อัญ

ตอนที่ 65
สิ่งหนึ่งที่ขาดหาย...หนึ่งสิ่งที่ทดแทน

ยามดึกสงัดที่ ไร้ ซึ่งสรรพเสียงใดๆ จะมีก็เพียงเสียงลมที่ พดั ผ่าน

ยอดไม้ เท่านัน้ ห้ องเกือบทุกห้ องในคฤหาสน์ปิดไฟมืดสนิท

“แล้ วก็ทุกคนตกลงกันแล้ วว่าจะแวะที่ บ้านพริ สกับชาร์ มีที่เมือ ง

เฟรย์เซียก่อน สองคนนัน่ จะได้ ร่ าลากับครอบครัวให้ เสร็จ หลังจากนันก็ ้ แวะ
ไปที่ซารัส แล้ วก็ค่อยมาดูกันอีกที ว่าจะไปที่ไหนต่อ แต่ยังไงคงต้ องลองจับ
สัมผัสของผลึกดูอีกที ” เสียงเอ่ยอย่างร่ าเริ งดังมาจากในห้ องซึ่ งเป็ นเพียง
ห้ องเดียวในขณะนี ้ ที่ยงั คงมีแสงไฟลอดออกมา

“ดีแล้ วล่ะลูก จะทาอะไรก็ค่อ ยๆ คิด ค่อ ยๆ วางแผน ไม่ต้อ งรี บ

ร้ อน...อ๊ ะ! ว่าแต่นี่ก็ดึกมากแล้ ว รี บนอนได้ แล้ วนะเราน่ะ ไหนว่าพรุ่งนี ้ต้ อง
ไปทาเรื่ องรับภารกิจที่โรงเรี ยน แล้ วก็เข้ าเฝ้าองค์คาริลที่วงั แต่เช้ าไง เดี๋ยวก็
ตื่นไม่ไหวหรอก” ชายหนุ่มที่ปรากฏออกมากลางอากาศเป็ นร่างเล็กๆ แบบ
สามมิตเิ อ่ยด้ วยน ้าเสียงกึ่งดุ ทาให้ คนฟั งยิ ้มอ้ อนๆ อย่างเอาใจคนตรงหน้ า

Pa ge |1
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“คร้ าบๆ งั ้นผมไปนอนก่อนก็ได้ ราตรี สวัสดิ์ครับพ่อ ไว้ คอ่ ยเจอกัน

นะฮะ”

“ราตรี สวัสดิ์ ฝั นดีนะลูก” ผู้เป็ นพ่อเอ่ยทิง้ ท้ ายด้ วยรอยยิม้ ละไม

ก่อนจะตัดการติดต่อไป

เด็กหนุ่มตัดสินใจผุดลุกขึ ้นเพื่อเตรี ยมจะเข้ านอน หากแต่นยั น์ตา

สีโกเมนกลับเหลือบไปเห็นเงาของร่ างๆ หนึ่ง ซึ่งอยู่ที่สวนด้ านนอกขึ ้นมา
เสียก่อน...

ริมฝี ปากบางแย้ มยิ ้มอย่างไม่น่าไว้ วางใจ ก่อนเจ้ าตัวจะกระโดด

ผลุงเดียวลงจากห้ องทางระเบียงไปอย่างแผ่วเบา

+++++++++++++++++++++++++++++

“พรุ่งนี ้แล้ วสินะ” เสียงทุ้มเอ่ยราพึงอย่างแผ่วเบากับตนเอง

แสงจันทร์ ลอดผ่านลงมาจากยอดไม้ เบื ้องบน เผยให้ เห็นร่างของ

คนที่ยืนพิงลาต้ นของแมกไม้ ใหญ่ ดวงตาสีรัตติกาลเฉกเช่นเดียวกับท้ องฟ้า
ในยามนี ้ฉายแววครุ่นคิด

‘งานนีค้ งต้องฝากเธอด้วยนะ’

Pa ge |2
อัญ

เสียงที่ดงั ก้ องคอยตอกย ้าอยู่ในหัวซ ้าไปซ ้ามา ทาให้ คิ ้วเรี ยวขมวด

มุ่นเล็กน้ อ ยอย่างยากจะบอกความรู้ สึกในยามนีไ้ ด้ เมื่อ นึกถึงสิ่งที่ ได้ รับ
‘ฝาก’ เอาไว้

ถึงจะไม่ใช่สิ่งที่เรี ยกว่า ‘ภาระหน้ าที่’ ได้ อย่างเต็มปาก หากแต่เมื่อ

รับมาแล้ ว อย่างไรเสียก็คงต้ องทาต่อไปจนถึงที่สดุ

เรื อนผมสีดาไหวลู่ไปกับสายลมในยามดึกที่อากาศติดจะหนาว แต่

ความหนาวเพียงแค่นี ้ ไม่อาจระคายผิวของคนที่เคยชินกับอากาศที่ หนาว
เหน็บยิ่งกว่านี ้มาก่อนอย่างเขาได้ ...ความหนาวเหน็บของดินแดนที่อยู่สดุ
ขอบของเขตแดน

“ชิ...” สบถอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อนัยน์ตาสีดาสนิทเหลือบไปเห็น

เงาของผู้มาใหม่ที่ไม่ได้ รับเชิญ

“รู้สึกนายจะชอบมายื นกินลมชมจันทร์ ที่สวนนี่จริ งๆ แฮะ” แค่คา

ทักแรกก็ทาให้ คนฟั งตวัดตามองอย่างขุน่ ๆ

...ก็แล้ วใคร...ที่ คะยันคะยอให้

้ ทุกคนมาค้ างที่ นี่ โดยเอาชื่อ ท่าน
เฮเลน่ามาอ้ าง ว่านางอยากจัดงานเลี ้ยงส่งทุกคนก่อนจะออกเดินทางกัน
ล่ะ

ตฤณมองดวงตาของอีกฝ่ ายที่สื่อความหมายออกมาอย่างชัดเจน
แม้ ไม่ได้ เอ่ยปาก ก่อนจะหลุดขาออกมาเบาๆ ทาให้ นัยน์ตาสีดาที่มองมา
ยิ่งขุน่ ขึ ้งไปมากกว่าเดิม

Pa ge |3
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“มีอ ะไรน่าขารึ ” นา้ เสียงเอ่ยห้ วนๆ แบบที่ ฟังก็ร้ ู ว่าคนเอ่ยกาลัง

พยายามนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจเป็ นแน่

“ฮะๆๆ ก็แค่กาลังคิดว่า...นายนี่ทาหน้ าตายได้ ตลอดเวลาเลยน้ า

แค่นนแหละ”
ั้ คาตอบที่ได้ ยิน ทาให้ ใบหน้ าเย็นชาของคนฟั งดูจะยิ่งเย็นยะ
เยียบเข้ าไปใหญ่

เด็กหนุ่มเดินตัดหน้ าอีกฝ่ ายที่ยังคงแย้ มยิม้ อย่างชวนให้ หงุดหงิด

ไม่เลิก นัยน์ตาสีดาสนิทปราดมองเล็กน้ อย ก่อนจะเอ่ยทิ ้งท้ ายด้ วยน ้าเสียง
เย็นๆ

“ขอตัว”

“ฮะๆๆๆ” ตฤณหัวเราะจนตัวโยน ก่อนจะปาดนา้ ตาที่เล็ดออกมา

เล็กน้ อย

...ดูก็ร้ ูว่าหงุดหงิดขนาดนัน้ แต่ยงั อุตส่าห์มีมารยาท พูดคาว่า ‘ขอ

ตัว’ ได้ อีก เพราะเห็นว่าเขาเป็ นเจ้ าบ้ านรึไงนะ

‘ถ้ า เป็ นคนปกติ ไม่ ด่า เปิ งเข้ า ให้ ก็ ค งจะเดิน หนี ไ ปซะเฉยๆ ’
นัยน์ตาสีโกเมนพราวระยับอย่างขบขันไม่หาย

เมื่อครู่ ใจจริ งเขาอยากจะบอกอีกฝ่ ายว่า ‘นายนี่ดูออกง่ายจังน้ า

ถึงจะทาหน้ าตายตลอด แต่แค่มองตาก็ร้ ูแล้ วว่าคิดอะไรอยู่ ’ มากกว่า แต่
หากเอ่ยออกไปแบบนัน้ มีหวังคงทาให้ อีกฝ่ ายยิ่งระวังตัวแจกว่าเดิม...ถ้ า
เป็ นแบบนันก็
้ หมดสนุกน่ะสิ!

Pa ge |4
อัญ

‘บอกไม่ ถู ก แฮะ...จะบอกว่ า แปลกแยก แต่ ก็ ใ ห้ ความรู้ สึ ก

กลมกลื น ในเวลาเดี ย วกัน อย่ า งนั น้ รึ . ..’ ริ ม ฝี ปากบางแย้ มยิ ม้ ออกมา
เล็กน้ อย

...ทัง้ ๆ ที่ คอยหลบเลี่ยงเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ในขณะเดียวกันก็

พยายามเข้ าหา...สังเกตได้ จากการที่เจ้ าตัวเหมือนจะไม่ชอบหน้ าเขา แต่
กลับ ยอมมาค้ างที่ ค ฤหาสน์ อ อสทริ ก นี่ ถึ งสองครั ง้ สองครา ทัง้ ๆ ที่ หาก
ปฏิ เ สธแบบจริ ง ๆ จั ง ๆ ก็ ค งท าได้ แล้ ว ยัง เรื่ อ งออกตามหาผลึก อี ก ...
ความสัมพันธ์ ระหว่างเขากับหมอนั่นแทบจะเรี ยกได้ ว่าเป็ นเพื่ อนร่ วมชัน้
เรี ยนแบบธรรมดาเท่านัน้ แต่อีกฝ่ ายกลับยอมที่จะออกไปร่ วมผจญชะตา
กรรมด้ วยแบบนี ้...หรื อจะบอกว่า เป็ นเพราะสถานการณ์ พาไป เมื่ออยู่ใน
เหตุการณ์นนด้
ั ้ วย เลยไม่อาจปฏิเสธได้ ?

แต่ไม่ว่าจะเป็ นเพราะเหตุผลอะไร...การกระทาที่ ขัดแย้ งกันเอง

อย่างน่าประหลาดนัน่ ก็ทาให้ อดกังขาไม่ได้

นัยน์ ตาสีโกเมนเหม่อมองดวงจันทร์ ที่บดั นี ล้ อยขึ ้นสูงเกือบกลาง

ศีรษะ ก่อนจะเอ่ยคาราพึงที่หากคนที่จากไปเมื่อครู่ย้อนกลับมาได้ ยิน คง
จะกลับใจเรื่ องการเดินทางในวันพรุ่งนี ้แทบไม่ทนั

“หึ...ยาเรฟ โอมาน นายนี่น่าสนใจจริงๆ”

Pa ge |5
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ภารกิจระดับหนึ่ง...สาหรั บชันปี
้ สองที่ได้ รับภารกิจระดับนี ้ นี่ถือ
เป็ นครัง้ แรกในประวัติศาสตร์ ไคร์ ชเลอร์ เลยนะเนี่ ย ฉันได้ ฟังเรื่ องทัง้ หมด
จากท่านไวล์สแล้ ว ต่อไปคงต้ องลาบากพวกเธอหน่อยนะ” ศาสตราจารย์
เดเรี ยสเอ่ยด้ วยน ้าเสียงใจดี ดวงตาสีชาอ่อนฉายแววเอื อ้ อาทรขณะทอด
มองเหล่าเด็กหนุ่มสาวทังหกคนที
้ ่ยืนอยู่เบื ้องหน้ า

ชายชราหยิบใบมอบหมายภารกิ จ ที่ มีลักษณะเป็ นแผ่นสี ฟ้าใส

ขนาดเท่ากับบัตรเครดิตขึ ้นมาหกใบ ก่อนจะประทับตรารองอาจารย์ใหญ่
แห่งโรงเรี ยนไคร์ ชเลอร์ ลงไป พร้ อมกับเซ็นต์ชื่อกากับ

‘นี่ น่ะเหรอ...ห้ อ งรองอาจารย์ ใหญ่ ’ ระหว่างที่ รอศาสตราจารย์

ประทับตราอนุมตั ิภารกิจ ตฤณเหลือบมองไปรอบๆ ห้ องที่เขายืนอยู่อย่าง
สนใจ

ตัวห้ องแม้ จะถูกตกแต่งอย่างเรี ยบง่าย แต่ก็ดเู รี ยบหรูมีระดับ เครื่ อง

เรื อ นทุกชิ น้ ล้ วนทาจากไม้ สักที่ แกะสลัก อย่ างปราณี ต แสดงให้ เห็ นถึ ง
รสนิยมของเจ้ าของห้ องได้ เป็ นอย่างดี

“เอ้ า เรี ยบร้ อยแล้ ว แต่ภารกิ จ ระดับหนึ่งต้ อ งมีตราประทับของ

อาจารย์ ใหญ่ กากับด้ วยอี กที ซึ่งตอนนี ท้ ่านไวล์สอยู่ที่วิหารหลวง ดังนัน้
เดี๋ยวตอนพวกเธอไปเข้ าเฝ้าฝ่ าบาท ก็เอาไปให้ ท่านประทับตราด้ วยล่ะ ”
ศาสตราจารย์เดเรี ยสเอ่ยพร้ อมกับมอบใบมอบหมายภารกิจให้ กบั ทุกคน

เมื่อทุกคนออกมาจากห้ องทางานของศาตราจารย์เดเรี ยสเรี ยบร้ อย

แล้ ว ตฤณก็เรี ยกแอนโทนี่ย์ที่รออยู่หน้ าประตูโรงเรี ยนให้ มารับทุกคน เพื่อ

Pa ge |6
อัญ

ตรงไปยังพระราชวังหลวงทันที โชคดีที่ตอนนี ย้ ังเป็ นเวลาเช้ าอยู่มาก จึง

แทบจะไม่มีเด็กนักเรี ยนอยู่ตามบริ เวณโรงเรี ยน ทาให้ การกระทาของพวก
เขาไม่เป็ นที่สงั เกตของผู้คนมากนัก

แอนโทนี่ ย์ ค่อ ยๆ ชะลอความเร็ ว เมื่ อ ถึ ง หน้ าประตูใ หญ่ ข อง

พระราชวัง ก่อนทหารเฝ้ายามจะปล่อยให้ ผา่ นเข้ าไปได้ แทบจะในทันที เมื่อ
เห็นว่าเป็ นตัวไลอาห์ซึ่งเป็ นสัตว์วเิ ศษเฉพาะของตระกูลออสทริก ประกอบ
กับหนึ่งในเด็กหนุ่มที่อ ยู่ในรถลากยังเป็ นผู้ครอบครองคอร์ ซึ่งเป็ นเสมือ น
บัตรผ่านเข้ าออกพระราชหลวงแห่งนี ้อยู่กลายๆ

พวกตฤณก้ าวลงจากรถ เมื่อรถแล่นมาจอดหน้ าพระตาหนักเล็กที่

อยู่ใกล้ ๆ กับมหาวิหารหลวงเซ็ททารอสซึ่งบัดนี ้บูรณะจนกลับมาสวยสด
งดงามอีกครัง้

แสงแดดในยามเช้ าสะท้ อนมหาวิหารที่ทาจากหินอ่อ นสีขาวนวล

ทาให้ เห็นเหมือ นตัววิหารกาลังเรื อ งแสงสีขาวสว่างไสว แลดูมีมนต์ขลัง
อย่างน่าประหลาด

“นี่ ๆ ท าไมองค์ค าริ ลถึ งทรงนัดพวกเราที่ พ ระตาหนัก เล็กนี่ นะ”

พริสถามขึ ้นอย่างสงสัย

“ไม่ร้ ู แล้ วถ้ านายอยากรู้ เดี๋ยวก็ลองทูลถามพระองค์เอาเองละกัน ”

ชาร์ มีเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ นัยน์ตาสีแดงเข้ มกวาดมองสารวจโดยรอบ
อย่างสังเกต...เมื่อสัปดาห์ก่อ น สถานที่แห่งนี ้ เคยเกิดการต่อ สู้ขึน้ อย่าง

Pa ge |7
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

หนักหน่วง แต่บดั นี ้กลับแทบไม่มีร่องรอยแห่งความเสียหายเหลือทิง้ เอาไว้

เลยแม้ แต่น้อย

“เออ...คงจะกล้ าถามอยู่หรอก ชิ” พริสแสร้ งสะบัดหน้ าอย่างงอนๆ

ทาให้ อานีสยิ ้มอย่างขบขัน ก่อนจะเป็ นฝ่ ายตอบแทน

“สงสัยพระองค์คงเสด็จ มาพบเอริ อยู่แล้ ว ก็เลยถือโอกาสให้ พวก

เรามาเข้ า เฝ้าที่ นี่ ล่ะมัง้ อี กอย่า ง พวกเราจะได้ ไ ม่ต้อ งเที ยวไปเที ย วมา
เพราะยังไงเราก็ต้องเอาใบมอบหมายภารกิจมาให้ เอริประทับตราอยู่แล้ ว”

“นั่นสินะ เพราะหลังจากเกิดเรื่ อง คุณเอริ ก็ไม่ได้ กลับมาที่หออี ก

เห็นว่าต้ องอยู่ช่วยพวกนักบวชกางอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ เพื่อ ตรึ งศิลาปั กษ์
ปฐพีที่เป็ นแกนกลางของผนึกที่สะกดพวกเช้ ดไม่ให้ คลายลง เพราะตอนนี ้
เราไม่มีผลึกเซ็ทเท่นแล้ ว” ราอิลเอ่ยขึ ้นอย่างครุ่นคิดตาม

“ถึงผนึกจะยังไม่สลาย เพราะผลึกเซ็ทเท่นยังไม่ถูกทาลาย แต่ก็

คงอ่อนกาลังลงมากพอดู” คาเอ่ยเรี ยบๆ ของยาเรฟ กลับทาให้ คนฟั งแต่ละ
คนเคร่งเครี ยดขึ ้นมาทันที

“แบบนี ท้ างคุณ เอริ คงต้ อ งลาบากแน่ ” ตฤณมองไปทางวิหาร

หลวงอย่างอดนึกเป็ นห่วงคนที่อยู่ในนันไม่
้ ได้

ก่อนทังหมดจะหยุ
้ ดพูดคุยกัน เมื่อคนที่พวกเขาต้ องไปพบ กลับ
เดินออกมาจากพระตาหนักเล็กพร้ อมกับข้ าราชบริพารคนสนิท

Pa ge |8
อัญ

พวกตฤณถวายความเคารพองค์คาริลอย่างนอบน้ อม ก่อนจะโค้ ง
ให้ เครสที่ ส่งยิ ้มทักทายกลับอย่างใจดี ส่วนเมส ซิลเวอร์ นนั ้ เพียงแค่พยัก
หน้ าให้ พวกเขาเท่านัน้ ซึ่งนัน่ คงจะเป็ นการทักทายแบบหนึ่งของเขากระมัง

“เราเห็ น พวกเธอมาถึ ง พอดี เลยกะว่ า จะชวนให้ ไปดูวิ ห าร

ด้ วยกันน่ะ” องค์คาริ ลตรัสด้ วยรอยยิ ้มอ่อนโยน ก่อนจะเดินนาทางทุกคน
ไปทางวิหารหลวง โดยมีเครสกับเมสเดินตามประกบ

ตฤณสังเกตซี กพระพักตร์ ของจักรพรรดิแ ห่งแชนโดเรี ย ที่ แม้ จ ะ

ประดับด้ วยรอยยิ ม้ อยู่ตลอดเวลา หากแต่สีพระพักตร์ ที่แลดูซีดเซียว กับ
ดวงเนตรสีมรกตที่ฉายแววอ่อนล้ าอยู่ลึกๆ ก็ทาให้ รับรู้ได้ ว่าพระองค์ทรง
งานหนักเพียงใด แต่คนที่อาการหนักที่สดุ เห็นจะไม่พ้นหัวหน้ าหน่วยราช
องครักษ์ ที่ควบตาแหน่งหัวหน้ าหน่วยแพทย์ หลวง ขอบตาที่โหลลึกอย่าง
คนอดหลับอดนอนมาหลายวัน กับสภาพที่ดเู หมือนจะล่องลอยมากกว่าจะ
เรี ยกว่าการเดินเหินก็ทาให้ อดเป็ นห่วงไม่ได้

“ผมว่าคุณลุงกับฝ่ าบาทน่าจะพักผ่อนกันบ้ างนะครับ” คาเอ่ยของ

เด็กหนุ่มที่เดินตามหลังมา ทาให้ องค์คาริ ลหันไปพยักพระพักตร์ อย่างเห็น
ด้ วย

“ใช่ๆ เราเองก็ไล่ให้ หมอนี่ไปพักแล้ วนะ แต่ก็ยังดื ้อแพ่งจะอยู่ช่วย

ทางนี ้อยู่ได้ ทังๆ
้ ที่งานประจาก็หนักพออยู่แล้ ว”

“ที่ตฤณพูดน่ะ มันรวมถึงฝ่ าบาทด้ วยไม่ใช่หรื อ กระหม่อม” เครส

เอ่ยด้ วยดวงตาวาววับ ราวกับอดกลันมานาน
้ “ตอนกลางวันก็ต้องทรงงาน

Pa ge |9
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

หนักอยู่แล้ ว นี่ยังมาช่วยคุณเอริ กบั พวกนักบวชกางอาณาเขตมนตราตอน

กลางคืนอีก ถ้ าทรุดไปจะทายังไง อย่าทรงเพิม่ งานให้ หม่อมฉันอีกเลย”

“ก็แล้ วนายไม่ยิ่งกว่าอี กรึ ไง ไหนจะต้ อ งรั บเรื่ อ งคอยรักษาความ

ปลอดภัย รอบๆ วิหารหลวง ไหนจะยัง งานในหน่ วยแพทย์ ห ลวงที่ ต้ อ ง
รับผิดชอบ แล้ วนี่ยงั จะฝื นถ่อสังขารมาช่วยเรื่ องผนึกนี่อีก” คาโต้ กลับของผู้
เป็ นนายเหนือหัว พร้ อมกับจ้ องตาอี กฝ่ ายกลับด้ วยดวงตาที่วาววับไม่แพ้
กัน ราวกับทังสองก
้ าลังก่อสงครามทางสายตาอย่างไรอย่างนัน้

พวกตฤณมองคนทังสองอย่้ างอึ ้งๆ ผิดกับเมสที่เพียงแค่มองอย่าง

ปลงๆ...ตังแต่้ ที่มารับตาแหน่งหัวหน้ าหน่วยราชองครักษ์ หน่วยย่อยที่หนึ่ง
เขาก็เริ่ มชินชากับภาพเหตุการณ์แบบนี ้เสียแล้ ว โดยเฉพาะตลอดอาทิตย์ที่
ผ่านมา ที่เขาแทบจะเห็นสองนายบ่าวคูน่ ี ้ถกเถียงกันว่าด้ วยเรื่ องพยายาม
ไล่ให้ อีกฝ่ ายไปพักผ่อนไม่เว้ นแต่ละวันด้ วยแล้ ว...

“เอ้ อ ...มันก็ --” ตฤณที่ ดูเหมือ นจะคิดว่าตนเป็ นคนจุดชนวน จึง

พยายามที่จะไกล่เกลี่ย แต่ยงั ไม่ทนั ได้ เอ่ย ก็ถกู อีกเสียงหนึ่งเอ่ยแทรกขึ ้นมา
เสียก่อน

“มันก็พอกันทัง้ สองฝ่ ายนั่นแหละ” คาเอ่ยด้ วยนา้ เสียงดุๆ หยุด

สงครามทางสายตาได้ ในทันที

“คุณเอริ ” ตฤณกับพริ สเอ่ยขึ ้นมาแทบจะพร้ อมกัน ในขณะที่ชาย

หนุ่มเจ้ าของนัยน์ตาสีมว่ งใสจ้ องมององค์คาริลกับเครสอย่างเหนื่อยใจ

P a g e | 10
อัญ

“ฉันว่าฉันก็เคยบอกแล้ วนะ ว่าพวกเธอไม่จาเป็ นต้ องมาช่วยทางนี ้

แล้ วนี่ สภาพอะไรกันฮะ...ถ้ าคราวหน้ าฉันยังเห็นพวกเธอโทรมแบบนี ้ ก็
เตรี ยมกิน ยาบารุงสูตรพิเศษได้ เลย” ดูเหมือนคาขู่จะได้ ผล เพราะทัง้ องค์
คาริลและเครสต่างหน้ าซีดลงกะทันหัน จนตฤณอดสงสัยไม่ได้ วา่

‘ไอ้ ยาบารุ งสูตรพิเศษของคุณ เอริ นี่มันเป็ นยาแบบไหนกันนะ...

ขนาดคราวที่แล้ วตอนทายาแก้ พิษพี่แกยังทาออกมาเป็ นเวอร์ ชั่นขนมพุด
ดิ ้งได้ เลยนิ...หรื อว่าจะมีเวอร์ ชนั่ อื่นอีก?’

+++++++++++++++++++++++++++++

เอริเดินนาทางทุกคนเข้ าไปในห้ องๆ หนึ่งที่อยู่ตดิ กับห้ องโถงกลาง

วิหาร ภายในห้ อ งมีต้ หู นังสือ ขนาดใหญ่ ยาวตลอดแนวฝาผนัง สุดปลาย
ห้ องมีโต๊ ะทางานขนาดใหญ่ พร้ อมทังโซฟาชุ
้ ดรับแขกซึ่งตังอยู้ ่ไม่ไกลกันนัก

“เอ้ า ประทับตราใช่มยั ้ รอเดี๋ยวนะ” เอริเอ่ยพร้ อมทังเปิ

้ ดลิ ้นชักโต๊ ะ
ควานหาอะไรบางอย่ า งซึ่ ง น่ า จะเป็ นตราประทับ ในขณะที่ อ งค์ ค าริ ล
ประทับบนโซฟาตัวยาว โดยมีเครสกับเมสยืนอยู่ข้างๆ

ตฤณมองสภาพภายในห้ อ งอย่ างพิจ ารณา...ดูจ ากชัน้ หนังสื อ

มากมาย และโต๊ ะทางาน รวมไปถึงชุดรับแขกแล้ ว ห้ องนีน้ ่าจะเป็ นทัง้ ห้ อง

P a g e | 11
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ทางานและห้ องรับรองแขกชั่วคราวของพระสังฆราชหรื อหัวหน้ านักบวชใน

ยามที่ต้องมาประกอบพิธีกรรมที่วหิ ารหลวงแห่งนี ้

‘ว่าแต่...ความรกอภิมหารกนี่ มนั อะไรกันเนี่ ย!?’ นัยน์ ตาสีโกเมน

ฉายแววแปลกใจ เมื่อคนที่ปกติออกจะรักความเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อยอย่าง
เอริ กลับ ต้ อ งมานั่ง คุ้ย หาตราประทับ จากโต๊ ะ ท างานที่ ร กไปด้ ว ยกอง
กระดาษ จนเขายังอดนึกหวาดเสียวไม่ได้ ว่า เคราะห์ดีที่หน้ าต่างด้ านหลัง
โต๊ ะทางานยังคงปิ ดสนิท ไม่เช่นนัน้ หากมี ลมพัดเพียงนิดเดียว กองภูเขา
เอกสารทังตั
้ งคงทลายครื
้ นลงมาเป็ นแน่

นอกจากบริเวณโต๊ ะทางานที่รกระเกะระกะไปด้ วยกองเอกสารแล้ ว

ตามพื ้นห้ อ งยังมีแผ่นใสหลากสีสันกระจัดกระจายไปทั่ว...ดูเหมือ นชาย
หนุ่มจะยึดห้ องนี ้ไว้ เป็ นห้ องเก็บเอกสารไปเรี ยบร้ อยแล้ ว

ตฤณมองชายหนุ่มเจ้ าของเรื อ นผมสี ทองที่ บัดนี ม้ ัดเป็ นหางม้ า

เอาไว้ รวกๆ อย่างเห็นใจ...ดูท่านี่ คงเป็ นอีกคนที่สมควรจะพักผ่อนได้ แล้ ว
เช่นกัน แม้ สภาพของอีกฝ่ ายจะไม่ได้ โทรมอย่างเห็นได้ ชดั แบบเครส หรื อดู
อ่อนล้ าอย่างองค์คาริ ล แต่ความสับสน กับความรู้สกึ ลนๆที่ปกติแทบจะไม่
เคยเป็ น ก็พอจะทาให้ ร้ ู ว่าคนตรงหน้ าพยายามซ่อนความอ่อ นล้ าเอาไว้
ภายในอย่างแนบเนียน...แนบเนียนจนแทบจะไม่มีใครจับสังเกตได้

“ฉันว่าเอริ เองก็ควรจะพักผ่อนบ้ างนะ” อานีสเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเจือ

ความเป็ นห่วง ดูเหมือ นเธอเองก็เป็ นอี กคนที่ดูอ อกว่าชายหนุ่มตรงหน้ า
เหนื่อยล้ าเพียงใด

P a g e | 12
อัญ

“ขอบใจนะที่เป็ นห่วง แต่ฉันไม่เป็ นไรหรอก เมื่อก่อนงานยังหนัก

กว่านี ้ตังเยอะ
้ ฮะๆๆ” เอริ เงยหน้ าขึ ้นมาสบตากับเด็กสาว นัยน์ตาสีม่วงใส
ทอประกายอ่อนโยน ผิดกับคนฟั งแต่ละคนที่ทาสีหน้ าลาบากใจ

...การทางานหนัก พร้ อมกับที่ต้องประคองอาณาเขตมนตราเอาไว้

ตลอดเวลา ขืนเป็ นแบบนี ้ต่อไปเรื่ อยๆ ต่อให้ มียาบารุงดีแค่ไหน ซักวันก็คง
ต้ องทรุดลงไปอย่างแน่นอน

ทังๆ
้ ที่ร้ ูก็ไม่อาจทาอะไรได้ เพราะหากขาดคนตรงหน้ าที่เป็ นแกน
หลักในการสร้ างอาณาเขตมนตราศัก ดิ์สิท ธิ์ไ ปสักคน ผนึก คงเสื่ อ มลง
ภายในระยะเวลาไม่นานเป็ นแน่ ด้ วยเหตุนี ้ เครสกับองค์คาริ ลถึงได้ มาคอย
ช่วยในช่วงกลางคืน เมื่อเสร็จจากภาระหน้ าที่สว่ นตนแล้ ว

“เอ้ า เจอพอดีเลย เอาใบรับมอบภารกิจ ของแต่ละคนมาสิ” เอริ

หยิบแหวนซึ่งทาจากบุษราคัมสีเหลืองประกายทองขึ ้นมา ก่อ นจะกดหัว
แหวนลงกับใบรับมอบภารกิจ จนเกิดเป็ นตราสีทองเรื องแสงขึ ้นมาจางๆ...
ตราประทับของอาจารย์ใหญ่แห่งไคร์ ชเลอร์

“เก็บรักษาใบนี่ ไว้ ให้ ดีๆ ล่ะ เพราะมันจะใช้ ในการเบิกค่าใช้ จ่าย

ต่างๆ ในการทาภารกิจได้ แบบไม่จากัดวงเงิน ” เอริ เอ่ยพร้ อมทัง้ เตรี ยมจะ
คืนใบรับมอบภารกิจให้ พวกตฤณ

“เดี๋ยวก่อนครับคุณเอริ ให้ ผมร่วมประทับตราด้ วยคนสิ” องค์คาริ ล

ตรัสด้ วยรอยยิ ้มกริ่ ม ก่อนจะใช้ แหวนทองที่หัวแหวนประดับด้ วยพลอยสี

P a g e | 13
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แดงเข้ มกดลงกับใบรับมอบภารกิจของแต่ละคน จนเกิดเป็ นตราสีแดงเพลิง

ที่เรื องแสงสีทองจางๆ...ตราประจาพระองค์แห่งจักรพรรดิแชนโดเรี ย

“เอาล่ะ แต่นีต้ ่อ ไปไม่ว่าพวกเธอจะไปที่ ไหน ถ้ าอาณาจักรที่ ไป

เยือนนัน้ เป็ นพันธมิตรกับแชนโดเรี ย พวกเธอจะสามารถขอความร่ วมมือ
จากอาณาจักรเหล่านันได้ ้ อย่างเต็มที่ ” คาดารัสขององค์คาริล ทาให้ เอริยิม้
อย่างโล่งใจ ผิดกับพวกตฤณที่ยืนฟั งอย่างอึง้ ๆ...เพราะผู้ที่มีตราประทับ
แห่งองค์จกั รพรรดิถือได้ วา่ มีฐานะเทียบเท่ากับผู้แทนพระองค์เลยทีเดียว!

“ฮะๆๆ กะแล้ ว เชี ยวว่า ที่ พระองค์ เรี ยกพวกเด็กๆ มาเข้ าเฝ้า ก็
เพราะทรงต้ องการจะทาแบบนี ้” เครสเอ่ยกลัวหั้ วเราะ

“ก็นะ...เราเองก็อ ยากมีส่วนร่ วมบ้ างสิ ” องค์คาริ ลตรั สด้ วยดวง

เนตรพราวระยับ ก่อนจะหันกลับมาถามพวกตฤณ “ว่าแต่หลังจากนีพ้ วก
เธอก็คงออกเดินทางต่อเลยสินะ”

“คงจะเป็ นอย่างนันกระหม่
้ อม เพราะพวกหม่อมฉันอยากจะไปให้
ถึงเฟรย์เซียก่อนเที่ยง พักค้ างแรมที่บ้านพริ สคืนหนึ่ง ก่อนจะแวะไปที่ซารัส
แล้ วค่อยมาพิจารณาเส้ นทางอีกทีวา่ จะไปที่ไหนต่อ” ตฤณตอบตามที่ได้ ตก
ลงเอาไว้ กบั เพื่อนๆ

“อืม ดีเหมือนกัน” องค์คาริ ลพยักพระพักตร์ อย่างเห็นด้ วย “เราเอง

ก็อยากให้ พวกเธอถือว่าการไปตามหาผลึกในครัง้ นีเ้ ป็ นการท่องเที่ยวไปใน
ตัวกลายๆ คิดซะว่าโอกาสที่จะได้ ไปกินฟรี เที่ยวฟรี แบบนี ้หาไม่ได้ ง่ายๆ นะ
เราเองยังอยากไปด้ วยเลยนะเนี่ย ฮะๆๆ”

P a g e | 14
อัญ

คาเอ่ยกลัวหั
้ วเราะของผู้เป็ นนายเหนือหัว ทาเอาทัง้ เอริ และเครส
ต่างพากันส่ายหน้ าด้ วยท่าทางปลงตก ผิดกับพวกตฤณที่อ้าปากค้ างอย่าง
เหวอๆ

‘แต่จะให้ ไปทังๆ
้ แบบนี ้...’ นัยน์ตาสีโกเมนสบกับนัยน์ตาสีม่วงใส
ของคนที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ ะทางาน ราวกับกาลังมองลึกลงไปในห้ วงแห่ง
ความคิดของอี กฝ่ าย ทาให้ ช ายหนุ่ม ต้ อ งเสมองไปอี กทางด้ วยท่ าทาง
เหมือนคนมีชะนักติดหลัง

“แต่ก่อนที่จะไป…ขอให้ ผมดูการประคองอาณาเขตศักดิ์สทิ ธิ์ก่อน

จะได้ ไหมครับ”

+++++++++++++++++++++++++++++

บริเวณห้ องโถงกลางวิหาร เหล่านักบวชต่างประจาอยู่ตามตาแหน่ง

ของตน คอยถ่ายพลังเวทแห่งแสงเพื่อรักษาสภาพของอาณาเขตมนตรา
เอาไว้ ตลอดเวลา หากมีใครไปพักผ่อน นั่นหมายถึงต้ อ งมีคนมาแทนใน
ตาแหน่งที่ขาดหายไป เพื่อรักษาเสถียรภาพทางพลังเวทเอาไว้ ตลอดเวลา

ทันทีที่ พวกตฤณก้ าวเข้ าไปในอาณาเขตมนตราศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งกาง

ออกเป็ นวงแหวนเวทสีขาวสว่างใสสองชันซ้ ้ อนกัน ชันนอกของวงแหวนเวท
้
ครอบคลุมทัว่ ทังห้
้ อง โดยมีเหล่านักบวชกาลังร่ ายเวทตรึงอาณาเขตเอาไว้

P a g e | 15
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

อย่างเหนี ยวแน่น ในขณะที่ ชนในเป็

ั้ นวงแหวนเวทแห่งแสงขนาดไม่ใหญ่
เท่ากับชันนอก
้ ครอบคลุมบ่อน ้าตรงกลางวิหาร

ศิลาปั กษ์ ปฐพีที่มีลกั ษณะเป็ นเสาสีดาขนาดใหญ่ปักลึกลงไปใน

บ่อน ้าที่ลึกจนไม่อาจมองเห็นก้ นบึ ้ง ด้ านบนสุดของศิลาปั กษ์ปฐพีที่สงู พ้ น
ผิวน ้ามาเล็กน้ อย เป็ นดัง่ แท่นที่ตงของคทาครองภพ
ั้ ซึ่งบัดนี ้ตรงปลายของ
ยอดคทาไม่มีผลึกสีขาวสว่างใสประดับอยู่ดังแต่ก่อน ทาให้ คทาที่เคยเปล่ง
รัศมีสีทองอร่ามแลดูหม่นหมองลงจนน่าใจหาย

“เอ๋ ทาไมวงแหวนเวทชันในถึ
้ งไม่มีนกั บวชคุมอยู่เลยล่ะ ” พริ สกระ
ซิบถามราอิลซึ่งยืนอยู่ข้างๆ หากแต่อีกฝ่ ายกลับไม่ได้ ตอบอะไร นัยน์ตาสี
ทองมองวงแหวนเวทที่ ล งมนตราด้ ว ยอัก ขระโบราณรอบๆ ห้ องอย่ า ง
ครุ่นคิด

‘ผนึกนี่มนั …กะแล้ วเชียว’ ตฤณมองสารวจวงแหวนเวททัง้ สองวง

ก่อ นจะหยุดอยู่ที่วงแหวนเวทชัน้ ใน ซึ่ งแม้ จ ะมี ขนาดเล็ก กว่า แต่ก็เป็ น
แกนกลางของอาณาเขตศักดิส์ ทิ ธิ์

“...ตังแต่
้ ต อนนัน้ ...ทาแบบนี ม้ าตลอดเลยสิน ะ” น า้ เสี ยงที่ เอ่ ย
เรี ยบๆ อย่างยากจะคาดเดาอารมณ์ ทาให้ ทุกคนหันไปมองคนเอ่ยด้ วย
ความแปลกใจกับท่าทีที่นิ่งผิดปกติของเด็กหนุ่ม

“เห...เมื่อกี ้นายว่าไงนะ” พริสหันไปหมายจะถามเจ้ าเพื่อนที่อยู่ๆ ก็

เอ่ยขึ ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่กลับถูกราอิลจับบ่าเอาไว้ พร้ อมกับส่ายหน้ า
เป็ นเชิงปรามๆ ทาให้ เจ้ าตัวได้ แต่ทาหน้ าเหรอหรา

P a g e | 16
อัญ

“ฝื นเกินไปแล้ ว...” นัยน์ตาสีโกเมนฉายแววตาหนิ ขณะจ้ องมองคน

ที่ยงั คงไม่ยอมสบตากับเขาตรงๆ

“สร้ างอาณาเขตมนตราชันในที
้ ่เป็ นแกนกลางของอาณาเขตมน
ตราศักดิ์สิทธิ์ด้วยตัวคนเดียวแบบนี.้ ..ถึงพลังเวทของคุณจะเหลือ เฟื อแค่
ไหน แต่ถ้าไม่ได้ พกั ผ่อนเลยตลอดระยะเวลาที่ผา่ นมา...แล้ วยังจะเป็ นแบบ
นี ้ต่อไปเรื่ อยๆ ซักวันร่างกายก็ต้องรับไม่ไหว ถึงตอนนันผนึ
้ กนี่ก็ต้องคลาย
อยู่ดี”

‘ใช่...การที่ต้องคอยส่งพลังเวทหล่อเลี ้ยงอาณาเขตมนตราเอาไว้
ตลอดเวลา เรื่ องจะได้ นอนหลับหรื อพักผ่อนนัน...ก็
้ แทบจะไม่ มีทางเป็ นไป
ได้ ’ เครสคิดอย่างลาบากใจ

ถึงเขาจะเห็นด้ วยกับสิ่งที่เด็กหนุ่มตรงหน้ ากล่าวเพียงใด แต่ก็ไม่

อาจทาอะไรได้ มากไปกว่าการมาช่วยทางนี ้เท่าที่พอจะทาได้ เพราะถ้ าขาด
เอริไปซักคน ก็คงไม่มีใครในอาณาจักรนี ้ที่จะสามารถสร้ างแกนกลางที่เป็ น
วงแหวนเวทชันในของอาณาเขตมนตราศั
้ กดิส์ ทิ ธิ์ได้ อีก

ตฤณจ้ อ งมองชายหนุ่ม ที่ ยังคงมีเ พีย งความเงี ยบเป็ นคาตอบ

นัยน์ตาสีโกเมนวาววับขณะเฝ้ารอให้ อีกฝ่ ายเอ่ยอะไรออกมา

...ทังๆ
้ ที่ ร้ ูว่ามันจาเป็ น ทังๆ
้ ที่ ร้ ูว่าอีกฝ่ ายเองก็ไม่ได้ มีทางเลือ ก
มากนัก...แต่พอรู้ว่าคนตรงหน้ ากาลังฝื นตัวเองอยู่ มันก็ชวนให้ ร้ ูสึกไม่สบ
อารมณ์ขึ ้นมาทันที!

P a g e | 17
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ใช่แล้ว...นายน่ะ ชอบทีจ่ ะฝื นตัวเองแบบนี ้เสมอ ถ้าเพือ่ ‘ไคน์ ’แล้ว

...” ชายหนุ่มที่เฝ้ามองเหตุการณ์ ทงหมดอยู
ั้ ่ในห้ วงแห่งจิตใจราพึงขึ ้นอย่าง
แผ่วเบา

“...อย่าห่วงไปเลย ถึงฉันจะไม่หลับไม่นอนต่อไปอีกนานแค่ไหนก็
ไม่มีปัญหาแน่นอน” ชายหนุ่มที่เงียบไปนานเอ่ยขึ ้นในที่สดุ

“อย่าลืมสิว่าฉันเองก็เป็ นคนในตระกูลออสทริกเหมือนกันนะ ปรุง

ยาบารุงมากินแค่นีก้ ็ไม่เป็ นไรแล้ ว ” รอยยิม้ สบายๆ ที่ ประดับบนใบหน้ า
อย่างหวังจะทาให้ คนฟั งสบายใจ หากแต่ผลกลับตรงกันข้ ามโดยสิน้ เชิง
เมื่อเด็กหนุ่มที่รับฟั งกลับหลุบตาลงต่าจนทาให้ อดรู้สกึ หวัน่ ๆ ไม่ได้

“...” ความเงียบที่ไร้ ปฏิกิริยาตอบรับ ทาเอาแต่ละคนมองหน้ า

กันเลิก่ ลัก่ อย่างเริ่มใจคอไม่ดี

‘ถึงคุณ เอริ จ ะบอกว่าไม่มีปัญหายังไง มันก็ยังเป็ นการทรมาน

ตัวเองอยู่ดี แต่จะให้ ทาอะไรได้ ละ่ ในเมื่อตอนนี ้ไม่มีผลึกเซ็ทเท่น...ถ้ าพอมี
อะไรที่ใช้ แทนกันได้ ก็ดีน่ะสิ’ ตฤณครุ่นคิดอย่างคิดไม่ตก เขาเริ่มจมลึกอยู่
ในห้ วงความคิดของตัวเองมาตังแต่ ้ ตอนที่ได้ ยินคาเอ่ยของเอริ

‘...อะไรซักอย่างที่สามารถรองรับพลังเวทมหาศาลที่ไหลเวียนเข้ า
ออกตลอดเวลา ไม่จ าเป็ นต้ อ งมีพลังเวทในตัวเองอย่างผลึกเซ็ทเท่น แค่
ขอให้ สามารถรองรับพลังได้ ก็พอ อ๊ ะ...รองรับพลังอย่างนัน้ เหรอ...จริ งสิ !’
ความคิดที่ผดุ ขึ ้นอย่างกะทันหัน ทาให้ เขาเกือบเผลอยิ ้มออกมา นัยน์ตาสี
โกเมนเป็ นประกายอย่างมีความหวัง

P a g e | 18
อัญ

“หึๆๆ เข้าใจคิ ดดี นี่ แบบนัน้ ก็น่าลองเหมื อนกันนะ ถึงจะเป็ นแค่

การคาดการณ์ ก็เถอะ...จะว่าไปนายนี ่ก็ช่างสังเกตเหมื อ นกันแฮะ” เสียง
สนับสนุนจากเซ็ทที่ดงั ขึ ้นในหัวเหมือนจะเป็ นการยืนยันความคิดของเขา

‘แต่จะไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ?’ ตฤณถามกลับอย่างไม่แน่ใจ

“มัวแต่กล้าๆ กลัวๆ มันก็ ไม่ได้อะไรขึ้ นมาหรอก ของแบบนี ้ มนั

ต้องทดลองดูเท่านัน้ ล่ะน่า” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ ริมฝี ปากบางเหยียดยิม้
จางๆ...นัน่ สินะ มีแต่ต้องทดลองดูเท่านัน!
้

...ถ้ าสิง่ ที่เขาคิดถูกต้ อง บางที ไม่เพียงแต่จะช่วยลดงานของทาง

นี ้ แต่ทางฝ่ ายเขาเองก็คงจะทางานได้ สะดวกมากยิ่งขึ ้น

“...ถ้ า สมมุติว่าอาณาเขตศักดิ์สิท ธิ์นี่สลายไปชั่วคราวจะเป็ น

อะไรมัยครั
้ บ” คาถามจากคนเคยเงียบ ทาให้ คนฟั งต่างขมวดคิ ้วอย่างงุนงง
ก่อนที่เครสจะเป็ นฝ่ ายตอบ

“ไม่เป็ นไรหรอก ถ้ าแค่สลายไปชั่วคราว ก็สร้ างขึ ้นมาใหม่ได้ ว่า

แต่มีอะไรรึ ”

“ผมก็แ ค่คิด ว่า บางที เ ราอาจมี ทางออกที่ ดีก ว่านี ก้ ็ไ ด้ น่ะ ครั บ ”
ตฤณตอบตามที่คดิ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับองค์คาริลเป็ นเชิงขออนุญาต

“ถ้ าอย่างนัน้ ...ฝ่ าบาท ขอหม่อ มฉันทดสอบอะไรบางอย่างได้

หรื อไม่กระหม่อม”

P a g e | 19
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อืม...เอาสิ ถ้ าเธอยังมีอะไรข้ องใจอยู่ล่ะก็ ” องค์คาริ ลพยักพระ

พัก ตร์ รั บ อย่ า งงงๆ แม้ จ ะยัง ไม่ค่อ ยเข้ า พระทัย ความคิด ของเด็ก หนุ่ม
ตรงหน้ านักก็ตาม

‘...สงสัยคงยังเป็ นห่วง กลัวว่าผนึกจะสลายล่ะมัง’้ ความคิดของผู้

อนุญาตที่ดจู ะเข้ าใจไปอีกทาง

คนได้ รับอนุญ าตแย้ มยิ ้มอย่างโล่งใจ หากแต่นัยน์ ตาสีโกเมนที่

เป็ นประกายวาววับอย่างประหลาด ทาเอาคนที่ เป็ นผู้ควบคุมแกนกลาง
ของอาณาเขตอดรู้สกึ สังหรณ์แปลกๆ ขึ ้นมาไม่ได้

“เธอคิดจะทาอะไรน่ะ ” เอริ ถามขึ ้นอย่างไม่ไว้ วางใจ เมื่อ ตฤณ

ถอดต่างหูคอร์ ข้างซ้ ายที่กาลังเรื องแสงสีฟ้าจางๆ ออกมา

“เมื่อมีสงิ่ ที่ขาดหาย...ก็ต้องหาอะไรมาทดแทนสิครับ”

“!!”

สิ ้นคาเอ่ย เด็กหนุ่มตรงหน้ าก็หายไปจากคลองสายตา ก่อนจะไป

ปรากฏตรงกลางแท่นศิลาปั กษ์ ปฐพี ท่ามกลางเสียงร้ องอุทานอย่างตกใจ
ของเหล่านักบวชที่เห็นเหตุการณ์

“เกิดอะไรขึ ้น!” หน่วยทหารราชองครักษ์ ที่เฝ้ายามอยู่ด้านนอก

วิหาร พากันวิง่ กรูเข้ ามาทันทีที่ได้ ยินเสียงร้ องซึ่งดังขึ ้นจากด้ านในของวิหาร
แต่ยังไม่ทันจะได้ ลงมือทาอะไรก็ถูกองค์คาริ ลยกพระหัตถ์ขึ ้นเป็ นเชิงห้ าม

P a g e | 20
อัญ

โดยมีเครสมองด้ วยสายตาปรามๆ พร้ อมทังส่

้ ายหน้ าเป็ นเชิงว่า ‘ไม่มีอะไร
กลับไปทาหน้ าที่ของตัวเองซะ’

ตฤณมองคทาด้ ามยาวเบื ้องหน้ า ซึ่งเรื องแสงสีทองสว่างขึ ้นทันทีที่

เขาเข้ าไปใกล้ ปฏิกิริยาของคทาครองภพทาให้ ผ้ ทู ี่เฝ้ามองต่างมองภาพ
ตรงหน้ าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เป็ นไปไม่ได้ ! คทาครองภพมีปฎิกิริยาตอบรับ...ทังๆ ้ ที่ตงแต่

ั ้ มีการ
ก่อตังราชวงศ์
้ แชนเดียร่ ามา ไม่เคยได้ ยินว่ามีผ้ ใู ดที่สามารถใช้ คทาด้ ามนี ้
ได้ ...คทาซึ่งได้ ชื่อว่าผู้ครอบครองก็คือผู้มีคณ
ุ สมบัตทิ ี่จะครองพิภพ!

“ไคน์ !” อานีสอุทานขึ ้นอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาสีนา้ ผึ ้งวูบไหวอย่าง

ยากจะคาดเดาอารมณ์

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง เมื่อ เด็กหนุ่มยื่ นมือ ไปคว้ าด้ ามคทา

ครองภพที่กาลังเปล่งแสงสีทองสุกสว่างอยู่ตรงหน้ า

วาบ!!

“!!” แสงสว่างจ้ าที่เกิดขึ ้นอย่างกะทันหัน ทาให้ แต่ละคนต้ องยก

มือขึ ้นป้องตา

เปรี๊ ยะ...!!

พลัง อันน่ า ครั่ น คร้ ามแผ่อ อกมารอบบริ เวณ ท าให้ อ าณาเขต

ศักดิ์สิทธิ์แตกสลายไปในทันที เพราะไม่อาจต้ านทานพลังจากคทาได้ . ..
พลังที่มากกว่าพลังจากศิลาปั กษ์ปฐพีเป็ นเท่าตัว!

P a g e | 21
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อึ ้ก!!” ตฤณเกร็งมือที่จับด้ ามคทาแน่น นัยน์ตาสีโกเมนโชนแสง

สีแดงกล้ าอย่างท้ าทาย

...พลังจากคทานี่ถึงจะมากแค่ไหน แต่น่าแปลกที่ดเู หมือนมันจะ

ยอมให้ เขาควบคุมแต่โดยดี ผิดกับพลังจากศิลาปั กษ์ ปฐพีที่ถึงแม้ จะน้ อ ย
กว่า แต่ก็เป็ นแหล่งพลังงานซึ่งถ่ายเทไปทั่วทังซาเที
้ ยร่ า การควบคุมจึงทา
ได้ ไม่ง่ายนัก

พลังอันมหาศาลพวยพุ่งจากศิลาปั กษ์ ปฐพีที่อยู่ใต้ เท้ า ไหลเข้ าสู่

คทาครองภพอย่างรวดเร็ ว ราวกับสายฟ้าที่ ถูกดึงดูดเข้ าหาสายล่อ ฟ้า...
หากแต่สายล่อฟ้านันกลั
้ บหาใช่ตวั คทาไม่ แต่เป็ นสิ่งที่ประดับอยู่บนยอด
ของคทาต่างหาก...!

แสงสว่างจากคทาค่ อยๆ จางลง พร้ อมกับภาพที่ ปรากฏขึ ้นต่อ

หน้ าทุกคน...ภาพที่สะกดทุกสายตาให้ หยุดนิ่ง...

เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีเงินซึ่งกาลังถือคทาสีทองด้ ามยาวพอๆ

กับความสูงของตนเอง...คทาที่ บดั นี เ้ ปล่งรัศมีเรื องรองอี กครัง้ เหมือนดัง
เมื่อครั ง้ ที่มนั ยังคงมีผลึกเซ็ทเท่นประดับอยู่ บนยอด หากแต่บดั นี บ้ นยอด
คทากลับมีอญ ั มณีที่ทาจากพลอยสีฟ้าสว่างใสประดับอยู่แทนที่ !

นัยน์ตาสีโกเมนที่จ้องมองตรงมาทรงอานาจอย่างประหลาด ไอ
เวทพิสทุ ธิ์สว่างใสแผ่ออกมาจางๆ ให้ ความรู้สึกน่าครั่นคร้ ามจนอดยาเกรง
ไม่ได้

P a g e | 22
อัญ

‘อืม...ลักษณะที่เปลี่ยนไปคงเป็ นผลมาจากการปรับ ‘ภาชนะ’ ให้

รองรับกับพลังสินะ’ ริ มฝี ปากบางของเด็กหนุ่มแย้ มยิม้ อย่างพึงพอใจกับ
ผลงานตรงหน้ า ขณะพินิจอัญมณีที่มีลกั ษณะกระจายออกเป็ นแฉกๆ แลดู
คล้ ายกลีบดอกไม้ ที่กาลังเบ่งบานสะพรั่ง

“...” นัยน์ ตาสีม่วงใสจ้ องมองภาพเบื ้องหน้ าอย่างไม่อ ยากเชื่ อ

สายตา...ภาพที่ดจู ะซ้ อนทับ กับภาพในห้ วงแห่งความคิด...ภาพในอดีตอัน
แสนเลือนลาง กลับปรากฏชัดเจนต่อหน้ าเขาอีกครัง้ !

เอริ ไ ด้ แ ต่ยื นนิ่ งราวกับ ถูก แช่ แข็ง...ทัง้ ๆ ที่ ร้ ู อยู่แล้ วว่าหากคน
ตรงหน้ าได้ สมั ผัสคทานัน่ มันย่อมต้ องมีปฎิกิริยาตอบรับอย่างแน่นอน แต่
สิง่ ที่เกิดขึ ้นมันเกินกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้ ...ดูเหมือนเขาจะประเมินผิดไป
มากทีเดียว

“นัน่ เธอทาอะไรกับคทาน่ะ ” หัวหน้ านักบวชที่เฝ้ามองเหตุการณ์

มาตลอดเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเกรงๆ ก่อนจะหันไปมองท่าทีขององค์จกั รพรรดิที่
ยังคงประทับนิ่ง จึงไม่อาจต่อว่าต่อขานการกระทาอุกอาจเมื่อครู่ของเด็ก
หนุ่มตรงหน้ าได้

“นั่นคือคอร์ สินะ” คาเอ่ยที่ เป็ นคาตอบมากกว่าคาถามของเอริ

แต่กลับทาให้ คนฟั งแต่ละคนยิ่งงุนงงไปมากกว่าเดิม โดยเฉพาะพริ สที่หัน
ไปมองชาร์ มีกบั ราอิลอย่างหวังจะขอตัวช่วย (อธิบาย)

P a g e | 23
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เฮ้ ย! ไหงคอร์ ของเจ้ าตฤณมันถึงไปอยู่บนนัน้ อ้ ะ ” พริ สเอ่ยด้ วย

นา้ เสีย งกระซิ บกระซาบกับ ชาร์ มี แต่ยังไม่ทัน ที่ อี กฝ่ ายจะได้ เ อ่ ยอะไร
ออกมา คนที่อยู่ยืนอยู่บนแท่นศิลาปั กษ์ปฐพีก็เอ่ยขึ ้นมาเสียก่อน

“ค รั บ พ อ ดี เ มื่ อ ค รู่ ผ ม เ พิ่ ง ฉุ ก ใ จ คิ ด ขึ ้น ม า ว่ า บ า ง ที

คุณสมบัติเฉพาะของคอร์ ของผมอาจจะเป็ นการควบคุมสมดุลย์ของพลัง
เวทก็ได้ น่ ะครั บ เพราะผมพยายามหาความสามารถเฉพาะของเจ้ านี่ มา
นานแล้ ว แต่ไม่เคยเห็นความสามารถอื่นที่นอกเหนือจากนี ้ เมื่อกี ้ก็เลยลอง
ทดสอบดูน่ะครับ” ตฤณเอ่ยยิ ้มๆ พร้ อมทังใช้ ้ นิ ้วแตะที่ตา่ งหูคอร์ ข้างขวา ซึ่ง
ตอนนี ้เหลืออยู่เพียงข้ างเดียว

“แล้ วมันก็ใช้ ทดแทนผลึกเซ็ทเท่นได้ จริ งๆ สินะ” เครสพยักหน้ า

อย่างพอเข้ าใจ แต่ก็อดนึกทึ่งไม่ได้

ถึงปกติคอร์ จะมีคณ
ุ สมบัติในการควบคุมพลังเวทอยู่แล้ วก็เถอะ
...แต่ก็รองรับได้ แค่ระดับพลังเวทของผู้เป็ นเจ้ าของเท่านัน้ แต่นีถ้ ึงขนาด
รองรับพลังของศิลาปั กษ์ปฐพีได้ แบบนี ้...

“ไม่หรอกครับ อย่างมากคอร์ นี่ก็คงช่วยได้ แค่คอยควบคุมสมดุลย์

ของพลังเวทแห่งแสงที่มีอยู่เดิม แต่ก็ไม่ได้ มีพลังเวทแห่งแสงในตัวเองอย่าง
ผลึกเซ็ทเท่นที่ใช้ สะกดผนึก ดังนันยั
้ งไงเราก็ยังต้ องรวบรวมผลึกให้ ได้ อยู่ดี ”
ตฤณเอ่ยตอบ อดนึกไปถึงภารกิจที่อย่างไรก็ยงั ต้ องทาให้ สาเร็จไม่ได้

...หากพวกเช้ ดเก็บรวบรวมผลึกทังหมดได้
้ ครบและทาลายมันทิง้
ต่อให้ มีคอร์ อีกกี่ร้อยกี่พนั ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้

P a g e | 24
อัญ

“เรี ยกว่าใช้ แก้ ขดั ไปก่อนสินะ” องค์คาริ ลตรัสขึ ้นอย่างเข้ าพระทัย

ดวงเนตรสีมรกตทอประกายอ่อนโยน

“เอาน่ า ถึ ง ยังไงก็ ถื อ ว่า เป็ นความสามารถที่ ช่ วยได้ เ ยอะเลย

ทีเดียว โดยเฉพาะในสถานการณ์ตอนนี ้ แบบนี ้ก็ถือว่าดีแล้ วล่ะนะ”

“นั่น สินะกระหม่อ ม” เครสยิ ม้ รั บ อย่ า งเห็ น ด้ วย หากแต่เ หล่า

นักบวชที่เห็นเหตุการณ์ กลับอดรู้สึกกังขาไม่ได้ แต่ในเมื่อองค์จักรพรรดิมี
พระราชดารัสเช่นนี ้แล้ ว ก็เท่ากับทรงต้ องการบอกเป็ นนัยๆ ว่า ‘ให้ ยุติเรื่ อง
ทังหมดลงเพี
้ ยงเท่านี ้ซะ’

หัวหน้ านักบวชที่เคยเอ่ยถามตฤณในตอนแรก จ้ องมองคทาครอง

ภพที่ยงั คงอยู่ในมือของอีกฝ่ ายอย่างครุ่นคิด

...ถึงจะบอกว่าคอร์ นนั่ สามารถทนรับพลังมหาศาลของศิลาปั กษ์

ปฐพีได้ เขาเองก็ยังไม่ข้องใจนัก แต่สงิ่ ที่น่าข้ องใจยิ่งกว่าก็คือ...ทาไมคอร์
นัน่ ถึงสามารถปรับให้ เข้ ากับพลังจากคทาครองภพได้ แบบนี ้...!?

‘เป็ นไปไม่ได้ ที่ฝ่าบาทจะไม่ทรงรู้สกึ ถึงเรื่ องนี.้ ..แล้ วยังท่านไวล์ส

กับท่านเครสที่ดจู ะไม่แปลกใจกับเรื่ องนี ้อีก...ทังๆ
้ ที่ ถ้ าเกิดเด็กหนุ่มคนนัน้
สามารถควบคุมคทาครองภพได้ จริ ง นี่จะกลายเป็ นเรื่ องใหญ่ที่มีผลกระทบ
ไปถึงประวัติศาสตร์ ราชวงศ์แชนเดียร่ าทีเดียว...!!’ หัวหน้ านักบวชชรามอง
เด็กหนุ่มที่ยงั คงยืนอยู่บนศิลาปั กษ์ปฐพีอย่างไม่วางตา

“เอาเถอะ เมื่อหมดเรื่ องแล้ วจะยืนอยู่ตรงนัน้ อีกนานมัย”

้ เอริ เอ่ย
ขึ ้นด้ วยน ้าเสียงดุๆ ขัดกับนัยน์ตาสีมว่ งใสที่ฉายแววอ่อนโยน

P a g e | 25
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฮะๆๆ กะว่าถ้ าไม่มีใครทัก จะยื นชมวิวอยู่แถวนี ้อีกซักหน่อยแล้ ว

เชี ย ว” ตฤณเอ่ ย กลัว้ หัวเราะอย่ างอดข าท่ าทางของคนตรงหน้ าที่ ดูจ ะ
กลับไปสวมบทบาทผู้ดแู ลหออีกครัง้

ก่อ นจะรี บกระโดดผลุงเดียวลงมา โดยปล่อ ยคทาครองภพให้

ลอยคว้ างอยู่กลางแท่นดังเดิม จะผิดจากเดิมก็แค่บดั นีต้ วั คทาเปล่งรัศมีสี
ทองจางๆ รับกับแสงสีขาวนวลจากผลึกอัญมณี บลูซาเทียร่ าที่ประดับอยู่
บนยอด

P a g e | 26
อัญ

ตอนที่ 66
ลานาแห่ งการลาจาก

“โชคดีนะ ที่คอร์ ของนายมีประโยชน์กบั พวกคุณเอริ แบบนี ”้ พริ ส

เอ่ยขึ ้นอย่างร่ าเริ ง ขณะที่ทุกคนกาลังเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ออสทริ ก
อีกครัง้

ภายในรถแบ่งที่ นั่งออกเป็ นสองฝั่ ง โดยมีโต๊ ะขนาดย่อมคั่นตรง

กลาง บนโต๊ ะมีชุดน ้าชาพร้ อ มขนมหลากหลายชนิดวางเรี ยงราย ซึ่งของ
ว่างต่างๆ ล้ วนแต่เป็ นของที่อ งค์คาริ ลทรงมีพระกรุณ าให้ ทางห้ อ งเครื่ อ ง
จัดเตรี ยมเอาไว้ ให้ ตอนก่อนจะกลับ

“แต่คิดแล้ วก็น่าเสียดายเหมือ นกัน...เฮ้ อ ” ท่าทางถอนหายใจ

อย่างแสนเสียดายของพริ ส ทังๆ ้ ที่กาลังจ้ วงแพนเค้ กเข้ าปากทัง้ ชิน้ ทาให้
ตฤณเลิก่ คิ ้วอย่างแปลกใจ

“เอ๋ น่าเสียดายงันเหรอ”
้

“ก็ใช่น่ะสิ...คอร์ นนั่ น่ะ บลูซาเทียร่ าเชียวนะ แถมยังเปลี่ยนรูปซะ

จนกลายเป็ นแบบนันอี้ ก...อ๊ ะ ชิ ้นนันของฉั
้ นนะ!” พริ สตอบด้ วยดวงตาเป็ น

P a g e | 27
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ประกายวาววับอย่างเพ้ อ ๆ ก่อนจะโวยวายขึ ้น เมื่อเหลือบไปเห็นเจ้ าสอง

ภูตจิ๋วที่บดั นี ้โผล่ออกมาแย่งแพนเค้ กสองชิ ้นสุดท้ ายไปอย่างรวดเร็ว

“ช่วยไม่ได้ ก็ใครใช้ ให้ นายกินช้ าเองล่ะ” ดาร์ กเอ่ยด้ วยท่าทางไม่

ใส่ใจ พลางเลียนิ ้วที่ยงั เลอะน ้าเชื่อม ในขณะที่ ไลท์ยงั คงเคี ้ยวตุ้ยๆ จนแก้ ม
ป่ อง

“ชิ...รอให้ ถึงทีฉันบ้ างก็แล้ วกัน” พริ สเอ่ยขึ ้นอย่างเคืองๆ...ซักวัน

จะตัดหน้ าแย่งขนมเจ้ าพวกนี ้กินให้ หมดเลย คอยดู!

“เร็วๆ ด้ วยล่ะ เพราะฉันไม่ชอบคอยอะไรนานๆ” ดาร์ กกระตุกยิม้

ตรงมุมปากอย่างยียวน

“เอาน่า งันเอาส่
้ วนของฉันไปก็ได้ ” อานีสยิม้ อย่างขบขัน พร้ อ ม
กับดันจานที่ใส่เค้ กครี มสดยื่นให้ กบั เจ้ าคนที่กาลังทาท่าฮึดฮัดขัดใจ แล้ วก็
ได้ ผล เพราะเจ้ าตัวรี บหันไปตระครุบหมับทันที

“เฮ้ อ นายนี่น้า...” ชาร์ มีมองเจ้ าเพื่อนตัวดีที่ตอนนีเ้ ปลี่ยนกลับมา

หน้ าบานตามเดิมอย่างเอือมระอา ก่อนจะหันไปเอ่ยกับอานี สด้ วยท่าทาง
จริงจัง

“ทีหลังเวลาเธอจะให้ อะไรเจ้ านัน่ ขอมือมันก่อนสิ ไม่งนั ้ เสียนิสยั

แย่” คาเอ่ยของเจ้ าเพื่อนซี ้ ทาให้ พริสโวยขึ ้นทันที

“เฮ้ ย จะบ้ าเหรอ คนนะไม่ใช่หมา!”

P a g e | 28
อัญ

คาค้ านที่ดเู หมือนจะไม่มีใครฟั ง เพราะทุกคนพากันหัวเราะอย่าง

ขบขัน ทาให้ คนที่ถกู หัวเราะแสร้ งค้ อนขวับอย่างงอนๆ

ยาเรฟระบายยิ ม้ บางๆ ขณะมองทุกคนที่ กาลัง หัว เราะอย่ า ง

สนุกสนาน ทาเอาตฤณที่นงั่ อยู่ฝั่งตรงข้ ามมองอย่างแปลกใจ

‘ไอ้ หมอนี่มนั ก็ยิ ้มแบบนี ้เป็ นด้ วยแฮะ...เห็นปกติ อยู่กบั เราทีไรนิ่ง

สนิท ตายซากยังกับอะไรดี’

เมื่อหันไปสบกับเจ้ าของนัยน์ตาสีโกเมน ก็ทาให้ เ จ้ าตัวเปลี่ยนสี

หน้ ากลับเป็ นเรี ยบเฉยอีกครัง้ อย่างรวดเร็วราวกับสับสวิตช์ ทาเอาคนมอง
ขยับยิ ้มบางๆ อย่างขบขัน ก่อนจะหันกลับไปคุยกับพวกพริ สต่อ โดยแสร้ ง
ทาเป็ นมองไม่เห็นสายตาขุน่ ๆ ของอีกฝ่ ายที่มองมาทางตน

“ว่าแต่ที่เมื่อ กี ้บอกว่าคอร์ เปลี่ยนรู ปไปเป็ นแบบนัน้ แล้ วมันเป็ น

ยังไงล่ะ”

“โธ่ นี่นายคงลืมไปแล้ วล่ะสิ ที่ฉันเคยบอกว่าพลอยบลูซาเทียร่ า

ต่างหูคอร์ ของนายน่ะ ขนาดแค่หนึ่งกะรัตก็สามารถซือ้ อาณาจักรเล็กๆ ได้
อาณาจักรนึงแล้ ว นี่ยิ่งมันเปลี่ยนไปจนมีขนาดน้ องๆ กาปั น้ แถมยังรูปผลึก
ที่กระจายออกเป็ นรูปร่างคล้ ายๆ ดอกไม้ นั่นอีก โอ๊ ย...ไม่อยากจะคิดเลยว่า
เจ้ าก้ อนนันทั
้ งก้
้ อนถ้ าเอาไปประมูลจะได้ ราคาเท่าไหร่ ” พริสเอ่ยด้ วยสีหน้ า
เคลิ ้มฝั น หากตาของเขาสามารถเปลี่ยนรูปได้ ตอนนีม้ นั คงเปลี่ยนเป็ นรูป
เงินไปแล้ ว

P a g e | 29
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เอ้ า ตื่นๆๆ ฝั นซะเป็ นตุเป็ นตะเชี ยวนะ” ชาร์ มีถองใส่พริ สที่ นั่ง
ข้ างๆ อย่างหมัน่ ไส้

“โธ่ ขอฝั นหน่อยก็ไม่ได้ แค่ความฝั นยังอุตส่าห์ตามมารังควานกัน

อีก” พริสบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่ อย แต่ยงั ไม่ทันที่ชาร์ มีจะสวนกลับ รถก็
แล่นมาถึงหน้ าคฤหาสน์ออสทริกเสียก่อน

“เดี๋ยวพวกนายจะแวะกลับไปเอาอะไรที่ โรงเรี ยนอี กหรื อ เปล่า ”

ตฤณถามขณะก้ าวลงจากรถ

“ไม่ล่ะ เมื่อวานก็เตรี ยมของที่ จ ะเอาไปทัง้ หมดมาไว้ ที่นี่แล้ ว ที่

เหลือก็แค่จดั ของใส่ท้ายรถเท่านัน”้ ราอิลส่ายหน้ าบางๆ แต่ทนั ทีที่หนั ไปอีก
ทางก็แย้ มยิ ้มออกมาอย่างดีใจ

“อ้ าว พวกนาย...” ตฤณที่หันไปมองตามสายตาของเพื่อนเอ่ยขึ ้น

อย่างยินดี

“มาได้ ยังไงน่ะ” พริ สเป็ นฝ่ ายถามขึ ้น ขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ าไปหา

กลุม่ คนที่ยืนรออยู่หน้ าคฤหาสน์ออสทริก

“เสร็ จเรี ยบร้ อยแล้ วเหรอ” เบริลเอ่ยทักด้ วยรอยยิ ้มบางๆ เฉกเช่น

เคย

“อืม” ยาเรฟพยักหน้ าตอบรับ พลางชาเลืองมองไปทางเวนดี ้กับรี

อาน่าที่ดจู ะนิ่งเงียบจนน่าแปลกใจ

P a g e | 30
อัญ

“พวกนายจะออกเดินทางต่อเลยสินะ” เวนดี ้เอ่ยขึ ้นอย่างเศร้ าๆ

ก่อนจะหันไปกุมมืออานีส

“เวนดี ้...” อานีสมองหน้ าเด็กสาวที่ดไู ม่ร่าเริงเหมือนเคย

“ไม่ยุติธรรมเลย มีแต่พวกนายที่ ได้ ไปทาภารกิจ ถึงฉันจะไม่ร้ ู ก็

เถอะว่าเป็ นภารกิจอะไร แต่ในเมื่อเป็ นภารกิจระดับหนึ่งก็ต้องอันตรายมาก
แน่ๆ” เวนดี ้เอ่ยด้ วยท่าทางอัดอันตั
้ นใจ

“ท าไมทางโรงเรี ย น...ไม่สิ ทางกองทัพ ถึ ง ได้ ม อบหมายให้

นักเรี ยนปี สองท าล่ะ แล้ วทาไม...ทาไมพวกฉันถึงไม่ได้ . ..” เอ่ยได้ เพีย ง
เท่านัน้ เด็กสาวก็ก้มหน้ า ลงอย่างพยายามสะกดกลัน้ อารมณ์ ที่พรั่ งพรู
ออกมา

พวกตฤณต่ า งมองหน้ ากั น อย่ า งล าบากใจกั บ ท่ า ที ข องคน

ตรงหน้ า รู้ สึกอึดอัดใจที่ ไม่สามารถบอกความจริ งให้ เ พื่อ นๆ รู้ ได้ เนื่ อ ง
เพราะรู้ดีวา่ หากเล่าเรื่ องทุกอย่างให้ ฟัง ไม่ว่าอย่างไรพวกเวนดี ้ก็คงต้ องขอ
ตามไปด้ วยอย่างแน่นอน

ในความเป็ นจริ งแล้ ว หากเป็ นเช่นนัน้ พวกเขาก็คงไม่ขดั อะไร ถ้ า

ไม่ติดที่เอริ เคยกาชับเอาไว้ ว่า ต้ องการให้ การทาภารกิจเป็ นไปอย่าง ‘ลับๆ’
เพราะการเดินทางตามหาผลึกในครัง้ นี ้ นอกจากจะมีความเสี่ยงสูงแล้ ว ยัง
ไม่อาจระบุระยะเวลาในการปฏิบตั ิภารกิจ ที่ แน่นอนได้ หากให้ พวกสาย
สามัญทังชั้ นปี้ ที่สองหายไปกันหมดคงไม่เป็ นการดีนัก ดังนันจึ้ งต้ องให้ คน

P a g e | 31
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ที่ เ หลื อ คอยรั บ ผิ ด ชอบหน้ าที่ ต่ า งๆ แทนส่ ว นของคนที่ ไ ปท าภารกิ จ

โดยเฉพาะในส่วนงานของสภานักเรี ยน ซึ่งเบริลกับรี อาน่ารับไปดูแลแทน

“ไม่เอาน่าเวนดี ้ ไหนเราตกลงกันแล้ วยังไงล่ะ ว่าจะมาส่งเจ้ าพวก

นี ้ด้ วยรอยยิ ้มน่ะ” เบริลเอ่ยขึ ้นอย่างอ่อนโยน ในขณะที่อานีสดึงตัวเด็กสาว
ไปกอดเบาๆ อย่างปลอบประโลม

“ขอโทษนะ...” อานีสเอ่ยอย่างเศร้ าๆ...ความรู้สึกของการถูกทิง้

ให้ เป็ นฝ่ าย ‘รอคอย’ มันเจ็บปวดเพียงใดนัน้ เธอรับรู้และเข้ าใจมันดี...

“เธอต้ องสัญญานะว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย...พวกนายก็ด้วย
ล่ะ” เวนดี ้เอ่ยกับอานีสด้ วยรอยยิ ้มจางๆ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับพวกตฤณ

“จ้ ะ แต่พวกเธอเองก็ต้องรักษาตัวด้ วยนะ” คาเอ่ยของอานีสทา

ให้ เวนดี ้ยิ ้มรับด้ วยรอยยิ ้มที่สดใสขึ ้น

“อื ้อ อย่ากังวลไปเลย อย่างพวกเราน่ะสบายหายห่วงอยู่แล้ ว ”

พริสรับคาพร้ อมกับตบที่อกเบาๆ อย่างเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะ

“ฮึ คนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่ หรอก แต่นายน่ะทาให้ ได้ อย่างที่พดู ก็แล้ ว

กัน” รี อาน่าที่ยืนนิ่งมาตลอดเอ่ยขึ ้นในที่สดุ นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้ องมอง
คนพูดอย่างห่วงใยแต่เพียงชัว่ ครู่ก็เบือนไปทางตฤณ

“นายจะต้ อ งท าภารกิจ ให้ ส าเร็ จ ให้ ไ ด้ น ะ...” รี อ าน่ า เอ่ ย ด้ ว ย

รอยยิ ้มเศร้ าๆ “ทาแทนส่วนของฉันด้ วยล่ะ”

P a g e | 32
อัญ

ตฤณแย้ มยิ ้มอย่างอ่อนโยนให้ กับเด็กสาวที่ มองมาทางตน...ไม่

แปลกใจที่อีกฝ่ ายดูเหมือนจะรู้เรื่ องภารกิจ เพราะเธอคงรับรู้เรื่ องทุกอย่าง
มาจากพี่ชายของเธอแล้ ว

นัยน์ตาสีโกเมนฉายแววจริงจัง พร้ อมกับเอ่ยรับคาอย่างหนักแน่น

“ได้ ฉันสัญญา”

“แบบนี ้ค่อยน่าเชื่อถือได้ หน่อย” รี อาน่ายิม้ อย่างคลายกังวล ผิด

กับพริสที่เอ่ยประท้ วงทันที

“เฮ้ ย ทีฉนั มาทาเป็ นพูดแดกดัน แต่ไหงทีเจ้ าตฤณกลับเชื่อง่ายๆ

งันล่
้ ะ”

“น้ อยๆ หน่อยย่ะ ไม่ได้ แดกดัน เขาเรี ยกว่าพูดตามความจริง เนี่ย

แหละน้ าเขาถึงว่าคนเรามันมีความน่าเชื่อถือต่างกันยังไงล่ะ” รอยยิ ้มหวาน
ของเด็กสาวตรงหน้ าที่ตรงกันข้ ามกับคาพูดลิบลับ ทาให้ พริสเผลอก้ าวถอย
หลังอย่างหวาดๆ แต่ก็ยงั ไม่วายโต้ กลับ

“อะ...อะไรเล่า อย่างฉันน่ะ เขาเรี ยกว่า เป็ นพวกทาเลย มากกว่า

จะมัวมาสัญญิงสัญญาอะไรให้ สวยหรูหรอกเฟ้ย”

“อ้ า วๆ เจ้ าหัวเขี ยว พูดแบบนี จ้ ะหาว่าไคน์ เ ป็ นพวกดีแ ต่พูด รึ

ไงฟะ” ดาร์ กที่ตอนแรกกลับเข้ าไปในลอสต์แล้ ว โผล่ออกมากลางวง พร้ อม
กับมอง ‘เจ้ าหัวเขียว’ ที่วา่ ด้ วยสายตาวาววับ

P a g e | 33
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“นั่นสิ พูดแบบนี ้ หาเรื่ อ งกันชัด ๆ เลย” ไลท์ ที่ตามออกมา เอ่ ย

อย่างฉุนๆ

“อ่ะ —ปะ...เปล่าน้ า ~~~ใครเขาจะไปคิดแบบนัน้ กันเนอะ เอ้ อ

แหะๆ” พริ สรี บออกตัวโบกไม้ โบกมือปฏิเสธเป็ นพัลวัน พร้ อมทัง้ หัวเราะ
แห้ งๆ กลบเกลื่อน

ไม่ใ ช่เพราะเจ้ าสองภูต จิ๋ว ที่ กาลังส่งสายตาวาววับใส่ แต่เป็ น

เพราะเจ้ าคนที่ดนั ไปพาดพิงถึงกาลังมองมาด้ วยดวงตาไหวระริ ก แถมยัง
ไม่วายแสยะยิ ้มที่มมุ ปากอย่างชวนให้ ร้ ูสกึ หนาวๆ ร้ อนๆ นัน่ ต่างหาก!

“...ถ้ าไม่เกินเวทระดับต้ น จะทาอะไรก็ ‘ตามใจ’ พวกนายละกัน

นะ” คาเอ่ยด้ วยรอยยิม้ จางๆ (ที่ ดูราวกับรอยยิม้ ของมัจ จุราชในสายตา
ของพริ ส) ทาให้ เจ้ าสองภูตจิ๋วตาเป็ นประกายเหมือนกาลังได้ รับรางวัลเป็ น
แพนเค้ กชิ ้นโตก็ไม่ปาน พร้ อมกับที่...

“ว้ ากกกก แบบนี ้มันไม่ใช่ระดับต้ นแล้ วโว้ ย!!” พริสร้ องเสียงหลง

พร้ อมกับวิง่ หนีทงใบมี
ั ้ ดวายุจากไลท์และก้ อนพลังสีดาๆ ชวนสยองของดาร์
กอย่างหัวซุกหัวซุนไปรอบๆ

ทุกคนต่างพากันหัวเราะครื นอย่างขากับสภาพของเพื่อนตัวแสบ
ที่วงิ่ หนีไปทัว่ ทังสวนหน้
้ าคฤหาสน์ โดยมีเจ้ าสองตัวยุ่งไล่กวดอย่างเมามัน

“สม...ไม่คดิ แต่พดู เขาเรี ยกว่าพูดไม่ร้ ูจกั คิดย่ะ” รี อาน่าส่ายหน้ า

อย่างสังเวชเล็กๆ แต่ก็อดขาไปกับทุกคนไม่ได้

P a g e | 34
อัญ

“แหม สนุก กัน ใหญ่ เ ลยนะจ๊ ะ ” เฮเลน่ าที่ เ ดินออกมาเอ่ย กลัว้

หัวเราะ ที่จริ งแล้ วเธอเห็นเหตุการณ์ ต่างๆ มาโดยตลอดจากทางหน้ าต่าง
ของห้ อ งนั่งเล่น แต่เพราะอยากให้ พวกเด็กๆ ได้ ร่ าลากันอย่างเต็มที่ จึง
ไม่ได้ ออกมาตังแต่
้ ต้น

“คุณ ป้า” ตฤณทักพร้ อมกับเรี ยกเจ้ าสองตัวเล็กให้ กลับมา ทา

ให้ พริสก้ มลงจับเข่าด้ วยท่าทางหอบๆ พลางเป่ าปากอย่างโล่งอก

“พอดีพริ สเขาอยากจะออกกาลังกายนิดหน่อ ยน่ะครับ ” คาเอ่ย

ด้ วยน ้าเสียงใสซื่อ(?) ทาให้ เฮเลน่าหัวเราะเบาๆ อย่างรู้ทนั

“คิกๆๆ อย่า งนัน้ หรื อ จ๊ ะ ” เฮเลน่ามองเด็ก หนุ่มตรงหน้ าอย่า ง

เอ็นดู ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างนึกขึ ้นได้

“อ้ อ ป้าให้ คนเอาของของทุกคนไปเก็บที่ท้ายรถเรี ยบร้ อยแล้ วนะ

แล้ วก็เตรี ยมพวกของว่างเอาไว้ ให้ ด้วย เวลาเดินทางหิวๆ จะได้ มีอะไรทาน
กัน” คาเอ่ยของเฮเลน่า พร้ อมกับรถที่ลากด้ วยตัวชูราร์ สองตัวซึ่งกาลังลอย
ตุ๊บป่ องอยู่ แล่นมาจอดหน้ าคฤหาสน์พอดี ก่อนอลันที่เป็ นคนขับจะก้ าวลง
มายืนข้ างๆ นายหญิง

“ว้ าย น่ารักจังเลย” รี อาน่าเอ่ยด้ วยดวงตาเป็ นประกาย อดที่จ ะ

ลูบพุงของเจ้ าตัวกลมทังสองไม่
้ ได้ เช่นเดียวกับเวนดี ้และอานีสที่พากันลูบ
หัวเจ้ าชูราร์ ทัง้ สองตัวที่ ทาตัวพองขยายจนตัวกลมดิก ราวกับกาลังอวด
ความสง่างาม (ความน่ารัก) ของมัน ทาให้ ทงสามสาวหั ั้ วเราะคิกคักอย่าง
ทังข
้ าทังเอ็
้ นดู

P a g e | 35
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ที่เขาว่าพวกผู้หญิงชอบของกลมๆ นี่เห็นจะจริงแฮะ” ชาร์ มีราพึง

ขึ ้นอย่างขาๆ โดยมีพริสพยักหน้ าหงึกหงักอย่างเห็นด้ วย

“แต่แน่ใจนะว่า จะไม่เอาแอนโทนี่ย์หรื อมาธาไปด้ วยน่ะ” เฮเลน่า

เอ่ยอย่างเป็ นห่วง

“ไม่ล่ะ ครั บ เอาเจ้ าช็ อ กกี ก้ ับ ชูก าร์ ไ ปแบบนี ้ พวกผมจะได้ ใ ช้

วิชาการควบคุมสัตว์วเิ ศษที่เรี ยนมาซักที” ตฤณเอ่ยอย่างติดตลก

ตัวไลอาห์ นัน้ เป็ นสัตว์วิเศษเฉพาะ ซึ่งนอกจากมันจะสามารถ

ติดต่อกับคอร์ ได้ แล้ ว มันยังมีสมองที่ชาญฉลาดพอจะพูดคุยกับมนุษย์ มี
พละกาลังและความเร็วพอๆ กับสัตว์อสูรอย่างนกทาทูร่าของคริ สติน อีกทัง้
ยังไม่จาเป็ นต้ องมีคนบังคับ ซึ่งทังหมดล้
้ วนเป็ นข้ อดีที่ทาให้ เฮเลน่าอยาก
ให้ พวกเขาใช้ ตัวไลอาห์ ในการเดิน ทาง...แต่ข้ อ ส าคัญ ที่ ทาให้ พ วกเขา
ตัดสินใจใช้ ตวั ชูราร์ แทน นัน่ ก็เป็ นเพราะลักษณะที่โดดเด่นของมันทังหมด ้
นี่แหละ...

“นายคงไม่อ ยากไปไหน ก็ ป่าวประกาศไปทัว่ ว่ามาจากตระกู ล

ออสทริ ก หรอกนะ” ค าเอ่ยของชาร์ มี ซึ่งตฤณเองก็ เห็ นด้ ว ย ทัง้ กลุ่มจึ ง
ตัดสินใจที่จะ ใช้ เจ้ าตัวชูราร์ แทน

ตฤณหันไปมองเจ้ าสองตัวที่ หน้ าตาเหมือ นกันเปี๊ ยบราวกับฝา

แฝด จะแตกต่างกันก็แค่ตัวหนึ่งมีเกล็ดสีนา้ ตาลไหม้ ราวกับช็อกโกแล็ต
ส่วนอีกตัวมีเกล็ดสีขาววิบวับแซมอยู่ประปราย

P a g e | 36
อัญ

มิลานจึงตังชื
้ ่อให้ พวกมันว่าช็อกกี ้กับชูการ์ ตามลักษณะเด่นของ
แต่ละตัว ซึ่งเหมือนกับขนมก้ อนกลมที่เ คลือบด้ วยช็อกโกแล็ตกับโรยด้ วย
น ้าตาลทราย

“ขอบคุณ มากนะครั บ ป้ าเฮเลน” ตฤณเอ่ ย กับ เฮเลน่ า อย่ า ง

ซาบซึ ้งใจ เพราะถึงเธอจะพูดไปแบบนัน้ แต่ก็เป็ นตัวเธอเองอีกนัน่ แหละ ที่
จัดการหารถลากรุ่นพิเศษที่สาหรับใช้ ในการเดินทางไกลกับเจ้ าตัวชูราร์ ทงั ้
สองให้ อย่างดิบดี

(เพราะรถลากรุ่ นพิเศษที่สาหรับใช้ ในการเดินทางไกลนัน้ เป็ นรถ

ลากขนาดใหญ่ จึงต้ อ งใช้ ตัวชูราร์ ถึงสองตัวในการลาก ต่า งกับรถลาก
ขนาดเล็กและขนาดกลางทัว่ ไป)

“ไม่หรอกจ้ ะ ป้าเองก็ช่วยได้ แค่นี ้แหละนะ” เฮเลน่าแย้ มยิ ้มอย่าง

อบอุ่น ก่อนจะดึงตัวตฤณเข้ าไปกอด

“รักษาตัวให้ ดีๆ นะจ๊ ะ” เธอเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสัน่ เครื อเล็กๆ ก่อนจะ

ผละจากตฤณ หันมาเอ่ยกับทุกคนด้ วยน ้าเสียงปกติอีกครัง้

“ทุกคนก็ด้วยนะจ๊ ะ เสร็ จจากภารกิจกลับมา ป้าจะได้ ทาสตูกับ

ซุปรากินี่เลี ้ยงฉลองให้ ”

“เย้ แบบนี ร้ ี บไปรี บกลับแน่คร้ าบ” พริ สเอ่ยพลางชูมือ ขึน้ ทาท่า

ไชโย ทาให้ เฮเลน่ายิม้ อย่างเอ็นดู ผิดกับรี อ าน่าที่ พึมพาเบาๆ ว่า ‘สมกับ
เป็ นจอมตะกละอันดับสองประจาหอจริงจริ๊ง’ (อันดับหนึ่งยกให้ คริฟ)

P a g e | 37
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แน่นอนอยู่แล้ วครับ ก็อาหารฝี มือป้าเฮเลนเป็ นที่หนึ่งเลยนี่นา”

ตฤณเอ่ยยิ ้มๆ ก่อนผู้เป็ นป้าจะหันมาเอ่ยดักคออย่างรู้ทนั

“แหม ปากหวานแบบนี ้ป้าก็ดีใจอยู่หรอก แต่พูดแบบนีแ้ สดงว่า

ลืมนับคุณเอริไปด้ วยล่ะสิท่า”

“โธ่ ป้าก็ เขาเรี ยกว่าอร่อยกันคนละแบบยังไงล่ะครับ ” ตฤณเอ่ย

ด้ วยเสียงอ้ อนๆ ทาให้ ผ้ เู ป็ นป้าลูบหัวอย่างเอ็นดูก่อนจะเปลี่ยนเป็ นขยี ้แรงๆ
แทน ด้ วยความหมัน่ เขี ้ยว

“เอ้ า ไหนว่าจะต้ อ งรี บไปให้ ถึงเฟรย์ เซี ยก่อ นค่าไม่ใช่รึไง” เธอ

แสร้ งเอ่ยด้ วยน ้าเสียงดุๆ

“คร้ าบๆ ถ้ าอย่างนันพวกผมไปก่

้ อนนะครับ ” ตฤณเอ่ยพร้ อมกับ
หันไปพยักหน้ าให้ กบั พวกราอิล ทุกคนจึงโค้ งให้ เฮเลน่า ก่อนจะก้ าวขึ ้นรถ
โดยมีพริสกับราอิลกระโดดขึ ้นไปนัง่ ตรงที่นงั่ คนขับด้ านหน้ า

“รี บไปรี บกลับนะ” รี อาน่าเอ่ยยิ ้มๆ พร้ อมกับสวมกอดอานีสเป็ น

เชิงลา เช่นเดียวกับเวนดี ้ที่ดงึ ตัวเพื่อนสาวเข้ าไปกอดอีกครัง้

“จ้ ะ” อานีสยิ ้มรับ พร้ อมกับก้ าวขึ ้นรถตามไป

“ไปนะครับ คุณอลัน” ตฤณส่งยิ ้มพร้ อมกับโค้ งให้ พ่อบ้ านชราอีก

ครัง้ ทาให้ อลันโค้ งรับพร้ อมกับเอ่ยด้ วยรอยยิ ้ม

“รักษาตัวด้ วยนะครับ คุณตฤณ”

P a g e | 38
อัญ

เมื่อเห็นว่าตฤณขึ ้นมาบนรถเรี ยบร้ อยแล้ ว ราอิลจึงหันไปพยักหน้ า

กับพริส ก่อนที่จะเริ่มออกรถ

“อ้ อ ฝากบอกยัยมิลานด้ วยนะครั บ ว่าผมไม่ลืมของฝากแน่ๆ ”

ตฤณโผล่หน้ าออกมาทางหน้ าต่างพร้ อมทังเอ่
้ ยทิ ้งท้ ายอย่างนึกขึ ้นได้

เขานึกไปถึงน้ องสาวจอมแก่นที่เมื่อคืนเอาแต่นั่งซึม แล้ วอยู่ๆ ก็

มาเอ่ยกับเขาด้ วยท่าทางจริงจัง

“พีต่ ฤณสัญญากับหนูนะ ว่ากลับมาแล้ว พีจ่ ะต้องซื ้อของมาฝาก

ด้วย ห้า มส่ งมาทางไปรษณี ย์เ วทนะคะ” คาเอ่ยด้ วยนา้ เสียงกาชับของ
เด็กหญิง ทาให้ ตฤณยิ ้มรับอย่างอ่อนโยน...ถึงจะไม่ได้ เอ่ยออกมาตรงๆ แต่
ก็เท่ากับเป็ นการบอกว่า ‘พี่จะต้ องกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ’

“จ้ ะ แล้ วป้าจะบอกแกให้ ” เฮเลน่ารับปากพร้ อมกับส่งยิ ้มให้ อย่าง

อบอุ่น

พวกตฤณโบกมือตอบเบริ ล เวนดี ้ และรี อาน่าที่ยืนโบกมือลาส่ง

ท้ าย จนกระทัง่ รถแล่นออกจากคฤหาสน์ออสทริกไปในที่สดุ

P a g e | 39
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตฤณเหม่อ มองทิ วทัศ น์ ข้ างทางอย่ างใจลอย แต่ซัก พัก ก็ต้ อ ง

สะดุ้ง เมื่อมีเสียงของพริสตะโกนข้ ามที่นงั่ คนขับเข้ ามา

“เฮ้ ขี โ้ กงนี่ ให้ ฉัน ร่ ว มวงด้ ว ยคนสิ ” ค าเอ่ย ที่ ไ ม่ไ ด้ ม าแต่เ สี ย ง
เพราะเจ้ าตัวรี บเผ่นแผล็วจากด้ านหน้ ามานั่งแหมะอยู่ข้างๆ ชาร์ มีเป็ นที่
เรี ยบร้ อยแล้ ว ทาให้ เพื่อนซี ้ส่ายหน้ าอย่างขาๆ ส่วนราอิลซึ่งจาต้ องกลาย
มาเป็ นสารถีเดี่ยวก็เพียงแต่หวั เราะเบาๆ อย่างไม่ถือสา

ตฤณมองสิง่ ที่อยู่ตรงหน้ าตัวเองอย่างแปลกใจ ก่อนจะหันไปมอง

อานีสที่สง่ ยิ ้มมาให้

“ระหว่า งนี ้ พวกเราคงมี อ ะไรให้ เ ล่น สนุ ก อี ก เยอะเลยเนอะ ”

เจ้ าของเสียงหวานที่เอ่ยด้ วยรอยยิ ้มสดใส ทาให้ คนฟั งหัวเราะออกมาเบาๆ
ก่อ นจะคว้ า เจ้ า สิ่งที่ อ ยู่ต รงหน้ าขึน้ มาคลี่ ดู พร้ อมกับ เอ่ ยด้ ว ยนา้ เสี ย ง
สบายๆ

“ว้ า โป๊ กเกอร์ เหรอเนี่ ย ได้ แต่ไพ่ดีๆ แบบนี ้ ยาเรฟเป็ นคนแจก

สินะ” คาเอ่ยกวนๆ ของเจ้ าคนที่กาลังดูไพ่ในมือ ทาให้ ยาเรฟคิ ้วกระตุกกึก
ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“ไว้ ให้ ชนะก่อนค่อยพูดเถอะ”

“ฮะๆๆ นั่นสินะ” ตฤณหัวเราะเบาๆ อย่างสบายใจ ก่อนทัง้ กลุ่ม

จะเริ่มเปิ ดวงไพ่สญ
ั จรกันอย่างสนุกสนาน

P a g e | 40
อัญ

เสียงฝี เท้ าที่ดงั ขึ ้น ทาให้ ผ้ เู ป็ นเจ้ าของห้ องปรายตามองเล็กน้ อย

“ว่ายังไงบ้ าง เตรี ยมการเรี ยบร้ อยหรื อ ยัง ” นา้ คาราบเรี ยบที่เอ่ย

กลับทาให้ คนฟั งอดหวาดหวัน่ ไม่ได้

“ขออภัยในความล่าช้ า นายท่าน คาดว่าอีกไม่เกินสองวัน เราก็จะ

สามารถหาผลึกส่วนแรกพบแล้ วล่ะขอรับ ” ชายชราที่ อยู่ในชุดคลุมสีเทา
หม่นเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสัน่ ๆ เล็กน้ อย เนื่องด้ วยเกรงกลัวอาญาที่อาจได้ รับ

“เอาเถอะ...ถึงทางเราจะได้ ผลึกมาส่วนหนึ่ง แต่การจะทาเครื่ อ ง

ค้ นหาผลึกจากปฎิกิริยาตอบสนองของผลึกเพียงส่วนเดียวที่มี ย่อมต้ องใช้
เวลาเป็ นธรรมดา...แต่หากว่าอีกสองวันข้ างหน้ าทุกอย่างยังไม่เรี ยบร้ อยล่ะ
ก็...เจ้ าคงรู้ดีนะ ว่าควรรับผิดชอบยังไง” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ คนฟั งใจชืน้
ขึ ้น หากแต่นัยน์ ตาสีอาพันที่วาวโรจน์ในตอนท้ าย ก็ทาเอาเขารี บโค้ งปะ
หลกๆ ก่อนจะเอ่ยรับคาด้ วยน ้าเสียงสัน่ ยิ่งกว่าเดิม

“ทะ...ทราบแล้ วขอรับ ขอบพระคุณในความกรุณาของนายท่าน”

พอชายชราออกจากห้ องไปไม่ทนั ไร เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดงั ขึ ้นจาก

ตรงมุมมืดของห้ อง

“คิกๆๆ นายท่านอย่าขูท่ ่านคาเนลอสนักเลยเจ้ าค่ะ ประเดี๋ยวซักวัน

แกจะหัวใจวายเอา ยิ่งอายุปาเข้ าไปขนาดนันแล้
้ ว ” คาเอ่ยของหญิงสาวที่
ปรากฏกายขึ ้น ทาให้ นยั น์ตาสีอาพันตวัดไปมองเย็นๆ

P a g e | 41
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อย่ามัวแต่นอกเรื่ อง ที่ข้าให้ เจ้ าไปทา ได้ ความว่าอย่างไรบ้ าง มีน ”

คาถามของผู้เป็ นนาย ทาให้ หญิงสาวยิ ้มรับบางๆ

“ตอนนี ้ทางด้ านนัน้ ยังเพิ่งเริ่ มออกเดินทาง แถมตามกาหนดการ

เดินทาง ยังแวะไปที่เฟรย์เซียก่อน แล้ วเห็นว่าจะไปที่ซารัสต่อ คิ ดว่าคงจะ
เริ่ มตามหาผลึกหลังจากนันเจ้ ้ าค่ะ ” มีนเอ่ยพร้ อมกับลอบสังเกตสีหน้ าของ
อีกฝ่ าย แต่ก็เห็นเพียงสีหน้ านิ่งเฉยที่พยักหน้ าอย่างรับรู้เท่านัน้

“ถ้ าเป็ นอย่างที่เจ้ าว่า ทางเราคงสามารถหาผลึกได้ ก่อนแน่ ” ชาย

หนุ่มเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“...มีอีกเรื่ องที่ดิฉันต้ องรายงานท่านเจ้ าค่ะ เห็นว่าเมื่อเช้ า ท่านผู้

นันใช้
้ คอร์ ควบคุมพลังจากศิลาปั กษ์ปฐพีผา่ นทางคทาครองภพ” คาเอ่ยต่อ
ของหญิงสาว ทาให้ คนฟั งเบิกตากว้ างอย่างตกใจ

“อะไรนะ!” ดวงหน้ าที่เคยเรี ยบเฉย แปรเปลี่ยนเป็ นตึงเครี ยดขึ ้นมา

ในทันที

“รู้สึกทางแชนโดเรี ยจะปิ ดข่าวเอาไว้ จึงรู้กันเป็ นการภายในเฉพาะ

พวกนักบวชที่ทาหน้ าที่กางอาณาเขตศักดิ์สทิ ธิ์เท่านั ้นน่ะเจ้ าค่ะ” มีนกล่าว
ยืนยัน

“...” นัยน์ ตาสีอาพันไหววูบราวกับเปลวเที ยนยามต้ อ งลม ภาพ

บางอย่างในความทรงจาทาเอาเขาถึงกับสะท้ านอย่างนึกหวัน่ เกรง...พร้ อม
กับความรู้สกึ ยินดีลกึ ๆ ที่เอ่อล้ นขึ ้นมาอย่างไม่ร้ ูตวั ...

P a g e | 42
อัญ

“นายท่านเจ้ าคะ...” ความเงียบของคนตรงหน้ า ทาให้ หญิงสาวเอ่ย

เรี ยกอีกฝ่ ายเบาๆ อดรู้สกึ กังวลไม่ได้ ...ไม่ใช่กงั วลกับเรื่ องที่ตนเพิง่ เอ่ย...แต่
กังวลกับท่าทีของอีกฝ่ ายต่างหาก

ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครัง้ ก่อนจะลืมตาขึ ้นในที่สดุ ดวงตาสีอาพัน

กลับมาสงบนิ่งอีกครัง้ ก่อนจะเอ่ยสัง่ การด้ วยน ้าเสียงเฉียบขาด

“เราคงต้ องเปลี่ยนแผน...เรี ยกพวกจตุรติกาลที่เหลือกับหน่วยมายา

ปราภพมาพบข้ าเดี๋ยวนี ้!”

P a g e | 43
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 67
เฟรย์ เซียเมืองแห่ งการท่ า

เสียงจ้ อ กแจ้ กจอแจที่ ดังไปทั่ว บริ เวณ ผู้คนมากมายต่างพากัน

ออกมาเลือกซื ้อของที่ตลาด ซึ่งตังอยู ้ ่ตรงข้ ามกับท่าเรื อ ขนาดใหญ่ เสียง
หวูดเรื อ ดังขึ ้นเป็ นระยะ แข่งกับเสียงพ่อค้ าแม่ขายที่ต่างตะโกนร้ องเรี ยก
ลูกค้ าให้ มาสนใจสินค้ าของตน ซึ่งสินค้ าส่วนใหญ่จะเป็ นสินค้ านาเข้ าที่ส่ง
ตรงมาจากหลากหลายอาณาจักรทัว่ ทุกสารทิศ ไม่วา่ จะเป็ นพรมทอมือชัน้
เยี่ ยมจากดินแดนทางตอนเหนือ ที่หนาวเหน็บอย่างอาณาจักรอามาเนี ย
หรื อผลโกเลสโซ่*จากเกาะทางตอนใต้ อย่างเกาะลาดิส

*ผลไม้ เมืองร้ อน ลักษณะคล้ ายๆ กับมะพร้ าวน ้าหอม

รถซึ่งลากด้ วยตัวชูราร์ จอดลงตรงบริเวณใกล้ ๆ กับท่าเรื อ พร้ อมกับ

กลุม่ เด็กหนุ่มสาวอีกหกคนที่ก้าวลงจากรถ ก่อนทังหมดจะเดิ
้ นทอดน่องไป
ตามถนนที่ตดั เป็ นทางยาวเลียบทะเลไปจนสุดที่ปากอ่าว

ตฤณมอง ดู บ รรยากาศคึ ก คั ก รอบตั ว อย่ า งสนอกสนใจ

เช่นเดียวกับอานีสและราอิลซึ่งไม่เคยมาที่เฟรย์เซียมาก่อน ส่วนยาเรฟนัน้

P a g e | 44
อัญ

แม้ จะแสดงท่าทางนิ่งเฉย หากแต่ดวงตาสีนิลที่มีประกายเล็กๆ ก็ทาให้ ดู

ออกว่าเจ้ าตัวกาลังสนใจอยู่ไม่น้อย

ท้ องฟ้าสีฟ้าสดใสรับกับน ้าทะเลสีครามที่สะท้ อนแสงอาทิตย์เป็ น

ประกายระยิบระยับขยับตามระรอกคลื่น สายลมพัดพาเอากลิน่ อายทะเล
ขึ ้นฝั่ ง ชวนให้ ร้ ูสกึ สดชื่นผ่อนคลาย เสียงนกบีเกล**ร้ องดังเซ็งแซ่ไปทัว่

**นกน ้าชนิดหนึ่ง ขนที่ปีกและหลังจะมีสีนา้ ตาลเหลือบทอง ขน

ตามตัวมีสีน ้าตาลไหม้ เสียงร้ องคลายกับนกนางนวล แต่กงั วาลใสมากกว่า

ท่าเรื อมีลกั ษณะเป็ นอ่าวตีโค้ งยาวไปจนสุดปลายที่ปากอ่าว ซึ่งมี

ประภาคารสูงตังโดดเด่
้ นเป็ นสง่า เรื อ ขนาดใหญ่ หลายลาจอดเที ยบท่า
บ้ างก็กาลังลาเลียงสินค้ าขึ ้นฝั่ ง บ้ างก็จ อดเพื่อรอรับผู้โดยสาร บ้ างก็มา
ทอดสมอพักชั่วคราว เพื่อจัดหาเสบียงเพิ่มเติม ก่อ นจะเดินทางต่อไปยัง
จุดหมายปลายทาง

“ยอดไปเลยแฮะ...” ตฤณเอ่ ย อย่ า งทึ่ ง ๆ ขณะกวาดตามอง

ทิวทัศน์รอบตัวอย่างสนอกสนใจ

“...สมกับเป็ นเมืองท่าที่มีขนาดใหญ่เป็ นอันดับสองของซาเทียร่ า

จริงๆ” น ้าเสียงของราอิลที่เอ่ยด้ วยความชื่นชม ทาให้ พริสยืดอกอย่างภูมใิ จ
นาเสนอ

“ที่นี่น่ะ นอกจากจะเป็ นเมืองที่มีท่าเรื อนา้ ลึกอย่างท่าเรื อซานตา

เฟรย์แล้ ว ยังมีตลาดที่ค้าขายสินค้ าจากอาณาจักรทั่วทุกแห่งในซาเทียร่ า

P a g e | 45
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

อีกด้ วย สินค้ าที่ขายในตลาดนัดวันพุธที่อัลคาซาร์ สว่ นใหญ่ก็จะเป็ นสินค้ า

ที่มาจากที่นี่ทงนั
ั ้ นแหละ”
้

“ว่าแต่ ที่เมื่อกี ้นายบอกว่าใหญ่เป็ นอันดับสองนี่ ยังมีที่ใหญ่กว่านี ้

อีกเหรอ” ตฤณถามขึ ้นอย่างแปลกใจ

“โธ่...ก็ราอิลมันดันไปนับท่าเรื อลากูน ที่อ าณาจักรลากูน่าด้ วยนิ

ถึงที่นั่นจะใหญ่ก็จริ ง แต่ก็เป็ นท่าเรื อแบบปิ ดเพราะตั ง้ อยู่ในทะเลสาบลา
กูนนี่ ไม่ได้ เป็ นท่าเรื อที่มีเรื อเดินทะเลเข้ าออกเป็ นว่าเล่นแบบที่นี่ซักหน่อย
แบบนี ้ถ้ านับกันจริ งๆ ที่ ซานตาเฟรย์นี่ก็ถือเป็ นอันดับหนึ่งนั่นแหละ” พริ ส
เอ่ยด้ วยดวงตาวาววับจนตฤณกับราอิลได้ แต่หวั เราะแห้ งๆ

“นี่น้อยๆ หน่อย ยืดซะยังกับตัวเองเป็ นลูกเจ้ าเมืองอย่างนันแหละ”

้
ชาร์ มีแขวะเพื่อนซี ้อย่างอดหมัน่ ไส้ ไม่ได้

“โหย ถึงจะไม่ใช่ลกู เจ้ าเมือง แต่ก็เป็ นเจ้ าถิ่นล่ะน่า อ๊ ะ น้ าวีเน่สวัสดี

ครั บ” พริ สตอบกลับแบบปั ดๆ ก่อ นจะหันไปสังเกตเห็นหญิงวัยกลางคน
นางหนึ่งที่กาลังเลือกซื ้อกาไลอยู่หน้ าแผงขายเครื่ องประดับ

“อ้ าว คุณ หนูพริ ส คุณ ชาร์ มี มาได้ ยังไงกันคะเนี่ ย ” วีเน่เอ่ยด้ วย

รอยยิ ้มใจดี หากแต่คนฟั งกลับทาหน้ ามุย่ อย่างไม่ถกู ใจ

“โถ่ น้ าวีเน่ล่ะก็...ผมบอกตังกี
้ ่ครัง้ แล้ วว่าไม่ต้องเรี ยกคุณหนูก็ได้ ”
พริสบ่นอุบอิบเบาๆ

P a g e | 46
อัญ

“สวัสดีครับน้ าวีเน่ ” ชาร์ มีเอ่ยทักวีเน่อ ย่างสุภ าพ ก่อ นจะแนะนา

พวกตฤณให้ คนตรงหน้ ารู้จกั แทนเจ้ าเพื่อนตัวดีที่ยงั คงบ่นหงุงหงิงไม่จบ

“พอดีพวกเรามาทาภารกิจให้ กับทางโรงเรี ยน เลยกะจะแวะมา

เยี่ยมที่บ้านกันก่อนน่ะครับ ส่วนนี่เพื่อนที่มาทาภารกิจด้ วยกัน ตฤณ ออสท
ริก ราอิล อัสราร์ อานีเซีย แชนเดียร่า แล้ วก็ยาเรฟ โอมานครับ”

พวกตฤณโค้ งให้ วีเน่อย่างให้ ความเคารพ ในขณะที่อีกฝ่ ายกลับ

มองดูแต่ละคนอย่างแปลกใจเล็กๆ

แชนเดียร่า...ราชสกุลของเชื ้อพระวงศ์แห่งแชนโดเรี ย

ออสทริก...ตระกูลของจอมแพทย์เก่าแก่

อัสราร์ ...ราชสกุลของเชื ้อพระวงศ์แห่งคาราฟ

...ความยิ่งใหญ่ของแต่ละตระกูล ที่ไม่มีใครในแชนโดเรี ยที่ไม่ร้ ูจัก

โดยเฉพาะสองตระกูลแรก

“ส่วนนี่ น้าวีเน่ เดอร์ ฮาน เป็ นน้ าแท้ ๆ ของฉันเอง” พริ สเป็ นฝ่ าย
แนะนาหญิงสาวตรงหน้ าให้ ทุกคนรู้ จัก ซึ่งเธอก็ส่งยิม้ ทักทายกลับอย่าง
สุภาพ

“แหม คุณหนูพริ สเนี่ยช่างรู้จักเลือกคบเพื่อนจริ งๆ มีแต่เพื่อนที่ ดี

ทังนั
้ นเลยนะคะเนี
้ ่ย โฮะๆๆ” วีเน่เอ่ย พร้ อมทังหั
้ วเราะป้องปากเสียงสูง

พวกตฤณได้ แ ต่มองอย่างงงๆ ผิดกับพริ สและชาร์ มีที่ยิ ม้ แห้ ง ๆ

อย่างรู้นิสยั คนตรงหน้ าดีอยู่แล้ ว

P a g e | 47
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แต่จะยังไงก็ตาม น้ าว่าเรากลับไปคุยกันต่อที่บ้านดีมยคะ ั ้ เพราะ

นี่ธุระของน้ าก็เสร็ จ เรี ยบร้ อยแล้ ว ” วีเน่กล่าวหลังจากหันไปรับถุงใส่กาไล
จากแม่ค้า

“เอ้ อ ...ไม่ดีกว่า ผมกะว่าจะพาเพื่อนๆ เที่ ยวให้ ทั่วก่อนแล้ วค่อ ย

กลับน่ะ แหะๆ” พริ สโบกไม้ โบกมือปฏิเสธเป็ นพัลวัน พร้ อมกับรี บลากตัว
พวกตฤณให้ เดินตามไป ทาให้ ชาร์ มีต้องโค้ งปะหลกๆ เป็ นเชิงลา ก่อนจะวิ่ง
ตามเพื่อนซี ้ที่ตอนนี ้เดิน (ชิ่ง) ไปไกลลิบๆ

“เอ่อ...พริ ส คุณน้ าของนายนี่...” ตฤณเริ่มเกริ่ นขึ ้น เมื่อเห็นว่าวีเน่

ขึ ้นรถลากสุดหรูจากไปเรี ยบร้ อยแล้ ว

“ไม่ต้องถามหรอก ตระกูลหมอนี่เป็ นแบบนีก้ นั ทุกคน เดี๋ยวไปถึงที่

บ้ าน พวกนายก็จะได้ เห็นเอง จะเรี ยกว่าเป็ นพวก--เอ้ อ ‘มีเงินนับเป็ นน้ องมี
ทองนับเป็ นพี่’ ก็ได้ มง”
ั ้ ชาร์ มีตอบแทนเพื่อนอย่างพอคาดเดาคาถามของ
อีกฝ่ ายได้

“งันนายก็
้ นิสยั ไม่เหมือนกับที่บ้านเลยน่ะสิ ” ราอิลพยักหน้ าอย่าง
เข้ าใจ แต่ก็อ ดแซวเจ้ าเพื่อ นตัวแสบที่ ไม่มีมาดคุณ หนูตระกูลมหาเศรษฐี
แม้ แต่น้อยไม่ได้

คนที่มีลกั ษณะเหมือนวีเน่นนั ้ เขาเห็นมานักต่อนักแล้ ว...ตีคา่ คน

ด้ วยเงินทองชื่อเสียงเกียรติยศหรื อวงศ์ตระกูล โดยเฉพาะพวกขุนนางส่วน
ใหญ่ในคาราฟ...นี่ยงั ถือว่าเจ้ าหล่อนวางตัวได้ ดีกว่าด้ วยซ ้า เพราะถึงจะชื่น

P a g e | 48
อัญ

ชมหรื อตีค่าใครด้ วยเงินตรา แต่ก็ไม่ได้ ดถู ูกหรื อเหยียดหยามคนที่ด้อยกว่า

สังเกตได้ จากการที่เธอไม่ได้ ทาท่าดูถกู ดูแคลนยาเรฟแต่อย่างใด

“ฮะๆๆ เปล่าหรอก หมอนี่ มันเหมือ นพ่อ มากกว่า เพราะคุณ ลุง

พาลัสก็เป็ นคนที่มีนิสยั เป็ นกันเอง ไม่ถือตัว แล้ วก็เปิ ดเผยมากเลยล่ะ ” ชาร์
มีเอ่ยกลัวหั
้ วเราะอย่างนึกขา

“ช่าย พวกแม่ๆ พี่ป้าน้ าอา ก็เป็ นแบบนี ้หมดแหละ จริ งๆ แล้ วก็เป็ น
คนดีอยู่หรอก เพียงแต่ออกจะหัวสูงไปบ้ างน่ะนะ...เฮ้ อ ” พริ สเอ่ยยานคาง
ด้ วยน ้าเสียงเบื่อหน่ายเล็กๆ

“ไม่เห็นจะเป็ นไรเลย ในเมื่อสิ่งสาคัญที่สดุ ก็คือการเป็ นคนดีนี่นา

เมื่อพวกเขาเป็ นคนดี นายก็น่าจะภูมิใจในครอบครัวของนายนะ” คาเอ่ย
ของอานีส ทาให้ พริสอมยิ ้มก่อนจะเอ่ยอย่างสบายใจขึ ้น

“นัน่ สินะ แหะๆๆ”

“ตอนนี พ้ วกเรามาเดินเที่ยวให้ ทั่วอ่าวกันดีกว่า ฉันเองก็ไม่ได้ มา

ทะเลแบบนี น้ านแล้ วด้ วยสิ ” อานี ส เอ่ ย ด้ วยรอยยิ ม้ สดใส ท่ า ทาง
กระตือรื อร้ นเหมือนเด็กๆ ของเธอ ทาให้ ตฤณระบายยิ ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะ
เอ่ยสาทับ

“นัน่ สิ ไม่ร้ ูวา่ เมื่อไหร่ พวกเราถึงจะได้ กลับมาที่เมืองนี ้อีก เพราะงัน้

ตอนนี ้ก็เที่ยวกันให้ ช่มุ ปอดดีกว่า”

P a g e | 49
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เมื่อทุกคนเห็นด้ วย ทังกลุ
้ ม่ จึงพากันตระเวนเที่ยวชมความงามของ
ทัศนียภาพรอบอ่าว โดยมีพริ สกับชาร์ มีเป็ นมัคคุเทศก์จาเป็ นคอยอธิบาย
เรื่ อ งต่างๆ ในฐานะเจ้ าถิ่ น และพาแวะเข้ าร้ านนัน้ ออกร้ านนี ก้ ัน อย่ า ง
สนุกสนาน

+++++++++++++++++++++++++++++

คฤหาสน์หลังใหญ่ระดับ ‘อลังการ’ ตรงหน้ า ทาให้ ตฤณมองตาม

อย่างทึ่งๆ ความหรู หราชนิดโรงแรมห้ าดาวยังชิดซ้ าย ตัวคฤหาสน์ สีขาว
นวลซึ่งสร้ างจากหินทรายน ้าทังหลั
้ งทาให้ ยามเมื่อ สะท้ อนแสงอาทิตย์จ ะ
เป็ นประกายสีทองวิบวับ เสาแต่ละต้ นสลักเสลาเป็ นลวดลายดอกไม้ ป่า
โดยมีเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดกันอย่างอ่อนช้ อย ต้ นปาล์มหลากหลายพันธุ์ที่
ปลูกประดับไว้ เต็มสวน และตามสองข้ างทาง ชวนให้ นึกถึงเจ้ าปาล์มมี่
อย่างบอกไม่ถกู ...

ถึงแม้ ว่าคฤหาสน์อ อสทริ กจะมีขนาดไม่ต่างกันนัก หากแต่การ

ตกแต่ง อย่ า งเรี ยบง่ ายของที่ นั่น เมื่ อ เปรี ย บเที ยบกับความหรู ห ราของ
คฤหาสน์ เดอร์ ฮานนี่ แล้ ว ก็ทาให้ เห็นถึงความแตกต่างของรสนิยมผู้สร้ าง
หรื อเจ้ าของได้ อย่างชัดเจน

“ยินดีต้อนรับกลับบ้ านครับ/ค่ะ คุณหนูพริส”

P a g e | 50
อัญ

ทันทีที่พวกเขาก้ าวเข้ ามาในคฤหาสน์ เหล่าคนรั บใช้ ทัง้ ชายและ

หญิ งต่างพากันโค้ งให้ อย่างนอบน้ อม พร้ อ มกับที่ คุณ ลอร่ า แม่บ้านของ
ตระกูลเดอร์ ฮานได้ นาทางทุกคนไปยังห้ องรับรองแขก

ห้ อ งรั บ แขกของคฤหาสน์ เดอร์ ฮ านนัน้ มี หลายห้ อ งด้ ว ยกัน ทัง้

ห้ องรับแขกแบบเป็ นทางการ ห้ องรับแขกสาหรับญาติมิตรที่สนิทกัน ซึ่งจะ
เป็ นห้ องที่ดลู าลองมากกว่า หรื อแม้ กระทัง่ ห้ องรับแขกที่จัดตกแต่งเป็ นสวน
เปิ ดโล่ง ให้ สามารถนั่งชมทิวทัศน์บริ เวณสวนได้ อย่างสบายอารมณ์ ส่วน
ห้ องที่พวกเขามานั่งพักกันอยู่ในขณะนี ้เป็ นห้ องรับแขกกึ่งห้ องนั่งเล่นที่อยู่
ด้ านหลังสุดของคฤหาสน์ ซึ่งเป็ นชายหาดส่วนตัวของตระกูลเดอร์ ฮาน ผนัง
ห้ องด้ านที่อยู่ตดิ กับทะเล ทาจากกระจกใสทาให้ มองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม
ด้ านนอก ทังยั ้ งมีประตูกระจกเชื่อมกับระเบียงกว้ างสาหรับรับลมทะเล

“เชิญนั่งพักกันตามสบายนะคะ ประเดี๋ยวคุณท่านกับคุณผู้หญิงก็
คงจะกลับ มากัน แล้ ว ค่ะ ” ลอร่ ากล่า วด้ ว ยรอยยิ ม้ ใจดี พร้ อมกับ ขอตัว
กลับไปทาธุระของตนต่อ

ตฤณมองเครื่ องเรื อนในห้ องที่เป็ นสีขาวล้ วนทัง้ หมด ชวนให้ ร้ ูสึก

สบายตา ไม่ว่าจะเป็ นเก้ าอี ้รับแขกสีขาวนวลที่ทาจากหวายสานกันอย่าง
ปราณีต เข้ าชุดกับโต๊ ะหวายซึ่งมีกระจกใสวางอยู่ด้านบน อีกทัง้ ตอนนีบ้ น
โต๊ ะยังมีน ้าผลไม้ เย็นๆ หลากสีสนั ให้ เลือกหยิบมาดื่มได้ ตามสบาย ผลไม้
หลากหลายชนิดถูกปอกและจัดวางเรี ยงรายอยู่บนจานเปลขนาดใหญ่
บรรยากาศที่ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็ชวนให้ ร้ ูสกึ ว่าพวกเขากาลังอยู่ในรี สอร์
ทสุดหรู บนเกาะทางตอนใต้ แถบเส้ นศูนย์สตู รเสียมากกว่า

P a g e | 51
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“บ้ า นนายนี่ สุดยอดไปเลยนะ” ตฤณเอ่ ยขณะนั่งไขว่ห้ างอย่า ง

สบายอารมณ์ ก่อนจะจิ ้มผลไม้ ที่ดคู ล้ ายๆ สับปะรดขึ ้นมาทาน

“สุดย่งสุดยอดอะไรเล่า คฤหาสน์ออสทริ กก็มีขนาดพอๆ กับบ้ าน

ฉันนัน่ แหละ” พริสเอ่ยพลางยกแก้ วน ้าผลไม้ สีฟ้าขึ ้นดื่มอย่างผ่อนคลาย

“เปล่า ไม่ได้ หมายถึงเรื่ องนัน้ แต่หมายถึงในหลายๆ ความหมาย

ล่ะนะ” ตฤณใช้ นิ ้วเกาแก้ มแกรกๆ อย่างไม่ร้ ูจะอธิบายอย่างไร

“ที่ตฤณว่าน่ะ หมายถึงบ้ านนายมันหรู ผิดบ้ านชาวบ้ านแล้ วยังไง

ล่ะ คิดดู มีบ้านหรื อคฤหาสน์ที่ไหนนอกจากพระราชวัง ที่แค่ห้องรับแขกก็มี
ตังห้
้ าห้ องอย่างบ้ านนายฮะ นี่ยังไม่นบั ห้ องลาลอง ห้ องนั่งเล่น ห้ องนา้ ชา
ห้ องอ่านหนังสือ ห้ องอะไรต่อมิอะไรที่มีอย่างละห้ องไม่ได้ ต้ องมีมนั ห้ องละ
สองถึงสามห้ องขึ ้นไปทังนั
้ น”
้ ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นแทนตฤณอย่างอดไม่ได้

“แหม ก็มนั ช่วยไม่ได้ นี่นา ก็ทงแม่

ั ้ ทังพวกป ้ ้ าๆ น้ าๆ อาๆ เขาเป็ น
พวกขี ้เบื่อกันนิ พอใช้ ห้องนันได้
้ ไม่เท่าไหร่ ก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศไปเป็ น
อีกแบบ แต่จะให้ โละห้ องเดิมมาตกแต่งใหม่ ก็เสียดาย สุดท้ ายก็เลยต้ องมี
หลายๆ ห้ อ ง พอเบื่ อ ห้ อ งนัน้ ก็ ม าอยู่ห้ องนี แ้ ทน อะไรแบบนัน้ แหละ ”
คาตอบของพริ ส ทาให้ คนฟั ง แต่ละคนอ้ าปากค้ าง แม้ แต่ยาเรฟยังมอง
อย่างอึ ้งๆ จะมีก็แต่ชาร์ มีที่ดเู หมือนจะรู้ อยู่แล้ วจึงเพียงแค่ยกั ไหล่เล็กๆ

ตฤณหันไปมองเพื่อนอีกสามคนที่กาลังเหม่อมองทะเลด้ วยท่าทาง
ผ่อนคลาย ก่อนจะยิ ้มออกมา...ราอิลเองนัน้ เติบโตมากับทะเลทราย จึง

P a g e | 52
อัญ

แทบไม่เคยเห็นทะเลแบบเต็มๆ ตาอย่างนี ้ ส่วนอานี สนัน้ ดูเหมือนเธอจะ

ไม่ได้ เห็นทะเลมานานมากแล้ ว...

พอคิดมาถึงตรงนี ้ คิ ้วเรี ยวก็ขมวดมุน่ นิดๆ อย่างแปลกใจ...จะว่าไป

เด็กสาวตรงหน้ าก็เป็ นถึงท่านหญิ งแห่งราชวงศ์แชนเดียร่ า จะเรี ยกว่ามี
ศักดิเ์ ป็ นเจ้ าหญิงก็ยงั ได้ ถึงจะถูกสะกดไว้ ในน ้าแข็งก็เถอะ แต่ก็ไม่น่าที่จะ
นานขนาดทาให้ เธอตื่นเต้ นไปกับทะเลได้ ขนาดนี ้ แล้ วยัง...

นัยน์ตาสีโกเมนเหลือบไปทางอีกคนหนึ่งที่เหม่อมองทะเลอยู่เงียบๆ
เด็กหนุ่มที่ร้ ูสกึ ว่าจะมาจากเอนการ์ ด แถบนันไม่
้ มีทะเล จะมีท่าทางสนใจก็
ไม่แปลก...ถ้ าเพียงแต่ว่าในดวงตาสีดาสนิทคู่นนไม่ั ้ ได้ ฉายแววเศร้ าหมอง
อยู่ลกึ ๆ ล่ะก็...

ทุกสายตาหันไปมองบุคคลสองคนที่เดินเข้ ามาในห้ อง พร้ อมกับ...

“ต๊ า ย คุณ พริ ส กลับ มาแล้ ว เหรอ คิ ด ถึ ง จั ง เลย” หญิ ง สาววัย

กลางคนเจ้ าของเรื อนผมสีแมกไม้ พ่งุ เข้ ากอด (ชาร์ ต) พริสในทันที ก่อนจะ
หอมแก้ มฟอดใหญ่ด้วยท่าทางรักใคร่ จนเจ้ าคนโดนกอดต้ องพยายามเบี่ยง
หน้ าหลบไปมา พร้ อมกับโวยวายไปด้ วย

“โธ่ แม่ก็...อายคนอื่นหน่อยสิ” พริ สเอ่ยด้ วยนา้ เสียงอู้อี ้ เพราะยัง

ดิ ้นให้ หลุดจากมือกาวของอีกฝ่ ายไม่ได้

ในขณะที่หญิงสาวอีกคน ซึ่งมีเรื อนผมสีน ้าตาลแดง ก็คว้ าตัวชาร์ มี

เข้ ามากอดอย่างรักใคร่เช่นกัน

P a g e | 53
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“มาได้ ยงั ไงเนี่ย ทาเอาแม่กบั น้ าเซร่ ารี บตรงดิง่ กลับมาเลยนะเนี่ย ”

เธอเอ่ยพร้ อมกับลูบหัวชาร์ มีอย่างเอ็นดู แต่ดเู หมือนเจ้ าตัวจะหน้ าแดงนิดๆ
ด้ วยความเขินที่แม่ของเขาทายังกับเขาเป็ นเด็กเล็กๆ อีกแล้ ว จึงเอ่ยขัดขึ ้น
อย่างแก้ เขิน

“แล้ วพ่อล่ะครับ”

“พ่อ เราน่ ะรึ บอกว่าจะกลับ ตัง้ แต่บ่ายๆ แต่ต อนนี ย้ ัง อยู่ที่ที่ ว่า
การเมืองอยู่เลย เห็นบอกว่าติดประชุมงานอยู่กับท่านเจ้ าเมืองนี่แหละ” มือ
ที่ลบู หัวลูกชายดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็ นการขยี ้แรงๆ แทน ตามระดับอารมณ์
ของผู้พดู

พวกตฤณมองภาพเบื ้องหน้ ายิ ้มๆ อดชื่ นชมไม่ได้ ว่าเพื่อนของพวก

เขาช่างมีคณ
ุ แม่ที่แสนวิเศษ...แม้ วา่ พวกเธอทังสองจะยั
้ งคงไต่ถามสารทุกข์
สุขดิบของลูกชายโดยไม่มีทีท่าว่าจะเห็น (หัว) พวกเขาเลยก็ตาม...

“อะแฮ่มๆ นี่สาวๆ พวกคุณจะกอดรัดฟั ดเหวี่ยงเจ้ าสองตัวนี่ยังไง

ผมก็ไม่ว่าหรอกนะจ๊ ะ เพียงแต่...ผมสงสัยว่าพวกคุณคงลืมแขกคนอื่นๆ ที่
นัง่ (หัวโด่) อยู่ในห้ องหมดแล้ วสินะ” เสียงของอีกหนึ่งบุรุษที่ก้าวเข้ ามาใน
ห้ อง ทาให้ พวกตฤณหันไปมอง พร้ อมกับที่แม่ๆ ทังสองยอมปล่
้ อยมือจาก
ลูกชายของพวกเธอได้ ในที่สดุ

ตฤณมองชายหนุ่มที่เข้ ามาใหม่แล้ วอดอมยิม้ ไม่ได้ คนตรงหน้ า ไม่

ว่าจะดูอย่างไรก็ต้องเป็ นคุณพ่อของพริสอย่างแน่นอน เพราะไม่วา่ จะเรื อน
ผมสี เขีย วสดใสที่ โดดเด่นมาแต่ไ กล รู ปหน้ าที่ แทบจะเรี ย กว่า โขกพิม พ์

P a g e | 54
อัญ

เดียวกันมาอย่างไม่ผิดเพี ้ยน แล้ วยังรอยยิ ้มที่ออกทะเล้ นนิดๆ ยามถูกสอง

สาวเขวี ้ยงค้ อนแจกให้ พร้ อมๆ กัน แต่สิ่งเดียวที่ดจู ะไม่เหมือนก็คงจะเป็ น
บุคลิกท่าทางที่ดภู มู ฐิ านสมกับเป็ นผู้นาของตระกูลเดอร์ ฮาน

“อ้ าว มารอกันนานแล้ วสินะจ๊ ะ ป้าต้ องขอโทษจริ งๆ พอดีพวกป้า

ออกไปเดินเล่นที่ชายหาดมาน่ะจ้ ะ อ้ อ ยังไม่ได้ แนะนาตัวกันเลยนี่ ป้าชื่อ
เซร่า เดอร์ ฮาน กับสามีของป้า พาลัส เดอร์ ฮาน ส่วนคนนี ้ก็คือ นารินเน่ ซา
คูรี่ เพื่อนสนิทของป้าเองจ้ ะ ” หญิงสาวที่เป็ นแม่ของพริ สเอ่ยขึ ้นอย่างเป็ น
กันเอง ขณะที่ทงหมดนั
ั้ ง่ ลงอีกครัง้

“อ้ อ แล้ วก็เป็ นคุณแม่ของชาร์ มีด้วย ยินดีที่ได้ ร้ ูจักนะจ๊ ะ พริ สกับ

ชาร์ มีคงรบกวนพวกเธอเอาไว้ มากสินะ” นาริ น เน่เป็ นฝ่ ายกล่าวต่อ ด้ วย
รอยยิ ้มอ่อนโยน

“ไม่หรอกครับ ทางพวกผมต่างหากที่เป็ นฝ่ ายรบกวน” ตฤณตอบ

กลับด้ วยรอยยิ ้มสุภาพ ก่อนที่พริ สจะเป็ นฝ่ ายเอ่ยแนะนาเพื่อนๆ ให้ ผ้ ใู หญ่
อีกสามคนในห้ อง

“อ้ อ เดี๋ยวขอผมแนะนานะฮะ คนนี ้ตฤณ ออสทริก ส่วนที่นั่งข้ างๆ

อานีส แชนเดียร่า ถัดไปก็เป็ นราอิล อัสราร์ กับยาเรฟ โอมาน ครับ”

“โฮ่ ที่แท้ ก็เจ้ าชายราอิลนี่เอง หม่อมฉันก็คดิ อยู่ตงนานว่

ั้ าเคยเจอ
กันที่ไหน พระองค์ทรงโตขึ ้นเยอะจริ งๆ กระหม่อม” พาลัสเอ่ยขึ ้น ดวงตาสี
น ้าตาลอ่อนมีประกายอ่อนโยน ขณะจ้ องมองเด็กหนุ่มที่ ตนเคยพบเมื่อครัง้

P a g e | 55
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ไปเจรจาการค้ ากับองค์สลุ ต่านฮัสซัน ซึ่งในตอนนันยั

้ งเป็ นเพียงแค่เจ้ าชาย
ตัวน้ อยๆ

“ไม่จาเป็ นต้ องพูดราชาศัพท์หรอกครับ เพราะผมเองก็เป็ นเพื่อนกับ

ลูกชายของท่าน แถมที่นี่ก็ไม่ใช่ที่พระราชวังคาราฟอีกด้ วย” ราอิลเอ่ยยิ ้มๆ
อย่างไม่ถือตัว ทาให้ พาลัสอดนึกชื่นชมไม่ได้ ก่อนจะหันไปขยี ห้ ัวลูกชาย
ตัวเอง

“ฮ่ะๆๆ เมื่อไหร่ พ่อจะได้ เห็นลูกชายตัวเองเอาเรื่ องเอาอ่าวกับเขา

แบบนี บ้ ้ างล่ะเนี่ ย ” ค าเอ่ยเย้ า แหย่ของผู้เป็ นพ่อ ท าให้ เซร่ า กับนาริ นเน่
หัวเราะคิกคัก ผิดกับเจ้ าตัวที่บน่ อุบอิบอย่างกวนๆ ว่า

“ไม่ร้ ูจะให้ เอาอ่าวไปทาไม แค่อ่าวที่หลังบ้ านก็เหลือแหล่—แอ้ ก!”

คาบ่นที่ยังไม่ทันจบก็ถกู ผู้เป็ นพ่อแจกมะเหงกเข้ าให้ ซะก่อน ทาให้ ราอิลได้
แต่ยิ ้มแห้ งๆ

“ว่าแต่ ที่ทุกคนพากันมาที่นี่ ทังๆ

้ ที่ยังไม่ถึงวันหยุดแบบนี ้ มีเรื่ อง
อะไรกันหรื อเปล่าจ๊ ะ” นารินเน่เอ่ยขึ ้นในที่สดุ ดวงตาสีแดงเข้ มของเธอฉาย
ประกายรอบรู้ จนตฤณอดนึกไม่ได้ วา่ ชาร์ มีคงได้ แววตาแบบนี ้มาจากผู้เป็ น
แม่นี่เอง

“เอ่อ พอดีพวกผมได้ รับมอบภารกิจจากทางโรงเรี ยน...เป็ นภารกิจ

ที่ ไม่มีกาหนดระยะเวลา ผมกับพริ สก็เลยอยากจะมาบอกลาทุกคนที่ นี่
ก่อนที่จะออกเดินทางน่ะครับ” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นในที่สดุ หลังจากที่ทกุ คนพยัก
หน้ าเป็ นเชิงให้ เขาเป็ นคนตอบ

P a g e | 56
อัญ

“ตายจริง พวกลูกต้ องไปทาอะไรกันแน่น่ะ” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ เซ

ร่ าถามอย่างเป็ นห่วง เช่นเดียวกับนาริ นเน่ที่แม้ จะไม่เอ่ยอะไรออกมา แต่
ดวงตาสีแดงเข้ มกลับฉายแววกังวลใจ

พวกตฤณมองหน้ ากันอย่างลาบากใจ เพราะไม่ร้ ูจะอธิบายอย่างไร

พริสก้ มหน้ าเพื่อหลบสายตาที่จ้องตรงมาของผู้เป็ นแม่

จะโกหกเพื่อให้ อีกฝ่ ายสบายใจ ก็ทาไม่ลง...แต่จะให้ บอกความ

จริงทังหมดก็
้ ไม่สามารถทาได้ ...

“เข้ าใจล่ะ ภารกิจระดับหนึ่งสินะ” พาลัสพยักหน้ ารับ ก่อนจะเอ่ย

กับภรรยาด้ วยน ้าเสียงอ่อนโยน

“...ที่ไม่ได้ บอกว่าเป็ นภารกิจอะไรนัน้ เป็ นกฎของทางไคร์ ชเลอร์ ที่

มีไว้ เพื่อรักษาความลับของทางกองทัพ ดังนันคุ ้ ณก็อย่าไปคาดคันถามพวก
้
เขาเลยนะ”

“ทาไมพ่อถึงรู้ ว่าเป็ นภารกิจระดับหนึ่งล่ะฮะ” พริ สถามแกมทึ่งๆ

เพราะเขาจาได้ วา่ เมื่อครู่ชาร์ มียงั ไม่ได้ เอ่ยถึงเรื่ องนี ้เลย

“ฮ่ ะ ๆๆ นี่ เ ราลื ม ไปแล้ ว รึ ว่ า พ่อ เองก็ เ ป็ นศิษ ย์ เ ก่ า ไคร์ ช เลอร์

เหมือนกันน่ะ” พาลัสลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู

“ภารกิจ ที่ ไม่สามารถจะบอกรายละเอียดได้ หรื อ จะเรี ยกว่าเป็ น

ความลับทางราชการ และยังไม่กาหนดระยะเวลาที่แน่นอน ก็มีแต่ภารกิจ
ระดับหนึ่ง กับ ระดับสองเท่ านัน้ แหละ ส่วนที่ คิด ว่า เป็ นระดับ หนึ่ ง นั่น ก็

P a g e | 57
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เพราะจานวนคนยังไงล่ะ ภารกิจระดับสองจะใช้ คนทาภารกิจเป็ นคู่ หรื อ

เป็ นกลุ่มก็ไม่เกินสี่คน ส่วนภารกิจระดับหนึ่งนั น้ ไม่ตายตัว แล้ วแต่ความ
จาเป็ นของแต่ละภารกิจเป็ นหลัก” คาอธิบายของบุรุษสูงวัยกว่า ทาให้ พวก
ตฤณอดนึกทึ่งไม่ได้

“แต่ทาไมทางโรงเรี ยนถึงมอบหมายภารกิจระดับสูงขนาดนี ้ให้ พวก

ลูก ที่ยังอยู่แค่ปีสองทากันนะ ทังที
้ ่ น่าจะเป็ นงานของพวกปี สี่ด้วยซา้ ” นา
รินเน่เอ่ยขึ ้นอย่างอดกังขาไม่ได้

“แหม ก็เพราะพวกผมเก่งยังไงล่ะฮะ” พริสตอบแทบจะในทันที ทา

เอาเซร่าส่ายหน้ าอย่างอ่อนใจ

“เอาเถอะ วันนี ้ก็เย็นมากแล้ ว เดี๋ยวน้ าให้ คนไปจัดเตรี ยมห้ อ งให้

ทุกคนก็พกั กันซะที่นี่เถอะจ้ ะ” เซร่าหันมาเอ่ยกับพวกตฤณด้ วยรอยยิ ้มใจดี

ตฤณหันไปมองเพื่อนๆ แว่บหนึ่ง เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่มีท่าทีขดั ข้ อง

อะไร จึงกล่าวอย่างสุภาพ

“ขอบคุณมากครับ รบกวนจริงๆ”

“โหย รบกวนอะไรกัน ที่นี่น่ะ มีห้องว่างตังเยอะ

้ ว่าแต่นายล่ะ จะ
ค้ างที่นี่ หรื อว่าจะกลับบ้ าน” พริ สเอ่ยอย่างร่าเริง ก่อนจะหันไปถามเพื่อนซี ้
ที่นงั่ ข้ างๆ

ชาร์ มีเงียบไปเล็กน้ อยอย่างใช้ ความคิด นัยน์ตาสีแดงเข้ มเสมองไป

ทางผู้เป็ นแม่ ก่อนจะเอ่ยยิ ้มๆ

P a g e | 58
อัญ

“คงจะกลับบ้ านน่ะ แล้ วไว้ พรุ่งนี ้เช้ าค่อยมาที่นี่อีกที ”

บทสนทนาถูกขัดด้ วยเสียงเคาะประตูห้อง ก่อนที่ลอร่ าจะเดินเข้ า

มาย่อกายลงเล็กน้ อยอย่างสารวม

“สารับจัดเตรี ยมเรี ยบร้ อยแล้ วค่ะ”

“อืม ดีเลย ถ้ างันทุ

้ กคนไปทานมื ้อเย็นกันก่อน แล้ วค่อยคุยกันต่อ
ดีกว่าเนอะ” พาลัสกล่าวขึ ้นอย่างอารมณ์ ดี ก่อนจะลุกนาทุกคนออกจาก
ห้ อง

P a g e | 59
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 68
เปลี่ยนแผน!!

นัยน์ตาสีโกเมนทอดมองดวงดาวที่ทอแสงสุกสว่างอยู่บนฟากฟ้า
เขาเดินทอดน่อ งไปเรื่ อยๆ ตามแนวชายหาด ท้ องทะเลเวิ ้งว้ างสีนา้ หมึก
แลดูมืดหม่นในคืนที่ไร้ แสงจันทร์ เช่นนี ้ ช่างไม่มีอ ะไรน่าดูเอาเสียเลย มี
เพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่ งเป็ นระรอกชวนให้ ร้ ูสกึ ถึงบรรยากาศที่เงียบสงบ

เวลานี ้ล่วงเลยมาจนเกือบจะรุ่งสางแล้ ว แต่ดวงตะวันก็ยังคงฝั งตัว

อยู่ใต้ เส้ นขอบฟ้า เขาห่อไหล่เล็กน้ อย ก่อนจะทรุดกายลงนั่งกับพื ้นทราย
เส้ นไหมสีเงินพิสทุ ธ์พลิ ้วไปตามแรงลมที่พดั มาปะทะหน้ า

ตฤณกระชับเสื ้อโค้ ทตัวใหญ่ ที่นามาคลุมไหล่เอาไว้ แน่น ก่อนจะ

ขยับกายอย่างไม่ใคร่สบายตัวเท่าไรนัก

‘ความรู้สกึ นี ้มันอะไรกันนะ...’ คิ ้วเรี ยวขมวดมุน่ อย่างครุ่นคิด

น่าแปลก...อากาศเย็นแบบนี ้ เป็ นเพราะสายลมเย็นจากลมบกที่

พัดออกจากฝั่ งในตอนกลางคืนอย่างนันหรื
้ อ...

P a g e | 60
อัญ

แต่ถ้าเป็ นเช่นนันจริ
้ ง ก็น่าจะให้ ความรู้สึกเย็นสบายมากกว่า...
แล้ วความรู้สกึ เย็นยะเยือกอย่างน่าประหลาดในตอนนีล้ ่ะ...มันเป็ นเพราะ
เหตุใดกันแน่?

และนี่ก็เป็ นสาเหตุที่ทาให้ เขาตื่นตังแต่

้ เช้ ามืดเช่นนี ้ ความรู้สกึ กังวล
ใจลึกๆ จนต้ องตัดสินใจออกมาเดินเล่นข้ างนอก

‘นี่ เซ็ท นายรู้สกึ เหมือนกันมัย’้ คิดไปถึงคนที่อยู่ในห้ วงแห่งจิตใจ

“หึ ฉันก็เคยบอกนายแล้วนี ่ ฉันคื อนาย นายคือฉัน เพราะงัน้ นาย

รู้สึกยังไง ฉันก็รู้สึกแบบนัน้ แหละ” คาตอบกลับแบบกวนๆ ทาเอาคนฟั งมุ่น
คิ ้วเล็กน้ อย

‘เออ...ก็กะแล้ วว่าต้ องตอบแบบนี ้’

“หึๆ เอาน่า เวลาที ่เราไม่รู้อะไรแบบนี ้น่ะ มันก็ต้องทดสอบสถาน

เดียวล่ะนะ” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสบายอารมณ์ ทาเอาตฤณอดหมัน่ ไส้ ไม่ได้

‘...ได้ ๆ ทดสอบสินะ’ เด็กหนุ่มคิดอย่างยัวะๆ กับเสียงหัวเราะทุ้มต่า

ของอีกฝ่ าย ก่อนจะหลับตาลง ปั ดความคิดและความรู้สกึ ทังหมดทิ
้ ้งไป

เขาเริ่ ม ใช้ วิธีการแปรเวท หรื อ ที่ ตงชื

ั ้ ่ อ เล่นให้ ว่า เทคนิคการจูน
ค่อยๆ เพ่งมองไปโดยรอบอย่างจับสังเกต หากแต่สิ่งรอบตัวในตอนนีก้ ลับ
เป็ นปกติดี เส้ นสายพลังเวทสีฟ้าอ่อนที่เห็นอยู่นอกทะเลไกลออกไป คาดว่า
คงเป็ นเรื อประมงที่ออกไปจับปลาในตอนกลางคืน

P a g e | 61
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

คิ ้วเรี ยวขมวดมุ่นยิ่งไปกว่าเดิม...ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ ให้ เห็น แต่

บัดนี ้ต่างหูคอร์ ของเขากลับร้ อนวูบอย่างประหลาด!

มือเรี ยวจับตรงต่างหูอย่างสงสัย ก่อนจะอุทานออกมาอย่างตก

ตะลึงกับสิง่ ที่เกิดขึ ้นโดยไม่คาดคิด

“อ๊ ะ!!”

แสงสีฟ้าสว่างวูบขึ ้นเบื ้องหน้ า พร้ อมกับภาพบางอย่างที่ปรากฏ

ขึ ้นในห้ วงแห่งความคิด เส้ นสายพลังเวทสีขาวสุกสว่างกระจายออกไป
โดยรอบ ราวกับรากไม้ ที่แตกแขนงออกไปอย่างไม่มีที่สิ ้นสุด

‘นี่มนั อะไรกันน่ะ!’ นัยน์ตาสีโกเมนมองอย่างทึ่งๆ

ภาพที่เห็นเบื ้องหน้ ามีลกั ษณะเหมือนกับภาพที่มองผ่านการแปร

เวททุกประการ นั่นก็คือการมองเห็นเส้ นสายของพลังเวท แต่สิ่งที่ผดิ ไปคือ
ขอบเขตของการมองเห็นนี่ตา่ งหาก...!

พลัง เวทปริ มาณมหาศาลที่ แ ผ่ก ระจายออกไปโดยรอบ จนดู

ละลานตาไปทัว่ มองอย่างไรก็ไม่น่าจะใช่พลังเวทเฉพาะในบริเวณแถบนี ้

“อื ม...น่าจะเป็ นเพราะคอร์ ของนายเชื ่อ มถึ งกันได้ ภาพที ่เห็ น

ตอนนีเ้ ลยเหมื อนกับนายกาลังมองผ่านคอร์ อีกอันทีอ่ ยู่บนคทาครองภพ ซึ่ ง
มันเชื ่อมต่อกับศิลาปักษ์ ปฐพีทีส่ ่งพลังงานมนตราออกไปทัว่ ทัง้ ซาเทียร่าน่ะ
สิ ” เซ็ทเอ่ยขึ ้นอย่างคาดการณ์

P a g e | 62
อัญ

‘มิน่าล่ะ ถึงได้ ร้ ูสึกเหมือนกาลังยืนอยู่ตรงจุดศูนย์กลางของพลัง

แถมปริ มาณพลังเวทที่เห็น มองยังไงก็ไม่น่าจะใช่พลังงานเวทที่ไหลเวียน
อยู่แค่ในเฟรย์เซีย หรื อในแชนโดเรี ย ที่แท้ ก็เป็ นพลังงานมนตราทัง้ หมดที่
กระจายอยู่ในซาเทียร่านี่เอง’ ตฤณคิดตาม พร้ อมทังเพ่ ้ งสายตามองไปตาม
เส้ นสายพลังงานสีขาวเหล่านัน้ ก่อนคิ ้วเรี ยวจะขมวดมุน่ อย่างสงสัย

‘เฮ้ เซ็ท ตรงนันน่

้ ะ...ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือตรงที่เหมือนพลัง
เวทจะสุดอยู่แค่ตรงนัน้ อาณาเขตมนตราที่ทาจากเวทแห่งแสงนัน่ มันอะไร
กันน่ะ’

นัยน์ตาสีโกเมนที่บดั นี ้เรื องแสงสีแดงจางๆ จับจ้ องไปทางอาณา

เขตมนตราซึ่งเรื องแสงสีขาวสว่างไสว ทอดเป็ นแนวยาวขึ ้นไปทางทิศเหนือ
ราวกับเป็ นกาแพงที่คอยขวางกันบางสิ
้ ง่ บางอย่างเอาไว้

“...นัน่ ก็คือเขตแดนยังไงล่ะ ผนึกมนตราทีส่ ร้างจากพันธะสัญญา

เพื ่อ ผนึ กชนเผ่าเช้ด ” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ ของอีกฝ่ าย ทาให้ ตฤณ
ทวนถามซ ้าอย่างกึ่งแปลกใจ

‘เอ๋...พันธะสัญญาอย่างนันเหรอ?
้ ไหนคุณเอริเคยบอกว่าผนึกนั่น
เป็ นเพราะพลังเวทแห่งแสงจากผลึกเซ็ทเท่นเป็ นตัวสะกดพลังแห่งความมืด
นี่นา’

ชายหนุ่มในห้ วงแห่งจิตใจแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเหยี ยดยิม้

บางๆ อย่างเศร้ าสร้ อย...รอยยิ ้มที่อีกฝ่ ายไม่มีทางได้ เห็น

P a g e | 63
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฮะๆๆ แหม...คนจะพูดผิ ดนิ ดผิ ดหน่อ ยไม่ได้เลยรึ ไง” เซ็ทเอ่ย

ด้ ว ยนา้ เสี ยงกวนๆ ก่ อ นจะเอ่ ย ต่อ อย่ า งไม่ป ล่อ ยให้ อี ก ฝ่ ายซัก ถามไป
มากกว่านี ้

“ว่าแต่แบบนี ้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ในเมื ่อนายสามารถเห็นขอบเขต

ของพลังได้ทงั้ หมด การตามหาผลึกก็ง่ายขึ้นเป็ นกอง เพราะอย่างน้อยก็คง
ระบุทีอ่ ยู่ของผลึกแต่ละชิ้ นได้แน่นอนกว่าเดิม”

‘อื ม ...นั่ น สิน ะ แต่ม องหาแบบนี ก้ ็ ท าให้ ต าลายได้ เ หมื อ นกั น

นะเนี่ย’ ถึงจะคิดแบบนัน้ แต่ตฤณก็ยงั คงกวาดตามองไปรอบๆ

...พลังเวทจากผลึกเซ็ทเท่น เป็ นเวทแห่งแสงที่มีพลังเวทมหาศาล

อีกทังมั
้ นยังตอบรับกับพลังเวทของเขาได้ อย่างน่าประหลาด ดังนันแค่ ้ เพ่ง
สมาธิหาเพียงไม่นาน เขาก็สามารถพบพลังเวทในรูปแบบดังกล่าวได้ อย่าง
ไม่ยากเย็น

“อ๊ ะ! เจอแล้ ว” ตฤณหลุดอุทานออกมาอย่างยินดี ก่อนจะครุ่นคิด

ขึ ้นมาขณะสังเกตจุดแสงสีขาวที่เรื องแสงสีทองสว่างจ้ าแต่ละจุด...พลังเวท
แห่งแสงที่มีกลิ่นอายชวนให้ ร้ ูสึกคุ้นเคย นี่คือเศษเสี ้ยวของผลึกเซ็ทเท่นไม่
ผิดแน่...

‘เอ...ชิ ้นที่หนึ่งทางทิศเหนือ สองทางตะวันตก สามทางตะวันออก

แล้ ว ก็ชิ น้ ที่ สี่ ท างตะวัน ออกเฉี ย งเหนื อ ...’ พอคิด มาถึ งตรงนี ้ คิว้ เรี ย วก็
กระตุกกึกทันที

P a g e | 64
อัญ

‘ให้ ตายสิ! จะช่วยกระจุกตัวอยู่ใกล้ ๆ กันหน่อยไม่ได้ รึไงเนี่ย...เล่น

กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทางแบบนี ้...’

“เอาน่า...คิดในอี กแง่ พวกเราไม่ได้ลาบากฝ่ ายเดี ยวนี ่ อย่างน้อย

ทางเช้ดเองจะทาอะไรก็ยากขึ้นเหมือนกัน” เซ็ทเอ่ยขึ ้นเป็ นเชิงปลอบ

‘ส่วนชิ ้นสุดท้ ายนี่...ถึงจะอยู่กบั พวกเช้ ด แต่ถึงยังไงก็น่าจะหาเจอ

ได้ นี่ แล้ วทาไม...’

...ทาไมถึงไม่มีแม้ แต่ร่องรอย หรื อกลิ่นอายใดๆ หลงเหลือไว้ ราว

กับว่ามันถูกลบเลือนไปจากแผ่นดินนี ้แล้ วอย่างไรอย่างนัน้

“...ชิ้ นสุดท้ายอยู่กบั พวกเช้ด มันจะไปเจอได้ยงั ไง ยกเว้นแต่พวก

นัน้ จะเอาข้ามเขตเข้ามา เมื ่อนัน้ เราถึ งมี โอกาสชิ งกลับคื นมา” เสียงทุ้มที่
เอ่ยตอบข้ อสงสัยของเขา กลับเป็ นการเพิม่ ข้ อสงสัยอื่นขึ ้นมาแทนที่

‘ข้ ามเขตอย่างนันเหรอ...หมายถึ
้ งเศษผลึกชิน้ นันอยู
้ ่อีกฟากหนึ่ง
ของอาณาเขตแห่งแสงที่อยู่ทางตะวันตกเฉี ยงเหนือนั่นใช่มยั ้ แต่ถึงอย่าง
นันก็
้ เถอะ ทาไมขอบเขตของศิลาปั กษ์ ปฐพีนี่ถึงได้ เข้ าไม่ถึงดินแดนของ
พวกเช้ ดล่ะ’

“...พลังรัตติกาลเวทที ่รุนแรงมากยังไงล่ะ...มากขนาดทีท่ าให้พลัง

จากศิ ลาปั กษ์ ปฐพีที่เป็ นเวทแห่งแสงไม่อ าจเข้าถึงได้ ขนาดผนึกตรงเขต
แดนนัน่ พอไม่มีผลึกเซ็ทเท่นยังอ่อนกาลังลงขนาดนัน้ ”

‘อืม...อย่างนี ้นี่เอง’ คาตอบของเซ็ท ทาให้ ตฤณพยักหน้ ารับอย่าง

พอเข้ าใจ ก่อนจะครุ่นคิดต่ออย่างรู้สกึ คาใจ

P a g e | 65
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘เขตแดนอาณาเขตมนตรานั่น...เท่าที่ ดจู ากโครงสร้ าง มันเป็ น

อาณาเขตมนตราที่สร้ างจากพันธะสัญญานี่นา แล้ วอย่างนันพวกเช้ ้ ดตอน
ที่ถูกกักเอาไว้ ก็แปลว่าพวกเขายินยอมพร้ อมใจทาสัญญากักตัวเองน่ะสิ
นายว่ามันไม่แปลกเหรอ มีใครที่ไหนจะยอมทาพันธะสัญญาที่เสียเปรี ยบ
ขนาดนี ้ แล้ วถ้ ายินยอมพร้ อมใจด้ วยตัวเอง ตอนนีก้ ็ไม่น่าพยายามดิ ้นรน
หาทางทาลายผนึกนี่นา เว้ นแต่ว่ามาเปลี่ยนใจเอาทีหลัง หรื อไม่ก็...ตอน
นันมี
้ คนบังคับให้ พวกนันต้
้ องทาสัญญาทังๆ ้ ที่ไม่อยากทา’

ชายหนุ่มในห้ วงแห่งจิตใจชะงักไปชั่วครู่กับสิ่งที่ได้ ยิน นัยน์ตาสี

โกเมนวูบไหวอย่างเจ็บปวด ก่อนที่ริมฝี ปากบางจะเหยียดยิ ้มอย่างเย้ ยหยัน

“...” ความเงียบที่ไร้ ซึ่งคาตอบใดๆ จนตฤณอดแปลกใจไม่ได้

‘เฮ้ ...เซ็ท ฟั งอยู่รึเปล่า?’ คาถามที่เรี ยกสติของชายหนุ่มเอาไว้ ทา

ให้ เขาแย้ มยิ ้มออกมาอย่างอ่อนโยนอีกครัง้

“เฮ้อ...นายนี ่มนั ช่างซักช่ างถาม แบบที ่บนโลกเขาเรี ยกว่าอะไร

น้า...อ้อ ใช่ เจ้าหนูจาไม นายนีม่ นั ทาตัวเป็ นเจ้าหนูจาไมจริ งๆ เลยน้า” คา
เอ่ยด้ วยน ้าเสียงกวนๆ ที่ตฤณแทบนึกภาพคนพูด ออกว่าตอนนีอ้ ีกฝ่ ายคง
ยกมือขึ ้นทุบกับฝ่ ามือด้ วยท่าทางเหมือนบางอ้ อ

ตฤณเดาะลิ ้นเบาๆ อย่างนึกหมัน่ ไส้ คนพูด ก่อ นจะกระตุกยิม้ ที่

เหมือนจะเป็ นการแยกเขี ้ยวเสียมากกว่า

‘เออๆ...ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ไว้ ฉนั หาคาตอบเอาเองก็ได้ ’

P a g e | 66
อัญ

“ฮ่ะๆๆ เอาน่า คาตอบที ่ไม่ได้หาด้วยตัวเอง มันก็ ไม่มีค่าอะไรน่ะ

สิ ” เซ็ทเอ่ยกลัวหั
้ วเราะเบาๆ ก่อนจะจงใจเอ่ยต่ออย่างเปลี่ยนเรื่ อง

“เออ...ว่าแต่นายคิดจะไปหาผลึกทีไ่ หนก่อนล่ะ”

‘อืม...คงจะเป็ นผลึกที่อ ยู่ทางทิศตะวันออกเฉี ยงเหนือ นั่นก่อ น’

ตฤณเพ่งมองไปตามจุดที่มีผลึกอย่างพิจารณา ก่อนจะชีน้ ิ ้วไปทางทิศที่ว่า
ด้ วยท่าทางหนักใจ

‘พลั ง จากผลึ ก มัน ดูแ ปลกๆ ไปนะ ฉั น สัง หรณ์ ใ จยั ง ไงไม่ ร้ ู
เหมือนกับมันกาลังถูกลดทอนพลังไปทีละนิด...ถ้ าฉันจาแผนที่ซาเทียร่ าไม่
ผิดล่ะก็ ที่นนั่ มัน...’

นัยน์ตาสีโกเมนพินิจจุดสีขาวหม่นๆ ซึ่งบัดนีก้ าลังกระพริ บแสงสี

เหลืองนวลราวกับเป็ นสัญญาณเอสโอเอสขอความช่วยเหลืออย่างไรอย่าง
นัน้ บริ เวณรอบๆ จุดที่เป็ นพลังเวทของผลึก ดูราวกับหลุมดาขนาดใหญ่ที่
มืดมิด ไม่มีเส้ นสายพลังเวทใดๆ อยู่เลยแม้ แต่น้อย...!

“หึ แค่ง านแรกก็ เจอของแข็งแล้วสิ น ะ” คาเอ่ยของเซ็ท ทาเอา

ตฤณกระตุกยิ ้มขาๆ

‘ก็น่า สนุก ดีนี่ . ..แบบนี ค้ ่อ ยสมกับ ที่ อ ยากออกมาเปิ ดหูเปิ ดตา

หน่อย’

เด็กหนุ่มคลายสมาธิ พร้ อมกับสลายการแปรเวทออก ภาพเบื ้อง

หน้ าจึงกลับกลายมาเป็ นท้ องทะเลกว้ างอีกครัง้ เพียงแต่บดั นี ้แสงอาทิตย์สี

P a g e | 67
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ทองยามอรุณ รุ่งกาลังอาบไล้ ผืนน ้าและเส้ นขอบฟ้าจนเห็นเป็ นประกายสี

เหลืองทองงดงามจับตา

เขาชันกายลุกขึ ้นยืน ปั ดทรายที่ตดิ ตามกางเกงและชายเสื ้อออก

ก่อ นจะเดินย้ อ นกลับไปทางเก่าอี กครั ง้ ริ มฝี ปากบางเหยี ยดยิม้ อย่างท้ า
ทาย เมื่อนึกถึงจุดมุง่ หมายต่อไป ก่อนจะเอ่ยติดตลกทิ ้งท้ ายแกมบ่นๆ

“...ดิออสรอยด์ จักรวรรดิแห่งผู้ตอ่ ต้ านมนตราอย่างนันเหรอ

้ ว้ า...
แบบนี ก้ ็อ ดใช้ ใบรั บมอบภารกิจน่ะสิ อุตส่าห์มีตราประทับขององค์คาริ ล
แล้ วเชียว”

+++++++++++++++++++++++++++++

“เอ๋ นายว่าอะไรนะ!” เสียงตะโกนที่ดังออกมาจากในห้ อ ง ทาให้

สาวใช้ ที่กาลังทาความสะอาดชัน้ เกือบเผลอทาแจกันหลุดมือ

ยามเช้ าที่แสนสดใส อากาศสดชื่นเหมาะแก่การออกมาเดินเล่นริ ม

ชายหาดเป็ นที่ สดุ หากแต่ทุกคนที่ อยู่ในห้ อ งกลับมีท่าทางเคร่ งเครี ยด มี
เพีย งเด็กหนุ่มที่ ดูเ หมือ นจะเป็ นตัวต้ น เรื่ อ งเท่า นัน้ ที่ ยังคงแย้ มรอยยิ ม้
สบายๆ

บัดนี ้พวกตฤณอยู่ในห้ องนั่งเล่นขนาดใหญ่ หลังจากที่รับประทาน

อาหารเช้ าพร้ อมกับครอบครัวของพริ ส ซึ่งมีบรรดาญาติๆ เกือบยี่สิบคนนั่ง

P a g e | 68
อัญ

ร่วมโต๊ ะอาหารด้ วยกัน ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ ายกันไปทางานตามส่วนงาน

ต่างๆ ตามแต่ความรับผิดชอบของตน ดูเหมือนจะเป็ นธรรมเนียมของคนใน
ตระกูลนี ้ ที่ทกุ เช้ าจะต้ องมารับประทานอาหารเช้ าร่วมกัน

เขาเพิง่ จะได้ รับรู้วา่ ตระกูลเดอร์ ฮานยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็ตอนที่เห็น

บรรดาลุงป้าน้ าอากับลูกพี่ลกู น้ อ งของพริ สนี่ แหละ...นี่ ขนาดนับแค่ญาติ
สายตระกูลหลัก ที่ อ ยู่ที่เฟรย์ เซี ยเท่ านัน้ ยังไม่นับรวมพวกตระกูล รองที่
แยกตัวออกไปดูแลกิจการสาขาย่อยของเดอร์ ฮานตามอาณาจักรต่างๆ อีก

เนื่ อ งจากตระกูลเดอร์ ฮ านนัน้ มีเครื อ ข่ายธุรกิจ มากมายหลาย

สาขา ทัง้ สาขาพฤกษาเวทที่ทาการเพาะปลูกและค้ าขายเกี่ ยวกับสินค้ า
ทางการเกษตรและสมุน ไพรต่า งๆ สาขาอัญ มณี เ วทที่ ท าการผลิต หิ น
และอัญมณี ที่มีพลังเวทแฝง แล้ วยังสาขาเวทยกรรมของเดอร์ ฮ านที่ คอย
ทาการค้ นคว้ าวิจัยและพัฒนาผลิตภัณ ฑ์ เชิงเวท หรื อ อุปกรณ์ เวทต่างๆ
เพื่อ ให้ เกิดนวัตกรรมที่ทันสมัยอย่างต่อเนื่อ ง อย่างหินวารี เนส แท่งแก้ ว
สื่อสาร วอยซ์ หรื อแม้ แต่กระสุนเวท ที่อยู่ในท้ องตลาด เกือบห้ าในสิบส่วน
ก็ล้วนมาจากเดอร์ ฮานทังสิ ้ ้น

ดัง นัน้ พริ ส ที่ เ ป็ นลูก ชายเพี ย งคนเดี ย วของพาลัส ผู้น าสาย
ตระกูลหลักของเดอร์ ฮาน ย่อมต้ องสืบทอดกิจการทัง้ หมดของตระกูลต่อ
จากผู้เป็ นพ่อ...จะเรี ยกว่าคาบช้ อนเงินช้ อนทองมาตังแต่ ้ เกิดก็คงไม่ผดิ นัก

ตฤณมองว่าที่ผ้ นู าตระกูลเดอร์ ฮานในอนาคตที่เป็ นเจ้ าของเสียง

ดังคับห้ องเมื่อครู่ ซึ่งบัดนี ้กาลังไอค่อกแค่ก เพราะสาลักน ้าชาที่เพิง่ จิ บ โดย

P a g e | 69
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

มีสาวใช้ ที่ยืนอยู่ด้านหลังคอยลูบหลังให้ อย่างรู้หน้ าที่ ในขณะที่สาวใช้ อีก

คนรี บกระวีกระวาดรินน ้าเปล่าส่งให้

นัยน์ ตาสีโกเมนพราวระริ กอย่างทึ่งปนขา แม้ มาดมันจะยังไม่ให้

เหมือนเดิม แต่การดูแลเอาใจใส่ระดับ ‘เจ้ าชายมาเห็นยังต้ องอาย’ นี่ก็ช่วย
ทาให้ ดมู ีราศีคณุ หนูจบั ขึ ้นอีกเป็ นกอง

ดูเหมือ นพวกราอิลเองก็คงจะคิดตรงกัน แต่ละคนถึงได้ อ มยิม้

นิดๆ (อย่างพยายามเก็บอาการ) นี่ ถ้าไม่ติดบรรดาผู้หลักผู้ใหญ่ ที่นั่ง (หัว
โด่) อยู่ด้วยล่ะก็...งานนี ้คงมีการแซวกันสนุกปากไปแล้ ว

“ก็อย่างที่วา่ มานัน่ แหละ ที่แรกที่พวกเราจะไปก็คือ อาณาจักรดิออ

สรอยด์...ชาที่นี่หอมดีจงั ไม่ทราบว่าเป็ นชาอะไรหรื อครับ” ตฤณที่กาลังจิบ
ชาเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มสบายอารมณ์ ก่อนท้ ายประโยคจะหันไปทางเซร่า

“ชานโปลีนน่ะจ้ ะ ว่าแต่พวกลูกจาเป็ นจะต้ องไปที่นนั่ จริงๆ หรื อจ๊ ะ”

เซร่ าเอ่ยอย่างเป็ นกังวล เช่นเดียวกับสีหน้ าเคร่ งเครี ยดของคนอื่นๆ ที่อยู่ใน
ห้ องนี ้

“นัน่ สิ ที่นนั่ อันตรายจะตายไป ขนาดตระกูลเราขายพวกสินค้ าทาง

การเกษตรให้ กับที่นั่นมาตังนาน ้ เรายังไม่เคยได้ รับอนุญาตให้ เข้ าไปในตัว
เมืองเลยซักครัง้ ” วีเน่เอ่ยอย่างเห็นด้ วย

“อย่างที่น้าวีเน่พดู นั่นแหละจ้ ะ ถึงอยากจะเข้ าไปก็ไม่ใช่ว่าจะเข้ า

ไปได้ ที่นนั่ น่ะ เขาไม่ต้อนรับคนที่มีพลังเวทอย่างพวกเราหรอกนะ ที่ผา่ นมา
ก็มีแต่พวกที่ มีพลังเวทเป็ นศูนย์ จ ริ งๆ ถึง จะเข้ า ไปได้ ” นาริ นเน่ เอ่ยด้ ว ย

P a g e | 70
อัญ

ท่าทางเคร่ งเครี ยด...เธอนึกไม่ออกจริ งๆ ว่าภารกิจอะไรกันแน่ ที่ถึงขนาด

ต้ องให้ เด็กๆ พวกนี ้เข้ าไปในที่อนั ตรายแบบนัน้

“เอาน่ะ นี่ก็เป็ นภารกิจของพวกเด็กๆ ในเมื่อพวกเขามีความจาเป็ น

ที่จะต้ องเข้ าไปให้ ได้ แทนที่จะมามัวกังวลกันอยู่แบบนี ้ สู้หาทางแก้ ปัญหา
ให้ พ วกแกจะไม่ดี ก ว่า หรื อ ” ชายหนุ่ม ที่ นั่ง อยู่ข้ า งๆ พาลัส เอ่ ย ขึน้ ด้ ว ย
น ้าเสียงเรี ยบๆ แต่กลับทาให้ บรรยากาศที่ดตู ึงเครี ยดในตอนแรก สงบลงได้
อย่างน่าประหลาด

“พ่อ...” ชาร์ มีสง่ ยิ ้มให้ ผ้ พู ดู เป็ นเชิงขอบคุณ

ตฤณลอบสังเกตชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ นารินเน่ ครัง้ แรกที่เขาเห็น

ชายคนนี ้ ยังอดนึกทึ่งไม่ได้ ว่า ‘นี่น่ะหรื อ...ท่านอาทริ ส ซาคูรี่ ประธานสภา
ปราชญ์แห่งแชนโดเรี ยที่อายุน้อยที่สดุ ในประวัตศิ าสตร์ ’

ใบหน้ าคมคายนั่น ไม่ว่าจะมองอย่า งไรอายุก็ไม่น่าจะถึง สี่สิบ

เรื อนผมสีแดงเพลิงเข้ ากับดวงตาสีทองแดงที่ฉายประกายรอบรู้อยู่ภายใน
ท่าทางทรงภูมิแต่กลับดูน่มุ นวลอยู่ในที ทาให้ อ ดคิดไม่ได้ ว่า แม้ ช าร์ มีจ ะ
ถอดแบบหน้ าตาและลักษณะท่าทางต่างๆ ของผู้เป็ นพ่อมาได้ อย่างไม่มี
ผิดเพี ้ยน แต่ไอ้ นิสยั จุดเดือดต่านัน่ น่าจะเหมือนผู้เป็ นแม่เสียมากกว่า...

“นัน่ สิ ผมว่าเราน่าจะช่วยกันคิดหาวิธีที่จะให้ พวกเขาเข้ าไปในเมือง

นัน่ ให้ ได้ จะดีกว่านะ” พาลัสเอ่ยอย่างเห็นด้ วย

“ขอบคุณมากครับ เกี่ ยวกับเรื่ อ งนี ผ้ มเองก็เป็ นกังวลเหมือ นกัน ”

ตฤณเอ่ยอย่างเกรงใจก่อนจะหันไปทางพวกราอิล

P a g e | 71
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฉันคิดว่าพวกเราคงต้ องเปลี่ยนแผนซะแล้ วล่ะ” คาเอ่ยด้ วยรอยยิ ้ม

เครี ยดๆ ของตฤณ ทาให้ ราอิลขมวดคิ ้วเล็กน้ อย

ถึงเขาจะไม่ร้ ูสาเหตุที่ทาให้ ตฤณเปลี่ยนแผนกะทันหัน แต่ในตอนนี ้

สิง่ ที่พวกเขาจะสามารถเชื่อได้ มากที่สดุ ก็คือสัมผัสของตฤณ...สัมผัสของ
คนเพียงคนเดียวที่สามารถเชื่อมต่อกับผลึกเซ็ทเท่นได้ ...

“นายหมายความว่า...เราจะไม่ไปซารัสอย่างที่เคยตกลงกัน แต่จะ
ไปที่ ดิอ อสรอยด์ เลยสิน ะ” นัย น์ ต าสีท องสบตาอี ก ฝ่ ายอย่ า งพอเข้ า ใจ
ความหมายของคาว่า ‘เปลี่ยนแผน’ ที่วา่

“อื ม” ตฤณพยักหน้ ารั บ ก่อนจะเอ่ยต่อ “เราต้ อ งหาทางไปให้ ถึง

‘เป้าหมาย’ โดยเร็ วที่สดุ พอดีเมื่อเช้ าฉันเพิ่งพบว่ามันมี เอ่อ...ปั ญหาหนัก
รอเราอยู่น่ะ”

คาเอ่ยของตฤณ ที่พวกพริ สแม้ จะยังคาใจกับคาว่า ‘พบ’ ของอี ก

ฝ่ าย แล้ วยังไอ้ ปัญหาหนักที่วา่ นัน่ อีก แต่ก็ทราบดีวา่ การจะพูดถึงเรื่ องนี ้ที่นี่
คงไม่เหมาะเท่าไรนัก จึงทาได้ เพียงพยักหน้ ารับอย่างเข้ าใจ

“เข้ าใจละ สรุปว่าตอนนี ้ปั ญหาที่สาคัญที่สดุ ของเราก็คือ วิธีการที่

จะเข้ าไปในนันสิ ้ นะ” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นด้ วยสีหน้ าครุ่นคิด...มิน่าล่ะ หมอนี่ถึงได้
เอาเรื่ องนี ้มาพูดต่อหน้ าทุกคน แทนที่จะพูดกันเฉพาะในกลุ่ม เพราะยิ่งคน
มากเท่าไร ก็ยิ่งระดมความคิดได้ มากขึ ้นเท่านัน้

“เกี่ยวกับเรื่ องนี ้เอง เพราะข้ อมูลภายในของดิออสรอยด์แทบไม่มี

รั่วไหลออกมาข้ างนอก ทาให้ ไม่ร้ ูว่า การจะเข้ าไปในอาณาจักรนัน้ ได้ ต้องมี

P a g e | 72
อัญ

เงื่อ นไขอะไรบ้ าง” ตฤณเอ่ยต่อด้ วยรอยยิ ้มเครี ยด แม้ นัยน์ตาสีโกเมนจะ

เป็ นประกายกล้ าอย่างท้ าทาย

“ใช่แล้ วล่ะ ดิอ อสรอยด์นนั ้ เพราะแนวทางที่ เน้ นการพัฒนาด้ าน

วิทยาการ ซึ่งทาให้ เกิดกากของวิทยาการที่ เรี ยกว่ามลพิษ ต่างจากเวทย
การที่เป็ นพลังงานสะอาดและไม่มีสิ่งตกค้ างที่ จะเป็ นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิต
หรื อสิ่งแวดล้ อ ม สุดท้ ายเพราะยึดถื อในแนวทางปฏิบัติที่ตรงกันข้ ามกับ
แนวทางการพัฒนาเวทยการที่ทุกอาณาจักรในซาเทียร่ าใช้ จึงทาให้ ต้อ ง
เป็ นฝ่ ายแยกตั ว โดดเดี่ ย วออกไปในที่ สุ ด และเป็ นจุ ด เริ่ ม ต้ นของ
สนธิ สัญ ญาครู ว ว์ ที่ ว่า ด้ วยการก าหนดขอบเขตและปกป้ องทรั พ ยากร
ส่ ว นรวมของซาเที ย ร่ า ระหว่ า งอาณาจั ก รดิ อ อสรอยด์ กั บ อี ก สิ บ สี่
อาณาจักรใหญ่ที่นาโดยแชนโดเรี ย” อาทริสกล่าวด้ วยน ้าเสียงเนิบๆ ราวกับ
อาจารย์ที่กาลังบรรยายในชัว่ โมงเรี ยน

“เอ๋ สนธิสญ ั ญาครูวว์ที่พี่คริ ฟเคยพูดถึงตอนที่คยุ กับไอ้ หน้ าปลา

จวดวินซ์นั่นนี่นา ที่หมอนั่นบอกว่าเราไปบีบบังคับให้ พวกนัน้ ทาสัญญาที่
เหมือนเป็ นการคว่าบาตรอะไรนั่นน่ะเหรอ” พริ สเอ่ยขึ ้นอย่างแปลกใจเล็กๆ
ผิดกับชาร์ มีที่มองอย่างดุๆ กับการพูดแทรกขึ ้นของเพื่อนซี ้

“จะบอกว่าอย่างนันก็
้ ได้ ละ่ นะ” อาทริสเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มบางๆ อย่าง
ไม่ถือสา ก่อนจะอธิบายเพิม่ เติม

“เงื่อนไขของสนธิสญ ั ญา ก็คือการรักษาความเป็ นเอกเทศระหว่าง

อาณาจักร นัน่ ก็คือการที่เราจะไม่ไปแทรกแซงหรื อยุ่งเกี่ยวกับฝ่ ายนัน้ และ
ฝ่ ายนันเองก็
้ ต้องไม่นาวิทยาการที่จะนามาซึ่งมลพิษออกนอกอาณาจักร

P a g e | 73
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

พูดง่ายๆ ก็คือต่างคนต่างอยู่นนั่ แหละ เพราะถือว่าอุดมการณ์ไม่ตรงกัน แต่

ก็ไม่ใช่ว่าเราจะปล่อยเกาะพวกนันไปเลยที้ เดียว ทางฝ่ ายเราเองก็ยังคง
ขายสินค้ าที่ จ าเป็ นให้ กับทางนัน้ อย่างพวกสินค้ าทางการเกษตรที่เดอร์
ฮานขายให้ กับ ดิอ อสรอยด์อ ยู่ในตอนนี ย้ ัง ไงล่ะ อ้ อ แล้ วก็ พวกสินแร่ ที่
จาเป็ นในการพัฒนาโครงสร้ างพื ้นฐานบางอย่าง อย่างพวกตึกรามบ้ าน
ช่อง หรื อถนนหนทาง ที่จาเป็ นต้ องใช้ แร่บางอย่างที่ไม่มีในดิออสรอยด์ แต่
ต้ องไม่ใช่สินแร่ ที่จะนาไปใช้ ช่วยในการวิจัยวิทยาการของพวกนัน้ ในขณะ
ที่ทางนันเองก็
้ ขายแร่ เมอร์ คิวเลี่ยมซึ่งเป็ นแร่ ที่มีพลังเวทสูง และมีอยู่มาก
ในดิออสรอยด์ให้ กบั ทางเรา”

“แล้ วแบบนัน้ ทางดิอ อสรอยด์จะไม่ขาดดุลทางการค้ าหรื อ ครั บ

เล่นขายได้ แต่แร่ เมอร์ คิวเลี่ยม ในขณะที่ต้องนาเข้ าสินค้ าจากภายนอกตัง้
หลายอย่าง” ตฤณถามขึ ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ดวงตาสีทองแดงเป็ นประกายอย่ างทึ่งกับ

คาถามของเด็กหนุ่มตรงหน้ า ที่ดจู ะมีภมู ิความรู้เกินตัว ทังๆ
้ ที่คนส่วนใหญ่
มักจะไม่มีใครสังเกตเห็นหรื อตระหนักถึงเรื่ องนี ้ นอกเสียจากนักวิช าการ
ทางด้ านเศรษฐศาสตร์ หรื อพ่อค้ าที่คร่ าหวอดด้ านการค้ าระหว่างอาณาจักร
มานาน

“ฮ่ะๆๆ นัน่ ก็เป็ นอีกเรื่ อง ที่ทาให้ พวกนักวิชาการคาดคะเนกันว่า ถ้ า

เมื่อไหร่ ที่สินแร่ เมอร์ คิวเลี่ยมหมดลง ทางดิออสรอยด์คงยอมเปิ ดประเทศ
แล้ วก็ยอมพัฒนาวิทยาการที่จะไม่ทาลายสิ่งแวดล้ อมซักที แต่ก็ดเู หมือ น
จะยังอีกนานล่ะนะ เพราะเท่าที่ประมาณการแล้ ว ผืนดินแถบนันมี ้ แร่ เมอร์

P a g e | 74
อัญ

คิว เลี่ ยมมากมายมหาศาลที เ ดีย ว และสาหรั บที่ นั่น แร่ เ มอร์ คิวเลี่ย มก็
เหมื อ นกับ ก้ อนหิ น ธรรมดาที่ ไ ร้ ค่า เพราะในเชิ ง วิท ยาการแล้ ว มัน ไม่
สามารถน าไปใช้ เป็ นสิ่ ง ที่ ขับ เคลื่ อ นวิ ท ยาการ ที่ พ วกนั น้ เรี ย กกั น ว่ า
‘เชื ้อเพลิง’ ได้ น่ะสิ ดังนันสิ
้ นแร่พวกนันจึ
้ งมีไว้ เพื่อส่งออกไปนอกอาณาจักร
เท่านัน้ แถมมูลค่าส่วนต่างระหว่างราคาแร่ เมอร์ ควิ เลี่ยมที่ส่งออกกับราคา
พวกสินค้ าเกษตรแล้ วก็แร่พื ้นฐานทัว่ ๆ ไปที่นาเข้ าก็ตา่ งกันอยู่มากทีเดียว”

พริ ส ที่ พยัก หน้ า รั บ อย่า งเข้ าใจไปกับตฤณด้ วย ทาให้ ช าร์ มี อ ด

กระซิบแหย่เพื่อนซี ้ไม่ได้

“นายรู้เรื่ องไปกับเขาด้ วยเรอะ นึกว่านายจะโวยว่า ‘ช่วยพูดภาษาที่

คนอื่นเข้ าใจกันหน่อยได้ มย!?’ั ้ ซะอีก”

“เฮ่ย น้ อยๆ หน่อย ถึงยังไงฉันก็ลกู พ่อค้ านะโว้ ย” พริสแยกเขี ้ยวงุด

ใส่คนแซว ก่อนจะโต้ กลับด้ วยน ้าเสียงกระซิบที่ไม่คอ่ ยเบาเท่าไรนัก เพราะ
ตอนนี ้ทุกคนหันไปมองคนต้ นเสียงเป็ นจุดเดียวจนเจ้ าตัวต้ องหัวเราะแห้ งๆ
แก้ เก้ อ

“แต่ถ้ามีการปิ ดอาณาจักรกันแบบนี ้ แล้ วเราจะพอมีทางลอบเข้ า

ไปข้ างในได้ บ้างมัยคะ”
้ อานีสถามต่อ...แม้ แต่เธอเองก็ต้องยอมรับว่า เธอ
แทบจะไม่มีข้อมูลของอาณาจักรนันเลยสั
้ กนิด

“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเข้ าไปได้ เลย ที่ผ่านมาก็มีคนที่ไม่มีพลังเวท

หลายคนอพยพเข้ าไปในอาณาจักรนัน้ แต่น่าแปลกที่ไม่มีคนจากภายใน
นันออกมาภายนอกแม้
้ แต่คนเดียว หรื อแม้ แต่จะติดต่อกับโลกภายนอกก็

P a g e | 75
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ยัง ไม่มี ยกเว้ น แต่ค นของตระกูล ชางที่ ค อยติ ด ต่อ ซื อ้ ขายสิน ค้ า ต่า งๆ
ระหว่างอาณาจักร...หรื อนายว่ายังไงล่ะ” อาทริ สหันไปถามความเห็นของ
พาลัสที่เป็ นทังเพื
้ ่อนสนิทและเพื่อนร่วมรุ่นมาตังแต่
้ สมัยอยู่ที่ไคร์ ชเลอร์

“นัน่ สินะ...เท่าที่ทางเดอร์ ฮานเคยติดต่อค้ าขายกับทางดิออสรอยด์

ก็เป็ นอย่างที่วีเน่ว่ามาเมื่อกี ้นั่นแหละ ฝ่ ายนันไม่
้ ยอมแม้ แต่จะให้ เราเข้ าไป
ด้ านใน พวกเราเลยทาได้ แค่สง่ มอบสินค้ ากันตรงบริเวณด่านศุลกากร ที่มี
ไว้ คอยตรวจสอบสินค้ านาเข้ าของอาณาจักรเท่านัน้ แต่เท่าที่คยุ กับพวก
ทหารที่เป็ นเจ้ าหน้ าที่ของที่นั่น รู้สึกพวกเขาจะต้ อนรับแต่เฉพาะพวกคนที่
ไม่มีพลังเวทเท่านัน้ เห็นว่าทางนัน้ จะตังเครื ้ ่ อ งมือ ที่ สร้ างจากวิทยาการ
บางอย่ า งเอาไว้ ต รวจค่า พลัง เวท ตรงด่า นตรวจคนเข้ า เมื อ ง ไว้ ค อย
ตรวจสอบว่าคนที่จะเข้ าไปในอาณาจักรเป็ นคนที่มีพลังเวทหรื อเปล่า ถ้ ามี
ก็แน่นอนว่าหมดสิทธิ์” คาเอ่ยของพาลัส แทบจะดับความหวังของคนฟั ง
ทุกคน หากแต่เด็กหนุ่มที่นงั่ เงียบมาตลอดกลับเอ่ยขึ ้นด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“เข้ าใจล่ะ หมายความว่าถ้ าหากเราสามารถลบกลิ่นอายของพลัง

เวทได้ อ ย่างหมดจด ก็จะลอบเข้ าไปในนันได้
้ สินะ” คาเอ่ยของยาเรฟ ทา
ให้ พริสมีสีหน้ าเหยเกขึ ้นมาทันที

“โหย ให้ ลบกลิน่ อายเวทแบบทัว่ ๆ ไปน่ะ ก็พอทาได้ อยู่หรอก แต่ไอ้

แบบกลบจนมิดแบบที่ นายว่า ใครมันจะไปทาได้ ฟะ” พริ สเอ่ยพร้ อมกับ
กระดกน ้าชารวดเดียวหมดถ้ วย

P a g e | 76
อัญ

‘แบบนี ค้ นที่ ทาได้ ก็คงมีแต่ตฤณเท่านัน...แต่

้ ลาพังคนเดียวจะให้
ลอบเข้ าไปในอาณาจักรนัน้ มันก็เสี่ยงเกินไป’ ราอิลคิดอย่างเคร่ งเครี ยด
ก่อนจะเหลือบมองไปทางตฤณแว่บหนึ่งอย่างประมาณการ

...จากที่ เ ขาคุ้ นเคยกั บ กระแสพลั ง เวทของตฤณมาก่ อ น

โดยเฉพาะในช่วงหลังๆ อย่างคราวที่แข่งกันวิ่งไล่จับกลางสายฝนนั่นก็ดี
หรื อคราวที่หมอนั่นโตเป็ นผู้ใหญ่ขึ ้นมากะทันหันก็ดี ที่กระแสพลังเวทของ
อีกฝ่ ายอยู่ๆ ก็เหมือนกับสลายไปซะเฉยๆ แค่นนก็ ั ้ ทาให้ มนั่ ใจได้ ว่าเจ้ าตัว
จะสามารถผ่านเครื่ องตรวจพลังเวทที่วา่ นัน่ ไปได้ อย่างไม่ยากเย็น

“ปั ญหาอีกอย่างก็คือ เราไม่มีอะไรเป็ นหลักประกัน ว่าในตัวเมือง

จะไม่มีเครื่ อ งตรวจจับพลังเวทแบบนันอี ้ ก ดังนันต่ ้ อ ให้ แอบลักลอบหาวิธี
เข้ าไปในนัน้ ได้ แล้ ว มันก็ ยังมีความเสี่ยงที่ จ ะถูกจับได้ ในตอนหลังอยู่ดี ”
ราอิลเอ่ยด้ วยท่าทางครุ่นคิด...ยิ่งข้ อมูลภายในของดิออสรอยด์มีน้อยเท่าไร
ก็ยิ่งวางแผนเตรี ยมการรับมือได้ ยากยิ่งขึ ้นเท่านัน้

“โธ่ นายจะคิดถึงเรื่ องพรรค์นนไปท

ั ้ าไม ในเมื่อแค่จะเข้ าไปให้ ได้
เราก็ยงั ทาไม่ได้ แล้ วเลย” พริสเอ่ยด้ วยน ้าเสียงท้ อแท้

“ไม่หรอก วิธีน่ะมันก็พอมีอ ยู่หรอก” คาเอ่ยของพาลัส ราวกับ

เสียงสวรรค์สาหรับพริ ส เจ้ าตัวรี บตระครุบแขนคนพูดด้ วยดวงตาวาววับ
ทันที ก่อนจะเอ่ยอย่างยินดี

“จริงเหรอฮะพ่อ!”

P a g e | 77
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

พาลัสพยักหน้ ารั บ พร้ อมกับยี หัวลูกชายแรงๆ อย่างหมั่นเขีย้ ว

ก่อนจะแย้ มรอยยิ ้มที่ทาเอาคนเป็ นลูกพลอยยิ ้มแป้นตามอย่างมีความหวัง

...ลองพ่อ ของเขายิ ม้ แบบนี ้ ต่อ ให้ เ ป็ นดวงดาวบนท้ อ งฟ้ าก็

สามารถหาวิธีสอยลงมาได้ แน่ๆ

“ฮะๆๆ จริ งสิ แต่พ่อ ก็ไม่ค่อ ยมั่นใจหรอกนะว่าวิธีนีจ้ ะใช้ ได้ ผล

หรื อเปล่า แต่ถ้าได้ ผลล่ะก็...ไม่ต้องกลัวเลยว่าจะมีความเสี่ยงที่ จะถูกจับได้
อีก แบบนี ้ทุกคนก็จะสามารถทาให้ ตวั เองเป็ นเหมือนกับคนที่ไม่มีพลังเวท
ได้ นานตราบเท่าที่ต้องการเลยล่ะ” พาลัสเอ่ยพร้ อมทังกระตุ
้ กยิ ้มบางๆ

“คุณคงไม่ได้ คิดจะให้ พวกเด็กๆ ใช้ ...!?” เซร่าเบิกตาโตเมื่อพอจะ

ตามความคิดของสามีได้ ทนั

คนถูกเดาทางได้ แ ย้ มยิ ม้ กว้ า งกว่า เดิม นัยน์ ตาสีน า้ ตาลอ่อ น

วาววับฉายชัดถึงความมัน่ ใจ ก่อนจะเอ่ยยืนยันความคิดของผู้เป็ นภรรยา

“หึๆๆ นี่ ลืมกันแล้ วรึ ไง ว่าพวกเราเป็ นใคร สาขาเวทยกรรมของ

เดอร์ ฮ านน่ ะ คื อ ผู้น าในการวิ จัย เวทยการสมัย ใหม่ที่ ล า้ หน้ าที่ สุด ใน
พจนานุกรมของเราไม่มีคาว่าทาไม่ได้ ”

P a g e | 78
อัญ

ตอนที่ 69
อินเนอร์ ชีลด์

ชายแดนทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแชนโดเรี ย เป็ นที่ตงของ ั้

เมืองคาริ นเน่ ซึ่งมีอาณาเขตติดกับอาณาจักรดิอ อสรอยด์ เป็ นเมืองหน้ า
ด่านที่ กิ นอาณาบริ เวณไปจนป่ าไอจี อัน ดัง นัน้ จึง ยังคงมี ร่อ งรอยความ
เสียหายจากเหตุการณ์ ที่สตั ว์อสูรออกอาละวาดไปเมื่อสัปดาห์ก่อนเหลือ
ทิง้ ไว้ ใ ห้ เห็ น ไม่ว่าจะเป็ นอาคารบ้ านเรื อ นบางส่วนที่ พัง ทลายไป ถนน
หนทางหลายสายที่เสียหายหนักจนต้ องถูกปิ ดชั่วคราว ซึ่งบัดนีท้ างสภา
เมืองกาลังเร่งทาการซ่อมแซมให้ กลับคืนสภาพดังเดิม

บ ริ เว ณ ตรอ กเล็ ก ๆ ที่ อ ยู่ ไ ม่ ไ กลจ ากปร ะตู เ มื อ งฝั่ ง

ตะวันออกเฉียงเหนือมากนัก เงาของตึกที่ทาบทับลงมา ช่วยอาพรางร่ าง
ของคนกลุม่ หนึ่งเอาไว้ ได้ อย่างแนบเนียน แสงแดดยามเย็นช่วยระบายผนัง
สีขาวซีดของตึกให้ กลายเป็ นสีส้มอ่อนๆ

ทัง้ ๆ ที่ ผ้ คู นในเมือ งยังคงพลุก พล่าน แต่น่าแปลกที่ บ ริ เวณแถว

ประตูเ มือ งทางฝั่ ง ตะวัน ออกแห่ งนี ก้ ลับ ไม่ค่อ ยมีผ้ ูคนสัญ จรผ่า นไปมา
เท่าไรนัก

P a g e | 79
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“นายว่าทาแบบนี ้จะได้ ผลจริ งๆ เหรอ” เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสี

น ้าตาลแดงกระซิบเบาๆ ดวงตาสีแดงเข้ มฉายแววลังเล

“ก็แหงสิ นี่นายไม่เชื่อพ่อฉันรึไง” คนตอบเอ่ยอย่างปั ดๆ เป็ นเชิงไม่

ใส่ใจ ในขณะที่เจ้ าตัวกาลังยีผมสีเขียวหม่นออกเทาๆ ของตนเองจนดูยุ่ง
เหยิงราวกับไม่เคยถูกหวีมาก่อน

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ...แต่ไอ้ แบบนี ้มัน...จะไม่ด.ู ..เอ่อ โทรมไปหน่อยเหรอ”

เสียงที่เอ่ยอย่างไม่มนั่ ใจ หลังจากที่คนพูดก้ มลงมองชุดที่ตนเองสวมใส่อยู่
ด้ วยท่าทางราวกับกาลังจ้ องสิง่ แปลกปลอมในร่างกายอย่างไรอย่างนัน้

เสื ้อสีน ้าตาลมอซอตัวหลวมโพรก กับกางเกงสีดาเนื ้อผ้ าหยาบๆ ที่

ใส่แล้ วทาให้ ร้ ูสึกคันตะหงิดๆ แล้ วยังรองเท้ าผ้ าใบที่ปิดนิว้ หัวแม่โป้งยังไม่
มิดนี่อีก

“บ้ าน่า ของนายยังดีนะ ดูของฉันสิ เสื ้อนี่แหว่งเป็ นรูไปตังคื

้ บ ” คน
เอ่ยไม่เอ่ยเปล่า ยังยกเสื ้อสีเทาตุ่นๆ ของตัวเองที่ตรงบ่าขาดเป็ นแนวยาว
ให้ อีกฝ่ ายดู ก่อนจะเอ่ยต่อเป็ นเชิงบ่น

“เฮ้ อ นี่เรามาทางานนะ ไอ้ นิสยั เจ้ าระเบียบ เนีย้ บทุกกระเบียดนิว้

ของนายน่ะ กองๆ ทิ ้งไว้ แถวนี ้เถอะน่า นายเนี่ยน้ า...” ยังไม่ทนั ได้ บ่นจนจบ
เสียงเอ่ยที่ดงั มาจากข้ างหลังก็ขดั ขึ ้นเสียก่อน

“เอาน่า เดี๋ยวเราเข้ าไปในนันได้

้ แล้ ว ก็ค่อยเปลี่ยนชุดที หลังก็ได้ ”
เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีดาสนิทเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มสบายๆ นัยน์ตาสีโกเมน
ที่มองลอดผ่านแว่นตากรอบเงินพราวระริก

P a g e | 80
อัญ

“ว่าแต่นายเหอะตฤณ ดูนายจะชอบไอ้ ชดุ ที่ใส่ซะเหลือเกินนะ” เด็ก

หนุ่มเจ้ าของนัยน์ตาสีน ้าตาลอ่อนจ้ องมองผู้เป็ นเพื่อนด้ วยสายตาแปลกๆ

ไม่ใ ช่ เ พราะว่า หน้ า มัน แปลกหรื อ อะไร เพี ย งแต่ไ ม่ว่า จะมอง
อย่างไร สภาพของมันในตอนนี ้ก็ไม่ชินตาเขาเสียที...

เรื อนผมสีดาสนิทซอยสันที
้ ่บดั นี ้ยาวเลยต้ นคอลงมาเล็กน้ อยถูก
จับมัดครึ่ งหัวรวกๆ เพราะราคาญผมที่ ปรกลงมา นัยน์ ตาสีโกเมนพราว
ระริ กขัดกับแว่นตากรอบสีเงินที่ ให้ ความรู้ สึกเคร่ งขรึ มแต่กลับเข้ ากันได้
อย่างน่าประหลาด ต่างหูห่วงสีเงินข้ างซ้ ายขัดกับต่างหูที่ทาจากอัญมณี สี
ฟ้าใสที่ข้างขวา

เสื ้อยืดสีดาที่คอเสื ้อย้ วยยื ด ช่วงบ่าขาดเป็ นริ ว้ ๆ ลากยาวไปถึง

เกือบกลางหลัง เช่นเดียวกับกางเกงยีนส์สีฟ้าซีดๆ ที่ตรงช่วงหัวเข่าขาดเป็ น
ริ ว้ สีขาวๆ รองเท้ าผ้ าใบสีขาวตุ่นๆ ที่ ใส่แบบเหยี ยบส้ นเพราะขนาดที่ ไม่
พอดีเท้ า

...ถึง เค้ า โครงหน้ า จะเหมื อ นเดิม แต่แค่ภ าพลัก ษณ์ ภ ายนอก

เปลี่ยนก็ทาให้ เปลี่ยนไปจากเดิมได้ มากขนาดนี ้เชียว

‘แต่ก็เอาเถอะ อี กสามคนที่เหลือ นั่น ตอนที่ เห็นครั ง้ แรก เรายัง

แทบจะจาไม่ได้ เลยนี่นะ นี่ถ้าพวกที่ปลื ้มๆ เจ้ าพวกนี ้อยู่ มาเห็นสภาพของ
พวกมันในตอนนี ล้ ่ะก็. ..ฮะๆๆ โอ๊ ย แค่คิดก็ขาแล้ ว ’ คิดแล้ วก็อ ดหัวเราะ
ออกมาไม่ได้

P a g e | 81
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“...ก็นะ” ตฤณยักไหล่ด้วยท่าทางไม่ใส่ใจเท่าไรนัก แม้ จะยังงงกับ

เจ้ าเพื่อนตัวแสบที่อยู่ดีๆ ก็หวั เราะขึ ้นมาซะอย่างนัน้

“แต่งตัวแบบนี ้ แล้ วดันมาใส่แว่นอีก ดูเนิร์ดๆ ยังไงก็ไม่ร้ ู ฮะๆๆ”

ตฤณเอ่ยพร้ อมทังหั ้ วเราะร่วน ผิดกับคนฟั งที่ออกอาการงงเล็กน้ อยกับคา
ว่า ‘เนิร์ด’ ของเพื่อนตัวดีที่ดทู ่าจะถูกอกถูกใจกับสภาพของตัวเองในยามนี ้

ก็จะไม่ให้ ถูกอกถูกใจได้ อย่างไร ในเมื่อตังแต่

้ เขาอยู่ในสภาพนี ้ ดู
เหมือนเวลาเดินไปไหนมาไหน ก็ไม่มีใครหันมาสนใจ และถ้ าสังเกตดีๆ จะ
เห็นว่าแต่ละคนพยายามเดินเลี่ยงให้ ห่างจากตัวเขาไปเล็กๆ ด้ วยซ ้า

ตฤณมองเพื่อนคูห่ คู ซู่ ี ้ทังสองตรงหน้

้ าอย่างอดขาไม่ได้

พริ สนัน้ บัดนี ส้ ลัดคราบคุณ หนูแบบที่เคยเห็นทิง้ ไปเรี ยบร้ อย...

เรื อนผมสีเขียวสดใสที่มกั จะโดดเด่นมาแต่ไกล ตอนนี ้กลับกลายเป็ นสีเขียว
หม่นออกเทาๆ แทน ทังยั ้ งยุ่งซะจนนกแทบจะมาทารังได้ ยิ่งเมื่อมองรวม
กับชุดที่ เจ้ าตัวใส่อยู่ ก็ทาให้ อดคิดไม่ได้ ว่าถ้ าบรรดาพวกแม่ๆ พี่ป้าน้ าอา
ของหมอนี่มาเห็นสภาพนี ้เข้ า คงเป็ นลมล้ มพับไปแน่ๆ

ในขณะที่ชาร์ มีเอง ก็แทบจะเปลี่ยนไปเป็ นคนละคน เมื่อเรื อนผม

สีแดงเพลิงที่ เป็ นเอกลักษณ์ กลับกลายมาเป็ นสีนา้ ตาลแดงแทน แล้ วยัง
เสื ้อผ้ าเก่าๆ ที่ไม่พอดีตวั จนเหมือนไปยืมชุดใครมาใส่นั่นอีก ดูท่า กว่าเจ้ า
ตัวจะยอมใส่ คงต้ องทาใจอยู่นานทีเดียว

P a g e | 82
อัญ

“ว่า แต่น ายไปเอาแว่นมาจากไหนน่ ะ เมื่ อ กี ย้ ังไม่เ ห็น ใส่เ ลย”

พริ สถามขึ ้นอย่างอดหมัน่ ไส้ เจ้ าคนที่ไม่มีทีท่ากังวลกับสิ่งที่อีกไม่นานพวก
เขาจะต้ องเผชิญเลยแม้ แต่นิด

“อ๋อ เมื่อกี ้อานีสเอามาให้ น่ะ เห็นบอกว่าใส่แล้ วมันจะได้ ดเู ชยๆ

หน่อย นายว่าเป็ นไงมัง่ ” คาตอบที่ได้ ทาเอาพริสอดขาไม่ได้

“ฮะๆๆ ฉันว่าจริงๆ แล้ วเป็ นเพราะสีตานายมันเด่นมากกว่าล่ะมัง้

พอผมนายกลายเป็ นสีดาแบบนี ้ แล้ วดันผ่ามีตาสีแดงอมม่วงๆ อย่างนีอ้ ีก
ดูยังไงก็เหมือนซาตานชัดๆ” คาเอ่ยของพริ ส ทาเอาคนที่ถูกหาว่าเหมือ น
ซาตานพลอยขาตามไปด้ วย

“ฮะๆๆ ข้ อนันมั
้ นก็มีส่วนอยู่เหมือนกัน” เสียงหัวเราะจากคนที่ยืน
อยู่ด้านหลัง ก่อนที่เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีน ้าตาลอ่อนจะเดินเข้ ามาหา
พวกเขา นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งสัน่ ระริกอย่างขบขันกับข้ อสันนิษฐานที่ได้ ยิน

ตฤณที่มองคนตรงหน้ าด้ วยดวงตาพราวระยับ ครัง้ แรกที่เขาเห็น

อีกฝ่ ายยังอดนึกขาปนทึ่งกับสภาพที่ดตู รงกันข้ ามกับภาพลักษณ์ที่เคยเห็น
จนชินตาไม่ได้

ร่ างโปร่ งในชุดเสื ้อยื ดสีดาเก่าๆ คลุมทับด้ วยเสือ้ กั๊กยี นส์สีเทา

ซี ดๆ ที่ มีรอยขาดเป็ นริ ว้ ๆ กับกางเกงยี นส์สีเดี ยวกัน แลดูทะมัดทะแมง
เรื อนผมสีน ้าตาลอ่อนถักเป็ นเปี ยยาวอยู่ด้านหลังผูกไว้ ด้วยเชือกหนังแบบ
รวกๆ

P a g e | 83
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘หึๆๆ อยากให้ เอริ ได้ มาเห็นจังเลยแฮะ’ ความคิดที่แว่บเข้ ามาใน

หัว ทาให้ นยั น์ตาสีโกเมนยิ่งเป็ นประกายมากกว่าเดิม

“อานี ส ...” พริ ส เอ่ย ด้ ว ยรอยยิม้ เฝื่ อนๆ ขณะมองคนที่ แ ม้ จ ะ

หัวเราะอยู่ แต่ไม่ร้ ู เขาคิดไปเองหรื อเปล่า ว่าด้ านหลังของอี กฝ่ ายดูมีรังสี
ทะมึนแปลกๆ อย่างบอกไม่ถกู

“ตอนนี ้นายต้ องเรี ยกฉันว่า ‘นาอีส’ ไม่ใช่รึไง” นา้ เสียงที่เอ่ยออก

แหบนิดๆ ทาเอาคนฟั งอดทึ่งไม่ได้ นี่ ยังไม่นับมาดที่ดสู มชายยิ่งกว่าชาย
แท้ ๆ บางคนนี่อีก...

“เดี๋ยวนี เ้ วทยการสมัยใหม่ก็ส ามารถรั กษาพวกที่ มีปัญ หาทาง

สายตาได้ อยู่แล้ ว จะมีก็แต่พวกที่อนุรักษ์ นิยมนั่นแหละ ที่ยังใส่แว่นแบบนี ้
อยู่ หรื อไม่อีกทีก็คือคนที่เป็ นโรคภูมแิ พ้ เวทจนทาให้ ไม่สามารถใช้ เวทรักษา
ได้ ...เป็ นแบบนี จ้ ะได้ ดู ‘สมจริ ง ’ ขึ ้นไง” อานี สที่ เข้ ามาร่ วมวงสนทนาเอ่ย
ด้ วยรอยยิ ้มขาๆ

“เอ้ อ...นี่เธอ...” พริ สเอ่ยอย่างกล้ าๆ กลัวๆ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้

คิดไปเองแล้ ว เพราะต้ นตอของบรรยากาศมาคุกาลังจ้ องมาที่พวกเขาด้ วย
ดวงตาเย็นๆ นัน่

“พวกนาย...จะถกกัน เรื่ อ งแว่น นั่น อี ก นานมัย้ ” ค าถามด้ ว ย

น ้าเสียงเรี ยบๆ จากคนพูดน้ อย ทาเอาตฤณอดคิดอย่างขาๆ ไม่ได้ ว่า ‘หมอ
นี่พดู ประโยคยาวๆ แบบนี ้ได้ สงสัยวันนี ้ฝนคงตกแหงๆ’

P a g e | 84
อัญ

ยาเรฟเป็ นคนเดียว ที่ดเู หมือนจะไม่เปลี่ยนไปจากเดิมแม้ แต่น้อย

เรื อนผมที่เคยเป็ นสีดาอย่างไร ตอนนี ้ก็ยังคงเป็ นอย่างนัน้ ชุดที่ใส่เป็ นสีดา
ล้ วน แม้ เสื ้อที่สวมจะดูมอซอ แถมยังมีรอยปะชุนตรงชายเสื ้อให้ เห็นราไรก็
เถอะ แต่มองยังไงมันก็แทบจะไม่ตา่ งไปจากชุดปกติที่เจ้ าตัวเคยใส่...

“แหมๆ ก็เราวางแผน(คร่าวๆ)กันมาตังแต่ ้ อยู่ที่คฤหาสน์เดอร์ ฮาน

แล้ ว นิ ที่ เหลื อ ก็แ ค่ลุย ๆ เข้ า ไปเลย มัวแต่มาคาดการณ์ โ น่ นนี่ ไ ปก็ ไ ม่มี
ประโยชน์ร้อก ยังไงเมืองนัน่ เราก็ไม่เคยไปอยู่แล้ ว” คาเอ่ยอย่างกวนๆ ของ
หนุ่มแว่นเพียงคนเดียวในกลุ่มที่ไม่เอ่ยเปล่า ยังตบบ่าอีกฝ่ ายด้ วยท่าทาง
สบายๆ จนทาเอาพวกพริสที่มองมาอดกลืนน ้าลายลงคออย่างเสียวไส้ แทน
ไม่ได้

“นั่นสินะ มาถึง ตอนนี ้ ก็คงต้ อ งแล้ วแต่โชคชะตาแล้ วล่ะ ” เด็ก

หนุ่มยืนพิงผนังตึกอยู่ด้านหลังสุดเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มขบขัน ก่อนจะพับแผนที่ที่
มีรอยวงสีแดงๆ หลายจุดในมือของตนเก็บใส่กระเป๋ าเป้ใบใหญ่ด้านหลัง

ตฤณมองคนพูดอย่างขาๆ...หมอนี่เป็ นอีกคนที่ เขาเห็นครัง้ แรก

แล้ วแทบจาไม่ได้

เรื อนผมสีช าถูกปล่อยลงมาประบ่า แลดูแปลกตาไปจากปกติที่

เจ้ าตั ว มั ก จะมั ด รวบเป็ นหางม้ าเอาไว้ ข้ างหลั ง เสื อ้ เชิ ต้ สี น า้ ต าล
ขะมุกขะมอมที่ใส่ ยับยู่ยี่ สวมทับด้ วยแจ๊ กเก็ตสีเดียวกัน ชวนให้ นึกถึงพวก
นักพเนจรที่เดินทางเร่ร่อนไปทัว่

P a g e | 85
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาสีโกเมนเรื องแสงสีแดงจางๆ ขณะจ้ องมองทุกคนในกลุ่ม

บัดนี ้กระแสพลังของทุกคนที่เขาเห็น มีเพียงกระแสสีขาวขุน่ ๆ แบบกระแส
พลังชีวติ เท่านัน้ หาได้ มีพลังเวทใดๆ ปะปนมาด้ วยแม้ แต่น้อย...

‘ดูเหมือนไอ้ เจ้ าอินเนอร์ ชีลด์อะไรนี่จะใช้ ได้ ผลดีจริ งๆ ด้ วยแฮะ’

มือเรี ยวคลาต่างหูที่ทาจากห่วงสีเงินข้ างซ้ ายของเขา อดนึกไปถึงเหตุการณ์
เมื่อเช้ าไม่ได้

+++++++++++++++++++++++++++++

“อินเนอร์ ชีลด์!?” เสียงเอ่ยทวนแทบจะพร้ อมกันของทุกคนในห้ อง

ทาให้ พาลัสอดขาไม่ได้

“คุณ คะ แต่เรายังไม่ได้ ทดสอบขันสุ ้ ดท้ ายเลยนะ จะเอามาให้

พวกเด็กๆ ใช้ เลยแบบนี ้มัน...” เซร่ าเอ่ยด้ วยท่าทางเป็ นกังวล พริ สก็รีบโผ
เข้ าเกาะแขนผู้เป็ นพ่อทันทีด้วยดวงตาเป็ นประกาย

“ขอแค่มีวิธีก็ดีถมไปแล้ วฮะ ไอ้ เรื่ อ งทดสอบก็ถือ ซะว่าพวกผม

ช่วยทดสอบไปในตัวก็ได้ ” คาเอ่ยของลูกชายหัวแก้ วหัวแหวน ทาให้ ผ้ เู ป็ น
พ่อหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะใช้ แท่งแก้ วสื่อสารติดต่อไปหาใครบางคน
แบบไม่แสดงภาพให้ เห็น

P a g e | 86
อัญ

“มาร์ ค นี่ผมเองนะ พวกคุณช่วยส่ง IS00 รุ่นต้ นแบบมาให้ หน่อย

สิ เอามาหกอันเลยนะ”

“ฮะ!! ไอ้ รุ่ น ทดลองนั่ น น่ ะ นะ คุณ ก็ ร้ ู นี่ ว่ า เรายั ง ไม่ ไ ด้ ท าการ

ทดสอบจริง ผลหลังจากใช้ แล้ วจะเป็ นยังไงมัง่ เราก็ยงั ไม่ร้ ูเลยนะ” น ้าเสียง
ที่ดงั ขึ ้นแบบกึ่งบ่น ทาให้ พาลัสเบ้ หน้ าหนีด้วยท่าทางเซ็งๆ

“เอาน่า ก็ถือซะว่าผมหาคนมาทดสอบให้ คณ ุ ได้ ตงหกเคสต์

ั้ ไม่ดี
หรื อไง” พาลัสเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเป็ นเชิงหว่านล้ อม

“แต่ถึงอย่างนันก็ ้ เถอะ...” น ้าเสียงที่เอ่ยแม้ จะเริ่ มอ่อนลงบ้ าง แต่

ก็ยงั แสดงให้ เห็นว่าผู้พดู ยังไม่คอ่ ยเห็นด้ วยเท่าไรนัก

“เฮ้ อ...ผมก็นึกว่าคุณจะสนใจซะอีก โอกาสที่จะได้ ลองทดสอบ

ของที่ คุณ ทาขึ ้น กับวิทยาการของพวกดิอ อสรอยด์ ว่าใครจะแน่กว่ากัน
แบบนี ้ ยิ่งไม่คอ่ ยมีซะด้ วยสิ” พาลัสแสร้ งเอ่ยด้ วยน ้าเสียงแสนเสียดาย

“ว่าไงนะ! เมื่อกี ้คุณบอกว่าดิออสรอยด์งนเหรอ!?”

ั้

“อื ้ม ก็อย่างนันแหละ
้ แต่ในเมื่อคุณไม่สนใจ ผมเองก็จะไม่ฝืนใจ
คุ--” ยังไม่ทนั ได้ เอ่ยจบ อีกฝ่ ายก็เอ่ยแทรกขึ ้นมาเสียก่อน

“ใครว่าไม่สนล่ะ! คุณรอแป๊ บนะ เดี๋ยวผมเอาไปให้ เดี๋ยวนีแ้ หละ

หกอันใช่มย”
ั้

“อ๊ ะ เอาแบ็กแพคกิง้ (Bag Packing) รุ่ นใหม่ล่าสุดมาให้ อีกหก

อันด้ วยนะ...เฮ้ ! ได้ ยินมัย้ มาร์ ค” พาลัสเอ่ยอย่างนึกขึ ้นได้ หากแต่เสียงที่

P a g e | 87
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ดังตอบกลับมา กลับมีเพียงเสียงดังตึงตังโครมครามจนเขาต้ องเป็ นฝ่ ายปิ ด

การติดต่อเสียเอง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับทุกคนด้ วยรอยยิ ้มสบายอารมณ์

“เอาเป็ นว่าพวกเธอรออีกหน่อยก็แล้ วกัน”

“พ่อฮะ ไอ้ แบ็คแพคกิ ้งที่วา่ นี่ใช่...” ยังไม่ทนั ที่พริสจะเอ่ยจบ เสียง

กรี๊ ดเบาๆ ของเหล่าสาวใช้ พร้ อมกับเสียงโครมครามที่ดงั มาแต่ไกลก็ทาให้
ทุกคนหันไปมองทางประตูแทบจะพร้ อมกัน

“มาแล้ ว...เร็วกว่าที่คาดไว้ ตงสองนาที

ั้ แน่ะ หึๆ” พาลัสวางด้ วยชา
ในมือก่อนจะเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มกริ่ม

โครม!!

เสียงเปิ ดประตูที่น่าจะเรี ยกว่าเสียงกระแทกประตูเสียมากกว่า

ก่อ นที่ ร่างของคนๆ หนึ่งจะพรวดพราดเข้ ามาในห้ อ ง เล่นเอาพวกตฤณ
สะดุ้งไปตามๆ กัน

“แฮ่กๆๆ” ชายหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีน ้าเงินเข้ ม ยืนหอบหายใจ

พิงขอบประตู สองมือหอบกล่องเหล็กใบใหญ่เอาไว้ แนบอก แว่นตาที่มีขา
เพี ย งข้ า งเดี ย ว กับ ชุด เสื อ้ กาวน์ สี ข าวตัว ยาวที่ ใ ส่ ท าให้ เขาดูเ หมื อ น
นักวิทยาศาสตร์ สติเฟื่ องที่หลุดออกมาจากในนิยายก็ไม่ปาน

“คุณท่านคะ เอ้ อ...ดิฉนั กาลังจะบอกว่า คุณมาร์ คมาเจ้ าค่ะ ” ลอ

ร่ าที่วิ่งกระหืดกระหอบตามเข้ ามาที หลังกล่าวรายงานกับผู้เป็ นนาย ก่อ น

P a g e | 88
อัญ

จะหันไปพยักหน้ าให้ กับสาวใช้ ที่อ ยู่ด้านหลังก้ าวเข้ ามาในห้ อง พร้ อมกับ

เสิร์ฟน ้าชาสาหรับแขกเพิม่ อีกหนึ่งที่

‘โห...น่าทาโล่ห์แม่บ้านดีเด่นหรื อเมดยอดเยี่ยมให้ กบั พวกคุณลอ

ร่าจริงๆ แฮะ’ ตฤณมองตามแม่บ้านและบรรดาสาวใช้ ของตระกูลเดอร์ ฮาน
ที่โค้ งให้ กบั เจ้ านาย ก่อนจะออกจากห้ องไปอย่างอดนึกทึ่งปนขาไม่ได้

“ไงมาร์ ค นั่งก่อนสิ” พาลัสเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสบายๆ ผิดกับชายที่

ชื่ อ มาร์ ค ซึ่ งบัดนี ย้ ัง คงหอบหายใจถี่ ร าวกับ เพิ่งไปแข่ง วิ่ง มาราธอนมา
อย่างไรอย่างนัน้

มาร์ คทิ ้งตัวลงบนเก้ าอี ้ตัวที่อยู่ข้างๆ พาลัสด้ วยท่าทางเหมือนคน

หมดเรี่ ยวหมดแรง ก่อนจะวางกล่องเหล็กที่ถือแนบไว้ กบั ตัวมาตลอดลงบน
โต๊ ะตรงหน้ าทุกคน

“แฮ่ ก ๆ เอ้ า...นี่ แ บ็กแพคกิ ง้ ...” มาร์ ค เอ่ ย ด้ วยน า้ เสี ย งหอบๆ
พร้ อมกับล้ วงเข้ าไปในกระเป๋ าเสื ้อ หยิบกล่ องกามะหยี่สีแดงสดใบเล็กๆ
ออกมาวางลงบนโต๊ ะ

“ส่วนนี่ ก็. ..IS00 เอ้ า ไหนล่ะ กลุ่มตัวอย่า ง—เอ้ ย คนที่ จ ะช่ว ย

ทดสอบน่ะ เรี ยกมาสิ ผมจะได้ อธิบายวิธีใช้ งานให้ มนั เสร็ จๆ เดี๋ยวยังต้ อง
กลับไปจัดการกับเจ้ าวอยซ์บ้านั่นต่อ อี ก ” นัยน์ ตาสีนา้ เงินเข้ มของมาร์ ค
กวาดมองไปยังทุกคนในห้ อง ก่อนจะกลับมาหยุดอยู่ที่พาลัสอีกครัง้

“ก็อยู่ที่นี่แล้ วไง” พาลัสเอ่ยด้ วยดวงตาสัน่ ระริ ก อย่างอดขากับสี

หน้ าเหวอๆ ของมาร์ คไม่ได้

P a g e | 89
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แต่ใ นห้ องนี ก้ ็ มี แ ค่คุณ คุณ เซร่ า คุณ วี เ น่ คุณ นาริ เ น่ กับ คุณ
อาทริ ส คุณหนูพริ สกับคุณชาร์ มี แล้ วก็เอ้ อ...” มาร์ คเอ่ยไล่ชื่ อไปที ละคน
ก่อนจะหยุดอยู่ที่พวกตฤณ

“อ้ อ ยังไม่ได้ แนะนาให้ ร้ ู จักสินะ ฉัน นี่ ก็เ กื อ บลืม ไปแล้ วมัย้ ล่ะ
ฮ่ะๆๆ” พาลัสเอ่ยด้ วยท่าทางไม่ใส่ใจเท่าไรนัก ก่อนจะเริ่ มแนะนามารค์ให้
พวกตฤณรู้จกั

“นี่ มาร์ ค สเวนสัน เป็ นหัวหน้ าทีมวิจยั ฯ ของสาขาเวทยกรรมของ

เรา” พาลัสผายมือไปทางมาร์ ค ก่อนจะหันไปเอ่ยกับมาร์ ค

“พริ ส กับชาร์ มีคณ

ุ คงรู้จักอยู่แล้ ว ส่วนนี่หนูอานีเซีย แชนเดียร่ า
ราอิ ล อั ส ราร์ ยาเรฟ โอมาน แล้ ว ก็ ต ฤณ ออสทริ ก ทั ง้ หกคนนี ก้ ็ คื อ
กลุ่มเป้าหมายของคุณในคราวนี ้ยังไงล่ะ ” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ มาร์ คเบิก
ตากว้ าง ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงที่แทบจะเรี ยกว่าตะโกนเสียมากกว่า

“นี่คณ
ุ จะเอาเด็กพวกนี ้มาเป็ นหนูทดลอง...เอ้ ย คนทดสอบจริ งๆ
เหรอ ผมไม่เอาด้ วยเด็ดๆ งานนี ้ขืนพลาดไปมีหวังติดคุกหัวโตชัวร์ ๆ ” มาร์ ค
ส่ายหน้ าหวืออย่างไม่ยินยอม

คนหนึ่งก็ ราชวงศ์แชนเดียร่ า อี กคนก็ต ระกูลออสทริ ก ไหนยัง

เจ้ าชายจากคาราฟ...แล้ วนี่ ยังล่อเอาลูกตัวเอง กับลูกชายท่านอาทริ สมา
ทดสอบอีก...พลาดไปงานนี ้ สงสัยจะไม่ใช่แต่เขาที่เละ...เดอร์ ฮานเองก็คง
ต้ องมาสิ ้นชื่อเอาคราวนี ้แน่

P a g e | 90
อัญ

“ฮะๆๆ ไม่เอาน่า ถือว่าเจ้ าพวกนี ้เต็มใจจะเป็ นคนทดสอบให้ ก็ได้

นี่ แถมเครื่ องนี ้ก็เคยทดสอบมาแล้ ว ถึงจะไม่ได้ ทดสอบกับคนจริงๆ ก็เถอะ
แต่ที่ผ่านมามันก็ยังไม่เคยผิดพลาดเลยนี่ นา” พาลัสเอ่ยพร้ อมกับตบบ่า
มาร์ คเป็ นเชิงตะล่อม

“คุณไม่อยากทดสอบ IS00 กับเครื่ องตรวจจับพลังเวทของดิอ อ

สรอยด์แล้ วเหรอ” คาเอ่ยต่อ มาทาให้ มาร์ คต้ องสะบัดศีรษะเบาๆ ราวกับ
พยายามยับยังชั
้ ง่ ใจตัวเอง

“อี กอย่างนึง ยังไงเด็กพวกนี ก้ ็ มีความจ าเป็ นจะต้ อ งไปที่ ดิอ อ

สรอยด์เพื่อทาภารกิจของทางกองทัพด้ วยสิ เฮ้ อ...ถ้ าไม่มี IS00 สงสัยงานนี ้
คงต้ องบุกเข้ าไปซึ่งๆ หน้ าแล้ วล่ะมัง...”
้ พาลัสแสร้ งถอนหายใจด้ วยท่าทาง
ราวกับโศกเศร้ าเสียใจซะเต็มประดา

“เอ๋ คุณ ว่าพวกเด็กๆ ต้ องเข้ าไปในดิออสรอยด์อ ย่างนัน้ เหรอ”

มาร์ คถามด้ วยความแปลกใจ

“ก็ใช่น่ะสิ แต่เอาเถอะ ถ้ าหัวหน้ าทีมวิจัยฯ ที่เป็ นเหมือนพ่อของ

IS00 อย่างคุณไม่เห็นด้ วย ผมเองก็จนใจ พวกเธอก็เสี่ยงกับปื นเลเซอร์ ของ
พวกดิออสรอยด์เอาหน่อยก็แล้ วกันนะ” ท้ ายประโยค พาลัสหันมาเอ่ยกับ
พวกตฤณที่นงั่ มองตาปริบๆ (ด้ วยความอึ ้งจัด) แทน

“เอ้ า ก็ได้ ๆๆ ไหนๆ ผมก็เอามาแล้ วด้ วย แล้ วในเมื่อ พวกเด็กๆ

จาเป็ นต้ องใช้ มนั ก็ช่วยไม่ได้ ล่ะนะ ที่สาคัญ คุณเองก็เป็ นหัวหน้ าผม เมื่อ
เป็ นคาสัง่ ของคุณ ผมก็ขดั ไม่ได้ อยู่แล้ ว ” มาร์ คเอ่ยด้ วยท่าทางเหมือนกาลัง

P a g e | 91
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แจกแจงเหตุผล (ข้ ออ้ าง) ให้ กบั ตนเอง ในขณะที่ตฤณยิ ้มเฝื่ อนๆ อย่างอด
นึกไม่ได้ วา่

‘เหอะๆๆ จะเรี ยกว่าสัง่ ได้ รึ นี่ขนาดเป็ นหัวหน้ า ยังต้ องชักแม่นา้

ทังห้
้ าโน้ มน้ าวกันขนาดนี ้ ถ้ าเป็ นคนอื่น มิต้องก้ มลงกราบกรานกันเลยรึไง’
ความคิดที่ดจู ะไม่ผิดไปจากความเป็ นจริ งเท่าไรนัก เพราะมาร์ ค สเวนสัน
นัน้ ขึ ้นชื่ อ เรื่ อ งความจริ งจังและเข้ มงวดต่อ งานที่ ทาเป็ นอย่างมาก หาก
ผลงานที่ ท าขึน้ ยัง ไม่ไ ด้ ท ดสอบจนแน่ ใ จว่า จะไม่มี ข้ อ ผิด พลาดแม้ แ ต่
กระเบียดนิว้ เดียวแล้ วล่ะก็ เขาจะไม่ยอมปล่อ ยออกมาภายนอกเป็ นอัน
ขาด

“ไม่ว่ายังไง ฉันก็ว่านายยังห่างจากพ่อ นายอีกหลายขุมเลยว่ะ ”

ชาร์ มีกระซิบกับพริ สเบาๆ ซึ่งเจ้ าตัวตอนนี ท้ าได้ แค่มองตาค้ างอย่างอึง้ ๆ
เท่านัน...นี
้ ่สนิ ะ ที่เขาเรี ยกว่าการชักจูงระดับพ่อค้ า

“เอาล่ะ งัน้ ก่อ นอื่ นพวกเธอก็มาเลื อ กเอาเจ้ าสิ่งนี ไ้ ปคนละอัน

ก่อน” มาร์ คเอ่ยพร้ อมทังเปิ
้ ดฝากล่องกามะหยี่สีแดงสดใบเล็กขึ ้นก่อน

ภายในกล่อ งมีสร้ อยคอเส้ นบางสองเส้ น แหวนวงเกลี ้ยงสองวง

ต่างหูห่วงเล็กๆ หนึ่งคู่ และสร้ อยข้ อ มือ ที่ มีลักษณะคล้ ายโซ่อี กสองเส้ น
ทังหมดล้
้ วนทามาจากเงิน ดูไม่ได้ มีราคาค่างวดมากมายแต่อย่างใด

พวกตฤณมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ ถามอะไรออกไป ทุกคนต่าง

เลือกหยิบของในกล่องไปคนละชิ ้น โดยตฤณเลือกหยิบต่างหูเงินห่วงเล็กๆ
มาข้ างหนึ่ง ชาร์ มีกบั ราอิลเลือกสร้ อยคอเส้ นบางไปคนละเส้ น พริสกับยาเร

P a g e | 92
อัญ

ฟเลื อ กสร้ อยข้ อ มือ ที่ มี ลักษณะเหมื อ นโซ่ ส่ว นอานี ส เลือ กแหวนเงิ นวง
เกลี ้ยงที่ไร้ ซึ่งลวดลายใดๆ

เมื่อทังหมดหยิ
้ บของในกล่องออกมาแล้ ว มาร์ คจึงเริ่มเอ่ยต่อ

“นี่ ก็ คื อ อิ น เนอร์ ชี ล ด์ หรื อ ที่ ถูก เรี ย กโดยชื่ อ รหัส ว่ า IS00 เป็ น
อุปกรณ์ ที่ทางที มวิจัยฯ ของเดอร์ ฮ านคิดค้ นและพัฒนามามากกว่าห้ าปี
โดยมีเป้าหมายเพื่อใช้ ควบคุมพลังเวทของคนที่สวมใส่” พอเอ่ยมาถึงตรงนี ้
พริสก็ต้องขมวดคิ ้วก่อนจะถามอย่างอดสงสัยไม่ได้

“แล้ วมันต่างกับชีลด์ทวั่ ๆ ไปตรงไหนฮะ”

มาร์ คพยักหน้ ายิ ้มๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “ชีลด์ทั่วๆ ไปนัน้ เหมือนกับ

เป็ นตัวสะกดพลังเวทของผู้สวมใส่ ไม่ให้ คนๆ นัน้ ใช้ พลังเวทได้ แต่มนั ไม่ได้
ช่วยกลบกลิ่นอายเวทของผู้ใช้ ต่างกับอินเนอร์ ชีลด์ที่มีไว้ สาหรั บควบคุม
พลังเวทของผู้ใช้ แต่ไม่ได้ แปลว่าเวลาคนๆ นันสวมใส่
้ จะไม่สามารถใช้ พลัง
เวทได้ เลย ออกจะมีคณ ุ สมบัตคิ ล้ ายๆ กับคอร์ เสียมากกว่า คือคอยควบคุม
สมดุลของพลังเวท และอีกคุณสมบัตนิ ึงของมันก็คือ สามารถกลบกลิน่ อาย
เวทของผู้ใช้ ได้ ”

พริ ส มองไปที่ ส ร้ อยข้ อ มื อ ที่ ตอนนี ต้ นเองถื อ อยู่อ ย่า งอึ ง้ ๆ กับ
ความสามารถจิ๋วแต่แจ๋วของมัน

“ที่เราพยายามประดิษฐ์ เจ้ าสิ่งนี ข้ ึ ้นมา ก็เพื่อให้ เด็กที่มีพลังเวท

มากเกินไป จนไม่สามารถควบคุมพลังได้ จะได้ ฝึกใช้ พลังของตัวเองไปทีละ
นิด เพราะถ้ าเด็กพวกนัน้ ใช้ ชี ลด์ก็จะไม่สามารถใช้ พลังเวทได้ เลย ทาให้

P a g e | 93
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ไม่ได้ รับการฝึ กฝนการควบคุมพลังเวทของตัวเองอย่างถูกวิธี ซึ่งแบบนีม้ นั

จะเป็ นการแก้ ปัญหาที่ต้นเหตุมากกว่า ส่วนที่ทาให้ สามารถกลบกลิ่นอาย
เวทของผู้ที่สวมใส่ได้ หมด ก็เพื่อให้ พ่อแม่หรื อ คนรอบตัวของคนที่เป็ นโรค
ภูมแิ พ้ ที่แพ้ พลังเวทขันรุ้ นแรงจนแม้ แต่กลิน่ อายเวทก็ยงั รับไม่ได้ ใช้ ยงั ไงล่ะ
ถึงจะไม่ใช่โรคที่ คนเป็ นกันมาก หนึ่งในแสนคนถึงจะค้ นพบซักรายนึงก็
เถอะ แต่ก็เป็ นโรคที่น่าสงสารมากทีเดียว เพราะคนที่เป็ นจะไม่สามารถใช้
ชีวติ อยู่ใกล้ กบั ผู้มีพลังเวทได้ เลย”

“...น้ องสาวฉันเองก็เป็ นโรคนี ้ ถึงจะไม่ได้ เป็ นขันรุ

้ นแรงก็เถอะ แต่
ก็เล่นเอาพวกฉันเวลาเข้ าใกล้ ยัยนัน่ ยังต้ องพยายามกลบกลิน่ อายพลังเวท
ตัวเองให้ มากที่สดุ ไม่อย่างนันยั
้ ยนัน่ ก็จะเป็ นผื่นขึ ้นทัง้ ตัว แถมยังปวดแสบ
ปวดร้ อนไปทั่ว จะใช้ พลังเวทรักษาก็ไม่ได้ ได้ แต่ใช้ สมุนไพรระงับอาการ
เจ็บปวดจนกว่าจะทุเลาลง” พอเอ่ยมาถึงตรงนี ้ มาร์ คก็ยิม้ เศร้ าๆ ก่อนจะ
เอ่ยต่อด้ วยน ้าเสียงแจ่มใสอีกครัง้

“เพราะอย่างนันตอนที้ ่ฉันคิดโครงการนี ้ขึ ้นมา เลยอยากให้ เจ้ านี่

สามารถช่วยแก้ ปัญหาให้ กับคนเหล่านี ้ได้ ยังไงล่ะ...อา อธิบายมาซะนาน
ยังไม่ได้ บอกวิธีใช้ ให้ กบั พวกเธอเลยนี่นะ” มาร์ คหยิบแหวนเงินอีกวงที่เหลือ
ในกล่องขึ ้นมา

“เอาล่ะ ก่อนอื่นพวกเธอก็ใส่มนั ซะ จากนัน้ ก็ให้ ใส่พลังเวทเข้ าไป

ในนัน้ ถ้ ารู้สึกว่ามันร้ อ นขึ ้น ก็อย่าตกใจไปล่ะ มันเป็ นการคืนพลังเวทให้
กลับมาที่ตัวคนใส่อีกครัง้ อ้ อ แล้ วก็ไม่ต้องกัง วลว่ามันจะรับพลังเวทของ

P a g e | 94
อัญ

พวกเธอไม่ไหวด้ วยล่ะ เจ้ านี่น่ะ ทามาเพื่อรองรั บคนที่ มีพลังเวทมากอยู่

แล้ ว” มาร์ คเอ่ยด้ วยน ้าเสียงจริงจังขึ ้น ในขณะที่พวกตฤณก็คอ่ ยๆ ทาตาม

อินเนอร์ ชีลด์ของแต่ละคนเรื องแสงสีขาวสว่างจ้ า จนพวกพาลัส

ต้ องยกมือขึ ้นมาป้องหน้ า ทันทีที่แสงสว่างจางลง ภาพเบื ้องหน้ าที่เห็นก็ทา
เอาพาลัสกับอาทริ สเบิกตากว้ าง ในขณะที่พวกเซร่ ากรี ดร้ องเบาๆ อย่าง
ตกใจ

“นี่มนั อะไรกันคะ คุณมาร์ ค” เซร่ากับนาริ นเน่แทบจะเอ่ยออกมา

พร้ อมกัน ดวงตาของทังคู ้ จ่ ้ องมองลูกชายอย่างเป็ นห่วง

บัดนี ้พวกตฤณกลับมีสีผมที่เปลี่ยนไปจากเดิม จากตฤณที่เคยมี

ผมสีเ งินพิสุทธิ์ กลับกลายเป็ นสี ดาสนิ ท ส่วนราอิลนัน้ จากที่ เคยมีผมสี
น ้าตาลเหลือบทองก็กลับกลายเป็ นสีชาอ่อนๆ แทน พริสก็มีผมสีเทาเหลือบ
เขียวตุ่นๆ จากที่เคยเป็ นสีเขียวสดใส ชาร์ มีเองก็มีผมสีนา้ ตาลแดง แทนที่
จะเป็ นสีแดงเข้ มอย่างเคย ในขณะที่เรื อนผมสีทองสว่างของอานี สก็กลับ
กลายเป็ นสีน ้าตาลอ่อนๆ แทน จะมีก็แต่ยาเรฟที่ดจู ะไม่ได้ เปลี่ยนแปลงไป
จากเดิมแม้ แต่น้อย

พวกตฤณนัน้ แม้ จ ะตกใจกับความเปลี่ยนแปลงที่ เกิ ดขึน้ แต่ก็

ไม่ได้ โวยวายอะไร เพียงแค่มองเพื่อนๆ คนอื่นที่เปลี่ยนไปอย่างสนใจ

“ง่า...สงสัยอาจมีอะไรผิดพลาด หรื อไม่ก็เป็ นผลของอินเนอร์ ชีลด์

ล่ะมังครั
้ บ ฮ่ะๆ เดี๋ยวขอผมตรวจสอบดูก่อนนะ” มาร์ คเอ่ยด้ วยน ้าเสียงแหบ
แห้ ง ในใจคิดแต่วา่ ‘ซวยแล้ วเรา...มาร์ คเอ๊ ยมาร์ ค แกตายแน่ๆ’

P a g e | 95
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เอ่อ ตอนนี ้พวกเธอยังใช้ พลังเวทได้ อยู่รึเปล่า ” มาร์ คเริ่มต้ นถาม

ด้ วยน ้าเสียงหวาดๆ

และโดยไม่ ต้ อ งตอบค าถาม ตฤณก็ เ รี ย กน า้ แข็ ง ที่ ใ สราวกั บ

กระจกขึ ้นตรงหน้ าแทนคาตอบ ก่อ นที่ ทุกคนจะสารวจสภาพของตัวเอง
ด้ วยความสนอกสนใจ

“พวกเรายังใช้ พลังเวทได้ เหมือ นเดิมครั บ ” ชาร์ มียืนยันอี กครั ง้

พร้ อมกับเรี ยกลูกไฟขึ ้นบนฝ่ ามือ

มาร์ คลอบถอนหายใจอย่างโลกอก ก่อ นจะเอ่ยต่อ “เรื่ อ งกลบ

กลิ่นอายเวทของตัวเอง ดูท่ าเราคงตรวจสอบไม่ได้ มาก แต่เท่าที่ดู ตอนนี ้
ผมก็ไม่ร้ ูสกึ ถึงพลังเวทของพวกเด็กๆ แล้ วนะ แม้ แต่ตอนที่ใช้ พลัง ส่วนเรื่ อง
ที่สีผมเปลี่ยนไปนี่คงเป็ นผลกระทบจากอินเนอร์ ชีลด์ แต่ก็ดจู ะไม่มีปัญหา
อะไร”

‘ยอดไปเลยแฮะ...’ ตฤณลองใช้ วิธีการแปรเวทมองดูทุกคนเพื่อ

ตรวจสอบอี ก ครั ง้ ก็ พ บว่ า สิ่ง ที่ เ ขามองเห็ น แล้ ว พอจะยื น ยั น ได้ ว่า คน
ตรงหน้ ามีพลังเวท ก็คงจะมีแต่เส้ นสายพลังเวทสีต่างๆ ตามแต่ธาตุที่อี ก
ฝ่ ายถนัดที่ไหลเวียนอยู่ภายในร่ างกาย แต่เขาไม่เห็นเส้ นสายพลังงานเวท
เหล่านันแผ่
้ ออกมาจากร่างของใคร ยกเว้ นแต่ตอนที่ชาร์ มีเรี ยกลูกไฟ ที่เขา
ยังพอตรวจพบพลังงานเวทอ่อนๆ ที่หลุดรอดออกมาได้

P a g e | 96
อัญ

“แบบนี ้ก็เหลือแค่ทาให้ มนั่ ใจว่าเมื่อพวกเธอถอดมันออกแล้ วทุก

อย่างจะกลับเป็ นเหมือนเดิมเท่านัน” ้ มาร์ คเอ่ยพร้ อมกับพยักหน้ าเป็ นเชิง
ให้ พวกตฤณถอดอินเนอร์ ชีลด์ออก

ทันทีที่ทุกคนถอดอินเนอร์ ชีลด์ของตนเองออก ทุกอย่างก็กลับไป

เป็ นเหมือนเดิม ทาให้ พวกเซร่าถอนหายใจอย่างโล่งอก ในขณะที่มาร์ คเอง
ก็ลอบปาดเหงื่อตัวเองด้ วยท่าทางโล่งใจ

“อ้ อ ส่วนอีกอันนี่ก็คือแบ็กแพคกิ ้งรุ่นใหม่ลา่ สุด เจ้ าตัวนี ้คุณหนูพ

ริสน่าจะรู้จกั ดีอยู่แล้ ว เพียงแต่รุ่นนี ้จะพิเศษกว่านันหน่
้ อย ตรงที่ไม่ได้ อยู่ใน
รูปแบบกระเป๋ าเหมือ นรุ่ นก่อ นๆ” มาร์ คเอ่ยพร้ อมกับเปิ ดกล่อ งเหล็กใบ
ใหญ่ตรงหน้ าออก

“ว้ าว...” พริสมองของที่อยู่ข้างในด้ วยดวงตาเป็ นประกาย ราวกับ

เด็กได้ ของเล่นชิ ้นใหม่ก็ไม่ปาน

ตรงหน้ าของทุกคนก็คือ ปากกาสีดาด้ ามจิ๋ววางเรี ยงรายอยู่ใน

กล่องเหล็ก ที่ภายในบุด้วยกามะหยี่สีดาอย่างดี

“ไอ้ นี่มันต่างจากรุ่ นก่อ นๆ มากเลยนะฮะ” พริ สเอ่ ยอย่า งทึ่ง ๆ

ก่อนจะคว้ าปากกาด้ ามหนึ่งขึ ้นมาควงเล่น

“ก็รุ่นก่อนๆ มันเป็ นกระเป๋ านี่นะ แต่แบบนันข้

้ อจากัดมันเยอะ จะ
เก็บของที่ใหญ่ กว่าปากกระเป๋ าก็ไม่ได้ ถึงความจุมนั จะไม่จากัดก็เถอะ”
พาลัสเป็ นฝ่ ายเอ่ยขึ ้นบ้ าง ก่อนจะหยิบปากกาขึ ้นมาด้ ามหนึ่ง

P a g e | 97
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เอ่อ ปากกานี่คือ...” ตฤณเอ่ยขึ ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้ เพราะดู

เหมือนตอนนี ้จะมีแต่เขาคนเดียวที่งงเป็ นไก่ตาแตก ในขณะที่พวกราอิลนัน้
แม้ จะมองเจ้ าปากกานี่แบบงงๆ แต่ก็ดเู หมือนจะเข้ าใจคาว่าแบ็กแพคกิง้
เป็ นอย่างดี

พริ สมองเพื่อนที่ทาหน้ าใสซื่ออย่างทึ่งจัด แต่ยังไม่ทนั ที่เขาจะได้

สาธยายถึงสรรพคุณของแบ็กแพคกิ ้ง ราอิลก็ชิงตอบขึ ้นก่อน

“แบ็กแพคกิ ้งก็คืออุปกรณ์ที่ช่วยเก็บของ เหมือนๆ กับกระเป๋ านั่น

แหละ เพียงแต่มนั จะจุได้ ไม่จากัด ทาให้ เราสามารถเก็บอะไรก็ตามเข้ าไป
ในนันได้
้ หมด เท่าที่เราต้ องการ แต่รูปแบบปากกานี่ฉนั เองก็เพิง่ จะเคยเห็น
เหมือนกัน ปกติมนั จะอยู่ในรูปของกระเป๋ าเดินทางสาหรับพวกนักเดินทาง
มากกว่า” คาตอบของราอิล ทาให้ ตฤณอดทึ่งไม่ได้

‘เออ...ฟั งๆ ดูแล้ ว ทาให้ นึกถึงกระเป๋ าสารพัดนึกของโดเรม่อ น

ขึ ้นมายังไงไม่ร้ ูแฮะ เอ...แต่ไอ้ นี่ จะเรี ยกว่ากระเป๋ าก็ไม่ได้ ด้วยสิ ’ ตฤณคิด
อย่างขบขัน ก่อนจะหันกลับไปตังใจฟั ้ งการสาธิตวิธีการใช้ จากมาร์ ค

“ปากกานี่ เพี ยงแค่เ ราถอดปลอกมันออก ถ่ า ยพลัง เวทลงไป

เล็กน้ อยแล้ ววาดมันลงบนอากาศ จะในแนวตังหรื
้ อแนวนอนก็ได้ แบบนี ้...”
มาร์ คอธิบายพร้ อมกับลากปากกาไปบนอากาศจนเกิดเป็ นเส้ นแสงสีดาที่มี
ความยาวตามการตวัดของปลายปากกา

P a g e | 98
อัญ

“จากนัน้ เราจะเก็ บ อะไรเข้ า ไปในนี ก้ ็ ไ ด้ ส่ว นเวลาจะเอามัน

ออกมา ก็ทาเหมือนเดิมเท่านัน” ้ มาร์ คใช้ มือแหวกเส้ นแสงสีดาออกเหมือน
เวลาใส่ของเข้ าไปในกระเป๋ า ก่อนจะหยิบกล่องเหล็กใส่เข้ าไปข้ างใน

“ที นีพ้ อเราปิ ดฝามันปุ๊ บ เส้ นนี่ ก็จ ะหายไปทัน ที แค่นีก้ ็เ ป็ นอัน
เรี ย บร้ อย” มาร์ ค เอ่ย พร้ อมกับ ปิ ดฝาปลอกปากกา เส้ น แสงสี ดาที่ เ คย
ปรากฏก็จางหายไปในทันที

“ข้ อดีของแบ็กแพคกิ ้งรุ่นนี ้ก็อย่างที่บอกไป พวกเธอจะเก็บของที่

ใหญ่ขนาดไหนก็ได้ กันแรงกระแทก ที่สาคัญก็คือพกพาสะดวก” พาลัสเอ่ย
พร้ อมกับเหน็บปากกาดังกล่าวกับกระเป๋ าเสื ้อเป็ นเชิงสาธิต

“โห...ยอดไปเลยฮะ” พริ สเอ่ยพร้ อมกับทดลองใช้ เจ้ าปากกาที่ว่า

ใส่ถ้วยน ้าชา ก่อนจะหยิบมันออกมาอีกครัง้ พร้ อมกับเห็นว่านา้ ชาที่ใส่ไว้
ไม่หกเลยแม้ แต่น้อย!

“หลักการมันก็คล้ ายๆ กับเครื่ องส่งพัสดุมนตราที่ใช้ รัตติกาลเวท

เป็ นหลักนั่นแหละ เพียงแต่เราเอามาดัดแปลงอีกเล็กน้ อย ให้ ของที่เก็บอยู่
ในมิติเฉพาะของมัน ไม่เ คลื่อ นย้ ายไปไหน” มาร์ คเอ่ย ด้ วยท่า ทางยื ด ๆ
อย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้ อย เมื่อ เหลือ บไปมองนาฬิกาบนชัน้
ข้ างๆ

“อ๋า ป่ านนี ้แล้ วเหรอเนี่ย งันผมขอตั

้ วก่อนนะครับ ทุกท่าน นี่ เดี๋ยว
ยังต้ อ งรี บกลับไปปล ้ากับเจ้ าวอยซ์ บ้านั่นอี ก บรรจุพลังเวทไม่เข้ าซักที ”
มาร์ คเอ่ยอย่างบ่นๆ ก่อนจะลุกขึ ้นโค้ งให้ กบั ทุกคน

P a g e | 99
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ขอบคุณมากนะมาร์ ค” พาลัสกล่าวขอบคุณ

“ไม่หรอก ทางผมเองได้ คนมาช่วยทดสอบให้ แบบนีก้ ็ไม่เลว...อ้ อ

ถ้ าพวกเธอผ่านเข้ าไปแล้ วกลับออกมาได้ อย่า งปลอดภัยเมื่อไหร่ ก็อย่าลืม
ส่งผลการทดสอบ...เอ้ ย ส่งข่าวมาบอกผมมัง่ ล่ะ ” มาร์ คยิ ้มรับ พร้ อมกับหัน
ไปเอ่ยกับพวกตฤณ ก่อนจะรี บหุนหันออกจากห้ องไปด้ วยความไวเฉกเช่น
เดียวก็ตอนที่เข้ ามา

“แบบนี ้ ตอนนี ้ทุกอย่างก็พร้ อมหมดแล้ ว เหลือแค่เราจะลอบเข้ า

ไปในนันได้
้ ยังไงแล้ วสิ” ชาร์ มีเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มบางๆ อดรู้ สึกโล่งใจไม่ได้ ...
อย่างน้ อยปั ญหาที่สาคัญที่สดุ พวกเขาก็สามารถผ่านมันมาได้ แล้ ว

“เรื่ องนันคงต้
้ องตกลงกันอีกที แต่ก่อนอื่นฉันอยากให้ อานีสแต่ง
ตัวเป็ นผู้ชาย เพราะในกลุม่ พวกเราก็มีแต่ผ้ ชู าย เมื่อเข้ าไปในเมืองนัน่ แล้ วก็
ไม่ร้ ูว่าจะเกิดอะไรขึ ้น แต่ถ้าเป็ นผู้ชายด้ วยกัน เวลาไปไหนจะได้ ไม่มีโอกาส
ที่อ าจถูกแยกออกไป เพราะเราไม่มีข้อ มูลของทางนัน้ ทาแบบนี ไ้ ว้ ก่อ น
น่าจะเป็ นการกันไว้ ดีกว่าต้ องมาตามแก้ ทีหลัง ” ตฤณเอ่ยในเรื่ อ งที่ คิดไว้
ตังแต่
้ ตอนที่เขาวางแผนว่าจะไปที่ดอิ อสรอยด์

“มันก็ดีอยู่หรอก แต่จะให้ อานีสทาตัวเป็ นผู้ชายนี่ —เอ่อ มันจะไหว

เหรอ” พริ สเอ่ยพลางจ้ อ งมองเด็กสาวตรงหน้ าอย่างพิจารณา...ดวงหน้ า
อ่อนหวาน น ้าเสียงกังวานใส รูปร่ างอรชรอ้ อนแอ้ น...ไม่มีส่วนไหนเลย ที่
เขาจะสามารถจินตนาการภาพเจ้ าหล่อนในมาดผู้ชายได้

P a g e | 100
อัญ

“เธอพอจะไหวมัย”
้ ตฤณหันไปเอ่ยกับอานีสด้ วยท่าทางเป็ นกังวล
เล็กๆ

“จ๊ ะ เรื่ องนั น้ ไม่ มี ปั ญหาอยู่ แ ล้ ว” อานี ส ยิ ม้ รั บ ด้ ว ยรอยยิ ม้

อ่อนหวาน ก่อนจะเอ่ยต่อด้ วยน ้าเสียงห้ าวกว่าเดิมราวกับเป็ นคนละคน

“งันต่
้ อไปนี ้ เรี ยกฉันว่านาอีสละกัน”

ทุกคนมองเด็กสาวตรงหน้ าอย่างอึ ้งจัด เพราะเสียงของเจ้ า หล่อน

ในตอนนี ้ เรี ยกได้ วา่ ไม่มีเค้ าของความเป็ นสุภาพสตรี เหลืออยู่สกั นิด...

“นี่ก็เป็ นอีกเรื่ องที่พวกเราน่าจะต้ องตกลงกันไว้ ก่อน ตอนที่อยู่ที่ดิ

ออสรอยด์ เราคงต้ องใช้ ชื่ออื่นแทน เพราะขืนใช้ ชื่อจริง แค่ดา่ นตรวจก็คงไม่
ผ่านแล้ วล่ะ” ราอิลเอ่ยขึ ้นบ้ าง โดยมีพวกตฤณพยักหน้ าอย่างเห็นด้ วย

ก่อ นที่ ทัง้ หมดจะเริ่ ม วางแผนโดยละเอี ย ดอี กครั ง้ โดยมี พ วก

ผู้ใ หญ่ อ ย่ า งพาลั ส คอยช่ ว ยออกความเห็ น เป็ นบางครั ง้ แผนที่ ข อง
อาณาจักรรอบๆ อาณาจักรดิออสรอยด์ถูกกางขึ ้นบนโต๊ ะ พร้ อ มกับเสียง
วิเคราะห์ถกเถียงที่ดงั ขึ ้นไม่หยุดไปจนถึงช่วงสายของวัน

+++++++++++++++++++++++++++++

นัยน์ตาสีโกเมนทอดมองไกลออกไป แสงสีแดงเข้ มของตะวันยาม

ลาลับขอบฟ้าให้ ความรู้สกึ มีมนตร์ ขลังอย่างน่าประหลาด

P a g e | 101
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เขาปล่อยมือจากต่างหูห่วงสีเงินที่ใส่ ก่อนจะหยิบนาฬิกาพกขึ ้นมา

ดูเวลา แต่ซกั พักดวงตาก็เบิกกว้ างอย่างเพิง่ นึกขึ ้นได้

‘จริ งสิ! เกือบลืมไปเลย’ เขาค่อยๆ ถอดต่างหูที่ทาจากอัญมณี สีฟ้า

ใสตรงหูขวาออก ก่อนจะใช้ ปากกาสีดาตวัดเป็ นแนวเล็กๆ จนเกิดเป็ นแสง
สีดาในอากาศ แล้ วจึงเก็บต่างหูอนั นันลงไปในห้
้ วงมิตทิ ี่เปิ ดออก

“ตอนนี ก้ ็เหลือ แค่รอให้ มืดซะก่อ นเท่านัน้ ล่ะนะ” ริ มฝี ปากบาง

เหยี ย ดยิ ม้ จางๆ ก่ อ นจะเงยหน้ า ขึน้ มองท้ อ งฟ้ าสี ช มพูอ มม่ว งในยาม
โพล้ เพล้ เช่นนี ้

+++++++++++++++++++++++++++++

ความมืดมิดที่มีเพียงแสงซีดจางจากคบเพลิงตามผนังหินเปี ยกชืน้
กับเสียงฝี เท้ าที่ก้าวอย่างเป็ นจังหวะสม่าเสมอกันไปตามทางเดินที่ทอดยาว
ไปในความมืด กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเน่าเหม็นคละคลุ้งไปทั่วทัง้ บริ เวณ
หากแต่ชายหนุ่มที่กาลังก้ าวเดินกลับไม่มีทีท่าจะใส่ใจแม้ แต่น้อย

เสียงฝี เท้ าหยุดลงหน้ าประตูหินขนาดใหญ่ซึ่งอยู่สดุ ทางเดิน ชาย

หนุ่มปรายตามองชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่หน้ าประตู และโดยไม่ต้องเอ่ยอะไร
อี กฝ่ ายก็โค้ งคานับให้ เขาอย่างนอบน้ อ ม พร้ อมกับผลักบานประตูอ อก
ก่อนจะเดินนาเข้ าไป

P a g e | 102
อัญ

ชายที่เดินนาเข้ ามาโค้ งคานับให้ กบั บุคคลเพียงคนเดียวในห้ อง ซึ่ง

ยืนหันหลังให้ กบั พวกเขาอยู่ในเงามืด ก่อนจะเอ่ยอย่างนอบน้ อม

“เรี ยนท่านดาร--อัก!!”
้ คาเอ่ยที่ยังไม่ทันได้ เอ่ยจนจบ ร่ างของคน
พูดก็สนั่ กระตุกอย่างแรง ก่อ นจะทรุ ดลงกระอักเลือ ดสีดาด้ วยใบหน้ าซี ด
เผือด

“คงอยากไปทางานที่ ‘โรงครั ว’ มากสินะ ถึง ได้ กล้ าเรี ยกชื่ อ นั่น

ออกมา” น ้าเสียงเยียบเย็นที่เอ่ยอย่างหงุดหงิด ทาให้ ชายคนที่ยังทรุดอยู่
กับพื ้นมีใบหน้ าหวาดหวัน่ สุดขีดรี บเอ่ยอย่างลนลาน

“ทะ...ท่านผู้นาแห่งความมืด ยะ...ยกโทษให้ ข้า...อ๊ ากกก!!” ยังไม่

ทันได้ เอ่ยจนจบ ดวงตาก็เบิกกว้ างอย่างหวาดผวา เมื่อ กองเลือดสีดาที่อยู่
บนพื ้นขยายออกก่อนจะค่อ ยๆ กลืนร่ างที่ พยายามตะเกี ยกตะกายให้ จ ม
หายไปทีละนิด

“มะ...ไม่ไป ‘โรงครั ว’ ปะ...โปรดไว้ ชี วิตดะ...อ่อก!!” ชายหนุ่มที่

ยืนอยู่ข้างๆ เหลือบมองร่างที่กาลังดิ ้นทุรนทุรายอย่างสังเวชแกมราคาญ

ฉึก...!

มีดสันที
้ ่ตวั มีดเป็ นสีดาสนิทปั กเข้ าที่ลาคอของผู้เคราะห์ร้ายอย่าง
รวดเร็ ว ส่งผลให้ ร่างที่บดั นี ้จมลงไปในกองเลือ ดเกือ บครึ่ งตัวกระตุกเกร็ ง
ก่อนจะฟุบหน้ าลงไปในกองเลือดจนกระทัง่ จมหายไปในที่สดุ !

P a g e | 103
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“หึๆๆ เจ้ ายังขี ้ราคาญเหมือนเคยนะกรี ดชิ ” น ้าเสียงที่เอ่ยราวกับจะ

หยอกเย้ าเล่น แต่กลับทาให้ คนฟั งรู้สกึ เย็นยะเยียบไปถึงขัวหั
้ วใจ

“ขออภัยที่ข้าสอดมือเข้ ามาก้ าวก่ายขอรับ ” ชายผู้ถูกเรี ยกว่ากรี ดิช

ชันเข่าข้ างหนึ่งด้ วยท่าทางที่พร้ อมจะรับโทษทัณฑ์จากผู้เป็ นนาย

“ช่างเถอะ ลุกขึ ้นซะ” ผู้เป็ นนายโบกมือปั ดๆ แกมราคาญ ก่อนจะ

หันกลับมาทางผู้ใต้ บังคับบัญชาของตน นัยน์ ตาสีอ าพันที่ จ้ อ งมองผ่าน
ความมืดไร้ ซึ่งประกายใดๆ อย่างยากที่จะคาดเดาอารมณ์

“ไม่ทราบว่าท่านผู้นาประสงค์สงิ่ ใด” กรี ดชิ เอ่ยถามคนตรงหน้ าด้ วย

ท่าทางนอบน้ อม

“ที่ข้าเรี ยกเจ้ ามาพบ ก็เพื่อจะให้ เจ้ า ไปทางานชิน้ หนึ่งให้ กับข้ า...

เป็ นงานสาคัญมากพอๆ กับที่ขนุ พลมฤตยูแดงได้ รับ ” คาเอ่ยต่อท้ ายที่ทา
ให้ คนฟั งเงยหน้ าขึ ้นมองผู้เป็ นนายอย่างสงสัย

“คิดว่าข้ าอยู่ในนี ้ จะไม่ร้ ูเรื่ อ งที่ พวกเจ้ าไม่ถูกกันรึ ...เจ้ าคิดว่าข้ า

ไว้ ใจมัลลิอัซมากกว่าล่ะสิ” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเนิบๆ ของคนตรงหน้ า แต่
กลับทิ่มแทงใจจนชายหนุ่มเผลอกามือเกร็งแน่น

“ที่ข้าให้ มนั ไปคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของเจ้ าพวกเงานั่น ก็

เพราะมันเคยอยู่ในนันมาก่ ้ อน จะเคลื่อนไหวอะไรก็สะดวกกว่าคนอื่น แต่
ข้ าเองก็มีอี กงานที่น่าสนุกกว่านี ้ให้ เจ้ าทา หึๆๆ” คาเอ่ยต่อของผู้เป็ นนาย
ทาให้ ดวงตาสีดาสนิทฉายประกายขึ ้นมาทันที

P a g e | 104
อัญ

“เจ้ าจงพาหน่วยปี ศาจทมิฬไปเฝ้าจับตามองเจ้ าพวกเงากับพวก

ไอ้ เด็กเหลือขอนัน่ ปล่อยให้ พวกมันเล่นเกมหาของกันไป เมื่อไหร่ที่พวกมัน
ได้ ผลึกนัน่ มา เจ้ าก็ค่อยไปชิงมันมาซะ...งานนี ้ เจ้ าไม่จาเป็ นต้ องออกหน้ า
แค่คอยคุมไม่ให้ ปีศาจทมิฬเผลอฆ่าพวกมันก่อนจะหาผลึกพบก็พอ” คาสัง่
การที่ได้ รับ ทาให้ ดวงตาของกรี ดิช เป็ นประกาย ก่อ นจะแปรเปลี่ยนเป็ น
วาววับอย่างมุง่ มัน่

“ขอรับ” กรี ดชิ โค้ งตัวพร้ อมกับเอ่ยรับคาอย่างหนักแน่น ก่อนจะเดิน

ออกจากห้ องไปในทันที

ผู้เป็ นเจ้ าของห้ องมองตามร่ างที่จากไป นัยน์ตาสีอาพันเรื องแสงสี

ทองราวกับมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ภายใน ก่อนจะแสยะยิ ้มอย่างสะใจ

“หึๆๆ อีกไม่นานทุกอย่างจะต้ องตกเป็ นของข้ า ทัง้ ของๆ ไอ้ คนที่

ครัง้ หนึ่งเคยได้ ชื่อว่าเปรี ยบเสมือนเทพเจ้ า รวมทังของๆ
้ ข้ า ที่ถูกเจ้ า แย่งชิง
ไป...ดาริล”

+++++++++++++++++++++++++++++

กาแพงสูงเกือบยี่สิบเมตรที่ทอดยาวออกไปไกล เป็ นอาณาเขตที่

ขวางกันระหว่
้ างอาณาจักรดิออสรอยด์ กับอาณาจักรอื่นๆ ในซาเทียร่า....

P a g e | 105
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

สัญลักษณ์ ที่ผ้ คู นต่างรู้กนั โดยทั่วไปว่า ที่แห่งนี ้ คือดินแดนของเหล่าผู้คนที่

ไม่มีพลังเวท หรื อที่ถกู ขนานนามว่า ‘ดินแดนของผู้ที่ไร้ ปีก’

นัยน์ตาสีโกเมนทอดมองกาแพงเหล็กซึ่งตังตระหง่
้ านอยู่เบื ้องหน้ า
ราวกับกรงขนาดใหญ่ที่มีไว้ กกั ขังทังผู
้ ้ คนและมหานครเอาไว้ ภายใน

เงาร่ างของเด็กหนุ่มทังหกเดิ
้ นฝ่ าความมืดมิดในยามค่าคืน โดย
อาศัยเพียงแสงจันทร์ ส่อ งนาทาง ยิ่งเดินเข้ าไปใกล้ กาแพงสูงเบือ้ งหน้ า
เท่าไร ความรู้สึกอึดอัดจนหายใจได้ ลาบากก็ยิ่งทวีมากขึ ้นเท่านัน้ ตลอด
ทางที่ผา่ นมาเป็ นป่ าโปร่งสลับกับทุ่งหญ้ ารกร้ าง

...น่าแปลกนัก เมื่อตอนที่พวกเขายังอยู่ด้านหลังประตูเมืองทาง
ทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแชนโดเรี ย ไม่ว่าจะมองลอดผ่านประตูออกมา
อย่างไร ก็ไม่อาจมองเห็นกาแพงสีเทาหม่นขนาดใหญ่นี ้ได้ แท้ ๆ

พวกเขาหยุดฝี เท้ าลงหน้ าประตูเหล็กขนาดยักษ์ ที่มีช่อ งประตู

เล็กๆ สาหรั บให้ คนเข้ าออกได้ ทางด้ านซ้ ายมือ ทหารยามสองนายซึ่งทา
หน้ าที่เฝ้าอยู่ด้านนอกจ้ องมองมาทางพวกเขาด้ วยสายตาเหยียดหยามปน
รังเกียจ

“พวกแกรู้มยว่ ั ้ าที่นี่มนั ที่ไหน มาเดินสุม่ สี่ส่มุ ห้ าแบบนี ้ เดี๋ยวพ่อก็

เป่ าทิ ้งซะนี่ ” เสียงตวาดถามอย่างดูถกู ดูแคลนของทหารนายหนึ่ง ทาให้ ร่าง
ทังหกสะดุ
้ ้ งก่อนจะยืนตัวสัน่ เทา ก่อนที่นายทหารอีกคนจะเดินเข้ ามาถาม
อย่างสงสัย

P a g e | 106
อัญ

“มีอะไรกันวะ ทาไมยังไม่รีบไล่พวกมันไปอีก คนยิ่งง่วงๆ อยู่ด้วย

เดี๋ยวพันโทบลัสเซอร์ มาเห็นเข้ าจะซวยกันหมด”

“อะ...เอ่อ ท่านครับ พวกเราเป็ นแค่เด็กจรจัดที่ไม่มีที่ไปเท่านัน้

ได้ โปรดให้ เราเข้ าไปในเมืองของท่านด้ วยเถอะ” เด็กหนุ่มเจ้ าของนัยน์ตาสี
ทองเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสัน่ เทา

“บ๊ ะ ! อาณาจัก รเราไม่ใ ช่ พ วกสถานสงเคราะห์ ห รื อ บ้ า นเด็ ก

กาพร้ านะโว้ ย รั บแต่คนที่ไม่มีพลังเวทเท่านัน้ ถ้ าจะมาขอเศษเงินล่ะก็ รี บ
ไปเลยไป อย่าให้ ฉันต้ อ งถูกหาว่ารั งแกเด็ก เลยนะ” นายทหารเอ่ ยด้ ว ย
น ้าเสียงเหยียดๆ พร้ อมกับผลักร่ างของเด็กหนุ่มที่ดเู หมือนจะเป็ นตัวแทน
กลุม่ จนหงายหลังล้ มลงกับพื ้น

“ราร์ ล!” เพื่อนอีกห้ าคนอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะช่ วยกันพยุงเด็ก

หนุ่มที่ชื่อราร์ ลให้ ลกุ ขึ ้น

“ไปไป๊ อย่ามาเกะกะแถวนี ้ ไม่อย่างนันล่

้ ะก็...” นายทหารคนเดิม
เอ่ยด้ วยน ้าเสียงห้ วนจัด ก่อนที่...

แกร่ก...

ปื นกระบอกสันสี ้ เงินวาววับถูกจ่อ เข้ าที่ ศีรษะของเด็กหนุ่มที่ ไว้

เปี ยยาวลงมา ทาให้ เจ้ าตัวผงะถอยหลังไปเล็กน้ อย นัยน์ ตาสีน ้าผึ ้งสัน่ ระริ ก
อย่างตกใจ

P a g e | 107
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“นาอี ส!!” ทุกคนร้ องเรี ยกอย่างตกใจ ก่อ นที่ เด็กหนุ่มเพียงคน

เดียวที่สวมแว่นจะก้ าวขึ ้นมาเอาตัวบังเพื่อนไว้

“ได้ โปรดเถอะครับท่าน พวกเราไม่ใช่ผ้ มู ีพลังเวทหรอกครับ แถม

ผมเองยังเป็ นโรคภูมิแพ้ เวทอีกต่างหาก จะไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครต้ อนรั บ”
นัยน์ ตาสีโกเมนที่ อ ยู่หลังกรอบแว่นหลุบลงต่า ขณะเอ่ยด้ วยนา้ เสียงสั่น
เครื อเล็กๆ

“เอ้ า ในเมื่อพูดกันถึงขนาดนี ้ ก็จ่ายค่าผ่านทางมาสิ คนละห้ าสิบ

โกลล์ หึๆๆ” นายทหารที่ยงั ถือปื นอยู่ในมือเอ่ยด้ วยดวงตาลุกวาว พร้ อมกับ
แสยะยิ ้มอย่างเจ้ าเล่ห์

“โห...แบบนี ้พวกผมก็แย่น่ ะสิครับ แค่ตอนนีเ้ รายังไม่มีจะกินเลย

แล้ วจะไปหาเงินตังมากมายขนาดนั
้ น้ มาจากไหน” เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อ น
ผมสีเขียวหม่นเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเศร้ าๆ พร้ อมกับหยิบถุงผ้ าใบเก่าๆ ออกมา
แต่ยงั ไม่ทนั ได้ เปิ ดออก ก็ถกู มือของนายทหารอีกคนกระชากออกมา

“อะไรวะ อุตส่าห์ ถ่อมาถึงนี่ พกมาแค่สามสิบซิล นี่มันยังไม่ถึง

โกลล์นึงเลยนะไอ้ หนู เล่นตลกอะไรของแกฮะ!” นายทหารคนที่เปิ ดถุงผ้ า
ออก เทเศษเหรี ยญเงินออกมานับ ก่อนจะเขวี ้ยงถุงผ้ าใส่เด็กหนุ่มคนที่เป็ น
เจ้ าของด้ วยท่าทางหงุดหงิด

“ถ้ าอย่างนัน้ ที่นี่ก็ไม่ต้อนรับเด็กจรจัดอย่างพวกแกหรอกนะ รี บ

ไสหัวไปได้ แล้ ว” นายทหารอีกคนเอ่ยพร้ อมกับโบกมือไล่เป็ นเชิงปั ดๆ ด้ วย
ท่าทางรังเกียจ

P a g e | 108
อัญ

“โธ่...ถ้ าแม้ แต่ที่นี่ที่ได้ ชื่อว่า ‘สวรรค์สาหรับผู้ไร้ ปีก’ ยังไม่ยอมรับ

พวกเรา ก็คงไม่มีที่ไหนอีกแล้ วที่พวกเราจะอยู่ได้ ” เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผม
สีน ้าตาลแดงเอ่ยด้ วยน ้าเสียงอ้ อนวอน

“หึ...‘สวรรค์สาหรับผู้ไร้ ปี ก’ งันเรอะ
้ พูดได้ ดีนี่ ไอ้ หนู” เสียงที่ดัง
ขึ ้น พร้ อมกับประตูเหล็กบานเล็กที่ถูกเปิ ดออก เผยให้ เห็นชายหนุ่มรูปร่ าง
สูงใหญ่ ในชุดเครื่ อ งแบบทหารสีเทาเข้ ม ก้ าวเดินออกมาด้ วยท่าทางน่า
เกรงขาม โดยมีทหารผู้ตดิ ตามอีกสองนายเดินตามประกบ

“พัน โทบลัส เซอร์ !!” นายทหารทัง้ สองจ้ อ งมองผู้ม าใหม่ด้ ว ย

ท่าทางหวาดๆ ก่อนจะทาวันยาหัตถ์ให้ กบั คนตรงหน้ าอย่างพร้ อมเพรี ยงกัน

“ทาไมถึงไม่ให้ พวกเจ้ าหนูนี่เข้ ามาล่ะ ” บลัสเซอร์ เอ่ยด้ วยน ้าเสียง

เรี ยบๆ นัยน์ตาสีฟ้าซีดที่เหลือบมองมาทางผู้ใต้ บงั คับบัญชาของตน ทาเอา
แต่ละคนหน้ าซีดเผือดรู้สกึ ร้ อนๆ หนาวๆ ไปตามกัน

“เอ้ อ...พอดีพวกกระผมเห็นว่าเด็กพวกนี.้ ..อะ...อาจโกหกเรื่ อ ง

พลังเวทน่ะครับ ก็เลย...” ยังไม่ทันได้ เอ่ยจบ ก็ถูกนัยน์ตาสีฟ้าซีดของคน
ตรงหน้ าปรายมองอย่างเย็นชา จนทาให้ พดู ต่อไม่ออก

“พวกแกมีสทิ ธิ์จะตัดสินพวกมันด้ วยตัวเองแล้ วรึ ”

“เอาพวกมันเข้ าไปได้ แล้ ว เอาไปผ่านประตูตรวจจับพลังเวทเดี๋ยว

ก็ร้ ูเอง” บลัสเซอร์ เอ่ยพร้ อมกับเหลือบมองเด็กหนุ่มทัง้ หกคนที่ยืนก้ มหน้ า
ก้ มตาหลบสายตาของเขา ก่อนจะเดินกลับเข้ าไปด้ านหลังประตูอีกครัง้

P a g e | 109
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เอ้ า พวกเธอก็ตามเข้ ามาสิ” ทหารที่เป็ นผู้ตดิ ตามของพันโทบลัส

เซอร์ เ อ่ยด้ วยน ้าเสียงห้ วนจัด ก่อ นจะเดินนาเข้ าไป ทาให้ เด็กหนุ่มทัง้ หก
ต้ องรี บเดินตามหลังไป

“อ่ะ...แต่ว่าเด็กพวกนี ้...” นายทหารที่เฝ้าประตูพยายามจะเอ่ย

อะไรออกมา แต่มือของเพื่อนที่จบั บ่าของเขาเอาไว้ ก็ทาให้ เขาต้ องหยุดพูด
เสียก่อน

เมื่อประตูเหล็กบานเล็กถูกปิ ดลงอีกครั ง้ นายทหารคนที่พยายาม

จะเอ่ยอะไรออกมาเมื่อครู่ก็ถึงกับถอนหายใจออกมา

“เฮ้ อ ไม่น่าเล้ ย...ยังเด็กอยู่แท้ ๆ นี่ถ้าพันโทบลัสเซอร์ ไม่มาพบเข้ า

ซะก่อนล่ะก็ ฉันคงไล่พวกเจ้ าหนูนนั่ ไปได้ แล้ วเชียว”

“เอาน่า...ฉันก็ร้ ูวา่ นายมันเป็ นพวกใจอ่อนกับพวกเด็กๆ แต่ถ้าขืน

นายไปขัดใจท่ า นบลัส เซอร์ ล่ะก็ งานนี ค้ นที่ จ ะไม่ร อดก็ คื อ นายเองนั่น
แหละ” นายทหารอีกคนตบบ่าเพื่อนเป็ นเชิงปลอบใจ ในขณะที่ผ้ เู ป็ นเพื่อน
กลับเอ่ยแค่นหัวเราะ

“หึ...‘สวรรค์สาหรับผู้ไร้ ปีก’ เรอะ...ที่นี่มนั ไม่สวยหรูแบบนันหรอก้

มันก็เป็ นได้ แค่ ‘กรงขังของผู้ที่ไร้ ปีก’ เท่านันแหละ
้ กรงที่เมื่อหลุดเข้ ามาแล้ ว
ก็จะไม่มีวนั ได้ ออกไปเห็นโลกภายนอกอีก”

P a g e | 110
อัญ

ตอนที่ 69.1
เบือ้ งหลังความสาเร็จ

“พวกแกรู้มยว่ ั ้ าที่นี่มนั ที่ไหน มาเดินสุม่ สี่ส่มุ ห้ าแบบนี ้ เดี๋ยวพ่อก็

เป่ าทิ ้งซะนี่ ” เสียงตวาดถามอย่างดูถกู ดูแคลนของทหารนายหนึ่ง ทาให้ ร่าง
ทังหกสะดุ
้ ้ งก่อนจะยืนตัวสัน่ เทา

พวกตฤณต่างพากันก้มหน้าอย่างพยายามกลัน้ หัวเราะเต็มที ่จน

ตัวสัน่ ...เออ ไม่รู้ว่าที ่ไหน ก็โง่เกิ นเยี ยวยาแล้ว แล้วไอ้คาว่า ‘เป่ า’ นี ่มนั ไม่
เป็ นสานวนรุ่นปู่ เรี ยกพีไ่ ปหน่อยเรอะลุง...

“นี.่ ..พริ ส นะ...นายเป็ นคนพูดสิ ฮึ ๆๆ” ตฤณกระซิ บกับเพือ่ นตัว

แสบทีย่ ืนอยู่ขา้ งๆ

“โอ๊ ย มะ...ไม่ไหวแล้ว ฉันขอไม่พดู อะไรนะ ไม่งนั้ มี หวังหลุดแน่ๆ

หะ...ให้ราอิ ล มันพูดแทนเหอะ ฮึๆ” พริ สเอ่ยด้วยน้าเสียงกระซิ บลอดไรฟั น
นัยน์ตาพราวระริ กอย่างปิ ดไม่มิดจนชาร์ มีตอ้ งมองอย่างดุๆ

นายทหารอีกคนต้ องเดินเข้ ามาถามอย่างสงสัย

P a g e | 111
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“มีอะไรกันวะ ทาไมยังไม่รีบไล่พวกมันไปอีก คนยิ่งง่วงๆ อยู่ด้วย

เดี๋ยวพันโทบลัสเซอร์ มาเห็นเข้ าจะซวยกันหมด”

“ฉันเองก็ ไม่เคยทาอะไรแบบนี ้เหมื อ นกันนัน่ แหละ” ราอิ ลเอ่ ย

เบาๆ กับพวกพริ ส เป็ นเชิ งปฏิ เสธ แต่ยงั ไม่ทนั ไร เพือ่ นทุกคนต่างก็เหมือน
จะก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างจะผลักภาระมาให้เขาเต็มที ่ เจ้าตัวจึงต้อง
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างเรี ยกสติ (ไม่ให้เผลอหลุดซะก่อน)

“อะ...เอ่อ ท่านครับ พวกเราเป็ นแค่เด็กจรจัดที่ไม่มีที่ไปเท่านัน้

ได้ โปรดให้ เราเข้ าไปในเมืองของท่านด้ วยเถอะ” เด็กหนุ่มเจ้ าของนัยน์ตาสี
ทองเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสัน่ เทา ริ มฝี ปากบางกระตุกเล็กๆ อย่างพยายามกลัน้
ยิ้ม ก่อนจะรี บก้มลงหลบสายตาของอี กฝ่ าย

“บ๊ ะ ! อาณาจัก รเราไม่ใ ช่ พ วกสถานสงเคราะห์ ห รื อ บ้ า นเด็ ก

กาพร้ านะโว้ ย รับแต่คนที่ไม่มีพลังเวทเท่านัน้ ถ้ าจะมาขอเศษเงินล่ะก็ รี บ
ไปเลยไป อย่าให้ ฉันต้ อ งถูกหาว่ารั งแกเด็ก เลยนะ” นายทหารเอ่ ยด้ ว ย
น ้าเสียงเหยียดๆ พร้ อมกับผลักร่ างของเด็กหนุ่มที่ดเู หมือนจะเป็ นตัวแทน
กลุม่ จนหงายหลังล้ มลงกับพื ้น

“ราร์ ล!” เพื่อนอีกห้ าคนอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะช่วยกันพยุงเด็ก

หนุ่มที่ชื่อราร์ ลให้ ลกุ ขึ ้น

“อ...โอ๊ ย ฮึๆๆ มะ...ไม่ไหวแล้ว ทะ...ทาไมเจ้าราอิ ลมันละ...แหล

ได้เก่งขนาดนีฟ้ ะ นะ...นีข่ นาดไม่เคยทามาก่อนนะ ฮุๆ ดูซิ ดะ...โดนผลัก

P a g e | 112
อัญ

ตัวปลิ วเชี ยว ฮึๆๆ” พริ สเข้าไปหลบหลังชาร์ มีด้วยท่าทางเหมือนหวาดกลัว

นายทหารตรงหน้า ก่อนจะพยายามกลัน้ หัวเราะอย่างยากเย็น

...จะไม่ ให้ขาได้อ ย่า งไร ก็ ค นอย่ างราอิ ล เนี ่ยนะ โดนผลักจน

กระเด็นไปแบบนี ้

‘ฮะๆ ภาพหาดูยากแห่งปี จริ งๆ ด้วย’ ตฤณคิ ดอย่างขาๆ อดเห็น

ด้วยกับพริ สไม่ได้

“เฮ้ย ทนหน่อยสิวะ เดีย๋ ววงก็แตกเพราะนายคนเดียวหรอก” ชาร์

มี เอ่ ยด้วยน้าเสี ยงกระซิ บเบาๆ โดยไม่หนั ไปมองเจ้าคนที ่ซ บหลังเขาอยู่
ด้วยเนื ้อตัวสัน่ เทิ้ ม แม้ว่าตัวเขาเองบัดนี ้ก็แทบจะฝื นใบหน้าตัวเองไม่อ ยู่
แล้ว จึงได้แต่ก้มหน้าอย่างพยายามให้ผมปรกหน้าตัวเองไว้

“ไปไป๊ อย่ามาเกะกะแถวนี ้ ไม่อย่างนันล่

้ ะก็...” นายทหารคนเดิม
เอ่ยด้ วยน ้าเสียงห้ วนจัด ก่อนที่...

แกร่ก...

ปื นกระบอกสันสี ้ เงินวาววับถูกจ่อ เข้ าที่ ศีรษะของเด็กหนุ่มที่ ไว้

เปี ยยาวลงมา ทาให้ เจ้ าตัวผงะถอยหลังไปเล็กน้ อย นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งสัน่ ระริ ก
อย่างตกใจ

“นาอี ส!!” ทุกคนร้ องเรี ยกอย่างตกใจ ก่อ นที่ เด็กหนุ่มเพียงคน

เดียวที่สวมแว่นจะก้ าวขึ ้นมาเอาตัวบังเพื่อนไว้ เพือ่ ไม่ให้นายทหารตรงหน้า
ได้มีโอกาสเห็นใบหน้าของคนที ่เคยถูกปื นจ่ อ ที ่บดั นี ้กาลังพยายามกลัน้
หัวเราะจนไหล่กระเพือ่ มอยู่ดา้ นหลังของเขา

P a g e | 113
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ก็ ทุกคนเรี ยกซะ ฉันพลอยตกใจตามไปด้วยน่ะสิ ” อานี สเอ่ ย

เบาๆ ด้วยใบหน้าเปื ้ อนยิ้ มเล็กน้อ ย โดยอาศัยแผ่นหลังของตฤณช่วยบัง
เอาไว้

“ได้ โปรดเถอะครับท่าน พวกเราไม่ใช่ผ้ มู ีพลังเวทหรอกครับ แถม

ผมเองยังเป็ นโรคภูมิแพ้ เวทอีกต่างหาก จะไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครต้ อนรับ ”
นัยน์ ตาสีโกเมนที่ อ ยู่หลังกรอบแว่นหลุบลงต่า ขณะเอ่ยด้ วยนา้ เสียงสั่น
เครื อเล็กๆ เขาพยายามไม่สบตานายทหารตรงหน้า เพือ่ ไม่ให้อีกฝ่ ายเห็น
ดวงตาที ่พราวระริ ก ก่อ นจะลอบถองใส่เจ้าเพื ่อนตัวแสบที ่เกื อ บจะหลุด
ขาก๊ ากออกมาให้วงแตก

“เอ้ า ในเมื่อพูดกันถึงขนาดนี ้ ก็จ่ายค่าผ่านทางมาสิ คนละห้ าสิบ

โกลล์ หึๆๆ” นายทหารที่ยงั ถือปื นอยู่ในมือเอ่ยด้ วยดวงตาลุกวาว พร้ อมกับ
แสยะยิ ้มอย่างเจ้ าเล่ห์

“โห...แบบนี ้พวกผมก็แย่น่ะสิครับ แค่ตอนนีเ้ รายังไม่มีจะกินเลย

แล้ วจะไปหาเงินตัง้ มากมายขนาดนัน้ มาจากไหน” เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อ น
ผมสีเขียวหม่นเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเศร้ าๆ พร้ อมกับหยิบถุงผ้ าใบเก่าๆ ออกมา
แต่ยงั ไม่ทนั ได้ เปิ ดออก ก็ถกู มือของนายทหารอีกคนกระชากออกมา

“อะไรวะ อุตส่าห์ ถ่อมาถึงนี่ พกมาแค่สามสิบซิล นี่มันยังไม่ถึง

โกลล์นึงเลยนะไอ้ หนู เล่นตลกอะไรของแกฮะ!” นายทหารคนที่เปิ ดถุงผ้ า
ออก เทเศษเหรี ยญเงินออกมานับ ก่อนจะเขวี ้ยงถุงผ้ าใส่เด็กหนุ่มคนที่เป็ น
เจ้ าของด้ วยท่าทางหงุดหงิด

P a g e | 114
อัญ

“ไอ้เจ้าพวกนี ้นี่ ถึ งจะไม่ถึงโกลล์ แต่มนั ก็ เงิ นนะเฟ่ ย เขวี ้ยงทิ้ ง

แบบนี ้ได้ไงกันฟะ” พริ สทีร่ ี บก้มลงเก็บเศษเงิน โดยมี พวกตฤณช่วยเก็บเอ่ย
พึมพัมเป็ นเชิ งสบถเบาๆ ด้วยอาการโรคทะเลเรี ยกพีก่ าเริ บอย่างกะทันหัน

“ถ้ าอย่างนัน้ ที่นี่ก็ไม่ต้อนรับเด็กจรจัดอย่างพวกแกหรอกนะ รี บ

ไสหัวไปได้ แล้ ว” นายทหารอีกคนเอ่ยพร้ อมกับโบกมือไล่เป็ นเชิงปั ดๆ ด้ วย
ท่าทางรังเกียจ

“โธ่...ถ้ าแม้ แต่ที่นี่ที่ได้ ชื่อว่า ‘สวรรค์สาหรับผู้ไร้ ปีก’ ยังไม่ยอมรับ

พวกเรา ก็คงไม่มีที่ไหนอีกแล้ วที่พวกเราจะอยู่ได้ ” เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผม
สีน ้าตาลแดงเอ่ยด้ วยน ้าเสียงอ้ อนวอน ตรงข้ามกับดวงตาสี แดงเข้มที ่เริ่ ม
วาววับจนเพื ่อ นคนอื ่นต้องพากันดึ งชายเสื ้อ ที ่ด้านหลังของเจ้าตัวเอาไว้
ก่อนจะเกิ ดอาการน็อตหลวม จนเผลอลงไม้ลงมือไปซะก่อน

P a g e | 115
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 70
ปี กที่ถูกพันธนาการ

เสียงฝี เท้ าดังสะท้ อนก้ องไปทัว่ ทังทางเดิ

้ นที่ทอดยาวราวกับไม่มีที่
สิ ้นสุด แสงไฟจากหลอดไฟที่ ส่อ งสว่า งตลอดทางกลับ ไม่ไ ด้ ช่ วยทาให้
สถานที่แห่งนี ้ดูมีชีวติ ชีวาขึ ้นมาแม้ แต่น้อย

‘ที่นี่คือด้ านในของกาแพงสินะ...’ นัยน์ตาสีโกเมนเหลือบมองไป

รอบๆ อย่างสังเกต...ไม่วา่ จะเป็ นพื ้น ผนัง หรื อแม้ แต่เพดาน ล้ วนทามาจาก
เหล็กกล้ า

ตลอดทางที่ผ่านมา เขาเห็นนายทหารหลายนายเดินตรวจการไป
ตามทางเดินเป็ นระยะๆ อีกทัง้ ยังสิ่งที่มีลกั ษณะคล้ ายกับกล้ องวงจรปิ ด
ขนาดเล็ก ตามจุดต่า งๆ แสดงให้ เห็นถึง มาตรการรั กษาความปลอดภัย
อย่างเข้ มงวดของสถานที่แห่งนี ้ได้ เป็ นอย่างดี

เดินมาได้ ไม่นาน เมื่อถึงทางแยก บลัสเซอร์ ที่เดินนา ก็พาทุกคน

เลี ้ยวเข้ าไปอีกเส้ นทางที่กว้ างกว่าเดิม ซึ่งหากมองตรงไปเบื ้องหน้ า จะเห็น
ประตูเหล็กขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไรนัก

P a g e | 116
อัญ

“ด้ านหลังประตูนั่น ก็คือด่านตรวจคนเข้ าเมืองของเรา...ถ้ าหาก

ผ่า นด่า นตรวจไปได้ ต่อ ไปพวกเธอก็จ ะเป็ นชาวเมือ งดิอ อสรอยด์ โ ดย
สมบูรณ์ ” คนที่เดินนาหน้ าสุดเอ่ ยขึ ้น หลังจากที่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา
ตลอดทางที่ผา่ นมา

“ไม่ว่าพวกเธอจะผ่านด่านตรวจไปได้ หรื อไม่ก็ตาม...” นัยน์ตาสี

ฟ้าซีดปรายตามองกลุ่มเด็กหนุ่มด้ านหลังอย่างเย็นชา “หวังว่าเราคงไม่ได้
พบกันอีก”

เมื่อเอ่ยจบ บลัสเซอร์ จึงนาแท่งแก้ วทรงสี่เหลี่ยมลักษณะคล้ าย

กับแท่ง แก้ วสื่อ สาร แต่มีสีดาสนิท เสียบเข้ าที่ ช่อ งตรงข้ า งประตู ก่อ นที่
ประตูจ ะเปิ ดแยกออก เผยให้ เห็ น ห้ อ งโถงขนาดใหญ่ ที่ ภ ายในมี ผ้ ูค น
มากมายในชุดเครื่ องแบบทหารเดินขวัก่ ไขว่ไปมา

“สวัสดีครับท่าน!” นายทหารทังหมดที
้ ่อยู่ในห้ องต่างเอ่ยขึ ้น พร้ อม
กับทาวันทยาหัตถ์อ ย่ างพร้ อ มเพรี ยงกัน ทันที ที่เห็นบุคคลที่ก้าวเข้ ามาใน
ห้ อง

“ท่านให้ เกียรติมาเยือนที่ดา่ นตรวจนี่ ไม่ทราบว่ามีอะไรจะให้ รับใช้

หรื อครับ ” นายทหารที่ดูเหมือ นจะเป็ นหัวหน้ าหรื อ ผู้ควบคุมดูแลสถานที่
เอ่ยขึ ้นด้ วยน ้าเสียงยาเกรง

เพียงแค่บลัสเซอร์ ชายตาไปทางพวกเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังโดย
ไม่ต้องเอ่ยอะไร ก็ดเู หมือนคนถามจะเข้ าใจเรื่ องทุกอย่างได้ ในทันที หากแต่
นัยน์ตาที่จ้องมองมาก็ยงั คงฉายแววแปลกใจอยู่ลกึ ๆ

P a g e | 117
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘ระดับพันโทบลัสเซอร์ ทาไมถึงพาเด็กพวกนี ้มาส่งถึงที่นี่ด้วยตัวเอง

นะ...ทังๆ
้ ที่จะใช้ ให้ ใครพามาก็ได้ แท้ ๆ หรื อว่า...ท่านจะหมายตาใครเอาไว้
เป็ นพิเศษ...’ ถึงจะอดรู้สึกสงสัยไม่ได้ ขณะจ้ องมองเด็กหนุ่มแต่ละคนราว
กับกาลังแสกนหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยเป็ นเชิงสัง่ การกับนายทหารที่
ยืนอยู่ด้านหลังด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“พาเด็กพวกนี ้ไปเข้ าห้ องตรวจพลังเวทให้ เรี ยบร้ อย”

“ครับ” นายทหารด้ านหลังรับคาสัง่ จากผู้เป็ นหัวหน้ า ก่อนจะพาตัว

พวกเด็กหนุ่มออกไป “เอ้ า พวกเธอตามฉันมา”

“เอ่อ...ท่านแค่มาส่งเด็กพวกนันหรื
้ อครับ ” นายทหารที่เป็ นหัวหน้ า
ด่านตรวจ เอ่ยขึ ้นอย่างกล้ าๆ เกรงๆ แต่เพราะความคาใจ ทาให้ อดถาม
ออกไปไม่ได้

“ก็แค่นัน้ แหละ พอดีฉันไปเจอเข้ าที่ ด้านนอก ก็เลยเก็บกลับมา

ด้ วย” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นๆ ทาให้ คนถามไม่กล้ าซักไซร้ อะไรไปมากกว่า
นัน้

บลัสเซอร์ หนั หลังกลับอย่างเตรี ยมจะก้ าวออกจากห้ องไปพร้ อ มกับ

นายทหารผู้ตดิ ตาม แต่ก็หยุดชะงักราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะหัน
มาทางหัวหน้ าด่านตรวจอีกครัง้

“อ้ อ ถ้ าตรวจผ่านแล้ ว กฎหนึ่งเดือนนัน่ ให้ ลดเหลือแค่สามวันก็พอ”

P a g e | 118
อัญ

“เอ้ อ...” คนรับคาสั่งมีท่าทางกระอักกระอ่วนขึ ้นมาทันที หากแต่

นัยน์ตาสีฟ้าซีดคูค่ มที่มองปราดมา ก็ทาให้ เขาต้ องรับคาอย่างจายอมโดย
ไม่อาจแม้ แต่จะปริปากถามอะไรได้ อีก

“ตอนนี ้ ‘หอคุณธรรม’ กาลังขาดคน...ฝากด้ วยล่ะ” คาเอ่ยทิ ้งท้ าย

ด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ ก่อนที่อีกฝ่ ายจะก้ าวออกจากห้ องไป แต่กลับทาให้ ชาย
หนุ่มที่เป็ นถึงหัวหน้ าฝ่ ายตรวจคนเข้ าเมืองอดสัน่ สะท้ านไม่ได้

“หอคุณธรรมงันเรอะ...งานนี
้ ้สงสัยคงไม่ใช่หมายตาแบบถูกใจแล้ ว
ล่ะนะ” ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ ก่อนจะบ่นพึมพาขึ ้นเบาๆ

ถึงขนาดเปลี่ยนกฎหนึ่งเดือนให้ เหลือแค่สามวัน...งานนีเ้ ด็กพวก

นันคงไม่
้ มีทางหนี ‘หอคุณธรรม’ พ้ นแน่...คิดแล้ วก็อดสงสารไม่ได้

ชายหนุ่มส่ายหน้ าเบาๆ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกน้ องคนสนิทที่ยืน

อยู่ไม่ไกลนัก

“เมื่อกี ้ได้ ยินคาสัง่ ของพันโทแล้ วสินะ ถ้ าเด็กพวกนันผ่

้ านด่านตรวจ
แล้ ว ให้ แก้ ไขกฎหนึ่งเดือนในไอดีของเด็กพวกนันให้ ้ เหลือแค่สามวันซะ...
อ้ อ จับเด็กพวกนัน้ แยกๆ กันไปในแต่ละเขตด้ วยล่ะ ให้ แยกกันไปเป็ นคู่ๆ
จะใช้ วิธีไหนก็ได้ ” คาสัง่ การสุดท้ ายที่ดจู ะนอกเหนือไปจากสิ่งที่ได้ ฟังเมื่อ
ครู่ ทาให้ คนฟั งมุน่ คิ ้วเล็กน้ อยอย่างพอเข้ าใจความคิดของผู้เป็ นนาย ก่อน
จะถามขึ ้นด้ วยท่าทางลังเล

P a g e | 119
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“จะดีหรื อ ครับ ถึงหัวหน้ าจะอยากช่วยเพิ่มโอกาสให้ เด็กพวกนัน้

แต่ถ้าเกิดพันโทรู้เข้ าล่ะก็...” ยังไม่ทันได้ เอ่ยจบ อีกฝ่ ายก็ยกมือขึ ้นเป็ นเชิง
ให้ หยุดพูด ก่อนจะเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มเครี ยด

“ก็ท่ า นไม่ได้ สั่งซัก หน่ อ ย ว่าเราจะต้ อ งส่ง เด็ก พวกนัน้ ไปที่ เ ขต

เดียวกัน บ๊ ะ รี บๆ ไปจัดการตามนัน้ ไป” ผู้เป็ นหัวหน้ าโบกมือไล่แกมปั ดๆ
ก่อนจะมองไปทางห้ องตรวจพลังเวทด้ วยสายตาสังเวช

...อย่างน้ อย นี่ก็คงเป็ นความใจดีเพียงอย่างเดียว ที่เขาจะมอบให้

ได้ สนิ ะ

+++++++++++++++++++++++++++++

“เอ้ า เดินเข้ ามาทีละคน มายืนตรงนี ้ แล้ วก็เอาคางวางเกยบนแท่น

นั่นซะ” นายทหารคนที่ประจ าอยู่หน้ าเครื่ อ งที่ มีลกั ษณะคล้ ายกับเครื่ อ ง
เอ็กซ์เรย์ เอ่ยด้ วยนา้ เสียงเหยี ยดๆ เล็กน้ อ ย ขณะปรายตามองพวกเด็ก
หนุ่มที่อยู่ในชุดขะมุกขะมอม

พวกพริสต่างเหลือบมองกันเองราวกับกาลังเกี่ยงว่าใครจะเป็ นคน
เข้ าไปก่อน ก่อนที่ตฤณจะเป็ นคนแรกที่เดินไปยืนตรงจุดที่นายทหารชี ้ ซึ่งมี
แท่นเหยียบขึ ้นไป

“ชื่ออะไร” นายทหารที่คมุ เครื่ องถามด้ วยน ้าเสียงห้ วนจัด

P a g e | 120
อัญ

“ไคน์ครับ” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ คนถามพรมนิว้ พิมพ์ข้อมูลลงบน

แป้นพิมพ์ตรงหน้ า ก่อนจะถามต่อ

“นามสกุลล่ะ”

“เอ่อ ...พวกผมเป็ นเด็กจรจัด ไม่มีพ่อ แม่ นามสกุล พวกเราไม่มี

หรอกครับ”

นายทหารที่เป็ นคนถามเงยหน้ าขึ ้นมองเด็กหนุ่มอย่างรังเกียจเล็กๆ

ก่อนจะก้ มลงพิมพ์ตอ่

“ชิ เมื่อไหร่ อาณาจักรจะเลิกรับพวกเดนสังคมเข้ ามาซักทีนะ” คา

เอ่ยเรี ยบๆ แต่กลับทาเอาแต่ละคนที่ฟังถึงกับหน้ าตึงขึ ้นมาทันที

พริ สที่อยากจะตอกไปกลับว่า ‘ไม่ทราบว่าคนที่ไม่มีพ่อมีแม่นี่มัน

เดนสังคมตรงไหนครับ ไอ้ ที่มนั เป็ นเดนสังคมน่ะ มันน่าจะเป็ นคนอย่างคุณ
ซะมากกว่า ’ แต่ก็ถูกราอิลกับชาร์ มีบีบไหล่ไว้ คนละข้ างอย่ างปรามๆ ซะ
ก่อน

“เอ้ า อยู่นิ่งๆ ซะ” นายทหารที่คมุ เครื่ องเอ่ยด้ วยน ้าเสียงห้ วนๆ ก่อน
จะกดปุ่ มสีเขียวบนแป้นพิมพ์ ทาให้ เกิดเสียงดังแบบเสียงเครื่ องจักรเริ่มทา
งาน

ทุกคนในกลุ่มต่างมองไปทางคนที่ บัดนี อ้ ยู่บนแท่นอย่างตื่นเต้ น

พร้ อมกันนัน้ ก็ มี ลาแสงสีเขีย วเล็กๆ หลายร้ อยเส้ น พุ่งผ่านร่ างของเจ้ า
ตัวอย่างรวดเร็วจากทุกทิศทาง

P a g e | 121
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตฤณหยี ต าพยายามไม่มองแสงวูบวาบที่ ช วนเวียนหัวตรงหน้ า

ความรู้สึกชาวาบไปทั่วร่ าง ทาให้ อดนึกหวัน่ ๆ ไม่ได้ ยิ่งตอนนีเ้ ขาไม่ได้ ใช้
จินตเวทลบกระแสพลังเวทของตัวเอง เพราะอยากที่ จะร่ วมหัวจมท้ ายไป
กับทุกคนด้ วยแล้ ว...หวังว่าไอ้ อินเนอร์ ชีลด์ของท่านพาลัสจะได้ ผลนะ ไม่
งันงานนี
้ ้คงจอดไม่ต้องแจวตังแต่
้ ยกแรกแหงๆ

“ตื๊ดๆๆๆ” เสียงสัญญาณบางอย่างที่ดงั ขึ ้น ทาเอาทัง้ คนที่อ ยู่บน

แท่น ทังคนที
้ ่ยืนลุ้นอยู่ด้านล่าง สะดุ้งกันเป็ นแถบๆ

“ผ่าน...เอ้ า คนต่อไป” นายทหารที่นั่งอยู่ด้านหลังเครื่ องตรวจพลัง

เวทเอ่ยด้ วยน ้าเสียงกระชาก

ตฤณลอบถอนหายใจเบาๆ แต่ยังไม่ทันได้ กลับไปยืนรวมกับคน

อื่นๆ นายทหารอีกนายก็เอ่ยกับเขาด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“เธอน่ะ ตรวจเสร็จแล้ วก็ตามฉันมา”

ตฤณหันไปพยักหน้ าอย่างให้ กาลังใจเพื่อนคนอื่นๆ ถึงจะยังอด

เป็ นห่วงทุกคนไม่ได้ แต่ก็ต้องรี บสาวเท้ าตามนายทหารคนที่เรี ยก ซึ่งบัดนี ้
เดินนาออกจากห้ องไปแล้ ว

นายทหารคนที่เดินนาทางตฤณ พาเขากลับมาที่ห้องโถงเดิมใน
ตอนแรกอี กครัง้ ก่อ นจะมีนายทหารอีกคนที่ ดจู ะมียศสูงกว่า เดินเข้ ามา
กระซิบอะไรกับคนควบคุม พร้ อมกับชี ้ไปทางทิศที่มีช่องทางคล้ ายๆ กันอยู่
สี่ช่องทาง ด้ านบนมีเขียนหมายเลขเป็ นป้ายกากับตังแต่
้ ศนู ย์ถึงสาม

P a g e | 122
อัญ

นายทหารคนที่ควบคุมพยักหน้ าอย่างเข้ าใจ ก่อ นจะพาเขาเดิน

เข้ าไปที่ช่องทางที่ด้านบนมีป้ายหมายเลขสามกากับเอาไว้ ซึ่งเชื่อมต่อกับ
ทางเดินสันๆ ้ ที่สดุ ปลายทางเดินมีประตูแก้ ว

‘รู ป แบบนี ม้ ัน คุ้น ๆ แหะ’ นัย น์ ต าสี โ กเมนจ้ องมองประตูแ ก้ ว

ตรงหน้ าอย่างสังเกต ในขณะที่นายทหารที่ ยืนอยู่ด้านหน้ าใช้ แท่งแก้ วสี
เดียวกับที่บลัสเซอร์ ใช้ เสียบเข้ าที่ช่องตรงข้ างประตู ก่อ นที่ประตูแก้ วจะ
เปิ ดออกทังสองด้
้ าน

ด้ านในของประตูแก้ วเป็ นห้ องเล็กๆ ที่มีเก้ าอี น้ ั่งอยู่หนึ่งตัว (ซึ่ง

แน่นอนว่าคนที่ ได้ นั่งก็ต้อ งเป็ นทหารคนที่ คอยควบคุม) และมีราวเหล็ก
พาดไปตามผนังห้ องตามแนวนอนจนรอบ ทันทีที่ประตูปิดลงเขาก็เริ่ มรู้สึก
ถึงความดันจากด้ านบนที่ดนั ลงมา

‘โธ่ เอ๊ ย ที่ แ ท้ ก็ ลิฟ ท์ นี่ เอง ฮะๆ’ เด็ก หนุ่มคิดอย่า งข าๆ ก่ อ นจะ
เหลือบมองนายทหารที่ยงั คงนัง่ เงียบอยู่

“เอ่อ ไม่ทราบว่าเราจะไปที่ ไหนครับ แล้ วคนอื่ นๆ...” นา้ เสียงที่

ถามอย่างหวั่นๆ ทาให้ ชายหนุ่มปรายตามองอย่างราคาญเพียงแว่บหนึ่ง
ก่อนจะเอ่ยเป็ นเชิงปั ดๆ

“ไว้ เดี๋ยวไปถึงก็ร้ ูเองนัน่ แหละ”

ความเงี ยบที่ มีเพียงเสียงเครื่ อ งกรองอากาศ (ในความคิดของ

ตฤณ) น่าแปลกที่ประตูแก้ วมีลกั ษณะโปร่ งใสจนมองเห็นด้ านนอกได้ แต่

P a g e | 123
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตลอดทางที่ ผ่านมาเขากลับมองเห็นเพียงผนัง เหล็กสีซี ดจาง จนอดนึ ก

ค่อนขอดไม่ได้

‘เออนะ...เห็นแต่ผนังทึบๆ แบบนี ้ แล้ วจะทาเป็ นลิฟท์แก้ วไปเพื่อ

...?’

ความคิดที่ยังไม่ทันได้ คิดบ่นอะไรไปมากกว่านี ้ อาการ ‘ดิ่งลง’ ที่

รู้สึก ก็หยุดกึก ก่อนจะเปลี่ยนเป็ นเคลื่อนที่ไปด้ านหน้ าอย่างรวดเร็ ว (กว่า
ตอนแรก) ทาให้ เขาเผลอเซถอยไปชนผนังด้ านหลัง

‘เฮ้ ยๆ นี่มนั ไม่ใช่ลิฟท์ แล้ วนี่หว่า !?’ ตฤณคิดขณะจับราวเหล็กที่

บัดนี ้เพิง่ จะรู้วา่ มีไว้ ก็เพื่อการนี ้

ความเร็ วของลิฟท์ (?) ด่วนนรกที่มีลักษณะคล้ ายรถเมล์เวลาซิ่

งปาดซ้ ายแซงขวาราวกับกาลังแข่งกรังปรี ซ์โฟว์วีลชิงถ้ วยอะไรซักรายการ
ทาเอาผู้โดยสาร(?) เพียงคนเดียวที่ยืนแข็งทื่อต้ องเกาะราวเหล็กแน่น ก่อน
จะแอบลอบมองชายหนุ่มที่นงั่ พิงพนักเก้ าอี ้ แถมยังมีเข็มขัด(นิรภัย)คาดซะ
ดิบดี อย่างอดหมั่นไส้ ไม่ได้ แต่เมื่อทาอะไรอีกฝ่ ายไม่ได้ ก็ได้ แต่พยายาม
นึกเป็ นเชิงปลอบใจตัวเอง

‘เอาน่ะ คิดซะว่ายังดีกว่าตอนที่นั่งเจ้ าวินด์แคนก็แล้ วกัน ’ นึกไป

ถึงความเร็ วชนิดรถไฟเหาะตีลงั กายังอายของเจ้ ามังกรลมที่สมกับฉายา
จ้ าวแห่งความเร็ วอย่ างหวาดๆ โดยมีเสียงค้ านเล็กๆ ของไลท์ดงั ขึ ้นในหัว
ของเขา

P a g e | 124
อัญ

“ไคน์ ใจร้ าย วิ นด์ แคนเขาออกจะชอบไคน์ นี ่เขายังบอกเลยว่า

อยากให้ไคน์เป็ นคนไปปราบเขา อี กหน่อยเขาจะได้คอยช่วยไคน์ แบบพวก
เรา”

“จริ งด้วย หมอนัน่ น่าสงสารออก อยู่มาตัง้ เกื อบพันปี แต่กลับไม่

เคยมี ใครปราบได้ เลยต้อ งอยู่ตวั เดี ยวมาตลอด” คาเอ่ยอย่างเห็นด้ วยของ
ดาร์ ก ทาให้ ผ้ เู ป็ นนายยิ ้มแบบฝื ดเฝื่ อน

‘เหอะๆๆ สนิทสนมกันดีเหลือเกินนะ’

พันปี ไม่เคยมีคนปราบได้ ก็น่าอยู่หรอก...ให้ ไปปราบเทพอสูร

วินด์แคน พูดง่ายๆ ยังกับให้ ไปปราบตัวดิงดิงกิ ้งก่าชื่อปั ญญาอ่อน หรื อเจ้ า
ปาล์มมี่ทีเร็กซ์กลายพันธุ์ยงั ไงยังงันเลยนะ...
้

การเคลื่อนที่ค่อยๆ ชะลอ ก่อนจะหยุดลงในที่สดุ เมื่อประตูแก้ ว

เปิ ดออก นายทหารคนที่คอยควบคุมจึงเดินนาออกไป

ตฤณมองไปรอบๆ สถานที่ที่เขาอยู่ในขณะนีอ้ ย่างทึ่งๆ ห้ องโถง

กว้ างเกือ บเท่าๆ ห้ องประชุมขนาดใหญ่ เต็มไปด้ วยผู้คนมากมายสัญจร
ผ่านไปมา เมื่อ มองขึ ้นไปด้ านบนของประตูแก้ วที่ เขาเพิ่งก้ าวออกมา จะ
เห็นป้ายที่เขียนไว้ วา่ ‘วอลล์เกท (Wall Gate)’

‘อ๋อ ที่แท้ ไอ้ ลฟิ ท์ดว่ นนรกเมื่ อกี ้มันเรี ยกว่า ‘เกท’ น่ะเอง’ นัยน์ตาสี
โกเมนกวาดมองไปรอบๆ ห้ อง เกทที่ว่าถูกตังอยู ้ ่รอบห้ อง เป็ นระยะๆ ตาม
แนวฝาผนัง ด้ านบนของประตูเกทจะมีป้ายบ่งบอกจุดมุ่งหมายปลายทาง

P a g e | 125
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ของเกทเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็ น แคนยอร์ คเกท โยดาเกท บาริ น่าเกท และอี ก

มากมายหลายสถานที่

ตรงกลางห้ องมีเก้ าอี ้เรี ยงรายไว้ สาหรับให้ ผ้ โู ดยสารนั่งรอ แม้ ว่า

คนส่วนใหญ่ จะไปยื นเข้ าแถวออกันอยู่ตรงบริ เวณหน้ าเกทเสียมากกว่า
ผู้คนในดิออสรอยด์ล้วนแล้ วแต่ดสู บั สนเร่งรี บอยู่ตลอดเวลา สภาพที่เห็นจึง
ชวนให้ นึก ถึ งสถานี ข นส่ง ขนาดใหญ่ ที่ เ ป็ นศูน ย์ ร วมของการคมนาคม
ภายในประเทศ

“เฮ้ จะมัวแต่เหม่ออี กนานมัย้ ไอ้ หนู” เสียงเรี ยกที่ ดังขึน้ ทาให้

ตฤณต้ องรี บเร่งฝี เท้ าตามนายทหารที่บดั นี ้เดินทิ ้งช่วงห่างไปมาก

แต่เขาก็อดสังเกตไม่ได้ ว่า บริ เวณแถววอลล์เกทที่เขาเพิ่งออกมา

นัน้ แทบจะไม่มีใครเดินเฉียดเข้ าไปใกล้ ซึ่งก็อาจจะเป็ นเพราะนายทหาร
หน้ าตาไม่ต้อนรับแขกสองนายที่คอยยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ เกทก็เป็ นได้ ...

นายทหารคนที่เดินนา พาตฤณเข้ าไปนั่งรอในห้ องที่อยู่ด้านหลัง

ของห้ อ งโถงเมื่อครู่ ซึ่งภายในมีเก้ าอี ้สังกะสีเยินๆ เป็ นสิบตัวตังเรี
้ ยงราย
ด้ านหน้ าห้ องมีแท่นยกขึ ้นจากพื ้นคล้ ายๆ เวที

“นัง่ รออยู่ในนี ้นั่นแหละ” ชายหนุ่มที่เดินนามาเอ่ยทิง้ ท้ าย ก่อนจะ

เดินออกจากห้ องไป

‘ป่ านนี ้ คนอื่ นๆ จะเป็ นยังไงกันมั่ง นะ’ ตฤณทิง้ ตัวลงนั่งอย่า ง

เนือยๆ นึกไปถึงพวกเพื่อนๆ ที่ไม่ร้ ูวา่ จะสามารถผ่านด่านตรวจมาได้ หรื อไม่

P a g e | 126
อัญ

เขานัง่ รออยู่ได้ เกือบพักใหญ่ ก็ยังไม่มีใครเข้ ามาในห้ องแม้ แต่คน

เดี ยว ท่ า ทางเนื อ ยๆ ในตอนแรกก็เ ริ่ ม เปลี่ ยนเป็ นกระวนกระวายแทน
ขณะที่กาลังชัง่ ใจว่าจะลองใช้ เทคนิคการจูนตรวจหาที่อยู่ของทุกคน เสียง
ประตูด้านหลังที่เปิ ดขึ ้น ก็ทาให้ เขาหันขวับไปมองราวกับถูกดีด

“ไคน์!?” เสียงทักอย่างแปลกใจเล็กๆ พร้ อมกับร่างที่ก้าวตามหลัง

นายทหารเข้ ามา ท าให้ นัย น์ ต าสี โ กเมนฉายประกายยิ นดี ก่ อ นจะเอ่ ย
เรี ยกชื่อคนที่เดินเข้ ามานัง่ ข้ างๆ เขา

“...อะ...นาอีส” ตฤณมองเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่ม ซึ่งบัดนีก้ าลัง

มองมาทางเขาอย่างโล่งใจ

“แล้ วคนอื่นล่ะ?” ตฤณถามขึ ้นด้ วยน ้าเสียงเครี ยดๆ เมื่อ ไม่เห็น

เพื่อนคนอื่นๆ ที่ควรจะตามมา

“ไม่ร้ ู...ฉันตรวจพลังเวทเป็ นคนเกือบสุดท้ าย ทุกคนนอกจากราร์

ลออกมากันหมดแล้ วแท้ ๆ ทาไมถึง...” อานี สเอ่ยด้ ว ยท่าทางเป็ นกังวล
หากแต่ยงั ไม่ทันได้ เอ่ยอะไรมากไปกว่านัน้ เสียงเปิ ดประตูอีกครัง้ ที่ดงั ขึ ้น ก็
ทาให้ ทงสองหั
ั้ นไปมองผู้มาใหม่ทนั ที

ชายวัยกลางคนในชุดสูทแบบคนทางานเดินเข้ ามาในห้ องพร้ อม

กับนายทหารคนที่พาพวกเขามาที่นี่ ตฤณจึงพยักหน้ ากับอานีส เป็ นเชิงว่า
‘คอยดูท่าทีไปก่อน เรื่ องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง’

“สวัสดี ขอต้ อ นรั บพวกเธอเข้ าสู่ดิอ อสรอยด์ ฉันเป็ นเจ้ าหน้ าที่
ฝ่ ายทะเบียนประวัตคิ นเข้ าเมือง ต่อ ไปนี ้ฉันจะอธิบายกฎระเบียบที่พวกเธอ

P a g e | 127
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

จะต้ องปฏิบตั ิตามอย่างเคร่ งครัด ซึ่งแน่นอนว่าพวกเธอไม่มีสิทธิ์ที่จ ะพูด

แทรกหรื อถามอะไรโง่ๆ ถ้ าฉันยังไม่อนุญาตให้ พดู ” ชายในชุดสูทที่บดั นี ้เดิน
ขึ ้นไปยื นบนแท่นหน้ าห้ อง เอ่ยด้ วยท่าทางหยิ่งยะโส ก่อนจะพยักหน้ าให้
นายทหารคนที่ยืนข้ างๆ อีกฝ่ ายจึงแจกแท่งแก้ วสีเทาที่มีลกั ษณะคล้ ายกับ
แท่งแก้ วที่ตฤณเคยเห็นบลัสเซอร์ ใช้ เสียบเพื่อเปิ ดประตู หรื อที่ใช้ ตอนเปิ ด
ประตูเกท เพียงแต่ไม่ได้ มีสีดาสนิทเท่านัน้

“นี่คือไอดีคลิปของพวกเธอ ต่อไปนี ้มันจะเป็ นหลักฐานที่แสดงถึง

ความเป็ นประชาชนของดิออสรอยด์ จงเก็บรั กษาไว้ ให้ ดีๆ ในไอดีคลิปจะมี
ข้ อมูลทุกอย่างที่ระบุถึงตัวตนของพวกเธอ รวมไปถึงข้ อมูลทางด้ านการเงิน
ด้ วย ดังนันหากไม่
้ มีเจ้ าสิง่ นี ้ พวกเธอก็จะไม่สามารถใช้ จ่ายได้ และแน่นอน
ว่าเงินสกุลที่ใช้ ก็เป็ นเงินสกุลออส ไม่ใช่เงินสกุลโกลล์ ดังนันเงิ้ นที่พวกเธอ
พกมาจึงเป็ นได้ เพียงเศษขยะสาหรับที่นี่”

“และถ้ าเกิ ด มั น สู ญ หายขึ น้ มา ก็ จ ะถื อ ว่ า พวกเธอไม่ ใ ช่

ประชาชนดิอ อสรอยด์อี กต่อ ไป ถ้ าถูกพบตัว ก็จ ะถูกลงโทษในโทษฐาน
ลักลอบเข้ าเมืองโดยผิดกฎหมาย และฉันมัน่ ใจว่าต่อให้ พวกเธอไม่ถูกจับ
ได้ แต่เมื่อไม่มีไอดีคลิป ก็เท่ากับว่าพวกเธอไม่สามารถทาธุรกรรมใดๆ ในดิ
ออสรอยด์ได้ ” คาอธิบายที่ได้ รับ ทาให้ ตฤณต้ องก้ มลงมองแท่งแก้ วเล็กๆ
ในมืออีกครัง้ อย่างทึ่งในความสาคัญของมัน

“ส่วนกฎหลักๆ ของที่นี่ก็มีอยู่เพียงข้ อเดียว คือ กฎสามวัน ที่นี่ยึด

หลักที่ว่า ‘ทุกคนต้ องมีหน้ าที่ของตน’ ดังนันถ้
้ าใครไม่มีหน้ าที่ ไม่มีงานทา
หรื อก็คือในไอดีคลิปไม่มีข้อมูลการจ้ างงานภายในสามวัน เราก็จะเป็ นฝ่ าย

P a g e | 128
อัญ

มอบงานให้ นั่นก็คือคนๆ นันจะต้

้ องถูกส่งไปทางานที่หอคุณธรรมที่เขตสี่ ”
คาเอ่ยที่ได้ ฟัง ทาให้ ตฤณอดรู้สกึ ติดใจไม่ได้ ...ทังกฎแปลกๆ
้ อย่างกฎสาม
วันที่ออกจะเข้ มงวดจนไม่น่าจะมีใครทาได้ แล้ วไหนจะยังหอคุ ณธรรมนั่น
อีก...

“เอาเป็ นว่าหน้ าที่ของฉันมีแค่นี ้ ที่เหลือก็ขอให้ พวกเธอโชคดีละ

กัน” ชายที่เป็ นเจ้ าหน้ าที่ฝ่ายทะเบียนประวัตคิ นเข้ าเมืองแย้ มรอยยิ ้มบางๆ
อย่างไม่น่าไว้ วางใจ ก่อนจะเดินออกจากห้ องไป ทิง้ ให้ พวกตฤณมองตาม
อย่างเหวอๆ กับคาอธิบายรวดเดียวจบโดยไม่เปิ ดโอกาสให้ พวกเขาได้
ซักถามข้ อสงสัยใดๆ

นายทหารที่เป็ นผู้คมุ พาพวกเขากลับมาที่ห้องโถงใหญ่ที่มีผ้ คู น

พลุกพล่านอีกครัง้

“ไม่ทราบว่าพวกผมจะสามารถใช้ บริการเกทพวกนัน้ ได้ หรื อเปล่า

ครับ” คาถามของเด็กหนุ่มที่ใสแว่นตา ทาให้ คนฟั งเลิก่ คิ ้วขึ ้นอย่างแปลกใจ

“เธอรู้ได้ ยงั ไงว่านัน่ เรี ยกว่าเกท อ่านหนังสือออกด้ วยหรื อ ” เขาจา

ได้ วา่ ยังไม่เคยอธิบายเรื่ องนี ้ให้ เด็กนี่ฟังแม้ แต่ครัง้ เดียว

“อะ...อ๋อ ก็พอจะได้ แบบงูๆ ปลาๆ น่ะครั บ แหะๆๆ” คาตอบที่

ได้ รับ ทาให้ ชายหนุ่มพยักหน้ ารับ ก่อนจะอธิบายด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“เกทนี่ก็คือพาหนะที่ใช้ ในการเดินทางข้ ามเมืองหรื อข้ ามเขตของ

คนที่นี่ ถ้ าพวกเธอต้ องการใช้ จะต้ องมีเงินในบัญชีข้อมูลการเงินของพวก

P a g e | 129
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เธอซะก่อน เพราะมันจะหักค่าโดยสารจากไอดีคลิป นัน่ ก็แปลว่าพวกเธอ

ต้ องหางานทาให้ ได้ ซะก่อน”

‘มิน่าล่ะ ถึงบอกว่าไอ้ ไอดีคลิปนี่มนั สาคัญนักสาคัญหนา ถ้ าไม่มี

ก็คงอยู่ในเมืองนี ้ไม่ได้ จริงๆ แหะ’ ตฤณคิดอย่างพอเข้ าใจ

“เอ้ า ถึงแล้ ว ออกจากที่นี่ไป ก็ขอให้ พวกเธอใช้ เวลาให้ ค้ มุ ค่าล่ะ ”

นายทหารที่เดินนามาตลอด หยุดอยู่หน้ าประตูใหญ่ที่เป็ นทางออกไปจาก
อาคาร ดวงตาจ้ องมองเด็กทังสองอย่
้ างสงสารแกมสังเวช หากแต่ดเู หมือน
ความทึ่งจากภาพเบื ้องหน้ า จะทาให้ ทงสองไม่
ั้ ได้ ฟังที่ตนพูดแม้ แต่น้อย

“ขอบคุ ณ มากครั บ ” ตฤณกั บ อานี ส หั น กลับ มาโค้ ง เป็ นเชิ ง

ขอบคุณอย่างเพิง่ นึกขึ ้นได้

ชายหนุ่มตรงหน้ าเพียงแค่ผงกหัวเล็กน้ อย ก่อนจะหันหลังกลับ

เพื่อเดินกลับเข้ าไปในอาคาร แต่เขาก็หยุดชะงักเล็กน้ อ ย ก่อ นจะเอ่ยทิง้
ท้ ายโดยไม่หนั กลับมามอง

“อ้ อ ไม่ต้องเป็ นห่วงพวกเพื่อนๆ ของเธอหรอกนะ พวกนันก็

้ แค่ถูก
ส่งไปคนละเขตเท่านัน้ แล้ วก็อีกเรื่ องหนึ่ง พวกเธอต้ องพยายามหางานให้
ได้ ภ ายในสามวันนี ้ ไม่ว่าจะเป็ นงานอะไรก็ตาม หอคุณ ธรรมน่ ะ ไม่ใ ช่
สถานที่ที่น่าเข้ าไปทางานนักหรอกนะ” จะด้ วยความสงสารหรื ออย่างไร แต่
เขาก็ได้ เผลอบอกในสิง่ ที่เกินหน้ าที่ไปจนได้ ...

P a g e | 130
อัญ

ตฤณมองตามชายหนุ่มที่เดินกลับไปตามทางเก่า อดนึกไม่ได้ ว่า

ความจริ งแล้ ว ชายคนนี ้แม้ จะดูเงียบขรึม แต่แท้ จริ งแล้ วก็ดจู ะไม่ได้ เลวร้ าย
แต่อย่างใด

“ไปกันเถอะ” เขาจับบ่าคนข้ างๆ เป็ นเชิงเรี ยก ในขณะที่เจ้ าตัว

ยังคงมองภาพที่ปรากฏตรงหน้ าด้ วยท่าทางตื่นตาตื่นใจจนอดขาไม่ได้ ...แต่
ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไรนัก เพราะหากคนที่เคยอยู่ด้านนอกได้ มาเห็นว่าข้ าง
ในนี ้เป็ นอย่างไร ก็คงต้ องมีสีหน้ าแบบเดียวกันแน่

ตึกระฟ้ามากมายขึ ้นเบียดเสียดกันอย่างมหานครใหญ่ บนถนน

หนทางไปจนถึ ง บนฟ้ าต่า งเต็ ม ไปด้ ว ยเครื่ อ งยานยนต์ รู ป ร่ า งหน้ า ตา
ประหลาดที่ แ ล่น ผ่า นไปมาด้ ว ยความเร็ ว สูง เช่ น เดี ย วกับ ผู้ค นที่ ยัง คง
เดินขวัก่ ไขว่ไปตามบาทวิถี ทังๆ
้ ที่ตอนนี ้เป็ นเวลาเกือบห้ าทุ่มแล้ ว แสงไฟ
หลากสีสนั จากอาคารต่างๆ รวมไปถึงป้ายโฆษณา สว่างไสวไปทั่ว ราวกับ
นครที่ไม่มีวนั หลับไหล

แม้ ภาพที่เห็นจะแปลกตาไปบ้ างสาหรับเขา (โดยเฉพาะยานบินที่

โฉบไปมาอยู่เหนือ ศีรษะ) แต่ความรู้สึกคุ้นเคยนี่ก็ทาให้ ไม่ร้ ูสึกแปลกหรื อ
ประหลาดใจเท่าไรนัก นอกจากครัง้ แรกเห็นที่อดทึ่งไม่ได้ ...เพราะถึงเมืองนี่
จะดูทนั สมัยมากเพียงใด แต่ก็ไม่คอ่ ยแตกต่างจากที่โลกเท่าไรนัก

‘ตอนที่เข้ าไปในเมืองซารัสเป็ นครัง้ แรก ยังน่าทึ่งกว่าตังเยอะ

้ แค่
ปลาปั๊ กเป้าบินได้ นี่ก็กินขาดกว่ากันแล้ ว ฮะๆๆ’ คิดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะ
หันไปแซวคนข้ างๆ อย่างขบขันปนเอ็นดู

P a g e | 131
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เอ้ าๆ อ้ าปากกว้ างจนนกจะเข้ าไปทารังได้ แล้ ว รี บไปกันเถอะ”

ตฤณเอ่ยพร้ อมกับจูง (ลาก) เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มให้ เริ่มเดินตามมา

+++++++++++++++++++++++++++++

แสงสีส้มนวลจากเสาไฟริ มถนน เผยให้ เห็นเงาของร่ างสองร่ างที่

เดินเรื่ อยๆ ไปตามบาทวิถี แม้ ว่าผู้คนตามท้ องถนนจะเริ่ มเบาบางลงไป
บ้ าง แต่อาคารร้ านค้ าตามข้ างทางหลายแห่งยังคงเปิ ดทาการ และมีผ้ คู น
เข้ าไปจับจ่ายซื ้อสินค้ าหรื อใช้ บริการกันอยู่ประปราย

“ก่อนอื่นพวกเราคงต้ องหาทางติดต่อกับคนอื่นๆ ให้ ได้ ซ ะก่อน”

ตฤณเอ่ยด้ วยท่าทางครุ่นคิด

หลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากอาคารที่เพิง่ มารู้ในตอนหลังว่า
เป็ นสถานีเกทของเมืองนี ้ ก็เดินขึ ้นไปตามถนน เพื่อ หาที่ๆ พอจะใช้ เป็ นที่
พักพิงในคืนนี ้ แต่ตงแต่
ั ้ เดินมาก็ยงั ไม่เจอแม้ แต่เก้ าอีส้ าหรับนั่งพักตามข้ าง
ทาง ทาให้ ได้ แต่เดินไปเรื่ อยๆ อย่างไร้ จดุ หมาย

“แล้ ว ตอนนี ไ้ คน์ พ อจะจั บ กลิ่ น อายเวทของคนอื่ น ๆ ได้ มัย้ ”

อานีสถามขึ ้นด้ วยน ้าเสียงเป็ นกังวลเล็กๆ

P a g e | 132
อัญ

“อืม...ถ้ ายังไม่มีใครใช้ พลังเวทออกมา ก็คงจะยากอยู่เหมือนกัน

แถมต้ องเป็ นตอนที่ฉันใช้ การแปรเวทมอง ถึงจะเห็นด้ วยสิ ” ตฤณเอ่ยด้ วย
ท่าทางหนักใจ

“ถ้ าอย่างนันเราลองใช้
้ แท่งแก้ วสื่อสารติดต่อไปหาดูมย” ั ้ อานีสพ
ยักหน้ ารับอย่างเข้ าใจ แต่ยังไม่ทนั ไร นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งก็ต้องเบิกกว้ างอย่าง
แปลกใจ เช่นเดีย วกับตฤณที่ขมวดคิ ้วเล็กๆ เมื่อ รับรู้ได้ ถึงกระแสพลังเวท
เจือจาง

ก่อนที่เด็กสาวจะรี บควานหาต้ นตอของพลังเวทที่ว่า ซึ่งเจ้ าสิง่ นัน้

ก็อยู่ในกระเป๋ าเสื ้อกัก๊ ของเธอนัน่ เอง...หัวปากกาแท่งสีดาที่บดั นี ้เรื องแสงสี
แดงจางๆ

“อ๊ ะ!?” อานีสอุทานออกมาเบาๆ

“รู้สึกเจ้ าพวกนัน้ จะใจตรงกันกับเรานะ” ตฤณเอ่ยด้ วยรอยยิม้

ขาๆ...ดูเหมือนยังไม่ทันที่พวกเขาจะติดต่อไปหา ก็มีคนอื่นเป็ นฝ่ ายติดต่อ
มาซะก่อนแล้ ว

“นั่นสิ ฉันเองก็เกือบลืมไปเลย ว่าเราสามารถใช้ แท่งแก้ วสื่อสาร

ผ่านทางแบ็กแพ้ คกิ ้งนี่ได้ ” อานีสเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มบางๆ

ทังสองรี
้ บเดินหลบเข้ าไปในเงามืดของซอกตึก เพื่อหลบสายตา
ผู้คน เมื่อมองจนแน่ใจว่าตรงจุดที่พวกเขายืนอยู่ ไม่มีคนอื่นอยู่ใกล้ ๆ อานี
สจึงถ่ายพลังเวทลงในแบ็กแพ้ คกิ ้งของเธอ ก่อนที่เสียงที่ดงั ขึ ้นจะทาให้ ทงั ้
ตฤณและอานีสยิ ้มอย่างยินดีปนโล่งใจ

P a g e | 133
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“โหย นึกว่าจะไม่รับซะแล้ ว ว่าแต่ตอนนี ้เธออยู่ที่ไหนน่ะอานีส อยู่

กับตฤณด้ วยรึ เปล่า ” เสียงทักของพริ สที่ ดังขึน้ ยังคงความสดใสเอาไว้
เช่นเดิม

“จ้ ะ ว่าแต่ทางพวกนายล่ะ เป็ นยังไงบ้ าง” อานี สถามกลับด้ วย

รอยยิ ้มบางๆ

“เหอะๆๆ ก็ไม่ค่อ ยดีเท่าไหร่ อ่ะนะ ตอนนี ฉ้ ันอยู่กับราอิล อยู่ที่

เมืองแคนยอร์ ค ในเขตหนึ่ งน่ะ ดูเหมือนพวกเราจะถูกจับแยกเป็ นคู่ๆ กัน
หมด” พริสตอบพร้ อมกับหัวเราะแห้ งๆ

“งั น้ ชาร์ มี ก็ อ ยู่ กั บ ยาเรฟสิ น ะ” อานี ส เอ่ ย อย่ า งพอเข้ าใจ

สถานการณ์

“อืม...พวกฉันอยู่ที่เมืองบาริเน่ ในเขตสอง ส่วนพวกนายก็คงอยู่ที่

เมืองแคนวาสในเขตสามสินะ” เสียงชาร์ มีที่ตอบกลับมา ทาให้ ตฤณอดทึ่ง
กับความสามารถในการหาข้ อมูลของอีกฝ่ ายไม่ได้ ขนาดเพิง่ มาถึงได้ ยังไม่
ถึงสามสิบนาทีเลยแท้ ๆ

“โห พูดเหมือ นตาเห็นเลยนะ สมกับเป็ นท่านเสฯ ประจ ากลุ่ม

จริงๆ” ตฤณเอ่ยแซวอย่างขาๆ

“มาสงเสอะไรกัน ก็แค่หาข้ อมูลมาได้ นิดหน่อยน่ะ อีกอย่างที่ฉัน

คิดว่าพวกนายน่าจะอยู่ที่ แคนวาส ก็เพราะว่าดูเหมือนพวกเราจะถูกส่งไป
ตามแต่ละเขต แล้ วที่ดิออสรอยด์นี่ก็มีทงหมดสี
ั้ ่เขต คือเขตศูนย์ ซึ่งเป็ นเขต
ของทหารกับพวกฝ่ ายปกครอง ไม่ใช่เขตที่มีประชาชนอาศัยอยู่แล้ ว ที่เหลือ

P a g e | 134
อัญ

ก็มีแค่เขตหนึ่ง สอง และสาม ฉันอยู่ที่เขตสอง ส่วนพวกพริ สอยู่ที่เขตหนึ่ง

เพราะอย่างนันยั ้ งไงพวกนายก็ต้องอยู่ที่เขตสามแน่ๆ แล้ วเมืองในเขตสาม
ที่ มี ส ถานี เ กทที่ เ ชื่ อ มต่ อ กั บ วอลล์ เ กท ก็ มี แ ต่ เ มื อ งแคนวาสเท่ า นั น้ ”
คาอธิบายเชิงวิเคราะห์ยาวเหยียดของชาร์ มี ก่อนที่เสียงพริ สจะเอ่ยเป็ นเชิง
กัดๆ

“โอ๊ ย ถ้ าแบบนี ้นายเรี ยกนิดหน่อย งันไอ้

้ ข้อมูลมากๆ ของนาย คง
ต้ องเอาแบบให้ เขียนแผนที่ได้ เลยสินะ”

“ว่าแต่นายพอจะรู้ที่อยู่ของผลึกรึยงั เราจะได้ พอรู้วา่ น่าจะนัดเจอ

กันที่ไหน” ชาร์ มีถามอย่างเมินคาพูดของเพื่อนซี ้

“อืม...ตังแต่
้ ตอนที่มาถึง ก็ลองจับสัมผัสดูแล้ วล่ะ รู้สกึ ว่าน่าจะอยู่
ที่แถบๆ ทิศตะวันออกของเมืองนะ”

“...อย่างนันก็
้ น่าจะเป็ นเขตหนึ่งหรื อไม่ก็เขตศูนย์ ก็ได้ แต่หวังว่า
จะเป็ นเขตหนึ่งล่ะนะ เพราะถ้ าเป็ นเขตศูนย์ น่ากลัวงานนีพ้ วกเราคงไม่ได้
มันมาง่ายๆ แน่”

“หึๆๆ ถ้ าอย่างนัน้ สงสัยพวกเราก็คงต้ อ งลาบากจริ งๆ นั่นแหละ

เพราะตอนนี ้เท่าที่ฉนั ตรวจดูจากกระแสพลังเวทของพริสที่กาลังใช้ แท่งแก้ ว
สื่อสารอยู่ ดูเหมือนจุดที่มีผลึก มันจะอยู่ไกลออกไปทางตะวันออกมากกว่า
นี ้” ตฤณเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มเครี ยด นัยน์ตาสีโกเมนเรื องแสงสีแดงจางๆ ขณะที่
ต่างหูอญั มณีที่เขาเพิง่ สวมเมื่อครู่กาลังเรื องแสงสีฟ้าเช่นกัน

P a g e | 135
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ภาพที่ เขาเห็นในตอนนี ้ คือ จุดแสงสีแดงจางๆ จากกระแสพลัง

เวทของอานี ส ที่ อยู่ค่อ นไปทางทิศตะวันตกของอาณาจักร ในขณะที่ จุด
แสงสีแ ดงเข้ มอี ก จุด ซึ่ ง เป็ นกระแสพลัง เวทของชาร์ มี อ ยู่ต รงกลางของ
อาณาจัก ร ไกลออกไปพอสมควร ส่ ว นจุด แสงสี เ ขี ย วอ่ อ นๆ ทางทิ ศ
ตะวันออกถัดไปไม่ไกลจากจุดที่พวกชาร์ มีอยู่ ก็คือจุดที่พริสกับราอิลอยู่ใน
ขณะนี ้

เมื่อ มองผ่านคอร์ ที่เชื่ อ มต่อ ไปยังคอร์ อี กข้ างที่ อ ยู่บนยอดคทา

ปั กษ์ ปฐพี อาณาจักรแห่งนี ้ก็แลดูคล้ ายกับหลุมดาที่มืดมิด ไร้ ซึ่งเส้ นแสง
แห่งพลังเวทใดๆ นอกจากกระแสพลังเวทของพวกพริสกับชาร์ มีที่กาลังใช้
แท่งแก้ วสื่อสาร และกระแสพลังเวทที่ค้ นุ เคย จากทางทิศตะวันออกเกือบ
สุดเขตของอาณาจักร เลยจากจุดที่ พวกพริ สอยู่ไปพอสมควร...จุดแสงสี
ขาวหม่น ที่บดั นี ้กาลังกระพริ บแสงสีเหลืองนวลแบบแปลกๆ ราวกับกาลัง
ต่อต้ านอะไรบางอย่าง...ผลึกเซ็ทเท่น!

‘เอ๋??’ ตฤณหรี่ ตาลงเล็กน้ อย ขณะเพ่งมองไปทางทิศตะวันตกสุด

ของอาณาจักร...ความรู้สึกเย็นยะเยือ กอย่างน่าประหลาด ทาเอาเขาต้ อง
รี บหันไปมองอย่างฉับพลัน

น่าแปลก...ตรงจุดที่เมื่อครู่ไม่มีกระแสพลังเวทใดๆ แต่บดั นี ้กลับมี

กระแสพลังสีเหลืองนวลแผ่อ อกมาเล็กน้ อย กระแสพลังเวทที่ค้ นุ เคย ซึ่ง
ความรู้สึกของเขาบอกว่ามันเป็ นกระแสพลังเดียวกับจุดที่น่าจะเป็ นที่อ ยู่
ของผลึกเซ็ทเท่น!!?

P a g e | 136
อัญ

‘พลังของผลึกแยกเป็ นสองส่วน ทาไม??’ นัยน์ ตาสีโกเมนฉาย

แววสับสนงุนงง

“ตอนนี ้ฉันชักไม่แน่ใจแล้ วสิ เพราะไม่ใช่แค่ทิศตะวันออกสุด ทาง

ทิศตะวันตกสุดก็มีพลังจากผลึกเหมือนกัน” ตฤณเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเครี ยดๆ

“ว่าไงนะ!!” ทุกคนที่ฟังอุทานออกมาแทบจะพร้ อมกันอย่างตกใจ

“เฮ้ ย นายจะบอกว่ามีผลึกสองอะ...อุ๊บ !” เสียงพริ สที่ เกื อ บจะ

กลายเป็ นตะโกน ก่อนจะเงียบไป ดูเหมือนราอิลจะรี บตะครุบปิ ดปากเจ้ า
ตัวเอาไว้ ก่อน

“ชู่ว เงียบหน่อ ยสิ เดี๋ยวก็มีใครมาได้ ยินเข้ าหรอก” เสียงราอิลที่

เอ็ดเบาๆ ดังขึ ้น ก่อนจะถามต่อ “นายหมายความว่าเป็ นผลึกคนละชิ ้น หรื อ
ผลึกชิ ้นเดียวกันแต่แยกพลังออกไปสองส่วน”

“น่าจะเป็ นอย่างหลัง แต่ฉันคิดว่าที่อยู่จริ งๆ ของผลึกน่าจะเป็ น

ทางทิศตะวันออกนะ แต่ก็สงั หรณ์แปลกๆ กับพลังของผลึกทางทิศตะวันตก
ยังไงไม่ร้ ูส”ิ ตฤณเอ่ยอย่างไม่มนั่ ใจ

“งันก็
้ แค่แยกกันไปทังสองทาง ้ ถ้ าฝ่ ายไหนเจอผลึกที่ น่าจะเป็ น
ของจริ ง ก็ค่อ ยให้ อี กฝ่ ายใช้ เวทเคลื่อ นย้ ายไปสมทบ ถึงจะระยะไกลไป
หน่อย แต่ถ้าอาศัยพลังเวทของคนที่อยู่ปลายทางเป็ นสื่อช่วย ก็น่าจะพอไป
ไหว” ยาเรฟเอ่ยขึ ้นด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

P a g e | 137
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เฮ้ อ เอาเหอะ ยังไงพวกเราก็อับโชคตังแต่

้ ผลึกมาตกที่นี่แล้ วล่ะ
นะ” พริสเอ่ยด้ วยน ้าเสียงปลงๆ ในขณะที่ราอิลเพียงแต่หวั เราะอย่างขบขัน

“แล้ วตกลงจะแบ่งกลุ่มกันยังไง ใครจะไปทางฝั่ งไหน” คาถาม

ของชาร์ มี ดูเหมือนจะไม่ได้ เข้ าหูตฤณแม้ แต่น้อย นัยน์ตาสีโกเมนด้ านหลัง
กรอบแว่นเบิกกว้ าง ก่อนจะฉายแววเคร่งเครี ยดขึ ้นมาทันที

‘นั่นมัน...!?’ นัยน์ตาสีโกเมนมองไปทางทิศตะวันตกตรงจุดที่ มี
พลังของผลึกเซ็ทเท่น บริ เวณห่างออกไปไม่ไกลนัก มีจุดแสงสีดาที่มีกระแส
พลังรัตติกาลเวทจุดหนึ่งปรากฏขึ ้นเพียงวูบเดียว ก่อนจะหายไปอย่างไร้
ร่องรอย...กระแสพลังเวทที่เฉี ยบคม แต่กลับแฝงความรุนแรงราวกับพายุที่
บ้ าคลัง่ เอาไว้ ภายใน...กระแสรัตติกาลเวทเฉพาะตัวของพวกเช้ ด!

‘พวกมันมีมาคนเดียวงัน้ รึ . ..ไม่น่าเป็ นไปได้ อี กอย่าง...ทัง้ ๆ ที่

ปกปิ ดกลิน่ อายเวทได้ แนบเนียนขนาดนี ้ แต่ยงั เปิ ดเผยร่องรอยออกมา เป็ น
เพราะประมาท หรื อว่า...ท้ าทายงันรึ
้ !?’

“เฮ้ ตฤณ นายได้ ยินรึเปล่า?” ชาร์ มีทวนถามขึ ้น เมื่อเห็นคนที่คยุ

ด้ วยไม่เอ่ยอะไรออกมา

“ไคน์ ?” อานี สสะกิ ดเรี ย กคนข้ างๆ ที่ ต อนนี ก้ าลังขมวดคิว้ มุ่น
อย่างจมอยู่กบั ความคิดของตัวเอง

“อ๊ ะ! โทษที ” ตฤณสะดุ้งเล็กน้ อย ก่อนจะเอ่ยด้ วยรอยยิม้ เครี ยด

หากแต่นยั น์ตากลับเป็ นประกายกล้ า

P a g e | 138
อัญ

“ดูเหมือนแขกที่ไม่ได้ รับเชิญของอาณาจักรนี ้จะไม่ได้ มีแต่เราแล้ ว

ล่ะ”

“!!...โอ้ ว มากันเร็ วดีนะ” พริ สเอ่ยประชดด้ วยนา้ เสียงสูงราวกับ

ชื่นชมซะเต็มประดา

“แต่ก็ไม่ตา่ งจากที่คาดซักเท่าไหร่นี่” คาเอ่ยของราอิล ทาให้ ตฤณ

แย้ มยิ ้มอย่างถูกใจ พร้ อมกับดีดนิ ้วดังเป๊ าะ

“ทางทิศตะวันตก ไม่ไกลจากจุดที่มีพลังของผลึกเท่าไหร่ ถ้ างัน้

ฉันกับอานี สจะไปทางนันเอง
้ เพราะยังไงจากที่ นี่ พวกเราก็อ ยู่ใกล้ ที่สุด
ส่วนทางพริสกับราอิลก็ไปทางเขตศูนย์ละกัน ยังไงจากตรงนัน้ พวกนายก็
ไปสะดวกกว่า”

“อ้ าว...งันทางฉั
้ นก็สบายน่ะสิ” ราอิลเอ่ยด้ วยน ้าเสียงขบขันเล็กๆ

“ฮะๆๆ คงไม่สบายขนาดนันหรอก
้ ทางนันเองก็
้ มีพลังของผลึกนะ
พนันได้ เลยว่าไม่ว่าจะไปทางไหน ก็มีโอกาสปะทะกับเจ้ าพวกนันแน่
้ ๆ ” คา
เอ่ยของตฤณ เรี ยกเสียงหัวเราะจากทังพริ
้ สและราอิล

“เฮ้ อ...ถ้ าพวกนายจะเอาอย่างนัน้ แล้ วพวกฉันที่อยู่ตรงกลางล่ะ ”

ชาร์ มีถามพร้ อมกับถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ...ดูเหมือนเจ้ าพวกนี ้มัน
อยากจะฉะกับพวกเช้ ดมากกว่าจะเก็บผลึกซะด้ วยซ ้า

“ฉันจะไปกับตฤณ ส่วนนายหาทางไปสมทบกับราอิลแล้ วกัน ”

ยาเรฟเอ่ยกับชาร์ มีด้วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

P a g e | 139
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ก็ดีเหมือนกัน แบ่งเป็ นกลุม่ ละสามคนเท่าๆ กัน” ตฤณเอ่ยอย่าง

เห็นด้ วย

“อ้ อ อีกอย่าง พวกนายคงยังไม่ร้ ูสินะ ว่าเขตศูนย์หาทางเข้ าไป

ยากก็จริ ง แต่ทางฝั่ งทิศตะวันตกก็มีปัญหาอยู่เหมือนกัน ” คาเอ่ยของชาร์ มี
ทาให้ ตฤณขมวดคิ ้วมุน่ อย่างสงสัย

“ปั ญหางันเหรอ?”
้

“พวกนายคงได้ ฟังเจ้ าหน้ าที่ อธิบายเรื่ องกฎของที่นี่ก่อ นจะเข้ า

เมืองแล้ วใช่มยั ้ กฎที่ ว่าถ้ าไม่มีงานภายในสามวันจะต้ องไปทางานที่ ‘หอ
คุณ ธรรม’ น่ะ แล้ ว ไอ้ ห อคุณ ธรรมที่ ว่า ก็ตัง้ อยู่ท างทิ ศ ตะวันตกสุด ของ
อาณาจักร...พวกนายว่าทัง้ หออะไรนี่ ทัง้ กฎของเมือ งนี ม้ ันไม่แปลกไป
หน่อยรึไง” คาถามของชาร์ มี ทาให้ ตฤณหันไปสบตากับอานีส เมื่อนึกไปถึง
คาเตือนสุดท้ ายของนายทหารคนที่คอยควบคุมพวกเขา

“...พวกเธอต้องพยายามหางานให้ได้ภายในสามวันนี ้ ไม่ว่าจะ
เป็ นงานอะไรก็ ตาม หอคุณ ธรรมน่ะ ไม่ใช่สถานที ่ที่น่าเข้าไปทางานนัก
หรอกนะ...”

“อีกอย่าง ฉันว่ามันชักจะมีกลิ่นทะแม่งๆ แล้ วล่ะ เพราะไอ้ กฎ

สามวันที่ว่าน่ะ จริ งๆ แล้ วมันเป็ นกฎหนึ่งเดือนต่างหาก ฉันก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน
ว่าทาไมพวกนันถึ ้ งทาแบบนี ้ อย่างกับต้ องการให้ พวกเราไม่มีทางทาตาม
เงื่อนไขได้ อย่างนันล่
้ ะ” ชาร์ มีเอ่ยต่อด้ วยน ้าเสียงเคร่งเครี ยด

P a g e | 140
อัญ

“จะบอกว่าพวกนัน้ ต้ องการส่งพวกเราไปที่ หอคุณ ธรรมอยู่แล้ ว

สินะ” อานีสเอ่ยอย่างพอเข้ าใจ

“ก็ถือ เป็ นข้ อดีล่ะน่ า ทีนี ้ทางพวกฉันก็ไม่ต้องทาอะไร แค่รอให้

ครบสามวัน เดี๋ยวก็มีคนอัญ เชิญ ให้ เข้ าไปในนันเอง ้ แต่ทางพวกนายนั่น
แหละ ที่น่าจะมีปัญหามากกว่า เพราะต้ องหางานให้ ได้ ภายในอีกสองวัน ”
ตฤณเอ่ยอย่างครุ่นคิด

“ก็คงต้ อ งลองดู ถ้ าไม่ได้ จ ริ งๆ อย่างมากก็แค่บุกเข้ าไปในเขต

ศูนย์ตรงๆ” น ้าเสียงที่เอ่ยอย่างไม่ยี่หระของพริ ส ทาให้ ชาร์ มีต้องรี บเตือ น
ขึ ้นมาทันที

“เฮ้ ย ระวังเรื่ องสนธิสญ

ั ญาครูวว์ไว้ ด้วย ถ้ าความแตกขึ ้นมา ได้
กลายเป็ นปั ญหาระหว่างอาณาจักรกันพอดี”

“เออๆ งันก็
้ เปลี่ยนเป็ นลอบก็ได้ ลอบเข้ าไปอ้ ะ แบบเนียนๆ ไม่ให้
ใครเห็นไง” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงกะล่อนของเพื่อนซี ้ ทาให้ คนฟั งได้ แต่ถอน
หายใจอย่างปลงๆ

“เฮ้ อ...เอาเป็ นว่า พวกฉันจะหาทางเอาเอง ไม่ต้องเป็ นห่วง พวก

นายต่างหากที่ต้องระวังตัว เรื่ องหอคุณธรรมนัน่ ดูเหมือนคนที่นี่เองก็ไม่มี
ใครรู้ รู้แต่ว่ามันเป็ นสถานที่ที่ไม่มีใครอยากไป และถ้ าเข้ าไปแล้ ว ก็ จะไม่มี
ใครได้ กลับออกมา” คาเอ่ยของชาร์ มี ทาให้ ตฤณแย้ มรอยยิ ้มบางๆ ก่อนจะ
เอ่ยด้ วยนัยน์ตาวาววับอย่างมุง่ มาด

“หึ...ถ้ าไม่เข้ าถ ้าเสือ ก็ไม่มีทางได้ ลกู เสือนี่นะ”

P a g e | 141
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ค่าคืนที่ ไร้ ซึ่งแสงจากดวงดาวบนท้ อ งฟ้า มีเพียงแสงไฟสีแดงที่

กระพริ บอยู่บนยอดของสิง่ ก่อสร้ างขนาดใหญ่ ซึ่งมีลกั ษณะคล้ ายกับโครง
เหล็กที่ ประกอบเข้ าด้ วยกัน จนกลายเป็ นหอคอยที่มีความสูงเสียดฟ้า...
หอคอยที่ถกู ขนานนามว่า ‘หอคุณธรรม’

สถาปั ตยกรรมที่ทาจากโครงเหล็กกล้ าแลดูคล้ ายกับกรงขังขนาด

ใหญ่ เป็ นสถานที่ที่ไม่มีผ้ ใู ดอยากย่างกรายเข้ าไปใกล้ ...หากแต่บดั นีก้ ลับ
ปรากฏเงาร่างของคนกลุม่ หนึ่งที่บริเวณดาดฟ้าบนยอดหอคอย

“คิกๆๆ จงใจเปิ ดเผยร่องรอยตัวเองแบบนัน้ คิดจะเล่นอะไรน่ะ บาร์

ตี ้” น ้าเสียงเล็กแหลมอย่างแสดงให้ เห็นว่าคนพูดพยายามดัดเสียงให้ หวาน
แม้ วา่ จะไม่ประสบความสาเร็จเท่าไรก็ตาม

“บาสเตียน...นังกระเทย หากข้ าได้ ยินเจ้ าเรี ยกแบบนันอี

้ กครัง้ อย่า
หาว่าข้ าไม่เกรงใจก็แล้ วกัน ” ชายหนุ่มรู ปร่ างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีดาล้ วน
เอ่ยด้ วยน ้าเสียงลอดไรฟั น นัยน์ตาสีดาสนิทวาวโรจน์ขณะจ้ องมองร่างบาง
ที่อยู่ในชุดกระโปรงสีดายาวกรอมพื ้น

“ต๊ าย คนอย่างบาร์ ตี ้รู้จกั เกรงใจใครเป็ นด้ วย เวจจี ้เพิง่ รู้นะเนี่ย” คา

เอ่ยพร้ อ มท่าทางกระดี๊กระด๊ าอย่างไม่เกรงกลัว ทาให้ บาสเตียนเกร็ งมือ
แน่น ก่อนที่พายุหมุนสีดาขนาดใหญ่จะพุง่ เข้ าใส่คนพูดในทันที!

“ว้ ายๆ เวจจี ้ไม่ถูกกับลมเหม็นๆ ของบาร์ ตีน้ ะ อี๋ ~~~” ท่าทางปิ ด

จมูกอย่างรั งเกี ยจของคนพูดพร้ อมกับที่ กระจกสีดาบานใหญ่ ปรากฏขึน้

P a g e | 142
อัญ

ตรงหน้ า สะท้ อนพายุหมุนที่พ่งุ เข้ าใส่ตนให้ กลับไปหาผู้สร้ างด้ วยความเร็ ว

ที่ทวีเพิม่ เป็ นเท่าตัว!

“ข้ าก็เบื่อปากเหม็นๆ ของเจ้ าเต็มทนแล้ ว” บาสเตียนแสยะยิ ้มกว้ าง

พร้ อมกับเลียริ มฝี ปากอย่างพึงพอใจ โดยไม่มีทีท่าแม้ แต่จะหลบพายุสีดา
ทมิฬที่พงุ่ เข้ าใส่ตนอย่างมุง่ ร้ าย

“!!!” หากแต่ยังไม่ทันที่ เขาจะได้ ทาอะไร อากาศเบือ้ งหน้ าก็บิด

เบี ย้ วราวกับ ภาพที่ ส ะท้ อ นเป็ นคลื่ น บนผิว น า้ ก่ อ นที่ ทัง้ พายุห มุน และ
กระจกสีดาจะหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ ้นมาก่อน!

“หัวหน้ า!” ทังสองเอ่

้ ยเรี ยกชายหนุ่มที่ยืนพิงระเบียง หันหน้ ามอง
วิวทิวทัศน์ โดยไม่แม้ แต่จะชายตามองพวกเขา

“ว้ า...กาลังสนุกเลย” เด็กหนุ่มที่นงั่ อยู่ตรงกลางระหว่างคนทังสอง

้
เอ่ยด้ วยรอยยิ ้มหน้ าเป็ น ขณะแกว่งขาอยู่บนระเบียงอย่างสบายอารมณ์
ก่อ นดวงตาสี ด าสนิ ท คู่พ ราวระยับ จะหัน ไปมองชายหนุ่ม ที่ ถูก เรี ย กว่า
หัวหน้ า

‘ฮึๆๆ สมกับเป็ นกรี ดชิ ขุนพลมฤตยูดา...ปราบเจ้ าพวกนี ้ซะอยู่หมัด’

“ระหว่างปฏิบตั หิ น้ าที่ อย่าได้ กดั กันเองให้ ข้าเห็นอีกเป็ นครัง้ ที่สอง”

กรี ดชิ เอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นชา ก่อนจะปรายตาไปทางบาสเตียน

“เจ้ าคงไม่ลืมหรอกนะ ว่างานของเราคืออะไร”

P a g e | 143
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“...ห้ ามฆ่าเจ้ าพวกนัน้ จนกว่างานจะเสร็ จ ” บาสเตียนตอบด้ วย

น ้าเสียงกดต่าอย่างพยายามระงับอารมณ์ที่กาลังพลุง่ พล่าน

“ฮึๆ นี่ขนาดรู้นะ ยังจงใจแผ่จิตสังหารกับไอเวทยัว่ ให้ พ่อหนุ่มน้ อย

นั่นจับได้ สงสัยถ้ าไม่ร้ ู ป่ านนี ้คงเข้ าไปกระโดดจูบทักทายแล้ วล่ะมัง้ ” คา
เอ่ยของคูก่ รณี ทาให้ บาสเตียนจ้ องอีกฝ่ ายเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื ้อ

“ฮะๆๆ ไอ้ กระโดดจูบ นั่นมันน่าจะเป็ นเจ้ ามากกว่ามัง้ เวจจี ”้ เด็ก

หนุ่มที่นงั่ แกว่งขาเอ่ยกลัวหั
้ วเราะอย่างขบขัน

“เวจี เรี ยส ไทมัธ ” คาเอ่ยเรี ยกชื่ อ ด้ วยนา้ เสียงเรี ยบๆ ของผู้เป็ น

หัวหน้ า ทาให้ เจ้ าของชื่อทังสองคนยั
้ กไหล่ด้วยท่าทางเนือยๆ ก่อ นจะสงบ
ปากสงบคาลง

“ถ้ าเกิดอะไรขึ ้นกับเป้าหมายก่อนที่พวกมันจะพบผลึก พวกเจ้ าคงรู้

นะ...ว่าจะเกิดอะไรขึ ้น” นัยน์ตาสีดาสนิทไร้ แววปรายมองผู้ใต้ บงั คับบัญชา
ของตนอย่างเยือกเย็น ก่อนจะหันกลับไปมองทิวทัศน์ตรงหน้ าอีกครัง้ โดย
ไม่ใส่ใจกับท่าทางไม่สบอารมณ์ของบาสเตียนแม้ แต่น้อย

“ฮึ่ย!” บาสเตียนได้ แต่สบถเบาๆ อย่างหงุดหงิด ขณะจ้ องมองชาย

หนุ่มที่ ยืนเท้ าแขนกับระเบียงด้ วยท่าทางสงบนิ่ง แต่กลับไร้ ช่องโหว่โดย
สิ ้นเชิง

P a g e | 144
อัญ

“ได้ โปรดเถอะครับ กรุณาให้ พวกผมทางานที่นี่ด้วยเถอะครับ” เสียง

ที่ดงั ขึ ้นบริ เวณด้ านหน้ าร้ านอาหาร ทาให้ สายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา
ต่างจับจ้ องไปทางต้ นเสียงอย่างสนอกสนใจ

“ไปๆ ไป๊ อย่าให้ ต้องเรี ยกตารวจมาลากตัวไปเลย เจ้ าหนุ่ม ที่นี่ไม่มี

งานให้ พวกเธอทาหรอก ลาพังแค่ลกู จ้ างเท่าที่มีในร้ าน ฉันก็แทบไม่เหลือ
กาไรอยู่แล้ ว ” ชายร่ างใหญ่ในชุดสูทเนี ย้ บไปทุกกระเบียดนิว้ เอ่ยเป็ นเชิง
ปั ดๆ

“โธ่...เอาอย่างนี ้มัยฮะ
้ น้ าจ้ างพวกผมชั่วคราว ให้ ทางานให้ น้าฟรี ๆ
ซักเดือนนึงเป็ นการทดลองงานไปก่อน แล้ วถ้ าพอใจผลงานค่อยจ้ างถาวรที
หลังก็ได้ ” เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีเขียวหม่นในสภาพขะมุกขะมอมเอ่ย
พร้ อมทังยึ
้ ดแขนอีกฝ่ ายเอาไว้ แน่น

“เฮอะ! สภาพอย่างพวกเธอจะทาอะไรได้ ขืนมาทางานที่ ร้านฉัน

ลูกค้ าก็หนีหมดกันพอดี” ชายที่เป็ นเจ้ าของร้ านอาหารจ้ องมองเด็กหนุ่มทัง้
สองตรงหน้ าตังแต่
้ หวั จรดเท้ าด้ วยสายตาดูถกู ดูแคลน

“แล้ วจะบอกอะไรให้ นะ ที่นี่น่ะไม่มีของฟรี หรอก ดังนัน้ ไม่ว่าพวก

เธอจะต้ อ งการอะไร แต่ฉันขอบอกคาเดียวว่า ไม่ !!” พอเอ่ยจบคนพูดก็
สะบัดแขนให้ หลุดจากการเกาะกุม ก่อนจะกระแทกประตูร้านปิ ดดังโครม

“อ๋า...เดี๋ยวก่อนสิครับ” พริสเอ่ยทังๆ
้ ที่ยงั นั่งทรุดอยู่กับพื ้น ก่อนที่
ราอิลจะเป็ นฝ่ ายฉุดเจ้ าเพื่อ นตัวแสบให้ ลุกขึ ้นเสียที เพราะดูเหมือนพวก
เขาจะยิ่งเป็ นเป้าสายตามากขึ ้นทุกที

P a g e | 145
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เอาน่า ไม่ได้ ที่นี่ ก็ยังมีอีกตังหลายที

้ ่ ลองหาดูไปเรื่ อยๆ เดี๋ยวก็ได้
เองนัน่ แหละ” ราอิลเอ่ยพร้ อมทังตบบ่ ้ าเพื่อนเป็ นเชิงปลอบใจ

“เฮ้ อ...ไม่ยกั รู้ ว่างานมันจะหายากหาเย็นขนาดนี ้ ไม่ร้ ูว่าป่ านนี ้เจ้ า

ชาร์ มีมนั จะหางานได้ รึยงั ” พริสถอนหายใจเฮือกอย่างเหนื่อยหน่าย

วันนี ้ ตังแต่
้ เช้ าจนถึงบัดนี ้ พวกเขาเดินหางานมาเกือบทั่วทัง้ แคน
ยอร์ คแล้ ว แต่ไม่มีที่ไหนยอมรับเข้ าทางานแม้ แต่ที่เดียว บ้ างก็อ้างว่ายังไม่
ต้ องการรับพนักงานเพิม่ บ้ างก็อ้างว่าไม่มีเงินพอจะจ้ างคนงานเพิม่ เติม แค่
ลาพังตัวเองยังแทบเอาตัวไม่รอด บ้ างก็ว่าไม่ต้องการรับคนที่ไร้ การศึกษา
เข้ ามาทางาน แม้ พวกเขาจะยืนยันว่ามีความรู้ในระดับที่อ่านออกเขียนได้
แต่เ มื่ อ ไม่มีใ บรั บ รองวุฒิก ารศึกษา ก็ ไม่อ าจเชื่ อ ถื อ ได้ และอี กสารพัด
สารพันเหตุผล

ตะวันเริ่ มคล้ อ ยต่าลงมาก แสงอาทิตย์ สี แดงอมส้ มสาดไปตาม

อาคารต่างๆ ที่ทาจากกระจก สะท้ อนระยิบระยับ ในขณะที่ ป้ายโฆษณา
ต่างๆ ตามท้ องถนนเริ่ มเปิ ดไฟสว่างไสว เพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คนที่
เดินผ่านไปมา

“อ๊ ะ ตารวจนี่นา” พริ สหยุดชะงัก ขณะมองดูสิ่งที่เคลื่อนไหวเข้ ามา

ใกล้ พวกเขา

หุ่นยนต์สีเงินซีดๆ รูปร่างคล้ ายมนุษย์ ดวงตาทัง้ สองข้ างฉายแสง

สีแดงเข้ มเด่นมาแต่ไกล ซึ่งเขาเพิ่งจะรู้ว่ามันคือหุ่นยนต์ตารวจที่รัฐบาลดิ
ออสรอย์ใช้ ในการตรวจตรารักษาความสงบเรี ยบร้ อยภายในเมือง

P a g e | 146
อัญ

“ติ๊ดๆ ไม่ผิดกฎ” เจ้ าหุ่นยนต์หยุดตรงหน้ าพวกเขา ตรงส่วนที่เป็ น

ดวงตากระพริ บแสงสีแดงถี่ๆ ราวกับกาลังแสกนหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะ
เปล่งเสียงก้ องๆ ที่ดงั ขึ ้นอย่างไร้ ชีวติ จิตใจ แล้ วจึงเดินจากไป

“ดูเหมือ นมันน่ าจะอาศัยอะไรซัก อย่ างจากไอดี คลิปตรวจเช็ ค

สถานะของพวกเรานะ” ราอิลปรายตามองเจ้ าหุ่นที่จากไป ก่อนจะเดินข้ าม
ถนนพร้ อมกับพริส เมื่อแผงกันสี้ เหลืองที่มีไว้ สาหรับคอยกันยวดยานต่
้ างๆ
เป็ นช่วงๆ เลื่อนออกมา เพื่อให้ คนสามารถเดินข้ ามถนนได้ อย่างปลอดภัย

“ให้ ตายสิ ถ้ าอย่างนันครบสามวั

้ นเมื่อไหร่ พวกเราก็ต้องคอยหลบๆ
ซ่อนๆ ไม่ให้ พวกมันจับได้ งนสิ
ั ้ เฮ้ อ ชักอิจฉาพวกตฤณแล้ วสิ อย่างน้ อยๆ ก็
ไม่ต้องมาคอยก้ มหัวปะหลกๆ หางานแบบนี”้ พริสเอ่ยเป็ นเชิงบ่น

“ยังเหลืออีกตังสองวั
้ น ไว้ ถึงตอนนันจริ
้ งๆ แล้ วค่อยหาทางอีกที ก็
แล้ วกัน ยังไงก็ตาม ฉันว่าตอนนี เ้ ราคงต้ อ งไปที่เมืองโยดากันก่อน เพราะ
เมืองนั่นอยู่ติดกับเขตศูนย์ หลังจากนันจะหาทางท
้ าอะไรต่อจะได้ สะดวก
ขึ ้น ถึงเมืองนันน่
้ าจะหางานยากกว่า เพราะไม่ได้ เป็ นเมืองใหญ่แบบที่นี่ก็
เถอะ” ราอิลเอ่ยด้ วยท่าทางครุ่นคิด

“จะเอาอย่างนันก็ ้ ได้ แต่ตอนนี ้ฉันชักจะหิวซะแล้ วสิ” พริสเอ่ยพร้ อม

กับกุมท้ องที่บดั นี ้กาลังส่งเสียงประท้ วง

“งัน้ ก็ หาอะไรทานก่ อ น แล้ ว ค่อ ยไปต่อ ละกัน ” ราอิล เอ่ย ด้ ว ย

รอยยิ ้มขบขัน ก่อนจะหันมองไปรอบๆ เพื่อหาสถานที่เหมาะๆ ที่สามารถ
หลบสายตาของผู้คนได้

P a g e | 147
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ที่นี่ละกัน” เมื่อเห็นมุมตึกที่ถกู เงามืดทาบทับลงมาพอดี พวกเขา

จึงหยุดยืนพิงกาแพง ก่อนที่พริ สจะรี บใช้ ปากกาสีดาตวัดไปกลางอากาศ
เป็ นแนวเส้ นตรง พร้ อ มกับล้ วงมือเข้ าไปควานหาบางสิ่งบางอย่าง โดยมี
ราอิลคอยมองไปรอบๆ อย่างคอยระแวดระวัง

“อ๊ ะ เจอแล้ ว เอ้ า นี่ ส่วนของนาย” พริ ส เอ่ ยด้ วยนา้ เสี ยงร่ า เริ ง
พร้ อ มกับที่ เส้ นแสงสีดาที่อยู่กลางอากาศสลายไป ก่อ นจะยื่นแซนวิชกับ
น ้าส้ มอีกหนึ่งขวดให้ ราอิล โดยที่ในมือของตัวเองก็มีทงขนมปั
ั้ งไส้ กรอก คุ้ก
กี ้ห่อใหญ่ และนมอีกหนึ่งขวดใหญ่

“ขอบใจ แต่ฉนั ว่านายน่าจะเก็บเอาไว้ เป็ นเสบียงของตัวเองดีกว่า

เพราะของฉันเองก็มีส่วนของตัวเองเหมือนกัน ” ราอิลเอ่ยยิม้ ๆ ไม่ยอมรั บ
แซนวิชที่พริสส่งให้

“โธ่ ไม่เห็นเป็ นไรเลย แม่น่ะเตรี ยมทังของกิ

้ นทัง้ ขนมนมเนยให้
แบบที่ ต่อให้ กินไปอีกเป็ นเดือนๆ ก็ยงั ไม่หมดเลย แค่นีน้ ่ะจิ๊บจ๊ อยจะตาย”
พริ สยัด ของทัง้ หมดใส่มือ ของราอิล ก่อ นจะคว้ า ขนมปั ง ขึน้ มากิ นอย่า ง
เอร็ดอร่อย

“ดีนะ ที่ ป้ าเซร่ า รอบคอบเตรี ย มของกิน เอาไว้ ให้ มากขนาดนี ”้

ราอิลเอ่ยพร้ อมกับดื่มน ้าส้ มที่ยงั คงให้ ความสดใหม่จนน่าทึ่ง

“ก็จริ งอ่ะนะ...แต่ก็ต้องชมไอ้ แบ็กแพ้ คกิง้ รุ่นใหม่นี่ด้วย ขนาดรุ่น

เก่ายังไม่สามารถเก็บรั กษาความสดของอาหารได้ ขนาดนีเ้ ลย สงสั ยรุ่นนี ้

P a g e | 148
อัญ

ถ้ าออกวางขายเมื่อไหร่ ต้องขายดีแน่ๆ ” พริ สเอ่ยขึ ้น โดยมีราอิลพยักหน้ า

อย่างเห็นด้ วย

ก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทางจากคฤหาสน์เดอร์ ฮาน เซร่ากับนา

ริ นเน่ หรื อที่ พริ สกับชาร์ มีเรี ยกว่า ‘บรรดาแม่ๆ’ ก็ช่วยกันจัดเตรี ยมอาหาร
รวมทังพวกยาสมุ
้ นไพรต่างๆ ไว้ ให้ อย่างครบครั น เพราะไม่ร้ ูว่าเมื่อเข้ าไป
ในดิอ อสรอยด์ ได้ แ ล้ ว จะต้ อ งเผชิ ญ กับอะไรบ้ าง ซึ่ ง ก็ช่ ว ยให้ พ วกเขา
สามารถใช้ ชีวติ อยู่ในเมืองนี ้ได้ อย่างไม่ลาบากเท่าไรนัก

“แต่ถึงยังไงก็อดคิดถึงสตูวว์ของป้าเฮเลน กับอาหารฝี มือคุณเอริ

ไม่ได้ ป่ านนี ้พี่คริฟคงกาลังนัง่ กินข้ าวที่เติมเป็ นจานที่สองอยู่แหงๆ ไม่ร้ ูวนั นี ้
คุณเอริจะทาอะไรเป็ นของหวานน้ า” พริสเอ่ยด้ วยสีหน้ าเคลิ ้มฝั นเล็กๆ ก่อน
จะกินคุ้กกี ้แก้ ความอยากไปพลางๆ

“ฮะๆๆ นั่นสินะ งันเราก็

้ รีบทางานให้ เสร็ จๆ ดีกว่า ก่อนอื่นก็ต้อง
ไปที่โยดากันก่อน” ราอิลเอ่ยกลัวหั ้ วเราะ พร้ อมกับเดินนาออกไป ทาให้ พ
ริสต้ องรี บวิง่ ตาม ทังๆ
้ ที่ในปากยังคงเต็มไปด้ วยคุ้กกี ้

“เอี๋ยวอิ อออ้ วย!! (เดี๋ยวสิ รอด้ วย)”

P a g e | 149
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตะวันที่ เริ่ มลาลับขอบฟ้า ทาให้ ทั่วทุกแห่งในเมืองต่างเปิ ดไฟจน

สว่างไสวไปทั่ว แม้ แต่บนท้ องถนนเอง ที่นอกจากจะมีแสงไฟจากตามเสา
ไฟฟ้าแล้ ว ยังมีแสงไฟจากยวดยานต่างๆ ที่แล่นผ่านไปมา อาคารสูงที่ทา
จากกระจกสะท้ อนแสงอาทิตย์เป็ นประกาย เมื่อรวมกับแสงไฟสีสนั สดใส
จากตามป้ายต่างๆ ก็ทาให้ แลดูเป็ นทิวทัศน์ที่สวยงามแปลกตาไปอีกแบบ
แต่ถึงอย่างนัน้ ผู้คนในเมืองต่างก็ยังคงมีท่าทางรี บเร่ ง ไม่มีใครสักคนที่คิด
จะหยุดสนใจหรื อชื่นชมกับทัศนียภาพที่แฝงความน่ามองนี ้แม้ แต่น้อย

เสียงคล้ ายๆ เสียงแตรที่ดังมาจากยานพาหนะบนท้ อ งถนน กับ

เสียงเครื่ องยนต์ไอพ่นที่ดงั อื อ้ อึงจากยานบินที่แล่นด้ วยความเร็ วสูงเหนื อ
หัว ทาเอาเด็กสาวที่กาลังเหม่อมองบรรยากาศรอบตัวเพลินๆ ต้ องขมวดคิ ้ว
มุน่ ก่อนจะเอ่ยเป็ นเชิงบ่น

“ให้ ตายสิ คนที่นี่จะรี บไปไหนกันนะ”

“ฮะๆๆ พวกเขาคงถือคติวา่ ‘เวลาเป็ นเงินเป็ นทอง’ ล่ะมัง้ บางที ช้ า

ไปแค่ห้านาที ก็อาจจะเสียโอกาสทางธุรกิจ เป็ นพันเป็ นล้ านไปแล้ วก็ได้ ”
ตฤณเอ่ยกลัวหั
้ วเราะ ผิดกับคนฟั งที่ทาหน้ าแหยงๆ

“ถึงเวลาจะมีค่าก็เถอะ แต่ถ้าต้ องมากาหนดค่าของมันให้ เป็ นตัว

เงินแบบนี ้ ก็เท่า กับตกเป็ นทาสของเวลาชัด ๆ คุณ ค่าของเวลาที่ เ สียไป
น่ า จะแลกมาด้ ว ยความสุข ในชี วิต ที่ เ ราจะได้ ม าจากระยะเวลานั น้ ๆ
มากกว่า”

P a g e | 150
อัญ

“ฮะๆๆๆ มันก็จริ งอยู่หรอก แต่ความสุขของคนบางคนมันก็ขึ น้ อยู่

กับจานวนเงินนี่นา”

ตฤณหัวเราะอย่างสบายอารมณ์...อดประหลาดใจเล็กๆ ไม่ได้ ที่

ในสถานการณ์ เช่นนี ้ เขากลับยังหัวเราะอย่างใจเย็นอยู่ได้ ...อาจเป็ นเพราะ
มัน่ ใจว่าถึงอย่างไร เพื่อนทุกคนที่ กระจัดกระจายกันไป ก็สามารถเอาตัว
รอดกันได้ ...หรื อ อาจเป็ นเพราะคนที่กาลังเดินเคียงข้ างเขาอยู่ในตอนนี ก้ ็
เป็ นได้ ...คนที่ทาให้ ร้ ูสกึ สบายใจทุกครัง้ ที่ได้ อยู่ใกล้ ๆ

อานีสเหลือบมองคนข้ างๆ ก่อนจะรี บเสมองไปทางอื่น เมื่อสบเข้ า

กับนัยน์ตาสีโกเมนพราวระยับ ที่แฝงไว้ ด้วยแววบางอย่างที่ทาให้ หวั ใจของ
เธอเต้ นแรงอย่างไม่มีเหตุผล ก่อนจะแสร้ งเอ่ยเพื่อ กลบเกลื่อนบรรยากาศที่
น่าอึดอัดนี่

“เงินๆๆ ก็ร้ ูอยู่หรอกว่ามันเป็ นปั จจัยที่สาคัญ แต่ชีวิตนี่ต้องขึ ้นกับ

เงินไปหมดเลยรึไงน้ า”

“หนูเอ๋ย ไม่เคยได้ ยินรึไง ที่เขาว่า ‘โลกหมุนไปด้ วยเงิน’ น่ะ คนไม่

มี เขาก็อยากมีอยากได้ คนที่มีอยู่แล้ วก็ยงั อยากมีให้ มากยิ่งขึ ้นไปอีก ตราบ
ใดที่ ยังไม่ร้ ูจักเพียงพอ มันก็จะต้ องดิ ้นรนกันต่อไปแบบนีแ้ หละ” คาตอบ
ด้ วยท่าทางเหมือ นผู้ใหญ่กาลังสอนเด็กๆ ทาให้ เด็กสาวอดค่อ นขอดกับ
ท่าทางสบายอารมณ์จนน่าหมัน่ ไส้ นนั่ ไม่ได้

“แหม ไคน์นี่ดเู หมือนจะเข้ าอกเข้ าใจคนในเมืองนี ้จังเลยนะ”

P a g e | 151
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“คงเป็ นเพราะฉันเคยเติบโตมาในสถานที่ที่คล้ ายๆ แบบนี ้ เลยทา

ให้ เข้ าใจความคิดของคนพวกนี ล้ ่ะมัง”
้ คาตอบของตฤณ ทาให้ นัยน์ ตาสี
น ้าผึ ้งของคนฟั งฉายแววสนใจขึ ้นมาทันที

“นี่ๆ เล่าเรื่ องเมืองที่ไคน์เคยอยู่ให้ ฟังหน่อยสิ”

ตฤณมองท่าทางสนอกสนใจเหมือนเด็กๆ ของคนข้ างๆ อย่างขบขัน

ปนเอ็นดู

น่าแปลกที่เขากลับไม่นึกสงสัยหรื อคิดจะถามอีกฝ่ ายว่ารู้เรื่ องที่

เขาไม่ได้ มาจากซารัสได้ อย่างไร อาจเป็ นเพราะอะไรบางอย่างที่ทาให้ เขา
รู้สึกว่าเด็กสาวคนนี เ้ หมือ นจะรู้ จักตัวตนจริ งๆ ของเขากระมัง...ตัวตนที่
แม้ แต่ตวั เขาเองยังไม่ร้ ูจกั ...

“อืม...เอาจากตรงไหนก่อนดีละ่ งันเริ
้ ่ มจากบ้ านเมืองที่นั่นก่อนละ
กัน” นัยน์ตาสีโกเมนฉายแววเอ็นดู ก่อนจะเริ่ มเล่าเรื่ อ งราวต่างๆ ราวกับ
กาลังเล่านิทานบทหนึ่งให้ เด็กสาวที่ฟังอย่างตังอกตั
้ งใจ ้

ผู้คนในเมืองยังคงเดินไปตามบาทวิถีอย่างเร่งรี บอยู่ตลอดเวลา เว้ น

เพียงเด็กหนุ่มคู่หนึ่งที่เดินทอดน่องไปเรื่ อยๆ อย่างไม่รีบร้ อ น ทัง้ สองต่าง
พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนานราวกับว่า เวลาไม่อ าจผูกมัดพวกเขา
เอาไว้ ได้

P a g e | 152
อัญ

“เมืองโยดา เป็ นเมืองที่อยู่ตดิ กับเขตศูนย์ ซึ่งเป็ นเขตปกครองที่ผ้ ู

ไม่เกี่ ยวข้ อ งจะไม่ได้ รับ อนุญ าตให้ เ ข้ าไปภายในได้ โดยเด็ด ขาด ซึ่งการ
ปกครองของดิออสรอยด์นนั ้ แบ่งออกเป็ นสองฝ่ ายด้ วยกัน คือฝ่ ายพลเรื อน
และฝ่ ายทหาร โดยมี จีน เดรกเกอร์ ชาง เป็ นผู้ปกครองสูงสุดคนปั จจุบัน
สืบต่อ จาก วินซ์ เดรกเกอร์ ชาง ผู้เป็ นพี่ ในปั จจุบันนีผ้ ้ ทู ี่ กุมอ านาจสูงสุด
ทางการทหารเป็ นรองเพียงจีน ซึ่งเป็ นคนของตระกูลชาง ก็คือพลเอกมิราจ
กราเวส ผู้บญ ั ชาการทหารสูงสุด โดยมีน้องชายอย่างพลตรี จาเรท กราเวส
ขึ ้นมาดารงตาแหน่งอธิบดีกรมป้องกันและรักษาดินแดน และอีกคนที่แม้ จะ
ไม่ได้ มีตาแหน่งสูงเท่าไหร่ แต่ก็ถือเป็ นผู้ที่มีบทบาทสาคัญในวงการทหาร
และได้ ชื่อว่าเป็ นมือขวาของจาเรท ก็คือ พันโทบลัสเซอร์ เอฟเวเลน หัวหน้ า
ผู้ควบคุมหอคุณธรรม” คาอธิบายยาวเหยียดของเจ้ าเพื่อนที่น่าจะเปลี่ยน
จากลูกชายประธานสภาปราชญ์เป็ นลูกชายหัวหน้ าฝ่ ายข่าวกรองแทนเสีย
มากกว่า ทาให้ พริสตีหน้ าพิลกึ

เออ...ถามไปแค่ประโยคเดีย วว่า ‘ตอนนี ใ้ ครขึน้ มาแทนไอ้ หน้ า

ปราจวดวินซ์’ มันกลับตอบซะยืดยาวได้ ขนาดนี ้

“...พันโทบลัสเซอร์ เอฟเวเลน นายหมายถึงคนที่พาเราเข้ ามาถึง

ด่านตรวจคนเข้ าเมืองสินะ” ราอิลเปรยขึ ้นด้ วยท่าทางครุ่นคิด ขณะพิงผนัง
อิฐสีส้มหม่นๆ ของอาคารด้ านหลัง โดยอาศัยเงาของตึกสูงที่ทาบทับลงมา
ช่วยพลางตาจากผู้คน

P a g e | 153
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ขณะนี ้พวกเขาอยู่ในตรอกเล็กๆ ซึ่งเป็ นหนึ่งในตรอกซอกซอยที่มี

อยู่มากมายในตัวเมืองดิออสรอยด์ ที่เกิดจากอาคารสูงสองหลังที่ปลูกเว้ น
ระยะห่างกัน ทาให้ เกิดพื ้นที่วา่ งที่ไม่ได้ ใช้ สอย และเป็ นมุมอับสายตา

“ใช่ ยิ่งหมอนั่นเป็ นผู้ควบคุมหอคุณธรรมโดยตรง ยิ่งไม่น่าไว้ ใจเข้ า

ไปใหญ่ ถ้ าให้ ฉันเดานะ ไอ้ กฎสามวันที่ถกู เปลี่ยนก็น่าจะเป็ นฝี มือหมอนั่น
นี่ฉันเองก็ว่าจะเตือนพวกตฤณอยู่เหมือ นกัน แต่ติด ต่อไปหลายครั ง้ แล้ ว
พวกนันก็้ ไม่ตอบรับมาซักที ไม่ร้ ูวา่ จะเกิดอะไรขึ ้นรึ เปล่า ” เสียงของชาร์ มีที่
ดัง ผ่านแบ็กแพ้ คกิ ง้ เจื อ ความกังวล เมื่ อ นึก ไปถึง เพื่ อ นอี กสองคนที่ ไ ม่
สามารถติดต่อได้ มาตังแต่ ้ ช่วงบ่าย

“ตอนนี ้อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย ฉันว่าพวกนัน้ คงหาจังหวะที่ จะใช้

แท่งแก้ วสื่อสารไม่ได้ มากกว่า ยิ่งที่เมืองนี ้ไม่ว่าจะไปทางไหนก็มีแต่คนๆๆ
จะหลบสายตาคนซักทีมนั ก็ไม่ง่ายเลยนะ ไว้ เดี๋ยวตอนดึกๆ ค่อยลองติดต่อ
ไปหาใหม่ก็ได้ ” พริสเอ่ยเป็ นเชิงปลอบ ก่อนที่เขาจะได้ ยินเสียงถอนหายใจ
ดังเฮือกจากอีกฝั่ ง

“เฮ้ อ...ก็คงจะจริ งล่ะนะ พวกนัน้ เองก็ไม่ใช่ระดับที่ ใครจะมาทา

อะไรได้ ง่ายๆ ว่าแต่ทางพวกนายเป็ นยังไงบ้ าง หางานกันได้ บ้างรึยงั ”

“เหอะๆๆ ยังไม่มีวี่แววเลยว่ะ เมืองอะไรวะ หางานยากฉิบ !” พริสส

บถอย่างหัวเสีย

“แล้ วนายล่ะ เป็ นยังไงบ้ าง” ราอิลถามกลับ

P a g e | 154
อัญ

“ก็ได้ งานแล้ วล่ะ เป็ นนักมวยอิสระให้ กบั ค่ายมวยในบาริเน่นี่แหละ”

คาตอบที่ได้ รับ ทาเอาทังพริ
้ สทังราอิ
้ ลทวนซ ้าแทบจะพร้ อมกัน

“นักมวยงันเหรอ!?”
้

“อืม เป็ นงานที่เงินดีนะ แถมยังไม่ต้องมีเวลาเข้ างาน พวกนัน้ บอก

ว่าขอแค่ฉนั ชกให้ ชนะในการแข่งขันแต่ละนัดก็พอ แล้ วการแข่งขันของที่นี่ก็
มีแค่อาทิตย์ละครัง้ พอแข่งเสร็จ จะไปไหนก็ได้ อีกอาทิตย์ตอ่ มาก็ค่อยมา
แข่งอีกที ตอนนี ้ฉันกับยาเรฟก็เลยได้ พกั อยู่ที่ห้องพักชันบนของค่
้ ายนี่แหละ
ส่วนเจ้ านั่นก็แค่อยู่เฉยๆ รอเวลาให้ ถึงวันพรุ่งนี ้เท่านัน้ นี่ ก็เพิ่งออกไปเดิน
สารวจข้ างนอก ป่ านนี ้ยังไม่กลับมาเลย” คาตอบด้ วยนา้ เสียงสบายๆ ของ
ชาร์ มี ทาให้ คนฟั งทังสองอดนึ
้ กทึ่งไม่ได้

“แล้ วนายไปทาอีท่าไหน เขาถึงรับล่ะ แถมเงื่อนไขแค่ให้ เข้ าแข่งไม่

ต้ องมีซ้อมอะไรนี่อีก มันจะไม่สบายไปหน่อยรึ ไงฟะ” พริสเอ่ยด้ วยน ้าเสียง
แกมอิจฉาเล็กๆ อย่างไม่คอ่ ยอยากจะเชื่อเท่าไรนัก

ขนาดพวกเขาก้ มหัวงกๆๆ หางานมาตังแต่ ้ เมื่อวาน ถึงขนาดยื่น

เงื่ อ นไขว่าจะทางานให้ ฟรี ๆ แต่จ นถึงตอนนี ก้ ็ยังไม่มีที่ไหนยอมตกปาก
รับคา รับเข้ าทางานแม้ แต่ที่เดียว...

“ฮะๆๆ ก็นะ...ฉันก็แค่เข้ าไปในค่าย แล้ วก็ท้าเจ้ าของค่ายว่า ถ้ า

หากล้ มพวกนักมวยในค่ายได้ หมด ก็ต้องรับฉันเข้ าเป็ นนักมวยในค่ายด้ วย
ส่วนเรื่ องที่ไม่ต้องซ้ อม เป็ นข้ อตกลงทางธุรกิจนิดหน่อยน่ะ ว่าถ้ าฉันลงแข่ง
แล้ วชนะ จะไม่อยู่ซ้อมก็ได้ ”

P a g e | 155
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เฮ้ ย ทาแบบนี ้ก็ได้ ด้วย” พริ สเอ่ยขึ ้นอย่างอึง้ ๆ แต่ยังไม่ทันได้ เอ่ย

อะไรต่อ อีกฝั่ งก็รีบตัดการติดต่อไปซะก่อน

“อ๊ ะ มีคนขึ ้นมา งันแค่

้ นี ้ก่อนนะ พวกนายก็พยายามเข้ าล่ะ”

พริ สเกาหัวด้ วยท่าทางเซ็งๆ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับราอิลที่เพียงแค่

ยิ ้มอย่างขบขัน “โหย...ไอ้ เรารึ ก็วิ่งหางานกันง่กๆ ว่าแต่พวกเราเอาอย่าง
หมอนัน่ บ้ างดีมยเนี
ั ้ ่ ย”

“ว่าแต่ชาร์ มีนี่หมัดนักแค่ไหนล่ะ” คาถามที่ยิงใส่ ทาเอาพริสตีหน้ า

เหยเกทันที

“ก็ถ้าโดนจังๆ รับรอง ทีเดียวจอดไม่ต้องแจว”

คาตอบที่ รับรองโดยคนเป็ นเพื่อนซี ้ ทาให้ ราอิลอดขากับสีหน้ า

หวาดปนสยองของอีกฝ่ ายไม่ได้ แต่ไม่ทนั ไรนัยน์ตาสีทองก็ฉายแววเคร่งขึ ้น
เมื่อได้ ยินเสียงคร่ าครวญที่ดงั มาจากทางด้ านหน้ าถนนใหญ่

“ได้ โปรดเถอะนายท่าน กรุ ณ าคืนลูกสาวให้ กระผมด้ วยเถอะ

ครับ” น ้าเสียงสั่นเครื อที่ฟังดูก็ร้ ูว่าผู้พดู อยู่ในสภาพที่ไม่ค่อ ยดีนัก ทาให้ พ
ริสรี บวิง่ กลับออกไป โดยมีราอิลสาวเท้ าตามไปติดๆ

เมื่อเดินเข้ าไปใกล้ ต้นเสียง ก็พบกลุ่มชายฉกรรจ์ท่าทางกักขฬะ

เกื อ บสิบคนกาลังยืนล้ อ มกรอบชายวัยกลางคนในชุดที่ สวมผ้ ากันเปื ้อ น
แบบพ่อ ครั ว อยู่หน้ าสถานบันเทิง ยามราตรี ที่ ตงั ้ อยู่ด้า นหน้ า ตรอก ซึ่ ง
ตามปกติจะเปิ ดบริการตังแต่ ้ ช่วงเย็นเป็ นต้ นไป

P a g e | 156
อัญ

“เอ๊ ะ ไอ้ เจ้ านี่ ก็บอกไปแล้ วไงว่าลูกแกมันหนีไปจากที่นี่แล้ วน่ะ ไป

ไป๊ อย่ามาเกะกะหน้ าร้ าน ไม่อ ย่างนัน้ จะหาว่าฉันรั งแกคนแก่ไม่ได้ นะ”
ชายร่างอ้ วนในชุทสูทที่อยู่นอกวงล้ อม เอ่ยด้ วยน ้าเสียงกระชาก พร้ อมกับที่
ชายวัยกลางคนซึ่งอยู่กลางวงล้ อม ถูกหนึ่งในชายฉกรรจ์กระชากคอเสือ้
ขึ ้นมา ก่อนจะอัดเข้ าที่ท้องอย่างแรง

“อุ้ก...!!” ร่ างที่ ถูกอัดทรุ ดลงกับพื ้น โดยมีเสียงฮื อฮาดังมาจาก

กลุ่มดิออสรอยด์มงุ ที่เข้ ามายืนมุงดูเหตุการณ์ ...แต่กลับไม่มีใครคิดจะเข้ า
มาช่วยเหลือแม้ แต่คนเดียว

“อ๊ ะ...ฉันยังไม่ได้ บอกให้ ลงมือเลยนะ ไม่ไหวเลย เจ้ าพวกนี ้เนี่ย...

เอาเป็ นว่า รี บ กลับ ไปซะเถอะ เด็ ก ของฉัน ยิ่ ง เป็ นพวกใจร้ อนอยู่ด้ ว ย
ประเดี๋ยวเกิดพลังไม้
้ พลังมื
้ ออีก จะแย่เอาเปล่าๆ นา” ชายร่างอ้ วนเอ่ยด้ วย
รอยยิม้ ยียวนที่ขัดกับคาพูด ในขณะที่กลุ่มชายฉกรรจ์ซึ่งดูเหมือนจะเป็ น
ลูกน้ องของเขาต่างแสยะยิ ้มเหี ้ยม พร้ อมทังบี
้ บมือไปมาด้ วยท่าทางข่มขู่

“หน็อย ไอ้ อ้วนนั่น...!” พริ สกัดฟั นกรอดอย่างข่มอารมณ์ โดยมี

มือของราอิลบีบไหล่ของเขาเอาไว้ เป็ นเชิงให้ ดทู ่าทีตอ่ ไปก่อน

“กระผมมีลกู สาวแค่คนเดียว ขอท่านเมตตาปล่อยมันด้ วยเถอะ

ครับ ไหนเงื่อนไขในสัญญากู้ยืมบอกว่า ถ้ ากระผมเก็บเงินทัง้ ต้ นทังดอกมา
้
คืนได้ ครบหมด ก็จ ะไถ่ตวั มันคืนไปได้ ยังไงล่ะครับ เมื่อกี ท้ ่านก็รับเงินไป
แล้ วแท้ ๆ” ชายที่อยู่กลางวงล้ อมเอ่ยด้ วยน ้าเสียงอ้ อนวอน

P a g e | 157
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“จะหาว่าฉันโกงงันรึ
้ ? พูดให้ มนั สวยๆ หน่อย” ชายร่ างอ้ วนตวัด
ตามองคนที่ ยังทรุ ดอยู่กับพื ้นอย่างไม่พอใจ ก่อ นจะเอ่ยต่อ ด้ วยนา้ เสียง
หงุดหงิด

“จะต้ องให้ บอกอีกกี่ครัง้ ว่านังนัน่ มันไม่ได้ อยู่ที่นี่อีกแล้ ว มันไม่รัก

ดีหนี ตามคนส่งเหล้ าไปตังแต่ ้ เมื่อ สามวันก่อ น นี่ แกน่าจะขอบคุณฉันซะ
ด้ วยซ ้า ที่ไม่เอาเรื่ องมัน เห็นแก่ที่แกเอาเงินมาคืนหมดแล้ ว ก็ถือว่าหมดหนี ้
หมดสินกันไป ฉันก็จะไม่เอาความอะไรอีก”

“เป็ นไปไม่ไ ด้ ห รอกครั บ กรอเรี ยไม่ใ ช่ค นแบบนี ้ ท่ านได้ โปรด

ปล่อยมันเถอะครับ” ชายที่อยู่กลางวงล้ อมของพวกนักเลงหัวไม้ เอ่ยด้ วย
น ้าเสียงสัน่ เครื อ พร้ อมกับคลานเข้ ามาหาคนพูด แต่ยังไม่ทันถึงตัวอีกฝ่ าย
ก็ถกู ชายฉกรรจ์อีกคนเตะอัดเข้ าให้ ก่อนจะใช้ เท้ าเหยียบเอาไว้

“น่าราคาญจริ งๆ ลากมันออกไปจากหน้ าร้ านนี่ซะ จะเอาไปทา

อะไรก็ไป” ชายร่างอ้ วนปรายตามองด้ วยสายตาดูแคลน

สิ ้นคาเอ่ย เหล่าชายฉกรรจ์ที่ยืนล้ อมกรอบอยู่ ก็ตีวงแคบเข้ ามา

อย่างรู้หน้ าที่ ก่อนจะรุมเตะร่ างของชายที่ทรุดอยู่กับพื ้นอีกหลายครัง้ แล้ ว
จึงจับกระชากคอเสื ้อของอีกฝ่ ายให้ ลกุ ขึ ้น

“หึๆๆ แกอยากดื ้อด้ านเองนะ...เฮ้ ย !!” ชายคนหนึ่งเอ่ยพร้ อมกับ

แสยะยิ ้มเหี ้ยม พร้ อ มกับเงื ้อหมัดหมายจะต่อยชายตรงหน้ าอีกครัง้ แต่ก็
ต้ องเบิกตากว้ างอย่างตกใจ เมื่อข้ อมือดันถูกยึดเอาไว้ จนไม่อาจขยับได้ !

P a g e | 158
อัญ

“เล่นแบบนี ้มันไม่หนักไปหน่อยเรอะ พี่ชาย” เด็กหนุ่มเจ้ าของมือ

ที่ยึดข้ อมื อเขาเอ่ยด้ วยนา้ เสียงทีเล่นทีจ ริ ง หากแต่นัยน์ ตาสีนา้ ตาลอ่อ น
กลับฉายแววขุน่ ขึ ้งอย่างไม่พอใจ

“ไอ้ น้องชาย แกมาแส่อะไรด้ วยวะ ปล่อยมือเดี๋ยวนีน้ ะเว้ ย !” ชาย

ที่ถูกยึดข้ อมือพยายามสลัดมือของอีกฝ่ ายให้ หลุด แต่ไอ้ มือของเด็กหนุ่ม
ตรงหน้ ากลับแน่นหนายิ่งกว่าคีมเสียอีก

กลุ่มชายฉกรรจ์ทัง้ หมดต่างกรูเข้ ามาล้ อ มกรอบเด็กหนุ่มแปลก

หน้ า ขณะที่ชายร่างอ้ วนซึ่งยืนอยู่นอกวงได้ แต่มองเหตุการณ์ตรงหน้ าอย่าง
ตกใจ แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมามีสีหน้ ายิ ้มเยาะเหมือนเดิม

“แกมีตาไว้ คาบถัว่ รึไงวะ ดูอย่างไอ้ พวกที่มนั มุงๆ กันอยู่นี่ซะบ้ าง

พวกมันยังรักษากฎ แกล้ งทาเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็นเลย เพราะพวกมันรู้วา่ ถ้ ามาแส่
ไม่เป็ นเรื่ อง ก็จะทาให้ เจ็บตัวฟรี ๆ น่ะสิ”

“แล้ วมันจะเจ็บยังไงครับน้ า ” เด็กหนุ่มที่ ยังคงจับข้ อมือลูกน้ อ ง

ของเขาเอาไว้ เอ่ยด้ วยรอยยิ ้มกวนๆ ทาให้ คิ ้วคนถูกเรี ยกว่าน้ ากระตุกกึก
อย่างไม่พอใจ

“เฮ้ ย...แก ปล่อยเดี๋ยวนี ้นะ!!” ชายที่ยังถูกจับข้ อมือไว้ พยายาม

สลัดข้ อมือให้ หลุด แต่เมื่อรู้ว่าไม่ได้ ผล จึงเปลี่ยนเป็ นล้ วงเอามีดพกขึ ้นมา
หมายจะแทงใส่อีกฝ่ ายแทน

“อ๊ ะๆ เล่นของมีคมกันเลยเหรอ ไม่ดีมง” ั ้ ยังไม่ทันที่ มีดจะตวัด

โดนตัว คนพูดก็เบี่ยงตัวหลบได้ อย่างสวยงาม พร้ อมกับใช้ สนั มือฟาดใส่ต้น

P a g e | 159
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

คออีกฝ่ ายจนถึงกับทรุดลงไปกองกับพื ้น ทาเอาพวกที่เหลือที่ยืนตีกรอบอยู่

ต่างถึงกับผงะ ก่อนจะเปลี่ยนเป็ นรุมเข้ าไปพร้ อมกัน

“!!” ทุกสายตาต่างมองภาพเบื ้องหน้ าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เมื่อเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงกลางวงล้ อม กลับสามารถหลบหลีก ทัง้
หมัด ไม้ หน้ าสาม และมี ดสันของพวกกลุ
้ ่มนักเลง ซึ่งมุ่ง เป้ามาที่ เขาได้
อย่างคล่องแคล่วว่องไว แถมยังหาจังหวะตอบโต้ กลับเป็ นระยะได้ อีก ทา
ให้ เวลานี ้กลุ่มคนที่เคยเข้ ามากรุ้มรุม ต่างพากันถอยเว้ นระยะห่างออกมา
เล็กน้ อยอย่างระแวดระวัง

“ถึงเรื่ องหมัดหนักจะยอมยกให้ เจ้ าชาร์ มี แต่เรื่ องความเร็วนี่ยอม

ไม่ได้ หรอกว่ะ” พริ สเอ่ยด้ วยน ้าเสียงครึ กครื น้ ขึ ้น...สงสัยเป็ นเพราะได้ ออก
กาลังกาย ไอ้ ความเครี ยดที่มนั พอกเอาไว้ ตงแต่ ั ้ ช่วงแรกๆ ถึงได้ ลดหายไป
ได้ อย่างน่าประหลาด

“ว่าแต่นายจะเป็ นผู้ชมอยู่นอกวงไปตลอดเลยรึ ไงฟะ อ้ าวเฮ้ ย...

หายไปไหนแล้ วล่ะเนี่ย ?” เมื่อ หันไปไม่เห็นเพื่อ นที่ควรจะยืนกลมกลืนอยู่
กับกลุม่ ดิออสรอยด์มงุ ก็ทาให้ อดแปลกใจไม่ได้

“พ่อหนุ่ม ระวัง!!” เสียงร้ องตะโกนอย่างตกใจของชายที่เขาเข้ ามา

ช่วยไว้ ทาให้ ต้องหันกลับไปมองทางด้ านหลัง ฉับพลันดวงตาก็เบิกกว้ าง
อย่างรู้สถานการณ์ เมื่อชายร่างอ้ วนที่ยืนอยู่นอกวง บัดนี ้กลับถือเจ้ าสิ่งที่มี
ลักษณะไม่น่าไว้ วางใจเล็งมาทางเขา!

P a g e | 160
อัญ

“!!” พริ สกางฝ่ ามือ ไปด้ านหน้ าด้ วยความตกใจ ก่อนจะรี บเบี่ยง
ตัวกระโจนหลบไปอีกทาง

ปั ง!!!

เสียงที่ดังขึ ้น ทาให้ ผ้ คู นที่ ยืนมุงโดยรอบพากันกรี ดร้ องอย่า งตื่น

ตระหนก แต่ละคนต่างวิง่ กรูกันหลบไปคนละทิศละทาง เพราะกลัวจะโดน
ลูกหลงไปด้ วย

“โอ๊ ย...!” พริสกัดฟั นกลันความเจ็

้ บแปลบที่แล่นขึ ้นบริเวณหัวไหล่
ดูเหมือนว่าเขาจะโดนกระสุนถากเข้ าเสียแล้ ว

‘เกื อบไป...เมื่อ กี ้เกื อบใช้ ม่านมนตราแล้ วเชียว’ เขาคิดอย่างโล่

งอกนิดๆ แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ ...นี่ ถ้าเมื่อครู่เขาคิดได้ เร็ วกว่านีส้ กั หน่อ ย
ตัดสินใจกระโดดหลบให้ เร็ วกว่านี ้อี กนิด ไอ้ แผลถากๆ นี่ก็คงจะไม่มีแล้ ว
ด้ วยซ ้า...!

“ลาก่อน...ไอ้ หนูผ้ ผู ดุงคุณธรรม” ชายร่ างอ้ วนที่ยังคงเล็งปื นลูก

ซองมาทางเด็กหนุ่ม เอ่ยพร้ อมกับยิ ้มเยาะ

“ขอเถอะครั บท่า น กระผมผิดเองคนเดียว เด็กคนนี ไ้ ม่ได้ เกี่ ยว

อะไรด้ วย แล้ วเราก็ไม่ร้ ูจักกัน อย่าทาอะไรเขาเลยครับ ” ชายที่ ถูกช่วยไว้
เอ่ยด้ วยน ้าเสียงร้ อนรน

P a g e | 161
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แหะๆ ลุงครับ ผมไม่เป็ นไรหรอก” เด็กหนุ่มเอ่ยพร้ อมกับส่งยิม้

ทะเล้ นมาให้ ทาเอาชายที่ถือปื นจ่ออยู่ ถึงกับโกรธจนหน้ าแดงก่ากับท่าทาง
ไม่ร้ ูสกึ รู้สาของอีกฝ่ าย

...เจ้ าเด็กนี่ มันกาลังลูบคมเขางันเรอะ!!

้

ชายร่ างอ้ วนมองคนที่เข้ ามาบังเด็กหนุ่มที่เป็ นเป้าหมายของปาก

กระบอกปื นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงรอดไรฟั น

“หึ ไม่ต้องห่วง ต่อจากเจ้ าเด็กนี่ แกได้ ตามมันไปแน่” คาขูท่ ี่ทาให้

นัยน์ตาสีน ้าตาลอ่อนเรื องแสงจางๆ แว่บหนึ่ง แต่แล้ วเสียงที่ดงั ขึ ้นจากทาง
ด้ านหลัง ก็ทาให้ ทงสองฝ่
ั้ ายหันกลับไปมองแทบจะพร้ อมกัน

“กฎหมายของที่ นี่ สัญ ญาต้ อ งเป็ นสัญ ญา ฝ่ ายที่ ผิด สัญ ญา

จะต้ องถูกยึดใบรับรองการทางาน ในกรณี ของคุณก็คงจะเป็ นใบอนุญาต
ประกอบกิจการล่ะมัง”้

“ราร์ ล!?” พริ สเอ่ยเรี ยกชื่ อคนที่เดินออกมาจากประตูร้านพร้ อ ม

กับหญิงสาวในชุดกระโปรงวาบหวามสีครี มอย่างแปลกใจ

“กรอเรี ย...!?” ชายที่พริ สช่วยไว้ มองร่ างบางที่ อยู่ด้านหลังเด็ก

หนุ่มที่ก้าวออกมาจากร้ านอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“พ่อ...!!” หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ รี บวิ่งเข้ าไปหาอีกฝ่ าย พร้ อ ม

กับสวมกอดผู้เป็ นพ่ออย่างแสนคิดถึง

P a g e | 162
อัญ

ราอิลรี บปราดเข้ าไปดูอาการของพริ ส เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ ายมีเพียง

บาดแผลเป็ นรอยกระสุนถากไม่ลกึ นัก ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ฮึ่ม...แก พวกแกกล้ าดียงั ไง ถึงเข้ าไปในร้ านของฉันโดยไม่ได้ รับ

อนุญาต แล้ วนี่ไอ้ เจ้ าพวกที่อยู่ข้างในมันหายไปไหนหมดแล้ วเนี่ย เลี ้ยงเสีย
ข้ าวสุกจริงๆ โธ่เว้ ย!” ชายร่ างอ้ วนสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะจ้ องมองไปทาง
เด็กหนุ่มทังสองคน
้ ที่พงั แผนการทังหมดของเขาจนย่
้ อยยับ

“ถ้ าหมายถึงคนที่คอยคุมอยู่ในนัน้ ล่ะก็. ..ตอนนีพ้ วกเขาคงเข้ า

มาช่วยคุณไม่ได้ หรอก” คาตอบที่ได้ รับพร้ อมกับนัยน์ตาสีทองที่ปรายมอง
อย่างเย็นชา ทาให้ เขาถึงกับสัน่ สะท้ าน

...เจ้ าเด็กพวกนี ้มันเป็ นใครกันแน่!!

ราอิ ลมองไปทางเหล่า ดิอ อสรอยด์ มุงที่ บัด นี ย้ ื น มองอยู่ห่ า งๆ

(อย่างกลัวจะโดนลูกหลง) ก่อนจะเอ่ยต่อด้ วยน ้าเสียงเย็นๆ

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม การที่คณ
ุ ทาผิดสัญญากู้ยืม ทัง้ ๆ ที่อีกฝ่ ายใช้
หนี จ้ นหมด แต่ก็ไม่ยอมให้ ไถ่ คนคืนแบบนี ้ หากเรื่ อ งแจ้ ง ไปถึงทางฝ่ าย
ปกครอง คุณคงต้ องลาบากแน่ๆ แถมนี่ ก็มีพยานเห็นเหตุการณ์ กันหลาย
คน ถ้ าคิดจะปิ ดปากให้ หมดทุกคน ก็คงจะยากไม่ใช่เล่น”

“จะเอาไงดีครับ โอนเนอร์ ” กลุ่มนักเลงหัวไม้ ที่ยืนล้ อมกรอบพวก

เด็กหนุ่ม หันไปถามผู้เป็ นนายด้ วยท่าทางลังเล

P a g e | 163
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘กรอเรี ยเป็ นดาวเด่นในคลับแท้ ๆ เสียไปก็น่าเสียดาย...แต่ถ้าต้ อง

ถูกยึดไปอนุญาตประกอบกิจ การไปก็ถือ ว่าได้ ไม่ค้ มุ เสีย...’ ชายร่ างอ้ วน
จ้ องมองหญิงสาวที่กอดกับพ่อของหล่อนอย่างเสียดาย

“กรอด...ถ้ างันพวกแกก็
้ รีบๆ ไสหัวไปจากหน้ าร้ านนี่ได้ แล้ ว ” เขา
จ้ องมองเด็กหนุ่มทังสองตรงหน้
้ าอย่างเจ็บแค้ น ก่อนจะเดินกระแทกเท้ าก
ลับเข้ าไปในร้ าน โดยมีเหล่าลูกน้ องรี บตามผู้เป็ นนายไปติดๆ

“ลุงไม่ร้ ูจะตอบแทนพวกเธอทังสองอย่
้ างไรดี ขอบคุณมากจริ งๆ”
ชายที่ถกู ช่วยไว้ เอ่ยอย่างซาบซึ ้งใจ

“ไม่เป็ นไรหรอกครับ เจออะไรที่ไม่ถูกต้ องมันก็ต้องช่วยๆ กันไป”

พริ สเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มร่ าเริ งพร้ อมกับยกมือขึ ้นเกาหัวแกรกๆ แก้ เก้ อ ผิดกับ
อีกฝ่ ายที่มีสีหน้ าซีดเผือดขึ ้นมาทันที เมื่อเห็นรอยเลือดที่ซึมออกมาเป็ นวง
กว้ างบริเวณแขนเสื ้อของเจ้ าตัว

“ตายจริง เลือดออกมากขนาดนี ้ รี บไปทาแผลก่อนเถอะ จากตรง

นี ้ไปที่ร้านของเราอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ พอจะเดินไหวมัยจ๊้ ะ ” หญิงสาวที่ยืนอยู่
เอ่ยพร้ อมทังท ้ าท่าจะเข้ ามาช่วยพยุงพริส ทาให้ เจ้ าตัวต้ องรี บส่ายหน้ าหงึก
หงักด้ วยใบหน้ าขึ ้นสีเล็กๆ

“ไม่เป็ นไรหรอกครับ แผลแค่นี ้เอง อะแหะๆ”

“ไม่ได้ นะ เกิดติดเชื ้อขึ ้นมาจะว่ายังไง อีกอย่าง...ฮึกๆ...พวกเธอก็

เป็ นผู้มีพระคุณของเรา กับแค่นี ้ยังไม่ให้ เราตอบแทน สงสัยคงรังเกียจฉันที่

P a g e | 164
อัญ

ทางานอย่างว่าล่ะสิ” ท่าทางเศร้ าหมองกับน ้าเสียงสะอื ้นเล็กๆ ของอีกฝ่ าย

ทาให้ พริสรี บเอ่ยด้ วยน ้าเสียงร้ อนรน

“มะ...ไม่จริ งหรอกครับ จะไปรังเกียจได้ ยังไง เอ้ อ...คุณมีงานทา

แถมยังเป็ นอาชีพสุจริ ตที่ไม่เบียดเบียนใคร พวกผมที่ยังไม่มีงานทายังแย่
กว่าซะอีก”

“เอ๋ ยัง ไม่มี งานทางัน้ เหรอ?” สองพ่อ ลูกเอ่ย แทบจะพร้ อมกัน

อย่างประหลาดใจ...ดูจากความสามารถเมื่อครู่ พวกเขานึกว่า เป็ นนักกีฬา
ต่อสู้ หรื อพวกนักมวยเสียอีก

“ครับ พอดีพวกเราเพิ่งย้ ายเข้ ามาอยู่ที่นี่น่ะครับ ” ราอิลเป็ นฝ่ าย

ตอบ

“อย่างนัน้ ถ้ าไม่รังเกียจ จะมาทางานที่ร้านฉันมัย้ ถึงจะเป็ นร้ าน

บะหมี่เล็กๆ แต่ก็พอมีพอกินกันไปได้ แต่ฉันคงไม่มีเงินจ่ายค่าจ้ างแพงๆ
หรอกนะ”

พริสดวงตาเป็ นประกาย ขณะมองไปทางคุณลุงที่เอ่ยด้ วยรอยยิม้

ใจดี

“ว้ าว แค่มีที่ให้ ซุกหัวนอนก็ดีถมถืดไปแล้ วครับ”

“ฮ่ะๆๆ ไม่ใช่แค่ที่นอนหรอก แต่มีข้าวให้ กินสามมื ้อด้ วยนะเอ้ า ”

คาเอ่ยสัมทับของคุณ ลุงผู้เป็ นเจ้ าของร้ านบะหมี่ ทาให้ พริ สหันไปยิม้ กับ
ราอิลอย่างยินดี ก่อนที่ทงสองจะเอ่
ั้ ยขึ ้นมาแทบจะพร้ อมกัน

P a g e | 165
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ถ้ าอย่างนันก็
้ ขอรบกวนด้ วยนะครับ”

P a g e | 166
อัญ

ตอนที่ 71
สัญญาณแห่ งการต่ อสู้

เสียงฝี เท้ าที่ดงั สะท้ อนก้ องไปทั่วทังโถงทางเดิ

้ นกว้ าง ก่อนจะหยุด
ลงตรงหน้ าห้ องที่อ ยู่ปลายสุดของทางเดิน ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่หน้ าประตู
เหล็กตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าตึงเครี ยด

‘กรอด ร้ อยวันพันปี ไม่เห็นจะนึกถึงกันซักครัง้ ...หรื อว่าจะสงสัยเรื่ อง

นันเข้
้ าแล้ ว!?’ เขาขบกรามเบาๆ อย่างครุ่นคิด...ถ้ าลางสังหรณ์ ของเขาไม่
ผิดล่ะก็...งานนี ้ย่อมไม่ใช่เรื่ องดีแน่

ใบหน้ าของชายหนุ่มซีดเผือดลงเล็กน้ อย ก่อนจะหายใจเข้ าลึกๆ

อย่างเรี ยกสติ ก่อนจะเคาะประตูสองครัง้ เป็ นพิธี แล้ วจึงผลักบานประตูเข้ า
ไป

ความมืดที่ปรากฏรอบด้ าน ทาเอาคนที่เข้ ามาในห้ องอดรู้สกึ เย็นยะ

เยือ กไม่ได้ หากแต่นัยน์ ตาสีดาสนิทที่มองตรงไปข้ างหน้ า ก็ยังคงฉาบไว้
ด้ วยความหยิ่งทะนงตน

P a g e | 167
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“นายท่านเรี ย กข้ า มีอ ะไรให้ รั บใช้ ห รื อ ขอรั บ ” เขาเอ่ ยถามด้ ว ย

น ้าเสียงนอบน้ อม ขณะแอบชาเลืองมองร่ างของผู้เป็ นนายที่กาลังยืนทอด
มองออกไปนอกหน้ าต่างโดยไม่แม้ แต่จะปรายตามองมาทางเขาแม้ แต่น้อย

“พักนี เ้ จ้ ามีธุระอะไรกับหน่วยมายาปราภพอย่างนัน้ รึ มัลลิอัส ”

คาถามด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ แต่กลับทาให้ คนฟั งสั่นสะท้ านด้ วยความรู้สึก
เย็นจับจิต แม้ สีหน้ าจะยังไม่เปลี่ยนแม้ แต่น้อย แต่เม็ดเหงื่อ เย็นๆ ผุดขึน้
ตามไรผมก็เป็ นการแสดงให้ เห็นถึงความกดดันที่จ่โู จมเข้ าใส่

“ข้ าเพียงแต่อดเป็ นห่วงการทางานของเจ้ าพวกนันว่

้ าจะ...”

“นัน่ ไม่ใช่ธรุ ะกงการอะไรของเจ้ า” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นยะเยียบ

ทาเอามัลลิอัสถึงกับก้ มลงคุกเข่าให้ กับชายหนุ่มที่ดจู ะมีอายุน้อยกว่าเขา
อย่างหวัน่ เกรง

“ขอนายท่านโปรดอภัย ข้ าผิดไปแล้ ว”

ชายหนุ่มเหลือบมองผู้ใต้ บังคับบัญชาครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไป

มองทิวทัศน์นอกหน้ าต่างอีกครัง้

“เจ้ าคงข้ อ งใจ ว่าทาไมข้ าถึงไม่ให้ เจ้ าร่ วมในแผนการครั ง้ นี ด้ ้ วย

สินะ” คาเอ่ยของคนที่หันหลังให้ ทาเอามัลลิอัสถึงกับสะดุ้งเล็กน้ อย ก่อน
จะรี บตอบด้ วยน ้าเสียงนอบน้ อม

“ข้ ามิบงั อาจขอรับ นายท่านย่อมมีวสิ ยั ทัศน์กว้ างไกล”

P a g e | 168
อัญ

“ถ้ าอย่างนันก็
้ ดี ” ชายหนุ่มเอ่ยเว้ นระยะ ก่อ นจะหันกลับมามอง
ผู้ใต้ บงั คับบัญชา

“กลับไปทาหน้ าที่ของตัวเองซะ อย่าให้ ข้ารู้ ว่าเจ้ าไปสอดรู้สอด

เห็นหรื อยุ่งกับหน่วยอื่นอี ก จาไว้ !” นัยน์ตาสีอาพันวาวโรจน์ เพียงวูบหนึ่ง
แต่ก็เพียงพอที่จะให้ ชายที่คกุ เข่าอยู่กับพื ้นถึงกับตัวสัน่ สะท้ าน ก่อ นจะรี บ
รับปากด้ วยน ้าเสียงแหบแห้ ง

“ข...ขอรับ”

เมื่อร่ างของคนที่เคยคุกเข่าจากไปแล้ ว เสียงแหบพร่ าที่ดงั ขึ ้นใน

มุมมื ดของห้ อ ง ก็ท าให้ นัย น์ ต าสีอ าพันตวัดมองเพีย งชั่ว ครู่ ก่อ นจะละ
สายตาไปอย่างไม่ใส่ใจ

“มัลลิอสั อาจจทาไปเพียงเพราะความหวังดี แต่มนั คงไม่ได้ มีเจตนา

จะขัดคาสัง่ นายท่านหรอกขอรับ”

“ข้ าขอความเห็นจากเจ้ าแล้ วหรื อ ” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นๆ ของผู้

เป็ นนาย ทาให้ ชายชราที่เพิง่ ก้ าวออกมาจากมุมมืดของห้ อง ต้ องรี บค้ อมตัว
ทาความเคารพอีกฝ่ าย

“ขอนายท่านโปรดอภัย ข้ าเพียงแต่ก ลัว ว่ามันจะคิดน้ อ ยใจอี ก

เหมือ นอย่างตอนที่ ท่านให้ ดีไนด์ขึ ้นเป็ นหัวหน้ าหน่วยจตุรติกาลที่ขึน้ ตรง
กับนายท่าน ส่วนมันที่มีความสามารถพอกัน กลับได้ เป็ นเพียงรองหัวหน้ า
หน่วยเงาราตรี เท่านัน...”
้

P a g e | 169
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“คาเนลอส...เอาเวลาที่จะพูดแทนคนของเจ้ าไปคอยจับตาดูมนั ซะ”

ชายหนุ่ม เอ่ ย ด้ ว ยน า้ เสี ย งเย็ น ชา ขณะมองชายชราตรงหน้ า ที่ ด ารง
ตาแหน่งหัวหน้ าหน่วยเงาราตรี . ..หน่วยที่ ทาหน้ าที่ ดุจ ดังทหารปกปั ก ษ์
แผ่นดิน

“นายท่านหมายความว่า...” คาเนลอสมองผู้เป็ นนายอย่างหวาดๆ

ถึ ง ตอนนี เ้ ขาจะกลัว คนตรงหน้ า จับ จิ ต แต่ห ากความอยากรู้ ก็ ยัง คง มี
มากกว่า

ชายหนุ่มปรายตามองชายชราอย่างราคาญใจแว่บหนึ่ง ก่อ นจะ

เอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นยะเยียบ

“ทุกเรื่ องต้ องมีเหตุผล เจ้ าถึงจะทาตามที่ข้าสัง่ สินะ”

“ม...มิบงั อาจขอรับ”

เมื่อเห็นท่าทางลนลานของข้ ารับใช้ คนสนิท ชายหนุ่มจึงเอ่ยต่อด้ วย

น ้าเสียงเรี ยบๆ ที่อ่อนลงกว่าเดิม

“เอาเถอะ เจ้ าเป็ นหัวหน้ ามัน จะรู้เอาไว้ ก็คงไม่เป็ นไร พักหลังๆ เจ้ า
นั่น มีพ ฤติก รรมที่ แปลกไป นอกจากจะออกไปลาดตระเวนนานจนผิด
สังเกตแล้ ว ยังคอยไปถามเรื่ องงานที่พวกจตุรติกาลถูกใช้ ให้ ไปทากับหน่วย
มายาปราภพ ไม่วา่ มันจะทาไปเพราะอะไรก็ตาม แต่ถ้าทาเกินเลยไปกว่านี ้
ถึงเป็ นคนของเจ้ า ข้ าก็จะไม่ละเว้ นแน่...!”

P a g e | 170
อัญ

คาเนลอสเบิกตากว้ างอย่างตกใจ กับความนัยที่แม้ ผ้ เู ป็ นนายจะ

ไม่ได้ พดู ออกมาตรงๆ แต่ก็ชดั เจนในความหมาย

“นายท่านจะบอกว่าเกลื อ กลายเป็ นหนอนอย่า งนัน้ หรื อ ขอรั บ !

เป็ นไปไม่ได้ แน่ๆ!! เราชาวเผ่าเช้ ดล้ วนมีจดุ มุ่งหมายเดียวกัน ไม่มีทางที่มนั
จะไปสมคบคิดกับคนนอก แล้ วยิ่งไม่มีทางไปเข้ ากับท่านผู้นนเด็ ั ้ ดขาด...!”

นัยน์ตาสีอาพันวูบไหวเล็กน้ อย ก่อนจะปิ ดเปลือกตาลง เพื่อหลบ

ซ่อนความหวัน่ ไหวที่เจืออยู่ภายใน

“...นั่นสินะ ถ้ าเช้ ดยังไม่อาจเชื่อใจเช้ ดได้ ก็คงไม่มีใครในโลกนีอ้ ีก

แล้ ว ที่เราจะเชื่อใจได้ อีก...” ชายหนุ่มเอ่ยเว้ นระยะ ก่อนจะลืมตาขึ ้นอีกครัง้
หากแต่ครัง้ นี ้ นัยน์ตาสีอาพันกลับฉายแววเย็นชาเฉกเช่นเดิมอีกครัง้

“...แต่เราจะผิดพลาดอีกไม่ได้ ฉะนันอย่ ้ าให้ มีเรื่ องแบบนี อ้ ีกเป็ น

อันขาด” คาสัง่ ที่ได้ รับ ทาให้ คาเนลอสรี บรับปากทันที

“ขอนายท่านโปรดวางใจ ข้ าจะคอยจับตาดูมัลลิอัสไม่ให้ มันทา

อะไรนอกลูน่ อกทางได้ อีกขอรับ”

P a g e | 171
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เงาของร่มไม้ ที่ปกคลุมไปทัว่ ช่วยให้ แสงแดดในยามเที่ยงวันที่ลอด

ผ่านเข้ ามา เบาบางไปได้ พอสมควร ทาให้ สถานที่แห่งนี ้ กลายเป็ นสถานที่
พักผ่อนหย่อนใจของผู้คนในเมืองไม่น้อย นี่คงจะเป็ นประโยชน์ที่ดีที่สดุ ของ
สวนสาธารณะกลางเมืองแคนวาสแห่งนี ้

เด็กหนุ่มที่นงั่ เหม่อลอยอยู่บนม้ านัง่ ยาวใต้ ร่มไม้ ใหญ่ตามลาพัง อด

รู้สกึ สงบใจไม่ได้ เขาไม่ได้ มีโอกาสมานัง่ ทอดหุ่ยอย่างสบายอารมณ์แบบนี ้
นานแล้ ว ถึงจะมีคนแปลกๆ ที่ทาตัวเหมือนเซลล์ขายของหลงนาสินค้ าเข้ า
มาเสนอกับเขาบ้ าง แต่แน่นอนว่าทันที ที่ได้ เห็นสภาพการแต่งตัวที่ มอซอ
ของเขาอย่างชัดเจน พวกนันก็ ้ ต่างพากันเดินหนีไปหาลูกค้ า (เหยื่ อ) ราย
ใหม่แทนแทบจะในทันที

“เอ้ า นี่ ” สัมผัสเย็นๆ ตรงแก้ ม ทาให้ เขาสะดุ้ง เล็กๆ ก่อ นจะหัน

กลับไปมองขวดน ้าผลไม้ รวมสีสนั สดใสที่ร่างบางยื่นมาให้

“ขอบใจ” ตฤณยิ ้มรับ ก่อนจะรับขวดน ้ามาถือไว้ ในมือ ความเย็น

จากสัมผัสที่ได้ ทาให้ เขาหันไปมองคนที่ทรุดลงนัง่ ข้ างๆ อย่างจับผิด

“ใช้ วารี เวทกับน ้าผลไม้ นี่สนิ ะ”

“นิดหน่อยน่า ไม่มีใครเห็นหรอก” อานีสเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พร้ อม

กับกระดกขวดนา้ หวานสีแดงเข้ มขึ ้นดื่ม ถ้ าไม่ติดนัยน์ตาสีโกเมนคู่คมที่
มองมาล่ะก็...อยากจะพูดต่อด้ วยซ า้ ว่า ‘ถ้ าเห็นก็คงเห็นตังแต่
้ ตอนที่หยิบ
ขวดน ้าออกมาจากแบ็กแพ็คกิ ้งแล้ วล่ะ’

P a g e | 172
อัญ

“ฮ้ า ชื่ นใจดีจัง ” ท่าทางสดชื่ น แถมยังเอาหลังมือ เช็ดปากรวกๆ

ของเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มที่ดเู หมือนจะเข้ าถึงบทบาทเสียจนแทบจะจา
บุคลิกเดิมไม่ได้ ทาให้ คนมองหัวเราะออกมาเบาๆ

“ฮะๆๆ อยากให้ เอริ ได้ มาเห็นสภาพเธอในตอนนีจ้ ริ งๆ แฮะ” คา

แซวทีเล่นทีจริงของคนข้ างๆ ทาให้ อานีสหันไปยิ ้มแยกเขี ้ยวให้ อีกฝ่ าย

“โธ่ เรื่ องแค่นี ้หมอนัน่ ไม่ตกใจหรอกย่ะ” น ้าเสียงที่ยงั คงดัดให้ ห้าว

แต่เมื่อเจอกับคาพูดเชิดๆ แบบหญิงสาว ก็ทาเอาคนฟั งหลุดหัวเราะเสียง
ดังจนได้

“ฮ่าๆๆ ทะ...ทีหลังอย่าหลุดแบบนี ้อีกนะ โอย ฮะๆๆ เกิดใครได้ ยิน

เข้ าจะคิดว่าเธอเป็ นกระเทยเอาหรอก” ตฤณเอ่ยอย่างยากเย็น ก่อนจะปาด
น ้าตาที่เล็ดออกมา

อานีสมุ่ยหน้ าลงเล็กน้ อย นึกหมัน่ ไส้ คนที่ยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ

แต่แล้ วก็เปลี่ยนเป็ นยิ ้มกริ่ มอย่างเจ้ าเล่ห์ พร้ อมกับกระเถิบเข้ าไปใกล้ อี ก
ฝ่ าย

“แหม...ถ้ าฉันเป็ นกระเทย งันไคน์

้ ที่ อยู่กับกระเทยอย่างฉันก็เป็ น
เกย์ น่ะสิ” มือ บางสอดเข้ าไปคล้ อ งแขนร่ างสูงที่ นั่งข้ า งๆ ทาเอาอี กฝ่ าย
ถึงกับผงะ ในขณะที่ ผ้ ูคนที่ เดินผ่านไปมา ต่างมองมาทางพวกเขาด้ ว ย
สายตาแปลกๆ พร้ อมกับซุบซิบอะไรบางอย่าง

“ต๊ าย เด็กหนุ่มๆ เดี๋ยวนี ้กลายเป็ นพวกรักป่ าไม้ กนั ไปหมดแล้ วรึไง

เนี่ย”

P a g e | 173
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ดูสๆิ หน้ าตาก็ออกจะดี๊ดี เสียดายพันธุ์ชะมัด ไม่น่าเล้ ย”

“กรี๊ ด ประเจิดประเจ้ อ แซนดี ้รับไม่ได้ ฮ่ะ”

“แหม อิจฉาเขารึไงยะ หล่อน”

และอีกนานาสารพัดความคิดเห็น ที่ดเู หมือนจะกระซิบกันดังไป

นิด คนที่ถกู นินทาถึงได้ ยินชัดถนัดหูขนาดนี ้

ตฤณมองเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่ มที่ แย้ มรอยยิม้ เจ้ าเล่ห์อย่าง

อึ ้งๆ ก่อนที่นยั น์ตาสีโกเมนจะเปลี่ยนเป็ นพราวระริกแทน

“นัน่ สินะ ถ้ ากระเทยหน้ าตาน่ารักขนาดนี ้ ให้ เป็ นเกย์มนั ก็ค้ มุ ออก

จะตายไป จริงมัย?” ้ คาถามกลับพร้ อมกับนัยน์ตาที่พราวระยับอย่างไม่น่า
ไว้ วางใจ ทาเอาอานีสแทบอยากจะแกะมือออกทันที แต่ ก็ทาไม่ได้ เพราะ
ถูกอีกฝ่ ายล็อคแขนเอาไว้ เสียก่อน

“อ่ะ ไคน์จะทาบ้ าอะไรน่ะ” ร่างสูงที่โน้ มตัวลงมา ทาให้ คนตัวเล็ก

กว่าพยายามเบี่ยงตัวหลบ พร้ อมกับใช้ อี กมือ ดันหน้ าของอี กฝ่ ายให้ ห่าง
ออกไป แต่แล้ วมือข้ างนันก็
้ ถูกมือของอีกฝ่ ายรวบเอาไว้ ได้ ทาให้ เธอยิ่งตก
อยู่ในสภาพที่อิหลักอิเหลื่อเข้ าไปใหญ่

ยิ่งเมื่อมีสายตาอีกหลายคู่ที่มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ก็ยิ่ง
ทาให้ ดวงหน้ าหวานแดงก่าจนแทบจะกลายเป็ นสีเดียวกับนา้ หวานที่เพิ่ง
ดื่มไปเมื่อครู่

P a g e | 174
อัญ

“หยุดนะ ไม่อายคนอื่นบ้ างรึ ไง!” ดูเหมือนคาประท้ วงของเธอจะ

ไม่ได้ ผล เมื่อ คนฟั งแย้ มรอยยิม้ ของคนขี แ้ กล้ ง ก่อ นจะเอ่ยกระซิ บด้ ว ย
น ้าเสียงนุ่ม

“อ้ าว เธออยากให้ คนอื่ นเห็นว่าเราเป็ นเกย์ กันไม่ใช่เหรอ ฉันก็

กาลังช่วยอยู่นี่ไง” ดวงหน้ าคมคายที่โน้ มลงมาจนแทบจะชิดกับแก้ มเนียน
ใส ลมหายใจอุ่นๆ ที่สมั ผัสได้ ทาให้ เธอหลับตาปี๋

...หวา! บ้ าๆๆ เธอไม่น่าไปแหย่เลย ลืมไปได้ ยังไงกันนะ ว่าคน

อย่างไคน์น่ะ มีสามัญสานึกแบบคนปกติเค้ าซะที่ไหน!

หน้ าผากที่ ถูกดีดเบาๆ ทาเอาร่ างบางสะดุ้งโหยง ลืมตาขึน้ มา

อย่างตกใจ ก่อ นจะพบว่าคนข้ างๆ กาลังมองมาด้ วยดวงตาพราวระริ ก
อย่างขบขัน

“เอ้ าๆ พอเถอะ ดูสิ ดิออสรอยด์มงุ กันเพียบขนาดนี ้ เดี๋ยวได้ โดน

ยัดเยียดให้ เป็ นเกย์ไปจริงๆ กันพอดี ฮะๆๆ” เด็กหนุ่มเอ่ยกลัวหั
้ วเราะ ขณะ
เหลือบมองเหล่าผู้ชมกิตติมศักดิ์ที่ต่างพากันเสหน้ าไปทางอื่นด้ วยท่าทาง
ไม่ร้ ูไม่ชี ้

“นั่งพักกันนานแล้ ว งันพวกเราก็
้ ไปกันเถอะ” คาเอ่ยด้ วยท่าทาง
ปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ ้นทังสิ
้ ้น กลับยิ่งเป็ นเหมือนนา้ มันราดลงบนกอง
ไฟ

P a g e | 175
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ดวงตาสีน ้าผึ ้งวาววับขณะจ้ องมองคนที่ยังคงส่งยิม้ หน้ าเป็ นมา

ให้ ก่อนจะผุดลุกขึ ้นพร้ อมกับกระแทกส้ นเท้ าลงบนเท้ าของอีกฝ่ ายเข้ าให้
อย่างเต็มรัก

“จะไปไหนก็ไปเองสิ คนโรคจิต!” คาเอ่ยทิ ้งท้ าย ก่อนที่ร่างบางจะ

เดินก้ าวพรวดพราดออกไป ทิง้ ให้ เด็กหนุ่ มนั่งหน้ าเหยเกอย่างพยายาม
กลันเสี
้ ยงร้ อง

“...เกือบไปแล้ วมัยล่
้ ะ” เด็กหนุ่มที่นงั่ อยู่บนม้ านัง่ ตามลาพังราพึง
ขึ ้นเบาๆ

...ตอนแรกก็แค่อยากจะแหย่ให้ อีกฝ่ ายตกใจเล่น เป็ นการแก้ เกม

กลับ แต่ไปๆ มาๆ กลับกลายเป็ นเขาเอง ที่ไม่อาจควบคุมสติของตัวเอง
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของร่ างบาง ทาเอาเขาเกือบเผลอทาในสิ่งที่มากกว่าการ
แกล้ งไปเสียแล้ ว

“อา...หรื อว่าเราจะโรคจิตจริ งๆ ล่ะเนี่ย ” ดวงหน้ าคมคายขึ ้นสีระ

เรื่ อ ขณะยกมือเรี ยวขึ ้นปิ ดปากตัวเอง

P a g e | 176
อัญ

ในร้ านขายมะหมี่เล็กๆ ที่มีเพียงเคาท์เตอร์ ด้านหน้ าซึ่งพวกพริ ส

นั่งอยู่ และโต๊ ะอี กเพียงไม่กี่ ตวั แสงไฟสีส้มอ่อนจากโคมไฟเก่าๆ ช่วยให้
บรรยากาศภายในร้ านดูอบอุ่นและเป็ นกันเอง แสงไฟจากยานยนต์ที่แล่น
ไปตามท้ องถนน ลอดเข้ ามาเป็ นครัง้ คราว

“หวาว!! อร่ อยๆๆ สุดยอดไปเลยฮะ” พริสเอ่ยอย่างทึ่งๆ พร้ อมกับ

ยกชามน ้าซุปขึ ้นซดจนหมดเกลี ้ยง

“ฮ่ะๆๆ ไม่อิ่มเติมได้ อีกนะ ยังมีอีกเพียบ” คุณลุงเจ้ าของร้ านบะหมี่

เอ่ยพร้ อมกับหัวเราะชอบใจ ก่อนที่จะยกบะหมี่ชามใหม่อีกสองชามใหญ่
เข้ ามาเสิร์ฟเพิม่ โดยไม่ต้องมีใครร้ องขอ

ราอิลได้ แต่ยิม้ เฝื่ อนๆ ก่อ นจะมองบะหมี่ช ามที่ สามตรงหน้ าตา

ปริ บๆ...ชามแรกยังพอว่า...ชามที่ สองก็ยังพอทาเนา...พอมาถึงชามที่สาม
นี่เริ่ มคิดหนัก...แต่ก็จ าต้ อ งทานต่อไปเพื่อ รั กษานา้ ใจคนทาที่ดูจ ะภูมิใจ
นาเสนอเป็ นพิเศษ

นัยน์ตาสีทองเหลือบไปมองเพื่อนตัวแสบที่ยังคงก้ มหน้ าก้ มตา

ทาน (เขมือบ) แล้ ว ก็ได้ แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ

จากที่ ได้ พูดคุยกัน ตอนนี ้พวกเขาได้ ร้ ู แล้ วว่าเจ้ าของร้ านบะหมี่ผ้ ู

แสนใจดีคนนี ้ มีชื่อว่า แม็กกิล ไลด์ เปิ ดกิจการร้ านบะหมี่มาได้ เกือบสิบปี
โดยมี กรอเรี ย ผู้เ ป็ นลูก สาว คอยช่ ว ยเป็ นลูก มื อ ให้ ม าโดยตลอด แต่
เนื่ อ งจากวิก ฤตเศรษฐกิ จ ตกต่ า ช่ ว งสองปี ที่ ผ่า นมา ท าให้ เ ขาไม่อ าจ
ประคองร้ านเอาไว้ ได้ จึงต้ องไปกู้เงินจากเจ้ าของคลับที่ ปล่อยเงินกู้นอก

P a g e | 177
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ระบบ แต่แล้ วเมื่อไม่อาจหาเงินมาคืนได้ ทันตามกาหนด กรอเรี ยจึงถูกพา

ตัวไปทางานในคลับ จนกว่าเขาจะสามารถหาเงินมาไถ่ตวั คืนได้ แต่เมื่อ
กิจการในร้ านกลับมาฟื ้นตัวอี กครัง้ เขาจึงนาเงินรายได้ ที่ได้ มาจ่ายหนี ท้ ี่
เหลือ เพื่อรับตัวกรอเรี ยกลับ และเรื่ องราวหลังจากนันก็
้ เป็ นอย่างที่ได้ เห็น
นัน่ เอง

ถึงตอนนี ้จะเริ่มมืดแล้ ว แต่เมื่อหันไปเห็นป้ายหน้ าร้ าน จะเห็นว่า

ยังไม่ถึงเวลาปิ ดร้ าน แต่เนื่องจากวันนี ้เป็ นวันที่ลกู สาวได้ กลับมา แม็กกิล
จึงปิ ดร้ านเพื่อเลี ้ยงฉลอง อีกทังยั
้ งเพื่อเป็ นการตอบแทนพวกเขาทัง้ สองคน
อีกด้ วย

“ว่าแต่ที่พวกเธอบอกว่าเพิง่ เข้ ามาอยู่ที่เมืองนี ้เนี่ย หมายถึงเมืองโย

ดาที่ เ ขตหนึ่ งนี่ ห รื อ จ๊ ะ ” กรอเรี ย ที่ ตอนนี ส้ ลัดคราบสาวสวยอัน ดับหนึ่ ง
ประจ าคลับ กลายมาเป็ นพนักงานเสิร์ฟที่ อ ยู่ในชุดผ้ ากันเปื ้อ น ถามขึน้
อย่างชวนคุย

“อ๋อ เปล่าหรอกฮะ พวกเรามาจากแชนโดระ...อุ้ก แค่กๆๆ!” พริ ส

เอ่ยขึ ้นอย่างลืมตัว ก่อนจะสาลักออกมาเมื่อถูกเพื่อนที่นงั่ ข้ างๆ ถองเข้ าใส่

“แชนโด...?” แม็กกิลทวนขึ ้นอย่างสงสัย

“พวกเรามาจากชาโดว์ ที่ เ ขตสามน่ ะ ครั บ ถู ก พิ ษ เศรษฐกิ จ

เหมือนกัน เลยถูกให้ ออกจากงาน นี่ก็เพิ่งจะมาที่เขตหนึ่งครัง้ แรก หวังจะ
มาตังหลั
้ กกันใหม่ที่นี่แทนน่ะครับ ” ราอิลเอ่ยด้ วยรอยยิม้ สุภาพ ขณะช่วย
ลูบหลังคนที่ยงั ไอค่อกแค่กไม่หาย ด้ วยท่าทางเป็ นห่วง(?)

P a g e | 178
อัญ

“อ๋อ ...มิน่าล่ะ ถึงได้ ยังไม่มีงานทากัน ” แม็กกิลพยักหน้ าอย่าง

เข้ าใจ

พริ สแอบเหล่มองเพื่อนที่ยังคงเนียนต่อไปได้ แบบน่าจะได้ โล่การ

แสดงดีเด่นอย่างชื่นชมปนหมัน่ ไส้ เล็กๆ แต่ทันทีที่สบเข้ ากับนัยน์ตาสีทองที่
ส่งสายตาคมกริบมาเป็ นเชิงว่า ‘นายน่ะ ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ ว’ ก็ได้ แต่ก้ม
หน้ าก้ มตากินบะหมี่ตอ่ อย่างเจี๋ยมเจี ้ยม

“แต่น่าแปลกนะ ทังๆ ้ ที่เขตสามน่า จะหางานได้ ง่ายกว่าเขตหนึ่งนี่

แท้ ๆ ทาไมถึงเลือกมาอยู่ที่นี่ละ่ ” คาเอ่ยของกรอเรี ย ทาให้ พริสได้ แต่หวั เราะ
แห้ งๆ เพราะมีชะนักติดหลัง

“เอาอย่างนี ้ก็แล้ วกัน มะรื นนี ้ตรงกับวันหยุดของร้ านพอดี ไว้ ฉันจะ

พาพวกเธอไปเดินเที่ยวให้ ทั่วทังโยดานี
้ ่เลยนะจ๊ ะ ” กรอเรี ยเอ่ยอย่างร่ าเริ ง
พร้ อมทังดี
้ ดนิ ้วดังเป๊ าะ ทาเอาผู้เป็ นพ่อได้ แต่สา่ ยหน้ าอย่างปลงๆ

“แกนี่น้า ไปอยู่ในคลับมาตังเกื
้ อบสองปี กลับมาไม่ได้ มีความเป็ น
ผู้หญิงเพิม่ ขึ ้นมาเล้ ย”

“โธ่ พ่อก็...นี่ฉันก็เป็ นผู้หญิงอยู่นะ หรื อพ่อจะบอกว่าพ่อมีลกู ชาย

กันล่ะ” คาเอ่ยกลัวหั ้ วเราะของคนเป็ นลูก ทาให้ แม็กกิลแย้ มยิม้ อย่างเป็ น
สุข...เขาไม่ได้ เห็นรอยยิ ้มของลูกสาวคนนี ้มาเกือบสองปี แล้ วสินะ...

“เอ้ าๆ วันนี ก้ ินกันให้ เต็มคราบกันไปเลย” ผู้เป็ นเจ้ าของร้ านเอ่ย

พร้ อมกับยกชามบะหมี่ออกมาอีกหลายชามมาวางไว้ ตรงหน้ า เด็กหนุ่มทัง้

P a g e | 179
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

สอง ทาเอาราอิลถึงจะคิ ้วกระตุกกึก ก่อนจะก้ มหน้ าก้ มตาพยายามกินไอ้ ที่

ยังเหลืออยู่ในชามเก่าให้ หมดอย่างจาใจ

เสียงหัวเราะพูดคุยอย่างสนุกสนานที่ ดงั ลอดออกมาจากภายใน

ร้ านบะหมี่เล็กๆ ในขณะที่ภายนอกยังคงเต็มไปด้ วยเสียงจ่อกแจ่กจอแจที่
ฟั งดูย่งุ เหยิงทังจากเสี
้ ยงตะโกนโฆษณาขายสินค้ าจากเหล่าพ่อค้ าแม่ขาย
รวมไปถึงเสียงเครื่ องยนต์จากยานพาหนะที่แล่นอยู่บนท้ องถนน

+++++++++++++++++++++++++++++

“เฮ้ รอด้ วยสิ!” ตฤณเอ่ยขณะเร่ งฝี เท้ าตามร่ างบางที่ เดินนาลิ่วๆ

ก่อนจะคว้ าแขนของอีกฝ่ ายเอาไว้

“ตามทันซักที ” นัยน์ตาสีนา้ ผึ ้งวาววับมองมายังคนพูด ก่อนจะ

แปรเปลี่ยนเป็ นอ่อนลง เมื่อเห็นสภาพหอบเล็กๆ ของอีกฝ่ าย

ตฤณระบายยิ ้มอย่างโล่งใจ เมื่อเห็นว่าอี กฝ่ ายไม่มีท่าทางโกรธ

แบบที่คิดไว้ ดวงหน้ าหวานที่ เมินหน้ าไปอีกทาง ทาให้ เขาอมยิม้ อย่างนึก
เอ็นดู

“...”

P a g e | 180
อัญ

“นี่...ยังโกรธอยู่เหรอ” น ้าเสียงที่ถามอย่างอ่อนโยน ทาให้ คนแกล้ ง

งอนเขวี ้ยงค้ อนใส่หนึ่งที ก่อนจะเอ่ยด้ วยสีหน้ ากึ่งยิ ้มกึ่งบึ ้ง

“ฮึ...ใครจะไปว่าอะไร ทีใครก็ทีมนั นี่นะ”

นัยน์ตาสีโกเมนพราวระยับขณะมองคนที่ สะบัดหน้ าไปอี กทาง

ด้ วยท่าทางงอนๆ

“งัน้ ...ฉันให้ เ ธอแกล้ ง กลับแบบเดียวกันก็ไ ด้ เอ้ า ” คาเอ่ย พร้ อม

รอยยิ ้มหวานที่แฝงความเจ้ าเล่ห์เอาไว้ เล็กๆ ทาเอาร่างบางทุบอักเข้ ้ าให้

“...ตาบ้ า ” เด็ก สาวบ่นงึ มงัมเบาๆ ใบหน้ านวลขึน้ สีระเรื่ อ เล็ก ๆ

อย่างน่ารัก ทาเอาเขาชักอยากกลับไปเป็ นคนขี ้แกล้ งอีกแล้ วสิ...

“!!”

ยังไม่ทนั ที่ทงสองจะได้
ั้ เอ่ยอะไรมากไปกว่านี ้ นัยน์ตาของทังคู
้ ก่ ็เบิก
กว้ างอย่างตกใจ หันไปมองทางหัวมุมถนนที่อยู่ไกลออกไปไม่มากนักแทบ
จะพร้ อมกัน...กระแสพลังเวทอ่อนๆ ที่ปรากฏเพียงชั่วเสี ้ยววินาที ก่อนจะ
จางหายไปนัน่ ...กระแสพลังเวทของพวกเช้ ด!

“อ๊ ะ ไคน์เดี๋ยวก่อนสิ!” อานีสตะโกนเรี ยกคนที่ตอนนี ้ใช้ การก้ าวเท้ า

ย่น ระยะ วิ่งฝ่ าฝูง ชนโดยหลบหลีก ผู้ค นที่ เ ดินผ่า นไปมาได้ อ ย่า งน่า ทึ่ ง
ก่อนที่เธอจะรี บวิง่ ตามไปอีกคน

ตฤณกวาดตามองไปรอบๆ ขณะหยุดอยู่ตรงหัวมุมถนน แต่แล้ วก็

เหลือบไปเห็นตรอกที่อยู่เยื ้องไปเล็กน้ อย

P a g e | 181
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘...อยู่ที่นั่นสินะ!’ เขาใช้ การก้ าวเท้ าย่นระยะ เพียงชัว่ เสี ้ยววินาที

ก็มาปรากฏตรงหน้ าตรอก ก่อนจะมองเพ่งเข้ าไปในความมื ด ที่เหมือนจะมี
ใครบางคนยืนอยู่ข้างในนัน้

แต่แล้ ว เมื่อได้ เห็นร่ างที่ ยืนอยู่เบื ้องหน้ าอย่างชัดถนัดตา เขาก็

ต้ องเบิกตากว้ างอย่างตกใจ

ตึก่ ...

เขาเกร็ ง มือ แน่น เพื่ อ สะกดความพลุ่ง พล่านที่ อ ยู่ภ ายใน ภาพ

บางอย่างที่ เคยเกิดขึ ้นในอดีต บัดนี ก้ ลับหวนชัดขึ ้นมาอีกครั ง้ นัย น์ตาสี
โกเมนวาวโรจน์ ขณะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงกร้ าว

“แก...คนที่ทาร้ ายพ่อในตอนนัน!!”
้

+++++++++++++++++++++++++++++

“หาผลึกเจอหรื อยัง ?” น ้าเสียงถามเรี ยบๆ ทาให้ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่

เพียงลาพังค้ อมศีรษะลงอย่างทาความเคารพเจ้ าของเสียง

“ขออภัยในความล่าช้ าขอรับ ตอนนี ้อิคารัสพาหน่วยมายาปราภพ

ออกไปหาข้ อมูลที่อยู่ที่แน่ชัดของผลึกอยู่ขอรับ ” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ คน
ฟั งอดสงสัยไม่ได้

P a g e | 182
อัญ

“แล้ วมีน่ากับโนอาร์ ละ่ ”

“พอดีมีปัญหาเกี่ยวกับที่อยู่จริ งๆ ของผลึก เพราะทางเราตรวจพบ

พลังที่แผ่ออกมาจากผลึกมาจากสองที่ สองคนนันจึ ้ งต้ องออกสืบหาข้ อมูล
ของผลึก ในอี กที่ ขอรั บ ” ชายหนุ่มรายงานด้ ว ยสี หน้ า เรี ยบเฉย หากแต่
นัยน์ตาสีดาสนิทกลับฉายแววเคร่งเครี ยดอยู่ไม่น้อย

“...” ความเงียบที่เกิดขึ ้น หลังจากที่เขารายงานไปแล้ ว ทาให้ ชาย

หนุ่มอดรู้สกึ หวัน่ ๆ ไม่ได้

“เอาเถอะ ในเมื่อข้ ามอบหมายงานนี ้ให้ พวกเจ้ าแล้ ว...ข้ าก็จะเชื่อ

ในการตัดสินใจของเจ้ า ” คาเอ่ยของผู้เป็ นนาย ทาให้ หัวใจของเขาพองโต
ก่อนจะรี บเอ่ยรับคาอย่างหนักแน่น

“ขอให้ นายท่ า นโปรดวางใจ ข้ า จะไม่ท าให้ ท่ า นผิ ด หวัง อย่ า ง

แน่นอน”

“อีกเรื่ อง...เมื่อเกิดปั ญหาขึ ้นเช่นนี ้ แล้ วทางท่านผู้นนั ้ เป็ นอย่างไร

บ้ าง” คาถามของผู้เป็ นนาย ทาให้ คิ ้วเรี ยวกระตุกเล็กน้ อย ก่อนจะเอ่ยตอบ
ไปด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ อย่างเก็บซ่อนอารมณ์ขนุ่ มัวเอาไว้ ภายใน

“ตอนนี ้ก็ยังคงหาทางเข้ าไปในสถานที่ที่เป็ นเป้าหมายอยู่ขอรับ ข้ า

ได้ ให้ พวกหน่วยมายาปราภพส่วนหนึ่งคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวเอาไว้
ก่อนแล้ วขอรับ”

P a g e | 183
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“...คอยจับตาดูไว้ ก็ดี แต่อ ย่าลืมเรื่ อ งที่ ข้าเคยกาชับเอาไว้ ด้วย”

น ้าเสียงที่ดงั ออกมาในช่วงท้ าย แฝงจิตสังหารเย็นยะเยือกของผู้เอ่ยราวกับ
เป็ นการตอกย ้าว่า หากลืมในเรื่ องที่กล่าว คนฟั งจะต้ องพบเจอกับสิง่ ใด...

“ขอรั บ ” ชายหนุ่มเอ่ยรับคา พร้ อมกับค้ อมตัวลงทาความเคารพ

อย่างเคยชิน แม้ วา่ บัดนี ้คนที่พดู กับเขาจะไม่ได้ อยู่ตรงหน้ าเขาก็ตามที

หากแต่เมื่อ การติดต่อตัดไปเรี ยบร้ อยแล้ ว นัยน์ตาสีดาสนิทกลับ

วาววับอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็ นเรี ยบเฉยอีกครัง้ เมื่อร่างที่
อยู่ในชุดคลุมสีดาสนิทปรากฏขึ ้นที่ด้านหลัง

“เรี ยนท่านดีไนด์ ตอนนี พ้ วกเราได้ ทาการแทรกซึมเข้ าไปในเขต

ศูนย์ ได้ สาเร็ จแล้ วขอรับ ” ร่ างที่ อยู่ด้านหลังชายหนุ่มเอ่ยด้ วยนา้ เสียงนบ
นอบ ในขณะที่คนฟั งพยักหน้ าอย่างรับรู้

“ก็ดี...ทาตามแผนต่อไปได้ ”

ร่ างที่อยู่ด้านหลังค้ อมตัวลงอย่างรับคาสัง่ ก่อนจะหายไปอย่างไร้

ร่องรอย ราวกับเลือนไปกับเงามืดในซอกอาคาร

ชายหนุ่มยืนพิงกาแพงอิฐด้ วยท่าทางเฉยชา ขณะเหม่อมองออกไป

บริ เวณถนนใหญ่ด้านหน้ า เมื่อนึกถึงคาสัง่ สุดท้ ายของผู้เป็ นนาย เขาก็อด
เดาะลิ ้นเบาๆ อย่างขัดใจไม่ได้

...เรื่ องที่นายท่านกาชับเอาไว้ ในการตามเก็บผลึกในครัง้ นี ้ ก็มีอยู่

เพียงเรื่ องเดียวเท่านัน้ นัน่ ก็คือ ให้ ชิงผลึกมาให้ ได้ โดยหลีกเลี่ยงการปะทะ

P a g e | 184
อัญ

กับท่านผู้นนและท่
ั้ านหญิงให้ มากที่สดุ หรื อหากเลี่ยงไม่ได้ ก็ห้ามลงมือจน
ทาให้ อีกฝ่ ายได้ รับบาดเจ็บสาหัสเป็ นอันขาด!

คาสัง่ ที่น่าอึดอัดใจ สาหรับเขาและอิคารัส แต่ก็จาต้ องปฏิบตั ติ าม

ในขณะที่ยัยมีนกลับแสดงท่าทางดีอกดีใจจนออกนอกหน้ า...สาหรับท่าน
หญิงนัน้ เขาก็พอจะเข้ าใจอยู่บ้าง แต่กบั ท่านผู้นนั ้ ทาไมนายท่านถึงต้ องให้
ความสาคัญกับคนๆ นัน้ ...คนที่เป็ นสัญ ลักษณ์ แห่งความหวังของทุกคน
แต่กลับทอดทิ ้งให้ พวกเขาจมอยู่กบั ความสิ ้นหวังที่ไร้ ซึ่งก้ นบึ ้ง...!

ดีไนด์ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างพยายามทาจิตใจให้ สงบ...เอา

เถอะ ถ้ าแค่พยายามไม่เผชิญหน้ ากับอีกฝ่ ายตรงๆ แค่นี ้ก็คงพอทาได้ ...

เพราะหากได้ บงั เอิญพบกันอีกครัง้ ขึ ้นมา เขาเองก็ไม่อาจมัน่ ใจได้

ว่า ตนเองจะสามารถควบคุมอารมณ์ ได้ ดีดงั เช่นเมื่อครัง้ ที่แล้ ว...ครัง้ ที่เขา
เผลอปล่อ ยให้ อี กฝ่ ายหนีไ ปได้ เพราะไม่คิดว่าเจ้ าตัวจะใจกล้ าบ้ าบิ่นถึง
ขนาดกระโดดลงมาจากตึกสูงแบบนัน...! ้

“อ๊ ะ ไคน์ เดี๋ยวก่อนสิ!” เสียงตะโกนที่ดงั ขึ ้นจากด้ านหน้ า พร้ อม

กับร่างที่โผล่พรวดเข้ ามาในตรอก ทาให้ เขาถึงกับผงะ

“!!”

ดูเหมือนทันทีที่ตดั สินใจได้ เช่นนัน้ โชคชะตาก็ราวกับจะเล่นตลก

เมื่อร่างของคนที่กาลังอยู่ในห้ วงแห่งความคิด กลับปรากฏขึ ้นเบื ้องหน้ า ทา
ให้ ได้ แต่นึกสบถในใจอย่างหงุดหงิด

P a g e | 185
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘ชิ...ตามกลิ่นเวทเคลื่อ นย้ ายของเจ้ าพวกมายาปราภพเมื่อกีม้ า

สินะ’

นัยน์ตาสีดาสนิทฉายแววขุน่ เคืองเล็กๆ ขณะสบเข้ ากับนัยน์ตาสี

โกเมนที่เบิกกว้ างอย่างตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็ นแข็งกร้ าวอย่างโกรธ
เกรี ย้ ว

“แก...คนที่ทาร้ ายพ่อในตอนนัน!!”
้

P a g e | 186
อัญ

ตอนที่ 72
เปิ ดเกม

แสงไฟจากยานยนต์บนท้ องถนนที่ส่องสาดเข้ ามาเป็ นระยะ ฉาย

ให้ เห็นเงาของร่างสองร่างที่อยู่ในตรอกเล็กๆ

“ไม่นึกว่าจะได้ พบกันเร็ วขนาดนี ้ แต่ก็ไม่ผิดไปจากที่ คาดการณ์

เท่าไหร่ ” ชายหนุ่มเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเรี ยบๆ หากแต่นัยน์ ตาสีดาสนิทกลับ
ฉายแววราคาญเล็กๆ

“ที่ แท้ แกก็เป็ นพวกเช้ ดนี่เอง” ตฤณเอ่ยด้ วยนา้ เสียงกดต่าอย่าง

พยายามสะกดกลันอารมณ์ ้ ...ภาพของพ่อที่ นอนหายใจรวยระริ น สภาพ
เนื อ้ ตัวเต็มไปด้ วยบาดแผล ย้ อ นกลับมาอี กครั ง้ เช่นเดียวกับความรู้ สึก
โกรธแค้ นต่อชายตรงหน้ า!

“ฉันไม่มีเวลามามัวระลึกถึงความหลังหรอกนะ...จะเอายังไงว่ามา”
ดีไนด์จ้ องมองเด็กหนุ่มตรงหน้ าด้ วยสายตาเย็นชาเช่นเดียวกับนา้ เสียงที่
เอ่ย

P a g e | 187
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แก...!!” นัยน์ ตาสีโกเมนเรื องแสงสีแดงเข้ ม พลังเวทที่ ไม่น่าจะ

สัมผัสได้ เพราะถูกอินเนอร์ ชีลด์สะกดไว้ บัดนี ้กลับแผ่ขยายออกมาราวกับ
เขื่ อ นที่ พัง ทลายลง เขาก ามื อ แน่ น เกร็ ง อย่ า งพยายามระงั บ อารมณ์
บางอย่างที่เขาไม่เคยมีมาก่อน...

“!!” ชายหนุ่มผงะไปเล็กน้ อยอย่างตกใจ เมื่อรับรู้ได้ ถึงจิตสังหารที่

กดดันจนร่ างกายสะท้ านเยือก ความรู้สึกกดดันจากพลังเวทที่แผ่กระจาย
ออกมาโดยรอบ ทาให้ นยั น์ตาสีดาสนิทลุกวาวขึ ้นเล็กน้ อย ก่อนจะแสยะยิม้
อย่างท้ าทาย

“ก็ดี...ข้ าเองก็อยากประมือกับท่านมานานแล้ ว” สิ ้นคาเอ่ย บริเวณ

รอบๆ คนทังสองก็
้ เริ่ มมีไอหมอกสีดาเจือจางในอากาศ ความชืน้ แฉะของ
อากาศโดยรอบจนรู้สกึ ได้ ถึงลมหายใจที่ติดขัดจนน่าอึดอัด...กลิ่นอายแห่ง
ความตายซึ่งเป็ นรัตติกาลเวทเฉพาะของพวกเช้ ด

ตฤณจ้ องมองชายหนุ่มที่ยงั คงมีท่าทางเย็นชาด้ วยดวงตาวาวโรจน์

...ชายคนที่บีบคันให้
้ เขาไม่เหลือทางเลือกใดๆ นอกจากความตาย...แต่นั่น
ก็คือตัวเขาในอดีต หาใช่ตวั เขาในตอนนี ้ไม่!

“ลอส!” ดาบประจากายถูกเรี ยกออกมาแทบจะในทันที พร้ อมกับที่

ตฤณใช้ การก้ าวเท้ าย่นระยะ พุ่งเข้ าประชิดดีไนด์แล้ วเสือกดาบแทงเข้ าใส่
อย่างรวดเร็ว!

P a g e | 188
อัญ

“!!” ม่านพลังรัตติกาลเวทถูกเรี ยกขึ ้นกันได้ ทันอย่างฉิวเฉี ยด แต่

แล้ วดวงตาสีดาสนิทก็ต้องเบิกกว้ างอย่างตกใจ เมื่อม่านพลังที่สร้ างกลับ
แตกออกในพริบตาที่สมั ผัสกับคมดาบเพราะไม่อาจทานพลังของมันได้ !

“ไนท์แมร์ !!”

เคร้ ง...!!

ปลายดาบที่สว่างใสยิ่งกว่าแก้ วมณี ใดๆ ถูกใบดาบสีแดงก่าราว

กับโลหิตรับเอาไว้ ได้ อย่างพอดิบพอดี

“หึ เริ่มต้ นก็ใช้ อาวุธเลยรึ ...แต่ก็ดี จะได้ จบเร็วๆ” ดีไนด์ขยับยิม้ เย็น

อย่างถูกใจ ขณะพลิกดาบผลักดาบของอีกฝ่ ายกลับไปได้ อย่างไม่ยากเย็น
ก่อ นจะสวนกลับในทันที หากแต่ตฤณที่ ตงรั ั ้ บอยู่ก่อนแล้ ว ก็สามารถยก
ดาบขึ ้นรับได้ ทนั ท่วงที

เสียงดาบที่ กระทบกันดังเคร้ งคร้ างก้ อ งไปทั่ว คมดาบทัง้ สองที่

ปะทะกันเกิดเป็ นประกายไฟสีดากับขาวตัดกัน

“ไคน์ อย่านะ จะสู้กันที่นี่ไม่ได้ นะ!” อานีสที่เพิ่งวิ่งตามมาถึงเอ่ย

ด้ วยน ้าเสียงปนหอบเล็กๆ นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งฉายแววกังวล ขณะจ้ องมองการ
ต่อสู้อนั ดุเดือดตรงหน้ า

“เธอหลบไปก่อนเถอะ” คาเอ่ยของคนที่กาลังเบี่ยงตัวหลบดาบที่
แทงเข้ าใส่ พร้ อมกับตวัดดาบฟั นกลับในจังหวะเดียวกัน

P a g e | 189
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

อานี สมองคนพูดที่มีบรรยากาศตึงเครี ยดผิดไปจากปกติอ ย่าง

เป็ นกังวล แต่ก็จาต้ องถอยไปยืนด้ านหลัง

‘จิ ต สัง หาร! ไม่เ คยเห็ น ไคน์ ที่ โ กรธจั ด ขนาดนี ม้ านานแล้ ว ...
ระหว่างสองคนนี่มีเรื่ องอะไรกันแน่...!?’

“ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ยังอยู่ในมหาเวทม่านหมอกแห่งรัตติกาลนี่
ผู้ไร้ เวทจะไม่สามารถมองเห็นภายในได้ ” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นๆ ของชาย
หนุ่มที่เป็ นคู่กรณี แทนที่จะคลายความกังวลได้ แต่กลับทาให้ เด็กสาวมีสี
หน้ าเคร่งขึ ้นกว่าเดิม

สามารถใช้ มหาเวทม่านหมอกแห่งรัตติกาลได้ ถึงระดับสร้ างอาณา

เขตเสมือนแบบนี ้...ฝี มือของคนๆ นี ้ย่อมไม่ธรรมดาแน่...

“ฮึ่ม...!” ตฤณเกร็งมือรับดาบที่ฟาดลงมาอย่างหนักหน่วง แต่การ

รับดาบที่โจมตีอย่างรุนแรงติดต่อกัน ก็ทาเอาชาวาบไปทัง้ มือ แต่ถึงอย่าง
นันเขาก็
้ ยงั คงหาจังหวะรุกกลับเป็ นระยะ

‘ฝี มือเชิงดาบไม่เบาทีเดียว’ ดีไนด์คิดขณะยันดาบคริ สตัลใสที่ฟัน

ลงมา ความแม่นยาในการลงดาบนั่น ดูเหมือ นจะเพิ่มมากขึ ้นเรื่ อ ยๆ ทุก
ครัง้ ที่อีกฝ่ ายมีโอกาสโต้ กลับ!

...การที่ สามารถรั บดาบของเขาที่เป็ นผู้ช่าชองการใช้ ดาบมาก

ที่สดุ ในจตุรัตติกาลได้ อย่างทัด เทียมเช่นนี ้ ทาให้ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็ น
เด็กหนุ่มคนเดียวกับที่เคยถูกเขาไล่ต้อนจนต้ องกระโดดลงมาจากอาคารใน
ตอนนัน้

P a g e | 190
อัญ

ระยะเวลาเพียงแค่ปีกว่าๆ สามารถพัฒนาไปได้ ถึงเพียงนีเ้ ชียวรึ

...!?

“แต่แค่นีย้ ังไม่เพียงพอ” สิ ้นคาเอ่ย ใบดาบสีแดงก่าก็เรื อ งแสงสี

ดาจางๆ อย่างไม่น่ าไว้ วางใจ ความรู้ สึกเย็นยะเยือ กจากไอหมอกรอบๆ
ราวกับขานรับกับตัวดาบ

เปรี ย้ ง...!!

“!!” ตฤณกระโดดดีดตัวไปด้ านหลังในทันที พร้ อมกับที่สายฟ้าสี

ดาทมิฬผ่าลงมาที่ปลายดาบของอีกฝ่ าย ทาให้ เกิดสะเก็ดไฟแล่นแปล่บ
ปลาบไปบนตัวดาบสีแดงก่า

“สัญชาตญาณไม่เลว” ดีไนด์แสยะยิ ้มเหีย้ ม ก่อนจะฟาดดาบฟั น

อากาศ แต่แล้ วตฤณก็ต้อ งมองอย่างตกตะลึง เมื่อ สายฟ้าสีดาที่ พันอยู่
รอบตัวดาบกลับพุง่ โจมตีเข้ าใส่อย่างรุนแรง!

“!!” ตฤณสร้ างแผ่ น หิ น ขึ น้ กั น แต่ แ ล้ ว แผ่น หิ น ก็ ก ลับ ระเบิ ด

ออกเป็ นจุลทันทีที่สมั ผัสกับกระแสไฟฟ้าแรงสูง

ตูม...!!

นัยน์ตาสีโกเมนเบิกตากว้ างอย่างตกใจเมื่อ ปลายดาบสีแดงก่ า

พุง่ สวนเข้ ามากับฝุ่ นควันของแรงระเบิดในจังหวะเดียวกัน!

“อึก!” ตฤณเบี่ยงตัวหลบพร้ อมกับใช้ ลอสปั ดดาบที่แทงเข้ าใส่ แต่

ก็ถกู คมดาบของอีกฝ่ ายเฉี่ยวเข้ าที่แขนเสื ้อจนขาดเป็ นทาง

P a g e | 191
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ไคน์ !” อานีสที่เฝ้ามองการต่อ สู้ อุ ทานออกมาอย่างตกใจ การ

ต่อ สู้ตรงหน้ ามีทีท่าจะทวีความรุนแรงมากขึ ้นทุกขณะ จนเธออดหวัน่ ใจ
ไม่ได้

ตฤณกระชับดาบในมือเกร็ งแน่นขณะรับแรงกดจากดาบที่ฟาดลง
มา จังหวะการตอบโต้ และความเร็ วที่เพิ่มมากขึ ้นเรื่ อยๆ ทาเอาเขาเกือ บ
พลาดไปหลายครัง้ ทังๆ ้ ที่ดเู หมือนชายหนุ่มตรงหน้ าจะยังไม่ได้ แสดงฝี มือ
เต็มที่เลยด้ วยซ ้า!

รอยยิ ้มเยาะบางๆ ของอีกฝ่ าย พร้ อมกับที่ปัดป้องการรุกกลับของ

เขาได้ อย่างไม่ยากเย็น ทาให้ คิ ้วเรี ยวกระตุกกึก

‘หนอย...เล่นแบบนี ้ใช่มย!’
ั ้ ดวงตาสีโกเมนเรื องแสงสีแดงวูบอย่าง
ไม่สบอารมณ์ พร้ อมกับที่ใต้ ร่างของดีไนด์ปรากฏวงแหวนเวทสีขาวนวลขึ ้น
ทาให้ เจ้ าตัวต้ องรี บชักเท้ าหลบวูบ

เมื่ อ จังหวะโจมตีห ยุดชะงักกลางคัน ตฤณก็ ตวัดดาบแทงสวน

กลับไปในทันที ทาให้ ดีไนด์ต้องเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง

“หึ...แกพลาดแล้ ว” คาเอ่ยพร้ อมรอยยิ ้มปริศนาของเด็กหนุ่ม ทาให้

ดีไนด์ร้ ู สึกชาวาบไปทั่วร่ าง เมื่อพบว่าบัดนี ้เขากาลังยืนอยู่กลางวงแหวน
รัตติกาลเวทที่เขาไม่ได้ เป็ นคนสร้ าง!!

“เสร็จกัน!!”

ตูม...!!!

P a g e | 192
อัญ

เสียงระเบิดดังกึกก้ องไปทั่วทังบริ ้ เวณ ไอหมอกสีดาที่ลอยอ้ อยอิ่ง

อยู่รอบๆ ถูกแรงระเบิดพัดจางหายไปจนเกือบหมด ทาให้ เห็นว่าตรงจุดที่
ชายหนุ่มยืนอยู่เมื่อครู่ บัดนี ้กลับไร้ เงาร่างของอีกฝ่ าย!

“หึๆๆ ไม่เลวเลยจริ งๆ” เสียงหัวเราะเย็นๆ ที่ดงั ขึ ้นด้ านหลัง ทาให้

ตฤณรี บหันกลับไปมองราวกับถูกดีด

“จงใจใช้ เวทแห่งแสงเป็ นตัวล่อ ก่อนจะสร้ างวงแหวนรัตติกาลเวท

ที่ มีกลิ่นอายใกล้ เคียงกัน ซ่อ นเอาไว้ อี กชัน้ ท่านคงเป็ นเพีย งคนเดียว ที่
สามารถใช้ รัตติกาลเวทสร้ างบาดแผลให้ กับเช้ ดได้ แต่...จาไว้ วา่ กับศัตรู ไม่
จาเป็ นต้ องมี คาว่าเมตตาหรื อความเห็นใจ” ชายหนุ่มเอ่ยชมด้ วยนา้ เสียง
ราบเรี ยบ ดวงตาสีดาสนิทวาววับเพียงชั่วครู่ ก่อนช่วงท้ ายจะแปรเปลี่ยน
เป็ นเย็นชา

ตฤณมองคนที่มีเลือดสีดาไหลจากบาดแผลจากสะเก็ดระเบิดตรง
หัวไหล่ แต่ก็ไม่หนักหนาเท่าไรนัก นัยน์ตาสีโกเมนฉายฉายแววสับสน

...เมื่อกี ้นี ้เขาทาอะไรลงไปกันแน่ ทังๆ

้ ที่ความรุนแรงจากระเบิด
วงแหวนรัตติกาลเวทนั่น มีมากพอจะทาให้ แขนของอีกฝ่ ายขาดได้ ด้วยซา้
...!?

“ฉันไม่ต้องการชนะด้ วยวิธีทีเผลอแบบนัน้ ” คาตอบด้ วยนา้ เสียง

แผ่วเบา ผิดกับดวงตาที่ยงั คงมีประกายแห่งความหวัน่ ไหว

P a g e | 193
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ดีไนด์แค่นยิ ้มหยัน ขณะปรายตามองเด็กหนุ่มตรงหน้ าด้ วยแววตา

ที่ยากจะอ่านความรู้สกึ “มันก็แค่ความใจอ่อนเท่านัน้ แหละ...ความใจอ่อน
ที่จะนาพาความเดือดร้ อนมาสูต่ วั เอง...และผู้คนรอบข้ าง”

“ในเมื่ อ ท่านไม่มีใจจะสู้แล้ ว ข้ าก็ ไม่จ าเป็ นจะต้ อ งเสีย เวลาไป

มากกว่านี ้” สิ ้นคาเอ่ย บรรยากาศรอบตัวที่เคยมีแต่ไอหมอกสีดาจนมองไม่
เห็นสิง่ ใด บัดนี ้กลับกลายสภาพกลับมาเป็ นตรอกเล็กๆ ที่เดิมอีกครัง้

ตฤณมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่าไม่มีร่องรอยความเสียหายใดๆ
จากการต่อสู้เมื่อครู่ ผู้คนที่อยู่บนท้ องถนนด้ านนอกยังคงเดินขวักไขว่ไปมา
โดยไม่มีทีท่าจะสนใจกับพวกเขาที่อยู่ในตรอกแม้ สกั นิด แสงไฟสีส้มนวล
จากเสาไฟริมถนนสาดเข้ ามาในตรอกจนเห็นเป็ นแสงและเงาที่ตดั กันอย่าง
ชัดเจน

“น่าเสียดายพลังที่ มี. ..” ดีไนด์เอ่ยเว้ นระยะ ขณะมองเด็กหนุ่ม

ตรงหน้ าอย่างเพ่งพินิจ

นัยน์ตาสีดาสนิทมองมาอย่างขุ่นๆ ราวกับไม่พอใจในผลของการ
ต่อ สู้. ..การต่อ สู้โ ดยที่ ต้ อ งปฏิ บัติต ามค าสั่ง ของนายท่ า นไปด้ ว ย ช่ า ง
ยากเย็นเสียเหลือเกิน เมื่อครู่เขาไม่ได้ ออมมือแม้ แต่น้อย แต่การที่อีกฝ่ าย
ไร้ ซึ่งบาดแผลใดๆ ก็แสดงให้ เห็นถึงความสามารถของคูต่ ่อสู้ได้ เป็ นอย่างดี
อีกทัง้ พลังเวทแห่งแสงที่ มากมายมหาศาลนั่นก็ทาให้ ไม่มีผลกระทบกับ
ร่ างกายยามเมื่ออยู่ในอาณาเขตม่านหมอกแห่งรัตติกาลซึ่งเป็ นไอหมอก
พิษดังเช่นคนอื่นๆ

P a g e | 194
อัญ

แต่ถึงอย่างนันก็
้ ยงั คงเทียบกับนายท่านไม่ได้ แม้ สกั นิด...!

“ฝี มือของท่านในตอนนี ้คงพอสูสีกบั ข้ า...แต่อย่าสาคัญตัวผิดนัก

ต่อ ให้ เมื่อครู่ท่านจะใช้ พลังเต็ มที่ ก็ไม่อ าจทาอะไรข้ าได้ มากไปกว่านีแ้ น่
โดยเฉพาะเมื่อท่านต้ องต่อสู้อยู่ในอาณาเขตของคู่ตอ่ สู้ด้วยแล้ ว...” ดีไนด์
เอ่ยด้ วยน ้าเสียงห้ วนอย่างอดหงุดหงิดไม่ได้ ...นี่เขากาลังโดนดูถกู อยู่สนิ ะ

ชายหนุ่มเก็บดาบประจากายกลับเข้ าไปในร่างอีกครัง้ พร้ อมกับที่

ควันสีดาสนิทจะกลืนกินร่ างของเขาราวกับจมหายไปกับเงามืด เหลือไว้
เพียงคาเอ่ยทิ ้งท้ ายที่ลอยมากับไอหมอกสีดาที่ยงั หลงเหลืออยู่เล็กน้ อย

“เมื่อ เป้าหมายของเราคือสิ่งเดียวกัน...ถึงตอนนัน้ หวังว่าคงได้

ประมือกันอย่างจริงจังกว่านี ้”

+++++++++++++++++++++++++++++

เมื่อในตรอกเหลือเพียงแค่สองคนแล้ ว ตฤณก็ทรุดตัวลงนัง่ พิงกับ

กาแพงอย่างหมดท่า ก่อนจะเสยเรื อนผมสีดาที่เปี ยกชุ่มไปด้ วยเหงื่อ พร้ อม
กับถอนหายใจจนหมดเปลือก

“เฮ้ อ...ไม่เข้ าท่าเลย ฉันนี่...ทังที

้ ่เมื่อกี ้ยังโกรธหมอนัน่ มากขนาด
นันแท้
้ ๆ...โกรธจนถึงขนาดคิดอยากจะฆ่าให้ ตายด้ วยซ ้า ฮ่ะๆๆ”

P a g e | 195
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งทอดมองคนที่หัวเราะด้ วยนา้ เสียงไร้ อารมณ์ ก่อน

จะทรุดลงนัง่ ข้ างๆ อีกฝ่ าย

“...ผู้ช ายคนนัน้ หมอนั่น เคยทาร้ ายพ่อ จนบาดเจ็ บสาหัส แค่

เพราะพ่อ ไม่ยอมบอกว่าฉันอยู่ที่ไหน เมื่อฉันรู้ ว่ามันต้ องการตัวฉัน ฉันก็
ตัดสินใจคว้ าตัวพ่อไว้ ก่อนจะกระโดดลงมาจากตึกสูงเกือบสามสิบชัน้ คิด
ว่าต่อให้ ต้องตาย ก็จะไม่มีทางยอมให้ มนั สมหวังอย่างเด็ดขาด” นัยน์ตาสี
โกเมนวูบไหวเล็กๆ เมื่อหวนนึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีต

“ความรู้สึกในตอนนัน้ มันทัง้ สิ ้นหวัง ทัง้ โกรธแค้ น ทัง้ เจ็บใจกับ

ความไร้ ความสามารถของตัวเองที่ไม่สามารถทาอะไรได้ ” ตฤณหันมายิม้
เฝื่ อนๆ แบบยากบรรยายให้ เด็กสาวที่นงั่ อยู่ข้างๆ

“เฮ้ อ ...สงสัยฉันคงจะใจอ่อ นจริ งๆ นั่นแหละ” เขาก้ มหน้ าถอน

หายใจหนักอึ ้ง เมื่อนึกไปถึงคาปรามาสของชายหนุ่มที่เพิง่ จากไป

อานี สทอดมองคนที่ นั่งคอตกก่อนจะเอ่ยด้ วยนา้ เสียงอ่อนโยน

“มันไม่ใช่ความใจอ่อนซักหน่อย แต่เป็ นความอ่อนโยนต่างหากล่ะ”

“...”

คนที่ ฟุบ หน้ า นิ่ ง พลันหัน ไปมองเด็ก สาวอย่ า งแปลกใจเล็ก ๆ

พร้ อมกับเกาแก้ มด้ วยท่าทางเก้ อๆ กับคาพูดของอีกฝ่ าย

...อ่อนโยนอย่างนันเหรอ
้ ฟั งแล้ วรู้สกึ จัก๊ จี ้แปลกๆ พิกล

P a g e | 196
อัญ

“ไม่เห็นต้ องคิดมากเลย แค่ทาทุกอย่างตามความสบายใจของ

เราก็พอแล้ ว นี่นา อย่างเมื่อ กี ถ้ ้ าไคน์ทาร้ ายผู้ชายคนนัน้ จนเจ็บหนักแล้ ว
ต้ องมาไม่สบายใจทีหลัง ก็ส้ ปู ล่อยหมอนัน่ ไปแบบตอนนี ้ก็ดีแล้ วนี่ เรื่ องมัน
ก็แค่นี ้เอง”

...น่าแปลกที่เพียงแค่คาเอ่ยไม่กี่คาของเด็กสาวตรงหน้ า จะทาให้
ความรู้สึกสับสนเมื่อครู่ มลายหายไปจนสิ ้น ราวกับหยาดฝนที่นาพาความ
ชุ่มฉ่ามาให้ และช่วยชะล้ างตะกอนต่างๆ ไปจนหมด

เขาตีสีหน้ ากระอักกระอ่วนใจเล็กๆ อย่างนึกอายที่ เผลอระบาย

ออกไปจนหมดเปลือก...คงเป็ นเพราะเด็กสาวตรงหน้ าให้ ความรู้สกึ คุ้นเคย
ชวนให้ สนิทใจด้ วยกระมัง เขาถึงได้ เผลอพล่ามอะไรออกไปโดยไม่ร้ ูตวั

“แล้ วถ้ าปล่อยหมอนั่นไป จะทาให้ ไม่สบายใจกว่าล่ะ...?” ตฤณ

ลองถามกลับด้ วยรอยยิ ้มบางๆ อย่างโล่งอก

“ถ้ าเป็ นงันก็

้ ยาหมอนั่นให้ เละสิ ง่ายจะตาย” คาตอบพร้ อมด้ วย
ดวงตาที่มองมาตาปริ บๆ อย่างพาซื่อ ทาให้ ตฤณหัวเราะเสียงดังอย่างอด
ขาไม่ได้

“ฮะๆๆ นัน่ สินะ ง่ายจริงๆ ด้ วย”

อานีสมองคนที่กลับมาหัวเราะได้ อีกครัง้ ก่อนจะหัวเราะตามไป

ด้ วยอย่างสุขใจ

P a g e | 197
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เคยมีคนๆ หนึ่งเคยบอกฉันว่า...อารมณ์ กับเหตุผลบางครัง้ มันก็

ไปด้ วยกันไม่ได้ แล้ วเราก็จาเป็ นต้ องเลือกว่าจะเข้ าข้ างฝ่ ายไหน ถ้ าเลือ ก
อารมณ์ ก็จะถูกมองว่าเป็ นคนไร้ เหตุผล แต่ถ้าเลือกเหตุผล ก็จะถูกมองว่า
ไร้ จิตใจ ถึงตอนนัน้ เป็ นไคน์ จะเลือกอะไรล่ะ ” คาถามของเด็กสาว ทาให้
ตฤณขมวดคิ ้วมุน่ อย่างครุ่นคิดตาม

“อื ม...ยากแฮะ ถ้ าเป็ นฉัน ก็คงเลือ กเหตุผลก่อ นล่ะมัง้ เพราะ

เหตุผลมันคือเรื่ องของสิง่ ที่ตดั สินความถูกต้ องเหมาะสมนี่นา แต่จะให้ ทิง้
อารมณ์ ไปเลยก็คงจะทาไม่ได้ สุดท้ ายก็คงหาทางทาให้ ไอ้ ที่มนั ไปด้ วยกัน
ไม่ได้ ไปด้ วยกันให้ ได้ ซะเลย” เมื่อตอบคาถามไปแล้ ว เด็กสาวก็เหมือนจะ
อึ ้งไปชัว่ ขณะ จนทาเอาคนพูดยิ ้มอย่างขบขัน ก่อนจะถามอย่างนึกขึ ้นได้

“ฮะๆๆ ก็ฉันมันโลภนี่นา จริ งสิ ว่าแต่คนที่เธอพูดถึงนั่นเขาเลือก

อะไรล่ะ”

นัยน์ ตาสีนา้ ผึ ้งเป็ นประกายเล็กๆ ก่อ นจะเอ่ยด้ วยรอยยิม้ กริ่ ม

อย่างแฝงความนัย

“เขาก็เลือ กเหมือ นกับที่ ไคน์ เลือกนั่นแหละ ท่าทางจะโลภมาก

พอกัน”

อานีสผุดลุกขึ ้นยืนอีกครัง้ แล้ วจึงหันไปเอ่ยกับคนที่ยังนัง่ อยู่ด้วย

น ้าเสียงร่าเริงสดใส “แต่ยงั ไงฉันดีใจนะ ที่ผ้ ชู ายคนนันได้
้ เจอกับไคน์น่ะ”

ตฤณเงยหน้ าขึ ้นสบตาคนพูด พร้ อมกับเลิ่กคิว้ ขึ ้นเป็ นเชิงสงสัย

ทาให้ อีกฝ่ ายหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขยายความต่อ

P a g e | 198
อัญ

“ก็ ถ้ า ไคน์ ไ ม่ไ ด้ เ จอกับ ผู้ช ายคนนัน้ ก็ ค งไม่มี ไ คน์ ค นที่ นั่ง อยู่
ตรงหน้ าฉันในตอนนี ้น่ะสิ”

คาพูดพร้ อมรอยยิ ้มที่มอบให้ อย่างจริ งใจ ทาเอาเด็กหนุ่มหน้ าขึ ้น

สีจางๆ ก่อนจะแย้ มยิ ้มให้ อีกฝ่ ายอย่างอ่อนโยน

“ขอบใจนะ” น ้าเสียงนุ่มที่เอ่ยเบาๆ แต่กลับทาให้ ดวงหน้ าหวาน

ขึ ้นสีระเรื่ อตามไปด้ วยอย่างไม่มีสาเหตุ

ตฤณลุกขึ ้นยืน พร้ อมกับหยิบลอสที่ถกู ลืมวางแหมะไว้ ข้างตัวมา

ตังแต่
้ เมื่อ ตะกี ้อย่างเพิ่งนึกขึ ้นได้ ก่อ นจะเก็บมันกลับเข้ าไปในร่ า งอีกครั ง้
แต่แล้ วก็ต้องเบ้ หน้ าเล็กๆ เมื่อได้ ยินเสียงบ่นของไลท์กบั ดาร์ กที่ดงั ขึ ้นในหัว
ทันทีที่เขาคลายผนึกออก

“ไคน์ ใจร้าย พอถึงเวลาหน้าสิ่ วหน้าขวานที ไร ไม่เคยนึกถึงพวก

เราซักครัง้ ” ไลท์เอ่ยด้ วยน ้าเสียงงอนๆ

“เฮอะ หมอนัน่ มี อะไรก็นึกถึงแต่ลอสนัน่ แหละ” เสียงดาร์ กที่ตดั

พ้ อต่อว่า ทาให้ ตฤณอดคิดอย่างขาๆ ไม่ได้

‘ถ้ าไม่นึกถึงพวกนาย ฉันจะสะกดพวกนายได้ ยงั ไง ฮึๆ’

“ไคน์ !!” เสียงของเจ้ าตัวเล็กทังสองที

้ ่ประท้ วงขึ ้นพร้ อมกัน ทาให้
เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“พรุ่งนี แ้ ล้ วสินะ...” คาเปรยของอานีส ทาให้ ตฤณกระตุกยิม้ รั บ

นัยน์ตาสีโกเมนเป็ นประกายขณะเอ่ยอย่างมุง่ มาด

P a g e | 199
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อืม...ต้ องหาทางสืบที่อยู่ที่แน่ชัดของผลึก แล้ วชิงมันมาก่อนเจ้ า

พวกนันให้
้ ได้ !”

+++++++++++++++++++++++++++++

เสี ย งเคาะประตูที่ ดัง ขึน้ อย่ า งเป็ นพิธี ก่ อ นที่ น ายทหารในชุด

เครื่ องแบบจะก้ าวเข้ ามาในห้ อง พร้ อมกับทาวันยาหัตถ์แสดงความเคารพ
ชายหนุ่มที่นงั่ อยู่ด้านหลังโต๊ ะทางานตัวยาว

“เรี ยนพันโทบลัสเซอร์ นี่คือรายชื่อของกลุ่มเด็กที่เพิ่งเข้ ามาใหม่

ที่ต้องถูกส่งตัวไปหอคุณธรรมวันพรุ่งนี ้ครับ”

ชายหนุ่มผู้เป็ นเจ้ าของห้ องเงยหน้ าขึ ้นจากหน้ าจอคอมพิวเตอร์ ที่

ฝั งอยู่บนโต๊ ะทางาน นัยน์ ตาสีฟ้าซี ดเพ่งพินิจภาพของเด็กหนุ่มสามคนที่
ปรากฏขึ ้นกลางอากาศด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย

“...หลุดรอดไปได้ ถึงสามคนเชียวรึ ไม่เลวเลย” คาชมที่เหมือนจะ

เอ่ยแบบไม่ใส่ใจเท่าใดนัก ก่อ นคนพูดจะอ่านข้ อ มูลของคนที่ ปรากฏใน
ภาพทีละคน

“ไคน์ ...นาอีส...ยาเรฟ...ไม่มีนามสกุล ” เมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี ้ คิว้

เรี ยวก็ขมวดมุน่ อย่างใช้ ความคิด

P a g e | 200
อัญ

...น่าแปลกที่ ไม่มีนามสกุลกันหมดทุกคน ถึงจะบอกว่าเป็ นเด็ก

เร่ร่อนก็เถอะ...อย่างน้ อยก็น่าจะใช้ นามสกุลของผู้ที่เคยเลี ้ยงดูกนั มา

“จะให้ ตรวจสอบอี กที มยครั ั ้ บ ” นายทหารที่ เข้ ามารายงานเอ่ ย

อย่างรู้งาน แต่ผ้ เู ป็ นนายก็เพียงแค่โบกมือปั ดๆ เท่านัน้

“ช่างเถอะ จะเป็ นเด็กเร่ร่อนจริงหรื อไม่ ยังไงซะ...หลังจากนี ้ มันก็

จะไม่มีผลอีกต่อไป” นัยน์ตาสีฟ้าซีดฉายแววเย็นชา ก่อนจะแสยะยิ ้มบางๆ

“จัดการลบชื่ อในทะเบียนประวัติพลเมือ งของสามคนนี่ ทิง้ ซะ”

คาสัง่ ด้ วยน ้าเสียงเย็นๆ ทาให้ นายทหารรี บรับคาทันทีอย่างหวัน่ เกรง

“คะ...ครับ!”

P a g e | 201
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 73
เด็กใหม่

กึงๆๆ...

เสียงสว่านที่เจาะชันหิ
้ นดังกึกก้ องไปทั่วทัง้ บริ เวณ แสงสีเขียวซี ด
จางจากหลอดไฟที่ ติด อยู่ต ามผนัง เป็ นระยะ เผยให้ เ ห็ น สถานที่ อัน มี
ลักษณะคล้ ายกับเหมื อ งแร่ ขนาดใหญ่ กองหินสีตะกั่วที่ เรื อ งแสงสีม่ว ง
จางๆ มากมาย ถู ก ขุด ขึ น้ มากองไว้ บ นพื น้ ผู้ค นส่ ว นหนึ่ ง ต่ า งก าลั ง
ขะมักเขม้ นทางานกันอย่างคร่ าเคร่ ง บ้ างก็กาลังขุดเจาะชันหิ ้ นด้ วยเครื่ อง
ขุดเจาะจนเกิดเสียงดังอื ้ออึง บ้ างก็กาลังลาเลียงหินสีตะกัว่ ที่ขดุ ได้ ไปใส่รถ
ลาก ใบหน้ าของแต่ละคนหมองคล ้าอีกทังยั ้ งซีดเซียวราวกับคนป่ วย แต่ถึง
กระนันทุ
้ กคนก็จาต้ องทาหน้ าที่ของตนต่อไปอย่างไม่มีการหยุด พัก โดยมี
นายทหารในชุด เครื่ อ งแบบคอยยื นเฝ้ ามองจากชัน้ ลอยที่ อ ยู่สูง ขึน้ ไป
ด้ านบนด้ วยใบหน้ าถมึงทึง

“เอ้ าๆ ตรงนันน่
้ ะ หยุดมือทาไม คิดจะอู้เรอะ!” เสียงตวาดที่ดงั ขึ ้น
พร้ อมกับที่ทหารนายหนึ่งชักปื นกระบอกสีเงินขึ ้นยิงทันที

P a g e | 202
อัญ

“อ๊ าก...!!!” ชายรู ป ร่ างผอมบางล้ ม ลงกับพืน้ พร้ อมกับร้ องโอด

ครวญเสียงดังลัน่ เมื่อบัดนี ้ร่างของเขามีสายฟ้าแล่นแปล่บปลาบไปทัว่ !

กลิน่ เหม็นไหม้ ที่ลอยมาจางๆ ทาให้ แต่ละคนต่างเบือนหน้ าหนีภาพ

ชวนสังเวชตรงหน้ า ก่อนจะทางานต่อด้ วยท่าทางราวกับไม่มีเหตุการณ์ใดๆ
เกิดขึ ้น ในขณะที่ชายที่ล้มลงก็พยายามยันตัวลุกขึ ้นด้ วยร่างกายอันสัน่ เทา
แล้ วจึงลากรถที่บรรจุหินสีตะกั่วเอาไว้ เต็มคันออกเดินต่อไปด้ วยท่าทางโงน
เงน แต่ในที่สดุ เขาก็ล้มลงหมดสติไป

“เอาตัวมันไป ‘ซว็อฟโซน’ (Swap Zone) ซะ!” คาสัง่ ด้ วยนา้ เสียง

เฉียบขาดจากนายทหารที่เป็ นหัวหน้ าผู้คมุ ทาให้ ทหารสองนายรี บลงไปคุม
ตัวชายคนนันออกไปในทั
้ นที

ทุกสายตาหันไปมองร่างที่ถกู พาตัวออกไปด้ วยหลากหลายอารมณ์

แตกต่างกันไป ทังสงสาร
้ สังเวช สลดใจ โกรธเคือง ไม่พอใจ สิ ้นหวัง หรื อ
แม้ ก ระทั่งไม่ใส่ใจ แต่ก็ หาได้ เ อ่ยอะไรออกมา ต่า งยัง คงก้ มหน้ าก้ มตา
ทางานของตัวเองต่อไป เนื่องด้ วยกลัวจะกลายเป็ นเหยื่อของปื นในมือผู้คมุ
เหมือนชายผู้เคราะห์ร้ายคนนัน้

ชายหนุ่มเจ้ าของนัยน์ ตาสีช ามองการกระทาเมื่อ ครู่ ด้วยสายตา

วาววับอย่างเอาเรื่ อง

“ใจเย็นน่า เราทาอะไรไม่ได้ อ ยู่แล้ ว แกก็ร้ ู นี่ เดี๋ยวก็ซ วยไปด้ ว ย

หรอก” คาเอ่ยเป็ นเชิงเตือนของคนที่กาลังก้ มลงเก็บเศษหินสีตะกัว่ อยู่ข้างๆ

P a g e | 203
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ทาให้ นัยน์ตาสีช าคู่นัน้ แปรเปลี่ยนเป็ นประกายเล็กๆ ที่ ยากจะอ่านออก

แทน

เขาหันไปมองชายรูปร่ างกายาคนที่เตือ นเขาเมื่อครู่ ก่อ นจะเอ่ย

ด้ วยน ้าเสียงกระซิบเบาๆ กับอีกฝ่ ายเป็ นเชิงชวนคุย ขณะที่มือก็ยังใช้ เครื่ อง
ขุดเจาะชันหิ้ นไปด้ วย

“เฮ้ ได้ ขา่ วว่าจะมีเด็กใหม่ถกู ส่งเข้ ามาเหรอ”

อารมณ์ที่ปรับเปลี่ยนได้ อย่างรวดเร็วราวกับสับสวิตช์ ทาเอาคนถูก

ถามมองอย่างงงๆ แต่ก็ยอมตอบแต่โดยดี

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เ ห็นเมื่อเช้ ามีพวกเด็กที่เดินตามคน

ของพันโทบลัสเซอร์ เข้ ามา แถมเจ้ าพวกนันก็ ้ ยงั เด็กอยู่ด้วย...ว่าแต่แกนี่มนั
หูผีจมูกมด*จริ งๆ ว่ะ กีซ” คาเอ่ยแบบกัดๆ ในตอนท้ าย ทาให้ คนถามขยับ
ยิ ้มเล็กน้ อย ก่อนจะถามต่อด้ วยท่าทางสนอกสนใจ

*รู้เรื่ องอะไรได้ เร็วทันท่วงที (สานวน)

“เอ...เป็ นเด็กแบบไหนกันนะ นายว่าจะอยู่ทนรึ เปล่า ” ชายที่ถูก

ถามเบ้ หน้ าเล็กน้ อยเล็กน้ อย พร้ อมกับเทหินสีตะกั่วไปกองรวมกันไว้ ข้างๆ
เคราะห์ดีที่พวกเขาอยู่ในมุมที่หันหน้ าเข้ าหาผนัง จึงทาให้ สามารถพูดคุย
กันได้ โดยไม่เป็ นที่สงั เกต

“ก็คงเป็ นพวกถูกพิษเศรษฐกิจจนต้ องตกงานล่ะมัง้ ไม่ก็พวกหนัก

ไม่เอาเบาไม่ส้ นู นั่ แหละ วัยรุ่นสมัยนี ้จะไปทาอะไรได้ ” คาตอบด้ วยนา้ เสียง

P a g e | 204
อัญ

เบื่อหน่ายเล็กๆ ก่อนจะลากรถลากที่ตอนนี ้บรรจุหินสีตะกั่วไว้ จนเต็มคัน

จากไปเป็ นการตัดบทสนทนา

“ว้ า ก็หวังว่าจะพอเอาถ่านอะไรมัง่ ก็แล้ วกัน จะได้ มาช่วยทางนี ้ได้

ไม่งัน้ มาได้ ไม่ทันไรก็ถูกส่งไปซว็อ ฟโซนแบบเจ้ าคนเมื่อ กี ก้ ็แย่น่ะสิ ” กี ซ
พึมพัมขึ ้นกับตนเองเบาๆ ริ มฝี ปากบางเหยียดยิ ้มขณะปรายตามองคนที่
เพิง่ จากไป

“หรื อถ้ าไม่เป็ นคนที่ขี ้ขลาดตาขาวอย่างแกหรื อ คนส่วนใหญ่ที่อ ยู่

ที่นี่ก็คงจะดี” คาเอ่ยสุดท้ ายถูกกลืนไปกับเสียงสว่านเจาะหินที่ดงั อื ้ออึง

แกร๊ งๆๆๆ...

เสียงสัญญาณที่ดงั ขึ ้น ทาให้ ทกุ คนหยุดมือจากการทางาน ก่อนจะ

มายืนเข้ าแถวรวมตัวกันที่บริ เวณด้ านหน้ าทางออก โดยมีทหารหลายนาย
มายื น คุม อยู่โ ดยรอบ เสี ย งซุ บ ซิ บ ดัง ขึน้ เบาๆ โดยรอบ หากแต่ทัน ที ที่
นายทหารคนที่เป็ นหัวหน้ าผู้คมุ ขยับปื นสีเงินที่สะพายอยู่บนบ่า ทุกเสียงก็
เงี ยบกริ บลงในทันที ก่อ นที่ เขาจะหัน ไปพยักหน้ าให้ กับนายทหารที่ อ ยู่
ด้ านหลัง

หลังจากนันสั้ กครู่ ประตูทางเข้ าก็เลื่อนออก ก่อนที่ร่างนายทหาร

สองนายจะเดินนาเข้ ามา โดยมีเด็กหนุ่มในชุดขะมุกขะมอมสามคนเดิน
ตามหลังมา เรี ยกให้ ทกุ สายตามองไปทางผู้มาใหม่เป็ นตาเดียว

P a g e | 205
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“พวกนี ้เพิ่งเข้ ามาใหม่อีกสามคน แกแล้ วก็แก” หัวหน้ าผู้คมุ ชีน้ ิว้

ไปที่กีซ กับชายหนุ่มรูปร่ างสันทัดอีกคนหนึ่ง ก่อนสัง่ การด้ วยน ้าเสียงห้ วน
“คอยสอนงานให้ พวกมันด้ วย”

ชายหนุ่มอี กคนที่ถูกมอบหมายหน้ าที่ ใ ห้ มองเด็กหนุ่มทัง้ สาม

ตังแต่
้ หวั จรดเท้ า ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงดูแคลน

“จะไหวเหรอครั บ เจ้ าพวกนี น้ ่ ะ...อั่ก !!” ยังไม่ทันเอ่ยจบ ก็ถูก

ทหารนายที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ใช้ กระบอกปื นตบจนหน้ าหัน!

ทุกคนต่า งมองด้ วยสายตาเหมือ นจะบอกว่า ‘นั่น ไง ปากดีไ ม่

เข้ าท่า’ ยกเว้ นก็แต่พวกเด็กหนุ่มที่มาใหม่ ซึ่งต่างมีสีหน้ าตกใจ

“ฉันสัง่ แก รึ ฉันขอความเห็นแกหา...?” คาถามของหัวหน้ าผู้คมุ ที่

เอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ ทาให้ คนที่ โดนตบจนเลือดกลบปากต้ อ งรี บตอบ
ด้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้ าถอดสีทนั ที

“ทะ...ท่าน....สะ...สัง่ ครับ”

“ก็ดี. ..วัน นี แ้ กไม่ต้อ งพัก ทางานต่อ ไป ส่วนคนอื่ น ไปพักได้ !”

หัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นชา ก่อนจะเดินออกจากห้ องไป เหลือเพียง
ทหารใต้ บงั คับบัญชาคอยควบคุมความเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อยต่อ

ชายคนที่ถูกลงโทษให้ ทางานต่อแทบจะร้ องไห้ ออกมา แต่ก็ต้อง

จาใจเดินคอตกกลับไปหยิบเครื่ องขุดเจาะมาเจาะหินต่อ ในขณะที่คนอื่นๆ

P a g e | 206
อัญ

ต่างแยกย้ ายกันไปนั่งพัก บ้ างก็ไปต่อแถวเพื่อรอรับอาหาร ก่อนจะเดินไป

หามุมสงบนัง่ กินกับพื ้น

กีซมองไปที่เด็กหนุ่มทังสามที
้ ่ยังคงยืนเก้ ๆ กังๆ อยู่ที่เดิม อดนึก
ไม่ได้ วา่ ถึงอย่างไร ไอ้ คนที่ถกู ลงโทษเมื่อกี ้ มันก็พดู ถูกของมัน...

เด็กหนุ่มคนซ้ ายมือมีใบหน้ าติดจะหวาน เรื อนผมสีน ้าตาลอ่อนที่

ถักเป็ นเปี ยยาวเหมือนหนุ่มเจ้ าสาอาง อีกทังรู้ ปร่างยังบอบบางอ้ อนแอ้ น...
ไม่รอดแน่ๆ

ส่วนเด็กหนุ่มคนตรงกลางนัน้ มองเห็นใบหน้ าไม่ชัด เพราะสวม

แว่นตาทับไว้ แต่รูปร่างสูงโปร่ งกับท่าทางเหมือนพวกคุณชายตกยาก...นี่ก็
ไม่น่าจะรอด

เด็กหนุ่มคนสุดท้ าย ถึงหน้ าตาจะดูไร้ อารมณ์ติดจะเย็นชาไปบ้ าง

แถมเรื อนผมสีดานั่นก็ปรกไปตังครึ ้ ่งค่อนหน้ า แต่ก็มีรูปร่ างสูงยาวเข่าดีและ
ดูจะมีกล้ ามเนื ้อซ่อนอยู่บ้าง...แบบนี ้อาจพอไปรอด...แต่ก็ท่าจะยาก

“เอ้ า พวกแกตามมานี่ เลย ตอนนี เ้ ขาพัก กันแล้ ว เดี๋ยวอี กหนึ่ ง

ชั่วโมงก็จะต้ องทางานกันต่อ ระหว่างนี ้ฉันจะคอยช่วยดูให้ ก็แล้ วกัน ส่วน
ตอนนี ้ก็ไปกินข้ าวกันก่อน กองทัพมันต้ องเดินด้ วยท้ องเว้ ย ” เขากล่าวกับ
เด็กทังสาม
้ ก่อนจะเดินนาไปต่อ แถวเพื่อ รอรั บอาหาร แล้ วจึงหันมาเอ่ย
อย่างนึกขึ ้นได้

“อ้ อ...ถึงอาหารมันจะไม่คอ่ ยน่ากระเดือก แต่ก็กิ นๆ เข้ าไปล่ะ ไม่

งันตอนบ่
้ ายพวกแกไม่รอดแน่”

P a g e | 207
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาของทังสามฉายแววแปลกใจเล็
้ กๆ ก่อ นจะพยักหน้ ารั บ
อย่างว่าง่าย แต่เมื่อเห็นอาหารตรงหน้ าแล้ ว แต่ละคนก็ถึงกับทาหน้ าไม่ถกู

“นี่ มันข้ าวคนหรื อ ข้ า วหมาเนี่ ย ” เด็กหนุ่ม ที่ ใส่แว่นเอ่ยขึน้ เบาๆ

หากแต่ก็ไม่อาจรอดหูกีซไปได้

‘ท่าทางจะเป็ นพวกเหยี ยบขี ้ไก่ ไม่ฝ่อจริ งๆ แฮะ’เขาเหยี ยดยิ ม้

บางๆ ก่อนจะเอ่ยกลัวหั
้ วเราะ

“ก็ข้าวที่ไว้ ประทังชีวิตพวกแกยังไงล่ะ ขอเตือนก่อนว่าที่นี่ไม่มีมื ้อ

เย็นให้ นะ เพราะฉะนันพวกแกก็
้ ยัดๆ มันเข้ าไปให้ หมดล่ะ แล้ วต่อให้ ตดิ ใจ
ก็ไม่มีให้ เติมหรอกนะ ฮะๆๆ”

ทั ง้ สี่ เ ดิ น มาหาที่ นั่ ง หลบมุม อยู่ ต รงมุม หนึ่ ง ของห้ อ ง กี ซ ที่ ตัก
ข้ าวราดแกงสีน ้าตาลข้ นคลัก่ ทานเอาทานเอา มองมาทางเด็กหนุ่มทัง้ สาม
ก่อนจะเริ่มต้ นแนะนาตัว

“ฉัน กีซ เลรอตต้ า แล้ วพวกแกล่ะ”

“ผม นาอีส” เด็กหนุ่มหน้ าหวานเอ่ยขึ ้นเป็ นคนแรก ก่อนที่เด็กหนุ่ม

คนที่ใส่แว่นจะเอ่ยต่อ

“ผม ไคน์”

“ยาเรฟ” เด็ก หนุ่มที่ มีท่า ทางเงี ย บขรึ ม ที่ สุด เอ่ ยเป็ นคนสุด ท้ า ย
ก่อนที่เด็กหนุ่มสองคนแรกจะกล่าวขึ ้นพร้ อมกัน ส่วนเด็กที่ชื่อยาเรฟเพียง
แค่ผงกศีรษะให้ เท่านัน้

P a g e | 208
อัญ

“ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ครับ”

“ส่วนนามสกุล พวกเราเป็ นเด็กเร่ร่อน เลยไม่มีนามสกุลครับ”

ท่าทางการทักทายที่ ดมู ีมารยาท ไม่ได้ กักขฬะอย่างที่ เด็กเร่ ร่อ น

หรื อเด็กเหลือขอส่วนใหญ่มกั เป็ นกัน ทาให้ เขาอดแปลกใจไม่ได้ กีซขมวด
คิ ้วเล็กๆ อย่างสงสัย

“พวกแกทาไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ละ่ ”

“แหะๆ พอดีพวกผมหางานไม่ได้ น่ะครั บ จะเรี ยกว่าตกงานก็ได้ ”

เด็กหนุ่มที่ ชื่อ นาอีสเอ่ยพร้ อมกับหัวเราะแห้ งๆ ใบหน้ าหวานเลอะคราบ
เขม่าจนเขาอดคิดไม่ได้ วา่

‘มันยังไม่ได้ เริ่มทางานเลย ทาไมถึงได้ มอมแมมขนาดนี ้กันวะ’

“มิน่าล่ะ ฉันก็ว่าพวกแกไม่น่าจะทาความผิดจนต้ องถูกส่งตัวมา

อยู่ที่นี่อยู่แล้ ว ก็เหลือแค่โดนพิษเศรษฐกิจจนต้ องตกงานจริ งๆ นัน่ แหละนะ
เฮ้ อ” กีซเอ่ยพลางถอนหายใจออกมา ชักรู้สึกสงสารเด็กหนุ่มพวกนีข้ ึ ้นมา
ตะหงิดๆ

“เอ๋...หมายความว่า นอกจากคนที่ไม่มีงานทาเป็ นเวลาสามวัน

เอ้ ย...เดือนหนึ่งแล้ ว พวกคนที่ทาความผิดก็จะถูกส่งมาที่นี่เหรอครับ ” เด็ก
หนุ่มที่ชื่อไคน์เอ่ยด้ วยท่าทางแปลกใจ

P a g e | 209
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“หึๆๆ ก็ใช่น่ะสิ ท่าทางพวกแกนอกจากจะเร่ ร่อ นแล้ ว ยังไม่ได้

เรี ยนหนังสือมาด้ วยสินะ เรื่ อ งพื ้นฐานแค่นี ้ถึงได้ ไม่ร้ ู ” กีซหัวเราะเบาๆ ใน
ลาคอ...มิน่าล่ะ เจ้ าพวกนี ้ถึงได้ หางานทาไม่ได้ ที่แท้ ก็ไม่มีความรู้นี่เอง

“จะเรี ยกที่นี่ว่า ‘คุก’ ก็ได้ น่ะนะ” เขาเอ่ยขยายความต่อ “แต่ก็ไม่

เชิงซะทีเดียว เพราะพวกที่จะถูกส่งมาที่นี่ ก็มีแต่พวกที่ทาความผิดอาญา
เท่านันแหละ
้ ส่วนพวกที่ผิดเล็กๆ น้ อยๆ จะถูกโทษปรับ หรื อถูกส่งเข้ า คุก
คาซัคไม่กี่วนั แต่ถ้าดันต้ องโทษอยู่ในคุกนั่นเกินหนึ่งเดือน หลังจากนัน้ ก็
ต้ องถูกส่งมาที่นี่อยู่ดี”

“งันโทษของการตกงานก็
้ เที ยบเท่ากับความผิดอาญาเลยหรื อ
เนี่ย” คาบ่นพึมพาอย่างไม่อยากเชื่อของไคน์ ทาให้ กีซเหยียดยิ ้มบางๆ โดย
ไม่เอ่ยอะไร แต่แล้ วนัยน์ตาสีชาก็กระตุกเล็กน้ อ ย เมื่อนึกเฉลียวใจได้ ว่า
‘คนไม่เคยเรี ยนหนังสือ รู้ได้ อย่างไรว่าความผิดอาญาคืออะไร?’

กีซมองเด็กหนุ่มทังสามอย่
้ างประเมิน ก่อนจะขยับยิ ้มบางๆ...เจ้ า
พวกนี ้ น่าสนใจกว่าที่คดิ แฮะ

P a g e | 210
อัญ

เมื่อยังเหลือเวลาพักอยู่บ้าง กีซก็เดินนาเด็กหนุ่มทัง้ สามคนไปยัง

ส่ว นที่ ต้ อ งท างาน ก่ อ นจะเริ่ ม ต้ น งานในฐานะพี่ เ ลี ย้ งจ าเป็ นที่ ไ ด้ รั บ
มอบหมายหน้ าที่มา

“พวกแกคงพอรู้มาบ้ างสินะ ว่างานของที่นี่มีอะไรบ้ าง” เขาหันไป

ถาม ก่ อ นจะต้ อ งเบ้ ห น้ า เล็ก น้ อ ย เมื่อ ทัง้ สามคนต่า งมองกลับ มาด้ ว ย
ดวงตาใสแจ๋ว จนต้ องถอนหายใจออกมาอย่างอ่อ นใจ แล้ วจึงเริ่ มตังต้ ้ น
อธิบาย

“เฮ้ อ ...ช่ า งเถอะ งัน้ ฉั น จะอธิ บ ายคร่ า วๆ ก็ แ ล้ ว กัน นะ ที่ ห อ

คุณธรรมนี่มีทงหมดสามส่
ั้ วนด้ วยกัน ส่วนแรกบิลด์โซน (Build Zone) คือ
ส่วนงานด้ านการผลิต ที่ส่วนใหญ่จะใช้ คนที่มีความรู้ จะเรี ยกว่าเป็ นพวก
งานใช้ สมองก็ได้ เนื ้อหางานจะเป็ นยังไง ฉันเองก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน ” กีซเอ่ยขึ ้น
โดยมีเด็กหนุ่มทังสามรั
้ บฟั งอย่างตังอกตั
้ งใจ ้ ก่อนจะอธิบายต่อ

“ส่วนที่สองซอร์ ซโซน (Source Zone) หรื อ ส่วนงานเหมือ งแร่ เล

ทรอน ซึ่งก็คือที่นี่ ส่วนนี ้เป็ นงานใช้ แรงงานซะส่วนใหญ่ พวกแกก็แค่ทางาน
ตามใบมอบหมายงานที่ผ้ คู มุ จะแจกให้ ทกุ เช้ า ว่าใครต้ องไปทาหน้ าที่อะไร
ในวันนันๆ
้ อย่างวันนี ้ฉันได้ เป็ นคนเจาะหิน แต่พรุ่งนีก้ ็อาจเปลี่ยนเป็ นขุดแร่
หรื อแบกแร่ที่ขดุ ได้ แล้ วไปเก็บก็ได้ ”

“แร่ เลทรอน...?” ยาเรฟทวนถามขึ ้นเบาๆ คิ ้วเรี ยวขมวดอย่างคา

ใจ

P a g e | 211
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แร่ ที่ ใ ห้ พลัง งานเชื อ้ เพลิ ง มหาศาล ขณะเดี ย วกั น ก็ ดูด กลื น
พลังงานรอบๆ ตัว ทาไมถึงได้ ให้ คนมาขุดแร่ นี ้โดยตรงล่ะ อันตรายเกินไป
แล้ ว” คาเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเคร่ งเครี ยดของนาอีส แต่กลับทาให้ กีซ แค่นยิม้
บางๆ

“หึ ความรู้รอบตัวไม่เลวเลย แต่ฉันจะเพิ่มเติมให้ อีกนิด...ที่บอก

ว่าดูดกลืนพลังงานรอบๆ น่ะ ก็รวมไปถึงพลังงานจากเครื่ องจักรด้ วย ดังนัน้
จึงไม่สามารถใช้ เครื่ อ งจักรในกระบวนการขุดเจาะแร่ เลทรอนได้ อ๊ ะ แต่
อย่างน้ อยเขาก็ยังเมตตาให้ ใช้ สว่านช่วยขุดเจาะชัน้ หินได้ นะ แต่เมื่อ ถึงชัน้
ที่มีแร่เลทรอนก็ต้องใช้ มือ จอบ กับเสียมขุดต่อเอาล่ะนะ”

คาเอ่ยของชายหนุ่มทาให้ นัยน์ตาทัง้ สามคู่มองไปยังกองหินสี

ตะกั่วที่เรื อ งแสงสีม่วงจางๆ บนพื ้น ก่อนจะพอเข้ าใจถึงสภาพอ่อนเปลีย้
เพลียแรงของพวกคนที่ทางานอยู่ ณ ที่นี่ได้ ในทันที...ที่แท้ ก็เป็ นเพราะถูก
ดูดเอาพลังงานในร่างไปทีละนิดนี่เอง

“ก็ ช่ ว ยไม่ ไ ด้ ล่ ะ นะ เพราะเลทรอนเป็ นพลัง งานหลัก ๆ ที่ ใ ช้

ขับเคลื่อนพวกอาวุธต่างๆ ของทางการซะส่วนใหญ่ รวมไปถึงเป็ นเชื ้อเพลิง
ของยานบินรุ่นใหม่ๆ ที่ใช้ ตวั จุดระเบิดเพื่อเร่งความเร็ ว แล้ วพวกเศรษฐี สว่ น
ใหญ่ก็กาลังนิยมซะด้ วยสิ” กี ซเอ่ยพร้ อ มกับเหยี ยดยิม้ หยันอย่างดูแคลน
แต่เพียงชัว่ ครู่ รอยยิ ้มนันก็้ จางหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอธิบายต่อ

“ยังเหลือส่วนสุดท้ ายอีกส่วน นั่นก็คือ ซว็อฟโซน (Swap Zone)

เป็ นส่วนที่มีไว้ สาหรับพักฟื น้ ผู้ป่วยที่ไม่สามารถทางานได้ อีก...แต่ฉนั คิดว่า
พวกแกคงไม่อยากป่ วยนักหรอก เพราะตังแต่ ้ ฉันอยู่มาจนถึงตอนนี ้ ยังไม่

P a g e | 212
อัญ

เคยมีใครได้ กลับมาจากที่นนั่ แม้ แต่รายเดียว” คาเอ่ยของกีซ ยิ่งเรี ยกสีหน้ า

สงสัยจากเด็กหนุ่มทังสาม
้ แต่เขาก็กลับเอ่ยไปอีกเรื่ องแทน

“แล้ วก็อ ย่างที่ พวกแกเห็นเมื่อ กี ้นี แ้ หละ อย่าได้ ขัดผู้คุมเป็ นอัน

ขาด ถ้ ายังไม่อยากโดนดีอย่ างหมอนั่น” ท้ ายประโยคปรายตาไปทางชาย
คนที่ปากดีเมื่อครู่ ซึ่งตอนนี ้ยังคงก้ มหน้ าก้ มตาทางานต่อไป แม้ ว่าตรงข้ าง
ขมับจะยังมีเลือดไหลออกมาเป็ นทางจากรอยแผลที่ถกู กระบอกปื นตบเมื่อ
ครู่

นัยน์ตาทังสามคู
้ ่มองตามอย่างสงสารเห็นใจ เมื่อกีซเห็นดังนัน้ จึง
เอ่ยขึ ้นด้ วยน ้าเสียงเย็นๆ

“ขอเตือนไว้ ก่อน ถึงฉันจะไม่คอ่ ยชอบไอ้ ที่พวกนันมั

้ นพูดกันก็เถอะ
แต่อย่างพวกแก อยู่ที่นี่ สนใจแต่ตวั เองก็พอ ถ้ ายังไม่อยากถูกส่งไปซว็อฟ
โซนก่อ นกาหนดล่ะก็. ..อย่าได้ ไปแส่เรื่ อ งชาวบ้ านเป็ นอันขาด” กี ซ พยัก
เพยิดไปทางผู้คมุ นายหนึ่ง ที่กาลังใช้ ผ้าเช็ดขัดปื นกระบอกสีเงินอยู่ ก่อนจะ
กล่าวต่อ

“เห็นปื นกระบอกสีเงินที่ไอ้ พวกผู้คมุ มันพกใช่มยั ้ ไอ้ นนั่ น่ะไม่ได้ พก

เอาไว้ ใช้ แค่ตบหัวใครหรอกนะ มันคือปื นเซ็นเซอร์ ที่จะล็อกเป้าหมายจาก
ข้ อ มื อ เหล็ก หรื อ เฟทเทอร์ (Fetter) ที่ พ วกแกใส่ อ ยู่ ไอ้ ข้ อ มื อ ระย านี่ มี
เซ็ น เซอร์ รั บ สั ญ ญาณจากปื นนั่ น เมื่ อ ถู ก ยิ ง เฟทเทอร์ ก็ จ ะปล่ อ ย
กระแสไฟฟ้าออกมาช็อต ความแรงของมันอย่างพวกแกแค่โดนเข้ าทีเดียวก็
คงถูกส่งไปซว็อฟโซนแล้ วมัง”้

P a g e | 213
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เด็กหนุ่มทัง้ สามต่างเลิ่กแขนเสื ้อขึ ้นมองดูโลหะตรงข้ อมือทัง้ สอง

ข้ าง ที่ถูกเชื่อมติดไว้ จนไม่สามารถถอดออกได้ นอกจากจะตัดข้ อมือทิง้ ...
สิง่ นี ้ก็คือเฟทเทอร์ (พันธนาการ) สินะ

กีซมองเด็กทังสามด้
้ วยสายตาที่ยากจะบอกความรู้สกึ ...อธิบายไป
ตังขนาดนั
้ นแล้
้ ว แต่ดทู ่าทางที่ไอ้ พวกนี ้มองเฟทเทอร์ กลับไม่มีความกังวล
แม้ แต่นิด

...ไอ้ พวกหมูไม่กลัวน ้าร้ อน!

“อ้ อ แล้ วอย่าได้ คดิ โง่ๆ อย่างคิดจะหนีออกไปจากที่นี่ละ่ เสียเวลา

เปล่า เพราะตรงประตูทางเข้ าออกทุกจุดจะมีเซ็นเซอร์ แบบเดียวกับปื นของ
พวกผู้คุมคอยตรวจจับอยู่เหมือ นกัน ” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนอย่างนึกขึ ้นได้
หากแต่ก็ต้องถอนหายใจอย่างปลดปลง เพราะทังสามต่ ้ างพยักหน้ ารับด้ วย
ท่าทางเข้ าอกเข้ าใจ แต่หาได้ มีท่าทางเศร้ าหมองหรื อหวาดวิตกแม้ แต่น้อย

‘เฮ้ อ...ก็คงต้ องให้ เห็นความรุนแรงของเจ้ าเฟทเทอร์ นี่เองล่ะนะ’

เสียงสัญญาณที่ดงั ขึ ้นบ่งบอกว่าหมดเวลาพักแล้ ว ชายหนุ่มจึงตบ

บ่าทังสามดั
้ งป้าบใหญ่จนเกือบจะทาให้ แต่ละคนหัวทิ่ มไปตามๆ กัน ก่อน
จะเอ่ยเป็ นเชิงให้ กาลังใจ

“ยังไงก็พยายามเข้ าแล้ วกันนะ ไอ้ หนู”

กีซหยิบสว่านสาหรับขุดเจาะขึ ้นมาเริ่ มงานต่อในทันที ส่วนพวก

เด็กใหม่ยงั คงมองหน้ ากันอย่างเลิ่กลัก่ เพราะไม่ร้ ูวา่ ตัวเองควรทาอะไร ผู้คน

P a g e | 214
อัญ

ส่วนใหญ่ต่างเริ่มต้ นทาหน้ าที่ของตนเองต่อไปด้ วยท่ าทางหดหู่สิ ้นหวัง ราว

กับเครื่ องจักรที่ทางานไปเรื่ อยๆ จนกว่าจะพังลงในวันใดวันหนึ่ง

“พวกที่เพิ่งมาใหม่ มารับใบมอบหมายงานซะ!” เสียงตวาดที่ดงั

มาจากบนชัน้ ลอย ท าให้ พวกเด็ ก หนุ่ ม ทัง้ สามต่ า งรี บ วิ่ ง ขึ น้ ไปรั บ ใบ
มอบหมายงานดังกล่าว

กีซถอนหายใจบางๆ กับท่าทางของเจ้ าพวกเด็กใหม่ที่ดทู ่าทางไม่

ประสา จนมองอย่างไรก็ไม่น่าจะอยู่รอดไปได้ ถึงสามวัน ไม่สิ วันเดียวยังไม่
รู้จะไหวหรื อเปล่า...

+++++++++++++++++++++++++++++

ทุกสายตาต่างชาเลืองมองไปทางพวก ‘เด็กใหม่’ อย่างไม่อยากเชื่อ

สายตา กีซที่แม้ มือจะยังทางานอยู่ แต่ความทึ่งจากภาพที่เห็นก็ทาเอาเขา
มองตาค้ าง

...เมื่อกี ้ ใครกันวะ ที่บอกว่าพวกมันท่าทางน่าเป็ นห่วงน่ะ!?

เสี ยงรถลากดังครื ดคราด บนรถบรรจุแ ร่ เ ลทรอนเอาไว้ จ นพูน

น ้าหนักนั่นน่าจะหนักหลายตัน แต่เจ้ าหนุ่มหน้ าหวานรู ปร่ างอ้ อนแอ้ นนั่น
กลับลากฉิวผ่านหน้ าเขาไปครั ง้ แล้ วครั ง้ เล่าด้ วยท่าทางสบายๆ ทัง้ ที่ คน

P a g e | 215
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

อื่นๆ กว่าจะลากให้ ล้อฝื ดๆ นัน่ เคลื่อนไปตามพื ้นหินขรุขระได้ ก็กินเรี่ ยวแรง

ไปมากโข

ไอ้ เด็กแว่นท่าทางเหมือนลูกผู้ดีตกยากนัน่ ตอนนี ้กาลังใช้ เครื่ องขุด

เจาะ เจาะชันหิ้ นด้ วยท่าทางเก้ ๆ กังๆ แต่จากการที่เจ้ าตัวใช้ เวลาเพียงไม่กี่
นาที ก็สามารถขุดลึกลงไปถึงชันเป ้ ้ าหมายได้ ทังๆ
้ ที่ชนหิ
ั ้ นบริเวณนี ้เป็ นชัน้
หินแข็ง ขนาดเขาเจาะยังต้ องใช้ เวลาตังเกื ้ อบครึ่ งค่อนชั่วโมงแท้ ๆ...หรื อ
ตรงที่ๆ เจ้ านัน่ เจาะ ชันหิ
้ นมันจะร่วนกว่าของคนอื่น...!?

ครึ่กๆๆ...

เสียงเทแร่เลทรอนลงบนกระบะของรถลาก ทาให้ เขาเหลือบมอง

คนเท ที่ตอนนี ้ย้ อนกลับไปกอบแร่ เลทรอนส่วนที่เหลือมาอีกหอบใหญ่ ไอ้
หนุ่มหน้ ามึนขี ้เก๊ กนั่นทังขุ
้ ดเอาแร่ เลทรอนออกมาจากชัน้ หิน แล้ วยังมีแรง
เหลือพอเอาแร่ ส่วนที่ขดุ เสร็จแล้ วขนไปบริการใส่ร ถลากของเจ้ าเด็กไว้ เปี ย
ถึงที่ได้ อีก...

ทังที
้ ่งานส่วนนี ้เป็ นตาแหน่งที่หนักสุด เพราะการสัมผัสกับแร่ เล
ทรอน จะทาให้ ถูกดูดพลังงานออกไปค่อนข้ างมาก ขนาดแค่อยู่ใกล้ ยังทา
ให้ ร่างกายอ่อนแรงลงได้ นับประสาอะไรกับการสัมผัสโดยตรง...แต่นี่เจ้ า
เด็กนัน่ กลับหอบแร่ ที่วา่ ทีละกองใหญ่ๆ เดินตัวปลิว โดยไม่มีท่าทางเหนื่อย
ล้ าให้ เห็นแม้ แต่น้อย

กีซมองตามแต่ละคนตาปริ บๆ...ดูท่าว่าตอนนีเ้ ขาควรห่วงตัวเอง

ก่อนจะดีกว่าไหม!?

P a g e | 216
อัญ

“ไหวมัย้ ” นัย น์ ตาสี โกเมนมองตามเพื่อ นที่ ลากรถผ่านหน้ าไป

อย่างห่วงใย โดยมีอีกฝ่ ายหันกลับมายิ ้มให้ เป็ นเชิงว่า ‘สบายมาก’

เสีย งสว่านที่ ขุดเจาะชัน้ หินยังคงดังต่อ เนื่ อ งไม่หยุด ทว่าเสีย ง

ตะโกนที่ดงั ขึ ้น ก็ทาเอาหลายๆ คนสะดุ้งอย่างตกใจ

“เฮ้ ย ไอ้ โย่งนั่นน่ะ เดินชักช้ าจริ งโว้ ย คิดจะกินแรงชาวบ้ านรึ ไง!”

ผู้คมุ นายหนึ่งที่อยู่บนชันลอยตวาดพร้
้ อมกับชี ้นิ ้วไปทางชายร่ างผอมสูงที่
กาลังออกแรงลากรถลากด้ วยท่าทางกะปลกกะเปลี ้ย ทาให้ เจ้ าตัวหน้ าถอด
สีขึ ้นมาทันที ก่อนจะพยายามเร่ งฝี เท้ าให้ เร็ วขึ ้น หากแต่นา้ หนักของแร่ ที่
บรรทุ ก มาด้ ว ย อี ก ทั ง้ ความเหนื่ อ ยล้ า ที่ ส ะสมมาตลอดทั ง้ วัน ท าให้
ความเร็วที่ได้ แทบจะไม่ตา่ งไปจากเดิม

“หน็อยไอ้ นี่...ทาสาออยนักนะ!” ไม่เอ่ยเปล่า ปื นเซ็นเซอร์ ที่ได้ ล็

อกพิกดั ไว้ ถูกยิงใส่เป้าหมายอย่างไร้ ซึ่งความปราณี

“อ๊ า...!!!” ชายร่างสูงลงไปชักดิ ้นพล่านอยู่กบั พื ้น สายฟ้าประกาย

แล่นแปล่บปลาบอาบร่าง พร้ อมกับกลิน่ เนื ้อไหม้ ลอยคละคลุ้งออกมา

ทุกสายตาต่างจ้ องมองภาพนันอย่
้ างสะเทือนใจ หากแต่ไม่มีใคร
คิดที่จะเข้ าไปช่วยเหลือชายที่พยายามยันกายลุกขึ ้นด้ วยร่างกายสัน่ เทา

‘กรอดดด...’ กี ซ ขบกราม เกร็ งมื อ ที่ จับสว่า นเอาไว้ แน่ นอย่า ง

พยายามสะกดกลันอารมณ์
้ ก่อนจะเบือนหน้ าหนีไปอีกทาง แต่แล้ วก็เกือบ
หลุดอุทานออกมา เมื่อไอ้ เจ้ าเด็กใหม่ที่ทาหน้ าที่ขดุ เจาะอยู่ใกล้ ๆ กัน กาลัง
มองภาพเบื ้องหน้ าด้ วยดวงตาวาวโรจน์อย่างเอาเรื่ อง!

P a g e | 217
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ชายหนุ่มพยายามเตือนด้ วยสายตาก็แล้ ว ส่ายหน้ าบอกเป็ นนัยๆ

ก็แล้ ว ทว่าอีกฝ่ ายก็ไม่หนั มามองแม้ แต่น้อย

“เอ้ าๆ แค่นีถ้ ึงกับลุกไม่ขึ ้นแล้ วเรอะ อะไรวะ!” ผู้คมุ คนเดิมเอ่ย

พร้ อมกับยิงปื นใส่ชายที่ยงั คงทรุดตัวอยู่กบั พื ้นซ ้าอีกครั ง้

“อ๊ าๆๆ!!”

ร่ า งผอมสูง สั่น กระตุกก่ อ นจะเปลี่ ยนเป็ นดิน้ พล่า นด้ วยความ

เจ็บปวด เสียงร้ องดังขึ ้นอย่างทรมาน คราวนี ้กลิน่ เหม็นไหม้ ที่รุนแรงขึ ้น ก็
ทาให้ หลายๆ คนแทบอยากสารอกออกมา

เคร้ ง...!

เสียงสว่านถูกทิ ง้ ลงกับ พื ้น ทาให้ ทุกสายตาหันไปมองทางต้ น

เสี ย งแทบจะพร้ อมกั น บั ด นี เ้ สี ย งเครื่ อ งขุด เจาะที่ เ คยดัง กลับ หยุด ลง
นายทหารที่เป็ นผู้คมุ ทังหมดต่
้ างจับจ้ องไปทางต้ นเสียงเป็ นตาเดียว

“ทาอะไรน่ะ ไอ้ หนู” ผู้คมุ นายหนึ่งเอ่ยด้ วยนา้ เสียงห้ วนจัด ขณะ

มองเด็กหนุ่มที่ ก้าวเดินออกมาด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย ทว่านัยน์ ตาสีโกเมน
หลังกรอบแว่นนัน่ กลับลุกโชนจนมองแล้ วเหมือนจะเรื องแสงสีแดงจางๆ

“อา...เป็ นเรื่ องแล้ วไง” กีซครางออกมาเบาๆ

อย่าได้ ขดั ผู้คุมเป็ นอันขาด สนใจแต่ตวั เองก็พอ...หรื อเขาจะยัง

เตือนเจ้ าพวกนี ้ไม่ชดั เจนอีก...!?

P a g e | 218
อัญ

ตอนที่ 74
จายอมหรื อจานน?

“อ๊ า ...!!” เสี ย งร้ องโหยหวนดัง ขึ น้ พร้ อมกับ ร่ า งที่ สั่น กระตุก
กระแสไฟฟ้าแล่นอาบไปทัว่ ร่างอย่างน่าหวาดเสียว

นัยน์ตาสีโกเมนมองภาพเบื ้องหน้ าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา...การ

กระทาที่ไร้ เหตุผลนี่มนั อะไรกัน...ชายคนนันเพี
้ ยงแค่เดินช้ าไปบ้ าง ถึงกับ
ต้ องลงมือกันอย่างเหี ้ยมโหดไร้ ความปรานีเช่นนี ้เชียวหรื อ...!?

เด็กหนุ่มเหลือบมองไปทางเพื่อนอีกสองคน...อานีส ยกมือขึ ้นปิ ด

ปากกลันเสี
้ ยงร้ อ งเอาไว้ ในลาคอ ดวงตาสีนา้ ผึ ้งคู่งามฉายแววตระหนก
ส่วนยาเรฟนันเพี
้ ยงแค่มองด้ วยสายตาเย็นชาอย่างยากจะคาดเดาอารมณ์

“เอ้ าๆ แค่นี ้ถึงกับลุกไม่ขึ ้นแล้ วเรอะ อะไรวะ!” ผู้คมุ คนเดิมตวาด

พร้ อมกับเล็งปื นไปทางชายผู้เคราะห์ร้ายคนนันอี ้ กครัง้ !

“อ๊ าๆๆ!!”

P a g e | 219
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เขาเกร็ งมือ ที่จับสว่านเอาไว้ แน่นอย่างพยายามอดทนอดกลัน้

ทว่าเมื่อ เสียงร้ องดังขึ ้นอี กครั ง้ ก็เหมือ นกับมีเสียงอะไรบางอย่างลั่นดัง
เปรี๊ ยะในหัว ก่อนจะทันได้ ร้ ูตวั เขาก็เผลอปล่อยสว่านที่ถืออยู่ในมือไปเสีย
แล้ ว

เคร้ ง...!

เสียงเครื่ องขุดเจาะขนาดใหญ่ที่ตกลงสูพ่ ื ้น ทาให้ ทกุ สายตาจับจ้ อง

มาทางเขาเป็ นตาเดียว บัดนี ้สรรพเสียงต่างๆ รอบตัวกลับกลายเป็ นความ
เงียบงัน

“ทาอะไรน่ะ ไอ้ หนู” ผู้คมุ คนที่ถือปื นเอ่ยด้ วยนา้ เสียงห้ วนจัด แต่
เมื่อเห็นอีกฝ่ ายยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ ปื น ที่ถือจึงเปลี่ยนไปเล็งเป้าหมาย
ใหม่ทนั ที!

“ใครอนุญาตให้ หยุดมือ อยากลองดีนกั รึ !”

หากแต่ยงั ไม่ทนั ได้ เหนี่ยวไก ก็ถกู นายทหารที่ดเู หมือนจะเป็ นรอง

หัวหน้ าผู้คมุ ยกมือขึ ้นเป็ นเชิงห้ ามเสียก่อน

“เด็กใหม่สินะ...มีปัญ หาอะไรงันรึ
้ หืม...?” รองหัวหน้ าผู้คมุ เอ่ ย
พร้ อมกับมองเด็กหนุ่มที่จ้องตอบกลับมาด้ วยนัยน์ตาวาววับ ก่อนจะแสยะ
ยิ ้มอย่างถูกใจ...นานๆ ที เจอคนแข็งข้ อบ้ างก็ไม่เลว...แบบนี ้ค่อยมีรสชาติ
หน่อย

P a g e | 220
อัญ

นัยน์ ตาสีโ กเมนเรื อ งแสงสีแ ดงจางๆ หากแต่ถูก ปิ ดบัง ไว้ ด้ว ย

กรอบแว่น แต่เพียงชัว่ ครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็ นประกายเล็กๆ ที่ยากจะอ่านออก
แทน

“ขอโทษครับ ผมเพียงแค่ตกใจไปหน่อย เลยเผลอทาสว่านหลุด

มือ” คาตอบที่ได้ รับ พร้ อมทังรอยยิ
้ ้มเจื่อนๆ ที่ระบายอยู่บนใบหน้ านั่น ทา
ให้ คนฟั งคิ ้วกระตุกกึก

...ไอ้ รอยยิ ้มนัน่ มันช่าง...กวนอารมณ์ดีแท้ !

“ดูท่าแกเองก็คงอยากทดสอบความแรงของกระแสไฟฟ้าจากเฟท
เทอร์ สิน ะ” สิน้ ค าเอ่ ย ผู้คุมคนที่ เ ล็ง ปื นไปทางเด็ก หนุ่มอยู่แ ล้ ว ก็ ล็อ ก
เป้าหมายพร้ อมกับยิงทันที ราวกับคาเอ่ยนันเป็ ้ นคาอนุญาตจากคนพูด!

“อ๊ า...!!!” เด็กหนุ่มทรุดลงไปกองกับพื ้น ร่ างกายสัน่ กระตุกเกร็ ง

เมื่อกระแสไฟฟ้าแล่นอาบไปทัว่ ร่าง!

ร่างที่ค้ ตู วั อยู่กับพื ้น หอบหายใจถี่ระรัวจนตัวโยน สัน่ เทาราวกับ

ลูกนกแรกเกิด

ทุกสายตาต่างมองภาพเบื ้องหน้ าอย่างสงสารระคนสมเพช แม้

แต่กีซเองก็อดที่จะคิดแบบเดียวกันนันไม่
้ ได้

เด็กหนอเด็ก...ทาตัวเองแท้ ๆ...

P a g e | 221
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ทว่าเด็ก ใหม่ที่ เข้ ามาพร้ อมกันอี กสองคน กลับ เพี ยงมองด้ ว ย

อารมณ์ที่แตกต่างออกไป หากแต่ในเวลานี ้ทุกคนกลับให้ ความสนใจไปยัง
ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ ้นเบื ้องหน้ า จึงไม่มีใครคิดจะหันมองไปทางอื่น

เด็กหนุ่ม หน้ า หวานปิ ดปากกลันเสี ้ ย งร้ องเอาไว้ ในล าคอด้ ว ย

ท่าทางหวัน่ วิตก หากแต่นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งคู่งามกลับพราวระยับอย่างปิ ดไม่
มิด

“...ตอแหล” คาเอ่ยลอยๆ จากคนข้ างๆ ที่บดั นีม้ องไปยังร่ างของ

คนที่ สั่นเทิม้ อยู่กับพื ้น นัยน์ ตาสีนิลฉายแววอเนจอนาถแกมหมั่นไส้ ริ ม
ฝี ปากบางยกขึ ้นเล็กน้ อยอย่างจะยิ ้มก็ไม่ใช่จะบึ ้งก็ไม่เชิง

เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มที่ได้ ยิน กลันหั

้ วเราะจนไหล่กระเพื่อม...
ไม่เคยมีใครว่าไคน์ตรงๆ แบบนี ้มาก่อน ถึงนัน่ จะเป็ นความจริงก็เถอะ...

คนที่นั่งห่อตัวอยู่กบั พื ้นเอามือกุมท้ องท่าทางเหมือนจุกจนพูดไม่

ออก ขณะก้ มหน้ าหลบสายตาจากพวกทหารที่ ยืนคุมอยู่บริ เวณชัน้ ลอย
เรื อนผมสีดาปรกใบหน้ าที่ก้มจนเห็นแค่เสี ้ยวหน้ า

...ทาให้ ไม่มีใ ครสัง เกตเห็น นัย น์ ต าสี โกเมนที่ สั่น ระริ ก อยู่หลัง
กรอบแว่น!

‘อุ๊บ...ฮึๆๆ มะ...ไม่ไหวแล้ วแฮะ ทาไปได้ ยงั ไงเนี่ยเรา!?’ ความคิด

ของเจ้ าตัวที่ดทู ่าจะขบขันตัวเองไม่น้อย ในขณะที่พยายามกลันหั ้ วเราะจน
ตัวสัน่ กึก

P a g e | 222
อัญ

...เมื่ อ ครู่ เขาได้ ก างม่านวาโยเวทบางๆ ห่ อ หุ้ม รอบตัว ไว้ ใ น

รูปแบบของความกดอากาศที่เพิม่ สูงขึ ้น เนื่องจากก๊ าซจะนาไฟฟ้าไม่ได้ เมื่อ
ความดันของก๊ าซสูงขึ ้น และความต่างศักย์ระหว่างขัวไฟฟ
้ ้ าน้ อยลง

‘ต้ องขอบคุณคุณกีซ ที่บอกเรื่ องนี ้เอาไว้ ก่อน’ เด็กหนุ่มคิด...หาก

ไม่ใช่เพราะกีซได้ เตือนเรื่ องเฟทเทอร์ เอาไว้ ก่อน พวกเขาก็คงไม่สามารถคิด
หาวิธีรับมือกับเจ้ าข้ อมือเหล็กนี่ได้ (อย่างเนียนที่สดุ ) แน่

เขาพยายามสงบสติอ ารมณ์ ของตนเองด้ วยการสูดหายใจเข้ า

ลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยออกมาอย่างแผ่วเบา...ใจเย็นๆ นึกถึงเป้าหมาย
เอาไว้ ขืนความแตกเสียตังแต่
้ ตอนนี ้ ก็จบกันพอดี

รองหัวหน้ าผู้คมุ ทอดมองสภาพของเด็กหนุ่มตรงหน้ าด้ วยสายตา

อเนจอนาถ...ยิ่งมองก็ยิ่งชวนให้ ร้ ูสกึ สังเวช

...สงสัยเขาคงจะประเมินค่าไอ้ เด็กนี่ผดิ ไปจริงๆ

“หึ ไอ้ หนู ฉันเห็นว่าแกมาใหม่ งันจะบอกอะไรให้

้ เอาบุญก็ได้ ที่
นี่น่ะ คนที่ใช้ งานไม่ได้ ก็ไม่จาเป็ นต้ องเลี ้ยงเอาไว้ หรอกนะ...ลากเด็กนี่ กับ
ไอ้ โย่ ง นั่ น ไปซว็อ ฟโซนได้ แ ล้ ว ” ท้ ายประโยคหั น ไปสั่ง การนายทหาร
ด้ านหลังด้ วยน ้าเสียงเฉียบขาด

“...แค่เป็ นคนที่ยงั ใช้ งานได้ ก็พอใช่มยครั

ั ้ บ” คาถามของเด็กหนุ่ม
ที่ ยังคงทรุ ดอยู่กับพื น้ ท าให้ รองหัวหน้ าผู้คุมขมวดคิว้ เล็กน้ อ ย ก่ อ นจะ
เหยียดยิ ้มอย่างท้ าทาย เมื่อเข้ าใจความหมายของอีกฝ่ าย

P a g e | 223
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“หึ ถ้ าแกยังลุกขึ ้นมาทางานต่อได้ ก็เอาสิ...”

คาพูดท้ าทายที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ ายจะทาได้ แต่กลับผิดคาด เมื่อร่ าง

ที่ทรุดอยู่กับพื ้น ค่อ ยๆ ยันกายลุกขึ ้นในที่ สดุ แถมเจ้ าตัวยังหันไปเอ่ยกับ
ชายอีกคนที่โดนไฟฟ้าช็อตไปเมื่อครู่

“พี่ช ายเองก็ลุกขึ ้นเถอะ...ไม่อ ย่างนัน้ เดี๋ยวพวกคุณ ผู้คมุ จะพา

ไปซว็อ ฟโซนซะก่อ นนะครั บ ” คาพูดที่ ฟังดูเหมือนง่ายจนคนฟั งอยากจะ
ค้ านว่า ‘ถ้ าลุกได้ คงลุกไปนานแล้ ว !’ แต่เมื่อ ได้ ฟังประโยคสุดท้ าย เขาก็
จาต้ องพยายามฝื นลุกขึ ้น

ดวงตาของชายร่ างสูงฉายแววแปลกใจระคนยินดี เมื่อร่ างกายที่

หนักอึ ้งจนลุกไม่ขึ ้นเมื่อครู่ ตอนนี ้กลับเบาหวิว อาการปวดเมื่อยกล้ ามเนือ้
ที่เคยมีกลับหายสนิทอย่างน่าประหลาด!

ที่สาคัญ เรี่ ยวแรงกาลังวังชาที่ เคยหดหายไปจากการตรากตรา

ทางานอย่างหนัก ทังยั ้ งถูกแร่เลทรอนดูดกลืนเอาพลังกายส่วนหนึ่งไปอีก...
แต่บดั นี ้มันกลับคืนมาอีกครัง้

...ขอบคุณพระเจ้ าที่ทรงเมตตา!

ชายหนุ่มแทบเก็บอาการยินดีเอาไว้ ไม่มดิ แต่เมื่อเห็นสายตาของ

เหล่าผู้คุมที่ จ้อ งมองมาราวกับจะจับผิด เขาก็ได้ แต่เดินงกๆ เงิ่นๆ ไปจับ
แอกสาหรั บลากรถลาก ท่าทางการลากรถลากที่ ดูแข็งขันผิดกับเมื่อ ครู่
เรี ยกสายตาแปลกใจจากผู้คนที่มองมาไม่น้อย

P a g e | 224
อัญ

ส่วนเด็กหนุ่มที่ สวมแว่นนั่นก็เดินลากเท้ ากลับไปหยิบเครื่ อ งขุด

เจาะมาเริ่ มเจาะหินต่อ ทาให้ คนอื่ นๆ ต่างรี บกลับไปทาหน้ าที่ของตนอี ก
ครัง้ หลังจากที่หยุดชะงักการทางานไปเมื่อกี ้

นัยน์ตาของรองหัวหน้ าผู้คมุ จ้ องมองคนทังสองอย่

้ างไม่อยากเชื่อ
สายตา...ตัง้ แต่ อ ยู่ม าจนถึ ง บัด นี ้ เขายั ง ไม่ เ คยพบใครที่ ส ามารถทน
กระแสไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ ได้ เกินสองครัง้ ...หรื อคนที่โดนไปครัง้ เดียวแล้ ว
ยังลุกขึ ้นมาใหม่ได้ ก็มกั จะมีแต่พวกที่ร่างกายกายา ถึกทนกว่าคนอื่นเขา
เท่านัน...!?
้

“จะให้ จดั การมัยครั

้ บ” คาถามจากลูกน้ อง เมื่อไม่อาจเอาผิดสอง
คนนั่ น ได้ แต่ ล ะคนก็ มี สี ห น้ าตึ ง ขึ น้ ทั น ที . ..ตอนนี ห้ ั ว หน้ าผู้คุม ไม่ อ ยู่
เนื่องจากถูกพันโทบลัสเซอร์ เรี ยกให้ ไปพบ ดังนันคนที ้ ่มีอานาจเบ็ดเสร็ จใน
ยามนี ้ ก็มีเพียงรองหัวหน้ าผู้คมุ คนเดียวเท่านัน้

คนที่ถูกถามกระตุกยิม้ บางๆ อย่างยากจะคาดเดาอารมณ์ แต่

เพียงชัว่ วูบก็กลับมามีสีหน้ าเย็นชาเฉกเช่นเดิม

“ไม่ต้อง...ตราบใดที่พวกมันยังใช้ งานได้ ก็ปล่อยให้ มนั ทาต่อไป...

ดูซิวา่ จะทนไปได้ ซกั กี่น ้า”

P a g e | 225
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เจอรึ ยัง ” นา้ เสี ยงถามเรี ยบๆ ในขณะที่ ร่า งบางของหญิ งสาว
ปรากฏขึ ้นจากเงาหมอกสีดาเบื ้องหลัง

“ยังเลย ปั ญหาในตอนนี ก้ ็คือ เราไม่ร้ ู ว่าผลึกมันอยู่ ‘ที่ นั่น ’ จริ งรึ

เปล่า ” เสียงหวานที่ เอ่ยตอบด้ วยน ้าเสียงเคร่ งเครี ยด ทาให้ ช ายหนุ่มหัน
กลับไปสบนัยน์ตาสีดาขลับคูง่ ามของคนพูด

“ดูเธอเป็ นกังวลจริ งนะ” ดีไนด์หรี่ ตาลงราวกับจ้ องจับผิดอีกฝ่ าย

“...ไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะต้ องปะทะกับฝ่ ายนันหรอกนะ”
้

คาเอ่ยดักคอของชายหนุ่ม ทาให้ มีนชะงักไปเล็กน้ อ ย ก่อ นจะ

แย้ มยิ ้มอย่างเจ้ าเล่ห์ “ก็ยงั ดีกว่าใครบางคนที่ขดั คาสัง่ นายท่านแอบไปประ
มือกับท่านผู้นนก็
ั ้ แล้ วกัน”

นัยน์ตาสีดาสนิทของดีไนด์ฉายประกายวาววับอย่า งแปลกใจ แต่

เพียงชัว่ ครู่ริมฝี ปากบางก็เหยียดยิ ้มจางๆ ที่น้อยครัง้ จะได้ เห็น

“หึ...ไม่วา่ เรื่ องอะไรก็ปิดเธอไม่มดิ สินะ”

“คิกๆ เป็ นเกียรติจริงๆ ที่ได้ รับคาชมจากท่านหัวหน้ าแบบนี ”้ หญิง

สาวยกชายเสื ้อคลุมขึ ้นเล็กน้ อย พร้ อ มกับทาท่าทางถอนสายบั วเป็ นเชิง
ล้ อเลียน ทาเอาคนมองต้ องส่งสายตาดุๆ ใส่

“สรุปว่าเธอจะไปดู ‘ที่นนั่ ’ สินะ” คาถามที่เน้ นคาว่า ‘สรุป’ อันเป็ น

การแสดงว่าผู้พดู ต้ องการจะตัดบท แต่คนฟั งกลับหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ

P a g e | 226
อัญ

“คิกๆ ฉันก็บอกแล้ วไงว่าไม่ร้ ู ว่ามันอยู่ ‘ที่ นั่น ’ จริ งรึ เปล่า เพราะ
ตอนนี ้กาลังของผลึกมันเหมือนจะอ่อนแรงลงไปมาก ทาให้ จับทิศทางที่แน่
ชัดไม่ได้ ฉันก็ยังไม่ร้ ูสาเหตุที่แน่ชัด รู้แต่งานนี ้เจ้ าพวกดิออสรอยด์มีเอี่ยว
ด้ วยแน่ๆ”

ดีไนด์ม่นุ หัวคิ ้วเล็กๆ อย่างขบคิดตาม แล้ วจึงเอ่ยขึ ้นเป็ นเชิงสรุ ป

คาพูดของอีกฝ่ าย “หมายความว่าผลึกตอนนี ้ อยู่กับเจ้ าพวกนกปี กหักนั่น
จริงๆ สินะ”

มีนเหยียดยิ ้มเครี ยดแทนคาตอบ หากแต่นยั น์ตาของชายหนุ่มกลับ

ลุกโชนขึ ้นทันใด ริมฝี ปากบางเหยียดยิ ้มหยันอย่างดูแคลน

“หึ...ก็เอาสิ ถ้ าพวกมันคิดว่าจะมีปัญญารักษาเอาไว้ ได้ ละ่ ก็...!”

เมื่อเห็นสีหน้ าของคนฟั งก็ยังคงฉายแววเคร่ งเครี ยดไม่เปลี่ยน ทา

ให้ เขาอดถามอย่างสงสัยไม่ได้

“ทาไม...หรื อเธอคิดว่าเราจะสู้เจ้ าพวกนันไม่

้ ได้ ”

สายลมที่โบกพัด ทาให้ เส้ นผมสีรัตติกาลยาวสลวยพลิ ้วไหว หญิง

สาวปิ ดเปลือกตาลง รับเอาสัมผัสจากสายลมเบาๆ ที่พดั ต้ องผิวกาย

มันอาจเป็ นแค่การคิดไปเอง...แต่บางครัง้ เธอจะรู้สกึ ถึงกลิ่นอาย

แห่งความตายเจือจางที่แฝงมากับสายลมแห่งราตรี กาล...กลิน่ อายของเช้ ด
ที่ชวนให้ ค้ นุ เคย ทว่ามันกลับทาให้ เธอสัน่ สะท้ านได้ อย่างน่าประหลาด ราว

P a g e | 227
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

กับว่า เธอกาลังจมดิ่งลงสู่ห้วงเหวแห่งความมืดมิดที่ไร้ ก้นบึ ้ง...ไม่เหลือซึ่ง

ความหวังใดๆ...และไม่เหลือแม้ กระทัง่ ตัวตนของเธอ!

“ไม่ร้ ูสิ...ฉันรู้สึกสังหรณ์ ใจอย่างไรชอบกล แต่ช่างเถอะ ฉันคงคิด

มากไปเองล่ะมัง”้ คาเอ่ย ขณะที่ดวงตาสีดาขลับของคนพูดเหม่อมองไปยัง
ยอดอาคารสูงที่มีลกั ษณะเป็ นโครงเหล็กเบื ้องหน้ า...อาคารเพียงแห่งเดียว
ที่ถกู ปิ ดล้ อมด้ วยกาแพงสูง อีกทังยั ้ งแยกตัวอยู่โดดเดี่ยว...

อาคารที่ ถู ก เรี ย กว่ า ‘หอคุณ ธรรม’ หากแต่ภ ายในนั น้ กลับ

ห่างไกลจากความหมายของมันมากนัก...

“เอาเถอะ ถ้ าเจ้ าคิดมากเรื่ องของท่านผู้นนั ้ หรื อเรื่ องของเจ้ าพวก

นกปี กหักนั่น ก็ใช้ ให้ พวกหน่วยมายาปราภพที่แทรกแซงอยู่ คอยรายงาน
ความเคลื่อนไหวมาเป็ นระยะก็แล้ วกัน” ดีไนด์โคลงศีรษะเบาๆ…เขาไม่เคย
เข้ าใจความคิดของผู้หญิงคนนี ้เลย...ให้ ตายสิ!

“คิก...นั่นสินะ งันฉั
้ นกับโนอาร์ จะไปตรวจดู ‘ที่นั่น’ เอง ส่วนพวก
ท่า นหัว หน้ า ก็ ค้ น หาใน ‘กรง’ นี่ ไ ปก็ แ ล้ ว กัน ” รอยยิ ม้ ที่ ก ลับ มาเจ้ า เล่ห์
เหมือนเดิมอีกครัง้ พร้ อมกับการถอนสายบัวด้ วยท่าทางล้ อเลียน ก่อนร่ าง
บางจะหายตัวไปพร้ อมกับกลุม่ ควันสีดา ทาให้ คนที่ยืนอยู่เพียงลาพังอดมุ่น
คิ ้วอย่างนึกหงุดหงิดใจไม่ได้ ...บทจะเปลี่ยนอารมณ์ก็เปลี่ยนเอาดื ้อๆ

...ตกลงใครเป็ นหัวหน้ า ใครเป็ นลูกน้ องกันแน่??

P a g e | 228
อัญ

แสงจันทร์ สีซีดจางยวงลอดผ่านเข้ ามาจากทางหน้ าต่างซึ่งติดซี่กรง

เหล็กเอาไว้ เผยให้ เห็นเตียงเหล็กสองชันที
้ ่ทาจากโครงเหล็กเก่าๆ ตังเรี
้ ยง
รายสองฝั่ งตลอดแนวยาวของห้ อง เหล่าผู้คนที่ทางานกันอย่างหนักในตอน
กลางวัน บัดนี ้ต่างพากันนอนหลับไหลไปด้ วยความอ่อนล้ า แม้ ว่าแสงสีขาว
ซีดจางจากหลอดไฟตรงกลางห้ องจะเปิ ดสว่างโร่ตลอดทังคื้ นก็ตาม

เหล่าผู้คมุ ที่ผลัดเปลี่ยนเวรมาทาหน้ าที่เฝ้ายาม บ้ างก็ยืนสัปหงก

บ้ างก็กาลังหาวหวอดๆ ด้ วยความเบื่อหน่าย...เนื่องด้ วยในยามวิกาลเช่นนี ้
มักไม่มีสิ่งใดให้ พวกเขาได้ ทา แต่พวกเขากลับต้ องคอยถ่างตาเฝ้าเจ้ าพวก
ที่นอนเรี ยงกันเป็ นตับนี่ทัง้ คืน ทังๆ
้ ที่บริ เวณรอบห้ องนี ้ มีเครื่ องตรวจจับ
เซ็นเซอร์ จากเฟทเทอร์ อยู่แล้ วแท้ ๆ อย่างไรเสีย เจ้ าพวกนีก้ ็ไม่มีทางหนีไป
ไหนได้ แน่!

“ฮ้ าว...ทาไมเราถึงต้ อ งมาคอยยืนเฝ้าเจ้ าพวกนีด้ ้ วยเนี่ ย ” ทหาร

นายหนึ่งเอ่ยกับเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้ วยน ้าเสียงยานคาง ก่อนจะอ้ าปาก
หาวอย่างไม่เกรงใจอีกฝ่ าย

“เอาน่า...ก็นี่เป็ นคาสัง่ โดยตรงจากพันโทบลัสเซอร์ นะ หรื อแกคิด

จะขัดขืนคาสัง่ ท่านล่ะ” คนเป็ นเพื่อนตบบ่าอีกฝ่ ายเป็ นเชิงปลอบใจ ทังๆ
้ ที่
ตัวเองก็กาลังขยี ้ตาด้ วยท่าทางงัวเงีย

“ใครมันจะไปกล้ าวะ” คนพูดเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเบาๆ เป็ นเชิงกระซิ บ

กระซาบ หากแต่ในเวลาที่ทงห้ ั ้ องเงี ยบกริ บเช่นนี ้ ก็ได้ ยินชัดถนัดหูไม่ต่าง
อะไรจากการพูดด้ วยน ้าเสียงปกติ

P a g e | 229
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ถ้ าอย่างนันก็
้ อย่าบ่นไปเลยว่ะ ปลงเว้ ยปลง” คาเอ่ยเป็ นเชิงปลง
ตก ทาให้ คนเป็ นเพื่อนเดาะลิ ้นอย่างขัดใจ

“โธ่...แกเพิง่ มาใหม่ ยังไม่ร้ ูอ ะไรสิท่า เมื่อก่อนน่ะ ที่นี่ไม่ได้ โหดยัง

กะคุก แบบนี ห้ รอกนะ แต่ ตัง้ แต่ ที่ พัน โทบลัส เซอร์ เ ข้ า มาคุม ก็ เ ปลี่ ย น
กฎระเบียบทัง้ หมด ทุก อย่างเข้ มงวดขึ ้น และท่านนี่ แหละ ที่ เป็ นคนน า
เทคโนโลยีเฟทเทอร์ มาใช้ ควบคุมคนงานและป้องกันการหลบหนี แถมยัง
จัด ตัง้ ซว็อ ฟโซน โซนเดี ย วที่ แ ม้ แต่บ รรดาผู้คุม อย่ า งเราๆ ถ้ าไม่ไ ด้ รั บ
อนุญ าตก็ไม่มีสิทธิ์เข้ าไปในนั ้น” นายทหารคนเดิมเอ่ยด้ วยท่าทางอัดอัน้
ผิดกับคนฟั งที่มีสีหน้ าสนใจขึ ้นมาทันที

“เออ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ะ ว่าข้ างในนันมั

้ นเป็ นอะไรกันแน่”

“ฉันก็ไม่เคยเข้ าไปหรอกนะ รู้แต่คนที่เคยเข้ าไปมันบอกว่าข้ างใน

นันน่
้ ะ...นรกชัดๆ บรื๋ ยย์ แค่คดิ ก็หนาวแล้ วว่ะ” คนพูดไม่พดู เปล่า ยังทาท่า
ยกมือขึ ้นมากอดอกไปด้ วย

“อะไรจะขนาดนันวะ ้ ฉันนึกว่าที่ซอร์ ซโซนนี่จะโหดที่สดุ แล้ วซะอีก ”

คนที่ยืนข้ างๆ เลิก่ คิ ้วขึ ้นอย่างแปลกใจ

“เออ...ที่นี่น่ะโหดที่สดุ แต่ที่นนั่ น่ะ ‘นรก’ เว้ ย” ทหารคนเดิมมีสีหน้ า

ซีดลงเล็กน้ อย ขณะเน้ นคาว่า ‘นรก’

“ผู้คมุ อย่างเราๆ น่ะ ไม่มีหน้ าที่ ในซว็อฟโซนแกก็ร้ ู คนที่คมุ ที่นั่น

ล้ วนแต่เป็ นคนในหน่วยที่ขึ ้นตรงต่อพันโทบลัสเซอร์ กันทัง้ นัน้ แต่มีอยู่ครัง้

P a g e | 230
อัญ

เดียวที่เพื่อนฉันได้ มีโอกาสเข้ าไปที่นนั่ ” คาอธิบายของคนที่ทาหน้ าสยองไป

ด้ วย ทาให้ อีกฝ่ ายถามต่ออย่างอยากรู้อยากเห็น

“หมายถึงคนที่นายบอกว่าเคยเข้ าไปข้ างในนันน่

้ ะเหรอ แล้ วเป็ นไง
ต่อ”

“หลังจากนัน้ เจ้ านั่นก็จบั ไข้ แล้ วเพ้ อแต่วา่ ‘นรก ที่นนั่ มันนรก!’ จน
ในที่ สุด ก็ถูกส่งเข้ าซว็อ ฟโซนที่ มัน บอกว่าเป็ นนรกไปอี กรายนั่น แหละ”
คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ คนฟั งหน้ าถอดสีในทันที

“เฮ้ ย ผู้คมุ อย่างเรา โดนจับไปส่งซว็อฟโซนได้ ยงั ไงวะ”

“เหอะ มันก็กฎเดียวกันนั่นแหละ เมื่อทางานไม่ได้ ก็ต้องถูกให้ ออก

เมื่อ ออกไปแล้ วไม่สามารถหางานทาได้ ก็ต้อ งถูกส่งตัวกลับมาในฐานะ
คนงานในซอร์ ซโซน...และเมื่อไม่อาจทางานที่นี่ได้ ก็จะต้ องถูกส่งไปซว็อฟ
โซน กฎมันไม่มีข้อยกเว้ นหรอกนะ” คนตอบอธิบายด้ วยรอยยิ ้มเครี ยด ก่อน
จะหยุดชะงักไป เมื่อรู้สกึ ว่าบริเวณมุมห้ องมีเสียงขยุกขยิกเบาๆ

การสนทนาจบลงแต่เพียงเท่านัน้ เขาขมวดคิ ้วเล็กน้ อยอย่างสงสัย

ก่อนจะเดินไปดูทางต้ นเสียง แต่เมื่อเห็นว่าเป็ นเพียงเสียงขยับพลิกตัวดิน้
ของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงชันบน
้ ก็อดสัน่ หัวอย่างนึกอนาถไม่ได้

‘เออ...เด็กหนอเด็ก เวลานอนยังอุตส่าห์ใส่แว่นนอนได้ อีก คงจะ

เพลียจัดจนลืมถอดแว่นสิท่า’

P a g e | 231
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ทันทีที่ร่างของนายทหารเดินกลับไปยืนเฝ้ายามที่ประตูด้านหน้ าอีก
ครัง้ นัยน์ตาสีโกเมนที่เรื องแสงสีแดงจางๆ อยู่หลังกรอบแว่นก็ลืมตาโพลง
ขึ ้น

บัดนี ้สิง่ ที่เด็กหนุ่มเพ่งมอง หาใช่เพดานที่อยู่ด้านบน แต่กลับเป็ น

จุดแสงสีขาวที่กาลังกระพริ บแสงสีทองริ บหรี่ ราวกับเปลวไฟยามใกล้ มอด
ซึ่งอยู่สงู ขึ ้นไปด้ านบน ทว่ามันก็เป็ นการยืนยันได้ ว่า เจ้ าจุดแสงที่ เขาเคย
เห็นในตอนแรกนัน้ มันอยู่ในสถานที่แห่งนี ้จริงๆ!

มือ เรี ยวยกขึน้ แตะปลายคางเล็กน้ อ ยด้ วยความเคยชิน ขณะ

ครุ่นคิดถึงสิง่ ที่ได้ ยินมา

‘ซว็อฟโซนงันเรอะ...’
้

P a g e | 232
อัญ

ตอนที่ 75
เตรี ยมการ

“สวัสดีครับ นู้ดดี ้วูดส์ ยินดีต้อนรับครับ”

บานประตูเลื่อนที่เปิ ดออก พร้ อมกับเสียงทักทายอย่างแจ่มใสของ

พนักงานเสิร์ฟในร้ าน ทาให้ คนที่เข้ ามาใหม่อมยิ ้มอย่างขบขัน

เด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีเขียวหม่นในชุดผ้ ากันเปื อ้ นสีนา้ เงินเข้ ม

ยิ ม้ แก้ ม แทบปริ เมื่ อ เห็ น หน้ า ของคนที่ เ ข้ า มาได้ ชัด ถนัด ตา พร้ อมกั บ
เรี ยกชื่ออีกฝ่ ายด้ วยน ้าเสียงยินดี

“ชาร์ มี!”

“ที่ เ ดี ย วสิ น ะครั บ เชิ ญ ทางนี ค้ รั บ ” เด็ก หนุ่ม อี ก คนที่ อ ยู่ ใ นชุ ด
พนักงานเสิร์ฟเช่นกันเอ่ยด้ วยรอยยิ ้ม พร้ อมทังผายมื ้ อให้ คนที่ยืนอยู่หน้ า
ประตูเดินตามเข้ าไปด้ านในร้ าน ก่อนจะจัดให้ อีกฝ่ ายนัง่ ที่โต๊ ะตัวในสุด

ชาร์ มีมองเพื่อนที่มีศกั ดิเ์ ป็ นถึงเจ้ าชาย แต่ตอนนี ้ต้ องเปลี่ยนสถานะ

มาเป็ นพนักงานเสิร์ฟชัว่ คราวอย่างอดขาไม่ได้ เรื อนผมสีชาอ่อนที่มดั รวบ

P a g e | 233
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เป็ นหางม้ าเอาไว้ ด้านหลัง เพื่อความคล่อ งตัวในการทางาน แต่ก็ทาให้ ดู

แล้ วก็ไม่ต่างไปผมทรงเดิมของเจ้ าตัวแม้ แต่น้อย ยิ่งท่าทางนิ่งๆ แต่ดสู ง่า
กับใบหน้ าที่ประดับรอยยิ ้มบางๆ เอาไว้ ตลอดเวลานัน่ คงเรี ยกลูกค้ าให้ เข้ า
ร้ านได้ ไม่น้อย

คิดแล้ วก็มองสังเกตไปรอบๆ ร้ าน อย่างเห็นจริ งตามนัน้ เมื่อร้ าน

บะหมี่เล็กๆ แห่งนี ้ กลับมีลกู ค้ าทังสาวเล็
้ กและสาวใหญ่ (รวมถึงสาวเทียม)
นัง่ กันอยู่เต็มร้ าน ทังๆ
้ ที่ตอนนี ้ก็เลยเวลาเที่ยงไปมากแล้ ว...

“น้ องพริ สจ๋า บะหมี่น ้าของพี่ได้ หรื อยังจ๊ ะ ” เสียงหวานที่ดดั ซะจน

ฟั งดูน่าขนลุกมากกว่าน่าฟั งดังขึ ้นจากโต๊ ะตรงเคาน์เตอร์ ทาให้ คนถูกเรี ยก
ต้ องรี บเดินไปหาทันที

ชาร์ มีหลุดขาออกมา...เขาลืมไปได้ อย่างไร ว่าถึงเจ้ าเพื่อนตัวดีจะ

ไม่ใช่คนที่แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็ดงึ ดูดสายตาชาวบ้ านอย่างเจ้ าชายแห่งคาราฟ
หรื อคุณชายตระกูลออสทริ ก แต่ถ้าเป็ นเรื่ องการค้ าการขายนี่ ใครก็คงสู้มนั
ไม่ได้

เขามองไปทางเด็กหนุ่มที่กาลังเสิร์ฟบะหมี่ชามโตด้ วยรอยยิ ้มธุรกิจ

ชนิดบริการทุกระดับประทับใจ แถมยังพูดจาโอภาปราศรัยอย่างสุภาพแต่ก็
เป็ นกันเองกับลูกค้ า ท่าทางทะเล้ นๆ ในยามปกติของเจ้ าตัว ถูกพับเก็บ
แทนที่ ด้วยท่ าทางผึ่งผาย จนอดคิด ไม่ได้ ว่า หากเจ้ าตัวท าตัวแบบนี ไ้ ด้
ตลอดล่ะก็ ป่ านนี ้ก็คงเป็ นหนึ่งในบุคคลที่โดดเด่นและถูกจับตามองในไคร์
ชเลอร์ ไปแล้ ว

P a g e | 234
อัญ

อา...ความสามารถที่ สืบทอดมาทางสายเลือดนี่มันช่างน่ากลัว
เสียจริง

คนที่เดินเอาน ้าชามาเสิร์ฟมุ่นคิ ้วเล็กๆ อย่างสงสัย กับอาการนั่ง

ยิ ้มอยู่คนเดียวของเพื่อน

“นายขาอะไรรึ ” ราอิลถามอย่างงุนงง แต่ก็ได้ คาตอบเพียงการส่าย

หน้ า (ทังรอยยิ
้ ้ม) จากอีกฝ่ าย ก่อนเจ้ าตัวจะเดินไปหาลูกค้ ากลุม่ สาวๆ อีก
โต๊ ะ ที่ กาลังกวักมือเรี ยกให้ ไปรั บออเดอร์ แถมยังขยิบตาให้ แบบแปลกๆ
(ซึ่งแน่นอนว่าคนถูกเรี ยกไม่ได้ สนใจแม้ แต่น้อย)

+++++++++++++++++++++++++++++

“ว่าแต่นายเป็ นไงมัง่ ” พริสถามพร้ อมกับทรุดตัวลงนัง่ ข้ างๆ เพื่อนซี ้

“นี่ก็เพิ่งแข่งเสร็ จ ช่วงต่อจากนี ้ก็จะเป็ นช่วงหยุดยาวไปจนกว่าจะ

ถึงอาทิตย์หน้ านัน่ ล่ะ” ชาร์ มีเอ่ยยิ ้มๆ ขณะดื่มชาตบท้ ายมื ้ออาหาร

“แล้ วยาเรฟล่ะ ?” ราอิลที่เดินเข้ ามาถามขึ ้น หลังจากเพิ่งเก็บโต๊ ะ

ของลูกค้ าเสร็จไปอีกราย

เขาแกะผ้ ากันเปื อ้ นสีน ้าเงินเข้ มออกมาพาดเอาไว้ กับพนักเก้ าอี ้

ก่อนจะหย่อนกายลงนัง่ ฝั่ งตรงข้ ามกับเพื่อนทังสอง
้

P a g e | 235
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนนี ้เป็ นช่วงเวลาที่คนเริ่มน้ อยลงบ้ างแล้ ว กรอเรี ยจึงคะยันคะยอ

้
ให้ พวกเขามาพัก เนื่องจากเห็นว่ามีเพื่อนมาหา โดยเธอจะเป็ นคนอยู่คอย
บริการลูกค้ าเอง

“ก็ถกู พวกหุ่นตารวจพาตัวไปแล้ วน่ะสิ ป่ านนี ้ก็คงไปสมทบกับพวก

ตฤณแล้ วล่ะมัง”้ คาตอบอย่างคาดการณ์ ของชาร์ มี ทาให้ คนถามขมวดคิ ้ว
เล็กๆ ก่อนจะถามต่อ

“หลังจากนันพวกนายได้
้ ตดิ ต่อกันอีกรึเปล่า”

ชาร์ มีสา่ ยหน้ า พลางเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเคร่งเครี ยดขึ ้นกว่าเดิม

“ก็คงต้ องรอให้ ทางฝ่ ายนันเป็

้ นฝ่ ายติดต่อมาเองล่ะนะ เพราะเราไม่
รู้วา่ สถานการณ์ทางนันจะเป็
้ นยังไงบ้ าง”

“อืม...นัน่ สินะ” ราอิลพยักหน้ าอย่างพอเข้ าใจ...ถึงสถานการณ์ของ

สามคนนันจะน่
้ าเป็ นห่วง เพราะพวกเขาไม่มีข้อ มูลของหอคุณ ธรรมเลย
แม้ แต่น้อย แต่ถึงอย่างไรพวกนันก็้ คงเอาตัวรอดกันเองได้ อยู่แล้ ว

“เอาน่า ฝี มืออย่างเจ้ าพวกนัน้ จะไปห่วงทาไมให้ เมื่อยตุ้ม สู้เอา

เวลามาคิดว่าพวกเราจะทายังไงกันต่อดีกว่า ” คาเอ่ยของพริสที่ราอิลเองก็
เห็นจริงตามนัน้

“สาหรับเรื่ องนัน้ ฉันพอได้ ข้อมูลมาบ้ างนิดหน่อย ดูเหมือนว่าคนที่

จะได้ รับอนุญาตให้ เข้ าไป ‘ที่นนั่ ’ ได้ น่ะ มีแต่พวกทหาร กับพวกข้ าราชการ
พลเรื อนเท่านัน้ เพราะงันไม่
้ วา่ ยังไงเราก็มีแต่ต้องลอบเข้ าไปเท่านัน...”
้ ชาร์

P a g e | 236
อัญ

มีเอ่ยได้ เพียงเท่านัน้ ก็ต้องหยุดการสนทนาลง เมื่อร่ างบางของหญิงสาวใน

ชุดผ้ ากันเปื อ้ นสีน ้าเงินเข้ มเดินมาทางพวกเขา

“เป็ นยังไงกันบ้ างจ๊ ะ บะหมี่ของร้ านนี ้อร่ อยมัย”

้ กรอเรี ยถามด้ วย
รอยยิ ้มอ่อนหวาน พร้ อมกับนาน ้าเปล่าเย็นๆ มาเสิร์ฟให้ พวกเขา

“นี่คือคุณกรอเรี ย เป็ นลูกสาวของคุณลุงแม็กกิล เจ้ าของร้ านนี ้เอง”

พริสเป็ นฝ่ ายแนะนาตัวหญิงสาวให้ เพื่อนรู้จกั แต่ยงั ไม่ทนั ไร ก็ถกู เจ้ าหล่อน
ขัดขึ ้น

“แหม บอกแล้ วไงจ๊ ะ ว่าไม่ต้องเรี ยกคงเรี ยกคุณน่ะ เรี ยกกรอเรี ย

เฉยๆ ก็พอแล้ ว” กรอเรี ยแสร้ งเอ่ยด้ วยน ้าเสีย งดุนิดๆ ก่อนจะหันไปยิม้ กับ
ชาร์ มี

“สวัสดีจ้ะ ฉัน กรอเรี ย ไลด์ ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั นะจ๊ ะ เธอ...เอ่อ”

“ชาร์ มีครับ เป็ นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ ร้ ูจ...” คาแนะนาตัวกลับที่ดจู ะ

สุภาพเกินไป ทาให้ พริ สต้ องกระทุ้งสีข้างคนพูดเบาๆ ก่อนเจ้ าตัวจะรี บเอ่ย
แก้ แทนเพื่อนซี ้

“เอ้ อ...ไอ้ หมอนี่มนั เป็ นพวกแพ้ คนสวยน่ะฮะ พอเห็นเป็ นต้ องทาตัว

เป็ นสุภาพบุรุษทุกที” คาเอ่ยแก้ ที่คนถูกแก้ ต่างแทนได้ แต่มองเจ้ าเพื่อนตัวดี
อย่างอึ ้งๆ ผิดกับราอิลที่เกือบหลุดขาออกมา

P a g e | 237
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แหม ตายจริง ถ้ าอย่างนันเชิ

้ ญตามสบายนะจ๊ ะ ชาร์ มี” กรอเรี ยไม่
ว่าอะไร เพียงแต่ยิ ้มอย่างเก้ อเขินเล็กๆ ก่อนจะขอตัวกลับไปต้ อนรับลูกค้ าที่
เพิง่ เข้ ามาใหม่

“เมื่อกี ้นายว่าอะไรวะ หาว่าฉันทาตัวเป็ นสุภาพบุรุษเรอะ” ชาร์ มีหนั

มาเล่นงานเจ้ าเพื่อนตัวแสบทันทีที่หญิงสาวผละจากไป

“โธ่...ก็นายชอบพูดจาเป็ นผู้ดีมีหลักการนี่หว่า เป็ นก่งเป็ นเกียรติ

อะไร...เด็กเร่ ร่อนที่ไหนวะ ที่แม้ แต่นามสกุลยังไม่มี แต่กลับทาตัวเป็ นพิธี
การได้ ขนาดนี ”้ พริ สเอ่ยพร้ อมกับใช้ นิ ้วจิ ้มหน้ าผากเพื่อ นเบาๆ ทาให้ อี ก
ฝ่ ายใช้ มือปั ดออกด้ วยท่าทางหงุดหงิดเล็กๆ

“ก็ช่วยไม่ได้ นี่นา ไอ้ การแนะนาตัวมันเป็ นมารยาทพืน้ ฐานที่ ถูก

พวกแม่ๆ เคี่ยวเข็ญมาซะขนาดนัน้ มันก็เลยเผลอตอบกลับไปแบบนัน้ เอง
ใครมันจะไปเหมือนนายฟะ ป้าเซร่ าสอนเท่าไหร่ก็ไม่ร้ ูจกั จา” ท้ ายประโยค
หันมาแขวะไอ้ คณ ุ หนูที่ทาตัวไม่เคยสมกับเป็ นคุณหนูสักครัง้ ก่อนจะเอ่ย
ต่อด้ วยสีหน้ าปั น้ ยาก

“ข้ ออ้ างอื่ นมีตงเยอะไม่

ั้ เอามาอ้ าง พูดไปแบบนัน้ เขาก็ได้ คิดว่า
ฉันเป็ นพวกขี ้หลีกนั พอดี”

พริ สระเบิดหัวเราะออกมาแทบจะทันที เพราะดันไปนึกถึงสภาพ

ของคนพูดที่ทาตัว ‘ขี ้หลี’ อย่างที่ว่า ซึ่งเขาแทบจะไม่เคยนึกภาพแบบนัน้
มาก่อน แม้ แต่ราอิลเองก็ยงั อดขาตามไม่ได้

P a g e | 238
อัญ

“ฮะๆๆ ฉะ...ฉัน ก็อ ยากเห็น นาย ลิ. ..หลี หญิ งดูเหมือ นกันว่ะ
ก๊ ากๆๆ” พริ สเอ่ยอย่างยากเย็น พร้ อมกับปาดน ้าตาที่เล็ดออกมา ก่อนจะ
รี บเขยิบตัวหนีไปนั่งฝั่ งเดียวกับราอิลแทน เมื่อเห็นนัยน์ตาของเพื่อนเรื อ ง
แสงสีแดงวาบแบบแปลกๆ

...นี่ถ้ามันใช้ เวทได้ ป่ านนี ้เขาคงโดนมันอัดลูกไฟใส่แล้ วล่ะมัง้

แต่สดุ ท้ ายเมื่อใช้ เวทอุดปากเจ้ าเพื่อนตัวแสบไม่ได้ เขาก็ได้ แต่

ถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อ นจะวกกลับเข้ าเรื่ อ งอีกครั ง้ โดยไม่พยายาม
สนใจรอยยิ ้มกระตุกเหมือนคนพยายามกลันหั ้ วเราะของอีกฝ่ าย

“เฮ้ อ...เอาเป็ นว่าจากที่ฉันหาข้ อมูลมาได้ ยังไงซะ เราก็ต้องลอบ

เข้ าไป ‘ที่นนั่ ’ ส่วนวิธีการ...พวกนายจะเอายังไง”

เด็กหนุ่มทังสามคุ
้ ยกันต่อด้ วยน ้าเสียงเบาๆ จนกรอเรี ยที่มองมา
อดนึกขาไม่ได้ ...เมื่อกี ้พริ สยังหัวเราะเสียเสียงดังขนาดทาเอาแขกในร้ าน
สะดุ้งไปตามกันแท้ ๆ

“...ถ้ าอย่างนัน้ ตกลงตามนี ้นะ” ราอิลเอ่ยขึ ้นในที่สดุ ส่วนชาร์ มี

กับพริสกับพยักหน้ าอย่างเห็นด้ วยตามนัน้

“ที่เหลือก็แค่รอให้ พวกตฤณติดต่อมา จะได้ นดั แนะกันได้ เพราะ

ยังไงเราก็ยงั จาเป็ นต้ องใช้ ความสามารถของหมอนัน่ ถึงจะหา ‘ไอ้ นั่น’ ได้ ”
ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นบ้ าง

P a g e | 239
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

...ตลอดเวลาที่พูดคุยกัน พวกเขาจะพยายามเลี่ยงที่ จ ะเอ่ยถึง

ผลึกเซ็ทเท่น รวมทังชื
้ ่อ ของสถานที่ อย่างหอคุณธรรม หรื อเขตศูนย์ที่เป็ น
เป้าหมายโดยตรง

“อืม ระหว่างนี เ้ ราก็เตรี ยมตัวกับหาข้ อมูลภายในนัน้ ให้ ได้ มาก

ที่ สุดไปก่อ นก็แล้ วกัน ” ราอิลเอ่ยเป็ นเชิงสรุ ปอี กครั ง้ นัยน์ ตาสีทองฉาย
ประกายเล็กๆ อย่างท้ าทาย เมื่อ นึกไปถึงแผนที่พวกเขาช่วยกันคิดขึ ้นเมื่อ
ครู่...แผนที่พริสตังชื
้ ่อให้ วา่ ‘แผนเนียนดะ!’

ตอนนี ้ก็ขอเพียงให้ พวกตฤณติดต่อมาเท่านัน้ ...พวกเขาก็พร้ อ ม

จะลงมือได้ ทนั ที

+++++++++++++++++++++++++++++

“เอ้ า...เร่ งมือกันหน่อย!” เสียงตวาดที่ดงั ก้ องไปทัว่ ทาให้ แต่ละคน

ต่างเร่งมือทางานกันอย่างเต็มที่

ตฤณหันไปมองเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มที่กาลังใช้ สว่านเจาะหิน
ด้ วยท่าทางทะมัดทะแมงอย่างนึกทึ่ง

ในตอนแรก เขาก็อดกังวลไม่ได้ เมื่อ ได้ มาเห็นสภาพการทางาน

ที่นี่ เพราะถึงอย่างไรงานที่ใช้ แรงงานประเภทนี ้ ก็ไม่ใช่งานที่เหมาะสมกับ
เด็กผู้หญิงเอาเสียเลย

P a g e | 240
อัญ

หากแต่อยู่ในห้ วงคานึงได้ ไม่ทันไร สายตาทิ่มแทงของผู้คมุ ที่มอง

มา ก็ทาให้ เขาต้ องรี บกวาดกองหินที่เกิดจากการขุดเจาะ ไปกองรวมกันไว้
อีกด้ านหนึ่ง ก่อนจะกอบหินทังหมดใส่
้ กระสอบใบใหญ่ แล้ วจึงแบกขึ ้นบ่า
เพื่อนาไปทิ ้งในบ่อแปรรูปขยะที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้ อง

...ไม่ร้ ูเขาคิดไปเองหรื อเปล่า แต่ตงแต่

ั ้ ที่มีเรื่ องกับพวกผู้คมุ ไปเมื่อ
วาน สายตาของคนพวกนัน้ จะจับจ้ องมาทางเขาอยู่บ่อ ยครัง้ ราวกับจะ
คอยจับผิดอย่างไรอย่างนัน้

แต่เอาเถอะ เรื่ องนันก็

้ ไม่ใช่เรื่ องที่ชวนให้ ลาบากใจเท่าไรนัก...

ยาเรฟเหลือบตามองเด็กหนุ่มที่กาลังแบกกระสอบบรรจุหินเดิน
ปร๋อผ่านหน้ าตนไปอย่างนึกระอาแกมเหนื่อยใจ

‘...จะช่วยทาท่าทางลาบากลาบนกว่านี ไ้ ม่ได้ เลยรึ ไง หรื อ แค่นี ้

พวกผู้คมุ นั่นจะยังหมัน่ ไส้ ไม่พอ’ ความคิดอย่างหน่ายๆ โดยเจ้ าตัวก็ไม่ได้
สังเกตแม้ แต่น้อย ว่าตอนนี ้ตัวเองซึ่งกาลังลากรถลากที่บรรทุกแร่เลทรอนก
องใหญ่ด้วยท่าทางสบายๆ นัน่ ก็พอกความหงุดหงิดให้ กบั ผู้คมุ ที่มองมาได้
ไม่น้อยไปกว่ากันเท่าไรนัก

แกร๊ งๆๆๆ...

เสียงสัญ ญาณที่ ดังขึ ้นเป็ นครั ง้ ที่ สองของวัน บ่งบอกให้ ร้ ู ว่าได้

เวลาเลิกงานแล้ ว ทุกคนจึงต่างพากันเดินไปเข้ าแถวเพื่อเก็บอุปกรณ์ ตา่ งๆ
คืนที่เดิม ก่อนจะเดินมาต่อแถวเพื่อเตรี ยมตัวกลับห้ องพัก

P a g e | 241
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตฤณเดิน ไปต่อ แถวด้ า นหลัง อานี ส กับ ยาเรฟ แต่ยัง ไม่ทัน ได้
พูดคุยกัน เสียงทักที่ดงั ขึ ้นก็ทาให้ เขาต้ องเหลียวกลับไปมอง

“เฮ้ อ...วัน นี ส้ งบสุข ดี น ะ” กี ซ ที่ เ ดิ น เข้ า มาด้ า นหลัง เอ่ ย ยิ ม้ ๆ

หากแต่เป็ นรอยยิ ้มที่ดเู ซียวๆ อย่างไรชอบกล

“นัน่ สินะครับ” คาตอบพร้ อมรอยยิ ้มแจ่มใสในสายตาของคนมอง

ทาให้ รอยยิ ้มเซียวๆ นัน่ ยิ่งดูฝืดเฝื่ อนเข้ าไปใหญ่

ท่าทางสบายดีจริงนะ เจ้ าเด็กใหม่นี่...มันจะรู้ตวั รึ เปล่านะ ว่าถูกไอ้

พวกผู้คมุ นั่นจับตามองชนิดที่เรี ยกว่าจ้ องกันจนตาแทบถลนออกจากเบ้ า
อยู่แล้ ว...นี่ถ้าไม่ใช่เพราะมันทางานได้ ชนิดที่ ‘หาที่ติไม่ได้ ’ ล่ะก็...ป่ านนี ้คง
ได้ เป็ นเหยื่อปื นของผู้คมุ ไปแล้ ว

เด็กหนุ่มตีสภาพรอยยิม้ ฝื ดเฝื่ อนของคนตรงหน้ าว่าคงจะเป็ น

เพราะความเหนื่อยล้ าจากการทางานหนัก เขาจึงมองอีกฝ่ ายเป็ นเชิงเห็น
ใจ

“ลาบากหน่อยนะครับ” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเข้ าอกเข้ าใจ ทาให้ มมุ

ปาก (ที่ยิ ้มเฝื่ อนๆ) ของคนฟั งกระตุกกึก

คนที่น่าจะลาบากน่ะมันแกต่างหากเฟ้ย...!

เมื่อการคืนอุปกรณ์ตา่ งๆ เป็ นไปอย่างเรี ยบร้ อยแล้ ว เหล่าทหารผู้

คุมส่วนหนึ่งก็เดินนาพวกคนงานทังหมดออกไปจากซอร์
้ ซโซน

P a g e | 242
อัญ

“ผมไม่เห็ นด้ วยครั บ ” เสี ยงของรองหัว หน้ าผู้คุมที่ ดังขึน้ ทาให้

ตฤณที่กาลังจะก้ าวเดิน หยุดชะงักเล็กน้ อย ก่อนจะรี บสาวเท้ าตามคนอื่น
ไป

ดูเหมือนหัวหน้ ากับรองหัวหน้ าผู้คมุ ที่ยืนอยู่บนชัน้ ลอย กาลังถก

เรื่ องอะไรบางอย่างกันด้ วยสีหน้ าเคร่ งเครี ยดเล็กๆ คนทังสองปรายมองมา
้
ทางเขาด้ วยหางตาเพีย งแว่บ หนึ่ง ก่อ นจะหันกลับไปพูดคุย กันต่อ ด้ ว ย
น ้าเสียงที่เบาลง

เขาหันกลับไปชาเลืองมองรองหัวหน้ าผู้คมุ เล็กน้ อย เพราะติดใจ

กับสีหน้ าหงุดหงิดนัน่

“เฮ้ รี บๆ เดินหน่อยสิ อยากถูกเจ้ าพวกนัน้ เล่นเอาอีกรึ ไง” เสียงกี

ซที่อยู่ด้านหลังกระซิบเบาๆ แต่ก็ทาให้ เขาต้ องเร่งฝี เท้ าขึ ้น

ทางเดินที่หอคุณธรรมแห่งนี ้ มีลกั ษณะคล้ ายๆ กับที่ดา่ นตรวจคน

เข้ าเมือง แต่มีความกว้ างกว่ามาก ทุกทางสามารถเชื่อมต่อ ถึงกันได้ ห มด
โดยมีบนั ไดอยู่สดุ ปลายของทางเดิน

คนงานทุกคนในหอคุณธรรมแห่งนี ้ ไม่ได้ รับอนุญาตให้ ใช้ เกทใน

การขึ ้นลง ซึ่งเป็ นการจากัดสถานที่ ที่จะไปได้ เพราะบันไดนัน้ จะมีขึ ้นไป
จนถึงชันที
้ ่ยี่สิบ ซึ่งเป็ นส่วนบิลด์โซน ส่วนชันที
้ ่อยู่สงู ขึ ้นไปจะต้ องใช้ เกทใน
การเดินทางเท่านัน้ และแม้ แต่พวกทหารเองก็ยังมีการแบ่งระดับ โดยใช้ ไอ
ดีคลิปเป็ นตัวกาหนดสิทธิ์ของผู้ใช้ ว่าใครจะสามารถขึ ้นไปได้ ถึงชันใด ้

P a g e | 243
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาสีโกเมนเหลือบมองทหารสามนายที่กาลังยืนรอเกทด้ วย
ท่าทางเหมือนคนที่กาลังรอคอยลิฟท์

...เท่าที่ เขาเคยได้ ยินมา ดูเหมือ นว่าตังแต่

้ ชัน้ ที่ ยี่สิบเป็ นต้ นไป
แม้ แต่พวกทหารเองก็ไม่ใช่ว่าใครจะขึ ้นไปก็ได้ . ..ชัน้ ที่เป็ นที่ ตงของซว็
ั้ อฟ
โซน...

การขึ ้นบันไดมาราธอนทีเดียวจากชันจี
้ (ชันใต้
้ ดิน) ไปจนถึงชัน้ ที่
สิบห้ านัน้ ช่างเป็ นการทรมานสังขารของคนที่ทางานอย่างหนักหน่วงมาทัง้
วัน ทาเอาแต่ละคนยิ่งเดินก็ยิ่งช้ าลง ที่ สาคัญดูเหมือนหน้ าที่ในการคุมแถว
ของพวกคนงานกลับขึ ้นที่ พักเอง ก็ไม่ใช่สิ่งที่เหล่าผู้คมุ จะพิศวาทเท่าไร
เพราะพวกเขาก็ไม่อยากเดินขึ ้นบันไดมาราธอนนี่เช่นกัน...!

ตฤณมองแต่ละคนที่ หอบแฮ่กอย่างนึกเห็นใจ แต่ก็อ ดคิดแบบ

ข าๆ ไปพร้ อมกั น ไม่ไ ด้ ว่ า ‘ถ้ า คนพวกนี ไ้ ด้ ล องไปวิ่ ง เล่ น รอบป่ าของ
อาจารย์คริสตินซักรอบสองรอบ เรื่ องขึ ้นบันไดนี่ก็กลายเป็ นเรื่ องขี ้ปะติ๋วไป
เลย’

เมื่อทุกคนขึ ้นมาจนถึงชันที
้ ่สิบห้ า ซึ่งเป็ นห้ อ งพักของคนงานใน
ส่วนซอร์ ซโซน นายทหารที่เดินนาทางมาก็ใช้ ไอดีคลิปของตน แตะเพื่อเปิ ด
ประตูทางเข้ า ก่อนจะปล่อยให้ คนงานทังหมดเดิ
้ นเข้ าไปภายในห้ อง

ด้ านในห้ อ งพักคนงาน เป็ นห้ อ งโถงโล่งกว้ าง มีต้ คู ล้ ายๆ ล็อ ก

เกอร์ ตงเรี
ั ้ ยงรายเอาไว้ ตามผนัง สาหรับเก็บข้ าวของเครื่ องใช้ ของแต่ละคน

P a g e | 244
อัญ

ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่มีของมีค่าอะไร นอกไปจากมีไว้ สาหรับเก็บเสื ้อผ้ า (ที่เป็ น

ชุดเครื่ องแบบสีเทาตุน่ ๆ ของคนงาน) เท่านัน้

ส่วนห้ องที่ติดกับห้ องโถง เป็ นห้ องนอนและห้ องอาบนา้ รวม โดย

ห้ องนอนจะเป็ นห้ อ งที่มีเตียงนอนสองชันตั ้ งเรี
้ ยงรายอยู่ตลอดทัง้ สองฝั่ ง
และแน่นอนว่าทัง้ ห้ อ งนอน ห้ อ งอาบนา้ รวมไปถึงส่วนของห้ องโถงด้ าน
นอก ล้ วนแล้ วแต่มีทางเข้ าออกเพียงทางเดียวเท่านัน้

เมื่อทุกคนเข้ ามาในห้ องพักแล้ ว ก็จะมีเวลาในการพูดคุยพักผ่อน

ทาธุระส่วนตัว รวมไปถึงการอาบนา้ หนึ่งชั่วโมง เมื่อหมดเวลา หากใคร
ยังคงไม่ขึ ้นไปอยู่บนเตียงของตัวเอง จะถือว่าคนๆ นันมี้ ความประสงค์ที่จะ
ทางานต่อ

ตฤณเดินเข้ าไปในห้ องนอนพร้ อมกับพวกอานีส เขาปี นขึ ้นไปนั่ง

บนที่นอนของยาเรฟที่นอนเตียงเดียวกับเขา แต่อยู่ชนั ้ ล่าง ในขณะที่อานีส
ก็นงั่ ลงบนที่นอนของตัวเองที่อยู่เตียงถัดไป

“มีอะไรจะพูดก็รีบพูดซะตอนนี ”้ ยาเรฟเอ่ยพร้ อ มกับทรุ ดลงนั่ง

ข้ างๆ ตฤณ

ตอนนี ้ดูเหมือนคนส่วนใหญ่จะยังอยู่ที่ห้องโถงด้ านนอก หรื อไม่ก็

กาลังทาธุระส่วนตัวกันอยู่ในห้ องน ้า ในห้ องนอนจึงมีแค่บางคนที่ เหนื่อ ย
อ่อนที่พอตะกายขึ ้นเตียงมาได้ หัวถึงหมอนก็หลับทันที ตอนนี ้พวกที่ยังตื่น
ดีอยู่ในห้ องนี ้จึงมีแต่พวกเขาเท่านัน...และที
้ ่สาคัญพวกผู้คมุ เองก็ยังยืนคุม
อยู่ที่ห้องโถงด้ านนอก

P a g e | 245
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ว้ า มีแต่ฉนั ที่นอนชันบนแบบนี

้ ้ ชักเหงาแล้ วสิ” คาพูดที่ไม่ตรงกับ
สิง่ ที่อยากรับฟั งแม้ แต่น้อย ทาให้ นัยน์ตาสีดาของเจ้ าของเตียงที่มองมาติด
จะหงุดหงิดเล็กๆ ผิดกับอานีสที่ยิ ้มอย่างขบขัน

นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งเป็ นประกายเล็กๆ ขณะจ้ องมองเด็กหนุ่มทัง้ สอง

ตรงหน้ า...ยาเรฟจะแสดงอารมณ์ ได้ มากขึ ้นเสมอ เมื่ออยู่กับไคน์ ผิดกับ
เวลาปกติที่มกั จะตีสีหน้ าเดียว คือสีหน้ าเรี ยบเฉยตลอดเวลา

ภาพเหตุ ก ารณ์ เ ช่ น นี ้ ชวนให้ รู้ สึ ก คุ้น เคยและคิ ด ถึ ง อย่ า ง

ประหลาด...โดยเฉพาะเมื่อภาพของใครบางคนถูกซ้ อนทับเข้ าไปในตัวเด็ก
หนุ่มตรงหน้ า บุคลิกเงียบขรึ มจนดูเหมือนเย็นชาแต่กลับมีความอ่อนโยน
อยู่ภายในนัน่ ก็ช่างคล้ ายคลึงกันเสียเหลือเกิน...

“อืม...ถ้ างันก่
้ อนอื่นก็ติดต่อ กับพวกราอิลก่อนเป็ นไง” คาเสนอ
ของตฤณ ที่อานีสพยักหน้ าอย่างเห็นด้ วย ในขณะที่อีกคนเพียงส่งสายตา
เป็ นเชิงว่า ‘ก็ทาซะสิ!’

เจ้ าตัวจึงหยิบเอาปากกาที่ซ่อนเอาไว้ ออกมา ก่อนจะนึกขึ ้นมาได้

ว่า โชคดีเพียงใดแล้ ว ที่การตรวจสอบของพวกทหารก่อนจะเข้ ามาในหอ
คุณธรรมนี ้ ใช้ เครื่ องตรวจจับอาวุธ ดังนันแค่
้ ปากกาหรื อเครื่ องประดับที่ดู
ไม่ได้ มีราคาค่างวดอะไรอย่างแบ็กแพคกิ ้งกับอินเนอร์ ชี ลด์จึงไม่ถูกตรวจ
ค้ นเจอ

P a g e | 246
อัญ

“เฮ้ พวกนายเป็ นไงมัง่ ” ตฤณกรอกเสียงถามลงไปในแบ็กแพคกิง้

เบาๆ ก่ อ นจะได้ รั บ เสี ย งตอบกลับ ที่ เ บาพอกัน เมื่ อ ฝ่ ายนั น้ พอเข้ า ใจ
สถานการณ์ของพวกเขา

“ตอนนี ฉ้ ั น กั บ พริ ส ได้ ง านท าแล้ ว ชาร์ มี เ องก็ ม าอยู่ ที่ นี่ แ ล้ ว
เหมือนกัน นี่ก็เหลือแต่รอให้ นายได้ ฟังแผนที่พวกเราวางไว้ กับตกลงเรื่ อง
เวลาอีกทีเท่านัน”
้ เสียงที่ตอบกลับมาเป็ นของราอิล

“ติดต่อมาซะที นะ” เสียงกัดเล็กๆ ของพริ ส ทาให้ ตฤณแย้ มยิม้

ออกมาบางๆ

“แล้ วทางพวกนายล่ะ เป็ นยังไงบ้ าง” เสียงของชาร์ มีถามขึ ้นบ้ าง

“ก็พอไหวล่ะนะ ถึงจะเหมือ นคุกไปนิดๆ ก็เถอะ เอาเป็ นว่าไม่มี

ปั ญ หาละกัน ” คาตอบของตฤณที่ยาเรฟกับอานีสอดคิดไม่ได้ ว่า...ไม่ใช่
เหมือนนิดๆ แต่ใช่เลยต่างหาก!

“แล้ ว ตกลงพวกนายจะเริ่ ม กัน เมื่อ ไหร่ ล่ะ ” อานี ส ถามขึน้ บ้ า ง

นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งกวาดมองไปรอบๆ ห้ องอีกครัง้ เพื่อให้ แน่ใจว่าไม่มีใครได้ ยิน
บทสนทนานี ้

“คงจะเร็ วที่ สุดเท่าที่ทาได้ ที่ตงใจไว้

ั้ ก็กะว่าพวกนายติดต่อ มา
เมื่อไหร่ก็เมื่อนันแหละ”
้ คาเอ่ยของชาร์ มี ที่ตฤณพยักหน้ ารับอย่างเข้ าใจ

“แผนล่ะ...” คาถามสันๆ
้ ของยาเรฟ ที่สื่อได้ อีกนัยว่า ‘รี บๆ เข้ า
เรื่ องซักที’

P a g e | 247
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แผนการต่างๆ ที่ได้ วางแผนเอาไว้ แล้ ว ถูกถ่ายทอดให้ ฟังอย่าง

คร่ าวๆ โดยราอิล ในขณะที่พวกตฤณต่างครุ่นคิดตามไปด้ วย ก่อนที่ตฤณ
จะเป็ นฝ่ ายเอ่ยขึ ้นในที่สดุ

“อืม...เข้ าใจแล้ ว ถ้ าอย่างนันพวกนายก็

้ ลงมือตามนันได้
้ เลย”

“แล้ วพวกฉันจะติดต่อไปหานายได้ เหรอ” เสียงของพริ สที่ดงั ขึน้

เป็ นเชิงถาม ทาให้ ตฤณมุ่นคิ ้วเล็กน้ อย เมื่อคิดถึงอุปสรรคที่ชวนให้ ย่งุ ยาก
ใจ แต่เพียงครู่ เดียวคิ ้วเรี ยวก็คลายออก ก่อนจะดีดนิว้ ดังเป๊ าะ พร้ อ มกับ
เอ่ยด้ วยรอยยิ ้มกริ่ม

“ไม่เป็ นไร ในเมื่อแผนของพวกนายที่วางไว้ เป็ นตอนกลางคืนนี่นะ

แค่ทาให้ พวกที่เฝ้ายามหลับไปนิดหน่อยก็ใช้ ได้ แล้ ว...เอาเป็ นว่าฉันพอมีวธิ ี
ไม่ต้องเป็ นห่วง”

“ถ้ าอย่างนัน้ ก็ได้ ...พรุ่งนี ้ทางฝั่ งฉันจะเริ่ มลงมือล่ะนะ ส่วนพวก

นายก็รอไปก่อนแล้ วกัน” เสียงของชาร์ มีเอ่ยขึ ้นเป็ นเชิงสรุป

“อ๊ ะ เอาเป็ นว่าถ้ ามีเรื่ องฉุกเฉินอะไรก็ติดต่อมาได้ ตลอดนะ ฉัน

จะพยายามหาทางติดต่อกลับไปเอง แค่นี ้ก่อนนะ” ตฤณรี บเอ่ยตัดบทรวด
เดียวจบก่อนจะตัดการติดต่อทันที เมื่ออานีสทาท่าบุ้ยใบ้ ไปทางประตู ให้
เห็นว่ามีเงาคนเดินเข้ ามาในห้ อง

“พวกแกทาอะไรกันน่ะ...!?” คาถามด้ วยนา้ เสียงเครี ยด ทาให้

พวกตฤณหันขวับไปมองชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่หน้ าประตูราวกับถูกดีด

P a g e | 248
อัญ

“คุณกีซ...!”

P a g e | 249
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 76
ความแตก!!?

“คุณกีซ...!” ตฤณเรี ยกชื่อคนที่จ้องมองมาทางพวกตนด้ วยสายตา

จับผิด ก่อนจะส่งยิ ้มให้ อีกฝ่ าย “อ้ าว อาบน ้าเสร็จแล้ วหรื อครับ”

“...พวกแกเป็ นพวกไหนกัน” น ้าเสียงเคร่งเครี ยดของอีกฝ่ ายที่ดทู ่า

จะไม่ยอมเล่นตามน ้า ทาให้ อานีสกับตฤณสบตากันครู่หนึ่ง

“พวกไหนนี่ ห มายถึ ง อะไรเหรอครั บ พวกผมก็ เ ป็ นพวกผมสิ ?”

คาถามพร้ อมกับการเอียงคอเล็กน้ อ ยด้ วยท่าทางใสซื่ อของเด็กหนุ่มหน้ า
หวาน ไม่ได้ ทาให้ ชายหนุ่มลดความระแวงลงแม้ แต่น้อย

กีซเดินเข้ าไปจนถึงเตียงที่พวกตฤณนัง่ กันอยู่ นัยน์ตาสีชาจ้ องมอง

มาอย่างคาดคัน้

“บอกมา...พวกแกมีจดุ ประสงค์อะไร ใครใช้ ให้ มาที่ นี่” คาถามด้ วย

น ้าเสียงกดต่าลอดไรฟั น อย่างแสดงให้ เห็นว่าผู้พดู ไม่มีแววล้ อ เล่นแม้ แต่
นิด

P a g e | 250
อัญ

...มาหาผลึกเซ็ทเท่นไง...ส่วนคนที่ใช้ มาก็องค์คาริล

คาตอบที่ได้ แต่คดิ ในใจ ผิดกับคาพูดที่ออกมาจากปาก “เอ๋ มาที่นี่

ต้ องมีจุดประสงค์ด้วยหรื อ ครับ อีกอย่างพวกผมก็ถูกจับเข้ ามาอยู่ที่นี่เอง
ถ้ าเลือกได้ ใครมันจะอยากมาล่ะครับ ” ตฤณแย้ มยิม้ อย่างใจดีส้ เู สือ ผิดกับ
ยาเรฟที่มองคนตรงหน้ าด้ วยสายตาเย็นชา

“อย่ า มาเล่ น ลิ น้ !” กี ซ ตวาดขึน้ เบาๆ ก่ อ นจะเอ่ ย ต่อ “ฉั น เห็ น

หมดแล้ ว...เมื่อกี ้พวกแกแอบติดต่อกับใคร แล้ วใช้ เครื่ องมืออะไรกันแน่”

“อ้ าว...ถ้ าเห็นหมดแล้ ว งันก็

้ ไม่เห็นต้ องถามเลยนี่ครับ” คาเอ่ยด้ วย
รอยยิ ้มพรายของไอ้ เด็กแว่นตรงหน้ า มันช่างกวนอารมณ์อย่างบอกไม่ถกู !

กีซแสยะยิ ้มเหี ้ยมแม้ ว่ามุมปากจะกระตุกเล็กๆ “จะเอาอย่างงัน้ ก็

ได้ ถ้ าพวกผู้คมุ ได้ ร้ ูเรื่ องของพวกแกไปด้ วย มันคงจะสนุกกว่าสินะ”

“นัน่ สินะครับ...ให้ คณ
ุ ผู้คมุ รู้ด้วยก็ดี ว่าเฟทเทอร์ ของคุณกีซมันพัง
ซะแล้ ว จะได้ เปลี่ยนอันใหม่ให้ ไปด้ วยเลยดีมยครั ั ้ บ ” นัยน์ตาสีโกเมนพราว
ระยับผิดกับคนฟั งที่ หน้ าถอดสีทันที ก่อ นจะแปรเปลี่ยนเป็ นแดงก่าด้ วย
ความโกรธ

“แก...!!”

“ชู่ว...เบาๆ หน่อยสิครับ หรื ออยากให้ คนอื่นในห้ องเขาตื่นมาร่ วม

รับฟั งด้ วย” ตฤณยกมือขึ ้นทาท่าให้ อีกฝ่ ายลดเสียงลง ก่อนจะเอ่ยต่อด้ วย
รอยยิ ้มกริ่ม

P a g e | 251
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ท่าทางคุณคงไม่ได้ เป็ นฝ่ ายเดียวกับพวกคนที่นี่สนิ ะ...ถ้ าอย่างนัน้

คุณก็วางใจได้ เพราะพวกผมเองก็เป็ นเหมือนคุณนัน่ แหละ”

“หมายความว่ายังไง?”

“...นัน่ สิ หมายความว่ายังไงกันน้ า” รอยยิ ้มละไมบนใบหน้ าที่ไม่ได้

เข้ า กับ ค าพูด กวนๆ เลยแม้ แ ต่น้ อ ย แต่ก็ เ พี ยงพอที่ จ ะท าให้ อี ก ฝ่ ายคิว้
กระตุกกึก

นัยน์ตาสองคูข่ องอานีสกับยาเรฟมองการสนทนาของคนทังคู ้ อ่ ย่าง

สนใจ ถึงพวกเขาจะยังติดใจกับสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดออกมาก็ตาม...แต่ก็พอจะ
เริ่มคาดเดาอะไรได้ ลางๆ

...หนอนบ่อนไส้ สนิ ะ!

“คราวนี ผ้ มจะเป็ นฝ่ ายถามมั่งล่ะนะครั บ เป้าหมายของคุณ คื อ

อะไร” เด็กหนุ่มตรงหน้ าถามต่อ ด้ วยน ้าเสียงนุ่ม หากแต่นัยน์ ตาสีโกเมน
วาววับที่จ้องตรงมากลับทาให้ ร้ ูสกึ หายใจไม่ทวั่ ท้ องอย่างน่าประหลาด

...นี่คนอย่างเขากาลังถูกเด็กอายุน้อยกว่าเกือบสิบปี กดดัน โดยที่

มันยังไม่ทนั ได้ ทาอะไรเลยอยู่งนเรอะ!
ั้

ทังๆ
้ ที่หวั หน้ าผู้คมุ ...ไม่สิ แม้ แต่พนั โทบลัสเซอร์ เอง เขาก็ยงั ไม่เกรง
กลัวด้ วยซ ้า...!!

“เฮอะ...แล้ วทาไมฉันต้ อ งตอบแกด้ วยล่ะ ” คาตอบที่ได้ รับ เรี ยก

รอยยิ ้มพรายจากคนถามได้ เป็ นอย่างดี

P a g e | 252
อัญ

“งันเอาอย่
้ างนี ้มัยล่
้ ะครับ ถ้ าสิ่งที่เป็ นเป้าหมายของคุณกับผมเป็ น
คนละทางกัน เราก็ทางใครทางมัน แต่ถ้ามันเป็ นไปในทิศทางเดียวกัน...เรา
มาร่ วมมือกันมันจะไม่ดีกว่าหรื อครับ อย่างน้ อยโอกาสที่จะสาเร็ จก็มีมาก
ขึ ้นตามไปด้ วย” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ ายยังคงนิ่งเงียบแต่ก็มีสีหน้ าครุ่นคิดตาม
เขาจึงเอ่ยต่อ

“เอ้ า ผมบอกของผมก่อนก็ได้ เป้าหมายของพวกผมคือซว็อฟโซน

...แล้ วของคุณล่ะ?”

“...แล้ วฉันจะไว้ ใจพวกแกได้ ยังไง” แม้ จะตอบไม่ตรงคาถาม แต่ก็

เท่ากับเป็ นการบ่งบอกโดยนัยว่า ‘ถ้ าต้ องร่ วมมือกันจะไว้ ใจกันได้ แค่ไหน’
นัน่ ก็แสดงว่าเป้าหมายของชายหนุ่มเองก็เป็ นไปในทิศทางเดียวกัน...ซว็อฟ
โซน...

“นัน่ เป็ นสิง่ ที่คณ

ุ ต้ องตัดสินใจเอาเอง...ขอตัวก่อนนะครับ” คาตอบ
พร้ อมรอยยิ ้มหวานก่อ นที่ คนพูดจะลุกขึ ้น ทาให้ เพื่อ นอีกสองคนต้ องลุก
ตามออกไปด้ วย

“เจ้ าพวกนันเป็
้ นใครกันแน่...” กีซที่ยืนอยู่เพียงลาพังราพึงขึ ้นด้ วยสี
หน้ าเคร่ งเครี ยด...อย่างน้ อยเขาก็ไม่โง่ถึงขนาดดูไม่ออก ว่าเจ้ าเด็กพวกนัน้
ย่อมไม่ธรรมดาแน่

ที่สาคัญ...ไอ้ เด็กแว่นนัน่ รู้เรื่ องเฟทเทอร์ ของเขาได้ อย่างไร!!

แถมยัง ฉลาดไม่ น้ อ ย ไม่เ ปิ ดโอกาสให้ ไ ด้ ร้ ู ถึ ง วัต ถุป ระสงค์ ที่

แท้ จริง...แล้ วยังไม่คดิ จะถามถึงวัตถุประสงค์ของทางเขา...ระวังตัวแจ แถม

P a g e | 253
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ไม่คิดที่ จ ะสอดมือ เข้ ามาก้ าวก่ ายอี ก ต่า งหาก เหมื อ นกับ จะรอฟั ง การ
ตัดสินใจจากเขาก่อน ถ้ าตกลงกันได้ จึงค่อยทาการแลกเปลี่ยนอย่างเท่า
เทียม...เป็ นหลักการเจรจาที่เด็กเร่ร่อนไม่มีทางเอามาใช้ แน่...

‘ตอนนี ้ทางเรายิ่งต้ องการคนอยู่ด้วย ได้ เด็กพวกนัน้ มาเป้าหมาย

ก็จะยิ่งมีโอกาสสาเร็ จสูงขึ ้น’ นัยน์ตาสีชาฉายแววคิดไม่ตก...เมื่อนึกไปถึง
ข้ อเสนอที่ชวนให้ อยากกระโจนเข้ าไปรับ แต่ก็จาต้ องนึกระแวงเอาไว้ ...ไม่
เคยมีของดีที่ได้ มาฟรี ๆ

...แต่คนอย่างเขาคิดไปก็คงไม่ได้ อะไรขึ ้นมา สู้ให้ คนที่มีสิทธิ์และ

อานาจในการตัดสินใจเป็ นคนคิดน่าจะดีกว่า

“เฮ้ อ...จะเอายังไง ให้ ท่านเรโอเป็ นผู้ตดั สินก็แล้ วกัน ” ชายหนุ่ม

เกาหัวแกรก พร้ อมกับพึมพาขึ ้นเบาๆ

+++++++++++++++++++++++++++++

“เดี๋ ย วก่ อ นสิไ คน์ ” อานี ส เอ่ ย เรี ย กคนที่ เ ดิน น าลิ่ว ออกมาจาก
ห้ องนอน ก่อนที่ อีกฝ่ ายจะมาหยุดอยู่ตรงริ มของล็อกเกอร์ ซึ่งเป็ นจุดที่ไม่
ค่อยมีผ้ คู น

บัดนี ้ในห้ อ งโถงมีแต่เสียงดังเซ็งแซ่ของเหล่าคนงานที่ได้ พกั ผ่อ น

พูดคุยและทากิจธุระส่วนตัว จนไม่มีใครคิดจะหันมาใส่ใจกับกลุม่ เด็กหนุ่ม

P a g e | 254
อัญ

ที่ยืนอยู่บริเวณมุมห้ องเท่าไรนัก หรื อถ้ าจะพูดให้ ถกู ก็คือ...เงาสูงของตู้ลอ็ ก

เกอร์ ช่วยบดบังพวกเขาเอาไว้ อย่างพอดิบพอดี

“ว้ า...เมื่อกี ้นี ้ ถ้ ามาอยู่ตรงนี ้ซะแต่แรก ก็คงจะปลอดภัยหายห่วงไป

แล้ ว” ตฤณเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเสียดายเล็กๆ หากแต่คนฟั งทัง้ สองกลับไม่ได้
คิดจะรับมุกไปด้ วยเลยแม้ แต่น้อย

“เมื่อกี ้นายรู้ได้ ยังไง ว่าเฟทเทอร์ ของผู้ชายคนนัน้ พัง ” คาถามของ

ยาเรฟ ทาให้ ตฤณยักไหล่เล็กๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ก็นะ...พอดีฉนั ใช้ เทคนิคการจูนอยู่น่ะ” เมื่อเห็นสีหน้ างุนงงของคน

ฟั งทังสอง
้ เขาจึงเอ่ยแบบปั ดๆ

“เอ้ อ...เอาน่ะ เอาเป็ นว่าตอนนันฉั

้ นมีวธิ ีที่จะตรวจสอบได้ วา่ คนที่
อยู่ในห้ องหลับกันอยู่จ ริ งๆ พร้ อ มกับดูว่ามีพลังแม่เหล็กที่ เป็ นคลื่นไฟฟ้า
จากเฟทเทอร์ หรื อจากปื นของผู้คมุ เข้ ามาในห้ องรึเปล่า แล้ วทีนี ้ปรากฏว่า
คุณกีซดันเข้ ามาได้ โดยที่ฉันไม่สามารถจับความรู้สึกนัน้ ได้ ไง ก็เลยฉุกใจ
คิดขึ ้นมาได้ ว่าเฟทเทอร์ ของคนๆ นั น้ ต้ อ งไม่ได้ ปล่อ ยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า
ออกมาแน่”

“แต่ตอนนันฉั้ นก็ประมาทอยู่ดี ถึงได้ ไม่ทันสังเกตว่ามีคนเข้ ามา

ในห้ อง...เฮ้ อ ทังๆ
้ ที่ใช้ เทคนิคการจูนอยู่แท้ ๆ มัวแต่เพ่งความสนใจไปที่คน
ที่นอนอยู่กบั ปื นของพวกผู้คมุ จนเกินไป”

คาตอบที่ ได้ รับทาให้ ยาเรฟมองมาอย่างทึ่งๆ ถึงแม้ เขาจะยังไม่

ค่อยเข้ าใจว่า ไอ้ เทคนิคการจูนที่ว่าคืออะไร แต่เท่าที่ฟังมา ไม่ว่าอย่างไร

P a g e | 255
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

วิ ช านั่ น ก็ เ ป็ นวิ ช าที่ น่ า กลั ว เกิ น ไปแล้ ว ...สามารถจั บ กระแสพลั ง ที่

นอกเหนือไปจากกระแสพลังเวทได้ แบบนี ้...วิชาอะไรกันแน่นะ ทาไมเขาถึง
ไม่เคยได้ ยินมาก่อน...และที่สาคัญ คนตรงหน้ าไปเรี ยนวิชาแบบนี ้มาจากที่
ไหน!?

ผิด กับ เด็ก สาวอี ก คนที่ รั บ ฟั ง ด้ ว ยท่ า ทางไม่แ ปลกใจเท่ า ไรนัก

หากแต่ดวงหน้ าหวานกลับฉายแววเคร่งเครี ยด

“ไคน์...ถึงอย่างนันก็
้ เถอะ เราไปตกลงกับเขาเอาไว้ แบบนี ้จะดีเหรอ
ถ้ าเกิด...สิ่งที่เราตามหามันไม่ได้ อยู่ที่นั่ นล่ะ” คาเอ่ยซึ่งเลี่ยงที่จะพูดถึงคา
ว่า ‘ซว็อฟโซน’ โดยตรง

“เท่าที่ฉันจับสัมผัสได้ ยังไงสิง่ นันก็

้ ต้องอยู่บนชัน้ ที่สงู ขึ ้นไปอีก ซึ่ง
จะเป็ นที่นนั่ รึเปล่าฉันเองก็ยงั ไม่แน่ใจ แต่ยงั ไงเราก็ต้องลองไปค้ นหากันอยู่
ดี” ตฤณเอ่ยพลางนึกไปถึงพลังจากผลึกเซ็ท เท่นที่เขาจับสัมผัสได้ เมื่อคืน
ก่อนจะอธิบายต่อ

“...อีกอย่างถ้ าร่วมมือกันไว้ ก่อน ยังไงทางเราก็จะได้ ประโยชน์ไป

ด้ วย ที่เหลือก็คงต้ อ งขึ ้นอยู่กับทางฝ่ ายคุณ กีซ ล่ะนะว่าจะยอมยื่นหมูยื่น
แมวด้ วยรึเปล่า”

“ทังๆ
้ ที่ยงั ไม่ร้ ูเป้าหมายที่แท้ จริงของผู้ชายคนนันงั
้ นรึ
้ ?” ยาเรฟเอ่ย
เรี ยบๆ ผิดกับนัยน์ตาสีดาสนิทที่ฉายแววไม่เห็นด้ วย

“อื ้อ” ตฤณพยักหน้ ายิ ้มๆ ก่อนจะกล่าวต่อด้ วยน ้าเสียงอ่อนโยน

P a g e | 256
อัญ

“อาจจะเป็ นแค่ความรู้สกึ ของฉันก็ได้ แต่ฉันรู้สกึ ว่าคุณกีซเป็ นคนดี

นะ อย่างตอนที่ฉันถูกทหารยิงปื นนั่นใส่ก็มีแค่เขาเนี่ยแหละที่ทาท่าเหมือน
จะกระโจนเข้ ามาช่วย แววตาของเขาแสดงให้ เห็นถึงความไม่พอใจต่อการ
กระทาของพวกทหาร ในขณะที่คนอื่นๆ กลับมองด้ วยแววตาที่สิ ้นหวัง”

“แต่สดุ ท้ ายหมอนั่นก็ไม่ได้ เข้ ามาช่วยอยู่ดี ” คาเอ่ยทิง้ ท้ าย ก่อนที่

คนพูดจะหันหลังเดินจากไป ทาให้ ตฤณกับอานีสที่หันมาสบตากันเองได้
แต่สา่ ยหน้ ายิ ้มขัน

ดูท่านั่นคงเป็ นการแสดงท่าทีตอบรับของเจ้ าตัวแล้ วล่ะนะ...ท่าที

ที่สื่อได้ วา่ ‘จะทาอะไรก็ตามใจ...’

+++++++++++++++++++++++++++++

“ผมไม่เห็นด้ วยเลยครับ หัวหน้ า” รองหัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยด้ วยน ้าเสียง

เรี ยบๆ ผิดกับแววตาที่ปิดความหงุดหงิดเอาไว้ ไม่มดิ

บัดนี ้บริเวณซอร์ ซโซนเหลือผู้คมุ เพียงไม่กี่นายที่ยงั คงต้ องทาหน้ าที่

คอยเฝ้าเวรยามตามจุดต่างๆ รอบเหมือ งแร่ หากแต่ก็ไม่มีใครคิดจะเดิน
เฉียดเข้ าไปใกล้ ชนลอย
ั้ ที่ซึ่งหัวหน้ ากับรองหัวหน้ าผู้คมุ กาลังถกเรื่ องอะไร
บางอย่างกันด้ วยสีหน้ าคร่ าเคร่ง

P a g e | 257
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฉันเข้ าใจว่าเธอคิดยังไง...แต่เมื่อวานท่านเรี ยกฉันไปพบเป็ นการ

ส่วนตัว ก่อนจะมอบหมายคาสัง่ นี ้ลงมา” ชายที่เป็ นหัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยด้ วยสี
หน้ าเคร่งเครี ยด...ทาไมเขาจะไม่ร้ ูว่าลูกน้ องของเขาคนนี ้ เป็ นคนที่เถรตรง
เคร่งครัดต่อกฎมากเพียงใด...

“ถึงอย่างนันก็
้ เถอะครั บ...แต่ยังไงกฎมันก็ควรจะเป็ นไปตามกฎ
เด็กพวกนันยั
้ งไม่...” คาเอ่ยที่ยงั ไม่ทนั จบ ก็ถกู ผู้เป็ นหัวหน้ าตัดบทเสียก่อน

“นี่ เป็ นคาสั่งโดยตรงจากพันโทบลัสเซอร์ ยังไงเราก็ต้อ งปฏิ บัติ

ตามนัน”
้

“หัวหน้ า!”

คนที่ ถูกเอ่ยท้ วงเพียงมองด้ วยสายตาเยี ยบเย็น พร้ อมกับเอ่ยสั่ง

การต่อโดยไม่ใส่ใจท่าทีที่ไม่พอใจของอีกฝ่ าย “กาชับให้ ผ้ คู มุ คอยเฝ้าจับตา
พวกเด็กใหม่ให้ ดี ใช้ งานมันให้ หนัก...สบโอกาสเมื่อไหร่ ก็ให้ หาเรื่ องลงโทษ
เจ้ าพวกนันซะ...ไม่
้ ว่ายังไงก็ต้องส่งเจ้ าพวกนันเข้
้ าซว็อฟโซนให้ ได้ ภายใน
สามวัน”

“แล้ วถ้ าเด็กพวกนันไม่

้ มีข้อผิดพลาดให้ ต้องลงโทษล่ะครับ ” รอง
หัวหน้ าผู้คุมขบกรามแน่น ก่อนจะเอ่ยถามด้ วยนา้ เสียงที่พยายามข่มให้
เรี ยบเฉยที่สดุ

“...ก็สร้ างเรื่ องให้ เกิดขึ ้นซะสิ” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ คนถามถึงกับ

อึ ้งจนพูดอะไรต่อไม่ออก

P a g e | 258
อัญ

ที่ผ่านมา ถึงเขาจะเคยส่งคนเข้ าซว็อฟโซนมามากมาย แต่นั่นก็

เป็ นเพราะคนเหล่านันไม่
้ อาจทางานได้ ตามมาตรฐานที่กาหนดจนต้ องถูก
ลงโทษ และเมื่อร่างกายไม่อาจทนรับการลงโทษได้ จึงต้ องถูกส่งเข้ าซว็อฟ
โซนไปในที่สดุ

...แต่นนั่ ไม่ได้ หมายความว่าเขาจะหาเรื่ องใครด้ วยความพึงพอใจ

ส่วนตัว ถึงแม้ จ ะมีผ้ คู ุม บางส่วนที่ เป็ นแบบนัน้ แต่นั่นไม่ใช่วิถีทางที่ เขา
ยึดถื อปฏิ บตั ิ. ..สิ่งเดียวที่เขายึดมัน่ และเป็ นสิ่งยึดเหนี่ ยวจิตใจของเขาให้
สามารถทางานที่นี่ต่อไปได้ โดยไม่สู ญเสียความเป็ นมนุษย์ไปมากกว่านี ้
นัน่ ก็คือ ‘กฎ’

กฎย่อมต้ องเป็ นกฎ...!

ผู้เป็ นหัวหน้ าปรายตามองคนตรงหน้ าราวกับล่วงรู้ถึงความคิด

ของอีกฝ่ าย

“จงจาไว้ ว่า พันโทบลัสเซอร์ ก็คือกฎของที่นี่ !” คาเอ่ยทิง้ ท้ ายด้ วย

น ้าเสียงเด็ดขาด ก่อนจะเดินจากไป ทิ ้งไว้ แต่เพียงคนที่กาลังสบถเบาๆ

“บ้ าชิบ!”

P a g e | 259
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เฮ้ อ ...ไม่ร้ ู ป่ านนี ้ พวกนัน้ จะเป็ นยังไงบ้ าง” พริ สเอ่ยขณะนอน

เหยียดอยู่บนโซฟาตัวยาว ก่อนจะชาเลืองมองไปทางอีกสองคนที่กาลังนั่ง
ดูแบบแปลนของบางสิง่ บางอย่างอยู่บนโต๊ ะตรงกลางห้ อง

ตอนนี ้พวกเขาอยู่ที่ชนบนของร้
ั้ านบะหมี่ซึ่งแบ่งออกเป็ นสามห้ อง
ด้ วยกัน โดยแม็กกิลนันยกห้
้ องที่เป็ นห้ องลาลองให้ พวกเขา ถึงแม้ วา่ จะไม่มี
เตียงนอนให้ แต่ก็มีโซฟาตัวยาวสองตัวที่พอจะใช้ ทดแทนกันได้

“คงไม่เป็ นไรหรอก ไม่วา่ จะเจออะไร คนอย่างตฤณรึ อานีสก็น่าจะ

รับมือได้ อยู่แล้ ว” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้น ทัง้ ๆ ที่สายตายังจับจ้ องไปทางกระดาษที่
เหมือนจะเป็ นรูปแผนผังหรื อแผนที่ของอะไรบางอย่าง

“ก็แล้ วทาไมต้ องมีคาว่า ‘น่าจะ’ ด้ วยล่ะ แล้ วอีกอย่าง ทาไมนายไม่

นับรวมยาเรฟไปด้ วยอีกคน เจ้ าพวกนันมั ้ นมีกันสามคนนะเว้ ย ถึงไอ้ หมอ
นัน่ มันจะชอบทาตัวใบ้ รับประทานก็เถอะ” คาเอ่ยกวนๆ ของเจ้ าเพื่อนตัวดี
ทาให้ คนน็อตหลวมง่ายหันไปมองอย่างหงุดหงิด

“เมื่อไหร่ นายจะเลิกถามว่า ทาไมๆๆ แล้ วลงมานั่งจาแผนผังนี่ใส่

สมองไว้ บ้างฮะ”

“โธ่...ให้ จาอะไรที่เป็ นภาพแบบนัน้ ต่อให้ ให้ เวลาฉันอีกเป็ นอาทิตย์

ก็จาไม่ได้ หรอก นับประสาอะไรกับจะให้ จาทังหมดนี้ ่ให้ ได้ ภายในวันพรุ่งนี ้
กัน” พริสโอดครวญพร้ อมทังพลิ ้ กตัวไปมาอยู่บนโซฟาอย่างอิดออด

ราอิลเหลือบมองสองคูซ่ ี ้ที่เถียงกันข้ ามห้ องอย่างระอา ก่อนจะก้ ม

ลงไปสนใจกับแบบแปลนตรงหน้ าต่อโดยไม่เอ่ยอะไรอีก

P a g e | 260
อัญ

“เอ้ า พักทานอะไรกันก่อ นสิ ” เสียงหวานที่ ดงั ขึน้ หน้ าประตูห้อ ง

ก่อนที่กรอเรี ยจะเดินเข้ ามาพร้ อมด้ วยถาดใส่น ้าชาและของว่างต่างๆ

“ว้ าว...กรอเรี ยน่ารักที่สดุ ในโลกเลย” คนที่นอนอืดอยู่บนโซฟาเมื่อ

ครู่ ตอนนี ้กลับกระโดดผลุงเดียวมาอยู่ตรงหน้ าถาดขนมที่ถกู วางเอาไว้ ตรง
กลางโต๊ ะ

“เป็ นยังไงบ้ างจ๊ ะ ได้ เรื่ อ งอะไรบ้ างหรื อ เปล่า ” หญิงสาวเพียงคน

เดียวในห้ องทรุดตัวลงนัง่ ตรงเก้ าอี ้ตัวที่วา่ ง ก่อนจะหยิบคุ้กกี ้เข้ าปาก

“ก็พอได้ แหละครับ ขอบคุณมากจริงๆ ถ้ าไม่ได้ คณ ุ ช่วย ป่ านนี ้พวก

ผมก็คงไม่ร้ ูจะตังต้
้ นเริ่ มยังไงดี ” ราอิลเอ่ยด้ วยรอยยิม้ บางๆ ก่อนจะจิบนา้
ชาที่หญิงสาวยกมาให้

“แหม...แค่งานอดิเรกของฉันได้ เอามาใช้ ให้ เป็ นประโยชน์กับพวก

เธอได้ แบบนี ้ ฉันดีใจแล้ วล่ะจ้ ะ” กรอเรี ยเอ่ยด้ วยสีหน้ ายิม้ แย้ ม ผิดกับเหล่า
คนฟั งที่ตา่ งทาสีหน้ าปั น้ ยาก

...ไอ้ การเป็ นนักขายข่าวนี่มนั เรี ยกว่าเป็ นงานอดิเรกได้ ด้วยเรอะ!

“ก็ช่วยไม่ได้ นี่นา...ตอนอยู่ที่คลับนัน่ มันน่าเบื่อออกจะตายไป เวลา

ไปนัง่ ดริ๊ งค์กบั ใคร ก็ต้องมาคอยนัง่ ฟั งคนนันนิ ้ นทาคนโน้ น คนนู้นนินทาคน
นี ้ ไปๆ มาๆ ฉันก็เลยเกิดปิ๊ งขึน้ มาว่าถ้ าเอาข่าวพวกนัน้ ไปขาย มันก็น่าจะ
ได้ ราคาดีอยู่ สุดท้ ายไปๆ มาๆ ไม่ร้ ูกลายมาเป็ นทาเป็ นล่าเป็ นสันไปได้ ยงั ไง
ฮะๆๆ” คาเอ่ย กลัวหั ้ ว เราะอย่ า งไม่ส มมาดกุล สตรี ของดาวอัน ดับหนึ่ ง
ประจาคลับชื่อดัง ทาให้ สามหนุ่มต่างมองอย่างอึ ้งๆ

P a g e | 261
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

กรอเรี ยผุดลุกขึ ้นยืนในที่สดุ ก่อนจะหันมาเอ่ยทิ ้งท้ ายพร้ อมกับขยิบ

ตาให้ เด็กหนุ่มทังสาม
้ “งันฉั
้ นไม่รบกวนพวกเธอแล้ ว อ้ อ...แล้ วอย่าลืมข้ อ
แลกเปลี่ยนที่เราตกลงกันไว้ ด้วยนะจ๊ ะ”

เมื่อร่ างของหญิงสาวสุดสวยออกไปจากห้ องแล้ ว เสียงถอนหายใจ

ยาวเหยียดของพริสก็ดงั ขึ ้นทันที

“ไม่ร้ ูทาไมนะ...แต่ฉนั รู้สึกว่ากรอเรี ยนี่น่ากลัวชะมัด” พริ สเอ่ยด้ วย

สีหน้ าแหยงๆ

ราอิลหัวเราะเบาๆ กับคากล่าวของเพื่อน อดเห็นจริงตามนันไม่

้ ได้
...นัยน์ตาสีทองจ้ องมองกองกระดาษตรงหน้ า หากแต่สิ่งที่ เขานึกถึงอยู่
ในตอนนี ้กลับเป็ นเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นที่เพิง่ ผ่านมา...

+++++++++++++++++++++++++++++

“อืม...งันตกลงตามนี
้ น้ ะ” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้น หลังจากที่ทุกคนร่ วมสรุ ป
แผนที่วางไว้

“แต่ปัญหาก็คือ...ถึงเราจะหาทางเข้ าไปในนันได้ ้ แต่เราก็ไม่ร้ ูจกั ทาง

ข้ างใน ถ้ าขืนเดินมัว่ ๆ สุ่มสี่สมุ่ ห้ าเข้ าไป โอกาสที่จะหา ‘สิ่งนัน้ ’ เจอก็คงจะ
ยิ่งเป็ นไปได้ ยาก ต่อให้ มีตฤณคอยช่วยบอกพิกัดให้ ด้วยก็เถอะ เพราะเรา

P a g e | 262
อัญ

ไม่ร้ ูว่าตรงไหนมีทางขึ ้นลงหรื อมีทางแยกทางตันที่จุดไหนบ้ าง” ราอิลเอ่ย

ด้ วยสีหน้ าครุ่นคิด นัยน์ตาสีทองแฉวแววเคร่งเครี ยด

...ถึงแผนที่พวกเขาวางเอาไว้ จะทาให้ สามารถลอบเข้ าไปภายใน

เขตหนึ่งได้ แต่เขตหนึ่งนัน้ ไม่ใช่เล็กๆ ขืนต้ อ งเดินมะงุมมะงาหราหาไป
เรื่ อยๆ ต่อให้ ใช้ เวลาทังวั
้ นทังคื
้ น โอกาสที่จะหาผลึกเจอ ก็ยงั ยากยิ่งกว่างม
เข็มในมหาสมุทรเสียอีก...

“เฮ้ อ...ยุ่งยากชะมัดยาด สรุปว่าถ้ าไม่มีแผนที่ภายในเขตศูนย์ก็ยัง

ลาบากอยู่ดีใช่มย” ั ้ คาบ่นลอยๆ ของพริ สที่เผลอพูดถึง ‘เขตศูนย์ ’ ออกมา
ทาให้ ทงราอิ
ั ้ ลและชาร์ มีหนั ไปมองด้ วยสายตาดุๆ

แต่แล้ วก็ยิ่งต้ องเบิกตากว้ างขึ ้น เมื่ออยู่ดีๆ ก็มีเสียงหวานดังขึ ้น

“แหม...ท่าทางจะมีเรื่ องลาบากกันอยู่สินะ ให้ ฉันช่วยมัย้ ถ้ าเป็ น

แบบแปลนของพวกที่ทาการต่างๆ หรื อแผนที่ ถนนหนทางข้ างในนัน้ ล่ะก็
ฉันมีนะจ๊ ะ” หญิ งสาวที่ ควรจะเป็ นพนักงานเสิร์ฟอยู่ด้านหน้ าร้ าน บัดนี ้
กลับเดินเข้ ามาเกาะพนักเก้ าอี ้ด้ านหลังของพริสด้ วยสีหน้ ายิ ้มแย้ ม

“คุณกรอเรี ย!!” ทัง้ สามคนเรี ยกชื่ออีกฝ่ ายแทบจะพร้ อมกันอย่าง

ตกใจ

“เดี๋ยวเถอะ บอกแล้ วไงว่าให้ เรี ยกกรอเรี ยเฉยๆ ก็พอน่ะ” คนที่ถูก

จ้ องมองยังคงแสร้ งตีหน้ าดุๆ ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสดใส

P a g e | 263
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เมื่อกี ้คุณว่าอะไรนะครับ ” ราอิลเป็ นฝ่ ายถามขึ ้น หลังจากที่สลัด

ตัวเองหลุดจากห้ วงแห่งความตกตะลึงได้ แล้ ว

“ก็บอกว่าให้ เรี ยกกรอเรี ยเฉยๆ ไง”

“ไม่ใช่! ก่อนหน้ านันน่

้ ะครับ”

“อ๋อ...ก็บอกว่า ฉันมีแบบแปลนของที่ทาการแล้ วก็แผนที่ของเขต

ศูนย์ไงจ๊ ะ” กรอเรี ยเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มขบขันกับสีหน้ าอึ ้งๆ ของคนถาม ที่ปกติ
มักจะตีสีหน้ าเรี ยบเฉยอยู่ตลอดเวลา

“คุณเป็ นใครกันแน่...”

“ฉันก็เป็ นลูกสาวเจ้ าของร้ านบะหมี่น้ ดู ดี ้วูดส์...” เมื่อสบกับนัยน์ตา

สีทองคูค่ มที่มองตรงมา ประกายบางอย่างในนันก็ ้ ทาให้ เธอรู้สกึ ยาเกรงเด็ก
หนุ่มตรงหน้ าก่อนจะเผลอตอบออกไปตามตรง

“เพียงแต่บงั เอิญว่ามีงานอดิเรกเป็ นนักขายข่าวด้ วยน่ะนะ” คาตอบ

ของหญิ ง สาว ท าให้ พวกพริ ส ต่ า งมองอย่ า งไม่อ ยากเชื่ อ สายตา อด
คลางแคลงใจไม่ได้ ...ผู้หญิงตัวแค่นี ้นี่นะ เป็ นนักขายข่าว!?

“จุ๊ๆ อย่าดูถูกกันสิจ๊ะ ” กรอเรี ยทาท่าจุ๊ปากเล็กๆ ก่อ นจะเอ่ยต่อ

“คุณ สมบัติของนักขายข่าวที่ ดีก็คือ ต้ อ งมีจ มูกที่ ไวต่อ แหล่งข่าวยังไงล่ะ
อย่างเมื่อ กี เ้ พราะเห็นพวกเธอคุยเล่นกันเสียงดังสนุกสนาน แต่อ ยู่ดีๆ ก็
กลับลดเสียงลง จนขนาดเดินเฉียดเข้ ามาใกล้ ๆ ยังไม่ได้ ยิน มันก็แสดงว่า
ต้ อ งกาลังมีข่าวอะไรน่าสนใจที่ ฉันพลาดไปยังไงล่ะจ๊ ะ ” คาเอ่ยของคนที่

P a g e | 264
อัญ

พลาดข่าวน่าสนใจ แต่ตอนนี ้กลับกาลังทาตาเป็ นประกายวิบวับอย่างไม่

น่าไว้ วางใจ ทาให้ พวกราอิลรู้สึกขนลุกซู่ขึ ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ (หรื อจริ งๆ
สาเหตุก็อยู่ตรงหน้ าพวกเขาแล้ ว?)

“แล้ วขนาดที่เดินเฉียดเข้ ามาใกล้ ก็ยังไม่ได้ ยินแท้ ๆ แต่ทาไมตอนนี ้

ถึง ดูเ หมื อ นจะรู้ เรื่ อ งดี จัง ล่ะ ครั บ ” ชาร์ มี เอ่ ย พร้ อมกับ จ้ อ งมองคนตรง
หน้ าตาเขม็ง...ใจจริ งเขาอยากจะถามด้ วยซ ้าไปว่า เจ้ าหล่อนเข้ ามาร่ วมฟั ง
การสนทนาโดยที่พวกเขาไม่ร้ ูตวั แม้ แต่น้อยเลยได้ อย่างไร...!?

“ก็เพราะว่าฉันเป็ น ‘นักขายข่าว’ น่ะสิ คิกๆ” กรอเรี ยเอ่ยพร้ อมกับ

เอียงคอด้ วยท่าทางน่ารัก ผิดกับคนฟั งที่เริ่มน็อตหลวม ในขณะที่พริสเองก็
อดนึกทึ่งไม่ได้ . ..ฝี เท้ าเงียบกริ บขนาดนี ้ น่าจะไปเป็ นนักย่องเบาจะดีกว่า
มัย?
้

“แล้ วคุณนักขายข่าวมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ครับ ” ชาร์ มีถามขึน้

ด้ วยน ้าเสียงพยายามกดให้ ต่า แสดงให้ เห็นว่าเจ้ าตัวกาลังพยายามสะกด
กลันอารมณ์
้

“ก็แค่...ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนมาเสนอ ถ้ าพวกเธอช่วยทาให้ ฉนั ได้ ฉัน

ก็จะมอบแบบแปลนกับแผนที่ทงหมดให้
ั้ กับพวกเธอ ง่ายดีใช่มยล่
ั ้ ะ ” หญิง
สาวกล่าวด้ วยรอยยิ ้มกริ่มแบบที่ไม่น่าไว้ วางใจ

“แล้ ว ข้ อ แลกเปลี่ ย นที่ ว่ า ล่ะ ครั บ ” ราอิ ล เอ่ ย ถามด้ ว ยน า้ เสี ย ง

ราบเรี ยบ

P a g e | 265
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ฉนั อยากได้ รูปถ่ายยืนยันของอีตาจีน เด

รกเกอร์ ชาง ผู้ปกครองดิออสรอยด์สงู สุด ตอนที่มนั กาลังกกอยู่กบั ผัวน้ อย
หน่อ ยน่ะ...พอดีเมียหลวงของเขา ท่านหญิ งตีเซล่า กราเวส ลูกสาวคน
เดียวของพลเอกมิราจ กราเวส ผู้บญ ั ชาการทหารสูงสุดคนปั จจุบนั เคยให้
คนมาติดต่อ ซื ้อข่าวจากฉันอยู่ ที นี ้ พอฉันขายข่าวไปแล้ วว่าสามีแกมีผัว
น้ อ ยแน่ แกก็ไม่ยอมเชื่ อ ซะอย่ างงัน้ จะให้ ฉันเอาหลักฐานมายื นยันท่ า
เดียว” ข้ อเสนอกับคาอธิบายของนักขายข่าวสาว ทาให้ แต่ละคนที่ฟังอยู่มีสี
หน้ าอึง้ ยิ่ งกว่าเดิม...นี่ คุณ เธอขายข่าวให้ กับคนระดับสูงอย่างนัน้ เชี ย ว
เรอะ!?

แต่สงิ่ ที่ชวนให้ อึ ้งหนักที่สดุ ก็คงจะเป็ น...

“ผัวน้ อย...?” พริสเอ่ยทวนคาขึ ้น อย่างพยายามคิดว่าเมื่อครู่นี ้เขา

ฟั งผิดไปหรื อเปล่า

“ก็อย่างนันแหละจ้
้ ะ...ถ้ าเป็ นผู้หญิงเขาก็เรี ยกว่าเมียน้ อย แต่เมื่อ
เป็ นผู้ชายมันก็ต้องเรี ยกว่าผัวน้ อยสิ” คาอธิบายของหญิงสาว ทาเอาคนฟั ง
แต่ละคนกลืนน ้าลายลงคออย่างฝื ดเฝื่ อนเต็มที

“...” เมื่อเห็นแต่ละคนไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ (แข็งค้ าง) เธอจึงคิดจะ

อธิบายเพิม่ เติมเพื่อขยายความ

“เอ๋...ไม่เข้ าใจกันเหรอ? ผัวน้ อยก็หมายถึงเกย์ หรื อก็คือผู้ชายที่มี

อะไร...”

P a g e | 266
อัญ

“เข้ าใจแล้ วครับ เข้ าใจแล้ ว!” ชาร์ มีกับพริ สรี บยกมือขึ ้นเบรคจนตัว
โก่ ง ก่ อ นที่ ห ญิ ง สาวตรงหน้ า จะสาธยายเรื่ อ งชวนขนลุก นั่น ให้ ฟั ง ไป
มากกว่านี ้ ในขณะที่ราอิลแอบลอบถอนหายใจเบาๆ

“ยังไงซะ...พวกเธอก็จะเข้ าไปในเขตนันอยู้ ่แล้ วนี่ ข่าวที่ฉันได้ มา

บอกว่าอีตาจีนนั่นพาผัวน้ อยมันไปกกอยู่ที่อ าคารที่ ทาการฝ่ ายปกครอง
ด้ วย สรุปว่าเราก็ได้ ประโยชน์กันทังสองฝ่
้ าย ฉันได้ รูปถ่าย ส่วนพวกเธอก็
ได้ แผนผังข้ างในนัน้ ตกลงมัยจ๊
้ ะ” คนยื่นข้ อเสนอยิ ้มหวานหยดราวกับล่วงรู้
อยู่แล้ วว่าอย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น...!

“แล้ วคุณเชื่อมัน่ ได้ ยังไง ว่าพวกผมจะทางานให้ คณ

ุ ได้ สาเร็จ ” ชาร์
มีเอ่ยด้ วยน ้าเสียงอ่อนลงในที่สดุ

“ในเมื่อพวกเธอมีความคิดที่จ ะลอบเข้ าไปในเขตศูนย์ ก็แสดงว่า

ต้ องมีความสามารถพอตัวอยู่แล้ ว ” กรอเรี ยเอ่ยด้ วยรอยยิม้ บางๆ...ถึงเธอ
จะยังไม่เคยเห็นฝี มือของเด็กหนุ่มอีกสองคน แต่ดจู ากฝี มือของเด็กหนุ่ม
เจ้ าของนัยน์ตาสีทองที่เข้ ามาช่วยเธอออกจากร้ านนรกนั่น มันก็ประจักษ์
ชัดอยู่แล้ ว

“แล้ วคุณไม่คิดเหรอครับ ว่าพวกผมอาจจะเข้ าไปทาอะไรไม่ดีใน

นันน่
้ ะ” พริ สถามขึ ้นบ้ างอย่างนึกแปลกใจ เพราะหญิ งสาวตรงหน้ าไม่คิด
แม้ แต่จะถามว่าพวกเขาคิดจะทาอะไรกันแน่

“แหม...บอกแล้ วไงจ๊ ะ ว่านักขายข่าวน่ะจมูกไวอยู่แล้ ว เอาเป็ นว่า

พวกเธอไม่มีกลิ่นแบบเจ้ าพวกคนน่ารั งเกียจ ถึงฉันจะไม่ร้ ูว่าพวกเธอเป็ น

P a g e | 267
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ใครหรื อมีเป้าหมายอะไร แต่ น่าแปลกนะ ที่บางครั ง้ มันก็ไม่จาเป็ นต้ องมี

เหตุผลในการที่เราจะเชื่อใจใครนักหรอก จริ งมัย...?”
้ คาถามตบท้ ายด้ วย
รอยยิ ้มอ่อนโยน ทาให้ เด็กหนุ่มทังสามหั
้ นไปสบตากันเอง ก่อนที่ราอิลจะ
เอ่ยขึ ้นด้ วยรอยยิ ้มบางๆ

“ตกลงครับ...พวกผมยอมรับข้ อเสนอของคุณ”

“งันเป็
้ นอันว่าการเจรจาข้ อแลกเปลี่ยนเป็ นอันตกลงนะจ๊ ะ อ้ อ ...
อย่าลืมนะว่ารูปที่ถ่ายต้ องให้ ชัดเจนถึงพริ กถึงขิงหน่อยล่ะ ไม่งนหลั
ั ้ กฐาน
มันจะไม่แน่นหนนพอ” คากาชับพร้ อ มด้ วยรอยยิม้ หวานเป็ นการตบท้ าย
ทาเอาแต่ละคนที่เผลอตกปากรับคาไปแล้ วหน้ าซีดลงทันที

...ก็ถ้าต้ องให้ ไปถ่ายรูปอย่างว่าชนิด ‘ถึงพริ กถึงขิง’ เห็นทีงานนี ้คง

ต้ องใช้ วิธีจับสลากเพื่อหาคน (แพะ) ที่จะโดนมอบโชคสาหรับหน้ าที่นีซ้ ะ
แล้ วสิ...

P a g e | 268
อัญ

ตอนที่ 77

บุกเขตศูนย์

แสงทองแรกของวัน ที่อาบไล้ ผ้าม่านสีฟ้าโปร่ ง กับเสียงดังกุกกัก

ข้ างๆ ทาให้ นยั น์ตาสีน ้าตาลอ่อนปรื อขึ ้นเล็กน้ อยอย่างงัวเงีย

“อืม...”

“อ้ าว...ตื่นแล้ วเหรอ” เสียงทักจากเพื่อนซี ท้ ี่ กาลังจัดเตรี ยมของ

บางอย่า งใส่ก ระเป๋ าสะพายขนาดย่อ ม ทาให้ พริ ส หันไปมองทัง้ ๆ ที่ ยัง
สะลึมสะลือ

“ทาอะไรน่ะ...” คาถามจากคนเพิง่ ตื่น ทาให้ คนที่กาลังจัดของตอบ

โดยไม่หนั ไปมอง

“ก็เตรี ยมอะไรนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่นายเหอะ ตื่นแล้ วก็ช่วยลุกขึ ้นซัก

ที นอนกินบ้ านกินเมืองอยู่นั่นแหละ” คาตอบที่แถมคาบ่นในตอนท้ าย ทา
ให้ พริสยกหมอนขึ ้นปิ ดหู

P a g e | 269
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เสียงอู้อี ้อย่างคนขี ้เซาที่ดงั ลอดออกมา ทาให้ ชาร์ มีเหลือบตามอง

อย่างเหนื่อยใจ...หมอนี่มนั ปลุกยากปลุกเย็นทุกที

“พริ สตื่นรึ ยัง” ราอิลที่เพิ่งเดินเข้ ามาในห้ องถามขึ ้น แต่ยังไม่ทันที่

ชาร์ มีจะได้ ตอบ ดวงตาสีแดงเข้ มก็ต้องเบิกกว้ างขึ ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเจ้ า
เพื่อนตัวดีที่ยงั นอนคุดคู้อยู่เมื่อกี ้นี ้กลับกระเด้ งตัวลุกขึ ้นนัง่ แทบจะในทันที

“ตื่นแล้ วจ้ า แหะๆ” พริสเอ่ยพร้ อมกับหัวเราะแห้ งๆ ผิดกับคนเป็ น

เพื่อนซี ้ที่นงั่ อ้ าปากค้ างอย่างอึ ้งๆ

ราอิลพยักหน้ ารับ ก่อนจะคว้ าเอาผ้ ากันเปื อ้ นที่วางพาดอยู่บนพนัก

เก้ า อี แ้ ล้ ว เดิน ออกจากห้ อ งไปอี ก ครั ง้ แต่ก่ อ นจะไปก็ ยัง ไม่ลื มโผล่หน้ า
กลับมากาชับกับคนที่กาลังนัง่ ตัวตรงแหนวอยู่บนโซฟา

“อ้ อ...รี บอาบน ้า แล้ วลงมาช่วยข้ างล่างได้ แล้ วนะ”

“จ๋าจ้ ะ” ท่าทางการตอบรับที่วา่ ง่ายผิดปกติ ทาให้ คนที่ร้ ูสนั ดานอีก

ฝ่ ายดีมองอย่างเหวอๆ

เมื่อ ประตูห้องถูกปิ ดลงอย่างสนิทอี กครั ง้ ชาร์ มีก็หันไปเอ่ยแซว

เพื่อนซี ้อย่างนึกขบขัน “ทีราอิลปลุกล่ะ ว่าง่ายเชียวนะ”

...ปกติกว่าเขาจะปลุกไอ้ จ อมขี ้เซานี่ ได้ ต้ อ งเรี ยกแล้ วเรี ยกอี ก

เขย่าแล้ วเขย่าอีก บางครัง้ ถ้ าหนักๆ หน่อยก็ถึงกับต้ องลงมือลงเท้ ากันเลยก็
มี

P a g e | 270
อัญ

“เหอะๆๆ ก็นายยังไม่เคยโดนหมอนั่นปลุกนิ ” พริ สเอ่ยพร้ อมทัง้

หัว เราะเจื่ อ นๆ ใบหน้ า ซี ด เผื อ ดลงอย่ า งกะทั น หัน เมื่ อ ระลึก ถึ ง ภาพ
เหตุการณ์อนั ไม่น่าอภิรมย์เท่าไรนัก

“ทาไมวะ หรื อหมอนัน่ ถีบนายตกเก้ าอี ้รึไง” ชาร์ มียงั เอ่ยเหมือนเห็น

เป็ นเรื่ องขบขัน ผิดกับพริสที่สา่ ยหน้ าวืดๆ

“แบบนันยั
้ งจะดีซะกว่า” พริสเอ่ยด้ วยสีหน้ าซีดลง ก่อนจะเปลี่ยนไป
ถามคาถามอีกฝ่ ายแทน

“ถ้ านายต้ องลืมตาค้ างไปตลอดทังวั

้ น แม้ แต่จะกระพริ บตาก็ยัง
ทาไม่ได้ นายคิดว่าจะเป็ นยังไงล่ะ”

“...อื ม ก็คงทาให้ ร้ ูสึกระคายตานิดหน่อยล่ะมัง”

้ ชาร์ มีเอ่ยด้ วย
ท่าทางครุ่นคิดเล็กน้ อย

“นิดหน่อ ยกับผีน่ะสิ!...มันจะทาให้ นายระคายตาจนนา้ ตาไหล

พรากๆ เหมือนญาติเสียเลยล่ะ เหอะๆๆ” คาเอ่ยของผู้เป็ นเพื่อน ทาให้ ชาร์
มีชะงักไปทันที

“เฮ้ ย! อย่าบอกนะว่าหมอนัน่ ...!”

“เออ...หมอนั่ น น่ ะ เรี ย กแค่ ส องสามที เ องนะเว้ ย คนก าลัง

สะลึมสะลืออยู่ก็น่าจะให้ เวลากันบ้ างสิ นี่เล่นใช้ เข็มวาโยซัดใส่จดุ บ้ าอะไรก็
ไม่ร้ ู เห็นว่าเป็ นจุดที่ทาให้ เปลือกตาปิ ดลงมาไม่ได้ ตอนแรกๆ ก็ไม่เท่าไหร่
หรอก แต่พอตาเริ่มแห้ งเนี่ยสิ...” คาเฉลยด้ วยสีหน้ าสยดสยอง ทาให้ คนรับ

P a g e | 271
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ฟั งเผลอกลืนน ้าลายลงคอดังเอื ้อกอย่างรู้สึกหวาดเสียวแทน...เกือบลืมไป

เลยแฮะ ว่าตระกูลทางฝั่ งแม่ของหมอนัน่ เชี่ยวชาญด้ านการฝั งเข็ม...

...แต่จะว่ายังไงดีล่ะ ทาให้ ลืมตาขึ ้นมางัน้ เรอะ...มันก็แก้ ปัญหา

ได้ ตรงประเด็นดีอยู่หรอก เพียงแต่วา่ ...มันตรงเกินไปรึเปล่าเนี่ยสิ!

พริ สที่นั่งทาท่าหดหู่อยู่ได้ ไม่ทันไร เมื่อเหลือบไปเห็นแผงหน้ าปั ด

นาฬิกาบนผนังก็รีบลุกขึ ้นตะลีตะลานคว้ าผ้ าเช็ดตัว ก่อนจะวิ่งปร๋ อไปเข้ า
ห้ องน ้าทันที

“ว้ าก อีกไม่ถึงห้ านาทีร้านจะเปิ ดแล้ ว! ขืนลงไปช้ าไม่ร้ ูจะโดนเจ้ า

ราอิลมันเล่นอะไรอีก อ้ อ...นายก็นั่งๆ นอนๆ เล่นอยู่บนนีไ้ ปก่อนละกันนะ”
คาเอ่ยทิ ้งท้ ายก่อนประตูห้องน ้าจะปิ ดดังปั ง ทาเอาคนที่นั่งอยู่ได้ แต่อึ ้งค้ าง
ก่อนจะยิ ้มเจื่อนๆ อย่างจะขาก็ไม่ใช่จะเห็นใจก็ไม่เชิง

ถึ ง จะดู โ หดกั บ หมอนี่ ไ ปหน่ อ ย...แต่ เ ป็ นแบบนี ก้ ็ เ ข้ าท่ า ดี

เหมือนกันแฮะ...

+++++++++++++++++++++++++++++

“เอ้ าๆ ตรงนันน่
้ ะ เร่งมือกันหน่อย” เสียงของหัวหน้ าผู้คมุ ที่ตวาดขึ ้น
ทาให้ ทกุ คนต่างรี บเร่งทางานกันจนมือเป็ นระวิง

P a g e | 272
อัญ

หัวหน้ าผู้คมุ กวาดตามองไปรอบๆ เหมือง เมื่อเจอกับเป้าหมายที่

กาลังทางานกันอย่างแข็งขัน อีกทังผลงานที
้ ่ได้ ยังยอดเยี่ยมกว่าคนงานคน
อื่นๆ ริมฝี ปากบางก็แสยะยิ ้มเยียบเย็น

“ไอ้ ผมเปี ยตรงนันน่

้ ะ ใครให้ เข็นรถไป ทังๆ้ ที่ยังใส่แร่ ไม่เต็มคันน่ะ
ฮะ!” คาเอ่ยพร้ อมทังยิ
้ งปื นเซ็นเซอร์ ใส่อีกฝ่ ายในทันที !

“อะ...นาอีส!!”

“อึ ้ก!!” ร่างบางของเด็กหนุ่มที่ถกู กระแสไฟฟ้า ทรุดลงกับพื ้น ก่อนที่

ปื นจะเปลี่ยนเป้าหมายไปหาคนที่เรี ยกชื่ออีกฝ่ ายเมื่อกี ้

“!!” กระแสไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ อาบทัว่ ร่างของเด็กหนุ่มที่ใส่แว่น ทา

ให้ เจ้ าตัวมองอย่างตกตะลึงก่อนจะทรุดลงไปกองกับพื ้น

“ใครใช้ ให้ แกหยุดมือ ! แกด้ วยอีกคน มองแบบนัน้ คิดจะต่อต้ านรึ

ไง!” คาตวาดด้ วยนา้ เสียงห้ วน พร้ อมกับหันปากกระบอกปื นไปทางเด็ก
หนุ่มอีกรายที่จ้องเขม็งมาทางตน

“!!” เด็กหนุ่มที่ถกู กระแสไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ ช็อตเป็ นคนสุดท้ ายจน

ต้ องทรุดลงไปอีกราย หากแต่นัยน์ตาสีดาสนิทกลับยังคงจ้ องมองคนที่ยิง
ปื นใส่ตนด้ วยสายตาวาววับ

“!!!” ทุกสายตาล้ วนมองภาพเบื ้องหน้ าอย่างตกตะลึง แม้ แต่กีซเอง

ก็แทบจะสะกดกลันอารมณ์
้ เอาไว้ ไม่อยู่

แบบนี ้มัน...ไร้ เหตุผลเกินไปแล้ ว!!

P a g e | 273
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“พาตัวพวกมันไปซว็อฟโซนซะ” รองหัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยด้ วยนา้ เสียง

เรี ยบๆ ทว่าดวงตากลับฉายแววไม่พอใจอยู่ลึกๆ กับการกระทาของผู้เป็ น
หัวหน้ าเมื่อครู่

“!!!” หากแต่ทกุ คนกลับต้ องชะงักงันไป เมื่อเด็กหนุ่มทังสามที

้ ่ทรุด
ตัวลงไปกองกับพื ้นเมื่อครู่ บัดนี ้กลับยันตัวเองจนกลับมายืนได้ อีกครัง้ ก่อน
จะเดินกลับไปทางานต่อโดยมีเพียงท่าทางโงนเงนเล็กน้ อยเท่านัน! ้

หัวหน้ าผู้คมุ จ้ องมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา...ไอ้ เจ้ าเด็กพวกนี ้

มันทาไมอึดกันนักวะ!

“จะให้ ทายังไงครับ หัวหน้ า ” ผู้คุมที่กาลังจะเดินลงไปควบคุมตัว

เด็กหนุ่มทังสาม
้ หันไปมองคนเป็ นหัวหน้ าด้ วยสีหน้ าเลิก่ ลัก่

“กรอด...” คนถูกถามกัดฟั นกรอดอย่างเจ็บใจ หากแต่คนที่ตอบ

กลับเป็ นรองหัวหน้ าผู้คมุ ที่เอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“เมื่อมันลุกขึ ้นมาได้ ก็ปล่อยให้ มนั ทางานต่อไป!”

คนเป็ นหัวหน้ า ตวัด ตามองลูก น้ อ งที่ อ อกค าสั่ง ไปโดยพลการ

อย่างไม่พอใจ ทาให้ อีกฝ่ ายต้ องหันมาอธิบายถึงเหตุผลที่ ทาเช่นนัน้ “ถ้ า
ลงโทษพวกมันไปมากกว่านี ้ เกรงจะเป็ นพิรุธกับพวกคนงานนะครับ”

“ก็ช่างสิ พวกมันจะไปทาอะไรได้ !” หัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยด้ วยนา้ เสียง

หงุดหงิด

P a g e | 274
อัญ

“ถึงจะทาอะไรไม่ได้ แต่เรื่ องอย่างนี ้การทาให้ เงียบและแนบเนียน

ที่ สุด มัน ก็เ ป็ นสิ่ง จ าเป็ นไม่ใ ช่ ห รื อ ครั บ ขนาดพัน โทบลัส เซอร์ ยัง เรี ย ก
หัวหน้ าไปสั่งการเป็ นการส่ วนตัว แทนที่จ ะสั่งการโดยตรงกับทุกคนในที่
ประชุมเลยนะครับ” คนที่มียศน้ อยกว่ายังคงอธิบายต่อไปอย่างใจเย็น จน
ในที่สดุ คนฟั งก็เริ่มมีท่าทีอ่อนลง

“...” หัวหน้ าผู้คมุ นิ่งงันไปซักพักอย่างยอมรับได้ ในที่สดุ ก่อนจะ

หันไปมองทางกลุม่ เด็กหนุ่มที่กาลังทางานด้ วยดวงตาวาววับ

...ตอนนี จ้ ะปล่อ ยให้ ร อดไปก่ อ นก็ ได้ แต่ต่อ ให้ อึ ดแค่ไหน ถ้ า

ร่ างกายโดนไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ เข้ าไปแล้ วยังต้ อ งเจอกับแร่ เลทรอนต่อ
อย่างดีแค่โดนยิงอีกทีสองทีก็ไม่มีทางลุกขึ ้นได้ อีกแน่...!

+++++++++++++++++++++++++++++

“ขอบพระคุณ มากครับ โอกาสหน้ าเชิญใหม่ ที่น้ ดู ดีว้ ้ ดู ส์นะครั บ ”

เสียงเอ่ยอย่างพร้ อมเพรี ยงกัน ก่อนที่ลกู ค้ ารายสุดท้ ายจะก้ าวออกจากร้ าน

ถึงแม้ ตอนนี ้จะยังไม่ได้ เวลาปิ ดร้ านก็ตาม แต่เมื่อของในร้ านขาย

หมดเกลี ้ยงราวกับแจกฟรี แบบนี ้ มันก็ทาให้ พวกเขาได้ ปิดร้ านตังแต่้ ยังหัว
วัน

P a g e | 275
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

พริ สเดินเข้ าไปเก็บจานชามบนโต๊ ะ ก่อนจะนาจานทังหมดไปใส่

้ ไว้
ในเครื่ องล้ างจานด้ านหลังร้ าน

“ไอ้ เครื่ องนี่ก็สะดวกดีเหมือ นกันแฮะ แป๊ บๆ จานก็สะอาดเอี่ยม”

เขาเอ่ยอย่างอารมณ์ ดี พร้ อมกับกดปุ่ มใหญ่ๆ เพื่อสัง่ ให้ เครื่ องเริ่ มทางาน
ก่อนจะกลับออกมาด้ านหน้ า

“โอ้ ...ไหนๆ วันนี ้ก็ปิดร้ านเร็ ว พวกเธอจะออกไปเที่ยวข้ างนอกก็

ได้ นะ เพื่อนอุตส่าห์มาหาทังที ้ ” แม็กกิลเอ่ยกับพริ สและราอิลด้ วยรอยยิม้
กว้ างอย่างอารมณ์ดี

“นัน่ สิ ตรงนี ้ปล่อยให้ ฉันกับพ่อจัดการต่อเถอะ ถ้ าจะออกไปเที่ยว

ก็ต้อ งเตรี ยมตัวกันก่อ นนี่ นะ” กรอเรี ยแย่งเอาผ้ าเช็ดโต๊ ะไปจากมือ ของ
ราอิล ก่อนจะขยิบตาให้ อย่างมีเลศนัย

“อ่า...ถ้ าอย่างนันก็
้ ขอบคุณครับ” ราอิลตอบรับด้ วยรอยยิ ้มบางๆ
ก่อนจะเดินกลับขึ ้นไปบนร้ านพร้ อมกับพริส

“ฮ่ะๆๆ พวกหนุ่มๆ มันก็ต้องอย่างนี ้สิ สมัยพ่อหนุ่มๆ นะ โฮ้ ย...

เที่ยวมันทังคื
้ นโน่น ไม่สว่างไม่กลับ” เสียงแม็กกิลที่ดงั ลอดออกมาจากหน้ า
ร้ าน ทาให้ พริสกับราอิลมองหน้ ากันอย่างขาๆ...นี่ตกลงคืนนี ้พวกเขากาลัง
จะไปเที่ยวกลางคืนกันสินะ

P a g e | 276
อัญ

บริ เวณหน้ ากาแพงเหล็กสูงตระหง่าน ซึ่งเป็ นดัง่ อาณาเขตที่ กัน้

ระหว่างเขตหนึ่งกับเขตศูนย์ซึ่งเป็ นเขตปกครอง มักจะมีทหารประจาการ
อยู่ตามแต่ละจุด ผิดกับในตัวเมืองที่จะมีเพียงหุ่นยนต์ตารวจคอยตรวจการ
และควบคุมดูแลความสงบเรี ยบร้ อย

แซ่กๆๆ...!

เงาของร่างที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงหางตา ทาให้ นายทหารที่ยืนเฝ้ายาม

อยู่หนั ไปมองอย่างสงสัย พร้ อมกับกระชับปื นเล็งไปทางต้ นเสียงทันที !

“ใครน่ะ!!”

“ง่า...ช่วยลดไอ้ ที่ถืออยู่ลงหน่อยสิครับ มันอันตรายนา” เด็กหนุ่มที่

โผล่ออกมาจากเงามืด ส่งยิ ้มแหยๆ ยกสองมือขึ ้นในท่ายอมจานน

“ไอ้ หนู แกมาอยู่แถวนี ้ได้ ยังไง!” นายทหารยังคงจ่อปากกระบอก

ปื นไปทางเด็กหนุ่มตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าถมึงทึง

“แหะๆ พอดีผมหลงทางน่ะฮะ พี่ชายช่วยดูแผนที่ให้ ทีสิ ผมว่าผม

มาถูก ทางแล้ ว นา แต่ไหงถึ ง มาโผล่ที่ นี่ไ ด้ ก็ไ ม่ร้ ู ” คาเอ่ ย ของเด็ก หนุ่ม ที่
หัวเราะเจื่อนๆ ทาให้ คนฟั งขมวดคิ ้วมุน่ ด้ วยสีหน้ าหงุดหงิด แต่ก็ยอมลดปื น
ในมือลงในที่สดุ

“ไหนวะ เอามาดูซิ แกจะไปที่ไหน”

“อ่า...ขอโทษครับ” เด็กหนุ่มตรงหน้ ายกมือขึ ้นประสานกันเป็ นเชิง

ขอโทษ ก่อนจะทาหน้ าหวาดเสียว

P a g e | 277
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“หือ...ขอโทษอะไร ไหนล่ะแผนทะ...!!”

ปึ ก้ ...!

ร่างของคนที่ยงั ไม่ทันได้ เอ่ยจบถูกอะไรบางอย่างกระแทกที่ต้นคอ

ก่อนจะล้ มลงกองกับพื ้น เผยให้ เห็นร่างของเด็กหนุ่มในชุดเครื่ องแบบทหาร
อีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง!

พริ สมองเพื่อนซี ้ที่ตอนนี ้อยู่ในชุดเครื่ องแบบสีเทาเข้ มแบบทหารดิ

ออสรอยด์ ก่อนจะหันไปมองร่างที่หมดสติไปแล้ วด้ วยสายตาสงสารเล็กๆ

“ไปสูส่ ขุ ติเถอะนะ พี่ชาย”

ชาร์ มีมองเพื่อ นซี ท้ ี่ กาลังทาท่าทางไว้ อ าลัยอย่างหมั่นไส้ เล็ก ๆ

ก่อนจะช่วยอีกฝ่ ายลากร่ างของนายทหารที่นอนกองอยู่กับพื ้นไปหลบตรง
เงาของกาแพงอีกครัง้ ก่อนจะช่วยกันถอดชุดของนายทหารผู้เคราะห์ร้าย
ออก จนเหลือแต่เสื ้อกล้ ามกับกางเกงชันในแบบบอกซ์
้ เซอร์

“แล้ วราอิลล่ะ” พริสถามขึ ้น ขณะกาลังสวมเสื ้อผ้ าของนายทหาร

ที่เพิ่งถูก ‘ลอกคราบ’ ก่อนจะหยิบหมวกขึ ้นมาสวมเป็ นอย่างสุดท้ าย บัดนี ้
เขาก็อยู่ในชุดเครื่ องแบบทหารดิออสรอยด์เช่นเดียวกันกับคนตรงหน้ าแล้ ว

“หมอนั่นเห็นว่าจะไปดูลาดเลาแถวๆ ประตูทางเข้ าเขตน่ะ” ชาร์ มี

ตอบพร้ อมกับ ยื่ น ปื นกระบอกยาวซึ่ ง เคยเป็ นของนายทหารคนที่ เ ป็ น
เจ้ าของชุดให้ อีกฝ่ าย

“แต่มนั ยังไม่ได้ เปลี่ยนเสื ้อผ้ าเลยนี่นา”

P a g e | 278
อัญ

“อย่างหมอนั่นน่ะ ป่ านนี ค้ งหาได้ เรี ยบร้ อยแล้ วล่ะมัง”

้ ดูเหมือ น
การคาดเดาของชาร์ มีจะแม่นยาพอๆ กับตาเห็น เมื่อคนที่กาลังพูดถึงอยู่ๆ
ก็โผล่มาจากด้ านหลังอย่างเงียบเชียบ ทาเอาพริสสะดุ้งโหยง

“เสร็จเรี ยบร้ อยกันแล้ วนะ” คาถามจากคนที่อยู่ๆ ก็โผล่เข้ ามา ทา

ให้ พริสโวยขึ ้นเบาๆ

“โหย โผล่มาไม่ให้ ส้ มุ ให้ เสียงเลยนะนายน่ะ”

ก่อ นเขาจะมองสารวจเพื่อนอีกคนที่ตอนนีอ้ ยู่ในชุดเครื่ องแบบ

ทหารเรี ยบร้ อยแล้ วเช่นกัน

...เออ...ไอ้ หมอนี่ก็ใส่ชุดแบบนี ้ขึ ้นดีอยู่หรอก...แต่ว่า...ดูยังไงยศ

ตรงบ่านัน่ ก็น่าจะเป็ นยศพลทหารธรรมดาๆ แต่ไอ้ ท่าทางการวางตัวของมัน
นี่ส.ิ ..ดูยงั ไงก็ระดับนายพันชัดๆ!

หลังจากที่ทงสามคนช่
ั้ วยกันจัดแจงนาร่ างของนายทหารที่หมด
สติไปซ่อนไว้ ในบริ เวณที่อับสายตาเรี ยบร้ อยแล้ ว ราอิลจึงหันไปพยักหน้ า
กับเพื่อนทังสอง
้

“งันก็
้ ไปกันเถอะ”

สายลมวูบหนึ่งพัดมา พร้ อมกับหมุนวนอยู่รอบเด็กหนุ่มทัง้ สาม

ราวกับเกราะสายลม และเพียงพริ บตา เมื่อกระแสลมสลายไป ก็กลับไม่มี
แม้ แต่เงาของคนที่เคยยืนอยู่บริเวณนัน!
้

P a g e | 279
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“พวกนัน้ เริ่ มเคลื่อ นไหวแล้ วขอรั บ ” เสียงรายงานที่ ดังขึน้ จาก

ด้ านหลัง ทาให้ ร่างบางแย้ มรอยยิม้ หวาน หากแต่รอยยิม้ นัน้ กลับชวนให้
รู้สกึ เย็นยะเยือกอย่างน่าประหลาด

หญิงสาวที่กาลังนั่งห้ อยขาลงมาจากกาแพงเหล็กสูง ยันกายลุก

ขึ ้นยืนพลางมองไปทางเหล่าทหารที่เดินตรวจตราอยู่เบื ้องล่าง...น่าแปลก
ที่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นเธอแม้ แต่คนเดียว

อีกทังบนก
้ าแพงเหล็กนี ้ถูกติดตังเซ็้ นเซอร์ ตรวจจับความร้ อน และ
จะปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงใส่ผ้ ทู ี่บุกรุกเข้ ามาในทันที แต่กลับไม่อาจทา
อันตรายร่ างบางที่กาลังเดินทอดน่องไปตามแนวยาวของกาแพงได้ แม้ แต่
น้ อย!

“ก็ดี...พวกเจ้ าคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวเอาไว้ ก็พอ ที่เหลือข้ า

กับโนอาร์ จะจัดการเอง” คาสัง่ ด้ วยน ้าเสียงหวาน ผิดกับนัยน์ตาสีดาขลับที่
ฉายประกายเจ้ าเล่ห์

“ขอรับ” สิ ้นคาเอ่ย ไอหมอกสีดาที่ลอยอ้ อยอิ่งอยู่รอบตัวของหญิง

สาวก็พลันสลายไปในทันที

P a g e | 280
อัญ

“โห...เวทเคลื่อนย้ ายของนายนี่เจ๋งชะมัดเลยว่ะ ราอิล ” พริ สกล่าว

ชมอย่างนึกทึ่ง เมื่อทันทีที่ปลายเท้ าของพวกเขาแตะพื ้นอย่างนุ่มนวล สาย
ลมที่หมุนวนอยู่รอบกายก็ได้ คลายตัวลง

“ไม่หรอก วาโยเวทที่ใช้ เป็ นเวทเคลื่อนย้ ายแบบนี ้ พวกไลท์กบั ดาร์ ก

ก็ทาได้ ” ราอิลเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มบางๆ ผิดกับคนชมในตอนแรกที่เบ้ ปากแทบ
จะในทันที

“อย่ า พูด ถึ ง เจ้ าพวกบ้ า ของหวานนั่ น เลย เป็ นภู ต มนตราไม่

จาเป็ นต้ องกินอาหารแท้ ๆ แต่กลับชอบมาแย่งคุ้กกีช้ าวบ้ านกินอยู่เรื่ อย”
คาบ่นที่ดจู ะไม่เกี่ยวกับเรื่ องที่ราอิลพูดไปแม้ แต่น้อย ทาให้ เขาอดขาไม่ได้

“ตอนนี ้เราเข้ ามาอยู่ในเขตปกครองแล้ วสินะ” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นขณะ

มองสารวจไปรอบๆ

บัดนี ้พวกเขากาลังยืนอยู่บริ เวณสวนด้ านหลังอาคารที่ไหนซักแห่ง

พุม่ ไม้ ที่ตดั แต่งเป็ นอย่างดี ถูกปลูกเรี ยงรายไว้ อย่างเป็ นระเบียบ อีกทังยั
้ งมี
สระน ้าพุสีทองขนาดใหญ่ที่ดหู รูหราอยู่ตรงกลางสวน แสดงให้ เห็นว่าสวน
แห่งนี ้คงไม่ใช่สวนที่ใครๆ ก็สามารถเข้ ามาเดินเล่นได้ แน่

ดูเหมือนว่าราอิลจะเล็งให้ เวทเคลื่อนย้ ายไปโผล่ตรงบริเวณที่ปลอด

คน แต่ถึงกระนันพวกเขาก็
้ คงหลบซ่อนอยู่แถวนี ้ได้ ไม่นานนัก แสงไฟจาก
ดวงไฟตามเสาไฟฟ้าที่ ตงอยู
ั ้ ่เป็ นระยะ ช่วยให้ สวนแห่งนีย้ ังคงความสว่าง
ไสวแม้ ในยามค่าคืน

P a g e | 281
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ก่อนอื่นคงต้ องติดต่อตฤณก่อนสินะ” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้น พร้ อมกับคว้ า

แบ็กแพคกิง้ ขึ ้นมาติดต่อ ไปหาคนที่ พูดถึง ใช้ เวลาเกื อบซักพักจึงมีเสียง
ตอบรับกลับมาจากอีกฝั่ ง

“ว่าไง” น ้าเสียงทักทายที่ดงั ขึ ้น ทาให้ ชาร์ มีรีบถามต่อทันที

“ตอนนี ้พวกฉันเข้ ามาได้ แล้ วนะ จะให้ ไปทางไหนต่อ”

“ทางไหนงันเหรอ...เดี
้ ๋ยวนะ จากจุดที่พวกนายอยู่ในตอนนี ้ ถัดไป
ทางขวาลึกเข้ าไป...อ่ะ !!” ยังไม่ทันได้ เอ่ยจนจบ คนพูดก็หยุดชะงักไปเสีย
อย่างนัน้ พร้ อมกับเสียงของยาเรฟที่ดงั ขึ ้นทันที

“ระวัง!”

“เปรี ๊ยะ!!!” เสียงเหมือนอะไรบางอย่างลัน่ ก่อนที่เสียงของอานีสจะ

ดังลอดออกมา

“ไคน์!!”

“เฮ้ ...เกิดอะไรขึ ้นน่ะ!” พริสถามขึ ้นอย่างตกใจ แต่การสนทนาก็ถูก

ตัดไปเสียแล้ ว

“ซ่าๆ...”

“บ้ าชะมัด! ทางนันเกิ

้ ดอะไรขึ ้นกันแน่วะ” พริ สสบถอย่างหัวเสีย
นึกเป็ นห่วงสถานการณ์ที่เกิดขึ ้นกับอีกฝั่ ง ในขณะที่ชาร์ มีกบั ราอิลต่างก็มีสี
หน้ าเคร่งเครี ยดขึ ้น

P a g e | 282
อัญ

ทังสามนิ
้ ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนที่ราอิลจะเป็ นฝ่ ายเอ่ยขึ ้นทาลาย
ความเงียบ “ทางขวาลึกเข้ าไป...ถ้ าอย่างนันก็
้ คงจะเป็ นทิศตะวันออก”

“นี่นายยังมีแก่ใจคิดเรื่ องนันอยู
้ ่อีกเหรอ ทัง้ ๆ ที่ไม่ร้ ูป่านนีพ้ วกนัน้
จะเป็ นยังไงมัง่ ” พริสหันไปมองคนที่ยงั คงมีท่าทางใจเย็นอย่างไม่อยากเชื่อ

“แล้ ว นายคิดว่า ตฤณ อานี ส ยาเรฟ จะรั บ มื อ กัน เองไม่ไ ด้ รึ ไ ง

เชื่อมัน่ ในตัวพวกนันหน่
้ อยสิ” ราอิลเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ หากแต่นยั น์ตา
สีทองกลับวาวโรจน์

“ตอนนี ้เราควรจะคานึงถึงเป้าหมายที่เราเข้ ามาที่นี่ ไม่ใช่มวั มาห่วง

หน้ าพะวงหลังอยู่แบบนี ”้ คาเอ่ยของเพื่อนที่มกั จะเยือกเย็นได้ อยู่เสมอ ทา
ให้ พริสถึงกับชะงักงันเพราะไม่อาจเถียงกลับได้

“นั่นสิ...ฉันเห็นด้ วยกับราอิลนะ ถึงยังไงตอนนีเ้ ราก็ทาอะไรไม่ได้

นอกจากทาหน้ าที่ของตัวเองให้ ดีที่สดุ ” ชาร์ มีเอ่ยด้ วยสีหน้ าจริงจัง ก่อนจะ
ตบบ่าเพื่อนซี ้เบาๆ

“ชิ...ก็จริ งล่ะนะ อย่างเจ้ าพวกนันน่

้ ะ...น่าเป็ นห่วงคนที่เข้ าไปหา
เรื่ องพวกมันมากกว่าอีกมัง”้ พริสเกาหัวแกรกเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ ้นในที่สดุ

“ตอนนี ้ก็คงได้ แต่ไปตามทางที่ตฤณบอก ที่เหลือก็คงต้ องรอให้ ทาง

นันติ
้ ดต่อกลับมาเองเท่านัน” ้ ชาร์ มีพยักหน้ ารับด้ วยรอยยิม้ จางๆ ก่อนจะ
หันไปเอ่ยกับราอิล

P a g e | 283
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“จากตรงนี ้ไปทางตะวันออก เป็ นไปได้ มยว่

ั ้ าจะอยู่ที่อาคารที่ทาการ
ฝ่ ายปกครอง”

“ก็อ าจเป็ นไปได้ ...” ราอิลเอ่ยอย่างครุ่นคิด แต่เสียงหัวเราะจาก

เพื่อ นตัวดีที่อยู่ๆ บทจะเปลี่ยนอารมณ์ ก็เ ปลี่ยนซะดือ้ ทาให้ เขาหันไปส่ง
สายตาเป็ นเชิงถาม

“ฮะๆ พอพูดถึงที่ทาการฝ่ ายปกครอง...พวกนายยังลืมอีกหน้ าที่ที่

ได้ รับมารึเปล่า” คาเอ่ยของพริส ทาให้ ทงสองยิ
ั้ ่งงงเข้ าไปใหญ่

“ก็ ‘ผัวน้ อย’ไง” คาเฉลยที่ได้ ฟัง ทาเอาคนฟั งทังสองตี

้ สีหน้ าเหวอๆ
ก่อนจะยิ ้มเฝื่ อนๆ เมื่อนึกถึงไอ้ งานที่อยากจะลืมๆ มันไปซะ...

“!!”

เสียงก้ าวเดินลงส้ นอย่างพร้ อมเพรี ยงกันที่ดงั อยู่ไม่ไกลนัก ทาให้

รับรู้ได้ วา่ กองทหารที่เดินเฝ้ายามกาลังใกล้ เข้ ามา!

นัยน์ตาทังสามคู
้ ่สบกัน ก่อนจะเหยียดยิม้ ออกมาแทบจะพร้ อ ม
กัน โดยไม่มีทีท่าจะใส่ใจกับเสียงฝี เท้ าที่ดงั ใกล้ เข้ ามาเรื่ อยๆ

“นัน่ สินะ ไหนๆ ระหว่างที่พวกตฤณยังไม่ติดต่อกลับมา เราก็รีบ

จัดการอีกงานให้ เสร็ จๆ ไปดีกว่า ” สิ ้นคาเอ่ยของชาร์ มี วงแหวนเวทสีแดง
เพลิงก็ปรากฏขึ ้นใต้ ร่าง พร้ อมกับหมุนวนจนเกิดเป็ นประกายไฟสีทองแดง
ก่อนที่ร่างของทังสามคนจะหายไปพร้
้ อมกับเปลวไฟที่มอดลง

P a g e | 284
อัญ

ตอนที่ 78
หลบหนี

“เฮ้ อ ...ปกติก็ไม่เท่าไหร่ ห รอกนะ แต่ร้ ู สึกว่า วันนี เ้ หนื่ อ ยชะมัด ”

ตฤณเอ่ยอย่างเซ็งๆ ขณะเดินเข้ าไปในห้ อ งนอนที่ ตอนนี ย้ ังไม่ค่อ ยมีคน
เท่าไรนัก เนื่องจากคนส่วนใหญ่ยงั คงอยู่ที่ห้องโถงด้ านนอก

ไม่ร้ ูทาไม แต่วนั นี ้ตลอดทังวั

้ นเขาถึงรู้สึกเหมือนถูกพวกผู้คมุ จับตา
มองจนแทบกระดิกกระเดี ย้ ไม่ได้ แถมสายตาที่ มองมายังไม่ใช่ส ายตา
เข้ มงวดแบบเคย แต่กลับเป็ นสายตาที่จ้อ งอย่างจะจับผิด...แบบนี ม้ นั หา
เรื่ องกันชัดๆ!

ที่เห็นได้ อย่างชัดเจน ก็คงจะเป็ นผู้คมุ สองนายที่กาลังจ้ องเขม็งมา

ทางพวกเขาจากแถวหน้ าประตูห้องอยู่ในตอนนี ้ ทัง้ ๆ ที่ปกติพวกผู้คมุ จะ
เข้ ามาในห้ องก็ตอ่ เมื่อได้ เวลานอนแล้ วเท่านัน้

“อืม เรื่ องเหนื่อยน่ะยังไม่เท่าไหร่ แต่เรื่ อง...นี่สิ” อานีสเอ่ยอย่างเห็น

ด้ วย โดยละคาว่า ‘พวกผู้คมุ ’ ไว้ ในฐานที่เข้ าใจกันเอง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง
ที่เตียงของตัวเอง

P a g e | 285
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“นั่นสิ อึดอัดจะตายอยู่แล้ วนะเนี่ย ” ตฤณเอ่ยพร้ อมกับทิง้ ตัวลง

นอนบนเตียงของยาเรฟที่อยู่ข้างๆ กัน ทาให้ คนเป็ นเจ้ าของเตียงจ้ องมอง
ด้ วยสายตาขุน่ ๆ

“นายเหนื่อยก็ขึ ้นไปนอนที่นายสิ”

“ไม่อ่ะ ขี ้เกียจปี น” คาตอบที่มาพร้ อมรอยยิม้ กวนๆ ทาให้ คนไล่ส่ง

สายตาเย็นยะเยียบไปให้ ก่อนจะเอ่ยเน้ นคา

“ลุก -เดี๋ ย ว-นี !้ ” คนที่ น อนแผ่ส องสลึง อยู่บ นเตี ย งหัว เราะเบาๆ
ดวงตาพราวระริกอย่างขบขัน

“ไม่เห็นเป็ นไรเลย เตียงก็พอนอนเบียดๆ กันได้ สองคนนี่นา” ไม่เอ่ย

เปล่า ยังฉุดข้ อมือของอีกฝ่ ายจนเกิดเป็ นการยื ้อกันไปกันมา

“ฮะๆๆ พวกแกนี่ ยังร่ าเริ งกันดีจริ งนะ” กีซที่เพิ่งเดินเข้ ามาในห้ อ ง

เอ่ยกลัวหั
้ วเราะ หากแต่นัยน์ตาสีชาที่มองมายังเด็กหนุ่มทัง้ สามกลับฉาย
แววทึ่งอยู่ไม่น้อย

...เจ้ าเด็กพวกนี ้ โดนเข้ าไปขนาดนันน่

้ าจะสะบักสะบอมจนแทบลุก
ไม่ขึ ้นแล้ วด้ วยซ ้า แต่นี่ยงั อุตส่าห์มีแรงมาทะเลาะกันเล่นอีกหรื อเนี่ย!

“ว่าแต่. ..รู้ สึกวันนี พ้ วกแกจะเนื ้อหอมเป็ นพิเศษนะ” กี ซเอ่ยด้ วย

รอยยิ ้มไร้ อารมณ์ หางตาเหลือบไปทางพวกผู้คมุ แว่บหนึ่ง

“แหม...แล้ วคุณกีซมีธรุ ะอะไรกับคนเนื ้อหอมอย่างพวกผมล่ะครับ ”

ตฤณที่ยอมลุกขึ ้นนัง่ แต่ยังไม่ยอมลุกออกจากที่นอนของยาเรฟเอ่ยถามขึ ้น

P a g e | 286
อัญ

โดยแสร้ งทาเป็ นมองไม่เห็นสายตาวาววับอย่างเอาเรื่ องของเจ้ าของเตียงที่

สื่อได้ อย่างชัดเจนว่า ‘ลุกออกไปซะ!’

“หึ ก็แค่เห็นพวกแกดูสนุกสนานกันดี เลยเริ่ มอยากมาร่ วมวงด้ วยก็

เท่านันเอง”
้ กีซเหยียดยิ ้มอย่างถูกใจ พร้ อมกับยื่นมือไปตรงหน้ าอีกฝ่ าย

“ได้ สคิ รับ คนยิ่งเยอะ มันถึงจะยิ่งสนุก” ตฤณลุกขึ ้นยืน ก่อนจะยื่น

มือไปจับมือชายหนุ่มตรงหน้ า

“!?” นัยน์ตาสีโกเมนฉายแววแปลกใจเล็กน้ อย แต่เพียงวูบเดียวก็

กลับมาเป็ นประกายระยับดังเดิม

“เอาล่ะ...ถึงฉันจะอยากนัง่ คุยเล่นกับพวกแก แต่เห็นทีวนั นี ้คงต้ อง

ขอตัวก่อนล่ะ ฮ้ าว...” กีซเอ่ยพร้ อมกับหาวด้ วยท่าทางเพลียๆ ก่อนจะผละ
กลับไปที่เตียงนอนของตน

“ไคน์ . ..?” อานี ส เอ่ ยเรี ยกคนที่ ตอนนี ย้ ื น เหม่อ ลอยด้ วยท่า ทาง
เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง อีกฝ่ ายจึงหันมายิ ้มให้ เธอ ก่อนจะเอ่ยเสียง
ดังเหมือนกับจงใจให้ พวกผู้คมุ ได้ ยินไปด้ วย

“เฮ้ อ...ฉันเองก็ง่วงแล้ วเหมือนกันแฮะ”

ยาเรฟมองตามการกระทาของคนที่ยอมกลับไปนอนที่เตียงตัวเอง
เสียที คิ ้วเรี ยวขมวดเป็ นปมเล็กๆ...ถ้ าเขามองไม่ผดิ เมื่ อครู่ตอนที่จบั มือกัน
ดูเหมือนผู้ชายคนนันจะยั
้ ดอะไรบางอย่างใส่มือของหมอนัน่ ...!?

P a g e | 287
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“งัน้ เดี๋ย วฉันไปอาบน า้ ก่ อ นนะ ไม่อ ยากซกมกเหมือ นใครบาง

คนน่ะ” คาเอ่ยของอานีส ทาให้ เด็กหนุ่มที่กาลังอยู่ในห้ วงแห่งความคิดหลุด
ขาออกมาเบาๆ โดยเฉพาะเมื่อได้ เห็นใครบางคนที่วา่ สะดุ้งกึกเล็กๆ

+++++++++++++++++++++++++++++

นัยน์ตาสีโกเมนเหม่อมองออกไปนอกหน้ าต่างที่ ติดซี่กรงเหล็ก

อย่างแน่นหนา ท้ องฟ้าภายนอกมืดมิดราวกับถูกทาทับด้ วยนา้ หมึกสีดา
สนิท จะมีก็เพียงดวงดาวที่หม่นแสง เพราะถูกหมอกควันสีเทาบดบัง ความ
มืดที่ไร้ ซึ่งแสงจันทร์ เนื่องเพราะเป็ นคืนเดือนมืด ทาให้ ไม่อาจคาดเดาได้ ว่า
ขณะนี ้เป็ นเวลากี่โมงยามแล้ ว

แสงไฟสีขาวซีดที่ ส่อ งสว่างอยู่กลางห้ อ ง เผยให้ เห็นผู้คนที่ ต่าง

นอนหลับไหลไปด้ วยความอ่อนล้ า บริเวณหน้ าประตูห้องมีนายทหารที่เป็ น
ผู้คมุ สองคนยืนเฝ้ายามด้ วยท่าทางสัปหงกเล็กๆ

คิ ้วเรี ยวขมวดเข้ าหากัน เมื่อ สัมผัสได้ ถึงกลิ่นอายเวทอ่อ นๆ เขา

ตะแคงตัวเพื่อหลบสายตาผู้คมุ ก่อนจะล้ วงเข้ าไปใต้ หมอนหยิบเอาปากกา
แท่งสีดาที่ตอนนี ้บริเวณหัวปากกาเรื องแสงสีฟ้าอ่อนๆ ออกมา

ริมฝี ปากบางเหยียดยิ ้มจางๆ...ดูเหมือนทางฝั่ งนัน้ จะติดต่อมาแล้ ว

สินะ

P a g e | 288
อัญ

เด็กหนุ่มดึงผ้ าห่มขึ ้นสูงจนดูเหมือนคลุมโปง แล้ วจึงหยิบเอาขวด

แก้ ว เล็ก ๆ จากแบ็ก แพคกิ ง้ ที่ อ ยู่ใ นรู ป ของปากกาออกมาเปิ ดฝา กลิ่น
หวานๆ ที่ลอยมาแตะจมูกทาให้ เขาต้ องนิ่วหน้ ากลันหายใจ้ ก่อนจะใช้ วาโย
เวทช่วยพัดพากลิน่ นันให้้ กาจายไปทัว่ ทังห้ ้ อง

ตุบ...!

เสียงร่างของผู้คมุ สองนายที่บดั นี ้ทรุดลงไปกองกับพื ้น ทาให้ คนที่

คลุมโปงอยู่เลิกผ้ าห่มขึ ้นมาดู ก่อนจะดีดตัวลุกขึ ้น

“นายคิดจะมอมยาพวกเราด้ วยรึ ไง” คาถามด้ วยนา้ เสียงเรี ยบๆ

ของคนที่นอนอยู่ที่เตียงข้ างล่าง พร้ อมกับเสียงหัวเราะคิกเบาๆ ของอานีส
ทาให้ คนฟั งขยับยิ ้มเล็กน้ อย

“หยวนๆ น่า ยังไงซะ แค่พวกนายได้ กลิน่ ก็น่าจะรู้แล้ วว่าเป็ นนาซิ

ลิส ไม่มีทางเผลอสูดเข้ าไปเต็มๆ แน่. ..” ตฤณเอ่ยพร้ อ มกับคว้ าเอาแบ็ก
แพ็คกิ ้งที่เรื องแสงตังแต่
้ เมื่อครู่ออกมา

“ว่าไง” เขาถามกรอกลงไป

“ตอนนี ้พวกฉันเข้ ามาได้ แล้ วนะ จะให้ ไปทางไหนต่อ ” เสียงถาม

จากชาร์ มีที่ดงั ขึ ้น ทาให้ ตฤณคว้ าเอาต่างหูคอร์ จากแบ็กแพคกิง้ ออกมา
สวม

“ทางไหนงันเหรอ...เดี
้ ๋ยวนะ”

P a g e | 289
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาสีโกเมนเรื องแสงสีแดงจางๆ ขณะเพ่งจับกระแสพลังเวท

ของคนที่ เ ขาก าลัง พูด ด้ ว ย ซึ่ ง ก็ เ ห็ น เป็ นจุด แสงสี แ ดงอยู่ท างด้ า นทิ ศ
ตะวันออก จากบริเวณนันไปทางขวาจนเกื
้ อบถึงสุดเขตของเมือง...จุดแสง
สีขาวนวลจากผลึกเซ็ทเท่นกาลังกระพริบแสงซีดจางอยู่ไม่ไกลนัก...

เขาพยายามคิดหาคาอธิบายเส้ นทางที่เข้ าใจง่ายที่สดุ “จากจุดที่

พวกนายอยู่ในตอนนี ้ ถัดไปทางขวาลึกเข้ าไป...อ่ะ!!”

คาเอ่ยสุดท้ ายถูกกลืนหายไปพร้ อมกับที่เขารู้สึกถึงการมาของแขก

ที่ไม่ได้ รับเชิญ!

“ระวัง!” เสียงของยาเรฟที่ดงั ขึ ้น ทาให้ ตฤณพลิกตัวกระโดดลงมา

จากเตียงทันที ทว่าเขากลับคิดผิด เมื่อ สิ่งที่ เล็งมาที่เขาคือ ปื นเซ็นเซอร์ ที่
สามารถล็อกพิกดั ได้ ...!

เปรี๊ ยะ...!!

“!!!” นัยน์ตาสีโกเมนเบิกกว้ าง ก่อนจะรี บเรี ยกม่านวาโยเวทบางๆ

ขึ ้นมาแทบจะพร้ อมกับที่กระแสไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ ไหลอาบไปทัว่ ร่าง

“ไคน์ !!” อานีสเอ่ยขึ ้นอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นว่าเจ้ าของชื่อไม่เป็ น

อะไรเธอจึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก

“แก...ปะ...ปี ศาจ!!” ผู้ที่เข้ ามาใหม่ร้องอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็น

ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ าทัง้ ๆ ที่ มีกระแสไฟฟ้าแล่นแปลบปลาบไปทั่วร่ าง แต่
กลับยังคงยืนเฉยอยู่ได้

P a g e | 290
อัญ

“หัวหน้ าผู้คมุ !!” ตฤณมองชายที่ยังคงอยู่ในท่าเล็งปื นค้ างมาทาง

เขาอย่างอึ ้งๆ...คนๆ นี ้มาอยู่ที่นี่ได้ อย่างไร...!

“ยะ...อย่าขยับนะ!” หัวหน้ าผู้คมุ ก้ าวถอยหลังไป มือข้ างหนึ่งยังคง

เล็งปื นไปทางเด็กหนุ่มตรงหน้ า ในขณะที่มืออีกข้ างกลับกดที่เข็มกลัดตรง
ปกเสื ้อ

“ระ...เรี ยกกองกาละ...!!”

เปรี ย้ ะ...!

คาเอ่ยที่ยังไม่ทันได้ เอ่ยจนจบ คนพูดก็กลับทรุดลงไปกับพื ้นพร้ อม

ทังกระตุ
้ กเกร็ งด้ วยสีหน้ าบิดเบี ้ยว เมื่อบัดนี ้มีกระแสไฟฟ้าวิง่ อาบไปทัว่ ร่าง
ของเขาอย่างน่าหวาดเสียว!

“เหอะ...เป็ นไงล่ะ เจอกระแสไฟฟ้าแบบที่ แกทากับคนอื่ นเข้ าที

ถึงกับจุกจนพูดไม่ออกเลยเรอะ” คาเอ่ยเรี ยบๆ ที่ดงั ขึ ้นจากทางด้ านหลัง
ทาให้ พวกตฤณหันกลับไปมองอย่างตกใจ

“คุณกีซ!!”

ชายหนุ่มที่ถกู เรี ยกชื่อก้ าวเดินไปหาหัวหน้ าผู้คมุ ที่ยงั คงทรุดอยู่กับ

พื ้น ก่อนจะเตะที่สีข้างของอีกฝ่ ายดังอักอย่้ างไม่ปรานี

“ไอ้ ระยาเอ๊ ย...! ขออีกซักทีเหอะ” กีซเอ่ยพร้ อมกับยกมือข้ างขวาที่

สวมเฟทเทอร์ ไว้ ในแนวระนาบ แต่แล้ วแขนของเขาก็ถกู ยึดเอาไว้ เสียก่อน

P a g e | 291
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“พอเถอะครั บ อี ก อย่ า งเขาก็ ส ลบไปแล้ ว ด้ ว ย” ตฤณเอ่ ย ด้ ว ย

น ้าเสียงเรี ยบๆ

กีซมองคนพูดที่ยึดแขนของตนไว้ อย่างแปลกใจ ก่อนจะยอมลดมื อ

ลงแต่โดยดี “รู้ได้ ยงั ไงน่ะ ว่าเฟทเทอร์ นี่ปล่อยกระแสไฟฟ้าได้ ”

“เดาเอาน่ะครับ พอเห็นคุณเล็งมือด้ วยท่าทางแปลกๆ แถมเมื่อ กี ้

หัวหน้ าผู้คุมก็เหมือนถูกไฟฟ้าช็อ ตอี ก ที่ สาคัญ ...เฟทเทอร์ ของคุณ ก็ไม่
เหมือนของคนอื่นๆ” คาตอบของตฤณ ทาให้ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ อย่ าง
ถูกใจ

“หึๆ เฟทเทอร์ นี่น่ะ เป็ นแบบดัดแปลงมาเพื่อ ใช้ แก้ ลาพวกผู้คุม

โดยเฉพาะ เพราะมันจะปล่อยกระแสไฟฟ้าโดยล็อกพิกดั จากปื นเซ็นเซอร์
ของพวกมันอีกที”

“คุณคงไม่ได้ เป็ นคนคิดเองสินะ” คาถามจากเด็กหนุ่มหน้ าหวาน

ทาให้ กีซกระตุกยิ ้มรับบางๆ โดยไม่เอ่ยอะไรออกมา คาถามต่อไปจึงถูกยิง
ขึ ้นทันที

“แล้ วคุณทาไมถึง...”

“ทาไมถึงไม่หลับสินะ” ชายหนุ่มเอ่ยต่อประโยคให้ อย่างรู้ทนั

“ก็นะ...กลิน่ หวานแปลกๆ นัน่ มันไม่น่าไว้ ใจนี่หว่า ฉันเลยพยายาม

ไม่สดู มันก็แค่นนเอง”
ั้ กีซยักไหล่เล็กๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ

P a g e | 292
อัญ

“ฉันเองก็เกือบโดนฤทธิ์ยานัน่ ไปเหมือนกัน ถ้ าไม่ใช่เพราะวันนีม้ ี

นัด เลยกะว่าจะไม่หลับจนกว่าจะถึงเวลานัดน่ะนะ”

“นัด?” คาเอ่ยทวนแทบจะพร้ อมกันของยาเรฟกับอานี ส ทาให้

ตฤณถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเป็ นคนตอบแทน

“พอดีฉนั ได้ รับกระดาษข้ อความจากคุณกีซเมื่อเย็นนี ้น่ะ แต่ยงั หา

จังหวะบอกพวกนายไม่ได้ ” นัยน์ตาของอานีสฉายแววแปลกใจเล็กๆ ผิดกับ
ยาเรฟที่รับฟั งด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย ตฤณจึงหันไปเอ่ยกับกีซ

“ผมเองก็อยากฟั งเรื่ องราวอย่างละเอียดเหมือนกันครับ เพราะใน

กระดาษนัน่ คุณก็แค่บอกว่ามีคนที่อยากเจอพวกผมเท่านัน”
้

กีซเกาหัวแกรก ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงยุ่งยากใจเล็กๆ “เรื่ องมัน

ก็มีอยู่เท่านันแหละ
้ ที่เหลือไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถบอกได้ แต่รับรองว่าคนที่
พวกแกจะไปพบ สามารถอธิบายทุกอย่างที่อยากรู้ได้ แน่”

“พวกผมยังไม่ทันบอกเลยนะครั บ ว่าจะไปพบน่ะ ” คาเอ่ยของ

ตฤณ ทาให้ ชายหนุ่มอึ ้งไปเล็กน้ อย

“ไหนแกบอกว่า...”

“คนที่ผมตกลงด้ วย ก็คือคุณ แต่ถ้าจะต้ องออกไปพบกับใครข้ าง

นอกนี่. ..เกรงแต่ว่ามันจะทาให้ เป้าหมายของพวกผมยิ่งห่างออกไปนี่ สิ ”
คาตอบของเด็กหนุ่มตรงหน้ าทาให้ กีซกระตุกยิ ้มบางๆ ราวกับว่านี่เป็ นสิง่ ที่
เขาได้ คาดเอาไว้ แล้ ว

P a g e | 293
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“หึ. ..คิดหรื อ ว่า ถ้ า ไอ้ ผ้ คู ุม นั่น ตื่น มา แล้ ว มัน จะปล่อ ยพวกแก
ไปน่ะ” กีซ เหลือบไปมองหัวหน้ าผู้คมุ ที่ กาลังสลบไสลด้ วยสายตาวาววับ
แล้ วจึงหันมาเอ่ยกับพวกตฤณต่อ

“ตลอดทังวั
้ นมานี่ คงก็เห็นแล้ วสินะว่าไอ้ พวกนันพยายามจั
้ บผิด
และลงโทษพวกแกอย่างไร้ เหตุผล เท่าที่ ฉันสืบมา ดูเหมือ นมันจะได้ รั บ
คาสัง่ จากบลัสเซอร์ ให้ เอาตัวพวกแกเข้ าซว็อ ฟโซนให้ ได้ มันถึงได้ รีบร้ อ น
จนถึงขนาดบุกเข้ ามาตอนกลางคืนแบบนี ้”

“เอ๋. ..ถ้ าแบบนันก็

้ ดีสิฮ ะ อยู่ดีๆ ก็มีคนอัญ เชิญ ไปถึงที่ ” คาเอ่ย
ด้ วยน ้าเสียงสบายอารมณ์ของตฤณ ทาให้ กีซมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงจริงจัง

“ถ้ าอยากจะเข้ าไปที่นั่นนัก...ก็จะไม่ขัดขวางหรอกนะ เมื่อ กล้ า

เสี่ยงเข้ ามาที่นี่ ก็ย่อมมีฝีมือไม่ธรรมดาแน่ แต่สถานที่นนน่
ั ้ ะ ควรจะบุกเข้ า
ไปด้ วยตัวเองมากกว่า...เพราะถ้ าไปแบบถูกพาเข้ าไปล่ะก็...พวกแกไม่มี
ทางรอดออกมาแน่” คาเอ่ยสุดท้ ายแผ่วเบาจนแทบจะถูกกลืนหายไป

นัยน์ตาสีชาหม่นลงอย่างเศร้ าหมอง ก่อนจะมองเด็กหนุ่มทัง้ สาม

ตรงหน้ าที่ถึงอย่างไรก็ยงั คงเป็ นเพียงเด็กน้ อยในสายตาของเขาอยู่วนั ยังค่า

ท่าทางของชายหนุ่มที่ ดเู ปลี่ยนไปทาให้ ตฤณอดนึกสงสัยไม่ได้

‘คุณกีซรู้เรื่ องอะไรเกี่ยวกับซว็อฟโซนบ้ างนะ’

ตฤณหันไปมองยาเรฟกับอานีสอย่างขอความเห็น แต่ทงสองคน ั้
ก็เพียงแค่ยกั ไหล่เล็กน้ อยก่อนจะส่งสายตาเป็ นเชิงว่า ‘แล้ วแต่นายเถอะ...’

P a g e | 294
อัญ

ในที่สดุ เขาก็ตดั สินใจได้ แล้ ว...ถึงอาจจะผิดแผนไปหน่อยก็ตาม

แต่เขาเองก็ชกั อยากรู้เรื่ องเกี่ยวกับไอ้ หอคุณธรรมนี่มากกว่าแค่การตามหา
ผลึกเสียแล้ วสิ...!

คิดได้ ดงั นัน้ ริ มฝี ปากบางก็แย้ มยิ ้มออกมา ก่อ นจะเอ่ยกับชาย

หนุ่มที่ดเู หมือนจะยังตกอยู่ในห้ วงแห่งความคิดของตนเอง

“ถ้ าอย่างนันก็
้ ไปกันเถอะครับ”

“เอ๋...?” กีซมองคนพูดที่กาลังส่งยิ ้มมาให้ ตนอย่างงุนงง ทาให้ อีก

ฝ่ ายต้ องเอ่ยขึ ้นอย่างขยายความ

“ก็ไหนคุณ ว่า จะพาผมไปพบกับคนที่ พ อจะให้ ข้อ มูลเรื่ อ งนี ไ้ ด้

ยังไงล่ะครับ”

+++++++++++++++++++++++++++++

แกร๊ งๆๆๆ...!!

เสี ย งสัญ ญาณที่ ดัง ขึน้ ในกลางดึก บรรดาผู้คุม ต่า งพากัน เดิน
ขวักไขว่ไปตามระเบียงทางเดินด้ วยสีหน้ าเคร่ งเครี ยด เสียงเซ็งแซ่ที่ดงั มา
จากเหล่าคนงานที่ถกู ปลุกขึ ้นมากลางดึกอย่างมึนงง

P a g e | 295
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แสงไฟที่ถกู เปิ ดสว่างโร่ พร้ อมกับบรรดาผู้คมุ ที่ตา่ งถืออาวุธครบมือ

ทาให้ บรรดาคนงานต่างพากันแตกตื่น ยิ่งเมื่อได้ เห็นหัวหน้ าผู้คมุ ที่ไม่ร้ ูว่า
มาอยู่ในห้ องนี ้ได้ อย่างไร ในสภาพที่มีแต่รอยไหม้ ปรากฏอยู่ทวั่ ร่ าง ทุกคน
ต่างมองตามร่ างของหัวหน้ าผู้คมุ ที่ตอนนี ก้ าลังถูกพวกทหารด้ วยกันหาม
ออกจากห้ องไป

“เงียบ!!” เสียงตวาดของรองหัวหน้ าผู้คมุ ทาให้ บรรดาคนงานต่าง

เงียบเสียงลงอย่างฉับพลัน

“เมื่อครู่เราได้ รับแจ้ งว่ามีเฟทเทอร์ สามอันถูกทาลาย นัน่ แสดงว่า มี

ผู้ห ลบหนี อ อกจากที่ นี่ ใครที่ ร้ ู เบาะแสอะไร จงบอกมาอย่ า ได้ ปิ ดบัง
ไม่เช่นนันจะโดนลงโทษสถานหนั
้ ก” ชายหนุ่มที่ตอนนีม้ ีอานาจมากที่สดุ ใน
ห้ องเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ ผิดกับคนฟั งที่สง่ เสียงฮือฮาออกมาเบาๆ

รองหัวหน้ าผู้คมุ มองไปรอบห้ อ งอย่างสารวจ สภาพในห้ องนอน

แห่งนี ้ แทบไม่มีร่องรอยของการต่อสู้แม้ แต่น้อ ย นอกจากหัวหน้ าผู้คุมที่
ได้ รับบาดเจ็บจนไม่อาจให้ ปากคาได้ ในตอนนี ้แล้ ว แม้ แต่ผ้ คู มุ อีกสองนาย
ที่มีหน้ าที่เฝ้าเวรยามในห้ องก็ไม่ได้ รับบาดเจ็บใดๆ แม้ แต่น้อย

...ดูจากท่าทางของพวกคนงานแล้ ว คงไม่มีใครรู้ เรื่ องเสียกระมัง

เพราะแม้ แต่ผ้ คู มุ ที่อยู่เฝ้าเวรยามก็ยงั ไม่ร้ ูวา่ เกิดเรื่ องอะไรขึ ้น...

‘เข้ าใจล่ะ...ยาสลบสินะ’ ความคิดที่เกิดจากการสรุปข้ อมูลเท่าที่

เห็น แต่ถึงกระนันก็
้ มีอีกเรื่ องหนึ่งที่เขาอดสงสัยไม่ได้

...หัวหน้ าเข้ ามาที่ห้องนี ้ทาไม?

P a g e | 296
อัญ

แต่แล้ วเมื่อนึกถึงหัวหน้ าผู้คมุ ได้ เขาก็เริ่ มฉุกใจคิดขึ ้นมาทันที ก่อน

จะมองไปยังเหล่าคนงานที่ยืนเข้ าแถวตอนลึกไล่ไปเรื่ อยๆ จนถึงท้ ายแถว

ไม่มี...ไม่มีเด็กหนุ่มสามคนที่ถกู สัง่ ให้ จบั ตามองเป็ นพิเศษ!

“รองหัวหน้ าครับ มีคนงานหายไปสี่คน ตรวจสอบได้ แล้ วว่าเป็ น กีซ

เลรอตต้ า ไคน์ นาอีส และยาเรฟ สามคนหลังเป็ นเด็กที่ เข้ ามาใหม่ครับ ”
เสียงรายงานจากผู้คมุ ที่ไปตรวจนับจานวนคนงานทัง้ หมด เป็ นการยืนยัน
ว่าความคิดของเขาถูกต้ องส่วนหนึ่ง

“เฟทเทอร์ ที่ ไ ด้ รั บ แจ้ ง ว่าถูก ท าลายมี เ พี ยงสามอัน แต่กลับ มี ผ้ ู

หลบหนี เพิ่มขึ ้นอี กหนึ่ งรายงัน้ รึ . ..กี ซ เลรอตต้ า สินะ” รองหัวหน้ าผู้คุม
พึมพาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ าอย่างรับทราบกับคารายงานนัน้

“ส่งคนออกค้ นหาให้ ทั่ว พวกมันคงยังไปได้ ไม่ไกล ยังไงมันก็ไม่มี

ทางออกไปจากที่นี่ได้ แน่” คาสัง่ การด้ วยน ้าเสียงเฉียบขาด ทาให้ ผ้ คู มุ คน
อื่นๆ ตอบรับอย่างพร้ อมเพรี ยงกัน ก่อนจะรี บแยกย้ ายกันไปทาตามคาสัง่

“ครับ!”

เสียงพูดคุยของพวกคนงานที่ดงั อื ้ออึงราวกับผึ ้งแตกรังเริ่มซาลงอีก

ครัง้ เมื่อรองหัวหน้ าผู้คมุ ชักปื นกระบอกสีเงินออกมา นัยน์ตาของเขาฉาย
แววเย็นชาติดจะราคาญเล็กๆ ก่อนจะหันไปทางผู้คมุ ที่ยืนอยู่ด้านหลัง

P a g e | 297
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฝากจัดการทางนี ้ต่อด้ วย เดี๋ยวฉันคงต้ องไปรายงานเรื่ องนี ้กับพัน

โทบลัสเซอร์ ด้วยตัวเอง” เมื่อมอบหมายงานทังหมดเรี
้ ยบร้ อยแล้ ว คนสั่ง
การจึงก้ าวออกจากห้ องไปอย่างรวดเร็ว

+++++++++++++++++++++++++++++

เสียงสัญ ญาณเตือ นภัยที่ ได้ ยินแว่วมาไกลๆ ทาให้ ตฤณเหลียว

กลับไปมองเล็กน้ อย ก่อนจะรี บเร่ งฝี เท้ าตามชายหนุ่มที่เป็ นคนนาทางไป
โดยมีอานีสเดินตามหลังเขาและยาเรฟที่อยู่รัง้ ท้ าย

สาเหตุที่พวกเขาต้ องเดินเรี ยงแถวกันเช่นนี ้ ก็เป็ นเพราะเส้ นทางที่

พวกเขาเดินอยู่ในขณะนี ้ เป็ นเส้ นทางแคบๆ ที่มีความกว้ างเพียงแค่หนึ่งคน
เดินเท่านัน้

นัยน์ตาสีโกเมนเหลือบมองไปรอบๆ อย่างสังเกต...ผนังสองข้ าง
ของทางเดินเป็ นเหล็กกล้ า ทางเดินคดเคี ้ยวไปตามโครงสร้ างของอาคาร
แสงไฟจากเฟทเทอร์ ของกีซ ช่วยทาหน้ าที่ต่างไฟฉาย แต่ก็เพียงพอจะให้
แสงสว่างได้ ในระยะไม่ไกลนัก

...จากเท่ า ที่ เ ห็ น เฟทเทอร์ ข องกี ซ คงได้ รั บ การดัด แปลงจน

สามารถใช้ งานได้ สารพัดประโยชน์...คิดแบบนันแล้ ้ วก็ลบู เฟทเทอร์ ที่ยงั คง
อยู่บนข้ อมือของตนเอง เพียงแต่ถูกกีซใช้ ปืนไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ ดดั แปลง

P a g e | 298
อัญ

ทาลายแผงวงจรภายในของมันไปแล้ ว ทาให้ เจ้ าข้ อมือเหล็กนี่ไม่สามารถ

ปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาช็อตเจ้ าของได้ อีกต่อไป

‘คุณกีซเป็ นใครกันแน่...’ ตฤณมองแผ่นหลังของคนที่เดินนาหน้ า

อย่างครุ่นคิด

ถึงจะพอคาดเดาได้ วา่ คนๆ นี ้จะต้ องมีผ้ อู ยู่เบื ้องหลังแน่ๆ และอีก

ฝ่ ายเองก็คงไม่ธรรมดาเช่นกัน...ไม่ธรรมดาถึงขนาดที่ สามารถดัดแปลง
เฟทเทอร์ และยังแอบสร้ างทางลับขึ ้นในหอคุณธรรมนี่ได้ ...!

คิ ้วเรี ยวขมวดมุน่ เล็กน้ อย เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้ านี ้...ใน

ตอนแรกเขาก็นึกว่าชายหนุ่มคงพาเขาฝ่ าออกไปจากหอคุณธรรมนี่โดยตรง
และทาใจแล้ วที่จะต้ องปะทะกับพวกทหารผู้คมุ แต่อีกฝ่ ายกลับพาพวกเขา
ปี นหลบขึ ้นไปในช่องระบายอากาศ ซึ่งเมื่อคลานไปได้ ซักพัก ก็เคาะที่ผนัง
เป็ นจังหวะก่อนที่ช่องตรงพื ้นจะเปิ ดออก เผยให้ เห็นทางเดินด้ านล่างที่ทอด
ยาวออกไป

“ทางเดินในนี เ้ ป็ นช่อ งว่างระหว่างผนังของตึกนี่...หึ ถ้ าเจ้ าบลัส

เซอร์ นนั่ ได้ ร้ ูว่ามีคนมาสร้ างทางลับเอาไว้ ในนี ้ ใบหน้ าเรี ยบๆ นั่นจะแสดงสี
หน้ ายังไงน้ า” กีซที่เดินนาหน้ าเอ่ยขึ ้นอย่างอารมณ์ดี

“พวกคุณ ทาได้ ยังไงกัน ...” คาถามจากอานี ส ทาให้ ช ายหนุ่ม

หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ความจริงเรื่ องนี ้ฉันก็ไม่ควรจะบอกพวกแกหรอกนะ แต่ไหนๆ ก็

ร่วมหัวจมท้ ายกันมาแบบนี ้แล้ ว จะแถมให้ หน่อยก็ได้ ตอนที่บลัสเซอร์ เข้ า

P a g e | 299
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

มารับตาแหน่งใหม่ๆ หมอนัน่ ก็เรี ยกช่างมาต่อเติมอาคารนี่ ทีนีใ้ นกลุ่มช่าง

ที่เรี ยกมา มันก็มีช่างที่เป็ น ‘พวกเรา’ อยู่ด้วย ดังนันถึ
้ งได้ สร้ างทางลับเอาไว้
ในหอนี่ได้ อย่างที่เห็นนี่แหละ”

“งันเรื
้ ่ องซว็อฟโซนก็...” ยังไม่ทนั ที่ตฤณจะเอ่ยจบ ก็ถกู กีซชิงตอบ
ขึ ้นเสียก่อน

“บอกแล้ วไง ว่าเรื่ องนี ้ฉันไม่มีอานาจจะบอกแกได้ ”

ดวงตาสีโกเมนหลุบลงอย่างครุ่นคิด...คาพูดของคนตรงหน้ ามี
อะไรบางอย่างที่ขดั กันอย่างน่าแปลก...จากที่เคยได้ ยินพวกผู้คมุ คุยกัน ดู
เหมือนซว็อฟโซนจะได้ รับการสร้ างขึ ้นมา หลังจากที่พนั โทบลัสเซอร์ เข้ ามา
รับตาแหน่ง ดังนัน้ การต่อเติมสถานที่ ถ้ าเกิดขึ ้นไม่พร้ อมกับซว็อฟโซนก็
ต้ องเกิดขึ ้นหลังจากนัน้ แต่เป้าหมายของพวกกีซก็คือซว็อฟโซน นั่นย่อ ม
หมายความว่าการเตรี ยมการในเรื่ องทางลับนี่มีมาก่อนที่จะเกิดซว็อฟโซน
เสียอีก...!

ยังไม่ทันจะมีเป้าหมาย แต่กลับสร้ างทางลับเอาไว้ ก่อนแล้ ว...

หมายความว่ายังไงกันแน่...?

“ว่าแต่คณ
ุ กีซไม่คิดจะถามเรื่ องของพวกผมบ้ างเหรอครับ อย่าง
เรื่ องที่โดนกระแสไฟฟ้า...” อีกเรื่ องที่ยังคงรู้สกึ ค้ างคาใจ...ขนาดหัวหน้ าผู้
คุมนั่น พอเห็นเขาที่โดนกระแสไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ เข้ าไปเต็มๆ โดยไม่เป็ น
อะไร ยังมีท่าทางตื่นตระหนกขนาดนัน... ้

P a g e | 300
อัญ

...แต่นี่ช ายหนุ่มตรงหน้ านอกจากจะเห็นเหตุการณ์ นัน้ มาโดย

ตลอด ยังเห็นไปถึงเหตุการณ์ ตอนที่เขาติดต่อกับพวกชาร์ มี แต่กลับไม่เอ่ย
ปากถามแม้ แต่คาเดียว

“หึ...บอกตามตรงว่าฉันเองก็อยากถามใจจะขาด แต่ถึงถามไป
พวกแกก็ ไ ม่คิด จะบอกความจริ ง ออกมาหรอก จริ ง มัย้ ?” ค าถามกลับ
ของกีซ ที่มีแต่ความเงียบเป็ นคาตอบ ทาให้ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

“ฮะๆๆ ฉันน่ะไม่ใช่พวกชอบเซ้ าซี ้หรอกนะ เมื่อรู้อยู่แล้ วว่าถามไป

ก็ไม่ได้ คาตอบ จะเสียเวลาถามไปทาไม อีกอย่าง...ต่อให้ พวกแกพยายาม
ปิ ดปากเงียบยังไง ก็ไม่สามารถปิ ดบังคนที่ฉันจะพาพวกแกไปพบได้ อยู่ดี ”
คาเอ่ยอย่างมัน่ ใจของชายหนุ่ม ยิ่งทาให้ คนฟั งอยากรู้เสียเหลือเกิน ว่าคน
ที่พวกเขาจะไปพบเป็ นใครกันแน่...?

เมื่ อ เดิน มาจนสุด ที่ ท างตัน กี ซ ก็ เ รี ยกให้ ทุก คนเดิน เข้ า มายื น
กระจุกเบียดกันอยู่บนแผ่นเหล็กที่เป็ นรูปสี่เหลี่ ยนผืนผ้ าขนาดไม่ใหญ่นัก
บนพื ้น

“เอาล่ะ...จับกันไว้ ให้ ดีๆ นะ” คาเอ่ยของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะ

กระทืบเท้ าลงบนแผ่นเหล็กสามที ทันใดนัน้ แผ่นเหล็กดังกล่าวก็หล่นวูบลง
ในแนวดิง่ อย่างรวดเร็ว!

“!!!” การตกลงแบบดิง่ มฤตยูจนทาให้ ร้ ูสึกท้ องเสียววูบแบบนี ้ ถึง

จะรู้สึกตกใจแต่มนั ก็ชวนให้ ร้ ูสึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด...ใช่แล้ ว นี่มนั ก็

P a g e | 301
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เหมื อ นกับเกทที่ เขาเคยขึ ้นมาครึ ง้ หนึ่งแล้ ว เพี ยงแต่มีข นาดเล็กกว่า ที่

สาคัญคือเป็ นเกทที่ไม่มีผนังหรื อกาแพงกันเป็
้ นห้ อง มีแต่พื ้นโล่งๆ เท่านัน!!
้

“กะ...เฮ้ ย!!” เสียงอุทานของอานีสที่ดงั ขึ ้น ก่อนจะล็อกแขนของ

ตฤณเอาไว้ แน่น ทาให้ เขาอดนึกชื่นชมอีกฝ่ ายไม่ได้ ว่า ขนาดเจอแบบนีเ้ ข้ า
ไปยังครองสติดีเยี่ยมไม่หลุดหวีดร้ องออกมาแบบผู้หญิงได้ อยู่อีก

ทุกคนพยายามเบี ยดตัวเข้ าหากันอย่างเต็ม ที่ เพราะหากเลย

ออกไปนอกพื ้นที่ล่ะก็ คงต้ องครูดกับผนังรอบๆ แน่ แต่เมื่อทาการดิ่งพสุธา
มาได้ ซักพักจนเห็นทางที่เหมือ นกับอุโมงเล็กๆ อยู่ด้านหน้ า เกท(?) ก็เริ่ ม
เปลี่ย นเป็ นเคลื่อ นที่ ไ ปข้ างหน้ า แทน ด้ วยความเร็ วที่ ช ะลอลงกว่าเดิม
เล็กน้ อย

“เฮ้ อ...” เสียงถอนหายใจดังเฮือกจากกีซ ทาให้ ร้ ู ว่าชายหนุ่มเองก็

คงมีปัญหากับวิธีการเดินทางนี่เหมือนกัน

เมื่อผ่านทางคดเคี ้ยวที่น่าจะเป็ นอุโมงใต้ ดินมาได้ ซักระยะ ตาม

ผนัง ของอุโ มงก็ เ ริ่ ม มี ไ ฟติด ก่ อ นที่ เ กทจะหยุด ลงเมื่อ ถึ ง ตรงบริ เ วณที่ มี
ลักษณะคล้ ายกับชานชาลาในสถานีรถไฟ ซึ่งมีเก้ าอีเ้ ล็กๆ ตังเรี ้ ยงกันอยู่
แถวหนึ่ง

ตฤณที่ก้าวลงมาจากเกทแล้ ว มองไปตามอุโมงที่ยังคงทอดยาว
ไปอีกไกลอย่างสงสัยเล็กๆ และดูเหมือนกีซเองจะพอคาดเดาได้ อยู่แล้ ว

“นี่เป็ นอุโมงที่จะเชื่อมต่อไปยังเขตต่างๆ ในเมือง ถึงเกทนี่จะเล็ก

ไปบ้ าง แต่ก็ช่วยให้ การเดินทางสะดวกขึ ้นอีกเยอะ โดยเฉพาะกับพวกที่ไม่

P a g e | 302
อัญ

สามารถเดินไปบนท้ องถนนได้ ตามปกติน่ะนะ” คาอธิบายของชายหนุ่ม ทา

ให้ ตฤณพยักหน้ ารับ

กีซทาบมือไปตรงผนังด้ านหนึ่ง ก่อนจะมีเสียงเอ่ยดังขึ ้นอย่างไร้

ชีวิตแบบเสียงที่ ถูกประดิษฐ์ ขึ ้น “ตรวจสอบข้อ มูล กี ซ เลรอตต้า สมาชิ ก
หน่วยแทรกซึม รหัส Wi 205”

เมื่อเสียงนันกล่
้ าวจบ กาแพงเหล็กด้ านหลังก็ถูกเปิ ดออก เผยให้
เห็นทางเดินกว้ างที่ทอดยาวออกไป ชายหนุ่มหันมาฉีกยิม้ กว้ างให้ กับพวก
ตฤณที่กาลังจ้ องมองภาพเบื ้องหน้ าอย่างอึ ้งๆ ก่อนจะผายมือด้ วยท่าทาง
เชื ้อเชิญ

“ยินดีต้อนรับสู่ ‘ปี กมายา’ (Visual Wing)”

P a g e | 303
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 79
ปี กมายา

แสงไฟสี ฟ้าเย็น ตาส่อ งสว่างไปตลอดแนวทางเดินที่ มี ลัก ษณะ

เหมือ นอุโมงค์ใต้ ดิน ผนังโดยรอบทามาจากโลหะผสมสีตะกั่วแต่กลับดู
แข็งแกร่งทนทาน ทางแยกซึ่งพบได้ อยู่เป็ นระยะๆ ดูราวกับเป็ นทางวงกตที่
หากไม่ใช่ผ้ ชู านาญทางแล้ วล่ะก็...การจะไปให้ ถึงจุดหมายคงเป็ นเรื่ องยาก
เสียยิ่งกว่ายาก

ตังแต่
้ ที่กีซก้ าวเท้ าเข้ ามาในที่แห่งนี ้ก็ยังไม่ได้ เอ่ยอะไรออกมาอีก
แม้ แต่คาเดียว ความเงียบจึงเข้ าครอบงาคณะผู้หลบหนีทงกลุ ั ้ ม่

นัยน์ตาสีโกเมนพินิจไปรอบๆ สถานที่แห่งนีถ้ ูกสร้ างลึกลงไปใต้

ดิน มีการคุ้มกันคนเข้ าออกอย่างแน่นหนา อีกทังยั ้ งทางเดินที่ออกแบบมา
ราวกับมีไว้ เพื่อป้องกันผู้บุกรุกโดยเฉพาะ...ดูท่าองค์กร ‘ปี กมายา’ นี่คงเป็ น
องค์กรที่ถกู ก่อตังขึ
้ ้นอย่างลับๆ เพื่อวัตถุประสงค์บางอย่าง...

P a g e | 304
อัญ

คิ ้วเรี ยวขมวดมุ่นอย่างครุ่ นคิด...ถ้ าหากว่าสิ่งที่เขาคาดเดาเป็ น

ความจริ งล่ะก็. ..ท่าทางงานนี ้พวกเขาอาจกาลังทาผิดต่อ สนธิสญ ั ญาครู
วว์อยู่โดยไม่ร้ ูตวั ก็ได้

‘ปี กมายางันรึ
้ ...เอาเถอะ ที่เราโผล่เข้ ามาในบ้ านเมืองเขาแบบนีก้ ็
ถือว่าละเมิดสนธิสญ ั ญาไปแล้ ว มาถึงขนาดนี ้ จะทาอีกนิดอีกหน่อยก็คงไม่
ต่างกันหรอก...มัง’้ ความคิดในตอนท้ าย เรี ยกรอยยิม้ บางๆ ก่อนจะเดิน
ตามชายหนุ่มที่บดั นี ้ทิ ้งระยะห่างไปไกลอย่างเงียบๆ

เสี ย งฝี เท้ าวิ่ง ดัง ตึก ตัก ที่ ดัง มาจากทางแยกข้ า งหน้ า ท าให้ กี ซ
หยุดชะงัก แถมยังก้ าวถอยหลังด้ วยท่าทางหวาดๆ ทาเอาพวกตฤณได้ แต่
มองหน้ ากันอย่างงงๆ

“กีซ! กลับมาแล้ วเหรอ” คาเอ่ยทักพร้ อมกับร่ างที่พ่งุ เข้ าใส่คนถูก

ทักด้ วยความเร็วระดับที่เห็นเป็ นเพียงเงาลางๆ เท่านัน้

“แอ้ ก...!” แรงปะทะที่พ่งุ เข้ ามา เล่นเอากีซหงายหลังล้ มลงไปกอง

อยู่กบั พื ้นอย่างไม่เป็ นท่า

พวกตฤณมองเงาร่างเล็กๆ (แต่แรงไม่เล็ก) ที่กาลังนัง่ คร่อมร่างชาย

หนุ่ม ทาให้ อีกฝ่ ายหันมาจ้ องเขม็งทันทีราวกับเพิง่ เห็น (หัว) พวกเขา

“พวกนายเป็ นใครน่ะ เข้ ามาที่นี่ได้ ยงั ไง” น ้าเสียงที่ถามขึ ้นอย่างดุๆ

แต่กลับให้ ความรู้สกึ ไม่น่ากลัวสักนิด เมื่อคนพูดเป็ นเพียงเด็กชายตัวเล็กๆ
ที่มองอย่างไรอายุก็น่าจะไม่ถึงเลขหลักสิบเสียด้ วยซ ้า!

P a g e | 305
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาสีน ้าเงินสุกใสของเด็กชายตัวน้ อยจ้ องมองไปยังคนแปลก

หน้ าอย่างไม่เป็ นมิตร เรื อนผมสีเทาที่ตดั สันชี
้ ้ฟูไม่เป็ นทรง แสดงให้ เห็นว่า
เจ้ าตัวคงซนเอาการทีเดียว ท่าทางที่เหมือนลูกแมวพองตัวขนตังชั ้ นอย่าง
เตรี ยมพร้ อมจะต่อสู้ชวนให้ ร้ ูสกึ ขบขันปนเอ็นดูเล็กๆ

“เมื่อไหร่ท่านจีโอจะลุกออกไปซักทีครับ แล้ วนี่ยงั ชอบวิง่ บนทางเดิน

ไม่เปลี่ยนเลยนะครั บ ” กี ซ เอ่ยขัดขึ ้นด้ วยนา้ เสี ยงขุ่นๆ แม้ คาพูดจะฟั ง ดู
สุภาพก็ตาม

“แหะๆ ก็พอรู้วา่ กีซกลับมา ก็เลยรี บวิง่ มาหาน่ะสิ เพราะดีใจที่จะได้

เจอกีซไง หรื อกีซไม่ดีใจที่ได้ เจอฉันงันเหรอ”
้

ตฤณอมยิ ้มอย่างขบขันกับท่าทางของกีซที่ได้ แต่อึกๆ อักๆ เพราะ

ไม่ร้ ูจะตอบอย่างไรไม่ให้ เป็ นการให้ ท้ายคนถาม แต่แล้ วเสียงสวรรค์สาหรับ
ชายหนุ่มก็ดงั ขึ ้น

“จีโอ บอกแล้ วใช่มยว่

ั ้ าอย่าวิ่งบนทางเดินน่ะ...อ้ าว กีซ ยังไม่ตาย
อีกเหรอ ไม่เจอกันตังนาน”
้ คาทักสุดท้ ายทาเอากีซอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ฮะๆๆ ผมยังไม่ยอมตายง่ายๆ หรอกครับ จนกว่าเป้าหมายของเรา

จะบรรลุเสียก่อน ว่าแต่ไม่ได้ เจอกันนานแค่ไหน ท่านไอโอก็ยังไม่เปลี่ยน
เลยนะครับ” กีซมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาเคารพปนเอ็นดู

เด็กหนุ่มเจ้ าของชื่อยักไหล่เล็กน้ อย นัยน์ตาสีนา้ เงินเข้ มสุกใสเป็ น

ประกายสุกใส เรื อนผมสีเทาเช่นเดียวกับจีโอ แต่ยาวลงมาเกือบถึงบ่าถูก

P a g e | 306
อัญ

มัดรวบไว้ เป็ นหางม้ าเล็กๆ ชุดหมีสีน ้าตาลตุน่ ๆ แบบที่ช่างเทคนิคมักใส่กัน

เข้ ากับแว่นตากันลมอันใหญ่ที่คาดอยู่บนศีรษะ

“แล้ วนั่น ...?” ไอโอมองมาทางกลุ่มเด็กหนุ่มแปลกหน้ าที่ ดูแล้ ว

น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาอย่างสงสัย

แต่ยังไม่ทนั ที่กีซจะเอ่ยตอบ เด็กชายที่ตอนนีต้ ะกายขึ ้นมาขี่หลัง

เขาก็เอ่ยขึ ้นเสียก่อน

“บูๆ่ กีซดีใจที่เจอพี่ไอมากกว่ารึไง ทีตอนเจอหน้ าฉันไม่เห็นยิ ้มให้

แบบนี บ้ ้ างเลย” ท่าที ที่ทาแก้ มป่ องแบบงอนๆ ทาให้ ‘พี่ไอ’ ที่ มองมาเขก
กะโหลกเจ้ าตัวเล็กหนึ่งทีอย่างหมัน่ ไส้

“โอ๊ ย มันเจ็บนะพี่ไอ!” จีโอมองผู้เป็ นพี่อย่างเคืองๆ ในขณะที่กีซ

ได้ แต่ถอนหายใจเบาๆ อย่างเหนื่อยใจ

“เฮ้ อ...ท่านจีโอ ท่านไอโอ ไว้ เดี๋ยวผมพาสามคนนี ้ไปพบท่านเรโอ

ก่อน แล้ วค่อยเล่าเรื่ องทังหมดให้
้ ฟังทีหลังนะครับ”

“เอ๋ พี่น่ะเหรอ” ไอโอเอ่ยอย่างสงสัย แต่ชื่อที่ ชายหนุ่มยกขึน้ มา

อ้ างก็เหมือ นจะทาให้ เหตุการณ์ ว่นุ ๆ นี่ สงบลงได้ ทันตาเห็น แม้ แต่จี โอที่
ทาท่าจะงอแงเมื่อครู่ก็ดจู ะว่าง่ายขึ ้นทันที

‘ครอบครั วตัวโองัน้ รึ . ..’ นัยน์ตาสีโกเมนฉายแววขบขันเพียงวูบ

หนึ่ง เมื่อนึกไปถึงชื่อที่คล้ องกันของคนทังสาม...สรุ
้ ปว่าคนที่เขาจะไปพบ
เป็ นพี่ของสองคนนี ้ และก็น่าจะเป็ นผู้ที่มีอานาจที่สดุ ในที่แห่งนี ้ด้ วยสินะ...

P a g e | 307
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เสียงฝี เท้ าของอี กหลายคนที่ วิ่งมาตรงจุดที่ พวกเขายื นอยู่ ท า

ให้ กีซหันไปมองสองพี่น้องที่ตอนนี ้กาลังส่งยิ ้มแหยๆ มาให้

“แหะๆ ตอนนี น้ ายยุ่งอยู่สินะ งัน้ พวกฉันไม่กวนล่ะ ” ไอโอเอ่ ย

พร้ อมกับก้ าวถอยหลังไปทีละนิด แต่ยงั ไม่ทนั ที่จะได้ (ชิ่ง) จากไปไหน ก็ถูก
มือด้ านหลังคว้ าคอเสื ้อเอาไว้ หมับ

“อ๊ ะ ท่านไอโอมาแอบอยู่ตรงนี ้นี่เอง วีเรี ยกไอ เจอตัวแล้ ว อ้ อ ท่าน

จีโอก็อยู่ด้วย ทราบแล้ วเปลี่ยน!” คาเอ่ยพร้ อมกับร่างของชายฉกรรจ์ในชุด
เสื ้อแจ๊ คเก็ตสีดาที่คว้ าตัวไอโอไว้ ก่ อนที่กลุ่มคนที่ใส่ชุดแบบเดียวกัน (ซึ่ง
น่าจะเป็ นชุดเครื่ อ งแบบ) ที่ ตามหลังมาติดๆ จะเข้ ามาล็อ กตัวจีโอเอาไว้
เช่นเดียวกัน

“ท่านไอโอโดดงานวิจยั มาแบบนี ้ไม่ดีนะครับ” คาเอ่ยก่อนที่ร่างของ

เด็กหนุ่มจะถูกคนพูดกับชายร่ างใหญ่ อีกคนหิว้ กันคนละข้ าง ก่อนจะพา
จากไปอย่างรวดเร็ว ทิ ้งไว้ แต่เสียงร้ องโหยหวนที่ดงั มาตามทาง

“ม่ายยย ฉันขอเวลาพักบ้ างเต๊ อะ!!”

จีโอมองพี่ชายตนเองอย่างอนาถใจเล็กๆ แต่แล้ วเมื่อรู้สึกตัวอีกที

ร่างของเขาก็ถกู แบกขึ ้นพาดบ่าเสียแล้ ว

“ตอนนี อ้ าจารย์ สอนพิเศษมารออยู่นานแล้ ว นะครั บ ท่านจี โอ”

หลังจากที่เอ่ยจบ ร่ างของเด็กชายตัวน้ อยก็จากไปไกลจนมองเห็นอยู่ลิบๆ
เสียแล้ ว

P a g e | 308
อัญ

“อ้ าว กีซ เป็ นไงบ้ าง สบายดีนะ” ชายในชุดแจ๊ กเก็ตสีดาอีกคนเอ่ย

ทักขึ ้น ผิดกับกีซที่ตอบรับด้ วยท่าทางที่ยังงงๆ กับเหตุการณ์ที่รวดเร็ วปาน
พายุเข้ าเมื่อครู่

“เออ...มัง”้

“พอดีเลย นี่ท่านเรโอเห็นว่านายแจ้ งว่าจะมาตังนานแล้

้ ว แต่ยังมา
ไม่ถึงซักที เลยให้ หน่วยวีออกมาตาม กลัวว่าไม่ได้ กลับมานานแล้ วจะหลง
ทางน่ะ” คาเอ่ยพร้ อมกับที่พวกตฤณ (รวมทังกี ้ ซ) ก็ถูก ‘หน่วยวี’ ที่เหลือพา
ตัวไป แต่ยงั ดีกว่าพวกไอโอตรงที่ยงั ได้ เดินไปด้ วยขาของตัวเอง...

+++++++++++++++++++++++++++++

ก๊ อกๆ...

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ ้น ทาให้ ชายหนุ่มซึ่งกาลังนัง่ อ่านรายงาน

จากหน้ าจอโปร่งแสงบนโต๊ ะ ชายตาไปมอง

ชายที่ ก้าวเข้ ามาในห้ อ ง ถ้ าจ าไม่ผิดน่าจะเป็ นรองหัวหน้ าผู้คุม

ของส่วนซอร์ ซ โซน แต่ในเวลาดึกดื่นเช่นนี ้ การขอเข้ ามาพบเขาโดยตรง
ย่อมแสดงว่าคงต้ องมีเรื่ องที่ทาให้ ย่งุ ยากใจอีกแน่...

รองหัวหน้ าผู้คมุ ยกมือขึ ้นทาวันทยาหัตถ์แสดงความเคารพชายที่

นัง่ อยู่ด้านหลังโต๊ ะทางานตัวใหญ่

P a g e | 309
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“มีเรื่ องอะไรงันรึ
้ ” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้ วยสีหน้ าเย็นชา

“เรี ยนพันโทบลัสเซอร์ ตอนนี ม้ ีผ้ หู ลบหนี ไปจากซอร์ ซ โซนสี่ราย

ตอนนี ้เรากาลังทาการค้ นหาตัวอย่างเร่งด่วนอยู่ครับ” เสียงรายงานจากรอง
หัวหน้ าผู้คมุ ทาให้ นัยน์ตาสีฟ้าซีดเบิกกว้ างอย่างทังประหลาดใจและตกใจ
้
ไปพร้ อมกัน แม้ วา่ สีหน้ าของผู้เป็ นเจ้ าของจะยังคงเรี ยบเฉยไม่เปลี่ยน

“เป็ นไปได้ ยังไง...ในเมื่อพวกมันมีเฟทเทอร์ แถมในห้ องยังมีผ้ คู มุ

คอยเฝ้าอยู่ตลอด”

“เฟทเทอร์ สามอันถูกทาลาย เราจึงได้ รับแจ้ งว่ามีสญ

ั ญาณจากเฟท
เทอร์ หายไป ส่วนอี กรายถึงจะไม่ได้ รับแจ้ งเรื่ องเฟทเทอร์ แต่เมื่อกี ต้ อนที่
ตรวจนับจานวนคนงาน ทาให้ พบว่ามีคนหายไปจริงๆ ทังหมดสี ้ ่คนครับ”

บลัสเซอร์ ขบกรามแน่นขณะรับฟั งรายงานทังหมด้ นัยน์ตาสีฟ้าซีด

เย็นยะเยียบราวกับจะแช่แข็งทุกสิง่ ที่อยู่ตรงหน้ า

“ส่วนผู้คมุ กับคนงานคนอื่นๆ ถูกแก๊ สสลบหรื อ อะไรบางอย่างที่ มี

คุณสมบัตทิ าให้ สลบไปครับ” รองหัวหน้ าผู้คมุ พยายามอธิบายด้ วยนา้ เสียง
ราบเรี ยบ แม้ วา่ ในใจลึกๆ จะอดหวาดหวัน่ กับท่าทีของคนตรงหน้ าไม่ได้

“ผู้หลบหนีมีใครบ้ าง” น ้าเสียงเย็นๆ ที่เอ่ยถาม ทาให้ รองหัวหน้ าผู้

คุมหยิบคลิปไอดีเสียบลงตรงโต๊ ะของผู้บงั คับบัญชา ก่อนจะปรากฏภาพ
ของคนสี่คนขึ ้นบนหน้ าจอโปร่งแสงกลางอากาศ

P a g e | 310
อัญ

“ไอ้ เด็กพวกนัน้ ...!!” ภาพที่ ปรากฏทาให้ ช ายหนุ่มเบิกตากว้ าง

ก่อนจะทุบโต๊ ะดังปั ง!

นัยน์ตาสีฟ้าซีดลุกโชนไปด้ วยอารมณ์ โทสะในทันที ทัง้ ๆ ที่ ให้ จับ

ตามองขนาดนัน้ ยังสามารถหนีออกไปได้

“ทางานกันประสาอะไร!”

ท่าทางที่แสดงออกถึงความโกรธเกรี ย้ วอย่างเห็นได้ ชัดจากผู้ที่

มักจะตีสีหน้ าเย็นชาอยู่ตลอด ทาให้ รองหัวหน้ าผู้คมุ ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

“หัวหน้ าผู้คมุ อยู่ที่ไหน ทาไมถึงไม่มารายงานเรื่ องนี เ้ อง” คาถาม

ด้ วยนา้ เสียงพยายามกดให้ ต่า ผิดกับนัยน์ ตาสีฟ้าซีดที่วาววับอย่างคาด
โทษคนที่กล่าวถึง

“...หั ว หน้ า ถู ก ผู้ห ลบหนี ท าร้ ายจนบาดเจ็ บ จึ ง ไม่ส ามารถมา

รายงานด้ วยตัวเองได้ ครับ ” คาตอบที่ได้ รับ ยิ่งทาให้ ดวงตาของคนฟั งวาว
โรจน์ราวกับท้ องฟ้าคลัง่ ยามเกิดพายุ

‘กรอด...เจ้ าเด็กพวกนันมั
้ นมีความสามารถึงขนาดนีเ้ ชียวรึ ...ไม่สิ !
อาจจะเป็ นฝี มือของไอ้ คนที่หายไปอี กคนนั่นก็ได้ ’ ความคิดสุดท้ าย ทาให้
อารมณ์ที่คกุ รุ่นกลับมอดดับลงได้

...คนที่อาจหาญพอจะต่อกรกับผู้คมุ ได้ ย่อมแสดงว่าต้ องมีฝีมือ

พอตัวทีเดียว เด็กสามคนนัน่ คงทาไม่ได้ แน่ แต่ถ้าเป็ นฝี มือของไอ้ คนเดียวที่
ไม่มีการแจ้ งว่าเฟทเทอร์ ถกู ทาลายนัน่ ล่ะก็...

P a g e | 311
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

หรื อจะเป็ นฝี มือของเจ้ าพวกปี ก...!

“กี ซ เลรอตต้ า ...ตรวจสอบทะเบี ย นประวัติเ ก่ า ของมัน อย่ า ง

ละเอียดมาซะ ก่อนหน้ านี ้เคยทาอะไรมาบ้ าง อาศัยอยู่ที่ไหน ไปขุดคุ้ยมา
ให้ หมด” คาเอ่ยด้ วยท่าทางที่เย็นลง ทาให้ รองหัวหน้ าผู้คมุ อดนึกทึ่งไม่ได้

หากเป็ นคนทั่วไป คงไม่อาจปี นขึ ้นมาจากขอบเหวแห่งโทสะได้ ใน

เวลาไม่นาน แต่สาหรับคนตรงหน้ ากลับทาได้ ในทันทีที่ครุ่นคิดวิเคราะห์ถึง
เหตุและผลทังหมด...
้

“อย่าให้ พวกมันออกไปจากที่นี่ได้ ไม่ว่ายังไงต้ องหาตัวพวกมันให้

พบ สัง่ การลงไป ปิ ดทางเข้ าออกของทุกชัน้ แม้ แต่เกทก็ห้ามใช้ ออกค้ นหา
ให้ ทั่วแม้ แต่ห้องของผู้คมุ ก็ไม่เว้ น จนกว่าจะลากตัวพวกมันกลับมาได้ ถ้ า
ไม่มีคาสัง่ ห้ ามหยุดมือเด็ดขาด!” คาสัง่ ด้ วยน ้าเสียงเฉียบขาดที่แฝงความ
ดุดนั เอาไว้ ทาให้ คนฟั งรี บรับคาอย่างหนักแน่น

“ครับ!”

“อ้ อ แล้ วถ้ าหัวหน้ าผู้คมุ ฟื น้ เมื่อไหร่ ให้ มาพบฉันทันที ” คาสัง่ ตบ

ท้ ายที่คนรับคาสัง่ ทาวันทยาหัตถ์รับ

“ทราบแล้ วครับ”

เมื่อร่ างของคนที่เข้ ามารายงานออกไปเพื่อปฏิ บตั ิตามคาสัง่ แล้ ว

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่เพียงลาพังในห้ องจึงมีสีหน้ าเคร่งเครี ยดขึ ้น

P a g e | 312
อัญ

เขาพรมนิว้ ลงบนแป้ นพิม พ์เ ล็ก ๆ ข้ า งโต๊ ะ หลังจากนัน้ ภาพที่

ปรากฏบนหน้ าจอโปร่งแสงจึงเปลี่ยนเป็ นภาพของชายวัยกลางคนคนหนึ่ง

“มีอ ะไรรึ เธอถึ ง ติด ต่อ มาป่ านนี ้ หื ม บลัสเซอร์ ” ค าถามด้ ว ย

น ้าเสียงนิ่งเรี ยบจากอีกฝั่ ง ทาให้ บลัสเซอร์ ค้อมตัวเป็ นเชิงทาความเคารพ
ก่อนจะเอ่ยตอบด้ วยน ้าเสียงแสดงถึงความนอบน้ อม

“ขออภัยที่ต้อ งรบกวนในเวลาเช่นนี ค้ รับท่าน เพียงแต่ผมมีเรื่ อ ง

จะต้ องแจ้ งให้ ท่านทราบ”

“มีอะไรก็ว่ามา อย่ามัวแต่ยืดเยื อ้ ” ท่าทางปั ดๆ แกมราคาญ ทา

ให้ นัยน์ ตาสีฟ้าซีดวาววับขึ ้น แต่ก็เพียงเล็กน้ อยจนอีกฝ่ ายไม่ทันได้ สงั เกต
ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“เด็กหนุ่มสามคนที่ เป็ นตัวเลื อ กของโฟโต้ ไทป์ในตอนนี ส้ ภาพ

ร่างกายอาจยังไม่พร้ อมกับการนามาใช้ ขอให้ ท่านโปรดเลื่อนกาหนดส่งตัว
ด้ วยเถอะครับ”

“ว่าไงนะ! ฉันรอไม่ได้ อีกแล้ ว ทางท่านจีนเองก็เหมือนกัน ไหนว่า

สภาพร่ างกายของเด็กพวกนันตอนตรวจสอบแข็
้ งแรงดีเยี่ยมไง แล้ วนี่อะไร
มันหมายความว่ายังไงกัน ” นา้ เสียงตวาดอย่างกราดเกรี ย้ วจากชายวัย
กลางคนตรงหน้ า ที่ชายหนุ่มเพียงก้ มศีรษะรับด้ วยท่าทีสงบนิ่ง

“ต้ องขออภัยจริ งๆ ครับ ท่านพลตรี จาเรท ถ้ าปล่ อยตัวเลือกโดย

ไม่ได้ คดั กรองและตรวจสอบจนแน่ใจ เกรงว่าอาจมีผลกระทบและอันตราย

P a g e | 313
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ไปถึง...” คาอธิบายที่ยังไม่ทันได้ เอ่ยจนจบ ก็ถูกอีกฝั่ งตัดบทด้ วยนา้ เสียง

หงุดหงิดเสียก่อน

“พอๆๆ ฉันขี ้เกียจฟั งข้ อแก้ ตวั อีกแล้ ว เธอก็ยกเหตุผลมาอ้ างทุกที

เอาเป็ นว่าฉันจะให้ เวลาอีกสามวันเท่ านัน้ จาเอาไว้ ” สิ ้นคาเอ่ย สัญญาณ
การติดต่อก็ถกู ตัดทันที

“บัดซบ!” บลัสเซอร์ สบถอย่างหงุดหงิด นัยน์ ตาสีฟ้าซี ดลุกโชน

ราวกับมีเปลวเพลิงโหมอยู่ภายใน

...จะให้ เจ้ าพวกปี กมายา ทาลายแผนของเขาไม่ได้ เด็ดขาด!

+++++++++++++++++++++++++++++

พวกตฤณเดินตามคนของหน่วยวีมาได้ เกือบสิบนาที ตลอดทางที่

ผ่านมา นอกจากทางแยกที่พบได้ เป็ นระยะ กับผนังโลหะสีตะกัว่ ของอุโมงค์
พวกเขาก็ยังไม่เห็นประตูสกั บาน แต่แล้ วคาตอบทัง้ หมดก็กระจ่างในทันที
เมื่ อ ชายคนที่ เ ดิน น าอยู่หัน ไปเคาะที่ ผนัง เป็ นจังหวะคล้ า ยๆ รหัส มอส
ก่อนที่ผนังจะแยกตัวออกจากกัน เผยให้ เห็นห้ องที่อยู่ด้านใน

“เชิญ” คนที่ทาหน้ าที่เปิ ดทาง เอ่ยสันๆ

้ พร้ อมกับผายมือเข้ าไปใน
ห้ อง

P a g e | 314
อัญ

“ขอบใจนะ” กีซ ที่เดินนาเข้ าไปก่อน ตบบ่าคนนาทางทีหนึ่งเบาๆ

ก่อนจะหันไปพยักหน้ าให้ พวกตฤณตามเข้ าไป

ประตูทางเข้ าถูกสนิทลงอีกครัง้ หากแต่มองจากด้ านในห้ อง จะเห็น

เป็ นประตูทางออก ทังๆ้ ที่ด้านนอกเป็ นเพียงผนังเรี ยบเนียนจนแทบจะมอง
ไม่เห็นรอยต่อ

นัยน์ตาสีโกเมนกวาดมองไปรอบๆ ห้ องอย่างสังเกต ด้ านในห้ อ ง

ต่างกับสภาพภายนอกอย่างลิบลับ บนพื ้นปูด้วยพรมหนานุ่มสีน ้าเงินเข้ มมี
ลวดลายเถาไม้ เลื ้อยสีขาวแลดูอ่อนช้ อย ตามผนังตกแต่งด้ วยวอลเปเปอร์
ลายดอกไม้ เล็กๆ สีครี ม ตรงกลางห้ องมีชุดรับแขกซึ่งทาจากทองเหลืองบุ
ด้ วยผ้ าไหมสีครี มดูเรี ยบหรู ส่วนบนเพดานก็มีโคมระย้ าที่ทาจากคริ สตัลให้
แสงสว่างไปทัว่ ห้ อง...ดูเหมือนห้ องนี ้จะเป็ นห้ องรับรอง ซึ่ งเชื่อมต่อไปยังอีก
ห้ องหนึ่งได้ เนื่องจากในห้ องยังมีประตูอีกบาน หากแต่ประตูบานนัน้ มีชาย
ที่ใส่แจ๊ กเก็ทสีดาเป็ นเครื่ องแบบเฝ้าอยู่ด้านหน้ า

“เอ้ า ไปนั่งรอกันก่อนเถอะ” กีซ เดินนาทุกคนไปนั่งที่เก้ าอีร้ ับแขก

สุดหรูกลางห้ อง แต่ทงๆั ้ อย่างนันเจ้
้ าตัวที่เป็ นคนนากลับไม่ยอมนั่งลง แต่
ไปยืนอยู่ข้างๆ เสียอย่างนัน้

“อ้ าว คุณกีซทาไมไม่นงั่ ล่ะครับ” อานีสถามขึ ้นอย่างแปลกใจ ทาให้

ชายหนุ่มมีสีหน้ าปั น้ ยาก

“ไม่ล่ะ พวกแกเป็ นแขกของท่านเรโอก็นั่งไปเถอะ ส่วนฉันเป็ นคน

ของที่นี่ จะให้ ไปนัง่ เสมอกับท่านเรโอได้ ไง”

P a g e | 315
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เอ๋ ทาไมจะนัง่ ไม่ได้ ละ่ ครับ” ตฤณถามขึ ้นบ้ าง

“นั่นสิ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ทังที ้ ่บอกหลายหนแล้ ว ว่าผมไม่

ถือเรื่ องพรรค์นนแท้
ั ้ ๆ ” น ้าเสียงนุ่มนวลที่ดงั ขึ ้น ทาให้ พวกตฤณหันไปมอง
ทางต้ นเสียงทันที

“ท่านเรโอ” กีซเอ่ยขึ ้นเบาๆ อย่างตกใจ ขณะมองชายหนุ่มที่เดิน

ออกมาจากอีกฝั่ งของประตูที่มีคนยืนเฝ้า

ตฤณมองผู้มาใหม่อย่างเพ่งพินิจ ชายหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีเทาที่

ยาวเหยียดตรงถึงเอว ถูกมัดรวบเอาไว้ ด้านหลัง ดวงตาสีนา้ เงินเข้ มดูล ้าลึก
ราวกับมหาสมุทรที่ไม่อาจหยั่งถึงก้ นบึ ้ง เสื ้อสูทลาลองสีเบจแลดูเข้ ากันกับ
บุคลิกของคนที่สวมใส่เป็ นอย่างดี...เพียงแค่ได้ เห็นก็สามารถบอกได้ ทันที
ว่าคนๆ นี ้คือผู้ที่อยู่เบื ้องหลังองค์กรปี กมายาแห่งนี ้อย่างแน่นอน

“ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั นะครับ ผมเรโอ ซาเฟล ชาง” ชายหนุ่มที่ชื่อเรโอเอ่ย

ด้ วยรอยยิ ้มอย่างเป็ นมิตร

“ท่านเรโอ!” กีซดูมีท่าทางตกใจมากขึ ้น เมื่อคนตรงหน้ าดันแนะนา

ตัวเสียเต็มยศเช่นนี ้

“ทาไมล่ะ การจะทาความรู้ จักใครด้ วยจิตไมตรี ก็ต้อ งแนะนาตัว

ด้ วยชื่อเต็มที่จะเป็ นการให้ เกียรติกับอีกฝ่ ายสิ ” เรโอเอ่ยยิม้ ๆ หากแต่กลับ
ทาให้ พวกตฤณถึงกับอึ ้งเล็กๆ...นี่พวกเขากาลังถูกว่ากระทบอยู่หรื อเปล่า
เนี่ย...?

P a g e | 316
อัญ

“...ผม ไคน์ ” ตฤณรี บลุกขึ ้นแนะนาตัวหลังจากที่เพิ่งรู้สึกตัว แล้ ว

อานีสจึงทาเช่นเดียวกัน

“ผม นาอีส”

“...ยาเรฟ” ยาเรฟเอ่ยเพียงสันๆ
้ ก่อนที่ทงหมดจะกล่
ั้ าวขึ ้นพร้ อมกัน

“ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ครับ”

“ส่วนเรื่ องนามสกุลนันต้้ องขอโทษด้ วย ที่ไม่สามารถบอกได้ เพราะ

พวกเราเป็ นเพียงเด็กเร่ ร่อนที่ไร้ ที่พึ่งพิงเท่านัน”
้ คาเอ่ยของตฤณ จะว่าเป็ น
การโกหกก็ไม่ใช่ เพราะสิ่งที่ เขาพู ดก็เ ป็ นไปตามนัน้ ...ไม่สามารถบอก
นามสกุลได้ และตอนนี ้พวกเขาก็ถือเป็ นเด็กเร่ร่อน (ไร้ ที่อยู่เป็ นหลักแหล่ง)
จริงๆ

“ไม่เป็ นไรครับ ผมเข้ าใจ” เรโอเอ่ยด้ วยรอยยิม้ บางๆ นัยน์ตาสีนา้

เงินเข้ มฉายประกายเล็กๆ ที่ยากจะอ่านออก

ชายหนุ่มผายมือเป็ นเชิงเชื ้อเชิญให้ ทกุ คนนัง่ ลงอีกครัง้ ก่อนจะทรุด

ตัวลงนัง่ บนโซฟาตัวยาวอีกฝั่ ง

“แต่ยั ง ไงผมก็ ดี ใ จที่ ไ ด้ พ บกั บ พวกคุณ นะครั บ ...ตัง้ แต่ไ ด้ ยิ น

เรื่ องราวมาจากกีซ ผมก็อยากพบพวกคุณมาตลอด เด็กที่โดนกระแสไฟฟ้า
จากเฟทเทอร์ เต็มๆ แล้ วยังไม่เป็ นไร แถมยังมีเป้าหมายเดียวกันกับพวกเรา
เสียอีก”

P a g e | 317
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“มันก็แค่เรื่ องบังเอิญน่ะครั บ ” คาเอ่ยด้ วยรอยยิม้ พรายของเด็ก

หนุ่มที่สวมแว่นตาตรงหน้ า ทาให้ เรโอหัวเราะเบาๆ ในลาคอ

“หึ จะมีอย่างเดียวที่กีซรายงานผิดพลาด นั่นก็คือพวกคุณไม่ใช่

เด็กๆ แล้ ว...” คาเอ่ย ของผู้เป็ นนาย ทาให้ กีซ ที่ ถูกนาเข้ าไปเอี่ ยวในบท
สนทนามองคนพูดอย่างงงๆ...ผิดพลาดอย่างนันเหรอ ้ เขาก็แค่รายงานตาม
สิง่ ที่เห็นแล้ วมันผิดตรงไหน...?

“เรามาดื่มชาไป คุยกันไปดีกว่านะครับ” เรโอผายมือไปทางน ้าชา

ที่บดั นี ้มีคนนามาเสิร์ฟให้ บนโต๊ ะเป็ นเชิงเชื ้อเชิญ ก่อนเขาจะเริ่มยกถ้ วยนา้
ชาขึ ้นมาจิบ

‘คนๆ นี ้เป็ นคนในตระกูลชาง...ถึงดูจากชื่อกลางแล้ วจะไม่ใช่สาย

ตระกูลหลัก แต่ดทู ่าจะฉลาดกว่าอีตาวินซ์หน้ าปลาจวดนัน่ เป็ นกอง...ไม่ร้ ู
ว่าไคน์ จ ะรั บมือ ไหวรึ เปล่ า’ อานีสมองชายหนุ่มตรงหน้ าครู่หนึ่ง ก่อนจะ
เหลือบไปมองคนข้ างๆ ที่กาลังจิบน ้าชาด้ วยท่าทางผ่อนคลาย

‘เด็กหนุ่มคนนี .้ ..’ เรโอจ้ อ งมองคนที่ กาลังนั่งจิบชาตามสบาย

อย่างประเมินค่า นัยน์ตาสีโกเมนที่อยู่หลังกรอบแว่นนัน่ เป็ นประกายเล็กๆ
ขณะจ้ องตอบกลับมาโดยไม่หลบสายตา

ริ มฝี ปากบางของชายหนุ่มกระตุกยิม้ อย่างท้ าทาย...แบบนี ค้ ง

ต้ องขอทดสอบกันหน่อยล่ะ!

“คุณไคน์สนิ ะ...ก่อนอื่นอยากให้ คณ
ุ ฟั งที่ผมพูดจะได้ มยครั
ั ้ บ”

P a g e | 318
อัญ

นัย น์ ต าสี โ กเมนฉายแววแปลกใจเล็ ก ๆ ที่ ค นพูด ระบุ ถึ ง ตน

โดยเฉพาะ หากแต่เมื่อสบกับนัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มที่พราวระยับคูน่ นั ้ ก็ทาให้
ริมฝี ปากบางเหยียดยิ ้มน้ อยๆ

“ครับ เชิญคุณพูดมาเถอะ ผมพร้ อมที่จะฟั ง ” คาเอ่ยของอีกฝ่ าย

ทาให้ ดวงตาสีน ้าเงินเข้ มวาววับ ผิดกับน ้าเสียงที่น่มุ นวลชวนฟั ง

“ผมพูดไปแล้ ว คุณได้ ฟังว่ายังไง”

“ก็คณ
ุ พูดว่ายังไงล่ะครับ” คาตอบด้ วยรอยยิ ้มบางๆ พร้ อมกับยก
น ้าชาขึ ้นจิบไปพลาง ในขณะที่คนฟั งที่แย้ มรอยยิ ้มอย่างถูกใจ

“ขอถามอะไรหน่อยได้ มย”
ั้

“ถามมาเถอะครั บ ” นัยน์ ต าสีโกเมนหลังกรอบแว่นพราวระริ ก

ก่อนจะจิบน ้าชาอีกอึกใหญ่ด้วยท่าทางสบายๆ

“ผมถามไปแล้ ว คุณก็ตอบมาสิครับ”

“ผมตอบไปแล้ วนี่ ครับ ” คาตอบด้ วยรอยยิม้ หวาน ตอนนี น้ า้ ชา

พร่องไปเกินครึ่งถ้ วยแล้ ว

“คุณตอบว่าอะไร” นัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มฉายประกายวาววับ

เด็กหนุ่มตรงหน้ าแย้ มรอยยิ ้มพราย ผิดกับนัยน์ตาสีโกเมนที่พราว

ระยับอย่างรู้เท่าทัน

P a g e | 319
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ก็แล้ วคุณถามว่าอะไรล่ะครับ” ถ้ วยน ้าชาในมือคนพูดถูกวางลง

บนโต๊ ะอีกครัง้ จนเกิดเสียงดังแกร๊ ก

ชายหนุ่มชะงักกึก ดวงตาสีน ้าเงินเข้ มเบิกกว้ างอย่างอึ ้งๆ

ไอ้ เด็กนี่...!!

“...” ความเงียบเกิดขึ ้นหลังจากคาตอบสุดท้ าย ทาให้ ทุกสายตา

ต่างมองคู่สนทนาทังสองอย่
้ างทึ่งๆ ไม่เว้ นแม้ แต่ช ายที่ ยืนเฝ้าหน้ าประตู
ห้ อง ซึ่งดูเหมือนจะคอยแอบฟั งการสนทนามาโดยตลอด

กีซมองตฤณสลับกับเรโออย่างงุนงงกับคาถามคาตอบที่ ไม่เห็น
จะรู้เรื่ องสักนิด!

น่าแปลก ทังๆ ้ ที่บรรยากาศในห้ องออกจะอบอุ่น แต่ทาไมตอนนี ้

เขากลับรู้สกึ เย็นเฉียบ แถมยังเป็ นความเย็นชนิดที่ทาเอาขนลุกซู่เลยทีเดียว
...

พวกที่นงั่ ๆ กันอยู่ไม่ร้ ูสกึ บ้ างหรื อไงนะ แต่ละคนถึงได้ ยงั คงจิบชา

ด้ วยท่าทางสบายใจเฉิบกันแบบนัน...? ้

‘ฮึๆ...เกือบลืมไปเลย นี่สิ ถึงจะเป็ นไคน์ตวั จริงเสียงจริง ’ ดวงตาสี

น ้าผึ ้งของเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มสัน่ ระริก ทว่าเจ้ าตัวยังคงตีสีหน้ าเรี ยบ
เฉยได้ เป็ นอย่างดี...ที่ ไคน์ ตอบนันไม่
้ ผิดเลยแม้ แต่น้อย...ถึงจะดูเหมือ น
พูดจายอกย้ อ น แต่หากพิจ ารณาโดยตีความจากคาถาม ก็จะได้ คาตอบ
ออกมาตามนัน้

P a g e | 320
อัญ

สุดท้ ายศรที่ยิงออกไป ก็จะย้ อนกลับมาแทงตัวเอง...ผู้ชายคนนัน้

ฉลาด...ไม่สิ จากการใช้ คาถามแบบนัน้ ต้ อ งเรี ยกว่าฉลาดมาก...แต่ดัน
พลาดตรงที่เล่นกับใครไม่เล่น!

ยาเรฟนัน้ แม้ เมื่อ ครู่ จ ะมีท่าทางทึ่งไปเล็ กน้ อ ย แต่ดวงตาสีดา

สนิทกลับฉายแววขบขันอยู่ลึกๆ เหมือนกาลังลุ้นกับฉากจบของละครเรื่ อง
นี ้

เรโอจ้ องมองเด็กหนุ่มตรงหน้ าด้ วยสายตาที่ตงึ เครี ยดขึ ้น

“หึๆๆ ฮะๆๆๆๆ” ชายหนุ่มที่ อ ยู่ๆ ก็ ระเบิดเสีย งหัว เราะขึน้ ท า

เอากีซถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะมองอย่างหวาดๆ

“คุณนี่มันน่าสนใจกว่าที่ผมคิดไว้ ซะอี ก ” เรโอเอ่ยพร้ อมกับปาด

น ้าตาที่เล็ดออกมา ก่อนจะแย้ มยิ ้มอย่างอารมณ์ดี

...น่าสนใจจนน่ากลัวเชียวล่ะ...!

“มาเข้ าเรื่ องกันดีกว่านะ ที่ผมอยากพบพวกคุณ ก็เพื่อจะทดสอบ

ดูให้ แน่ใจว่าพวกคุณมีคณ ุ ค่าพอจะร่วมมือกับปี กมายาของเราหรื อไม่...แต่
ตอนนี ้ผมคงไม่จาเป็ นต้ องทดสอบอะไรอีกแล้ ว ” ชายหนุ่มเอ่ยด้ วยรอยยิม้
บางๆ

“ก่อนอื่นผมคงต้ องบอกให้ ร้ ูก่อนว่า องค์กรปี กมายาแห่งนี ้ จัดตัง้

ขึ ้นเพื่ออะไร” เรโอเอ่ยด้ วยน ้าเสียงที่จริงจังขึ ้น

P a g e | 321
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ปี กมายานั น้ เป็ นองค์ ก รที่ ก่ อ ตัง้ ขึ น้ เพื่ อ ต่ อ ต้ า นระบบและ

นโยบายทางการปกครองของดิออสรอยด์”

‘กบฏสินะ...แต่ก็ไม่ผดิ ไปจากที่คาดไว้ เท่าไหร่ ’ นัยน์ตาสีโกเมนไหว

วูบอย่างครุ่นคิด แล้ วจึงหันกลับไปสนใจฟั งสิง่ ที่ชายหนุ่มตรงหน้ าจะพูดต่อ

“ถึงพวกคุณจะเป็ นเด็กเร่ร่อนก็เถอะ...” พอกล่าวมาถึงตรงนี ้ ดวง

หน้ าคมคายก็ปรากฏรอยยิ ้มจางๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะอธิบายต่อ

“แต่ก็ ค งจะพอรู้ เรื่ อ งวิธี ก ารที่ พวกรั ฐ บาลท ากับ พลเมื อ งของ
ตัวเองแล้ วใช่มย...ระบอบกึ
ั้ ่งทุนนิยมที่ ผ้ นู าพวกนัน้ ต่างภูมิใจนักหนา...
ระบอบที่ขับเคลื่อ นทุกอย่างด้ วยผลประโยชน์ และกาไร โดยไม่ใส่ใจกับ
ความเป็ นอยู่และคุณภาพชีวิตของประชาชนอย่างแท้ จ ริ ง ทาให้ เกิดการ
กระจายรายได้ ที่ไม่เป็ นธรรม แล้ วจึงกลายเป็ นปั ญหาการแบ่งแยกชนชัน้
ทางสังคมที่ตามมา พวกคนรวยก็รวยจนล้ นฟ้า ในขณะที่คนจนก็ยงั คงจน
ต่อไปแบบไม่ได้ ผุดได้ เกิด หรื อจะเรี ยกว่าจนดักดานก็ได้ ดูเผิ นๆ เหมือ น
เศรษฐกิจจะเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ วก็จริ ง แต่เมื่อรากฐานไม่แข็งแกร่ง ก็
เหมือนกับยักษ์ ตวั ใหญ่ที่ยืนขาเดียว ยิ่งยักษ์โตขึ ้นเท่าไหร่ เวลาล้ มก็ยิ่งดัง
มากขึ ้นเท่า นัน้ และนั่น ก็ห มายความว่าคนที่ จ ะได้ รั บ ผลกระทบก็ จ ะมี
มากมายมหาศาลเป็ นเงาตามตัว”

“ขอบคุณ สาหรั บการบรรยายหัวข้ อ เศรษฐกิ จ ปั จ จุบันของดิอ อ

สรอยด์นะครับ แต่ปัญหานี่ก็เป็ นปั ญหาทางสังคมที่ไม่ว่าที่ไหนๆ ก็เกิดขึ ้น
ได้ หากขาดผู้นาที่มีทงความสามารถและคุ
ั้ ณธรรมควบคูก่ ันไป ทัง้ ปั ญหา
ความเหลื่อมล ้าทางสังคม หรื อกลไกทางการตลาดที่ยิ่งเปิ ดเสรี มากเท่าไร

P a g e | 322
อัญ

ก็ยิ่ งมีส่วนที่ ทาให้ ผ้ แู สวงหากาไร เข้ ามาตักตวงผลประโยชน์ กันมากขึน้

เท่านัน้ ซึ่งนี่ ก็เป็ นไปตามหลักเศรษฐกิจ ทั่วไปอยู่แล้ ว...ซึ่งผมว่าเหตุผล
เท่าที่ คุณพูดมา คงไม่เพียงพอจะทาให้ เกิดองค์กรที่ต่อ ต้ านอย่างจริ งจัง
แบบนี ้หรอก จริงมัยครั ้ บ” คาเอ่ยของตฤณ ทาให้ ชายหนุ่มตรงหน้ าหัวเราะ
เบาๆ อย่างถูกใจ

“หึๆ ปั ญหาที่เกิดขึ ้นน่ะ คุณคงไม่ร้ ูหรอกว่ามันฝั งรากหยัง่ ลึกลงไป

ในอาณาจักรแห่งนี ้แค่ไหน ผลพวงของมันก็ทาให้ เกิดสนธิสญ ั ญาครูวว์ กฎ
แปลกๆ อย่างเรื่ องกฎการจ้ างงาน รวมไปถึงหอคุณธรรม” พอเอ่ยมาถึงตรง
นี ้ นัยน์ตาของเด็กหนุ่มทังสามคู
้ ต่ า่ งก็จบั จ้ องคนเล่าอย่างตังใจฟั
้ ง

เรโอแย้ มยิ ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยด้ วยท่าทางราวกับอาจารย์ที่กาลัง

เริ่มต้ นอธิบาย

“อย่างแรกเลยก็คือ สนธิสญ ั ญาครูวว์นนั ้ เกิดขึ ้นก็เพราะความดื ้อ

แพ่งของรัฐบาลดิออสรอยด์ ที่คดิ แต่จะเอาชนะพวกคนที่ใช้ เวท จนเกิ ดการ
พัฒนาวิทยาการเพื่อจะกระตุ้นให้ เศรษฐกิจเจริ ญเติบโตอย่างรวดเร็ ว ผลที่
ได้ ก็คือ แร่ เลทรอน หรื อแร่ เชื ้อเพลิงอื่นๆ ที่ให้ พลังงานมหาศาลจากการเผา
ไหม้ ถูกนามาใช้ เพื่อพัฒนาวิทยาการต่างๆ จนก้ าวหน้ าแบบก้ าวกระโดด
ซึ่งเชื อ้ เพลิง พวกนัน้ ไม่ได้ ให้ แต่พลังงาน แต่มันยัง ให้ มลพิษ อันเป็ นสิ่ง
ตกค้ างที่มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้ อมและระบบนิเวศน์โดยตรง หรื อที่พวก
ผู้ใช้ เวทเรี ยกกันว่ากากของวิทยาการนั่นแหละ” เรโอหยุดจิบชาชัว่ ครู่ ก่อน
จะกล่าวต่อ

P a g e | 323
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“...ดังนัน้ เพื่อเป็ นการบีบให้ รัฐ บาลดิออสรอยด์เลิกใช้ วิทยาการ

ด้ า นนี ้ จึง เกิ ด เป็ นสนธิสัญ ญาครู ว ว์ขึน้ มาเพื่ อ รั ก ษาความเป็ นเอกเทศ
ระหว่างอาณาจักร และเป็ นการบีบบังคับทางอ้ อ มให้ ดิออสรอยด์หาทาง
พัฒนาวิทยาการที่จะไม่ทาลายสิง่ แวดล้ อม”

‘...เหมือ นกับที่ คณ
ุ ลุงอาทริ สเคยบอกเลยแฮะ’ ตฤณที่นั่งฟั งอยู่
นึกไปถึงพ่อของชาร์ มีที่เคยอธิบายเรื่ องในลักษณะคล้ ายๆ กันนี ้ ให้ ฟั งมา
หนหนึ่งแล้ ว...แต่ตอนนันเป็้ นมุมมองของคนภายนอก ต่างจากเรโอที่ ดู
เหมือนจะรู้ตื ้นลึกหนาบางของเรื่ องนี ้เป็ นอย่างดี

...แต่ช ายหนุ่มก็ยังอธิบายเพียงคร่ าวๆ เท่านัน้ อาจเป็ นเพราะ

ต้ องการรวบรัดให้ เข้ าใจง่าย...หรื ออาจเป็ นเพราะไม่ต้องการบอกเรื่ องราว
หรื อที่มาที่ไปทังหมดให้
้ พวกเขาทราบก็เป็ นได้

เรโอมองเด็กหนุ่มทังสามที
้ ่นั่งฟั งตาแป๋ วด้ วยท่าทางสนอกสนใจ
โดยไม่มีทีท่าง่วงหงาวหาวนอน หรื อเบื่อไปเสียก่อนกับการบรรยายยืดยาว
ของเขา ก่อนจะเหล่มองกีซที่ทาท่าหาวแล้ วหาวอีก

“อย่างที่สอง ที่เกิดกฎแปลกๆ เกี่ยวกับการจ้ างงาน ก็เพราะถ้ า มี

คนว่างงาน จะมีโอกาสเสี่ยงที่จะเกิดอาชญากรรมจากพวกที่ไม่มีรายได้ มา
ดารงชี พ ทาให้ สังคมต้ อ งแบกรั บภาระมากขึ ้น...นี่ คือ ส่วนของเหตุผลที่
รัฐบาลอ้ างนะ”

“แต่เหตุผลจริ งๆ ก็คือ เพื่อ ไม่ให้ มีการสูญ เสียทรั พยากรบุคคล

หรื อกาลังแรงงานไปอย่างเปล่าประโยชน์ โดยไม่ก่อให้ เกิดกิจ กรรมทาง

P a g e | 324
อัญ

เศรษฐกิจ ดังนันจึ
้ งได้ มีการจัดสร้ างหอคุณธรรมเพื่อให้ เป็ นสถานที่ทางาน
ของกลุม่ คนเหล่านัน้ อีกทังงานที
้ ่ทา ยังเป็ นงานที่บคุ คลทัว่ ไปซึ่งมีทางเลือก
จะไม่มีวนั เลือกทาโดยเด็ดขาด และนี่ก็เป็ นที่มาของปั ญหาประการที่สาม
...หอคุณธรรมที่การทางานในนันกลั ้ บไร้ ซึ่งคุณธรรมอย่างสิ ้นเชิง”

เมื่อเอ่ยจบ เรโอก็หยุดเติมนา้ ชาจากกาบนโต๊ ะ ใส่ถ้วยของเขา

ก่อนจะเผื่อแผ่ไปถึงพวกตฤณ

“ขอบคุณครับ” ตฤณเอ่ยยิ ้มๆ ก่อนจะถามต่อทันที

“สาหรั บที่ มาที่ไป และเป้าหมายโดยรวมขององค์กร ผมพอจะ

เข้ าใจแล้ ว ขอเอาใจช่วยให้ การปฏิรูประบอบการปกครองสาเร็จด้ วยดี และ
เป็ นไปอย่างสันตินะครั บ ” คาเอ่ยของเด็กหนุ่มที่ เหมือ นจะเป็ นการบอก
กลายๆ ว่า ‘เป้าหมายของพวกคุณ ผมไม่คดิ ที่จะก้ าวก่ายไปมากกว่านี ’้ ทา
ให้ เรโอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเป็ นเชิงแซว

“หึๆ คุณนี่ใจร้ อนจริ งนะครับ เอ้ า...ถ้ าอย่างนัน้ เรามาพูดถึงเรื่ อง

หอคุณธรรม และซว็อฟโซน ที่เป็ นจุดร่วมระหว่างพวกเราเลยดีกว่า”

“ในส่วนของหอคุณธรรม พวกคุณก็คงได้ สมั ผัสมาบ้ าง และเมื่อ

ครู่ ผ มก็ ไ ด้ อ ธิ บ ายไปบางส่ว นแล้ ว อย่ า งที่ น่ า จะรู้ ๆ กัน อยู่แ ล้ ว ว่า หอ
คุณธรรม ประกอบไปด้ วยส่วนหรื อแผนกทังหมดสามส่ ้ วนด้ วยกัน นั่นก็คือ
บิลด์โซน ส่วนงานด้ านการผลิตพลังงาน ซอร์ ซ โซน ส่วนงานด้ านเหมือ ง
แร่ เลทรอน และสุดท้ ายก็คือซว็อฟโซน ส่วนที่มีไว้ สาหรับพักฟื น้ ผู้ป่วย แต่
คุณ ก็คงรู้ว่าไม่มีใครที่ เข้ าไปในนันแล้
้ วจะได้ กลับมาอีก...” ท้ ายประโยค

P a g e | 325
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ ตาสีนา้ เงินเข้ มหลุบลงราวกับกาลังจมอยู่ในห้ วงแห่งความคิดของ

ตัวเอง

เรโอเงี ยบไปครู่ หนึ่ง ก่อ นจะกลับมาเอ่ยต่อ ด้ วยสีหน้ าเคร่ งขรึ ม

“ก่อนอื่นผมอยากทราบว่าทาไมพวกคุณถึงมุง่ เป้าไปที่ซว็อฟโซน ถ้ าหากว่า
จุดประสงค์ของพวกคุณเป็ นสิ่งที่ ขดั กับเป้าหมายของเรา ผมก็คงไม่อาจ
ปล่อยพวกคุณไปได้ ถึงเป้าหมายในเรื่ องซว็อฟโซนจะตรงกันก็ตาม”

“...ขอให้ คณ
ุ วางใจเถอะครับ อย่างที่บอกไปแล้ วว่าเราไม่คดิ ที่จะ
ก้ าวก่ายในงานขององค์กรนี ้อย่างแน่นอน พวกผมเพียงแต่ต้องการหาของ
สิง่ หนึ่ง ซึ่งมันก็แค่มีความเป็ นไปได้ ที่จะอยู่ในนัน”
้ คาเอ่ยของเด็กหนุ่ม ทา
ให้ คนถามเลิก่ คิ ้วขึ ้นอย่างสงสัย

“ของสิง่ หนึ่งอย่างนันเหรอครั
้ บ”

“ครับ แต่เรื่ องที่ว่ามันคืออะไร ผมคงไม่สามารถบอกได้ จริงๆ บอก

ได้ แค่วา่ ของสิง่ นันไม่
้ ได้ มีความเกี่ยวข้ องกับพวกคุณอย่างแน่นอน” คาตอบ
ที่ไม่อาจสร้ างความกระจ่างใดๆ ได้ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ มีทีท่าไม่พอใจแต่
อย่างใด นัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มฉายประกายบางอย่างที่ยากจะคาดเดา

“ถ้ าแค่คาว่า ‘มีความเป็ นไปได้ ’ เพียงเท่านี ้ พวกคุณก็ถึงกับยอม

ก้ าวเข้ าไปในสถานที่ที่อาจมีอนั ตรายรออยู่ข้างหน้ าอย่างนันหรื้ อครับ”

“ถึงจะเป็ นแค่ความเป็ นไปได้ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลยนี่ครับ ” เด็ก

หนุ่มแย้ มรอยยิ ้มอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวต่อ

P a g e | 326
อัญ

“ส่วนเรื่ องอันตรายนัน้ เราเตรี ยมใจไว้ ตงแต่

ั ้ ตอนที่คิดจะออกตาม
หาของสิง่ นันแล้
้ วล่ะครับ”

“หึๆ พวกคุณนี่แปลกคนจริงๆ” เรโอแย้ มรอยยิ ้มจางๆ ก่อนจะเอ่ย

ด้ วยสีหน้ าเคร่งขึ ้น

“ซว็อฟโซน...เป็ นส่วนที่บลัสเซอร์ เอฟเวเลน ก่อตังขึ

้ ้น หลังจากที่
เข้ ารับตาแหน่งหัวหน้ าผู้ควบคุมหอคุณธรรม สายขององค์กรเราได้ ล่วงรู้มา
ว่าจะมีการจัดทาโครงการบางอย่างที่คนกลุ่มหนึ่งก่อ ตังขึ ้ ้นในชื่อ Switch
Project ซึ่งจะอาศัยหอคุณธรรมเป็ นห้ องวิจยั และจัดหา ‘อะไหล่’ ”

“Switch Project...?” ตฤณทวนขึน้ อย่างแปลกใจ หากแต่ช าย

หนุ่มเพียงแค่นยิ ้มเล็กน้ อย ก่อนจะเอ่ยไปอีกเรื่ อง

“คุณ เคยคิดมัย้ ครั บ ว่าร่ างกายคนเราน่ะ มันช่ างอ่อ นแอเสี ย

เหลือเกิน หากได้ รับบาดเจ็บหรื อเมื่อถึงวัยอันควร มันก็จะมีความเสื่อมลง
ไม่ว่าจะเก่งค ้าฟ้าแค่ไหน สุดท้ ายสิง่ ที่รออยู่ในบันปลายของชี
้ วติ ก็คือความ
ตายอยู่ดี...ต่อให้ มีเงินทองมากมายมหาศาลเพียงใด ก็ไม่อาจซื ้อชีวติ จาก
มัจจุราชได้ นี่คือสัจธรรมที่ทกุ คนต่างตระหนักกันดี...”

“แต่ถ้าหากว่าความเป็ นอมตะ ไม่แก่ไม่ตาย หรื อร่ างกายที่งดงาม

สามารถซื ้อหากันได้ ล่ะครับ เหมือนกับเครื่ องจักรที่หากเสื่อมสภาพลงก็แค่
นาอะไหล่ชิ ้นใหม่มาเปลี่ยน ตรงไหนเสียก็เปลี่ยนซะ หรื อต่อให้ ยงั คงใช้ งาน
ได้ แต่อ ยากเปลี่ย นให้ มีส ภาพที่ ไ ฉไลกว่าเดิม ก็ย่ อ มได้ . ..ถ้ าเพีย งแค่มี

P a g e | 327
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

อานาจเงินตราในมือ ก็จะสามารถฝื นกฎสัจธรรมนี่ได้ คิดว่ามันจะเป็ นยังไง

ล่ะครับ” ท้ ายประโยคราวกับไม่ได้ ต้องการคาตอบแต่อย่างใด

“คุณหมายความว่า...” ตฤณขมวดคิ ้วมุน่ อย่างเคร่งเครี ยด...

‘อะไหล่งนรึ
ั ้ ...หวังว่าคงจะไม่ใช่...’ ความคิดที่แล่นเข้ ามา ทาให้
เขาอดนึกกลัวไม่ได้ ...กลัวว่าสิง่ ที่คดิ จะเป็ นความจริง...

ถึงเขาจะเริ่ มพอคาดเดาอะไรได้ ลางๆ แล้ ว แต่ก็อยากได้ ยินจาก

ปากของคนตรงหน้ ามากกว่า เพราะหากมีเรื่ องแบบนี ้เกิดขึ ้นจริ งๆ มันย่อม
เป็ นเรื่ องที่ผดิ ศีลธรรมอย่างยากที่จะให้ อภัย

เรโอยกมือขึ ้นมาพลิกไปมา “ถ้ าสมมุติว่ามือนีม้ นั ดันไม่สามารถ

ขยับอย่างคล่องแคล่วอีกต่อไป แล้ วเพียงแค่มีอีก ‘มือ’ มาเปลี่ยนกับมือข้ าง
นี ้ ต่อ ไปมันก็จะสามารถขยับได้ อ ย่างที่ ใจนึกอี กครัง้ หรื ออย่างผิวที่ ขาว
แบบนี ้ ถ้ าไม่พอใจ ก็หา ‘ผิว’ ที่มีสีน ้าผึ ้งมาเปลี่ยนแทน...ทุกอย่างขอแค่มี
‘อะไหล่’ เท่านันจะปรั
้ บเปลี่ยนตรงไหนก็ย่อมได้ ทงนั ั ้ น”
้

“...เปลี่ยนถ่ายอวัยวะอย่างนันหรื ้ อครับ ” ตฤณถามด้ วยนา้ เสียง

เครี ยด “แล้ วผู้ที่เป็ นเจ้ าของอวัยวะล่ะครับ”

...ถึงที่โลกที่เขาเคยอยู่จะมีเรื่ องคล้ ายๆ แบบนีเ้ กิดขึ ้นเช่นกัน ทัง้

การเปลี่ยนถ่ายดวงตา ไต หรื อแม้ แต่หัวใจ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถเปลี่ยน
ถ่ายอวัยวะได้ ทุกส่วนอย่างที่เรโอกล่าวมา อีกทังส่ ้ วนใหญ่อวัยวะที่นามา
เปลี่ยนถ่ายจะได้ มาจากผู้ที่ประสบอุบตั จิ นถึงแก่ชีวติ ...

P a g e | 328
อัญ

แต่ถึงกระนันเมื
้ ่อ ความต้ อ งการมีมากขึน้ และอวัยวะที่ เปลี่ยน
ถ่ายมีไม่เพียงพอ ก็ทาให้ เกิดธุรกิจ การซื ้อขายอวัยวะเถื่ อ น ซึ่งก็มีเหยื่ อ
ผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกลอบทาร้ ายเพื่อขโมยอวัยวะภายในไปขายเพิ่มมากขึน้
เช่นกัน

“หึ...ไม่มีใครเต็มใจจะเป็ น ‘อะไหล่’ ให้ คนอื่นแน่ แล้ วคุณคิดว่าที่

ไหนล่ะครับ ที่ต่อให้ มีคนสูญหายไป ก็จะไม่เกิดปั ญหาใดๆ ตามมา” เรโอ
แค่นยิ ้มอย่างเย้ ยหยัน

“หอคุณธรรม...” ตฤณเอ่ยด้ วยน ้าเสียงแผ่วลง

...หอคุณธรรมเป็ นสถานที่เดียว ที่คนที่ถูกส่งเข้ าไปในนัน้ จะถูก

ลบชื่อออกจากทะเบียนประวัตปิ ระชากร

“แต่ทงหมดนี
ั้ ่ ก็เป็ นเพียงข้ อมูลหยาบๆ ที่พอจะหาได้ เท่านัน้ ส่วน
ภายในซว็อ ฟโซนนัน้ จะเป็ นอย่ างไร ผมก็ยากที่ จะบอกได้ . ..องค์กรเองก็
สูญ เสีย บุค ลากรในหน่ว ยแทรกซึ มไปส่ว นหนึ่ง จากการตามสื บเรื่ อ งนี ้
เนื่องจากไม่เคยมีใครที่เข้ าไปนันแล้
้ วจะติดต่อกลับมาได้ อีก ” ท้ ายประโยค
หางเสียงแผ่วลง นัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มหม่นลงเล็กน้ อย

“คุณ เรโอ...” ตฤณเอ่ยเรี ยกคนตรงหน้ าเบาๆ อี กฝ่ ายจึงส่งยิม้

เฝื่ อนๆ มาให้

“เอาล่ะ เรื่ อ งทัง้ หมดก็มีอ ยู่เท่านี ้ ที นีเ้ รามาพูดถึงความร่ วมมือ

ของเราก่อนก็แล้ วกัน” เรโอเอ่ยด้ วยท่าทางที่กลับมาเป็ นปกติอีกครัง้

P a g e | 329
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เมื่อเราไม่อาจแทรกซึมเข้ าไปในซว็อฟโซนได้ ก็เหลือทางเดียว

คือบุกเข้ าไปตรงๆ แล้ วจัดการถ่ายทอดสัญญาณภาพไปตามสื่อต่างๆ เพื่อ
ประจานความชั่วของพวกรัฐบาลให้ ประชาชนได้ รับรู้ ” นัยน์ตาของเรโอเป็ น
ประกายกล้ า ก่อนจะหันไปสบตากับตฤณ

“ซึ่งในเมื่อเราต่างมีเป้าหมายที่จะเข้ าไปในซว็อฟโซนเช่นเดียวกัน
ผมก็จะขอเชิญพวกคุณทุกคนมาเข้ าร่ วมในแผนการณ์ นี ด้ ้ วย ส่วนเมื่อบุก
เข้ าไปในนันได้
้ แล้ ว จะทายังไงต่อไปก็เป็ นเรื่ องของพวกคุณเอง ไม่ทราบว่า
คุณจะตกลงมัยครั ้ บ” ชายหนุ่มลุกขึ ้นยืน พร้ อมกับยื่นมือไปให้ ตฤณ

“ตกลงครับ ถือว่ามีเพื่อนร่ วมทางหลายๆ คนก็ไม่เลวเหมือนกัน ”

ตฤณเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มอีกครัง้ พร้ อมกับลุกขึ ้นจับมือกับอีกฝ่ าย ต่อจากนันเร
้
โอจึงหันไปจับมือกับอานีสและยาเรฟ

“ยินดีที่ได้ ร่วมงานกันนะครั บ ” ชายหนุ่มเอ่ยด้ วยรอยยิม้ บางๆ

ก่อ นจะใช้ นิม้ จิม้ ลงบนกาไลข้ อ มือ ที่ ทาจากโลหะสีขาวของเขา เพียงครู่
เดียวประตูห้องทางฝั่ งที่พวกตฤณเคยเข้ ามา ก็เปิ ดออก พร้ อมกับมีช าย
สองคนก้ าวเข้ ามาในห้ อง

“เดี๋ยวพาแขกของฉันไปพักในห้ องรับรองแขกด้ วย” เมื่อ เอ่ยกับ

ชายสองคนที่เข้ ามาใหม่เสร็จ เรโอจึงหันไปเอ่ยกับพวกตฤณ

“นี่ก็ดกึ มากแล้ ว ถ้ ายังไง เชิญพักผ่อนกันตามสบายนะครับ ส่วน

เรื่ อ งแผนการณ์ ในการบุกเข้ าไป เดี๋ยวเราค่อ ยมาประชุมกันพรุ่ งนี เ้ ช้ านะ
ครับ”

P a g e | 330
อัญ

“ขอบคุณ มากครั บ งันพวกผมขอตั

้ วก่อ นนะครั บ ” ตฤณเอ่ยเป็ น
เชิงลา ก่อนที่พวกเขาจะเดินตามชายสองคนออกจากห้ องไป

+++++++++++++++++++++++++++++

เมื่อเด็กหนุ่มทังสามออกไปจากห้
้ องเรี ยบร้ อยแล้ ว กีซจึงหันไปถาม
ผู้เป็ นนายอย่างสงสัย

“ทาไมท่านเรโอถึงไม่ถามเรื่ องของที่เด็กพวกนันตามหาล่
้ ะครับ”

“ไม่จาเป็ น ในเมื่อของพวกนันต้ ้ องการไม่ใช่สิ่งที่เกี่ยวข้ องกับพวก

เรา เราก็ไม่จาเป็ นจะต้ อ งเข้ าไปก้ าวก่ายกับทางนัน้ ” ชายหนุ่มส่ายหน้ า
ยิ ้มๆ ผิดกับนัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มที่เป็ นประกายเล็กๆ

“แล้ ว จะมั่น ใจได้ ยัง ไงครั บ ว่า ของที่ เ ด็ก พวกนัน้ ตามหาจะไม่
เกี่ยวกับเรา แล้ วยังเรื่ องที่เด็กพวกนันมี
้ พวกพ้ องอยู่ข้างนอกอีก...” กีซเอ่ย
เพียงเท่านันก็
้ เงียบไป

เขามัน่ ใจว่าการตัดสินใจของเรโอย่อมไม่มีทางผิดพลาดแน่ แล้ ว

เขาเองก็ร้ ูสึกไว้ ใจเด็กพวกนันอย่
้ างบอกไม่ถูก แต่การกระทาต่างๆ ที่ ผ่าน
มาก็ยังถือว่าน่าสงสัยไม่น้อย...โดนเฟทเทอร์ เข้ าไปเต็มๆ ก็ยังไม่เป็ นไร...
ไหนจะเรื่ องที่เหมือนจะมีพวกพ้ องที่แอบติดต่ออยู่ภายนอกอีก...

P a g e | 331
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“กลัวว่าจะเป็ นหนอนบ่อนไส้ ของพวกรัฐบาลสินะ” เรโอเอ่ยอย่าง

รู้ทนั

“เด็กพวกนันไม่
้ ใช่คนของรัฐบาลแน่นอน...แต่น่าจะเป็ นคนของ...”
คาเอ่ยที่เงียบหายไปเฉยๆ ของผู้เป็ นนาย ทาให้ กีซมองอย่างสงสัย

“เอาเถอะ คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ อีกอย่าง เรายังต้ องวาง

แผนการบุกซว็อฟโซนกันอีก” คาพูดเป็ นเชิงตัดบท ทาให้ กีซจาต้ องโค้ งตัว
ให้ ผ้ เู ป็ นนาย ก่อนจะออกจากห้ องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ในห้ องตอนนี ้จึงเหลือเพียงชายคนที่ทาหน้ าที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงประตู

ฝั่ งหนึ่งอย่างแข็งขัน กับชายหนุ่มที่ยงั คงนัง่ จิบชาด้ วยท่าทางสบายๆ

นัยน์ ต าสีนา้ เงินเข้ มที่ ฉ ายแววครุ่ นคิดอะไรบางอย่ าง ก่ อ นจะ

เหยียดยิ ้มออกมาในที่สดุ

“...คงต้ องสืบจากข้ างนอกกรงซะแล้ ว” คาเอ่ยพร้ อมรอยยิม้ กริ่ ม

ก่อนคนพูดจะเดินกลับเข้ าไปในห้ อง ทาให้ ชายที่ยืนเฝ้าหน้ าประตูอดรู้สึก
เย็นสันหลังวาบไม่ได้

P a g e | 332
อัญ

“เชิญพักผ่อนกันตามสบายนะครับ มีปัญหาหรื อข้ อสงสัยอะไรกด

ปุ่ มที่อยู่ตรงข้ างประตูได้ ตลอดเวลานะครับ ” คาเอ่ยอย่างสุภาพของคนที่
เดินนาทางทุกคนมา ก่อ นจะผายมือ เป็ นเชิงให้ พวกเขาเข้ าไปในห้ อง ซึ่ง
ประตูห้อ งด้ านหน้ า ก็ยังคงซ่อนไว้ กับผนังสีโลหะ และยังต้ อ งอาศัยการ
เคาะสัญญาณคล้ ายๆ รหัสมอส จึงจะเปิ ดออก

ตฤณหันมายิ ้มให้ เป็ นเชิงขอบคุณ ก่อนจะเดินเข้ าไปในห้ อง โดยที่

ชายสองคนที่นาทางพวกเขามา ไม่ได้ ตามเข้ าไปข้ างในด้ วย

ห้ องพักสาหรับรับรองแขกนัน้ เป็ นห้ องพักขนาดใหญ่ที่คล้ ายกับ

ห้ องสวีทในโรงแรมระดับห้ าดาว คือเป็ นห้ องชุดที่มีห้องรับแขกอยู่ข้างหน้ า
และมีห้องนอนแยกย่อยออกไปอีกหกห้ อง ซึ่งแขกที่พกั ในคืนนี ้ ก็มีแต่พวก
เขาเท่านัน้

หลังจากที่สารวจดูแต่ละห้ องจนหมดแล้ ว พวกเขาจึงกลับมานั่ง

ในห้ องรับแขกอีกครัง้

“เฮ้ อ...วันนี ้นี่มันยาวนานจริ งๆ แฮะ” ตฤณเอ่ยพร้ อมกับทิง้ ตัวลง

นอนบนโซฟาตัวยาว ก่อนจะกระเด้ งตัวลุกขึ ้นนัง่ อย่างเพิง่ นึกขึ ้นได้

“อ๊ ะ พวกราอิลล่ะ!” เขาคว้ าแบ็กแพคกิ ้งออกมา ก่อนจะรี บติดต่อ

ไปหาคนที่ไม่ร้ ูป่านนี ้จะเป็ นอย่างไรกันบ้ าง

“เฮ้ ...พวกนายเป็ นไงมัง่ ”

P a g e | 333
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ทางพวกนายต่างหากที่ฉนั ต้ องถามน่ะ” เสียงชาร์ มีที่ตอบกลับมา

ทาให้ เขาหัวเราะเบาๆ

“ฮะๆๆ ก็นะ...ผจญภัยเยอะเลยล่ะ ” ใจจริงก็อยากเล่าเรื่ องทัง้ หมด

ให้ ฟัง แต่เป็ นห่วงสถานการณ์ของอีกฝ่ ายมากกว่า จึงรี บถามกลับไปทันที

“ว่าแต่ทางพวกนายต่างหาก เข้ าไปถึงในนัน้ แล้ วแท้ ๆ โทษทีนะที่

ติดต่อกลับมาช้ าน่ะ”

“ไม่เป็ นไรหรอก ยังไงทางนี ้ก็มีงานเสริ มที่ ต้องทาอีกงาน ตอนนี ้

ราอิลกับพริ สก็กาลังไปทางานนันอยู
้ ่ ส่วนฉันอยู่แผนกคอยดูต้นทางน่ะ ”
คาเอ่ยของชาร์ มี ทาให้ พวกตฤณขมวดคิ ้วก่อนจะเอ่ยทวนคาแทบจะพร้ อม
กันอย่างสงสัย

“งานเสริม??”

P a g e | 334
อัญ

ตอนที่ 80
ภารกิจเสริ ม

“เฮ้ ย นายไปสิ” เสียงกระซิบกระซาบที่ดงั ขึ ้น ก่อนจะมีเสียงกระซิบ

ตอบกลับ

“นายก็ไปเองสิ ฉันไม่ถนัดใช้ พวกเครื่ องมือที่มาจากวิทยาการ”

“ไม่เอาอ้ ะ งันให้
้ ราอิลไปละกัน” เสียงแรกยังพยายามบ่ายเบี่ยง

“...ฉันขอผ่าน” คาเอ่ยเรี ยบๆ ผิดกับสีหน้ าซีดๆ ของคนพูด ทาให้

อีกสองคนมองอย่างแปลกใจ

“เฮ้ ย ทาไมวะ ย่อง ถ่าย แล้ วชิ่ง เรื่ องแบบนี ้นายถนัดอยู่แล้ วนิ แล้ ว
นี่เป็ นไร ทาไมหน้ าซีดจังวะ” คาเอ่ยของเพื่อนตัวดี ทาให้ คนที่ถูกยัดเยียด
งานถนัดมาให้ เอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบจัดจนเกือบจะเย็น

“ช่างเถอะ เอาเป็ นว่าฉันไม่ไป นายไปเถอะพริส”

“ไม่เอาอ้ ะ ยังไงเวทลมฉันก็ไม่ถนัดแบบนายนะเว้ ย ขืนเข้ าไปใกล้ ๆ

แล้ วถูกเป้าหมายรู้ตวั ก็ซวยสิ” พริสรี บปฏิเสธพลางโบกไม้ โบกมือเป็ นพัลวัน

P a g e | 335
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ก่อ นจะมองไปทางเพื่อ นซี อ้ ย่ างขอความเห็นใจ ทาให้ ค นมองต้ อ งถอน

หายใจออกมา

“เฮ้ อ...เอาอย่างนี ้ก็แล้ วกัน พวกนายสองคนก็ไปด้ วยกันนั่นแหละ

ฉันคอยดูต้นทางแล้ วส่งสัญญาณต่อให้ พริส ส่วนพริสก็คอยบอกราอิลอีกที
แล้ วคนถ่ายรูปก็ให้ เป็ นราอิลที่สามารถเข้ าใกล้ เป้าหมายได้ มากที่สดุ ตกลง
ตามนี ้นะ” คากล่าวอย่างมีเหตุมีผล แต่คนที่ถกู โบ้ ยหน้ าที่หลักมาให้ กลับมี
สีหน้ าปั น้ ยาก

“...แต่ฉนั ไม่...”

“ไม่เอาน่า พอมานึกดู ที่ พริ สพูดก็มีเหตุผลเหมือนกัน เจ้ านั่นยิ่ง

ชอบทาอะไรซุ่มซ่ามอยู่ด้วย ส่วนฉันเองก็ใช้ ไอ้ กล้ องถ่ายรูปอะไรนี่ไม่เป็ น
ซะด้ วยสิ เพราะงันนายก็
้ ช่วยหน่อยเถอะ” คาเอ่ยเป็ นเชิงขอร้ อง ยิ่งทาให้
คนที่ถกู ขอให้ ช่วยกลืนน ้าลายลงคออย่างฝื ดเฝื่ อน ก่อนจะรับปากอย่างเสีย
มิได้

“...ก็ได้ ”

พริสแทบจะร้ องออกมาอย่างดีใจ แต่เมื่อเห็นสายตาวาววับจากคน

ที่รับปากไปเมื่อครู่ ก็จะต้ องกลืนคาทังหมด
้ แล้ วจึงค่อยๆ ย่องตามเพื่อนซี ้
ไปแบบติดๆ

ตอนนี ้พวกเขายื นอยู่ริมระเบียงของอาคารที่สู งเกื อบสามสิบชัน้

และชันยี
้ ่สิบที่พวกเขาอยู่ในขณะนี ้ก็สงู จากพื ้นดินไม่ใช่เล่น ยิ่งเมื่อมองลง

P a g e | 336
อัญ

ไปแล้ วเห็นหัวของพวกนายทหารเล็กเสียยิ่งกว่าหัวไม้ ขีดไฟด้ วยแล้ ว ก็ยิ่ง

สร้ างความหวาดเสียวได้ เป็ นอย่างดี

“ชันที
้ ่ไอ้ เจ้ าจีนอะไรนั่นอยู่ คือ ชันที
้ ่ สามสิบ ซึ่ งเป็ นชัน้ ที่สูงที่ สดุ ”
ชาร์ มีอ่านโพยอะไรบางอย่างจากเศษกระดาษให้ เพื่อ นๆ ได้ ฟัง ก่อ นจะ
กล่าวต่อ

“ถ้ าหากปี นขึ ้นไปจากระเบียงฝั่ งทิศเหนือ ซึ่งก็คือฝั่ งที่เรายืนอยู่นี่

ขึ ้นไปจนถึงชันบนสุ
้ ด ก็จะถึงห้ องของหมอนัน่ พอดี”

“งันก็
้ รีบๆ จัดการให้ เสร็จๆ เถอะ” ราอิลเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเรี ยบๆ ผิด
กับสีหน้ าที่ซีดลงไปกว่าเดิม

“เฮ้ ...นายไม่เป็ นไรแน่นะ” พริสถามขึ ้นอย่างอดเป็ นห่วงไม่ได้ เมื่อ

เห็ น ท่ า ทางของเพื่ อ นที่ ดูแ ปลกไป แต่แ ล้ ว อี กฝ่ ายกลับ ใช้ ปี กปั ก ษาพุ่ง
ทะยานขึ ้นไปข้ างบนอย่างรวดเร็ ว ทาให้ เจ้ าตัวได้ แต่ยืนอ้ าปากค้ างอย่าง
อึ ้งๆ

“นายก็รีบไปได้ แล้ ว” ชาร์ มีอดขากับท่าทางงงๆ ของเพื่อนซี ้ไม่ได้

“...อะไรของมันวะ” พริ สเกาหัวแกรก พร้ อ มกับที่วงแหวนเวทสี

เขียวสดใสวงเล็กๆ ปรากฏขึ ้นบนฝ่ ามือของเขา

เถาไม้ เ ลื อ้ ยขนาดไม่เ ล็ก ไม่ใหญ่ ง อกออกมาจากในวงแหวน

พฤกษาเวทบนมือของพริ ส ก่อ นจะพุ่งขึ ้นไปจนถึงยอดของตึก พร้ อ มกับ
เกี่ยวกระหวัดกับระเบียงห้ องที่อยู่ด้านบนสุด

P a g e | 337
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“งันฉั
้ นไปก่อ นนะ” สิ ้นคาเอ่ย ร่ างของเจ้ าเพื่อ นตัวดีก็พ่งุ ขึน้ ไป
ด้ านบนอย่างรวดเร็ ว เนื่องจากเถาไม้ หดตัวสันลงอย่
้ างฉับพลัน ทาให้ คนที่
จับปลายอีกข้ างหนึ่งพลอยถูกดึงตามไปด้ วย

“โชคดีนะ...” ชาร์ มีอวยพรส่งท้ าย แม้ ตอนนี ้จะเหลือเพียงเขายืน

อยู่ตามลาพังแล้ วก็ตาม

+++++++++++++++++++++++++++++

เสียงฮัมเพลงเบาๆ ที่ดงั ลอดออกมา ทาให้ ชายหนุ่มที่กาลังอยู่ใน

ชุดเสื ้อคลุมอาบนา้ ยิ ้มกริ่ มอย่างพึงพอใจ ก่อ นจะทรุดกายลงนั่งบนเตียง
นุ่ม เขาเปิ ดพลิกหนังสือเล่มหนาในมือไปพลางๆ ก่อนจะปิ ดลง เมื่อได้ ยิน
เสียงประตูที่เปิ ดออก

ร่ างบางของชายหนุ่มอีกคนที่สวมเพี ยงเสื ้อเชิต้ สีขาวตัวโคร่ ง เดิน

ออกมาจากห้ อ งอาบนา้ เรื อ นผมสีนา้ ตาลเปี ยกลีบลู่ลงมาตามลาคอขาว
นวล หยดน า้ ที่ เกาะติดพราวตามเส้ น ผมและลาตัวช่ างเหมือ นกับ หยด
น ้าเชื่อมหอมหวานอันน่าลิ ้มรส ใบหน้ าหวานขึ ้นสีแดงก่าอย่างขวยเขิน เมื่อ
คนที่นงั่ อยู่บนเตียงจ้ องมองตนราวกับจะกลืนกินเข้ าไปทังตั ้ ว

“มานี่สิ...คนดี” ชายหนุ่มเอ่ยด้ วยน ้าเสียงนุ่มนวล ทว่าดวงตาสีเทา

กลับคุกรุ่นไปด้ วยอารมณ์บางอย่างที่ลกุ โชนขึ ้น

P a g e | 338
อัญ

“ท่านจีน...” ชายหนุ่มหน้ าหวานเอ่ยด้ วยน ้าเสียงพร่ าเล็กน้ อย แต่

กลับเชิญชวนเสียจนคนฟั งแทบจะทนนัง่ เฉยอยู่ไม่ได้

เมื่อเห็นว่าร่ างบางไม่ยอมก้ าวเดินมาเสียที ชายหนุ่มจึงลุกขึ ้น ก่อน

จะเดินเข้ าไปช้ อนตัวอีกฝ่ ายมาวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

“นี่ ไม่ใช่ครัง้ แรกแล้ วนะที่ รัก ทาไมถึงยังอายอยู่อี ก ฮึ ” คาเอ่ยใน

ขณะที่คนพูดกาลังซุกซอนปลายจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มหลังใบหู เรี ยวปาก
หนาประพรมจูบลาคอขาวนวล ไล่ไปตามเนินไหล่ได้ รูป ลิ ้มรสความหวาน
จากร่ างบางตรงหน้ า จนทาให้ ได้ ยินเสียงหวานครางกระเส่าออกมาเป็ น
ระยะ

“อะ...อืม...ยังไงก็ไม่ชินอยู่ดีนี่นา” เสียงครางออกมาเบาๆ ก่อนมือ

บางจะโน้ มคอคนตรงหน้ าเข้ ามาประทับจุมพิตดูดดื่ม

“โหย...สาบานนะว่าไม่ชินน่ะ ” เสียงกระซิบกระซาบเบาๆ ด้ วย
น ้าเสียงไม่เชื่ อ ถือ จากตรงระเบียง ในขณะที่ คนในห้ อ งกาลังทากิจ กรรม
บางอย่างที่เด็กอายุต่ากว่าสิบแปดไม่ควรมอง

“ง่ะ...นายเป็ นอะไรไปวะ” พริสหันไปมองเพื่อนข้ างๆ ที่นอกจากจะ

หน้ าซีดเผือดแล้ ว ยังยกมือขึ ้นปิ ดปากด้ วยท่าทางเหมือนกลัวจะคืนบะหมี่ที่
กินไปเมื่อตอนเย็นออกมา

“รี บทางานให้ เสร็ จเถอะ” คาเอ่ยที่ไพล่ไปอีกเรื่ อง พร้ อมกับกระโดด

ข้ ามรัว้ เหล็กไปยืนตรงชานระเบียงอย่างเงียบเชียบ แต่แล้ วคาเอ่ยของไอ้ คน
ที่อยู่ด้านหลังก็ทาให้ เขาสะดุ้งกึก

P a g e | 339
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เห...หรื อจริงๆ แล้ วนาย...” พริสลากเสียงยาวด้ วยรอยยิ ้มกริ่ม

“...ไม่ถูกกับพวกโฮะ...อุ๊บ !!” ยังไม่ทันได้ เอ่ยจนจบ ก็ถูกอีกฝ่ าย

ยกมือขึ ้นปิ ดปากหมับ พร้ อมกับส่งสายตาวาววับอย่างดุๆ มาให้ แม้ ใบหน้ า
เจ้ าตัวจะขึ ้นสีแดงก่า จนคนถูกปิ ดปากอดนึกขาไม่ได้

นัยน์ตาสีน ้าตาลอ่อนที่สนั่ ระริกอย่างขบขัน...ทัง้ ๆ ที่มนั ถูกปิ ดปาก

จนพูดไม่ได้ แล้ ว แต่ยงั สามารถกวนประสาทเขาได้ อีกแน่ะ...!

“ไม่ได้ ไม่ถกู ...ก็แค่ไม่ชอบเท่านัน้ เพราะงันเลิ

้ กพูดถึงเรื่ องนี ้อีก ลืมๆ
มันไปซะ เข้ า-ใจ-มัย” ้ ท้ ายประโยคกลายเป็ นน ้าเสียงข่มขู่แทน ทาให้ อี ก
ฝ่ ายรี บพยักหน้ าหงึกๆ รับ

ราอิลลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะคลายมือที่ปิดปากเจ้ าเพื่อนตัว

แสบออก

“โหย...พ่อนายก็มีฮาเร็มออกจะใหญ่โตขนาดนัน้ เรื่ องแบบนีน้ าย

ยังไม่เ ห็นจนชินตาอี กเหรอ” คาถามด้ วยสีห น้ าพาซื่ อ ทาให้ คนฟั งถอน
หายใจดังเฮือก...ทังๆ้ ที่เขาเพิง่ บอกให้ มนั เลิกพูดเรื่ องนี ้ไปหยกๆ

“สาวๆ น่ะใช่...แต่ท่านก็ไม่ได้ เอา...ผู้ชายไปไว้ ในฮาเร็มซักหน่อย”

คาเอ่ยในช่วงท้ ายสะดุดไปเล็กน้ อย ก่อนคนพูดจะพยายามทาเป็ นไม่ได้ ยิน
เสียงครางกระเส่าที่ดงั ลอดออกมา

เมื่อหันไปสบตากับไอ้ เพื่อนตัวแสบที่กาลังกลันหั
้ วเราะจนตัวสัน่ กึก
ดวงตาสีทองก็เป็ นประกายเย็นเยียบ

P a g e | 340
อัญ

“ถ้ านายยังไม่เลิกบ้ าอีกล่ะก็ ฉันให้ นายเป็ นคนเข้ าไปถ่ายรูปแทน

แน่”

“โธ่...เรื่ องแค่นี ้ ไม่เห็นจะต้ อง...ง่า เข้ าใจแล้ วจ้ า ” พริ สที่กาลังจะ

เริ่ มบ่น พอเห็นนัยน์ตาสีทองที่ ปรายมองมา ก็ต้อ งรี บสงบปากสงบคาลง
ทันที

“งันฉั
้ นไปล่ะ จะได้ รีบทาให้ มนั จบๆ” ราอิลเอ่ยพลางมองไปด้ านใน
ห้ อ งด้ วยสี หน้ าซี ดเผื อ ด ก่อ นจะกลันใจลอบเข้
้ าไปในห้ อ งผ่า นทางช่อ ง
ประตูกระจกตรงระเบียงซึ่งถูกเปิ ดแง้ มเอาไว้

“โห...เจ้ าราอิลมันถนัดย่องจริงๆ แฮะ” พริสที่แอบมองอยู่อดลุ้นไป

ด้ วยไม่ได้ แต่เมื่อเห็นว่าชายสองคนที่อยู่บนเตียงไม่มี ทีท่าจะหันไปมองคน
ที่ลอบเข้ ามาแม้ แต่น้อยก็ต้องนึกทึ่ง

เขาเองก็เพิง่ สังเกตเห็นว่าต้ นตอที่ทาให้ อีกฝ่ ายย่องเข้ าไปได้ อย่าง

เงียบกริ บจนไร้ แม้ แต่เสียงฝี เท้ า นั่นก็เพราะจริ งๆ แล้ วมันกาลังเดินอยู่บน
อากาศต่างหาก!

เสียงอืออาแผ่วเบาในลาคอที่ดงั ลอดออกมา ทาให้ ราอิลที่กาลัง

ยืนอยู่เหนือพื ้นประมาณนิ ้วกว่าๆ สะดุ้งโหยงจนเกือบเผลอคลายเวท เมื่อ
มองไปทางเจ้ าของห้ องที่กาลังจุมพิตกันอย่างดื่มด่า เขาก็กลืนนา้ ลายลง
คออย่างฝื ดเฝื่ อน สีหน้ าที่ซีดอยู่แล้ ว แทบจะหาสีเลือดไม่เจอ

“ไอ้นี่น่ะ แค่เล็งไปทางเป้ าหมาย แล้วกดปุ่ มตรงนี ้ก็เป็ นอันเสร็ จ

ถึก ทน ไร้เสี ยง ไร้แสงแฟรช แถมชัตเตอร์ ยงั ไวอี ก นี ่แหละกล้องถ่ายรู ปรุ่น

P a g e | 341
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

สาหรับนักขายข่าวโดยเฉพาะ แต่ข้อ เสี ยของรุ่ นนี ้ก็คือ เลนส์ มนั จะซู มไม่
ค่อยได้ เพราะงัน้ เวลาจะถ่ายต้องเข้าไปใกล้ๆ เป้ าหมายหน่อยนะ”

เสียงของกรอเรี ยที่ดงั ขึ ้นในหัว ทาให้ เขาก้ าวเขยิบเข้ าไปให้ ใกล้

‘เป้าหมาย’ อีกนิด ก่อนจะยกมือข้ างที่ถือกล่องสี่เหลี่ยมสีดาซึ่งกรอเรี ยเรี ยก
มันว่า ‘กล้ องถ่ายรูป’ เล็งกดปุ่ มสีเงินเล็กๆ ด้ านบนถี่รัว โดยแทบไม่ได้ มอง
ไปทาง ‘เป้าหมาย’ ที่วา่ เลยแม้ แต่น้อย

เมื่อมัน่ ใจว่าน่าจะเก็บภาพได้ พอสมควรแล้ ว เด็กหนุ่มก็เตรี ยมจะ

ย่องกลับไปทางเก่า เคราะห์ดีที่สองคนนั่นดูเหมือนจะอยู่ในโลกส่วนตัว จึง
ไม่ได้ มองไปทางอื่น

“อ๊ า...อะ...อย่า...ตรงนัน้ ไม่ได้ นะ” เสียงหวานที่ ครางขึ ้นอย่าง

หอบๆ ทาให้ เด็กหนุ่มเผลอหันขวับไปมองทางต้ นเสียงทันที แต่แล้ วเมื่อเห็น
ต้ นเหตุที่ทาให้ เกิดเสียงชัดถนัดตาก็ทาเอาคนมองแน่นิ่งไปราวกับวิญญาณ
หลุดลอยออกจากร่าง มือที่ถือกล้ องก็เผลอปล่อยหลุดมือไปเสียดื ้อๆ

ตุ้บ...!

เสี ย งของที่ หล่น ลงบนพื น้ ท าให้ พ ริ สที่ ม องเหตุการณ์ ม าโดย

ตลอดหลุดอุทานออกมาอย่างตกใจ

“ซวยแล้ วมัยล่
้ ะ!!”

P a g e | 342
อัญ

ราอิลที่สะดุ้งทันทีเมื่อได้ ยินเสียงกล้ องที่หล่นลงบนพื ้น รี บก้ มลง

ไปคว้ ากล้ องทันที แต่แล้ วคราวเคราะห์ของเจ้ าชายแห่งคาราฟก็มาเยือ น
จนได้

“แกเป็ นใครน่ะ!!” เสียงตวาดดังขึ ้น เมื่อคนที่อยู่ในโลกส่วนตัวดัน

เกิดหูดีขึ ้นมาเสียอย่างนัน้ ก่อนจะหันไปมองทางต้ นเสียง

แต่แล้ วดวงตาสีเทาของชายหนุ่มผู้เป็ นเจ้ าของห้ อ งก็ถึงกับตก

ตะลึง เมื่อพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้ าเป็ นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งเท่านัน้ ...แถม
ยังเป็ นเด็กหนุ่มที่มีใบหน้ าราวกับรูปสลัก

ดวงหน้ าคมเข้ มแบบพวกที่มีเชื ้อสายชนเผ่าในทะเลทราย ผิวขาว

(ซีดเผือด) ราวกับตุ๊กตากระเบื ้องเคลือบชันดี
้ นัยน์ตาสีทองที่มองตรงมามี
เสน่ห์ดงึ ดูดอย่างน่าประหลาด

“ท่านจี น ??” เสียงหวานจากร่ างบางข้ างใต้ ทาให้ ช ายหนุ่มยัน

กลายลุกขึ ้น ก่อนจะมองไปทางผู้บกุ รุกด้ วยดวงตาวาววับ

“เธอเข้ ามาที่นี่ได้ ยงั ไง หืม...หนุ่มน้ อย” สรรพนามใหม่ที่น่าฟั งขึ ้น

ถูกนามาใช้ แทน

ราอิลจ้ องมองสถานการณ์ ตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าซีดเผือ ด...หาใช่

เพราะเขากลัวคนตรงหน้ า แต่เป็ นเพราะไอ้ สายตาแปลกๆ ชวนขนลุกที่มอง
มานัน่ ต่างหาก!

P a g e | 343
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“...” เมื่อไม่มีคาตอบหลุดออกมา ชายหนุ่มที่เป็ นคนถามก็ตีความ

เสียเองว่า อีกฝ่ ายคงกลัวจัดจนพูดอะไรไม่ออก เพราะโทษฐานของการบุก
รุกเข้ ามาถึงที่ว่าการฝ่ ายปกครองเช่นนี ้ มีเพียงสถานเดียว นั่นก็คือการถูก
ส่งตัวไปยังหอคุณธรรมเท่านัน้

‘หึๆๆ...น่ารักจริงเชียว’ ชายหนุ่มคิดอย่างกระหยิ่มยิ ้มย่อง ก่อนจะ

สืบเท้ าเข้ าไปหาเด็กหนุ่มตรงหน้ า โดยแกล้ งตีสีหน้ าดุใส่

ราอิลเตรี ยมตัวเรี ยกลูกพลังลมซ่อนเอาไว้ ด้านหลัง หากแต่ยังไม่

ทันได้ ใช้ หางตาก็เหลือบไปเห็นพริสที่ทามือทาไม้ เป็ นเชิงห้ าม

“อย่าทารุนแรงนะเว้ ย ไอ้ หมอนั่นน่ะผู้นาดิออสรอยด์เชียวนะ ถ้ า

กลายเป็ นปั ญ หาระดับ อาณาจัก ร จะหวิด ซวยกัน หมด” ปากพะงาบๆ
ของพริสที่เขาพอจับใจความได้ ทาให้ ต้องจาใจสลายพลังเวทลง

จีนอาศัยช่วงที่เด็กหนุ่มเหมือนจะเหลือบไปมองทางระเบียง พุ่ง
เข้ ารวบตัวอีกฝ่ ายอย่างรวดเร็ว จนล้ มลงกระแทกกับพื ้น

“เหวอ!!” แม้ แต่เจ้ าชายมาดนิ่ง ยังต้ องร้ องเสียงหลงอย่างจิตตก

สีหน้ าในตอนนี ้กลายเป็ นสีเดียวกับกระดาษไปเสียแล้ ว ขนทั่วสรรพางค์
กายลุกเกรี ยวอย่างรังเกียจ

...แค่ให้ เห็น เขาก็แทบจะคายของเก่าออกมาอยู่รอมร่ อ นี่ถึงกับ

มาแตะเนื ้อต้ องตัว พาลทาเอาเกิดอาการหน้ ามืดขึ ้นมาทันที

P a g e | 344
อัญ

“เฮ้ ย ทาไมไม่จับไอ้ หื่นนั่นทุ่มซะล่ะ ไอ้ เราก็ไม่ได้ บอกว่าห้ ามทา

อะไรมัน เพียงแต่ถ้าขืนใช้ เวทอัด แล้ วมันเกิดเดีย้ งขึน้ มา มีหวังซวยกัน
หมด” พริสที่มองดูเหตุการณ์ จากด้ านนอก ขมวดคิ ้วอย่างประหลาดใจ แต่
แล้ วหลังจากครุ่นคิดไปเล็กน้ อยก็ร้องออกมาอย่างเพิง่ นึกขึ ้นได้

“เจ้ าราอิลมันแพ้ พวกโฮโมนี่หว่า เวรล่ะสิ!”

“ท่านจีน...” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงเอ่ยเรี ยกคนที่กาลังคร่ อ ม

อยู่บนตัวของเด็กหนุ่มผู้บกุ รุกด้ วยน ้าเสียงเจือความกังกล

“เดี๋ยวขอฉันสอบปากคาหนุ่มน้ อยผู้บุกรุกนี่ก่อ นนะคนดี...” จี น

เอ่ยกับคู่ขา (ผัวน้ อย) ของตน ทังๆ
้ ที่นยั น์ตายังจับจ้ องไปยังร่ างโปร่งที่อยู่
ด้ านใต้

“จะบอกได้ หรื อยังว่าเธอเข้ ามาที่นี่ได้ ยังไง หึๆๆ” นัยน์ตาสีเทาคุ

กรุ่นไปด้ วยเพลิงอารมณ์ ที่ถกู จุดขึ ้นตังแต่
้ ก่อนหน้ านี ้...เขาไม่ได้ ร้ ูสกึ ตื่นเต้ น
แบบนี ้มานานแค่ไหนแล้ วนะ...

“...ปล่อย” ราอิลเอ่ยด้ วยน ้าเสียงกดต่า อาการหน้ ามืดที่เกิดขึน้

ทาให้ เสี ้ยวหนึ่งเผลอเกิดความคิดขึ ้นมาว่า หากตอนนีเ้ ขาฆ่าผู้นาของดิออ
สรอยด์จริงๆ แล้ วค่อยมากลบเกลื่อนหลักฐานทีหลัง จะดีไหมนะ...

จิตสังหารที่ลอดออกมา ทาเอาพริ สเสียวสันหลังวูบ นึกคาดเดา

การกระทาของเจ้ าเพื่อนที่อยู่ในห้ องอย่างหวัน่ ๆ

P a g e | 345
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“...พยศแบบนี ้สิ ยิ่งน่ารักเข้ าไปใหญ่ ” ชายหนุ่มยิ่งขยับยิม้ อย่าง

ถูกใจ

...พวกปากไม่ตรงกับใจสินะ ทังๆ
้ ที่บอกให้ ปล่อย แต่กลับไม่มี
ท่าทางขัดขืนแบบนี ้

“หึๆ ในเมื่อปากแข็งไม่ยอมบอกก็คงต้ องลงโทษกันหน่อยแล้ ว ”

จีนเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มกริ่ม นัยน์ตาสีเทาแพรวพราวอย่างเจ้ าเล่ห์

มือ หนาเริ่ มลากวนไปตามเสื ้อคอปิ ดของเด็กหนุ่ม ก่อ นจะเริ่ ม

สัมผัสแก้ มเนียนอย่างเบามือ ด้ วยความหลงไหล ทาเอาคนถูกจับถึงกับ
เหงื่อแตกพลัก่ นึกด่าไอ้ คนมีหน้ าที่สนับสนุนที่ไม่ยอมโผล่หวั ออกมาซักที

...ไอ้ พริส ใจคอแกจะคอยดูอยู่เฉยๆ อย่างเดียวใช่มย!!

ั้

“เฮ้ ยๆๆ!” พริ สอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อ เรื่ อ งมันชักจะเลย

เถิดไปกันใหญ่ ใจหนึ่งก็เชื่อ ว่าเจ้ าเพื่อ นคนเก่งต้ อ งหาทางเอาตัวรอดได้
สบายอยู่แล้ ว แต่อีกใจหนึ่งก็ชกั จะไม่แน่ใจเสียแล้ วสิ...

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ ตดั สินใจกระโดดเข้ าไปอัดไอ้ หื่นนั่นซักที

สองที ก็ต้องอ้ าปากค้ างกับภาพตรงหน้ า...!

“หึๆๆ น่ารักจริ งน้ า” ชายหนุ่มเอ่ยพร้ อมกับยื่นใบหน้ าเข้ าไปใกล้

อย่างหวังจะลิ ้มรสความหวานจากร่างตรงหน้ า

ปึ ด้ ...!!

P a g e | 346
อัญ

ราวกับมีอะไรบางอย่างขาดผึงลง

“ไสหน้ าโง่ๆ ของแกออกไปซะ” คาเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเย็น ยะเยียบ

พร้ อมกับที่ ร่า งของคนที่ ค ร่ อ มอยู่ด้านบนลอยละลิ่ว ไปกระแทกกับผนัง
อย่างรุนแรง

โครม!!

เสียงที่ดงั ขึ ้น ทาให้ ร่างบางของชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงตัวแข็งค้ าง

อย่างตกใจ ก่อนจะเรี ยกชื่อคนที่นอนกองอยู่กบั พื ้นทันทีที่ได้ สติ

“ท่านจีน!!”

ราอิลลุกขึ ้นยืนพร้ อมกับลูบแขนตัวเองด้ วยท่าทางเหมือนยังขน

ลุกไม่หาย ดวงตาสีทองวาวโรจน์ขณะปรายมองร่างของคนที่หมดสติอย่าง
เย็นชา ก่อนจะยื่นมือกางออกไปตรงหน้ า แต่แล้ วก็ถกู มือของพริ สรัง้ เอาไว้
เสียก่อน

“ใจเย็นก่อ นโยม เดี๋ยวมันก็ได้ ตายกันพอดี ” พริ สเอ่ยพร้ อมกับ

กอดแขนของอี กฝ่ ายเอาไว้ อ ย่างแน่นหนา แม้ จ ะอดหวั่นๆ กับนัยน์ ตาที่
เหลือบมองมาทางตัวเองอย่างคาดโทษไม่ได้ ก็ตาม

“พะ...พวกเธอเป็ นใครกันแน่น่ะ ” ชายหนุ่มที่ยงั คงนั่งอยู่บนเตียง

เอ่ยด้ วยน ้าเสียงสัน่ พร่ าอย่างหวาดหวั่น หากแต่มือ บางที่ถือปื นกระบอก
เล็ ก ๆ เล็ง มาทางพวกเขาก็ ท าให้ พริ ส ถึ ง กั บ กลื น น า้ ลายลงคออย่ า ง
หวาดเสียว

P a g e | 347
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อ่า...ใจเย็น...เย็น ” พริ สเอ่ยได้ เพียงเท่านัน้ ก็ต้อ งอึง้ จนพูดไม่

ออก เมื่อร่างบางตรงหน้ าอยู่ๆ ก็ล้มลงไปเสียอย่างนัน้

ก่อนจะอ้ าปากค้ างอย่างเหวอๆ เมื่อเพื่อนที่เขาเผลอปล่อยแขน

ไปชั่วขณะเมื่อครู่ ตอนนี ้กลับไปอยู่ด้านหลังของคนที่เพิ่งล้ มลงไปตัง้ แต่
เมื่อไรไม่ร้ ู!

สีหน้ าที่ดเู รี ยบเย็นของราอิล ดูราวกับว่าเขาจะฆ่าใครเสียตอนนีก้ ็

คงไม่แปลก โดยเฉพาะเมื่อนัยน์ตาสีทองนั่นหันไปมองร่างของชายหนุ่มที่มี
ศักดิเ์ ป็ นถึงผู้นาสูงสุดของดิออสรอยด์

“ระ...ราอิล จะ...ใจเย็นๆ ก่อน ฆ่าคนมันเป็ นบาปน้ า ” พริ สเอ่ย

ด้ วยรอยยิ ้มแบบใจดีส้ เู สือ

นัยน์ตาสีทองที่ตวัดมองมาแว่บหนึ่ง ทาให้ รอยยิ ้มที่มีฝืดเฝื่ อนลง

ก่อนจะหายไปด้ วยรู้สกึ กลัวใจคนตรงหน้ าในยามนี ้เสียจริงๆ

‘มะ...หมอนี่เวลาน็อตหลุดน่ากลัวยิ่งกว่าชาร์ มีหลายเท่าเลยอ้ ะ ’
ความคิดที่แล่นเข้ ามา ทาให้ พริสยิ ้มแหยๆ

แต่ยังไม่ทันได้ ห้ามอะไรอีก ราอิลก็ซัดอะไรบางอย่างใส่ร่างของ

ทังสองคนที
้ ่หมดสติ...ถึงเขาจะมองตามแทบไม่ทัน แต่จากประสบการณ์
เท่าที่เขาเคยเห็นและโดนมากับตัว มันต้ องเป็ นเข็มวาโยไม่ผดิ แน่!

P a g e | 348
อัญ

“เอ้ อ...นายคงไม่ได้ จะฆ่าหมอนัน่ จริ งๆ หรอกใช่มย”

ั ้ คาเอ่ยของ
เจ้ าเพื่อนตัวแสบ ทาให้ เด็กหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ...
เจ้ านี่มนั คิดว่าเขาจะฆ่าไอ้ สวะนัน่ จริงๆ หรื อเนี่ย...

แต่จะว่าไปก็เดาเกือบถูกล่ะนะ เพราะถ้ าหากเมื่อครู่เขาไม่ถูกรัง้

แขนเอาไว้ ก่อนล่ะก็ ไอ้ ที่จะปล่อยออกไปคงไม่ใช่เข็มวาโยแบบนี ้ แต่อาจจะ
กลายเป็ นใบมีดวายุแบบที่ฟันทีเดียวขาดสะพายแล่งไปแทนก็ได้ ...!

“วางใจเถอะ เข็มนั่นก็แค่ทาให้ สองคนนี ล้ ืมเรื่ องที่ เกิดขึ ้นเมื่อ กี ้

ไม่ได้ มีอันตรายถึงชีวติ หรอก” คาตอบของเพื่อนผู้เชี่ยวชาญวิชาฝั งเข็ม ทา
ให้ คนฟั งอดรู้สกึ ทึ่งไม่ได้

ราอิลใช้ วาโยเวทอุ้มร่ างของชายหนุ่มทัง้ สองมาวางไว้ บนเตีย ง

เพื่อกลบเกลื่อนหลักฐาน ก่อนจะหันไปทางเจ้ าคนที่ยืนมองการกระทาของ
เขาตาปริบๆ

“เอ้ า ไปกันเถอะ ป่ านนี ช้ าร์ มี คงรอนานแล้ ว ” คาเอ่ยของคนที่

กระโดดลงไปจากระเบียงในทันทีที่พดู ทาให้ พริ สที่ยืนค้ างอยู่คนเดียวถอน
หายใจออกมาจนหมดปอก

“เฮ้ อ...ดูมนั ไม่ออกเลยแฮะ”

...นึกว่าจะโมโหจนซัดแหลกไม่ยงเสี
ั ้ ยแล้ ว แต่อยู่ๆ ก็กลับมาสงบ
ลง แถมยังคิดหาวิธีทาลายหลักฐานซะหมดจดได้ อีก...นี่แหละหนา ที่เขา
ว่าพวกผู้ใช้ วาโยเป็ นพวกลมเพลมพัด

P a g e | 349
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาสีเขียวอมเหลืองมองไปทางผู้ยิ่งใหญ่แห่งดิออสรอยด์ด้วย
สายตาเหมือนกับจะแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลไปให้ ก่อนจะใช้ เถาไม้ ที่เคยใช้
ตอนขึ ้น นามาเกี่ยวกับราวตรงระเบียง ก่อนจะกระโดดลงไปจากห้ องที่อยู่
ชันบนสุ
้ ดของอาคารแห่งนี ้อย่างเงียบกริบ

+++++++++++++++++++++++++++++

“เอ้ า มาแล้ วเหรอ” ชาร์ มีเอ่ยทักขึ ้น เมื่อเห็นราอิลที่พงุ่ ทะยานลงมา

ก่อนจะใช้ วาโยเวทพยุงตัวให้ ลอยอยู่กลางอากาศ

“นี่กาลังคุยกับพวกตฤณอยู่พอดีเลย” ชาร์ มีเอ่ยพร้ อมกับที่พริ สพุ่ง

ตัวลงมาถึงพอดี

“ฮะๆๆ ได้ ข่าวว่าพวกนายไปแอบถ ้ามองมางัน้ เหรอ” คาทักกลัว้

เสียงหัวเราะจากแบ็กแพคกิ ้งของชาร์ มี ทาให้ ราอิลถึงกับสะอึก ในขณะที่พ
ริสกลับหัวเราะตามอย่างเห็นเป็ นเรื่ องขบขัน

“ตกลงว่าเมื่อ กี ท้ างนายเกิด อะไรขึน้ งัน้ เหรอ หายไปนานเลย”

คาถามกลับของราอิลอย่างจงใจเบี่ยงเบนประเด็น ทาให้ พริสหัวเราะเบาๆ
อย่างรู้ทนั

“อืม...นี่ฉันก็กาลังรอพวกนายมากันครบทังสามคน
้ จะได้ เล่าเรื่ อง
นี ้ให้ ฟังไปพร้ อมกันเลย”

P a g e | 350
อัญ

หลังจากนัน้ พวกเขาก็ได้ รับทราบเรื่ องราวทุกอย่างที่เกิดขึ ้นทางฝั่ ง

ของพวกที่อยู่หอคุณธรรม ทังองค์
้ กรฝ่ ายต่อต้ านที่ชื่อว่า ปี กมายา ทัง้ เรื่ อง
ความลับของหอคุณธรรม และเรื่ องที่พวกนันก ้ าลังวางแผนจะบุกเข้ าไปใน
หอคุณธรรมอีกครัง้

“เท่าที่ฟังมาทังหมด้ ฉัน ว่าคนที่ชื่อเรโอนั่นก็ยังมีจุดที่น่าสงสัยอยู่

นะ...” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นอย่างครุ่นคิด

“พวกฉันก็คิดแบบนัน้ เหมือ นกัน ดูเหมือ นเขาจะยังเก็บงาอะไร

เอาไว้ อีกเยอะ...บอกแค่เฉพาะเรื่ องที่จาเป็ นจะต้ องรู้เท่านัน้ แต่ก็เอาเถอะ
ทางฝ่ ายเราเองก็ ไ ม่ ไ ด้ เ ปิ ดเผยอะไรมาก ฝ่ ายนั น้ ก็ ค งจะสงสัย เรา
เหมือนกัน” คาเอ่ยของตฤณ ทาให้ พริสถึงกับหัวเราะออกมา

“ฮะๆๆ นัน่ สินะ ถึงจะสงสัยกันไปกันมา แต่ในเมื่อลงเรื อลาเดียวกัน

แล้ ว ก็ต้องช่วยกันแจวมันไปให้ ถึงที่หมาย ไม่งนก็
ั ้ ลม่ ด้ วยกันหมด”

...ต่า งฝ่ ายต่างก็เ พี ยงอาศัย ที่ มี ผ ลประโยชน์ บ างอย่า งร่ วมกัน

เท่านัน...แบบนี
้ ้มันเหมือนกับที่พ่อของเขาพร่ าสอนหลักการเจรจาการค้ า
ซึ่งเป็ นกฎเหล็กข้ อหนึ่งที่ ว่า ‘ไม่มีมิตรแท้ และศัตรู ถาวร มีแต่ผลประโยชน์
ร่วมกันเท่านันที
้ ่ถาวร’

พริสหันไปมองเพื่อนซี ้ที่กาลังแตะมืออังหน้ าผากของเขาอย่างงงๆ

“นายไข้ ขึ ้นรึ เปล่า หรื อว่าถ ้ามองจนสมองเพี ้ยนวะ ถึงได้ พดู อะไร
เข้ าท่าแบบนัน”้ คาเอ่ยในตอนท้ าย พร้ อมกับรอยยิม้ แซวๆ ทาให้ เจ้ าตัวรี บ
ปั ดมืออีกฝ่ ายออก ก่อนจะแยกเขี ้ยวงุดใส่

P a g e | 351
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อืม...เรโอ ซาเฟล ชาง เป็ นคนในตระกูลชาง แต่ไม่ใช่พวก เดรก

เกอร์ ก็ แสดงว่าคงเป็ นสายตระกูลรอง เดี๋ยวฉันลองถามข้ อ มูลจากคุณ
กรอเรี ยดูละกัน” ราอิลเอ่ยพลางคิดไปถึงสิง่ ที่ร้ ูสกึ ค้ างคาอยู่ในใจ

‘ทังๆ
้ ที่ซาเฟลคงเป็ นเพียงตระกูลสาขา แต่ทาไมเราถึงได้ ร้ ูสึกคุ้น
ชื่อนี ้อย่างบอกไม่ถกู กันนะ...’

“เอ๋...คุณกรอเรี ย?” คาถามจากตฤณ ทาให้ พริ สเป็ นคนตอบอย่าง

ขบขัน

“พี่สาวคนที่เป็ นลูกเจ้ าของร้ านบะหมี่ ที่วา่ มีงานอดิเรกเป็ นนักขาย

ข่าวไง คนต้ นเหตุที่ทาให้ พวกฉันต้ องไปเป็ นพวกถ ้ามองนั่นแหละ” คาตอบ
ที่ยอมรับว่าตัวเองเป็ นพวกถ ้ามองแต่โดยดี เรี ยกเสียงหัวเราะจากทุกคน
(ยกเว้ น ก็ แต่ร าอิ ล ที่ ไม่ร้ ู ว่า ไม่ขาไปด้ ว ย หรื อ เพราะก าลัง ครุ่ น คิด อะไร
บางอย่างจนไม่ได้ สนใจฟั ง)

“อืม...งัน้ รอเดี๋ยวนะ ฉันจะลองติดต่อไปหาเธอดู ไหนๆ ก็ต้องส่ง

ภาพถ่ายที่ ได้ ไปให้ อ ยู่แล้ ว ” ราอิลเอ่ยขึ ้นในที่สุด หลังจากตัดสินใจได้ ว่า
เรื่ องนี ้ควรจะรี บหาข้ อมูลไว้ ให้ เร็วที่สดุ ดีกว่าจะปล่อยให้ ร้ ูสกึ ค้ างคาใจ

เขากดปุ่ มอี กปุ่ มบนกล้ อ งถ่ายรู ปที่ หญิ งสาวให้ ไว้ ก่ อ นที่ มันจะ
กลายเป็ นเครื่ องมือสื่อ สารระบบเครื อข่ายส่วนบุคคลในทันที พร้ อ มกับที่
ภาพของหญิงสาวที่เป็ นเจ้ าของกล้ องจะปรากฏขึ ้นตรงหน้ าของพวกเขาใน
ลักษณะของหน้ าจอกึ่งโปร่งแสงกลางอากาศ

P a g e | 352
อัญ

“ไอ้ กล้ องถ่ายรูปอะไรนี่มนั สารพัดประโยชน์ดีจงั แฮะ” พริ สเอ่ยขึ ้น

อย่างนึก ก่อนจะคิดอย่างหมายมาดว่า หากกลับออกไปเมื่อไหร่ ลองเอา
ความคิดนี ้ไปนาเสนอกับพ่อของเขาดูก็คงไม่เลว...

“ว่าไงจ๊ ะ หนุ่มๆ มีปัญหาอะไรกัน หรื อว่าหาทางไปอาคารที่ทาการ

ฝ่ ายปกครองไม่เจอจ๊ ะ ” คาทักทายกึ่งคาถามของหญิงสาว ทาให้ พริ สฉี ก
ยิ ้มกว้ าง

“แหม...อย่าดูถกู กันสิฮะ รูปภาพน่ะได้ มาแล้ วต่างหาก”

“พวกเธอนี่ ท างานกันไวดี จ ริ ง ๆ” กรอเรี ยเอ่ ยด้ ว ยสายตาทึ่ ง ๆ

ขณะที่ บ อกให้ ร าอิล กดปุ่ มเดีย วกับ ที่ ใ ช้ ติด ต่อ หาเธอ แต่กดรั วสองครั ง้
ติดกัน ก็จะส่งรูปภาพที่ถ่ายได้ ทงหมดไปให้
ั้ เธอได้ ในทันที

“อืม ถึงภาพจะไม่ได้ โฟกัสเท่าไหร่ แต่ก็ถ่ายได้ ชดั ดี แสดงว่าคนถ่าย

ไม่ยอมเล็งกล้ องเลยล่ะสิ” ท้ ายคา หญิงสาวก็ปรายมองไปทางเด็กหนุ่มทัง้
สามอย่างกึ่งขบขัน โดยเฉพาะเมื่อเห็นสีหน้ าเย็นๆ จากราอิล

“นอกจากส่งรูปไปให้ คณ
ุ แล้ ว พวกผมอยากขอรบกวนถามข้ อมูล
อะไรบางอย่างได้ มยครั
ั ้ บ” คาเอ่ยของราอิล ทาให้ หญิงสาวเลิก่ คิ ้วขึ ้นอย่าง
สงสัย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“ฮะๆ ก็กะแล้ วว่าพวกเธอคงต้ องมีเรื่ องอื่นด้ วยแน่ๆ เอ้ า ก็ได้ จ้ะ ถือ
ซะว่าเป็ นค่าที่สง่ ข้ อมูลมาให้ รวดเร็วทันใจ ฉันจะแถมข่าวให้ อีกนิดก็ได้ ”

P a g e | 353
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ขอบคุณครับ” ราอิลยิ ้มบางๆ อย่างสุภาพ ก่อนจะเอ่ยต่อทันที “ไม่

ทราบว่าคุณรู้จกั คนที่ชื่อ เรโอ ซาเฟล ชาง หรื อเปล่าครับ”

ค าถามของเด็ก หนุ่มท าให้ ห ญิ ง สาวมี สี ห น้ า เคร่ ง เครี ยดขึน้ มา

ในทันที “พวกเธอไปได้ ยินชื่อ หรื อรู้จกั คนๆ นันได้
้ ยงั ไงจ๊ ะ”

“พอดีเพื่อนผมมีอะไรบางอย่างที่ทาให้ ต้องร่วมงานกันนิดหน่อยน่ะ
ครับ” ราอิลเลือกที่จะตอบความจริงเพียงส่วนหนึ่ง

กรอเรี ยขมวดคิ ้วมุน่ เล็กน้ อย ก่อนจะเอ่ยต่อด้ วยน ้าเสียงจริงจัง “ถ้ า

อย่างนันเพื
้ ่อนของเธอคนนันก็ ้ ไม่ต้องเป็ นห่วงไปหรอกจ้ ะ คนๆ นันเป็
้ นคนดี
และมีเกียรติมากพอที่จะเชื่อถือได้ ถึงจะฉลาดจนน่ากลัวไปหน่อยก็เถอะ”

“ทาไมคุณ ถึงพูด เหมือ นรู้ จักกับ คนๆ นัน้ เป็ นการส่วนตัวเลยล่ะ

ครั บ ” ค าพูดของหญิ ง สาว ท าให้ ช าร์ มี อ ดนึ ก สงสัย ไม่ไ ด้ จึง เผลอถาม
ออกไป

“ก็เมื่อก่อน เขาเองก็เคยมาซื ้อข่าวกับฉันอยู่หลายครัง้ นี่จ๊ะ” คาตอบ

พร้ อมรอยยิ ้มหวาน ทาเอาคนฟั งถึงกับอึ ้งจนตาค้ าง เพราะไม่คิดว่าหญิ ง
สาวตรงหน้ าจะเป็ นนักขายข่าวที่มีเส้ นสายโยงใยไปถึงระดับหัวหน้ าฝ่ าย
ต่อต้ านรัฐบาล

‘...มิน่าล่ะ ถึงได้ มีแผนผังข้ อ มูลภายในเขตศูนย์ นี่อ ย่างละเอี ยด

ขนาดนัน’้ ราอิลคิดอย่างไม่แปลกใจเท่าไรนัก ก่อนจะเอ่ยถามต่อ

P a g e | 354
อัญ

“พอจะมีข้อมูลนอกเหนือจากนันมั ้ ยครั้ บ เช่นว่าสายสกุลของเขา

เกี่ ยวพันกับพวกเดรกเกอร์ ยังไง แล้ วอี กเรื่ อ งหนึ่งที่ผมสงสัยก็คือ...เขามี
ส่วนเกี่ยวข้ องในการเจรจาสนธิสญั ญาครูวว์หรื อเปล่าครับ”

คาถามของเด็กหนุ่ม ทาให้ หญิ งสาวขมวดคิว้ มุ่นราวกับกาลังดึง

ความทรงจาบางอย่างกลับมา ก่อนจะเอ่ยด้ วยท่าทางครุ่นคิด

“อืม...ซาเฟลเป็ นสายสกุลของตระกูลชางจริงๆ แต่ถึงจะไม่ใช่สาย

สกุ ล หลัก ก็ เ ป็ นตระกู ล ที่ ขึ น้ ชื่ อ ในเรื่ อ งของมัน สมองเป็ นเลิ ศ อย่ า ง
เทคโนโลยีเกทเอง ผู้ที่เป็ นต้ นคิดก็มาจากซาเฟลอีกเหมือนกัน ดังนันซาเฟล ้
จึงสามารถสร้ างรายได้ มหาศาลจากการเป็ นเจ้ าของสิทธิบตั รต่างๆ และ
เป็ นสายสกุลที่ร่ ารวยพอๆ กับเดรกเกอร์ เลยทีเดียว เพียงแต่ไม่ได้ มีบทบาท
ทางการเมืองเท่านันเอง”
้

“ส่วนเรื่ อ งสนธิ สัญ ญานั่น ฉัน เองก็ ไม่แ น่ใ จเหมื อ นกัน เพราะ
สถานที่ เ จรจาอยู่น อกกรง...อ้ อ ฉัน หมายถึ งอยู่ที่ อ าณาจัก รอื่ น น่ ะ จ้ ะ
เพียงแต่เท่าที่เคยได้ ยินมา ก็คือ ท่านเติร์ก พ่อของเขาเคยเป็ นหนึ่งในคณะ
ฑูตที่พยายามเจรจาเพื่อ ขอให้ ล้มเลิกสนธิสญ ั ญาซะ แต่สดุ ท้ ายทางเดรก
เกอร์ ไม่ยอมรั บข้ อ เสนอเรื่ อ งการพัฒนาพลังงานสะอาด ก็เลยทาให้ การ
เจรจาต้ องยกเลิกไปกลางครัน ” กรอเรี ยเอ่ยด้ วยท่าทางลังเลเล็กน้ อยอย่ าง
ไม่คอ่ ยมัน่ ใจเท่าไรนัก ก่อนจะสรุปด้ วยน ้าเสียงที่หนักแน่นในตอนท้ าย

“แต่ยังไงซะ คนในตระกูลนี ม้ ีความรักและความภาคภูมิใจในดิ

ออสรอยด์ไม่ยิ่งหย่อน หรื ออาจจะมากกว่าพวกเดรกเกอร์ เสียด้ วยซา้ หวัง

P a g e | 355
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ว่าข้ อมูลเท่าที่ฉันให้ คงพอเป็ นประโยชน์กับเพื่อนของพวกเธอนะจ๊ ะ ” ท้ าย

ประโยคเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มสดใส

“ขอบคุณ มากครั บ ช่วยได้ มากจริ งๆ” ราอิลกล่าวขอบคุณอย่าง

จริงใจ ก่อนที่หญิงสาวจะขอตัวในที่สดุ เพราะบอกว่ายังต้ องนาภาพที่ได้ ไป
ตกแต่ง (?) ก่ อ นจะส่ง ให้ ลูก ค้ า ไม่อ ย่ า งนัน้ ลูกค้ า ของเธออาจจะเป็ น
ลมช็อคตายทันทีที่ได้ เห็นภาพแบบเต็มๆ ตาก็เป็ นได้

“นายคิดว่าไง” เมื่อ บุคคลที่ สามจากไปแล้ ว ชาร์ มีจึงถามพวก

ตฤณที่คาดว่าคงได้ ยินการสนทนาตังแต่
้ ต้นจนจบ

“อืม...ตอนนี ้ก็ยังคงสรุปไม่ได้ อยู่ดี แต่ข้อมูลที่พี่สาวคนนันให้

้ นี่ก็
เจ๋งไปเลยนะ แล้ วว่าแต่ที่เขาถึงขนาดต้ องไปเซ็นเซอร์ ภาพที่พวกนายส่งให้
เนี่ย แสดงว่าภาพมันคงบาดลูกกะตามากเลยสิเนี่ย ” เสียงแซวของตฤณที่
ดัง ขึ น้ จากแบ็ ก แพคกิ ง้ ท าให้ พวกพริ ส ขมวดคิ ว้ อย่ า งงงๆ กั บ ค าว่ า
‘เซ็ น เซอร์ ’ ของอี ก ฝ่ าย แต่ดูเหมื อ นจะเข้ า ใจกลายๆ อย่ างไรไม่ร้ ู โดย
เฉพาะที่พดู ถึงภาพบาดลูกกะตานัน่

“ไม่ใ ช่ แ ค่บ าดลูก กะตาหรอก แต่ต้ อ งเรี ย กว่ า อุบ าทว์ เ ลยล่ ะ
ฮะๆๆ” พริสเอ่ยพลางนึกขาสีหน้ าของตากล้ องจาเป็ นที่มยุ่ ลงทุกครัง้ ที่ต้อง
นึกถึงเรื่ องไม่เจริญหูเจริญตาพรรค์นนั ้

“งันเรามาเข้
้ าเรื่ องของที่พวกนายต้ องหากันดีกว่า...” คาเอ่ยอย่าง
จริงจังขึ ้นของตฤณ ทาให้ ทกุ คนรับฟั งด้ วยสีหน้ าเคร่งขึ ้นทันที

“จากที่ฉนั จับสัมผัสได้ ของนัน่ อยู่ที่...”

P a g e | 356
อัญ

ตอนที่ 81
ความจริ งหรื อกลลวง

เสีย งฝี เท้ า ที่ ดัง ใกล้ เข้ ามา ท าให้ เงาของร่ างทัง้ สามรี บหลบไป
ด้ านหลังกาแพงเหล็ก โดยอาศัยเงามืดที่ทาบทับลงมาช่วยพรางตา ก่อนที่
กองทหารซึ่งเดินลาดตระเวนไปรอบๆ จะเดินตัดผ่านไป

“นายแน่ใจนะว่าที่นี่น่ะ” เสียงกระซิบที่ดงั ขึน้ เบาๆ ก่อนนัยน์ตาสี

น ้าตาลอ่อนของคนพูดจะมองไปทางเป้าหมายอย่างไม่ไว้ วางใจ

อาคารที่มีลกั ษณะคล้ ายกับโกดัง แต่มีขนาดใหญ่พอจะบรรจุเรื อ

รบสักสิบลาเห็นจะได้ ในขณะที่บริเวณโดยรอบมีเพียงพื ้นที่วา่ งโล่ง ไกลถัด
ออกไปจึ งมีก าแพงเหล็กล้ อ มกรอบเอาไว้ โ ดยรอบราวกับป้อมปราการ
ขนาดยักษ์ บ่งบอกถึงความสาคัญของอาคารที่อยู่ด้านในได้ เป็ นอย่างดี

แสงไฟซึ่งส่อ งสว่างไปทั่งทัง้ บริ เวณโดยรอบ แทบจะหาจุดอับ

ไม่ได้ นอกเสียจากบริ เวณที่พวกเขายืนหลบกันอยู่ ที่สาคัญทุกๆ สามนาที
จะมี ก องทหารลาดตระเวรซึ่ ง คอยท าหน้ าที่ เ ดิน ตรวจตราผ่า นมา...
นอกจากนี ้บริ เวณรอบๆ โกดังยังมีทหารยามเฝ้าอยู่เป็ นระยะๆ...ทาให้ อด

P a g e | 357
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

คิดไม่ได้ วา่ บางทีข้างในนันอาจมี

้ ทหารเฝ้าอยู่มากกว่าบริเวณรอบนอกอีก
หลายเท่าตัว...

“ไอ้ ผลึกนัน่ เลือกตกที่ไหนไม่ตก ดันมาตกในที่แบบนี ้ แถมยังไม่

แน่อี กว่า จะใช่ที่นี่ จ ริ งรึ เ ปล่า เฮ้ อ ...” คาบ่นของเพื่อ นซี ท้ ี่ เผลอพูดคาว่า
‘ผลึก’ ออกมาอีกแล้ ว ทาให้ ชาร์ มีต้องตวัดตามองอย่างปรามๆ

...แต่ก็จริ งของมัน ให้ ไปตกในห้ องของไอ้ ผ้ นู าโฮโมนั่นยังจะง่าย

เสียกว่า!

“จะเอายังไงต่อดี” เขาหันไปถามราอิลซึ่งกาลังตีสีหน้ าครุ่นคิด

“ดูจากสภาพการณ์แล้ ว จะให้ ลอบเข้ าไปโดยหลีกเลี่ยงการปะทะ

กัน คงยากไม่ใช่เล่น ” นัยน์ตาสีทองมองไปทางพวกทหารที่เดินกันให้ ขวัก่
ไขว่ราวกับกาลังฝึ กซ้ อมสวนสนาม

...หากพวกเขาต้ อ งเข้ าปะทะกับทหารพวกนี โ้ ดยตรง ก็มีโอกาส

เสี่ยงที่จะถูกเปิ ดเผยสถานะ และถึงตอนนัน้ คงจะต้ องกลายไปเป็ นปั ญหา
ระหว่างอาณาจักรอย่างแน่นอน

“โรงเก็บพลังงานเชื ้อเพลิง...ให้ ตายสิ เป็ นสถานที่ๆ ถูกโฉลกกับ

ผู้ใช้ ไฟอย่างฉันเลยแฮะ” ชาร์ มีบน่ ด้ วยสีหน้ าเซ็งๆ

“!!” นัยน์ตาสีทองเบิกกว้ าง ก่อนจะหันไปมองคนพูดด้ วยดวงตา

เป็ นประกาย

“ใช่แล้ ว ไฟยังไงล่ะ!”

P a g e | 358
อัญ

“หัวหน้ าครับ นัน่ อะไรน่ะ!?” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงตื่นๆ ของนายทหาร

ที่เป็ นผู้ใต้ บงั คับบัญชาในสังกัด ทาให้ คนถูกเรี ยกมองไปตามสายตาของ
อีกฝ่ ายอย่างสงสัย

ควันสีเทาโขมงที่ลอยออกมาจากด้ านนอกของกาแพงเหล็ก ไกล

ออกไปไม่มากนัก ทาให้ หวั หน้ ากองมีสีหน้ าเคร่งเครี ยดขึ ้นมาทันที

“ให้ คนไปดูซิ ว่าเกิดอะไรขึ ้นกันแน่” คาสัง่ การของผู้เป็ นหัวหน้ า ทา

ให้ นายทหารในกองคนหนึ่งรี บวิง่ ออกจากแถวไปดูทนั ที

“เฮ้ ย...ไฟไหม้ ! ไฟไหม้ รี บมาช่วยกันดับเร็วเข้ า!!” เสียงตะโกนของ

คนที่ออกไปได้ ไม่นาน ทาให้ หวั หน้ ากองรี บสัง่ การทันที

“รี บเกณฑ์คนไปช่วยกันดับไฟซะ!”

ทหารลาดตระเวนทังกองที ้ ่เหลือต่างรี บวิ่งกรูกันไปยังที่ เกิดเหตุ

เหลือไว้ แต่พวกที่ทาหน้ าที่เฝ้ายามตามจุดต่างๆ เท่านัน้

“นรกสิ! ไหม้ ตรงไหนไม่ไหม้ ขืนมันลามมาถึงตรงนีไ้ ด้ เป็ นเรื่ องแน่

ระบบดับเพลิงอัตโนมัติไม่ทางานรึ ไงวะ!” หัวหน้ ากองสบถอย่างหัวเสีย...
เขาแทบไม่อยากนึกเลยว่า หากไฟไหม้ มาจนถึงโรงเก็บพลังงานเชื ้อเพลิงนี่
เข้ าล่ะก็...เขตศูนย์ทงเขตคงตกอยู
ั้ ่ใต้ ทะเลเพลิงแน่...!

“แฮ่กๆ หัวหน้ าครับ ไฟมันลามมาจวนจะถึงตรงกาแพงแล้ วครับ !!”

เสียงเอ่ยปนหอบ จากผู้ใต้ บงั คับบัญชาในสังกัดที่วิ่งกลับมารายงาน ทาให้

P a g e | 359
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

คนฟั ง กัด ฟั น กรอด ก่อ นจะหันไปสั่ง การกับ พวกที่ ยัง คงยื น เฝ้ าอยู่ต รง
บริเวณโกดัง

“ยัง จะมัว แต่ยืน ทื่ อ อยู่อี ก รี บไปช่ วยกัน ดับ ไฟเร็ วเข้ า รอหน่ว ย
ดับเพลิงคงไม่ทันการแน่ !” คาเอ่ยพร้ อมกับที่คนพูดวิ่งออกตัวไปเป็ นคน
แรก ทาให้ พวกนายทหารที่เหลือรี บพากันวิง่ ตามออกไป

“...” ความเงี ยบที่ เกิดขึ ้น หลังจากที่ ทหารในพืน้ ที่ ต่างพากันวิ่ง

ออกไปด้ านนอกจนหมด ก่อนที่เด็กหนุ่มสามคนจะเดินออกมาจากเงาของ
กาแพงที่เป็ นมุมอับสายตา

“ง่ายดีจงั แฮะ” พริสมองตามตาปริบๆ ก่อนจะพึมพาออกมาเบาๆ

เมื่อครู่ชาร์ มีได้ ใช้ อัคคีเวทจุดไฟบริ เวณแถวโรงจอดยานที่อยู่ใกล้ ๆ

แต่ไม่คิดว่าพวกนันจะมี้ เครื่ องมือที่สามารถตรวจจับควันไฟโดยอัตโนมัติ
แล้ วพ่นนา้ ออกมาดับเพลิงได้ อ ย่างรวดเร็ ว สุดท้ า ยเจ้ า ตัวเลยเผลอเร่ ง
ความแรงของเวทไปอีกนิดหน่อย (?) ทาให้ เปลวเพลิงโหมแรงขึ ้น อีกทังเมื ้ ่อ
รวมกับเชื อ้ เพลิงที่ เหลือค้ างอยู่ในยานพาหนะที่จอดอยู่ ไฟก็ปะทุแรงเกิน
กว่าเจ้ าเครื่ องมือนันจะยั
้ บยังได้ ้ อีก...เรี ยกว่าน ้าน้ อยก็ย่อมแพ้ ไฟในที่สดุ

“อย่างที่ราอิลคาดไว้ เลย พวกนันเองก็

้ กลัวว่าไฟจะลามมาที่โกดังนี่
เหมือนกัน” ชาร์ มีเอ่ยขณะมองไปทางกาแพง ซึ่งตอนนีม้ ีเสียงโหวกเหวก
ของพวกทหารดังมาจากข้ างนอก

“จริงด้ วย...แล้ วถ้ าไฟมันลามมาถึงที่นี่จริ งๆ ล่ะ จะทายังไง” พริ ส

เอ่ยด้ วยสีหน้ าตื่นๆ อย่างเพิง่ นึกขึ ้นได้

P a g e | 360
อัญ

“ไม่มีทาง เพราะฉันสร้ างข่ายมนตรากันเอาไว้ แล้ ว มันจะลามไป

ได้ มากสุดก็ถึงแค่ตรงกาแพงเหล็กนี่เท่านันแหละ...ฉั
้ นเป็ นคนผูกเอง ก็ต้อง
เตรี ยมวิธีแก้ ไว้ ส”ิ คาเอ่ยของชาร์ มีทาให้ พริสถอนหายใจเบาๆ

“งันก็
้ รีบไปกันเถอะ” ราอิลพยักหน้ าให้ ทกุ คน ก่อนทัง้ หมดจะรี บวิ่ง
ไปยังทางเข้ าตรงประตูโกดัง

ประตูโกดังทาจากเหล็กสูงเกือบสามเมตร อีกทัง้ ด้ านหน้ ายังมีช่อง

สาหรับเสียบไอดีคลิป เพื่อตรวจสอบสิทธิ์ในการเข้ าออก

“ให้ ต ายสิ ประตูก็ ล็อ กอยู่แ ล้ ว ยัง อุต ส่า ห์ เ อาทหารมาเฝ้ าซะ
เยอะแยะ” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นอย่างหัวเสีย

“เอาน่ะ พวกนายก็เดาว่ามันจะเป็ นแบบนี อ้ ยู่แล้ วนิ เมื่อเข้ าตรงๆ

ไม่ได้ ก็ใช้ เวทเคลื่อนย้ ายเอาก็ได้ ” พริ สเอ่ยขึ ้นอย่างใจเย็น แต่ก็อดนึกเห็น
ด้ วยกับเจ้ าเพื่อนซี ้นิดๆ ไม่ได้ เหมือนกัน

“เมื่อกี ้พวกนายสองคนก็ใช้ เวทเคลื่อนย้ ายไปแล้ ว งันคราวนี

้ ้เป็ นตา
ฉันบ้ างล่ะนะ” พริสเอ่ยพร้ อมกับดีดนิ ้วดังเป๊ าะอย่างร่าเริง

ทันใดนันวงแหวนเวทสี
้ เหลืองทองก็ปรากฏขึ ้นใต้ ร่างของทุกคน
พายุกลีบดอกบลิสตัลสีเหลือ งก็พดั ปลิวไปรอบๆ วงแหวนเวท แล้ วค่อยๆ
หนาแน่นขึ ้นจนมองไม่เห็นร่ างของคนที่อยู่ข้างใน เมื่อกลีบดอกไม้ ทงั ้ หมด
สลายกลายเป็ นละอองสีทองปลิวไปกับสายลม ก็ไม่เหลือเค้ า ร่างของคนที่
เคยยืนอยู่บริเวณนันอี
้ กต่อไป

P a g e | 361
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ภายในโรงเก็บพลังงานเชื ้อเพลิงในยามนี ้มีเพียงแสงไฟสีฟ้าสลัวๆ

ติดอยู่ตามผนังแต่ละจุด แทงค์เหล็กขนาดใหญ่ สูงเกือบสิบเมตรตังเรี ้ ยง
รายอยู่รอบๆ โดยตรงกลางห้ องมีเสาเหล็กขนาดใหญ่สูงจรดเพดาน...น่า
แปลกที่ การคาดการณ์ ของพวกเขาผิดหมด ข้ างในนี ไ้ ม่มีทหารคอยเฝ้า
แม้ แต่เพียงคนเดียว

“มะ...มันจะไปมีใครทนอยู่ในที่หนาวนรกขนาดนีไ้ ด้ วะ” พริ สเอ่ย

ด้ วยน ้าเสียงสัน่ ๆ พร้ อมกับกอดอกแน่น อากาศที่หายใจออกไป กลายเป็ น
ไอสีขาวขุน่

...แน่นอนว่าเขาพอจะรู้ สาเหตุที่ด้านในไม่มีทหารคอยเฝ้ายาม
แล้ ว เพราะขนาดเขากางม่านวาโยเวทช่วย ยังหนาวเสียจนแทบจะก้ าวขา
ไม่ออก แล้ วใครล่ะมันจะไปทนอยู่ได้ !

“เอาเถอะ ถึงยังไงไม่มีคนก็ใช่วา่ จะไม่มีกบั ดัก ยังไงก็ระวังตัวเอาไว้

ก่อนแล้ วกัน” ชาร์ มีเอ่ยพลางมองสารวจไปรอบๆ...

สถานที่แห่งนี ต้ ่างกับด้ านนอกราวกับเป็ นคนละโลก ทัง้ อุณหภูมิ

และแสงสว่าง อีกทังเสี
้ ยงจากภายนอกยังไม่อ าจดังเข้ ามาถึงในนี ้ ดังนัน้
เสียงจากด้ านในเองก็ไม่น่าจะดังลอดออกไปข้ างนอกได้ เช่นกัน

“ว่าแต่ร้ ูแค่วา่ ผลึกมันอยู่แถวๆ นี ้ แล้ วจะเริ่ มหายังไงดีล่ะเนี่ย ที่นี่

มันใหญ่พอๆ กับสนามประลองเวทเลยนะ” พริสเอ่ยพร้ อมกับยกมือขึ ้นถูไป
มา เพราะอย่างน้ อยมันจะได้ ไม่ชาไปเสียก่อน

P a g e | 362
อัญ

“ฉันคิดว่าน่าจะพอมีทางนะ...ก่อ นอื่นก็ต้องลองจับกระแสพลัง
ของผลึกดู” ราอิลเอ่ยพร้ อมกับสร้ างกระแสลมอ่อนๆ พัดไปจนทัว่ ทังห้
้ อง

“บรื๋ อ...นายจะแช่แข็งกันรึ ไงวะ” พริ สโวยวายทันทีที่สายลมเย็น

เยียบปะทะผิว ก่อนจะบ่นพึมพาเบาๆ

“เราไม่ใช่เ จ้ า ตฤณมัน ซัก หน่อ ย จะได้ จับกระแสพลังอะไรนั่น

ได้ น่ะ”

“แต่ก็น่าจะพอสัมผัสกระแสพลังเวทได้ นี่...ถึงจะแยกแยะไม่ได้ ว่า

เป็ นกระแสพลังของผลึกรึ เปล่า แต่สาหรับที่ๆ ไม่มีทางมีกระแสพลังเวทอยู่
เลย นอกจากกระแสพลังของพวกเราเองที่ถกู อินเนอร์ ชีลด์สะกดไว้ การจะ
หาสิ่งที่แปลกแยกออกไปมันก็พอมีทางเป็ นไปได้ ที่นายอยากจะบอกก็คือ
แบบนี ้ใช่มยั ้ ราอิล ” ชาร์ มีที่เป็ นคนอธิบายแทน ในขณะที่ ราอิลเพียงยิม้
นิดๆ เป็ นเชิงตอบรับ

“ถ้ างัน้ ก็ รีบๆ หากัน เถอะ บรื๋ อ ...หนาวจะตายอยู่แล้ ว ” พริ ส ที่

หนาวจนฟั นกระทบกันกึกๆ แต่ก็ยังพยายามรวบรวมสมาธิเพื่อหาจุดที่ มี
กระแสพลังเวทรั่วไหลออกมา

‘แปลก...ตังแต่
้ เข้ ามาในห้ องนี ้ ก็ร้ ูสึกได้ ว่ามีกระแสพลังเวทจางๆ
รั่วไหลออกมา แต่กลับหาที่มาของมันไม่พบ...ทาไมกันนะ’ นัยน์ตาสีทอง
เรื องแสงสีเหลืองทองจางๆ ขณะใช้ ‘สายลม’ ให้ พดั พาไปยังทุกซอกทุกมุม
เพื่อช่วยจับสัมผัสของกระแสพลังเวท

P a g e | 363
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แต่ไม่ว่าสายลมจะพัดผ่านที่ใด ก็ล้วนไร้ ปฏิกิริยาตอบรับ...เขาจึง

ชักสายลมทังหมดกลั ้ บมาวนอยู่รอบตัว ราวกับกาลังสื่อสารอะไรบางอย่าง
กับเจ้ าสิง่ ที่ไร้ ตวั ตนแต่สมั ผัสได้

“...!!” ราอิลชะงักไปเล็กน้ อย เมื่อสัมผัสได้ ถึงกลิน่ อายบางอย่าง

ซึ่งติดมากับสายลมที่พดั หวนกลับ...กลิน่ อายอันแปลกไปจากกลิน่ อายเวท
ของพวกเขา!

เด็ก หนุ่ม ผู้ใช้ ล มพุ่ง ทะยานไปตรงกลางห้ อ งอย่า งรวดเร็ ว ซึ่ ง

ตอนนี ้มีเจ้ าเพื่อนตัวดีที่ยืนอยู่ก่อนแล้ ว และกาลังจ้ องมองเสาเหล็กขนาด
ใหญ่ด้วยสีหน้ าจริงจัง

“นายเองก็ร้ ูสึกเหมือนกันเหรอ” ราอิลเอ่ยถามพริ สที่กาลังใช้ มือ

ลูบๆ คลาๆ เสาเหล็กตรงหน้ าอย่างขอความเห็น

“อืม...ไอ้ ตรงนี ม้ นั อุ่นกว่าที่อื่ นน่ะ ดูสิ เสานี่ แตะแล้ วอุ่นสบายดี

จัง” คาตอบที่ได้ รับ เล่นเอาคนถามที่กาลังกระโดดลงมา หน้ าทิ่มเสียหลัก
จนต้ องใช้ มือยันเสาแตะแล้ วอุ่นสบายที่วา่

“นาย...” เอ่ยได้ เพียงเท่านัน้ ก็ร้ ูสึกเหมือนเสาตรงที่เขาเอามือยัน

ไว้ อยู่ๆ มันยุบหายไปเสียอย่างนัน...
้

กริ๊ก...!

เสียงสลักที่ดังขึ ้นเบาๆ ก่อ นจะเกิดเสี ยงดังเอี๊ ยดอ๊ าดพร้ อ มกับ

แรงสัน่ สะเทือนมาจากข้ างใต้ พื ้นตรงจุดที่พวกเขายืนอยู่พอดิบพอดี!

P a g e | 364
อัญ

“กับ ดัก เหรอ!” พริ ส เอ่ ย ขึน้ อย่ า งตกใจ ก่ อ นจะกระโดดถอย

ออกไปด้ านหลัง ส่วนราอิลเพียงแค่ใช้ วาโยเวทช่วยพยุงตัวให้ ลอยสูงขึน้
จากพื ้นเล็กน้ อย

“พวกนายทาอะไรกันน่ะ !” ชาร์ มีวงิ่ ตรงมาทางต้ นเสียงพร้ อมกับ

ถามขึ ้น หลังจากที่เมื่อครู่เขาจับสัมผัสได้ ถึงพลังงานความร้ อนที่สงู ผิดปกติ

แต่แ ล้ ว ยัง ไม่ทันมี ใครได้ เอ่ย อะไรขึน้ อี ก ภาพเบือ้ งหน้ า ก็ดึง

สายตาทังสามคู
้ ่ให้ หันไปมองอย่างตกตะลึง เมื่อเสาเหล็กขนาดใหญ่ที่อยู่
ตรงกลางห้ อง หมุนวนช้ าๆ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนลงไปข้ างใต้ พื ้นราวกับสก
รูที่กาลังถูกขัน

“ระบบได้ทาการลดท่อส่งพลังงานลงเรี ยบร้อยแล้ว” เสียงเย็นๆ ที่

เกิดจากเสียงประดิษฐ์ ดงั ขึ ้น พร้ อมกับที่เสายักษ์ซึ่งเคยอยู่ตรงหน้ าพวกเขา
ได้ เลื่อนลงไป จนตอนนี ้กลายเป็ นเพียงแท่นเหล็กที่มีความสูงจากพื ้นไม่ถึง
หนึ่งเมตรเสียด้ วยซ ้า

“นี่มนั อะไรกันเนี่ย” ชาร์ มีเอ่ยอย่างงงงัน ก่อนจะเหลือบมองไป

ทางประตูห้องทังสองฝั
้ ่ ง ใจนึกกลัวว่า เสียงกับแรงสัน่ สะเทือนเมื่อครู่ จะทา
ให้ พวกทหารด้ านนอกแห่กันเข้ ามา แต่จนแล้ วจนรอด ก็ยังไม่มีเหตุการณ์
เช่นนันเกิ
้ ดขึ ้น

...ดูเหมือนด้ านในนี ้จะถูกปิ ดตายจากโลกภายนอกโดยสิ ้นเชิง

P a g e | 365
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ราอิล นายทาอะไรน่ะ ” เสียงของพริ สที่ ดงั ขึน้ ทาให้ เขาหันไป

มองอย่างสงสัย แล้ วจึงเห็นว่าคนที่ ถูกเรี ยกกาลังคลามือ สะเปะสะปะไป
ตามแท่นเหล็กด้ วยท่าทางเหมือนกับกาลังหาอะไรบางอย่าง

“จากเสี ย งเมื่ อ กี .้ ..ฟั ง แล้ ว เหมื อ นว่ า เสานี่ น่ า จะเป็ นท่ อ ส่ ง

พลังงานที่ว่า แล้ วที่มันเลื่อนลงมาได้ ก็น่าจะเป็ นเพราะฉันบังเอิญไปกด
โดนกลไกของมันเข้ าพอดี...ทีนี ้เมื่อเอามันลงได้ ก็น่าจะมีวธิ ีเปิ ดมันออก ไม่
แน่ว่าผลึกมันอาจจะอยู่ในนันก็ ้ ได้ ” ราอิลเอ่ยทังๆ ้ ที่ ยังใช้ มือลองเคาะไป
ตามแท่นเหล็ก

“...ก็มีโอกาสเป็ นไปได้ นะ...ฉันเองก็ร้ ู สึกว่าท่อนี่ มีอ ะไรแปลกๆ

เหมือนกัน” ชาร์ มีเอ่ยขึ ้นบ้ าง ก่อนจะเดินวนไปรอบๆ แท่นเหล็กขนาดใหญ่
ที่อดีตเคยเป็ นเสาเหล็กสูงจรดเพดาน

หลังจากที่ ราอิลเคาะแท่นเหล็กไปซักพัก คิว้ เรี ยวก็ขมวดเล็กๆ

ก่อนจะยิ ้มออกมาอย่างยินดี เมื่อพบว่าแผ่นเหล็กตรงจุดที่ เขากาลังเคาะ มี
เสียงก้ องๆ ที่ไม่ทึบเหมือนจุดอื่นๆ

“เอ๋...เจอแล้ วเหรอ?” พริ สเอ่ย เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อน ก่อนจะ

เดินเข้ าไปหาอีกฝ่ าย

“...แต่กดไม่ลงนี่สิ” ราอิลเอ่ยพร้ อมกับขมวดคิ ้วมุ่น ชาร์ มีจึงลอง

เคาะตรงจุดที่ราอิลพยายามใช้ มือดัน ก่อนจะเอ่ยอย่างครุ่นคิด

“อืม...แปลกแฮะ ไหนขอฉันลองดูหน่อยนะ” สิ ้นคาเอ่ย คนพูดก็

กาหมัดแน่นเกร็ง ก่อนจะอัดเข้ าตรงจุดที่น่าจะมีกลไกซ่อนอยู่

P a g e | 366
อัญ

ตูม!!

หมัด หนัก ๆ กระแทกเข้ าจนแผ่นเหล็กตรงหน้ า บุบลง เล่น เอา

ดวงตาของอีกสองคนที่มองอยู่ ถึงกับเบิกกว้ างอย่างอึง้ ๆ...แบบนี ้มันไม่ใช่
ลองดูแล้ วล่ะ...แต่เป็ นลอง(ทาลาย)ดูชดั ๆ!?

ครื น...

“!!” เสีย งกลไกที่ เ ริ่ ม ทางาน พร้ อมกับ ที่ แ ท่น เหล็กขนาดใหญ่
ตรงหน้ าจะเริ่ มเปิ ดออก ดึงให้ ความสนใจของทุกคนกลับไปอยู่ตรงหน้ าอีก
ครัง้

ตรงส่วนด้ านบนสุดของแท่นเหล็กค่อ ยๆ เปิ ดแยกออกจากกัน

เผยให้ เห็น ท่อ เหล็กขนาดใหญ่ ที่ อ ยู่ลึกลงไปใต้ พืน้ แลดูคล้ ายกับบ่อ น า้
ขนาดใหญ่ ...หากแต่สิ่งที่อยู่ภายในนันกลั้ บเป็ นของเหลวสีตะกั่วปริ มาณ
มหาศาล ซึ่งกาลังเรื องแสงสีมว่ งจางๆ ออกมา

“นี่มนั ...เลทรอนเหลว!?” ชาร์ มีมองไปยังของเหลวที่อยู่ภายในท่อ

เหล็กอย่างตกตะลึง...แต่นั่นก็ทาให้ เขาพอจะเข้ าใจแล้ วว่า ทาไมในโกดัง
แห่งนี ้ถึงต้ องควบคุมอุณหภูมไิ ว้ เช่นนี ้...

แร่ เลทรอนที่ถูกนามาหลอมเหลว จะต้ อ งถูกจัดเก็บเอาไว้ ในที่ ๆ

อุณหภูมเิ ย็นจัด เพราะหากโดนความร้ อนเพียงเล็กน้ อยเป็ นแรงกระตุ้น มัน
ก็จ ะปลดปล่อ ยพลัง งานที่ กัก เก็ บไว้ อ อกมา...ยิ่ง ถ้ า เป็ นเลทรอนเหลว
ปริ มาณมหาศาลเช่นนี ้ด้ วยแล้ ว ก็ไม่ต่างอะไรกับระเบิดอาณุภาพรุนแรงที่
สามารถเผาผลาญเมืองทังเมื ้ องให้ ราบเป็ นหน้ ากลองได้ ในพริบตาเดียว!

P a g e | 367
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ทาไมแร่ อันตรายแบบนี ้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ วะ” พริ สถามด้ วยสีหน้ า

ขยาด...แร่เลทรอนนัน้ แม้ แต่พวกผู้ใช้ เวท ก็ยงั ถือว่าเป็ นแร่อนั ตรายที่จะดูด
เอาพลังงานจากรอบข้ าง...และแน่นอนว่านัน่ รวมถึงพลังเวทด้ วย

‘ไม่ผิดแน่ พลังงานแปลกๆ ที่เรารู้สึกได้ ในตอนแรกมันมาจากแร่

พวกนี ้แน่นอน’ ราอิลมองของเหลวที่อยู่ในท่อส่งพลังงานอย่างครุ่นคิด...ถึง
จะมีปริ มาณมหาศาลก็เถอะ แต่พลังงานที่อยู่ ในแร่ พวกนีก้ ็ยังถือว่าอยู่ใน
เกณฑ์ที่สงู มากอยู่ดี...มากเสียจนผิดปกติ...

ที่สาคัญ...ทาไมเลทรอนเหลวพวกนี ้ถึงมีพลังงานเวทแฝงออกมา
ได้ กนั ล่ะ...!?

“แปลกจริ งๆ ไม่มี...” ราอิลราพึงขึ ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะสร้ าง

สายลมหมุนวนไปรอบๆ บ่อแร่ เลทรอนเบื ้องหน้ า เพื่อจับกระแสพลัง ที่เขา
เคยรู้สกึ ได้ ก่อนหน้ านี ้

พริสหันกลับไปมองอย่างสงสัย แต่ยงั ไม่ทันได้ เอ่ยถามอะไร ก็ดนั

เหลือบไปเห็นเงาของอะไรซักอย่างที่พงุ่ เข้ ามาจากปลายหางตา

“เฮ่ย!!” พริสอุทานออกมาอย่างตกใจ

เส้ นสายสีดาสนิทที่พงุ่ ตัดผ่านหน้ าของพริ สไปอย่างฉิวเฉียด ก่อน

จะปะทะเข้ ากับกาแพงสายลมที่กางกันขึ ้ ้นในทันที!

“!!”

P a g e | 368
อัญ

...กลิ่นคาวเลือดที่ลอยมากับสายลม ทาให้ คนกางเกราะสายลม

ขมวดคิ ้วมุน่ เมื่อได้ รับรู้วา่ เส้ นสายสีดาประดุจคมหอกนั่น แท้ จริ งแล้ วไม่ได้
ทามาจากโลหะแข็งแกร่ งชนิดใด แต่กลับทามาจากโลหิตของผู้ใช้ เอง...
โลหิตต้ องสาปที่มีสีดาสนิท

ฟุบ!!

ลิ่มนา้ แข็งนับสิบจากเด็กหนุ่มผู้ใช้ ไฟ ถูกซัดไปยังทิศทางที่ ถูก

โจมตีอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถกู หอกที่ทาจากโลหิตอีกหลายแท่งปั ดไปได้

“แหม...เล่นรุมกันแบบนี ้ ฉันก็แย่น่ะสิ คิกๆๆ” เสียงหวานเจือแวว

ขบขันพร้ อมกับร่างบางที่ปรากฏกายออกมาจากเงามืด

หญิงสาวในชุดเสื ้อคลุมสีดาตัวยาว ซึ่งบัดนีย้ ืนอยู่บนแทงค์ที่อยู่

ไม่ไกลนัก นัยน์ตาสีดาขลับมีเสน่ห์ยวั่ ยวนอย่างน่าประหลาดยามเมื่อปราย
มองมายังเด็กหนุ่มทังสาม
้ ผิดกับริ มฝี ปากบางที่เหยียดยิม้ อย่างเจ้ าเล่ห์...
โดยไม่มีทีท่าใส่ใจกับเถาวัลย์ที่พนั ธนาการยึดขาของเธอเอาไว้ ในตอนนี ้
แม้ แต่น้อย!

“พวกเช้ ดเหรอ?” พริ สถามด้ วยน ้าเสียงห้ วน...เมื่อ ครู่ เขาอาศัย

โอกาสที่อีกฝ่ ายปั ดป้องการโจมตีกลับของชาร์ มี จึงทาให้ กะระยะของคนที่
หลบซ่อนอยู่ได้ ก่อนจะใช้ พฤกษาเวทพันธนาการเอาไว้

...ไม่ต้องบอกก็ร้ ูวา่ ใครเป็ นเจ้ าของหอกประหลาดนัน่ แต่ปัญหาก็

คือ ผู้หญิงคนนี ้เข้ ามาได้ อย่างไร โดยที่พวกเขาแทบจับสัมผัสไม่ได้ เสียด้ วย
ซ ้า!

P a g e | 369
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แต่แล้ วเสียงเล็กสดใสอี กเสียงก็เป็ นฝ่ ายตอบแทนเสียเอง “ปิ๊ ง

ป่ อง...ฉลาดดีนี่ เจ้ าหัวเขียวหม่น”

พริ สคิ ้วกระตุกกึกทันที ก่อนจะหันขวับไปทางต้ นเสียง แต่แล้ วก็

ต้ องอึ ้งไปเล็กน้ อย เมื่อเจ้ าของเสียงเป็ นเพียงเด็กชายที่อายุไม่น่าจะเกินสิบ
สามปี

เด็กชายในชุดเสื ้อยืดลายทางสีดาแดงกับกางเกงขาสัน้ สีดา นั่ง

แกว่งขาอยู่บนก้ อ นเมฆสีดาที่ ลอยอยู่กลางอากาศ พลางยักคิว้ ให้ แบบ
กวนๆ

ราอิลไม่เอ่ยอะไร เพียงแต่บดั นี ้สายลมที่พดั อยู่รอบๆ ก็ทาให้ รับรู้

ได้ ทนั ทีว่าพร้ อมจะเปิ ดศึกขึ ้นทุกเมื่อ เช่นเดียวกับชาร์ มีที่ไม่ร้ ูเรี ยกกริ ชของ
ตนเองออกมาตังแต่ ้ เมื่อไหร่...!

แต่แล้ วหญิงสาวตรงหน้ ากลับเพียงแค่หวั เราะเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจ

กับบรรยากาศตึงเครี ยดที่เกิดขึ ้น

“หาผลึกไม่พบสินะ...” หญิงสาวขยิบตาให้ กับราอิล ก่อนจะเอ่ย

ต่อ “คงต้ องบอกว่าเสียใจด้ วยที่พวกฉันได้ มนั ไปแล้ ว จะโทษก็คงต้ องโทษที่
พวกเธอมัวแต่ไปถ ้ามองคนอื่นเอง คิกๆๆ”

ประโยคที่ได้ ยิน ทาให้ พวกราอิลถึงกับชะงัก โดยเฉพาะประโยค

สุดท้ ายที่ทาให้ พวกเขาถึงกับเบิกตากว้ าง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็ นฉายแวว
เคร่งเครี ยด

P a g e | 370
อัญ

...พวกมันรู้การเคลื่อนไหวของพวกเขาทังหมดได้
้ อย่างไร!!?

“ไม่จริง...อย่ามาโกหกกันหน่อยเลย แผนหลอกเด็กแบบนี ”้ พริ ส

เอ่ยด้ วยสายตาไม่เชื่อถือ

“ฮะๆๆ พวกนายนี่ นะ...คนเขาอุตส่าห์ หวังดีบอก จะได้ ไม่ต้อ ง

เสียเวลางมหา แต่ถ้าไม่เชื่อ ก็กระโดดลงไปงมในบ่อนั่นเอาเองก็แล้ วกัน ”
เด็กชายที่นงั่ อยู่บนก้ อนเมฆสีดาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงยียวน แถมยังแลบลิ ้นให้ พ
ริสที่มองอย่างแค้ นๆ

“ไอ้ เด็กนี่...!”

“ทาไม...จะเอารึ ไง” เด็กชายเลียริ มฝี ปากพลางแสยะยิม้ กว้ าง

นัยน์ตาสีดาสนิทเป็ นประกายประหลาด

“!!!” จิตสังหารที่พวยพุ่งออกมาอย่างรุนแรง ทาเอาเด็กหนุ่มทัง้

สามชะงักไปเล็กน้ อ ย เพราะไม่ คาดคิด ว่า เด็กอายุเพียงเท่านี จ้ ะเป็ นผู้
ปล่อยมันออกมา แต่ก็ตงท่
ั ้ าเตรี ยมพร้ อมที่จะต่อสู้ทนั ที !ธธ

“โนอาร์ ” น ้าเสียงหวานที่เอ่ยเรี ยบๆ แต่เพียงเท่านี ้ก็ทาให้ เด็กชาย

กลับมาตีสีหน้ าอ้ อนๆ อย่างสมวัย พร้ อมกับจิตสังหารที่หายไป

“โธ่...พี่มีนอ่ะ ผมแค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง”

หญิงสาวส่ายหน้ าเล็กๆ รอยยิ ้มดุๆ แต่แฝงแววเอ็นดูระบายบน

ใบหน้ างาม ก่อนจะกลับกลายเป็ นรอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์ดงั เดิม ทันทีที่หันไปมอง
กลุม่ เด็กหนุ่มตรงหน้ าอีกครัง้

P a g e | 371
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฮึๆ ถ้ าไม่เชื่อ จะให้ ดหู ลักฐานก็ได้ นะ” มีนเอ่ยพร้ อมกับล้ วงมือ

เข้ าไปในหลุมดาที่ ปรากฏขึ ้นข้ างๆ ก่อ นจะควานหยิ บเอาผลึกแก้ วทรง
สี่เหลี่ยมข้ าวหลามตัดที่กาลังส่องประกายสีทองเรื องๆ ออกมา

“!!” นัยน์ตาทังสามคู
้ ่เบิกกว้ าง เพราะถึงแม้ หญิงสาวตรงหน้ าจะ
โกหกอย่างไร แต่ไอพลังเวทที่แผ่ออกมาจากผลึกย่อมไม่มีทางโกหกกันแน่
...!

แต่ยังไม่ทนั ไร กระแสลมที่พดั หมุนวนในตอนแรก ก็กลับกรรโชก

แรงก่อนจะตวัดเข้ าหาผลึกแก้ วในมือหญิงสาวทันที !

“อ๊ ะๆ...มือซนจริงเชียว” มีนเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเหมือนกาลังดุเด็กตัว

เล็กๆ พร้ อมกับสะบัดมือข้ างหนึ่งไปด้ านหลังอย่างรวดเร็ว

หอกสีดาที่ ทาจากโลหิตพุ่งเข้ าใส่ราอิลที่ เบี่ยงตัวหลบได้ อ ย่าง

ทันท่วงที พร้ อมกับซัดใบมีดวายุใส่อีกฝ่ าย แต่หอกโลหิตอีกหลายเล่มก็ปัด
ป้องใบมีดที่ทาจากสายลมได้ อย่างไม่ยากเย็น

มือเรี ยวของหญิงสาวยังคงถือผลึกแก้ วใสเอาไว้ ในมือ ราวกับจะ

ยั่วเย้ าอีกฝ่ าย หากแต่การจู่โจมด้ วยความรวดเร็ วของเด็กหนุ่มตรงหน้ าก็
ทาให้ เธอเริ่ มตึงมือเล็กๆ โดยเฉพาะเมื่อเถาวัลย์ ยังคงพันธนาการร่ างกาย
ช่วงล่างของเธอเอาไว้ อยู่!

“ในเมื่อพวกแกได้ ไป...ก็แค่เอาคืนมาก็หมดเรื่ อง” พริ สเอ่ยพร้ อม

กับที่พายุใบไม้ เริ่มหมุนก่อตัวขึ ้น ก่อนจะพุ่งโจมตีใส่หญิงสาวที่กาลังชุลมุน
อยู่กบั การต่อสู้

P a g e | 372
อัญ

แต่ยงั ไม่ทันที่พายุใบไม้ จะถูกตัวเป้าหมาย ก็ถูกดูดเข้ าไปในก้ อน

เมฆสีดาที่เด็กชายกาลังนั่งแกว่งขาไปมา ก่อนที่นยั น์ตาสีดาสนิทจะปราย
มองไปยังเด็กหนุ่มอีกคนที่ใช้ กริชตวัดเล็งไปทางผลึกที่อยู่ในมืออีกฝ่ าย

“เฮ้ ๆ รุมพี่มีนแบบนี ้ไม่เห็นน่าสนุกตรงไหน มาเล่นกับฉันดีกว่าน่า

พี่ชาย” เด็กชายที่นั่งแกว่งขาเล่นอยู่บนก้ อนเมฆเอ่ยพร้ อ มกับที่ก้อนเมฆสี
ดาอีกก้ อนพุง่ เข้ าใส่ชาร์ มีอย่างรวดเร็ว

“!!” ชาร์ มีกระโดดถอยหลังหลบอย่างรวดเร็ ว หากแต่เมฆสีดา

ก้ อนนันก็
้ ยงั คงพุง่ ตามมาติดๆ ทาให้ เขาต้ องเรี ยกกาแพงน ้าแข็งขึ ้นกัน

ดวงตาสีแดงเข้ มเบิกกว้ างอย่างตกใจ เมื่อ ม่านวารี เวทของเขา

กาลังสลายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับกาลังถูกกัดกร่อน

“กรอด...” เด็กหนุ่มกัดฟั นอย่างเจ็บใจ ถึงเขาจะพอใช้ เวทสายอื่น

นอกจากอัคคีเวทได้ ก็เถอะ แต่อานุภาพของมันก็ไม่รุนแรงเท่า...เพียงแค่
หากสถานที่ แห่งนี ไ้ ม่ใช่โรงเก็บพลัง งานงานเชื อ้ เพลิง และไม่ได้ มีบ่อ เล
ทรอนเหลวอยู่ใกล้ ๆ ล่ะก็...!

“ชาร์ มี!” พริ สเอ่ยเรี ยกเพื่อนซี ้ พร้ อมกับสร้ างเกราะที่ทาจากกลีบ

ดอกไม้ สีขาวบริสทุ ธิ์รอบๆ ร่างของเจ้ าของชื่อได้ อย่างทันท่วงที ทาให้ ก้อน
เมฆสีดานัน่ หยุดชะงักการกัดกร่อนไปชัว่ ครู่ แต่มนั ก็ยงั พยายามฝ่ าเข้ าไป

“หน็อย...กลีบดอกนาเดียงันเหรอ!”
้ โนอาร์ เอ่ยอย่างเข่นเขี ้ยว

P a g e | 373
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

...เจ้ าหัวเขี ยวหม่นนั่น มันรู้ จักเลื อ กใช้ พฤกษาเวทเป็ นอย่างดี

ทีเดียว...ถึงได้ เลือกเอาดอกนาเดีย ดอกไม้ แห่งความบริสทุ ธิ์ที่เป็ นพลังสาย
บวกรั บ มื อ กั บ เมฆของเขาซึ่ ง เป็ นพลั ง สายลบ ท าให้ พลั ง สองขั ว้
พอฟั ดพอเหวี่ยงกัน...

“แต่เป็ นพอฟั ด พอเหวี่ ยงกับ ฉัน ในตอนที่ ยัง ไม่คิด เอาจริ งนะ”
เด็กชายเอ่ยพลางหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะฉีกยิ ้มกว้ างราวกับได้ ของ
เล่นที่ถกู ใจ

เปรี ย้ ง...!!

เสียงต่อสู้ที่ดงั ขึ ้นจากด้ านบน จากการที่กระแสลมที่รุนแรงปะทะ

เข้ ากับลูกบอลพลังงานสีดาสนิท พร้ อมกับสะเก็ดเวทสีดาที่คล้ ายกับลูกไฟ
เล็กๆ ร่ วงกราวลงมา ทาเอาชาร์ มีรีบกางม่านวารี เวทขึ ้นรอบๆ แทบไม่ทัน
เพราะหากสะเก็ดไฟดังกล่าวตกลงไปในท่อส่งพลังงานที่มีเลทรอนเหลวอยู่
เต็มเปี่ ยมแบบนี ้...คงไม่มีอะไรวิบตั ยิ ิ่งไปกว่านี ้อีกแล้ ว!!

“นี่คณ
ุ ...!” ราอิลมองคนตรงหน้ าด้ วยสายตาไม่พอใจ เมื่อเห็นว่า
อีกฝ่ ายจงใจใช้ เวทที่แตกกระจายออกมาเป็ นสะเก็ดไฟ

“ฮึๆ นี่ ฉัน อุต ส่า ห์ ไ ม่ใ ช้ อัคคี เ วทตรงๆ แล้ ว นา...แต่ถ้ าสู้ต่อ ไป
มากกว่านี ้ ฉันอาจจะเผลอใช้ อ อกไปก็ได้ นะ?” หญิงสาวเอ่ยพร้ อ มกับยิม้
หวาน ผิดกับคนฟั งที่แม้ สีหน้ าจะเย็นชา แต่ดวงตากลับลุกโชนขึ ้นทันที

การต่อสู้ในสถานที่แห่งนี ้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ดเู หมือนฝ่ ายเขาจะ

เสียเปรี ยบ เนื่องจากไม่อาจใช้ เวทที่รุนแรงได้ จึงได้ แต่อาศัยความคล่องตัว

P a g e | 374
อัญ

ในการต่อสู้เป็ นหลัก เพราะหากเกิดอะไรไปกระทบกระเทือนท่อส่งพลังงาน

กับแทงค์เก็บเชื ้อเพลิงพวกนี ้เข้ า เขตศูนย์ทงเขตอาจต้
ั้ องราบเป็ นหน้ ากลอง
...และดูเหมือนอีกฝ่ ายเองก็อาศัยประโยชน์จากข้ อเสียเปรี ยบนี ้เช่นกัน!

“ฉันทาไมงันหรื
้ อ...?” มีนยิ ้มกริ่ม ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงหวาน

“แต่จะว่าไปก็เลิกเล่นกันได้ แล้ วล่ะนะ” ท้ ายประโยคที่เอ่ย พร้ อม

กับเถาวัลย์ซึ่งพันธนาการขาของเธออยู่ บัดนี ้กลับเหี่ยวแห้ งจนกรอบ ก่อน
จะขาดออกอย่างง่ายดาย ทาให้ พริสที่เป็ นผู้ใช้ เวทถึงกับมองอย่างอึ ้งๆ

ฟุ่ บ!!

แต่แล้ วนัยน์ตาสีดาขลับของหญิงสาวก็ต้องเบิกขึ ้นเล็กน้ อย เมื่อ

สายลมพัดกระชากผลึกจนหลุดจากมือ แต่ยงั ไม่ทันที่ผลึกจะลอยเข้ าไปหา
เด็กหนุ่มผู้ควบคุมลม มันก็กลับมีหลุมดาปรากฏขึ ้นกลางอากาศ ก่อนผลึก
แก้ วที่เปล่งแสงสีทองจางๆ จะลอยกลับเข้ าไปในหลุมดานันอี
้ กครัง้

ราอิลมองตามอย่างอึ ้งๆ...เมื่อครู่เขามัน่ ใจว่าควบคุมกระแสลมที่

อยู่รอบๆ ผลึกได้ แล้ วแท้ ๆ แต่หลุมดานั่นกลับดูดแม้ แต่ ‘สายลม’ ของเขา
เข้ าไปด้ วย...!

“เฮ้ อ มือ ไวกันจริ งๆ...เกือบไปแล้ วมัยล่

้ ะ ” คาเอ่ยที่ตรงกันข้ าม
กับสีหน้ าคนพูดลิบลับ ก่อนที่จะหันไปมองเด็กหนุ่มตรงหน้ าด้ วยสายตาวิ
บวับอย่างถูกใจ

P a g e | 375
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“สมกับเป็ นอัจ ฉริ ยะแห่งนารู เบียจริ งๆ...ขนาดออมพลังเอาไว้

แบบนี ้ ยังเผลอแทบไม่ได้ ”

คนถูกชมมีสีหน้ าเรี ยบเฉยไร้ ปฏิกิริยาตอบรั บ หากแต่นัยน์ ตาสี

ทองกลับวาววับ

“งันฉั
้ นคงต้ องขอตัวล่ะนะ ไว้ โอกาสหน้ าค่อยพบกันนะจ๊ ะ...ฉัน
ยังต้ องรี บไปเก็บผลึกชิ ้นต่อไปเสียด้ วยสิ ไม่มีเวลามาเล่นด้ วยแล้ วล่ะนะ”
มีนเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มพราย ก่อนจะหายไปพร้ อมกับหมอกสีดา

“ไว้ เจอกันนะพี่ชาย” เด็กชายที่เหลืออยู่เอ่ยพร้ อมกับโบกไม้ โบก

มือให้ พวกเขา พร้ อมกับก้ อนเมฆสีดาที่นงั่ ห้ อยขาอยู่ จะขยายขนาดขึ ้นจน
กลืนกินร่างของอีกฝ่ ายไปจนหมด

“จะหนีไปไหน ไอ้ เด็กบ้ า” พริ สตะโกนขึ ้น ขณะสร้ างเถาวัลย์สาน

กันจนกลายเป็ นกรงขังก้ อนเมฆยักษ์เอาไว้ แต่แล้ วก็มีเสียงหัวเราะเบาๆ ดัง
ออกมาจากข้ างใน

“ฮะๆๆ พี่ชายนี่ตลกดีจัง คราวหน้ ามาเล่นกันอีกนะ” สิน้ คาเอ่ย

ก้ อ นเมฆสีด าทมิฬ ก็เจื อ จางจนกลายเป็ นละอองไอหมอกสี ดา ก่ อ นจะ
สลายไปโดยไม่เหลือร่องรอยเด็กชายที่เป็ นเจ้ าของเสียง

“หน็อย...เจ็บใจนัก งันเราก็
้ รีบๆ ไปจากเมืองนีก้ ันเถอะ เดี๋ยวเจ้ า
พวกนันก็
้ ได้ ผลึกที่เหลือไปหมดกันพอดี” พริสเอ่ยด้ วยนา้ เสียงหงุดหงิด นึก
เจ็บใจเล็กๆ ที่แค่เด็กเขายังเอาชนะไม่ได้

P a g e | 376
อัญ

“นัน่ สินะ คราวนี ้ก็คงต้ องถือเป็ นบทเรี ยน ไว้ คราวหน้ าเจอกันค่อย

หาทางชิงมาจากพวกนันให้ ้ ได้ ” ชาร์ มีเอ่ยด้ วยท่าทางที่ใจเย็นกว่า หากแต่
นัยน์ตาสีแดงเข้ มที่วาววับอย่างหมายมาดตามคาที่เอ่ย ก็แสดงให้ เห็นถึง
ความกรุ่นโกรธอยู่ลกึ ๆ

“เฮ้ ...มีอะไรเหรอ” พริสหันไปถามเพื่อนอีกคนที่ยงั คงยืนนิ่งค้ างอยู่

กลางอากาศ แถมยังมีสีหน้ าราวกับครุ่นคิดไม่ตก

“อื ม แค่คาใจอะไรนิ ดหน่ อ ยน่ ะ ” ราอิ ล เอ่ ย ขึน้ ในที่ สุด ก่ อ นจะ
กระโดดลงมาบนพื ้นโดยไม่อาศัยวาโยเวทช่วยพยุงกาย

“แต่ก่อนอื่นเราคงต้ องเก็บไอ้ ท่อนี่ให้ เรี ยบร้ อยเสียก่อน” เมื่อเอ่ยจบ

ราอิลก็ใช้ มือกดลงไปที่จุดเดิมตรงแท่นเหล็ก ก่อนที่ท่อเหล็กดังกล่าวจะปิ ด
ฝาลง ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนที่กลับขึ ้นไปบนเพดาน จนกลายเป็ นเสาเหล็ก
ขนาดใหญ่อีกครัง้

“ระบบได้ทาการปิ ดท่อส่งพลังงานเรี ยบร้อยแล้ว”

เสียงประดิษฐ์ เย็นๆ ที่ ดังขึ ้นอีกครัง้ เป็ นการบ่งบอกว่าทุกสิ่งทุก

อย่างได้ กลับเข้ าที่เข้ าทางเรี ยบร้ อย

“เฮ้ อ...คงต้ องติดต่อ ไปบอกข่าวร้ ายเรื่ องนีใ้ ห้ พวกตฤณมันรู้ แล้ ว

ค่อยมาวางแผนกันว่าจะทาอะไรหรื อไปที่ไหนต่อ ” ชาร์ มีถอนหายใจหนักๆ
ก่อนจะหันไปพยักหน้ าให้ กบั พวกราอิลเป็ นเชิงว่า ‘ไปกันเถอะ’

P a g e | 377
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“คราวนี ้ทีเดียวออกไปจากเขตนี่เลยละกันนะ” ราอิลเอ่ยพร้ อมกับ

สร้ างสายลมขึ ้นโอบล้ อมรอบทุกคน วงแหวนมนตราสีเขียวอ่อนขนาดใหญ่
ที่อยู่ใต้ ร่างเรื องรองขึ ้น ก่อนที่อกั ขระภายในจะหมุนวนขึ ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อ
สายลมคลายตัวลง ก็เหลือเพียงความว่างเปล่าไร้ ซึ่งผู้ที่เคยบุกรุกเข้ ามาใน
ที่แห่งนี ้อีกต่อไป

P a g e | 378
อัญ

ตอนที่ 82
เตรี ยมการ

“หา...โดนชิงไปแล้ ว!?” ตฤณเอ่ยด้ วยน ้าเสียงตกใจ หลังจากได้ รับ

ฟั งคาแรกที่เป็ นดัง่ การทักทายจากพริ สว่า ‘โดนไอ้ พวกเช้ ดมันชิงตัดหน้ าไป
จนได้ ’

แถมยังมีการบ่นถึงเรื่ อง ‘เจ้ าเด็กบ้ า’ ที่เขาเดาว่าน่าจะเป็ นโนอาร์

เด็ก ชายที่ เ ขาเคยพบระหว่า งทางกลับ ออกจากป่ าไอจี อัน เมื่อ ตอนวัน
บวงสรวง ให้ ฟังอี กยื ดยาวเป็ นชุด ก่อ นที่ ช าร์ มีจ ะเป็ นฝ่ ายเล่าเรื่ อ งราว
ทังหมดให้
้ ฟังตังแต่้ ต้นจนจบ เพราะรู้ดีว่าถ้ าให้ เจ้ าเพื่อนตัวแสบเล่าไปบ่น
ไป ถึงพรุ่งนี ้ก็ยงั ไม่จบแน่

เมื่อได้ ฟังเรื่ องราวทุกอย่างแล้ ว ตฤณก็ขมวดคิ ้วมุน่ อย่างครุ่นคิด

ก่อ นจะหันไปทางเพื่ อ นอี กสองคนที่ นั่ งข้ างๆ บัดนี พ้ วกเขานั่ง รวมกัน ที่
ห้ องรับแขก ซึ่งอยู่ในห้ องพักรับรองแขกขององค์กร ‘ปี กมายา’

แสงไฟสีส้มนวลจากโคมระย้ าที่ ประดับอยู่บนเพดาน ยังคงให้

ความสว่างอยู่เช่นเดิม แม้ ว่านาฬิกาตรงผนังจะบอกว่าขณะนี ้เลยเวลารุ่ ง

P a g e | 379
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

สางมาพอสมควรแล้ ว ก็ ต าม ทว่ า ส าหรั บ สถานที่ ที่ อ ยู่ชั น้ ใต้ ดิน เช่ น นี ้

ระหว่างช่วงเวลากลางวันกับกลางคืนก็แทบจะไม่มีความแตกต่างกันแม้ แต่
น้ อย

“แล้ วจะเอายังไงกันต่อดี ” คาสรุ ปจบด้ วยคาถามกลับของชาร์ มี

ทาให้ ตฤณหันไปถามอานีสกับยาเรฟอย่างขอความเห็น

“พวกนายคิดว่ายังไง”

ยาเรฟไม่เอ่ยตอบอะไร หากแต่แววตาสีดาสนิทคูน่ นเหมื

ั ้ อนกาลัง
ขบคิดอะไรบางอย่างอยู่ในที

“อืม...มันก็มีความเป็ นไปได้ ล่ะนะ เพราะทางราอิลเองก็บอกว่า

เห็นผลึกนั่นกับตาด้ วยนี่ นา” อานี สเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเคร่ งเครี ยด ก่อ นจะ
กล่าวต่อ

“แต่ฉันยังสงสัยอะไรอยู่นิดหน่อยน่ะ...ว่าทาไมพวกนัน้ ถึงจงใจเอา
ผลึกออกมาให้ เราดู ทังที
้ ่ถ้าหากปล่อยให้ เรามัวแต่เสียเวลาหากันต่อไป มัน
น่าจะได้ ประโยชน์กบั ฝ่ ายนันมากกว่
้ าแท้ ๆ...”

“นี่ก็เป็ นอีกอย่างที่ฉันรู้สึกติดใจ อย่างที่อานีสว่า...จะบอกว่าพวก

นันท้ าไปเพื่อเยาะเย้ ยฝ่ ายเรา หรื อทาด้ วยความหวังดี มันก็เหมือนกับยังไม่
สมเหตุสมผลเท่าไหร่ ...จุดประสงค์ของการทาแบบนัน้ อาจมีอะไรมากกว่า
ที่เห็นก็ได้ ” คาเอ่ยของราอิล กับที่อานีสกล่าวเมื่อครู่ ทาให้ ตฤณหลุบตาลง
เล็กน้ อยอย่างครุ่นคิด

P a g e | 380
อัญ

“มีสองทางที่เป็ นไปได้ ทางแรกคือผลึกถูกพวกนันชิ้ งไปแล้ ว กับอีก

ทาง คือพวกนันเองก็
้ ยังไม่ได้ ผลึกไปเหมือนกัน ” คาเอ่ยของตฤณ ทาให้ พ
ริสค้ านขึ ้นมาทันที

“แต่พวกเราเห็นมากับตานะเว้ ย จะบอกว่านัน่ เป็ นของเก๊ รึไง”

“ไม่หรอก...ถ้ าพวกนายเห็นมากับตาแล้ วยืนยันแบบนี ้ ยังไงผลึก

นั่นก็ต้อ งเป็ นของจริ งแน่...แต่ก็ไม่จ าเป็ นจะต้ อ งเป็ นผลึกส่วนที่ เรากาลัง
ตามหานี่...?” ตฤณเอ่ยวิเคราะห์ด้วยรอยยิ ้มเครี ยดๆ

“!!”

“จริงด้ วย เป็ นไปได้ ที่สว่ นนันอาจเป็

้ นส่วนที่พวกเช้ ดเคยได้ ไปก่อน
หน้ านี ้แล้ ว” ชาร์ มีเอ่ยอย่างนึกขึ ้นได้

“ถ้ าอย่างนันเราจะแน่
้ ใจได้ ยงั ไงกันล่ะ ว่าอะไรเป็ นความจริ งกันแน่
...แต่ถ้าสมมุตวิ ่าผลึกมันไม่อยู่ที่นี่แล้ วจริ งๆ ก็เท่ากับเราจะต้ องก้ าวช้ ากว่า
ฝ่ ายนัน้ เพราะมัวแต่ไปเสียเวลากับเรื่ องที่ไม่เกี่ยวข้ องนะ...ไม่แน่ว่าบางที
พวกนันอาจจะท
้ าแบบนี ้ เพื่อ จะทาให้ เรายิ่งสับสนก็ได้ ” เสียงพริ สที่ เอ่ย
กลับมาอย่างมีเหตุมีผล ทาให้ ตฤณนิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนจะเอ่ยขึ ้นในที่สดุ

“หึ เรื่ องแบบนี ้ก็ต้องพิสจู น์ส.ิ ..อย่าลืมว่ายังมีอีกที่ที่ฉนั จับปฏิกิริยา

ของผลึกได้ แต่เรายังไม่ได้ ไป”

P a g e | 381
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

นัยน์ตาสีโกเมนบัดนี ้เรื องแสงสีแดงจางๆ ในขณะที่สิ่งที่ปรากฏอยู่

ตรงหน้ าของเขา ก็คือ กระแสพลังของผลึกทังสองจุ ้ ดที่ยงั คงกระพริบจางๆ
อยู่เช่นเดิม

...ไม่ร้ ูว่าใครเล่นลูกไม้ อะไรกันแน่ แต่ในเมื่อเป็ นแบบนี ้แล้ ว ก็เหลือ

หนทางเดียว คือต้ องพิสจู น์ให้ ร้ ูแน่ชดั ให้ ได้ !

+++++++++++++++++++++++++++++

บริ เวณห้ อ งประชุมขนาดใหญ่ ซึ่งทัง้ พื ้นและผนังห้ อ งล้ วนทามา

จากโลหะสีตะกั่ว จนแลดูคล้ ายกับห้ องที่เป็ นฐานทัพลับในหนังแนวไซไฟ
อย่างไรอย่างนัน้ แสงจากจอที่ มีลักษณะคล้ ายกับโปรเจคเตอร์ หน้ าห้ อ ง
เผยให้ เห็นแผนผังอะไรบางอย่างที่ มีโครงสร้ างสลับซับซ้ อน บนโต๊ ะยาว
กลางห้ อ ง มีกลุ่มคนเกื อ บยี่ สิบคนนั่งกันอยู่ โดยมีเรโอนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ ะ
ด้ านหน้ าสุด

“ตกลงว่าเราจะดาเนินการตามแผนในคืนวันพรุ่งนี ้ ตอนนี ้ขอให้ ทุก

คนไปเตรี ยมการตามหน้ าที่ที่ตนเองได้ รับมอบหมายให้ เรี ยบร้ อยด้ วยครับ ”
คาเอ่ยอย่างสุภาพ ของผู้ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ ะ แต่กลับชวนให้ ร้ ูสึก ยาเกรง
อย่างน่าประหลาด

P a g e | 382
อัญ

“ครับ/ค่ะ” เสียงตอบรับพร้ อมเพรี ยงกันอย่างหนักแน่น ก่อนที่ทุก

คนจะลุกออกจากห้ องไปอย่างรู้หน้ าที่

“เดี๋ยวก่อนครับ คุณไคน์ คุณนาอีส และคุณยาเรฟ ผมขอคุยอะไร

กับ พวกคุณ เป็ นการส่วนตัวซัก ครู่ จ ะได้ มัย้ ครั บ ” ค าเอ่ ย ของผู้ที่ นั่งเป็ น
ประธานโต๊ ะ ทาให้ พ วกตฤณที่ กาลังลุกตามไป ชะงัก เล็กน้ อ ย ก่ อ นจะ
หย่อนกายลงนัง่ ตรงที่นงั่ เดิมของตนเองอีกครัง้

หากแต่คนอื่ นๆ ที่กาลังลุกออกไปจากห้ อง กลับมองมาทางพวก

เขาด้ วยสายตาคลางแคลงใจ...แน่ล่ะ ในเมื่อคนที่จะมาร่ วมหัวจมท้ ายไป
กับ ภารกิ จ สาคัญ กลับ เป็ นเพี ย งเด็กสามคนที่ ไ ม่ร้ ู หัว นอนปลายเท้ า ...
หากแต่ไม่มีใครคิดจะเอ่ยอะไรออกมา แต่กลับรี บสาวเท้ าออกจากห้ องไป
อย่างรวดเร็ว เมื่อถูกเจ้ าของดวงตาสีน ้าเงินเข้ มที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ ะปรายตา
มองอย่างเยือกเย็น

“เฮ้ อ...พรุ่งนี ้ก็ต้องเจอศึกหนักแล้ วสินะ” ไอโอที่ยงั คงอยู่ในชุดหมีสี

น ้าตาลตุน่ ๆ แบบช่างเทคนิคเอ่ยพลางฟุบหน้ าลงกับโต๊ ะด้ วยท่าทางเนือยๆ

บัดนี ้ในห้ องประชุมเหลือเพียงเขา พี่ชาย และพวกแขกที่กลายมา

เป็ นสมาชิกใหม่เพื่อเข้ ามาร่วมในแผนครัง้ นี ้ด้ วย

“นายต้ องไปจัดการเรื่ องอุปกรณ์ สาหรับเจาะระบบไม่ใช่เ หรอ ไอ

โอ” น ้าเสียงที่เอ่ยอย่างเข้ มงวดของเรโอ ทาให้ คนเป็ นน้ องชายถึงกับหน้ า
มุย่ ลงทันที

P a g e | 383
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“โธ่...พี่อ่ะ แค่ไม่มีผมซักคน ไอ้ พวกฝ่ ายเทคนิคจะทาอะไรไม่ได้ เลย

ก็ให้ มนั รู้กนั ไป”

เรโอแย้ มยิ ้มบางๆ ให้ คนที่ กาลังทาท่าอิดๆ ออดๆ เป็ นเด็กๆ แต่
กลับทาให้ คนถูกมองหนาวยะเยือกขึ ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“นั่นสินะ...ถ้ าไม่มีนายซักคน แล้ วพวกนัน้ ทาอะไรไม่ได้ ฉันก็คง

ต้ องย้ ายพวกนันไปอยู
้ ่ฝ่ายอื่นแทนซะล่ะมัง”้ เอ่ยเพียงเท่านัน้ ไอโอก็หน้ า
ซีดเผือดลง ก่อนจะส่งยิ ้มเจื่อนๆ ไปให้ กบั ผู้เป็ นพี่

“ง่า...งันผมกลั
้ บไปทางานต่อดีกว่า สงสารพวกมันน่ะ ขืนปล่อยให้
ไปอยู่ฝ่ายอื่นก็มีแต่จะรบกวนชาวบ้ านเขาเปล่าๆ”

นัยน์ตาสีโกเมนมองไปทางสองพี่น้องอย่างขบขัน คาเอ่ยของเรโอ
เมื่อ กี ้ หากตีไปอีกความหมายก็จ ะแปลได้ ว่า ‘ถ้ าพวกฝ่ ายเทคนิคทางาน
ไม่ได้ ต่อไปแผนกนี ้ก็เหลือนายทางานคนเดียวแล้ วล่ะนะ’

“ฉันไปก่อนนะ...เดี๋ยวเจอกันล่ะ ไคน์” ไอโอเอ่ยพร้ อมกับโบกมือลา

ไปทางเขา ก่อนจะสวมแว่นตากันลม แล้ วรี บวิ่ง (ชิ่ง) จากไปด้ วยรองเท้ า
ต้ านแรงโน้ มถ่วงที่ติดไอพ่นพลังน ้าไว้ ด้านหลัง ทาให้ เหมือนกับกาลังพุง่ ไป
ในอากาศด้ วยความเร็วสูง

ตฤณมองสิ่งประดิษฐ์ ของหัวหน้ าฝ่ ายเทคนิคที่อายุไล่เลี่ยกับพวก

เขา แต่กลับมีความสามารถเกินตัวอย่างทึ่งๆ สิ่งประดิษฐ์ ของไอโอส่วน
ใหญ่ จะเป็ นวิทยาการที่ ทามาจากพลังงานสะอาด ที่ไม่ทาให้ เกิดกากของ
วิทยาการดังเช่นสิง่ ประดิษฐ์ ที่มีอยู่ทั่วไปในดิออสรอยด์ ซึ่งก็ต้องยอมรับว่า

P a g e | 384
อัญ

เด็กหนุ่มเป็ นอัจฉริยะขนานแท้ จริงๆ เนื่องจากโครงสร้ าง รวมไปถึงอุปกรณ์

ต่างๆ ภายในองค์กรแห่งนี ้ ก็ล้วนมาจากความคิดของไอโอเสียเป็ นส่วน
ใหญ่

และอาจเป็ นเพราะเขาเองก็เป็ นคนที่สนใจเรื่ องเกี่ยวกับวิทยาการ

ไม่น้อย จึงทาให้ คยุ กับไอโอได้ อย่างถูกคอ โดยเฉพาะพวกสิง่ ประดิษฐ์ ที่ไอ
โอสร้ างขึ ้นจากวิทยาการที่ไม่ทาลายสิ่งแวดล้ อม ซึ่งหากสามารถพัฒนา
วิทยาการเช่นนี ใ้ ห้ รุดหน้ าไปได้ ในอนาคต สนธิสัญ ญาครู วว์ก็คงจะถูก
ยกเลิกไปในสักวันหนึ่ง

“เอาล่ะ ที่ ผมเรี ยกพวกคุณ ไว้ ก็เพราะมีเรื่ อ งอยากจะขอร้ องซัก

หน่อยน่ะครับ” เมื่อไอโอออกจากห้ องไปแล้ ว เรโอจึงหันมาเอ่ยกับพวกเขา
ด้ วยสีหน้ าจริงจัง

“มีอะไรอย่างนันหรื
้ อครับ” ตฤณถามกลับด้ วยสีหน้ าเรี ยบๆ

เรโอมองสบนัยน์ตาสีโกเมนพราวระยับคู่นนั ้ ราวกับล่วงรู้ถึงสิ่งที่
เขาจะเอ่ย ก่อนจะเหยียดยิ ้มออกมาบางๆ

“พวกคุณ จะช่ วยรั บ ปากได้ มัย้ ครั บ ว่าในการบุก เข้ า ไปในหอ

คุณธรรมครัง้ นี ้ จะพยายามหลีกเลี่ยงความเสียหายให้ มากที่สดุ ”

“ทาไมคุณถึงไม่กาชับเรื่ องนี ้กับทุกคน แต่เลือกที่จะบอกกับพวก

ผมเท่านันล่
้ ะครับ” อานีสเอ่ยขึ ้นบ้ าง นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งมองคนตรงหน้ าอย่าง
พยายามอ่านความคิดของอีกฝ่ าย

P a g e | 385
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฮะๆๆ ก็คนอื่นๆ เราเคยร่วมงานด้ วยกันมาหลายครัง้ จึงมัน่ ใจได้

อีกทังอาวุ
้ ธขององค์กรเราส่วนใหญ่ยังเป็ นอาวุธที่เน้ นความคล่องตัว ไม่ใช่
อาวุธหนักที่เน้ นอานุภาพการโจมตีแบบรุนแรง ผมจึงไม่คอ่ ยกังวลเท่าไหร่ ”
เรโอเอ่ ย กลัว หัว เราะเบาๆ ดวงตาสี น า้ เงิ น เข้ ม ที่ นิ่ ง สงบราวกับ น า้ ใน
มหาสมุทรลึกล ้าจนยากจะอ่านทาง

“แล้ วคุณคิดว่าพวกผมที่มีแต่ตวั แบบนี ้ จะไปมีอาวุธหนักแบบนัน้

ได้ ยงั ไงล่ะครับ” คาเอ่ยของตฤณ ทาให้ ชายหนุ่มยิ ้มบางๆ อย่างแฝงความ
นัย

“ไม่ร้ ูสคิ รับ ผมก็กนั เอาไว้ ก่อนเท่านันเอง”

้

“ถ้ าอย่างนันก็
้ หายห่วงได้ ครับ เพราะพวกผมไม่มีอาวุธหนักที่ว่า
...แถมต่อ ให้ มี ก็คงไม่เอามาใช้ พร่ าเพรื่ อ หรอกครั บ เว้ นแต่จ ะมีคนเล่น
อาวุธหนักที่ว่า ใส่พวกผมก่อ น” นัยน์ ตาสีโกเมนฉายประกายเล็กๆ ขณะ
เอ่ยด้ วยรอยยิ ้มบางๆ

“ถ้ าอย่างนันผมก็
้ คงจะวางใจได้ บ้าง” เรโอหัวเราะในลาคอเบาๆ
นัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มยังคงจับจ้ องเด็กหนุ่มทังสามตรงหน้
้ าอย่างไม่วางตา

“...แต่ถ้าหากบังเอิญ พวกคุณเจอคนเล่นอาวุธหนักที่ว่านั่น...ก็
ช่วยกรุ ณ ารั บมือ อย่างระมัดระวังด้ วยนะครั บ เพราะที่ หอคุณธรรมนั่นมี
แร่ เลทรอนอยู่มหาศาล หากมันได้ รับความกระทบกระเทือนมากเกินไป ก็
อาจเกิดปฏิ กิริยาคลายพลังงานที่ เก็บสะสมไว้ อ อกมา หรื อที่เรี ยกว่าการ

P a g e | 386
อัญ

ระเบิดแบบลูก โซ่ ซึ่ งความรุ นแรงของมัน คงมี ผลทาให้ ทัง้ ดิอ อสรอยด์
กลายเป็ นทะเลเพลิงได้ เลยทีเดียว”

“เอ๋...รัศมีการทาลายล้ างของระเบิดไปไกลถึงขนาดนัน้ เลยหรื อ

ครับ” ตฤณเอ่ยขึ ้นอย่างทึ่งๆ

“ไม่หรอกครับ ถ้ าเป็ นปริ มาณเท่าที่มีอยู่ในหอคุณธรรมตามปกติ

อย่างมากก็คงจะได้ รับผลกระทบแค่เพียงในเขตสามนี่เท่านัน้ แต่ข้างใต้ หอ
คุณ ธรรมมี ก ารสร้ างท่ อ ส่ง พลัง งานเชื่ อ มต่อ ไปจนถึ ง โรงเก็ บ พลัง งาน
เชื ้อเพลิงในเขตศูนย์ ดังนันปฏิ
้ กิริยาลูกโซ่จากการระเบิดก็จ ะต่อ เนื่อ งไป
จนกว่า จะสิน้ สุด ที่ ป ลายทาง ซึ่ง ผลของมันก็ ค งกลายเป็ นภัยพิบัติค รั ง้
ร้ ายแรงที่สดุ ในประวัตศิ าสตร์ ดอิ อสรอยด์เป็ นแน่” คาอธิบายของชายหนุ่ม
ทาให้ พวกตฤณสบตากันเล็กน้ อย เพราะไอ้ โรงเก็บพลังงานเชื ้อเพลิงที่วา่ ก็
คือสถานที่ที่พวกราอิลเพิง่ ไปมานี่เอง...

“เข้ าใจแล้ วครับ พวกผมจะเพิม่ ความระมัดระวังให้ มากขึ ้น” ตฤณ

เอ่ยพร้ อมทังยั
้ นกายลุกขึ ้นยืนอีกครัง้ ก่อนจะเอ่ยว่า

“ผมเองก็มีเรื่ องจะอยากจะขอพวกคุณเหมือนกันครับ” นัยน์ตาสี

โกเมนสบกับนัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มของชายหนุ่มที่เป็ นผู้นาองค์กร

“ถ้ าผมจะขอให้ เพื่อนของพวกผมอี กสามคน ไม่สิ อีกห้ าคนเข้ า

มาร่วมในภารกิจครัง้ นี ้ด้ วย คุณจะว่าอะไรมัยครั
้ บ”

“ไม่หรอกครับ ในเมื่อลองคุณเป็ นคนเอ่ยปากแบบนี ้ แสดงว่าพวก

เพื่อนๆ ของคุณ ก็คงจะเป็ นคนที่สามารถช่วยงานองค์กรของเราได้ ดังนัน้

P a g e | 387
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เชิญตามสบายครับ” ชายหนุ่มเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มจางๆ เรี ยกให้ ตฤณยิ ้มตอบ

ก่อนจะขอตัวไปเตรี ยมการเรื่ องต่างๆ ตามหน้ าที่ๆ พวกตนได้ รับมา

นัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มจ้ องมองตามร่ างของเด็กหนุ่มที่จากไป ก่อน

จะเหม่อ มองไปยังหน้ าจอโปรเจคเตอร์ ตรงหน้ าด้ วยแววตาที่ยากจะอ่าน
ความรู้สกึ ริมฝี ปากบางเหยียดยิ ้มนิดๆ

ตอนนี เ้ ขาไม่อ าจรู้ ได้ เ ลยว่าเป็ นฝ่ ายเขา หรื อ เด็กนั่นกันแน่ ที่
กาลังเป็ นฝ่ ายคุมหมากกระดานนี ้...ไม่สิ ไม่ว่าใครจะเป็ นคนคุมเกมก็ไม่
สาคัญ ตราบใดที่ ทงสองฝ่ั้ ายยังคงได้ รับผลตอบแทนที่น่าพอใจจากการ
ร่วมมือในครัง้ นี ้...

+++++++++++++++++++++++++++++

“ไคน์ ผู้ชายคนนัน้ เมื่อกี ้ที่พดู แบบนันหมายความว่

้ าเขารู้แล้ วอย่าง
นันเหรอ”
้ คาถามจากคนที่เดินอยู่ข้างๆ ทาให้ เด็กหนุ่มแย้ มรอยยิ ้มกริ่ม

ตอนนี ้พวกเขาเริ่ มชานาญในการเดินไปไหนมาไหนในสถานที่ที่มี

แต่ทางแยกราวกับ เขาวงกดนี่ แล้ ว เนื่ อ งจากไอโอได้ ใ ห้ แ ผนที่ ทางเดิน
บางส่วน ในส่วนที่พวกเขาต้ องใช้ ตลอดเอาไว้ แล้ ว ถึงแม้ จะมีพวกสมาชิก
ในองค์กรบางคนจะไม่เห็นด้ วยกับการให้ แผนผังองค์กรแก่คนแปลกหน้ า
เท่าไรก็ตาม...

P a g e | 388
อัญ

“นัน่ สินะ...แต่ฉนั ไม่คดิ ว่าเขาจะปากโป้งหรอก” คาเอ่ยด้ วยท่าทาง

ไม่ทกุ ข์ร้อน ทาให้ เด็กสาวส่ายหน้ าอย่างระอา

“ปั ญหามันใช่ตรงนันที
้ ่ไหนล่ะ”

“แล้ วมันอยู่ตรงไหนล่ะ” คาถามกลับของด้ วยรอยยิ ้ม ทาให้ เด็กสาว

หน้ าถอนหายใจเบาๆ

“ก็ตรงที่เขารู้เรื่ องนันได้
้ ยังไง...ใช่มยั ้ นาอีส ” คาเอ่ยจากคนที่เดิน
ตามหลังมาเงียบๆ ทาให้ ตฤณอดขากับความเข้ ากันเป็ นปี่ เป็ นขลุย่ ของสอง
คนนี ้ไม่ได้ ...

“ฮะๆ เขาก็คงรู้จากหลายๆ เรื่ องที่คณ ุ กีซเล่ากับที่ได้ เจอกับพวก

เรา มาประมวลผลกัน แล้ วก็บวกกับการสันนิษฐานอีกนิดหน่อยนั่นล่ะ...
อย่าลืมสิว่า คนๆ นัน้ เขาเป็ นถึงระดับ ‘ผู้นา’ นะ กะอีแค่เรื่ องการดูคน ถ้ า
แค่นี ้ยังทาไม่ได้ แล้ วจะใช้ คนเป็ นได้ ยงั ไง ที่สาคัญเราเองก็ไม่ได้ ถึงกับจะจง
ใจปิ ดบังอะไรมากอยู่แล้ วนี่ ...แล้ วถึงจะเขารู้ ก็คงรู้ แค่ว่าพวกเรามาจาก
‘ข้ างนอก’ แต่คงไม่ร้ ูไปถึงรายละเอี ยดเบื ้องลึกแน่ เพราะขนาด ‘คนข้ าง
นอก’ ยังมีแค่ไม่กี่คนที่ ร้ ู เลยนี่ แล้ วอย่างนันจะต้
้ อ งกังวลไปทาไมล่ะ จริ ง
มัย?”
้ ค าอธิ บ ายที่ ฟัง ดูมี เ หตุมี ผ ล แต่ก็ ช วนให้ นึ ก หมั่น ไส้ ค นพูด ขึน้ มา
ตะหงิดๆ

“ก็ต้องโทษไคน์นนั่ แหละ ครัง้ แรกที่ได้ เจอหน้ า ก็ดนั ไปตอกเขาซะ

หน้ าหงายแบบนัน้ มันถึงได้ ยิ่งน่าสงสัยเข้ าไปใหญ่ไง”

P a g e | 389
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ค าเอ่ ย ของเด็ก สาว กับ นั ย น์ ต าสี ด าสนิ ท ที่ ต วัด มองมาอย่ า ง

กล่าวโทษเขาเต็มๆ ยิ่งเรี ยกเสียงหัวเราะจากคนที่เป็ นต้ นเหตุมากกว่าเดิม

“ฮะๆๆ ก็ตอนนัน้ มันถูกท้ ามานี่นา มันก็ต้อ งมีเผลอบ้ างสิ ” ตฤณ

เอ่ยกลัวหั
้ วเราะ ก่อนน ้าเสียงจะแปรเปลี่ยนเป็ นจริงจังในตอนท้ าย

“อีกอย่าง...ถ้ าหากตอนนันเราไม่
้ แสดงศักยภาพให้ คนๆ นันยอมรั
้ บ
ล่ะก็ ป่ านนี เ้ ราคงต้ องรับศึกสองด้ านแน่ๆ...และจากที่ เขาให้ เราเข้ ากลุ่ม
โดยไม่ ถ ามซัก ไซ้ อ ะไรให้ ม ากความก็ แ สดงว่า ทัง้ ฉัน และเขาคิด แบบ
เดียวกันว่า ‘ไม่อยากเป็ นศัตรูกับคนๆ นี ’้ ก็เท่านัน...”
้ ริ มฝี ปากบางกระตุก
ยิ ้มเล็กๆ ก่อนจะหยุดลงตรงหน้ าผนังที่วา่ งเปล่า

ก๊ อกๆๆ...

เสียงเคาะผนังเป็ นจังหวะสัญญาณ ก่อ นที่ประตูซึ่งถูกซ่อ นไว้ จ ะ

เปิ ดออก

“อ้ าว พวกนายมากันแล้ วเหรอ มาดูเจ้ าออแกไนซ์เซอร์ ดดั แปลงนี่

สิ” เสียงทักทายของไอโอที่ดงั มาจากในห้ อ ง ทาให้ ดวงตาสีโกเมนลุกวาว
ด้ วยท่าทางราวกับเด็กๆ ที่เห็นของเล่นชิ ้นใหม่ก็ไม่ปาน

“โห สุดยอด...นี่มนั เยี่ยมกว่าโน้ ตบุ๊คอีกนะเนี่ย ถ้ าพ่อมาเห็นต้ อง

ทึ่งแหงๆ นายทาได้ ยงั ไงน่ะ!”

“ฮะๆๆ นี่เป็ นรุ่นเบต้ าที่เป็ นต้ นแบบเชียวนะ ใช้ พลังงานจากแสง

ไม่ต้องกลัวว่าแบตจะหมด เป็ นไงเจ๋งมัยล่ ้ ะ ถ้ านายชอบ งัน้ ฉันยกให้ นาย

P a g e | 390
อัญ

สองอันเลย ไว้ ให้ นายอันหนึ่ง แล้ วก็พอ่ นายอันหนึ่งด้ วย ในฐานะที่นายรับรู้

ถึงความยอดเยี่ยมของมัน”

“เอ๋! จริงอ้ ะ...!?”

อานีสกับยาเรฟที่ยืนอยู่หน้ าประตู ต่างมองหน้ ากันตาปริบๆ ก่อน

เด็กสาวจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

เฮ้ อ...เจ้ าคนที่ทาท่าทางซะน่าเชื่อถือเมื่อกี ้ ตอนนี ้หายไปไหนแล้ ว

ล่ะเนี่ย...?

+++++++++++++++++++++++++++++

“คาสัง่ ของฉันคือ ให้ เธอไปคอยขัดขวาง...แล้ วทาไมถึงจงใจเอา

ผลึกไปล่อให้ พวกนันเห็ ้ นอีก ถึงแทบจะเป็ นไปไม่ได้ แต่ถ้าพวกมันเกิดชิงไป
ได้ เธอจะรับผิดชอบยังไง” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเย็นชา ผิดกับจิตสังหารที่แผ่
พุง่ ขึ ้นเป็ นริว้ ๆ ตามอารมณ์ของคนพูด

แสงไฟจากในตัวเมือง ส่องสว่างไปทั่ว ราวกับดวงดาวบนผืนดิน

ผิดกับแผ่นฟ้าที่มืดครึ ม้ มีเพียงแสงซี ดจางจากดวงจันทร์ ข้างขึน้ กับแสง
หม่นๆ จากดวงดาว

ชายหนุ่มที่บดั นี ้ยืนพิงระเบียงดาดฟ้าของอาคารสูง ยังคงจ้ องมอง

หญิงสาวด้ วยดวงตาวาวโรจน์อย่างกรุ่นโกรธ

P a g e | 391
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ใจเย็นๆ สิครับ พี่ดีไนด์ พี่มีนเขามีเหตุ...” เด็กชายที่หมายจะช่วย

พูดแก้ ต่างแทน กลับถูกมองกราดมาด้ วยสายตาเย็นเยียบ จนเจ้ าตัวต้ อ ง
รี บหุบปาก หน้ าหงอลงทันที

“อย่าพาลสิ โนอาร์ ไม่เกี่ยวซักหน่อย ที่ฉนั ทาไปก็เพราะต้ องการให้

พวกนันเข้
้ าใจผิดว่าทางเราได้ ผลึกไปแล้ ว จะได้ กลับออกไป โดยหลีกเลี่ยง
การปะทะกันอย่างที่ นายท่านต้ องการยังไงล่ะ ” คาอธิบายของหญิ งสาว
ตรงหน้ า ที่ ดึงเอานายท่านมาอ้ าง ทาให้ เขาได้ แต่ตวัดตามองอย่างมอง
อย่างขุน่ ๆ

“รู้สึกเธอจะเต็มใจเหลือเกินนะ ที่จะปฏิบตั ติ ามคาสัง่ ข้ อนีข้ องนาย

ท่านน่ะ”

“ก็ท่านออกจะกาชับขนาดนี ้ คนที่ไม่ยอมฟั ง ก็เห็นทีจะมีแต่พวกบ้ า

การต่อ สู้อ ย่างนายกับอิคารั สนั่นแหละ” คาตอกกลับของมีน ทาให้ ช าย
หนุ่มเมินมองไปอีกทาง อย่างไม่ใส่ใจต่อคากล่าวหาของอีกฝ่ าย

“แล้ วมันได้ ผลอย่างที่เธอวางแผนเอาไว้ รึเปล่าล่ะ ” ดีไนด์ถามกลับ

ด้ วยอารมณ์ที่เย็นลง

“ก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน ถ้ าได้ ผลก็ดีไป แต่กบั ท่านผู้นนั ้ ต่อให้ ตบตายังไง

ไม่นานก็คงจับได้ แน่ๆ แต่อย่างน้ อ ย ในระหว่างช่วงนี ้ เราก็ยังพอจะก้ าว
ล่ว งไปก่ อ นได้ ต่อ ให้ แ ค่ค รึ่ ง ก้ า วก็ ถื อ ว่า เป็ นความได้ เ ปรี ย บที่ จ ะพลิ ก
กระดานได้ เลยทีเดียว ยังไงซะ ท่านผู้นนก็ ั ้ ไม่ใช่คนที่เราจะตังรั้ บแบบอ่อน
ข้ อได้ มีแต่การรุกกลับเท่านัน้ ถึงจะเป็ นการตังรั้ บที่ดีที่สดุ ” คาเอ่ยของหญิง

P a g e | 392
อัญ

สาว ทาให้ คนฟั งอดหมัน่ ไส้ ไม่ได้ หมัน่ ไส้ ทงคนที

ั ้ ่พาดพิงถึง ทัง้ ตัวคนพูดที่
วิเคราะห์เรื่ องต่างๆ ได้ อย่างฉาดฉาน

“เออ...ชื่นชมกันเข้ าไป”

‘ไม่ใช่แค่ฉนั ซักหน่อย ที่ชื่นชมน่ะ...อย่าลืมนายท่านของนายด้ วยสิ’

มีนหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของอีกฝ่ าย ความคิดที่ได้ แต่เป็ นเพียงความคิด
เพราะไม่อยากต่อล้ อต่อเถียงกับคนตรงหน้ าไปมากกว่านี ้

“เฮ้ ...แล้ วนี่จะเอายังไงต่อ” ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ๆ ก็ปรากฏกายขึ ้น

กลางวง ร่ า งที่ โผล่อ อกมาจากเงาของดี ไนด์ ที่ท าบทับ ลงบนพื น้ ทาให้
เจ้ าของเงาหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์

“อิคารัส ฉันเคยบอกแล้ วใช่มยั ้ ว่าอย่าใช้ เงาของฉันเชื่อมต่อกับเวท

เคลื่อนย้ ายของนายน่ะ” ดีไนด์เอ่ยด้ วยเสียงเย็นๆ

“หยวนๆ หน่อยน่า...ฉันขี ้เกีย จจะตรวจดูว่านายอยู่ตรงไหนนี่นา

เชื่อมต่อกับเงาของนายแบบนี ้มันสะดวกกว่านิ...ว่าแต่ตอนนีฉ้ ันสืบหาไป
จนถึงไอ้ ว้าบๆ โซนอะไรนัน่ แล้ วนะ” อิคารัสเอ่ยพลางแสร้ งเดินไปหามีนเพื่อ
เปลี่ยนเรื่ อง โดยทาเป็ นมองไม่เห็นเจ้ าของนัยน์ ตาสีดาวาววับที่ จ้ อ งมา
อย่างเอาเรื่ อง

“ซว็อฟโซนน่ะเหรอ แล้ วเป็ นยังไงบ้ างล่ะ ” มีนถามอย่างสนใจ ผิด

กับคนถูกถามที่เบ้ หน้ าด้ วยสีหน้ าสะอิดสะเอียน

P a g e | 393
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ให้ ตายสิ ไอ้ เจ้ าพวกไร้ ปีกนั่นมันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรกเสียอีก ทากับ

พวกพ้ องของตัวเองได้ ขนาดนัน...สภาพนั
้ นน่
้ ะ สู้ฆ่าทิ ้งปลิดชีพในดาบเดียว
ยังจะดีเสียกว่า”

คาเอ่ยของอิคารัสเรี ยกรอยยิ ้มเหยียดอย่างดูแคลนจากหญิงสาว

ก่อนจะเอ่ยด้ วยน ้าเสียงหวาน ผิดกับเนื ้อความ

“นี่แหละ สิ่งมีชีวิตที่เรี ยกว่ามนุษย์ ยามเมื่อมีพละกาลังอานาจ ก็

พร้ อมจะเหยียบย่าสิ่งที่อ่อนแอกว่า เพียงเพื่อปรนเปรอความละโมภที่ไม่มี
ที่สิ ้นสุดของตนเอง”

“...เมื่อเทียบกับพวกเราที่ทาไปเพื่อ ความอยู่รอด...แต่ก็ต้องถูก
ตราหน้ าว่าเป็ นส่วนเกินของแผ่นดิน แบบไหนจะน่ารังเกียจกว่ากันนะ...?”
ดวงตาสีดาขลับเหม่อมองไปยังท้ องฟ้าสีเทาหม่นราวกับไม่ต้องการคาตอบ
จากสิง่ ที่ถาม

+++++++++++++++++++++++++++++

ก๊ อกๆๆ...

เสียงเคาะประตูที่ดงั ขึ ้นตามมารยาท ก่อ นที่ร่างของหัวหน้ าผู้คุม

ประจาซอร์ ซโซนจะเดินตัวลีบเข้ าไปในห้ องด้ วยสีหน้ าหวัน่ ๆ

P a g e | 394
อัญ

“ขออนุญาตครับท่าน” หัวหน้ าผู้คุมเอ่ยด้ วยนา้ เสียงกล้ าๆ กลัวๆ

ขณะมองไปยังชายหนุ่มผู้เป็ นเจ้ าของห้ อ ง ที่ ยังคงนั่งก้ มหน้ าก้ มตาอ่าน
เอกสารจากหน้ าจอโปรงแสงบนโต๊ ะ โดยไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจเขาแม้ แต่น้อย

กึก...

เสียงปากกาที่ถูกวางลงบนโต๊ ะ เพียงแค่นนั ้ ก็ทาให้ ผ้ ทู ี่ ยืนตัวสั่น

งันงก ถึงกับสะดุ้งโหยง

นัยน์ตาสีฟ้าซีดปรายขึ ้นมองชายตรงหน้ า ราวกับมองอากาศธาตุ

หากแต่ประกายวาววับภายในก็บ่งบอกเป็ นอย่างดีว่าคนมองมีอ ารมณ์
โกรธขึ ้งเพียงใด

“ทะ...ท่านพันโท เรี ยกกระผมมาพบ มะ...มีธุระอันใดหรื อ ครั บ ”

หัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยด้ วยน ้าเสียงติดๆ ขัดๆ ก่อนจะก้ มหน้ าหลบสายตาอีกฝ่ าย

“หึ...ถามได้ ดีนะ ทังๆ

้ ที่กาชับเอาไว้ แล้ วแท้ ๆ ว่าให้ จับตาดูเด็กพวก
นันให้
้ ดีๆ...คนอย่างแกน่าจะจับไปโยนใส่ซว็อฟโซนด้ วยอีกคน จะได้ ไม่ต้อง
เลี ้ยงให้ เสียข้ าวสุก ” คาเอ่ยของผู้เป็ นนาย ทาเอาคนฟั งขาสัน่ พับ่ ก่อนจะ
รี บละล่าละลักเอ่ยทันที

“กระผมผิดไปแล้ วครับท่าน โปรดให้ โอกาสผมด้ วยเถอะ ท่านจะ

ลงโทษยังไงก็ได้ แต่ได้ โปรดอย่าส่งผมไปที่นนั่ เลย”

P a g e | 395
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“หึ...ช่างเถอะ ฉันจะให้ โอกาสแกอีกซักครัง้ ถ้ าคราวนีท้ าไม่สาเร็ จ

ล่ะก็...” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ ะทางานตัวใหญ่ปรายตามองอย่างเย็นชา
เพียงแค่นี ้ คนที่ยืนอยู่ก็แทบจะทรุดลงไปหมอบกราบเขาเสียแล้ ว

“ทะ...ท่านจะให้ ผมไปทาอะไร ต่อให้ บกุ น ้าลุยไฟก็ไม่หวัน่ ครับ!”

“ก็ดี ถ้ าอย่างนัน้ ก็จงไปจับตัวเด็กพวกนัน้ กลับมาให้ ได้ ” คาสัง่ ที่

ได้ รับ แทบทาให้ หวั หน้ าผู้คมุ เข่าอ่อนอีกครัง้

“แต่เด็กพวกนัน...”้ คาเอ่ยที่ ไม่กล้ าเอ่ยต่อว่า ‘ป่ านนีค้ งจะหนีไป

ไกลแล้ ว’ จึงได้ แต่มีสีหน้ าลาบากใจ

“สายของเรารายงานมาว่า เจ้ าเด็กพวกนันมั ้ นหนีไปกบดานอยู่กับ

เพื่อนมันที่เขตหนึ่ง ถึงจะไม่ร้ ูวา่ ข้ ามเกทไปได้ ยงั ไงก็เถอะ จงพากาลังคนไป
ตามจับกลับมาให้ หมด...อ้ อ แม้ แต่เพื่อนที่ให้ ที่พกั กับมันก็ให้ จบั ตัวกลับมา
ด้ ว ย โทษฐานที่ ใ ห้ ที่ พัก พิง แก่ มัน ” ค าเอ่ ย พร้ อมกับ โยนคลิป สี ข าวที่ มี
ลักษณะคล้ ายกับไอดีคลิป แต่มีไว้ สาหรับเก็บบันทึกข้ อมูลเพียงอย่างเดียว
ให้ กบั อีกฝ่ าย

หัวหน้ าผู้คมุ แย้ มยิ ้มอย่างมีความหวังขึ ้นมาในทันที ก่อนจะรี บ

เก็บคลิปบันทึกข้ อ มูลลงในกระเป๋ าเสื ้อ แล้ วรี บทาวันทยาหัตถ์เคารพคน
ตรงหน้ าทันที

“ครับ ผมจะรี บทาตามคาสัง่ โดยเร็วที่สดุ ครับ”

P a g e | 396
อัญ

นัยน์ตาสีฟ้าซีดของชายหนุ่ม ปรายมองร่างที่ เพิ่งก้ าวออกจากห้ อง

ไปด้ วยสายตาดูแคลน

...นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะมันเป็ นพวกไร้ สมองที่ ดีแ ต่ประจบรั บ คาสั่ง

เจ้ านายไปวันๆ เขาก็คงไม่เลื่อ นให้ มันเป็ นหัวหน้ าผู้คุม...ทัง้ ๆ ที่ คนที่ รับ
ตาแหน่งรองหัวหน้ าอยู่ในตอนนี ้ มีคณ ุ ภาพมากกว่ากันอย่างทาบไม่ตดิ แต่
ถึงกระนัน้ ความซื่อสัตย์ ยึดมัน่ ในกฎโง่ๆ และการรู้จักไตร่ตรองต่อคาสัง่ ที่
ได้ รับ นัน่ ต่างหากที่ทาให้ เขาไม่อาจเอามันมาไว้ ข้างตัวได้ !

ชายหนุ่มจ้ องมองไปยังหน้ าจอโปร่งแสงบนโต๊ ะทางานอีกครัง้ ภาพ

ของเด็กหนุ่มทังหกคนที
้ ่ครั ง้ หนึ่งเขาเคยเป็ นผู้พาเข้ ามาในกรงแห่งนี ด้ ้ วย
ตนเอง

“...ลูกนกไร้ ปี ก ยังไงก็ไม่มีวันหลุดออกจากกรงได้ ต่อให้ พวกแก

กระเสือกกระสนหนีไปอยู่ที่ไหน สุดท้ ายก็ต้องถูกจับกลับมาอยู่ดี”

P a g e | 397
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 83
SWAP ZONE

“เอ้ า...เดินเร็ วๆ เข้ า!” เสียงฝี เท้ าที่ดงั ก้ องไปตามระเบียงทางเดินที่

ทาจากโลหะพร้ อมกับเสียงตวาดอย่างไร้ ความปรานี ทาให้ เหล่าคนงานใน
ซอร์ ซ โซนจ้ อ งมองกันอย่างสงสัย ก่อ นสายตาที่ จ้ อ งมองอย่างสงสัยจะ
เปลี่ยนเป็ นเสียงฮือฮาเบาๆ

ร่างของเด็กหนุ่มสามคนที่เคยเป็ นหัวข้ อการสนทนาตลอดช่วงเวลา

สามวันที่ ผ่านมา เนื่ อ งจากเป็ นบุคคลกลุ่มแรกที่ สามารถหนี อ อกไปจาก
นรกแห่งนี ไ้ ด้ แต่แล้ วตอนนี ก้ ลับกาลังเดินเรี ย งแถวโดยมี พวกผู้คุมเดิน
ขนาบอย่างเข้ มงวด อีกทังนอกจากเด็
้ กหนุ่มทังสามคนที
้ ่พวกเขาคุ้นหน้ าค่า
ตากันดีอยู่แล้ ว ก็ยงั มีเด็กหนุ่มที่อายุไล่เลี่ยกันเข้ ามาใหม่อีกสามคน ทุกคน
ล้ วนแต่อยู่ในสภาพที่ถกู พันธนาการมือทังสองข้ ้ างโดยถูกจับใส่กญ
ุ แจมือที่
มี ลัก ษณะเหมื อ นกับ เฟทเทอร์ เพี ย งแต่ถูก จ ากัด การเคลื่ อ นไหวมาก
กว่าเดิมราวกับนักโทษอุกฉกรรจ์

P a g e | 398
อัญ

“หัวหน้ าครับ นัน่ จะพาเด็กพวกนี ้ไปไหนหรื อครับ” รองหัวหน้ าผู้คมุ

ที่เพิ่งเห็นผู้เป็ นหัวหน้ าเดินตัดผ่านไป พร้ อ มกับกลุ่มคนที่เขาจาได้ ว่าเป็ น
ทหารใต้ บงั คับบัญชาของพันโทบลัสเซอร์

“อย่าถามให้ มนั ซ่อกแซ่กนัก เอ้ าๆ พวกแกก็เร่งฝี เท้ าหน่อย ยืดยาด

เกินไปแล้ ว!” หัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยแบบปั ดๆ อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปตวาด
เด็กหนุ่มทังหกด้
้ วยน ้าเสียงดุดนั พร้ อมกับลัน่ ไกปื นช็อตร่ างของไอ้ เด็กแว่น
ที่เคยเป็ นคูก่ รณีเก่าของเขา

ร่างของเด็กหนุ่มสัน่ กระตุกเล็กๆ เมื่อโดนกระแสไฟฟ้าอาบร่างก่อน

จะทรุดลงบนพื ้น แต่แล้ วก็กลับยืนหยัดขึ ้นมาจ้ องตากับเขาได้ อีก ทาให้ คน
ที่ ถื อ ปื นเซ็ น เซอร์ อ ดหวั่น ๆ ไม่ ไ ด้ แต่ก็ ใ ช้ เ สี ย งตวาดของตัว เองกลบ
เกลื่อนความหวาดกลัว

“...ไอ้ ปีศาจนี่ อึดนักใช่มยั ้ ดูซิว่าจะอวดเก่งไปได้ อีกซักกี่นา้ !!” คา

เอ่ยด้ วยน ้าเสียงคั่งแค้ น พร้ อมทังใช้ ้ ด้ามปื นกระแทกศีรษะของเด็กหนุ่ม
คูอ่ ริอยู่อีกหลายทีจนทาให้ มีเลือดสีแดงซึมออกมาตามไรผมของอีกฝ่ าย

“ไคน์!!”

“หัวหน้ า!!”

เสียงเอ่ยแทบจะพร้ อมกันของเด็กหนุ่มคนอื่นๆ ในกลุม่ และพวกผู้

คุมที่มองมาอย่างอึ ้งๆ

P a g e | 399
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อย่าราร์ ล” เด็กหนุ่มเจ้ าของนัยน์ตาสีโกเมนที่บดั นี ้มีเลือดอาบลง

มาเข้ าตากล่าวด้ วยสีหน้ าสงบนิ่ง “พวกนายด้ วย พริส ชาร์ มี”

นัยน์ตาสีทองของคนที่ถูกขัดวาวโรจน์ขึ ้น เมื่อถูกเพื่อ นส่ายหน้ า

เป็ นเชิงปรามเอาไว้ เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มอีกสองคนที่จ้องมองหัวหน้ าผู้คมุ
ราวกับจะกินเลือดกินเนื ้อ

“หึๆๆ อวดเก่งกันนักนะ...เจ้ าพวกเด็กใหม่นี่ก็ด้วย เหอะ! เดี๋ยวไป

ถึงซว็อฟโซนเมื่อไหร่ พวกแกจะพูดไม่ออกแน่ ” หัวหน้ าผู้คมุ เอ่ยอย่างเข่น
เขี ย้ วเคี ย้ วฟั น ทัง้ ๆ ที่ เ ขาเป็ นฝ่ ายกระท าแท้ ๆ แต่ท าไมถึ ง รู้ สึก เจ็ บ ใจ
เหมือนกับตัวเองเป็ นฝ่ ายพ่ายแพ้ กนั นะ...!?

“หัวหน้ าจะพาเด็กพวกนี ้ไปซว็อฟโซนหรื อ ครับ ” รองหัวหน้ าผู้คุม

เอ่ยขึ ้นด้ วยสีหน้ าไม่เห็นด้ วย หากแต่อีกฝ่ ายเพียงปรายตามองอย่างเย็นชา

“พวกมันคิดหลบหนี ข้ อ หาเท่านี ย้ ังไม่เพียงพออีกหรื อ ?” คาเอ่ย

ด้ วยน ้าเสียงเย็นๆ หากแต่คนเป็ นลูกน้ องก็ยงั ไม่ยอมแพ้

“แล้ วพวกเด็กใหม่ที่มาด้ วยกันล่ะครับ พวกนันยั

้ งไม่เ คยได้ รับโทษ
ทาไมถึงต้ องถูกพาไปด้ วยล่ะครับ”

“ก็เพราะมีหลักฐานว่าพวกมันเป็ นคนช่วยให้ เจ้ าพวกนีห้ ลบหนีไป

ได้ แถมยังให้ ที่พกั อาศัยอีกต่างหาก ถ้ าไม่เชือดไก่ให้ ลงิ ดู อีกหน่อยเจ้ าพวก
ที่มองอยู่นั่นก็จะคิดเลียนแบบเอาได้ ” ผู้เป็ นหัวหน้ าเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเรี ย บ
เย็นก่อนจะปรายตามองไปทางพวกคนงานที่มองดู ทาให้ แต่ละคนต่างรี บ
ทางานของตนเองต่อทันทีด้วยความหวาดกลัว

P a g e | 400
อัญ

“แต่ถึงอย่างนัน้ โทษถึงขนาด...” คาท้ วงที่ยงั ไม่ทันได้ เอ่ยจบก็ถูก

ตัดบทด้ วยน ้าเสียงห้ วนจัดอย่างหงุดหงิด

“พอที !! ถ้ ายังไม่หบุ ปากของแกอีก ฉันปลดแกออกแน่ เอาตัวพวก

มันไปได้ แล้ ว!”

หัวหน้ าผู้คมุ หันไปสัง่ การกับนายทหารที่ทาหน้ าที่ควบคุมตัวก่อน

จะพาเด็กหนุ่มทังหมดเดิ
้ นจากไป ทิง้ ไว้ เพียงรองหัวหน้ าผู้คุมที่ มองตาม
ด้ วยสายตาไม่พอใจและพวกผู้คมุ ที่ตา่ งพูดถึงการกระทานัน่ อย่างสงสัย

+++++++++++++++++++++++++++++

เสียงฝี เท้ าที่ดงั ก้ องไปทัว่ กลุม่ ชายฉกรรจ์หลายสิบต่างพากันเดิน

เรี ยงแถวไปตามทางเดินแคบๆ โดยมีกีซคอยนาทาง แสงไฟจากกาไลข้ อมือ
ของแต่ละคนที่สวมใส่อยู่สอ่ งสว่างไปทัว่

นัยน์ตาสีชาของคนเดินนาเหล่มองชายหนุ่มแปลกหน้ าอีกสองคน
ที่เดินตามหลังมาอย่างสงสัย...สองคนนี่ทงหน้
ั ้ าตารูปร่างก็สงู โปร่ งไม่ได้ ให้
ความรู้สึกแบบพวกนักรบ ถึงความสูงจะผ่านก็เถอะ แต่แบบนีจ้ ะไปรับมือ
พวกทหารตัวถึกๆ ได้ ยงั ไงกัน

คนหนึ่งมีใบหน้ าสวยยิ่งกว่าผู้หญิงขนาดเขาที่แอบจ้ องยังเผลอ

ใจเต้ น ถึงส่วนสูงจะพอๆ กับเขาก็เถอะ แต่ห่นุ นี่คนละเรื่ อ งละราวกันเลย

P a g e | 401
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แถมดวงตาสีเขียวใสนัน่ ยังเหมือนจะมีน ้าตาคลอเบ้ าเล็กๆ สีหน้ าท่าทางก็

ยังกับลูกหมาถูกทิ ้ง ไม่ได้ มีกาลังฮึดหรื อกะจิตกะใจจะสู้แม้ แต่น้อย...แล้ ว
แบบจะไปรอดมัยเนี
้ ่ย!?

อีกคนนี่ดเู ข้ าท่าเข้ าทางกว่ากันหน่อย แม้ จะมีใบหน้ าสวยแต่ก็ไม่

หวานแบบคนแรก ด้ วยส่วนสูงที่ มากกว่าเขากับท่าทางที่กระฉับกระเฉง
คล่องแคล่วดูแล้ วก็ได้ เรื่ องได้ ราวดีอยู่หรอก ถ้ าหากว่าหน้ าตาพ่อคุณจะไม่
บูด บึ ง้ เสี ย จนใครก็ ไ ม่ อ ยากเข้ า ใกล้ แถมดวงตาสี ม่ว งเข้ ม ที่ ฉ ายแวว
หงุดหงิดอยู่ตลอดเวลานัน่ ถึงท่าทางจะเหมือนอยากลุยเต็มแก่ แต่น่ากลัว
ว่ายังไม่ทันได้ ลยุ กับเจ้ าพวกผู้คมุ คงได้ เปิ ดศึกกับพวกเขาเสียก่อนน่ะสิ...
แถมเจ้ าตัวยังเหมือนจะประสาทกินเป็ นพักๆ

“ฮึ่ย...ไคน์นะไคน์ ถ้ าเจอเมื่อไหร่แล้ วบาดเจ็บขึ ้นมาล่ะก็ น่าดูแน่

...” คาเอ่ยอย่างเข่นเขี ้ยวเคี ้ยวฟั น พร้ อมกับการเดินกระแทกเท้ าแรงๆ ทา
ให้ ชายหนุ่มที่เดินนาขบวนลอบถอนหายใจเบาๆ

...นัน่ ไง มาแล้ ว อาการประสาทกินที่เกิดขึ ้นเกือบทุกๆ สามถึงห้ า

นาที

เขามัน่ ใจว่าตอนนี ้นอกจากเขาแล้ ว คนอื่นๆ ก็คงคิดไม่ตา่ งกันนัก

แต่ก็ไม่มีใครกล้ าเอ่ยอะไรออกมา (ก็หมอนั่นมันออกจะตีหน้ ายักษ์ ขนาด
นัน)
้

“นายจะทาไมเหรอ” คาถามด้ วยน ้าเสียงใสซื่อจากพ่อหนุ่มหน้ า

สวยข้ างๆ ทาให้ อีกฝ่ ายตวัดตาฉับไปมอง

P a g e | 402
อัญ

“ก็จะถล่มอัดมันให้ เละไปเลยน่ะสิ”

ฟั งจากคาพูดคาจาแล้ ว มันก็คล้ ายๆ กับ ว่าสองคนนี น้ ่าจะเป็ น

องครักษ์ หรื อการ์ ดของเจ้ าเด็กแว่นไคน์นั่น แต่กลับถูกสัง่ ให้ แยกกันไปคน
ละทางเลยทาให้ แต่ละคนมีอ าการสติแตกไปคนละแบบ แต่ถ้าหากเป็ น
อย่างนัน้ จริ ง เจ้ าเด็กนั่นก็ต้องไม่ธรรมดาแน่ถึงได้ มีคนคอยติดตามดูแล
ความปลอดภัยแบบนี ้...ถึงจะยังรู้สึกกังขาอยู่ก็เถอะว่า ปกติองครักษ์ หรื อ
การ์ ดที่ได้ รับการสัง่ สอนอบรมมามันมีนิสยั แบบนี ้กันเหรอ(วะ)

นัยน์ตาสีชากระพริบปริ บๆ เมื่อนึกไปถึงพวกเจ้ าหนูที่ป่านนี ้คงถูก

จับกลับมาถึงที่ นี่แล้ ว อดนึกเป็ นห่วงความปลอดภัยของพวกมันไม่ได้ . ..
ถึงกับจงใจปล่อยข่าวให้ ไอ้ พวกผู้คมุ มันดมกลิน่ เจอก่อนจะยอมมอบตัวไป
กับพวกมันแต่โดยดี...

เขาไม่เข้ าใจท่านเรโอเอาเสียเลยที่อนุญาตให้ เด็กพวกนันใช้้ แผน

อันตรายแบบนี ้ ทังๆ ้ ที่ในองค์กรเองก็เสียคนจากแผนที่ลอบเข้ าไปในห้ อง
นัน่ ด้ วยวิธีพรรค์นนมาตลอด
ั้ หรื อพูดง่ายๆ ก็คือแผนแบบที่วา่ ไม่เคยสาเร็ จ
แม้ ซกั หน...!

ชายหนุ่มนึกไปถึงคาพูดของอีกฝ่ ายที่บอกกับเขาซึ่งกาลังเป็ นห่วง

เด็กพวกนันว่
้ า ‘ไม่ต้องเป็ นห่วงไปหรอก ผมรับรองว่าพวกเขาไม่เป็ นอะไร
แน่...’

ก่อ นที่ ความคิดต่างๆ จะหยุดลงอี กครัง้ เมื่อมีเสียงกระทื บเท้ า

หนักๆ ดังขึ ้นจนเขาถึงกับสะดุ้งโหยง

P a g e | 403
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เฮ้ ย...รี บๆ เดินหน่อยสิ จะรอให้ ไปถึงพรุ่งนี ้เช้ ารึไง”

“หยุดน่า ดาร์ ก!”

อีกแล้ วเรอะ...

“เฮ้ อ ...” คนที่ กาลังถูกเร่ งให้ รีบๆ เดิน ลอบถอนหายใจออกมา

อย่างหน่ายๆ แต่ก็ย อมเร่ งฝี เท้ า ขึ ้นแต่โดยดี ส่งผลให้ พวกที่ เดิน รั ง้ ท้ า ย
ขบวนพลอยต้ อ งเร่ งตามไปด้ วย (กลัวถูกทิ ้งให้ กลายเป็ นผีเฝ้าทางลับไป
เสียก่อน)

+++++++++++++++++++++++++++++

“ไคน์...” เสียงเรี ยกเบาๆ จากเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่ม ทาให้ ตฤณ

ปรายตาไปมอง

“...ไม่เป็ นไรนะ” นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งฉายแววอาทร ขณะเอ่ยด้ วยสีหน้ า

ไม่สบายใจเท่าไรนัก

“อืม” เขาเพียงรับคาในลาคอก่อนจะส่งยิ ้มบางๆ ให้ อีกฝ่ าย

...ถึงสภาพในตอนนี ้ ตรงแถวใบหน้ าจะมีเลือดแห้ งเกรอะกรังจน

ดูน่าเป็ นห่วง แต่เขาก็ใช้ เทคนิกการจูนช่วยห้ ามเลือดและรักษาบาดแผลที่

P a g e | 404
อัญ

อยู่ภายในไปเรี ยบร้ อยแล้ ว จะเหลือก็แต่ร่องรอยของบาดแผลภายนอกที่

ยังคงปล่อยเอาไว้ เพื่อไม่ให้ เป็ นที่น่าสงสัยเท่านัน้

“ห่วงกันดีจริ งนะ” หัวหน้ าผู้คมุ ปรายตามองด้ วยสายตาเย็นชา

หากแต่ยงั ไม่ทันได้ ทาอะไรทหารที่ยืนคุมอยู่ข้างๆ ก็เข้ าไปกระซิบกระซาบ
อะไรบางอย่าง ทาให้ อีกฝ่ ายเพียงแต่หนั ไปมองพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์
เท่านัน้

พวกตฤณก้ าวไปตามเส้ นทางที่แปลกไปจากเส้ นทางที่พวกคนงาน

เคยใช้ ในยามปกติ ก่อนนายทหารที่คอยควบคุมพวกเขาจะพาเข้ าไปในเกท
พร้ อมกับกดหมายเลขชันที
้ ่ยี่สบิ ห้ าพร้ อมกับที่ประตูเกทได้ ปิดลง

การเดินทางในเกทของอาคารสูงนันก็ ้ ไม่แตกต่างจากการขึ ้นลิฟท์

เลยแม้ แต่น้อย เพียงแต่เกทจะมีขนาดกว้ างกว่ามาก จึงสามารถจุดคนได้ ที
ละหลายสิบคนพร้ อมๆ กัน

เมื่อถึงที่หมาย พวกตฤณก็ก้าวออกมาจากเกทพลางมองสารวจไป
รอบๆ อย่างแปลกใจ สถานที่ แห่งนี ม้ ีลักษณะใกล้ เคียงกับโรงพยาบาล
มากกว่า อีกทัง้ นอกจากพวกทหารในชุดเครื่ อ งแบบแล้ ว ยังมีคนใส่เสือ้
กราวน์สีขาวตัวยาวเดินกันให้ ขวักไขว่ไปหมด

“ตัวอย่างรหัส SS101, SS102, SS103, S317, S318, S319 นาตัว

มาส่งเรี ยบร้ อยแล้ วครั บ ” ทหารที่ เ ดินนาทางมาเป็ นผู้เอ่ย ขึน้ กับชายวัย
กลางคนคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดเสื ้อกราวน์สีขาวตัวยาว

P a g e | 405
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ดูเหมือนตั ้งแต่ที่ขึ ้นมาถึงชั ้นนี ้ หัวหน้ าผู้คมุ จะไร้ สทิ ธิ์ไร้ เสียงไปโดย
ปริยาย หากแต่เขาก็ไม่ได้ ใส่ใจนัก สิง่ ที่ดงึ ดูดความสนใจมากกว่าก็คือสาย
รัดข้ อมือสีขาวคล้ ายๆ สายติดข้ อมือของพวกคนไข้ ในโรงพยาบาลที่ตอนนี ้
เขาถูกสวมเข้ าที่ข้อมือ ซึ่งมีตวั อักษรกับหมายเลขกากั บไว้ ราวกับเป็ นรหัส
ของอะไรบางอย่าง

‘...SS101 งันรึ
้ ’ นัยน์ตาสีโกเมนมองไปทางพวกราอิลซึ่งตอนนี ้แต่
ละคนก็ตา่ งมีสายรัดข้ อมือแบบเดียวกันใส่อยู่เรี ยบร้ อยแล้ ว แต่ยังไม่ทันได้
สังเกตอะไรไปมากกว่านี ้ ความรู้ สึกเจ็บเล็กๆ ที่แล่นไปทั่วทัง้ แขนก็ทาให้
ดวงตาสีโกเมนเบิกกว้ างอย่างตกใจ

“!!!”

‘ในสายรัดข้ อมือมีเข็มอาบยาพิษซ่อนอยู่งนรึ
ั ้ !!’

เมื่อพยายามเหลือบตาไปมองคนอื่นๆ ก็ดเู หมือนทุกคนจะเผชิญ

ชะตากรรมเดียวกับเขา ความรู้สึกไร้ เรี่ ยวแรง ชาไปทัว่ ทังตั
้ ว ทัง้ ๆ ที่ยงั คงมี
สติครบบริบรู ณ์ แต่กลับไม่สามารถขยับเขยื ้อนได้

“ระวังหน่อยสิ นี่มนั อะไหล่ระดับ SS เชียวนะ” เสียงเอ่ยอย่างดุๆ

ของชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดเสื ้อกราวน์ พร้ อมกับที่เขาถูกแกะกุญแจข้ อมือ
ที่พนั ธนาการไว้ ก่อนจะถูกแบกขึ ้นไปบนเตียงรถเข็นคล้ ายๆ กับเตียงคนไข้

เตี ยงคนไข้ เริ่ มเข็น ไปตามทางเดินที่ ยัง คงมีผ้ ูคนเดินกันอย่า ง

พลุกพล่าน แต่น่าแปลกที่กลับไม่มีแม้ ซักคนเดียวที่จะหันไปใส่ใจกับพวก
เขา

P a g e | 406
อัญ

ตฤณปิ ดเปลือ กตาลงพยายามรี ดเร้ นสมาธิ ก่อ นจะเริ่ มใช้ เทค

นิกการจูนปรับสมดุลในร่ างกายของเขาทีละนิดจนเมื่อรู้สึกว่าเขาสามารถ
ขยับเขยื ้อนได้ เหมือนดังปกติ เขาจึงลืมตาขึ ้นอีกครัง้

บัดนี ้เขาพบว่าตนเองอยู่ในห้ อ งขนาดใหญ่ ที่มีเตียงรถเข็นแบบ

เตียงคนไข้ วางเรี ยงรายอยู่ประมาณสิบกว่าเตียง หากแต่เตียงรอบๆ กลับ
เป็ นเตียงที่วา่ งเปล่ายกเว้ นก็แต่เตียงที่พวกเขานอนอยู่เท่านัน้

ก่อนจะพบว่าบัดนี ้มีพวกที่สวมชุดเสื ้อกราวน์อีกหลายคนเข้ ามา

มะรุมมะตุ้มรอบๆ พวกเขา ก่อนจะส่งเสียงซุบซิบกันเบาๆ

“โห...ผิวเนียนดีจงั สมแล้ วที่เป็ นระดับ SS”

“นัน่ สิ หน้ าตาก็ใช้ ได้ เลย”

“ดวงตาสีทองนัน่ ท่าจะขายได้ ราคา”

“เหรอ แต่ฉนั ชอบตาสีน ้าผึ ้งนัน่ มากกว่านะ”

“แต่สีแดงอมม่วงๆ เหมือนสีโกเมนนี่ก็สวยดีนะ แต่ใส่แว่นแบบนี ้

สงสัยมีปัญหาทางสายตา แบบนี ้ราคาคงต้ องตกลงมาหน่อยล่ะ”

กลุ่มคนที่สวมผ้ าคลุมปิ ดจมูกกับปากเอาไว้ จ้องมองมาทางพวก

เขาตาแทบไม่กระพริ บ หากแต่ตอนนี ้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะสนใจเรื่ องนัน้ ตฤณ
เริ่ มหลับตาลงอีกครัง้ เพื่อใช้ เทคนิกการจูนกับคนอื่นๆ จนกระทั่งการปรั บ
สมดุลพลังในร่างของราอิลซึ่งเป็ นคนสุดท้ ายเสร็จสิ ้น ตอนนี เ้ ขาก็มนั่ ใจแล้ ว

P a g e | 407
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ว่าทุกคนสามารถลุกขึ ้นมาจัดการกับเจ้ าพวกดิอ อสรอยด์ มุงนี่ ไ ด้ อ ย่า ง

แน่นอน...เพียงแต่วา่ มันยังเร็วเกินไป...

ซักครู่ การรอคอยของพวกเขาก็เริ่มเป็ นผล เมื่อชายคนที่ได้ ชื่อว่า

เป็ นถึงผู้ที่ใหญ่ ที่สุดในหอคุณ ธรรมแห่งนี ้จะก้ าวเข้ ามาในห้ อ ง พร้ อมกับ
ชายวัย กลางคนซึ่ งอยู่ใ นเครื่ อ งแบบทหารที่ พอจะเดาได้ ว่ายศน่ าจะถึ ง
ระดับนายพล และหญิงวัยเกือบหกสิบปี ในชุดฟองฟู่ หรูหราราวกับตู้เพชร
เคลื่อนที่ตามแบบฉบับคุณหญิงคุณนายก็เดินตามเข้ ามา

“ต๊ าย...ถูกใจเดี๊ยนมากเลยฮ่ะ แบบนี ้ให้ จ่ายกี่ล้านออส เดี๊ยนก็

ทุ่มสุดตัวฮ่ะ” หญิงวัยกลางคนที่มีท่าทางเหมือนคุณหญิงคุณนายเดินเข้ า
ไปลูบๆ คลาๆ ร่างของอานีสอย่างทนุถนอม

“แหม...ผิวใสดีจริ งๆ ผมก็ยาวสลวย ถึงในข้ อมูลจะบอกว่าเป็ น

เด็กผู้ชาย แต่ถ้าเอาเฉพาะอะไหล่เป็ นบางส่วนก็คงไม่เป็ นไร” คาเอ่ยด้ วยสี
หน้ าหลงไหล ท าให้ บลัสเซอร์ กระตุกยิม้ เล็กๆ ก่อ นจะเอ่ยด้ วยนา้ เสีย ง
นุ่มนวล

“เป็ นเกียรติอย่างสูงครับ คุณนายจินเจีย หลิว ชาง”

“ต๊ าย ไม่ต้องเรี ยกเสียเต็มยศอย่างนันก็

้ ได้ คะ่ คนกันเองทังนั
้ น้ อะ
โฮะๆๆๆ” คุณนายจินเจียหัวเราะพลางยกมือขึ ้นป้องปากด้ วยท่าทางยืดๆ
ก่อนจะหันไปถามชายอีกคนที่อยู่ข้างๆ

“แล้ วท่านพลตรี จาเรทล่ะคะ สนใจอะไหล่ชิ ้นไหนเป็ นพิเศษ”

P a g e | 408
อัญ

“ก็คงเป็ นเด็กหนุ่มคนที่สวมแว่น กับคนที่ผมยาวล่ะมังครั

้ บ ” ชาย
วัยกลางคนมีสีหน้ าครุ่นคิดเล็กน้ อย ก่อนจะชี ้ไปยังร่ างของเป้าหมายที่เขา
เล็งเอาไว้

“ต๊ าย...เอาสองเลยหรื อคะ” คุณนายจินเจียที่เป็ นคนถามมีสีหน้ า

ทึ่งๆ เพราะคิดไม่ถึงว่าคนตรงหน้ าจะใจปล ้าขนาดนี ้ เพราะอะไหล่พวกนี ้
ไม่ใช่อะไหล่ระดับธรรมดาเลย...ราคาอาจมากกว่าสิบล้ านออสเสียด้ วยซ ้า

“พอดีผมไม่ชอบสายตาที่มีปัญหาน่ะครับ ถึงจะมารักษาทีหลังได้
ก็เถอะ” จาเรทแสยะยิ ้มบางๆ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับบลัสเซอร์

“เธอทาได้ ดีมาก ไม่เสียแรงที่ฉนั ไว้ ใจ”

บทสนทนาของคนทัง้ หมดทาให้ พวกตฤณที่ ลอบฟั งอยู่แทบไม่

อยากเชื่อว่าจะเป็ นบทสนทนาของมนุษย์ด้วยกัน...เห็นชีวติ คนอื่นเป็ นเพียง
สิ่งที่ จ ะฉกฉวยไปได้ เพื่อความพึงพอใจของตน...พวกนีย้ ังเป็ นคนอยู่อี ก
หรื อ!?

แซ่ดๆๆ...

เสียงเซ็งแซ่ที่ดงั มาจากบริ เวณใกล้ ๆ ทาให้ บลัสเซอร์ หันไปถาม

อย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ ้นน่ะ?”

“มะ...มีผ้ บู กุ รุกครับท่าน” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงกระหืดกระหอบ ทา

ให้ ชายหนุ่มเจ้ าของนัยน์ตาสีฟ้าซีดถึงกับเบิกตากว้ างอย่างอึ ้งๆ

“เป็ นไปได้ ยงั ไง!”

P a g e | 409
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เรี ยกทหารไปจัดการซะสิ ” ชายหนุ่มตวาดด้ วยนา้ เสีย งกราด

เกรี ย้ ว ก่อนจะหันไปมองอะไหล่ที่ยงั คงนอนนิ่งอยู่บนเตียง

...กรอด หรื อพวกมันคิดจะมาชิงตัวเจ้ าเด็กพวกนี ้ หรื อจริงๆ แล้ ว

ไอ้ เด็กนี่จะเป็ นพวกเดียวกับไอ้ พวกปี กมายากัน

“ฮึ่ม...เอาตัวอะไหล่ไปซ่อนไว้ ที่ห้องเก็บอะไหล่ที่หนึ่งก่อน อย่าให้

มันค้ นตัวเจอเป็ นอันขาด ที่เหลือตามฉันมา!”

คาสัง่ การของผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สดุ ในสถานที่แห่งนี ้ ทาให้ ทุกคนต่าง

กระวีกระวาดรับคา ก่อนจะรี บเคลื่อนเตียงที่มีอะไหล่อนั แสนสาคัญเข้ าไป
หลบในห้ องที่อยู่ด้านในสุดของอาคาร

ตูม...!

เสียงระเบิดที่ดงั ขึ ้นอยู่ไกลๆ ทาให้ ตฤณถึงกับคิ ้วกระตุ กกึก อด

นึกหวัน่ ๆ ไม่ได้ ...หวังว่าจะไม่ใช่ฝีมือของเจ้ าสองภูตมนตราของเขาหรอก
นะ...

เมื่อประตูห้องซึ่งน่าจะเป็ นห้ องเก็บอะไหล่ที่หนึ่งถูกเปิ ดออก ด้ วย

ไอดีคลิปของคนที่เป็ นผู้เข็นเตียงเข้ ามา เขาก็ร้ ูสึกถึงความเย็นเฉียบราวกับ
ตู้แช่แข็ง ก่อนที่ประตูห้อ งจะถูกปิ ดลงอี กครั ง้ โดยในห้ องเหลือ เพียงพวก
เขาเท่านัน้

“เฮ้ . ..พวกนายไม่เป็ นไรแล้ ว ใช่มย”

ั ้ ตฤณถามขึน้ ด้ วยน า้ เสีย ง
กระซิบเบาๆ อย่างเคยชิน

P a g e | 410
อัญ

“อืม ดีนะ ที่ นายมีไอ้ เทคนิคการจูนอะไรนั่น ไม่งัน้ เสร็ จ แหงๆ”

เสียงของพริสดังอยู่ไม่ไกลนัก

ความมืดมิดที่ไร้ ซึ่งแสงใดๆ ทาให้ ตฤณที่ ลกุ ขึ ้นมานั่ง ต้ องสร้ าง

ลูกไฟขึ ้นเพื่อช่วยในการมองเห็น เช่นเดียวกับพวกชาร์ มีที่ทาแบบเดียวกัน
ก่อนที่ทกุ คนจะอยู่ในอาการตกตะลึงจนไม่อาจเอ่ยคาใดออกมาได้ อีก

“...นะ...นี่มนั อะไร...กันเนี่ย ” คาเอ่ยของพริ สที่ท้ายประโยคเสียง

แผ่วเบาลงจนแทบกลืนหายไปในลาคอ

ภาพเบื ้องหน้ าของพวกเขา คือหลอดแก้ วขนาดใหญ่ที่บรรจุนา้ สี

เขี ย วใสวางเรี ย งรายในแนวตัง้ อยู่ร อบๆ ห้ อ ง ในหลอดแก้ ว มี ร่ า งของ
สิ่งมีชีวิตที่ พวกเขาไม่อ าจเรี ยกว่ามนุษย์ ได้ อย่างเต็มปากเต็มคา หากแต่
อย่างไรก็ยงั คงหลงเหลือร่องรอยของความเป็ นมนุษย์เอาไว้ อยู่ดี...!

หลอดแก้ วที่อยู่ใกล้ ตฤณที่สดุ ภายในมีร่างของหญิงสาวในสภาพ

เปลื อ ยเปล่า บริ เ วณหน้ า อกทั ง้ สองข้ า งถู ก คว้ า นออกไปจนเป็ นแผล
เหวอะหวะ ศีรษะล้ านเลี่ยนไร้ เส้ นผม บริ เวณจมูกและปากถูกครอบด้ วย
เครื่ องช่วยหายใจ ที่น่าตกใจที่สดุ ก็คือ นัยน์ตาของเจ้ าหล่อนยังคงกรอกไป
มา...เธอยังคงมีชีวติ อยู่!!

หลอดแก้ วหลอดข้ างๆ กันก็เป็ นหญิ งสาว หากแต่สภาพที่ เห็น

แทบจะทาให้ พ วกเขาต้ อ งเบื อ นหน้ าหนี เพราะผิวหนังของเธอถูก ลอก
ออกไปจนเหลือ แต่ผิวหนังชัน้ ในที่ เป็ นสีแดงสด ขาทัง้ สองข้ างถูกตัดจน
เหลือแค่ส่วนต้ นขาที่ ยังพอมีเหลือ นัยน์ ตาที่มองมาทางพวกเขาอย่างสิน้

P a g e | 411
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

หวังบ่งบอกได้ วา่ เธอยังคงมีชีวติ อยู่ หากแต่คงเป็ นชีวิตที่เธอแทบไม่อยาก

ยื ้อมันไว้ อีกต่อไป...

หลอดแก้ วที่สามและสี่เป็ นชายหนุ่มที่ถูกควักดวงตากับตัดแขน

ทังสองข้
้ าง สิ่งที่ยังคงยืนยันว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ก็คงมีเพียงฟองอากาศ
เล็กๆ ที่ลอยออกมาจากเครื่ องช่วยหายใจ

นัยน์ตาสีโกเมนหลุบตาลงต่า เกร็ งมือกาแน่นจนเห็นข้ อขาว...

ในตอนนี ้เขารู้ แล้ วว่าทาไมในหอคุณธรรมถึงได้ ไม่มีคนงานผู้หญิงอยู่เลย
เพราะสามในสี่ส่วนของบรรดาหลอดแก้ วที่ตงเรี ั ้ ยงราย ภายในเป็ นร่ างของ
หญิง ในขณะที่สว่ นที่เหลืออีกหนึ่งส่วนเป็ นชาย...และที่แน่นอนก็คือ ทุกคน
ล้ วนแล้ วแต่ยงั คงมีชีวติ อยู่...!!

ตุ้บ...!

ชาร์ มีทุบกาปั น้ ลงกับเตียงจนขาเตียงที่ทาจากเหล็กถึงกับยุบงอ

ลงไป ก่อนจะสบถอย่างกรุ่นโกรธ

“นรกเอ๊ ย...พวกมันยังเป็ นคนอยู่รึเปล่า”

“ทาแบบนี ้...มันโหดร้ ายเกินไปแล้ ว...” อานีสเอ่ยด้ วยน ้าเสียงสัน่

เครื อ ภาพหญิงสาวเบื ้องหน้ าที่เห็น ทาให้ เธอสงสารจับหัวใจ...สภาพเช่นนี ้
ต่อให้ ใช้ มหาเวทแห่งการเยียวยา ก็คงมิอาจช่วยให้ พวกเขาและเธอเหล่านี ้
กลับมาเป็ นปกติได้ อีก เพราะอวัยวะที่ขาดหายไปย่อมไม่อาจทาให้ กลับมา
เป็ นเหมือนเดิมได้

P a g e | 412
อัญ

ต่อให้ ยื ้อชีวิตไว้ ได้ แต่ชี วิตหลังจากนันมั

้ นยิ่งกว่าตกนรกทัง้ เป็ น
เสียอีก...!

นัยน์ตาของเหล่าคนที่มองผ่านกระจกกันมายั
้ งพวกเขาอย่างเว้ า
วอนราวกับจะสื่อมาถึงได้

...ฆ่าฉันเถอะ...ได้ โปรด...

ตฤณเบือ นหน้ าหนี ไปอี ก ทาง...เขาควรจะทาเช่นไรดี มันไม่มี

หนทางอื่นที่จะสามารถช่วยเหลือคนเหล่านี ้ได้ อีกแล้ วหรื อ...

“...” ราอิลไม่เอ่ยอะไร หากแต่สายลมประหลาดที่เริ่ มหมุนวนไป

รอบห้ อ งก็บ่งบอกถึงการพยายามสะกดกลันอารมณ์ ้ ของเขาเป็ นอย่างดี
เช่นเดียวกับยาเรฟที่ตอนนี ้แผ่จิตสังหารยะเยือกจนทาให้ หายใจลาบาก

“ยาเรฟ...ถ้ า นายยังไม่ซ่อ นจิตสังหารล่ะก็ คนพวกนี ต้ ้ อ งตาย

เพราะทานรั บแรงกดดันไม่ไหวแน่” ตฤณเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเรี ยบๆ ทัง้ ๆ ที่
ยังคงเบือนหน้ าไปอีกทาง

“นายยังอยากยื ้อให้ พวกเขาทรมานต่อไปอีกรึ ไง” คาเอ่ยของคนที่

เงียบมาโดยตลอด ทาให้ นยั น์ตาสีโกเมนหันขวับไปมองทันที

“ฉันเห็นด้ วยกับยาเรฟนะ” ราอิลเอ่ยด้ วยน ้าเสียงราบเรี ยบ ผิดกับ

นัยน์ตาสีทองที่ฉายแววเจ็บปวดอยู่ลกึ ๆ

“แต่...” คาค้ านที่ยงั ไม่ทันได้ พดู จนจบก็ถูกยาเรฟเอ่ยขึ ้นอย่างตัด

บท

P a g e | 413
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ความตายเป็ นเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาปรารถนา ถ้ านายไม่กล้ า

ฉัน ทาเอง!” ยาเรฟเอ่ ย ด้ ว ยสี หน้ า นิ่ง เฉยหากแต่นัยน์ ตาสี ดาสนิ ทกลับ
วาววับ พร้ อมกัน นัน้ สายฟ้าสีดาสนิทก็ ฟาดเปรี ย้ งเดีย วจนเกิดเสี ยงดัง
กึกก้ องกัมปนาท ก่อนที่ร่างซึ่งอยู่ในหลอดแก้ วทังหมดจะหลั
้ บไปอย่างสงบ
...ตลอดกาล

“!!” ตฤณมองการกระทานัน้ อย่ างอึง้ ๆ หากแต่เขาก็ ได้ แต่ข บ

กรามแน่น สถานการณ์เช่นนี ้จะมีทางเลือกอื่นใดที่ดีกว่านี ้อีกหรื อ...

“ผมจะต้ องจัดการกับไอ้ พวกระยาที่ทาให้ พวกคุณเป็ นแบบนีใ้ ห้

ได้ ...ผมขอสัญญา” เด็กหนุ่มหันไปเอ่ยด้ วยน ้าเสียงแผ่วเบาก่อนจะเบือ น
กลับมายังทุกคน นัยน์ตาสีโกเมนโชนแสงสีแดงอย่างน่ากลัว

“ออกไปกันเถอะ” คาเอ่ยเรี ยบๆ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกพลังอะไร

บางอย่างผลักโครมเดียวจนพังกระเด็นออกไป

พวกตฤณก้ าวเดินออกมาจากห้ องด้ วยสภาพเซเล็กน้ อยเหมือนไร้

เรี่ ยวแรง บัดนี ้บริ เวณทางเดินของชันยี
้ ่สบิ ห้ าแห่งนีก้ าลังมีเสียงต่อสู้ อีกทัง้
ยังระเบิดควันจนแลดูชุลมุนวุ่นวายไปหมด หากแต่อ ารมณ์ ของพวกเขา
กลับยังคงสงบนิ่งราวกับเสียงต่างๆ เหล่านันได้ ้ ลอยผ่านหูไป

“เฮ้ ...พวกแกหลบหนีออกมาได้ ยงั ไงกันน่ะ” ชายที่สวมชุดกราวน์

สีขาวคนหนึ่งหันไปพบกลุม่ เด็กหนุ่มที่เมื่อครู่เขาจาได้ ว่าเป็ นอะไหล่ระดับ
SS เขาจึงใช้ มือคว้ าจับบ่าของเด็กหนุ่มคนที่ใส่แว่นเอาไว้

P a g e | 414
อัญ

“...เอามื อ โสโครกของแกออกไป” ค าเอ่ ยด้ ว ยน า้ เสี ยงเรี ย บๆ

พร้ อมกับ ที่ ร่ า งของเขาถูก เหวี่ ย งด้ ว ยมื อ ข้ า งเดี ย วของเด็ก หนุ่ม ที่ ดูไ ร้
เรี่ ยวแรงนัน่ จนกระเด็นไปไกล

“อ่ะ...ไอ้ ปีศาจ ยะ...อย่าเข้ ามานะ” นายทหารที่เห็นเหตุการณ์

ต่างพากันกรูเข้ ามาปิ ดล้ อมรอบพวกเขาเอาไว้ พร้ อมกับยกปื นขึ ้นจ่ออย่าง
ข่มขู่

“หึ ปี ศาจงัน้ เหรอ...แล้ วพวกแกที่ ทากับมนุษย์ กั นแบบนัน้ ควร

เรี ยกว่าอะไรล่ะ” ราอิลเอ่ยด้ วยน ้าเสียงดูแคลน เพียงวูบเดียวที่เขาปั ดมือ
ออกไป ปื นทุก กระบอกที่ เล็ง มาทางพวกเขาก็ร ะเบิด เสี ย เอง ส่ง ผลให้
นายทหารหลายคนลงไปนอนกอบกุมมือที่ช่มุ โชกไปด้ วยเลือดของตนอย่าง
เจ็บปวด

“เจ็บใช่มย...บาดแผลแค่
ั้ นี ้ยังเล็กน้ อยนัก เมื่ อเทียบกับคนที่เขา
ถูกพวกแกกระทาน่ะ!” พริสเอ่ยขึ ้น พร้ อมกับยกร่างของนายทหารคนหนึ่งที่
อยู่ใกล้ ๆ เหวี่ยงออกไปจนกับกองทหารที่กรูเข้ ามาใหม่ ทาให้ ทัง้ กลุ่มล้ ม
กลิ ้งโคโล่อย่างไม่เป็ นท่า

“เหตุด่วนๆ พวกอะไหล่ระดับ SS หลุดออกมาได้ รี บนากาละ...

อ้ อก!!” นายทหารคนที่พยายามติดต่อไปยังกอง ถูกชกจนจุกลงไปกองกับ
พื ้นด้ วยฝี มือของเด็กหนุ่มหน้ าหวานที่ตวั เล็กกว่าเขาเกือบเท่าตัว!

ปั งๆๆๆ...!!

P a g e | 415
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เสียงปื นกลที่สาดระรัวอยู่ไม่ไกล ทาให้ พวกตฤณพยักหน้ าให้ กัน

ก่อนจะรี บวิง่ ไปทางต้ นเสียงทันที

“อ๊ ะ ไคน์ /ไคน์ ” สองเสี ยงที่ ทัก เขาทัน ที ที่เ ข้ า ไปใกล้ ทาให้ ร้ ู ว่า
ตอนนี ้พวกกีซได้ ยกกาลังพลบุกเข้ ามาจนถึงส่วนในของซว็อฟโซนแล้ ว

กีซ หน้ ามุ่ยเล็กๆ เมื่อ มองไปยังชายหนุ่มสองคนที่ยังคงต่อสู้ไป

พลาง หันมองไปทางเจ้ าเด็กแว่นด้ วยสายตาเป็ นห่วงไปพลาง แต่ถึงกระนัน้
ก็แทบจะไม่มีเหยื่อคนไหนหลุดลอดมาให้ เขาได้ ลงมือ ให้ เหนื่อยเลย...ให้
ตายสิ!

ตฤณมองพวกภูตมนตราของเขาอย่างทึ่งเล็กน้ อย...ที่สองตนนั่น
ยืนยันกับเขาว่าต่อให้ ไม่ใช้ เวทก็สามารถต่อสู้ได้ มันเป็ นแบบนี ้นี่เอง!

ไลท์ซึ่งกระโดดหลบลูกกระสุนปื นกลที่สาดใส่ได้ อย่างไม่ยากเย็น

แถมยังใช้ ผ้าผืนยาวตวัดแย่งเอาปื นที่ นายทหารถื อ อยู่อ อกมาได้ ความ
คล่องแคล่วนัน่ ราวกับผ้ าที่ใช้ เป็ นส่วนหนึ่งของร่างกายอย่างไรอย่างนัน...
้

ดาร์ กเองก็ไม่ได้ น้อยหน้ า ฝี มือในการต่อสู้ทงั ้ ท่วงท่า ความหนัก

หน่วงในการออกหมัด แทบจะเรี ยกได้ ว่าไม่มีการเคลื่อนไหวที่เป็ นส่วนเกิน
แม้ แต่น้อย อีกทังยั
้ งโจมตีได้ อย่างรุนแรง เพียงแค่โดนเข้ าไปแค่ถากๆ ก็ทา
ให้ กองทหารทังกองถู
้ กสอยร่วงไปได้ อย่างง่ายดาย

“เอ่ อ ...ว่าแต่ท าไมพวกแกแต่ละคนถึ งท าหน้ าโหดเหมื อ นกับ

อยากจะฆ่าใครแบบนันล่ ้ ะ ” กีซที่เห็นพวกไลท์กับดาร์ กต่อสู้ได้ โดยไม่ต้อง

P a g e | 416
อัญ

พึ่งความช่วยเหลือจากเขาแม้ แต่น้อย เขาจึงหันกลับไปคุยกับพวกตฤณ

แทน

ตฤณที่ เพิ่งรู้ ตัวว่าถูกทัก จึงส่งยิ ้มบางๆ ให้ อีกฝ่ าย หากแต่คนที่

ถูกส่งยิ ้มให้ กลับก้ าวถอยหลังด้ วยสีหน้ าหวาดๆ ทาให้ เขาขมวดคิ ้วอย่าง
แปลกใจ...น่าแปลกแฮะ ทังๆ ้ ที่เขาก็ไม่ได้ ปล่อยจิตสังหารอะไรออกมาเสีย
หน่อย

“หน้ าๆ หน้ านายน่ะ ยิ ้มบ้ าอะไร นั่นมันแสยะยิม้ โฉดชัดๆ” พริ สที่

ช่วยกระซิบไขข้ อข้ องใจให้ หากแต่เจ้ าตัวก็ยังหันไปมองหน้ าคนพูดอย่าง
งงๆ

“เออ...ช่างเต๊ อะ นายอย่าหันหน้ ามาทางนีส้ ิฟะ ฉันยิ่งเป็ นพวก

ขวัญอ่อ นอยู่ด้วย” คาเอ่ยของพริ สยิ่งทาให้ คิ ้วเรี ยวขมวดมุ่นหนักกว่าเก่า
ซึ่งนัน่ ก็ยิ่งทาให้ ดนู ่ากลัวมากขึ ้น (ในสายตาของคนมอง)

“พูดอะไรของนายน่ะ” ตฤณมองเจ้ าเพื่อนตัวแสบที่หันไปซุกหลัง

เพื่อนซี ้ของมันด้ วยท่าทางกวนบาทาจนน่าหมัน่ ไส้

“ก็หน้ าไคน์ในตอนนี ้น่ะ ดุสดุ ๆ น่ะสิ ยิ่งผมสีดากับตาที่เรื องแสงสี

แดงนิดๆ แบบนี ้ ดูยงั ไงก็เหมือนซาตาน...นี่คือที่พริสจะบอกใช่มย” ั ้ อานีสที่
หันมาเอ่ยกับตฤณ หันกลับไปยิม้ ให้ เจ้ าคนที่ ทาท่าทางกลัวได้ อ ย่างน่ า
หมัน่ ไส้

P a g e | 417
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เออๆ ก็ตอนนี ฉ้ ันไม่มีอ ารมณ์ จ ะปั น้ หน้ ายิม้ นี่ หว่า ” ตฤณเอ่ ย
แบบปั ดๆ หากแต่พอได้ คยุ แบบผ่อนคลายกับเพื่อนๆ ก็ทาให้ เขาเพิง่ นึกขึ ้น
ได้ วา่ ตนเองยังมีอีกภารกิจที่สาคัญไม่แพ้ กนั อยู่

นัยน์ตาสีโกเมนเรื องแสงสีแดงจางๆ อย่างพยายามจับกระแสไอ

เวทจากผลึกที่ น่า จะอยู่ในชัน้ นี ้ แต่แล้ วเขาก็ต้อ งขมวดคิว้ อย่างครุ่ นคิด
เพราะกระแสพลังจากผลึกที่ร้ ูสึกได้ นนั ้ เหมือนจะไม่ได้ อยู่ที่นี่...แล้ วมันไป
อยู่ที่ไหนล่ะ

“เป็ นไงมัง่ วะ” พริ สถามคนที่มีสีหน้ าเคร่ งเครี ยด อี กฝ่ ายจึงส่าย

หน้ าด้ วยท่าทางจนปั ญญา

“ถึงจะไม่อ ยากพูดถึงแล้ วก็เถอะ แต่ไอ้ ห้อ งเมื่อ กี อ้ ่ะ มันหนาว

เหมือ นกับห้ องในโรงเก็บพลังงานเชื ้อเพลิงเลยแฮะ ว่าแต่แบบนีผ้ ลึกมัน
อาจจะถูกเอาไปแล้ วจริ งๆ ก็ได้ นะ” คาเอ่ยของพริ สทาให้ ตฤณที่กาลังหรี่
ตาลงอย่างครุ่นคิดผงะไปเล็กน้ อย ก่อนจะหันกลับไปเขย่าไหล่คนพูดทันที

“เมื่อกี ้นายว่าอะไรนะ!”

“เอ้ อ...ก็บอกว่าผลึกมันอาจจะถูกเอาไปแล้ วง่า...อย่าโกรธดิ ฉัน

ก็แค่เดาๆ ไปงันแหละ”
้ พริสเอ่ยพลางหัวเราะเฝื่ อนๆ เพราะท่าทางของคน
ที่เขย่าตัวเขาอยู่ตอนนี ้ หน้ าโหดซะอย่างกับจะกินหัวเขาอยู่รอมร่อ

“ไม่ใช่ ก่อนหน้ านี ้น่ะ...”

P a g e | 418
อัญ

“ก่อนหน้ านี ้...อ่า...ก็บอกว่าห้ องเย็นเมื่อกีม้ นั เหมือนกับห้ องเย็น

ในโรงเก็บพลังงานเชื ้อเพลิงที่ เขตศูนย์ ง่ะ...” พริ สตอบพลางยิม้ เฝื่ อนลง
เมื่อนัยน์ตาสีโกเมนของอีกฝ่ ายเบิกกว้ างขึ ้น...หรื อมันจะโกรธที่เขาพูดถึง
เรื่ องห้ องเก็บอะไหล่เมื่อกี ้...

“ใช่ . ..นั่ น แหละๆ ฉั น ลื ม ไปได้ ยัง ไงกั น เสร็ จ กั น !!” ตฤณตบ

หน้ าผากตัวเอง ก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่ตอนนีก้ าลังสู้อยู่กับทหารที่บุก
เข้ าไปสู้กบั เขาด้ วยมือเปล่า (หลังจากที่ปืนถูกไลท์ตวัดแย่งมาทาลายได้ จน
หมด)

“คุณ กี ซ ครั บ ห้ อ งที่ ใช้ หลอมเลทรอนเหลวอยู่ตรงไหนนะครั บ ”

คาถามของเด็กหนุ่มเล่นเอาคนที่กาลังสู้อยู่ถึงกับชะงักไปเล็กน้ อย ก่อนจะ
เอ่ยด้ วยน ้าเสียงหวาดๆ

“แกอย่าบอกนะว่าจะไประเบิดมันน่ะ”

“ไม่ใช่ครับ ผมแค่คดิ ว่าบางทีของที่พวกผมหาอยู่ มันอาจจะอยู่ที่

นั่นก็ได้ ” คาเอ่ยของตฤณ ทาให้ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนจะ
ตัดสินใจบอกไปในที่สดุ

“อยู่ชนดาดฟ
ั้ ้ า ด้ านบนสุดโว้ ย เฮ้ ย! แล้ วอย่าอาละวาดให้ มนั มาก
นักล่ะ”

“ขอบคุณ มากครับ” ตฤณยิ ้มรั บบางๆ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับสอง

ภูตมนตราของตนเองที่กาลังสู้ชลุ มุนติดพันอยู่

P a g e | 419
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“พวกนายอยู่ช่วยพวกคุณกีซที่นี่ก่อนนะ”

ยังไม่ทันที่ไลท์ หรื อดาร์ กจะได้ เอ่ยปฏิเสธก็ ถูกเจ้ าของนัยน์ ตาสี

โกเมนตวัดมองอย่างดุๆ เสียก่อน ทังสองจึ
้ งได้ แต่จาใจรับปากอย่างเลี่ยง
ไม่ได้

“พวกนายไปกัน เถอะ...เดี๋ ย วพวกฉัน สองคนขอไปตามหาไอ้

บ้ าบลัสเซอร์ กับพวกนายพลคุณหญิงคุณนายนั่นก่อนนะ ยังมีเรื่ องที่ต้อ ง
สะสางอยู่น่ะ ” พริ สเอ่ยพร้ อมกับขยิบตาให้ ทีหนึ่ง ก่อ นจะวิ่งไปยังอีกทาง
พร้ อมกับชาร์ มี

“งัน้ เราก็ไ ปกันเถอะ” ตฤณเอ่ยขึ ้น ก่อ นจะกระโดดออกไปทาง

หน้ าต่างที่แตกเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

กีซที่บงั เอิญเหลือบไปเห็นพอดีถึงกับร้ องว้ ากออกมาอย่างตกใจ

ก่อนจะรี บวิง่ ไปตรงช่องที่เขาเห็นไอ้ เจ้ าพวกนันกระโดดลงไป
้ เมื่อมองไปก็
ไม่พบร่ างของพวกมันลอยละลิ่วดิง่ ลงตามแรงดึงดูด...หรื อว่าท่านไอโอจะ
ให้ เครื่ องต่อต้ านแรงดึงดูดกับมันนะ...??

P a g e | 420
อัญ

ตอนที่ 84
‘ความมืด’ ที่แท้ จริง [ตอนต้ น]

กระแสลมพัดกรรโชกแรงพร้ อมกับร่างที่พ่งุ ทะยานตัดผ่านสายลม

เหล่านันไปอย่
้ างรวดเร็ ว เพียงไม่ถึงอึดใจทังหมดก็
้ ขึ ้นไปถึงดาดฟ้าของหอ
คุณธรรมได้ อย่างไม่ยากเย็น

กลิน่ อายพลังเวทที่คละคลุ้งไปทัว่ ทังกลิ

้ น่ อายรัตติกาลเวทที่รุนแรง
ของพวกเช้ ดและกลิ่นอายเวทแห่งแสงซึ่งน่าจะมาจากผลึกเซ็ทเท่น ทาให้
นัยน์ตาสีโกเมนมองไปรอบๆ อย่างสังเกต ก่อนที่จะเบิกกว้ างอย่างตกตะลึง
เมื่อพบว่ามีแขกมาเยือนสถานที่แห่งนี ้อยู่ก่อนแล้ ว!

“ไง...มากั น ช้ า จริ ง นะ” ค าทัก ทายจากชายหนุ่ ม แปลกหน้ า

หากแต่สิ่งที่ทาให้ พวกเขาต้ องตกใจยิ่งไปกว่านัน้ ก็คือฝ่ าเท้ าของคนพูดที่
ดันกดอยู่บนหน้ าอกชายอีกคน

“คุณอิคารัส!!” ราอิลเอ่ยเรี ยกชื่อชายหนุ่มที่บดั นี ้มีสภาพเยินไปทัง้

ตัวอย่างอึ ้งๆ...เป็ นไปได้ อย่างไรกัน คนที่เก่งขนาดนัน้ กลับถูกล้ มได้ อย่าง
ง่ายดายเช่นนี ้!

P a g e | 421
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เห...รู้จกั กันด้ วยเหรอเนี่ย” ชายที่ยงั คงใช้ ฝ่าเท้ าขยี ้ลงบนร่างของอิ

คารัสเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มเหี ้ยม

“เจ้ าจะทักทายโอภาปราศรัยกันอีกนานมัย้ บาร์ ตี ”้ เสียงเล็กแหลม

อย่างดัดๆ ที่ดงั ขึ ้น ทาให้ ชายหนุ่มที่ถูกเรี ยกเอ่ยด้ วยนา้ เสียงตะคอกอย่าง
ไม่พอใจ

“บาสเตียน...นังกระเทย!”

พวกตฤณมองไปทางต้ นเสียงแหลมเล็กอย่างดัดๆ ก่อนทัง้ ตฤณ

และอานีสจะเรี ยกชื่อร่างบางตรงหน้ าขึ ้นพร้ อมกันอย่างตกใจ

“คุณมีน่า/มีน!!”

ร่างของหญิงสาวที่ทรุดกายอย่างหมดเรี่ ยวหมดแรงอยู่ที่ปลายเท้ า
ของอี กฝ่ าย สภาพเสื ้อคลุมสีดาที่ ขาดวิ่น เผยให้ เห็นผิวกายขาวที่ มีรอย
แดงๆ เหมือนถูกของมีคมกรี ดไปทัว่ ทังตั
้ ว เสียงหอบหายใจหนักๆ ก่อนจะ
กระอักลิม่ เลือดสีดาออกมา ด้ านหลังของเธอมีร่างเล็กๆ ของเด็กชายที่นอน
จมกองเลือดสีดาอยู่ในสภาพไร้ สติ

“โนอาร์ ...!” เมื่อเห็นใบหน้ าซีดเผือดของร่ างเล็กนั่นได้ ชัดถนัดตา

ตฤณก็ต้องอุทานออกมาเบาๆ

“ต๊ าย...รู้จักกันด้ วยเหรอเนี่ย อบอุ่นดีจงั นะ” ร่ างบางในชุดลูกไม้ สี

ดาฟูฟ่องเอ่ยด้ วยใบหน้ าที่แย้ มยิ ้ม ตรงข้ ามกับนัยน์ตาสีดาสนิทที่วาววับ
ราวกับเห็นของเล่นชิ ้นใหม่ที่น่าโปรดปราน

P a g e | 422
อัญ

“ว้ าย พ่อรู ปหล่อนั่นน่ะ ถูกใจจังเลย เวจจีย้ ิ่งเป็ นโรคแพ้ ผ้ ชู ายใส่

แว่นอยู่ด้วยสิ คิกๆๆ ยินดีที่ได้ ร้ ูจักจ้ า เวจจี ้ชื่อเวจีเรี ยส แต่เรี ยกว่าเวจจี ้ก็ได้
น้ า” เสียงแหลมปรี๊ ดเอ่ยอย่างมีจริตจะก้ าน

“...ท่านไคน์. ..ท่านหญิง โปรด...หนี ไปซะ” ตฤณมองหญิงสาวที่

พยายามเอ่ยอย่างยากเย็นด้ วยความสับสน

‘นี่มนั อะไรกัน...!!?’

“ทาไมถึงทาร้ ายพวกเดียวกันเองแบบนี !้ ” อานีสเอ่ยด้ วยนา้ เสียง

กึ่งตวาดอย่างโกรธเกรี ย้ ว

“พวกเดียวกัน ?...ต๊ าย หล่อนพูดอะไรของหล่อนน่ะ ” เวจีเรี ยสทา

ท่าทางเหมือนตกใจ ก่อนจะแสยะยิ ้มกว้ าง “ใครนับญาติกับเจ้ าพวกนีไ้ ม่
ทราบยะ”

“ก็พวกเธอเป็ นเช้ ดเหมือนกันไม่ใช่รึไง” คาเอ่ยของเด็กสาว ทาให้ เว

จีเรี ยสหัวเราะร่วน

“คิกๆๆ แหม...เรื่ องนันจะว่

้ าใช่ก็ใช่ จะว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่นะจ๊ ะ...เพราะ
พวกเราคือ ‘ความมืด’ ที่แท้ จริงยังไงล่ะ!” สิ ้นคา เวจีเรี ยสก็เรี ยกกระจกสีดา
บานใหญ่ มากมายให้ ปรากฏขึ ้นกลางอากาศ แต่ยังไม่ทันจะได้ ทาอะไร
มากกว่านัน้ เสียงระเบิดที่ ดังติดๆ กันจากด้ านหลังของบ่อ ที่ บรรจุแร่ เ ล
ทรอนก็ดงึ ความสนใจไปซะก่อน

เพล้ งๆๆๆ...!!

P a g e | 423
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

อากาศโดยรอบข้ า งเกิ ด การบิด เบี ย้ วขึน้ ก่ อ นจะลามไปโดน

กระจกทัง้ หมดจนแตกสลายไปในทันที ทาให้ ค นสร้ างเอ่ยด้ วยนา้ เสีย ง
สะบัดสะบิ ้ง

“ฮึ! หัวหน้ านี่ สู้เพลินทีไร ชอบมาล ้าที่คนอื่นทุกที”

ตูมๆๆ...!!

เสียงระเบิดที่ ดังขึ ้นอีกหลายระลอก ทาให้ ตฤณต้ อ งหันไปมอง

ทางต้ นเสียงที่อ ยู่บนแทงก์ ขนาดใหญ่ซึ่งน่าจะเป็ นเตาหลอมแร่ เลทรอน
เหลว ก่อนที่นยั น์ตาสีโกเมนจะยิ่งฉายแววสับสนมากขึ ้น

ชายหนุ่มสองคนซึ่งกาลังต่อสู้กนั อยู่ข้างบนนัน่ คนแรกคือคนที่เคย

ทาร้ ายพ่อของเขาและยังเป็ นคนที่เคยประมือกันมาก่อน ในขณะที่อีกคน
หนึ่งนัน...แม้
้ วา่ เขาจะไม่ร้ ูจกั ก็ตาม แต่ของที่อยู่ในมือนัน่ มัน...!!

“ผลึกเซ็ทเท่น!” คาราพึงแผ่วเบาพร้ อมกับที่ผลึกในมือ ของอีกฝ่ าย

กระพริ บแสงราวกับจะตอบรับ ทาให้ คนที่กาลังต่อสู้ตดิ พันหันไปมองอย่าง
ประหลาดใจ

“!!!” ชายหนุ่มมองไปทางแขกผู้มาเยือนรายใหม่ นัยน์ตาสีดาที่เย็น

ชาก็กลับยิ่งเย็นยะเยียบไปกว่าเดิม

“มองไปทางไหนน่ะ คูต่ อ่ สู้ของเจ้ ามันคือข้ าต่างหาก...!” ดีไนด์เอ่ย

กระชากเสี ย ง พร้ อมกับ ตวัด คมดาบที่ มี สี แดงก่ า ดั่งโลหิต แทงใส่อ ย่ า ง

P a g e | 424
อัญ

รวดเร็วและรุนแรง ทว่าชายตรงหน้ ากลับใช้ มือเพียงข้ างเดียวที่ถือดาบสีดา

เล่มใหญ่พลิกขึ ้นรับอย่างไม่ยากเย็น

“ไทมัธ...ฝากที” คาเอ่ยเรี ยบๆ ก่อนที่ผลึกแก้ วใสจะถูกไอหมอกสี

ดาดึงไปจากมือ พร้ อ มกั นนัน้ เด็กหนุ่มที่ ปรากฏกายขึ ้นด้ วยรอยยิม้ หน้ า
เป็ นก็รับเอาผลึกไป ก่อนจะต้ องเปลี่ยนเป็ นกาไว้ ในมือแทน

“หวาๆ ไอ้ เจ้ านี่ ดื ้อชะมัดเลยแฮะ...อยากกลับไปอยู่กบั นายของเจ้ า

ล่ะสิท่า หึๆๆ” ไทมัธเอ่ยพลางหัวเราะด้ วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะหลิ่ว
ตาให้ พวกตฤณที่มองมา

“นี่...อยากได้ ไอ้ เจ้ านี่สนิ ะ ถ้ ามีปัญญาก็มาแย่งไปสิ” คาเอ่ยอย่างที

เล่นทีจริง ทาให้ ผ้ เู ป็ นหัวหน้ าต้ องเอ่ยสาทับด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ

“หากข้ ากลับไปแล้ วไม่เห็นมันอยู่ในมือเจ้ าล่ะก็...เรื่ องไม่จบง่ายๆ

แน่”

“คร้ าบๆ” ไทมัธตอบด้ วยน ้าเสียงยานคาง แต่ทันใดนัน้ กระแสลม

รุนแรงก็พ่งุ เข้ ากระชากผลึกในมือ แต่เด็กหนุ่มก็ไวพอจะกระโดดหลบได้
อย่างไม่ยากเย็นอะไร

“หวา...!” วงแหวนเวทแห่งแสงที่ปรากฏขึ ้นใต้ ร่างอย่างรวดเร็ว ก็

ทาให้ ไทมัธถึงกับร้ องออกมาอย่างเหวอๆ พร้ อมกับเสียงระเบิดที่ดงั กึกก้ อง
ไปทัว่

P a g e | 425
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตฤณมองร่ างของคนที่สามารถระเบิดมหาเวทกระจกแห่งแสงได้
อย่างง่ายดาย โดยที่ แทบไม่มีริว้ รอยแม้ แต่น้อยด้ วยสีหน้ าเคร่ งเครี ยดขึน้
ก่อนจะหันไปสบกับราอิลที่มีท่าทางไม่ตา่ งกันนัก

ถึงแม้ ตอนนี ้เขาจะยังไม่ร้ ูว่าอะไรเป็ นอะไร หากแต่เป้าหมายของ

พวกเขาก็ยงั ไม่เปลี่ยนแปลง...นัน่ ก็คือ ผลึกเซ็ทเท่น!

“โอ๊ ะๆ ตกใจหมดเลย” คาเอ่ยของไทมัธที่ดจู ะตรงข้ ามกับท่าทางที่

แสดงออกโดยสิ ้นเชิง “Lost/Golden Moon!” พวกตฤณพุ่งเข้ าไปหา
เด็กหนุ่มพร้ อมกันจากทังสองทางอย่
้ างรวดเร็ ว พร้ อมกับเรี ยกดาบประจา
ตนออกมา ก่อนจะตวัดดาบรุกไล่อ ย่างรวดเร็ ว หากแต่อีกฝ่ ายที่มือหนึ่ง
ยังคงถือผลึกเอาไว้ ก็สามารถหลบหลีกคมดาบทังสองได้ ้ อย่างคล่องแคล่ว
โดยที่ไม่ได้ เรี ยกอาวุธออกมาตังรั้ บแม้ แต่น้อย

“หวาๆ บาสเตียน เวจี เรี ยส ปล่อ ยให้ ข้าถูกรุ มคนเดียวได้ ไงอ้ ะ ”

ไทมัธเอ่ยพลางกระโดดหลบหลีกใบมีดวายุของราอิล พร้ อมกับลิม่ น ้าแข็งที่
ข้ างในมีลกู ไฟลุกโชนอยู่ภายในของตฤณไปพร้ อมกัน

“ฮ่าๆๆ สมน ้าหน้ าว่ะ โดนซะมัง่ เมื่อกี ้ตอนพวกข้ าสู้ เจ้ ากลับนั่งอู้
อยู่คนเดียว” บาสเตียนเอ่ยกลัวหั ้ วเราะ โดยไม่ขยับเขยือ้ นกาย แถมยังใช้
เท้ าเขี่ยชายหนุ่มที่อยู่ใต้ ร่างเล่นไปมา

“นั่นสิ ไทมัธน่ะชอบเอาแต่นั่งมองอยู่เฉยๆ นี่นา คราวนีก้ ็ขอเวจจี ้

เป็ นฝ่ ายดูบ้างสิ” เวจีเรี ยสเอ่ยพลางจ้ องมองการต่อสู้ของเพื่อนด้ วยท่าทาง
ราวกับกาลังชมความบันเทิงชันเยี ้ ่ยม

P a g e | 426
อัญ

“Black Thunder...” คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบๆ ก่อนที่กระแสไฟฟ้า

สีดาสนิทจะผ่าลงตรงบริเวณที่ไทมัธยืนอยู่ หากแต่อีกฝ่ ายสามารถกระโดด
หลบได้ ทัน ท่วงที พร้ อมกับโยกตัวหลบดาบของราอิ ลแล้ วยกขาขึน้ เตะ
ปลายดาบที่ทาจากคริสตัลใสไปพร้ อมกัน

“เฮ้ ย !!!” ไทมัธร้ องเสียงหลงเป็ นครั ง้ แรก เมื่อ จุดที่ เท้ าของเขา
กาลังจะแตะพื ้น มีลกู บอลเพลิงสีทองเจิดจ้ าเป็ นสิบๆ ลูกพุง่ เข้ าใส่อย่างพอ
ดิบพอดี!

ตูม...!!

เสียงระเบิดที่ ดังขึ ้น พร้ อมกับเปลวไฟสีทองที่ ลุกโชติช่วงไปทั่ว

หากแต่ทนั ทีที่เปลวไฟมอดลง ภาพเบื ้องหน้ าที่เห็นก็ทาให้ พวกตฤณมองตา
ค้ างอย่างอึ ้งๆ

“!!”

ร่ างตรงหน้ าที่ อยู่ภายใต้ วงแหวนรัตติกาลเวท ซึ่งเรื อ งแสงสีดา

จางๆ กลับไร้ ร่องรอยของบาดแผลใดๆ นอกจากคราบเขม่าที่เปรอะเสื ้อผ้ า
เล็กน้ อย

“โหย...เล่นรุมกันสี่ต่อหนึ่งแบบนี ้ ขี ้โกงอ่า แถมยังใช้ ไฟของธิดา

ศักดิ์สิทธิ์อีก ฮึ่ม...ชักจะยัวะแล้ วนะ” นัยน์ตาสีดาสนิทของไทมัธวาวโรจน์
ขึ ้น ทาเอาเพื่อนทังสองหน้
้ าซีดลงฉับพลัน

P a g e | 427
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

...ขืนไอ้ หมอนี่สติแตกขึ ้นมา ต่อ ให้ กางอาณาเขตมนตราสิบชัน้

ซ้ อนกันก็เอาไม่อยู่...!

“เฮ้ ยๆ ใจเย็นๆ ก่อ น ไทมัธ เดี๋ยวข้ าช่วยก็ได้ ” บาสเตียนที่ เห็น

อาการของเพื่อนรี บเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มเฝื่ อนๆ ก่อนจะสร้ างพายุสีดาทมิฬพุ่ง
เข้ าโจมตีราอิลที่อยู่ใกล้ ที่สดุ

“!!” ราอิลเรี ยกม่านวาโยเวทขึ ้นมาตังรั้ บในทันที หากแต่เมื่อพายุ

สีดานั่นสัมผัสกับม่านพลังของเขา นัยน์ตาสีทองก็ต้องเบิกกว้ างก่อนจะรี บ
สลายม่านพลังพร้ อมกับกระโดดเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง

“ราอิล !!” ตฤณหันไปทางเพื่อ นที่ แม้ จะยังไม่โดนพายุนั่นเข้ าไป

เต็มๆ แต่แขนของอีกฝ่ ายกลับมีสีคล ้าจนน่ากลัว

“...ไม่เป็ นไร” ราอิลใช้ มือกุมแขนข้ างที่เขาใช้ สร้ างม่านวาโยเมื่อครู่

ความรู้ สึกชาแปลบตังแต่ ้ ปลายนิ ้วขึ ้นไปจนถึงข้ อ ศอก ทาให้ รับรู้ได้ ว่านั่น
ไม่ใช่สายลมธรรมดา แต่เป็ นสายลมต้ องสาป...สายลมพิษ!

“เฮ้ ...เจ้ าคนผมยาวนั่นน่ะ เป็ นผู้ใช้ ล มเหมือนกัน แบบนีม้ าสู้กับ

ข้ าดีกว่าน่า” บาสเตียนเอ่ยพร้ อมกับใช้ เท้ าเตะร่างของอิคารัสที่หมดสติให้
พ้ นทาง ก่อนจะหันไปมองคูต่ อ่ สู้คนใหม่ด้วยสายตาเป็ นประกาย

“อ่า...งันเวจจี
้ ้ช่วยอีกคนหนึ่งก็แล้ วกันนะ ไทมี่อย่าเพิง่ โมโหนะจ๊ ะ
เดี๋ยวจะเสียสุขภาพจิตเปล่าๆ” เมื่อ เห็น ว่านัยน์ ตาสีดาวาววับของเพื่อ น
ปรายมองมาทางตน เวจีเรี ยสจึงรี บเอ่ยขึ ้นทันที ก่อนจะหันไปทางเด็กสาวที่
เขารู้สกึ ไม่ถกู ชะตามาตังแต่
้ ต้น

P a g e | 428
อัญ

“นี่...หล่อนน่ะ มาเล่นกับข้ าดีกว่านะยะ ปล่อยพวกหนุ่มๆ เขาสู้

กันไปเถอะ” คาเอ่ยที่ไม่เอ่ยเปล่า กระจกสีดาอี กสี่บานซึ่งปรากฏขึน้ รอบ
กายของเด็กสาวตรงหน้ า

เมื่ อ กระจกสะท้ อ นร่ า งของอี ก ฝ่ ายออกมา ก็ เ กิ ด เป็ นคนที่ มี

ลักษณะทุกอย่างเหมือนกันราวกับฝาแฝดออกมาถึงสี่คน หากแต่สงิ่ ที่ต่าง
ออกไปก็คือริ มฝี ปากบางที่แสยะยิ ้มกว้ างกับแววตาสีน ้าผึ ้งที่ไร้ ซึ่งประกาย
ใดๆ

“เวทมายาปาณนาศ!!” อานี สอุทานออกมาอย่ างตกใจ ขณะ

กระโดดหลบแส้ เพลิงสีทองโชติช่วงที่เงาร่ างที่ เหมือ นกับเธอราวกับเป็ น
คนๆ เดียวกันโจมตีใส่

“แหมๆ รู้ ดีจริ งนะยะ น่าหมัน่ ไส้ ชะมัด ” เวจีเรี ยสเอ่ยพร้ อ มกับที่
อีกสองร่างมายาอัดลูกบอลเพลิงสีทองเข้ าใส่เด็กสาวพร้ อมกันจากทัง้ สอง
ทาง

ตฤณมองไปทางราอิลกับอานีสที่กาลังต่อสู้ชลุ มุนอย่างเป็ นห่วง แต่

แล้ วร่างของเขาก็ถกู กระชากไปอีกทางอย่างแรง

“หลบ!” ยาเรฟฉุดแขนของคนที่มวั แต่หันไปมองทางอื่นให้ พ้นจาก

วิถีของลาแสงสีดาที่พงุ่ โจมตีเข้ าใส่ จนทังสองล้
้ มกลิ ้งไปด้ วยกัน

“มัวแต่มองไปทางไหนน่ะ ” คาตวาดของคนที่ เพิ่งจะช่วยเขาไป

หมาดๆ ทาให้ เด็กหนุ่มได้ สติอีกครัง้

P a g e | 429
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ฮึ...นึกว่าจะเก็บไปได้ อี กซักคน...แต่ก็เอาเถอะ” ไทมัธเอ่ยด้ วย

รอยยิม้ กริ่ ม ดูเหมือ นตอนนี ้เขาจะอารมณ์ ดีขึ ้นกว่าเดิมแล้ ว นัยน์ตาสีดา
สนิทที่วาววับเมื่อครู่จึงกลับมาเป็ นประกายระริกดังเดิม

ตฤณที่ ลุกขึน้ อย่า งเตรี ยมสู้ แต่แล้ วเมื่อ เห็นว่าเพื่อ นที่ ล้ม ลงไป
ด้ วยกันยังไม่ลุกขึ ้นมา เขาจึงหันไปมอง ก่อนที่นัยน์ตาสีโกเมนเบิกกว้ าง
อย่างตระหนก

“ยาเรฟ!!”

+++++++++++++++++++++++++++++

ปั งๆๆๆ...!!

เสียงปื นกลที่สาดระรัว ทาให้ ทุกที่มีแต่ฝนควัุ่ นสีขาวลอยคละคลุ้ง

ไปทั่ว เหล่าทหารผู้คมุ ต่างพากันรับมือกับผู้บุกรุกที่อาจหาญบุกเข้ ามาใน
หอคุณธรรมแห่งนี ้ หากแต่ความวุน่ วายที่เกิดขึ ้น ก็ทาให้ ไม่มีใครคิดที่จะใส่
ใจกับเหล่าคนงานเท่าไรนัก

“พี่ชาย มีใครเห็นบลัสเซอร์ บ้าง” พริ สที่วิ่งลงมาจนถึงบริ เวณซอร์

ซโซน เอ่ยถามบรรดาคนงานที่ตา่ งพากันไปซุกตัวรวมกันอยู่ตรงมุมห้ อง

P a g e | 430
อัญ

“มะ...ไม่ร้ ูสิ พวกแกจะไปไหนก็ไปไป๊ อย่ามาอยู่แถวนี ้ เดี๋ยวพวกฉัน

จะพลอยซวยไปด้ วย” คาเอ่ยของคนงานร่ างยักษ์นายหนึ่ง ทาให้ ชาร์ มีตวัด
ตาไปมองด้ วยสายตาดูแคลน

“...ถ้ า เขายัง อยากจมปลักให้ ไอ้ พวกนัน้ มันกดขี่ข่มเหงต่อ ไป ก็

ปล่อยพวกเขาไปเถอะ” คาเอ่ยเรี ยบๆ จากชาร์ มี ทาให้ คนที่เพิ่งไล่พวกเขา
เมื่อ ครู่ หน้ าแดงก่า ก่อนจะเอ่ยด้ วยนา้ เสียงกระชากอย่างไม่พอใจ ที่ถูก
ปรามาส

“แกมัน จะไปรู้ อะไรล่ะ ไอ้ หนู ขืนพวกฉันสู้ ก็มีแต่โดนมันใช้ ปื น

เซ็นเซอร์ ยิง ใครที่ไหนมันจะไปสู้ได้ กนั เล่า!”

“แปลว่าทนอยู่ที่นี่ให้ พวกมันใช้ งานไปเรื่ อ ยๆ วันไหนที่ หมดแรง

ข้ าวต้ ม ก็จะถูกส่งตัวไปที่ซว็อฟโซน เพื่อเอาอวัยวะไปขายทอดตลาดอีกที
สินะ” คาเอ่ยของเด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีเขียวหม่น ทาให้ บรรดาคนงาน
ที่ฟัง ต่างหน้ าถอดสีไปตามๆ กัน

“กะ...แกอย่ามาอากันหน่อยเลย รู้ได้ ยังไงว่าในซว็อฟโซนนั่นเป็ น

อย่างที่แกว่า” ชายคนเดิมเอ่ยต่ออย่างไม่ลดละ แม้ หางเสียงจะสัน่ เล็กน้ อย
ก็ตามที

“เฮอะ...อย่าลืมสิวา่ เมื่อกี ้พวกผมเพิ่งถูกส่งตัวไปที่ไหนน่ะ...ทาไม

จะไม่ร้ ู ก็เห็นมากับตาตัวเองเลยนี่นา” พริสตอบสีหน้ าสลดลงวูบหนึ่ง ก่อน
จะหันไปเอ่ยต่อ

“แต่ก็นะ ถ้ าพี่ชายไม่เชื่อที่พวกผมพูด จะอยู่รอพิสจู น์ก็ได้ นะ”

P a g e | 431
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

สิ ้นคาเอ่ย ก็มีเสียงดังเซ็งแซ่จากเหล่าคนงานที่เริ่ มคล้ อยตามสิ่งที่

เด็กหนุ่มทังสองพู
้ ด

“มันก็เป็ นไปได้ นะ พวกเราเองก็ยงั ไม่เคยเห็นใครที่ได้ กลับออกมา

จากซว็อฟโซนเลยนี่นา”

“ฉันเองก็เบื่อไอ้ พวกผู้คมุ บ้ าอานาจนัน่ เต็มทนแล้ ว”

“นัน่ สิ เรื่ องอะไร เราจะต้ องไปยอมมันด้ วย”

“หาโอกาสที่พวกมันเผลอ หนีออกไปจากที่นี่กนั เถอะ”

“แต่เราใส่เฟทเทอร์ อยู่นะ จะไปทาอะไรได้ อย่าว่าแต่จะสู้กบั พวกผู้

คุมเลย แค่จะหาทางเอาตัวรอด หนีออกไปจากที่นี่ยงั ทาไม่ได้ ด้วยซ ้า”

คาเอ่ยของคนสุดท้ าย เหมือนจะดับความหวังทัง้ หมดทังมวลลงใน

้
พริบตา ทาให้ พวกคนงานกลับมามีสีหน้ าสิ ้นหวังอีกครัง้

“มันก็ไม่แน่หรอกครับ ถ้ าแค่เฟทเทอร์ ล่ะก็ พวกเราช่วยปลดให้ ได้

อยู่แล้ ว” คาเอ่ยของเด็กหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีเขียวหม่นที่เอ่ยด้ วยรอยยิม้
กว้ าง ทาให้ คนฟั งต่างพลอยยิ ้มกว้ างตามไปด้ วยอย่างมีความหวัง

“ใครจะเริ่มก่อนครับ” พริสหันไปถามเหล่าคนงานที่ยังคงมองหน้ า
กันไปมา ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ ที่ลกั ษณะคล้ ายๆ ขดลวดทองแดง ซึ่งก็คือ
ตัวปลดล็อกเฟทเทอร์ ที่ไอโอคิดค้ นขึ ้น

P a g e | 432
อัญ

“ฉันเริ่ มก่อนเอง” ชายฉกรรจ์คนที่เคยเถียงกับพวกเขาเดินเข้ ามา

เป็ นคนแรกด้ วยแววตาที่มงุ่ มัน่ กว่าเดิม

เมื่อ พริ สใช้ ด้า นปลายของขดลวดเสียบเข้ าตรงข้ อ ต่อ ของเฟท

เทอร์ แล้ วกดปุ่ มเล็กๆ ตรงด้ ามจับ ก็ทาให้ เกิดเสียงดังเปรี๊ ยะเบาๆ ก่อนที่
เฟทเทอร์ จะคลายออกจากข้ อมือของอีกฝ่ าย

“เป็ นยังไงบ้ างครับ” ชาร์ มีถามขึ ้นอย่างสงสัย

“ก็เจ็บแปล๊ บๆ นิดหน่อย แต่ถ้าเทียบกับไฟฟ้าจากเฟทเทอร์ ไอ้ นี่

หยุมหยิมกว่าเยอะ ขอบใจมากนะ ไอ้ หนู ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้ อมทัง้ ตบบ่าพ
ริสเบาๆ อย่างซาบซึ ้งใจ

พอคนงานคนอื่นเห็นว่าการปลดล็อกเฟทเทอร์ ไม่มีอันตรายใดๆ
ก็พากันกรูเข้ ามาให้ พวกเขาช่วยปลดล็อกให้ จนเมื่อพริ สคลายเฟทเทอร์
ของชายหนุ่มร่ างบางที่เป็ นคนงานคนสุดท้ ายออก ทุกคนก็ส่งเสียงโห่ร้อง
ออกมาแทบจะพร้ อมกันอย่างยินดี

“เฮ...ต่อไปนี ้พวกเราก็จ ะไม่ใช่ขี ้ข้ าของไอ้ พวกระยานั่นอี กแล้ ว ”

คาเอ่ยด้ วยน ้าเสียงดีใจ ทาให้ พริ สกับชาร์ มีพลอยยิม้ แย้ มไปด้ วย หากแต่
เพียงครู่เดียวชาร์ มีก็หนั ไปกระทุ้งศอกใส่เพื่อนซี ้อย่างนึกขึ ้นได้

“เฮ้ ...บลัสเซอร์ ละ่ ”

P a g e | 433
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“เออๆ จริงด้ วย งันพวกผมไปก่

้ อนนะครับ ” พริ สเอ่ยพร้ อมกับหัน
ไปบอกลากับเหล่าคนงานแล้ วจึงวิง่ ตามชาร์ มีไป แต่ก่อนจะได้ ออกไปเสียง
ชายคนที่พวกเขาช่วยปลดเฟทเทอร์ ออกให้ เป็ นคนแรกก็ดงั ขึ ้นไล่หลัง

“คนที่พวกแกตามหาน่ะ ฉันเห็นมันกาลังจะหลบออกไปด้ านหน้ า

กับทหารที่มียศสูงๆ แล้ วก็ยายคุณหญิงคุณนายอีกคนน่ะ”

พริ สยกมือขึ ้นเป็ นเชิงรับทราบ ทังๆ

้ ที่ยงั คงวิง่ ต่อไป ก่อนทัง้ สอง
จะหลุดออกมาจนถึงบริเวณด้ านหน้ าหอคุณธรรมอย่างรวดเร็ว

บริ เวณประตูทางออกด้ านหน้ า พันโทบลัสเซอร์ พร้ อมด้ วยพลตรี

จาเรทและคุณนายจินเจีย รวมไปถึงทหารคุ้มกันอีกกองใหญ่ๆ ต่างกาลัง
ยืนรออยู่หน้ าเกทฉุกเฉิน ซึ่งเป็ นเกทที่จะเชื่อมต่อไปยังเขตศูนย์โดยตรง

“อ้ าวๆ จะรี บไปไหนกันหรื อครับ ” เสียงถามอย่างกวนๆ ที่ดงั ขึน้

ทาให้ ทกุ สายตาหันไปมองทางต้ นเสียงแทบจะพร้ อมเพรี ยงกัน

“พวกแก...!!” บลัสเซอร์ มองไปทางพริสกับชาร์ มีอย่างเคียดแค้ น

“ที่แท้ พวกแกก็เป็ นสายของไอ้ พวกปี กมายา...จงใจลอบเข้ ามาที่นี่เพื่อจะ
ทาลายซว็อฟโซนใช่มย!!”ั้

“แหมๆ พูดอย่างนัน้ ก็ไม่ถูกเท่าไหร่ นะครับ เพราะพวกผมไม่ได้

แอบลอบเข้ ามาเสียหน่อย แต่คุณเป็ นคนเอาพวกผมเข้ ามาเองไม่ใช่รึไง”
ชาร์ มีเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มบางๆ อย่างไร้ อารมณ์ ผิดกับนัยน์ตาสีแดงเข้ มที่ฉาย
ประกายวาววับ

P a g e | 434
อัญ

“หมายความว่ายังไงน่ะ พันโทบลัสเซอร์ ” พลตรี จาเรทเอ่ยถาม

ด้ วยน ้าเสียงเย็นจัด

“นัน่ สิคะ...นี่ดฉิ นั งงไปหมดแล้ วนะเนี่ย” คุณนายจินเจียสะบัดพัด

ดังพรึ่บ ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่พอใจ

“ขออภัยครับท่าน ผมไม่น่าประมาทเกินไปเลย เนื่องจากพวกมัน

เพิ่ง เข้ า มาจาก ‘นอกกรง’ จึ ง ท าให้ คิด ไปว่ า อย่ า งไรเสี ย ก็ ค งไม่มี ท าง
เกี่ยวข้ องกับเจ้ าพวกปี กมายาได้ ” บลัสเซอร์ เอ่ยด้ วยท่าทางนอบน้ อม ก่อน
นัยน์ตาสีฟ้าซีดจะแปรเปลี่ยนเป็ นวาววับ

“หึๆๆ แต่ถึงอย่างไร พวกแกก็มีกนั อยู่แค่สองคนเท่านัน้ จะไปทา

อะไรได้ ...จับตัวพวกมันให้ ได้ !” คาเอ่ยในตอนท้ าย ทาให้ พวกทหารกรูกัน
เข้ าไป

“เฮ้ อ...ให้ ตายสิ ไม่สบอารมณ์ เลยแฮะ” พริ สเอ่ยขึ ้นเป็ นเชิงบ่นๆ

ก่อนจะมองไปยังนายทหารที่เล็งปื นมาทางพวกเขา

แต่ยังไม่ทันที่ปืนจะถูกเหนี่ยวไก ปื นทุกกระบอกก็ระเบิดจนเกิด
เสียงดังติดๆ กันไปทัว่ เหล่าทหารต่างพากันกุมมือของตนเองที่บดั นี ้ชุ่มโชก
ไปด้ วยเลือดอย่างเจ็บปวด ในขณะที่บลัสเซอร์ มีสีหน้ าเย็นยะเยียบตรงข้ าม
กับนัยน์ตาสีฟ้าซีดที่ฉายแววเกรี ย้ วกราดอยู่ภายใน

“พวกแกทาอะไรกับปื นพวกนันน่้ ะ !!” หัวหน้ าผู้คุมซอร์ ซโซนเอ่ย

ด้ วยน ้าเสียงกระชาก ขณะกุมมือที่มีบาดแผลฉกรรจ์จากแรงระเบิด...น่า
แปลกที่คนฝ่ ายเขามีมากกว่าเป็ นสิบเท่าตัว แถมอีกฝ่ ายก็เป็ นเพียงแค่เด็ก

P a g e | 435
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

หนุ่มเท่านัน้ หากแต่บรรยากาศเบื ้องหน้ ากลับชวนให้ ร้ ูสึกกดดันจนทาให้

ร่างสัน่ สะท้ านอย่างน่าประหลาด!

กิ๊ง...

เสียงประตูเกทฉุกเฉินที่เปิ ดออก ทาให้ พวกจาเรทต่างรี บเร่งฝี เท้ า

เข้ าไปในนัน้ แต่จนแล้ วจนรอดพวกเขาก็ไม่อ าจปิ ดประตูเกทได้ ราวกับมี
อะไรบางอย่างขัดขวางเอาไว้ ...!

ตูม...!

เด็กหนุ่มเจ้ าของนัยน์ตาสีแดงเข้ มชกเข้ าที่ แป้นควบคุมเกท จน

ทาให้ แผงวงจรด้ านในแตกจนเกิดการลัดวงจร

“...ชีวติ ของใคร ใครก็รัก พวกคุณไม่มีสิทธิ์ไปประเมินค่าชีวติ ของ

คนอื่น ด้ วยความละโมภของตัวเอง” ชาร์ มีเอ่ยพร้ อมกับง้ างหมัดชกใส่พนั
โทหนุ่มอย่างรวดเร็ว หากแต่อีกฝ่ ายก็ไวพอจะซอยเท้ าหลบ

“หึ...ไอ้ หนู ฉันน่ะแชมป์มวยเก่านะ” คาเอ่ยด้ วยรอยยิม้ เหยียด

น้ อยๆ พร้ อมกับที่ชายหนุ่มระดมหมัดใส่อีกฝ่ ายอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่
เด็กหนุ่มตรงหน้ าก็สามารถโยกตัวหลบได้ หมด

“ก็ถือว่ามีดีอ ยู่บ้างนะครับ เสียแต่ว่า...คุณคงร้ างสนามมานาน

มากแล้ วล่ะสิท่า ” สิ ้นคาเอ่ย หมัดหนักๆ อี กหมัดก็ชกสวนเข้ าที่ ลิ ้นปี่ ของ
ชายหนุ่มจนต้ องทรุดตัวลงกับพื ้นด้ วยความจุก

“อัก!!”
้

P a g e | 436
อัญ

“เหวอ/กรี๊ ด !!” เสี ย งร้ องอย่ า งหวาดๆ ของพลตรี จ าเรทและ

คุณนายจินเจีย ทาให้ พริสส่ายหน้ าอย่างระอา

“เฮ้ อ ...ปกติก็ไม่ช อบรั งแกคนแก่หรอกนะ แต่วันนี ม้ ันอดไม่ไ ด้

จริงๆ น่ะ” เด็กหนุ่มยิ ้มแยกเขี ้ยวพร้ อมกับบีบมือดังกรอบแกรบไปมา ก่อนที่
กิจกรรมการรังแกคนแก่จะเริ่มต้ นขึ ้น...

“อ๊ าก/กรี๊ ดๆ” เสียงหวีดร้ องและเสียงของหนักๆ ที่ ดังขึน้ โดยมี

เหล่า ทหารมองภาพเบื อ้ งหน้ าด้ วยสีหน้ า ซี ดเผื อ ด เนื่ อ งด้ วยกลัวว่าตน
อาจจะเป็ นเหยื่อ (คนแก่) รายต่อไป ที่ต้องถูกรังแก...

+++++++++++++++++++++++++++++

“หึ...อึดดีนี่ ขนาดโดนวาตพิฆาตของข้ าเข้ าไปจนแขนข้ างซ้ ายแทบ

ไม่มีแรงแล้ วแท้ ๆ ” คาเอ่ยชมที่ ดจู ะตรงข้ ามกับรอยยิม้ เหยี ยดๆ ของชาย
ตรงหน้ า ทาให้ นยั น์ตาสีทองมองสบอย่างเย็นชา

ดาบวงพระจันทร์ เสี ้ยวที่มีด้ามจับเป็ นสีทองสว่างถูกถือด้ วยมือข้ าง

เดียว ก่อนจะตวัดฟั นจนเกิดเป็ นใบมีดวายุขนาดใหญ่มากมายพุ่งเข้ าโจมตี
อีกฝ่ าย

P a g e | 437
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แค่นี ้จะไปทาอะไรได้ ฮึ” คาเอ่ยพร้ อมกับที่ชายหนุ่มยกมือขึ ้นข้ าง

หนึ่ง จนเกิดเป็ นกาแพงลมสีดาสนิทขึ ้นตรงหน้ า ทันทีที่ใบมีดวายุปะทะเข้ า
กับกาแพงลมสีดาก็สลายกลายเป็ นเพียงสายลมเอื่อยๆ ในทันที !

นัยน์ตาสีทองวาวโรจน์ ก่อนจะสร้ างใบมีดวายุนบั สิบพุง่ เข้ าอัดใส่

กาแพงลมสีดาอีกระลอก หากแต่ครัง้ นี ้มีทงปริ
ั ้ มาณ และความรุนแรงที่มาก
กว่าเดิมเป็ นเท่าตัว

“เหอะ...เสียเวลาเปล่าน่า แค่นี ้มันไม่สะดุ้งสะเทือน...!!” บาสเตียน

เอ่ยด้ วยรอยยิ ้มดูแคลน ทว่าเพียงครู่เดียวก็ต้องเบิกตากว้ างอย่างตกตะลึง
เมื่อกระแสลมที่ไม่น่าจะผ่านม่านพลังของเขามาได้ กลับแตกตัวออกทันทีที่
กระทบกับกาแพงลมสีดา ก่อนจะกลายเป็ นใบมีดวายุเล็กๆ นับร้ อย

แต่แล้ วนัยน์ตาสีดาสนิทกลับฉายประกายถูกใจ ริ มฝี ปากบางแย้ ม

รอยยิ ้มเหี ้ยมเกรี ยม ก่อนจะปล่อยให้ ใบมีดวายุทงหมดโจมตี
ั้ เข้ าใส่โดยไม่
แม้ แต่จะหลบเลี่ยงหรื อเขยื ้อนกาย!

ฟุ่ บ...!!

ราอิลจ้ องมองคนตรงหน้ าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อสายลมที่

ควรจะพัดบาดผิวกลับสลายไปเสียเฉยๆ ทันทีที่กระทบกับร่างของอีกฝ่ าย

“เจ้ านี่ ก็มีกึ๋นดีเหมือ นกันนี่ งัน้ ลองชิมใบมีดวายุของเจ้ าในแบบ

ฉบับของข้ าบ้ างก็แล้ วกัน ” บาสเตียนเอ่ยด้ วยรอยยิม้ บางๆ ตรงมุมปาก
พร้ อมกับ ที่ ใ บมี ด วายุที่ ส ร้ างจากกระแสลมสี ด าจะโจมตี ก ลับ ไปด้ ว ย
ความเร็วที่มากกว่าเดิมเป็ นเท่าทวีคณ ู !!

P a g e | 438
อัญ

ตอนที่ 84
‘ความมืด’ ที่แท้ จริ ง [ตอนปลาย]

“ยาเรฟ!!” ตฤณรี บปราดเข้ าไปดูอาการของคนที่ถกู เรี ยก เมื่อเห็น

ว่ า ตรงช่ ว งขาของอี ก ฝ่ ายบัด นี ช้ ุ่ ม โชกไปด้ ว ยโลหิ ต สี ช าด แผลไหม้
เหวอะหวะอย่างน่าหวาดเสียวนันท ้ าเอาคนมองรู้สกึ ใจเสีย

“ไม่เป็ นไร...แค่จับจังหวะพลาดไป” ยาเรฟเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเย็นๆ

เช่นเดิม หากแต่ตอนนี ้กลับเบาเสียจนแทบจะไม่ได้ ยิน ก่อนจะค่อยๆ ยัน
กายลุกขึ ้นมา หากแต่เลือดสีแดงสดที่ไหลทะลักจากบาดแผลก็ทาให้ ร้ ูว่า
เจ้ าตัวกาลังฝื นเกินกาลังอยู่

‘นี่ขนาดโดนแค่เฉี่ยวๆ เท่านัน...ถ้
้ าโดนเต็มๆ ล่ะก็...’ ยาเรฟกัดฟั น
อดกลันกั
้ บความเจ็บที่แล่นไปทั่วทัง้ ขา ขณะจ้ อ งมองเด็กหนุ่มตรงหน้ าที่
กาลังส่งยิ ้มกวนๆ มาให้

“ว้ าว...นึกว่าไม่โดน ก็โดนนิดหน่อยนิ โชคดีจังแฮะเรา” ไทมัธเอ่ย

พร้ อมกับตบมือดังแปะ ก่อนที่บริ เวณรอบๆ ตัวของเด็กหนุ่มจะกลายเป็ น
รัศมีสีดาสนิท

P a g e | 439
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“!!!” ตฤณรี บดึงตัวยาเรฟก่อนจะใช้ การก้ าวเท้ าย่นระยะ กระโดด

ดีดตัวออกมาอย่างรวดเร็ว

ตูม...!!

ระเบิดเวทขนาดใหญ่ทาให้ ฝนควั
ุ่ นคละคลุ้งไปทัว่ หากแต่ยงั ไม่ทัน
ที่กลุ่มควันจะสลายไป ลาแสงสีดาแบบเมื่อ ครู่ก็พ่งุ เข้ าโจมตีพวกเขาจาก
ทุกทิศทาง

ตฤณรี บสร้ างวงแหวนมนตราสีขาวบริ สทุ ธิ์ขึ ้นข้ างใต้ ร่างของพวก

เขาทังสอง
้ จนเกิดเป็ นกาแพงแก้ วโปร่งใสผนึกไว้ โดยรอบ

“!!!” นัย น์ ต าสี โกเมนกลับเบิก กว้ างอย่ างตกใจ เมื่ อ อาณาเขต

กาแพงแก้ วแห่งคีริยากลับค่อยๆ ถูกลาแสงสีดานัน่ กัดกินไปทีละนิด!

เขาเหลือบไปมองยาเรฟ ก่อนจะหันไปมองอาณาเขตที่บดั นี ส้ ลาย

ไปเกินกว่าครึ่งอย่างหนักใจ...

“สลายเวท...แล้ วใช้ วิชาก้ าวเท้ าย่นระยะหนีไปซะ” คาเอ่ยเรี ยบๆ

จากคนที่ เขาช่วยพยุงไว้ ทาให้ ตฤณหันขวับไปมอง นัยน์ ตาสีโกเมนฉาย
แววปฏิเสธอย่างชัดเจน

...ในตอนนี ้ ถ้ าเขาใช้ วชิ าก้ าวเท้ าย่นระยะ ก็จะสามารถหนีไปได้ ทัน

อย่างฉิวเฉียด...แต่นนั่ หมายถึงในกรณี ที่มีแค่ตวั เขาคนเดียวเท่านัน้ เพราะ
เมื่ อ มี อี กคนพ่ว งเข้ า มาด้ ว ย ความเร็ ว ก็ จ ะตกลงอี ก เล็กน้ อ ย...และนั่น
หมายความว่าพวกเขาจะหนีไม่พ้นทังคู ้ .่ ..!

P a g e | 440
อัญ

เปรี๊ ยะ...!!

กาแพงแก้ วแห่งคีริยา...อาณาเขตแห่งแสงที่ แข็งแกร่ งที่สดุ บัดนี ้

กลับมีรอยร้ าวจากการถูกลาแสงสีดากัดกินเพิม่ มากขึ ้น ก่อนจะปริ แตกใน
ที่สดุ !

“ถอยไปซะ...!” ยาเรฟตวาดพร้ อมกับผลักร่างตฤณออกไปจากวิถี

ของลาแสงสีดาที่พงุ่ ตรงมาในเสี ้ยววินาทีสดุ ท้ าย พร้ อมทังเรี
้ ยกสายฟ้าสีดา
จากดาบเล่มยาวที่ตอนนี ้ใช้ ต่างที่ค ้ายัน สร้ างม่านพลังแม่เหล็กไฟฟ้าผลัก
ร่างของเพื่อนให้ กระเด็นออกไปไกล ก่อนที่ลาแสงสีดาทังหมดจะพุ
้ ง่ เข้ าใส่
เด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว

“ทาบ้ าอะไรของนายน่ะ ยาเรฟ!!” ตฤณเอ่ยด้ วยน ้าเสียงกรุ่นโกรธ

ก่อนจะรี บวิง่ เข้ าไปพยุงตัวคนที่เรี ยกชื่อเอาไว้

“ก็แค่...ไม่ชอบเป็ นตัวถ่วงใคร...ทะ...เท่านันแหละ...แค่
้ กๆ” คนที่
รั บพลังจากลาแสงมฤตยูเข้ าไปอย่างจังเอ่ ยด้ วยนา้ เสียงปนหอบทัง้ ยัง
กระอักละอองสีชาดออกมาจนดูน่ากลัว ในขณะที่ตฤณพยายามใช้ เวทแห่ง
แสงรักษาอาการบาดเจ็บภายในของอีกฝ่ ายอย่างเต็มที่ ละอองแสงสี ขาวที่
พร่างพราวลงบนร่างกลับถูกเจ้ าของร่างปั ดของคนรักษาเอาออก

“ยะ...อย่าเสียพลังไปโดยเปล่าโยชน์ ” นัยน์ตาสีดาสนิทแฝงแวว
ตาหนิ “...แผลแค่นี ้...ไม่ตายหรอกน่า”

P a g e | 441
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“อืม...นอกจากจะต้ องให้ คนอื่นคอยปกป้องแล้ ว ก็มีดีแค่ด้านเวท

สายปกป้องรั กษาสินะ” คาเอ่ยของไทมัธ ทาให้ ตฤณเงยหน้ าขึ ้นมองอี ก
ฝ่ ายด้ วยสายตาวาววับ

“โฮ่. ..ทาตาแบบนันท ้ าไม? อยากได้ ไอ้ นี่ใช่มยล่

ั ้ ะ ตอนนีโ้ อกาสที่
เจ้ าจะชิงไอ้ ผลึกนี่ไปจากข้ าได้ ก็มีประมาณหนึ่งในร้ อย แต่ถ้าหากเมื่อไหร่ ที่
มันกลับไปอยู่ในมือของหัวหน้ า โอกาสของแกก็จะกลายเป็ นติดลบไปเลย
น้ า” ไทมัธเอ่ยพร้ อมทังโยนผลึ
้ กแก้ วที่กาลังเรื องแสงสีทองจางๆ เล่นไปมา

‘ต้ องถ่วงเวลาเอาไว้ ก่อน’ ตฤณคิดขณะที่กาลังลอบใช้ เทคนิคการ

จูนช่วยรักษาบาดแผลภายในให้ กับยาเรฟ เนื่องจากเจ้ าตัวไม่ยอมให้ เขาใช้
เวทรักษาโดยตรง

“แล้ ว ที่ เ มื่ อ กี น้ ายบอกว่าพวกนายเป็ น ‘ความมื ด ’ ที่ แ ท้ จ ริ ง มัน

หมายความว่ายังไง”

“อ้ าว...คนที่บอกเจ้ าคือเวจจี ้นี่นา ไม่ใช่ข้าซักหน่อย” ไทมัธเอ่ยด้ วย

รอยยิ ้มกวนๆ หากแต่ก็ยอมขยายความให้ อีกฝ่ ายฟั ง

“ก็ ต รงตามนัน้ นั่น แหละ หากพวกเช้ ด ที่ เ จ้ า รู้ จักเปรี ย บเสมื อ น

รั ตติก าล พวกเราก็ คือ เงามื ดที่ อ ยู่ในรั ตติก าลอี ก ที ยัง ไงล่ะ...เป็ นความ
มืดมนอนธการไร้ ซึ่งแสงใดๆ ต่างจากยามวิกาลที่ แม้ จะมืดเพียงใด ก็ยัง
ต้ องมีแสงจากดวงจันทร์ และดวงดาวคอยส่องสว่าง...จะว่าไปแล้ ว เจ้ าพวก
นี ้ก็เหมือนพวกที่ โง่งมโข่งอยู่กับความหวั งลมๆ แล้ งๆ นั่นแหละ พวกเรา

P a g e | 442
อัญ

ต่างหาก ที่เป็ น ‘ความมืด’ อันแท้ จริ ง นายของเรามีแต่ท่านผู้นาแห่งความ

มืดเพียงผู้เดียวเท่านัน”
้

“ท่านผู้นาแห่งความมืด...แล้ วท่านผู้นาที่ ว่าไม่ใช่คณ

ุ ดาริ ลหรอก
เหรอ?” ตฤณถามอย่างแปลกใจ

“หึ ไอ้ คนพรรค์นนก็

ั ้ แค่คนไร้ นา้ ยาเท่านัน...อย่
้ าเอามาเปรี ยบกับ
ท่านผู้นาของเราสิ” นัยน์ตาสีดาสนิทปรายมองไปทางคนถาม “...ใจอ่อนก็
ปานนัน้ จะไปทาการใหญ่อะไรได้ ...ทามาเป็ นสวมหน้ ากากว่าทาไปโดยไม่
มีทางเลือก เฮอะ!”

“เอ๋...ถ้ าไม่ใช่คณ
ุ ดาริ ล แล้ วเป็ นใครกันล่ะ ” คาถามของเด็กหนุ่ม
ตรงหน้ า ทาให้ ไทมัธเพิ่งรู้ สึกตัวว่าเขาอาจกาลังเผลอกล่าวในสิ่งที่ ทาให้
ตนเองอายุสนอยู
ั ้ ่ก็เป็ นได้

“เฮ้ ยๆ มาหลอกถามกันแบบนี ้ก็แย่สิ ข้ าก็ไม่ร้ ูนามอันสูงส่งของท่าน

ผู้นาฯ หรอกนะ...หรื อถึงรู้ก็ไม่บอกพวกเจ้ าอยู่ดี ” ไทมัธเอ่ยด้ วยรอยยิ ม้ ยี
ยวนเล็กๆ หากแต่คนฟั งกลับหาได้ ใส่ใจไม่

“แต่ถึงอย่างนัน้ ก็เถอะ ทาไมพวกนายถึงต้ องมาแย่งผลึกกันเอง

ด้ วยล่ะ ในเมื่อต่อให้ ฝ่ายคุณดาริลได้ ไป ก็ต้องเอาไปใช้ คลายผนึกของพวก
เช้ ดอยู่ดีนี่นา...จริ งมัย?”
้ ตฤณยังคงยิงคาถามต่อไป หากแต่ตอนนี ้นัยน์ตา
สีโกเมนที่เรื องแสงสีแดงจางๆ เริ่มคลายลงแล้ ว

“ความพึงพอใจยังไงล่ะ ” คาเอ่ยด้ วยรอยยิม้ กริ่ มผิดกับคนฟั ง ที่

นัยน์ตาเป็ นประกายวาววับ

P a g e | 443
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตูมๆๆๆ...!!

“!!” ยังไม่ทันที่ตฤณจะได้ โต้ กลับ เขาก็ต้องหันไปมองอีกทิศราวกับ

ถูกดีดเมื่อเสียงระเบิดดังขึ ้นอย่างต่อเนื่อง

“อานี ส !!” ตฤณเอ่ย เรี ย กชื่ อ คนที่ มีท่ า ทางหอบๆ ตามเสื อ้ ผ้ า มี

ร่ อ งรอยฉี กขาดเป็ นบางส่วน หากแต่นัยน์ ตาสีนา้ ผึ ้งคู่งามยังคงฉายแวว
เด็ดเดี่ยวมุง่ มัน่

“ต๊ าย...หล่อนนี่ก็อึดดีเหมือนกันนะ โดนไปขนาดนี ้แล้ วยังยืนไหวได้

อีก” เวจีเรี ยสเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มเยาะ ต่างกับคาพูดโดยสิ ้นเชิง

“เธอเองก็อึดเหมือนกันนี่ ?” คาเอ่ยของเด็กสาว ทาให้ รอยยิ ้มเยาะ

ของเวจีเรี ยสเจื่อนลง

“ฮะๆๆ ดูไม่จืดเลยนะเวจจี ้” ไทมัธมองเพื่อนที่อยู่ในสภาพไม่ตา่ งไป

จากเด็กสาวที่ เป็ นคู่ต่อสู้เท่าไหร่ นัก ยกเว้ นก็แต่คราบเขม่าบนใบหน้ ากับ
ม่านมนตราสีทองสุกสว่างที่มีเสาเพลิงสีทองแผดเผาอยู่รอบๆ ราวกับเป็ น
กรงที่ทาจากเปลวไฟนัน่ ก็ทาให้ เขาอดขาไม่ได้

“ข้ าก็แค่ประมาทไปต่างหากเล่า” เวจีเรี ยสขบกรามอย่างหงุดหงิด

“ฮึ...แล้ วอย่างเจ้ าที่ยังจัดการเป้าหมายไม่เสร็ จล่ะ หมายความว่า

...ฝี มือตกสินะ” คาเอ่ยเหน็บแนมที่ทาเอาคนถูกแดกดันเริ่มมีอารมณ์คกุ รุ่น
เล็กๆ

P a g e | 444
อัญ

“โหย...อย่างข้ าน่ะ แป๊ บเดียวก็จดั การได้ แล้ ว ไม่เชื่อก็คอยดูสิ” สิ ้น

คาเอ่ย ไทมัธก็เรี ยกลูกบอลสีดาขนาดใหญ่เขวี ้ยงไปตรงที่ตฤณอยู่ ทาให้
เขาต้ องรี บสร้ างวงแหวนเวทสีทองสว่างขึ ้นกันใต้ ร่างของยาเรฟ ก่อนจะรี บ
กระโดดหลบไปทางอื่ นเพื่ อ ไม่ให้ อี ก ฝ่ ายต้ อ งพลอยโดนลูก หลงไปด้ ว ย
พร้ อมกับคาเอ่ยฝากฝั งทิ ้งท้ ายกับเด็กสาวที่ยืนอยู่ไกลออกไปไม่มากนัก

“อานีส...ฝากดูยาเรฟด้ วยนะ”

ตูม...!!

เสียงระเบิดที่ดงั ขึ ้น พร้ อมกับฝุ่ นควันคละคลุ้งไปทั่ว แต่ยงั ไม่ทันที่

ควันสีขาวจะสลายไป ลาแสงสีดามากมายที่พงุ่ เข้ าใส่อย่างรวดเร็ ว ก็ทาให้
ตฤณต้ องใช้ การก้ าวเท้ าย่นระยะหลบหลีก

“จะหนีไปเรื่ อยๆ รึไง แล้ วไอ้ นี่น่ะ...จะไม่เอาแล้ วเหรอ” ไทมัธกระตุก

ยิ ้มยัว่ อย่างกวนๆ พร้ อมทังโบกมื
้ อขวาข้ างที่ถือผลึกแก้ วไปมา

คิ ้วเรี ยวกระตุกอย่างนึกฉุนกึก ก่อนจะใช้ ลอสเสือกดาบแทงเข้ าใส่

อีกฝ่ ายอย่างรวดเร็ว หากแต่เด็กหนุ่มก็หลบได้ โดยแทบไม่ต้องขยับตัวเสีย
ด้ วยซ ้า แถมยังตวัดขาเตะกลับในจังหวะเดียวกัน

“!!” ตฤณยกใบดาบขึ ้นกันไว้ ได้ ทันท่วงที หากแต่นา้ หนักของลูก

เตะนัน่ ก็ทาให้ เขาไถลออกมาไกล ก่อนจะตามมาด้ วยลาแสงสีดาที่พงุ่ ตรง
เข้ ามาอย่างหวังจะปิ ดบัญชี

ตูมๆๆๆ...!!

P a g e | 445
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

แรงระเบิดจากลาแสงสีดาทาให้ อาณาเขตม่านหมอกแห่งรัตติกาล
ซึ่งดูเหมือนจะมีใครบางคนสร้ างขึ ้นรอบบริเวณดาดฟ้าสัน่ ไหวอย่างรุนแรง

“...!?” ไทมัธมองอย่างแปลกใจเล็กๆ เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ า

แม้ เสื ้อผ้ าจะฉีกขาดไปบางส่วน แต่สภาพที่เห็นแบบครบสามสิบสองก็ทา
ให้ อดประหลาดใจไม่ได้

“แฮ่กๆ...” ตฤณเหยียดยิ ้มจางๆ ทังที

้ ่ยงั หายใจหอบ

‘นี่ถ้าเมื่อกี ้เราไม่กางอาณาเขตกาแพงแก้ วแห่งคีริยาซ้ อนกันไว้ ถึง

สองชัน้ แล้ วค่อยใช้ การก้ าวเท้ าย่นระยะเบี่ยงหลบไอ้ ลาแสงสีดานั่น ป่ านนี ้
ก็คงได้ ไปนอนเงกแบบเจ้ ายาเรฟไปแล้ ว ’ ความคิดของเด็กหนุ่ม ทาให้ เกิด
รอยยิ ้มเครี ยดๆ บนใบหน้ า

การต้ อ งสร้ างอาณาเขตที่ เ ป็ นมหาเวทแห่ ง แสงซ้ อ นกัน เช่ น นี ้

นอกจากจะกิ น พลัง เวทแล้ ว ยัง กิ น พลัง กายไปไม่น้ อ ยเลยที เ ดี ย ว ยิ่ ง
หลังจากนันต้
้ องใช้ การก้ าวเท้ าย่นระยะต่อในทันทีด้วยแล้ ว...

“เอ๋. ..ไม่เลวเลยนิ หลบพ้ นได้ ด้วย” ไทมัธเอ่ยด้ วยนา้ เสียงชื่นชม

หากแต่รอยยิ ้มกริ่มอย่างยียวนนัน่ ก็ทาให้ เด็กหนุ่มมองด้ วยสายตาวาววับ

“เฮ้ ย!!” ดวงตาสีดาสนิทของไทมัธเบิกกว้ าง ก่อ นจะรี บกระโดด

หลบเส้ นสายพลังเวทหลากสีที่พ่งุ เข้ าใส่อย่างรวดเร็ วราวกับกระสุนปื นที่
ออกจากรังเพลิง

P a g e | 446
อัญ

เมื่อเด็กหนุ่มกระโดดหลบพ้ นเส้ นสายพลังเวทสีเขียวก็พบว่านัน่ คือ

พฤกษาเวทอย่างที่คาด เมื่อบริ เวณพื ้นในส่วนที่โดนพลังเวทนัน้ กลับมีเถา
ไม้ เลื ้อยขึ ้นมาอย่างรวดเร็ ว ก่อนที่เขาจะเบี่ยงตัวไปอีกทาง พร้ อมกับที่เส้ น
สายพลังเวทสีแดงสดจะพุง่ เข้ าใส่

ตูมๆๆ...!

สะเก็ดไฟที่ลกุ พรึ่บขึ ้น ทาให้ ไทมัธถึง กับมองอย่างทึ่งเล็กๆ แต่แล้ ว

ในที่สดุ ก็ร้ ูว่าอีกฝ่ ายกาลังใช้ วิธีอะไรโจมตีเขาอยู่ เมื่อนัยน์ตาสีดาสนิทหัน
ไปสบกับคนที่กาลังทามือเป็ นรูปปื นพร้ อมเล็งมาทางเขา

“สร้ างกระสุนเวทด้ วยตัวเองงันเหรอ

้ ว้ าว...แจ่มแจ๋ว ” คาเอ่ยด้ วย
น ้าเสียงชื่มชม นัยน์ตาที่จ้องมองอีกฝ่ ายเป็ นประกายวิบวับก่อนจะแสยะ
ยิ ้มเหี ้ยม

“หลักการนี ้ก็คล้ ายๆ กับพลังเวทของข้ าเลยแฮะ เพียงแต่พลังมัน

ต่างกันเกินไปเท่านันเอง”
้ สิ ้นคาเอ่ย กระสุนรั ตติกาลเวทที่ถูกยิงด้ วยวิธี
เดียวกันกับอีกฝ่ ายก็พงุ่ เข้ าโจมตีอย่างรวดเร็ว

“!!” ตฤณสร้ างม่านมนตรากระจกแห่งแสงขึ น้ รั บ แต่แทบจะใน

เวลาเดียวกันกระสุนรัตติกาลเวทของอี กฝ่ ายก็สามารถแทงทะลุม่านมน
ตราไปได้ อย่างรวดเร็ว

“อึ ้ก!” ความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณต้ นขา เมื่อกระสุนรัตติกาลเวท

นัน่ เจาะเนื ้อทะลุจนเป็ นรู เลือดสีแดงสดทะลักออกมาอย่างน่ากลัว ขณะที่
เขาใช้ ลอสช่วยยันกายไว้ ไม่ให้ ล้ม

P a g e | 447
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘ทาไม...รัตติกาลเวทของหมอนั่นต่างกับเราตรงไหน?’ นัยน์ตาสี
โกเมนฉายแววสับสน

...ทังๆ
้ ที่เด็กหนุ่มตรงหน้ าใช้ วิธีการรี ดเร้ นพลังเหมือนกับเขาทุก
ประการ แต่ทาไมกระสุนรัตติกาลเวทของอีกฝ่ าย จึงมีอ าณุภาพแตกต่าง
จากกระสุนเวทของเขาได้ ขนาดนี ้...?

“ก็ถึงได้ บอกยังไงล่ะ...ว่าพลังมันแตกต่างกันเกินไป” คาตอบที่

ได้ รับ ราวกับคนตรงหน้ าล่วงรู้ถึงความคิดของเขา

ไทมัธยังคงโยนผลึกเซ็ทเท่นในมือเล่น แถมยังผิวปากด้ วยท่าทาง

สบายอารมณ์ และอาการนันก็ ้ ทาให้ ตฤณกัดฟั นกรอดพยายามข่มความ
เจ็บที่ต้นขา

นัยน์ตาสีโกเมนเรื องแสงสีแดงกล้ า พร้ อมกับที่นกเพลิงที่เกิดจาก

อัคคี เวทและนกน า้ แข็งที่ เกิด จากวารี เ วทพุ่งเข้ า โจมตีอี กฝ่ ายพร้ อมกัน
ก่อนที่เขาจะฝื นใช้ การก้ าวเท้ าย่นระยะพุ่งเข้ าประชิดตัวอีกฝ่ าย เพื่อหาทาง
ชิงผลึกที่อยู่ในมือนัน่ มาให้ ได้

“ไคน์ ...!” อานีสมองเด็กหนุ่มตรงหน้ าอย่างเป็ นกังวล เธอเองก็

อยากเข้ าไปร่วมต่อสู้ด้วยแต่ตดิ ตรงที่ว่า หากเธอกาลังใช้ เวทอัคคีพิทกั ษ์อยู่
จะไม่สามารถใช้ พลังเวทในการอื่นได้ อีก...หากไม่ใช่เป็ นเพราะการต่อสู้เมื่อ
ครู่ตงึ มือล่ะก็...เธอคงไม่เลือกใช้ เวทนี ้แน่...

นัยน์ตาสีน ้าผึ ้งหันไปสบกับดวงตาสีดาสนิทของคนที่ยังคงยืนยิม้

เยาะอยู่ในกรงอัคคีสีทอง

P a g e | 448
อัญ

“นี่ . ..หล่อ นน่ ะ ถึง จะชนะข้ า ได้ แต่ก็อ ย่ า ได้ ใ จไปล่ะ...เพราะ

ความสามารถของข้ าน่ะ อ่อนด้ อยที่สดุ ในกลุม่ แล้ ว” คาเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มเย้ ย
หยัน ทาให้ อานีสหันไปมองเวจีเรี ยสอย่างอึ ้งเล็กๆ

...ขนาดคนที่มีความสามารถน้ อยที่สดุ ในกลุ่มยังมีความสามารถ

สูงกว่าพวกจตุรัตติกาลบางคน แล้ วนี่ถ้าเป็ นคนที่มีความสามารถมากที่สดุ
ล่ะ...?

เหมือนร่างบางที่อยู่ในกรงอัคคีเวทจะคาดเดาความคิดของเธอได้
นัย น์ ต าสี ด าสนิ ท จึ ง ชายไปทางชายหนุ่ม สองคนที่ ก าลัง ต่อ สู้กัน อย่ า ง
ดุเดือดก่อนจะเหยียดยิ ้มตรงมุมปากเล็กน้ อย

“คนที่เก่งที่สุดในที่นี ้ ก็ต้อ งยกให้ หัวหน้ าล่ะนะ แต่ถ้าในบรรดา

พวกเราล่ะก็...คงต้ องยกให้ ไทมัธนัน่ แหละ”

+++++++++++++++++++++++++++++

กระแสลมกรรโชกแรง พร้ อมทังร่้ างของเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

หากแต่นยั น์ตาสีทองยังคงจับจ้ องไปทางชายหนุ่มที่ยืนแสยะยิ ้มกว้ าง

ผิวหนังบริ เวณแขนทังสองข้
้ างเป็ นสีคล ้าจนน่ากลัว หากแต่สิ่งที่
เห็นยังไม่เท่ากับความเป็ นจริงที่ว่า บัดนี ้แขนทังสองข้
้ างของเขาชาจนแทบ
ไร้ ความรู้สกึ ไปเสียแล้ ว

P a g e | 449
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“โธ่เอ๊ ย...อัจริยะแห่งนารูเบียอะไรกัน ถ้ าเจ้ าเป็ นอัจฉริยะ ข้ าก็เป็ น

เทวดาไปแล้ ว ฮ่าๆๆ...โอย ขาว่ะ ” บาสเตียนเอ่ยพร้ อมกับหัวเราะเสียงดัง
ราวกับเรื่ องดังกล่าวเป็ นเรื่ องตลกเสียเต็มประดา

ราอิลจ้ องมองชายตรงหน้ าด้ วยสายตาเย็นยะเยียบ...น่าแปลก ทังๆ

้
ที่เมื่อครู่เขายังรู้สกึ ปวดแสบปวดร้ อนบริ เวณแขนส่วนที่โดนพิษจากสายลม
ต้ องสาปนัน่ หากแต่ตอนนี ้มันกลับด้ านชาไปพร้ อมกับความรู้สกึ ทังมวล
้

บาสเตียนยังคงหัวเราะพร้ อมกับเอามือกุมท้ องก่อนจะปาดนา้ ตา

อย่างยากลาบาก แต่ทันทีที่สมั ผัสได้ ถึงอากาศที่เบาบาง...เบาบางและไร้
ซึ่งกระแสลมโดยสิ ้นเชิง ทาให้ นยั น์ตาสีดาสนิทปรายมองอย่างดูแคลน

“ยังจะใช้ ไอ้ เคียวสายลมอะไรนั่นอีกเรอะ...ข้ าก็บอกไปแล้ วนี่ ว่า

วิชานันมั
้ นสุดยอดจริงๆ แต่มนั ใช้ ทาลายสายลมของข้ าไม่ได้ หรอก”

นัยน์ตาสีทองเรื องแสงสีทองวาบ พร้ อมกับที่อากาศในทุกๆ ด้ าน

เกิดการบิดเบี ้ยว จากการถูกบีบอัดมวลอากาศในหลายๆ จุดพร้ อมกัน

“เฮ้ ยๆ!!” บาสเตียนร้ องขึ ้นอย่างเหวอๆ เพราะอากาศที่บิดเบี ้ยวจน

เกิดเป็ นกระแสคลื่นบางๆ มันมีลกั ษณะคล้ ายกับพลังเวทของหัวหน้ าของ
เขาจนน่าตกใจ!

ฉัวะ...!!

P a g e | 450
อัญ

ในพริ บตาเดียว ร่ างของชายหนุ่มก็มีรอยแผลเหมือนถูกของมีคม

บาดทั่วทังร่้ าง หากแต่เมื่อหันไปมองอีกที คนที่เป็ นต้ นเหตุของบาดแผลนั่น
กลับทรุดลงไปหมดสติกบั พื ้นเสียแล้ ว

“เหอะๆ เกือบเดี ้ยงแล้ วมัย” ้ นัยน์ตาสีดาสนิทจ้ องมองร่างที่หมดสติ

ด้ วยความรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด หากเมื่อครู่นี ้อีกฝ่ ายไม่ได้ ใช้ พลังเวท
หมดเกลี ้ยงจนทาให้ สลบไปล่ะก็...ป่ านนี ้ไอ้ เวทนั่นคงทาให้ ร่างของเขาฉีก
ออกเป็ นชิ ้นเล็กชิ ้นน้ อยไปแล้ ว...!!

บาสเตี ย นปรายตามองร่ า งตรงหน้ า อย่ า งประเมิน ค่า ...เด็ก นี่

อันตรายเกินไป คงต้ องตัดไฟเสียแต่ต้นลม ถึงจะน่าเสียดายพลังไปบ้ างก็
เถอะ...

เมื่อคิดได้ ดงั นัน้ กระแสลมสีดาก็บิดม้ วนจนกลายเป็ นใบมีดวายุสี

ดาขนาดใหญ่ก่อนจะตวัดฉับลงบนร่างที่ไร้ สตินนั่ โดยไร้ ซึ่งความลังเลแม้ แต่
น้ อย

ตูม...!!

P a g e | 451
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

คาเอ่ยเมื่อ ครู่ ของเวจี เรี ยส ทาให้ อานีสหันขวับไปมองการต่อ สู้

ของคนตรงหน้ าในทันที...สรุปว่าคนที่ส้ อู ยู่กับไคน์ในตอนนี ้ ก็คือคนที่เก่ง
เป็ นอันดับสองในกลุม่ คนพวกนี ้สินะ...!

“!!” และในพริ บตานัน้ เธอก็ได้ เห็นภาพที่ ช วนให้ ตกตะลึง เมื่อ

เพียงแค่ไทมัธยิงลาแสงรัตติกาลเวทสีดาใส่สตั ว์เวททัง้ สองของตฤณ ร่ าง
เวทนัน่ ก็สลายไปแทบจะในทันที!

‘ทาไมกัน...!!?’ ตฤณมองเด็กหนุ่มตรงหน้ าอย่างไม่เข้ าใจ นัยน์ตา

สีโกเมนซึ่งบัดนี ้เรื องแสงสีแดงจางๆ

ด้ วยเทคนิคการจูนก็แสดงให้ เห็นว่าเด็กหนุ่มที่ ปรากฏตรงหน้ า

เขาเพียงแค่ใช้ รัตติกาลเวทธรรมดาเท่านัน...ไม่
้ ได้ มีกระแสพลังอื่นปะปนมา
แม้ แต่น้อย!

แต่ถึงจะไม่ร้ ูสาเหตุ...เขาก็ไม่อ าจยอมแพ้ ได้ ในเวลานี.้ ..แม้ ต้อ ง

ทุ่มกาลังทังหมด
้ ก็ต้องล้ มคนตรงหน้ า แล้ วชิงผลึกมาให้ ได้ ...!

“โหย...แค่แพ้ นิดแพ้ หน่อย ไม่เห็นต้ องทาหน้ าเครี ยดแบบนัน้ ก็ได้

นี่ ” ไทมัธยิม้ กริ่ มอย่างยี ยวน แต่แล้ วรอยยิม้ ก็ต้อ งหุบลงเมื่อ สัมผัสได้ ถึง
พลังเวทมหาศาลจากคนตรงหน้ า

วงแหวนเวทสีทองที่ปรากฏขึ ้นเหนือร่างของเด็กหนุ่ม ก่อนที่ใต้ ร่าง

ของเขาจะปรากฏวงแหวนเวทแบบเดียวกัน ไทมัธแย้ มรอยยิม้ เหี ้ยมเกรี ยม
เมื่อรั บรู้ได้ ว่าตนได้ ถูกอี กฝ่ ายพันธนาการเอาไว้ แล้ ว ก่อนที่ ลาแสงสีขาว
สว่างที่ตรงข้ ามกับพลังของเขาโดยสิ ้นเชิงจะพุง่ เข้ าใส่อย่างรวดเร็ว

P a g e | 452
อัญ

ตูม...!!

เสียงระเบิดที่ ดงั กึกก้ องไปทั่ว ตฤณถึงกับหายใจหอบๆ เพราะใช้

เมื่อครู่ด้วยความโกรธจัด เขาจึงเผลอใช้ พลังเต็มที่โดยไม่ได้ ออมแรงแม้ แต่
น้ อย หากแต่ยังไม่ทันที่ฝนควั ุ่ นจะจางหายไป ลาแสงสีดาขนาดใหญ่ก็พ่งุ
ออกมาจากกองฝุ่ นอย่างรวดเร็ว

“!!” ลาแสงสีดาพุง่ ทะลุร่างของตฤณก่อนที่เขาจะทรุดลงไปกองกับ

พื ้น ความแรงของล าแสงในครั ง้ นี ้ ไม่ใ ช่เ พีย งแค่เผาไหม้ . ..แต่มันกลับ
ละลายแม้ แต่ผวิ หนังของเขา!

“ไคน์!!” อานีสร้ องเรี ยกอีกฝ่ ายอย่างตกใจก่อนจะรี บถอนเวทอัคคี

พิทักษ์ ออกอย่างรวดเร็ ว ร่ างบางรี บปราดเข้ า ไปช่วยพยุงร่ างของเด็กหนุ่ม
แล้ วรี บใช้ เวทรักษาอีกฝ่ ายในทันที

เมื่อ ฝุ่ นควันจางลงก็ปรากฏร่ างของเด็กหนุ่มที่ยังคงแย้ มรอยยิม้

กริ่ ม ก่อ นจะยักคิว้ ด้ วยมาดกวนๆ พร้ อมกับ ใช้ มือ ปั ด เศษฝุ่ นที่ ติด ตาม
เสื ้อผ้ า โดยที่แทบไม่มีร่องรอยของอาการบาดเจ็บแม้ แต่น้อย

“ว้ า...เสื ้อขาดด้ วยแน่ะ ดูส”ิ ไทมัธเอ่ยขึ ้นอย่างตื่นเต้ น

“เอ๋...จริงสิ งันพ่
้ อรูปหล่อนั่นก็ไม่เลวเลยแฮะ ที่ไม่ได้ ทาให้ เสื ้อเจ้ า
เปื ้อนแต่ฝนอย่ ุ่ างเดียวน่ะ ” เวจีเรี ยสที่ ยืนชมการต่อสู้ของอีกฝ่ ายมาโดย
ตลอดเอ่ยขึ ้นด้ วยสีหน้ าเหมือนทึ่งเสียเต็มประดา

P a g e | 453
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“ก็งัน้ ๆ แหละ...” บาสเตียนเอ่ยด้ วยสีหน้ าไม่สบอารมณ์ นัก เมื่อ

เสียงระเบิดที่ ดังกึกก้ อ งเมื่อ ครู่ ทาให้ เขาตวัดใบมีดวายุพลาดไปจากเด็ก
หนุ่มซึ่งกาลังหมดสติอยู่ จะเรี ยกว่าไอ้ เด็กนี่ดวงแข็งหรื อ ว่าอะไรดี. ..แต่ก็
ช่างเถอะ...

“ถือว่ารับฝากชี วิตเจ้ าเอาไว้ ก่อนก็แล้ วกัน” ชายหนุ่มพึมพาพลาง

ยักไหล่เล็กน้ อย ในเมื่อการลงดาบของเขาพลาดไปแล้ ว เขาก็ไม่มีอารมณ์
จะลงซ ้าอีกครัง้ จึงเดินข้ ามร่างที่หมดสตินั่นไปหาเพื่อนสาวประเภทสองที่
เพิ่ ง หลุด ออกมาจากกรงอั ค คี เ วทอย่ า งจงใจเข้ า ไปแดกดัน อี ก ฝ่ าย
โดยเฉพาะ

“โอ๊ ย สภาพของเจ้ านี่อนาถสิ ้นดีเลยว่ะ ฮะๆๆ”

“หุบปากไปเลยย่ะ บาร์ ตี ”้ เวจี เรี ยสตวัดเสียงห้ วนอย่างหงุดหงิด

หากแต่คาเอ่ยลงท้ ายก็ดนั ไปกระตุ้นต่อมหงุดหงิดของอีกฝ่ ายเช่นกัน

“บาสเตียน!”

“บาร์ ตี ้!”

“บาสเตียน!”

“บาร์ ตี ้!”

คาเถี ยงที่ วันนี ้คงไม่จ บแน่ ถ้ าไม่ถูกไทมัธตบมือแปะราวกับเป็ น

สัญ ญาณของกรรมการที่ เข้ ามาแยกคู่ช ก ก่ อ นคนเป็ นกรรมการจะหัน

P a g e | 454
อัญ

กลับไปมองเด็กหนุ่มที่ยังคงจ้ องมาทางเขาตาเขม็งแล้ วจึงอดที่จะเอ่ยยัว่ อีก

ฝ่ ายไม่ได้

“แต่ก็เยี่ยมแล้ วล่ะนะ เพราะเมื่อกี ้ข้ าเผลอใช้ มือขวารับมือหมอนั่น

ไปหน่อยนึงด้ วยนะ...แต่ก็ช่วยไม่ได้ นี่นา ก็มือซ้ ายถือผลึกอยู่นี่นะ ฮึๆ”

ไทมัธสะบัดมือขวาไปมาด้ วยท่าทางกวนๆ แม้ ในใจลึกๆ จะแอบ

นึกชื่นชมอีกฝ่ ายเล็กๆ...ทังๆ
้ ที่คนตรงหน้ า รับพลังเต็มๆ ของเขาเข้ าไปแต่
ยังคงจ้ องเขาเขม็งได้ โดยที่ไม่หมดสติไป

...พลังรักษาหมอนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ

“แต่ก็แค่นนแหละ...”
ั้ คาเอ่ยสุดท้ ายพร้ อมด้ วยรอยยิ ้มเหยียดที่มมุ
ปาก ทาให้ ตฤณกัดขบกรามแน่นอย่างเจ็บใจ...นี่หมอนั่นจงใจจะบอกว่า
ตังแต่
้ ตอนแรกที่ส้ กู บั พวกเขายังไม่เคยต้ องใช้ ถึงสองมือในการรั บมืออย่าง
นันสิ
้ นะ...!

นัยน์ตาสีดาสนิทนั่นเพียงปรายมองมาทางเขาเล็กด้ วยสายตาดู
แคลน ก่อนจะเดินกลับไปรวมกลุม่ กับพวกที่ยืนอยู่อีกด้ าน

เปรี ย้ ง...!!

เสียงอาณาเขตม่านหมอกแห่งรัตติกาลที่สลายลง ก่อนที่ร่างของดี
ไนด์จะทรุดฮวบลงไปกระอักลิ่มเลือ ดกับพื ้น นัยน์ตาสีดาสนิทของชายหนุ่ม
จ้ องมองอีกฝ่ ายราวกับจะกินเลือดกินเนื ้อ

P a g e | 455
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“...ดีไนด์” มีนเอ่ยด้ วยนา้ เสียงอ่อ นแรง หากแต่นัยน์ตาสีดากลับ

ฉายแววกังวล

“เฮอะ...ที่แท้ หวั หน้ าหน่วยจตุรัตติกาลมันก็แค่นี ้นี่เอง” กรี ดชิ เหยียด

ยิ ้มอย่างดูแคลน ถึงอีกใจหนึ่งจะนึกทึ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้ าสามารถสร้ าง
อาณาเขตม่านหมอกแห่งรัตติกาลเพื่อ ป้องกันความเสียหายของสถานที่
โดยรอบไปพร้ อมกับดึงพลังมาสู้กบั เขาได้ นานขนาดนี ้...

“เอาล่ะ พวกเราก็ กลับกัน ได้ แล้ ว ” ชายหนุ่ม หันกลับ ไปเอ่ย กับ

พวกเวจีเรี ยส

“บู่ๆ ไม่เอาอ้ ะ กาลังสนุกเลย” เวจีเรี ยสเอ่ยพลางแล่บลิ ้นให้ ผ้ เู ป็ น

หัวหน้ า แต่เพียงแว่บเดียวที่สบกับนัยน์ตาของอีกฝ่ ายก็ต้องจาใจสงบปาก
สงบคา

“เจ้ าก็ด้วย...บาสเตียน” คาเอ่ยอย่างด้ วยน ้าเสียงเฉียบขาด ทาให้

บาสเตียนต้ องยอมปล่อยเท้ าจากร่ างของอิคารัส ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่ม
กับคนเป็ นหัวหน้ า

“อ่ะ...คืนให้ แบบไม่สึกไม่หรอแล้ วนะคร้ าบ” ไทมัธยื่นผลึกแก้ วคืน

ให้ กบั กรี ดชิ ก่อนจะหันไปมองพวกตฤณด้ วยสายตาวาววับ

“ว่าแต่จะไม่เชือ ดทิ ้งเหรอครั บ หัวหน้ า ” คาเอ่ยด้ วยนา้ เสียงเย็น

เยียบจากเด็กหนุ่มที่มีรอยยิ ้มอยู่ตลอดเวลา ทาให้ ผ้ เู ป็ นหัวหน้ าถอนหายใจ
เฮือก

P a g e | 456
อัญ

“เก็บไว้ ใช้ ประโยชน์มนั จะคุ้มกว่าน่ะสิ อีกอย่าง...ถ้ าหลังจากนี ้ไม่มี

อะไรให้ ทาอีก นอกจากเก็บผลึก พวกเจ้ าก็คงต้ อ งมาบ่นกระปอดกระแปด
ว่าเซ็งอีกไม่ใช่รึไง”

“จริงด้ วย...ในเมื่อจะฆ่าทิ ้งเสียตอนนี ้ อีกหน่อยก็คงน่าเบื่อแย่ ยังไง

ซะเจ้ าพวกนี ้จะจัดการเมื่อไหร่ก็ได้ นี่นะ” เวจีเรี ยสเอ่ยด้ วยท่าทางเห็นด้ วย

“เดี๋ยวก่อนสิ!!” เสียงหวานของเด็กสาวเพียงคนเดียวที่ตอนนี ้ลุกขึ ้น

ยืนอย่างตังท่
้ าเตรี ยมพร้ อม ทาให้ กรี ดชิ ปรายตามองด้ วยสายตาเย็นชา

“ข้ าว่าแทนที่เจ้ าจะทาอะไรโง่ๆ ด้ วยการเอาตัวเข้ าแลก สู้เอาเวลา

ไปรักษาบาดแผลของเพื่อนเจ้ าก่อนจะดีกว่านะ” สิ ้นคาเอ่ย เด็กหนุ่มที่อยู่
ในอ้ อมแขนของเธอก็กระอักลิม่ เลือดออกมาซึ่งก็เป็ นหลักฐานได้ อย่างดี

“ไคน์!!”

อานีสรี บถ่ายพลังเวทเข้ าไปรักษาอีกฝ่ ายทันที แต่พอหันกลับมาอีก

ที ก็ ไ ม่พ บร่ า งของคนที่ เ คยยื น อยู่บ ริ เ วณนัน้ อี ก ต่อ ไป...แม้ แ ต่พ วกจตุ
รัตติกาลก็หายไปด้ วยเช่นกัน!

“มีน...” เด็กสาวราพึงด้ วยน ้าเสีย งแผ่วเบา ก่อนจะกลืนหายไปกับ

สายลมในยามราตรี

P a g e | 457
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตอนที่ 85
โดนเอาไป...ก็ต้องชิงกลับคืนมา!

“ฮ้ าว...อรุ ณสวัสดิ์ครั บ” คาเอ่ยทักด้ วยนา้ เสียงงัวเงีย ทาให้ ชาย

หนุ่มซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ ะอาหารตัวยาวเงยหน้ าขึ ้นมองด้ วยใบหน้ าที่ประดับไป
ด้ วยรอยยิ ้มละไม

“อรุณสวัสดิค์ รับ คุณพริ ส คุณชาร์ มี เชิญนัง่ ก่อนสิครับ” ชายหนุ่ม

ผู้นาองค์กรปี กมายาเอ่ยทักกลับ พร้ อมกับผายมือให้ เด็กหนุ่มทังสองอย่้ าง
เชื ้อเชิญ

“มื ้อเช้ าจะรับอะไร บอกเด็กรับใช้ ได้ เลยนะครับ ” เรโอกล่าวพร้ อม

กับหันไปพยักหน้ าเล็กน้ อยให้ สาวใช้ ในชุดเมด

ชาร้ อนๆ ถูกเสิร์ฟลงตรงหน้ าของเด็กหนุ่มทัง้ สอง ก่อนที่อาหาร

เช้ าซึ่ งพริ สรั บเป็ นข้ าวต้ ม ร้ อนๆ ส่วนชาร์ มี รั บเป็ นแซนด์วิช รวมมิตรจะ
ตามมาในเวลาไม่นานนัก

“แล้ วคุณไอโอกับจีโอล่ะครับ ” พริ สถามขึ ้นพร้ อมกับนมสดผสม

ลงไปในถ้ วยชาของเขา

P a g e | 458
อัญ

“สองคนนันออกไปที
้ ่ฐานใต้ ดินขององค์กรตังแต่
้ เช้ าแล้ วครับ ” เร
โอตอบพลางถามกลับด้ วยน ้าเสียงเรี ยบเรื่ อย

“หลังจากนี พ้ วกคุณจะทาอะไรต่อหรื อครับ ” คาเอ่ยเหมือ นชวน

คุย ทว่ากลับทาให้ พริสต้ องเหลือบไปมองชาร์ มี พลางส่งสายตาเป็ นเชิงว่า
‘นายตอบสิ’

“ก็คงจะออกเร่ ร่อนต่อไปเรื่ อยๆ น่ะครับ ก็พวกเราเป็ นเด็กเร่ร่อนนี่

นา” คาตอบที่ได้ รับ ทาให้ ชายหนุ่มขยับยิ ้มบางๆ

“ถ้ าอย่างนันผมก็
้ คงได้ แต่อวยพรให้ การออกเร่ร่อนของพวกคุณไร้
ซึ่งอุปสรรคใดๆ และผ่านพ้ นไปได้ ด้วยดีเท่านันสิ ้ นะครั บ ” คาเอ่ยของชาย
หนุ่มตรงหน้ าทาให้ พริสยิ ้มเฝื่ อนๆ อดคิดไม่ได้ วา่ ไอ้ รอยยิ ้มที่ระบายอยู่บน
ใบหน้ านัน่ มันเหมือนรอยยิ ้มของคนที่ร้ ูดีทกุ อย่างมากกว่ารอยยิ ้มของคนที่
ไม่ร้ ูอะไรเลย...

“ว่าแต่พวกคุณ ไคน์ จะไม่ลงมารับประทานอาหารเช้ าหรื อครับ ”

คาถามของเรโอในครั ง้ นี ้ ทาให้ พริ สเผลอถอนหายใจออกมาอย่ างไม่มี
ปิ ดบัง

“เฮ้ อ ...เดี๋ยวผมจะไปตามเองครั บ สงสัยที่ บาดเจ็บจากเมื่อ วัน

ก่อนจะยังไม่หายดีกนั มังครั
้ บ”

นัยน์ตาสีน ้าตาลอ่อนของเด็กหนุ่มเหม่อมองออกไปนอกหน้ าต่าง

บานใหญ่ ซึ่งสร้ างไว้ ให้ มองเห็นทิวทัศน์ของดิออสรอยด์ในยามเช้ าจากมุม

P a g e | 459
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

สูง เนื่องจากห้ องที่ พวกเขาทานอาหารอยู่ในขณะนี ้ อยู่ บนชัน้ ที่ยี่สิบของ

อาคารสานักงานใหญ่ของธุรกิจในเครื อซาเฟลทังหมด
้

ความหรู หราและทัน สมัยของสถานที่ แห่ง นี ้ บ่งบอกได้ ถึงฐาน

อานาจของเรโอซึ่งเป็ นทายาทผู้สืบทอดกิจการได้ เป็ นอย่างดี ในช่วงแรกๆ
ที่เขากับชาร์ มีพาพวกตฤณเข้ ามาพักรักษาตัวที่นี่ พวกเขาก็ต้องตื่นตาตื่น
ใจกับวิทยาการนาสมัยหลายๆ อย่างซึ่งดูจะก้ าวหน้ าไปมากกว่าที่เห็นกัน
ทัว่ ไปตามท้ องถนน

หากแต่อารมณ์นนก็ ั ้ หายไปอย่างรวดเร็ วก่อนจะเปลี่ยนเป็ นความ

กังวล นึกเป็ นห่วงเจ้ าเพื่อ นทัง้ สี่ที่ตงแต่
ั ้ กลับมาจากหอคุณ ธรรมครั ง้ นัน้
แม้ แต่ละคนจะได้ รับบาดเจ็บกันบ้ าง...ซึ่งงานนี ค้ นที่ ได้ รับบาดเจ็บหนัก
ที่สุด เห็นจะเป็ นตฤณกับราอิล ในขณะที่ยาเรฟนัน้ ดูเหมือ นตังแต่ ้ ช่วงที่
ตฤณยังไม่ได้ รับบาดเจ็บ ก็ได้ ช่วยรักษาจนอาการทุเลาลงไปมากแล้ ว ส่วน
อานีสมีแค่เพียงบาดแผลภายนอกเล็กน้ อยที่ไม่ร้ายแรงอะไรมากนัก ทว่า
สิง่ ที่พริสเป็ นห่วงกลับไม่ใช่อาการทางกาย เพราะไอ้ อาการบาดเจ็บนัน่ แค่
ที่ไลท์กับดาร์ กช่วยรักษาให้ กบั ยาสมุนไพรของเขาและยาปฏิชีวนะของเรโอ
แค่นี ไ้ ม่ถึ ง วัน สองวัน ก็ ค งลุก ขึน้ เดิน ปร๋ อ ได้ แ ล้ ว หากแต่อ าการทางใจ
ต่างหาก ที่น่าเป็ นห่วง...

ตังแต่
้ วนั ที่กลับมาจากหอคุณธรรม พวกตฤณต่างก็พากันเก็บตัว
เงียบ เหมือนแต่ละคนต่างจมอยู่กบั ความคิดของตนเอง ยิ่งตฤณกับราอิล
นันแทบจะเรี
้ ยกได้ ว่าเงียบเป็ นเป่ าสาก ผิดไปจากปกติโดยสิ ้นเชิง (ส่วน
ยาเรฟก็เงียบเป็ นปกติอยู่แล้ ว) ขณะที่อานีส เด็กสาวคนเดียวในกลุม่ ที่แม้ สี

P a g e | 460
อัญ

หน้ าและท่าทางจะดีกว่าคนอื่น แต่พอถามอะไร เธอก็เอาแต่ยิ ้มน้ อยๆ ก่อน

จะบอกว่า ‘ไว้ รอให้ ไคน์เป็ นคนเล่าให้ ฟังเถอะนะ’

ดังนัน้ พวกเขาเองจึงไม่อาจรู้ ได้ ว่าเหตุการณ์ ในตอนนัน้ มันเกิด

อะไรขึ ้นกันแน่ เพราะแม้ แต่ดาร์ กกับไลท์เองก็ยงั ไม่ร้ ู ที่เหลือคงได้ แต่รอให้
เจ้ าพวกนันปริ
้ ปากบอกมาเอง ถึงจะรู้แน่ชดั ว่าอะไรเป็ นอะไร

ส่วนเรื่ อ งที่ หอคุณ ธรรมนัน้ เรโอก็ได้ เปิ ดเผยความจริ งทัง้ หมดสู่

สาธารณชนโดยผ่า นทางสื่ อ ต่ า งๆ โดยเฉพาะระบบเครื อ ข่ า ย ท าให้
ประชาชนได้ รั บ ทราบถึ ง ความเลวร้ ายที่ รั ฐ บาลก่ อ เอาไว้ จึ ง เกิ ด การ
เดิน ขบวนประท้ ว งเพื่ อ ขับ ไล่รั ฐ บาลและผู้น าฝ่ ายปกครองคนปั จ จุบัน
ออกไป พร้ อ มกับพยายามเรี ยกร้ องให้ รั ฐยื่ นมือ เข้ าช่วยเหลือปั ญหาปาก
ท้ องและความเป็ นอยู่ของประชาชนให้ มากกว่านี ้

โชคยังดี ที่ ในฝ่ ายทหารยังมีพลเอกมิราจ กราเวส ผู้บัญ ชาการ

ทหารสูงสุด ซึ่งเป็ นดัง่ เสาหลักให้ กบั บ้ านเมืองในยามนีไ้ ด้ เป็ นอย่างดี การ
ชุมนุมต่า งๆ จึง ถูกควบคุมดูแลให้ อ ยู่ในความสงบเรี ยบร้ อยและไม่เกิ ด
เหตุการณ์รุนแรงขึ ้น

เรโอเคยเล่าให้ ฟังว่า พลเอกมิราจนัน้ เป็ นหนึ่งในผู้ที่เสียสละและ

ทางานเพื่อชาติบ้านเมืองอย่างแท้ จริ ง แม้ จะเป็ นพี่น้องร่วมสายเลือดกับพล
ตรี จาเรท หากแต่นิสยั ที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวก็ทาให้ คนทังสองคนแทบไม่
้ มี
จุดร่ วมใดๆ เลย นอกจากเรื่ องของสายเลือด

P a g e | 461
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

และอีกหนึ่งในสาเหตุที่เรื่ องราวไม่ถกู ปิ ดเงียบหรื อกลบกระแสข่าว

ดัง ที่ ป กติ รั ฐ บาลมัก ท าอยู่ เ ป็ นประจ า ก็ เ พราะทางปี กมายาได้ อ อก
แถลงการณ์ แจ้ งกับทางรัฐ บาลว่า หากมีการพยายามเบี่ยงเบนหรื อ กลบ
กระแสข่าว ทางองค์กรปี กมายาจะเปิ ด เผยเรื่ องราวความป่ าเถื่อนที่เกิดขึ ้น
นี ้ไปสู่อาณาจักรอื่ นๆ ซึ่งจะมีผลทาให้ เกิดปั ญหาความมัน่ คงภายในจาก
การถูกแทรกแซงจากภายนอกได้ ดังนันเพื ้ ่อไม่ให้ เกิดปั ญ หาที่บานปลาย
มากไปกว่าเดิม ทางรัฐบาล หรื อก็คือ จีน เดรกเกอร์ ชาง ซึ่งเป็ นผู้ปกครอง
สูงสุด จึงจาใจต้ องทนยอมรับความอัปยศในครัง้ นี ้แต่โดยดี

“งันเดี
้ ๋ยวผมไปเรี ยกพวกตะ...ไคน์ ก่อนนะฮะ” พริ สเอ่ยขึ ้นพร้ อ ม
กับรวบช้ อนส้ อม แล้ วจึงผุดลุกขึ ้นจากเก้ าอี ้ด้ วยท่าทางกระฉับกระเฉง

“ตามสบายเลยครับ” ผู้ซึ่งนัง่ อยู่หวั โต๊ ะเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มจางๆ แต่เด็ก

หนุ่มอีกคนก็เผ่นแผล็วไปอย่างรวดเร็ วเสียแล้ ว คนเป็ นเพื่อนซีจ้ ึงได้ แต่ทา
เป็ นไม่ร้ ูไม่ชี ้ก้ มหน้ าก้ มตากินต่อไป

+++++++++++++++++++++++++++++

นัยน์ตาสีโกเมนเหม่อ มองไปยังพระอาทิตย์สีขมุกขมัวในยามรุ่ ง
อรุณ แล้ วจึงถอนหายใจด้ วยสีหน้ าไร้ อารมณ์ เมื่อทอดสายตากลับมามอง
อาคารบ้ านเรื อนที่ตอนนี ้เขาเห็นเป็ นเหมือนดัง่ บ้ านที่ทาจากโมเดลจาลอง
หลังเล็กๆ กว้ างไกลออกไปจนสุดสายตา

P a g e | 462
อัญ

แสงแรกของวันไม่ไ ด้ นาพาความรู้ สึก สดชื่ นมาให้ เขาเท่ าไรนัก

ความรู้สกึ หนักอึ ้งที่เกิดขึ ้นทาให้ เขาได้ แต่ถอนหายใจออกมาซ ้าแล้ วซ ้าเล่า

“ไคน์...ขอนัง่ ด้ วยคนนะ” เสียงหวานใสที่ดงั ขึ ้นด้ านหลัง ก่อนที่ร่าง

บางจะถือวิสาสะเข้ ามานัง่ กอดเข่าอยู่ข้างๆ โดยที่เขายังไม่ได้ ตกปากรับคา
แม้ แต่น้อย แต่ถึงอย่างนันก็ ้ ไม่มีคาพูดว่าไม่อนุญาตออกจากปากเช่นกัน

เด็กสาวยังคงนัง่ นิ่งโดยไม่ได้ เอ่ยอะไรออกมา หากแต่ทงๆั ้ อย่างนัน้

มันกลับทาให้ เขารู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด...หรื อว่าเธอกาลังแอบใช้
อัคคีเวทกับเขาอยู่กนั นะ ทังๆ ้ ที่แม้ แต่แสงจากดวงตะวัน ก็ยังไม่อาจทาให้
เขารู้สกึ เช่นนี ้ได้ ...

ความเงี ยบที่ ดาเนินไปได้ พักใหญ่ โดยที่ ยังไม่มีใครเริ่ มต้ นกล่าว

อะไรออกมา สุดท้ ายเขาก็ต้องเป็ นฝ่ ายยอมแพ้ ไปในที่สดุ ก่อนจะหัวเราะ
อย่างขบขันระคนเอ็นดู เมื่อเด็กสาวที่นั่งข้ างๆ ไม่ได้ เอ่ยอะไรออกมาก็จริ ง
แต่ดเู หมือนท้ องของเธอจะทนไม่ไหวจึงเป็ นฝ่ ายพูด (ร้ อง) แทน

“ฮะๆๆ ถ้ าเธอหิวข้ าว ก็ไปกินก่อนสิ โอย...ฮะๆ” ตฤณเอ่ยพร้ อมทัง้

ปาดนา้ ตาที่ เล็ดออกมา ในขณะที่สาวเจ้ ากลับหน้ ามุ่ยลงเล็กๆ ดวงหน้ า
หวานมีสีเลือดฝาดแลดูน่ารักน่าเอ็นดู

“เอ้ า...ไปกินข้ าวกันเถอะ ฉันเองพอได้ ยินเสียงท้ อ งเธอร้ องเลย

พลอยหิวตามไปด้ วยเลย ดูส”ิ ตฤณเอ่ย พร้ อมทังลุ
้ กขึ ้นฉุดมือให้ อีกฝ่ าย

“บ้ า...” เด็กสาวตีมือเขาเบาๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะยอมให้ ฉุดขึ ้นมาแต่

โดยดี

P a g e | 463
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

ตฤณแย้ มรอยยิ ้มกว้ าง...น่าแปลกที่ความรู้สึกหนักอึ ้งเมื่อครู่ บัดนี ้

กลับเบาหวิวซะจนเหมือนไอ้ สิ่งที่แบกๆ เอาไว้ มนั ถูกพับเก็ บไปเสียหมด...
เพียงแค่มีเจ้ าหล่อนอยู่เคียงข้ าง

“นี่ไคน์” อานีสเอ่ยขึ ้นอีกครัง้ ขณะกาลังเดินเพื่อจะกลับลงไปยังชัน้

ล่างของอาคาร

“หืม...?”

“...ของที่โดนเอาไป เราก็ต้องชิงกลับคืนมาสิ ” เพียงคาเอ่ยสัน้ ๆ

ของเด็กสาว ก็ทาให้ นยั น์ตาสีโกเมนไหววูบเล็กๆ

น่าแปลกที่หากเป็ นเมื่อคืนจนถึงเมื่อรุ่งสางที่ผา่ นมา คาพูดแบบนี ้

ก็คือเข็มทิ่มแทงดีๆ นี่เอง...แต่พอถึงตอนนี ้ มันกลับกลายเป็ นยาบารุงชัน้
เยี่ยมได้ อย่างน่าประหลาด

“นั่นสินะ...ถึงหนนี ้จะไม่สาเร็ จ ก็ไม่ใช่ว่าหนหน้ าจะไม่ สาเร็ จด้ วย

ซักหน่อย” เด็กหนุ่มเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มบางๆ หากแต่นัยน์ตาสีโกเมนกลับเป็ น
ประกายกล้ าอย่างมุง่ มาด

“หึๆๆ ถ้านายคิดได้แบบนี ้ ฉันก็คงไม่จาเป็ นต้องออกโรงแล้วล่ะนะ

หลังจากนี ้ถ้าอยากจะชิ ง กลับมาให้ได้ ก็ เตรี ยมตัวเจอโปรแกรมการฝึ ก
พิเศษไว้ได้เลย รับรองว่าเจอกันครัง้ หน้า นายต้องคว่าไอ้พวกปากอมบาทา
นัน่ ได้แน่” คาเอ่ยของเซ็ทที่ดงั ขึ ้นในหัว ทาเอาตฤณอดรู้สกึ หวัน่ ๆ กับไอ้ คา
ว่า ‘โปรแกรมการฝึ กพิเศษ’ แต่ขณะเดียวกันก็อดขากับคาปรามาสของชาย
หนุ่มไม่ได้

P a g e | 464
อัญ

‘ฮะๆๆ พวกปากอมบาทาอย่างนันเหรอ...ว่
้ าซะเสียหายเลยนะนั่น’

“เฮ้ . ..พวกนายกว่า จะลงมาได้ นะ ข้ าวเย็นหมดแล้ ว นะโว้ ย หัด

เกรงใจคุณเรโอที่เป็ นเจ้ าที่บ้างดิ” เสียงตะโกนของพริ สที่ดงั ขึ ้น ยิ่งทาให้ ทงั ้
สองคนระเบิดหัวเราะออกมาแทบจะพร้ อมกัน

เมื่อ ชายหนุ่มที่ เป็ นเจ้ าของที่ ดันตกคาว่าของเสียอย่างนัน้ เลย

เหลือตาแหน่งเป็ นเจ้ าที่แทน แต่ดทู ่านเจ้ าที่ประจาที่นี่จะของแรงเสียด้ วย
เพราะหลังจากนันเสี
้ ยงตะโกนโหวกเหวกของพริสก็เงียบหายไปราวกับเป่ า
สาก

“ฮึๆ หวังว่าหมอนั่นคงยังไม่ถกู พวกการ์ ดของคุณเรโออุ้มไปเก็บซะ

ก่อนนะ” ตฤณเอ่ยด้ วยรอยยิ ้มอารมณ์ ดี ก่อนจะเดินลงไปข้ างล่างพร้ อมกับ
อานีสที่ดจู ะยังขบขันไม่หาย

+++++++++++++++++++++++++++++

แสงแดดยามเย็นอาบไล้ ไปทั่วทัง้ ผนังอาคารทัง้ หลังที่ ทาจากหิน

อ่อนสีเทาจนกลายเป็ นสีน ้าตาลอมส้ ม บริ เวณด้ านหน้ าอาคารสานักงาน
ใหญ่ของธุรกิจในเครื อซาเฟลในวันหยุดสุดสัปดาห์เช่นนี ้ ไม่มีพนักงานเดิน
เข้ าออก ยกเว้ นก็แต่พวกที่ต้องมาทางานล่วงเวลาเป็ นกรณี พเิ ศษซึ่งก็พอจะ
มีอยู่บ้าง แต่ก็ถือเป็ นส่วนน้ อย

P a g e | 465
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

“แน่ใจนะว่าจะให้ ไปส่งแค่นี ้น่ะ” ชายหนุ่มเจ้ าของเรื อนผมสีเทาเอ่ย

ด้ วยรอยยิ ้มเอื ้ออารี

“ครับ ยังไงพวกผมก็เป็ นเด็กเร่ร่อนอยู่แล้ ว จะส่งตรงไหนมันก็คงไม่

ต่างกันเท่าไหร่ ” คาตอบพร้ อมรอยยิ ้มบางๆ จากเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวใน
กลุม่ ที่ใส่แว่น

“ไคน์...ต่อไปถ้ านายไม่อยู่ แล้ วฉันจะโม้ กับใครล่ะเนี่ย ” ไอโอเอ่ย

ด้ วยสีหน้ าเศร้ าเล็กๆ แว่นตากันลมที่ใส่อยู่บนศีรษะตกลงมาเล็กน้ อยตาม
ใบหน้ าที่ก้มลง

“เอาน่า...ถ้ านายอยากคุยด้ วยอี กเมื่อไหร่ ก็ไม่ยากนี่นา เพราะไอ้

เครื่ อ งออแกไนซ์ เ ซอร์ ที่ น ายให้ ฉัน มา มัน ก็ ส ามารถติด ต่อ ผ่ า นระบบ
เครื อข่ายกับนายได้ โดยตรงไม่ใช่เหรอ” คาเอ่ยกึ่งปลอบของตฤณ เรี ยก
รอยยิม้ กว้ างจากอีกฝ่ าย...ไม่ร้ ูว่าเจ้ าตัวดีใจที่ร้ ู ว่าจะสามารถติดต่อกันได้
อีก หรื อว่าดีใจที่เขาจาคุณสมบัตผิ ลิตภัณฑ์ของตนเองได้ อย่างแม่นยากัน
แน่...

“อ้ อ ส่วนอันนี เ้ ป็ นของตอบแทนสาหรั บออแกไนซ์ เซอร์ ของนาย

เป็ นของที่ ฉันประดิษฐ์ เองเหมือนกัน หวังว่านายจะถูก ใจนะ” ตฤณแย้ ม
รอยยิ ้มอย่างอ่อนโยนพร้ อมกับยื่นกล่องใบเล็กๆ ใบหนึ่งให้ กบั ไอโอ

“พี่ไคน์ พี่นาอีส พี่ยาเรฟ แล้ วติดต่อมาหาผมบ้ างนะครับ ฮึกๆ” จี

โอเอ่ยด้ วยนา้ เสียงสะอื ้นเล็กๆ ช่วงที่พวกตฤณมาอยู่ที่ฐานใต้ ดินของปี ก

P a g e | 466
อัญ

มายา ทาให้ พวกเขาได้ พดู คุยหยอกล้ อกันบ่อยครัง้ จนไปๆ มาๆ เด็กชายก็

ติดพวกเขาหนึบยิ่งกว่าพี่แท้ ๆ อย่างไอโอเสียอีก

“อื ้ม...แล้ วถ้ ามีโอกาส พี่จะติดต่อมาหาแน่ จีโอเป็ นลูกผู้ชายต้ องไม่

ร้ องไห้ ง่ายๆ อีกนะครับ” อานีสเอ่ยพร้ อมทังดึ ้ งตัวเด็กชายเข้ าไปกอดเบาๆ

“ฮึก...ผม...ผมจะไม่ร้องไห้ อีก” เด็กชายเอ่ยพลางซุกหน้ าลงกับเสื ้อ

ของพี่ชายคนสวยแน่น

“พวกแกก็โชคดีละกันนะ” กีซเอ่ยด้ วยรอยยิม้ กว้ าง ก่อนจะตบบ่า

ชายหนุ่มสองคนซึ่งในช่วงเวลาหนึ่ง ได้ ตอ่ สู้ร่วมเป็ นร่วมตายกันมา

ดาร์ กมองอีกฝ่ ายด้ วยสีหน้ างุนงง แต่เมื่อศอกของผู้เป็ นนายถองใส่

เบาๆ เขาจึงยิ ้มรับบางๆ (ที่ดเู หมือนแยกเขี ้ยวเสียมากกว่า) “เออ...นายก็
โชคดีละ่ ”

“โชคดีเช่นกันครับ” ไลท์เอ่ยด้ วยรอยยิ ้มหวานจนทาเอาคนมองหน้ า

ขึ ้นสีเล็กน้ อย

“แล้ วไว้ มีโอกาส หวังว่าเราจะได้ พบกันใหม่นะครับ ” เรโอเอ่ยขึน้

เป็ นคนสุดท้ าย หากแต่คาเอ่ยต่อไป กลับทาให้ ตฤณหัวเราะเบาๆ ในขณะ
ที่พวกพริสได้ แต่เบิกตากว้ างอย่างอึ ้งจัด

“ขอบคุณมากนะครับ คุณพริส เดอร์ ฮาน คุณชาร์ มี ซาคูรี่ คุณราอิล

อัสราร์ คุณยาเรฟ โอมาน คุณอานีเซีย แชนเดียร่า และคุณตฤณ ออสทริก”

P a g e | 467
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

เมื่อเรโอกลับเข้ าไปในห้ องพักชันบนของอาคารส

้ านักงานใหญ่อีก
ครัง้ ชายหนุ่มก็ทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวยาวพลางครุ่นคิดไปถึงภาระอีก
มากมายที่เขายังต้ องสานต่อให้ สาเร็ จ เพราะที่ผา่ นมาสิง่ ที่ทาไปทัง้ หมดนัน้
เป็ นเพียงก้ าวแรกสูห่ นทางของการปฏิรูประบอบการปกครองเท่านัน้

“โห...สวยจังเลย พี่ไอโอ” เสียงเล็กๆ ของเด็กชายที่ ดงั ขึ ้น ทาให้

นัยน์ตาสีน ้าเงินเข้ มหันไปมองตามเสียง ก่อนจะพบว่าเจ้ าน้ องชายคนเล็ก
ของเขากาลังถืออัญมณี สีม่วงเข้ ม ซึ่งน่าจะเป็ นแร่ แอสซิทิส...แต่แร่ ชนิดนี ้
ในดิออสรอยด์ถือได้ วา่ เป็ นแร่หายากแท้ ๆ แล้ วทาไม...?

“นัน่ อะไรน่ะ ไอโอ จีโอ ขอพี่ดหู น่อยสิ” เสียงทุ้มที่ซกั ถามขึ ้น ทาให้

น้ อ งชายทัง้ สองคนรี บ ปรี่ เ ข้ า มานั่ง ข้ า งๆ พี่ ช ายอย่ า งว่า ง่ า ย ก่ อ นจะ
หยิบอัญมณีที่เปล่งประกายสีมว่ งแวววาวยื่นให้ อีกฝ่ าย

“นี่คือ...” เรโอขมวดคิ ้วมุน่ อย่างสงสัย

“ของที่ไคน์ให้ น่ะครับ” ไอโอตอบด้ วยน ้าเสียงลิงโลด ถึงเขาจะไม่ร้ ู

ว่าไอ้ อัญมณี นี ้เอาไว้ ทาอะไรก็เถอะ แต่แค่เป็ นของที่ได้ รับมาจากเพื่อนคน
แรกที่อายุเท่ากันก็ดีใจมากแล้ ว เนื่องจากปกติแล้ วเด็กหนุ่มเป็ นคนที่หวั ไว
กว่าเด็กทั่วๆ ไป จึงทาให้ ต้อ งเรี ยนข้ ามชันมาโดยตลอด
้ ในชี วิตเขาจึงไม่
เคยมีเพื่อนที่อายุเท่ากันและสามารถพูดคุยกันได้ อย่างถูกคอมาก่อน

“เอ๊ ะ...พี่ไอโอ พี่เรโอ ดูสิๆ ที่ใต้ กล่องมีจดหมายจากพี่ไคน์ด้วยล่ะ”

จีโอหยิบกระดาษสีขาวใบเล็กๆ ยื่นให้ พี่ชายคนโต

P a g e | 468
อัญ

นัย น์ ต าของชายหนุ่มตวัด มองไปที ละบรรทัด ขณะที่ สี หน้ านัน้

แปรเปลี่ยนไปเรื่ อ ยๆ จากคิ ้วเรี ยวที่ ขมวดมุ่นอย่างสงสัย แล้ วค่อ ยๆ จะ
คลายออกพร้ อมกับนัยน์ ตาสีนา้ เงินเข้ มที่ฉายแววแปลกใจ ก่อ นจะกลับ
กลายเป็ นประกายระริก สุดท้ ายริมฝี ปากบางก็คลี่ยิ ้มออกมา

“ไคน์ เ ขาเขี ยนว่าอะไรเหรอครั บ ” ไอโอที่ อ่า นสีห น้ าพี่ ช ายซึ่ ง มี

หลากหลายอารมณ์ ถามอย่างงุนงงสงสัย

ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงแต่ยื่นกระดาษให้ อีกฝ่ ายอ่าน นัยน์ตาสีนา้

เงินเข้ มพราวระริกก่อนจะหัวเราะออกมาในที่สดุ

ถึงไอโอ และคุณเรโอกับจี โอ

สิ่งทีใ่ ห้ไปนี ่ เป็ นของเล่นชนิดหนึ่ง ทีช่ ่วยให้ใช้พลังเวทได้ เรี ยกว่า

วอยส์

ไอ้เจ้านี ่เวลาทีจ่ ะใช้มนั ก็แค่ให้พูดขึ้นต้นด้วยคารหัสว่า ‘จง’ ก็จะ

ทาให้สามารถใช้พลังเวทบางอย่างได้ เวลาจะทาอะไรก็เหมื อนกับสัง่ ให้มนั
ทาให้ อย่างเช่นจงรักษา จงทาให้ลมพัด จงลอย จงทาตามทีฉ่ นั ต้องการซะ
เอาไปลองเล่นดูนะครับ หวังว่าพวกคุณคงจะชอบและสนุกไปกับมัน

ตฤณ ออสทริ ก

คฤหาสน์ออสทริ ก เขตอัลคาซาร์ ตะวันตก

แชนโดเรี ย

P a g e | 469
 Z a t i a r a พิ ภ พ แ ห่ ง ม น ต ร า

‘ฮะๆๆ ประมาทไม่ได้ เลยแฮะ...ตฤณ ออสทริก แสดงว่าต้ องรู้ตวั อยู่

ก่อนแล้ วว่าเราจะสามารถสืบจนรู้ข้อมูลเรื่ องพวกนี ้สินะ’ ท่านประธานหนุ่ม
หัวหน้ าตระกูลซาเฟลหัวเราะอย่างถูกใจ...แม้ สดุ ท้ ายแล้ วจะเป็ นฝ่ ายเขาที่
ถูกน็อกก็เถอะ

จบภาค 3 ดินแดนแห่ งผู้ไร้ ปีก

P a g e | 470