ตอนที 121 ท่านอ๋อง นันเป็ นนําทีหม่อมฉันดืมแล้วนะเพ

คะ

ไม่ได้แน่นอน ถ้าหากเธอช่วยจัดการเรืองงานได้ ก็คงเข้า

วังรับราชการไปนานแล้ว ใช่สิ ตอนนีเธอก็เหมือนเป็ นข้า
ราชสํานักคนหนึง ถึงแม้จะไม่ได้ทาํ อะไรเป็ นชินเป็ นอัน
แต่ก็ยงั มีคา่ ตอบแทน

หลิงอวีจือเห็นเซียวเหยียนยังปากแข็ง จะถามอีกก็คงไม่
ได้เรืองอะไร ไม่ถามเสียดีกว่า ยิมแล้วพูดว่า

“หากท่านอ๋องไม่มีอะไรรับสังแล้ว อย่างนันหม่อมฉันขอ
ตัวกลับก่อนเพคะ”

1
“จัดสัมภาระให้ดีๆ พรุง่ นีข้าจะไปรับเจ้าทีจวนท่านมหา
เสนาบดี”

“เพคะ”

หลิงอวีจือรับคําตรงๆ แล้วจากท่านอ๋องไป มองตามหลัง

หลิงอวีจือไป เซียวเหยียนรูส้ กึ ยินดีปรีดาอย่างเห็นได้ชดั
อดใจไม่ไหวยกมุมปากขึน

อูจ่ ินทียืนอยูข่ า้ งๆ พูดสอดขึนมา

“ท่านอ๋องขอรับ คุณหนูใหญ่ไม่มีวิทยายุทธ์ ท่านอ๋องพา

2
นางไปซูโจว เกรงว่าจะเป็ นภาระนะขอรับ”

“ข้าจะปกป้องนางเอง หากนางไม่ไปด้วย การเดินทาง

เทียวนีจะไม่ขาดสีสนั ไปมากโขหรอกหรือ อูจ่ ิน เจ้าไปได้
แล้ว!”

อูจ่ ินไม่พดู อะไรอีก ก่อนหน้านีเขารูส้ กึ ว่าท่านอ๋องให้

ความสนใจหลิงอวีจือมาก แต่ก็รูส้ กึ ว่าเซียวเหยียนไม่น่า
จะชอบนาง ตอนนีเห็นแล้วว่าขนาดไปซูโจว เซียวเหยี
ยนยังพาหลิงอวีจือไปด้วย เขาถึงได้เข้าใจ เจ้านายของ
พวกเขาชอบคุณหนูใหญ่คนนีเข้าแล้วจริงๆ มิเช่นนันคง
ไม่เป็ นฝ่ ายรุกอย่างนี

3
วันต่อมา หลิงอวีจือหาวขณะขึนรถม้า เธอสวมชุดสีชมพู
อ่อน เพราะว่าเดินทางไปนอกเมือง จึงหวีผมเกล้ามวย
ง่ายๆ ข้างกายมีหนานเยียนไปด้วย คืนวานเธอเพิงหลับ
ไปราวๆ ตอนฟ้าสาง พลิกไปพลิกมาอย่างไรก็นอนไม่
หลับ รูส้ กึ อยูต่ ลอดว่าไปซูโจวคราวนีจะเกิดเรืองขึน

ประกอบกับเมือวานพอกลับถึงจวนแล้ว หลิงจ้ายเทียนก็
มาพบเธออีก คอยเตือนไม่หยุดว่าเธอต้องคว้าโอกาสนี
ไว้ให้ดี แทบอยากจะให้เธอปี นขึนเตียงท่านอ๋องเสียเลย
พอนึกถึงคําพูดของหลิงจ้ายเทียน เธอก็รูส้ กึ ไม่สบายใจ
อย่างยิง เป็ นพ่อประสาอะไร สนับสนุนลูกสาวให้ไปทํา
เรืองอย่างนีได้

เธอไปซูโจวคราวนี คนทีดีใจทีสุดก็คือหลิงจ้ายเทียนและ
4
ชวีซือ แทบอยากจะยกเธอไปพาดอยูบ่ นตัวเซียวเหยียน

พอเห็นเธอขึนรถมาอย่างง่วงเหงาหาวนอน ไม่กระปรี
กระเปร่า เซียวเหยียนซึงนังอยูต่ รงข้ามเธอก็หยิบ
กระบอกนําส่งไปให้เธอ

“ดืมนําเสียหน่อย”

หลิงอวีจือรับกระบอกนํามา นึกว่าเซียวเหยียนเตรียมนํา
มาให้เธอโดยเฉพาะ เปิ ดฝาแล้วดืมไปอึกใหญ่ เพิงปิ ดฝา
ไปหยกๆ เซียวเหยียนก็รบั ไป แล้วเปิ ดฝาดืมนําเช่นกัน
เคลือนไหวอย่างเป็ นธรรมชาติ

5
หลิงอวีจือมองเซียวเหยียนอย่างตกใจ กลืนนําลาย แล้ว
จึงเตือนด้วยเจตนาดี

“ท่านอ๋องเพคะ นํานันหม่อมฉันดืมไปแล้วนะเพคะ”

“แค่กระบอกนํากระบอกเดียว ออกมาข้างนอกไม่ตอ้ ง
พิถีพิถนั ขนาดนัน”

เซียวเหยียนพูดจบก็ปิดฝาอย่างสบายๆ วางไว้ขา้ งตัว ห

ลิงอวีจือก็เลยไม่พดู อะไรอีก ท่านอ๋องเป็ นกันเองขนาดนี
หรือ นําทีเธอดืมแล้วก็ดืมด้วย นีดูเหมือนไม่ใช่สไตล์ทา่ น
อ๋องทีเธอเคยได้ยินมาจากคนอืนเลย

6
“อวีจือ ถึงแม้เจ้าจะออกเดินทางไกลเป็ นครังแรก แต่เจ้า
ไม่ตอ้ งตืนเต้นเช่นนี ถ้าง่วงก็นอนพิงรถม้าสักพัก หนทาง
ยังอีกยาวไกล”

ตลกแล้ว เธอจะออกเดินทางครังแรกได้อย่างไร ทุกปี

ต้องวิงไปรอบโลก ไปมามากมายหลายที คราวนีเธอง่วง
นอนจริงๆ ไม่มีจิตใจจะคุยกับเซียวเหยียนต่อ พิงไหล่
หนานเยียน ไม่นานก็ผล็อยหลับไป

ในจวนอูอ๋ อ๋ ง เฉินเซียวหรูกาํ ลังฟั งหวงเฉิงรายงาน ยืนตัว

ตรงอยูใ่ ต้ตน้ ฉัตรจีน เอามือไพล่หลัง

“ท่านอ๋องออกจากเมืองหลวงไปแล้วหรือ”

7
“ออกจากเมืองหลวงไปตังแต่เช้าแล้วขอรับ ท่านอ๋องขอ
รับ นีเป็ นโอกาสดีทีหายากมาก ท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการ
แทนพระองค์ไปซูโจวจะต้องผ่านทางภูเขาเฮยเย่า ทีนัน
คนน้อย พวกเราเพียงแค่ดกั ซุม่ โจมตีทีนัน ไม่แน่วา่ อาจ
เอาชีวิตของท่านอ๋องมาได้ขอรับ”

8
ตอนที 122 เบียหมากทีดีทีสุด

เฉินเซียวหรูสา่ ยหน้า

9
“ครังทีแล้วเราลงมือจนมีคนบาดเจ็บสาหัส ทําให้เซียวเห
ยียนรูส้ กึ ตัว ไปซูโจวคราวนีการป้องกันจะยิงเข้มงวดขึน
การลงมือระหว่างทาง มิใช่แผนทีดี รังแต่จะทําให้คน
ของเราเสียหายไปเปล่าๆ ทีเขาเฮยเย่ามีโจรประจําถิน
อยูแ่ ล้ว ถ้าอยากให้เกิดเรือง ก็ให้พวกมันไปจัดการก็พอ”

หวงเฉิงทําหน้าเสียดาย

“ท่านอ๋องตรัสมาถึงแม้จะมีเหตุผล แต่พวกโจรประจําถิน
ทีเขาเฮยเย่ามิใช่คตู่ อ่ สูข้ องท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทน
พระองค์เลย ล้วนแต่เป็ นพวกหัวมังกุทา้ ยมังกร หากว่า
พวกเราพลาดโอกาสนีไป ต่อไปจะหาโอกาสลงมืออีกก็
ไม่ง่ายแล้วนะขอรับ ท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทน
พระองค์แทบจะไม่ออกไปนอกเมืองหลวง หากท่านอ๋อง
10
ไม่จดั คนไป ข้าน้อยก็ยงั รูส้ กึ เสียดายขอรับ”

“ไม่วา่ โจรประจําถินทีเขาเฮยเย่าจะมีฝีมือแค่ไหน ก็มิได้

มีสว่ นเกียวข้องกับพวกเรา การรับมือกับเซียวเหยียน วิธี
การเช่นนีจะเป็ นแผนถัดๆ ไป คราวทีแล้วลองไปแล้ว
เซียวเหยียนมิได้รบั บาดเจ็บ ในทางกลับกันคนฝี มือดี
ของเรากลับบาดเจ็บเสียหายไปไม่นอ้ ย

คราวนีเราต้องคิดหาวิธีอืน เรืองนีมอบหมายให้ไป๋ อู่

จัดการ ฝึ กฝนฝี มือมาตังหลายปี ข้าปล่อยข่าวตังมาก
มายออกไป คราวนีสามารถส่งลงสนามได้แล้ว เจ้ารีบ
เขียนจดหมายถึงไป๋ อู่ ให้นางเตรียมตัวเสียหน่อย เซียว
เหยียนจะไปซูโจวในไม่ชา้ แล้ว”

11
เห็นเฉินเซียวหรูให้ไป๋ อูอ่ อกมาเร็วขนาดนี หวงเฉิงยังคง
ตกใจ

“ท่านอ๋อง ไป๋ อูเ่ ป็ นเบียหมากทีท่านโปรดปรานทีสุดนะ

ขอรับ เอาออกมาใช้ตอนนี จะรีบร้อนไปหน่อยหรือไม่ขอ
รับ”

“ต้องให้ขา้ ลองดูฝีมือของนางก่อน ไม่รูว้ า่ เซียวเหยียนพ

บนางแล้วจะเป็ นเช่นไร ในเมืองหลวงนีมีมหู่ รงกวานเย่ว ์
คนหนึงแล้ว ถ้าหากให้ไป๋ อูป่ รากฏตัวในเมืองหลวง คน
แรกทีจะทําให้เธออยูไ่ ม่ได้คือมูห่ รงกวานเย่ว ์ ข้ารูว้ า่ ไม่
ช้าก็เร็วเซียวเหยียนจะต้องไปซูโจว ส่งนางไปซูโจวเป็ น
วิธีทีดีทีสุดแล้ว ทดสอบเซียวเหยียนสักหน่อย ลองดูวา่
12
ในใจเซียวเหยียนยังมีมหู่ รงกวานเย่วห์ รือไม่ เมือแน่ใจ
เรืองนีแล้ว ข้าจึงจะสามารถวางแผนเรืองต่อไปได้”

หวงเฉิงเข้าใจแล้ว พยักหน้าพูดว่า

“ข้าน้อยจะไปแจ้งไป๋ อูข่ อรับ”

“เจ้าบอกไป๋ อู่ หากมีโอกาสฆ่าเซียวเหยียน ให้ลงมือทันที

ถ้าหากหาโอกาสเหมาะไม่ได้ ห้ามวูว่ ามโดยเด็ดขาด หา
วิธีทาํ ให้เซียวเหยียนไว้วางใจ เบียหมากดีขนาดนี ข้าไม่
อยากเสียไปตังแต่เริมออกตัว แล้วก็ อย่าให้นางทําร้าย
หลิงอวีจือ”

13
“ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ”

หวงเฉิงรับคําอีกครัง แล้วรีบไปจัดการทันที

เฉินเซียวหรูเอามือไพล่หลังมองไปทีแสนไกล พอนึกถึง
ว่าหลิงอวีจือจะต้องอยูก่ บั เซียวเหยียนเช้าจรดเย็นทุกวัน
เขาก็ยงั รูส้ กึ ไม่คอ่ ยสบายใจ ถึงแม้แผนการของเขาจะยิง
ทําให้สองคนนันได้คลุกคลีกนั มากขึน ให้เซียวเหยียนรัก
หลิงอวีจือจนหมดใจ ยิงรักลึกซึงเท่าไร หลิงอวีจือก็มีคณ
ุ
ค่ามากขึนเท่านัน พอถึงตอนนันเขาก็สามารถใช้ประ
โยชน์จากหลิงอวีจือไปฆ่าเซียวเหยียนได้ สาวน้อยคน
นันมิได้ระแวดระวังเขาแม้แต่นอ้ ย

14
แต่เพียงนึกถึงวันนันทีนางสารภาพรัก รวมถึงกระเป๋ าเงิน
ทีนางปั กใบนัน เขาก็มีความรูส้ กึ ใจอ่อนขึนมา เขาไม่ได้
อยากมอบหลิงอวีจือให้เซียวเหยียนเลยแม้แต่นอ้ ย

คิดถึงตรงนี เฉินเซียวหรูก็สา่ ยหน้า รีบไล่ความคิดไร้

สาระออกจากหัวสมอง คอยบอกตัวเองไม่หยุดว่า แบบ
นีถูกต้องแล้ว เขาจะไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด

เมือเปรียบบ้านเมืองกับสาวงาม สาวงามแทบไม่มีความ
หมายอะไรเลย เขาจะต้องนําอํานาจการปกครองบ้าน
เมืองกลับมาสูต่ ระกูลเฉินให้ได้ จะไม่ยอมให้ปล่อยไปอยู่
ในมือของเซียวเหยียนเด็ดขาด

15
ทางเฉินเซียวหรูดาํ เนินการไป ทางมูห่ รงกวานเย่วก์ ็ไม่
ว่างเว้น เพียงแต่คนทีส่งไปคือมูห่ รงนีอวิน น้องชายแท้ๆ
ของตน น้องชายคนนีเทียวเล่นไม่ทาํ งานมาโดยตลอด
ชอบไปรับไปส่งหญิงงามไม่ซาหน้
ํ า สูม้ อบหมายงานให้
เขาทําเสียจะดีกว่า มูห่ รงนีอวินอยากไปเยียมดูซโู จวอยู่
แล้ว จึงตกปากรับคํา

ตอนทีหลิงอวีจือตืนขึนมาก็พบว่าไหล่ทีตนเองพิงอยูน่ นั
กว้างขึนเยอะ นีไม่ใช่ไหล่ของหนานเยียนแน่นอน เธอ
ตกใจนังตัวตรง เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าตอนทีเธอนอน พิงไหล่
หนานเยียนอยู่ ทําไมถึงกลายเป็ นเซียวเหยียนไปได้ ซํา
ยังไม่ได้นงอยู
ั ด่ า้ นทีเธอนังตังแต่แรก

“ตืนแล้วหรือ”
16
ไม่รูว้ า่ เป็ นภาพหลอนของตนเองหรือไม่ นึกไม่ถงึ ว่าใน
ขณะนีเซียวเหยียนจะพูดจาอ่อนโยนเหลือเกิน หลิงอวี
จือพยักหน้าอย่างใจลอย

“ตืนแล้วเพคะ ท่านอ๋อง เมือครูห่ ม่อมฉันละเมอหรือเพ

คะ”

“อืม”

------
17
ตอนที 123 เกิดเรืองใหญ่แล้วชัดๆ

หนานเยียนก้มหน้า ไม่กล้ามองหน้าหลิงอวีจือ นึกถึงคํา

สังของเซียวเหยียน ได้แต่เก็บคําพูดกลับลงท้องไป

หลิงอวีจือปวดหัว ทําไมตัวเองถึงเจาะจงทําเรืองน่าอับ
อายต่อหน้าเซียวเหยียนนัก เธอหัวเราะแห้งๆ สองครัง

“คงไม่ได้ทาํ ให้ทา่ นอ๋องตกใจนะเพคะ!”

“ต่อหน้าข้า เรืองทีน่าตกตะลึงผิดแผกชาวบ้านก็ทาํ มา
แล้วไม่นอ้ ย ข้าชินนานแล้ว”
18
“เดิมทีหม่อมฉันมิได้เป็ นเช่นนีนะเพคะ”

หลิงอวีจืออธิบายอย่างหดหู่

“เช่นนันเดิมทีเจ้าเป็ นอย่างไร”

“เดิมที...”

เดิมทีเธอคือเทพธิดา พูดไปแล้วเซียวเหยียนก็ไม่เข้าใจ
ชายชาตรีจะมิเอ่ยถึงความเก่งกาจในอดีต ความเป็ น
เทพธิดาห่างไกลจากตัวเธอไปแล้ว เธอพบว่าเธอและ
เซียวเหยียนต่างได้ประโยชน์ซงกั
ึ นและกัน ทําไมถึงไม่มี
19
บุญวาสนาแบบนีกับเฉินเซียวหรูนะ สวรรค์ไม่ตามใจคน
จริง ๆ

“ท่านอ๋องคงไม่คิดจะไม่บอกหม่อมฉันไปตลอด ว่าพวก
เราจะไปทําอะไรทีซูโจวกระมังเพคะ! ท่านอ๋องไม่บอก
หม่อมฉันคงว้าวุน่ ใจไปตลอดทาง”

ตอนแรกยังคิดว่าคราวนีเซียวเหยียนก็ยงั ไม่ยอมบอก
ปรากฏว่าครังนีเซียวเหยียนกลับบอกเธอ

“ข้าไปหาคนคนหนึงทีซูโจว”

“หาใครเพคะ”
20
ใครกันยิงใหญ่ขนาดนี นึกไม่ถงึ ว่าเซียวเหยียนจะเดิน
ทางไปหาคนด้วยตนเอง

“มารดาของข้าเอง”

ในสมองของหลิงอวีจือเหมือนจะมีความทรงจําเกียวกับ
ประวัติครอบครัวเซียวเหยียนอยูเ่ ล็กน้อย เซียวเหยี
ยนกําเนิดในตระกูลเซียว เป็ นตระกูลทีโดดเด่นมากใน
เมืองหลวง ท่านปู่ ของเขาช่วยบรรพบุรุษสร้างรากฐาน
ของแคว้นเว่ยตะวันตก ประสบความสําเร็จอย่างยิงใหญ่
ด้วยเหตุนีจึงได้รบั แต่งตังเป็ นผิงหนานอ๋อง

21
บิดาของเขาสืบทอดตําแหน่งอ๋อง ยังคงมีอาํ นาจชือเสียง
มากในกองทัพ เดิมมีความสัมพันธ์ฉนั พีน้องแน่นแฟ้น
กับฮ่องเต้องค์ก่อน มิรูว้ า่ เหตุผลกลใดถึงได้แตกหัก ผิง
หนานอ๋องอยูๆ่ ก็ถกู มือสังหารยิงศรตาย พระชายาผิง
หนานอ๋องก็หายตัวไปโดยมิทราบสาเหตุ เซียวเหยียนผูม้ ี
อายุเพียงสิบขวบสืบทอดตําแหน่งอ๋อง ภายหลังจึงได้รบั
แต่งตังเป็ นอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์

หลิงอวีจือเกิดความคิดสืบสาวราวเรือง จึงถามต่อ

“มารดาของท่านอ๋องอยูท่ ีซูโจวหรือเพคะ”

“ยังไม่แน่ใจ ดังนันข้าจึงไปยืนยันเรืองนีด้วยตนเอง เจ้า

22
เป็ นหญิงสาวโสด ไหวพริบถือว่าดี มีบางเรืองทีเจ้าช่วย
ข้าได้”

เซียวเหยียนอธิบายง่ายๆ อีกครัง ยังมีอีกประโยคทีไม่ได้

บอกหลิงอวีจือคือ มาคราวนีถือโอกาสพานางมาเจอว่า
ทีแม่สามี ตังแต่เล็กเซียวเหยียนกับมารดามีความ
สัมพันธ์ทีดีตอ่ กันมาก หากพบคนทีใจรักแล้ว ก็ยอ่ มหวัง
ว่าจะได้พานางไปให้มารดาดู

หลิงอวีจือรูว้ า่ ปี นนั ทีจวนผิงหนานอ๋องต้องเกิดเรือง

ใหญ่อะไรแน่นอน มิเช่นนันเหตุใดพระชายาดีๆ จะจาก
บ้านเกิดไปไกลได้

23
ถึงแม้จะอยากรู ้ แต่ก็ไม่ซกั ถามต่อ อย่างไรก็ไม่ใช่เรือง
ของเธอ ตอนนีเรืองทีเธอเป็ นห่วงทีสุดคือเมือไหร่จะได้
กลับไปเมืองหลวง

เดิมทีหลิงอวีจือไม่อยากไปซูโจว อยูๆ่ ก็ถกู เซียวเหยี

ยนส่งไปซูโจวโดยไม่รูต้ น้ สายปลายเหตุ ในใจเธอก็ยงั คง
ไม่เป็ นสุข

ตอนแรกยังคิดจะตามจีบเฉินเซียวหรู พอไปเสียแบบนี
ยืดเวลาไปอีกสองสามเดือนอย่างกะทันหัน กลับไปอีกที
ก็ยงั ไม่รูว้ า่ สถานการณ์จะเป็ นอย่างไร ดังนันระหว่างเดิน
ทางนี เธอพยายามรักษาระยะห่างกับเซียวเหยียนไว้ให้
ได้มากทีสุด ต่อหน้าเซียวเหยียนไม่ตอ้ งพูดมาก ยอมเบือ
ตายเสียดีกว่าหาเรืองคุยกับเซียวเหยียน
24
ตอนทีผ่านเขาเฮยเย่า อยูๆ่ รถม้าก็หยุด หลิงอวีจือทีพิง
ไหล่หนานเยียนกําลังจะหลับก็ตืนขึนมาทันที หาวแล้ว
พูดว่า

“ฟ้ามืดแล้วหรือ”

“ข้างนอกเกิดเรืองแล้ว”

เมือเห็นว่าหลิงอวีจือใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนอน
เซียวเหยียนก็รูส้ กึ ไม่คอ่ ยสบายใจ แม่สาวน้อยคนนีจงใจ
หลบหน้าเขา เขารับรูไ้ ด้โดยปริยาย แต่เขาก็รูด้ ีวา่ สภาพ
เช่นนีอยูไ่ ม่นานประเดียวก็ถกู ทําลายไป

25
เห็นเซียวเหยียนบอกว่าข้างนอกเกิดเรืองด้วยใบหน้า
สงบ หลิงอวีจือก็ตืนตัวทันที รีบแง้มม่านหน้าต่างออก
พอเห็นสถานการณ์ภายนอกก็ตระหนกตกใจจนมือสัน

ทีนีเกิดเรืองแล้ว เกิดเรืองใหญ่แล้วชัดๆ

26
ตอนที 124 ลุงขาดแคลนลูกสาวหรือ

ข้างนอกมีผชู้ ายขีม้าสิบกว่าคนปิ ดล้อมพวกเขาเอาไว้

ผูช้ ายพวกนันดูวอ่ งไวและดุรา้ ย ป่ าเข้าทีร้างไร้ผคู้ น ข้าง
หน้าไม่เห็นหมูบ่ า้ นข้างหลังไม่เห็นห้างร้าน หากเดาไม่
ผิด พวกเขาน่าจะเจอโจรประจําถินเข้าให้แล้ว

“ข้างในออกมาเว้ย ทิงผูห้ ญิงกับเงินไว้แล้วไปได้ มิเช่น

27
นันก็ทงชี
ิ วิตเอาไว้เลย”

“ท่านอ๋อง ก่อนออกเดินทางท่านมิได้สืบมาก่อนหรือ ทีนี

มีโจรประจําถินนะเพคะ”

“ถนนเส้นนีเป็ นทางลัด พวกเจ้าอย่าขยับ”

ทิงประโยคนีไว้แล้วเซียวเหยียนก็ลงรถม้าไป ใจของหลิ
งอวีจือกระวนกระวายแทบทนไม่ไหว หนานเยียนขวัญ
ผวาจนตัวสันไปหมด นางไม่เคยเจอโจรประจําถินมา
ก่อน ในสายตานาง โจรประจําถินล้วนเป็ นพวกคนเถือน
เหมือนผีหา่ ซาตาน น่ากลัวอย่างยิง

28
“คุณหนูเจ้าคะ...”

“ไม่ตอ้ งกลัว เป็ นแบบนีท่านอ๋องคงเห็นเป็ นเรืองตลก”

หลิงอวีจือตบไหล่หนานเยียนเบาๆ หนานเยียนจึงได้ฝืน
ตนให้สงบลงได้

เซียวเหยียนไม่ได้พาคนมามากมาย คนอืนทีตามมาล้วน
อยูใ่ นทีมืด คนทีอยูใ่ นทีแจ้งมีเพียงอูจ่ ิน และพวกนางอีก
สองคน

เซียวเหยียนยังคงไม่กระโตกกระตากเช่นเคย ทําตัวตาม
สบายมาก คนทีเป็ นหัวหน้าโจรคือชายทีไว้เครายาวชือ
29
หวังไห่ รูปร่างหน้าตาหยาบหนา พินิจพิจารณาเซียวเหยี
ยน

“วันนีดวงไม่เลว ดูพวกเจ้าแต่งตัวเหมือนพวกคุณชาย
บ้านมีเงิน อยากมีชีวิตอยูก่ ็ทงรถม้
ิ ากับสมบัติไว้ซะ มิเช่น
นันข้าก็จะไม่เกรงใจแล้ว”

“สามหาว! อยากได้สมบัติของพวกเรา ก็ตอ้ งดูวา่ พวก

เจ้ามีฝีมือหรือไม่”

อูจ่ ินตอบกลับอย่างเยือกเย็น

“โอ้โห มีลกู บ้าด้วยว่ะ พวกเรา สังสอนไอ้หน้าขาวสอง

30
คนนีหน่อยซิ ให้พวกมันรูจ้ กั ความร้ายกาจของพวกเรา
หน่อย”

หวังไห่พดู หัวเราะเสียงดัง พวกโจรทีอยูข่ า้ งหลังก็หวั เราะ

ตาม หลิงอวีจือได้ยินเสียงหัวเราะ ก็อดรูส้ กึ หวาดกลัวไม่
ได้ พวกโจรประจําถินเยอะขนาดนี พวกเธอจะเอาตัว
รอดไปได้อย่างไร

“พวกเรา ไปตรวจดูรถมาสักสองสามคน ดูหน่อยว่าข้าง

ในมีคนหรือไม่”

หวังไห่เอ่ยปากอีกครัง หลิงอวีจือใจเย็นไม่ไหวแล้ว เซียว

เหยียนถอยกลับมาข้างรถม้า แง้มม่าน ยืนมือไปหาหลิ

31
งอวีจือ

“อวีจือ ลงมา”

หลิงอวีจือวางมือลงไป หนานเยียนก็กระโดดตามลงมา
พวกผูช้ ายเห็นหน้าหลิงอวีจือชัดเจนแล้ว ดูเหมือนจะพอ
ใจเป็ นอย่างยิง

“แม้จะเด็กไปหน่อย แต่ก็หน้าตาไม่เลว เอาตัวกลับไปทํา

เมียหัวหน้าโจรก็ได้”

หลิงอวีจือชําเลืองมองพวกผูช้ ายหยาบโลน ตาคูน่ นั

บริสทุ ธิจริงใจ ดูเหมือนเด็กน้อยอ่อนต่อโลก
32
“ท่านลุง ขาดแคลนลูกสาวหรือ แต่ขา้ ไม่ได้ขาดพ่อนีนา
ท่านแก่เกินหน่อยทีจะเป็ นพ่อข้านะ”

พอประโยคนีออกจากปากไป หวังไห่ก็ตะลึง เซียวเหยี

ยนอดใจไม่ไหว ยกมุมปากขึน

“ข้าขาดแคลนลูกสาวจริงๆ เอ็งช่วยข้าคลอดมาสักคนก็
ได้แล้ว”

หลิงอวีจือร้องไห้โฮ

“ลุง ข้าเพิงจะสิบสองปี เอง ข้าต้องการพ่อข้า ต้องการ

33
พ่อ”

เซียวเหยียนไม่ได้ขดั จังหวะหลิงอวีจือ ให้นางได้แสดงต่อ

ไป บางครังเขาก็รูส้ กึ แปลกใจ เหตุใดหลิงอวีจือถึงเล่น
ละครเก่งเช่นนี มิหนําซําเล่นเป็ นอะไรก็เป็ นเหมือนสิงนัน

“มัวตะลึงอะไร ยังไม่เอาตัวมาอีก! สิบสองปี แล้วจะ

ทําไม โตไม่ทนั ข้าก็เลียงอีกสองปี ”

อูจ่ ินลงมือแล้ว เซียวเหยียนยังไม่ได้ลงมือ ใจหลิงอวีจือ

ตระหนกตกใจอย่างยิง เกาะแขนเซียวเหยียน

“ท่านอ๋อง ท่านพาคนมาแค่คนเดียวหรือเพคะ”
34
“อืม”

“อย่างนันพวกเราทําอย่างไรดีเพคะ ดาบมันไม่เลือกแทง
คนนะเพคะ พวกเรา...”

“พวกมันไม่ได้จะทําอะไรข้าหรอก พวกมันไม่ได้สนใจข้า
ด้วยซํา”

หลิงอวีจืออยากจะร้องไห้แล้ว เป็ นครังแรกทีรูส้ กึ เกลียด

เซียวเหยียนขนาดนี เซียวเหยียนแค่ให้เงิน โจรพวกนีก็ไม่
ทําอะไรพวกเขาหรอก แต่เธอกับหนานเยียนตกอยูใ่ น
อันตรายแล้ว หากถูกจับเข้าไปในรังโจรจริงๆ ถึงตอนนัน

35
ก็ไม่รูว้ า่ จะเกิดเรืองอะไรขึน หากต้องเป็ นเมียหัวหน้าโจร
จริงๆ เธอยอมวิงชนกําแพงตายเสียดีกว่า

------

ตอนที 125 ท่านอ๋องต้องรับผิดชอบหม่อมฉัน

“ท่านอ๋อง ท่านต้องพาหม่อมฉันออกไป ท่านอ๋องต้องรับ

ผิดชอบหม่อมฉันนะเพคะ”

พอเห็นเซียวเหยียนยังคงเอ้อระเหย เธอก็อยากจะตีเซียว
36
เหยียน นีมันเคราะห์กรรมอะไรกัน ให้ตายเถอะ

“ขอเพียงข้าไม่เป็ นอะไร เจ้าก็จะไม่เป็ นอะไร ไม่ตอ้ ง

กลัว”

เซียวเหยียนปลอบหลิงอวีจือเสร็จ เนืองด้วยคนจํานวน
น้อยกว่า ไม่นานพวกเขาก็ถกู กลุม่ โจรจับได้ ตังแต่ตน้ จน
จบ เซียวเหยียนก็ยงั ไม่ลงมือทําอะไร มีเพียงอูจ่ ินคน
เดียวทีต่อสู้ เพราะทําให้พวกโจรบาดเจ็บไปหลายคน
พวกโจรจึงโมโหจับเซียวเหยียนและอูจ่ ินไว้ หลิงอวีจือไม่
รูว้ า่ เซียวเหยียนมีแผนอะไร รูเ้ พียงแต่วา่ พวกนางตกอยู่
ในมือโจรแล้ว

37
พวกโจรแย่งชิงเงินของพวกเขา แล้วพาพวกเขาสีคนไปที
ภูเขา ทางขึนเขาคดเคียวเลียวลด หลิงอวีจือผ่านโค้งจน
มึนไปหมดแล้ว นึกไม่ถงึ ว่ารังโจรจะเหมือนกับเขาวงกต
อย่างไรอย่างนัน ถ้าหากเป็ นคนทีไม่รูท้ าง ก็ไม่มีทางหา
รังโจรเจอได้แน่นอน

ในทีสุด ข้างหน้าก็ปรากฏตัวอักษรเขียนว่าหมูบ่ า้ นชิ

วเฟิ ง หลิงอวีจือมองไปรอบทิศ ทุกทีมีแต่ภเู ขา เมือครู ่
เธอจําไม่ได้วา่ เส้นทางนีเดินมาอย่างไร ซับซ้อนเกินไป
จริงๆ หากจะหนี ก็เกรงว่าจะหาทางลงจากเขาไม่ได้

คิดถึงตรงนี หลิงอวีจือก็เศร้าใจยิงนัก

38
คราวนีพวกโจรได้รบั สมบัติมากมาย ยินดีปรีดาอย่าง
เห็นได้ชดั ทังหมูบ่ า้ นฉลองอย่างยิงใหญ่ แต่พวกเขาสี
คนกลับถูกจับขังลงกลอนไว้ในห้อง ทีประตูมีโจรเฝ้าอยู่

“ท่าน...คุณชายคะ ตอนนีพวกเราจะทําอย่างไร พวกเรา

ต้องหาวิธีออกไปนะเจ้าคะ”

หลิงอวีจือพูดเสียงเบาอยูข่ า้ งหูเซียวเหยียน

ลมหายใจอุน่ ๆ กรุน่ อยูข่ า้ งหูเซียวเหยียน ทําให้ภายใน

ใจเขาเกิดความรูส้ กึ ผิดปกติ สองคนอยูใ่ กล้กนั มาก จน
เขาได้กลินหอมบนตัวหลิงอวีจือ เขาจงใจทําให้หลิงอวี
จือตกใจ แสดงท่าทีจนปั ญญา

39
“เรืองนีต้องมองในระยะยาว เจ้ารูไ้ หมว่าภูเขาเฮยเย่า
เป็ นสถานทีเช่นไร ภูเขานีถูกหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งยึดครองมา
ตลอด ชาวเขาทีอยูแ่ ถวนีถูกคนหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งฆ่าตาย
หมดแล้ว นอกจากคนหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งแล้ว คนอืนทุกคนที
เข้ามาในเขานีต่างก็ออกไปไม่ได้ เมือครูเ่ จ้าก็เห็นแล้วว่า
ภูมิประเทศแปลกประหลาดมาก”

“ก็เพราะเห็นแล้วจึงร้อนใจอย่างไรเล่าเจ้าคะ ข้าต้องพึง
พาคุณชายแล้วเจ้าค่ะ”

“คุณหนูใหญ่ฉลาดปานนี คราวนีคิดหาวิธีไม่ออกหรือ”

40
เซียวเหยียนถามด้วยท่าทางใจเย็น

หลิงอวีจือมองเซียวเหยียนแล้วพูดเอาใจ

“ข้าจะไปฉลาดเหมือนคุณชายได้อย่างไร ครังนีคุณชาย
ดูไม่เป็ นเดือดเป็ นร้อน รูด้ ีวา่ เขาเฮยเย่ามีปัญหาก็ยงั จะ
ผ่านมาทางนี นีพิสจู น์ให้เห็นแล้วว่าในใจคุณชายมีแผน
การแล้ว ข้าจะฟั งแผนการของคุณชาย จะไม่เป็ นตัวถ่วง
ของคุณชายเด็ดขาด คุณชายวางแผนจะเจาะเข้าไปข้าง
ใน ถึงเวลานันจะได้หว่านแหจับให้หมดในคราวเดียว”

ก่อนหน้านีเธอหน้ามืดตาบอด คิดไม่ถงึ ว่าตนจะนึกว่า

เซียวเหยียนไม่มีแผน เซียวเหยียนเป็ นใคร ถ้าหากถูกโจร

41
ประจําถินไม่กีคนจับได้ เขาก็คงเดินมาไม่ถงึ ทุกวันนี
ด้วยเหตุนีเธอมันใจว่าเซียวเหยียนจงใจให้โดนจับ

เซียวเหยียนไม่ได้ยอมรับและไม่ได้ปฏิเสธ

“สมองใช้ได้เหมือนกัน”

“ในทีสุดสมองนีก็คิดได้แล้ว”

สินประโยคของหลิงอวีจือเมือครู ่ ประตูหอ้ งก็ถกู ผลัก

ออกมาทันใด พอเห็นคนทีเดินเข้ามา สีหน้าหลิงอวีจือก็
เปลียนไป เริมแสร้งทําท่าทางบริสทุ ธิไร้เดียงสา

42
คนทีเข้ามาก็คือหวังไห่ หวังไห่รูปร่างกํายํา ดูแล้วแข็ง
แรงกว่าเซียวเหยียนไม่นอ้ ย หวังไห่ไม่สนใจเซียวเหยี
ยนกับหลิงอวีจือ เดินตรงไปข้างหน้าหนานเยียน

“แม่นาง แม่สาวน้อยนันเด็กเกินไป ข้าชอบเจ้ามากกว่า

ผูห้ ญิงสองสามคนก่อนหน้านีมันไม่เชือฟั ง โดนข้าฆ่า
ตายหมดแล้ว

ตําแหน่งเมียหัวหน้าโจรว่างมานานแล้ว วันนีข้าดีใจนัก
คืนนีเราเข้าห้องหอกัน แม่นาง เจ้าเชือฟั งข้าไว้ดีทีสุด ถ้า
กล้าหนีละก็ ข้าจะฟั นแขนขาเจ้าให้หมามันกิน ทีนีข้า
เลียงหมาป่ าไว้สองสามตัว”

43
ตอนที 126 ฟั งคําคุณชายอย่างดี

44
คําพูดของหวังไห่ทาํ ให้หนานเยียนหน้าถอดสี แทบจะ
ร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ก็กลันนําตาไว้อย่างตังมัน

หลิงอวีจือแอบกุมมือหนานเยียนไว้แน่น อยากจะปลอบ
นาง นีมันอะไรกัน นึกไม่ถงึ ว่าหวังไห่จะถูกใจหนาน
เยียน คราวนีหลิงอวีจืออยากด่าคนเป็ นพิเศษ โจรพวกนี
ทําแต่เรืองไม่ดีจริงๆ หลายปี มานีไม่รูว้ า่ มีคนเท่าไรทีต้อง
มาตกอยูใ่ นมือพวกมัน เธอจะไม่ยอมให้โจรคนนีมา
ทําลายหนานเยียนเด็ดขาด

45
หลิงอวีจือยืนอยูข่ า้ งหนานเยียน แสร้งทําหน้าใสซือ
บริสทุ ธิต่อแล้วพูดว่า

“ท่านลุง นีเป็ นเรืองมงคลยิงใหญ่ เหตุใดถึงทําลวกๆ ล่ะ

ต้องตกแต่งเสียหน่อยสิ ถึงจะได้มีบรรยากาศการเฉลิม
ฉลองหน่อย ยังต้องมีชดุ แต่งงานกับงานไหว้ฟา้ ดินทีขาด
ไม่ได้อีก สําหรับสตรีมีสกุล ทําเช่นนีถึงจะถือว่าได้แต่ง
กับท่านเป็ นทางการ จะรีบร้อนเช่นนีไม่ได้นะ”

“แม่คนนี นึกไม่ถงึ ว่าเจ้าจะไม่ขดั ขวางเรืองนี ผูห้ ญิงก่อน

หน้าทีถูกจับมาล้วนแต่รอ้ งไห้จะเป็ นจะตาย ใครไม่รอ้ ง
ขอความตายนันไม่มี”

46
หลิงอวีจือยิมแล้วพูดต่อ

“นันเพราะพวกนางมีตาหามีแววไม่ ท่านลุงกํายําลําสัน
เช่นนี ซํายังดูแลหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งทีใหญ่ขนาดนี ผูช้ ายดีๆ
อย่างลุงจะหาทีไหนได้อีก หนานเยียนได้พบท่านลุงเป็ น
บุญวาสนายิงใหญ่แล้ว”

หวังไห่ถกู หลิงอวีจือชมจนจิตใจเบิกบาน อดหัวเราะ

เสียงลันไม่ได้

“แม่สาวน้อยนีช่างพูดจริง เจ้าพูดก็มีเหตุผล ถ้าเช่นนัน

แต่งงานไหว้ฟา้ ดินคืนพรุง่ นี”

47
“ท่านลุง ข้าหิวแล้ว ท่านหาอะไรให้พวกเรากินหน่อย
เถิด! วางใจได้ ข้าจะแต่งตัวให้หนานเยียนสวยๆ แน่นอน
รับรองว่าถ้าท่านเห็นแล้วจะไม่หนั ไปทางไหนอีกเลย”

การเชือฟั งของหลิงอวีจือทําให้หวังไห่ดีใจมาก ไม่นานก็

สังคนให้ไปเตรียมของกินให้พวกเธอ แล้วจึงหัวเราะลัน
จากไป

พอหวังไห่ไปแล้ว หนานเยียนก็ทาํ หน้าน้อยใจ

“คุณหนูเจ้าคะ บ่าว...บ่าวไม่อยากแต่งกับโจรคนนี”

“ข้ารูว้ า่ เจ้าไม่อยากแน่นอน หญิงสาวทีดีขนาดนี จะให้

48
โจรพวกนีมายํายีได้อย่างไร”

“เช่นนันเมือครูค่ ณ
ุ หนู...”

“ซือบือจริง”

หลิงอวีจือดีดหัวหนานเยียนเบาๆ

“ถ้าไม่ทาํ ให้หวั หน้าโจรนิงก่อน ป่ านนีมันก็ลากเจ้าเข้า

ห้องหอไปแล้ว เวลานีไม่ใช่เวลาแข็งชนแข็ง ต้องยอม
โอนอ่อน มิเช่นนันคนทีเสียเปรียบก็คือพวกเรา จงจําไว้
ตลอดเวลาว่า อย่าทําเรืองโง่ๆ เราไม่ได้กินอะไรมานาน
แล้ว เจ้าไม่หิวหรือ ไม่วา่ อย่างไรก็ตอ้ งกินให้อิมก่อน
49
ค่อยว่ากัน”

“อวีจือ กินอิมแล้วเจ้าวางแผนว่าจะหนีไปอย่างไร”

เซียวเหยียนถามเนิบๆ

หลิงอวีจือรูว้ า่ ต่อจากนีต้องพึงเซียวเหยียนแล้ว เธอทําได้

เพียงถ่วงเวลาเอาไว้ คิดถึงตรงนี เธอก็เดินไปข้างหลัง
เซียวเหยียน ทุบไหล่ให้เขา

“เรืองต่อจากนีก็ตอ้ งมอบหมายให้คณ
ุ ชายผูป้ ราดเปรือง
เรืองยุทธ์ของเราแล้วเจ้าค่ะ คุณชายวางใจได้ ข้ากับ
หนานเยียนจะไม่ก่อเรืองแน่นอน จะฟั งคําคุณชายอย่าง
50
ดี”

เห็นหลิงอวีจือเอาใจตนเช่นนี เซียวเหยียนก็อารมณ์ดี
อย่างยิง

“ข้าพาพวกเจ้าไปด้วยได้ แต่เจ้าต้องรับปากข้าเรืองหนึง”

“เรืองอะไรเจ้าคะ”

หลิงอวีจือรีบถามต่อ

“ออกไปคราวนีข้าไม่ได้พาแม่บา้ นมาด้วย ไม่สะดวก

หลายเรือง อูจ่ ินเองก็เป็ นผูช้ าย อวีจือ ระหว่างเดินทาง
51
เจ้ามาปรนนิบตั ิขา้ หน่อย ถือว่ามาทําหน้าทีเป็ นแม่บา้ น
ให้ขา้ ”

นีจะเอานางไปเป็ นสาวใช้แล้วสิ ถึงแม้จะไม่คอ่ ยยินดี

แต่ ณ เวลานีเธอก็ไม่กล้าปฏิเสธ ทําได้เพียงกัดฟั นรับ
ปากไป

“ได้เจ้าค่ะ ขอเพียงคุณชายยินดี แม่บา้ นก็แม่บา้ น”

เซียวเหยียนพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วบอกความต้อง
การต่อ

“ออกมาข้างนอก ข้าก็มิได้พิถีพิพนั อะไรมาก อวีจือ เจ้า

52
ทําเพียงสองเรืองก็พอ ทุกวันเมือข้าลุกจากเตียงแล้ว
ดูแลช่วยข้าเปลียนเสือผ้า ข้าเป็ นคนตัวเย็น ดังนันตอน
คําจะกลัวหนาว ทุกคืนก่อนข้าเข้านาน เจ้าต้องทําให้ผา้
ห่มของข้าอุน่ ”

------

ตอนที 127 โกหกเป็ นเรืองเป็ นราว

53
หลิงอวีจือทําตาโต มองเซียวเหยียนอย่างประหลาดใจ
ยิง

“ข้างหลังหมายถึงให้อนุ่ เตียงหรือเจ้าคะ”

“จะพูดเช่นนันก็ได้ สองเรืองนีง่ายมาก อวีจือต้องทําได้ดี

แน่นอน”

นีมันเรืองไร้สาระอะไรกัน ยังมาบอกอีกว่าตนเองไม่พิถี
พิถนั ก่อนนอนต้องให้คนมาอุน่ เตียง นียังเรียกว่าไม่พิถี
พิถนั หรือ ยังเป็ นท่านอ๋องตามคาด เธอเกือบจะสงสัยว่า
ตนเองฟั งผิดไปเสียแล้ว

54
“คุณชาย ตอนนีอากาศก็ไม่ได้หนาวมากนะเจ้าคะ ข้ายัง
มิได้ออกเรือน อุน่ เตียงให้ทา่ นจะทําให้เสียชือเสียงได้”

“อวีจือ เจ้าคิดไปถึงไหน อุน่ เตียงมิใช่รว่ มเตียงเคียง

หมอนสักหน่อย จะทําให้ชือเสียงเจ้าเสียหายได้อย่างไร
ข้ามีกฎทีปฏิบตั ิกนั มาตลอดคือ ถ้าหากออกเรือนแล้ว
มาทําเรืองนีให้ขา้ ถือว่าไม่ถกู ต้อง”

หลิงอวีจือหมดคําพูด

“เจ้าไม่ยินยอมก็ไม่เป็ นไร ถึงเวลาก็ใช้สมองอันแสน

ฉลาดของเจ้าลงเขาเองแล้วกัน”

55
เซียวเหยียนตอบกลับ มิได้ใช้นาเสี
ํ ยงบีบบังคับแต่อย่าง
ใด

หลิงอวีจือโกรธจนกัดฟั นกรอดๆ แต่ไม่มีทางอืน ทําได้

เพียงฝื นใจรับคําไป

“ก็ได้เจ้าคะ ข้าทํา”

“เหตุใดฟั งดูแล้วฝื นใจเหลือเกิน ข้าไม่ชอบฝื นจนผูอ้ ืน”

หลิงอวีจือได้แต่เก็บซ่อนความไม่พอใจไว้ ยิมตาหยีพดู
ว่า

56
“จะฝื นใจได้อย่างไรเพคะ ท่านอ๋องคิดมากไปแล้วเพคะ
หม่อมฉันยินดีอย่างยิง ทีได้ปรนนิบตั ิทา่ นอ๋อง นีถือเป็ น
เกียรติของหม่อมฉันเพคะ”

ปากรับคําไป แต่ใจทุกข์ระทม เธอรูส้ กึ ว่าตนถูกเซียวเหยี

ยนต้มเสียแล้ว เห็นชัดๆ ว่าจงใจแกล้งเธอ หรือว่าเขา
ออกหน้าช่วยเหลือจูจินอีกครัง

“แบบนีสิถงึ จะถูก อวีจือ เมือครูเ่ จ้าทุบไหล่ให้ขา้ สบาย

ยิงนัก ทุบให้ขา้ ต่อสิ”

หลิงอวีจือเบะปาก เซียวเหยียนก็คือเซียวเหยียน เขาจับ

จุดอ่อนเธอได้ทกุ ครัง ทําให้เธออยากจะปฏิเสธแต่ก็

57
ปฏิเสธไม่ได้ สถาการณ์ตอนนี ต้องอาศัยเซียวเหยี
ยนเท่านันทีพาเธอออกไปได้ จะทําให้เซียวเหยี
ยนอารมณ์เสียไม่ได้เด็ดขาด พอเซียวเหยียนเอ่ยปาก
เธอก็กระตือรือร้นเข้าไปทุบไหล่ให้เซียวเหยียน

“คุณชายเจ้าคะ ตรงนีเป็ นอย่างไรเจ้าคะ”

“ไม่เลว ทําต่อไป”

อูจ่ ินทียืนอยูข่ า้ งๆ อยากจะหัวเราะ แต่ก็อดกลันไว้สดุ

ชีวิต เจ้านายเขาช่างร้ายกาจเหลือเกิน โกหกเป็ นเรือง
เป็ นราวเพียงนี ขนาดเขายังเกือบเชือ

58
หลิงอวีจือได้แต่ยอมรับชะตากรรม ทุบไหล่ให้เซียวเหยี
ยน ในใจก็แอบด่าเซียวเหยียน เมือเปรียบเทียบกันแล้ว
เฉินเซียวหรูเป็ นสุภาพบุรุษกว่ามาก เซียวเหยียนคาด
คะเนได้ยาก พฤติกรรมบางอย่างก็แปลกประหลาด
เหมือนทีคิดไว้ พวกชนชันสูงล้วนแต่นิสยั ไม่ดี

จากนัน แม่บา้ นประจําหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งก็เอาของกินมาให้

พวกเขาไม่นอ้ ย ซํายังเป็ นปลาและเนือชินใหญ่ ทุกคน
ต่างกินกันอย่างดี แม่บา้ นพาหลิงอวีจือกับหนานเยียน
ไปอีกห้อง ให้คนจัดเตรียมของสําหรับไหว้ฟา้ ดินในคืน
ถัดไป

พวกนางไปแล้ว เซียวเหยียนเก็บสีหน้าท่าทางสบายๆ
กลับไป แล้วทําท่าทางขึงขัง
59
“เรืองจัดการไปอย่างไรบ้าง”

“นายท่านวางใจได้ เรืองนันจัดการถูกต้องครบถ้วนแล้ว
กลายเป็ นว่าคุณหนูใหญ่ได้มอบโอกาสดีแก่พวกเรา
จริงๆ คืนพรุง่ นีจะต้องรวบหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งให้ได้ภายใน
คราวเดียว”

หมูบ่ า้ นชิวเฟิ งสร้างหายนะไปทัว เซียวเหยียนวางแผน

จะถอนรากถอนโคนหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งมานานแล้ว เพียงแต่
เขาเฮยเย่ามีภมู ิประเทศทีแปลกประหลาดเป็ นพิเศษ พอ
เข้ามาแล้วก็หลงทาง ไม่มีทางหาทีตังของหมูบ่ า้ นชิวเฟิ ง
ได้เลย ด้วยเหตุนีเซียวเหยียนจึงจงใจให้ตนเองเป็ นเหยือ

60
อยากจะค้นหาทีตังทีแท้จริงของหมูบ่ า้ นชิวเฟิ ง

เมือครูต่ อนทีขึนเขามา เขาจดจําทางได้ชดั เจนแจ่มแจ้ง

แล้ว เขาทิงสัญญาณลับให้คนของตนไว้ตามทาง พวก
เขาตามหาทีนีได้เร็วมาก แต่คืนพรุง่ นีจะเป็ นโอกาสดีที
สุดทีจะลงมือ

วันถัดมาทังหมูบ่ า้ นชิวเฟิ งประดับประดาโคมไฟสดใส

คึกคักเป็ นพิเศษ แม่บา้ นให้หนานเยียนเปลียนเป็ นชุด
มงคลสีแดงตังแต่เช้า หวีผมเรียบร้อย หนานเยียนยืนนัง
อย่างไม่คอ่ ยเป็ นสุข หลิงอวีจือมองหนานเยียนในกระจก
ทองแดง ยกนิวหัวแม่มือขึนมาชืนชมนาง

61
“หนานเยียน แต่งตัวเช่นนีแล้วสวยจริงๆ ”

62
ตอนที 128 ออกจากรังโจร

“คุณหนูเจ้าคะ นีมันเวลาไหนแล้ว อย่าล้อเล่นสิเจ้าคะ

ยังดีทีไอ้หวั หน้าโจรนันมันถูกใจบ่าว มิเช่นนันคุณหนูจะ
ทําอย่างไร”

“เจ้าไม่กลัวแล้วหรือ”

“ไม่กลัวได้อย่างไรเจ้าคะ แต่บา่ วอยากปกป้องคุณหนู

ถ้าเอาบ่าวไปแลกกับคุณหนูได้ บ่าวก็ยอม”

หนานเยียนพูดอย่างจริงจัง
63
หลิงอวีจือเขกหัวหนานเยียนเบาๆ

“คนโง่ ใครจะให้เจ้าแลก เจ้าอยากปกป้องข้า ข้าก็ปก

ป้องเจ้า วางใจเถิด ไม่มีอะไรหรอก ไม่นานเราก็จะได้
ออกจากทีนีแล้ว”

หนานเยียนพยักหน้า

“บ่าวเชือคุณหนู”

ฟ้ามืดแล้ว ถึงเวลาไหว้ฟา้ ดินแล้ว หนานเยียนถูกพาไป

ไหว้ฟา้ ดิน นอกจากคนเฝ้ายามแล้ว แทบจะทุกคนในหมู่
64
บ้านชิวเฟิ งต่างมารามตัวกันทีนี เหล้าเป็ นไหๆ ถูกส่งไป
บนโต๊ะ พวกโจรข้างล่างต่างใช้ชามใหญ่ดืมเหล้า หลิงอวี
จือเห็นแล้วยังปากอ้าตาค้าง ดืมเหล้าเป็ นนําชัดๆ

ไหว้ฟา้ ดินแล้ว ข้างนอกยังคงดืมเหล้ากันต่อ หนานเยียน

ถูกส่งไปห้องหอ หลิงอวีจือไปห้องหอเป็ นเพือนนาง คน
ข้างนอกต่างกําลังดืมเหล้า ตามหลักการเวลานีเป็ นเวลา
ทีดีทีสุดทีจะลงมือ แผนการของเซียวเหยียน ทีแท้ตนเดา
ผิดอย่างนันหรือ ถ้ายังไม่มาอีก ประเดียวหวังไห่ก็จะเข้า
มาในห้องหอจริงๆ แล้ว

หลิงอวีจือร้อนใจมาก หนานเยียนก็เช่นกัน นังอยูบ่ น

เตียงอยูไ่ ม่สขุ อย่างเห็นได้ชดั ขัดมือไปมาไม่หยุด ตัดสิน
ใจแน่วแน่ในใจ ถ้าหากหนีไปไม่พน้ จริงๆ ก็จะกัดลินตาย
65
หนานเยียนคิดเงียบๆ

รอสักครู ่ อยูๆ่ ข้างนอกประตูหอ้ งก็มีการเคลือนไหว หลิ

งอวีจือยินดีในใจ เซียวเหยียนมาแล้วจริงๆ ดูเหมือนตน
เองจะเดาถูกแล้ว

เซียวเหยียนพาอูจ่ ินมาผลักประตูหอ้ งเปิ ดออก ไม่ได้พดู

ไร้สาระมากความ

“ตามข้ามา”

พูดจบก็ออกไปข้างนอก หลิงอวีจือเห็นหนานเยียนยังคง
66
ตะลึงอยู่ รีบตะโกน

“หนานเยียน มัวตะลึงอะไรอยู่ รีบตามมา”

หนานเยียนถึงได้วิงเหยาะๆ ตามไป ตอนแรกมีโจรสอง

คนเฝ้าหน้าประตูหอ้ ง นีคงถูกตีสลบไปนานแล้ว หลิงอวี
จือเดินตามเซียวเหยียน เห็นตรงงานเลียงมงคลกําลัง
ชุลมุนวุน่ วาย เสียงตะโกนฆ่ากันเข้าหูไม่วา่ งเว้น เซียวเห
ยียนส่งคนมาทีนีตามคาด แถมยังส่งมาไม่นอ้ ย เธอตาม
เซียวเหยียนไปติดๆ เพราะกลัวว่าจะคลาดกัน

ตอนนันเองอยูๆ่ ก็มีเงาดํามาขวางทางพวกเขาไว้ เงาดํา

นันคือหวังไห่นีเอง มีโจรอีกสองคนตามมาข้างหลัง

67
แววตาของหวังไห่เวลานีแทบจะลุกเป็ นไฟ น่าตกใจจน
หนานเยียนเริมตัวสัน เอือมมือออกไปคว้ามุมเสือของหลิ
งอวีจือโดยไม่รูต้ วั

“พวกเจ้าเป็ นใคร นึกไม่ถงึ ว่าจะบังอาจมีความคิดตีหมู่

บ้านชิวเฟิ ง”

“พวกเราเป็ นใคร เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องรู ้ หวังไห่ หลายปี มานี

เจ้าก่ออาชญากรรมมาไม่นอ้ ย จากวันนีเป็ นต้นไป หมู่
บ้านชิวเฟิ งจะสลายหายไปจากโลกนีอย่างสินซาก”

สองตาของหวังไห่แดงกํา

68
“นีเป็ นธุรกิจของกู ถ้าตายในมือกูถือว่าดวงซวยเองแล้ว
กัน”

“ถ้าอย่างนันวันนีก็ถือว่าเจ้าดวงซวยสิ”

“กูจะสับพวกมึง”

พูดจบหวังไห่ก็พงุ่ เข้ามา เซียวเหยียนดึงหลิงอวีจือไว้

ส่วนหนานเยียนมอบหมายให้อจู่ ิน

“ปกป้องหนานเยียนให้ดี”

69
“ขอรับ นายท่าน”

อูจ่ ินรับปาก ดึงหนานเยียนทียืนตะลึงแข็งทือ

เซียวเหยียนปกป้องหลิงอวีจือไปพลาง สูก้ บั หวังไห่ไป

พลาง วิทยายุทธ์ของหวังไห่สงู ทีสุดในบรรดาโจร ใน
เวลานีเขาต้องการชีวิตของเซียวเหยียนเท่านัน เขารูว้ า่
เซียวเหยียนเป็ นคนทําลายหมูบ่ า้ นชิวเฟิ ง ดังนันจึงต่อสู้
อย่างโหดเ**◌้ยม ออกอาวุธแต่ละครังเอาถึงตาย

เซียวเหยียนปกป้องหลิงอวีจือไว้ในอ้อมแขน ตอนนี
สมองเธอคิดอะไรไม่ได้เลย คมดาบแทงไม่เลือกคน แถม

70
คูต่ อ่ สูย้ งั เป็ นโจรประจําถินทีสูย้ ิบตา ความรูส้ กึ แบบนัน
น่าสะพรึงกลัวจริงๆ

เซียวเหยียนต้องปกป้องหลิงอวีจือ ส่วนอีกฝ่ ายก็ตอ่ สูส้ ดุ

ชีวิต ถ้าไม่ระวังแม้แต่นิดเดียว แขนของเซียวเหยียนถูก
ดาบหวังไห่ฟันแน่นอน แววตาเซียวเหยียนประกาย
เจตนาฆ่า ถีบเข้าทีท้องของหวังไห่ ส่วนหวังไห่ก็ถอยไป
สองสามก้าว เลือดพุง่ ออกจากปาก

------

71
ตอนที 129 ความคิดเหลวไหล

“กูเอาจริงแล้ว”

หวังไห่ยกดาบขึน พุง่ เข้ามาอีกครัง อูจ่ ินฆ่าโจรสองคนที

ตามรังควานเขาไปแล้ว จับดาบแล้วแทงเข้าไปจากด้าน
หลัง ดาบพุง่ ทะลุช่วงท้องของหวังไห่ทนั ที หวังไห่กมุ ท้อง
ตนเองไม่เข้ามายุง่ อีก ไม่นานก็หายวับไปในความมืด

อูจ่ ินวิงไล่ไปทันที หลิงอวีจือเห็นแขนเสือด้านขวาถูก

ดาบฟั นขาด เผยให้เห็นแผลข้างใน บนนันมีเลือดไหล
ซิบๆ เลือดสดไหลออกมาไม่หยุด นีคือแผลทีเกิดจาก
การปกป้องเธอ เธอพยุงเซียวเหยียน ถามอย่างเป็ นห่วง

72
“คุณชาย ไม่เป็ นไรใช่ไหมเจ้าคะ”

เซียวเหยียนทําท่าว่าเป็ นเรืองเล็กน้อยไม่มีอะไร เหมือน

โดนบาดแค่ผิวๆ เท่านัน หลิงอวีจือรูว้ า่ บาดแผลของ
เซียวเหยียนต้องไปจัดการข้างล่างเขา นึกถึงก่อนนีที
เซียวเหยียนคอยปกป้องเธอมาตลอด อยูๆ่ เธอก็คิดว่า
เซียวเหยียนก็ยงั ดีมากเช่นเดิม ถึงแม้พฤติกรรม
บางอย่างจะทําให้คนอืนเข้าใจยาก เพราะการช่วยเหลือ
ซึงกันและกันครังนี ทําให้ระยะห่างระหว่างสองคนใกล้
ชิดเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทางลงเขา หลิงอวีจือคอยตามหลังเซียวเหยี

73
ยนตลอด และถามอย่างใคร่รู ้

“คุณชาย ท่านพูดเองว่าภูมิประเทศของเขาเฮยเย่า
แปลกประหลาด ท่านไม่กลัวหลงทางหรือเจ้าคะ”

“เดินผ่านครังเดียว ข้าก็จาํ ได้หมดแล้ว”

“หา…”

หลิงอวีจือตะลึงจนอ้าปากค้าง เก่งเกินไปแล้ว เธอเป็ น

นักแสดง ต้องท่องบทเป็ นประจํา ความจําดีมากแล้ว พูด
ได้วา่ ถ้าได้ผา่ นตาแล้วก็ไม่ลืม แต่ตอนทีขึนเขามา
ภูมิประเทศของทีนีวกวนจนทําให้เธอมึน แยกไม่ออกว่า
74
ไหนเหนือใต้ออกตกโดยสินเชิง สมองพร่ามัว นึกไม่ถงึ ว่า
เซียวเหยียนจะจําได้ นีไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว

“คุณชาย ท่านเก่งเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าเลือมใสท่านจน

แทบจะลงไปกราบเบญจางคประดิษฐ์”

เซียวเหยียนไม่ได้ตอบ เพียงแต่พาหลิงอวีจือเดินลงไป
ข้างนอกมืดมิด อาศัยแสงจันทร์ถงึ จะพอเพ่งมองเห็น
ทางได้ หลิงอวีจือกับหนานเยียนคนหนึงอยูข่ า้ งหน้าคน
หนึงอยูข่ า้ งหลัง เดินกระย่องกระแย่ง

ทันใดนัน หลิงอวีจือเดินสะดุด ทังตัวพุง่ ไปข้างหน้า หลิ

งอวีจือนึกว่าตัวเองจะกินดินเสียแล้ว ผลคือพุง่ เข้าซบอก

75
อันแข็งแรงของใครคนหนึง เซียวเหยียนยืนมือมาโอบเอว
หลิงอวีจือ นําเสียงดูถกู

“เดินบนทางเดินยังเดินไม่ดี”

พูดจบก็คลายมือโดยปริยาย

“หม่อมฉันเก่งเหมือนท่านอ๋องเสียทีไหนล่ะเพคะ ดวงตา
อย่างกับหลอดไฟ”

“หลอดไฟคือสิงใด”

76
“สิงของทีส่องแสงได้ชนิดหนึงเพคะ”

อยูๆ่ เซียวเหยียนก็ยอ่ ตัวนังยองๆ หลิงอวีจือไม่เข้าใจ

ความหมาย จนเซียวเหยียนต้องเอ่ยปาก

“ขึนมา”

หลิงอวีจืองง หมายความว่าเซียวเหยียนจะแบกเธอ
อย่างนันหรือ ไม่ได้คิดผิดใช่ไหม ท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จ
ราชการแทนพระองค์จะแบกเธอ เหลือเชือจริงๆ

“คุณชาย จะไม่เป็ นไรหรือเจ้าคะ”

77
“เจ้าซุม่ ซ่ามเช่นนี พวกเราจะต้องเดินอีกนานเท่าไร มือ
ข้าเลือดซึมไม่หยุด ต้องรีบพันแผลให้เร็วทีสุด รถม้าข้าง
ล่างมียา เจ้าอย่ามาทําให้ขา้ เสียเวลา รีบขึนมา”

นําเสียงของเซียวเหยียนสุดทนแล้ว หลิงอวีจือเพิงนึกได้
ว่ามือเขาได้รบั บาดเจ็บ จึงขึนเกาะด้านหลังของเซียวเห
ยียนขณะทีเขาพูดเร่ง เซียวเหยียนลุกขึน แบกหลิงอวีจือ
เดินต่อไปข้างหน้า หลิงอวีจือไม่หนักเลย ดังนันเซียวเหยี
ยนจึงแบกเธอ และสามารถเดินได้อย่างมันคง

นีเป็ นครังแรกทีหลิงอวีจือโดนผูช้ ายแบก ในละครทัง

หมดไม่มีฉากแบบนีมาก่อน ความรูส้ กึ นีออกจะแปลกๆ
สักหน่อย คิดดูให้ถีถ้วน เซียวเหยียนปฏิบตั ิตอ่ เธอ
เหมือนจะดีมาก มากเป็ นพิเศษ หรือว่าเซียวเหยียนชอบ
78
เธอ

เธอปฏิเสธความคิดของตัวเองอย่างไว เซียวเหยียนจะ
ชอบเธอได้อย่างไร เห็นๆ อยูว่ า่ คนทีเซียวเหยียนชอบคือ
จูจิน ถึงแม้ไม่ใช่จจู ิน ก็ยงั มีมหู่ รงกวานเย่วอ์ ีกคน
ประหลาดจริงๆ ไม่นกึ ว่าตนจะมีความคิดเหลวไหลเช่นนี

79
ตอนที 130 ขณะแบกนาง ก็เกิดความรูส้ กึ พึงพอใจ

เซียวเหยียนไม่รูว้ า่ ทําไม ขณะแบกหลิงอวีจืออยูพ่ ลัน

เกิดความรูส้ กึ พึงพอใจอย่างยิง ราวกับว่าร่างกายนีถูก
เติมเต็มอย่างไรอย่างนัน เขายินดีแบกนางลงเขาไป
ตลอดทาง ถึงขนาดหวังว่าหนทางนีจะไม่มีวนั สินสุด
80
เสียดายก็เพียงแต่ตอนนีแม่สาวน้อยไม่รูเ้ ลยว่าใจเขาคิด
อย่างไร ในใจกลับคิดถึงแต่ชายอืน

หนานเยียนตามอยูข่ า้ งหลัง ราวกับว่ากําลังฝันไป เธอ

สะบัดหัวแล้วสะบัดอีก ตนเองตาฝาดไปแล้วแน่ๆ

ขณะเดินทาง สองคนไม่ได้พดู อะไรเลย ถูกผูช้ ายแบกไว้

ใต้แสงจันทร์เช่นนี รูส้ กึ โรแมนติกอย่างประหลาด อีก
ฝ่ ายก็เป็ นชายหนุ่มรูปงามเสียด้วย นีแข่งกับฉากรักในซี
รีสไ์ อดอลได้เลย

พอถึงตีนเขา ก็มีรถม้าจอดอยูห่ นึงคันตามคาด เซียวเหยี

ยนปล่อยหลิงอวีจือลง ตลอดทางหลิงอวีจือแนบแน่นไป

81
กับหลังของเขาเช่นนี ทําให้ในใจเขารูส้ กึ แปลกๆ แล้วเขา
ก็ไล่ความรูส้ กึ นีออกไปให้พน้ ตลอดทางทีเดินมา
อารมณ์ช่างซับซ้อนนัก

“คุณชาย ข้าจะพันแผลให้นะเจ้าคะ”

ไหนๆ เธอก็เป็ นต้นเหตุของบาดแผลของเซียวเหยียน ดัง

นันในใจเธอยังคงรูส้ กึ ผิด

“ครังทีแล้วเจ้าช่วยรับลูกศรแทนข้า ครังนีถือว่าเราหาย
กันแล้ว”

เซียวเหยียนพูดเสียงเรียบ
82
หลิงอวีจือไม่เคยคิดเรืองหายกันเลย เธออยากให้เซียวเห
ยียนเป็ นหนีบุญคุณเธอ เรืองแมลงจิวเซียงยังตังความ
หวังไว้ทีเซียวเหยียน

“เรามาพันแผลกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

“เจ้าพันแผลเป็ นหรือ”

คําถามนีทําให้หลิงอวีจือชะงัก ถึงแม้เธอจะเคยแสดง
พวกบทหมอเทวดา แต่ไม่ได้รูเ้ รืองการจัดการบาดแผลที
แท้จริง ซําบาดแผลในละครโทรทัศน์ก็ลว้ นเป็ นของ
ปลอม

83
เซียวเหยียนขึนรถม้านําไปก่อนแล้ว หลิงอวีจือขึนตาม
ไป ข้างนอกฟ้ายังไม่สว่าง ในรถม้ามืดสลัว ถึงแม้จะพัน
แผลก็มองไม่เห็น

ไม่นานอูจ่ ินก็กลับมา แล้วเข้ามารายงาน

“นายท่านขอรับ หมูบ่ า้ นชิวเฟิ งถูกทําลายล้างสินซาก

แล้ว แต่หวังไห่หนีไปได้”

“ให้พวกเขาตามหาต่อไป พวกเราออกไปจากทีนีก่อน”

“ขอรับ นายท่าน”
84
อูจ่ ินรีบออกรถ เซียวเหยียนพิงผนังรถม้าหลับตาทําจิต
ใจให้สงบ ฟ้าสางแล้วพวกเขาก็ไปถึงหมูบ่ า้ นเล็กๆ ข้าง
เคียง อูจ่ ินเชิญหมอมาพันแผลให้เซียวเหยียน

หลิงอวีจือเฝ้าอยูข่ า้ งๆ หาอยูค่ รึงวัน ในรถม้าไม่มี

อุปกรณ์ทาํ แผลเลย หากรูก้ ่อนว่าจะเป็ นเช่นนี พวกเขาก็
จะได้ไม่ตอ้ งรีบร้อนลงเขาขนาดนี

พอหมอไปแล้ว หนานเยียนก็ลงไปต้มยา หลิงอวีจือเฝ้า

อยูข่ า้ งๆ สีหน้าเซียวเหยียนดูไม่คอ่ ยดี

“อวีจือ ข้ารูว้ า่ ใจเจ้ารูส้ กึ ผิด ช่วงนีเจ้าช่วยดูแลกิจวัตร

85
ประจําวันของข้าให้ดี”

“แน่นอนอยูแ่ ล้วเจ้าค่ะ”

เซียวเหยียนเจ็บเพราะเธอ ถ้าเธอไม่ดแู ลเซียวเหยียนก็

ไม่รูจ้ ะว่าอย่างไรแล้ว เรืองนีไม่วา่ อย่างไร เธอก็ตอ้ งทํา
ให้ได้ คืนนีผ่านไป ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซียวเหยี
ยนก็ใกล้ชิดมากขึน ในใจเธอ เซียวเหยียนไม่ใช่ทา่ นอ๋อง
ผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ผสู้ งู ส่งอีกแล้ว แต่เป็ น
เพือนทีร่วมผ่านความเป็ นความตายมาด้วยกัน

เซียวเหยียนพักอยูท่ ีหมูบ่ า้ นเล็กๆ สองสามวัน ก็เริม

เรียกใช้หลิงอวีจืออย่างเปิ ดเผย กินยาก็ตอ้ งป้อน กินข้าว

86
ก็ตอ้ งอยูเ่ ป็ นเพือน เปลียนยาอะไรต่างๆ ก็ตอ้ งเป็ นเธอ
สรุปว่าการใช้ชีวิตส่วนตัวทุกอย่างมาตกอยูท่ ีเธอ

พอคิดว่าเซียวเหยียนเจ็บเพราะเธอ หลิงอวีจือก็อดทน
ต่อไป

สามวันผ่านไป แขนของเซียวเหยียนก็ดีขนไม่
ึ นอ้ ย ดูแล
เซียวเหยียนไปสามวัน เธอเหนือยจริงๆ เพิงจะเตรียมตัว
นอนให้สบายๆ สักหน่อย หนานเยียนก็เข้ามาทันใด

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องเรียกคุณหนูไปพบหน่อยเจ้าค่ะ”

“ป่ านนีแล้ว เขายังเรียกข้าไปทําอะไรอีก”

87
“บ่าวก็ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ”

หลิงอวีจือหาวพลางเดินไปห้องเซียวเหยียน เห็นเซียวเห
ยียนกําลังนังอ่านหนังสืออยูท่ ีโต๊ะ หลิงอวีจือถามอย่าง
ใคร่รู ้

“คุณชายยังไม่นอนอีกหรือเจ้าคะ”

“เตรียมจะนอนแล้ว แต่ผา้ ห่มเย็นมาก อวีจือ เจ้าคงไม่

ลืมคําพูดของข้าหรอกกระมัง!”

88
------

ตอนที 131 ต่อไปไม่ตอ้ งอุน่ เตียงให้ขา้ แล้ว

สองสามวันมานีเซียวเหยียนไม่เคยยกเรืองนีมาพูด เธอ
ลืมไปนานแล้วว่ามีเรืองอุน่ เตียงด้วย ตกใจตืนเต็มตาขึน
มาทันที

“คุณชายเจ้าคะ แต่วา่ ...”

89
“คิดจะกลับคําหรือ”

“มิกล้าเพคะ หม่อมฉันน้อมรับคําสังเพคะ”

หลิงอวีจือถอดรองเท้า เห็นเซียวเหยียนมิได้มองตนด้วย
ซํา ได้แต่ยอมรับชะตากรรมปี นขึนเตียงเซียวเหยียน ห่ม
ผ้า

นิสยั เสียจริงๆ หลิงอวีจือแอบด่าในใจ แต่เซียวเหยียนก็

ยังคงอ่านหนังสือต่อ มิได้สนใจหลิงอวีจือ

ใต้ผา้ ห่มยิงนานยิงอุน่ เดิมทีหลิงอวีจือก็ง่วงนอนอยูแ่ ล้ว

90
เวลาผ่านไปไม่เท่าไร เธอก็นอนหลับบนเตียงเซียวเหยี
ยน เซียวเหยียนนังอยูท่ ีโต๊ะได้ยินเสียงหายใจของหลิงอวี
จือเป็ นจังหวะ เขาลุกขึนเดินไปทีข้างเตียง หลิงอวีจือ
กําลังหลับสบาย ขนตายาวๆ งอนชีขึน หลิงอวีจือทีหลับ
สนิทผิวพรรณยิงดูยงอ่
ิ อนนุ่ม ใบหน้ายังมีรอยยิมบางๆ

มองดูใบหน้าทีกําลังหลับใหลของหลิงอวีจือ ใบหน้าของ
เซียวเหยียนก็อดยิมไม่ได้ แววตายิงอ่อนโยนขึน ห้ามใจ
ไม่ให้เอือมมือออกไปลูบใบหน้าของหลิงอวีจือไม่ได้

เพราะรูส้ กึ เหมือนมีอะไรมารบกวนฝันดีของตน หลิงอวี

จือขมวดคิว เอือมมือไปตีมือเซียวเหยียน

91
เซียวเหยียนโน้มตัวลงไปจุมพิตริมฝี ปากหลิงอวีจือ เขา
จํากลินของหลิงอวีจือได้ตลอด ยากทีจะลืมเลือน

อวีจือ ต้องรอถึงวันใดเจ้าถึงจะได้เป็ นของข้าอย่างแท้

จริง ถึงจะได้มีขา้ อยูใ่ นใจเจ้า

“ซ่งเฉิง...”

หลิงอวีจือเรียกชือหนึงเบาๆ จากในความฝัน

ตอนแรกเซียวเหยียนได้ยินไม่ชดั เจน จึงโน้มตัวลงไปฟั ง

อีกรอบ ซ่งเฉิงหรือ นีเป็ นชือคนหรือไม่ เมืองหลวงไม่มี
คนชือซ่งเฉิงด้วยซํา นางเรียกชือใครกันแน่
92
สีหน้าของเซียวเหยียนเริมดูไม่ได้แล้ว เขาไม่ชอบให้อวี
จือคิดถึงคนอืนในใจ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ด้วยความว้าวุน่ ใจ
เซียวเหยียนเขย่าหลิงอวีจือจนตืน

หลิงอวีจือเห็นหน้าเซียวเหยียนแล้วดูเหมือนจะไม่รูส้ กึ
ดีใจ แล้วไม่นานก็รูส้ กึ ตัวว่าเมือครูต่ นผล็อยหลับไป เธอ
รีบลุกขึนนัง กระอักกระอ่วนมาก

“ขอโทษเจ้าค่ะ คุณชาย เมือครูข่ า้ ง่วงนอนมาก ดังนันจึง

ไม่ทนั ระวังเผลอหลับไป”

“ต่อไปเจ้าไม่ตอ้ งอุน่ เตียงแล้ว”

93
“ข้าไม่เหมาะกับงานประเภทนีจริงๆ พอผ่อนคลายก็จะ
หลับเจ้าค่ะ”

หลิงอวีจือรีบลงจากเตียง แอบถอนหายใจ เธอไม่ได้

อยากทํางานนีอยูแ่ ล้ว เธอเช็ดปาก เมือกีตนเองคงไม่ได้
นอนนําลายไหลหรอกนะ!

“ในเมือง่วงแล้ว ก็กลับไปเถิด!”

“คุณชายก็รบี พักผ่อนนะเจ้าคะ ข้ากลับแล้วเจ้าค่ะ”

สุดท้ายเซียวเหยียนก็มิได้ถามว่าซ่งเฉิงเป็ นใคร เขาไม่

94
อยากให้หลิงอวีจือมาอุน่ เตียงอีก เพียงเพราะไม่อยากได้
ยินนางเรียกชือชายอืนออกจากปากของนางเอง

ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด ความรูส้ กึ แรกเขารูส้ กึ ว่าซ่งเฉิงเป็ น

ชือของผูช้ าย ความมันใจนีมาจากไหนกัน ขนาดเขาเอง
ก็บอกไม่ได้

คืนนี เซียวเหยียนนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา ทําอย่างไร

ก็นอนไม่หลับ ไม่เคยคิดเลยว่าตนเองจะนอนไม่หลับ
เพราะผูห้ ญิงคนเดียว ตอนยังเยาว์เคยเป็ นเช่นนีก็จริง
แต่ตอนนันเขายังเด็ก ตอนนีก็ยงั เป็ นเช่นนันได้อีก ทําให้
เขารูส้ กึ ประหลาดใจยิงนัก

95
เขารูส้ กึ ว่า เขาชอบแม่สาวน้อยคนนีมากกว่าทีตน
จินตนาการไว้เสียอีก

วันถัดมา พวกเขาออกจากหมูบ่ า้ นเล็ก เซียวเหยียนมิได้

รีบร้อน ตอนกลางคืนก็หาทีนอนพักผ่อน ทําเช่นนีติดต่อ
กันเป็ นระยะทางสิบวัน หลิงอวีจือทําตัวเปิ ดเผยมากขึน
ต่อหน้าเซียวเหยียน เริมไม่มีพิธีรตี อง

แม้ในใจเซียวเหยียนจะไม่ได้รูส้ กึ ยินดี แต่ก็มิได้หยุดพฤติ

กรรมของหลิงอวีจือ ยอมรับเงียบๆ ว่านางสามารถทําตัว
ตามสบายต่อหน้าเขาได้ เขาโกรธนางไม่ลง เขาชอบดู
หลิงอวีจือหัวเราะ ชอบดูทา่ ทางทีเป็ นอิสรเสรีของนาง
หรือเวลาเข้ามาคุยเรืองตลกกับเขาด้วยท่าทางมีลบั ลม
คมใน
96
เขาไม่รูจ้ ริงๆ ว่าในสมองของนางทําไมมีเรืองประหลาด
อัศจรรย์มากมายขนาดนัน ใช่แล้ว มีคนชอบหัวเราะ
ขนาดนันได้อย่างไร ถึงขนาดหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง
ในเมืองหลวงนี ไม่มีใครเหมือนแน่นอน

ดีทีคราวนีพาแม่สาวน้อยมาด้วย มิเช่นนันคงรูส้ กึ เบือ

ความรูส้ กึ นันในใจเขายิงนานวันยิงแจ่มชัด นันคือเขา
อยากให้แม่สาวน้อยคนนีกลายเป็ นผูห้ ญิงของเขาอย่าง
ยินยอมพร้อมใจ ไม่วา่ ในใจนางจะมีใคร เขาจะลบล้าง
ไปให้หมด เขาไม่รบี อย่างไรเสียแม่สาวน้อยก็หนีไม่พน้
อยูแ่ ล้ว

เร่งเดินทางมาหลายวันแล้ว ระยะทางยิงเข้าใกล้ซโู จว
97
มากขึนไปทุกที วันถัดไปก็เข้าไปในตัวเมืองซูโจวได้แล้ว
ก่อนกลับเข้าเมือง พวกเขานอนพักทีโรงเตียมนอกเมือง
ก่อนหนึงคืน

เทียงคืน หลิงอวีจือลุกขึนมาทําธุระส่วนตัว อยูๆ่ ก็ได้ยิน

เสียงขลุย่ จากข้างนอก เธอยืนฟั งอยูส่ กั ครู ่ เสียงขลุย่ นี
ไพเราะจริงๆ เสียงขลุย่ อ่อนโยนพลิวไหว ไพเราะเสนาะหู
ราวกับเสียงของธรรมชาติ

98
ตอนที 132 วิธีการทีดีทีสุดคือเอาข้าวสารไปหุงเป็ นข้าว
สุก

99
หลิงอวีจือฟั งจนเคลิมไปแล้ว ยืนเหม่อลอยไม่ไหวติง
อยูๆ่ เสียงขลุย่ ก็ดงั เอียดและหยุดลง หลิงอวีจือถึงมีสติ
กลับมา เดินไปทางลานบ้านสองสามก้าว โรงเตียมนีมี
ลานเล็กๆ เสียงแว่วมาจากทางนัน ใครกันทีมาเป่ าขลุย่ ที
นีตอนเทียงคืน

มองเห็นคนคนหนึงอยูไ่ กลๆ ในลานบ้าน อยูด่ ว้ ยกันเช้า

จรดคํามาหลายวัน เธอเห็นปุ๊ บก็ดอู อกทันทีวา่ นันคือ
เซียวเหยียน

ตอนนีเซียวเหยียนหันหลังให้เธอ สวมชุดคลุมยาวสี
นําเงินไพลิน แสงจันทร์นวลผ่องสาดลงบนตัวเขา ราว
กับบนตัวเขาฉาบด้วยแสงสีเงินระยิบระยับ ชัวเวลานัน
เอง อยูๆ่ หลิงอวีจือก็รูส้ กึ ว่าผูช้ ายตรงหน้านีดูราวกับเป็ น
100
ทวยเทพ ทังน่าเกรงขามและสูงเกินเอือมถึง

ไม่พดู ไม่ได้ เซียวเหยียนคือหนุ่มรูปงามทีหาทีไหนไม่ได้

อีกแล้ว มีเพียงซ่งเฉิงกับเฉินเซียวหรูทีพอจะแข่งกับเขา
ได้

“ยืนทําอะไรอยูต่ รงนัน”

ถึงแม้เซียวเหยียนจะไม่ได้หนั มา แต่รูว้ า่ คนทีเดินมาคือ

หลิงอวีจือ

หลิงอวีจือเดินเข้าไปหาอีกสองสามก้าว ถามอย่างสงสัย

101
“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันมิได้สง่ เสียงใดเลย ท่านรูไ้ ด้
อย่างไรว่าเป็ นหม่อมฉัน”

“คนอืนเขาไม่ออกมาเดินป้วนเปี ยนตอนดึกดืนเทียงคืน
เช่นนี”

หลิงอวีจือตอบโต้อย่างไม่พอใจ

“หม่อมฉันเดินป้วนเปี ยนเสียทีไหนเพคะ คนเรามีเรือง

ปวดฉุกเฉินสามอย่าง หม่อมฉันออกมาปลดทุกข์หนึงใน
สามอย่างนัน”

พูดจบหลิงอวีจือก็เดินเข้าไปถามอย่างสนอกสนใจ
102
“ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องเป่ าขลุย่ ได้ไม่เลวเลยเพคะ ท่าน
มีปรีชาสามารถจริงๆ เก่งกาจทังบู๊และบุน๋ แถมยังเชียว
ชาญการดนตรี แต่บทเพลงนีอ่อนหวานเกินไป ไม่คอ่ ย
เหมาะกับนิสยั ของท่านอ๋องนะเพคะ”

“นีเป็ นบทเพลงทีมารดาของข้าโปรดปรานเป็ นทีสุด และ

บทเพลงนียังเป็ นบทเพลงทีนางสอนข้าด้วย”

มิน่าล่ะ เธอบอกแล้วว่าบทเพลงนีละเอียดอ่อนอย่างยิง
เหมือนเป็ นบทเพลงทีผูห้ ญิงจะชอบ ดูทา่ ทางแล้วเซียว
เหยียนคงคิดถึงมารดาของเขามาก

103
เซียวเหยียนเงยหน้าขึนมองแสงจันทร์บนท้องฟ้า นํา
เสียงยังคงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เหมือนเคย แต่
ก็ทาํ ให้คนฟั งออกได้ถงึ ความเศร้าใจ หลิงอวีจือไม่รูว้ า่
ควรจะปลอบเซียวเหยียนอย่างไร

ตอนนีเธอมาถึงทีนีโดยไม่รูอ้ ีโหน่อีเหน่ เรียกได้วา่ รอน

แรมจากบ้านเกิดเมืองนอนมา เกรงว่าชีวิตนีจะไม่ได้เจอ
พ่อแม่อีกแล้ว เทียบกันแล้วยังแย่กว่าเซียวเหยียนมาก
คิดถึงตรงนี อารมณ์ของเธอก็จมดิงลง เผยให้เห็นท่าทาง
หดหูใ่ จ

เซียวเหยียนรูส้ กึ ได้วา่ หลิงอวีจือเริมหดหูไ่ ม่มีความสุข

นําเสียงจึงอ่อนโยนลงมาก ถามว่า

104
“อวีจือ เจ้าเป็ นอะไรไป”

“คิดถึงพ่อแม่แล้วเพคะ”

เซียวเหยียนคิดว่าเธอคิดถึงบ้านแล้ว อยูๆ่ ก็คว้าเอวหลิ

งอวีจือ เธอตกใจจนหวีดร้องออกมา วินาทีตอ่ มา เซียว
เหยียนก็พาหลิงอวีจือขึนไปบนหลังคา ทังสองคนหย่อน
ตัวลงบนหลังคาอย่างมันคง เซียวเหยียนจึงดึงมือออก
นังลงข้างหลิงอวีจือ

“ท่านอ๋องเพคะ แผ่นกระเบืองใต้ตวั หม่อมฉันแตกแล้ว”

105
มุมปากของเซียวเหยียนยกขึน

“ถ้าเจ้ากลัวตกลงไป เจ้านังบนขาข้าได้”

เธอกล้าขนาดนันเสียทีไหน เซียวเหยียนเป็ นผูช้ ายทีน่า

เบือจริงๆ ลําบากตัวเองแอบรักจูจินมาตังนาน ยังไม่
สารภาพรักอีก คอยอยูใ่ กล้เขาในฐานะเพือนสนิท วิธี
การเช่นนีเหมือนกับทีเธอทํากับซ่งเฉิง เพียงแต่เธอกับซ่ง
เฉิงไม่ได้เป็ นเพือนสนิทกันด้วยซํา

ช่างเถอะ พอกลับไปแล้ว ค่อยไปช่วยเขาหน่อยก็แล้ว

กัน! เห็นแก่ทีเขาดูแลเธอขนาดนี

106
“ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องต้องพูดคุยกับท่านซือจือด้วยวิธี
การเช่นนีเป็ นประจํานะเพคะ นางจะต้องเข้าใจว่าท่าน
อ๋องคิดเช่นไรแน่นอน”

“ถ้าแกล้งทําเป็ นไม่เข้าใจ ควรจะทําเช่นไร”

หลิงอวีจือคิดไปคิดมา หันไปพูดว่า

“วิธีการทีดีทีสุดคือเอาข้าวสารไปหุงเป็ นข้าวสุก[1]”

เซียวเหยียนมองหลิงอวีจือโดยมิได้คิดอะไรแอบแฝง

107
“ข้าเรียนรูแ้ ล้ว”

หลิงอวีจือรูส้ กึ ว่าตนเองพูดแบบนีดูเหมือนไม่คอ่ ยถูก

ต้อง อย่างไรเสียเธอก็เป็ นหญิงสาวโสด โดยเฉพาะสี
หน้าทีเซียวเหยียนมองตนเมือครู ่ ทําไมดูแล้วแปลกๆ
ชอบกล คิดถึงตรงนี เธอก็ยมอย่
ิ างกระอักกระอ่วน

“ท่านอ๋องอย่าคิดเป็ นจริงเป็ นจังเลยเพคะ เมือครูห่ ม่อม

ฉันพูดเล่น ท่านอ๋องเป็ นสุภาพบุรุษมีเกียรติยศ จะทํา
เรืองเช่นนีได้อย่างไรกัน”

108
------

[1] สํานวน ข้าวสารหุงเป็ นข้าวสุก（生米煮成

熟饭）หมายถึง เรืองราวเลยจุดทีจะเข้าไปแก้ไข
หรือปรับเปลียนได้อีก อาจเทียบกับสํานวนไทยทีว่า
'สายเกินแก้' ได้

ตอนที 133 ประสบการณ์ชีวิตของเซียวเหยียน

109
เซียวเหยียนไม่ตอบ หลิงอวีจือกลัวขึนมาอีกว่าเซียวเหยี
ยนจะใช้ไม้นีกับจูจินจริงๆ พอถึงตอนนันจูจินต้องเกลียด
เธอจนตายแน่ เพือเปลียนหัวข้อสนทนา เธอจึงแสร้งทํา
เป็ นถามว่า

“ท่านอ๋องเพคะ พรุง่ นีจะไปซูโจวแล้ว เราจะไปหามารดา

ของท่านอ๋องทีใดเพคะ”

“นางอยูท่ ีบ้านตระกูลอวิน”

บ้านตระกูลอวิน? คือตระกูลไหนกัน ไม่เคยได้ยินมาก่อน

110
“ในเมือมาถึงทีนีแล้ว เรืองในอดีตเหล่านันเล่าให้เจ้าฟั งก็
ไม่เป็ นไร มารดาของข้ามาจากบ้านตระกูลซู ซูโจวเป็ น
หนึงในสิบตระกูลขุนนางของเมืองหลวง นางกับบิดาของ
ข้ารูจ้ กั กันมาตังแต่ยงั เล็ก เรียกได้วา่ เป็ นคูร่ กั ทีโตมาด้วย
กัน ตกหลุมรักกันตังแต่ยงั เด็ก เสด็จพ่อกับจักรพรรดิองค์
ก่อนเคยสนิทกันฉันพีน้อง เพียงแต่ไม่คิดว่าฮ่องเต้องค์
ก่อนก็ชอบท่านแม่เช่นกัน

สุดท้ายภายใต้การจัดการของจักรพรรดิไท่จู่ ท่านแม่ก็
แต่งงานกับเสด็จพ่อ ทังสองท่านรักใคร่กนั มากขึน แต่
จักรพรรดิองค์ก่อนก็ยงั ไม่ตดั ใจจากท่านแม่ มีครังหนึง
เสด็จมาเยียมทีตําหนัก พอทรงเมาสุราแล้ว ก็อปุ การะ
แม่บา้ นประจําตัวของท่านแม่ แม่บา้ นคนนันก็คือมารดา
แท้ๆ ของอูอ๋ อ๋ ง”

111
หลิงอวีจือตกใจอ้าปากค้าง นึกไม่ถงึ ว่าเรืองของอูอ๋ อ๋ งจะ
อยูต่ รงนีด้วย แม่ของเขาเป็ นแม่บา้ นของแม่ของเซียวเห
ยียนนีเอง นีเป็ นเรืองทีเหนือความคาดหมายของเธอ
มาก

“จากนันเล่าเพคะ”

หลิงอวีจือกําลังฟั งอย่างออกรส จึงถามต่อ

“จากนันจักรพรรดิองค์ก่อนก็พาแม่บา้ นคนนีเข้าวัง เป็ น

สาวใช้ในวังข้างกาย จนกระทังมีครรภ์จงึ แต่งตังเป็ นเหม่
ยเหริน ตอนนันข้าอายุสบิ ปี อยูๆ่ เสด็จพ่อก็ถกู แทงเสีย

112
ชีวิต ท่านแม่กบั หวังเหม่ยเหรินผูโ้ ศกเศร้าเสียใจไปจุดธูป
ไหว้พระทีวัดต้าเปยด้วยกัน นางหายสาบสูญไประหว่าง
ทาง หวังเหม่ยเหรินบอกว่ามีคนลักพาตัวท่านแม่ไป สุด
ท้ายก็สืบมาถึงตัวฮองเฮา

จากคําพูดของพวกเขา ท่านแม่ผสู้ นหวั

ิ งหมดหนทางไป
ได้กระโดดหน้าผา ข้างล่างมีแม่นาสายหนึ
ํ ง ท่านแม่เป็ น
หรือตายไม่แน่ใจ ด้วยเหตุนีจักรพรรดิองค์ก่อนจึงปลด
ฮองเฮา ต่อมาข้าและจักรพรรดิองค์ก่อนจึงส่งคนไป
ตามหาท่านแม่ แต่ปราศจากข่าวคราวมาโดยตลอด ข้า
ก็เพิงค้นพบตระกูลอวินแห่งซูโจวเมือไม่นานมานี พวก
เขาช่วยสตรีความจําเสือมคนหนึงไว้เมือหลายปี ก่อน
เป็ นไปได้สงู ว่าคนผูน้ นคื
ั อมารดาของข้าเอง”

113
หลิงอวีจือถามอย่างระมัดระวัง

“ท่านอ๋องสงสัยว่าเรืองนีเกียวข้องกับหวังเหม่ยเหรินหรือ
ไม่เพคะ”

“เรืองนีเกียวข้องกับหวังเหม่ยเหรินจริงๆ ข้าพบหลักฐาน
แล้ว นางไม่มีทางปฏิเสธได้ ต่อมาจึงได้เล่าให้ขา้ ฟั งจาก
ปากของนางเองว่า เรืองนีจักรพรรดิองค์ก่อนเป็ นผูช้ ีนํา
ให้นางวางยาพิษลบล้างความทรงจําให้ทา่ นแม่ของข้า
แล้วค่อยพาท่านแม่เข้าวัง หวังเหม่ยเหรินเกิดความ
อิจฉาริษยาในใจ ไม่ยินยอมทําตามความปรารถนาของ
จักรพรรดิองค์ก่อน จึงจงใจปล่อยให้ข่าวนีรัวไหลไปถึง
ฮองเฮา”

114
เซียวเหยียนเล่าด้วยนําเสียงราบเรียบ

หลิงอวีจือจําได้วา่ หวังเหม่ยเหรินเสียชีวิตแล้ว หรือว่า

การตายของนางเกียวข้องกับเซียวเหยียน เรืองแบบนีหลิ
งอวีจือไม่กล้าถามเซียวเหยียน เธอเข้าใจเรืองทังหมด
แล้ว นันคือจักรพรรดิองค์ก่อนอยากครอบครองแม่ของ
เขามาโดยตลอด พอพ่อของเขาตาย จักรพรรดิองค์ก่อน
จึงอยากจะพาแม่ของเขาเข้าวังด้วยวิธีการตลบตะแลง
แต่กลับถูกนางในวังผูอ้ ิจฉาริษยาสองคนทําเสียเรือง ทํา
ให้แม่ของเขาหายสาบสูญไป

พ่อของเซียวเหยียนก็ตายอย่างฉับพลัน ถ้าหากไม่ใช่
อุบตั ิเหตุ หรือว่าจักรพรรดิองค์ก่อนจะส่งนักฆ่าไป
115
จัดการเขา เพือจะได้ตวั แม่ของเขามา

ยิงคิดก็ยิงรูส้ กึ ว่าอาจจะเป็ นไปได้ เธอยังสงสัยเช่นนีได้

ทําไมเซียวเหยียนจะไม่สงสัย หรือว่าทีเซียวเหยียนไม่
ยอมสนับสนุนให้เฉินเซียวหรูเป็ นจักรพรรดิ เกรงว่าจะมี
ความเกียวข้องกับเรืองทีเล่ามานี!

ในเมือเรืองนีหวังเหม่ยเหรินก็มีสว่ นร่วม ตอนนีจักรพรรดิ

องค์ก่อนและหวังเหม่ยเหรินก็ตายไปหมดแล้ว เรืองนีถือ
ได้วา่ คลีคลายแล้ว ถ้าหากหาแม่ของเซียวเหยียนเจอ
อย่างนันปมในใจของเซียวเหยียนก็คลีคลายได้ เธอไม่
หวังเลยจริงๆ ว่าเซียวเหยียนจะโกรธเฉินเซียวหรูเพราะ
เรืองของหวังเหม่ยเหริน

116
“อวีจือ เจ้าคิดอะไรอยู”่

หลิงอวีจือจึงมีสติกลับมา เพิงตระหนักว่าเมือครูต่ นเอง

ใจลอย รีบพูดว่า

“หม่อมฉันกําลังคิดว่าคราวนีท่านอ๋องจะต้องหามารดา
เจอแน่นอนเพคะ”

“ตําแหน่งของท่านแม่โดยเบืองต้นรูแ้ น่ชดั แล้ว เพียงแต่

ตอนนันท่านแม่ถกู วางยา ไม่มีความทรงจําในอดีตหลง
เหลืออยูเ่ ลย ข้าเกรงว่านางจะไม่ยอมไปกับข้า”

117
ตอนที 134 คนทีเคยขึนต้นไม้มาแล้ว ไม่มีใครเหมือน

118
หลิงอวีจือรับรองด้วยความมันใจเต็มร้อย

“เรืองนีมอบให้เป็ นหน้าทีของหม่อมฉันเถิดเพคะ ท่าน

อ๋องวางใจได้ หม่อมฉันจะต้องช่วยให้ทา่ นอ๋องนําตัวพระ
ชายาซีหนานอ๋องกลับมาให้ได้ เรืองทํานองนีหม่อมฉัน
ถนัดทีสุด”

“หากเจ้าจัดการเรืองนีได้สาํ เร็จจริงๆ ข้าจะตกรางวัลเจ้า

อย่างงาม”

“ท่านอ๋องวางแผนจะตกรางวัลให้หม่อมฉันอย่างไรหรือ
เพคะ”

119
“เจ้าอยากได้รางวัลอะไร”

ต้องบอกอีกเหรอ ก็ตอ้ งเป็ นแมลงจิวเซียงสิ ครังทีแล้ว

เขาบอกเธอแค่เพียงว่าได้ข่าวคราวแล้ว จนถึงตอนนีก็ยงั
ไม่เห็นของเลย ถ้ายังไม่ได้ของสิงนี ใจเธอก็ไม่มีวนั สงบ

“แมลงจิวเซียงเพคะ”

“สิงนีไม่ถือเป็ นของรางวัล ข้ารับปากเจ้าตังนานแล้ว เจ้า

เลือกของรางวัลอีกอย่างได้”

หลิงอวีจือตาเป็ นประกาย เซียวเหยียนใจดีตามคาด นึก

ไม่ถงึ ว่าจะไม่นบั แมลงจิวเซียง อย่างนันเธอต้องคิดให้
120
ดีๆ สักหน่อย ถ้าหากว่ารางวัลอีกชินหนึงคือเธออยากให้
เซียวเหยียนประทานเธอให้เฉินเซียวหรู ไม่รูว้ า่ เซียวเหยี
ยนจะเห็นด้วยหรือไม่

ช่างเถอะ ตอนนียังไม่ถงึ เวลา เฉินเซียวหรูปฏิเสธเธอไป

แล้ว เธอยังคงต้องเก็บเอาไว้ก่อน

“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันขอเป็ นความปรารถนาอย่าง

หนึงได้หรือไม่เพคะ หากหม่อมฉันนึกออกแล้วค่อยขอ
ได้หรือไม่เพคะ”

“ได้ ข้าเองก็มีของอย่างเดียวกันจะมอบให้เจ้า”

121
เซียวเหยียนมองหลิงอวีจือหนหนึง เธอพูดขึนทันที

“ท่านอ๋องจะประทานสิงใดให้หม่อมฉันเพคะ”

หลิงอวีจือคิดว่าเป็ นแก้วแหวนเงินทอง แต่ทีเซียวเหยี

ยนคิดกลับเป็ นตําแหน่งพระชายาของท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จ
ราชการแทนพระองค์ ชัวเวลาเสียววินาทีเมือครูน่ ี ใน
สมองของเขาก็ผดุ ความคิดหนึงขึนมาทันใด ผ่านมาตัง
หลายปี เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะตังใครเป็ นพระชายา
แต่อยูๆ่ ก็นกึ ถึงนางขึนมา

เดิมทีตนก็คิดจะขอนางแต่งงานอยูแ่ ล้ว ตอนนียังคงไม่

ถึงเวลาสุกงอม คําพูดนีเก็บเอาไว้ก่อน

122
“วันหลังเจ้าจะรูเ้ อง”

หลิงอวีจือแลบลิน

“ท่านอ๋องเลียนแบบหม่อมฉัน ดึกแล้ว เราไปนอนกันเถิด

เพคะ”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไปนอนกับข้า”

หลิงอวีจือหน้าแดง กระแอมไอเบาๆ

123
“ท่านอ๋องเพคะ ท่านเอาคําพูดแทะโลมทีใช้กบั หม่อมฉัน
ไปใช้กบั ท่านซือจือจะดีกว่าเพคะ เช่นนีถึงจะมีประโยชน์
เพคะ”

เซียวเหยียนมิได้ตอบ และดูเหมือนจะไม่คอ่ ยสบอารมณ์

ทําหน้าเย็นชาขณะพาหลิงอวีจือลงมาจากหลังคา จาก
นันตนเองก็กลับห้องไปก่อน หลิงอวีจือตามหลังเซียวเห
ยียน สับสนงงงวยโดยสินเชิง เซียวเหยียนทําไมใจแคบ
แบบนี เธอไปจีโดนใจดําของเขานิดเดียวเองมิใช่หรือ
เธอก็ถกู คนปฏิเสธมาเหมือนกัน ก็ไม่ได้ดีกว่าเขาสัก
เท่าไร

วันถัดมา หลิงอวีจือทักทายเซียวเหยียนเหมือนเคย เซียว

เหยียนเองก็เหมือนปกติทกุ อย่าง เก็บของสักครู ่ พวกเขา
124
ก็เข้าเมืองซูโจวไปด้วยกัน

แน่นอนว่าเมืองซูโจวนีไม่ใช่เมืองซูโจวในปั จจุบนั แต่ก็

คึกคักมาก ถึงแม้จะไม่ใหญ่เหมือนเมืองหลวง แต่รูป
แบบสถาปั ตยกรรมเหมือนกันทุกอย่าง ทุกหนทุกแห่ง
สะท้อนความงดงามแบบทางใต้ของแม่นาแยงซี
ํ บนท้อง
ถนนคนเดินขวักไขว่ เสียงร้านค้าแผงลอยตะโกนขาย
ของเข้าหูไม่ขาดสาย หลิงอวีจือมองซ้ายที แลขวาที
เปี ยมไปด้วยความสนอกสนใจ

หนานเยียนพยายามตามหลังหลิงอวีจือ

“คุณหนูเจ้าคะ ช้าลงหน่อย ประเดียวจะคลาดกันนะเจ้า

125
คะ”

“ข้าฉลาดปราดเปรืองขนาดนีถ้ายังคลาดกันได้อีกก็
ประหลาดแล้ว”

หลิงอวีจือเดินไปสองสามก้าว หันกลับมามองหาเซียวเห
ยียน

“ท่านอ๋อ... คุณชายเจ้าคะ”

ใช่แล้ว ออกมาข้างนอกต้องเรียกคุณชาย เธอเก็บคําว่า

ท่านอ๋องกลับเข้าไปอย่างมิดชิด

126
“หิวแล้วเจ้าค่ะ พวกเราไปหาอะไรกินกันสักหน่อยดีกว่า
เจ้าค่ะ ดูเสียหน่อยว่าซูโจวมีอาหารเอกลักษณ์ประจําถิน
อะไรกินบ้าง”

“ดี ข้างหน้ามีโรงเตียม พวกเราเดินไปข้างหน้าเถิด”

หลิงอวีจือพยักหน้า วิงมาถึงโรงเตียมเร็วปานลมพัด อู่

จินทีมองอยูถ่ งึ กับตะลึงตาโตอ้าปากค้าง

“คุณหนูใหญ่แคล่วคล่องว่องไวจริง เป็ นคุณหนูใหญ่ที

พิเศษไม่เหมือนใครจริงๆ ”

“คนทีเคยขึนต้นไม้มาแล้ว ไม่มีใครเหมือนหรอก”
127
นึกถึงวันนันทีหลิงอวีจือปี นขึนต้นไม้ เซียวเหยียนก็รูส้ กึ
ขํา อดยกมุมปากขึนเล็กน้อยไม่ได้ ไม่นานก็ตามไปถึง อู่
จินตะลึงสักครู ่ ก็ไล่ตามไป พอออกจากเมืองหลวงมา
แล้ว เจ้านายของเขาก็อารมณ์ดีเป็ นพิเศษ คนนอกมอง
ไม่คอ่ ยออก แต่เขาติดตามเซียวเหยียนมาหลายปี ยอ่ ม
รูส้ กึ ได้ หลายปี ดีดกั แล้วทีเซียวเหยียนไม่เคยอารมณ์ดี
ขนาดนี

------

128
ตอนที 135 แหกกฎหลายข้อเพราะนาง

หลิงอวีจือสังอาหารมาเป็ นกอง สังอาหารจานพิเศษของ

โรงเตียมทังหมดมาอย่างละจาน มองเห็นตําแหน่งทีนัง
ในห้องโถงใหญ่ เซียวเหยียนก็ขมวดคิว หลิงอวีจือรีบ
อธิบาย

“ท่านอ๋องเพคะ โถงใหญ่ของโรงเตียมเป็ นทีแอบฟั งข่าว

สารทีดีทีสุดมาตังแต่ไหนแต่ไร พวกเราทานอาหารไปฟั ง
คนซุบซิบนินทาไป ไม่แน่อาจจะได้ยินเรืองทีเกียวข้องกับ
บ้านตระกูลอวินก็ได้นะเพคะ”

เซียวเหยียนเห็นหลิงอวีจือสนอกสนใจปานนัน ก็ยอมนัง

129
ลงในห้องโถงใหญ่ อูจ่ ินทีอยูด่ า้ นหลังตะลึงอ้าปากค้าง
นีเป็ นครังแรกทีเจ้านายของเขานังรับประทานอาหารใน
ห้องโถงใหญ่ของโรงเตียม เซียวเหยียนชอบความเงียบ
สงบมาตลอด เกลียดเสียงดังในห้องโถง ประกอบกับใน
ห้องโถงมีคนเดินไปมาขวักไขว่ ครังนียอมแหกกฎเพือหลิ
งอวีจืออีกแล้ว เขาเห็นด้วยโดยไม่วา่ อะไร

ไม่อยากจะเชือเลยจริงๆ คุณหนูใหญ่คนนีมีความ
สามารถเปลียนเจ้านายของเขาได้

ของกินมาแล้ว หลิงอวีจือก็เจริญอาหารอย่างยิง เรียก

ทุกคนอย่างเป็ นมิตร

130
“อูจ่ ิน หนานเยียน พวกเจ้าก็นงลงกิ
ั นด้วยกันเถอะ! มิ
เช่นนันจะกินหมดได้อย่างไร”

บ่าวไม่สามารถนังร่วมโต๊ะกับเจ้านายได้ เวลาหลิงอวีจือ
อยูต่ ามลําพังจะเรียกหนานเยียนกับหรูเยียนมาร่วมโต๊ะ
กินข้าวด้วยกัน ตอนแรกสองคนนันปฏิเสธ แต่พอเรียก
หลายครังก็ยอมมา ตอนนีเซียวเหยียนอยูด่ ว้ ย หนาน
เยียนมิได้มีความกล้าขนาดนัน ยืนนิงไม่ขยับ พูดอธิบาย

“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวไม่หิวเจ้าค่ะ”

อูจ่ ินทําหน้าไม่อยากจะเชือ หลิงอวีจือจึงเพิงนึกได้วา่

เซียวเหยียนเป็ นคนให้ความสําคัญกับกฎเกณฑ์มาก แต่

131
อยูข่ า้ งนอก ข้อผูกมัดไม่ได้มีมากขนาดนันแล้ว หลิงอวี
จือยิมตาหยีขณะถาม

“ท่าน...คุณชาย ทังหมดนีเป็ นอาหารประจําถินของซูโจว

ทานข้าวด้วยกันสักมือคงไม่เป็ นไรหรอกเจ้าคะ อยูข่ า้ ง
นอกพวกเราอย่ามีพิธีรตี องมากเลยเจ้าค่ะ”

ดูเหมือนเซียวเหยียนจะอารมณ์ดีทีเดียว รับประทาน
อาหารอย่างเนิบช้า กิรยิ ามารยาทสง่างามสูงส่ง

“เช่นนันนังลงทานด้วยกันเถิด! กับข้าวทีนีรสชาติไม่เลว
เลยจริงๆ ”

132
อูจ่ ินตกใจจนตาถลนแทบจะหลุดออกจากเบ้า ยังคิดว่า
ตัวเองฟั งผิดไป นีเป็ นครังแรกในชีวิตทีเขาได้นงร่
ั วมโต๊ะ
ทานอาหารกับเจ้านายของตนเอง

เมือได้รบั อนุญาตจากเซียวเหยียน หลิงอวีจือก็ดงึ หนาน

เยียนนังลง คีบเนือชินหนึงให้หนานเยียน

“หนานเยียน หมูตนุ๋ ซอสแดงนีรสชาติดีมาก รีบชิมสิ”

หนานเยียนระมัดระวังมากอย่างเห็นได้ชดั เห็นสีหน้า
ของเซียวเหยียนดูปกติ ถึงได้กล้าขยับตะเกียบ แต่กิน
อย่างกระมิดกระเมียน อูจ่ ินก็ไม่ได้แตกต่างกับนางมาก
กินอย่างเกร็งๆ ไม่เป็ นตัวของตัวเอง

133
หลิงอวีจือสงสัย พวกเขากลัวเซียวเหยียนขนาดนีเชียว
หรือ มีเขาอยูด่ ว้ ย แค่ขา้ วมือเดียวยังกินไม่อร่อย

“คุณชาย ท่านชิมกุง้ นีดูสเิ จ้าคะ รสชาติอร่อยมากเจ้า

ค่ะ”

หลิงอวีจือคีบกุง้ ให้เซียวเหยียน

เห็นเช่นนี เมือครูอ่ จู่ ินกําลังจะพูด เซียวเหยียนมองเขา

แวบหนึง อูจ่ ินจึงกลืนคําพูดเข้าปาก เห็นเซียวเหยียนคีบ
กุง้ ทีหลิงอวีจือวางไว้ในถ้วยเขาขึนมาด้วยท่าทีสบายๆ
พยักหน้าให้หลิงอวีจือทีมองมาด้วยสายตารอลุน้

134
“ตาถึงใช้ได้ กับข้าวจานนีอร่อยจริงๆ ”

อูจ่ ินรูส้ กึ ได้รบั ความประหลาดใจหลายอย่างมากจาก

ข้าวมือนี แต่ไหนแต่ไรมาเซียวเหยียนไม่เคยกินอาหารที
คนอืนแตะมาก่อน แต่กลับรับกุง้ ทีหลิงอวีจือส่งมาให้
อย่างเป็ นธรรมชาติมาก มิหนําซําเซียวเหยียนกินกุง้
แล้วจะขึนผืนแดง ดังนันปกติเซียวเหยียนจึงไม่กินกุง้
เมือครูย่ งั ห้ามเขาไม่ให้พดู เรืองนีด้วย เขาเริมไม่เข้าใจ
เจ้านายของตนเองแล้ว ดูเหมือนจะแหกกฎไปหลายข้อ
เพือคุณหนูใหญ่คนนี

“นึกไม่ถงึ ว่าทีนีจะมีกงุ้ นีเป็ นกับข้าวจานทีข้าชอบทีสุด

135
เจ้าค่ะ คุณชาย กินอีกสองตัวนะเจ้าคะ”

หลิงอวีจือให้กงุ้ เซียวเหยียนอีกสองตัว ชีวิตเธอเป็ นคน

ร่าเริงอัธยาศัยดีอยูแ่ ล้ว พอออกจากเมืองหลวงมา การที
เซียวเหยียนทําตัวตามสบายกับเธอ ทําให้เธอลืมความ
แตกต่างทางสถานะของทังสองคนไป ลักษณะท่าทางยิง
เหมือนตนเองในยุคปั จจุบนั เข้าไปทุกที

ตอนนันเองเสียงคุยกันของโต๊ะข้างๆ ก็ดงั แว่วมา

“พวกเจ้าได้ยินหรือยัง ตอนบ่ายคุณหนูใหญ่ทีเป็ นลูก

ของบุตรคนหัวปี บา้ นตระกูลอวินจะจัดประลองยุทธ์
เลือกคู่ ได้ยินมาว่ามีคนไปมากโข”

136
137
ตอนที 136 ประลองยุทธ์เลือกคู่

“แน่นอนสิ ตระกูลอวินคือทีไหนใครก็รู ้ ได้ยินมาว่าคุณ

หนูใหญ่ตระกูลอวินหน้าตาสะสวยราวบุปผา ใครไม่
อยากแต่งกับสาวงามเช่นนางเล่า”

“ถึงแม้จะหน้าตาสวย แต่คณ
ุ หนูใหญ่คนนีชอบร่ายรํา
กระบีกระบอง นิสยั ก็กา้ วร้าวมุทะลุ หากแต่งกับนาง
จริงๆ ชีวิตคงอยูไ่ ม่สขุ ”

“ถึงแม้จะมุทะลุไปสักหน่อย แต่ดจู ากหน้าตาและ

138
สถานะทีบ้านตระกูลอวินของนาง คนทีอยากตายด้วย
นํามือของนางก็มีมากโขอยู”่

หลิงอวีจือหูผงึ ฟั งข่าวนีได้ชดั เจนแจ่มแจ้ง เอียวตัวไป

พูดกดเสียงตํา

“คุณชายเจ้าคะ ตอนบ่ายพวกเราก็ไปดูกนั สักหน่อยเถิด

เจ้าค่ะ! นีเป็ นโอกาสอันดีทีเราจะมัวเข้าไปในบ้านตระกู
ลอวินนะเจ้าคะ แค่ทา่ นลงมือ ก็จะได้คณ
ุ หนูใหญ่ตระกู
ลอวินมาถึงมือแน่นอน”

เซียวเหยียนยกเปลือกตาขึน นําเสียงเย็นชาเสียจนเย็น
ชาไปกว่านีไม่ได้อีก

139
“นันคือน้องสาวของข้า”

หลิงอวีจือทีกําลังดืมชาอยูพ่ อดีสาํ ลักนําชาทันที หรือว่า

แม่ของเซียวเหยียนแต่งงานไปแล้ว ซํายังให้กาํ เนิดลูก
สาว ดูทา่ ทางเซียวเหยียนคงจะสืบสาวราวเรืองทุกอย่าง
ได้ชดั เจนแล้ว เพียงแต่แม่ของเขาสูญเสียความทรงจํา
ตอนนีนางมีครอบครัวอีกครอบครัวอยูท่ ีนี จะพา
นางกลับไปไม่ง่ายเลยจริงๆ

เซียวเหยียนไม่ได้พดู อะไร ยกมือขึนมาลูบหลังหลิงอวีจือ

“กินข้าวก็ไม่รูจ้ กั ระวัง”

140
นําเสียงเป็ นนําเสียงตําหนิ แต่กลับแฝงไปด้วยความ
หลงใหล หลิงอวีจือรูส้ กึ เสียใจ ไม่ได้รบั รูถ้ งึ ความรูส้ กึ ที
แอบแฝง ตะเกียบในมือหนานเยียนหล่นพืน

เหตุใดนางถึงรูส้ กึ ว่าท่านอ๋องชอบคุณหนูของนาง

“น้องสาวคนนีมาอย่างกะทันหันเกินไป”

หลิงอวีจืออาการสงบลง เซียวเหยียนจึงเอามือออก

กินข้าวเสร็จแล้ว บางคนก็ไปทีบ้านตระกูลอวินทันที เห็น

คนแน่นขนัดอยูไ่ กลๆ ข้างนอกบ้านตระกูลอวินมีสงั เวียน
141
ตังอยู่ หลิงอวีจือมีนิสยั ชอบความคึกคัก ลากหนานเยียน
เบียดเข้าไป บนสังเวียนมีหญิงสาวอายุราวสิบหกสิบเจ็ด
ปี ยืนอยู่ สวมชุดสีแดงเข้ม เกล้าผมขึน ผิวขาวผ่อง ตาโต
ปากเล็ก แลดูฮกึ เหิม

นางยืนตระหง่านอยูบ่ นสังเวียน ยิมพูดว่า

“วันนีกติกาการประลองยุทธ์เลือกคูง่ ่ายมาก ผูใ้ ด

สามารถเอาชนะข้าได้ ข้าจะแต่งกับผูน้ นั ไม่สนชาติ
กําเนิด ไม่สนทีมาทีไป ไม่นบั คนทีแต่งเมียแล้ว”

“การแต่งงานนีสุกเอาเผากินจริงๆ ถ้าหากมีตาเฒ่าเอา
ชนะนางได้ ก็ตอ้ งแต่ง ถึงตอนนันจะมาเสียใจเอาภาย

142
หลังได้”

หลิงอวีจือได้แต่สา่ ยหน้า พินิจพิเคราะห์นางอย่าง

ละเอียด พบว่าแม่นางคนนีกับเซียวเหยียนหน้าตาไม่
เหมือนกันแม้แต่นอ้ ย เป็ นน้องสาวของเซียวเหยียนจริง
หรือ

เซียวเหยียนยืนอยูข่ า้ งหลังหลิงอวีจือ ไม่พดู อะไร สายตา

หยุดอยูท่ ีหญิงสาวบนสังเวียน เขาไม่ได้พบมารดามาสิบ
แปดปี แล้ว ทีจริงจํารูปร่างหน้าตาของมารดาไม่คอ่ ยได้
แล้ว แต่มีรูปเหมือนของมารดา

แม่นางทีอยูข่ า้ งหน้านีคล้ายกับมารดาของเขาตอนสาวๆ

143
มาก พอเห็นนาง เซียวเหยียนก็เหมือนจะมันใจ นีแหละ
คือลูกสาวของมารดาของเขา เขาเพียรพยายามค้นหา
มาหลายปี นึกไม่ถงึ ว่ามารดาจะแต่งงานเป็ นแม่คนไป
นานแล้ว

เพิงสินเสียงของอวินอีเหยา ก็มีคนขึนเวทีมาท้าประลอง
ไม่ขาดสาย หลิงอวีจือดูอย่างเมามัน นึกไม่ถงึ ว่าอวินอวี
เหยาจะมีฝีมือจริงๆ ผูช้ ายขึนไปห้าคนแล้ว แต่ละคน
เฉลียแล้วทนสูอ้ ยูไ่ ด้คนละหนึงนาที นีคือจังหวะจะโคน
ของจอมยุทธ์หญิง

ตอนทีหลิงอวีจือกําลังจะถามเซียวเหยียนว่าจะลองขึน
สังเวียนหรือไม่ เงาชุดสีแดงหม่นก็บินโฉบขึนไปบน
สังเวียนทันที คนผูน้ นเพิ
ั งยืนตรงได้ ก็คลีพัดพับออกมา
144
ตารูปดอกท้อคูน่ นจ้
ั องมองไปทีอวินอีเหยา

“แม่นางถูกลิขิตให้เป็ นของข้าแล้ว ต่อไปข้าจะต้องดูแล

รักเจ้าให้จงดี”

หลิงอวีจือตะลึงงัน คนคนนีทําไมถึงได้คนุ้ ตานัก ไม่นาน

ก็นกึ ออก นีไม่ใช่ผชู้ ายคนนันทีตนเจอทีหอนางโลมหรอก
หรือ มูห่ รงนีอวิน น้องชายแท้ๆ ของมูห่ รงกวานเย่ว ์
ทําไมของถึงมาอยูท่ ีนีด้วย ประหลาดแท้ นึกไม่ถงึ ว่าจะ
เจอคนบ้ากามทีชอบเทียวเล่นหอนางโลมอีกทีนี

145
------

ตอนที 137 ใครเอาเปรียบใครกันแน่

เห็นได้ชดั ว่าอวินอีเหยาไม่ได้มีความรูส้ กึ ดีตอ่ ผูช้ าย

เหลาะแหละทีอยูต่ รงหน้านีสักเท่าไร

“ชนะข้าให้ได้ก่อนค่อยพูด”

พูดจบอวินอวีเหยาก็ลงมือทันที หลิงอวีจือเอียงหัวไปคุย
กับเซียวเหยียนทีอยูข่ า้ งๆ

“คุณชายเจ้าคะ ในเมือคุณชายมูห่ รงก็มาด้วย สูพ้ วกเรา

146
ใช้ประโยชน์จากคุณชายมูห่ รงมัวเข้าไปในบ้านตระกู
ลอวินไม่ดีหรือ”

“อวีจือ เจ้าวางแผนจะใช้ประโยชน์จากมูห่ รงนีอวินอย่าง

ไร”

สําหรับการปรากฏตัวของมูห่ รงนีอวิน เซียวเหยี

ยนประหลาดใจอยูบ่ า้ ง ไม่นานก็เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึง
มาปรากฏตัวทีนี

“ประเดียวคุณชายก็ทราบเจ้าค่ะ”

หลิงอวีจือหัวเราะฮิๆ
147
รอสักครู ่ ผลแพ้ชนะก็ปรากฏชัดเจนบนสังเวียนแล้ว มูห่
รงนีอวินโอบอวินอวีเหยาแน่นอยูใ่ นอ้อมกอด ใครแพ้ใคร
ชนะ ไม่ตอ้ งพูดแล้ว

อวินอวีเหยาจ้องมูห่ รงนีอวินอย่างดุรา้ ย เห็นได้ชดั ว่า

นางไม่พอใจ

“ปล่อยข้า”

“แม่นาง เจ้าแพ้แล้ว ตามสัญญา เจ้าจะต้องแต่งงานกับ

ข้า”

148
อวินอวีเหยานึกไม่ถงึ ว่าจะมีคนสูช้ นะนาง เดิมทีนางจัด
งานประลองยุทธ์หาคูน่ ีเล่นๆ อยากหาข้ออ้างในการหา
คนมาประลองยุทธ์ดว้ ย ตอนแรกนางคิดไว้วา่ คงจะไม่มี
ใครเอาชนะนางได้ง่ายๆ นางมันใจในตนเองมาก

ผลปรากฏว่าเจอเหตุไม่คาดฝัน แม้ชายคนนีจะดูรูปหล่อ
ใจดี แต่ก็เหลาะแหละเกินไป นางไม่ชอบผูช้ ายแบบนี

ไม่รอให้อวินอวีเหยาพูด หลิงอวีจือขึนสังเวียนไปแล้ว
ตบไหล่มหู่ รงนีอวินอย่างแคล่วคล่อง

“น้องชาย เมือครูน่ ีเจ้าเก่งกาจจริงๆ ตาถึงใช้ได้ ดูสวิ า่

น้องสะใภ้ขา้ สวยเพียงใด”

149
ได้ยินคําพูดบาดหูวา่ ‘น้องสะใภ้’ สีหน้าของอวินอวีเหยา
ก็เริมไม่คอ่ ยดีอย่างเห็นได้ชดั

“เจ้าเป็ นใคร ใครเป็ นน้องสะใภ้เจ้า”

“ข้าเป็ นพีสาวแท้ๆ ของเขา เขาชืนชอบแม่นางอวินมา

นานแล้ว พีสาวอย่างข้าจึงตังใจมาทีสังเวียนนีเป็ นเพือน
เขา”

หลิงอวีจือพูดพลางหัวเราะคิกคัก

เห็นสีหน้าสงสัยของอวินอวีเหยา เธอจึงพูดต่อ
150
“หน้าข้าอาจจะดูออ่ นเยาว์ไปสักหน่อย แต่ขา้ เป็ นพีสาว
ของเขาจริงๆ ไม่เชือ เจ้าก็ถามน้องชายข้าดูส”ิ

มุมปากของมูห่ รงนีอวินยกขึนอย่างอดไม่ได้ นึกไม่ถงึ ว่า

แม่สาวน้อยคนนีจะมาเอาเปรียบเขา นางอยูท่ ีนี อย่าง
นันท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ก็ตอ้ งอยูท่ ีนี
ด้วย เห็นเซียวเหยียนเดินมาทางนีแล้ว ก็ได้แต่ยอมรับไป
ทือๆ

“นางเป็ นพีสาวของข้าจริงๆ ”

“อวีจือ เจ้าก่อเรืองวุน่ วายอีกแล้ว”

151
เซียวเหยียนเดินเข้ามา ควงแขนหลิงอวีจืออย่างเป็ น
ธรรมชาติ พูดแนะนําตนเอง

“ข้าเป็ นพีเขยของนีอวิน เมือครูน่ ีอวินชนะสังเวียนแล้ว

ตามกติกา แม่นางอวินกับน้องสะใภ้ขา้ ถือว่าต้องแต่ง
งานกัน พวกเราสองบ้านไปคุยกันเรืองพิธีมงคลกันดี
กว่า”

คราวนีมูห่ รงนีอวินกับหลิงอวีจืองงเป็ นไก่ตาแตก โดย

เฉพาะหลิงอวีจือ นึกไม่ถงึ ว่าเซียวเหยียนจะโหดกว่าเธอ
อีก จะดึงมือออก เซียวเหยียนก้มลงกระซิบข้างหูเธอว่า

152
“อย่าขยับ มีอะไรค่อยคุย”

อวินอวีเหยาเห็นพีเขยหล่อขนาดนี นางก็ถกู ใจผูช้ ายคน

นีทันที เหตุใดคนทีมาประลองบนสังเวียนถึงไม่ใช่เขา
อวินอวีเหยาอยากยกเลิกการแต่งงาน ขณะทีอารมณ์
เสียอยูน่ นเอง
ั ชายวัยกลางคนผูห้ นึงเดินขึนสังเวียนมา
ชายวัยกลางคนผูน้ นดู
ั สง่างาม เขาเดินมาอย่างช้าๆ
อวินอวีเหยาทําหน้าเหมือนเห็นกองกําลังเสริม รีบวิงเข้า
ไปหา

“ท่านพ่อ รีบมาช่วยข้าที”

“ตอนนีเกิดเรืองแล้วล่ะสิ! บอกแล้วว่าอย่าก่อเรือง ก็ตอ้ ง

153
ก่อเรืองจนได้”

อวินซงสังสอนลูกสาวไปหนึงยก แล้วเดินมาตรงหน้า
พวกเขา ท่าทางสุภาพมีมารยาทอย่างยิง

“ขอเชิญคุณชายทีชนะสังเวียนเมือครู ่ และทุกท่านย้ายที
ไปสนทนากันทีจวนตระกูลอวิน”

พูดจบก็ทาํ มือเชิญ สองสามคนนันเดินตามอวินซงลง

สังเวียนไป เข้าไปในห้องโถงใหญ่ในจวนตระกูลอวิน

ในห้องโถงใหญ่มีสตรีอายุราวห้าสิบปี คนหนึงนังอยู่ ถึง

แม้จะมีอายุแล้ว แต่บาํ รุงดูแลตนเองอย่างดี บุคลิกท่า
154
ทางสง่างาม ดูแล้วเป็ นผูห้ ญิงทีสุภาพอ่อนโยน

155
ตอนที 138 หรือว่าอยากยกเลิกงานแต่ง

เซียวเหยียนมองอวินฮูหยินแวบหนึง แล้วหลบสายตา
อย่างเร็ว หัวใจไม่มีทางนิงสงบได้อีก ถึงแม้ไม่ได้เจอกัน
สิบแปดปี แต่เขามันใจว่าผูห้ ญิงตรงหน้าคือมารดาของ
เขา นางเหมือนกับในรูปมาก และเหมือนกับมารดาใน
ความทรงจําของเขาด้วย

อวินฮูหยินลุกขึนเรียก

156
“ท่านพี”

อวินซงประคองอวินฮูหยินนังลง ในสายตาของเซียวเหยี
ยน ภาพเหล่านีบาดหูบาดตาพิลกึ สีหน้าดูหมองหม่นลง
เล็กน้อย ในความทรงจํา เสด็จพ่อของเขาก็ปฏิบตั ิเช่นนี
กับเสด็จแม่ของเขาเป็ นประจํา ตอนนีคนข้างกายเสด็จ
แม่ของเขากลายเป็ นชายอืน เช่นนีเสด็จพ่อของเขาใน
ยมโลกจะสงบใจอยูไ่ ด้อย่างไร

เมือนังลงแล้ว อวินซงก็ให้คนยกชามา เซียวเหยียนถึงได้

ควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ เอ่ยปากว่า

“ท่านอวิน น้องภรรยาของข้าชนะสังเวียน ตามกติกา

157
ควรจะเจรจาตกลงเรืองงานแต่งนี ภรรยาของข้าถึงจะ
วางใจ นางเป็ นกังวลเรืองการแต่งงานของน้องชายคนนี
เป็ นทีสุด ข้าว่าสองคนนีเหมาะสมกันอย่างยิง ท่านอวิน
มีความเห็นว่าอย่างไร”

อวินซงมองดูการแต่งตัวของทังสามคน ก็ตดั สินว่าพวก

เขามาจากตระกูลทีรํารวย สําเนียงก็ไม่ใช่คนซูโจว แต่
เหมือนพวกคนเมืองหลวง เขามีลกู สาวคนนีเพียงคน
เดียว ย่อมทําใจให้ลกู สาวแต่งงานไปอยูไ่ กลๆ ไม่ได้
แสดงสีหน้าขอโทษพูดว่า

“ไม่ทราบว่าคุณชายท่านนีมีนามว่าอะไร”

158
“ข้าแซ่เซียว น้องภรรยาข้าแซ่หลิง ถึงแม้ฐานะครอบครัว
เราจะสูต้ ระกูลอวินมิได้ แต่ก็มิทาํ ให้แม่นางอวินต้อง
น้อยหน้า”

“คุณชายเซียว คุณชายหลิง เรืองนีลูกสาวแอบทําลับ

หลังข้า ข้ามิได้รูเ้ รืองนีแม้แต่นอ้ ย ลูกสาวก่อเรืองเช่นนี
ข้ารูส้ กึ เสียใจอย่างสุดซึง การแต่งงานเป็ นเรืองใหญ่ของ
ชีวิต จะทําอย่างประมาทเลินเล่อมิได้เป็ นอันขาด ยังต้อง
หารือกันให้ดี”

เซียวเหยียนเป็ นคนมีมาดทรงอํานาจอยูแ่ ล้ว การ

แสดงออกแม้จะไม่ตา่ งจากเดิม แต่นาเสี
ํ ยงไม่พอใจ
อย่างเห็นได้ชดั

159
“แต่คาํ พูดเหล่านีแม่นางอวินเป็ นคนเอ่ยจากปากตนเอง
ต่อหน้าสาธารณชน หรือว่าท่านอวินอยากจะยกเลิกงาน
แต่ง”

ทุกคนทีอยูใ่ นเหตุการณ์ตา่ งรูส้ กึ ถึงความกดดัน อวินซง

ก็รูส้ กึ ตกตะลึง คุณชายคนนีเป็ นใครกันแน่ อายุยงั น้อย
แต่ทา่ ทางดูทรงอํานาจแรงกล้าเพียงนี ขนาดทําให้เขา
รูส้ กึ ประหม่าเวลาพูด

หลิงอวีจือเกรงว่าสถานการณ์จะไปสูท่ างตัน รีบเข้ามา

ไกล่เกลีย

160
“ความหมายของท่านอวิน ข้าก็เข้าใจ คุณ...สามีขา้ ก็พดู
ถูก เรืองนีแพร่สะพัดไปทัวซูโจวแล้ว คําพูดเหล่านีแม่นา
งอวินก็เป็ นคนพูดเองต่อหน้าสาธารณชน เช่นนีดีไหม
เจ้าคะ ให้พวกเขาได้มีเวลาทําความรูจ้ กั ดูใจกันตาม
ลําพัง ให้เวลาภายในหนึงเดือน หากหนึงเดือนผ่านไป
แล้ว แม่นางอวินยังคงไม่ยินยอมจะแต่งกับน้องชายข้า
การแต่งงานครังนีก็ลม้ เลิกไป ท่านอวินคิดเห็นว่าอย่างไร
เจ้าคะ”

คําพูดของหลิงอวีจือถือเป็ นบันไดให้อวินซงได้ลงจาก
เวที เขาไม่รูจ้ กั พืนเพของสองสามคนนี และไม่กล้าผลี
ผลามไปขัดใจพวกเขา ข้อเสนอของหลิงอวีจือจึงดีทีสุด
แล้ว

161
“เซียวฮูหยินเข้าอกเข้าใจผูอ้ ืนจริงๆ เช่นนันข้าจะจัดการ
ตามเจตนาของเซียวฮูหยิน”

อวินฮูหยินมีทา่ ทางโล่งอกอย่างเห็นได้ชดั การเป็ นเซียว

ฮูหยินทําให้หลิงอวีจืออึดอัดมาก หรือว่าต่อไปอยูท่ ีซูโจว
นางจะเป็ นได้แค่เซียวฮูหยิน

เธอเอาเปรียบมูห่ รงนีอวิน ผลปรากฏว่าเซียวเหยียนมา

เอาเปรียบเธออีกทอด ดังนันผูช้ นะเลิศคนสุดท้ายก็ยงั
เป็ นเซียวเหยียน

“แถวนีมีทีพักหรือไม่ พวกเรามาซูโจวได้ไม่นาน ยังไม่

ค่อยคุน้ เคย สามีขา้ ไม่คอ่ ยชอบนอนโรงเตียม”

162
หลิงอวีจือพูดเช่นนี เห็นได้ชดั ว่าจะบอกพวกเขาเป็ นนัยๆ
ตามคาด อวินฮูหยินหัวเราะพูดว่า

“ในเมือพวกท่านยังไม่ได้หาทีพัก หากไม่รงั เกียจ เช่นนัน

มาพักทีจวนของเราดีกว่า”

“ถ้าเช่นนันขอรบกวนอวินฮูหยินนะเจ้าคะ”

หลิงอวีจือเริมพูดขอบคุณแล้ว เซียวเหยียนไม่ได้พดู อะไร

มองหลิงอวีจือแวบหนึง พอใจคําว่า ‘สามีขา้ ’ อย่างยิง
สามพยางค์นีตรงกับเจตนาของเขาทุกประการ

163
------

ตอนที 139 เหมือนเป็ นพ่อกับลูกสาว

จากนันอวินฮูหยินก็จดั ให้สาวใช้นาํ ทางพวกเขาไป พวก

หลิงอวีจือเพิงจะก้าวเท้าออกไป อวินอีเหยาก็บน่ พึมพํา
อย่างไม่พอใจ

“ท่านแม่ ทําไมท่านให้พวกเขาอยูท่ ีนีเล่าเจ้าคะ ใครจะ

164
ไปรูว้ า่ พวกเขาเป็ นใคร”

“ไม่รูว้ า่ พวกเขาเป็ นใคร เจ้ายังจะไปหาเรืองอีกรึ อีเหยา

ลูกคนนีนีเป็ นจอมก่อเรืองจริง การแต่งงานเป็ นเรืองใหญ่
ของชีวิต ทําไมต้องไปเลียนแบบวิถีคนป่ าด้วยการ
ประลองยุทธ์เลือกคู่ คุณชายท่านนียังถือว่าหน้าตาดีมี
ความสามารถ ถ้าไปได้พวกโจรป่ าอันธพาลขึนมา พ่อจะ
ดูซิวา่ เจ้าจะจบเรืองอย่างไร”

อวินซงพูดตําหนิ ตระกูลอวินของพวกเขาเป็ นตระกูลทีมี

หน้ามีตาของเมืองซูโจว ขนาดผูว้ า่ เมืองยังเกรงใจพวก
เขา ตระกูลอวินเป็ นสร้างฐานะด้วยใบชาและผ้าไหม
ดําเนินกิจการไปทัวแคว้นเว่ยตะวันตก ผ้าไหมอวินจิน
ชันดีในเมืองหลวงล้วนมาจากตระกูลอวิน ผ้าไหมอ
165
วินจินเป็ นเครืองบรรณาการทีส่งเข้าวังหลวงมาโดย
ตลอด

อวินอีเหยาเหยียดปาก

“พรําฝึ กฝนมาตังหลายปี ทีซูโจวนีข้ายังหาคูป่ รับไม่ได้

ใครจะไปรูว้ า่ ...”

“เหนือฟ้ายังมีฟา้ เหนือคนยังมีคน ใครใช้ให้เจ้าบ้าคลัง

เช่นนี ในเมือพูดออกจากปากไปแล้ว พวกเราต้องยอม
ไปก่อน ไม่ตอ้ งพูดเรืองนีอีกแล้ว”

“ท่านแม่ ดูทา่ นพ่อสิ...”

166
อวินอวีเหยาออดอ้อนกอดแขนอวินฮูหยิน

“พอแล้ว พีซง เรืองนีช่างเถิด อีเหยารูจ้ กั บทเรียนแล้ว ข้า

ว่าคุณชายท่านนันดูเหมือนจะรูเ้ รืองมารยาท สันนิษฐาน
ว่าคงจะไม่เสียมารยาทกับอีเหยา ข้ารูส้ กึ ว่าพวกเขามีจดุ
ประสงค์อืน แทนทีจะให้พวกเขาอยูข่ า้ งนอก สูใ้ ห้อยูใ่ น
สายตาแล้วเฝ้าดูไม่ดีกว่าหรือ ดูสกั หน่อยว่าพวกเขาคิด
จะทําอะไรกันแน่”

เมืออยูต่ อ่ หน้าอวินฮูหยิน ท่าทีของอวินซงถึงได้ออ่ นโยน

ลง พยักหน้าพูดว่า

167
“ฮูหยินพูดถูก พวกเขามีเจตนาพักทีบ้านตระกูลอวิน
เรืองนีข้าจะให้คนคอยเฝ้าระวังไว้ อีเหยา เจ้ากลับห้อง
ไปเดียวนี ไปสํานึกผิดในห้องตนเองให้ดีๆ ”

“เชอะ”

อวินอีเหยาพ่นลมทางจมูกฟึ ดฟั ดเดินจากไป อวินซงประ

คองอวินฮูหยิน พูดด้วยนําเสียงอ่อนโยน

“ฮูหยิน โรคปวดหัวของเจ้าเพิงจะหายดี ข้าจะประคอง

เจ้ากลับห้องไปพักผ่อน”

ไม่รูเ้ พราะเหตุใดในใจอวินซงถึงรูส้ กึ หวันใจ คนพวกนัน

168
มีสาํ เนียงคนเมืองหลวง หลายปี มานี เขาไม่ยอมคบค้า
กับคนเมืองหลวงมาโดยตลอด เพราะไม่อยากมีสว่ น
เกียวข้อง เรืองนีเขาต้องรูใ้ ห้แน่ชดั ให้ได้ หากเกียวข้อง
กับเรืองนันจริงๆ เช่นนันเขาก็จะไม่เกรงใจอีกต่อไป

สาวใช้ในจวนตระกูลอวินนําพวกหลิงอวีจือไปทีเรือน
เล็กๆ อันเงียบสงบ แล้วก็จากไป หลิงอวีจืออดกลันมา
ตลอดทาง คราวนีอดทนต่อไปไม่ไหวจริงๆ พอสาวใช้
จากไป เธอก็ถามทันที

“คุณชายเจ้าคะ เหตุใดต้องบอกว่าข้าเป็ นภรรยาของ

ท่านด้วย ท่านกลันแกล้งข้า ข้าเป็ นหญิงสาวยังไม่ออก
เรือน จะแสดงละครเป็ นสามีภรรยากับท่านได้อย่างไร
พวกเราแสดงเป็ นพีน้องสามคนไม่ดีหรือเจ้าคะ”
169
“พวกเราไม่เหมือนสามพีน้อง เจ้าเหมือนเป็ นภรรยาข้า
มากกว่า ฮูหยินคนไหนไม่เคยเป็ นสาวโสดยังมิได้ออก
เรือนมาก่อนบ้าง ตัวตนทีแท้จริงของข้าไม่ควรมีใครล่วงรู ้
ถือว่าเจ้าได้ลองปรับตัวก่อนล่วงหน้า”

เซียวเหยียนอธิบายด้วยท่าทีสบายๆ หลิงอวีจือยังคงไม่
ยอม

“แต่วา่ ข้า...”

“เรืองนีตกลงเรียบร้อยแล้ว ฮูหยินไม่ตอ้ งเถียงแล้ว ข้าจะ

ไปพักแล้ว เชิญฮูหยิน”

170
สินประโยคนี เซียวเหยียนก็กลับห้องไปก่อน

เซียวเหยียนไปแล้ว หลิงอวีจือก็ระบายความไม่พอใจใส่
มูห่ รงนีอวิน

“น้องชาย ช่วงนีเปลียนรสนิยมแล้วหรือ ก่อนหน้านียัง

เทียวเล่นหอนางโลมอยูเ่ ลย ตอนนีมาชอบคุณหนูก๋ากัน
เสียแล้ว ลองคบสาวสวยได้ทกุ ประเภทจริงๆ ”

“แม่สาวน้อย เจ้าเรียกข้าว่าน้องชาย ไม่กลัวฟ้าผ่าลิน

หรือ”

171
มูห่ รงนีอวินไม่ยอมรับการเป็ นน้องชายของหลิวงอวีจือ
อย่างแข็งขัน พูดกดเสียงตําว่า

“เจ้ารูห้ รือไม่วา่ เจ้ากับท่านอ๋องอยูด่ ว้ ยกันแล้วเหมือน

อะไร พวกเจ้าเหมือนเป็ นพ่อกับลูกสาวเสียมากกว่า”

172
ตอนที 140 คุณลุงคูก่ บั สาวโลลิดีทีสุด

มุมปากหลิงอวีจือยกขึน จะว่าไปก็จริง มูห่ รงกวานเย่วก์ ็

มีลกู โตขนาดนีแล้ว มองดูแล้วหน้าเธอยังดูเด็กกว่าเฉิน
มัวฉืออีก

173
“เจ้าไม่รูอ้ ะไร คุณลุงคูก่ บั สาวโลลิดีทีสุด”

หลิงอวีจือทําเสียงเชอะแล้วกลับห้องตัวเอง เรือนนีมี
ห้องอยูส่ องสามห้อง เธอเลือกห้องทีอยูข่ า้ งในสุด
พอกลับห้องแล้วก็นอนลงบนเตียง

เธอรูส้ กึ ว่าความสัมพันธ์ของอวินซงกับอวินฮูหยินนันไม่
เลวทีเดียว อวินฮูหยินเสียความทรงจําไปแล้ว ใน
สถานการณ์เช่นนี เซียวเหยียนจะพาอวินฮูหยินไปด้วย
ไม่ง่ายเลยจริงๆ กลัวก็แต่อวินฮูหยินเองจะไม่ยินยอมไป
อยูท่ ีนีมีลกู มีสามี และคงจะไม่เชือคําพูดของเซียวเหยี
ยนด้วย

174
แต่วา่ หากคิดในมุมมองของเซียวเหยียน ก็ทาํ ใจยอมรับ
ยากจริงๆ แม่แท้ๆ ทีตามหามาหลายปี กลายเป็ นเมียของ
คนอืนไปแล้ว สิงทีสําคัญทีสุดคือต้องดูวา่ อวินฮูหยินที
ความทรงจํากลับคืนมาแล้วจะเลือกอย่างไร

ดังนันสิงทีสําคัญทีสุดตอนนีคืออวินฮูหยินต้องฟื นคืน
ความจํา มิเช่นนันเรืองทีตามมาจะไม่มีทางได้ไปต่อ

เซียวเหยียนกลับไปห้องแล้วก็ไปยืนอยูข่ า้ งหน้าต่าง เอา

มือไพล่หลัง เห็นได้ชดั ว่าอารมณ์ไม่คอ่ ยดี อูจ่ ินยืนอยู่
ข้างหลังเซียวเหยียน รออยูส่ กั พักไม่ได้ยินเซียวเหยี
ยนพูดอะไร จึงได้เอ่ยปากถาม

175
“นายท่าน ควรจะทําอย่างไรต่อไปขอรับ”

ในเมือมันใจในตัวตนของอวินฮูหยินแล้ว เช่นนันขันตอน
ต่อไปคือฟื นคืนความทรงจําของอวินฮูหยิน เพียงแต่
เซียวเหยียนไม่มียาถอนพิษอยูใ่ นมือ

ปี นนยาพิ
ั ษทีซูเสียนโดนคือพิษดอกไร้รกั ยาพิษนีเมือได้
รับแล้วจะสูญเสียความทรงจําทังหมด ซํายังทิงโรคปวด
หัวเอาไว้ เมือโดนยาแล้วระยะเวลาอยูไ่ ด้นานทีสุดคือ
ยีสิบกว่าปี ซูเสียนโดนวางยาพิษมาแล้วสิบแปดปี ต้อง
รีบหายาถอนพิษให้เร็วทีสุด มิเช่นนันซูเสียนก็จะต้อง
ตาย

176
หลายปี มานี เซียวเหยียนเพียรพยายามเสาะหายาถอน
พิษ แต่ไม่มีวีแววมาโดยตลอด เพียงแต่รูม้ าว่าผูห้ ญิงที
ชือไป๋ อูอ่ าจจะมียาถอนพิษนีอยูใ่ นมือ แต่ไม่เคยหาคนผู้
นีพบ

“ทีบอกว่าอาจจะหาตัวไป๋ อูพ่ บ ใครเป็ นคนปล่อยข่าว”

อูจ่ ินส่ายหน้า

“กระหม่อมไม่มีความสามารถ ยังคงไม่พบคนผูน้ ีขอรับ

คนผูน้ ีเหมือนออกมาจากอากาศธาตุ กระหม่อมให้คน
สืบมาหลายสาย แต่ไม่มีรอ่ งรอยเลยขอรับ”

177
“ค้นหาต่อไป ในเมือมีคนปล่อยข่าวมา เช่นนันคนผูน้ ีก็
อาจจะปรากฏตัว”

“ขอรับ”

อูจ่ ินตอบรับ แล้วออกไปอย่างรวดเร็ว เซียวเหยียนดู

เหมือนจะเย็นชาไร้ความรูส้ กึ แต่กลับปฏิบตั ิตอ่ คนรอบ
กายดีมาก หากใครทําให้เขาใส่ใจได้ ถือว่าเป็ นบุญของ
คนนัน

วันถัดมา เซียวเหยียนไม่เห็นหลิงอวีจือมาตังแต่เช้า ไม่

ต้องรอให้เขาเอ่ยถาม อูจ่ ินก็เป็ นฝ่ ายรายงานให้ทราบ

178
“กระหม่อมไปสืบถามแล้วขอรับ คุณหนูหลิงไปหาพระ
ชายาตังแต่เช้า ได้ยินสาวใช้บอกว่า พระชายาชอบคุณ
หนูหลิงมาก คุยเล่นกับพระชายาอย่างสนุกสนาน”

ได้ยินข่าวนี มุมปากของเซียวเหยียนก็ยกขึนเล็กน้อย

“ตามคาด ข้ามิได้มองคนผิด”

ในห้องหนังสือ อวินซงกําลังอ่านจดหมายทีได้รบั มา เมือ

เห็นเนือหาในจดหมาย อวินซงก็หน้าซีด กําจดหมายใน
มือแน่น

179
“เป็ นเขาจริงๆ ”

“นายท่าน เกิดอะไรขึนขอรับ”

พ่อบ้านหลูเป็ นพ่อบ้านติดตามอวินซงมาหลายปี เห็นสี

หน้าอวินซงไม่ปกติ จึงรีบถาม

“พ่อบ้านหลู เจ้ารูห้ รือไม่วา่ คุณชายแซ่เซียวคนนันคือ

ใคร”

พ่อบ้านหลูสา่ ยหน้า เขารูเ้ สียทีไหน

180
“ในแคว้นเว่ยตะวันตกนีแซ่เซียวคนไหนทีเด่นทีสุด”

พ่อบ้านหลูตกใจจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า ชาย
หนุ่มผูน้ นคื
ั อท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ทีมี
อํานาจทัวหล้าหรอกหรือ มิน่าถึงได้มีมาดทรงอํานาจ
เช่นนัน คิดถึงตรงนี พ่อบ้านหลูก็เกิดความกังวลอย่าง
หยุดมิได้ ท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์มิใช่คนที
พวกเขาจะขัดใจได้ พูดอย่างกังวลใจว่า

“นายท่าน ท่านอ๋องรูต้ วั ตนของฮูหยินแล้วใช่หรือไม่

คราวนีพวกเราจะทําอย่างไรได้”

181
------

ตอนที 141 ต้องให้เขาตายก่อนเรืองถึงจะสงบ

อวินซงไม่ได้กลัวเซียวเหยียน กําปั นในมือกําแน่นขึน

ทันที

“เสียนเอ๋อร์เป็ นฮูหยินของข้า ข้าไม่ยอมให้ใครหน้าไหน

มาพานางไปเด็ดขาด อย่างไรเสียเสียนเอ๋อร์ก็จาํ เรืองราว
ในอดีตมิได้ เรืองพวกนันไม่สามารถนึกขึนได้อีกแล้ว
182
นางเป็ นของข้า เป็ นของข้าตลอดชีวิต ในเมือท่านอ๋องมา
ถึงบ้านด้วยตนเอง พวกเราก็ทาํ ได้เพียง...”

อวินซงพูดพลางก็ทาํ ท่าเอามือปาดคอ พ่อบ้านหลูตกใจ

จนขาอ่อน รีบพูดเตือน

“นายท่าน อย่าวูว่ ามเด็ดขาดนะขอรับ นันท่านอ๋องผู้

สําเร็จราชการแทนพระองค์นะขอรับ ตระกูลอวินจบเห่
แน่”

“เรืองนีจะต้องไร้ขอ้ ผิดพลาด ตอนนีเขายังไม่เปิ ดเผยตัว

ตน ถึงแม้ตายไปแล้ว เรืองก็จะเงียบจนเทพก็ไม่รูผ้ ีก็ไม่
เห็น ถึงตอนนันก็ไม่มีอะไรเกียวข้องกับตระกูลอวินของ

183
เรา พ่อบ้านหลู เขามาคราวนีเพือพาเสียนเอ๋อร์ไปแน่
นอน

ข้ากับเสียนเอ๋อร์แต่งงานกันมาแล้วสิบแปดปี เสียนเอ๋อร์
เป็ นคนตระกูลอวินมานานแล้ว ข้าจะยอมให้คนนอกมา
พาคนตระกูลอวินออกไปได้อย่างไร ไม่มีทางเป็ นไปได้
เขาเป็ นอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ พูดถึงอํานาจ
บารมี ตระกูลอวินมิอาจต้านทานเขาได้ ขอแค่เขาตาย
เรืองนีถึงจะสงบโดยสินเชิง”

พ่อบ้านหลูยงั คงเตือนอีกครัง แต่อวินซงโบกมือปั ด

“ไม่ตอ้ งพูดเรืองนีแล้ว เรืองความลับดํามืดนีอย่าให้เสีย

184
นเอ๋อร์รบั รู ้ เขาจะต้องตายโดยไร้ขอ้ กังขา”

พ่อบ้านหลูรูด้ ีวา่ อวินซงรักซูเสียนอย่างลึกซึง สิบแปดปี ที

ผ่านมายังคงรักเหมือนเดิมไม่เปลียนแปลง เพียงแต่เซียว
เหยียนเป็ นคนทีขัดใจไม่ได้เด็ดขาด เขารูด้ ีวา่ ตนเองเกลี
ยกล่อมอวินซงไม่ได้ ได้แต่เพียงภาวนาให้เรืองนีผ่านไป
อย่างราบรืน

ตอนเย็น ครอบครัวอวินเชิญพวกหลิงอวีจือทานข้าว โต๊ะ

อาหารอุดมไปด้วยเหล้ายาปลาปิ ง ส่วนข้างนอกม่านผ้า
โปร่งมีหญิงสาวผูห้ นึงกําลังดีดพิณ เสียงพิณลืนไหลอ่อน
ละมุน

185
อวินซงต้อนรับอย่างอบอุน่ ยกจอกเหล้าไม่ขาด อวินฮูห
ยินไม่อยูด่ ว้ ยเพราะไม่คอ่ ยสบาย ส่วนอวินอีเหยาก็มีสี
หน้าไม่เต็มใจ เซียวเหยียนสุภาพแต่หา่ งเหิน ขณะพูดจา
ทักทายอวินซง

ตอนนันเองหญิงสาวทีอยูน่ อกม่านโปร่งแง้มม่านเดิน
ออกมา โค้งตัว นําเสียงอ่อนหวาน

“มิทราบว่านายท่านและคุณชายยังอยากฟั งบทเพลงใด
หรือไม่เจ้าคะ”

หญิงสาวพูดจบก็เงยหน้าขึน มองพวกเขาด้วยรอยยิม ห
ลิงอวีจือตกตะลึง หญิงสาวผูน้ ีหน้าตาคล้ายมูห่ รงกวาน

186
เย่วม์ าก ถึงแม้วา่ บุคลิกท่าทางไม่เหมือนกัน ดูแล้วอ่อน
หวานต้องใจคนมากกว่า แต่มีใบหน้าทีคล้ายมูห่ รงกวาน
เย่วป์ ระมาณห้าสิบหกสิบเปอร์เซ็นต์ นางมองเซียวเหยี
ยนด้วยใบหน้าฉงนแวบหนึง เห็นเพียงสายตาเขาเกิด
ประกายความตกใจแวบเดียว แล้วกลับสูป่ กติอย่างเร็ว

ส่วนมูห่ รงนีอวินถึงกับสําลักสุราในจอก หญิงสาวคนนีดู

แล้วอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปี เหมือนพีสาวของเขาสมัย
ก่อนจริงๆ โดยเฉพาะคิวกับดวงตาทีดูมีเสน่หแ์ ละ
บริสทุ ธิ

“แม่นาง เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ”

187
หลิงอวีจือถามอย่างใคร่รู ้ ทีแคว้นเว่ยตะวันตกกําลังนิยม
เรืองหน้าเหมือนกันหรือ เฉินเซียวหรูก็หน้าเหมือนซ่งเฉิง
ไปคนหนึงแล้ว วันนีมีคนหน้าเหมือนมูห่ รงกวานเย่วม์ า
อีกคน

“ข้าน้อยชือไป๋ อูเ่ จ้าค่ะ”

ชือนีทําให้แววตาของเซียวเหยียนดิงลึกลงไปอีก ออกมา
แล้วตามคาด ซํายังปรากฏตัวเร็วกว่าทีเขาจินตนาการไว้
เสียอีก

“ไป๋ อูเ่ ป็ นหญิงสาวทีเชียวชาญการดนตรีทีสุดในซูโจว

คุณชายทังสองหากอยากฟั งบทเพลงอะไร ก็แจ้งได้”

188
สินเสียงของอวินซง ไป๋ อูก่ ็เดินไปตรงหน้าเซียวเหยี
ยนแล้ว กลินหอมจากร่างกายฟุง้ กระจาย นางหยุดลง
ตรงหน้ามูห่ รงนีอวิน

“ข้าดืมให้คณ
ุ ชายหนึงจอก”

“ข้ายินดีดืมสุรากับสาวงามอยูแ่ ล้ว”

มูห่ รงนีอวินยกจอกเหล้าของตนเองชนจอกเหล้าของไป๋ อู่

จากนันไป๋ อูก่ ็เดินไปข้างหน้าเซียวเหยียน

“คุณชาย ข้าน้อยดืมให้คณ
ุ ชายหนึงจอก”
189
“ข้าเคยรับปากฮูหยินไว้ จะไม่ดืมสุราทีหญิงอืนเชิญชวน
ขอโทษด้วย”

หลิงอวีจือตะลึง ดูทา่ ทางเซียวเหยียนไม่อยากเข้าใกล้

หญิงสาวทีหน้าคล้ายมูห่ รงกวานเย่วค์ นนีเลย อย่างไรจู
จินก็เป็ นรักแท้ของเขา ในเมือเป็ นเช่นนี เธอก็จะร่วมมือ
ด้วย

“ท่านพีอุตส่าห์จาํ ได้ดว้ ย แม่นาง ขอโทษด้วย เจ้าให้คณ

ุ
ชายท่านนันดืมอีกสองสามจอกเถิด เขาดืมแทนพวกเรา
หมดแล้ว”

190
191
ตอนที 142 นางไม่ใช่อวินฮูหยิน

ไป๋ อูม่ ิได้โกรธ ยกจอกเหล้าจากไป มูห่ รงนีอวินสนอด

สนใจเป็ นอย่างยิง ขอเพลงอีกหนึงเพลง ไป๋ อูไ่ ปดีดพิน
ต่อ

อวินซงสีหน้าเย็นชา ไป๋ อูเ่ ป็ นสาวสวยอันดับต้นๆ ของซู

โจว เขาตังใจเชิญไป๋ อูม่ าเพือลองใจเซียวเหยียน คิดไม่
ถึงว่าเขาไม่หลงในกาม ถ้าเช่นนันเขาก็ทาํ ได้เพียง…

192
งานเลียงมือคําจบลงแล้ว หลิงอวีจือกําลังจะกลับห้อง
เพิงจะเดินมาถึงข้างในเรือน ได้ยินเสียงเซียวเหยียนแว่ว
มาจากข้างหลัง

“อวีจือ เจ้ามานีหน่อย”

“ดึกขนาดนีแล้ว มีเรืองอะไรเจ้าคะ”

ตอนทีอยูห่ มูบ่ า้ นชิวเฟิ งก่อนหน้านี ถึงแม้วา่ เธอรับปาก

เซียวเหยียนว่าจะเป็ นสาวใช้ให้เขา นอกจากตอนทีเซียว
เหยียนบาดเจ็บสองสามวันนันแล้ว เธอก็ไม่ได้ตาม
ปรนนิบตั ิดแู ลเซียวเหยียนอีก เหตุผลหลักคือเธอตืน
สายกว่าเซียวเหยียนทุกวัน เซียวเหยียนไม่สามารถรอ

193
เธอแต่งตัวได้

เนืองจากคืนนันเธอนอนหลับบนเตียงของเซียวเหยียน
เรืองอุน่ เตียงก็ยงั คงค้างคา อยูๆ่ เซียวเหยียนมาเรียกเธอ
ไปตอนนี คงไม่ใช่อยากจะให้อนุ่ เตียงอีกนะ!

เซียวเหยียนมิได้ตอบหลิงอวีจือ ก็ผลักประตูเดินเข้าไป
ก่อนแล้ว หลิงอวีจือไม่มีทางเลือก ได้แต่เดินตามเข้าไป

หลิงอวีจือเพิงจะปิ ดประตูเสร็จ เซียวเหยียนก็เอ่ยปาก

“เมือครูเ่ จ้าปฏิบตั ิตวั ได้ไม่เลวเลย ได้ยินว่าแม่ขา้ ชอบ

เจ้า”
194
หลิงอวีจือหัวเราะคิกคักตอบว่า

“ข้าเป็ นทีรักของผูห้ ลักผูใ้ หญ่มาตลอด คุณชาย

ท่านอยากรูว้ า่ ข้ากับอวินฮูหยินคุยอะไรกันใช่หรือไม่”

“นางไม่ใช่อวินฮูหยิน”

คําเรียกนีบาดหูเซียวเหยียนยิงนัก ได้ยินหลิงอวีจือเรียก
นางว่าอวินฮูหยิน ก็ทาํ สีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย แก้ไขให้
หลิงอวีจือ

หลิงอวีจือเพิงนึกได้วา่ ตนพูดคําต้องห้าม รีบพูดแก้

195
“ข้าพูดผิดไปแล้ว พระชายาซีหนานอ๋องต่างหากเจ้าค่ะ
ข้าตังใจทดสอบนาง เรืองในอดีตนางลืมหมดแล้วจริงๆ
นอกจากอวินอีเหยา นางยังมีบตุ รชายอีกคน เพียงแต่สง่
ไปเรียนทีสํานักเรียนต่างถินแล้วเจ้าค่ะ

นางบอกว่าหลายปี มานีอวินซงดีกบั นางมาก คุณชาย

ท่านเคยคิดถึงความเป็ นไปได้ขอ้ หนึงหรือไม่ หากว่าพระ
ชายาซีหนานอ๋องฟื นคืนความทรงจําแล้ว ไม่ยินยอมไป
กับท่าน…”

“นางเป็ นพระชายาซีหนานอ๋อง จะอยูใ่ นบ้านของคนอืน

ได้อย่างไร ข้าตามหานางมาสิบแปดปี เต็ม ตอนนันนาง
กับเสด็จพ่อรักกันลึกซึง หากปล่อยให้นางอยูท่ ีนี ข้าจะ
196
อธิบายกับเสด็จพ่อในยมโลกอย่างไร ขอเพียงมารดาข้า
ฟื นคืนความทรงจําแล้ว นางต้องไปแน่นอน ทีนันต่าง
หากทีเป็ นบ้านของนาง”

หลิงอวีจือรูว้ า่ เซียวเหยียนจะรับไม่ได้สกั ระยะหนึง แต่

หลิงอวีจือรูส้ กึ ว่าซูเสียนฟื นคืนความจําแล้วก็คงไม่
ยินยอมไป ถึงแม้วา่ คนนันก็ลกู คนนีก็ลกู ตัดใครไปก็
ปวดใจทังนัน

แต่สบิ แปดปี มานีนางอยูข่ า้ งกายอวินซงมาตลอด คนที

อยูด่ ว้ ยกันในปั จจุบนั ย่อมสําคัญกว่าคนทีอยูใ่ นความ
ทรงจําอยูแ่ ล้ว คําพูดพวกนีเธอไม่ได้พดู ต่อ ไม่อยากแทง
ใจดําเซียวเหยียน ความสัมพันธ์แม่ลกู ของพวกเขาจะต่อ
ติดหรือขาดกันอย่างไร ให้พวกเขาเป็ นคนตัดสิน
197
“คุณชายทราบหรือไม่เจ้าคะ ว่ายาถอนพิษอยูท่ ีใด”

“อีกไม่นานก็ได้เบาะแสแล้ว อวีจือ ในเมือแม่ขา้ ชอบเจ้า

ถึงตอนนันเจ้าก็กล่อมแม่ขา้ หน่อย ตอนทีไม่มีธุระก็ไป
อยูเ่ ป็ นเพือนนาง ข้ารูด้ ีวา่ บุม่ บ่ามจะให้นางจากไป นาง
คงไม่ดีใจ ข้าเป็ นผูช้ าย บางเรืองก็พดู ยาก ถึงตอนนันข้า
จะยกให้เจ้าเป็ นคนพูด”

หลิงอวีจือพยักหน้า

“ไม่มีปัญหาเพคะ หม่อมฉันจะทําภารกิจทีท่านอ๋องมอบ
หมายให้สาํ เร็จลุลว่ งด้วยดี”

198
ตอนนันเองมีคนมาเคาะประตูจากด้านนอก สาวใช้ยก
ขนมแป้งดอกกุย้ พูดอย่างสุภาพนอบน้อมว่า

“คุณชายเซียว นายท่านบอกว่าตอนเย็นท่านไม่คอ่ ยได้

ทานอะไร จึงสังให้บา่ วยกขนมมาให้คณ
ุ ชายชิมโดย
เฉพาะ นีเป็ นของว่างทีเป็ นเอกลักษณ์ประจําถินของซู
โจว เรียกว่าขนมแป้งดอกกุย้ ตอนนีเป็ นฤดูกาลทีดอก
กุย้ ผลิบาน ไส้ขา้ งในเป็ นดอกกุย้ สดใหม่ หอมมากเจ้า
ค่ะ”

“วางตรงนีเถิด!”

199
ท่าทีของเซียวเหยียนเย็นชา สาวใช้ทียกขนมแป้งดอกกุย้
มาก็ไม่กล้าอยูน่ าน วางของลงแล้วก็ถอยออกไป

------

ตอนที 143 เจ้าไม่มีสทิ ธิมาตังเงือนไขกับข้า

ปกติเซียวเหยียนมีบคุ ลิกทีทําให้คนรูส้ กึ กดดันอยูแ่ ล้ว

ถึงแม้จะไม่ได้เปิ ดเผยตัวตน แต่สาวใช้ในจวนตระกู
200
ลอวินต่างก็คอ่ นข้างกลัวเขา อยูต่ อ่ หน้าเขาก็เกร็งกันไป
หมด

“คุณชาย ท่านอวินคนนีคงไม่ถกู ใจท่านเข้าแล้วหรอกนะ

เจ้าคะ! ต้อนรับขับสูท้ า่ นขนาดนี แต่กลับไม่คอ่ ยสนใจไย
ดีมหู่ รงนีอวินว่าทีลูกเขยสักเท่าไร ของกินนีดูแล้วไม่เลว
ทีเดียว ข้าจะช่วยท่านชิมสักชิน”

ตอนเย็นหลิงอวีจือไม่คอ่ ยได้กินอะไร เห็นของทีส่งมา

แล้ว เธอก็หิวขึนมาจริงๆ หยิบขนมแป้งดอกกุย้ ขึนมาชิน
หนึงแล้วกัดไปหนึงคํา ในปากอวลไปด้วยกลินหอมของด
อกกุย้ ชมไม่หยุดปาก

201
“ขนมนีไม่เลวเลย หอมมากเจ้าค่ะ คุณชาย จะทานสัก
ชินหรือไม่เจ้าคะ อร่อยจริงๆ เจ้าค่ะ”

“ข้าไม่ชอบทานของหวาน”

“ถ้าเช่นนันข้ายกกลับไปนะเจ้าคะ”

“จะนอนพักผ่อนอยูแ่ ล้ว อย่ากินมากเกินไป เดียวท้อง

อืด”

เซียวเหยียนเตือนขึนตอนทีหลิงอวีจือเดินไปถึงธรณี
ประตูแล้ว

202
“น้อมรับคําสังท่านอ๋อง”

หลิงอวีจือส่งยิมสดใสให้เซียวเหยียน จากนันก็ยกขนม
แป้งดอกกุย้ กลับห้องของตนเอง เดิมทีเธอว่าจะกินอีก
ชินเดียวก็พอแล้ว แต่กลับไม่ได้ระวังปาก กินไปรวดเดียว
สามชิน ขนมแป้งดอกกุย้ นีถูกปากเธอมาก

วันถัดมาเซียวเหยียนออกไปตังแต่เช้า เขามิได้รบกวน
หลิงอวีจือ พาอูจ่ ินไปด้วย ไปหอฉวินฟางตามลําพัง ทีนี
มิใช่หอนางโลมทีใหญ่ทีสุดในซูโจว แต่มีชือเสียงทีสุด
เพราะหญิงสาวทีนีแต่ละคนมีครบทังความงามและ
ความสามารถ มิหนําซําส่วนใหญ่ลว้ นขายความ
สามารถมิใช่ขายเรือนร่าง ผูท้ ีต้องตาหญิงสาวเท่านันถึง
จะได้อยูค่ า้ งแรมได้ ถือว่าเป็ นหอนางโลมทีมีเอกลักษณ์
203
อย่างยิง

ไป๋ อูเ่ ป็ นดาวเด่นของทีนี ผูช้ ายทียอมสยบแทบ

ชายกระโปรงสีทบั ทิมของนางมีนบั ไม่ถว้ น เพียงแต่ไป๋ อู่
บริสทุ ธิสูงส่งมาโดยตลอด ไม่เคยปล่อยให้ใครมาค้าง
อ้างแรมด้วย กลายเป็ นสตรีหนึงเดียวในหอฉวินฟางทียัง
ไม่เคยเสียพรหมจรรย์

หอฉวินฟางตกแต่งหรูหรา ประณีตอย่างมาก ไม่มีกลิน

แป้งปะหน้าคละคลุง้ จนดูไร้ศิลปะ ดังนันเหล่าบัณฑิตผูด้ ี
จํานวนไม่นอ้ ยจึงมาตามจีบหญิงสาวทีนี

เซียวเหยียนมาถึงห้องของไป๋ อูอ่ ย่างราบรืน ไป๋ อูส่ วมชุด

204
สีขาวทังตัว กําลังนังดีดพิณอยูใ่ นห้อง พอเห็นเซียวเหยี
ยนเข้ามาก็เงยหน้าขึน หยุดดีดพิณ ยิมให้เซียวเหยี
ยนเล็กน้อย

“คุณชาย เชิญนังเจ้าค่ะ มิทราบว่าวันนีคุณชายอยากฟั ง

บทเพลงใดเจ้าคะ”

เซียวเหยียนนังลงบนเก้าอีกลม ท่าทางเฉยเมย

“ข้ามิได้มาฟั งเพลง วันนีมาหาแม่นางไป๋ อูเ่ พือรับ

ของอย่างหนึง”

ไป๋ อูถ่ ามอย่างใคร่รู ้

205
“ตัวข้าน้อยมีอะไรทีคุณชายสนใจหรือเจ้าคะ”

“ยาถอนพิษดอกไร้รกั ”

ไป๋ อูต่ ะลึง แต่มีสติกลับมาอย่างเร็ว

“คุณชายรูไ้ ด้อย่างไรว่าข้ามียาถอนพิษดอกไร้รกั ”

“แม่นางไป๋ อูไ่ ม่ตอ้ งสนใจว่าข้ารูไ้ ด้อย่างไร ข้าขอ

ถามอย่างเดียว ยาถอนพิษนีแม่นางไป๋ อูย่ ินยอมให้ขา้
หรือไม่”

206
“เมือก่อนมีคณ
ุ ชายท่านหนึงมอบยาถอนพิษนีให้ขา้ เช่น
กัน ข้าเก็บเอาไว้ตลอด ของสิงนีข้ามอบให้คณ
ุ ชายก็ได้
แต่คณ
ุ ชายต้องรับปากเงือนไขข้าข้อหนึง”

แววตาของเซียวเหยียนเยือกเย็น

“เจ้าไม่มีสทิ ธิมาตังเงือนไขกับข้า แม่นางไป๋ อู่ ยาถอนพิษ

กับชีวิต ตัวเจ้าเองเลือกมาอย่างหนึง”

ประโยคเดียวทําให้ไป๋ อูร่ ูส้ กึ ถึงแรงกดดันอย่างรุนแรง

นางไม่เคยคิดเลยว่าเซียวเหยียนจะเป็ นคนทีผิดมนุษย์
มนาทัวไปถึงเพียงนี นึกไม่ถงึ ว่าจะไม่รูจ้ กั อ่อนโยนต่อ

207
สตรีแม้แต่นอ้ ย นางถูกผูช้ ายประจบฉอเลาะอยูต่ ลอด นี
เป็ นครังแรกทีนางเจอคนทีไม่สนใจไยดีขนาดนี น่าสนใจ
จริงๆ เซียวเหยียนเข้าถึงยากกว่าทีนางจินตนาการเอาไว้
เสียอีก

“คุณชาย นีเป็ นการคุกคามข้าใช่หรือไม่”

“ในเมือข้าสามารถสืบรูไ้ ปถึงตัวเจ้า ก็ยอ่ มสามารถทําให้

เจ้ายอมเปิ ดปาก ไม่ตอ้ งมาทดสอบความอดทนของข้า
เอายาถอนพิษมาเดียวนี”

“คุณชายดุขนาดนี ข้าตกใจแล้วนะเจ้าคะ ยาถอนพิษนีมิ

ได้มีประโยชน์อนั ใดกับข้าอยูแ่ ล้ว ข้าย่อมเลือกชีวิตแน่

208
นอน”

ไป๋ อูล่ กุ ขึนไปหยิบยาถอนพิษ นางยืนขวดกระเบืองสีขาว

ขวดหนึงให้เซียวเหยียน ฉวยโอกาสตอนทีเซียวเหยี
ยนรับขวดกระเบือง แสร้งทําเป็ นไม่ตงใจไปแตะโดนมื
ั อ
เซียวเหยียนเข้า

209
ตอนที 144 อวีจือโดนยาพิษ

นิวของนางเรียวยาวและขาวนวล ใครเห็นก็อดใจไม่
ไหวอยากจะจับ เซียวเหยียนผลักมือนางออก รับขวด
กระเบืองมา หยิบตัวเงินออกมาสองสามใบวางไว้บน
210
โต๊ะ

“ถือว่าข้าซือยานี หากมีปัญหา ข้าจะหันศพของเจ้าเป็ น

ชินๆ ”

พูดจบก็ออกจากห้องไป๋ อูไ่ ปโดยไม่หนั กลับมา

เห็นเซียวเหยียนเย็นชาแข็งกระด้างเช่นนี หานตงสาวใช้
ประจําตัวของไป๋ อูก่ ็พดู อย่างกังวล

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์

เย็นชาเช่นนี จะทําภารกิจนีให้สาํ เร็จ เกรงว่าจะไม่ง่าย”

211
“ไม่ง่ายสิดี ข้าชอบทําเรืองยากๆ หากเขาหลงข้าในทันที
ก็ไม่สนุกสิ”

“คุณหนูเอายาถอนพิษให้ทา่ นอ๋องเช่นนีเลยหรือเจ้าคะ”

“เรืองทีเหลือข้าให้พวกตระกูลอวินทําแทนข้า เช่นนีมือ
พวกเราก็จะสะอาด พวกเรารอดูละครฉากเด็ดก็พอแล้ว”

หานตงยิมพูดว่า

“มิรูว้ า่ ตระกูลอวินจะจัดการท่านอ๋องเช่นไร”

“อวินซงกับอวินฮูหยินรักกันลึกซึง ย่อมต้องหวังให้ทา่ น
212
อ๋องหายสาบสูญไปอยูแ่ ล้ว ข้าจะได้เห็นพอดี ว่าท่าน
อ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์จะเก่งกาจแค่ไหน”

ไป๋ อูย่ มพลางพู

ิ ดอย่างกระหายใคร่รู ้ แววตาดิงลึก นาง
ฝึ กฝี มือมาหลายปี เพือรอคอยวันนี พวกนางรูต้ วั ตนทีแท้
จริงของซูเสียนนานแล้ว และรูด้ ว้ ยว่าต้องมีสกั วันทีเซียว
เหยียนจะมาซูโจว ทุกอย่างกําลังไปได้ดี

นายท่าน วางใจได้ ข้าจะต้องไม่ทาํ ให้ทา่ นผิดหวัง

เซียวเหยียนได้ยาถอนพิษมาแล้ว แต่ก็มิกล้าให้ซเู สีย

นกินทันที แต่ไปหาหมอทีดีทีสุดในซูโจว ให้เขาตรวจ
สอบยาถอนพิษนีก่อน

213
ขณะเดียวกันมูห่ รงนีอวินและหลิงอวีจือกําลังอยูบ่ นถนน
อวีจือกําลังหาว มูห่ รงนีอวินทีอยูข่ า้ งๆ ทําหน้ารังเกียจ

“เจ้าเป็ นหมูหรืออย่างไร ตังแต่ออกมาจากบ้านจนถึง

ตอนนีหาวไปกีรอบแล้ว”

“เมือคืนข้ากินจนจุก ไม่ได้นอน วันนีไม่รูท้ าํ ไมเอาแต่ง่วง

ไม่หาย น้องชาย ทีแท้เจ้ามาซูโจวเพืออะไรกันแน่”

ก่อนนีหลิงอวีจือนึกว่ามูห่ รงนีอวินมาเกียวสาว ต่อมา

รูส้ กึ ว่าไม่น่าจะใช่ บังเอิญขนาดนี พวกเขาเพิงจะมาถึงซู
โจว มูห่ รงนีอวินก็ตามมาติดๆ ดังนันเธอจึงคิดว่ามูห่ รงนี

214
อวินมีเป้าหมายอืน

“ข้าได้ยินมาว่าซูโจวมีหอนางโลมชือหอฉวินฟาง จึง
ตังใจมาทีนีเพือไปดูสกั หน่อย”

มูห่ รงนีอวินพูดพลางโบกพัด แล้วเตือนหลิงอวีจืออย่าง

ไม่พอใจ

“ต่อไปเจ้าไม่ตอ้ งเรียกข้าว่าน้องชาย ข้าชือนีอวิน ขนาด

ฮ่องเต้ยงั ดูไม่เหมือนเป็ นน้องชายเจ้าเลย นับประสา
อะไรกับข้า”

“อย่างไรข้าก็จะเรียก ให้เจ้าโกรธตายไปเลย”
215
หลิงอวีจือพูดจบก็กมุ หัว เกิดอะไรขึน เหมือนจะยิงเวียน
หัวขึนทุกที แบบนีผิดปกติแล้ว เห็นร่างของหลิงอวีจือเริม
โซเซ หนานเยียนก็รบี เข้าไปประคองเธอ มูห่ รงนีอวินก็
เข้ามาใกล้เล็กน้อย

“เจ้าเป็ นอะไรไป”

“ไม่ไหวแล้ว...”

สินประโยคนัน ดวงตาทังสองข้างของหลิงอวีจือก็ดบั วูบ

แล้วเป็ นลมไป

216
หนานเยียนร้อนใจอย่างยิง มูห่ รงนีอวินอุม้ หลิงอวีจือขึน
มาแล้วไปหาโรงหมอ

ถามคนผ่านทางไปสองสามคน จึงได้ทราบว่าข้างหน้ามี
โรงหมอแห่งหนึง เขาอุม้ หลิงอวีจือเร่งไปโรงหมอให้เร็วที
สุด พอดีทีหน้าประตูพบเซียวเหยียนกําลังเดินออกมา
จากข้างใน เห็นมูห่ รงนีอวินกําลังอุม้ หลิงอวีจือทีกําลัง
สลบอยู่ เขาไม่ทนั ได้ถามอะไร รับหลิงอวีจือไปจากมือ
ของมูห่ รงนีอวินไปโดยอัตโนมัติ จากนันถึงได้ถามว่า

“เกิดอะไรขึน”

“คุณ...คุณชาย อยูๆ่ คุณหนูก็เป็ นลมไปเจ้าค่ะ”

217
หนานเยียนรีบอธิบายตะกุกตะกัก

เซียวเหยียนอุม้ หลิงอวีจือเข้าไปข้างใน วางเธอบนเตียง

หมอจางรีบเข้ามาดูชีพจรของหลิงอวีจือ แววตาเซียวเหยี
ยนแสดงอาการร้อนใจอย่างเห็นได้ชดั นําเสียงร้อนรนขึน
มา ไม่หลงเหลือความเย็นชาอย่างทีเคยเป็ น

“ท่านหมอ เกิดอะไรขึน”

“แม่นางคนนีโดนยาพิษเข้าแล้ว”

“อะไรนะ ท่านหมอจาง ท่านแน่ใจหรือ”

218
------

ตอนที 145 เจ้าบังอาจขู่ขา้ หรือ

หมอจางพยักหน้าอย่างมันใจ

“โดนยาพิษแน่นอน ยาพิษชนิดนีต้องใช้เวลาสิบสองชัว

219
ยามจึงจะออกฤทธิ เมือออกฤทธิแล้ว จะเสียชีวิตภายใน
หนึงชัวยาม ข้าสามารถใช้ยาระงับพิษไว้ได้ชวคราว
ั แต่
สามารถยือไว้ได้เพียงสามชัวยามเท่านัน สามชัวยาม
หลังจากนัน หากไม่มียาถอนพิษ แม่นางคนนีก็จะตาย
ถึงตอนนันเทพเทวดาก็ช่วยไม่ได้”

“นางอยูด่ ีๆ เหตุใดถึงโดนพิษได้ หนานเยียน คุณหนูของ

เจ้ากินอะไรไปหรือไม่”

มูห่ รงนีอวินงงไปหมดแล้ว ทีนียังมีคนวางยาหลิงอวีจือ

อีกหรือ นางไม่ได้ขดั ใจใครสักหน่อย

“เมือคืนคุณหนูกินขนมแป้งดอกกุย้ ไปสามชินเจ้าค่ะ

220
วันนีตอนเช้าท้องอิมจนไม่ได้กินอะไร เพียงแต่ดืมโจ๊กไป
หนึงชาม เกิดอะไรขึนกันแน่เจ้าคะ”

เซียวเหยียนเข้าใจทังหมดแล้ว ทีแท้อวินซงรูต้ วั ตนของ

เขาแล้ว มิเช่นนันเขาคงไม่มีความคิดจะฆ่าแกงเขา ทํา
ให้หลิงอวีจือติดร่างแหไปด้วย ของหวานจานนันเขาไม่
คิดจะกินอยูแ่ ล้ว เขาไม่คิดว่าอวินซงจะรูต้ วั ตนทีแท้จริง
ของเขาเร็วเพียงนี จึงไม่ได้หา้ มหลิงอวีจือไม่ให้กินขนม
หวานจานนัน

อวินซง ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้เด็ดขาด

“หนานเยียน เจ้าดูแลอวีจือให้ดี”

221
ทิงประโยคนีไว้แล้ว เซียวเหยียนก็เดินฉับๆ ออกไปจาก
โรงหมอ ส่วนอูจ่ ินรีบตามไปทันที

หนานเยียนยังคงตกตะลึง ยังคงไม่มีสติรูว้ า่ เกิดอะไรขึน

กันแน่ ส่วนมูห่ รงนีอวินแสดงสีหน้าเหมือนคิดอะไร
บางอย่าง เขาพอรูค้ ร่าวๆ ว่าหลายปี มานีเซียวเหยี
ยนคอยตามหาพระชายาซีหนานอ๋องมาโดยตลอด หรือ
ว่ามาซูโจวครังนีเพราะเรืองนี หากเป็ นเช่นนี เช่นนันพระ
ชายาซีหนานอ๋องก็อยูท่ ีจวนตระกูลอวินนีเอง หรือว่า
อวินฮูหยินจะเป็ น...

อวินซงกําลังอ่านเอกสารทีห้องหนังสือ เซียวเหยียนปรี
เข้าไปทันที มีความปรารถนาจะฆ่าคนอยูใ่ นแววตา ข้าง
222
หลังตามมาด้วยพ่อบ้านหลูทีกําลังหายใจหอบ เขาไล่
ตามเซียวเหยียนอยูน่ านกว่าจะตามทัน

เห็นแววตาพิฆาตของเซียวเหยียน อวินซงก็เข้าใจแล้วว่า
เกิดอะไรขึน เป้าหมายของเขาคือเซียวเหยียน ไม่คิดว่า
หลิงอวีจือจะเป็ นคนกินขนมหวานนัน เขาดูออกว่าความ
สัมพันธ์ระหว่างเซียวเหยียนกับหลิงอวีจือนันไม่ธรรมดา
ในเมือทําพลาดไปแล้ว เช่นนันก็ปล่อยให้ก็พลาดไป ดูสิ
ว่าเซียวเหยียนจะช่วยแม่สาวน้อยได้หรือไม่

“คุณชายเซียว ท่านโมโหโกรธาเนืองด้วยเหตุใดกัน”

“อวินซง ข้าว่าจะไว้หน้าเจ้าสักหน่อย นึกไม่ถงึ ว่าเจ้าจะ

223
ไม่ตอ้ งการรักษาหน้าถึงเพียงนี รีบเอายาถอนพิษออก
มา มิเช่นนันข้าจะไม่ปล่อยตระกูลอวินไว้แน่”

อวินซงมิได้กลัวเซียวเหยียนแม้แต่นอ้ ย ต่อหน้าเซียวเหยี
ยนเขาสงบเยือกเย็นอย่างยิง

“ท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์เสด็จมาเยียม
เยือนมิบอกกล่าวล่วงหน้าสักคํา จะได้ให้คนตระกูลอวิน
สักคนไปต้อนรับก่อน ดูจากอํานาจบารมีของท่านอ๋องใน
ตอนนี จะกําจัดคนตระกูลอวินช่างเป็ นเรืองง่ายแค่พลิก
ฝ่ ามือ เพียงแต่ทา่ นอ๋องมิได้นกึ ถึงเสียนเอ๋อร์บา้ งหรือ

นางแต่งเข้าตระกูลอวินมาสิบแปดปี หากท่านอ๋อง

224
ทําลายครอบครัวอวิน ก็เท่ากับทําลายครอบครัวของเสีย
นเอ๋อร์ดว้ ย เสียนเอ๋อร์จะยกโทษให้ทา่ นได้อย่างไร แล้ว
เรืองแม่นางคนนัน ตังแต่พิษออกฤทธิจนกระทังตายใช้
เวลาเพียงหนึงชัวยาม แม่นางคนนันมีเวลาไม่มากแล้ว”

“ดูทา่ ทางเจ้ารูต้ วั ตนทีแท้จริงของมารดาข้ามานานแล้ว

อวินซง เจ้าบังอาจนัก ขนาดพระชายาซีหนานอ๋องเจ้ายัง
กล้าแอบซ่อน”

“ประชาชนรากหญ้าไม่รูจ้ กั ว่าอะไรคือพระชายาซีหนาน
อ๋อง เสียนเอ๋อร์เป็ นเพียงฮูหยินของสามัญชน และเป็ น
คนในตระกูลอวินด้วย หากท่านอ๋องอยากให้แม่นางคน
นันมีชีวิตรอด ก็เอายาถอนพิษดอกไร้รกั มาแลกเปลียน”

225
“เจ้าบังอาจขู่ขา้ รึ”

แววตาพิฆาตของเซียวเหยียนรุนแรงขึนไปอีก ก่อนหน้า
นีเขายังคํานึงถึงซูเสียน ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตอวินซงด้วย
ซํา แค่จะพาตัวซูเสียนไป ตอนนีกลับอยากลงมือฆ่า
อวินซงขึนมาจริงๆ เขาไม่เพียงแต่รูต้ วั ตนของซูเสียนมา
นานแล้ว ยังต้องการเอาชีวิตด้วย อาศัยแค่สองประการ
นี เขาก็อยากพรากชีวิตของอวินซงแล้ว

“สามัญชนมิบงั อาจขู่ทา่ นอ๋อง สามัญชนอย่างข้ารูแ้ ค่วา่

ซูเสียนเป็ นฮูหยินของสามัญชน ออกจากตระกูลอวินไป
ไม่ได้เด็ดขาด หากท่านอ๋องรักเสียนเอ๋อร์ดว้ ยใจจริง เช่น
นันอย่าให้เสียนเอ๋อร์ฟืนคืนความทรงจําในอดีตเลย แค่
226
เพียงนึกถึงอดีตเหล่านันขึนมา นางก็คงได้แต่ทนทุกข์
ทรมานใจเกินรับไหว”

227
ตอนที 146 ข้าจะแลกกับเจ้า

“ข้าตามหามารดามาสิบแปดปี นางควรกลับบ้านได้
แล้ว”

“หากท่านอ๋องยืนกรานเช่นนี เช่นนันแม่นางคนนันก็ได้
แต่รบั กรรมไป”

อวินซงไม่ถอยเลยสักนิด ถึงแม้วา่ เซียวเหยียนจะต้อง

การฆ่าเขา เขาก็จะยังห้ามเซียวเหยียนไว้อยูด่ ี ไม่วา่
228
อย่างไร เขาจะไม่ปล่อยให้ซเู สียนนึกถึงเรืองในอดีตขึน
มาได้ นึกได้วา่ ตนเองรักชายอืนอยู่ เขารูด้ ีวา่ ซูเสียนกับซี
หนานอ๋องเคยรักกันนานวันยิงลึกซึง สองคนโตมาด้วย
กันและรักกัน ในเมือซีหนานอ๋องตายไปแล้ว เช่นนันก็
ปล่อยให้ซเู สียนลืมเขาให้เสียให้หมด แค่เพียงเท่านี ซู
เสียนก็จะเป็ นของเขาคนเดียวตลอดไป

เซียวเหยียนกําหมัดสองข้างแน่น จนข้อนิวขาวซีด หลอด

เลือดดําบนหน้าผากปูดโปน เข้าไปบีบคออวินซงทันที

“เจ้านึกว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้ารึ”

“ท่านอ๋องกล้าฆ่าอยูแ่ ล้ว แต่ถา้ ท่านอ๋องฆ่าข้าแล้ว คน

229
แรกทีจะตายไปพร้อมข้าคือแม่นางคนนัน”

เมือนึกได้วา่ ตอนนีหลิงอวีจือกําลังจะตาย เซียวเหยียนก็

คลายมือลง หลิงอวีจือจะตายไม่ได้ ตอนนีต้องช่วยชีวิ
ตหลิงอวีจือก่อนค่อยว่ากัน เขาพยายามสงบสติอารมณ์

“ได้ ข้าจะแลกเปลียนกับเจ้า”

พูดจบเซียวเหยียนก็ปล่อยมือ ส่งยาถอนพิษให้อวินซง
ปกติอวินซงรูเ้ รืองเภสัชวิทยาเพียงน้อยนิด พอลองชิมยา
ด้วยตนเองแล้ว ก็กลืนยาถอนพิษทังหมดลงไป ถึงได้
หยิบยาถอนพิษอีกขวดให้เซียวเหยียน ได้รบั ยาถอนพิษ
มาแล้ว เซียวเหยียนก็ถีบเข้าทีท้องของอวินซง แล้ว

230
เหยียบบนร่างของอวินซง

“เจ้าไม่คคู่ วรกับมารดาของข้าแม้แต่นอ้ ย”

พูดจบก็เริมลงแรงทีเท้า เดิมทีกะว่าจะแย่งยาคืนมา คิด

ไม่ถงึ ว่าอวินซงจะเขียวลากดินเช่นนี ถึงกับกินยาถอน
พิษไปเสียสิน

อวินซงปวดแปลบทันที อดทนไม่สง่ เสียง พ่อบ้านหลู

แอบวิงออกไปตามอวินฮูหยินนานแล้ว ตอนนีมีเพียง
อวินฮูหยินเท่านันทีจะช่วยอวินซงได้

อวินฮูหยินรีบตามมาทันที เห็นอวินซงนอนแผ่อยูก่ บั พืน

231
เซียวเหยียนกําลังเหยียบอกของเขา รีบพุง่ เข้าไป

“ท่านทําอะไร คุณชายเซียว สามีขา้ ดูแลท่านอย่างดี

ท่านทําเช่นนีหมายความว่าอย่างไร”

เซียวเหยียนเห็นอวินฮูหยินเดือดร้อนแทนอวินซงขนาดนี
แววตาซับซ้อนอย่างยิง ความรูส้ กึ ในใจยากทีจะหาคํา
มาอธิบาย เขาไม่ออกแรงอีก บังคับเท้าตัวเองให้กลับมา

“เสียนเอ๋อร์ ข้าไม่เป็ นไร”

“คุณชายเซียว ถ้าท่านไม่รูผ้ ิดชอบชัวดีเช่นนี ครอบครัว

อวินก็ไม่ตอ้ นรับท่าน ท่านออกไปเดียวนี ถ้าท่านจะฆ่า
232
เขาก็ผา่ นศพข้าไปก่อน”

หลิงอวีจือยังรอเขาอยู่ เซียวเหยียนไม่เสียเวลาอีก ได้แต่

มองเตือนอวินซงแวบหนึง แววตายังเปี ยมไปด้วยความ
อาฆาต สุดท้ายมองซูเสียนแวบหนึง แววตาซับซ้อน

ท่านแม่ ท่านจําข้าไม่ได้จริงหรือ

ถ้าแม้วา่ ยังมีเวลาพอ แต่เซียวเหยียนยังรีบเร่งไปถึงโรง

หมอด้วยความเร็วสูงสุด ยิงหลิงอวีจือกินยาถอนพิษเร็ว
เท่าไหร่ เขาก็สงบใจได้เร็วเท่านัน

เมือนํายาถอนพิษกลับมาได้แล้ว หมอจางก็ตรวจสอบดู
233
สักครู ่ ยืนยันว่าเป็ นยาถอนพิษจริงๆ แล้วจึงป้อนยาถอน
พิษแก่หลิงอวีจือ ไม่นานหลิงอวีจือก็ตืนขึนมา ยังคงปวด
หัวอยู่ เธอกุมหัวขณะลุกขึนนัง ข้างกายมีเพียงหนาน
เยียนทีเฝ้าอยู่ เธอสะบัดหัวไปมา ถามว่า

“หนานเยียน ทีนีทีไหน เมือครูขา้ เป็ นอะไรไป”

“คุณหนู ในทีสุดท่านก็ฟืนแล้ว บ่าวตกใจหมดเลยเจ้าค่ะ

คุณหนูโดนยาพิษ ยังดีทีท่านอ๋องไปเอายาถอนพิษกลับ
มาให้”

“ข้าโดนยาพิษหรือ”

234
หลิงอวีจือตกใจชีหน้าตนเอง เธออยูไ่ ม่ได้มีความแค้นกับ
คนตระกูลอวินคนไหนเลย อยูด่ ีๆ ทําไมถึงโดนวางยาพิษ
ไม่นานก็นกึ ถึงขนมแป้งดอกกุย้ ขึนมา หลังจากกินขนม
แป้งดอกกุย้ ไปเธอก็รูส้ กึ ไม่คอ่ ยสบาย เธอนึกว่าตัวเอง
กินจนจุกเสียอีก หรือว่าขนมแป้งดอกกุย้ มีปัญหา

ไม่ได้ เธอต้องไปถามเซียวเหยียนให้กระจ่าง ว่าทีแท้เกิด

อะไรขึนกันแน่

“ท่านอ๋องอยูท่ ีไหน”

“ท่านอ๋องกําลังคุยกับหมอจางข้างนอกเจ้าค่ะ คุยกันมา
นานแล้วเจ้าค่ะ”

235
------

ตอนที 147 ยังไม่ฉลาดถึงขันนัน

“หนานเยียน เจ้าช่วยประคองข้าลุกขึนก่อน”

หัวหลิงอวีจือยังมึนๆ อยู่ จับมือหนานเยียนยันตัวลุกขึน

236
ดืมนําถ้วยหนึงถึงได้รูส้ กึ ดีขนึ เธอเดินไปถึงหน้าประตู
มองไม่เห็นเซียวเหยียน แต่เห็นอูจ่ ินแล้ว จึงเรียกอูจ่ ินมา
หา ถามว่า

“อูจ่ ิน เจ้าบอกข้าหน่อยว่าเกิดอะไรขึนกันแน่ มีคนวาง

ยาพิษนีให้ทา่ นอ๋องใช่หรือไม่”

อูจ่ ินรูใ้ จเซียวเหยียนดีทีสุด รูด้ ีวา่ เซียวเหยียนไม่บอก

เรืองพวกนีให้หลิงอวีจือรูแ้ น่นอน เขาอยากจะช่วยเจ้า
นายของตนเองอีกแรง จึงบอกเรืองนีให้หลิงอวีจือทราบ

“คุณหนูใหญ่ ยาพิษนีอวินซงเป็ นคนวางยาเพือทําร้าย

ท่านอ๋องจริงๆ ขอรับ ไม่คิดว่าจะวางยาพลาดไปโดนคุณ

237
หนูใหญ่เข้า”

“เป็ นเช่นนีจริงๆ ด้วย ยาถอนพิษนีมาจากไหน ในเมือ

อวินซงต้องการวางยา เหตุใดจึงให้ยาถอนพิษมาง่ายๆ
เช่นนี”

“ยาถอนพิษนีนายท่านแลกเปลียนมาขอรับ ตอนแรก
นายท่านได้ยาถอนพิษของพระชายามาแล้ว อวินซงให้
นายท่านแลกเปลียนกัน ซํายังกินยาถอนพิษของพระ
ชายาต่อหน้าทุกคน”

หลิงอวีจือเข้าใจแล้ว อย่างนีก็หมายความว่าอวินซงรูต้ วั
ตนของซูเสียนมานานแล้ว มิเช่นนันจะให้เซียวเหยี

238
ยนแลกยาถอนพิษทําไม อวินซงคนนีพิษสงร้ายกาจนัก
เมือก่อนยังคิดว่านิสยั ดีทีเดียว รูต้ วั ตนทีแท้จริงของซูเสีย
นอยูแ่ ล้วก็ยงั จงใจเอาเปรียบนาง แบบนีน่ารังเกียจเกิน
ไปแล้ว

สงสารเซียวเหยียนอายุสบิ ขวบทีสูญเสียทังพ่อและแม่ใน
คราวเดียวกัน

อย่างนีก็หมายความว่าตนทําให้เซียวเหยียนต้องมาติด
ร่างแหไปด้วย คิดถึงตรงนี หลิงอวีจือรูส้ กึ ผิดมาก ตอน
แรกแม่ลกู เจอกันพร้อมหน้าอยูใ่ กล้ๆ นีเอง ขนาดยาถอน
พิษเซียวเหยียนก็เอามาได้แล้ว โดนเธอถ่วงเวลาเข้าไป
อีก จะหายาถอนพิษมาอีกครังก็คงจะยากแล้ว

239
ไม่ได้ เธอเป็ นหนีนําใจเซียวเหยียนไม่ได้อีกแล้ว เธอต้อง
คิดหาวิธีตามหายาถอนพิษ มิเช่นนันใจเธอสงบสุขไม่ได้
จริงๆ

“ท่านอ๋องอยูไ่ หน”

“อยูใ่ นเรือนขอรับ”

หลิงอวีจือไม่ได้พดู อะไร เตรียมตัวไปหาเซียวเหยียน เธอ

นึกไม่ถงึ ว่าเซียวเหยียนจะเป็ นคนดีมีคณ
ุ ธรรมถึงเพียงนี
ก่อนหน้านีเธอยังเคยคิดเตือนให้เซียวเหยียนล้มเลิก
ความคิดทีจะรับซูเสียนกลับมา ในเมือปั จจุบนั ซูเสียนก็มี

240
ชีวิตทีดีอยูแ่ ล้ว ตอนนีเมือเห็นพฤติกรรมของอวินซง เธอ
รูส้ กึ ว่าก่อนหน้านีความคิดของตนเองนันเกินไปหน่อย
ไม่พิจารณาถึงความรูส้ กึ ของเซียวเหยียนเลย

เรืองนี เธอต้องช่วยเซียวเหยียนให้ได้ ก่อนหน้านีเธอไม่

ได้มีทศั นคติทีมุง่ มันพอ เมือผ่านเรืองนีมาแล้ว เธอจึง
ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะต้องช่วยเซียวเหยียนรับ
มารดากลับมา

เมือหลิงอวีจือไปถึงในเรือน เซียวเหยียนกําลังยืนอยูใ่ ต้
ต้นอูถ๋ งทีอยูใ่ นเรือน เขาหันหลังให้หลิงอวีจือ ด้วยเหตุนี
หลิงอวีจือจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเซียวเหยียน พอนึกถึง
ทีเซียวเหยียนยอมสละเรืองแม่เพือช่วยชีวิตตน เธอก็กม้
หน้า นําเสียงเจือความรูส้ กึ ผิด
241
“คุณชาย...”

“เจ้ายังไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

เซียวเหยียนหันกลับมา ประโยคแรกทีถามเธอคือ
ประโยคนี

หลิงอวีจือส่ายหน้า

“หม่อมฉันดีขนแล้
ึ วเพคะ ขอบพระทัยท่านอ๋องทีช่วย
ชีวิตหม่อมฉันเอาไว้”

242
“เจ้าไม่ตอ้ งขอบคุณข้า เดิมทีพิษนีมิได้มีไว้ให้เจ้า ถือว่า
ข้าดึงเจ้าติดร่างแหไปด้วย ตอนทีออกมาจากเมืองหลวง
เจ้าเคยคุยกับข้าแล้ว ข้าพาเจ้าออกมา ก็ตอ้ งพาเจ้ากลับ
ไปอย่างปลอดภัย มิเช่นนันข้าก็ไม่รูจ้ ะอธิบายกับ
ท่านมหาเสนาบดีและจูจินเช่นไร”

เมือเห็นหลิงอวีจือไม่เป็ นอะไร เซียวเหยียนถึงได้หาย

กังวล แต่วา่ นําเสียงราบเรียบนัน ดูออกว่า อารมณ์ของ
เขาไม่ดีเท่าไหร่

“คุณชายเจ้าคะ อวินซงชาติชวเกิ
ั นไปแล้ว ก่อนหน้านีข้า
นึกว่าเขาไม่รูเ้ รือง ดูแลพระชายาด้วยนําใสใจจริง คิดไม่
ถึงว่าเขาจะรูม้ านาแล้ว ซํายังมีความคิดจะฆ่าท่านอ๋อง
243
คนเห็นแก่ตวั เช่นนีจะปล่อยไปง่ายๆ ไม่ได้ ข้าฟั งแล้วก็
โมโหแทบตาย”

เซียวเหยียนขมวดคิว

“เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร”

“ข้าเดาเอาเจ้าค่ะ”

“อูจ่ ินปากมากน่ะสิ!”

“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าหม่อมฉันโง่ขนาดนันหรือเพคะ”

244
“ก็ยงั ไม่ฉลาดถึงขันนี”

สีหน้าเซียวเหยียนอบอุน่ ขึน

“ในเมือไม่เป็ นอะไรแล้ว เช่นนันพวกเราไปกันเถอะ ข้าให้

อูจ่ ินไปเช่าบ้านพักในซูโจวไว้แล้ว ตอนนีไม่สามารถกลับ
ไปหาครอบครัวอวินได้แล้ว พวกเราจะไปพักทีบ้านพัก
ชัวคราว”

245
ตอนที 148 เพราะเขาชอบเจ้า

246
“ท่านอ๋องอย่าคิดมากไปเลยเพคะ ต้องมีหนทางอืนแน่
นอน”

หลิงอวีจือส่งยิมสดใสให้เซียวเหยียน พอเห็นรอยยิมของ
นาง จิตใจของเซียวเหยียนถึงชุ่มชืนขึนเยอะ ทําไมถึง
ชอบแม่สาวน้อยคนนี เหตุผลหลักๆ คงเป็ นรอยยิมของ
นางนีแหละ! ทุกครังทีเห็นนางยิม ดูเหมือนอารมณ์ไม่ดี
ทังหลายก็กลับกลายเป็ นดีโดยไม่มีเหตุผล

“ไปกันเถอะ”

นําเสียงของเซียวเหยียนอ่อนโยนลงมาก หลิงอวีจือพยัก

247
หน้า เดินตามไป

พอมาถึงอีกเรือน เซียวเหยียนก็ออกไปแล้ว หลิงอวีจือ

เวียนหัวเล็กน้อย พิงตังในห้องเพือพักผ่อน ตอนนันเอง
หนานเยียนก็ยกโถกระเบืองเข้ามา เห็นโถกระเบืองใน
มือของหนานเยียน หลิงอวีจือก็ถามอย่างใคร่รู ้

“นีคือของดีอะไรกัน”

“คุณหนูตาดีจริงๆ เจ้าค่ะ มองปราดเดียวก็รูว้ า่ เป็ นของดี

อูจ่ ินเอามาให้บา่ วเจ้าค่ะ ข้างในเป็ นชานําผึงส้มโอทีคุณ
หนูชอบดืมทีสุด อูจ่ ินบอกว่าท่านอ๋องสังให้คนในร้าน
ขายชาหมักเอาไว้ให้เป็ นพิเศษ เพิงหมักเสร็จพอดี คุณ

248
หนูจะดืมเลยหรือไม่เจ้าคะ”

หลิงอวีจือตะลึง คราวทีแล้วชานําผึงส้มโอนันจูจินฝาก
ท่านอ๋องเอามาให้เธอ นีเป็ นความตังใจของจูจินอีกแล้ว
หรือ จูจินดีกบั เธอเกินไปหรือเปล่า อยูด่ ีๆ ก็มีเพือนสาวที
เอาใจใส่ดีขนาดนี

“จะไม่ดืมได้อย่างไร ชงให้ขา้ ถ้วยหนึงเลย”

“ท่านอ๋องนีดีจริงๆ นะเจ้าคะ เรืองเล็กๆ น้อยๆ ก็ยงั ใส่

ใจ”

หลิงอวีจือลุกขึนมาจากตัง
249
“นันสิ มิเช่นนันจะเป็ นท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทน
พระองค์ได้อย่างไร ตอนนีข้าก็รูส้ กึ ว่าท่านอ๋องดีจริงๆ
ภายนอกเยือกเย็นภายในอบอุน่ ถึงแม้วา่ จะชอบทําสี
หน้าไม่รบั แขก แต่เวลาทําอะไรก็ทาํ ให้คนซาบซึงใจ
มาก”

หลิงอวีจือยกชาขึนมา รสชาติเปรียวๆ หวานๆ ทําให้เธอ

กระปรีกระเปร่าไม่นอ้ ย เพิงดืมไปได้สองคํา ประตูหอ้ งก็
ถูกผลักออก มูห่ รงนีอวินเดินเข้ามา มาถึงปุ๊ บก็ถาม

“เจ้าดืมอะไร เหมือนจะได้กลินส้มโอ”

250
“นีจมูกหมาหรือจมูกคน! หนานเยียน ชงให้เขาถ้วยหนึง”

“หลิงอวีจือ เจ้าพูดกับข้าให้มนั สุภาพหน่อย”

หลิงอวีจือถลึงตาใส่เขาแวบหนึง

“ทีนีไม่ใช่เมืองหลวงด้วยซํา ท่านจะจุกจิกไปไย ท่านอ๋อง

ก็อยูท่ ีนี ไม่ถงึ ตาท่านจะมาจุกจิกหรอก”

มูห่ รงนีอวินไม่ได้ตอ่ ปากต่อคํากับหลิงอวีจือต่อ นังลงฝัง

ตรงข้ามกับหลิงอวีจือ ดืมไปหนึงคํา ก็ทาํ หน้ารังเกียจ
ถามว่า

251
“ชานีเหตุใดรสชาติประหลาดนัก ทังเปรียวทังหวาน”

“คุณชายมูห่ รง เป็ นบุญปากของท่านแล้วเจ้าค่ะ นีเป็ น

ชาทีท่านอ๋องให้คนหมักให้คณ
ุ หนูของบ่าวเชียวนะเจ้า
คะ เพิงถือมาเมือครูน่ ีเองเจ้าค่ะ”

หนานเยียนยิมพลางแนะนําอยูข่ า้ งๆ สองคนนีชอบ
ปะทะฝี ปากกันเป็ นประจํา นางชินเสียแล้ว

“ก็เพราะท่านอ๋องตามใจเจ้า เจ้าถึงได้ลืมแม้กระทัง
ฐานะของตนเอง ทีนีคนทีฐานะตําต้อยทีสุดก็คือเจ้า ต่อ
หน้าข้ายังไม่รูจ้ กั ทําตัวให้สภุ าพสักนิด ไม่กลัวว่าข้าจะ
เอาเรืองไม่ดีของเจ้าไปเล่าให้พีสาวข้าฟั งเสียเลย”

252
หลิงอวีจือหัวเราะคิกคัก

“หรือว่าท่านชอบรายงานเรืองจุกจิก ผูช้ ายทีโตแล้วเขา

ไม่ใจแคบขนาดนีหรอก”

“รายงานเรืองจุกจิกอะไร เหตุใดเวลาเจ้าพูดบางครังฟั ง
ไม่รูเ้ รือง สมองเจ้าไม่เหมือนคนอืนหรืออย่างไร”

“ไม่ดืมก็รบี ออกไปเสีย”

หลิงอวีจือจ้องมูห่ รงนีอวินเขม็ง

253
มูห่ รงนีอวินไม่ชินกับรสชาตินี วางถ้วยในมือลง ขยับเข้า
มา ถามว่า

“อวีจือ หลายวันมานีเราก็รูจ้ กั กันแล้ว ข้าขอเตือนเจ้าสัก

หน่อยด้วยความหวังดี เจ้าต้องอยูห่ า่ งท่านอ๋องเอาไว้
หน่อย”

“เพราะอะไร”

เขาเป็ นต้นไม้ใหญ่ทีเธอต้องเกาะไว้แน่นๆ ทําไมต้องอยู่

ห่างเขาด้วย แถมเซียวเหยียนยังใจกว้างขนาดนี นาง
มองเซียวเหยียนเป็ นเพือนสนิทเรียบร้อยแล้ว

254
“เพราะเขาชอบเจ้า”

ประโยคนีมาอย่างฉับพลันเกินไป หลิงอวีจือไม่ได้เตรียม
ใจไว้สกั นิด ชานําผึงส้มโอทียังไม่ได้กลืนพ่นพุง่ ใส่หน้า
มูห่ รงนีอวิน

------

ตอนที 149 คําแนะนําของมูห่ รงนีอวิน

255
มูห่ รงนีอวินโมโหหน้าดํา แทบอดใจไม่ไหวอยากบีบคอ
หลิงอวีจือให้ตาย แม่สาวคนนีตังใจแน่นอน

“ท่านว่าอย่างไรนะ มุขนีไม่ตลกเลย ขอร้องเถอะ”

พูดจบถึงได้เห็นนําชาบนหน้ามูห่ รงนีอวิน เธอยืนผ้าเช็ด

หน้าให้มหู่ รงนีอวินอย่างกระอักกระอ่วน

“ขอโทษเจ้าค่ะ ข้าตืนเต้นเกินไปหน่อย โปรดให้อภัย

ด้วย”
256
มูห่ รงนีอวินเอาผ้าเช็ดหน้าในมือหลิงอวีจือมาเช็ดหน้า

“หลิงอวีจือ เจ้าใจกล้านักนะ นึกไม่ถงึ ว่าเจ้าจะกล้าพ่น

นําใส่หน้าข้า คนโง่ยงั ดูออกว่าท่านอ๋องชอบเจ้า ไม่นกึ
เลยว่าเจ้าจะไม่รู”้

“คนโง่ถงึ จะดูออก พวกเราไม่ได้โง่เสียหน่อย ย่อมดูไม่

ออกอยูแ่ ล้ว”

“เจ้า...”

มูห่ รงนีอวินโกรธหลิงอวีจือจนแทบกระอักเลือด เขา

257
พยายามสงบสติอารมณ์อย่างหนัก เขาอยูใ่ นเมืองหลวง
มานานไม่เคยเจอคูป่ รับมาก่อน หลิงอวีจือถือเป็ นคน
แรก ทีทําให้เขาตัน คิดคําพูดไม่ออก แต่เขาก็ยงั ชอบคุย
กับหลิงอวีจืออยูด่ ี ตัวเองหาเรืองทุกข์ใส่ตวั เองจริงๆ

“ท่านอ๋องมีคนทีชอบอยูแ่ ล้ว คนๆ นันไม่ใช่ขา้ แน่นอน”

มูห่ รงนีอวินยิมออกมา

“คนนอกต่างคิดว่าท่านอ๋องชอบพีสาวข้า ขนาดพีสาวข้า
เองยังคิดเช่นนัน ก่อนมาถึงซูโจว ข้าก็คิดเช่นนันเหมือน
กัน แต่หลายวันมานี ข้าเห็นชัดเจนแจ่มแจ้ง ท่านอ๋อง
ชอบเจ้านีเอง ตอนทีเจ้าโดนยาพิษ เจ้ารูไ้ หมว่าเขาร้อน

258
ใจเพียงใด

ข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องมีทา่ ทางร้อนใจขนาดนีมาก่อน
บนใบหน้านันมีคาํ ว่า ‘ร้อนใจ’ เขียนแปะอยู่

แค่อดึ ใจเดียวก็วงไปกลั
ิ บสองรอบ ถ้าหากเขาไม่มีใจให้
เจ้า เขาจะร้อนใจขนาดนีเพืออะไร เรืองพวกนีมอบ
หมายให้อจู่ ินไปทําก็ได้ เขาแสดงออกชัดเจนขนาดนี นึก
ไม่ถงึ ว่าเจ้าจะไม่รู ้ สมกับเป็ นคนโง่มาสิบกว่าปี จริงๆ หา
ได้รูเ้ รืองความสัมพันธ์ชายหญิงไม่ ตัวข้าเองเรืองอืนอาจ
จะดูผิด แต่เรืองนีไม่ผิดแน่นอน”

หลิงอวีจือนิงอึงไปเลย เป็ นไปไม่ได้ เรืองไม่ควรเป็ นเช่นนี

259
เขาพูดจากปากตนเองว่าคนทีเขาชอบคือจูจิน หลิงอวี
จือคิดไปคิดมาอย่างละเอียด เซียวเหยียนไม่เคยพูดจาก
ปากตนเอง เธอเดาเองทังนัน

เซียวเหยียนมิได้ปฏิเสธ เธอก็คิดว่าเขายอมรับเงียบๆ
แล้ว ถึงแม้วา่ ไม่ใช่จจู ิน ก็ไม่ควรเป็ นเธอ ท่านอ๋องผู้
สําเร็จราชการแทนพระองค์ผมู้ ีอาํ นาจทัวหล้าจะมาชอบ
สาวโลลิทีดูแล้วเหมือนเด็กน้อยคนนีได้อย่างไร

“ตอนแรกข้าก็ไม่อยากพูด อวีจือ ฟั งข้าเตือนสักหน่อย

ท่านอ๋องกับเจ้าไม่เหมาะสมกัน ถ้าหากเจ้าอยากอยูก่ บั
ท่านอ๋องจริงๆ พีสาวข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่ ซํา
ยังมีจ่างกงจู่อีกคนทีสนใจท่านอ๋อง ทังสองคนนีไม่ควร
ไปงัดข้อด้วย ตอนนีเจ้ากับจูจินหมันหมายกันไว้แล้ว
260
อย่างนันก็หลีกเลียงข้อกังขานีเสีย เพือผลดีตอ่ ตัวเจ้าเอง
ด้วย นานทีปีหนจะเจอหญิงสาวทีน่าสนใจเช่นนี ข้าไม่
หวังว่าเจ้าจะต้องมาตายอย่างทรมาน”

หลิงอวีจือไม่เคยคิดจะอยูก่ บั เซียวเหยียนเลย และไม่ใช่

เพราะมูห่ รงกวานเย่วก์ บั จ่างกงจู่ตา่ งชอบเซียวเหยี
ยนด้วย แต่เป็ นเพราะเธอไม่ได้คิดเช่นนันกับเซียวเหยียน
หากว่าเธอก็คิดเช่นนันเหมือนกัน แม้หนทางข้างหน้าจะ
มีรอ้ ยภูผาหมืนวารีขวางกัน เธอก็ไม่ยอมท้อถอย จะเดิน
หน้าอย่างเดียว

เมือก่อนเธอยังไม่รูส้ กึ ตอนนีมูห่ รงนีอวินยกตัวอย่างที

เห็นชัดเจน เธอยิงคิดก็ยิงรูส้ กึ ว่าทีเซียวเหยียนดีกบั เธอ
นันไม่ปรกติจริงๆ เพียงแต่เซียวเหยียนเอาจูจินมาเป็ น
261
ป้ายกําบังตลอด เธอเองก็ไม่ได้คิดมาก จึงไม่เคยคิดใน
แง่นีมาก่อน

มูห่ รงนีอวินพูดถูก เธอควรจะรักษาระยะห่างกับเซียวเห

ยียนไว้ ถือว่าเพือหลีกเลียงข้อกังขาก็แล้วกัน! ในเมือคน
ทีเธออยากแต่งงานด้วยคือเฉินเซียวหรู เธอไม่อยาก
สร้างความสัมพันธ์รกั สามเส้าทีซับซ้อน แบบนีจะไม่เป็ น
ผลดีกบั ใครเลย

“ท่านคงจะไม่ถกู ไทเฮาส่งตัวมาคอยตามดูขา้ หรอกนะ!”

หลิงอวีจือมองปราดไปทีมูห่ รงนีอวินอย่างสงสัย

262
ตอนที 150 แม้คารมดี แต่ไม่ลามก

263
“แค่เจ้ารูว้ า่ ควรจะทําอย่างไร ข้าก็จะไม่พดู จาส่งเดช มิ
เช่นนันข้าคงไม่บอกเรืองพวกนีแก่เจ้า อวีจือ ท่านซือจือ
รูปร่างหน้าตาคล้ายผูห้ ญิง สูม้ าแต่งกับข้าดีกว่า เช่นนี
ทุกคนก็จะมีความสุข พีสาวข้าจะต้องยินดีเป็ นอย่างยิง”

ตอนนี เธอกําลังเดือดเนือร้อนใจอยู่ มูห่ รงนีอวินยังจะ

เข้ามาผสมโรงอีก เธอตีมหู่ รงนีอวินไปหนึงป๊ าบ

“ท่านพูดจบ ก็ไปได้แล้ว ข้าจะพักผ่อนแล้ว”

“ข้าแย่ขนาดนันเลยหรือ”

264
มูห่ รงนีอวินหดหู่

“ท่านไม่แย่สกั หน่อย เสน่หล์ น้ เหลือ มิเช่นนันคงไม่ได้

นอนกับผูห้ ญิงมากมายขนาดนี ข้ากลัวท่านจะไปติดเชือ
โรคทีไม่ควรติดมาต่างหาก”

“เจ้าอย่าหมินประมาทข้าสิ ถึงแม้ขา้ จะคารมดี แต่ไม่

ลามกนะ”

พูดจบมูห่ รงนีอวินก็ลกุ ขึนออกจากห้องอวีจือไป

หลิงอวีจือไม่มีอารมณ์ดืมชาแล้ว ล้มตัวลงบนตัง ถอน

หายใจแรงหนึงครัง คราวนีจะทําอย่างไรดี จะขัดใจท่าน
265
อ๋องก็ไม่ได้ จะขัดใจมูห่ รงกวานเย่วก์ ็ไม่ได้ ต้นไม้ใหญ่
สองต้นทีเคยคิดว่าจะเกาะเอาไว้ ทีเคยคิดว่าทังชีวิตนีจะ
ได้นอนหลับอย่างสบายใจ ปรากฏว่าตอนนีเข้าสูช่ ่วง
จังหวะทีทําอะไรก็โดนทังขึนทังล่อง

“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวก็รูส้ กึ ว่าท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการ

แทนพระองค์ชอบคุณหนู เพียงแต่คณ
ุ หนูบอกว่าถูกใจ
ท่านอูอ่ อ๋ ง บ่าวจึงไม่กล้าพูดมากเจ้าค่ะ”

หนานเยียนทีเฝ้าอยูข่ า้ งๆ เห็นหลิงอวีจือทําหน้ากลุม้ ใจ
จึงเอ่ยปากออกมา

“ทีแท้พวกเจ้าดูออกกันหมด มีแต่ขา้ ทีไม่รู”้

266
“ทีจริงท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ก็ดีมากนะ
เจ้าคะ คุณหนูกบั ท่านอูอ่ อ๋ งก็มีวาสนาพบหน้ากันเพียง
ไม่กีครัง ถ้าหากคุณหนูได้แต่งงานกับท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จ
ราชการแทนพระองค์จริง นีก็เป็ นเรืองดี ท่านอ๋องต้อง
หลงรักคุณหนูมากๆ แน่นอนเจ้าค่ะ”

หนานเยียนยืนอยูฝ่ ังเซียวเหยียน จึงช่วยพูดแทนเซียวเห

ยียน หลิงอวีจือพบเฉินเซียวหรูเพียงไม่กีครัง นางไม่รูว้ า่
เหตุใดหลิงอวีจือถึงดึงดันจะแต่งงานกับเฉินเซียวหรูให้
ได้ มิหนําซําครังก่อนอูอ่ อ๋ งก็ปฏิเสธหลิงอวีจือไปแล้ว
ด้วย

267
หลิงอวีจือเงยหน้ามองเพดาน

“หนานเยียน เจ้าไม่เข้าใจ ท่านอูอ่ อ๋ งมีความหมายแตก

ต่างไปสําหรับข้า เขาเป็ น…”

“ท่านอูอ่ อ๋ งเป็ นอะไรเจ้าคะ”

“ช่างเถอะ พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ เจ้าก็ออกไปเถอะ! ข้า

อยากนอนสักหน่อย”

หนานเยียนเห็นหลิงอวีจือดูเหมือนจะเริมเหนือยแล้ว จึง
ไม่ได้ถามอะไรอีก ปิ ดประตูหอ้ งออกไป

268
แน่นอนเธอไม่ได้รกั เฉินเซียวหรูเร็วขนาดนัน ทีเธอชอบ
เฉินเซียวหรูก็เพราะซ่งเฉิงล้วนๆ

เขารูปร่างหน้าตาคล้ายซ่งเฉิงมาก แต่ซง่ เฉิงเป็ นคนที

เธออยากแต่งงานด้วยในยุคปั จจุบนั แอบรักมาสามปี
เต็ม ดันไม่ยอมพูดออกไป นียังเป็ นสิงทีเธอเสียดายทีสุด
อยูใ่ นใจ

เธอยอมรับว่าเธอเอาเฉินเซียวหรูมาแทนซ่งเฉิง รูส้ กึ ว่า

สวรรค์ชดเชยให้เธอสําหรับการย้อนอดีตมาอย่าง
กะทันหัน ให้เธอได้สานต่อความรักทียังไม่ทนั เริมก็จบลง
เสียก่อนในครังนัน

269
ต่อไปเธอจะต้องรักษาระยะห่างกับเซียวเหยียนเอาไว้
ใกล้ชิดเกินไป คนอืนจะเข้าใจผิดได้ เซียวเหยียนก็จะเข้า
ใจผิดเช่นกัน แบบนีจะไม่เป็ นผลดีตอ่ ทุกคน

ต้นไม้ใหญ่ตน้ นีต้องหักห้ามใจสละทิงไป แต่ก่อนจะทิง

เธอยังต้องช่วยเซียวเหยียนตามมารดากลับมา เธอเป็ น
หนีเซียวเหยียนเรืองนี

ช่างมัน เธอแสร้งทําเป็ นไม่รูเ้ รืองก็แล้วกัน! ถ้ามีใครเป็ น

ฝ่ ายเริมพูดเรืองนีขึนมา ทุกคนก็คงกระอักกระอ่วนทําตัว
ไม่ถกู

หลิงอวีจือคิดไตร่ตรองอยูห่ ลายตลบ ในทีสุดก็คิดจนเห็น

270
ทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง สุดท้ายเธอง่วงจริงๆ เข้าสู่
นิทราหลับสนิท

เมือลืมตาขึนมา ก็มองเห็นใบหน้าแบบขยายใหญ่ทนั ที
ทังสองใกล้กนั เพียงเอือมมือ ใกล้ขนาดทีเธอรูส้ กึ ถึงลม
หายใจของเซียวเหยียนได้ เธอกระอักกระอ่วนมาก ร่าง
กายแข็งเกร็งไปหมด

“ท่านอ๋อง เข้ามาได้อย่างไรเพคะ”

“ข้ามาดูเจ้าสักหน่อย”

“เราพูดคุยใกล้กนั ขนาดนี ไม่คอ่ ยดีนะเพคะ”

271
“มีอะไรไม่ดี”

“หม่อมฉันกลัวนําลายกระเด็นใส่หน้าท่านอ๋อง”

หลิงอวีจืออธิบายตะกุกตะกัก

------

ตอนที 151 ตังใจตีตวั ออกหาก

เซียวเหยียนนังตัวตรง หลิงอวีจือโล่งอก รีบพิงไปข้าง

272
หลัง สัมผัสได้วา่ หลิงอวีจือตังใจหนี เซียวเหยียนทําใจ
สงบมองหลิงอวีจือ ถามว่า

“อวีจือ วันนีเจ้าดูไม่คอ่ ยปกตินะ”

“ท่านอ๋องคิดมากไปแล้วเพคะ หม่อมฉันสบายดี อย่างไร

หม่อมฉันก็เป็ นสาวโสดบริสทุ ธิ ท่านอ๋องอยูท่ ีนีไม่คอ่ ย
เหมาะ ต่อไปพวกเราต้องรักษาระยะห่างกันเอาไว้ คน
อืนจะได้ไม่เข้าใจผิดเพคะ”

“ตอนนีเจ้าเป็ นฮูหยินของข้า ใครจะเข้าใจอะไรผิด อวีจือ

เจ้าเป็ นอะไรกันแน่”

273
“หม่อมฉันอยากเปลียนเสือผ้า ท่านอ๋องกลับไปก่อนเถิด
เพคะ!”

“คุยให้เสร็จก่อนค่อยเปลียน”

“แต่หม่อมฉันไม่มีอะไรจะคุยเพคะ”

หลิงอวีจือมองเซียวเหยียนอย่างน้อยเนือตําใจ หวังว่า
เขาจะไม่ทาํ ให้ตนลําบากใจอีก ถ้าหากคุยต่อไปนางก็คง
จะใบ้กิน ไม่รูเ้ ลยว่าควรจะคุยอะไร

“เจ้าเปลียนเสือผ้าเถอะ!”

274
สุดท้ายเซียวเหยียนไม่ได้พดู อะไรสักคําก็ออกไปก่อน
แล้ว หลิงอวีจือโล่งอกไปเปลาะหนึง ต่อไปจะทําตัวอย่าง
ไรกับเซียวเหยียนดี ถ้ามูห่ รงนีอวินไม่พดู เรืองพวกนัน
เธอก็ไม่เคยสังเกตเลยว่าตนใกล้ชิดกับเซียวเหยียนขนาด
นี มันเริมจากตอนไหนกันแน่ ราวกับว่าโดยไม่รูเ้ นือรูต้ วั ก็
กลายเป็ นแบบนีไปแล้ว เธอเองก็ไม่รูส้ กึ ว่าแบบนีเป็ น
ปั ญหาอะไร ทุกอย่างดูเป็ นไปโดยธรรมชาติ

ต่อไปจะเป็ นแบบนีไม่ได้อีก มิน่าคนอืนถึงได้เข้าใจผิด ห

ลิงอวีจือเตือนตัวเองอย่างจริงจัง

ต่อมาสองสามวัน หลิงอวีจือก็ตงใจหลบเซี
ั ยวเหยียน แต่
ใกล้ชิดกับมูห่ รงนีอวินเข้าไปทุกที

275
เซียวเหยียนเองก็ออกไปข้างนอกทุกวัน สําหรับเรืองทีหลิ
งอวีจือตีตวั ออกหากไปเงียบๆ เขาย่อมรูส้ กึ ได้ ผิวเผินดู
ปกติดี แต่ในใจกลับกลัดกลุม้ โดยเฉพาะตอนทีเห็นนาง
คุยยิมหัวเราะกับมูห่ รงนีอวิน ในใจหงุดหงิดอย่างยิง แต่
ก็ไม่ได้พดู อะไร เพียงแต่รูส้ กึ ว่าต้องมีอะไรเกิดขึนแน่
นอน มิเช่นนันอยูๆ่ หลิงอวีจือคงไม่เป็ นเช่นนี

หลิงอวีจือเองก็ไม่ทาํ ตัวว่าง คอยหาโอกาสไปคุยกับซู

เสียนอยูต่ ลอด เวลาว่างก็ไปเตร็ดเตร่แถวบ้านตระกู
ลอวินกับมูห่ รงนีอวิน ในทีสุดก็รอถึงวันทีซูเสียนออกจาก
จวนตระกูลอวิน สองคนรีบสะกดรอยตามไป

ซูเสียนไปจุดธูปขอพรทีศาลหลักเมือง สองคนรออยูท่ ี
276
ประตู พอซูเสียนออกมาก็เห็นหลิงอวีจือ เพราะเซียวเหยี
ยนเคยทําร้ายอวินซง ดังนันซูเสียนจึงมีสีหน้าไม่คอ่ ยดี
เมือพบหลิงอวีจือ

หลิงอวีจือรังซูเสียนไว้

“อวินฮูหยิน เราคุยกันหน่อยดีไหมเจ้าคะ”

“ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้า ถ้ายังขวางทางข้าอีกข้าจะ
เรียกคนมา”

ซูเสียนพูดอย่างเย็นชา

277
“อวินฮูหยิน ท่านไม่มีอะไรจะพูด เช่นนันข้าพูดเอง ท่าน
ไม่อยากรูว้ า่ เหตุใดท่าน...สามีของข้าถึงได้กระทําต่อท่า
นอวินเช่นนันหรือ”

ซูเสียนยังไม่รูต้ วั ตนของพวกเขา ถ้าเช่นนันก็พดู เรืองนีใน

ฐานะภรรยาของเซียวเหยียนแล้วกัน

ซูเสียนมองหลิงอวีจือแวบหนึง เดินไปสถานทีเงียบสงบ
ข้างๆ แม่บา้ นสองสามคนก็ตามมาด้วย ไม่ไกลจากทีนีมี
คนเดินผ่านไปมา หลิงอวีจือเดินตามไป มูห่ รงนีอวินตาม
มาด้านหลัง เขาก็อยากรูว้ า่ หลิงอวีจือจะคุยกับซูเสียนอ
ย่างไร

278
หลิงอวีจือทําท่าทางสุขมุ ลุม่ ลึก

“ข้าจะเล่าเรืองหนึงให้อวินฮูหยินฟั งก่อนแล้วกันเจ้าค่ะ!”

พูดจบก็ไม่รอให้ซเู สียนตอบ หลิงอวีจือเล่าเรืองพวกนัน

ให้ซเู สียนฟั งโดยไม่สนใจปฏิกิรยิ าของซูเสียน แต่ซเู สีย
นไม่เชือเรืองทีเล่ามาแม้แต่นอ้ ย สีหน้าเปลียนไป

“เหลวไหลทังเพ”

“ข้ารูว้ า่ ฮูหยินคงไม่เชือ ถ้าเปลียนเป็ นข้า ข้าก็ไม่เชือ แต่

ท่านอ๋องไม่มีทางจําแม่ตนเองผิด เขาตามหาท่านตาม
มาสิบแปดปี สิบแปดปี มานี ท่านรูห้ รือไม่วา่ เขาผ่านมา
279
ได้อย่างไร คอยคิดถึงท่านทังวันทังคืน แน่นอนว่าเรืองนี
ก็โทษท่านไม่ได้ ท่านจําเรืองเมือก่อนไม่ได้แล้ว

ตอนแรกข้ายังคิดว่าท่านอวินดีกบั ฮูหยินเหลือเกิน ข้าถึง

ขนาดกล่อมให้ทา่ นอ๋องยอมล้มเลิกความคิด อันทีจริง
ท่านอ๋องก็มีความตังใจเช่นนีเหมือนกัน คิดไม่ถงึ ว่าพอ
ท่านอวินรูต้ วั ตนของท่านอ๋องแล้ว ก็คิดจะฆ่าท่านอ๋อง
แต่ขา้ ไม่ทนั ระวังไปกินโดนยาพิษนันเข้า ท่านอวินรูต้ วั
ตนทีแท้จริงของฮูหยินมานานแล้ว แต่ก็ตงใจปกปิ
ั ดซ่อน
เร้น พฤติกรรมเช่นนี ช่างน่าอัปยศอดสูเสียจริง”

280
ตอนที 152 สําแดงฝี มือการแสดงอีกครัง

“เป็ นไปไม่ได้ พีซงไม่ใช่คนเช่นนี แม่นาง เจ้าเลิกใส่รา้ ย

คนอืนได้แล้ว ข้าไม่เชือ”

281
“ฮูหยินมันใจในตัวท่านอวินเช่นนี กล้าพนันกับข้าหรือไม่
เจ้าคะ ถือเป็ นการมอบความยุติธรรมให้ลกู ชายที
พลัดพรากจากท่านมาหลายปี บา้ ง”

ซูเสียนไม่พดู อะไร หลิงอวีจือถามต่อ

“ฮูหยินไม่กล้าใช่ไหมเจ้าคะ”

“ไม่ใช่ขา้ ไม่กล้า แต่ไม่จาํ เป็ น พีซงดีกบั ข้ามาก ข้ากับเขา

เป็ นสามีภรรยากันมาหลายปี หากความไว้เนือเชือใจแค่
นีก็ไม่มี ก็เสียทีทีเป็ นภรรยาเขา เจ้าไปเถิด ต่อไปไม่ตอ้ ง
มาหาข้าแล้ว”

282
ซูเสียนพูดจบก็จะไป เห็นซูเสียนกําลังจะไป หลิงอวีจือก็
พูดอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์อยูข่ า้ งหลัง

“ฮูหยิน ข้างกายท่านมีทงบุ
ั ตรชายและบุตรสาวอยูข่ า้ ง
กาย ท่านก็เป็ นแม่คนหนึง คงเข้าใจว่าลูกทีสูญเสียแม่
นันน่าเวทนาเพียงใด ตอนทีท่านอ๋องพรากจากท่าน เพิง
จะอายุสบิ ขวบ ทังพ่อและแม่จากไปอย่างกะทันหัน ท่าน
รูไ้ หมว่าเขาเจ็บปวดทรมานเพียงใด

เทียงคืนเขาตืนขึนมาหาท่าน ทังคืนนังอยูบ่ นเตียงไม่

ยอมนอน ยืนอยูท่ า่ มกลางสายฝนเพียงลําพัง พอเขา
บอกว่าป่ วยแล้ว ท่านก็จะมาหา เมือก่อนตอนเขาป่ วยก็
มีแต่ทา่ นทีคอยเคียงข้างดูแลเขา เขาฝึ กบทเพลงทีท่าน
283
สอนให้จนเป็ น ทุกครังทีคิดถึงท่าน ก็จะเป่ าขลุย่ เป็ น
เพลงนัน วันคล้ายวันเกิดของท่านทุกปี เขาก็จะไปยืนใน
ห้องของท่านคนเดียว ให้คนทําข้าวปลาอาหารเต็มโต๊ะ
ทําเหมือนว่าท่านยังอยู่

เขาบอกว่าอยากฟั งเสียงท่านเรียกเขา และเรียกท่านว่า

แม่อีกสักครัง ท่านจะใจจืดใจดําขนาดนันได้จริงหรือ

ฮูหยิน ในมือเขามีรูปเหมือนของท่าน หน้าตาของท่าน

ประทับอยูใ่ นสมองของเขาแล้ว ถึงแม้วา่ จะไม่ได้เจอกัน
มาสิบแปดปี เขาก็จาํ ท่านได้ทนั ทีตงแต่
ั แรกเห็น ท่านให้
โอกาสเขาสักครังได้หรือไม่ ถึงแม้เขาจะเป็ นท่านอ๋องผู้
สําเร็จราชการแทนพระองค์ แต่ก็ยงั เป็ นลูกคนหนึงทีคอย
อาลัยอาวรณ์คิดถึงมารดา”
284
ซูเสียนยืนนิงไม่ไหวติง ไม่รูว้ า่ เหตุใดต้องมาได้ยินคําพูด
พวกนี ในใจนางรูส้ กึ เป็ นทุกข์อย่างยิง หลิงอวีจือยัด
จดหมายฉบับหนึงใส่มือนาง สุดท้ายซูเสียนก็รบั ไป แล้ว
เร่งฝี เท้าเดินจากไป

ขอบตาหนานเยียนแดงหมดแล้ว เห็นได้ชดั ว่าได้รบั

อิทธิพลจากคําพูดของหลิงอวีจือ

มูห่ รงนีอวินมีสติกลับมา ถามอย่างใคร่รู ้

“เรืองท่านอ๋องตามหามารดา เหตุใดเจ้าถึงรูแ้ จ้งเห็นจริง

ขนาดนี”

285
“ข้าไม่รูอ้ ะไรสักอย่าง แต่งขึนมามัวๆ เป็ นอย่างไร ข้าพูด
เก่งหรือไม่”

นึกไม่ถงึ ว่าเรืองสะเทือนใจเมือครูจ่ ะเป็ นเรืองทีแต่งขึน

มูห่ รงนีอวินเองก็ตอ้ งยอม เขายกนิวหัวแม่มือขึนมา

“ความสามารถในการพูดมัวของเจ้าช่างแกร่งกล้านัก ข้า
เลือมใสจริงๆ”

“ก็ฝีมือการแสดงดี ช่วยไม่ได้ ไป ข้าเลียงท่านไปกินข้าว

กันในเมือง”

286
พูดจบก็คลําถุงเงิน

“ข้าไม่ได้พกเงินมา ท่านเลียงแล้วกัน”

“ข้าว่าอวินฮูหยินถูกเจ้ากล่อมจนหวันไหวแล้ว”

“ถ้าเช่นนันพวกเราก็ตอ้ งรอดู นางเป็ นแม่คน เริมลงมือที

เรืองลูกไม่มีทางพลาด มิหนําซําอวินฮูหยินเป็ นคนชอบ
ไม้ออ่ นไม่ชอบไม้แข็ง เข้าหานางจะต้องมาอย่างอ่อน
โยน มาอย่างแข็งกระด้างไม่มีประโยชน์”

“เจ้าไม่โง่นีนา ในสถานการณ์ทีไม่มียาถอนพิษเช่นนี ไม้

อ่อนใช้ได้ดีจริงๆ”
287
หลิงอวีจือจ้องมูห่ รงนีอวินแวบหนึง

“ท่านนันแหละโง่”

พอกลับไปแล้ว ใจซูเสียนไม่สงบนิงอยูเ่ ป็ นเวลานาน คํา

พูดของหลิงอวีจือคอยวนเวียนอยูข่ า้ งหูนาง หรือว่าตน
จะมีอดีตเช่นนันจริง เป็ นไปไม่ได้ อวินซงไม่มีทางหลอก
นาง ไม่มีทางเด็ดขาด อวินซงพูดชัดเจนว่าพวกเขารูจ้ กั
กันมาก่อนแล้ว เพียงแต่มีอยูค่ รังหนึงทีนางป่ วยไปจึงทํา
ให้จาํ เรืองในอดีตไม่ได้

ซูเสียนหยิบจดหมายฉบับนันขึนมา พออ่านแล้ว นางก็

288
เผาจดหมายทิง นังบนเก้าอีกลมเพียงลําพังไม่พดู อะไร
อยูน่ าน ขนาดอวินซงเข้ามาแล้วยังไม่รูต้ วั

“เสียนเอ๋อร์ คิดอะไรอยูห่ รือ”

“พีซง วันนีทีศาลหลักเมือง ข้าพบแม่นางทีมากับคุณ

ชายเซียวคนนัน นางพูดเรืองทีเหลวไหลไร้สาระอย่างยิง
กับข้า”

สีหน้าอวินซงเริมไม่เป็ นธรรมชาติ

“นางพูดอะไรกับเจ้า”

289
------

ตอนที 153 อย่าทําให้ขา้ ผิดหวัง

“นางบอกว่าข้าเป็ นพระชายาของซีหนานอ๋อง และเป็ น

แม่แท้ๆ ของท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ดว้ ย
เหลวไหลสินดี ข้าจะเป็ นพระชายาของซีหนานอ๋องได้
อย่างไร พีซง ท่านอ๋องจําคนผิดแน่นอน เรืองนีพอกันที!”

“พวกเขาจําคนผิดแล้ว เสียนเอ๋อร์ เจ้าจะเป็ นพระชายาซี

หนานอ๋องได้อย่างไร อย่าคิดฟุง้ ซ่านอีกเลย”

ซูเสียนพิงตัวอวินซง
290
“พีซง ข้าเชือใจท่านอยูแ่ ล้ว ท่านไม่มีทางหลอกข้า”

อวินซงรูว้ า่ ซูเสียนไม่มีทางเชือคําพูดเหล่านัน เขากับซู

เสียนเป็ นสามีภรรยากันเกือบสิบแปดปี แล้ว แต่ในใจเขา
ก็ยงั คงกังวล พวกเขาอยูท่ ีซูโจวหนึงวัน อันตรายทีแฝง
อยูก่ ็เพิมขึนอีกหนึงวัน รูส้ กึ อยูต่ ลอดว่าเซียวเหยียนจะ
พาเอาตัวซูเสียนไป ไม่ได้ เขาต้องคิดหาวิธีถงึ จะถูกต้อง
อาศัยแต่เพียงความเชือใจของซูเสียนอย่างเดียว ไม่อาจ
ทําให้เขาวางใจได้

รูส้ กึ ได้วา่ อวินซงไม่อยูก่ บั ร่องกับรอย ดวงตายังฉายแวว

อํามหิตแวบหนึง เหล่านีทําให้ซเู สียนตระหนกตกใจอยู่
ข้างใน นางกับอวินซงเป็ นสามีภรรยากันมาหลายปี สี
291
หน้าเช่นนีของอวินซงแสดงว่ามีเรืองในใจ ในสมองของ
นางเริมปรากฏคําพูดของหลิงอวีจือขึนมาอีก ลังเลแล้ว
ลังเลอีก ท้ายทีสุดก็พดู ออกไป

“พีซง แม่นางคนนียังนัดให้ขา้ ไปเจอทีโรงเตียมพรุง่ นี

ข้า...”

“ไม่ตอ้ งสนใจนาง ใครจะรูว้ า่ พวกเขาคิดอะไร ข้ากลัวเจ้า

จะมีอนั ตราย”

ซูเสียนพยักหน้า

“ได้ ข้าฟั งพีซง เดาใจคนพวกนีไม่ถกู และไม่รูด้ ว้ ยว่าจะ

292
ทําอะไร ช่วงนีข้าจะไม่ออกจากจวนแล้ว”

“เสียนเอ๋อร์ พวกเขาไม่กล้ามามัวๆ ไม่แน่ฝ่ายนันอาจจะ

แอบอ้างว่าเป็ นท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์
ท่านอ๋องมีภารกิจวุน่ วายทุกวัน จะมีเวลาว่างมาซูโจวได้
อย่างไร”

ซูเสียนพยักหน้า ไม่พดู อะไรอีก เพียงแต่แอบภาวนาใน

ใจว่า พีซง ท่านอย่าทําให้ขา้ ผิดหวัง ท่านไม่ใช่คนเช่นนัน
แน่นอน ใช่หรือไม่

หลิงอวีจือกับมูห่ รงนีอวินดืมอย่างสรวลเสเฮฮากันทีโรง
เตียม ทังสองคนพูดคุยยิมหัวเราะกันขณะกลับบ้านพัก

293
มูห่ รงนีอวินถามว่า

“อวีจือ เจ้าว่าโอกาสทีอวินซงจะมาร่วมอาหารเย็นสูง
เพียงใด”

“ก็ตอ้ งดูวา่ อวินฮูหยินเล่าเรืองนีให้เขาฟั งหรือไม่ หากว่า

เล่าแล้ว ก็คงจะมีโอกาสร้อยละแปดสิบ ถ้าหากไม่ได้เล่า
เช่นนันเราก็ถือว่าไปดืมเหล้ากันอีกยก ไม่วา่ จะเป็ นอย่าง
ไรก็ไม่ขาดทุน”

หลิงอวีจือดืมเหล้าไปไม่นอ้ ย เริมมีอาการเมาเล็กน้อย
แต่ก็ยงั รูส้ กึ ตัวอยู่ เมือเกิดเรืองน่าอับอายในวันที
สารภาพรักแล้ว ตอนนีเธอไม่กล้าดืมจนเมาอีก

294
เพิงจะเดินถึงเรือนด้านใน ก็เห็นเซียวเหยียนยืนอยูท่ ีนัน
สีหน้าดูไม่ดีนกั มูห่ รงนีอวินหัวเราะแห้งๆ สองที

“ท่านอ๋อง สองสามวันมานียุง่ เรืองอะไรหรือ เหมือนจะ

ไม่ได้เจอท่านเลย”

“นีอวิน เจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรืองต้องคุยกับหลิงอวีจือ

ตามลําพัง”

“เรืองอะไรลึกลับขนาดนี ขนาดข้ายังฟั งไม่ได้”

มูห่ รงนีอวินก็เริมกรึม ดวงตารูปดอกท้อคูน่ นแฝงรอยยิ

ั ม
295
ดูทา่ ทางไม่คิดจะไปด้วยซํา

“ออกไป”

เซียวเหยียนพูดสองคําอย่างจริงจัง มูห่ รงนีอวินจึงสร่าง

เมาลงหน่อย อูจ่ ินเข้ามาหิวมูห่ รงนีอวินไปทันที มูห่ รงนี
อวินงุนงงไปหมด

“ทําอะไรน่ะ เป็ นอะไรอูจ่ ิน เจ้าไม่ตอ้ งมาหิวข้า ข้าเดิน

เองได้ เสือผ้าข้ายับหมดแล้ว”

“หนานเยียน เจ้าก็ออกไป”

296
หนานเยียนกล้าให้พดู ซําเสียทีไหน แค่เซียวเหยียนเอ่ย
ปาก นางก็ออกไปอย่างเชือฟั งทันที

“ท่านอ๋อง เรามีอะไรต้องคุยกันตามลําพังหรือเพคะ”

เซียวเหยียนดึงหลิงอวีจือไปอีกฟาก

“พักนีเจ้ากับมูห่ รงนีอวินใกล้ชิดกันเข้าไปทุกวัน แล้ว

ก่อนหน้านีทีพรําจําว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน ลืมไป
หมดแล้วรึ”

“หม่อมฉันกับเขาเป็ นพีน้องทีดีตอ่ กัน ชายหญิงไม่ควร

ใกล้ชิดกันมาจากไหนเพคะ ถึงแม้วา่ จะเป็ นเช่นนันจริง ก็
297
ไม่เกียวอะไรกับท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะมายุง่ ด้วยเหตุใด
หรือว่าหม่อมฉันจะไปไหนกับใครยังต้องได้รบั อนุญาต
จากท่านอ๋องก่อน”

298
ตอนที 154 เซียวเหยียน ไอ้คนเลว

พอดืมเหล้า หลิงอวีจือเริมพูดจาไม่ระวังปากแล้ว หลาย

วันมานีเธอจงใจรักษาระยะห่างกับเซียวเหยียนมาโดย
ตลอด เธอรูส้ กึ ว่าเซียวเหยียนคงจะเข้าใจเจตนาของเธอ
แล้ว เธออยากจะอยูอ่ ย่างเงียบๆ เพือหลีกเลียงไม่ให้ทงั
สองคนต้องกระอักกระอ่วนใจ

“เจ้าเป็ นคนแคว้นเว่ยตะวันตกหรือไม่”

“เป็ นเพคะ”
299
“ทังแคว้นเว่ยตะวันตกอยูใ่ นความดูแลของข้า เหตุใดเจ้า
จึงไม่อยูใ่ นความดูแลของข้า”

หลิงอวีจือตะลึง ก็ได้ เธอหมดคําพูดจะต่อปาก ได้แต่

มองเซียวเหยียนอย่างเซ่อๆ

“เรืองเล็กขนาดนีก็ตอ้ งดูแล ท่านอ๋องไม่กลัวเหนือยตาย

หรือเพคะ”

“ข้าแค่อยากจะดูแลเจ้า”

“แต่หม่อมฉันไม่อยากให้ทา่ นอ๋องมาดูแล”
300
“เพราะอะไร”

“ใจข้ามีคนทีหมายปองแล้ว”

ในภาวะจนตรอก หลิงอวีจือก็พดู ประโยคนีออกมา

เซียวเหยียนเข้าใจแล้ว ทีแท้แม่สาวน้อยคนนีรับรูค้ วาม

ในใจของเขาแล้ว

ในทีสุดก็รบั รูแ้ ล้ว เช่นนีก็ดี เขาจะได้ไม่ตอ้ งหาข้ออ้าง

เวลาอยากทําอะไรเพือตนเองอีก

301
เซียวเหยียนไม่ใส่ใจ

“แล้วอย่างไร นันเป็ นเรืองของเจ้า ข้าไม่สนว่าเจ้าจะมีคน

ทีหมายปองหรือไม่ อย่างไรข้าก็จะดูแลเจ้า ข้าจะไม่
บังคับให้เจ้าทําอะไร ต้องมีสกั วันทีเจ้าจะยินยอมพร้อม
ใจเป็ นผูห้ ญิงของข้า อวีจือ เจ้าหนีไม่พน้ หรอก”

“เซียวเหยียน ท่านจะเอาแต่ใจเช่นนีไม่ได้ ถึงแม้วา่ ท่าน

จะเป็ นอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ ก็ไม่สามารถ
คิดสิงใดก็ได้สงนั
ิ น”

“ข้าอยากได้อะไรก็ตอ้ งได้อยูแ่ ล้ว”

302
เซียวเหยียนมีนาเสี
ํ ยงข่มเหง พูดเรืองจริงทีเถียงไม่ได้ ห
ลิงอวีจือหมดคําพูดอีกครัง ระบบศักดินาบ้าบอ ทําเอา
เธอขนาดคําพูดจะตอบโต้ยงั ไม่มี

เซียวเหยียนยืนมือไปโอบเอวหลิงอวีจือไว้ หลิงอวีจือ
ตกใจจนตัวแข็ง

“ท่านอ๋อง เมือครูท่ า่ นพูดเองว่าจะไม่บงั คับหม่อมฉัน ทํา

แบบนีหมายความว่าอย่างไรอีก”

“ไม่บงั คับให้เจ้าเป็ นผูห้ ญิงของข้า ข้ามิได้ละเมิด

ประโยคนี อวีจือ เจ้ามิได้รงั เกียจข้า และมิได้ปฏิเสธทีข้า

303
เข้าใกล้เจ้า อีกนิดเดียวข้าก็จะได้เข้าไปอยูใ่ นใจเจ้าแล้ว
เจ้าไม่ตอ้ งรีบร้อนหาข้อสรุป คนทีเจ้าหมายปองในใจนัน
ไม่เหมาะสมกับเจ้าสักนิด และเขาไม่มีทางจริงใจกับ
เจ้า”

“ข้า...”

คําพูดหลิงอวีจือยังไม่ทนั ออกจากปาก เซียวเหยียนก็อดุ

ปากเธอทันที ทําให้เธอกลืนคําพูดทีกําลังจะพูดลงท้อง
ไป หลิงอวีจือไม่นกึ เลยว่าเซียวเหยียนจะจูบเธอ ตะลึง
ไปหนึงวินาทีก็อยากจะผลักเซียวเหยียนออก แต่เซียวเห
ยียนโอบกอดเธออย่างแน่นหนา พลังขัดขืนของเธอถูก
เซียวเหยียนมองข้ามไป

304
ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด เธอรูส้ กึ คุน้ เคยกับเซียวเหยียนอ
ย่างบอกไม่ถกู ไม่รูส้ กึ ต่อต้านทีเซียวเหยียนจูบเธอ หรือ
เป็ นเพราะเซียวเหยียนจูบเธอมาสองสามครังแล้ว หรือ
ว่าเพราะเซียวเหยียนหน้าตาดี

หลิงอวีจือสงสัยเหลือเกิน รูส้ กึ มึนงงไปทังตัว คิดไม่ออก

เลย ในทีสุดเซียวเหยียนก็ปล่อยเธอ หลิงอวีจือถอยไป
ข้างหลังสองสามก้าวอย่างแรง ใบหน้าแดงฉ่า เหมือน
ผลแอบเปิ ลแดง

“เซียวเหยียน ไอ้คนเลว”

305
พูดจบ หลิงอวีจือก็หมุนตัววิงหนีไป

หลิงอวีจือเรียกชือเซียวเหยียน เซียวเหยียนไม่รูส้ กึ ต่อ

ต้าน แต่กลับชอบมาก ถ้าเป็ นคนอืนเรียก นันคือไม่รูจ้ กั ที
ตําทีสูง พอเธอเรียกเขา กลับมีความรูส้ กึ หวานชืนพรังพรู
ในใจอย่างบอกไม่ถกู ตอนนีหลิงอวีจือยังไม่คิดไม่ตก
เขาจะให้เวลาหลิงอวีจือได้คิดให้แจ่มแจ้ง เขารูส้ กึ ได้วา่
หลิงอวีจือไม่ใช่ไม่มีใจให้เขาเลย

หลิงอวีจือกลับห้องอย่างรวดเร็ว ใจเต้นค่อนข้างแรง เธอ

พิงกําแพง แปลกจริง ตนชอบคนอืนอยูช่ ดั ๆ แต่ทาํ ไมไม่
ปฏิเสธทีเซียวเหยียนจูบตน หรือว่าเพราะตนเป็ นคนบ้า
ผูช้ ายหน้าตาดี

306
เธอเคาะหัวแล้วเคาะอีก ไม่ได้ ถึงแม้วา่ เซียวเหยียนจะ
หล่อ ก็ทาํ แบบนีไม่ได้ ต้องทําภารกิจให้สาํ เร็จให้เร็วทีสุด
แล้วกลับเมืองหลวง อย่าให้การปรากฏตัวของเซียวเหยี
ยนมารบกวนแผนการแต่งงานกับเทพบุตรทีตนแอบรัก
มานาน นีเป็ นคําอธิษฐานในวันเกิดของเธอทุกปี เมือ
ก่อน ตอนนีซ่งเฉิงฉบับโบราณมาอยูต่ รงหน้าแล้ว เธอจะ
ทิงไปง่ายๆ ไม่ได้เด็ดขาด

------

ตอนที 155 ด่าอวินซงให้เจ็บแสบ

307
เฉินเซียวหรูตา่ งหากทีเป็ นคนทีเธอควรเข้าใกล้และชอบ
พอ มิเช่นนันท่านเทวดาคงผิดหวังทีอุตส่าห์สง่ เขามาให้

คิดถึงตรงนี เธอก็คอ่ ยๆ สงบสติอารมณ์ หลิงอวีจือนะหลิ

งอวีจือ เธอคิดฟุง้ ซ่านอะไร ถือเสียว่าเมือครูเ่ ป็ นการถ่าย
ละครฉากหนึงก็เแล้วกัน เธอจะมีใจให้เซียวเหยียนได้
อย่างไร นันคือคนทีเธอไม่เคยคิดจะสร้างความพัวพัน
ทางอารมณ์ดว้ ยเลย

ทิศทางไม่ถกู ต้อง เรืองก็จะยิงยุง่ เหยิง ทิศทางของเธอคือ

เฉินเซียวหรู หลิงอวีจือเตือนตนเองแล้วเตือนตนเองอีก

วันถัดมา หลิงอวีจือทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน เซียวเหยี

308
ยนเองก็ทาํ เหมือนปกติทกุ อย่าง เมือใกล้จะเทียงวัน หลิ
งอวีจือก็เตรียมจะไปโรงเตียมกับมูห่ รงนีอวิน เพิงออก
จากเรือนมาก็พบเซียวเหยียนเข้า เขาก็จะไปด้วยเช่นกัน
หลิงอวีจือคิดว่าเรืองนีไม่เกียวอะไรกับเซียวเหยียน แต่
ไม่ได้พดู อะไร

สามคนไปโรงเตียมด้วยกัน เลือกห้องทานอาหารส่วนตัว
ทีหรูหราทีสุดในโรงเตียม มูห่ รงนีอวินกําลังจะนังลงข้างๆ
หลิงอวีจือ เซียวเหยียนมองเขาแวบหนึง เขาจึงไปนัง
ข้างๆ เซียวเหยียนอย่างไม่คอ่ ยเต็มใจ ปล่อยให้ทีนังข้าง
หลิงอวีจือว่างไว้ สําหรับเขาเซียวเหยียนยังมีอาํ นาจน่า
เกรงขามมาก

เซียวเหยียนจึงนังลงทีตําแหน่งว่างข้างหลิงอวีจือโดย
309
ปริยาย

พอเห็นเช่นนีหลิงอวีจือก็บน่ งึมงําเบาๆ ท่านอ๋องใช้

อํานาจกดดันคนอืนอีกแล้ว

หลิงอวีจือสังกับข้าวมาไม่นอ้ ย เมือวานเธอเพิงมากิน
ข้าวกับมูห่ รงนีอวินทีโรงเตียมนี ยังคงรูส้ กึ ไม่หนําใจ วันนี
สังอาหารมาอีกไม่นอ้ ย เธอเจริญอาหารอยูเ่ สมอ

เนือวัวตุน๋ ไชเท้าเพิงยกมาถึง หลิงอวีจือยังไม่ทนั ขยับ

ตะเกียบ เสียวเอ้อร์ก็พาอวินซงเข้ามาในห้องทานอาหาร
ส่วนตัว เซียวเหยียนรูแ้ ล้วว่าหลิงอวีจือไปหาซูเสียนมา
ดังนันเมือเห็นอวินซงเข้ามาก็ไม่ประหลาดใจ เพียงแต่

310
ปรายตามอง แล้วเสมองไปทางอืน

หลิงอวีจือคีบไชเท้าชินหนึงใส่ในชาม ยิมแย้มพูดทักทาย
ว่า

“ท่านอวินเจ้าคะ คนทีข้านัดมาคือพระชายาแท้ๆ เหตุใด

ท่านถึงมาตรงเวลาขนาดนี ใครไม่รูค้ งคิดว่าทีจวนตระกู
ลอวินขาดแคลนอาหาร ท่านอวินถึงมาได้เวลาพอดิบพอ
ดี ในเมือมาแล้ว เช่นนันก็นงลงทานด้
ั วยกันเถิดเจ้าค่ะ”

อวินซงได้แต่ทาํ เป็ นไม่รูต้ วั ตนทีแท้จริงของเซียวเหยียน

นังลงห่างจากพวกเขา ทําหน้าเคร่งใส่หลิงอวีจือขณะ
แก้ไขคําพูดเธอ

311
“แม่นาง ทีนีไม่มีพระชายาอะไรทังนัน เสียนเอ๋อร์เป็ นฮูห
ยินของข้า แม่นางกรุณาเรียกนางว่าอวินฮูหยิน”

สีหน้าเซียวเหยียนเคร่งขรึม แต่ไม่พดู อะไร เขารูว้ า่ หลิงอ

วีจือฝี ปากร้ายกาจ วันนีให้หลิงอวีจือได้แสดงความ
สามารถสักหน

“ต่อหน้าท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ ท่านก็ยงั

จะหน้าด้าน คนเขานัดแม่ตนเองมากินข้าว คนทีไม่เกียว
ข้องอะไรเลยอย่างท่านมาตามนัดอะไร ท่านนึกว่าพวก
เราอยากเจอท่านหรือ

312
ท่านก็อายุปนู นีแล้ว เหตุใดถึงเป็ นคนหน้าหนาหน้าทน
เช่นนี พระชายาคนอืนเขามีสามีมีลกู แล้ว ท่านฉวย
โอกาสตอนคนตกอยูใ่ นอันตรายไม่พอ ยังคิดจะฆ่าท่าน
อ๋องอีก ท่านรักพระชายาอย่างนันหรือ อยูก่ บั คนอย่าง
ท่าน พระชายาก็เหมือนโชคร้ายไปแปดภพแปดชาติ”

“แม่นาง เจ้าพูดจาให้มนั สุภาพหน่อย ข้าบอกเจ้าไปแล้ว

เสียนเอ๋อร์เป็ นฮูหยินของข้า เป็ นมาทังชีวิต ในจวนตระกู
ลอวินจะมีพระชายาได้อย่างไร แม่นางกรุณาอย่าพูดจา
เหลวไหลไร้สาระ ต่อไปอย่ามารบกวนฮูหยินของข้าอีก”

หลิงอวีจือหัวเราะเยือกเย็น

313
“ท่านต่างหากทีพูดจาเหลวไหลไร้สาระ มีลกู ชายคนไหน
ไม่รูจ้ กั แม่แท้ๆ ของตนเองด้วยหรือ อวินซง ข้าก็เคยเจอ
คนหน้าด้าน แต่ไม่เคยเจอใครหน้าด้านเช่นท่านเลย
ท่านรูอ้ ยูเ่ ต็มอกว่าท่านอ๋องเป็ นบุตรของพระชายา ท่าน
ยังคิดจะกําจัดท่านอ๋อง ถ้าหากมีวนั ใดวันหนึง พระ
ชายาฟื นคืนความทรงจําขึนมา ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่
ว่าพระชายาจะเศร้าโศกเสียใจเพียงใด

ท่านอ๋องเห็นแก่พระชายาจึงไม่ได้ฆา่ ท่าน แต่ทา่ นกลับ

ไม่คิดจะปล่อยลูกชายของพระชายาเลย ท่านรักคนคน
หนึงเช่นนีหรือ ไร้สาระสินดี ท่านคิดแต่จะบังคับเอา
เปรียบพระชายา เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าทําเรืองผิดต่อพระชายา
ยังคิดจะให้พระชายาสํานึกในบุญคุณของท่านอีก ข้า
รูส้ กึ ละอายใจแทนท่านจริงๆ”

314
ตอนที 156 ขโมยมาทังนัน

สีหน้าของอวินซงเริมดูไม่ได้แล้ว นังเด็กผูห้ ญิงปากคอ

315
เราะราย

“หากท่านอ๋องมีฝีมือก็ฆา่ ข้าสิ หากข้าตายไป เสียนเอ๋อร์

จะต้องตามมาแน่ ตอนนีเสียนเอ๋อร์สบายดีมาก ข้าไม่
เคยปฏิบตั ิไม่ดีตอ่ นาง เหตุใดท่านอ๋องต้องพานางไป
ด้วย ซีหนานอ๋องก็ไม่อยูแ่ ล้ว ท่านพานางกลับไป ใครจะ
ดูแลนาง ท่านอ๋อง เสียนเอ๋อร์อยูก่ บั ตระกูลอวินมาสิบ
แปดปี แล้ว ท่านอ๋องถือเสียว่านางตายไปแล้วเถิด”

คําพูดพวกนียัวโทสะเซียวเหยียน แววตาแฝงด้วยความ
จงเกลียดจงชัง

“หากเจ้าไม่มีขดั ขวาง ข้าก็ตามท่านแม่กลับไปนานแล้ว

316
ท่านแม่กบั เสด็จพ่อรักใคร่เข้ากันดี เหตุใดเจ้าต้องเข้า
มาสอด อวินซง เจ้ามีสทิ ธิอะไรมาดูแลแม่ขา้ ขนาดธาตุ
แท้ของเจ้ายังไม่กล้าให้นางรับรู ้ เจ้าไม่คคู่ วรกับมารดา
ของข้า”

“คูค่ วรไม่คคู่ วรข้าไม่สน หลายปี มานีเสียนเอ๋อร์กบั ข้าใช้

ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข นางมีชีวิตทีดี ข้ากับนางยัง
มีลกู สาวลูกชาย นางไม่ใช่พระชายาซีหนานอ๋องตังนาน
แล้ว ท่านอ๋องจะดึงดันไปเพือเหตุใด ท่านจะพานางกลับ
ไป นางไม่มีทางคุน้ ชินกับชีวิตในเมืองหลวง ถ้าหากท่าน
อ๋องคิดเผือเสียนเอ๋อร์จริง ก็ไม่ตอ้ งมาหานางอีก ข้าไม่
อยากเห็นนางทุกข์ทรมานใจ”

อวินซงอ้างเหตุผลต่างๆ นานาไม่หยุดปาก เขาไม่รูว้ า่ ตัว

317
เองจะสามารถพูดกล่อมเซียวเหยียนได้หรือไม่ แต่เขาก็
ต้องลองดูก่อน หากเซียวเหยียนปฏิเสธอีก เขาก็จะลง
มือจัดการกับเซียวเหยียนอีกครัง

หลิงอวีจือถุยหนึงครัง

“ท่านไม่อยากให้พระชายาทุกข์ทรมานใจ แต่ยงั จะฆ่า

ลูกชายเขา ท่านอวิน ท่านก็ดีแต่ใช้ปากพูดเพราะไม่เคย
มีประสบการณ์เอง ถ้าให้ทา่ นถูกผูห้ ญิงสักคนมาลักพา
ตัวท่านไป ถูกบังคับให้พลัดพรากจากเมียท่าน ทุกวัน
คอยปรนนิบตั ิพดั วีทา่ นอย่างดี แล้วสุดท้ายนางจะฆ่าลูก
ชายเมียคนก่อนทีมาตามหาท่าน ท่านยังจะซาบซึงใน
บุญคุณคนทีลักพาตัวท่านมาหรือ

318
ขโมยมาก็คือขโมยมา แน่จริงก็พดู ทังหมดนีออกมาสิ ถ้า
หากอยูใ่ นสถานการณ์ทีนางรูเ้ รืองทังหมดแล้ว แล้วนาง
ยังยินยอมพร้อมใจจะอยูก่ บั ท่านอีก ข้าก็หมดคําพูด แต่
ท่านหลอกลวงพระชายา ทุกอย่างทีท่านมีวนั นีล้วน
ขโมยมาจากมือท่านอ๋องทังนัน”

“เจ้า...”

“ตัวท่านเองก็เป็ นคน หากมารดาของท่านหายไป ท่าน

จะไม่ตามหาหรือ เป็ นคนต้องมีจิตใจเมตตา ท่านดีกบั
พระชายาเพียงใดก็ลบล้างความผิดทีท่านก่อเอาไว้ไม่ได้
ผิดก็คือผิด ยิงท่านเล่นลินเท่าไหร่ความผิดของท่านก็ยงิ

319
ชัดเจนขึนเท่านัน”

อวินซงกัดฟั น

“พูดจาเช่นนี พวกเจ้ายืนกรานจะพาเสียนเอ๋อร์ไปใช่หรือ
ไม่”

“แค่พากลับบ้าน”

พอหลิงอวีจือพูดจบ อยูๆ่ ประตูหอ้ งอาหารก็ถกู คนผลัก

เปิ ดออก ซูเสียนยืนมองอวินซงอย่างเหลือเชืออยูท่ ีธรณี
ประตู พอเห็นซูเสียน อวินซงก็ลนลานทันที พูดจาไม่ได้
ศัพท์
320
“เสียนเอ๋อร์ ข้า...เมือครูข่ า้ พูดจาเหลวไหลทังเพ ข้า...”

เซียวเหยียนลุกขึนเดินไปข้างๆ ซูเสียนทันที เรียกเบาๆ

หนึงคํา

“ท่านแม่”

เซียวเหยียนเคยดินรนต่อสู้ ตามหามาสิบแปดปี แล้ว เขา

ไม่เคยยอมแพ้เลย เชือเสมอว่าซูเสียนยังมีชีวิตอยู่ เมือ
เห็นรอยยิมของซูเสียน ก็เคยคิดจะยอมแพ้จริงๆ แต่พอ
อวินซงจะฆ่าเขา ความคิดนีก็มลายหายไป เขาคิดว่า
อวินซงไม่คคู่ วรกับแม่ของตน อย่างไรเขาก็ยงั อยากพาซู

321
เสียนไป

ซูเสียนมิได้ขานตอบ ถ้าแม้วา่ จะได้ยินเรืองทังหมดแล้ว

แต่สมองของนางไม่มีความทรงจําเกียวกับเซียวเหยี
ยนแม้แต่นอ้ ย นางยอมรับไม่ได้วา่ ตนเองยังมีลกู ชายอีก
คนทีโตขนาดนี นางมองเซียวเหยียนแวบหนึงด้วยแวว
ตาทีซับซ้อน แต่กลับไม่รูเ้ ลยว่าควรจะพูดอะไร

“เสียนเอ๋อร์ ฟั งข้าพูดก่อน...”

“พีซง ไม่ตอ้ งพูดแล้ว ข้าไม่อยากฟั ง ท่านไปเถิด ข้า

อยากคุยกับท่านอ๋องเพียงลําพัง”

322
อวินซงเริมร้อนใจแล้ว ยังอยากจะพูดอีก หลิงอวีจือจ้อง
เขม็งใส่อวินซง

“ยังไม่ไปอีก แม่ลกู เขาจะรําลึกอดีตกัน ท่านยังคิดจะ

แอบฟั งอีกหรือ ท่านอวิน เชิญ!”

คราวนีอวินซงไม่มีทางเลือก ได้แต่ออกจากห้องทาน
อาหารไปก่อน ตอนนีซูเสียนยังไม่ฟืนคืนความทรงจํา
เขาไม่เชือว่าซูเสียนจะไม่กลับมา ทีแท้ทงหมดในวั
ั นนี
ล้วนเป็ นกับดัก

------

323
ตอนที 157 จะไม่กลับไปอีก

พออวินซงไปแล้ว หลิงอวีจือก็เตรียมจะออกไปนอกห้อง
กับมูห่ รงนีอวิน แต่เซียวเหยียนเรียกให้หลิงอวีจือหยุด

“เจ้าอยูก่ ่อน”

หลิงอวีจือตะลึงไปชัวครู ่ ตอนนีแม่ลกู ควรจะคุยกันตาม

ลําพังไม่ใช่หรือ เซียวเหยียนเรียกตนให้อยูเ่ พืออะไร

พอนึกถึงว่าเซียวเหยียนกับซูเสียนไม่ได้พบกันตังสิบ
แปดปี ตอนนีซูเสียนเองก็ไม่มีความทรงจําในอดีต หลิงอ
วีจือคิดว่าเซียวเหยียนคงกลัวว่าจะกระอักกระอ่วนจึง
324
เรียกให้ตนอยู่ เธอจึงหยุดฝี เท้า ทักทายอย่างเป็ นมิตร

“พระชายา นังลงคุยกันเถิด!”

ซูเสียนนังลงจริงๆ และนังลงตรงข้ามเซียวเหยียน
มองออกว่าสีหน้าของซูเสียนดูกระอักกระอ่วน สีหน้า
ของเซียวเหยียนในเวลานียากจะหาคําพูดมาบรรยาย
ซับซ้อนยิงนัก

ความซับซ้อนเช่นนี หลิงอวีจือเข้าใจได้ ไม่ง่ายเลยกว่า

จะตามหาแม่เจอ แต่แม่กลับไม่รูจ้ กั ตน ซํายังแต่งงานกับ
คนอืนไปอีก ไม่วา่ เป็ นใคร ในใจก็ลว้ นรับไม่คอ่ ยได้ทงั
นัน

325
“พระชายา หลายปี มานีท่านอ๋องตามหาท่านมาตลอด
วันนีแม่ลกู พร้อมหน้า ท่านอ๋องดีใจอย่างยิง นับว่า
สวรรค์ไม่ทอดทิงคนเพียรจริงๆ”

ทังสองคนต่างไม่พดู จา หลิงอวีจือจึงได้แต่เป็ นฝ่ ายเริม

ทําลายความเงียบก่อน

ซูเสียนมองเซียวเหยียน ดูเหมือนกําลังต่อสูอ้ ะไรอยู่ ในที

สุดก็เอ่ยปากออกมา

“ท่านอ๋อง เรืองเมือก่อนข้าจําไม่ได้เลย ขออภัยด้วย ข้า

ไม่สามารถมองท่านเป็ นลูกชายตนเองได้ เรืองเกิดขึนฉับ

326
พลันเกินไป หลายปี มานีพีซงดีกบั ข้ามาก ข้าจากซูโจว
ไปไม่ได้ ข้ารับรองว่าพีซงจะไม่หาเรืองทําร้ายท่านอ๋อง
อีก หวังว่าท่านอ๋องจะยอมปล่อยเขา และลืมข้าเสีย”

“ท่านแม่ ท่านไม่อยากได้อดีตกลับมาหรือ”

“ผ่านมาตังหลายปี แล้ว อดีตยังสําคัญอะไรอีก ตอนนี

ท่านอ๋องก็มีชีวิตทีดี เช่นนันก็ถือเสียว่าข้าตายไปแล้วเถิด
ข้าไม่อยากจากพีซงกับลูกไป”

ซูเสียนตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว นําเสียงสงบนิง

เซียวเหยียนมองซูเสียน กําปั นใต้แขนเสือนันกําแน่น

327
แล้วควบคุมสติอารมณ์ของตนเองอีกครัง มารดาที
ตามหามาตังสิบแปดปี ไม่ได้อยากจําเขาให้ได้เลยแม้แต่
น้อย ในใจซูเสียน เขาและเสด็จพ่อคงตายไปแล้ว เธอจึง
ไม่ยินดีจะตามพวกเขากลับมาอีก

หลิงอวีจือทําหน้าไม่อยากจะเชือ ทนแล้วทนอีก ในทีสุด

ก็ทนไม่ไหว

“พระชายา ท่านไปคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน นีก็ลกู

ชายท่านเหมือนกัน

ท่านอยูด่ แู ลลูกอีกสองคนเจริญเติบโต แต่กลับจากลูก

ชายคนนีไปสิบแปดปี ถึงแม้วา่ การจากไปครังนันไม่ใช่

328
ความตังใจของท่าน แต่สามีคนปั จจุบนั ของท่านมีเจตนา
ร้ายชัดเจน เขาต้องการฆ่าท่านอ๋อง ไม่แน่เรืองราวใน
ตอนนันก็เกียวพันกับเขานีแหละ ท่านจะไม่สนใจเรือง
พวกนีจริงๆ หรือ ท่านทําเช่นนี ขนาดข้ายังทนดูไม่ได้
แล้ว จะทําร้ายจิตใจท่านอ๋องขนาดไหน”

“ตลอดชีวิตข้าเป็ นคนตระกูลอวิน ไปจากตระกูลอวินไม่

ได้แล้ว ท่านอ๋อง ท่านจะโทษก็โทษข้าเถิด! ข้าขอ
ประทานอภัยแทนพีซงด้วย”

เซียวเหยียนลุกขึนยืนทันที

“ไม่ตอ้ งแล้ว ท่านแม่ ท่านไปเถิด! ซูโจวคราวนี ข้าจะถือ

329
เสียว่าไม่เคยมา มารดาของข้าได้ตายจากไปแล้วจริงๆ
ถ้าหากนางยังมีชีวิตอยู่ คงไม่พดู จากับข้าเช่นนี”

ซูเสียนก็ลกุ ขึนยืนด้วย สีหน้ารูส้ กึ ผิดอย่างเห็นได้ชดั

อยากจะอ้าปากพูดอะไร อ้าแล้วอ้าอีก แต่สดุ ท้ายก็ไม่ได้
พูดอะไรออกมา หมุนตัวออกไปจากห้อง

ตอนทีเดินไปถึงนอกห้องทานอาหารแล้ว อยูๆ่ นางก็

หยุดฝี เท้า ไม่ได้หนั กลับมา

“ท่านอ๋อง ดูแลตัวเองด้วยเพคะ”

พูดจบก็เดินจากไป
330
เซียวเหยียนมองเงาหลังของซูเสียน ยืนนิงไม่ไหวติง ตาม
มาสิบแปดปี กลับมีผลลัพธ์เช่นนี ตอนทีมาซูโจว เขาคิด
ว่าตนเองจะพาซูเสียนกลับไปได้อย่างง่ายๆ สบายๆ
ตอนนีได้แต่รูส้ กึ เย้ยหยัน ถึงแม้วา่ นางจะฟื นคืนความ
ทรงจํา นางก็คงจะไม่ยินยอมไปกับเขา ซูเสียนในตอนนี
ไม่ใช่ซเู สียนในอดีตคนนันแล้ว

เสด็จพ่อ เสด็จแม่ไม่กลับมาแล้ว ท่านไม่ตอ้ งอาลัย

อาวรณ์นางอีกแล้ว

331
ตอนที 158 นับวันยิงชืนชมเซียวเหยียน

หลิงอวีจือยืนอยูข่ า้ งหลังเซียวเหยียน อยูๆ่ ก็รูส้ กึ เจ็บใจ

332
เธอเดินไปข้างหน้าหนึงก้าว พูดปลอบใจเขา

“ท่านอ๋อง ท่านอย่าเศร้าไปเลยเพคะ เรืองเกิดฉับพลัน

เกินไป พระชายาจะรับไม่ได้ในทันที ก็เป็ นเรืองปรกติ ใน
เมือผ่านไปตังสิบแปดปี แล้ว ความทรงจําของนางสิบ
แปดปี มานีล้วนเกียวข้องกับตระกูลอวิน ย่อมผูกพันลึก
ซึงกับครอบครัวอวิน ท่านเปิ ดใจสักหน่อย อย่างน้อยให้
พระชายาได้รบั รูค้ วามจริง พวกเราหายาถอนพิษอีกครัง
หากพระชายาได้รบั ยาถอนพิษ ไม่แน่เรืองนีอาจจะไม่
เหมือนเดิมก็ได้เพคะ”

“ไม่ตอ้ งแล้ว ใจนางมีคนอืนแล้ว ไม่ตอ้ งกลับไปอีกแล้ว

เมือครูน่ างขอร้องแทนอวินซงไม่ขาดปาก ประจักษ์แล้ว
ว่าอวินซงนังอยูบ่ นตําแหน่งสําคัญในใจนาง หากจําอดีต
333
ได้ขนมาจริ
ึ งๆ ก็รงั แต่จะทําให้นางทนทุกข์มากขึน ข้าได้
แต่ถือเสียว่ามารดาได้ตายจากไปแล้ว นางอยากจะอยูท่ ี
นีก็ให้นางอยูท่ ีนี”

ก่อนหน้านีเซียวเหยียนคิดจะหายาถอนพิษอีกครังจริงๆ
และไม่ยอมแพ้เรืองพาซูเสียนไป แต่เมือครูพ่ อซูเสียนเอ่ย
คําพูดเหล่านัน เขาก็ตดั ใจทันที เขารูว้ า่ ถึงแม้ซเู สียนจะ
ฟื นคืนความทรงจํามาได้ สามีกบั ลูกในปั จจุบนั ก็สาํ คัญ
กว่าอยูด่ ี นางไม่ได้เป็ นคนๆ เดียวกันกับแม่ของเขาอีก
แล้ว และไม่ได้เป็ นพระชายาซีหนานอ๋องแล้วด้วย

“ท่านอ๋องทําใจได้แล้วหรือเพคะ”

334
เซียวเหยียนหันกลับไป มองหลิงอวีจือแน่นิง

“ทําใจไม่ได้แล้วอย่างไร อย่างไรนางก็เป็ นแม่แท้ๆ ของ

ข้า ข้าไม่เคยคิดจะทําร้ายนางเลยจริงๆ อวีจือ มานีสิ”

หลิงอวีจือยังคงตะลึงอยู่ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชือฟั ง

ได้ยินคําพูดเหล่านีแล้ว เธอรูส้ กึ ว่าตัวเองได้ทาํ ความรูจ้ กั

เซียวเหยียนใหม่อีกครัง ครังแรกทีรูจ้ กั เซียวเหยียนนัน
ได้แต่คิดว่าเขาอยูส่ งู เกินเอือมและชอบทําหน้าตาย แถม
ยังเป็ นคนเย็นชาไร้หวั ใจ ยิงได้คลุกคลีก็ยงพบว่
ิ าเขาเป็ น
คนจิตใจดีเปี ยมคุณธรรม

335
หลังจากมาถึงซูโจวแล้ว หลิงอวีจือเริมรูส้ กึ ว่าถ้าถอดหัว
โขนท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ออกไป เซียว
เหยียนก็เเป็ นแค่คนธรรมดา วิธีทีเขาปฏิบตั ิกบั แม่ตนเอง
ในวันนี ทําให้หลิงอวีจือรูส้ กึ เพิมเติมอีกอย่างว่า ทีจริง
เซียวเหยียนก็เป็ นสุภาพบุรุษคนหนึง

เธอพบว่าตนเองนับวันยิงชืนชมเซียวเหยียนมากขึน

ตอนแรกหลิงอวีจือนึกว่าเซียวเหยียนเรียกตนเข้าไป
เพราะมีเรืองอะไร ใครจะไปรูว้ า่ เซียวเหยียนจะยืนมือ
ออกมากอดเธอ โอบกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา
หลิงอวีจือรูส้ กึ เขิน ขยับตัวไปมา

336
“ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องอย่าฉวยโอกาสลวนลามหม่อม
ฉันสิ ก่อนหน้านีสิงทีควรพูดหม่อมฉันก็พดู ชัดเจนแล้ว”

เซียวเหยียนไม่คลายมือ

“ข้าไม่ตอ้ งการลวนลามเจ้า ข้ารูส้ กึ ไม่คอ่ ยสบายใจ ให้

ข้ากอดสักหน่อย”

นึกถึงเรืองทีเพิงเกิดขึน หลิงอวีจือก็ไม่ผลักเซียวเหยียนอ
อกไปอีก เห็นแก่ทีเขาเพิงได้รบั ความเจ็บปวดมา ถือว่า
ให้รางวัลปลอบใจเขาสักหน่อยแล้วกัน! อย่างไรเขาก็
ช่วยเธอมาตังเยอะ

337
“ท่านอ๋องทําใจเถิดเพคะ ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป ท่าน
อ๋องเองก็หวังให้พระชายามีชีวิตทีดี หลายปี มานี อย่าง
น้อยนางก็มีชีวิตดี ไม่ลาํ บาก”

หลิงอวีจือรูส้ กึ ว่าซูเสียนรักอวินซงหมดใจ ถ้าแม้อวินซง

คนนีจะไม่ได้เป็ นคนดีอะไรนัก แต่เขาคงดีกบั ซูเสียนมาก
จนไม่มีทีติ มิเช่นนันป่ านนีซูเสียนคงไม่ช่วยเขาพูด และ
ยังเป็ นห่วงความปลอดภัยของเขาด้วย

เซียวเหยียนปล่อยหลิงอวีจือ เห็นโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร
ชันดีทียังไม่มีใครแตะต้อง หลิงอวีจือก็ถาม

“ท่านอ๋องเพคะ เมือครูท่ า่ นไม่ได้จบั ตะเกียบเลย จะเศร้า

338
ก็เศร้าเถิดเพคะ แต่ขา้ วก็ยงั ต้องกิน หรือว่าจะให้หม่อม
ฉันทานเป็ นเพือนเพคะ”

“อวีจือ เจ้าจะปลอบใจข้าใช่หรือไม่”

หลิงอวีจือพยักหน้า เธออยากใช้อาหารเลิศรสปลอบ
ประโลมเซียวเหยียนสักหน่อย ทีสําคัญทีสุดคือ เธอหิว
มาตังนานแล้ว

เมือครูก่ าํ ลังจะนังลง ใครจะรูว้ า่ เซียวเหยียนจะดึงมือเธอ

ไปทันควัน หลิงอวีจือหมุนตัวกลับไป ยังไม่ทนั ได้พดู
เซียวเหยียนก็จมุ พิตลงบนริมฝี ปากเธอ การจุมพิตนีเต็ม
ไปด้วยความหืนกระหาย ราวกับว่าจะกลืนกินหลิงอวีจือ

339
ลงไปอย่างไรอย่างนัน หลิงอวีจือแทบหายใจไม่ออก ได้
แต่โดนเซียวเหยียนจูบอยูอ่ ย่างนัน

------

ตอนที 159 นางคือยารักษาเขา

สมองหลิงอวีจือว่างเปล่า เหมือนสมองจะลัดวงจรอย่าง
ไรอย่างนัน ถึงขนาดไม่รูว้ า่ ตนกําลังทําอะไรอยู่ ร่าง
กายอยูท่ ีไหน

เนินนานจากนัน เซียวเหยียนก็ปล่อยมือในทีสุด หลิงอวี

จือหน้าแดงหูแดงไปหมด เธอถอยออกไปสองสามก้าว
340
“เซียวเหยียน ท่าน... เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใด
ท่านถึงเสียมารยาทกับข้าอีกแล้ว”

“เมือครูเ่ จ้ารับปากเองว่าจะปลอบใจข้า นีเป็ นวิธีปลอบ

ใจทีดีทีสุด อวีจือ เจ้าคิดจะผิดคําพูดอย่างนันหรือ”

“ข้า...ใครบอกว่าจะใช้วิธีนีปลอบใจท่าน ท่านแค่เห็นว่า
ข้ารังแกง่าย ต่อไปหากกล้าแตะต้องข้าอีก ท่านกับข้าจะ
ได้เห็นดีกนั ”

พูดจบหลิงอวีจือก็โกรธควันออกหูวิงออกไป

341
เซียวเหยียนอารมณ์ดีขนไม่
ึ นอ้ ย หลิงอวีจือเป็ นเหมือน
ยารักษาเขา ไม่วา่ จะรูส้ กึ ไม่สบายใจหรือกลัดกลุม้ ขอ
เพียงมีนาง ก็ดเู หมือนทุกอย่างจะมลายหายไปสิน
ผูห้ ญิงแบบนี เขาจะอยูห่ า่ งได้อย่างไร

กลินกายของนาง เขาคุน้ เคยมานานแล้ว และยังอยาก

คุน้ เคยมากขึน และยิงไม่อยากให้คนอืนมาแปดเปื อน
หากอยากจะเห็นดีกบั เขาจริงๆ ยิงตรงกับความตังใจ
ของเขาพอดี

หลิงอวีจือกําลังวิงอย่างโมโห หนานเยียนไม่รูว้ า่ ข้างใน

ห้องทานอาหารเกิดอะไรขึน รูเ้ พียงว่าตอนทีหลิงอวีจือ
วิงออกมาหน้าแดงหูแดงไปหมด รีบวิงตามไป ในทีสุดก็
ตามหลิงอวีจือทันทีถนนใหญ่
342
“คุณหนู เป็ นอะไรไปเจ้าคะ”

“ไอ้เซียวเหยียนบ้า ตังแต่ขา้ รูจ้ กั เขา ก็โดนเขาใช้วิธีการ

สารพัดรูปแบบมาเอาเปรียบข้าไม่รูก้ ีครัง ท่านอ๋องผูย้ งิ
ใหญ่ทีแท้ชอบรังแกคน เจอของแปลกเข้าแล้วจริงๆ ”

หลิงอวีจือบ่นพึมพํากับตนเอง แต่หนานเยียนได้ยินชัด
สองรูหู รูว้ า่ หลิงอวีจือกับท่านอ๋องเกิดเรืองอะไรอีกแล้ว
นางพูดอย่างแผ่วเบาว่า

“คุณหนู คุณหนูไม่เชือฟั งท่านอ๋องอีกแล้วสิเจ้าคะ!”

343
หลิงอวีจือจ้องหนานเยียนด้วยสายตาโหดเ**◌้ยม

“เจ้าก็โดนเซียวเหยียนซือตัวไปแล้วหรือ ยังไปเชือฟั งเขา

อีก เชือฟั งกับผีสิ หนานเยียนเจ้าจําคําข้าให้ดี ข้าอยาก
เป็ นพระชายาอูอ๋ อ๋ ง ต่อไปถ้าพูดจาเช่นนีอีก ข้าจะส่งเจ้า
ไปให้เซียวเหยียน”

หนานเยียนรูว้ า่ หลิงอวีจือกําลังโมโห จึงไม่กล้าพูดอะไร

อีก นางเพียงแค่รูส้ กึ ว่า ดูเหมือนหลิงอวีจือเองก็ปฏิบตั ิ
กับเซียวเหยียนไม่เหมือนกัน เพียงแต่บอกไม่ถกู ว่าไม่
เหมือนกันตรงไหน ประกอบกับหลิงอวีจือไม่ยอมรับมา
โดยตลอด พูดยําๆ ว่าสนใจอูอ๋ อ๋ ง ทีจริงหนานเยียนก็คิด
ไม่ตก เหตุใดหลิงอวีจือถึงชอบอูอ๋ อ๋ งขนาดนัน นึกไม่ถงึ
ว่าจะไม่ตอ้ งการท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์ที
344
ดีขนาดนี

ตอนนีเอง อยูๆ่ ก็มีคนมาขวางทางหลิงอวีจือ คนทียืนอยู่

ตรงหน้าเธอชัดเจนว่าคืออวินอีเหยา นางพาคนใช้ใน
บ้านมาด้วยสองสามคน สองมือกอดอก มองหลิงอวีจือ
อย่างดูแคลน

“สามีเจ้าอยูไ่ หน”

“มีตาหามีแววไม่ ข้ายังมิได้แต่งงาน มีสามีทีไหนกัน”

พูดจบก็กาํ ลังจะไป อวินอีเหยาเดินมาข้างหน้าหนึงก้าว

ปิ ดช่องทางเดินของหลิงอวีจือ
345
“หากเจ้าไม่บอกข้าว่าผูช้ ายของเจ้าอยูท่ ีใด วันนีก็อย่า
คิดไปไหนเลย”

นางดูออกว่าความสัมพันธ์ของเซียวเหยียนกับหลิงอวีจือ
ไม่ธรรมดา แล้วยังคิดว่าสองคนนีเป็ นคูก่ นั จริงๆ นางไม่รู ้
ตัวตนทีแท้จริงของเซียวเหยียนด้วยซํา รูเ้ พียงว่าเซียวเห
ยียนทําร้ายอวินซงบาดเจ็บ ทําให้ตระกูลอวินของนางไม่
สงบสุข

ก่อนนีนางแค่จะไปคิดบัญชีกบั เซียวเหยียน เพียงแต่

อวินซงห้ามไว้ เพือป้องกันไม่ให้นางก่อเรือง จึงขังนางไว้
ในห้อง วันนีถือโอกาสทีอวินซงและซูเสียนออกไปข้าง
นอก นางจึงแอบหนีออกมาเพือตามคิดบัญชีเขาโดย
346
เฉพาะ ไปบ้านพักของพวกเขาแล้ว ไม่เจอใคร ได้ยินคน
พูดกันว่าเห็นซูเสียนไปโรงเตียม นางจึงมาหาซูเสียน คิด
ไม่ถงึ ว่าจะเจอหลิงอวีจือระหว่างทาง

“เจ้ามีปัญหาหรือไง! ถนนเส้นนีไม่ใช่ของบ้านเจ้า ข้าจะ

เดินต้องขออนุญาตเจ้าด้วยหรือ แม่นางอวิน รบกวนเจ้า
หลีกทางด้วย”

อวินอีเหยาทําเสียงเชอะ

“อยูใ่ นถินข้ายังกล้าทําจองหอง เช่นนันอย่ามาหาว่าข้า

ไม่เกรงใจ วันนีข้าจะต้องสังสอนเจ้าให้ได้ ผูช้ ายของเจ้า
ทําพ่อข้าเจ็บ บัญชีแค้นนีเจ้าชดใช้แทนผูช้ ายของเจ้าก็

347
แล้วกัน”

348
ตอนที 160 ฆ่ากันแล้ว

ชาวบ้านมามุงดูยงเยอะขึ
ิ นทุกที คนส่วนใหญ่ตา่ งรูจ้ กั
อวินอึเหยาทังนัน คนทีมุงดูอยูต่ า่ งชีชวนวิพากษ์วิจารณ์
เพียงแต่ไม่มีใครกล้าออกมา ต่างรูด้ ีวา่ ไปขัดใจตระกู
ลอวินไม่ได้

ในใจหลิงอวีจือมีไฟโมโหสุมอยูแ่ ล้ว ยังมาเจอคนชอบ

จับผิดระหว่างทางอีก เธอทําหน้าดูถกู กวาดตามองอวิน
อีเหยา

“กลางวันแสกๆ เจ้าคิดจะทําอะไร”

349
พูดจบก็ชีไปทีข้างหลังอวินอีเหยา ตะโกนว่า

“เจ้าดูสิ นันไม่ใช่พอ่ ของเจ้าหรือ”

อวินอีเหยาหันไปดูขา้ งหลัง หลิงอวีจือก็รบี ดึงหนาน

เยียนวิงหนีไปข้างหน้า ยังไม่ทนั วิงพ้นฝูงชน อวินอีเหยา
ก็ยดึ แขนหลิงอวีจือไว้ หลิงอวีจือยืนมืออกไปผลักอวินอี
เหยาโดยสัญชาตญาณ อวินอีเหยาล้มดิงลงพืนทันที ได้
ยินเสียงตึงหนึงครัง หลังศีรษะของอวินอีเหยาโขกพืน
อย่างแรง เลือดไหลทะลักออกมาเป็ นแอ่งอย่างรวดเร็ว

หลิงอวีจือหันกลับไป เห็นอวินอีเหยานอนแผ่กบั พืน ดวง

ตาเบิกกว้าง นิงไม่เคลือนไหว ท่าทางน่าสยดสยองมาก

350
ในฝูงชนมีคนตะโกนออกมาทันที

“ฆ่ากันแล้ว ฆ่ากันแล้ว”

ชาวบ้านทีมุงดูโกลาหลทันที คนส่วนหนึงตกใจวิงหนี คน
ส่วนใหญ่กรูเข้ามา ชีมือชีไม้มาทางหลิงอวีจือ พูดซุบซิบ
กัน

คนใช้ทีอวินอีเหยาพามาด้วยเข้ามาจับตัวหลิงอวีจือกับ
หนานเยียนทันที คนใช้หนึงในนันตรวจสอบลมหายใจ
ของอวินอีเหยา ส่ายหัวอย่างตกใจและหวาดกลัว

351
“ไม่ดีแล้ว คุณหนูหมดลมแล้ว”

ฉิบหาย หมดลมแล้ว

หลิงอวีจือทําอะไรไม่ถกู ขนาดคนใช้จบั ตัวอยูเ่ ธอก็ไม่ขดั

ขืน เป็ นไปได้อย่างไร นางจะตายได้อย่างไร อวินอีเหยา
มีวิทยายุทธ์ ถึงแม้ตนจะผลักนาง นางก็ไม่มีทางล้มตาย
ได้ ตายอย่างน่าสงสัยจริงๆ

ปั ญหาอยูต่ รงไหนกันแน่ เมือครูไ่ ม่มีคนโดนตัวอวินอี

เหยา และไม่มีใครน่าสงสัยเข้าใกล้นางเลย หรือว่านาง
ป่ วยเป็ นอะไรแล้วอาการเพิงจะกําเริบพอดี

352
นีมันเวรรกรรมอะไรกันแน่ ตายอย่างมีเงือนงําชัดๆ มี
สายตามองอยูม่ ากมายขนาดนี จะแก้ตวั อย่างไรก็คงฟั ง
ไม่ขนึ ใครจะเชือว่าเธอไม่เกียวข้องอะไรกับเรืองนี

ในโรงเตียมแห่งหนึงริมถนน ไป๋ อูแ่ ละหานตงยืนอยูร่ มิ

หน้าต่าง มองดูทกุ อย่างทีเกิดขึนบนถนน มุมปากยกขึน
เล็กน้อย

“หานตง ฝี มือเจ้านับวันจะยิงแม่นยํามากขึนแล้ว”

“คุณหนูชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ เหตุใดคุณหนูถงึ อยากฆ่า

อวินอีเหยาเจ้าคะ”

353
หานตงถามอย่าไม่เข้าใจ

“นํานียิงกวนให้ข่นุ เท่าไหร่ยงดี
ิ อวินอีเหยาตายด้วยนํา
มือของหลิงอวีจือ หานตง เจ้าว่าอวินซงจะทําเช่นไรต่อ
จากนี”

นําเสียงของไป๋ อูอ่ อ่ นโยน ลูบคลํากําไลหยกบนมือ แวว

ตาดิงลึก

“ต้องแก้แค้นกับท่านอ๋องผูส้ าํ เร็จราชการแทนพระองค์
แน่เทียวเจ้าค่ะ เมือครูบ่ า่ วใช้อาวุธลับ ตอนนียังไม่มี
โอกาสเก็บกลับมา หากพวกนางพบอาวุธลับเข้า เช่นนัน
ก็...”

354
“เช่นนันก็ดี อาวุธลับนันเป็ นของตระกูลมูห่ รง นายท่าน
ไม่หวังให้ทา่ นอ๋องรับแม่บงั เกิดเกล้ากลับไป และอยาก
ให้ทา่ นอ๋องได้ลมรสความเจ็
ิ บปวดของการจากลาชัวนิ
รันดร์ดว้ ย ข้าก็ยอ่ มต้องช่วยนายท่านสักหน่อย

พวกนางอยากสืบก็สืบไป สุดท้ายก็ตอ้ งสืบค้นไปถึงตัว

ตระกูลมูห่ รง เจ้านายยังไม่เคยหาวิธีทีเหมาะสมทีจะทํา
ให้ทา่ นอ๋องกับไทเฮาผิดใจกัน พอมีหลิงอวีจือ เรืองผิดใจ
กันก็เหลือแค่วา่ จะเกิดช้าหรือเร็วเท่านัน คุณหนูใหญ่
ตระกูลหลิงคนนีเป็ นเบียหมากทีมีประโยชน์ทีสุดของ
นายท่าน”

เฉินเซียวหรูอยากยึดอํานาจ อันดับแรกทีต้องทําคือทํา
355
ให้ความสัมพันธ์ระหว่างมูห่ รงกวานเย่วก์ บั เซียวเหยี
ยนแตกแยก พวกเขาสนับสนุนซึงกันและกัน ใกล้ชิดกลม
เกลียวกันจนแยกไม่ออก ถ้าหากพวกเขาเกิดทะเลาะกัน
เอง นันจะเป็ นละครฉากเด็ดฉากหนึงทีเดียว

“คุณหนูทมุ่ เทสุดกายสุดใจเพียงนี ต่อไปนายท่านจะต้อง

ตกรางวัลคุณหนูอย่างงาม”

ไป๋ อูย่ มเรี

ิ ยบๆ พูดว่า

“นายท่านเป็ นผูม้ ีพระคุณของข้า เพียงได้ช่วยนายท่าน

คลายความกังวลใจ จะให้ขา้ ทําอะไรก็ได้ทงนั
ั น หานตง
เขียนจดหมายถึงนายท่าน รายงานสถานการณ์ทีนีให้

356
นายท่านทราบ พวกเราไปเถอะ!”

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

------

357