(นิ ยายแปล)ให้ฉันรักคุณอีกครัง 

ชือเรือง : (นิ ยายแปล)ให้ฉันรักคุณอีกครัง 

 
บทนํ า 
ผูค
้ นทังโลกรู ว
้ า
่ กู้ฉางอันรักหรงซาน ถึงกระดูก แต่
ทุกคนรู ด
้ ีวา
่ หรงซานเกลียดกู้ฉางอันจนถึงกระดูก
เพียงเพราะหลงซานต้องการให้ผูห
้ ญิงทีรักของเขา
ได้รบ
ั ความยุติธรรมเพือแก้แค้นเธอเขาจึงจับเธอไป
ในสโมสรแลกเปลียนภรรยาเธอวิงหนี และถูกทําร้าย
ร่างกายจนสาหัส แต่เขากลับพูดอย่างเย็นชาว่ากู้
ฉางอันคุณเปนคนใจร้ายจริงๆ ในทีสุดความ
หลงใหลก็กลายเปนความเสียใจเธอรู ด้ ีวา
่ ไม่วา
่ เธอจะ
รักเขามากแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถได้หัวใจของเขา 
เขายกตระกูลกู้ให้กับคนรักของเขา แต่เธอก็ตาย
อย่างโดดเดียวในบ้านหลังเก่า ต่อมาในช่วงเวลาที
หลงซาน ได้เห็นหลุมฝงศพของเธอด้วยตาของเขา
เองเขาก็แทบคลัง 
ชือจีน: 让我再爱你一次 
ผูแ
้ ต่ง: 瑶小白 
50 ตอนจบ 
 
 
ตอนที 1 ทําไมฉั นต้องเชือคุณ 
 
“ไม่! “ 
 
ห้องใหญ่เต็มไปด้วยเสียงชายและหญิงทีกําลังหอบ
หายใจและสายลมยามคาคืนพัดม่านลูกปดขึนที
หน้ าต่างและร่างทีถูกโอบกอดอยูบ
่ นเตียงกํามะหยี
นั นสวยงามอย่างสุดจะพรรณนา 
 
“หลงซานคุณทําแบบนี กับฉั นไม่ได้ รู ไ้ หมฉั นท้อง! “ 
 
“โอ้ท้อง? “ ในความมืดชายคนนั นส่งเสียงเยาะเย้ย
มือเรียวฉี กเสือผ้าไม่กีชินทีเหลืออยูบ
่ นตัวหญิงสาว
อย่างไร้ความปรานี . 
 
“อาซาน อย่า ... ฉั นขอร้อง ... “ 
 
หญิงสาวกอดหน้ าอกของเธอด้วยความหวาดกลัว
และถอยห่างออกไป อย่างไรก็ตามในทางกลับกัน
ชายคนนั นก็แยกขาเธอออกอย่างแรง ด้วยท่าทางที
ดูถูกทีสุด มือข้างหนึ งของเขาบีบคางของผูห
้ ญิง
สาว 
 
“กู้ฉางอัน ตอนนี เธอรู แ
้ ล้วว่าผิดรู ว
้ า
่ เจ็บปวดมันจะ
ไม่สายไปหน่ อยเหรอ? มันจะเทียบกับความเจ็บปวด
ของลูกชายทีหายไปของฉั นได้ยงั ไง” 
 
ชายคนนั นจะกัดฟนและไม่ได้ซอ่ นความลึกของ
นั ยน์ ตาเย็นชาทีบ้าคลัง! เขาจับมือของหญิงสาวที
เธอเลือนลงโดยไม่รูต
้ ัว และยกออกทําให้เธอขนลุก
เกรียว 
 
“ถ้าคุณมีลก
ู คุณคิดว่าฉั นจะอยากให้คณ
ุ คลอดลูก
คนนี หรือ” 
 
หญิงสาวมีดวงตาทีนุ่ มนวลแต่เศร้าหมอง เธอไม่
ต้องการเปดเผยความเปราะบางต่อหน้ าเขาเลย แต่
เธอก็ตะโกนอย่างสุดความสามารถ “ ฉั นไม่ได้ทํา 
เธอไปชนโต๊ะเองมันไม่เกียวอะไรกับฉั น ทําไมคุณไม่
เชือฉั น! “ 
 
“ เชือคุณไหมกู้ฉางอัน ทําไมฉั นต้องเชือคุณ ในเมือ
ตัวคุณด้อยค่าเช่นนี ! “ 
 
กู้ฉางอัน นาตาไหลอาบแก้ม. คําพูดของหรงซานทุก
คําทําร้ายหัวใจเธอ 
 
ทําไมฉั นต้องเชือคุณ 
 
พวกเขามาถึงจุดนี เมือไหร่? 
 
หรงซานโน้ มตัวลงจูบริมฝปากสีชมพูของหญิงสาว
้ ึ กตัว มือ
อย่างดุเดือดสอดลินออกไปและโดยไม่รูส
ข้างหนึ งหนี บมือของหญิงสาวไว้ส่วนมืออีกข้างก็
ลูบไล้ไปบนผิวขาวอย่างหยาบคาย 
 
“อ ... อย่า ... “ กู้ฉางอันดินรนอย่างหมดหวัง 
 
“ฉางอันคุณต้องการมัน! “ หรงซานยิม แต่รอยยิม
นั นไม่แยแสและเย็นชาด้วยความเกลียดชัง 
 
หลังจากนั นร่างของเธอก็โดนกระแทกอย่างแรง – 
 
“อ่า ... “ มัน เจ็บ – 
 
กู้ฉางอันรู ส้ ึ กเหมือนร่างกายของเธอถูกแบ่งครึง
และส่วนลึกของจิตวิญญาณเธอก็ถูกบดขยีด้วย
ความเจ็บปวดทําให้เธอยกหัวขึนและหน้ าท้องของ
เธอก็อยูใ่ นมือชายคนนั น ในขณะทีเขาเข้ามาความ
 ้ ึ กได้วา
เจ็บปวดนั นแย่มากจนเธอรู ส ่ มีบางอย่างหาย
ไปทีละนิ ด 
 
“หลงซาน ปล่อยฉั นไปได้โปรด ปล่อยฉั นไป ... “ 
 
“ฉั นยังไม่ได้มากพอ ฉั นจะปล่อยคุณไปได้อย่างไร
หือ? “ หลังจากนั นชายคนนั นดูเหมือนจะรู ร
้ สชาติ
และเรียกร้องผูห
้ ญิงทีอยูใ่ ต้เขาอย่างบ้าคลัง แต่ผู้
หญิงคนนั นกลับเหมือนหุ่นเชิดทีไม่มว
ี ญ
ิ ญาณต่อ
ต้านเขา 
 
“อ ... อย่า ... “ กู้ฉางอันคราครวญนาเสียงแหบพร่า
ของเธอกระตุ้นประสาทของหรงซานมากยิงขึนเขา
้ ึ กได้วา
รู ส ่ กล้ามเนื อตรงกลางร่างกายเขาแน่ นขึน
และเขาก็อยากจะระบายมันออก 
 
้ ึก
“อา! “ กู้ฉางอันร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เธอรู ส
เหมือนมีอะไรบางอย่างไหลออกมาจากร่างกาย... 
ท้องส่วนล่างของเธอเหมือนจะฉี กขาดด้วยความ
เจ็บปวด 
 
หรงซานกลินเลือดก็โชยมาจากข้างใต้เขา หลงซาน
ขมวดคิว มองลงไปทีทีเขาและเธอเชือมต่อกันเลือด
สีแดงสดยังคงหลังไหลออกมาบนเตียงสีขาวเหมือน
ดอกไม้ดอกใหญ่สีแดงบานสะพรัง . 
 
“กู้ฉางอัน –“ เขาตะโกนด้วยความตระหนก แต่คน
บนเตียงไม่ตอบสนองใด ๆ คราบเลือดทําให้ดวงตา
ของหรงซานสะดุดเล็กน้ อยเขาไม่คาดคิดว่าสิงนี จะ
เกิดขึน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 2โทรหาฉั นเมือคุณตาย 
 
หลังจากหยุดเขาก็พลิกตัวและลุกจากเตียง เมือเขา
กําลังจะปลอบหญิงสาวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึนทันที 
เมือเขาแตะหมายเลขบนหน้ าจอโทรศัพท์ดวงตาเขา
มีความอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้ าทีเย็นชาของเขา "
ลัวเอ๋อร์ ... 
" อาซาน ฉั นกลัวคุณจะมาหาฉั นไหม?” 
เสียงอ้อนวอนของอีกฝายทําให้เขาเลือกทีจะไปจาก
กู้ฉางอันทีกําลังเลือดไหลออกมาโดยไม่ลังเล 
หลังจากนั นไม่นานชายหนุ่ มก็เปลียนเสือผ้าและแต่ง
ตัวเรียบร้อยโดยไม่มองไปทีหญิงสาวบนเตียงสักนิ ด 
เขาเปดประตูและจากไป หญิงสาวบนเตียงมอง
แสงจันทร์นอกหน้ าต่างโดยไม่มค ้ ึ กใด ๆ มี
ี วามรู ส
้ ึ กอ้างว้างและสินหวัง 
เพียงแค่ความรู ส
เธอยิมอย่างขืนขมและลุกขึนจากเตียงด้วยความ
ยากลําบากขณะทีขาของเธอเหยียบลงบนพืนเลือด
สีแดงสดก็ไหลลงมาจากต้นขาของเธอทุกย่างก้าวที
เธอก้าวไปก็เหมือนกับการเหยียบด้วยปลายมีด 
ความเจ็บปวดนั นเจ็บปวดอย่างมาก เหงือผุดขึนทัง
ร่างเธอ 
เด็ก ... เด็ก ... 
เพือทีจะทรมานเธอคนรับใช้ในบ้านถูกเขาไล่ออกจึง
่ ีนี สักคนเดียว 
ไปไม่มใี ครอยูท
ในท้ายทีสุดเธอก็เอือมมือไปหยิบโทรศัพท์และกด
โทรศัพท์ไปหาชายคนนั น "อาซาน ท้องของฉั นเจ็บ
มากคุณสามารถกลับมาทีวิลล่าและพาฉั นไปโรง
พยาบาลได้ไหมฉั นกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึนกับเด็ก! " 
"โอ้? ใช่แล้ว แม้แต่ค่าผ่าตัดก็ยง
ั ประหยัดได้ใช่ไหม” 
คําพูดของเขาโหดเ**้ยมและเย็นชา 
"หรงซานนี ก็ลก
ู ของคุณเหมือนกัน! " หญิงสาว
ตะโกนอย่างสุดเสียง 
"คุณยังมีแรงทีจะตะโกนมันพิสูจน์ ได้วา
่ คุณจะไม่
ตาย ไว้โทรหาฉั นเมือคุณตาย ฉั นจะได้จุดธูปให้
ลูกชายของฉั นและบอกเขาว่าคุณและความชัวร้าย
นั นจะไปกับเขา! " ชายหนุ่ มพูดอย่างเย็นชา " อย่า
มารบกวนฉั นถ้าไม่มอ
ี ะไรและถ้าร่างกายของคุณยัง
อ่อนแอคุณก็ควรรีบนอนซ่ะ 
พูดคํานี จบก็มเี สียงบีบดังขึนและไม่มเี สียงอะไรอีก 
เขาไม่เคยรู เ้ ลยว่าคืนนี เขาเสียอะไรไปบ้าง 
้ ึ กเจ็บปวดจนถึงทีสุด รู ส
หญิงสาวรู ส ้ ึ กได้ถึงความ
ร้อนทีไหลออกมาจากร่างกายส่วนล่างของเธอและ
เธอก็ยมออกมา 
ิ
"หลงซาน ในทีสุดฉั นก็ไม่มอ
ี ะไรจะพูดกันคุณอีก
แล้วมันเยียมมาก! " เธอพึมพํา "ความหลงใหลในตัว
คุณมันสินสุดลงแล้ว! " 
ในวันรุ ง
่ ขึนเมือกู้ฉางอันตืนขึนมาอีกครัง เมือเธอ
ลืมตาขึน มองผ่านแสงแดดและผ้าม่านสีขาวไปดู
เหมือนเธอจะเห็นผูช
้ ายคนหนึ งกําลังยิมมาให้กับตัว
เธอ ชายคนนี มีดวงตาทีสดใสและรอยยิมของเขาก็
เจิดจ้ายิงกว่าดวงดาว 
แต่เธอก็รูเ้ ช่นกันว่ามีบางสิงทีไม่อาจหวนคืนได้อีก
ต่อไป 
"ฉางอัน หรงซานทําแบบนี กับน้ องทําไมน้ องไม่
บอกพีชาย น้ องต้องการปดบังกับครอบครัวไปถึง
เมือใด" 
ิ เสียงทีคุ้นเคยกู้ฉางอันค่อยๆ เงยหน้ าขึน
เมือได้ยน
และมองไปทีชายทียืนอยูต
่ รงหน้ า เขาเปนพีชายของ
เธอ เปนญาติของเธอ นาตาของเธอก็ไหลออกมา
ทันที แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร 
กู้ฉางหนิ งมองไปทีน้ องสาวของเขาและถอนหายใจ
อย่างไรก็ตามเธอเพิงสูญเสียลูกไปถ้าเขาตําหนิ เธอ
อีกจะดูรุนแรงเกินไป เมือคืนตอนทีเธอรับสายนั น 
จากนั นทันทีเธอก็รบ
ี วิงมาทีวิลล่าแห่งนี ทันทีทําให้
เปนเขากังวลมาก 
“ฉางอันน้ องต้องการให้พชายพู
ี ดอะไร น้ องดือมา
ตังแต่เด็ก ๆ แม้วา
่ จะเปนเรืองยาก แต่น้องก็จะไม่
ยอมทิงสิงทีน้ องชอบไปง่ายๆ แต่น้องกับหรงซาน
มาถึงจุดทีเปนอยูใ่ นวันนี น้ องควรจะปล่อยมันไปได้
หรืยง
ั ?” 
ปล่อยหรือ?” 
กู้ฉางอันอดไม่ได้ทีจะยิมขืนทําไมเธอถึงจะไม่อยาก
ปล่อย 
แต่สําหรับหรงซานความรักทีสะสมมากว่าสิบปนั น 
ไม่ง่ายเลยทีจะบอกว่าคุณสามารถปล่อยวางได้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 3 หนึ งชีวต ิ  
ิ เพือหนึ งชีวต
 
นอกจากนี คนคนนั นบอกว่าเธอเปนหนี เขา และเขา
จะทวงคืน 
"ฉางอันลูกของหลินลัวเอ๋อร์จากไปได้อย่างไร" กู้
้ ึงนิ สัย
ฉางหนิ งถามอีกครังหลังจากนั น เขาก็รูถ
ใจคอของน้ องสาวของเขาและเขายังรู ถ
้ ึงความ
หลงใหลของหรงซานทีมีต่อหลินลัวเอ๋อร์ ความ
เกลียดทีน้ องของเขามีต่อหลินลัวเอ๋อร์นันเปนเรือง
จริง แต่เรืองเธอจะทําร้ายหลินลัวเอ๋อร์นันมันเปน
ไปไม่ได้เลย แม้วา
่ เธอจะไม่ชอบหลินลัวเอ๋อร์มากแค่
ไหนก็ตาม 
"พีชายฉั นเหนื อยฉั นไม่อยากพูดไม่ต้องถามอะไรอีก
แล้วตกลงไหม" 
"ฉางอัน ... " กู้ฉางหนิ งเรียกอีกครังเขาก็พบว่ากู้ฉาง
อันดูเหมือนจะไม่อยากสนใจเเล้ว เขาจึงไม่มก
ี ารถาม
คําถามเรืองเด็กอีกต่อไป เอาไว้เมือเธอต้องการพูด
เธอก็จะพูดเอง 
"ได้ น้ องพักผ่อนให้ดีแล้วต้องจะทําตามขันตอนการ
รักษาในโรงพยาบาล น้ องอ่อนแอมากจะต้องดูแล
ตัวเองให้ดี! " อย่างไรก็ตามเมือกู้ฉางหนิ งจะหันหลัง
จากไป เขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงทีอ่อนแอ "พีชาย
ฉั นเข้าโรงพยาบาลเพราะแท้งได้โปรดอย่าบอกคุณ
ปูได้ไหม" 
"ฉั นขอร้อง พีชาย -" กู้ฉางอันมองเขาด้วยสายตา
อ้อนวอน 
กู้ฉางหนิ งทนไม่ได้ทีจะปฏิเสธ เขาส่ายหัวอย่างทํา
อะไรไม่ถูก “น้ องต้องพักผ่อนให้ดีอย่าคิดเรืองอืน พี
ชายจะช่วยแก้ปญหาให้เอง!” เมือเห็นดวงตาทีมี
นาตาไหลพรากของเธอเขากล่าวเสริม “พีชายจะไม่
บอกคุณปูแล้ว! " 
เมือกู้ฉางหนิ งออกจากประตูวอร์ดรอยยิมบน
ใบหน้ าของเธอก็ค่อยๆจางลงนาตาไหลทีออกมา
จากดวงตาทําให้ใบหูและผมของเธอเปยกโชก 
สิงทีปรากฏในความคิดของเธอคือใบหน้ าทีน่ ารัก
เสียงเรียกทีร่าเริงสดใส หัวใจเธอก็เริมอึดอัดมัน
เหมือนจะหายใจไม่ออก กับสิงทีเธอคิดถึงนั บครังไม่
ถ้วนในช่วงสองสามเดือนทีผ่านมา 
เด็ก ... ลูกของฉั น ... 
เธอไม่ได้คาดหวังว่าหัวใจของหรงซานจะโหดร้าย
ทารุ ณ เขาจบชีวต
ิ หนึ งเพือชีวต
ิ อีกชีวต
ิ หนึ ง 
เขาไม่ได้รก
ั เธอเธอรู ม
้ านานแล้ว 
ั เธอ แต่เขาจะชอบเธอสัก
ตอนนั นเธอคิดว่าถึงไม่รก
หน่ อยไหม 
ความรักเรืองแบบนี บางครังอาจทําให้คนอ่อนโยน 
สามวันต่อมากู้ฉางอันก็ออกจากโรงพยาบาล 
มีคําแนะนํ าจากแพทย์เกียวกับวิธพี ก
ั ผ่อนและคําอืน 
ั โทรศัพท์จากกู้ฉางหนิ งว่าให้ดแ
ๆ กู้ฉางอันได้รบ ู ล
ตัวเองอย่างเคร่งคลัด และเขายังติดต่อทนายความ
ส่วนตัวของกู้ในทันที โอหยางซึงตอบรับเขาอย่าง
รวดเร็ว โทรศัพท์หากู้ฉางอันทันที 
. 
"เฮ้ โอหยาง คุณเตรียมตัวอย่างไรสําหรับการหย่า
ร้าง" 
"คุณหนู แน่ ใจแล้วใช่ไหมครับ" 
เธอยิมและมองไปทีแสงแดดจ้านอกหน้ าต่าง "โอว
หยางฉั นเหนื อย! " 
ุ กันเรืองเอกสารอีกสักพักโอหยางก็วาง
จากนั นก็คย
สายโทรศัพท์ เขาต้องเตรียมเอกสารทีกู้ฉางอันสัง
และตัดสินใจทําตามทีกู้ฉางหนิ งบอกเขาว่าให้ดแ
ู ล
เรืองการหย่าของกู้ฉางอัน 
วิลล่าใน Phoenix Bay มีขนาดใหญ่ตามแบบฉบับ
ยุโรปโดยมีแสงจากกระจกใสของหน้ าต่างสูงจาก
พืนจรดเพดาน พรมเปอร์เซียผืนใหญ่ปกคลุมไปทัว
ห้องโถง โคมไฟประดับสวยงามทําให้วล
ิ ล่าอบอุ่น
เหมือนฤดูใบไม้ผลิ 
กู้ฉางอันเดินขึนบันไดกระจกอย่างช้าๆ เธอไม่ได้
อยากจะชืนชมภาพวาดทีมีชอเสื ี ยงระดับโลกที
แขวนอยูบ
่ นผนั ง เธอแค่อยากได้อิสระภาพของเธอ
กลับคืนมา 
"อาซาน ทีนี จะเปนบ้านของฉั นจากนี ไปหรือไม่ เรา
สองคนจะได้อยูด ่ ้วยกันจากนี ไป ... " 
"ใช่ ฉั นทําผิดในต่อลัวเอ๋อร์ ฉั นจะไม่ปล่อยให้คณ
ุ ไม่
ได้รบั ความเปนธรรมอีกต่อไป! " เสียงชายหนุ่ มพูด
อย่างหนั กแน่ นและเด็ดขาด 
"อาชานแล้วคุณจะทําอย่างไรกับกู้ฉางอันหลังจากนี  
ลูกของเราจากไปแล้วเพราะเธอ ... " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 4 หรงซานเราหย่ากันเถอะ 
 
เสียงของผูห ้ ญิงคนนั นดูอ่อนแอ แต่ก็เหมือนมีความ
ขุ่นเคืองเล็กน้ อยอย่างหลีกเลียงไม่ได้ “ฉั นเคยคิดว่า
ผูห
้ ญิงทีหยิงอย่างกู้ฉางอันควรจะโกรธ แต่ไม่คิดว่า
จะโกรธมากขนาดนี แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะไม่
ลังเลทีจะทําเรืองนั นกับคุณ โดยไม่ห่วงเด็กในครรภ์ 
" 
" อืม รัวเออร์คณ
ุ ไม่ต้องคิดถึงเรืองเหล่านี ตกลงไหม 
เดียวฉั นจะจัดการเอง! " 
" อืม อาซาน ฉั นอยากอยูก
่ ับคุณ เราจะอยูด
่ ้วยกัน
ตลอดไปใช่ไหม! " 
อืม..เราจะอยูด
่ ้วยกันตลอดไป! " 
หลังจากพูดจบชายหนุ่ มก็โน้ มตัวไปจูบทีริมฝปาก
ของหญิงสาว ภาพทีทังสองทีสวมกอดกันทีแม้ใน
ยามคาทีมีหมอกก็สามารถมองเห็นได้มน
ั ช่าง
กลมกลืนและสวยงาม. 
การสนทนาระหว่างทังสองในห้อง สามารถได้ยน ิ
ชัดเจนจากคนทียืนอยูน
่ อกประตู นั นคือสามีของ
เธอคําสาบานของพันธมิตรแห่งขุนเขาควรเปนของ
เธอ มือของกู้ฉางอันเคาะประตูหยุดลง เธอมอง
พวกเขาผ่านช่องว่างของประตู 
กู้ฉางอันเห็นผูช
้ ายทีอยูใ่ นห้องนั นเลียทีริมฝปากที
ซีดเซียวของผูห
้ ญิงคนนั นด้วยปลายลินของเขา จาก
นั นเขาก็กัดริมฝปากของผูห
้ ญิงคนนั นเบาๆ และ
หอบหายใจแรง “อาซาน...” ในความมืดสลัวทังสอง
คนเผชิญหน้ ากัน ทังสองร่างกอดกันชายหนุ่ มยืน
นิ วเรียวขาวสะอาดของเขาออกไปและค่อยๆ ลูบไล้
เส้นผมของผูห ้ ญิงคนนั นไปมาดวงตาของเขาอ่อน
โยน 
ในขณะนี ผูห้ ญิงในห้องดูเหมือนจะค้นพบบางอย่าง
ทันใดนั นเธอก็หันศีรษะมา ผมสีดํายาวของเธอติด
่ ีด้านข้างของใบหน้ าและดวงตาสีแอปริคอท
อยูท
ของเธอมองตรงไปทีประตู ทังสีตามองกันนิ งนาน 
อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมาผูห
้ ญิงคนนั นทําเหมือน
ั  
ไม่เห็นอะไร แต่กลับยิมไปทางกู้ฉางอันอย่างมีชย
ราวกับว่าเธอกําลังประกาศชัยชนะของเธอ 
"อาซาน คุณจะรักและดูแลฉั นตลอดไปใช่ไหม? " 
"ใช่แน่ นอน! " 
ร่างกายของกู้ฉางอันแข็งทือ 
เธออันอดไม่ได้ทีจะสัน 
ใบหน้ าของผูห
้ ญิงในห้องคนนั น วนเวียนไปมานั บ
พันครังในความฝน และเธอจะไม่มว
ี น
ั ลืมเจ้าของ
ใบหน้ านี แม้ในความฝน 
ความโกรธแผ่ซา่ นไปทัวจิตใจของเธอ แม้วา ่ ตอนนี
้ ึ กไม่สบายตัวก็ตามกู้ฉางอันก็
ร่างกายของเธอจะรู ส
เตะประตูเปดออก 
จนเกิดเสียงดังโครมคราม 
ประตูกระแทกกําแพงและเด้งกลับไปครึงหนึ งเหลือ
เพียงช่องว่างกว้างสําหรับคน ๆ เดียว หรงซานมอง
เห็นผูห
้ ญิงทีซีดเซียวยืนอยูน
่ อกประตูได้อย่าง
ชัดเจนเห็นรู มา
่ นตาของเขาหดตัวลงชัวขณะ 
"ยังไม่ตายเหรอฉั นคิดว่านายหญิงหรงเสียชีวต
ิ ใน
โรงพยาบาลแล้วเสียอีก! " 
ชายหนุ่ มปล่อยมือทีโอบกอดหลินรัวเอ๋อร์และจัดผม
ทียุง
่ ของหลินรัวเอ๋อร์อย่างระมัดระวังแล้วถาม "มี
อะไร" 
"หรงซาน พวกเรา ... " กู่ฉางอันอึกอักอยูส
่ องสาม
วินาทีก็สูดลมหายใจแล้วเงยหน้ าขึนมองชายหนุ่ ม
ตรงหน้ า "มาหย่ากันเถอะ! " 
เธอเหลือบมองไปทีผูห
้ ญิงทีนั งอยูใ่ นอ้อมแขนของห
รงซาน หญิงคนนั นหน้ าซีดเธอผอมบางและดูน่า
สงสารนั นคือใบหน้ าทีน่ ารังเกียจ ทีพรากทุกอย่าง
ไปจากเธอ 
ิ มาว่าคุณแท้งลูก 
“ฉางอันคุณกลับมาแล้วฉั นได้ยน
คุณประมาทได้ยง
ั ไง เด็กคนนั นเปนลูกคนทีสอง
ของอาซาน?” รอยยิมของหลินรัวเออร์เต็มไปด้วย
ความจริงใจ อ่อนโยนเหมือนสายลม “ช่างน่ า
เสียดาย! การแท้งมันเทียบเท่ากับการคลอดลูกทําไม
คุณไม่อยูโ่ รงพยาบาลอีกสองสามวัน แล้วค่อยออก
จากโรงพยาบาล ไม่วา ่ ยังไงคุณก็ต้องดูแลร่างกาย
ของคุณ!” 
กู้ฉางอันถูกยืนนิ งขึงด้วยความโกรธไปชัวขณะเธอ
พูดไม่ออก 
"ฉางอันอย่าโทษ อาซานเลยนะ อาซานไม่ได้ตังใจ
แม้วา
่ เขาจะโมโหทีคุณชนฉั นโดยไม่ได้ตังใจ แต่คณ
ุ
ก็ท้องลูกของเขาหลังจากนี เขาจะไม่ปล่อยให้คณ
ุ อยู่
คนเดียว! " เมือเห็นสายตาทีเต็มไปด้วยความโกรธข
องฉางอันรอยยิมบนใบหน้ าของหลินรัวเอ๋อร์ก็ลึก
ขึน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 5 ไม่เคยสํานึ ก 
 
ทันทีทีหลินรัวเอ๋อร์พูดจบความเกลียดชังของกู้ฉาง
อันก็เพิมขึนอย่างรวดเร็ว ร่างกายทีเพิงสูญเสียและ
ไม่สบายก็กลายเปนหนั กอึง 
"คุณหลินขอบคุณสําหรับความกังวล แต่พวกเรายัง
ไม่ได้สนิ ทกันใช่ไหม" 
"ฉางอัน ... ฉั นก็เปนห่วงคุณเหมือนกัน ฉั นพูดอะไร
ผิดหรือเปล่า" 
หลินรัวเออร์ทีดูอ่อนแอ และดูเหมือนจะรีบยืนขึน
ด้วยความกลัวเพือมาขอโทษกู้ฉางอันแต่แล้วก็เซนั ง
ลงอย่างอ่อนแรง 
รอยยิมของหลินรัวเอ๋อร์ดข
ู มขืนขึนเล็กน้ อย: "
ร่างกายของฉั นอ่อนแออยู่ ถึงจะใช้เวลาไม่นานใน
การตังท้องแล้วแท้งลูกไป ถึงอาซานจะดูแลฉั นเปน
อย่างดีแต่รา
่ งกายของฉั นก็ยง
ั อ่อนแออยูเ่ ล็กน้ อย 
ฉั นไม่ได้ตังใจทีจะไม่ขอโทษคุณฉางอัน ฉั นพูดด้วย
ความจริงใจฉั นไม่ต้องการอะไรเลย ตอนนี คุณยัง
สาวคุณยังมีโอกาสและยังเปนถึงนายหญิงหรง แต่
สําหรับฉั น ฉั นแค่อยากอยูอ
่ ย่างเงียบๆ แต่นีทําไม...
ถึงเปนแบบนี " 
แท้งเหรอ! 
ผิวของกู้ฉางอันซีดเซียวเหมือนไม่มเี ลีอด 
เธอบอกกับเขาครังแล้วครังเล่าว่าหล่อนตกลงไปชัน
ล่างเองและหล่อนไม่มล ี ก
ู แต่สามีของเธอไม่เคยเชือ 
ี ต
แล้วยังให้เธอชดใช้ชว ิ ลูกของพวกเขาด้วยการ
ทําลายลูกของเธอ 
อะไรจะไร้สาระและโหดร้ายไปกว่านี ในโลกนี ? 
่
เมือเห็นกู้ฉางอันไม่พูดดวงตาของหลินรัวเอ๋อร์ก็หรี
ลงและครุ น
่ คิด วินาทีต่อมาหล่อนก็ดน
ู ่ าสงสารยิง
ขึน 
"ฉางอันคุณจะเห็นด้วยกับคําขอของฉั นหรือไม่ ฉั น
ิ มาว่าแม่ของคุณสูงส่งจนเธอเข้ากับผูห
ได้ยน ้ ญิงคน
อืนไม่ได้จริงหรือ" ราวกับว่ามีใครบางคนก้าวเข้ามา
ในเส้นล่างสุด กู้ฉางอันวิงเข้าไปหาแล้วตบทันที เธอ
ตบลงบนใบหน้ าทีซีดเผือดของหลินรัวเอ๋อร์รอย
ฝามือสีแดงสดเกิดขึนทันที 
"อ๊าย —" หลินรัวเอ๋อร์กรีดร้องเบา ๆ 
ทันใดนั นมือของกู้ฉางอันก็ถูกกระชากจับไว้ในมือ
ของหรงซานอย่างแรง 
เธอคราครวญและมองไปทีด้านข้างและตามทีคาด
ไว้หรงซานกําลังมองเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื อ
เธอ 
" อาซาน ปล่อยฉางอันไป หลินรัวเอ๋อร์ไม่ทิงโอกาส
ทีจะแสดงความกรุ ณาของเธออย่างเต็มที: "ฉางอัน 
ฉั นขอโทษเปนฉั นทีไม่ดีเอง ฉั นเปนคนผิด แต่ฉัน
แค่หวังว่าเราจะทําได้ดีกว่านี เราจะเข้ากันให้ได้ ... 
สินคําก็ส่งเสียงร้องไห้อย่างน่ าสงสาร 
"หลินรัวเอ๋อร์แกไม่สามารถล้างบาปของแกได้ แก
มันเปนฆาตกร!" กู้ฉางอันพยายามทีจะดึงข้อมือ
ออกจากมือของหรงซาน แต่คาดไม่ถึงหรงซาน ก็
หันกลับมาแล้วตบหน้ าเธอทันที - 
"กู้ฉางอันความอดทนของฉั นมีจํากัด ถ้ารัวเอ๋อร์ไม่
ดึงฉั นไว้ คุณคิดว่าฉั นจะทนกับคุณถึงขนาดนี ไหม 
รัวเอ๋อร์ทนคุณมาตลอดแต่คณ ุ กลับไม่เคยสํานึ ก! " 
" สํานึ ก? หรงซานผูห
้ ญิงคนนั นเคยให้ฉันมากกว่า
การออเซาะคุณต่อหน้ าฉั นเหรอ? "เธอเอือมมือออก
มาเช็ดเลือดทีมุมริปากของเธอเบา ๆ และมองไปที
ชายหญิงคู่นันทีอยูต
่ รงหน้ าเธอ" คุณสามารถรัก
และหลงใหลฆาตกรได้โดยไม่ต้องเสียใจ ฉั นชืนชม
คุณจริงๆ คุณไม่กลัวว่าสักวันหล่อนจะเผาบ้านคุณ
เหรอ? "" 
ิ กู้ฉางอัน 
เพียะ!! คือการตบรุ นแรงทีสุดในชีวต
ใบหน้ าของเธอหันตามแรงตบ แล้วเซถลาล้มลงไป
หน้ าผากของเธอกระแทกกับโต๊ะกาแฟอย่างแรง 
้ ึ กว่าโลกหมุนไปชัวขณะและแทบจะ
กู้ฉางอันรู ส
หายใจไม่ออก หลังจากนั นไม่นาน เธอค่อยๆ เงย
หน้ าขึนเช็ดเลือดจากหน้ าผากทีไหลไปทีมุมตาและ
อยากจะหัวเราะให้มากกว่านี  
เธอเช็ดนาตาด้วยมือทีเปอนเลือดของเธอและอ้า
ปากเหมือนจะพูดแต่ไม่มค ี ําพูด ในวินาทีถัดมาเธอก็
หัวเราะเสียงแหบแห้ง ดูเหมือนการแสดงออกทาง
ร่างกายของเธอจะไม่สงบหลังถูกหรงซานตบแต่
ทว่าดวงตาของเธอกลับสงบราบเรียบเหมือนนานิ ง
และไม่มร
ี อ
่ งรอยความเจ็บปวดอีกต่อไป 
เมือหยุดหัวเราะ เธอมองไปทีชายตรงหน้ า: "เราหย่า
กันเถอะ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 6 เขาสกปรกเกินไปฉั นไม่ต้องการเขาอีก
แล้ว 
 
กู้ฉางอันเดินโซเซหลังจากหยุดหัวเราะเธอก็มอง
ชายตรงหน้ าเธอ: "หย่ากันเถอะ! ฉั นจะปล่อยคุณไป
และคุณได้โปรดปล่อยฉั นไป ฉั นขอให้คณ
ุ กับหลิน
รัวเอ๋อร์รก
ั กันไปอีกร้อยป แต่ฉันไม่รูว
้ า
่ คุณปูหรง
ของคุณ จะยอมรับฆาตกรคนนี เปนหลานสะใภ้ของ
ท่านหรือไม่?” 
คําถามสุดท้ายเต็มไปด้วยความประชดประชัน 
ดวงตาทีว่างเปล่าและคําพูดทีเรียบเฉยกระตุ้นความ
้ ึ กของหรงซานอย่างมาก 
รู ส
เขาไม่รูว
้ า
่ ทําไมเมือกู้ฉางอันบอกว่าเธอจะหย่า จู่ๆ 
หัวใจของเขาก็เดือดพล่านด้วยความโกรธ เขาถึงกับ
พูดไม่ออกไปชัวขณะ 
"หย่าหรือ? กู้ฉางอันถ้าฉั นไม่เห็นด้วยล่ะ ทําไมคุณ
ถึงคิดจะคุณหย่ากับฉั น"(ไอ้เฮี ยมึงไม่รูจ
้ ริงๆหรอ
>_<) หรงซานอดไม่ได้ทีจะปล่อยมือจากหลินรัวเอ๋
อร์แล้วเดินไปข้างหน้ าแล้วคว้าแขนของกู้ฉางอันดึง
เธอเข้าใกล้และหรีตาฟนิ กซ์ของเขามองเธอ 
"เพราะฉั นไม่รก
ั คุณอีกแล้ว" 
ั ?ิ 
ไม่รก
ทันใดนั นดวงตาฟนิ กซ์เย็นชาของชายหนุ่ มก็ทําให้
เกิดคลืน! 
"กู้ฉางอันดูเหมือนคุณจะลืมไปแล้วว่าทําไมเราสอง
คนถึงแต่งงานกันในตอนแรก คุณคิดว่าตระกูลกู้ใน
ตอนนี จะอยูร
่ อดได้โดยไม่มต
ี ระกูลหรงหรือ นานแค่
ไหนแล้วทีฉั นต้องสนั บสนุ นช่วยเหลือตระกูลของ
คุณเพราะฉั นแต่งงานกับคุณ แล้วยังไงฉั นได้รบ
ั
รางวัลด้วยการหย่า คุณจะจ่ายชดเชยไหวไหม” 
เมือได้ยน
ิ แบบนี หลินรัวเอ๋อร์ก็ขมวดคิวอย่างลืมตัว 
ขณะทีเธอพยายามอย่างเต็มทีทีจะแสร้งทําเปนผู้
หญิงทีน่ าสงสารเธอต้องการเห็นการหย่าขาด
ระหว่างพวกเขา! 
หลินรัวเอ๋อร์กัดฟนแล้วทําเปนถอนหายใจเล็กน้ อย: 
"ฉางอันคุณไม่ได้เคยบอกว่าคุณรักอาซานเหรอ ใน
เมือเรืองมันมาถึงขนาดนี แล้ว พวกเราจะอยูก
่ ับอา
ซานด้วยกันตกลงไหม ฉั นแค่อยากอยูต
่ รงนี ..เพือ
อาซาน ..." หลินรัวเอ๋อร์พูดเบา ๆ " ฉางอันอย่าหย่า
กับอาซานเลย มันจะทําลายชือเสียงของอาซาน! " 
" กู้ฉางอันมองไปหลินรัวเอ๋อร์แล้วเอ่ยว่า ถ้าคุณ
กังวลเกียวกับชือเสียงของเขามากขนาดนี , ทําไม
คุณถึงไม่ออกไปจากหรงซานหล่ะ?” 
“ฉั นรู ว
้ า
่ ฉั นเปนคนทีไม่มใี ครพึงปรารถนามาตังแต่
เกิด ฉั นแค่อยากอยูเ่ คียงข้างอาซาน ฉางอันคุณทน
ฉั นสักนิ ดไม่ได้เหรอ?” หลินรัวเอ๋อร์รอ
้ งไห้และ
ดินรนออกจากอ้อมแขนของหรงซานทีเข้ามา
ปลอบโยน 
เมือเห็นท่าทางแบบนั นใบหน้ าของหลินรัวเอ๋อร์ กู้
ฉางอันก็อดไม่ได้ทีจะหัวเราะเบา ๆ “หลินรัวเอ๋อร์
แล้วทําไมฉั นกู้ฉางอันต้องอดทนเพือคุณ ทํา
อย่างไรนะอดทนเพือให้เขา หรงซานและหลินรัวเอ๋
อร์ของเขาทําผิดศีลธรรมซาแล้วซาเล่ากับกู้ฉางอัน
หรือ? ทําไมฉั นต้องยอมทนด้วย? " 
" ฉางอัน อาซานเปนสามีของคุณ คุณไม่ควรคิดถึง
เขาหรือ " 
" เขาสกปรกเกินไปฉั นไม่ต้องการเขาอีกต่อไป "
ดวงตาทีไม่แยแสของกู้ฉางอันกวาดไปทัวใบหน้ า
ของหรงซานและหลินรัวเอ๋อร์ 
ในทีสุดคิวทีเคยไม่เปลียนแปลงของหรงซานก็ขมวด
ย่นได้ในทีสุด 
“หึ แต่คณ
ุ กู้ฉางอันยังคงเปนภรรยาของผูช
้ าย
สกปรกคนนี อยู!่ ” 
“อีกไม่นาน!” กู้ฉางอันตอบด้วยดวงตาทีเย็นชาไม่มี
ความผันผวน หรงซานพบว่ามีบางอย่างหายไปจาก
ดวงตาของกู้ฉางอัน ซึงแตกต่างจากเดิมทีเขาเคย
เห็นมาก่อนอย่างสินเชิง การรับรู เ้ ช่นนี ทําให้หรง
้ ึ กกระอักกระอ่วนอย่างไม่อาจบรรยายได้ 
ซานรู ส
"ฉั น ... ฉั น ... ฉั นไม่ได้คาดหวังว่าจะทําลายชีวต
ิ
แต่งงานของพวกคุณ ... ฉั นแค่อยากช่วย" หลินรัวเอ๋
้ ึ กถึงความแข็งขืนของผูช
อร์ รู ส ้ ายทีกอดเธออยู่ จึง
รีบพูดด้วยนาตา: "นี ไม่ใช่ความผิดของอาซาน" 
อยากช่วยเหรอ โอ้! พอเถอะ คุณมีแม่ทีมีลก
ู สาวที
วิเศษมากช่างแสนดีอะไรอย่างนี ! " กู้ฉางอันหัวเราะ
เยาะ 
"ฉางอันฉั นขอโทษ ... " หลินรัวเอ๋ออร์ สะอืนและก้ม
ลงขอโทษโดยเฉพาะอย่างยิงเพราะเธอส่ายหัวบ่อย
้ ึ กเวียนหัวเธอเดินโซซัดโซเซและ
ครังซึงทําให้เธอรู ส
ล้มลงไปข้างหลังโชคดีทีมือของหลงซานนั นรวดเร็ว 
เขากอดหลินรัวเอ๋อร์แน่ นและลูบแขนปลอบใจเธอ
อย่างอย่างทุกข์ใจ 
้ ึ กว่าตอนมันสันใช่ไหมคะต้นฉบับก็สันแบบนี
:::รู ส
เลยค่ะ ต่อไปจะเริมเข้มข้นมากขึนนะคะ จะเริมเห็น
ความTorLairของนั งรัวมากกว่านี หลายเท่า แถม
ด้วยความอยากจะตืบคุณสามีของนางเอกก็เพิมขึน
อีกเท่าตัวค่ะ 
 
 
 
 
 
ตอนที 7 การหย่าร้าง 
 
พอกันทีเธอดูละครเรืองนี มามากพอแล้ว เมือมอง
ไปรอบๆ ไม่สามารถซ่อนความเยาะหยันจากมุมปาก
ของเธอได้ก้ฉ
ู างอันก็ก้าวเดินออกไป 
"หยุดเดียวนี ! " เสียงหงุดหงิดของหรงซานดังขึน
ข้างหลังเธอ 
"นายท่านรองหรงมีอะไรหรือ " กู้ฉางอันหันกลับมา
และกล่าวด้วยรอยยิม 
กู้ฉางอัน คุณต้องการจะหย่าไม่ใช่หรือ ฉั นจะตกลง
ถ้าคุณคุกเข่าลง และขอให้รวเอ๋
ั อร์ให้อภัย ตราบใดที
เธอให้อภัยคุณฉั นจะปล่อยตระกูลกู้และพีชายของ
คุณกู้ฉางหนิ ง! " 
หรงซานรู จ
้ ักกู้ฉางอันมาตลอด ตังแต่พอ
่ แม่ของ
เธอจากไป ปูของเธอและกู้ฉางหนิ งก็เปนทุกอย่าง
ในชีวต
ิ เธอจะไม่มว
ี น
ั ปล่อยให้ตระกูลกู้ล้มละลาย
เพราะความผิดของเธอ นั บประสาอะไรกับถ้ากู้ฉาง
หนิ งต้องติดคุกเพราะเธอ เธอไม่มท ี างเลือกอืนอยู่
แล้วเขาก็แค่ดึงดัน! บังคับให้ก้ฉ
ู างอันยอมรับผิด! 
บังคับให้เธอขอร้องเขา! 
อย่างไรก็ตาม ... 
เขาต้องผิดหวังเมือ่ผูห
้ ญิงคนนั นเงยหน้ าขึนจ้อง
หน้ าเขา "คุณต้องการให้ฉันขอร้องเธอหรือให้ฉัน
ตายเสียดีกว่า! " 
"จริงเหรอ คุณมีแผนทีจะปล่อยให้ก้ฉ
ู างหนิ งถูกจับ
ตัวไปในวันพรุ ง
่ นี ใช่หรือไม่ ดวงตาหรู หราของหรง
ซานหรีลงและไม่แยแสอย่างสินเชิง 
"อาซาน ฉางอันเปนภรรยาของคุณ คุณไม่ต้องทํา
แบบนี กับเธอ ฉั นไม่ต้องการคําขอโทษ เมือลูกจาก
ไปฉั นก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน" 
ดวงตาทีแดงกาของหลินรัวเอ๋อร์นาตาเอ่อล้นเปน
ม่านหมอก สายตาของเธอมองไปทีหรงซานอย่าง
รักใคร่และในทางกลับกันเเธอมองไปทีกู้ฉางอัน
อย่างไร้เดียงสา 
แต่หรงซานมองไปทีกู้ฉางอันอย่างเย็นชา “คุณหนู
้ ูงส่งไม่มท
กู้ผูส ี างคุกเข่าได้หรอกใช่ไหม การอยูร
่ อด
ี ต
ของตระกูลกู้ชว ิ และความตายของพีชายของคุณ
ทังหมดขึนอยูก
่ ับการทําตัวของคุณ กู้ฉางอันคุณจะ
คุกเข่าหรือไม่? "ปง " 
ไม่ใช่แค่คก
ุ เข่าลงทีละข้าง แต่หัวเข่าทังสองกระแทก
ลงพืนตรงๆพร้อมกัน มือของเธอกําแน่ นเปนกําปน 
กู้ฉางอันใช้เรียวแรงทังหมดเพือระงับความสัน
สะท้านจากส่วนลึกในใจของเธอ 
เขาต้องการให้เธอคุกเข่าแล้วเธอก็จะคุกเข่า! 
ศักดิศรีคืออะไร? 
้ ายตรงหน้ าศักดิศรีของเธอ
ตังแต่เธอตกหลุมรักผูช
ก็พง ั พินาศไปนานแล้ว! 
"ฉั นไม่รูว
้ า
่ เท่านี เพียงพอแล้วหรือยังนายท่านรอง! " 
คนทีคุกเข่าเงยหน้ าขึนแสดงให้เห็นถึงใบหน้ าทีเคย
ถูกตบ ดวงตาแสดงความเกลียดชังอย่างไม่ปดบัง 
หรงซานตกใจมาก 
เขารู ด ่ กู้ฉางอันมีความภาคภูมใิ จในศักดิศรีของ
้ ีวา
ตัวเองมากขนาดไหน 
ทําไมถึงคุกเข่าลงไปจริงๆ **(ไอ้ฟายก็มง
ึ ขู่จะทําร้าย
ครอบเขาไง>_<) 
เมือหลินรัวเอ๋อร์มองไปทีชายหนุ่ มทีตัวแข็งอยูข
่ ้างๆ
เธอ เธอครุ น
่ คิดและมองไปทีหรงซานอีกครังด้วย
นาตาคลอ “อาซานฉั น ... ฉั นไม่อยากเห็นฉางอัน
คุกเข่าต่อหน้ าฉั น ฉั นทนไม่ได้” 
หรงซานทีมองฉางอันด้วยความตะลึงงัน ก็เหลือบ
้ ึ กหวาด
มองไปทางหลินรัวเอ๋อร์และเมือเห็นเธอรู ส
กลัวและอึดอัดเขาก็หันหน้ ามาและพูดว่า "กู้ฉางอัน
คุณรู ไ้ หมฉั นไม่เคยคิดว่าคุณจะกล้าทําท่าเกลียดชัง
ฉั นแบบนี คุณมันน่ ารังเกียจจริงๆ 
กู้ฉางอันมองชายตรงหน้ าเขาเปนชายทีเธอรักมา
นานหลายปในบรรดาผูค
้ นนั บหมืน เมือได้พบใน
แวบเดียว เธอรู ท
้ ันทีเขาคือชายทีเธอต้องการ
แต่งงานด้วย แต่ตอนนี ในตอนนี เขาได้พูดกับเธอ
ว่ากู้ฉางอันคุณมันน่ ารังเกียจจริงๆ 
ใช่เธอขอปูบอกให้เขาแต่งงานกับเธอ แต่เขาก็พูด
กับเธอเองว่าเขาอยากแต่งงานกับเธอ 
เขาพูดเอง! 
ดวงตาของเธอมืดลงในทันใดเธอมองไปทีคนทัง
สองตรงหน้ าเธอแล้วก็ยม
ิ “ได้โปรดอย่ากังวล
นายท่านรองหรงฉั นจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้ าคุณอีก
ในชีวต
ิ ของฉั น ฉั นกู้ฉางอันขอสาบานกับแม่ของฉั น
ว่าฉั นจะจบความกับรักหรงซานสามีของฉั น ฉั นจะ
ไม่รก
ั เขาอีกต่อไปและจะไม่มว ี น
ั เจอกันอีกในชีวติ นี !” 
หรงซานมองผูห ้ ญิงตรงหน้ าทีพูดว่าไม่มว
ี น
ั เจอกัน
อีกแล้ว ! 
เขาไม่อยากจะเชือเลยว่าคําพูดเด็ดเดียวดังกล่าวมา
จากปากของกู้ฉางอัน 
"กู้ฉางอัน -" 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 8 ฉั นเปนคนตาต้อย 
 
ิ เสียงคําราม เธอไม่เคย
หลินรัวเอ๋อร์สะดุ้งเมือได้ยน
เห็นท่าทางโกรธของหลงซาน แต่ด้วยอารมณ์ ที
โกรธขนาดนี เธอก็ยง
ั ปกปดร่องรอยของความไม่
พอใจไว้ได้และเธอขมวดคิวเล็กน้ อย แล้วจึงกระซิบ
เบา ๆ 
"อาซาน ฉั นปวดหัวคุณปล่อยเธอไปได้ไหมฉั นยัง
ปวยอยู!่ " 
เธอมาถึงจุดนี แล้วเธอไม่สามารถปล่อยให้พวกเขา
อยูด
่ ้วยกันได้ ให้หรงซานรีบหย่าเปนทางเลือกทีดี
ทีสุดมิฉะนั นสิงทีวางแผนทํามาหลายปจะสูญเปล่า 
"เอาล่ะ รัวเอ๋อร์รอสักครู ก
่ ่อน"หรงซานกระซิบกับ
หลินรัวเอ๋อร์ จากนั นมองไปทีกู้ฉางอัน "กู้ฉางอันถ้า
คุณต้องการช่วยตระกูลกู้ และคุณต้องการช่วยกู้
ฉางหมิง ก็ออกไปและยืนอยูใ่ นสวน , ยืนจนกว่าฉั น
จะพอใจ ตราบใดทีฉั นพอใจฉั นจะยกเว้นตระกูลกู้
กับกู้ฉางหมิง 
" ได้ ฉั นหวังว่านายท่านรองหลง...จะรักษาสัญญา! " 
หลังจากพูดจบกู้ฉางหนิ ง ก็ลก
ุ ขึนและเดินอย่าง
ใจเย็น เมือเขามาถึงในสวน เธอก็คก
ุ เข่าลงตรง
หน้ าต่างกระจกสูงจากพืนจรดเพดานของวิลล่า 
้ ึ กเจ็บมากคุณกอดฉั นได้ไหม" 
"อาซานฉั นรู ส
เสียงลมดังขึนพร้อมกับเสียงออดอ้อนของผูห
้ ญิง
คนนั น 
หัวใจของเธอชาดิก เธอหลับตาลงเพือไม่ต้องเห็นที
ชายและหญิงในหน้ าต่างกระจก 
ไม่นานหรงซาน ก็กระแทกเท้าพาหลินรัวเอ๋อร์ขึนไป
ชันบนและเดินเข้าไปในห้องนอน 
สายฝนเย็นเฉี ยบราวกับนาแข็งเช่นเดียวกับอารมณ์
ของกู้ฉางอันในขณะนี  
เธอคิดว่าในทีสุดความรักความหลงใหลของเธอก็
สินสุดลงแล้ว 
หรงซาน ฉั นไม่รก
ั คุณอีกแล้วและฉั นไม่ต้องการคุณ
อีกต่อไป! 
ฝนตกหนั กเสียงคํารามของฟาร้องและฟาผ่าฝน
ตกหนั กเทลงมาบนเสือผ้าบาง ๆ ของเธอเปยกชุม ่
นาหยดลงตามโครงร่างเส้นใย ... ค่อยๆ เธอรู ส
้ ึก
กระตุกในช่องท้องอย่างรุ นแรงและเลือดไหลออก
มา มันไหลลงมาอย่างช้าๆ ภายใต้สายฝน ... 
หรงซานทียืนอยูบ่ นชันสองมองไปทีผูห
้ ญิงทียืนอยู่
ชันล่างซึงเปนภรรยาของเขาแววตาเขาดํามืด 
เมือมองไปทีเธอตรง ประโยคของเธอทีบอกว่าเรา
จะไม่พบกันอีกแล้วก็ดังขึนมาในห้วเขา 
้ ึก
ราวกับว่าเหมือนโดนดึงบางอย่างทีหัวใจมันรู ส
เจ็บปวดลึก ๆ ในอก 
เขาตบหน้ าอกเบา ๆ แต่มน
ั ก็ยง
ั ไม่หายไป 
กู้ฉางอันซึงคุกเข่าอยูใ่ นลานบ้านเธอล้มลงกับพืน
อย่างกะทันหัน ทีทีเธอคุกเข่าเปนสีแดงจางๆ
กระจายออกเพราะฝนตก 
หรงซานมองดูเธอเปนลม แต่เขาก็ยง ั ไม่ลงไปชันล่าง 
เขาคิดว่านี คือสิงทีกู้ฉางอันควรต้องแบกรับไว้มน ั
เปนความผิดของเธอ เธอใช้ปูของเธอบังคับให้เขา
แต่งงานกับเธอและขับไล่รวเอ๋
ั อร์ออกไป ความเจ็บ
ปวดเหล่านี เทียบไมได้หนึ งในหมืนเท่าของรัวเอ๋อร์
ด้วยซาไป! 
"ฉางอัน " ฮั วซือหลิงเพิงลงจากรถและเห็นกู้ฉางอัน
เปนลมในสวนเขาอุ้มฉางอันขึนมา เงยหน้ ามองชาย
ทียืนอยูช ั
่ นบนแล้ วก็ยมออกมา
ิ หรงซานคุณทิงฉาง
อันรักคุณแล้วคุณจะเปนทีรักของฉางอันได้อย่างไร 
ในวอร์ดทีเงียบสงบผนั งในห้องถูกทาสีอย่างไร้ทีติ
และผ้าม่านสีขาวทําให้ดส
ู ว่างสดใสขัดภายนอก
ิ เสียงคํารามของลม 
ได้ยน
กู้ฉางอันนอนเงียบๆบนเตียงในชุดผูป ้ วย ฮั วซือ
หลิงนั งข้างเตียงและมองไปที กู้ฉางอันด้วยใบหน้ า
สงบ เธออยูใ่ นอาการโคม่ามาตลอดทังคืนและเธอ
เพิงจะแท้งลูกมาสองสามวันก่อนและก็ติดฝนอีก
ครัง ถึงตอนนี ไข้ยง
ั ไม่หาย 
และเขาไม่รูว
้ า
่ เธอจะเผชิญกับมันได้หรือเปล่า หลัง
จากทีเธอตืนขึนมาตระกูลกู้เกิดเรืองมากมาย 
กู้ฉางหนิ งถูกตํารวจนํ าตัวไปต่อหน้ าผูเ้ ฒ่ากู้ หุ้น
ของตระกูลกู้ดิงลงในชัวข้ามคืนชายชราปวยหัวใจ
วายและเข้ารับรักษาทีโรงพยาบาลเมือคืนทีผ่านมา 
"ฉางอันคุณไปกับพีหลิงตกลงไหมมัย? " ฮั วซือหลิ
งมองใบหน้ าทีหลับใหลของเธอทีกําลังส่งเสียงกรน
เบา ๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 9 ฮั วซือหลิง 
 
ขณะนั นโทรศัพท์เขาดังขึนและเขากลัวว่าจะรบกวน
กู้ฉางอันเขาหยิบโทรศัพท์ขึนมาและออกไปข้าง
นอกเพือรับมัน 
"จือหยวนกูจริงๆ เหรอฉางหนิ งทีทําเรืองผิด
กฎหมายมากมายขนาดนี " 
เสียงจากอีกด้านแผ่วเบา"กู้ฉางหนิ งไม่ได้กระทําเช่น
นั นจริงๆ มันเปนเรืองทีพูดยากและบางส่วนเปน
ความผิด มีคนต้องการทีจะเพิมหลักฐาน เพือทําร้าย
ตระกูลกู้ และตระกูลหรงได้รบ ั การซือกิจการที
แข็งแกร่ง. ฉั นกลัวว่าเร็ว ๆ นี จะมีการเปลียนมือ! " 
นายท่านกู้เปนอย่างไรบ้าง 
คุณปูกู้ ' "ตอนนี ไม่ค่อยดีเท่าไรอาการแย่ลงเรือยๆ 
ตรงข้างประตูก้ฉ ู างอัน ฟงเสียงคุยโทรศัพท์ของ
ฮั วซือหลิง และยืนอยูท ้ ึก
่ ีนั นอย่างว่างเปล่าเธอรู ส
เหมือนท้องฟาถล่มลงมา ความเจ็บปวดทีไม่อาจ
บรรยายได้ ... เสียดแทงใจ ... เธอกัดริมฝปากของ
เธอทีเธอต้องกัดอย่างรุ นแรงเพราะเธอไม่สามารถ
เปนลมได้ 
เลือดครึงหนึ งกระอักออกมาและเลือดอีกครึงหนึ ง
ถูกกลืนเข้าไปในปากของเธอ กลินของเลือด
สามารถปองกันไม่ให้เธอหมดสติได้เธอพยายามต่อ
ต้านความเศร้าโศก เธอเปดประตูและมองไปที
ฮั วซือหลิงและกระซิบถาม "พีหลิง ปูของฉั นอยู่
ทีไหน" 
"ฉางอัน ... "ฮั วซือหลิงผงะและมองไปทีกู้ฉางอันที
้ ึ กเปนทุกข์ เห็นได้ชด
หน้ าซีด เขารู ส ั ว่าเธอดือรันเขา
ไม่มท
ี างเลือกอืนนอกจากบอกเธอว่าคุณปูกู้อยูใ่ น
หอผูป
้ วยไอซียู 
กู้ฉางอันเดินไปทีห้องไอซียู เธอยืนมองอยูน
่ อก
วอร์ดเฝาดูคณ
ุ ปูทีเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง เธอ
คิดว่าทังหมดนี เปนความผิดของเธอ มันเปนความ
ผิดของเธอทีทําให้คณุ ปูต้องนอนบนเตียงตอนนี  
เธอทําลายตะกูลกู้ 
คุณปูไม่ต้องห่วงฉั นจะช่วยพีชาย ฉั นจะไม่ปล่อยให้
พีชายต้องเดือดร้อนไม่แน่ นอน! 
หลังจากมองไปทีคุณปูกู้แล้วเธอก็หันกลับมาและ
กําลังจะจากไป ฮั วซือหลิงเห็นว่าเธอกําลังจะจากไป 
จึงเอือมมือไปจับเธอ "ฉางอันคุณจะไปไหน" 
"พีหลิงขอบคุณ แต่นีคือความรักและความเกลียด
ชังระหว่างฉั นกับเขา ฉั นไม่ต้องการให้พเกี
ี ยวข้องพี
ปล่อยฉั นเถอะ!” กู้ฉางอันยิมและเอือมมือไปตบ
เบาๆ ทีหลังมือของฮั วซือหลิง 
เมือฮั วซือหลิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็น
ชายคนหนึ งทีอยูไ่ กลๆ กําลังเดินมาทางนี ครู ห
่ นึ ง
บรรยกาศก็เย็นชาอย่างรวดเร็ว 
ฮั วซือหลิงมองชายคนนั นทีเดินมาหาเขาทีละก้าว
เขวเห็นว่าแววตาของชายคนนั นลึกมากเปนสายตาที
เย็นชามาก 
"ฉางอันมาทีนี ! " หรงซานไม่แม้แต่จะมองไปทีฮั วซู่
หลิงและพูดตรงไปทีกู้ฉางอัน เมือกู้ฉางอันมองไปที
ชายตรงหน้ า เธอเห็นเขายิมเยาะเล็กน้ อย 
"ฉางอัน ... "ฮั วซือหลิงมองไปทีความเหงาเศร้าของกู
ฉางอัน และเรียกเธอมาเบาๆ จากนั นเงยหน้ าขึน
มองไปทีหรงซาน"หรงซานคุณไม่มส ี ิ ทธิทีจะทํากับ
เธอแบบนี ! " 
โอ้ คุณ? " หรงซานยิมอย่างเฉยเมยและมองไปทีกู้
ฉางอัน เขากอดกู้ฉางอันแน่ นยิงขึน “ทําไมฉั นถึง
ี ิ ทธิกับกู้ฉางอัน นี เปนเรืองของสามีและภรรยา 
ไม่มส
ฮั วซือหลิงคุณเปนเพือนของภรรยาฉั นมาหลายป 
คุณควรรู ว
้ า
่ เพือนชายของภรรยาไม่สามารถข้อง
เกียวได้หลังจากเธอแต่งงานแล้ว" 
จากนั นเขาก็กอดกู้ฉางอันแล้วพาเดินจากไป และกู้
ฉางอันไม่เคยมองย้อนกลับมา เธอทําเพียงแค่ก้ม
ศีรษะให้เขาเพียงอย่างเดียว 
เมือเธอก็เงยหน้ าขึนใบหน้ าของเธอเต็มไปด้วย
นาตาไหลอาบแก้ม 
ขณะนี เธอนั งอยูใ่ นรถแล้วโดยมีหรงซานนั งข้างๆ 
เธอ ในรถกว้างขวางและสะดวกสบายแต่ลมหายใจ
ของพวกเขากลับบีบรัดบรรยากาศเหมือนจะทําให้
้ นแข็งตายได้ 
ผูค
ทันใดนั นหรงซานก็โน้ มตัวไปข้างหน้ ามองลงไปทีผู้
หญิงตรงหน้ าเขานาเสียงของเขาสงบ แต่ก็เย็นชา
จนทําให้คนอืนหายใจลําบาก “กู้ฉางอันคุณใจร้าย
จริงๆ ทิงฉั นไปแค่วนั เดียวแล้วเธอก็ไปยัวยวนฮั วซือ
หลิงแล้ว โอ้ใช่ หรือพวกคุณมีความสัมพันธ์กันก่อน
หน้ านี อยูแ
่ ล้ว” 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 10 อ้อนวอนฉั น 
 
ี ต
คุณพูดดูถูกฉั นแล้วทําให้ชว ิ คุณมีความสุขเหรอ
นายท่านรองหรง?! " กู้ฉางอันหัวเราะในลําคอ ทํา
หน้ าให้ของหรงซานกลายเปนสีเทาราวกับความตาย 
เขายิมเยาะเสียงทุ้มลึกของเขาพูดกับเธอด้วยความ
เย็นชา “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อยากเจอกู้ฉางหนิ งอีก
ต่อไป!” 
“หรงซาน!” กู้ฉางอันกัดฟนคํารามเธอรู ว
้ า
่ หรงซาน
จะไม่ปรากฏตัวได้โดยไม่มเี หตุผล และเธอจะไม่ได้
เจอพีชายของเธอง่ายๆ 
"อ้อนวอนฉั น ทําให้ฉันพอใจสิ" ใบหน้ าเขายืนเข้ามา
ใกล้ลมหายใจทีเย็นยะเยือกของเขาอยูร
่ อบตัวเธอ 
กู้ฉางอันตกตะลึงมองไปทีเขา คุณต้องการอะไร? 
"อะไรกันกู้ฉางอัน คุณยังต้องเรียนรู ว
้ ธ
ิ เี อาใจผูช
้ าย
อีกเหรอ ฉั นจําได้วา
่ คุณร้อนแรงมากเมืออยูบ
่ นบน
เตียง! "ปลายนิ วเขานิ วลูบไล้ไปทีริมฝปากของกู้ฉาง
อัน 
กู้ฉางอันสันไปทังตัวราวกับว่าเธอตกลงไปในบ่อนา
แข็ง ความหนาวเย็นวิงเข้าสู่หัวใจและความหนาว
เย็นก็เสียดแทงไปถึงไขกระดูก "คุณพูดอะไร?" 
“คุณยังต้องให้ฉันพูดซาอีกเหรอ?” รอยยิมเย้ยหยัน
ยกขึนทีมุมปาก เขากดมือเบาๆทีด้านข้าง ทีนั งก็
ค่อยๆ ล้มลงกลายเปนเตียงขนาดใหญ่ในรถกว้าง
ขวางคันนี  
กู้ฉางอันเหมือนถูกฟาผ่าหมดสินความหวัง หัวใจ
ของเธอเหมือนถูกเผาและความเจ็บปวดทุกตาราง
นิ วก็เสียดแทงเข้าไปในลําไส้ของเธอ 
เธอกัดริมฝปากห้ามไม่ให้นาตาไหล ดวงตาของเธอ
สันสะท้านเหมือนตะแกรงร่อน 
"ดูเหมือนว่าคุณไม่ต้องการให้ก้ฉ
ู างหนิ งออกมาใช้
ชีวต
ิ ข้างนอก! "หรงซานมองเธอด้วยสายตาทีลึก
จากนั นยืนมือออกไปเพือหยิบโทรศัพท์มอ
ื ถือเพือ
โทรออก เมือเห็นเขาหยิบโทรศัพท์มอ ื กู้ฉางอันเอือม
มือไปปดโทรศัพท์มอ ื ถือของเขา เสียงเธอเหมือน
สัตว์ตัวน้ อยทีได้รบ
ั บาดเจ็บคําราม “หรงซานคุณ
ทําได้อย่างไง คุณบังคับฉั นทําแบบนี หรือคุณอยาก
ให้ฉันตาย คุณต้องการล้างแค้นแทนหลินรัวเออร์
แต่ฉันไม่ได้ทําร้ายเธอ กลับกันฉั นไม่ได้เจอเธอมา
สามปแล้ว ทีลูกของเธอตาย เธอตกลงมาเองฉั นไม่
ได้ทําอะไรเธอเลย” จากนั นเธอก็เอือมมือไปเปด
ิ แต่เสียงคลิก แต่ประตูถูกล็อคและไม่
ประตู ได้ยน
สามารถเปดได้ 
หรงซานบีบมือของเธอและดึงเข้าไปข้างในอย่าง
รุ นแรงเขาพลิกตัวและกดเธอไว้ใต้รา
่ งเขา ไม่ได้ทํา
เหรอ " 
ตาของเขาแดงเหมือนเลือด "กู้ฉางอันฉั นเชือในทุก
สิงทีตาฉั นเห็นเท่านั น ใช่ คุณคงกังวลมากกลัวทีจะ
ไม่ได้อยูก
่ ับฮั วซือหลิงหรือไง หือ! 
กู้ฉางอันผงะแล้วยิมอย่างเศร้า ๆ " แล้วถ้าฉั นอยูก
่ ับ
พีหลิงแล้วแล้วล่ะ? " 
่ ับเขาไปไกลแค่ไหนแล้วล่ะ เขาได้สัมผัส
" คุณอยูก
คุณแบบนี ไหม "หรงซานลูบไล้พลางถามอย่างไม่
แยแส 
กู้ฉางอันขัดขืนและความเศร้าโศกทีลึกลาทีสุดก็พุง
่
เข้ามา เขาคิดว่าเฉั นปนผูห
้ ญิงแบบไหนกัน เขาคิด
ว่าฉั นตาต้อยขนาดนั นเลยเหรอ? 
หัวใจของฉั นกลับกลายเปนว่าหลังจากความเจ็บ
ปวดอย่างแสนสาหัสมันเริมไม่มค ้ ึ กอีกต่อไป
ี วามรู ส
ไม่มอ
ี ีกต่อไป 
"ใช่ฉันชอบพีหลิงฉั นชอบเขาตังแต่ฉันยังเปนเด็ก
คุณพอใจหรือยัง" 
"กู้ฉางอันหุบปากของคุณไปซะ -" 
ความหึงหวงทําให้การเคลือนไหวของเขาบ้าคลัง
มากขึนและเขาก็โน้ มตัวไปและจูบเธออย่างรุ นแรง
ดูดดึงความหวานบนร่างกายของเธอ - 
"อย่า -" 
หรงซานไม่ฟงเธอ เขาดึงกระโปรงยาวของเธอให้
เปดออกอย่างแรงเอาขึนไปกองรวมไว้บนเอวของ
เธอ 
“อย่า ...” กู้ฉางอันร้องขาของเธอปดแน่ นร่างกาย
ของเธอสันเล็กน้ อย 
"แยกขาออก" หรงซานสังอย่างเย็นชา 
กู้ฉางอันกัดริมฝปากอย่างอับอาย แต่หรงซานยิม
เงยหน้ าขึนมองและยืนมือออกไปเพือบังคับให้ขา
แยกออกจากกันอย่างหยาบคาย ในขณะนั นใบหน้ า
ี ี เลือด ฉากทีน่ าอับอายนี
ของกู้ฉางอันซีดจนไม่มส
้ ึ กเหมือนหัวใจแหลกสลาย 
ทําให้เธอรู ส
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 11 ความอัปยศอดสู 
 
หรงซานเพียงเพราะฉั นรักคุณ คุณก็เลยต้องการให้
ฉั นอับอายขายหน้ าอย่างนี หรือ? 
หรงซานยิมอย่างชัวร้ายเมือเห็นท่าทางทีสินหวัง
ของเธอเช่นนี ตาของเขาหยุดอยูท
่ ีตรงทีระหว่างขา
ของเธอ 
กู้ฉางอันไม่สามารถทนได้อีกแล้วเธอเบือนหน้ าหนี
ไปอย่างอดสูหัวใจ 
หรงซานมองไปทีคนทีอยูข ่ ้างใต้เขาเอานิ วของเขา
สอดใส่เข้าไปทีตรงนั นอย่างรวดเร็วและโน้ มตัวลง
ไปเพือกักเธอไว้ในอ้อมแขน เมือมีสิงแปลกปลอม
เข้าไปทําให้เธอเกร็งร่างกายและต่อต้านออกไปโดย
สัญชาตญาณ 
พืนทีในรถคันใหญ่ มีเพียงเสียงลมหายใจจากกัน
และกัน ฝนทีตกหนั กด้านนอกยังคงโปรยปราย
ลงมา 
นิ วของหรงซานยังคงขยับไปมาตรงใต้ท้องส่วนล่าง
ของกู้ฉางอัน และเมือการเคลือนไหวต่อต้านอย่าง
รุ นแรงของกู้ฉางอัน เขาทวีความรุ นแรงขึนความ
เจ็บปวดทีอยูข
่ ้างในทําให้เธอกัดปากแน่ นจนเลือด
ไหลซึมทีริมฝปากของเธอ สีของเลือดทําปากเธอมีสี
สวยงามราวกับดอกไม้ กู้ฉางอันต้องกัดปากตัวเอง
ไว้ เพราะเธอจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองมีเสียงน่ าอาย
ออกมา 
บางทีมน
ั อาจจะเปนเพราะความอับอายหรืออาจ
เปนเพราะเธอไม่อยากเสียศักดิศรีครังสุดท้ายต่อ
หน้ าคนทีเธอรัก 
นิ วของหรงซานขยับอย่างแรงและลึกมากขึน มัน
ทําให้เธอเธอเกร็งมากขึนจนเธอเผลอส่งเสียงออก
มา 
และในวินาทีต่อมาสิงทีได้ยน
ิ จากหูของเธอคือคําพูด
เบาๆ ของชายคนนั นเขาพูดว่า “กู้ฉางอันคุณทําให้
ฉั นสะอิดสะเอียนจริงๆ!” 
หรงซานค่อยๆ ลุกขึนแล้วดึงกระดาษทิชชูทีหน้ ารถ
มาเช็ดมือ เขาเช็ดมือจนสะอาดแล้วโยนทิงด้วย
ท่าทางขยะแขยง 
คําพูดทีเสียดแทงหัวใจทําให้ก้ฉ
ู างอันสะเทือนใจ
อย่างสุดซึงและทุกสิงทีอยูต
่ รงหน้ าเธอ เทียบไม่ได้
กับคําว่าสกปรกของเธอ 
เธอหลับตาลงเส้นผมทีติดอยูบ
่ นใบหน้ าของเธอ
พร้อมกับเหงือมันดูมเี สน่ ห์มาก แต่ทีดวงตาของเธอ
มีแต่ความสินหวังและหดหู่ 
ลมหายใจอันเร่าร้อนทีจางหายไปพร้อมกับความสิน
หวัง แต่ในดวงตาเพิมความเจ็บปวดทีแตกต่างออก
ไป 
"ไม่พอใจหรือยังไม่พอล่ะ ฉั นรู ด
้ ีคณ
ุ อยากให้ฉันเอา
คุณมากแค่ไหน" คําพูดทีชัวร้ายของหรงซาน
กระแทกเข้าไปในหัวใจเธออย่างรุ นแรงราวกับมีด
แทง 
กู้ฉางอันลุกขึนราวกับคนไร้วญ
ิ ญาณขณะกําลังจะ
จัดแต่งเสือผ้าบนร่างกาย 
สายตาเธอเหลือบไปเห็นรถทีกําลังขับผ่านรถของ
พวกเขา เมือมองไปเห็นคนทีอยูใ่ นรถ กู้ฉางอันก็รบ
ี
นอนลงโดยสัญชาตญาณ 
เธอไม่ต้องการให้พชายหลิ
ี ง เห็นท่าทางทีน่ ารังเกียจ
ของเธอในตอนนี เธอทําไม่ได้ ... 
ไม่ถึงหนึ งวินาทีรถก็แล่นผ่านกระจกไปเธอเห็นชาย
คนนั นขับรถอย่างตังใจโดยไม่สนใจทิวทัศน์
ภายนอก 
หรงซานทีอยูใ่ นรถ เห็นการเคลือนไหวของกู้ฉางอัน
และดวงตาทีลึกลาของเขาก็มองไปทีรถอีกด้านหนึ ง 
ในขณะทีเขาเห็นว่าเปนฮั วซือหลิง ดวงตาของเขาก็
มืดลงเล็กน้ อย 
“ทําไมกลัวพีหลิงของคุณเห็นเหรอ กลัวพีหลิงของ
คุณจะรู ว
้ า่ คุณจะทําตัวมักมากลับหลังเขาใช่หรือไม่ 
คุณหนู ก้ผ ้ ูงส่ง ” เสียงทุ้มตาของหรงซานผ่านเข้าหู
ู ูส
ของกู้ฉางอันช้าๆ 
ด้วยความอัปยศอดสูในหัวใจ กู้ฉางอันตัวสันสะท้าน 
้ ึ กเจ็บอีกต่อไปเธอยืนมือมาจับทีหัวใจ
แต่เธอก็ไม่รูส
้ ึ กเจ็บ ความรักของ
และหลับตาลง ,ทําไมฉั นถึงไม่รูส
ฉั นตายไปแล้วหรือ 
หลังจากนั นมือทีแข็งทือของเธอก็จัดเสือผ้าของเธอ
กลับคืนมาเรียบร้อยเหมือนเดิม เธอเหม่อมองไปที
ละอองฝนทีโปรยปรายจนดูเหมือนหมอกทีด้าน
นอกหน้ าต่างแล้วหลับตาลง 
,คงจะมีสักวัน ทีดอกไม้ในหัวใจของฉั นจะบานได้อีก
ครังและถึงตอนนั นฉั นก็ไม่ได้เปนเด็กสาวทีไร้เดียง
สาอีก หรงซานพวกเราไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก
แล้ว! 
หรงซานเดินออกจากรถและไปทีทีนั งคนขับ รถคัน
นั นพุง
่ ออกไปเหมือนลูกศร รถMercedes-Benz วิง
ไปในเส้นทางโค้งไปมา 
ความเร็วของการขับนั นน่ าตกใจแต่ก้ฉ
ู างอันกลับนั ง
อย่างเฉยชาเหมือนคนไร้วญ
ิ ญาณ 
รถจอดตรงทางเข้าสถานี ตํารวจก่อนทีรถจะหยุด
สนิ ทกู้ฉางอันเปดประตูและลงจากรถเธอรีบเข้าไป
ขอให้ตํารวจพาเธอไปพบกู้ฉางหนิ ง เธอนั งอยูใ่ น
ห้องรับรองของสถานี ตํารวจอย่างกระวนกระวายใจ 
 
 
ตอนที 12 พีชายจะพาน้ องไปดูดอกท้อ 
 
เมือมองไปทีกู้ฉางหนิ งทีอยูต ่ รงหน้ าเธอกู้ฉางอันไม่
อาจบรรยายได้วา ้ ึ กอย่างไร เพียงวันเดียวพีชาย
่ รู ส
เธอถูกทรมานเช่นนี เลยหรือ? ! 
"ฉางอันน้ องมาทําอะไรทีนี " กู้ฉางหนิ งมองเธอด้วย
สีหน้ าซับซ้อน "นี ไม่ใช่ทีทีน้ องควรจะอยู!่ " 
"พีชาย ... " 
"นี ไม่ใช่สถานทีทีน้ องควรจะอยูจ
่ ริงๆ กลับไป พีจะ
สบายดี! "กู้ฉางหนิ งยิมจางๆ ดวงตาของเขาดูซบ ั
ซ้อน 
"พีชายฉั นรีบจะช่วยพีออกอย่างมาแน่ นอน! " กู้ฉาง
อันกระซิบ แต่สายตาเธอก็กลายเปนกังวลเล็กน้ อย "
ฉั นจะไม่ปล่อยให้พโดนกระทํ
ี า ฉั นจะพาพีชายออก
ไปอย่างแน่ นอน ถ้าพวกเขาต้องการตระกูลกู้เราจะ
ให้พวกเขาไป คุณปูคงไม่สนใจสิงเหล่านี ทีสําคัญ
ทีสุดคือพวกเราได้อยูพ ่ ร้อมหน้ าครอบครัวของเรา!” 
เธอมองไปทีใบหน้ าทีเสือมโทรมของพีชายของเธอ 
้ ึ กเจ็บปวดในใจ เธอยืนมือออก
เธออดไม่ได้ทีจะรู ส
ไปและจับมือเขาไว้แน่ นจนมือของกู้ฉางหนิ งกระตุก
และเธอก็พูดว่า "พีชายขอเชือในฉางอัน ไม่วา
่ จะจ่าย
ในราคาเท่าไร ฉางอันจะช่วยพีให้ได้อย่างแน่ นอน
และจะไม่มว
ี น
ั ปล่อยให้พชายต้
ี องทนทุกข์ทรมานที
นี เราสูญเสียพ่อแม่ของเราไปแล้ว ฉั นไม่ต้องการที
จะเสียใครไปอีก ถ้าพียอมแพ้เราก็คงไม่มว ี น
ั ได้อยู่
ด้วยกันอีกแล้ว!” 
ร่างกายทีงองุ้มของกู้ฉางหนิ งสันสะท้านแต่เขากลับ
ยิมและหัวเราะ “ยัยโง่ " เขารู ด
้ ีวา
่ มันเปนไปไม่ได้เลย
ทีเขาจะถูกปล่อยตัว แม้วา
่ มันจะเปนแค่สมุดบัญชี
การเลียงภาษี ก็ตาม แต่โทษของคดีเลียงภาษี มโี ทษ
ไม่หนั กมากนั ก อีกไม่นานเขาคงจะได้ออกไป "รอพี
ชายนะเมือพีออกมาได้แล้ว พีชายจะพาน้ องไปดูด
อกท้อ! " 
กู้ฉางอันได้ยน ้ ึ กถึงความกลัวอย่างไม่เคย
ิ ดังนั นก็รูส
ปรากฏมาก่อน เหมือนตอนทีแม่และพ่อเสียชีวต ิ  
ก่อนทีพวกเขาจะเสียชีวต ิ พวกเขาก็พูดกับเธออย่าง
นี ร่างกายเธอก็สันสะท้าน "ได้พชายเราจะไปภู
ี เขา
เพือชมดอกท้อด้วยกัน น้ องจะช่วยพีเลือกดอกท้อ
แล้วใหัพชายทํ
ี าไวน์ ดอกท้อให้น้องตกลงไหม?เราจะ
ทําไวน์ ดอกท้อด้วยกันพีชายต้องสัญญา " 
"ได้พส ี ั ญญา! " 
"ดี น้ องจะดูแลคุณปูให้ดีเพือรอวันทีพีออกมา! " 
กู้ฉางอันพูดพร้อมกับจับมือพีชายของเธอไว้แน่ น 
เธอจับไม่ยอมและปล่อยมือ ความเงียบอยูร
่ อบตัว
พวกเขามันได้ยน
ิ แม้กระทังลมหายใจ. 
"ฉั นจะรอพีชายนะ ครอบครัวของเราจะไปทีภูเขา
เพือชมดอกท้อและทําไวน์ ดอกท้อ! " 
กู้ฉางอันมองไปทีกู้ฉางหนิ งหัวใจของเธอเหมือน
โดนมีดกรีด เธอทําได้เพียงจับมือของเขาให้แน่ น
ิ เสียงคลิกที
และแน่ นขึน จนกู้ฉางหนิ งเกือบจะได้ยน
ข้อต่อนิ วของเขาและในทีสุดคําพูดนั บพันก็รวมกัน
เปนเสียงพึมพํา "อันอันรอพีนะ" 
กู้ฉางอันยืนอยูห
่ น้ าประตูมองออกไปก็เห็นหรงซาน
้ ึ กเหมือนว่าเธอ
ทียืนพิงผนั งอยูไ่ กลๆ ตอนนี เธอรู ส
่ นเดียวในโลกใบนี  
ถูกทิงให้อยูค
หรงซานเพือผูห้ ญิงคนนั นคุณต้องการให้ฉันสูญ
เสียโลกทังใบไปเลยหรือไม่? 
"หรงซานคุณสัญญาแล้วว่าถ้าฉั นยอมทําตามทีคุณ
ต้องการคุณจะปล่อยพีชายฉั นไป ฉั นทําตามทีคุณ
ต้องการแล้ว เมือไรคุณจะปล่อยพีชายของฉั นไป! "
กู้ฉางอันเดินไปทีด้านหน้ าหรงซานถามพร้อมกับ
ฝนยิมอย่างขืนขม 
หรงซานยิมเยาะ "คุณพูดว่าฉั นต้องการ แต่หลัง
จากนั นเรา - - " 
เธอหลับตาลงและปดตาของตัวเองแน่ นราวกับว่า
วิธน
ี ั นสามารถปกปดความเจ็บปวดทีท่วมท้น ใน
ดวงตาของเธอได้ ---- 
" งันเราก็ทําตามทีคุณต้องการให้มน
ั เรียบร้อยกัน
เถอะ! " 
วันรุ ง ั โทรศัพท์จากหรงซานว่าเขา
่ ขึนกู้ฉางอันได้รบ
กําลังจะพาเธอไปงานเลียงถ้าเธอยอไปเขาจะปล่อย
กู้ฉางหนิ ง กู้ฉางอันไม่มท
ี างเลือกอืนใดนอกจาก
ตกลงไปเพือช่วยพีชายของเธอ เมือเธอไปถึงทีนั น 
โดยไม่คาดคิด หรงซานพาหลินรัวเอ๋อร์มาด้วย 
หลินรัวเอ๋อร์คล้องแขนหรงซานพากันเดินไปข้าง
หน้ าอย่างสง่างามและตัวเธอเดินตามหลังพวกเขา
ไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 13 สมาคมแลกเปลียนภรรยา 
 
หรงซานยืนบัตรสมาชิกให้พนั กงานต้อนรับและ
เดินเข้าไปด้านในโดยมีหลินรัวเอ๋อร์อยูใ่ นอ้อมแขน
เขา 
่ ่อน" ชาวอังกฤษในชุดสูทสีดําพูด
"มาดามโปรดอยูก
เปนภาษาอังกฤษน่ าจะเปนเจ้าหน้ าทีรักษาความ
ปลอดภัยทีนี อาจเปนเพราะมีคนต่างชาติเปน
จํานวนมากมาทีนี ดังนั นพวกเขาจึงสือสารด้วย
ภาษาอังกฤษทังหมด 
เธอมองตามไปทีด้านหลังของหรงซานและหลินรัว
เอ๋อร์แล้วพูดเปนภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว "
ฉั นมาทีนี กับพวกเขา" 
"ขออภัยสโมสรแลกเปลียนภรรยามีสถานทีจํากัด 
เราอนุ ญาตพาผูห
้ ญิงมาได้เพียงคนเดียว "ชาว
อังกฤษกล่าวด้วยเสียงตา 
มีเสียงโครมครามเกิดขึนในสมองทันใดนั นสมอง
ของกู้ฉางอันก็ระเบิด Wife swap club? 
กู้ฉางอันยืนนิ งสมองของเธอพยายามอย่างหนั กที
จะฟงคําสังของเธอและพยายามอย่างเต็มทีทีจะ
ประมวลผลคําเหล่านี  
เธอไม่รูเ้ ลยว่าหรงซานมีงานอดิเรกแบบนี อยู!่  
ในเมือเขามีค่อ
ู ยูแ
่ ล้ว ทําไมเขาต้องพาเธอมาทีนี ด้วย
? 
เธอนึ กถึงผลลัพธ์ทีเลวร้ายทีสุด เขาต้องการจะเอา
เธอเข้าแลกจริงหรือ? ดังนั นหลินรัวเอ๋อร์ก็จะได้
เพลิดเพลินและมีความสุขกับการแสดงทีดีเช่นนี ? 
เขาทําสิงนี เพียงเพือล้างแค้นเธอ? 
่ นอยูใ่ นใจของเธอ 
ความขมขืนใจของกู้ฉางอันแผ่ซา
ก่อนทีเธอจะรู ต
้ ัว เธอก็ถูกบังคับให้เข้าไปในห้องทีมี
ทีวเี ปดอยูแ
่ ล้วและตาของกู้ฉางอันก็เบิกกว้างขึน 
บนหน้ าจอมีสาวผมบลอนด์นัยตาสีฟาปรือตา
ยัวยวน หน้ าอกโตเอวเล็กขาเรียวสีชมพูทีสมบูรณ์
แบบกําลังเปลือยเปล่าแกว่งขาไปมาในท่าทางทีน่ า
ดึงดูด . 
"Dear Miss Mr. ยินดีต้อนรับคุณเข้าสู่ Wife swap 
club แม้วา
่ คุณจะไม่ได้อยูใ่ นห้องเพือเข้าร่วมใน
เซสชันแลกเปลียนภรรยาด้วย แต่เราได้เตรียม
โปรแกรมทีน่ าตืนเต้นมากขึนสําหรับคุณ" 
ทันใดนั นภาพก็เปลียนไปเตียงสีแดงขนาดใหญ่ ชาย
และหญิงมีเซ็กส์กันอย่างร้อนแรง 
ร่างกายทีแนบชิดกันอย่างแนบแน่ นโอบกอดกัน
และกันด้วยตัณหา ในหัวของกู้ฉางอันเต็มไปด้วย
ความสับสนวุน
่ วาย เสียงครวญครางตากระตุ้น
สมองของเธอ 
ฉากต่างๆ ทําให้ท้องของเธอปนปวนเปนอย่างมาก 
เสียงครวญครางพวกนั นทีทําให้เธอรู ส
้ ึ กแย่ กู้ฉาง
อันวิงออกมาผลักประตูให้เปดออกและวิงหนี เธอไม่
อยากไม่อยูท
่ ีนี เธอต้องออกจาก ทีนี เธอต้องไป.. 
ทางเดินทีมืดและยาว 
แสงเทียนสลัวทีริบหรีของโคมไฟติดผนั ง 
ทางเดินยาวเหมือนไม่มที ีสินสุด 
กู้ฉางอันไม่รูว
้ า
่ ตัวเองวิงมานานแค่ไหน เธอหยุด
เดินมือของเธอวางคาอยูบ
่ นโต๊ะกาแฟเล็ก ๆข้างทาง
พลางหอบ 
ไม่รูท
้ ําไม? ในปราสาทแห่งนี หัวใจของเธอรู ส ้ ึ กหวาด
กลัว 
้ ญิงอยูไ่ หน" เสียงทีน่ ารังเกียจดังขึน "คนนี ไม่ใช่
"ผูห
ไหม เข้าไปในห้องกันเถอะ! ฉั นรีบมาหาคุณแล้วนะ 
เมือกีฉั นยุง
่ นิ ดหน่ อยเลยมาช้า ไม่โกรธใช่มย?
ั " 
กู้ฉางอันดูประหลาดใจทีมีชาวอเมริกันผมบลอนด์
ปรากฏตัวต่อหน้ าเธอพร้อมกับถือเครืองดืมในมือ
เขาเมามายและกําลังมองมาทีเธอ 
“หรือว่าสาวงามเพิงจะดูการแสดงจบแล้วทนไม่ไหว
ก็เลยอยากออกมาหาฉั นใช่ไหม” สายตาทีดูลามก
นั นมองกวาดขึนและลงบนร่างของกู้ฉางอัน 
เมือมองไปทีเปลวไฟทีลุกไหม้ในสายตาของชาวต่าง
ชาติ เธอก็รูอ
้ ย่างแน่ นอนว่าต่อไปมันเปนอย่างไร 
สายตาของชายคนนี จ้องเธอราวกับว่าเขากําลังจะ
จับเธอมากิน 
กู้ฉางอันหันหลังกลับโดยสัญชาตญาณกําลังจะ
ออกวิง แต่เธอถูกชาวต่างชาติดึงมากอดไว้ 
ด้วยความเมามายมันจูบพลาดไปทีแก้มเธอแต่มอ
ื
ของมันยังคงลูบไล้บนร่างกายของเธอ 
"ปล่อยฉั น ปล่อยฉั นไป ... " ทันใดนั นหัวใจของกู้ฉาง
อันก็ตกลงสู่ก้นบึง เธอต่อสู้อย่างบ้าคลัง ลมหายใจ
้ ึ กคลืนไส้ 
เหม็นๆ ของมัน ทําให้เธอรู ส  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ่ ัวคนเดียวในโลกใบนี  
ตอนที 14 เหมือนอยูต
 
ร่างกายทียิงดินรนต่อต้านของเธอยิงทําให้ชายคน
้ ึ กเร้าใจ มันจูบและเริมลูบไล้หน้ าอกของ
นั นยิงรู ส
เธอด้วยมือใหญ่ 
"ไม่... ... " ความขยะแขยงทีอัดแน่ น ทําให้ก้ฉ
ู างอัน
เธอกัดชายคนนั นเต็มแรง 
เมือเลือดออกชายคนนั นก็ผงะถอยหลัง สายตาเ**้
ยมเกรียมของมันจ้องไปทีกู้ฉางอันเหมือนจะฉี กเธอ
ออกเปนชิน ๆ 
ชายคนนั นเลียเลือดทีมุมปากด้วยปลายลินของมัน "
เดียวฉั นจะทําให้แกมีความสุขเสียจน แกจะต้อง
ขอร้องเพือให้ได้อยูใ่ ต้ตัวฉั นแทนการขัดขืน" สายตา
หืนกระหายของมันมองไปทีเธอ 
ในตอนนี มันกําลังจะกินเธอจริงๆแล้วตอนนี กู้ฉาง
อันบอกตัวเองว่าทีนี ไม่มใี ครช่วยเธอได้ ในปราสาท
หลังใหญ่นีเธอต้องสู้เพือตัวเอง 
มือของชายคนนั นยกขึนมาเพือตีก้ฉ
ู างอัน กู้ฉางอัน
รีบหยิบขวดไวน์ ของมันขึนมาจากโต๊ะข้างๆ หลับตา
ลงแล้วฟาดมันลงบนหัวอย่างแรง 
เสียงเพล้งดังขึนและชาวต่างชาติยน
ื อยูต
่ รงนั น
อย่างงุนงงและนิ งงัน “ผูห
้ ญิงชัว ...” เลือดไหลออก
จากศีรษะและหยดลงแก้มของมัน มือของชาวต่าง
 ู ไปทีใบหน้ าของมันและเลือดสีแดงปรากฏ
ชาติลบ
ขึนบนนิ ว 
"หญิงโสเภณี แก แกอย่าหนี นะ! " ชาวต่างชาติวงไล่
ิ
ตามกู้ฉาง อันกู้ฉางอันตอนนี วิงอย่างเดียวเธอคิด
อะไรไม่ออกแล้ว กู้ฉางอันจะวิงอย่างดุเดือดแม้ชาว
ต่างชาติคนนั นหยุดวิงเธอก็ไม่คิดจะหยุด กู้ฉางอัน
วิงและวิงไปข้างหน้ า ,ถ้าฉั นหยุดฉั นจะไม่มโี อกาส
รอด...ทีนี ไม่มใี ครทีช่วยฉั นได้...ไม่มใี ครอยากช่วยฉั น 
ฉั นตัวคนเดียวในทีแห่งนี , 
เสียงโหวกเหวกทีอยูข่ ้างหลังเธอใกล้เข้ามาทุกที 
หัวใจของกู้ฉางอันดูเหมือนจะหยุดเต้น ในตอนนี
ความกลัวทีไม่เคยมีมาก่อนได้ห่อหุ้มตัวเธอไว้หาก
เธอถูกจับได้เธอต้องตายแน่ นอน 
ชายชาวต่างชาติเอือมมือไปดึงเธอสาวใช้คนหนึ งที
เดินออกมาจากมุมและชนกับมัน 
"รีบจับมันมาให้ฉันสิ มันทําร้ายฉั น" ชาวต่างชาติที
วิงตามไม่ทันเพราะบาดเจ็บคํารามอย่างโกรธเกรียว 
กู้ฉางอันวิงออกไปอย่างไร้จุดมาย เธอวิงออกจาก
ปราสาทผ่านต้นไม้เห็นเพียงใครบางคนเฝาอยูข ่ ้าง
หน้ าไกลๆ พอมองมองย้อนกลับไปมีคนมากมายที
อยูข
่ ้างหลังวิงไล่ตามเธอ 
แสงจันทร์สาดส่องลงมาและในทางทีสลัว ๆมีถนน
สายเล็ก ๆ อยูท
่ างขวากู้ฉางอันรีบวิงไปทางขวาและ
วิงไปจนสุดทางซึงกลายเปนทางตัน 
กําแพงสูงลิบปกคลุมไปด้วยดอกวิสทีเรียมัน
สวยงามมากภายใต้แสงจันทร์ แต่ตอนนี ไม่ใช่เวลาที
จะเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์  
ิ เสียง
กู้ฉางอันร้องไห้อย่างกระวนกระวายเมือได้ยน
่ ้างหลัง 
ทีดังอยูข
ต้องหาทาง? ต้องหาทาง? 
ทันใดนั นเธอก็เห็นรู สุนัขลอดทีมุมกําแพงรู นันเล็ก
มาก แต่เธอไม่มท ี างเลือกอืนนอกจากต้องมุดเข้าไป
ทีรู สุนัข นอกจากวิธน
ี ี แล้วเธอคิดไม่ออกว่าจะหนี ไป
ไหนได้จริงๆ 
กู้ฉางอันไม่คิดมากรีบคลานเข้าไปทางสุนัขลอด
ทันที 
หลังจากออกมาได้เธอก็รบ
ี สูดอากาศบริสุทธิ ทีนี
สวยมากเธอถอนหายใจแล้วตบฝุนตามร่างกายเบา 
ๆ 
แต่เธอไม่มเี วลาชืนชมมัน เธอไม่สามารถอยูท
่ ีนี ได้
เธอกลัวว่าคนข้างหลังจะตามทันเธอจึงได้แต่รบ
ี ก้าว
เท้าไปข้างหน้ าโดยไม่หยุดพัก 
ในคืนทีมีแสงจันทรสลัวเธอเดินลงจากภูเขาเพียง
ลําพัง เมือมองไปไกลออกไปด้านล่างภูเขากู้ฉางอัน
เห็นไฟรถยนต์ก็วงผ่
ิ านไปมาบนทางหลวงสายกว้าง 
ท้องฟายามคาคืนทีเงียบเหงามีดาวสองสามดวงที
ลอยอยูบ ั ไม่ได้ส่องสว่างให้
่ นนั นช่างสวยงามแต่มน
กับถนนทีเธอกําลังเดิน 
ในตอนนี กู้ฉางอันไม่รูว
้ า
่ รถคันหนึ งขับตามหาเธอ
อยู ่
และคนข้างในรถ มีแต่คนเลวทราม 
"นี คือเงินห้าล้านหยวนและเมือเรืองนี สําเร็จจะมีเงิน
อีกสิบล้านทีจะถูกโอนเข้าบัญชีของพวกแก! " คํา
พูดทีเลวทรามออกมาจากปากของเธอและผูห
้ ญิง
คนนั นก็มใี บหน้ าทีนุ่ มนวลและสวยงาม "หลินรัวเอ๋
อร์" สิงทีฉั นต้องการคือรู ปถ่ายและวิดีโอของกู้ฉาง
อันตอนถูกข่มขืน! 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 15 ความสินหวัง 
 
" รู แ
้ ล้วน่ า! " 
"ลงไป! " หญิงคนนั นบอกให้พวกมันลงไป ด้วยแสง
ไฟทีเงียบสงัดทําให้เห็นใบหน้ าของผูห
้ ญิงไม่ชดั  
กู้ฉางอันแกต้องการสิงนี ! จงสนุ กไปกับมัน ฉั น
อยากเห็นจริงๆ เมือแกกลายเปนดอกไม้ทีเปลือน
โคลนโสโครก อาซานยังจะต้องการแกไหม! 
บนเส้นทางทีหนาวเย็นกู้ฉางอันกําลังเดินอย่างรีบ
เร่งไปตลอดทางเพือออกจากปา แต่จู่ๆ ก็มค
ี นเอา
มือปดปากเธอจากข้างหลัง เธอเหยียบเท้าของอีก
ฝายตามสัญชาตญาณ จากนั นก็วงหลบหนี
ิ พลาง
หันไปมองคนกลุ่มนั น เธอไม่รูว ้ า
่ คนเหล่านี คือใคร? 
, แต่สิงเดียวทีฉั นรู ค
้ ือพวกเขามาเพือทําร้ายฉั น, 
, เปนคนจากสโมสรแลกเปลียนภรรยาหรือไม่? 
เธอรีบวิงไปโดยทันที แต่วงไปได้
ิ ไม่กีก้าวเธอก็ถูก
ผมของเธอกระชากกลับมา เธอขัดขืนพยายามดึงให้
ตัวเองออกมา แต่ไม่สามารถหลุดพ้นได้ จากนั นเธอ
จึงรีบหยิบกระเปาสะพายของเธอโยนให้คนพวกนั น 
"ถ้าพวกแกต้องการเงิน"ฉั นมีฉันจะให้ ฉั นมีเงินเปน
พัน ๆหยวนในนั และฉั นจะเพิมให้พวกแกอีกถ้าพวก
แกปล่อยฉั นไป ฉั นไม่ได้เปนสมาชิกของสโมสรนั น
จริงๆ ได้โปรดปล่อยฉั นไป! " 
"ปล่อยแกไปแล้วเราจะอธิบายกับนายจ้างของเรายัง
ไงล่ะ" 
กู้ฉางอันสะดุ้งเธอยกเท้าขึนจากนั นก็เตะไปทีชาย
คนนั น เธอได้ยนิ เพียงเสียงร้องด้วยความเจ็บ เมือ
มันปล่อยเธอรีบวิงออกจากปาไปทันที ,ฉั นชักช้าไม่
ได้แม้สักวินาทีเดียว, แต่หลังจากวิงไปได้ไม่นาน เธอ
ก็ถูกจับกลับมาและพาเข้าไปในปาละเมาะ 
ชายคนนั นโยนเธอลงไปทีพืนเธอเจ็บจนชาทีด้าน
หลัง ตัวเธอไถลครู ดไปบนพืนดินลูกรังผ่านแสงจาก
โคมไฟบนถนนไกลๆ สีเหลืองสลัวๆของมันน่ าเวียน
หัว กู้ฉางอันเห็นเงาร่างสูงสีดําหลายคนยืนอยูต
่ รง
หน้ าเธอ 
"พีใหญ่ฉันขอก่อน! " ในความมืดสลัวเจ้าของเสียง
เยาะเย้ยเข้าไปหากู้ฉางอันทีละก้าว พวกมันมองร่าง
ของกู้ฉางอันด้วยสายตาหืนกระหาย "ฉั นไม่คิดว่า
พวกเราจะมีวน
ั นี สาวน้ อยแสนสวยเมียของประธาน
หรงและยังเปนลูกสาวของตระกูลกู้! " 
"ใช่ ฮ่ าฮ่ าฮ่ าพวกเราได้เงินใช้แถมได้สนุ กกับคนงาม 
เปนข้อตกลงทีดีจริงๆ! "ชายคนทีเพิงได้รบ ั บาดเจ็บ
เพิงตามมาถึงพูดขึน ตอนนี กู้ฉางอันเงยหน้ าเพือ
เผชิญหน้ ากับเงาดําๆของชายร่างสูงสามคนทีอยู่
รอบตัว กู้ฉางอันขอร้องเงาพวกนั น 
"ได้โปรดปล่อยฉั นไป พวกเขาให้แกเท่าไหร่ฉันจะให้
้ ึ กกลัวอย่างมาก
พวกแกเปนสองเท่า ... " กู้ฉางอันรู ส
ในสถานการณ์ เช่นนี "ใครจะช่วยฉั น ใครจะมาช่วย
ฉั น หรงซานคุณอยูท
่ ีไหน หรงซาน!" 
"แต่พวกเราไม่ต้องการเงินแก เราแค่อยากจะมีความ
สุขและสดชืนฮ่ า ๆ - ผิวลืนดีจริงๆ -" ชายคนนั นโน้ ม
ตัวลงและดึงแขนของกู้ฉางอันมาลูบด้วยมือหยาบ
ใหญ่ของมันและพ่นคําออกมาอย่างหยาบคาย. 
ิ ดังนั นเธอก็ขยับถอยหลังทันที 
เมือกู้ฉางอันได้ยน
แต่คนเหล่านั นก็เดินขึนมาทีละคน 
“ถ้าอยากหนี ก็รบ
ี ลองหนี ดว
ู า
่ จะหนี ไปได้มยฮ่
ั าฮ่ า ... 
ไม่ต้องห่วงพวกเรานี แหละทีทําให้คนงามมีความสุุข
ุ
จนตายได้!” หนึ งในเงาสามร่างพูดคําหยาบในขณะ
ทีคนอืนหัวเราะเยาะเย้ย ... … 
“อย่าเข้ามา -” กู้ฉางอันตะคอกทีหลังของเธอเจ็บ
มาก แต่ความเจ็บปวดไม่ได้ทําให้เธอหยุดต่อสู้เพือ
เอาตัวรอด 
เธอดินรนสุดชีวต
ิ คว้าด้วยมือเตะด้วยเท้า แต่ก็ยง
ั ไร้
ประโยชน์  
ชายสองคนก้าวไปข้างหน้ าจับมือของกู้ฉางอันดึง
แขนเธอออกจากกันและเริมฉี กเสือผ้าของเธอ ปาก
ก็พูดประโยคลามก "คนงามอยูน
่ ิ งๆ 
เดียวพีชายคนนี จะทําให้แกอยากโยกใส่ฉันจนไม่
อยากหยุดเชียวล่ะ! หยุดตะโกนได้แล้วทีรักฮ่ าฮ่ า ๆ 
... " "ปล่อยฉั นไป! พวกแก! สัตว์นรกพวกนี ! "ด้วย
ความสินหวังเธอทําได้เพียงตะโกนอย่างสินหวัง 
พวกผูช
้ ายไม่สนใจคําด่าทอของเธอและรีบปลด
เข็มขัดของพวกมัน 
"แควก----" เสียงผ้าขาดดังขึนอีกครังและเงือมมือ
ชัวร้ายก็ฉีกกระโปรงของกู้ฉางอัน 
"ไอ้พวกสัตว์นรก -" กู้ฉางอันกรีดร้องจนสียงของ
เธอแตกและแสบคอ จนเหมือนคอเธอพังพินาศไป
แล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 16 ดูแลตัวเองให้ดี 
 
อีกด้านหนึ งหรงซานยืนอยูท ่ ีด้านบนของปราสาท 
สายตาทีเย็นชามองไปด้านนอกรอบๆตัวเขา คืนนี
้ ึ กอึดอัดในหัวใจ 
เงียบมากจนเขารู ส
ดอกวิสทีเรียทีอยูไ่ กลออกไปกําลังบานสะพรัง
สวยงามราวอยูใ่ นสวรรค์ 
อยูๆ
่ เขานึ กถึงเด็กผูห
้ ญิงตัวเล็ก ๆคนหนึ งทีเรียกเขา
ด้วยรอยยิมว่า หรงซานฉั นจะเรียกคุณว่าอาซาน 
เหมือนกับทีปูหรงเรียกคุณ ... 
ฉางอัน ... 
ฉางอันทีเรียกเขาว่าอาซาน 
แต่ทําไมฉางอันในตอนนี ถึงไม่เหมือนเมือก่อน? 
ทําไมคุณถึงเปลียนไป ทําไมคุณถึงเปลียน? 
ทีชายปา 
้ ญิงสําส่อน ถ้าแกอยากกรีดร้องก็รอ
"ผูห ้ งดังๆไป
เลยเดียวพวกพีๆจะทําให้น้องเงียบเพราะมีความสุข
! " 
"พวกแกอยากตายหรือ? " กู้ฉางอันมองไปทีพวก
คนตรงหน้ าและขู่วา
่ "ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องฉั น
ตระกูลกู้กับหรงซานจะไม่มว ี น
ั ปล่อยพวกแกไป!” 
ั ไม่ได้ผลคนเหล่านั นไม่หยุด ยังคงทําในสิงที
แต่มน
พวกมันต้องการ 
พวกมันจับเธอกดลงพืนแล้วฉี กกระโปรงของเธอ
ู างอันสินหวังมัน
ออก อากาศทีเย็นเฉี ยบทําให้ก้ฉ
เปนความสินหวังทีไม่สามารถบรรยายได้ เธอ
ตะโกนจนคอแตกแต่ก็ไม่มใี ครมาช่วยเธอ 
เปนผูช
้ ายทีเธอรักมาตลอดชีวต
ิ ทีทําลายเธอ ทําให้
ตกอยูใ่ นสถานการณ์ เช่นนี เขาเปนคนทีต้องการให้
เธอตกตามากทีสุด? 
โอ้ หลายปของการหลงใหลทียาวนานมันกําลังจะ
สลายหายไปความรักมันกําลังหมดลงไปทุกที 
้ ึ กเย็นยะเยือกเข้ามากระทบในหัวใจทําให้
ความรู ส
เธอตกอยูใ่ นความสินหวังอย่างมาก 
เธอร้องไห้อย่างเสียขวัญ แต่เธอก็เอาแต่รอ
้ งตะโกน
ว่า "อาซานช่วยฉั นช่วยฉั นด้วย" 
หรงซานทีเวลานี กําลังมองไปนอกหน้ าต่าง เขา
คิดถึงทีตอนนี กู้ฉางอันทีกําลังดูภาพเหล่านั นอยูใ่ น
ห้องรับรอง เขาต้องการให้เธอดูฉากเหล่านั นเพราะ
มันจะทําให้เธอกลัว เขาอยากให้เธอเชือว่าถ้าเธอคิด
ร้ายกับหลินรัวเอ๋อร์ในอนาคต เขาจะใช้วธ
ิ น
ี ี ลงโทษ
เธอจริงๆ 
"ฉั นแค่อยากทําให้เธอกลัวกู้ฉางอัน" 
แต่ดเู วลาก็เกือบ3ทุ่มแล้ว การแสดงน่ าจะจบลงแล้ว 
แต่ก้ฉ
ู างอันยังไม่ปรากฏตัวต่อหน้ าเขาเพือ
อ้อนวอนเขา? 
"กู้ฉางอันหายไปอยูท
่ ีไหน? 
หรงซานเดินออกจากห้องและพบใครบางคน หลัง
จากถามเขาก็รูว
้ า
่ กู้ฉางอันหนี ไป ซึงเวลากลางคืน
ถนนทางออกทีนี จะไม่มผ ี ูค
้ น และต้องเดินไปถึง
สามกิโลเมตรในการเรียกแท็กซี 
"ซิท เธอกล้าหนี ไปได้ยง
ั ไง" 
"แต่วา
่ หญิงสาวกู้คนนั นถูกชาวต่างชาติลวนลาม
และเธอทําร้ายชาวต่างชาติคนนั นด้วยขวดไวน์ ! " 
หรงซานผงะไปชัวขณะและหน้ าตาของเขาบิดเบียว
และพูดอย่างเย็นชา "มือข้างไหนทีมันแตะต้องกู้ฉาง
อัน ให้คนตัดมือมันออกเดียวนี ! " 
ในขณะนั นหลินรัวเอ๋อร์เดินมาจากอีกด้านหนึ งเธอ
มองไปทีท่าทางโกรธเกรียวของหรงซานก็ตกใจเล็ก
่ คิดสักครู แ
น้ อย เธอหยุดเดินครุ น ่ ล้วจึงก้าวเดิน
เข้าไปหา "อาซานมีอะไรผิดปกติหรือไม่ ฉางอันเปน
อะไรเธอหนี ไปหรือ คุณต้องรีบไปตามหาเธอนะ ฉั น
อยูค
่ นเดียวได้คณ
ุ ไม่ต้องกังวล เดียวฉั นให้คนขับพา
ฉั นกลับบ้านเอง ทีนี มันอันตรายฉางอันเปนผูห ้ ญิง
ตัวคนเดียว ดังนั นคุณไม่ต้องกังวลเกียวกับฉั น!” 
เขาหันหน้ าไปมองหญิงสาว หลินรัวเอ๋อ์เปนคนใจ
กว้างมาก หรงซานอึงพูดอะไรไม่ออกสักพัก เขา
มองไปทีหลินรัวเอ๋อร์เอือมมือไปลูบผมของเธอเบา 
ๆ "รัวเอ๋อร์คณ ้ ึ กผิดมากจริงๆทีต้อง
ุ ใจดีมากฉั นรู ส
ทิงเธอไว้เพือไปตามหากู้ฉางอัน 
"ฉั นไม่เปนไร อาซาน คุณไปเถอะ!"หลินรัวเอ๋อร์พูด
ด้วยรอยยิม แต่รอยยิมไม่ได้ไปถึงดวงตา ตาของเธอ
เต็มไปด้วยนาแข็ง แต่หรงซานไม่สังเกตเห็น ถ้าเขา
เห็นแล้วเขารู ค
้ วามจริงเธอคงจะไม่ได้อยูใ่ นทีทีเธอ
อยูใ่ นวันนี  
"ถ้าอย่างนั นรัวเอ๋อร์ฉันจะไปหาฉางอันและถ้าฉั น
เจอแล้ว ฉั นจะกลับไปทีอพาร์ทเมนต์เพือไปหาคุณ 
คุณต้องกินยาตรงเวลารู ไ้ หม" หรงซานพูดเบา ๆ
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน 
หลินรัวเอ๋อร์พยักหน้ า 
หรงซานมองไปที หลินรัวเอ๋อและพยักหน้ าให้ เขา
หันศีรษะไปคว้ากุญแจบนโต๊ะ แล้วรีบดินออกไป ใน
ขณะทีเขาหันหลังจากไปดวงตาทียิมแย้มของหลิน
รังเอ๋อร์ ก็เปลียนเปนสีเข้ม 
"รีบไป หลงซานรีบไป หามันให้เจอนะ แล้วคุณจะ
เห็นกู้ฉางในสภาพยับเยิน ฉั นอยากรูู ้ คุณยัง
ต้องการมันอยูอ่ ีกไหม? 
หรงซานขับรถโดยไม่รูว ้ า
่ ทําไมเขาถึงลุกลีลุกลนและ
สับสน เขารู ส
้ ึ กจิตใจไม่อยูก
่ ับเนื อกับตัว กู้ฉางอัน ... 
กู้ฉางอัน ... 
ทีชายปา 
กู้ฉางอันมองกลุ่มชายแปลกหน้ าทีอยูต
่ รงหน้ าเธอ 
พวกมันจะทําสิงชัวร้ายกับเธอ ตอนนี เธอรู ส
้ ึ กว่า
ท้องของเธอปนปวนและเธอกําลังจะอาเจียน ใน
ตอนนี เธอไม่ได้ดินรนอีกต่อไปเธอเงยหน้ าขึน ตา
ของเธอเหม่อลอยมองดวงดาวทีกระจัดกระจายบน
ท้องฟาร่างกายเธอสันไหวอย่างแผ่วเบา 
,หยุดเรียกหาเขากู้ฉางอัน ยังไม่เห็นความเปนจริง
อีกหรือ? , 
มันไม่มป
ี ระโยชน์ ถึงจะเรียกหาเขา เรียกให้ตายเขาก็
จะไม่มาและไม่มว
ี น
ั มา" 
" กู้ฉางอันไม่วา
่ จะทําดีกับเขาแค่ไหนก็ไม่สามารถ
ทําให้หัวใจของเขาเปนของเธอได้ แม้วา ่ ฉั นจะรักเขา
อีกครัง เขาก็จะไม่รก
ั ฉั น เขาเกลียดฉั นเท่านั น" 
"ฮ่ าฮ่ า ... หยุดดินแล้ว คนสวยยอมฉั นแล้ว! " ชายคน
นั นตะโกนอย่างตืนเต้นก้มตัวเข้าไปหากู้ฉางอันด้วย
ความภาคภูมใิ จ - 
้ ึ กถึงมือร้อนๆมาสัมผัสตัว! 
" อย่า - " กรีดร้อง เธอรู ส
ในขณะนั นเสียงเบรกรถดังขึนและมีแสงไฟส่อง
สว่างไปทีพุม
่ ไม้ , ฉั นกําลังไปหาเพือนทีฝรังเศสและ
อยากคุยกับเขา แต่ฉันได้ยน ิ เสียงผูห
้ ญิงกรีดร้อง
มันทําให้ใจฉั นสลาย เสียงร้องนั นน่ าจะเปนฉางอัน
?" 
,นี เปนเพราะฉั นคิดถึงเธอมากเกินไปจึงได้ยน
ิ ผิด?, 
,จะเปนฉางอันหรือไม่? 
เขาหยุดรถมองไปทีนั นเห็นผูช
้ ายหลายคนกําลังรุ ม
ล้อม 
"ลินดาลงไปดูกันเถอะ! " 
"แต่ท่านประธาน ... " 
ก่อนทีลินดาจะพูดจบเขาก็ก้าวออกจากรถและเดิน
ิ เสียงตะโกน "อาซานช่วยฉั น อา
เข้าไปใกล้เมือได้ยน
ซาน— " 
เมือเห็นฉากนองเลือดข้างหน้ า ฮั วซือหลิงไม่รูว
้ า
่ จะ
ควบคุมอารมณ์ ของตัวเองได้อย่างไรเขาก้าวไปข้าง
หน้ าและบีบคอชายคนนั นจนกระดูกหักเสียงดังกร๊
อบ แล้วเสียงร้องเหมือนหมูถูกฆ่าก็ดังขึนทังปาเขา
สังให้บอดีการ์ดตัดมือและเท้าพวกนั นทิงให้ดินรน
รอความตายอยูต
่ รงนั น 
ในทีสุดกู้ฉางอันก็ได้รบ
ั การช่วยเหลือ แต่ดวงตาของ
เธอกลับว่างเปล่าและเหม่อลอยใครก็ตามทีมองไปที
้ ึ กปวดใจ 
ดวงตาเธอจะรู ส
"ฉางอันไม่ต้องกลัวพีหลิงอยูท
่ ีนี แล้ว! " 
ฮั วซือหลิงมองไปทีกู้ฉางอันทีนอนอยูบ ่ นพืน เขา
เดินไปข้างหน้ าเพือช่วยเธอ และทันทีเขามองไปที
บาดแผลและเสือผ้าทีขาดออกของกู้ฉางอัน เขารีบ
ถอดเสือนอกห่อตัวเธอให้แน่ นในทันที 
กู้ฉางอันหมือนสัตว์รา
้ ยตัวน้ อยทีได้รบ
ั บาดเจ็บมอง
เขาและดินรน "อย่าแตะต้องฉั นออกไป -" เธอไม่
สามารถรับรู ไ้ ด้วา
่ ใครเปนใคร เธอเพียงแค่เอือมมือ
ไปต่อสู้และกรีดร้องโดยสัญชาตญาณ ฮั วซือหลิง
จับเธอเอาไว้แล้วพูดปลอบใจหลายครัง 
เมือเห็นกู้ฉางอันเช่นนี ฮั วซือหลิงก็ใจสลายเขาไม่
ควรปล่อยให้เธออยูเ่ คียงข้างหรงซาน ชายคนนั นไม่
เคยปกปองฉางอันเลย 
ั ว่าผูช
เห็นได้ชด ้ ายคนนั นเกลียดชังฉางอันด้วยข้อ
กล่าวหาทีไม่สมเหตุสมผลเหล่านั น แต่หรงซานคุณ
แต่งงานกับฉางอัน ทําไมคุณต้องปฏิบต ั ิกับเธอ
แบบนี คุณทําลายเธอแบบนี เพือแก้แค้นหรือไม่? 
หรงซานหดร้ายจริงๆ! 
"ฉางอันไม่ต้องกลัวฉั นคือพีหลิงฉางอัน ... " ฮั วซือ
หลิงไม่สนใจฟนและกรงเล็บของเธอและไม่สนใจว่า
เธอจะข่วนเขาเขายังคงเดินไปข้างหน้ าและกอดเธอ
ไว้แน่ น "ฉางอันฉั นคือพีหลิง ไม่ต้องห่วงฉั นจะไม่
ยอมให้ใครมาทําร้ายคุณอีก ... " 
" อย่าเข้ามาใกล้ - "กู้ฉางอันผลักเขาออกไปอีกครัง
ดวงตาสีแดงเธอต้องการทีจะยืนขึน แต่เธอก็ไม่
สามารถยืนขึนได้ 
ฮั วซือหลิงไม่สามารถปล่อยเธอไปแบบนี ได้เขากอด
เธอไว้แน่ นไม่วา
่ เธอจะกัดเขายังไงก็ตามไม่วา
่ เธอจะ
ทุบตีเขาอย่างไรเขาก็ไม่ปล่อยเขากอดเธอพลางพูด
ปลอบโยนแล้วเดินไปทีรถ "ลินดา , ฉั นอยากรู เ้ บือง
หลังคนพวกนี โทรหากัวซิงต้าแล้วบอกเขาว่าฉั นไม่
อยากเจอพวกมันอีก” 
"ค่ะท่านประธานฉั นรู !้ " ลินดาพูดด้วยความนอบน้
อบจากด้านหลัง 
"ฉั นเจ็บ ... "กู้ฉางอันดินรนในอ้อมแขนของฮั วซือ
หลิง แต่หลังของเธอเจ็บปวดเกินไปความเจ็บปวดนี
ทําให้เธอหมดสติไป เมือเธออยูใ่ นอาการโคม่าเธอ
ยังคงกรีดร้อง " อย่าแตะต้องฉั น……" 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 17 ไม่คิดว่าฉั นสกปรกเหรอ? 
 
"ฉางอัน, ฉางอัน ... "ฮั วซือหลิงไม่สามารถทนได้อีก
ต่อไปเขาต้องช่วยเธอให้เร็วทีสุด เขากอดเธอขึนรถ
จากนั นส่งสัญญาณให้คนขับ ขับรถออกไปทันที 
หรงซานทีกําลังขับรถออกตระเวนตามหา ตลอด
ทางจิตใจของเขาสันไหวอยูต
่ ลอดเวลาไม่มใี ครอยู่
เลยตลอดทังเส้นทางทีเขาขับรถผ่านและโทรศัพท์ที
ี ารตอบรับ 
เขาโทรออกก็ไม่มก
"กู้ฉางอันอย่าเปนอะไรนะ" 
่ ีไหน คุณช่วยรับโทรศัพท์ได้
"กู้ฉางอันทําอะไรอยูท
ไหม? 
ฉางอัน ... ฉางอัน ... 
เขากลัวว่ากู้ฉางอันจะจากไปและหายไปจากชีวต
ิ
ของเขา 
"ไม่ ฉั นไม่อนุ ญาตให้คณ
ุ จากฉั นไป ไม่มว
ี น
ั " 
จากนั นเขาก็หยิบโทรศัพท์มอ ื ออกมาและโทรออก "
หนานกง, กู้ฉางอันหายตัวไปนายต้องช่วยฉั น! "
ประโยคสัน ๆ ไม่กีคํานั นดูรอ
้ นรนเฉพาะ เมือพูดถึง
คําสามคําทีพูอว่ากู้ฉางอันนั น มีอาการสันในนา
เสียงของเขาโดยทีเขาไม่ได้สังเกตเห็น 
"อาซานนายต้องการให้เธออยูเ่ พืออะไรอีก เธอจาก
ไปไม่ดีกว่าหรือ เธอแยกนายกับหลินรัวเอ๋อร์และ
บังคับให้หลินรัวเอ๋อร์ออกไป ทําให้หลินรัวเอ๋อต้อง
ถูกรังแกในต่างประเทศ ในเมือเธอไม่อยากอยูก
่ ็
ปล่อยให้เธอไป หรือว่าเธอจากไปโดยไม่เขียนใบ
หย่าไว้ใช่ไหม " 
" หนานกงนายต้องช่วยหาเธอ ฉั นไม่เคยขอร้อง
อะไรนายเลย แต่คราวนี ฉั นขอร้อง! " 
หนานกงพูดไม่ออกของพวกเขาและเติบโตมาด้วย
กัน ระยะเวลาทีผ่านมาหรงซานไม่เคยพูดกับเขา
ด้วยเสียงทีสินหวังขนาดนี  
หลังจากนิ งเงียบไปสักครู ่ เขาก็พูดอีกครังว่า "อา
ซาน นายไม่เหนื อยเหรอ นายไม่ชอบกู้ฉางอันไม่ใช่
เหรอ แล้วทําไมนายถึงดูเหมือนเจ็บปวด ตอนนี นาย
หวังอะไร อาซาน ให้คิดว่ากู้ฉางอันเปนแค่ความฝน
ั ผ่านไป อย่าทําให้ตัวเองต้องเสียใจ 
แล้วปล่อยให้มน
ตอนนี ทุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไปแล้ว! " 
แต่หลังจากเงียบไปสักพักปลายก็พูดขึนมา" รอข่าว
จากฉั น! " 
หรงซานขับรถมองหาไปตลอดทางเมือลมหนาวพัด
มา เขาก็นึกถึงอดีตระหว่างเขาและกู้ฉางอัน ฉางอัน
ชอบหัวเราะมาก เธอชอบหัวเราะมาตลอด ตังแต่
พบกันเธอเรียกเขาว่าอาซาน เธอมักจะเดินตามหลัง
เขาแล้วเรียกอาซาน เธอยังแอบหนี ปูมาทีเมืองทีเขา
อยูเ่ พือมาหาเขา 
ตอนเขาอยูใ่ นมหาวิทยาลัยเธอมักจะอยูเ่ คียงข้างเขา
เสมอ 
แต่สิงทีหรงซานไม่รูก
้ ็คือรอยยิมทีเรียบง่ายเช่นนี จะ
กลายเปนความฝนของเขาในชีวต ิ นี และยังเปนความ
ฝนทีเขาไม่มที างไขว่คว้าได้ในชีวต ิ นี  
กู้ฉางอันถูกฮั วซือหลิงนํ าตัวส่งโรงพยาบาล เขารอ
อยูห
่ น้ าห้องฉุ กเฉิ นเขาเฝาดูไฟแดงทีติดอยูป
่ ระตู
และไม่กล้ากะพริบตา เขากลัวว่าเมือเขากะพริบไฟสี
แดงดับและหญิงสาวทีอยูใ่ นห้องนั นจะหายไปด้วย 
ทําให้คนทีอยูร
่ อด้วยกันเขาจึงไม่กล้ากะพริบตา
เหมือนกัน 
"ฉางอัน ไม่ต้องกลัวได้โปรดอย่ากลัว ต่อไปนี พีหลิง
จะดูแลให้คณ ี ต
ุ มีชว ่ ย่างดี 
ิ อยูอ
ฉางอันต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่ใช่เพือคนอืน แต่เพือ
ตัวคุณเองเข้าใจไหม" 
เขาเดินวนกลับไปกลับมาตรงทางเดิน ไม่นานกู้ฉาง
อันทีหมดสติก็ถูกเข็นออกจากห้องฉุ กเฉิ นและถูก
ส่งไปยังวอร์ดฮั วซือหลิงคอยเฝาเธอจนถึงวันรุ ง
่ ขึน 
อาการของเธอเริมดีขึนไข้สูงก็หายไป 
หลังจากทีเธอตืนขึนมาเธอก็ยง ั คงนอนพิงหัวเตียง
โดยไม่พูดอะไรสักคํา เพียงแค่มองดูใบไม้ทีร่วงหล่น
นอกหน้ าต่างอย่างเงียบ ๆ 
อาการบาดเจ็บทีหลังของเธอนั นยังเจ็บอยู่ แต่ก้ฉ
ู าง
อันรู ด
้ ีวา
่ บาดแผลเหล่านี ถูกสลักไว้บนร่างกายและ
บนหัวใจของเธอ ในทีสุดเธอก็ทําลายความรักทีมีต่อ
หรงซานไปทังหมด 
"ฉางอันไม่ต้องกลัวพีหลิงอยูท
่ ีนี ไม่วา
่ จะเกิดอะไรขึน
ในอนาคตพีหลิงจะปกปองคุณและจะไม่ปล่อยให้
ใครมารังแกคุณอีก"ฮั วซือหลิงเอือมมือไปจับมือของ
เธอ แต่ก้ฉ
ู างอันค่อยๆดึงออก 
เธอซ่อนมือของเธอดวงตากลมโตของเธอเศร้ามาก 
"พีหลิงคุณไม่คิดว่ามันสกปรกเหรอ" ฮั วซือหลิงตก
ตะลึงเขาพูดอะไรไม่ออก ดังนั นเขาจึงชะงักนิ งไปชัว
ครู  ่
"พีเห็นมัยว่ามันสกปรก " 
ฉางอัน ... " ฮั วซือหลิงปวดใจและเดินไปใกล้ๆ แล้ว
ดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา "ไม่สกปรก ฉางอันไม่
สกปรกเลย ฉางอันของพีเปนผูห
้ ญิงทีสะอาดทีสุด
ในโลก!" 
จริงเหรอ?” "นาเสียงของเธอเย็นชาราวกับลมหนาว 
" ใช่! " “ 
แต่ฉันคิดว่ามันสกปรก!” “ 
ฉางอานฟงพีหลิงพูด อย่าเปนแบบนี ได้ไหม มันไป
ผ่านแล้วพีจะพาฉางอันไป พีหลิงจะพาออกไปให้
ไกลจากทีนี ! " 
เมือมองไปทีชายตรงหน้ ากู้ฉางอันไม่ได้มก
ี าร
แสดงออกใด ๆ เพียงแค่พยักหน้ า ตอนนี หัวใจของ
เธอเย็นเฉี ยบ มันหนาวจนถึงทีสุดและมันก็หนาว
้ ึ กถึงมันอีกต่อไป 
เย็นเกินไปจนเธอไม่รูส
ในอีกด้านหนึ งหรงซานหากู้ฉางอันไม่เจอ’เขากลับ
ิ ล่าและนั งอยูใ่ นห้องหนั งสือตลอด
ไปทีหรงไห่วล
เวลาแม้หลินรัวเอ๋อร์จะโทรมาหาเขาหลายครัง แต่
เขาก็ไม่รบ
ั สายเขารีบตัดสายของเธอทุกครังเพราะ
เขารอโทรศัพท์จากหนานกง 
จนถึงเวลาประมาณเทียงโทรศัพท์ก็ดังขึน 
"หนานกง นายพบเธอหรือไม่? " 
' เจอแล้วเธออยูโ่ รงพยาบาล! " 
โอเค ฉั นเข้าใจแล้วขอบคุณมาก! " "ทันทีทีเขาทราบ
ข่าวของกู้ฉางอันเขาก็ขอบคุณเขาและรีบวางสาย
ทันที 
ิ สิงทีหนานกงกําลังจะพูดต่อเพือ
ทําให้เขาไม่ได้ยน
บอกเขา หรงซานหยิบเสือคลุมออกมาสวม ชุดข้าง
ในมยังคงเปนชุดของเมือวานแต่เขาไม่อยากเปลียน
เขาไม่อยากเสียเวลา 
เมือสวมเสือคลุมเรียบร้อยก็รบ
ี เดินลงมาจากนั น
เรียกคนขับรถมาเพือไปโรงพยาบาล - 
ทีโรงพยาบาล 
"ฉางอันอย่าเปนแบบนี คุณไม่ต้องกังวลพีหลิงจะ
พาคุณไป มันจะดีขึน?" อัวซือหลิงดึงกู้ฉางอันให้มา
อยูใ่ นอ้อมแขนของเขาและกู้ฉางอันไม่ได้ผลักให้เขา
ออกไป. เธอรู ต
้ ัวดีวา
่ เธอยังไม่ได้ผลักดันให้เขาออก
ไป. 
, มันเปนเพราะฉั นเหนื อยเกินไป? 
, บางทีอาจเปนเพราะฉั นเหนื อยเกินไปทีจะเดินต่อ 
ฉั นต้องการหาทีพักพิง , 
, พีหลิงขอโทษฉางอันสกปรกแล้ว สกปรกเกินไป
สําหรับพีหลิงทีแสนดีคนนี , 
หรงซานอยูท ่ ีหน้ าประตูวอร์ดมองไปยังคนสองคน
ทีกําลังกอดกันอยู่ ข้างในดวงตาของเขามืดมิด เมือ
้ ึก
เขามองไปทีใบหน้ าซีดเซียวของกู้ฉางอันเขาก็รูส
ั เปนเรืองยากที
แสบและปวดหัวใจอย่างเห็นได้ชด
เขาจะยอมรับ 
"กู้ฉางอันฉั นจะสูญเสียคุณไปใช่ไหม! " แต่แล้วหรง
ซานก็ยมอ่
ิ อน ๆ และเดินเข้าไป ประโยคแรกทีหรง
ซานพูดคือ "กู้ฉางอันคุณใจร้ายจริงๆ เมือวานนี ฉั น
ทําให้คณ
ุ ไม่พอใจหรือ ทําไมคุณถึงไม่อดทนทีจะปน
ขึนไปบนเตียงของฮั วซือหลิง? " 
กู้ฉางอันนั งฟงอย่างเงียบ ๆ ทําเพียงแค่มองไปที
ชายตรงหน้ านิ ง ๆ นั นคือผูช
้ ายทีเธอรักมาหลายป
และเคยบอกตัวเองว่าเธอไม่ยอมแพ้ทีจะรอให้เขารัก
เธอ แต่ในขณะนี กู้ฉางอันเหนื อยเกินไปแล้วเหนื อย
เกินกว่าจะมีแรงทีจะรออีกต่อไป 
เธอยิมอย่างเฉยเมย "ใช่ฉันเปนคนทีไร้ศักดิศรีและ
ไม่มค
ี ่าพอ ดังนั นจึงไม่สมควรได้รบ
ั ตําแหน่ งนาย
ื
หญิงหรง ในเมือกลัวว่าฉั นจะทําให้ชอเส ี ยงของ
นายท่านรองหรงแปดเปอน ถ้าเปนเช่นนั นทําไมไม่
หย่ากับฉั นล่ะ" 
หรงซานก้าวไปข้างหน้ ายืนมือออกไปเพือบีบคาง
ของกู้ฉางอันอย่างแรง จนกู้ฉางอันนาซึมด้วยความ
เจ็บปวด แต่เธอก็ไม่ได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
เธอแค่มองเขานิ งๆ และเสียงคํารามด้วยความ
โกรธของผูช
้ ายก็ดังมาจากหูของเธอ "กู้ฉางอ้นบอก
ฉั นอีกทีวา
่ คุณพูดอะไร!” 
ฮั วซือหลิงผงะไปชัวขณะ 
จากนั นเขาก็อยากจะยืนมือเข้าไปช่วยเหลือกู้ฉางอัน 
แต่ก้ฉ
ู างอันใช้สายตามองเพือหยุดเขา ฮั วซือหลิงม
องไปทีรอยยิมเย็ยชาของผูห้ ญิงกับดวงตาสีเข้มและ
คิวทีเย็นชาด้วยความโกรธเกรียวของชายคนนั นแล้ว
พูดว่า: "ไม่ใช่เประธานหรงหรือทีต้องการหย่า? ไม่ใช่
ประธานหรงหรือทีบอกว่าทนผูห
้ ญิงอย่างกู้ฉางอัน
ไม่ได้อีกแล้ว 
 
 
ตอนที 18 การแต่งงานครังนี ฉั นต้องการหย่าแล้ว 
 
หรงซานชะงัก เธอเห็นดังนั นจึงรีบปดมือหรงซานที
จับคางของเธอออกไป คิวของชายคนนั นเย็นชามาก
ขึนเรือย ๆ และเขามองไปที ฮั วซือหลิงทีอยูด
่ ้านข้าง 
"ฮั วซือหลิงผมจําได้วา
่ ผมเตือนคุณแล้วว่าอย่ามายุง
่
กับพวกเรา! " 
ฮั วซือหลิงหัวเราะ "ประธานหรงคุณมีสิทธิอะไรทีมา
เตือนผม ทีผ่านมาเพราะฉางอันรักคุณผมจึงยอม
ถอยออกไป พวกเราเปนเพือนกันมาสิบปแล้ว แล้ว
คุณล่ะ ตอนนี คุณเปนอะไรสําหรับเธอ" 
" สามี? คุณทําร้ายฉางอันขนาดนี คุณไม่กลัวเธอแก้
แค้นหรือ ในเมือคุณรักผูห
้ ญิงคนนั นมากแล้วทําไม
คุณถึงปล่อยฉางอันไปไม่ได้ " 
"ฮั วซือหลิงคุณอยากตายหรือ แม้แต่พอ
่ ของคุณยัง
ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นต่อหน้ าผม! ผมจะรักหรือ
เกลียดกู้ฉางอัน แล้วยังไง? มันใช่หน้ าทีคุณทีจะมาชี
นิ วบอกผมเหรอ! "นาเสียงของหรงซานเย็นชามาก 
ราวกับว่ามันทําให้อากาศกลายเปนนาแข็ง 
ฮั วซือหลิงโกรธจนพูดไม่ออกอยูพ ่ ก
ั หนึ ง 
"ถ้าอย่างนั นฉั นมีสิทธิชีนิ วได้หรือเปล่าคะ นายท่า
นรองหรง! " กู้ฉางอันหัวเราะและตาของเธอสบกับ
ดวงตาสีเข้มของหรงซานเงียบ ๆ ก่อนนี เธอมอง
 ้ ายคนนี จะสูงส่งเสมอเพราะเธอตกหลุมรักเขา 
ผูช
เธอมอบทุกสิงให้เขาด้วยทังหมดทีเธอมี แต่ความ
นั บถือตนเองและความภาคภูมใิ จของเธอกลับถูก
ชายคนนี เหยียบยา 
"แน่ นอนว่าฉั นยังคงยืนยันถึงมันจะเปนทุกข์ แต่มน
ั
ควรมันจบลงได้แล้ว" 
"หรงซานแต่งงานครังนี ฉั นต้องการหย่าแล้ว! "ตา
่ มันเธอมองไปที 
ของกู้ฉางอันเต็มไปด้วยความมุง
ฮั วซือหลิงทีอยูด
่ ้านข้างและยิมเบา ๆ "พีหลิงพีควร
ออกไปก่อน ฉั นต้องทําสิงเหล่านี ด้วยตัวเอง" 
่ นเดียวได้จริงหรือ " ฮั วซือหลิง 
" ฉางอันคุณอยูค
กล่าวอย่างไม่สบายใจ 
กู้ฉางอันไม่พยักหน้ า "ฉั นไม่เปนไร พีหลิงออกไป
เถอะ " 
ฮั วซือหลิงออกจากวอร์ดไปแล้ว ตอนนี เหลือเพียงกู้
ฉางอันกับหรงซานทีอยูใ่ นวอร์ดอันหนาวเย็น ข้าง
นอกมีแสงแดดทีส่องแสงเจิดจ้าจนทํากู้ฉางอันแทบ
จะลืมความเจ็บปวด เธอยังจําวันทีเธอได้พบกันครัง
แรก แสงแดดแบบนี ความงามเช่นนี ช่างสวยงามจน
เธอไม่มว
ี น
ั ลืม 
แต่ตอนนี เธอก็เหนื อยเหนื อยเกินไป 
เธอก็หันหน้ าไปมองหรงซานทียืนอยูข
่ ้างๆ เธอ 
เพียงชัวครู ห ้ ึ กได้วา
่ รงซานก็รูส ่ เขาถูกจ้องมอง! มัน
เหมือนกับการเข้าไปอยูใ่ นทีเย็นและมืด ทันใดนั นก็
ถูกแสงแดดทีส่องสว่างและอบอุ่นเข้ามา 
ิ
เมือเขาหันมองไปทีกู้ฉางอันเขากลับไม่เห็นความอบ
อุ่นใดๆ ในดวงตาของหญิงสาว และตอนนี เขาก็เริม
้ ึ กสินหวัง 
รู ส
กู้ฉางอันยิมอย่างช้าๆ และมองไปทีเขาด้วยสายตา
ว่างเปล่า: "อาซานเรามาให้มน
ั จบกันเถอะ! " 
"คุณหมายถึงอะไร" หรงซานพูดอย่างไม่แยแส 
บางทีอาจมีเพียงเสียงเย็นชาเท่านั นทีสามารถ
ปกปดความกลัวในใจของเขาได้! 
"ฉั นเหนื อยแล้วเส้นทางรักของคุณยาวเกินไป ฉั น
เดินต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ฉั นขอให้คณ
ุ ปล่อยฉั นไป! " 
กู้ฉางอัน "เขาอดไม่ได้ทีจะเรียกชือเธอแต่เสียงของ
เขากลับแหบเล็กน้ อย 
"คุณต้องการหย่าจริงๆ เหรอ?! " นาเสียงตาทีน่ าดึง
ดูดของหรงซานดูทําอะไรไม่ถูก 
"ใช่! " 
้ ึ กเจ็บ
คําพูดทีหนั กแน่ นของกู้ฉางอันทําให้เขารู ส
ปวดลึก ๆ ใบหน้ าเยือกเย็นของชายคนนี ตอนนี
เหมือนภูเขานาแข็งดวงตาทีเหมือนนกอินทรีส่อง
ประกายคมกริบ 
 ้ ึ กเย็นเฉี ยบนั นยังคงแผ่กระจายไปทัว จนกู้
ความรู ส
ฉางอันรู ส ้ ึ กหนาวสัน 
แสงแดดนั นเจิดจ้าราวกับสายนานาไหลทีไหลอย่าง
เงียบ ๆ บนพรมในวอร์ดสะท้อนแสงสีทองทีสว่าง
เปนพิเศษ 
เขากําลังยืนอยูข
่ ้างหน้ าต่างและดวงอาทิตย์ก็สาด
ส่องไปทัวตัวเขาแสงอ่อน ๆ ทําให้ใบหน้ าของเขาดู
ิ รศ
เหมืนมี ั มีรอบตัว เขาเหมือนกับอพอลโลทีเดิน
ออกมาจากภาพวาดงดงาม 
ในตอนนี ชายหนุ่ มค่อยๆ หันกลับมาและเดินเข้าไป
หาเธอทีละก้าว ... 
"ฉางอันตัดสินใจแล้วจริงๆ เหรอ คุณจะไม่เสียใจที
หลังนะ " หรงซานพูดด้วยนาเสียงทีจริงจังและแผ่ว
เบาด้วยนาเสียงทีเย็นชา 
กู้ฉางอันเงยหน้ าขึนและมองชายหนุ่ มตรงหน้ า 
เมือเวลาผ่านไปทังสองก็ยง
ั มองหน้ ากันแบบนี ใน
ทีสุดกู้ฉางอันก็อดไม่ได้ทีจะหัวเราะเบาๆ ให้กับตัว
เอง ราวกับว่าหิมะในฤดูหนาวก่อนทีมันจะละลาย
มันก็ถูกพัดหายไปกับสายลม 
ในคืนวันแต่งงานเขาบอกว่าแม้วา
่ เขาจะตายเขาจะ
ไม่ตกหลุมรักเธอ? เธอจะลืมคําสาบานทีเปนพิษนี
ได้อย่างไร? 
"ใช่ ไม่เสียใจ! " คําพูดของเธอหนั กแน่ นและแน่ วแน่  
, หากคุณต้องการให้ฉันบอกว่าเสียใจ ฉั นก็เสียใจ
เช่นกัน เสียใจทีตกหลุมรักคุณมา10ปและเสียใจใช้
ชีวต
ิ อย่างน่ าอับอายด้วยการเปนภรรยาของคุณใน
ช่วงสามปทีผ่านมา , 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 19 คุณไม่เคยเปนหนี ฉั น 
 
"ได้ กู้ฉางอันถ้านี คือสิงทีคุณต้องการ! " หรงซาน
หัวเราะออกมาดัง ๆ ดวงตาสีดําของเขามีประกาย
คมลึก "เช่นนั นเมือคุณออกจากโรงพยาบาลเราจะ
ไปทีสํานั กกิจการพลเรือนเพือทําการหย่า แต่ไม่ต้อง
ห่วงคุณจะยังเปนเมียของฉั นต่อไปและฉั นจะดูแล
คุณอย่างดี วิลล่าริมทะเลถือเปนค่าตอบแทน
สําหรับคุณทีให้บริการฉั นมานานขนาดนี ! " 
" คุณจะทําเพือตอบแทนฉั นเหรอ? ชดเชยความ
อัปยศอดสูทีฉั นต้องทนทุกข์ ชดเชยสําหรับการสูญ
เสียลูกคนแรกของฉั นเพราะคุณกับหลินรัวเอ๋อร์"
เสียงของกู้ฉางอันไหลออกมาเหมือนหิมะทีเยือก
เย็นแต่อ่อนโยน ทีจริงคุณไม่จําเปนต้องตอบแทน
ฉั นหรอก ทีผ่านมานี เราสามารถถือได้วา
่ เปนการ
ยินยอมทังสองคนทีชัดเจน ฉั นเคยทําตัวเปนเด็ก
และโง่เขลาทําสิงผิด ๆ มากมาย ความอัปยศอดสู 
ความเจ็บปวดเหล่านี เปนผลลัพธ์ทีเอาแต่ใจของฉั น! 
" 
" และคุณหรงซาน คุณไม่เคยเปนหนี ฉั น ฉั นจึงไม่
ควรเรียกร้องอะไรไม่ใช่เหรอ! " 
" กู้ฉางอัน " หรงซานไม่คาดคิดว่ากู้ฉางอันจะพูด
แบบนี กับเขาด้วยนาเสียงเย็นชา ทําให้ดเู หมือนว่าที
ผ่านมาไม่เคยมีอะไรสําคัญเลยระหว่างเธอกับเขา 
เขายังคิดว่ากู้ฉางอันจะร้องไห้ แต่มน
ั ไม่ใช่เลย 
เธอบอกว่าคุณไม่เคยเปนหนี อะไรฉั นเลย 
เธอสามารถลบเขาไปจากชีวต ิ ได้จริงหรือ? 
้ ึ กว่ามันไม่เพียงพอ จนอยากจะ
"แต่ถ้าคุณยังรู ส
ตอบแทนฉั นจริงๆ ฉั นขอแค่หลังจากนี ได้โปรดอย่า
มาให้ฉันเห็นหน้ า เราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย! " กู้
ฉางอันมองและพูดกับหรงซานอย่างจริงจัง แต่
สําหรับหลงซานใบหน้ าทีเหมือนถูกตบของเขาดูซด
ี
มากในแสงแดด 
“กู้ฉางอันฉั นไม่เชือว่าคุณไม่รก
ั ฉั นแล้ว!” หรงซาน
จ้องไปทีกู้ฉางอันด้วยสายตาบ้าคลัง แต่แล้วเขาก็ได้
ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของหญิงสาวแม้วา ่ มันจะ
ิ  
แผ่วๆ แต่ก็เพียงพอให้เขาได้ยน
"คุณหัวเราะอะไร" 
กู้ฉางอันซ่อนเสียงหัวเราะของเธอก่อนทีจะพูดว่า "
หรงซานฉั นบอกว่าฉั นไม่รก
ั คุณอีกแล้วทําไมคุณถึง
ไม่เชือ เพราะฉั นเคยรักคุณ ฉั นจึงยอมให้หลิวรัวเอ๋
อร์ ฆาตกรใจร้ายคนนั นมาอยูต ่ ่อหน้ าฉั น เพราะฉั น
รักคุณฉั นจะอดทนต่อความเจ็บปวดและความ
อัปยศอดสู เพราะฉั นรักหรงซาน กู้ฉางอันจึงเปน
บ้ายอมปล่อยให้พวกคุณมาเหยียบยาฉั น! " 
หรงซานตกใจเล็กน้ อยและคําพูดนั น เขามองไปที
ิ เสียงผูห
ริมฝปากนั นและได้ยน ้ ญิงดังขึนอีกครัง 
“แต่ตอนนี ฉั นไม่ได้รก
ั คุณแล้ว ทําไมฉั นถึงจะต้อง
ยอมให้พวกคุณเหยียบยาฉั นซาแล้วซาเล่าอีก” 
เพราะเหนื อยเกินไปกู้ฉางอันจึงขยับร่างกายและหา
ท่าทีสบายลงนอนลง ดวงตาเธอปดลง 
“หรงซานฉั นก็เปนคนเหมือนคุณ และฉั นก็มค ี วาม
้ ึ กเช่นกัน ดังนั นฉั นจึงเจ็บมากจริงๆ ” 
รู ส
หรงซานขมวดคิวทันที แต่ก่อนทีเขาจะมีเวลาตอบ
ิ เสียงเบาๆของหญิงสาวเข้ามาในหู
กลับ เขาได้ยน
ของเขาว่า "คุณกลับไปได้แล้วถ้าอยูน
่ านเกินไปฉั น
กลัวว่ารัวเอ๋อร์ของคุณจะโทรมาตาม! " เธอสามารถ
้ ึ กได้ถึงความโกรธในดวงตาของเขา แต่เธอก็ไม่ได้
รู ส
สนใจมนาเสียงของเธออ่อนแอมาก "ไปเถอะหรง
ซานฉั นไม่ต้องการคุณอีกต่อไปแล้ว! " 
หรงซานมองไปทีกู้ฉางอันและอยากจะพูดอะไรบาง
อย่าง แต่ก้ฉ
ู างอันได้เอนกายลงบนเตียงอย่างสงบ
้ ึ กหมดหนทาง 
และเมือมองไปด้านหลังเธอเขารู ส
จากนั นจึงเดินไปทีหน้ าต่างและมองออกไปทีคาคืน
ทีไร้ขอบเขต 
่ ้องเดียวกัน แต่หัวใจมันช่างห่างเหิน 
ทังสองคนอยูห
กู้ฉางอันนอนเงียบ ๆ บนเตียงพยายามอย่างเต็มที
ทีจะเพิกเฉยต่อการเคลือนไหวของคนข้างหลัง เธอ
นอนอยูใ่ นผ้าห่มทีอุ่นหนา แต่หัวใจเธอเหน็ บหนาว 
นาตาของเธอก็ค่อยๆรินไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ 
คาคืนนี ดูเหมือนจะยากจะลืมเลือน 
ท้ายทีสุดเธอกับเขาก็มาถึงจุดจบและไม่สามารถ
ย้อนกลับไปได้อีก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 20 ความเจ็บปวดของเธอทังหมดเขารู ้อยู่
แก่ใจ 
 
เช้าวันจันทร์. 
ในสํานั กงานขนาดใหญ่ หรงซานกําลังจัดการกับ
แฟมงานทีกองเปนภูเขาอย่างรอบคอบ ใบหน้ าที
หล่อเหลาของเขามีเส้นทีคมชัดและคิวสีเข้มขมวด
เล็กน้ อย 
ิ เสียง
"เข้ามา! " หรงซานพูดอย่างเย็นชาเมือได้ยน
เคาะประตูหลังจากอนุ มต
ั ิเอกสารเสร็จพอดี 
"ท่านประธานทีแผนกต้อนรับส่งสิงนี มาให้ แจ้งว่า
ภรรยาของท่านประธานส่งมา! " จือฟานเดินเข้ามา
แล้ววางซองเอกสารกระดาษสีนาตาลและกล่าวด้วย
ความเคารพ 
“จือฟาน,ช่วยฉั นตรวจสอบสถานการณ์ ปจจุบน
ั
ของตระกูลกู้ด้วย” หรงซานหยิบซองกระดาษขึนมา
ดูทีหน้ าปก กระดูกนิ วของเขาจับแน่ นจนขึนเปนสี
ขาว 
"ครับท่านประธาน! " จือฟานประหลาดใจกับการ
ตัดสินใจครังนี เขาเกลียดกู้ฉางอันไม่ใช่หรือ? 
ประธานหรงจะแก้แค้นแม้วา
่ ตระกูลกู้จะเหลือแค่กู้
ฉางอันจะเปนคนสุดท้ายอย่างนั นหรือ 
ถึงแม้เขาจะรู ด
้ ีวา
่ เกิดอะไรขึนในตอนนั น! 
แต่ในมุมมองของจือฟานทีมีต่อกู้ฉางอัน มันเปนไป
ไม่ได้ทีเธอจะทําสิงนั น 
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าท่านประธานกําลังคิดจะทํา
อะไร 
"ท่านประธานมีอะไรบางอย่างผมไม่รูว
้ า
่ ควรพูด
หรือไม่" จือฟานถามอย่างระมัดระวัง 
หรงซานเงยหน้ าขึนเล็กน้ อย "จือฟานคุณติดตาม
ผมมานานแค่ไหนแล้ว? " 
"ห้าปครับ " จือฟาน ตอบอย่างตรงไปตรงมา 
“ถ้าอย่างนั นคุณควรรู ว
้ า
่ อะไรควรจพูด และอะไรไม่
ควรพูดอะไร คุณจะต้องรับผิดชอบต่อสิงทีคุณพูด
ด้วย!” สีหน้ าของหรงซานเย็นชามาก 
"ครับผมรู !้ " จือฟานครุ น
่ คิดเกียวกับเรืองนี แต่เขาก็
อดไม่ได้ทีจะพูดถึงเรืองนี หลังจากนั นสักครู เ่ ขาก็พูด
ว่า "ผมอยากขอให้ท่านประธานาตรวจสอบสิงทีเกิด
ขึนในตอนนั น และ..คุณหนู หลิน ผมคิดว่าเธอไม่ใช่
คนทีจะโดนกระทําอะไรง่ายๆ แบบนั น เธอ ... " 
เขาถูกหรงซานขัดจังหวะก่อนทีเขาจะพูดจบและได้
แต่ฟงคําพูดทีเย็นชาของคนคนนั น" จือฟานคุณคิด
ว่ารัวเอ๋อมีปญหาหรือ? " 
จือฟาน , ไม่ ไม่ใช่ครับ, เขาก้มหัวลงอย่างนอบน้ อม. 
หลังจากนั นไม่นาน หรงซาน ก็พูดว่า "โอเค คุณ
ออกไปได้! " 
จือฟาน ก้มหน้ าลงและเดินออกจากห้องด้วยความ
ระมัดระวัง 
หลังจากที จือฟาน จากไป หรงซานก็เปดซอง
เอกสารและดึงแผ่นกระดาษทีอยูข่ ้างในออกมาและ
เห็นตัวอักษรทีสะท้อนอยูใ่ นดวงตาของเขาอย่าง
ชัดเจนร่องรอยของความโกธรเคืองฉายในดวงตาสี
ดําของเขา ใบหน้ าของหรงซานเหมือนอยากจะฆ่า
คน 
'กู้ฉางอันคุณกล้ามาก เก่งมาก" เอกสารดังกล่าวถูก
ส่งมาครังแล้วครังเล่า คราวนี คุณตังใจจริงๆ หรือ? 
ทีโรงพยาบาลวันนั นสิงทีเธอพูดเปนความจริง เธอ
พูดว่าหรงซานฉั นไม่ต้องการคุณแล้ว 
ถ้าหากเธอไม่ได้ใช้วธ
ิ ท
ี ีน่ ารังเกียจในการขับไล่รวเอ๋
ั
อร์ จนถึงแม้วา่ เธอจะไล่รวเอ๋
ั อร์ออกไปได้แล้ว เธอก็
ยังไม่พอใจ ยังสังให้คนไปต่างประเทศทําลายเพือ
ทําลายหลินรัวเอ๋อร์ 
หรงซาน เม้มปากจนเปนเส้นตรงก่อนหยิบโทร
ศัพท์ขึมมาโทรออก " หนานกง เธอต้องการหย่ากับ
ฉั น นายช่วยตรวจสอบให้ฉันได้ไหม ว่าเกิดอะไรขึน
กับกู้ฉางอันในคืนนั น! และช่วยตรวจสอบเรืองที
ต่างประเทศของรัวเอ๋อร์ตอนนั นด้วย " 
"ได้อาซาน แล้วตกลงนายจะหย่ากับกู้ฉางอันไหม " 
ความเยือกเย็นแผ่กระจายในห้องประธานใหญ่ 
หลังจากนั นไม่นานก็มเี สียงจากพูดปลายสาย "แต่
ตอนนี ไม่ใช่เรืองแค่นายจะอยากหย่าหรือไม่อยากจะ
หย่าแล้ว อาซาน ประเด็นคือกู้ฉางอันต้องการทีจะ
หย่า การหย่าร้างตามกฎหมายประเทศของเราประ
กําหนดให้วา
่ หย่าได้ถ้าแยกกันอยู่ การแต่งงานของ
นายมันพังลงตังแต่นายพารัวเอ๋อร์กลับมาแล้ว ศาล
จะอนุ มต
ั ิการหย่าร้าง " 
หรงซานยิมเย็นเมือได้ยน
ิ " หนานกง นายคิดว่าฉั น
สนใจผูญ
้ ิงสกปรกอย่างกู้ฉางอันหรือ? " 
" อาซานนายอย่าพูดเกินไป นายคงไม่เคยเชือว่าจะ
้ ึ กอะไรจนกระทัง
มีกรรมเกิดขึนในโลกนี นายไม่รูส
บางอย่างได้จากไปแล้ว เมือสูญสูญเสียไปมันจะเจ็บ
ปวดมากถึงขนาดหายใจก็ยง ั เจ็บปวด! "เสียงของอีก
ฝายเจือไปด้วยห่วงใย" อย่ารอให้เสียไป ชีวต
ิ มันไม่
เหมือนหมากรุ กทีต่อให้สูญเสียก็ไม่มค
ี วามเสียใจใด 
ๆ! " 
"หนานกง ... " 
อีกฝายตอบกลับอย่างอ่อนโยน" อืม...อาซาน, ฉั นรู ้
ว่า นายรู ว
้ า
่ ควรจะทําอย่างไร นายมีข้อสรุ ปของตัว
เองแล้ว ฉั นก็แค่หาสิงทีมาอธิบาย! " 
หลังจากทีหรงซานวางสายโทรศัพท์ เขามองไปที
แสงแดดทีร้อนระอุนอกหน้ าต่าง จากนั นเขาก็เอน
หลังพิงพนั กเก้าอีจิตใจของเขาเต็มไปด้วยเรืองราว
ในอดีตทียุง
่ เหยิง รอยยิม ความโกรธ ความอับอาย 
ความเจ็บปวดของเธอทังหมดเขารู อ
้ ยูแ
่ ก่ใจ 
เธอบอกว่าอาซานฉั นรักคุณ คุณปูหรงบอกว่าฉั น
เปนจะภรรยาของคุณ พวกเราสองคนถูกกําหนดให้
อยูด
่ ้วยกัน! 
เธอบอกว่าอาซานฉั นอยากมีลก
ู ให้คณ
ุ พวกจะเขา
ค่อย ๆ เติบไปพร้อมกับคุณ ฉั นจะปลูกดอกไม้ให้
เต็มสวน พวกเราจะนั งดูดอกไม้บานกันทีหน้ าบ้าน 
ต่อมาเธอท้องจริงๆ 
และต่อมาลูกของเธอก็จากไปและในทีสุดความรัก
ของเธอทีมีต่อเขาก็สินสุดลง 
เธอบอกว่าหรงซานฉั นไม่ต้องการคุณอีกแล้ว! 
"จือฟานช่วยฉั นเรียกรถ! " เขาลุกขึนยืน กดปุม
โทรศัพท์แล้วสังอีกฝาย "ไม่ต้องตามไปฉั นจะขับไป
เอง" 
"ครับท่านประธาน!” 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 21 ยัวยุ 
 
แสงแดดทีส่องลงมาโดยตรงนั น โลกทังใบก็ดส
ู ว่าง
จ้า 
เมือกู้ฉางอันเปดม่าน แสงจากดวงอาทิตย์สว่าง
พร่างพราวทําให้เธอต้องหรีตาลง ร่างเรียวบางยืน
อยูใ่ ก้ลหน้ าต่างและผมสีดําก็ปลิวไปตามสายลม 
"โอหยางคุณส่งเอกสารการหย่าให้เขาหรือยังคะ" 
โอหยางยืนอยูข
่ ้างหลังเขามองไปทีผูห
้ ญิงตรงหน้ า
แล้วยิม "ถ้าคุณหนู ยงั ยืนยันหย่ากับเขาตอนนี มันจะ
ไม่ใช่เรืองดีสําหรับตระกูลกู้ " 
"โอหยาง, เรืองตระกูลกู้ฉันไม่สนใจอีกแล้ว ตราบใด
ทีฉั นช่วยพีชายให้ออกมาได้ คุณปูจะดีขึนและเราจะ
อยูด
่ ้วยกันเปนครอบครัวเดียวกัน " กู้ฉางอันมอง
ออกไปนอกหน้ าต่างดวงตาของเธอสงบนิ งราวกับ
ว่าเรืองทีเธอกําลังพูดนั นเปนเรืองพูดคุยทัวไป " ฉั น
เคยรักหรงซานหลงใหลเขาจนบ้าคลัง แต่ในทีสุด
ความรักความหลงใหลก็จบลงแล้ว! " 
คุณหนู ...... " 
" ถ้าเขายืนข้อเสนออะไรมาก็ไม่ต้องรับการพูดคุยได้
จบลงแล้ว ถ้าเขายังไม่ยอมเซ็นใบหย่าให้คณ
ุ ไป
ดําเนิ นการฟองศาลแทนฉั นได้เลย! " 
" ได้คณ
ุ หนู เรืองนี จะไม่มข
ี ้อผิดพลาด! " โอหยาง
ออกไปหลังจากฟงคําสังของกู้ฉางอัน ตอนนี เหลือ
เพียงกู้ฉางอันในห้อง 
เธอยืนอยูข ้ ึ กว่างเปล่า เหม่อ
่ ้างหน้ าต่างด้วยความรู ส
มองไปทีโลกภายนอกทีสดใสแสงแดดอันอบอุ่น
แสงแดดช่างเหมือนกับวันทีเธอได้พบกับเขาครัง
แรกช่างสวยงามและยากจะลืมเลือน 
ในทีสุดเธอก็ได้ก็ได้แต่งงานกัเขา แต่ตอนนี เธอกับ
เขากําลังพรากจากกัน 
สุดท้ายทุกอย่างก็จบ 
ริมหน้ าต่างบานเกล็ดผ้าม่านสีขาวถูกลมพัดเบา ๆ 
ทันใดนั นประตูของวอร์ดก็ถูกผลักเปดออกอย่าง
แรงและเธอก็เห็นหลินรัวเอ๋อร์ในชุดสีชมพูเดินเข้า
มาพร้อมกับรอยยิมเสแสร้งบนใบหน้ าไร้ความ
ปรานี ของเธอ "กู้ฉางอัน, คืนนั นฉั นได้ยน
ิ ว่ามีอะไร
บางอย่างเกิดขึนกับคุณ คุณเปนอย่างไรบ้าง " 
"สิงนี เกียวข้องกับคุณหรือเปล่า" กู้ฉางอันถามอย่าง
เฉยเมย "อย่างไรก็ตามหรงซานกับฉั นยังไม่ได้หย่า
กัน กู้ฉางอันคนนี ยังคงเปนนายหญิงหรงทีชอบ
ธรรมแล้ว คุณล่ะหลินรัวเอ๋อร์ คุณล่ะเปนอะไร? " 
" แต่แกอย่าคิดว่าแกจะได้หัวใจของหรงซาน อย่า
หลอกตัวเองไปหน่ อยเลย 
"ชันเปนอะไรแกรู ด
้ ีอยูแ
่ ล้ว" 
"มาคุยกันเถอะว่าคุณต้องการอะไร ถึงได้ถ่อมาถึงที
นี " 
กู้ฉางอันเดินไปด้านข้างหยิบผ้าคลุมไหล่ทีวางไว้
ข้างๆนํ ามาคลุมไหล่แล้วเดินไปอยูข
่ ้างหน้ าต่างอีก
ครัง เธอทําเหมือนไม่เห็นหลินรัวเอ่อร์อยูใ่ นสายตา
ของเธอเลย เธอทําเหมือนกับหลินรัวเอ๋อร์เปนคนที
เดินผ่านไปมาแล้วบังเอิญเข้ามาในโลกของเธอ 
“หึ! ดูเหมือนแกจะไม่ชอบชันมากเลยนะ” จู่ๆ เสียง
ของหลินรัวเอ๋อร์ก็โพล่งออกมา 
่ ฉั นไม่ชอบ แต่ฉันเกลียดเลยหล่ะ! " นาเสียง
"ไม่ใช่วา
ของกู้ฉางอันไม่แยแส สายตาของเธอไม่ได้เหลือบ
มองด้วยซาไป "รู ใ้ ช่มยหลิ
ั นรัวเอ๋อร์! " 
"เหรอ? " หลินรัวเอ๋อร์อดไม่ได้ทีจะหัวเราะกับตัวเอง 
จะเกลียดชันยังไงก็ได้เพราะชันไม่มอ ี ะไรให้เสีย พวก
ั องเอาคืนชันแค่อยาก
แกเปนหนี ชันกับแม่ชนต้
ทําลายพวกแก พวกมึงเปนหนี กู! "" 
ใช่ มันเปนความจริงทีแม่ของแกไม่มค
ี ่าพอทีจะเข้า
ร่วมกับตระกูลกู้ของฉั น ถึงแม้วา
่ ตระกูลกู้ของฉั น
จะต้องล่มสลาย ยังไงฉั นจะไม่ยอมให้ผูห ้ ญิงแบบ
นั นเข้ามาในตระกูลกู้ของพวกเรา และฉั นจะไม่มว
ี น
ั
ยอมรับตัวตนของแก ฉั นเชือว่าคุณปูก็เหมือนกัน
กับฉั น! " 
 ั
แต่ชนเอาคื นจากพวกแกแล้ว ทุกคนทีแกรักได้ทิง
แกไป ชันมีความสุขมากเมือเห็นความเจ็บปวดของ
แก ยิงแกเจ็บปวดมากเท่าไร ก็ยงทํ ั ความสุข
ิ าให้ชนมี
มากขึนเท่านั น! " 
" จริงเหรอ? "กู้ฉางอันะบัดผมของเธอและหันไป
มองหลินรัวเอ๋อร์r" ไม่วา
่ แกจะมีความสุขหรือไม่มี
ความสุขมันเกียวข้องกับฉั นเหรอ หลินรัวเอ๋อร์, นั น
มันเรืองของแกฉั นไม่สนใจ!” 
จู่ๆ หลินรัวเออร์ก็ก้าวไปข้างหน้ าดึงมือของกู้ฉาง
อันมาจับไว้แน่ น “กู้ฉางอันชันจะไม่ปล่อยแกกับปู
ของแกแน่ นอน รวมถึงพีชายแกด้วยชันจะไม่ปล่อย
ให้มน
ั ออกมาไป ไม่วา ่ ใครทีเปนคนของตระกูลกู้ ชัน
จะไม่เว้นไว้สักคน ชันอยากให้พวกแกตายและชัน
ทําได้ " 
##ช่วงนั งหลินพูดกับฉางอันกูเกิลแปลไว้ใช้
สรรพนามมึงกู แต่เรากลัวจะหยาบไปเลยใช้คําว่า 
ชัน-แก แทน 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 22 ฉั นไม่อยากเห็นเขาอีก 
 
เมือหลินรัวเอ๋อร์พูดเช่นนี กู้ฉางอันก็ผลักหลินรัวเอ๋
อร์ออกไปอย่างแรงทันที สีหน้ าของกู้ฉางอันเปลียน
ไปเปนเย็นชา แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองไปที
หลินรัวเอ๋อร์เงียบ ๆ จากนั นเดินไปข้างหน้ าจับข้อ
มือหลินรัวเออร์ด้วยมือข้างหนึ งส่วนอีกข้างตบไปที
ใบหน้ าขิงหลินรัวเอ๋อร์อย่างแรง,เพียะ, รอยแดงปน
ใหญ่เกิดขึนพร้อมกับความเจ็บปวด - 
"แก แกกล้าตบชัน?! " 
"ถ้าฉั นอยากตบแกฉั นก็จะตบ ไม่ต้องใช้ความกล้า " 
กู้ฉางอันไม่แยแส มองหลินรัวเอ๋อร์ทีกําลังเอามือกุม
หน้ าหน้ าของเธอ "หลินรัวเอ๋อร์คณ
ุ ปูและพีชายเปน
สิงสําคัญทีสุดสําหรับฉั น ถ้าแกกล้าแตะต้องล่ะก้อ 
ฉั นจะทําให้แกได้รูว
้ า
่ กู้ฉางอันเปนคนอย่างไร! " 
หลินรัวเอ๋อร์ตะลึง เธอไม่เคยรู ม
้ าก่อนว่ากู้ฉางอันที
ดูอ่อนแอและอ่อนโยนนั นน่ ากลัวมากเมือโกรธ 
"ชันจะบอกอาซานว่าแกตบฉั น! " หลินรัวเอ๋อร์ยง
ั คง
เอามือกุมใบหน้ าและมองไปทีกู้ฉางอันอย่างโกรธ
เคือง 
"รีบไปบอกเลยไป! แกคิดว่าฉั นยังแคร์เขาอยูห
่ รือ
เปล่าล่ะ" กู้ฉางอันยิมเบา ๆ "หลินรัวเอ๋อร์จริงๆ แล้ว
แกต้องการหรงซาน แต่เปนเพราะเขาแต่งงานกับ
 ้ ึ กว่าเขาไม่ได้มแ
ฉั น ทําให้แกรู ส ี กแค่คนเดียวใช่มย? 
ั
แกจะได้เขาตามทีต้องการถ้าแกไม่มายุง
่ วุน
่ วาย และ
ถ้าปฏิบต
ั ิต่อฉั นอย่างสุภาพไม่ทําให้ฉันหงุดหงิดใจ
และถ้าฉั นมีความสุข ฉั นก็สามารถหย่าได้อย่าง
รวดเร็วพร้อมกับการสละตําแหน่ งนายหญิงหรงให้
แก มันเหมือนกับการให้รางวัลตอบแทนแก่หมาที
เชือฟง " 
" กู้ฉางอันแก - " 
หลินรัวเอ๋อร์มองไปทีกู้ฉางอันด้วยความโกรธ แต่
ใบหน้ าของผูห
้ ญิงคนนั นกลับแต่เธอมีรอยจางๆซึง
ดูสวยงามมาก แต่สิงทีเธอพูดในเวลาต่อมานั นกลับ
เย็นชายิง “ยังไม่ออกไปอีกเหรอ?” 
หลินรัวเอ๋อร์มองไปรอบๆห้อง แล้วกระทืบเท้าของ
หล่อนด้วยความโมโหแล้วหันหลังกลับออกมา หลัง
จากออกจากห้องหลินรัวเอ๋อร์หันหน้ ากลับมาแล้ว
มองไปทีกู้ฉางอันด้วยสายตาอาฆาต 
แกกล้าตบฉั นกู้ฉางอัน ฉั นจะให้แกชดใช้ด้วยทุกสิง
ทีแกมี! 
หลินรัวเอ๋อร์เดินออกจากวอร์ดหยิบกระจกออกมา
และมองไปทีใบหน้ าดวงตาสีนาตาลอ่อนของเธอ
เต็มไปด้วยความโกรธ 
"กู้ฉางอันแกรักปูของแกมากไม่ใช่เหรอ" 
ฉั นจะทําให้แกอยากตาย เริมตังแต่ตอนนี เลย! 
ในขณะนี เสียงกริงโทรศัพท์ ดังขึนหลินรัวเอ๋อร์หยิบ
มันขึนฟงเสียงจากปลายอีกด้านหนึ งดังขึน “คุณหนู
หลิน คนจากสถานี ตํารวจบอกว่าประธานหรงสังให้
ปล่อยตัวกู้ฉางหนิ งและสังให้ทนายความปกปองกู้
ฉางหนิ งโดยบอกว่าหลักฐานก่อนหน้ านี ว่าถูก
ปลอมแปลงขึนโดยเจตนาให้รา ้ ยกู้ฉางหนิ ง!” 
หลินรัวเอ๋อร์สะดุ้งกระดูกนิ วทีจับโทรศัพท์แน่ นจน
เปลียนเปนสีขาวราวกับว่าเธอกําลังพยายามระงับ
อารมณ์  
อาซานคุณทนไม่ได้เลยใช่ไหม 
เปนอย่างนั นฉั นก็ไม่รง
ั เกียจ ทีจะทําให้ก้ฉ
ู างอัน
เกลียดคุณกันมากขึน 
"ส่งคนไปรอกู้ฉางหนิ ง นอกสถานี ตํารวจอย่าปล่อย
ให้มน
ั กลับไปทีบ้านตระกูลกู้ ชันไม่อยากเห็นมันอีก
แล้ว! " 
จากนั นหลินรัวเอ๋อร์ก็วางสายโทรศัพท์ แล้วเดินไป
บนส้นสูงสิบนิ วเธอไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล แต่
หลินรัวเอ๋อร์เดินไปทีหอผูป
้ วย ICU ทีอยูด
่ ้านบน
แทน 
ในวอร์ดสีขาวดวงอาทิตย์ส่องผ่านหน้ าต่างสูงจาก
พืนจรดเพดานสาดแสงเข้ามาในห้องแสงกระจาย
ปกคลุมทังห้อง 
กู้ฉางอันยืนอยูต
่ รงหน้ าต่างทีสูงจากพืนจรดเพดาน
และดวงอาทิตย์กําลังลอยอยูเ่ หนื อเธออย่างเงียบ ๆ 
ผิวขาวของเธอเปนประกายแต่กลับซีดเซียวจนน่ า
ปวดใจราวกับตุ๊กตาแก้วทีแตกสลายและยากทีจะ
เห็นว่าเธอกําลังคิดอะไรอยู่ . 
ทันใดนั นเสียงกริงก็ดังขึนเธอมองไปทีโทรศัพท์ของ
เธอและตอบว่า "โอหยางมีอะไรหรือเปล่า" 
"คุณหนู มเี รืองดี สถานี ตํารวจโทรมาหาผมและบอก
ว่ามีคนประกันตัวของนายน้ อยแล้ว และก็ดเู หมือน
จะมีคนส่งมอบหลักฐานความจริงของเรืองทังหมด
แล้ว ถ้าดําเนิ นตามขันตอนต่างๆ เสร็จสินนายน้ อย
จะสามารถออกจากสถานี ตํารวจได้ในบ่ายวันนี ! " 
เมือได้ยน
ิ เช่นนี กู้ฉางอันก็มค
ี วามสุขมากเธอยิม
กว้าง" จริงเหรอโอหยางพีชายทําได้แล้ว พีชายจะได้
ออกมาจากทีนั นจริงๆแล้วใช่ไหม? " 
" ใช่ คุณหนู อดทนรอผมจะไปรับนายน้ อยเดียวนี ! " 
" ได้ ได้ ขับรถดีดีไม่ต้องรีบมาก! " 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 23 ความตายของคุณปูกู้ 
 
้ ึ กดีใจเปนอย่าง
หลังจากวางสายแล้วกู้ฉางอันก็รูส
มาก สวรรค์ยง
ั เมตตาเธออยู่ คงจะดีถ้าพีชายของ
เธอออกมาอย่างปลอดภัย 
อย่างไรก็ตามใครในโลกทีจ่ายค่าประกันตัวให้พชาย 
ี
ความผิดของเขา การประกันตัวใช้เงินไม่น้อยเลย 
และถ้าไม่มก
ี ารอนุ มต
ั ิจากคนนั น พีชายเธอจะออก
มาได้อย่างไร? 
้ ึ กถึงความหวังอีกครัง 
เธออดไม่ได้ทีจะรู ส
เธอยืนคิดอยูร
่ ม
ิ หน้ าต่างอยูน
่ านในทีสุดเธอก็หยิบ
โทรศัพท์ขึนมาเพือโทรหาคนคนนั น แต่กลับไม่มี
เสียงตอบรับเธอจึงยอมแพ้ แต่เมือคิดว่าพีชายของ
เธอกําลังจะกลับมาเธอก็มค
ี วามสุขมาก . 
คุณปูคงจะมีความสุขมากเมือได้ยน
ิ ข่าวนี บางทีเขา
้  
อาจจะดีขึนในไม่ชา
ในขณะนี พยาบาลตัวน้ อยทีอยูข
่ ้างนอกก็รบ
ี เข้ามา
และพูดอย่างเร่งรีบว่า "คุณกู้สบายอาการของนายกู้
แย่ลงและตอนนี กําลังเร่งช่วยเหลือ! " เมือกู้ฉางอัน
ิ ก็ตกใจมากจนโทรศัพท์ในมือหล่นลงมาโดย
ได้ยน
้ ัว 
ไม่รูต
เกิดอะไรขึนฉั นเพิงจะกลับมาจากห้องคุณปูเมือสัก
ครู น
่ ี เอง 
เมือกู้ฉางอันวิงไปทีห้องฉุ กเฉิ น เธอเห็นหมอกําลัง
เอาผ้าสีขาวปดทีใบหน้ าทีซีดขาวของนายท่านกู้ 
หมอทีช่วยชีวต ้ ึก
ิ มองไปทีกู้ฉางอันอดไม่ได้ทีจะรู ส
เห็นใจเธอ 
แพทย์ทีทําการรักษาก้าวไปข้างหน้ ามองไปทีกู้ฉาง
อันและพูดอ่อนโยนว่า "คุณกู้ หมอต้องขออภัยพวก
เราทําให้ดีทีสุดแล้ว " 
ใบหน้ าของหมอนั นดูเหน็ ดเหนื อยและอ่อนเพลีย
ทําให้เสียงของเขาแหบพร่าเปนพิเศษ . 
"ไม่ ไม่ ... " กู้ฉางอันรีบลุกขึนอย่างไม่สามารถ
ควบคุมได้และเธอจับแขนของหมอไว้แน่ น "หมอ
กําลังโกหกฉั นใช่ไหม" 
"มิสกู้ต้องขอโทษพวกเราพยายามเต็มทีแล้วจริงๆ!” 
“ไม่นะ ก่อนนี คุณปูของฉั นไม่ได้อยูใ่ นอาการโคม่า
แล้ว พยาบาลบอกฉั นว่า ระหว่างการช่วยเหลือคุณ
ปูท่านอยูใ่ นอาการโคม่า คุณปูแค่นอนหลับและตืน
ขึนมาจู่ๆจะโคม่าได้อย่างไร พวกคุณคงไม่ได้
พยายามอย่างเต็มที พวกคุณโกหกฉั น!” กู้ฉางอัน
คํารามราวกับสิงโตตัวน้ อยทีโกรธเกรียว แต่ดวงตา
ของเธอกลับกลวงและสินหวัง 
“ตอนทีนายกู้เข้ารับการรักษาในห้องผูป
้ วยหนั ก
อาการของเขาดีมาก แต่หมอไม่รูว
้ า
่ ทําไม อาการ
ของเขาถึงแย่ลงอย่างกะทันหันในบ่ายวันนี ดู
เหมือนว่าเขาได้รบ
ั การกระตุ้นจนทําให้เกิดกล้าม
เนื อหัวใจตายและเส้นเลือดในสมองตีบ หมอถูกส่ง
ไปทีห้องช่วยเหลือทันที แต่มน ั ก็ยง
ั ช้าเกินไป 
"" กระตุ้น?! "กู้ฉางอันพึมพํา ตาของเธอนิ งและดํา
สนิ ทราวกับว่าเธอมองไม่เห็นสีอืนในโลกนี : "ถูกใคร
กระตุ้นเหรอ" 
ี ้อสงสัยสามารถถาม
"หมอไม่รูเ้ รืองนี ถ้าคุณกู้มข
พยาบาลทีปฏิบต
ั ิหน้ าทีได้พวกเขากําลังทําการ
จัดการร่างกายของนายกู้ และจะมอบให้ญาติใน
ภายหลัง 
กู้ฉางอันไม่ได้พูด แต่ยน
ื อยูอ
่ ย่างเงียบ ๆ ใบหน้ าที
ซีดขาว เหมือนหลอดไฟสว่างในแสงสลัว ร่างของ
เธอถูกแช่แข็งอยูต
่ รงนั นไม่มก
ี ารเคลือนไหวดวงตา
ทีอ้างว้าง หัวใจของเธอชาและเจ็บปวด 
ใบของเธอค่อยๆ มีรอยยิมแปลก ๆปรากฏขึนทีมุม
ปากของเธอ 
เธอเดินไปทีหน้ าต่างยืนมือออกไปเพือเปดผ้าสีขาว
ทีปดใบหน้ าของคุณปูกู้ขึนมามองใบหน้ าทีคุ้นเคย
และแก่ชราของคุณปูนาตาของเธอไหลทะลักออก
มากลายเปนหมอกสีขาวคลุมในดวงตาของกู้ฉางอัน 
ทันใดนั นด้วยความสินหวังเธอไม่สามารถมองเห็น
ิ เสียงของคนอืน 
คนอืนได้อีกต่อไปและไม่ได้เธอก็ยน
... 
"คุณปูคุณยังไม่ตาย? " เธอยืนมือออกมาและสัมผัส
เบา ๆ ของปูกู้ ใบหน้ าของเขาซีดและดูเหมือนศพ
และปากของเธอยังคงพึมพํากับตัวเอง: "คุณปูรัก
ฉางอันทีสุดจะตายได้อย่างไร คุณปูไม่มท
ี างใจร้าย
ทิงฉางอันไป " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 24 ถ้าไม่ใช่เพราะฉั น 
 
ทันใดนั นในจิตใต้สํานึ กทีของเธอเหมือนจะเห็นคุณ
ปูยิมแล้วเรียกเธอ"อันอัน" 
"คุณปูยังไม่ตาย! พวกเขาโกหกอันอัน! " ดวงตาที
ว่างเปล่าของกู้ฉางอันเปนประกาย "ดีทีอันอันไม่
เชือพวกเขา! " 
"คุณปูยังไม่มท
ี างจากไป" พวกเราจะอยูด
่ ้วยเสมอ! ” 
โลกของกู้ฉางอันดูเหมือนจะถูกตัดขาดจากโลก
ภายนอก และสิงเดียวทีเหลืออยูใ่ นโลกของเธอคือ
เสียงเรียกของคุณปู 
"คุณปูกลับบ้านกันนะอันอันจะพาปูกลับบ้าน ทีนี
หนาวมากคุณปูกลัวความหนาวมากทีสุดใช่ไหม" 
กู้ฉางอันพานายท่านกู้กลับตระกูลกู้ทันที โชคดีทีมี
คนจากโรงพยาบาลมาคอยดูแลเธอไปตลอดทาง 
เมือกู้ฉางอันเข้ามาถึงบ้านของตระกูลกู้ แม่บา
้ น
ของตระกูลกู้รอ
้ งไห้จนเหมือนนาตาจะเปนสายนา 
ในห้องโถงได้มกี ารเตรียมทุกอย่างสําหรับไว้ทุกข์ให้
กับชายชราแล้ว กู้ฉางอันได้คก
ุ เข่าอยูก
่ ลางห้องโถง
ไว้ทุกข์ 
ใบหน้ าเธอไม่มน
ี าตาแต่ทุกคนก็รบ
ั รู ไ้ ด้ถึงความ
เศร้าโศกในใจของเธอได้ 
เมือฮั วซือหลิงได้ข่าวเขาก็รบ
ี มาทันที เขาเห็นกู้ฉาง
อันคุกเข่าอยูใ่ นห้องโถงกลาง ฮั วซือหลิงขมวดคิว
มองไปทีแม่บา
้ นตระกูลกู้ "ปาจาง ฉางอันคุกเข่ามา
นานแค่ไหนแล้ว " 
ุ ขึนก็ไม่ยอมลุก 
"เกือบ2ชัวโมงแล้วค่ะดิฉันขอให้ลก
ปลอบยังไงก็ไม่ฟงดิฉันไม่รูจ
้ ะทําอย่างไรแล้ว นาย
น้ อยฮั วช่วยพูดกับคุณหนู หน่ อยเถอะค่ะร่างกาย
ของคุณหนู จะไม่ไหวแล้ว " ฮั วซือหลิงก้าวไปข้าง
หน้ ายืนมือไปเพือประคองฉางอันให้ลก
ุ ขึน แต่ก็
ต้องหยุดชะงักด้วยคําพูดเย็นชาของผูห
้ ญิงสาว 
"พีหลิง พีไม่ต้องสนใจฉางอัน นี คือการลงโทษที
ฉางอันสมควรได้รบ ั ! " 
"ฉางอันนี ไม่ใช่ความผิดของคุณ และทีคุณปูตายก็
ไม่ได้เปนความผิดของฉางอันด้วย!" ฮั วซือหลิง
ขมวดคิวเขาอยากจะดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของ
เขา และกอดปลอบเธออย่างระมัดระวัง แต่เขาก็รู้
มาตลอดว่าคนทีเธอต้องการไม่ใช่เขา 
กู้ฉางอันไม่ได้พูด แต่คก
ุ เข่าเงียบ ๆ โดยไม่ขยับ
แม้แต่นิว 
, พีหลิงมันจะไม่เกียวกับฉั นได้อย่างไร 
ถ้าไม่ใช่เพราะฉั นยืนยันทีจะแต่งงานกับหรงซาน
และแยกหรงซานกับหลินรัวเอ๋อร์ ตระกูลกู้ก็จะไม่
จบลงแบบนี , 
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ทําไมหรงซานถึงต้องส่งค่า
ตอบแทนความเสียใจของเขาทังหมดไปทีตระกูลกุ้ ู
ทําให้ครอบครัวของเธอต้องพังพินาศ! 
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ทําไมหลินรัวถึงต้องไปทีห้องไอซี
ยูและพูดบางอย่างกับคุณปูของเธอ 
แต่หลินรัวเอ่อร์ทีคิดว่าซ่อนตัวได้อย่างดี แต่เข็ม
กลัดทีเธอทําหล่นไว้โดยไม่ได้ตังใจทีห้องICUมันได้
หักหลังเธอ 
บ้านของตระกูลกู้เงียบเหงาวังเวงและกลินของ
้ สี
ความโศกเศร้าอบอวลไปทัว ทุกหนทุกแห่งมีผา
ขาวแขวนอยูท ่ ุกที ตรงกลางห้องโถงไว้ทุกข์มศ ี พ
นายท่านผูเ้ ฒ่ากู้ตังอยูใ่ นโลง มีคนร้องไห้และทุกๆ 
ทีมีแต่ความเศร้าโศก 
หรงซานเดินไปทีประตูแล้วมองไปทีภายในห้องโถง 
เขาแทบจะตัวแข็งจนไม่สามารถเดินเข้าไปภายในได้ 
วันนี เขาไปหากู้ฉางอันทีโรงพยาบาล แต่เมือไปถึง
ชันล่างเขาเห็นหลินรัวเอ๋อร์กําลังจะเปนลมและ
เหมือนเธอถูกทําร้ายมา หลังจากเขาส่งตัวรัวเอ๋อร์
เข้ารับรักษาเขาก็ยง
ั ต้องอยูเ่ พือดูแลเธอ 
"เข้าไป นายต้องเผชิญหน้ ากับสิงนี ให้ได้! " หนานก
งมูไ่ ปทีมากับหรงซานมองไปทีเพือนของเขาและพูด
เบา ๆ 
หลังจากได้ทราบข่าวหรงซานก็รบ
ี มาทีนี ทันที แต่
เมือเห็นความเงียบเหงาวังเวงทัวทุกที ทันใดนั น
หัวใจของเขาก็เต้นรัวด้วยเหตุผลบางอย่าง 
"ฉางอัน คุณปู ... " ทันทีทีหรงซานเดินเข้าไป เขา
เห็นกู้ฉางอันทีคุกเข่าอยูก
่ ลางห้องโถงใบหน้ าของ
เธอซีดเซียวและอ่อนแรงราวกับว่าจะล้มได้ตลอด
เวลา เขามองไปยังฮั วซือหลิงทียืนอยูข ่ ้างๆกู้ฉางอัน 
้ ึ กหงุดหงิดใจทีเห็นฮั วซือหลิง หรงซาน
เขาไม่ได้รูส
เดินไปคุกเข่าตรงข้างๆ กู้ฉางอันกล่าวว่า “ฉั นเสียใจ
จริงๆ เรืองคุณปูเดียวฉั นจะจัดการทุุกอย่างให้เอง ” 
กู้ฉางอันไม่สนใจเขาและยังคงคุกเข่าอยูอ ่ ย่างนั น ใน
มือของเธอกําเข็มกลัดเอาไว้แน่ น เข็มทียืนออกมา
แทงทะลุฝามือของเธอโดยไม่รูต
้ ัว 
"ฉางอันขออย่าเศร้าโศกมากไปคุณต้องดูแลตัวเอง
ด้วย ไม่มใี ครไม่สามารถกลับมาจากความตายได้! "
หนานกงมูไ่ ปพูดปลอบใจเธอเมือเห็นสภาพร่างกาย
ของกู้ฉางอัน 
 
 
 
 
 
 
 ิ ช่างแสนสัน 
ตอนที 25 ชีวต
 
เมือหรงซานกับหนานกงมูไ่ ปหยิบธูปขึนมาจะจุด
เพือไหว้ชายชรา กู้ฉางอันก็ลก
ุ ขึนทันทีเธอเซเหมือน
จะล้มลงเพราะคุกเข่านานเกินไป ขาของเธอชาแต่
เธอก็พยามทรงตัวยืนจนได้ 
เธอไม่พูดอะไรทําเพียงแค่เอือมมือไปดึงธูปในมือ
ของหรงซานออกมา เสียงของเธอเฉยเมยอย่างทีไม่
เคยเปนมาก่อน "หรงซานคุณคิดว่าคุณคู่ควรกับ
เครืองหอมของปูของฉั นหรือเปล่า" "กู้ฉางอัน ... " ห
รงซานมองไปทีกู้ฉางอัน เขาเรียกชือเธอออกมาเบา 
ๆ แต่ก้ฉ
ู างอันยังปฏิบต
ั ิต่อเขาเหมือนคนแปลกหน้ า
เธอหันกลับไปและทิงเขาข้างหลังไว้ด้วยท่าทางที
เย็นชา 
"คุณหมายความว่ายังไงคุณจะไม่ให้ฉันจุดธูปให้คณ
ุ
ปูเหรอ" 
"คุณมีค่าพอหรือไม่หรงซาน! " กู้ฉางอันหันกลับมา
พร้อมกับคําตอบทีเย็นชาเรียบเฉย คําพูดของเธอ
สงบนิ งเกินไป นิ งมากจนทําให้หรงซานกลัว 
ก่อนทีหรงซานจะตอบกลับ กู้ฉางอันก็ยกมือขึน
และโชว์เข็มกลัดต่อหน้ าเขา ริมฝปากของเธอมีรอย
ยิม แต่รอยยิมนั นเย็นชาและเย้ยหยัน "หรงซานคุณ
คิดยังไงกับสิงนี ตอบฉั นหน่ อย คุณเคยเห็นเข็ม
กลัดนี ไหม" เธอมองเขาและพูดทีละคํา "คุณคิดให้ดี
ก่อนทีจะตอบฉั น! " 
เมือได้ยน
ิ คําพูดของกู้ฉางอันเขาก็มองไปทีเข็มกลัด
ในมือของเธอ เมือเห็นเข็มกลัดอารมณ์ ทีซับซ้อน
ปรากฏขึนในดวงตาเขา เขาจําเข็มกลัดนั นได้โดย
ทันทีมน
ั ของหลินรัวเอ๋อร์ เขามอบให้เธอในวันเกิด
ของเธอเมือปทีแล้วและรัวเอ๋อร์ก็ชอบมันมาก แต่
ทําไมเข็มกลัดนี ถึงได้มาอยูใ่ นมือของฉางอัน มัน
หมายความว่าอย่างไร? ! 
การตายของคุณปูเกียวข้องกับรัวเอ๋อร์หรือ? 
ไม่เปนไปไม่ได้ รัวเอ๋อร์ทีใจดีและอ่อนโยนจะทําแบบ
นี ได้อย่างไร มันเปนไปไม่ได้อยูแ่ ล้ว 
เมือเห็นใบหน้ าทีเปลียนไปเปลียนมาของหรงซาน กู้
ฉางอันก็หลับตาลงเธอรู ว
้ า
่ เขารู ว
้ า
่ เข็มกลัดนี เปน
ของใคร แต่เขาเลือกทีจะไม่พูด การแสดงออกบน
ใบหน้ าของเขานั นเธอรู ด
้ ี หลังจากอยูก
่ ับเขามา
้ ึงสีหน้ าของเขาดีเช่นกัน 
หลายปเธอก็รูถ
ดวงตากลมโตแต่เย็นชาของกู้ฉางอันมองไปทีคน
ตรงหน้ า จู่ๆ ความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในใจ
ของเธอ 
ทําไมนะ..ทําไมฉั นถึงไม่ตายไปกับลูกของฉั นในคืน
นั นนะ 
 ี ิ บเท่านั นเปนช่วงเวลาทีดีทีสุดสําหรับ
เธออายุแค่ยส
้ ญิง แต่หัวใจของเธอแก่ขนาดนี เลยหรือ 
ผูห
"หรงซานฉั นรู ว้ า
่ คุณรู ว ่ สิงนี เปนของใคร คุณกําลัง
้ า
ปกปองใครอยูห
่ รือ! " กู้ฉางอันยิมอย่างอ่อนแรง
และมองไปทีชายตรงหน้ า "ใช่อย่างทีคุณเคยบอก
ฉั น ผูห
้ ญิงคนนั นคือชีวต
ิ ของคุณ " มือของหรงซาน
สันสะท้าน เขายกมือขึนดึงกู้ฉางอันเข้ามากอดไว้ใน
อ้อมแขน มือใหญ่ของเขาจับทีนิ วเย็น ๆ ของเธอ
อย่างดือดึง "ฉางอัน " กู้ฉางอันผงะออก เธอไม่
ลังเลทีจะดึงมือออกจากฝามือใหญ่ด้วยสีหน้ าเศร้า
หมองและอ่อนเพลีย 
"หรงซานก่อนนี ความปรารถนาเดียวในชีวต ิ ของฉั น 
คือการได้อยูเ่ คียงข้างคุณและมอบทุกสิงทีฉั นมีให้
กับคุณ ฉั นไม่ลังเลเลยในวันทีฉั นแต่งงานกับคุณ 
มันเปนช่วงเวลาทีดีทีสุดในชีวติ ของฉั น ฉั นคิดว่ามัน
เปนสัญญาชัวชีวติ , ฉั นคิดว่าถ้าฉั นอดทนและ
พยายามอย่างเต็มที ฉั นคงจะชนะใจคุณได้ในสักวัน
ิ การแต่งงานของฉั นสันนั ก?” 
หนึ ง, แต่ทําไมชีวต
หรงซานมองไปทีกู้ฉางอันเขารู ส ้ ึ กเจ็บแปลบทีหัวใจ 
เขาเขาเรียกเธอเสียงแหบ “ฉางอัน " 
ี ิ ทธิทีจะเรียก
” อย่ามาเรียกฉั นว่าฉางอัน คุณไม่มส
ชือของฉั นแบบนี ได้อีกต่อไป!” กู้ฉางอันยิมอย่าง
เฉยเมยแต่แววตาของเธอแสดงออกมาอย่างชัดเจน 
“ฉั นพยายามมามากกว่าสิบปแล้ว แต่มน ั ก็ไม่ได้
ทําให้ฉันเข้าไปอยูใ่ นหัวใจคุณแม้สักเสียว มันนาน
เกินไปแล้ว และตอนนี ฉั นก็เหนื อยมากและฉั นก็ไม่
ต้องการคุณอีกต่อไป " เธอมองไปทีเขาพร้อมกับ
รอยยิมบนริมฝปากของเธอเหมือนเดิม 
"หรงซานคุณรู ไ้ หมทีจริงแล้วบางครัง ฉั นอยากจะ
เจาะหัวใจคุณออกมาดูวา ่ หัวใจของคุณมันเปนสี
อะไรกันแน่ ! 
 
 
 
**ในทีสุดก็มาได้ครึงเรืองแล้ว หอบแฮกๆ ตอนที
ตัดสินใจดํานาแปลเพราะคิดว่ามันไม่น่าจะยากอะไร 
ก็แค่เกลาประโยคทีกูเกิลแปลไว้ก็แค่นันเอง แต่
ทีไหนได้ มันไม่ง่ายเลย ตอนทีดํานาอ่านเราจะอ่าน
แค่พอเข้าใจเรืองราวคร่าวๆ ประโยคไหนไม่เข้าใจก็
ข้ามๆไป แต่พอมาแปลให้คนอืนอ่านเราต้องแปลทุก
คําและต้องนึ กถึงว่าเราจะสือออกมายังไงให้คน
เข้าใจ เพราะบางประโยค(ไม่บางล่ะเกินครึงเลย)ทีกู
เกิลแปลมาตรงคําเกินไปสลับกันไปมาและความ
หมายก็ไม่ตรงกับเส้นเรืองอีก อีกอย่างเรืองนี ไม่มี
แปลอิงมาให้เทียบคํา มันก็เลยค่อนข้างยากนิ ด
หน่ อย(ไม่หน่ อยล่ะบางประโยคนั งคิดนานมาก ต้อง
กลับไปอ่านประโยคก่อนๆหน้ าและถัดๆไปเพือ
ทําความเข้าใจว่าตัวละครในตอนนั นพูดอะไรกัน) 
แต่ถึงยังไงก็จะแปลให้อ่านจนจบค่าและจะพยายาม
ไม่ทําให้เสียเนื อเรืองเดิมค่ะ 
ถึงจะยากยังไงแต่อีนีก็ยง
ั ไม่เข็ดจ้า เรืองต่อไปเราว่า
จะแปลนิ ยายวายจีน เรืองนี ถูกเอามาทําเปนมังงะ
และเรืองนี ยังไม่มL
ี cในไทย รออ่านกันเน้ อ
^________^ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 26 กู้ฉางหนิ งหายตัวไป 
 
หรงซานมองไปทีแววตาอ้างว้างในดวงตาสีเข้มคู่นัน 
่ ตรงเข้าสู่หัวใจเขาราวกับมีดกรีด 
คําพูดของเธอพุง
เขาจับมือของเธอแน่ นและเพิมแรงบีบอย่างไม่รูต ้ ัว
้ ึ กเขาเหมือนถูกเธอบดขยีหัวใจจนฉี กขาด 
ความรู ส
ฮั วซือหลิงและคนอืน ๆ ฟงฉากนี โดยไม่ได้พูดอะไร
เพียงแค่เฝาดูทังคู่เงียบ ๆ 
แต่ในทีสุดหนานกงมูไ่ ปก็ตระหนั กถึงความร้ายแรง
ของเรืองนี เขาก้าวไปข้างหน้ ามองไปทีกู้ฉางอันยิม
และพูด "ฉางอันไม่ต้องกังวลถ้าคุณคิดว่าการตาย
ของคุณปูผิดปกติพวกเราจะตรวจสอบให้คณ ุ ตกลง
ไหม กู้ฉางอันหัวเราะในลําคอ หึหึ ,หนานกงถ้าคุณ
อยากทําสิงนี คุณควรถามหรงซานให้แน่ ใจก่อนไหม
, 
ู างอันก็ส่ายหัว " หนานกงมูไ่ ปไม่จําเปนแล้ว
แต่ก้ฉ
คราวนี ฉั นปล่อยวางมันลงแล้วจริงๆ! " 
"ฉางอัน, อาซานเขา.. . "หนานกงเอยากจะพูดอะไร
บางอย่าง แต่ถูกกู้ฉางอันขัดจังหวะก่อนทีเขาจะพูด
จบ เขาเห็นรอยยิมจาง ๆ บนใบหน้ าของเธอ " 
หนานกงขอบคุณมากทีมาหาคุณปู ฉางอันจะไม่ลืม
แน่ นอน!” 
หนานกงไม่พูดอะไรไม่พูดอะไรเพียง แต่ยม 
ิ
กู้ฉางอันมองไปทีหรงซานทีอยูด
่ ้านข้าง "นายท่านร
องหรงอยูท
่ ีนี นานเกินแล้วได้โปรดกลับไปเถอะ! " 
หรงซานขมวดคิวและดวงตาสีหมึกทีชัดเจนของเขา
มีความเย็นทีแผ่ออกมา 
"กู้ฉางอันฉั นคิดว่า คุณคงไม่ต้องการมีทีจะชีวต
ิ อยู่
อีกต่อไปแล้วใช่ไหม " (ไอฟายขู่เก่งงงงง>_<) 
ี ต
" ใช่! ฉั นเบือกับการมีชว ิ อยูแ
่ ล้ว นายท่านรองหรง
อยากทําให้ฉันสมหวังหรือไม่ "กู้ฉางอันยิมอย่างเย็น
ชาให้กับรอยยิมทีดุรา
้ ยบนใบหน้ าของหรงซาน เธอ
หันไปบอกแม่บา ้ นทีอยูด
่ ้านข้าง "ปาจางฉั นเหนื อย
แล้ว ปาช่วยส่งนายท่านรองหรงแทนฉั นด้วย! " 
หรงซานทําได้เพียงแค่มองดูก้ฉ
ู างอันเดินขึนไปชัน
บน ตาของเขามืดมนเขาอยากจะตามไปดึงเธอ
ลงมา แต่เขาถูกจับไว้โดยหนานกงมูไ๋ ป เขาจึงได้แต่
ปล่อยให้เธอหายไปจากสายตาเขา 
"กู้ฉางอัน, คุณเก่งมาก!" 
ดวงอาทิตย์ทีกําลังจะตกดินแดงจนเหมือนเลือด 
กู้ฉางอันมองพระอาทิตย์ตก เธอยืนพิงหน้ าต่างมอ
งดูหรงซานเดินกลับออกไปเพือขึนรถ กู้ฉางอัน
ยกมือขึนกดไปตําแหน่ งของหัวใจของเธอ ปรากฏว่า
ี ล้วและอาการใจสันก็ไม่
ความเจ็บปวดทีตรงนี ไม่มแ
อยูท
่ ีนั นอีกต่อไป 
ในทีสุดความรักของเธอก็ตาย 
ครึงชัวโมงหลังจากทีพวกเขาออกไปแม่บา
้ นก็กลับ
ขึนมา 
"คุณโอหยางรอคุณหนู อยูด
่ ้านล่างค่ะ " 
"พวกเขาไปหมดแล้วเหรอ? " กู้ฉางอันถามเบา ๆ 
"ไปแล้วค่ะคุณหนู  
นายน้ อยหลิงดิฉันก็บอกให้เขาไปด้วย! " กู้ฉางอัน
ยิมน้ อยๆ จากนั นก็เดินลงไปกับแม่บา
้ น 
โถงไว้อาลัยชันล่างยังคงเปนสีขาวและดูเศร้า 
ตรงด้านข้างมีคนนั งอยู ่
"โอหยางฉั นขอโทษทีทําให้คณ
ุ ต้องรอนาน! " กู้ฉาง
อันยิมเล็กน้ อยมองดูโอหยางทียืนขึนอย่างสุภาพ "
โอหยางคุณไม่ต้องเกรงใจ ทําตัวตามสบายเลย! " 
จากนั นเธอหันไปบอกแม่บา
้ นแม่บา
้ นทีอยูข
่ ้างๆ "ปา
จางช่ายไปชงชาให้ฉันสองถ้วย " 
กู้ฉางอันเงยหน้ าขึนมองโอหยางและพูดว่า "โอ
หยางคุณจะจัดการเรืองหย่าอย่างไร 
" ไม่ต้องกังวลคุณหนู เรืองนี ได้รบ
ั การจัดการแล้ว 
ตราบใดทีประธานหรงลงนามมันจะมีผลทันที แต่
ตอนนี มีข่าวร้ายกว่านั นจะบอกคุณหนู ! "โอหยาง
มองไปทีผูห ี ี ตรงหน้ า เขาขมวดคิว
้ ญิงหน้ าซีดไม่มส
เล็กน้ อย 
“มีอะไรเหรอ?” กู้ฉางอันตระหนกใบหน้ าขาวซีด
ี  
ของเธอยิงดูซด
"นายน้ อยกู้หายไปครับ! " 
ทันใดทุกสิงของกู้ฉางอันก็พง
ั ทลายลงจนเหมือนไม่
เคยมีอยูจ
่ ริง โลกทังใบของเธอพังทลาย 
ดวงตาของเธอลึกและมีความเงียบสนิ ทอยูภ ่ ายใน 
หลังจากนั นไม่นานเธอก็ได้ยนิ สียงของตัวเองเธอก็
กระซิบถาม "โอหยาง คุณล้อฉั นเล่นใช่มยทํ
ั าไมพี
ชายถึงหายไป? " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 27 ทําไมคนทีตายถึงไม่ใช่คณ
ุ  
 
เมือเห็นกู้ฉางอันเปนแบบนี โอหยางก็แทบทนไม่ได้ 
ั เจน “ผมไป
แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องพูดเรืองนี ให้ชด
รับนายน้ อยเมือตอนบ่าย แต่ตํารวจบอกว่านาย
น้ อยออกไปก่อนแล้วผมคิดว่านายน้ อยกลับมาบ้าน
แล้ว แต่เมือผมกลับมาผมถึงรู ว
้ า
่ นายน้ อยยังไม่กลับ
มา ผมไม่กล้ารบกวนคุณเพราะได้รบ
ั ข่าวการตาย
ของนายท่านกู้ ผมกลับไปหาตํารวจอีกครัง พากัน
ค้นหาแล้วก็ยง
ั ไม่เจอไม่มร
ี อ
่ งรอยอะไรเลย ผมรู แ
้ ค่
ว่านายน้ อยออกจากสถานี ตํารวจตอนก่อนบ่าย 
พอเลียวเข้าถนนหวยไห่แล้วก็หายไปเลย!” กู้ฉางอัน
กํามือทังสองข้างแน่ นเล็บทีฝงอยูใ่ นฝามือ หัวใจเธอ
เหมือนโดนมีดกรีดเจ็บปวดเสียจนแทบหายใจไม่
ออก อารมณ์ เธอดิงลงไปไปราวกับว่ากําลังจะตกลง
ไปในเหว 
,คุณปูตายไปแล้วถ้าพีชายของฉั นจากไปอีกคนฉั น
จะเหลืออะไร ฉั นไม่เหลืออะไรอีกแล้ว, 
หรงซานนี คือสิงทีคุณต้องการมอบให้ฉันใช่หรือไม่? 
"โอหยางได้โปรดช่วยตามหาพีชายของฉั นได้ไหม ได้
โปรด " 
โอหยางมองใบหน้ าซีดเซียวของกู้ฉางอันแล้วพยัก
หน้ าอย่างหนั กแน่ น 
ในเวลานั นจู่ๆ โทรศัพท์ของกู้ฉางอันก็ดังขึนเธอ
มองไปทีหมายเลขหยิบขึนมาเธอไม่ได้พูดอะไรแต่
อีกฝายพูดว่า "คุณคือกู้ฉางอันน้ องสาวของกู้ฉาง
หนิ งใช่หรือไม่" 
"ใช่ฉันเอง คุณเปนใคร? " 
" ผมเปนตํารวจ เราขอโทษทีต้องแจ้งให้คณ
ุ ทราบ 
เราได้ค้นหาทีอยูข
่ องนายกู้หลังจากได้รบ
ั แจ้งจาก
นายโอหยางในช่วงบ่าย จนกระทังเราได้รบ
ั รายงาน
จากตํารวจว่าทีชายหาดว่าได้มค
ี นพบศพ แต่ศพนั น
ถูกทําร้ายจนจํารู ปพรรณไม่ได้ทังหมด แต่รูปร่าง
และเสือผ้าดูเหมือนจะคล้ายของนายกู้! " 
ไม่ เธอไม่เชือ เธอไม่เชือเลย - 
ทําไมพระเจ้าถึงปฏิบตั ิต่อเธออย่างโหดร้ายอย่างนี  
ทําไมถึงต้องให้เธอสูญเสียทุกอย่างในชัวข้ามคืน 
โทรศัพท์ในมือของกู้ฉางอันหลุดหล่นจากมือ เธอ
หันหลังกลับและวิงออกไปขึนรถ เธอขับรถออกไป
อย่างรีบเร่ง โอหยางและแม่บา
้ นกลัวว่าจะมีอะไร
เกิดขึนกับเธอ โอหยางจึงรีบไล่ตามเธอออกไปและ
บอกให้แม่บา ้ นก็โทรหาหรงซาน . 
ในห้องเก็บศพของสถานี ตํารวจ. 
กู้ฉางอันยืนอยูต
่ รงหน้ าเตียงมองไปข้างหน้ า ตรง
หน้ าเธอเห็นคนทีไม่สามารถจํารู ปลักษณ์ ได้ กู้ฉาง
อันมองอย่างระมัดระวัง ,คนคนนี ต้องไม่ใช่พชาย
ี
ของฉั น พีชายบอกฉั นว่าเขาจะพาฉั นไปทีภูเขา เรา
จะพักกันทีนั นสองสามวันและพีชายยังบอกว่าจะ
ทําไวน์ ดอกท้อให้ฉัน 
ดังนั นคนคนนี จะไม่ใช่พชายของฉั
ี นแน่ นอน 
คนทีพีชายของฉั นรักทีสุดคือฉั น แล้วเขาจะทนได้
ยังไงทีปล่อยให้ฉันอยูค
่ นเดียว! 
อย่างไรก็ตามรอยแผลเปนบนมือของศพและแหวน
ทีนิ วก้อยถูกเปดเผยขึนทังหมด กู้ฉางหนิ งพีชาย
ของเธอมีแผลเปนทีเหลือไว้จากการช่วยชีวต
ิ เธอ
ตอนเขาอายุได้สิบขวบ แหวนวงนั นเปนของขวัญวัน
เกิดชินแรกทีกู้ฉางอันซือให้ก้ฉ
ู างหนิ งจากเงินทีเธอ
ทํางานหารายได้ด้วยตัวเอง 
"ไม่! เขาไม่ใช่พชายของฉั
ี น ไม่ใช่เขาไม่ใช่ -" ด้วย
เสียงกรีดร้องจากเลือดจากจิตวิญญาณทําให้
อวัยวะภายในของกู้ฉางอันกระตุกด้วยความเจ็บ
ปวด 
ตอนนี โลกทังใบของกู้ฉางอันพังทลายลงแล้ว 
แต่ในเวลาต่อมาเธอเดินไปข้างหน้ าแล้วกอดร่างที
หนาวเหน็ บไว้ในอ้อมแขนแน่ นและนาตาของเธอ
ไหลพรากออกมาเปนไม่หยุด ขณะทีนาตาเธอยิง
ไหลออกมามากเท่าไร หัวใจของเธอก็ยงเยื
ิ อกเย็น
สงบลึกลงไปกว่าเดิมเหมือนกับเธอเฝามองตัวเองที
น่ าสังเวช มันช่างโดดเดียวและทรุ ดโทรมลงทีละนิ ด 
 ั โทรศัพท์จากแม่บา
หรงซานทันทีทีได้รบ ้ นเขารีบมา
ทันที ตอนนี เขายืนนิ งอยูท ู างอัน 
่ ีประตูเฝามองดูก้ฉ
้ ึ กว่าเขาไม่มค
หรงซานรู ส ี วามเจ็บปวดอีกต่อไป มีแต่
ความเย็นลึกทีข้าไปฝงอยูใ่ นกระดูกและไหลผ่าน
เลือดของเขา มันเหมือนหมดสินความหวัง เขาก้าว
ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว 
ทุกอย่างในโลกเงียบสนิ ท 
แต่ในความมึนงงนั น กู้ฉางอันดูเหมือนจะได้ยน ิ
เสียงของกู้ฉางหนิ งเขาพูดว่า อันอัน น้ องรู ไ้ หมว่า
ทําไมคุณปูถึงตังชือน้ องว่าฉางอ้น เพราะปูต้องการ
ให้น้องอยูก่ ับกู้ฉางหนิ งไปตลอดชีวต
ิ และพีชายคน
นี ของน้ องจะปกปองน้ องเสมอ 
"พีชาย ... " ในตอนนี โอหยางไม่สามารถทนได้อีกต่อ
ไป เขาเดินเข้าไปประคองกู้ฉางอัน แต่เขาถูกกู้ฉาง
อันผลักเขาออกเธอยิมและพูดว่า " โอหยางนี ไม่ใช่พี
ชายฉั นไม่ใช่เหรอ นี ไม่ใช่เขาไม่ใช่เหรอ " 
"นี ไม่ใช่พชายของฉั
ี น จะเปนของพีชายของฉั นไม่ได้! 
" กู้ฉางอันนาตาไหลเหมือนคนหัวใจสลาย แต่เมือ
เธอหันหน้ าไปก็เห็นชายคนนั นยืนอยูท่ ีประตู ซึง
เปนผูช ้ ายทีเธอรักมากว่าสิบป และเพราะเขาเธอจึง
สูญเสียทุกอย่าง 
หรงซานเฝามองเธอกอดศพทีหนาวเย็นไว้ในอ้อม
แขนอย่างเงียบ ๆ ใบหน้ าของเธอซีดเปนกระดาษ
ดวงตาสีดําของเธอทีเคยร่าเริงและสวยงามนั น 
ตอนนี กลับว่างเปล่าผมสีดําของเธอยุง
่ เหยิง เธอดู
เหมือนหุ่นเชิดทีวิญญาณถูกดึงออกไปแล้ว เธอ
เอาแต่จ้องมองตรงไปทีศพ 
"หรงซาน" กู้ฉางอันเงยหน้ าขึนแล้วมองไปทีชาย
หนุ่ มทียืนอยูต
่ รงประตู เธอพูดเบาๆ ดวงตาที
ชัดเจนของเธอถูกย้อมไปด้วยม่านนาตา "ทําไมหรง
ซาน! ทําไมคนทีตายถึงไม่ใช่คณ
ุ ! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ุ สมหวัง 
ตอนที 28 เขาจะทําให้คณ
 
เมือหรงซานได้ยน ิ กู้ฉางอันพูดเช่นนี หัวใจของเขาก็
สันสะท้านราวกับว่าเขาถูกบีบด้วยอะไรบางอย่าง 
มันแน่ นเสียจนเขาหายใจไม่ออก 
ิ อยู"่ ดวงตาสีเข้มของ
ี ต
"ทําไมคนอย่างคุณถึงยังมีชว
กู้ฉางอันดําลึก ในแววตามีแต่ความเฉยเมยเธอหรี
ตาลงเล็กน้ อยและพูดอย่างเย็นชา กู้ฉางอันก็ก้มลง
มองคนในอ้อมแขนของเธอด้วยดวงตาทีพร่ามัว 
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ และมีความโศกเศร้าใน
บรรยากาศทีเย็นเหมือนนาแข็ง 
หรงซานมองไปทีกู้ฉางอันและฟงสิงทีเธอพูดกับ
เขา ทันใดนั นจิตใจของเขาก็สับสนวุน ้ ึก
่ วายและรู ส
เจ็บแปลบในอก 
"ทําไมไม่เปนคุณทีตายหรงซาน มันจะดีกว่านี ถ้า
คุณตายไปซะ -" กู้ฉางอันแสยะยิมแล้ววางศพลง
เธอมองไปทีกรรไกรทีวางไว้ข้างๆ เธอดูเหมือนจะ
ขาดสติ เธอหยิบกรรไกรแล้วแทงไปทีหรงซาน - 
ความเจ็บปวดอย่างรุ นแรงเกิดขึนทีหน้ าอกของหรง
ซาน ตาเขาเบิกกว้างและมองกรรไกรแทงเข้าที
หน้ าอกของเขา 
กล้ามเนื อบนหน้ าอกของเขากระตุกด้วยความเจ็บ
ปวด เขาอดทนต่อความเจ็บปวดมองเลือดทีค่อยๆ 
ไหลลง เขาขมวดคิวมุน
่ และเงยหน้ ามองไปทีดวงตา
ของกู้ฉางอันอย่างเงียบ ๆ จนกระทังเขาเห็นนาตา
เธอค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ - 
กู้ฉางอันตัวสันสะท้านและตาเบิกกว้าง เมือเธอเห็น
เลือดทีเปอนอยูบ
่ นหน้ าอกเขา ทันใดนั นเธอก็
หายใจไม่ออกและหายใจหอบถี 
ตํารวจทีอยูข
่ ้างนอกดูเหมือนจะได้ยน
ิ การกระทํา
พวกเขารีบเข้ามาทันที สิงทีพวกเขาเห็นคือกรรไกร
คู่หนึ งแทงเข้าไปในหน้ าอกของหรงซาน แม้วา
่
กรรไกรจะเข้าไปไม่ลึก แต่หรงซานก็หลังเลือดออก
มามากมาย 
ตํารวจรีบเข้าควบคุมตัวกู้ฉางอัน ราวกับเกรงว่าเธอ
จําทําร้ายหรงซานอีกครัง 
"กู้ฉางอันคุณเกลียดฉั นมากใช่ไหม คุณต้องการให้
ฉั นตายหรือ" หรงซานยืนมือออกมาและดึงกรรไกร
ออก บาดแผลไม่ลึกนั ก แต่ไม่รูท
้ ําไมหัวใจของเขาถึง
ได้เจ็บปวดมาก 
"ไม่ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ฉั นไม่ได้เกลียดคุณเลยหรง
ซาน ฉั นแค่เกลียดตัวเอง " กู้ฉางอันเงยหน้ าขึนมอง
เขาแล้วยิมทันใดนั นรอยยิมนั นมีความเจ็บปวด
อย่างชัดเจน "ฉั น แค่เกลียด...เกลียดทีทําไมในชีวต
ิ นี
ของฉั น ถึงต้องมารู จ
้ ักคนอย่างคุณ " 
งานศพของคุณปูกู้ และกู้ฉางหนิ งจัดขึนในวัน
เดียวกัน และนี คือสิงทีทุกคนไม่คาดคิดคือหรงซาน
ไม่ได้แจ้งความในสิงทีเกิดขึนทีสถานี ตํารวจในวัน
นั น โอหยางยังคงกลัวว่ากู้ฉางอันจะทําอีกครัง ถ้า
รุ นแรงมากกว่านี กู้ฉางอันอาจถูกตํารวจจับตัวไป 
ท้องฟามีฝนตกปรอยๆ และมีเมฆดําปกคลุมไปทัว 
กู้ฉางอันแต่งกายด้วยชุดสีดําและคุกเข่าต่อหน้ า
หลุมศพของปูและพีชายของเธอ เธอมองไปทีรอย
ยิมทีใจดีของปูและตาใสสะอาดของพีชาย พวกเขา
กําลังมองเธอด้วยรอยยิมเต็ม เหมือนอยากจะพูด
คุยกับเธอ 
ฮั วซือหลิงยืนอยูข
่ ้างหลังเธอและถือร่มให้เธอ เม็ด
ฝนตกลงบนพืนผิวของร่มเบาๆ 
"คุณปูกับพีชายเหนื อยมามากแล้วดังนั นทังสอง
ต้องพักผ่อนให้ดีนะ อันอัน ... อันอันจะไม่ตําหนิ พี
ชายกับคุณปูทีทิง อันอันไป " กู้ฉางอันแตะภาพถ่าย
บนหลุมฝงศพด้วยมือทีสันเทาและพูดเบา ๆ "อันอัน 
"จะมาเยียมบ่อยๆ นะคะ " 
คุณปูกับพีชายได้โปรดรออันอัน อันอันจะมาหาเร็ว 
ๆ นี รอฉางอันด้วย! 
"ฉางอันกลับกันเถอะ! " ฮั วซือหลิงกระซิบบอกเธอ 
สองสามวันทีผ่านมาเขาจําเปนต้องออกหน้ าเพือเข้า
มาช่วยเธอจัดงานศพของปูและกู้ฉางหนิ ง ในสอง
สามวันทีผ่านมานี มันยากเกินไปสําหรับเธอ 
ตอนนี ตระกูลกู้พา่ ยแพ้และไม่มใี ครอยากมีความ
สัมพันธ์ทีดีกับเธอในเวลานี  
ฮั วซือหลิงได้ยน
ิ มาว่าอีกไม่กีวันธุรกิจตระกูลกู้จะ
เปลียนมือ 
เขาไม่รูว ่ ฉางอันจะรับได้หรือเปล่า 
้ า
่ ล้ว สําหรับ
แต่เขาคิดว่าคุณปูและกู้ฉางหนิ งไม่อยูแ
ฉางอันตระกูลกู้ไม่มค
ี วามหมายอีกต่อไป! 
กู้ฉางอันไม่พูดอะไรเธอคุกเข่าอยูเ่ งียบ ๆ เธอไม่ได้
ลุกขึนจนกระทังโอหยางเดินมาถึง 
"โอหยางตระกูลกู้จะเปลียนเจ้าของหรือไม่" "ใช่ ตอน
นี ตระกูลกู้ได้รบ
ั การครอบครองโดยหรงชาน และ
ประธานหรงอาจจะปล่อยให้หลินรัวเอ๋อจัดการกับ
ธุรกิจตระกูลกู้ และกลายเปน CEO ของกู้ นอกจาก
นี เขายังลงนามในข้อตกลงการหย่าร้างแล้วประธาน
หรงบอกว่า เนื องจากนี คือสิงทีคุณต้องการ ดังนั น
เขาจะทําให้คณ
ุ สมหวัง!” โอหยางทียืนอยูข
่ ้างๆ เขา
กล่าวด้วยความนอบน้ อมแต่ก็ไม่กล้ามองหน้ ากู้ฉาง
อัน 
 
 
ตอนที 29 ฉั นไม่ต้องการเกียวข้องกับตระกูลหรง
อีก 
 
หลายคนคิดว่าเธอจะร้องไห้และสร้างปญหา แต่เธอ
ไม่ทําเธอทําเพียงแค่มองดูพวกเขาอย่างสงบและ
พูดว่า "ขันตอนการจัดการขอฝากไว้ทีคุณนะโอ
หยาง ฉั นไม่ต้องการเกียวข้องหรือใช้นามสกุลของ
ตระกูลหรงแม้ตอนทีฉั นตาย! " 
" ฉางอันจะไม่ตาย และมันถูกจัดการแล้วพีหลิงจะ
พาคุณออกไป เราจะไปอยูท
่ ีอังกฤษกัน "ฮั วซือหลิง
พูดด้วยรอยยิมพลางเอือมมือไปดึงกู้ฉางอันเข้ามา
ในอ้อมแขนของเขา 
กู้ฉางอันค่อยๆดึงตัวเองออกอย่างช้าๆ เธอมองเขา
ด้วยรอยยิม "พีหลิงฉั นขอโทษ ฉั นขอขอบคุณทีพี
ดูแลฉั นตลอดหลายปทีผ่านมานี ความเปนเพือน
ของพวกเราและมิตรภาพทังหมดนี ฉั นจะไม่มว
ี น
ั ลืม
และไม่กล้าลืม ฉางอันขอบคุณพีหลิงมาก พีหลิง...พี
้ ึ กฉั น... " 
ดีมากจริงๆ แต่ความรู ส
" ฉางอัน ... " ฮั วซือหลิงมองไปทีกู้ฉางอัน เขาไม่
ประหลาดใจกับคําปฏิเสธทีรวดเร็วของเธอ แต่มน
ั ก็
ยังทําให้เขาไม่รูว
้ า
่ จะพูดอะไรได้อีก 
"พีหลิงฉั นขอโทษ ฉางอันคงไปกับพีไม่ได้! " กู้ฉาง
อันพูดด้วยรอยยิม ดวงตากลมโตของเธอเต็มไป
้ ึ กผิด 
ด้วยความรู ส
ฮั วซือหลิงหัวเราะกับตัวเองเมือเห็นท่าทางของเธอ 
ฉางอันเปนเพราะคุณมอบความรักทีคุณจะไม่มว
ี น
ั
มอบให้คนอืนในชีวต
ิ นี ให้เขา คุณรักเขาจนหมด
เรียวแรงทังหมดแล้วหรือ? 
"ฉางอันพีไม่ต้องการคําตอบใด ๆ จากคุณ พีแค่
ต้องการอยูใ่ กล้ๆ ฉางอันเท่านั น! " เสียงของฮั วซือ
หลิงนั นมีรอ
่ งรอยของความเศร้าและความเหงาทีไม่
เคยเปนมาก่อน 
"ฉั นขอโทษพีหลิงทีฉั นไม่สามารถให้สิงทีพีต้องการ
ได้ พีควรหาคนทีคู่ควรกับความรักของพี! " กู้ฉาง
อันยังคงยิมจากนั นก็เอือมมือออกไปและกอดฮั วซือ
หลิง แล้วพูดเบาๆ " พีหลิงฉางอันขอโทษพี ถ้าชาติ
หน้ ามีจริงฉั นจะตกหลุมรักพีก่อน ... แต่น่าเสียดาย
ทีฉั นไม่รูว
้ า
่ จะมีชาติหน้ าหรือไม่และไม่รูว
้ า
่ จะมีการ
เกิดใหม่หรือไม่ ถึงจะมีฉันก็ไม่แน่ ใจว่าจะได้เจอพี
หลิง! " 
" ยัยโง่! "ฮั วซือหลิงเข้าใจคําพูดของเธออย่างดี เธอ
รักเขาหรือไม่นัน มันสําคัญแค่ไหน? 
ตราบใดทีเขายังรักเธอไม่ใช่หรือ? 
มีคนยืนมองอยูไ่ กลๆ ข้างหลังของพวกเขา 
ท่าทางของหรงซานเริมโมโหมากขึนเรือย ๆ ดวงตา
ของฟนิ กซ์ของเขาหรีลงเล็กน้ อยและร่องรอยของ
ความโกรธก็ค่อยๆ รวมตัวในรู มา
่ นตาทีดําลึกน่ า
หลงใหลนั นแลดูน่ากลัว 
“ท่านประธานเราจะไม่เข้าไปหรือครับ” จือฟานที
เดินตามเขาพูดเบา ๆ 
หรงซานไม่ได้พูด แต่มองไปทีคนทังสองทีกอดกัน
ในม่านฝนอย่างเงียบๆ แม้จะอยูใ่ นสภาพจิตใจที
สับสนวุน
่ วายเขาก็ไม่สามารถซ่อนความสง่างามและ
ความแข็งแกร่งโดยธรรมชาติของเขาได้ 
เขาแค่มองไปทีนั น 
จนกระทังโทรศัพท์ดังขึน “นายท่านหรง คุณหนู
หลินไม่ยอมกินข้าวเธอทุบชามแล้วกรีดข้อมือตัวเอง 
ดิฉันไม่สามารถหว่านล้อมให้เธอไปโรงพยาบาลได้” 
หรงซานตัดบทด้วยการปดโทรศัพท์แล้วมองไปที
คนทังสองตรงนั นใบหน้ าหล่อเหลาไม่มก
ี าร
แสดงออกใด ๆ หลังจากหยุดอยูน
่ านเขาก็หันหลัง
และจากไป 
ในวันทีสามหลังจากงานศพ หรงซานได้เข้ารับมอบ
ตําแหน่ งตระกูลกู้อย่างเปนทางการ หรงซานและ ซิ
นหวน หลินรัวเอ๋อร์ ร่วมมือกันเพือส่งมอบธุรกิจ
ของตระกูลกู้ จนเสร็จสมบูรณ์ เขายังประกาศต่อ
สาธารณะว่าพวกเขากําลังจะแต่งงานกัน อย่างไร
ก็ตามทุกคนต่างประหลาดใจทีกู้ฉางอันหลานสาว
ของตระกูลกู้ของไม่ปรากฏตัว แต่เรืองทังหมดได้
ถูกส่งไปยังโอหยาง ทนายความของตระกูลกู้ 
นั นเปนสิงทีทําให้ทุกคนแปลกใจ 
ในตอนคาของวันนั นเมฆสีแดงเหมือนเลือดทีอยู่
นอกหน้ าต่างแลดูเศร้าและหม่นหมอง 
แสงในห้องมืดสลัวกู้ฉางอันนั งอยูห
่ น้ ากระจกโต๊ะ
เครืองแปงและมองดูตัวเองในกระจกเธอหน้ าซีด
จนเหมือนผี จากนั นเธอก็ยมแล้
ิ วหยิบเครืองสําอาง
ขึนมาจากโต๊ะบรรจงเขียนคิวอย่างระมัดระวังและ
แต่งหน้ าอย่างละเอียดอ่อน 
 ๊
หลังจากนั นเธอก็เปดตู้เสือผ้าของเธอและหยิบชุดพี
ชายทีสังทําจากปารีสออกมา เธอใส่ชุดแต่งงานที
เขาออกแบบไว้ เมือมองในกระจกเธอรู ส้ ึ กว่าวันนี
เธอสวยกว่าวันทีเธอแต่งงานกับหรงซานมาก. 
มีความสวยงามก็ยอ ่ มมีเสือมโทรม ยิงบานมากเท่า
ไหร่ก็ยงเ**่
ิ ยวแห้งมากเท่านั น 
หลังจากทีเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเธอก็หยิบรู ป
ครอบครัวขึนมาบนโต๊ะมีแม่กับพ่อคุณปูและพีชาย 
แต่ตอนนี เธอเหลือเพียงคนเดียว "คุณปู ฉางอัน
เหนื อยเกินกว่าจะเดินแล้ว ฉางอันจะไปอยูก
่ ับคุณปู
แล้ว” 
 ้ ยนั ก) 
ตอนที 30 หรงซานถูกตบ (สาแก่ใจอีชอ
 
กู้ฉางอันยิมแล้วกอดรู ปครอบครัวนอนนิ งๆ บน
เตียง ตรงด้านข้างมีเสียงบทสัมภาษณ์ ของหรงซาน
ทีกําลังฉายทางทีวห
ี ลินรัวเอ๋อร์นังอยูข
่ ้างๆ เธอยิม
สวยเหมือนดอกไม้บานเขามองไปทีหลินรัวเอ่อร์
แล้วก็ยมและหั
ิ วเราะ พวกเขาทังคู่ดเู หมาะสมกัน
มาก ๆ 
กู้ฉางอันมองอย่างสงบมาก เธอหันหน้ ากลับมาแล้ว
มองขึนไปยังเพดาน กู้ฉางอันใช้แขนข้างหนึ งของ
เธอโอบกอดภาพครอบครัวไว้แน่ น ส่วนมืออีกข้าง
หนึ งหยิบมีดผลไม้ทีวางอยูข
่ ้างตัว แล้วเธอก็กรีดลง
ไปทีข้อมือเรียวของเธอด้วยความรวดเร็ว 
เลือดของเธอพ่นกระจายออกมาแล้วหยดลงบนพืน
เหมือนดอกไม้ทีกําลังเบ่งบานริมสะพานในเหอ 
กู้ฉางอันซึงนอนอยูบ
่ นเตียงค่อยๆ หลับตาลง 
หรงซานถ้าชาติหน้ ามีจริงขอให้ฉันอย่าได้พบเจอ
กับคุณอีกเลย 
หนึ งเดือนต่อมา 
วันนี เปนวันเกิดของนายท่านผูเ้ ฒ่าตระกูลหรง ซึง
ดึงดูดความสนใจของนั กธุรกิจจํานวนมาก ผูค
้ นที
ิ กับตระกูลหรงต่างพากันไปที
ต้องการใกล้ชด
คฤหาสน์ หลังเก่าของตระกูลหรง ในคืนนี สามารถ
พูดได้วา
่ มีทังคนดังในวงการธุรกิจและแวดวง
การเมืองมากันเกือบทังหมด 
ในตอนเย็นดวงอาทิตย์ทีสว่างจ้าคล้อยตาลงแล้ว
จางหายเข้าไปในก้อนเมฆเหลือเพียงชันสีแดงเพลิง 
ทีชันสองของคฤหาสน์ หลังเก่า 
ชายชราของตระกูลหรงนั งบนเก้าอีหลักมองไปทีห
รงซานทียืนอยูต่ รงหน้ าเขา “เดียวนี ปกกล้าขาแข็ง
แล้วสินะแกถึงได้กล้าทําอะไรโดยไม่บอกฉั น 
หรงซานเดินไปนั งลงทีด้านข้าง “คุณปู มันจะเปน
ไปได้อย่างไร ผมยังต้องขอบคุณปู สําหรับการ
อบรมสังสอนผมมาเปนอย่างดีตลอดมา "หรงซาน
ยิม แต่รอยยิมของเขาไปไม่ถึงดวงตา "เวลานี รัวเอ๋
อร์ควรจะมาทีนี ด้วยแต่ผมก็ไม่ได้พาเธอมา คุณปูยัง
ไม่พอใจอะไรอีกเหรอครับ” 
นายท่านหรงได้ยน ้ ึ กโกรธ
ิ แบบนี ก็อดไม่ได้ทีจะรู ส
มากขึน “แม้วา
่ ตอนนี แกจะมีอํานาจ แต่แกก็ไม่
สามารถมาทําเรืองยุง
่ ให้ตระกูลหรงได้ หรงซานปูจะ
บอกแกไว้ ว่าถ้าแกต้องการให้ผูห
้ ญิงคนนั นเดินเข้า
ประตูตระกูลหรงของฉั นล่ะก็ แกต้องรอฉั นตาย
ก่อน! " 
" คุณปูคุณอายุมากแล้วตอนนี สุขภาพยังแข็งแรงดี
อยูห
่ รือไม่? "ริมฝปากของหรงซานโค้งงอขึนแต่ใน
ดวงตากลับมีแต่ความเย็นชา 
“แกไม่มค
ี วามเกรงใจปูของแกแล้ว” ผูเ้ ฒ่าหรงบ่น
พึมพําด้วยสีหน้ าเศร้าหมอง 
"คุณปูหลังวันเกิดของปุ่ ูผมจะส่งปูกลับไปทีบ้านเก่า
ในถงเฉิ งทีนั นอากาศดีมากและเหมาะสําหรับการ
พักฟน" เสียงตาของหรงซานกดลงช้าๆ พร้อมกับ
ความหนาวเหน็ บ เขาลุกขึนมองชายชราตรงทีนั ง
หลัก “ถ้าคุณปูอยากถามผมเกียวกับกู้ฉางอัน ผม
บอกได้เลยว่า เมือเดือนทีแล้วครอบครัวของตระกูล
กู้ล้มลง ตอนนั นผมหย่ากับเธอแล้วและทุกคนก็ต่าง
มีทางของตัวเอง ” 
จากนั นจู่ๆ เขาหยุดชะงักเขาจําสิงทีหลินรัวเอ๋อร์พูด
กับเขาได้ รัวเอ๋อร์บอกว่ากู้ฉางอันและฮั วซือหลิงไป
อังกฤษด้วยกัน 
ในตอนนี ความเกลียดชังและความโกรธของเขาเพิม
ขึนอย่างรวดเร็ว จู่ๆ เขาก็หัวเราะขึนมา 
“กู้ฉางอันกับฮั วซือหลิงไปอังกฤษด้วยกัน เหอะ! น่ า
เสียดายทีหลานสะใภ้ของคุณปูหนี ไปอยูก ่ ับผูช
้ าย
คนอืนแล้ว , เธอ ...” 
คําพูดของหรงซานยังไม่จบ ใบหน้ าของเขาก็ถูกตบ
อย่างทันที ตบนั นรุ นแรงมากจนหรงซานเซไปตาม
แรงตบ แก้มของเขากลายเปนสีแดงและบวมใน
ทันที ทีมุมปากของเขาค่อยๆ มีเลือดไหลออกมา 
การทีนายท่านหรงลงแรงมามากเช่นนี แสดงให้เห็น
ว่าชายชรากําลังโกรธอย่างหนั ก 
คุณปูหรงลุกขึนยืน ถึงใบหน้ าของท่านแม้จะดูแก่
ชราแต่ความสง่างามน่ าเกรงขามนั นไม่ได้ลดลงเลย 
"อาซานแกปฏิบต ั ิต่อฉางอันเช่นนี สักวันหนึ งแกจะ
เสียใจ! " 
หลังจากทีคุณปูหรงพูดเช่นนี เขาก็ลก
ุ ขึนและเดิน
ออกจากห้องหนั งสือโดยทีเขาไม่ได้เหลือบมองไปที
หรงซานแม้แต่น้อย 
เมือเห็นด้านหลังของคุณปู หรงซานก็หัวเราะกับตัว
เองเขาจะเสียใจหรือ 
เขาจะมีโอกาสได้เสียใจไหม 
เขาไม่ได้เห็นกู้ฉางอันมาเกือบหนึ งเดือนแล้ว ครัง
สุดท้ายทีเขาเห็นก็คือ กู้ฉางอันอยูข
่ ้าง ๆฮั วซือหลิง
ในงานศพ เขาคิดว่าตราบใดทีเขาไม่เห็นเธอ เธอก็
จะค่อยๆ หายไปจากความคิดของเขา 
แต่ทําไมยิงนานกู้ฉางอันก็ยงชั
ิ ดเจนในความคิดของ
เขา ความโกรธ รอยยิมและความอ่อนโยนของเธอ
่ ตรงเข้าสู่หัวใจเขา 
ล้วนพุง
"อาซาน... " 
เสียงแผ่วเบาทีเรียกเขายามคาคืนนั นเปนใคร? 
มันคือฉางอันใช่ไหม ฉางอันเรียกเขาใช่ไหม 
ในตอนนี ดูเหมือนว่าจะมีบางสิงทีสําคัญกําลังหลุด
ลอกออกไปจากร่างกายของหรงซานทีละน้ อย ... 
้ ึ กเจ็บปวดถึงขนาดนี มาก่อนเลย 
เขาไม่เคยรู ส
ราวกับว่าเขากําลังถูกเถาวัลย์แห่งโชคชะตามา
พัวพันอยูใ่ นหัวใจและจากนั นพืนดินก็ดึงเขา หัวใจ
และเลือดในร่างกายของเขาเจ็บปวดอย่างมาก 
จะเปนไปได้อย่างไร ... ความเจ็บปวดเช่นนี ... ความ
เจ็บปวดทีเขาไม่เคยรู จ
้ ักมาก่อน ... 
ทันใดนั นเสียงเรียกเข้าก็ขัดจังหวะความคิดของเขา 
หรงซานมองไปทีหมายเลขทีแสดงบนโทรศัพท์ 
ความเปราะบางของดวงตาสีเข้มก็หายไปทันที นา
เสียงของเขาเย็นชา “มีอะไรเหรอ?” 
“นายท่านรองมีเรืองเกิดขึนกับคุณหลิน!” 
****เตงเลามีไรจะบอก เรากลับไปแก้ไขเรียบเรียงคํา
ทีเราพิมพ์ขาดเกินตกหล่นให้แล้วนะทุกบทเลย ซึง
ผิดเยอะมาก 
ขอบคุณทีทนอ่านกันมานะคะ กราบบบบบบบ 
ใครทีอ่านก่อนวันที 28 ม.ค กลับไปอ่านใหม่ได้นะ 
เราเรียบเรียงให้ใหม่แล้วอ่านง่ายกว่าเดิม(นิ ดนึ ง) 
 
 
 
 
ตอนที 31 คุณเบือชีวต
ิ แล้วใช่ไหม 
 
“มีอะไร?” หรงซานพูดเบา ๆ สีหน้ าของเขาเรียบเฉย
ี วามสุขหรือความโกรธให้เห็น 
ไม่มค
คนทีอยูอ
่ ีกด้านรายงานว่า “คุณหนู หลินเก็บข้าว
ของเสร็จแล้วกําลังจะมาทีคฤหาสน์ หลังเก่า แต่เมือ
คุณหนู ลงไปด้านล่างเธอก็ถูกทําร้ายและเกือบถูก
จับตัวไป และคุณหนู ได้รบ
ั บาดเจ็บนิ ดหน่ อยครับ! " 
หรงซานขมวดคิวเย็นชาของเขา" จับคนร้ายได้หรือ
เปล่า " 
" "ได้ครับ ตอนนี ผมควบคุมมันไว้แล้ว! "อีกฝายตอบ 
"ฉั นจะอยูท่ ีนี สักครู ่ คุณส่งรัวเอ่อร์ไปโรงพยาบาล
ก่อน! " 
งานเลียงวันเกิดจบเร็วมาก เนื องจากนายท่านผูเ้ ฒ่า
ตระกูลหรงออกไปจากงานอย่างกะทันหัน นายท่าน
หรงพาแม่บา ้ นและขับรถกลับไปทีบ้านของท่านใน
ิ
ถงเฉิ งทันทีในคืนนั น และหรงซานเมืเคลียร์ทุก
ี ไปโรงพยาบาลทันที 
อย่างจบก็รบ
เมือหรงซานมาถึงโรงพยาบาล เขาเปดประตูเข้าไป
ในห้องก็เห็นหลินรัวเอ่อร์นังพิงหัวเตียง ใบหน้ าของ
ี และดูอ่อนแอมาก เมือเธอเห็นหรง
หลินรัวเอ๋อร์ซด
ซานเดินเข้ามาก็ส่งเสียงเรียกเบา ๆ " อาซานคุณมา
แล้ว ฉั นคิดว่า ฉั นจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว " 
หรงซานมองไปทีหลินรัวเอ่อร์ ไม่รูว ้ า
่ ทําไมเขาถึง
้ ึ กเบือกับท่าทางแบบนี ของเธอ เขาก้าวไปข้าง
รู ส
หน้ าก่อนทีจะยืนมือออกไป เขาก็เห็นหลินรัวเอ่อร์
รีบเอือมมือมาคว้ามือของเขาไว้ หรงซานยิมและพูด
ว่า "ร่างกายของคุณโอเคไหม? " 
"ฉั นสบายดีแค่มร
ี อยข่วนทีผิวเท่านั นไม่ได้เปนอะไร
มาก งานคืนนี คุณปูมีความสุขมากใช่มย
ั " หลินรัวเอ๋
อร์พูดอย่างมีความสุขแล้วมองไปทีหรงซาน เขาส่าย
หัวแล้วดึงให้เธอเอนตัวลงบนไหล่ของเขาอย่างอ่อน
โยน หลังจากนั นเสียงอันนุ่ มนวลของหลินรัวเอ๋อร์ก็
ดังขึนอีกครัง "อาซาน, คนขับรถเฉิ นจับชายคนนั น
ไว้ คุณต้องการถามเขาด้วยตัวเองหรือไม่ ชายคน
นั นอยูข
่ ้างนอก! " 
หรงซานยิม แต่มน
ั เปนรอยยิมทีไม่เห็นอารมณ์ ใด ๆ
ในดวงตา เขากดโทรศัพท์ "เอามันเข้ามา! " 
สักครู ช
่ ายสองคนก็ลากชายคนหนึ งเข้ามาในห้อง 
เขามองไปทีชายท่าทางซอมซ่อตรงหน้ าเขา ขาของ
มันอ่อนแรงด้วยความตกใจทรุ ดตัวลงคุกเข่าอยูบ
่ น
พืนปากของมันยังคงร้องขอความเมตตา "นายรอง
ท่านหรงโปรดยกโทษให้ผมด้วย นายหญิงกู้ให้เงิน
ผมเพือลักพาตัวคุณหนู หลิน ผมไม่รูค
้ ณ
ุ หนู หลิน
เปนเมีนนายท่านรอง ถ้าผมรู ผ
้ มจะเอาความกล้า
ทีไหนมาทํา ผมไม่กล้าทําแน่ นอน! " 
"แกกําลังพูดถึงอะไร? " หรงซานพูดอย่างเกรียว
กราดมองไปทีชายทีคุกเข่าอยูบ ่ นพืนดวงตาของเขา
เย็นชามากขึน "กู้ฉางอันสังให้แกทําหรือ" 
"ใช่ครับ นายหญิงกู้คนนั นให้ผมห้าร้อยหยวน บอก
ให้ผมลักพาตัวคุณหนู ลินไปว้ทีสุสานบนภูเขาฟนิ กซ์
แล้วส่วนทีเหลือเธอจะจัดการเอง "ชายคนนั นพูด
อย่างสัน ๆ " นายหญิงกู้คนนั นบอกว่าคุณหนู หลิน
กับสามีทําลายทุกอย่างทีเธอมี แม้จะต้องตายก็จะ
ขอแก้แค้นและยังพูดว่า เธอสามารถทําลายคุณหนู
ลินได้ครังหนึ งแล้วถ้ามีอีกเปนครังทีสองจะเปนไร
ไป " 
ความโกรธทีรุ นแรงทําให้หรงซานเอือมมือไปทุบ
แจกันข้างๆ แตกจนเกิดเสียงดังและแววตาของหรง
ซานก็มด
ื มิดลง" 
" กู้ฉางอันคุณไม่สํานึ กผิดจริงๆ คุณเบือชีวต
ิ แล้วใช่
ไหม" 
"อาซาน ... " หลินรัวเอ๋อร์รอ
้ งไห้แล้วมองไปทีชาย
หนุ่ มรู ปงามตรงหน้ าเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วย
นาตา "ฉั นไม่คิดว่าฉางอันจะเกลียดฉั นมากขนาดนี  
เธอทําลายฉั นเพียงครังเดียวมันไม่เพียงพอ เธอ
ต้องการทําลายฉั นอีกครัง " 
"ไม่ต้องกังวล ฉั นจะไม่ปล่อยให้ก้ฉ
ู างทําร้ายคุณอีก! 
" 
หรงซานตบเบาๆ ทีหลังมือเธอแล้วปลอบจนเธอ
สบายใจ จึงลุกขึนยืน" คุณดูแลคุณหนู หลินให้ดี ถ้า
คุณทําผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้ อยคุณควรรู ถ
้ ึงผลที
ตามมา! " 
"ได้ครับ นายท่านรอง " 
หลินรัวเอ๋อร์มองตามหลังหรงซานทีเดินออกไป 
รอยยิมหยันก็เกิดทีริมฝปากเธอ กู้ฉางอันถึงแกจะ
ลงไปอยูใ่ นนรก ฉั นก็มว
ี ธ
ิ ท
ี รมาณแก แล้วหลินรัวเอ๋
อร์ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ี า 
ตอนที 32 เหลือแต่ขเถ้
 
หรงซานก้าวออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับสายฝน
โปรยปรายใบหน้ าทีเด็ดเดียวของเขาเปยกฉาไป
ด้วยสายฝน ทันใดนั นเขาก็นึกถึงทุกสิงทีเพิงผ่านมา 
ทุกอย่างเกียวกับกู้ฉางอันโดยเฉพาะในสถานี
ตํารวจ กู้ฉางอันพูดว่า ทําไมไม่ใช่เขาทีตายไปและ
ตอนทีเธอแทงเขาด้วยกรรไกร สิงเหล่านี ทําให้สีหน้ า
ของเขาเย็นชาลง 
เพียงพริบตาร่มสีดําก็ยนออกมาจากมื
ื อของจือฟาน
และชุดสูททีทําด้วยมือก็คลุมไหล่ทีแข็งแรงทังสอง
ข้างของเขาไว้ 
“จือฟานส่งออกไป!” นาเสียงของหรงซานแข็งกร้าว 
"ครับท่านประธาน! " จือฟานลดศีรษะลงแล้วตอบ
เบา ๆ จากนั นก็เงยหน้ าขึนถาม "ถ้าอย่างนั นเราจะ
กลับไปทีวิลล่าเดียวนี เลยหรือ" "เปล่า 
ไปทีสุสานบนภูเขาฟนิ กซ์! " ความเยือกเย็นในดวง
ตาของหรงซานเพิมขึน เขาก็ขยับตัวแล้วพูดว่า "ฉั น
อยากรู ว
้ า
่ กู้ฉางอัน ต้องการทําอะไร! " 
จือฟานรีบตอบ"ครับท่านประธาน! " 
ิ
ในขณะนั นโทรศัพท์มอ
ื ถือของหรงซานก็ดังขึน เมือ
เขาก็รบ
ั สายก็ได้ยน
ิ อีกชายหนุ่ มถามว่าเขาอยูท
่ ีไหน 
หรงซานตอบกลับไปเบา ๆ ว่า "ภูเขาฟนิ กซ์! " 
ทีภูเขาฟนิ กซ์ 
ในสุสานรกร้าง หรงซานยืนในด้านหนึ งของสุสาน
ด้วยท่าทางทีสง่างามและเกียจคร้านและริมฝปาก
ึ ง 
บางของเขาก็บงตึ
"จือฟาน, กู้ฉางอันอยูท
่ ีนี หรือไม่? " หรงซานพูดเบา 
ๆ ธูปทีอยูใ่ นมือของเขากําลังลุกไหม้และควันทีม้วน
งอลอยขึนและถูกลมพัดออกไป 
"คนของเรายังไม่มใี ครพบนายหญิง ... " จือฟาน
กล่าวด้วยความเคารพและรู ท
้ ันทีวา
่ เขาพูดอะไรผิด
และเปลียนคําพูด " อะแฮ่ ม!คุณหนู กู้ ยังไม่มใี ครพบ
ร่องรอยของคุณหนู ก้เู ลยครับ 
"จริงเหรอ " หรงซานเงยหน้ าขึนเล็กน้ อยและมองไป
่ ่างออกไปหลายสิบเมตรมันคือสุสาน
ทีสุสานทีอยูห
ของนายท่านกู้และกู้ฉางหนิ ง 
"ท่านประธานทําไมเราไม่ไปทีสุสานของนายท่านกู้ 
เนื องจากคุณหนู เลือกทีอยูใ่ นสุสานเพราะเธอต้อง
ต้องการล้างแค้นให้นายท่านกู้กับนายน้ อยกู้ฉาง
หนิ ง " จือฟานค่อยๆ กล่าวอย่างระมัดระวัง 
จือฟานกลัวอย่างมากกับความรู ส ้ ึ กนี กับความรู ส
้ ึก
ทีว่าหรงซานอาจจะระเบิดได้ทุกเมือ 
หรงซานไม่ได้พูดอะไรสักคําเพียงแค่ก้าวขายาว ๆ 
ของเขาออกไปแล้วเดินไปทางสุสาน 
กู้ฉางอันคุณจะมาไหม 
อันทีจริงเขาไม่จําเปนต้องมาทีนี ด้วยตัวเอง เขาแค่
โทรไปขอให้ตํารวจมาจับกุมกู้ฉางอันมันก็จบแล้ว 
แต่ทําไมเขาถึงต้องมาด้วยตัวเอง? 
แค่อยากมาดูวา ่ เปนเธอจริงหรือเปล่า หรือเปน
เพราะอย่างอืน? 
ก่อนทีเขาจะรู ต
้ ัว เขาเดินมาถึงสุสานของบรรพบุรุษ
ตระกูลกู้แล้ว ตรงนั นถัดจากสุสานของนายท่านกู้
กับกู้ฉางหนิ งแล้วยังมี 
สุสานของบุคคลอืนนั นคือสุสานของกู้ฉางอัน 
กู้ฉางอัน?!! 
"จือฟาน เรียกผูด ู ลมา " หรงซานทีตัวสันเทา
้ แ
ตะโกนทันที จือฟานทียืนอยูด ่ ้านหลังหรงซานเห็น
ฉากนี เขาไม่สามารถคาดเดาได้วา ่ เกิดอะไรขึน เมือ
ิ เสียงคํารามนี เขาก็ตกใจมากจึงรีบโทรเรียกผู้
ได้ยน
ดูแลสุสานอย่างรวดเร็วทันที 
ในขณะผูด
้ แ
ู ลสุสานมาถึงทีเหงือก็ท่วมตัว "นายท่า
นรองมีอะไรเกิดขึนหรือครับ " 
"กู้ฉางอันคนไหน? " เสียงของเขาสันเทาอย่าง
ควบคุมไม่อยู ่
"นายท่านหรง นี คือ กู้ฉางอันลูกสาวของตระกูลกู้ 
เธอน่ าสงสารมากเมือผมเมือคิดถึงเรืองนี คุณปูและ
พีชายเธอมีงานศพในวันเดียวกัน และเธอก็เสียชีวติ
หนึ งสัปดาห์หลังจากนั น ผมได้ยน
ิ ว่ามันเปนการฆ่า
ตัวตาย ช่างน่ าเสียดายจริงๆ งานศพของเธอก็รา
้ ง
มากเช่นเดียวกัน โดยมีแค่เพียงแม่บา
้ นของเธอและ
ื วเท่านั น” 
สามีชอฮั
บูม! ราวกับว่ามีบางอย่างหัวใจของหรงซานพัง
ทลายลง 
เขามองไปทีสุสานขนาดใหญ่ตรงหน้ าเขา มีรูปกู้ฉาง
อันอยูบ
่ นหลุมฝงศพ เธอถือดอกไลเซนทัสทีบาน
สะพรังและเธอยิมสวยเหมือนดอกไม้ 
้ ักกันมา 16 ปแล้ว 
ถ้านั บดีๆ พวกเขารู จ
ผูห
้ ญิงทีชอบเดินตามเขามาตังแต่เขายังเด็ก ชอบ
เรียกเขาว่าอาซานได้เสียชีวต
ิ แล้วตอนนี เธอตาย
อย่างโดดเดียวในทีทีไม่มใี ครรู ้ มีเพียงแม่บา
้ นและ
ฮั วซือหลิงเท่านั นทีรู  ้
เขาคิดมาตลอดว่ากู้ฉางอันจากไปกับฮั วซือหลิง แต่
เขาไม่คาดคิดว่าผูห
้ ญิงคนนั นจะตาย! 
ไม่ เขาไม่เชือ เขาไม่เชือเลย! 
หลังจากยืนตะลึงอยูน่ านเขาค่อยๆ ยกมือขึนและนิ ว
เรียวของเขาสัมผัสกับคําทีสลักอยูบ
่ นหลุมฝงศพที
่ นจากปลายนิ วพุง
เปนนาแข็ง ความหนาวเย็นแผ่ซา ่
ตรงสู่ก้นบึงของหัวใจเขา 
กู้ฉางอันฉั นไม่เชือ ฉั นไม่เชือว่าคุณจะตาย! 
หรงซานมองไปทีหลุมฝงศพตรงหน้ าเขาด้วยความ
ไม่เชือ ดวงตานกฟนิ กซ์ของเขาเปนสีแดงเข้มเขา
เหมือนเสือชีตาห์ทีอันตรายอย่างมากในขณะนี จู่ๆ 
เขาก็ตะโกนออกมา “กู้ฉางอันออกมาเดียวนี ฉั นรู ้
ว่าคุณซ่อนตัวอยู่ คุณกล้าลักพาตัวรัวเอ๋อร์แล้ว
ทําไมคุณไม่กล้าออกมา อย่าคิดว่าคุณมีหลุมฝงศพ
แล้วฉั นจะเชือว่าคุณตาย ถ้าคุณไม่ออกมาตอนนี ฉั น
จะขุดหลุมฝงศพของปูกับพีชายของคุณ แล้วเอาไป
เผาให้เหลือแต่ขีเถ้า " น่ าเสียดายทีมีเพียงแค่สายลม
ทีแผ่วเบาเท่านั นตอบสนองเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 33 ในโลกนี ไม่มใี ครทีจะรักนายได้มากกว่า 
 
"ฉั นจะนั บถึงสามแล้วถ้าคุณยังไม่ปรากฏตัวอีกฉั น
จะให้คนมาขุด กู้ฉางอันฉั นพูดจริง -" เขาตะโกน
ก้องราวกับว่าวิธน
ี ี เปนวิธเี ดียวทีจะซ่อนความกลัว
ภายในใจของเขา 
ไม่มใี ครตอบกลับมาเขากัดฟนและพูดอย่างเย็นชา “
จือฟานเรียกคนมาขุดหลุมศพ!” เมือจือฟานได้ยน ิ
เช่นนี ใบหน้ าของเขาก็เปลียนเปนสีขาวด้วยความ
ตกใจ จะดีเหรอ? 
"ประธาน ----" 
"ฉั นบอกให้ไปก็ต้องไป ไม่เข้าใจเหรอ" หรงซาน
คํารามราวกับสิงโตโกรธ แต่ดวงตาของเขากลับดู
สินหวังและหวันเกรง 
"ฉั นไม่เชือหรอกว่า ผูห
้ ญิงทีร้ายกาจอย่างกู้ฉางอัน
จะตายแบบนี !” 
จือฟานทีตกอยูใ่ นภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก 
ทันใดนั นเขาหันไปเห็นหนานกงมูไ่ ปทีเพิงมาถึง 
และสิงทีหนานกงเห็นก็คือ หรงซานทีกําลังบ้าคลัง
ขมวดคิวมุน่ ตวาดจือฟานทียืนหน้ าเปลียนสีไปมาอยู่
ั เดินเข้าไป เขาส่งเอกสารทีอยูใ่ น
ตรงนั น แต่เขาก็ยง
มือไปให้หรงซาน 
"อาซาน ทีฉั นโทรหานายวันนี ก็เพือจะบอกคุณ
เกียวกับเรืองนี แต่คงสายไปแล้วฉางอันเธอได้จาก
ไปแล้ว " 
"ฉั นไม่เชือ ผูห
้ ญิงทีชัวร้ายคนนั น กล้าทีจะตายหรือ 
เธอยังเคยบอกฉั น "ทําไมฉั นถึงไม่ตายไปซะ - เธอ
จะตายได้อย่างไร" หรงซานหัวเราะดวงตาของเขา
กลายเปนสีแดงราวกับว่านี เปนสืงทีตอกยากับตัว
เองว่ากู้ฉางอันยังไม่ตาย 
"อาซาน ฉั นได้พูดไปแล้วว่าในโลกนี มีบางอย่างทีไม่
สามารถกลับมาได้! " หนานกงพูดพร้อมกับถอน
หายใจจากนั นส่งแฟมเอกสารให้เขา 
" ดูด้วยตัวเองอาซาน นายจะรู ว
้ า
่ ในโลกนี ไม่มใี ครที
จะรักนายได้มากกว่าฉางอัน! " 
ราวกับทนไม่ได้ทีจะเห็นเพือนของเขาอับอาย หนา
นกงมูไ่ ปหันหลังและเดินไปอีกด้านหนึ ง จือฟานก็
เดินไปกับหนานกงด้วยเช่นกันสิงทีประธานหรง
ต้องการในตอนนี คือความเงียบสงบ 
หรงซานนั งลงข้างๆ หลุมฝงศพเขาไม่สนใจภา
พลักษณื ใด ๆ อีกต่อไป เขาเปดดูสิงทีหนานกงมอบ
ให้เขาทีละหน้ า 
ปรากฎว่าเปนคุณปูเปนคนทีขับไล่หลินรัวเอ๋อร์ออก
ไปเพราะคุณปูทราบว่าฉางอันกําลังจะตีตัวออก
จากหรงซานเพราะเขาไปชอบหลินรัวเอ๋อร์ ดังนั น
 ิ
เมือหลินรัวเอ๋อร์ถูกขับไล่ออกไป ฉางอันจึงเอา
สมบัติของแม่เธอไปขายเพือเอาเงินไปช่วยหลินรัว
้ ยิงทีหรงซานหลงรัก 
เอ๋อร์ผูห
ปรากฎว่าเหตุการทําร้ายทีหลินรัวเอ๋อร์ในต่าง
ประเทศไม่เกียวข้องกับฉางอัน หลินรัวถูกข่มขืนเมือ
เธอไปทีบาร์เพือดืมเหล้า ปรากฎว่าเมือเขาพาฉาง
อันไปทีสโมสรแลกเปลียนภรรยาในวันนั น หลินรัว
เอ๋อร์จ้างคนให้ตามไปข่มขืนฉางอัน และถ้าไม่ใช่เพ
ราะฮั วซือหลิง ในคืนนั นฉางอันก็คง... 
และปรากฎว่าหลินรัวเอ๋อร์เปนน้ องสาวต่างมารดา
ของฉางอัน แต่คนในตระกูลกู้ไม่มใี ครยอมรับแม่
ของหลินรัวเอ๋อร์ เธอจึงเก็บความแค้นใจไว้ แม้แต่
แม่ของฉางอันก็ถูกหลินรัวเอ๋อร์ผลักลงไปทีชันล่าง
จนตาย ซึงในตอนนั นหลินรัวเอ๋อร์อายุเพียงแค่แปด
ขวบ 
ไม่น่าแปลกใจทีฉางอันพูดเสมอว่าหลินรัวเอ๋อร์เปน
ฆาตกร 
หลินรัวเอ๋อร์ไม่เคยตังท้องและการตายของคุณปูกู้ก็
เกียวข้องกับหลินรัวเอ๋อร์นอกจากนี กู้ฉางหนิ งยัง
ถูกไล่ล่าและถูกสังหารเมือเขาออกจากสถานี ตํารวจ
หลังจากทีตัวเขาสังให้ปล่อยตัว 
ทังทีฉางอันพราบอกความจริงกับเขาอยูต ่ ลอดเวลา 
ิ
แต่เขาไม่เคยเชือเธอเลย เขายังทําร้ายจิตใจกู้ฉางอัน
มาตลอด3ป 
จนกระทังถึงช่วงเวลาทีกู้ฉางอันสูญเสียจนถึงทีสุด 
มันทําให้เธอหมดรักเขา หรงซานได้รบ
ั รู ค
้ วามจริง
เมือบางคนได้กลายเปนกระดูกไปแล้ว 
ภรรยาและลูกของเขาไม่มว
ี น
ั กลับมา 
หรงซานยกมือขึนและโยนเอกสารขึนไปทัวท้องฟา 
ดวงตาสีแดงเข้มจับจ้องไปยังภาพบนหลุมฝงศพ 
เขาเห็นกู้ฉางอันทียิมแย้ม เมือนึ กถึงวันนั นในงาน
ศพ เธอพูดกับเขาด้วยรอยยิมขืนว่า หรงซาน บาง
ครังฉั นอยากจะขุดหัวใจของคุณออกมาดู ว่ามัน
เปนสีอะไร 
"ฉางอันคุณเกลียดฉั นมากแค่ไหนคุณเลือกทีจะตาย 
คุณก็คงไม่อยากเจอฉั นอีกแล้วใช่ไหม ... " เขาเอาก้ม
หน้ าลงหัวพิงหลุมฝงศพมันทําให้ไม่มใี ครมองเห็น
ใบหน้ าของเขาชัดเจน นาตาของเขาค่อยๆ ไหลออก
มาจากมุมตาของเขา 
หลังจากนั นเขาหยิบมีดออกมาจากกระเปาแล้วกรีด
เข้าไปทีหน้ าอกของเขาอย่างแรงเลือดไหลออกมา
เปยกเสือของเขาในทันที เขาเอือมมือไปสัมผัสมัน
ด้วยรอยยิม "ฉางอันฉั นจะเอาหัวใจนี ออกมาแสดง
ุ เห็นว่ามันเปนสีอะไร! " 
ให้คณ
ริมฝปากบางของหรงซานสันระริกและนาตาไหล
ออกมาจากตาของเขาไม่หยุดและมันหยดลงบน
ภาพถ่ายทียิมแย้มสวยงามของกู้ฉางอัน 
"อาซาน--" หนานกงมูไ่ ปเห็นว่าหรงซานไม่มก
ี าร
เคลือนไหวมานานแล้วเขาจึงเดินเข้าไปไปสองสาม
ก้าว แต่สิงทีเขาเห็นคือฉากทีหรงซานเอามือเปอน
เลือดถือมีดไว้แล้วกําลังจะแทงเข้าไปทีหัวใจ หนาน
กงรีบวิงคว้ามีดในมือของหรงซาน " นายจะเปนบ้า
ไปแล้วหรือ” 
“หนานกง นายได้ถามฮั วซือหลิงหรือแม่บา
้ นกู้บา
้ ง
มัย ว่าฉางอันได้พูดอะไรถึงฉั นบ้าง ” 
หนานกงมูไ่ ปส่ายหัว 
เมือหรงซานได้เห็นเช่นนี เขายิมอย่างหดหู่แล้ว
อาเจียนออกมาเปนเลือดรดลงบนหลุมฝงศพและ
เขาก็เปนลมล้มลงข้างๆ หลุมฝงศพ ทําให้หนานกง
และจือฟางหวาดกลัวเปนอย่างมากรีบส่งเขาไปโรง
พยาบาลทันที 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 34 ฉางอันฉั นเจ็บมันเจ็บปวดมากจริงๆ 
 
ในโรงพยาบาล หรงซานนอนหลับอยูบ ่ นเตียงอย่าง
เงียบ ๆ โดยมีสายนาเกลือห้อยติดอยูก
่ ับแขนของ
เขา 
หนานกงมูไ่ ปยืนมองใบอันหน้ าซีดเซียวของเพือน
เขา เขาช่างโหดเหียมจริงๆ เขาใช้มด
ี แทงตัวเองจน
เกือบจะทะลุไปถึงหัวใจ 
,อาซานฉั นเตือนนายมานานแล้ว ว่าคนเราไม่
สามารถเรียกคืนในสิงทีผิดพลาดได้และบางอย่างไม่
สามารถหวนคืนกลับมา 
ตอนนี นายก็เหมือนกันกับฉั น นายจะจมอยูก
่ ับ
้ ึ กผิดตลอดไป ฉางอันของนายและเหยียน
ความรู ส
เหยียนของฉั นจะไม่มว
ี น
ั กลับมาอีกแล้ว 
ในขณะทีหนานกงจมอยูก
่ ับความคิดของตัวเองนั น
จู่ๆเขาก็พูดขึนมา 
"จือฟานไปจับตาดูหลินรัวเอ๋อร์ไว้ให้ดีและอย่าให้
เธอรู ต
้ ัว หลังจากทีอาซานตืนขึนมาผมคิดว่าเขาจะมี
เรืองมากมายทีจะถามเธอ! " 
จือฟานมองไปทีสภาพของหรงซานแล้วพยักหน้ า 
เขาได้เคยเตือนประธานหรงไปแล้วว่าขอให้เขา
ตรวจสอบหลินรัวเอ๋อร์ 
ถ้าประธานหรงเชือเขาและตรวจสอบก่อนหน้ านี  
ประธานหรงและภรรยาจะไม่มาไกลถึงขนาดนี และ
เขาจะไม่สูญเสียภรรยาของเขาไป 
"ไม่ต้องกังวลประธานหนานกง ผมจะหาคนมาคอย
ควบคุมเธอ ตอนนี มันน่ าหงุดหงิดมากพอคิดเกียว
กับเรืองนี ถ้าไม่ใช่เพราะหลินรัวเอ๋อร์ประธานหรง
กับนายหญิงก็คงไม่มว
ี น
ั ถึงมาถึงจุดนี ได้ ผมคิดว่าที
ประธานหรงได้พบกับหลินรัวเอ๋อร์ตอนทีเรียนอยู่
มหาวิทยาลัยและทีเธอช่วยชีวต
ิ ประธานหรงไว้นัน 
มันเปนแผนของเธอ” 
หนานกงมูไ่ ปขมวดคิวครุ น
่ คิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ออกมาเพียงแค่โบกมือให้จือฟานออกไป ทีหรงซาน
เข้าโรงพยาบาลครังนี ไม่มใี ครรู เ้ รืองนอกจากหนาน
กงและจือฟาน เปนเพราะหนานกงเกรงว่าถ้าคุณปู
หรงทราบแล้วจะไม่สบายใจจึงปดเรืองนี ไว้ ดังนั น
หนานกงจึงคาดว่าหลินรัวเอ๋อร์จะยังไม่ระแคะ
ระคาย 
หรงซานนอนเงียบ ๆ บนเตียงโรงพยาบาลในหน้ า
หล่อเหลาของเขาขาวซีดเหมือนหิมะและหายใจอ่อน
แรงเหมือนเขากําลังตกอยูใ่ นความฝนอันลึกลา 
หรงซานลืมตาขึนอย่างช้าๆ กู้ฉางอันอยูน
่ ั งตรงหน้ า
เขาพร้อมกับรอยยิมอ่อนโยนของเธอ มือเรียวบาง
ของกู้ฉางอันจับทีมือเขาเบา ๆ หรงซานดีใจมากเขา
ค่อยๆ ลุกขึนนั งอย่างมีความสุข เขาจับมือทังสอง
ข้างของเธอมาวางไว้ทีด้านหลังเขา ปากของเขาก็
ประกบลงริมฝปากของเธอและจูบเบา ๆอย่างอ่อน
โยน 
"ฉางอันคุณกลับมาแล้วใช่ไหม ทีสุสานของบนภูเขา
ฟนิ กซ์คณ ้ ึ กไม่สบายใจใช่
ุ ทําแบบนั นก็เพือให้ฉันรู ส
มัย พวกเขายังพูดว่า คุณตายไปแล้วแต่ฉันไม่เชือ 
คุณจะไม่ทิงฉั นไปแบบนั นหรอกใช่ไหม” 
เธอยังคงยิมและไม่ตอบอะไร มือนุ่ ม ๆ ของเธอลูบ
คิวของเขา ดวงตาของกู้ฉางอันนุ่ มนวลและกลมโต
เมือเธอมองมาทีเขามันส่องประกายเหมือนดวงดาว 
หรงซานยิมและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบ
แน่ นจนแทบจะฝงเธอไว้ในร่างกายเขา ร่างกายของ
กู้ฉางอันยังคงอ่อนนุ่ มและมีกลินหอมทีคุ้นเคย จน
ทําให้มุมตาของหรงซานเปยกชืนโดยไม่รูต
้ ัว เขาวาง
คางไว้บนหน้ าผากของเธอเหมือนเด็กทีกําลังออด
อ้อนเพราะความเสียใจ 
"ฉางอันฉั นเจ็บ มันเจ็บปวดมากจริงๆ คุณจะไม่ไป
ไหนอีกแลัวตกลงไหม" 
เธอเงยหน้ าขึนมามองเขา รอยยิมทีมุมปากเธอ
ค่อยๆ หายไป เธอยืนมือออกมาลูบไล้แก้มอันหล่อ
เหลาของเขาอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเธอจับ
จ้องมาทีบนใบหน้ าเขานั นมีความเศร้า มันเหมือน
กับความเศร้าโศกทีจะต้องพรากจากกัน 
ด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ เขาจับมือเธอไว้แน่ นและ
มองไปทีเธออย่างไม่กระพริบตา เพราะเขากลัวว่า
เธอจะหายไปถ้าเขากระพริบตา 
"ฉางอันฉั นผิดเอง ฉั นจึงต้องสูญเสียคุณไป ฉั น
ขอโทษอย่าจากเลยไปนะ อย่าทิงฉั นไปอีกเลย ฉั น
ขอโอกาสอีกครังเราจะอยูด ่ ้วยกันไปตลอดชีวต
ิ ! " 
กู้ฉางอันส่ายหัวเบา ๆ ริมฝปากของเธอยังคงยิมที
อ่อนโยน แต่คําพูดทีเธอพูดนั นช่างแสนเย็นชาและ
แผ่วเบา “อาซานเราไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้
!” 
เธอดึงมือออกจากฝามือของเขาโดยไม่ลังเล เธอลุก
ขึนแล้วหันหลังเดินออกไป 
"ฉางอันอย่าไป" เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
พยายามยืนมือออกไปเพือรังเธอไว้ แต่เมือเขายืน
มือออกไปเธอก็หายไปต่อหน้ าต่อตาของเขาทันที 
“ฉางอานอย่าทิงฉั นไป ...” 
 
 
 
 
 
ตอนที 35 อาซาน เธอตายไปแล้ว 
 
ชายหนุ่ มทีกําลังนอนหลับอย่างเงียบ ๆ บนเตียงใน
โรงพยาบาลจู่ๆ ก็ดินส่งเสียงร้องเรียกอะไรบาง
อย่างไม่หยุดหย่อน 
หนานกงมูไ่ ปสะดุ้งตกใจจากนั นก็ก้าวไปข้างหน้ า
และตบเบาๆ ทีใบหน้ าหรงซาน "อาซานตืน ตืนขึน
มาเร็วๆ -" 
"ฉางอัน ... " หลงซานตะโกนเสียงดังจากนั นก็ลืมตา
แล้วจะลุกออกจากเตียง เมือหนานกงกดเขาลง
ใบหน้ าทีหล่อเหลาก็ขมวดคิว 
"มูไ่ ป ... " เสียงของเขาแผ่วเบา "ฉางอันอยูท
่ ีไหนฉั น
เพิงเห็นเธอ เธออยูท
่ ีไหน! " 
หนานกงมูไ่ ปผงะไปชัวขณะและจากนั นก็เงียบเขา
ไม่รูว
้ า
่ ควรจะเกลียกล่อมหรงซานอย่างไร ในฐานะ
คนทีเคยอยูต
่ รงนี มาก่อน ตอนนั นเมือหนานกงรู ว
้ า
่
เหยียนเหยียนจากเขาไป เขาบ้าคลังมากกว่านี มาก 
และเขาเกือบจะไปฆ่าผูห ้ ญิงคนนั นด้วยตัวเขาเอง . 
ดังนั นเขาจึงไม่มค
ี ณ
ุ สมบัติทีจะเกลียกล่อมหรงซาน 
ทุกคนในโลกรู ด
้ ีวา ี างย้อนกลับมาได้ 
่ ทังหมดนี ไม่มท
"อาซาน เธอตายไปแล้ว ฉางอันได้ตายไปแล้ว! " 
เมือได้ยน
ิ คําพูดของหนานกง หรงซานก็ดึงเข็ม
ฉี ดยาออกและเปนเพราะเขาสะบัดแขนแรงมากเกิน
ไป ทําให้เขาสะบัดไปถูกแจกันจนล้มลงและทําให้มน
ั
ตกแตกเสียงดังลัน เพราะเขาออกแรงเกินไปทําให้
เลือดทีหน้ าอกไหลออกมาอีกครัง 
หนานกงเห็นเขาเปนแบบนี ก็อดไม่ได้ทีจะยิมหยัน
ออกมา “หรงซานนายกําลังแสดงให้ใครดูเหรอ 
ี ต
ตอนทีฉางอันยังมีชว ิ อยูน
่ ายก็ไม่เคยคิดจะ
ทะนุ ถนอมเธอ แต่พอเธอจากไปทําไมนายถึงมา
ทําตัวอย่างนี คนก็ตายไปแล้วมันมีประโยชน์ อะไรที
นายจะมาพราเพ้อบอกรักในตอนนี ฉั นเคยเตือน
นายมาตลอดว่าตอนทียังไม่สูญเสียนายจะต้อง
รักษามันไว้ใหัดี มีฉันเปนตัวอย่างให้เห็นมันยังไม่
เพียงพอสําหรับนายอีกเหรอ หรือคิดว่านายจะ
บังคับให้ฉางอันฟนคืนกลับมาได้ สถานการณ์ ใน
ตอนนี นายคิดว่าหากนายต้องการตาย นายก็จะตาย
้
ได้งันหรือ แต่นายอย่าลืมนะ ว่านายยังคงเปนผูด
้ แ
ู ล
ตระกูลหรงแล้วยังมีปูของนายอีก ถ้านายตายไป
นายเคยคิดบ้างไหมว่าปูของนายจะเปนอย่างไร " 
หลังจากหนานกงพูดจบ เขาก็ทิงตัวนั งลงบนโซฟา
แล้วอยูน
่ ิ งๆ เพือพยายามสะกัดกันอารมณ์ อยากจะ
อัดคนเอาไว้ 
หรงซานอยูใ่ นโรงพยาบาลอีกหนึ งวันเมือเลือดก็
หยุดไหลเขาก็ออกจากโรงพยาบาลทันที 
ในวิลล่าสีขาว 
หรงซานนอนเงียบๆ อยูใ่ นห้องนอนลมหายใจของ
เขาติดขัดเหมือนคนกําลังหายใจไม่ค่อยออก ใบหน้ า
ทีเย็นชาราวกับนาแข็งกับดวงตาทีเต็มไปด้วยความ
ว่างเปล่าและความเจ็บปวดของเขานั นมันดูเหมือนมี
ความเหงาและความเศร้าออกมาจากเลือดเนื อและ
กระดูกของเขา 
หรงซานมองไปทีทุกสิงทีเคยคุ้นเคย โต๊ะเครืองแปง
ทีเธอเคยนั งหวีผมสีดํานุ่ มสลวยทีนั น แต่ตอนนี ไม่มี
แล้วทุกทีในห้องมีแต่ความเงียบ 
เขายังคงมีอาการบาดเจ็บและมีไข้ แต่เขาไม่ยอมไป
โรงพยาบาลเขาอยากอยูท ่ ีนี วิลล่าหลังนี ซึงเคยเปน
บ้านของเขากับฉางอัน แม้วา่ ก่อนนี เขาจะไม่ได้ค่อย
กลับมาทีนี แต่ตอนนี ทีนี เปนทีเดียวทีเขาจะได้พบ
กับลมหายใจของฉางอาน 
หรงซานยืนอยูข
่ ้างๆ หน้ าต่าง เขาค่อยๆ ยกผ้าม่าน
ขึนเขาเห็นตัวอักษรเล็ก ๆ อยูบ ่ นกระดานไม้ขอบ
ั ว่ามีใครบางคนจงใจแกะมันไว้
หน้ าต่าง เห็นได้ชด
มันเปนประโยคทีธรรมดามาก 
" ภูเขามีปา ต้นไม้มก
ี ิงก้าน " 
เขายืนมือออกไปเพือสัมผัสคํานั นแล้ววางมืออีกข้าง
ไว้ทีหัวใจของเขาแล้วหลับตาลง ฉางอัน ฉางอัน ... 
ในขณะนั นก็มค
ี นมาเคาะประตูและกล่าวด้วยความ
นอบน้ อมว่า " นายท่านรองคุณหนู หลินอยูข
่ ้างล่าง 
กําลังรอนายท่านอยูค ่ รับ! '' 
โทรไปที 110 ให้พวกเขาซ่อนตัวอยูห่ ลังประตูและ
บันทึกเสียงเอาไว้ แล้วให้พวกเขาออกมาหลังจาก
ฉั นเรียกเข้าใจไหม! " 
ครับนายท่าน! " 
ในอีกสักครู ต
่ ่อมา หรงซานเดินลงบันไดมาช้าๆ เขา
เห็นหลินรัวเอ๋อร์ีทียิมอย่างอ่อนหวานทันทีทีเห็นเขา 
พร้อมกับรีบเดินเข้ามาเพือจะกอดเขา แต่หรงซานก็
หลบเลียงทันที หลินรัวเอ๋อร์ขมวดคิวทําแก้มปอง
แล้วพูดด้วยนาเสียงออดอ้อน "อาซานคุณเปนอะไร
อีกแล้ว " 
หรงซานเหลือบมองและยิมจาง ๆ แต่มร ั สีเย็นยะ
ี ง
เยือกแผ่ออกมาจากในดวงตาสีหมึกคู่นัน 
“ไม่มอ
ี ะไร!” 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 36 มันเปนเวรกรรมของเธอเอง 
 
"อาซาน ... " หลินรัวเอ๋อร์มองไปทีหรงซานอย่างไม่
เชือในสายตาของตัวเอง 
เธอกําลังกลัว กลัวว่าหรงซานจะรู ค ้ วามจริงทังหมด 
กลัวว่าเขาจะรู ท ้ ุกอย่าง 
ถ้าเขารู เ้ ธอต้องสูญเสียเขาไปอย่างแน่ นอนและ
คงจะไม่เพียงแค่สูญเสียเขาไปเท่านั น แต่ยง
ั อาจถูก
เขาบีบคอจนตายด้วย 
แต่สิงเหล่านั นเปนความลับอย่างยิงมีเพียงไม่กีคนที
รู ้ ไม่มท
ี างทีหรงซานจะรู ไ้ ด้เลย 
ขณะทีเธอกําลังคิดฟุงซ่านอยูน ่ ั นหรงซานก็เดินตรง
ไปทีห้องนั งเล่น เมือนั งลงก็ส่งสัญญาณให้แม่บา ้ น
ไปชงชาและเหลือบมองหลินรัวเอ่อร์ หลินรัวเอ๋อร์
้ ึ กกระวนกระวายและหวาดกลัวมาก จากนั นไม่
รู ส
นานแม่บา้ นก็วางถ้วยชาลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออก
ไปอย่างนอบน้ อม 
หรงซานมองไปทีใบหน้ าทีบอบบางของหลินรัวเอ๋
อร์ ใบหน้ าของเขาเรียบนื งและพูดอย่างเย็นชา "
หลินรัวเอ๋อร์คณ
ุ มีอะไรจะพูดกับผมเกียวกับตระกูล
กู้และฉางอันหรือไม่? " 
"เรืองอะไรคะ " หลินรัวเอ๋อร์พูดด้วยนาเสียงทีรู ส
้ ึก
ผิดและในดวงตาของเธอก็มแ
ี ววตาฉงน แต่ในหัวใจ
ของเธอกลับพลุ่งพล่านแล้วเธอกลัว กลัวว่าหรงซาน
จะรู ค
้ วามจริง 
"รัวเอ๋อร์คณ
ุ เปนคนฉลาด คุณน่ าจะรู ใ้ ช่ไหม" หรง
ซานจ้องมองเธอพร้อมกับมีรง ั สีกดดันจาง ๆ ใน
ดวงตาทีลึกลาของเขา: "คุณจะสารภาพด้วยตัวเอง
หรือว่าคุณต้องการให้ผมพูดและถ้าเปนผมทีพูด ผม
จะพูดกับตํารวจเท่านั น! " 
" อาซานฉั นไม่รูจ
้ ริงๆ ว่าคุณกําลังพูดถึงอะไรคุณ
กําลังขอให้ฉันสารภาพอะไร! "หลินรัวเอ๋อร์ยง
ั คง
ปฏิเสธทีจะยอมรับมัน เธอยอมรับมันไม่ได้เพราะถ้า
เขารู ค
้ วามจริงเขาจะไม่มว
ี น
ั ปล่อยเธอไป 
"หลินรัวเอ๋อร์, ผมให้โอกาสคุณแล้วนะแต่คณุ ไม่
ต้องการมันเอง! อย่ามาโทษผม! " หรงซานลุกยืน
ขึนหลังของเขาตรงราวกับรู ปปนทีสมบูรณ์ แบบ "
หลังจากนี คุณจะใช้เวลาทีเหลือของคุณติดอยูใ่ นคุก
ไปตลอดชีวต ิ !” 
“ทําไม?!” 
หัวใจของหลิรรัวเอ๋อร์เหมือนถูกฉี กเมือเธอได้ยน
ิ คํา
พูดเหล่านี อย่างไรก็ตามใบหน้ าทีสวยงามนั นกลับ
ไม่ได้แสดงร่องรอยความกลัวออกมาแม้แต่น้อย ทัง
ทีหัวใจของเธอกําลังพลุ่งพล่านอย่างเจ็บปวด 
“เปนเพราะกู้ฉางอันอีกแล้วเหรอ เธอตายไปแล้ว 
การตายของเธอเกียวข้องอะไรกับฉั น นั นเปนชะตา
กรรมของเธอเองมันเกียวอะไรกับฉั นรึ หรงซานที
เธอตายเพราะเธอไม่อยากทนอยูใ่ นโลกนี แล้ว คุณ
จะมาโกรธฉั นโดยไม่มเี หตุผลอย่างนี ไม่ได้ " 
" โกรธโดยไม่มเี หตุผลเหรอ หลินรัวเอ๋อร์คณ ุ คิดว่า
ไม่มใี ครรู ้ ว่าคุณทําอะไรกับฉางอันไว้จริงๆ น่ ะหรือ? 
"นาเสียงของหรงซานไม่แยแสแต่สีหน้ าเขากลับมีแต่
ความโกรธทีไร้ความปรานี “ ผมให้เวลาคุณคิดแค่
สามนาทีไม่งันเมือหมดเวลาก็อย่ามาโทษว่าลูกน้ อง
ของผมว่าไร้ความปราณี !” 
“หรงซานคุณยังรักเธออยูใ่ ช่ไหมแล้วคุณรักเธอมาก
แค่ไหน ” หลินรัวเอ๋อร์แสร้งถามด้วยนาเสียงโศก
เศร้า 
หรงซานไม่ตอบ แต่ดวงตากลับนิ งสนิ ทและเหมือน
ว่ามีแสงทีน่ ากลัวเปล่งออกมาจากตาสีดําของเขา 
จู่ๆ หลินรัวเอ๋อร์ก็หัวเราะออกมา เธอค่อยๆ เงยหน้ า
ขึนแล้วมองไปทีท้องฟาดํามืดทีด้านนอก "น่ าเสีย
ดายจริงๆ น่ าเสียดายความรักของคุณจริงๆ ทีกู้ฉาง
อันต้องตายนั นไม่ได้เปนเพราะโทษประหารชีวติ ที
คุณมอบให้
ุ เธอเหรอ" 
หลินรัวเอ๋อร์มองไปทีหรงซาน เธอเห็นดวงตาที
่ นออกมา 
เคร่งขรึมของเขามีความเย็นยะเยือกแผ่ซา
เธอรู ด
้ ้วยว่าคราวนี เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ นอน
และเขาคงเกลียดตัวเขาเองแน่ ๆ ตอนนี ความ
 ่ นออกมาจากก้นบึงของ
เกลียดชังทีฝงลึกก็แผ่ซา
หัวใจของเธอทันทีและความเกลียดชังนึ ได้ครอบงํา
ความกลัวและความสินหวังของเธอแล้ว 
หลินรัวเอ๋อร์เงยหน้ าขึนและพูดกับเขาด้วยเสียง
แหบพร่า: "หรงซานอันทีจริงคุณคงรู ท
้ ุกอย่างอยู่
แล้ว แต่คณ
ุ ไม่บอกบอกฉั น คุณแค่อยากให้โอกาส
กับตัวเองใช่ไหม คุณแค่ต้องการได้ยน
ิ มันออกมา
จากปากของฉั น แต่หรงซานคุณเองก็รูอ ้ ยูใ่ นใจ
ว่าการตายของกู้ฉางอันนั นเกิดจากคุณและโดยคุณ
! " 
" คุณเปนคนทําให้เธอเสียลูก ทีผ่านมาคุณเปนคน
คอยพูดจาทําร้ายจิตใจเธอ คุณเปนคนทีทําลาย
ตระกูลกู้และคุณก็เปนคนทําให้พชายของกู
ี ้ฉางอัน
ต้องเข้าคุกใช่มย?” 
ั
หรงซานมองไปทีหลินรัวเอ๋อร์ด้วยใบหน้ าทีเย็นชาด
วงตาของเขาดําลึกเหมือนตอนกลางคืน “อืม, นี คือ
ทังหมดทีผมทํา " 
หรงซานคุณรู ไ้ หมทังคุณและตําแหน่ งนายหญิงหรง
นั นควรเปนของฉั น ทําไมนะเหรอ!เพราะฉั นก็มเี ชือ
สายของตระกูลกู้ แต่ทําไมกู้ฉางอันถึงได้เปนหลาน
สาวของตระกูลกู้แค่คนเดียว มันสามารถเปนทีรัก
ของทุกสิงได้ตังแต่มน
ั ยังเปนเด็ก แต่ตัวฉั นล่ะ! ฉั น
กลับตกลงไปในโคลนแล้วถูกเหยียบยาไปมา ฉั นผิด
ตรงไหนเหรอ?! ตระกูลกู้ฏิเสธทีจะยอมรับแม่ของ
ฉั นนั นทําให้ฉันต้องสูญเสียแม่กับทุกอย่างไป คนใน
ตระกูลกู้ทังหมดต้องรับผิดชอบและฉั นก็ต้องการ
ให้พวกมันตาย! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 37 เข้าคุก 
 
หรงซานมองตรงไปทีหลินรัวเอ๋อร์ดวงตาของเขา
เต็มไปด้วยความเยือกเย็นเหมือนนาแข็ง 
ในตอนนั นเขาเชือหลินรัวเอ๋อร์คนทีเคยช่วยชีวต
ิ เขา
และเขาไม่ลังเลเลยทีจะทําทุกอย่างเพือเธอ ระหว่าง
กู้ฉางอันกับหลินรัวเอ๋อร์และตัวเลือกของเขาก็คือ
หลินรัวเอ๋อร์ 
แต่ตอนนี เมือทุกอย่างเปดเผย มันเหมือนกับทุกสิง
ทีเขาทําทีผ่านมามันกลายเปนฉากนองเลือด 
ดวงตาของหลินรัวเอ๋อร์แสดงให้เห็นร่องรอยของ
ี ิ งหนึ งทีพิสูจน์ ได้คือ ไม่วา
การเยาะเย้ย "แต่มส ่ เปน
ฉั นทําหรือว่าคุณเปนคนทํา ตระกูลกู้ได้ล่มสลายไป
แล้วและคนในตระกูลกู้ก็ตายทังหมด แล้วก็เปนคุณ
เองทีส่งมอบกิจการของตระกูลกู้ให้มาอยูใ่ นมือของ
ฉั น 
หรงซาน, ทีมหาวิทยาลัยในตอนนั น เพือจะช่วยชีวต
ิ
คุณฉั นต้องวางแผนไว้มากจริงๆ ฉั นจงใจหาคนมา
ฉกกระเปาของคุณจงใจทําให้คณ ุ ไล่ตามไม่ทันและ
ช่วยเข้าชีวต
ิ คุณในช่วงเวลาทีคุณใกล้ตายทีสุด เรือง
ทีเราพบกันฉั นได้คํานวณทุกอย่างไว้หมดแล้ว ฉั นก็
แค่ต้องการยืมมือของคุณ เพือมาล้างแค้นตระกูลกู้
กับกู้ฉางอัน ฉั นต้องการให้ก้ฉ
ู างอันได้ลิมรสความ
ทุกข์ทรมานด้วยการเปนคนทีไม่มใี ครพึงปรารถนา
แบบฉั น! " 
คําพูดของหลินรัวเอ๋อร์กระแทกใจของหรงซาน
ราวกับค้อนหนั ก ๆ ใบหน้ าทีเย็นชาของเขาดูเหมือน
จะอัดแน่ นไปด้วยชันนาแข็งหนาเตอะ เขากําหมัด
ี จนเปนสีขาว 
แน่ นจนข้อต่อของเขาดังกร๊อบนิ วก็ซด
“หรงซาน ฉั นจะบอกให้รูถ
้ ึงสาเหตุ ทีคุณทําร้ายกู้
ฉางอันต่างๆนานา ก็เพราะว่าคุณทนไม่ได้ไง ทนไม่
ได้ทีกู้ฉางอันเปลียนไป เปลียนไปเปนคนเลวตามคํา
บอกเล่าของฉั น คุณทนไม่ได้แม้แต่เรืองเล็กน้ อย 
เรืองทีจะทําให้ก้ฉ
ู างอันกลายเปนคนไม่บริสุทธิ
ผุดผ่องในสายตาคุณอีกต่อไป หรงซานคุณรักกู้ฉาง
อันแต่ทีตลกคือคุณไม่เคยเชือในสิงทีกู้ฉางอันพูด ห
รงซานคุณเองก็เปนปศาจทีคลานออกมาจากนรก 
คุณคิดว่าคุณมีคณ
ุ สมบัติทีจะเปนเทวดาหรือ? " 
ฉางอัน ... ฉางอัน ... 
หรงซานพูดสองคํานี อย่างปวดใจ แต่เขาไม่สามารถ
ส่งเสียงใด ๆ ออกมาได้ ทังสองคํานี ดูเหมือนจะ
ทําให้เขาขาดใจตายได้ถ้าเขาพูดสองคํานี ออกมา. 
้ ึ กเหมือนหัวใจของเขากําลังถูกตรึงไว้ด้วยมีด
เขารู ส
ทือๆ ความเจ็บปวดยังคงเชือดเฉื อนเขาตลอดเวลา 
หลินรัวเอ๋อร์ยมอย่
ิ างเย้ยหยัน "หรงซานคุณรู ไ้ หม
เข็มกลัดทีกู้ฉางอันเอาไปจํานํ าเพือคุณตอนนั น นั น
คือของสิงเดียวทีแม่ของมันให้มน
ั ไว้ก่อนตาย แลัว
ตอนทีคุณเอามาให้ฉัน กู้ฉางอันร้องไห้จนนาตา
แทบจะเปนเลือดคุณรู ไ้ หม" ฮ่ าฮ่ าฮ่ า 
ฉางอันของเขา ควรจะมีความสุขและไร้กังวล แต่เขา
กลับไม่ได้ให้อะไรกับเธอเลยนอกจากความเจ็บปวด 
"หลินรัวเอ๋อร์ดังนั นคุณก็เลยให้ผมไปทีหลุมศพของ
ฉางอัน เพือทีคุณจะได้ฝงศพฉั นเพิมอีกคนใช่ไหม! " 
หรงซานยิมให้เธอราวกับรอยยิมของปศาจ "พวก
คุณออกมาได้แล้ว! " 
ในขณะนั นตํารวจหลายคนก็ปรากฏตัวข้างหลังหลิน
รัวเอ๋อร์ พวกเขาเดินไปข้างหน้ าและรวบมือของ
หลินรัวเอ๋อร์เตรียมพร้อมทีจะพาพวกเขาออกไป 
หลินรัวเอ๋อร์ไม่ทันเตรียมตัวใด ๆ เลยสําหรับ
เหตุการณ์ เช่นนี เธอไม่เคยคิดว่าหรงซานจะทํากับ
เธอเช่นนี  
"หรงซานคุณจะทําแบบนี กับฉั นไม่ได้! " 
"ทําไมจะไม่ได้ " หรงซานยิมอย่างไม่แยแสริมฝปาก
ของเขายกขึนเล็กน้ อยใบหน้ าของเขายังคงเฉยเมย "
หลินรัวเอ๋อร์คณ
ุ คิดว่าฉั นจะฆ่าคุณให้ตายหรือ ไม่
หรอก! ความตายสําหรับคุณมันง่ายเกินไป กู้ฉาง
อันไม่ต้องการพบคุณ ดังนั นผมจะไม่ให้คณ
ุ ตาย 
คุณจะได้ไม่ไปรบกวนความสงบของเธอ! 
หลังจากนั นหรงซานก็โบกมือให้ตํารวจพาเธอไป 
ก่อนจากไปเขายังคงมองไปทีหลินรัวเอ๋อร์และพูด
ด้วยรอยยิมว่า "อย่าพยายามหนี ออกจากคุกเพราะ
ผลทีตามมาจะร้ายแรงเกินกว่าทีคุณคิด! " 
คืนนั นหลินรัวเอ๋อร์มองไปทีชายตรงหน้ าเธอ นี เปน
ครังแรกทีเธอมองเขาอย่างพิจารณา ผูช
้ ายทีเธออยู่
ด้วยมาหลายป ไม่ใช่เพราะว่าเขาปกปองเธอดีเกิน
ไปหรือเปนเพราะเขาไม่เคยแสดงความโหดร้ายเช่น
นี ต่อหน้ าเธอ 
ในคืนนั นจู่ๆ หลินรัวเอ๋อร์ก็พบว่าในช่วงไม่กีปทีผ่าน
มาเธอไม่เคยรู จ
้ ักผูช
้ ายคนนี มาก่อนเลย ชุดสูทที
สมบูรณ์ แบบของเขาปกปดความทีโหดเ**้ยมและ
โหดร้ายเอาไว้ ในสายตาของเขาทุกอย่างเปนเพียง
แค่การคลานอยูใ่ ต้เท้าของเขาเท่านั น เขาฉกฉวยสิง
ทีเขาต้องการ และทําลายสิงทีเขาไม่ต้องการด้วย
ความขยะแขยง 
เธอเคยคิดว่าเขาจะมีมต
ิ รภาพระหว่างกันอยูบ
่ า
้ ง 
เพราะถึงอย่างไรก็อยูด ่ ้วยกันมาหลายป ถึงแม้วา
่ เขา
จะรู เ้ รืองเหล่านั นเขาก็จะไม่ทําอะไรกับเธอ? แต่ท้าย
ทีสุดแล้วเธอประเมินตัวเองสูงเกินไป 
จนถึงวันพิจารณาคดี หรงซานให้จือฟานส่งหลัก
ฐานพิมเข้าไปอีกจํานวนมากเพียงพอทีจะทําให้
ิ  
หลินรัวเอ๋อร์ติดคุกตลอดชีวต
อดีตทีเกียวพันกันนั นจะถูกฝงอยูใ่ นใจต่อไปอีก
ยาวนาน 
สองปต่อมา 
ในเวลาเช้าตรู ท
่ ีทะเลสาบเหอไห่ อากาศเต็มไปด้วย
ความชืนจาง ๆ แต่ก็สดชืนราวกับนาค้างยอดหญ้า 
บ้านเก่าริมทะเลผนั งสีขาวมีเถาวัลย์เกาะ เริมเขียว
มากขึนเรือย ๆ 
นาค้างยามเช้าพร่างพราวไปทัวใบไม้ 
ระเบียงเปดโล่งบนชันสองมีหญิงสาวคนหนึ งนอน
เงียบ ๆ บนเก้าอีโยกดวงตาของเธอมองขึนไปบน
ท้องฟาสีครามทีไม่มที ีสินสุดด้วยสีหน้ าสงบ 
ดวงอาทิตย์ค่อยๆ โผล่พน ้ ขึนมาจากเส้นขอบฟาและ
แสงแดดอุ่น ๆ ก็สาดส่องมาทีเธอทีละน้ อยทําให้
ภาพรวมดูสงบและสวยงามมาก 
ห้องอบอวลไปด้วยกลินหอมอ่อนๆ 
หญิงสาวคนนั นยังคงนอนอยูบ ่ นเก้าอีโยกและ
แสงแดดก็สาดส่องมาทีเธออย่างอบอุ่น 
ิ เสียงคนผลักประตูเข้ามา 
เธอหันหน้ ากลับมาได้ยน
หญิงสาวคนนั นมองไปทีผูห ้ ญิงทียืนอยูข
่ ้างหลังเธอ
แล้วยิมบางๆ "พีเหยียนวันนี พีจะกลับมาเร็วไหมคะ " 
 
 
 
ตอนที 38 หัวใจของเขามีแต่ความปวดร้าว 
 
"ใช่ มีอะไรหรือเปล่า แลัวทําไมคุณถึงมายืนตากลมที
ระเบียงตอนเช้ามืดขนาดนี ร่างกายของคุณยัง
อ่อนแอจากการปวยเมือสองปทีแล้ว คุณไม่รูไ้ ด้ยงั
ไงว่าควรจะดูแลตัวเองให้ดี " คนทีเข้ามาใหม่ก้าวไป
ข้างหน้ าเพือจะเข้าไปดึงหญิงสาวคนนั นกลับห้อง 
หญิงสาวคนนั นหันหน้ ากลับมาเธอคือกู้ฉางอันที
เสียชีวต
ิ ไปเมือสองปก่อน 
ในตอนนั นเธอฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือตัวเอง 
และตอนนั นเปนเพราะแม่บา ้ นจางกลัวว่าเธอจะทน
ความเสียใจไม่ไหว จึงเข้าไปในห้องเพือดูแลเธอ แต่
สิงทีแม่บา
้ นเห็นคือกู้ฉางอันทีนอนหายใจรวยริน
และเลือดไหลนองกระจายไปทัวพืน 
แม่บา
้ นไม่มที างเลือกนอกจากโทรหาฮั วซือหลิง 
เพราะเธอรู ถ
้ ึงความรักและความเกลียดชังระหว่างกู้
ฉางอันและหรงซาน แม่บา ้ นร่วมมือกับฮั วซือหลอก
ทุกคนว่ากู้ฉางอันตายแล้ว แม้วา
่ หรงซานจะไป
ตรวจสอบทันทีในเวลานั นเขาก็จะพบแค่วา ่ กู้ฉางอัน
กรีดข้อมือฆ่าตัวตาย 
แต่พวกเขาประเมินสถานะของกู้ฉางอันในใจของห
รงซานมากเกินไป ชายคนนั นไม่ทราบเลยจนกระทัง
กู้ฉางอันเสียชีวต
ิ ไปกว่าหนึ งเดือน 
มันเปนเรืองน่ าขบขันจริงๆ 
กู้ฉางอันต้องเข้ารับรักษาเกือบสามเดือนถึงจะดีขึน 
เมือดีขึนกู้ฉางอันปดตัวเองกับทุกเรืองทีเกียวกับห
รงซานโดยอัตโนมัติ ฮั วซือหลิงขอให้เธอไปอังกฤษ
กับเขา แต่ก้ฉ
ู างอันปฏิเสธ 
เพราะเธอไม่สามารถรักฮั วซือหลิงแบบคนรักได้และ
เธอจะไม่ให้ความหวังเขา ดังนั นเธอจึงมาทีเอ้อไห่
คนเดียว มาเช่าบ้านริมทะเลหลังนี และอาศัยอยูก ่ ับ
เซียเหยียนทีนี  
เซียเหยียนจะไปทํางานตอนกลางวันและออกไป
ร้องเพลงกับเธอในตอนกลางคืนเพือเปนค่าใช้จ่าย
ในชีวติ ประจําวัน 
"พีเหยียนช่างรอบคอบจริงๆ! คนทีได้แต่งงานกับพี
ในอนาคต คนคนนั นต้องเปนคนโชคดีมากจริงๆ! " 
กู้ฉางอันเดินเข้าบ้านตามคําแนะนํ าของเซียเหยียน
ใบหน้ าของเธอซีดเซียว “ฉางอันสุขภาพของคุณแย่
มากจริงๆ คุณอยากให้ฉันไปตรวจร่างกายกับคุณที
เมืองหลวงมัย” 
“ไม่ต้องหรอก ฉั นกําลังจะดีขึนแล้ว "กู้ฉางอันยิม
แล้วมองไปทีนา ิ กา" พีเหยียนไปทํางานได้แล้ว 
แล้วตอนเย็นเราจะออกไปทีบาร์พร้อมกัน! " 
"โอ้ใช่แล้วฉางอ้นฉั นเกือบลืมไปเลย เจ้านายบอก
ฉั นว่า ตอนทีเราร้องเพลงกันเมือวานดูเหมือนว่าจะ
มีคนมาถ่ายวิดีโอ พวกเขามาจากสถานี โทรทัศน์ เจ้า
นายอยากใช้โอกาสนี ในการโปรโมตบาร์ของเขา ” 
เซียเหยียนพูดอย่างงัวเงีย แล้วก็หยิบยกเรืองเก่า ๆ 
ขึนมาอีกครัง “ฉางอันฉั นไม่คิดว่าคุณจะเปนเหมือน
ลูกของชาวบ้านธรรมดานะ ครอบครัวของคุณต้อง
รารวยมากแน่ ๆ ฉั นไม่อยากให้คณ
ุ ล้อเล่นความเจ็บ
ปวยแบบนี ถ้าเปนหนั กขึนมาก็มแ ี ต่ตัวคุณเอง
เท่านั นนะทีทรมาณ” 
“พีเหยียนฉั นจะบอกเรืองนี เปนครังสุดท้าย ฉั นไม่มี
ใครจริงๆ ครอบครัวฉั นทุกคนตายหมดแล้ว!” หลัง
จาก 
นั นเธอหันกลับมาแล้วหยิบกีตาร์ออกไปซ้อม 
หนึ งวันต่อมา 
โรลส์ - รอยซ์คันหนึ งกําลังขับอยูบ
่ นถนนทีแออัด
รอบจัตร
ุ ส
ั กลางเมือง กระจกหนาปดกันแสง
ทังหมดทําให้รถทังคันมืด จือฟานมองไปทีกระจก
หลังเขาเห็นหรงซานเอนกายอยูบ ่ นเบาะหลัง 
ดวงตาทีแห้งผากของเขาเหม่อมองไปด้านนอก จือ
ฟานไม่กล้าพูดอะไรดังนั นในรถจึงมีแต่ความเงียบ 
"จือฟานไปทีโรงพยาบาล สังยานอนหลับให้ฉันสอง
ขวด ยาของเดือนทีแล้วหมดแล้ว! " 
"ท่าประธานคุณกินยานอนหลับมากเกินไปถ้ายัง
เปนแบบนี ต่อไปร่างกายของคุณจะไม่สามารถทน
ได้! 
"จือฟานคุณพูดมากเกินไป! " 
เสียงของหรงซานแผ่วเบาและดูเหงาเศร้ามากในรถ
ทีเงียบสงบ แต่เมือจือฟานเห็นแสงทีคมชัดในดวง
ตาของหรงซาน เขาก็หยุดเสียงของเขาทันทีและพูด
ด้วยเสียงเบา "ผมขอโทษครับท่านประธานผมพูด
มากเกินไป ... " 
หรงซานไม่ได้พูดอะไร ใบหน้ าทีหล่อเหลาของเขา
ไม่มค
ี วามสดใส เขามีแต่ความเงียบสงบและอารมณ์
่ ายใต้ดวงตาสีดําของเขา 
หม่น ๆ ไหลอยูภ
ภายในรถมีความเงียบ แต่ข้างนอกมีฝนเทลงมา 
เขาหันหน้ าไปทางม่านฝนและมองออกไปนอก
หน้ าต่าง 
ทันใดนั นด้านหลังของร่างทีคุ้นเคยก็โผล่เข้ามาใน
สายตาของเขาและจากนั นเสียงเบรกทีหนั กหน่ วงก็
ดังขึนในจัตร
ุ ส
ั  
หรงซานลงจากรถและมองไปรอบ ๆ ยืนกลางสาย
ฝนเสือผ้าของเขาเปยกโชกไปหมดแต่ดวงตาของ
เขาเต็มไปด้วยความสุขและความกังวล เขามองหา
ร่างนั นท่ามกลางสายฝนทีโปรยปราย 
ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเธอ เขาเห็นเธอจริงๆ ... 
ฝนดูเหมือนจะตกหนั กขึนเรือย ๆ ทําให้เกิดเสียง
ครืดคราดและลมหนาวก็พด ั มาทีร่างของหรงซาน 
้ ึ กถึงความหนาวเย็น 
แต่เขาไม่รูส
ทุกนาทีของเขาดูเหมือนจะยืดยาวมาก ... ทีลาน
สีเหลียมกว้างเขาหาร่างนั นไม่พบ ทําให้หัวใจเขาเริม
เจ็บปวดเหมือนถูกกระชากออกมา 
ร่างกายของหรงซานตอนนี ดูเหมือนจะถูกหลอม
รวมไปกับความเศร้าโศกและความสินหวัง ในม่าน
ฝนยามคาคืนทีมืดมิดและหัวใจของเขาก็มแ
ี ต่ความ
ปวดร้าว 
ในขณะทีเขาเงยหน้ าขึนเขาดูเหมือนจะเห็นผูห ้ ญิง
คนนั นกําลังเดินอยูข
่ ้างหน้ าเขา หรงซานร้องเรียก
เธอทันทีด้วยความดีใจ "ฉางอัน " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 39 ยินดีรอ 
 
"คุณชายคุณกําลังมองหาใคร" หญิงสาวหันกลับมา
และถามอย่างสงสัย 
้ ึ กผิดหวังเปนอย่างมาก มือทังสองข้าง
หรงซานรู ส
ของเขาทิงลงไปข้างตัวอย่างอ่อนแรง จากนั นมอง
ขึนไปบนท้องฟาปล่อยให้สายฝนเปยกใบหน้ า เขา
กํามือแน่ นเล็บของเขาก็ฝงลึกลงบนฝามือ 
เขามองขึนไปบนท้องฟาดวงตาของเขาดํามืดและ
สินหวัง ปลายนิ วของเขาเริมชามานานแล้ว ริมฝปาก
ของเขาซีดและแตก และไม่มใี ครรู ว
้ า
่ นาทีอยูบ
่ น
ใบหน้ าของเขานั นเปนนาตาหรือนาจากสายฝน 
ฉางอันฉั นขอโทษ ขอโทษ! 
เมือเห็นเขาคลัง จือฟานจึงลงจากรถแต่ก็ทําได้เพียง
แค่ถอนหายใจลึก ๆ เขาทําอะไรไม่ได้นอกจากกาง
ร่มให้ ทังทีในใจจือฟานนั นอยากจะเอาร่มฟาดไปที
ศีรษะของหรงซาน 
"จือฟานคุณเชือไหมฉั นเพิงเห็นเธอ ฉั นเห็นเธอ
จริงๆ! " 
"ท่านประธาน ... " จือฟานถอนใจอย่างทําอะไรไม่
ถูก เขารู ว
้ า
่ หรงซานเห็นผิดคน เขาเปนแบบนี มานั บ
สิบครังได้แล้ว และคนคนนั นก็เปนไปไม่ได้เลย 
เพราะกู้ฉางอันคนนั นตายไปสองปแล้ว 
จือฟานคิดเสมอว่าเวลาจะสามารถเจือจางทุกสิง 
และประธานหรงจะสามารถลืมมันได้เมือเวลาผ่าน
ไป แต่เขาคิดผิดสําหรับประธานหรงนั น เวลาไม่ได้
ทําให้เขาลืมแต่เวลานั นกลับทําให้ความคิดถึงทีมีต่อ
ฉางอันนั นฝงลึกลงไปมากกว่าเดิม 
"ฉางอัน ... " หรงซานพูดอย่างเศร้า ๆ "ฉั นเห็นฉาง
อัน ฉั นเห็นเธอจริงๆ ... " 
จือฟานพูดไม่ออกอีกครัง 
"ท่านประธานขึนรถกันเถอะครับ คุณเปยกหมด
แล้วนายหญิงเธอได้จากไปแล้ว! " จือฟานพูดเบา ๆ 
ตายไปแล้ว? 
ฉางอันตายไปแล้ว? ! 
"ใช่ เธอตายแล้ว เธอฆ่าตัวเองไปเมือสองปทีแล้ว แก
ยังต้องการอะไรอีก? แกยังคาดหวังอะไร หรงซาน
แกคาดหวังอะไร" หรงซานพึมพํา ตาเขาแดงกลา
ด้วยความเกลียดตัวเองแล้วทุบแรงๆ ไปทีรอยแผล
เปนทีอยูต
่ รงหัวใจของเขา 
ฝนทีตกหนั กและลมหนาวก็พด ั มาหาพวกเขาทัง
สองคนทุกๆ นาทีดเู หมือนว่าจะยืดเยือยาวนานนั บ
ศตวรรษ 
หรงซานกํามือแน่ นลมหายใจของเขาเบามาก หรง
ซานมองดูมา
่ นสายฝนทีมีทัวท้องฟา หัวใจของเขา
ปวดร้าวเหมือนถูกควักออกมาและในดวงตาของเขา
นั นมีแต่ความเศร้าทีน่ าเศร้า 
"ไปกันเถอะครับ " 
หรงซานลุกขึนหันหลังและเดินตามจือฟานไปทีรถที
จอดอยูข ่ ้างทาง เขาเข้าไปในรถและเอนหลังลงเขา
้ ึ กเหนื อยมาก 
รู ส
ทันใดนั นโทรศัพท์มอ ื ถือของเขาก็สัน เปนหนานก
งมูไ่ ปทีส่งข้อความถึงเขาพร้อมกับวิดีโอและบอกว่า
มันสําคัญมากให้เขารีบดูมน ั ทันที 
เขาเปดวิดีโอมันเปนวิดีโอทีมีสภาพแวดล้อมทีมี
เสียงดังดูเหมือนเปนบาร์มากกว่า 
หรงซานขมวดคิวดูวด
ิ ีโอดังกล่าวด้วยความ
ระมัดระวัง เขาเห็นหญิงสาวสองคนนั งอยูบ
่ นเวที
กําลังเล่นกีตาร์และร้องเพลงแนวอะแคปเปลล่า และ
้ ญิงหนึ งในนั นคือกู้ฉางอัน กู้ฉางอันทีเสียชีวต
ผูห ิ ไป
เมือสองปทีแล้ว 
หรงซานมองไปทีใบหน้ าของผูห ้ ญิงคนนั นแล้วก็
หัวเราะขึนมาทันที มือทีถือโทรศัพท์อยูส ่ ั นระริกและ
มุมปากของเขายังคงยิมอยูน ่ ิ วเรียวของเขาปด
เปลือกตาของเขา จือฟานทีนั งข้างหน้ าตระหนก
มาก เขาเห็นชายคนทีไร้มนุ ษยธรรมในสายตาของ
ทุกคนมีนาตาไหลออกมาไม่หยุดอยูบ
่ นใบหน้ าของ
เขา 
เขาร้องไห้เหมือนเด็กอยูเ่ งียบ ๆ 
"หนานกงเธออยูท
่ ีไหน เธออยูท
่ ีไหน" 
หรงซานกดโทรศัพท์หาหนานกงมูไ่ ป แต่ประโยค
แรกเปนประโยคนั นและพูดซาเพียงประโยคนี  
"เอ้อไห่ฉันจะไปกับคุณคืนนี " 
เมือดวงอาทิตย์ตก 
ในตรอกแคบ ๆ มีรถโรลส์ - รอยซ์จอดอยู่ เนื องจาก
ทีนี มีขนาดค่อนข้างเล็กการมาถึงของรถหรู ดังกล่าว
้ นจํานวนนั บไม่ถ้วนให้มาดู 
จึงดึงดูดผูค
หรงซานอยูท ่ ีนี มาหนึ งชัวโมงแล้วและเขายังไม่เห็นกู้
ฉางอัน 
ไม่เปนไรไม่วา
่ นานแค่ไหนเขาก็จะรอ ฉางอันก็เคย
รอเขาและในตอนนี เขายินดีเปนฝายรอ 
และตอนนี หนานกงได้เข้าไปหาเหยียนเหยียนใน
บาร์ยง
ั ไม่กลับออกมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 40 ไม่ได้เจอกันนาน 
 
เมือกู้ฉางอันเดินทางมาถึงบาร์ เธอก็เห็นกลุ่มคนที
หน้ าประตูทางเข้า กู้ฉางอันเดินไปข้างหน้ าและมอง
ไปจนเห็นรถเธอก็รูท ่ ถึงเวลาแล้ว 
้ ันทีวา
กู้ฉางอันคิดเอาไว้แล้วว่าหรงซานจะต้องมาหาเธอ 
ตังแต่วน
ั ทีเซียเหยียนบอกว่ามีคนจากสถานี
โทรทัศน์ มาทําการถ่ายทําวิดีโอ เธอรู ด
้ ีวา
่ ทังหมดนี
จะเกิดขึนหลังจากมีการฉายวิดีโอออกไป 
่ รงนั นมองดูชายคนนั นลงจากรถคันหรู  
เธอยืนอยูต
ชายคนนี มีดวงตาทีคมกริบจมูกของเขาโด่งสวยริม
ฝปากบางถูกเม้มแน่ น และสูทแฮนด์เมดทีตัดเย็บ
มาอย่างดีทําให้เขาดูไม่ธรรมดา 
หรงซานยืนอยูต ่ ่อหน้ าทุกคนโดยไม่สนใจคนอืน 
สายตาทีคมกริบของเขาเพียงจับจ้องไปยังคนคน
หนึ งท่ามกลางฝูงชน สิงทีเรียกว่าคิดถึงไหลไปตาม
เลือดของเขาวิงตรงเข้าสู่หัวใจแล้วกระจายไปทัว
ร่างกาย 
ลมพัดเอือยๆ พร้อมกับกลินหอมของดอกไม้ 
ดวงตาทีเย็นชาและลึกลาของหรงซานจ้องทีกู้ฉาง
อันอย่างเงียบ ๆ และความรักทีลึกซึงทีสุดในหัวใจ
ของเขาก็ปรากฎขึนในดวงตาสีดํา 
ื ของเขาสันเล็กน้ อย ... 
เขายืนมือออกไป แต่มอ
 ิ เสียงนั นใบหน้ าของเธอ
"ฉางอัน ... " กู่ฉางอันได้ยน
ก็เริมซีด เมือเขาเดินเข้ามาใกล้ เธอก็มองเขาอย่าง
พิจารณา 
ใบหน้ าของหรงซานดูโทรมลงเล็กน้ อย แต่เขาก็ยง
ั
คงหล่อเหลาและดูเย่อหยิงนั นเปนเพราะคิวของเขา 
ทีมีลักษณะเปนคิวของราชาผูม้ อ
ี ํานาจ 
"นายท่านรองหรงไม่ได้เจอกันนานยังคงสบายดีอยู่
หรือไม่! " กู้ฉางอันมองชายตรงหน้ าและพูดอย่าง
ใจเย็น 
หรงซานยังคงมองไปทีเธออย่างไม่วางตา ดวงตา
ของเขาไม่เคยขยับไปทีไหนเลยตังแต่ออกจากรถมา 
ในสายตาของเขามีความรักอันเร่าร้อนและโหยหา
อย่างมากและมากขึนเรือยๆ 
เสียงแหบพร่าของเขาพูดตะกุกตะกัก “คุณ ...คุณ 
ยังไม่ตาย ...” 
"อะไรนะฉั นยังไม่ตาย นายท่านรองหรงผิดหวังหรือ
? " กู้ฉางอันพูดอย่างเฉยเมยราวกับว่ากําลังพูด
อะไรทีธรรมดาทีสุดโดยไม่มค ี วามโศกเศร้า 
"ฉั นไม่ได้ ... ฉั นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั น ... " หรง
ซานไม่สามารถฟนจากความตกใจได้เขาพูดติดขัด
เปนระยะ ๆ "ดีแล้วทีคุณยังไม่ตาย ดีแล้วถ้าคุณยัง
ไม่ตาย " 
กู้ฉางอันไม่ได้พูดอะไรเอีกทําเพียงแค่ยน
ื เงียบ ๆ อยู่
ตรงนั น 
หรงซานอดไม่ได้ทีจะก้มหน้ าลงเมือเห็นเธอเปนเช่น
นี ฉางอันยังคงเกลียดเขาอย่างทีควรจะเปน และมัน
ก็ควรจะเปนเช่นนั น แต่เขาก็ยง ้ ึ กไม่สบายใจเมือ
ั รู ส
เขาเห็นสายตาเฉยเมยของเธอ แต่คิดอีกทีตัวเขาเอง
ก็ได้ปฏิบต
ั ิต่อฉางอันอย่างเลวร้ายในช่วงสามปของ
การแต่งงาน และทีแย่ไปกว่านั นคือฉางอันผ่านพ้น
ช่วงเวลานั นมาได้อย่างไร? 
หลายครังทีเธอยอมหลินรัวเอ๋อร์เพราะรักเขา แต่
เขากลับคิดว่ามันเปนความผิดของเธอ ในตอนนั น
เขาเชือในทุกอย่างทีหลินรัวเอ๋อร์พูดและไปทําร้าย
ฉางอันครังแล้วครังเล่า เปนตัวเขาเองทีผลักฉางอัน
ของเขาให้ไกลออกไปเรือย ๆ 
“ฉางอัน ฉั นรู ว
้ า
่ ทีผ่านฉั นเปนคนไม่ดีฉันเปนคนเลว
ขนาดนี ทําไมในตอนนั นคุณถึงยังรักฉั น” เสียงของ
หรงซานตาและสันระริกและดูเหมือนว่าเขาจะไม่
เห็นคุณค่าในตัวเองอีกแล้ว 
กู้ฉางอันทีมองเขาอย่างเงียบ ๆ และไม่ได้พูดอะไร
อีกเพราะเธอไม่อยากจําทุกอย่างในอดีต แต่ในตอน
นี ฟงเขาพูดแบบนี หัวใจของเธอก็เจ็บเล็กน้ อย 
“ฉางอัน ตังแต่วน
ั ทีคุณแต่งงานกับฉั น ฉั นเอาแต่
ทําร้ายคุณพูดหลาย ๆ อย่างทีทําให้คณ
ุ เจ็บปวด ฉั น
จะเหมาะสมกับความรักของคุณได้อย่างไร ฉางอัน
คุณรอฉั นมาสิบกว่าป คุณผ่านพ้นช่วงเวลาเลวร้าย
ไปได้อย่างไร?” หรงซานเอือมมือมาจับแก้มของเธอ
ด้วยมืออันสันเทาของเขาและกู้ฉางอันก็ตัวสันเล็ก
น้ อย เขารู ด
้ ีวา
่ ฉางอันคงไม่สามารถรักเขาเหมือนกับ
ทีเคยรักมาก่อนได้อีกแล้วและมันจะเปนไปไม่ได้อีก
ต่อไป 
"ฉางอันฉั นจะพาคุณกลับไป ไม่สําคัญว่าคุณจะให้
ุ กลับไปฉั นสัญญาว่าฉั น
อภัยฉั นหรือไม่ ขอแค่คณ
ดูแลคุณให้ดีนับจากนี ไป " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 41 ทําไมฉั นต้องเชือคุณด้วยล่ะหรงซาน 
 
"ไม่ต้องหรอก อยูท
่ ีนี ฉั นก็สบายดีอยูแ
่ ล้ว ฉั นคงไม่
กล้ารบกวนนายท่านรองหรงหรอกค่ะ " กู้ฉางอัน
ยิมจาง ๆ แล้วดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา 
"ฉางอัน ---- หรงซานเรียกฉางอันเสียงตา " 
คําพูดทีไม่แยแสของกู้ฉางอันทําให้หัวใจของหรง
ซานราวกับถูกหนามเกียวและความเจ็บปวดก็เกินที
จะทนทาน เขามองไปทีกู้ฉางอันทียืนอยูต ่ รงหน้ า
เขาด้วยสีหน้ าเย็นชาและไม่มร ่ งรอยของอารมณ์  
ี อ
"ฉางอันคุณเกลียดฉั นใช่มย! ั เพราะคุณเกลียดฉั น
มาก แม้วา ี ต
่ คุณยังมีชว ิ อยูค
่ ณ
ุ จะไม่อยากฉั นรู ใ้ ช่
ไหม" หรงซานมองไปทีเธอจ้องมองเธอ ราวกับเขา
ใช้ทังชีวต
ิ เพือมองเธอ ใบหน้ าทีหล่อเหลามุง
่ มันนั น
ดูอ่อนล้า ใต้ดวงตาทีแดงกาของเขานั นมีนาตาฉาบ
บางๆ ส่องแสงจาง ๆ แต่แววตาของเขาลึกและ
เหมือนมีไฟลุกโชนอยูใ่ นแววตาของเขา "ฉั นรู ว
้ า
่ ฉั น
ี างชดเชยความเจ็บปวดทีเกิดขึนในตอนนั นได้ 
ไม่มท
แต่คณุ รู ไ้ หมตังแต่ฉันรู ว
้ า
่ คุณตายฉั นก็เริมคิดถึง
คุณราวกับว่าฉั นเปนโรคบ้าคิดถึงคุณ! " 
" ถ้านายท่านรองหรงต้องการบอกกับฉั นว่าคุณ
คิดถึงฉั นมากแค่ไหนและคุณรักฉั นมากแค่ไหน ฉั น
ขอโทษทีต้องบอกให้คณ ้ ึ กไม่
ุ หยุดพูดเพราะฉั นรู ส
สบายใจ " 
"ฉางอันคุณเกลียดฉั นขนาดนั นเลยเหรอ" 
"ไม่เลยหรงซาน ฉั นไม่ได้เกลียดคุณ และเมือสองป
ก่อนฉั นก็ไม่ได้เกลียดคุณเช่นกัน ในตอนนั นเปน
ความสมัครใจของฉั นเอง คุณไม่จําเปนต้องขอโทษ
ฉั นเพราะแม้คําขอโทษเปนพืนฐานทีดี แต่มน ั ไร้
ประโยชน์ สําหรับฉั น สิงทีสูญเสียไปหรือความเจ็บ
ปวดทีผ่านมา คําขอโทษไม่สามารถทําให้ทุกอย่าง
ย้อนเวลากลับได้ ฉั นปล่อยในวางทุกเรืองทีผ่านมา
แล้ว คุณไม่ต้องพูดขอโทษฉั น "กู้ฉางอันยิมและ
มองเข้าไปในดวงตาเขา "อดีตมันจบลงแล้วและถ้า
คุณอยากจะแสดงความเสียใจฉั นคิดว่าแค่นีก็เพียง
พอแล้ว คุณกลับไปเถอะ " 
" ฉางอันทําไมคุณไม่เชือฉั น ฉั นต้องการให้คณ
ุ กลับ
ไปจริงๆ ฉั นจะดูแลคุณอย่างดีฉันสัญญา " หรง
ซานพูดอย่างร้อนรน 
กู้ฉางอันทียิมแล้วเดินออกไป ก็หยุดเดินทันทีเมือได้
ยินหรงซานพูดเช่นนั น แสงสีดําพุง่ ขึนมาจาก
ดวงตาทีชัดเจนของเธอแต่มน ั เปนเพียงชัวครู แ
่ ล้วก็
หายไป เธอหันกลับมายิมแล้วพูดกับหรงซานอย่าง
เย็นชา “ทําไมฉั นต้องเชือคุณด้วยล่ะหรงซาน!” 
เมือหรงซานได้ยน
ิ ก็เดินเซถอยหลังไปสองสามก้าว 
หัวใจของเขาดูเหมือนจะถูกมือใหญ่ๆ ทีมองไม่เห็นคู่
หนึ งบีบเคล้นและความเจ็บปวดนั นมันเจ็บปวดมาก
จนทนแทบไม่ไหว เขามองไปทีกู้ฉางอันทียืนตรง
หน้ าเขา เขาเห็นภาพซ้อนทับของกู้ฉางอันทีกําลัง
ร้องไห้ต่อหน้ าเขาในคืนนั น เธอถามเขาอย่างหมด
หวังว่า "หรงซานฉั นไม่ได้ทําร้ายหลินลัวเอ๋อร์ทําไม
คุณไม่เชือฉั น" 
เขาตอบเธอกลับมาว่าอย่างไร 
"ทําไมฉั นต้องเชือคุณด้วยล่ะกู้ฉางอัน คุณมันเปนผู้
หญิงทีมีหัวใจเหมือนแมงปอง ผูห ้ ญิงตาช้าอย่าง
คุณยังมีคนเชือถืออยูอ่ ีกหรือ" 
วงล้อนี มันกําลังย้อนกลับมาหาตัวเขา 
ราวกับว่าเขาจะทนอับอายต่อไปไม่ไหวแล้ว หรง
ซานหันหลังและจากไปก้าวเดินของเขารีบเร่งและ
สับสน 
เขาก้าวเดินอย่างรีบเร่งจนเกือบเหมือนวิงตรงไปที
รถ หนานกงมูไ่ ปทีกําลังเดินกลับมาพอดีเมือเห็นดัง
นั นก็พยักหน้ าให้ก้ฉ
ู างอัน เขาขมวดคิวเล็กน้ อย
ขณะมองไปทีหรงซาน จากนั นเดินตามหรงซานไป
ทันที 
ขณะทีมองดูชายสองคนทีเดินออกไปทีละคน รอย
ยิมบนริมฝปากของกู้ฉางอันก็งดงามมากขึนเรือย ๆ 
"ฉางอันคุณเปนอย่างไรบ้าง ไม่เปนอะไรใช่ไหม " 
เซียเหยียนมองชายหนุ่ มทังสองคนทีจากไป จากนั น
ก็เดินไปหยุดยืนทีด้านข้างของกู้ฉางอันทันที เธอ
มองไปทีกู้ฉางอันอย่างห่วงใย "ขอโทษนะฉั นไม่รู้
จริงๆ เรืองระหว่างคุณกับหรงซานและฉั นไม่คิดว่า
มันจะบังเอิญได้ขนาดนี เรืองทีคุณเปนอดีตภรรยา
ของหรงซานและหรงซานก็เปนเพือนสนิ ทของ
หนานกงอีกด้วย แล้วยังมีทีเราสองคนมาอยูบ
่ า
้ น
หลังเดียวกันอีก 
“พีเหยียนกลับกันเถอะ” กู้ฉางอันยิมและมองไปที
เซียเหยียนทีอยูด
่ ้านข้างแล้วกระซิบ “นี ไม่ใช่ความ
ผิดของใครทังนั น!” 
เซียเหยียนและหนานกงมูไ่ ปเคยมีอดีตร่วมกัน พวก
เขาเพิงจะพบกันเปนครังแรกหลังจากทีจากกันไป
นานหลายป แต่ทังฉางอันและเซียเหยียนต่างคนก็
ต่างไม่มใี ครอยากพูดถึงอดีตทีผ่านมา 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 42 คุณคงมาผิดทีแล้ว 
 
คืนนั นหรงซานมาทีบ้านชายทะเล 
เขายืนรอกู้ฉางอันอยูท
่ ีหน้ าบ้านทังคืน แต่ก้ฉ
ู างอัน
ก็ไม่ออกไปหาเขาและปล่อยให้เขายืนท่ามกลางสาย
ฝนทีตกหนั กตลอดทังคืน ในวันรุ ง
่ ขึนจือฟานมาบ
อกกู้ฉางอันว่าหรงซานสลบไปเพราะหมดแรงและ
ต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล กู้ฉางอันพยัก
หน้ ารับรู แ
้ ต่เธอก็ไม่ได้มค
ี วามคิดทีจะไปเยียมเขาที
โรงพยาบาล 
วันรุ ง
่ ขึนกู้ฉางอันเก็บข้าวของเพือกลับบ้านตระกูล
กู้ เธอชวนเซียเหยียนให้กลับไปกับเธอด้วย แม่บา ้ น
ดีใจมากทีได้เห็นกู้ฉางอันกลับมาและเธอก็เล่าเรือง
ทีหรงซานรู ว
้ า ี ต
่ เธอยังมีชว ิ อยูใ่ ห้แม่บา
้ นฟงด้วย 
ในช่วงบ่ายกู้ฉางอันซือดอกไม้และไปทีสุสานบนเขา 
Phoenix เพือกราบไหว้คณ ุ ปูกู้และกู้ฉางหนิ ง เธอ
ยืนอยูห
่ น้ าหลุมศพเปนเวลานานและจากไปเมือ
พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน 
เมือกู้ฉางอันกลับถึงบ้าน แม่บา
้ นเห็นเธอก็รบ
ี มาหา
เธอทันที"คุณหนู กลับมาแล้ว นายน้ อยหนานกงมา
รอคุณหนู อยูน่ านแล้วค่ะ " 
กู้ฉางอันเดินไปหาหนานกงมูไ่ ปทีนั งรออยูใ่ นห้อง
รับแขก เธอเดินเข้าไปแล้ว เธอก็สังให้แม่บา
้ นชงชา
มาให้แล้วนั งลงใกล้ๆ เขา เธอมองไปทีหนานกงหมู่
ไปทีนั งอยูไ่ ม่ไกลแล้วพูดเบา ๆ ว่า "พีเหยียนเหยียน
เธอไม่ได้พก
ั อยูบ
่ า
้ นฉั นค่ะ ถ้าพีมูไ่ ปมาหาเธอ ฉั น
คิดว่าคุณคงมาผิดทีแล้วหล่ะ " 
หนานกงมูไ่ ป ไม่แปลกใจทีกู้ฉางอันจะพูดแบบนี  
เขาจิบชาแล้วมองไปทีเธอและพูดว่า " ฉางอัน พีมู่
ไปมาทีนี เพือมาหาคุณ ผมไม่รูว
้ า
่ ตอนนี คุณเกลียด
อาซานมากแค้ไหน แต่ฉางอันตังแต่คณุ จากไป
่ นมาหลายปแล้ว และสําหรับห
จนถึงตอนนี มันก็ผา
ี ต
รงซานทุกวันทีผ่านมาเขาลําบากมาก เขาใช้ชว ิ
เหมือนศพเดินได้ทุกวัน เขาต้องกินยานอนหลับ
จํานวนมากเพือทีจะได้หลับไปในทุกๆ วัน! " 
กู้ฉางอันขมวดคิวเล็กน้ อยเมือได้ยน
ิ ดังนั น จากนั น
ก็หยิบถ้วยนาชาขึนมาแล้วเปาไล่ความร้อนก่อนทีจะ
มองไปยังชายหนุ่ มทีนั งตรงข้ามเธออย่างเย็นชาสัก
ครู แ
่ ล้วพูดจะพูดเบา ๆ " โอ้ เปนเช่นนั นเหรอคะ " 
" ฉางอัน เขาไม่ได้ขอให้ผมมาบอกคุณ แต่ผมคิดว่า
เหตุการณ์ ทังหมดหลังจากทีคุณจากไป ผมคิดว่า
คุณควรรู !้ " 
หนานกงยิมอย่างอ่อนโยนให้ก้ฉ ู างอันแล้วพูดกับ
เธออย่างใจเย็น " หลินรัวเอ๋อร์ถูกส่งเข้าคุกและจะไม่
ได้ออกมาตลอดชีวต
ิ โดยเขา อาซานให้ทนายหาหลัก
ฐาน เพือช่วยให้พชายคุ
ี ณจนได้รบ
ั การปล่อยตัว แต่
หลินรัวเอ๋อร์ได้สังให้คนไปดักทําร้ายทําให้พชายคุ
ี ณ
... เรืองคุณปูก็เช่นเดียวกันการเสียชีวต
ิ ของทังสอง
คนไม่เกียวข้องกับอาซานเลย แม้แต่เรืองทีหลินรัว
เอ๋อร์ทีต้องการแก้แค้นตระกูลกู้ อาซานก็ไม่เคยรู ม
้ า
ก่อน ตัวเขาเองก็ถูกหลอกเช่นกัน และถึงแม้วา ่
ธุรกิจตระกูลกู้ถูกเทคโดยตระกูลหรง แต่อาซานก็
จัดการบริหารแยกกันมาโดยตลอด เขากล่าวว่านี
เปนสิงเดียวทีเขาสามารถทําให้คณ
ุ ได้! " 
กู้ฉางอันฟง แต่ไม่ได้พูดอะไรเธอทําเพียงแค่ปล่อย
ให้หนานกงมูไ่ ปพูด 
"คราวนี เขารอคุณทังคืนท่ามกลางสายฝน ทําให้
อาการเดิมของเขาก็กําเริบ มันเปนผลสืบเนื องของ
การกินยานอนหลับติดต่อกันเปนเวลานาน ทําให้
เขามีอาการปวยหลายอย่าง และตอนนี เขายังคงอยู่
โรงพยาบาล! " 
"แล้วยังไงคะ? " กู้ฉางอันเงยหน้ าขึนและมองไปที
คนตรงหน้ า หนานกงถึงกับทําตัวไม่ถูกเมือได้ยน ิ
คําถามนั น 
" ฉั นรู ว
้ า
่ คุณพูดอะไรพีมูไ่ ป แต่คณ
ุ บอกฉั นมากมาย
ขนาดนี คุณต้องการให้ฉันทําอะไรหรือคะ " 
" ฉางอันทีผมจะบอกคุณแบบนี ผมไม่ได้ต้องการให้
คุณเปลียนแปลงอะไรทีเกียวกับอาซานเลย แต่ผม
้ ึ กว่าไม่วา
แค่รูส ้ ิ งเหล่านี ส่วน
่ อย่างไรคุณก็ควรรู ส
เรืองทีคุณจะเอาไปใส่ใจหรือไม่ ผมไม่มส
ี ิ ทธิตําหนิ
หรืออะไรก็ตามทังนั น เพราะมันเปนเรืองของคุณ
กับอาซานสองคนเท่านั น ใช่ไหมครับ” 
กู้ฉางอันยิม “ฉั นรู !้ ” 
หนานกงมองไปทีผูห ้ ญิงตรงหน้ าเขาด้วยท่าทาง
้ ึ กว่าการเดินทางครังนี ดูเหมือนจะผิด
สงบ เขารู ส
พลาด อาซานนายควรยอมแพ้เพราะกู้ฉางอันคงไม่
สามารถย้อนกลับไปได้อีกแล้ว อาซานนายหมดหวัง
แล้ว! , ฉั นบอกนายไปนานแล้วว่านายจะเสียใจ อา
ซานทําไมนายถึงไม่เชือฉั น , หนานกงเงียบไปสักครู ่
ก่อนจะลุกขึนและพูดขึนอีกครังและนี ก็เปนความ
หวังสุดท้ายของเขา 
“ฉางอันคุณอาจไม่เชือผม ตอนทีอาซานเห็นสุสาน
ของคุณ เขาแทงหัวใจของเขาด้วยมีดตรงหน้ าสุสาน
ของคุณ เขาบอกกับผมว่า คุณเคยบอกกับเขา ว่า
่ มันเปนสี
คุณต้องการควักหัวใจของเขาออกมาดูวา
อะไรกันแน่ ในตอนนั นมีดทีอาซานแทงเข้าไปตรง
หัวใจของเขาลึกมาก มันลึกเสียจน...เขา...เกือบทํา
สําเร็จแล้ว " กู้ฉางอันไม่พูดอะไรสักคําเธอนั งนิ งอยู่
อย่างนั น จนกระทังหนานกงมูไ่ ปจากไปแล้ว เธอก็
ยังนั งอยูใ่ นท่าทางเดิมโดยไม่มเี คลือนไหว สายตา
ของเธอเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทังที
พืนมีเสียงตกกระทบของถ้วยชาทีเธอเผลอปล่อย
มือ เธอถึงได้มอ
ี าการตอบสนองและทีมือของเธอก็
มีรอยเห่อแดงจากนาชาทียังร้อนอยู ่
กู้ฉางอันใช้ปลายนิ วลูบไปทีผิวเห่อแดงนั นแล้ว
หลับตาลง ทันใดนาตาก็ไหลพรากออกมาไม่หยุด
เหมือนกับห้ามไม่อยูอ
่ ีกต่อไปแล้ว ปลายนิ วของกู้
ฉางอันยังคงลูบไล้ไปมาตรงรอยเห่อแดงนั น , มัน
เจ็บ...มันเจ็บเหลือเกิน รอยเล็กนิ ดเดียวแต่ทําไมมัน
ถึงได้เจ็บปวดมากอย่างนี , 
********** 
เตงเลาอยากจะบอกว่า ตังแต่ตอนที41เปนต้นไป 
เราจะเปลียนสรรพนามของหรงซานทีใช้พูดกับฉาง
อัน เปลียนจาก"ฉั น"ให้กลายเปน"ผม"แทน เนื องจาก
มีหลายคนทักมา แล้วถ้ามีเวลาเราจะกลับไปรีไรท์
่
สรรพนามตอนทีผ่านๆ มาทังหมดให้นะคะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ี นาคตด้วยกันมานานแล้ว 
ตอนที 43 เราไม่มอ
 
บนทางเดินของโรงพยาบาล. 
หนานกงมูไ่ ปยืนพิงผนั งตรงโถงทางเดินอย่าง
เงียบๆ และจือฟานทีหน้ านิ วคิวขมวดยืนกระสับ
กระส่ายก็ยนื อยูใ่ กล้ๆ เขาเช่นกัน พวกเขาไม่กล้า
บอกนายท่านผูเ้ ฒ่าหรงเกียวกับอาการปวยของห
รงซาน พวกเขากลัวว่าชายชราจะกังวลแล้วจะเกิด
เรืองเลวร้ายขึนมา 
บนโถงทางเดินยังคงเงียบสงบ 
“ท่านประธานหนานกง นายหญิงจะมาไหมครับ” 
จือฟานถามอย่างร้อนใจ 
หนานกงมูไ่ ปไม่พูด และยังคงยืนอยูเ่ งียบ ๆ 
จากนั นในทางเดินทีเงียบสงบมีเสียงรองเท้าส้นสูง 
พวกเขาหันหน้ าไปก็เห็นกู้ฉางอันเดินมาช้าๆ เธอ
สวมกระโปรงผ้าโปร่งยิงทําให้เธอดูตัวเล็กมากขึน 
เธอเดินไปทีประตูวอร์ดและมองไปทีชายหนุ่ มทีอยู่
ตรงหน้ าเธอ 
"พีมูไ่ ป พีเหยียนบอกฉั นว่าเธอจะไปจากทีนี ในวันนี ! 
" กู้ฉางอันยิมแล้วมองไปทีหนานกงมูไ่ ปทียืนอยูต่ รง
หน้ าเธอ "จริงๆ แล้วอีกสองวันข้างหน้ าถึงจะถึง
กําหนดเดินทาง แต่เธอเปลียนใจกะทันหัน พีเหยีย
นบอกฉั นว่าทีผ่านมาเธอเคยอยากอยูก
่ ับคุณไป
ตลอดชีวต ิ ดีละทิงทุกสิงเพือคุณ และ
ิ และเธอก็ยน
คุณทีเปนฝายไม่ต้องการเธอเอง” 
หนานกงได้ยนิ ดังนั นเขาก็รบ
ี ร้อนเข้าไปจับมือของกู้
ฉางอันแล้วถามทันที "ฉางอัน เหยียนเหยียนบอก
อะไรคุณอีกหรือเปล่า" "ถึงฉั นรู ฉ
้ ั นก็จะไม่บอกคุณ! 
" กู้ฉางอันยิมจากนั นก็เอามือออกจากหนานกงมูไ่ ป 
"เพราะนี คือคําสัญญาของฉั นกับพีเหยียนเหยียน 
แต่วา ่ มีสิงหนึ งทีฉั นบอกคุณได้ "อีกสองชัวโมงข้าง
หน้ าเครืองบินเทียวทีไปเจิงโจวออกเดินทาง" 
เหยียนเหยียน! " หลังจากหนานกงมูไ่ ปเรียกชือนั น
ออกมา จากนั นเขาก็วงออกไปทั
ิ นทีโดยไม่สนใจ
ภาพลักษณ์ เคร่งขรึมอ่อนโยนของตัวเองอีกแล้ว กู้
ฉางอันมองตามหลังหนานกงมูไ่ ป จากนั นหันหลัง
เพือเข้าไปในวอร์ดผูป้ วย จือฟานทียืนอยูต
่ รงหน้ า
วอร์ดโค้งตัวให้ก้ฉ
ู างอันอย่างสุภาพนอบน้ อม "นาย
หญิงครับ แม้วา
่ ท่านประธานจะทําผิดกับนายหญิง
ในเรืองทีผ่านมา แต่ตลอดสองปทีผ่านมาไม่มว ี น
ั
ไหนเลยทีท่านประธานไม่สํานึ กผิดและไม่มว
ี น
ั ไหน
เลยทีท่านประธานไม่ทําร้ายตัวเอง ขอนายหญิงได้
โปรดยกโทษให้ท่านประธานด้วยเถอะครับ " 
แสงแดดยามเย็นทีสดใสส่องผ่านหน้ าต่างกระจก
ทีทางเดินด้านหลังเงาทีถูกลากยาวมันทําให้เหงา
และโดดเดียว 
จือฟานเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหญิงสาวตรงหน้ าโค้ง
กายตอบตนอย่างสุภาพแล้วยิมให้กับตนขณะทีเธอ
ผลักประตูเข้าไป รอยยิมนั นสงบและอ่อนโยน
ราวกับว่าเธอปล่อยวางจากทุกสิงและไม่สนใจอะไร
อีกแล้ว 
จือฟานรู ไ้ ด้อย่างชัดเจนว่ากู้ฉางอันและหรงซานไม่
สามารถย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้ว! 
ภายในหอผูป
้ วย 
หรงซานนอนอยูบ
่ นเตียงของโรงพยาบาลอย่าง
เหม่อลอยใบหน้ าของเขาซีดเซียวริมฝปากบางของ
เขาเม้มแน่ น และเมือเขาเห็นกู้ฉางอันเดินเข้ามา เขา
ก็ยมอย่
ิ างทันทีและรอยยิมในดวงตาของเขาก็ค่อยๆ 
มากขึนซึงมาจากความรู ส ้ ึ กทีลึกซึงและความคาด
หวังของเขา 
้ ึก
ด้านนอกแสงแดดเริมอ่อนลงและมีลมพัดทําให้รูส
เย็นสบาย 
"ฉางอันผมเจ็บ" หรงซานมองไปทีกู้ฉางอันและพูด
อย่างน่ าสงสาร 
กู้ฉางอันอดไม่ได้ทีจะส่งเสียงหึอย่างเย็นชา และเมือ
หรงซานได้ยน ิ เสียงนั นขาก็หยุดพูดทันที 
กู้ฉางอันมองไปทีใบหน้ าซีดเซียวของหรงซานถอน
หายใจเล็กน้ อย "หรงซานคุณไม่ควรทําตัวให้คน
รอบข้างคุณเปนกังวล " 
กู่ฉางกล่าว เงียบ ๆ คําพูดทีเย็นชาให้รอยยิมของห
รงซานจางลง 
“ฉางอันผมรู ด
้ ีวา
่ ผมไม่มค
ี ณ
ุ สมบัติทีจะขอร้องอะไร
คุณ แต่อย่างน้ อยก็ให้โอกาสผมได้มย ั ให้โอกาสเรา
ได้เริมต้นกันใหม่ ในอนาคตฉั น -” หรงซานยิมและ
อยากจะพูดต่อ แต่เมือเขาได้เห็นดวงตาทีเรียบเฉย
ของกู้ฉางอัน เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก 
ดวงตาของกู้ฉางอันนั นยังคงมีความเศร้าเล็กน้ อย 
แต่เธอก็มน
ั ซ่อนมันไว้อย่างดี 
"หรงซานไม่มอ
ี นาคต เราไม่มอ
ี นาคตด้วยกันมา
ตังแต่สองปก่อนแล้ว! " 
อากาศในวอร์ดเย็นยะเยือกลงไปชัวขณะ 
ความเฉยเมยและเย็นชาของกู้ฉางอันนั นหรงซาน
รู จ ้ ึ กถึงมันได้ในตอนนั น วันทีเธอไปขอ
้ ักดีเขา รู ส
หย่าทีบ้านเขา แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเย็นชา
ตังแต่นันมาจนถึงวันนี  
, อาจเปนเพราะคุณไม่รก ั ผมอีกต่อไปแล้ว นั นเปน
เหตุผลว่าทําไมคุณจึงเฉยเมยและเย็นชาใช่ไหม? , 
, ฉางอันคุณไม่รก
ั ผมแล้วใช่ไหม 
“ฉางอันผมจะไม่ปล่อยคุณไป ผมไม่มว ี น
ั ปล่อยคุณ
ไปแน่ นอน” หลังจากเงียบไปชัวครู เ่ สียงทุ้มตาของห
รงซานสันเครือด้วยความกลัวอย่างไม่เคยปรากฏมา
ก่อน 
กู้ฉางอันขมวดคิวเล็กเมือเธอได้ยน
ิ คํานั น จากนั น
เธอก็เอียงศีรษะเล็กน้ อยเพือสบกับดวงตาสีเข้ม
ของเขา 
“คุณจะมีวนั หรือไม่มว
ี น
ั มันก็เปนเรืองของคุณไม่มี
ส่วนเกียวข้องอะไรกับฉั น จริงไหมคะประธานหรง” 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 44 ผมยินดีมอบให้คณ
ุ ทุกอย่าง 
 
"ฉางอันคุณ -" ความประหลาดใจ ความเสียใจและ
ความโกรธในดวงตาของหรงซานตีกันยุง ่ เหยิง เขา
กํามือแน่ นกระดูกนิ วของเขาดังกร๊อบ "ฉางอัน
บางทีผมก็รูส้ ึ กว่าคุณช่างโหดร้ายมากกว่าทีผมคิด
ไว้จริงๆ! " 
เขานั งเอนหลังพิงหัวเตียง ด้วยท่าทางนั นเสือเชิตสี
ขาวทีไม่ได้กระดุมคริสตัลสามเม็ดบน ทําให้มองเห็น
หน้ าอกทีแข็งแกร่งและยังแสดงให้เห็นรอยแผลเปน
จากมีดทีเขาแทงไปทีหัวใจของเขาในตอนนั น 
เมือกู้ฉางอันได้ยน
ิ คํานั นเธอเงยหน้ าขึนมองและ
เห็นบาดแผลทีหน้ าอกของเขา 
"โหดร้ายหรือ" 
กู้ฉางอันไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ งเธอจะเกียวข้อง
กับคําคํานี  
"โหดร้ายเหรอหรงซาน ใช่ทุกคนในโลกนี สามารถ
่ ฉั นโหดร้าย แต่สําหรับคุณไม่ใช่! " กู้ฉางอัน
พูดได้วา
พูดจบหัวเราะทันที 
จากนั นกู้ฉางอันก็ค่อยๆ เงยหน้ าขึนและจ้องไปที
หน้ าชายทีเธอเคยรักมามากกว่าสิบป รอยยิมบนริม
ฝปากของกู้ฉางอันเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “คุณ
คิดว่าการทีฉั นไม่แยแสคุณนั นคือความโหดร้ายหรือ 
แต่เมือเทียบกันระหว่างคุณกับฉั น ใครกันทีเปนคน
โหดร้าย" 
" ฉางอัน ... "หรงซานขมวดคิวและดวงตาของเขา
นั นดูน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก 
กู้ฉางอันแสร้งทําเปนไม่สนใจและมองไปทีเขา " ห
รงซานฉั นรักคุณมากว่าสิบปแล้ว แต่ฉันกลับไม่
สามารถเอาชนะหลินรัวเอ๋อร์ ทีโผล่มาเคียงข้างคุณ
แค่ในช่วงระยะเวลาสัน ๆ ได้ ตอนนั นฉั นคิดว่าแม้วา
่
คุณไม่รก
ั ฉั น แต่หลังจากทีเรารู จ
้ ักกันมาหลายป ใน
ทีสุดคุณก็จะเชือฉั นบ้าง แต่ไม่วา
่ ฉั นจะพูดอะไรคุณ
ก็ไม่เคยเชือ และเพราะคุณไม่เชือฉั น ในคืนนั นตอน
ทีฉั นกําลังจะสูญเสียลูกไป ฉั นโทรหาคุณเพือให้คณ ุ
มาช่วยลูกของเรา แต่คณ
ุ กลับบอกว่า ลูกของฉั น
และตัวฉั นควรจะถูกฝงไปเสีย เพือชดเชยให้ลก
ู ของ
คุณกับหลินรัวเอ๋อร์ ฉั นยืนตรงนั นแล้วมองผ่าน
แสงจันทร์ไปทีเลือดทีไหลคดเคียวอยูข ่ ้างหน้ าฉั น 
มันมีสีแดงสดอยูภ
่ ายใต้แสงจันทร์ และเลือดทีไหล
นองอยูต ่ รงนั นก็คือลูกของเรา ในตอนนั นคุณเคย
้ ึงความเจ็บปวดและความสินหวังของฉั นบ้าง
รับรู ถ
ไหม หรงซาน " 
เธอขมวดคิวมุน
่ และมองเขาด้วยความเจ็บปวด จาก
นั นก็ลก
ุ ยืนขึนและเม้มปากเล็กน้ อย" ในตอนนี ดู
เหมือนกับว่า คุณรักฉั นมากจริงๆ และเหมือนกับว่า
คุณรู จ
้ ริงๆ ว่าคุณทําผิด แต่..เรืองทีลูกของฉั นตาย
มันก็เปนความจริง และทีปูและพีชายของฉั นตายไป
แล้วมันเปนความจริง และทีคุณทําร้ายฉั น สิงเหล่า
นั นก็เปนความจริงทังหมด คุณยังคิดว่าคุณมีหวัง
กับฉั นได้อีกเหรอ คุณอยากให้ฉันอยูก
่ ับคุณอย่างมี
ความสุข แล้วทําเหมือนกับว่า ทีผ่านมาไม่เคยมีอะไร
เกิดขึนอย่างนั นหรือ " 
"คุณพักผ่อนให้ดีฉันจะออกไปแล้ว! " 
ในเวลานี หรงซานกําลังเสียใจและสับสนและยังกลัว
ว่าตนจะสูญเสียคนตรงหน้ านี ไป เขาจึงเหมือนเด็ก
ทีทําอะไรไม่ถูกก็หันหลังให้ เขาจึงหันหลังกู้ฉางอัน
อย่างไม่รูว
้ า
่ ทําอะไรได้มากกว่านี แล้ว 
แต่เมือได้ยน
ิ ว่ากู้ฉางอันกําลังจะจากไปเขาก็กังวล
มาก เขากระชากเข็มให้เลือดทีอยูห ่ ลังมือเขาออก
ทันทีจากนั นก็ลก
ุ ขึนไปดึงกู้ฉางอันทีกําลังหันหลัง
เพือจากไป ให้เข้ามาในอ้อมกอดของเขาไว้ด้วยแขน
ยาวๆ ของเขา 
กู้ฉางอันยืนนิ งไม่ขยับตัวปล่อยให้ชายหนุ่ มกอดเธอ
ไว้จากด้านหลัง 
"ฉางอันผมขอโทษ ผมรู ว
้ า
่ ผมมันเลวมากจริงๆ แต่
ฉางอันคุณจะกลับมาไม่ได้จริงๆ หรือ" ผมไม่รูว
้ า
่ ผม
ควรต้องทําอย่างไรคุณถึงจะยอมยกโทษให้ผม 
เสียงทีน่ าสงสารของหรงซานพูดอ้อนวอนอยูท ่ ีข้าง
หูก้ฉ
ู างอัน 
กู้ฉางอันยิมแล้วพูดด้วยนาเสียงอ่อนโยน “คุณต้อง
้ ึ กเสียใจกับฉั นจริงๆ งัน
ทําอย่างไรน่ ะหรือ ถ้าคุณรู ส
ฉั นขอเพียงอย่างเดียวและฉั นจะไม่ต้องการอะไร
จากคุณอีกเลย!” 
“ผมยินดีมอบให้คณุ ทุกอย่าง ขอเพียงคุณกลับมา! "
หรงซานพูดเสียงดังอย่างกังวลเขาเหมือนควบคุม
ตัวเองไม่ได้เมือเธอได้ยน
ิ คําพูดทีอ่อนโยนของเธอ 
คนทีอยูด
่ ้านนอกได้ยน ิ เสียงดังพวกเขาก็เปดประตู
และรีบเข้ามา 
ุ ตายไปเสีย คุณจะได้
"ถ้าอย่างนั นฉั นต้องการให้คณ
ไปหาปูของฉั นกับพีชายของฉั นเพือขอโทษพวกเขา 
และฉั นจะฝงคุณไว้ข้างๆ พวกเขา ได้หรือไม่ล่ะ หรง
ซาน" กู้ฉางอันพูดประโยคนี ด้วยนาเสียงทีเรียบง่าย
และมีรอยยิมจางๆ แต่มน
ั กลับทําให้หรงซานอดไม่
ได้ทีจะสะดุ้ง. 
"ปฏิเสธใช่มยั คําพูดของคุณเปนแบบนี มาตลอด ฉั น
เชือมันครังแล้วครังเล่า และจนในทีสุดมันก็ทําให้ฉัน
่ มันไม่สําคัญเลยว่าฉั นจะมีคณ
คิดได้วา ุ อยูห
่ รือไม่มี
คุณอยู่ เพราะคุณไม่ใช่สิงจําเปนสําหรับฉั นอีกต่อไป
แล้ว " 
 
ตอนที45 คุณยังรักผมอยูไ่ หม 
 
 
มือของหรงซานค่อยๆ เลือนออกจากตัวของกู้ฉาง
อัน 
ทีจริงเขาก็รูว
้ า
่ กู้ฉางอันแค่กําลังทดสอบเขา ไม่วา
่
เขาจะตอบว่าอย่างไรมันก็ผด ิ ทังนั น แต่ท่าทางของ
กู้ฉางอันทีพูดอย่างสงบและเฉยเมยนั นทําเขากลัว
้ ึ กนี อย่างมาก กลัวว่าเขาได้
มากกว่า เขากลัวความรู ส
สูญเสียฉางอันของเขาไปแล้ว 
กู้ฉางอันไม่แม้แต่จะหันกลับมามองสีหน้ าของเขา 
ริมฝปากเธอยิมเยาะออกมาเล็กน้ อยจากนั นก็ก้าว
ไปข้างหน้ าเพือจากไป แต่มอื เล็กๆ ของเธอก็ถูกมือ
ใหญ่ทีเย็นเล็กน้ อยของหรงซานจับแล้วดึงไว้ มือ
ใหญ่นันดูเหมือนจะสันเล็กน้ อย 
"ฉางอันผมรู ว้ า
่ มันไม่มท
ี างไหนเลยทีจะชดเชยความ
สิงทีเกิดขึนกับคุณได้ แต่ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า
ผมรักคุณ และชาตินีผมจะรักแค่คณ ุ เท่านั น! " 
กู้ฉางอันยืนเงียบอยูท
่ ีเดิม ตาของหรงซานมองเห็น
เธออย่างเลือนรางเพราะตาของเขาเอ่อท้นไปด้วย
นาตา 
เมือเห็นสภาพและการแสดงออกของหรงซานทําให้
คนหลายคนทีเพิงเข้ามาเริมทําตัวไม่ถูกว่าควรจะอยู่
เพือดูแลเขาหรือว่าจะออกไปดี 
"ฉางอันคุณยังรักผมอยูห่ รือเปล่า" 
กู้ฉางอันมองไปทีใบหน้ าของหรงซานอย่างเงียบ ๆ 
ดวงตาของเขามีคลืนและเขาไม่สามารถทําให้มน ั
สงบลงได้ 
“ฉางอันคุณยังรักผมอยูไ่ หม?” หรงซานถามอย่าง
ร้อนรนด้วยความหวังทีแทบจะไม่มเี หลืออยูอ
่ ีกแล้ว 
หรงซานกู้ฉางอันยิมเล็กน้ อยเหมือนกับกําลังฟงเขา
พูดเรืองไร้สาระ และดวงตาของเธอก็ยง ั คงเฉยเมย
ไม่เปลียน 
หรงซานรู ส้ ึ กตืนตระหนก ในตอนนี เขาอยากรู ค
้ ํา
ตอบอย่างยิง เขาบีบมือของกู้ฉางอันอย่างควบคุม
ตัวเองไม่ได้ “ฉางอัน ผมรักคุณ ผมรักคุณคนเดียว 
คุณยังรักผมไหม” 
และคําตอบของเธอก็ชา ่ งเย็นชาและแผ่วเบาเช่นกัน 
เธอปดมือของหรงซานทีรังเธอเอาไว้ออกโดยไม่มี
ร่องรอยของความลังเลแม้แต่น้อย 
มือใหญ่ทีอบอุ่นนี เปนสิงทีเธอชืนชอบในอดีต แต่
ตอนนี เธอเกลียดมันจริงๆ 
"ไม่รก
ั ! " 
หรงซาน เซถอยหลังไปสองสามก้าวเมือได้ยน ิ คําพูด
้ ึ กราวกับว่าเขาถูกบีบเคล้นด้วย
นี หัวใจของเขารู ส
ฝามือทีมองไม่เห็นเขาหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บ
ปวดและในทีสุดเขาก็ล้มตัวลงบนเตียง 
ไม่มใี ครรู ว ่ คําสองคํานี หนั กหนาแค่ไหน แต่สําหรับ
้ า
หรงซานคําว่าไม่รก
ั ทีออกมาจากปากกู้ฉางอันนี มัน
เหมือนมีมด
ี คมๆ มาทิมแทงหัวใจของเขา 
หรงซานกดตรงตําแหน่ งของหัวใจของเขาแน่ น มัน
เจ็บปวดเหลือเกิน 
ถึงเปนแค่เพียงคําพูดธรรมดาแต่ก็ทําให้หรงซาน
สินเรียวแรง เขาทําได้เพียงแค่มองดูก้ฉ
ู างอันเดิน
ออกไปจากห้อง เขาไม่มค
ี ณ
ุ สมบัติพอทีรังเธอไว้
และทําได้เพียงมองเธอจากไป 
ในเช้าวันจันทร์ดวงอาทิตย์กําลังส่องแสงและมีลม
พัดเบา ๆ ... 
่ ้างหน้ าต่างมองไปทีแสงแดดทีส่อง
หรงซานยืนอยูข
สว่างด้านนอก ใบหน้ าทีหล่อเหลาของเขาเย็นชา
และมีเสน่ ห์มาก ทีเขียบุหรีข้างๆ เขาเต็มไปด้วยก้น
บุหรีและควันก็คละคลุ้งไปทัววอร์ดผูป ้ วย 
เขาหรีตาจ้องโทรศัพท์เงียบ ๆ 
ในขณะนั นโทรศัพท์มอ
ื ถือทีเขาวางไว้บนโต๊ะก็มี
เสียงดังขึน 
“จือฟานเจอหรือยัง” เขาถามอย่างกังวล 
เสียงสงบของจือฟานยังคงอยูใ่ นโทรศัพท์ "ผมเจอ
แล้วครับนายหญิงมีการกําหนดเทียวบินไปซานย่า
ตอนบ่ายสองโมงครับ " 
"เธอไปคนเดียวเหรอ? " หรงซานขมวดคิวเล็กน้ อย 
จือฟานลังเลอยูค
่ รู ห
่ นึ งคิดอยูพ
่ ก
ั หนึ ง แต่ก็ยง
ั
กระซิบว่า "ตัวเทียวบินนั นฮั วซือหลิงเปนคนจอง
ครับ " 
ภายในวอร์ดมีเสียงสิงของตกกระทบพืนและหรง
ซานยังคงยืนนิ งอยูข
่ ้างหน้ าต่าง ทันใดนั นดวงตา
ของชายคนนั นก็มดื มนเขาหยิบเสือผ้าทีอยูข ่ ้างๆ 
เตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องนา 
กู้ฉางอันเดินออกมาจากบ้านของตระกูลกู้ โด
ยมีฮัวซือหลิงถือกระเปาให้และกําลังพาเธอไปทีรถ
ของเขา 
เธอหันหลังกลับไปมองทุกสิงทีคุ้นเคยรอบตัว กู้ฉาง
้ ึ กเหงาในใจ ทุกอย่างไม่มท
อันรู ส ี างเหมือนเดิมอีก
ต่อไปและไม่ก็สามารถย้อนกลับไปได้ เธอมองไปที
บ้านและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยนาตา 
“คุณปู พีหลิงบอกว่าพีชายยังไม่ตาย คุณปูคุณ
กําลังรออันอันนะ อันอันจะไปรับพีชายกลับบ้าน
่ ้วยกันแล้ว 
แล้ว ครอบครัวของเราจะได้กลับมาอยูด
 
 
ตอนที 46 เขากําลังรอฉั นอยู ่
 
 
แสงแดดทีแผดจ้าส่องผ่านเงาไม้เข้ามาในดวงตา
้ ึ กเจ็บเล็กน้ อย
ของกู้ฉางอัน ทําให้ตาของเธอก็รูส
และนาตาก็ทําให้ดวงตาของเธอขุ่นมัวเหมือนมีมา
่ น
นา 
 
"ฉางอันจะไปหรือยังใกล้ถึงเวลาแล้ว " ฮั วซือหลิงที
ไม่รูเ้ ขาอยูข
่ ้างหลังเธอตังแต่เมือไรพูดขึน ดวงตาเขา
เต็มไปด้วยความอ่อนโยน มือใหญ่ของเขาวางลงบน
ไหล่ของกู้ฉางอันเบา ๆ ราวกับจะให้ความมันคงแก่
เธอ 
 
“อืม... พีหลิง เขาอยูใ่ นซานย่าจริงๆ เหรอ พีชายยัง
ไม่ตายจริงๆ ใช่ไหม?” กู้ฉางอันถามยา ฮั วซือหลิงม
องไปทีใบหน้ าทีอ่อนโยนดวงตาของเธอใสเหมือน
นาและนาเสียงของเธอก็นุ่ มนวล 
 
"ใช่แน่ นอน พีถามแล้ว คนทียืนยันว่าเห็นฉางหนิ ง
ยังไม่ตาย เขาได้ไปทีชนบทของซานย่าและเขาได้
เห็นฉางหนิ งจริงๆ 
 
ทีสนามบิน ในล็อบบีผูค
้ นกําลังพลุกพล่าน 
 
กู้ฉางอันและฮั วซือหลิงพวกเขากําลังเดินเข้าไปใน
อาคารผูโ้ ดยสารขาออกหลังจากผ่านการตรวจสอบ
ความปลอดภัยเรียบร้อยแล้ว จู่ๆ กู้ฉางอันก็หยุด
เดินและตัวของเธอก็แข็งทือ ฮั วซืหลิงทีเดินนํ าหน้ า
ชะงักแล้วหันกลับไปมองเขาเห็นริมฝปากของเธอ
สันไม่หยุดตากลมโตของเธอมองไปทีหน้ าจอ
อิเล็กทรอนิ กส์ในล็อบบีสนามบิน บนหน้ าจอมีผู้
ประกาศข่าวกําลังรายงานข่าวทีร้อนแรงทีสุดของ
วันนี  
 
ประธานหรงแห่งหรงกรุ ป
๊ ประสบอุบต
ั ิเหตุทาง
รถยนต์ ขณะขับรถไปสนามบินเมือเช้านี ตอนนี เขา
อยูโ่ รงพยาบาลและยังไม่พน
้ ขีดอันตราย! 
 
ดวงตาของกู้ฉางอันทีว่างเปล่า ร่างกายของเธอเริม
สันสะท้านอย่างรุ นแรง แขนขาของเธอไร้สิน
เรียวแรงและสันจนเห็นอย่างชัดเจนชัดเจน กู้ฉาง
อันทิงตัวลงบนพืน เพราะเธอไม่สามารถยืนได้อีก
ื อันสันเทาปดปากของเธอไว้และ
ต่อไปเล้ว เธอใช้มอ
นิ วของเธอเย็นเฉี ยบ 
 
"ไม่ ... ไม่ ... มันไม่จริง ... มันไม่ใช่ ... " 
 
"ฉางอัน ... " 
 
อํวซือหลิงตกใจมากเขาเข้าไปประคองกู้ฉางอันให้
ลุกขึนแต่เธอก็ไม่สามารถทรงได้แล้วแขนขาเธออ่อน
ไปหมด เขานั งลงเพือประคองเธอไว้จากนั นก็หันไป
มองจอภาพสลับกับการจ้องมองของกู้ฉางอัน ใน
จอภาพเขาเห็นหรงซานถูกนํ าตัวออกมาจากซาก
รถยนต์ และถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล หรงซาน
ประสบอุบตั ิเหตุทางรถยนต์มน
ั จะเปนเช่นนั นได้
อย่างไร 
 
บนหน้ าจอภาพอิเล็กทรอนิ กส์เสียงของผูป
้ ระกาศ
ข่าวยังคงรายงานข่าวอย่างต่อเนื อง 
 
ิ เสียงใด ๆ แล้วเพราะแค่ประโยคที
กู้ฉางอันไม่ได้ยน
ว่าหรงซานยังโคม่าอยูใ่ นโรงพยาบาลนั นทําให้เธอ
หายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด เธอเอามือกดที
หน้ าอกของเธออย่างหมดหวัง และมองไปทีหน้ า
จอภาพ, 
 
เลือดจางๆไหลลงมาจากมุมปากของกู้ฉางอัน หัวใจ
ของเธอดูเหมือนจะแตกออกเปนเสียงๆ ความเจ็บ
ปวดแผ่กระจายอย่างเงียบ ๆ และนาตาของเธอก็
ร่วงหล่นลงมาราวกับสายฝนโปรยลงมาบนใบหน้ า
ของเธอ 
 
"เขากําลังรอฉั นอยู่ ... เขาต้องรอฉั นอยู่ ... " เธอ
ร้องไห้เงยหน้ าขึนมองฮั วซือหลิง "พีหลิงเขา ... พี
หลิงฉั นบอกให้เขาตายไป เขาจึงประสบอุบต ั ิเหตุ
ทางรถยนต์ ... " กู้ฉางอันพูดด้วยความสับสน
เหมือนคนจับต้นชนปลายไม่ถูก 
 
" ฉางอันไปหาเขา! "ฮั วซือหลิงมองไปทีท่าทางเจ็บ
ปวดของกู้ฉางอันจากนั นก็กระซิบ" ตอนนี เขาต้อง
รอคุณอยู!่ " 
 
" พีหลิง ... " 
 
"ไปเถอะ! "ฮั วซือหลิงยิมบางๆ ทีจริงเขารู ม
้ าโดยตล
อดหรงซานไม่ได้มช ่ งเวลาทีดีเลยในตลอดสองปที
ี ว
ผ่านมาและความรักของหรงซานทีมีต่อฉางอันก็
เปนเรืองจริงจริง 
 
เขาหยิบตัวเครืองบินของกู้ฉางอันขึนมาแล้วฉี กเปน
ชินเล็กชินน้ อย 
 
"ไปเถอะฉางอัน! " 
 
"พีหลิง ... " กู้ฉางอันมองไปทีฮั วซือหลิงอย่างไม่เชือ
สายตาตัวเอง 
 
"ไปฉางอันหรงซานไม่เคยมีความสุขสักวันในตลอด
สองปทีผ่านมา สําหรับฉางหนิ งพีจะไปหาเขาเอง 
มันใจได้เลยว่าพีหลิงจะพาฉางหนิ งกลับมาอย่าง
แน่ นอน! " 
 
กู้ฉางอันลุกขึนแล้วรีบไปทีโรงพยาบาลอย่างสิน
หวังทันที ฮั วซือหลิงยืนอยูต
่ รงนั น เขามองไปทีด้าน
หลังนองเธอ ดวงตาของเขาเศร้ามากและผลลัพธ์นี
ดูเหมือนจะไม่เกินความคาดหมายของเขา 
 
,ฉางอันไม่วา
่ ยังไงคุณก็ไม่สามารถปล่อยเขาไปได้ใช่
ไหม และก็ถึงเวลา ทีพีหลิงต้องปล่อยมือ...ใช่ไหม, 
 
 
 
ตอนที 47 จะมีโอกาสไหม 
 
บนทางเดินของโรงพยาบาล. 
 
กู้ฉางอันรีบตรงไปทีห้องฉุ กเฉิ นทันที ทันใดนั นนาง
พยาบาลก็วงผ่ิ านเธอไปพร้อมกับพูดเสียงดัง "ไป
โทรหาอาจารย์หมอหลิน ว่าอาจจะไม่สามารถ
ทําการผ่าตัดนี ได้ แจ้งด้วยชีพจรผูป
้ วย110! " 
 
ิ สิงนี ดูเหมือนกู้ฉางอันเหมือนถูกสายฟา
เมือได้ยน
ฟาดจากท้องฟาสีคราม 
 
กู้ฉางอันยืนนิ งเหมือนหุ่นอยูห
่ น้ าห้องฉุ กเฉิ น โดย
หลังของเธอพิงกําแพงตาของเธอมองไปทีไฟสีแดง
เหนื อประตู หลังของเธอพิงกําแพงทีเย็นราวทีกับว่า
มันเย็นเยียบเสียจนเธอรู ส
้ ึ กจนไม่สามารถหยุดตัว
สันได้ หน้ าของเธอซีดลงเรือยๆ จนไร้สีเลือด ความ
้ ึ กของเธอตอนนี คือ เธอไม่สามารถทนสูญเสียได้
รู ส
อีกแล้ว เธอบอกตัวเองทุกวันว่าเกลียดเขา แต่ทําไม
เมือได้รูว
้ า
่ เขาอาจจะไม่อยูใ่ นโลกใบนี อีกแล้ว ทําไม
เธอถึงเจ็บปวดเจียนตายขนาดนี หัวใจมันเจ็บเหลือ
เกิน...อาซาน 
 
....แต่ห้องฉุ กเฉิ นก็ไม่มข
ี ่าวคราวใด ๆ ออกมา มีเพียง
พยาบาลวิงเข้าออกพร้อมยาเข้าออกเปนระยะ ๆ 
 
ทันใดนั นมีเสียงฝเท้าดังขึนทีทางเดินราวกับว่ามี
ผูค
้ นจํานวนมากวิงมาทีนี กู้ฉางอันหันไปมองเธอ
เห็นคุณปูหรงกําลังเดินมาอย่างเร่งรีบ และเมือเธอ
เห็นชายชรา กู็ฉางอันก็รอ
้ งไห้ทันที 
 
"คุณปูอาซานเขา ... " คุณปู 
 
ปูหรงได้ยน
ิ เรืองเกียวกับหรงซานกับฉางอันมา
มากมายในช่วงสองปทีผ่านมา ในตอนนั นเขาดีใจ
มากทีรู ว
้ า
่ ฉางอันยังไม่ตาย และทีหรงซานประสบ
อุบต
ั ิเหตุในวันนี ก็เพราะเขาขับรถด้วยความเร็วสูง
ไปสนามบินเพือรังตัวเธอไว้ 
 
"อันอัน ไม่ต้องกลัวนะ อาซานจะไม่เปนไร " 
 
"คุณปูฉั นขอโทษ! " คุณปู 
 
ปูหรงไม่สามารถพูดคํากล่าวหาใด ๆ ได้ เมือเขาเห็น
ท่าทางทีเจ็บปวดและสินหวังของเธอ 
 
จนกระทังเช้าวันรุ ง
่ ขึน ประตูห้องผ่าตัดถึงได้เปด
ออก 
 
หมอถามด้วยนาเสียงเหน็ ดเหนื อย: "ใครคือ
ครอบครัวของคนไข้ " 
 
"เขาเปนหลานชายของฉั น! " ปูหรงรีบเดินมาหาคุณ
หมอ 
 
"ผูป
้ วยได้รบ
ั บาดเจ็บมีเลือดออกในกระเพาะอาหาร
เนื องจากการดืมมากเกินไปนอกจากนี สาเหตุของ
การเจ็บปวยเมือปทีแล้วและอุบต ั ิเหตุครังนี ยัง
ทําร้ายหัวใจและปอดไม่วา่ การผ่าตัดจะประสบ
ความสําเร็จเพียงใดเขาต้องรักษาตัวอย่าง
ระมัดระวังไปอีกสองถึงสามป หมอมองไปทีสมาชิก
ในครอบครัวนาเสียงของเขาหนั กแน่ นเปนพิเศษ: "
อย่างไรก็ตามเราพบว่าความอยากมีชว ี ต
ิ อยูข
่ องผู้
ปวยตามาก เขาอาจจะไม่ตืนขึนมาอีกเลยก็ได้ คุณ
เปนญาติของเขาดังนั นคุณต้องพูดคุยข้างหูเขาให้
มากทีสุด เพือจะกระตุ้นสติรบ
ั รู ข
้ องเขาให้ตืนขึนมา
!” 
 
“ขอบคุณครับหมอ!” จู่ๆ นายท่านหรงก็เซเหมือนจะ
ล้มลง โชคดีทีได้รบ
ั ความช่วยเหลือจากคนขับรถ
ทําให้เขาไม่ล้มควาลงไป 
 
อย่างไรก็ตามเมือทุกคนไปทีนั นถามแพทย์เกียวกับ
อาการของหรงซาน กู้ฉางอันก็ยน ื อยูท
่ ีนั นอย่าง
เงียบ ๆ ใบหน้ าของเธอซีดขาวจนเหมือนจะส่องแสง
ได้ จากนั นก็ค่อยๆ มีรอยยิมแปลก ๆ และอ่อนโยน
ปรากฏขึนทีมุมปากของเธอ 
 
"เขาจะไม่ตาย เขาจะตืนขึนมา เขาไม่ยอมทิงฉั นไว้
คนเดียวหรอก " 
 
ทุกคนหันหน้ ามามองเธอ แต่เธอไม่สนใจใครอีกแล้ว 
 
กู้ฉางอันเดินช้าๆ ไปพร้อมกับพยาบาลทีเข็นเตียง
ของหรงซานกลับไปทีวอร์ดผูป ้ ึ กว่า
้ วย กู้ฉางอันรู ส
หัวใจของเธอแตกออกเปนเสียง ๆ เมือเขามองไปที
ใบหน้ าอันหล่อเหลาทีตอนนี กลับซีดเปนกระดาษ 
 
หัวใจของเธอเจ็บมากในตอนนี ทังทีคิดว่าตัวเองตัด
เขาออกไปจากชีวต
ิ ได้แล้วแท้ๆ แต่ทันทีทีรู ว
้ า
่ เขา
กําลังจะตายเธอก็ไม่สามารถควบคุมหัวใจตัวเองได้
อีกเลย เธอไม่อยากยกโทษให้เขาและก็ไม่อยากสูญ
เสียเขาไปด้วย ในตอนนั นเมือเขาได้สํานึ กในความ
ผิดของเขาแล้วและเขาก็ชดใช้มน
ั มาตลอดสองป วัน
ก่อนเขาขอโอกาสกับเธอทําไมเธอถึงไม่ให้โอกาสเขา 
ถ้าเธอยอมให้โอกาสเขา เขาก็จะไม่เจ็บจนเกือบตาย
ิ คนมันสันนั ก ต่อไปนี เธอจะไม่ใช้ชว
เช่นนี ชีวต ี ต
ิ ด้วย
ความเกลียดชังอีกแล้ว ถ้าเขาดีต่อเธอ เธอก็จะดีกับ
เขา พวกเราจะลองเริมต้นกันใหม่อีกครัง แต่จะมี
โอกาสไหม 
 
เมือนึ กถึงใบหน้ าทีคุ้นเคยของหรงซานและมันยัง
คงตราตรึงอยูใ่ นใจของกู้ฉางอัน และนาตาก็ก่อตัว
ขึนเหมือนเปนหมอกสีขาวคลุมไปทังดวงตาของกู้
ฉางอัน 
 
กู้ฉางอันซึงตกอยูใ่ นความสินหวังจนไม่สามารถ
ิ เสียงของคนอืนได้อีกต่อไปแล้ว 
มองเห็นหรือได้ยน
 
“เขาจะไม่ตายเขาจะตืนขึนมาเขาจะแน่ นอน!” 
 
กู้ฉางอันพูดเบา ๆ พร้อมกับนาตาทีไหลพราก ตอน
้ ึ กอ้างว้างและเหมือนถูกทอดทิงเปนอย่าง
นี เธอรู ส
มาก 
 
ในทางเดินทีเงียบสงบเจ้าหน้ าทีทางการแพทย์ได้
ส่งหรงซานไปยังห้องผูป
้ วยหนั กอย่างระมัดระวัง 
 
กู้ฉางอันเดินอย่างเงียบ ๆ ไปทีเตียงผูป
้ วย ก้าวของ
เธอเบามากราวกับว่าเธอกําลังเหยียบอยูบ
่ นฝาย 
เธอก้มลงกระซิบทีข้างหูเขา 
 
"อาซาน ... อาซาน ... " 
 
ทุกคนยืนอยูใ่ นวอร์ดยืนนิ งและทุกคนก็ไม่รูว
้ า
่ เธอ
กําลังจะทําอะไรต่อไปอีก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 48 เขาจะไม่มว
ี น
ั ตืนขึนมาอีกแล้ว 
 
กู้ฉางอันกระซิบทีข้างหูหรงซานเสียงเธอเบามาก
จนเหมือนกับเธอกําลังพึมพํากับตัวเอง: " อาซาน
คุณไม่อยากให้ฉันยกโทษให้เหรอ คุณต้องตืนขึนมา 
คุณต้องตืนขึนมาเท่านั นฉั นถึงจะยกโทษให้คณ
ุ ! ถ้า
คุณไม่ตืนขึนมาอีกครังฉั นจะไปกับพีหลิง ฉั นจะไป
อยูก
่ ับเขาและกับพีชายของฉั นอย่างดี ฉั นจะลืมคุณ
ให้หมด - " 
 
ทันใดนั นในสติทีเบลอของเธอ เธอดูเหมือนจะเห็นห
รงซานลืมตาและเธอก็ยม ิ
 
"อาซาน คุณจะตืนขึนมาไม่ใช่เหรอ? " "ทําไมคุณถึง
ยอมปล่อยให้ฉันอยูค
่ นเดียว? " 
 
ตอนนี โลกของกู้ฉางอันดูเหมือนจะถูกแยกออกจาก
โลกของคนอืนแล้ว เธอพูดพึมพําซาแล้วซาเล่าใน
โลกของเธอ และนี คือสิงเดียวทีเธอทําได้ 
 
ภายในหอผูป
้ วยทีเงียบสงบ 
 
กู้ฉางอันนั งอยูเ่ งียบ ๆ อยูห
่ น้ าเตียงเธอเฝาดูหรง
ซานทีเนื อตัวเต็มไปด้วยสายต่างๆ และเฝาดูคลืนที
สันไหวในจอคอมพิวเตอร์เครืองเล็กทีราวกับกําลัง
บอกอะไรบางอย่างกับเธอ 
 
เธอจ้องมองไปทีใบหน้ าซีดเซียวของหรงซาน กู้ฉาง
อันลูบไล้ไปทีผิวหน้ าของหรงซานอย่างแผ่วเบาและ
นุ่ มนวล เหมือนเธอกลัวว่ามันจะทําให้เขาเจ็บ เธอ
จับมือเขาเบา ๆ จากนั นก็วางศีรษะลงบนแขนของ
เขาพร้อมกับนาตาคลอเบ้า 
 
กู้ฉางอันเอามือลูบไล้ไปทีรอยแผลตรงหัวใจเขา "พีมู่
ไปบอกว่าคุณแทงตัวเองจนเกือบทําให้ตัวเองตาย" 
 
อาซานถ้าคุณรักมาก ทําไมตอนนั นคุณถึงโหดร้าย
กับฉั นขนาดนั น? 
 
แต่อาชานฉั นไม่สนใจเรืองนั นอีกแล้ว ฉั นแค่อยาก
ุ หายดี 
ให้คณ
 
นาตาทีเอ่อท้นค่อยๆ ไหลผ่านใบหน้ าซีดขาวของ
เธอจากนั นก็ไหลลงไปทีแขนของหรงซาน และหัวใจ
ของกู้ฉางอันจมลงอย่างรวดเร็วราวกับจมลงไปใน
หลุมดํา 
 
จากนั นเธอก็นังเงียบ ๆ อยูห
่ น้ าเตียงของหรงซาน 
เงียบมากจนไม่เกิดเสียงใดๆ เงียบราวกับตุ๊กตาทีตัง
อยูต ่ รงหน้ าต่างร้าน เหมือนกําลังรออะไรบางอย่าง
อยูเ่ งียบ ๆ 
 
อย่างไรก็ตามหรงซานก็ไม่เคยตืนขึนมา 
 
เขาหลับลึกราวกับว่าไม่เคยหลับใหลมาก่อน ใบหน้ า
ทีหล่อเหลาและหยิงผยองของเขายังคงซีดเหมือน
กระดาษ ดวงตาสีหมึกทีลึกสุดหยังนั นไม่ได้ถูกเปด
ขึนมาอีกเลย 
 
มีคนมาเยียมหรงซานตลอดเวลา มาและก็ไป ... วน
เวียนอยูอ
่ ย่างนั น 
 
และกู้ฉางอันก็นังเงียบ ๆ ตลอดเวลา ดอกไม้ทีคน
ส่งมาเยียมก็เต็มไปทังวอร์ด และเวลาผ่านไป ... 
 
ดอกไม้ทีบาน ... พวกมันก็เริมค่อยๆเ**่ยวเฉาอย่าง
เงียบ ๆ ... 
 
หรงซานยังคงหลับสนิ ทราวกับว่าเขาจะไม่มว
ี น
ั ตืน
ขึนมาอีกแล้ว 
 
กู้ฉางหนิ งกลับมาแล้วพร้อมกับฮั วซือหลิง ในวันทีกู้
ฉางหนิ งออกจากคุก เขาก็ถูกไล่ล่าแต่สุดท้ายเขาฆ่า
คนทีต้องการจะฆ่าเขา จากนั นเขาจึงหลบหนี โดยใช้
ร่างกายของคนร้ายปลอมเปนเขา โดยเปลียนเอา
สิงของทีสําคัญทีสุดของเขา ไปใส่ลงบนตัวคนร้าย
และทําลายใบหน้ านั นจนเละ แต่สุดท้ายเขาก็พลาด
ตกลงไปในทะเล ต่อมามีคนมาพบแล้วช่วยเหลือเขา 
เนื องจากเขาตกลงไปในทะเลศีรษะและร่างกายของ
เขากระแทกกับหินโสโครกจนบาดเจ็บสาหัส ต่อมา
เขาได้ข่าวว่ากู้ฉางอันเสียชีวต
ิ เขาจึงย้ายไปรักษาตัว
ทีซานย่า และใช้เวลามากกว่า หนึ งปถึงได้ดีขึน 
 
ประตูของหอผูป
้ วยถูกผลักเปดออกพยาบาลกําลัง
ถือถาดยาเพือเปลียนยา กู้ฉางอันลุกขึนยืนจากนั นก็
เดินไปทีหน้ าต่างและมองไปทีแสงแดดจ้าด้านนอก 
 
แสงแดดใสราวกับกระจกและโลกทังใบอยูใ่ นความ
สงบและร่มเย็น 
 
กู้ฉางอันนั งตรงข้างหน้ าต่างมองไปทีหรงซาน
ทีนอนนิ งบนเตียงและมองดูพยาบาลเปลียนชุดให้
เขา เธอนั งเงียบ ๆ ดวงตาของเธอดูสินหวังและ
มืดมน , ในตอนนี เหมือนโลกของเธอเหมือนหยุด
หมุน เธอเบือนหน้ ามองออกไปนอกหน้ าต่าง โลกนี
ช่างเงียบเหงาจริงๆ 
 
ใบไม้เ**่ยว ๆ สองสามใบลอยผ่านตาของเธอไป 
 
ตอนนี กําลังจะเข้าสู่ฤดูใบไม้รว
่ ง ... 
 
กู้ฉางอันมองออกไปนอกหน้ าต่างอย่างเงียบ ๆ 
หรือใบหน้ าของเธอยังคงสวยงาม แต่สิงทีแตกต่าง
คือเธอซูบผอมลงมาก ร่างกายเธอบอบบางอยูแ ่ ล้ว 
พอยิงผอมลงก็ดเู หมือนว่าแค่ลมพัดเธอก็สามารถ
ปลิวไปตามลมได้ 
 
ประตูของวอร์ดถูกปดลงอย่างเบามือ หลังจากที
พยาบาลเปลียนยาเสร็จ 
 
กู้ฉางอันหันกลับไปมองหรงซานทีกําลังนอนอยูบ
่ น
เตียง หลอดยาทีแขวนอยูค
่ ่อยๆ เติมของเหลวใส
เข้าไปในร่างกายของหรงซานทีละนิ ด เธอเฝามอง
เขาอย่างเงียบ ๆ ... 
 
ดวงอาทิตย์ยามเย็นส่องแสงมาตกกระทบทีร่างของ
กู้ฉางอัน , แสงสีทองอยูบ
่ นตัวเธอทําให้ใบหน้ าขาว
ซีดของเธอ กลายเปนแสงเจิดจ้าพร่างพราว ... 
 
เวลาผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ... เหมือนใบไม้แห้งตาย
ร่วงหล่นอยูน
่ อกหน้ าต่าง ... 
 
หนึ งชิน ... สองชิน ... 
 
หนึ งวัน……สองวัน… 
 
ร่วงหล่นลงมา แบบนี ไม่รูจ
้ บ แต่โลกของกู้ฉางอัน
นั น เวลาของเธอหยุดนิ งและเวลาเปนสิงทีไร้ความ
หมายสําหรับเธอ 
 
พระอาทิตย์ยามเย็นมาเยือนอีกครังแสงสีทองแผด
เผาราวกับเปลวไฟทีขอบฟา 
 
ประตูของวอร์ดถูกผลักเปดออกอย่างระมัดระวัง 
 
กู้ฉางอันซึงนั งอยูร
่ ม
ิ หน้ าต่างเงยหน้ าขึน 
 
"พีชาย! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที 49 ฉั นคงต้องสูญเสีย 
 
กู้ฉางหนิ งเดินเข้ามาแล้วมองน้ องสาวของเขา เธอ
ผอมลงอีกแล้ว เขาถอนหายใจอย่างเหนื อยหน่ ายใจ 
 
"ฉางอันถ้าน้ องยังเปนแบบนี ต่อไป ร่างกายของ
น้ องคงจะไม่ไหวอีกแล้ว " 
 
" ฉั นไม่เปนไรพีชาย เดียวอาซานก็ตืนขึนมาแล้ว " กู้
ฉางอันพูดด้วยรอยยิม 
 
กู้ฉางหนิ งมองเธออย่างระอา แต่ก็ไม่สามารถพูด
อะไรได้อีกแล้ว สิงทีควรพูดเขาก็พูดไปจนหมดแล้ว 
ตอนนี เขาทําได้แค่ถอนหายใจ 
 
ทันใดนั นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ “ฉางอัน ซือหลิ
งกลับไปอังกฤษแล้วเขาบอกว่าเขาจะแต่งงานกัน
คนทีทางบ้านเขาจับคู่ให้ และเขายังบอกว่าเขาจะ
คอยมองน้ องอยูห ่ ่างๆ 
 
"ตอนนี ฉั นคงต้องสูญเสียพีชายทีดีแสนไปจริงๆ 
แล้ว พีชายบางครังฉั นคิดว่า ถ้าคนทีฉั นรักคือพี
 ิ ฉั นคงจะไม่มเี รืองแบบนี แต่น่าเสียดายที
หลิงชีวต
ฉั นไม่สามารถรักเขาในแบบทีเขาต้องการได้ " 
 
กู้ฉางอันหันไปมองหรงซานทีอยูบ่ นเตียง เธอ
หลับตาลงราวกับว่าสิงนี สามารถปกปดความเศร้า
โศกทีเธอซ่อนอยูใ่ ต้ตาของเธอได้ 
 
เมือกู้ฉางหนิ งเห็นเธอเปนแบบนี เขาจึงไม่พูดเรืองนี
อีก เขามองไปทีกู้ฉางอานอย่างเงียบๆ เมือเขามอง
่ ั งเงียบๆ สักพัก “ฉางอันพีต้อง
ไปกู้ฉางอัน และอยูน
ไปแล้ว ช่วงนี พียุง
่ มาก เพราะคุณปูหรงเพิงโอน
กิจการของตระกูลกู้คืนมาให้พวกเรา ดังนั นน้ อง
ต้องดูแลตัวเองให้ดีอย่าให้พต้
ี องเปนกังวลเรือน้ อง
เพิมอีกเข้าใจไหม” กู้ฉางหนิ งพูดจบก็มองไปที
ใบหน้ าเศร้าโศกของน้ องสาวเขา เขาถอนหายใจและ
พูดอีกครัง “ฉางอันน้ องต้องปล่อยวางความคิด
ต่างๆ ลงและทําใจให้สบาย ถ้าน้ องอยากรัก น้ องก็
รักไปเลยและก็ไม่ต้องคิดถึงเรืองอืน ๆอีกแล้ว ที
ผ่านมาสิงเดียวทีคุณปูหวังก็คือ ให้พวกเราสามารถ
มีความสุขได้ในทุกๆ วัน และก็เช่นเดียวกันสําหรับพี 
พีก็หวังอยากให้น้องมีแต่ความสุขในทุกๆ วันเช่นกัน
! " " พีฉั นรู ้ ขอบคุณมากพีชาย" 
 
กู้ฉางหนิ ง พยักหน้ าแล้วยิมอย่างอ่อนโยน จากนั น
เดินออกไป เขาเดินไปถึงประตูแล้วหันกลับมา เขา
เห็นกู้ฉางอันหลับตาลงจากนั นก็ก้มหัวลง แล้ววาง
ไว้บนไหล่ของหรงซานอย่างดูเปนธรรมชาติและริม
ฝปากของเธอก็มร
ี อยยิมน้ อยๆ 
 
้ ึ กว่า คนบางคนได้ถูก
เมือเห็นฉากนี กู้ฉางหนิ งก็รูส
กําหนดให้มาอยูด
่ ้วยกันจริงๆ 
 
ไม่วา
่ คุณจะพบเจอประสบการณ์ อะไรมามากมาย
แค่ไหนก็ตาม ในทีสุดความรักจะสามารถทําให้บาง
คนยอมอ่อนน้ อมถ่อมตนและบางคนก็กล้าหาญ 
 
แสงแดดสีทองส่องผ่านหน้ าต่างทําให้ทังห้องกลาย
เปนสีทองสว่างสดใส กู้ฉางอันลืมตาขึนมองและ
เห็นด้านหลังของกู้ฉางหนิ งไวไว 
 
เมือเธอเงยหน้ าขึนแสงแดดส่องเข้ามาในดวงตา
ของเธอ และด้านหลังพีชายของเธอก็หายไปจาก
สายตาเธอ 
 
,พีชาย ฉางอันรู ว ้ า
่ ฉางอันรักเขาได้แค่คนเดียว
เท่านั นในชีวต
ิ นี หัวใจของฉางอันคงเล็กเกินไปถึง
รองรับได้แค่คน ๆ เดียวเท่านั น, 
 
แม้วา
่ เธอจะเคยคิดว่าตัวเองเกลียดเขา แต่ไม่วา
่ ยังไง
เธอก็ปล่อยเขาไปไม่ได้ และไม่เคยได้เลย 
 
, พีหลิงฉั นขอโทษ ฉั นขอโทษจริงๆ ฉางอันไม่
สามารถตอบสนองความรักของพีได้ในชีวต ิ นี หัวใจ
ของฉางอันมีไว้รก
ั เขาเพียงคนเดียวเท่านั นจริงๆ 
 
แสงจันทร์กระจ่างเต็มท้องฟาทีด้านนอก แต่ในห้อง
นี เต็มไปด้วยความเงียบงัน 
 
ยาเหลวใส ไหลตกลงมาทีละหยด ... 
 
คลืนไฟฟาทําให้เกิดเสียงบีบๆ และหัวใจของหรง
ซานก็เต้นสมาเสมอ ... 
 
ลมพัดเข้ามาจากทางหน้ าต่างและผ้าม่านสีขาวก็
ปลิวไสวไปกับสายลมทําให้เห็นแสงจันทร์จาง ๆ ฤดู
ใบไม้รว
่ งอากาศเริมเย็น กู้ฉางอันลุกขึนแล้วเดินปด
หน้ าต่าง จากนั นก็เดินช้าๆ กลับไปทีเตียงของหรง
ซาน 
 
้ ึ กมึนๆ เมือลุกขึน เธอจึงไม่เห็น
อาจเปนเพราะเธอรู ส
ว่ามือของหรงซานขยับเล็กน้ อย 
 
เธอลูบไปใบหน้ าอันหล่อเหลาของเขาเบา ๆ และจับ
มือทีใหญ่ของเขาทีเย็นเล็กน้ อยด้วยมืออีกข้างของ
เธอ และเมือเห็นเขาหลับสนิ ทความอดทนในหัวใจ
ของเธอดูเหมือนใกล้จะถึงขีดจํากัดแล้ว 
 
อาชานคุณจะนอนไปถึงตอนไหน เมือไรคุณจะตืน
สักที ตอนนี ฉั นแทบจะไม่มแ
ี รงพยุงตัวเองแล้ว คุณ
ตืนได้แล้วตกลงไหม! 
 
ทันใดนั นบนเส้นกร๊าฟของคลืนไฟฟาหัวใจเหมือน
จะเร็วขึน และมือทีเธอจับอยูด
่ เู หมือนจะขยับ - 
 
กู้ฉางอันดูเหมือนจะตกตะลึง เธอจ้องมองไปทีเขา
ด้วยตาเบิกกว้าง ในตอนนี เธอไม่กล้าแม้แต่จะ
หายใจ เพราะกลัวว่าเธอกําลังฝนไป 
 
ดวงตาของหรงซานค่อยๆ เปดขึนอย่างช้าๆ การ
มองเห็นของเขาพร่ามัว เมือหมอกสีขาวหายไปทุก
อย่างค่อยๆ ชัดเจนขึนเล็กน้ อย ตรงหน้ าเขามีรา
่ ง
ร่างหนึ งสะท้อนอยูใ่ นดวงตาสีดําของเขา และเขา
พยายามอย่างหนั กทีจะจ้องมองแต่ราวกับว่ามีบาง
อย่างขัดขวางการมองเห็นของเขา 
 
แต่ก้ฉ
ู างอันร้องออกมาอย่างมีความสุข แม้วา
่ ในใจ
ของเธอยังกลัวว่ามันเปนเพียงความฝน: "... อาซาน 
... คุณตืนแล้ว ... " 
 
ในห้องทีเงียบกริบ ...ใบหน้ าของหรงซานซีดขาว
ราวกับหิมะอยูภ ่ ายใต้แสงไฟ 
 
ทันใดนั นมือของเขาก็ขยับเล็กน้ อยและขนตาสีเข้ม
และยาวก็ขยับเล็กน้ อยราวกับว่าไม่เชือตัวเอง ว่าเขา
เห็นกู้ฉางอัน จากนั นเขาก็ดินรนเพือลุกขึนทันที กู้
ฉางอันมองไปทีหรงซานด้วยความไม่เข้าใจ ถึงแผล
ภายนอกใกล้หายแล้วแต่แผลภายในยังไม่หายดี ถ้า
เขาดินรนทีจะลุกขึนมันจะส่งผลกระทบต่อบาดแผล
! 
 
"อาซานเปนอะไร เจ็บเหรอ เดียวฉั นไปตามหมอมา
ให้คณ
ุ ! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ิ นี  
ตอนที 50 ตลอดไปในชัวชีวต
 
เมือกู้ฉางอันกําลังจะลุกขึนเพือไปตามหมอ แต่เธอ
ถูกหรงซานดึงและกอดเอาไว้ เขากอดเธอเบา ๆ 
ราวกับว่าเขากําลังทะนุ ถนอมทังชีวต
ิ เอาไว้ในอ้อม
กอดและจากนั นอ้อมแขนทีกอดเธอไว้ก็เริมกอด
แน่ นขึน และแน่ นราวกับจะสลักเธอไว้ในร่างกาย
ของเขา 
 
"ฉางอันอย่าไป " 
 
"แต่แผลของคุณ ... " 
 
"ผมจะไม่เปนไรตราบใดทีคุณอยูเ่ คียงข้างผม ผมจะ
ไม่เจ็บอีกต่อไป!” หรงซานเอ่ยแผ่วเบา แต่เพราะ
้ ึก
การออกแรงอย่างหนั กในตอนนี เขาจึงทําให้เขารู ส
เจ็บทีแผลทําให้เขาต้องขมวดคิว 
 
กู้ฉางอันเลิกคิวและมองไปทีเขาด้วยท่าทางทีดูดือ
รันของเขา เขามีรูปร่างทีสูงและแข็งแรงดังนั นเขา
จึงปฏิเสธทีจะแสดงความอ่อนแอออกมา กู้ฉางอัน
จึงถามเขาอีกครัง "คุณเจ็บไหม ถ้าเจ็บก็บอกให้ฉัน
ไปตามหมอ! " 
 
" อย่าไป! ผมเจ็บก็แค่นิดหน่ อยเท่านั น ... " 
 
" คุณโกหกฉั นหรือเปล่า หมอบอกว่าอาการบาดเจ็บ
ของคุณร้ายแรงมากและคุณอาจจะไม่สามารถตืน
ขึนได้อีก จะเปนไปได้ยง
ั ไงทีจะเจ็บปวดเล็กน้ อย 
คุณโกหกฉั นและคุณก็โกหกฉั นอีกครัง!” 
 
หรงซานไม่พูดอะไรสักคํา เขาทําเพียงแค่กอดกู้ฉาง
อันแน่ นขึน “ฉางอัน, ผมไม่ได้โกหกคุณ ผมก็ไม่เจ็บ
เลยเมือเทียบกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียคุณ 
ฉางอันผมรู ว้ า
่ ผมไม่ดีพอ และผมก็รูด
้ ้วยว่า ผม
ปฏิบต
ั ิต่อคุณไม่ดีมาก่อน แต่ผมขอร้อง ได้โปรดให้
โอกาสผมอีกครัง ได้โปรดกลับมาได้ไหม! " 
 
กู้ฉางอันเห็นท่าทางของเขาแล้ว เธอก็เลิกคิวรอยยิม
ของเธอสดใสเหมือนดอกไม้ไฟ แต่งดงามราวกับ
แสงจันทร์ 
 
“ได้ แต่ฉันขอดูคณ
ุ ไปก่อนนะ ถ้าคุณปฏิบต
ั ิต่อฉั น
อย่างดี และคืนทุกอย่างให้ฉัน ฉั นจะให้โอกาสคุณ
เริมต้นใหม่อีกครัง!” 
 
การจ้องมองของหรงซานมันเงียบลงมาก ในทันที 
 
สายลมยามคาคืนพัดผ่าน ... 
 
ทุกอย่างในห้องหยุดนิ งเปนเวลานาน ... 
 
หลังจากทีหรงซานเริมตอบสนองคําพูดของกู้ฉาง
อันได้แล้ว คําพูดของกู้ฉางอันก็วนเวียนอยูใ่ นความ
คิดของเขาเปนเวลานานและยาวนาน ... 
 
เธอบอกว่าจะให้โอกาสเขา! 
 
้ รือไง ว่าสิงนี สําคัญกับผมมากแค่
ฉางอันคุณไม่รูห
ไหน? 
 
"ฉางอันสิงทีคุณพูดเปนความจริงใช่ไหม? " 
 
"ฉั นพูดอะไร ... " กู้ฉางอันถามหยอกล้อเขาเมือเธอ
สัมผัสถึงความวิตกกังวลและการรอคอยคําตอบบน
ใบหน้ าเย็นชาของเขา 
 
"ผมถามคุณว่าคุณจะให้โอกาสผมกลับมาได้ไหม" 
 
"ได้! " กู้ฉางอันยิมจาง ๆ "อาซานคุณรู จ
้ ักฉั น ฉั นไม่
เคยสัญญาอะไรง่ายๆ! " 
 
เมือเขาได้รบ
ั คําตอบทีรอคอย รอยยิมทีอ่อนโยน
และมันใจปรากฏขึนบนใบหน้ าบึงตึงของหรงซาน
ทันที เขากอดกู้ฉางอันแน่ นขึนและริมฝปากของเขา
ก็กระซิบใบหูของเธอ ... 
 
"ฉางอันพวกเรากลับบ้านกันเถอะ!! " 
 
กู้ฉางอันตะลึงไปชัวขณะ และรอยยิมของเธอค่อยๆ 
กว้างขึนและพูดเบา ๆ ว่า: "ตกลง! " 
 
จากนั นหรงซานก็กดศีรษะเธอลงมาอย่างอ่อนโยน 
ริมฝปากของเขาประกบกับปากของเธอ เปนจูบที
ลึกซึงและอ่อนโยนมาก 
 
"อาซาน ... อืม ... " 
 
หรงซานกอดเธอแน่ นและวางมือใหญ่ไว้ทีด้านหลัง
ศีรษะเรียวสวยของเธอ และจูบนั นเริมรุ นแรงขึน
ทุกที เขาบดเบียดและดูดดึงจนแทบกลืนลินของกู้
ฉางอัน เขากัดทีริมฝปากเธอเบาๆ และกลับดูดดึง
อย่างแรงอีกครัง และอีกครัง 
 
จากนั นดูเหมือนว่าก็ฉางอันกําลังจะหายใจไม่ออก 
หรงซานปล่อยเธอไป ดูเหมือนว่าเขาอยากจะชดเชย
ความเหงาและคิดถึงในช่วงสองปทีผ่านมา ถ้าทีนี
ไม่ใช่โรงพยาบาลและเขาถ้าเขาไม่ได้บาดเจ็บอยู ่
 
กู้ฉางอันนอนเงียบ ๆ อยูใ่ นอ้อมกอดทีให้ความ
มันใจแก่เธอพร้อมกับแก้มทีแดงระเรือ 
 
"อาซาน ... ฉั นรักคุณ ... " 
 
กู้ฉางอันนอนเงียบ ๆ ในอ้อมแขนของเขาฟงเสียง
หัวใจทีเต้นแรงและมีพลังของเขา เธอขยับตัวอย่าง
ระมัดระวังในอ้อมแขนของเขาจากนั นก็พง ิ ไหล่ของ
เขา จากนั นเธอก็ยกมือขึนช้าๆ แล้วกอดเอวเขาไว้
แน่ น 
 
เธอซุกหน้ าไว้ในอ้อมอกอันอบอุ่นของเขา ... 
 
ไม่มค
ี ําพูดใด ๆ ออกมา ในตอนนี ทังสองคนกอดกัน
เงียบ ๆ 
 
เพราะในขณะนี ทังสองคนเพียงแค่ต้องการแค่
้ ึ ก ถึงการมีอยูข
ความรู ส ่ องกันและกัน เพือรักษา
หัวใจทีได้รบ ั บาดเจ็บเกือบเท่า ๆ กันสองดวง ... 
 
ลมพัดเบาๆ นอกหน้ าต่าง ความเศร้าโศกและเสียใจ
อย่างทีสุดในชีวต
ิ ได้ผา
่ นพ้นไปแล้ว ต่อจากนี ไปพวก
เขาหวังว่าพวกเขาทังสองคนจะมีแต่ความสุขและ
ี ีสินสุดตลอดไปในชัวชีวต
ความรักทีไม่มท ิ นี ... 
 
**************************************************
******* 
 
จบ.