกทังสิงเหล่านียังไป
กระตุน้ ทําให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา

ในขณะทีคิดว่าเธอจะหมดสติไปอีกครังดีหรือไม่ ทันใด
นันก็ได้ยินเสียงดังจากด้านนอก เสียงแหลมๆ แหบแห้ง
ทะลุผา่ นเข้ามา กําลังพูดด้วยนําเสียงหยังเชิงอยูท่ ีหน้า
ประตูหอ้ ง

“คุณหนูสกูี ้ ท่านสํานึกผิดเสียเถิด ฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็มิใช่ผไู้ ม่

มีเหตุมีผล เพียงแต่คณ
ุ หนูสกูี ไ้ ม่สนใจในกฎเกณฑ์ของ
ตระกูลไป๋ ไปล่วงเกินฮูหยินผูเ้ ฒ่าเช่นนัน จนตอนนีท่าน
ก็ยงั ไม่สาํ นึกผิด แน่นอนว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าจะต้องโกรธ
มาก”

8
กูห้ วาจิงเหงือแตกพลักในทันที ความผิดอะไรกัน เธอจะ
ไปรูไ้ ด้ยงั ไง!

ตอนนีใครก็ได้รบี เอานํามาให้เธอดืมก่อน ไม่วา่ จะเป็ น

ความผิดอะไร เธอก็ยอมรับผิดโดยไม่มีขอ้ โต้แย้ง!

สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดทําให้กหู้ วาจิงอยากจะ
อ้าปากตอบกลับไป แต่ทว่าในลําคอกลับแห้งผาก ทําได้
เพียงส่งเสียงคําว่า “นํา นํา” ออกมาได้เท่านัน

บุคคลด้านนอกไม่รรี อคําตอบของเธอ ดูเหมือนคนผูน้ นั

จะมีความอดทนเพียงน้อยนิด

9
“คุณหนูสกูี โ้ มโหเช่นนี คาดว่าคงต้องทนทุกข์ตอ่ ความ
ลําบากต่อไป...เถียนหมอมอ[1] ไม่ใช่วา่ ข้าไม่ให้เจ้าเข้า
ไปดูแล หากแต่วา่ นีเป็ นคําสังของฮูหยินผูเ้ ฒ่า ไม่วา่ ใคร
ก็มิอาจให้ความช่วยเหลือได้ เจ้าวางใจเถอะ นีเป็ นเพียง
วิธีการหนึงของฮูหยินผูเ้ ฒ่าทีใช้สงสอนกฎระเบี
ั ยบของ
ท่านเท่านันเอง”

ในตอนนันเอง อีกเสียงหนึงก็ดงั ขึนพร้อมเสียงสะอืน

“เฉียนเหวินเจีย ข้าขอร้องเจ้า เจ้าให้พวกนางปล่อยข้า
เถิด คุณหนูของข้ายังป่ วยอยู่ ไม่มีผใู้ ดคอยดูแล นางอาจ
จะเป็ นอะไรไปได้!”

“โธ่ โธ่ เถียนหมอมอ เจ้าพูดเช่นนี ช่างไม่เป็ นสิรมิ งคล

10
เอาเสียเลย นันเพราะคุณหนูของเจ้าทําความผิด เจ้าดูสิ
จนถึงยามนี นางยังไม่ยอมสํานึกผิด จะไปมีอนั เป็ นไป
ง่ายดายเช่นนันได้อย่างไร”

“พวกเจ้า พวกเจ้าอย่ารังแกผูอ้ ืนให้มนั มากเกินไป!”

“โอ้โอ้โอ้ นีเจ้าคงไม่ได้คิดจะไปตามให้ใครมาช่วยใช่หรือ
ไม่ จะไปทีใดรึ คงมิใช่กลับไปยังตระกูลกูห้ รอกนะ”

เฉียนหมอหมอหัวเราะอย่างมีเลศนัยออกมา “เจ้าคิดถูก
แล้ว เป็ นคุณหนูสกูี เ้ องทีไม่ให้เจ้าไปยังบ้านตระกูลกูเ้ พือ
ส่งสาร มิใช่เพราะพวกข้า ถ้าหากในตอนนันคุณหนูของ
เจ้ายอมปล่อยวางได้... เจ้าคงไม่ตอ้ งมาแบกรับทุกอย่าง

11
เช่นนีมิใช่หรือ”

“เจ้าปล่อยข้านะ ปล่อย...!”

กูห้ วาจิงฟั งจนปวดหัวหาใดเปรียบมิได้ ขมับปวดตุบๆ

จวนจะระเบิดออกมา

ไม่คิดว่าเหตุการณ์ดา้ นนอกยิงสนทนากันจะยิงทวีความ
รุนแรงขึน ทําไมยังไม่มีใครเข้ามาดูเธออีกว่ายังมีลม
หายใจอยูไ่ หม เจ้าของร่างนี คุณหนูสกูี โ้ ฉมงามผูน้ นได้
ั
สินลมหายใจไปแล้ว ยังจะเถียงกันอยูไ่ ด้ เธอก็ใกล้จะสิน
ใจเต็มที

12
กูห้ วาจิงไม่อยากนอนรอความตายเงียบๆ เธอหันหน้าไป
เจอกับกระถางธูปเล็กๆ ทีวางไว้ดา้ นข้างเตียง แม้วา่ ภาย
ในจะไม่มีธูปปั กอยู่ แต่ก็มีนาหนั
ํ กพอดี นีอาจจะใช้เป็ น
ประโยชน์ได้

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมตัดสินใจแน่วแน่ พยายาม

อดทนกับความเจ็บปวดเหยียดแขนจนสุดไปยังกระถาง
ธูป...

“ตุบ!”

กูห้ วาจิงผลักกระถางธูปลงไปบนพืนได้สาํ เร็จ เรียวแรง

แทบไม่มีเหลือ แต่เธอคิดว่ามันได้ผล กระถางธูปมี

13
นําหนักพอทีจะทําให้เกิดเสียงดัง และมากพอทีจะทําให้
เสียงโต้เถียงด้านนอกหยุดลง

“คุณหนูสกูี .้ .....คุณหนูสกูี ”้

ใครก็ได้รบี เข้ามาสักทีเถอะ!

เธอนอนควําหน้ารอความตายอยูข่ า้ งเตียง ราวกับ

ซากร่างทีมีลมหายใจน้อยนิด

[1] หมอมอ คําเรียกหญิงสูงวัย ในบางกรณีอาจใช้กบั

แม่นม

14
ตอนที 2 ช่วงเวลาความเป็ นความตาย (2)

หากครังนียังไม่มีใครเข้ามาอีก เธอคิดว่าคงจะเป็ น

15
เพราะเหตุผลบางอย่างทีนําพาให้เธอต้องมาตายอยูท่ ีนี
ก็ดี ยังไงซะทีนีก็ไม่ใช่โลกทีเธอรูจ้ กั อยูแ่ ล้ว...

ในตอนนัน ก็มีการเคลือนไหวทีประตู “เอียด” เสียงบาน

ประตูเปิ ดออก

กูห้ วาจิงพยายามเงยหน้าขึนอย่างยากลําบาก ฉากกันที

ตังอยูท่ าํ ให้มองเห็นรูปร่างของคนทีเข้ามาไม่ชดั เจน ได้
ยินเพียงเสียงเบาๆ ทีไม่รูว้ า่ เป็ นเสียงของใคร “คุณหนูก”ู้

เธอไม่เหลือเรียวแรงทีจะตอบกลับ ขีเถ้าจากกระถางธูป
ร่วงกระจายออกมาบนพืนทําให้บรรยากาศภายในห้องดู
แปลกประหลาดมากกว่าเดิม

16
คนคนนันมองเข้ามาในห้องเป็ นเวลานานไม่ขยับเขยือน
และในขณะทีนางกําลังจะหันหลังกลับไป กลับโดนผลัก
จากคนคนหนึงทีรีบวิงเข้ามาจากด้านนอก เธอคนนันวิง
สะเปะสะปะเข้ามาได้เพียงไม่กีก้าว ก็ชนเข้ากับโต๊ะ

“คุณหนู! คุณหนู!”

นีคงจะเป็ นเสียงเถียนหมอมอทีเพิงร้องไห้สนิ ะ เธอไม่รู ้

ว่าทําไมในทีสุดก็รูส้ กึ ปลอดภัยขึนมา จึงปล่อยให้ตวั เอง
หมดสติไป

ตืนขึนมาคราวนี ความเจ็บปวดในลําคอบรรเทาลงไปไม่

17
น้อย แต่รา่ งกายยังคงเจ็บอยู่ กระดูกกระเดียวทัวทังร่าง
ต่างปวดระบม

เหนือศีรษะยังคงเป็ นผ้าม่านเตียงสีมว่ งอ่อน และใต้รา่ ง

ก็ยงั คงเป็ นเตียงหลังใหญ่สลักลวดลายซับซ้อนเช่นเดิม

กูห้ วาจิงมองตรงไปยังด้านบน นัยน์ตาไม่สามารถปรับ

สายตาได้ ทําไมยังเป็ นสถานทีแปลกประหลาดนีอีกนะ

“คุณหนู ท่านฟื นแล้วหรือเจ้าคะ”

เถียนหมอมอทีเข้ามาในห้องมองไปยังร่างของกูห้ วาจิง
ด้วยความดีใจ รีบร้อนนําถ้วยยาในมือวางไว้ดา้ นข้าง
18
เดินไปยังข้างเตียงนัยน์ตาเต็มไปด้วยหยาดนําตา

“ยังเจ็บตรงไหนอีกไหมเจ้าคะ คุณหนูทาํ ให้ขา้ ตกใจแทบ

แย่ ข้าเกือบจะคิดว่า...คิดว่า...”

เถียนหมอมอใช้มมุ ของผ้าเช็ดหน้าซับนําตาทีไหลออก
มา ท่าทางทียังตืนตกใจของนางทําให้ในใจทีเปล่า
เปลียวของกูห้ วาจิงอบอุน่ ขึน

การมีคนคอยเป็ นห่วงเป็ นใยนันนับว่าเป็ นเรืองทีดี แต่

ทว่าคนทีกําลังเป็ นห่วงเธออยูน่ นั ในตอนนีมันช่างดู
แปลกตาไปเสียหมด...

19
หลังจากร้องไห้อยูค่ รูห่ นึง เถียนหมอมอดูเหมือนจะยังไม่
รูส้ กึ ดีขนเท่
ึ าทีควร แต่ฉกุ คิดขึนได้วา่ ความโศกเศร้าของ
เธอไม่ได้ทาํ ให้อาการป่ วยของคุณหนูดีขนึ เมือเป็ นเช่น
นันจึงรีบปาดนําตา และหันไปหยิบถ้วยยามาถือไว้ในมือ
อีกครัง

“คุณหนูดืมยานีเถิดเจ้าค่ะ ท่านหมอกล่าวว่า โชคดีที

ปกติคณ
ุ หนูเป็ นคนร่างกายแข็งแรง มิเช่นนันก็คง...”

ขณะทีเถียนหมอมอกําลังพูดอยู่ กูห้ วาจิงก็มองดูเธอ

ระบายอารมณ์ความแค้นเคืองออกมาบนใบหน้าทีแสน
ใจดีนนั “พวกตระกูลไป๋ คนเหล่านันอยากให้ทา่ นตาย!”

20
กูห้ วาจิงในตอนนีนันงงงันไปหมด ไม่วา่ เถียนหมอมอจะ
กล่าวอะไร เธอก็ไม่มีวิธีจะไปตอบโต้คนเหล่านัน อย่างไร
ก็ตามเธอสามารถรอดชีวิตมาได้แล้ว จึงไม่อยากจะเสีย
โอกาสแบบนีไปอีก

“หมอมอ....”

กูห้ วาจิงคิดแผนการในใจ เธอจะอ้างว่าเป็ นเพราะตัวเธอ

ป่ วยอยู่ ทําให้อาจหลงๆ ลืมๆ แล้วคอยดูทา่ ทีของเถียน
หมอมอว่าจะสามารถบอกใบ้อะไรให้แก่เธอได้อีกบ้าง
แต่ทว่า เมือเธอเปล่งเสียงออกมาก็ตอ้ งรูส้ กึ ประหลาดใจ
นีเป็ นเสียงของเธออย่างนันหรือ

21
เสียงตําทีเธอเคยภูมิใจนักภูมิใจหนาเปลียนเป็ นแบบนี
ไปได้อย่างไร แม้วา่ จะเจ็บไข้ได้ป่วยอาการหนักยังไม่
หายดีทาํ ให้มีเสียงแหบแห้ง แต่วา่ เสียงแบบนีฟั งดูบอบ
บางไปหน่อยมัยนะ

“คุณหนูไม่ตอ้ งกลัว แม้ขา้ จะต้องตายก็จะไม่ให้ใครมา

ทําร้ายคุณหนูได้ คุณหนูดืมยานีก่อนเถอะ”

“…”

กูห้ วาจิงยังคงอยูใ่ นอาการตกตะลึง เธอก้มลงเหลือบ

มองสีของยาทีดําสนิทเช่นเดียวกับนําหมึก และยังขุ่นข้น
อย่างประหลาด ทว่ากลินของยาทีแผ่กระจายออกมา

22
กลับทําให้เธอรูส้ กึ สงบ

กูห้ วาจิงรับถ้วยยาไว้ดว้ ยท่าทางน่าเอ็นดู เธอกลัน

หายใจดืมหมดภายในรวดเดียว กลินของยาแรงมาก ส่ง
กลินฉุนขึนไปยังปลายจมูก ทําให้รูส้ กึ จะอยากอาเจียน
แต่ในขณะทีกําลังกลัวว่าตนเองจะขย้อนสิงทีกลืนลงไป
ออกมา เถียนหมอมอก็ใส่ของหวานเข้ามาในปากเธอ
ด้วยความรวดเร็ว

สิงทีเข้ามาในปากของเธอคือผลไม้เชือมชนิดหนึง นอก
จากรสชาติทีหวานลําจนไม่มีรสชาติอืนแล้ว ก็ไม่ได้มีรส
ชาติโดดเด่นไปกว่าผลไม้ชนิดอืน แต่ดีกว่าไม่มีอะไรเลย
มาช่วยระงับอาการคลืนไส้

23
เถียนหมอมอนําถ้วยยาทีว่างเปล่ามาถือไว้ในมือ ใบ
หน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณหนู ท่านป่ วย
ครังนี ดูเหมือนจะว่านอนสอนง่ายมากขึน หากเป็ นเมือ
ก่อนข้าต้องพยายามให้คณ
ุ หนูอา้ ปากให้ได้ และยังต้อง
ทําถึงสองสามคราเพือทีจะให้คณ
ุ หนูยอมดืมยาสักนิด”

ทัวทังใบหน้าของเถียนหมอมอเต็มไปด้วยความปี ติยินดี
กูห้ วาจิงรูส้ กึ แปลกใจ ทําไมกูห้ วาจิงคนก่อนถึงได้ดือ
ด้านกันนะ แต่ทว่าร่างกายนีดูแล้วก็ไม่น่าจะใช่เด็กน้อย
หรือเป็ นเพราะคนสมัยก่อนโตเร็วกว่าอายุ

“หมอมอ ข้าป่ วยครังนีปวดหัวยิงนัก มีเรืองมากมายเมือ

ลองคิดแล้วก็ไปกระตุน้ อาการเจ็บปวดเข้า ถ้าหากไม่
24
เป็ นอะไร หมอมอช่วยอธิบายเรืองราวให้ขา้ ฟั งหน่อย
เถอะ”

กูห้ วาจิงพยายามปรับนําเสียงของตนเอง เธอ

จินตนาการถึงท่าทางของหญิงสาวจากตระกูลสูงศักดิ
เอนกายลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง รอคอยให้เถียนหมอ
มอเล่าเรืองราวต่างๆ ออกมา

เถียนหมอมอไม่ได้เอะใจอะไร ก่อนหน้านีท่านหมอได้
กล่าวเอาไว้แล้วว่าอาการป่ วยครังนีหนักมาก อาจจะทํา
ให้หลงลืมไปบ้าง

เมือเป็ นเช่นนันเถียนหมอมอจึงหยิบเก้าอีมาและนังลง

25
ข้างๆ เตียง เริมเล่าเรืองราวให้กหู้ วาจิงฟั ง

กูห้ วาจิงกึงนังกึงนอนฟั งเรืองราวอยูบ่ นเตียง ดูเหมือน

เรืองนีจะเป็ นเรืองน่ากลัว....

ไม่คาดคิดว่ากูห้ วาจิงจะแต่งงานแล้ว ก่อนหน้านีได้ยิน

คนเรียกตนเองว่า “คุณหนูสกูี ”้ เธอยังคิดว่าตนเองเป็ น
สาวโสดไม่ก็แค่กาํ ลังหมันหมายอยู่ คิดไม่ถงึ ว่าจะแต่ง
งานออกเหย้าออกเรือนไปแล้ว

ชือนี... เถียนหมอมอพูดออกมา นําตาไหลรินด้วยความ

เศร้า

26
กูห้ วาจิงเป็ นบุตรสาวของตระกูลกูแ้ ห่งเมืองหลวง และ
ยังเป็ นบุตรสาวเพียงคนเดียว ดังนันตังแต่เล็กจนโตจึงได้
รับการประคบประหงมมาโดยตลอด กูห้ วาจิงยังมีพีชาย
อีกสามคน เธอเป็ นบุตรคนทีสี จึงเป็ นบุตรสาวคนสุด
ท้องในตระกูล

เพราะความหวงแหน ตังแต่เล็กจนโตกูห้ วาจิงมักถูก

พะเน้าพะนอเอาอกเอาใจ ทําให้เธอมีความหยิงทะนงใน
ตนเองสูง อีกทังตระกูลกูย้ งั เป็ นตระกูลขุนนางฝ่ ายบุน๋
บิดาของเธอกูห้ ยวนเผยยังเป็ นถึงขุนนางขันหนึง ดํารง
ตําแหน่งเสนาบดีกรมคลัง กล่าวได้วา่ แม้เธอจะเป็ นคน
ยโสโอหังมากเพียงไหน แต่ก็ไม่น่าจะตกระกําลําบากถึง
เช่นนีได้

27
หากจะโทษก็ตอ้ งโทษตัวเธอเองทีภายหลังจากพิธีปัก
ปิ น[1] ดันไปมีใจให้กบั คุณชายรองไป๋ หลิงเทียนแห่ง
ตระกูลไป๋ เข้า

[1] ในสมัยโบราณนันเมือหญิงอายุครบ 15 แล้วก็จะ

ต้องม้วนผมปั กปิ น เพือเป็ นการแสดงออกว่าพร้อมทีจะ
ออกเรือน แล้ว

28
ตอนที 3 ยาสมุนไพร (1)

29
ตระกูลไป๋ เป็ นตระกูลขุนนางฝ่ ายบู๊! แม้ตาํ แหน่งของนาย
ท่านผูเ้ ฒ่าหนิงหย่วนแห่งตระกูลไป๋ จะเทียบไม่ได้กบั
ตระกูลกู้ แต่ทว่าความยโสโอหังภายในจิตใจของพวก
เขากลับไม่แพ้เหล่าขุนนางท่านอืน

อย่างไรก็ตามเรืองสําคัญกว่านันคือ แรกเริมเดิมทีไป๋
หลิงเทียนนันดูถกู แคลนกูห้ วาจิงทีมีนิสยั ดือด้านและ
อ่อนแอ แน่นอนว่าในส่วนนี เถียนหมอมอไม่ได้เอ่ยถึง
แต่กหู้ วาจิงทราบได้ดว้ ยตนเอง

กูห้ วาจิงเมือไม่ได้รบั ความสนใจจากคนทีนางรัก นางใช้

ความคิดไม่นอ้ ย เพือทีจะซ่อนความอ่อนแอของตนเอา
ไว้ จึงเริมรําเรียนวิชาต่อสูฝ้ ึ กฝนร่างกาย โดยหวังว่าไป๋
หลิงเทียนจะเหลียวมองนางบ้าง
30
แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็ นทีน่าพึงพอใจนัก

กูห้ วาจิงให้บิดาปฏิเสธทุกครอบครัวทีเสนอเรืองการแต่ง
งานเข้ามา นางเฝ้ารอคอยเพียงข่าวคราวจากตระกูลไป๋
ทีจะประกาศหาคูค่ รองให้กบั ไป๋ หลิงเทียนเท่านัน

ในจิตใจของแม่นางน้อยว้าวุน่ นัก เพือให้คนทีตนรัก

กลายเป็ นของตน จึงให้ตระกูลกูใ้ ช้อาํ นาจบีบบังคับ
ท้ายทีสุดตนเองก็ได้เป็ นภรรยาของไป๋ หลิงเทียนสมใจ

เถียนหมอมอไม่ได้เล่ารายละเอียดในเรืองนีมากนัก ว่า
เหตุใดตระกูลกูจ้ งึ ไปบีบบังคับตระกูลไป๋ ได้ นางไม่ได้เล่า

31
เรืองราวเพิมเติม แต่กหู้ วาจิงรูด้ ี นันต้องเป็ นวิธีทีไร้
เกียรติ ดังนันจึงเป็ นเหตุผลให้ตระกูลไป๋ มีทา่ ทางเช่นนี
กับกูห้ วาจิง

อย่างไรก็ตามแม้กหู้ วาจิงจะแต่งเข้ามา ไป๋ หลิงเทียนก็ยงั

คงเป็ นบุรุษคนหนึงทีอารมณ์รุนแรงแข็งกระด้าง ด้วย
อุปนิสยั ใจคอทีดือรัน ในคืนวันแต่งงานเขาอาสาไปยัง
แถบชายแดนเพือรักษาการณ์ แม้แต่หอ้ งหอก็ไม่
ย่างกรายมาสักก้าวเดียว พยายามหาวิธีหลีกเลียงทุกวิถี
ทาง จนถึงตอนนีเวลาก็ลว่ งเลยผ่านไปนับสามปี แล้ว

เมือเล่ามาถึงตรงนีใจของกูห้ วาจิงเต้นแรง เถียนหมอมอ

ยังคงกล่าวต่อไป ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ รักและ
เอ็นดูหลานชายไป๋ หลิงเทียนผูน้ ีมาก เป็ นเพราะไป๋ หลิง
32
เทียนรังเกียจเดียดฉันท์นาง จึงออกจากบ้านไปนานนับ
สามปี ไม่น่าแปลกใจเลยว่าเหตุใดท่านย่าจึงแค้นเคือง
และต้องการจะให้นางตายเป็ นอย่างยิง...

“แต่ทว่าตระกูลกูข้ องเราปฏิบตั ิไม่ดีกบั ตระกูลไป๋ ทีไหน

กัน ภายหลังท่านแต่งงานตระกูลกูก้ ็ช่วยเหลือเกือกูล
ตระกูลไป๋ ในทุกสิง เพือหวังให้ตระกูลไป๋ จะปฏิบตั ิตอ่
ท่านอย่างดีสกั นิด แต่นีพวกเขาทําอะไรกัน!”

เถียนหมอมอระบายความโกรธแค้นออกมา “ตระกูลไป๋
ร่วมกันกลันแกล้งคุณหนู ทังยังไม่ยินยอมให้ตระกูลกู้
ทราบถึงความเป็ นอยูข่ องท่านในตอนนี มีความสุขใน
การเหยียบยําท่านอย่างโหดร้าย พวกเขาทําเกินไป
แล้ว!”
33
“ประเดียวก่อน เถียนหมอมอ.....”

กูห้ วาจิงหูผงทั
ึ นทีเมือได้ยินในจุดสําคัญ ความสับสนบน
ใบหน้าของนางปรากฏขึนเด่นชัด “เพราะเหตุใดจึงไม่ให้
คนของตระกูลกูท้ ราบ”

นางแค่อยากถามเท่านัน มิใช่วา่ กูห้ วาจิงถูกประคบ

ประหงมมาจนโตหรอกหรือ เหตุใดตอนนีตระกูลกูก้ ลับ
ไม่มีทา่ ทีตอบโต้

ทันใดนันสีหน้าของเถียนหมอมอก็แปลกใจยิงกว่ากูห้ วา
จิง “มิใช่คณ
ุ หนูหรอกหรือเจ้าคะทีไม่ให้บอก คุณหนู

34
กล่าวว่าหากให้ตระกูลกูท้ ราบเข้า ถ้าเกิดเรืองอันใดขึน
เมือท่านเขยกลับมาจากแถบชายแดนจะยิงไม่ชอบ
ท่านกว่าแต่ก่อน”

กูห้ วาจิง “…….”

ฉะนันแล้วจึงกล่าวได้วา่ นีเป็ นเรืองทีน่ากลัวเรืองหนึง

แก้วตาดวงใจของขุนนางผูไ้ ด้รบั ความนับหน้าถือตาทัว

แผ่นดิน ทําให้ชีวิตของชายผูห้ นึงต้องได้รบั ความทุกข์
ทรมาน เช่นนันแล้วจะยังเหลือความสุขอะไรอีกหรือ

ไป๋ หลิงเทียนมีมนตร์เสน่หม์ ากเยียงนันเชียวหรือ ถึงทํา

35
ให้แม่นางกูห้ วาจิงผูน้ นตกหลุ
ั มรักและหลงใหลจนนาง
ต้องทนเสียเกียรติถกู ยํายีเช่นนีได้

ด้านเถียนหมอมอยังคงระบายความขุ่นเคืองออกมาไม่
หยุดหย่อน “ข้าเคยร้องขอให้ทา่ นกลับไปยังตระกูลกูไ้ ม่รู ้
กีครัง แต่ทา่ นดือรันมาก ข้ามองคนพวกนันเมินเฉยท่าน
อยากจะร้องไห้นาตาไหลออกมาเป็
ํ นสายเลือด!”

กูห้ วาจิงเองก็อยากจะร้องไห้

ดูจากสถานการณ์ตอนนี นางได้กลายเป็ นคุณหนูกหู้ วา

จิงไปแล้วจริงๆ

36
ไม่รูว้ า่ เพราะสาเหตุอะไร ตอนทีกูห้ วาจิงตายในชาติภพ
ทีแล้วก็รูส้ กึ สงบมาก ในใจไม่มีรอ่ งรอยของความอาฆาต
แค้น และเพราะเหตุใดนางถึงได้รบั ชีวิตใหม่อีกครัง และ
ทําไมถึงกลายเป็ นคนทีแตกต่างไปจากเดิมอย่างสินเชิง

อย่างไรก็ตาม ไม่วา่ จะให้โอกาสนางอีกสักกีครัง นางก็

จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างดี...

“เถียนหมอมอท่านอย่างร้องเลย หลังจากเรืองนีข้าก็เข้า
ใจทุกอย่างแล้ว แต่ก่อนเรืองเหล่านัน...เป็ นข้าเองทีคิด
ผิด...”

คําพูดของกูห้ วาจิงทําให้นาตาของเถี
ํ ยนหมอมอหยุด

37
ไหลในทันที ดวงตากลมมองมายังนางอย่างไม่อยากจะ
เชือ

“แต่เดิมข้ามักคิดว่าความทุกข์เมือผ่านพ้นไปความสุขก็
จะเยืองกรายเข้ามา ไม่วา่ เรืองอะไรก็ตามย่อมเปลียน
แปลงได้ เพียงแต่ครังนีข้าเกือบจะป่ วยตายอยูบ่ นเตียง
และยังคิดได้วา่ มีบางเรือง ทีเราก็มิอาจจะฝื นใจได้...”

กูห้ วาจิงพยายามอย่างหนักทีจะแสดงเจตนารมณ์ของ
นางออกมาด้วยคําพูดทีคลุมเครือ นางไม่ได้สนใจความ
มุง่ มาดของกูห้ วาจิงคนก่อนแม้แต่นอ้ ย เป็ นเพราะนาง
คนนันไม่รกั ตนเอง ฉะนันแล้วนับจากนีไป เป้าหมายของ
นางมีเพียงหนึงเดียว คือหลุดพ้นจากช่วงเวลาแสนเลว
ร้าย แล้วใช้ชีวิตอย่างดีอีกครัง!
38
…

การเปลียนแปลงของกูห้ วาจิงทําให้เถียนหมอมอไม่กล้า
เชือสนิทใจในทันที นางเกรงว่าจะเป็ นเพียงการตัดสินใจ
เพียงชัวครูข่ องคุณหนู เพียงรออีกสักพักนิสยั เก่าๆ อาจ
จะกลับมา

เช่นนันแล้วหลังจากกระวนกระวายอยูถ่ งึ สองวัน เถียน

หมอมอก็พบว่าในทีสุดวันนีทีนางรอคอยก็มาถึง!

พระเจ้าทรงโปรด ไม่คาดคิดว่าคุณหนูจะคิดได้แล้ว
จริงๆ!

39
“คุณหนู ทีท่านกล่าว จริงหรือเจ้าคะ ท่านหมายความ
เช่นนันจริงๆ เข้าใจแล้วจริงๆ อย่างนันหรือเจ้าคะ เห็น
ด้วยกับข้าให้ไปแจ้งข่าวยังบ้านตระกูลกูแ้ ล้วจริงๆ หรือ
เจ้าคะ”

เถียนหมอมอถามคําถามเดิมซําไปซํามาไม่ตากว่
ํ าสิบ
ครัง เห็นได้ชดั ว่าในใจของนางดีใจมากเพียงใด

กูห้ วาจิงลอบถอนหายใจ แต่ก็ตอ้ งแสร้งทําท่าทางเข้าอก

เข้าใจออกมา

“เถียนหมอมอท่านอยูก่ บั ข้ามานานขนาดนี ข้าจริงจัง

40
หรือไม่นนท่
ั านมองไม่ออกเชียวหรือ ในเวลานันขณะที
นอนอยูบ่ นเตียงไร้ซงผู
ึ ค้ นทีจะเข้ามาช่วยเหลือข้า ข้าก็
คิดออก สิงอืนไม่สาํ คัญอีกแล้ว คนหากล้มตายไป ก็ไม่มี
อะไรเหลือแล้ว ครังก่อนนันสินเปลืองเวลาไปมาก ครังนี
มีโอกาสกลับมาได้ แล้วครังต่อไปล่ะ”

“คุณหนู...”

กูห้ วาจิงปล่อยให้เถียนหมอมอเช็ดนําตาแห่งความปลืม
ปี ติอีกครัง นางใช้ตะเกียบคีบกับข้าวอย่างจนปั ญญา

ตอนนีนางป่ วย จําเป็ นต้องบํารุงร่างกายให้ดีขนโดยเร็

ึ ว!
และคิดว่าตัวนางควรได้กินอาหารทีดีกว่านี

41
ไม่ใช่วา่ ตระกูลไป๋ เป็ นจวนแม่ทพั อะไรหรอกหรือ แต่นี
ออกจะดูตระหนีเกินไปไหมนะ

“หมอมอ...ไม่มีอย่างอืนให้กินแล้วหรือ”

42
ตอนที 4 ยาสมุนไพร (2)

กูห้ วาจิงไม่ได้จะมีเจตนาจะใช้อาํ นาจออกคําสัง นาง

ยอมกินทุกอย่างทีสามารถทําให้นางอิมท้องได้ ปั ญหา
คือในตอนนีนางอยากจะรีบหายจากอาการป่ วยให้เร็วที
สุด นางไม่สามารถล้มหมอนนอนเสืออยูบ่ นเตียงได้ทงั
วัน เพราะเกรงว่าตระกูลไป๋ จะฉวยโอกาสนีมาหาเรืองทํา
ร้ายนางได้ ร่างกายนางอ่อนแอเกินกว่าทีจะโต้ตอบกลับ

ใบหน้าของเถียนหมอมอเต็มไปด้วยความละอายใจ

43
นําตายังไม่ทนั แห้งก็ไหลลงมาอีกครัง

“ตระกูลไป๋ ปฏิบตั ิกบั พวกเราอย่างโหดร้าย ทังยังใช้คาํ

พูดสวยหรูกล่าวว่าการกินเช่นนีเป็ นการกินเพือสุขภาพ
ช่วยบํารุงร่างกาย คุณหนูไม่ตอ้ งกังวล ในเมือคุณหนูเข้า
ใจทุกอย่างเช่นนันแล้ว ข้าก็จะกลับไปยังตระกูลกูใ้ ห้เร็ว
ทีสุด เมือถึงเวลานันพวกเขาจะได้ทราบว่าพวกเรามี
ความเป็ นอยูเ่ ช่นไร!”

ทว่า กูห้ วาจิงไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป...

“หมอมอ ตอนนีข้าป่ วยมียาสมุนไพรไหนทีพอจะใช้

รักษาได้บา้ ง”

44
“คุณหนูหมายถึง....”

“ไม่ทราบว่าพอจะมีหวงฉี[1]กับโสมแดงหรือไม่”

“นี....หวงฉีมีอยูเ่ จ้าค่ะ ส่วนโสมแดงนัน....ดูเหมือนจะมี

ไม่มากนัก”

“ไม่เป็ นไร ก่อนหน้านีท่านเคยบอกว่าในเรือนของพวก

เรามีเตาเล็กๆ อยูใ่ ช่หรือไม่”

พูดถึงตรงนีเถียนหมอมอก็อยากจะบ่นออกมาอีกครัง
เตาเล็กนันก็มีอยูห่ รอก แต่ปัญหาคือไม่มีวตั ถุดิบพอทีจะ
45
ทําอาหารได้ มีเพียงแต่เตาเท่านันแล้วจะทําอาหารได้
อย่างไรกันเล่า!

ตระกูลไป๋ ยังคงป่ าวประกาศว่าพวกเขาปฏิบตั ิกบั คุณหนู

ดีมาก เพราะคุณหนูอยูเ่ พียงตัวคนเดียวจึงจัดสรรเตา
เล็กมาให้หนึงตัว มีเครืองปรุงรสวัตถุดิบทุกอย่างครบ
ครัน ราวกับนําคุณหนูมาคอยประคบประหงมอยูใ่ น
เรือน แต่เจตนาแท้จริงนันยากแก่การหยังถึงยิงนัก!

“หมอมอใจเย็นก่อนเถิดอย่าหุนหันพลันแล่นไป จริงอยูท่ ี
ข้านันอยากจะแตกหักกับตระกูลไป๋ แต่เหตุใดไม่รอให้
ร่างกายของข้าดีขนกว่
ึ านีก่อนเล่า สมุนไพรทังสองอย่าง
นัน ท่านนําไปแช่นาเย็
ํ นไว้สกั ครู ่ จากนันใช้หม้อดินต้ม
นําให้เดือด แล้วใช้ไฟอ่อนเคียวจนนําข้น และค่อยเติม
46
นําเย็นลงไปผสม นํากากออก เอาไปต้มกับโจ๊กนันทุกวัน
ต้มดีแล้วค่อยปรุงรสด้วยนําตาลอีกที”

เถียนหมอมองงงัน ดวงตามองตรงไปยังกูห้ วาจิง ราวกับ

ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใดนางจึงพูดสิงเหล่านีออกมา

กูห้ วาจิงรูต้ วั ว่าสิงทีตนเองพูดออกไปนันค่อนข้าง

ประหลาด แต่นางไม่มีทางอืนอีกแล้ว

หากจะให้พดู ถึงความสามารถในการทําอาหารการกิน
เมือชาติปางก่อน นางก็ยงั พอมีอยูบ่ า้ ง นางพยายามเค้น
ความจําออกมา ก็พอมีอาหารสมุนไพรทีนางพอจะทําได้
อยู่ ไม่วา่ เถียนหมอมอจะคิดเช่นไรก็ตาม แต่การฟื นฟู

47
ร่างกายก่อนนันคือสิงสําคัญ

นางมองไปยังใบหน้างุ่มง่ามของเถียนหมอมอ สีหน้า
ของกูห้ วาจิงนันเรียบเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ แต่ใน
สมองกลับคิดไม่ตก ต้องตบตาเรืองนียังไง หากเถียน
หมอมอสงสัยขึนมาล่ะ แสร้งทําเป็ นปวดหัวจะดีไหมนะ

ต่างฝ่ ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กนั และกันอยูพ่ กั หนึง ใน

ทีสุดกูห้ วาจิงก็ มองเห็นเถียนหมอมอขยับตัวและยืนขึน
ไม่พดู แม้แต่คาํ เดียว ราวกับจะออกไปทําตามคําพูดของ
นาง

“…”

48
นี...จะไม่ถามสักหน่อยเลยหรือ

คราวนีเป็ นตาของกูห้ วาจิงบ้างทีต้องตกใจ แทบจะไม่

เชือในความโชคดีของตนเอง

ไม่คาดคิดว่าสองวันมานีจะไม่มีคนของตระกูลไป๋ เข้ามา
เลย ในมือของกูห้ วาจิงถือช้อนกระเบืองลายครามคอย
คนโจ๊กสมุนไพรในถ้วย รอให้ไอร้อนแผ่กระจาย

เถียนหมอมอฝี มือดีทีเดียว นางพูดไปแบบนัน นางก็ทาํ

49
ออกมาให้ได้จริงๆ

แม้วา่ รสชาติจะยังไม่คอ่ ยเข้มข้น แต่วา่ กูห้ วาจิงก็พงึ พอ

ใจในรสชาตินีมาก

เวลาสองสามวันทีฟื นฟูรา่ งกาย เพราะโจ๊กธรรมดาๆ ที

ช่วยส่งเสริมลมปราณภายในทําให้รา่ งกายของกูห้ วาจิง
เกิดการเปลียนแปลงทีน่ายินดี ตอนนีนางสามารถเดินได้
ถึงสองสามก้าวแล้ว อีกทังนางยังต้องขอบคุณตระกูลไป๋
ทีไม่เข้ามารบกวนนาง

ในใจของนางเต็มไปด้วยความสุข ทันใดนันเถียนหมอ
มอก็เข้ามาในห้องด้วยสีหน้าทีไม่สดู้ ีนกั

50
“คุณหนู สะใภ้ใหญ่แห่งตระกูลไป๋ มาเจ้าค่ะ ตอนนีอยู่
ด้านนอกแล้ว”

ทันทีทีพูดจบ ตอนนันเองลมก็พดั พากลินหอมเข้ามาใน

ห้องพร้อมกับนําเสียงทีน่ารังเกียจ

“เอ๊ะ ดูแล้วสีหน้าก็ไม่เลวนี มิใช่วา่ ป่ วยจนใกล้ตายหรอก

หรือ ผูใ้ ดกันทีเป็ นกระต่ายตืนตูมรีบไปแจ้งข่าวให้แก่ฮหู
ยินผูเ้ ฒ่าเช่นนี”

ในมือของกูห้ วาจิงยังคงถือช้อนค้างไว้ นางค่อยๆ หัน

หน้าขึนไปมอง

51
บนร่างกายของสตรีทีเดินเข้ามาสวมใส่ชดุ กระโปรงสี
แดงอ่อน กระบอกแขนและคอเสือปั กลวดลายสวยวิจิตร
รอบๆ เอวมีจีหยกขาวมันแพะห้อยอยูด่ ว้ ยกันเปล่ง
ประกายแวววาวสะดุดตา

สตรีนางนีเติบโตขึนมาอย่างดี การแต่งตัวก็สอดคล้อง
กับบรรทัดฐานสังคม บนศีรษะปั กเครืองประดับมาก
มาย มีทงปิ
ั นหยกทังปูเ้ หยา[2]ทองคําปั กอยู่ ด้านบน
จอนผมยังเต็มไปด้วยเครืองประดับไข่มกุ รูปดอกไม้ เมือ
อยูภ่ ายในห้องมืดมิดนี ทุกสิงจึงดูเจิดจ้าวิบวับมากยิงไป
กว่าเดิม

52
เมือครูน่ ีเถียนหมอมอบอกว่าเป็ นสะใภ้ใหญ่งนหรื
ั อ

“พีสะใภ้...”

กูห้ วาจิงนับลําดับศักดิแล้วเสร็จ จึงกล่าวทักทาย

ปราศรัยอย่างมีมารยาท ไม่คิดว่าจะไปเหยียบจีใจดํา
ของนางเข้า

“โอ๊ย ข้ามิกล้าเป็ นหรอก ข้าจะกล้าไปเป็ นพีสะใภ้ของ

คุณหนูสกูี ไ้ ด้ทีไหนกันเล่า เจ้าอย่านับญาติให้มนั วุน่ วาย
เลย อย่าทําให้ขา้ เป็ นทีไม่ชอบใจของฮูหยินผูเ้ ฒ่าไปด้วย
เลย”

53
“…”

“จุ๊จ๊จุ ๊”ุ สะใภ้ใหญ่แห้งตระกูลไป๋ ค่อยๆ เลิกคิวขึน

“ต้องกล่าวว่าอุบายของคุณหนูสกูี น้ นหลั
ั กแหลมยิง ใช้
วิธีการสกปรกโสมมแต่งเข้ามายังในตระกูลไป๋ เหตุไฉน
ยังต้องร้อนใจอีกเล่า เพือทีจะได้รบั ความสนใจจึงใช้คาํ
โกหกมดเท็จว่าป่ วยหนัก ช่างน่านับถือเสียจริง”

“ทีพีสะใภ้กล่าวมานัน ได้มีทา่ นหมอเข้ามาดูอาการแล้ว

จริงๆ เหตุใดท่านจึงกล่าวหาว่าข้าโกหกอีกเล่า”

“เจ้าอย่ามาพูดให้มนั วุน่ วาย ผูใ้ ดจะรูว้ า่ หมอท่านนันมา

จากทีใดกัน พวกข้ามิกล้าดูถกู เจ้าหรอก เจ้าอาจจะใช้

54
อุบายหลอกล่อและบีบบังคับมาก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะติด
สินบนจ้างหมอปลอมมา”

กูห้ วาจิงถอนหายใจเบาๆ นางตัดสินใจไม่โต้ตอบกลับไป

เพราะไม่อยากมีเรืองยุง่ ยาก

“ถ้าหากพีสะใภ้จะยืนกรานคิดเช่นนันข้าก็มิมีอะไรจะพูด
หากแต่นอกจากเรืองนี ไม่ทราบว่าท่านยังมีเรืองอืนอัน
ใดอีกหรือไม่”

คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลไป๋ ยิมอย่างเหยียดหยาม “อย่าง

ไรก็ตาม ข้ามาทีนีเพราะคําสังของฮูหยินผูเ้ ฒ่า ในระยะ
นีฮูหยินผูเ้ ฒ่ายุง่ อยูก่ บั การสวดภาวนาให้แก่นอ้ งชาย

55
รอง ไม่มีเวลามาจัดการเรืองของเจ้า ฉะนันแล้วความผิด
ทีเจ้าทําก่อนหน้านีข้าจะเป็ นคนจัดการทังหมด คุณหนูสี
กู้ มีอะไรทีอยากจะพูดหรือไม่”

“ไม่มีเจ้าค่ะ”

[1] ชือสมุนไพรชนิดหนึงของจีน ใบรูปกลมรี มีขนดอกสี

เหลืองอ่อน รากนํามาปรุงเข้ายาได้

[2] ปิ นระย้า เป็ นปิ นซึงนิยมกันในวังสมัยราชวงศ์ฮนแล้

ั ว
แพร่หลายสูร่ าษฎร เวลาประดับปิ นชนิดนีแล้วเดิน จะ
ระย้ากรุยกรายไหวไปมา

56
ตอนที 5 ความปี ติยินดี (1)

57
กูห้ วาจิงคิดว่าโจ๊กสมุนไพรอุน่ พอทีจะทานได้แล้ว หาก
เย็นกว่านีสรรพคุณของยาจะลดลง ดังนันนางจึง
ตอบออกไปอย่างตรงไปตรงมา หวังให้พีสะใภ้ใหญ่
รีบออกจากห้องไปเร็วๆ

สะใภ้ใหญ่แห่งตระกูลไป๋ งงงันไปชัวครูห่ นึง ราวกับได้ยิน

ไม่ชดั เจน

“คุณหนูสกูี ไ้ ม่มีอะไรจะโต้แย้งจริงๆเช่นนันหรือ ก่อน

หน้านีเมืออยูต่ อ่ หน้าฮูหยินผูเ้ ฒ่า เจ้าทังร้องไห้ทงกรี
ั ด
ร้อง นิสยั กระด้างกระเดืองไร้ซงความกตั
ึ ญ ู เวลานียัง
ไม่คิดจะอธิบายอีกงันรึ”

58
“หากข้าอธิบายแล้ว พีสะใภ้จะเชือหรือไม่”

“...แน่นอนว่าข้ามิเชือ แต่ถา้ หากเจ้าเป็ น...”

สะใภ้ใหญ่แห่งตระกูลไป๋ เพิงกล่าวคําพูดเหน็บแนมออก
มาไม่ทนั จบ ก็ได้ยินกูห้ วาจิงตอบกลับออกมาอย่างไม่
เดือดเนือร้อนใจ“เช่นนันก็ช่างเถิด ข้าก็จะได้ไม่สนเปลื
ิ อง
เวลามาทะเลาะวิวาทกับท่าน เชิญพีสะใภ้กลับไปเสีย
เถิด”

สีหน้าของสะใภ้ใหญ่แห่งตระกูลไป๋ เมือได้ยินคําพูดของ
กูห้ วาจิงนิงงันไปพักหนึง นัยน์ตากระพริบน้อยๆ

59
“หรือว่าคุณหนูซือกูป้ ่ วยครังนีจะยังไม่หายดี แต่ในเมือ
เจ้าไม่มีอะไรจะแก้ตา่ ง ก็อย่ามาโทษว่าข้าเป็ นคนไร้ซงึ
เหตุผล เรืองนีพูดไปถึงไหนก็เป็ นการสมควรของตระกูล
ไป๋ แล้ว ข้าจะทํามันอย่างเทียงตรง!”

หลังจากทิงคําพูดร้ายกาจนันไว้ สะใภ้ใหญ่แห่งตระกูล
ไป๋ ก็สะบัดอาภรณ์หนั กายเดินออกจากห้องไปทิงไว้เพียง
กลินหอมทีกระจายไปทัว สถานทีมืดมนโสมมเช่นนัน
แม้แต่ชวอึ
ั ดใจเดียวนางก็ไม่อยากอยูต่ อ่

ในห้องกลับคืนสูค่ วามเงียบสงบ กูห้ วาจิงค่อยๆ ตักโจ๊ก

เข้าปาก

60
อีกด้านหนึงเถียนหมอมอทียืนอยูม่ ีทา่ ทีจะกล่าวอะไร
ออกมาอยูส่ องสามครัง ทว่าท้ายทีสุดได้แค่ถอนหายใจ
ออกมาเฮือกเดียว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เถียนหมอมอได้บอกสาเหตุทีแม้กหู้ วาจิง จะป่ วยจนล้ม

หมอนนอนเสืออยูบ่ นเตียงก็ยงั ไม่มีใครเข้ามาเยียมดูแล
แก่นางแล้ว

หลังจากแต่งเข้ามาในตระกูลไป๋ ได้สามปี เธอยังคง

บริสทุ ธิไม่ดา้ งพร้อย นีนับเป็ นความอัปยศอดสูของสตรี
ทีออกเรือนแล้วทุกคน

61
ตระกูลไป๋ แรกเริมเดิมทีนนไม่
ั ชอบกูห้ วาจิง โดยเฉพาะ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่า หากไม่ใช่เพราะเกรงว่าจะผิดใจกับตระกูลกู้
นางคงจะฆ่ากูห้ วาจิงทิงเสียตังแต่ตอนไป๋ หลิงเทียนไป
ยังแถบชายแดนนัน!

กูห้ วาจิงอยูใ่ นจวนตระกูลไป๋ ต้องกลํากลืนความทุกข์ทงั

หมดและคอยระวังตนเป็ นอย่างยิง ใบหน้าไร้ซงร่
ึ องรอย
แห่งความสุข

แต่อย่างไรก็ตามนางยังคงหวังว่าไป๋ หลิงเทียนหลัง
จากกลับมาแล้วจะอยูก่ บั นางอย่างมีความสุข ดังนันจึง
ยอมกัดฟั นอดทนรับการปฏิบตั ิอย่างเหียมโหดจาก
ตระกูลไป๋

62
เมือตระกูลไป๋ เห็นนางปฏิบตั ิเช่นนัน จึงทวีความรุนแรง
มากกว่าเดิม ในท้ายทีสุดไม่คาดคิดว่าจะใส่รา้ ยป้ายสี
หาว่านางไปมีความสัมพันธ์กบั ชายอืน กล่าวว่านางอด
ทนต่อความเหงาเปล่าเปลียวไม่ได้ จนไปมีสมั พันธ์ลบั
กับชายรับใช้ภายในเรือน!

ชายรับใช้ทีถูกตระกูลไป๋ จับตัวได้ยอมรับผิดด้วย “ความ

เสียใจ”เมือฮูหยินผูเ้ ฒ่ารูเ้ รืองเข้าจึงโกรธเกรียวมาก และ
ด้วยความโกรธนีจึงต้องการหย่ากูห้ วาจิง โดยใช้วิธีขบั ไล่
นางออกไปจากตระกูลไป๋

กูห้ วาจิงปฏิเสธความผิดทังหมด จึงนําไปสูค่ วามไม่พอ

63
ใจของบรรดาผูอ้ าวุโส

ให้ตายเถอะ!แผนการแบบนีก็ยงั นํามาใช้ได้ เห็นได้ชดั ว่า

การพยายามประนีประนอมของกูห้ วาจิงทําให้พวกเขา
ไม่ยีหระแม้แต่นอ้ ย

“คุณหนู ท่านว่าเรืองนี...สะใภ้ใหญ่ก่อนหน้านีก็ไม่ชอบ
ท่านอยูม่ ากแล้ว คราวนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้อาํ นาจอย่าง
สมบูรณ์แก่นางในการจัดการเรืองนี ข้าเกรงว่า...”

กูห้ วาจิงดืมโจ๊กจนหมด เช็ดปากอย่างเอือยเฉือย

“เกรงว่าจะขับข้าออกไปเช่นนันหรือ”
64
แม้ไม่มีเสียงตอบกลับจากเถียนหมอมอ แต่ความกังวล
ใจทีปรากฏบนใบหน้าก็สอความหมายออกมาได้
ื ชดั เจน

“หมอมอ ข้าบอกไปแล้วว่าเมือก่อนข้ายังไม่คอ่ ยเข้าใจ

เรืองราวอันใด แต่วา่ ข้ายามนีคิดได้แล้ว ข้าแม้แต่ชีวิตก็
เกือบจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ ไยจะต้องกลัวว่าจะไม่ได้เป็ น
สะใภ้ของตระกูลไป๋ อีกเล่า”

“แต่วา่ คุณหนู สตรีทีถูกขับออกไปนัน...ชีวิตในภายภาค

หน้าจะมิเป็ นไรหรือเจ้าคะ”

“เช่นนันแล้วคงต้องลําบากเถียนหมอมอแล้วล่ะ”

65
ทัวทังใบหน้าของเถียนหมอมอเต็มไปด้วยความ
ประหลาดใจ เมือเห็นใบหน้าของกูหวาจิงยิมเล็กยิมน้อย
ออกมา“ถ้าข้าสามารถบอกให้ตระกูลกูท้ ราบถึง
สถานการณ์ก่อนหน้านีได้ การขับออกไปครังนีเกรงว่าคง
จะไม่ได้เกิดขึนเป็ นแน่ มิใช่เถียนหมอมอกล่าวไว้หรอก
หรือ พวกเราตระกูลกูไ้ ม่ถนัดในเรืองรังแกผูอ้ ืน”

“...”

ทันใดนันเถียนหมอมอก็เต็มเปี ยมด้วยพลังใจ ชีวิตใน

66
ภายภาคหน้าของคุณหนู นางจะไม่ยอมแพ้!ต้องคอยอยู่
และช่วยเหลือคุณหนูในเรืองนีให้ได้!

กูห้ วาจิงยินดีทีเรืองราวกลายเป็ นเช่นนี เถียนหมอมอนัน

รักใคร่เละเอ็นดูนางมาก เพียงแต่ไม่รูว้ า่ กูห้ วาจิงก่อน
หน้านีทําไมถึงเป็ นเช่นนัน และทําไมเถียนหมอมอถึงดู
โศกเศร้านัก

ในตอนนีแม้วา่ พวกนางจะยังคงอยูแ่ ต่ในเรือนซอมซ่อ

แต่กหู้ วาจิงกลับรูส้ กึ ว่าเถียนหมอมอดูสดใสขึน ซึงนัน
นับเป็ นเรืองทีดีเรืองหนึง

หลังจากทีสะใภ้ใหญ่มาเยือนคราวนัน ก็เงียบหายไป

67
เป็ นเวลาสองวัน ย่างเข้าวันทีสามจึงส่งคนมาเชิญกูห้ วา
จิงให้ไปยังเรือนหลังใหญ่

ร่างกายของกูห้ วาจิงยังคงเคลือนไหวได้ไม่มาก แม้วา่

อาการป่ วยจะดีขนแล้
ึ ว แต่นางยังไม่สามารถเดินออก
จากเรือนได้

แต่ถงึ แม้จะรูส้ กึ ลําบากอยูบ่ า้ ง การได้ออกไปข้างนอกก็

ทําให้เธอรูส้ กึ ดีใจ

ขณะทีตามสาวใช้ไปยังเรือนใหญ่ กูห้ วาจิงเดินไปตาม

ระเบียงทางเดินช้าๆ เสาอิฐตังอยูเ่ รียงราย ตามผนัง
ตกแต่งด้วยสีเงิน งานแกะสลักทีแขวนอยูภ่ ายในเรือน

68
ของตระกูลไป๋ ดูสวยงามจนน่ายกย่อง ทําให้นางรูส้ กึ ตืน
ตาตืนใจกับสิงทีเห็นมาก

แต่เถียนหมอมอกลับบอกว่าตระกูลไป๋ เทียบกับตระกูลกู้
ไม่ได้แม้แต่นอ้ ย กูห้ วาจิงพูดไม่ออก ไม่อยากคิดเลยว่า
หากเป็ นแบบนันก็ตอ้ งหรูหรากว่าทีนีเป็ นแน่

“คุณหนูสกูี ร้ อสักครู ่ หนูปี[1]จะเข้าไปแจ้งกับฮูหยินผู้

เฒ่าให้”

เด็กรับใช้ในชุดสีเขียวแสดงท่าทางทําความเคารพอย่าง
ขอไปที ปล่อยให้กหู้ วาจิง และเถียนหมอมอทังสองคน
ยืนตากแดดตากลมรออยูด่ า้ นนอก นางหันกายกลับและ

69
เดินผ่านบานประตูเข้าไป

ทุกคนในตระกูลไป๋ ไม่มีใครเรียกนางว่า“สะใภ้รอง”นอก
จากนันก็ยงั คงเรียกนางว่าคุณหนูสกูี เ้ หมือนเช่นเดิม

นีคงจะเป็ นความคิดของฮูหยินผูเ้ ฒ่า ทีไม่ยอมรับนาง

เป็ นคนในตระกูล

กูห้ วาจิงไม่ได้รูส้ กึ ไม่สบอารมณ์แม้แต่นอ้ ย ถึงอย่างไร

นางก็ไม่ยอมนําแซ่ของครอบครัวอืนมาใส่ไว้หน้าชือโดย
ไม่ทราบสาเหตุเช่นกัน

...
70
[1]เป็ นคําทีคนรับใช้ชายและคนใช้หญิงใช้เรียกแทนตน
เองในขณะทีพูดกับเจ้านาย

71
ตอนที 6 ความปี ติยินดี (2)

“ฮูหยินผูเ้ ฒ่า ตอนนีคุณหนูซือกูร้ ออยูข่ า้ งนอกแล้วเจ้า

ค่ะ”

“ให้นางรอไป เพ่ยเพ่ยบอกว่านางแค่แสร้งทําเป็ นป่ วย

หนัก ช่างน่าเคียดแค้นเสียจริง เหตุใดนางจึงยังไม่ป่วย
ตาย!”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ นังอยูบ่ นเก้าอีกลางเรือนใหญ่

บนร่างประดับประดาไปด้วยอาภรณ์สีเหลืองอ่อนหรูหรา
สวมใส่ทีคาดหน้าผากสีเดียวกันกับอาภรณ์ ปั กลายซับ

72
ซ้อนด้วยดินทอง และข้างในยังเลียมหินหยกสีเขียว
มรกตงามวิจิตรไว้หนึงเม็ด

อย่างไรก็ตามฮูหยินผูเ้ ฒ่าสีหน้าไม่สดู้ ีนกั ใบหน้าสัน

ระริก ใช้ถอ้ ยคําร้ายกาจแสดงถึงความรังเกียจทีมีตอ่ กู้
หวาจิง

ทีด้านข้างมีสะใภ้ใหญ่หยางเพ่ยเพ่ยคอยช่วยพูดเสริม
ทัพ พยายามอย่างทีสุดในการเล่าเรืองราวในวันนันทีกู้
หวาจิงปฏิบตั ิแก่นาง

“ฮูหยินผูเ้ ฒ่าคงมิทราบ แม่นางกูห้ วาจิงผูน้ นั ไร้ซงความ

ึ
อดกลันขับไล่หลานสะใภ้ออกไปอย่างรีบร้อน อีกทังไม่

73
ว่าพูดอะไรนางก็ไม่ตอบโต้ นางไม่แก้ตวั ใดๆเลย นันต้อง
เป็ นเรืองจริงเป็ นแน่!”

เก้าอีด้านข้างของทังสอง ยังมีสตรีอีกนางหนึงนังอยู่ นาง

สวมใส่กระโปรงผ้าไหมลวดลายสวยงาม บนศีรษะ
ประดับด้วยปิ นมุก สร้อยลูกปั ดไข่มกุ เลียมทองและลูก
ปั ดหยกขาวร้อยรวงอยูบ่ นคอระหง เต็มไปด้วยความ
สุขมุ และความสง่างาม

ในตอนนันเองฮูหยินท่านนีก็มนุ่ คิวขึนเบาๆ“ท่านแม่
ท่านจะให้นางออกไปจริงหรือ จะให้ขบั กูห้ วาจิงออกจาก
ตระกูลไป๋ เช่นนันหรือเจ้าคะ”

74
เสียงด่าทอจากฮูหยินผูเ้ ฒ่าโพล่งขึนมาทันควัน คิวขมวด
กันเป็ นปม“ทําไมรึ เจ้ายังพึงพอใจในสะใภ้คนนีอยูอ่ ีก
เช่นนันหรือ!หากมิใช่นาง เทียนเอ๋อร์คงไม่จากบ้านไป
นานถึงสามปี ไม่ยอมกลับมา!”

“สะใภ้มิไม่ได้หมายความเช่นนัน เพียงแต่วา่ ...สตรีทีถูก

ขับออกจากตระกูล วันเวลาในภายภาคหน้าจะ...”

“หึหหึ ”ึ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ ชีไปยังลูกสะใภ้และหัน

ศีรษะมายิมเยาะกับหยางเพ่ยเพ่ย“เจ้าดูสิ นีเป็ นสาเหตุ
ว่าทําไมข้าจึงให้อาํ นาจเจ้าจัดการเรืองนี!ดูแม่สามีเจ้าสิ
ในใจช่างเต็มไปด้วยความอ่อนโยนยิงนัก ในขณะที
ตระกูลกูท้ าํ ให้ตระกูลไป๋ ต้องแปดเปื อน แต่ตระกูลไป๋ ของ
เรายังเป็ นห่วงเป็ นใยถึงชีวิตในภายภาคหน้าของพวกมัน
75
อย่างนันรึ”

หยางเพ่ยเพ่ยรีบเร่งยิมเอาใจ“ฮูหยินผูเ้ ฒ่าอย่าโมโหเลย
ท่านแม่เป็ นผูท้ ีอ่อนโยนต่อผูอ้ ืนเสมอมา แต่ทว่าหลาน
สะใภ้เองก็คิดถึงน้องชายรองทีอยูไ่ กลถึงแถบชายแดน
น้องชายรองต้องทนทุกข์ยากลําบากเป็ นทีแน่นอน ไม่รู ้
ว่าเรืองนีจะทําให้เขารูส้ กึ ขุ่นเคืองหมองใจกับตัวเองหรือ
ไม่ เพราะนิสยั ใจคอของน้องชายรองช่างเหมือนกันกับ
นายท่านผูเ้ ฒ่า”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ ได้ยินคําพูดนีเข้า นัยน์ตาก็

คลอไปด้วยหยาดนําตาทันที นางกุมหลังมือของหยาง
เพ่ยเพ่ยแล้วลูบเบาๆ“ยังคงเป็ นเจ้าเด็กน้อยคนนีทีเข้าใจ
ข้า!จําได้วา่ แต่ไหนแต่ไรมานิสยั ของเทียนเอ๋อร์นนั ไม่
76
เคยยอมศิโรราบแก่ใคร ข้าถึงได้เป็ นกังวลใจอยากจะขับ
ไล่ดวงดาราอับโชค[1]นันออกไปโดยเร็ว หากนางยังคง
อยูใ่ นเรือนต่อไป จนตายข้าอาจจะไม่ได้พบกับเทียน
เอ๋อร์อีก...!”

ไป๋ ฮูหยินรีบลุกขึนยืน และคุกเข่าลงไปต่อหน้าของฮูหยิน

ผูเ้ ฒ่า“ท่านแม่ สะใภ้มิได้จะหมายความเช่นนัน เป็ น
เพราะสองวันก่อนท่านพ่อได้เอ่ยว่า ช่วงนีท่านชายทัง
สามคนของตระกูลกูด้ ทู า่ จะใช้ประโยชน์ได้บา้ ง สะใภ้
เกรงว่าหากขับนางออกไป ในภายหลังจะทําให้ตระกูลกู้
ไม่ให้อภัยแก่เราได้”

“ข้าไม่สนใจว่าพวกมันจะมีประโยชน์หรือไม่!สตรี
กาลกิณีนางนันในเวลานีจะไม่มีทางทําให้ตระกูลไป๋
77
เสือมเสียได้ นางกลัวว่าเทียนเอ๋อร์จะไม่ตอ้ งการนาง
ทว่าหรูเยียน เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องกังวล ข้าเดิมทีก็ไม่ได้จะ
คิดปล่อยให้นางกลับไป....”

นัยน์ตาของไป๋ ฮูหยินเบิกกว้าง ไม่กล้าจะเงยหน้าขึนไป

มองฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ แต่กลับเหลือบไปเห็น
นางกําลังโบกมือ ให้สาวใช้พาตัวกูห้ วาจิงเข้ามา

ไป๋ ฮูหยินนังลงด้วยความไม่สบายใจ ดวงหน้าขาวซีด

บนหน้าผากมีเหงือบางๆผุดพรายออกมา

78
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหมายความว่าอย่างไรกัน มิใช่วางแผนจะใช้
โอกาสนีขับไล่นางออกไปอย่างนันหรือ เพียงแค่กหู้ วาจิง
ไม่ได้อยูใ่ นเรือนของตระกูลไป๋ เทียนเอ๋อร์ก็จะกลับมา
อย่างแน่นอน

แต่สงที
ิ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเพิงเอ่ยออกมานัน กลับไม่ได้จะ
ปล่อยให้นางกลับไป...

หลังคอของไป๋ ฮูหยินเริมสันสะท้าน ดวงตาหลุบตําลงไม่

กล้ามองไปยังแม่สามีของตน

สาวใช้ทีออกไปตามกูห้ วาจิงกลับมาในเวลารวดเร็ว ทว่า

ด้านหลังกลับไม่มีแม้แต่เงากูห้ วาจิง

79
“ฮูหยินผูเ้ ฒ่า คุณหนูสกูี ข้ ณะทีรออยูด่ า้ นนอกได้เป็ นลม
หมดสติไปแล้ว ยามนีได้ให้คนพานางกลับเรือนไปแล้ว
เจ้าค่ะ...”

“อะไรกัน!มิใช่วา่ นางแสร้งทําหรอกหรือ!มิใช่บอกว่า
อาการดีขนแล้
ึ วหรอกรึ”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าขมวดคิวแล้วมองไปทางหยางเพ่ยเพ่ย“มิใช่
เจ้าบอกว่านางหายดีแล้วหรอกรึ”

“คือว่า...ฮูหยินผูเ้ ฒ่า ในวันนันหลานสะใภ้ดแู ล้วก็เห็นว่า

เป็ นเช่นนันจริงๆ ทว่า.....”หยางเพ่ยเพ่ยยิมจืด

80
เจือน“ก่อนหน้านีนางป่ วยจนเกือบจะสินใจนันเป็ นเรือง
จริงเจ้าค่ะ หลานสะใภ้คิดว่า วันนันนางอาจจะแสร้งทํา
เป็ นหายดีแล้วต่อหน้าข้าเจ้าค่ะ”

“ช่างตีหน้าซือได้แนบเนียนเสียจริง!”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ พ่นคําด่าทอออกมาทันทีอีก

เป็ นครังทีสอง คนเป็ นลมสินสติไม่อาจไปบีบบังคับได้
อย่างไรเสียในวันนีพวกนางได้เชิญขุนนางท่านอืนมา
เป็ นประจักษ์พยานด้วย หากนางสินสติสมประดีไปเช่น
นีแล้วจะสารภาพทุกอย่างได้อย่างไรกัน!

ดูแล้ววันนีคงจะไม่ได้ความอะไร ฮูหยินผูเ้ ฒ่าจ้องเขม็ง

81
ไปยังหยางเพ่ยเพ่ยอย่างแค้นเคือง ลุกขึนและค่อยๆ เดิน
ไปยังด้านหลังห้องด้วยความช่วยเหลือของสาวใช้

หยางเพ่ยเพ่ยกัดฟั นโกรธ รอยยิมบนใบหน้าหายไป มี

เพียงความชิงชังลงเหลืออยู่

แรกเริมเดิมทีนางคิดจะใช้เรืองในครังนีมาเอาอกเอาใจ
ท่านย่า โดยถือโอกาสเข้ามาช่วยจัดการปั ญหาของ
ตระกูลไป๋ ไม่ได้คาดคิดว่าทุกอย่างจะผิดพลาด!

กูห้ วาจิง นางหญิงไร้ประโยชน์ผนู้ ี ก่อนหน้านีมิใช่วา่

ยามอยูต่ อ่ หน้านาง สตรีผนู้ นยั
ั งอาจหาญทําท่าทางไม่รู ้
ร้อนรูห้ นาวหรอกรึ แล้ววันนีนางยืนเพียงแค่ครูเ่ ดียวจะ

82
เป็ นลมล้มพับไปได้อย่างไร!

[1]อุปมาถึง หญิงสาวทีนําโชคร้ายมาแก่ครอบครัวของ
สามี

ตอนที 7 ลางร้ายเริมปรากฏ (1)

เหลียงหรูเยียนฮูหยินแห่งตระกูลไป๋ ค่อยๆ ลุกขึน นาง

ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางทราบดีวา่ วันนีหยางเพ่ยเพ่ยได้เชือเชิญขุนนางท่าน
อืนมาด้วย ในตอนทีรอให้กหู้ วาจิงเข้ามาสารภาพพวก
เขาก็จะนังฟั งอยูด่ า้ นหลังฉากบังลม เพือเป็ นประจักษ์
83
พยานในความผิดครังนีของกูห้ วาจิง

หากกูห้ วาจิงไม่ยอมรับผิด คงต้องทําตามวิธีการของฮูห

ยินผูเ้ ฒ่า กูห้ วาจิงอาจจะตรอมใจ‘ป่ วยตายเพราะพิษ
ไข้’ในตระกูลไป๋ จริงๆ ก็เป็ นได้ ทว่าหากนางยอมรับผิด
หน่วยงานราชการของแผ่นดินจะเป็ นผูจ้ ดั การเรืองนี เมือ
ถึงเวลานันตระกูลไป๋ ก็จะมีสะใภ้ทีโดนขับออกไปอย่าง
ถูกต้องตามทํานองคลองธรรม หลังจากนีตระกูลกูจ้ ะ
ต้องคิดหาทางสร้างความวุน่ วายอีกครัง แต่ถา้ มีคาํ
สารภาพผิดของกูห้ วาจิง ก็คงจะทําได้ไม่ง่ายนัก

เหลียงหรูเยียนแท้จริงแล้วมีนิสยั อ่อนโยน นางคอย

สังเกตติดตามกูห้ วาจิงเสมอ แม้จะรูว้ า่ กูห้ วาจิงใช้อบุ าย
เพือทีจะแต่งงานเข้ามา แต่นางก็ไม่ได้ติดใจอะไร
84
ทว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ชอบกูห้ วาจิง ทังยังเกลียดนางจาก
ก้นบึงของหัวใจ ตนจึงทําได้แค่เฉยชาใส่เท่านัน

ในวันนีเดิมทีคิดว่าหากขับกูห้ วาจิงออกไปก็ดี อย่างน้อย

แล้ว นางก็ยงั คงสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้

อย่างไรก็ตามเหลียงหรูเยียนตอนนีเกรงกลัวว่าจะต้องมี
ปากเสียงกับฮูหยินผูเ้ ฒ่า ฟั งจากนําเสียงของฮูหยินผู้
เฒ่าแล้วนัน หลังจากนีวางแผนบีบบังคับให้กหู้ วาจิง
ยอมรับผิดแล้ว นางคงไม่ยอมปล่อยคนไปเป็ นแน่

85
กูห้ วาจิงถูกส่งตัวกลับมายังเรือน ดวงตาปิ ดสนิท ริม
ฝี ปากขาวซีด ท่าทางราวกับคนได้ตายไปแล้ว แต่เมือ
ชายรับใช้ออกไป นางก็ลืมตาขึนมาในทันที

เหนือศีรษะของนางยังคงเป็ นผ้าม่านเตียงสีมว่ งอ่อนผืน

นัน ทว่าสีออ่ นจางของผ้าก็ยงั ทําให้นางแสบตา

หลังของนางเปี ยกชืน ฟั นกระทบกันเพราะความหนาว

เย็น ตนไม่น่าประมาทเลย!

กูห้ วาจิงรูด้ ีวา่ ร่างกายของนางตอนนียังไม่เหมาะทีจะ

ออกไปไหน หากเป็ นเมือก่อนคงนอนดูละครโทรทัศน์

86
เปิ ดเพลงฟั งอย่างสบายใจ ทําไมวันนีนางถึงกล้าไปยัง
เรือนใหญ่โดยไม่เตรียมตัวอะไรไปเลยได้

ในห้องไร้ผคู้ น เถียนหมอมอคงอยูข่ า้ งนอก นางยันกาย

ลุกขึนนัง เดินไปยังโต๊ะหยิบนําขึนมาดืม นําชาเย็นชืดขม
ฝาด พวกนางอยูใ่ นเรือนหลังนีก็ตอ้ งช่วยเหลือตัวเองให้
ได้

ตระกูลไป๋ คงเฝ้ารอวันให้นางตายไป ก่อนหน้านีนางก็

เกือบจะป่ วยตายไปอยูแ่ ล้ว พวกเขาคงยินดีพร้อมใจให้
เป็ นเช่นนัน หากจะทําให้พวกเขาพอใจต้องรีบออกจาก
ตระกูลไป๋ สินะ พวกเขาไม่กลัวว่านางจะกลับไปร้องห่ม
ร้องไห้กบั ตระกูลกูแ้ ล้วหลังจากนันจะกลับมาแก้แค้น
บ้างเลยหรือ
87
เมือมาลองคิดดู ตระกูลไป๋ ตลอดหลายปี มานีสามารถ
ปกปิ ดเรืองราวมาได้นานขนาดนีเชียวหรือ หากเป็ นเช่น
นันพวกเขาต้องไม่ยอมปล่อยให้เรืองนีเกิดขึนเป็ นแน่

ถ้าเช่นนันแล้ว ความรักทีมีตอ่ ไป๋ หลิงเทียนคงจะไม่พอที

จะทําให้นางนิงเฉยได้ วิธีทีดีทีสุดก็คือ ต้องทําให้คนคน
นันอ้าปากพูดไม่ได้อีกต่อไป...

กูห้ วาจิงมือสัน ในใจรูส้ กึ ลนลาน คิดว่าตัวอาจจะหนีไม่

ได้อีกครัง

“โธ่...”

88
ทันทีทีนางหันกลับไป ก็พบว่าเถียนหมอมอกําลังมองมา
ยังนางด้วยความกังวล

“คุณหนู ข้าตกใจกลัวแทบแย่ ข้าคิดว่าท่านอาการทรุด

ลงอีก นีท่านเป็ น...”

กูห้ วาจิงส่ายหัวเบาๆ วิธีการคิดของนางแตกต่างกับ

เถียนหมอมอ เถียนหมอมอตลอดชีวิตเคยชินกับการ
ปฏิบตั ิตามคําสัง การทีเวลานีอีกฝ่ ายตืนตกใจจึงเป็ น
เรืองปกติ

นางดึงเก้าอี เพือให้เถียนหมอมอนังลงข้างกาย

89
“หมอมอ มีข่าวคราวอันใดจากตระกูลกูบ้ า้ ง”

“คุณหนูวางใจเถิด ตระกูลไป๋ แม้จะเตรียมการป้องกันไว้

มากมาย แต่ขา้ ก็หาช่องโหว่จนเจอ หากไม่มีอะไรผิด
พลาด อีกเพียงสองวันเท่านัน ตระกูลกูก้ ็จะได้รบั สารเจ้า
ค่ะ”

กูห้ วาจิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก อีกแค่สอง

วัน นางแค่เพียงต้องอดทนอีกสองวันเท่านัน...

นางเพิงรูต้ วั ว่าอาจเป็ นเพราะปาฏิหาริยท์ ีทําให้นาง

สามารถมีชีวิตได้อีกครัง แต่ถงึ จะมีมากมายหลายชีวิตก็

90
ไม่ได้หมายความว่านางจะนอนหนุนหมอนให้สงู ขึน
ได้[1]!

หากไม่คอยระแวดระวัง ในไม่กีนาทีอาจจะเป็ นอันตราย

ไปอีกครัง นันต้องไม่ดีเป็ นแน่!

ในตระกูลไป๋ นางและเถียนหมอมอเป็ นเพียงบุคคลแปลก

หน้าจากตระกูลอืนเท่านัน หากตระกูลไป๋ อยากจะเอา
ชนะ เด็กสาวทีแต่งเข้ามาในตระกูลไป๋ จะต่อกรได้อย่าง
ไร แน่นอนว่าไม่มีทาง!

กูห้ วาจิงทราบดีวา่ แม้ตระกูลไป๋ จะดีหรือเลวทรามเพียง

ใดแต่ก็ยงั มีหน้ามีตาในสังคมค่อนข้างมากทีเดียว คนใน

91
เรือนรับราชการแผ่นดิน เช่นนันแล้วแม้วา่ พวกเขาจะ
เกลียดนางมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถทําร้ายนางจน
ตายได้โดยไม่คาํ นึงถึงชือเสียง ไม่เช่นนันนางคงไม่รอด
มาถึงสามปี

ดังนันสิงทีนางต้องทําคือแสร้งป่ วย ไม่ตอ้ งยอมรับและ

ไม่ตอ้ งแก้ตา่ งอะไร แค่รอให้คนของตระกูลกูม้ าก็พอ

“หมอมอ สองวันนีให้บอกว่าข้ายังไม่หายดี และยังไม่

สามารถฟื นฟูรา่ งกายได้ หากมีใครมาให้กล่าวไปตาม
นัน พวกเราไม่จาํ เป็ นต้องไปพูดอะไรต่อหน้าพวกนางอีก
แค่รอคอยให้คนของตระกูลกูม้ าก็พอ”

92
“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

เถียนหมอมอยังคงพึงพาได้เช่นเดิม หลังจากนันนางจึง
ไปเคียวยาอีกครัง เคียวจนในเรือนเต็มไปด้วยกลินของ
ยา

เถียนหมอมอแสร้งทําว่ากูห้ วาจิงป่ วยหนัก นางทังร้องไห้

และขอร้องให้บา่ วรับใช้ของตระกูลไป๋ ทีอยูต่ รงหน้าประตู
เรือน ไปตามท่านหมอสักคนมาดูอาการ ด้วยท่าทาง
เจียมเนือเจียมตัวและน่าสงสารจนเจ็บปวดหัวใจ

93
บ่าวรับใช้เมือเห็นท่าทีเช่นนันจึงเกิดความลังเลใจ อย่าง
ไรก็ตามฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็มิชอบพวกคนตระกูลกู้ และพวก
เขาเองยามปกติก็ไม่คอ่ ยจะวางใจนัก ในทีสุดจึงเมินเฉย
ท่าทางทุกข์รอ้ นของพวกนาง นําเหตุการณ์นีไปแจ้งแก่
หยางเพ่ยเพ่ย

“ดูทา่ แล้วจะยังไม่หายดีจริงๆ”

หยางเพ่ยเพ่ยเอนกายลงบนเตียงดอกหลีฮวา[2]ปลาย
เล็บทีย้อมไปด้วยสีของดอกเซียนหงส์กาํ ลังเด็ดผลไม้ผล
หนึงส่งเข้าปากด้วยท่าทีสบายใจ

“ช่างน่าเบือเสียจริง แต่เดิมคิดว่าวันนีจะได้จดั การเรืองนี

94
ให้เรียบร้อย เฮ้อ ดูทา่ แล้วคงต้องรอไปอีกสองวัน”

“เพ่ยเพ่ย ในเวลานีดูเหมือนท่านย่าต้องการจะกําจัด
ตระกูลกูอ้ อกไป แต่ดเู หมือนท่านแม่จะไม่คอ่ ยเห็นด้วย
นัก...”

ไป๋ หลิงเฟิ งคุณชายใหญ่ตระกูลไป๋ เอ่ยขึนด้วยความลังเล

ใจ เขาค่อนข้างจะโอนอ่อนตามมารดา ไม่ตอ้ งการไป
ยุแหย่มารดาให้อารมณ์ไม่ดีดว้ ยเรืองของน้องรอง

“คุณชายของข้า!ไฉนท่านถึงเลอะเลือนได้เช่นนี!”

[1]อุปมาว่า นอนหลับสบายโดยไม่ตอ้ งไปกลัวภัยใดๆ

95
ทังสิน

[2]ดอกแพร์

ตอนที 8 ลางร้ายเริมปรากฏ (2)

หยางเพ่ยเพ่ยเด็ดผลไม้ผลหนึงส่งเข้าปากของไป๋ หลิงเฟิ
งอย่างรักใคร่“ท่านแม่รูส้ กึ ไม่สบายใจทีไหนกัน ท่านแค่
ไม่เต็มใจเสียมากกว่า ถึงอย่างไรเสียแม่นางจากตระกูล
96
กูก้ ็ตอ้ งดีกว่าเชียเซิน[1]มากโขอยูแ่ ล้ว แต่นอ้ งรองไม่
ชอบพอในตัวนาง หากไม่ช่วยเหลือเขา น้องรองก็ช่างน่า
สงสารนัก”

“ท่านแม่มิได้คิดเช่นนันหรอก...”

“เหตุใดจะไม่เล่า เหตุใดท่านไม่คิดถึงตอนทีน้องรองยัง
อยูใ่ นเมืองหลวงเล่า เมือมีเรืองน่ายินดีในเรือนควรจะคิด
ถึงท่านก่อนมิใช่หรือ ทว่าในใจของท่านแม่และฮูหยินผู้
เฒ่ากลับมีแต่นอ้ งรองก่อนเสมอ นันนับเป็ นเรืองปกติ
หรือ”

“นันไม่สาํ คัญหรอก”

97
“คุณชายใหญ่!”หยางเพ่ยเพ่ยอดไม่ได้ทีจะขึนเสียง“หาก
ท่านไม่คิดถึงตนเอง ก็คิดถึงเชียเซินและลูกๆ ในเรือน
ของท่านบ้างสิ ท่านเป็ นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลไป๋ เหตุ
ใดถึงต้องมาทีหลังเป็ นอันดับสองด้วยเล่า น้องรองนัน
หากมีตระกูลกูค้ อยช่วยเหลืออยู่ ในเรือนนียังจะมีทีของ
พวกเราอีกอย่างนันหรือ”

ไป๋ หลิงเฟิ งไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ฮูหยินผูเ้ ฒ่าและท่าน

แม่รกั น้องรองมากกว่าเรืองนันเขารูด้ ี อย่างไรก็ตามเขาก็
ไม่ได้รูส้ กึ อิจฉาแม้แต่นอ้ ย แต่วา่ เมือได้ยินเพ่ยเพ่ยพูด
เช่นนัน ดูเหมือนหากไม่มีตระกูลกูก้ ็จะเป็ นเรืองดีกว่า

“อย่างไรก็ตามกูห้ วาจิงก็มิได้มีอะไรดีเลย ช่างไร้

98
ประโยชน์เสียจริง!ร่างกายนางเดิมทีก็มิได้ออ่ นแอเช่นนัน
ทังยังเคยรําเรียนวิชาต่อสูม้ า เหตุใดนางจะไม่สามารถ
ทําให้ตระกูลไป๋ เสือมเสียเกียรติได้ เหตุใดยามนีนางถึง
จะทําอีกมิได้เล่า”

หยางเพ่ยเพ่ยกัดปลายเล็บอย่างหงุดหงิดใจ เมือนึกถึง
สายตาแสดงความผิดหวังของฮูหยินผูเ้ ฒ่าในวันนีในใจ
ก็รูส้ กึ กลัวขึนมา

แต่ไป๋ หลิงเฟิ งมิได้สงั เกตเห็น“มิใช่วา่ ก่อนหน้านีเจ้าเอ่ย

ว่า ตังใจไม่ให้ทา่ นหมอไปดูอาการนางหรอกรึ หากภาย
หลังไม่เป็ นเพราะโชคช่วยนางก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดมิ
ใช่หรือ อาการหนักเช่นนัน หากจะป่ วยซําก็คงเป็ นเรือง
ปกติ”
99
“ผูใ้ ดจะไปรูว้ า่ เหตุใดนางถึงตายยากนัก เฉียนหมอมอ
กล่าวว่านางแน่ใจแล้วว่ากูห้ วาจิงป่ วยตายกลายเป็ นศพ
คิดไม่ถงึ ว่านางจะยังหายใจอยู”่

นัยน์ตาของหยางเพ่ยเพ่ยเต็มไปด้วยความผิดหวัง หาก
กูห้ วาจิงตายเสียตังแต่อยูใ่ นห้องนันทุกอย่างก็เป็ นอันจบ
ก่อนหน้านีในเรือนเต็มไปด้วยความโกลาหล แม้วา่ เรือง
นีจะไม่กล้าแพร่งพรายออกไป แต่ก็มิได้เกรงว่าตระกูลกู้
จะมาเล่นงาน เพราะถึงอย่างไรเสียเรืองนีก็เป็ นกูห้ วาจิง
ทีไปล่วงเกินฮูหยินผูเ้ ฒ่าก่อน

ทว่าตอนนีดีแล้วทีนางยังมีชีวิตอยู่ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าได้กล่าว

ไว้แล้ว หากคิดจะกําจัดใครจะต้องไม่ทิงไว้เป็ นปั ญหาใน
100
ภายภาคหน้า แม้แต่ปากเสียงเพียงเล็กน้อยก็ตอ้ งไม่ให้
เหลือ จะต้องให้กหู้ วาจิงยอมรับความผิดทีทําด้วยปาก
ของนางเองให้ได้

“หากเป็ นเมือก่อนไม่วา่ เรืองอันใดพูดเพียงสองสามคํา

นางก็จะเปิ ดปากตอบโต้กลับออกมาโดยเร็ว ตอนนี
ปล่อยนางให้สขุ สบายไปสักสองวันก่อน หากนางยังไม่
สามารถลุกขึนมาได้อีก เห็นทีเรืองนีคงต้องรีบจัดการให้
เร็วทีสุด จะได้ไม่ยืดเยือให้เป็ นเวลานาน”

หยางเพ่ยเพ่ยไม่ได้หวังอะไรเลย นางเพียงไม่ชอบกูห้ วา
จิงตังแต่แรกเห็น

101
มารดาของนางตระกูลหยางยศศักดิด้อยกว่าตระกูลกู้
ค่อนข้างมาก หากจะกล่าวให้ถกู ต้องแล้วกูห้ วาจิงแต่ง
งานกับตระกูลทีด้อยกว่าฐานะครอบครัวของตน เรืองนี
ทําให้หยางเพ่ยเพ่ยต้องเป็ นกังวลอยูพ่ กั หนึง

แต่แล้วหยางเพ่ยเพ่ยก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบาย
ใจ กูห้ วาจิงคงไม่รูค้ วามสุขนีเป็ นอย่างไร นางทําให้ไป๋
หลิงเทียนต้องจากเมืองหลวงไปถึงสามปี โดยหยางเพ่ย
เพ่ยไม่ตอ้ งลงมือด้วยตนเองก็ทาํ ให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าและท่าน
แม่เกลียดนางเข้ากระดูกดําได้

อีกเพียงสองวัน เพียงสองวันเท่านันเรืองนีจะจบลง กู้

หวาจิงช่างเป็ นโชคดีของนาง ทีทําให้สะใภ้ใหญ่ตระกูล
ไป๋ สามารถยืนหยัดเชิดหน้าชูตาได้ถงึ สามปี เรืองนีนาง
102
ควรจะขอบใจกูห้ วาจิงมาก!

หากถึงเวลานันแล้วสามารถมอบยาทีไม่เจ็บปวดให้แก่กู้
หวาจิงได้ นันก็นบั ว่าเป็ นการแสดงความขอบคุณแก่นาง
แล้ว

กูห้ วาจิงแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยรูส้ กึ ว่าชีวิตยากลําบากถึง

เพียงนี รสชาติของชีวิตทีอยูใ่ นมือผูอ้ ืนช่างไม่สขุ สบาย
เอาเสียเลย

“คุณหนู ดืมยาเถิดเจ้าค่ะ”
103
“...”

นางรูส้ กึ ว่าในทุกวันโดนเถียนหมอมอบีบบังคับให้ดืมยา
ก็เป็ นส่วนหนึงทีทําให้ชีวิตยากลําบาก ยานีเหมือนยา
พิษ จะพูดให้ถกู คือรสชาติของยา ไม่น่าดืมเอาเสียเลย

“ร่างกายของข้าดีขนมาก
ึ ไม่จาํ เป็ นต้องดืมแล้ว”

“คุณหนู เจ็บไข้เดียวก็หายเจ้าค่ะ แต่ป่วยหนักอันตราย

ร้ายแรงเช่นนี จะพูดว่าหายแล้วได้อย่างไรกัน หาก
ประมาททิงไว้จะกลายเป็ นโรคเรือรังรักษาไม่ได้นะเจ้า
คะ”

104
“...”

กูห้ วาจิงเริมรูส้ กึ ปวดหัวอีกครังเมือนางมองไปยังยาสีดาํ

ขลับในถ้วย นางไม่ได้กลัวการกินยา แต่วา่ ยาของหลา
งจง[2]ทีตระกูลไป๋ ได้เตรียมมาให้ นางไม่อยากดืมเข้าไป

เถียนหมอมอไม่ได้ฝืนใจกูห้ วาจิง นางประคองถ้วยยา

และคุยกับกูห้ วาจิงด้วยเหตุผล!

เมือพูดจนยาเย็นหมด เถียนหมอมอก็จะประคองถ้วยยา
ในมือกลับไปอุน่ หลังจากนันก็ประคองกลับมาและพูด
ต่อ เมือเย็นอีกครังก็นาํ ไปอุน่ ใหม่แล้วจึงพูดต่อ...

105
กูห้ วาจิงมองอย่างนับถือ ทําไมเถียนหมอมอถึงสามารถ
ทําแบบเดิมซําๆ ได้ไม่มีเบือ

นางยืนมือออกไปหยิบถ้วยยาในมือของเถียนหมอมอ
แล้ววางลง คิดว่าตนเองต้องเปิ ดอกสนทนากับเถียน
หมอมอเสียหน่อยแล้ว

“หมอมอมองหน้าข้าสิ ดีขนมากแล้
ึ ว พวกเรายังต้องปิ ด
บังตระกูลไป๋ เรืองของกองหนุนจากตระกูลกู้ อย่าให้พวก
เขาจับท่าทีพิรุธของเราได้”

“เช่นนันแล้วอาการเจ็บไข้ได้ป่วยนีคุณหนูจะไม่รกั ษา

106
หรือ”

“รักษาสิ แต่รอจนพวกเรากลับไปยังตระกูลกูไ้ ด้ก่อนก็ได้

มิใช่หรือ เมือถึงเวลานันหมอมอจะเห็นข้าดืมยาทังวัน
อยูท่ ีนีข้าไม่คอ่ ยเจริญอาหาร อีกทังอาหารสมุนไพรที
ตระกูลไป๋ เตรียมไว้ให้แต่ไหนแต่ไรก็มิใช่ของดี แต่หากไม่
กินอะไรเลย ก็จะแย่ไปอีก”

“...”

เถียนหมอมอท่าทางครุน่ คิด นางคิดอยูร่ าวๆ ครึงอึดใจ

โดยไม่คาดคิดก็ยกมือขึนปาดนําตาทีไหลออกมา

107
กูห้ วาจิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มีอะไรให้ตอ้ ง
ร้องไห้กนั !

“หมอมอ หมอมอ ข้าจะดืม ข้าจะดืม ข้าจะดืมมัน....”

ในขณะทีกูห้ วาจิงกําลังจะกัดฟั นดืมยาเข้าไปภายในอึด

ใจเดียว แต่เถียนหมอมอก็นาํ ถ้วยยากลับมาไว้ในมือ
แล้วเดินถือออกไปเสียแล้ว

[1]เชียเซินคําเรียกตนเองอย่างถ่อมตนของหญิงสาวใน
สมัยโบราณ

[2]หมอจีนทีผ่านการอบรมในด้านยาสมุนไพร
108
ตอนที 9 อดรนทนไม่ไหว (1)

“คุณหนูจะบอกว่า ยามนีอยูใ่ นตระกูลไป๋ แม้จะดืมยา

มากเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ เรืองนีบ่าวคิดไม่ถงึ มาก่อน
ว่าคุณหนูแท้ทีจริงซูบผอมลงมากเช่นนี…”

เอ่อ

กูห้ วาจิงได้ยินคําพูดนันก็ใช้มือไปลูบแก้มไปมาโดยไม่รู ้
ตัว‘ก็ไม่ซบู นี’นางรูส้ กึ พึงพอใจกับตนเอง

เมือพูดถึงรูปลักษณ์ใหม่ของนางในยามนี กูห้ วาจิงก็รูส้ กึ

109
พออกพอใจมาก

ภายในห้องมีคนั ฉ่องบานหนึง ครังแรกทีกูห้ วาจิงหันไป

มองตัวเอง นางเป็ นต้องตกอกตกใจ ในคันฉ่องบานนัน
ปรากฏเงาร่างของสตรีรูปงามดูมีนามี
ํ นวลน่าทะนุถนอม
นางหนึง ทีก่อนหน้านีเกือบจะต้องตายอย่างทรมาน

แม้วา่ จะแต่งงานออกเหย้าออกเรือนไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้

รูส้ กึ ว่าสตรีผนู้ ีผ่านโลกมามากมายแม้แต่นอ้ ย ถึงจะดู
ป่ วยซีดเซียวอยูบ่ า้ ง แต่ก็ยงั ดูออ่ นโยนและบอบบางกว่า
คนทัวไป

รูปหน้าเรียวสวย ดวงตากลมโต ปากอวบอิม และคิวเข้ม

110
คูน่ น...
ั

กูห้ วาจิงคิดว่าคําว่าสวยงามทุกคําทีนํามาพรรณนานีไม่
ได้เกินจริงแม้แต่นอ้ ย เป็ นสตรีทีงามเฉิดฉายประดุจหยก
และพราวไปด้วยเสน่หล์ น้ เหลือ

รูปร่างหน้าตาสะสวยเช่นนีไปแห่งไหนก็ยอ่ มมีผคู้ นชม

ชอบ อีกทังยังเพียบพร้อมด้วยฐานะของตระกูลกูท้ ีมันคง
และสูงศักดิ ก่อนหน้านีกูห้ วาจิงผูน้ นเสี
ั ยสติอะไรถึงได้ไป
มีใจให้กบั ไป๋ หลิงเทียนทีคอยดูถกู ดูแคลนนางกัน

ช่างมีตาแต่ไร้แววเสียจริง ดีแล้วทีนางมาเกิดใหม่!

111
ในขณะทีกูห้ วาจิงกําลังรอคอยข่าวคราวจากตระกูลกู้
นางก็เริมคิดใคร่ครวญถึงชีวิตในวันข้างหน้า

นางไม่ได้มีเป้าหมายยาวไกล เพียงแค่อยากมีชีวิตทีสงบ
และอิสรเสรี รอจนกว่าเรืองแต่งงานนีจบลง สินสอดทอง
หมันเดิมของฝ่ ายเจ้าสาวกลับมา การเสาะแสวงหาเป้า
หมายในชีวิตของนางก็เกือบจะสมบูรณ์

ในชีวิตทีเหลือ นางจะมีความสุขอย่างไม่มีทีสินสุดใน
ชีวิตทีแสนสันนี คอยชืนชมบุรุษและอิสตรีรูปงามในยุค
โบราณ ให้องครักษ์ฝีมือดีสกั แปดนายสิบนายมาคุม้
ครองตน ในทุกวันเฝ้าเรียนรูป้ ระเพณีการใช้ชีวิตของคน
สมัยโบราณ และไปยังทุกแห่งหนทีสามารถไปได้...

112
แค่ลองคิดดูนางก็แทบอดใจไม่ไหว!

เพียงแค่คิดนําลายก็เกือบไหล ทันใดนัน ก็ดเู หมือนจะมี

เสียงเอะอะเกิดขึนด้านนอก

หรือจะเป็ นคนของตระกูลกู้

กูห้ วาจิงรูส้ กึ ตืนเต้น คิดว่าเป้าหมายทีวาดฝันไว้ของตน

เองใกล้เข้ามาอีกก้าวหนึง

แต่เมือลองฟั งดูอีกครา เหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ

เสียงของเถียนหมอมอราวกับพยายามห้ามบางอย่างไว้
113
กูห้ วาจิงล้มตัวลงนอนในทันทีทาํ ท่าทางป่ วยอีกครัง เมือ
นางนําผ้าห่มมาคลุมปิ ดร่างกายเรียบร้อย ประตูก็ถกู ดึง
ออกสุดแรง

“คุณหนูสกูี ้ คุณหนูสกูี !้ ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้ขา้ มาเชิญท่าน”

นําเสียงดังก้องนีไม่รกั ษากิรยิ าแม้แต่นอ้ ย กูห้ วาจิง

พยายามนึกภาพสตรีหน้าตาใจร้ายขณะทีนอนหลับตา
อยู่

“อะไรกัน นีมันกียามแล้ว เหตุใดคุณหนูสกูี ย้ งั คงนอนอยู่

อีก เร็วเถอะ ยังไม่ให้คนมาช่วยเปลียนอาภรณ์อีกรึ”

114
“เฉียนเหวินเจีย ยามนีคุณหนูของข้ายังป่ วยอยู่ พวกเจ้า
ไม่แม้แต่จะเชิญหมอมารักษา ยาทีท่านดืมทุกวันก็ทาํ ให้
ท่านหลับๆ ตืนๆ เมือตืนขึนมาก็มนึ งง พวกเจ้าคิดจะทํา
อันใดกันแน่!”

“ทําอันใดเล่า ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้ขา้ มาเชิญนางไปพบ เจ้าว่า

ข้าจะทําอันใดล่ะ ก่อนหน้านีมิใช่วา่ จะดีขนแล้
ึ วหรอกรึ
แต่ยงั นอนอยูท่ ีนีแสร้งทําตนน่าสงสาร ไม่ทาํ การทํางาน
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าของพวกเราในใจใสกระจ่างดุจคันฉ่อง ท่าน
มองออกว่าผูใ้ ดแสร้งทําหรือไม่แสร้งทํา”

“ผูใ้ ดแสร้งทําตัวน่าสงสารกัน!คุณหนูของข้าเดิมที
สุขภาพร่างกายแข็งแรงดี แต่ตอ้ งมาทนทรมานเช่นนี ยัง
115
ต้องแสร้งทําตัวน่าสงสารอีกหรือ!นันเป็ นเพราะพวกเจ้า
รังแกพวกข้าเกินไปนัก!”

“จุ๊จุ๊ ประโยคนีอีกแล้วรึ ข้าว่านะเถียนหมอมอ เจ้าคงไม่

มีประโยคอืนจะกล่าวแล้วสินะ”

นําเสียงกระด้างราวกับกําลังเยาะเย้ยถากถางเถียนหมอ
มอ ทันใดนันนางก็ตะคอกออกมา“มัวยืนงงอะไรกันอยู!่
ยังไม่รบี ให้คนมาประคองให้นางลุกขึนอีก!”

กูห้ วาจิงยังคงหลับตาสนิท สมองประมวลความคิดไปมา

รวดเร็ว

116
ดูทา่ วันนีนางคงเลียงไม่ได้สนิ ะ

‘คนในตระกูลไป๋ ช่างไม่มีความเห็นอกเห็นใจเพือนมนุษย์
ด้วยกันเลยจริงๆ ตัวข้ายังป่ วยอยูแ่ บบนีแท้ๆ เหตุใดจึง
อดทนกันหน่อยไม่ได้’

กูห้ วาจิงไม่อยากให้มือของบรรดาสาวใช้สมั ผัสโดนกาย

ก่อนทีมือของพวกนางจะแตะถึงตัว นางจึงลืมตาขึนช้าๆ

คิวคูง่ ามค่อยๆ เลิกขึน นัยน์ตาพร่ามัวเลือนรางเล็กน้อย

เมือความเลือนรางหายไป นางก็มองเห็นบรรดาสาวใช้ที
ไม่เคยเจอมาก่อน ใบหน้าเรียบเฉยทําให้บรรดาสาวใช้
ทยอยหยุดมือลง

117
“อ้าว คุณหนูสกูี ต้ ืนเสียที!ต้องกล่าวได้วา่ ช่างประจวบ
เหมาะเสียจริง ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้ขา้ มาเชิญท่าน ท่านก็ตืน
ในทันที ช่างเป็ นเรืองทีดีแก่พวกข้าบ่าวรับใช้เสียจริง”

นีเป็ นครังแรก ทีกูห้ วาจิงพบกับเฉียนเหวินเจีย ครังก่อน

หน้านีนางเป็ นลมหมดสติไปเสียก่อนจงไม่มีโอกาสได้
เห็น ตอนนีเมือเห็นแล้ว จึงได้เข้าใจกระจ่างถึงประโยคที
ว่า“ลักษณะของคนเกิดจากจิตใจหนุนส่งออกมา”
ประโยคนีไม่ได้กล่าวเกินจริงไปเลยแม้แต่นอ้ ย

เถียนหมอมอถูกปล่อยตัวก็รบี พุง่ เข้าหานางในทันที“คุณ

หนู คุณหนูเป็ นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

118
กูห้ วาจิงรูส้ กึ ปลอดภัย เถียนหมอมอเป็ นคนทีสามารถ
พึงพาได้อย่างมากในสถานการณ์นี นางแสดงออกมาได้
ไม่มีทา่ ทางพิรุธแม้แต่นอ้ ย

กูห้ วาจิงเม้มริมฝี ปากและยืนมือออกมาค่อยๆ ชีนิวไปยัง

ชาทีวางอยูบ่ นโต๊ะ เถียนหมอมอมองไปตามนิวมือของ
นาง ก็เข้าใจสิงทีกูห้ วาจิงต้องการจะบอกทันที

“พวกเจ้าถอยไป คุณหนูตอ้ งการดืมนํา”

เถียนหมอมอรินนําชาจอกหนึงส่งให้นาง นางปรนนิบตั ิกู้

หวาจิง อย่างเอาใจใส่ และยังอธิบายเรืองราวต่างๆ ด้วย

119
นําเสียงเบาๆ อีกครา“ฮูหยินผูเ้ ฒ่าให้เฉียนเหวินเจีย มา
เชิญท่านไปยังเรือนใหญ่เจ้าค่ะ สุขภาพของท่านดีขนึ
แล้วหรือไม่เจ้าค่ะ ยังปวดศีรษะหรือไม่ สามารถเดินได้
หรือยังเจ้าค่ะ”

“นี ข้าบอกว่าตืนแล้วยังมิพออีกหรือ เหตุใดถึงได้มาก

ความเช่นนี”

เฉียนหมอมอเหลือบมองด้วยความรําคาญ นางมองไป
ยังกูห้ วาจิงด้วยรอยยิมทีไม่มีความจริงใจแม้แต่
น้อย“คุณหนูสกูี ้ ในเมือตืนแล้ว เช่นนันพวกเราไปกันเถิด
อย่าให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าต้องรอนาน ภายในเรือนคุณชายรอง
ของพวกเรา ปรกติแล้วท่านได้ชือว่าเป็ นผูท้ ีกตัญ ู
กตเวทีมากทีสุด ท่านว่านันจริงหรือไม่เจ้าคะ”
120
กูห้ วาจิงไม่ได้ตอบกลับไปแม้แต่ประโยคเดียว นางมอง
อีกฝ่ ายเงียบๆ มองจนหลังคอของเฉียนหมอมอขนลุก
จนในทีสุดกูห้ วาจิงจึงพยักหน้าน้อยๆ

121
ตอนที 10 อดรนทนไม่ไหว (2)

“...”เฉียนหมอมอถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางรูส้ กึ
แปลกใจ ในวันนีดูเหมือนกูห้ วาจิงจะมีทา่ ทางผิดไปจาก
เดิมเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมองนางอย่างสืบ
สาวเอาเรืองเช่นนีมาก่อน อย่างไรก็ตามในวันนีเรืองนีก็
จะจบลง เมือถึงตอนนันทุกคนก็จะได้รูว้ า่ กูห้ วาจิงอยูใ่ น
สภาพตกตําเช่นไร

122
เถียนหมอมอเริมช่วยกูห้ วาจิงเปลียนอาภรณ์ นางโดน
เฉียนหมอมอเร่งอยูส่ อสามครา แต่เมือมองไปยังสายตา
ของกูห้ วาจิง ไม่รูว้ า่ เหตุใดต้องหยุดปากลงโดยพลัน

แปลกจริงๆ แต่ก่อนเมืออยูต่ อ่ หน้ากูห้ วาจิง นางเคยพูด

มากกว่านี ไม่มีครังไหนเป็ นเช่นครังนีมาก่อน รูส้ กึ ว่ามี
บางอย่างไม่เหมือนเดิม แต่วา่ มันคือตรงไหนกัน

การเคลือนไหวของเถียนหมอมอช้าลงอีกครัง อย่างไร
เสียกูห้ วาจิงก็สวมอาภรณ์จนเสร็จ ทว่าร่างกายของนาง
ยังคงอ่อนแอจึงจําเป็ นต้องให้เถียนหมอมอคอยช่วย
ประคอง

123
เฉียนหมอมอผ่อนคลายลง นางชําเลืองไปยังรูปร่างผอม
กะหร่องทีพร้อมจะล้มลงอยูท่ กุ เมือ‘นางจะไปมีแรงหา
เรืองอันใดอีก อาจเป็ นเพราะเมือคืนข้านอนไม่หลับจึง
รูส้ กึ แปลกเช่นนีก็เป็ นได้’

“เชิญคุณหนูสกูี .้ ..”

เฉียนหมอมอเป็ นอันเสร็จสินหน้าที นางเดินนําทางอยู่

ด้านหน้า ด้านหลังคือกูห้ วาจิงทีเดินอย่างเชืองช้าเป็ นที
สุด ถึงแม้จะพยายามเร่งอยูถ่ งึ สามคราก็ไม่เร็วขึนแม้แต่
น้อย

124
กูห้ วาจิงเองก็ไม่รูว้ า่ นางจะประวิงเวลาให้ได้ประโยชน์
อะไร ทว่าก็พอจะมีความหวังอยูบ่ า้ งมิใช่หรือ ตระกูลไป๋
คงไม่ฆา่ พยายามฆ่านางหรอกใช่หรือไม่

ก่อนอืนนางจะต้องพยายามให้ดีทีสุดเพือให้มีชีวิตอยูต่ อ่
ไปมิใช่ร!ึ

“ฮูหยินผูเ้ ฒ่า คุณหนูสกูี ม้ าแล้วเจ้าค่ะ ตอนนีรออยูด่ า้ น

นอกเจ้าค่ะ”

“เร็วเข้า!รีบนําตัวนางเข้ามา เพือจะได้มิให้นางเป็ นลม

125
หมดสติไปอีก!”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าในครังนีไม่มีทา่ ทีสะบัดสะบิง นางรีบเร่งแก้

ปั ญหาเรืองนีอย่างจริงจัง

นีเป็ นครังแรกทีกูห้ วาจิงเหยียบเข้ามายังเรือนทีพักด้าน

หลังของตระกูลไป๋ ภายในเต็มไปด้วยใบไผ่และมวลหมูบ่ ุ
ปผา ทุกอย่างถูกดูแลเป็ นระเบียบเรียบร้อย แผ่นอิฐสี
ครามสะอาดส่องแสงสว่างทอดยาวไปจนถึงระเบียงทาง
เดินของเรือนหลังใหญ่

แสงภายในห้องไม่เจิดจ้าเท่าด้านนอก กูห้ วาจิงพยายาม

ปรับสายตาด้วยการปิ ดตาลง เมือเงยหน้าขึนไปจึงพบ

126
กับสตรีทีมีใบหน้าเย็นชาสองสามนางสวมใส่แพรพรรณ
หรูหรา

“ช่างเชิญยากเชิญเย็นเสียจริง!หากไม่รูว้ า่ เป็ นเจ้า ข้าคง

คิดว่าในเรือนนีมีองค์หญิงทีไหนมาพํานักอยู”่

สายตาของฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ได้มองตรงมายังกูห้ วาจิงแม้

แต่นอ้ ย นางเอียงศีรษะหันไปพูดคุยกับหยางเพ่ยเพ่ย
ด้วยรอยยิมเยาะ

“ฮูหยินผูเ้ ฒ่าอย่าโกรธไปเลย ถึงอย่างไรเสียนางก็มิใช่

คนในตระกูลของพวกเรา เป็ นเรืองปกติทีจะไม่ทาํ ตาม
กฎเกณฑ์พืนฐาน มิเช่นนัน นางจะกล้าทําเรืองทีขัดต่อ

127
ประเวณีนีได้อย่างไร”

“หึ!”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตะคอกออกมา สายตากวาดไปยังนางด้วย

ความดุรา้ ย ด้วยหวังจะทําให้กหู้ วาจิงตกใจกลัว แต่กลับ
พบว่ากูห้ วาจิงในเวลานีกําลังยืนหรีตา ร่างกายเอียงตัว
ไปทางเถียนหมอมอจวนจะล้มแหล่มิลม้ แหล่

เหลียงหรูเยียนเห็นท่าทีผิดปกติ จึงให้คนรีบนําเก้าอีไป
ให้กหู้ วาจิงนังลง และเดินมายังฮูหยินผูเ้ ฒ่าทีอยูใ่ กล้ตวั
กดเสียงตําลง

128
“ท่านแม่ หากนางหมดสติไปอีกคราจะทําอย่างไรหรือ”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ บันดาลโทสะ วาจานีดูเหมือน

จะทําให้นางหงุดหงิดมากขึน แต่นางก็มิได้สนใจอีกต่อ
ไป ส่งสายตาแก่หยางเพ่ยเพ่ยให้เริมดําเนินตามแผนการ

ทังสองข้างของห้องใหญ่มีฉากบังลมทอลายทิศทัศน์สี
ฤดูวางไว้ ด้านหลังฉากมีเงาตะคุม่ ๆ ราวกับมีคนกําลัง
เคลือนไหวไปมา

กูห้ วาจิงยังคงหรีตา พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นเข้า นาง

ไม่ได้คิดจะทําอะไร หากศัตรูไม่เคลือนไหวนางก็จะไม่
เคลือนไหว นางสภาพใกล้จะตายอยูร่ อมร่อเช่นนี ดูสวิ า่

129
คนเหล่านีท้ายทีสุดแล้วคิดจะทําเช่นไรกันแน่!

“วันนีเชิญคุณหนูสกูี ม้ าก็ไม่มีสงใดเป็
ิ นพิเศษ ก่อนหน้านี
มีผพู้ บเห็นเจ้ากับชายรับใช้ในเรือนพลอดรักกัน นันช่าง
เป็ นเรืองทีไร้ยางอายและขัดต่อประเวณี ไม่วา่ จะกล่าว
อย่างไรเจ้าก็ยงั มีนามของสะใภ้ตระกูลไป๋ แขวนอยู่ ใน
เวลานีกระทําความผิดเช่นนี เจ้ายังมีสงใดที
ิ อยากพูดอีก
หรือไม่!”

หยางเพ่ยเพ่ยยืนขึนพูดอย่างองอาจ วาจาทีกล่าวมานัน
เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม ราวกับกูห้ วาจิงได้ไป
ละเมิดกฎแห่งสวรรค์

130
กูห้ วาจิงยังคงดูหอ่ เหียว และดูเหมือนนางจะไม่ได้ยินสิง
ทีพูดมาเลยแม้แต่นอ้ ย

“ข้าว่าเจ้าอย่ายืนกรานปฏิเสธความผิดอีกเลย ชายรับใช้
ผูน้ นได้
ั สารภาพผิดแล้ว และยังนําสิงของทีใกล้ตวั เจ้า
จํานวนไม่นอ้ ยมาด้วย กล่าวว่านันเป็ นของขวัญทีเจ้า
มอบให้แก่เขาในขณะทีพวกเจ้าสองคนรักกันอย่างลึกซึง
ในเวลานีหลักฐานทุกอย่างครบครันแล้ว เจ้ายังจะแก้
ต่างอีกหรือไม่”

“...”

“กูห้ วาจิง!เจ้าคิดว่าเพียงแค่นิงเงียบปฏิเสธไม่ยอมรับ

131
โทษนันเป็ นวิธีทีดีแล้วรึ!เจ้ารูส้ กึ ผิดต่อตระกูลไป๋ ของพวก
เราบ้างหรือไม่!รูส้ กึ ผิดต่อน้องชายรองทีอยูแ่ ถบชายแดน
ตอนนีบ้างหรือไม่!เจ้าอดรนทนต่อความเปลียวเหงามิได้
จนทําเรืองเลวทรามเช่นนีเข้า ก็ดี ในวันนีข้าจะขับเจ้า
ออกไปจากตระกูลไป๋ !”

“...”

กูห้ วาจิงยังคงไม่ยอมเปิ ดปาก ในสถานการณ์ตอนนีไม่

เพียงแต่หยางเพ่ยเพ่ยทีอับจนหมดหนทางทําอะไรไม่ถกู
แม้แต่ควของฮู
ิ หยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ ก็ยงั ขมวดเข้ม

พวกนางจําเป็ นต้องให้กหู้ วาจิงกล่าวยอมรับผิดด้วยตัว

132
เอง ไม่เช่นนันแล้วจะลงทุนเสียแรงมากมายเชือเชิญ
บรรดาขุนนางในราชสํานักมาเพราะเหตุใด ตระกูลไป๋
เป็ นขุนนางในราชสํานัก ไม่สามารถยอมให้ผใู้ ดมากล่าว
นินทาว่าร้ายได้

“ปั ง!”ฮูหยินผูเ้ ฒ่าแห่งตระกูลไป๋ ตบลงไปยังด้านข้าง

เก้าอี“เจ้าวางแผนกัดฟั นไว้ไม่ยอมพูดอย่างนันรึ!เจ้าอย่า
ลืมซะล่ะ พวกข้ามีพยานหลักฐานครบครัน ไม่วา่ เจ้าจะ
ไม่พดู สิงใดออกมา เรืองนีก็คือเรืองจริง!”

“ฮูหยินผูเ้ ฒ่าอย่าโกรธไปเลยเจ้าค่ะ อย่าให้โทสะมาทํา

ร้ายสุขภาพของท่าน”

133
หยางเพ่ยเพ่ยรีบหันกายมาประจบประแจง ดวง
ตากลอกไปมา บนใบหน้ายังคงมีรอยยิม

นางเดินมายังข้างกายของกูห้ วาจิงช้าๆ คิวของหยางเพ่ย

เพ่ยมุน่ เป็ นรอยยับย่น ทัวใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
ใจทีมีตอ่ ตน“น้องหญิงทีแสนดี เจ้าจะหาเรืองกลุม้ ใจอีก
ไปทําไมกัน เจ้าดูสิ ไปยุแหย่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าให้อารมณ์เสีย
เช่นนัน...”

กูห้ วาจิงปรบมือดังภายในใจ คนเหล่านีไม่มีศกั ดิศรีกนั

เลยหรือไร เมือครูก่ ่อนหน้าประณามนางด้วยวาจาหยาบ
คาย ทว่าหลังจากนันยังสามารถเรียกนางว่า‘น้อง
หญิง’ออกมาได้อีกหรือ

134
ช่างน่ากลัวจริงๆ ตนไม่เหมาะทีจะอยูใ่ นสภาวะแวดล้อม
ทียุง่ ยากเช่นนีเลย

135
ตอนที 11 สถานการณ์เลวร้าย (1)

หยางเพ่ยเพ่ยยังคงพยายามโน้มน้าวนางต่อไป“ทีจริง
แล้วความทุกข์ใจของน้องหญิงมิใช่วา่ พีสะใภ้มิเข้าใจ
เพียงแต่...เจ้าดูสิ ในวันนีท่านแม่และฮูหยินผูเ้ ฒ่ากําลัง
โกรธ หากไม่สามารถทําให้พวกท่านทังสองคลายความ
ขุ่นข้องหมองใจลงได้ ภายหลังจากนีชีวิตในตระกูลไป๋
ของน้องหญิงอาจจะยากลําบาก”

นางทอดถอนใจอย่างเห็นอกเห็นใจ กูห้ วาจิงคิดว่าเสียง

ทีเอ่ยออกมานันติดอยูบ่ นคอของตนจนรูส้ กึ เหนียว
เหนอะ ทําให้ตนรูส้ กึ ขนลุกขนพอง

136
“พีสะใภ้ขอร้องเจ้าเถิดก่อนอืนยอมแพ้เสียและยอมรับ
ผิด แล้วในภายหลังพวกเราค่อยแก้ไขกฎปฏิบตั ิกนั อีก
ครัง ท่านแม่และฮูหยินผูเ้ ฒ่าก็มิใช่คนมิมีเหตุผล พวก
ท่านเพียงแต่ไม่สามารถโอนอ่อนในเรืองนีได้เท่านัน”

กูห้ วาจิงพยายามฝื นใจไม่ให้ตวั เองกลอกตาไปมา นาง

ไม่อยากทําร้ายใบหน้ารูปไข่ทีงดงามนี

อย่างไรก็ตามคนเหล่านีคิดว่านางมองอุบายนีไม่ออก
สมองโง่เขลาจนไม่สามารถแยกแยะได้เลยงันหรือ

หากต้องการให้นางยอมรับในความผิดก่อน แล้วยังจะมี
คราหลังอีกรึ นีคิดจะหลอกลวงใครกัน

137
อย่างไรก็ตามกูห้ วาจิงยังไม่ขยับเขยือน นางเงยหน้าเล็ก
น้อย มองไปยังหยางเพ่ยเพ่ยกะพริบตาด้วยความงงงวย

หยางเพ่ยเพ่ยในใจเต็มไปด้วยความสุข นางรูส้ กึ มีความ

หวัง!

‘คุณหนูสจากตระกู
ี ลกูผ้ นู้ ีช่างเหมือนกับถุงฟาง[1]เสีย
จริง นางเชือในสิงทีข้ากล่าวไปงันรึ!สตรีเช่นนีไป๋ หลิง
เทียนจะไปมองได้อย่างไร ช่างเป็ นคนเพ้อฝันแท้ๆ!’

“น้องหญิงอาจจะไม่เชือข้า เจ้าอาจจะยังไม่ทราบ น้อง

รองน่ะ ใกล้จะกลับมาแล้วในเร็วๆ นีเขายังส่งจดหมาย

138
กลับมายังทางบ้านด้วย อย่างไรเสียท่านแม่และฮูหยินผู้
เฒ่าในเวลานีมีโทสะอยูจ่ งึ ไม่บอกให้เจ้ารู ้ เจ้าดูสิ หาก
เรืองนียังไม่รบี แก้ไขปล่อยปละละเลยจนน้องรองกลับมา
จะเป็ นการดีงนหรื
ั อ”

หยางเพ่ยเพ่ยทราบดีวา่ ไป๋ หลิงเทียนเป็ นอุบายเดียวที

สามารถรับมือกับกูห้ วาจิงมาได้ตลอด เพียงเอ่ยถึงไป๋
หลิงเทียน กูห้ วาจิงก็จะเผยความเขลาออกมาให้ผคู้ นได้
เห็นในทันที

นางกดเสียงตําลงนําเสียงโน้มน้าว รอคอยให้กหู้ วาจิง

ตกหลุมพราง“หากเจ้าไม่ยอมรับผิดก่อน ทุกคนในครอบ
ครัว ก็ไม่มีอะไรทีจะช่วยเจ้าได้ในเรืองนี”

139
เป็ นอย่างทีคาดไว้ ดวงตาของกูห้ วาจิงกะพริบน้อยๆ
ทว่าเมือนางอ้าปาก ก็ยงั คงไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

แววตาของหยางเพ่ยเพ่ยมืดมน กูห้ วาจิงไร้ยางอายเช่น

นีเชียวหรือ ความตายอยูใ่ กล้แค่เอือมแล้วยังจะแข็งข้อ
อีกงันรึ

“สะใภ้ใหญ่เจ้าคะ ลําคอคุณหนูของบ่าว ยังคงกล่าวอัน

ใดออกมาไม่ได้...”

เถียนหมอมอพูดขึนมาอย่างถูกเวลา ความโศกเศร้าบน
ใบหน้าสร้างความไม่สบายใจให้แก่ผทู้ ีเห็น

140
หยางเพ่ยเพ่ยรูส้ กึ ร้อนรน ทีนางพูดไปทังหมดเป็ นเวลา
นานล้วนไร้ประโยชน์งนหรื
ั อ หากไม่สามารถทําให้กหู้ วา
จิงอ้าปากยอมรับด้วยตนเองได้จะไปมีประโยชน์อะไร

“หึหึ พูดไม่ได้งนหรื
ั อ ช่างฉลาดเสียจริง เหตุใดในยามนี
ถึงพูดไม่ได้กนั เล่า”

ท่าทางไม่เชือของฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ ปรากฏออกมา

ชัดเจน วาจาเย้ยหยันถากถาง สองมือประคองถ้วยชาไว้
ใบหนึง ดูเหมือนต้องการจะเขวียงลงไปบนหัวของกูห้ วา
จิงมาก

141
เถียนหมอมอรีบคุกเข่าลง“บ่าวมิกล้าพูดจาส่งเดชเจ้าค่ะ
สุขภาพของคุณหนูเดิมไม่คอ่ ยดีอยูแ่ ล้ว เมือคราทีป่ วย
หนักก็ไม่ได้ดืมชาร้อนเป็ นเวลานานจนล่วงเข้าฤดูหนาว
ก็ยงั เจ็บคออยู่ อาจต้อง...อาจต้องพักฟื นร่างกายอีกสัก
พักถึงจะดีขนเจ้
ึ าค่ะ”

“...”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ รอนานกว่านีไม่ได้อีกต่อไป ยัง

ต้องให้เวลานางอีกสักพักงันรึ ยังต้องอดทนให้ดวงดารา
อับโชคดวงนีอยูใ่ นจวนตระกูลไป๋ อีกงันรึ ฝันไปเสียเถอะ!

“หากเจ้าพูดมิได้ก็ไม่เป็ นไร!ทว่าสามารถลงนามยอมรับ

142
ผิดได้ใช่หรือไม่ มือยังคงใช้งานได้อยูม่ ิใช่ร!ึ ใครก็ได้ นํา
กระดาษมาให้นางเขียนคําสารภาพผิด!”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ หมดความอดกลันทีจะยือเรืองนี

ไปมา หากต้องให้กหู้ วาจิงอยูใ่ นจวนอีกหนึงวัน นางก็คง
ต้องทนร้อนใจอีกหนึงวัน!ยิงอีกฝ่ ายรีบสารภาพเร็วเท่า
ไหร่ เทียนเอ๋อร์ก็จะรีบกลับมาเร็วขึนเท่านัน!

สีหน้าของกูห้ วาจิงไม่ได้เปลียนแปลงไปจากเดิมแม้แต่
น้อย แต่ในใจกลับร้อนรน‘ดูเถอะ ดูเถอะ เป็ นไปอย่างที
คิดว่าต้องบีบบังคับ!ช่างง่ายเหมือนพลิกหน้ามือเป็ น
หลังมือเมือทุกคนในจวนตระกูลไป๋ อยากจะบีบบังคับ
พวกนาง!’

143
ทว่านางจะรอให้ใครมาบีบบังคับให้นางตายกระนันหรือ

ทันใดนัน กูห้ วาจิงก็ยืนขึนเดินตรงไปยังด้านนอก นาง

ตรงไปด้านนอกโดยไม่มีทา่ ทีอืดอาดยืดยาดแม้แต่นอ้ ย
ทําให้คนทีอยูใ่ นห้องต่างพากันตืนตระหนกไปชัวขณะ

เมือเท้าของนางก้าวถึงธรณีประตู ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋

จึงเขวียงถ้วยชาหล่นลงด้านหลังกายกูห้ วาจิงด้วยความ
เดือดดาล“หยุดเดียวนี!ใครก็ได้หยุดนางไว้!”

เหล่าคนใช้ทีอยูด่ า้ นนอกประตูรบี พุง่ เข้ามา กูห้ วา

จิงอยากจะดินรนหนีแต่ก็ไม่มีช่องว่างให้นางทําได้ นาง

144
ถูกขวางเอาไว้และนําตัวกลับไป ร่างโดนกดลงกับพืน

“ดูสิ ดู นีเป็ นธรรมเนียมปฏิบตั ิของตระกูลกูง้ นรึ

ั !นีเป็ น
จารีตประเพณีของตระกูลกูง้ นรึ
ั !แม้วา่ สตรีเช่นนีจะไม่ได้
ทําเรืองน่าเสือมเสียใด แต่เกรงว่าตระกูลไป๋ ของพวกเรา
คงปล่อยทิงไว้มิได้!”

“ฮูหยินผูเ้ ฒ่า ท่านจักต้องรักษาสุขภาพก่อนนะเจ้าคะ

ท่านอย่าอารมณ์เสียไปเลย ตอนนีนางหนีไปไหนไม่ได้
แล้ว”

ยามนีฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ มีหยางเพ่ยเพ่ยคอยประจบ

เอาใจ นางไม่ได้สนใจกูห้ วาจิง รีบเร่งไปประคองฮูหยินผู้

145
เฒ่าตระกูลไป๋

“เร็ว!รีบดึงตัวนางมาให้ขา้ ประทับรอยนิวมือของนางลง
ไป!”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าโกรธจนกระหืดกระหอบหายใจไม่ทนั จน
ต้องเอามือจับไว้ทีหน้าอก นางโกรธจนไฟแทบจะพ่น
ออกมาจากปาก

เหลียงหรูเยียนก้าวช้าๆ มายังนางด้วยท่าทีสงบ
เสงียม“ท่านแม่ บรรดาขุนนางของราชสํานักต้องการให้
นางให้คาํ ให้การอย่างยินยอม ท่านทําเช่นนี...พวกเขา
เกรงว่าจะเป็ นวิธีทีไม่สมควร”

146
“มีสงใดที
ิ ไม่สมควรอีกรึ”

หยางเพ่ยเพ่ยทีอยูด่ า้ นข้างกล่าวออกมาให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่า

ตระกูลไป๋ ใจเย็นลง“ท่านแม่คิดมากเกินไปแล้ว เหล่าขุน
นางของราชสํานักต่างก็สามารถแยกแยะคนได้ วันนีที
สะใภ้ได้เชือเชิญมา พวกเขาไม่ได้พดู ประโยคใดแม้แต่
น้อย สิงทีไม่ควรกล่าวก็...แม้แต่คาํ เดียวก็ไม่ได้กล่าว
ออกมา”

“...”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ พ่นลมหายใจออกมาคราหนึง“ยัง

147
คงเป็ นเพ่ยเพ่ยทีจัดการเรืองนีได้อย่างดี หรูเยียน เจ้าใน
บางคราก็อย่าไปยึดติดในกรอบตายตัวให้มนั มากนัก
หลายปี มานีเจ้าเติบโตมาได้อย่างไร ยังเทียบไม่ได้กบั
เพ่ยเพ่ยทีจัดการเรืองนีเอาเสียเลย!”

เหลียงหรูเยียนทําได้เพียงถอยกลับไปเงียบๆ ลอบส่ง
สายตาเห็นอกเห็นใจไปยังกูห้ วาจิงในทีทีหยางเพ่ยเพ่ย
และฮูหยินผูเ้ ฒ่ามองไม่เห็น

[1]อุปมาถึง คนทีไม่มีความสามารถ คนมันสมองขีเลือย

148
ตอนที 12 สถานการณ์เลวร้าย (2)

149
กูห้ วาจิงโดนกดลงไปยังพืนเย็นเยือก ไม่รูว้ า่ คนรับใช้คน
นีตังใจหรือไม่ อุง้ มือของนางโดนกดไปยังเศษแก้วทีแตก
ละเอียดของถ้วยชาพอดี เศษแหลมของแผ่นแก้วทีบาด
โดนใจกลางฝ่ ามือ ทําให้เลือดของนางเปรอะเปื อนไปบน
พืนกระเบืองสีคราม

กูห้ วาจิงมีทา่ ทีขดั ขืน ทว่ามือนันกดร่างนางไว้อย่างแน่น

หนา ด้านข้างเถียนหมอมอก็โดนมัดไว้ไร้หนทางทีจะ
ขยับเขยือนตัวได้ นางรูส้ กึ หนาวเหน็บ นับเป็ นครังแรกที
นางได้ประสบกับรสชาติชีวิตทีโดดเดียวเดียวดายไร้
ความช่วยเหลืออย่างถึงแก่นแท้

ความโกรธแค้นและความอัปยศอดสูปะทุขนในอก
ึ ใบ
หน้าของกูห้ วาจิงแทบจะแนบติดกับพืน นางกัดฟั นแน่น
150
ในปากลิมรสคาวหวานของเลือด อย่าให้นางได้มีโอกาส
เช่นนันแล้ว นางจะตอบแทนสิงทีคนเหล่านีทํากับนางไว้
ในวันนีอย่างแน่นอน!

คําให้การใกล้จะเขียนเสร็จสิน กูห้ วาจิงทราบดีวา่ ไม่ตอ้ ง

อ่านก็รูว้ า่ คนด้านบนเขียนข้อความเหล่านันได้สดุ จะทน
แค่ไหน

สตรีในสมัยก่อนไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมเลยแม้แต่นอ้ ย

เหตุใดจึงโดนตัดสินคดีอย่างง่ายดาย เหตุใดจึงจะพราก
ลมหายใจของผูอ้ ืนไปง่ายดาย พวกเขาใช้หลักฐานอะไร
กัน!

151
“เขียนเสร็จแล้วรึ เช่นนันก็ให้นางลงนามเสีย”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ นําหนังสือคําให้การมาไว้ในมือ

และอ่านอีกคราหนึง จากนันจึงโยนไปทางกูห้ วาจิงเบาๆ

กระดาษทีเป็ นหลักฐานแน่ชดั แผ่นนันลอยละล่องอยูใ่ น

อากาศครูห่ นึง และตกลงบนพืนเบืองหน้ากูห้ วาจิง

ทันใดนันใครสักคนก็นาํ หมึกประทับตราสีแดงสดเข้ามา
นางพยายามกําหมัดแน่น แต่กลับไร้ประโยชน์...

ตังแต่นางตายไปและวิญญาณได้ขา้ มมิติมายังโลกนี ก็
ไม่เคยไปวางอํานาจบาตรใหญ่กบั ใคร แล้วเหตุใดถึงตก
152
อับแบบนีได้ หรือว่าทีนางมายังอีกโลกหนึง ก็เพือมาลิม
รสกับความอัปยศอดสู

กูห้ วาจิงพยายามขัดขืน ทว่าเมือนางพยายามอีกครัง ก็

ไม่สามารถหลุดจากการตรึงตัวนีได้

ใครสักคนจับมือนางไว้แน่น มือนันหยาบกร้านและเย็น
เยียบบีบจนนางรูส้ กึ เจ็บ มือนันจับนิวมือของนางแยก
ออก และจับปลายนิวของนางสัมผัสลงบนหมึกสีแดงสด

“ปั ง!”

เสียงดังทีเกิดขึนฉับพลันทําให้ทกุ คนภายในห้องต่างตืน
153
ตกใจ แม้แต่รอยยิมทีพออกพอใจของฮูหยินผูเ้ ฒ่า
ตระกูลไป๋ และหยางเพ่ยเพ่ยก็ตอ้ งแข็งค้าง

“เกิดอันใดขึน”

หยางเพ่ยเพ่ยขมวดคิวมองไปยังด้านนอก ทว่าเห็นเพียง
สาวใช้นางหนึงรีบเร่งวิงกระหืดกระหอบเข้ามาก แม้แต่
กิรยิ าใดๆก็ไม่ได้สาํ รวมเอาไว้ ทันใดนันนางก็หกล้มคะ
เมนลงกับพืน

“ฮูหยิน ฮูหยินผูเ้ ฒ่า แย่แล้วเจ้าค่ะ!พวกเขามาแล้วเจ้า

ค่ะ!”

154
“...ใครกัน!”

นีเป็ นครังแรกทีฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ เห็นสาวใช้ในเรือน

มีทา่ ทีตืนตระหนกเช่นนี นางอดไม่ได้ทีจะขมวดคิว
เข้ม“พูดให้มนั ชัดเจน ผูใ้ ดมา”

“ข้าเอง!กูห้ วาเซวียน!”

“...!!!”

หัวใจดวงน้อยทีท้อแท้ของกูห้ วาจิงเมือได้ยินเสียงทีโยน
ลงบนดิน[1]นันก็รูส้ กึ ใจชืนขึนอีกครัง นางพยายามหัน
ศีรษะไป จึงเห็นฝี เท้าหนักของร่างหนึงก้าวเข้ามาจาก
155
ด้านนอกพอดี

มิใช่วา่ เถียนหมอมอเคยบอกนางว่าตระกูลกูเ้ ป็ นขุนนาง

ฝ่ ายบุน๋ หรอกหรือ ไฉนจึงดูเป็ นขุนนางทีมีทา่ ทีดดุ นั เช่นนี

กูห้ วาจิงตกอยูใ่ นภวังค์ แทบจะลืมไปว่าในตอนนีสภาพ

ของนางน่าเวทนามากเพียงใด

ชายทีเข้ามารูปร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้าง จิตสังหารแผ่ออก

มาจากชุดคลุมยาวสีทมึ ทีอยูบ่ นกาย นีเป็ นคนของ
ตระกูลกูจ้ ริงๆ งันหรือ

นางได้แต่คาดเดาอยูใ่ นใจ เมือเห็นชายผูน้ นให้

ั สญ ั ญาณ
156
มือคราหนึง ทหารทีอยูด่ า้ นหลังกายเขาก็เข้ามาในทันที
นําคนใช้ทีตรึงตัวกูห้ วาจิงออกไป

ร่างของนางลอยขึน ชายผูน้ นประคองนางขึ

ั นมาอย่าง
ระมัดระวัง

“จิงจิง...”

กูห้ วาเซวียนเสียงสันระริก แตะต้องนางอย่างระมัดระวัง

เป็ นทีสุด จนนางสามารถสัมผัสความเจ็บปวดใจได้จาก
นําเสียงของเขา

กูห้ วาจิงเคยได้ยินเถียนหมอมอกล่าวเอาไว้ นางมีพีชาย

157
สามคน เพียงแต่ไม่รูว้ า่ กูห้ วาเซวียนผูน้ ี เป็ นพีชายคน
ไหนของนาง

นัยน์ตาทีเต็มไปด้วยว่างเปล่าของกูห้ วาจิงจุดไฟความ
เดือดดาลของกูห้ วาเซียนอย่างสมบูรณ์ น้องสาวทีเกิด
มาฉลาดปราดเปรืองของเขาผูน้ ีเหตุใดจึงถูกทรมานจนมี
สภาพเยียงนีได้ ตระกูลไป๋ อยากรนหาทีตายอย่างนันรึ!

“ส่งคนมาให้ขา้ !กล้าทําเช่นนีกับบุตรสาวตระกูลกู้ ข้าจะ

บอกพวกเจ้าไว้ หลังจากนีพวกเราจะได้เห็นดีกนั แน่!”

เสียงของกูห้ วาเซียนกดตําลง ทหารของตระกูลกูน้ อ้ มรับ

คําสังทันที ฉับพลันทันใดภายในห้องก็มีเสียงกรีดร้องขึน

158
“พอได้แล้ว พอได้แล้ว!นีบ้านเมืองไม่มีขือไม่มีแปกันเลย
หรือไร!เจ้าถึงกล้ากระทําเช่นนีในจวนตระกูลไป๋ !”

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าตระกูลไป๋ จับราวเก้าอีหายใจกระหืด

กระหอบ สีหน้าแดงกํา ชีนิวตะคอกด่าไปทางกูห้ วาเซวี
ยน

กูห้ วาเซวียนส่งเสียงฮึดฮัด“ขือแปงันรึ ฮูหยินผูเ้ ฒ่า

ปฏิบตั ิตอ่ น้องสาวของข้าเยียงนี ยามนีท่านยังจะเอ่ยถึง
ขือแปอีกงันรึ มันไม่มีทางเป็ นไปได้หรอก เรืองของขือแป
นี ตระกูลกูข้ องพวกข้าจะสังสอนแก่พวกเจ้าเป็ นทีแน่
นอน”

159
ท่าทีของฮูหยินผูเ้ ฒ่าถูกกูห้ วาเซวียนหยุดเอาไว้ นาง
โกรธจนแทบหายใจไม่ออก หลุบนัยน์ตาลงทันที

หยางเพ่ยเพ่ยมองดูสถานการณ์ตรงหน้า นางล้มลงไป
ยังข้างกายสาวใช้ของแม่สามีในทันที ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไร้วิธี
จัดการกับเรืองนี นางเองก็ไม่ได้มีความกล้าหาญมากพอ
ขนาดนัน

“คุณชายรอง หยาอี[2]ทังสองท่านนีเป็ นคนในวังจิงจ้าว

ท่านดูส”ิ

กูห้ วาเซวียนกวาดสายตามองมุมปากยิมเยาะ“ไม่ทราบ

160
ว่าวันนีใต้เท้าทังสองรับชมละครกันสนุกสนานหรือไม่
เพียงแต่บตุ รสาวของตระกูลกูม้ ิใช่วา่ ใครจะมาใส่ความ
ให้รา้ ยได้ หากพวกท่านไม่รูว้ า่ จะต้องกล่าวอันใด ภาย
หลังก็ไม่จาํ เป็ นต้องกล่าว”

“ข้าน้อยทราบดี ข้าน้อยทราบดี!พวกข้าน้อยจะกล่าว
เพียงแต่ความจริงเป็ นทีแน่นอน นายท่านรองโปรดวาง
ใจ”

เจ้าหน้าทีทังสองนายสันสะท้านดุจลูกนกต่อหน้าของกู้
หวาเซวียน นายท่านรองตระกูลกูท้ า่ นนีเป็ นผูท้ ีไร้เหตุผล
ทีสุด พวกเขาไม่สามารถนําชีวิตน้อยนิดนีไปแขวนไว้กบั
คําสัญญาแสนหวานทีตระกูลไป๋ มอบให้ได้!

161
ตอนที 13 ความสงบสุขเพียงชัวครู ่ (1)

162
กูห้ วาเซวียนรูส้ กึ ร้อนรน เขาวางแผนจะพากูห้ วาจิงออก
ไปจากทีนีอย่างเงียบๆ ทว่าตระกูลไป๋ ทีแสนน่ารังเกียจ
ทรมานน้องสาวเขาให้เป็ นเช่นนี เขาไม่มีทางปล่อยเรือง
นีไปเด็ดขาด!

“จิงจิง เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง เจ้า...เจ้าพูดอะไรกับพีรอง

หน่อยเถิด”

กูห้ วาเซวียนเจ็บปวดหัวใจ ตังแต่เล็กพวกเขาสามคนพี

น้องดูแลน้องสาวตัวน้อยด้วยความรักใคร่และทะนุ
ถนอมเป็ นทีสุด ทําผิดแค่ไหนก็ไม่เคยปล่อยให้นางต้อง
ตกระกําลําบากแม้แต่นอ้ ย ทว่าไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขา
เพิงจะเห็นหญิงชันตําเหล่านันกดน้องสาวตัวน้อยของ
เขาลงกับพืน พวงแก้มแนบติดกระเบืองขาวเปื อนละออง
163
ฝุ่ น ในมือเต็มไปด้วยรอยเศษแก้วบาด...

เพียงแค่คิดถึงสิงทีตระกูลไป๋ กระทํากูห้ วาเซวียนก็แทบ

จะควบคุมความเดือดดาลเอาไว้ไม่ได้ ทว่าสิงทีสําคัญที
สุดในตอนนีคือจิงจิง บัญชีแค้นกับตระกูลไป๋ พวกเขาจะ
มาชําระในภายหลัง!

“...พีรอง...”

ตอนนีกูห้ วาจิงทราบชัดแล้วว่ากูห้ วาเซวียนเป็ นพีชายคน

ทีเท่าไหร่ของนาง นางคิดว่าควรจะเปล่งเสียงเรียกออก
มาอย่างไรให้ดเู ป็ นธรรมชาติ

164
ทว่าเมือเอ่ยออกไป นําตากลับรินไหลออกมาในทันที
โดยไม่ทราบสาเหตุ

กูห้ วาจิงไม่ได้อยากร้องไห้ นางไม่ได้มีนิสยั อ่อนแอ แต่

อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถหยุดร้องได้ ทําได้เพียง
ปล่อยให้นาตาไหลริ
ํ นลงมายังสองข้างแก้มทีละน้อย

“พีรอง...”

ตังแต่ขา้ มมิติมายังอีกโลกหนึงแม้จะโดนดูถกู ดูแคลน

ขนาดไหนนางก็ไม่เคยร้องไห้ออกมา ทว่าเมือพบกับ
บุรุษแปลกหน้าผูน้ ี นางกลับร้องไห้จนแทบจะไม่สามารถ
ควบคุมตนเองได้

165
นางคิดว่านีอาจจะเป็ นจิตใต้สาํ นึกของกูห้ วาจิงเจ้าของ
ร่างเดิมทีหลงเหลืออยูใ่ นร่างกาย

“อย่าร้องเลย อย่าร้องเลย เจ้าสบายใจได้แล้ว พีมาช่วย

เจ้าแล้ว เจ้าไม่ตอ้ งกลัวแล้วนะ”

กูห้ วาเซวียนมือไม้ออ่ นไปหมดทําอะไรไม่ถกู เขาไม่รูจ้ ะ

ปลอบใจอย่างไรให้นอ้ งสาวตัวน้อยหยุดร้องไห้ ภายใน
ใจร้อนรนกระวนกระวาย จนในทีสุดก็อดไม่ได้ทีจะเงย
หน้าขึนส่งสายตาดุรา้ ยแก่เหล่าสตรีในตระกูลไป๋ “ความ
แค้นนี สกุลกูข้ องข้าจะจําไว้!”

166
เหลียงหรูเยียนเป็ นเพียงผูเ้ ดียวในตระกูลไป๋ ทีซ่อนความ
ตืนตระหนกจากสายตาของกูห้ วาเซวียนไว้ได้ นางรูส้ กึ
อับจนหมดหนทาง ถึงอย่างไรเสียก็ไม่เป็ นผลดีตอ่
ตระกูลไป๋ ทีปฏิบตั ิกบั กูห้ วาจิงเช่นนี ทว่าทีแห่งนีก็ยงั เป็ น
จวนของตระกูลไป๋ ในทีสุดนางจึงตังสติทาํ ใจให้สงบ
และให้บา่ วไพร่รบี ไปตามพวกนายท่านและทหารมา

“ไปกันเถอะ พวกเรากลับไปก่อนแล้วค่อยคุยกัน ข้าให้

คนไปแจ้งแก่ทา่ นพ่อ พีใหญ่ และน้องสามแล้วหากช้า
กว่านี พวกเขาอาจจะรีบตามมาถึงทีนีก็เป็ นได้”

กูห้ วาเซวียนไม่ได้ตระเตรียมแผนการทีจะเจอกับเหล่า
ทหารของตระกูลไป๋ เอาไว้ หน้าทีของเขาคือพาจิงจิงกลับ
ไปเท่านัน ยามนีภารกิจลุลว่ งแล้ว ส่วนความแค้นทีเหลือ
167
อยู่ พวกเขาจะกลับมาคิดบัญชีในวันข้างหน้า!

...

ระหว่างทางกลับไปยังจวนตระกูลกู้ กูห้ วาเซวียนคอย

ปลอบประโลมกูห้ วาจิงมาตลอดทาง กล่าวแก่นางว่าไม่
ต้องกลัว เวลานีได้ออกมาจากทีนันแล้ว หลังจากนีจะไม่
มีใครมารังแกนางได้อีก

เมือเอ่ยถึงตรงนี ดวงตาของกูห้ วาเซวียนก็ลอบสํารวจ

มองกายของกูห้ วาจิงไปมา มองจนกูห้ วาจิงรูส้ กึ ลนลาน
คิดว่ามีตรงไหนทีดูมีพิรุธแปลกตา และทําให้กหู้ วาเซวี
ยนพบว่าน้องสาวของเขาผูน้ ีเปลียนไปจากแต่ก่อนหรือ

168
ไม่

อย่างไรเสียกูห้ วาเซวียนก็คิดเช่นนันจริงๆ“สกุลไป๋ ช่างทํา

เกินไปยิงนัก!ยามทีเจ้าแต่งออกไปนันกลมดุจมุกงาม
ละเมียดละไมดังหยก ผิวพรรณมีนามี
ํ นวลแลดูสมบูรณ์
ทว่าดูเจ้าตอนนีสิ ร่างกายผ่ายผอมจนกระดูกเล็กเท่ากับ
ฟื น[1]!พวกตระกูลไป๋ ช่างจิตใจอํามหิตเหียมโหด!ไม่ได้
การ ข้าต้องกลับไปอีกคราเพือให้พวกมันชดใช้อย่างสา
สม!”

“...”กูห้ วาจิงรีบเร่งสกัดความเดือดดาลของพีรองไว้‘นิสยั
เช่นนีเป็ นขุนนางฝ่ ายบุน๋ จริงๆ งันหรือ มิใช่วา่ เถียนหมอ
มอจําผิดหรอกนะ’

169
“พีรอง ข้ามิอยากเอ่ยถึงสิงทีผ่านมาอีก มิใช่วา่ ข้าไม่เข้า
ใจ ทว่าสิงทีเกิดขึนในวันนี อาจเป็ นเพราะตัวข้าทีก่อ
กรรมทําเข็ญไว้เอง...”

นางก้มศีรษะลง สิงทีเอ่ยออกไปนันถูกต้องแล้ว ถ้าหาก

ไม่ใช่เพราะกูห้ วาจิงใช้เล่หเ์ หลียมเพทุบายเพือทีจะได้
แต่งเข้าไปในตระกูลไป๋ จะเกิดเรืองร้ายแรงแบบนีได้เช่น
ไร

โอ๊ะ แต่เรืองนันไม่ได้เกียวอะไรกับนางนี กูห้ วาจิงหมาย

มันตังใจจะใช้ชีวิตนีให้มีความสุข ถ้าอย่างนันนางยัง
ต้องรออะไรอีกเล่า

170
“เรืองนีจะไปโทษเจ้าได้เช่นไร!สกุลกูข้ องเรามิได้เป็ นดัง
โชคลาภของสกุลไป๋ หรอกรึ!เป็ นทีแน่นอนว่าการให้เจ้า
แต่งงานเข้าไปเปรียบเหมือนเสริมความสิรมิ งคลให้แก่
สกุลไป๋ ไม่คาดคิดว่าพวกมันจะไม่รูจ้ กั บุญคุณกลับตอบ
แทนด้วยการปฏิบตั ิโหดร้ายทารุณเยียงนี เจ้าวางใจ
เถอะ ความแค้นครังนีพวกข้าจะต้องสะสางให้เจ้าอย่าง
แน่นอน”

นีช่างไร้เหตุผลสินดี!

กูห้ วาจิงตกตะลึงพรึงเพริด นางเคยได้ยินเถียนหมอมอ

กล่าวไว้วา่ นายท่านทังสามของตระกูลกูร้ กั นางอย่างสุด
จิตสุดใจมาก ทว่าไม่เคยคิดว่าจะเข้าข้างปกป้องกันถึง
171
เพียงนี หากจะพูดให้ถกู ต้อง เรืองนีความจริงแล้วก็คือ
ความผิดของกูห้ วาจิง ถ้าไม่ใช่เพราะกูห้ วาจิงยืนกราน
จะแต่งงานกับไป๋ หลิงเทียนให้ได้ ในภายหลังจะเกิดเรือง
ราวต่างๆ เช่นนีได้อย่างไรกัน

...

เมือลงจากรถม้า กูห้ วาจิงก็เข้าใจสิงทีเถียนหมอมอเคย

เอ่ยไว้เกียวกับความแตกต่างของจวนตระกูลไป๋ และ
ตระกูลกู้

จวนของตระกูลกูไ้ ม่ได้ดเู ด่นสะดุดตา กําแพงสีขาว

หลังคาปูกระเบืองธรรมดา และป้ายสกุลออกแบบเรียบ

172
ง่ายติดอยูต่ รงบานประตูใหญ่ เมือมองครังแรกไม่ได้ดู
โดดเด่นเป็ นพิเศษ

ทว่าปากประตูทางเข้ามีรูปปั นสัตว์ผพู้ ิทกั ษ์สีขาววางตัง

อยู่ กูห้ วาจิงมองแค่แวบเดียวก็อดไม่ได้ทีจะอ้าปากกว้าง

‘นีเป็ นหินอ่อนสีขาวมิใช่หรือ หินชนิดนีมิใช่วา่ เอาไปทํา

รัวล้อมรอบพระราชวังหรอกรึ’ทังหมดนีคือ‘รัวล้อมรอบ
หินอ่อนสีขาว’

รูปปั นสัตว์ผพู้ ิทกั ษ์ทีปากทางเข้าของตระกูลไป๋ เป็ นเพียง

หินธรรมดา แต่ไม่คาดคิดว่าตระกูลกูจ้ ะสามารถใช้หินที
ใช้เฉพาะในวังแบบนีได้

173
คนเฝ้าประตูได้แจ้งแก่พวกเขาว่านายท่านผูเ้ ฒ่ากูก้ ลับ
มาจากพระราชวังแล้ว และตระเตรียมรถม้าไว้เสร็จสรรพ
พร้อมจะเดินทางไปยังจวนตระกูลไป๋ ด้วยตนเอง

“แยกย้ายเถอะ ไปแจ้งท่านพ่อว่าพวกข้ากลับมาแล้ว”

กูห้ วาเซวียนให้บา่ วรับใช้ลว่ งหน้าไปแจ้งข่าวก่อน เขา

คอยดูแลกูห้ วาจิงด้วยความทะนุถนอมและเดินเข้าไป
ข้างในช้าๆ

[1]ผอมจนกระดูกเท่ากับฟื น มาจากสํานวนว่า มีความ

หมายตรงกับสํานวนไทยว่า“ผอมเป็ นกุง้ แห้ง”หรือ“ผอม

174
ราวกับไม้เสียบผี”

ตอนที 14 ความสงบสุขเพียงชัวครู ่ (2)

175
มวลหมูบ่ ปุ ผชาติมากน้อยปลูกเรียงรายอยูต่ ามสองด้าน
ของทางเดินหินสีเข้ม ย่างเข้าสูฤ่ ดูกาลนีบุปผานานา
พรรณก็แย้มกลีบบาน ทําให้กลินหอมอ่อนๆ โชยลอยละ
ล่อง

มุมหนึงของปลายหลังคาศาลาทรงจีนโผล่พน้ ออกมา
จากด้านหลังต้นไม้ ไม่วา่ จะมองไปยังมุมไหนก็ดเู ป็ น
ภาพของสวนทีงามตระการตามากแห่งหนึง

เป็ นตระกูลขุนนางทีรํารวยโดยแท้จริง เมือเปรียบเทียบ

กับตระกูลไป๋ ก็นบั ว่ามีเส้นสนกลในมากทีเดียว

176
ถึงแม้กหู้ วาจิงจะไม่เคยได้ศกึ ษาความรูด้ า้ นศิลปะมา
แต่ความสามารถพืนฐานด้านนีก็พอมีอยูบ่ า้ ง และพอจะ
เข้าใจว่าในความคิดของเถียนหมอมอเหตุใดจึงไม่ควร
นําตระกูลไป๋ มาเปรียบเทียบกับตระกูลกู้

พวกเขาเดินกันมาเกือบครึงทาง เมือหันกายไปยังประตู
จันทรา[1]ก็เห็นคนก้าวมาอย่างรวดเร็วจากระเบียงทาง
เดินของชายคาจวนตรงมายังพวกเขา

“จิงจิงของข้า...!”

คนผูน้ นส่
ั งเสียงเรียกหานางก่อนทีจะเดินมาถึง กูห้ วาจิง
เห็นบุรุษวัยกลางคนท่านหนึงก้าวเดินมายังนางด้วยใบ

177
หน้าเศร้าสร้อย

“ลูกข้า!เจ้าต้องทนทุกข์ยากลําบาก!”

กูห้ วาจิงงงงันไปชัวขณะ หากเป็ นเวลาปกตินีควรจะเป็ น

บทของมารดา ทว่าฮูหยินผูเ้ ฒ่ากูไ้ ด้จากโลกนีไปหลัง
จากคลอดนางออกมาได้ไม่นาน นายท่านผูเ้ ฒ่ากูก้ ็ไม่ได้
แต่งภรรยาใหม่ ดังนันเขาจึงรักและหวงแหนบุตรสาวคน
เล็กคนนีมากกว่าปกติ

กูห้ ยวนเผยเกิดมาพร้อมกับรูปลักษณ์องอาจห้าวหาญ
คล่องแคล่วว่องไว แม้วา่ จะมีบตุ รถึงสีคน แต่ก็สามารถ
เลียงดูฟมู ฟั กอย่างดีได้ มองแล้วอายุอานามน่าจะไม่เกิน

178
สามสิบปี ยังคงมีทว่ งทีอนั สง่างามและความเฉียบ
แหลมอยูใ่ นวัยอย่างเพียบพร้อม

เพียงแต่ตอนนีนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าสลด
ใจปนเปไปด้วยความรักทะนุถนอมอย่างลึกซึง สายตาที
มองมาทําให้คนทีเห็นสัมผัสได้ถงึ ความเจ็บปวดภายใน
ใจ

กูห้ วาจิงคํานับอย่างอ่อนช้อย เมือนางเปล่งเสียงออกมา

ว่าท่านพ่อ กูห้ ยวนเผยก็อดนําตาซึมไม่ได้

“เหตุใดถึงร่างกายซูบผอมจนกลายเป็ นเช่นนี!ตระกูลไป๋
รังแกข่มเหงตระกูลกูข้ องเรางันรึ!ไปกัน หากไม่สามารถ

179
ทําให้ตระกูลไป๋ พินาศลงได้ ข้าคงนอนตายตาไม่หลับ!”

เมือกูห้ ยวนเผยมองไปยังร่างของบุตรสาวดวงตาก็แทบ
จะลุกเป็ นไฟ รูส้ กึ เดือดดาลเป็ นฟื นเป็ นไฟจนอยากจะไป
ร้องหาความเป็ นธรรมจากตระกูลไป๋

“ท่านพ่อ ท่านคอยอีกสักสองสามวันแล้วค่อยกลับไปอีก
คราเถิด ข้าได้สงสอนพวกคนเหล่
ั านันไปครังหนึงแล้ว ยิง
ไปกว่านันจิงจิงดูแล้วยังอ่อนแอเช่นนี ก่อนอืนเชิญหมอ
มาตรวจรักษาก่อนเถิด”

เมือได้ฟังคําพูดของกูห้ วาเซวียนกูห้ ยวนเผยจึงสงบลง

และมองไปยังกูห้ วาจิงอย่างเศร้าสร้อย“จิงจิงเจ้าเจ็บตรง

180
ไหนบ้าง ในจวนของเรามีหมออยู่ ข้าจะรีบไปตามมา
ตรวจดู”

ขณะทีกูห้ ยวนเผยพูดไปพลาง ทันใดนันก็เหลือบไปเห็น

คราบเลือดแห้งกรังทีติดอยูบ่ นมือของกูห้ วาจิง ดวงตา
ของเขาก็พลันแดงกําไปด้วยความโกรธเกรียว แต่ก็ไม่
กล้าทําให้นางตกใจกลัว

“เรือนสวรรค์บปุ ผาเริงระบําไร้ผคู้ นมาโดยตลอด ทว่ามี

คนคอยปั ดกวาดทุกวัน เจ้ารีบไปพักผ่อนก่อนเถิด”

“ท่านพ่อ ลูกไม่ได้เป็ นอะไรจริงๆ...”

181
กูห้ วาจิงคิดว่านางควรจะอธิบายเรืองราวทีเกิดขึนใน
ตระกูลไป๋ แก่คนในตระกูลกูก้ ่อน จะไปพักผ่อนโดยทีไม่
พูดอะไรเลยได้อย่างไรกัน

ทว่าผลสุดท้ายเถียนหมอมอทีพยายามกลันนําตาเอาไว้
และประคองนางอยู่ กลับเอ่ยออกมานัยน์ตาของอีกฝ่ าย
เต็มไปด้วยความหนักแน่น“นายท่านผูเ้ ฒ่า บ่าวขอตัวพา
คุณหนูไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ และอีกชัวครู ่ บ่าวจะมา
หาท่านและสารภาพทุกอย่างต่อหน้าท่านเองเจ้าค่ะ!”

...

กูห้ วาจิงจําใจต้องทําตามความคิดของคนส่วนมาก นาง

182
ตรงไปยังเรือนสวรรค์บปุ ผาเริงระบํา

ยามทีเห็นเรือนสวรรค์บปุ ผาเริงระบํา นางอดไม่ได้ทีจะ

อ้าปากน้อยๆ ออกมา‘ลานสวนแห่งนี เหตุใดถึงได้ดยู งิ
ใหญ่ตระการตาขนาดนี’

ทัวทังดวงหน้าของกูห้ วาจิงเต็มไปด้วยความตืนตะลึง
เมือเทียบกับลานของตระกูลไป๋ ทีนางเคยพักอยูน่ นั เรือน
สวรรค์บปุ ผาเริงระบําแห่งนีราวกับเม็ดพลอยทีส่อง
ประกายแวววาว

ภายในมีศาลาน้อยลอยนํากลางสระบัว และพลับพลา
หิน ในสวนยังเต็มไปด้วยมวลหมูผ่ กาหายากนานา

183
พรรณ ต้นไผ่และดอกเหมยแดง‘มิน่าละถึงเรียกว่าเรือน
สวรรค์บปุ ผาเริงระบํา เป็ นเพราะทัวทุกหนแห่งเต็มไป
ด้วยดอกไม้นีเอง’

ดวงตาของกูห้ วาจิงมองจากด้านหนึงไปอีกด้านหนึง ฉับ

พลันนัยน์ตาของนางก็เต็มไปด้วยความชืนชม

เถียนหมอมอกลับคิดว่ากูห้ วาจิงประหลาดใจในสิงนี จึง

หัวเราะน้อยๆ ออกมา“กล่าวได้วา่ นายท่านผูเ้ ฒ่ารักคุณ
หนูสดุ หัวใจ ไม่คาดคิดว่าทีนีจะยังคงไม่เปลียนแปลงแม้
แต่นอ้ ยตังแต่ตอนทีท่านจากไปเมือสามปี ก่อน เกรงว่า
นายท่านผูเ้ ฒ่าคงทําใจไม่ได้ทีคุณหนูออกเรือน”

184
“...เอ่อ”

นางไม่รูค้ วรจะตอบกลับไปเช่นไร

ภายในลานมีสาวใช้คอยปรนนิบตั ิอยูม่ ากน้อย เมือพวก

นางเห็นตนก็กม้ ศีรษะลงแสดงความเคารพมาตังแต่ไกล
ก้าวเดินมาอย่างรีบร้อนเพือคอยปรนนิบตั ิกหู้ วาจิงใน
การอาบนําและเปลียนเสือผ้า

เมือครังทีอยูจ่ วนสกุลไป๋ ทังภายในและภายนอกลาน

เล็กๆ มีเพียงเถียนหมอมอผูเ้ ดียวเท่านันทีคอยดูแล
ปรนนิบตั ินาง ทว่าในตอนนีกลับเต็มไปด้วยคนมากมาย
ทําให้กหู้ วาจิงต้องคอยระแวดระวังตนอยูพ่ กั หนึง

185
แม่นางน้อยผูน้ ีสวยงามไปทุกสัดส่วน งามหยาดเยิมและ
บอบบาง ทว่ากูห้ วาจิงมีมือมีเท้า ทําให้นางรูส้ กึ ไม่คอ่ ย
สบายใจนักทีมีคนมาปรนนิบตั ิพดั วีให้

“คุณหนูโปรดไปพักผ่อนก่อนเถิดเจ้าค่ะ ประเดียว
บ่าวกลับมา”

เถียนหมอมอยังคงร้อนใจทีจะเรียกร้องความเป็ นธรรม
ให้แก่คณ
ุ หนูของนาง เมือเห็นว่าในนีไม่มีสงใดให้
ิ นาง
ต้องจัดการแล้ว จึงขอตัวออกมาอย่างนอบน้อม ถอย
กายออกมาช้าๆ

186
กูห้ วาจิงก้าวเข้าไปยังอวีถ่ง[2]ทีตังอยูใ่ นห้องอาบนํา
กว้างใหญ่ นางให้บรรดาสาวใช้ทีปรนนิบตั ิรออยูด่ า้ น
นอกของม่าน

ภายในห้องอาบนําอบอวลไปด้วยกํายานส่งกลินหอม
อ่อนๆ ในอวีถ่งเต็มไปด้วยเครืองหอมทีได้กลินแล้วทําให้
ผ่อนคลาย กูห้ วาจิงแช่ตวั ลงกลางนําอุน่ ความหวาด
กลัวเมือครังทีอยูใ่ นจวนตระกูลไป๋ ค่อยๆ แผ่กระจายออก
ไปทางผิวหนัง...

ความรูส้ กึ ทีโดนใครสักคนกดตรึงไว้กบั พืนจนไม่สามารถ

ขยับเขยือนได้ ตลอดชีวิตนีของนางไม่อยากจะเผชิญอีก
เป็ นครังทีสอง การได้ลมรสชาติ
ิ ของเนือปลา[3]เจ็บปวด
ทนทุกข์ทรมาน ไม่มีหนทางทีจะหนีตอ่ สูด้ นรนได้
ิ แม้แต่
187
น้อย

กูห้ วาจิงแหงนศีรษะมองขึนไปยังม่านบางๆ ทีสันไหวอยู่

ด้านบน ความปรารถนาของนางนันจริงๆ แล้วน้อยนิด
นางไม่อยากจะเสแสร้งทําทุกอย่างเพราะแท้จริงแล้วนาง
มีความทรงจําในชีวิตมากเกินไป นางเพียงอยากจะใช้
ชีวิตให้ดีและมีความสุข

ในทีสุดเวลานีนางก็สามารถหนีพน้ จากตระกูลไป๋ ได้แล้ว

มิใช่หรือ บิดาและพีชายของนางช่วยให้นางหลุดพ้นจาก
ห้วงแห่งความทุกข์แล้วมิใช่หรือ อย่างไรก็ตามสตรีทีเคย
แต่งงานไปแล้วครังหนึงดูเหมือนจะมีชีวิตทียากลําบาก
ในสมัยโบราณ แต่ทว่านางไม่ได้สนใจ

188
เพียงแค่ในมือมีเงินทอง ด้านหลังมีคนหนุน ใช้ชีวิตอย่าง
สงบ คงจะไม่ยากเกินไปหรอก

แต่วา่ ...ตอนแต่งงานเริมแรกก็ตอ้ งมีสนิ เดิมของฝ่ ายเจ้า

สาวมิใช่หรือ ถ้าเป็ นอย่างนันก็ตอ้ งกลับไปอีกคราน่ะสิ...

[1]ประตูจนั ทรา หรือ ประตูพระจันทร์ เป็ นทางเปิ ดโล่ง

ลักษณะวงกลมซึงเชือมต่อจากผนังหรือกําแพงทีล้อม
รอบสวน เป็ นส่วนหนึงของสถาปั ตยกรรมในสวนจีน จุด
ประสงค์ของประตูนีใช้เพือเชือเชิญชนชันสูงหรือผูม้ ี
ฐานะดีให้เข้าเยียมชมสวน ดังนันในอดีตประตูพระ
จันทร์จงึ มักสร้างขึนในสวนของผูส้ งู ศักดิเท่านัน

189
[2]อวีถ่ง ถังไม้อาบนําของชาวจีนสมัยโบราณ

[3]อุปมาถึง คนอ่อนแอ

190
ตอนที 15 ความฝันทีใฝ่ หา (1)

“นายท่านผูเ้ ฒ่า!ตลอดเวลาทีคุณหนูอยูใ่ นตระกูลไป๋ !

ต้องทนทรมานได้รบั การปฏิบตั ิอย่างทารุณและโดนเมิน
เฉย แม้แต่พวกบ่าวรับใช้ก็คอยข่มเหงรังแก คุณหนูไม่
อยากให้ทา่ นต้องเป็ นกังวลใจ จึงยอมกัดฟั นกลํากลืน
ความไม่เป็ นธรรมนี”

“ต่อมาคุณหนูป่วยจนล้มหมอนนอนเสืออยูแ่ ต่บนเตียง
ตระกูลไป๋ ก็มิได้ใส่ใจส่งหมอมาตรวจดูอาการ ทังยังหา
ว่าคุณหนูแสร้งทํา บ่าว บ่าวอยากจะกรีดเลือดของตน
เองออกมารักษาคุณหนูนกั ภายในใจของบ่าวเต็มไป
ด้วยความเคียดแค้น!”

191
“เพือทีจะบีบบังคับให้คณ
ุ หนูตาย พวกนางถึงกับเสกสรร
ปั นเท็จเรืองราวความผิดทีร้ายแรงมากขึนมาใส่หวั คุณ
หนู หวังให้คณ
ุ หนูตายไปทังยังโดนผูค้ นรุมด่าประณาม
นายท่านผูเ้ ฒ่า!บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ!บ่าวไม่สามารถปก
ป้องคุณหนูได้ทงหมดเป็
ั นความผิดของบ่าว!”

เถียนหมอมอคุกเข่าลงกับพืน“ตึง ตึง ตึง”นางโขกศีรษะ

กับพืนอย่างรุนแรง เพียงไม่กีครังทัวหน้าผากก็ชาเป็
ํ น
รอยจําเขียว

กูห้ ยวนเผยหน้าดําครําเครียดด้วยความโมโห ทุกประ

โยคทีเถียนหมอมอกล่าวออกมานัน ทําให้สีหน้าของเขา
ยิงเย็นชาขึนกว่าเดิม ขณะทีเถียนหมอมอกําลังร้องไห้
192
ครําครวญอยูบ่ นพืน เขาก็โกรธจนกายสันสะท้าน

นายท่านใหญ่กหู้ วาเหล่ยยืนอยูอ่ ีกด้านหนึงด้วยสีหน้า

เคร่งขรึมเช่นเดิม แต่ในหัวกําลังพยายามแยกแยะเรือง
ราวต่างๆ ด้วยเหตุผล

“นีไม่ใช่ความผิดของเจ้า แรกเริมเดิมทีตระกูลไป๋ ก็ไม่

ยินยอมให้จิงจิงนําบ่าวไพร่ของตนเข้าไปปรนนิบตั ิรบั ใช้
พวกข้าก็ควรจะยับยังเสียตังแต่ครานัน แต่เพียงจิงจิง
อ้อนวอนบ่อยครังเข้า ท่านพ่อก็ใจอ่อนกับนาง ทําให้ไม่
ได้คิดถึงผลทีจะตามมาในภายหลังทีเกิดขึนเฉกเช่นใน
วันนี”

193
กูห้ ยวนเผยได้ยินดังนันก็เงยหน้าขึน“แล้วเหตุใดภาย
หลังเจ้าจึงไม่รบี ส่งจดหมายกลับมา!ปล่อยให้ลว่ งเลยมา
ถึงสามปี !พวกข้าถูกปิ ดบังเรืองนีสามปี !นีฟั งดูมีเหตุผล
งันรึ!”

เถียนหมอมอคลานอยูบ่ นพืนร้องไห้สะอึกสะอืน“ตระกูล
ไป๋ ใช้ไป๋ หลิงเทียนมาข่มขู่คณ
ุ หนู เพียงแค่นนก็
ั ทาํ คุณหนู
ไม่กล้าระบายทุกข์กบั ทางจวน คุณหนูเกรงว่าตนจะไม่
ได้รบั การยอมรับจากคนตระกูลไป๋ ทว่าเมือบ่าวคิดจะ
ลอบส่งข่าวกลับมายังตระกูลกู้ คุณหนู คุณหนูกลับขู่วา่
จะทําร้ายตนเอง บอกว่าหากตระกูลกูร้ ูเ้ รืองนีเข้า คุณหนู
จะฆ่าตัวตายต่อหน้าบ่าวทันที บ่าวเลยไม่กล้าเจ้าค่ะ...”

“ช่างเป็ นเด็กสาวทีโง่เง่าเสียจริง!”
194
กูห้ วาเซวียนได้ยินคําพูดของเถียนหมอมอก็ตืนตกใจ“ถ้า
เช่นนัน เวลานีจิงจิงจะไม่เป็ นอันใดใช่หรือไม่!”

เถียนหมอมอรีบส่ายศีรษะไปมา“นายท่านรองวางใจเถิด
เป็ นเพราะสิงศักดิสิทธิคุม้ ครอง เวลานีคุณหนูตาสว่าง
จากความหลงใหลแล้ว เข้าใจทุกอย่างกระจ่างแจ้ง แต่
เดิมก่อนหน้าทีจะหลงงมงาย คุณหนูก็มีหวั ใจทีบริสทุ ธิ
อย่างไรก็ตามตระกูลไป๋ กลับวางแผนใส่รา้ ยหมายเอา
ชีวิตคุณหนู คุณหนูจงึ ได้เห็นใบหน้าทีชัวร้ายของคน
เหล่านันชัดเจนเจ้าค่ะ”

กูห้ วาเซวียนทอดถอนใจด้วยความโล่งอก ทว่าคิวกลับ

ขมวดมุน่ กว่าก่อน“ท่านพ่อ ตระกูลไป๋ ทําเกินไปแล้ว!ข้า
195
ควรจะทุบตีพวกมันสักหน่อย!”

“น้องรองอย่าหุนหันพลันแล่น บัญชีนีของจิงจิงพวกเรา
จักต้องตอบแทนเป็ นแน่แต่อย่างไรก็ไม่จาํ เป็ นต้องใช้
กําลัง ไม่จาํ เป็ นต้องทะเลาะวิวาท ยังมีวิธีอืนอีกทีจะ
ระบายความแค้นนีได้”

เสียงสุขมุ เยือกเย็นของนายท่านใหญ่กหู้ วาเหล่ยทําให้

ความร้อนรนใจของกูห้ วาเซวียนสงบลง

ข้างกายของกูห้ วาเซวียนเป็ นนายท่านสามกูห้ วาหรา

นนังอยู่ ดูเผินๆ แล้วเขากําลังวางท่าทางสบายอยูบ่ น
เก้าอี แต่ทว่านิวมือของเขาในตอนนีกําลังเขียราวจับที

196
นังโดยไม่รูต้ วั ทุกคนในตระกูลกูต้ า่ งทราบกันดีวา่ หากกู้
หวาหรานมีทา่ ทีเช่นนี แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเขาที
สะสมไว้อยูน่ นกํ
ั าลังอยูใ่ นขันอันตราย

“ท่านพ่อ สิงสําคัญตอนนีคือชือเสียงของจิงจิง พวกเรา

ไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลไป๋ มาทําให้หม่นหมองได้
เถียนหมอมอเพิงบอกไปว่าตระกูลไป๋ ต้องการใส่ความจิง
จิง และในวันนันพวกเขายังเชิญหยาอีจากวังจิงจ้าวมา
เป็ นประจักษ์พยาน แต่กลับบีบบังคับให้จิงจิงต้องลง
นามยอมรับผิด ถึงอย่างไรเสีย เรืองของหยาอีข้าได้
จัดการเรียบร้อยแล้ว คนเหล่านันทราบดีแล้วว่าควรจะ
พูดอย่างไร แต่ถา้ ไม่...พวกเราคงต้องจัดการเรืองนีอย่าง
เด็ดขาด”

197
กูห้ วาเซวียนแต่ไหนแต่ไรมาเป็ นคนชอบความมีดใหญ่
ขวานปากกว้าง[1]เพราะมีนิสยั เช่นนี เขาจึงเป็ นบุคคลที
น่าเกรงกลัวในหมูข่ นุ นาง

กูห้ วาหรานทีนังฟั งอยูอ่ ีกด้านหนึงผงกศีรษะ พึมพําออก

มาเบาๆ“ไป๋ หลิงเทียนใกล้จะกลับมาแล้วนันเป็ นเรืองจริง
ว่ากันว่าเขาได้รบั ความดีความชอบมากในขณะทีอยู่
แถบชายแดน รอกลับมายังเมืองหลวงก็จะได้รบั การปูน
บําเหน็จยศถาบรรดาศักดิอีก หากถึงเวลานันก็คงเป็ น
การยากทีจะลงมือ ตอนนีสามารถทําได้ง่ายกว่า ลูก
พลับต้องรีบเด็ดตอนทียังอ่อน ความยากลําบากทุกข์
ทรมานทีจิงจิงได้รบั ตอนอยูใ่ นตระกูลไป๋ พวกมันจะต้อง
ชดใช้ทงหมด”
ั

198
“นีเป็ นสิงทีแน่นอนอยูแ่ ล้ว!วันพรุง่ ข้าจะไปยังจวนสกุล
ไป๋ ตาแก่ตระกูลไป๋ นันจะไม่รูเ้ ลยได้อย่างไรว่าบุตรสาว
ข้าอยูใ่ นบ้านนันต้องทนทรมานแค่ไหน หากข้ายังไม่ตาย
ใครก็อย่าได้มารังแกจิงจิง!”

...

ภายในเรือนสวรรค์บปุ ผาเริงระบํากูห้ วาจิงได้ชาํ ระล้าง

ร่างกายแช่นาจนสบายตั
ํ ว นางเปลียนมาใส่อาภรณ์
ยาวสะอาดสะอ้านพอดีตวั ทําให้นางรูส้ กึ ขึนมาว่าตนยัง
มีชีวิตอยู่

ข้างหลังของนางสาวใช้ผหู้ นึงคอยเช็ดผมให้อย่างนุ่ม

199
นวล ชาหอมและขนมรสชาติดีหน้าตาสวยงามวาง
เตรียมไว้อยูข่ า้ งกาย สาวใช้อีกหนึงคอยนวดขมับให้
เบาๆ

นีเหมือนดังสวรรค์จริงๆ!เป็ นชีวิตในฝันทีนางใฝ่ หา!

ในขณะทีนางกําลังผ่อนคลายอยูน่ นั ก็มีสาวใช้เข้ามา
แจ้งว่า ฮูหยินใหญ่มา

‘ฮูหยินใหญ่งนหรื
ั อ นันไม่ใช่พีสะใภ้ของข้าหรือ’

ดูเหมือนกูห้ วาจิงจะเคยฟั งเถียนหมอมอพูดถึงสะใภ้

ใหญ่ผนู้ ีอยูบ่ า้ ง เถียนหมอมอเคยเอ่ยถึงไม่กีประโยค
200
นางจึงคิดว่า ความสัมพันธ์ของนางกับพีสะใภ้ใหญ่คงไม่
ได้สนิทชิดเชือกันมาก ไม่เช่นนันเถียนหมอมอก็คงไม่
มองข้ามอย่างเห็นได้ชดั เช่นนัน

กูห้ วาจิงรีบลุกขึนจัดอาภรณ์บนร่าง แล้วตามสาวใช้ออก

ไปยังโถงด้านนอก ตรงกลางโถงมีสตรีนางหนึงยืนอยู่

[1]อุปมาว่า เด็ดขาด เฉียบขาด

201
ตอนที 16 ความฝันทีใฝ่ หา (2)

“น้องหญิง!”

เมือเห็นกูห้ วาจิง สตรีนางนันก็เร่งรีบก้าวเท้าเข้ามา แต่ก็

ไม่ได้แสดงท่าทีสนิทชิดเชือออกมานัก นางเพียงถอน
หายใจ“น้องหญิงได้รบั ความลําบากแล้ว ดวงหน้าซูบ
ผอมลงถึงเพียงนีเชียว”

202
สตรีตรงหน้าแต่งกายเรียบง่ายทว่าสง่างาม บนศีรษะ
เกล้าผมไว้อย่างสุภาพเรียบร้อย ปั กจาน[1]อันหนึงดุน
ลายผกาละเอียดลออส่วนหัวของจานเป็ นหงส์สีเงิน ข้อ
มือทีทิงอยูข่ า้ งกายมีกาํ ไลไหมสวมอยูค่ หู่ นึงช่วยเสริมให้
นางดูงดงามสูงส่งมากยิงกว่าเดิม

เพียงแต่การทักทายปราศรัยของนางแม้จะดูกระตือ
รือร้น แต่กลับมีบางอย่างประหลาดเล็กน้อย ในท่าทีนนั
แฝงความเหินห่างทีไม่สามารถอธิบายได้ไว้อยู่

“...ทําให้พีสะใภ้กงั วลแล้ว”

กูห้ วาจิงยิมน้อยๆ คิดถึงสถานการณ์ตอนนีของนางแล้ว

203
รอยยิมอาจจะช่วยให้สนิทกันได้สกั เล็กน้อย

สีหน้าของฉินหว่านฮุ่ยดูเหมือนจะแข็งค้างไปชัวขณะ
จากนันก็เปลียนเป็ นอึดอัดใจอีกครัง

“ทราบข่าวว่าน้องหญิงกลับมาแล้ว ไม่รูว้ า่ บ่าวไพร่

ปรนนิบตั ิรบั ใช้กนั อย่างสุดความสามารถหรือไม่ หาก
น้องหญิงต้องการสิงจําเป็ นอันใด สามารถบอกข้าได้ ถึง
อย่างไรเสียน้องหญิงก็เป็ นแขกคนสําคัญ หากว่าข้าต้อน
รับขับสูไ้ ม่ดี นายท่านใหญ่จะต้องตําหนิขา้ เป็ นแน่”

“...”

204
กูห้ วาจิงแน่ใจแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างตนกับพี
สะใภ้ใหญ่ แท้จริงแล้วไม่ได้สนิทชิดเชือกันเลย

“พีสะใภ้ใหญ่โปรดวางใจ เกรงว่าข้าคงต้องรบกวนท่าน
อีกหลายสิง”

สีหน้าของฉินหว่านฮุ่ยแข็งค้างไปอีกครัง หลังจาก
สนทนาอย่างสุภาพอยูส่ กั ครู ่ นางก็กลับไป

เวลานีตระกูลกูม้ ีพีสะใภ้ใหญ่เป็ นฮูหยินใหญ่ใช่หรือไม่

ท่านพ่อไม่ได้แต่งงานใหม่ พีสะใภ้ใหญ่ก็ควรจะเป็ นคนที
มีอาํ นาจมากทีสุดภายในจวน คนทีสําคัญเช่นนี ดู
เหมือนตอนทีเจอนางไม่ได้รูส้ กึ ยินดีเท่าไหร่นกั อีกทังยัง

205
กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่านางเป็ นเพียงแขกคนหนึง

กูห้ วาจิงรูส้ กึ ว่าไม่อยากได้ยินเรืองราวเหล่านีอีกต่อไป

นางอยากทิงมันและหนีไปให้พน้

สาวใช้ทีคอยปรนนิบตั ิอยูใ่ นห้องถูกส่งตัวให้ไปทํางานยัง

ด้านนอก นางนังไขว่หา้ งอยูเ่ งียบๆ

ความจริงแล้วไม่วา่ จะกล่าวอย่างไรนางก็ออกเรือนไป
แล้ว หากไม่คาํ นึงถึงความวุน่ วายในตระกูลไป๋ นางก็คือ
สตรีคนหนึงทีแต่งงานไปแล้วครังหนึง ถึงแม้วา่ นางจะยัง
บริสทุ ธิอยูก่ ็ตาม

206
สตรีทีแต่งงานแล้วโดนขับออกหรือหย่าออกจากเรือน
กล่าวให้ถกู ก็ไม่ควรกลับมาพักอาศัยอยูบ่ า้ นของตนสินะ

ดังนันท่าทางของฉินหว่านฮุ่ยก็ถกู ต้องแล้ว ฐานะของ

นางตอนนีเป็ นเพียงแขกคนหนึง

กูห้ วาจิงเป็ นคนหยิงทะนงในศักดิศรี นางไม่ได้คิดจะพัก

อยูก่ บั ตระกูลกูไ้ ม่จากไปไหน ถึงอย่างไรเสีย นางและคน
ในบ้านนีก็ไม่ได้เป็ นญาติพีน้องกันจริงๆ ดังนันการทีจะ
รักษาระยะห่างเอาไว้ก็เป็ นเรืองดี

ทว่ายามนีสิงสําคัญคือต้องรีบจัดการเรืองราวกับตระกูล
ไป๋ ให้ชดั เจน นอกจากนีก็คือเรืองสินเดิม นางอยากได้มนั

207
มาเพือสร้างเนือสร้างตัว นางจึงจําเป็ นต้องมีเงินก่อน
เป็ นอันดับแรก

เหตุใดเวลานีเถียนหมอมอยังไม่กลับมาอีก นางอยากจะ
ถามเกียวกับสินเดิมของฝ่ ายหญิงว่าสามารถเอากลับคืน
มาได้หรือไม่ และมันจะยังเป็ นของนางอยูอ่ ีกหรือไม่

...

หลังจากเถียนหมอมอเล่าเรืองราวทุกอย่างหมด ก็กลับ
มายังข้างกายกูห้ วาจิง

“เถียนหมอมอ หน้าผากของท่านเป็ นอะไร หรือว่าท่าน

208
พ่อลงโทษท่าน”

กูห้ วาจิงตืนตกใจเมือเห็นสภาพของเถียนหมอมอ รอย

ชําดําเขียวบนหน้าผาก ดูแล้วคงเจ็บไม่นอ้ ย“ข้าจะไปพูด
กับท่านพ่อด้วยตนเอง หากไม่ใช่เพราะมีเถียนหมอมอ
อยู่ เกรงว่าวันนีก็คงไม่มีขา้ แล้ว เหตุใดยังต้องลงโทษ
ท่านอีก”

“โธ่ คุณหนูของบ่าว นายท่านผูเ้ ฒ่ามิได้ลงโทษบ่าวเจ้า

ค่ะ เป็ นเพราะบ่าวนันไร้ประโยชน์ ไม่สามารถปกป้อง
ท่านได้ในจวนตระกูลไป๋ ”

เถียนหมอมอเอ่ยไป นัยน์ตาก็เริมแดงขึนมาอีก

209
“เถียนหมอมอพูดอะไร หากไม่ใช่เพราะท่าน ข้าจะยังมี
ชีวิตอยูจ่ นถึงวันทีเข้าใจเรืองราวต่างๆ อย่างในวันนีได้
อีกรึหรือ”

“คุณหนู ท่านอย่ากล่าวเช่นนีเลยเจ้าค่ะ”

เถียนหมอมอกลันนําตาเอาไว้ คุณหนูเข้าใจแล้วจริงๆ
ถ้าหากยามนีนางต้องตายไปคอยรับใช้ฮหู ยิน นางก็วาง
ใจแล้ว

กูห้ วาจิงไม่ได้รบเร้าถามเรืองสินเดิมของฝ่ ายหญิง นาง

คิดว่าควรรอให้เถียนหมอมอสงบจิตใจได้สกั นิดก่อน

210
เมือหมอมาตรวจชีพจรของนาง ก็เอ่ยว่านางต้องหมัน
บํารุงรักษาร่างกายให้ดี และจากนันจึงจัดการกับบาด
แผลทีมือของนาง

ขณะทีหมอเอาเศษแก้วทีตําอยูใ่ นมือนางออก ทัวทังร่าง

กายของกูห้ วาจิงเต็มไปด้วยเหงือไหลพลัก เถียนหมอมอ
ทีอยูด่ า้ นข้างส่งเสียงร้องอย่างหวาดกลัวราวกับเด็ก จน
กูห้ วาจิงคิดว่าสภาพของเถียนหมอมอดูยาแย่
ํ ยงกว่
ิ านาง
เสียอีก

หลังจากนัน...กูห้ วาจิงหญิงสาวผูข้ า้ มมิติมายังโลกใบนีก็

สลบไสลหลับไปในทีสุด

211
เตียงนุ่มอันแสนอบอุน่ และกลินหอมของกํายานช่วยให้
จิตใจสงบลง ทําให้นางเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ปลอดภัย

ผ่านพ้นคําคืนแสนหวานนัน กูห้ วาจิงตืนขึนพร้อมความ

รูส้ กึ สดชืนกระปรีกระเปร่า

เมือมองไปยังความวุน่ วายน้อยๆ ในจวน กูห้ วาจิงไม่

ต้องทําอะไร ตืนขึนมาคราวนี ก็มีสาวใช้นาํ อาภรณ์ใหม่
เอียมมาเตรียมพร้อมไว้ให้แล้ว

กระโปรงผ้าแพรปั กกลุม่ ดอกไม้สีชมพูเล็กๆ มีกลินหอม

จากกํายานติดอยูเ่ บาบาง หลังจากสาวใช้ช่วยนาง

212
เปลียนอาภรณ์ ก็เกล้าผมให้นางอย่างนุ่มนวล ในมือ
ประคองกล่องเครืองประดับใหม่เอียมให้นางเลือกใช้

ภายในกล่องเครืองประดับกล่องใหญ่นนเต็
ั มไปด้วยปิ น
ปั กผมและต่างหูมากมาย กูห้ วาจิงเลือกปิ นทีดูเรียบง่าย
ขึนมาสองชิน

“คุณหนู ในเวลานีพวกเราไม่ได้อยูก่ นั ทีตระกูลไป๋ แล้ว มิ

ต้องสนใจสายตาของผูอ้ ืน ท่านเลือกอันทีมีลวดลาย
ประณีตงดงามกว่านีเถอะเจ้าค่ะ”

เถียนหมอมอมองเครืองประดับทังสองชินทีนางเลือกมา
ก็สนศี
ั รษะไปมา แล้วเข้าไปช่วยนางเลือกอย่างตังใจ

213
อีกประเดียวจะต้องไปเจอกับผูห้ ลักผูใ้ หญ่ในจวน จะ
แต่งกายเรียบง่ายเกินไปไม่ได้

เถียนหมอมอเลือกปิ นทองคําประดับมุกแปดอัญมณีชิน
หนึง และปูเ้ หยาทองฝังทับทิมสวยงามส่วนหัวเป็ นหงส์คู่
สีเขียวมรกตอีกอันหนึง ทังสองชินส่องแสงระยิบระยับ
จับตา

กูห้ วาจิงไม่ได้ปฏิเสธ เถียนหมอมอเลือกได้ดีกว่านาง

มาก

หลังจากเตรียมตัวอีกเล็กน้อย นางก็ตรงไปยังห้องโถงเซ

214
วียนจือ

ในจวนสกุลกูไ้ ม่มีผอู้ าวุโสคอยดูแล หากมีเรืองเล็กๆ

น้อยๆ เกิดขึนภายในจวนก็จะจัดการโดยฉินหว่านฮุ่ยผู้
เป็ นสะใภ้ใหญ่ในบ้าน ทว่าหากมีเรืองใหญ่เกิดขึน ก็จะ
เชิญนายท่านผูเ้ ฒ่ากูม้ าตัดสิน โถงเซวียนจือจึงกลาย
เป็ นสถานทีสําคัญภายในจวนสกุลกู้

เมือกูห้ วาจิงไปถึงทีนัน ผูค้ นในห้องนันก็รอนางอยูแ่ ล้ว

[1]จานปิ นปั กผมชนิดหนึงของจีน ในยุคฮันทํา

จากกระดูกสัตว์ งาช้าง หยก เมือถึงยุคถัง ซ่ง หยวนก็
พบจานทีทําจากทองหรือเงิน ปิ นโลหะมักดุนลายสวย

215
งาม ส่วนหัวประดับอัญมณีหรือแก้วผลึกทําเป็ น
รูปดอกไม้หรือสัตว์

ตอนที 17 การตัดสินใจ (1)

216
“บุตรสาวอกตัญ ู คารวะท่านพ่อ”

“รีบลุกขึนเถอะ รีบลุกขึน...”

กูห้ ยวนเผยนัยน์ตาแดงกํา เอ่ยเสียงสันให้กหู้ วาจิงรีบลุก

ขึนมาให้เขาพินิจดูใกล้ๆ

บุตรสาวทีเขาคอยประคบประหงมอยูก่ ลางฝ่ ามือมา

นานหลายปี บดั นีถูกคนรังแกใต้จมูกของเขา กูห้ ยวนเผย
ตําหนิตนเองตลอดทังคืนจนไม่สามารถข่มตาหลับได้
เลย

217
แรกเริมเดิมทีคิดว่าหากไม่เข้าไปก้าวก่าย ชีวิตของกูห้ วา
จิงจะค่อยๆ ดีขนึ ผูใ้ ดเล่าจะรูว้ า่ ตระกูลไป๋ จะเป็ นหมาป่ า
จองหอง พวกมันมีสทิ ธิอะไรมาทําตัวโอหังอวดดี มีสทิ ธิ
อะไรมาดูแคลนจิงจิง!

กูห้ วาจิงรีบร้อนลุกขึนตามคําพูดของกูห้ ยวนเผย นางรีบ

ลุกเกินไปจนทําให้รา่ งกายเซ สร้างความตืนตกใจให้แก่
เขา

“จิงจิงเป็ นอะไรหรือไม่ หมอมาตรวจดูแล้วมิใช่หรือ เหตุ

ใดยัง...เหตุใดยังเป็ นเช่นนี...”

“นายท่านผูเ้ ฒ่า ท่านหมอมาตรวจดูอาการของคุณหนู

218
แล้วเจ้าค่ะ สุขภาพของคุณหนู...เนืองจากเจ็บป่ วยมา
เป็ นเวลานาน เกรงว่าต้องใช้เวลารักษาสักพัก...”

เถียนหมอมอรายงานออกไปด้วยความสัตย์จริง ที
นางกล่าวเป็ นเรืองจริงทังหมด ท่านหมอได้เอ่ยไว้เช่นนัน

อย่างไรเสียกูห้ วาจิงกลับพอใจในเรือนร่างนี หากบํารุง

อีกสักหน่อยก็จะดีมากแล้ว

เรือนร่างได้สดั ส่วน ดูออ่ นโยนน่าทะนุถนอม ทีหายากก็

คือหลังจากอาการเจ็บป่ วยดีขนึ กูห้ วาจิงก็พบว่าร่างกาย
นีไม่ได้ผอมจนดูน่ากลัว อีกทังยังแข็งแรง เป็ นสิงทียาก
มากกว่าจะได้มา

219
ทว่าเถียนหมอมอและคนอืนๆ ในตระกูลกู้ ก็ยงั บอกว่า
นางซูบผอมถึงขันกลายเป็ นโครงกระดูก ถ้าเป็ นเช่นนัน
ก่อนหน้าทีนางจะแต่งงานออกเรือนไปนางจะอุดม
สมบูรณ์ขนาดไหนกัน

เมือกูห้ ยวนเผยได้ยินคําพูดของเถียนหมอมอ ใบหน้าก็

ปรากฏร่องรอยความโศกเศร้าอาดูร ทว่าเขากลัวกูห้ วา
จิงจะสังเกตเห็นความเศร้าสร้อยนี จึงพยายามอย่าง
มากทีจะปิ ดซ่อนเอาไว้

กูห้ วาจิงหันไปทําความเคารพพีชายทังสามคนและพี
สะใภ้ทงสอง
ั

220
นายท่านใหญ่กหู้ วาเหล่ยและสะใภ้ใหญ่ฉินหว่านฮุ่ย
นายท่านรองกูห้ วาเซวียนและสะใภ้รองหยางจยาเหยา
ในอ้อมแขนของสะใภ้รองยังมีทารกอีกหนึงคน และสุด
ท้ายนายท่านสามกูห้ วาหราน ทีมองแล้วดูมีทา่ ทีเป็ นนัก
ปราชญ์ผหู้ นึง...

“น้องหญิงไม่ตอ้ งมากพิธี ล้วนเป็ นคนในครอบครัวทังนัน

อย่าทําตนห่างเหินเลย”

หยางจยาเหยาเห็นกูห้ วาจิงคํานับก็ยมออกมาแล้
ิ วรีบ
บอกให้อีกฝ่ ายยืนขึน ตัวนางอุม้ ทารกน้อยก้าวเข้าหาอีก
ฝ่ ายสองก้าว และกล่าวปนหัวเราะ

221
“ตอนทีข้าแต่งเข้ามาน้องหญิงก็ออกเรือนไปเสียแล้ว ได้
ยินเพียงว่าน้องหญิงหน้าตาสะสวยและเฉลียวฉลาด ชือ
เสียงเลืองลือว่าปั ญญาเฉียบแหลม วันนีได้เจอกันจึงรูว้ า่
เป็ นไปตามทีนายท่านรองเอ่ยไว้มิมีผิด เป็ นผูท้ ีเปรียบดัง
หยกจริงๆ”

“...”กูห้ วาจิงเมือได้ยินก็ได้แต่อมยิมเหนียมอาย คนสมัย

ก่อนไม่ได้พดู แล้วมีความหมายอืนแฝงอยูห่ รอกหรือ
ทําไมถึงไม่ชมเชยแค่พอประมาณ

“เอาล่ะ ทุกคนนังลงเถอะ จยาเหยาพูดถูกแล้ว ล้วนเป็ น

ครอบครัวเดียวกัน ตังแต่นีต่อไป จักต้องรักใคร่กลม

222
เกลียวกันเข้าไว้ให้มาก”

เมือนายท่านผูเ้ ฒ่ากูเ้ อ่ยจบ ดวงตาของกูห้ วาจิงก็เหลือบ

ไปเห็นใบหน้าของสะใภ้ใหญ่ เป็ นอย่างทีคิดไว้ไม่มีผิด
นางเห็นอาการแข็งค้างเล็กน้อยแวบหนึงในดวงหน้านัน

...

“จิงจิงเรืองมาถึงขันนีแล้ว เจ้าคิดจะทําอย่างไรต่อไป”

ในวันนีกูห้ ยวนเผยนอกจากจะเรียกให้กหู้ วาจิงมาเพือ

พบปะกับคนในครอบครัวแล้ว ยังเพือฟั งความคิดเห็น
ของนางอีกด้วย
223
ถึงอย่างไรเสียคนก็ถกู พามาจากตระกูลไป๋ แล้ว เรืองที
ต้องจัดการในภายหลังก็ควรจะวางแผนให้เร็วทีสุดเท่าที
จะเร็วได้

“พ่อได้เขียนคําฟ้องร้องเอาไว้แล้ว เพียงแต่อย่างไรก็ตอ้ ง
ถามความเห็นของเจ้าก่อน หากการออกมาในครังนีของ
เจ้าเป็ นแค่อารมณ์ชววู
ั บ พวกเราก็จะสังสอนพวกตระกูล
ไป๋ ให้ แต่หากเจ้าต้องการออกจากตระกูลไป๋ จริงๆ...พวก
เราก็มีวิธีอืนทีจะจัดการ”

กูห้ วาจิงไม่คาดคิดมาก่อนว่าตระกูลกูจ้ ะให้อิสระในการ

แสดงความคิดเห็นขนาดนี เรืองแบบนีสามารถปล่อยให้

224
นางตัดสินใจด้วยตัวเองได้งนหรื
ั อ

ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดกูห้ วาจิงจึงมีนิสยั ทีดึงดันไม่

ยอมฟั งใครจนเคยชิน ทังยังไร้เหตุผล

กูห้ วาจิงยืนขึน นางดึงดันทีจะคุกเข่าลงต่อหน้ากูห้ ยวน

เผยอีกครัง

“ท่านพ่อ บุตรสาวอกตัญ ู อายุอานามถึงเพียงนีแล้วยัง

ทําให้ทา่ นพ่อต้องเป็ นทุกข์ในเรืองของข้า...ตลอดสามปี
มานีไม่มีวนั ใดเลยทีลูกไม่เสียใจ เดิมทีหากยอมฟั งความ
เห็นของท่านพ่อและพีๆ สักนิด ก็คงไม่เป็ นเช่นนี...”

225
กูห้ วาจิงพาตัวเองเข้ามาพัวพันในเรืองนีแล้ว นางไม่
สามารถทีจะหลีกเลียงสิงทีเจ้าของร่างเดิมนีทําลงไปได้

“เดิมทีลกู คิดว่าเส้นทางนีตนเป็ นคนเลือกเอง จึงอดทน

เดินต่อไป แต่กลับไม่คิดว่า...ตระกูลไป๋ จะไม่มีทีให้ลกู มี
ชีวิตอยู.่ ..”

“ยามนีลูกเข้าใจกระจ่างแล้ว ชีวิตของข้าท่านพ่อกับท่าน
แม่เป็ นผูใ้ ห้มา ในร่างของข้ามีโลหิตของตระกูลกูไ้ หลอยู่
แล้วตระกูลไป๋ มีสทิ ธิอะไรถึงมาเหยียบยําข้าเช่นนี!”

กูห้ วาจิงเงยหน้าขึนมาอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาฉาย

ประกายเด็ดเดียว

226
“ลูกต้องการออกจากตระกูลไป๋ แม้วา่ จะต้องอยูเ่ ดียว
ดายไปชัวชีวิต จากนีไปลูกก็จะใช้ชีวิตให้ดี จะไม่มีทาง
ให้ชือเสียงของตระกูลกูม้ วั หมอง”

“ดี!”

กูห้ ยวนเผยตบโต๊ะไม้ประดูข่ นาดเล็กทีอยูด่ า้ นข้าง จาน

และถ้วยทีอยูด่ า้ นบนโต๊ะสันน้อยๆ

“นีสิถงึ จะเป็ นบุตรสาวของตระกูลกู!้ แต่ก่อนนันเจ้ายัง

เล็กอาจไม่เข้าใจในธรรมชาติของมนุษย์ พ่อเองก็ผิด เฝ้า
คิดแต่วา่ ตระกูลไป๋ จะยอมรับเจ้าในไม่ชา้ เป็ นเพราะ

227
ความเขลาของข้า ทําให้เจ้าต้องกลํากลืนความทุกข์
ทรมานมากมายเช่นนี...”

กูห้ วาจิงรีบสันศีรษะ ทังหมดเป็ นเพราะไป๋ หลิงเทียนที

ต้องทําให้นางลําบาก คนผูน้ นแม้
ั ไม่เคยเจอกัน แต่เป็ นที
แน่นอนว่าเป็ นบุคคลทีก่อให้เกิดความหายนะนีมิใช่หรือ
มิฉะนันแล้วจะล่อลวงจนเจ้าของร่างเดิมหลงใหลราวกับ
คนไร้สติเช่นนันได้อย่างไร

เมือหยางจยาเหยาเห็นดังนี นางจึงส่งทารกน้อยในมือ
ให้แก่แม่นมทีอยูข่ า้ งกาย เดินมายังกูห้ วาจิงช้าๆ และ
ช่วยประคองอีกฝ่ ายลุกขึนมา

228
“วาจาทีน้องหญิงกล่าวมานัน เจ้าเป็ นบุตรสาวตระกูลกู้
ของพวกเรา จะกล่าวว่า‘อยูเ่ ดียวดายชัวชีวิต’เช่นนันได้
อย่างไร เจ้าวางใจเถิด ครอบครัวของเรามีนายท่านใหญ่
ฝี มือเก่งกาจเป็ นทีสุด นายท่านรองและนายท่านสามก็
ให้ความสําคัญกับความรักและความชอบธรรมคงไม่
ปล่อยให้นอ้ งหญิงได้รบั การปฏิบตั ิทีไม่เป็ นธรรมแน่
นอน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ภรรยาของหวาเซวียนพูดถูกแล้ว หวาเหล่

ย หลังจากพ่อไม่อยูแ่ ล้ว เจ้าจะยังปกป้องดูแลน้องสาว
ของเจ้าคนนีใช่หรือไม่”

229
ตอนที 18 การตัดสินใจ (2)

กูห้ วาเหล่ยเมือได้ยินกูห้ ยวนเผยเอ่ยชือก็รบี ยืนขึนใน

ทันที“ท่านพ่อไม่วางใจลูกงันหรือ หากลูกไม่สามารถปก
ป้องจิงจิงได้ จะมีหน้าฟั งจิงจิงเรียกว่า‘พีใหญ่’มาตลอด
หลายปี ได้อย่างไร”
230
“งันก็ดี!ในเมือเป็ นเช่นนี พวกเราก็ไม่สามารถปล่อยผ่าน
ไปได้อีก ตระกูลไป๋ โหดเหียมอํามหิต ก็อย่ามาหาว่าพวก
ข้าไร้ความยุติธรรม ข้าจะไปหาเขาด้วยตนเอง”

กูห้ ยวนเผยออกจากจวนไปด้วยท่าทางดุดนั นายท่าน

ใหญ่กหู้ วาเหล่ยและนายท่านสามกูห้ วาหรานทยอยออก
ตามกันไปติดๆ เหลือเพียงกูห้ วาเซวียนเท่านันทียังคงอยู่
ในจวน

“พวกตระกูลไป๋ จะต้องไม่ยอมเลิกราด้วยดีเป็ นแน่ ข้าอยู่

ทีนี พวกมันจะได้ไม่กล้าลงมืออันใด”

231
กูห้ วาเซวียนรับรองกับกูห้ วาจิงอย่างหนักแน่น ทว่าในใจ
ของนางกลับรูส้ กึ กังวล

นายท่านรองผูน้ ีช่างทําให้ผอู้ ืนรูส้ กึ ปลอดภัยเมืออยูด่ ว้ ย

จริงๆ น่าฉงนนัก ทังๆ ทีถือกําเนิดในตระกูลขุนนางฝ่ าย
บุน๋ แต่เหตุใดจึงได้เติบโตขึนมาดูเหมือนกับพวกแม่ทพั
นายกองกัน

สีหน้าของฉินหว่านฮุ่ยดูไม่คอ่ ยดีนกั ตังแต่ตอนเริมพูด

กัน นางก็ดรู าวกับพยายามอดทนข่มบางอย่างเอาไว้
เวลานีเมือบุรุษภายในบ้านทยอยออกไปจนหมด ฉิน
หว่านฮุ่ยจึงลุกขึน เดินตรงมายังข้างหน้าของกูห้ วาจิง

232
“น้องหญิง พีสะใภ้ใหญ่มีเรืองเล็กน้อยทีต้องไปจัดการ
ขออภัยทีต้องขอตัวก่อน หากธุระวุน่ วายจบลงแล้วข้าจะ
ไปพูดคุยสนทนากับน้องหญิงดีหรือไม่”

“พีสะใภ้ใหญ่ไปจัดการเรืองของท่านเถิด เรืองต่างๆ ภาย

ในบ้านนันต้องยุง่ วุน่ วายเป็ นธรรมดา ข้าคุน้ เคยกับทีนี
อยูแ่ ล้ว”

“ใช่แล้วล่ะ พีสะใภ้ใหญ่ธุระยุง่ เหยิงนัก ไม่ตอ้ งอยูเ่ ป็ น

เพือนพวกเราหรอก ช่วงนีข้าไม่มีสงใดให้
ิ จดั การ เช่นนัน
แล้วข้าจะอยูค่ ยุ เป็ นเพือนน้องหญิงสักครูด่ ีหรือไม่”

หยางจยาเหยายิมอ่อนโยน คล้องแขนของกูห้ วาจิงอย่าง

233
สนิทสนม นางเอียงศีรษะเล็กน้อย นัยน์ตาฉายรอย
ยิม“ข้ากําลังคิดจะทําความรูจ้ กั กับน้องหญิงเสียหน่อย”

“...เช่นนัน คงต้องรบกวนน้องสะใภ้รองแล้ว”

รอยยิมของฉินหว่านฮุ่ยไม่เป็ นธรรมชาติขนทุ
ึ กที ท่าทาง
ดูฝืนใจ นางจากไปอย่างรีบร้อน

หลังจากเลียวผ่านภูเขาจําลองมาเล็กน้อย รอยยิมทีแทบ
รักษาไว้ไม่ได้บนใบหน้าของฉินหว่านฮุ่ยก็หายไป

ผ้าไหมทีถือไว้ในมือถูกขยําจนเปลียนรูปร่าง แต่ก็ยงั ไม่

สามารถทําให้ความกลัดกลุม้ ทีมีอยูเ่ ต็มอกนางหายไป
234
ได้

หยางจยาเหยาสตรีนางนันมีนิสยั ชอบพูดประจบ
ประแจง เหตุใดจึงกล่าวว่า‘นายท่านใหญ่ในบ้านนี
เก่งกาจเป็ นทีสุด และจะไม่ปล่อยให้กหู้ วาจิงได้รบั การ
ปฏิบตั ิทีไม่เป็ นธรรมแน่นอน’

เพราะนางรูส้ กึ ได้วา่ ในจวนนีไม่ให้ความสําคัญกับนาง

งันหรือ ฉะนันจึงใช้คาํ พูดทีกระทบกระเทียบเช่นนัน!

เมือถึงวันหน้ายามทีแต่ละครอบครัวแยกบ้านออกไป
เรืองของน้องสาวสามี ภาระมากกว่าครึงก็ตอ้ งเป็ น
หน้าทีของบ้านใหญ่ทีคอยดูแล และบ้านรองนันก็คงไม่

235
ต้องมายุง่ เกียวมากนัก ดังนันนางจึงกล่าวคําพูดสวยหรู
เช่นนีออกมา!

ช่างน่าชังเสียจริง!

ฉินหว่านฮุ่ยพยายามหายใจเข้าลึกๆ อยูส่ องสามครา

เพือทําให้จิตใจตนสงบลง

ครังทีกูห้ วาจิงแต่งงานนางบอกกับตนเองว่าอย่าไปมี
ปากมีเสียงกับนายท่านใหญ่จนทําให้ตนไม่สบายใจ แต่
คนในตระกูลกูก้ ็ทาํ เกินไปมิใช่หรือ เป็ นแค่เพียงงานแต่ง
ของบุตรสาว แต่ทรัพย์สมบัติก็มอบให้กหู้ วาจิงไปเกือบ
ทังหมด

236
พวกเขาไม่ได้คิดกันบ้างเลยหรือว่าในเรือนยังมีบตุ รชาย
อีกสามคน แล้วยังมีหลานชาย หลานสาวในภายภาค
หน้าอีกล่ะ!

ในใจของฉินหว่านฮุ่ยมิใช่วา่ ไม่โกรธแค้น ทว่าเกลียดไป

แล้วจะสามารถทําอย่างไรได้ ตระกูลกูน้ บั ตังแต่กหู้ ยวน
เผยมาจนถึงบุตรชายทังสาม กูห้ วาจิงเป็ นบุตรสาวเพียง
คนเดียวจึงทําให้เป็ นทีโปรดปรานไม่มีทีสินสุด นางเพิง
จะแต่งเข้าตระกูลกูไ้ ด้ไม่นาน จะสามารถไปวางท่าวาง
อํานาจใส่ได้อย่างไร

ทว่าดูตอนนี กูห้ วาจิงกลับกลายเป็ นสตรีทีน่าสมเพชเช่น

237
นีเชียวหรือ

ฉินหว่านฮุ่ยปลอบใจตนเองว่ามีทรัพย์สนิ เงินทองมาก
มายข้างกาย ก็เทียบไม่ได้กบั การมีฟจู วิน[1]ทีหนักแน่น
และน่าเชือถือเพียงคนเดียว

แต่อย่างไรเสียกูห้ วาจิงก็แต่งงานออกเรือนไปแล้ว เหตุ

ใดนางจึงยังกลับมาอีก!นางไม่มียางอายบ้างเลยหรือไร!
เหตุใดจึงเสนอตนจะออกจากตระกูลไป๋ ทังคนในตระกูล
กูย้ งั เห็นดีเห็นงามไปกับนาง!

ฉินหว่านฮุ่ยคิดไปมาจนปวดศีรษะ เรือนสวรรค์บปุ ผาเริง

ระบําร้างไร้ผคู้ นมานานเช่นนี บุตรสาวคนโตของนางผิง

238
เจียเอ๋อร์ก็ทมุ่ เถียงเรืองนีกับนางมาเป็ นเวลานาน เพือให้
กูห้ ยวนเผยเอ่ยปาก...นางคงต้องหาวิธีโน้มน้าวใจเขาให้
ได้...

...

“น้องหญิงทิวทัศน์ตรงนีมีเสน่หด์ งึ ดูดใจนัก มิน่าเล่าผิง

เจียเอ๋อร์ถงึ กล่าวเสมอว่าชอบทีแห่งนี แม้แต่ขา้ เมือได้
มองแล้วก็รูส้ กึ สบายอกสบายใจ”

หยางจยาเหยานังลงบนระเบียงทางเดินเดียวกับกูห้ วา
จิง ลมพัดเย็นสบายช้าๆ ผ่านกาย ทําให้ผา้ แพรบางรอบ
ด้านพลิวไหวไปตามสายลม และยังพัดเอาควัน

239
จากกระถางธูปลายครามพันหมุนเป็ นเกลียวลอยสูงขึน
ไป ส่งกลินหอมอ่อนๆ ให้จิตใจรูส้ กึ สงบ

เมือหยางจยาเหยาเอ่ยถึงผิงเจียเอ๋อร์ กูห้ วาจิงจึงนึกขึน

ได้วา่ เคยได้ยินเถียนหมอมอเอ่ยถึงบางครังบางคราว ดู
เหมือนจะเกิดก่อนนางแต่งงานออกจากเรือนไป

ในตระกูลกูน้ นหยิ
ั นลดหยางเพิม[2]กูห้ วาจิงเป็ นสตรี
เพียงคนเดียวในรุน่ นางจึงเป็ นทีรักใคร่มาก

หลังจากฉินหว่านฮุ่ยแต่งเข้ามาก็ให้กาํ เนิดบุตรคนแรก
เป็ นเด็กผูห้ ญิง คนในตระกูลกูต้ า่ งดีอกดีใจ เด็กน้อยจึง
กลายเป็ นทีโปรดปราน

240
“หากพีสะใภ้รองชอบเมือข้าออกจากเรือนไปทีนีก็จะไร้ผู้
คน ท่านก็ยา้ ยเข้ามาอยูท่ ีนีเป็ นอย่างไร”

“น้องหญิงพูดเรืองใดกัน เจ้าสามารถอยูท่ ีนีได้อย่าง

สบายใจ จะกล่าวว่าย้ายออกไปได้อย่างไร หรือว่าภาย
ในใจน้องหญิงรูส้ กึ เป็ นกังวล”

กูห้ วาจิงส่ายศีรษะน้อยๆ“ข้าก็แค่พดู ไปเช่นนันเอง”

มือเรียวขาวของหยางจยาเหยาตบลงบนหน้าอก“น้อง
หญิงอย่าได้คิดเช่นนี ทีนีคือบ้านของเจ้า หากเจ้าแยก
ออกไปห่างเหินกับพวกข้า ไม่รูว้ า่ นายท่านผูเ้ ฒ่าและ

241
นายท่านทังสามจะเศร้าโศกเสียใจมากขนาดไหน”

การพูดคุยกับหยางจยาเหยาเป็ นเรืองทีน่าพึงพอใจเรือง
หนึง นางพูดช้าๆ ไม่รบี เร่ง นําเสียงอ่อนโยน และยังเว้น
จังหวะได้ดีในทุกประโยค ทําให้กหู้ วาจิงรูส้ กึ เหมือนสาย
ลมไล้ผา่ นใบหน้า

ทังเรืองทีหยางจยาเหยาหยิบยกมาพูดล้วนสนุกสนาน
เป็ นแค่เรืองราวเล็กๆ น้อยๆ ต่างๆ ในตระกูลกู้ ฟั งแล้ว
สบายอกสบายใจ และยังทําให้กหู้ วาจิงเข้าใจในตระกูล
กูม้ ากกว่าเดิม

ดังนันตลอดทังบ่าย กูห้ วาจิงและหยางจยาเหยาจึงจิบ

242
ชาสนทนากันออกรสอย่างมีความสุข รอจนนางกลับไป
พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลับขอบฟ้าเสียแล้ว

“พีสะใภ้ใหญ่ได้เตรียมงานเลียงไว้ พวกเราเดินไปด้วย
กันดีหรือไม่ คิดว่าท่านพ่อและนายท่านสามคงจวนจะ
กลับมาแล้ว ไม่รูว้ า่ จะนําข่าวอะไรกลับมาบ้าง”

...

[1]คําทีภรรยาใช้เรียกสามีในสมัยโบราณ

[2]มาจากกฎของหยินหยาง ข้อทีว่า หยินหยางมีการ

243
เปลียนแปลงขึนและลง ในทีนี‘หยิน’หมายถึง ผูห้ ญิง
และ‘หยาง’หมายถึง ผูช้ าย สรรพสิงทีตรงข้ามกัน 2
อย่าง จะมีการเคลือนไหวในลักษณะขัดแย้งกัน ฝ่ าย
หนึงจะมีการเพิมขึน ขณะทีอีกฝ่ ายหนึงจะต้องลดลง

ตอนที 19 คําพูดของดรุณีนอ้ ย (1)

กูห้ ยวนเผยนังมองบรรยากาศรอบตัวภายในห้องโถงจัด
เลียง เขาค่อยๆรินชาลงในถ้วยใบหนึง ก่อนจะวางถ้วย
ชาลงบนโต๊ะ

244
“สิงทีพวกตระกูลไป๋ กล่าวนันปลินปล้อนนัก ข้ารูอ้ ยูแ่ ก่ใจ
ว่าพวกเขาจะต้องยอกย้อนพวกเรา!ตาเฒ่าตระกูลไป๋
คอยข้าอยูต่ งแต่
ั เช้าตรู ่ คนใจโฉดนันชิงเอ่ยออกมาก่อน
หาว่าพวกเราตระกูลกูไ้ ม่รูจ้ กั สังสอนบุตรสาว บุตรชายก็
ไร้เหตุผลเข้าไปทําลายข้าวของในบ้านเขา และยังเอ่ยต่อ
ว่าอยากจะช่วยให้คาํ แนะนําแก่ขา้ ในการเลียงบุตร ข้า
โมโหจนเกือบจะลงไม้ลงมือกับมัน”

กูห้ ยวนเผยเป่ าเคราพ่นลมหายใจออกมาด้วยอารมณ์

รุนแรง เขาอยากจะระบายโทสะลงกับโต๊ะเป็ นอย่างยิง

“ท่านพ่ออย่าคิดเช่นนัน ตระกูลไป๋ สันทัดในการรบรา ถึง

ท่านจะมีสบิ คนก็มิใช่คตู่ อ่ สูข้ องเขาหรอก”

245
กูห้ วาหรานเอ่ยขึนเบาๆ ใบหน้าของเขาสงบนิง ทว่านิว
มือยังคงเขียราวเก้าอีโดยไม่รูต้ วั “วันนีข้าไปยังศาลจิง
จ้าวมา สิงทีควรกล่าวก็ได้กล่าวออกไปอย่างชัดเจนแล้ว
ท่านพ่อเพียงรอให้มีการเคลือนไหวภายในนัน หลังจาก
นันค่อยให้พยานออกมา”

“ดี สาส์นของข้าก็ได้สง่ ไปเป็ นทีเรียบร้อยแล้วใต้เท้าหวัง

เป็ นคนรูจ้ กั เก่าของข้า จักต้องดําเนินการอย่างยุติธรรม
แน่ ในวันพรุง่ พวกเรามารอดูกนั ข้าไม่เชือหรอก ว่าข้าจะ
จัดการตาเฒ่าของตระกูลไป๋ ไม่ได้ จะไม่สามารถโต้ตอบ
มันกลับไปได้!”

เวลานีกูห้ ยวนเผยอยากจะแล่นตรงไปยังตระกูลไป๋ แล้ว

246
ต่อว่าพวกตระกูลไป๋ ให้เจ็บแสบสักคราเป็ นอย่างยิง ยาม
เขาเห็นกูห้ วาจิง ก้นบึงของหัวใจนันร้อนรนจนแทบจะ
ระเบิด ทว่าตอนนีกลับทําได้เพียงอดกลันเอาไว้

“ท่านพ่อ ประเดียวจิงจิงมาแล้ว ท่านอย่าพูดเรืองนีเลย

อย่าทําให้นางต้องเป็ นกังวล”

“ข้ายังต้องให้เจ้าบอกอีกรึ”

...

บรรยากาศภายในงานเลียงของจวนสกุลกูเ้ ต็มไปด้วย
ความสนุกสนานและอบอุน่ อย่างทีครอบครัวอืนหาที
247
เปรียบมิได้ แม้วา่ ภายในใจของฉินหว่านฮุ่ยจะคอย
บริภาษกูห้ วาจิงอยูบ่ า้ ง แต่นางก็ไม่กล้าทีจะเพิกเฉยอีก
ฝ่ าย

ดังนันในงานเลียงนี กูห้ วาจิงจึงได้รูจ้ กั กับทุกคนใน

ตระกูลกู้ ซึงเรียบง่ายกว่าทีนางคิดไว้แต่เดิมมาก

ในบ้านใหญ่มีภรรยาสองคน และเด็กน้อยอีกสามคน
เด็กชายและเด็กสาวเกิดจากภรรยาเอกและเด็กชายอีก
หนึงคนเกิดจากอนุภรรยา ส่วนสตรีจากบ้านสองไม่คาด
คิดว่าจะมีหยางจยาเหยาเพียงผูเ้ ดียว และยังมีเด็กเพียง
คนเดียวคือทารกทีนางอุม้ อยู่

248
นีเป็ นสิงทีดีกว่ามากเมือเทียบกับในนิยายทีนางเคยอ่าน
มา ในใจของกูห้ วาจิงรูส้ กึ อิมเอม พยายามอย่างสุด
ความสามารถในการรีบจําชือและบุคลิกท่าทางของพวก
เขาให้ได้

“ท่านอาเล็ก ท่านโตขึนมางดงามมาก ภายหน้าข้าจะ

สวยเหมือนท่านหรือไม่”

ผิงเจียเอ๋อร์ดแู ล้วน่าจะราวสีห้าขวบ สวมชุดกระโปรง

ยาวสีเหลืองขนห่าน บนศีรษะมีหินปะการังแดง[1]ร้อย
เข้าด้วยกันพันอยู่ และตรงอกยังประดับหยกใสสว่างแวว
วาว

249
“หลังจากนีผิงเจียเอ๋อร์จะต้องสวยกว่าอาเล็กแน่นอน
จ้ะ”

กูห้ วาจิงโน้มตัวลง นางยิมพลางเอ่ยตอบผิงเจียเอ๋อร์

ดวงตาของนางโค้งดังจันทร์เสียว

ผิงเจียเอ๋อร์พงึ พอใจกับคําตอบทีได้รบั ดวงตากลม

โตกลอกไปมา“ท่านอาเล็กสวยขนาดนี แล้วเหตุใดครอบ
ครัวสามีของท่าน ถึงไม่ชอบท่านล่ะ”

“...”

บรรยากาศครืนเครงหยุดชะงักลงในชัวพริบตา แม้แต่
250
เสียงเล็กน้อยก็ไม่ได้ยิน

ดวงตาของฉินหว่านฮุ่ยเบิกกว้างในทันที ดึงผิงเจียเอ๋อร์
มาใกล้ตวั พยายามฉีกยิมหันมาทางกูห้ วาจิง“น้อง น้อง
หญิงอย่าใส่ใจเลย ผิงเจียเอ๋อร์ยงั เล็ก นางไม่เข้าใจเรือง
ราว พูดเรืองเหลวไหล...”

“นางไม่เข้าใจงันรึ นางไม่เข้าใจแล้วจะพูดวาจาเช่นนี
ออกมาได้อย่างไรกัน เช่นนันแล้ววาจาอย่างไรทีนางเข้า
ใจแล้วควรจะพูดต่อหน้าผูอ้ ืน”

กูห้ วาจิงยังไม่ทนั ได้เอ่ยอะไรออกไป สีหน้าของกูห้ ยวน

เผยก็ฉายความเย็นชาออกมา“ภรรยาหวาเหล่ย ทุกวันนี

251
เจ้าสังสอนผิงเจียเอ๋อร์อย่างไร โตถึงเพียงนีแล้วเหตุใด
แล้วยังไม่สามารถแยกแยะเรืองราวได้เจ้าอบรมบุตร
อย่างไรกัน!”

“ท่านพ่อ โปรดอย่าโมโหเลยเจ้าค่ะ สะใภ้ สะใภ้จะต้อง

ไปตรวจสอบอย่างแน่นอน ว่าบ่าวไพร่คนใดทีพูดพล่าม
เรืองไร้สาระเช่นนีต่อหน้าผิงเจียเอ๋อร์ ผิงเจียเอ๋อร์นนรู
ั ้
ความมาตลอด คงจะ...คงจะได้ยินใครพูดเรืองเช่นนีเข้า
หูเข้า...”

ในใจฉินหว่านฮุ่ยนันตืนตระหนก เพิงสํานึกได้วา่ ตนไม่

ควรบ่นเรืองนีต่อหน้าผิงเจียเอ๋อร์

252
แม้วา่ คนในตระกูลกูจ้ ะรักใคร่เอ็นดูผิงเจียเอ๋อร์ แต่พวก
เขาย่อมให้ความสําคัญกับกูห้ วาจิงมากกว่า แต่ฉิน
หว่านฮุ่ยจะรูไ้ ด้อย่างไรเล่า ว่าอยูๆ่ ผิงเจียเอ๋อร์จะกล่าว
เรืองนีออกไปเช่นนัน

“ท่านพ่อ ผิงเจียเอ๋อร์เป็ นเพียงเด็ก มิเป็ นไรหรอก”

กูห้ วาจิงคิดว่าท่าทีโต้ตอบของกูห้ ยวนเผยนันค่อนข้าง

รุนแรง“ยิงกว่านัน เรืองนีก็เป็ นเรืองจริง แม้แต่เด็กคน
หนึงยังคิดว่าน่าประหลาด เดิมทีลกู นันดือดึงทําโดย
พลการ มาคิดดูแล้ว แม้แต่เด็กคนหนึงก็ยงั รูค้ วาม
มากกว่า...”

253
“จิงจิง...”

สีหน้าของกูห้ วาเหล่ยเต็มไปด้วยความละอายใจ น้อง

สาวของเขาผูน้ ีตังแต่เล็กเคารพเขามาก แม้นางจะเป็ นที
โปรดปรานของคนในบ้านแต่ก็ไม่ได้มีนิสยั ดือดึงเอาแต่
ใจเกินไปเช่นนัน เพียงแต่เรืองการแต่งงานครังนี
นางกลับตัดสินใจผิดพลาด

พีใหญ่ผนู้ ีไม่เพียงปกป้องนางเอาไว้ไม่ได้ ทังบุตรสาว

ของตนยังทําให้นางต้องลําบากใจ...

สายตาของกูห้ วาเหล่ยจ้องเขม็งไปยังฉินหว่านฮุ่ย จ้อง

จนนางรูส้ กึ หวาดหวัน

254
พวกเขาสองคนแต่งงานกันมานานแล้ว แม้ไม่ได้รกั กัน
หวานชืน แต่ก็ให้เกียรติซงกั
ึ นและกันมาโดยตลอด กูห้ วา
เหล่ยปฏิบตั ิตอ่ นางด้วยความเกรงอกเกรงใจและให้
เกียรติ ทว่าวันนีเป็ นเพราะคําพูดไม่กีคําของผิงเจียเอ๋อร์
เขากลับแสดงท่าทีเช่นนีกับนางออกมาอย่างชัดเจน...

ทังหมดนีเป็ นเพราะกูห้ วาจิง!เป็ นเพราะนางปรากฏตัว

ขึนมา ทําลายความสงบสุขก่อนหน้านีทีเคยมี สตรีนางนี
เป็ นดวงดาราอับโชคจริงๆ!

ขณะนันกูห้ วาจิงยังไม่รบั รูถ้ งึ แรงจงเกลียดจงชังของฉิน

หว่านฮุ่ยทีมีตอ่ นางนางคุกเข่าลงมองไปยังใบหน้าของ

255
ผิงเจียเอ๋อร์

[1]ในสมัยราชวงศ์ถงั ของประเทศจีนเชือกันว่าปะการัง
แดงนัน มีอานุภาพสามารถเปลียนสิงร้ายให้กลายเป็ นดี
ได้ จึงได้มีการนําปะการังแดงมาทําเป็ นเครืองประดับ
ตกแต่ง เพือให้ผทู้ ีครอบครองสามารถพกติดตัวไว้ตลอด
ได้ ถือเป็ นเครืองรางป้องกันภัย อีกทังยังเป็ นสิงประดับที
เลอค่างดงาม

256
ตอนที 20 คําพูดของดรุณีนอ้ ย (2)

“แต่ก่อนท่านอาเล็กก็คิดว่าแปลกเช่นกัน ทว่าตอนนีข้า
เข้าใจแล้ว สตรีนนถึ
ั งจะหน้าตาสะสวยก็ไร้ประโยชน์ ใช่
ว่าจะทําให้ทกุ คนชอบได้ แต่น่าเสียดายทีข้าเข้าใจช้าไป
อย่างไรเสียผิงเจียเอ๋อร์เฉลียวฉลาดเช่นนี ต่อไปจะต้อง
เติบโตเป็ นสตรีทีดียงกว่
ิ าอาเล็กแน่นอน”
257
ผิงเจียเอ๋อร์ฟังด้วยความงุนงง ท่านแม่บอกกับตนว่า
บ้านแม่สามีของท่านอาเล็กไม่ตอ้ งการนาง แต่ไม่ได้บอก
กับตนชัดเจนว่าเพราะเหตุใด แต่ทว่าตนโตเช่นนีแล้ว
ย่อมสามารถแยกแยะผิดชอบชัวดีได้

เช่นนันแล้ว ผิงเจียเอ๋อร์จงึ คิดว่าท่านอาเล็กทีอยูต่ รงหน้า

นางดูแล้วก็ไม่เหมือนอย่างทีท่านแม่กล่าวไว้วา่ ...เป็ นคน
ไม่ดี...

เป็ นเรืองง่ายทีจะเบียงเบนความสนใจของเด็ก ทังตัว

ของกูห้ วาจิงเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย

258
อย่างไรก็ตาม แต่เดิมเรืองนีก็เกิดขึนเพราะกูห้ วาจิงคน
ก่อนมิใช่นาง ทว่านางกลับต้องมาเป็ นทุกข์เรืองนี แม่
นางน้อยกูห้ วาจิงทีงามดุจบุปผากลับต้องมาแบกรับเรือง
ราวเหล่านีเอาไว้...

หลังงานเลียงสินสุด กูห้ วาจิงกลับไปยังเรือนสวรรค์บุ

ปผาเริงระบําด้วยท่าทางสงบ

นางทราบดีวา่ ท่านพ่อและพีชายไม่อยากให้นาง
ต้องกลัดกลุม้ ดังนันนางจึงยอมคล้อยตามทุกเรือง หลัง
จากกลับมานางก็ตรงไปอาบนําและเข้านอนทันที

ทว่าภายในเรือนของบ้านใหญ่ บรรยากาศกลับไม่คอ่ ยดี

259
นัก

“ท่านพีวันนีผิงเจียเอ๋อร์เพียงแค่พลังปากเอ่ยประโยคเช่น
นันออกไป ท่านอย่าได้โมโหนางเลย”

ฉินหว่านฮุ่ยเกรงว่ากูห้ วาเหล่ยจะลงโทษผิงเจียเอ๋อร์
ทันทีทีกลับมาจึงลดท่าทีลง ใช้คาํ พูดนุ่มนวลอบอุน่
พลางช่วยเขาถอดอาภรณ์ออก

กูห้ วาเหล่ยหันมามองนาง เขาไม่ได้ตอบกลับไป นังลง

ข้างโต๊ะ สีหน้าเรียบนิง

“ผิงเจียเอ๋อร์ยามปรกติก็ปฏิบตั ิตวั ดีเป็ นทีสุด น้องหญิง

260
เพิงจะกลับมา ท่านก็รู ้ ผิงเจียเอ๋อร์ชอบเรือนสวรรค์บุ
ปผาเริงระบํานันมาก มิใช่เรืองแปลกหากครังนีนางจะ
รูส้ กึ ขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่อย่างไรเสียนางก็ไม่ได้ตงใจ
ั
ท่านอย่าไปถือสาเอาความกับนางเลย”

ฉินหว่านฮุ่ยพยายามเค้นหาเหตุผลทีเหมาะสมเหมือน
เช่นแต่ก่อน จนไม่ได้สงั เกตเห็นสีหน้าของกูห้ วาเหล่ยที
ค่อยๆแสดงความโกรธออกมา

ทุกครังเมือเป็ นเช่นนี ทุกครังทีฉินหว่านฮุ่ยทําอะไรผิด

พลาด นางไม่เคยคิดว่านีเป็ นความผิดของนาง กลับกัน
นางจะพยายามหาข้อแก้ตวั ต่างๆมาอธิบาย

261
ในตอนแรกกูห้ วาเหล่ยพยายามทีจะอดทนกับนิสยั นีของ
นาง แต่ในไม่ชา้ เขาก็พบว่าไร้ประโยชน์ ฉินหว่านฮุ่ยยัง
คิดว่าไม่ใช่ความผิดของนาง แม้ปากจะเอ่ยออกมา
ว่ายอมรับผิด แต่ในใจไม่ได้คิดเช่นนัน

แต่อย่างไรเสีย ฉินหว่านฮุ่ยก็คือภรรยาทีแต่งเข้ามา
อย่างถูกต้องตามประเพณีของเขา แม้กหู้ วาเหล่ยไม่ได้มี
ความสุขยามอยูก่ บั นาง ทังยังคอยปลีกตัวออกห่างอยู่
ตลอด แต่ก็ให้เกียรตินางเสมอ ทว่าฉินหว่านฮุ่ยนางไม่
เคยวางมือเรืองธุระในจวน ทังยังอาศัยผิงเจียเอ๋อร์บตุ ร
สาวเพียงคนเดียวในจวนมาแอบอ้างวางตนเป็ นใหญ่ กู้
หวาเหล่ยต้องทนทรมานกับความละอายทีมีตอ่ คนอืนใน
บ้านมากขึน และพยายามอย่างหนักทีจะทําหน้าทีพี
ใหญ่ให้ดีขนึ

262
ทว่าครังนีเมือเห็นฉินหว่านฮุ่ยเป็ นเช่นนีอีกครัง โดย
เฉพาะยามนางมองไปยังจิงจิง ภายในใจของกูห้ วาเหล่
ยก็อดคิดไม่ได้

เป็ นไปได้หรือไม่ทีผิงเจียเอ๋อร์จะเรียนรูค้ าํ พูดนันมาจาก

มารดาทีอยูข่ า้ งกายนาง

ผิงเจียเอ๋อร์กบั ฉินหว่านฮุ่ยอยูด่ ว้ ยกันตลอดทังวัน แล้ว

ในวันหน้านางจะไม่กลายเป็ นผูม้ ีนิสยั คิดเล็กคิดน้อยจิต
ใจคับแค้นหรือ

“เจ้าพูดถูกแล้ว ผิงเจียเอ๋อร์จริงๆแล้วยังเด็กอยู่ ยังแยก

263
แยะถูกผิดไม่ได้”

ฉินหว่านฮุ่ยได้ยินคําพูดเช่นนันของกูห้ วาเหล่ยก็โล่งอก
ใบหน้ากําลังจะแย้มรอยยิมเอ่ยบางอย่าง ก็ได้ยินกูห้ วา
เหล่ยเอ่ยต่อไปว่า“นางไร้ความสามารถในการแยกแยะ
คนทีเอ่ยวาจาเช่นนันต่อหน้านางย่อมมิใช่คนดีแน่ ไม่วา่
จะเป็ นใคร แน่นอนว่าต้องมีเจตนาทีมิชอบ เกรงว่าจะทํา
ให้ภายในเรือนเกิดความโกลาหลได้ เจ้าไปตรวจสอบให้
ดี หากเจอแล้วก็ให้ไล่ออกไปโดยเร็ว ทังนีจะได้ไม่ให้มี
พิษมีภยั ต่อผิงเจียเอ๋อร์”

“...”

264
นางแทบจะกระอักออกมา

ใครกันเล่าทีเอ่ยวาจาเช่นนันต่อหน้าผิงเจียเอ๋อร์ ใครกัน
เล่าทีจะกล้าพูดเรืองเหลวไหลต่อหน้าผิงเจียเอ๋อร์ ผิง
เจียเอ๋อร์เป็ นดังดวงใจของนาง ในเรือนนีนอกจากนาง
แล้ว ยังจะมีใครกล้าพูดว่าร้ายผูอ้ ืนมากมายต่อหน้าผิง
เจียเอ๋อร์ได้อีก!

เรืองเหล่านีนายท่านใหญ่ยอ่ มรูด้ ี!ทว่าเหตุใดเขาจึงเอ่ย

คําพูดเช่นนี

หรือว่า...หรือว่าสิงทีเขากล่าวก็คือข้านันมีเจตนาร้าย
เป็ นผูท้ ีไม่อยากให้ภายในเรือนสงบสุขงันรึ!

265
ไม่ไม่ไม่ นีเป็ นไปไม่ได้ นายท่านใหญ่คงไม่ได้หมายถึง
ข้า

นางคอยปลอบขวัญตนเองอยูภ่ ายในใจ ทว่าอดไม่ได้ที

จะเงยหน้าขึนไปมองสีหน้าของกูห้ วาเหล่ย

จากมุมนีหัวใจของฉินหวานฮุ่ยก็พลันสันสะท้าน ดวงตา
ของกูห้ วาเหล่ย มองนางอย่างทะลุปรุโปร่ง เขารูแ้ น่นอน
ว่าคําพูดเหล่านันเป็ นนางทีพูดไป ดังนันถึงได้เอ่ยคําพูด
เช่นนีออกมา!

“เจ้าไปตรวจสอบให้ดีเถอะ วันนีข้าจะไปพักยังเรือนเหอ”

266
กูห้ วาเหล่ยพูดจบก็ลกุ ขึนเดินออกไป ไม่มีแม้แต่คาํ พูด
ปลอบโยนสักนิดเดียว

เรือนเหออีกแล้ว!ฉินหว่านฮุ่ยกําหมัด ร่างกายสันสะท้าน
อย่างควบคุมไม่ได้

กูห้ วาเหล่ยปฏิบตั ิกบั ข้าเช่นนีได้อย่างไร!

หากไม่ใช่เพราะนาง ยามนีบ้านใหญ่ของพวกเขาจะมี
อํานาจเช่นนีได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะนาง ความมังคัง
อิมอกอิมท้องกันของตระกูลจะอยูใ่ นมือของบ้านใหญ่
อย่างมันคงได้อย่างไร บ้านใหญ่ของพวกเขาจะสะดวก

267
สบายมีกินมีใช้กว่าบ้านรองได้อย่างไร

ในใจฉินหว่านฮุ่ยแทบกระอักเลือด นางอยูใ่ นจวนนีต้อง

พยายามอย่างหนัก คอยแข่งขันกับหยางจยาเหยายังไม่
พอ ยังต้องใช้เล่หเ์ พทุบายช่วงชิงความโปรดปราน
จากอนุภรรยาภายในเรือนอีก นีเป็ นเรืองง่ายสําหรับนาง
งันหรือ!

แต่กหู้ วาเหล่ยกลับไม่เคยเห็นใจ ทังยังมาอมทรายพ่น

เงา[1]เพียงเพราะนางตําหนิกหู้ วาจิงเพียงไม่กีคํา หรือที
นางพูดไปมิใช่เรืองจริง กูห้ วาจิงโดนบุรุษหมางเมิน
ตระกูลไป๋ ไม่ตอ้ งการนาง นันไม่ใช่เรืองจริงหรอกหรือ!

268
ฉินหว่านฮุ่ยทีคับแค้นอยูภ่ ายในอก ได้แต่บริภาษกูห้ วา
จิงอย่างเจ็บแสบอยูภ่ ายในใจ แต่นางกลับไม่รูว้ า่ เดิมทีกู้
หวาเหล่ยใช้ขอ้ อ้างเรืองอนุภรรยา เพือให้ฉินหว่านฮุ่ย
เบนความสนใจออกไปจากหยางจยาเหยา

นางไม่รูว้ า่ เพราะนางยึดมันในสิทธิความเป็ นฮูหยิน

ใหญ่ภายในบ้าน กูห้ วาเหล่ยรูส้ กึ ผิดกับกูห้ วาเซวียนและ
ภรรยาของเขาเป็ นการส่วนตัวมาโดยตลอด แม้กระทัง
ขอโทษพวกเขาอย่างจริงใจในหลายๆครัง เดิมเขาเป็ นถึง
พีใหญ่และสะใภ้ใหญ่ในครอบครัว แต่กลับไม่สามารถ
เข้มงวดเคร่งครัดกับตนเองได้ นันทําให้เขาละอายใจ
มาก

หากไม่เป็ นเพราะความใจกว้างโอบอ้อมอารีทีภรรยา
269
ของกูห้ วาเซวียนมี ตระกูลกูใ้ นเวลานีอาจจะไม่ได้อยู่
อย่างสงบสุขสบายใจเช่นนีก็เป็ นได้ ในเรืองนี ฉินหว่าน
ฮุ่ยไม่เคยรู.้ ..

[1]อุปมาว่า ใส่รา้ ยอย่างลับๆ

จบเล่มที1 ติดตามต่อได้ในเล่มที2

270