ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 1

2 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 3

เขาเป็ นชินอ๋องปี ศาจ เข็นฆ่าผูค้ นมานับแสน มองสตรีเป็ นเพียงเหยื่อ

หิวกระหายกลืนกินตลอดเวลา ส่วนนางชาติก่อนถูกฮ่องเต้มอบผ้าขาว
มาชาตินกี ้ ลับกลายเป็ นของเล่นของชินอ๋องปี ศาจ
ชีวิตบัดสบให้ขา้ เกิดใหม่ทาไม!!
4 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 5

เสียงฝี เท้าหนักก้าวเข้ามาใกล้ราวกับปี ศาจ...

เสียงนัน้ ก้องกังวาน...ขณะที่รา่ งบนเตียงทาได้เพียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง
ดวงตาอันแสนอ่อนล้าเลื่อนมองไปยังปลายเท้าของตนเอง
...มองดูบรุ ุษผูน้ นั้ ก้าวขึน้ มายังตั่งเตียงอีกครัง้ ...
นางที่หมดเรี่ยวแรงแลอ่อนล้าเอ่ยวาจาประชดประชัน
“ท่านคงเป็ นปี ศาจที่ไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนื่อย...
...หากยังเป็ นเช่นนีต้ ่อไปข้าคงสิน้ ลมคาอกท่านเป็ นแน่”
เสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังหยัน
“หากเจ้าต้องการเช่นนัน้ ข้าก็จะฉุดเจ้าลงสูน่ รกเอง”
ฝ่ ามือหนาเข้าบีบปลายคางของนางให้มองสบกับใบหน้าของอีกฝ่ าย
นัยน์ตาแดงก่าประดุจปี ศาจมองจ้องมายังนาง
จากนัน้ ก็ดงึ รัง้ นางให้ลงสูห่ ว้ งอเวจีอีกครัง้ !!!
6 | จิรัฐติกาล

ผ้าขาวและราชโองการที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าถูกพระราชทานมาจาก
คนที่นางมอบชีวิตและหัวใจให้ไปจนหมดสิน้ หลิวกงกงผูน้ าราชโองการมอง
นางด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เอ่ยด้วยนา้ เสียงดูแคลนเอ่ยให้นางเร่งรั บผ้า ขาว
ในมือของตนไป ดวงตาคู่นนั้ มองกุย้ เฟยผูแ้ สนน่าสงสาร สตรีท่เี คยได้รบั การ
โปรดปรานจากฝ่ าบาท ทว่าบัดนีก้ ลับถูกส่งมองความตายมาให้ถึงตรงหน้า
ใครใช้ให้นางเกิดมาเป็ นบุตรเสนาบดีฝ่ายซ้าย เผยเหนียงหยางแห่ง
แคว้นเฉินตีก้ นั เล่า...?
“กุย้ เฟย พระองค์จะเลือกรับราชโองการ รับหน้าที่เป็ นบรรณาการ
แก่ชินอ๋องแห่งแคว้นหลวนหลี หรือจะเลือกผ้าขาวปลิดชีวิตตนเองเล่า”
ใบหน้างดงามของเหนียงกุย้ เฟยเงยมองหลิวกงกง การแต่งกับชิน
อ๋ อ งนั้น ก็ ไ ม่ ต่ า งจากการตกนรกทั้ง เป็ น หากให้เ ลื อ กมี ชี วิ ต ให้ผู้อ่ื น ย่ า ยี
เช่นนัน้ นางก็ไม่ขออยู่เป็ นคน ฝ่ ามืองามเลื่ อนไปรับผ้าขาวตรงหน้ามาอย่าง
ไม่ลงั เลแม้แต่นอ้ ย
ทว่าหลิวกงกงกลับเอ่ยขึน้ มาราวกับลองใจ “พระองค์แน่ใจแล้วหรือ?”
นางแน่ใจ...แน่ใจอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน ชื่อเสียงชินอ๋องหาได้ผิด
แปลกไปจากปี ศาจนรกไม่ ต่อให้ตอ้ งตกตายแล้วเกิดใหม่ นางก็ไม่ขอร่วม
เตียงกับเขา
นางกานัลชิวอิง้ ก้มหน้าสะอืน้ ไห้ มองขันทีรบั ผ้าขาวขึน้ แขวนยังคาน
ด้านบน ในใจคิด หากกุ้ยเฟยจากไปแล้ว นางเองก็จะติดตามพระองค์ไป
เช่นกัน
ทว่า ฝ่ ามืองามของเหนียงกุย้ เฟยกลับเอือ้ มมาจับมือของนางเอาไว้
“เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่าได้คิดสัน้ เป็ นอันขาด”
“พระสนม แต่หม่อมฉันไม่อาจอยู่ต่อหากสิน้ พระองค์”
“เจ้าต้องอยู่ นี่คือคาสั่ง” เสียงของเหนียงกุย้ เฟยดุดนั ยามเปล่งวาจา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 7

เพียงเพื่อให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป
ดวงตางามของกุย้ เฟยมองไปยังผ้าขาวตรงหน้า หากนางกลับมาได้...
หากนางสามารถกลับมาแก้ไขอดีตได้ นางจะไม่ขอมอบชีวิต ใจรักและภัคดี
ให้กับ บุรุ ษ ผุ้นั้น อี ก นางจะท าให้เ ขามาอยู่แ ทบเท้า ท าให้แ ผ่ น ดิ น เฉิ น ตี ้
ล่มสลาย ให้สตรีรา้ ยกาจที่อยู่บนบัลลังก์ผูน้ นั้ ถูกไฟโลกันต์เผาไหม้ทรมาน
ไม่รูจ้ บสิน้ !
ฮ่องเต้เฉินตี ฮองเฮาเหมยฟาง ชื่อท่านทัง้ สองจะถูกสลักลึกอยู่ใน
วิญญาณของข้า จดจาไปอีกหลายสิบชาติภพ หากวันใดที่พวกเราได้พบกัน
ข้าจะตอบแทนพวกท่านกับสิ่งที่มอบให้ขา้ เป็ นอย่างดี!
ล าคอระหงส์ข องนางพาดอยู่ บ นผ้า ขาว เสี ย งนางก านั ล ร่ า ไห้
พยายามรัง้ นาง ทว่าก็กลับถูกกดลงกับพืน้ ขณะที่ดวงตาคู่งามทาได้เพียง
มองสาวใช้ท่ตี ิดตามนางมาแต่เยาว์ คนที่อยู่เคียงข้างนางมาโดยตลอด
เสี ย งนางพยายามเอ่ ย “อยู่ ต่ อ ไป” ชิ ว อิ ง้ ร่ า ไห้ป านจะขาดใจ
มองพระสนมดิน้ ทุรนทุรายขณะที่ลาคอพาดอยู่บนผ้าขาว ร่างงดงามสั่นเทา
ดวงตาเหลือกลืมขึน้ มองท้องฟ้า
นางหายใจไม่ออก ทรมาน...ทรมานเหลือ เกิน ความทรมานที่นาง
ได้รบั นี ้ นางอยากจะให้คนพวกนัน้ ได้รบั รู ้ ความเจ็บปวดที่นางมีนี ้ พวกเขา
สมควรได้รบั เช่นกัน ถ้าเช่นนัน้ แล้วหากนางตายไปแล้วคนเหล่านัน้ จะได้รบั
ผลสนองคืนได้เช่นไร นางจะเห็นได้เช่นไรกัน
เมื่อคิดว่าไม่อยากตาย นางก็พยายามดิน้ รน ชิวอิง้ เห็นก็พยายาม
ดิน้ จนหลุดจากขันที รีบวิ่งเข้ามาอุม้ ขานางออกแรงยกร่างของนางขึน้ ทว่า
อยู่ๆ นางกานัลอีกคนก็กลับเข้ามาแล้วถีบนางเสียกระเด็น
ผ้าขาวบางที่รดั คอของนางอยู่ขาดออก ทาให้รา่ งทัง้ ร่างที่คอพาดอยู่
บนนัน้ ร่วงตกลงสูพ่ นื ้ เหนียงกุย้ เฟยพยายามดึงผ้าออกเพื่อรับอากาศหายใจ
8 | จิรัฐติกาล

“ฮองเฮา!” ชิ ว อิ ง้ มองไปยัง สตรี ด้า นหลัง เช่ น เดี ย วกับ กุ้ย เฟยที่
เงยหน้าขึน้ มองสตรีสงู ศักดิผ์ นู้ นั้
ฮองเฮาเหมยฟางมองนางด้วยสายตาเบื่อหน่าย ก่อนหันไปพูดกับ
หลิวกงกง “จัดการสตรีบอบบางเพียงเท่านีเ้ หตุใดจึงได้ชกั ช้านัก”
“เป็ นเพราะนางกานัลผูน้ นั้ และกุย้ เฟยเกิดลังเลไม่ อยากตายขึน้ มา
พ่ะย่ะค่ะ”
ฮองเฮามองไปยังนางกานัลข้างตัว “ลากไปเฆี่ยนยี่สิบไม้อย่าให้มนั
ตายแล้วส่งไปทางานโรงมูลขับถ่ายที่ทา้ ยวัง”
“ไม่ !” กุ้ยเฟยพยายามดึง ตัวชิ ว อิง้ ไว้ แต่กลับไม่ เป็ นผล สุดท้า ย
พวกนางก็ถกู จับแยกกันอยู่ดี
ฮองเฮาเหมยฟางมองไปยังผ้าขาวที่ตกกองอยู่ บนพืน้ ฝ่ ามืองาม
หยิบมันขึน้ มา จากนัน้ ก็รดั คอคนที่อยู่บนพืน้ “เจ้า!”
“น่าเบื่อหน่ายนัก! พวกเจ้าต้องถูกลงโทษ!!” ต้องให้นางลงมือด้วย
ตนเองเช่นนีช้ ่างเสียมือนัก! คนที่ใช้เข่ากดแผ่นหลังมองกุย้ เฟยที่เงยหน้ามอง
มาด้วยสายตาแค้นเคือง
“เจ้า จะโกรธไปไย ถึ ง อย่ า งไรในชาติ นี ้พ วกเราก็ ไ ม่ ต้อ งพบกั น
อีกแล้ว”
นางใกล้หมดลมหายใจเต็มที ดวงตาเลื่อนลอยมองเห็นเงาดายืนอยู่
เบือ้ งหน้า นางไม่รูว้ ่าคืออะไร ทว่าดวงตาคู่งามของนางก็กลับเลือกที่จะปิ ด
ลง ในใจอธิษฐานต่อเงาดานัน้
“ข้าไม่ ขอภพชาติใ หม่ ขอเพียงกลับมาแก้ไ ขทุก อย่ างในภพนี ้ไ ด้
แม้แลกด้วยความเจ็บปวดทรมานอีกเท่าใดข้าก็ยอม”
เงาสี ดามองไปยัง สตรีง ดงามตรงหน้า ชี วิตนีน้ างชะตาอาภัพนัก
ถูกคนรักหักหลัง ถูกบิดามารดาทิง้ ขว้างไร้การเหลียวแลเมื่อไร้ประโยชน์
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 9

ดวงตาในเงามืดทาเพียงหลับตาลง นึกชังโลกมนุษย์ท่ีเต็มไปด้วย
กิเลสและตันหา มือยกขึน้ มาคานวณชะตาของหญิงชะตาอาภัพตรงหน้า
ก่อนรอยยิม้ จะปรากฏขึน้ บนริมฝี ปากของเขา
“เจ้าบอกว่าขอกลับมาแก้ไ ขทุกอย่าง แม้แลกด้วยความเจ็ บ ปวด
ทรมานอีกครัง้ ใช่หรือไม่”
“ใช่” นางตอบคนตรงหน้าด้วยความตัง้ ใจและมุ่งมั่นเต็มเปี่ ยม
“ไม่ว่าจะเป็ นความเจ็บปวดเช่นไร เจ้าก็จะไม่เกี่ยงรึ?”
“ไม่เกี่ยง”
“ดี ถ้าเช่นนัน้ ข้าก็จะทาตามที่เจ้าปรารถนา” สิน้ เสียงเงาดานัน้ นางก็
รูส้ กึ ราวกับหมดสติไป ทุกอย่างมีเพียงสีขาวและหมอกควันที่อยู่รอบกาย
ดวงวิญญาณของกุ้ยเฟยในชุดขาวมองไปรอบกาย สายตากวาด
มองหวังหาทางออกแต่ก็กลับพบแต่เพียงสีขาวและหมอกควัน มีเพียงแสงสี
แดงที่ลอยอยู่ตรงหน้า
เป็ นไข่มุกมังกรสี แดงเพลิงเม็ ดหนึ่ง นางยกมือขึน้ ไปแตะมันจากนั้นภาพ
ทุกอย่างก็ดบั มืดลง

“เหนียงเหนียงเจ้าฟื ้ นแล้ว” ทันทีท่นี างลืมตาขึน้ มา สิ่งแรกที่มองเห็น

กลับเป็ นคนคนหนึ่ง นางเป็ นสตรีวยั กลางคน ทว่า...นางเป็ นใครกัน?
“พวกเราไม่ มี เ วลาแล้ว ต้อ งหนี เ ดี๋ ย วนี ้ไ ม่ เ ช่ น นั้น ชิ น อ๋ อ งจะตาม
มาทัน”
ชินอ๋อง! ชินอ๋องไหน แล้วทาไมต้องหนี “ฮูหยินรีบหนีเถอะ”
นางลุกขึน้ มองไปรอบ ๆ นางมองเห็นด้านนอกถูกไฟเผาไหม้เป็ นจุณ
และเริ่มลุกลามเข้ามา ไอร้อนผ่าวกระทบกายมาเป็ นระรอกขณะที่กาลังถูก
พาออกไปทางด้านหลัง เสียงดังระงมจากประตูหน้าดังพอให้นางจับใจความ
10 | จิรัฐติกาล

ได้ว่ามีคนกาลังพยายามกัน้ เหล่าทหารที่ตอ้ งการจะเข้ามา

ช่างน่าเศร้าที่ตวั นางไร้เรี่ยวแรงที่จะวิ่งด้วยตนเองได้ เกิดอะไรขึน้ กัน ? ร่างนี ้
เป็ นอะไรไป?
“ลู ก รัก อดทนอี ก หน่ อ ย พ้น ประตู จ วนไปพวกเราก็ จ ะมี ร ถม้า
มารับแล้ว”
นางได้แต่นึกในใจ จะหนีได้จริง ๆ หรือ แค่แรงที่จะก้าวนางก็ยงั ไม่มี
แล้วจะประสาอะไรกับการหนีเสียงม้าเร็วที่ดา้ นหลังกัน?
ดวงตาของนางมองไปทางด้านหลัง พบบุรุษบนหลังม้าสวมหน้ากากสีเงิน
ตรงเข้ามา หรือนั่นจะเป็ นชินอ๋อง...ราชาปี ศาจ!
ฝี เท้าคนที่หวิ ้ นางเร่งเร็วขึน้ ยิ่งกว่าเดิม แต่ฝีเท้ามนุษย์คิดหรือว่าจะสู้
ฝี เท้าม้า ไม่นานตัวของนางก็ลอย ถูกหิว้ ขึน้ ม้าพร้อมเสียงบุรุษปี ศาจที่เอ่ย
ขึน้ จากทางด้านหลังด้วยเสียงแหบหยาบคาย
“ขอบใจสาหรับของบรรณาการ หากเปิ่ นหวางใช้เสร็จแล้วจะส่งคืน”
นางย้อนเวลามาช่วงไหนไม่มา กลับมาตอนพบชินอ๋องพอดี ทัง้ ยัง
ไม่พน้ คาว่าบรรณาการ ชีวิตช่างบัดซบสิน้ ดี เขาผูน้ ีเ้ คยปล่อยให้ศัตรู มีชีวิต
รอดที่ไหนกัน
เสียงหัวเราะบนฟ้าดังขึน้ “เจ้ายอมรับเองนะเหนียงไป๋ ”
ยอมรับบ้าบอน่ะสิ นางจะไม่ยอมให้เขาลากขึน้ เตียงเด็ดขาด!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 11

สามปี ท่ีนางย้อนกลับมา สามปี ก่อนที่กุ้ยเฟยในชาติท่ีแล้วจะจบ

ชีวิตลง เป็ นช่วงที่แคว้นหลวนหลีกาลังรุ่งโรจน์ แม่ทัพแห่งแคว้นหลวนหลี
ผูร้ งั้ ตาแหน่งชินอ๋องนาทัพบุกตีแคว้นต่าง ๆ เพื่อรวมอานาจ ส่วนแคว้นที่นาง
เกิดคือแคว้นหลุนอิง ซึ่งเป็ นแคว้นที่อดุ มไปด้วยเหมืองแร่และทองคาที่ตงั้ อยู่
ทางเหนือ
ก่อนนางสิน้ ใจ นางเป็ นกุย้ เฟยในกษัตริยแ์ ห่งแคว้นเฉินตี ้ หากนับ
ดูแล้ว จากการที่นางย้อนกลับมาสามปี นั่ นเท่ากับว่าตอนนีก้ ษัตริยเ์ ฉิ นตี ้
พระองค์นนั้ ยังไม่ได้ขนึ ้ เป็ นกษัตริยเ์ ลยด้วยซา้
นึ ก ๆ ดูแ ล้ว แคว้น ที่ เ รื อ งอ านาจในยุค นี ้ มี ทั้ง สิ น้ สี่ แ คว้น ด้ว ยกัน
แคว้นเฉินตีท้ ่ีอยู่ทางใต้ แคว้นหลวนหลีท่ีอยู่ทางตะวันออก แคว้นหลุนอิง
ที่อยู่ทางเหนือ และแคว้นซ่งหย่าที่อยู่ทางตะวันตก
สามปี ก่อนแคว้นหลวนหลียกทัพบุกตีแคว้นซ่งหย่าได้สาเร็จจากนัน้
ก็ ย กทัพ มาเพื่ อ ตี แ คว้น หลุน อิ ง ต่ อ ในกาลนั้น หลุน อิ ง ที่ ไ ร้ก าลัง ต่ อ สู้ถู ก
12 | จิรัฐติกาล

ปราบราบในเพียงไม่กี่ราตรี
ในกาลนั้น นางเคยได้ยิ น ข่ าวว่ า สตรี ท่ ัว แคว้น ถูก จับ มาเป็ น ของ
บรรณาการให้ชิ นอ๋องผู้เ ป็ นแม่ ทัพ ผลัดเปลี่ ยนหมุนเวียนไม่ เว้นวัน หนึ่ง
ในนัน้ คือบุตรีของที่ปรึกษาตู่จาง เหนียงเหนียง
และที่นางได้ยินต่อมาก็คือ สตรีผูน้ ีถ้ ูกชินอ๋องทิง้ ไว้กลางสนามรบ
ปล่อยให้นางถูกเหล่าทหารย่ายีจากนั้นศพก็ถูกทิง้ อย่างเวทนากลายเป็ น
อาหารอีกาและแร้งฝูงใหญ่...
ให้นางกลับมาเกิดในร่างสตรีท่ีกาลังจะตาย สวรรค์ท่านแกล้ง ข้า
หรือเปล่า!
“อันว่าสตรีรอ้ ยเล่หใ์ นวังหลวงหรือจะสูส้ ตรีเจ้าเล่หเ์ ช่นเจ้า แผนการ
เล่หก์ ลต่าง ๆ เจ้าล้วนเคยผ่านเคยพบมาหมดแล้ว เรื่องแค่นีข้ า้ คิดว่าเจ้าคง
ฉลาดพอจะผ่านมันไปได้นะ”
เสียงใคร?
เหนียงไป๋ ในร่างเหนียงเหนียงมองไปรอบ ๆ เสียงนีไ้ ม่ใช่ในฝั นแต่มี
คนกาลังพูดอยู่กบั นางจริง ๆ
“ข้าอยู่น่”ี
เหนี ย งไป๋ หัน มองเบื ้อ งล่ า งใต้เ ท้า อี ก ครั้ง ก็ พ บสัต ว์ข นปุย สี ข าว
ตัวหนึ่ง “แมว”
“ใช่”
“แมวพูดได้”
“ข้าเป็ นคนที่สง่ เจ้ามา”
...หือ?...
“อย่าบอกนะว่าท่าน...”
ดวงตาแมวหันมองนาง “ใช่ ข้าถูกลงโทษที่ทาให้เจ้ามาอยู่ในร่าง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 13

เหนียงเหนียงบุตรีของตู่จาง”
“สมนา้ หน้า”
“หึ ข้าว่าข้าควรพูดคานัน้ มากกว่า แทนที่จะเอาเวลามาโกรธเคืองข้า
สูค้ ิดหาวิธีให้รอดพ้นราตรีนไี ้ ม่ดีกว่าหรือ?”
พูดเช่นนีแ้ สดงว่าชีวิตในร่างนีค้ งไม่พน้ คืนนีแ้ น่ ทาอย่างไรดี
เหนี ย งไป๋ หัน มองไปรอบ ๆ หลัง จากที่ เ ขาพานางออกจากจวน
ชินอ๋องปี ศาจก็จบั นางมาขังในห้องมืดในคุกใต้ดินของวังหลวง
บัดนี ้ แคว้นหลุนอิงล่มสลายแล้ว ฮ่องเต้ ฮองเฮาและเหล่าสนมต่าง
หนีตายออกนอกเมือง ขุนนางที่ต่อต้านต่างถูกแขวนคอหน้าประตูเมือง บ้าน
ไหนมีบุตรชายก็ถูกเกณฑ์ไปเป็ นทาส บ้านไหนมีบุตรีก็ถูกจับตัวมาเป็ นของ
รางวัลแก่ทหาร
เสี ย งร้อ งขอให้ช่ ว ยในคุก ของสตรี ดัง มาให้ไ ด้ยิ น อยู่ ต ลอดเวลา
มันทาให้นางปวดหัวจนคิดไม่ออกว่าจะหาทางหนีจากปี ศาจราตรีพิฆ าต
ตนนีไ้ ด้อย่างไร
ชินอ๋องผูน้ ีถ้ ูกฝึ กให้จับดาบตั้ง แต่อายุเพียงสามชันษา เรียนรู ก้ าร
สังหารผูค้ นตัง้ แต่อายุได้เพียงห้าชันษา มีครัง้ หนึ่งเคยถูกนาไปทิง้ กลางป่ า
เพื่อฝึ กเอาชีวิตรอดจนทาให้ใบหน้าถูกเสือทาร้ายบาดเจ็บสาหัสเป็ นรอย
แผลเป็ น ทาให้เขาปกปิ ดใบหน้านับตัง้ แต่บดั นัน้ เป็ นต้นมา
ได้ยินว่าใบหน้าเขาเหมือนปี ศาจร้ายเช่นเดียวกับนิสยั ของเขา ทัง้ ยัง
ชมชอบสตรีท่อี ่อนแอไร้ทางสู้
ในคาร่าลือที่กล่าวขานกันมา นางยังได้ยินมาอีกว่าหากใครได้เห็น
ใบหน้าที่แท้จริงของเขา คนผูน้ นั้ จะไม่มีโอกาสได้หายใจอีกต่อไป
บ้าไปแล้ว นางจะสูก้ บั ปี ศาจเช่นนัน้ ได้อย่างไรกัน!?
ไม่มีโอกาสให้นางได้ตริตรองมากไปกว่านั้น เมื่อตอนนีเ้ สียงฝี เท้า
14 | จิรัฐติกาล

หนัก ๆ ที่เดินเข้ามากาลังเรียกความสนใจของนางไป เสียงเกราะกระทบ

เสียดสีไปมาทาให้สตรีท่ีส่งเสียงร้องขอความเมตตาอยู่ก่อนหน้าหยุดปาก
แล้วหลบชิดกาแพงคุกแทบจะในทันที
คุก ที่ น างอยู่ เ ป็ น คุก ด้า นในสุด ฟั ง จากฝี เ ท้า ที่ เ ดิ น เข้า มาคิ ด ว่ า
จุดมุ่งหมายของเขาก็คือนาง!
เพียงไม่นานร่างในชุดเกราะสีดาขลับก็มาหยุดอยู่เบือ้ งหน้า เสียง
แหบทุม้ ถูกเปล่งสั่งให้ทหารเปิ ดประตูจากนัน้ ก็ให้ลากนางออกมา
นางเบื่อที่ร่างนีอ้ ่อนแอไร้เรี่ยวแรง จะอ้าปากเถียงก็ยังไม่ได้ ดูเอา
เถอะไอ้แมวบ้านั่น ก็ ดัน หนี ห ายออกไปแล้ว ปล่อยให้น างรับ ชะตากรรม
คนเดียว ฝากไว้ก่อนไอ้แมวนรก
คงเพราะเห็นว่าร่างบางน่าราคาญเขาจึงใช้มือบีบคางนางให้เงย
ขึน้ มามองใบหน้า ทว่าแทนที่จะเป็ นดวงตาแห่งความหวาดกลัว ดวงตาคู่
งามนัน้ กลับปรากฏแววตาดือ้ รัน้ ที่สบตอบกลับเขามา
...น่าสนใจ...
เหนียงไป๋ พยายามสะบัดใบหน้าออกเพราะแรงมือที่ใกล้จะบีบคาง
นางจนแตกละเอียดนั่น แต่อย่างที่บอกว่านางไม่มีแม้แรงจะดิน้ รนจึงทาได้
เพียงทาตัวเป็ นซาลาเปาปล่อยให้เขาบีบเล่นจนใกล้จะแหลกคามือ
“บิดาเจ้าส่งหีบทองมาแลกตัวเจ้า”
ดวงตานางปรากฏแววยิ น ดี ขึ น้ มาอย่ า งเห็ น ได้ชัด มองดูร่า งใน
หน้ากากเงินตรงหน้าเอ่ยต่อ
“แต่ เ ปิ่ น หวางปฏิ เ สธไป สมบัติ เ พี ย งเท่ า นั้นหาใช่ สิ่ง ที่เ ปิ่ น หวาง
ปรารถนา แต่เป็ นความสุขที่จะกลืนกินตลอดเวลาต่างหาก”
บ้าไปแล้ว ไอ้อ๋องบ้ากาม!
นางอยากร้องก็รอ้ งไปเถอะ เพราะตอนนีก้ าลังถูกแบกขึน้ บ่า หิว้ นาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 15

ราวกับหมูตวั หนึ่งที่กาลังรอถูกเชือด ดวงตาของนางมองไปยังเจ้าขนฟูท่ีโผล่

หน้าออกมาแล้ว จากนัน้ ก็รอ้ งเหมีย้ ว
เจ้าแมวบ้า อย่าให้ขา้ รอดไปได้นะ ข้าจะถอนขนเจ้าให้หมด!!!

ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงแข็ง แรงเสียจนเอวแทบหัก เหนียงไป๋ เงย

หน้าขึน้ มองไปรอบ ๆ ในกระโจมท่านแม่ทัพมีเพียงเตาไฟและอ่างอาบนา้
ขนาดใหญ่ ทุกอย่างล้วนเป็ นสีดาสนิทเหมือนอยู่ในนรกที่รอการแผดเผาไม่มี
ผิด
นางหัน มามองคนตรงหน้า ที่ เ ริ่ ม ถอดเกราะ ดูเ หมื อ นว่ า เขาจะ
ไม่แม้แต่จะปลอบประโลมนางเสียด้วยซา้ ไม่ได้การ นางจะต้องมาพบคน
แบบเขา ซึ่งเป็ นบุรุษหยาบกระด้างมากตัณหาไม่ได้เด็ดขาด ชาติภพก่อน
ฮ่ อ งเต้เ ฉิ น ตี อ้ ่ อ นโยนนุ่ม นวลเอาใจใส่น างจนนางตกหลุม พรางของเขา
ไม่รูต้ วั มาชาติภพนีก้ ลับต้องมาพบกับบุรุ ษหยาบคายไร้เมตตา สวรรค์ช่าง
ยุติธรรมดีแท้
เพล้ง! เสียงเกราะถูกขว้างลงพืน้ ทาให้นางตกใจรีบพูดด้วยเสียง
กระตุกสั่น “ชินอ๋องหากท่านถอดเกราะเช่นนี ้ แล้วศัตรู บุกเข้ามาท่านอาจ
ได้รบั อันตรายได้นะ”
นางรูส้ กึ หวังดีขนึ ้ มาจริง ๆ นะ ไม่ได้รูส้ กึ กลัวเลยสักนิด!
คนที่เพิ่งถอดเกราะออกผินใบหน้าไปยังโต๊ะด้านข้าง ฝ่ ามือหยาบ
กร้านเอือ้ มยกสุรารินลงจอกแล้วส่งให้นาง
“หม่อมฉันดื่มไม่เป็ น” คนดื่มสุราเป็ นนา้ เช่นนางพูดว่าดื่มไม่เป็ นช่าง
น่าอายยิ่งนัก ว่าแล้วก็เปรีย้ วปาก
เขานิ่งถือค้างอยู่เช่นนัน้ ครูห่ นึ่ง จากนัน้ ก็ เพล้ง! จอกชาถูกปาลงพืน้
ส่ว นร่า งสูง ใหญ่ นั้น ก็ ย กเหล้า ขึ น้ ดื่ ม อย่ า เรี ย กว่ า ดื่ ม เลย เรี ย กว่ า กรอก
16 | จิรัฐติกาล

ปากมากกว่า เหนียงไป๋ มองเขาที่เ ทสุราใส่ปาก จากนั้นก็อีก ครั้ง เพล้ง !

ไหสุราถูกปาลงกับพืน้ จนแตกกระจาย
ชายผูน้ รี ้ ูจ้ กั คาว่าวางเป็ นไหม อะไร ๆ ก็เอาทิง้ ลงพืน้ อย่างเดียว
“เอาเหล้ามาอีก”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เสี ย งตอบรับ ที่ ดัง มาจากนอกกระโจมท าให้น างเห็ น ว่ า ตรงหน้า
กระโจมมีทหารสองนายเฝ้าประตูอยู่ เมื่อรับคาสั่งแล้วอีกฝ่ ายก็แบกไหสุรา
เข้ามาอีกสองไห เห็นเช่นนีแ้ ล้วเหนียงไป๋ ก็อดที่จะคิดค่อนขอดในใจไม่ได้
คิดจะดื่มจนสาลักตายเลยใช่ไหม
“หากท่านอ๋องอยากดื่มสุราหม่อมฉันก็จะปรนนิบตั ิพระองค์”
บุรุษหน้ากากเงินนั่งลงเมื่อนางพูดจบ มองสตรีท่ีลกุ ขึน้ มาจากเตียง
ด้วยความยากลาบาก ดวงตาคมกริบมองไปยังขาเรียวที่ปรากฏออกมานอก
เสือ้ กระโปรงที่ฉีกขาดเพราะฝี มือเขาก่อนหน้า
สตรีบนหลังม้าแม้ไร้เรี่ยวแรงแต่ก็แสนดือ้ รัน้ จนเขาเผลอคิดอยาก
จับนางเล่นสนุกบนหลังม้าตั้งแต่พบหน้า ยามราตรีนีล้ ่วงเลยมาหลายชั่ว
ยามแต่เขากลับยังรูส้ กึ อยากเล่นสนุกกับนางอยู่เช่นนี ้
นางจะทาเช่นไร
ร่างอรชรเดินเข้ามายกไหสุราขึน้ ริน เขามองมื อที่ส่ ันจากการรับ
นา้ หนักของไหสุรา “มา เปิ่ นหวางจะรินเอง เจ้ามานี่”
สิน้ คา เหนียงไป๋ ก็ตัวลอยถูกเขาเกี่ยวเอวเข้าจับวางลงบนตักโดย
ไม่ทนั ได้ตงั้ ตัว
“ท่านอ๋อง ท่าน!” นางอยากด่าแต่ก็กลัวดาบข้างตั วเขา มองชินอ๋อง
ที่รนิ สุราใส่ปาก
“เจ้าบอกว่าดื่มสุราไม่เป็ น”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 17

เหนียงไป๋ พยักหน้าขึน้ ลงอย่างรวดเร็ว แต่กลับถูกเขาดึงเข้าไปจูบ

แล้วป้อนสุราเข้าปาก นางหลุดจากเขาได้ก็สาลักสุราออกมารูส้ ึกแสบร้อนไป
จนถึงลาคอ
เห็นจะจริงอย่างที่นางว่า ร่างของเหนียงเหนียงไม่เคยดื่ มสุรา ดังนัน้
เมื่ อ เขามองนางก็ พ บริว้ แดงพาดผ่ า นปรางแก้ม เนี ย นที่ ป รากฏขึ น้ อย่าง
รวดเร็ว
“เจ้าไม่ได้โกหก”
“หม่อมฉันบอกพระองค์ไปแล้ว” เมื่อได้โอกาสนางก็รีบว่าต่อ “คราวนี ้
ท่านอ๋องจะปล่อยหม่อมฉันได้หรือยัง”
“เจ้าบอกว่าจะปรนนิบตั ิเปิ่ นหวาง”
ที่นางบอกหมายถึงรินสุราไม่ได้บอกว่าจะปรนนิบัติอย่างอื่น คิดสิ
เหนียงไป๋ ว่าจะทาเช่นไรไม่ให้เขาลากนางไปให้แร้งกิน
สนมนับพันนางยังเอาชนะมาได้ นางไม่เชื่อว่าแค่อ๋องมากตัณหา
ผู้ห นึ่ ง นางจะเอาชนะไม่ ไ ด้ เมื่ อ คิ ด ปลอบตัว เองได้แ ล้ว นางก็ หัน มาทาง
ชินอ๋อง
“เหนียงเหนียงเป็ นสตรีในห้องหอ ไม่เคยถูกบุรุษแตะต้อง ท่านอ๋อง
โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วย”
“อันว่าสตรีก็ยงั เป็ นสตรีวนั ยังค่า เปิ่ นหวางจะดูว่าเจ้าจะเสแสร้งได้
อีกสักกี่นา้ ”
หาว่านางโป้ปด ช่างรูค้ วามคิดนางนัก แต่ในเมื่อเล่นละครแล้วนาง
จะหยุดแค่ครึ่งทางได้เช่นไรว่าแล้วก็กม้ หน้าลงเอียงอาย พยายามทาตัวเป็ น
สตรีแรกแย้มให้มากที่สดุ
“เหตุใดพระองค์จึงพูดเช่นนั้น หากบิดามารดาหม่อมฉันมาได้ยิน
เข้าจะเข้าใจผิดว่าหม่อมฉันไม่เชื่อฟั ง อันว่าสี่คุณธรรมสามคล้อยตามของ
18 | จิรัฐติกาล

สตรีหม่อมฉันมิได้ขาดตกบกพร่อง”
“เปิ่ นหวางเห็นว่า หากเจ้า ดีอ ย่ างปากพูด ก็คงไม่ ม าโต้เถี ย งเปิ่ น
หวางเช่นนี ้ เวลานีค้ งเปลือ้ งผ้าอยู่บนเตียงรอทาหน้าที่อย่างที่พดู ”
คนหยิบยกสี่ คุณ ธรรมสามคล้องตามขึน้ มาไปไม่ เป็ น ใครว่าเขา
หยาบคายมากตัณหาแต่เพียงอย่างเดียว ยังฉลาดตามทันนางเสียด้วย
“อันว่าสตรีท่ีดีก็ควรทาทุกอย่างตามคุณธรรม หรือท่านอ๋องไม่สนใจ
เรื่องนี”้
“อัน ว่ า สตรี ท่ ัว ไปนั้น ย่ อ มมี ท างเลื อ กแต่ ส ตรี บ รรณาการเช่ น เจ้า
หามีสิทธิ์เลือกไม่”
คนเป็ นของบรรณาการได้ยินคานีแ้ ล้วให้รูส้ กึ เจ็บหัวใจ ชาติก่อนนาง
ไม่ยอมเลือกเป็ นของบรรณาการเขา พอได้ยอ้ นเวลามาใหม่ก็ตกเป็ นของ
บรรณาการอยู่ดี
สรุปแล้วนางกับเขาหนีกนั ไม่พน้ ใช่ไหม
คนที่กาลังจะพูดแย้งมองเห็นเจ้าแมวขนฟูเดินเข้ามา คงเพราะเห็น
เป็ นเพียงแมวจึงทาให้ไม่มีใครสนใจหรือระวังเจ้าแมวนรกนี่เลยแม้สกั นิด
“ท่านอ๋องเลีย้ งแมวด้วยหรือเพคะ” แมวนรกที่ว่าขนฟูขู่ขึน้ มาทันที
ทาให้เจ้าของกระโจมหันมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาเกลียดสัตว์เลีย้ งที่สุด
โดยเฉพาะแมว
แต่ตอนนีแ้ ม่นางน้อยเหนียงเหนียงกลับลงจากตักเขา ตรงไปอุม้ เจ้า
ขนฟูขนึ ้ มาทาท่าจะเดินมาทางเขา
“หยุด”
เหนี ย งไป๋ มองสี ห น้า ชิ น อ๋ อ งจากนั้น บุรุ ษ ตัว โตก็ ลุก ขึ น้ แล้ว เรี ย ก
องครักษ์ดา้ นนอก “จงหลุน เจ้ามาพามันออกไป”
จงหลุน องครัก ษ์ มื อ ขวามองไปยัง เจ้า ขนฟู “ขอมัน ให้ข้า ด้ว ย”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 19

หากปล่อยไปเช่นนีแ้ ม้แต่วิญญาณก็คงจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว มีหรือที่นางจะ

ยอมให้ความต้องการของชินอ๋องสาริดผล เหนียงไป๋ หันมองคนด้า นหลัง
ก่อนมองคนด้านหน้า พวกเขากลัว กลัวอะไร?
เหนียงไป๋ ก้มลงมองเจ้าแมวนรกก่อนจะมองสีหน้าชินอ๋องอีกครั้ง
เขากลัวแมว ส่วนองครักษ์กลัวตายเพราะปล่อยให้แมวเข้ามา เมื่อคิดมาถึง
ตรงนีน้ างก็ยิ่งกอดแมวไว้แน่นกว่าเดิม
“แมวตัวนีน้ ่ารักมากเพคะ หม่อมฉันขอเลีย้ งไว้ไ ด้ไ หม” นางหลุบ
ตาลงมองแมวในอ้อมแขน ยกตัวมันขึน้ แล้วเรียก เสี่ยวม่าน
เสียงแมวร้องเหมียวค้าน ตัง้ ชื่อให้เสียเสร็จสรรพ แต่กลับตัง้ ชื่อเสี่ยว
ม่าน ไม่เห็นเขาเป็ นบุรุษแล้วใช่หรือไม่! ? พาเขาไปลงนรกอีกรอบเถอะ! ทว่า
มีหรือที่นางจะฟั ง การตัง้ ชื่ อแมวตัวผูเ้ ป็ นด้วยชื่อผูห้ ญิงเช่นนีไ้ ม่ใช่น่าสนใจ
หรอกหรือ ช่างน่าสนุกเสียนี่กระไร
ว่าแล้วก็กอดแมวอีกครั้ง จากนั้นเดินไปหาชิ นอ๋อง แต่แมวปี ศาจ
เหมือนรูท้ นั มันรีบกระโจนหนีออกจากอกทันทีเมื่อนางเดินไปถึงตรงหน้าอ๋อง
ปี ศาจ ชายหนุ่มเองก็มองนางกลับมาจากนัน้ ก็...
“ฮัดชิว้ !”
อืม เขาแพ้แมวจริง ๆ ด้วย แถมยังแพ้ไม่หยุดอีก ตอนนีน้ างรู ส้ ึกรัก
แมวนรกขึน้ มาจริง ๆ ว่าแล้วก็รีบหันไปหยิบคอแมวขึน้ มาอุม้ เหมือนเดิม
ฟงลี่บุรุษคุม้ แดนปี ศาจมองนางอย่างขบเขีย้ ว อดไม่ได้ท่ีจะนึกสบถ
ในใจ ใครใช้ให้เขาทาคุณบูชาโทษกับสตรีเช่นนาง
เมี๊ยว เสียงแมวร้องประท้วงอีกครัง้ ทาให้ทุกคนหันมอง ก่อนจะมี
เสียงเหีย้ มของเจ้าของกระโจมตามมา “พามันออกไปหากยังอยากให้มนั มี
ชีวิตอยู่”
นางไม่พาออกแน่ เจ้าตัวนีจ้ ะตายก็หาใช่ธุระของนางไม่ คนได้ยิน
20 | จิรัฐติกาล

ความคิดเงยหน้ามองสตรีท่ี อุม้ อยู่จึงพยายามดิน้ ให้หลุดจากมือแต่น างก็

กอดรัดแน่นไม่ ยอมปล่อยเช่ นกัน ดวงหน้างดงามแสร้ง แสดงสีหน้าเศร้า
สร้อยออกมาทีหนึ่ง
“ชิ น อ๋ อ งได้โ ปรดละเว้น ชี วิ ต มัน ด้ว ย สัต ว์ตัว เพี ย งเท่ า นี ้ห าได้ทา
อันตรายกับผูใ้ ดไม่ เหตุใดพระองค์จึงได้รงั เกียจมันเช่นนี”้
สีหน้าเขาบอกว่ารังเกียจที่ไหน บอกว่ากลัวมากกว่า นางไม่คิดเลย
ว่าบุรุษฆ่าคนนับหมื่นนับแสนกลับกลัวแมวตัวเล็กเพียงเท่านี ้
เสี่ ยวม่ านเจ้าอย่าได้คิดหนีเ ด็ดขาด เพราะหากเจ้าหนีเจ้าก็ตาย
ถ้าเช่นนัน้ พวกเรามาตายด้วยกันเถอะ
“เหนียงไป๋ หากข้าตายเจ้าก็ตายด้วย เจ้ารูห้ รือไม่”
เสียงนีไ้ ม่เบาเลยในสมองของนาง มันทาให้นางก้มลงมองแมวใน
อ้อมแขนทันที แล้วฟั งแมวที่ว่าพูดต่อ
“ตอนนี ้ด วงจิ ต ของเจ้า ผู ก ติ ด เอาไว้กั บ ข้า เมื่ อ ใดที่ ข้า ตายนั่ น
หมายความว่าชีวิตใหม่ของเจ้าในภพนีก้ ็ตอ้ งจบลงเช่นกัน”
คราวนีน้ รกของจริงสิไม่ว่า เมื่อเสียงชินอ๋องพูดด้วยนา้ เสียงโมโห
มากกว่าเดิม “จงหลุนเอามันออกไป!”
คราวนีน้ างไม่ยอมก็ตอ้ งยอม เพราะหากแมวรอดนางก็มีโอกาสรอด
เสี่ยวม่านไปแล้วตอนนีเ้ หลือเพียงนางกับบุรุษตัวโต เขามองนางด้วยสายตา
เหีย้ มเกรียมสองมือบีบแขนนางจากนัน้ ก็โยนลงบนเตียง
“เปิ่ นหวางเสียเวลากับเจ้ามามากแล้ว ถึงเวลาเจ้าต้องทาหน้าที่ของ
เจ้าแล้ว”
ข้าให้เวลาท่านหลายเดือนก็ได้มนั ไม่ใช่เรื่องหนักอะไร งานหนักงาน
เบานางก็พร้อมสู้ แต่ตอ้ งไม่ใช่กับการช่วยอุ่นเตียงเช่นนี ้ ท่านช่วยเลือกคน
อื่นแทนก่อนได้หรือไม่!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 21

แต่เขาหรือจะฟั ง บุรุษตรงหน้าถอดชุดเกราะเบือ้ งล่างออกหมดแล้ว

บัดนีเ้ หลือเพียงเสือ้ ชัน้ ในกับหน้ากากเงินที่ยงั คงมีติดกาย
“หม่ อมฉันเนือ้ ตัวสกปรก ดูสิ เ พคะขนแมวเต็ม ไปหมด” ว่าแล้วก็
ลุกขึน้ สะบัดใส่คนตรงหน้า
ชินอ๋องที่ไม่ทันตัง้ ตัวรีบถอยหลังแล้วไปจามอีกหลายรอบ นางช่าง
น่านักเขาชักจะหมดความอดทนแล้ว “เด็ก ๆ เตรียมนา้ เปิ่ นหวางจะอาบนา้
แช่ตวั ปลดเสือ้ ผ้าให้นางด้วย”
มีหรือที่เขาจะหลงกลและมีหรือที่นางจะรอด จากบนเตียงก็เคลื่อน
ตัวไปยังอ่างนา้ ที่นางเห็นตอนแรก
ไม่ รู ้แ บบไหนถึ ง จะเรี ย กว่ า ดี ก ว่ า กัน ท่ า นมี ส ตรี ม ากมายเหตุใ ด
ไม่เลือกคนอื่น นางมีสิ่งใดให้ตอ้ งตากัน
อันว่าศึกย่อมทาสงครามยาวนาน เช่นเดียวกับราตรีนีท้ ่ีนางยังต้อง
สูก้ บั เขาไปอีกทัง้ คืน
ชุดของนางที่ถูกขนแมวถูกนาไปเผาแล้ว บัดนีเ้ หลือเพียงชัน้ ในผืน
บางสีขาวหยาบกระด้าง ไม่รูว้ ่ามีสตรีกี่คนแล้วที่ได้สวมใส่มัน อยู่ ๆ ก็นึก
รังเกียจบุรุษมักมากตรงหน้าขึน้ มา
“เจ้าจะลงมาหาเปิ่ นหวางดี ๆ หรือให้เปิ่ นหวางลากเจ้าลงมา”
ไม่ ต้องขู่ นางก็กลัวจนจะตายได้อี กรอบแล้ว ท่านก็เลิกท าเสี ย ง
เหมือนพร้อมจะยกมีดดาบขึน้ มาฟั นนางตลอดเวลาเสียที
“เหนี ย งเหนี ย ง” เสี ย งลากต่ า ท าให้น างแทบจะถอยหลั ง กลั บ
ไม่อยากสูแ้ ล้ว แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยจังหวะที่นางจะถอยหลัง เขาลุกขึน้ ทัง้
สภาพร่างเปลือยเปล่าทาให้นางมองเห็นอาวุธของเขาเต็มตา มือเขาดึงแขน
นางลงมายังอ่างนา้ ดึงรัน้ นางเอาไว้แล้วก้มลงซุกตรงซอกคอ
คิดว่าคืนนีน้ างคงเสร็จเขาแน่ นางจะขัดขืนอาวุธที่ว่าได้สาเร็จหรือ
22 | จิรัฐติกาล

จะยอมพลีกายกับอาวุธที่ว่าดี เพราะหากคานวณขนาดของมันแล้ว ฮ่องเต้

เฉินตีช้ ่างห่างชัน้ นัก
คนหลงอาวุธ สะบัดความคิดยัง ไงนางก็ต้องหวงร่างกายนีเ้ อาไว้
เพื่อจะได้ไปยังแคว้นหลุนอิงเพื่อคัดเลื อกนางสนม พอคิดถึงความแค้น ที่
ยังคงติดแน่นนางก็รีบสะบัดตัวหนี คนที่ถกู ขัดอารมณ์เงยหน้าขึน้ มา บีบคาง
เอาไว้แน่นจนนางเผลอนิ่วหน้า
นางเชื่อว่าหากเขาทาแบบนีบ้ ่อย ๆ กระดูกนางคงแหลกคามือเขาใจ
สักวันเป็ นแน่ เมื่อคิดได้ว่าไม่ดีแน่แล้วนางจึงได้เอ่ยออกไป “หม่อมฉันคิดว่า
พระองค์ทาศึกมานานก็ควรให้คนรูง้ านปรนนิบตั ิ”
“เจ้ากาลังบอกว่าตัวเองไม่ดีพอ”
“หม่อมฉันเป็ นสตรีในจวน เรื่องอย่างว่าไม่ เคยเรียนรู ้ หากเป็ นเช่นนี ้
แล้วอาจทาให้ชินอ๋องไม่พอใจ ไม่สใู้ ห้สตรีท่ีเก่งกาจเรื่องเช่นนัน้ มาปรนนิบตั ิ
พระองค์ไม่ดีกว่าหรือ”
มุม ปากคนในหน้า กากยกยิ ม้ อย่ า งนึ ก สนุก “เปิ่ น หวางเห็ น ว่ า ดี
จงหลุนนาพวกนางเข้ามา”
หา! เหนียงไป๋ มองไปยังสตรีท่ที ยอยเดินเข้ามา ทุกนางล้วนแต่งกาย
ด้วยเสือ้ ผ้าน้อยชิน้ สตรีเหล่านัน้ ล้วนเต็มไปด้วยจริต เมื่อมาถึงก็ถอดเสือ้ ผ้า
แล้วลงนา้ ทันที
“ถ้า ชิ น อ๋ อ งมี ค นปรนนิ บัติ แ ล้ว หม่ อ มฉัน ขอกลับ ไปอยู่ใ นคุก ต่ อ
นะเพคะ” ตอนนีน้ างเริ่มคิดว่าคุกปลอดภัยที่สุดแล้ว แต่มีหรือปี ศาจเช่นเขา
จะยอมปล่อยนางไป
“เจ้าจะรีบไปไหน ในเมื่อยังไม่เคยเห็น ไม่เคยเรียนรู ้ เช่นนัน้ ก็ดูให้
เต็มสองตาเสีย”
เหนี ย งไป๋ มองชิ น อ๋ อ งที่ ห น้า หนาไม่ นึ ก อาย ปล่ อ ยให้ห ญิ ง สาว
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 23

เหล่านัน้ แสดงวิชาความรู ใ้ ห้นางเห็นอย่างใจกว้าง ท่าทางบางกระบวนท่า

แม้นางจะเคยทาแต่บางท่านัน้ นางไม่เคยเห็น
บุรุษปี ศาจหันมามองนาง ก่ อนดึงรัน้ แล้วลากนางไปผูกไว้กับเตียง
โดยไม่มีโอกาสแม้ให้ได้ตงั้ ตัว
“ต่อจากนีเ้ จ้าอย่าได้กระพริบตาสักนาทีเชียว”
ท่ า นวิ ป ริ ต ไปแล้ว นางที่ คิ ด จะเล่ น กั บ เขาที แ รกต้อ งประเมิ น
สถานการณ์ใหม่ บุรุษคนนีไ้ ร้ใจ โหดเหีย้ มอัมหิต นั่นคือเรื่องจริง หาใช่คาร่าลือ
ยิ่งนางหน้าซีดปากสั่นเขาก็ยิ่งหัวเราะ ตอนนีน้ างรู ส้ ึกโชคดีท่ีภพชาติก่อน
ไม่เลือกเป็ นของเล่นของเขา
แต่ในเมื่อเกิดมาใหม่อีกครัง้ ท่านก็อย่าหวังว่าข้าจะยอมขึน้ เตียง
ด้วย!
24 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 25

เสี ย งกระเซ้า ทั้ง ราตรี ท าให้นางไม่ อ าจข่ ม ตานอนได้ล ง บุรุ ษ ผู้นี ้

ไม่รูจ้ ักเหน็ดจักเหนื่อย จวบจนตะวันขึน้ พ้นยอดเขา เขาจึงได้หยุดพักแล้ว
นอนลง
“ปลดเชือกให้นาง ให้นางปรนนิบตั ิเช็ดตัวให้เปิ่ นหวาง”
นางอยากจะบ้าตาย ต้องให้ได้สกั ทางสินะ จะปล่อยนางเป็ นสุขสัก
วันไม่ได้เชียวหรือ กลิ่นกามลอยฟุ้งไปทั่วสตรีท่ีปรนนิบตั ิเขาแม้จะเหนื่อยล้า
แต่ก็ไม่อาจอยู่ต่อได้
ดังนัน้ ไม่ถึงหนึ่งเค่อสิ่งกีดขวางที่กระจัดกระจายอยู่เต็มห้องก็ถูกเก็บ
จนหมดราวไม่ เ คยเกิ ด ศึ ก หนั ก หนาในราตรี ท่ี ผ่ า นมา นางหัน มองอ่ า ง
สีทอง เหนียงไป๋ มองเขา ในใจได้แต่นึกบ่น ท่านทาศึกหนักถึงเพียงนี ้ ข้าว่า
ท่านอ๋องเชิญลงนา้ อีกรอบจะดีกว่า จะให้นางเช็ดตัวไปเพื่ออะไรกัน เกิดเจ้า
อาวุธที่ว่าขึน้ พร้อมสูอ้ ีกครัง้ ใครจะช่วยนางได้ สตรีท่ีว่าก็หมดกระบวนท่า
ไม่เหลือสิ่งใดให้เขาตักตวงแล้ว
26 | จิรัฐติกาล

มือนางวางผ้าลงในอ่างทองเหลือง บิดชุบนา้ ขึน้ มาพอหมาด มอง

ร่างสูงนอนนิ่งรอให้นางเข้าไปปรนนิบตั ิ ส่วนนางก็เริ่มจากใบหน้าเขาก่อน
สิ่งใด
“ชินอ๋องท่านจะถอดหน้ากากได้หรือไม่”
รังสีเยือกเย็นบาดลึกในความรู ส้ ึกทันทีท่ีดวงตาคู่นั้นเลื่อนมองมา
ดูเอาเถอะตลอดทัง้ ราตรีเขาหาได้ถอดออกมาช่างแปลกประหลาดนัก หรือ
หน้าตาเขาจะอัปลักษณ์ถึงขนาดดูไม่ได้ ไม่ได้การนางเปลี่ยนคาใหม่แล้วกัน
“ถ้าเช่นนัน้ หม่อมฉันจะเริ่มเช็ดที่ลาคอเพคะ”
นางรูจ้ กั เอาตัวรอด สตรีเบือ้ งหน้าเขาตอนนีห้ าได้ไร้ปัญญาแต่กลับ
ฉลาดหลักแหลมทั้ง ยังเจ้าเล่หไ์ ม่เ บา ต่างจากสิ่งที่เขาได้ยินมาว่าเหนี ยง
เหนียงบุตรีของที่ปรึกษาตู่จางอ่อนแอไร้สมองโดยสิน้ เชิง
ตอนนี ้ส ตรี บ อบบางที่ ว่ า วางผ้า ที่ ชุบ น ้า เย็ น ขึ น้ มาเช็ ด ล าคอเขา
มือบางทาทุกอย่างด้วยความระมัดระวังคล้ายกับเคยปรนนิบตั ิบรุ ุษมาก่อน
นางกาลังโกหก
เมื่อคิดว่าตัวเองกาลังถูกเล่นงาน ฝ่ ามือหนาก็คว้ามือบางไว้แน่น
แล้วดึงร่างนางเข้ามาประชิดตัวทันที
“ท่านอ๋อง พระองค์...” ดวงตานางตื่นตระหนกแต่ในใจกาลังก่นด่า
ไปห้ารอบแปดรอบ อย่าบอกว่าท่านจะใช้อาวุธอีกเหตุใดท่านไม่รูจ้ ักคาว่า
เหน็ดเหนื่อยเสียบ้าง
ดวงตาคมมองลงไปยังสตรีตรงหน้า ดวงตานางช่างเสแสร้งแกล้งทา
ได้แนบเนียนยิ่งนัก แนบเนียนเสียจนเขาตามไม่ทัน ส่วนคนถูกมองตาก็กม้
หน้าลงแล้วเอ่ย
“หม่อมฉันทาให้ท่านอ๋องไม่พอพระทัยหรือเพคะ”
ไม่เลยนางไม่ได้ทาอะไรให้ไม่พอใจเลยแม้แต่นอ้ ย เพียงแต่เขารู ส้ ึก
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 27

หงุดหงิดกับนางทุกเวลา ยิ่งนางพูดเขาก็ยิ่งหงุดหงิดโดยไร้สาเหตุ
“เสียดายที่เปิ่ นหวางเหนื่อยแล้ว”
ท่านพูดว่าเหนื่อยก็สมควรแล้ว ดูจากสิ่งที่เกิดขึน้ เมื่ อคืนหากเขา
ไม่เหนื่อยก็เป็ นปี ศาจมาเกิดแล้ว อาจเพราะนางดีใจมากไปจึงเผลอแสดง
แววตาดีใจออกมาวูบ หนึ่ ง ส่ง ให้คนที่จับตามองดูอ ยู่รูส้ ึกแปลกใจ “เจ้า
ไม่อยากขึน้ เตียงกับเปิ่ นหวางรึ”
นา้ เสี ยงเต็ม ไปด้วยความกรุ่น โกรธ ทาให้นางถูกกดลงพื ้น เตี ย ง
ส่วนตัวเขากลับลุกคร่อมขึน้ มาบนตัวนางในสภาพพร้อมรบ ฝ่ ามือที่ทงั้ กร้าน
ทัง้ หนักบีบคางของนางแน่น ก่อนเอ่ยเน้นยา้ “เจ้ารังเกียจเปิ่ นหวาง”
รังเกียจเป็ นคาที่เก็บซ่อนความเจ็บปวดส่วนลึกในใจเขา ยิ่งเห็นว่า
นางไม่อยากร่วมเตียงกับเขา เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ มือที่ว่างอีกข้างก็หนั มา
ฉีกเสือ้ ผ้านางจนขาดวิ่น
“ชินอ๋อง! ท่านกล่าววาจาผิดแล้ว! หม่อมฉันไม่ได้รงั เกียจ!!”
เสียงหัวเราะขาจากอีกฝ่ ายดังขึน้ ก่อนจะหยุดมือที่ฉีกเสือ้ ผ้าของ
นางจนไม่ เ หลื อ สภาพนั้น ลง “ไม่ ไ ด้รัง เกี ย จ? ถ้า เช่ น นั้น ก็ จ งมองเสี ย ให้
เต็มตา”
หา! ได้ยินมาว่าหากผูใ้ ดมองเห็นใบหน้าเขา คนผูน้ นั้ ก็จะไม่ได้เห็น
ตะวันของวันรุ่ง ขึน้ อีกต่อไป หากนางได้เ ห็นไม่ เท่ากับว่านางจะต้องตาย
หรอกหรือ! เมื่อเห็นมือเขาจับ ที่หน้ากากนางจึงได้รีบปิ ดตาแล้วพูดปลอบ
ปี ศาจต่อ
“ชินอ๋องโปรดพระทัยเย็นก่อน อันว่าใบหน้าแท้จริงของท่านสูงส่งนัก
หม่อมฉันไม่บงั อาจมองได้” ขืนมองนางก็ตายเรื่องอะไรนางจะหาเรื่องใส่ตวั
มือนางปิ ดแน่น แต่ไม่ทนั ไรก็ถกู บังคับดึงออกทัง้ สองข้าง “ลืมตา”
เสียงทุม้ แหบสั่ง สั่งแล้วนางจะทาอย่างที่เขาต้องการหรือ? ไม่มีทาง!
28 | จิรัฐติกาล

“หาไม่แล้วเปิ่ นหวางจะควักตาเจ้า จากนัน้ ก็ผูกเจ้ากับเตียง เล่นกับ

เจ้าทุกคืน เปิ่ นหวางต้องการสตรีตาบอดพอดี”
จะมาต้องการสตรีตาบอดตอนนีท้ าไม เหนียงไป๋ จาใจต้องยอมลืม
ตาอย่างที่เขาต้องการ นางลืมตาขึน้ มาเพียงนิด แล้วเอ่ยต่อรองต่อ
“หากหม่ อ มฉัน เห็ นใบหน้า พระองค์แ ล้ว พระองค์จ ะละเว้นชี วิต
หม่อมฉันได้หรือไม่”
นางถามไปแล้ว แต่อีกฝ่ ายก็ยงั เงียบ นางที่เห็นทีว่าคงไม่ได้คาตอบ
แล้วจึงปิ ดตาลงให้สนิทอีกรอบคล้ายต่ อรองว่าหากท่านไม่รบั ปากก็เชิ ญมี
สตรีตาบอดคอยปรนนิบตั ิเสียเถอะ
ชิ น อ๋ อ งมองสตรี ดื อ้ รั้น ตรงหน้า แม้ใ กล้ต ายอยู่แ ล้ว ก็ ยัง อยากมี
ชีวิตอยู่ “ได้”
ได้ นางได้ยินคาว่าได้ใช่ไหม “ลืมตา เปิ่ นหวางรับปากว่าจะละเว้น
ชีวิตเจ้า”
ดีจริง ๆ อย่างน้อยเขาก็รบั ปากนาง ว่าแล้วเหนี ยงไป๋ ก็หรี่ตาลืมมอง
เขาทีละนิด ภาพเงาสีขาวค่อย ๆ ปรากฏตรงหน้า เมื่อนางมองเห็นเขาเต็ม
ตาก็พบว่าใบหน้าของเขาปรากฏรอยแผลเป็ นลากยาวตั้งแต่ขอบตาซ้า ย
จนถึงคางสามเส้น แผลที่ว่าเป็ นรอยนูนสีแดงเด่นชัดแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ
นางมองเห็นดวงตาเขาที่เป็ นสีฟ้าราวหมาป่ า
“สวย” นางเผลอพูดความในใจทาให้คิว้ ของคนถอดหน้ากากขมวด
เข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
“เจ้าพูดอะไร”
“ดวงตาท่านอ๋องสวยมากเพคะ” นางพูดความจริง ไม่ได้พูดเพราะ
กลัวตาย แม้ตอนแรกจะตกใจกับรอยแผลแต่เมื่อใดที่มองไปยังดวงตาของ
เขาก็พบว่ามันช่างงดงามจนแม้แต่รอยแผลเป็ นน่าเกลียดน่า กลัวนั้น ก็ยัง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 29

สามารถมองข้ามไปได้
“เจ้าก็แค่กลัวเปิ่ นหวางควักลูกตา”
นางหันมองปี ศาจดือ้ รัน้ ตรงหน้าอีกครั้ง “หม่ อมฉันพูดความจริง
พระองค์ก็หาว่าพูดปด เช่นนัน้ ก็ตดั ลิน้ หม่อมฉันเถอะ” เพราะนอกจากท่าน
จะได้สตรีตาบอดแล้วท่านจะได้สตรีใบ้ดว้ ย
ไม่ รู ้ว่ า อ๋ อ งปี ศ าจคิ ด สิ่ ง ใด ร่า งสูง นั้น ล้ม ตัว ลงนอนอี ก ด้า นหนึ่ ง
หลับตาลงแล้วพูดเหมือนเบื่อหน่ายชีวิต “เปิ่ นหวางเหนื่อยแล้วเจ้า ออกไปได้”
พอได้ยิ น ว่ า ออกไปได้ นางก็ ดี ใ จจนถึ ง ขี ด สุด ก าลัง จะก้า วเท้า
ออกไปดวงตาของเขาก็กลับลืม เปิ ดขึน้ มาอีกครัง้ “ไม่ดีกว่า เจ้านอนเป็ น
เพื่อนเปิ่ นหวางแล้วกัน”
หา! เหนียงไป๋ ถูกเขาดึงไปนอนกอดทาเหมือนนางเป็ นหมอนข้าง
จากนั้นอ๋องปี ศาจก็หลับตาลงอีกครัง้ นางมองบุรุษหน้าตายตรงหน้าช่ าง
ไม่เกรงฟ้าเกรงสวรรค์ กล้ากอดนางทัง้ ที่ตัวเองเปลือยเปล่า ส่วนนางก็ถูก
กอดรัน้ จนแทบหายใจไม่ออก
ดวงตานางมองไปยังรอยแผลเป็ นบนใบหน้าของคนที่ขึน้ ชื่อว่าอ๋อง
ปี ศาจ อดที่จะรูส้ กึ ไม่ได้ว่าเขาก็หาได้น่ารังเกียจอย่างที่เขาพูดกันไม่ เพียงแต่
เขาเป็ นถึงชินอ๋อง เป็ นองค์ชายที่ควรจะมีสิทธิ์ในบัลลังก์ แต่กลับไม่อาจได้
ครองเพราะไม่สามารถเปิ ดเผยใบหน้าที่แท้จริงได้
สามปี ต่อจากนีเ้ ขาจะกลายเป็ นแม่ ทัพ ปี ศาจ เหยียบก้าวไปที่ใ ด
ที่น่นั ก็ลว้ นตกเป็ นของเขา เวลาที่นางจากมานัน้ เขากาลังล้อมแคว้นเฉินตีอ้ ยู่
เมื่อบิดานางพ่ายแพ้ นางก็ถูกลงโทษอย่างเลือดเย็นก่อนจะถูกส่งมอบเป็ น
ของบรรณาการแก่เขา
วันเวลาหมุนเวียนย้อนกลับมาอีกครัง้ ไม่นึกไม่ฝันว่าเขากับนางจะ
ทากรรมร่วมกันมาจึงได้มาพบกันเช่นนี ้ แต่ถึงคิดอย่างนัน้ นางก็ไม่อยากร่วม
30 | จิรัฐติกาล

ลงนรกไปกับเขาอยู่ดี
หากมีโอกาสก็หนีไปเสียจะดีกว่า เหนียงไป๋ มองคนที่หายใจเข้าออก
สม่าเสมอ คิดว่าตอนนีเ้ ขาอาจจะหลับลึกไปแล้ว แล้วจะมีเวลาไหนเหมาะ
จะหนีไปกว่าเวลานีอ้ ีก นางจึงได้ตดั สินใจค่อย ๆ ยก แขนของเขาออกอย่าง
เบามือ
แต่ ข อโทษ ยกหนึ่ ง ครั้ง มื อ เขาก็ ต กลงมารั้น นางไว้แ น่ น กว่ า เดิ ม
ยกสองครัง้ เขาก็ดงึ ร่างนางเข้าไปแนบแน่นเสียยิ่งกว่าเดิม จนเมื่อนางพยายาม
ยกอีกครัง้ ก็ถกู ขาเขาพาดขึน้ มาบนตัว อาวุธที่ว่าแนบลงกับน่องจนรูส้ กึ ได้
คงเพราะไม่อาจหลุดจากเงือ้ มมือเขาได้ นางที่สมู้ าหลายเค่อจึงได้
เหนื่อยจนหลับผล็อยไป ก็ใครใช้ให้เมื่อคืนนางไม่ได้นอน เอาไว้คิดอีกครัง้ ว่า
จะหนีอย่างไร ตอนนีข้ อหลับเอาแรงเสียก่อน
เมื่อนางหลับสนิทดวงตาที่เพิ่งถูกเอ่ยชมว่างามไปก็เปิ ดขึน้ มองสตรี
เบือ้ งหน้า ยังจดจาคาที่นางพูดได้ “ดวงตาท่านอ๋องสวยมากเพคะ”
ไม่เคยมีใครพูดเช่นนีก้ ับเขามาก่อน ของบรรณาการชิน้ นีน้ ่าสนใจ
ไม่นอ้ ย จากที่เคยคิดจะลากขึน้ เตียงระบายอารมณ์จากสงคราม ตอนนีเ้ ขาก็
เกิดอยากเก็บนางไว้เลีย้ งดูเล่นเสียแล้ว

เหนียงไป๋ รูส้ กึ ราคาญสิ่งรบกวนการนอนตอนนีน้ กั ...

นางกาลังหลับสบายเหตุใดต้องมากวนนาง “ชิวอิง้ เจ้าเอาผ้าห่มไปซักด้วย
แมลงอะไรไม่รูก้ าลังกัดข้า”
นางละเมอพูดออกมาทัง้ ที่ไม่ได้สติดี ส่วนแมลงที่ว่าตอนนีก้ าลังกัด
ตรงซอกคอก็เ งยหน้ามามองคนขีเ้ ซา ว่าแล้วมื อแมลงก็ค่อย ๆ ปลดเสื อ้
ชัน้ นอกออกจากนัน้ ก็กม้ ลงกัดต่อ
“ชิ วอิง้ เจ้าอยากโดนข้าทาโทษไปอยู่ท้า ยวัง หรื อไง เหตุใดถึง ได้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 31

ทางานบกพร่องจนทาให้แมลงกัดข้า”
ท้ายวัง! หูเขาฝาดไปหรือเปล่า ชินอ๋องเงยหน้ามองคนขีเ้ ซา ใช้มือ
เกาตรงรอยที่เขากัด “เจ้าบอกท้ายวัง เจ้าเคยอยู่ในวัง”
เสี ยงนั้น ทาคนขีเ้ ซาลื มตาอย่างตกใจ ก่อนจะใช้มื อผลักเขาออก
จากตัว ตะโกนออกไปสุดเสียง “ท่านทาอะไร!!!”
ท่านอ๋องที่ว่าตอนนีไ้ ม่ได้ขยับตามแรง อีกฝ่ ายยังคงนั่งนิ่งราวกับแรง
ที่นางใช้เมื่อครู่เป็ นเพียงลมวูบหนึ่ง “เจ้าบอกว่าท้ายวัง เมื่อก่อนเจ้าเคยอยู่
ในวังใช่ไหม”
ถ้าเคยอยู่ในวัง ก็ไ ม่ เ ท่ากับ ว่านางเคยเป็ นสนม แต่กฎของแคว้น
หลุนอิงมีสตรีท่ีไร้วิญญาณเท่านัน้ ที่ได้ออกมา เพราะฮ่องเต้หลุนอิงอามหิต
เลือดเย็น ชอบเล่นทรมานกับสตรีนับพับ กลางคืนไม่หลับไม่นอนวิ่ง แอบ
ซ่อนก่อนจะเชือดทิง้ เมื่อพบเจอ
คิดว่านางตัวเล็กถึงเพียงนีค้ งไม่รอดตัง้ แต่ราตรีแรกที่เหยียบเข้าวัง
หรือเพราะนางเป็ นบุตรีของที่ปรึกษาตู่จาง จึงได้สิทธิพิเศษ?
“เปิ่ นหวางถาม เหตุใดไม่ตอบ หรือไม่อยากมีลิน้ แล้ว”
เขาพูดเสียงเรียบแต่ทุกคากลับล้วนเป็ นคาขู่ นางที่เดี๋ยวถูกขู่ตัดลิน้
บ้างควักลูกตาบ้างตอนนีเ้ ริ่มจะชินเสียแล้ว
“ชินอ๋องอย่าได้เอาความฝันของหม่อมฉันมาใส่ใจให้มากเลยเพคะ”
เมื่อหาทางออกไม่ได้นางก็โยนให้ความฝันเสีย
“เจ้าอยากเป็ นสนม”
นางไม่ได้อยากเป็ นสนม แต่อยากเป็ นสตรีเหนือคนเหนือบุรุษเพื่อ
ลากพวกมันทุกคนที่ทาร้ายนางลงนรกไปด้วยกัน
“ก็แค่ความฝัน พระองค์อย่าได้ใส่ใจ”
ในเมื่อไม่อยากพูดคนถามก็ไม่คิดเซ้าซี ้ แต่ยังไงก็ตอ้ งสืบเรื่องนีใ้ ห้
32 | จิรัฐติกาล

ชัดเจน แม้เขาจะนิยมสตรีแต่ก็ไม่ได้อยากใช้ของร่วมกับคนอื่น โดยเฉพาะ

ตาเฒ่าหลุนอิงนั่น
“แล้วพระองค์กาลังทาอะไร”
“เปิ่ นหวางหิว”
เหนียงไป๋ ไม่เข้าใจก่อนจะสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ทิ่มแทงอยู่ตรงเอว ใบหน้า
ของนางถึงกับคลา้ ไปเสียหลายส่วน เอ่ยเสียงกระตุกตอบ “หากท่านอ๋องหิว
ก็เชิ ญ เสด็จ ลงจากเตียงแล้วอาบนา้ เถอะเพคะ หม่ อมฉันจะช่ วยขัดหลัง
แต่งตัวให้”
เชิญท่านลงจากตัวข้าก่อนที่ขา้ จะกลายเป็ นอาหารท่าน คงเพราะ
คาละเมอของนางทาให้เ ขาไม่ มี อารมณ์เ ช่ นตอนแรก จากที่คิดอยากกิ น
อาหารก็ลกุ ขึน้ แล้วตรงไปยังอ่างนา้ “เจ้าไม่ตอ้ ง เรียกคนอื่นเข้ามา”
ไม่ให้นางทานางก็ไม่ทา ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้อยากจะทาเสียหน่อย
เมื่อคนอื่นเข้ามานางก็เดินออกจากกระโจม นี่เป็ นครัง้ แรกที่นางได้เห็นแสง
ตะวันตัง้ แต่เข้ามาในค่ายทหารแห่งนี ้
ที่จริงแล้วเขาสามารถยึดแคว้นได้แล้วก็สมควรจะเสพสุขในวัง ไม่ใช่
ออกมาสร้างกระโจมลาบากอยู่นอกเมืองเช่นนี ้ ช่างแปลกคนนัก
เหนียงไป๋ หันมองไปรอบ ๆ มองเห็นขุนนางและทหารที่ถกู ลากจูงมา
เป็ นแถว ดวงตาของนางมองไปยังคนด้านหน้าสุด นั่นบิดาของเหนียงเหนียง
“เหนียงเหนียง” เสียงบิดาเอ่ยเรียกบุตรสาวทาให้นางที่คิดจะหลบ
ไปที่อ่นื จาต้องเดินไปหา แววตาของผูเ้ ป็ นบิดามองสารวจนางแล้วถาม “เจ้า
ถูกชินอ๋อง...”
นางเข้าไปในกระโจมทัง้ คืน หากบอกว่าไม่มีอะไรคงจะไม่มีคนเชื่อ
อีกทัง้ หากนางตอบไปตามตรง มีหวังคืนนีเ้ ขาคงจะได้ทามันจริง ๆ
“ทุกสิ่งเป็ นเรื่องที่ลกู เลือกไม่ได้ แต่ชินอ๋องก็ดีกบั ลูกมาก” คาว่าดีกบั
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 33

ลูกมากทาให้ทหารกล้าทั้ง หมดหันมอง จากนั้นก็ม องนางที่ อ ยู่ในสภาพ

ไร้รอยขีดข่วน ดูเหมือนชินอ๋องจะโปรดปรานนางมากจริง ๆ
“แม่นางเหนียงเหนียง พวกเราต้องไปแล้ว”
“พวกท่านจะพาบิดาข้าไปที่ใด”
“คุก รอวันประหาร”
แม้นางไม่ใช่บุตรสาวเขาแต่เมื่อได้ยินก็รูส้ ึกใจหาย อีกทั้งบิดาผูน้ ี ้
ดูจะรักและเอ็นดูเหนียงเหนียงมากกว่าบิดามารดานางในชาติท่แี ล้วเสียอีก
“ท่านพ่อ ท่านแม่อยู่ท่ใี ด”
ที่ปรึกษาตู่จ างมองไปยัง อีกฝั่ ง เมื่ อมองตามไปแล้วจึ ง ได้เ ห็ น ว่ า
มารดากาลังถือตะกร้ากองโตอยู่อีกด้านหนึ่ง เหมือนจะถูกให้เป็ นทาสรับใช้
ในสงคราม เห็นแล้วก็ให้รูส้ ึกเป็ นกังวลไม่ได้ แต่เมื่อคิดจะเดินไปหา นางก็
กลับถูกเหนี่ยวรัง้ เอาไว้
“ใครใช้ให้เจ้าเดินไปเดินมาด้วยชุดแบบนี”้
เหนียงไป๋ หันมองคนถามก่อนก้มลงมองสภาพของตนเอง เมื่อเห็น
เสือ้ ชัน้ ในตัวบางที่แขวนอยู่บนร่าง นางถึงได้รูต้ ัวว่าเหตุใดทหารพวกนัน้ จึง
ได้มองนางตาค้างเช่นนัน้ คนยังไม่สานึกว่าตัวเองผิดถูกลากกลับเข้าไปยัง
กระโจมอีกครัง้
“หากอยากมีชีวิตก็อยู่แต่ในกระโจมอย่าได้ย่างก้าวออกไปเด็ดขาด”
เขาหงุดหงิดอะไร นางก็แค่ออกไปสูดอากาศ หาได้คิดหนีเสี ยหน่อย
แผนโง่ ๆ เช่นนัน้ นางไม่มีทางทาเด็ดขาด
“บิดาข้ากาลังจะถูกประหาร” แม้ไม่อยากพูดแต่ก็เหมือนต้องพูด
คนที่เกี่ยวข้องกับร่างนีแ้ ม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวนางเลย แต่นางก็ยงั อยาก
ช่วยพวกเขาอยู่ดี
ชินอ๋องรินสุราแล้วยกขึน้ ดื่ม “เจ้าอยากให้เปิ่ นหวางช่วย”
34 | จิรัฐติกาล

“เพคะ”
“ก็ตอ้ งดูว่าเจ้ามีอะไรมาแลก”
ทัง้ เนือ้ ทัง้ ตัวนางมีแค่นี ้ จะเอาอะไรไปแลกกับเขา ไม่รอให้นางถาม
เขาก็ตีท่ตี กั สองครัง้ “เปิ่ นหวางอยากได้คนรินสุรา”
นางพึ่ง สัง เกตว่าบนใบหน้าของเขาไม่ ไ ด้สวมหน้ากากอย่ า งเคย
พอเป็ นแบบนีย้ ามเมื่อเขาดื่มสุรา นา้ สุราก็หาได้หกเลอะเทอะจะเรียกอีก
อย่างก็ได้ว่าเริ่มกินเหมือนคน
เหนียงไป๋ เดินไปหาคนสั่งแล้วนั่งลงบนหน้าขาของเขา ชินอ๋องยกมือ
ขึน้ เกาะเอวนางเอาไว้แล้วหันมองไปยังจอกสุราที่มีนา้ อยู่เต็มจอก
นางรู ้ง านรี บ หยิ บ ขึ ้น มายกป้ อ นส่ ง ถึ ง ปากคนสั่ง ค่ อ ยริ น สุ ร า
พยายามไม่ให้หกเลอะเทอะแต่ก็ยงั หกอยู่ดี “ป้อนด้วยปาก”
คนถูกสั่งทาตาโตใส่ ปากก็บ่นว่าท่านเอาแต่ใจมากไปแล้ว นางเริ่ม
ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่นแล้ว “ท่านอ๋องก็ทราบว่าหม่อมฉันไม่เคยดื่มสุรา”
“ไม่เคยก็ตอ้ งเคย ในเมื่อเจ้าเป็ นของเล่นของเปิ่ นหวาง เจ้าต้องทา
ตามที่เปิ่ นหวางสั่ง”
ว่าแล้วจอกสุราก็ถกู เขาชิงไปจากมือ ก่อนที่จอกสุรานัน้ จะส่งถึงปาก
ของนาง แค่ดื่มสุราจะอะไรนักหนา เหนียงไป๋ มองจอกสุรา ยอมรับสุราเข้า
ปากก่อนหันมองคนสั่งแล้วก้มลงป้อนสุราตามที่อีกฝ่ ายสั่ง
รสสุราไหลรินเข้าลาคอนางและชินอ๋อง คราวนีส้ ุราไม่แม้แต่จะหก
ออกมาอีกแล้ว นางถูกกลืนกินด้วยรสจูบแสนร้อนแรงไม่รูว้ ่าเพราะฤทธิ์สุรา
หรือเพราะความมากประสบการณ์ของเขาที่ทาให้นางในตอนนีถ้ ูกชักจูงให้
ตอบรับสัมผัสของเขา
เมื่อนางกาลังเผลอตัวลิน้ นางก็ล่วงลา้ เข้าไปหา ชินอ๋องชะงัก ลืมตา
ขึน้ มองดวงตานางจากนัน้ ก็ผลักนางออกจนนางร่วงลงพืน้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 35

คนกาลังหลงรสจูบได้สติ เงยหน้ามองเขาที่มีสีหน้าระแวง ก็ใครใช้

ให้นางเผลอตัวไปเล่า จะบอกว่านางไม่เคยจูบใครก็คงจะไม่ได้ หรือจะบอก
ว่านางฝึ กวิชาเมื่อคืนจนจาได้ก็เห็นจะไม่ใช่เรื่องกระมัง
“หม่ อมฉันเจ็ บเพคะ” เมื่ อตกพืน้ ก็แสร้ง ท าเป็ นสตรี อ่ อนแอแทน
ปล่อยให้เขาระบายอารมณ์ปัดไหสุราตกลงพืน้ ต่อหน้านาง
เจ็บ! เหนียงไป๋ ถูกเศษไหบาดเข้าที่ขอ้ เท้า แต่เขาก็ยังไม่หยุดลาก
นางขึน้ มาจากพืน้ แล้วโยนใส่ในอ่างนา้ ร่างบางถู กกดลงนา้ จากนัน้ มือเขาก็
ฉี ก เสื อ้ ผ้า นางที่ ไ ม่ ต่ า งจากผ้า ขี ้ริ ว้ แขวนบนร่ า งอยู่แ ล้ว จนแทบดูส ภาพ
ไม่ออก
ชินอ๋องบ้าไปแล้ว นางไปทาอะไรให้กนั
ไม่ ใช่ ว่าเขาต้องการคนปรนนิบัติช่ าชองหรอกหรือ “ท่านอ๋อง...”
พูดได้คาเดียวตัวนางก็ถูกกดลงนา้ อีกครัง้ จากนัน้ ก็ถูกยกตัวขึน้ มาอีกครัง้
มือเขาบีบคอนางจากด้านหลัง
“เจ้าเป็ นคนของตาเฒ่าหลุนอิง”
หาว่านางเป็ นสายลับท่านเอาอะไรมาพูด ตอนนางลืมตาขึน้ มาไม่
ทันได้อา้ ปากถามท่านก็ล ากข้าขึน้ ม้ามาไว้ท่ีคุกจากนั้นก็พามาที่กระโจม
แผนบ้าบออะไรประสาทสิน้ ดี นางมีเวลาไปส่งข่าวให้ใครที่ไหนกัน!?
“หม่อมฉันไม่ใช่...” พอนางเอ่ยประโยคออกมาไม่ทนั ได้อธิบายก็ถกู
กดลงนา้ อีกครัง้
นางรูส้ ึกเหมือนตัวเองจะตายรอบสอง ในตอนที่นางใกล้จะหมดลม
หายใจ เขาก็ ย กนางขึ น้ มาเหมื อ นเดิ ม คล้า ยกับ สนุก ที่ เ ห็ น นางใกล้ต าย
อย่างไรอย่างนัน้ !
วิปลาส! ท่านวิปลาสไปแล้วหรือ!?
แม้ในสมองจะก่นด่า แต่สภาพของนางเมื่อถูกดึงขึน้ มากลับไม่มีโอกาสให้ได้
36 | จิรัฐติกาล

หายใจสักนิดเมื่อมือปี ศาจยังคงบีบคอนางแน่นกว่าเดิม
เมี๊ยว!! เสียงแมวดังขึน้ พร้อมกับร่างปราดเปรียวของแมวที่กระโดด
ขึน้ เกาะขาชินอ๋อง นั่นทาให้เขาปล่อยมื ออย่างตกใจก่อนจะเตะแมวนรก
กระเด็นไปไกล
“บัดซบสิน้ ดี” คงเพราะระบายอารมณ์จนพอใจหรือเพราะกลัวแมวก็
ไม่ทราบ เพราะตอนนีแ้ มวนรกที่ว่ารีบลุกขึน้ มาจากนั้นก็กระโดดเข้ามาใน
อ้อมแขนของเหนียงไป๋ เขาจึงได้ยืนนิ่งห่างจากนาง ไม่ได้กา้ วเท้าเข้ามาหา
ดวงตาของเขามองภาพตรงหน้าก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกจากกระโจมไป
เสียงปี ศาจเอ่ยวาจาสั่ง
“อย่าได้กา้ วเท้าออกจากกระโจม เพราะไม่อย่างนัน้ เปิ่ นหวางจะตัด
ขาเจ้า”
คาก็ขู่สองคาก็ขู่ นางรู ว้ ่าเขาไม่ได้ขู่แต่จะทาจริง ๆ จากที่จะค่อย ๆ
คิดแผนหนี ตอนนีค้ งต้องคิดเร็ว ๆ เสียแล้ว หาไม่แล้วนางได้ตายอีกรอบ
เป็ นแน่
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 37

เหนียงไป๋ กอดแมวอยู่กบั ที่แน่นจนสิ่งมีชีวิตหน้าขนในอ้อมแขนแทบ

หมดลมหายใจ
“ตกลงเจ้าอยากให้ขา้ ตายจริง ๆ ใช่ไหม”
เหนียงไป๋ มองไปยังสิ่งมีชีวิตที่อา้ งว่าเป็ นคนส่งนางมาที่น่ี นางลืมไป
เสียสนิทว่าอุม้ มันอยู่จึงได้ปล่อยมันให้เป็ นอิสระ จากนัน้ ก็หนั มองด้วยสีหน้า
โกรธเคือง
“เหตุใดต้องให้ขา้ มาเจอเขาด้วย”
“อ้าว ก็เจ้าบอกว่ายอมแลกกับความเจ็บปวด”
เหนียงไป๋ หันมองแมวนรกอย่างโกรธเคือง “อย่าให้ขา้ มีแรงเชียวนะ
เพราะข้าจะจับเจ้าแขวนตากแดดจนแห้งตาย!”
แมวที่ ว่ า สะบัด หน้า หนี แ ล้ว กระโดดขึ น้ ไปยัง เตี ย งนอนลงอย่ า ง
สบายใจ “ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่มีทางทาแน่ เพราะหากข้าตายเจ้าก็ตายด้วย แถม
ครัง้ นีห้ ากเจ้าตายอย่าคิดว่าจะมีใครช่วยเจ้าย้อนเวลาได้อีก”
38 | จิรัฐติกาล

ทวงจริงนะบุญคุณยิ่งใหญ่ท่ที าให้ “ถ้าจะช่วยก็ช่วยให้ถึงที่สดุ ส่งข้า

ไปเป็ นองค์หญิง แห่ง แคว้น เป็ นเจ้าเมืองแคว้นหรืออะไรก็ไ ด้ท่ีพ อมี กาลัง
ทหารไปรบกับเฉินตีไ้ ด้ ไม่ใช่ให้มาเป็ นของเล่นรองมือรองเท้าชินอ๋องเช่นนี”้
ฟงลี่ยมทูตยกเท้าขึน้ เลียขนก่อนชะงัก นี่เขาอยู่ในร่างแมวจนติด
นิ สัย แมวไปแล้ว ไม่ ไ ด้ก าร เขาพยายามดึง ลิ น้ กลับ แต่ แ ล้ว ก็ ไ ม่ อ าจทน
สัญชาตญาณแมวได้ นั่งเลียขนอยู่ตรงนัน้
อืม รูส้ กึ ดีไม่นอ้ ย เมื่อกีเ้ ขาโดนเตะจนจุกไปหมด
“ถ้าแบบนัน้ เจ้าก็สบายเกินไปเหนียงไป๋ ของทุกอย่างไม่ใช่ว่าได้มา
โดยง่ายเสียหน่อย ในเมื่อได้ในสิ่งที่ปรารถนาก็ตอ้ งแลกกับของที่ไม่ตอ้ งการ
เช่นกัน”
ภพก่อนนางไม่ตอ้ งแต่งกับชินอ๋อง พอย้อนกลับมาก็กลายเป็ นของ
บรรณาการเขาในทันที ช่างเป็ นข้อแลกเปลี่ยนที่ไม่คมุ้ เสียจริง
“ส่วนที่เจ้าบอกว่าอยากได้กองทัพนับแสน เหนียงไป๋ เจ้าลืม ตาขึน้
มองออกไปด้านนอกสิ นั่นไม่ใช่กองทัพนับแสนที่เจ้าต้องการหรือ หากเจ้า
ต้องการคนช่วย ชินอ๋องเป็ นตัวเลือกที่ดีท่สี ดุ สาหรับเจ้า”
หากเขาเป็ นตัวเลือกที่ดี นางก็เป็ นเทพสวรรค์แล้ว นั่นมันปี ศาจชัด ๆ
แม้จะรูด้ ีว่าที่ฟงลี่พดู จะผิด หากจะหาคนที่สามารถออกรบในเวลานีแ้ ละอีก
สามปี ขา้ งหน้าก็ไม่มีใครเทียบเขาได้ นางก็นึกออกแต่เพียงชินอ๋องจริง ๆ
“เจ้า เห็ น ไหม ว่ า การพบชิ น อ๋ อ งก็ ห าใช่ ข้อ เสี ย หากเจ้า อยากได้
กองทัพก็จงทาให้แม่ทพั ตกอยู่แทบเท้าเจ้าสิ”
เหนียงไป๋ หันมองแมวตัวอ้วนกลมบนเตียง “เจ้าเอาสมองส่วนไหน
มาคิด คนอย่างชินอ๋องหรือจะเชื่อฟั งข้า”
“หากเจ้าทาให้เ ขารัก ข้าว่าต่อให้ต้องคุกเข่าลงแทบเท้าเจ้าเขาก็
ทาได้”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 39

ให้ชินอ๋องหลงรักนาง คนไร้ใจแบบเขานะหรือจะเป็ นไปได้อย่างไร

ให้นางตายสองรอบก็ทาไม่ได้อยู่ดี “ข้าไม่เชื่ อว่าคนไร้หัวใจแบบนั้นจะรัก
ใครเป็ น”
เหมี ยว ฟงลี่ รอ้ งออกมาเป็ นแล้วตกใจตัวเอง ก่อนปรับเสียงเป็ น
มนุษย์ “แม้แต่สตั ว์เดรัจฉานยังรูจ้ ักรัก ข้าเชื่อว่าปี ศาจตนนัน้ ก็เช่นกัน เขาก็
แค่ ไ ม่ เ คยได้รับ ความรัก เหนี ย งไป๋ เจ้า อยู่ใ นวัง มาหลายปี เ หตุใ ดไม่ เ อา
ออกมาใช้กบั เขา”
กว่านางจะได้ขนึ ้ เป็ นกุย้ เฟยก็รบกับสตรีนบั พัน สูก้ นั ยิบตาแผนซ่อน
กลสารพัดนางก็เอาตัวรอดมาได้ แต่จะให้นางทาให้ปีศาจไร้รกั ตนนัน้ มีความ
รัก นางจนปั ญญาจริง ๆ ดูเอาเถอะแค่นางจูบแบบมีประสบการณ์เขาก็จบั
นางกดหัวลงนา้ ถ้านางจับเขาขึน้ เตียงเขาไม่ลากนางไปประหารเลยหรือ
ไม่ได้การ แผนในวังคงใช้ไม่ได้กบั เขา บุรุษปี ศาจเช่นนัน้ นางต้องคิดแผนใหม่

เกิดมาในภพก่อนเหนียงไป๋ เป็ นสตรีงดงามราวนางสวรรค์ เพียงนาง

ปรายตามองบุรุษทั่วหล้าก็พร้อมก้มลงแทบเท้า แต่เหนียงเหนียงไม่ใช่ นาง
หน้าตาหาได้ขีร้ ิว้ ขีเ้ หร่ก็จริง แต่ก็หาได้งดงาม หน้าตาธรรมดามี ให้เห็นได้
ทั่วไปแถมร่างกายยังอ่อนแอผอมราวหนังหุม้ กระดูก ลมพัดมาระรอกหนึ่ง
ก็ราวกับจะพัดนางจนปลิวไปกับสายลมแล้ว
นางมองตัวเองในกระจกอีกครัง้ แล้วจะเอาอะไรไปให้เขาหลงรักกัน
“เสี่ยวม่านเจ้ามีแผนไหม”
“เรียกข้าฟงลี่”
“ข้าจะเรียกเสี่ ยวม่ าน เสี่ ยวม่ าน เสี่ยวม่ านม่ าน” นางหันมาทาง
เจ้าแมวขนฟู เกาคางมันเล่นจนเคลิม้ ตามนิสยั สัตว์หน้าขน
“อืม เจ้าทาข้าพอใจ”
40 | จิรัฐติกาล

“ตกลงว่าไงเสี่ยวม่าน”
ดวงตาแมวปิ ดตาลง “ข้าคิดก่อน ที่จ ริง ข้าได้ยินว่าคืนนีจ้ ะมี งาน
ฉลองเต้นราที่กองทัพได้รบั ชัยชนะ ในงานมีการแสดง สาวงามมากมายมา
ร่วมงานขึน้ แสดง ตอนอยู่ในวังเจ้าก็รา่ ยราเก่งไม่ใช่หรือ”
เหนียงไป๋ หยุดมือ ก่อนหันไปประคองหน้าแมวแล้วหอมไปลงอย่าง
รวดเร็ว “ขอบคุณมากเสี่ยวม่าน”
แมวที่ว่าตกใจลืมตาขึ น้ มอง มองดูเหนียงไป๋ ในร่างเหนียงเหนียง
ดีใจแล้วไปรือ้ ค้นเสือ้ ผ้าในหีบที่ชินอ๋องมี “ข้าจะหาเสือ้ ผ้าสวย ๆ ได้ท่ีไหน
เสี่ยวม่าน”
เหนียงไป๋ หันมองสัตว์สี่ขาที่ตอนนีก้ าลังยกปากหาวออกมาคารบ
หนึ่ง พอเป็ นแมวแล้วก็รูส้ กึ ว่าขีเ้ กียจขึน้ ทุกวัน
“กระโจมใกล้แม่นา้ มีเสือ้ ผ้าของนักแสดงคืนนีถ้ กู ขนมาหลายหีบเจ้า
ก็ออกไปดูสิ”
ให้นางออกกระโจมกลับมาคงเหลือแต่หัว แต่จะให้น่ งั เฉยๆ ให้เขา
มาหลงรักนางเห็นทีจะไม่ได้
“ตามข้ามา” ฟงลี่ลุกขึน้ แล้วยืดตัว จากนัน้ ก็ส่ายตูดเดินมุดไปทาง
หลัง กระโจม จนคนมองอดที่จ ะค่อนขอดไม่ ไ ด้ ท่านเป็ นแมวก็ไ ปได้ น่ะสิ
แต่นางเป็ นคน ว่าแล้วคนก็ตอ้ งมุดตามแมวเพื่อออกจากกระโจม นางต้อง
ทาเวลาหากว่าเขากลับมาแล้วไม่เจอนางคงได้กลายเป็ นเรื่องใหญ่แน่
ด้วยการทาเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อนางก็ถึงกระโจม เหล่าสาวงามต่าง
อยู่กนั เต็มด้านใน เมื่อนางปรากฏตัวพวกนางก็หนั มองนางตัง้ แต่หวั จรดเท้า
ด้วยชุดที่นางสวมเหมือนทาสพวกนางจึง ยกปากแสดงท่าทีเหยียดหยาม
ออกมา
ส่วนคนพึ่งเข้ามาก็ได้แต่รอ้ งในใจ เขาไปหาสตรีงดงามมาจากทั่ว
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 41

เมืองหลวงหรืออย่างไร แล้วนางจะเอาอะไรไปสู้ แต่เอาเถอะในเมื่อเป็ นทาง

รอดทางเดียว นางก็ตอ้ งสู้ เหนียงไป๋ มองไปยังหีบข้างตัว พอหยิบมาตั วหนึ่ง
สตรีนางอื่นก็หนั มาแย่งไปอย่างรวดเร็ว
พอเปิ ดหีบใหม่ก็เป็ นเช่นเดิม เมื่อพวกนางได้เสือ้ ผ้าจนพอใจแล้วก็
สะบัดร่างอรชรจากไปจากกระโจม เหลือเพียงสตรีท่งี ดงามที่สดุ
“ข้าให้คณ ุ หนู”
เหนียงไป๋ มองสตรีตรงหน้าสวมชุดปั กเลื่อมทองลวดลายงดงาม
ใบหน้างดงามแย้มยิม้ หวานราวบุปผาแรกแย้ม “ข้าชื่อจินเชียง ท่านคงเป็ น
บุตรีของที่ปรึกษาตู่จาง”
“เจ้ารูจ้ กั ข้า”
“เมื่อวันเกิดท่านตู่จางปี ก่อน จินเชียงก็ได้รบั โอกาสไปแสดงเช่นกัน
จึงได้เห็นใบหน้าท่าน ครานัน้ ท่านร่วมงานไม่ถึงหนึ่งเค่อเหตุเพราะร่างกาย
อ่อนแอแต่ใบหน้าคุณหนู จินเชียงก็จาได้ไม่ลืม”
“ขอบคุณเจ้ามาก อย่าได้เรียกข้าว่าคุณหนูเพราะตอนนีข้ า้ ก็ไม่ต่าง
จากทาสคนหนึ่ง”
“บุรุษผูน้ นั้ ไร้เมตตา ผูใ้ ดที่ขดั ขืนก็ประหารสิน้ ผูใ้ ดที่กม้ หัวก็ถูกลาก
มาเป็ นทาสรับใช้ในกองทัพ หากเป็ นสตรีก็ถูกมอบเป็ นรางวัลแก่ทหารที่ทา
ความชอบ เพราะแบบนีจ้ ึงไม่มีผูใ้ ดสูเ้ ขาได้”
“สิ่งที่ขา้ จะทาก็เพียงแค่เอาตัวรอดเท่านัน้ ” นางไม่ได้อยากได้หัวใจ
เขาจริง ๆ เสียหน่อย ปี ศาจเช่นนัน้ คาว่าหัวใจคงสะกดไม่เป็ น
“ข้าขอให้คณ ุ หนูทาสาเร็จ เสือ้ ชุดนีง้ ามมาก ข้าคิดว่าเหมาะกับท่าน
ที่สดุ ”
เหนียงไป๋ มองสิ่งที่อยู่ในมือ ผ้าขาวปักเลื่อมทองเป็ นลวดลายดอกไม้
เมื่อกระทบแสงไฟยามราตรีคาดว่าคงสวยมากเช่นที่จินเชียงว่า เหนียงไป๋ หัน
42 | จิรัฐติกาล

มองเครื่องประดับที่เหลือโกยใส่มือแล้วรีบกลับออกไปอีกครัง้
เมื่อมาถึงกระโจม นางก็วางของลงหีบ เพียงไม่นานชินอ๋องก็กลับมา
อี ก ครั้ง สี ห น้า ตอนไปว่ า น่ า กลัว แล้ว ตอนกลับ มายิ่ ง น่ า กลัว กว่ า มาถึ ง
ก็ทาลายข้าวของทันที
“กระจายกาลังออกไปตามจับตัวมาให้ได้”
องครักษ์จงหลุนรับคาสั่งจากนัน้ ก็รีบออกไปติดตามคนหนี ส่วนเขา
ก็หนั มามองนางแล้วเดินมาหา ไม่ทนั ให้ตงั้ ตัวใด ๆ ก็เข้าบีบคอนางอีกแล้ว
ท่านบ้าไปแล้วหรือไง เจอหน้ากันก็คิดจะบีบคอให้ตายทุกครัง้ เช่นนี!้
“ชินอ๋อง...หม่อมฉัน...หายใจไม่...ออก...” กว่าจะพูดจบประโยค
นางก็แทบหมดลมหายใจ
“ก็ตอ้ งโทษบิดาเจ้าที่คิดหลบหนี”
บิดานางหนีแล้วเกี่ยวอะไรกับนาง นางไม่ได้หนีตามเสียหน่อย
“นอกจากหนีแล้วบิดาเจ้ายังพาฮ่องเต้หลุนอิงหนีออกไปด้วย”
บิดาสร้างเรื่องแล้วใช่เรื่องที่นางต้องรับผิดชอบด้วยรึ!
“หม่อมฉันไม่รูเ้ รื่อง” พูดเถียงไปเขาก็ดนั ตัวนางขึน้ เตียง จากนัน้ พวกเราก็มา
เถียงกันต่อบนเตียง
“เปิ่ นหวางไม่น่าเก็บเจ้าเอาไว้เลย”
เหนียงไป๋ หันมองเขาด้วยแววตาไม่ยอมแพ้ ไม่อยากเก็บไว้ก็ ปล่อย
นางไป นางไม่อยากอยู่ท่นี ่ี นางอยากไปแคว้นเฉินตีต้ ่างหาก!
คนกาลังโกรธเห็นท่าทางเช่นนัน้ ให้ยิ่งโมโห ใช้มือฉีกเสือ้ ผ้านางออก
อีกครัง้
เจ็บ! เหนียงไป๋ ไม่รอ้ งสักคาแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่ยอม บ่า
ขาวที่ปรากฏทาให้เขายกมุมปากเย้นหยัน “อย่าคิดว่าตัวเองงดงามจนเปิ่ น
หวางหลงใหล” เขาก็แค่กาลังเบื่ออยากมีของเล่นชิน้ ใหม่
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 43

นางก็ไม่ได้อยากให้หลงใหลแต่ถ้าไม่ทาเขาก็จะเอาแต่บีบคอนาง
แล้วจับกดลงเตียงไม่หยุด “อย่าให้เปิ่ นหวางจับพวกมันได้ คราวนีเ้ ปิ่ นหวาง
จะพาเจ้าไปชมที่ลานประหารด้วยตัวเอง”
เขาโหดเหีย้ มไปแล้ว รู ว้ ่านั่นเป็ นบิ ดานางแต่ก็ยังอยากให้บุตรสาว
ไปดูบิดาตาย โชคดีท่วี ิญญาณนางไม่ใช่เหนียงเหนียงนางจึงไม่รูส้ กึ อะไร
“หม่อมฉันพร้อมรับบัญชาจากชินอ๋อง ไม่ว่าพระองค์ให้หม่อมฉัน
ทาอะไรหม่อมฉันพร้อมรับคาสั่ง”
“ถ้าเช่นนัน้ ก็รบั ความโกรธที่เปิ่ นหวางมีตอนนีเ้ สีย” พูดจบเขาก็โน้ม
ลงมาซุกไซร้ลงกับซอกคอของนาง ก่อนจะลงฟั นกัดจนเลือดซิบ กลิ่นเลือด
อ่อนจางโชยเข้าจมูกและริมฝี ปากของชินอ๋องปี ศาจที่เหนียงไป๋ ไม่อาจรูไ้ ด้ว่า
มีสีหน้าแบบใด นางพยายามพยายามไม่รอ้ งแต่ความเจ็บก็ทาให้นางเผลอ
กดเล็บลงบนบ่าเขาโดยไม่รูต้ ัว ชินอ๋องเงยหน้าขึน้ มารวบแขนนางจากนั้น
ก็มดั ไว้กบั หัวเตียง
“เจ้าคงชอบแบบนี”้
อ๋องบ้า ท่านสิชอบคนเดียว พอยิ่งเห็นนางไม่ตอบเอาแต่ม องเขา
แล้วขึงตาใส่ดว้ ยความโกรธเขาก็ยิ่งโมโห ยกมือขึน้ บีบคางนางอีกครัง้
“อย่าถือดี”
ท่านคิดไปเองคนเดียว นางยังไม่ได้ทาอะไรเลยด้วยซา้ จะมาหาว่า
นางถือดีได้อย่างไรกัน อยากทาอะไรก็เชิญ ดีเหมือนกันคืนนีน้ างจะได้ไม่
ต้องเสียเวลาร่ายราแสดงให้เขาเห็น
ชิ นอ๋องปล่อยมื อจากคางของนาง ลากมื อลงมายัง ลาคอก่อนจะ
เลื่อนลงต่าไปยังตรงกลางอก จากนัน้ มือหนาก็บีบลงไปอย่างแรง
เจ็บ! เหนียงไป๋ หันมองชินอ๋อง พยายามกดเสียงตัวเองไว้ไม่ให้รอ้ งออกไป
ทว่ายิ่งทาก็ยิ่งทาให้เขาลงแรงหนักยิ่งกว่าเดิม
44 | จิรัฐติกาล

“โอ๊ย!” นางเจ็ บทนไม่ ไ หวเพราะซาลาเปานางใกล้แหลก คนผู้นี ้

ไม่ เ พียงนิสัยหยาบกระด้าง แม้แต่การกระทาก็ยัง ไม่ มี ความนุ่ม นวลเอา
เสียเลย “ท่านอ๋องรู จ้ ักคาว่าถนอมหรือไม่ หากท่านอ๋องรู จ้ ักประโลมปลอบ
ไม่เพียงแค่หม่อมฉันจะไม่ขดั ขืนแต่หม่อมฉันจะยอมปรนนิบตั ิเป็ นอย่างดี”
มื อ คนที่ บี บ อยู่ น่ิ ง ไป ดวงตาคมมองหน้า นาง สตรี ห น้า ไม่ อ าย
ปากกล้าบอกว่ายินยอมเช่นนีม้ ันช่างดูน่าเบื่อสิน้ ดี นางก็ไม่ต่างจากสตรีท่ี
เขาเอาขึน้ เตียงใช้งานเพียงครัง้ สองครัง้ ก็โยนให้ทหารด้านนอก แต่นางมี
ประโยชน์ท่ีอย่างน้อยที่ปรึกษาตู่จางก็รกั บุตรสาวมากคิดว่าอีกไม่นานเขา
อาจวางแผนมาช่วยนางออกไป
ไม่รูเ้ พราะรังเกียจหรืออะไร เขายอมปลดผ้าที่ผูกนางออกจากเตียง
เหนียงไป๋ ลุกขึน้ แล้วยกเสือ้ ตัวเองขึน้ มาปกปิ ดซาลาเปาสองลูกที่โผล่เต็มตา
กระถดถอยจนชิดขอบเตียงด้านหนึ่ง
“เปิ่ นหวางอยากอาบนา้ ”
อยากอาบนา้ ท่านก็อาบเองสิ ได้แต่เพียงคิดในใจ มีหรือชินอ๋องจะ
ฟั ง ร่างสูงลุกขึน้ จากนัน้ ก็ยกมือ นางรูว้ ่าเขาหมายความว่าอย่างไรเพราะตัว
นางก็เคยปรนนิบตั ิฮ่องเต้เฉินตีม้ าก่อน
เหนียงไป๋ ลงจากเตียงถอดเสือ้ นอกชินอ๋องออกนาไปแขวน จากนัน้ ก็
ปลดเสือ้ ชัน้ ใน ดวงตานางมองไปยังหน้ากาก กาลังจะยกมือขึน้ ปลดให้แต่
เขากลับถอยออกห่าง “เจ้าห้ามแตะ”
ไม่ ใ ห้น างแตะนางก็ ไ ม่ แ ตะ ชิ น อ๋ อ งเดิ น ไปยัง หน้า กระจกปลด
หน้ากากออกมาแล้ววางเอาไว้ ส่วนเหนียงไป๋ ก็เดินไปยังอ่างนา้ ใช้มือแตะวัด
อุณหภูมินา้ ดูว่าอุ่นพอหรือยัง
การออกรบแล้วมีนา้ อุ่นให้ใช้นั้นคือเรื่องดีท่ีสุด ดียิ่งกว่าการมีเงิน
ทองมากมายเสียอีก เหนียงไป๋ เดินไปด้านข้างอ่างยกสมุนไพรขึน้ มาดมก่อน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 45

จะเลือกกลิ่นที่ตัวเองชอบเทลงอ่าง เมื่อความอุ่นผสมกับสมุนไพรไม่นาน
กลิ่นหอมก็อบอวลไปทั่วห้อง
“เลือกได้ดี” เห็นท่าทางของนางเหมือนเคยปรนนิบตั ิบุรุษก็ยิ่งทาให้
เขาหงุดหงิด ชินอ๋องเดินมาข้างหลังนางแล้วก้มลงจูบตรงซอกคอของนาง
ทีหนึง่
“บุรุษที่เจ้าเคยปรนนิบตั ิเคยทากับเจ้าเช่นนีห้ รือไม่”
มากกว่ า นี ้ก็ เ คยมาแล้ว สิ่ ง ที่ ท่ า นอ๋ อ งท าไม่ ไ ด้สั ก เสี ้ย ว เฉิ น ตี ้
อ่อนโยนต่อนางนุ่มนวลถนอมนางราวกับว่านางเป็ นกระเบือ้ งเคลือบ แต่เขา
เปล่าเลย หากนางเป็ นกระเบือ้ งตอนนีก้ ็คงจะแตกละเอียดไปแล้ว
เจ็บ เขากัดอีกแล้ว เขาต้องคิดว่าตัวเองเป็ นหมาป่ าแน่ ๆ ถึงได้กัด
นางไม่หยุดปาก กัดไม่พอตอนนีย้ ังลากนางลงไปในอ่าง เสือ้ ผ้านางวันนี ้
เปลี่ยนไปสามชุดแล้ว ขืนเป็ นแบบนีต้ ่อไปเสือ้ นางคงไม่มีจะใส่
เหนียงไป๋ ที่กาลังอยู่บนตักชินอ๋องยกมือกอดคอเขาแล้วเอ่ย “หม่อม
ฉันไม่เคยปรนนิบตั ิบรุ ุษเหตุใดพระองค์ถึงได้ตรัสเช่นนัน้ ”
“ท่าทางของเจ้า การกระทาของเจ้าล้วนขัดกับคาพูด”
“หากที่ พ ระองค์พูด หาใช่ เ รื่ อ งจริ ง พระองค์จ ะมอบของรางวั ล
ปลอบใจหม่อมฉันอย่างไรเพคะ”
มือเขาเชยคางนางเข้าหา หาได้บีบเหมือนเช่นเคย จากนัน้ ก็สะบัด
ใบหน้านางออกไป “ก็มาดูว่าเจ้าจะคู่ควรกับเปิ่ นหวางไหม”
เขาลุกขึน้ แล้ว ส่วนนางก็ยงั แช่อยู่ตามเดิม อยู่ ๆ บุรุษมากตัณหาที่
ทารุ่มร่ามกับนางมาตลอดก็เกิดเล่นตัวขึน้ มา ทาให้นางรูส้ ึกปวดหัวชอบกล
ไม่รอให้นางคิดเขาก็เรียกให้นางแต่ง ตัวแล้วสั่ง “อยู่แต่ในกระโจมอย่าได้
ออกไปเสนอหน้า”
คนที่คิดจะไปเสนอหน้าด้านนอกกลืนนา้ ลาย หนทางข้างหน้ามีอยู่
46 | จิรัฐติกาล

สองทางไม่นางรอดก็นางตาย คิดว่าจะเป็ นอย่างไหนมากกว่า เหนียงไป๋ หัน

มองหีบผ้าอีกครัง้ นางต้องตัดสินใจแล้ว

เสียงดนตรีขบั ร้องดังไปทั่วค่ายพักทหาร เหล่าสาวงามถูกเกณฑ์มา

รับใช้เหล่าทหารที่ชนะศึก สาวน้อยใหญ่ ถูกจับวางนั่ง คร่อมทับอยู่บนตัก
ทหารผูช้ นะสงคราม
สตรี ท่ี ง ดงามที่ สุด ของเมื อ งหลวงมองภาพตรงหน้า ด้ว ยความ
เจ็บปวด จินเชีย งหลับตาลงทาสมาธิหลบซ่อนมีดคมเอาไว้ในเสือ้ ด้านใน
สายตานางมองไปยังบุรุษหนึ่งเดียวที่น่ งั อยู่ในตาแหน่งที่สามารถเห็นได้ชัด
ที่สดุ มองดูชายสวมหน้ากากที่ยกสุราทัง้ ไหขึน้ ดื่มโดยไม่รกั ษามารยาท
เสียงดนตรีขับร้องนาทางนางก้าวย่างออกไปอย่างมั่นใจ เอวน้อย
พลิว้ ไหวไปตามเสียงดนตรี ใบหน้านางถูกปกปิ ดเอาไว้ยิ่งดูน่าค้นหา บุรุษ
หน้ากากเงินหันมองสตรีนางรา
สายตาราวสัตว์ป่าของเขามองสารวจร่างกายของนาง เอวบางร่าง
น้อย ทรวดทรงองค์เอวเข้าทีสิ่งที่นูนอยู่เบือ้ งหน้าก็ใหญ่โตเต็มไม้เต็มมือ แต่
แทนที่เขาจะนึกสนใจนางราตรงหน้า เขากลับนึกถึงภาพสตรีในกระโจมเสีย
แทน ชินอ๋องที่เพิ่งรูต้ วั สะบัดภาพเหนียงเหนียงออกไป พยายามมุ่งมองสตรี
ชุดสีแดงเพลิงก้าวย่างเข้ามาหาเขาอย่างยั่วยวน
เหนียงไป๋ มองมาจากเบือ้ งหลัง ที่เขาควรจะทาท่าตะลึงควรจะเป็ น
เพราะเห็ น นาง ไม่ ใ ช่ ส ตรี ผู้นั้น ต้อ งโทษที่ น างไม่ มี โ อกาสแสดงแถมยัง
ดูเ หมื อ นแต่ ง กายเสี ย เปล่า ดูเ อาเถอะพอเห็ น สตรี ง ดงามจับ ตาปี ศ าจก็
ตาค้างเสียแล้ว
คนใส่ชุดเสียเวลาทาหน้าเบื่อชีวิต ส่วนเจ้าแมวที่เป็ นตัวการก็เอ่ย
วาจาต่อนาง “สตรีผนู้ นั้ งดงามกว่าเจ้ามากเหนียงไป๋ ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 47

ไม่ตอ้ งยา้ นางก็เห็นเต็มสองตาแล้ว

“ดูกิรยิ าก็งดงามกว่าเจ้าเป็ นไหน ๆ”
ใช่เวลามายา้ ไหม เหนียงไป๋ หันมองแมวนรกอีกครัง้ นึกอยากจะเตะ
ออกไปให้ไกล ๆ ในเมื่อไม่มีประโยชน์ท่จี ะอยู่ก็ควรจะหาทางหนีไปเสียดีกว่า
ถึงอย่างไรในตอนนีท้ กุ คนก็ไม่ได้สนใจนางอยู่แล้ว
คนอยากหนีหันมองซ้ายขวา พอเห็นจังหวะก็รีบก้าวเท้าไปทางที่
ปลอดคน ก้าวได้เพียงสองก้าวก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากลานการแสดง
เมื่อครู่ “มีคนร้าย!! ปกป้องท่านอ๋อง!!!”
นางได้โอกาสแล้ว เหนียงไป๋ รีบวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่เหมือนกรรมยัง
ไม่ อาจหลุดพ้น อยู่ ๆ สตรีนางหนึ่ง ก็ล อยผ่ านหน้านางไป เป็ นชิ ง เหลียน
ที่นางเจอในกระโจม
นางกระอักเลือดออกมาต่อหน้าเหนียงไป๋ ส่วนบุรุษหน้ากากเงินก็
ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาชิงเหลียน นางที่ยืนอยู่ระหว่างกลางจะถอยหลังหรือ
ก้าวเดินก็ไม่อาจทาได้ จึงทาได้เพียงยืนนิ่งก่อนจะมองเขาบีบคอสตรีนางนัน้
ดึงรัง้ ร่างของนางขึน้ มา
นางกระอักเลือดออกมาอีกระรอกหนึ่ง เลือดสีแดงฉานสาดกระจาย
ใส่หน้ากากเงิน มันยิ่งทาให้ปีศาจโกรธมากกว่าเดิม “ใครเป็ นคนส่งเจ้ามา”
ดวงตาจินเชียงหันมองเหนียงไป๋ ส่วนเหนียงไป๋ ตอนนีก้ าลังร้องในใจ
ว่าซวยแล้ว นางไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนีเ้ ลย คนที่ถูกโยนความผิดมองสบ
ตอบกลับไป ก่อนจะหันไปมองชินอ๋องที่กาลังมองมาทางนาง ทว่ามือของ
เขากลับบิดหักลาคอของสตรีในเอือ้ มมือจนตายคาฝ่ ามือของเขา
สวรรค์...ท่านกาลังล้อข้าเล่นใช่ไหม
“ท่านอ๋อง ท่านอย่าได้เชื่อนาง นางกาลังโกหก” ภพนีเ้ หนียงเหนียง
ไปทาอะไรให้จินเชียงนางถึงได้อยากให้เหนียงเหนียงตายเช่นนี ้
48 | จิรัฐติกาล

“เจ้าจะโกหกเปิ่ นหวางไปถึงไหนเหนียงเหนียง”
“หม่อมฉันไม่ได้โกหก”
“หากเจ้าไม่ ไ ด้โกหกเหตุใดจึ ง ได้ขัดคาสั่ง เปิ่ นหวาง ออกมานอก
กระโจม”
นางจะบอกดีไหม ว่านางมีแผนจะยั่วยวนเขาแต่คิดดีแล้วว่าไม่ ว่า
บอกหรือไม่บอกเขาก็เชื่อคนตายมากกว่า
ชินอ๋องมองไปยังเสือ้ ผ้าที่นางสวมใส่ ยามเมื่อกระทบไฟเผยให้เนือ้
หนังได้อย่างชัดเจน ซึ่งคนที่สวมอยู่เองไม่ทันจะได้สงั เกต เมื่อความซวยยัง
มาไม่รูจ้ บบุรุษหน้ากากเงินก็กดเสียงต่าสั่งความ
“จงหลุนลากนางออกไปนอกเมืองแขวนไว้กับกาแพงปลดเสื อ้ ผ้า
นางออกให้หมด”
เหนียงไป๋ หันมองคนสั่งก็รีบเข้าไปหาแต่กลับถูกดาบจ่อคอเอาไว้
“สตรีเช่นเจ้าอย่าได้เข้าใกล้เปิ่ นหวางเด็ดขาด”
เหนียงไป๋ หยุดเท้า หากก้าวไปเพียงนิดศีรษะนางคงหลุดออกจาก
บ่า ตกตายไปอย่างไม่คุม้ เสีย แต่หากปล่อยให้จงหลุนพานางไปก็เท่ากับ
ตายเหมือนกัน “หม่อมฉันไม่ผิด” สายตานางมองเขา ไม่ยอมหลบสายตา
แล้วก้าวเท้าเข้าไปอีก ผลคือดาบที่จ่ อคออยู่ถูกกดลงไปในล าคอนางจน
เลือดสีสดปรากฏอยู่บนผิวคอแต่กระนัน้ นางก็ยงั คงพูดต่อ
“หม่อมฉันไม่อาจเรียกคนตายขึน้ มาสอบสวน แต่ในเมื่อพระองค์ไม่
เชื่อใจหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ขอตายด้วยมือของพระองค์เอง”
เรื่องอะไรนางจะยอมไปแขวนอยู่หน้าประตูเมือง แม้ร่างนีไ้ ม่ใช่ของ
นางแต่ความรูส้ กึ ของนางก็ยงั เป็ นของนางอยู่ดี

เหนียงไป๋ พยายามระงับความเจ็บก้าวเท้าขยับเข้าไปอีก ผลของการ

 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 49

กระทาครานีท้ าให้ดาบยิ่งกดลึกลงไปในเนือ้ มากยิ่งกว่าเดิม เลือดสีแดงชาด

ไหลออกมาจนหยดถึงเสือ้ สีขาวจนเป็ นด่างดวง
“ท่านอ๋องท่านลองมองในตาหม่อมฉันสิ หม่อมฉันไม่ได้พดู ปด สิ่งที่
หม่อมฉันทาล้วนทาเพื่อให้พระองค์พอใจทัง้ นัน้ ”
เสียงทุกอย่างเงียบสงบ เหนียงไป๋ ถอยหลังออกจากคมมีด จากนัน้
ก็เริ่มร่ายรา ท่วงท่าอ่อนช้อย จังหวะยั่วยวน สายตานางเต็มไปด้วยความรัก
และบูชา หยดเลือดไหลรินลงพืน้ ราวหิมะสีแดงฉาน ส่วนตัวนางก็พยายาม
ฝื นร่ายราต่อพร้อมกับขับร้องเพลง
บทเพลงฤดูหนาวบอกเล่าขับขานถึงสตรีนางหนึ่งที่ถูกจับเป็ นเชลย
คราแรกนางตื่นตะหนกหวาดกลัวแต่เ มื่อได้ม องในดวงตาของเขา นางก็
พบว่าเขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด สิ่งเดียวที่นางอยากให้เขารับรูค้ ือเขาไม่ได้
น่ า กลัว สิ่ ง เดี ย วที่ น างอยากให้เ ขารับ รู ้คื อ เขาไม่ ไ ด้โ ดดเดี่ ย ว ตัว นางที่
มองเห็นเขาแล้วพร้อมที่จะอยู่กบั เขาตลอดไป
เหนียงไป๋ ร่ายรามาถึงบทสุดท้ายก็ทรุ ดลงกับพืน้ ดิน แต่มือชินอ๋อง
ก็รงั้ นางขึน้ มาอุม้ เอาไว้แนบอก
นางมองเขาที่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา แต่การกระทาของเขา
ในตอนนีก้ ็แสดงให้เห็นแล้วว่าอีกฝ่ ายได้ให้อภัยนางแล้ว นั่นหมายความว่า
การแสดงของนางทาให้เขาเชื่อได้ เพียงแค่คิดมาถึงตรงนีน้ างก็สบายใจลง
แล้วเปราะหนึ่งจึงได้กล้าเอนซบใบหน้าลงกับบ่ากว้างมองจงหลุนที่ยืนเกา
หัวอยู่ไกล ๆ
เชิญท่านไปจับคนอื่นไป๊ นางไม่มีวนั ถูกแขวนคออยู่บนกาแพงเมือง
เด็ดขาด
คงเพราะว่าเสียเลือดมากไป ทาให้เมื่อมาถึงกระโจมนางก็หมดสติ
ไปจริง ๆ หากจะพูดให้ถกู ก็คือตอนนีน้ างไม่แกล้งแสดง
50 | จิรัฐติกาล

ชินอ๋องมองหมอหลวงตรวจอาการ “แผลค่อนข้างลึกและเสียเลือด
มาก”
ไม่มากได้เช่นไรนางเดินเข้าหาดาบอย่างไม่คิดชีวิต ชินอ๋องหันมอง
นางเอ่ยเสียงกดต่ากว่าเดิม “รักษาชีวิตนาง หากนางตายท่านก็ตายเช่นกัน”
เหงื่อเม็ดโตปรากฏบนขมับของหมอหลวง นึกในใจว่าไม่ว่าอย่างไร
ก็ตอ้ งรักษาหญิงสาวนางนีใ้ ห้ดีท่ีสดุ จึงได้ใช้วิชาความรูท้ ่ีมีออกมาจนสิน้ ชิน
อ๋องนึกถึงเสียงร้องของนาง บทเพลงวนเวียนอยู่ในหัวไม่อาจสลัดหลุดได้ คน
ที่อยู่โดดเดี่ยวมาตลอดหลายสิบปี มีเพียงนางที่มองเห็นใบหน้าเขาแล้วไม่
รูส้ กึ รังเกียจ นางหลงรักเขางัน้ หรือ การกระทาที่ผ่านที่นางยอมร่วมมือเพราะ
หลงรักเขาหรือ?
หึ เสียงอีกด้านค้าน สตรีก็เหมือนกันทั้งโลก ดี ไม่ดีสิ่งที่นางแสดง
ก่อนหน้าอาจจะเป็ นแค่ละครฉากหนึ่งเท่านัน้ แต่เหตุใดหัวใจเขาจึงได้รูส้ ึก
อบอุ่นยามเมื่อมีสตรีมาบอกรักเช่นนีก้ นั ...?
ดวงตาสีฟ้าหันมองนางอีกครัง้ เลือดหยุดไหลแล้วแต่นางก็ยงั ไม่ฟื้น
“ออกไปให้หมด”
มีหรือที่คนอื่นจะยังกล้าอยู่เมื่อเจ้าของกระโจมสั่ง เหล่านางกานัล
และทหารทัง้ หมดจึงได้ถอยออกไป หลงเหลือแต่เพียงความเงียบสงบที่ทิง้
เอาไว้ในห้องกับร่างสองร่างของคนสองคนเท่านัน้
ชินอ๋องเดินไปหานางที่นอนอยู่ สายตาของเขามองไปยังผ้าสีขาว
ตรงลาคอที่มีรอยเลือดซึมออกมา “เจ้าจะหาเรื่องตายไปทาไม”
ชายหนุ่มนั่งลงแล้วถอดหน้ากากเงินออกมา มองเห็นสัตว์ประหลาด
ที่สะท้อนอยู่ในกระจก เป็ นภาพที่คุน้ ตาเขาเป็ นอย่างดีเมื่อมันคือสิ่งที่เขา
ต้องมองเห็นทุกครัง้ ที่น่งั อยู่หน้าคันฉ่อง นัยน์ตาสีฟ้าตัดสินใจละออกมาจาก
ภาพนัน้ หันมองร่างบอบบางที่ นอนอยู่บนเตียงอีกครัง้ ยกมือขึน้ แตะปราง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 51

แก้มนางแผ่วเบา “เจ้าจะรูอ้ ะไรว่าเปิ่ นหวางเจออะไรมาบ้าง”

ดวงตาสีฟ้าหลับตาลงนึกถึงภาพในอดีต ท่ามกลางหิมะที่ขาวโพลน
เด็กน้อยอายุเพียง 8 ปี ตอ้ งถูกทิง้ ไว้กลางป่ า ในมือมีเพียงดาบยาวที่หนักจน
แทบยกไม่ขนึ ้
ในความมืดที่เงียบงัน เสียงฝี เท้าคืบคลานเข้ามา เด็กน้อยกาดาบไว้
แน่น ร่างเล็กจ้อยพยายามยกอาวุธหนึ่งเดียวในมือขึน้ ปกป้องตนเอง แต่ดว้ ย
กาลังของเด็กวัยเพียงแปดปี ไม่ว่าจะพยายามยกอาวุธในมือขึน้ เท่าไหร่ก็ไม่
อาจยกขึน้ ได้ หากเขาไม่สูก้ ็ตาย เมื่อถูกปล่อยทิง้ ไว้ในสถานการณ์บีบคัน้
เพื่ อ ทดสอบเขาก็ ต้อ งพิ สูจ น์ตัว เองว่ า เหมาะส าหรับ ต าแหน่ ง แม่ ทัพ ใน
อนาคต เด็กชายกัดฟั นกาดาบแล้วรวบรวมแรงทั้ง หมดยกดาบในมื อขึน้
แม้จะยากลาบากแต่ก็สามารถยกได้สาเร็จ
เสียงฝี เท้าสัตว์ป่าคืบคลานเข้ามาอีกครัง้ เด็กน้อยหันมองดวงตา
สีสม้ ตรงหน้า ไม่ได้มีเพียงแค่ตวั เดียวแต่มีถึงสอง สัตว์รา้ ยเพียงตัวเดียวคน
ธรรมดาว่ายากรับมือแล้ว ทว่าเด็กวัยเพียงแปดปี กลับต้องเผชิญหน้าถึงสอง
ตัวด้วยตัวคนเดียว...
พวกมันไม่รอให้เขาได้มีโอกาสตวัดดาบปัดป้องข่มขู่ เสือทัง้ สองตัวก็
กระโจนเข้าหาเหยื่อพร้อมกัน เขาพยายามยกดาบฟาดลงไปแต่แรงเพียง
น้อยนิดก็ไม่อาจสูไ้ ด้ ไม่นานดาบก็กระเด็นออกจากตัว เสือตัวหนึ่งมองเห็น
เหยื่อเผลอจึงกระโดดยกกรงเล็บขึน้ หมายจะขยา้ ลงบนศีรษะของเขา
โชคดีท่เี ด็กชายปฏิกิรยิ าว่องไว เอีย้ วตัวหนีได้ทนั ก่อนที่มนั จะขยา้ ลง
มา แต่ก็ไม่อาจหนีพน้ ทัง้ หมด กรงเล็บตวัดกดลงบนซีกหน้าฝั่งซ้าย เจ็บปวด
จนต้องส่งเสียงร้องออกไปด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องของเขาในตอนนัน้ ดัง
ไปทั่วป่ าแต่ก็ไม่มีใครมาช่วยสักคน
เสือมองเหยื่อที่ลม้ ลง จ้องมองเหยื่ออย่างระแวดระวังแล้วก้ าวเท้า
52 | จิรัฐติกาล

เข้ามาหมายจะกินเหยื่อ เด็กชายพยายามยกตัวขึน้ มองดาบที่อยู่ใกล้แค่

เอือ้ ม ทว่าเมื่อเขาขยับเสื อก็แยกเขีย้ วขู่ เด็กน้อยจึงยิ่งมีท่าทีระแวดระวัง
ยิ่งขึน้ อีกพอเห็นจังหวะเขาก็รีบขยับตัวไปคว้าดาบ ทันทีท่เี สือกระโจนเข้ามา
เขาก็ยกดาบขึน้ แทงเสือกออกไปสุดกาลัง
เสียงเสือร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึน้ จากนัน้ ร่างของมันก็ร่วงหล่น
ลงมาทับตัวเด็กน้อย จะด้วยเพราะโชคดีหรืออะไรก็ไม่อาจทราบได้ ตอนนัน้
เขาก็ฆ่าไปได้แล้วหนึ่งตัว
เมื่อหลุดจากเสือตัวที่ทับอยู่ได้ เขาก็ตอ้ งเผชิญหน้ากับเสืออีกตัวที่
กาลังโกรธจัดเพราะคู่ของมันถูกสังหาร ดาบที่ปักอกเสืออีกตัวเขาไม่อาจดึง
ออกมาได้แล้ว ตอนนีเ้ ขาเหลืออยู่เพียงมือเปล่าเท่านัน้
เด็กหนุ่มหันมองชะตาตรงหน้า คิดว่าคืนนีค้ งไม่อาจหลุดพ้นชะตา
กรรมต้องตายตกอยู่ท่ีน่ี เขาหลับตาลงพร้อมจะรับความตาย แต่แล้วเสียง
ธนูก็ลอยเฉียดใบหน้าเขาไปปักลงบนอกของเสืออีกตัว
เขามองเสือที่ลม้ ลงอย่างเจ็บปวด หันมองบุรุษผูถ้ ือธนูอยู่เบือ้ งหลัง
พร้อมกับสตรีตัวน้อย “ท่านพ่อพี่ชายเลือดไหลไม่หยุดเลย ท่านพ่อช่วยเขา
หน่อยได้ไหมเจ้าคะ”
ดวงตาเขาค่อย ๆ หลับลงเพราะเสียเลือดมาก จากนัน้ เมื่อฟื ้ นขึน้ มา
ก็พ บเพียงอาหารและอาวุธ ไว้ติ ดมื อ ผู้มี พ ระคุณหายไปแม้เขาจะค้น หา
เท่าไรก็ไม่พบตัว

เสียงคนขยับทาให้เขาหลุดจากในอดีต หันมองนางที่ลืมตาขึน้ มอง

พอเห็นเขานางก็ขยับหนีดว้ ยความหวาดกลัว มือบางยกขึน้ แตะลาคอของ
ตนเอง
พอหมดสติแล้วฟื ้ น นางก็เริ่มรูส้ กึ เจ็บแล้ว ความบ้าบิ่นก่อนหน้าเห็น
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 53

ทีจะขอให้เป็ นครัง้ แรกและครัง้ สุดท้ายก็พอ นางจะไม่ยอมแสดงละครโง่ ๆ

แบบนัน้ อีกแล้ว
“เจ้ายังไม่หายดี ห้ามขยับ”
อยู่ ๆ เสียงแหบทุม้ ก็อ่อนลงหลายส่วน อดคิดในใจไม่ได้ว่าเขาไปกิน
ยาผิดมาหรือเปล่า สายตาหวาดระแวงมองเขาแต่ก็ยงั แสดงสีหน้าเหมือนจะ
ตายให้เห็น ว่าแล้วนา้ ตาก็หยดเหมือนสั่งได้ นางเอ่ยออกมาเสียงแผ่วคล้าย
ยังไม่ม่นั ใจ “ท่านอ๋อง...เชื่อหม่อมฉันแล้วใช่ไหมเพคะ”
เชื่อนางเถอะนางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกนาน ๆ
“ถึงโทษตายไม่มีแล้ว แต่โทษเป็ นก็ยังมีอยู่ เปิ่ นหวางยังโกรธที่เจ้า
แต่งตัวเช่นนัน้ ”
ใครจะคิดว่าสตรีงดงามเช่นจินเชียงจะกลายเป็ นคนร้ายไปได้ แทนที่
จะช่วยนางกลับทาให้นางได้รบั โทษหนักกว่าเดิม สมควรแล้วที่ตายไปหาก
ยังมีชีวิตอยู่นางคงจะเป็ นคนลงมือแทนเสียเองมากกว่า
คิดแล้วก็แค้นจริง ๆ “แล้วพระองค์จะลงโทษหม่อมฉันเช่นไร”
“เปิ่ นหวางจะลงโทษเจ้า ให้ติดตามปรนนิบัติเปิ่ นหวางตลอดไป
ดีหรือไม่”
ไม่ ดี แ น่ นางไม่ ไ ด้อ ยากผูกติ ด กับ เขาไปตลอดเสี ย หน่อ ย แม้คิ ด
เช่นนัน้ แต่ใบหน้านางกลับแดงก่าระเรื่อออกมาแล้วตอบเขา
“หม่อมฉันจะอยู่ในฐานะอะไร เชลย ทาสหรือเป็ นเพียงของเล่นของ
ท่านอ๋อง”
คนอยากขอฐานะมองไปยังดวงตาสีฟ้าคู่นนั้ เขานิ่งจนนางไม่อาจ
มองได้ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่กนั แน่
“เพียงติดตามเปิ่ นหวางไม่ว่าใครหน้าไหนก็ดถู ูกเจ้าไม่ได้”
เหนียงไป๋ ถอนหายใจกับบุรุษไร้ใจตรงหน้า ท้ายสุดแล้วแม้แต่ฐานะ
54 | จิรัฐติกาล

เขาก็ไม่ยอมมอบให้นาง ดังนัน้ เมื่อนางเงยหน้าแสดงสีหน้าซึง้ ใจให้เขาเห็น

ชินอ๋องก็เอ่ยเพียงว่า “แต่หากเมื่อใดเจ้าคิดทรยศ เปิ่ นหวางจะเป็ นคนสังหาร
เจ้าด้วยมือเปิ่ นหวางเอง”
...คน ๆ นีไ้ ม่ควรมอบความรักให้เลย นางควรจะอยู่ให้ไกลที่สุด!
แต่นา้ ตาของนางกลับหยดรินออกมา “หม่อมฉันจะกล้าทรยศท่านอ๋องได้
เช่นไร” คราวนีน้ างแสดงออกมาสมจริงมาก ทว่าหาใช่เพราะซาบซึ ้งสุดใจ
แต่เป็ นเพราะนางกาลังเวทนาชะตากรรมของตนเองต่างหาก
ไอ้แมวนรกส่งข้ามาเกิดทาไม!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 55

เสียงร้องของแมวที่กาลังร้องตรงหน้านางนีน้ ่าราคาญเสียจนหาก
นางไม่ บาดเจ็ บนางก็คงจะเอาแจกันขว้างใส่หัวของมันไปแล้ว ชี วิตนาง
ตั้ง แต่ ลื ม ตาขึ น้ มายัง ไม่ ส ามารถสะกดค าว่ า สงบได้เ ลย แล้ว ดูเ อาเถอะ
ไอ้แมวนรกนี่กลับยังเอาแต่นอนกลิง้ ไปมาบนพรมอย่างมีความสุขอยู่น่นั !
“เสี่ยวม่านมานี่หน่อย”
เหมียว เสียงแมวตอบรับแทนคาพูด ส่งให้เหนียงไป๋ หัวเราะใส่ไปที
“ดูเหมือนท่านจะเริ่มกลายเป็ นแมวจริง ๆ แล้ว”
แมวที่ว่าลุกขึน้ แล้วเดินเข้าหานาง “ที่จริงแล้วข้าคิดว่าการเป็ นแมวก็
ไม่ ใ ช่ เ รื่ อ งไม่ ดี อ ะไรนัก มี ค นเอาอาหารมาให้ วัน ๆ เอาแต่ น อนและกิ น
ความสุขสบายนีม้ นุษย์เช่นเจ้าย่อมไม่รูจ้ กั ”
“ถ้า เช่ น นั้น ก็ ท่ า นก็ เ กิ ด เป็ น แมวไปตลอดทุ ก ชาติ เ ลยดี ห รื อ ไม่
โทษฐานที่ทาให้ขา้ ต้องติดแหง็กกับชินอ๋องอยู่เช่นนี”้
“ทุ ก อย่ า งล้ว นเป็ น เพราะพวกเจ้า มี ช ะตาร่ ว มกัน จะโทษข้า ได้
56 | จิรัฐติกาล

อย่างไรกันล่ะ”
คนไม่เชื่อชะตาหันมอง “เลิกโกหกสักทีขา้ ไม่เชื่อท่าน”
ฟงลี่ส่ายศีรษะ จากนัน้ ก็กระโดดขึน้ มานอนข้างนาง เหนียงไป๋ ที่แม้
ปากจะบ่นแต่ก็ช่วยลูบขนของมันไปมาให้ ความรูส้ ึกสบายเช่นนีแ้ ทบทาให้
ยมทูตที่กลายเป็ นสัตว์สี่เท้าแทบจะหลับไปอีกสักรอบ “เจ้าเชื่อเถอะ บุรุษ
ปี ศาจผูน้ นั้ กาลังหวั่นไหวกับเจ้าอยู่”
นางลงทุนเกือบตายกลับทาได้แค่ให้เขาหวั่นไหว ช่างคุม้ ค่าเสียนี่
กระไร!
แม้ในใจนึกค่อนขอดประชดประชัน แต่มือของเหนียงไป๋ ก็ยงั คงลูบ
ขนแมวต่อไป จนเจ้าแมวตัวน้อยเคลิม้ ไปกับสัมผัสก่อนเอ่ยต่อ
“หากเจ้าไม่เชื่อข้าก็จงมองข้า ที่ขา้ ยังมีชีวิตรอดเดินไปเดินมาใน
ค่ายทหารได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะเจ้าอยากเลีย้ งข้า”
เหนียงไป๋ มองฟงลี่ อีกครัง้ ที่เ ขาว่าก็มี เหตุผล ชิ นอ๋องเกลียดแมว
ขนาดนัน้ หากเขาโหดเหีย้ มจริงก็คงสั่งให้นาไปสังหารทิง้ แล้ว ไม่มีทางปล่อย
ให้มาเดินลอยหน้าลอยตาเช่นนี ้
เป็ นเพราะนางขอร้อง เขาจึงได้ยอมไว้ชีวิตของมันหรือ ? เป็ นไปได้
อย่างไร??
เหนียงไป๋ ยังคงเถียงกับตัวเอง จนกระทั่งมีเสียงคนเดินเข้ามา เป็ น
เจ้าของกระโจมที่รีบหยุดฝี เท้าเมื่อเห็นแมวนอนอยู่ใกล้นาง
“ให้หม่อมฉันเอามันออกไปไหมเพคะ”
“ไม่ ต้อง เปิ่ นหวางเพียงมาบอกเจ้า ว่าเปิ่ น หวางจับ บิ ด าของเจ้า
ได้แล้ว”
เหนียงไป๋ ลืมเรื่องบิดามารดาไปเสียสนิท พวกเขาเอาตัวรอดทิง้ นาง
ไว้คนเดียว แม้ว่าจะเพราะไร้ท างเลือกแต่ก็ดเู หมือนเห็นแก่ตัวอยู่ดี นางควร
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 57

จะท าเช่ น ไร ช่ ว ยเหลื อ เช่ น ลู ก กตั ญ ญู หรื อ จะปล่ อ ยพวกเขาไปตาม

ยถากรรม?
แต่ ถ้า ค านวณเวลาแล้ว ที่ ป รึก ษาตู่จ างในภพก่อ นหนี รอดไปได้
ต่อมาเขาก็เข้าร่วมกับแคว้นเฉินตีถ้ ูกแต่งตัง้ เป็ นที่ปรึกษาให้กับองค์ชายจน
สามารถขึน้ ครองราชย์ไ ด้ส าเร็จ และสามารถป้องกันจุด บอดของแคว้น
ป้องกันการโจมตีในอนาคตจากชินอ๋อง
แต่มาภพนีเ้ ขาถูกจับกลับมาได้หรือเป็ นผลกระทบมาจากการที่นาง
ยังไม่ตายหรือ? ได้ยินมาว่าบิดาของเหนียงเหนียงฉลาดเฉลียว แผนกลเหนือ
คนแต่ท่ีพลาดท่าต่อชินอ๋องก็เพราะว่าฮ่องเต้เฒ่าหลงคาของเสนาบดีคนอื่น
มากกว่า
คนมีความสามารถแบบนีน้ างควรจะให้เขามีชีวิตรอดอยู่เพื่อช่วย
นางต่อไป การใดก็ไม่สาคัญกว่าการแก้แค้น ว่าแล้วนางก็แสร้งร้องไห้สะอืน้
อีกครัง้
“หม่อมฉันขอตายแทนบิดามารดาได้หรือไม่ ท่านอ๋องโปรดละเว้น
ชีวิตพวกเขาด้วย หากบิดามารดาของหม่อมฉันตายไปหม่อ มฉันก็ไม่อาจมี
ชีวิตต่อไปได้”
พูดไปนางก็ขยับขึน้ มาจึงทาให้เลือดซึมออกมาอีกครัง้ ชินอ๋องมอง
แล้วให้หงุดหงิดใจนัก “เปิ่ นหวางสั่งเจ้าว่าอย่าขยับ”
นางที่แสดงเป็ นลูกกตัญญูมาครึง่ ทางแล้วจะจบลงง่าย ๆ ได้อย่างไร
ว่าแล้วก็พยายามจะลงจากเตียงอีกจนชินอ๋องต้องรีบเข้ามาประคองนางไว้
เหนียงไป๋ เงยหน้ามองเขาทั้ง นา้ ตา ชินอ๋องเห็นแล้วรู ส้ ึกหงุดหงิ ด
งุ่นง่านไม่ชอบใจยิ่งนัก
“ให้บิดามารดาหม่อมฉันเป็ นเชลยช่วยงานก็ได้เพคะ”
เลีย้ งพวกเขาไว้เถอะ อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีประโยชน์ในอนาคต
58 | จิรัฐติกาล

ท่านอ๋องโปรดเชื่อข้า
“หม่อมฉันยอมทาทุกอย่างเพื่ อแลกกับชีวิตพวกเขา” เหนียงไป๋ มอง
ไปยังใบหน้าของเขา ก่อนดึงชินอ๋องเข้ามาจูบ นี่ไม่ใช่จูบกะทันหันทว่าเป็ น
จูบที่นางตัง้ ใจใส่ใจและอ่อนโยน นางค่อย ๆ แตะริมฝี ปากของเขา จากนัน้
ก็ถอยออกมามองสีหน้าเขาว่ารูส้ กึ เช่นไร
การที่นางไม่อยู่โจมอย่างเช่นวันก่อนเพราะเคยเห็นผลของมันแล้ว
บุรุษผูน้ ีเ้ ดาใจยาก นางจะต้องคิดและวิเคราะห์ทุกวินาทีท่ีเขาขยับทาอะไร
สักอย่าง
แต่ตอนนีจ้ ะให้นางเดาไปทางไหน ยินยอมให้นางลงมือเลย หรือว่า
อยากจะจับนางกดลงนา้ ไปเสีย สีหน้าเขาเคยแสดงอารมณ์ไหมนางอยาก
ถามเหลื อ เกิ น รับ มื อ ฮ่ อ งเต้เ ฉิ น ตี ว้ ่ า ยากแล้ว รับ มื อ เขายากยิ่ ง กว่ า เป็ น
สิบเท่า
“หม่ อมฉันขออภัยหากทาให้พระ...” คาพูดของนางขาดห้วงเมื่อ
ตอนนีเ้ ขาเป็ นฝ่ ายดึงนางเข้าไปจูบแทนคาตอบ แรงกดจูบไม่แรงไม่เบานัน้
ถึงกับทาให้นางเอนตัวลงจะล้มอย่างไม่อาจฝื นรัง้ เอาไว้ได้แต่ก็ได้ฝ่ามือหนา
ของชินอ๋องช่วยรัง้ พยุงเอาไว้
ท่ า นเคยทะนุถ นอมสตรี อ่ อ นโยนปลอบประโลมหรื อ ไม่ ชิ น อ๋ อ ง
อยากจะจูบก็จูบจนนางตัง้ ตัวไม่ทนั แต่ในเมื่อแสดงแล้วนางจะผลักเขาออก
ก็ใช่เรื่อง
เหนียงไป๋ รับจูบร้อนแรงจากชินอ๋องราวเปลวเพลิงที่พร้อมเผานางให้
มอดไหม้ นางรูส้ ึกราวกับร่างกายกาลังจะละลายราวขีผ้ งึ ้ รนไฟ ได้แต่ปล่อย
ร่างกายให้อ่อนยวบอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงนัน้
บุรุษผูน้ ไี ้ ม่รูจ้ กั ถนอมสตรีเลยสักนิด มือก็หยาบกร้านเพราะทาศึกจับดาบมา
นานปี เมื่ อแตะสัม ผัส ผิ วเนื ้อในของนางก็รู ้สึก ราวร่างกายถูกลากไปกับ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 59

พืน้ ทรายอย่างไรอย่างนัน้
แต่เหนียงไป๋ สิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่สิ่งนี ้ หากนางยอมเขาแล้วก็ไม่
ต่างจากสตรีท่ีผ่านมาของชินอ๋อง เขาจะหลงนางได้สกั กี่วันกัน ดีไม่ดีพรุ่งนี ้
เช้าตื่นขึน้ มาเขาอาจลากนางไปเผาไฟเพราะไม่พอใจลีลาบนเตียงของนาง
ก็ได้
“ท่านอ๋องเพคะ” นางหอบเหนื่อยเมื่ อหลุดจากจูบอันร้อนแรงนั้น
ปล่อยให้อีกฝ่ ายก้มลงไปยังส่วนอื่นเพื่อจุดไฟต่อ
“หม่อมฉันรูส้ ึกเจ็บแผล” สิน้ คา ชินอ๋องก็เงยหน้าขึน้ มา สายตาของ
เขามองไปยังลาคอที่ยงั คงมีผา้ พันแผลเลือดซึมอยู่
“เปิ่ นหวางจะเรียกหมอมาเปลี่ยนผ้าพันแผล”
“ขอบพระทัยเพคะ แล้วเรื่องบิดามารดาหม่อมฉัน”
ชินอ๋องเห็นใบหน้าที่ขึน้ สีแดงระเรื่อตรงหน้าก็รูส้ ึกพอใจ เขาจึงตอบ
ในสิ่งที่ไม่เคยทามาก่อน “เอาอย่างที่เจ้าว่า ตอนนีฮ้ ่องเต้เฒ่ายังหลบหนีอยู่
หากบิดาเจ้ายอมช่วยเปิ่ นหวาง เปิ่ นหวางจะละเว้นโทษตายให้”
เขาก็ยังคงเป็ นชิ นอ๋องที่โหดเหีย้ ม เหลือทางถอยเอาไว้ให้ตนเอง
เสมอ หมากทุกตาที่เขาวางจะต้องได้ประโยชน์ไม่ได้หลงมัวเมาไปกับมารยา
สตรีเช่นที่นางหวัง
“หม่อมฉันขอบพระทัยแทนบิดามารดาหม่อมฉันเพคะ”
“เจ้า พั ก เถอะ เปิ่ นหวางจะออกไปจั ด การงานต่ อ แล้ว จะให้
หมอหลวงมาทาแผลให้ เจ้ารีบหายเข้าใจไหม”
เหนียงไป๋ ได้ยินเสียงอ่อนนุ่มพูดประโยคสุดท้ายคล้ายกับบอกบอก
เป็ นนัยให้นางรีบหายจะได้เป็ นของเขาเสียทีแล้วก็อดรูส้ ึกขนลุกขึน้ มาไม่ได้
นางคงต้องหาทางยืดเวลาให้แผลนี่อยู่ต่อไปอีกสักหลายวัน
อันว่าแผนการศึกวังหลังว่ายากแล้ว แผนการรับมือกับชินอ๋องนั้ น
60 | จิรัฐติกาล

ยากยิ่งกว่าหลายพันเท่า นางไม่เข้าใจอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเขาเลย
สักนิด อย่างก่อนที่จะออกไปก่อนหน้านี ้ เขาอ่อนโยนต่อนางเสียหลายส่วน
แต่พอกลับมาอีกครัง้ นางกลับถูกโยนลงจากเตียงอีกแล้ว
ถ้าเป็ นแบบนีช้ าตินีน้ างคงไม่หายขาดจากแผลเป็ นแน่ เหนียงไป๋
ที่ทรุ ดอยู่ขา้ งเตียงมองเขากาลัง คลอเคลี ยสตรีนางน้อยสามคนอย่างเช่ น
คืนแรก นางก็รูส้ กึ ว่าคิดถูกแล้วที่ไม่ยอมเขาก่อนหน้านี ้
เกิดอะไรขึน้ วิญญาณปี ศาจเขาถึงได้เข้า ๆ ออก ๆ ตลอดเวลา คน
ไม่ เ ข้าใจเรื่องราวไม่ รูเ้ ลยว่าตัวเองทาอะไรผิ ด เสียงกระเซ้าดัง จากหญิ ง
เหล่านัน้ จนน่าราคาญทาให้ชินอ๋องใช้ผา้ อุดปากเอาไว้
เหนี ย งไป๋ กลื น น ้า ลายแล้ว หัน ไปทางอื่ น แต่ หูยัง ได้ยิ น เสี ย งเนื ้อ
กระทบเนือ้ จากบนเตียงดังก้องกระโจม ราวกาลังระบายอารมณ์ความแค้น
แล้วเหตุใดจึงต้องมาทาต่อหน้านางด้วย!
ตุ๊บ! สตรีท่ีเขาสุขสมเสร็จก็ถูกถีบลงจากเตียง เหนียงไป๋ ไม่อยาก
มองก็ตอ้ งมอง สตรีนางนัน้ มองหน้านางด้วยสีหน้าเวทนา แต่มุมปากนาง
กลับ เย้ย หยัน ราวบอกว่ า ต่ อ ไปตัว นางเองก็ จ ะตั้ง เผชิ ญ ชะตากรรมนี ้
ไม่ต่างกัน
เพราะฉะนั้นตอนนีน้ างจึง รีบขยับตัวหลบไปหลังเตียงแล้ว ปิ ด ตา
ไม่ยอมเงยขึน้ มาอีก คนที่ถูกลืมไปแล้วอยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝี เท้าเดิน เข้ามา
ชินอ๋องยกใบหน้านางขึน้ “ลืมตา”
หากนางไม่ทาตามคงได้ตายเป็ นแน่ เหนียงไป๋ จาใจต้องลืมตาตาม
คาสั่ง มองร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า ทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและรอย
แผลเป็ นไม่ต่างจากใบหน้าของเขาเลยสักนิด
คงเพราะเขาใส่หน้ากากทาให้นางสังเกตแววตาของเขาได้ไม่ ชดั เจน
นัก ไม่กล้าพูดอะไรออกไปได้แต่ฟังสิ่งที่เขาเอ่ยต่อ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 61

“สตรีเช่นเจ้ารูจ้ กั คาว่ายางอายเป็ นด้วย”

แล้วท่านล่ะ รูจ้ กั คาว่าอายฟ้าดินหรือไม่ มาแสดงอาวุธต่อหน้านาง
เช่นนี ้
“หม่อมฉันไม่ทราบว่าทาอะไรผิด” นั่นสิ บอกนางหน่อย ก่อนออกไป
ยังดี ๆ อยู่เลย แต่พอกลับมานางก็กลับถูกโยนลงจากเตียง มองเขาเสพสม
กับสตรีมากหน้าหลายตาเสียหลายชั่วยาม
“เจ้าก็ไม่ต่างจากสตรีผนู้ นั้ ”
ท่านช่วยพูดอะไรให้กระจ่างหน่อยไม่ได้รึ? “พระองค์หมายถึงใคร?”
ถามได้เพียงเท่านัน้ เขาก็สะบัดหน้านางออกจนทรุดลงกับพืน้ จากนัน้ ก็เดิน
กลับไปจัดการสตรีท่ีเหลือเพียงหนึ่งเดียว อย่าถามถึงสี่คนก่อนหน้าที่ตอนนี ้
ถูกยกออกไปหมดแล้ว
ชินอ๋องท่านช่วยเป็ นผูเ้ ป็ นคนสักหนึ่งเค่อได้ไหม นางตามไม่ทนั จริง
ๆ หลังจากเขาระบายอารมณ์จนหมดไปหนึ่งชั่วยาม สตรีนางสุ ดท้ายก็ถูก
หอบหิว้ ออกจากกระโจมไป
“มาเช็ดตัว”
คาสั่งนี่อีกแล้ว นี่เป็ นครัง้ ที่สองแล้ว โชคดีท่คี รัง้ ก่อนนางไม่ทนั ลงมือ
ท่าว่าคราวนีค้ งไม่อาจหนีพน้ ได้ เหนียงไป๋ ที่มือเป็ นอิสระรับอ่างนา้ ทองคามา
ไว้ในมือแล้วหยิบผ้าขึน้ มาเช็ดตัวเขา
มือนางมองไปยังหน้ากาก ลังเลที่ จะแตะหรือไม่ไม่ดี แต่เมื่อเห็นว่า
มือใกล้ถึงแล้วเขาก็ไม่ได้เอ่ยห้าม นางจึงถอดออกมา ครานีน้ างได้เห็นแวว
ตาเขาแล้ว ดวงตาปี ศาจคู่นนั้ บัดนีก้ ลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เหนียงไป๋ ไม่ มี ทางถามเขาแน่ ว่า ใครเป็ น คนท า เพราะไม่ ว่ า สตรี
คนไหนที่ทาให้เขาเป็ นแบบนี ้ สตรีนางนั้นก็เป็ นศัตรู กับนางเช่นกัน เพราะ
นางเป็ นคนถูกรองรับอารมณ์ บัดซบสิน้ ดีอย่าให้นางรูว้ ่าเป็ นใคร
62 | จิรัฐติกาล

นางวางผ้า แตะไปยัง หน้า ผากกว้า งซับ เหงื่ อ ท่ า นอ๋ อ งผู้ยิ่ ง ใหญ่

ปล่อยให้ดวงตาคมมองนางไม่วางตาราวกาลังจับผิด
“เจ้ายังเจ็บแผลอีกหรือไม่”
ให้ตายคน ๆ นี ้ ผีเข้าผีออกจนนางรับไม่ทนั
“คราวนีท้ ่านหมอพันแผลจนหม่อมฉันแทบจะขยับคอไม่ได้ คิดว่าคง
ไม่กระทบกระเทือนอีก” ยกเว้นตอนที่ท่านอ๋องโยนข้าไปเมื่อไม่กี่ช่วั ยามก่อน
“ดี รีบหาย เพราะอีกสามวันเราจะกลับเมืองหลวนหลีกนั ”
มือนางชะงักมองตาเขาอีกครัง้ ดวงตานั้นที่จับอาการก็ขมวดคิว้
ถามต่อ “เจ้าไม่อยากไปกับเปิ่ นหวาง”
เหนียงไป๋ ยิม้ ปลอบพยายามเก็บอาการ หันมาวางผ้าบิดนา้ รอบใหม่
หลบซ่ อ นแววตาครุ่ น คิ ด ว่ า จะท าอย่ า งไรจึ ง จะหนี ไ ปได้ แต่ พ อหัน มาก็
มีเพียงแต่คาหวานให้เขา
“หม่อมฉันยินดีติดตามท่านอ๋องไปทุกที่ ไม่ว่าพระองค์จะอยู่ท่ีใด
หม่อมฉันก็จะอยู่ดว้ ย”
“เจ้าไม่โกรธเปิ่ นหวางที่ทากับเจ้าก่อนหน้านี”้
ข้าเลื อกได้ท่ีไ หน แม้ในใจจะโกรธจนอยากก่นด่ าเท่าใดก็ไ ม่อาจ
ระบายออกมาตรง ๆ นางแสนเบื่อหน่ายและราคาญปี ศาจตนนีเ้ หลือเกิน
“หม่อมฉันเป็ นเพียงสิ่งที่พระองค์ตอ้ งการ ไม่มีสิทธิ์ท่ีจะโกรธท่าน
อ๋องเสียด้วยซา้ แค่คิดหม่อมฉันก็ไม่กล้า”
“ดี”
ดีหมายความว่าอย่างไร เหนียงไป๋ มองเขาอีกครัง้ ก็พบว่าเขาหลับตา
ไปแล้ว เขากดเสียงต่าเอ่ยคาเมื่อนางหยุดมือ “เช็ดต่อไป”
เหนียงไป๋ ลอบถอนใจในใจ จัดการเช็ ดตัวเขาต่ อไป เช็ ดตัว ท่ อ น
บนน่ะ ไม่ เ ป็ นไร แต่ทาไมเมื่ อนางเช็ ดไปยัง เบือ้ งล่างแล้ว อาวุธ ที่ว่ากลับ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 63

ค่อย ๆ ขยับโตขึน้ มาอีกเล่า!?

นี่ คื อ หายนะชัด ๆ ว่ า แล้ว ก็ รี บ เช็ ด แล้ว ยกอ่ า งขึ น้ แต่ ยัง ไม่ ทันไร
มือของนางก็กลับถูกเขาดึงรัง้ เอาไว้ “หม่อมฉันจะเอานา้ ไปเท พระองค์หลับ
เถอะเพคะ”
นางรีบสลัดจากมือที่กุมไว้เพียงหลวม ๆ นัน้ ออก แล้วรีบออกจาก
ห้องนอนไป ชินอ๋องมองฝี เท้าเร่งรีบของนางแล้วก็ได้แต่ถอนใจ “ดูก็รูว้ ่าเจ้า
ฝื นแสดง แต่ขา้ ก็ยงั อยากเห็นเจ้ากล่าวคาเท็จต่อไป เหนียงเหนียง”
เหนียงไป๋ หอบนา้ ออกไปด้านนอก เชลยสาวที่อยู่ดา้ นนอกก็รับไป
ดวงตานางมองไปรอบ ๆ ได้ยินมาว่าบิดามารดาของเหนียงเหนียงถูกขังอยู่
ในบริเวณค่ายทหาร นางจึงเดินไปยังทิศที่เห็นว่ามีทหารเฝ้าอยู่มาก คนที่ถูก
สั่งก่อนหน้าจึงทาเป็ นมองไม่เห็น
จงหลุนเดินตามนางไปห่าง ๆ สังเกตท่าทีของนาง แต่เหนียงเหนียง
กลับนิ่งจนน่าแปลกใจ ยิ่งตอนนางเห็นสภาพบิดามารดา สายตาของนางนัน้
ราวกับมองคนแปลกหน้า ไม่ ไ ด้รอ้ งไห้ฟูม ฟายหรือแสดงความรู ส้ ึกใด ๆ
ออกมา
นางนั่ง ลงตรงรถม้า ที่ มี ค อกกั้น ล้อ มรอบ บิ ด ามารดาถูก ทรมาน
กักขังนอนหมดสภาพอยู่ตรงหน้า มารดาของนางลืมตาขึน้ มาแล้วเรียกชื่อ
“เหนียงเหนียงลูกรัก”
“ท่านแม่ท่านอย่าลุกขึน้ มาเลย” แทบไม่เหลือสภาพเป็ นคน ดูก็รูว้ ่า
โดนชินอ๋องระบายอารมณ์มามากขนาดไหน
ตู่จางมองบุตรสาว สารวจร่างกายของนางก่อนมองเห็นรอยแดงตรง
ข้อมือและรอยแผลตรงลาคอ “ชินอ๋องทรมานเจ้าใช่ไหม” เสียงของเขาออก
ถึงความรูส้ กึ ผิดที่ไม่อาจพานางไปด้วยได้
แต่ น างกลับ คิ ด ว่ า ดี แ ล้ว ที่ ไ ม่ พ านางหนี ไ ปด้ว ย ไม่ เ ช่ น นั้น ตอนนี ้
64 | จิรัฐติกาล

สภาพนางก็คงไม่ต่างกัน ดีไม่ดีเรื่องในครัง้ ที่เหนียงเหนียงถูกลากไปอยู่กลาง

สนามรบก็อาจด้วยสาเหตุนี ้
ใครทาให้ปีศาจโกรธคน ๆ นัน้ ก็จะไม่เหลือเถ้ากระดูกให้ฝังดิน
“ชินอ๋องดูแลลูกดีมาก ท่านพ่อไม่ตอ้ งห่วง”
ที่ ผ่ า นมานางยัง รัก ษาพรหมจรรย์ไ ด้ก็ แ สดงว่ า เขาเมตตานาง
มากกว่าสตรีคนอื่น จะด้วยอะไรก็ไม่ทราบได้ แต่นางถือว่าตัวเองโชคดี
“พวกท่านหิวหรือไม่ ” นางมองไปยังจานอาหารที่แทบจะเหมื อน
อาหารสุนัข หากนางนาอาหารดี ๆ มาให้ ชินอ๋องจะว่าเช่นไร นางคานวณ
ส่วนได้สว่ นเสียในใจอย่างเงียบ ๆ
หากนางไม่นาอาหารและยามาให้ก็จะดูอกตัญญู แต่หากนางนามา
ก็จะเหมือนว่าตัวนางยังภักดีต่อแคว้นหลุนอิงและเป็ นศัตรูกบั เขา
“ข้าจะขอร้องให้ท่านอ๋องรักษาพวกท่าน แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตข้า
ก็ยอม ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านอดทนอีกนิดนะเจ้าค่ะ”
เหนี ย งไป๋ เลื อ กอย่ า งหลั ง ไม่ อ าจช่ ว ยพวกเขาได้ แ ต่ ก็ อ ยาก
แสดงออกว่าเป็ นบุตรีท่ีกตัญญูแต่ไม่สามารถทาอะไรได้อย่างที่ใจคิด อันว่า
ปากคนนัน้ แค่พดู ออกไปให้ถูกทาง นางก็จะเอาชนะปี ศาจได้เช่นกัน

“นางพูดเช่นนัน้ ?”
จงหลุนพยักหน้าและยืนยันอีกครัง้ มองสีหน้าชิ นอ๋องที่น่ิงคิดอยู่
ครูห่ นึ่ง “จับตาดูต่อไป เพิ่มเวรยามกลางคืนเป็ นสองเท่า”
“แล้วเรื่องเคลื่อนทัพล่ะพ่ะย่ะค่ะ”
ชินอ๋องมององครักษ์แล้วสั่ง การด้วยนา้ เสียงเฉี ยบคม “ถึงเวลาก็
ออกเดินทาง” เขาไม่อาจรัน้ รอได้อีกแล้วเพราะจดหมายที่ได้รบั เมื่อหลาย
ชั่วยามก่อน จดหมายที่ทาให้เขาต้องมาระบายอารมณ์ใส่สตรีไม่ได้ความ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 65

และยังลงไม้ลงมือกับเหนียงเหนียงเพียงเพราะนางเป็ นสตรีเหมือนกัน
จงหลุนรับคา จากนัน้ ก็เดินออกจากกระโจม ระหว่างทางก็สวนทาง
กับแม่นางเหนียงเหนียงพอดี จึงได้คอ้ มกายคานับนางทีหนึ่งแล้วเดินจากไป
เหนียงไป๋ หันมองจงหลุนเพียงแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมาอี กครั้ง
จากนัน้ ก็คกุ เข่า “หม่อมฉันกลับมาช้า ท่านอ๋องโปรดลงโทษด้วย”
ชายหนุ่มเอนกายรินสุรา ไม่ได้แสดงทีท่าโกรธเคืองอย่างที่นางกลัว
“เจ้าไปไหนมา”
“หม่อมฉันเพียงไปเยี่ยมบิดามารดา ได้เห็นสภาพพวกเขาแล้ว...”
เอ่ยเพียงเท่านัน้ นางก็รอ้ งไห้ออกมาแล้วก้มลงโขกหน้าผากไปกับพืน้
“ท่านอ๋องได้โปรดประทานยาและอาหารแก่บิดามารดาของหม่อม
ฉันด้วย” นางไม่ได้ลุกขึน้ มา คิดถึงจงหลุนที่เดินสวนทางออกไปก่อนหน้า
ท่าทางว่าตอนนีน้ างจะขยับตัวทาอะไรก็คงถูกเขาจับตามองไปเสียทุกย่าง
ก้าวเป็ นแน่ เพียงนางไปพบมารดาองครักษ์ของเขาก็มารายงาน หากว่านาง
ไม่พดู ความจริงเห็นทีนางจะถูกม้าลากไปกับพืน้ จนตายอย่างทรมาน
ชินอ๋องถอดหน้ากากวางเอาไว้แล้วรินสุราเข้าปาก ไม่ได้ตอบรับหรือ
ปฏิเสธ แต่กลับสั่งให้นางเข้าไปหาเขาเสียแทน “มานี่”
เหนียงไป๋ ลุกขึน้ ตามคาสั่งก้มหน้าซับนา้ ตา กาลังจะนั่งลงบนที่น่ ัง
ว่างข้างชินอ๋อง ทว่ากลับถูกดึงรั้งเข้าไปนั่งลงบนตักอย่างรวดเร็ว “ดื่มเป็ น
เพื่อนข้า”
นางมองจอกสุราในมือเขา คิดจะรับมาถือเอาไว้ แต่ชินอ๋องกลับยก
ออกห่างจากนัน้ ก็ยกรินใส่ปากตัวเองแล้วดึงปากนางเข้าไปรับสุราแทนการ
ดื่มจากจอก
เขาพึ่ง จะพักกิจ กรรมไปไม่ ถึง ครึ่ง ชั่วยามก็มี แรงแล้ว เรื่องนีน้ าง
ยอมรับนับถือเขาจริง ๆ นางไม่คิดฝื น ยอมรับเหล้าเข้าปากจนสุราหมดปาก
66 | จิรัฐติกาล

เขาก็ปล่อยนาง จากนัน้ ก็รนิ จอกต่อไป

หรือเขาคิดจะมอมเหล้านาง คนคิดไกลก้มลงรับสุราจอกที่สองไม่รอ
ให้เขาดึงตัวนางเข้าหา เมื่อสุราจอกที่ส องถูกกลืนลงท้อง นางก็ถอยห่าง
ออกมาจากเขาเล็กน้อย ร่างกายนีอ้ ่อนแอจริง ๆ สุราเพียงสองจอกก็ทานาง
เริ่มมึนศีรษะ เหนียงไป๋ รีบเกาะคอเขาพยุงตัวไม่ให้เซล้มไปด้านหลังเสียก่อน
ชินอ๋องมองแก้มนางที่แดงระเรื่ออยู่ตรงหน้า ดูเหมือนสุราจะไม่ถูก
กับนาง แต่เขาก็ยงั คงไม่คิดจะหยุด ยังคงเทสุราจอกต่อไป แล้วดึงนางมารับ
สุราอีกครัง้
เหนี ย งไป๋ กลื น สุ ร าเข้ า ปาก คิ ด ว่ า เขาก าลั ง มอมเหล้ า นาง
เพื่อสอบถามความจริง ชาติก่อนนางคอแข็งราวกับทองแดง มาชาตินีก้ ลับ
กลายเป็ นคนคออ่อนก็แทบจะทนไม่ไหว นางฟุบลงกับบ่าเขาแล้วเอ่ย
“ท่านอ๋องกาลังแกล้งหม่อมฉันใช่ไหมเพคะ” นางพยายามเงยหน้า
ขึน้ มาแต่ก็ทาได้เพียงเอนไปมา ทาให้ชินอ๋องประคองใบหน้านางลงบนเตียง
แทนการนั่งคุยแบบเดิม
“หากเจ้าไม่หัดดื่ม ต่อไปภายภาคหน้าก็อาจถูกศัตรู จัดการได้โดย
ง่ายดาย”
ท่านต่างหากที่เป็ นศัตรู ของนาง ตัง้ แต่ลืมตานางก็สลัดเขาไม่หลุด
สักที หนทางที่จะหนีจากปี ศาจตนนีเ้ หตุใดมันจึงได้ดมู ืดมนเช่นนีน้ ะ ว่าแล้ว
เหตุใดนางจึงได้มองเห็นแต่ความมืดเช่นนีก้ นั “ใครปิ ดไฟ”
อาการแบบนีเ้ รียกว่าเมา ปิ ดตาตัวเองแต่ถามว่าใครปิ ดไฟ ชินอ๋อง
หันไปรินสุราแล้วป้อนเข้าปากนางอีกครัง้ ท่านจะเอาเสียให้ได้ใช่ไหม ได้
มาลองดูกนั ว่าใครจะหลงกลใคร
พอเขาจะปล่อยนางก็ดึง รั้นเอาไว้แล้วจูบกลับ เสีย งในลาคอเอ่ย
วาจาต่อว่าอีกฝ่ าย “พระองค์อย่าทาให้หม่อมฉันต้องการแล้วจากไปสิเพคะ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 67

หม่อมฉันก็เพียงแค่ทาตามหัวใจ เหตุใดพระองค์ถึงได้ผลักไสหม่อมฉันไป”
นางยังคงพร่าพูดความเจ็บปวดที่แกล้งแสดงต่อไป มือไม้ก็เคลื่อนไปตามตัว
เขาคล้ายคนไม่ได้สติ
“พระองค์ได้โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วย”
นางกาลังเล่นกับไฟผิดกอง ชินอ๋องใช่คนรักษาคุณธรรมไม่ เขาก็แค่
บุรุษมักมากคนหนึ่งดังนัน้ เมื่อนางจุดไฟ เขาก็สานต่ออย่างรวดเร็ว ความ
ปรารถนาที่เขาอัดอั้นมานานกาลังถูกปลดปล่อย เหนียงไป๋ นึกอยากหยุด
เมื่ อมื อเขาปลดเสื อ้ ผ้านางออก คนจะค้านก็คงไม่ ทันเสียแล้ว นางจะทา
เช่นไรดี
มีคนร้าย!!! เสียงด้านนอกดังเอ็ดตะโรทาให้ชินอ๋องจาต้องวางมือ
ด้วยสีหน้าหงุดหงิดใจ จากนัน้ ก็จับดาบหันมาสั่งนาง “อยู่ในนีห้ า้ มออกไป
เด็ดขาด”
เหนียงไป๋ พยักหน้ารับ มองเขาออกไปจัดการคนร้ายที่ว่า เมื่อแผ่น
หลัง อี ก ฝ่ ายลับ หายไปนางก็ ย กมื อ ไหว้ป ลก ๆ ขอบคุณ คนร้า ยที่ ม าได้
ถูกจัง หวะทาให้แมวที่เ ดินเข้ามาเงยหน้าขึน้ มองท่าทางแปลกประหลาด
ของนาง
“ไม่ตอ้ งมาเคารพข้าตอนนี”้
นางไม่ได้ไหว้เขาเสียหน่อย “เจ้าหายไปไหนมา ปล่อยให้ขา้ รับมือ
กับชินอ๋องจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว”
“นั่น เป็ น ปั ญ หาของเจ้า ไม่ ใ ช่ ข องข้า ” แหมพูด แบบนี ้มัน น่ า ยก
ไหสุราปาหัวนัก
“ด้านนอกมีอะไรกัน”
“พวกฮ่องเต้เฒ่าหมายคิดชิงตัวบิดาเจ้า”
นางพึ่งจะก้มหน้าขอร้องให้เ ขาเมตตาบิดามารดาส าเร็จ แต่แล้ว
68 | จิรัฐติกาล

ฮ่องเต้แคว้นหลุนอิงก็ทาเสียงเรื่องอีก ช่างเกิดมาไร้ประโยชน์สนิ ้ ดี ไม่รูว้ ่าเขา

กลับมาคราวนีน้ างจะโดนอะไรอีก
“เสี่ยวม่านเรื่องของชินอ๋องในชาติท่แี ล้ว ข้าไม่ได้ใส่ใจมากนัก ได้ยิน
แค่เพียงว่าเขาเป็ นแม่ทพั ที่โหดเหีย้ มและไร้ปรานี แต่ไม่เคยรับรูว้ ่าเขาเคยมี
พระชายาหรือแต่งสนมอนุมากเท่าไร”
นางเคาะมือเป็ นจังหวะกวนแมวขีเ้ ซา “เสี่ยวม่าน” นางเรียกเป็ นครัง้
ที่สอง แต่แมวที่ไม่ยอมรับชื่อนัน้ เอาแต่ปิดตาสนิท
“เสี่ยวม่าน ม่านม่าน”
“ตราบใดที่เจ้าเรียกข้าด้วยชื่อนัน้ ข้าจะไม่ตอบเด็ดขาด”
แหมเพราะนางอยากรู ห้ รอกจึงยอมเรียกชื่อจริงของมัน “ว่าอย่างไร
ฟงลี่”
ดวงตาแมวเปิ ดขึ น้ มา และสิ่ ง ที่มันเอ่ย ออกมาประโยคแรกก็ คื อ
“ถือว่าความจาเจ้ายังดีอยู่”
นางรู ส้ ึกว่าพวกเราเหมือนคู่กัดกัน พูดดีกันได้สกั เค่อก็นับว่าดีมาก
แล้ว แต่เพื่อข่าวในกาลข้างหน้านางต้องยอมสักหน่อย
“ข้าผิดไปแล้วได้โปรดนายท่านให้อภัย ตกลงจะเล่าได้หรือยัง”
ฟงลี่ลืมตาขึน้ มอง “อันที่จริงแล้วเรื่องราวต่อจากนีข้ า้ ก็ไม่แน่ใจว่า
จะเปลี่ยนไปมากเท่าไร”
“เหตุใดพูดเช่นนัน้ ”
“เจ้าก็เห็นสภาพข้าแล้ว เป็ นเพราะข้าเปลี่ยนชะตาสวรรค์ ทาให้
ตอนนีไ้ ม่สามารถคาดเดาเหตุการภายภาคหน้าได้ แต่ภพก่อนนัน้ เมื่อชินอ๋อง
ยกทัพกลับเมืองหลวงเขาก็ได้รบั สมรสพระราชทานทันที”
ดีจริงเชียว นางมีทางรอดแล้ว
“เจ้าอย่าลืม หากเขาหลงสตรีนางอื่นเจ้าก็หมดทางแก้แค้นจะดีใจ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 69

ไปไย” แมวที่อ่านความคิดนางได้ตอบกลับ
เหนียงไป๋ หันมาถอนใจกับเขา “ขืนให้ข้าปรนนิบัติชิ นอ๋อ งทุก คื น
มีหวังกระดูกข้าละเอียดเป็ นผงแล้ว”
นางเห็ น ทุ ก กระบวนท่ า ทุ ก สัม ผัส รุ น แรงในการลงมื อ ร่ า งนาง
ในตอนนีท้ ่ีอ่อนแอปลิวลมคงหักคามือเขาแน่ หรือเพราะนางเป็ นแบบนีเ้ ขา
เลยไม่กล้าลงมือจริง ๆ ไม่ได้การนางต้องกินให้นอ้ ยกว่าเดิม
“เหนียงไป๋ เจ้านี่สอนไม่รูจ้ กั จาสักคา ข้าไม่อยู่แล้ว” ฟงลี่ลกุ ขึน้ ยืดขา
ยาว ก่อนจะสะบัดขนแล้วเดินนวยนาดออกไปด้านหลังกระโจม
นางคิดไปเองหรือเปล่าว่าเขาเริ่มจะเหมือนแมวขึน้ ทุกวัน
พอแมวไปแล้วนางถึงรู ส้ ึกว่าด้านหน้าสงบลง เจ้าของดวงตาปี ศาจ
ก้าวเท้าเข้ามาหานาง เหนียงไป๋ รูง้ านรีบลงจากเตียงแต่เขาก็เร็วพอที่จะรัง้ ตัว
นางไว้ได้ทนั
ตอนนี ้น างอยู่ ใ นสภาพนอนหงายมี เ ขาคร่ อ มทั บ อยู่ ด้ า นบน
ชายหนุ่มถอดหน้ากากออก “บอกมาว่าเจ้ามีแผนอะไรอีก”
แผนอะไรไม่ทราบ “หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าพระองค์พดู เรื่องอะไร”
“เหนียงเหนียง เปิ่ นหวางให้โอกาสเจ้าแล้ว ถ้าเช่ นนั้นก็ตามเปิ่ น
หวางมา”
เหนียงไป๋ ถูกเขาลากออกจากกระโจม เมื่ อนางออกมาก็พ บบิดา
มารดาถูกจับมัดกองอยู่กับพืน้ พร้อมกับฮ่ องเต้หลุนอิงซง อีกทั้งยัง มี ช าย
อีกคน...
“เจ้าจาชายผูน้ นั้ ได้หรือไม่”
เหนี ย งไป๋ มองตามมื อ เขา มองไปยัง ชายที่ น างพึ่ง เคยเห็ น หน้า
ใบหน้า เขาหมดสภาพจนนางนึ ก สภาพปกติ ข องเขาไม่ อ อก ก็ น างไม่ ใช่
เหนียงเหนียงจะจาได้เช่นไร “หม่อมฉันไม่รูจ้ กั เพคะ”
70 | จิรัฐติกาล

“เหนียงเหนียง เจ้าลืมข้าได้เช่นไร ข้าคือต้าถังคู่หมัน้ ของเจ้าอย่างไร

เล่า”
หา! เหนียงเหนียงมีค่หู มัน้ ด้วย!? ทาไมแมวนรกไม่เคยบอก ตอนนี ้
แมวนรกที่ว่าคงสะดุง้ ทุกครัง้ ที่ได้ยินนางเรียกเขาว่าแมวนรก ฟงลี่จึงตอบ
กลับมา “ก็เจ้าไม่เคยถาม”
สรุ ปแล้วเป็ นความผิดของนางสินะ เหนียงไป๋ คร้านเถียงจึงหันมา
สนใจความซวยตรงหน้าต่อ หากนางยังยืนยันคาเดิมจะมีผลเสียอย่ างไร
ชินอ๋องจะเชื่อนางหรือเชื่อชายผูน้ นั้
นางไม่ทนั ตอบชายผูน้ นั้ ก็คลานเข้ามาหานาง เหนียงไป๋ ขยับตัวหนี
ไปด้านหลังชินอ๋องโดยไม่รูต้ ัว เผลอเกาะเสือ้ เขาไว้แน่น ก็นางไม่รูจ้ กั จะให้
นางยอมให้เขาแตะเนือ้ ต้องตัวได้เช่นไร
ชินอ๋องมองสตรีด้านหลังจากนั้นก็หันกลับมาสนใจบุรุษตรงหน้า
ใช้เท้าเหยียบมือชายผูน้ นั้ จนทรุดลงไปกับพืน้
“พระองค์เชื่อหม่อมฉันนะเพคะ หม่อมฉันไม่เคยรู จ้ ักเขา ท่านพ่อ
ท่านแม่ท่านช่วยยืนยันหน่อยเจ้าค่ะ”
ตู่จ างบิดาของนางมองตาบุตรสาวที่อยู่ด้านหลังชิ นอ๋องที่เต็มไป
ด้วยความหวาดกลัวแล้วก็เข้าใจ “เรียนท่านอ๋องชายผูน้ ีโ้ กหกพกลม พวก
กระหม่อมไม่เคยพบเขามาก่อน”
“ท่านพ่อตาเหตุใดท่านพูดเช่ นนั้น การที่ขา้ ยอมเสี่ยงตายมาช่ วย
นางก็เพราะว่าคาสัญญาครัง้ ก่อน เหนียงเหนียงเจ้าลืมคาสัญญานั้นแล้ว
ใช่ไหม”
แน่นอนเพราะข้าไม่ใช่เหนียงเหนียง ไม่รูว้ ่าร่างนีก้ ับชายผูน้ ีพ้ ัฒนา
ความสัม พันธ์ไ ปถึง บนเตียงหรือยัง หากเป็ นเช่ นนั้นความมั่นใจของนาง
ตัง้ แต่ลืมตาก็คงสูญเปล่า
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 71

“ข้าไม่รูว้ ่าเจ้าพูดเรื่องอะไร ท่านอ๋องอย่าได้ฟังคาลวงจากชายผูน้ ี ้

เด็ดขาด”
ในตอนนีน้ างอ่านแววตาของเขาไม่ออกเลยสักนิด
“ถ้าเจ้ายืนยันว่าไม่ รูจ้ ักคนผู้นี ้ หากเปิ่ นหวางจะ...” เขาเอ่ยละไว้
ขณะที่สง่ ดาบให้นางเป็ นความหมายนัย ๆ
เหนียงไป๋ มองดาบในมือก็เข้าใจความหมาย เขาอยากให้นางลงมือ
สังหารคนคนนีด้ ว้ ยตนเองเพื่อพิสจู น์คาพูด หากนางไม่ได้รูจ้ กั ชายผูน้ ี ้ นางก็
ควรจะสามารถฆ่าเขาได้
“หม่อมฉัน...”
“เจ้าลังเล”
นางต้องแสดงเป็ นสตรีอ่อนแอต่างหาก หากนางรีบจับดาบแล้วสังหาร
เขาทันที เขาก็จะมองว่านางหาได้อ่อนแอเป็ นสตรีเชื่อง ๆ ที่จะเชื่อฟั งเขา แต่
หากนางไม่รบั เขาก็จะหาว่านางพูดปดอีก...
โอ๊ย! เป็ นเหนียงเหนียงนี่ลาบากจริง ๆ
“หม่อมฉันไม่เคยจับดาบ” ชินอ๋องเดินมาด้านหลังนาง จับมือนาง
แล้วใส่ดาบไว้ในมือของนางส่วนเขาประคอง แบบนี ้ ยิ่งถ้านางเป็ นเหนียง
เหนียงตัวจริงเขาก็จะยิ่งจับผิดได้ง่ายยิ่งกว่าเดิม
แต่บงั เอิญว่านางไม่ใช่ พอมีแรงเขาช่วยกุมมือนาง ดาบที่ตอนแรก
หนักจนยกไม่ขึน้ ก็สามารถยกขึน้ มาได้ มันถูกยกจ่อไปยังร่างชายที่พูดมาก
จนนางเกือบซวย
“เหนียงเหนียงแสดงให้เปิ่ นหวางดูสิว่าเจ้าพูดจริง” เขากระซิบข้างหู
นางเสี ยงแผ่ ว เป็ นเสี ยงแผ่ วเบาที่ไ ม่ ต่างจากมัจ จุราช มันทาให้นางต้อง
ควบคุมความกลัวของตนเอง มองไปยังชายผูน้ นั้ ที่ถูกยกตัวขึน้ มองนางด้วย
สีหน้าเจ็บปวด
72 | จิรัฐติกาล

เกิ ด มาในชาติ ท่ี แ ล้ว แม้น างจะต้อ งสู้ร บกับ นางสนมนางก านัล
มากมาย แต่ก็ไม่เคยลงมือฆ่าคนด้วยตนเอง นางไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็ น
คนดี แต่การต้องลงมือเองไม่ใช่งานถนัด นางชอบใช้สมองมากกว่าแรง
ดังนัน้ ครัง้ นีจ้ ึงเป็ นครัง้ แรกที่นางจะฆ่าคน
“หากหม่อมฉันฆ่าเขาแล้ว ท่านอ๋องจะละเว้นบิดามารดาหม่อมฉัน
ได้หรือไม่” นางเชื่อว่าเขาจะไม่ละเว้นชีวิตบิดามารดาเหนียงเหนียงอีกเป็ น
ครัง้ ที่สองเป็ นแน่ แค่นีเ้ ขาก็ไม่รูเ้ อาหน้าไปไว้ท่ีไหนแล้ว ปี ศาจตนนีเ้ กลียด
การผิดพลาดที่สดุ
“ก็ตอ้ งดูว่าหลังจากนีเ้ จ้าทาให้เปิ่ นหวางพอใจมากแค่ไหน”
เรื่องแบบนีเ้ ขาไม่เคยพลาด ชินอ๋องพูดแล้วก็ก้มลงสู ดดมบ่ าของ
นางไปทีหนึ่ง นั่นยิ่งทาให้ชายผูน้ นั้ อาละวาดยิ่งกว่าเก่า “เหนียงเหนียง เจ้า
เปลี่ยนไป”
ถูกต้องนางเปลี่ยนไป เพราะวิญญาณด้านในไม่ใช่คนเก่าที่ท่านรัก
แต่เป็ นเหนียงไป๋ ที่กลับมาแก้แค้นต่างหาก แต่ตอนนีน้ างต้องก้าวข้ามโจทย์
เบือ้ งหน้าเสียก่อน
นางขยับเท้าไปข้างหน้า ชินอ๋องก็แนบชิดตัวนางติดตามไปเช่นกัน
ฝี เท้านางมั่นคงไม่มีทีท่าลังเล จนเมื่อใกล้ถึงตัวชายผูน้ นั้ นางก็จับดาบง้าง
แนบเข้ากับเอว ก่อนจะเสือกแทงออกไปสุดแรง
“เหนี ย งเหนี ย งเจ้า !” ไม่ ต้อ งเรี ย กชื่ อ ข้า ข้า ไม่ ใ ช่ เ หนี ย งเหนี ย ง
ของเจ้า
มื อนางปล่อยดาบทัน ที ชิ นอ๋องรับดาบตัวเองไว้ ยกดาบที่ เ ปื ้ อ น
เลือดขึน้ มาตรงหน้านาง หากเป็ นสตรีท่ ัวไปคงเป็ นลมล้มพับไปนานแล้ว
แต่นางยังยืนตัวตรงมั่นคงไม่ยอมหลบตา
ชินอ๋องค่อนข้างแปลกใจเรื่องที่เหนียงเหนียงมีค่หู มัน้ เขาเองก็ พอจะ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 73

รูม้ าก่อนและเขาค่อนข้างเชื่อว่าชายผูน้ ีพ้ ูดจริงส่วนนางพูดเท็จ เขาจึงใช้วิธี

ฆ่าคนด้วยมือตัวเองพิสจู น์ แต่ไม่คิดว่านางจะยอม
เจ้าเป็ นสตรีแบบไหนเหนียงเหนียง โกหกจนเขาจับไม่ได้ หรือเป็ น
เพียงสตรีอ่อนแอเท่านัน้ ไม่ทนั ถาม ร่างบางตรงหน้าก็เอนทรุ ดจะล้มลงพืน้
หมดสติทงั้ ยืนเสียแล้ว
“เรียกหมอหลวง”
หมอหลวงอีกแล้ว ตอนนีห้ มอหลวงคงนั่งไม่ติด อยากจะกลับเมือง
หลวงเร็ว ๆ แล้ว ลาออกจากต าแหน่ ง เสี ย หลายวัน มานี ้ชิ น อ๋ อ งอารมณ์
แปรปรวนกับสตรีบรรณาการจนเขาเองก็ทาตัวไม่ถูก
ชินอ๋องอุม้ นางเข้ากระโจมไป แต่ก่อนที่จะเข้าไปฝี เท้าหนักก็ห ยุดลง
แล้วหันมาสั่งจงหลุน
“แขวนคอฮ่องเต้หน้ากาแพงเมือง ส่วนที่ปรึกษาตู่จางและฮูหยินละ
เว้นโทษตายไว้ก่อน”
“พ่ะย่ะค่ะ” จงหลุนรับคา ค่อนข้างแปลกใจกับคาสั่ง ปกติแล้วชิน
อ๋ อ งไม่ เ คยยอมใคร ยกเว้น ช่ ว งสองสามวัน มานี ้ท่ี ห ลัง ได้พ บนางที่ เ ริ่ม
แปลกไป เหมื อนปี ศาจเข้าออกไม่ หยุด เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนเขาต้องระวัง
คาพูดมากกว่าเดิม
ชินอ๋องวางนางลงบนเตียง มองผ้าตรงคอที่มีเลือดซึม ออกมาอีก
แล้ว คงเพราะตั้งแต่ก่อนหน้านีจ้ นกระทั่งเรื่องเมื่อครู่ทาให้แผลปริออกมา
อีกครัง้
หมอหลวงเข้ามาวางมือแตะจับชีพจร ก่อนจะเปิ ดแผลตรงคอ
“เพราะเสียเลือดมากพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ใช่เพราะตกใจ”
หมอหลวงหันมองชินอ๋องไม่เข้าใจคาถาม หรือว่าชินอ๋องทาอะไรจน
74 | จิรัฐติกาล

นางตกใจหมดสติ “ที่ ก ระหม่ อ มตรวจดูอ าการเป็ น เพราะเสี ย เลื อ ดมาก

พ่ ะ ย่ ะ ค่ ะ หากพระองค์ไ ม่ แ น่ ใ จกระหม่ อ มจะเชิ ญ หมอท่ า นอื่ น มาตรวจ
อีกครัง้ ”
“ไม่ตอ้ ง ออกไปได้แล้ว”
“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงรีบรับคาแล้วรีบออกจากกระโจมไป ดวงตาคม
จึงได้เลื่อนลงมองร่างบางที่นอนบนเตียงรูส้ กึ สงสารเวทนาชะตากรรมนาง
เหนียงไป๋ ที่แกล้งสลบอยากจะตอบกลับว่า ท่านไม่ตอ้ งมาสงสาร
เพราะนางสงสารตัวเองจนอยากจะเกิดใหม่อีกรอบแล้ว กว่านางจะได้แก้
แค้นนางคงตายคามือเขาเสียก่อน ไม่ได้การนางต้องคิดหาวิธีใหม่
แต่ตอนนีน้ างของพักยกก่อน ว่าแล้วนางก็หลับไปจริง ๆ คงเพราะ
เหนื่อยกับการสูร้ บกับเขาหรือเพราะขอเพิ่มพลังให้ตวั เองเพื่อกลับมาสูร้ บตบ
มือกับเขาต่ออีกครัง้ ไม่ว่าแบบไหนก็ตามนางก็ไม่อยากตื่นมาเจอเขาอีกแล้ว
ชินอ๋องปี ศาจไร้ใจ!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 75

เสียงลมหายใจที่สม่าเสมอของร่างที่อยู่บนเตียงทาให้เขาวางใจลุก
ขึ น้ จากเก้า อี ้ แล้ว เดิ น ไปหยิ บ ผ้าห่ ม ขึ น้ มาห่ ม ให้น าง ก่ อ นเดิ น ไปยัง โต๊ะ
ทางานเพื่อสะสางงานที่คา้ งมาเสียหลายวัน
ชินอ๋องหยิบจดหมายเร่งด่วนขึน้ มา เมื่อเปิ ดอ่านข้อความด้านใน
ดวงตาของเขาก็หรี่ลงด้วยความไม่ พอใจ ครัน้ คิดจะระบายอารมณ์กับถ้วย
ชาข้างตัวก็นึกได้ว่ายังมีคนเจ็บอยู่อีกคนจึงได้รีบยัง้ มือตนเองเอาไว้ แล้วหัน
ไปหยิบดาบออกไปด้านนอก เรียกองครักษ์ขา้ งตัวเพื่อไปยังสถานที่กักขัง
บิดามารดาของนางแทน
ฝี เท้าหนักมั่นคงเดินเข้ามามาทาให้คนที่หมดอาลัยในชีวิตเงยหน้า
ขึน้ มองด้วยสายตานิ่งเฉย
“ลากพวกเขาออกมา”
“พ่ะย่ะค่ะ” จงหลุนสั่งทหารให้ลากที่ปรึกษาตู่จางกับฮูหยินออกมา
ด้านนอกกรงขัง ทัง้ สองแทบจะหมดแรงลุกยืน ทาได้เพียงล้มตัวลงต่อหน้า
76 | จิรัฐติกาล

ชินอ๋อง
“กระหม่อมพร้อมตาย แต่ได้โปรดละเว้นชีวิตบุตรสาวของกระหม่อม
ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เขาจะไม่ยอมให้บตุ รสาวต้องทรมานอีกแล้ว
ชินอ๋องนั่งลงบนเก้าอีท้ ่ีองครักษ์ยกมาวางไว้ มองสภาพที่ปรึกษาตู่
จางที่ไม่เหลือแม้แววของขุนนางที่ปรึกษา แต่ก็ยงั ซื่อสัตย์ต่อฮ่องเต้หลุนอิงซ
งอย่างมั่นคง
“ฝ่ ายหนึ่งก็ขอร้องกราบกรานให้ละเว้นบุตรี ส่วนบุตรีก็ขอร้องให้ละ
เว้นบุพการี ช่างเป็ นครอบครัวที่รกั ใคร่กลมเกลียวกันเสียนี่กระไร”
ดวงตาของที่ปรึกษาตู่จางแสดงความตกใจออกมา รีบโขกหน้าผาก
กับ พื ้น จนเสี ย งดัง ไปทั่ว ชิ น อ๋ อ งที่ เ ห็ น ดัง นั้น มี สี หน้า ร าคาญใจ “เจ้า เลิก
โขกเสียที เปิ่ นหวางราคาญ อีกอย่างหากเจ้าเป็ นอะไรไป เปิ่ งหวางคงเสียใจ
มาก”
เสียใจ ทุกคนหันมองคนพูดเป็ นตาเดียว ชินอ๋องยกมือขึน้ วางกับ
แขนเก้าอีแ้ ล้วเอนใบหน้าวางลงบนมือตัวเอง
“ที่ ผ่ า นมาแคว้น หลุ น อิ ง จะไม่ พ่ า ยแพ้เ ลยหากฮ่ อ งเต้เ ฒ่ า นั่ น
ไม่ระแวงคนอย่างท่าน ตู่จางท่านลองตรองให้ดีว่าท่านจะรับใช้เจ้านายที่
ฉลาดหรือรับใช้เจ้านายที่โง่เขลาเบาปัญญาเช่นเดิม”
เขาลุกขึน้ ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แต่ก่อนจะจากไปคนที่หันหลัง ก็ เ อ่ย
ประโยคหนึ่งออกมา “ส่วนบุตรสาวท่าน เปิ่ นหวางจะดูแลเป็ นอย่างดี ท่าน
อย่าได้กงั วลใจไป ตราบใดที่ท่านทาประโยชน์ให้เปิ่ นหวาง นางก็จะสุขสบาย
เช่นกัน”
ชินอ๋องกาลังใช้เหนียงเหนียงเป็ นตัวประกัน ตู่จางคิดคานวณดีแล้ว
ถึงเขาจะดือ้ รัน้ ไปก็มีแต่จะพากันไปตาย ตอนนีฮ้ ่องเต้หลุนอิงซงก็สิน้ ไปแล้ว
แม้ว่าองค์รชั ทายาทจะหนีไปได้แต่ความสามารถของพวกเขาก็คงไม่สามารถ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 77

ตีเมืองกลับมาได้โดยเร็วแน่ ทางเดียวตอนนีก้ ็คือเขาต้องเปลี่ยนแผน

“กระหม่อมน้อมรับคาสั่งชินอ๋อง”
ชินอ๋องยกมุมปากสมเพช คนเราจะเปลี่ยนกันได้ในชั่วข้ามคืนได้เช่น
ไร คงต้องรอดูกันต่อไปว่าหมากตัวนีท้ ่ีเขาอยากเก็บเอาไว้จ ะสามารถใช้
ประโยชน์ได้หรือไม่
“แต่สิ่งหนึ่งที่กระหม่อมยังตัดใจไม่ไ ด้ คือบุตรสาวของกระหม่ อม
หากกระหม่อมจะขอให้ชินอ๋องมอบตาแหน่งในจวนให้นางจะได้หรือไม่”
ถึงอย่างไรนางก็เป็ นคุณหนูสกุลจาง แม้ตอนนีจ้ ะตกอยู่ในสภาพ
เชลยศึก แต่เขาไม่อยากให้นางต้องลาบากในฐานะเชลยศึกทั่วไปเช่นนี ้
ชินอ๋องหันกลับมาอีกครัง้ ดวงตาคมคู่นนั้ ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่า
เขากาลังคิดอะไรอยู่กนั แน่ “ถ้าเช่นนัน้ เปิ่ นหวางจะแต่งนางเป็ นอนุดีหรือไม่”
นางสมควรจะได้แต่งเป็ นฮูหยินเอกในจวนขุนนางใหญ่ของแคว้น
หลุนอิง แต่บดั นีก้ ลับเป็ นเพียงอนุชนั้ ต่าสุดของจวน แค่คิดก็นึกโทษตัวเอง
ไม่หาย เช่นเดียวกับฮูหยินของเขาที่พอได้ยินก็สะอืน้ ออกมาไม่หยุด
“ไม่ดีงนั้ หรือ ถ้าเช่นนัน้ ให้นางเป็ นนางกานัลอุ่นเตียงดีหรือไม่”
ตอนนีฮ้ หู ยินยิ่งร้องไห้หนักออกมา
“กระหม่อมขอขอบพระทัยในพระเมตตาต่อเหนียงเหนียง สาหรับ
เชลยศึก อย่ า งพวกกระหม่ อ ม ให้บุต รสาวกระหม่ อ มเป็ น อนุก็ถื อ ว่ า เป็ น
บุญวาสนาอย่างหาที่สดุ มิได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ตู่จ างรีบคานับ ก่อนหันมาดุฮูหยินตัวเองให้หยุดร้องเสียทีก่อนที่
เรื่องจะเสียไปมากกว่านี ้ ชินอ๋องไม่ได้สนใจภาพดังกล่าว เขาหันหลังกลับใน
หัวก็นึกถึงอนุคนใหม่ในจวนไปด้วย
“จงหลุนส่งข่าวไปที่จวนเปิ่ นหวาง จัดเรือนตะวันออกให้เป็ นที่พัก
ของนาง”
78 | จิรัฐติกาล

หะหา จงหลุนอ้าปากค้างนึกถึงเรือนตะวันออกที่เคยเป็ นพานักของ

สตรีนางหนึ่ง แต่หลังจากสตรีนางนัน้ ออกจากจวนท่านอ๋องก็ไม่เคยให้ใคร
ย่างกรายเข้าไปอีกเลย
คิดไปคิดมาแล้วเขาก็มาทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้าทัง้ หมด ชินอ๋อง
ไม่แม้แต่จะพูดออกมาสักคาว่าต้องการนาง มีแต่ต่จู างที่เสนอรับคาทุกอย่าง
หรือว่าสองสามวันนีช้ ินอ๋องจะรอคานีม้ าตลอด รอคาที่ตัวเองต้องการจาก
คนอื่น โดยที่ตวั เองไม่ตอ้ งเป็ นฝ่ ายเอ่ยออกไปด้วยตนเอง
ร้ายไม่เบาจริง ๆ เลยท่านอ๋อง เหตุใดจึงหลงสตรีผูน้ ีจ้ นถึ ง ขนาด
นั้นได้ แต่ว่าปกติแล้วสตรีท่ีไ ด้อยู่นานสุดของท่านอ๋องที่ผ่านมามากสุด ก็
เพียงหนึ่งเดือนเท่านัน้ เอง
อืม ถ้าเช่นนัน้ ก็มาดูว่าอีกหนึ่งเดือนต่อมานางจะยังอยู่รอดในจวน
หรือไม่ เพราะไม่ว่าสตรีนางใดก็ตาม ที่พระองค์ขัดพระทัยล้วนไม่ได้ต าย
เลยสักราย
อีกอย่างที่สาคัญตอนนีส้ ตรีในจวนของชินอ๋องก็มีมากจนนับไม่ถว้ น
คิดว่าหากกลับไปนางก็คงถูกลืมอีกเช่นเคย

ตอนนีค้ นที่ได้เป็ นอนุยงั คงหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้า ตัง้ แต่นาง

ลืมตาขึน้ มา ครัง้ นีน้ บั เป็ นครัง้ แรกที่หลับสนิท ดังนัน้ ในตอนที่ชินอ๋องเข้ามา
นางจึงได้ยงั คงนอนอยู่ในท่าเดิม ยังไม่ได้ลกุ ขึน้ มาจากเตียงเลยเสียด้วยซา้
ชินอ๋องถอดหน้ากากและเกราะออกก่อนจะขึน้ เตียงไปนอนข้างนาง
สิ่งหนึ่งที่เขาไม่เคยแสดงออกและบอกใครคือตัง้ แต่เจอนาง เขาก็นอนหลับ
สนิทมาโดยตลอด ไม่รูว้ ่าด้วยสาเหตุนีห้ รือเปล่าเขาจึงไม่อยากให้น างห่าง
กาย ไม่อยากลากนางขึน้ เตียง
เขาตัดสินใจปิ ดตาลงเพื่อพักผ่ อน ในตอนที่ลมหายใจของคนบน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 79

เตียงทัง้ คู่สม่าเสมอแล้ว เจ้าสัตว์สี่ขาที่หลบมุมอยู่ก็เดินออกมาอีกครัง้

“อันว่าวาสนา ไม่ว่าหมุนเวียนเปลี่ยนผันอีกสักกี่ครัง้ ด้ายแดงแห่ง
ชะตาลิ ขิ ต ก็ ยัง ผู ก พวกเขาเอาไว้” เมื่ อ พูด จบแมวสี่ ข าก็ โ ยกตูด ออกไป
ทางเดิม ตอนนีด้ กึ แล้วถึงเวลาในการออกหากินของมันเสียที
ตอนนีฟ้ งลี่รูส้ ึกว่าตัวเองเหมือนแมวขึน้ ทุกวัน กลางวันนอนไม่ยอมตื่น
กลางคืนดวงตากลับสว่างคอยเดินไปเดินมาหาของเล่นไปทั่ว ส่ายตูดไปมา
ได้ไม่นานก็พบแหล่งอาหารซึ่งก็คือโรงครัว
ฟงลี่เดินเท้าเข้าไปได้เพียงสองก้าวก็พบว่ามีคนอยู่ในนัน้ เป็ นบุรุษ
กลุ่มหนึ่งกาลังสนทนา ไม่มีใครสนใจแมวเช่นเขาที่กาลังเดินเข้ามา ทาเพียง
หันมองเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปสนทนากันต่อ
“ชินอ๋องระวังตัวมาก คิดอ่านอะไรก็รอบคอบไม่เคยเว้นช่วงให้พวก
เราลงมือ”
ฟงลี่ เ งยหน้า มองพวกเขา แคว้น หลุน อิ ง และแคว้น หลวนหลี มี
ลักษณะแตกต่างอย่างชัดเจน เช่นเดียวกับคนคนพวกนีท้ ่ีดจู ากท่าทีแล้วคง
เป็ นคนของหลุนอิง ฮ่องเต้หลุนอิงซงก็ตายไปแล้วพวกเขาต้องการอะไรอีก
“รัชทายาทท่านคิดเห็นเช่นไร”
“เราบอกแล้วว่าอย่าเรียกเราเช่นนัน้ ”
อ้อ ที่แท้เขาก็คื รัชทายาทหลุนอิงผาง “หากเราไม่ลงมือตอนนี ้ จะรอ
ให้มนั กลับแคว้นหลวนหลีก็หมดหนทางแล้ว”
“เป็ นอย่างที่นายท่านพูด พวกเราควรรีบลงมือ”
“ถ้าเช่นนัน้ จะทาเช่นไร”
รัช ทายาทหลุน อิ ง ผางท าสี ห น้า ครุ่น คิ ด “พรุ่ ง นี ้จ ะมี ก ารแข่ ง ขัน
ประลองฝี มือเพื่อเลื่อนขัน้ พวกเราก็ใช้โอกาสนีล้ งมือเสีย”
คนได้ยินแผนทั้งหมดส่ายตูดออกจากโรงครัว แล้วเดินกลับไปยัง
80 | จิรัฐติกาล

กระโจมของเหนียงไป๋ อีกครัง้ แต่พอเห็นภาพตรงหน้าแล้วเขาก็รีบ ปิ ด ตา

จากนัน้ ก็รีบออกมา
สตรีหนอสตรีบอกไม่ชอบไม่เอาแต่ก็กอดเกยเขาเสียขนาดนัน้ ชิน
อ๋องยังอดทนอยู่ได้ ข้าล่ะยอมรับนับถือจริง ๆ เอาไว้ค่อยบอกนางพรุ่งนีก้ ็
แล้วกัน ตอนนีเ้ ขาขอไปหาที่งีบเสียหน่อยดีกว่า ว่าแล้วก็เดินเข้ากระโจมข้าง
ที่มีจงหลุนกาลังถอดเสือ้ โชว์กล้ามอยู่
ฟงลี่ชะงักเท้า ส่วนเจ้าของกระโจมก็หันมอง “เสี่ยวม่านเจ้ากลับ
มาแล้ว” จงหลุนไม่รอให้เจ้าสัตว์หน้าขนส่งเสียงตอบ รีบอุม้ แมวขึน้ มาหอบ
ฟอดใหญ่แล้วกอดเอาไว้ในอก
ทันทีท่รี า่ งกายที่เต็มไปด้วยขนสัมผัสเข้ากับแผ่นอกอุ่นของชายหนุ่ม
เจ้าแมวขนปุยก็เ คลิ ม้ ขึน้ มาชั่วขณะ ก่อนที่จ ะรีบสะบัดความคิดที่ แ ปลก
ประหลาดออกไปทันทีท่ีรูต้ วั เขาเป็ นแมวตัวผูไ้ ม่ใช่แมวตัวเมียเสียหน่อย จะ
หลงความช่ า งออดอ้อ นขององครัก ษ์ ผู้นี ้ไ ม่ ไ ด้ คนที่ ก าลัง พยายามปั ด
ความคิดประหลาดออกไปพอเงยหน้าออกมาก็พบว่าตัวเองกาลังอยู่ในอ้อม
กอดของชายหนุ่ม ฝ่ ามือหยาบกร้านอย่างคนจับดาบจับกระบี่ลู บคอเขาไป
มาพอให้รูส้ ึกเคลิม้ จนใกล้จะหลับ ในใจเขาก็คิดว่าตัวเองเป็ นแมวตัวเมียก็
ไม่เลว

อีกฟากของกระโจมนัน้ ชินอ๋องลืมตาขึน้ มา เหลือบสายตาไปมอง

สตรีขา้ งกาย ตั้งแต่ท่ีเขามีส ตรีบนเตียงก็ไม่เ คยมี ผูใ้ ดได้หลับนอนกับเขา
ตลอดจนถึงรุ่งเช้าอีก มันเป็ นความรู ส้ ึกที่บอกไม่ถูกที่ไม่ได้รูส้ ึกราคาญนาง
เช่นสตรีอ่นื
สนมอนุทั้ง หลายในจวนเขาก็มี ม ากมายแต่ส ตรีเ หล่า นั้น ล้ว นน่ า
ราคาญ เขาไม่ได้พิศวาสนางแต่อย่างใด แต่ก็ไม่อาจหยุดความอยากรู ว้ ่า
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 81

นางจะรับมือเขาเช่นไรต่อไป เหมือนสนุกที่เขาไม่อาจเดาใจนางได้ออกและ
สนุกที่จะต้องคอยรับมือกับนางอยุ่ตลอดเวลา
เหนียงเหนียงช่างเป็ นคนที่น่าสนใจนัก
อีกอย่างสตรีในจวนที่ไม่ออกเรือนจะกล้ากอดบุรุษอื่นบนเตียงโดยที่
ไม่ รู ้สึก กลัว ได้เ ช่ น ไร นางท าเหมื อ นว่ า เคยมี บุ รุ ษ นอนกอดก่ า ยมานาน
อย่างไรอย่างนัน้
ชิ นอ๋องยกขานางออกจากตัว เอนใบหน้าตัวเองมองนาง มื อเขา
ยกขึน้ แตะแก้มเนียนเบา ๆ ทาให้คนที่หลับสนิทยกมือขึน้ ปัดอย่างราคาญใจ
“หม่อมฉันจะนอนเพคะ”
มาจนถึ ง ตอนนี ้ถ้า เขาปลุ ก ปล ้า นางเห็ น ที ว่ า อี ก ฝ่ ายคงไม่ ตื่ น
เมื่อเป็ นเช่นนัน้ เขาก็ลกุ ขึน้ เพื่อคร่อมทับบนตัวนางอีกครัง้ แต่น่ีกลับนับเป็ น
ครัง้ แรกที่เขาปรนนิบตั ิสตรีก่อน และเพราะนึกสนุกอยากหาความน่าตื่นเต้น
จึงคิดอยากจะลองกับนางเป็ นคนแรก
สตรีท่ีได้รบั เกียรติปรนนิบัติยัง คงนอนหลับอย่างมีความสุข ไม่ได้
รับรู ช้ ะตากรรมของตัวเองเลยสักนิด เหนียงไป๋ ที่นอนเอนกายเปลี่ยนท่ามา
นอนตรงเหมื อนให้ความร่วมมื อกับคนด้านบนทาให้ค นที่ก าลัง ปลดเสื ้อ
ชัน้ ในตัวบางได้จงั หวะดึงเพียงครัง้ เดียวก็เผยให้เห็นเอีย๊ มสีแดง
ชินอ๋องเปิ ดเสือ้ ชัน้ ในออกจนเผยให้เห็ นบ่าขาวนวลราวกับหิมะแรก
แย้ม บุรุษปี ศาจก้มลงไปพิสูจน์ความหอมของนางอย่างรวดเร็ว จนคนถูก
รบกวนขยับตัวไปมาอย่างนึกราคาญ แต่น่นั กลับยิ่งทาให้อาวุธเขายิ่งรูส้ ึกเร็ว
ขึน้ มากยิ่งกว่าเดิม
เหนียงเหนียงเจ้าช่างให้ความร่วมมื อดียิ่ง นัก เขาเอ่ยชมในใจได้
ไม่ทนั ไรคนที่ถูกคร่อมทับอยู่ก็กลับเอ่ยเสียงงึมงาออกมา “ฝ่ าบาทหม่อมฉัน
อยากนอน”
82 | จิรัฐติกาล

พูดจบนางก็ชะงักกึกก่อนจะลืมตาขึน้ มาอย่างรวดเร็ว นางลืมตัว

พลัง้ ปากพูดออกไปอีกแล้ว ดูตอนนีส้ ิเขากาลังมองนางกลับมาด้วยสายตาง
สงสัย เช่ น นั้น อี ก แล้ว “ชายที่ เ จ้า ปรนนิ บัติ ทุก ค่ า คื น ก็ คื อ ฮ่ อ งเต้เ ฒ่ าหรือ
เหนียงเหนียง”
ไม่ใช่เขา แต่เป็ นฮ่องเต้เฉินตีต้ ่างหาก เมื่อใดนางจะเลิกคิดว่าตัวเอง
เป็ นกุย้ เฟยเสียที เพราะมันจะนาพาความซวยมาให้นางไม่รูจ้ บ ดวงตานาง
มองเขา อดที่จะรูส้ กึ แปลกไม่ได้ หากเป็ นปกติแล้วเพียงเขาได้ยินประโยคนัน้
ย่อมลากนางไปแขวนคอแน่ แต่ตอนนีเ้ ขากลับเงียบนิ่งผิดปกติ
ยิ่งมีแต่ความเงียบนางก็ยิ่งผวา หรือว่าเขากาลังคิดหาวิธีการลงโทษ
ที่ ไ ม่ เ หมื อ นผู้ใ ดกับ นาง แยกร่ า งด้ว ยม้า ? จับ นางทรมานกลางหิ ม ะ??
หรือกรีดเลือดนางออกมาดูเล่น??? ไม่ว่าทางไหนนางก็ไม่เอาทัง้ นัน้ !!!
“ชินอ๋อง หม่อมฉัน...”
“เจ้าฝันอีกแล้ว” เหนียงไป๋ รีบพยักหน้ารับคา
แต่เ ขาไม่ ไ ด้เ ชื่ อนางสี หน้าเขากลับ ตึง ยิ่ง กว่าเก่ า “เจ้าคิดว่า เปิ่ น
หวางหลอกได้ง่ายถึงเพียงนัน้ เชียวรึ? แค่เจ้าพูดปดไม่กี่คาเปิ่ นหวางก็วางใจ
เชื่อใจเจ้า เหนียงเหนียงเจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป”
นางไม่ได้ว่าเขาโง่ เพียงแต่นางไม่ได้พูดความจริ งทัง้ หมดต่างหาก
หากบอกว่าภพก่อนวิญญาณในร่างนีเ้ ป็ นกุย้ เฟยแห่งแคว้นเฉินตี ้ เขาจะเชื่อ
นางไหม ต่อให้นางไม่ได้ถามออกไปนางก็ยงั สามารถตอบได้เลยว่าไม่มีทาง
ดีไม่ดีจะถูกหาว่าแก้ตวั แล้วยังคิดหลอกลวงเขาเสียมากกว่า หากเป็ นเช่นนัน้
คงได้โทษหนักกว่าเดิมเป็ นแน่
“เหตุใดท่านอ๋องกล่าวเช่นนัน้ ”
“เพราะว่ามีทางเดียวที่จะพิสจู น์ได้ว่าเจ้าพูดจริงหรือไม่...”
ไม่รอให้เขาพูดต่อนางก็รูว้ ่าสิ่งนั้นคืออะไร แต่นางยังไม่พร้อมวาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 83

เดิมพันครัง้ นี ้ หากเขาได้นางอย่างรวดเร็วคิดว่าพรุ่งนีอ้ าจจะผูกคอนางบน

กาแพงหรือไม่ก็โยนให้ทหารด้านนอก จากนัน้ ก็อย่าหวังว่านางจะได้ครองใจ
เขาหรือได้แก้แค้นอีกเลย ไม่ได้การนางต้องหาทางรอดให้ตนเองให้ได้ แต่จะ
ทาเช่นไรดี? ตอนนีแ้ ม้แต่เสือ้ ผ้าติดกายก็ยังหลุดรุ่ยแทบไม่สามารถปกปิ ด
อะไรได้แล้ว
“ท่านอ๋องหม่อมฉันไม่พร้อม”
มาถึงขนาดนีเ้ รียกว่าไม่พร้อม “เจ้ากาลังพูดว่าตัวเองอยากตาย”
“หม่อมฉันเพียงแต่อยากให้ในใจท่านอ๋องมีหม่อมฉันบ้าง”
เสียงคนที่อยู่ตรงซอกคอนางหัวเราะขึน้ มา เขาเงยหน้าแล้วบีบคาง
นางเอาไว้ “เจ้าจะถามหาหัวใจจากบุรุษใดในใต้หล้าก็ย่อมได้ แต่จะถาม
จากเปิ่ นหวางเจ้าคงได้แต่เพียงลมปาก เปิ่ นหวางไม่เคยคิดจะมอบใจให้ผใู้ ด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนโป้ปดเช่นเจ้า”
ค าพูด ของชิ น อ๋ อ งแต่ ล ะประโยคถึ ง กับ ท าให้น างหาทางโต้ก ลับ
ไม่ออก เมื่อพูดจบเขาก็ก้มลงมาหาจัดการงานต่อ มือไม้เริ่มเคลื่อนไปยัง
เบือ้ งล่าง ส่วนนางก็เริ่มมองเห็นหายนะ “ท่านอ๋องโปรดช้าก่อน”
มีหรือคนที่โกรธจัดจะฟั งนาง “หากท่านอ๋องหาว่าหม่อมฉันกล่าว
เท็จแล้วยังจะทาการบนเตียงกับหม่อมฉันเช่นนี ้ หากข่าวเช่นนีล้ ือออกไป
เกรงว่าท่านอ๋องจะถูกหัวเราะเยาะได้ พวกคนข้างนอกอาจคิดว่าพระองค์
ชอบของเหลือจากฮ่องเต้หลุนอิงซง”
ฮึก! นางหายใจไม่ออกเพราะตอนนีเ้ ขากาลังบีบคอนางอย่างแรง
แต่มี ทางนีท้ างเดี ย วเท่า นั้น ที่น างจะรอดไปได้ “โปรดฟั ง หม่ อมฉัน ก่ อ น”
นางพูด ด้ว ยน ้า เสี ย งสั่น เครื อ แทบขาดห้ว งเพราะแรงบี บ ที่ แ ทบจะพราก
ลมหายใจของนางไป
ไอ้แมวบ้าอยู่ท่ีไหน ทาไมตอนนีไ้ ม่มาช่วยนาง หากนางได้เห็น ภาพ
84 | จิรัฐติกาล

แมวที่ว่าตอนนีก้ าลังนอนซบอยู่ในแผ่นอกจงหลุน เหนียงไป๋ คงอาละวาด

ถอนขนแมวเป็ น แน่ มาว่ า ด้ว ยเรื่ อ งนางจะตายก่ อ นเหนี ย งไป๋ หั น มอง
สบดวงตาที่เต็มไปด้วยไอสังหาร “หยุด”
แค่ประโยคเดียวนางก็ถกู กดลาคอลงมาอีก “เลือด”
ชินอ๋องมองตานาง นึกถึงการพิสจู น์ความบริสทุ ธิ์ของสตรีในวังหลัง
มีเพียงทางนีท้ างเดียวที่จะบอกได้ว่านางยังบริสทุ ธิ์หรือเคยเป็ นของเล่นของ
ฮ่องเต้หลุนอิงซงมาแล้ว
อย่างที่นางบอก หากเขาใช้ข องที่ฮ่ อ งเต้หลุน อิง ใช้ม าก่ อ น กาล
ต่อไปเขาคงถูกหัวเราะเยาะ แต่หากนางพูดเท็จ เขาก็แค่ลากนางออกไปให้
เป็ นของรางวัลทหารด้านนอกก็ไม่ยงั สาย
มือเขาปล่อยนางทาให้เหนียงไป๋ รีบโกยอากาศเข้าปอดทันที นางคิด
ว่าตัวเองจะได้ตายอีกรอบแล้ว แต่โชคยังดีท่ีชินอ๋องกลัวเสียหน้ามากกว่าจึง
ยังปล่อยให้นางรอดต่อไปได้
“ถ้า เช่ น นั้น เปิ่ น หวางจะรอ จนกว่ า จะถึ ง เมื อ งหลวง หากเมื่ อ ใด
ที่ปรากฏออกมาว่าเจ้าโกหกก็อย่าหวังว่าหัวเจ้าจะยังอยู่บนบ่าอีก แม้แต่
บิดามารดาเจ้าก็เช่นกัน อีกอย่างเปิ่ นหวางรับปากบิดาเจ้า แต่งตัง้ เจ้าเป็ น
อนุแล้ว”
ช่างเป็ นข่าวที่น่ายินดียิ่งนัก นางอยากร้องไห้ออกมาจริง ๆ เหนียง
ไป๋ ได้แต่ก่นด่าในใจ นางอุตส่าห์คิดหาวิธีให้เขาโปรดปรานประทานตาแหน่ง
สูง ๆ แต่กลับได้เป็ นเพียงอนุ กว่าจะไต่ขนึ ้ ตาแหน่งสูงสุด นางไม่ตอ้ งใช้เวลา
เป็ นสิบปี หรอกหรือ บ้าไปแล้ว
“แต่ตอนนีเ้ จ้าก็เ หมื อนเชลยคนหนึ่ง ฉะนั้นออกจากกระโจมเปิ่ น
หวางแล้วกลับไปที่ของเจ้าซะ”
อยู่ ๆ ก็ไล่นางลงจากเตียง ชิ นอ๋องผูน้ ีป้ ี ศาจเข้าออกไม่หยุดจริง ๆ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 85

แต่ในเมื่อนางรอดแล้วมีหรือนางจะอยู่ เหนียงไป๋ รีบลงจากเตียงแล้วออก

จากกระโจม เดินตามทหารไปยังสถานที่ท่เี ดิมทีนางควรจะอยู่
ดวงตาชินอ๋องหันมองนาง สตรีนางนัน้ ทาให้เขาเสียสติจนใกล้จะ
หมดความอดทน หากไม่ห่างจากนางเขาอาจจะเสียชื่ อเสียงอย่างที่นางว่า
ชินอ๋องลุกขึน้ มองดาบที่วางอยู่ ตัดสินใจใส่หน้ากากออกไปด้านนอกเพื่อฝึ ก
ดาบกลางดึกหวังให้ใจสงบลง
ทางด้านคนถูกเนรเทศออกจากกระโจมชินอ๋อง เริ่มอยากกลับไปที่
เดิมเสียแล้ว สถานที่กักตัวเชลยที่เป็ นสตรีนนั้ ไม่ต่างจากกรงขังขนาดใหญ่
ถูกสร้างด้วยไม้ลอ้ มรอบ มีหญ้าแห้งปูรองพืน้ ต่างพรม สตรีท่ีถูกขังอยู่ดา้ น
ในแทบจะไร้ท่นี อนเสียด้วยซา้ !
“หากข้ากลับไปขอความเมตตาจากท่านอ๋องอีกครัง้ จะได้ไหม”
ทหารที่นาตัวนางมาส่ายหน้าไปมา “เข้าไป” ดวงตาเต็ม ไปด้ว ย
ความหื่นกระหาย เช่นเดียวกับทหารที่อยู่โดยรอบ
สตรีทงั้ หลายหันมองนางเป็ นตาเดียว สภาพพวกนางยิ่งกว่าขอทาน
ข้างถนน เสือ้ ผ้าหลุดรุ่ยมองแล้วคงถูกทหารด้านนอกย่ายีเป็ นแน่ แล้วนาง
จะเหลือรอดถึงพรุง่ นีไ้ หม
“เจ้าคงเป็ นสตรีท่ีอยู่ในกระโจมชินอ๋อง เห็นไหมข้าว่าแล้วนางคงอยู่
ได้ไม่เกินสามวัน”
ถ้านับดูก็เห็นจะจริงอย่างที่สตรีนางนั้นพูด แต่นางไม่สนเพราะพวก
สตรีเหล่านัน้ ไม่ได้รูจ้ ดุ ประสงค์จริง ๆ ของนางต่างหาก
“เหนียงเหนียง” เสียงที่ใช้เอ่ยเรียกนางเรียกให้เหนียงไป๋ ต้องหันมอง
ไปยังต้นเสียง พบเป็ นสตรีนอ้ ยนางหนึ่งกาลังนั่งทรุดอยู่ในมุมกรง
เมื่ อ นางหัน ไป ไม่ น านหญิ ง สาวก็ ลุก ขึ น้ เหนี ย งไป๋ มองนางเดิ น
มาแล้วจับมือเอาไว้ “ข้าดีใจที่ได้เจอเจ้า ตอนที่ได้ยินว่าชินอ๋องจับตัวเจ้าไป
86 | จิรัฐติกาล

ในกระโจม ข้าก็คิดว่าเจ้าคงไม่ได้ออกมาแล้ว”
สตรีนางนีก้ าลังอวยพรให้นางใช่ไหม ดูแล้วเหนียงเหนียงกับนางคง
จะรักใคร่กลมเกลียวกันเสียจริง “เจ้าคือ...?”
อีกฝ่ ายทาหน้าตกใจ “ข้าหยวนเหยา ญาติผพู้ ่ขี องเจ้าอย่างไรเล่า”
นางพยายามนึกถึงญาติผูพ้ ่ีท่ีว่าแต่เสียดายที่นางไม่มีความทรงจา
ของเหนียงเหนียงอยู่เลย นางจึงทาเพียงยิม้ บางแล้วตอบ
“ขอโทษที่ ข้า เลอะเลื อ น คงเพราะข้า ต้อ งรับ มื อ กับ ชิ น อ๋ อ งมาก
ไปหน่อย”
คาว่ารับมือของนางพอจะทาให้ทุกคนหันมองอี กรอบ เหนียงไป๋ บิด
ตัวไปมาแล้วเดินไปยังที่ของหยวนเหยา “บุรุษผูน้ ั้นรังแกข้าจนไม่ไ ด้หลับ
ไม่ได้นอน ตอนนีข้ า้ เหนื่อยมากขอพักเอาแรงก่อน”
เหยาหยวนมองสตรีน่าอายกล้าพูดออกมาได้ไม่อายปาก หากนาง
ปรนนิบตั ิจนชินอ๋องพอใจอย่างที่พดู นางจะถูกเนรเทศมาอยู่ตรงนีไ้ ด้เช่นไร
เหยาหยวนยกมุมปากมองสตรีรอบด้าน ก่อนจะเดินไปที่เดิม มอง
สตรีน่าอายแย่งที่นอนของนางไป “เหนียงเหนียงที่เจ้านอนอยู่เป็ นที่ของข้า”
เหนียงไป๋ ลืมตาขึน้ มองสตรีนางนัน้ “เจ้าบอกว่าพวกเราเป็ นญาติกนั
ไม่ ใ ช่ ห รื อ ของของเจ้า ก็ ย่ อ มเป็ น ของของข้า พวกเราเป็ น ญาติ กัน ก็ ค ง
สามารถแบ่งปันกันได้ เช่นนัน้ เหยาหยวนเจ้าอย่าพูดมากเลยลงมานอนเถอะ
มาเร็วข้าแบ่งที่นอนให้”
นางพูดเหมื อนตัวเองเป็ นเจ้าของที่นอน จนเหยาหยวนตามนาง
ไม่ทนั กว่านางจะรูต้ วั ว่าโดนหลอกก็ตอนที่เหนียงเหนียงหลับไปแล้วนั่นเอง
มันจะมากไปแล้ว กล้าหลอกคนอย่างข้า จาเอาไว้เหนียงเหนียง ข้า
จะให้เจ้าได้รบั ความเจ็บปวด บุตรีท่ีได้รบั การตามใจตัง้ แต่เยาว์วยั ต่างจาก
นางที่เป็ นเพียงบุตรีท่ีเกิดจากบุตรชายไม่เอาไหน ทาให้นางทาได้เพียงมอง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 87

เหนียงหนียงที่ได้รบั สิ่งดี ๆ ทุกอย่างไปด้วยความริษยา ในเมื่อพวกเราเป็ น

เชลยเช่นนี ้ นางจะยังเกรงใจอยู่อีกทาไม มุมปากเหยาหยวนยกขึน้ ในทันที
คนที่นอนที่คนอื่นหาได้หลับอย่างที่ตวั เองคิด คงเพราะนางสุขสบาย
มาหลายวันพอมานอนบนกองฟางก็ทาให้หลับไม่สนิ ท นอนพลิกไปพลิกไป
มาได้ไม่เท่าไหร่ แสงไฟจากคบเพลิงก็สาดเข้าตาพอดี
“ลุก ลุกเดี๋ยวนีอ้ ย่าหาเรื่องขีเ้ กียจ”
เขาไล่นางออกจากกรงขัง โยนนางมารวมกลุ่มกับเชลยคนอื่น ๆ
เหนียงไป๋ ที่เคยโดนมาสารพัดในวังหลังตอนที่นางโดนปลดใหม่ ๆ ก็ตอ้ งไป
อยู่โรงซักล้าง ต่อมาชินอ๋องประชิดกาแพงเมืองไม่นาน นางก็ถูกบังคับให้
เป็ น ของบรรณาการแต่ น างไม่ ย อม สุด ท้า ยจึ ง ถูก ขัง ในต าหนัก เย็น ก่ อน
ประทานผ้าขาว เหนียงไป๋ รีบลุกขึน้ ทาตามคาสั่ง เดินตามทหารเหล่านั้น
เพื่อไปยังลาธาร มองกองผ้าตรงหน้าแล้วก็เดินไปนั่งประจาที่เงียบๆ
“อย่าชักช้า ผ้าพวกนีต้ อ้ งซักเสร็จก่อนตะวันขึน้ ไม่เช่นนั้นจะแห้ง
ไม่ทนั ออกเดินทัพในวันพรุง่ นี”้
ทุกคนหันมองซ้ายขวา รีบทางาน กระทั่งทหารที่คมุ งานไปแล้วจึงหันกลับมา
อีก “พวกเจ้าว่าที่แคว้นหลวนหลีจะเป็ นเช่นไร”
“แทนที่เจ้าจะมาถามว่าเป็ นเช่นไร ถามตัวเองก่อนดีไหมว่าพรุ่งนี ้
เจ้าจะมีชีวิตรอดหรือเปล่า ข้าเคยได้ยินมาว่าเมื่อใดชินอ๋องเคลื่อนทัพ เชลย
ศึกที่เขาจับมาก็จะถูกสังหารหมด”
สตรีทั้ง หลายหันมองคนพูดมื อไม้ส่ ัน นา้ ตาไหลรินเพราะรู ช้ ะตา
กรรมล่วงหน้าของตัวเอง
“เหนียงเหนียงเจ้าปรนนิบตั ิชินอ๋องมานานคงพอจะรูว้ ่าเขาคิดอะไร
อยู่” หยวนเหยาหันมาถามเหนียงเหนียง
ส่ว นเหนี ย งไป๋ ก็ ไ ด้แ ต่ บ่ น ในใจ นางไปเป็ น เส้น ผมบนศี ร ษะเขา
88 | จิรัฐติกาล

หรืออย่างไร ถึงได้รูค้ วามคิดของเขา ชินอ๋องเดาใจยากจะตาย นางที่รบั มือ

มานักต่อนักยังเกือบเอาตัวไม่รอดเสียตัง้ หลายครัง้
“ข้าไม่รู”้
“หึ ไม่ รู ้ห รื อ ไม่ อ ยากบอกกัน แน่ ” หยวนเหยาลุ ก ขึ ้น มาแล้ว ดึ ง
กระชากเสือ้ จนหลุดจากมือนาง แล้วฉีกทิง้ ต่อหน้า
“คราวนีเ้ จ้าจะรูห้ รือยัง” เหนียงไป๋ มองเสือ้ ในมือหยวนเหยาที่ตอนนี ้
ยัดใส่ลงมือของตนเอง รูส้ กึ คุน้ เสือ้ ผ้านีอ้ ยู่ไม่นอ้ ย แต่นางก็นึกไม่ออก
“พวกเจ้าทาอะไร!” ทหารที่อยู่ใกล้เ ดินเข้ามาพอมองเห็นเสือ้ ผ้า
ที่เหนียงไป๋ ถือก็เข่าแทบทรุด
“พวกเจ้าทาอะไรรูไ้ หม เสือ้ ผ้าที่เจ้าถืออยู่คือเสือ้ ของชินอ๋อง”
หา! เหนียงไป๋ นึกถึงความซวยที่กาลังประดังระรอกใหม่เข้ามา มอง
สายตาของสตรีเหล่านัน้ ที่มีแววสะใจอย่างเห็นได้ชดั โดยเฉพาะหยวนเหยา
ที่ยกยิม้ มุมปาก “เหนียงเหนียงเจ้าจะโกรธท่านอ๋องจนถึงขนาดฉีกทึง้ เสือ้ ผ้า
ไม่ได้เชียวนะ” เพราะมันจะนาความซวยมาให้
นางรูส้ กึ คุน้ ๆ เรื่องนี ้ ไม่คิดว่าสตรีพวกนีย้ งั มีเวลามานั่งอิจฉาริษยา
คนอื่นอีก เหนียงไป๋ ลุกขึน้ จากนัน้ ก็ เพีย๊ ะ!!
หยวนเหยาที่ไม่ได้ตงั้ ตัวไม่นึกว่าเหนียงเหนียงจะทาการเช่นนีถ้ ูกตบ
เข้าเต็มแก้มทัง้ สองข้างจนตัวเองทรุดลงไปกับพืน้ ไม่พอเท่านัน้ เหนียงไป๋ ยัง
เดินไปคร่อมตัวนางแล้วจับหัวนางกดลงกับนา้
“ช่วยด้วย!!” เสียงสตรีเหล่านัน้ ร้องให้ช่วยแต่กลายเป็ นว่าคนมามุง
มากกว่า ไม่นานทหารชายที่อยู่ใกล้ก็มาดึงกระชากเหนียงไป๋ ออกไป
“ปล่อยข้า” ชายผูน้ ั้นกอดรัดเอวเหนียงไป๋ แต่นางก็ยังกระโดดขึน้
หมายจะเท้าถีบอีกฝ่ าย หยวนเหยาพยายามลุกขึน้ ถอยหลังไปอยู่กับพวก
ของตนแล้วร่าไห้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 89

“ข้าทาอะไรให้เจ้าเหนียงเหนียง เหตุใดจึงทาข้าเช่นนี”้
นางไม่ชอบพูดมาก ไม่อยากอธิบาย หากไม่พอใจก็ลงมือ เพราะ
หากว่านางยอมก็จะมีครัง้ ต่อไปอีก “สตรีมารยาเช่นเจ้าแค่อา้ ปากข้าก็รูแ้ ล้ว
ไม่ตอ้ งมาเอ่ยความเท็จใส่ความข้า!”
“เจ้าเป็ นคนทาให้เสือ้ ผ้าขาด ข้าอุตส่าห์เป็ นห่วงเจ้าพูดกับเจ้าด้วย
ความหวังดี แต่ดเู จ้าสิเหนียงเหนียงข้าเสียใจยิ่งนัก”
มันน่าตบอีกสักสองสามครัง้ นัก คิดแล้วก็มนั มือ แต่เพราะถูกทหาร
คนดังกล่าวเหนี่ยวรัง้ เอวเอาไว้ ทาให้นางไม่สามารถดิน้ รนออกจากมือหยาบได้
“ปล่อยข้า”
นางรังเกียจมือทหารดังกล่าว แต่ทหารดังกล่าวก็ไม่ฟังลากนางขึน้
จากนา้ “ข้าจะพาเจ้าไปรับโทษกับชินอ๋อง”
ให้นางเจอเขาในสภาพแบบนีม้ นั ทุเรศสิน้ ดี คงหมดความหวังที่จะ
ทาให้เขาหลงนางแน่ “ข้าไม่ไป ข้าจะกลับไปทางานต่อ”
“แล้ว เสื อ้ ผ้า นั่น ใครจะรับ ผิ ด ชอบ” ทหารดัง กล่า วหัน มองเสื ้อ ที่
ฉีกขาด
“ก็ให้นางรับผิดชอบ” เหนียงไป๋ ชีไ้ ปยังหยวนเหยาคนก่อเรื่อง
“แต่ขา้ เห็นว่ามันอยู่ในมือเจ้า”
โธ่ท่านรูจ้ กั คาว่าฟั งบ้างไหม นางขีเ้ กียจพูดแล้วจึงตัดจบ
“ข้าจะไปทางาน”
ทหารคนนั้น ไม่ ย อมยัง คงจะลากนางไปจนได้ พอพ้น แม่ น ้า ใกล้
พงหญ้า เขาก็หยุดมือ “ข้ามีขอ้ เสนอ”
นางมองแววตาหื่นกระหายนัน้ ก็เข้าใจความหมาย เหนียงไป๋ ถอย
หลังไปได้สองก้าวก็ชนกับทหารอีกคน พวกมันคิดจะทาอุบาทว์อะไร!?
นางหันกลับมาอีกครัง้ ก็พบว่ามีนายทหารเดินเข้ามาสมทบอีก 2 คน
90 | จิรัฐติกาล

รวมแล้วนางต้องเผชิญหน้ากับทหารถึง 4 คน
ทหารพวกนีท้ าศึกมานานห่างหายจากเรื่องอย่างว่าจนกลายเป็ นอด
อยาก พอได้ปลดปล่อ ยก็ กลายเป็ น ว่ าไม่ รู ้จัก อิ่ม ตอนนี ้พ วกมัน ก าลัง จะ
ต้องการกินอีกครัง้
“ข้าให้โอกาสคิดใหม่ อีกครั้งหนึ่ง หากข้าเป็ นอะไรศีรษะพวกเจ้า
ไม่ได้อยู่บนบ่าแน่”
เสี ยงพวกมันทั้ง 4 หัวเราะไม่ หยุด “สตรีท่ีชิ นอ๋องเบื่อหน่ายแล้ว
ต่างก็โยนให้พวกข้าทัง้ นัน้ หากข้าจะลิม้ รสเชลยเช่นเจ้าทาไมจะทาไม่ได้ ใน
เมื่อชินอ๋องโยนเจ้าออกมาเอง”
ถ้าตามลาดับเหตุการณ์ดูเหมือนจะใช่ นางถูกโยนออกมา แต่ก็ใช่
ว่าจะถูกปลดจากตาแหน่งอนุของเขาเสียเมื่อไร
“บังอาจ เจ้ากล้าพูดกับข้าที่เป็ นถึงอนุท่านอ๋องได้ยงั ไง พวกไม่กลัว
ตายเช่นเจ้า ต่อให้ถกู ตัดหัวโทษของพวกเจ้าก็ยงั น้อยไป”
เสียงหัวเราะของพวกมันดังระงม นางไม่เชื่อว่าใกล้ลาธารเพียงนี ้
พวกทาสเหล่านัน้ จะไม่ได้ยิน
ฝี เ ท้า พวกเขาล้อ มเข้า มาหานาง เหนี ย งไป๋ หัน มองระวัง ตัว เพื่ อ
หาทางหนี ภายในป่ าไร้ผคู้ นสถานที่เปลี่ยวยากจะมีใครผ่านมา เช่นนัน้ แล้ว
จะมีผใู้ ดมาช่วยนางกัน!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 91

เหนียงไป๋ หันมองพวกมันที่ลอ้ มเข้ามา นางต้องหาทางหนีและช่วย

ตัวเอง สถานการณ์แบบนีห้ ากนางยังจะหวังให้มีคนมาช่วย ถึงตอนนัน้ นาง
คงถูกพวกมันย่ายีจนไม่เหลือแล้ว
“บังอาจ พวกเจ้าไม่กลัวตายจริง ๆ รึ”
“อย่าพูดมากอยู่เลย พวกเรามาหาความสนุกกันดีกว่า” เหนียงไป๋
หันมองรอบกาย หาทางจะวิ่งหนีแต่พวกมันก็จบั ตัวนางเอาไว้ จากนัน้ ก็ลอ้ ม
เข้ามาพร้อมกันทัง้ หมด
กรี๊ดดด เหนียงไป๋ พยายามร้องให้สุดเสียง แต่ทุกอย่างกลับเงี ยบ
สนิท ไม่มีเสียงตอบรับของคนที่ผ่ านไปมา กระทั่งในตอนที่ใบหน้าอันน่ า
รังเกียจนัน้ ใกล้เข้ามาถึงตัว
ฉึก!!! เลือดสาดกระเด็นเข้าหาตัวนาง หัวชายผูน้ นั้ หลุดลอย ส่วน
คนที่เหลือก็หนั มารับมือกับคนที่มาใหม่ ขณะที่เหนียงไป๋ ทาได้เพียงถอยห่าง
การต่อสูด้ ว้ ยความตกใจ นางทรุดลงใต้ตน้ ไม้ใหญ่มองบุรุษที่เข้ามาช่วยนาง
92 | จิรัฐติกาล

ชายผูน้ นั้ ตวัดดาบเพียงดาบเดียว อวัยวะทหารเหล่านัน้ ก็ขาดเป็ นสองท่อน

นางที่ คุ ก เข่ า หมดสภาพได้แ ต่ ม องภาพตรงหน้า เพื่ อ ให้ส มกั บ
ความแค้นในใจ บุรุษในใต้หล้าล้วนน่ารังเกียจ คอยแต่จะรังแกสตรีท่ีอ่อนแอ
กว่า มือนางกาแน่นไม่ได้หลับตาหนีภาพแขนขาขาด แม้มีหวั ทหารคนแรกที่
หลอกนางออกมากระเด็นแทบเท้า ดวงตามันลืม ค้าง ปากอ้ากว้า งด้ว ย
ความกลัวสุดขีด การตายโดยที่ไม่ทนั รูต้ วั ทาให้มนั ดูคล้ายเหมือนหุ่นที่ถูกปั้ น
เอาไว้
เสียงฝี เท้าเดินมาหานางแล้ว มองนางที่กาลังมองหัวทหารตรงหน้า
“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะควบคุมสติได้ดี”
ชายผู้นั้น เสื ้อ ผ้า เต็ ม ไปด้ว ยเลื อ ด เขาย่ อ ตัว ลงมามองนางที่ ยัง
ไม่ขยับ “เจ้ามีนามว่าอะไร”
เหนียงไป๋ หันมองคนถาม บุรุษผูน้ ีห้ น้าตาคล้ายกับชินอ๋องนัก หรือ
จะเป็ นน้องชายของเขา รุย่ อ๋อง องค์ชายสามแห่งแคว้นหลวนหลี ได้ยินมาว่า
พวกเขาเป็ นพี่นอ้ งท้องเดียวกัน
นางพยายามควบคุมสติ จากนัน้ ก็รอ้ งไห้ออกมา หากนางยังทาตัว
เข้มแข็งก็จะดูน่าประหลาดและทาให้คนสงสัยได้ การร้องไห้อย่างคนโง่เป็ น
ทางออกที่ดีท่สี ดุ
รุ่ยอ๋องมองสตรีตรงหน้า ตอนแรกจะเอ่ยชมเพราะมีความกล้าแต่
ตอนนีก้ ลับต้องกลืนคาพูด “ข้าขออภัยหากทาให้เจ้าตกใจกลัว”
“ข้าไม่ทราบว่าท่านผูม้ ีพระคุณชื่ออะไร”
“ข้าชื่อว่า...” รุ่ยอ๋องมองสตรีบอบบางตรงหน้า นึกสนุกจึงบอกชื่อ
ยุทธภพที่มกั ใช้งานยามเมื่ออยู่นอกวังหลวง “หลิวเทียน”
“ข้า น้อ ยขอบพระคุ ณ คุ ณ ชายหลิ ว เที ย นมากเจ้า ค่ ะ แต่ ต อนนี ้
ข้าน้อยต้องกลับไปทางานต่อแล้ว”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 93

เหนียงไป๋ รีบลุกขึน้ จนตัวเซ เขาก็รีบเข้าพยุงนางทันใด นางก้มหน้า

ลงแล้วเดินจากไป พอคิดว่าพ้นสายตาเขาแล้ว แผ่นหลังที่โค้งอย่างเจีย มตัว
ก็ตงั้ ตรง ดวงตาของนางมองไปยังแม่นา้ ลาธาร
ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่เบือ้ งหลังครัง้ นีน้ างจะไม่ละเว้นแน่

เหนียงไป๋ เดินไปยังลาธารหยิบเสือ้ ผ้ามาซักเหมือนเดิม ส่วนคนที่อยู่

เบือ้ งหลังก็มองนางตาค้างตัง้ แต่เห็นตัวแล้ว เมื่อลองสังเกตดูแล้วมีสตรีสอง
สามนางและหยวนเหยาญาติผูห้ วังดีของนางที่มีอาการเช่นนี ้ ดูท่านางจะ
เจอตัวการแล้ว
“เหนียงเหนียงเจ้าไม่ถกู ลงโทษหรือ”
เหนียงไป๋ เงยหน้ามองคนถาม “ชินอ๋องไม่ว่างบอกว่าจะตัดสินข้า
ตอนที่งานประลองฝี มือคืนนีเ้ สร็จสิน้ ”
ดูก็รูว้ ่านางโกหกชัด ๆ หยวนเหยาได้แต่เถียงในใจ พาลคิดไปถึง
เหล่า นั้น เหตุใ ดจึ ง ได้ท างานพลาดเช่ น นี ้ ไม่ ว่ า นางจะพยายามส ารวจ
ร่างกายของเหนียงไป๋ เท่าใด นางก็ยงั ไม่พบรอยฉีกขาดเลยสักส่วน
เหนียงไป๋ หันมาสนใจงาน ไม่นานก็มีเสียงเอ็ ดตะโรที่ชายป่ า พวก
สตรีท่อี ยากรูก้ ็รีบทิง้ งานแล้วเดินไปดูในทันที
หยวนเหยาถอยหลัง ห่างสองก้าว เห็นสภาพพวกมันแล้วก็หันมา
อาเจียนเช่นเดียวกับสตรีคนอื่น ๆ
“ทหารพวกนี ้โ ชคร้า ยนัก ที่ ถูก คนร้า ยสัง หาร ไม่ รู ้ว่ า คนพวกนี ้ไ ป
ทาอะไรให้คนไม่พอใจเข้าจึงได้มีชะตาเช่นนี ้ แต่ท่าทางผูล้ งมือคงไม่เว้นคนที่
เกี่ยวข้องกับเรื่องนีแ้ น่ จริงไหมหยวนเหยา”
เหนียงไป๋ มองสีหน้าซีดเผือดของหยวนเหยา ก่อนที่ตวั คนต้นคิดจะ
รีบสะบัดหน้าหนีไป ตอนนีจ้ ึงเหลือนางเพียงลาพังเมื่อทหารพวกนัน้ ถูกเอา
94 | จิรัฐติกาล

มารวมเป็ นกองเดียวแล้วเผาไม่เหลือซาก
ดูเหมือนนีค้ งเป็ นคาสั่งรุ่ยอ๋อง คงไม่อยากเปิ ดเผยตัวและปกปิ ด
เรื่องที่นางถูกกระทา ช่างเป็ นว่าที่ฮ่องเต้ในอนาคตที่ดีจริง ๆ
“สตรีเช่นเจ้าไม่ควรอยู่คนเดียว”
รุ่ยอ๋องปรากฏตัวในเสือ้ ผ้าชุดใหม่ เวลาเพียงหนึ่งเค่อเขาสามารถ
จัดการทุกอย่างได้เรียบร้อยจนนางอดนับถือไม่ได้
“คุณชายหลิวเทียน” นางทาสีหน้าตกใจเมื่อเห็นหน้าเขา
รุย่ อ๋องยกยิม้ มุมปาก “เจ้าเป็ นสตรีท่แี ปลก ยามเมื่อใกล้จวนตัวกลับ
ไม่ตกใจ แต่ยามเจอข้ากลับตกใจเสียอย่างนัน้ ”
“ข้าน้อยไม่กล้า”
“เอาเถอะพวกเราอย่ามาเถียงกันเรื่องกลัวไม่กลัวดีกว่า คืนนีเ้ จ้าว่าง
หรือไม่”
“ข้า”
“ใช่ พอดีขา้ มาร่วมการแข่งขันในคืนนีอ้ ยากให้เจ้าช่วยถือของให้”
นั่นคือการหาเรื่องตายชัด ๆ นางไม่ยอมเด็ดขาด
“คุณชายให้เกียรติขา้ น้อยมากไปแล้ว ข้าน้อยเป็ นเพียงเชลยทาสหา
ใช่คนที่จะทาตามใจได้” นางหันมองไปด้านหลังเขา “ข้าน้อยต้องไปแล้ว”
รุ่ยอ๋องมองนางที่กาลังจะเดินผ่ านไปก็ดึงรัน้ มือนางเอาไว้ เหนียงไป๋
ทาสีหน้าตกใจกว่าเดิมแล้วรีบดึงมือออกมา
“ข้าไม่ได้ตงั้ ใจจะทาให้แม่นางกลัว แต่ขา้ อยากให้เจ้าช่วยจริง ๆ ถือ
ว่าเป็ นการตอบแทนที่ขา้ ช่วยเจ้าเอาไว้เป็ นอย่างไร?”
นางขอเป็ น เรื่ อ งอื่ น ไม่ ไ ด้ห รื อ อย่ า งไรกัน หากนางรับ ปาก นั่น ก็
เท่ากับว่าคืนนีน้ างจะต้องติดตามรุ่ยอ๋องเข้าไปในลานประลอง นั่นไม่เท่ากับ
ว่านางจะต้องเผชิญหน้ากับชินอ๋อง หากเขาเห็นว่านางติดตามรุย่ อ๋องคราวนี ้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 95

คงขึงนางไว้กบั เตียงแน่
“ข้าน้อยไม่...”
เป็ นอีกครัง้ ที่คาพูดของนางถูกขัดกลางคัน มือของนางถูกเขาดึงไป
อีกครั้ง จากนั้นก็จู ง นางไปยัง ทิ ศ ทางของสนามประลอง รุ่ยอ๋องถ้า ท่ า น
ทาแบบนีก้ ็ปล่อยให้พวกมันทากับนางตัง้ แต่แรกเลยก็ได้!
ดังนัน้ เมื่อคนที่น่งั เป็ นประธานของงานหันมาเห็นนางถูกชายอื่นจับ
จูงมือมาก็กาหมัดแน่น ทันทีท่ีรุ่ยอ๋องละมือ นางก็ทาท่าจะหันหลังหนีแต่ก็
กลับถูกรัง้ เอาไว้ จากนัน้ ก็หนั มาทักทายคนที่ใหญ่ท่สี ดุ ในกองทัพ
“กระหม่อมหลิวเทียนคารวะชินอ๋อง”
หากเขาลองมองหน้าชิ นอ๋องสักนิดจะเห็นว่าตอนนีอ้ ีกฝ่ ายก าลัง
เลือดขึน้ หน้า ดวงตาปี ศาจมองไปยังสตรีดา้ นหลัง
“เจ้าพาใครมา”
“นางเป็ นผูช้ ่วยกระหม่อม”
“แต่เ หตุใดเปิ่ นหวางจึ ง รู ส้ ึกคุ้นหน้านัก” ชิ นอ๋องเดินลงจากเก้าอี ้
ประธาน เดินมายังด้านหลังของรุ่ยอ๋องหมายจะดูให้ชัด แต่สตรีนางนั้นก็
ขยับหลบไปอีกด้าน ซึ่งแน่นอนว่าหนีอย่างไรก็ไม่พน้ เหนียงเหนียงเจ้าช่าง
กล้านัก กล้ามากที่ห่างจากเปิ่ นหวางแล้วไปยั่วยวนน้องชายของเปิ่ นหวาง
เช่นนี ้
แค่ขา้ มคืนนะเหนียงเหนียง
คนที่ถูกลากมาลานประหาร เฮ้ย! ไม่ ใช่ ถูกลากให้ม าเป็ นผู้ช่ วย
พยายามให้คนพามาช่วยนางเอาไว้
“ชินอ๋องท่านคงมองผิดไป”
“เปิ่ นหวางมองไม่ผิดแน่ สตรีผนู้ คี ้ ืออนุคนใหม่ของเปิ่ นหวาง”
รุย่ อ๋องได้ยินเช่นนัน้ ก็มีสีหน้าตกใจ “แล้วเหตุใดนางถึงได้...”
96 | จิรัฐติกาล

“เจ้ากาลังหมายถึง บทลงโทษส าหรับสตรีท่ีไม่ ยอมเชื่ อฟั ง งั้นหรือ

เปิ่ นหวางก็แค่ลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ อนุรกั คงไม่ถือโทษโกรธเปิ่ นหวางใช่ไหม”
นางโทษเขาเต็ม ๆ และรูส้ กึ รังเกียจเขาด้วย ผูช้ ายคนนีเ้ ป็ นปี ศาจชัด ๆ
ไม่รูว้ ่าเขาอยู่เบือ้ งหลังคนพวกนัน้ ด้วยหรือเปล่า ดีไม่ดีอาจเป็ นคาสั่งของเขา
ก็ได้
“หม่ อมฉันเป็ นเพี ยงทาสเชลยไม่ มี สิ ทธิ์ ท่ี จ ะแสดงความไม่ พ อใจ
เพคะ ทุกสิ่งที่ท่านอ๋องรับสั่ง หม่อมฉันน้อมรับด้วยใจ หากท่านอ๋องไม่อยาก
เห็นหน้าหม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะไปเดี๋ยวนี”้ สิน้ คา นางก็รีบเร่งฝี เท้าออกวิ่ง
ในทันที
“หยุดเดี๋ยวนี”้ แม้จะเป็ นคาสั่งของชินอ๋อง แต่เท้านางก็ไม่หยุดตาม
คาสั่ง ชินอ๋องที่เห็นดังนัน้ จึงเดินตามนางอย่างรวดเร็วจากนัน้ ก็ยกตัวนางขึน้
อุม้ เต็มอ้อมแขน
“ท่านอ๋องแล้วเรื่องแข่งขันเล่า”
“เลื่อนออกไปอีกหนึ่งชั่วยาม เปิ่ นหวางมีเรื่องต้องจัดการเร่งด่วน”
จงหลุนมองดวงตะวันที่สาดแสงลงมา คิดว่ากว่าพวกเขาจะจัดการ
เสร็จคนที่รอแข่งขันคงได้กินมือ้ เย็นกันพอดี ถ้าอย่างนัน้ ก็แยกย้ายกันไปตาม
อัธยาศัยเสียดีกว่า “เด็ก ๆ ยกสุรา”
จากนัน้ งานแข่งขันก็กลายเป็ นงานรื่นเริงไปในพริบตา รุ่ยอ๋องเดิน
เข้ามาหาจงหลุนที่ยืนอยู่ เอ่ยด้วยท่าทีประหลาดใจ “เปิ่ นหวางไม่เคยเห็น
ท่านพี่เป็ นเช่นนีม้ าก่อน”
“เรียนรุย่ อ๋องกระหม่อมเห็นมาหลายวันแล้วพ่ะย่ะค่ะ” จงหลุนกล่าว
จบก็เดินไปทางอื่น ปล่อยให้รุย่ อ๋องทาสีหน้าแปลกใจ
“เหนียงเหนียงเจ้าน่าสนใจไม่ใช่นอ้ ย ทาให้ชินอ๋ องหึงจนออกหน้า
ออกตาก็แสดงว่ามีฝีมือไม่เบา” เขาประเมินนางน้อยไปจริง ๆ แถมยังรู ส้ ึก
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 97

เสียดายเพราะสตรีท่เี ขาถูกใจเป็ นของพี่ชายไปเสียแล้ว

เมื่ อทาอะไรไม่ ไ ด้เ ขาก็ไ ด้แต่หันไปร่วมวงสุรากับเหล่าทหารกล้า
ทั้งหลาย ทุกคนในที่นีร้ ู ฐ้ านะที่แท้จ ริงของเขาดีจึง ทาตัวนอบน้อมกั บ เขา
แม้จะไม่ได้มีท่าทีกริ่งเกรงกันมากนักก็ตาม ส่วนหนึ่งคงเป็ นเพราะมีนิสยั ของ
รุ่ยอ๋องที่สามารถเข้าถึงได้ง่ายกว่าผูเ้ ป็ นพี่อยู่มาก ต่างจากชินอ๋องที่ถือตัว
และเคร่งในระเบียบจนพวกเขาไม่กล้ากระดิกตัว
รุย่ อ๋องรินสุราให้ทหารข้างกายแล้วสอบถามต่อ “นางเป็ นบุตรีของใคร”
“ที่ปรึกษาตู่จางขอรับ”
รุ่ยอ๋องนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเข้าใจแล้ว แสดงว่าที่ชินอ๋องใส่ใจนางก็เพื่อ
ผลประโยชน์ของแคว้นเรา เมื่อคิดได้เช่นนัน้ เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนางถูกตา
ต้องใจพี่ชายตัวเองอีก คิดว่าอีกไม่นานพี่ชายอาจหมดความสนใจในตัวนาง
แล้วโยนทิง้ อีกตามเคย

ตอนนีส้ ตรีท่ีมีแต่คนอยากให้ถูกทิง้ กาลังถูกลากไปยังอ่างนา้ เขา

เห็นนางเป็ นปลาที่ชอบว่ายนา้ หรือไงถึงได้เอาแต่จับโยนลงนา้ ไม่หยุด คิด
มาถึงตรงนีไ้ ด้ไม่ทนั ไร ร่างทัง้ ร่างก็ถกู โยนลงนา้ ในทันที เหนียงไป๋ โผล่ขนึ ้ จาก
นา้ แต่เขาก็กลับกดหัวนางลงไปอีกครัง้ พอนางลืมตาขึน้ มาอีกรอบเขาก็ถอด
เสือ้ เกราะออกกระโดดลงมาอยู่ในอ่างแล้ว
เหนียงไป๋ ถอยหลัง แต่ก็กลับถูกดึงรัน้ เอวเอาไว้แล้วกระชากเสือ้ ออก
จนเผยให้เห็นเอี๊ยมด้านใน “ที่เจ้าเล่นตัวเพราะว่าตัวเองกาลังซ่อนคาโกหก
ไว้แนบเนียนใช่หรือไม่เหนียงเหนียง”
“หม่อมฉันไม่เคยโกหก สิ่งที่หม่อมฉันพูดเป็ นความจริงทุกอย่าง”
ชิ นอ๋องยกมื อ บี บ คางนางให้ม องหน้า เขา “แล้วเหตุใ ดเจ้า ที่ ห่ า ง
เปิ่ นหวางแค่เพียงราตรีเดียวถึงกลับมากับน้องชายเปิ่ นหวางได้”
98 | จิรัฐติกาล

เหนี ย งไป๋ ท าสี ห น้า ตกใจ “ท่ า นอ๋ อ งบอกว่ า น้อ งชาย เขาไม่ ใ ช่
คุณชายหลิวเทียนหรือเพคะ”
นางโกหกได้แนบเนียนนัก ซ่อนความจริงเอาไว้หมดจนชินอ๋องตาม
ไม่ทัน “ท่านอ๋องบอกว่าเขาคือน้องชาย ถ้าเช่นนัน้ เขาก็เป็ นอ๋องเหมือนกัน
หรือเพคะ หม่อมฉันไม่ทราบจริง ๆ”
นางโกหกจนเริ่มไปไม่เป็ น ขอให้เขาเลิกซักไซ้นางมากกว่านีเ้ พราะ
กลัวจะหลุดปากว่านางรูแ้ ต่แรกแล้วว่านั่นคือรุย่ อ๋อง
“เจ้าไม่รูจ้ กั รุย่ อ๋อง”
“ไม่ ท ราบเพคะ” เหนี ย งไป๋ ทั้ง ขมวดคิ ้ว สงสัย ทั้ง น ้า ตาเอ่ อ คลอ
ทาตัวอ่อนจนแทบจะตกลงไปในนา้ อีกรอบ
“หม่อมฉันถูกเขาลากตัวมาทัง้ ที่ไม่เต็มใจ หม่อมฉันที่เป็ นเพียงเชลย
ทาสจะทาการปฏิเสธได้เช่นไร”
“เจ้าก็บอกเขาไปสิว่าเจ้าเป็ นอนุของเปิ่ นหวาง”
“อนุของเปิ่ นหวางแต่ไปอยู่รวมกับเชลยตากแดดทางานใครเขาจะ
เชื่อเพคะ”
“เจ้า!” ชินอ๋องพูดไม่ออก เพราะพอพูดไปพูดมานางก็โทษว่าเป็ น
เพราะเขา นางจึงถูกมองว่าเป็ นเชลยทาสที่สามารถกระทาการอันใดก็ได้
“ดี ดีจริง ๆ ถ้าเช่นนัน้ ก็ไม่ตอ้ งรอแล้ว”
ไม่ตอ้ งรอเหนียงไป๋ หันมองเขาแล้วรับจูบอันหยาบกระด้างไร้ความ
ปรานี เขาบดขยีซ้ า้ แล้วซา้ เล่าด้วยหัวใจที่โกรธกริว้ ราวกับมีไฟสุมอกในตอน
ที่เห็นนางถูกบุรุษอื่นจับจูงมือ
เขาก็แทบอยากจะฉีกร่างนางเป็ นชิน้ ๆ เหนียงไป๋ เจ้าเป็ นของเล่น
ของเปิ่ นหวางอย่าได้คิดเป็ นของผูใ้ ดอีก คิดพลางปี ศาจหวงของเล่นก็ฉีกทึง้
เสือ้ ผ้าของนางจนไม่เหลือ ร่างบางถูกกดลงนา้ ใช้มือประคองศีรษะนาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 99

เอาไว้ แต่เบือ้ งล่างกลับลูบไล้ไปตามเนือ้ หนังของนางไปทั่ว

หญิงสาวสะดุง้ ด้วยความตกใจ แต่ชินอ๋องก็ยงั ดึงตัวนางกลับเข้ามา
หาตัว ภายใต้น ้า อุ่น ร้อ นนี ้ รัง สี ปี ศ าจร้อ นแรงจนราวกับ น ้า ในอ่ า งนี ้ไ ด้
กลายเป็ นนา้ ร้อนระอุอย่างไรอย่างนัน้
เหนียงไป๋ รูเ้ ลยว่าเขาโกรธมาก และสาเหตุก็คงจะเป็ นเพราะไม่ชอบ
เห็นของ ๆ ตนเองถูกคนอื่นแย่งชิงมากกว่าที่จะโมโหโกรธาเรื่องอื่น คนแบบ
เขาหรือจะตกหลุมรักนางได้ ไม่มีทาง
“ท่านอ๋องได้โปรดใจเย็นก่อน”
คนที่เคลื่อนตัวไปยังด้านล่างมีหรือจะใจเย็น
“เรื่องที่เคยรับปากหม่อมฉันเอาไว้”
“เรื่องนัน้ เจ้าไม่ตอ้ งห่วง เปิ่ นหวางเก่งกว่านางกานัลพวกนั้นมาก”
ว่าแล้วก็กม้ ลงดูดกลืนดอกบัวของนางจนเหนียงไป๋ สะดุง้ เด้งตัวขึน้ มารับกับ
การดูดกลืนครัง้ ที่สองพอดี “เจ้าให้ความร่วมมืออย่างดีเชียวเหนียงไป๋ ”
นางไม่ได้ให้ความร่วมมือแต่นางตัง้ ตัวไม่ทัน คิดว่าจะรอดถึงเมือง
หลวงแต่แล้วก็หนีไม่พน้ อยู่ดี “หากหม่อมฉันกล่าวเท็จท่านอ๋องจะทาเช่นไร
กับหม่อมฉัน”
คนที่อยู่กับ ปทุม นางเงยหน้าขึ น้ ฝ่ ามื อหนากระชากผมนางจาก
ด้านหลังเสียจนหน้าหงาย เจ็บ! เหนียงไป๋ อยากร้องแต่ก็รอ้ งไม่ออกเพราะ
เจ็บไปหมด ทาได้เพียงมองสบแววตาปี ศาจตรงหน้าที่พดู ด้วยนา้ เสียงกดต่า
“เปิ่ นหวางจะแขวนเจ้าไว้หน้ากระโจมในสภาพเปลือยเปล่า มองดูทหารทัง้
กองทัพวนเวียนบนตัวเจ้าจนเจ้า ใกล้สิน้ ลม จากนัน้ ก็จะโยนเจ้าไว้กลางฝูง
แร้งให้พวกมันกัดกินอวัยวะเจ้าทัง้ ที่เจ้ายังไม่ตาย”
ท่านโหดเกินไปแล้วชินอ๋อง นางทาใจรักคนแบบนีไ้ ม่ลงจริง ๆ แต่
ดวงตานางก็ตอ้ งแสร้งปล่อยนา้ ตาออกมาแล้วทาตัวอ่อนแอเช่นเดิม ที่นาง
100 | จิรัฐติกาล

ถามแบบนั้นเพราะร่างนีไ้ ม่ใช่ของนาง ไม่รูว้ ่า เหนียงเหนียงใช้ร่างกายทา

อะไรไปแล้วบ้าง หากนางไม่ได้บริสทุ ธิ์เช่นที่คิด นั่นไม่เท่ากับนางซวยซา้ สอง
หรอกหรือ ครานีค้ งได้ตายไม่ตอ้ งไปผุดไปเกิดกันอีก ไอ้แมวนรกอยู่ไหนมา
ช่วยข้าก่อน
ฟงลี่ยกหัวขึน้ มาทีหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงเหนียงไป๋ ร้องขอให้ช่วย เขายืด
ขาแล้วสะบัดตัวจะลุกขึน้ แต่แล้วก็เห็นจงหลุนเดินเข้ามาในกระโจมพร้อม
กับถาดอาหาร “เสี่ยวม่านมากินอาหารเร็วเข้า รีบหน่อยพวกเรามีเวลาแค่
เพียงครึง่ ชั่วยามเท่านัน้ ”
คนที่ คิ ด จะไปช่ ว ยปรากฏแววลัง เล หัน มองไปยัง ประตูก ระโจม
ได้ยินเสียงเหนียงไป๋ ร้องไม่หยุดปาก บางครัง้ ก็ได้ยินเสียงกระเส่า ฟงลี่หัน
มองไปยังถาดอาหาร ลังเลว่าจะค่อยมากินทีหลังหรือไปช่วยเหนียงไป๋ ก่อนดี
แต่เขาก็กลับถูกจงหลุนอุม้ ขึน้ มาแล้วพูดว่า “เสี่ยวม่านเจ้ารังเกียจอาหาร
ของข้าหรือ” พอเห็นแววตาเสียใจของจงหลุนแล้วเขาก็ได้แต่คิดในใจว่าเรื่อง
เหนียงไป๋ สาคัญมาก แต่เรื่องผูช้ ายเป็ นเรื่องสาคัญที่สุด ฉะนัน้ เขาจะอยู่ท่ีน่ี
ส่วนนางก็ให้ช่วยตัวเองไปแล้วกัน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 101

เหนียงไป๋ ก่นด่าในใจไปหลายรอบ ทัง้ ขอร้องทัง้ อ้อนวอนแต่แมวบ้า

นั่นก็ไม่โผล่หน้ามาแม้สกั เสีย้ ว คิดว่าตัวนางเองคงหนีไม่พน้ แน่แล้ว สุดท้าย
จึงทาได้เพียงเปลี่ยนแผนใหม่
“หม่ อมฉันหนาว” ในนา้ อุ่นแถมเสี ยงกระเส่าแทรกเป็ นระยะ จะ
เรียกว่าหนาวคงไม่ได้ แต่พอเห็นนางสั่นเทาเขาก็ยอมหยุดมือยกตัวนางขึน้
จากนา้ ดึงผ้าขึน้ มาซับนา้ ตามผิวกายออกให้ จากนัน้ จึงค่อยวางนางลงบน
เตียงก่อนโน้มตัวลงคร่อมทับตามลงไป
“เปิ่ นหวางจะทาให้เ จ้าหายหนาวเอง” นางเคยเห็นมาแล้ว ท่าน
ไม่ตอ้ งบอก รูแ้ ล้วว่าเขาเป็ นปี ศาจที่มกั มากในกามขนาดไหน ทัง้ ยังคิดไปอีก
ว่ า ด้ว ยสภาพของเหนี ย งเหนี ย งในตอนนี ้ ไม่ ค อหัก ตายก็ ก ระดูก แหลก
ละเอียดแน่นอน นางต้องขุนตัวเองอีกหน่อยไม่เช่นนัน้ จะรับมือเขาไม่ไหว
“ท่านอ๋องมือหม่อมฉันใกล้จะหักแล้ว” ชินอ๋องมองมือของตนที่กุม
ข้อมือนางไว้แน่น เมื่อปล่อยออกมาก็ปรากฏรอยนิว้ มือสีแดงชัดเจน นางจะ
102 | จิรัฐติกาล

อ่อนแอมากไปแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ตัดสินใจเปลี่ยนมาจะจับบ่าของ

นางก็กลับเห็นรอยแดงอีกแล้ว ด้วยความสงสัยเขาจึ ง ได้ลุกขึน้ มองภาพ
ตรงหน้า ทุกส่วนที่เขาจับต้องไม่ว่าหนักหรือเบาล้วนแล้วแต่ปรากฏรอยแดง
ให้เห็นได้ชดั เจนทัง้ สิน้
“เจ้าเป็ นตัวอะไรเหนียงเหนียง” อ่อนแอจนน่าราคาญ พอเห็นนาง
เหมือนจะตายเขาก็เกิดหมดอารมณ์ขึน้ มา ที่ผ่านมาเขาไม่เคยบังคับใคร
สตรี ม ากมายล้ว นยอมขึ น้ เตี ย งกับ เขา ทว่ า สตรี ต รงหน้า เขาตอนนี ้นั้น
แตกต่าง นางกาลังหยิบผ้าขึน้ มาห่อกายแล้วห่อตัวร่าไห้ ทัง้ ดูน่าสมเพศและ
น่าสังเวชไปในเวลาเดียวกัน จนสุดท้ายแล้วเขาก็ได้แต่หันหลังหยิบเสือ้ ผ้า
ขึน้ สวมใส่อย่างขัดอารมณ์
“ทุกวันเจ้าต้องกินอาหารวันละสามมือ้ ครัง้ ละ 2 จาน เปิ่ นหวางจะ
ให้หมอจ่ายยาบารุ งให้เจ้า เมื่อใดที่เจ้ามีเนือ้ หนังพร้อมกินเปิ่ นหวางจะขึน้
เตียงกับเจ้าใหม่”
เหนียงไป๋ พ่นลมหายใจได้เพียงครู่เท้าใหญ่ท่ีกา้ วไปได้เพียงสองก้าว
ก็หยุดชะงัก หันกลับมาเอ่ยต่อ “ส่วนเจ้าไม่ตอ้ งกลับไปที่น่ นั แล้ว เปิ่ นหวาง
จะให้คนตัง้ กระโจมไว้ขา้ งกระโจมเปิ่ นหวาง”
ดีจริง นางไม่ตอ้ งนอนรวมกับสตรีพวกนัน้ แต่ก็นึกเสียดายที่ไม่ทนั
ได้แก้แค้นญาติท่ีแสนดี แต่ไม่เป็ นไร ยังมีเวลาอีกยาวไกล นางเชื่อว่าญาติ
ผูน้ จี ้ ะต้องเอาตัวรอดและติดตามนางไปยังเมืองหลวงได้แน่
“ตอนเย็นจะมีการจัดเลีย้ งต้อนรับรุ่ยอ๋อง เจ้าไปรินสุราให้เปิ่ นหวาง
ด้วย”
เหนียงไป๋ รับคา “เพคะ”
ฝี เท้าหนักเดินจากไปแล้ว ปล่อยให้นางนอนถอนหายใจอยู่บนเตียง
เมื่อวานรอด วันนีร้ อด แต่ก็อย่าได้หวังว่าพรุ่งนีจ้ ะรอดต่อไปได้อีก นางจะ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 103

หาทางเข้าไปอยู่ในใจของเขาให้ได้
“ข้ามาขัดจังหวะเจ้าหรือเปล่า”
เหนียงไป๋ หันมองคนที่นางขอให้ช่วย พอเห็นแก้มที่มีรอยข้าวติดอยู่
นางก็ยกมุมปากขึน้ อย่างประชดประชัน “ที่แท้ท่านก็เห็นแก่กิน”
อัน ที่ จ ริง เขาไม่ ไ ด้เ ห็ น แก่ กิ น แต่ เ ห็ น แก่ บุรุ ษ ต่ า งหาก เอาล่ะ เรา
ไม่พดู เรื่องนี ้ มาพูดเรื่องสาคัญดีกว่า
“คืนนี ้ องค์รชั ทายาทแคว้นหลุนอิงจะทาการปลงพระชนม์ชินอ๋อง”
เขาตายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนางกัน
“เกี่ยวสิ เพราะว่าเขาคือคนเดียวที่จะต่อกรกับพระสวามีเจ้าได้”
เหนียงไป๋ หันมองคนพูด ฮ่องเต้เฉินตีก้ ็ใช่ว่าจะไม่เก่ง ฝี มือการรบ
ของเขาก็เก่งพอใช้ได้ เพียงแต่หลายสิบปี มานีเ้ ขาไม่เคยออกรบ กินดีอยู่ดีมา
โดยตลอด บ้านเมืองสงบมาหลายปี จนเมื่อชินอ๋องเข้าตีประชิดก็ต่อกรไม่ถูก
หลักพิชัยสงคราม อีกทั้งยังเชื่อบิดาของฮองเฮาจึงทาให้พ่ายแพ้จนเกื อ บ
เสียเมือง
แต่ถา้ เทียบกันแล้ว ในสองคนนีช้ ินอ๋องกลับเก่งกาจกว่ามาก
“เจ้าก็ยอมรับแล้วว่าเขาเก่งกว่า”
นางคิ ด อะไรออกแล้ ว แผนสาวงามช่ ว ยบุ รุ ษ เห็ น ที จ ะเข้า กั บ
เหตุการณ์นี ้ “หากข้าได้ช่วยชีวิตเขาเห็นทีว่าคงจะพอทาให้เขาเห็นข้าใน
สายตาบ้าง”
“สภาพเช่นเจ้าเข้าไปขวาง ถูกดาบตบทีเดียวก็คอหักแล้ว”
ว่ากันตามจริงก็เป็ นเช่นฟงลี่พูด “โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ หรือว่าเจ้ามี
แผนดี ๆ มาเสนอข้า”
ฟงลี่ยกปากหาว ส่งเสียงดังหง่าวออกมาทีหนึ่ง กินอิ่มแล้วก็รูส้ ึกง่วง
นอนขึน้ มา แมวขีเ้ ซากาลังจะตาปิ ด ก็ถกู หิว้ คอขึน้ มามองแล้วขู่ เสียงแข็ง
104 | จิรัฐติกาล

“ถ้าท่านกล้าหลับข้าจะโยนท่านลงอ่างนา้ ”
“แหมเดี๋ยวนีร้ ูจ้ กั ขู่ ข้าว่าเจ้าอยู่ใกล้ชินอ๋องมากไปแล้ว”
“เจ้าก็เช่นกัน เป็ นแมวนานเกินไปแล้วถึงได้ทาตัวเหมื อนแมวขึน้
ทุกวัน บอกข้ามาว่ามีแผนอะไร”
เขาประเมิ น แล้ว ว่ า เหนี ย งไป๋ จะท าเช่ น นั้น จริ ง ๆ จึ ง ยอมบอก
แผนการที่เขาคิดว่าน่าจะปลอดภัยกับนางที่สดุ ทัง้ ยังได้ใจบุรุษเช่นกัน
เหนียงไป๋ รับฟั งจดจาแผนทัง้ หมดในใจ ไม่นานเสียงด้านนอกของ
ทหารก็พดู ขัดจังหวะ “แม่นางเหนียงเหนียงชินอ๋องต้องการพบตัวท่านที่ลาน
ประลอง”
เร็วเช่นนีเ้ ชียว ไหนว่าตอนเย็น นี่ยงั ไม่ถึงเวลาเสียด้วยซา้ เหตุใดจึง
เรียกพบนางแล้ว คิดแล้วก็ได้แต่วางแมวเจ้าปั ญหาลงแล้วรีบแต่งตัวออกไป
ด้านนอก เมื่อไปถึงลานประลอง นางก็พบว่าพวกเขาล้วนถือคันธนูเอาไว้ในมือ
“เจ้ามาแล้วอนุยอดรัก” นา้ เสียงเช่นนีท้ าเอานางขนลุก ชินอ๋องรีบ
มาประคองนางก่อนจะให้นางไปยืนกลางลาน
“เพราะว่าเปิ่ นหวางกับรุ่ยอ๋องตัดสินกันไม่ได้ว่าใครเหนือกว่าใคร
จึงอยากให้เจ้ามาเป็ นคนตัดสินเสียหน่อย”
เหนียงไป๋ รู ส้ ึกขนลุกขึน้ มาเมื่อมองไปทางเสาด้านหลัง จากนั้นชิน
อ๋องก็หยิบเชือกขึน้ มาถือในมือ “เปิ่ นหวางขอบใจในความมีนา้ ใจของเจ้า
ที่มาเป็ นหุ่นตัดสินให้ในครัง้ นี ้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึน้ เปิ่ นหวางจะรับผิดชอบ
เจ้าเอง”
มันจะมากไปแล้วนะ ถึงกับกล้าเอานางมาเป็ นเป้าธนูเชียวรึ!
ทว่ามี หรือที่ เ ขาจะสนใจสี หน้าของนาง ชิ นอ๋องผูกเชื อ กจนแน่ น
จากนัน้ ก็เดินไปหยิบคันธนูขนึ ้ ประทับ รุย่ อ๋องนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เขา
แค่ถามถึงแม่นางเหนียงเหนียงแค่คาเดียว พี่ชายเขาก็เอานางมาเป็ นเป้า
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 105

แล้ว ในใจได้แต่ขอโทษนางอยู่เงียบ ๆ ที่ทาให้เดือดร้อน

ตั้ง แต่ เ จอเขานางเฉี ย ดนรกไปกี่ ร อบแล้ว เจ้า แมวบ้า มาช่ ว ยข้า
เดี๋ยวนี ้ ตอนนีแ้ มวที่ว่ากาลังอยู่ในอ้อมกอดของจงหลุนไม่มีเวลามาช่วยนางแน่
เหนียงไป๋ จึงหันมาสนใจคนตรงหน้าอีกครัง้ พยายามทาตัวให้น่ิง
ที่ สุด ชิ น อ๋ อ งยกคัน ธนู เ ล็ ง เป้ า ตรงไปยัง ใบหน้า ของนาง เหนี ย งไป๋ เอง
ก็พยายามทาตัวให้ดนู ่าสงสารที่สุด ที่จริงแล้วเขาก็ควรสงสารนางมาตัง้ แต่
ต้นเพราะตัง้ แต่เจอเขานางก็ไม่เคยมีชีวิตสงบสุข วัน ๆ มีแต่เรื่องตื่นเต้นให้
หัวใจจวนเจียนจะวายวันละหลายรอบ
ฉึก! เสียงธนูลอยออกไปแล้ว เหนียงไป๋ หลับตาแน่น คิดว่าคงโดน
ส่วนใดส่วนหนึ่งบนร่างนางแน่แล้ว แต่แล้วความเจ็บปวดก็ไม่ปรากฏ จนเมื่อ
นางลืมตาขึน้ จึงได้พบว่าธนูปักเฉียดแก้มข้างซ้ายของนางไปเล็กน้อยเท่านัน้
เฉียดเพียงเสีย้ ว...หากนางขยับก็คงถูกแก้มนางเต็ม ๆ เหนียงไป๋ หัน
มามองเขาที่หยิบธนูดอกที่สอง
“ท่านพี่ ข้ายอมแพ้แล้ว” รุ่ยอ๋องรีบเข้ามาห้ามเพราะสงสารเหนียง
เหนียง ทว่าชินอ๋องกลับทาหูทวนลมแล้วปล่อยธนูดอกที่สองออกไป
ฉึ ก! คราวนีธ้ นูดอกนั้นรุ นแรงกว่าเดิม หลายเท่า มันแล่นมาด้วย
ความเร็วทัง้ ที่นางไม่ทนั ได้ตงั้ ตัว หรือเรีย กว่ากาลังขยับอยู่เป็ นผลให้ธนูดอก
นีเ้ ฉียดแก้มของนางไปอีกครัง้ จากนัน้ เขาก็หยิบธนูดอกที่สาม รุ่ยอ๋องเห็น
ดังนัน้ จึงรีบรัง้ มือของเขาเอาไว้แต่ชินอ๋องกลับมองเขาด้วยสีหน้าโกรธขึง
พวกท่านไปทะเลาะกันสองคนได้ไหม อย่าลากนางเข้าไปเกี่ยวด้วย!
ดูก็รูว้ ่าเขากาลังโกรธที่นางได้รบั ความใส่ใจจากรุ่ยอ๋อง ส่วนท่านรุ่ยอ๋องช่วย
หวังดีกบั นางวันอื่นได้ไหม ยิ่งทาแบบนีน้ างจะยิ่งตายเร็วขึน้ เสียมากกว่า!
ชินอ๋องสะบัดมือออก จากนั้นก็หันมายิงอีกดอก คราวนีม้ ันเฉี ยด
ศีรษะนางไปเพียงเล็กน้อย และนางสัมผัสได้ว่ามันเฉียดถูกเนือ้ ศีรษะของ
106 | จิรัฐติกาล

นางไปเพียงนิดเดียวเท่านัน้ มันน่าจะตัดผมนางขาดอีกทัง้ ยังเรียกเลือดให้

ซึมออกมาด้วย...
“ท่านพี่ ท่าน!” รุ่ยอ๋องรีบวิ่งมาหานางจะตัดเชือกให้ ตัวนางได้แต่
ร้องบอกเขาในใจว่าอย่าได้มาช่วยนางเถอะขอร้อง
“แค่ทาสต่าศักดิ์เจ้ากลับทุ่มเทมากเพียงนี ้ น้องรักพี่ ไม่คิดว่าเจ้าจะ
พิศวาสนางถึงขัน้ นี”้
รุ่ยอ๋องหันมาทางเขา ตัวเขาแค่เพียงสนใจหาได้พิศวาสแต่อย่างใด
แต่การที่ตอ้ งเห็นพี่ชายตัวเองทาเหมือนนางเป็ นเพียงสัตว์ตวั หนึ่งนัน้ เขาไม่
อาจยอมรับได้ ความอยากเอาชนะจึงบังเกิด “หากน้องต้องการนางเล่า”
ชินอ๋องเดินมาหยิบดาบแล้วจ่อมาที่นาง รุย่ อ๋องก็ยืนขวางทางเอาไว้
เมื่อชินอ๋องตวัดดาบเขาก็ใช้มือออกรับเอาไว้ ตวัดหนึ่งครัง้ เขาก็ถูกเตะลอย
ไปไกล ชินอ๋องหันมาตัดเชือกที่มดั นางอยู่ออกเส้นหนึ่ง ก่อนจะหันไปเตะรุ่ย
อ๋องที่เข้ามาออกไปอีกครัง้ ครานีจ้ งใจเตะลงบนหน้าอกของอีกฝ่ ายจนร่วง
ลงไปยังขอบสนาม ก่อนที่ชินอ๋องจะหันมาตัดเชือกเส้นที่สองออก
เหนียงไป๋ ทรุ ดลงด้วยความกลัว ขานางสั่นไปหมด ขณะที่ชินอ๋อง
มองนางพร้อมเหยียดมุมปาก ยกตัวนางขึน้ บ่า ตอนเดินผ่านน้องชายเขายัง
พูดขึน้ อีกว่า
“ไม่คิดว่าน้องรักจะนิยมชมชอบของที่ขา้ ใช้แล้ว แต่ตอนนีบ้ งั เอิญข้า
ยังไม่เบื่อน้องรักก็รอต่อไปแล้วกัน”
คนที่ยัง ไม่ เ บื่อนาง วางนางลงข้างเก้าอีป้ ระธานด้านบน คราวนี ้
รอบด้านยิ่งเงียบลงกว่าปกติ ที่จริงแล้วเงียบตั้งแต่เห็นนางเข้ามายัง ลาน
ประลองแล้ว
“เอ้า เงียบทาไม ยกสุรา”
สิน้ ประโยค เสียงที่เงียบหายไปอยู่ครูห่ นึ่งก็กลับมาอีกครัง้ ราวกับว่า
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 107

เหตุการณ์ก่อนหน้าไม่เคยเกิดขึน้ รุ่ยอ๋องถูกประคองมานั่งลาดับถัดลงไป
จากเขา ส่วนนางตอนนีก้ าลังอยู่บนตักชินอ๋อง
ท่านจะมากไปแล้ว เรื่องที่ว่านางจะเป็ นหญิงงามช่วยชีวิต หรือเล่น
งิว้ เพื่อให้ได้ใจเขา ตอนนีน้ างไม่สนใจอะไรทัง้ นัน้ เชิญท่านตายไปเลย!

“เหตุใดเจ้าทาสีหน้าเช่นนัน้ ”
เหนียงไป๋ อยากจะเบ้ปากใส่คนถามแต่ทาไม่ได้ แผลบนหัวนางโชค
ดีท่ไี ม่ลกึ แต่เลือดก็ซมึ ออกมา แล้วดูเอาเถอะ ชินอ๋องไม่แม้แต่จะหันมาสนใจ
นางเลยด้วยซา้ ปล่อยให้นางเลือดออกทัง้ อย่างนัน้ ปี ศาจ ปี ศาจชัด ๆ นาง
กาลังเจอกับปี ศาจตัวจริง
“หม่อมฉันเจ็บเพคะ” ชินอ๋องหันมองนาง ก่อนจะมองไปยังศีรษะ
ด้านบน จากนัน้ ก็เรียกหมอหลวงมาดูอาการเมื่อเห็นว่าเป็ นเพียงรอยแผล
ตืน้ ๆ จึงทาเพียงใช้ยาห้ามเลือกแล้วรัง้ นางมาจับวางบนตักเหมือนเดิม
“ท่านอ๋องให้หม่อมฉันปรนนิบตั ิดา้ นนอกดีไหมเพคะ”
“แบบนีด้ ีแล้ว เจ้ากับเปิ่ นหวางจะได้ใกล้ชิดกัน” เขามองไปยังจอก
สุรา นางก็จาต้องยกขึน้ มาส่งให้ดื่ม
“เจ้าลืมวิธีดื่มของเปิ่ นหวางแล้วหรือ”
เหนียงไป๋ ตอนนีก้ าลังควบคุมอารมณ์สุดขีดเพื่อไม่ให้ยกเทสุราใส่
ตัวเขา ในใจก็ได้แต่คิดว่าตอนนีน้ างเป็ นเหนียงเหนียงสตรีอ่อนแอ หาใช่
เหนียงกุย้ เฟยไม่
“สายตาผูค้ นมากมายเช่นนี.้ ..หม่อมฉันไม่กล้า”
“ผูใ้ ดจะกล้าพูดหากว่าเจ้าจะปรนนิบตั ิเปิ่ นหวาง หรือเจ้าอยากจะ
ปรนนิบตั ิรุ่ยอ๋องเสียแทนเล่า” เลิกเอานางโยนใส่น้องชายท่านสักที ตัง้ แต่
เริ่มจนถึงตอนนีน้ างไม่รูเ้ รื่องอะไรเลยสักนิด!
108 | จิรัฐติกาล

เหนียงไป๋ ที่ขีค้ ร้านจะตอบเขาตัดสินใจยกสุราเข้าปากจะป้อนอย่าง

ที่เขาเคยสอน แต่ชายหนุ่มกลับมองนางนิ่งไม่ยอมให้ความร่วมมือจนนาง
ต้องกลืนสุราลงคอเสียแทน
“รสสุราเป็ นอย่างไรบ้าง”
เหนียงไป๋ หันมองเขาตาขวาง “รสฝาดและขมมากเพคะ”
“เจ้ารู จ้ ักแยกแยะรสสุราเสียด้วย แปลกสาหรับคนที่ไม่เคยดื่มสุรา
แต่กลับสามารถบอกได้ว่ารสชาติฝาดและขม”
เขากาลังจับผิดนาง ไอ้ชินอ๋องบ้า คนถูกด่าในใจไม่ได้สนใจรินสุรา
จอกใหม่แล้วส่งเข้าปากตัวเองจากนัน้ ก็ดงึ คางนางเข้าไปให้รบั สุราจากปากเขา
“วันนีเ้ ปิ่ นหวางอยากปรนนิบตั ิเจ้าบ้าง ชอบหรือไม่”
ถามนางว่าชอบไหม ถ้านางบอกว่าไม่เขาจะปล่อยนางลงจากตัก
แล้วลากไปประหารไหมเล่า? ถ้าเช่นนั้นนางก็ขอทาตัวเอียงอายก้มหน้าลง
ราวว่ากาลังขวยเขินเสียเป็ นยอดดีเสียดีกว่า
ส่วนคนที่มองเห็นทัง้ หมดก็กลับทาตัวเงียบปากราวเป่ าสาก กระทั่ง
ชินอ๋องหันมอง เสียงพูดคุยจึงได้ดงั ขึน้ อีกรอบ รุย่ อ๋องที่มองอยู่ทาได้เพียงยก
สุราขึน้ ดื่ม ตัง้ แต่เล็กสิ่งใดที่พ่ีชายเขาทาได้ เขาล้วนไม่อาจทาได้ ขณะที่เขา
ต้องเดินอยู่ในกรอบที่ถูกกาหนดมาให้ พี่ชายของเขากลับแหกกฎระเบียบไป
เสียแทบทุกอย่างอย่างอิสระจนตัวเขาที่ถูกตีกรอบให้มาแต่เล็กนึกอยากจะ
ก้าวตามพี่ชายผูน้ ดี ้ เู สียบ้าง
แต่เพราะว่าเขาถูกวางให้เป็ นฮ่องเต้ในอนาคต ส่วนพี่ชายเขาถูกวาง
ให้เป็ นแม่ทพั ปกป้องเขา แม้ว่ายศของพี่ชายเขาจะเป็ นถึงชินอ๋อง แต่กลับไม่
ยอมรับ ต าแหน่ ง ฮ่ อ งเต้ ภาระทั้ง หมดจึ ง ได้ต กลงที่ เ ขาแต่ เ พี ย งผู้เ ดี ย ว
กฎระเบียบ วังหลัง กฎเกณฑ์ธรรมเนียมปฏิบตั ิลว้ นเป็ นสิ่งที่เขาไม่ตอ้ งการ
ทั้งสิน้ เหตุใดไม่มีใครเคยถามเขาสักคา รุ่ยอ๋องยกสุราขึน้ ดื่ มดับความคิด
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 109

ก่อนหันมองการแสดงตรงหน้าต่อ
นางราแต่งกายด้วยเสือ้ ผ้าน้อยชิน้ เหล่าทาสเชลยหญิงต่างถูกพา
มาปรนนิบัติทหารที่มีผลงานต่าง ๆ หนึ่งในสตรีทาสเชลยก็คือหยวนเหยา
ตอนนีน้ างนั่ง ไม่ ติดเพราะราคาญทหารหยาบกระด้างที่นางปรนนิ บัติ อ ยู่
เนือ้ ตัวทหารคนนัน้ เหม็นสาบทัง้ ยังมีหนวดเครา
หยวนเหยามองไปบนเก้าอีป้ ระธานบนสุด ชินอ๋องกาลังเพลิดเพลิน
กับการป้อนสุราเหนียงเหนียงจนไม่แม้แต่จะสนใจคนรอบข้าง ไม่คิดเลยว่า
นางจะวาสนาดีเ ช่ นนี ้ ถูกเนรเทศเพียงชั่วข้ามคื นก็ไ ด้รับการโปรดปราน
อีกครัง้ แล้ว
ยิ่งคิดนางก็ยิ่งกังวล กลัวว่าเรื่องที่ นางวางแผนไว้จะทาให้ตนเองถึง
ฆาตเอาได้หากเหนียงเหนียงรู ค้ วามจริง แต่พอคิดว่าเหนียงเหนียงเป็ นคน
เช่นไร นางก็ได้แต่ก่นด่าในใจว่าสตรีโง่เขลาเช่นนัน้ จะรู อ้ ะไรนอกจากโง่ไป
วัน ๆ
สตรีโง่งมในตอนนีก้ าลังถูกมอมสุราอยู่บนตักแกร่งของชินอ๋อง เขา
ป้อนสุรานางไม่ ห ยุด ปาก จวบจวนจอกสุด ท้า ยนางจึ ง รี บชิ ง เอ่ย ออกมา
“ท่านอ๋องจะรังแกหม่อมฉันไปถึงไหน”
“เหตุใดเจ้าพูดเช่นนัน้ ”
“หม่อมฉันเป็ นเพียงสตรีบอบบาง ถูกพระองค์ปอ้ นสุราสองสามจอก
ก็เวียนหัวแทบจะลุกไม่ขึน้ หากยังเป็ นเช่นนีต้ ่อไปเห็นทีพระองค์จะต้องอุม้
หม่อมฉันกลับที่พานักเป็ นแน่”
“หากเจ้าเดินไม่ไหว เปิ่ นหวางจะอุม้ หากเจ้าไม่อยากเดินเช่นนั้น
พวกเราก็ น อนเสี ย ที่ น่ีเ ถอะ เปิ่ น หวางก็ ไ ม่ เคยนอนนอกกระโจมมาก่อน
หากทาการกลางฟ้าดินคงตื่นเต้นไม่นอ้ ย”
ไอ้อ๋องบ้ากาม คิดจะนอนกับนางกลางแจ้งเชียวรึ!
110 | จิรัฐติกาล

“ท่านอ๋องล้อหม่อมฉันเล่นแล้ว” เหนียงไป๋ ทาทีเขินอายแล้ วหันไป

สนใจการแสดงตรงหน้าต่อ ดวงตาคู่งามมองลงไปยังเบือ้ งล่าง เห็นเหยา
หยวนที่กาลังมองมาเช่นกัน มุมปากที่กาลังยกยิม้ อยู่เมื่อครู่ของนางถึงกับ
หุบฉับ ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดแค้น และนั่นยิ่งทาให้เหยาหยวนที่แต่
แรกคิดว่านางโง่เขลา ต้องนึกกลับคาเสียใหม่ ตอนนีน้ างอยู่ ไม่ติดที่เมื่อรับรู ้
ได้ถึงหายนะที่กาลังจะมาเยือนในไม่ชา้ นี ้
ดวงตาเหนียงไป๋ หันกลับมาสนใจการแสดง ส่วนตัวนางนัน้ อย่าไป
ได้สนใจเพราะตอนนีห้ ากชินอ๋องกินนางได้คงกินไปแล้ว
เจ้าแมวบ้าที่อยู่บ นตัวจงหลุน อยู่ ๆ ก็ลุกขึน้ แล้วเดินมาข้า งหน้า
เหนียงไป๋ มองฟงลี่กา้ วเท้าออกไปจากนัน้ ก็กดั ที่ขาสตรีนางหนึ่ง
“โอ๊ย!” สตรีนางนัน้ ทรุดลงกับพืน้ เสียงดนตรีขาดหาย เหนียงไป๋ คิด
ว่าชินอ๋องคงจะโมโหเป็ นแน่ แต่เปล่า ปี ศาจตนนัน้ กาลังยุ่งอยู่กบั ลาคอนาง
จนไม่สนใจผูใ้ ดเลยแม้แต่นอ้ ย
“ท่านอ๋อง” นางพยายามเอาตัวออก แต่เขากลับดึงรัง้ นางรู ส้ ึกว่ า
ตอนนีฝ้ ่ ามือของเขากาลังจะคืบคลานเข้าไปในสาบเสือ้ ของนางอยู่แล้ว
“ท่านอ๋อง!” พอได้ยินเสี ยงเรียกที่ดัง กว่าเดิม เขาก็เงยหน้าขึน้ มา
ประจวบเหมาะกับสตรีท่ีลม้ ลงนางนัน้ ลุกขึน้ มาได้แล้วชักดาบออกมาหมาย
จะทาร้ายเขาพอดี
จงหลุนตะโกนบอกให้ชินอ๋องระวังตัว “ท่านอ๋องระวัง!”
เหนี ย งไป๋ มองไปยัง ดาบที่ จ่ อ เข้า ตัว ส่ว นชิ น อ๋ อ งก็ ห ยิ บ ดาบขึ น้
มาแล้วตวัดดาบออกไป อีกฝ่ ายไม่ลดละ พวกขององค์รชั ทายาทที่อยู่รอบ
ด้านล้วนแสดงตัวออกมา ต่างพากันมุ่งโจมตีมายังจุดเดียวกัน คือจุดที่นางอยู่!
แผนขององค์รชั ทายาทคือให้นางราถูกตาต้องใจชินอ๋อง หมายให้
เขาเรียกนางไปปรนนิบัติขา้ งกาย จากนั้นก็อาศัยโอกาสลงมือสังหารเสีย
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 111

แต่กลับกลายเป็ นว่าชินอ๋องสนใจแต่ เพียงนางที่อยู่บนตัก ไม่แม้แต่จะมอง

การแสดงเสียด้วยซา้ จึงกลายเป็ นตัวนางเสียเองที่เป็ นผูข้ ัดขวางแผนการ
ขององค์รชั ทายาทเช่นนี ้
ส่วนนางที่ตอนแรกจะทาเป็ นเห็นพิรุธแล้วกระซิบบอกเขาก็ไม่ทัน
การ ความหื่นกามของชินอ๋องทาให้นางช้ากว่าศัตรูไปเสียก้าวหนึ่ง
เสี ย งดาบก้ อ งอยู่ ข้า งหู บุ รุ ษ ปี ศาจไม่ แ ม้แ ต่ จ ะลุ ก ขึ ้น ด้ว ยซ ้า
เขารับมือพวกมันจนศัตรูกระเด็นออกไปหลายคน แต่อีกมือก็ยงั กอดเอวนาง
ไม่ยอมปล่อย “ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันเถอะเพคะ”
“หากเจ้าออกจากตรงนีไ้ ป พวกมันก็จะลงมือทันที”
เหนียงไป๋ หันมองสีหน้าพวกเขา คาดว่าพวกเขาคงเคยเห็นหน้า นาง
มาบ้า งเพราะนางสามารถเห็ น แววตาประหลาดใจของอี ก ฝ่ ายได้อ ย่ าง
ชัดเจน นางจึงห่อตัวให้ตวั เล็กที่สดุ แล้วกอดเอวแกร่งของคนที่ตนครองตักมา
ตลอดงานเอาไว้ ทาให้นางสังเกตเห็นรอยยิม้ ของปี ศาจเป็ นครัง้ แรก
อย่ามาหัวเราะเยาะนางนะ นางคิดแผนมาดีแล้วแต่แผนพังเพราะ
ท่านทุกครัง้ เขาเป็ นบุรุษที่นางไม่เคยทาอะไรได้เลยจริง ๆ
“เหนียงเหนียง เจ้าทรยศแผ่นดิน!” เสียงสตรีนางนัน้ เอ่ยขึน้ ทาให้
นางได้แต่คิดในใจว่าซวยแล้ว
ชินอ๋องลุกขึน้ แล้วกอดนางไว้ในอก ยังคงรับดาบที่พ่งุ เข้ามาไม่หยุด
หย่อน ยิ่งเห็นเหนียงไป๋ ทาคิว้ ขมวดสงสัย ชินอ๋องก็ยิ่งแปลกใจ หากพวกเขา
รูจ้ กั กันเหตุใดนางจึงได้ทาสีหน้าราวไม่รูจ้ กั ได้แนบเนียนไปเสียทุกครัง้ เช่นนี ้
องค์รชั ทายาทมองนางที่อยู่ในอ้อมกอดของชินอ๋อง พยายามดึงรัง้
นางออกมา ดาบที่รายล้อมมุ่งพุ่งเข้าใส่ชินอ๋องทาให้เขาต้องรับดาบเหล่านัน้
จนเกิดช่องโหว่ เมื่อเป็ นเช่นนีอ้ งค์รชั ทายาทจึงสามารถดึงนางออกมาได้สาเร็จ
“เหนียงเหนียงเจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
112 | จิรัฐติกาล

นางต้อ งถามเขามากกว่ า ว่ า ดึง นางออกมาเช่ น นี ้ท าไม ชิ น อ๋ อ ง

จะต้องฆ่านางแน่ ๆ ว่าแต่พวกเรารู จ้ ักกันตอนไหน ดูแล้วเหนียงเหนียงเอง
คงไม่ธรรมดา จึงได้มีคนรู จ้ ักกันไปเสียทัง้ เมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนใหญ่
คนโตเช่นนี ้
นางไม่ตอบ นั่นยิ่งทาให้เขากังวล “เราจะช่วยเจ้าเอง”
ไม่ตอ้ งช่วย นางไม่ได้อยากให้ช่วยเสียหน่อย ทาไมจึงมีแต่คนหวังดี
กับนางขนาดนี ้ ไม่รอให้นางรับคา เขาก็ดึงนางออกมาแล้วผลักขึน้ ม้าพา
ควบออกไปทันที
ชินอ๋องรับมืออยู่ทางนี ้ มองม้าที่กาลังจะออกตัวก็ ใช้ดาบเพียงดาบ
เดียวตวัดฟั นสังหารคนขององค์รชั ทายาทจนตายสิน้ ไม่รอช้ารีบกระโดดขึน้
ม้าอีกตัวตามติดไป
เสี ย งม้า วิ่ ง ตามมาติ ด ๆ เหนี ย งไป๋ หัน มองด้า นหลัง ก็ พ บว่ า เป็ น
ชินอ๋อง แววตาของเขาปรากฏแววพิโรธโกรธามากกว่าวันไหน ๆ จนนางต้อง
นึกหาวิธีเอาตัวรอดให้ได้ เมื่อเหลือบมองไปด้านหน้า พบเป็ นถนนหักศอก
พอดีจึงตัดสินใจจะอาศัยจังหวะนีก้ ระโดดลงจากม้า
“เหนียงเหนียง อีกไม่ นานเจ้าจะหลุดพ้นจากมันแล้ว พอพ้นโค้ง
ข้างหน้าไปจะมีสะพาน เมื่อก้าวข้ามไปอีกฝั่งจะมีคนของเราอยู่อีกด้าน”
นางลังเลอย่างเห็นได้ชดั จะหนีจากเขา หรือจะยอมกลับไปเป็ นทาส
เขาเช่นเดิม “หม่อมฉันซาบซึง้ ในความมีนา้ ใจของไทจื่อมากเพคะ เพียงแต่
หม่อมฉันเป็ นห่วงบิดามารดา...”
“ไม่ตอ้ งห่วงเราให้คนของเราไปช่วยเขาออกมาแล้ว”
หา! ไหนเขาบอกว่าองค์รชั ทายาทแห่งแคว้นไม่ได้เรื่องอย่างไรเล่า!?
ดู ๆ ไปแล้วจะเป็ นข่าวลือเสียมากกว่า ไม่มีเวลาให้นางคิดอีกแล้วเมื่อตอนนี ้
ม้ากาลังชะลอความเร็วลงเพื่อเข้าหัวเลีย้ วตรงหน้าไปยังสะพานที่ว่า
จะกระโดดหรือไม่กระโดด เหนียงไป๋ คิดเร็วเข้า!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 113

เหนี ย งไป๋ มองเส้น ทางโค้ง ตรงหน้า จนถึ ง จัง หวะเลี ย้ วตัว นางก็
พยายามจะกระโดดลง แต่องค์รัช ทายาทกลับ พยายามจะรั้ง นางเอาไว้
“เจ้าจะทาอะไรเหนียงเหนียง”
ปล่อยนางได้ไ หม เหนียงไป๋ มองมื อของเขาที่รัดเอวนางเสียแน่น
ขณะที่มา้ เริ่มเซวิ่งไม่ตรงทาง เพราะนางเอียงตัวไปเสียครึ่ งหนึ่ง จวบจนพ้น
โค้งเขาก็ดึงนางขึน้ มาได้สาเร็จ “เจ้าไม่ตอ้ งกลัว พอพ้นสะพานพวกเราจะ
ปลอดภัย”
ถามนางสักคาหรือยังว่านางอยากไปกับเขาไหม นางเห็นชินอ๋อง
หยิบคันธนูขึน้ มาเล็งมาที่ตวั ม้าแล้ว ผลของมันคือม้าล้มลงอย่างรวดเร็วบน
กลางสะพานพอดี
เหนียงไป๋ ที่กระเด็นออกมามองไปยังชินอ๋องที่กระโดดลงจากหลังม้า
ส่วนองค์รชั ทายาทกลับกระเด็นไปไกลกว่านางจนใกล้อีกฝั่ งของสะพาน
เหลือเพียงตัวนางที่ยงั อยู่ตรงกลางสะพานในตอนนี ้
114 | จิรัฐติกาล

“เหนียงเหนียงเปิ่ นหวางให้โอกาสเจ้าอีกครัง้ เจ้าจะเลือกไปกับไทจื่อ

หรือจะกลับไปกับเปิ่ นหวางเพื่อรักษาชีวิตบิดามารดาเจ้า”
“เจ้าโกหก เราช่วยที่ปรึกษาตู่จางไว้แล้ว”
“หึ ฝี มือเท่านัน้ จะทาอะไรทหารของข้าได้ เจ้าประเมินฝี มือข้าน้อยไป
ไทจื่อ”
ไทจื่อที่ทรุ ดอยู่กับพืน้ เพราะแรงกระแทกพยายามจะยกตัวขึ น้ มา
สายฝนที่สาดเทลงมาไม่หยุดทาให้กระแสนา้ เชี่ยวกราก นางรูส้ ึกว่าสะพาน
กาลังโยกสั่นคล้ายจะถล่มเพราะแรงม้าล้มก่อนหน้า
ดวงตานางมองไปยังอีกฝั่ ง คนขององค์รชั ทายาทยังเดินเข้ามาบน
สะพานอีก นา้ หนักที่ไม่เท่ากันมีสิทธิ์ท่จี ะให้สะพานหักพังลงได้
“มากับเปิ่ นหวาง”
“มากับเราเหนียงเหนียง”
เหนียงไป๋ หันมองมือสองข้างที่ส่งมาให้นาง หลังจากที่คานวณแล้ว
ว่าทางใครดีกว่านางก็เลือกเขา ชินอ๋อง เหนียงไป๋ เลือกชินอ๋อง ฝ่ ามือบาง
ตัดสินใจยื่นออกไปให้เขา มองเห็นมุมปากที่ยกขึน้ ด้วยชัยชนะของเขา ส่วน
องค์รชั ทายาทเองเมื่อเห็นดังนัน้ เขาก็ลกุ ขึน้ มาแล้วจับขานางเอาไว้
โอ๊ยไทจื่อ ท่านช่วยปล่อยหม่อมฉันได้ไหม เหนียงไป๋ พยายามลุกขึน้
เขากลับจับขานางแน่นไม่ปล่อย ชินอ๋องที่ถึงตัวนางแล้วก็จดั การลงดาบกับ
ไทจื่อ แต่เขากลับลุกขึน้ มาได้ทนั จากนัน้ ทัง้ สองคนก็ประดาบกัน นางรับรูไ้ ด้
ถึงแรงสั่นของสะพาน ยิ่งเมื่อเห็นว่าทางฟากของชินอ๋องเองก็มีกาลังมาเสริม
เช่นกันนางก็รบั รูไ้ ด้ว่าไม่ดีแน่แล้ว
เหนียงไป๋ จับมือเขาไว้แน่นเมื่อสะบัดขาจากไทจื่อได้สาเร็จ องค์รชั
ทายาทมีสีหน้าโกรธจัด “เจ้าทรยศฟางหลี ทรยศต่อแคว้นของเราใช่ ไ หม
เหนียงเหนียง ที่เขาต้องตายก็เพราะเจ้า”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 115

นางขอลาดับความสาคัญก่อน คนที่นางฆ่าคงเป็ นฟางหลี ซึ่งก็คง

รูจ้ กั กับองค์รชั ทายาท แล้วเหนียงเหนียงไปรูจ้ กั เขาสองคนได้อย่างไรกัน?
“ตัง้ แต่เด็กพวกเราเติบโตมาด้วยกัน เขาปรารถนาครองรักกับเจ้าเรา
ก็ยอมรับความผิดหวัง ไม่คิดว่าเจ้าจะทาร้ายพวกเราสองคน ทรยศแม้แต่
แคว้นบ้านเกิดเช่นนี!้ ”
นางรูแ้ ล้ว สรุปแล้วผูช้ ายสองคนหลงรักเหนียงเหนียง ส่วนนางที่มา
อาศัยร่างก็ถูกชินอ๋องจับไป ฟางหลีท่ีเป็ นคู่หมั้นจึงหาทางมาช่วย พอเขา
ตายองค์รชั ทายาทจึงคิดย้อนกลับมาแก้แค้น
กงกรรมครัง้ นีไ้ ม่สิน้ สุดจริง ๆ โดยเฉพาะเหนียงเหนียงเจ้าของร่างนี ้
ที่ทาให้นางซวยไปด้วย
“เปิ่ นหวางให้เจ้าพูด เจ้าจะเลือกไปกับใคร”
แน่นอนว่าต้องเป็ นท่าน ถ้าให้แลกระหว่างองค์ชายที่มีกองทัพเพียง
หยิบมือ กับท่านที่มีกองทัพแข็งแกร่งนับแสนข้าเลือกท่านโดยไม่ตอ้ งถาม
เหนียงไป๋ จับมือเขาไว้แน่นแล้วก้าวเท้าไปหาชินอ๋อง ก้าวเพียงหนึ่ง
ก้าวสะพานก็เ อียงหัก คนที่ล ้อมเข้ามาตกลงนา้ อย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตา
ต่อมาพวกเราก็ตกลงนา้ ไม่ต่างจากคนอื่น ๆ เช่นกัน!
นางจับ มื อ เขาไว้แ น่ นเช่ น เดี ย วกับ ชิ น อ๋ อ งที่ ดึง ร่า งนางเข้าหาตัว
ในขณะที่กาลังดาผุดดาว่ายกันอยู่เขายังเอ่ยถามยา้ อีกครัง้ “เจ้าแน่ใจ”
“ตัง้ แต่หม่อมฉันลืม ตาขึน้ มาหม่อมฉันก็ถวายความจงรักภักดีแก่
พระองค์แล้ว อย่าได้ถามหาความจริงใด ๆ อีก ในเมื่อหัวใจดวงนีห้ ม่อมฉันมี
เพียงพระองค์”
หากท่านไม่มีกองทัพนับแสนที่ว่า อย่าหวังว่านางจะพูดเช่นนี ้ บุรุ ษ
ปี ศาจไร้ใจหากนางมอบให้ก็เขลาแล้ว
เมื่อได้ยินคาสารภาพรักปลอม ๆ ของนาง หัวใจเขาก็ส่ นั ไหวแม้จะ
116 | จิรัฐติกาล

ยังไม่เชื่อสนิทใจแต่หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล หากเขาจะพิสูจน์ความ
จริง ก็ยัง ไม่ ส าย สายนา้ เชี่ ยวกรากพัดพาพวกเราไปยัง ทิศทางของแคว้น
เฉินตี ้ จวบจนใกล้ถึงชายแดนกระแสนา้ ก็อ่อนลง
เหนียงไป๋ เกาะคอเขาเอาไว้ไ ม่ ยอมปล่อยชนิดที่ว่าหากท่านกล้า
ปล่อยมือ นางก็จะลากเขาลงนา้ ไปด้วยกัน แต่การกระทาของนางกลับทาให้
อีกฝ่ ายคิดว่านางไว้ใจเขา
เมื่อได้จงั หวะเขาก็ว่ายเข้าฝั่ง เหนียงไป๋ นอนหมดแรงจนชินอ๋องต้อง
ช่วยประคองนางขึน้ มา “พวกเราอยู่ท่นี ่ีไม่ได้”
เห็ น จะจริ ง เพราะตอนที่ ต กจากสะพาน ทั้ง ฝั่ งเราและฝั่ งองค์
รัชทายาทก็ตกลงมาพร้อมกันหมด นางจึงส่งมือให้เขาแล้วพากันเดินเข้าป่ า
หาหนทางกลับไปยังค่ายทหารที่อยู่ใกล้พอสมควร
“ที่เราอยู่คือชายแดนเฉินตี”้
เหนี ย งไป๋ หยุ ด เท้า ค้า งจนคนด้า นหน้า ต้อ งหั น มองด้ว ยสี ห น้ า
ประหลาดใจ นางจึงพยายามควบคุมอารมณ์ตวั เองเอาไว้ แล้วยิม้ ให้เขา
“หม่อมฉันเพียงคิดว่าอาจมีทหารลาดตะเวนของแคว้นเฉินตีอ้ ยู่แถวนี ้
หากพวกเขาพบเข้าอาจจะไม่ปลอดภัย”
“เปิ่ นหวางก็เห็นด้วย ถ้าเช่นนัน้ พวกเรารีบออกเดินทางเถอะ”
“เพคะ”
นางรีบเร่งฝี เท้า เวลานีไ้ ม่ใช่เวลาที่นางกับฮ่องเต้เฉินตีจ้ ะพบหน้ากัน
ด้วยซา้ ถ้าจาไม่ผิดเมื่อสามปี ก่อนเขาฝึ กทหารอยู่ชายแดนเป็ นรองแม่ทพั สั่ง
การอยู่ท่แี ถบนี ้
ตอนที่นางกับบิดามาตรวจงาน นางกับเขาก็ได้พบกันโดยบังเอิญ
จากนัน้ ไม่นานนางก็แต่งเข้าจวนองค์ชายกลายเป็ นชายารอง
ที่เขาทาก็เพื่ออานาจที่กาลังแก่งแย่งกันในวังหลวง ที่เขาทาก็เพราะ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 117

บิดานางเป็ นที่ปรึกษาที่ฮ่องเต้ไว้ใจมากที่สดุ แต่แล้วอย่างไรสุดท้ายก็ทาร้าย

นางจนถึงตายเพียงเพราะบิดานางหมดประโยชน์แล้วเท่านัน้
นางบีบมือชินอ๋องแน่น การกระทานัน้ ทาให้เขาหยุดเท้าลงมองมือ
ของนางและแววตาเศร้าเสียใจ “เจ้ากาลังเสียใจ”
เหนียงไป๋ เงยหน้ามองเขา ท่านฉลาดเกินไป นางเพียงขยับเปลี่ยน
ท่าทีเพียงนิดเขาก็จับอาการได้ ตอนนีน้ างไม่ใช่เหนียงไป๋ แล้วฉะนัน้ ไม่ตอ้ ง
กลัวอะไรอีก “หม่อมฉันหนาวเพคะ”
ชินอ๋องขมวดคิว้ แม้ว่าตรงนีจ้ ะใกล้ชายแดนแต่ก็ห่างอยู่พอสมควร
พอจะสามารถพักได้ก่อนครูห่ นึ่ง “ถ้าเช่นนัน้ พวกเราก่อไฟตรงนีก้ ่อน”
เขาใช้เวลาไม่นานก็ก่อกองไฟสาเร็จ นางนั่งลงใกล้กองไฟเพื่อรับ
ความอุ่น แต่เพราะเสือ้ ผ้ายังเปี ยกชืน้ ความหนาวสั่นก็ยงั คงอยู่ ชินอ๋องที่เป็ น
บุรุษถอดเกราะและเสือ้ ตัวนอกตัวในออกเหลือเพียงแผ่นอกที่เต็มไปด้วย
รอยแผล
นางพึ่งจะสังเกตเห็นเป็ นครัง้ แรก ด้านหลังเขาแทบไม่เหลือที่ว่าง
ทุกรอยแผลทิง้ ความทรงจาเอาไว้ให้เขาจดจาเรื่องราวของมันได้ชดั เจน
“ท่านอ๋องเคยรู ส้ ึกเหนื่อยไหมเพคะ” นางลุกขึน้ รับเสือ้ จากเขาแล้ว
นามาตากที่กองไฟ ในตอนที่นางเดินกลับมาเขาก็หนั มองนางแล้ว
“เหตุใดเจ้าถึงถามเช่นนัน้ ”
“สงคราม การเข่นฆ่า และความตาย ท่านอ๋องรูส้ ึกเหนื่อยไหมเพคะ”
เหนียงไป๋ มองไปยังหน้าอกของเขา ใช้มือแตะไปยังแผลตรงหน้าที่ลากยาว
ตัง้ แต่บ่าจนถึงท้องน้อย
“แผลนีท้ ่านอ๋องเจ็บนานเท่าไร และได้มาตอนไหน”
“ศึกแคว้นซ่งหย่า ครัง้ นัน้ เปิ่ นหวางต้องนอนบนเตียงนานสามเดือน”
เขาอยู่ในช่วงระหว่างความเป็ นตายมาหลายครัง้ แต่ไม่มีใครเคยถามเขาว่า
118 | จิรัฐติกาล

เขาเหนื่อยไหม
“แล้วแผลตรงใบหน้าท่าน...”
นางยกมือขึน้ แตะรอยแผลตรงแก้ม เขาก็ยกมือขึน้ จับมือนางเอาไว้
ให้อยู่ท่ีเดิม “แผลนีเ้ ปิ่ นหวางได้มาตอนที่ถูกปล่อยให้สกู้ ับเสือเมื่อตอนอายุ
8 ปี ”
นางหันมองเขา ตอนที่เขาสูก้ ับเสืออายุเพียง 8 ปี นับดูแล้วในตอน
นั้นนางคงอายุ 5 ปี ได้ จาได้ว่าในตอนนั้นนางกับบิดาเดิน ทางผ่านแคว้น
หลวนหลีก็พบเด็กชายคนหนึ่งกาลังถูกเสือทาร้าย อย่าบอกนะว่าเป็ นเขา!
เหนียงไป๋ หันมองเขา นางไม่น่าช่วยเขาเลย ทาให้เขากับนางต้องมา
อยู่ในสภาพเช่นนี ้ ชะตาระหว่างพวกเราไม่สนิ ้ สุดจริง ๆ
“ครัง้ นัน้ ท่านอ๋องรอดมาได้เช่นไร”
“ครั้ง นั้นเปิ่ นหวางได้พ่ อลูก คู่ หนึ่ง ช่ ว ยเอาไว้” เขายัง ระลึก ถึ ง ผู้มี
พระคุณสองคนนัน้ เสมอ คิดว่าหากเจอตัวจะต้องตอบแทนให้ได้ แม้จะต้อง
แลกด้วยชีวิตก็ตาม แต่ตอนนีเ้ ขาต้องเอาชีวิตให้รอดเสียก่อน
“เสือ้ ผ้าเจ้ายัง เปี ยกอยู่” ชิ นอ๋องเปลี่ ยนเรื่องกะทัน หัน ทาให้น าง
จาต้องปั ดความกังวลออกไปก่อนเช่นกัน ก้มลงมองเสือ้ ผ้าตัวเองที่เปี ยกชืน้
ไม่ต่างกัน
“ถอดออกเถอะไม่เช่นนัน้ เจ้าจะป่ วยเอาได้”
“หม่อมฉัน...”
“เปิ่ นหวางเห็นของเจ้ามาหมดแล้ว”
อันนั้นตอนที่อยู่ในกระโจม แต่ตอนนีพ้ วกเราอยู่กลางป่ า ขืนนาง
ถอดเสือ้ ผ้าออกหมด แล้วมีทหารลาดตะเวนผ่านมานางจะเอาหน้าไปไว้
ที่ไหน ไม่รอให้นางปฏิเสธเขาก็เป็ นฝ่ ายหวังดีถอดให้เสียเอง
“หม่อมฉันไม่หนาวเพคะ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 119

“ก่อนหน้านีเ้ จ้าบอกว่าหนาว”
นางไม่หนาวก็เพราะกลัวเขานั่นแหละ “เปิ่ นหวางจะทาให้เจ้าหาย
หนาวเองเชื่อใจเปิ่ นหวาง”
เสี ย งเขาอ่ อ นลง ไม่ ไ ด้แ ข็ ง กร้า วเช่ นแต่ ก่ อ น มัน ท าให้น างเผลอ
ปล่อยมือออกจากเสือ้ ที่จบั เอาไว้ ปล่อยให้ฝ่ามือกร้านนัน้ ปลดเสือ้ นางออกที
ละชิน้ จนเหลือเพียงชัน้ ในตัวบางเอาไว้
“เหลือเอาไว้เท่านีค้ งพอจะลดความหนาวได้บา้ ง” เขาดึงนางเข้าไป
แนบกับแผ่นอกเปลือยเปล่ากอดรัดนางเอาไว้แน่น ก่อนก้มลงจูบลงบนผม
ของนางราวกาลังปลอบประโลมนางอยู่
“คิดว่าไม่เกินหนึ่งชั่วยาม จงหลุนคงมาถึง หากเจ้าเหนื่อยก็พกั เถอะ”
คนของเขาทางานรวดเร็วปานสายฟ้า พวกเราพัดมาไกลขนาดนี ้
พวกเขาก็ยังสามารถติดตามค้นหาจนเจอได้ เมื่อคิดว่าไม่ตอ้ งเดินเท้าอีก
นางก็ใช้แผ่นอกของเขาต่างที่กาบังตัว มือบางเอือ้ มกอดเอวเขาไว้แน่น
“เจ้าทาแบบนีไ้ ม่กลัวว่าเปิ่ นหวางจะชวนเจ้าทากิจกรรมกลางป่ า
หรอกหรือ”
เหนียงไป๋ ได้ยินดังนัน้ ก็คิดจะดึงมือออก แต่เขากลับเร็วกว่า ดึงรัง้
มือของนางเอาไว้ให้อยู่ในท่าเดิมอีกครัง้ “เปิ่ นหวางล้อเล่น ถึงเปิ่ นหวางจะ
ปรารถนาเจ้ามากเพียงใด แต่การเล่นบทรักกลางป่ าเปิ่ นหวางก็ไม่ค่อยชอบนัก
หากคนอื่นเห็นเปิ่ นหวางคงควักลูกตาทิง้ ไม่ปล่อยให้เขามีชีวิตเป็ นรอดแน่”
นางพอจะนึกภาพออก แต่เ พื่อการแก้แค้นครั้ง นี ้ ถึง อย่างไรนาง
ก็รงั เกียจเขาไม่ได้ เหนียงไป๋ พยายามปล่อยวางให้ดูเหมือนนางหลงรักเขา
สุดใจ เชิญท่านเป็ นบุรุษหลงตัวเองต่อไป เพราะว่านางต้องยืมมือเขาให้ช่วย
แก้แค้นแทนนางอีก
“พรุ่งนีจ้ ะเดินทางกลับแคว้นของท่านอ๋องแล้ว เมื่อไปถึงหม่อมฉัน
120 | จิรัฐติกาล

จะเป็ นเช่นไรเพคะ”
“เปิ่ นหวางจะแต่งเจ้าเข้าจวนเป็ น...” เขานิ่งคิดไป เนื่องจากนางเป็ น
ลูกเชลยเขาจึงอยากวางให้ต่าที่สดุ จึงพูดกับบิดานางว่าจะแต่งตัง้ นางเป็ น
เพียงอนุเท่านัน้ แต่ตอนนีเ้ ขากับลังเลอย่างเห็นได้ชดั
มือเขากอดนางแน่นกว่าเดิม “เปิ่ นหวางจะแต่งตัง้ เจ้าเป็ นชายารอง
และจัดพิธีแต่งงานให้เจ้าอย่างสมเกียรติ”
เหนียงไป๋ มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา แค่เพียงนางกุมมือเขาตกลงนา้
มาพร้อมกันเขาก็ยกตาแหน่งรองพระชายาให้แล้ว ชินอ๋องท่านก็หาได้แล้ง
นา้ ใจอย่างที่นางคิด
นางยิม้ อย่างไม่ปิดบังเพราะหนทางที่นางจะได้แก้แค้นนัน้ ใกล้เข้า
มาอี ก ก้า วแล้ว สองมื อ กอดเขาไว้แ น่ น แนบใบหน้า ลงกับ แผ่ น อกกว้า ง
จากนัน้ ก็ผล็อยหลับไป
ชินอ๋องยังคงรอเวลาจวบจนได้ยินเสียงม้าดังใกล้เข้ามาเขาก็รีบปลุก
นาง จับดาบขึน้ มากระชับเอาไว้อย่างระแวดระวัง ส่งเสือ้ คลุมของเขาให้นาง
ห่มเอาไว้ปกปิ ดเสือ้ ชัน้ ในตัวบางที่แทบปกปิ ดอะไรไม่ได้อีกชัน้ หนึ่ง
ทว่าทันทีท่เี ห็นคนบนหลังม้าเขาก็วางใจลง “พวกเจ้าหันหลัง”
จงหลุนดึงบังเหียนม้าเลีย้ วหันหลังแทบไม่ทัน จากนั้นก็ไ ด้ยิ นชิ น
อ๋องสั่งต่อ “ส่งเสือ้ คลุมเรามา ปิ ดตาเจ้าด้วยไม่เช่นนัน้ เราจะถลุงตาเจ้า”
เหนียงไป๋ มองคนของเขาที่ปิดตาก้ม ต่ าไม่ มี ใครกล้าลืม ตาขึน้ มา
สักคน เมื่อเขารับเสือ้ คลุมที่แห้งสนิทมาก็ถอดเสือ้ คลุมก่อนหน้าออกแล้ว
คลุมให้นาง “เจ้าทนหนาวหน่อยอีกไม่นานก็ถึงค่ายแล้ว เมื่อถึงตอนนัน้ เรา
จะทาอะไรก็ไม่มีใครมาเห็นแล้ว”
พูดแบบนีน้ างไม่อายก็ตอ้ งอาย ปล่อยให้เขาอุม้ นางขึน้ ม้าจากนั้น
บุรุษปี ศาจก็ตวัดกายขึน้ คร่อมด้านหลังแล้วควบม้าออกไป
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 121

ทหารเหล่านัน้ ได้ยินเสียงก็รีบถามองครักษ์ จงหลุน “พวกเราลืมตา

ได้หรือยังท่านจงหลุน”
คนที่ลืมตามองอยู่นานหันมองพวกเพื่อนทหารกล้า “คิดว่าได้แล้ว
ถึงลืมตาพวกเจ้าก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี” เขานึกสภาพของเหนียงเหนียงที่ถูกห่อ
ราวกับศพเหลือเพียงศีรษะที่โผล่ออกมาแล้วก็ไปต่อไม่เป็ น ตัดสินใจขึน้ ควบ
ม้า ติ ด ตามไปติ ด ๆ ในใจก็ ไ ด้แ ต่ คิ ด ว่ า นางเป็ น สตรี ค นแรกที่ ชิ น อ๋ อ งหึ ง
จนออกหน้าออกตาขนาดนี ้

เขาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็กลับมาถึงค่ายทหาร นางถูกอุม้ ลง
จากม้าแล้วพาเข้าไปในกระโจมอย่างรวดเร็ว แม้แต่แสงไฟหรือไฟอุ่นเตียงก็
ไม่คิดจะจุดเลยสักนิด
“ท่านอ๋องไม่เรียกคนมาอุ่นเตียงก่อนหรือเพคะ”
“คนอุ่นเตียงอยู่น่ีแล้วจะเรียกคนอื่นไปไย เปิ่ นหวางจะอุ่นเตียงให้
เจ้าจนร้อนระอุกว่าวันอื่นเป็ นไหน ๆ”
นางฟั งแล้วรู ช้ ะตากรรมแต่เวลานีค้ ือเวลาที่เหมาะที่สุด เวลาที่เขา
เห็นค่านางและรับนางเอาไว้ในใจ แม้ว่ามันจะเพียงน้อยนิดแต่นางก็เชื่อว่า
อนาคตข้างหน้าเขาจะไม่อาจลืมนางได้ลง
เหนียงไป๋ มองไปยังหน้ากากตรงหน้า นางจับหน้ากากถอดออกด้วย
มือตัวเอง ที่จริงแล้วเขาเป็ นบุรุษที่หล่อเหลามาก หากว่าไม่มีรอยแผลเป็ น
จากฝี มือของสัตว์รา้ ยที่ติดอยู่บนใบหน้าตัง้ แต่ครัง้ เมื่อยังวัยเยาว์
นางเคยได้ยินเรื่องยาที่สามารถลบรอยแผลเป็ นได้ แต่ก็ไม่รูว้ ่ามัน
เป็ นเรื่องจริงหรือเรื่องที่โกหกกันแน่ เพราะไม่เคยมีใครได้เห็นมันมาก่อน
“ดวงตาท่านอ๋องตรึง ใจหม่ อมฉันให้ไ ม่ อาจละสายตา” นางมอง
ดวงตาสี ฟ้ า ที่ ก าลัง จ้อ งมองนางอยู่ไ ม่ ก ระพริบ แม้ว่ า จะไร้แ สงเที ย นแต่
122 | จิรัฐติกาล

แสงจันทร์ดา้ นนอกก็สาดส่องเข้ามาจนสามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้
อย่างชัดเจน
“เจ้าเป็ นคนแรกที่ไม่แสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเปิ่ นหวาง
เป็ นคนแรกที่บอกว่าดวงตาเปิ่ นหวางสวย เหนียงเหนียงเจ้าเป็ นสตรีท่ีแปลก
บางครัง้ ก็ดอู ่อนแอ บางครัง้ ก็ดเู จ้าเล่ห์ บางครัง้ เปิ่ นหวางก็ทาอะไรเจ้าไม่ได้
แม้รูว้ ่าเจ้าโกหก เพราะเจ้าโกหกได้แนบเนียนนัก อย่างเรื่องคู่หมัน้ ของเจ้า
กับองค์รชั ทายาท เปิ่ นหวางได้ยินเรื่องนีม้ านานและเคยเห็นกับตาว่าพวก
เจ้ารูจ้ กั กัน แต่เหตุใดเจ้าจึงทาเหมือนไม่เคยรูจ้ กั พวกเขา”
เหนียงไป๋ ถึงกับไปไม่เป็ น เขารู ท้ ุกอย่างแล้วให้นางแสดงละคร ทัง้
เรื่องฆ่าคน เรื่องเลือกระหว่างเขากับไทจื่อ ท่านช่างเป็ นคนที่เยือกเย็นเกินไป
แล้ว นางถึงกับไปไม่เป็ นเพราะมันคือเรื่องจริงที่ว่านางไม่ใช่เหนียงเหนียงแต่
เป็ นเหนียงไป๋
“ไม่ว่าหม่อมฉันจะพูดอะไร ทุกอย่างก็ลว้ นเป็ นเรื่องในอดีต หม่อม
ฉันเคยบอกแล้วว่าตัง้ แต่หม่อมฉันลืมตาขึน้ แล้วพบกับพระองค์หวั ใจดวงนีก้ ็
มอบให้พระองค์ไปหมดแล้ว”
“ทัง้ ที่เปิ่ นหวางทาร้ายเจ้า สั่งสอนเจ้า แกล้งเจ้าเช่นนัน้ หรือ”
อันนัน้ นางไม่ยกโทษให้เด็ดขาด โดยเฉพาะเรื่องที่เอานางเป็ นเป้า
ธนู รอให้ถึงคราวของนางก่อน นางจะขึงเขาไว้ให้ตากแดดตากลมสามวัน
สามคืนเลยเชียว แม้จะคิดแบบนัน้ ทว่าคนแค้นก็ไม่อาจแสดงออกอย่างใจ
คิด นางยิม้ ปลอบตอบคนถาม
“หม่ อ มฉัน รู ้ว่ า จิ ต ใจพระองค์ห าได้เ หมื อ นกับ ที่ ค นอื่ น เห็ น หาก
พระองค์เป็ นอย่างคนอื่นพูดกัน หม่อมฉันคงตายไปตัง้ แต่วนั แรก ไม่รอดมา
จนถึงวันนี ้ สิ่งสาคัญที่สดุ ตอนนีค้ ือ หม่อมฉันอยากให้พระองค์รบั หม่อมฉัน
ไว้ในใจแม้เป็ นเพียงเศษเสีย้ วหนึ่งในใจหม่อมฉันก็ดีใจมากแล้วเพคะ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 123

นางยกมือขึน้ แตะไปที่หวั ใจเขา ชินอ๋องยกมือขึน้ กุมมือนางไว้แน่น

“เปิ่ นหวางสัญญาว่าจะปกป้องเจ้าตลอดไป”
คาสัญญานีเ้ ขาไม่เคยให้ใครและไม่เคยใส่ใจจะให้กบั สตรีหน้าไหน
แต่นางนัน้ แตกต่าง ตัง้ แต่พบกันวันแรก จนถึงวันนีน้ างเหมือนค่อย ๆ เข้ามา
อยู่ในใจเขาโดยไม่รูต้ ัว เขาไม่ชอบที่นางโกหก ไม่ชอบที่นางอยู่ใกล้บุรุษอื่น
ไม่ชอบที่นางถูกใครต่อใครรุ มรัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทาคงเป็ นเพราะชอบ
นางไปแล้ว
เหนียงไป๋ มองใบหน้าของเขาที่โน้มลงมา รับจูบอันแสนหวานที่ไม่ ได้
ร้อนแรงอย่างที่นางคิด เขากาลังระวังไม่เผลอบีบคอนางด้วยความชินมือ
หรือฉีกทึง้ เสือ้ ผ้าออกไม่เหลือสภาพ และนั่นยิ่งทาให้นางนึกขาในใจ
ดู ๆ ไปแล้วเขาก็เหมือนเด็กน้อยที่ไม่ประสาเรื่องความรัก ไม่รูจ้ กั เอา
ใจ ไม่รูจ้ กั ทนุถนอม คงเพราะถูกฝึ กมาตัง้ แต่เด็กจึงทาให้เขาหยาบกระด้าง
เอาแต่ใจและใจร้อนจนเผลอทาร้ายคนอื่นบ่อย ๆ
“เหนียงเหนียงเจ้าอย่าได้เป็ นเหมือนสตรีคนนัน้ เด็ดขาด”
สตรีคนนัน้ คือใคร นางไม่เข้าใจ แต่เมื่อจะถามเขาลมหายใจนางก็
ถูกเขากลืนกินไปอีก กว่าเขาจะถอนจูบออกนางก็แทบจะหมดลมหายใจ
“ท่านอ๋องโปรดหยุดก่อน”
ชิ น อ๋ อ งเงยหน้า มอง เมื่ อ เขาจุด ไฟติ ด ทุก ครั้ง นางจะหาข้อ อ้า ง
เปลี่ยนเรื่องทุกครัง้ แต่ครัง้ นีเ้ ขาจะไม่ยอม
“หม่อมฉันอยากให้ท่านอ๋องแสดงความจริงใจ”
“เจ้าปรารถนาความจริงใจจากเปิ่ นหวาง ก็ตอ้ งดูว่าเจ้าจริงใจกับ
เปิ่ นหวางมากแค่ไหน เหนียงเหนียง”
“หม่ อมฉันแม้เ ป็ นเชลย เป็ นทาสสงคราม แต่ก็หาได้เป็ นลูก สาว
ชาวบ้านทั่วไป สิ่ ง ที่ส ตรีเ ช่ นหม่ อมฉัน ต้องการคื อ การได้อ อกเรือ นอย่ า ง
124 | จิรัฐติกาล

สมเกียรติกบั คนที่มีเกียรติเช่นกัน ท่านอ๋อง ท่านทาให้หม่อมฉันได้หรือไม่”

เขามองนางนิ่ง ที่ผ่านมาสตรีในจวนล้วนถูกหามเข้ามาโดยที่เขา
ไม่ได้รอ้ งขอหรือออกปากก่อน แต่ครัง้ นีไ้ ม่ใช่ เขาปรารถนาในตัวนางอย่างที่
ไม่เคยเป็ นมาก่อน
“ได้เช่นนั้นเปิ่ นหวางจะให้จัดเกีย้ วเจ้าสาวพร้อมกับของหมั้น นา
ขบวนเจ้าเข้าเมืองหลวงประกาศให้คนรูท้ ่วั กันว่าเจ้าเป็ นสตรีของเปิ่ นหวางดี
หรือไม่”
นั่นคือสิ่งที่นางต้องการ แม้จะได้เป็ นเพียงรองพระชายาด้วยเพราะ
นางเป็ นเชลยทาส แต่ก็ดีกว่าอนุต่าต้อยที่ไม่อาจเงยหน้าชูตากับใครได้
“หม่อมฉันรักพระองค์เพคะ” มันเร็วไปที่จะเอ่ยคาว่ารัก แต่พอเป็ น
คาโกหกนางก็พูดได้ไม่อายปาก ปล่อยให้คนฟั งดีใจไป ส่วนนางก็ได้สิ่งที่
ต้องการแล้วหลังจากที่ต่อสูม้ าหลายวัน
ชินอ๋องมองรอยยิม้ ดีใจจากนางแล้วก็ให้รูส้ ึกดี การแสดงนา้ ใจก็หา
ใช่เรื่องยาก แต่ท่ียากกว่าคือทายังไงจึงจะหยุดความปรารถนาตอนนีไ้ ด้ เขา
ก้มลงจูบหน้าผากนางแล้วล้มตัวลงนอนดึงรัง้ ร่างนางเข้ามากอดไว้แน่น
“รอให้ถึงเมืองหลวงเปิ่ นหวางจะแสดงให้เจ้าเห็นความจริงใจของ
เปิ่ นหวาง แต่เหนียงเหนียง สิ่งที่เปิ่ นหวางมอบให้เจ้านัน้ ไม่เคยมีสตรีใดเคย
ได้รบั หากเจ้าทรยศเปิ่ นหวางเมื่อใด เปิ่ นหวางจะให้เจ้าตอบแทนคืนเป็ น
สิบเท่า”
เขาก็ยงั เป็ นชินอ๋องปี ศาจไร้ใจเช่นเดิม ทาอะไรต้องไม่มีคาว่าผิดหวัง
เช่นเดียวกับการที่เขามอบความรู ส้ ึกให้นาง แม้เพียงเสีย้ วเขาก็จะทวงคืน
หากนางทาให้เขาเสียใจ
เหนียงไป๋ กอดเขาไว้แน่น คิดว่าต่อแต่นีไ้ ปทุกคาพูดทุกการกระทา
ทุกย่างก้าวนางต้องคิดสามรอบ ทวนสามครัง้ ก่ อนจะทาอะไร ไม่เช่นนัน้ จุด
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 125

จบของนางคงไม่สวยแน่

รุ่ง เช้าวันถัดมาขบวนทหารก็จัดเตรียมไว้พร้อมออกเดินทางแล้ว
พวกองค์รชั ทายาทต่างหลบหนีไปได้ ส่วนบิดามารดาของนางก็ถูกจับตัว
กลับมาได้ คราวนีน้ างเจรจากับพวกเขาได้สาเร็จ ทาให้ชินอ๋องยอมปล่อยตัว
พวกเขาเป็ นอิสระแม้จะยังคงมีทหารคุม้ กันอยู่ก็ตาม
นางขึน้ ไปบนรถม้า มองสภาพบิดามารดาที่ กาลัง ถูก หมอหลวง
รักษา “พ่อเป็ นคนไร้ความสามารถ ไม่ว่าจะทาเช่นไรก็ไม่อาจหลุดพ้นจาก
เขาไปได้”
“เหตุใดท่านพ่อพูดเช่นนั้น หากท่านพ่อตรองดูท่านจะรู ว้ ่านายคน
ไหนที่ท่านควรให้การรับใช้มากกว่า ชินอ๋องแม้จะโหดเหีย้ มไร้ปรานี แต่เขาก็
รู จ้ ักใช้คน วางใจและมอบหมายงานสาคัญให้เสมอ ต่างกับที่ท่านพ่อเคย
เจอมา ฮ่องเต้หลุนหลีซงขีร้ ะแวง พูดอย่างทาอย่าง คอยแต่จะตลบหลังท่าน
พ่อเสมอ ไม่มีใครว่าท่านพ่อหรอกหากท่านพ่อจะเลือกนายใหม่”
“เจ้าคิดเช่นนัน้ หรือเหนียงเหนียง”
“ลูก คิ ด เช่ น นั้น อี ก อย่ า งเมื่ อ ถึ ง ก าแพงเมื อ ง เขาจะเตรี ย มเกี ้ย ว
เจ้าสาวอีกทัง้ ขี่มา้ นาลูกเข้าเมืองหลวงด้วยตนเอง เช่นนัน้ แล้วลูกไม่เพียงได้
เป็ นสตรีมีเกียรติ ยังได้เป็ นถึงรองพระชายา”
“ท่านอ๋องพูดเช่ นนั้นกับลูกเหรอ” มารดาที่พูดด้วยนา้ เสีย งสะอืน้
ลุกขึน้ มาเกาะกุม มื อนางไว้แน่น “ดีจ ริง ๆ” อย่างน้อยนางก็ไ ด้รับเกี ย รติ
มากกว่าเดิม
“ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านพักผ่อนก่อนเถอะ ลูกต้องขึน้ รถม้า อีก
คันหนึ่ง”
นางลงจากรถม้า แล้ว เดิ น ตรงไปยัง รถม้า ทางด้า นหน้า เมื่ อ ขึ น้
126 | จิรัฐติกาล

ไปแล้วก็พบว่ามีแมวขีเ้ กียจตัวหนึ่งนอนอยู่
“เจ้าแมวเห็นแก่ผชู้ าย เจ้าโผล่หน้ามาจนได้นะ”
แมวที่ว่าลืมตาขึน้ มาข้างหนึ่ง “เรื่องบางเรื่องเจ้าก็ตอ้ งเผชิญกับมัน
ด้วยตัวเอง จะให้ขา้ ช่วยทุกครัง้ ได้เช่นไร แล้วเป็ นอย่างไร ก็สาเร็จไม่ใช่หรือ”
“กว่าจะสาเร็จข้าเกือบจะตายไปเสียตัง้ หลายรอบ!” เขาเป็ นบุรุษที่
ซือ้ ใจยากจริง ๆ หัวใจเขาเก็บไว้ลึ กจนนางเอาออกมาไม่ได้ ต่างกับฮ่องเต้
เฉินตีท้ ่พี บนางเพียงครัง้ เดียวก็สง่ เทียบเชิญมาถึงจวน เจอกันอีกครัง้ ก็ตอนที่
แต่งเข้าจวนของเขา
“เจ้าจะเอาบุรุษมักมากมาเทียบกับเทพสงครามได้เช่นไร”
“ก็ถา้ เป็ นคนโง่งมหลงสตรีบา้ ง ข้าคงไม่ตอ้ งหมดแรงเหนื่อยเพียงนี ้
ครัง้ นีข้ า้ ยอมรับว่าการเจอเขาเป็ นอะไรที่เหนื่อยที่สดุ ”
“เจ้าเจอเพียงเท่านีเ้ รียกว่าเหนื่อย ให้กลับเมืองหลวงก่อนเถอะจะรู ้
ว่าเหนื่อยของจริงเป็ นอย่างไร”
เหนียงไป๋ หันมองแมวที่อมพะนาไม่ยอมพูดออกมา
“หากเจ้าหมายถึงพระชายาเอกที่จะได้รบั พระราชทาน อันนั้นข้า
เตรียมใจไว้แล้ว”
“เจ้าอย่าได้ทาปากเก่ง รอให้ได้เจอนางเสียก่อนเถอะ”
เหนี ย งไป๋ หัน มองฟงลี่ แมวตัว นี ้น่ า จับ ไปย่ า งกิ น เสี ย จริ ง ไม่ ใ ห้
กาลังใจนางแล้วยังทาให้นางกังวลยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ฟงลี่ท่โี ดนว่าไปหลายคาก็ลกุ ขึน้ บิดขีเ้ กียจ “เจ้าจะไปไหน”
“ชินอ๋องจะมาแล้ว ข้าต้องไปก่อน ไม่เช่นนัน้ ข้าอาจถูกย่างอย่างที่
เจ้าแช่งไม่หยุดปากแน่” ว่าแล้วแมวตัวขนก็กระโดดออกไปทางหน้า ต่ าง
เหนียงไป๋ เปิ ดม่านมองเห็นแมวตัวนัน้ เดินไปยังม้าของจงหลุน เมื่อองครักษ์
มองเห็นมันก็ส่งมือลงมารับแมวขึน้ มาวางด้านหน้า จากนัน้ ก็ควบม้านาทาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 127

ต่อไป
“แมวหลงผูช้ าย”
“ใครหลงผูช้ าย” เสียงชินอ๋องทาให้นางต้องละความสนใจกลับมา
พบว่าเขาขึน้ มาตอนไหนก็ไม่ทราบได้ คงเป็ นตอนที่นางมองว่าฟงลี่ไปไหน
กระมัง
“เสี่ยวม่านเพคะ รูส้ กึ จะติดองครักษ์จงหลุนมากเกินไปแล้ว”
ชินอ๋องถอดหน้ากากออกด้วยความเคยชิน กลายเป็ นว่าตอนนีอ้ ยู่
กับนางเขาสบายใจที่สดุ “ก็ใครใช้ให้เจ้าตัง้ ชื่อว่าเสี่ยวม่านเล่า แมวตัวนัน้ ก็
เลยคิดว่าตัวเองเป็ นแมวตัวเมียน่ะสิ”
ใครว่ า แมวตัว คิ ด ว่ า ตนเองเป็ น แมวตัว เมี ย กัน แมวตัว นั้น น่ ะ รู ้ดี
ยิ่งกว่าใคร แต่มันกลับนิยมตัดแขนเสือ้ ตัวเองต่างหาก เหนียงไป๋ เลิกสนใจ
แมวบ้า ผู้ช ายแล้ว หัน มาสนใจเขา นางลงจากม้า นั่ง นั่ง ลงบนพื ้น รถม้า
จากนัน้ ก็วางมือลงบนขาลงมือบีบนวดให้เขา
ชินอ๋องลืมตาขึน้ มามอง “มือเจ้านิ่งแรงกดพอดีนกั ”
“ต้องขอบคุณบุรุษผูน้ นั้ ที่ทาให้หม่อมฉันเก่งเรื่องนี”้
ชินอ๋องโน้มตัวลงมาแล้วเชยคางนางขึน้ “เหนียงเหนียงเจ้ากาลังทา
ให้เปิ่ นหวางหงุดหงิด”
เหนียงไป๋ ยิม้ กลับไม่ได้รูส้ ึกกลัวอย่างที่ผ่านมา “คน ๆ นัน้ คือบิดา
หม่อมฉันเพคะ” นางมองสีหน้าของเขาที่ยงั คงดูโกรธขึง
“เปิ่ นหวางจะทาเช่นไรกับสตรีเช่นเจ้าดี บังอาจล้อเล่นกับความรูส้ กึ
เปิ่ นหวาง”
“หม่อมฉันยังไม่พดู ไม่จบนะเพคะ พระองค์ก็คิดไปเองเสียแล้ว สตรี
ยังไม่ออกเรือนอย่างหม่อมฉันจะไปนวดใครได้นอกจากบิดามารดา”
“ถ้าเช่นนัน้ ต่อไป บุรุษเดียวที่เจ้าจะทาให้ได้คือเปิ่ นหวางเข้าใจไหม”
128 | จิรัฐติกาล

เหนียงไป๋ ยิม้ กว้างตอบเขา จากนัน้ ก็ลงมือนวดให้ ฝี มือการนวดของ

นางไม่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่เป็ นเพราะฝึ กฝนจากมือนวดอันดับหนึ่ง การ
จับจุดการผ่อนคลายเส้นต่าง ๆ ในร่างกายนางล้วนรู ท้ ุกจุด นั่นเพราะว่า
ฮ่องเต้เฉินตีเ้ ป็ นโรคนอนไม่หลับ ภพก่อนนางจึงเรียนรู เ้ พื่อเอาใจเขาจนทา
ให้เขาเรียกนางไปรับใช้อยู่บ่อยครัง้
เหนี ย งไป๋ เปลี่ ย นจุด นวดจากขาขึ น้ ด้า นบน มองใบหน้า ของเขา
จากนั้นก็เ ริ่ม นวดที่ศีรษะลงมาจนถึง บ่ากว้าง นวดไปได้ไ ม่ นานเขาก็เริ่ม
เคลิม้ จนหลับไปจริง ๆ
เหนียงไป๋ วางตัวเขาลงนอน จ้องมองบุรุษตรงหน้า เขาก็ใช่ว่าจะเป็ น
ปี ศาจไปเสียทุกเวลา แค่นางต้องรูจ้ กั เอาใจเขาให้ถกู จุดเท่านัน้
หนทางไปเมืองหลวงยังอีกยาวไกล นางเองก็เหนื่อยมาหลายวัน
สุดท้ายจึงตัดสินใจเอนกายลงข้างกายเขาแล้วหลับไปพร้อมกัน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 129

เสี ยงดัง ด้านนอกรบกวนการนอนของเหนียงไป๋ จนสุดท้ายนางก็

ตัดสินใจลืมตาขึน้ มามอง แต่กลับถูกชินอ๋องผลักให้กลับลงไปนอนเช่นเดิม
แล้วยกมือขึน้ ปิ ดปากนางเอาไว้ “อยู่ในนีห้ า้ มส่งเสียง”
เรื่องรบราฆ่าฟั นใช่เป็ นเรื่องที่สตรีเช่นนางจะออกไปหาเรื่อง ฉะนัน้
เขาจึงไม่ตอ้ งกังวลว่ านางจะออกไป เสียงดังของการต่อสูด้ า้ นนอกยังคงดัง
มาให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง คิดว่าฝ่ ายขององค์รชั ทายาทและคนของแคว้น
หลุนอิงที่ยงั จงรักภักดีคงหมายชิงตรามังกรคืนแผ่นดินเป็ นแน่
เสียงดาบยังคงดัง ก้องอยู่ในหูของนาง เหนียงไป๋ นั่งอยู่ดา้ นในได้
ไม่นานก็มีดาบทะลุผ่านมาต่อหน้า เสียงนางร้องก้องป่ าแข่งกับเสียงต่อสู้
เรียกให้ชินอ๋องที่ต่อสูอ้ ยู่ดา้ นนอกหันดาบกลับเข้ามาช่วยนางในทันที
ดวงตาคมมองไปยังเหนียงไป๋ ที่ถูกฝ่ ายตรงข้ามลากออกมาจากรถ
ม้า ใช้ดาบจ่อเข้าที่ลาคอเอาไว้ “มอบตรามังกรมา ไม่เช่นนัน้ นางตาย!”
ชินอ๋องยืนนิ่ง ไม่แสดงท่าทีว่าตกใจหรือกังวลว่าอีกฝ่ ายจะทาอะไร
130 | จิรัฐติกาล

นาง เหนียงไป๋ ชินกับอาการไม่สนว่านางจะตายหรือไม่ของเขาแล้วจึงได้หัน

ไปพูดกับคนที่จบั นางเอาไว้
“ถึงหม่อมฉันตายท่านอ๋องก็ไม่รูส้ กึ อะไรหรอกเพคะ ไทจื่อ โปรดมอง
ไปรอบ ๆ สิเพคะว่าตอนนีพ้ ระองค์กาลังเสียเปรียบ”
คนที่ปิดหน้าปิ ดตาหัวเราะขึน้ มาแล้วดึงผ้าออก “ไม่เสียแรงที่พวก
เราโตด้วยกันมาตัง้ แต่เยาว์วยั ”
“ท่านเลิกเอาเรื่องในอดีตมาพูดเถอะ” นางไม่อยากให้เสียเรื่องไป
มากกว่านี ้ กว่านางจะทาให้เขาไว้ใจแล้วมอบเกีย้ วกับของหมัน้ ได้ นางก็เสีย
นา้ ลายไปเสียตัง้ มาก
“เจ้ามันก็แค่หญิงเพสยา เห็น ว่าบุรุษอื่นดีกว่าก็เลยวิ่งหาแล้วเขี่ย
พวกเราทิง้ ”
“ท่านก็มี ส่วนดีข องท่า น แต่ตอนนีแ้ คว้นของเราพ่ ายแล้ว ท่า นก็
ยอมรับความพ่ายแพ้เพื่อรักษาชีวิตไว้เถอะ หากท่านยังดือ้ ดึงต่อไป การตาย
ก็ไม่ช่วยอะไรท่านเลย”
องค์รชั ทายาทหันมองนาง ก่อนหันมองรอบกายก็พบว่าสิ่งที่นางพูด
นัน้ เป็ นความจริง ตอนนีพ้ รรคพวกของเขาตายไปเกือบครึ่งแล้ว อีกครึ่งก็หนี
ไปเสียเกือบหมด เหลือเพียงคนสนิทที่เขาไว้ใจเท่านัน้ ที่ยงั รัง้ อยู่พร้อมตายไป
กับเขา
“ไทจื่อท่านวางดาบเถอะ” คนที่พร้อมตายหรือจะฟั ง เขายังคงกด
ดาบลงกับลาคอนาง แผลนางเพิ่งจะหายดีกลับมาถูกซา้ ลงที่รอยเดิมอีกแล้ว
ไอ้แมวบ้าออกมาช่วยข้าเดี๋ยวนี!้
เพียงชั่วพริบตาที่นางกาลังด่าแมว แมวที่ว่าก็กระโดดกัดเข้าที่ขา
ขององค์รชั ทายาททาให้เขาเผลอตัวปล่อยดาบ ชินอ๋องเห็นโอกาสรีบเข้ามา
คว้าตัวของนางแล้วใช้กายสูงใหญ่บงั นางเอาไว้ ส่วนองค์รชั ทายาทที่รูต้ ัวก็
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 131

ปักดาบเข้าที่บ่าของเขาพอดี
“ท่านอ๋อง!” เสียงคนรอบด้านยกดาบขึน้ ต่อสู้ องครักษ์จงหลุนเข้า
มาขวางดาบขององค์รชั ทายาทที่หมายจะฆ่าชินอ๋องให้ดบั ดิน้ ขณะที่นางทา
ได้เพียงมองเลือดไหลรินลงมาต่อหน้า มองคนที่พยายามฝื นตัวเองหันไปสู้
กับองค์รชั ทายาทต่อ
“ปกป้องนาง!” ตัวเองบาดเจ็บแต่ยงั มาห่วงนางอีก เหนียงไป๋ ที่ทรุ ด
อยู่กบั พืน้ มองภาพเขาต่อสูฟ้ าดฟั น ภาพตรงหน้านีส้ ลักฝังลึกไปถึงใจนาง ที่
ผ่านมานางเอาแต่พยายามโกหกหลอกลวงเขา พยายามทุกอย่างเพื่อให้
ตัวเองบรรลุเป้าหมาย นางมันเห็นแก่ตวั นัก หลอกเอาความรักของคนอื่นมา
ล้อเล่นเช่นนี.้ ..
ยิ่ง เห็นว่าแม้เ ขาจะบาดเจ็บแต่กลับยังบอกให้ทุกคนปกป้องนาง
เช่นนีน้ างก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าที่แท้แล้วนางมีดีอะไร ตัวเองก็แค่วิญญาณที่
ตายไปโดยไร้ประโยชน์ท่กี ลับมาพร้อมกับความแค้นดวงหนึ่งเท่านัน้ ...
เสียงดาบหยุดลงแล้ว ภาพที่นางเห็นคือองค์รชั ทายาทถูกดาบปั ก
ทะลุหัวใจสิน้ ใจอยู่ตรงนัน้ ดวงตาเบิกโพล่งจ้องมองนางด้วยความคับแค้น
กว่านางจะรูส้ กึ ตัวก็ตอนที่ชินอ๋องเดินมาประคองนางขึน้
“เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
เหนียงไป๋ มองเขา “ท่านอ๋องไม่ กลัวว่าจะบาดเจ็ บบ้างหรือเพคะ
เหตุใดไม่รกั ตัวเองถึงได้เอาตัวมารับดาบเช่นนัน้ ”
“เปิ่ นหวางไม่ เ คยกลัว ความตายส าหรับ เปิ่ นหวางเกิ ด ขึ ้น ได้
ตลอดเวลา เจ้าเล่าเป็ นเช่นไรบ้างบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”
เพียงประโยคเดียวก็ทาให้นางก็สะอืน้ ไห้ไม่หยุด สองมือกอดคอเขา
ไว้แน่นราวกับว่าตัวเองใกล้จะตายในใจได้แต่คิด หม่อมฉันขอโทษเพคะ
“ไม่มีอะไรแล้ว รีบออกเดินทางเถอะ”
132 | จิรัฐติกาล

เหนียงไป๋ ถูกคนเจ็บอุม้ ขึน้ รถม้า เมื่อเข้ามาด้านในได้นางก็รีบถอด

เสือ้ ของเขาออกเพื่อดูแผลให้คนเจ็บ คนถูกดาบแทงที่ดา้ นหลังหันมองเพียง
ครูห่ นึ่ง
“บาดแผลเพียงเล็กน้อยเจ้าอย่าได้กงั วล”
เลือดออกเยอะขนาดนีย้ งั เรียกว่าเล็กน้อย ต้องให้เสียเลือดหมดตัว
ก่อนจึงจะเรียกว่าเยอะเหรอเพคะ นางค้อนเข้าใส่ ทาสีหน้าไม่พอใจ คิว้ ที่
ขมวดยามทาแผลแสดงความรูส้ กึ ออกมาทัง้ หมดว่านางเป็ นห่วงเขาขนาดไหน
“เห็นสีหน้าเจ้าแล้ว ถึงเจ็บเปิ่ นหวางก็รูส้ กึ ว่าคุม้ ”
“ยังจะคุม้ อีก” นางกดผ้าซับเลือดลงไปแรง ๆ ทีหนึ่งประชดคนบอก
ว่าคุม้ ได้ยินเสียงร้องดังออกมานิดหนึ่ง “ท่านช่างเป็ นบุรุษปี ศาจจริง ๆ”
“ถ้าเช่นนัน้ ก็เลิกกังวลได้แล้ว”
“หม่อมฉันไม่เข้าใจเหตุใดต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อหม่อมฉัน ทัง้ ที่หม่อม
ฉันก็ไม่ได้ทาอะไรให้พระองค์เลยสักอย่าง”
ชินอ๋องหันมองนางก่อนจะเอือ้ มมาจับมือนางเอาไว้ “มือของเจ้าที่
ส่งให้เปิ่ นหวางตอนที่อยู่บนสะพาน นั่นเป็ นครัง้ แรกในชีวิตที่มีคนทาแบบนี ้
มอบความไว้วางใจ เชื่อใจและส่งมือให้เปิ่ นหวาง ตอนที่เปิ่ นหวางรับมือเจ้า
เปิ่ นหวางก็สญ ั ญากับตนเองแล้วว่าจะไม่ปล่อยมือเจ้าอีก”
เหนียงไป๋ นา้ ตารินไหลอีกครา ขยับเข้ากอดคอเขาร้องไห้อีก ครั้ง
ทาให้คนเจ็บต้องมาปลอบนางอีกรอบ
ชินอ๋องดันตัวนางออกจากนัน้ ก็ยกมือขึน้ ซับนา้ ตาออกให้
“เลิกร้องได้แล้ว ไม่อย่างนัน้ เปิ่ นหวางจะออกไปสับมันเป็ นหมื่นชิน้
โทษฐานที่ทาให้เจ้าร้องไห้”
เหนียงไป๋ เช็ดนา้ ตาตัวเองไปยิม้ ให้เขาไป หันมาทาแผลให้เขาจน
เสร็จ เมื่อเงยหน้าขึน้ นางก็พบว่าเขามองนางไม่ละสายตา เหนียงไป๋ รับจูบ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 133

จากเขาโดยไม่คิดจะขัดขืน นี่เป็ นครัง้ แรกที่นางเต็มใจและพร้อมใจให้เขาจริง ๆ

“พอแล้วเพคะ พระองค์เจ็บอยู่”
ชินอ๋องมองแผลตัวเอง “อีกสักหน่อยเถอะ เปิ่ นหวางจะได้หายเร็ว ๆ”
“มีท่ีไหนกัน เขามีแต่จะให้พกั ”
“ก็เจ้าว่าเปิ่ นหวางเป็ นปี ศาจ ถ้าเช่นนัน้ นี่ก็คือยาชัน้ ยอด”
เอาเถอะเขาจะขอยาชั้น ยอดจากนางเท่ า ไรตอนนี ้น างก็ ไ ม่ บ่ น
ขอตามใจเขาสักวันก็แล้วกัน
ในเมื่อชินอ๋องเริ่มมองเห็นนางแล้ว หลังจากที่แกล้งนางไปเสียเกือบ
ชั่วยามก็ยอมปล่อย สองคนในรถม้านอนกอดกันหลับไปทัง้ มือเหนียงไป๋ ที่
เกาะเอวเขาแน่นด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข
การเกิดใหม่มาได้พบคนที่พร้อมเสียสละชีวิตให้ตนเองนัน้ ถือว่าคุม้
แล้วกับความตายในชาติก่อน นึกไปแล้วก็เสียดายที่ตอนนัน้ นางไม่เลือกเขา

พวกเราเดินทางต่อ มาอี กราวหนึ่ง เดือ นก็ถึง ชายแดนสามแคว้น

ระหว่างแคว้นหลุนอิง แคว้นเฉินตีแ้ ละแคว้นหลวนหลี ที่มาบรรจบกันพอดี
หากคานวณแล้วคาดว่าใช้เวลาอีกไม่ถึง 7 วันคงถึงเมืองหลวงแคว้นหลวนหลี
แล้ว
“เปิ่ นหวางให้คนไปจัดการเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว รอพวกเรา
ใกล้ถึงเมืองหลวงก็จะเริ่มขบวนได้เลย”
เหนียงไป๋ ยิม้ มองไปด้านนอกใบหน้าเอนพิงบ่าเขาเอาไว้ ตลอดหนึ่ง
เดือนนีน้ างมีความสุขมาก
“หม่อมฉันดีใจมากเพคะ” นางซึง้ ใจจนแทบจะกลัน้ นา้ ตาไม่อยู่แล้ว
หนึ่งเดือนมานีเ้ ขาเอาใจใส่นางมากจริง ๆ
“ด้านหน้ามีรา้ นนา้ ชาพ่ะย่ะค่ะ” จงหลุนควบม้ามารายงาน ชินอ๋อง
134 | จิรัฐติกาล

เห็นสีหน้าของนางซีดเซียวจากความเหนื่อยล้าจากการเดินทางมานานจึง
บอกให้หยุดพักก่อน
เหนียงไป๋ ส่งมือให้เขาพยุงลงจากรถม้า นางกวาดสายตามองไป
รอบ ๆ จาได้ว่าเมื่อก่อนเคยมาที่น่ีตอนที่นางกับบิดามาตรวจงานครัง้ ก่อน
เมื่อหันกลับมาในร้านอีกครัง้ ก็พบกับคนที่นางคิดถึงพอดี
นางที่ ก ามื อ ชิ น อ๋ อ งบี บ มื อ เขาแน่ น จนคนที่ ถู ก บี บ มื อ หัน มามอง
แต่นางก็กลับหลบสายตาไปเสียก่อน “หม่อมฉันกลัวตกเพคะ”
ชินอ๋องหันมาทางนางก่อนจะยกมือขึน้ ตวัดลงรอบเอวบอบบางนัน้
ก่อนยกตัวนางลงจากม้า การใส่ใจของเขาพอทาให้คนในร้านและคนเดิน
ผ่านไปผ่านมาหันมอง
ด้วยกองทัพของชินอ๋องถูกรุ่ยอ๋องนาทัพล่วงหน้าไปไกลแล้ว เหลือ
เพียงขบวนเล็กของพวกนางที่มีอยู่เพียงไม่กี่คนั รถเท่านัน้ การจัดขบวนของ
ชิ นอ๋องจึ ง เหมื อนขบวนพ่อค้าเร่ท่ี กาลัง จะเดิ นทางไปเมื องหลวง นางจึ ง
กลายเป็ นฮูหยินของเขาไปโดยปริยาย
“เรียกข้าว่าท่านพี่”
“เจ้าค่ะท่านพี่” นางรับคา
“ดีมากฮูหยินของข้า” เขาประคองนางเข้าไปด้านใน และบังเอิญ
เลือกโต๊ะนั่งที่ใกล้กับบิดาในภพก่อนของนางเสนาบดีเผยเหนียงหยางเข้า
พอดี
วันเวลาเวียนบรรจบให้มาพบกันอีกครัง้ เขาก็ยงั เป็ นบิดาที่เข้มงวด
และไร้นา้ ใจเช่นเดิม เมื่อครัง้ นางโดนเนรเทศไปท้ายวังเขาก็ ไม่แม้แต่จะยื่น
มือเข้าช่วย กลับเสนอความคิดให้นางไปเป็ นของบรรณาการชินอ๋องเพื่อให้
สกุลเผยรอดจากการถูกระแวงเสียอีก
มือนางรับนา้ ชาจากชินอ๋อง ส่วนหูนางกาลังฟั งอีกฝ่ ายสนทนา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 135

“เหนียงไป๋ เข้าห้องนา้ นานไปไหม”

ตอนนัน้ เองที่นางหันมองแมวเจ้าปั ญหา ที่ขนฟูขึน้ มาก มันรี บหลบ
ไปบนตักของจงหลุน นางจึงได้ลุกขึน้ เพื่อขอไปเข้าห้องนา้ บ้าง เป็ นจังหวะ
เดียวกับที่เหนียงไป๋ เดินสวนออกมาพอดี
นี่มนั เรื่องบ้าอะไร!
ในโลกที่แปลกประหลาดนี ้ นางไม่เข้าใจสาเหตุท่ีเกิดเรื่องเช่นนีเ้ ลย
สักนิด เมื่อลองทบทวนเหตุการณ์ดูแล้วหากนางตายแล้วย้อนเวลากลั บมา
อีกครัง้ ในเวลานีเ้ หนียงไป๋ ก็ตอ้ งยังมีชีวิตอยู่ แต่ใครกันที่อยู่ในร่างนาง
“นั่นคือเหนียงเหนียง”
แมวบ้านั่นพูดเมื่อนางยังนิ่งงันไม่ขยับ ฟงลี่คงรีบมาบอกก่อนที่จะ
ถูกนางย่างสดเผาไฟ
“แสดงว่าชะตากรรมของข้าในอดีต นางจะต้องเป็ นผูร้ บั แทนเช่นนัน้
หรือฟงลี่”
“ที่จริงแล้วนางควรจะตายไปแล้ว แต่เพราะข้าสลับชะตาของนางทา
ให้นางมีชีวิตรอดต่อมาอีกถึงสามปี ในสามปี นีม้ ันก็คือเป็ นของขวัญจาก
สวรรค์ท่จี ะให้นางได้มีโอกาสทาดี”
“แต่ท่ีขา้ สัมผัสมา รู ส้ ึกว่าเหนียงเหนียงก็หาใช่สตรีรกั นวลสงวนตัว
เท่าใดนัก ไม่เช่นนัน้ จะมีบรุ ุษมากหน้าหลายตาพร้อมตายกับนางได้เช่นไร”
ฟงลี่เกาขนตัวเองก่อนจะสะบัดขนไปมา “เขาเรียกว่าใช้เสน่หใ์ ห้มี
ประโยชน์ ใครจะเหมือนเจ้ามีของดีแต่ไม่ใช้”
เหนี ย งไป๋ หัน มองฟงลี่ อยากจับ แมวบ้า นี่ ยัด ลงส้ว มด้า นในเสี ย
เหลือเกิน “ข้าใช้กบั คนที่อยากจะใช้เท่านัน้ อีกอย่างพวกเราก็เริ่ม ต้นมาจาก
ความเข้า ใจผิ ด กว่ า ข้า จะท าให้เ ขามี ใ จให้ข้า ก็ ท าเอาข้า เกื อ บตายเสี ย
ตัง้ หลายรอบ”
136 | จิรัฐติกาล

คน ๆ นีน้ ่ากลัว จิตใจยากหยั่งถึงคาดเดาได้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อ

เขามอบใจให้ใครไปแล้ว นางกลับได้เห็นอีกมุมหนึ่ง มุมที่อ่อนโยน ห่วงใย
และพร้อมมอบชีวิตให้นาง ชินอ๋องก็เป็ นแค่ คนที่ขาดความรักเท่านัน้ เขาถึง
ได้กลายเป็ นปี ศาจไร้ใจเช่นนี ้
เหนียงไป๋ ใช้ความคิดต่ออีกหน่อยก่อนจะออกไปด้านนอก พบว่า
เหนียงเหนียงกาลังใช้เสน่หท์ ่วี ่ากับชินอ๋องพอดี
เจ้า จะมากไปแล้ว ใช้ร่า งนางแล้ว ยัง จะคิ ด แย่ ง ของของนางอี ก
เมื่อเกิดความหวงไม่รูต้ ัว นางก็เดินไปข้างชินอ๋องเกาะแขนเขาเอาไว้ แล้ว
ยิม้ ให้ “ท่านพี่ท่านสั่งอาหารหรือยัง”
ชินอ๋องหันมองนาง เลื่อนสายตาลงมองมือของนางแวบหนึ่ง ก่อง
บุรุษสวมหมวกสานคลุมผ้าจนไม่อาจมองเห็นใบหน้าจะยกจอกนา้ ชาขึน้ ส่ง
ให้นาง
“คนคงเยอะ ฮูหยินโปรดรอสักครู”่
นางรับนา้ ชาจากเขา เพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึน้
มองใคร นางจึงวางใจว่าเขาไม่เหมือนฮ่องเต้เฉินตีท้ ่ีเห็นสตรีก็พาขึน้ เตียง
อีกทัง้ เขาคงไม่เหมือนบุรุษคนอื่นที่รกั ง่ายหน่ายเร็ว เมื่อคิดได้นางก็วางใจลง
ทางด้านเหนียงเหนียงเมื่อเห็นว่าชายปริศนาไม่สนใจนาง อีกทัง้ ยัง
มีฮูหยินอยู่แล้ว นางจึงหันมาสนใจอาหารเพราะเป้าหมายหาใช่อนุในเรือน
ใครแต่ยิ่งใหญ่กว่านัน้
ได้ยินมาว่าองค์รชั ทายาทเฉินตีก้ าลังฝึ กทหารที่ชายแดน ตัวเขานัน้
มีพระชายาเอกแล้ว หากเป็ นคนอื่นนางจะไม่สนใจถ้าเขาไม่ใช่ว่าที่ฮ่องเต้ใน
อนาคต
“เหนียงเหนียงเจ้าจาได้หรือไม่ ตอนที่เจ้าห้าขวบพวกเราก็เคยมา
ที่น่”ี
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 137

เหนียงไป๋ ตัวปลอมเงยหน้าขึน้ ทาสีหน้ากังวล “ลูกจาไม่ได้”

“ก็ครัง้ นัน้ ที่พวกเราเจอเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างไรเล่า”
เหนียงไป๋ ตัวจริงได้ยินก็รีบลุกขึน้ มือนางปัดถ้วยชาลงพืน้ อย่างตัง้ ใจ
ทาให้คนที่กาลังสนทนาหยุดชะงักบทสนทนาลง ส่วนตัวนางก็ถูกนา้ ร้อ น
ลวกเข้าเต็ม ๆ
“ฮูหยิน เป็ นอย่างไรบ้าง” ชินอ๋องรีบมาประคองนาง เรียกหานา้ เย็น
มาล้างนา้ ร้อนอย่างรวดเร็ว
“ข้ารูส้ กึ เวียนหัว ท่านพี่พาข้าไปพักที่รถม้าหน่อยได้ไหมเจ้าคะ”
หากว่าชินอ๋องรู ว้ ่าเหนียงเหนียงเป็ นคนช่วยชีวิตของเขา ดีไม่ดีนาง
อาจจะถูกเตะออกจากจวนแล้วรับเหนียงเหนียงแทนเป็ นแน่ ไม่ได้นางจะให้
เขารูไ้ ม่ได้
ชินอ๋องจับมือที่เย็นเฉียบของนางขึน้ รถม้า “เจ้าหิวจนจะเป็ นลมใช่
ไหม หรือมีเรื่องอะไรที่ทาให้เจ้ากังวลใจ”
เรื่องที่นางกังวลใจก็คือกลัวว่าหากเขารู ว้ ่าเหนียงไป๋ ตัวปลอมเป็ น
คนช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ครานีเ้ กีย้ วเจ้าสาวที่เตรียมไว้อาจได้เปลี่ยนเจ้าสาว
กะทันหันน่ะสิ ไม่ได้ นางต้องหาวิธี
“หม่อมฉันอยากให้ถึงเมืองหลวงโดยเร็ว พวกเราห่ออาหารกินไป
พลางเดินทางไปพลางดีไหมเพคะ”
ชินอ๋องพยักหน้ารับเมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของนาง แต่เมื่อเขาจะลงไป
นางก็กลับรัง้ เขาเอาไว้ “อยู่กบั หม่อมฉัน ให้จงหลุนไปทาแทนได้ไหมเพคะ”
“ได้” เขาตบมือนางคล้ายต้องการปลอบประโลมก่อนจะให้จงหลุน
ไปนาอาหารขึน้ มาบนรถม้า เหนียงไป๋ มองไปยังร้านนา้ ชาดังกล่าวตอนที่รถ
ม้ากาลังจะออกตัว
บุรุษผูน้ นั้ เดินถือดาบสวมชุดทหารมาแต่ไกล แม้ตายเป็ นเถ้าถ่าน
138 | จิรัฐติกาล

นางก็จดจาได้ดี ตอนนีน้ างยังไม่พร้อมจะพบเขา รอให้นางมีโอกาสนางจะ

กลับมาใหม่ รอข้าหน่อยฮ่องเต้เฉินตี ้

พวกเราเร่งความเร็วอย่างที่นางต้องการ ไม่ถึงเจ็ดราตรีพวกเราก็ถึง
ชานเมืองของเมืองหลวงแล้ว ชินอ๋องหยุดขบวนรถม้าที่หน้าบ้านคหบดีท่าน
หนึ่ง เมื่อลงจากรถม้านางก็พบว่าด้านในลานบ้านเต็มไปด้วยของหมัน้ และ
ของมงคลนับร้อยหีบ
“เจ้าพอใจหรือไม่”
เกินกว่าพอใจเสียอีก ไม่เสียแรงที่นางทาให้เขาหลงรักนางสาเร็จ
เหนียงไป๋ ยกยิม้ นา้ ตาเอ่อคลอก่อนคานับขอบคุณชิ นอ๋อง แต่มือเขาก็รั้ง
เอาไว้เสียก่อน
“นา้ ใจเพียงเล็กน้อย เจ้าไม่ตอ้ งทาแบบนี”้
ชินอ๋องมองไปด้านใน เจ้าของบ้านออกมาต้อนรับก่อนจะเชิญเขา
เข้าไปด้านใน คหบดีซ่งอีถ้ ือว่าเป็ นคนที่คนุ้ เคยกันดีเนื่องจากเป็ นสายลับที่
เขาวางเอาไว้นานแล้ว
เหนียงไป๋ เดินตามหลังเขา มองไปรอบ ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะสะดุดตากับ
สตรีนอ้ ยนางหนึ่ง นางคานับทักอีกฝ่ าย อีกฝ่ ายก็รบั คานับจากนาง
“ข้าชื่อรุย่ อี”้
“ข้าชื่อเหนียงเหนียง”
“ยินดีกบั แม่นางเหนียงเหนียงด้วยเจ้าค่ะ ตอนที่ท่านพ่อได้ข่าวเรื่อง
จัดของหมั้น ตอนนั้นข้าเองก็อยากเห็นหน้าท่านแล้ว ไม่คิดเลยว่าท่านจะ
งดงามเพียงนี”้
เหนียงไป๋ มองรอยยิม้ นัน้ แล้วอยากตอบกลับ ตอนนีห้ ากเทียบแล้ว
คนพูดงามกว่านางเสียร้อยเท่า แต่อีกฝ่ ายก็ยังพูดประจบนางไม่หยุดปาก
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 139

ดูก็รูว้ ่าแม่นางรุย่ อีก้ ็อยากแต่งเข้าจวนเหมือนนางเช่นกัน

“แม่นางรุ่ยอีช้ มเกินไปแล้ว หากพูดถึงสตรีท่ีงามที่สดุ ข้าน้อยคิดว่า
คงเป็ นท่าน อันตัวข้านัน้ เพราะได้ความเมตตาจากท่านอ๋องจึงได้มีโอกาสนั่ง
เกีย้ วเข้าเมืองหลวง ชาตินขี ้ า้ ก็ตายตาหลับแล้ว”
ทั้งสองพูดคุยกันพอหอมปากหอมคอ ผลัดกันชมผลัดกันข่ม ตาม
ประสาสตรี จนเมื่อใกล้ถึงเวลาชินอ๋องก็เดินเข้ามาหา
“เจ้ารีบไปแต่งตัว พวกเราจะเข้าเมืองหลวงกันก่อนตะวันตกดิน”
เหนียงไป๋ พยักหน้ารับคาก่อนจะตามรุ่ยอีไ้ ปยังห้องอีกด้านเพื่อสวม
ชุดเจ้าสาวสีแดง เมื่อประตูเปิ ดเข้าไปนางก็พบว่ามีคนรออยู่ก่อนแล้ว ทัง้ คน
จัดเสือ้ ผ้า คนทาผม คนแต่งหน้า ตลอดจนแม่สื่อที่รอรับนาง
“แม่นางเหนียงเหนียงมาเร็วเข้า”
เหนียงไป๋ มองไปยัง เสื อ้ สี แ ดงปั กเลื่ อ มสีท องตรงหน้า แม้ว่าพระ
ชายารองจะไม่ได้รบั เกียรติในการปั กลายหงส์ แต่เขาก็ยังใส่ใจลงลายเส้น
สีทองให้นางลงไป ถือว่าที่นางลงแรงไปมากนัน้ ไม่เสียเปล่า
“เรียกข้าว่าพระชายารอง”
สายตานางตวัดมองสตรีพวกนั้น ก่อนจะมองไปยังรุ่ยอีท้ ่ีม องมาที่
นางเช่นกัน รุ่ยอีเ้ มื่อเห็นกริยานางเช่นนัน้ จากที่คิดว่านางเป็ นเพียงสตรีบา้ น
นอกก็รีบเก็บความคิด
“ถ้าเช่นนัน้ หม่อมฉันขอตัว”
เหนียงไป๋ ทาสีหน้าแสนเบื่อหน่าย ชีวิตนีไ้ ม่เคยคิดว่าตัว เองจะได้
แต่งงานถึงสองครัง้ สองครา ครัง้ แรกกับเฉินตีน้ างก็เป็ นพระชายารอง ครัง้ นี ้
ก็เช่นกัน แต่ความแตกต่างของครัง้ ที่สองคือ ชินอ๋องเป็ นคนนาเกีย้ วนางเข้า
เมืองด้วยตนเอง ต่างจากเฉินตีท้ ่รี อรับนางที่จวนทางประตูหลังเท่านัน้
นางนั่งลงมองไปยังกระจกตรงหน้า เหนียงเหนี ยงเป็ นสตรีเจ้าเล่ห์
140 | จิรัฐติกาล

แสนกล ใบหน้าหาได้งดงามหยาดเยิม้ แต่กลับรู จ้ ักใช้มารยาหญิงจนทาให้

บุรุษมากหน้าหลงใหล สตรีเ ช่ นนีพ้ อได้ไ ปอยู่ในร่างเหนียงไป๋ นางคิดว่า
เหนียงเหนียงจะต้องทาได้ดีกว่านางเป็ นแน่
ฉะนัน้ นางจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด นางมองไปยังชาดตรงหน้า ครัง้ ก่อน
นางพยายามทาตัวให้ดอู ่อนวัยที่สดุ แต่ครัง้ นีม้ ือเลือกที่จะหยิบชาดขึน้ มาทา
ลงบนริมฝี ปากโดยไม่ลงั เล
จากนีต้ ่อไปนางจะมีแต่เดินหน้าไม่มีทางถอยหลังเด็ดขาด ผ้าคลุม
สีแดงถูกปิ ดลงแล้ว มือแม่สื่อส่งให้นางจับเพื่อออกไปด้านนอกเมื่อไปถึงชาน
เรือน ชินอ๋องก็รบั มือนางต่อก่อนจะส่ งขึน้ เกีย้ ว จากนัน้ เขาจึงได้ขึน้ หลังม้า
เคลื่อนขบวนเจ้าสาวเข้าสูเ่ มืองหลวง
เสียงปี่ แตรนาขบวนเรียกให้คนที่ผ่านไปผ่านมามุงดู ยิ่งเห็นว่าบุรุษ
บนหลังม้าคือใคร คนเหล่านัน้ ก็ยิ่งอยากเห็นเจ้าสาวว่าใครคือผูโ้ ชคร้าย ไม่สิ
คนโชคดีท่ไี ด้แต่งกับชินอ๋องปี ศาจแห่งแคว้นหลวนหลีกนั แน่
เสียงแตรและขบวนของหมัน้ ที่ยาวนับร้อยหีบ พอจะทาให้สตรีท่ีอยู่
ในร้านเครื่องแป้งชะเง้อออกมามองด้วยความสงสัย
“คุณหนูน่นั ชินอ๋องใช่ไหมเจ้าค่ะ”
สตรีนางนัน้ มองบุรุษหน้ากากเงิน บนหลังม้าก่อนจะมองไปยังเกีย้ ว
เจ้าสาวที่เขานาขบวน จากนัน้ ตลับแป้งในมือก็ตกลงพืน้ ด้วยความตกใจ
“แต่ว่าฝ่ าบาทเตรียมสมรสพระราชทานเอาไว้แล้วนะเจ้าคะ”
สตรีนางนัน้ ถอยหลังสองก้าว พยายามยืดตัวตรงก่อนจะหันหลังลง
จากชัน้ 2 “กลับตาหนัก”
จากที่นางเคยคาดหวัง ว่างานของนางจะเรียกความสนใจคนทั้ง
เมื อ งหลวง จะได้เ ป็ น สตรี เ พี ย งหนึ่ ง เดี ย วที่ ไ ด้แ ต่ ง เข้า จวนชิ น อ๋ อ งอย่ า ง
สมเกียรติ ในตอนนีท้ กุ อย่างกลับดับสลายเมื่อชินอ๋องพาสตรีต่างเมืองเข้ามา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 141

นางอยากเห็นหน้าสตรีคนนัน้ เจ้าจะงดงามกว่านางเพียงใด

เหนียงไป๋ นั่งปิ ดตาในเกีย้ ว พยายามควบคุมสติตวั เองเอาไว้ เพราะ

วันข้างหน้านางยังไม่รูว้ ่าจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง
“เจ้ากาลังดีใจหรือเสียใจ เหนียงไป๋ ”
นางลืมตามองแมวนรกข้างตัวที่นอนหลับอย่างสบายใจ หลังจาก
หายไปหลายคืนกับองครักษ์จงหลุน
“ถ้าไม่ช่วยก็อย่ามาพูดลองเชิงกับข้า”
แมวที่ว่าลืมตาขึน้ มาแล้วบิดขีเ้ กียจ “ถ้าเช่นนัน้ ข้าจะบอกให้เอาบุญ
หลังจากเจ้าขึน้ เตียงกับชินอ๋องแล้ว ก็จงทาให้เขาหลงเจ้าชนิดถอนตัวไม่ขึน้
ไม่เช่นนัน้ ชายาพระราชทานคนนัน้ อาจทาให้เจ้าถูกเขี่ยไปท้ายจวนเสียแทน”
“นางเป็ นใคร”
“ก็แค่คนรักเก่า”
เหนียงไป๋ หันมอง “คนรักเก่าแล้วทาไมถึงไม่ได้แต่งงาน เจ้าพูดอะไร
ข้าสับสนไปหมด”
“คนรักเก่าคนนีเ้ ป็ นองค์หญิงในฮ่องเต้รชั กาลปั จจุบนั แล้วบังเอิญ
ว่าฮ่องเต้แต่งงานกับมารดาของชินอ๋องอย่างไรเล่า ต่อมาเมื่อเติบโตเป็ น
หนุ่มเขาก็ปรารถนาจะครองรักกับองค์หญิง แต่กลับถูกนางปฏิเสธเลยทาให้
ชินอ๋องโกรธจนวิ่งไปชายแดน ออกรบไม่ยอมกลับมา แต่ตอนนีม้ ารดาเขา
หย่าและกลับจวนไปแล้ว ดังนัน้ คนรักเก่าที่หวังผลประโยชน์จากอานาจของ
เขาเช่นองค์หญิงจึงได้นึกเสียดายขึน้ มา เข้าขอสมรสพระราชทานเพื่อแต่ง
เข้าจวนชินอ๋องแทน”
“แสดงว่าฮ่องเต้ก็ไม่ใช่บิดาของชินอ๋อง และดูเหมือนองค์หญิงคนนี ้
ก็ไม่ได้รกั ชินอ๋องจริง แต่เพียงแค่หวังผลประโยชน์น่ะสิ” นางพอจะทราบมา
142 | จิรัฐติกาล

ว่ามารดาของเขาเป็ นถึงสนมขั้นเฟย แต่ไม่เคยทราบว่าถูกให้ออกจากวัง

กลับสกุลเดิมไปแล้ว
การที่ฝ่าบาทอนุญาตให้องค์หญิงแต่งเข้าจวนชินอ๋อง หนึ่งเพราะ
เขาต้องการรักษาอานาจทางทหาร สองเพื่อให้รุย่ อ๋องปลอดภัยในบัลลังก์
“แต่ว่า ถ้าชินอ๋องไม่ใช่ ลกู ฮ่องเต้แล้วทาไมถึงได้แต่งตัง้ เป็ นชินอ๋อง
เจ้าพูดให้ขา้ เข้าใจหน่อย แล้วรุย่ อ๋องไม่ใช่นอ้ งชายเขาหรือ”
ฟงลี่สะบัดขน “ไม่ใช่ รุ่ยอ๋องเป็ นลูกสนมนางหนึ่งที่ตายตอนคลอด
จากนัน้ สนมเฟยก็รบั มาเลีย้ งอีกคน”
“ถึงว่าเขาที่เป็ นถึงชินอ๋อง แต่กลับไม่สามารถเป็ นฮ่องเต้ได้”
เรื่องมันวุ่นวายซับซ้อนกว่าที่นางคิดนัก ถ้ามารดาเขาออกจากวัง
แล้ว ถ้าเช่นนัน้ แสดงว่าตอนนี.้ ..
“ถูกต้อง เมื่อเจ้าไปถึงจวนเจ้าก็จะเจอแม่สามีท่แี สนดีทนั ที”
เหนียงไป๋ หันมองแมวนรก นอกจากเขาส่งให้นางมาเจอกับชินอ๋อง
แล้ว ยังจะต้องเจอกับแม่สามีใจร้ายอีกหรือ
ตอนนีแ้ มวที่ว่ากระโดดออกนอกหน้าต่างแล้ว เหนียงไป๋ ได้แต่บ่น
ในใจถ้าเจอครัง้ หน้า นางจะถอนขนให้เกลีย้ งไม่เหลือ!
ฟงลี่หรือจะอยู่ให้ถอนขน แมวตัวนัน้ ตอนนีก้ าลังอยู่ในอ้อมกอดของ
องครักษ์จงหลุนปล่อยให้ชายหนุ่มลูบขนแมวไปมา
“ไว้กลับถึงจวน ข้าจะเตรียมอาหารให้เจ้าเยอะ ๆ ชดเชยที่เจ้ากิน
ไม่อิ่มมาเสียหลายมือ้ ก็แล้วกัน” เพราะว่าต้องเดินทางทาให้เสบียงอาหาร
ต้องใช้อย่างประหยัดมากกว่าเดิม ทาให้เขารูส้ ึกว่าเสี่ยวม่านผอมลงมากจน
อดรูส้ กึ ผิดไม่ได้
ฟงลี่เงยหน้ามองบุรุษอ่อนโยนเจ้าของอ้อมแขน ทาไมนายกับบ่าว
ถึงได้ต่างกันมากถึงเพียงนี ้ แต่เมื่อคิดว่าบุรุษคนนีจ้ ะเป็ นของเขาเพียงคน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 143

เดียว ฟงลี่ก็ส่งเสียงตอบรับประโยคของเขาอย่างเอาอกเอาใจ จากนัน้ ก็เอา

ใบหน้าถูไถไปมากับแขนของเขา
“เด็กดี เสี่ยวม่านเจ้าน่ารักมาก”
ฟงลี่เงยหน้ามองจงหลุนจากนัน้ ก็ส่งเสียงอีกครัง้ ใบหน้าแมวน้อย
เอนซบไปกับตักของเขา ความอบอุ่นทาให้เขารูส้ ึกว่าตนเองเริ่มอยากจะเป็ น
แมวจริง ๆ เสียแล้ว
144 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 145

เกีย้ วเจ้าสาวเดินทางมาถึงหน้าจวนชินอ๋อง เสียงประทัดดังกึกก้อง

ไปทั่วถนน ลูกเด็กเล็กแดงต่างวิ่ง ออกมาดูขบวนเกี ย้ วเจ้าสาวที่ยาวที่สุด
เท่าที่เคยเห็น ชินอ๋องหยุดลงที่ประตูใหญ่ซ่ึงปกติแล้วตามธรรมเนียมพระ
ชายาที่ไม่ใช่พระชายาเอกจะไม่มีสิทธิ์เข้าประตูดา้ นหน้าเด็ดขาด
ชินอ๋องกระโดดลงจากหลังม้ามายังเกีย้ วสีแดง ฝ่ ามือหนาเปิ ดม่าน
สีมงคลตรงหน้า ส่งมือให้สตรีท่อี ยู่ดา้ นในเพื่อจับพยุงพานางออกมา
“ตามธรรมเนียมแล้วเจ้าต้องให้คนในครอบครัวขี่หลัง แต่ในเมื่อไม่มี
เปิ่ นหวางจะเป็ นตัวแทนให้เอง”
เขาใส่ใจนางนัก ใส่ใจจนนางรู ้สึกหวั่นไหวและรู ้สึก ผิ ดที่ เ ล่ น กับ
ความรู ส้ ึกเขา ขนาดเขาเป็ นปี ศาจไรใจยังทาให้นางถึ งเพียงนี ้ หากเขาเป็ น
ปี ศาจคลั่งรักล่ะก็นางคงไม่ตอ้ งเดินแล้วกระมัง
มือบางเกาะบ่าเจ้าบ่าวเดินเข้าประตูหน้าของจวน การกระทาเช่นนี ้
เหมือนเหยียบหน้าใครบางคนที่จะแต่งเข้ามาในอีกไม่กี่วนั ข้างหน้า เสียงร่า
146 | จิรัฐติกาล

ลือเรื่องชิ นอ๋องแต่ง พระชายารองเข้าประตูหน้าถูกพูดกันไปปากต่ อปาก

เพียงไม่ถึงครึง่ ชั่วยามก็ไปถึงพระราชวังแล้ว

กรี๊ดดด เสียงขององค์หญิงที่กรีดร้องนัน้ ดังลั่นไปทัง้ ตาหนัก อีกทัง้

ยังปาข้าวของลงพืน้ เพื่อระบายอารมณ์ แค่เห็นด้วยตาว่าเขาขี่มา้ นาขบวน
ให้สตรีนางนัน้ มาด้วยตนเองนางก็โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟแล้ว นับประสาอะไร
กับตอนนีท้ ่รี ูว้ ่าเขาให้นางขี่คอเข้าประตูใหญ่กนั เล่า!?
“ไปสืบมาว่านางเป็ นใครมาจากไหน บังอาจมาแย่งคนรักของข้า”
นางกานัลคนสนิทมองสีหน้าองค์หญิงแปดเจี่ยฟางที่โกรธจนหน้า
ดาหน้าแดง รีบถอยหลังออกมาตัง้ หลัก ไม่เช่นนัน้ นางอาจโดนลงโทษด้วย
ความโกรธเช่นที่ผ่านมาเป็ นแน่
“ส่งคนไปสืบแล้วรีบนามารายงาน”
องค์หญิ ง เจี่ ยฟางระบายอารมณ์ไปถึง หนึ่งชั่วยาม สารข่าวที่เร็ว
ปานนกเหยี่ยวก็มาถึง กระทั่งนางเปิ ดจดหมายออกอ่านก็เอ่ยขึน้ ว่า
“ก็แค่บตุ รีของทาสเชลยศึก” มือนางกาแน่นรูส้ กึ โกรธเคือง รอให้นาง
ได้เข้าตาหนักก่อน สตรีหน้าไหนก็อย่าได้หวังว่าจะได้เผยอหน้าให้นางได้
เห็น!

ฝ่ าเท้าหนายกขึน้ ก้าวข้ามเตาไฟ จากนัน้ ก็เดินเข้าไปในลานพิธี ชิน

อ๋องวางร่างที่แบกอยุ่บนหลังลง จากนัน้ ก็ส่งั ให้เริ่มการคานับฟ้าดิน เหนียง
ไป๋ ที่ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้แต่เพียงทาตามคาสั่งเท่านัน้
“กราบไหว้ฟ้าดิน”
นางถูกประคองให้หนั ไปทางด้านหน้าจวน โค้งคานับทีหนึ่ง
“กราบไหว้บิดามารดา”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 147

ตอนนั้นเองที่ น างชะงักงัน จากนั้นไม่ นานก็ไ ด้ยิ นเสี ยงบิ ด าและ

มารดาของเหนียงเหนียงเอ่ยขึน้ พวกเขามุ่งหน้ามาก่อนเพื่อเตรียมงานแต่ง
ให้นาง
“กราบไหว้กนั และกัน สัญญาผูกพันกันชั่วนิรนั ดร”
นางหันเข้าหาร่างสูงข้างกายแล้วโค้งคานับ รอจนเขาเปิ ดผ้าสีแดง
นางถึงได้เห็นหน้าเจ้าบ่าวที่อยู่ภายใต้หน้ากากสีเงิน แม้แต่แต่งงานเขาก็ยัง
ไม่ยอมถอด ดูแล้วปมในใจนีข้ องเขาคงยากที่จะถอน
เหนียงไป๋ หยิบผ้าสีแดงจากมือของเขา จากนัน้ ก็คลุมลงไปยังศีรษะ
ของเขา เอื อ้ มมื อ ของนางเข้า ไปถอดหน้า กากออกจากใบหน้า ของเขา
จากนัน้ จึงจูบซับลงไปบนผ้าแผ่วเบา การกระทานัน้ ส่งให้ชินอ๋องนิ่งงัน ไม่คิด
ว่านางจะกระทาเช่นนี ้ แต่การกระทานีก้ ลับยิ่งทาให้เขารับนางไว้ในใจลึกขึน้
ไปอีกขัน้
“เจ้าไม่เสียใจที่แต่งกับเปิ่ นหวางหรือ”
“หม่อมฉันไม่เสียใจเพคะ”
“จาคาเจ้าไว้เหนียงเหนียง ต่อแต่นไี ้ ปถึงแม้ว่าเจ้าอยากจะไปเปิ่ นหวาง
ก็ไม่ให้เจ้าไปไหนอีกแล้ว”
นางซาบซึง้ และรูส้ ึกว่าตัวเองไม่เสียชาติเกิดอีกครัง้ ชินอ๋องมองนาง
ก่อนโน้มตัวจูบลงบนหน้าผากขาว แช่น่งิ อยู่ครูห่ นึ่งจึงได้ถอนออก
เหนี ย งไป๋ เอ่ ย กั บ เขากลั บ “ตราบสิ ้น ลมหายใจหม่ อ มฉั น จะ
จงรักภักดีต่อพระองค์ไม่มีเปลี่ยนเพคะ”
ชินอ๋องถอนจูบมองสบสายตาของเหนียงเหนียง ได้ยินคารักที่แสน
หวานก็ยิ่งทาให้ใจเขาอ่อนลง เขาโน้มตัวลงจูบริมฝี ปากของนางภายใต้ผา้
สีแดงผืนนัน้ พวกเขาหาได้สนใจเสียงรอบด้านไม่
“ท่านอ๋อง ได้ฤกษ์สง่ ตัวเจ้าสาวเข้าหอแล้วเพคะ”
148 | จิรัฐติกาล

เขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี ้ แต่พิธีจะยังไม่สิน้ สุด หากเราไม่ได้เข้า

หอกัน เขาเผยยิม้ สวมหน้ากากกลับดังเดิม ก่อนจะจับผ้าคลุมไว้บนศีรษะ
นางเหมือนเดิม
เมื่ อพิธี จ บลงก็ถึง เวลาของการเข้าห้องหอ เหนียงไป๋ ถูกนามายัง
เรือนตะวันออก เพื่อรอคอยเจ้าบ่าวหลังจากต้อนรับแขกด้านหน้าเสร็จแล้ว
เสียงประตูเปิ ดออก ในใจนางก็คิดว่าตอนนีย้ งั ไม่ถึงเวลาที่เขาจะมา
คนที่อยู่ในผ้าคลุมจึงพูดถาม “นั่นใคร”
“เหนียงเหนียง จาข้าไม่ได้หรือ”
เหนี ย งไป๋ ถอดผ้า คลุม ออกทัน ที มองหน้า หยวนเหยาในชุด นาง
กานัลของจวน ใช่ว่านางถูกทิง้ ที่ ชายแดนแล้วหรอกหรือ นางมาอยู่ท่ีน่ีได้
อย่างไรกัน
“เจ้ามาได้ยงั ไง”
“เรื่องนีค้ งต้องขอบคุณรุย่ อ๋องที่เมตตาให้หม่อมฉันมาดูแลพี่สาว”
นางคงอ้างเรื่องการเป็ นญาติกับเหนียงเหนียง ส่วนรุ่ยอ๋องที่สนใจ
แต่มโนธรรมก็คงคล้อยตาม จนทาให้นางกลายมาเป็ นนางกานัลประจาตัว
เหนียงเหนียงเช่นตอนนี ้
“ก่อนหน้าเจ้าเรียกข้าว่าเหนียงเหนียง”
หยวนเหยายิม้ ประจบ ก่อนจะหุบยิม้ เมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“ข้าเป็ นถึงพระชายารอง หาใช่สามัญชนเช่นเจ้าที่จะเอ่ยชื่อตรง ๆ
ได้ ต่อไปเรียกข้าว่าพระชายารอง ส่วนเจ้าอย่าได้เอาเรื่องที่พวกเราเป็ นญาติ
กันไปหาประโยชน์ ไม่เช่นนัน้ ข้าจะไม่ไว้หน้าเจ้า และจะขอให้ชินอ๋องเนรเทศ
เจ้าไปยังชายแดนเหมือนเดิม”
นางต้องการาบนางงูพิษนีเ้ สียให้อยู่ ยิ่งมาอยู่ใกล้นาง นางก็ยิ่งต้อง
ระวังตัวมากกว่าเดิม แต่ในทางกลับกันก็มีขอ้ ดี เพราะนางจะได้แก้แค้นเรื่อง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 149

ที่ ติ ด ค้า งมา แต่ เ วลานี ้ยัง ไม่ เ หมาะนัก การปล่อ ยให้น างได้ใ จอี ก หน่ อ ย
ย่อมจะสามารถหาความผิดเพื่อมอบโทษที่หนักกว่านีใ้ ห้นางได้
หยวนเหยากามือแน่น “พระชายารองต้องการอาหารรองท้องก่อน
ไหมเพคะ ชินอ๋องยังสนุกอยู่ดา้ นนอก คิดว่าอีกนานกว่าจะเข้ามา”
“ด้านนอกมีอะไร” ไหน ๆ แล้วก็เล่นตามนา้ หน่อย เหนียงไป๋ รอฟั ง
คนที่อยากบอก
หยวนเหยาทาเหมื อนไม่ อยากพูด แต่ก็พูดออกมาจนได้ “รุ่ยอ๋อง
ประทานสตรีมานับยี่สิบนาง ตอนนีก้ าลังรับรองอยู่ดา้ นนอก เกรงว่าชินอ๋อง
อาจเพลิดเพลินจนลืมพระชายารองเพคะ”
ดูเหมือนสวรรค์จะส่งหยวนเหยามาเพื่อทาให้นางไม่เหงาจนเกินไป
การทดสอบเรื่องหึงหวงใช่ว่าจะเป็ นเรื่องใหญ่อะไร โชคดีท่ีนางไม่ใช่สตรีไร้
สติ หลงรักชินอ๋องจนโงหัวไม่ขึน้ แต่เข้าใจจิตใจเขาอย่างแท้จริงต่างหาก
บุรุษปี ศาจตนนัน้ กาลังประชดชีวิต
“ถ้าเช่นนัน้ ก็นาของว่างมา” นางจะกินเพื่อรอเขา ตัวนางจะทนหิวไป
เพื่ออะไร
หยวนเหยาแปลกใจแต่ก็ทาอะไรไม่ได้ กาลังจะถอยหลังเพื่อออกไป
ด้านนอก เสียงประตูก็เปิ ดออกเสียก่อน เป็ นชินอ๋องที่เดินเข้ามา ใบหน้าที่มี
หน้ากากหันมองหยวนเหยา “ออกไป!” นา้ เสียงทุม้ นั้นแสดงออกถึง ความ
ไม่ พ อใจเป็ น อย่ า งมาก และนั่น ท าให้หยวนเหยาสะดุ้ง ตกใจ รี บ ออกไป
ในทันที ชินอ๋องหันมองเจ้าสาว นางถอดผ้าคลุมแล้วกาลังนอนเอนอยู่บน
เตียงโดยไม่รอเขา
“หวางเฟยเจ้าไม่คิดจะดื่มสุรามงคลกับเปิ่ นหวางก่อนก็นอนเสียแล้ว
จะให้เปิ่ งหวางลงโทษเจ้าเช่นไรดี”
ไหน ๆ ก็มีคนปูทางมาแล้ว นางจะทาเหมือนไม่คิดมากก็ไม่ได้แม้ว่า
150 | จิรัฐติกาล

จะเข้าใจเขาแต่ก็จาต้องทาเป็ นหึงหวงจึงทาสีหน้าน้อยใจใส่แล้วเอ่ย “หม่อม

ฉันคิดว่าพระองค์สนใจสตรีดา้ นนอกจนลืมเจ้าสาวที่พ่งึ แต่งมาเสียแล้ว”
ชินอ๋องยกมือจะถอดหน้ากากออก แต่นางกลับรัง้ เอาไว้ จากนั้นก็
หยิบผ้าคลุมตัวเองให้เขาคลุมเอาไว้
“เจ้ากาลังเล่นอะไร”
“ท่านเป็ นของหม่อมฉันแล้ว ห้ามมองสตรีไหนอีกเข้าใจไหมเพคะ”
ชินอ๋องกลั้นขา “เปิ่ นหวางมีสตรีเต็มจวนเดินไปทางไหนก็พบเห็น
แล้วเจ้าจะให้เปิ่ นหวางทาเช่นไร”
“หม่อมฉันจะเป็ นคนนาทางดีหรือไม่เพคะ ท่านอ๋องก็แค่ปิดตาแล้ว
เดินตามหม่อมฉันมา”
ชินอ๋องหัวเราะแต่ก็นึกสนุกไปกับนาง มือของเขากาลังจะดึงผ้าออก
แต่กลับเป็ นเหนียงไป๋ ที่หยุดมือเขาไว้ จากนั้นก็ก้มลงจูบหน้าผากอี กฝ่ าย
นางดึงผ้าลงก่อนจะถอดหน้ากากเขา
“ในดวงตาสีฟ้าของท่านตราตรึงใจหม่อมฉันตัง้ แต่แรกเห็น” นางก้ม
ลงจูบตรงดวงตาเขาที่ปิดตาลงเพื่อรับจูบจากนาง
“แม้ว่าพระองค์จะรูส้ ึกรังเกียจมันแต่หม่อมฉันไม่” เหนียงไป๋ มองไป
ยัง รอยแผล มองเห็ น แววตาที่ นึ ก สมเพชตนเองอยู่ ต ลอดของชิ น อ๋ อ งที่
พยายามหันหน้าไปทางอื่นแล้วนางก็รีบดึงรัง้ เอาไว้ จากนัน้ ก็กม้ ลงจูบรอย
แผลของเขา
ดวงใจของชิ นอ๋องสั่นไหวเขาหันมองนางที่ถ อนจู บ ออก จากนั้น
ริมฝี ปากของทัง้ สองคนก็ประกบกันด้วยความลึกซึง้

อันสุราที่เตรียมไว้คงทิง้ ไว้ว่างเปล่า เจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างกลมเกลียว

สมานสามัคคีรวมใจกันถอดสิ่งที่ขวางกั้น เพียงไม่นานพวกเขาทัง้ สองก็อยู่
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 151

ในสภาพเปลือยเปล่า
“หวางเฟยเจ้างดงามนัก”
“อย่าตรัสเช่นนีก้ บั ใครอีกนะเพคะ”
ชินอ๋องยิม้ ในดวงตา ดูเหมือนว่าเขาจะชอบให้นางหึงหวง และนางก็
ชอบแสดงว่าหึงให้เขาเห็นเสียด้วย แม้รูว้ ่าบุรุษน้อยคนนักที่จะรักมั่นเพียง
หนึ่งเดียวก็ตาม
“เจ้ากลายเป็ นสตรีขหี ้ งึ ตัง้ แต่เมื่อไหร่”
“คงเป็ นตอนที่ท่านอ๋องบอกว่าจะยกเกีย้ วมาแต่ง หม่ อมฉั นเพคะ
ครานั้ น หั ว ใจหม่ อ มฉั น พองโตเต็ ม ไปด้ว ยความสุ ข หากพระองค์ท า
เช่นเดียวกับสตรีอ่ืน หม่อมฉันคงหัวใจสลาย” การที่ตอ้ งทนเห็นเขาเสพสม
กับสตรีมากหน้าหลายตา จะว่าด้วยเพื่อพระชดประชันหรือด้วยนิสยั ของเขา
เองก็ตามแต่ นางไม่อยากให้เขาทาอีกแล้ว ต่อไปนีน้ างจะต้องเป็ นหนึ่ง เดียว
ที่ได้ขนึ ้ เตียงกับเขา
ดังนัน้ ต้องทาให้เขาเลิกพาสตรีมากหน้าหลายตามามั่วสุม ในจวน
ทาให้เขาหลงรักนางให้มาก จากนัน้ ก็จะมีเวลาไปเตรียมการเพื่อล้างแค้น
สตรีท่ีกาลังถูกล่วงลา้ ไปยังปทุมถันถึงกับหยุดความคิดแล้วเงยหน้ามองชิน
อ๋อง
บุรุษที่มากประสบการณ์กาลังทาให้นางเคลิบเคลิม้ จนนางเผลอส่ง
เสียงออกมา ส่งให้บุรุษที่กาลังสนุกอยู่กับปทุมยกมุมปากแล้วใช้มือขยา้ จน
นางเผลอเด้งตัวให้เขา
“เหนี ย งเหนี ย งให้ค วามร่ ว มมื อ เปิ่ น หวางเช่ น นี ้ เปิ่ น หวางจะให้
รางวัล”
นางมองมือของเขาที่เลื่อนต่าลงไปยังเบือ้ งล่าง ขาของนางถูกยกขึน้
จากนัน้ ก็เลื่อนไปยังตรงกลางลาตัว แม้นางจะเคยผ่านความสุขมาและรับรู ้
152 | จิรัฐติกาล

ชินชากับมันมาแล้ว แต่กบั ชินอ๋องนัน้ กลับไม่เหมือนกัน มือของเขาร้อนราว

กับไฟ ยามเมื่อแตะสัมผัสผิวของนาง นางก็รูส้ ึกราวกับผิวกาลังจะถูกเผา
ไหม้เป็ นจุณอย่างไรอย่างนัน้
“ช้าก่อน” นางขอทาใจก่อนแต่มี หรือที่ เขาจะฟั ง บุรุษปี ศาจผู้นั้น
วางมือลงไปจากนัน้ ก็แตะสัมผัสกลีบดอกบัวสีชมพูเบือ้ งล่าง
เหนียงไป๋ ถึงกับยกตัวคิดจะหนี แต่มือเขากลับกดนางให้นอนลงราบ
ไปกับผืนเตียง ไม่ยอมแม้จะช้าไปสักวินาที เขาใช้นวิ ้ มือเข้าไปสัมผัสกับกลีบ
ดอกบัว “ท่านอ๋อง” นางร้องเรียกชื่อเขา แต่ก็ไม่ได้คิดเอ่ยห้ามให้เขาหยุดการ
กระทา
ชายหนุ่ม เพลิ ดเพลิ นกับการมองสี หน้าของนางที่แดงก่ า ดวงตา
หยาดเยิม้ มองเขาจากด้านบน ริมฝี ปากเขาดูดกลืนเกสรดอกปทุม ส่วนเบือ้ ง
ล่างก็ใช้มือพยายามค้นหานา้ หวานจากดอกบัวเช่นกัน
มือที่หยาบกระด้างเพราะทาศึก ยามเมื่อขยับขึน้ ลงทาให้นางกลัน้
เสียงไว้ไม่ไหว เสียงของนางร้องกระเส่าออกมาถึงด้านนอก ทาให้นางกานัล
ที่อยู่ดา้ นหน้าต่างมองหน้าไปมาก่อนจะก้มหน้าลงด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ
ส่วนหยวนเหยาที่ตอนนีก้ าลังก้มหน้ากลับกามือแน่นด้วยความเจ็บ
ใจ ตัง้ แต่เล็กมานางมักจะได้สิ่งที่ดีกว่าเสมอ แต่ครัง้ นีน้ างจะไม่ยอม
คนด้านนอกพยายามคิดหาวิธีขึน้ เตียง ส่วนคนด้านในก็กาลังต่อสู้
กับศึกที่ยิ่งใหญ่
เหนียงไป๋ ที่เงยหน้าขึน้ อีกครัง้ ก็ถูกเขาประกบจูบ มือด้านล่างก็ยงั คง
ไม่ยอมปล่อย ยิ่งนางตอบรับจูบเขารุนแรงมากเท่าไร มือเขาก็ยิ่งขยับขึน้ ลง
อย่างรวดเร็วมากเท่านัน้
นางที่ได้รบั ลมหายใจถึงกับร้องเรียกชื่อเขาไม่หยุด
“ได้โปรดละเว้นหม่อมฉันด้วย” นางเหมือนใกล้จะตายลงเสียตรงนี ้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 153

นางรูส้ ึกราวกับเป็ นคนที่ใกล้จะหมดลมหายใจ บุรุษปี ศาจไม่ปรานีนางเลย

สักนิด เขาขยับมือขึน้ ลงเร่งความเร็ว จนนางลืมหายใจ กระทั่งในตอนที่ลม
หายใจใกล้จะขาดห้วงเขาก็หยุดมือเอาไว้
เหนี ย งไป๋ เงยหน้า มองเขา สี ห น้า อ้อ นวอนให้เ ขาทรมานนางต่อ
ชินอ๋องยิม้ อย่างคนมีชยั เหนือศัตรู นับแสน เขาแตะมันอย่างเบามือครัง้ หนึ่ง
นางก็รอ้ งครัง้ หนึ่ง เขาแตะครัง้ ที่สองนางก็ถึงกับออกปาก
“ได้โปรดส่งหม่อมฉันลงนรกด้วย” นาทีนีแ้ ม้ตายนางก็ยอม เมื่อได้
ยินคาขอคนที่คิดแกล้ง นางก็ยกมื อออกเลื่ อนมายกขานางทั้งสองข้างขึ น้
จากนัน้ ก็เอาอาวุธตัวเองส่งเข้าไป
เจ็บ! เหนียงไป๋ ถึงกับสะดุง้ เด้งขึน้ มา ใช้มือจิกลงกับเส้นผมชินอ๋อง
ในใจก็รูส้ ึกขอบคุณเหนียงเหนียงที่ ยงั คงรักษาความบริสทุ ธิ์เอาไว้ แต่การที่
นางต้องเสียความบริสุทธิ์ให้กับบุรุษปี ศาจหยาบกระด้างตนนีไ้ ม่ใช่เ รื่ องดี
เลย
อาวุธอันใหญ่โตพยายามรุ กลา้ เข้าไปยังดอกบัว เพียงแค่ออกแรง
เพียงนิดคนเบือ้ งล่างก็ถอยหนีเพราะความเจ็บ เมื่อเห็นนางเป็ นเช่นนีเ้ ขาก็
ยิ่งดีใจและพอใจที่ตวั เองมองนางไม่ผิด นางยังบริสทุ ธิ์และเป็ นของเขาเพียง
คนเดียว
“เจ้าปล่อยใจให้ว่างเหนียงเหนียง”
เหนียงไป๋ ลืมตาขึน้ มอง “เรียกหม่อมฉันว่าพระชายารองหม่อมฉัน
ชอบคานี”้ นางไม่ใช่เหนียงเหนียงพอนึกถึงสตรีนางนัน้ นางก็นึกชังหน้านัก
มุมปากคนเหนือกว่ายิม้ แล้วเรียก “พระชายารองยอดรักของเปิ่ นหวาง
เปิ่ นหวางจะถนอมดอกบัวให้มากที่สดุ ” เขายังอยากถนอมนาง ดังนัน้ เขาจึง
ระวังการใช้อาวุธของเขาให้เบามืออย่างถึงที่สดุ
เขาไม่เคยสนใจว่าสตรีนางใดจะรูส้ ึกเจ็บปวดนอกจากนาง เหนียงไป๋
154 | จิรัฐติกาล

มองสีหน้าเขาที่แสดงออกถึงความกังวลแล้วก็เอ่ยปลอบ “หม่อ มฉันพร้อม

จะลงนรกแล้วเพคะ”
นางช่ า งเป็ น สตรี ท่ี เ หนื อ สตรี เพี ย งเท่ า นี ้เ ขาก็ ซัด ใส่อ าวุธ ไปยัง
ดอกบัว หนึ่งครัง้ ไม่อาจล่วงลา้ เข้าไป สองครัง้ เข้าไปได้เพียงนิด สามครัง้ เขา
จาต้องหยุดชะงักเมื่อนางกรีดร้องเสียงดัง มือบางเกาะบ่าเขาเอาไว้
นางเอนใบหน้าแล้วพูด “โปรดรัง้ รอก่อนเพคะ”
อันว่าไฟเมื่อจุดติดแล้ว หากไม่เร่งไฟ กองไฟจะลุกโชนได้เช่นไร เมื่อ
เป็ นเช่นนีเ้ ขาก็ยกตัวนางขึน้ วางไว้บนตัก จากนัน้ ก็จบั เอวนางเอาไว้
เหนียงไป๋ มองตาเขา กาลังจะเอ่ยปากห้ามมือของเขาก็ขยับเอวนาง
ให้ขึน้ ลงอย่างรวดเร็ว ยกขึน้ เพียงนิดก่อนจะกดลงมาจนอาวุ ธที่ว่าเข้าลึกถึง
กลางดอกบัว
“ท่านอ๋องหม่อมฉัน”
ไม่รอให้นางเอ่ยต่อริมฝี ปากนางก็ถูกเขากลืนกิน เหนียงไป๋ ยกเอว
ของนางขึน้ จากนั้นก็ควบม้าควงอาวุธที่ว่าอย่างพร้อมใจ ช่วงที่ใกล้หมด
ความอดทนชินอ๋องก็กดเอวนางลงจนสุด ก่อนจะวางตัวนางลงพลิกกลับลง
บนเตียง
“เปิ่ นหวางสอนเจ้าขี่ม ้าแล้ว ตอนนีเ้ ปิ่ นหวางจะสอนเจ้าออกทัพ
ปราบศัตรูให้ราบคาบ”
เหนียงไป๋ มองเขาขยับเอว คิดว่าตอนนีเ้ ขากาลังสวมเกราะเหล็ก
ในมือถือหอกเล่มใหญ่กาลังยกขึน้ เข่นฆ่าศัตรูนบั แสนไม่ยงั้ มือ
ในราตรีท่ียาวนาน เสียงด้านในก็ยังขับขานแข่งกับแสงจันทร์ จวบ
จนแสงตะวันวันใหม่สาดส่องมาอีกครัง้ เสียงด้านในก็สงบลงเพียงครู่ คนที่
อยู่ขา้ งเตียงลงจากเตียงสั่งนา้ มาล้างหน้าทีหนึ่ง จากนัน้ ก็ย่างเท้าเข้ามาหานาง
เหนียงไป๋ ลืมตาขึน้ มองเสียงฝี เท้าหนักที่เดินเข้ามาราวปี ศาจ เสียง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 155

ก้องกังวานรบกวนคนที่นอนหลับไร้เรี่ยวแรงอยู่บนผืนเตียง จนดวงตาอ่อนล้า
จาต้องลืมตามองไปยังปลายเท้า บุรุษผูน้ นั้ กาลังขึน้ เตียงมาอีกครัง้ นางที่
หมดแรงอ่อนล้าจึงได้เอ่ยวาจาประชดประชัน
"ท่านคงเป็ นปี ศาจที่ไม่รูจ้ กั เหนื่อย หากเป็ นเช่นนีต้ ่อไปหม่อมฉันได้
สิน้ ลมคาอกท่านเป็ นแน่"
เสียงชายหนุ่มหัวเราะ "หากเจ้าต้องการเช่นนั้นเปิ่ นหวางจะพาลง
นรกเอง" ฝ่ ามือกร้านนัน้ ขยับเข้าบีบคางนางให้หนั มองใบหน้าของเขา
นัยน์ตาแดงก่ าประดุจปี ศาจนั้นมองจ้องมายังนาง จากนั้นก็ดึงรัง้
นางให้ลงสูห่ ว้ งอเวจีอีกครัง้ !!!
156 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 157

กว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะออกมาจากห้องก็พน้ เวลาช่วงบ่ายของอีกวัน
ไปแล้ว เหนียงไป๋ ยกตัวขึน้ จากเตียง รูส้ กึ ปวดเมื่อยตัวไปหมด แต่เมื่อหันมอง
คนข้างกายที่กาลังมองมาด้วยสายตาลึกซึง้ นางก็รีบพูดทันที
“หม่อมฉันหิวเพคะ หากพระองค์ไม่พร้อมจะสละเลือดเนือ้ ให้หม่อม
ฉันก็โปรดให้หม่อมฉันลงจากเตียง”
เขาเป็ นบุรุษหน้าตาย ลากนางขึน้ เตียงซา้ แล้วซา้ เล่าไม่รูจ้ กั เหน็ดจัก
เหนื่อยจนนางปวดเมื่อยตัวไปหมด รูส้ กึ ราวกับกระดูกแทบจะหักและตายไป
อีกรอบเสียแล้ว
“เปิ่ นหวางเห็นว่าเจ้าต้องบารุงร่างกายอีกหน่อยจึงยอมปล่อยเจ้าไป
แต่เจ้าจงรูไ้ ว้ว่าเปิ่ นหวางไม่อยากลงจากเตียงเลย”
นางจะทาให้เขาติดใจนางมากไปแล้ว เหนียงไป๋ อย่าได้หวังว่าชาตินี ้
นางจะได้ลงจากเตียงอีก เห็นได้จากการที่พอนางก้าวพ้นออกมาจากเขาได้
เพียงสองก้าวก็กลับได้ยินเสี ยงหัวเราะเดินตามหลังมา “เปิ่ นหวางอยาก
158 | จิรัฐติกาล

อาบนา้ กับหวางเฟย”
คนที่ได้ยินถึงกับกลอกตามองบนแล้วก่นด่าสวรรค์ว่าเขาส่งใครมา
ให้นาง ปี ศาจตนนีก้ ินไม่รูจ้ กั อิ่มเลยหรืออย่างไร!?
สภาพนางในตอนนีก้ ็เหมือนได้อาบนา้ ไปเล่นวิ่งไล่จบั ไป บุรุษปี ศาจ
ดึงนางเข้ากอดจากนัน้ ก็กระซิบข้างหู
“เจ้ารูไ้ หมว่าทาไมเปิ่ นหวางจึงดีกบั เจ้า”
เหนียงไป๋ รับฟั ง ไม่ได้ตอบคา ทาเพียงรอให้เขาเป็ นฝ่ ายพูดออกมาเอง
“วันนัน้ ที่สะพาน ตอนที่เจ้าส่งมือให้เปิ่ นหวาง นั่นเป็ นครัง้ แรกที่มีคนทาแบบนัน้
กับเปิ่ นหวาง มอบความไว้วางใจเชื่อใจและภักดีต่อเปิ่ นหวาง”
“พระองค์เคยพูดให้ฟังแล้วเพคะ” นางคงแสดงดีเกินไปเขาถึงได้เชื่อ
สนิทใจเช่นนี ้ มาถึงตอนนีน้ างยังรูส้ ึกผิดอยู่เลย หัวใจนางสั่นไหวมองเขาที่มี
สีหน้าแววตาเศร้าลง
“ตั้งแต่เล็กเปิ่ นหวางอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอด ทุกสิ่งทุกอย่างที่
เปิ่ นหวางได้มาทุกวันนีล้ ว้ นแลกมาด้วยเลือดและจิตวิญญาณความเป็ นคน
เพื่อให้กลายเป็ นปี ศาจตนหนึ่งให้คนอื่นใช้งาน”
มารดาของเขาเลี ้ย งบุ ต รมาอย่ า งไงกัน ถึ ง ได้ท าให้บุ ต รตัว เอง
กลายเป็ นเช่นนี ้ นางเริ่มอยากเห็นหน้าเสียแล้ว เหนียงไป๋ สลัดความคิด หัน
มาสนใจเขาก่อนยกมือขึน้ แตะแก้มตรงแผลบนใบหน้าของเขาแผ่วเบา
“หม่ อมฉันกลับคิด อีกอย่าง ที่พ ระองค์เป็ นแบบนีย้ ่อมเป็ นเรื่องดี
เพราะอย่างน้อยก็ทาให้พวกเราได้พบกัน ใครจะคิดว่าสตรีนางน้อยในเรือน
คนหนึ่งจะถูกท่านหิว้ กลับไปยังกระโจมได้ หากท่านไม่ใช่ปีศาจตนนัน้ ก็คง
ไม่มีใครทาได้อีกแล้ว”
“เจ้ากาลังตาหนิเปิ่ นหวางที่นิสยั ไม่ดี กล้าพรากเจ้าจากบิดามารดา”
เขาจะรู ค้ วามนัยที่แฝงมากับคาพูดของนางมากไปแล้ว คนที่แอบ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 159

บ่นส่งยิม้ ให้กบั เขา “หม่อมฉันไม่ได้กล่าวเช่นนัน้ แค่จะบอกว่าหากพระองค์

ไม่ได้เป็ นแม่ทพั พวกเราก็คงไม่ได้พบกัน”
“แล้วสิ่งที่เปิ่ นหวางทากับเจ้าในตอนแรก เจ้าไม่คิดโกรธเคืองเลยหรือ”
นางแค้นจาฝังใจมาจนถึงทุกวันนี ้ คิดว่ารอให้ถึงโอกาสแล้วนางจะ
เอาคืนให้รูส้ ึกแสบ ๆ คัน ๆ สักหน่อย คงพอจะลดความโกรธในครัง้ ก่อนลง
ได้ แต่ตอนนีน้ างยังไม่มีโอกาส คงเพราะว่าใจนางเริ่มใจอ่อนลงเสียแล้ว
“โกรธสิเพคะ แต่เป็ นหลังจากนีต้ ่างหาก หากพระองค์ทาเช่นนัน้ อีก
หม่อมฉันจะหนีไปชายแดนไม่กลับมาอีกเลย”
ชินอ๋องยกมือขึน้ บีบจมูกนาง “ถึงเจ้าหนีเปิ่ นหวางก็จะตามเจ้าจนพบ
เป็ นพระชายารองของเปิ่ นหวางแล้ว ผูใ้ ดก็อย่าหวังได้พรากไปเด็ดขาด”
หากเป็ นเมื่อก่อนบุรุษตรงหน้าเอ่ยประโยคนีน้ างคงคิดอยากจะหนี
ไปให้ไกล แต่ตอนนีน้ างกลับรูส้ กึ ชอบที่เขาพูดแบบนีบ้ ่อย ๆ
“สรุปแล้วท่านอ๋องจะทากับหม่อมฉันแบบนัน้ อีกไหมเพคะ”
“หากว่าก่อนหน้านี ้ มีใครมาพูดกับเปิ่ นหวางเช่นนีเ้ ปิ่ นหวางคงตัดลิน้
ทิง้ ไปแล้ว”
นางก็เชื่อเช่นนัน้ จะว่านางได้ใจก็คงได้ถึงได้กล้าหาเรื่องตายถามถึง
เรื่องที่ไม่ควรถาม “หม่อมฉันสมควรตาย”
“พระชายารองเจ้าประเมินความรักเปิ่ นหวางต่าไปแล้ว รอหลังจาก
นีเ้ ปิ่ นหวางจะทาให้เจ้าเห็นความจริงใจของเปิ่ นหวางเอง”
นางก็หวังเช่นนัน้ แต่กลัวว่าหากเขาเจอองค์หญิงแล้วจะทิง้ นางวิ่ง
ไปหาองค์หญิงแล้วลืมนางไปจนสิน้ เสียมากกว่า เมื่อคิดเช่นนัน้ นางก็กม้ ลง
จูบเขา หวังจะให้นา้ อุ่นกลายเป็ นนา้ ร้อนเดือดอีกครัง้
เขาไม่ใช่บรุ ุษทั่วไปที่จะรูจ้ กั คาว่าอดทน เมื่อนางเริ่มก่อนเขาที่รออยู่
แล้วก็ตอบรับทันที เหนียงไป๋ เกาะคอเขาไว้ ใช้มือลูบไล้ไปยังแผ่น หลังแกร่ง
160 | จิรัฐติกาล

ส่วนตัวนางตอนนีก้ ็กาลังนั่งอยู่บนตัวเขา
เหนียงไป๋ วางหน้าผากลงแนบกับหน้าผากของเขา มองดูดวงตาสี
ฟ้าตรงหน้า เรื่องที่เขามีดวงตาที่สวยจับตานัน้ ไม่ใช่เรื่องโกหก ทุกครัง้ ที่ได้
เห็นดวงตาคู่นีน้ างจะเผลอใจให้เขาไปโดยไม่รูต้ ัว เช่นเดียวกับตอนนีท้ ่ีนาง
ยิม้ หวานส่งให้เขาแล้วพูด “ดวงตาของพระองค์สวยมาก”
“หากเจ้าชอบ เปิ่ นหวางจะยกให้ดีหรือไม่”
“ท่านอ๋องล้อเล่นไปแล้ว หม่อมฉันจะเอามาได้เช่นไรเพคะ” เหนียงไป๋
ก้มลงจูบเปลือกตาทัง้ สองข้างของเขา “ดวงตางดงามเช่นนีเ้ หมาะกับท่านอ๋อง
มากที่สดุ ไม่ว่ามันจะไปอยู่ท่ีใดก็ลว้ นไม่ เหมาะเท่ากับอยู่กบั ท่านอ๋องหรอก
เพคะ”
“เจ้าพูดเช่นนี ้ เจ้ารูห้ รือไม่ว่าทาไมเปิ่ นหวางถึงมีดวงตาเช่นนี”้
คงเป็ นบิดาของเขาที่ยัง คงเป็ นปริศนา “มารดาบอกเปิ่ นหวางว่า
ดวงตาเปิ่ นหวางเหมือนบิดา ยามใดที่มองเปิ่ นหวาง นางก็เหมือนเห็นบิดา
ของเปิ่ นหวาง เมื่อเป็ นเช่นนีน้ างจึงไม่อยากเห็นหน้าเปิ่ นหวางอีก”
การที่เขามีรอยแผลนัน้ ไม่ได้ทาให้รูส้ ึกอับอายใครมากไปกว่าการที่
มารดาไม่ อยากเห็ นหน้า ด้ว ยซ า้ ตั้ง แต่นั้นเขาจึ ง ตัดสิน ใจสร้างหน้า กาก
ขึน้ มาเพื่อปกปิ ดดวงตาคู่นเี ้ อาไว้
เหนียงไป๋ มองเขาอีกครัง้ มองเห็นดวงตาของเขาที่มีแต่ความเศร้า
และน้อยใจ นางกาลังหลงรักเขามากกว่าเดิม เมื่อความปรารถนาในหัวใจ
บานสะพรั่งเต็มหัวใจ นางจึงได้ยกมือขึน้ แตะแก้มเขา “หม่อมฉันรักพระองค์
เพคะ”
นางรู ส้ ึกอย่างนัน้ จริง ๆ คนที่เคยเจ็บปวดมาชาติหนึ่งแล้วย่อมรู ว้ ่า
ความรักที่แท้จริงเป็ นเช่นไร บุรุษตรงหน้าคนนีน้ างจะปล่อยให้หลุดมือไป
ไม่ได้เด็ดขาด
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 161

ชินอ๋องมองนาง ก่อนฝ่ ามือกร้านจะยกขึน้ แตะลงบนแก้มเนียนแผ่วเบา

“เปิ่ นหวางก็รกั เจ้า พระชายารองยอดรัก”
นางมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักของเขา จากนัน้ ก็โน้มใบหน้า
ลงจูบเขา ปล่อยให้ทุก อย่างเป็ นไปตามความรู ส้ ึก แต่ยิ่งนานเข้านางก็ยิ่ง
แสดงออกชัดเจนว่าต้องการเขา เสียงนางพร่ากระซิบลงข้างหูหนาผะแผ่ว
ทว่าชัดเจน “หม่อมฉันต้องการพระองค์”
อาวุธที่พร้อมสูเ้ ตรียมพร้อมไว้ตลอดเวลา ชินอ๋องยกตัวนางขึน้ มา
จากนัน้ ก็จดั การใช้อาวุธที่ว่าทาให้นางมีความสุขอีกครัง้
คนถูกมอบความสุขล้นจนต้องก้มลงจูบเขาเพื่อเป็ นการตอบแทน
นางถอนจูบเอาจมูกชนจมูกเขาเสียงที่นางร้องออกมายิ่งทาให้คนด้านล่าง
พออกพอใจ ก่อนนางจะถูกยกขึน้ ขอบอ่างตามด้วยร่างสูงของชินอ๋องที่ตาม
เข้า มาประชิ ด ยกขาของนางขึ น้ เพื่ อ ก้ม ลงไปดื่ ม กิ น น ้า หวานที่ ไ หลริ น
ตรงหน้า
เหนียงไป๋ ถึงกับสะดุง้ ยกมือวางลงบนบ่ากว้างแล้วกดลงไป เล็บยาว
ที่จิกลงบนเนือ้ นัน้ สร้างรอยข่วนซึมเลือดให้ปรากฏชัดบนบ่ากว้าง
“ดูเหมือนเจ้าจะเป็ นคนเดียวที่ทาให้เปิ่ นหวางเสียเลือดได้โดยที่เปิ่ น
หวางไม่โกรธ”
คนทาไปเพราะไม่รูต้ วั หันมองด้วยสีหน้าสานึกผิด “หม่อมฉันขออภัย”
“ไม่ตอ้ งโทษตัวเอง เป็ นเพราะเปิ่ นหวางทาให้เจ้ามีความสุขมากเกินไป
ต่างหาก”
คนถูกทาให้มีความสุขเงยหน้ามองเขา จากนัน้ ก็ทรุ ดตัวลงเมื่อเขา
เอ่ยประโยคต่อมา “ฉะนัน้ นีค้ ือค่าตอบแทนที่เจ้าทาให้เปิ่ นหวางมีความสุข”
เหนียงไป๋ มองใบหน้านั้นที่ก้มลงไปอีกครัง้ คราวนีน้ างถึงกับทรุ ดตัว
อย่างสิน้ เรี่ยวแรง นางร้องครางสุดเสียงด้วยความสุขสม อันว่าหากตอนนี ้
162 | จิรัฐติกาล

เปรียบเสมือนสนามรบ นางก็คงแพ้เขาราบคาบเพราะไม่ว่าบุรุษคนนัน้ จะใช้

อะไรก็ตามนางก็ตอ้ งยกธงขาวให้เขา
“ท่านอ๋องจะรังแกหม่อมฉันมากไปแล้ว”
“หรือเจ้าไม่ชอบ”
คนถูกถามหน้าแดงซ่าน มองเขาที่ลุกขึน้ มายกขานางขึน้ พาดบ่า
เอาไว้ จากนัน้ ก็...แพ้...นางแพ้เขาอย่างราบคาบจริง ๆ เวลานีไ้ ม่รูแ้ ล้วว่าจะ
ร้องออกไปเช่นไร เสียงนางจากที่ดงั ชัดในตอนแรก ไม่นานก็เต็มไปด้วยเสียง
สั่นแหบแทบหมดแรงต่อสู้
“หม่อมฉันรูส้ ึกเหมือนว่าร่างกายจะแหลก กระดูกจะหักเป็ นพันชิน้
แล้วเพคะ หากเป็ นเช่นนีท้ กุ เมื่อเชื่อวันหม่อมฉันคงได้ตายคาอกพระองค์แน่”
บุรุษที่ยงั คงขยับเอวปราบศัตรูมองศัตรูท่ยี อมยกธงขาว เขาจึงก้มลง
ใช้มือแตะคางนางให้เงยหน้าขึน้ มองเขา
“หากแม้ว่าเปิ่ นหวางจะทาให้เ จ้าตายคาอกได้ แต่เปิ่ นหวางก็จะ
ตามเจ้าไปนรกเพื่อมอบความสุขนีใ้ ห้เจ้าต่อ เจ้าไม่ตอ้ งกลัว”
เหนียงไป๋ ค้อนใส่คนจะตามนางไปนรกทีหนึ่ง สรุ ปแล้วไม่ว่าจะหนี
ไปไหน ปี ศาจตนนีก้ ็จะติดตามนางไปตลอดอยู่ดี
ในเวลาเที่ยงวันเช่ นนี ้ เสี ยงกระเส่าในห้องยัง คงดัง ออกมาอย่าง
ต่อเนื่องโดยไม่เกรงว่าใครจะได้ยิน ทาเอาเหล่านางกานัลที่คอยรับใช้ต่างหัน
มองหน้ากันอีกครัง้ หากนับครัง้ นีพ้ วกเขาก็ร่วมรักกันเกือบเท่าจานวนนิว้ มือ
นิว้ เท้านับรวมกันแล้ว
เหนียงไป๋ ลงจากนา้ มองหยวนเหยาที่อยู่ดา้ นนอกฉากกั้น รับเสือ้
มาแล้วคลุมให้ชินอ๋อง ก่อนจะรับเสือ้ มาคลุมให้ตนเอง
“พวกเจ้าออกไปข้าจะปรนนิบตั ิท่านอ๋องเอง”
“เพคะ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 163

เสียงนางกานัลรับคาแล้วถอยหลังออกไป เหลือเพียงหยวนเหยาที่
ยังยืนอยู่จนนางอดที่จะถามไม่ได้ “เหตุใดเจ้าไม่ไป”
“หม่อมฉันอยากอยู่เพื่อช่วยหยิบจับสิ่งของเพคะ”
“อย่างนัน้ หรือ ข้านึกว่าเจ้าอยากจะทาหน้าที่แทนข้าเสียอีก”
หยวนเหยาทาสีหน้าตกใจ ก่อนจะคุกเข่าลง
“หม่อมฉันมิกล้าคิดเช่นนัน้ หม่อมฉันสมควรตาย” นางโขกศีรษะลง
กับพืน้ สองสามครัง้ เหนียงไป๋ ไม่ได้หา้ ม กลับปล่อยให้นางแสดงไปว่าตัวเอง
น่าสงสารกาลังถูกนางรังแก
ชินอ๋องที่เดินออกมามองภาพตรงหน้าแล้วก็ขมวดคิว้
“เหตุใดนางยังอยู่ตรงนี”้
เหนียงไป๋ เดินไปเกาะแขนชินอ๋อง “นางกานัลคนนีเ้ ป็ นญาติหม่อม
ฉันเองเพคะ นางคงอยากจะรับใช้เปิ่ นหวาง”
“บังอาจ!”
ตอนนีห้ ยวนเหยาตัวสั่นเป็ นลูก นก นางจะเงยหน้าเพื่อขอความ
เมตตา แต่เหนียงไป๋ ก็เอ่ยขึน้ เสียก่อน
“ตอนนีเ้ ปิ่ นหวางไม่ได้ส วมหน้ากาก หากเจ้าเงยหน้าขึน้ มาข้าไม่
รับประกันดวงตาเจ้านะหยวนเหยา”
คนที่อยากปี นขึน้ เตียงเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตัวสั่นกว่าเดิม จากนั้นไม่
นานนางก็ได้เห็นภาพหยวนเหยาคลานเข่าก้มหน้าถอยหลัง ออกไปอย่าง
รวดเร็ว
ถ้าจะถือว่านี่คือการลงโทษเรื่องลาธารในวันนัน้ หยวนเหยาก็คิดผิด
แล้ว เพราะถ้านางเอาจริง แม้แต่ลนิ ้ นางก็จะไม่มีให้ได้ใช้พดู อีกต่อไป
เหนียงไป๋ หันมาสนใจปรนนิบัติเ ขาต่อ จัดการใส่เสื อ้ ผ้าให้อ ย่ า ง
คล่องมือ นี่ก็เป็ นคาถามในใจของชินอ๋องที่ยงั ไม่ได้คาตอบ
164 | จิรัฐติกาล

“หากว่ า เรื่ อ งเมื่ อ คื น ไม่ ใ ช่ เ รื่ อ งจริ ง เปิ่ น หวางก็ ไ ม่ เ ชื่ อ ว่ า เจ้า จะ
บริสทุ ธิ์”
“เหตุใดคิดเช่นนัน้ เพคะ”
เขาเชยคางนางขึน้ แล้วพูดต่อ “เวลาเจ้าปรนนิบตั ิขา้ ดูเหมือนสตรีท่ี
เคยออกเรือนแล้ว”
เหนียงไป๋ ยิม้ ให้เขา “ท่านอ๋องคงอยู่ในสนามรบนานจนไป ตอนนี ้
ทราบหรือไม่ว่ามีการสอนวิชามารยาทให้สตรีท่ีใกล้จะออกเรือนซึ่ง เขาไม่ได้
สอนแค่เรื่องเย็บปักถักร้อย งานครัวเท่านัน้ แต่ยงั มีเรื่องแบบนีอ้ ยู่ดว้ ย”
ชินอ๋องอดไม่ได้ท่ีจะแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา หรือว่าเขาจะ
อยู่ชายแดนมากเกินไปจริง ๆ จึงไม่รูว้ ่าสตรีเมืองหลวงที่ใกล้ออกเรือน ต้อง
เรียนรูเ้ รื่องเช่นนี ้
“ท่านอ๋องก็แปลก หม่อมฉันบริสุทธิ์ก็แปลกใจ หม่อมฉันปรนนิบัติ
คล่องมือก็แปลกใจ ยังมีอะไรที่พระองค์สงสัยอีกไหมเพคะ”
เหนียงไป๋ ดึงเชือกมัดให้แน่นเสร็จก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอดไว้แน่น ฝ่ า
มือหนาลูบผมนางไปมา “ต่อแต่นไี ้ ปเปิ่ นหวางจะไม่สงสัยอะไรเจ้าอีก”
นางหมดเรื่องกัง วลไปหนึ่งเรื่อง แต่ในใจก็ยัง รู ส้ ึกผิดที่ไ ม่ ไ ด้บอก
ความจริงกับเขา รอข้าหน่อยเถิดท่านอ๋อง อีกไม่นาน
“แต่ตอนนีห้ ม่อมฉันหิวเพคะ” นางร้องบอกหิวมาตัง้ แต่หนึ่งชั่วยาม
ก่อนแล้ว ว่าแล้วท้องนางร้องเสียงดังจนคนกอดได้ยินชัดเจน จนชินอ๋องมอง
หน้านางแวบหนึ่ง
“ท่านอ๋อง!” ตัวนางลอยหวือขึน้ ทันทีเมื่อเขาอุม้ นางขึน้
“เมื่ อ คื น เจ้า ปรนนิ บัติ เ ปิ่ น หวางจนเหนื่ อ ย ร่ า งกายเจ้า ไม่ ค่ อ ย
แข็งแรง ตอนนีเ้ ปิ่ นหวางจะปรนนิบตั ิเจ้าเอง”
จากนั้ น คนทั้ ง จวนก็ ไ ด้เ ห็ น ภาพนางที่ ถู ก ชิ น อ๋ อ งอุ้ม ออกจาก
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 165

ห้องนอน อย่าเรียกว่าข่าวลือเลยเสียจะดีกว่า เรียกว่าข่าวสะพัดมากกว่า

เรื่องที่ชินอ๋องอุม้ พระชายารองออกจากห้องในบ่ายของอีกวัน คนที่ได้ยินข่าว
นีต้ ่างก็ตั้งคาถามทันทีว่าชินอ๋องทาอะไรถึงทาให้พระชายารองถึงกับไม่มี
แรงเดินเองเช่นนี ้
เหนียงไป๋ มองอาหารบนโต๊ะที่วางเรียงรายจรดปลายโต๊ะ นับรวมกัน
ก็คงประมาณห้าสิบอย่างได้ นี่ ใช่อาหารของท่านอ๋องที่ไหนกัน อาหารที่เขา
เรียงอยู่ใกล้เคียงกับฮ่องเต้มากกว่าเสียอีก
ถึงว่าที่เขาร่าลือกันว่าเขาเป็ นบุรุษที่เอาแต่ใจไม่สนกฎเกณฑ์ใด ๆ
ทัง้ สิน้ อย่างเช่นตอนนี ้
ชินอ๋องคีบอาหารวางใส่จานของนาง เขาเป็ นถึงเชือ้ พระวงศ์แทบจะ
ไม่เคยต้องยกตะเกียบด้ว ยตนเอง แต่ในตอนนีน้ างกานัลล้วนแต่ออกไปจน
หมด เหลือเพียงพวกเราสองคนเท่านัน้
“เปิ่ นหวางไม่ชอบให้มีคนมองเวลาทานอาหาร”
นางก็เช่นกัน รู ส้ ึกว่าตัวเองกับเขามีส่วนคล้ายกันเรื่องนีเ้ รื่องหนึ่ง
แล้ว “หม่อมฉันก็เช่นกัน” นางคีบอาหารใส่จานเอาใจเขาต่อ
“เจ้ารูไ้ ด้เช่นไรว่าเปิ่ นหวางชอบกินเป็ ด”
บุรุษก็ชอบกินเนือ้ ไม่ใช่หรือ นางก็แค่คาดเดา ไม่คิดว่าเขาจะบอกว่า
ชอบกินเป็ ด “เจ้ารูห้ รือไม่ว่าสตรีกบั เป็ ดมีลกั ษณะใดเหมือนกัน”
เหนียงไป๋ สาลักอาหารหันมองเขาแล้วรีบห้าม
“หม่ อมฉันยัง หิวอยู่นะเพคะ” เขาพูดนาแบบนีน้ างก็ดันจานเป็ ด
ออกไปไกลกว่าเดิม
แต่เขาก็ยงั ยกกลับมา จากนัน้ ก็ใช้ตะเกียบชีไ้ ปยังหน้าอกของเป็ ด
“อย่างหน้าอกเป็ ดเป็ นส่วนที่น่มุ ที่สดุ เช่นเดียวกับสตรีท่ีมีเนือ้ ปทุม
ที่หอมหวาน” จากนัน้ ตะเกียบที่ว่าก็ชไี ้ ปยังด้านล่างตัวเป็ ด
166 | จิรัฐติกาล

“อย่างอันนีก้ ็...”
“พอแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่กินแล้ว”
พอได้แ กล้ง พอหอมปากหอมคอแล้ว เขาก็ ย กจานอื่ น มาแทนที่
“รีบกินเถอะเปิ่ นหวางจะพาเจ้าไปคารวะท่านหญิง”
เหนี ย งไป๋ ที่ ก าลัง อายเงยหน้า มองเขา แม้แ ต่ ค าว่ า มารดาเขาก็
ไม่ยอมเรียก ได้ยินมาว่ามารดาของเขาเป็ นท่านหญิงมองโกล ตอนที่ถูกส่ง
มาเมืองหลวงในตอนนัน้ นางก็ตงั้ ครรภ์เขาอยู่ก่อนแล้ว
“เพคะ พระองค์ควรจะทานอันนี ้ อร่อยมากเพคะ”
อยู่ ๆ นางก็อยากปลอบและเอาใจให้มากกว่าเดิม ดู ๆ ไปแล้วเขา
ก็เหมือนเด็กน้อยที่ขาดความรักคนหนึ่งเท่านัน้
เหนียงไป๋ คีบอาหารส่งให้เขา ปากเขาจะรับอยู่แล้ว แต่นางกลับดึง
ออกมาเสียก่อน “แต่หม่อมฉันไม่ว่าน่าจะอร่อยเท่าไร” จากนัน้ ก็คีบใส่ปาก
ตัวเอง หันไปมองอาหารจานใหม่ จะคีบใส่ปากเขา แล้วก็เหมือนเดิม
ชินอ๋องมองนาง จากนัน้ สตรีขีแ้ กล้งก็ถูกอุม้ ตัวลอยมาวางลงบนตั ก
เขาก้มลงจูบปากนางจากนัน้ ก็ชิงอาหารในปากนางมากินทัง้ อย่างนัน้
“หือ มันไม่ดีนะเพคะ ของที่เข้าปากหม่ อมฉันแล้วพระองค์กิน ได้
ยังไง”
“เปิ่ นหวางยังกินมากกว่านีอ้ ีก หรือพระชายารองจาไม่ได้ ถ้าเช่นนัน้
เปิ่ นหวางจะทวนความจาให้ดีหรือไม่”
เหนียงไป๋ ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง
“พวกเรารีบไปคารวะท่านหญิงกันเถอะเพคะ” รีบไปเถอะ ก่อนที่
นางจะถูกกินอย่างที่เขาบอก
ชินอ๋องทาท่าคิดหนัก “แต่เปิ่ นหวางอยากกินเป็ ด”
โอ๊ยนางอยากจะบ้าตาย เขาจะหื่ นอะไรตอนนี ้ แม้แต่ตอนกินข้าวก็
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 167

ยังคิดลากนางไปวงเป็ ดเสียให้ได้
“ท่านหญิงรออยู่เพคะ ถ้าหม่อมฉันไม่ไปคารวะคงได้ถูกไล่ออกจาก
จวนป็ นแน่”
ดวงตาเขาแข็งขึน้ “ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าหวังว่าจะได้ทาเช่นนัน้ ”
“แต่น่นั คือมารดาของท่านเชียวนะเพคะ”
เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่งจากนัน้ ก็เอ่ย “เรื่องมันเนิ่นนานมาแล้ว นานจน
เปิ่ นหวางจาไม่ได้”
ดวงตาสีฟ้าเศร้าลงเช่นเดียวกับหัวใจของนางที่อดที่จะสงสารเขา
ไม่ได้

เรือนทางทิศเหนือหลังใหญ่สุดของจวนนัน้ ตัง้ อยู่โดดเดี่ยวห่างไกล

ผูค้ นพอสมควร นางได้ยินนางกานัลพูดกันว่าท่านหญิงชอบความสงบและ
ไม่ชอบให้คนเดินผ่านไปผ่านมานัก ดังนัน้ ระหว่างทางเดินนางจึงพบบ่าวรับ
ใช้เดินสวนไปมาสักคน ท่ามกลางดอกท้อที่โปรยปรายลงมา เขากุมมือพา
นางเดินไปตามทางเดินหินตลอดทาง จากนัน้ ก็พดู เรื่องในอดีตให้นางฟั ง
“หลังจากเปิ่ นหวางรอดตายจากเสือบนภูเขา เปิ่ นหวางก็ได้ยศเป็ น
ชินอ๋อง ตอนนัน้ เปิ่ นหวางแค่แปดขวบเห็นเด็กรุ่นเดียวกันวิ่งเล่นก็นึกอยาก
เล่นด้วย จึงแอบหนีเรียนไปวิ่งเล่นกับเด็กรุน่ เดียวกัน จาได้ว่าครัง้ นัน้ เป็ นครัง้
แรกที่เปิ่ นหวางหัวเราะ”
นางอยากตาย! มารดาเขาเลีย้ งบุตรอย่างไรไม่ให้หวั เราะมีความสุข
ตัง้ แต่เยาว์วยั เขาต้องเจออะไรมาบ้างนางอยากรูน้ กั แต่ทกุ ครัง้ ที่เขาเล่าเรื่อง
นางก็จะพบแต่แววตาเศร้าหมองและเจ็บปวด
“พวกเขาเล่นอะไรหรือเพคะ”
เขานิ่งไปดวงตากดต่ามองพืน้ “เปิ่ นหวางจาไม่ได้แล้ว จาแต่ว่าตอนนัน้
168 | จิรัฐติกาล

เปิ่ นหวางโดนทาโทษยังไง” ชินอ๋องชีไ้ ปยังลานหน้าเรือนตรงหน้า

“ท่านแม่ส่งั ให้เปิ่ นหวางถอดเสือ้ ตากหิมะอยู่หนึ่งคืนเต็ม ๆ ตัง้ แต่นนั้
เปิ่ นหวางก็ไม่เคยได้ไปวิ่งเล่นที่ไหนอีกเลย”
โหดร้ายเกินไปแล้ว เพราะมีมารดาที่ไม่ให้ความรักบุตรเช่นนี ้ เขาถึง
ได้กลายเป็ นคนเย็นชาไร้หัว จากเด็กน้อยไร้เดียงสาก็ทาให้เขากลายเป็ น
ปี ศาจตนหนึ่ง นางเริ่มอยากเห็นมารดาเขาแล้ว
เสียงประตูเปิ ดออกทาให้นางรูว้ ่ามารดาของเขารออยู่นานแล้ว เมื่อ
ก้าวเท้าเข้าไปนางก็สมั ผัสได้ถึงมือของชินอ๋องที่เย็นเฉียบ
เบือ้ งหน้านางคื อสตรี สูงศักดิ์นางหนึ่งที่แ ต่ง กายเต็ม ยศนั่ง อยู่ บน
เก้าอีป้ ระธาน มือทัง้ สองถือถ้วยชาขึน้ ดื่ม ดวงตาหาได้สนใจคนมาใหม่ไม่
เหนียงไป๋ มองแม่สามีตงั้ แต่หวั จรดเท้า ที่แท้ก็แค่สตรีท่ไี ม่ยอมตกต่า
ได้ยินว่าเพราะว่าถือว่าตัวเองเป็ นองค์หญิงมองโกลทาให้มีเรื่องกับฝ่ าบาท
บ่อย ๆ พอนานวันเข้าก็ขอหย่าร้างแล้วออกมาใช้ชีวิตด้านนอก
ทัง้ ที่ปกติแล้วสตรีของฮ่องเต้คนไหนก็ไม่สามารถออกจากวังได้ แต่
นางถือว่าตอนนีม้ องโกลเป็ นต่อเรื่องกองกาลังทหาร ทาให้ฝ่าบาทไม่ กล้า
ตาหนิการกระทาของนาง หรือไม่ก็เอือมระอากับนิสยั ของนางเกินกว่าจะใส่ใจ
ก็แค่หญิงแก่บา้ อานาจคนหนึ่ง...
“ลูกมาคารวะท่านแม่”
นางตวัดหางตามอง จากนั้นก็วางถ้วยชาลงแล้วพูดเสียงประชด
ประชัน “ข้านึกว่าเจ้าลืมไปแล้วว่าตัวเองมีมารดาอยู่”
“ลูกมิกล้า”
“หม่อมฉันเหนียงเหนียงคารวะท่านหญิง” นางคุกเข่าให้อีกฝ่ ายซึ่ง
ก็รูอ้ ยู่แล้วว่านางจะต้องมองผ่านไป และเป็ นเช่นนั้นจริง ๆ เมื่อท่านหญิง
ไม่แม้แต่จะมองนางแต่กลับเอ่ยกับบุตรชายต่อ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 169

“เรื่องที่ชายแดนเรียบร้อยดีไหม ข้าได้ยินมาว่ามีเรื่องวุ่นวายเกิดขึน้ ”
เรื่องวุ่น ๆ ที่ว่าก็คงเป็ นเรื่องที่ลว้ นเกิดมาจากตัวนางทัง้ หมด คนที่
ยังไม่ถกู สั่งให้ลกุ ขึน้ ก็ยงั ทาตัวนิ่งเงียบเพื่อรักษามารยาท ต่อไป
ชินอ๋องมองนางแล้วเอ่ย “ท่านแม่ได้โปรดให้นางลุกขึน้ ด้วยเถอะ”
ท่ า นหญิ ง ฉิ ว อิ ง มองสตรี เ บื ้อ งหน้ า ถื อ ว่ า นางมี ค วามอดทน
พอสมควร อีกอย่างนางไม่อยากเป็ นศัตรูบตุ รที่ดือ้ รัน้ ตอนนี ้
“ลุกขึน้ ได้”
ชินอ๋องหันโน้มตัวลงประคองนางขึน้ มา หัวเข่าของนางถึงกับชาไป
กว่าครึ่ง โชคดีท่ีได้เขาช่วยพยุงจึงได้ไม่ลม้ ลงไปเสียก่อน การกระทาแบบนี ้
ทาให้คนที่มองอยู่ค่อนข้างแปลกใจ
“เจ้ามาก็ดีแล้ว แม่จะคุยเรื่องงานฉลองคืนนี”้ ดวงตาของผูท้ ่ีขึน้ ชื่อ
ว่ามารดามองมาที่นาง “แม่อยากคุยกันเพียงสองคน”
“แต่เหนียงเหนียงหาใช่คนอื่น”
“เจ้ากลายเป็ นสามีเชื่อฟั งภรรยาตัง้ แต่เมื่อไรกันชินอ๋อง”
“ลูกไม่ได้...”
เหนี ย งไป๋ หัน ไปยิ ้ม ให้เ ขา “หม่ อ มฉั น จะไปรอที่ เ รื อ นนะเพคะ”
จากนัน้ นางก็คานับลา ตัดสินใจเดินออกมา ไม่นึกอยากจะอยู่ต่อเพราะก็หา
ใช่เรื่องที่จะต้องไปประจบประแจงคนเช่นนัน้
ท่านหญิงฉิวอิงปรายตาหันมองที่บตุ รชายอีกครัง้
“คุกเข่า”
เสียงนัน้ เต็มไปด้วยความโกรธกรุน่ แต่บตุ รชายก็กลับไม่ได้ทาตามที่
นางสั่ง
“เจ้ากล้าที่จะขัดคาสั่งข้าแล้วหรือเฟยเยี่ย หลี่มาม่าเอาของออกมา”
หลี่มาม่าทาสีหน้าลาบากใจ แต่เมื่อถูกสายตาท่านหญิงจ้องมอง
170 | จิรัฐติกาล

นางก็จาต้องเอาของออกมาส่งให้
ชินอ๋องมองไปยังแส้ในถาดก่อนจะมองไปยังมารดาของตนเอง
“ลูกทาอะไรผิดมารดาถึงได้ลงโทษลูก”
“กลับมาไม่มาเคารพมารดา อีกทัง้ ยังพาเชลยต่าศักดิ์แต่งเข้ามาใน
จวน เจ้าจะให้มารดาเช่นข้าเอาหน้าไปไว้ท่ไี หน”
เขามองมารดาที่โกรธจนหน้าดาหน้าแดง ภาพในอดีตก็กลับมาอีก
ครัง้ ตอนที่เขาสูก้ บั เสือในราตรีนนั้ เมื่อลืมตาขึน้ มาก็พบว่ามีบุรุษอีกคนที่น่ งั
อยู่ใกล้ตัว บุรุษผูน้ ั้นมีดวงตาสีฟ้าเช่นเดียวกับเขา ในใจเขาตอนนั้นได้แต่
สงสัย ทว่าเพียงไม่นานเขาก็ได้รูค้ วามจริงว่าเขาคือบิดาที่แท้จริงของเขาเอง
เหตุใดมารดาบอกว่าเขาตายไปแล้ว เหตุใดบอกว่าเขาเป็ น บุต ร
ฮ่ องเต้ ตอนนั้นเองที่เ ขาได้รู ้ค วามจริง ว่ ามารดาทิง้ บิ ด าเพื่ อ อ านาจและ
ตาแหน่งในวังหลวง นางถึงขนาดส่งคนไปฆ่าปิ ดปากสามีตวั เอง!
ชินอ๋องหลุดจากความคิด หันมองมารดาที่กาลังถือแส้ในมือ ตัง้ แต่
เล็กจนโตเขาไม่เคยขัดคาสั่ง แต่ครัง้ นีเ้ มื่อแส้ถูกตวัดใกล้ถึงตัว มือของเขาก็
เลือกที่จะยื่นออกไปรับเอาไว้แน่น
“เฟยเยี่ย เจ้าจะกาเริบมากเกินไปแล้ว!”
“ตอนนีล้ กู หาใช่บุตรที่เชื่อฟั งไม่ เพราะมีมารดาที่ทาตัวไม่น่าเคารพ
หากอยากให้ลกู ฟั งคามารดา ท่านก็ควรจะพิจารณาตัวเองก่อน”
“เฟยเยี่ย เจ้า!” แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเถียง แต่พอกลับมาคราวนี ้
กลับกลายเป็ นคนละคน เพราะผูห้ ญิงคนนั้นแน่ ๆ องค์หญิงฉิวอิง นึก ทด
ความแค้นนีไ้ ว้ในใจ หากเมื่อใดที่มีโอกาสนางจะกาจัดเหนียงเหนียงทิง้ ไปให้
พ้นตัวเสีย
คนเป็ นบุตรเดินออกมาด้านนอกแล้ว อดไม่ได้ท่ีจะก้มลงมองรอย
เลือดบนฝ่ ามือ ตั้งแต่เล็กหากมารดาไม่ได้ดังใจก็มักจะลงโทษเขาแบบนี ้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 171

เสมอ ทุกครัง้ เขาจะยอมรับให้นางลงโทษเขาแต่โดยดี แต่ในใจก็ได้แต่ตั้ง

คาถามว่ าทุกครั้ง ที่นางลงมื อ นางเคยเห็นว่าเขาเป็ นบุตรชายตัวเองบ้าง
หรือไม่ เหตุใดแรงที่ฟาดลงมาจึงได้เหมือนกาลังลงโทษศัตรูนกั ...
ชินอ๋องเงยหน้ามองท้องฟ้าด้านบน ภาพความทรงจาในป่ ายังคง
ตามมาหลอกหลอน แม้ว่าเขาจะออกจากป่ าได้ แต่กว่าจะเดินไปถึงกระโจม
ก็แทบจะหมดแรง เมื่อครัน้ มารดามองเห็นเขาทรุ ดลงกับพืน้ มือผูใ้ ห้กาเนิด
กลับไม่แม้แต่จะยื่นส่งมาให้เขาจับเพื่อให้ยืนขึน้ มาเลยด้วยซา้
ชินอ๋องมองไปยังมือของตัวเองอีกครัง้ ภาพเหนียงไป๋ ส่งมือให้เขานัน้
ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจจนถึงทุกวันนี ้ เขาสัญญาว่าคนที่สง่ มือให้เขาจะไม่มีวัน
ต้องเสียใจอีกเด็ดขาด
แมวขีเ้ ซามองภาพตรงหน้า เขาได้ยินความคิดของชินอ๋องทุกอย่าง
บุรุษผูน้ ีก้ ็แค่คนขาดความรัก นึกถึงชาติภพก่อนแล้ว หากนางเลือกแต่งออก
จากวังไป ชีวิตนางคงจะมีความสุขมากกว่านี ้
ชีวิตคนเรามักจะมีสองด้านเสมอ นางได้เริ่มต้นใหม่แต่ก็ตอ้ งเผชิญ
กับปั ญหาที่มาทดสอบอีกมากมาย แมวที่รูท้ ุกอย่างลุกขึน้ บิดตัวไปมา ครัน้
จะขยับตัวเพื่อติดตามชินอ๋องไป มือของใครบางคนก็คว้ามันเอาไว้เสียก่อน
“เจ้าไปกับข้า ขืนให้ท่านอ๋องเห็นเจ้ามีหวังเจ้าได้ถกู ย่างแน่”
ที่ผ่านมาเขาอยู่กบั จงหลุนมาตลอด พอขีเ้ กียจอยากจะนอนตากแดด
จงหลุนก็ยังติดตามวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ตอนนีเ้ ขาเริ่มไม่อยากเป็ นแมวแล้วสิ
หรือจะหาวิธีขอร่างใหม่กบั สวรรค์ดี
พอคิดว่าน่าจะได้ แมวเจ้าเล่หก์ ็ส่งเสียงร้องเหมียวใส่จงหลุนอย่าง
เอาอกเอาใจ บุรุษผูน้ ขี ้ า้ จอง ผูใ้ ดก็อย่าหวังจะได้ไปเด็ดขาด
172 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 173

เหนียงไป๋ ที่ออกมาด้านนอกก่อน หันมองนางกานัลที่ยืนเป็ นแถว

ยาวอยู่ตรงหน้า และหนึ่งในนัน้ ก็งกาลังยืนส่งยิม้ มาให้นางอยู่ ซึ่งนางก็คือ
หยวนเหยานั่นเอง
“หม่อมฉันจะนาทางพระชายารองกลับเพคะ” นางไม่ได้ตอบสิ่งใด
ออกไป ปล่อยให้หยวนเหยานาทางที่นางจาได้ว่าไม่ใช่ทางเดิมที่นางใช้เดิน
มากับชินอ๋อง
ญาติท่แี สนดีของนางกาลังนานางไปยังทิศตะวันตก ที่ซ่งึ มีเรือนของ
อนุข องชิ น อ๋ อ งอาศัย อยู่ เมื่ อ เดิ น ไปถึ ง ลานของเรือ น นางก็ พ บสาวน้อย
หน้าตาสดใสกาลังนั่งจับกลุม่ สนทนาพูดคุยกันอยู่
ถ้านับด้วยสายตาแล้วมีประมาณ 10 คนได้ นี่เขาสะสมสตรีไว้ท่ไี หน
อีกนะ? นางเริ่มจะอยากรู เ้ สียแล้วว่าหากอนุยังมีถึง 10 คน นางกานัลอุ่น
เตียงไม่ใช่เป็ นกันหมดทัง้ เรือนหรอกหรือ พอนึกถึงความปรารถนาของเขาใน
แต่ ล ะครั้ง นางก็ คิ ด ว่ า สมควรแล้ว ที่ เ ขาต้อ งมี ใ ห้ม ากไว้ก่ อ น แต่ คิ ด ว่ า
174 | จิรัฐติกาล

หลังจากนีก้ ็อย่าได้หวัง เพราะนางจะทาให้เขาไม่มีแรงไปหากินที่ไหนได้อีก

คนที่คิดเหมือนว่าตัวเองไม่ได้โดนกินหันมองไปยังสตรีท่ีจบั กลุ่มกันอยู่
ได้ยินมีคนเอ่ยถึงนางเสียด้วย
“เจ้าได้ยินข่าวที่ว่าท่านอ๋องอุม้ พระชายารองออกจากห้องนอนไหม”
“บัดสี ทาอะไรไร้ยางอายเช่นนัน้ เป็ นข้าตอนนีก้ ็คงไม่กล้าสูห้ น้าคน
เด็ดขาด”
“ดูเหมือนท่านอ๋องจะหลงนางมาก ถ้าเป็ นเช่นนีเ้ รือนตะวันตกของ
เราก็คงเงียบเหงากว่าแต่ก่อน”
“จะสักเท่าไหร่เชียว ข้าว่าไม่เกินสามวันนางก็ถูกเขี่ยทิง้ แล้ว อย่าง
ท่านอ๋องหรือจะยอมกินของเก่านาน ๆ ดูอย่างเซี่ยวซิงสิ” สามสตรีทาหน้า
เพยิดไปทางใต้ตน้ ไม้ใหญ่ มีสตรีนางหนึ่งกาลังนั่งเขียนพู่กนั อยู่ตรงนัน้
“เมื่อก่อนท่านอ๋องก็เรียกนางทุกครั้งหลังจากกลับจากทาศึก แต่
ดูครัง้ นีส้ ินางถูกลืมเสียแล้ว”
“ข้าสมนา้ หน้านัก ชอบถือตัวว่าท่านอ๋องโปรดแล้วเช่นไร แม้แต่ตอน
ที่นางล้มป่ วยเพราะแท้งบุตร ท่านอ๋องก็ไม่แม้แต่จะมาเยี่ยมสักครัง้ ”
ได้ยินมาว่าเขาไม่เคยมีบุตร ถึงมีก็จะแท้งทุกรายไม่เคยมีสตรีใดที่ได้
คลอดบุตรของเขา ต้องเป็ นคนแบบไหนที่ทาเรื่องแบบนีไ้ ด้กนั ? ท่าทางก็คงมี
แต่สตรีท่รี กั ลูกคนนัน้ เป็ นแน่
เหนียงไป๋ เดินไปทางสตรีท่ี กาลัง วาดพู่กัน ในภาพตรงหน้ามี หนึ่ง
บุรุษหนึ่งสตรีและเด็กน้อยในอ้อมกอดของสตรีนางนัน้ จากท่าทางแล้วนาง
คงกาลังสะเทือนใจกับการสูญเสียเป็ นแน่
ดวงตาเซี่ยวซิงเงยขึน้ มา จากนัน้ ก็วางพู่กนั ลง
“หม่อมฉันคารวะพระชายารอง”
เสียงนางดังพอจะทาให้สตรีคนอื่น ๆ หันมองมาทางนี ้เช่นกัน ทาให้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 175

นางกลายเป็ นจุดสนใจไปโดยปริยาย แต่เหนียงไป๋ ไม่ได้สนใจสตรีนางอื่น ๆ

เลยแม้แต่นอ้ ย ตอนนีน้ างสนใจแม่นางเซี่ยวซิงมากกว่า เซี่ยวซิงฉลาดเจอ
หน้านางเพียงครูก่ ็รูว้ ่านางเป็ นพระชายารอง
“เจ้ารูไ้ ด้เช่นไรว่าข้าเป็ นพระชายารอง”
ตัวนางหาได้สวมเสือ้ ผ้าเต็ม ยศ อีกทัง้ คนที่มีแผนพานางหลงทางก็
หลีกหนีหายไปนานแล้ว คงอยากให้นางชา้ ใจตาย จากนัน้ ก็กลับไปโวยวาย
ใส่ชินอ๋อง
“ท่านอ๋องไม่ได้รบั สตรีมาเพิ่มตั้งแต่ฤดูหนาวปี ก่อน หากจะมีสตรี
แปลกหน้า ที่ น่ี ก็ ค งมี เ พี ย งสตรี ห นึ่ ง เดี ย วที่ ชิ น อ๋ อ งแต่ ง เข้า มาเมื่ อ วาน
พระชายารองเหนียงเหนียง”
นางเริ่มอยากรู จ้ ักเซี่ยวซิงให้มากกว่านีแ้ ล้วสิ สตรีท่ีทาให้ท่านอ๋อง
เรียกใช้ได้บ่อยครัง้ จนตัง้ ครรภ์คนนี ้ นางเดินเข้าไปจากนั้นก็ยกมืออีกฝ่ าย
ขึน้ มากุมเอาไว้
“ถึงข้าเป็ นพระชายารอง แต่ตวั ข้านัน้ ก็มาหลังพวกพี่ทงั้ หลาย ข้าขอ
ฝากตัวด้วย” นางยกมือจะคานับ สตรีทงั้ หลายก็รีบห้ามปรามจากนั้นการ
แสดงละครพี่นอ้ งท้องชนปรนนิบตั ิสามีคนเดียวกันก็ปรากฏขึน้ มา
ตอนแรกหยวนเหยาคงอยากให้นางอกแตกตายเมื่ อมาเห็นภาพ
ตรงหน้า แต่หญิ ง เช่ นนางที่เ คยพบเห็นมามากกลับมองว่าเป็ นเรื่องตลก
ดังนัน้ ไม่นานตอนที่นางเดินกลับเรือน นางก็มีแม่นางเซี่ยวซิงเดินกลับเป็ น
เพื่อนไปถึงเรือน
“น้องไม่ทราบว่าจะถามพี่ซิงเออร์ได้ไหม”
เซี่ยวซิงหันมองพระชายารอง “ไม่ทราบว่าท่านอ๋องชอบอะไรบ้าง”
คนถูกถามพยายามนึก “ท่านอ๋องโปรดเป็ ดนา้ แดง”
เขาชอบเป็ ดจริง ๆ ด้วย “ที่นอ้ งถามไม่ใช่เรื่องนัน้ แต่หมายถึงเรื่อง...”
176 | จิรัฐติกาล

มือนางพยายามอธิบายจากนัน้ เซี่ยวซิงก็หน้าแดง
“เรื่องแบบนี.้ ..”
“หรือว่าพี่เซี่ยวซิงไม่อยากบอก ไม่เป็ นไรน้องจะไม่เซ้าซีห้ าความอีก”
“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่ว่า...” เซี่ยวซิงทาสีหน้าลาบากใจ ก่อนจะ
กระซิบข้างหูนาง เหนียงไป๋ ยิม้ รับฟั งอย่างดี โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายที่ว่า
“ท่านอ๋องชอบเป็ นผูน้ าอีกทัง้ ไม่ชอบให้ใครเห็นใบหน้าอย่างแท้จริง”
นางพยายามนึกถึงเมื่อคืน เหตุใดนางถึงได้ข่ีมา้ หลายครัง้ กันเล่า
อีกทัง้ ยังเป็ นสตรีเพียงคนเดียวที่ได้เห็นใบหน้าของเขา เพียงเท่านีก้ ็รูแ้ ล้วว่า
นางมีชยั เหนือสตรีอ่นื ใด แล้วนางจะเก็บความกังวลตรงหน้าไปคิดทาไมกัน
“ข้าได้ยินว่าพี่ซิงเออร์เคยตัง้ ครรภ์บตุ รท่านอ๋อง”
พอนางพูด เช่ น นี ้แ ววตาซิ ง เออร์ก็ ป รากฏแววหมองเศร้า ชั ด เจน
“คงเพราะวาสนาหม่อมฉันไม่พอเพคะ พระชายารองอย่าได้ใส่ใจเลย ไม่แน่
ว่าบุตรของท่านอ๋องอาจต้องการมาเกิดในท้องพระชายารองก็เป็ นได้”
อิจฉาจนเริ่มจะเก็บไม่มิด นางเองก็เริ่มเบื่อจะแสดงบทละคร
“ข้าเหนื่อยแล้วของีบสักครู่ เด็ก ๆ ส่งพี่ซิงเออร์ท่เี รือนด้วย”
เซี่ยวซิงพยายามปฏิเสธ แต่นางก็ยังคงยืนยันให้ส่งถึงเรือน ไม่ใช่
เพราะต้องการตอบแทนนา้ ใจ แต่เพราะนางต้องการป้องกันไม่ให้เซี่ยวซิงพบ
กับท่านอ๋องได้สาเร็จต่างหาก
คนแบบพวกเราหาได้ทาไปด้วยใจจริง พวกนางล้วนต้องการสิ่งที่
คาดหวัง อย่างเช่นเซี่ยวซิงที่ทาเหมือนเป็ นสตรีอ่อนน้อมแต่ในใจนางกลับ
วางแผนไว้อย่างดี
คงเพราะมีอะไรบางอย่างที่คล้ายกับนาง ชินอ๋องจึ งได้ติดใจ ที่แท้
แล้วเขาก็ชอบสตรีท่อี ่อนน้อมเชื่อฟั งและฉลาดที่จะอยู่เช่นนีเ้ อง
เหนียงไป๋ เอนกายลงนอนกลางวัน ดวงตานางปิ ดลงไม่นานก็หลับ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 177

สนิท อาจเพราะว่าถูกรังแกมาทัง้ คืนร่ายกายนางจึงต้องการการพักฟื ้ นบ้าง

ดังนัน้ เมื่อชินอ๋องมาถึงก็พบว่านางหลับไปเสียแล้ว แต่สตรีท่นี อนอยู่
บนเตียงช่างดูย่วั ยวนนัก เขาที่อดใจไม่ได้เดินขึน้ เตียง มือไม้เกาะเกี่ยวลูบไล้
ไปตามแขนของนางอย่างหลงใหล
“ท่านอ๋อง อย่ากวนสิเพคะ”
“เจ้ายังไม่หลับ”
“หลับไปแล้ว แต่ตื่นตอนที่ท่านอ๋องขึน้ เตียงมานี่แหละเพคะ”
นางลื ม ตาขึ ้น มา ไม่ ทั น ได้เ อ่ ย ต่ อ ก็ ถู ก ปิ ดปากไว้แ น่ น มื อ นาง
พยายามผลักเขาออก “ท่านอ๋องจะรังแกหม่อมฉันไปถึงไหน”
“เหตุใดเจ้าพูดเช่นนัน้ ”
“ไม่ใช่ว่าตอนเย็นหม่อมฉันต้องติดตามเข้าวังหลวงหรอกหรือเพคะ”
เขานิ่งเงียบเหมื อนมี เรื่องปิ ดบัง แต่นางที่พอรู ม้ าบ้างก็พ อจะเดา
ออกได้ ว่าที่พระชายาเอกคงจะเรียกพบต่างหาก และถ้าเดาไม่ผิดครานีเ้ ขา
คงจะได้นางกลับจวนเป็ นแน่
“หรือท่านอ๋องไม่อยากให้หม่อมฉันไป”
“เปิ่ นหวางเพียงแต่คิดว่าชุดไหนจึงจะเหมาะกับพระชายารองของ
เปิ่ นหวางมากกว่า”
“แล้วพระองค์ว่าชุดไหนเหมาะเพคะ”
มือเขาเกาะเกี่ยวอยู่บริเวณเสือ้ ของนาง จากนัน้ ก็ถอดออก “เสือ้ ชุดนี ้
เหมาะที่สุด” ชินอ๋องก้มลงจูบบ่าของนางจากนัน้ ก็จดั การแต่งตัวให้นางจน
ไม่เหลือเสือ้ ผ้าสักชิน้
“หม่อมฉันไม่ไหวแล้ว”
“แต่เปิ่ นหวางยังไหว”
นางอยากจะตายอีกรอบ ขืนเขากินนางตลอดเวลานางก็คงไม่มี
178 | จิรัฐติกาล

เวลาไปแก้แค้นแน่ ตอนที่นางกาลังจะถูกเขากลื นกินนางจึงได้แต่พยายาม

นึกถึงช่วงเวลานี ้
หลัง จากที่เ ฉิ นตีแ้ ต่ง เหนียงไป๋ เข้าจวน เขาก็ต้องกลับเมื องหลวง
ทันทีเ พื่อร่วมงานเฉลิ มฉลองการครองแผ่นดินของฮ่องเต้ ครั้ง นั้นนางได้
โอกาสเข้าเฝ้า จึงได้รูว้ ่ามีการเชิญราชทูตจากต่างแคว้นเพื่อประสานไมตรี
หนึ่งในแคว้นที่พวกเขาเชิญก็คือ แคว้นหลวนหลี
แต่ครัง้ นัน้ คนที่ไปร่วมงานคือ รุย่ อ๋องไม่ใช้ชินอ๋อง ทายังไงนางถึงจะ
ได้ไปร่วมงานด้วยนะ
“โอ๊ะ” เหนียงไป๋ เงยหน้าขึน้ มอง ก่อนจะหลับตาเคลิม้ เมื่ออาวุธของ
เขาก้าวลา้ เข้ามาในตัวนาง จากนัน้ ความคิดเรื่องแก้แค้นก็เป็ นอันต้องพับ
เก็บไปเมื่อสามีปรนนิบตั ินางไม่ให้หยุดพัก
“ท่านอ๋องเป็ นปี ศาจจริง ๆ ตอนนีด้ ูดวิญญาณหม่อมฉันจนใกล้จะ
สิน้ ใจแล้ว” นางเอ่ยต่อว่าเสียงแหบพร่าแต่กลับยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะอย่าง
พอใจดังออกมาจากอีกฝ่ ายเสียแทน
“หากเปิ่ นหวางเป็ นปี ศาจ แต่เจ้าก็ยงั พูดต่อว่าเปิ่ นหวางได้ เช่นนัน้ ก็
แสดงว่าเปิ่ นหวางยังไม่เก่งพอ ถ้าเช่นนัน้ พวกเรามาเริ่มใหม่เถอะ”
ไม่ เสียงนางร้องห้ามแต่มีหรือนางจะห้ามเขาได้ ไม่นานปี ศาจตนนัน้
ก็กลืนกินนางอีกรอบ แต่แล้วคนที่กาลังจะยกมือปฏิบตั ิก็กลับมองเห็นรอย
เลือดตรงมือของชินอ๋องเข้าพอดี
“ท่านอ๋องแผลนี่...”
นางเห็นดวงตาสั่นไหวของเขา “แค่แผลเล็กน้อย เจ้าอย่าได้ใส่ใจ”
“ต้องให้เลือดหมดตัวก่อนถึงจะใส่ใจงัน้ หรือเพคะ ไม่ได้ ยังไงก็ตอ้ ง
ทาแผล” เหนียงไป๋ ลากเขาไปยังเก้าอี ้ จากนัน้ ก็วิ่งหาอุปกรณ์ทาแผลมาให้เขา
มือบางใช้ผา้ ขาวแตะลงไปเพื่อซับเลือดแล้วจึ งใส่ยาให้ ดูเอาเถอะยานีน้ าง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 179

เคยทามาก่อน มันแสบจนแทบนา้ ตาไหลไปหลายรอบ แต่เขากลับนิ่งงันราว

กับตัวเองเป็ นหินอย่างไรอย่างนัน้
“หากท่านอ๋องจะร้องบ้างหม่อมฉันก็ไม่หา้ มหรอกนะเพคะ”
ชิ น อ๋ อ งมองเหนี ย งไป๋ ที่ ก าลัง เป่ ายาให้แ ห้ง เพื่ อ ที่ จ ะปิ ด แผล ลม
หายใจอุ่นของนางนีเ้ ขารับรูไ้ ปถึงหัวใจ ยิ่งมองสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็ น
ห่วงใยของนาง ยามเมื่ อลงมื อพันแผลก็เ บามื อเหมื อนกลัวว่าเขาจะเจ็บ
ดังนั้นเมื่อนางเงยหน้าขึน้ มาเขากจึงได้รวบร่างของนางเข้ามากอดเอาไว้
แนบอก
“เหนียงเหนียง เปิ่ นหวางดีใจที่ได้เจอเจ้า”
นางก็ยินดีเช่นกัน แม้ว่าตอนแรกจะก่นด่าสวรรค์ไปเสียหลายรอบ
แต่ตอนนีน้ างเริ่มรูส้ กึ ขอบคุณสวรรค์ กราบไหว้ขอพร ได้โปรดอย่าให้พวกเรา
ต้องพรากจากกันอีกเลย นางก็แค่อยากมีความสุขกับเขาบ้าง
“เปิ่ นหวางสัญญา หากผูใ้ ดเป็ นศัตรู เจ้า คน ๆ นัน้ ก็เป็ นศัตรู เปิ่ นหวาง
เช่นกัน”
นางอยากได้ยินคานีม้ านานแล้ว เหนียงไป๋ มองใบหน้าของเขาก่อน
จะรับจูบแสนหวานนัน้ มา ตอนนีน้ างอยากบอกเขาว่าไม่ว่าท่านจะอยากพา
นางลงนรกอีกวันละกี่ครัง้ ต่อจากนีไ้ ปนางจะไม่บ่นสักคา
“ตอนนีเ้ จ้ายอมให้เปิ่ นหวางกินแล้วใช่ไหม”
นางยอมขนาดนีย้ งั จะถามอีก นึกสภาพนางที่ตอนนีท้ ่อนบนหล่นลง
มาเกือบถึงอกแล้วสิ จะเรียกว่าไม่ให้กินแล้วจะเรียกว่าอะไร
“ถามแบบนีห้ ม่อมฉันจะตอบอย่างไรเพคะ”
“หรือเจ้าอยากเล่นนา้ กับเปิ่ นหวางอีก”
เหนียงไป๋ หันมองด้านนอก แสงพระอาทิตย์ตรงหัวเช่นนีพ้ วกเรายัง
จะมีแก่ใจคิดว่าจะขึน้ เตียงแบบไหนดี “หม่อมฉันมีท่ีหนึ่งเพคะ”
180 | จิรัฐติกาล

เรือนอักษรเหมยฮั่วทางด้านตะวันตก เป็ นเรือนริมสระบัวที่ชินอ๋อง

ไว้ใช้ทางานเป็ นส่วนใหญ่ รอบด้านจึงเงียบสงบ เมื่อนางเดินเข้าไปด้านในก็
พบเข้ากับชัน้ หนังสือที่วางเรียงรายหลายสิบชัน้ หนังสือทุกเล่มล้วนเรียงเป็ น
ระเบียบ ช่างต่างกับบุคลิกของเขาในยามอยุ่ในสนามรบยิ่งนัก
“หม่ อ มฉัน ไม่ คิ ด ว่ า นอกจากท่ า นอ๋ อ งจะถนัด บัญ ชาการรบแล้ว
แม้แต่งานราชการท่านอ๋องก็ไม่นอ้ ยหน้าใคร”
มือคนถูกชมกอดเข้าที่เอวนางจากด้านหลัง “เช่นนัน้ แล้วเจ้าจะตอบ
แทนเปิ่ นหวางอย่างที่ยอมให้เจ้าเข้ามาในห้องนี”้
เพราะเป็ นสถานที่ตอ้ งห้าม คนที่เข้ามาก็มีแค่ไม่กี่คน ยิ่งสตรีแล้วยิ่ง
ไม่เคยมีมาก่อน นางเป็ นคนแรกที่เอ่ยปากขอโดยไม่กลัวตาย ไม่ใช่เพราะ
อยากมาดู แต่อยากจะทาบางอย่างให้เรือนข้าง ๆ ได้ยินต่างหาก
คนมีจดุ ประสงค์อยากให้พวกนางอกแตกตาย ยังคงทาเป็ นไม่รูเ้ รื่อง
หันมองเขาก่อนรับจูบอีกครัง้ ชินอ๋องผลักนาจนงติดชิดกับ ตัวเรือน เสียงไม้
ไผ่ดงั รับแรงกระแทกในทันที
ชินอ๋องเลื่อนความสนใจไปยังซอกคอมือไม้ก็ปลดเสือ้ ผ้าของนางไป
ด้วย เหนียงไป๋ ส่งเสียงออกมาอย่างเคย เสียงกระเส่าทาเอาคนที่กาลังนั่ง
อ่านหนังสืออยู่ใต้ตน้ ไม้หลังกาแพงถัดไปถึงกับเงยหน้าขึน้ มา เสียงสตรีท่ี
ถกเถียงกันอยู่เรือนข้าง ๆ เองต่างก็หยุดเงียบลง เมื่อทุกคนต่างก็ได้ยินเสียง
ที่เหนียงไป๋ ร้องออกมาอย่างชัดเจน
พวกเขากาลัง...!
เซี่ยวซิงกามือแน่นจนหนังสือในมือยับยู่ ก่อนจะลุกขึน้ แล้วเข้าห้อง
ของตัวเองไป พระชายารองผูน้ ีร้ อ้ ยเล่หม์ ารยานัก หลอกใช้นางแล้วยังจะ
ตลบหลังนางได้เจ็บแสบถึงขนาดนีอ้ ีก
อีกด้านหนึ่ง คนที่กาลังมีความสุขก็กาลังกอดเกยเป็ นร่างเดียวกัน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 181

อยู่บนพืน้ เรือน ยามเมื่อเขาขยับเอวเสียงกระแทกบวกกับเสียงร้องของนางก็

ยิ่งทาให้เสียงเหล่านัน้ ดังขึน้ ยิ่งกว่าเดิม นางรูส้ ึกว่าครัง้ นีน้ างมีความสุขจริง ๆ
เพียงนึกถึงภาพสตรีพวกนัน้ อกแตกตายนางก็สขุ ใจแล้ว
ดังนัน้ กว่านางกับเขาจะครบกระบวนท่าแสงตะวันก็ลาลับขอบฟ้า
ไปแล้ว
“ลุกขึน้ เถอะ เปิ่ นหวางจะปรนนิบตั ิเจ้าอาบนา้ เอง”
สมควรจะเป็ นเช่นนัน้ เขาดูดวิญญาณนางไปหมดจนแม้แต่แรงจะ
เดินนางก็ยังไม่มี แล้วไหนจะต้องมาเจอชุดพระชายารองเต็มยศที่หนักอึง้
นีอ้ ีก นางจึงทาได้เพียงแค่ใช้แขนเขาช่วยประคองเพื่อไม่ให้ตวั เองล้มเท่านัน้
เสี ยงคนด้านข้า งหัวเราะนางไปตลอดทาง “อย่าได้ดีใจไป หาก
หม่อมฉันเดินไม่ถึงประตูวงั พระองค์ตอ้ งอุม้ หม่อมฉันแทนนะเพคะ”
“ได้ ๆ พระชายารองว่าเช่นไรเปิ่ นหวางว่าเช่นนัน้ ”
สมควรจะเป็ นเช่นนั้น นางหมดแรงเพราะเขา เขาก็ควรปรนนิบัติ
นางบ้างเช่นกัน

ผ้าสีแดงผืนงามปั กลายทอง เนือ้ ผ้าทาจากผ้าแพรอย่างดีนี ้ เพียง

นางสัมผัสก็รบั รูไ้ ด้ถึงความจริงใจของชินอ๋อง หัวใจของนางที่เริ่มหวั่นไหวก็
ยิ่งทุ่มใจให้เขามากกว่าเดิม
ชินอ๋องหยิบจับชุดขึน้ มา จากนัน้ ก็สวมให้นางด้วยมือเขาเอง เหนียง
ไป๋ ยิม้ กว้างเอ่ยหยอกกระเซ้า “ไม่คิดว่าหม่อมฉันจะมีวาสนาได้รบั ปรนนิบตั ิ
จากพระองค์”
เขามัดเชือกเส้นสุดท้ายก่อนจะใช้มือหยิกแก้มนาง
“รูแ้ ล้วก็จาเอาไว้ คืนนีเ้ ปิ่ นหวางจะมาเอาค่าตอบแทน”
เหนียงไป๋ ยิม้ อย่างมีความสุข เป็ นรอยยิม้ ที่ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด
182 | จิรัฐติกาล

รูส้ กึ อยากให้พวกเราเป็ นแบบนีไ้ ปตลอดไม่เปลี่ยนแปลง

นางเริ่มอยากเป็ นพระชายารองของเขาจริง ๆ แล้ว อยากจะละทิง้
ความแค้นทัง้ หมดแล้วเริ่มต้นภพใหม่ไปกับเขา
“พวกเรารีบไปเถอะเพคะ”
“เจ้าไม่ตอ้ งรีบหรอก งานจัดเพื่อเปิ่ นหวาง หากเปิ่ นหวางยังไม่ไป
งานก็ย่อมเริ่มไม่ได้”
เขาต้องถือตัวขนาดไหน ประมาณว่าฮ่องเต้ก็ตอ้ งรอเขา ไม่เช่นนัน้
งานก็เริ่มไม่ได้
“หม่ อ มฉัน เกรงว่ า พระองค์จ ะรอด ส่ว นหม่ อ มฉัน จะหัว ขาดเสีย
มากกว่า”
“ใครกล้าทาเจ้า เปิ่ นหวางจะเอาคืนเป็ นร้อยเท่าพันเท่า”
สีหน้าของเขาโกรธเคืองจริงจัง นางรับรู ค้ วามจริงใจจากคนหยาบ
กระด้างตรงหน้าได้ดี จึ ง สวมกอดเขา “หม่ อมฉันดีใจที่ ตัว เองตื่ นมาเจอ
ท่านอ๋อง”
คนแรกที่นางไม่ปรารถนาพบหน้าทั้งชาติก่อนและชาตินี ้ แต่กลับ
กลายเป็ นว่าตอนนีเ้ ขาเป็ นคนที่จริงใจกับนางที่สดุ ที่ผ่านมานางคิดว่าตัวเอง
โชคร้ายที่เจอเขา แต่ตอนนีก้ ลายเป็ นว่าเขาเข้ามาอยู่ในใจนางทีละนิดโดย
ไม่รูต้ วั กลายเป็ นความโชคดีอย่างหาที่ประมาณไม่ได้เสียแล้ว
“หากเจ้ายังกอดเปิ่ นหวางอยู่เช่นนี ้ เห็นทีว่างานเลีย้ งคงต้องเลื่อน
วันแล้ว”
ถึงขนาดเลื่อนวันเพราะนาง นางยอมแพ้แล้ว
“รีบไปเถอะ” ชินอ๋องประคองนางออกจากห้อง เมื่อออกไปยังประตู
ด้านนอกก็พบว่าแม่สามีกาลังยืนรอจนขาจะแข็งอยู่แล้ว สีหน้าท่านหญิงบ่ง
บอกว่าไม่พอใจเป็ นอย่างมาก แต่ก็ทาอะไรนางไม่ได้เมื่อบุตรชายของนาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 183

เอ่ยขึน้ มาเสียก่อน
“ลูกเหนื่อยล้าจากการเดินทางทาให้ตื่นสาย ขออภัยท่านแม่ท่ีให้รอ”
ดวงตาท่านหญิ ง ฉิ ว อิง ตวัดมองนางเพีย งครู่ ก่อนจะก้าวเท้า ขึ น้
รถม้าด้านหน้าสุด ส่วนนางก็เ ดินไปยัง รถม้าคันด้านหลัง นางมองบันได
ตรงหน้า กาลังจะก้าวเท้าเหยียบขึน้ ไป แต่ชินอ๋องกลับเป็ นฝ่ ายอุม้ นางจน
ตัวลอยต่อหน้านางกานัลทัง้ หลาย
เหนียงไป๋ เกาะคอเขาแน่นในใจก็ช มเขาไม่ ขาดปาก ท่านทาได้ดี
ท่านอ๋อง จงเป็ นสามีท่ีดีและรักหม่อมฉันให้มาก ๆ
คนที่มีชยั เหนือสตรีในจวนถูกวางลงบนเบาะนั่ง จากนัน้ เขาก็จดั ชุด
ของนางให้เข้าที่ ดู ๆ ไปแล้วตอนนีน้ างเริ่มเหมือนของเล่นชิน้ ใหม่ของเขา
เหนียงไป๋ เอนซบลงกับแผ่นอกแกร่ง “ขอบพระทัยเพคะ”
“จะพูดราวกับว่าเจ้าเป็ นคนอื่นไปทาไม” ดวงตาเขามีแววตากังวล
ชัดเจนแต่ก็พยายามเปลี่ยนไปเรื่องอื่น
เหนียงไป๋ มองมือเขา สองมืองามเลื่อนลงไปจับมือเขาไว้แน่นคล้าย
เป็ นกาลังใจให้คนที่กาลังกังวล
ดวงตาของเขาที่หนั มองนางนัน้ เต็มไปด้วยคาขอบคุณ
184 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 185

ใช้เวลาไม่นานเกีย้ วประจาตาแหน่งก็จอดเทียบหน้าประตูวงั เหนียง

ไป๋ มองประตูสีแดงตรงหน้าที่ยิ่งใหญ่ไม่ต่างจากแคว้นเฉินตรงหน้า หลายปี ท่ี
นางอยู่หลังประตูวงั นัน้ นับเป็ นความกดดันอย่างที่สุด ทุก ๆ วันต้องรอคอย
ให้ค น ๆ นั้น มาหา ทุ ก ก้า วเดิ น ต้อ งเดิ น อย่ า งระมั ด ระวั ง เพื่ อ ไ ม่ ใ ห้ต ก
หลุมพรางที่สตรีคนอื่นวางเอาไว้ หลายปี ท่ีนางต้องต่อสู้ สุดท้ายแล้วก็ยงั คง
จบลงที่ความตายอยู่ดี
ดวงตาของนางมองไปยังบุรุษข้างกาย เขาที่ในตอนแรกมีแต่เสียง
เล่าลือถึงไปในทางลบ มองอย่างไรก็ไม่อาจเป็ นคนดีไปได้ ทว่าเมื่อนางได้
รู จ้ ักเขาจริง ๆ แล้ว คนที่อยู่ภายใต้หน้ากากปี ศาจคนนี ้ กลับเป็ นเพียงแค่
คน ๆ หนึ่งที่ตอ้ งการความรักจากใครสักคนเท่านัน้
นางรูส้ กึ ซาบซึง้ ในความรักของเขาที่มอบให้นางจากก้นบึง้ ของหัวใจ
ใครจะคาดคิดว่าคนที่ใคร ๆ ต่างก็ตราหน้าว่าเป็ นปี ศาจร้ายกลับเป็ น คน
186 | จิรัฐติกาล

ที่จริงใจที่สดุ
ดวงตาของนางมองไปยังกาแพงสีแดงตรงหน้าอีกครัง้ ใช้ฝ่ามือบาง
เกาะกุมมือแกร่งของคนข้างกายแน่น เมื่อก้าวเท้าเดินผ่านกาแพงนีเ้ ข้าไป
ความปรารถนาของนางที่มาเกิดใหม่ก็ได้เปลี่ยนไป
ครัง้ นีน้ างจะมีเขาร่วมต่อสูไ้ ปด้วยกัน ในเมื่อเขามอบความจริงใจให้
นาง นางก็จะมอบความรักและความจริงใจตอบกลับไปเช่ นกัน “หม่อมฉัน
มองกาแพงตรงหน้าแล้วหัวใจก็รูส้ ึกสะท้าน คนหลายคนพยายามจะเข้าไป
อยู่หลัง กาแพงนั้น แต่คนเหล่านั้นกลับหารู ไ้ ม่ ว่ามันคือนรกบนดิน หาใช่
สวรรค์ แม้แต่คนที่อยู่บนบัลลังก์ก็ไม่อาจทาตามใจได้ ไม่สามารถนอนหลับ
ได้สนิท ทุกวันคืนต้องคอยระแวงว่าจะมีใครมาแย่งบัลลังก์นไี ้ ป
“ท่านอ๋องท่านเคยปรารถนาบัลลังก์นีห้ รือไม่เพคะ”
คนฟั ง หัน มองนาง ก่ อ นหัน มองต าหนัก ยิ่ ง ใหญ่ ต รงหน้า บัน ได
สูง เฉี ย ดฟ้ า นั้น ทุ ก ก้า วที่ ก้า วเดิ น ล้ว นต้อ งเหยี ย บย่ า หยดเลื อ ดและจิ ต
วิญญาณของผูอ้ ่นื ขึน้ ไป ถ้าเช่นนัน้ แล้วบัลลังก์เช่นนัน้ เขาก็ไม่ตอ้ งการ
“เปิ่ นหวางไม่เคยปรารถนาในสิ่งนี ้ สิ่งที่เปิ่ นหวางปรารถนาคือคนที่
พร้อมจะก้าวเดินไปพร้อมกับเปิ่ นหวาง พร้อมจะรักและต่อสูก้ ั บเปิ่ นหวางไป
ด้วยกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึน้ ”
เหนียงไป๋ หันมองเขา นางหยุดฝี เท้าแล้วจับมือเขาทัง้ สองข้างของ
เขาขึน้ มา
“หม่ อ มฉัน เหนี ย งเหนี ย งขอสาบานด้ว ยจิ ต วิ ญ ญาณ ตราบจน
สิน้ ลมหายใจ หม่อมฉันจะจงรักภักดีต่อท่านอ๋อง ทุกก้าวที่จะก้าวต่อจากนี ้
ไปพระองค์จะมีหม่อมฉันเคียงข้างตลอดเพคะ”
เวลาเพียงไม่นานแต่นางกลับเชื่อว่าคาพูดของร่างสูงตรงหน้านางนี ้
เชื่อถือได้มากกว่าเฉินตีเ้ ป็ นร้อยเท่าพันเท่า
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 187

คน ๆ หนึ่งที่ถูกเลีย้ งดูมาอย่างขาดความรัก เมื่อมาพบนางที่แสดง

ละครเสียแนบเนียนเขาก็พ ร้อมที่จะมอบหัวใจให้นางทัง้ ดวง แต่ตวั นางเองก็
หาใช่คนเห็นแก่ตัว มิใช่คนตาบอดที่มองไม่เห็นความจริงใจของเขา ดังนัน้
ในเมื่อเขามอบความจริงใจให้นางแล้ว นางก็พร้อมที่จะมอบมันกลับให้เขา
เช่นเดียวกัน
“เปิ่ นหวางปรารถนาจะครองคู่กบั เจ้าตลอดไป”
“จะไม่มีใครมาพรากเราจากกันเพคะ” นางเอ่ยคาสัญญา แววตา
ของนางแสดงออกถึงความจริงใจและมุ่งมั่น ก่อนดวงตาคู่งามจะเลื่อนมอง
ไปทางด้านบน ดวงตาของนางสะท้อนภาพของสตรีอีกนางหนึ่งที่กาลังมอง
ลงมาทางพวกเขา
ชินอ๋องมองตามนาง หันมองสตรีท่ียืนอยู่เหนือขึน้ ไปนั้น เขาไม่ได้
แสดงสีหน้าตกใจหรือเสียใจ เขาทาเพียงประคองเอวของนางเข้าหากายแล้ว
พากันก้าวเดินเข้าสูเ่ ขตพระราชวังหลวงตรงหน้า
เขามององค์หญิงที่มองลงมาด้วยสายตาไม่พอใจ นางไม่แม้แต่จะ
เอ่ยทักทายพวกเขาก่อนเสียด้วยซา้ คาดว่าคงจะรอให้คนกลางเช่นชินอ๋อง
เป็ นฝ่ ายแนะนาให้ได้รูจ้ กั กันกระมัง
เหนี ย งไป๋ มองสตรี ต รงหน้า ก่ อ นค านับ ให้น างที ห นึ่ ง “หม่ อ มฉั น
เหนียงเหนียง พระชายารองของชินอ๋อง คารวะองค์หญิงเจี่ยฟางเพคะ”
เจ้าของชื่อเหลือบสายตามองนางเล็กน้อย “เรายังไม่ทนั บอกชื่อเจ้า
ก็รูน้ ามของเราแล้ว แสดงว่าเราคงจะดูเบาเจ้าไม่ได้สินะ”
ยืนจ้องพวกนางมาเสียตัง้ แต่ยังไม่ทันก้าวขึน้ บันไดมาด้วยสายตา
ราวพร้อมจะยกดาบขึน้ มาปาดคอนางเช่นนี ้ หากไม่ใช่ว่าที่พระชายาเอกแล้ว
จะเป็ นใครได้
“หม่อมฉันเป็ นเพียงสตรีตอ้ ยต่า องค์หญิงชมหม่อมฉันมากไปแล้ว
188 | จิรัฐติกาล

เพคะ”
จากที่นางพูดมาไม่มีแม้คาชมสักคา แต่เหนียงไป๋ กลับสามารถพูด
พลิกจากดาเป็ นขาวได้อย่างแนบเนียน ดูแล้วนางคงประเมินสตรีนางนีน้ อ้ ย
ไปจริง ๆ
“พี่เฟยเยี่ย เสด็จพ่อรออยู่ดา้ นในรีบเข้าไปเถอะเพคะ” นางรีบดึงมือ
ชินอ๋องออกจากชายารองจากนัน้ ก็ควงแขนแกร่งนัน้ พาเข้าไปด้านในทันที
ทว่าเดินไปได้เพียงสองก้าว ชินอ๋องก็กลับเป็ นฝ่ ายปลดมือของนาง
ออก “เจ้าเป็ นถึงองค์หญิง แต่ทากิริยาไม่เหมาะสมเช่นนีไ้ ม่งาม รู ห้ รือไม่”
จากนัน้ ก็เดินกลับมาประคองคนที่ตนพามาด้วยพาเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน
อืม เรื่องเช่ นนีค้ งต้องเรีย กว่ าที ใครทีมัน แม้นางจะไม่ ไ ด้มี ยศถา
บรรดาศักดิ์ แต่หวั ใจของเขาตอนนีเ้ ป็ นของนางแล้ว ฉะนัน้ ไม่ว่าอีกฝ่ ายจะสูง
เฉียดฟ้าเพียงใดเขาก็ไม่แม้แต่จะชายตามอง
พวกเราเดินนาหน้าไปได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงกระทืบเท้าขององค์
หญิงที่เร่งเดินขึน้ มาแซงพวกเขาไป กว่าพวกเราจะไปถึงที่ คาดว่านางคงจะ
ทูลฟ้องไปหมดแล้ว ทว่าชินอ๋องกลับดูไม่เร่งรีบ ยังคงชีน้ กชีไ้ ม้ให้นางดูไ ป
ตลอดทาง
“ดอกไม้ใ นอุท ยานจะบานตลอดทั้ง ปี แม้ใ นฤดูห นาวก็ ยัง บาน
สะพรั่งตลอดเวลา ด้วยเพราะไทเฮาทรงโปรดดอกไม้มากที่สดุ ”
ได้ยินว่าตอนนีไ้ ทเฮากาลังบาเพ็ญกุศลอยู่ท่วี ดั เหลียนซาน
“เจ้าชอบดอกไม้ชนิดไหน”
นางชอบดอกยวี่หลาน (ดอกจาปี ) “ดอกยวี่ หลานเพคะ เวลาที่ตน้
ของมันปลูกใกล้เรือนนอน กลิ่นหอมของมันในยามค่าคืนช่วยทาให้หม่ อม
ฉันนอนหลับสนิท ตั้งแต่เล็กมาที่หน้าต่างหอนอนของหม่อมฉันก็มี อยู่ต้น
หนึ่งเพคะ น่าเสียดายที่...”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 189

หลังจากที่นางเข้าวังได้ไม่นาน ต้นไม้ตน้ นัน้ ก็ตายไปเพราะไม่มีคน

สนใจดูแลมันอีก นางได้แต่เผยยิม้ บาง ผินหน้ามามองเขา “...เสียดายที่มัน
ตายเสียก่อน”
“ถ้าเจ้าชอบ เปิ่ นหวางจะให้คนปลูกไว้ใกล้เรือนนอนเจ้า”
เหนียงไป๋ ยิม้ ขอบคุณ แอบกระซิบลงข้างหูของเขา “หม่อมฉันจะ
ตอบแทนท่านอ๋องเป็ นอย่างดีเพคะ”
คนอยากได้รางวัลอดไม่ได้ท่ีจะหันกลับมาหยอกกลับ แอบลั กกิน
เต้าหูน้ างไปเสียฟอดใหญ่ ก่อนจะต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงกระแอมไอดังขึน้
ขัดเสียก่อน
“ฮะแฮ่ม” เสียงนีช้ ่างคุน้ หูพวกเขาสองคนนักจนต้องหันมองคนที่มา
ขัดช่วงเวลาระหว่างกันของพวกเขา ก่อนจะพบว่าเป็ นรุ่ยอ๋องที่กลับเมือง
หลวงมาก่อนพวกเรานั่นเอง
“เรามาขัดอะไรหรือเปล่า”
“เจ้ามองว่าอย่างไรเล่า?” บุรุษหวงเมียพูดตอบอย่างรวดเร็ว คาพูด
นัน้ ถึงกับทาให้นางหัวเราะขาตามไปด้วย มองสีหน้าของรุ่ยอ๋องที่น่ิงไปครู่
หนึ่ง จากนัน้ จึงเอ่ยออกมา
“บุรุ ษ หนอบุรุ ษ ขึ น้ เตี ย งเพี ย งราตรี เ ดี ย วก็ เ ปลี่ ย นเป็ น คนละคน
เรายอมรับนับถือพระชายารองจริง ๆ” เขาหันมายกมือประสานคานับนาง
ด้วยใจจริงที่ทาให้กอ้ นหินแข็งทื่อกลายเป็ นสายนา้ อุ่นได้ในชั่วข้ามคืน
“ท่านอ๋องกล่าวเกินไปแล้ว ทุกสิ่งที่เขาทาล้วนเพราะหลงรักหม่อม
ฉันจนถอนตัวไม่ขนึ ้ ต่างหาก”
คนหลงตัวเองพูดเล่นตอบกลับรุ่ยอ๋องไปทีหนึ่ง ส่งให้คนฟั งถึงกับส่ง
เสียงหัวเราะออกมาลั่นอุทยาน “เรายอมรับนับถือเจ้าแล้ว ท่านพี่ท่านมีอะไร
จะแก้ตวั ไหมขอรับ?”
190 | จิรัฐติกาล

ชิ นอ๋องหันมองเหนียงเหนียงจากนั้นก็พูดราวกับว่าสิ่ง ที่พ วกเขา

พูดคุยกันก่อนหน้านีไ้ ม่ได้เกี่ยวกับตนเองอย่างไรอย่างนัน้
“คงจะเป็ นเช่นนัน้ กระมัง” สิน้ คา ร่างสูงก็หนั มารัง้ นางให้เดินไปยัง
ศาลาเพียงหนึ่งเดียวที่ตอนนีฮ้ ่องเต้กาลังรออยู่พร้อมกัน
“เสด็จพ่อต้องการพบท่านพี่เพียงลาพัง”
ชิ น อ๋ อ งหัน มองเหนี ย งไป๋ รุ่ย อ๋ อ งก็ รี บ พูด ต่ อ “ที่ ศ าลาริม สระบัว
พระสนมเฟยและน้องเจี่ยฟางกาลังนั่งชมดอกไม้กนั อยู่ ตามเรามาเถอะ”
เหนียงไป๋ ยิม้ ให้ชิ นอ๋องเพื่อให้เ ขาคล้ายกัง วลใจก่อนจะเดินตาม
รุ่ยอ๋องไป ได้ยินเสียงหัวเราะของสตรีทงั้ สองคลอมากับสายลม กระทั่งพวก
นางเห็นบุคคลผูม้ าใหม่ เสียงหัวเราะหวานนัน้ ก็กลับหยุดลง ก่อนจะรีบ ทาที
ไม่สนใจแล้วหันมาคุยกันต่อ
เหนียงไป๋ เลิกคิว้ ขึน้ ทีหนึ่ง ก่อนจะรีบแสร้งทาสีหน้าเศร้าสร้อยให้
พวกเขาได้มีความสุขเล่น มือของท่านหญิงจับมือองค์หญิงเจี่ยฟางแล้วเอ่ย
“อย่าได้เกรงใจไป อีกไม่นานพวกเราก็จะเป็ นทองแผ่นเดียวกันแล้ว”
ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าแผนจะสาเร็จ เหนียงไป๋ อดไม่ได้ท่ีจะเถียง
พวกเขาในใจ นางหันมองฟงลี่ท่หี ลบมุมอยุ่ตรงศาลา ก่อนที่มนั จะหันมาเอ่ย
กับนาง
“พวกเขาจะหาเรื่องผลักเจ้าลงสระนา้ จากนัน้ ก็ให้ขันทีกระโดดลง
ไปช่วยเจ้า เหนียงไป๋ ระวังตัวด้วย”
มีแมวนรกอยู่ขา้ งตัวก็มีประโยชน์เหมือนกัน ไม่สิตงั้ แต่นางลืมตามา
ก็เพิ่งจะมีครัง้ นีน้ ่ลี ะ่ ฟงลี่ทาตัวมีประโยชน์
คิดจะใช้แผนบุรุษถูกเนือ้ ต้องตัวนาง เพื่อลงโทษนางหรือ แผนตืน้ ๆ
เช่นนีม้ ีหรือที่นางจะไม่รู ้
ตอนนีส้ ตรีท่ีน่ งั อยู่เดินขึน้ มาแล้ว แม่สามีของนางถึงกับทาทีหันมา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 191

คุยกับนางอย่างเป็ นมิ ตร “เหนียงเหนียงเจ้าเองก็ คงไม่ เคยเข้าวังมาก่ อ น

เจ้าดูน่นั สิ ดอกบัวในสระแห่งนีส้ วยงามนัก เจ้าลองเข้าไปดูใกล้ ๆ สิ”
เหนียงไป๋ ถูกประคองเอวเอาไว้ก่อนจะถูกกึ่งบังคับดันให้เดินไปทาง
ริมสระ นางอดที่จะหันมององค์หญิงเจี่ ยฟางที่เดินตามหลัง นางมาอย่ าง
ระวังไม่ได้ ส่วนแม่สามีของนางก็ยงั คงแสดงละครต่อไปได้อย่างแนบเนียน
“หากเจ้าอยากจะมาชมก็บอกเราได้” มือขององค์หญิงเจี่ยฟางทาที
เป็ นจะเข้ามาแตะตัว แต่เป้าหมายที่แท้จริงคงไม่พน้ คิดจะผลักนางลงไป
เหนียงไป๋ ที่ระวังตัวอยู่แล้วเห็นดังนัน้ ก็ดึงแม่สามีเข้าหาตัว ก่อนจะปล่อยมือ
ออก ปล่อยให้มือขององค์หญิงเจี่ยฟางผลักถูกหลังของแม่สามีอย่างพอดิบ
พอดี
จังหวะทุกอย่างรวดเร็วและพอดีอย่างที่ไม่ อาจจะหาจังหวะที่พ อ
ดีกว่านีไ้ ด้อีกแล้ว เพียงไม่นานวังหลวงก็ว่นุ วายด้วยเสียงกรีดร้องของสนม
เฟย จังหวะนั้นแม้แต่องค์ฮ่องเต้ก็ยังต้องเร่งมาดูสถานการณ์แต่กลับไม่มี
ผูใ้ ดกล้าลงไปช่วยคนที่ตกลงไปในนา้ สักคน
“เจ้าว่ายนา้ เป็ นไม่ใช่หรือสนมเฟย จะร้องให้อายผูค้ นไปทาไม เด็ก ๆ
พาสนมเฟยไปเปลี่ยนเสือ้ ผ้า” พูดจบก็สะบัดแขนเสือ้ หันกลับไปยัง ศาลา
ดังเดิม
เหนียงไป๋ ที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ก็สมั ผัสได้ถึงมืออุ่นที่ขยับเข้ามา
กอดก่อนมองสารวจร่างกายของนางทีหนึ่ง “เจ้าเป็ นอย่างไรบ้างไหม” คิว้ คม
คู่นนั้ ขมวดเข้าหากันแสดงความกังวลออกมาบนหว่างคิว้ อย่างชัดเจน ก่อน
หัน มองมารดาของตนเองด้ว ยสายตาที่ แ สดงความเย็ น ชามากกว่ าเดิม
ฝ่ ามือหนาตัดสินใจเอือ้ มเข้ามาจับมือของนางเอาไว้แล้วพาเดินไปด้วยกัน
องค์หญิงเจี่ยฟางมองภาพนัน้ ด้วยสายตาแค้นเคือง ส่วนรุย่ อ๋องมอง
ภาพนัน้ แล้วก็ได้แต่เดินตามหลังไป ยามเมื่อไม่ได้สบตากับพวกเขา แววตา
192 | จิรัฐติกาล

รุ่ยอ๋องก็เต็มไปด้วยความแปลกใจว่าสตรีบอบบางเพียงเท่านีส้ ามารถทาให้
หินกลายเป็ นนา้ ได้เช่นไรกัน
รุ่ ย อ๋ อ งหยุ ด ความคิ ด เมื่ อ พวกเขาทั้ง สี่ เ ดิ น มาถึ ง ศาลา จากนั้น
ทัง้ หมดก็คกุ เข่าลงทาความเคารพประมุขแห่งแคว้น
“เจ้า เงยหน้า ” ไม่ ต้อ งบอกนางก็ รู ้ว่ า พระองค์ท รงตรัส กับ ตนเอง
เหนียงไป๋ เงยหน้าขึน้ ตามพระบัญชา เมื่อใบหน้าของนางปรากฏสู่สายพระ
เนตร บุตรมังกรตรงหน้าก็มีสีหน้าแปลกใจ พิจารณาหญิงสาวที่หาได้งดงาม
เทียบเท่ากับองค์หญิงเจี่ยฟางอย่างประหลาดใจ
“ลุกขึน้ ” ฮ่องเต้ไม่ได้กล่าวสิ่งใดแต่ให้พวกเราลุกขึน้ จากนัน้ รุ่ยอ๋อง
และชินอ๋องก็เดินไปนั่งประจาที่ของตนเอง ส่วนนางก็ทาได้เพียงเดินตาม
สวามีไปยืนอยู่ทางด้านหลังอย่างเงียบ ๆ
ชินอ๋องที่น่ งั อยู่เบือ้ งหน้าหันมองนาง ไม่สนใจสายตาของใคร ดึงมือ
นางไปเล่นอยู่ดา้ นหน้าเสียแทน การกระทาเช่นนีอ้ ยู่ ในสายตาของทุกผูค้ น
ในบริเวณ ทว่าชินอ๋องกลับไม่มีท่าทีคิดจะสนใจเลยแม้แต่นอ้ ย ซึ่งนางเองก็รู ้
ดีว่าเขากาลังเป็ นห่วงนางและคงจะคาดเดาได้ว่าเหตุการณ์เมื่อครูห่ าใช่เรื่อง
บังเอิญ
“เจ้ากลับมาชายแดน ไม่ทันได้เข้ามาพบข้าก็แห่เกีย้ วเข้าจวนแล้ว
ไม่คิดจะให้บิดาเจ้ารูเ้ รื่องบ้างหรือเฟยเยี่ย”
ชิ น อ๋ อ งมองโอรสสวรรค์ผู้อ ยู่เ หนื อ ทุก ผู้ใ นแคว้น โดยไม่ คิ ด หลบ
สายตา “เรื่องที่ลูกแต่งชายาหรืออนุเข้าจวน แต่ไหนแต่ไรเสด็จพ่อก็ไม่ได้
สนใจอยู่แล้วนี่พ่ะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้มองไปทางเหนียงไป๋ จากนัน้ ก็หนั กลับไปมององค์หญิงเจี่ยฟาง
“เจ้าก็ทราบว่าเจิน้ จะมีสมรสราชทานให้เจ้าและองค์หญิงเจี่ยฟาง
ให้เป็ นพระชายาเอก แล้วเหตุใดจึงกลับมาแล้วแต่งพระชายารองเข้าจวนก่อน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 193

ทาเช่นนีไ้ ม่เหมือนเหยียบหน้าองค์หญิงเจี่ยฟางหรอกรึ?”
ชินอ๋องมองไปยังองค์หญิงเจี่ยฟาง “ลูกไม่เคยรับปากว่าจะแต่งนาง
เป็ นชายา ทุกสิ่งล้วนเป็ นสิ่งที่เสด็จพ่อต้องการ แต่ลกู ไม่ตอ้ งการ”
“บังอาจ!” เพียงคาเดียวของฮ่องเต้ ทุกคนในที่นนั้ ก็ลงมาคุกเข่าอยู่
กับพืน้ ในทันที เหลือเพียงคนที่ขดั บัญชาองค์ฮ่องเต้กลับยังคงนั่งนิ่งอยู่กบั ที่
“เฟยเยี่ย เจ้าจะกาเริบเสิบสานมากไปแล้ว”
“ชีวิตลูก ลูกมีสิทธิ์ท่ีจะเลือก เสด็จพ่อไม่มีสิทธิ์บงการ และเรื่ององค์
หญิงเจี่ยฟางเองก็เช่นกัน” เขาหันมองไปยังองค์หญิงเจี่ยฟาง
“คนที่ตัดสัมพันธ์ลูกตั้ง แต่แรกก็คือนาง คนที่รงั เกียจลูกก็ คื อ นาง
หากตอนนีล้ กู ไม่ได้เป็ นแม่ทพั มิได้เป็ นชินอ๋อง ไม่ได้มีกองทัพนับแสนในมือ
นางจะยังต้องการแต่งกับลูกอีกไหม ถามหน่อยว่าตอนนีน้ างกล้ามองหน้า
ลูกตรง ๆ หรือยัง!”
องค์หญิงเจี่ยฟางเถียงไม่ออก ใครจะคิดกันว่าคนน่ารังเกียจคนนัน้
จะได้มีอานาจมากมายในมือในเวลานีเ้ สียได้
เหนียงไป๋ บีบมือเขาแน่น นางเลือกที่จะยืนอยู่เคียงข้างเขาไม่ห่าง
ชินอ๋องหันมองนางทีหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจดึงมือของนางออกเพื่อเดินไปหา
องค์หญิงเจี่ยฟาง จากนัน้ เขาก็ถอดหน้ากากออกมา
“เจี่ยฟางเจ้ามองหน้าข้าตรง ๆ สิ มองดี ๆ ว่าเจ้าต้องการปี ศาจตนนี ้
จริง ๆ หรือมีสิ่งอื่นแอบแฝง”
องค์ห ญิ ง เจี่ ย ฟางที่ ก้ม หน้า อยู่ ถู ก มื อ เขาบี บ คางให้เ งยหน้า ขึ ้น
ขณะที่องค์ฮ่องเต้เอ่ยห้ามปรามอยู่ดา้ นข้าง “หยุดมือเดี๋ยวนีเ้ ฟยเยี่ย!”
คนถูกบังคับให้มองหน้ามองเห็นรอยแผลตรงหน้าก็ตกใจหน้าซีด
เผือด
เสียงชินอ๋องที่เห็นดังนัน้ แค่นเสียงหัวเราะออกมาทีหนึ่ง “แม้แต่หน้า
194 | จิรัฐติกาล

ข้าเจ้าก็ไม่กล้ามอง แล้วจะร่วมเตียงกับข้าได้เช่นไร” เขาสะบัดใบหน้าองค์

หญิงออกไป แรงจนแทบจะทาให้นางล้มลงกับพืน้ ดีท่ีมีนางกานัลประคอง
ได้ทนั จากนัน้ ก็เดินมาประคองชายาของตน หมายจะพาออกไปจากที่น่เี สียที
“เจ้าจะกล้ามากไปแล้วนะเฟยเยี่ย”
ชินอ๋องหันกลับไปมองคนที่เขาเรียกว่าพ่อมาตัง้ แต่ยงั เยาว์ แต่ในใจ
กลับรูด้ ีว่าหาใช่บิดาของตนจริง ๆ ไม่
“กระหม่อมจงรักภักดีต่อพระองค์ไม่เคยคิดปั นใจเป็ นอื่น หากเสด็จพ่อ
ยังพยายามทาเรื่องที่กระหม่อมไม่ตอ้ งการอีก อย่าหาว่ากระหม่อมไม่ปรานี”
เขากาลังขู่ฮ่องเต้...เหนียงไป๋ หันมองสีหน้าของฝ่ าบาทที่แสดงท่าที
โกรธขึงจนหน้าดาหน้าแดง จากนัน้ ก็ได้ยินเสียงบังอาจสองสามรอบพร้อม
กับเสียงของแตกหักรอบตัว แต่ก็ไม่มีแม้แต่คาสั่งจะให้ปลดยศเขาหรือสั่ง
ประหารแต่อย่างใด ดูท่าแล้วคาขู่ของเขาคงจะใช้ได้ผลทันตาเลยทีเดียว
“พระองค์ทาแบบนีจ้ ะดีหรือเพคะ” คนที่ถกู ลากออกมาจากศาลารีบ
เอ่ยถามเขา
“พวกเขาติดค้างเปิ่ นหวางมามาก ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ทาอะไรไม่ได้
หรอก”
“ถ้าเช่นนัน้ จวนของท่านอ๋องก็คงไม่มีพระชายาเอกแล้วสิเพคะ”
เจ้าของจวนหันมองแล้วพูด “ใครว่า”
“หือ”
“เปิ่ นหวางจะยกเจ้าเป็ นพระชายาเอก”
หา! นางถึงกับเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง คิดว่าเขา
จะเหมือนบุรุษทั่วไปที่ไม่สนใจสิ่งใดเสียอีก กาลก่อนเขายอมรับองค์หญิง
เจี่ยฟางเข้าจวนนั่นก็เพราะเบื่อหน่ายสตรี แต่ครัง้ นีก้ ลับเป็ นเพราะนางทาให้
ทุกอย่างเปลี่ยนหมด
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 195

“เจ้าไม่ดีใจหรือ?”
เหนียงไป๋ นา้ ตาไหลรินหยดบนใบหน้า “หม่อมฉันดีใจจนพูดไม่ออก
ต่ า งหากเพคะ” นางยกมื อ ขึ น้ แตะใบหน้า เขาจากนั้น ก้ม จู บ ลงบนรอย
แผลเป็ นบนใบหน้าของเขาปล่อยให้ฝ่ามือกร้านยกขึน้ แตะข้างแก้มของนาง
เพื่อเช็ดนา้ ตาให้
“เปิ่ นหวางสัญญาว่าต่อแต่นไี ้ ปจะไม่ทาให้เจ้าเสียนา้ ตาอีก”
นางเชื่อว่าเขาจะทาให้นางได้ตามที่เอ่ยจริง ๆ ภาพที่นางกานัลเห็น
ตอนนีค้ ือ ชินอ๋องที่กาลังจูบพระชายารองต่อหน้าธารกานัล จากนัน้ ก็พากัน
อุม้ ออกไปจนถึงหน้าประตูวงั โดยไม่สนสายตาผูใ้ ด
เสียงร่าลือหลังจากนั้นกลับกลายเป็ นว่าชินอ๋องเป็ นบุรุษกลัวเมีย
ถึงขัน้ กล้าขัดรับสั่งฝ่ าบาทยกเลิกงานสมรสพระราชทานเสียอย่างนัน้
196 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 197

สามวัน ถัด มาหลัง จากที่ พ วกเราเล่ น ผี ผ้า ห่ ม กัน ไปถึ ง สองรอบ

เหนียงไป๋ ก็มองแผ่นป้ายพระชายาเอกในมือ ไม่รูว้ ่าเขาไปทาอย่างไรจึงได้
สามารถเอามันคืนมาจากองค์หญิงได้ นางยอมรับจริง ๆ ว่าเขาเป็ นบุรุษไม่
กลัวตาย
“ท่านอ๋องทาเช่นนี ้ คาร่าลือเหล่านัน้ ก็จะยิ่งกระพือไปไกลกว่าเดิม
หม่อมฉันคงกลายเป็ นนางปี ศาจที่หลอกล่อปี ศาจให้ลมุ่ หลงจนกล้าขัดคาสั่ง
ฮ่องเต้ได้เป็ นแน่”
“เปิ่ นหวางเป็ นปี ศาจ ได้หวางเฟยที่เป็ นปี ศาจก็ย่อมเหมาะสมราว
กับกิ่งทองใบหยกไม่ใช่หรือ”
เหนียงไป๋ ยิม้ ให้เขาแล้วเข้าเรื่องที่เป็ นจุดมุ่งหมายของตนเอง “ได้ยิน
มาว่าเดือนหน้าจะมีการส่งราชทูตไปยังแคว้นเฉิน ครัง้ นีฝ้ ่ าบาทให้ใครไป
เพคะ”
ชินอ๋องทาสีหน้าแปลกใจเมื่อได้ยินคาถามนัน้ “เหตุใดเจ้าจึงอยากรู ้
198 | จิรัฐติกาล

เรื่องนีเ้ ล่า”
“หม่ อ มฉัน แค่ อ ยากไปแคว้น เฉิ น ดูสั ก ครั้ง เคยได้ยิ น บิ ด าเล่ า ว่ า
การค้าขายของแคว้นเฉินตอนนีเ้ จริญรุง่ เรืองนัก”
ชินอ๋องมองคนที่อยู่บนตักเอ่ยเสียงหวานแล้วนึกขา “เจ้าพูดเช่นนี ้
เปิ่ นหวางหาได้เชื่อไม่ ไม่สบู้ อกจุดประสงค์ของเจ้ามาตรง ๆ เสียจะดีกว่า”
จุดประสงค์ของนางคือต้องการจะแก้แค้นองค์รชั ทายาทเฉินตีเ้ สีย
ตัง้ แต่ตอนนี ้ เพราะหากล่วงเลยไปนานเข้า เขาจะมีอานาจมากกว่านี ้ ความ
ยากที่จะกาจัดก็ยิ่งมากขึน้ ซึ่งแน่นอนว่านางไม่สามารถพูดมันออกไปได้
ตอนนีศ้ ึกในราชส านักของแคว้นเฉิ นกาลังดุเดือด เหล่าองค์ช าย
ทัง้ หลายต่างแข่งขันแย่งชิงความโปรดปราน และในเวลานีม้ ีเพี ยงสองคนที่
กาลังเป็ นที่จบั ตามองของฮ่องเต้เฉินหลาง นั่นก็คือ องค์รชั ทายาทเฉินตี ้ กับ
องค์ชายสามเฉินหลานบุตรชายของกุย้ เฟย
ตอนที่นางแต่งเข้าตาหนักไปแล้วนัน้ ในวันที่ท่ีมีการจัดเลีย้ งเฉลิม
ฉลอง เฉินตีไ้ ด้ใช้ให้นางทาอะไรบางอย่าง ซึ่งนั่นทาให้องค์รชั ทายาทเฉินตี ้
ได้รบั ความไว้วางใจมากกว่าเดิมจนได้รบั ความความโปรดปรานจากองค์
ฮ่องเต้เป็ นอย่างมาก ขณะที่องค์ชายสามกลับถูกสั่งให้ถกู กักขังตลอดชีวิต
ที่จริงแล้วองค์ชายสามก็หาใช่คนเลว ชื่อเสียงเรื่องการงานก็หาได้
ด้อยกว่า แค่เขาไม่ทนั เล่หข์ ององค์รชั ทายาทเฉินตีจ้ ึงทาให้ตัวเองพบจุดจบ
เช่นนัน้ นางจะให้เกิดเรื่องแบบนีซ้ า้ สองไม่ได้เด็ดขาด
เหนียงไป๋ ลุกขึน้ อ้อมเดินไปด้านหลังเขา ใช้สองมือบีบนวดลงบนบ่า
แกร่งแล้วจึงได้เอ่ยต่อ “ตลอดหลายสิบปี ท่ีผ่านมา ท่านอ๋องอยู่ในสนามรบ
ไม่รูส้ กึ เบื่อหรือเพคะ แต่หม่อมฉันเบื่อ ตัง้ แต่เล็กจนโต หม่อมฉันยังไม่เคยได้
เดินเล่นเช่นคนทั่วไปเลย” นางไม่รูห้ รอกว่าเหนียงเหนียงไปเที่ยวที่ไ หนมา
บ้าง ในเมื่อนางมีจุดมุ่งหมายที่จะโน้มน้าวเขาให้ไปที่แคว้นเฉินให้ได้ ดังนัน้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 199

นางจึงต้องโกหกกันบ้าง แม้ในใจจะไม่อยากทาก็ตามที
นา้ หนักมือที่บีบนัน้ แรงพอดีสบายทาให้เขาหลับตาลงเมื่อนิว้ เรียว
เลื่อนขึน้ มาบนขมับ ยิ่งเมื่อเขารูส้ ึกสบายจนเคลิบเคลิม้ เขาก็คล้อยตามนาง
ไปจนได้
จริงอย่างนางว่าตลอดหลายปี มานีเ้ ขาแทบไม่ได้พกั ผ่อนเลย ตอนนี ้
เป็ นจังหวะที่ดีเพราะการทาศึกครัง้ นีก้ ว่าจะฟื ้ นกาลังทรัพย์แ ละทหารก็คง
ต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีกสัก 3 ปี
“ได้ เปิ่ นหวางตามใจเจ้า”
เหนียงไป๋ ยิม้ กว้าง ก้มลงจูบหน้าผากกว้างทีหนึ่ง ทาเอาคนหลับตา
ลืมตาขึน้ มาแล้วรัง้ ลาคอนางลงมารับจูบจากเขา เมื่อไฟติดแล้วมีหรือที่สอง
ผัวเมี ยข้าวใหม่ ปลามันจะหยุดแค่นั้น ร่างของนางถูกดึง ลงมาบนตักเขา
เช่นเดิม จากนั้นมือกร้านของชินอ๋องก็จัดการปลดเสื อ้ ของนางออกอย่าง
คล่องแคล่ว
“เอ๊ะ ท่านอ๋องพวกเราพึ่งจะ...” เขาพึ่งจะลากนางขึน้ เตียงไปเมื่อ
หนึ่งชั่วยามก่อน ยังไม่ทนั ได้กินข้าวเย็นเขาก็จะกินนางอีกแล้ว
“ทาไม หรือเจ้าไม่ตอ้ งการเปิ่ นหวางแล้ว”
พูดเหมือนเด็กขีน้ อ้ ยใจเสียได้... “ไม่ใช่เพคะ แต่หม่อมฉันหิวเพคะ
พวกเราทานของว่างกันก่อนดีไหม”
เขาทาสีหน้าครุน่ คิด “ดี” แต่ใบหน้ากลับโน้มลงมาพร้อมปลดเสือ้ ผ้า
นางออกต่อเสียอย่างนัน้
“ไหนท่านอ๋องบอกว่าจะกินของว่าง”
อืม เสียงเขาดังก่อนจะกระซิบข้างหูนาง “ก็เจ้าเป็ นของว่างของเปิ่ น
หวางอย่างไรเล่า”
ดีท่ีว่าก็คือกินตัวนางทัง้ ตัว เหนียงไป๋ ที่เพิ่งจะเข้าใจนึกอยากจะลุก
200 | จิรัฐติกาล

ขึน้ มาเถียงคนมือไวเสียหน่อย แต่กลับพบว่าเสือ้ ผ้าของนางที่เหลือติดกาย

นัน้ กลับไม่เหลือมากพอจะให้ปกปิ ดอะไรเสียแล้ว
“ท่านอ๋องเป็ นปี ศาจแน่ ๆ เหตุใดหม่อมฉันตามไม่ทนั สักครัง้ ”
“ขอบใจที่ชมเปิ่ นหวาง”
นางกาลังต่อว่าเขาต่างหาก คนอะไรมือไวจนนางห้ามไม่ทนั
“ท่านอ๋องไหนบอกว่าอยากให้หม่อมฉันกินเยอะ หากพระองค์เอา
เวลากินของหม่อมฉันไปหมด หม่อมฉันคิดว่าไม่เกินสามวันหม่ อมฉัน คง
เลือดหมดตัวเป็ นแน่”
คนที่ อ ยู่ ต รงซอกอกเงยหน้า ขึ ้น มาท าสี ห น้า เหมื อ นหมาหงอย
แต่กระนัน้ เขาก็ยังยอมปล่อยนางอยู่ดี “เปิ่ นหวางจะให้เจ้ากินของว่างก่อน
แต่หลังจากนัน้ เปิ่ นหวางจะกินเจ้าเท่าไรเจ้าห้ามบ่นอีก เข้าใจไหม”
สรุปแล้วนางกาไรหรือขาดทุนกันแน่ ถ้านางให้เขากินตอนนีอ้ าจจะ
แค่ครัง้ เดียว แต่ถา้ เขาให้นางกินของว่างก่อนเขาอาจจะกินนางหลายครัง้
เหนียงไป๋ เจ้าเจอสามีท่ไี ม่ยอมขาดทุนเข้าแล้ว
“ส่ ว นเรื่ อ งที่ จ ะไปแคว้น เฉิ น เปิ่ น หวางจะส่ ง สารให้รุ่ ย อ๋ อ งเพื่ อ
แจ้งข่าว”
“เพื่อแจ้งข่าวหรือเพคะ?” นางเอ่ยด้วยสีหน้าสงสัยเมื่อได้ยินเช่นนัน้
“พวกเราจะไปในฐานะพ่อค้าธรรมดา หาใช่ชินอ๋องและพระชายาเอก”
เหนียงไป๋ ได้ยินคาว่าพระชายาเอกก็หันมองเขาก่อนมองไปยังป้าย
พระชายาเอกตรงหน้า นี่นางไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเขามอบสิ่งที่นางต้องการมา
ตลอดโดยที่นางไม่ได้รอ้ งขอเลย
ชินอ๋องท่านช่างดีต่อหม่อมฉันยิ่งนัก
“บางครัง้ หม่อมฉันก็คิดว่าตัวเองฝั นไป ฝันว่าได้เจอท่าน ได้รกั ท่าน
ได้รบั ความรักจากท่านอ๋อง”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 201

นางยกมือขึน้ แตะแก้มของเขา โน้มใบหน้าลงไปใช้หน้าผากสัมผัส

แนบลงกับหน้าผากของเขา มองเขาด้วยสายตาซาบซึง้ ใน หรือว่านางจะ
บอกความจริง เขาดี ถ้าบอกแล้วเขาจะยัง รัก นางอยู่ไ หม? หรือว่าเขายิ่ ง
รังเกียจนางกันแน่??
ความรักมักจะมาพร้อมความกลัว พอยิ่งรักก็ยิ่งกลัวว่าเขาจะเกลียด
ท่านอ๋อง สักวันหม่อมฉันจะพูดความจริงทุกอย่างกับท่าน ได้โปรดรอหม่อม
ฉันอีกหน่อยนะเพคะ
“หากเจ้ามองเปิ่ นหวางเช่นนีต้ ่อไป เปิ่ นหวางว่าเราควรจะเว้นอาหาร
ว่างสักมือดีหรือไม่?”
นางอดยิม้ กับคนที่อยากกินนางไม่ได้ ทาไงได้ในเมื่อนางเริ่มใจอ่อน
แล้ว ว่าแล้วคนที่กาลังจะเป็ นของว่างก็พยักหน้ายินยอม ส่งให้เขารีบยกตัว
นางขึน้ พาขึน้ เตียงไปอีกครัง้
ม่านเตียงปิ ดลงพร้อมกับเสือ้ ผ้าที่ถกู โยนทิง้ ลงพืน้ อย่างไม่ไยดี เสียง
หัว ร่อ ต่ อ กระซิ ก จากด้า นในดัง ออกมาให้ไ ด้ยิ น อยู่เ พี ย งไม่ น านก็ มี เ สี ย ง
กระเส่าดังตามออกมา
นางกานัลด้านนอกต่างมองหน้ากันไปมา พ่อบ้านหันมองถาดของว่าง
ในมือนางกานัล “พวกเจ้าแยกย้ายกันไปทางานเถอะ ของว่างก็เก็บเข้าครัว
เสีย แล้วเตรียมอาหารมือ้ ค่าได้เลย” คิดว่าของว่างมือ้ นีค้ งไม่มีใครได้กินแล้ว

สามวันถัดมาพวกเราก็ได้ออกเดินทางติดตามขบวนของรุ่ยอ๋องไป
เหนียงไป๋ มองไปยังขบวนสุขสวรรค์ จากตอนแรกที่อยากจะแยกขบวนไป
แต่ตอนนีก้ ลายเป็ นว่าทาไม่ได้เสียแล้ว
เมื่อรับสั่งฮ่องเต้ลงมาว่าให้ ชินอ๋องและรุ่ยอ๋อ ง เป็ นผูไ้ ปร่วมแสดง
ความยิ น ดี ท่ี แ คว้น เฉิ น ซึ่ ง ฮ่ อ งเต้ค งเกรงว่ า ขบวนจะเงี ย บเหงาเกิ น ไป
202 | จิรัฐติกาล

จึงรับสั่งให้องค์หญิงเจี่ยฟางมาร่วมขบวนด้วยเช่นนี ้
ตัง้ แต่ท่ีแม่สามีตกนา้ คราวก่อนนางก็แทบจะไม่พบหน้าของแม่สามี
ผู้นีอ้ ีก ไม่ นึกว่าสตรีผู้นั้นจะหาวิธี ยัดเยีย ดองค์หญิ ง เจี่ ยฟางมาในขบวน
เดินทางจนได้
ในเมื่อมาแล้วก็คงจะทาอะไรไม่ได้ นางได้แต่ย่อตัวลงคานับให้อีก
ฝ่ ายที่ปรายตามองมาอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะขึน้ รถม้าไป แค่ยกแรกก็เริ่มอย่าง
รวดเร็วเสียขนาดนีแ้ ล้ว เหนียงไป๋ ไม่ได้สนใจจะเดินไปยังรถม้าคันด้านหน้า
กาลังจะขึน้ รถม้าก็มีขนั ทีท่นี างไม่เคยเห็นหน้ามาประคองมือเอาไว้
“กระหม่อมช่วยหวางเฟยเองพ่ะย่ะค่ะ” เหนียงไป๋ ปรายตามองอีกฝ่ าย
รู ส้ ึกคุน้ หน้าขันทีผูน้ ีอ้ ย่างบอกไม่ถูก นางลอบหันกลับทางยังรถม้าทีหนึ่ง
แต่แล้วก็ตอ้ งหันกลับมาอีกรอบ “เสี่ยวม่าน!”
คนถูกเรียกชื่อรีบแก้คา “เรียกกระหม่อมว่าเสี่ยวลี่”
ฟงลี่ เสี่ยวม่าน เจ้าก็ยังเอามารวมกันได้ นางเหลือบสายตาหันไป
มองไปทางองครักษ์จงหลุนที่มีสีหน้าเศร้าสร้อยอย่างชัดเจน
“องครักษ์จงหลุนเป็ นอะไรเพคะ” นางหันไปถามสามี
“ได้ยินมาว่าเจ้าเสี่ยวม่านตายเมื่อคืน” เขาเป็ นสามีผูร้ อบรู จ้ ริง ๆ
ตัวเองเกลียดแมว แมวตายก็ยงั รู ้
“หม่อมฉันว่าแมวตัวนัน้ คงอยากจะเป็ นมนุษย์มากกว่าแมวเสียแล้ว
จึงได้รีบตายขึน้ มา” นางหันไปมองคนข้างตัวที่ยงั คงก้มหน้า คาดว่าในใจคง
กาลังสาปแช่งนางอยู่เป็ นแน่
นางเอ่ยถามอีกฝ่ ายในใจ “เจ้าไปขอสวรรค์ยงั ไงเขาถึงยอมให้เจ้ามา
เป็ นขันทีหรือฟงลี่”
ฟงลี่หัวเราะในใจ “ไม่มีอะไรมาก แค่ให้เจ้าเจ็บปวดเพิ่มอีกหน่อย
ก็เท่านัน้ เอง”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 203

“เสี่ยวลี่!” ครัง้ นีน้ างถึงกับเอ่ยเสียงดังลั่น หากหยิบดาบมาปาดคอ

แมวได้ ตอนนีน้ างคงจะทาไปแล้วเป็ นสิบรอบ แต่นางก็ทาได้เพียงนึกเท่านัน้
ไม่เพียงแต่จะทาไม่ได้ แต่หากนางทาจริง แม้แต่ตวั นางเองก็จะตายไปด้วย
นางเอ่ยเสียงต่า “จาไว้นะ ข้าจะเอาคืนเจ้าเป็ นสิบเท่า”
แค้นเก่ากับคนยังไม่ชาระ ตอนนีน้ างยังเพิ่มเพิ่มแค้นใหม่กับเทพ
ไม่ใช่มนุษย์ไม่เชิงเช่นฟงลี่ขนึ ้ มาอีกคน ดูแล้วกว่านางจะแก้แค้นครบ นางคง
หมดอายุขยั พอดี
ชินอ๋องหันมองขันทีท่นี างเรียกชื่อ “หวางเฟยไม่พอใจอะไรหรือเปล่า”
อะ เดี๋ยวนะ หรือว่าตอนนีน้ างจะให้เขารับบทเรียนสักเล็ก ๆ น้อย ๆ ดี?
ระหว่างที่คิดเสียงในหัวก็กลับดังขัดความคิดนางเสียก่อน “หากเจ้าแกล้งข้า
ภายภาคหน้าข้าจะไม่ช่วยเจ้าแล้ว”
“ที่ผ่านมาเจ้าเคยช่วยอะไรข้าบ้าง นอกจากเรื่องสระนา้ ในวันนั้น
ไม่ช่วยแล้วยังสร้างเรื่องให้ขา้ ซวยกว่าเดิม แล้วไหนจะยังเรื่องที่เจ้าก่ออีก
ข้าเสียเวลาไปตัง้ เท่าไรแล้ว”
นางบ่นจนเหนื่อยแต่ก็ทาได้เพียงเจ็บใจ ก่อนจะหันไปพูดกับชินอ๋อง
“ไม่มีอะไรเพคะ หม่อมฉันแค่ชอบการปรนนิบตั ิจากขันทีใหม่คนนี ้ หากท่าน
อ๋องไม่ว่าอะไรให้เขาติดตามหม่อมฉันนะเพคะ”
ชินอ๋องมองขันทีท่ีมีใบหน้าหวานราวสตรีก็พยักหน้า ก่อนจะขึน้ รถ
ม้าก็ยงั หันมาอุม้ นางขึน้ ไปด้วย ในเมื่อเขาอยากแสดงความรักต่อหน้าทุกคน
นางก็ไม่คิดบ่น เต็มอกเต็มใจให้เขาได้ทาตามที่ตอ้ งการ
ดังนัน้ ขบวนรถม้าของนางจึงมีฟงลี่ และองครักษ์จงหลุนร่วมขบวน
ไปด้วย ฟงลี่มองบุรุษด้านหน้าที่ปรากฏสีหน้าเศร้าเสียใจ จึงหยิบกระบอก
นา้ ส่งให้อีกฝ่ าย “ท่านองครักษ์ นา้ ”
องครักษ์จงหลุนหันมองขันที ใบหน้าขันทีผูน้ ีห้ วานราวสตรี รู ปร่าง
204 | จิรัฐติกาล

นัน้ ก็อรชรอ้อนแอ้น หากไม่ได้สวมชุดขันทีอยู่เขาคงคิดว่าเป็ นสตรีจริง ๆ

“เจ้าชื่ออะไร”
“เสี่ยวลี่ขอรับ”
จงหลุน ที่ รับ กระบอกน ้า มาในมื อ ชะงัก นิ่ ง “ข้า เคยมี แ มวชื่ อ ว่ า
เสี่ยวม่าน เจ้าสองคนมีคาว่าเสี่ยวเหมือนกัน”
คนที่เป็ นแมวมาก่อนอดที่จะนึกในใจไม่ได้ ก็ขา้ นี่แหละเสี่ยวม่าน
ท่านจาข้าได้หรือไม่ คนที่รบั นา้ หันกลับไปด้านหน้าแล้วสะบัดบังเหียนให้มา้
ออกตัวตามขบวนข้างหน้า ไม่ได้หนั มามองเขาอีกเลย
เหนียงไป๋ ที่มองอยู่นึกหมั่นไส้เบา ๆ ไงล่ะอยากเป็ นคนดีนกั ถูกเมิน
มากกว่าเดิมเสียอีก
“ดูเจ้าจะใส่ใจขันทีคนใหม่นะเหนียงเหนียง”
คงเพราะนางมองมากไปคนด้านข้างจึงได้ออกอาการหึงหวงขึน้ มา
“ท่านอ๋อง นั่นขันทีนะเพคะ” หากแม้แต่ขันทีนางก็มองไม่ได้ สงสัย
คงต้องปิ ดตาเอาแล้วเสียกระมัง
“ถึงเป็ นขันทีท่ตี อนแล้ว แต่เขาก็เคยบุรุษมาก่อน”
“ท่านพูดเช่นนี ้ หากหม่อมฉันให้กาเนิดบุตรชายแล้วไม่ตอ้ งยกให้
คนอื่นเลีย้ งหรือเพคะ”
ชินอ๋องหันมองนิ่ง อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึน้ “ความคิดหวางเฟยดี
จริงเชียว”
ท่านอ๋อง นั่นบุตรชายของท่านท่านก็ยงั จะหึงอีกหรือ ท่าทางว่าชีวิตนี ้
นางคงไม่ตอ้ งทาอะไรแล้ว
“พวกเราเดินทางแบบนี ้ คงจะแวะเที่ยวอย่างที่คิดไม่ ไ ด้เสี ย แล้ว
กระมังเพคะ” นางอดเสียดายไม่ได้ ตอนแรกว่าจะปลอมตัวเป็ นพ่อค้าเร่ท่ี
กาลังเดินทางไปแคว้นเฉิน แต่ทุกอย่างก็กลับต้องพับเก็บไปหมดเมื่อมีรบั สั่ง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 205

ขององค์ฮ่องเต้ลงมา
“เจ้าไม่ตอ้ งกังวล พอพวกเราถึงชายแดนแล้ว ขบวนของเราจะแยก
จากขบวนของรุย่ อ๋องเอง”
เหนียงไป๋ ยิม้ ให้เ ขา นางรู ส้ ึกยินดีม ากที่ไ ม่ ต้องเปิ ดเผยตัว ตนให้
อีกฝ่ ายเห็นเสียก่อน ถึงอย่างไรแผนที่นางวางไว้ก็ตอ้ งทาการนอกวัง
“คหบดีซ่งอีไ้ ด้เตรียมที่พักในเมือ งหลวงให้พวกเราแล้วเจ้าไม่ ต้อง
กลัวลาบาก”
ความลาบากนัน้ นางล้วนเคยเผชิญมาหมดแล้ว เพียงแค่มีเขา แม้ว่า
จะต้องนอนอยู่กลางทะเลทรายนางก็จ ะไม่ บ่น สัก ค า “หม่ อมฉันไม่ ก ลัว
ลาบากเพคะ เพียงแต่อยากจะอยู่เพียงลาพังกันสองคนบ้าง ตอนนีไ้ ม่ว่าเดิน
ไปทางไหนก็มีแต่คนล้อมหน้าล้อมหลัง หม่อมฉันรูส้ กึ อึดอัดนัก”
ยิ่ ง ได้เ ห็ น คนไม่ อ ยากเห็ น ด้ว ยแล้ว ไม่ ว่ า จะเป็ น ท่ า นองค์ห ญิ ง
เจี่ยฟางหรือหยวนเหยานางก็ให้รูส้ ึกว่านางกาลังถูกจดจ้องกัดไม่ปล่อยจน
น่ า ร าคาญใจนัก แม้จ ะคิ ด เช่ น นั้น ในใจ แต่ ร่า งของนางกลับ เอนเข้า หา
แผ่นอกแกร่ง ปล่อยให้ชายหนุ่มกอดเอวแล้วลูบไล้ไปเรื่อย ๆ
“ท่านอ๋องพวกเราอยู่บนรถม้านะเพคะ”
“เจ้าบอกเองกว่าเปิ่ นหวางเป็ นบุรุษกินไม่เคยอิ่ม มีเจ้าที่ทงั้ หอมทัง้ นุ่ม
อยู่บนตักเปิ่ นหวางเช่นนี ้ เจ้าคิดว่าเปิ่ นหวางจะทนไหวไหม”
เหนียงไป๋ จับรัง้ มือของเขาเอาไว้ให้หยุดนิ่งแล้วพูดสิ่งที่นางกาลัง
กังวลใจ
“หม่อมฉันทราบมาว่า เมื่อก่อนท่านอ๋องเคยชอบองค์หญิงมาก...”
นางกาลังหึง หึงโดยไร้สาเหตุและอยากฟั งความจริงจากปากเขามากกว่า
ปากคนอื่น
คนถูกจับมือเอาไว้ปล่อยมือออก จากนัน้ ก็จบั นางให้เอนลงนอน เขา
206 | จิรัฐติกาล

โน้มตัวลงมาแล้วยกมือจับคางนางเอาไว้เพื่อมองสบกับดวงตาของชายา
ตนเอง
“รูไ้ หมในดวงตาเจ้าตอนนีม้ ีแต่คาว่าหึง”
ใช่ รู แ้ ล้วท่านก็ยังจะพูดอีก เหนียงไป๋ ค้อนใส่เขาวงหนึ่ง ดึงใบหน้า
นางกลับมาเหมือนเดิม “เรื่องของเปิ่ นหวางกับเจี่ยฟางมันเนิ่นนานมากไป
แล้ว เปิ่ นหวางไม่ได้สนใจอีก”
แสดงว่าเขาเคยชอบองค์หญิงมากจริง ๆ
“เจ้าไม่เชื่อเปิ่ นหวาง”
เหนียงไป๋ ส่ายหน้าไปมา และถามอีกคาถามที่ยงั ติดค้างในใจ
“พระองค์เคยบอกว่าตอนเด็กมีพ่อลูกคู่หนึ่งเคยช่วยชีวิตพระองค์ไว้
หากท่านอ๋องพบคนพวกนัน้ พระองค์จะทาเช่นไร”
“ชีวิตตอบแทนด้วยชีวิต หากเขายากจนเปิ่ นหวางจะยกทรัพย์สินให้
หากเขามีฐานะเปิ่ นหวางก็คง...”
นางไม่ รอให้เ ขาอ้อมค้อมอีกแล้ว “หากเด็กน้อยผู้นั้นงดงามมาก
ท่านอ๋องจะรับนางเข้าจวนไหมเพคะ”
ถ้านับจากวันที่พวกเราพบกันที่ชายแดน ตลอดจนการเดินทางไปยัง
แคว้นเฉิ น ครั้ง นีด้ ูแล้วระหว่างพวกเราอาจจะได้พ บกัน และหากเขารู ว้ ่า
เหนียงไป๋ ในภพนีเ้ คยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ นางก็ไม่อยากจะให้เขาแทนคุณด้วย
การเอาตัวเองเข้าแลกเช่นนัน้
“เปิ่ นหวางยังไม่ทนั ได้พบตัว เจ้าก็รูแ้ ล้วว่าเด็กน้อยผูน้ นั้ งดงามอย่าง
นัน้ หรือเหนียงเหนียง”
คนถูกหึงล้มตัวลงนอนเช่นกัน ก่อนจะดึงนางเข้ามากอดเอาไว้
“หากเป็ นก่อนหน้าที่จ ะพบเจ้า เปิ่ นหวางคงทาเช่นนั้น แต่ตอนนี ้
ไม่ว่าสตรีใดก็ลว้ นไม่สาคัญสาหรับเปิ่ นหวางอีกแล้ว หากนางงดงามอย่าง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 207

เจ้าว่า เปิ่ นหวางคงประทานชายหนุ่มที่ดีให้นางแทน”

ท่านไม่เอา แต่เกรงว่าจะเป็ นเหนียงเหนียงที่สนใจท่านเสียมากกว่า
กลัวว่านางที่กาลังจะตัดขาเฉินตีจ้ นไม่สามารถเงยหน้าขึน้ มาได้ จะทาให้
นางเปลี่ยนแผนแล้วมาหาเขาเสียแทน
โชคยังดีท่ีเหนียงเหนียงไม่สามารถจดจาเรื่องราวในอดีตได้เช่นนาง
ไม่เช่นนั้นเรื่องคงวุ่นวายกว่านีม้ าก ถือว่านี่เป็ นความเมตตาจากสวรรค์ท่ี
มอบให้นาง ซึ่งนางยังพอจะมี แผนสารองหากเกิดเหตุการณ์อย่างที่นางคิด
ขึน้ มา
ชิ นอ๋องมองสี หน้านางที่รูว้ ่านางคงกาลัง กังวลเขาจึ งได้ก้ม ลงจูบ
หน้าผากของนางทีหนึ่ง “เจ้าอย่าได้กังวลใจเรื่องที่ยังไม่เกิดเลย เวลานีย้ ัง
ต้องเดินทางอีกนาน พักสายตาสักครูเ่ ถอะ”
สรุ ปนางนอนได้แล้วจริง ๆ ใช่ไหม คนถูก กวนมาทัง้ คืนรีบปิ ดตาลง
กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจในวินาทีถดั มา ซึ่งท่าทีนนั้ สามารถเรียกเสียงหัวเราะ
จากคนที่เพิ่งจะบอกให้นอนได้เป็ นอย่างดี แต่เพราะเขาหมายความตามที่
พูด จริ ง ๆ รวมไปถึ ง มี เ จตนาดัง ที่ ไ ด้เ อ่ ย ออกไปจึ ง ไม่ ไ ด้ก วนนางต่ อ อี ก
ตัดสินใจปิ ดเปลือกตาลงพากันเข้าสูห่ ว้ งนิทราไปพร้อม ๆ กัน
ฟงลี่เปิ ดผ้าม่านมองเข้ามาด้านใน พอเห็นว่าทัง้ สองหลับแล้วจึงได้
หันมามองคนด้านหน้าอีกครัง้ “ท่านองครักษ์ ท่านหิวไหม”
องครักษ์จงหลุนหันมอง เอ่ยด้วยนา้ เสียงปัดราคาญ “ข้าไม่หิว”
คนอยากได้ผู้ช ายถึง กับหน้าบูดบึง้ รู เ้ ช่ นนีเ้ ป็ นแมวต่อไปก็ ดีแล้ว
นึกแล้วก็นึกถึงกล้ามแน่น ๆ กอดอุ่น ๆ ที่เคยได้รบั แต่ในเมื่อเลือกแล้วเขาก็
ต้องสู้ บุรุษตัดแขนเสือ้ จึงขยับตัวไปนั่งด้านหน้าอีก
“ท่านคงเสียใจมากเรื่องเสี่ยวม่าน”
จงหลุนหันมองขันทีตวั น้อยข้างตัว “ใช่”
208 | จิรัฐติกาล

“หากมันรับรูไ้ ด้คงจะปวดใจไม่ใช่นอ้ ยที่ทาให้ท่านไร้ซ่งึ รอยยิม้ เช่นนี ้

ข้าเชื่อว่ามันคงอยากให้ท่านองครักษ์มีความสุข”
องครักษ์จงหลุนหันมองขันทีอีกครัง้ ไม่รูท้ าไมนา้ เสียงคนปลอบจึง
ได้ฟังดูเศร้ากว่าเขาเสียอีก
“ขอบใจเจ้ามากเสี่ยวลี่”
คนได้รบั คาขอบใจยิม้ แก้มแทบปริ อย่างน้อยจงหลุนก็จดจาชื่อเขาได้
ฟงลี่หยิบซาลาเปาในเสือ้ ออกมาก่อนส่งให้เขา “ท่านยังต้องเดินทางอีกไกล
กว่าจะได้พกั กินสักหน่อยเถอะไม่เช่นนัน้ จะไม่มีแรงเอาได้”
จงหลุนมองไปยังซาลาเปา คงเพราะถูกชวนสองครัง้ สองคราแล้ว
เขาจึงเริ่มรูส้ กึ เกรงใจนัก และอีกส่วนก็คงเพราะรูส้ กึ ว่าขันทีนอ้ ยผูน้ นี ้ ่าคบหา
สุดท้ายแล้วเขาจึงตัดสินใจรับซาลาเปามา “ขอบใจมาก”
ส่วนคนให้ก็ยมิ ้ แก้มปริไปตลอดทาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 209

ใช้เวลาเดินทางสิบวัน ขบวนเดินทางก็เคลื่อนตัวเข้ามายังอาเภอ
หลงซานซึ่งเป็ นอาเภอชายแดนติดกับแคว้นเฉิน ที่น่ีเป็ นอาเภอที่ติดกับสาม
แคว้น การค้าขายที่น่จี ึงได้คกึ คักกว่าเมืองอื่น ๆ อยู่ประมาณหนึ่ง
ผูค้ นที่เข้ามาซือ้ ขายมีมากหน้าหลายตาหลากสัญชาติ คนทัง้ สาม
แคว้นเดินสวนกันไปมาอย่างเป็ นมิตร ไม่ได้มีทีท่าเป็ นศัตรู อย่างเช่นเวลาที่
ชินอ๋องอยู่ในสงคราม
เหนียงไป๋ เดินลงจากรถม้าตัง้ แต่พน้ เข้าประตูเมืองมาได้ นางจับจูง
มือเขาเดินแวะร้านค้าไปตลอดทาง คนที่ตอ้ งสวมหมวกสานปกปิ ดใบหน้า
มองไปยังร้านเครื่องประดับแห่งหนึ่ง “แวะดูรา้ นนีห้ น่อยไหม”
เหนียงไป๋ พยักหน้ารับคา ยอมเดินตามเข้าร้านไปอย่างว่าง่าย องค์
หญิงเจี่ยฟางที่เดินตามหลัง มายัง คงเบ้ปากอย่างราคาญใจ สิบวันที่นาง
เพียรพยายามพูดคุยเข้าหาชินอ๋อง หากแต่ชินอ๋องก็กลับหลบหน้านางไปทุก
ครัง้ หากได้พูดคุยก็จะมีเหนียงเหนียงอยู่ดว้ ยตลอด แล้วนางก็ตอ้ งทนมอง
210 | จิรัฐติกาล

ภาพสตรีหน้าไม่อายกอดจูบบุรุษต่อหน้าทุกคนเช่นนัน้ รึ?
เหนียงเหนียง เจ้าจะมากไปแล้ว รอให้นางถึงแคว้นเฉินก่ อ นเถิด
ครานีเ้ จ้าอย่าหวังว่าจะได้กลับไปอีก
คนที่ ถู ก หมายชี วิ ต ไม่ ไ ด้ เ ดื อ ดเนื ้อ ร้ อ นใจอะไร นางหั น มอง
เครื่องประดับลา้ ค่าตรงหน้า แต่แล้วก็สะดุดเข้ากับของในมือพ่อค้าเข้า
“เถ้าแก่ ไม่ทราบปิ่ นอันนีท้ ่านได้มาจากไหน”
เหนียงไป๋ หยิบปิ่ นขึน้ มาอีกครัง้ ปิ่ นหยกนีห้ ากมองผ่าน ๆ ก็เป็ นของ
ที่สามารถหาซือ้ ได้ท่ วั ไป แต่ต่างตรงที่ปลายของปิ่ นนีป้ รากฏดอกยวีหลาน
ประดับอยู่ ซึ่งมันควรจะของขวัญที่นางมอบให้ชิวอิง้ ในวันเกิดเมื่อปี ก่อน...
“เถ้าแก่บอกข้ามาท่านได้จากใคร?”
“มีคนเอามาขาย ถ้าข้าจาไม่ผิดคงเป็ นคนจากหอนางโลม ทุกครัง้ ที่
มีสตรีถูกจับมาขาย พวกมันจะเอาของมีค่าที่ติดตัวของสตรีเหล่านัน้ ออกมา
ขายให้กบั ร้านของข้า”
ได้ยินเช่ นนั้นเหนียงไป๋ ก็วิ่งไปยังหอนางโลมทันที ไม่ รอให้เถ้าแก่
พูดจนจบชินอ๋องก็รีบวิ่งตามนางไป ก่อนออกมาเขายังสั่งให้จงหลุนซือ้ ปิ่ น
หยกนัน้ เอาไว้ดว้ ย
นางวิ่งไปตามถนน มองหาป้ายของหอนางโลม กระทั่งมองเห็นหอ
ที่ประดับไปด้วยโคมแดงก็รีบวิ่งเข้าไป หากแต่กลับถูกมือของชินอ๋องรัง้ เอา
ไว้ก่อน “เจ้ากาลังหาใครเหนียงเหนียง”
“ข้า...” นางจะบอกเขาได้อย่ างไรว่ านางกาลัง หาบ่า วรับ ใช้ข อง
นางในชาติท่ีแล้ว ชิวอิง้ ควรจะได้อยู่ในจวนไม่ใช่หรือ เหตุใดนางจึงได้ถูก
ขายให้หอนางโลมได้ แม้ไม่บอกนางก็พอจะเดาได้ เรื่องทัง้ หมดนีต้ อ้ งเป็ น
เพราะเหนียงเหนียงตัวจริงเป็ นแน่ สตรีนางนีจ้ ะร้ายเกินไปแล้ว
“นายท่านได้โปรดปล่อยข้าเถอะ ข้าขอร้อง” เสียงนีท้ าให้เหนียงไป๋
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 211

หันมองอย่างรวดเร็ว ในที่สดุ นางก็พบชิวอิง้

“ท่านพี่ ได้โปรดช่วยนาง”
ปกติเรื่องเป็ นวีรบุรุษช่วยสตรีไม่ใช่งานถนัดของเขา คนที่ชอบทา
เรื่องแบบนีค้ ือรุ่ยอ๋องมากกว่า แต่เพราะเป็ นนางขอร้อง ชินอ๋องจึงเดินเข้าไป
ใช้ด าบกั้น ระหว่ า งฝ่ ามื อ ที่ ก าลัง จะประทุษ ร้า ยกับ หญิ ง สาวที่ เ ป็ น เหยื่ อ
ในทันที
“เหตุใดต้องทารุนแรง”
คนของหอนางโลมหันมองแล้วทาสีหน้าไม่พอใจ “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า
อย่ามายุ่ง” จบประโยคคนที่พดู ก็ลม้ สลบบนพืน้ ในทันที คนที่เหลือหันมองก็
ถอยหลังไปฟ้องคนด้านใน
เหนียงไป๋ รีบเข้าไปประคองชิวอิง้ “เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
“ขอบพระคุณฮูหยินมากเจ้าค่ะ” เหนียงไป๋ นา้ ตาคลอเมื่อเห็นสภาพ
ของชิวอิง้ “พวกมันทรมานเจ้าเท่าไร บอกข้ามา”
นา้ เสียงนางเต็มไปด้วยความโกรธ นั่นยิ่งทาให้คนถูกช่วยเหลือรูส้ ึก
แปลกใจ “ไม่ทราบว่าชิวอิง้ เคยพบฮูหยินมาก่อนหรือไม่”
เคยสิชิวอิง้ ข้าเหนียงไป๋ คุณหนูของเจ้าอย่างไรเล่า แม้จะอยากพูด
ไปเท่าไรแต่นางก็พดู ไม่ได้
“เห็นเจ้าแล้วทาให้ขา้ นึกถึงบ่าวของข้าในอดีต เสียดายที่นางต้อง
ตายไปเพราะโรคระบาด”
เหตุผลนีค้ งจะฟั งขึน้ หากว่านางจะเมตตาคนที่พ่ึงพบหน้า แต่ชิน
อ๋องไม่เชื่อ การที่นางวิ่งมาด้วยเพราะเห็นปิ่ นหยกเพียงชิน้ เดียวก็รูแ้ ล้วว่า
สตรีนอ้ ยนางนีค้ งสาคัญกับเหนียงเหนียงไม่นอ้ ย
“พวกเจ้าเป็ นใคร ใหญ่มาจากไหนถึงได้มาขวางงานของข้า”
เสียงสตรีชดุ แดงเดินกรีดกรายออกมาพร้อมกับคนของนางอีกหลาย
212 | จิรัฐติกาล

สิบคน แม่เล้าประจาหอนางโลมมองคนที่บงั อาจหาญกล้ามาก่อเรื่องถึงที่น่ี

ทว่าทันทีท่เี ห็นว่าอีกฝ่ ายแต่งกายด้วยชุดคหบดี นางก็รีบเปลี่ยนท่าทีในทันที
“เรียนนายท่าน หากท่านต้องการสตรีนางนีโ้ ปรดรอสักครู่ ข้าน้อ ย
จะจัดการให้ รับรองว่าจะถูกใจท่านแน่”
แม่เล้าคนนีต้ าถั่วนัก เห็นอยู่ว่านางอยู่ตรงนีย้ ังจะชักชวนท่านอ๋อง
เข้าไปด้านในเสียอีก เหนียงไป๋ ที่อยากจบเรื่องจึงได้เอ่ยพูดออกมา “ข้าอยาก
ไถ่ตวั นาง”
แม่เล้าหันมองคนพูด ทาสีหน้าลาบากใจ “เอาอย่างไรดี ข้าซือ้ นาง
มาก็จ ริง แต่ . ..” แต่คนขายบอกว่า อย่ าได้ใ ห้นางออกจากหอนางโลมอี ก
เด็ดขาด สีหน้าแม่เล้าแสดงความลาบากใจออกมาชัดเจน
เหนียงไป๋ ใช่คนโง่ นางลุกขึน้ ประคองชิวอิง้ “ท่านพี่ ท่านถนัดแบบ
ไหนวันนีข้ า้ พร้อมสนับสนุน” พูดจบชินอ๋องก็ดึงดาบออกมา ส่วนจงหลุนที่
ตามมาถึงก็มาช่วยระวังให้
อย่าเรียกแบบนัน้ เลย เพราะไม่ถึงหนึ่งเค่อ คนของหอนางโลมก็ถูก
ซัดราบคาบแขนขาหักกันแทบหมด จงหลุนที่มาช่วยยังไม่ทนั ได้ออกแรงทา
ได้เ พียงมองดูตาปริบ ๆ สถานการณ์ก็คลี่ คลายลงเสี ยแล้ว หลัง จากนั้น
ไม่นานพวกเราก็ได้สตรีแปลกหน้ามาร่วมคณะเดินทางด้วยเพิ่มมาอีกคน
และดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก
“เจ้าให้นางกานัลมาดูแลก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของหวางเฟยที่จะต้องลงมือ
ด้วยตัวเอง”
เหนียงไป๋ หันมองเขา อยากจะบอกนะว่าแม้แต่สตรีท่านก็ยังจะหึง
หวงหรือ ชินอ๋องท่านจะหลงนางมากเกินไปแล้ว
“หม่อมฉันทาเองจะดีกว่า”
ชินอ๋องเห็นแบบนัน้ ก็พดู เรื่องที่สงสัยในใจออกมา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 213

“สตรีนางนีเ้ ป็ นอะไรกับเจ้า”
เหนียงไป๋ พูดไม่ออก จะบอกเรื่องราวในอดีตได้อย่างไร แล้วเขาจะ
เชื่อนางไหม นางไม่แน่ใจเลยสักนิด ความสัมพันธ์ท่ีเริ่มจากการโกหกเช่นนี ้
ยิ่งทาให้นางไม่กล้าพูดความจริงเข้าไปใหญ่
“นางเป็ นสาวใช้ท่เี ติบโตมากับหม่อมฉันตัง้ แต่ยงั เยาว์ พวกเราพราก
จากกันตอนที่ทพั ของท่านอ๋อง...” นางละไว้เพียงเท่านัน้ เมื่อเป็ นเช่นนีเ้ ขาจึง
ได้มีสีหน้าที่อ่อนลงกว่าเดิม
“ถ้าเช่นนัน้ หวางเฟยก็จัดการไป เปิ่ นหวางจะออกไปหาของกินมา
ให้เจ้า”
เหนียงไป๋ ยิม้ ขอบคุณ เมื่อแผ่นหลังกว้างหายไปแล้วนางก็หนั มาเช็ด
ตัวสาวใช้ต่อ รอไม่นานนางก็ได้สติ
ชิวอิง้ มองไปยังสตรีตรงหน้า “บ่าวขอขอบคุณฮูหยินมากเจ้าคะ”
“ชิวอิง้ เจ้าจาข้าได้ไหม”
สาวใช้ท าหน้า ขมวดไม่ เ ข้า ใจ ก่ อ นจะได้ยิ น เรื่ อ งประหลาดจาก
ฮูหยินท่านนี ้
“ข้าเหนียงไป๋ อย่างไรเล่า เจ้าจ าข้าได้ไหม เหนียงไป๋ ที่ เจ้าเจอมา
ตลอดสองสามเดือนที่ผ่านมาไม่ใช่เหนียงไป๋ ตัวจริง ข้าต่างหากที่เป็ นคุณหนู
ของเจ้า ชิวอิง้ ”
“บ่าวไม่เข้าใจว่าฮูหยินกาลังพูดเรื่องอะไร”
“ข้าไม่รูห้ รอกว่าเหนียงไป๋ ที่เจ้ารู จ้ กั ทาอย่างไรถึงทาให้พวกเขาเชื่อ
ว่านางยังเป็ นเหนียงไป๋ คนเดิม แต่ขา้ คือเหนียงไป๋ ตัวจริง”
“บ่าวว่าฮูหยินอาจจะสับสน...”
เหนียงไป๋ รู ว้ ่าเรื่องเช่นนีค้ งยากจะเชื่อ จึงตัดสินใจเล่าเรื่องในอดีต
ของตนเองออกไปให้นางฟั ง
214 | จิรัฐติกาล

“เจ้าจาได้หรือไม่ ตอนพวกเราอายุ 8 ขวบ ข้าเบื่อการเย็บปั กถักร้อย

จึงได้ชวนเจ้าหนีออกจากเรือนเพื่อไปดูโคมด้วยกัน ครานัน้ เมื่อกลับถึงเรือน
พวกเรายังถูกทาโทษให้คกุ เข่าอยู่ท่ลี านบ้าน ครึง่ ค่อนคืนกระทั่งโคมไฟสว่าง
เต็มท้องฟ้า พ่อบ้านก็นาขนมมาให้เรากิน”
ชิวอิง้ นา้ ตาไหลริน สะอืน้ จนพูดไม่ออก เกือบสามเดือนที่ผ่านมา
นางพบว่าคุณหนูไม่สามารถจดจาเรื่องราวในอดีตได้เลยหลังจากที่ตกนา้
อีกทั้ง นิสัยของคุณ หนูยัง เปลี่ ยนไปมาก ทั้ง เอาแต่ใจ ถื อตัวและไร้ค วาม
เมตตา ไม่นานนางก็ถกู ขายออกมาเพราะว่าขัดใจอีกฝ่ าย
“ยังมีตอนที่พวกเรา 10 ขวบ ข้ากับเจ้าออกไปวิ่งเล่นที่ตลาด ตอนนั้น
ข้าพลัดหลงกับเจ้า ไม่ นานเมื่ อท่านพ่อพบข้า เจ้าก็ถูกเฆี่ ยนจนลุกไม่ขึน้
หลายเดือน เป็ นข้าที่ทายาให้เจ้า อยู่เป็ นเพื่อนเจ้าไม่ออกไปไหน”
พอเป็ นแบบนีก้ ็ยิ่งทาให้ชิวอิง้ นา้ ตาไหลสะอืน้ หนักกว่าเก่า “คุณหนู
คุณหนูของบ่าวจริง ๆ ใช่ไหมเจ้าคะ” สองนายบ่าวกอดคอกันร่าไห้อยู่ดา้ น
ในรถม้า ก่อนที่เหนียงไป๋ จะเล่าเรื่องทัง้ หมดให้ฟัง ชิวอิง้ ที่ได้ฟังไม่อยากเชื่อ
ว่าจะมีเรื่องเช่นนีไ้ ด้
“โชคดีท่ีข้าตื่ นมาแล้วเจอกับชิ น อ๋ อง เขาภายนอกเขาดูเ ป็ น ชาย
หยาบกระด้างไร้ความเมตตา ราวกับปี ศาจไร้ใจ แต่จริง ๆ แล้วเขาเป็ นคนที่
ต้องการความรักมากที่สุด และดีต่อข้ามากกว่าบุรุษที่ขา้ เคยพบเจอมาเป็ น
ไหน ๆ”
ชิ ว อิ ง้ จับ มื อ คุณ หนูข องนางเอาไว้ม่ ัน “บ่ า วรับ รู ้ค วามรัก ได้จ าก
ดวงตาของคุณหนูเจ้าค่ะ”
“ฉะนั้น เรื่องที่ขา้ บอกเขาว่าเจ้าเป็ นบ่าวในเรือนมาก่อนเจ้าก็ ตอ้ ง
จดจ าเอาไว้ให้ดี แม้ว่าจะพบหน้าเหนียงไป๋ ตัวปลอมก็ อย่าได้แสดงพิ รุ ธ
เข้าใจไหม”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 215

“บ่าวเข้าใจเจ้าค่ะคุณหนู”
“ว่าแต่ เหตุใดเหนียงเหนียงถึงได้นาเจ้ามาขายแบบนี”้
ดวงตาชิ วอิง้ เศร้าลง “ตอนที่คุณ หนูกับนายท่านไปชายแดนเพื่อ
ตรวจงานแผ่นดิน คุณหนูพบเข้ากับองค์ชายเฉิ นตี ้ พูดคุยกันไม่นาน คุณหนู
ก็ได้รบั ราชโองการให้แต่งเข้าจวนองค์ชาย วันนั้นองค์ชายมาหาคุณหนูท่ี
เรือน แต่คณ ุ หนูหายไป บ่าวจึงต้องออกไปต้อนรับองค์ชายด้วยตัวเองเพื่อรอ
เวลาให้คณ ุ หนูกลับมา แต่บงั เอิญว่า...”
“เฉินตีท้ ารุม่ ร่ามกับเจ้า”
นางรู น้ ิสยั ของชายผูน้ ีด้ ี ชิ วอิง้ เป็ นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ครัง้ ตอนที่
แต่งเข้าไปยังจวนขององค์ชายแล้ว มีหลายครัง้ ที่เขาพยายามเอ่ยขอนางไป
เป็ นอนุ แต่นางไม่ ยอม แม้แต่ตอนที่พ วกเราใกล้ตายเขาก็ ยัง เลือกชิ ว อิ ง้
เอาไว้เพื่อให้ตวั เองได้สมปรารถนาความใคร่
“เจ้าค่ะ ตอนที่คณ ุ หนูมา พบบ่าวตอนที่องค์ชายกาลังจับมือบ่าวอยู่
พอดี คุณหนูจึงสั่งเฆี่ยนบ่าวแล้วขายบ่าวเข้าหอนางโลม”
“หากไม่เพราะปิ่ นหยกที่ขา้ มอบให้เจ้าในวันเกิดปี ท่ีแล้วถูกข้าพบ
เข้า พวกเราคงไม่ได้เจอกัน” เหนียงไป๋ ส่งปิ่ นหยกให้ชิวอิง้ เมื่อนางเห็นมันก็
กลัน้ นา้ ตาไว้ไม่อยู่อีกครัง้
“คุณหนูของบ่าว บ่าวดีใจเหลือเกินที่ได้เจอคุณหนู” เสียงสะอืน้ ของ
สองนายบ่าวดังอยู่หลายเค่อจึงได้หยุดลงเมื่อพวกนางได้ยินเสียงคล้ายมีคน
ขึน้ รถมา เหนียงไป๋ พยายามทาตัวให้เป็ นปกติก่อนเลิกม่านออกดูจึงได้พบว่า
เป็ นชินอ๋องนั่นเอง “หากพวกเจ้าคุยกันเสร็จแล้วก็ลงไปกินอาหารก่อนเถอะ
ส่วนเจ้า เจ้าชื่อว่าอะไร”
ชิวอิง้ รีบคุกเข่าโขกหน้าผากลงกับพืน้ “หม่อมฉันชิวอิง้ เพคะ”
“ด้านนอกมีขันทีช่ือเสี่ยวอี ้ เขาจะช่วยดูแลเจ้าต่อ” พูดจบคนหวง
216 | จิรัฐติกาล

เมียก็เข้ามาประคองนางลงจากรถม้าเพื่อไปกินอาหารด้านในบ้านพัก ทาให้
นางรูว้ ่ารถม้าเคลื่อนตัวมาถึงที่พกั นานแล้ว
“แล้วพวกเขาไปไหนเพคะ” พวกเขาที่ว่าก็คือ รุ่ยอ๋องและองค์หญิง
เจี่ยฟาง
“เปิ่ นหวางให้พวกเขาเข้าวังไปแล้ว” ดีจริงเชียว เกือบเดือนมานีน้ าง
แทบจะเห็นหน้าองค์หญิงเจี่ยฟางจนเบื่อหน้าแล้ว นางนัน้ ทางสารพัดเพื่อ
เข้าหาเขา แต่ชินอ๋องเองก็จิตใจแข็งดั่งหินผา ไม่ว่าอีกฝ่ ายจะทาอย่างไงเขา
ก็ยงั ยังคงนิ่งสนิทอย่างที่เขาเคยบอกนาง
“หัวใจเปิ่ นหวางมีให้แค่ครัง้ เดียว หากถูกเหยียบย่าไปแล้ว ไม่ว่าใคร
ก็อย่าหวังจะได้เหยียบเป็ นครัง้ ที่สอง” เขาตัดขาดไม่เหลือเยื่อใย นั่นยิ่งทาให้
นางเชื่อใจเขามากยิ่งกว่าเดิม
เหนียงไป๋ มองหาอาหารบนโต๊ะ อยู่ ๆ ท้องนางก็เริ่มรูส้ กึ หิวขึน้ มา แต่
พอเงยหน้ามองเห็นนางกานัล ที่อยู่ด้านข้าง นางก็เริ่มหมดอารมณ์อ ยาก
อาหารในทันใด หยวนเหยาข้าเล่นกับเจ้ามานานแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องจบ
เรื่องสักที
“อาหารมือ้ นีเ้ จ้าเป็ นคนเตรียมหรือหยวนเหยา”
“เพคะหวางเฟย หม่อมฉันเตรียมทุกอย่างเองทั้งหมด” ดีจริงเชียวมี
คนสารภาพแล้ว เจ้าจาคาเอาไว้ให้ดีนะหยวนเหยา
เก้าอีถ้ ูกเลื่อนออกโดยชินอ๋อง ก่อนเขาจะเข้ามาประคองนางให้น่ งั
ลงแล้วคาสั่ง “ออกไปให้หมด” เขาอยากจะกินข้าวกับนางเพียงสองคน
เหนียงไป๋ ก็ยิม้ อย่างยินดี รอเพียงไม่นานห้องที่เต็มไปด้วยผูค้ นก็เหลือเพี ยง
พวกเขาสองคน
เหนียงไป๋ จับตะเกียบคีบอาหารใส่จานเขา “อันนีน้ ่าอร่อยนะเพคะ”
แต่เขากลับนิ่ง เอนใบหน้ามองนาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 217

“เปิ่ นหวางอยากให้หวางเฟยป้อนให้”
หากเป็ นเมื่อก่อนนางคงฝื นใจทา แต่ตอนนีไ้ ม่ใช่อีกแล้ว เหนียงไป๋
ลุกขึน้ ไปนั่งตักเขาจากนัน้ ก็คีบอาหารป้อนให้อย่างเอาใจ ยามเมื่อหน้ากาก
ถูกปลดออกมา พวกเราก็เหมือนสามีภรรยาที่พร้อมจะเปิ ดใจให้แก่กนั
“หากท่านอ๋องไม่ถอดหน้ากาก หม่อมฉันคิดว่าชายที่อยู่ในหน้ากาก
คงไม่ใช่ท่านอ๋องเป็ นแน่”
“เหตุใดเจ้าคิดเช่นนัน้ ”
“ท่านอ๋ องในตอนแรกที่หม่ อมฉันพบนั้นเหมื อนปี ศาจที่เอาแต่ ใ จ
ข่ ม ขู่ ข่ ม เหงน ้า ใจหม่ อ มฉั น จนแทบจะเอาตัว ไม่ ร อด แต่ ต อนนี ้ดู ท่ า นสิ
กลายเป็ นคนหวงเมีย อ่อนโยน พร้อมจะสูร้ บกับทุกคนเพื่อหม่อมฉัน เพียง
เท่านีห้ ม่อมฉันก็คิดว่าตัวเองฝันไปแล้วเพคะ”
“เปิ่ นหวางร้ายกับทุกคนก็จริง แต่ไม่ใช่กบั คนที่เปิ่ นหวางรัก ไม่คิดว่า
สตรีในวันนัน้ จะสามารถกุมใจเปิ่ นหวางได้เช่นกัน เปิ่ นหวางประเมินเจ้าต่า
ไปจริง ๆ”
นางต้องเล่นตัวมากขนาดไหนกว่าเขาจะยอมรับ หากนางยอมขึน้
เตียงกับเขาตั้งแต่แรกเขาก็คงเห็นนางเป็ นเพียงสตรีน่าราคาญ มีไว้เพียง
สาเร็จความใคร่เท่านัน้ หาได้รกั นางอย่างทุกวันนีไ้ ม่
อันว่ามารยาหญิงหากใช้ให้ถูกที่ถูกเวลานางก็จะได้รบั ผลตอบแทน
ที่ลา้ ค่ามากยิ่งกว่าสิบเท่าตัว “ท่านอ๋องก็ชมหม่อมฉันมากไปแล้วเพคะ” และ
ดูเหมือนหากว่าพวกเรายังคุยกันอยู่เช่นนีก้ ็คงจะกินอาหารมือ้ นีไ้ ม่เสร็จแน่
นางหันมาป้อนอาหารให้เ ขา ผลัดกันรับผลัดกันป้อนจนเสียงแห่ง
ความสุขดังไปถึงด้านนอก
ฟงลี่ ท่ียืนมองไปยังหยวนเหยาที่หน้าเขียวหน้าดาสลับไปมาเสีย
หลายรอบแล้วก็ได้แต่ถอนใจ
218 | จิรัฐติกาล

“เจ้าไปเตรียมของหวานให้ท่านอ๋องกับหวางเฟยไว้ให้พร้อม คิดว่า
ไม่ถึงครึง่ ชั่วยามพวกเขาคงกินเสร็จ”
หยวนเหยาก้มหน้ารับคา สีหน้าบอกบุญไม่รบั อย่างเหลือทน เขาที่
กลายเป็ นคนแล้วสะดวกในการช่วยเหลือนางมากยิ่งกว่าเดิมมาก “หากเจ้า
ทาสาเร็จก็ช่วยข้าบ้าง จงหลุนคุยกับข้าไม่ถึงสามคาด้วยซา้ ” ฟงลี่เอ่ยด้วย
ความน้อยเนือ้ ต่าใจ ส่วนคนด้านในนัน้ อยากจะสมนา้ หน้านักแต่สดุ ท้ายก็ได้
แต่รีบปลอบอีก ฝ่ ายในใจ “ได้ ๆ ข้าจะช่ วยเจ้า จับเจ้าสองคนขัง ในห้อ ง
สักสองวันสองคืนดีไหม”
ฟงลี่หนั ไปค้อนคนด้านใน แต่ในใจก็ยงั อดที่จะคิดเห็นดีเห็นงามกับ
ความคิดนัน้ ไม่ได้เช่นกัน

หยวนเหยาเดินไปยัง ห้องครัว มองไปยัง ถาดของหวานตรงหน้า

จะรักให้ตายจนไม่แบ่งผูใ้ ดใช่ไหม นางหันมองซ้ายมองขวาก่อนหยิบห่อยา
ขึน้ มาเทใส่ลงไปในถ้วยของหวานก่อนจะถือออกไปด้านนอก
เมื่อถึงหน้าห้องอาหาร ฟงลี่ท่ียืนอยู่หน้าประตูก็ยกมือขึน้ ขวางก่อน
จะใช้เข็มเงินทดสอบพิษในอาหาร หยวนเหยามองถ้วยของหวานตรงหน้า
ยาที่ น างใส่ คื อ ยาปลุก ก าหนั ด ที่ ไ ร้ร สชาติ ไม่ อ าจตรวจพบได้ง่ า ยดาย
เมื่อเห็นว่าเข็มเงินไร้ซ่งึ ปฏิกิรยิ าก็ยิ่งทาให้นางใจชืน้
ฟงลี่มองนางที่ยมิ ้ อย่างผูม้ ีชยั ก็นึกขาในใจ “เข้าไปได้”
เมื่อเข้าไปนางก็วางถาดของหวานลง ตัง้ ใจใจถ้วยของหวานที่นาง
ใส่ยาปลุกกาหนัดลงไปลงตรงหน้าท่านอ๋อง ส่วนของหวางเฟยเป็ นยานอนหลับ
เหนียงไป๋ หยิบถ้วยของหวานขึน้ มากิน ดวงตาหันมองชินอ๋อง หาก
เดาไม่ ผิ ดหยวนเหยาคงวางยาท่านอ๋ อง ส่วนนางคงถูกวางยานอนหลับ
แต่นางได้ให้ฟงลี่เปลี่ยนยาของนางออกไปแล้ว
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 219

เมื่อนางกินของหวานเข้าไปได้สองคา อยู่ ๆ นางก็รูส้ ึกมวนในท้อง

จากนัน้ ไม่นานก็
“หวางเฟย!” เสี ย งท่ า นอ๋ อ งร้อ นรนทัน ที ท่ี เ ห็ น ชายาของตนเอง
กระอักเลือดออกมาคาโต เร่งเรียกคนด้านนอกให้เข้ามา ขณะที่แขนก็กอด
ร่างของเหนียงไป๋ แน่น ทว่าคนที่เพิ่งจะถูกพิษกลับร้องตะโกนด่าทอฟงลี่อยู่
ในใจ
“เจ้าเอาอะไรให้ขา้ กินกันฟงลี่!!!?”
“สตรีหนอสตรี เจ้าจะให้เขากินยากาหนัดแล้วตัวเองก็ช่วยเขา แผน
เพียงนีส้ ตรีอย่างหยวนเหยาจะถูกลงโทษสักเท่าไหร่กนั เชียว เจ้าลองคิดดูสิ
หากเจ้าเป็ นอะไรไปคิดว่านางจะยังมีชีวิตรอดอยู่อีกหรือ”
“ไอ้แมวบ้า!!” เสียงนางก่นด่าในใจ
แต่ใบหน้านางกลับซีดเผือดหันไปอ้อนท่านอ๋อง
“เพราะนาง...เป็ นเพราะนาง” มื อบางชีไ้ ปยัง หยวนเหยาจากนั้น
ก็เป็ นลมหมดสติไป
คนที่แกล้งสลบเพราะยาแมวบ้าตอนนีไ้ ด้ยินเสียงรอบด้านชัดเจน
“นานางไปเฆี่ยนหน้าลานบ้าน หากไม่สนิ ้ ลมอย่าได้หยุดมือ!”
เขาก็ยังคงเป็ นชินอ๋อง จะให้หยวนเหยาตายง่าย ๆ ได้เช่นไร มัน
ไม่สมกับสิ่งที่นางกระทาหรอก ดังนัน้ นางจึงทาทีเป็ นนอนสลบ ฟั งเสียงญาติ
แสนดีรอ้ งอย่างเจ็บปวดตลอดทัง้ คืน
220 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 221

แสงตะวันของวันใหม่มาเยือน ยามเมื่อนางลืมตาขึน้ มาอีกครัง้ เสียง

ร้องของหยวนเหยาก็เงียบไปแล้ว ที่จริงแล้วนางไม่อยากทากรรมในชาตินีอ้ ีก
แต่ในเมื่ออีกฝ่ ายมายุ่งกับคนของนางก่อน นางก็คงไม่อาจจะนิ่งดูดายทาตัว
เป็ นคนดีได้
ภพชาติก่อนได้ให้ประสบการณ์นางแล้วว่าหากเราเดิ นลา้ คนอื่นไป
ก้าวหนึ่ง เราก็จะไม่เป็ นคนที่ตกหลุมพราง แต่จะเป็ นเราเองที่เป็ นนายพราน
ล่าเหยื่อ
เมื่อนางลืมตาขึน้ มาก็พบว่าชินอ๋องยังคงรัง้ อยู่ขา้ งกายนางไม่ห่าง
เพียงเท่านีน้ างก็สขุ ใจแล้ว แม้งิว้ ก่อนหน้านางจะมีสว่ นทาให้เกิดขึน้ ก็ตาม
“เหนียงเหนียง เจ้าฟื ้ นแล้ว”
ชินอ๋องที่กุมมือนางอยู่รีบเรียกหมอให้เข้ามาดูอาการของนางทันที
หมอที่ ถู ก ลากมา...ไม่ สิ ต้อ งเรี ย นอุ้ม ตัว มาตอนนี ้ก าลัง ตัว สั่น เทา เรื่ อ ง
ของเรื่องก็คือเขาที่กาลังนั่งคัดแยกสมุนไพรดี ๆ ก็มีบุรุษชุดดาบุกเข้ามาถึง
222 | จิรัฐติกาล

หลังบ้าน จากนัน้ ก็อมุ้ เขามาที่น่ี ซึ่งเมื่อเขาลืมตาขึน้ มาก็พบว่าคนที่จับตัว

เขามาหาได้เป็ นคนธรรมดาไม่ แต่กลับเป็ นถึงบุรุษนักสงครามที่ทุกแคว้น
ต่างหวั่นเกรงอยู่ในขณะนี ้
...ชินอ๋องแห่งแคว้นหลวนหลี
“ท่านอ๋องกระหม่อมขอมือนางหน่อยพ่ะย่ะค่ะ” เขาจับมือไม่ปล่อย
เช่ น นี ้ หมอเช่ น เขาจะจับ ชี พ จรที่ ไ หนได้ ใบหน้า ภายใต้ห น้า กากเงิ น นั้น
หันมองท่านหมอ รังสีสงั หารกดดันที่ถูกส่งออกมานัน้ ทาเอาเม็ดเหงื่อของคน
เป็ นหมอผุดออกมา “รีบตรวจ” สิน้ คา มีหรือที่เขาจะกล้าชักช้าอีก คนเป็ น
หมอรีบหยิบผ้าขึน้ มาวางคลุมข้อมือสตรีนางน้อย ก่อนที่นิว้ มือจะวางลงบน
ผ้าเพื่อคลาชีพจรเพื่อวิเคราะห์อาการของคนถูกพิษ ชีพจรของนางเต้นแปลก
ประหลาด เมื่อคืนตอนที่เขาตรวจครัง้ แรกอาการหนักถึงขัน้ เป็ นตายเท่ากัน
แต่เ หตุใดเพียงชั่ว ข้า มคืน อาการของนางกลับสามารถกลับมาเป็ น ปกติ
เหมือนราวไม่เคยถูกพิษได้
“กระหม่อมวิเคราะห์อาการแม่นางดูแล้ว กินยาอีกไม่เกินสามราตรี
อาการก็จะดีขึน้ พ่ะย่ะค่ะ” แม้จะเป็ นข่าวดี ทว่าทันทีท่ีพูดจบประโยคดาบ
ก็กลับถูกพาดลงมาลาคอในทันที
“เหตุใดเจ้าพูดกลับไปกลับมา เมื่อคืนบอกว่านางอาจไม่สามารถอยู่
พ้นคืนนี ้ มาตอนนีบ้ อกไม่เป็ นอะไร จงหลุนเจ้าพาหมอเช่นนีม้ าจากที่ไหน
นาออกไปประหารทิง้ เสียให้พน้ หน้าเปิ่ นหวางเดี๋ยวนี!้ ”
“ท่านอ๋องโปรดใจเย็นก่อนเพคะ” เหนียงไป๋ รีบเอ่ยห้าม ในใจก็ก่นด่า
แมวบ้าที่ให้นางค่อย ๆ หายก็ไม่ได้ เสียงฟงลี่ยงั ประท้วงในใจ
“ถ้าเจ้าหายช้าแล้วเจ้าจะไปร่วมงานในวังหลวงพรุง่ นีไ้ ด้อย่างไรเล่า”
นางไม่ ด่ า แล้ว ก็ ไ ด้ แต่ ต อนนี ้ต้อ งหาวิ ธี รัก ษาชี วิ ต ของหมอผู้นี ้
เสียก่อน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 223

“ท่านอ๋องเพคะ โปรดใจเย็นก่อน ที่หม่อมฉันอาการดีขึน้ อาจเป็ น

เพราะตัวยาที่หยวนเหยาใส่ลงไปไม่มากพอ หม่อมฉันจึงได้ดีขึน้ เป็ นเช่นนี ้
ไม่ดีหรือเพคะ หรือพระองค์ไม่อยากให้หม่อมฉันเป็ นเหมือนเดิม”
นา้ เสียงนางเต็มไปด้วยความน้อยเนือ้ ต่าใจ เสียงหมอที่ถูกลากไป
เกือบถึงนอกประตูถึงกับร้องสะอืน้ ไม่นานก็ได้ยินคาสั่งใหม่
“ปล่อยท่านหมอก่อน” แม้จะพูดแบบนัน้ แต่ดวงตาของเขาก็ยังมอง
นางที่เ อ่ยต่ อ “ดีไ ม่ ดีอาจจะเพราะยาที่ท่านหมอจัดให้หม่อมฉันก็เป็ นได้
ตอนนีห้ ม่อมฉันยังไม่หายดี ยังต้องให้ท่านหมอช่วยรักษาอาการต่อนะเพคะ
หากพระองค์ตดั คอท่านหมอแล้วใครจะช่วยรักษาหม่อมฉันต่อล่ะเพคะ”
นางเสียนา้ ลายไปเยอะถึงเพียงนีแ้ ล้วท่านควรจะใจเย็นลงได้แล้ว
พอโกรธแล้วก็ลากคนไปตัดหัวเช่นนี ้ ไม่รูเ้ มื่อไหร่จะสามารถแก้นิสยั นีไ้ ด้ พอ
เห็นเขายังนิ่งอยู่เช่นนัน้ นางก็ได้แต่แกล้งทาเป็ นไอชุดใหญ่ ท่านอ๋องจึงได้รีบ
เรียกท่านหมอให้กลับมา
“ดูนางเร็วเข้า รักษานางให้ดีเหมือนที่เจ้ารักศีรษะตัวเอง”
ไม่ตอ้ งขู่แล้ว ดูสีหน้าก็รูว้ ่าหมอผู้นีห้ วาดกลัวขนาดไหน นางจะขาก็
ขาไม่ออก ได้แต่มองสีหน้าที่ซี ดราวไก่ตม้ ของท่านหมอ รอคอยท่านหมอ
ตรวจให้เสร็จเขาก็รีบขอตัวเพื่อไปเตรียมยาให้
ตอนที่เขาออกไปนางเหมื อนได้เห็นฝุ่นฟุ้ง ลอยตามฝี ก้าวของเขา
ไปด้วย ดูท่าแล้วคงหาคนที่อยากจะอยู่กบั เขายากจริง ๆ
“ท่ า นอ๋ อ งควรเลิ ก ท านิ สัย แบบนี ้น ะเพคะ ไม่ เ ช่ น นั้น แล้ว คนดี ๆ
ที่ไหนจะมาช่วยพวกเราล่ะเพคะ”
“ทุกสิ่งทุกอย่างใช้เพียงดาบก็สามารถจัดการได้เรียบร้อย ไม่เห็น
ต้องพูดมากให้เปลืองนา้ ลาย”
“ใช้ดาบขู่อย่างที่พระองค์ทากับหม่อมฉันหรือเพคะ หากหม่อมฉัน
224 | จิรัฐติกาล

ไม่มีใจ คิดว่าทุกวันนีจ้ ะยังอยู่กบั พระองค์อีกหรือ” เหนียงไป๋ กุมมือเขาไว้

“การขู่อาจทาให้เขายอมอยู่รบั ใช้เรา แต่ความภักดีเองก็ไม่อาจจะ
ได้รบั กลับมาเช่นกัน ยามใดเมื่อเขามีโอกาส เขาก็อาจหันดาบเข้าเราแทน
แต่ถา้ พระองค์ให้ความเมตตาความจริงใจเพื่อซือ้ ใจพวกเขา ยามเมื่อถึงยาม
คับขันหม่อมฉันเชื่อว่าพวกเขาคงพร้อมใจเข้ามาช่วยพระองค์มากกว่าหันมา
หักหลังพระองค์นะเพคะ”
“เจ้ากาลังสอนเปิ่ นหวางให้มีเมตตา เจ้าคิดว่าปี ศาจอย่างเปิ่ นหวาง
จะสามารถทาได้หรือ”
“หม่อมฉันคิดว่าพระองค์ทาได้เพคะ” แม้อาจจะต้องใช้เวลาอยู่บา้ ง
ก็ตาม
เสียงคนเดินเข้ามาในห้องทาให้ทั้งสองคนต้องหยุดมอง เป็ นองค์
หญิงเจี่ยฟางที่ออกจากวังมา คงได้ยินข่าวว่านางบาดเจ็บปางตาย ท่าทาง
คงจะรีบมาแสดงความห่วงใยเพื่อปลอบสามีนางเป็ นแน่
“ข้าได้ข่าวว่าเจ้าเจ็บหนัก แต่ดแู ล้วนางคงไม่ได้เป็ นอะไรมากกระมัง
พี่เฟยเยี่ยถ้าเช่ นนั้น ออกมาด้า นนอกสัก ครู่เ ถอะ ข้ามี ธุ ระจะพูดกับ ท่ า น
สักหน่อย”
ดูมือที่เขากุมมือนางเอาไว้ก็รูแ้ ล้วว่าไม่อยากจะออกไป องค์หญิง
เจี่ยฟางจึงพูดด้วยนา้ เสียงติดราคาญ “ธุระนี่สาคัญสาหรับแคว้นหลวนหลีมาก
หากท่านพี่ไม่ออกไปข้าจะได้ส่งข่าวให้เสด็จพ่อทราบด้วยตนเอง” จากนั้น
ก็หนั หลังเดินไปรอยังศาลาริมนา้ หน้าบ้าน
ชินอ๋องหันมองนางอีกครัง้ เหนียงไป๋ จึงได้รีบเอ่ย “พระองค์รีบไป
เถอะเพคะ หม่อมฉันไม่หายไปไหนหรอก”
เขาเดินออกไปแล้ว ถามว่าออกไปตอนไหนก็คงต้องตอบว่ากว่ าเขา
จะออกไปได้ก็ตอ้ งรอให้ผ่านไปถึงสองเค่อจึงได้ยอมออกไป คาดว่าองค์หญิง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 225

คงไฟลนจนแทบจะนั่งไม่อยู่แล้วกระมัง
เมื่อเขาออกไปนางก็หนั มองอีกสองคนที่ยงั คงรัง้ อยู่ในห้อง ฟงลี่และ
ชิวอิง้
ชิวอิง้ รีบวิ่งเข้ามาจับมือของนางเอาไว้ “คุณหนูเป็ นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
“ข้าไม่เป็ นไร ฟงลี่ไม่ได้บอกเจ้าหรือ”
คนที่รูค้ วามลับหันมองฟงลี่แล้วส่ายหน้า เป็ นฟงลี่เองที่พดู ให้นางฟั ง
“หากข้าเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าเจ้าถูกพิษลวง แล้วคราวนีใ้ ครจะเชื่อว่า
เจ้าถูกพิษจริง ให้นางไม่รูน้ ่ะดีแล้ว เจ้ารู อ้ ะไรไหมคนที่รอ้ งไห้ปานญาติเสีย
เสียงดังทั่วเรือน ก็มีแค่นางคนเดียวเลย”
นางควรจะดีใจหรือเสี ยใจดีนะ “ข้าไม่เป็ นไรแล้วชิวอิง้ ” ว่าพลาง
ก็อดไม่ได้ท่จี ะยกมือขึน้ แตะแก้มของอีกฝ่ ายเบา ๆ ความรักความผูกพันของ
พวกเรายากที่จะบรรยายได้จริง ๆ
“ว่าแต่หยวนเหยาเป็ นอย่างไรบ้าง”
ฟงลี่ยังคงถือดี นั่งลงบนเก้าอีร้ ินชาให้ตนเองอย่างสบายอารมณ์
แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึน้ ให้ฟัง
“หากเจ้าไม่ได้หมดสติไปก่อน เจ้าอาจได้ยินเสียงโหยหวนราวสุนัข
ข้างถนนของนาง ท่านอ๋องสั่งให้คนเฆี่ยนนางกลางลาน พอนางหมดสติก็
สาดนา้ เกลือเพื่อให้ฟื้นสติ วนเวียนอยู่แบบนีห้ ลายรอบจนนางสิน้ ใจ”
เขาก็ยังคงเป็ นเขา “นั่นยังไม่เท่าไหร่ เจ้ารู ไ้ หมว่าเขาทาอย่างไรกับ
ร่างของนาง ข้าให้เจ้าเดา”
ถ้าเป็ นชินอ๋องจะทายังไง นางคิดว่านางพอจะเดาได้อยู่ “เขาคงสั่ง
ให้นาร่างของนางออกไปนอกเมือง โยนทิง้ แถวสุสานแล้วปล่อยให้หมาป่ า
กัดกินจนไม่เหลือกระมัง”
เสียงตบมือจากฟงลี่ดงั ขึน้ “สมแล้วที่เป็ นหวางเฟยของเขา”
226 | จิรัฐติกาล

นางจะคิดว่านัน้ เป็ นคาชม

“ตอนนีก้ ็จัดการไปแล้วหนึ่ง เหลือองค์หญิงเจี่ยฟาง เจ้าจะกาจัด
นางในครัง้ นีท้ ีเดียวเลยไหม”
เหนี ย งไป๋ ครุ่น คิ ด “ถ้า ข้า สามารถจัด การทั้ง เหนี ย งไป๋ ตัว ปลอม
เฉิ น ตี ้ และองค์ห ญิ ง เจี่ ยฟางในคราวเดี ย วกันได้ก็ ค งจะดี อ ย่ า งที่ เจ้าพูด
แต่แผนที่วางไว้ก็ตอ้ งรัดกุมกว่าเดิมจะพลาดหรือออกนอกทางอีกไม่ได้”
นางหัน ไปทางฟงลี่ ใช้ส ายตาอาฆาตมองคนที่ ว างยานางโดย
ไม่บอกไม่กล่าว
“รูแ้ ล้วข้าจะไม่ทาอะไรโดยที่ไม่บอกให้เจ้ารู อ้ ีก ไปเถอะชิวอิง้ ปี ศาจ
กาลังมาแล้ว”
“ฟงลี่เรื่องที่ขา้ ให้เจ้าจัดการ...”
“ข้ารูแ้ ล้วเจ้าไม่ตอ้ งยา้ ไปชิวอิง้ ”
ชิวอิง้ ลุกขึน้ เดินตามหลังฟงลี่ออกไป ส่วนเหนียงไป๋ ก็หลับตาลงนอน
ราวไม่ มี อะไรเกิดขึน้ ชิ นอ๋องที่ก้าวเท้าเข้ามาจึ งพบเพียงความสงบเงียบ
เท่านัน้ “พวกเจ้าออกไปให้หมด”
“เพคะ พ่ะย่ะค่ะ” สองคนที่อยู่ในห้องรีบออกไปตามคาสั่ง
เมื่ อเสี ยงประตูปิ ดลงเขาก็เ ดิ นเข้ามาหานาง “เจ้าหลับแล้ว หรื อ
เหนียงเหนียง”
คนแกล้ง หลับ ลื ม ตาขึ น้ มามองคนพูด ในทัน ที “รู ้ว่ า หม่ อ มฉัน ยัง
ไม่หลับก็ยงั แกล้งถาม หากหม่อมฉันไม่พดู พระองค์จะลงโทษอย่างไรเพคะ”
“คงจูบลงโทษคนแกล้งหลับกระมัง”
เหนียงไป๋ ยิม้ เต็มแก้มให้เขา “หม่อมฉันยังป่ วยนะเพคะ”
คนพูดล้ม ตัวลงนอนข้างนาง จากนั้นก็ดึง นางเข้ามากอดไว้แน่น
ใบหน้าคมก้มลงจูบหน้าผากของนางนิ่งนาน ครู่หนึ่งจึงได้เอ่ยออกมา “เมื่อ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 227

คืนตอนที่เจ้าหมดสติไป เปิ่ นหวางเป็ นห่วงเจ้าแทบคลั่ง รูห้ รือไม่”

นางเชื่อว่าเขาจะเป็ นแบบนัน้ “เปิ่ นหวางเคยสัญญาว่าจะดูแลเจ้า
ให้ดี แต่เรื่องก็ยงั เกิดขึน้ จนได้ ต่อไปนีเ้ จ้าจะทาอะไรก็ตอ้ งระวัง รูไ้ หม”
“หม่อมฉันเข้าใจเพคะ”
“ได้มีเจ้าอยู่ในอ้อมกอด ได้รบั รูค้ วามอบอุ่นจากกายเจ้า เปิ่ นหวางก็
ไม่ตอ้ งการอะไรแล้ว”
นา้ ตานางไหลรินโดยไม่ รูต้ ัว เพียงความรู ส้ ึกและสัม ผัสเรีย บง่ าย
เพียงเท่านีก้ ็ทาให้พวกเรามีความสุขแล้ว หรือนางจะปล่อยวางความแค้น
แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ดี
“พรุง่ นีม้ ีงานเลีย้ ง เจ้ายังไปได้ไหม”
“หม่อมฉันไหวเพคะ จะปล่อยให้สามีไปเพียงลาพังได้เช่นไร”
คนถูกเรียกว่าสามีกม้ มองนางอีกครัง้ “เปิ่ นหวางชอบที่เจ้าเรียกว่า
สามี”
เหนียงไป๋ ยกยิม้ ให้เ ขาเช่ นแล้วเอ่ยหยอกเล่นกลับไป “ถ้าเช่ นนั้น
หม่อมฉันก็ตอ้ งเรียกพระองค์ว่า ท่านพี่ ส่วนท่านอ๋องก็เรียกหม่อมฉันว่า...”
“น้องหญิ ง ” นางเผยยิม้ กว้างจนแก้ม แทบปริ เอ่ยเรียกกลับเสียง
หวาน “ท่านพี่”
ค าเรี ย กเรี ย บง่ า ยเช่ น นี ้น างปรารถนามานานแล้ว ยามเมื่ อ เขา
เรียกชื่อนาง ไม่ว่าจะเป็ นฐานะหรือชาติตระกูลนางก็พร้อมที่จะปล่อยวางลง
ได้ทกุ เมื่อ
“เช่นนัน้ ไม่กวนน้องหญิงแล้ว เจ้ารีบนอนเถอะ”
“เจ้า ค่ ะ ท่ า นพี่ ” สองคนหยอกล้อ กัน ไปมาหลายรอบก่ อ นที่ จ ะ
หลับตาลงเข้าสูห่ ว้ งนิทราไปพร้อมกัน
228 | จิรัฐติกาล

บนถนนเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยผูค้ น ชิวอิง้ และขันทีตัวปลอมแต่ง

กายด้วยเสือ้ ผ้าสามัญชน มุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่ง หนึ่ง ตามคาบอกของ
เหนียงไป๋ สตรีขีเ้ กียจที่โยนงานมาให้พวกเขา ส่วนตัวเองก็ นอนกอดผูช้ าย
อย่างสบายใจเฉิบอยู่ในห้อง คิดแล้วก็เศร้าใจนัก เขายังไม่ได้คยุ กับจงหลุนเลย
“ท่านฟงลี่ พ วกเราจะไปที่ใ ดกัน” ชิ วอิง้ ที่แต่ง กายด้ว ยชุด สาวใช้
ในมือถือข้าวของอีกหนึ่งตะกร้ามองไปตามมือของฟงลี่ท่ีชีไ้ ปยังร้านหนังสือ
ด้านหน้า
“เดี๋ยวจะมีบุรุษคนหนึ่งออกมา เจ้าก็แค่ทาทีเป็ นเดินชนจนตะกร้า
หล่นพืน้ ก็แล้วกัน”
“แล้วทาไมข้าต้องทาเช่นนัน้ ”
ฟงลี่หนั มองสาวใช้ขา้ งกาย นายบ่าวช่างเหมือนกันจริง ๆ ถึงว่าชาติ
ที่แล้วต้องตายตกตามกันไปอย่างโง่งม
“ข้าบอกให้ทาเจ้าก็ทา อย่าได้ถามให้ม ากความ เขาออกมาแล้ว
ชายสวมชุดสีนา้ เงินนั่น”
ชิวอิง้ มองตามมือของเขาไปก่อนจะถูกผลักให้ออกจากซอยนัน้ นาง
ไม่รูเ้ หตุผลว่าเหตุใดจึงต้องทาเช่นนี ้ แต่ถา้ เพื่อคุณหนูของนาง นางก็เต็มใจ
เมื่อชายผูน้ นั้ เดินออกมานางก็อาศัยจังหวะนัน้ ชนเขาจนตะกร้าหล่นลงบน
พืน้ ถนน
“ข้าน้อยขออภัยเจ้าค่ะ นายท่าน” นางรีบขอโทษก่อนจะก้มลงเก็บ
ของใส่ตะกร้า คนถูกชนเห็นดังนัน้ ก็กม้ ลงมาเพื่อช่วยนางเก็บของ ฟงลี่มอง
ไปยังภาพตรงหน้า องค์ชายสามเป็ นชายที่มีจิตใจเมตตา และเพราะเป็ น
แบบนัน้ เขาถึงได้แพ้องค์รชั ทายาท ชิวอิง้ ที่มีหน้าที่ เก็บก็เก็บไป กระทั่งเหลือ
ของชิ น้ สุด ท้า ยมื อ ของพวกเราสองคนก็ เ อื อ้ มเข้า ไปหยิ บ พร้อ มกัน พอดี
นางเงยหน้ามองชายผูน้ นั้ ก่อนขออภัยอีกรอบ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 229

“ข้าน้อยขออภัย”
องค์ชายสามหัวเราะขา “นอกจากคาว่าขออภัยเจ้าเอ่ยสิ่งใดเป็ นบ้าง”
“ข้าน้อย...” ชิวอิง้ พูดไม่ออก “ขออภัยนายท่า น ข้าน้อยสะเพร่าจน
ทาให้นายท่านเสียเวลา” นางลุกขึน้ แต่ก็ได้เขาเข้ามาช่วยประคองไม่ให้ลม้
อีกรอบ ก่อนจะส่งตะกร้าคืนให้นาง
“พวกเราต่างสะเพร่าทัง้ คู่ดีไหม ข้าเองก็ไม่ทนั ได้มองทางเช่นกัน”
“เจ้าค่ะ” นางรับคาง่ายดาย ไม่ได้คิดโต้กลับ ชิวอิง้ หันมองไปยังซอย
เดิมก็ไม่เห็นฟงลี่แล้ว ขันทีคนนัน้ บอกให้นางชนแต่ไม่ได้บอกว่าให้นางทา
อย่ า งไรต่ อ เช่ น นั้น นางคงสามารถกลับ ไปได้เ ลยกระมัง ...? “ข้า น้อ ย
ขอบพระคุณนายท่าน ถ้านายท่านไม่ถือสาข้าน้อยขอตัวก่อน”
ชิวอิง้ เดินไปได้สองก้าว แต่แล้วเสียงของบุรุษท่านนัน้ ก็กลั บเอ่ยรัง้
นางขึน้ มาเสียก่อน “หากแม่นางไม่มีธุระอันใด ข้าขอเลีย้ งอาหารเป็ นคาขอโทษ
ดีหรือไม่”
นางหันมองเขา นางเป็ นคนชนเหตุใดเขากลับขอเป็ นคนเลีย้ งอาหาร
นาง แล้วนางจะทาเช่นไรดี ฟงลี่ก็ไม่ได้บอกนางเสียด้วย
คนกาลังคิดไม่ตกกว่าจะรูต้ วั ก็ตอนที่ตนเองถูกลากไปยังร้า นอาหาร
ตรงข้ามเสียแล้ว อาหารมากมายตรงหน้านางในตอนนีท้ าเอานางถึงกับปาก
สั่นพูดกับคนเลีย้ งอาหาร
“ข้าน้อยไม่ได้เตรียมเงินมามากขนาดนี ้ นายท่านกินหมดหรือเจ้าคะ”
“ข้าบอกว่าจะเลีย้ งเจ้า เหตุใดเจ้ายังคิดว่าตัวเองจะต้องออกเงินอีก”
“ข้าน้อยกลัวว่าท่านจะมีเงินไม่พอจ่าย”
องค์ชายสามถึงกับหัวเราะร่วน ตัง้ แต่เกิดมาคงมีนางคนเดียวที่บอก
ว่าเขาไม่มีปัญญาจ่ายค่าอาหารเพียงเท่านี ้
“หากว่าข้าทาให้เ จ้า ต้องถูก โยนออกจากร้า น ข้าเผยหยวนคนนี ้
230 | จิรัฐติกาล

สัญญาว่าจะเลีย้ งดูเจ้าไปตลอดชีวิตเลยดีหรือไม่” นางไม่ใช่สตรีท่ีออกเรือน

แล้ว แต่เป็ นสาวที่กาลังโต พอมีบุรุษพูดแบบนีใ้ ส่ นางก็เอาแต่ก้มหน้ากิน
ไม่หยุดปาก
คนที่มองจากด้านล่างเอ่ยเสียงตามลม “อันว่าพรหมลิขิตที่ขีดเอาไว้
แม้วนั เวลาหมุนเวียนเท่าไรก็ยอ้ นกลับมาบรรจบ”
ส่วนตัวเขาเองล่ะ ว่าแล้วอดีตแมวหน้าขนก็ถอนใจ ก่อนจะเดินจาก
ไปตามถนน หวังให้เองได้คลายความเศร้า ทว่าคนเสียใจเดินไปได้เพียงไม่
นานก็เห็นแผ่นหลังคุน้ ตาที่กาลังเดินเข้าหอนางโลมเสียก่อน
องครักษ์จงหลุน!
แมวผูม้ ีใจนิยมตัดแขนเสือ้ หันมองซ้ายขวา ตอนนีเ้ ขาเป็ นบุรุษ ก็คง
มีสิทธิ์เข้าไปได้เช่นกัน เมื่อเป็ นเช่นนีเ้ ขาจึงเดินตามองครักษ์จงหลุนเข้าไป
ด้านใน มองชายหนุ่มที่เดินขึน้ ไปยังชัน้ สองก่อนจะเข้าห้องพักส่วนตัวห้อง
สุดท้ายไป
“หรือว่าเขากาลังจะ...” พอคิดว่าบุรุษที่ตวั เองหมายปองกาลังจะทา
อะไรกับสตรีในหอนางโลมพวกนี ้ ฟงลี่ก็ขนพองไม่ต่างจากแมว จากนัน้ ก็วิ่ง
ไปเกาะหน้าประตูหอ้ งเพื่อแอบฟั งเสียงด้านใน
องครัก ษ์จ งหลุน นั่ง ลงมองสตรี ต รงหน้า ไม่ น านนางก็ ห ยิ บ ของ
บางอย่างออกมาจากอกเสือ้ เขารับมันมาเปิ ด ที่แท้แล้วก็เป็ นจดหมายฉบับ
หนึ่ง เขาก้มลงอ่านเพื่อตรวจเอกสารว่าเรียบร้อยดีไหม ก่อนจะเก็บเข้ากับอก
เสือ้ ของตนเอง
สตรีนางน้อยคิว้ ขมวด ก่อนจะยกมือขึน้ ปิ ดปากให้เขาเงียบแล้วชีไ้ ป
ยังเงาทางด้านนอกห้อง นั่นทาให้องครักษ์จงหลุนหยิบดาบข้างเอวขึน้ มา
กระชับไว้ในมือมั่น
ฟงลี่ท่กี าลังตัง้ ใจแอบฟั งไม่ได้นึกสังหรณ์ใจเลยสักนิดว่าจะเกิดอะไร
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 231

ขึน้ อยู่ ๆ ดาบของคนด้านในก็พ่งุ ออกมาเฉียดข้างแก้มเขาไป มันทาให้แมว

ขนฟูกระโดดหนีออกห่าง กระทั่งเงยหน้าขึน้ มา ดาบก็จ่อคออยู่แล้ว “เสี่ยวลี่
เจ้ามาทาอะไร”
องครักษ์จงหลุนเก็บดาบเมื่ อเห็นว่าเป็ นใคร แต่คนถูกดาบจ่ อ คอ
ยังคงตื่นตระหนก เขาแน่น่งิ ราวกับวิญญาณออกจากร่าง จนกระทั่งองครักษ์
จงหลุนก้มลงโบกมือไปมาตรงหน้าเขานั่นล่ะ จึงทาให้เขาได้สติ
“เจ้ามาทาอะไรตรงนี”้
ฟงลี่เงยหน้าขึน้ มองจงหลุนที่อยู่ใกล้กนั เอ่ยเสียงสั่นตอบเขากลับไป
“ข้ามาทาธุระให้นายหญิง บังเอิญเจอท่านเลยคิดจะแวะมาทักทาย
แต่ท่านกลับใช้ดาบทักทายข้าเสียอย่างนัน้ ”
องครักษ์จงหลุนตบบ่าอีกฝ่ ายก่อนจะจับแขนฟงลี่ให้ลกุ ขึน้ มา อย่า
ถามว่าสภาพของฟงลี่ในตอนนีเ้ ป็ นเช่นไร ในสมองของเขากาลังปรากฏภาพ
แมววิ่งกระโดดโลดเต้นอยู่ในหัว ว่าแล้วเจ้าแม่ เห้ย ฟงลี่ก็เงยหน้าขึน้ เอ่ย
ขอบคุณอีกฝ่ าย “เสี่ยวลี่ขอบคุณท่านมาก”
“อย่าได้เกรงใจเราก็คนกันเอง” องครักษ์จงหลุนหันไปทางสตรีทาง
ด้านหลังพยักหน้าเป็ นเชิงบอกให้นางสามารถไปได้แล้ว จากนั้นจึงพาคน
แอบฟั งเข้าไปด้านใน
“ไหน ๆ ก็มาแล้วร่วมดื่มสุรากับข้าสักหน่อยเถอะ”
ฟงลี่ยิม้ อย่างยินดี เขาในตอนนีเ้ หมือนแมวที่พร้อมยอมนาย ไม่ว่า
อีกฝ่ ายจะให้เขาทาอะไร ฟงลี่ก็ยินดีทาทั้งหมด เขาถึงขั้นเอาแต่ยิม้ อย่าง
เดียวอยู่เช่นนัน้ กระทั่งสุราอาหารถูกนามาวางส่งให้จนเต็มโต๊ะ ฟงลี่ก็รีบ
หยิบสุราขึน้ มารินให้กับผูเ้ ป็ นองครักษ์ ดูจากสีหน้าของอีกฝ่ ายที่เหมือนจะ
ยังเศร้าไม่หายแล้ว...หรือว่าเขาควรจะไปขอสวรรค์ กลับไปเป็ นแมวอีกครัง้
ดี? ว่าแต่ครัง้ นีจ้ ะแลกกับอะไรดีเล่า...
232 | จิรัฐติกาล

“ท่านอย่าได้เสียใจเรื่องเสี่ยวม่านไปเลย ยังไงมันก็ขึน้ สวรรค์ไปแล้ว

หากท่านยังเศร้าเช่นนีม้ นั คงเสียใจ”
“ถึง มันจะเป็ นแมวแต่ก็เ ป็ นแมวที่เชื่ อฟั ง น้อยนักที่ข้าจะเจอแมว
ฉลาดแบบมัน เสี่ยวม่านไม่ใช่แค่แมวแต่เป็ นเพื่อนข้า” คนอยากได้ผู้รูส้ ึก
สานึกผิด ทายังไงถึงจะทาให้เขาลืมเสี่ยวม่านได้นะ
“หากท่านองครักษ์รบั แมวเป็ นเพื่อนได้ ข้าเสี่ยวลี่จะสามารถเป็ น
เพื่อนกับท่านได้หรือไม่”
คนก าลัง ยกจอกสุร าขึ ้น ดื่ ม ชะงัก ก่ อ นตัด สิ น ใจวางจอกลงมอง
ใบหน้าของเสี่ยวลี่อีกครัง้ “หากเจ้าไม่สวมชุดขันที ข้าอาจจะคิดว่าเจ้าเป็ น
สตรี ทัง้ รูปร่างบอบบาง ทัง้ กริยาที่แสดงล้วนแต่เหมือนสตรีทงั้ สิน้ ”
คนถูกเอ่ยใส่เช่นนัน้ ยิม้ รับ “หากท่านคิดว่าข้าเหมือนสตรี ถ้าเช่นนัน้
คืนนีข้ า้ จะปรนนิบตั ิท่านดีหรือไม่”
องครักษ์จงหลุนเงยหน้ามองคนพูดที่ตอนนีก้ าลังลุกขึน้ มายืนข้าง
กายเขาจากนัน้ ก็รนิ สุราส่งให้ “เชิญท่านดื่ม”
ยิ่งเสี่ยวลี่อยู่ใกล้ก็ยิ่งน่ามอง องครักษ์จงหลุนยกมือแตะคางอีกฝ่ าย
“ดู ๆ ไปแล้วนิสยั เจ้าเหมือนแมวตัวนัน้ จริง ๆ”
แมวตัวที่ชอบมาเกาะเกี่ยวเขาตลอดเวลา ยามที่เขาเดินไปทางไหน
แมวขนฟูก็จะรีบวิ่งเร็วรี่ตามมานั่งลงบนตักเขา ไม่รอช้าเขาเกี่ยวเอวคนข้าง
ตัวให้ลงมานั่งบนตักทันที
“หากเจ้าจะปรนนิบตั ิขา้ นั่งอยู่ตรงนัน้ จะปรนนิบตั ิขา้ ได้อย่างไร”
ตอนนีฟ้ งลี่เขินจนแก้มแดง ยกสุราขึน้ ส่งให้เขาอีกครั้ง “จะดียิ่งกว่าหากเจ้า
ป้อนมันให้ขา้ ”
คนเคยเป็ นแมวขนฟูเขินไม่หยุด ยกจอกสุราขึน้ ส่งให้เขา องครักษ์
จงหลุนรับจอกสุรา ทว่าดวงตาของเขากลับไม่แม้แต่จะละสายตาออกจาก
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 233

คนบนตักที่กาลังเขินอายเลยแม้แต่นิด
เมื่อสุราหมดจอกเขาก็เงยหน้าขึน้ พร้อมกับจูบอีกฝ่ าย คนไม่ทันตัง้
ตัวถึงกับตกใจ ทว่าเมื่อรสสุราไหลลงสู่ลาคอ เขาก็คิดว่าการดื่มสุราแบบนีก้ ็
ไม่เลวนัก
234 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 235

เหนียงไป๋ มองไปยังศาลาด้านนอก เจ้าแมวตัวนัน้ เดินก้าววนช้า ๆ

อยู่ตรงนั้นไปมาเกือบสิบรอบเห็นจะได้ อาการเหมือนคนไม่มีสติจนนางที่
เดินออกจากห้องยังสงสัย คิดจะเดินไปถามแต่สายตาดันเห็นสาวใช้ของนาง
อีกคนที่น่งั เด็ดดอกไม้ทีละดอกจนจวนจะหมดต้นอยู่รอมร่อ
วันนีว้ ันอะไรกัน เหตุใดทัง้ สองคนจึงได้มีสภาพจิตใจไม่อยู่กับเนือ้
กับตัวเช่นนี?้
พอนางจะก้าวเดินอีกก้าวก็กลับถูกสวมกอดจากด้านหลัง ชินอ๋อง
หอมแก้มนางฟอดใหญ่ จากนัน้ ก็รบั เสือ้ คลุมกันหนาวมาห่มให้นาง
“อากาศเริ่มหนาวแล้ว ออกไปเช่นนีจ้ ะป่ วยเอาได้”
สายตาของนางมองเขาที่กาลังจับเชือกหมายจะผูกให้ แต่ดแู ล้วนี่คง
เป็ นครัง้ แรกที่เขาทาให้สตรีเช่นนีจ้ ึงได้ไม่ได้คล่องแคล่วเท่าใดนัก “ท่านอ๋อง
จะดีกบั หม่อมฉันมากไปแล้ว”
คนทาดีเงยหน้ามอง “ถือว่าเป็ นคาขอโทษที่เคยทาไม่ดีกบั เจ้าก็แล้วกัน
236 | จิรัฐติกาล

เผื่อว่าเจ้าจะลืมมันไปแล้วให้รางวัลเปิ่ นหวางคืนนี”้
พูดซะยาวสุดท้ายก็วกกลับมาเรื่องเดิม ท่านอ๋องนะท่านอ๋อง
“วันนีเ้ ราต้องไปร่วมงานแล้วใช่ไหมเพคะ”
“อืม”
“แล้วไปยังไงเพคะ”
“ช่วงเย็นจะมีรถม้าจากพระราชวังมารับ ส่วนเรื่องเครื่องแต่งกาย
เปิ่ นหวางเตรียมไว้ให้เจ้าพร้อมแล้ว”
“หม่อมฉันไม่กลัวจะไม่มีชุดใส่หรอกเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันอยาก
พาเสี่ยวลี่กบั ชิวอิง้ ไปด้วย ไม่ทราบว่าจะได้หรือไม่”
ชินอ๋องมองนาง “เหตุใดเจ้าพูดเช่นนัน้ หากเปิ่ นหวางจะพาใครไปก็
ไม่มีใครขัดหรอก”
มีสามีเอาแต่ใจก็ดีเหมือนกัน นางเริ่มจะชอบเขาแล้วสิ นางเผยยิม้
ที่นางตัดสินใจขอพาทัง้ สองคนติดตามไปด้วยก็ด้วยว่าแผนการของนางจะ
ขาดพวกเขาไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด
ตอนนีส้ ติของทัง้ สองคนกลับมาและพวกเขาก็กาลังรอรับคาสั่งจาก
นางอยู่ เหนี ย งไป๋ ที่ เ ห็ น ว่ า เวลายัง เหลื อ อยู่อี ก หลายชั่ว ยามจึ ง อยากจะ
ออกไปยังที่แห่งหนึ่ง
“หม่ อ มฉั น ได้ ยิ น มาว่ า แคว้ น เฉิ น แห่ ง นี ้ มี ส ถานที่ แ ห่ ง หนึ่ ง
เปรียบเสมือนสวรรค์ พระองค์พอจะพาหม่อมฉันไปได้ไหมเพคะ”
ชิ นอ๋องรู ส้ ึกแปลกใจที่เ หนี ยงเหนี ยงรู เ้ รื่ องแคว้น เฉิ น เป็ น อย่ า งดี
กาลังจะหันไปถามจงหลุน เสี่ยวลี่ก็กลับเป็ นฝ่ ายเอ่ยขึน้ มาเสียก่อน
“วัดซานถงบนเขาซานถงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปเตรียมรถม้าให้
เดี๋ยวนี”้
เหนียงไป๋ แปลกใจ เหตุใดฟงลี่จึงได้กระตือรือร้นนัก พอไปถึงเขา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 237

ซานถงนางถึงได้ถึงบางอ้อ เพราะว่าที่แห่งนัน้ มีองค์ชายสามอยู่น่ีเอง ชาย

ผูน้ ีจ้ ะดีเกินไปแล้ว ในวังต่อสูแ้ ข่งขันดุเดือดแต่เขากลับใจเย็นมานั่งฟั งธรรม
อยู่ท่นี ่เี สียอย่างนัน้
นางพบเขาน่ะไม่เป็ นไร ดีเสียอีกที่จะได้พดู คุยกันก่อนพบกันในงาน
แต่การจะพูดคุยเป็ นการส่วนตัวกลับเป็ นเรื่องยากหากว่าเรายังไม่รูจ้ กั กันมา
ก่อน นางจึงส่งสาวใช้ตัวเองไปเมื่อวานเพื่อการพบกันในวันนีจ้ ะได้ราบรื่น
ยิ่งขึน้
“ชิวอิง้ คารวะคุณชาย”
องค์ชายสามมองมายังที่พวกเรา ชิวอิง้ ที่เห็นดังนัน้ จึงได้รีบแนะนา
แต่ไม่ทนั ได้เอ่ยอะไรเขาก็กลับพูดแทรกขึน้ มาเสียก่อน
“เจอกันอีกแล้วนะ ท่านอ๋อง”
คนที่อุตส่าห์วางแผนมาดิบดีหันมองสามีตัวเอง ก่อนหันมององค์
ชายสามทีหนึ่ง หรือว่าสองคนนีร้ ูจ้ กั กันก่อนแล้ว
“ไม่ทราบคุณชายท่านนีค้ ือ...” นางแสร้งทาทีเป็ นไม่รูจ้ กั คนตรงหน้า
เพื่อไม่ให้รา่ งสูงข้างกายสงสัย
“ข้าองค์ชายสามเฉินหลาน ยินดีท่ไี ด้รูจ้ กั หวางเฟย”
สายตาเขาดีนัก มองนางเพียงแวบเดียวก็รูว้ ่านางเป็ นใคร “เหตุใด
ท่านถึงได้ม่นั ใจว่าหม่อมฉันคือหวางเฟย”
อีกฝ่ ายยิม้ แล้วมองไปยังคนที่ยงั คงยืนอยู่ขา้ งนางนิ่ง
“ข้าสัมผัสได้ถึงไอสังหารยามเมื่อมีบุรุษเข้าใกล้ท่าน แม้ว่าดวงตา
ภายใต้หน้ากากและหมวกสานนัน้ จะทาให้ขา้ มองไม่เห็น แต่ขา้ ก็ยงั สามารถ
สัมผัสได้อย่างชัดเจน”
เหนียงไป๋ หันมองชินอ๋อง ท่าว่าเขาคงกาลังคิดว่าจะเก็บนางใส่อก
เสือ้ เอาไว้ไม่ให้ใครได้เห็นเลยกระมัง คิดมาถึงตรงนีน้ างจึงได้ตดั สินใจยกมือ
238 | จิรัฐติกาล

ขึน้ คล้องแขนคนขีห้ งึ แล้วหันมาคุยกับองค์ชายสามต่อ

“หม่อมฉันไม่ทราบว่าองค์ชายชื่นชอบความสงบเช่นนี”้
“อันว่าธรรมะมีอยู่ทกุ ที่ หากจิตใจเราสงบทุกอย่างล้วนเรียบง่าย”
“แต่บางครัง้ การอยู่อย่างเรียบง่ายก็อาจนาภัยมาให้เรา” นางสังเกต
ดวงตาขององค์ชายที่ส่นั ไหว มองนางด้วยความสงสัย
“หากเรารูจ้ กั ระวังตัวก็อาจสามารถป้องกันภัยที่กาลังจะมาเยือนได้
ก็เป็ นได้ หม่อมฉันยังมีท่ีท่ีตอ้ งไปอีก คงต้องขอตัวก่อน ชิวอิง้ เจ้าอยู่สนทนา
กับองค์ชายไม่ตอ้ งตามข้าไป”
ชิวอิง้ คานับรับคา “เพคะหวางเฟย”
สาวใช้ท่ีหันมาสบสายตาองค์ชายอีกครัง้ ก็รีบหลบสายตาก่อนจะ
หยิบของบางอย่างในเสือ้ ออกมามอบให้เขา
“ถุง หอมนีห้ ม่ อมฉันเตรียมเอาไว้เ พื่อขอบคุณเรื่องอาหารเมื่ อวัน
ก่อน แต่หม่อมฉันไม่คิดว่าคุณชาย...” ชิวอิง้ ชะงักลงเล็กน้อยเมื่อพบว่าคา ๆ
นีไ้ ม่เหมาะที่จะใช้เรียกอีกฝ่ ายอีกต่อไป “...ไม่คิดว่าท่านจะเป็ นถึงองค์ชาย”
นางลังเลอย่างเห็นได้ชดั
“ฝี มือปั กเย็บของหม่อมฉันสามัญธรรมดา น่าอายแล้วเพคะ” นาง
ตัดสินใจดึงถุงหอมนัน้ กลับมาไว้กบั ตัว ทว่าอีกฝ่ ายกลับอาศัยความรวดเร็ว
ที่มีมากกว่ารีบดึงเอาถุงหอมนัน้ ไปแล้วผูกเอวเอาไว้ จนคนให้ท่ีเห็นเช่นนัน้
ถึงกับเผลอยิม้ เขินแก้มแดงด้วยความเอียงอาย
ฟงลี่ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ เมื่อคืนตอนที่พวกเรากลับ
มาถึ ง เรื อ นนางก็ ห ยิ บ ผ้า มาปั ก เย็ บ ท าให้เ ขาคิ ด อะไรออก จึ ง ได้แ อบใส่
สมุนไพรในถุงหอมเพื่อป้องกันเหตุการณ์ลว่ งหน้าที่จะเกิดขึน้ ไปด้วย
แมวเจ้าปั ญหาเงยหน้าขึน้ มองด้านบนด้วยแววตาที่อ่อนลง คิดว่า
อีกไม่นานความจริงคงปรากฏเพราะที่เขาช่วยนางก็หาใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็ น
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 239

ลิขิตสวรรค์
องครักษ์จงหลุนที่ยืนอยู่ขา้ งหลังฟงลี่เอ่ยขึน้ “เจ้ากาลังหลบหน้าข้า”
คนเขินทะลุสวรรค์สะดุง้ ตกใจ ครัน้ คิดจะเดินหนีก็กลับถูกเกี่ยวแขน
รัง้ เอาไว้เสียก่อน
“พวกเราต้องคุยกัน”
พอนึกถึงเรื่องคืนนัน้ เขาก็อยากจะเอาหัวชนฝานัก คงเพราะดีใจจน
เสียสติ พอโดนเขาจูบป้อนสุรา ตนเองก็หนีออกมาเสียหน้าตาเฉย
ฟงลี่ถูกดันเข้าต้นไม้ใหญ่ ก่อนมือหนาจะตามเข้ามากัน้ เอาไว้ไม่ให้
เขาหนีไปไหนได้อีก
“บอกมาว่าเจ้าคิดเช่นไร”
จะบอกอย่างไรว่าไม่ว่าจะเป็ นตัวเขาที่เป็ นแมวขันทีลว้ นแล้วแต่หลง
รักบุรุษตรงหน้า แล้วเขาเล่าคิดเช่นไรกับข้ากันแน่
“ข้าแค่ตกใจเท่านัน้ ไม่ได้มีเจตนาจะหนีหรือหลบหน้าท่าน”
“ตกใจ? ไม่มีเจตนาหนี? สรุปแล้วเจ้ารังเกียจข้าหรืออย่างไร”
คนถู ก ถามก าลัง จะอ้า ปากพู ด ก็ ก ลั บ ถู ก จู บ จากบุ รุ ษ ตรงหน้ า
เสียก่อน จงหลุนไม่อาจทนความรูส้ ึกตัวเองได้ ยามเมื่อใกล้เสี่ยวลี่ เขากลับ
รู ส้ ึกเหมือนได้อยู่กับเสี่ยวม่าน ริมฝี ปากของขันทีน้อยคนนีน้ ุ่มนิ่มนัก ยาม
เมื่อเขาสัมผัสลงไปก็ยิ่งทาให้รูส้ กึ ปรารถนามากกว่าเดิม ภายใต้ตน้ ไม้ใหญ่นี ้
คนสองคนพันเกี่ยวความรูส้ ึกต่อกันมากขึน้ ยิ่งกว่าเดิม ยามเมื่อเขาถอนจูบ
ออกก็ได้เห็นแก้มสีแดงระเรื่อจากอีกฝ่ าย
“ข้าจะถือว่านี่คือคาตอบ”
ฟงลี่กม้ หน้าเขินไปไม่ถกู มองบุรุษตรงหน้าที่เดินจากไปแล้ว ส่วนตัว
เองกลับยังคงนั่งงงงันอยู่ท่ีเดิม ข้ายังไม่ได้บอกชอบท่านเลยคนขีต้ ู่ ต่อว่า
เสร็จก็หนั หลังไปทางต้นไม้ใช้เล็บขูดตะกายเปลือกไม้ไปมาอย่างเผลอตัว
240 | จิรัฐติกาล

อันว่าสวรรค์แดนดินเป็ นเช่นไรนางไม่รู ้ รู เ้ พียงแต่ว่าวัดแห่งนีเ้ ป็ น

หนึ่งในความทรงจาที่เจ็บปวดของนางตัง้ แต่เมื่อครัง้ ที่นางตัง้ ครรภ์บุตรของ
เฉินตี ้ เพื่อให้คลอดอย่างปลอดภัยนางจึงจาต้องมาบาเพ็ญกุศลที่น่เี ป็ นเวลา
ถึง 7 วัน 7 คืน
และนั่นนับเป็ นเหตุการพลิกผันครัง้ ยิ่งใหญ่ บิดาของนางถูกใส่รา้ ย
วังหลังถูกแย่งอานาจ บุตรในครรภ์คลอดก่อนกาหนดและไม่อาจมีชีวิตรอด
เหนียงไป๋ เดินจนสุดบันได มองไปยังต้นไม้ใหญ่ท่ีอยุ่ตรงหน้า ใต้ตน้ ไม้ตน้ นี ้
เคยฝั ง ร่างบุตรของนางเอาไว้ ยิ่ง มองมื อของนางก็ ยิ่ง กาแน่ น ด้ว ยความ
เจ็บปวด
“เปิ่ นหวางรูส้ กึ เหมือนเจ้าเคยมาที่น่มี าก่อน”
นางมาเพื่อจะบอกความจริงแก่เขา เพราะสิ่งที่นางจะทาต่อจากนี ้
มันเสี่ยงต่อชีวิตของนางมากเหลือเกิน
“ท่านอ๋อง ท่านเคยเชื่อเรื่อง 2 ชีวิตไหมเพคะ ในบรรพกาลมีเรื่องเล่า
ประหลาดของคนตายที่เต็มไปด้วยความแค้นที่สามารถเกิดใหม่อีกครัง้ เพื่อ
จัดการพวกคนที่เคยทาร้ายตนเอง”
“เรื่องเล่าในตานาน ก็ใช่ว่าจะเป็ นแค่เรื่องเล่า เจ้ากล่าวเช่นนีเ้ พราะ
อะไรเหนียงเหนียง”
นางหัน มองเขา จับ ฝ่ ามื อ หนากร้า นของอี ก ฝ่ ายขึ น้ มา “ถ้า หาก
หม่อมฉันจะบอกว่าหม่อมฉันเองก็เป็ นดังตานานที่ว่าพระองค์จะเชื่อหม่อม
ฉันไหมเพคะ”
คนที่สวมหมวกสานอยู่ตดั สินใจถอดมันออก แม้จะยังคงมีหน้ากาก
เงินปิ ดบังใบหน้าอยู่อีกชัน้ ทว่านางก็สามารถมองเห็นดวงตาที่มีแต่คาถาม
จากอีกฝ่ ายได้อย่างชัดเจน
“ในอดีต หม่อมฉันคือกุย้ เฟยเหนียงไป๋ แห่งแคว้นเฉินในฮ่องเต้เฉินตี ้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 241

สามปี หลังจากนีท้ ่านอ๋องจะยกทัพมาประชิดชายแดน ฮ่องเต้เฉินตีจ้ ึง ส่ง

บิดาหม่อมฉันให้เป็ นแม่ทพั หน้าด่าน แต่เมื่อท่านตีกาแพงเมืองได้สาเร็จ เขา
ก็ลงโทษหม่อมฉันให้เลือกระหว่างความตายกับการเป็ นบรรณาการแก่ท่าน”
“แล้วเจ้าเลือกอะไร”
“หม่ อ มฉัน เลื อ กความตาย ยอมรับ ผ้า ขาวผูก คอตัว เอง แต่ ย าม
เมื่อใกล้ตายหม่อมฉันกลับเกิดความกลัวขึน้ มา แต่ถึงกระนัน้ แม้แต่ตอนที่
หม่อมฉันไม่อยากตายก็ยงั มีคนทาให้หม่อมฉันตายอยู่ดี”
“หากตานานที่เจ้าเล่าเป็ นเรื่องจริง แสดงว่าเจ้าเองก็หาได้เต็มใจ
ที่จะเจอเปิ่ นหวาง”
มือนางกามือของเขาแน่น กลัวว่าอีกฝ่ ายจะปล่อยมือของนางไป
แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าจะปล่อยมือ นางก็ตดั สินใจก้าวเข้าหาเขาอีกครัง้
เพียงประชิดตัวมือที่ว่าก็ละออกจากมือของนางเพื่อเหนี่ยวรัง้ เอวของนางเข้า
หาตัว
“ครานัน้ ชื่อเสียงท่านเองก็หาได้ดีกว่าตอนนี ้ บุรุษเลือดเย็นมองสตรี
เป็ นเพียงที่สาเร็จความใคร่ หม่อมฉันไม่อยากเป็ นอย่างเช่นสตรีพวกนัน้ ”
“ถ้าเช่นนั้นเรื่องของเราที่ผ่านมา เจ้าแค่แสดงหรือว่ารักเปิ่ นหวาง
จริง ๆ กันแน่เหนียงไป๋ ”
นางเงยหน้าขึน้ มองเขา แววตาเต็มไปด้วยความเศร้า “หากจะบอก
ว่าหม่อมฉันแสดง พระองค์จะเลิกรักหม่อมฉันไหมเพคะ”
เป็ นคาถามที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดจนแม้แต่คนฟั งก็ยงั ไม่อยาก
ได้ยิน “แต่พระองค์จะเชื่อหม่อมฉันไหมว่านับวันหม่อมฉันก็ยิ่งตกหลุมรัก
พระองค์ ยิ่งนับวันหม่อมฉันก็มองเห็นหัวใจของชายที่หยาบกร้านไร้ หัวใจ
ตรงหน้า เขาไม่ ไ ด้ไ ร้หัว ใจแต่ ก ลับ ต้อ งการหัว ใจต่ า งหาก ความรัก ของ
พระองค์แทรกซึมเข้ามาในหัวใจจนหม่อมฉันอยากจะทิง้ ความแค้นเอาไว้
242 | จิรัฐติกาล

ในภพก่อน แล้วเริ่มต้นใหม่ดว้ ยกัน”

“แล้วเหตุใดจึงไม่ทา”
“ตรงนีเ้ พคะ” นางชีท้ ่ีหวั ใจ “ภาพในอดีตตามหลอกหลอนหม่อมฉัน
มาตลอด ความแค้นเหล่านัน้ คอยยา้ เตือนถึงสาเหตุของการกลับมาอีกครัง้
หากหม่อมฉันไม่ได้เห็นภาพพวกเขาพังพินาศ ชีวิตต่อจากนีค้ งไม่มีวนั สงบ”
“เจ้ารักเฉินตี”้
นางหัน หน้า มองคนถาม นางรัก เฉิ น ตี ้จ ริ ง ไหมหรื อ แค่ ต้อ งการ
เอาชนะ ในอดีตนางกับฮองเฮาต่ อสู้แ ก่ง แย่ง ความรัก ความสนใจกัน มา
หลายปี แต่ทา้ ยที่สดุ แล้วนางก็พ่ายแพ้อยู่ดี
“หม่อมฉัน...” ยิ่งเห็นสายตาลัง เลเขาก็ยิ่งไม่ อยากได้ยิน ชินอ๋อง
กอดนางแน่นกว่าเดิม ปกปิ ดดวงตาสั่นไหวของนางเอาไว้
“ไม่สาคัญว่าในอดีตเจ้าจะรักใคร แต่สาคัญแค่ว่าตอนนีเ้ จ้ารักเปิ่ น
หวางใช่ไหม”
“เรื่องในอดีตหม่อมฉันแก้ไขไม่ได้ แต่ตอนนีค้ นที่หม่อมฉันรักมาก
ที่สุดคือพระองค์ สิ่งเดียวที่หม่อมฉันเสียดายที่ไม่ได้ทาในภพก่อนก็คือ...”
เหนียงไป๋ เงยหน้าขึน้ มองเขา “...การเลือกฎีกาแทนผ้าขาว”
ชินอ๋องถอดหน้ากากออกมา ตัดสินใจก้มลงจูบคนตรงหน้า สายลม
พัดผ่านรอบตัวพวกเขา ใบไม้ท่รี ว่ งหลุดจากแกนถูกพัดหมุนวนตกลงสู่พืน้ ใต้
ต้นไม้ตรงหน้า
กระทั่งยามเมื่อเขาถอนจูบ เหนียงไป๋ ก็ยกมือขึน้ แตะรอยแผลบน
ใบหน้าของเขา “หากว่าต้องแลกชีวิตหม่อมฉันกับใบหน้าของพระองค์ให้
กลับมาเป็ นเหมือนเดิม พระองค์จะเลือกสิ่งไหน”
“ใบหน้าเปิ่ นหวางหาได้สาคัญกว่าเจ้า เหนียงเหนียง”
“หม่อมฉันก็เช่นกัน หากหม่อมฉันต้องเลือกระหว่างชีวิตของหม่อม
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 243

ฉันกับพระองค์ หม่อมฉันจะเลือกพระองค์เป็ นสิ่งแรก”

เหนียงไป๋ หยุดนิ่งอยู่ครูห่ นึ่งก่อนจะร้องเพลงออกมา
“เด็กเอ่ยเด็กน้อย ยามแสงตะวันตกดิน แม่พาเจ้ากล่อมนอน หวังให้
เจ้านอนฝันดี อย่าได้ฝันร้าย อย่าได้กงั วล แม่นจี ้ ะกอดเจ้าไว้ไม่ปล่อยเอย”
สีหน้าชินอ๋องตอนนีเ้ ต็มไปด้วยความตะลึงงัน บทเพลงนี.้ ..เขาจดจา
ได้ไม่เคยลืม “เจ้าคือ...”
“ใช่เพคะ หม่อมฉันเอง คนที่ช่วยพระองค์เอาไว้ในป่ าครานัน้ ”
สิน้ คานางก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครัง้ “เห็นไหมว่าพวกเรามี
วาสนาต่อกัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ภพกี่ชาติ พวกเราก็จะเจอกันเสมอ อีกอย่าง...
หม่อมฉันกลัวเพคะ กลัวว่าเหนียงไป๋ ตัวปลอมจะอ้างเรื่องนีม้ าแย่งพระองค์
ไปจากหม่อมฉัน”
ชินอ๋องมองหน้านางอีกครัง้ “เจ้ากาลังหึงอย่างไร้สาเหตุ”
“ก็ไม่แน่ หม่อมฉันต้องป้องกันไว้ก่อน”
“แต่เปิ่ นหวางชอบที่เจ้าเป็ นเช่นนี”้ เขาก้มลงจูบหน้าผากนางนิ่งนาน
จึงได้ยอมละออกไป ในขณะที่อีกฝ่ ายกาลังจะก้มลงจูบนางอีกครัง้ ก็กลับมี
เสียงเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“ประสกจะกอดกันอีกนานไหม”
ยามเมื่อเราสองคนหันมองก็พ บภิกษุ รูปยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าของ
เหนียงไป๋ ยามมองพระภิกษุรูปนัน้ ปรากฏแววประหลาดใจ แต่ยงั ไม่ทนั จะได้
เอ่ยถามอะไรออกไป อีกฝ่ ายก็กลับเป็ นฝ่ ายพูดขึน้ เสียก่อน “เจอกันอีกแล้ว
นะโยม”
เจอกันของพวกเราก็คือชาติท่ีแล้วต่างหาก วันเวลาหมุนเวียนอีกครัง้
มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริง ๆ
“เชิญประสกทัง้ สองเข้าไปด้านในเถอะ”
244 | จิรัฐติกาล

ชินอ๋องประคองนางเดินตามภิกษุท่านนัน้ เข้าไปยังศาลเจ้าด้านใน
ยามเมื่อนางเงยหน้าก็พบกับพระพุทธรูปองค์เดิมเช่นภพก่อน
“ทุกสิ่งไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ” นางที่คิดว่าตัวเองโชคดีได้ยอ้ นเวลา
กลับมาใหม่ดูท่าแล้วคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว ดูท่าว่าอันที่จริงแล้วทัง้ หมดนี ้
คงเป็ นเพราะนางสร้างโอกาสให้ตวั เองเสียมากกว่า

ฤดูฝนในรัชสมัยเฉินตีป้ ี ท่ี 3 ด้วยเพราะคาทานายจากนักพรตท่าน

หนึ่ง ทาให้กยุ้ เฟยเหนียงไป๋ เดินทางมาเพื่อบาเพ็ญกุศลให้ศึกชายแดนได้รบั
ชัยชนะ
เกี ้ย วต าแหน่ ง พระราชทานพร้อ มด้ว ยนางก านั ล หลายสิ บ คน
เดินทางมาถึงหน้าวัด กุ้ยเฟยเงยหน้าขึน้ มองบันไดสูงชันตรงหน้าก็ไ ด้แต่
ถอนหายใจ มือกาแน่นด้วยเพราะยังเสียใจกับพระสวามีไม่หาย
เพียงแค่นางก้าวพลาดเพียงก้าวเดียวก็กลับถูกระเห็จออกมานอกวัง
ทัง้ ๆ ที่ทอ้ งโตใกล้คลอดเต็มที มองดูบนั ไดตรงหน้าแล้ว หากนางเดินขึน้ ไป
ถึงคงเป็ นเรื่องมหัศจรรย์ กลัวก็แต่ว่าจะเกิดอะไรขึน้ ระหว่างทางเสียมากกว่า
เสียงฟ้าร้องพร้อมลมพัดทาเอาเกีย้ วที่นางนั่งโยกไปมาเกือบจะตก
พืน้ เกีย้ วถูกวางลงส่งเสียงดังตึงจนนางรับรู ้ได้ถึงแรงกระแทกสะเทือนจนถึง
ในครรภ์
“กุย้ เฟยเพคะ เป็ นอย่างไรบ้าง” ชิวอิง้ รีบมาประคองนางออกจาก
เกีย้ ว สาวใช้ขา้ งกายยกร่มขึน้ บังฝนที่กาลังตกลงมาอย่างหนัก
“พวกเราค่อยกลับมาวันหลังดีไหมเพคะ”
“หึ ถ้า ท าแบบนั้น กลัว แต่ จ ะกลับ มาได้แ ค่ วิ ญ ญาณน่ ะ สิ ในเมื่ อ
มาแล้วก็ตอ้ งยอมรับชะตากรรม”
เหนียงไป๋ เงยหน้ามองไปยังบันไดขั้นบนสุด บันไดก็สูงเพียงเท่านี ้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 245

หวังว่าสวรรค์จะยังเมตตานางบ้าง ทุกก้าวเดินที่นางก้าวครัง้ หนึ่ง ฟ้าก็รอ้ ง

ขึน้ มาครัง้ หนึ่ง เสียงนัน้ ดังระงมสะเทือนไปทั่ว
“กุย้ เฟยเพคะ พวกเราพักก่อนไหมเพคะ” นางเดินมาได้ครึง่ ทางแล้ว
ทัง้ ลมทัง้ ฝนพัดกระหน่าราวซา้ เติมชะตากรรม
“ยังไงข้าก็ตอ้ งรอด” เหนียงไป๋ จับมือชิวอิง้ ไว้แน่น ก่อนจะก้าวขึน้
บันไดขัน้ ต่อไป คนที่ติดตามมาด้านหลังเริ่มช้าลงเรื่อย ๆ จนท้ายที่สดุ ตอนที่
นางก้าวถึงชัน้ บนสุดก็เหลือเพียงเราสองคนเท่านัน้
เสียงฟ้าร้องดังขึน้ มาอี กครัง้ แสงแลบแปลบปลาบของสายฟ้าฟาด
ลงมากลางศาลาตรงหน้าทาให้หลังคาศาลเจ้าเปิ ดออก เหนียงไป๋ มองแล้ว
ขมวดคิว้ กับเรื่องประหลาดตรงหน้า แต่กระนัน้ นางก็เดินเข้าไปในศาลามอง
ไปยังพระพุทธรูปที่ใกล้จะตกลงพืน้
คนท้องรีบวิ่งเข้าไปอย่างลืมตัว ช่วงจังหวะนัน้ นางคว้าพระพุทธรู ป
ไว้ได้แต่ตวั เองกลับล้มลงกับพืน้
เจ็บ! “กุย้ เฟยเพคะ!” เสียงชิวอิง้ ร้อนรนรีบเข้ามาประคองนางเอาไว้
“รับไป” นางส่งพระพุทธรูปให้สาวใช้ ก่อนจะมองไปยังขาของตัวเอง
ที่ปรากฏรอยเลือดไหลออกมา “ชิวอิง้ เลือด!”
สาวใช้หนั มองอีกครัง้ ใบหน้าซีดเผือด ปากร้องให้คนมาช่ว ย เพียง
ไม่นานก็มีคนของวัดเข้ามาช่วยพานางเข้าไปด้านใน
เจ้าอาวาสมองสตรีตรงหน้า ก่อนมองไปยัง พระพุทธรู ปที่วางอยู่
บนพืน้ “ประสกจิตใจเมตตา แต่กรรมเก่าบดบังชะตาทาให้ตอ้ งพบเจอเรื่อง
เช่นนี ้ ประคองนางเข้าไปด้านใน”
เหนียงไป๋ ร้องด้วยความเจ็บปวด บุตรในครรภ์ดนิ ้ ขยับตัวไปมาทาให้
นางเบาใจลงว่าเด็กยังอยู่ “ช่วยกุย้ เฟยด้วย”
เจ้า อาวาสพยัก หน้า สั่ง ให้แ ม่ ชี รี บ ไปต้ม ยามาเพื่ อ รัก ษาอาการ
246 | จิรัฐติกาล

ของกุย้ เฟย เหนียงไป๋ มองเลือดที่ไหลอยู่ตรงขาไม่หยุดก็ยิ่งร้อนรน

“รีบหน่อย ข้าจะไม่ไหวแล้ว”
เด็กพึ่งจะเจ็ดเดือน หากคลอดตอนนีร้ งั แต่จะอันตราย นางจะต้อง
อดทนไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แต่อันว่าแม้ว่าเราจะอดทนเท่าไรก็ตามหากคนคิด
ทาร้ายก็ยงั หาโอกาสได้อยู่ดี
ยาที่ เ จ้า อาวาสมอบให้น างสามารถหยุด เลื อ ดไหลได้ช ะงัก แต่
เพราะว่ามีคนแอบใส่อย่างอื่นเข้าไป ทาให้แทนที่เลือดจะหยุดกลับทาให้นาง
เลือดไหลมากกว่าเดิมจนกระทั่งต้องเสียบุตรไป
เหนียงไป๋ กรีดร้องยามเมื่อต้องเบ่งร่างไร้วิญญาณของบุตรออกมา
จากครรภ์ นา้ ตาไหลรินแทบกลายเป็ นสายเลือดจนแทบจะไร้สติ จากกุย้ เฟย
ที่งดงามกลับกลายเป็ นเพียงสตรีวิปลาสคนหนึ่ง
หากไม่ เ พราะความแค้น ที่ แ น่น อก นางคงไม่ ก ลับ ไปหาพวกเขา
อีกครั้ง เพื่อแก้แ ค้น แต่อย่างที่พ ระท่า นบอก ชะตากรรมของนางไม่ อ าจ
แก้ไขได้ นางจึงต้องจบชีวิตอย่างน่าอนาถเช่นนัน้
ดวงตาของนางกระพริบ ตาอี ก ครั้ง ดึง สติ ข องตนเองกลับ มายัง
ปั จ จุบัน หรือนี่คือรางวัล ของการทาดีข องนาง นางกุม มื อชิ นอ๋องไว้แ น่ น
ชะตาเส้นใหม่ท่นี างได้รบั ในครัง้ นี ้ นางสัญญาว่าจะรักษาไว้เป็ นอย่างดี
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 247

ในตอนที่รถม้าเคลื่อนออกมาจากวัดซานถง หิมะก็ตกลงมาอีกครัง้
เหนียงไป๋ ยื่นมือออกไปนอกหน้าต่างใช้มือรับหิมะเอาไว้ ก่อนจะดึงกลับเข้า
มา หิมะที่ตกลงบนมือไม่นานก็ละลายเป็ นนา้ เย็นเฉียบ
“ท่ า นอ๋ อ ง ชี วิ ต คนเราล้ว นไม่ แ น่ ไ ม่ น อน การที่ ห ม่ อ มฉั น ได้พ บ
พระองค์ในชาตินีถ้ ือว่าไม่เสียชาติเกิด หากวันใดหม่อมฉันต้องตายไปหม่อม
ฉันก็ไม่เสียดาย”
คนได้ยินคาว่าตายหันมองแล้วดึงร่างคนพูดเข้ามากอดไว้แนบอก
“หากเจ้ามีเปิ่ นหวาง เจ้าจะไม่มีวนั ได้เจอคานัน้ เปิ่ นหวางสัญญาจะปกป้อง
เจ้าด้วยชีวิตของเปิ่ นหวางเอง”
เหนี ย งไป๋ จับ มื อ เขาไว้แ น่ น ในใจก็ นึ ก กัง วลด้ว ยรู ้ว่ า เฉิ น ตี ห้ าได้
จัดการได้ง่ายดายอย่างที่คิด แต่อย่างน้อยตอนนีน้ างก็มีเขาอีกคนที่ฝีมื อ
ไม่ได้ดอ้ ยกว่า
“ท่านอ๋องอย่าได้ใส่ใจเลย หม่อมฉันก็แค่กงั วลมากไปเท่านัน้ ”
248 | จิรัฐติกาล

“เจ้ามีแผนที่จะจัดการเฉินตีย้ งั ไง”
เหนียงไป๋ หันมองเขาแล้วยิม้ “เมื่อครัง้ ก่อนตอนงานในพิธี หม่อมฉัน
ได้รบั มอบหมายให้ทาการใส่รา้ ยองค์ชายสาม จนเขาถูกปลดจากตาแหน่ง
และขังในตาหนักตลอดชีวิต มาบัดนีด้ ูท่าแล้วเฉินตีอ้ าจใช้วิธีเดิม เพียงแต่
คนที่ถกู ใช้คือเหนียงเหนียงซึ่งหม่อมฉันคิดว่านางหาได้เชื่อคนง่ายเช่นหม่อม
ฉันไม่”
“เหตุใดเจ้าคิดเช่นนัน้ ”
“กาลก่อนในช่วงเวลานี ้ หม่อมฉันได้แต่งเข้าจวนไปแล้ว แต่เท่าที่
เสี่ยวลี่ไปสืบมา เหนียงไป๋ ยังไม่ได้แต่งเข้าจวนองค์ชาย อีกทัง้ องค์ชายสามก็
ดูเงียบผิดปกติ”
เมื่ อทุกอย่ างวนกลับมาใหม่ คนแสดงเปลี่ ย นคนเรื่ อ งราวก็ ย่ อ ม
เปลี่ยนไป เช่นเดียวกับนางที่ควรจะตายไปในสนามรบแล้ว แต่กลับยังมีชีวิต
รอดมาจนถึงวันนี ้
“หม่อมฉันอยากเจอพบเหนียงเหนียงสักครัง้ ”
ชินอ๋องมองหน้านาง ก่อนก้มลงจูบหน้าผากเกลีย้ งเกลานั้นทีหนึ่ง
“ตามใจเจ้า ถ้าเช่นนีเ้ ปิ่ นหวางจะส่งคนไปนัดหมายให้ดีหรือไม่”
“ไม่ดีเพคะ หม่อมฉันมีวิธีอ่นื ที่ดีกว่านัน้ เหนียงเหนียงคนนีห้ ม่อมฉัน
ไม่อาจรูไ้ ด้ว่านางคิดอะไรอยู่ ยังไงก็ตอ้ งลองเชิงเสียก่อน หากนางไม่ประสงค์
จะแต่งเข้าจวนองค์รชั ทายาทเฉินตีจ้ ริง บางทีเราอาจให้นางช่วยเรื่ององค์
ชายสามได้”
“พูดเช่นนีแ้ สดงว่าเจ้าคิดไว้หมดแล้ว เอาเถอะหากอยากทาอะไร
เปิ่ นหวางจะช่วยระวังหลังให้เอง”
เหนียงไป๋ ยิม้ ขอบคุณก่อนจะหอมแก้มสามีเรียกรอยยิม้ จากคนหน้า
เครียดขึน้ มาได้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 249

“เปิ่ นหวางนึกไม่ออกเลย หากพวกเรามีลกู สาว แล้วนางนิสยั เหมือน

มารดา เห็นทีเปิ่ นหวางคงไม่ตอ้ งทางานทาการวัน ๆ คงเที่ยวแต่เฝ้าบุตรสาว
ที่บา้ นแทน”
คนที่เคยเจ็บปวดเพราะความรักมาหลายครัง้ เงยหน้ามองเขา
“หม่อมฉันเชื่อว่าบุตรสาวที่ได้รบั การสั่งสอนและเติบโตมากับบิดา
เช่นท่านอ๋องจะต้องสง่างามและเข้มแข็งมากเพคะ”
นางไม่อยากให้ลกู อ่อนแอเช่นนางในอดีต การมีวิชาติดตัวไม่ใช่เรื่อง
ไม่ดี “ถ้าเช่นนัน้ คืนนีเ้ รามาสร้างลูกกันดีไหม”
อยู่ ๆ ชวนสร้างลูกกลางทาง เหนียงไป๋ ถึงกับหน้าแดงซ่าน ผินหน้า
ไปทางอื่นด้วยความเขินอาย แต่เขาก็กลับรัง้ คางของนางให้หันกลับมารับ
จูบแสนหวานเสียก่อน
เดิ น ทางจนเข้า ประตูเ มื อ งหลวงได้ไ ม่ น าน เสี ย งรถม้า ก็ ห ยุด ลง
กะทันหัน เหนียงไป๋ ที่เอนหลับอยู่บนอกเขาเงยหน้าขึน้ มามองมือชินอ๋องที่รงั้
นางเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปที่พนื ้ เสียก่อน
“มีอะไรกัน”
เสียงจงหลุนรีบตอบ “มีคนมาขวางรถม้าพ่ะย่ะค่ะ”
หือ มีอะไรกัน ด้วยความอยากรู เ้ หนียงไป๋ จึงเปิ ดม่านตรงหน้าออก
มองเห็น พ่อลูกคู่หนึ่งกาลังก้มหัวโขกพืน้ หลายครัง้ พร้อมกับพูดทัง้ นา้ ตา
“นายท่านได้โปรดเมตตาข้าน้อยด้วย ข้าถูกคนใส่รา้ ยคดโกงจน
หมดตัว ภรรยาล้มป่ วยไม่ อาจรักษาจนต้องตาย แม้ตายก็ไม่มีเงิ นท าศพ
ข้าน้อยขอความเมตตาจากนายท่าน ขอขายชีวิตให้ท่านเพื่อแลกกับเงินทาศพ”
ชินอ๋องมองภาพตรงหน้า เขาไม่ใช่คนที่จะเห็นใจคนง่าย ๆ จึงไม่คิด
ใส่ใจ แต่เมื่อหันมองคนข้างกายที่ยงั มองพ่อลูกคู่นนั้ อย่างตะลึงแล้วก็ได้แต่
สงสัย
250 | จิรัฐติกาล

“เจ้ารูจ้ กั พวกเขาหรือ”
“ที่ จ ริง แล้ว คนที่ จ ะช่ ว ยพวกเขาควรจะเป็ น เฉิ น ตี ้ แต่ ท าไมถึ ง ได้
กลายเป็ นเราได้เพคะ”
ชินอ๋องหันมองอีกครัง้ “เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน?”
“คนผูน้ ีเ้ ป็ นบัณฑิตแต่ถูกคนหลอกเอาเงินไปจนหมด หลังจากที่เจอ
เฉินตีเ้ ขาก็ติดตามเฉินตี ้ ในอนาคตเขาได้เป็ นถึงราชครู คนสาคัญ เขาคือ
ราชครูเฉียนตง”
“ถ้าเช่นนัน้ เขาก็คงเก่งมากที่สามารถพาตัวเองไปถึงจุดนัน้ ได้”
เหนียงไป๋ ลุกลงจากรถม้าเข้าไปหาพวกเขา จากนั้นก็หยิบถุง เงิ น
ขึน้ มาหนึ่งถุงวางใส่มือ
“เงินนี่คงพอทาสาหรับทาศพภรรยาท่าน”
พอได้เงิน เฉียนตงก็คานับโขกศีรษะอีกหลายครัง้ จนนางต้องห้าม
ปราม
“หลังจากทาศพแล้ว เวลานีใ้ นอีกสามวันที่รา้ นนา้ ชานอกเมือง เจ้า
ไปเจอพวกเราที่น่ นั ” เหนียงไป๋ หยิบกาไลหยกที่สวมติดข้อมือส่งให้เด็กสาว
“พี่สาวให้เจ้า”
นางยกข้อมือตัวเองขึน้ มา “เห็นไหมว่าเรามีเหมือนกัน ข้ารับเจ้าเป็ น
น้องสาวแล้วนะ”
เฉียนตงมองภาพตรงหน้าก็นา้ ตาไหลรินอีกครัง้ ก่อนจะพูดขอบคุณ
“ข้าน้อยขอบพระคุณมาก” แล้วหันมาให้บตุ รสาวรีบขอบคุณ
เหนียงไป๋ ยิม้ ปลอบพวกเขา ทาได้เ พียงยืนนิ่ง อยู่ท่ีเดิม ก่อนมอง
เด็กสาวตัวน้อยที่เดินจากไปพร้อมกับบิดา
“เหตุใดเจ้าถึงทาสีหน้าแบบนัน้ ได้ช่วยคนย่อมดีไม่ใช่หรือ”
“บางครัง้ การช่ วยก็ต้องแลกมากับความเจ็ บปวด เด็กสาวคนนั้น
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 251

ตอนที่หม่อมฉันเจอครัง้ แรกก็เอ็นดูดงั น้องสาว จึงได้นามาเลีย้ งดูอย่างดี แต่

ใครจะคิดว่าแม้แต่เด็กยังไม่โตเช่นนัน้ เฉินตีก้ ็ยงั ลากขึน้ เตียงได้”
ชินอ๋องหันมองเหนียงไป๋ ดูแล้วคนคนนัน้ ไม่เหมาะกับเหนียงไป๋ จริง ๆ
แม้เขาจะฆ่าคนมานับแสนแต่ก็ยงั ไม่เคยข่มเหงเด็กที่ยงั ไม่โตเช่นนัน้
“แล้วนางเป็ นอย่างไร”
“เพียงพ้นแสงตะวันของวันใหม่ นางก็ผกู คอตาย”
เสียงของคนพูดเศร้าลงเช่นเดียวกับนา้ ตาที่คลอหน่วย “มันจะไม่เกิด
อีกแล้ว เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย”
“เพคะ” เหนียงไป๋ หันมองรอบด้าน “พวกเราเดินเล่นกันดีไหมเพคะ”
เขามองไปทางนางกาลังมองไป ก่อนจะหยิบเสือ้ คลุมขึน้ มาใส่ให้
นาง เรียกสายตาให้คนที่ได้รบั การเอาใจใส่ตอ้ งเงยขึน้ มองสบสายตาเขา
“แม้จะเป็ นปลายฤดูหนาวแล้ว แต่อากาศก็ยงั เย็นอยู่”
นางยิม้ ขอบคุณก่อนจะประคองแขนเขาเดินไปตามทาง ปล่อยให้จงหลุนขี่
ม้า ส่วนเสี่ยวลี่น่ งั บิดตัวไปมาอยู่บนอาชาตัวเดียวกันใกล้จะแทรกเป็ นเนือ้
เดียวกันอยู่รอบร่อ
ชิวอิง้ หันไปมองภาพเสี่ยวลี่กับจงหลุนก็อดไม่ได้ท่ีจะรู ส้ ึกหมั่นไส้
ตัดสินใจกระโดดลงจากรถม้าติดตามคุณหนูกบั ท่านอ๋องแทน
เหนียงไป๋ เดินไปตามทาง มองข้าวของที่วางเรียงรายก่อนจะสะดุด
ตากับร้านเครื่องประดับข้างทาง มองไปยังปิ่ นไม้ตรงหน้าแล้วก็หยิบขึน้ มา
มองอย่างสนอกสนใจ
“เจ้าชอบหรือ”
“เจ้าค่ะ มันสวยดี”
ชินอ๋องมองปิ่ นไม้ในมือเหนียงไป๋ เห็นนางยกขึน้ ดมกลิ่นก่อนส่งให้
เขาดมเช่นกัน “ถึงมันจะเป็ นเพียงปิ่ นไม้ แต่มนั ก็เป็ นไม้ลา้ ค่า”
252 | จิรัฐติกาล

กลิ่นหอมของปิ่ นยังแตะจมูกเขา เห็นจะเป็ นเช่นที่เช่นนางพูด

“แม่นางช่างมีสายตาแหลมคมนัก ปิ่ นไม้นีท้ าจากยอดต้นกฤษณา
เนือ้ ดี แทบจะหาชิน้ ที่สองไม่ได้แล้ว”
ชินอ๋องหยิบเงินออกมาถุงหนึ่งก่อนส่งมอบให้กับคนขาย แล้วหยิบ
ปิ่ นไม้จากมือนางมาปักลงบนมวยผมของนาง
“ของไร้ค่าแม้อยู่บนสตรีงดงามก็ลา้ ค่าขึน้ มาได้”
คนถูกชมยิม้ ให้เขา “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ท่านพี่”
“น้องหญิงอย่าได้เกรงใจ เจ้าอยากได้อะไรอีกไหม”
นางส่ายหน้าก่อนจะจับแขนเขาเดินไปตามทาง ภาพพวกเขาที่ยิม้
หยอกล้อไปมานัน้ ทาให้คนที่อยู่ดา้ นบนโรงเตีย๊ มถึงกับกามือแน่นด้วยสีหน้า
ไม่พอใจ
รุย่ อ๋องมององค์หญิงเจี่ยฟาง ก่อนหันมองภาพด้านล่างอีกครัง้
“เจ้าก็รูว้ ่าจะต้องเห็นภาพเหล่านีย้ งั จะตามมาอีก”
องค์หญิงเจี่ยฟางหันมองรุ่ยอ๋องด้วยสีหน้าไม่พอใจ “หากไม่เข้าใกล้
แล้วข้าจะได้ใจพี่เฟยเยี่ยได้เช่นไรเล่าพี่หลิวเทียน”
“เฟยเยี่ยก็แค่บุรุษไร้ใจ หากเจ้าอยากได้เขาก็หาวิธีแต่งเข้าจวนให้
ได้ก็สนิ ้ เรื่อง”
“พี่ก็เห็นว่าไม่สาเร็จ แต่ตอนนีข้ า้ มีอีกวิธีหนึ่ง”
รุ่ย อ๋ อ งเลิ ก คิ ว้ เป็ น เชิ ง ถาม ท าให้เ จี่ ย ฟางหัน มองไปยัง สตรี ข้า ง
ชินอ๋องอีกครัง้ “กาจัดสตรีนางนัน้ ก็ไม่ยากสักท่าไร”
“เจ้าคิดว่าเขาจะยอมง่าย ๆ หรือ”
“ง่ายไม่ง่ายก็อยู่ท่วี ่าท่านจะยอมช่วยข้าไหม”
“แล้วเหตุใดเจ้าจึงคิดว่าข้าจะช่วยเจ้า”
“ก็ ค งเป็ น เหตุผ ลเดี ย วกับ ที่ ท่ า นอยากให้พ วกเขามาด้ว ยกระมัง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 253

พี่ชาย”
รุ่ยอ๋องมององค์หญิงเจี่ยฟาง พวกเราคงเหมือนกันเกินไปถึงได้มอง
กันออก ชินอ๋องตอนนีม้ ีอานาจในมือมากจนเกินไปอีกทัง้ ข่าวลืมที่หนาหูว่า
ฝ่ าบาทจะเปลี่ยนผูส้ ืบทอดก็หนาหูขนึ ้ ทุกวัน ยิ่งในตอนนีท้ ่อี ีกฝ่ ายเริ่มใจอ่อน
กับสตรีดว้ ยแล้วเขาก็อดที่จะกลัวไม่ได้ว่าอีกฝ่ ายจะนึกอยากจะได้อานาจ
ขึน้ มา
หากตัดไฟได้ตงั้ แต่ตน้ ลมนั่นย่อมเป็ นการดีท่สี ดุ
“แล้วเจ้ามีแผนยังไง”
รุ่ยอ๋องเอนตัวเข้าไปหานาง ก่อนจะรับฟั ง แผนการทั้ง หมด ฟั ง ๆ
ดูแล้วก็นบั ได้ว่าเป็ นแผนการที่ไม่เลวเลยทีเดียว “ถ้าเช่นนัน้ ก็ลงมือเถอะ”

ศึก รอบด้า นในครั้ง นี ้ คนด้า นล่า งไม่ แ ม้แ ต่ จ ะรู ้ตัว เลยด้ว ยซ า้ ว่า
ตนเองได้กา้ วเข้าสูส่ นามรบแล้ว เหนียงไป๋ และชินอ๋องยังคงเดินหยอกล้อกัน
ไปตลอดทางก่อนจะหยุดลงที่รา้ นเครื่องหอมแห่งหนึ่ง
“นางอยู่ดา้ นใน” เหนียงไป๋ พยักหน้าเข้าใจก่อนจะแยกจากชินอ๋อง
เพื่อไปยังชัน้ สองของร้าน เมื่อเข้าไปด้านในก็พบกับสตรีท่นี างนัดพบ เหนียง
เหนียงในร่างของเหนียงไป๋
“เจ้าเป็ นคนที่นดั พบข้า”
“ใช่ ข้าเอง”
“พวกเราไม่เคยรูจ้ กั กัน”
ใครว่ า กัน เล่า เหนี ย งเหนี ย ง ข้า รู ้จัก เจ้า ดี เ ลยล่ะ แต่ น างไม่ อ าจ
พูดเช่นนัน้ ได้จึงพูดเพียงจุดประสงค์ของการมาครัง้ นีเ้ ท่านัน้
“ไม่จาเป็ นว่าพวกเราจะรูจ้ กั กันไหม แต่สาคัญที่ว่าข้าทาให้เจ้าหลุด
พ้นจากสิ่งที่เจ้ากังวลได้”
254 | จิรัฐติกาล

เหนียงเหนียงยิม้ กลับ “เจ้ารูไ้ ด้ยงั ไงว่าข้ากังวลใจเรื่องอะไร”

“ไม่ เ พียงแต่เ รื่องที่เ จ้ากัง วล แม้แต่ เ รื่องอื่นข้าก็รู ้ทั้ง หมด เหนีย ง
เหนี ย งเจ้า จะยอมเดิ น เข้า ไปสู่เ ปลวไฟ หรื อ จะเลื อ กเดิ น ในทางที่ ตัว เอง
ต้องการ ในเมื่อเฉินตีไ้ ม่ได้ดีอย่างที่เจ้าคิด แล้วเจ้าจะเสียเวลากับเขาไป
ทาไม”
มือของเหนียงเหนียงที่ถือถ้วยชาอยู่ถึงกับสั่น ดวงหน้าที่นางคุน้ เคย
ที่สุดเงยขึน้ มองนางด้วยสีหน้าที่ปรากฏอารมณ์หลากหลายผสมปนเปกัน
ไปหมด
“ที่เจ้าทาอะไรไม่ได้เพราะว่าไม่มีคนช่วย บิดามารดาไม่มีความเห็น
ใจ ยังคงบังคับให้เจ้าแต่งเข้าจวนเฉิ นตี ้ เจ้ามองออกว่าเขาไม่ใช่ บุรุ ษ ที่ ดี
แต่ ก็ ท าอะไรไม่ ไ ด้ หรื อ เจ้า จะรอให้ไ ด้รับ พระราชทานสมรสจากฮ่ อ งเต้
เสียก่อนจึงจะคิดออกว่าจะทาเช่นไรล่ะ”
เหนียงเหนียงวางถ้วยชาลง “เจ้าจะบอกอะไร”
“เขาแลกงานแต่งงานกับฎีกาไม่ใช่หรือ”
แม้แต่เรื่องนีน้ างก็ยงั รู ้ สตรีคนนีเ้ ป็ นใครกันแน่ “และข้าเชื่อว่าเจ้าจะ
เลือกงานมากกว่า แต่รูไ้ หมว่ามันจะพาเจ้าไปตาย”
คนฟั ง กามื อแน่น นางมี ท างเลื อกที่ไ หน จะแต่ง เข้าจวนองค์ช าย
เฉินตีน้ างก็ไม่อยากทา จะทางานให้เขาก็มีแต่จะพาตัวเองไปตาย
“เจ้าช่วยข้าแล้วเจ้าจะได้ประโยชน์อะไร”
เหนียงไป๋ ยิม้ กลับ “พวกเราล้วนรังเกียจบุรุษผูน้ นั้ หากทาให้เขาหาย
สาบสูญไปจากแผ่นดินได้ย่อมเป็ นเรื่องดีท่สี ดุ ”
นางหยิบถุงหอมออกมาจากเสือ้ ด้านใน ก่อนวางลงบนโต๊ะตรงหน้า
เหนียงเหนียง
“สลับมันกับถุงหอมของเฉินตี ้ จากนัน้ เจ้าก็ทาตามแผนเดิมของเจ้าไป”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 255

เหนียงเหนียงหยิบถุง หอมตรงหน้าขึน้ มา มันเหมื อนถุง หอมของ

เฉินตีท้ ่ีแขวนติดกายอยู่ประจาไม่มีผิด แม้แต่เรื่องนีน้ างยังรู !้ สตรีตรงหน้า
เป็ นใครกันแน่
“ข้ารูจ้ กั เฉินตีม้ ากกว่าเจ้าเป็ นพันเท่า ฉะนัน้ ไม่ตอ้ งกังวลสิ่งใด เพียง
ทาตามที่ขา้ บอกก็พอ”
เหนียงไป๋ บอกแผนการเพียงครู่ ก่อนจะออกจากห้องนัน้ ไป ปล่อยให้
เหนียงเหนียงมองถุงหอมตรงหน้า นางหยิบมันขึน้ มาก่อนเก็บเข้าแขนเสือ้
ท่าว่าคงจะต้องไปเยือนจวนองค์ชายสักครัง้ เสียแล้ว

เหนียงไป๋ เดินลงมาชัน้ ล่างก็พบบุรุษตัวโตยืนคอยอยู่ตรงบันไดแล้ว

ดูแล้วเขาคงจะห่วงนางว่าจะได้รบั อันตราย
“ท่านพี่กงั วลใจมากไปแล้ว”
“ข้ากังวลกับเรื่องน้องหญิงทุกเรื่อง” เหนียงไป๋ หันมองไปรอบ ๆ ก่อน
เดินดูเครื่องหอม หยิบดมอยู่หลายตลับก่อนรู ส้ ึกติดใจกับตลับหนึ่งจนต้อง
ยกขึน้ ดมซา้ อีกครา
“กลิ่นดอกยวี่หลาน (ดอกจาปี่ ) เจ้าค่ะ” นางไม่เคยเห็นว่าจะมีใคร
นาดอกยวี่หลานมาทาเครื่องหอม เพราะกลิ่นของมันค่อนข้างฉุน บางคนถึง
ขัน้ ไม่ชอบด้วยซา้ ไป
“แม่นางตาดีนัก เครื่องหอมนีเ้ ถ้าแก่เนีย้ พึ่ง คิดค้นขึน้ มาใหม่ ตาม
ความชอบของตัวเถ้าแก่เนีย้ เอง ทัง้ เมืองมีเพียงที่น่ีท่ีมีเครื่องหอมชนิดนีเ้ ลย
นะขอรับ”
นางดมกลิ่ นอีกรอบ ด้วยเครื่องแป้ ง ทาให้กลิ่นหอมไม่ ฉุนเหมื อน
ดอกจริง แต่ก็ยังมีกลิ่นของดอกยวี่หลานอยู่เหมือนเดิม ดูแล้วเถ้าแก่เนีย้ มี
ฝี มือมากจริง ๆ
256 | จิรัฐติกาล

“ตอนนีม้ ีเพียงตลับนีต้ ลับเดียวที่ทาออกมาไม่ทราบแม่นางสนใจ

ไหม”
เหนียงไป๋ ยิม้ “สนใจสิ ท่านพี่ขา้ อยากได้” ไม่รอให้นางต้องอ้อนต่อ
เขาก็ส่ง ถุง เงิ นให้กับเจ้าของร้านแล้ว ดูท่าหากพวกนางเดินกันต่อ ไปอี ก
พวกนางคงจะได้ข องติ ด มื อ มาอี ก โขเมื่ อ ผู้เ ป็ นสามี ช่ า งใช้เ งิ น มื อ เติ บ
เห็นภรรยาชอบอะไรเป็ นซื อ้ ให้เสียหมดเช่นนี ้ ทั้งปิ่ นไม้ ทั้งเครื่องหอมชิ น้
เดียวในร้านสองสามีภรรยาออกมาจากร้านแล้ว ตัดสินใจเดินเล่นกันต่อไป
ตามทาง เหนียงไป๋ อดไม่ได้ท่จี ะพูดหยอกล้ออย่างอารมณ์ดี
“ท่านรูไ้ หมข้อดีของสองสิ่งนีค้ ืออะไร”
“น้องหญิงพูดมาเถอะ ข้าไม่อาจคาดเดาได้”
“เพราะมันไม่ เ หมื อ นใคร และไม่ มี ใครเหมื อ น ฉะนั้ นไม่ ว่ า ข้า จะ
เปลี่ยนไปเป็ นใครก็ตาม หากมีสองสิ่งนีก้ ็สามารถยืนยันได้ว่าคือตัวข้า”
ชินอ๋องมองนางอีกครัง้ “เจ้าก็คือเจ้า ตัวเจ้าจะเปลี่ยนเป็ นใครได้อีก”
“ก็ไม่แน่เจ้าค่ะ เรื่องแปลกประหลาดเกิดกับน้องมาครัง้ หนึ่ง แล้ว
อาจจะมีครัง้ ที่สองก็เป็ นได้”
ดวงตาของผูเ้ ป็ นสามีมองไปยังปิ่ นกับเครื่องหอม “ได้ หากข้าเจอ
สตรีท่ีมีใบหน้าเหมือนเจ้า แต่ไร้ซ่ึงของสองสิ่งนีข้ า้ จะสงสัยก่อนเป็ นอันดับ
แรกว่าอาจจะไม่ใช่เจ้าดีไหม”
“ดีเจ้าค่ะ” เหนียงไป๋ ยิม้ ก่อนจะคล้องแขนเขา เดินจนเมื่อยก็ขึน้ รถ
ม้าแล้วกลับไปยังที่พกั ดังเดิมเพื่อเตรียมตัวไปร่วมงานในวังหลวงคืนนี ้

ทางด้านเหนียงเหนียง ตอนนีน้ างมาหยุดอยู่หน้าจวนองค์ชายเฉินตี ้

มองไปด้านในแล้วก็ได้แต่พยายามสงบสติตัวเองก่อนลงจากรถม้าเพื่อขอ
เข้าพบ โชคดีท่ีเขายังอยู่ นางจึงได้รออีกฝ่ ายในห้องรับรองในเรือนหลังเล็ก
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 257

ทางด้านตะวันออก
ที่น่ีไม่ใช่ท่ีรับแขกด้วยซา้ ชายผูน้ ีฉ้ ลาดเกินไป ร้ายกาจเกินไป ซึ่ง
นางไม่ตอ้ งการเพราะยากต่อการควบคุม นางต้องการบุรุษโง่เขลาที่สามารถ
จูงจมูกได้ต่างหาก อย่างองค์ชายสามนั่นก็ไม่เลว
“ได้ยินว่าเจ้าต้องการพบเปิ่ นหวาง”
องค์รชั ทายาทเฉินตีเ้ ดินออกมาพร้อมรอยยิม้ อย่างคนมีชยั “หรื อว่า
เจ้าอยากจะเปลี่ยนข้อเสนอ” มือเขาเข้าจับประคองแขนนางออกไปด้า น
นอก ตรงไปยังศาลาริมนา้
เหนียงไป๋ ในภพนีม้ องไปยังมือของเขาอย่างนึกรังเกียจแต่ก็พยายามทาตัว
ให้เป็ นปกติ เผยรอยยิม้ บางให้อีกฝ่ ายเหมือนกาลังลาบากใจ
“หม่อมฉันไม่อาจเอือ้ ม พระชายาเอกเหมยฟางงดงามทั้งรู ปและ
กริยามารยาท อีกทัง้ ยังพร้อมด้วยฐานะที่สงู ส่ง หม่อมฉันไม่อยากทาให้พระ
ชายาเอกเคืองพระทัย”
คิว้ ขององค์รัช ทายาทขมวดไม่ พ อใจ เขาแต่ง ชายารองแล้วเกี่ ยว
อะไรกับพระชายาเอก หรือว่านางไปข่มขู่อะไรเหนียงไป๋ ไว้จึงทาให้นางไม่
กล้าแต่งเข้าจวนเขา เขาเดินไปใกล้นางหนึ่งก้าว เหนียงไป๋ ก็ถอยหลังไปหนึ่ง
ก้าว มือเขาแตะตัวนาง นางก็ลม้ เอนไปด้านหลัง ทุกสิ่งทุกอย่างรวดเร็วมาก
จนเมื่อเขามองอีกครัง้ ใบหน้านางก็อยู่ใกล้เขาแค่เอือ้ มแล้ว
ชายหนุ่มยิม้ มุมปากก่อนจะก้มลงอีกนิด เหนียงไป๋ ที่ตอนนีท้ าสีหน้าแดงก่า
มองไปยังถุงหอมข้างตัวเขา พอใกล้จะถูกจูบตัวนางก็ขยับตัวดึงถุงหอมของ
เขา ก่อนทิง้ ถุงหอมที่ได้มาบนพืน้ มือนางรีบเก็บถุงหอมที่เอามา ก่อนจะรีบ
คุกเข่าลงพืน้
“หม่อมฉันขออภัย”
นางต้องทาตัวอ่อนแอไปถึงเมื่อไหร่ บุรุษตรงหน้านีจ้ ะสงสัยไหมว่า
258 | จิรัฐติกาล

นางได้สบั เปลี่ยนถุงหอมไปแล้ว ความเงียบจากอีกฝ่ ายทาให้นางเริ่มกังวล

ใจจนเมื่อได้ยินเสียงฝี เท้าของเขาขยับเข้ามา
“มีอะไรกันหรือเพคะองค์ชาย”
เสียงของพระชายาเอกเหมยฟางดังขึน้ ทาให้นางต้องเงยหน้าขึน้
มองก่อนจะหลบสายตาก้มต่าลง “หม่อมฉันเดินไม่ระวังจนจะล้มดีท่ีได้องค์
ชายเข้ามาช่วยเพคะ”
เหมยฟางมองสตรีตรงหน้า หลังจากที่องค์ชายกลับมาจากชายแดน
ก็พยายามแต่งนางเข้าจวนมาหลายครัง้ หากไม่เพราะหลงใหลจะเรียกว่า
อะไร
“หม่อมฉันมารบกวนไหมเพคะ พอดีว่าได้เวลาเข้าวังแล้ว”
เหนียงไป๋ ในภพนีเ้ งยหน้ามอง ก่อนรีบเอ่ย “หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ”
จากนัน้ ก็รีบคานับแล้วจากไป ทันทีท่ีออกจากจวนสีหน้านางที่ดูหวาดกลัว
เมื่อครู่ก็จางหายไปในทันที ดวงตานางเมื่อยามขึน้ รถม้ามีแต่ความเจ็ บใจ
นางรอดูองค์ชายเฉินตีถ้ กู เล่นงานแทบไม่ไหวแล้ว

คนที่ให้การช่วยเหลือยังคงแต่งตัวอยู่ในห้องไม่มีทีท่าว่าจะรีบร้อน
เข้าวัง ชิวอิง้ ที่ไม่เข้าใจคุณหนูอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ “ก่อนหน้านีค้ ุณหนูยัง
เจ็บใจที่เหนียงไป๋ คนนัน้ ทาให้บ่าวถูกขายไปหอนางโลม แต่เหตุใดคุณหนูจึง
ได้ช่วยนางล่ะเจ้าคะ”
เหนียงไป๋ หันมองบ่าวตัวน้อย “ใครว่าข้าช่วย”
ชิวอิง้ ไม่เข้าใจ จากสถานการณ์ท่ีนางเห็นมาไม่ใช่ว่าคุณหนูช่วยให้
นางรอดจากการแต่ ง งานหรอกหรื อ แล้ว เหตุใ ดคุณ หนู จึ ง บอกว่ า ไม่ ไ ด้
ช่วยกัน?
“เด็กเอ๋ยเด็กน้อยเจ้ารอดูต่อไปเถอะ” มุม ปากของนางยกยิม้ กับ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 259

ความไร้เดียงสาของบ่าวตัวน้อย ก่อนจะสวมเสือ้ คลุมออกจากห้องไปยัง

ด้านนอก มือนางยกขึน้ รองหิมะที่กาลังตกลงมา ไม่นานก็ปรากฏร่มสีแดง
เข้ามาบดบังหิมะ ดวงตานางหันมองบุรุษที่มายืนอยู่ขา้ งกาย ก่อนจะคล้อง
แขนเขาแล้วเดินไปตามทางเดินของเรือน
ก้าวเดินต่อแต่นีไ้ ปของพวกเราจะมีแต่ความสุข ไม่มีความทุกข์เข้า
มากรา้ กรายอีกต่อไป

องครักษ์จงหลุนขยับตัวเดินไปได้สองก้าวก็หนั มองคนด้านหลัง
“เจ้าไม่ไปหรือ?”
คนที่น่งิ เป็ นหินสลักอยู่ตรงนัน้ คือฟงลี่ คนที่ถกู ขโมยจูบวันก่อน และ
ตัง้ แต่วันนัน้ ก็พยายามหลบหน้าเขาไม่ยอมให้พบหน้า ครัน้ เมื่อเจอกันก็ทา
ราวกับคนไม่รูจ้ กั กัน หรือว่าเขาทาอะไรผิดไปกัน?
องครักษ์จงหลุนเดินกลับมาอีกครัง้ ก่อนจะใช้มือโบกไปมาตรงหน้าเขา
ทาให้คนที่สติหลุดลอยไปไกลได้สติกลับมา “เจ้าจะทาตัวเป็ นหินไปถึงไหน”
“ข้า ข้า” นอกจากทาตัวเป็ นหินแล้วยังติดอ่างเสียด้วย ดูแล้วอาการ
หนัก ว่าแล้วก็ยกมือแตะหน้าผากของอีกฝ่ าย
ฟงลี่ตกใจจนหงายหลัง หากไม่ได้องครักษ์จงหลุนช่วยประคองเอว
เอาไว้ได้ทนั เขาก้คงจะล้มลงไปแล้ว อีกฝ่ ายยิม้ ขา ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมา
กระซิบลงที่ขา้ งหูของเขา “หากเจ้าอยากใกล้ชิดข้าก็บอกกันตรง ๆ ข้าพร้อม
เสนอตัวให้เจ้าเสมอ เสี่ยวลี่”
เขาจะเอาใบหน้าไปไว้ท่ีไหน คนที่เป็ นฝ่ ายติดตามมาตลอดพอถูก
สลับ ต าแหน่ ง กลายเป็ น ฝ่ ายถูก ตามบ้า งก็ ถึ ง กับ ไปไม่ เป็ น นิ่ ง ไปราวกับ
วิญญาณได้หลุดลอยออกจากร่างอีกครัง้ และหากตอนนีม้ ีใครสามารถเห็น
ความรู ส้ ึกในใจเขาได้ก็คงจะมองเห็นเขากาลังกระโดดโลดเต้นไม่หยุดแน่
260 | จิรัฐติกาล

ดังนัน้ ตอนที่เขาถูกองครักษ์จงหลุนจูงมือให้ตามไปจึงเหมือนอีกฝ่ ายกาลัง

จูงมือคนไร้วิญญาณไปเสียแทน
ชิวอิง้ ที่เดินตามหลังมาได้แต่เบ้ปากใส่ฟงลี่ ปี ศาจแมวตนนีเ้ จ้าเล่ห์
นักทาตัวได้น่าหมั่นไส้เสียไม่มี นางทนเดินตามหลังได้ไม่นานก็ตัดสินใจวิ่ง
นาหน้าพวกเขา ปล่อยให้สองบุรุษเดินกันไปเพียงสองคน
เหนียงไป๋ หันมองคนด้านหลัง เห็นงสีหน้าของชิวอิง้ แล้วก็อดที่จะเอ่ยไม่ได้
“เจ้าช่วยปกปิ ดสีหน้าหน่อย ความอิจฉาเจ้าปิ ดไม่มิดแล้วชิวอิง้ ”
“คุณหนูเจ้าขา เหตุใดพูดเช่นนัน้ เล่า”
เหนียงไป๋ หันไปชีน้ ิว้ ใส่หน้าผากของชิวอิง้ เป็ นเชิงหยอกล้อ “เพราะ
หน้าผากเจ้าตอนนีส้ ะกดคาว่าองค์ชายสามอยู่น่ะสิ”
คนพูดหัวเราะขาหันมาอ้อนชินอ๋องต่อ ปล่อยให้ชิวอิง้ นิ่งเป็ นหินอยู่
แบบนัน้ แม้แต่คนสองคนที่เดินตามหลังมาก็ยังเดินผ่านนางอีกคู่ พวกเขา
เป็ นอะไรกันไปหมดเหตุใดจึงได้ไม่เกรงใจคนไม่มีค่เู ช่นนางเลยสักนิด!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 261

ประตูวงั หลวงที่อนั ยิ่งใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้า เหนียงไป๋ มองมันด้วย

สายตาแค้นใจ อย่าหวังว่าพวกท่านจะได้อยู่สุขสบายเมื่อตอนนีน้ างกลับ
มาแล้ว เฉินตี ้ เหมยฟาง ข้ารอพบหน้าพวกท่านแทบไม่ไหวแล้ว
ชินอ๋องประคองนางลงจากรถม้า ก่อนจะเดินไปตามทาง มือของ
นางที่เขากอบกุมเอาไว้เย็นเฉียบ ยามเมื่อนึกถึงเรื่องอดีต
“เปิ่ น หวางให้เ จ้า จดจ าเรื่ อ งความแค้น ได้ แต่ เ รื่ อ งคนผู้นั้น ห้า ม
เด็ดขาด”
เหนียงไป๋ ยิม้ ให้เ ขาก่อ นจะกระชับ วงแขนตัว เองให้แน่ นกว่ า เดิ ม
นางเอนศีรษะลงพิงไหล่เขาแล้วเดินต่อไป
“เขาก็แค่เศษดินที่รอวันสลาย ยามใดที่หม่อมฉันทาได้ แม้แต่เถ้าธุลี
ก็จะไม่มีให้หลงเหลืออยู่ในแผ่นดิน”
คนได้ยินดังนัน้ หันมองแววตามุ่งมั่นของนาง แม้ว่าเขาจะรูส้ ึกหวั่นใจ
เป็ นกังวลยามเมื่อนึกถึงเวลาที่นางจะเจอหน้าคนผูน้ นั้ กลัวว่านางจะวิ่งไป
262 | จิรัฐติกาล

หาอีกฝ่ ายพร้อมกับให้อภัยทุกอย่าง หากเกิดเรื่องเช่นนั้นขึน้ จริง เขาคงพัง

แคว้นเฉินจนพินาศเป็ นแน่
“จะทาการอะไรก็ให้รอบคอบเอาไว้ เมื่อเดินหน้ามาถึงนี่แล้วพวกเรา
ก็ยากจะถอยหลังได้อีก หากสิ่งใดไม่แน่ใจ เจ้าก็อย่าได้ผลีผลามเด็ดขาด
เข้าใจไหม”
ดูเขาจะกังวลกว่านางเสียอีก นางที่เห็นดังนั้นได้แต่ยิม้ ปลอบเขา
เดินต่อมาไม่นานพวกเราก็มาถึงท้องพระโรง
เสี ย งดนตรี บ รรเลงดัง ขึ น้ พร้อ มกับ เสี ย งประกาศนามผู้ม าใหม่
สายตาทุกคู่ในท้องพระโรงหันมองมายัง พวกเขาอย่ างพร้อมเพรีย งด้ว ย
ความสนอกสนใจ
“ชินอ๋องแห่งแคว้นหลวนหลี และพระชายาเหนียงเหนียง”
ทุกสายตาหันมองด้วยเพราะได้ยินประวัติความเป็ นมาของพระ
ชายาเอกคนนี ้ จากเชลยศึก สงครามคนหนึ่ง กลับ สามารถท าให้ชิ น อ๋อง
ยกเลิกสมรสพระราชทานและแต่งตั้งตัวเองเป็ นพระชายาเอกได้ สตรีผู้นี ้
ย่อมไม่ธรรมดา
เหนียงไป๋ หันมองรอบท้องพระโรง มองเห็นโจทย์ในอดีตครบถ้วน
ทั้งบิดามารดาของนาง เฉินตี ้ เหมยฟาง และยังมีเหนียงไป๋ ในภพนีอ้ ีกคน
ทุกคนล้วนอยู่กนั พร้อมหน้าให้นางสะสางคดีความแค้นด้วย ช่างดีจริง ๆ
“เชิญท่านอ๋องและพระชายาทางนีพ้ ่ะย่ะค่ะ” ขันทีนาทางพวกเราไป
ยังโต๊ะที่จดั เอาไว้ให้ เป็ นโต๊ะถัดจากรุย่ อ๋องและองค์หญิงเจี่ยฟาง ดูก็รูว้ ่าการ
จัดที่น่งั ครานีจ้ ดั ตามแคว้นที่มาเข้าร่วมงานในครัง้ นี ้
เหนียงไป๋ นั่งลงก่อนหันไปทักทายทั้งสองคน สีหน้าขององค์หญิ ง
ดูไม่สบอารมณ์เลยแม้แต่นอ้ ย ไม่เพียงนางจะไม่รบั คาทักทาย ยังถึงกับหัน
หน้าหนีไปทางเหมยฟางเพื่อพูดคุยกันอีกด้วย
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 263

แหม เป็ นสตรีก็หาใช่เรื่องง่ายนะ หากเป็ นเมื่อก่อนนางคงรู ส้ ึกทั้ง

เสียใจและเสียหน้ามาก แต่ตอนนีน้ างไม่สนพวกนางอีกแล้ว เพราะคนที่นาง
จะสนใจในเวลานีค้ ือคนที่อยู่ตรงหน้าต่างหาก
องค์รชั ทายาทเฉินตีน้ ่ งั อยู่เบือ้ งหน้านาง เขากาลังสนทนากับบิดา
ของนางอย่างเคร่งเครียด แต่เหนียงไป๋ คงมองเขานานเกินไป นางจึงได้ถูก
มือของใครบางคนดึงให้หันกลับมามองอีกฝ่ ายเสียแล้ว ที่แท้ก็เป็ นชินอ๋อง
พระสวามีขหี ้ วงของนางนั่นเอง
“หากเจ้ายังมองเขาไม่หยุด เปิ่ นหวางจะลุกขึน้ ไปตัดคอเขาเสียเดียว
นี ้ จะได้ไม่ตอ้ งเสียเวลาเดินตามแผนของเจ้า ดีหรือไม่”
ความใจร้อนไม่อดทนคงต้องยกให้เขาเป็ นที่หนึ่ง “หากทาเช่นนั้น
เกรงจะเกิ ด ความบาดหมางระหว่ า งแคว้น ได้น ะเพคะ หม่ อ มฉั น ไม่ มี
ความสาคัญถึงขนาดที่จะทาให้สมั พันธ์ระหว่างแคว้นต้องขาดสะบัน้ หรอก
เพคะ”
“เหตุใ ดเจ้า คิ ด เช่ น นั้น เปิ่ น หวางหาได้ม องเห็ น ค่ า เจ้า น้อ ยกว่ า
แผ่นดินและราษฎรไม่ หากขาดเจ้าไปสิ่งเหล่านัน้ ก็ลว้ นไม่มีค่าสาหรับข้า”
นางซึง้ จนแทบจะพูดไม่ออกแล้ว เขาจะดีต่อนางมากไปไหม เหนียง
ไป๋ กาลังจะพูดกลับก็มองเห็นว่าองค์ชายสามกาลังจะออกจากท้องพระโรง
แล้ว ระหว่างทางยังเดินชนชิวอิง้ จนอีกฝ่ ายรีบขอโทษ
ชินอ๋องมองสบสายตาของเหนียงไป๋ “เจ้าระวังตัว”
“เพคะ”
“เปิ่ นหวางจะให้เสี่ยวลี่และชิวอิง้ ติดตามเจ้า ส่วนจงหลุนจะแอบ
ติดตามเจ้าไปอย่างลับ ๆ หากเกิดเรื่องอะไรขึน้ ให้เป่ าสัญญาณนีเ้ ข้าใจไหม”
เหนี ย งไป๋ มองไปยั ง เขาแหลมอั น เล็ ก สี ข าวร้อ ยด้ว ยเชื อ กแดง
ตัดสินใจรับมาเก็บเอาไว้กบั ตัวก่อนจะลุกขึน้ ออกจากท้องพระโรง
264 | จิรัฐติกาล

ทางด้านเหนียงเหนียงที่มองเห็นทัง้ สองคนออกไปแล้ว ก็ตัดสินใจ

ตามออกมาติด ๆ ทาให้รุย่ อ๋องและองค์หญิงเจี่ยฟางจับสังเกตได้ ตอนนีอ้ งค์
หญิงเจี่ยฟางก็ลกุ ไปอีกคน
ชินอ๋องที่มองเห็นดังนัน้ ก็ยิ่งรูส้ ึกไม่ดี ครัน้ จะตามออกไปดูก็กลับถูก
รุ่ยอ๋องรัง้ เอาไว้เสียก่อน มันทาให้ดวงตาของเขาแสดงความไม่พอใจออกมา
อย่างชัดเจน แต่ครัน้ จะออกไปตอนนีก้ ็เร็วเกินไปเช่นกันเพราะจะยิ่งจะทาให้
ดูผิดสังเกตเข้าไปอีก
เหนี ย งไป๋ ที่ เ ดิ น ตามหลั ง องค์ช ายสามมองไปยั ง แผ่ น หลัง นั้น
นางไม่ได้ติดตามเขา แต่เดินเลีย้ วไปอีกทางทาให้ชิวอิง้ เอ่ยถาม
“พวกเราจะไปไหนเพคะ”
“ไปหาของบางอย่างก่อน”
ชิวอิง้ ทาสีหน้าสงสัย คงมีเพียงฟงลี่ท่ีรูว้ ่านางคิดอะไรอยู่ เหนียงไป๋
เดินลัดเลาะไปตามทางเดินได้ไม่นานก็ถึงท้องพระคลัง นางมองไปยังแผ่น
มังกรตรงหน้าใช้มือขยับมันไปมาเพื่อปลดสลักประตู และไม่นานก็สามารถ
เปิ ดออกได้
ตอนนีเ้ องที่ชิวอิง้ เชื่อสนิทใจว่าคุณหนูเคยอยู่ท่วี งั แห่งนี ้
“ข้าเข้าไปเพียงครู่ ส่วนพวกเจ้าก็เฝ้าประตูให้ดี”
ฟงลี่เอ่ยก่อนที่นางจะก้าวข้ามประตู “อยู่ทางด้านซ้ายมือด้านหลัง
ภาพ”
ดีจริงเชียว นางประหยัดเวลาไปได้อีกเยอะ เหนียงไป๋ พยักหน้ารับ
ก่อนจะเดิน เข้าไปด้า นในแล้วเดิ นไปยัง จุด ที่ฟ งลี่ บ อก ตรงหน้าของนาง
ปรากฏภาพฮ่องเต้คนปั จจุบนั นางไม่แม้แต่จะหยุดจ้องมอง ตัดสินใจขยับ
ยกภาพออกมาก่อนจะมองกล่องที่ถกู ซ่อนอยู่ดา้ นใน
ยาสมุนไพรที่สามารถรักษาแผลของชินอ๋องได้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 265

เรื่องนีน้ างสืบหาตัง้ แต่แต่งเข้าจวนอ๋อง จนทราบว่าเมื่อปี ก่อนได้ถูก

นามาถวายให้ท่แี คว้นเฉินและถูกเก็บไว้อย่างดี เมื่อได้แล้วนางก็เรียกจงหลุน
ให้เข้ามารับมันไป “เจ้าเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี”
“ไม่ทราบว่ามันใช้ทาอะไรพ่ะย่ะค่ะ”
“รักษาแผลท่านอ๋อง”
คิว้ ของจงหลุนขมวดเข้าหากันยิ่งกว่าเดิม “เหตุใดหวางเฟยไม่มอบ
ให้ท่านอ๋องด้วยตนเองล่ะพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าไม่รูว้ ่าวันข้างหน้าจะเป็ นเช่นไร ฝากไว้กบั เจ้าย่อมดีท่สี ดุ ”
“เหตุใดถึงพูดเช่นนี.้ ..”
นางไม่รู ้ นางรู เ้ พียงว่าเฉินตีไ้ ม่ได้จัดการได้อย่าง่ายดายแน่ ดีไม่ดี
นางอาจจะต้องเผชิญกับเรื่องไม่คาดคิดก็เป็ นได้ “เอาเป็ นว่าเก็บไว้กบั เจ้าดี
ที่สดุ ”
เหนี ย งไป๋ เดิ น ออกมาด้า นนอก ก่ อ นจะมองฟงลี่ ท่ี มี สี ห น้า กัง วล
เช่ นกัน เขาเดินนานางไปทางอุทยานหลวง “ใกล้เวลาแล้วหากเจ้าไปช้า
อาจจะพลาดฉากสาคัญไปอย่างน่าเสียดายเลยล่ะ”
นางเริ่มอยากเห็นแล้วสิ

ทางด้านเหนียงเหนียง นางติดตามองค์ชายสามไปยังอุทยาน ตาม

แผนแล้วนางจะต้องวางยาองค์ชายสามแล้วให้เขาตื่นมาในสภาพที่มีนาง
กานัลคอยปรนนิบัติอยู่ขา้ งกาย แต่เพราะว่านางต้องการแต่งกับองค์ชาย
สาม หากว่านางจะใช้แผนนีโ้ ดยเอาตัวเองเป็ นคนโชคร้ายแทนก็ใช่ว่าจะทา
ไม่ได้ เพียงแต่นางไม่อยากได้ช่ือว่าเป็ นสตรีไร้เกียรติ และไม่ยอมเป็ นอนุต่า
ต้อยไร้ค่า ฉะนัน้ เรื่องที่ว่าจะเอาตัวเองเข้าแลกนัน้ นางจะไม่ยอมทาเด็ดขาด
และถ้าหากเดาไม่ผิด ถุงหอมที่นางสลับกับองค์รชั ทายาทนั้น คง
266 | จิรัฐติกาล

เป็ นยาตัวเดียวกัน นัน้ แสดงว่าคนที่ควรจะเป็ นผูโ้ ชคร้ายในคื นนีก้ ็คือองค์รชั

ทายาท ไม่ใช่องค์ชายสาม
คงเพราะมัวแต่คิดว่าจะทายังไง อยู่ ๆ นางก็ถกู ปิ ดปากเอาไว้
“เจ้า ติ ด ตามข้า มาท าไม” เสี ย งองค์ช ายสามดั ง ขึ ้น ข้า งหู นาง
พยายามจะพูดแต่ก็พูดได้แค่เพียงเสียงอูอ้ ีใ้ นลาคอ ดวงตาคมขององค์ชาย
สามมองไปยังองค์รชั ทายาทที่กาลังเดินเข้าไปในห้อง คงคิดว่าเขาสลบไป
แล้วแน่ ๆ
หากไม่เพราะจดหมายที่ชิวอิง้ มอบให้เขา เขาคงไม่รูว้ ่าพวกเขาจะมี
แผนแบบนี ้ ช่างชั่วช้าจริง ๆ
“ไม่คิดว่าเจ้าจะกล้าร่วมมือกับเฉินตีไ้ ด้”
“หม่อมฉันมาช่วยพระองค์นะเพคะ”
เขาไม่เชื่อสตรีตรงหน้า แต่กระนัน้ ก็เลือกที่จะปล่อยมือออกจากนาง
ปล่อยให้อีกฝ่ ายสูดหายใจอยู่พกั ใหญ่ก่อนจะได้ยินเสียงกรีดร้องมาจากด้าน
ในห้อง ซึ่งเป็ นจังหวะเดียวกับที่เหนียงไป๋ เดินผ่านมาพอดี นางหยุดนิ่งก่อน
จะเรียกให้ทหารให้เข้าไปดู
ทหารที่เดินเข้าไปดูสถานการณ์ ทันทีท่ีเห็นภาพตรงหน้าใบหน้าก็
ซีดเผือด รีบวิ่งออกมารายงาน “ข้างในนัน้ เป็ นภาพที่...”
เสียงจากทางด้านหลังดังขึน้ เรียกให้นางหันมองจึงพบว่าเป็ นคณะ
ทูตที่เดินตามเสด็จฮ่องเต้ออกมาด้านนอก เหนียงไป๋ มองเห็นชินอ๋องที่เดิน
อยู่ใกล้กนั จึงรูว้ ่าใครที่สามารถทาให้ฮ่องเต้แห่งแคว้นออกมาเดินในอุทยานได้
“เกิดอะไรขึน้ ”
ในกาลก่ อ นนั้น นางก านัล เหล่า นั้น ถูก พบโดยทหาร คนที่ ต รวจ
พิ สูจ น์ก็ คื อ เหล่ า ตุล าการที่ เ ข้า ข้า งองค์รัช ทายาทเฉิ น ตี ้ ท าให้เ รื่ อ งถู ก
บิดเบือนไปจนสิน้ มาบัดนีห้ ากคนที่เห็นภาพเหล่านัน้ คือฮ่องเต้ นั่นก็คงไม่
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 267

ต้องมีการรับฟั งแต่เพียงคาปากของคนอื่นอีกแล้ว
ฝี เท้ามังกรเดินเข้าไปข้างในห้อง เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นรอยเลือดบน
พืน้ เมื่อเงยหน้ามองตรงหน้าก็พบว่าองค์รชั ทายาทกาลังใช้มี ดปาดคอนาง
กานัลอยู่
“เฉินตี!้ เจ้าทาอะไร!” เสียงคารามราวมัง กรทาให้องค์รัช ทายาท
หันมอง แต่เขาที่ตอนนีไ้ ร้สติเพราะถุงหอมและธูปราคะในห้องนอนทาให้เขา
แทบจะกลายเป็ นปี ศาจ
ช่วงจังหวะชุลมุน องค์รชั ทายาทก็พ่งุ เข้าหาฮ่องเต้อย่างรวดเร็ว ทว่า
มีหรือที่เขาจะรวดเร็วไปกว่าชินอ๋อง ร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ รีบขยับเข้ารับดาบ
ก่อนใช้แรงปัดออก แรงนัน้ มากพอจนสามารถทาให้ดาบในมือของรัชทายาท
หลุดร่วงลงไปกับพืน้ ในทันที ก่อนฝ่ ามื อหนาจะเข้ารัดข้อมื อ ของอี ก ฝ่ าย
เอาไว้ อันที่จริงเขาอยากใช้ดาบปาดคออีกฝ่ ายเสีย แค่ตอนนีย้ ังไม่ถึงเวลา
ตายของอีกฝ่ ายเท่านัน้
พอเป็ นแบบนีท้ หารก็รีบเข้ามาช่วยคุมตัวองค์รชั ทายาท แล้วจึงได้
พาตัวออกไปที่ลานด้านนอก ฮ่องเต้มีสีหน้าโกรธจัดตรัสด้วยนา้ เสียงดุดัน
ไร้ความเมตตา
“องค์รชั ทายาทเฉินตี ้ กระทาการชั่วช้าสังหารคนในวังหลวง กล้าคิด
ทาร้ายเจิน้ เจิน้ มีบญั ชาปลดองค์รชั ทายาทเฉินตีอ้ อกจากตาแหน่ง คุมขังใน
คุกหลวง รอลงอาญา”
“ฝ่ าบาทได้โ ปรดเมตตาด้ว ยเถอะ” เสี ย งเหล่ า ขุ น นางที่ ใ ห้ก าร
สนับสนุนองค์รชั ทายาทรีบคุกเข่าข้อร้อง แต่ฮ่องเต้ก็ไม่แม้แต่จะฟั ง เขาลุก
ขึน้ ก่อนจะมีรบั สั่งให้ยกเลิกงานเลีย้ งในทันที
เหนียงไป๋ ยังยืนอยู่ท่ีเดิม นึกถึงภาพในอดีต เสียงอ้อนวอนขององค์
ชายสามไม่ ว่าพูดเท่าใดบิดาผู้นีก้ ็หาได้ใจอ่อนไม่ ต่างกับองค์รัช ทายาท
268 | จิรัฐติกาล

เฉินตี ้ ที่แววตาอ่อนลงเมื่อเห็นบุตรชายไร้สติ แบบนีห้ รือเปล่าที่เรียกว่ารักลูก

ไม่ เ ท่ากัน รอจนคนไปเกื อบหมด นางจึ ง เริ่ม ขยับเท้า เดิน อย่ างไม่ เ ร่ ง รี บ
“เจ้ารูส้ กึ เช่นไร”
“ยังไงฮ่องเต้ก็คงไม่ลงโทษประหารเขาแน่ แต่อย่างน้อยหม่อมฉันก็
ทาให้เ ขาสิน้ อานาจและความนับถื อไปแล้ว ต่อแต่นีห้ ากเขาจะก้าวขึน้ สู่
บัลลังก์ก็ย่อมจะทาได้ยากขึน้ กว่าเดิมหลายเท่าตัว”
ชินอ๋องมองรอยยิม้ สะใจของเหนียงไป๋ “เจ้าพอใจแค่นหี ้ รือ?”
คาถามนีเ้ หมือนเขาต้องการจะถามว่านางใจอ่อนก็เลยทาได้แค่นี ้
เหรอ ซึ่งเหนียงไป๋ กลับทาเพียงยิม้ รับ “นี่แค่เริ่มต้น เพราะนอกจากเขาแล้ว
ยังมีอีกหลายคนที่หม่อมฉันแสนคิดถึง”
ราตรีนยี ้ งั อีกยาวไกล พวกเราจะรีบร้อนไปทาไมกัน

สองคนที่หลบซ่อนอยู่ขยับออกมาจากที่ซ่อน องค์ชายสามมองไปยัง
หญิงสาวคนข้างตัว “เป็ นฝี มือเจ้า”
“เพคะ เชื่อหรือยังว่าหม่อมฉันไม่ได้มีเจตนาทาร้ายพระองค์”
ดวงตาของเขาไม่ไ ด้ม องคนพูด แต่มองไปยังนางกานัลตัวน้อ ยที่
ติดตามคนสองคนด้านหน้าไป ในใจเขาคิดว่าแม้แต่นางยังรู ้ เหตุใดเขาที่อยู่
ในวังจึงไม่ระแคะระคายอะไรเลย อยู่ ๆ คาเตือนของพระชายาชินอ๋องที่วัดก็
ปรากฏในหัว ขึ น้ มา พวกเขาต้อ งการอะไรกัน แน่ คิ ด ว่ า พรุ่ง นี ้ค งต้อ งไป
สอบถามให้แน่ใจ
คนที่ พ ยายามตี ส นิ ท พูด ไปเท่ า ไหร่ ก็ ไ ม่ ไ ด้รับ เสี ย งตอบรับ ใด ๆ
กลับมา จนเมื่อเงยหน้าขึน้ มองจึงได้พบว่าดวงตาของเขามองไปทางอื่น ไม่
แม้แต่จะสนใจนางเลยแม้แต่น้อย นางจึงอดที่จะมองตามสายตาขององต์
ชายสามไปไม่ได้ นางจึงได้เห็นว่าที่แท้แล้วใครกันที่ดึงความสนใจของบุรุษ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 269

สูงศักดิ์ขา้ งกายนางไปเสียหมด ยิ่งเมื่อนางสังเกตกลุ่มคนสามคนนัน้ ดี ๆ จึง

ได้เห็นว่าที่แท้แล้วสตรีนางนัน้ ก็คือ หวางเฟยของชินอ๋องแห่งแคว้นหลวนหลี
อีกทัง้ นางกานัลที่ติดตามนางก็คือ ชิวอิง้ อดีตคนรับใช้ของนาง ถึงว่าพวกเขา
จึงได้รูจ้ กั นางดี ที่แท้ก็เพราะสาวใช้ปากมากนั่นเอง
ได้ยินมาว่าบุรุษภายใต้หน้ากากนีเ้ ป็ นเทพสงคราม ยามยกทัพไป
ที่ใด ที่น่ นั ก็ลว้ นแล้วแต่ปราชัย คิดว่าอีกไม่นานแคว้นเฉินเองก็คงจะตกอยู่
ในมือเขาก็เช่นกัน นางเริ่มลังเลเสียแล้ว ใครกันแน่ท่นี างสมควรจะเลือกเป็ น
คู่ครอง

คนอยากมีคู่ก็พยายามไป แต่คนที่ได้ใจไปแล้วก็ไม่มีวันหวั่นกลัว
สองคนเกาะแขนกันเดินไปอย่างไม่เร่งรีบ ชิวอิว้ ที่ทนไม่ไหวก็รีบถาม
“คุณหนูบอกว่าจะจัดการนาง แต่เหตุใดนางกลับได้ประโยชน์”
เหนี ย งไป๋ หัน มองบ่ า วตัว น้อ ย “เพราะว่ า ได้ป ระโยชน์ คนที่ เ สี ย
ประโยชน์ย่อมต้องตามมาเก็บดอกเบีย้ กับนางเป็ นแน่ แค่นีเ้ ราก็แทบจะไม่
ต้องทาอะไรอีกแล้ว รอให้พวกเขากัดกันให้พอ”
ชิวอิง้ คิดตามอยู่นานถึงได้เข้าใจจุดประสงค์ หากว่าองค์รชั ทายาทรู ้
ว่าถุงหอมนัน้ ถูกสับเปลี่ยนจากมือของเหนียงไป๋ เชื่อว่าอีกฝ่ ายจะต้องตาม
กลับมาแก้แค้นแน่
อย่างที่คุณหนูบอก การมองพวกเขากัดกันเองนั้นน่าสนุกกว่าเป็ น
ไหน ๆ เหตุใดเราต้องเสียมือลงมือด้วยตนเองด้วย คงเพราะว่านางมัว แต่นึก
ลาดับเหตุการณ์จึงทาให้เดินรัง้ ท้ายคนอื่น มารู ต้ ัวอีกครัง้ ก็ตอนที่องค์ชาย
สามส่งเสียงเรียกนางนั่นล่ะ
“แม่นางชิวอิง้ ”
“องค์ชายสาม อย่าเรียกหม่อมฉันเช่นนัน้ เลยเพคะ”
270 | จิรัฐติกาล

“เหตุใดต้องทาตัวห่างเหินในเมื่อพวกเราเป็ นสหายกัน”
สี หน้าของชิ วอิง้ ซี ดยิ่ง กว่ากระดาษ นางรีบตอบกลับ “หม่ อมฉัน
ไม่บงั อาจคิดตีตนเสมอพระองค์หรอกเพคะ”
“เอาเถอะข้าขีเ้ กียจเถียงกับเจ้าเรื่องฐานะ ยังไงข้าก็จะนับเจ้าเป็ น
สหายและเลิกทาตัวห่างกับข้าเสียที ข้าขอบใจเรื่องจดหมายและถุงหอมจาก
นายของเจ้ามาก”
ชิวอิง้ ยิม้ ให้เขา ยิ่งเห็นเขาปลอดภัยก็รูส้ กึ ยินดี เมื่อนางเริ่มเดินช้าลง
องค์ชายสามก็ผ่อนฝี เท้าลงเช่นกัน ทัง้ คู่จึงได้เดินชมดอกไม้ในอุทยานยาม
ค่าคืนกันสองคนในตอนนี ้
อย่าถามถึงฟงลี่กับจงหลุน บุรุษหน้าตายสองคนนัน้ ตอนนีห้ ายไป
ไหนแล้วก็ไม่รู ้
“หม่อมฉันดีใจที่องค์ชายไม่เป็ นไร”
องค์ชายสามมองชิวอิง้ เด็กสาวตัว น้อยคนนีเ้ อาแต่กม้ หน้าไม่ยอม
สบตาเขา ลมที่ พัด ผ่ า นยัง คงเย็ น อยู่แ ม้จ ะใกล้พ ้น ฤดูห นาวแล้ว เขาจึ ง
ตัดสินใจถอดเสือ้ คลุมของตนสวมให้นาง ร่างบางตกใจเล็กน้อยจะอ้าปาก
ปฏิเสธแต่ก็กลับพูดดักไว้เสียก่อน
“อย่าได้ปฏิเสธนา้ ใจข้า”
“...ขอบพระทัยเพคะ”
ความอบอุ่นจากผ้าคลุม ขนสัตว์อย่างดีทาให้นางอบอุ่นใจขึน้ มา
อย่างไม่รูส้ าเหตุ แต่เมื่อนึกถึงฐานะของพวกเราสองคนแล้วนางก็พยายาม
จะไม่คิดไปอื่นไกล
“ชิวอิง้ เจ้าติดตามหวางเฟยมานานเท่าไรแล้ว”
เหตุใดเขาจึงถามเช่นนี ้ คนที่พยายามไม่คิดอะไรกลับอดรูส้ กึ ไม่ได้
“ตัง้ แต่จาความได้เพคะ หวางเฟยเป็ นเหมือนพี่สาวของหม่อมฉัน”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 271

ตัง้ แต่เล็กพวกเรามีความสุขก็มีดว้ ยกัน ถูกลงโทษก็โดนเหมือนกัน วิ่งเล่น

ท่องเที่ยวด้วยกันตัง้ แต่จาความได้
“หากข้าขอเจ้ากับหวางเฟยแต่งเข้าจวนเจ้าจะยินดีหรือไม่”
ชิวอิง้ เงยหน้ามองคนพูด นางชอบเขาก็จริง แต่ถา้ ให้เลือกทิง้ คุณหนู
ตอนนีน้ นั้ นางไม่อยากทา นางได้แต่ตอบเขาด้วยความเสียใจ
“ชีวิตของหม่อมฉันล้วนยกให้คุณหนูไปหมดแล้ว หม่อมฉันขอขอบ
พระทัยองค์ช ายที่เ มตตา แต่ความสัม พันธ์ของพวกเรานั้น ปล่อ ยให้เ ป็ น
เหมือนเดิมดีท่สี ดุ แล้วเพคะ”
“เจ้ากาลังปฏิเสธข้า ชิวอิง้ ตัง้ แต่เกิดมามีเพียงเจ้าที่กล้าปฏิเสธข้า
เช่นนี ้ แต่ขา้ กลับไม่โกรธเจ้าเลย เพียงแต่รูส้ ึกสงสารตัวเอง ยามเมื่อพบเจอ
สตรีท่ตี อ้ งใจกลับไม่อาจครองคู่มนั เจ็บปวดมากรูไ้ หม”
ชิวอิง้ เงยหน้ามองเขา พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้ถอนคาพูด
“พวกเราพึ่งเจอกันได้ไม่กี่ครัง้ หากจะเรียกว่าต้องใจเห็นทีจะเร็วไป
หม่ อ มฉั น อาจจะเป็ น สตรี ท่ี แ ปลกพระองค์ถึ ง ได้ส นใจ แต่ ห ากเมื่ อ ใด
ที่พระองค์ได้พบเจอคนใหม่ คนที่ดีกว่า พระองค์อาจจะไม่นึกถึงหม่อมฉัน
แล้วก็เป็ นได้”
“งัน้ เรามาดูกัน หากคราวหน้าเราเจอกันอีกครัง้ แล้วเจ้ายังไม่แต่งงาน
เจ้ายินดีจะร่วมทางไปกับข้าได้หรือไม่”
“วันข้างหน้าพวกเราไม่อาจรูไ้ ด้ว่าจะพบเจออะไร หม่อมฉันไม่อยาก
รับปากพระองค์ แต่หากวันใดพระองค์แสดงถึงความจริงใจให้หม่อมฉันเห็น
เมื่อนัน้ หัวใจและจิตวิญญาณหม่อมฉันจะเป็ นของพระองค์แต่เพียงผูเ้ ดียว”
นางคานับลา หัวใจที่เจ็บปวดยามเมื่อมองสีหน้าผิดหวังจากอีกฝ่ าย
แต่ในเมื่อนางเลือกแล้วก็จะไม่เสียใจ เมื่อเดินมาถึงประตูวงั ก็พบว่าเกีย้ วยัง
ไม่ได้เคลื่อนขบวนไปไหน มีอย่างที่ไหนที่ผเู้ ป็ นนายต้องมารอคอยบ่าวเพียง
272 | จิรัฐติกาล

ผูเ้ ดียวเช่นนี ้ หากไม่เพราะว่าเป็ นคุณหนูแล้วล่ะก็ ป่ านนีน้ างคงได้ถกู ลงโทษ

ไปแล้วกระมัง
เมื่ อ เห็ น ดัง นั้น นางก็ รี บ วิ่ ง พร้อ มยิ ้ม กว้า งไปหาเหนี ย งไป๋ “บ่ า ว
มาแล้วเจ้าค่ะ”
เหนี ย งไป๋ ที่ ร อนางอยู่ แ ล้ว หัน มามองคนที่ เ ติ บ โตมาด้ว ยกั น ตั้ง
เยาว์วัย และแน่นอนว่านางย่อมมองออกว่าชิวอิง้ คงปฏิเสธองค์ชายสาม
ไปแล้ว ชิวอิง้ เจ้าจะรู ไ้ หมว่าที่ขา้ วางแผนทัง้ หมดนีก้ ็เพื่อให้เจ้าได้มีร่มเงาที่
จะสามารถปกป้องตัวเองได้ แต่นางกลับโง่เขลาเลือกคุณหนูอย่างนาง นาง
จะทาเช่นไรกับบ่าวคนนีด้ ี
เมื่อนางขึน้ มาถึงรถม้า จงหลุนก็นาขบวนเคลื่อนออกจากพระราชวัง
สองบ่าวด้านหลัง ต่ างนั่ง มองไปยัง ข้างทาง คนหนึ่ง เศร้าแสนเศร้า ส่ว น
อีกคนตอนนีห้ ากบินได้คงบินไปแล้ว อย่าถามว่าพวกเขาหายไปไหน ดู ๆ ไป
แล้วบุรุษสองคนนีเ้ ป็ นคนที่น่าหมั่นไส้ท่สี ดุ ในตอนนีแ้ ล้ว

องค์รชั ทายาทเฉินตีถ้ ูกคุมขังในคุกหลวง เมื่อยาสิน้ ฤทธิ์เขาก็ได้สติ

แต่ก็ไม่อาจทาอะไรได้อีกแล้ว เขาทาได้เพียงเดินไปมาในคุกพยายามคิดว่า
ใครกันที่อยู่เบือ้ งหลังเรื่องทัง้ หมดนี ้ คนแรกที่เขาสงสัยคือ เหนียงไป๋ ส่วนคน
ที่สองก็คือ องค์ชายสาม แต่เขาพลาดตรงไหนกัน?
ฝ่ ามือแกร่งขององค์รชั ทายาทที่เคยสูงส่งซัดชกลงบนกาแพงอย่าง
เหลืออด ช่วงจังหวะปั ดมือลงมาถุงหอมก็ ตกลงสู่พืน้ มันทาให้เขานึกถึงถุง
หอมอันนีท้ ่ตี กลงมาเมื่อช่วงเย็นตอนที่เหนียงไป๋ แวะมาหาเขา
รัชทายาทตกอับตัดสิ นใจแกะถุง หอมออกยกขึน้ ดม ดอกไม้หอม
ด้านในฉุนกว่าปกติ เหตุใดเขาจึงไม่ทันได้สงั เกต เขากามือแน่นด้วยความ
เจ็ บใจมาดแค้น คนเพียงคนเดีย วที่น่ าจะมี โ อกาสแตะต้องถุง หอมนี ้จ อง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 273

ตนเอง เหนียงไป๋
เสี ยงประตูห้องขังถูกเปิ ดออกดัง ขึน้ ทาให้เขาต้องหันมอง ก่อนที่
มุมปากจะยกยิม้ ขึน้ “ฝ่ าบาทให้พาท่านออกไปอย่างลับ ๆ และเก็บตัวให้
เงียบที่สดุ ”
หึ ยังไงเสด็จพ่อก็รกั เขามากที่สดุ จะทนให้เขาทรมานอยู่ในคุกเช่นนี ้
ได้อย่างไร องค์รชั ทายาทเดินออกมาด้านนอก ทว่าเขากลับไม่ได้ทาตามพระ
ประสงค์ กลับมุ่งหน้าไปยังจวนสกุลเหนียงเสียแทน
ในรถม้าที่มีเหนียงไป๋ ภพนีอ้ ยู่นั้น นางคิดจะออกนอกเมืองเพื่อไป
หลบซ่อน ตราบใดที่องค์รชั ทายาทยังอยู่นางก็ไม่ปลอดภัยดีไม่ดีตอนนีเ้ ขา
อาจจะได้รบั ความช่วยเหลือออกมาแล้วก็เป็ นได้
“พวกเจ้ารีบหน่อย” เหนียงเหนียงเปิ ดม่านหน้าต่าง อยู่ ๆ มือข้างหนึ่ง
ก็เข้าบีบคอนางเอาไว้ ดวงตานางเปิ ดโพล่งยามเมื่อเห็นว่าเป็ นใคร
“องค์รชั ทายาท!”
“ใช่ ข้าเอง คิดถึงข้ามากใช่ไหมเหนียงไป๋ ” เสียงของเขาเย็นเยียบ
ราวปี ศาจร้ายที่พร้อมจะบิดคอปลิดชีพนางได้ตลอดเวลา ลมหายใจนางใกล้
จะหมดแต่แววตาโกรธขึงคู่นนั้ ขององค์รชั ทายาทกลับแสดงออกอย่างชัดเจน
ว่ายังไม่สะใจ “ปล่อยให้เจ้าตายเช่นนีม้ นั ง่ายไป”
เหนียงเหนียงถูกปิ ดปากมัดมือ จากนัน้ รถม้าก็ขับเคลื่อนออกนอก
เมืองไปอย่างรวดเร็ว

ทางด้านเหนียงไป๋ กับชินอ๋องที่กาลังอยู่ระหว่างทางกลับที่พกั อยู่ ๆ

ก็ปรากฏลูกธนูพ่งุ เข้ามาถึงด้านในรถม้า ชินอ๋องที่มีประสาทสัมผัสไวกว่าใคร
ยกมือรับเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะไปทาร้ายใครเข้า จัดการหักธนูดอกนั้น
ด้ว ยมื อ เดี ย ว ก่ อ นที่ ด วงตาคมจะเลื่ อ นส ารวจด้า นนอกมี เ สี ย งต่ อ สู้ดั ง
274 | จิรัฐติกาล

เข้ามา “เจ้าอยู่ขา้ งในห้ามออกไปเด็ดขาด”

รูส้ ึกเหมือนว่าเหตุการณ์นีค้ นุ้ ๆ ชอบกล เหนียงไป๋ ที่มองเขาออกไป
แล้วทาได้เพียงเปิ ดผ้าม่านออกมองเหตุการณ์ดา้ นนอก มองเห็นคนสวมชุด
ดาหลายสิบคนกาลังปะทะกับกาลังของฝั่งตนเอง และเพียงไม่นานก็ปรากฏ
รถม้ามาเทียบข้างอีกคันหนึ่ง นางพบว่าเป็ นรุ่ยอ๋องและองค์หญิงเจี่ยฟาง
พวกเขามาช่วยพวกเราใช่ไหม...?
...นางไม่ ใ คร่แ น่ ใ จนัก ไม่ ใ ช่ ว่ า พวกเราไม่ ถูก กัน จึ ง ได้คิ ด เช่ นนั้น
กระทั่งรถม้าขยับนางจึ งได้รี บเปิ ดผ้าม่ านออก พบว่ าเป็ นรุ่ยอ๋ องที่ หันมา
บอกนาง “นั่งให้ดี!” เสียงม้าขยับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว นางมองชินอ๋อง
ที่ยัง สู้รบอยู่อีกฝั่ ง กระทั่ง รถม้าเคลื่ อนออกไปไม่นานองค์หญิ ง เจี่ ยฟางก็
ขึน้ มานั่งกับนาง
คนที่ระแวงสงสัยจึงถาม “เป็ นฝี มือขององค์หญิง...”
องค์หญิงเจี่ยฟางหันมองนาง “ฉลาดไม่เบานะเหนียงเหนียง แต่ เจ้า
คิดช้าเกินไป รอให้ออกนอกเมืองเจ้าก็ไม่มีวนั ได้กลับแคว้นหลวนหลีอีกแล้ว”
องค์ห ญิ ง เจี่ ย ฟางคิ ด จะสัง หารนางปิ ด ปาก “ถึ ง องค์ห ญิ ง จะฆ่ า
หม่อมฉันได้ แล้วองค์หญิงไม่คิดหรือเพคะว่าท่านอ๋องจะเชื่อว่าไม่ใช่ฝีมือท่าน”
“ทาไมเขาจะไม่เชื่อ ในเมื่อคนที่ตายคือข้า”
เหนียงไป๋ ไม่เข้าใจว่านางคิดอะไร คนที่ตายจะเป็ นนางได้อย่างไร
นางหมายความว่าอะไรกันแน่ จังหวะนีเ้ ห็นทีว่าการหนีจะเป็ นการดีท่ีสุด
นางไม่อาจนิ่งเฉยรอความตายได้อีกแล้ว
เสียงม้าตามหลังมา นางมองไปทางด้านหลังก็พบว่าเป็ นชิ น อ๋อง
ที่กาลังห้อม้าตามมา เหนียงไป๋ อยากจะตะโกนเรียกเขา หากแต่องค์หญิง
เจี่ยฟางกลับปิ ดปากนางเอาไว้ จากนัน้ ก็ส่งั คนด้านหน้า “ด้านหน้ามีหน้าผา”
พวกเขาจะทาอะไร นางไม่อาจคาดเดา ทว่าแทบจะไม่ตอ้ งทนสงสัย
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 275

อยู่นาน ไม่นานนางก็ได้ยินเสียงม้าอาละวาด รุย่ อ๋องทาทีเป็ นบังคับม้าไม่ได้

ความเร็วม้าถึงกับเร่งขึน้ กว่าเดิมจนกระทั่งไปถึงหน้าผา รถม้าก็กระโจนลง
ไปอย่างรวดเร็ว
“เหนียงเหนียง!” เสียงชินอ๋องเรียกชื่อนาง
เสียงนัน้ ยังดังก้องอยู่ในหู ในขณะที่เหนียงไป๋ รูส้ กึ ราวกับนางได้หูดบั
ลงชั่วขณะในตอนที่รถม้ากระแทกเข้ากับโขดหินเบือ้ งล่าง ถามถึงคนที่ลาก
นางมาแล้ว รุ่ยอ๋องเลือกที่จะกระโดดออกไปก่อน ส่วนองค์หญิงเจี่ ยฟาง
ยังคงบีบคอนางเอาไว้ทาให้นางใกล้หมดแรงเต็มที แต่นางก็หาได้น่ิงเฉย
ใช้มือบีบคออีกฝ่ ายกลับเช่นกัน
ตึง!! เสียงรถม้ากระแทกลงกับใต้หน้าผาดังสนั่นหวั่นไหว

ทางด้านองค์รชั ทายาทและเหนียงเหนียง ตอนนีน้ างถูกจับให้ยืน

หมิ่ นเหม่ อ ยู่บนหน้า ผา ก่อนที่ร่างทั้ง ร่างของเหนี ยงไป๋ ที่มี วิญ ญาณของ
เหนียงเหนียงอยู่จะถูกผลักตกลงมาอย่างรวดเร็ว
เวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันทุกสิ่ง
ทุกอย่างกาลังวนกลับสูท่ ่เี ดิมอีกครัง้ ...
276 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 277

ชินอ๋องควบม้าตามมาถึงใต้หน้าผา ค้นหาร่างของชายาไปทั่วก่อน
พบร่างของนางนอนแน่น่ิงอยู่ท่ีริมแม่นา้ ข้าง ๆ กันนัน้ เป็ นร่างขององค์หญิง
เจี่ยฟาง และเมื่อเขาใช้มืออังจมูกขององค์หญิงดูแล้วก็พบว่านางได้ตายไปแล้ว
ดวงตาเขามองไปทางด้านบน หากจะพากลับขึน้ ไปทัง้ สองคนเห็น ที
จะเป็ นไปไม่ได้ ดังนัน้ เขาจึงเลือกทิง้ ร่างขององค์หญิงเจี่ยฟางเอาไว้ ก่อนจะ
พาเหนียงไป๋ ขึน้ ไปด้านบน
องครักษ์จงหลุนที่รออยู่ดา้ นบนพร้อมกับเสี่ยวลี่และชิวอิง้ มองร่าง
บางที่เต็มไปด้วยเลือด จากนัน้ ก็ควบม้านาร่างของนางกลับไปยังเมืองหลวง
องครักษ์จงหลุนจะขึน้ ม้าควบตามออกไป กลับมองเห็นเสี่ยวลี่ท่ียัง
ยืนนิ่งไม่ขยับ “เจ้าไม่ไปหรือ?”
ดวงตาของฟงลี่หันมองไปยังหุบเขาอีกครัง้ “ข้ามีเรื่องต้องทา ท่าน
พาชิวอิง้ กลับไปก่อน”
มีอะไรสาคัญกว่าชีวิตพระชายาอีก แม้จะมีคาถามเช่นนีใ้ นใจ แต่ใน
278 | จิรัฐติกาล

เมื่อหน้าที่สาคัญกว่าเขาจึงต้องทาอย่างที่ฟงลี่พดู
อดีตแมวมองไปยัง ใต้หุบเขา ก่อนยกมือขึน้ นับดวงดาว ไม่คิดว่า
ชะตาของนางจะผันเปลี่ยนอีกครัง้
มองไปยัง วิญ ญาณเหนียงไป๋ ที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาของนางโกรธ
เคืองเอ่ยถามเขา “เจ้าไปสัญญาอะไรกับสวรรค์อีกล่ะฟงลี่”
แหะ ๆๆ แมวเจ้าเล่หห์ ัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนรีบแนะนาบางอย่าง
แม้นางจะอยากบีบคอแมวตัวนีใ้ ห้ตาย แต่นางก็จาต้องทาตามอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่รา่ งของตัวเองจะตายไปจริง ๆ

เหนียงไป๋ มองร่างของเหนียงไป๋ ที่นอนอยู่ใต้หน้าผาตรงหน้า ร่างที่

คิดว่าจะไม่ได้กลับคืนมาเป็ นของตนเองอีกแล้ว ไม่คิดว่ายามเมื่อนางคิด
ทาร้ายร่างกายของเหนียงไป๋ นางก็กลับได้รบั ผลกรรมเช่นกัน บัดนีว้ ิญญาณ
ของนางกลับเข้าสู่ร่างของตนเองอีกครัง้ เมื่อลืมตาขึน้ มานางก็รับรู ไ้ ด้ถึง
ความเจ็บปวดทั่วร่าง
ฟงลี่ ประคองนางขึน้ มามองไปยัง ร่างของเหนียงเหนียงที่ตอนนี ้
มีหนังมนุษย์ใบหน้าองค์หญิงเจี่ยฟางสวมทับอยู่
“ข้าไม่เคยคิดว่าองค์หญิงคนนัน้ จะคิดแผนประหลาดเช่นนีไ้ ด้”
“อันว่าอานาจย่อมไม่ง่ายที่จะได้มา แม้ตอ้ งสูญเสียจิตวิญญาณของ
ตัวเองนางก็ยงั เลือกที่จะทา”
เหนียงไป๋ หันมองแมวเจ้าปั ญหา “เหตุใดเจ้ามองไม่เห็นว่าจะเกิด
อะไรขึน้ ฟงลี่ เจ้าบอกมาเดี๋ยวนีน้ ะว่านอกจากเรื่องที่ขา้ ต้องพบความเจ็บปวด
แล้ว เจ้ายังแลกอะไรอีกเพื่อให้ได้กินผูช้ าย!”
เหตุใดต้องตวาดด้วยเล่า ฟงลี่ขยีห้ ตู วั เองแล้วตอบเสียงเรียบ
“ก็แค่พรสวรรค์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของข้าเจ้าอย่าได้ใส่ใจ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 279

ไอ้แมวบ้าผูช้ าย!! มันน่านักนะ

“เอาน่าอย่างน้อยเจ้าก็ได้รา่ งตัวเองกลับคืนมานะ”
เหนี ย งไป๋ มองอี ก ฝ่ ายตาขวาง แล้ว ที่ ผ่ า นมานางเสี ย เวลาทาให้
ชินอ๋องหลงรักไปเพื่ออะไรกัน “ลองให้ตอนนีข้ า้ โผล่หน้าไปหาเขาสิ กลัวแต่
ยังไม่ทนั จะได้ทาอะไร เขาก็จะยกดาบขึน้ มาหั่นคอข้าเสียก่อน”
นางมองไปยังร่างของตัวเอง ก่อนจะหยิบปิ่ นไม้พร้อมกับเครื่องหอม
ที่ติดกายเอาไว้ขึน้ มา เรื่องที่นางพูดเล่นกับเขาดูท่าแล้วจะได้ใช้เข้าจริง ๆ
เสียแล้ว ว่าแต่ตอนนีน้ างจะกลับไปในฐานะอะไรล่ะ...
“เจ้านัดเฉียนตงที่นอกเมืองไม่ใช่หรือ เจ้าไปพบเขาแล้วขอติดตาม
ไปยังแคว้นหลวนหลี ส่วนข้าต้องกลับไปในเมืองหลวงก่อน”
“เจ้าจะบ้าหรือ! ปล่อยสตรีบา้ คนนัน้ ไปกับชินอ๋อง กว่าข้าจะไปถึง
แคว้นพร้อมเฉียนตง เขาไม่ถกู กินจนหมดตัวไปแล้วหรือ”
“แหม ๆๆ ก็ใช่ว่าก่อนหน้าเจ้าเขาจะไม่เคยถูกกินนะเหนียงไป๋ เจ้า
อย่าห่วงไปเลย”
“ฟงลี่ ถ้าวันใดที่คนของเจ้าถูกกินบ้างเจ้าจะรูส้ กึ ”
“ไม่มีทาง” ใครก็ได้ช่วยเอาแมวบ้านีฝ้ ั งดินหน่อย นางเริ่มจะหมด
ความอดทนแล้ว
เหนียงไป๋ มองไปยังกาไลหยกบนข้อมือของนาง ยังดีท่ีพวกเขารีบ
ร้อ นไม่ ไ ด้ ถ อดออกไปทั้ ง หมดจึ ง ยั ง หลงเหลื อ ของส าคั ญ บางอย่ า ง
นางตัดสินใจหยิบขึน้ มาสวมใส่มือตัวเอง คิดว่าจะทาอย่างไรจึงจะสามารถ
หลอกเฉียนตงได้ ก็ชายคนนัน้ ฉลาดน้อยเสียเมื่อไร
ที่ ส าคัญ กว่ า นั้น นางเล่ น ใส่ ร ้า ยเหนี ย งไป๋ ในร่ า งนี ้เ สี ย ยกใหญ่
คิดหรือว่าแค่นางมีของสองสิ่งนีแ้ ล้ว ชินอ๋องจะเชื่อนางง่าย ๆ
“ฟงลี่ขา้ จะฆ่าเจ้า!”
280 | จิรัฐติกาล

เหนียงไป๋ หันมองคนที่ประคองนางเอาไว้ แต่ไอ้แมวบ้ากลับหายไป

รวดเร็วปานสายฟ้า นั่นยิ่งทาให้นางโมโห มองไปทางภูเขาด้านบนแล้วก็ได้
แต่คิดว่ากว่านางจะขึน้ ไปได้ จะต้องใช้เวลาเท่าไหร่กนั ไอ้แมวบ้า!

เหนี ย งไป๋ ที่ ก ลั บ มาอยู่ ใ นร่ า งตั ว เองอี ก ครั้ ง หั น มามองร่ า งของ
เหนียงเหนียงที่นางอาศัยมาตลอดตั้ง แต่ กลับมาเกิดในภพนี ้ แม้จ ะไม่ ใช่
ร่างของนางจริง ๆ แต่หลายเดือนที่ผ่านมาก็ทาให้นางรู ส้ ึกความผูกพันกับ
ร่างนีไ้ ม่ใช่นอ้ ย นางไม่เคยคิดเลยว่าองค์หญิงเจี่ยฟางจะยอมละทิง้ ตั วตน
สวมรอยเป็ นนางโดยการสวมหน้ากากหนังมนุษย์ การที่คนที่รงั เกียจบุรุษ
ปี ศาจคนหนึ่ง ยอมละทิง้ ตัวตนเพื่อความรักนางคิดว่าไม่ใช่ เรื่องที่ถูก ต้อง
องค์หญิงเจี่ยฟางคงมีเหตุผลบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับรุ่ยอ๋องเป็ นแน่ ว่าแต่
มันคืออะไรกัน?
ทางด้านชินอ๋อง ร่างสูงค่อย ๆ วางร่างของคนเจ็บลงบนเตียงพร้อม
กับหมอที่รีบเข้ามารักษาดูอาการ ดวงตาของเขามองร่างบางที่เต็มไปด้วย
เลือดแล้วก็พาลโกรธตัวเองที่ไม่อาจปกป้องนางได้
“รักษาชีวิตนางให้ได้ ไม่เช่นนัน้ เปิ่ นหวางจะตัดหัวเจ้า!”
แค่เสียงเรียบนิ่งนั่นก็มากพอจะทาให้คนด้านนอกไม่กล้าขยับ ตัว
ชิวอิง้ ที่ยืนอยู่ดา้ นนอก ไม่นานก็รอ้ นรนรีบเข้าไปช่วยหมอหยิบจับอ่างนา้
และผ้าขาว ดวงตาของนางมองไปยังใบหน้าคุณหนูดว้ ยความรูส้ ึกทัง้ สงสาร
ทัง้ เจ็บปวด
ไม่รูว้ ่าเมื่อไรที่คุณหนูจะพบกับความสุขเสียที คิดว่าพอหมดเรื่อง
องค์รัช ทายาทแล้ว พวกเราจะได้กลับแคว้นหลวนหลีแ ละใช้ชี วิตอย่างมี
ความสุขเสียอีก แต่เรื่องกลับเลวร้ายมาถึงขัน้ นีไ้ ด้อย่างไรกัน...
ชินอ๋องจับดาบไว้แน่น ในใจคิดว่าเรื่องทัง้ หมดอาจจะเป็ นฝี มือของ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 281

องค์รชั ทายาท เขาออกจากห้องไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ชิงชัง
“จงหลุน เจ้าตามข้ามา”
เขาและพวกอีกหลายสิบ คนออกจากเรือนหลังนัน้ ก่อนจะกระจาย
กาลังเพื่อหาที่ซ่อนตัวขององค์รชั ทายาทเฉินตี ้ ใช้เวลาไม่นานก็พบที่หลบซ่อน
ซึ่งก็คือ วังหลวงที่คมุ กะลาหัวมันเอาไว้
“ท่านอ๋อง พวกเราจะบุกเข้าวังจริง ๆ ใช่ไหม”
“แม้ว่ามันจะอยู่ในนรกข้าก็จะลากมันมาตัดหัว ไป!” เสียงเขาดุดัน
เต็ ม ไปด้ว ยไอสัง หารและความโมโหโกรธา จากนั้น ก็ ตัด สิ น ใจมุ่ง หน้าสู่
วังหลวง ยามที่เฝ้าระวังอย่างแน่นหนาพวกเขาก็ยงั ผ่านมาได้อย่างง่ายดาย
ราวกับไม่เห็นกองกาลังเหล่านัน้ อยู่ในสายตา
ไม่ นานก็ถึง ตาหนัก องค์ช าย ดวงตาชิ นอ๋ องมองไปทางด้า นล่า ง
ได้ยินเสียงดนตรีขบั ร้องพร้อมกับสตรีนางน้อยเต็มไปหมด นี่หรือบทลงโทษ
ของฮ่องเต้ มันน่านัก
“ท่านอ๋องจะทาเช่นไร” เป็ นจงหลุนที่อยากทราบความคิดของเขา
หากบุกไปตรง ๆ เห็นทีว่าจะโจ่งแจ้งเกินไป
“เผา!” การกระทาเช่นนีน้ ้อยนักที่ชินอ๋องจะเลือกทา แต่เมื่อคิดว่า
เจ้านายคิดดีแล้วเขาก็ไ ด้แต่รับคาสั่ง ก่อนส่งกาลัง คนแยกย้ายไปทั่วจวน
เป้าหมายในครัง้ นีก้ ็คือเผาจวนองค์ชายเสียให้วอด!!
เมื่อคนด้านล่างรู ต้ ัว องค์รชั ทายาทก็ถูกคุม้ กันออกไปผ่านทางลับ
ชินอ๋องยังคงปล่อยให้เขาหลบหนีไปได้ มองคนคุม้ กันที่เหลืออยู่เพียงสองคน
อย่างนึกสมเพช จนเมื่ออีกฝ่ ายใกล้จะออกไปจากวังหลวงได้สาเร็จ เขาก็ลงไป
ดักหน้าองค์รชั ทายาทเอาไว้
“เจ้าเป็ นใคร”
282 | จิรัฐติกาล

เขาถอดผ้าปิ ดหน้าออก เผยให้เห็นหน้ากากสีเงิ นที่ยัง คงสวมติด

ใบหน้า
“ชินอ๋องแคว้นหลวนหลี! พวกเรามีความแค้นอะไรต่อกัน”
“พวกเราไม่มีความแค้นต่อกัน แต่เจ้ามีความแค้นต่อคนที่ขา้ รัก”
“เจ้าพูดอะไร ข้าไปมีความแค้นกับคนรักเจ้าตอนไหน”
“ชาติท่แี ล้ว” จบคาคอเขาก็ถกู ปาดอย่างรวดเร็ว แม้แต่คนคุม้ กันเอง
ก็ยังไม่ทันตั้งตัว อันว่าปี ศาจ หากโกรธเมื่อใด คาว่าตายพวกเขาก็ไม่อาจ
รับรูไ้ ด้ จนไปถึงนรกนั่นแหละถึงจะรูว้ ่าตัวเองได้ตายไปแล้ว
หยดเลือดขององค์รชั ทายาทตกลงกระทบพืน้ จากนั้นเขาก็หิว้ หัว
คนตายกลับไปยังจวนราวกับหิว้ หัวหมูไม่ใช่หวั คน
เมื่อหัวคนกลิง้ ลงต่อหน้าเหนียงไป๋ ที่ฟื้นคืนสติ นางก็ขยับถอยหนี
ห่างด้วยความหวาดกลัว ชินอ๋องมองภาพตรงหน้าด้วยความแปลกใจ
“เจ้าไม่ดีใจที่เปิ่ นหวางทาแบบนีห้ รือเหนียงเหนียง”
“หม่อมฉันกลัวเลือดเพคะ” นางไม่กล้าพูดสิ่งใดเพราะกลัวว่าตัวเอง
จะหลุดคาที่ทาให้เขาสงสัย
“ตอนนีอ้ งค์รชั ทายาทก็ตายแล้ว พวกเรารีบออกเดินทางกันเถอะ”
เขาเดินเข้ามาหานางก่อนอุม้ นางขึน้ ทาให้คนที่ปลอมตัวถึงกับยิม้ เขินอาย
เอียงศีรษะลงซบอกอีกฝ่ าย “หม่อมฉันเหนื่อยเหลือเกินเพคะ”
แหม ๆๆ ข้าต้องปรบมือให้กับนักแสดงตรงหน้าเสียแล้ว ใครจะคิด
ว่าองค์หญิงจะแสดงได้แนบเนียนถึงเพียงนี ้ นางฉลาดหลักแหลมสมกับที่ฆ่า
เหนียงไป๋ ได้จริง ๆ ว่าแต่สตรีโง่ตอนนีเ้ ป็ นอย่างไรบ้างนะ

ตอนนีส้ ตรีโง่ท่ีว่ากาลังมองไปยังโรงเตี๊ยมนอกเมือง สามวันที่นาง

นัดพวกเขาที่น่เี พื่อจะพาไปยังเมืองหลวง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 283

แต่พอคิดว่ายังเหลือเวลาอีกสองวัน นางก็ตอ้ งหยุดฝี เท้าของตนเอง

เอาไว้ ตัวนางเงินทองไม่มีติดตัวสักแดง เสือ้ ผ้าที่สวมใส่ก็หลุดรุ่ยขาดวิ่นจน
เห็นเนือ้ หนัง หากเข้าไปมีหวังได้มีสามีเป็ นร้อยแน่
หรือว่านางจะกลับไปสกุลเหนียงก่อ น พอคิดได้ดงั นัน้ นางก็หันหลัง
กลับไปทิศทางเดิม เมื่อไปถึงสกุลเหนียงก็พบว่าทุกคนกาลังตามหานางอยู่
ยามเมื่อบิดามารดามองเห็นสภาพนางพวกเขาก็รีบพานางเข้าไปด้านใน
พร้อมกับเชิญหมอมารักษา
หากเป็ นเมื่ อก่อนนางคงคิดว่าพวกเขาเป็ นห่วงนาง แต่เปล่าเลย
พวกเขากลัวสินค้าตรงหน้าจะเสียหายต่างหาก
“ท่านหมอ นางจะมีแผลเป็ นไหม” มารดาของนางรีบเอ่ยถามเมื่อ
ท่านหมอตรวจอาการเสร็จแล้ว
“ไม่ตอ้ งกังวล หากได้ยาของข้าน้อย กินทาไม่เกินสามวันรับรองไม่มี
แผลเป็ นใด ๆ แน่นอน”
ต้องยาวิเศษขนาดไหนถึงทาให้หายเร็วเช่นนัน้ เหนียงไป๋ นึกเถียง
พวกเขาในใจก่อนจะมองท่านหมอที่ออกไปแล้ว บิดาของนางก็หันมาดุด่า
อีกรอบก่อนสาทับว่า
“ต่อแต่นตี ้ ่อไป เจ้าอย่าได้กา้ วเท้าออกจากห้องอีก”
“แย่แล้ว แย่แล้ว” เสียงด้านนอกดังขึน้ มา ก่อนจะมีทหารวิ่งเข้ามา
ด้านในแล้วคุกเข่าลงรายงาน
“องค์รชั ทายาทขอรับ”
บิดาของนางถามกลับด้วยสีหน้าราคาญใจ “องค์รชั ทายาทมีอะไร”
“ถูกพบกลายเป็ นศพไร้หวั อยู่หลังวังหลวงขอรับ”
หือ เหนียงไป๋ นึกภาพตามก่อนลาดับเหตุการณ์ใหม่ ดูท่าแล้วจะเป็ น
ฝี มือสามีคนดีของนางเป็ นแน่ ท่าทางคงโกรธที่นางถูกทาร้ายน่าดูจนคิดว่า
284 | จิรัฐติกาล

เป็ นฝี มือขององค์รชั ทายาทจึงได้ลอบเข้าวังหลวงแล้วสังหารตัดคอทิง้ เสีย

รูแ้ บบนีท้ าให้เขาโกรธเสียตัง้ แต่ทีแรกก็จบเรื่องแล้ว นางจะวางแผน
ให้ว่นุ วายไปทาไมกัน
“บ้าจริงเชียว” บิดานางหันมองมาที่นาง ก่อนจะถอนหายใจพูด
“โชคดีท่เี จ้ายังไม่แต่งเข้าจวนองค์ชาย”
ทีแบบนีม้ าว่าโชคดี นางเริ่มจะหมดความอดทนกับบ้านหลังนีเ้ สียแล้ว
ในเมื่อได้กลับมาอีกครัง้ นางก็ถือว่าได้โอกาส แต่นางจะตอบแทนพวกเขา
อย่างไรดี
เมื่ อ ทุ ก คนออกไปแล้ว นางก็ ลุ ก ขึ ้น ส ารวจห้อ งตั ว เองอี ก ครั้ง
เหนียงเหนียงตกแต่งห้องใหม่ไปเยอะพอควร สีสันของห้องจึงไม่ได้เรีย บ
หวานเหมือนดังเก่า
สิ่งแรกที่นางทาคือค้นหาเงินทองเครื่องประดับที่พอจะเอาติดตัวไปได้
เมื่อมองไปยังก้อนทองที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง มุมปากของนางก็ยกยิม้ คิดว่าเงิน
เหล่านีค้ งใช้ไปได้ตลอดทาง
เหนียงไป๋ เก็บห่อเงินนั้นใส่เสือ้ เดินวนไปรอบห้องครู่หนึ่ง ฟั งเสียง
จากด้านนอก กระทั่งเห็นคนเงียบไปแล้ว นางจึงได้เปิ ดประตูออกมาเพื่อตรง
ไปยังห้องทางานของบิดา
ดวงตาคู่งามมองไปยังรู ปพระราชทานตรงหน้า มันเป็ นรู ปทิวทัศน์
พร้อมกับกิ่งหลิวที่บิดาได้ตอนรับตาแหน่งใหม่ ๆ และเพียงแค่นางขยับรู ป
ออก กล่องที่ถกู ซ่อนอยู่หลังกาแพงก็ปรากฏแก่สายตา
เหนียงไป๋ หยิบออกมาเปิ ดเพื่อดูดา้ นใน จาได้ว่าก่อนที่นางจะแต่ง
ออกไปจากบ้า นหลัง นี ้ บิ ด านางตอนนั้น ก าลัง เลื อ กฝ่ ายระหว่ า งองค์
รัชทายาทกับองค์ชายสาม ทาให้บิดาของนางติดต่อกับเสนาบดีฝ่ ายขวา
เช่นกัน จะให้เรียกบิดานางว่ายังไงนะ นกสองหัว จับปลาสองมือ เหยียบเรือ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 285

สองแคม หรือกลัวตายก็เลยกระทาการขีข้ ลาดดี?

นางหยิบจดหมายยินยอมร่วมมือกับเสนาบดีฝ่ายขวา ก่อนจะหยิบ
พู่กนั ขึน้ มาแล้วเขียนข้อความด้านล่างลงไป คงเพราะนางถูกบิดาฝึ กฝนฝี มือ
มาตัง้ แต่เยาว์วยั ดังนัน้ หากนางจะเลียนแบบลายมือบิดาได้เหมือนจนแยก
ไม่ออกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ไม่นานจดหมายฉบับนัน้ ก็ถูกเก็บไว้ท่ีเดิม เหนียงไป๋ เดินกลับไปยัง
ห้องนอนของตนเอง รอคอยเวลาเพียงไม่ นานก็เป็ นอย่างที่นางคิดจริง ๆ
ขุนนางที่เข้าร่วมงานถูกสงสัยว่าอาจเป็ นผูส้ งั หารองค์รชั ทายาท ฮ่องเต้จึง
รับสั่งให้ส่งกาลังทหารค้นจวนทุกจวนของขุนนางทุกผูท้ ่ี เข้าร่วมงานเลี ย้ ง
ในวันนัน้
ตอนนีน้ างอยู่กลางลานบ้าน มองพวกเขาวุ่นวายวิ่งเข้าออกเพื่อหา
หลักฐาน บิดาของนางยืนอยูตรงนี ้ด้วยสี หน้าไม่ ค่ อยดีนัก แต่สักพัก ก็ ท า
สีหน้าได้ใจ คงคิดว่าจะไม่มีใครพบมันจึงได้ม่นั ใจขนาดนี ้
เหนียงไป๋ ทาสีหน้าเบื่อหน่าย หันมองคนที่ไม่สนใจนางจึงได้ขยับตัว
ออกมานอกวง หลบซ่อนเพื่อมองดูเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ รอเวลาไม่นาน
ทหารที่คน้ จวนก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องดังกล่าว “จับเสนาบดีเหนียงเข้า
คุกหลวงฐานลอบปลงพระชนม์องค์รชั ทายาท”
บิดามารดาของนางคุกเข่าลงทั้ง หน้าซี ดเผือด ส่วนนางก็ต้องรีบ
หลบหนีก่อนที่จ ะถูกจับ กาลัง จะเคลื่ อนตัวก็กลับถูกใครบางคนปิ ด ปาก
เอาไว้แล้วอุม้ ผ่านกาแพงไปอย่างรวดเร็ว
คนที่อมุ้ ร่างของนางปกปิ ดตัวเองด้วยชุดสีดาทัง้ ตัว เมื่อเขาออกนอก
เมืองไปยังป่ าด้านนอกแล้วจึงได้วางร่างของนางลง เหนียงไป๋ เงยหน้าขึน้
มองคนที่ช่วยนางเอาไว้ “ท่านเป็ นใคร”
“ไม่เจอกันไม่กี่ราตรีเจ้าจาข้าไม่ได้แล้วหรือ”
286 | จิรัฐติกาล

ทันทีท่ีผ ้าที่ใช้ปิดใบหน้าถูกเปิ ดออกนางก็อ้าปากค้างด้วยความ

ตกใจ เป็ นรุ่ยอ๋อง พวกเขารูจ้ กั กันได้อย่างไรกัน นางที่มาอยู่ในร่างเหนียงไป๋
ดังเดิมไม่เคยรูเ้ ลยว่าเหนียงเหนียงไปสนิทกับรุย่ อ๋องตัง้ แต่เมื่อไหร่
“เหตุใดทาหน้าเหมือนเราไม่รูจ้ ักกัน เจ้าเอาการแสดงของเจ้าไปให้
คนอื่นดูเถอะ”
เดี๋ยวนะ นางขอเดาก่อนได้ไหม หรือว่าระหว่างทางที่รุ่ยอ๋องเดินทาง
กลับแคว้นหลวนหลี เหนียงเหนียงและรุ่ยอ๋องจะได้เจอกันมาก่อน จากนัน้
ทัง้ สองคนก็วางแผนร่วมมือกันใส่รา้ ยองค์รชั ทายาท...?
ข้า ดูเ บาเหนี ย งเหนี ย งไปจริง ๆ คิ ด ว่ า นางจะเชื่ อ คนง่ า ยอย่ างที่
ตัวเองคิด แต่แท้จริงแล้วข้าก็แค่อานวยความสะดวกให้นางเท่านัน้
“ตอนนีเ้ จ้ากลับจวนตัวเองไม่ได้แล้ว จะติดตามข้าไปแคว้นหลวนหลี
หรือว่าจะอยู่ท่นี ่”ี
แคว้นหลวนหลีคือจุดหมายของนางเช่นกัน แต่ใช่ว่านางจะอยากไป
กับเขาเสียหน่อย ขืนนางไปกับเขามีหวังชินอ๋องได้เมินนางยิ่งกว่าเดิมเป็ นแน่
“หม่อมฉันคงไม่รบกวนท่านอ๋อง อีกอย่างหากพวกเราเดินทางไป
ด้ว ยกัน เกรงว่ า เรื่ อ งเดื อ ดร้อ นอาจไปถึ ง พระองค์ เอาแบบนี ้ดี ไ หมเพคะ
พวกเราแยกกันเดินทางแล้วค่อยนัดพบกันที่เมืองหลวงดีไหม”
ยังไงนางก็จะทิ ง้ หมากตัวนีไ้ ปไม่ได้ เพราะเขาก็หมายที่จะทาร้าย
ชิ นอ๋องเช่ นกัน การทาตัวเป็ นพวกเดียวกันก่อนย่อมดีกว่าทาตัวเป็ นศัตรู
เสียแต่ตอนนี ้
รุ่ยอ๋องหยิบหยกข้างเอวขึน้ มาส่งให้นาง “เมื่อเจ้าไปถึงเมืองหลวง
หากอยากพบข้าจงไปที่รา้ นเครื่องประดับตระกูลหลิว พวกเขาจะพาเจ้าไป
พบข้าได้”
หลิวเทียน ตระกูลหลิว ร้านเครื่องประดับ ดูแล้วฉายานอกวังของ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 287

เขาจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว นางเก็บหยกไว้กับตัว มองเขาที่กาลังจะจากไป

เหนียงไป๋ นึกอะไรบางอย่างได้ก็ดงึ ขาเขาเอาไว้ก่อน
อีกฝ่ ายหันมามองนางที่ยิม้ กว้าง “หม่อมฉันไม่มีเงินติดตัวเลย...”
หากเขาไม่ให้ก็เกรงว่าจะต้องเอาหยกนีไ้ ปขายเสียแทน โชคดีท่ีเมื่ออีกฝ่ าย
ได้ยิ น ดัง นั้น ก็ ห ยิ บ ถุง เงิ น หนัก มื อ ออกมาส่ง ให้น าง เหนี ย งไป๋ รี บ ยิ ม้ เอ่ ย
ขอบคุณอีกครัง้
“เฮ้อ ชีวิตหนอชีวิต เมื่อไหร่ขา้ จะหลุดพ้นจากพวกเขาเสียที”
บ่นไปก็เท่านัน้ นางจะทาอะไรได้ แถมเจ้าแมวคนก่อเรื่องก็ดั นหนี
หายไปจนบัดนีก้ ็ยงั ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น หรือว่านี่คือชะตากรรมที่แมวบ้านั่น
แลกมาเพื่อให้ตวั เองได้ผหู้ รือ
คิด ๆ แล้วก็แค้น แต่นางก็ทาอะไรไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายนางจึงทาได้
เพียงแค่ทาใจ ก่อนที่สายตาของนางจะมองเห็นเกีย้ วที่เคลื่อนผ่านหน้าไป
พอดี นางจึงตัดสินใจหลบเข้าหลังต้นไม้ตน้ หนึ่ง
ภาพร่างของเหนียงเหนียงที่เอนซบอยู่บนบ่าชิ นอ๋องด้วยใบหน้า
ซีดเผือดทัง้ ยังมองเห็นชินอ๋องคอยยกมือขึน้ แตะหน้าผากนางอย่างอ่อนโยน
แล้วนางก็ได้แต่ขบเขีย้ วเคีย้ วฟั น
ฟงลี่ขา้ จะจาแค้นนีไ้ ม่ลืมเลย!
เจ้าแมวที่เดินอยู่ถึงกับสะดุง้ หันมองรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นเหนียงไป๋
เขาจึงรีบหันกลับมาเดินไปพร้อมกับขบวนอีกครัง้ ในใจได้แต่ขอโทษที่ตัวเอง
อยากได้ผมู้ ากไป

คนถูกทิง้ มองตามสายตาละห้อยก่อนจะหันหลังกลับไปยังโรงเตี๊ยม
ดังเดิม คิดว่าคืนนีค้ งจะต้องพักเอาแรงที่น่ นั เสียก่อน และทันทีท่ีเข้าห้องพัก
ได้ไม่นาน นางก็ได้ยินเสียงข้างห้องสนทนากันมาให้ได้ยิน
288 | จิรัฐติกาล

“คุณหนูเจ้าขาเหตุใดเราต้องหนีเจ้าคะ”
“องค์รัช ทายาทตายไปแล้ว หากกลับ ตระกู ล เดิ ม ก็ รั้ง แต่ จ ะถู ก
รังเกียจ การที่ขา้ ตัดสินใจไปแคว้นหลวนหลีก็เพราะว่ามีคนที่ติดหนีบ้ ุญคุณ
ข้าอยู่”
“คุณหนูหมายความว่ายังไงเจ้าคะ”
“การที่องค์รชั ทายาทไร้สติขนาดนัน้ ไม่ใช่เพียงเพราะถุงหอม แต่ยงั มี
ชาที่ขา้ มอบให้เขาดื่มด้วย”
“คุณหนู! เหตุใดต้องทาเช่นนีเ้ จ้าคะ”
“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร ตัง้ แต่ขา้ แต่งเข้าจวนองค์ชายเขาก็มองข้าราว
อากาศ ยิ่งยามที่เขามองเหนียงไป๋ สายตาของเขาก็แทบจะมองไม่เห็นข้า
หากให้ขา้ เลือกอยู่กบั บุรุษไร้ใจเช่นนัน้ สูข้ า้ หนีไปเสียยังจะดีกว่า”
“แล้วคนผูน้ นั้ คือใครเจ้าคะ”
เสียงอีกฝ่ ายนิ่งเงียบไปครูห่ นึ่ง “รุย่ อ๋อง”
หากถามถึ ง คนที่ ฟั ง อยู่ ต อนนี ้เ ช่ น นางท าสี ห น้า เช่ น ไร รุ่ ย อ๋ อ งที่
ภายนอกดูเป็ นสุภาพบุรุษมีคณ ุ ธรรม มีเมตตาชอบช่วยเหลือคนราวกับเป็ น
เทพสวรรค์มาจุติ กลับกลายเป็ นว่าเขาเป็ นคนเจ้าแผนการ แอบซ่อนมีดอยู่
ด้านหลัง คงคิดว่าหากกาจัดองค์รชั ทายาทในตอนนีไ้ ด้สาเร็จ ภายภาคหน้า
แคว้นเฉินก็คงได้ฮ่องเต้ท่มี ีคณ ุ ธรรมและใสซื่อจนตามแผนการของตนไม่ทนั
ลองนึกดูว่าหากองค์ชายสามได้ปกครอง แคว้นเฉินก็จะถูกตีพ่าย
โดยง่าย เขาที่อนาคตจะได้เป็ นฮ่องเต้ก็ไม่ตอ้ งเสียแรงเสียทรัพย์เสียกาลัง
มากกว่าที่คาด สรุปแล้วแผนนีร้ ุย่ อ๋องได้ผลประโยชน์ไปเต็ม ๆ
ไม่คิดว่านางย้อนเวลากลับมาครานี ้ เรื่องราวจะเปลี่ยนไปจากเดิม
มากจนนางเดาทางไม่ ถูก ไม่รูว้ ่าการเดินทางกลับแคว้นหลวนหลีคราวนี ้
เรื่องราวจะไปในทิศทางใด แต่ตอนนีท้ างที่ดีไม่ควรจะให้สตรีขา้ งห้องได้มี
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 289

ชีวิตรอดอีกต่อไป
กาลเวลาหมุนวนอีกครัง้ นางจะไม่ยอมเดินซา้ รอยเดิมที่จะยอมให้
ตัว เองถูก สัง หารอี ก แล้ว เหนี ย งไป๋ เรี ย กเสี่ ย วเอ้อ ก่ อ นสั่ง ซื อ้ สิ่ ง ที่ ตั ว เอง
ต้องการ ไม่ว่าอยู่ท่ใี ดหากมีเงินก็ย่อมได้ทกุ อย่างที่ตวั เองปรารถนา
ไม่นานเสี่ยวเอ้อก็ส่งธูปหอมราคะให้นาง เหนียงไป๋ จุดธูป จากนัน้ ก็
ออกจากห้องไป คิดว่ารอไม่นานยาคงออกฤทธิ์ สตรีสองนางที่นอนหลับไป
ไม่นานร้อนรุ่มจนอยู่ไม่ติดที่ เหงื่อแตกพล่านร้องครางออกมาไม่เป็ นเสียง
บุรุษที่อยู่ดา้ นล่างร้านนา้ ชาถึงกับหันมองตามกลืนนา้ ลายโดยไม่รู ต้ วั
เหนี ย งไป๋ ที่ อ ยู่ ด้า นล่ า งในชุ ด บุรุ ษ พเนจรสวมหมวกสานปกปิ ด
ใบหน้า หญิงสาวดัดเสี ยงเข้มเอ่ยเสียงเรียบ “พวกท่านไม่คิดจะช่ ว ยนาง
หน่อยหรือ สตรีในห้องนัน้ ล้วนเป็ นม่ายมานานคงเกินจะทนไหวถึงได้กระทา
การกับตัวเองเช่นนัน้ หากได้พวกท่านช่วยคงจะพอบรรเทาความกระหายลง
ได้บา้ ง ถือว่าได้กศุ ลมาก”
ไม่ทันจบประโยค ชายกลุ่มนัน้ ก็ลุกขึน้ จากโต๊ะไปช่วยทากุศลที่ว่า
คนที่ได้ชาระความแค้นมองไปทางประตูห้องที่ยัง คงมีเสียงร้องครางแว่ ว
ออกมาให้ได้ยิน คิดว่าเหตุการณ์ครัง้ นีค้ งพอจะทาให้เหมยฟางเสียสติ ส่วน
สาเหตุท่ีนางไม่ฆ่าเหมยฟางก็เพราะไม่อยากพบเจอกันอีกไม่ว่าจะในชาติ
ไหน ๆ ก็ตามที
คนที่คิดว่าทากุศลถอนหายใจก่อนหันมองคนที่กา้ วเท้าเข้ามาใหม่
ในที่สุดท่านก็ม าสักที ราชครู เฉียนตงกับฉางฉิง เด็กสาวตัวน้อยที่ดูดี กว่ า
สองวันก่อนมาก เจอกันอีกแล้วนะเฉียนตง
290 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 291

เฉียนตงมองไปรอบร้าน ก่อนมองหามุมโต๊ะสงบ ๆ พอที่จะนั่งกิน

อาหารมือเย็นกับบุตรสาว กระทั่งเห็นโต๊ะด้านซ้ายมุมสุดว่างอยู่จึงเดินเข้า
ไปนั่งก่อนสั่งอาหารสองอย่างให้บตุ รสาว
“อาเตีย คืนนีเ้ ราจะนอนที่น่ใี ช่ไหมเจ้าคะ”
“ใช่”
“แล้วผูม้ ีพระคุณจะมาพบเราตอนไหน”
เหนียงไป๋ ที่น่ งั ฟั งอยู่ตอบแทนพวกเขาในใจว่าตอนนีพ้ วกเขาคงไป
ถึงเขตแดนแล้ว คงเพราะเหนียงเหนียงบาดเจ็บทาให้เขาลืมเรื่องนัดหมาย
ในวันพรุ่งนีไ้ ปเสียสิน้ นางควรจะดีใจหรือเสียใจที่เขารักเหนียงเหนียงมาก
ขนาดนัน้
คนที่กาลังคิดปัดเรื่องราคาญใจออกไปหันมาสนใจสองพ่อลูกต่อ
“อาเตียเองก็ไม่แน่ใจ แต่ในเมื่อผูม้ ีพระคุณให้เรารอ เราก็ตอ้ งรอ”
สมแล้วที่เป็ นราชครู แต่นางจะทายังไงให้เขาเชื่อว่านางเป็ นคนส่งสาร
292 | จิรัฐติกาล

เหนียงไป๋ หยิบกาไลหยกขึน้ มา ก่อนจะเรียกเสี่ยวเออร์เพื่อขออุปกรณ์ในการ

เขียนจดหมาย ทว่าไม่ทนั ไรเสียงด้านบนก็ดงั ลงมา เสียงนัน้ เรียกสายตาของ
นางให้หนั ไปมองจึงได้เห็นว่าเหมยฟางกาลังวิ่งลงมาในสภาพเสือ้ ผ้าหลุดรุ่ย
เส้นผมยุ่งกระเชิง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแดงรอยชา้ และไม่ทันไรนางก็วิ่ง
ออกไปเสียแล้ว เหนียงไป๋ เห็นดังนัน้ จึงเดินขึน้ ไปดูท่ีหอ้ งที่ประตูยังคงเปิ ด
ค้างเอาไว้อยู่ เห็นภาพของสาวใช้ขา้ งกายเหมยฟางที่นอนไม่ได้สติในสภาพ
เปลือยเปล่าอยู่ในนัน้ ก็นึกสมนา้ หน้าขึน้ มา ใครใช้ให้เจ้ามายุ่งกับคนของข้า
นึกถึงภาพสุดท้ายตอนที่ชิวอิง้ ถูกสาวใช้คนนีก้ ดหัวลงพืน้ ก็สมควรแล้ว
เมื่อเข้าห้องได้ไม่นาน เสี่ยวเออร์ก็นากระดาษและพู่กันมาให้นาง
เหนียงไป๋ เขียนจดหมายฝากตัวนาง โดยเนือ้ หาในจดหมายยังเสริมเรื่องที่ให้
พวกเขาเดินทางตามหลัง ไปยังแคว้นหลวนหลีด้วย คิดว่าวิธี นีค้ งทาให้มี
เหตุผลในการเดินทางติดตามพวกเขาไปด้วยของนางแล้ว
ไม่นานจดหมายดังกล่าวก็สง่ ถึงมืออีกฝ่ าย พร้อมกับนัดหมายในวัน
พรุ่งนีย้ ามเหม่าเพื่อมุ่งหน้าไปยังแคว้นหลวนหลี โดยที่นางได้เตรียมรถม้า
เอาไว้แล้ว
การที่นางไม่ได้ไปคนเดียวนัน้ ไม่ใช่เพราะว่าไม่กล้าเดินทาง แต่เป็ น
เพราะหากว่านางร่วมเดินทางไปกับเฉียนตง นั่นคงทาให้นางเข้าใกล้จวน
ชินอ๋องได้มากกว่าเดิม
สิ่งสาคัญตอนนีก้ ็คือ นางจะทาอย่างไรให้เฉียนตงเชื่อใจนาง เล่หก์ ล
ต่าง ๆ ที่นางใช้กบั ชินอ๋องไม่สามารถใช้กบั บุรุษผูน้ ไี ้ ด้เลยสักนิด
...ดูท่าคงเหลือเพียงวิธีนแี ้ ล้ว...
นางครุ่นคิดเพียงครู่ก่อนสั่งเสี่ยวเออร์ให้ซือ้ ของบางอย่างให้ และใน
เช้าวันต่อมานางก็อยู่ในชุดสีขาวสะอาดตาพร้อมกับใบหน้าที่ปรากฏรอย
แผลไหม้น่าเกลียด เมื่อลงไปด้านล่างเฉียนตงที่รออยู่ถึงกับมองนางตาค้าง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 293

บุตรสาวของเขาเองก็มองนางแล้วถึงกับเผลอเรียกออกมาเสียงแผ่วว่าท่านแม่
ที่นางแต่งกายก็ไม่แน่ใจว่าตรงกับที่ภรรยาของเขาชอบใส่หรือไม่
เพียงแต่ครัง้ หนึ่งนางเคยเห็นภาพวาดภรรยาของเขา สตรีในภาพบนใบหน้า
มีรอยแผลไหม้ตรงแก้ม แต่เรือนร่างกลับอรชรงดงามเรียบร้อยราวนางอัปสร
นางที่เป็ นสตรีแข็งกระด้างต้องมาแสดงแกล้งทาสวมบทบาทสตรีอ่อนหวาน
เช่นนีก้ ็เริ่มจะไม่อยากทาเสียแล้ว
“ข้าน้อยเป็ นคนของหวางเฟย จะพาพวกท่านไปยังแคว้นหลวนหลี
เจ้าค่ะ”
“ไม่ทราบว่าแม่นางมีนามว่าอะไร”
“เรียกข้าว่าแม่นางไป๋ เถอะ” อีกฝ่ ายรับคา ก่อนจะหิว้ ห่อผ้าติดตาม
นางออกไปด้านนอก มองไปยังรถม้าตรงหน้า
“ไม่ทราบว่าท่านพอจะบังคับม้าเป็ นหรือไม่”
เฉียนตงได้ยินดังนัน้ ก็ตอบอย่างสุภาพ “เป็ น เจ้ากับฉางเออร์เข้าไป
ด้านในเถอะ”
เหนียงไป๋ มองเด็กสาวตัวน้อย ก่อนยิม้ อย่ างเป็ นมิตร ยกมือขึน้ แตะ
ผมอีกฝ่ าย “ไปกับข้าเถอะฉางเออร์”
“เจ้าคะ” เด็กสาวรับคาก่อนจะติดตามนางเข้าไปด้านใน
เฉียนตงขึน้ ขี่มา้ ไปได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงเพลงจากสองคนด้านใน
รถม้า เขาถึงกับหันไปมองอีกครัง้ เพราะจดจาได้ว่าบทเพลงนั้นเป็ นเพลง
ที่ภรรยาของเขามักจะร้องให้บตุ รสาวฟั งก่อนนอนเสมอ
สตรีนางนีเ้ หมือนกับภรรยาเขามาก...

คนที่ตอ้ งแอบอ้างคนตายได้แต่กล่าวขอโทษในใจ หากนางไม่ทา

เช่นนีเ้ ฉียนตงคงสงสัยนางไปตลอดทางเป็ นแน่ คนเช่นเขาฉลาดเสียจนนาง
294 | จิรัฐติกาล

ไม่กล้าต่อกร ดังนัน้ จึงได้แต่ใช้แผนโง่ ๆ เช่นนีเ้ ท่านัน้

แต่ เ พราะการเดิ น ทางต้อ งใช้เ วลา นางจึ ง ขอพัก งี บ ระหว่ า งทาง
เสียก่อน ดังนั้นเมื่อนางตื่นขึน้ มาตอนที่รถม้าจอดเทียบเพื่อพักแรม นางก็
พบว่าพวกเราเดินทางมาถึงชายแดนแคว้นหลวนหลีแล้ว
พวกนางเข้าพักที่รา้ นนา้ ชาร้านเดิม ที่ ๆ นางเคยแวะมาในตอนที่
เดินทางมาจากแคว้นหลุนอิงคราวก่อน วันเวลาแม้จะหมุนเวียนเปลี่ยนผัน
ไปกี่เวลา ร้านนา้ ชาแห่งนีก้ ็ยงั คงยืนหยัดอยู่ดงั เดิม
เหนียงไป๋ ลงจากรถม้า มือของนางจับมือฉางฉิงเดินไปยังโต๊ะที่ว่าง
อยู่ ส่วนเฉียนตงก็เดินตามลงมา พวกนางสั่งอาหารมานั่งกินกันได้ไม่ นานก็
กลับมีแขกมาเยือนถึงในร้าน
นางเงยหน้ามอง ไม่ อยากจะเชื่อสายตาตนเอง เขาควรจะอยู่ใน
เมื องหลวงไม่ ใช่ หรือ เหตุใดจึ ง ได้ระเห็จ ออกจากวัง มาถึง ชายแดนเช่นนี ้
คงเพราะนางจ้องมองอีกฝ่ ายนานเกินไป เมื่ออีกฝ่ ายหันมา นางก็รีบหันไป
ทางฉางฉิงเพื่อป้อนอาหารให้เด็กน้อยทันที
องค์ช ายสามที่ เ ห็ น เพี ย งภาพของสตรี ท่ี มี ผ้า สี ข าวปิ ดใบหน้ า
สามารถมองเห็นรอยแผลที่โผล่พน้ ออกมาจากผ้าปิ ดหน้าให้เห็นได้ตรงหาง
ตา ท่าทางไม่ใช่คนที่ตนรูจ้ กั แล้วเขาจึงได้หนั มาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
คนแอบมองก็ยงั ได้แต่คิดในใจ หรือว่าเขาจะมาหาชิวอิง้ แต่ว่าสาว
ใช้ของนางเสน่หแ์ รงจนถึงขนาดองค์ชายวิ่งตามนี่ก็ฝีมือไม่เบาเชียว พอนึก
ถึงตัวเองที่ถูกแมวบ้าเล่นงานก็ให้นึกเวทนาตัวเองขึน้ มา ไม่รูว้ ่าสามีท่ีรกั จะ
รูต้ วั หรือยังว่าสตรีขา้ งกายนัน้ ไม่ใช่นาง

บุรุษที่นางบ่นถึงตอนนีป้ ระคองเหนียงเหนียงลงจากรถม้าเพื่อเข้าไป
ด้านใน ตลอดทางเหนียงเหนียงเอาแต่หลับ ดูอ่อนล้าจนเขายังนึกกังวลใจ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 295

เมื่อมาถึงจวนก็เรียกให้หมอหลวงเข้ามาตรวจอาการอีกรอบ
หมอหลวงวางมือลงแตะชีพจร สีหน้าค่อนข้างแปลกใจกับท่าทาง
หมดแรงของพระชายาเอก ด้วยชีพจรแข็งแรงดีไม่มีเรื่องน่ากังวล เขาที่เป็ น
คนรู ง้ านจึงพูดว่า “พระชายาเอกคงเหนื่อยจากการเดินทางทาให้ไม่มีแรง
กระหม่อมจะจัดยาบารุงร่างกายให้พ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วอาการเจ็บ”
คิว้ ของหมอหลวงขมวดเข้าหากัน ที่ตรวจก็ไม่พบว่าร่างกายนีจ้ ะเคย
บาดเจ็บมาก่อน หรือจะเป็ นเล่หส์ ตรีอย่างชาววังที่เขาพบเจอบ่อย ๆ ในเมื่อ
ไม่ใช่เรื่องของตน เขาจึงตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ ไม่ขดั กับท่าทีของพระชายา
และน่าจะเข้าหูชินอ๋องมากที่สุด “ร่างกายพระชายาเอกฟื ้ นตัวได้ดีคิดว่าอีก
ไม่นานคงหายดีพ่ะย่ะค่ะ”
องค์หญิงเจี่ยฟางในร่างเหนียงเหนียงได้ยินก็โล่งใจ ความกังวลก่อน
หน้าก็ปล่อยวางลงได้แล้ว กระทั่งเมื่อชินอ๋องเดินมานั่งลงใกล้นาง รัง้ เอามือ
ของนางไปจับ เอาไว้จึ ง ได้เ ห็น เพีย งแววตาอ่ อ นล้า ของนางเท่ า นั้น “เจ้า
ไม่ตอ้ งกลัว พักผ่อนเถอะ”
เมื่อเขาจะวางมือลง องค์หญิงเจี่ยฟางก็ดึงรัง้ เอาไว้ “อยู่กับหม่อม
ฉันนะเพคะ”
ชิ น อ๋ อ งยิ ้ม อย่ า งอ่ อ นโยน ก่ อ นให้ค นของเขาออกไปจนหมด
เมื่ อปลอดคนแล้วเขาจึงได้ถอดหน้ากากออกมาอย่างเคย ที่ผ่านมาฟงลี่
พยายามกันเขาออกจากนาง อ้างถึงอาการป่ วยที่ยังไม่หายดี คนที่เดินทาง
ด้วยกันมานาน นี่จึงเป็ นครัง้ แรกที่นางได้เห็นใบหน้าอันแสนน่ากลัวนี ้
ดวงตาขององค์หญิงเจี่ยฟางแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างเห็น
ได้ชัด ก่อนจะรีบเก็บความคิดหวาดกลัวของตนเองแล้วยิม้ รับเมื่อเขามอง
นาง “เปิ่ นหวางจะไม่รบกวนเจ้า เจ้าวางใจได้”
296 | จิรัฐติกาล

เมื่อเขานอนลงก็ดึงร่างของนางเข้ามากอด ร่างบางสั่นเทาเล็กน้อย
นั่นทาให้เขาถึงกับขมวดคิว้ เข้าหากัน จมูกเขาสูดดมเรือนผมของนางอีกครัง้
ก็ยิ่งแปลกใจ นอนได้ไม่นานก็ลกุ ขึน้ อีกครัง้ “เปิ่ นหวางนึกได้ว่ามีเรื่องต้องทา
เร่งด่วน เจ้านอนเถอะ”
องค์หญิงเจี่ยฟางคิดว่านี่คือโอกาสที่หาได้ยาก ยังไงก็ตอ้ งทาให้เขา
เป็ นของนางให้ได้ เมื่อคิดได้เช่นนัน้ นางก็เอ่ยด้วยนา้ เสียงเสียใจกับอีกฝ่ าย
“ท่านอ๋องไม่รกั หม่อมฉันแล้วหรือเพคะ อยู่เป็ นเพื่อนกับหม่ อมฉัน
ก่อนสิเพคะ”
เขามองไปยังสตรีท่ีนอนอยู่ตรงหน้า ใบหน้านีก้ ็เห็นได้ชัดว่าว่าเป็ น
เหนียงเหนียง แต่เหตุใดเขาจึงได้มีความสงสัยอย่างประหลาดว่านางไม่ใช่
เหนียงเหนียง สตรีคนนีพ้ ดู น้อย ยามเมื่ออยู่ใกล้ ไม่ว่าจะกริยาที่ถือตัว หรือ
กลิ่นหอมจากเครื่องหอมและอาหารการกินก็แปลกไป
อีกฝ่ ายไม่อาจรัง้ รอจึงลุกขึน้ มาเช่นกัน ก่อนจะเข้าใกล้อีกฝ่ ายหมาย
จะจูบริมฝี ปากของเขา อยู่ใกล้เพียงเอือ้ มแต่กลับไม่รูส้ ึกว่าอยู่ใกล้ มันยิ่งทา
ให้เขารู ส้ ึกขัดใจนัก “เจ้าควรจะพักผ่อนให้มาก เปิ่ นหวางไปไม่นานแล้วจะ
รีบกลับมาหาเจ้า” เขาจับแขนของอีกฝ่ ายดึงออกจากการเกาะกุมแขนของ
ตนเองก่อนจะออกจากห้องไป ปล่อยให้เหนียงเหนียงตัวปลอมกาหมัดแน่น
ด้วยความเจ็บใจ
ในห้องอักษรทางด้านตะวันตกของเรือน ไม่ นานจงหลุนก็เข้ามา
เขาที่รนิ สุราลงจอกยังคงลังเลใจ ตัดสินใจถามองครักษ์เพื่อปรึกษา
“เจ้าว่าหวางเฟยแปลกไปไหม”
องครักษ์จงหลุนพยายามทบทวนก่อนจะตอบ “พ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วเจ้าว่าหวางเฟยแปลกไปตรงไหน”
คนถูกถามพยายามคิดย้อนถึง หวางเฟยที่เขาได้เห็นมาตลอดทั้ง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 297

เดือนที่ผ่านมา “ถือตัว พูดน้อย ระแวงตลอดเวลาและที่สาคัญ...”

“ที่สาคัญ คือไม่ กล้าเข้าใกล้ข้า” ตลอดการเดินทางที่ผ่านมานาง
พยายามเลี่ยงที่จะเจอเขาตลอดเวลา ราวกับตัวเองได้ทาอะไรผิดไว้ แต่เขา
เห็นว่านางบาดเจ็บจึงไม่ได้ใส่ใจ ปล่อยให้นางอยู่คนเดียวอย่างที่ตอ้ งการ
แต่ทนั ทีท่ีถึงจวนนางกับอยากจะสนิทกับเขาขึน้ มา แต่แววตาที่นาง
มองเขาในตอนที่ถอดหน้ากากออกมานั้น สีหน้าหวาดกลัวนั้นไม่ เหมือน
เหนียงไป๋ เลยแม้แต่นอ้ ย
“ต้องเกิดเรื่องอะไรที่หุบเขานั่นแน่ เจ้ากลับไปที่แคว้นเฉินเดี๋ย วนี ้
ตรวจสอบศพองค์หญิงเจี่ยฟางอีกครัง้ เข้าใจไหม”
ขอให้ไม่เป็ นอย่างที่เขาคิด เพราะถ้าเป็ นจริงนั่นแสดงว่าศพที่ เขา
เจอตอนนัน้ ก็คือเหนียงไป๋ ยามเมื่อคิดว่าตัวเองทิง้ ให้นางนอนหนาวอยู่กลาง
หุบเขา ชินอ๋องก็แทบจะสิน้ สติ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธายากที่
จะประมาณได้
ในคืนนัน้ องค์หญิงเจี่ยฟางก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของชินอ๋อง รุ่งเช้าวัน
ถัดมาเขาก็ตอ้ งเข้าเฝ้าตัง้ แต่ไม่รุง่ สาง พอรูว้ ่าตัวเองถูกทิง้ ให้อยู่คนเดียวนาง
ก็ยิ่งอาละวาด
ชิ ว อิ ง้ มองอยู่ ด้า นนอกก่ อ นจะหลบหายไป เดิ น ได้ไ ม่ น านก็ เ จอ
ตัวการ “ฟงลี่ บอกมาเดี๋ยวนีว้ ่าเกิดอะไรขึน้ กับคุณหนู”
บุรุษหลงผูช้ ายหันมาทาหน้าเหยเก แม้แต่ชิวอิง้ มองเพียงไม่นานก็
ยังมองออกว่าสตรีดา้ นในนัน้ ไม่ใช่ คณ ุ หนูของนาง “ข้าก็แค่แลกชะตานิด ๆ
หน่อย ๆ เท่านัน้ ”
โป๊ ก!! หัวแมวถูกตีดว้ ยไม้กวาดทันที แถมชิวอิง้ ยังไล่ตีไปตลอดทัง้
จวน สองคนวนเวี ย นวิ่ ง ไล่จับ กัน ไปหลายรอบ ไม่ น านฟงลี่ ก็ เ ห็ น คนมา
ช่วยชีวิต เขาจึงรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังจงหลุน ปากก็ฟ้องออกไป “นางจะทา
298 | จิรัฐติกาล

ร้ายข้า”
สองคนนีท้ ะเลาะกันมาตลอดทาง “เจ้าอย่ามาพูดดี ลองให้ขา้ พูด
บ้างสิเจ้าจะยังมีหน้ามาพูดเช่นนีอ้ ยู่ไหม!” เอาสินางมีภาษีมากกว่า
ฟงลี่ได้ยินคาขู่ก็กลัวขึน้ มาจึงเปลี่ยนเรื่อง “ท่านจะไปไหน”
เพราะคาถามนีท้ าให้ชิวอิง้ มองเห็นห่อผ้าด้านหลังองครักษ์จงหลุน
“ข้าจะไปสื บข่า วสักหน่อย พวกเจ้าอยู่ในจวนก็อย่าก่อเรื่ อง เข้าใจไหม”
เขาหันมาทางคนด้านหลัง “ฟงลี่ ข้าฝากจวนด้วย หากมีเรื่องด่วนอะไรก็ส่ง
ข่าวมาให้ขา้ ด้วย”
สายตาคนจะจากไปทางานอาลัยอาวรณ์ ชิวอิง้ เบ้ปากใส่เจ้าแมวบ้า
ผูช้ ายตรงหน้า คิดว่าองครักษ์จงหลุนคงไปสืบเรื่องของคุณหนูแน่ นั่นแสดง
ว่าตอนนีช้ ินอ๋องคงระแคะระคายอยู่เช่นกัน ซึ่งถือว่าเป็ นเรื่องดี อย่างน้อยชิน
อ๋ อ งก็ ไ ม่ ใ ช่ บุรุ ษ ที่ ไ ม่ รู ้จัก สัง เกต เมื่ อ คิ ด ได้ดัง นั้น นางก็ หัน หลัง เพราะไม่
อยากจะเห็นภาพตรงหน้าที่ตอนนีจ้ งหลุนกาลังกอดฟงลี่เอาไว้พร้อมปลอบ
ประโลมราวกับว่าจะหายไปสักปี สองปี
เบื่อพวกมีความรักจริง ๆ ชิวอิง้ ตัดสินใจกลับมายังเรือนนอน ก่อน
จะทาใจเข้าไปรับใช้คุณ หนูตัวปลอม อย่างที่คุณหนูบอก หากอยากจะรู ้
ความจริงก็ต้องทาเป็ นไม่ รูค้ วามจริง จึงจะทาให้อีกฝ่ ายวางใจและพลาด
ให้เห็น

ม้าเร็ววิ่งออกจากเมืองหลวงสวนทางกับรถม้าที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่
เหนียงไป๋ มองไปยังเส้นทางของเมืองหลวง ก่อนจะบอกให้แวะโรงเตี๊ยมที่
ใกล้ท่สี ดุ “พวกเราควรพักที่น่กี ่อน”
“เหตุใดไม่ไปที่จวนเลย”
“อย่าลืมสิว่าท่านเป็ นคนต่างแคว้น ส่วนท่านอ๋องเป็ นถึงชินอ๋องแห่ง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 299

แคว้น หลวนหลี หากพวกเจ้า เดิ น ไปหาเช่ น นั้น ชิ น อ๋ อ งจะถู ก มองเช่ น ไร

พวกเราพักอยู่ท่ีโรงเตี๊ยมกันก่อนข้าจะไปส่งข่าวและจัดการอีกครัง้ ว่าจะทา
อย่างไรต่อไป”
นางไม่กล้าเดินเข้าจวนไปตรง ๆ แล้ววิ่งไปหาเขาบอกว่าตนเองคือ
เหนียงไป๋ ตัวจริง ส่วนอีกฝ่ ายเป็ นตัวปลอม ก็แหมใบหน้าของนางในตอนนี ้
เป็ นเหนียงไป๋ ไม่ใช่เหนียงเหนียงเสียหน่อย อีกทัง้ ตัวนางก็ใส่ความเหนียงไป๋
ตัวปลอมไปเสียมาก คิดแล้วก็ปวดหัว
เมื่อสองพ่อลูกได้หอ้ งพักแล้วนางก็แยกตัวออกมา เดินไปตามถนน
เพื่อมุ่งหน้าไปยังจวนชินอ๋อง ระหว่างทางนางก็พบกับรถม้าของเขาพอดี
ว่าแต่จะทายังไงถึงจะได้พบเขากันนะ...?
เหนียงไป๋ มองซ้ายมองขวา ลังเลอยู่ครู่หนึ่ ง อยู่ ๆ ก็รูส้ ึกเหมื อนมี
คนผลัก และทันทีท่ีนางหันกลับไปนางก็นึกอยากจะจะด่าอีกฝ่ ายนัก เป็ น
ฟงลี่น่นั เอง
ตัวของนางล้มลงกับพืน้ ขวางทางม้าพอดี อาชาตัวพ่วงพีฝีเท้าว่องไว
เหล่านัน้ เข้ามาใกล้นางเสียจนน่าใจหายจนมือทัง้ สองข้างของนางต้องยกขึน้
บดบัง คิดว่าชาตินีค้ งจะได้ตายเพราะตีนม้านี่แล้ว แต่แล้วความตายครัง้ นี ้
ก็กลับไม่ได้เจ็ บปวดอย่างที่คิด กระทั่งมีเท้าของบุรุษบนรถม้าขยับ ลงมา
เอ่ยถาม
“เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง” หากคิดว่านี่เป็ นชินอ๋องท่านจะคิดผิด คนที่
ถามคือคนขับ ส่วนเขานะหรือ? ยังคงนั่งไม่สนใจใครอยู่ในรถม้านั่นอย่างไรเล่า
“ไม่ทราบว่ารถม้านี่เป็ นของชินอ๋องใช่หรือไม่”
“ใช่”
“ข้าน้อยได้รบั คาสั่งจากหวางเฟยให้นาเฉียนตงและบุตรสาวมาที่
เมืองหลวงเจ้าค่ะ”
300 | จิรัฐติกาล

ชินอ๋องที่ใช้ความคิดอยู่ดา้ นในรถม้าได้ยินประโยคที่ว่าก็รีบออกมา
เขาพบเพี ย งสตรี ปิ ด หน้า นางหนึ่ ง สามารถมองเห็ นรอยแผลบนใบหน้า
ชัดเจนตรงหางตา ก็แค่สตรีอปั ลักษณ์นางหนึ่ง...
“เจ้าบอกว่าหวางเฟย”
“เพคะ หม่อมฉันได้รบั คาสั่งให้ติดตามเฉียนตงและบุตรสาวกลับมา
ที่น่เี พคะ”
“แต่หวางเฟยไม่เคยบอกเปิ่ นหวางเรื่องนี”้
“นั่นเพราะหวางเฟยไม่อยากให้ท่านกังวลใจ” โปรดเชื่อนางสักครัง้
เถอะ ไม่อย่างนัน้ นางอาจจะไม่ได้เข้าไปอยู่ใกล้ท่านอีก
อีกฝ่ ายนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คิดว่าสตรีนางนีอ้ าจจะมีเบาะแสอะไร
บางอย่างจึงตัดสินใจออกคาสั่ง
“พรุ่งนีต้ อนรุ่งสาง เจ้าพาพวกเขาไปพบเปิ่ นหวางที่จวน” จบคานาง
ก็รีบค้อมหัวรับ ก่อนจะรีบถอยกลับไปยืนอยู่ข้างทางมองไปยังรถม้าที่ไ ม่
แม้แต่จะเปิ ดออกมามองนางด้วยซา้
“ฟงลี่ เจ้าออกมาเดี๋ยวนี!้ ” คนที่หลบอยู่หลังเสาขยับออกมาทาตัว
ลีบเล็ก เงยหน้ามองเหนียงไป๋ ที่มองเขาตาขวาง
“สถานการณ์ตอนนีท้ ่จี วนเป็ นยังไงบ้าง”
“ชินอ๋องไม่ใช่คนเบาปัญญา เพียงแค่องค์หญิงแสดงกิริยาไม่กี่อย่าง
เขาก็สงสัยแล้ว ตอนนีม้ อบหมายให้จงหลุนไปพิสจู น์ศพเจ้าที่หบุ เขาอยู่”
“ตอนข้าเจอเขา เขาก็หาใช่คนตาบอด แต่ตวั ข้าไม่อาจปรากฏตัวให้
เขารู ไ้ ด้ในตอนนี ้ ทั้งเรื่ องรุ่ยอ๋องที่หมายคิดจะเอาชี วิตเขา ทั้งยังเรื่ององค์
หญิงเจี่ยฟางเองก็เช่นกัน ดู ๆ ไปแล้วเรื่องมันขัดกันชอบกล”
“เจ้ากาลังจะบอกอะไร”
“รุ่ย อ๋ อ งร่ว มมื อ กับ เหนี ย งไป๋ เพื่อ ที่ จ ะให้น างก าจัด เฉิ น ตี ้ ในทาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 301

กลับกันก็ร่วมมื อกับองค์หญิ ง เจี่ ยฟางเพื่อให้นางได้ปลอมตัวเป็ นเหนียง

เหนียง แต่จดุ ประสงค์ของเรื่องทัง้ หมดนีค้ ืออะไร ข้าไม่เข้าใจ”
“ถ้า เช่ น นั้น เจ้า จะท าอะไรต่ อ ” ฟงลี่ หัน มองเหนี ย งไป๋ นางไม่ ไ ด้
โวยวายแต่กาลังบอกแผนกับเขาในใจ
“ตอนนีแ้ ผนแรกคือเข้าไปอยู่ในจวนก่อน ส่วนเรื่องอื่นก็ให้เป็ นไป
ตามสถานการณ์แล้วกัน ฟงลี่เจ้าระวังตัวด้วย”
ฟงลี่มีสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะเข้าใจเมื่อนางพูดว่า “เพราะถ้าเจ้าตาย
ข้าก็ตอ้ งตายไปด้วยอย่างไรเล่า ว่าแต่ทาไมก่อนหน้านีเ้ จ้าถึงไม่ตายกัน?”
เสียงฟงลี่หวั เราะกลบเกลื่อน ทาท่าว่าจะหนีหายไปอีก แต่เหนียงไป๋
กลับไหวตัวทัน จัดการหิว้ คอเสือ้ เขาเอาไว้แล้วกดเสียงต่า “บอกข้ามาให้
หมด”
“อันที่จริงแล้วเรื่องตัวตายตัวแทนไม่ใช่เรื่องจริง แต่เรื่องที่เจ้าตาย
แล้วฟื ้ นนัน้ เพราะว่าข้าตกลงกับสวรรค์เพื่อแลกกับร่างนี ้ แต่เหนียงไป๋ เจ้าจะ
ตายอีกไม่ได้แล้วนะ”
แสดงว่านี่เป็ นโอกาสสุดท้ายของนาง ไม่รูน้ างจะขอบใจหรือตอบ
แทนแมวตัวนีอ้ ย่างไรดีนะ นางยอมปล่อยมือออกจากฟงลี่แต่โดยดี “ข้าฝาก
ชิวอิง้ ด้วย” ยังไงนางก็เป็ นห่วงสาวใช้คนนีอ้ ยู่ดี
“ไม่ตอ้ งห่วง นางอยู่กบั ข้าปลอดภัยดีแน่ อีกอย่างตอนนีช้ ิวอิง้ ก็ไม่ได้
โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย”
เหนียงไป๋ ได้ยินดังนัน้ ก็เบาใจลงเปราะหนึ่ง ก่อนจะนึกขึน้ ได้ถึ งเรื่อง
ที่นายพบที่ช ายแดนจึ ง ได้ตัด สิ นใจบอกข่า วออกไป “ตอนข้าเดินทางมา
ข้าพบองค์ชายสามด้วย”
“แหม ๆ ไม่คิดว่าหนุ่มเลือดร้อนจะร้อนใจถึงเพียงนี”้
“เจ้าหมายความว่า...?”
302 | จิรัฐติกาล

“คงมาหาชิวอิง้ หรือไม่ก็มีจดุ ประสงค์อ่นื ”

นางเดาทางไม่ ไ ด้เ ลย ตั้ ง แต่ ท่ี ฟื้ นขึ ้น มาเหตุ ก ารณ์ ข้า งหน้ า ก็
เปลี่ยนไปเสียคนละทิศละทาง “เอาเป็ นว่าข้าฝากเจ้าอย่าได้ก่อเรื่องให้ขา้ อีก
เข้าใจไหม”
ฟงลี่พยักหน้าหงึก ๆ คิดว่าถ้ามีรอบต่อไปตัวเขาคงได้ถูกแขวนตาก
แห้งแน่ ดวงตาของเขาหมองลงเมื่อแผ่นหลังนัน้ จากไป คิดว่าคงเหลือเวลา
อีกไม่นาน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 303

เหนียงไป๋ มองไปยังประตูจ วนตรงหน้าที่ไ ด้กลับมาอีกครัง้ ครัง้ นี ้

นางรูส้ ึกคิดถึงที่น่ีจนนา้ ตาแทบไหล อาจเพราะมีคนที่นางรักมากอยู่ท่ีน่ีดว้ ย
กระมัง ทว่ายังไม่ทนั ที่นางจะได้กา้ วเข้าจวน เสียงรถม้าก็กลับดังใกล้เข้ามา
เสียก่อน เมื่อนางมองตามเสียงไปก็พบว่าเป็ นรถม้าของชินอ๋องพอดี บุรุษ
หน้ากากเงินยังคงแผ่รงั สีเย็นยะเยือกให้กบั คนรอบข้าง เรียกได้ว่าแม้จะเป็ น
ฤดูรอ้ นแต่รอบด้านกลับราวกับมี หิม ะปกคลุม เรียกได้ว่าตอนนีไ้ ม่ มี ใ คร
สามารถเข้าหาได้สกั คน
เมื่อบุรุษปี ศาจลงมาจากรถม้า นางก็คานับเขาพร้อมกับเฉี ย นตง
และฉางฉิ ง อี ก ฝ่ ายเพี ย งพยัก หน้า รับ ก่ อ นจะสั่ง ให้พ่อ บ้า นนาทางไปยัง
ห้องพัก ดวงตาของนางมองแผ่นหลังที่คนุ้ เคยนัน้ อยากจะตรงเข้าไปกอด
และบอกว่านางคือเหนียงไป๋ ตัวจริงใจแทบขาด แต่เมื่อคิดว่าเขาอาจไม่เชื่อ
นางและคิดว่านางโกหก จากที่จะได้ฝันหวานคงได้กลายเป็ นฝันร้าย เพราะ
เขาคงสั่งจับนางแขวนผนังจนตายมากกว่าที่บงั อาจล้อเล่นกับความรูส้ ึกของเขา
304 | จิรัฐติกาล

“แม่ นางเชิ ญ ด้านใน” เสี ยงพ่อบ้านเอ่ยกับนาง ทาให้เหนียงไป๋ ที่

กาลังอยู่ในความคิดกลับมาสนใจคนตรงหน้าอีกครัง้
ฉางฉิงเอ่ยเสียงใส “เจี่ยเจียไม่ชอบหรือเจ้าคะ”
เหนียงไป๋ หันมองเด็กน้อยแล้วยิม้ กลับ “ชอบสิ เพียงแต่รูส้ ึกว่าเรือนพัก
จะค่อนข้างห่างจากฟากตะวันออกพอสมควร”
“ที่ฟากตะวันออกมีอะไรเจ้าคะ”เด็กน้อยยังคงสงสัยต่อ
ส่วนคนพูดได้แต่ตอบในใจ ก็มีท่านอ๋องและหวางเฟยตัวปลอมนะสิ
ไม่รูต้ อนนีพ้ วกเขาจะไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ดีไม่ดีองค์หญิงเจี่ยฟางคงหา
วิธี ขึน้ เตียงกับเขาอยู่แน่ พอคิด ถึง ภาพของพวกเขาสองคนนัวเนียกันบน
เตียงด้วยท่วงท่าที่ท่านอ๋องโปรดปรานนางก็หน้าตึงขึน้ มา รูส้ ึกอารมณ์ไม่ดี
ขึน้ มาทันที
“พี่ได้ยินมาว่าเรือนตะวันออกในจวนอ๋องงดงามที่สดุ ”
พ่อบ้านที่ยงั ไม่ไปไหนหัวเราะเอ่ยขึน้ “แม่นางได้ยินถูกแล้ว ในจวน
ท่านอ๋องนีเ้ รือนตะวันออกถือ ได้ว่าเป็ นยอดบุปผา ยิ่งตอนนีท้ ่านอ๋องสั่งให้
ปลูกดอกยวีหลานที่หวางเฟยชอบด้วย หากเจ้าเดินเข้าไปก็จะได้กลิ่นหอม
ฟุ้งไปทั่วเรือน”
พวกเขาบอกว่าหอม นางรู ส้ ึกแปลกใจเพราะว่าปกติแล้ว ดอกยวี
หลานเป็ นดอกไม้ท่ีมีกลิ่นฉุน น้อยคนนักที่จะชอบกลิ่นของมัน ที่พ่อบ้านพูด
ว่าหอมก็คงเพราะว่าหวางเฟยชอบมากกว่ากระมัง
“จะว่าไปข้าก็ได้กลิ่นดอกไม้นนั้ จากตัวแม่นางด้วย”
พ่ อ บ้า นรู ้จัก สัง เกต ช่ า งต่ า งจากท่ า นอ๋ อ งที่ เ อาแต่ ท าตัว เป็ น ฤดู
เหมันต์จนไม่สนใจใคร นางอุตส่าห์ประโคมจนหอมไปเป็ นลี ้ แต่เขาก็ยงั ไม่ได้
กลิ่น เอาเถอะไว้ค่อยคิดดอกเบีย้ ตอนหลัง
“ข้าชื่นชอบดอกยวีหลานมากที่สุด หากได้เห็นดอกยวีหลานเต็มทัง้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 305

เรือนคงจะสวยมาก แต่คิดว่าตัวข้าน้อยคงไม่มีวาสนาจะได้ชมแน่เจ้าค่ะ”
“วาสนงวาสนาอะไร หากเจ้าว่างก็แวะไปชมได้ แต่ตอ้ งทาตัวสงบ
เสงี่ยมอย่าได้เข้าไปข้างในเรือนเด็ดขาดเข้าใจไหม”
พ่อบ้านผูน้ ชี ้ ่างใจดีเสียจริง เหนียงไป๋ เอ่ยขอบคุณก่อนจะหันกลับมา
กาลังจะก้าวเข้าห้องก็เจอเฉียนตงพอดี เขามองนางด้วยสายตาสงสัย นาง
จึงยิม้ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
“ข้าขอไปเก็บสัมภาระด้านในก่อน แล้วจะเข้าไปรายงานเรื่องเจ้าให้
หวางเฟยทราบ”
เพียงนางเดินได้สองก้าว อีกฝ่ ายก็พดู ลอย ๆ ขึน้ มา
“ข้าไม่รูจ้ ุดประสงค์การมาของเจ้าในครัง้ นี ้ แต่ถา้ หากว่ามันจะนา
ความเดือดร้อนมาให้บุตรสาวและตัวข้าเมื่อใด เมื่อนั้นข้า จะไม่ปรานีเจ้า
เช่นกัน”
เขาเหมือนเสือที่โดนกัดครัง้ หนึ่งก็ระแวงไปเสียทุกเรื่อง แม้ว่าที่ผ่าน
มาพวกเราจะเดินทางด้วยกันมาอย่างสงบและดูเข้ากันดี แต่ลึก ๆ แล้วเขา
คงจะจับผิดนางมาตลอดและไม่เคยไว้ใจนางเลย
“พี่เฉียนตง ท่านอาจจะไม่เชื่อใจข้านัก แต่ขา้ ขอรับรองว่าข้านั บถือ
ท่านและรักฉางเออร์ดงั น้องสาวจริง ๆ หาได้มีเจตนาจะทาร้ายท่าน”
เฉียนตงขยับเข้ามาใกล้นาง มองดวงตาของนางก็พบแต่เพียงแวว
ตาจริงใจ ความระแวงจึงได้ลดลงกึ่งหนึ่ง
“ข้าชอบเจ้า แม่นางไป๋ หมายปรารถนาให้เจ้าเป็ นมารดาของฉาง
เออร์หาใช่เพียงเจี่ยเจียเท่านั้น ท่าทางของเจ้า กิริยาของเจ้ายามที่ข้ามอง
ช่างเหมือนภรรยาของข้านัก”
“ที่ท่านปรารถนาจะครองคู่กบั ข้าเพราะข้าเหมือนภรรยาท่าน นั่นยิ่ง
ทาให้ขา้ รูว้ ่าตัวเองคิดถูกที่ปฏิเสธท่านครัง้ แล้วครัง้ เล่า ในใจของท่านมีเพียง
306 | จิรัฐติกาล

นางเท่านัน้ แล้วตัวข้าจะมีท่ียืนในใจท่านที่ตรงไหน พี่เฉียนตงข้าหาได้เป็ น

อย่างที่ท่านเห็น หากวันใดตัวตนของข้าปรากฏท่านจะเข้าใจเอง”
ที่ น างพู ด ถู ก ทุ ก อย่ า ง เขาเพี ย งต้อ งการตั ว แทนภรรยาเท่ า นั้ น
ต้องการคนมาทดแทนความรูส้ กึ ผิดในใจที่ไม่อาจปกป้องนางได้
“ถ้าเช่นนัน้ เจ้าจะไปเมื่อได้สิ่งที่ปรารถนาแล้วใช่หรือไม่”
เหนียงไป๋ ส่ายหน้า “ข้านับถือท่านเป็ นพี่ชายแล้ว อีกทัง้ ยังรับปากจะ
เป็ นพี่สาวฉางฉิงด้วย แล้วข้าจะไปไหนได้อีก”
เมื่ อได้ยินคาจากนางเขาก็ เ บาใจ ยกมื อนางขึน้ มาจับเอาไว้เ พื่ อ
ขอบคุณ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็กลับขัดจังหวะขึน้ มาเสียก่อน
“เปิ่ นหวางมาผิดเวลาหรือเปล่า” คนอารมณ์ไม่ดีตอ้ งมาเห็นสองคน
แสดงความรักต่อกันเช่นนีย้ ิ่งแสดงนา้ เสียงไม่พอใจหนักกว่าตอนมาเสียอีก
เหนียงไป๋ รีบดึงมือออกก่อนคานับชินอ๋อง ท่านก็ช่างดีเหลือเกินมา
ได้จังหวะเหมาะพอดี ไม่แน่ใจว่าเขาจะได้ยินประโยคก่อนหน้าหรือไม่เสีย
ด้วยซา้
“หวางเฟยชื่นชมเจ้าที่รกั มั่นในภรรยาจึงช่วยเหลือเจ้า แต่ใครจะคิด
ว่าศพภรรยาเผาไปไม่ถึงสามราตรีเจ้าก็ได้ภรรยาใหม่แล้ว”
เฉี ยนตงได้ยินก็หมายคิดจะแก้คาแต่เ หนียงไป๋ กลับเอ่ยแทรกขึน้
มาก่อน
“ก่อนออกเดินทางหวางเฟยให้หม่อมฉันคอยช่วยเหลือพี่เฉียนตง
และฉางเออร์จนถึงแคว้นหลวนหลี ไม่ทราบว่าตอนนีพ้ ระชายาอาการดีขึน้
หรือยังเพคะ”
ชินอ๋องนึกถึงสตรีในห้องก็พาลนึกสนุก หากแม่นางไป๋ ได้เข้าพบคาด
ว่าเขาอาจจะเห็นความจริงบางอย่างก็ได้ จึงได้เอ่ยอนุญาตไป
จนเมื่อนางก้าวเท้าเข้าไปสิ่งแรกที่นางรับรู ไ้ ด้ก็คือกลิ่นของดอกยวี
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 307

หลานที่หอมเตะจมูก แต่นางกลับได้ยินเสียงด้านในห้องบ่นออกมา
“ข้าเวียนหัวจะแย่อยู่แล้ว เจ้าให้คนขนมันออกไปบางส่วนได้ไหม”
“แต่ดอกไม้นีท้ ่านอ๋องประทานให้หวางเฟยนะเพคะ ที่สาคัญนี่เป็ น
ดอกไม้ท่คี ณ ุ หนูชอบไม่ใช่หรือเจ้าคะ”
เจ้าสาวใช้ตัวแสบ เหนียงไป๋ ได้แต่หัวเราะกับคาจิกกัดในประโยค
ของชิวอิง้ ดวงตาของนางมองชินอ๋องที่ยังนิ่งอยู่ท่ีเดิมคงอยากได้ยินเสียง
สนทนาต่อ
“ชิวอิง้ เจ้าอยากถูกลงโทษใช่ไหมถึงได้พดู เล่นกับเรา” คนด้านในพูด
ด้วยนา้ เสียงโมโห
ส่วนสาวใช้ก็ตอบกลับไปด้วยเสียงสั่นเครือว่า “คุณหนูเจ้าขา เหตุใด
ดุบ่าวเช่นนี ้ ตัง้ แต่เล็กจนถึงตอนนีค้ ุณหนูดีต่อบ่าวรักบ่าวเหมือนน้องสาว
หรือว่าเพราะอุบตั ิเหตุนที ้ าให้นิสยั คุณหนูเปลี่ยนไป คุณหนูยงั เป็ นคุณหนูตัว
จริงของบ่าวอยู่ไหมเจ้าคะ”
ถ้าชินอ๋องไม่อยู่ตรงนีน้ างก็อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ก่อนจะตบมือ
ให้กับนักแสดงชิวอิง้ ที่เล่นงิว้ ได้สมบทบาท และหากถามถึงคนข้าง ๆ นาง
ตอนนี ้ สีหน้าของเขานัน้ มืดครึม้ ไปเสียหลายส่วน และก่อนที่เขาจะทาเสีย
เรื่องสนุก ๆ นางจึงเอ่ยถาม
“พวกเราเข้าไปได้หรือยังเพคะ”
ชินอ๋องหันมองคนด้านหลัง ทาไมหญิงสาวนางนีจ้ ึงทาตัวเหมื อน
คุน้ เคยกับเขาเช่นนี ้ ไม่มีความกลัวเกรงบารมีอย่างคนที่เพิ่งเคยพบหน้าเลย
แม้แต่นอ้ ย
และเพราะเสียงคนด้านนอกที่จงใจเอ่ยให้ดา้ นในได้ยินทาให้ประตู
ถู ก เปิ ด ออก เหนี ย งไป๋ หัน มองอี ก ฝ่ ายที่ ส วมเสื ้อ ผ้า เต็ ม ยศแล้ว คิ ้ว นาง
ก็กระตุกขึน้ เพราะนั่นหาใช่นิสยั ของนางไม่ ถามหน่อยว่าก่อนเจ้าคิดจะเป็ น
308 | จิรัฐติกาล

ข้าเคยศึกษาข้าดีหรือยัง แต่งตัวแบบนีต้ อ้ งใช้เวลาตัง้ เท่าไหร่ในการถอดเข้า

ถอดออก คนเช่นชินอ๋องหาใช่คนใจเย็น คิดว่าไม่ถึงนาทีผา้ สวยงามเหล่านี ้
ก็คงขาดออกเป็ นชิน้ ๆ เสียแล้ว
นางมองไปยังคนที่นางกาลังนินทาอยู่ในใจ ดูจากสีหน้าแล้วเขาก็คง
คิดเช่นเดียวกับนาง
“เจ้ายังไม่หายดี เข้าไปคุยข้างในเถอะ”
คนด้านหลังแอบเบ้ปากใส่ แต่คนด้านหน้ากลับเหมือนจะมีตาหลัง
เขาหันกลับมามองนางทีหนึ่ง ทาเอาเหนียงไป๋ เผลอเม้มปากแล้วหันหน้า
หลบตาเขาทันที
พอเห็นแบบนั้นชิ นอ๋องก็อดสงสัยไม้ได้แต่ก็จาต้องทาเป็ นไม่ เ ห็น
แล้วเดินเข้าไปด้านใน
“ท่านอ๋องหายไปเสียทัง้ คืนหม่อมฉันเป็ นห่วงมากนะเพคะ”
“เปิ่ นหวางเข้าวัง หาได้ไปที่ไหน อีกอย่างวันมะรืนนีพ้ ระสนมเฟย
จะกลับมาพักที่จวนสักระยะ”
ว่าด้วยเรื่องผัวเมียในวังคู่นีก้ ็ประหลาด นึกจะดีก็รบั เข้าวัง นึกจะชัง
หน้าก็ไล่กลับจวน แต่ดูเหมือนรอบนีค้ งไม่ได้ถูกไล่ มาแต่จะมาไล่ลูกสะใภ้
มากกว่า และคนที่โดนเต็ ม ๆ ก็คือเหนียงไป๋ ตัวปลอมหรือก็คือองค์หญิง
เจี่ยฟางที่อยากได้เป็ นสะใภ้หนักหนาดูแล้วงานนีจ้ ะน่าสนุกไม่เบา หากนาง
ไม่รว่ มด้วยก็เห็นทีว่าจะไม่ได้แล้ว โอกาสแบบนีห้ าได้ง่าย ๆ ที่ไหน
เหนียงไป๋ ปัดความคิดออกไปเมื่อได้ยินชินอ๋องหันมาเรียกนาง ทาให้
นางรีบคานับ
“หม่อมฉันคารวะหวางเฟย”
นางไม่ได้แนะนาชื่อของตนเอง ไม่บอกว่าเป็ นใคร ทาให้อีกฝ่ ายเอ่ย
ถามประโยคฆ่าตัวตายออกมา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 309

“เจ้าเป็ นใคร”
ตัวคนถูกถามทาสีหน้าขมวดคิว้ สงสัยแล้วถาม “หวางเฟยจาหม่อม
ฉันไม่ได้หรือเพคะ พวกเราพึ่งเจอกันตอนงานเลีย้ งในวัง อีกทัง้ ตอนนัน้ สาว
ใช้ของท่านก็อยู่ดว้ ย”
นางต้องลากชิวอิง้ มาเป็ นพยานเพื่อกันอีกฝ่ ายบอกว่าไม่รูจ้ ักนาง
ชิวอิง้ รีบเสริมคา
“ที่เราเจอกันตอนติดตามองค์รชั ทายาทไงเพคะ คุณหนูจาไม่ได้แล้ว
หรือเจ้าคะ”
นักแสดงชัน้ เอกรับคาต่อ ซึ่งก็ได้ผล อีกฝ่ ายรีบเอ่ยเสียงอ่อน
“เป็ น เจ้า นั่น เอง ข้า เองก็ เ ลอะเลื อ นนัก ที่ จ าเจ้า ไม่ ไ ด้ คงเพราะ
อุบตั ิเหตุคราวก่อนความจาก็เลยหายไปบ้าง”
จะบอกว่าตัวเองความจาเสื่อมหรือ ช่างน่าเชื่อถือเสียไม่มี
“หม่อมฉันดีใจที่หวางเฟยจาได้ แต่ไม่ทราบว่าเรื่องที่ส่งั ความหม่อม
ฉันไว้จะยังจาได้หรือไม่”
จะมาถามเรื่ อ งสั่ง ความ แค่ บ อกว่ า นางชื่ อ อะไรอี ก ฝ่ ายก็ ยั ง พูด
ไม่ออก องค์หญิงเจี่ยฟางหันมองชินอ๋องที่เอาแต่น่ งั ฟั งก็รีบยกมือขึน้ มากุม
ศีรษะ
“หม่อมฉันรูส้ กึ อาการไม่ค่อยดีนกั อยู่ ๆ ก็ปวดหัวขึน้ มา”
เหนียงไป๋ คารวะการแสดงของอีกฝ่ ายจริง ๆ คิดว่าคงจะได้เห็นจาก
ในวังมาจนชินจึงได้แสดงได้แนบเนียนขนาดนี ้ ชินอ๋องหันมองสตรีข้ างตัว
ด้วยกริยาเบื่อหน่ายเพราะยิ่งใกล้ก็ยิ่งแน่ใจว่านางเปลี่ยนไป
คนที่พ ยายามเอาใจสร้างคะแนนไว้ม ากคิดว่าตอนนีค้ งลดเหลือ
ไม่ถึงครึง่ คิด ๆ แล้วก็น่าโมโหนัก จะปลอมตัวเป็ นนางก็ควรศึกษาดี ๆ สิ
“พวกเจ้า ออกไปก่ อ น” แม้จ ะมี สี ห น้าร าคาญใจแต่ ก็ ยัง ประคอง
310 | จิรัฐติกาล

เหนียงไป๋ ตัวปลอมเข้าไปด้านใน คิดแล้วก็น่าตีมือนัก หากท่านรูว้ ่าข้าเห็นทุก

อย่างก็อย่าหวังว่าข้าจะให้อภัยท่านง่าย ๆ เชียว
คนหมายมั่นฝังความจาเดินออกจากห้องโดนมีสาวใช้ของนางเดินตาม
“เจ้าควรเข้าไปด้านในไปปรนนิบตั ิเจ้านายเจ้าไม่ใช่หรือ”
“คุณหนู บ่าวไม่ใช่คนสมองเสื่อมที่จะจาคุณหนูไม่ได้”
“เจ้าพูดแบบนีเ้ หมื อนว่าท่ านอ๋ องทางอ้อมนะ” นา้ เสียงของนาง
ไม่จริงจังนัก ออกจะเป็ นนา้ เสียงแฝงแววหยอกล้อเสียมากกว่า นางมองสาว
ใช้ท่ีหน้าซี ดมองซ้ายมองขวาอย่า งระแวดระวัง ก่อ นกระซิ บ “ถ้าบ่ า วคิ ด
เช่นนัน้ จริง ๆ จะผิดไหมเจ้าคะ”
“ชิ ว อิ ว้ เจ้า ก าลัง รนหาที่ ต ายอยู่ห รื อ อย่ า งไร” ว่ า พลางนางก็ จิ ้ม
หน้าผากสาวใช้ไม่กลัวตายไปเสียที ก่อนจะเดินไปตามสวนดอกไม้ อดไม่ได้
ที่จะยกมือขึน้ แตะดอกไป๋ หลันแล้วเด็ดมันขึน้ ยกดม
“ข้าไม่คิดว่าเขาจะจาได้” ดอกไม้นีเ้ ขาคงสั่งการตัง้ แต่ก่อนออกจาก
แคว้นหลวนหลีคราวก่อน พอกลับมาดอกจึงได้เบ่งบานหอมไปทั่วจวนเช่นนี ้
“ท่านอ๋องใส่ใจคุณหนูมากเจ้าค่ะ”
“ใส่ใจแต่ไม่สงั เกตก็ใช่ว่าจะดี รอให้เขารูค้ วามจริงก่อน ข้าจะคิดเสีย
ทัง้ ต้นทัง้ ดอกอีกหลายเท่าตัวเชียว” ยังต้องบวกกับช่วงแรก ๆ ที่เพิ่งพบกัน
อีกนางยังไม่ได้เอาคืนเลย
“ถ้าคุณหนูบอกท่านอ๋องตรง ๆ เรื่องคงง่ายขึน้ ”
เหนียงไป๋ มองสาวใช้ของตน “เจ้ายังอ่อนต่อโลกในเรื่องของความรักนัก
สิ่งที่ได้มาอย่างง่ายดายย่อมไร้ค่า กระทั่งสูญเสียจึงจะเห็นค่าของมัน ความรัก
ที่ไม่อาจครอบครองย่อมมีพลังมากกว่า ข้าอยากเห็นเขาตอนที่รบั รู ว้ ่าข้า
ตายไปแล้วว่าจะทาเช่นไร”
“คุณหนูพดู แบบนีห้ มายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 311

“ข้าแค่อยากเห็นหัวใจที่แท้จริงของเขามากกว่าเพียงลมปาก”
เหนียงไป๋ หันมองไปยังห้องนอนของนางอี กครัง้ เสียงด้านในเงียบ
สนิทจนนางนึกหวั่นใจ
“ข้าว่าก่อนอื่นเจ้าเข้าไปดูดา้ นในว่าพวกเขาทาอะไรอยู่คงดีกว่า”
ชิวอิง้ ยิม้ “ไหนว่าไม่สนใจไงเจ้าคะ”
โป๊ ก! สาวใช้ตัวน้อยถูกเคาะหน้าผากไปที ชิ วอิว้ ยกมื อขึน้ ลูบหัว
ตัวเองป้อย ๆ อดที่จ ะบ่นออกมาไม่ ไ ด้ขณะที่ขาก็ก้าวตรงกลั บไปยังห้อง
“หากข้าสมองเสื่อมแล้วใครจะช่วยคุณหนูละ่ เจ้าค่ะ”
“ชิวอิง้ ” คนได้ยินคาบ่นเอ่ยชื่ อสาวใช้เป็ นเชิ ง ตาหนิ ทาให้สาวใช้
ตัวดีหนั มายิม้ แลบลิน้ ใส่แล้วรีบวิ่งไปยังห้องด้านใน
เหนี ย งไป๋ ส่า ยหน้า ไปมาก่ อ นเดิ น กลับ ห้อ งตัว เองเพื่ อ รอฟั ง ข่ า ว
นกข่าวของนางหายไปครึ่งชั่วยามกว่าจะปรากฏตัว อีกทัง้ เมื่อมาถึงก็หยิบ
นา้ ชาขึน้ ดื่ม สภาพของนางนัน้ ราวกับวิ่งมาอย่างไรอย่างนัน้
“ข้าเลีย้ งดูเจ้าดีเกินไปใช่ไหมชิวอิง้ ” มองดูสภาพนางตอนนีแ้ ล้วก็
พบว่าอีกฝ่ ายเริ่มจะทาตัวสูงเท่านางแล้ว
ชิวอิง้ ยกยิม้ “บ่าวมีเรื่องดีจะรายงานเจ้าค่ะ”
“เจ้าพูดสักทีก่อนที่ขา้ จะเคาะหน้าผากเจ้า”
“คุณหนูใจร้าย”
“ถ้าข้าใจร้ายตอนนีเ้ จ้าก็คงถูกขายเข้าหอนางโลมไปแล้ว”
คนถูกขู่ไม่เพียงไม่กลัวยังยิม้ แป้นรับได้อย่างน่าตีนัก “บ่าวถูกขาย
แล้วใครจะเป็ นคนขวางทางรักสองคนนัน้ ล่ะเจ้าคะ”
“ชิวอิง้ ” เสียงเรียกชื่อเย็นเยียบราวฤดูเหมันต์แบบนีบ้ ่งบอกว่านาง
ควรจะพูดได้แล้ว
“ท่านอ๋องส่งนางเข้าห้อง เชิญท่านหมอมาตรวจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะ
312 | จิรัฐติกาล

ออกจากห้องโดยให้เหตุผลว่าอยากให้นางพักผ่อน คุณหนูตอ้ งเห็นใบหน้า

ของนางตอนนี ้ บ่าวสะใจนักแต่คิดว่านางคงยังไม่หมดความพยายาม หาก
ไม่ได้ดว้ ยเล่หก์ ็คงใช้กลลากท่านอ๋องขึน้ เตียงแน่เจ้าค่ะ”
เหนี ย งไป๋ มองบ่ า ว เวลาครึ่ ง ชั่ ว ยามได้ข่ า วมาเท่ า นี ้ คิ ด แล้ว ก็
อยากจะเคาะหัวอีกรอบ
“องค์ชายสามมาพบเจ้าแล้วใช่ไหม”
สีหน้าชิวอิง้ ตกใจก่อนก้มหน้า “คุณหนู” หมายจะปกปิ ดแต่เหนียงไป๋
ก็กลับเป็ นฝ่ ายพูดแทรกขึน้ มาเสียก่อน
“ระหว่างทางข้าเดินทางมาพบเขาโดยบังเอิญ ตอนแรกคิดว่าเขามา
หาเจ้า แต่คิดไปคิดมาก็คิดว่าคงไม่ใช่ทงั้ หมด ใช่ไหม”
ชิวอิง้ พูดเสียงอ่อน “ไม่มีอะไรปิ ดบังคุณหนูได้จริง ๆ”
คิว้ ของนางยกขึน้ เป็ นเชิงถามทาให้สาวใช้ตวั ดีรีบพูดต่อ
“ส่วนหนึ่งเขามาหาบ่าว แต่อีกส่วนหนึ่งก็เพราะว่ารุ่ยอ๋องขโมยของ
สาคัญมาทาให้เขาได้รบั มอบหมายให้นามันกลับไปโดยด่วน”
“หากเจ้าเอาแต่อมพะนาข้าจะใช้มีดง้างปากเจ้าแล้วนะ”
ชิวอิง้ ทาสีหน้าลาบากใจก่อนจะกระซิบข้างหูนาง
“ตราหยกประจาตระกูลเฉิน”
ไม่ใช่ตรามังกรแต่เป็ นตราหยกประจาตระกูล “แล้วมันมีความสาคัญ
อะไร”
ชิวอิง้ กาลังจะอธิบาย แต่ก็มีอีกเสียงหนึ่งพูดแทรกขึน้ มาเสียก่อน
“นั่นเพราะตรานีส้ ามารถใช้ส่งั การกองทัพทหารลับได้น่ะสิ”
และนี่คือแผนลับของชินอ๋องในอีกสามปี และคงเป็ นผลงานของรุ่ย
อ๋องที่ทาให้เขากลายเป็ นฮ่องเต้ได้สาเร็จ
กาลก่อนตอนที่นางเล่นงานองค์ช ายสามจนถูกขังตลอดชี วิตนั้น
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 313

ไม่นานรัชทายาทก็ได้ขึน้ ครองราชย์เป็ นฮ่องเต้เฉินตี ้ เวลานัน้ พวกเขาคงยัง

ไม่ทราบว่าตราหยกถูกสลับไป จนเมื่อชินอ๋องยกทัพมาประชิดประตูเมื อง
พร้อมกาลังทหารลับนั่นล่ะ มันทาให้เขาโมโหมากจนถึงขนาดสั่งขังตระกูล
ของนางเลยทีเดียว
ตอนนีเ้ รื่องราวสลับเปลี่ยนไปเป็ นคนละแบบ ในตอนนีน้ างกลับต้อง
หยุดรุ่ยอ๋องให้สาเร็จ เพราะหากเมื่อใดที่เขาเรืองอานาจขึน้ มา นางเชื่อว่า
มังกรตัวนีจ้ ะต้องหันมาเล่นงานปี ศาจที่สร้างผลงานแน่
เหนียงไป๋ มองเฉียนตง เขามองขาดไปจนกาลข้างหน้า ไม่รูว้ ่าเขาได้
ยินคาสนทนาของเราก่อนหน้าหรือไม่ แต่นางคิดว่าเขาน่าจะได้ยินทัง้ หมด
“เจ้ากลับไปก่อน” เหนียงไป๋ ไล่ชิวอิง้ ให้กลับไป
เมื่อดวงตาของนางหันมองเขาก็กลับถูกยิงคาถามกลับมา “เจ้าเป็ น
ใครกันแน่แม่นางไป๋ ”
314 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 315

ใต้ตน้ ดอกท้อ เหนียงไป๋ และเฉีย นตงนั่งมองหน้ากันอยู่บนโต๊ะ หิน

อ่อนมาร่วมสองเค่อแล้ว แต่เหนียงไป๋ ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปสักคา นางคิด
คาอธิบายในใจหลายอย่างแต่ก็ยงั คิดไม่ตก คนอย่างเฉียนตงหรือจะเชื่อว่า
จะมีเรื่องประหลาดอย่างตายแล้วฟื ้ นขึน้ มาในร่างผูอ้ ่ืน ตายแล้วยังไม่พอยัง
ตายแล้วกลับร่างเดิมอีก
“สิ่งที่ขา้ พบเจอเป็ นเรื่องที่ยากจะอธิบาย แต่สิ่งหนึ่งที่ขา้ รับประกัน
ได้ก็คือข้าไม่เคยคิดร้ายกับชินอ๋อง ส่วนหวางเฟยที่ท่านเห็นในตอนนีก้ ็เป็ น
ผูอ้ ่นื ที่สวมรอยมา”
“สวมรอย” เฉียนตงขมวดคิว้ ไม่เข้าใจ ก่อนที่เหนียงไป๋ จะหยิบกาไล
หยกขึน้ มา เขาจดจาได้ว่ามันเคยอยู่บนข้อมือของหวางเฟยแต่เหตุใดจึงมา
อยู่ในมือนางได้
“หากท่านนาสิ่งนีไ้ ปถามนาง หากเป็ นหวางเฟยคนที่ช่วยท่านสอง
คนจริงนางจะต้องจาได้ แต่หากนางจาไม่ได้ก็จะพิสูจน์ได้ว่าที่ขา้ พูดเป็ น
316 | จิรัฐติกาล

เรื่องจริง”
เขาจ้องมองไปยังกาไลหยกในมือ ก่อนเงยหน้ามองสีหน้าจริงจังของ
อีกฝ่ าย หรือนางจะพูดจริง แม้ในใจจะแอบลาเอียงไปทางนางแต่เขาก็ยัง
อยากพิสจู น์ความจริง
“เจ้าจะไม่โกรธเคืองที่ขา้ ไม่เชื่อใจเจ้าใช่ไหมแม่นางไป๋ ”
นางยิม้ แล้วตอบกลับ “ถ้านับจากที่พวกเรารูจ้ ักกัน ข้าเองก็ย่อมจะ
ชั่งใจเช่นกัน” แต่ท่ีนางไว้ใจอีกฝ่ ายมากก็เพราะว่าพวกเราเคยเจอกันมา
ชาติหนึ่งแล้ว
“แต่ข้าก็ยัง เป็ นคนมาพึ่ง บารมี เป็ นเพียงคนรับใช้ในจวนเท่ า นั้น
จะหาญกล้าเดินไปถามหวางเฟยตรง ๆ ได้เช่นไร”
เหนียงไป๋ ยิม้ กลับ เหมื อนว่านางจะคิ ดไว้ก่ อ นแล้ว ว่าแล้ว ก็ เ อน
ใบหน้าเข้าหาอีกฝ่ าย บอกแผนในใจที่ตวั เองคิดเอาไว้ออกไป
ริมสระนา้ ยามค่าคืน หวางเฟยที่ถูกทิง้ ให้อยู่เพียงลาพังก็อาละวาด
แต่พ อโดนสาวใช้พูดขึน้ ว่า “คุณ หนูไ ม่ เ คยมีนิสัยแบบนี”้ จึ ง ทาให้นางรีบ
ระงับอาการ สงบสติอารมณ์ตวั เองด้วยการเดินออกมาเดินเล่นเพื่อคลายร้อน
ตอนนีร้ ่างกายของนางร้อนระอุเสียยิ่งกว่าฤดูรอ้ น จดหมายที่นาง
แอบส่งไปให้รุ่ยอ๋องก็เงียบหายไม่ได้การตอบกลับ นางจะทายังดี แต่เมื่อคิด
ว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเซ่นไหว้บรรพบุรุษแล้ว ถึงตอนนัน้ หากนางยังไม่ได้
ตราทัพให้เขา เห็นทีเรื่องฐานะของนางคงถูกเปิ ดโปงแน่ องค์หญิงที่เกิดจาก
ชายชูค้ งได้มีจดุ จบที่ไม่ดีนกั
้้ ยงให้จงได้ คนที่กาลังคิดหาวิธี
ยังไงนางก็ตอ้ งลากปี ศาจตนนัน้ ขึนเตี
ลากชินอ๋องขึน้ เตียงถูกขัดจังหวะด้วยเสียงฝี เท้าที่ดังมาจากทางด้านหลัง
เมื่อนางหันมองก็อดที่จะถามไท่ได้ “เจ้าเป็ นใคร”
คนที่ได้พบนางเป็ นครัง้ ที่สองขมวดคิว้ มุ่น เวลาเพียงหนึ่งเดือนทาให้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 317

กวางเฟยลืมใบหน้าของคนที่เคยช่วยเหลือแล้วหรือ เมื่อได้ยินแบบนีเ้ ขาก็

เชื่อแม่นางไป๋ มากยิ่งกว่าเดิม
“กระหม่อมเฉียนตงคารวะหวางเฟย”
เฉี ย นตง หรื อ จะเป็ นพ่ อ ลู ก ที่ แ ม่ น างไป๋ เอ่ ย ถึ ง นี่ น่ ะ หรื อ คนที่
เหนียงเหนียงช่วยเอาไว้ ตายไปแล้วก็ยงั รูจ้ กั หาเรื่องมาให้นางปวดหัวอีก
“เป็ นเจ้านัน้ เอง การเดินทางสะดวกราบรื่นดีหรือไม่”
“พ่ะย่ะค่ะ”
คงเพราะว่านางไม่ใช่หวางเฟยตัวจริง นางจึงไม่มีเรื่องจะพูดอีกจึง
ตัดสินใจไล่อีกฝ่ าย “ข้าอยากอยู่อย่างเงียบ ๆ ไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ”
คนได้ยินจะไม่รูห้ รือว่าอีกฝ่ ายกาลังไล่ “กระหม่อมไม่รบกวนแล้ว”
เขาคานับโค้ง ลา จากนั้นเสี ยงของตกพืน้ ก็ดัง ขึน้ กาไลหยกเขียวกลิ ง้ ไป
ตรงหน้าหวางเฟย อีกฝ่ ายหยิบขึน้ มาแล้วพูด
“ไม่คิดว่าเจ้าจะมีของมีราคาติดตัว หยกชิน้ นีง้ ามนักคิดว่าคงมีราคา
ไม่นอ้ ย”
“ของชิ ้น นี ้เ ป็ นของภรรยากระหม่ อ มฯ เป็ นของแทนใจนางที่
เหลืออยู่”
“หึ หากเราเป็ นเจ้า เราจะเอามันไปขาย คิดว่าคงได้หลายตาลึงทอง
พอที่จะทาศพภรรยาท่านและไม่ตอ้ งมาเป็ นทาสแบบนี”้
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งฆ่าตัวตาย ในเมื่อได้คาตอบที่ตอ้ งการแล้วเขาก็รีบ
ขอตัว
“บางสิ่งแม้จะมีค่าควรเมือง แต่หากเป็ นของสาคัญต่อใจแล้วไซร้ใต้
หล้าก็หาสิ่งใดทดแทนไม่ได้ หวางเฟยคงไม่เคยมีความรักที่แท้จริง จึงได้พดู
เช่นนัน้ ”
คนถูกหาว่าไม่มีหวั ใจได้ยินก็โมโห “บังอาจ แม้เราจะเคยช่วยเจ้าแต่
318 | จิรัฐติกาล

ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะสามารถมาสอนเราได้”
คนสอนรี บ ค านับ รับ ผิ ด “กระหม่ อ มขอประทานอภั ย หากกล่ า ว
ล่วงเกินพระชายา กระหม่อมไม่รบกวนแล้ว ขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”
ได้ทีก็ชิงหนี คนถูกกวนประสาทนั่ง โมโหได้ไม่ นาน ก็มีคนเดินมา
รบกวนอีก “เราจะอยู่สงบ ๆ เราจะใช้ความคิดเงียบ ๆ คนเดียวไม่ได้หรือไง
พวกเจ้าอยากตายนักรึ” นา้ เสียงตวาดไร้ความเมตตาทาให้คนกวนพูดขึน้
“หากเปิ่ นหวางทาให้เจ้าราคาญใจ เปิ่ นหวางค่อยกลับมาใหม่ก็ได้”
หวางเฟยที่เอาแต่ใจพอได้ยินเช่นนัเนก็รีบหันมามองแล้วลุกขึน้ เกาะ
แขนห้ามอีกฝ่ ายเอาไว้
“หม่อมฉันคิดถึงพระองค์มากเพคะ เหตุใดพบหน้าไม่ทันไรก็จะไป
เสียแล้ว”
“เจ้าเป็ นคนไล่เปิ่ นหวางเองไม่ใช่หรือ” ชินอ๋องยังคงสีหน้าเย็นชาจน
คนออดอ้อนเริ่มอดทนไม่ไหว แต่เพราะเป้าหมายของนาง นางจึงพยายาม
ฝื นกล่าววาจาน้อยใจออกมา มื อไม้ก็ยกขึน้ มาลูบไล้แผ่นอกของชิ นอ๋อ ง
คนที่แอบดูแทบอยากจะขยับออกไป แต่พอนึกได้ว่าตัวเองต้องการอะไรก็ได้
แต่ระงับอารมณ์มองเหตุการณ์ต่อ
“ข้า ไม่ คิ ด ว่ า เจ้า จะรู ้จั ก ค าว่ า อดทน” เสี ย งคนด้า นข้า งพู ด ขึ ้น
เจ้าแมวจอมสร้างปัญหาเอนพิงต้นไม้กินผลผิงกั่วอย่างสบายใจ
“ข้าว่าเจ้าจะสบายเกินไปแล้ว พูดแล้วก็น่าเคาะหน้าผากนัก ชอบ
หาเรื่องให้ขา้ เดือดเนือ้ ร้อนใจอยู่เรื่อย”
“ถ้าเป็ นเรื่องนีล้ ่ะ ก็ เจ้าเป็ นคนรับปากข้าเองว่ าจะยอมรับ ความ
เจ็บปวดพวกนีไ้ ว้”
เหนียงไป๋ เหล่ตามองคนด้านข้าง ยกมือขึน้ จะเคาะหัวจริง ๆ แต่พอ
หันมาอีกทีสองคนที่อยู่ในศาลาก็หายไปเสียแล้ว
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 319

“เป็ นเพราะเจ้าเลย เจ้าแมวบ้าผูช้ าย” นางหันมาคาดโทษ เจ้าแมว

ที่ว่าก็วิ่งหนีหางจุดตูดไปแล้ว
“ฟงลี่!” ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าแมวบ้า!
นางไม่มีเวลามาคิดบัญชีเจ้าแมวตัดแขนเสือ้ แล้ว ตอนนีต้ อ้ งหาว่า
พวกเขาไปอยู่ไหนเสียก่อน
คนที่ใจเย็นมาค่อนเดือนและคิดว่าจะทาใจได้หากว่าเขากับเหนียง
ไป๋ ตัวปลอมขึน้ เตียงไปแล้ว พอเอาเข้าจริง ๆ นางกลับมีความหวังอยู่ลึก ๆ
ว่ า บุ รุ ษ ปี ศ าจจะยัง คงเป็ น ของนางทั้ง ตัว และหัว ใจ พอคิ ด แบบนี ้น างก็
กลายเป็ นสตรีขหี ้ งึ ขึน้ มาทันที
แต่ตอนนีส้ ตรีขหี ้ งึ ขอหาตัวสองคนนัน้ ก่อน ก่อนที่ทกุ อย่างจะสายไป
เมื่ อ คิ ด ว่ า ตอนนี ้พ วกเขาอาจจะกลับ จวนแล้ว ก็ ไ ด้แ ต่ รี บ ไปหา
จนกระทั่งเห็นแสงเทียนที่ถกู จุดอยู่ในห้อง ทาให้นางสามารถมองเห็นเงาของ
คนสองคนที่อยู่ดา้ นในได้อย่างชัดเจน
เงาของบุรุษนั้นกาลังถูกถอดเสื อ้ เห็นเช่นนั้นแล้วนางก็ยิ่ง ร้อนใจ
ยิ่งเมื่อเห็นเขาถอดเสือ้ อีกฝ่ าย นางก็แทบจะขาดสติ ยามเมื่อมือเขายกมือ
ขึน้ จะแตะแก้มอีกฝ่ าย นางก็แทบจะพุ่งไปขวางเอาไว้
“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องด่วนจะกราบทูล”
เสียงนางพูดออกไปโดยไม่รูต้ ัว อย่าถามนะว่าเรื่องอะไรเพราะนาง
เองก็ไม่รู ้ รูเ้ พียงว่านางจะทาอะไรก็ได้เพื่อขัดพวกเขาไว้ก่อน
ถามถึ ง คนด้า นในในตอนนี ้ โดยเฉพาะหวางเฟยที่ ก าลัง จะสม
ปรารถนาว่ารูส้ กึ เช่นไร คิดว่าหากหยิบดาบปาดคอนางได้ก็คงจะทาไปแล้ว
เสี ย งประตูเ ปิ ด ออกท าให้เ ห็ น แผ่ น อกเปลื อ ยเปล่ า ของอี ก ฝ่ าย
หน้ากากของเขาถูกถอดออก เหนียงไป๋ เห็นดังนั้นก็กลืนนา้ ลาย คิดถึงแผ่
นอกที่เคยอบอุ่นยามทากิจกรรมลงนรกอย่างเผลอตัว แก้มนางแดงระเรื่อ
320 | จิรัฐติกาล

พอเงยหน้าขึน้ มาก็พบกับดวงตาปี ศาจกาลังมองนางอยู่

“หากเรืิองที
่ ่ว่าไม่สาคัญเปิ่ นหวางจะลงโทษเจ้า”
สาคัญสิเพคะ สามีกาลังจะขึน้ เตียงกับผูอ้ ่ืนนางจะยอมให้อีกฝ่ าย
สมหวังได้เช่นไร
“ตามเปิ่ นหวางมา” ฝี เท้าหนักนัน้ เดินผ่านหน้านางไป นาไปยังศาลา
ทั้ง สภาพที่ ไ ม่ ส วมเสื ้อ ท่ อ นบน ข้า รู ้ว่ า ตอนนี ้เ ป็ น ฤดูร ้อ นแต่ ท่ า นอ๋ อ งก็
ไม่จาเป็ นต้องถอดเสื อ้ ให้คนอื่นเห็นก็ได้ คงเพราะหึงจนหน้ามื ดตามัวจึ ง
ทาให้นางเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป
“ท่านอ๋องสวมเสือ้ ผ้าก่อนดีหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะอาสาไปเอามา
ให้ก็ได้”
คนที่หันหลังให้นางอยู่ตอนนีห้ ันกลับมามองนางอีกครัง้ ฝี เท้านั้น
เดินมาหานางพร้อมกับพูดว่า
“เปิ่ นหวางจะใส่เสือ้ หรือไม่ใส่เสือ้ ก็หาใช่ธุระของเจ้า”
เหนียงไป๋ เงยหน้ามองคนพูดที่กาลังเดินมาหานาง ฝี เท้าของนาง
ถอยไปก้าวหนึ่งเขาก็กา้ วเข้ามาสองก้าว รู ต้ ัวอีกทีนางก็ถูกเขากักตัวเอาไว้
เสียแล้ว
ลมร้อนพัดผ่านทาให้ผา้ ปิ ดใบหน้าของนางถูกพัดปลิวจนร่วงหล่น
เผยให้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ครึ่งหน้าของหญิงสาวชัดเจน เหนียงไป๋ มีสีหน้า
ตกใจรีบย่อตัวลง ก้มตัวหยิบผ้ามาปิ ดใบหน้าเอาไว้
ลมร้อ นที่ พัด ผ่ า นท าให้บุ รุ ษ ปี ศ าจได้ก ลิ่ น บางอย่ า งจากตั ว นาง
ดวงตาของเขาสั่นไหวหันไปมองสตรีนางนัน้ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่นาง แต่เหตุใด
ดวงตาและกลิ่นหอมในตัวนางถึงได้เหมือนกันถึงเพียงนี ้
“เจ้าบอกเปิ่ นหวางว่ามีเรื่องสาคัญ”
ตอนนีค้ นโกหกถึง กับเหงื่ อตก ตอนพูดก็ไม่ ทันได้คิดด้วยสิ มาถึง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 321

ตอนนีน้ างจะเอาเรื่องอะไรมาบอกดี
“หม่อมฉันไม่แน่ใจว่าพวกเราจะคุยกันตรงนีไ้ ด้ไหม”
นางหันมองไปรอบ ๆ ทาทีเป็ นระมัดระวังตัว แต่อันที่จริงแล้วนางไม่
มีอะไรจะพูดเลยต่างหาก!
“ที่น่ีปลอดภัยที่สุด เลิ กเฉไฉแล้วบอกเรื่องส าคัญของเจ้า ได้แ ล้ว
หากไม่สาคัญดังว่าเปิ่ นหวางจะลงโทษเจ้า”
คาก็ลงโทษ สองคาก็ลงโทษ นี่ ภรรยาพระองค์นะเพคะ เหนียงไป๋
เผลอทาสีหน้าโกรธเคืองออกไป นั่นยิ่งทาให้ชินอ๋องขมวดคิว้ เหตุ ใดกิริยา
ของนางจึงได้ดคู นุ้ ตานัก เหมือนหวางเฟยไม่มีผิด ไม่ว่าจะเป็ นความคุน้ เคย
ความสนิทสนม ดวงตาที่ปราศจากความกลัว ต่างจากสตรีดา้ นในที่เพียง
เห็นใบหน้าเขาก็หวาดกลัวจนหน้าซีดเสียแล้ว
ตอนนีเ้ ขามั่นใจแล้วหวางเฟยในตอนนีไ้ ม่ใช่คนเดิม เพียงแต่เขาหวัง
ว่านางอาจจะเพียงเลอะเลือนชั่วคราว เพราะถ้าหากนางไม่ใช่เหนียงเหนียง
ตัวจริง นั่นก็แสดงว่า... ดวงตาของเขาแผ่รงั สีสงั หารออกมายามเมื่อคิดว่า
นางอาจตายไปแล้ว เสียงที่ใช้พดู ออกมาจึงคล้ายเสียงตวาดเข้าไปทุกที
“จะพูดหรือไม่ ถ้าไม่พดู เปิ่ นหวางจะตัดลิน้ เจ้า!”
ตัดลิน้ อีกแล้ว เหนียงไป๋ เผลอค้อนใส่ ฝี เท้าของเขาก็กา้ วเข้ามาหา
นางมากยิ่งขึน้
“หม่อมฉันบอกแล้วเพคะ เรื่องก็คือว่าหม่อมฉันรู ส้ ึกว่าหวางเฟยที่
พบในตอนนีก้ บั ก่อนหน้าไม่เหมือนเดิม”
พอมีคนมาพูดสิ่งที่เขาคิดอยู่เช่นกันเขาก็ยิ่งสงสัย “เหตุใดเจ้าจึงคิด
เช่นนัน้ ”
เหนียงไป๋ สบตาเขาแล้วขยับเข้าไปหา ใบหน้าเขาจับดวงตานางที่
มองมา ไร้ซ่ึงความกลัว มีเพียงความคุน้ เคยเหมือนนางเคยเห็นใบหน้าเขา
322 | จิรัฐติกาล

มาก่อน
“หม่ อ มฉัน รู ้สึก ว่ า หวางเฟยที่ พ บก่ อ นหน้า นี ้มี เ มตตา ไม่ ถื อ ตัว ”
นางร่ายชมตัวเองเสียยืดยาว แต่คนฟั งหาได้ฟังในสิ่งที่ตวั เองรูแ้ ล้ว เขาขยับ
เข้าหานางอีกครัง้
เมื่อเหนียงไป๋ เงยหน้าขึน้ อีกครัง้ ใบหน้านัน้ ก็โน้มลงมาใกล้ใบหน้า
นางแล้ว “ท่านอ๋อง”
ชินอ๋องมองดวงตานาง ขมวดคิว้ ถาม “เจ้าเป็ นใครกันแน่แม่นางไป๋ ”
นางคิดถึงดวงตาคู่นเี ้ หลือเกิน คิดถึงริมฝี ปากตรงหน้า คิดถึงแผ่นอก
อุ่นตรงหน้า ร่างกายยามเขาขยับขับเคลื่อนบนตัวของนาง เสียงขับขานเร่ง
เร้ายามมีความสุขจนทาให้นางเผลอยกมือขึน้ หมายจะดึงอีกฝ่ ายเข้ามาจูบ
ให้รูแ้ ล้วรูร้ อดไป
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” เสียงของบุคคลที่สามเอ่ยขัด นั่นทาให้นางได้
สติแล้วรีบลดมื อลงถอยหลังห่างไปอย่างรวดเร็ว เมื่ อมองไปก็พบว่าเป็ น
องครักษ์จงหลุนที่กลับมาแล้ว
เมื่ อเห็นว่าเป็ นใครเขาก็ลื มเรื่องก่อนหน้าไปเสียสิ น้ เสียงทุ้ม เอ่ย
ไล่นางออกไปก่อน เหนียงไป๋ ได้ทีก็รีบชิ งหนีแต่ก็ยงั แอบซ่อนตัวมองเขาสอง
คนอยู่ห่าง ๆ
ในศาลานั้น องครัก ษ์ จ งหลุน คุก เข่ า ลงรายงาน ก่ อ นจะพาเขา
ออกไปยังตาหนักด้านหลัง นางไม่คิดว่าองครักษ์จงหลุนจะลงทุนถึงขนาด
ขุดศพขึน้ มา ถึงว่าว่าทาไมเขาถึงได้กลับมาช้านัก
ฟงลี่เดินมายืนใกล้นาง “เหตุใดเจ้าไม่บอกความจริงแก่เขา”
“ข้ากลัว ฟงลี่ ข้ากลัวว่าความรักที่ผ่านมาของเราจะเป็ นเพียงเรื่อง
ไม่จริง กลัวว่าเขาจะลืมข้าในไม่กี่ราตรี...”
“เจ้าจึงอยากเห็นว่าเขาจะเสียใจเพียงใดหากรูว้ ่าเจ้าตายไปแล้ว”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 323

นางไม่ ต อบ ดวงตาของนางท าได้เ พี ย งมองไปยัง ภาพตรงหน้า

ชินอ๋องเปิ ดผ้าคลุมขึน้ มาเผยให้เห็นศพในสภาพเน่าเฟะ แต่โครงหน้าของนาง
ยังคงสภาพเดิม
“กระหม่อมให้หมอฉีดยารักษาสภาพใบหน้าเอาไว้เพื่อที่จะยืนยันว่า
เป็ นพระนาง ตอนที่กระหม่อมไปถึงนัน้ ร่างกายส่วนอื่นเริ่มหมดสภาพไม่อาจ
คงสภาพเดิมไว้ได้แล้ว”
อ๊ากกกกก เสียงชินอ๋องระเบิดออกมา เขาหยิบดาบขึน้ มาฟาดไปทั่ว
ราวกับคนไร้สติ เสียงดาบตกพืน้ ดังสะเทือนไปถึงคนที่แอบมอง จากนัน้ เขา
ก็เดินด้วยเท้าที่หนักอึง้ กลับไปหาร่างที่ไร้ลมหายใจของนาง ยกมือที่ส่นั เทา
ขึน้ แตะแก้มของนางร่าไห้ราวจะขาดใจ
องครักษ์จงหลุนถึงกับตกใจ ยามเมื่อพระองค์เข่นฆ่าคนในสนามรบ
เป็ นหมื่ นเป็ นแสน ใบหน้าปี ศาจกลับแสดงออกแค่เพียงสีหน้าเบื่อหน่าย
หากแต่ส ตรีบอบบางตรงหน้านีเ้ พียงคนเดียวกลับทาให้ปีศาจหลั่ง นา้ ตา
เชียวหรือ
“เหนียงเหนียง เจ้าฟื ้ นขึน้ มา เปิ่ นหวางไม่ให้เจ้าตาย ไหนคาสาบาน
ของเจ้า คาสัญญาที่เจ้าเคยบอกเปิ่ นหวาง เหตุใดเจ้าทิง้ เปิ่ นหวางไว้กลาง
ทางอย่างไม่ไยดีเช่นนี”้ เขายกมือปั ดดินที่เปื ้อนใบหน้าของนางออกไปอย่าง
เบามือ นา้ ตายังคงหยดลงมาไม่ขาดสาย
“เหนียงเหนียง เจ้าใจร้ายกับเปิ่ นหวางมากไปแล้ว คนที่ทาให้เจ้า
ต้องตาย เปิ่ นหวางสัญญาว่าจะลากมันมาล้างแค้นให้จงได้ รับรองว่าแม้แต่
เถ้าธุ ลี ของมันเปิ่ น หวางก็จ ะไม่ ล ะเว้น” เขาหยิบผ้าห่ อ ตัวนาง จากนั้น ก็
อุม้ ขึน้ มา
องครักษ์จงหลุนเห็นท่าไม่ดีก็รีบห้าม “พระองค์ควรจะทาพิธีฝังนาง
นะพ่ะย่ะค่ะ”
324 | จิรัฐติกาล

ชิ นอ๋องหันมองคนพูด “ใครกล้าแตะต้องนาง เปิ่ นหวางจะไม่ ละ

เว้น!”
ไม่ ล ะเว้น ก็ คื อ ตายสถานเดี ย ว แล้ว คิ ด หรื อ ว่ า จะมี ใ ครกล้า ห้ า ม
ดังนั้นคนอยากเห็นว่าชินอ๋องจะทาเช่นไรก็ไ ด้แต่มองเขาอุม้ ศพตรงไปยัง
เรือนอักษร
“สมใจเจ้าหรือยังเหนียงไป๋ ”
เหนียงไป๋ หันมองคนพูดประชด แหมได้ทีแล้วขี่แพะไล่เชียว ใครจะ
คิดว่าเขาจะรักนางจนถึงขนาดเอาศพนางไปนอนด้วย!
“ข้าควรจะไปห้ามเขาไหม”
ฟงลี่ทาสีหน้าหน่ายใจใส่นาง “ยังจะมาถามอีก”
แหมนางจะหาคนคู่คิดเสียหน่อยไม่ได้เลยสินะ เจ้าแมวตัวนีก้ ็เอาแต่
ประชดนาง พอนางจะยกมือเคาะหัวแมว แมวที่ว่าก็วิ่งไปหาผูแ้ ล้ว แหมมัน
น่านักนะ
เหนียงไป๋ เลิกสนใจแมวหลงผูช้ าย ตัดสินใจเดินตามเขาไปยังเรือน
อักษร ชินอ๋องวางร่างของเหนียงเหนียงลงอย่างเบามือ ก่อนจะลุกขึน้ ยกอ่าง
นา้ มาเช็ดทาความสะอาดใบหน้าให้นาง
เหนี ย งไป๋ เห็น ดัง นั้น ก็ ทนไม่ ไ หว อยากจะเดิ น เข้า ไปแล้วบอกว่า
ตอนนีน้ างอยู่ตรงนี ้ แต่เท้าของนางก็หนักเกินกว่าจะก้าวเข้าไปได้ ได้มองแต่
เขานา้ ตาไหลริน เพียงไม่นานก็น่ิงงันไป ตัดสินใจลุกขึน้ เพียงดูก็รูว้ ่า เขา
กาลังจะไปหาคนสังหารนาง!
องครักษ์จงหลุนที่ติดตามมาก็รีบเข้ามาห้าม “ท่านอ๋องจะใจร้อน
ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
“ใจร้อน? เจี่ยฟางทาให้นางตาย เจ้าบอกให้เราใจเย็นอย่างนัน้ หรือ
จงหลุน!” เสี ยงเรียกชื่ อในตอนท้ายนั้นเต็ม ไปด้วยความโกรธจนแผ่นดิน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 325

สะเทือน หากว่าเขาไปหาองค์หญิ งเจี่ยฟางตอนนีเ้ ขาคงไม่อาจยัง้ มือตนเอง

ได้แน่
“ที่ น างท าแบบนี ้ค งมี ส าเหตุ และคงไม่ ไ ด้ท าการเพี ย งผู้เ ดี ย ว
กระหม่อมคิดว่าพระองค์ควรระงับพระทัยก่อน หากจะลากพวกมันลงนรกก็
ควรลากลงมาให้หมดทุกตัว”
คนแอบฟั ง ก็คิดก็เ ช่ นนั้น เมื่ อหันกลับมาอีกครัง้ ก็เห็นเขาหันหลัง
กลับไปสนใจศพตรงหน้าดังเดิม ตอนนีอ้ งครักษ์จงหลุนนึกถึงเรื่องบางอย่าง
ได้ เขาหยิบกล่องที่หวางเฟยมอบให้ตั้งแต่อยู่แคว้นเฉินเดินเข้าไปด้านใน
ก่อนมอบให้ชินอ๋อง
“มันคืออะไร”
“เป็ นตัวยาที่หวางเฟยแอบเอาออกมาจากท้องพระคลังของแคว้น
เฉิ นพ่ะ ย่ะ ค่ะ พระนางบอกว่ามันสามารถรักษารอยแผลเป็ น บนใบหน้า
พระองค์ได้”
ชินอ๋องมองไปยังกล่องไม้ตรงหน้า เมื่อเปิ ดออกก็พบขวดสีแดงอยู่
ในนั้น นางไม่ ไ ด้อยากจะแก้แ ค้น อย่างเดีย ว นางไม่ ไ ด้ปรารถนาที่ จ ะให้
ตัวเองสมหวังเพียงอย่างเดียว แต่นางยังคิดถึงเขา...
นา้ ตาเขาหยดบนใบหน้าอีกรอบ หากนางยังอยู่ตรงนีเ้ ขาจะดึงมา
สวมกอดให้สมกับความรักที่นางมอบให้
เขาตัดสินใจปิ ดกล่องลง ทาให้องครักษ์จงหลุนรีบถาม
“ท่านอ๋องไม่คิดจะใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ”
“มันไม่จาเป็ นอีกแล้ว หากไม่มีนางไม่ว่าอะไรก็ไม่จาเป็ นสาหรับเรา
อีกแล้วจงหลุน หากไม่มีนางทุกคนบนโลกก็ลว้ นไม่อยู่ในสายตาข้าอีก”
องครักษ์จงหลุนได้แต่กลัน้ นา้ ตานิ่งอยู่ตรงนัน้ อดไม่ได้ท่จี ะทอดถอน
ใจ ขณะที่เหนียงไป๋ เองก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยไม่รูต้ วั
326 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 327

ความเงียบสงบยามค่ าคืน ยังเงียบได้ไม่เท่ากับเสียงด้านในเลย

สักนิด นางควรทาเช่ นไรดี เหนียงไป๋ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อ นจะเดิน ไปยัง
ห้องนอนของตัวเอง ผลัดเปลี่ยนเสือ้ ผ้าแล้วเรียกฟงลี่มาใช้งาน แถมให้ชิวอิง้
มาช่วยสร้างควันด้วย เรื่องสร้างสถานการณ์เช่นนีต้ อ้ งยกให้นาง ไม่นานนาง
ก็ออกมาในชุดสีแดงเพลิง แม้จะไม่เหมือนชุดครัง้ ก่อนแต่ก็มีความคล้ายคลึง
กันอยู่หลายส่วน นางหยิบปิ่ นไม้เนือ้ หอมขึน้ มาปั กลงบนมวยผมเพียงชิน้
เดียว เมื่อมองเข้าไปในกระจก ใบหน้าของนางก็เหมือนสตรีจิง้ จอกที่พร้อม
จะหลอกล่อบุรุษเป็ นเหยื่อแล้ว
“ไหนว่ า จะดูว่ า เขารู ้สึ ก อย่ า งไร นี่ ก ะไรไม่ ทัน ข้า มวัน เจ้า ก็ ย อม
เปิ ดเผยตนแล้วหรือ”
“หากเจ้ารักใครจริง สัก คนเจ้าจะเข้าใจ ตัวเราเจ็ บปวดไม่ เ ป็ น ไร
แต่หากเมื่อใดคนที่รกั เจ็บปวดตัวข้าก็พร้อมจะแตกสลายไปเช่นกัน แล้วแบบนี ้
ข้าจะทาร้ายหัวใจตัวเองไปทาไม”
328 | จิรัฐติกาล

แบบนี ้เ ขาเรี ย กหลงผัว ฟงลี่ นึ ก ข าในใจแต่ เ มื่ อ นึ ก ถึ ง ตัว เองแล้ว

ก็รูส้ กึ เย็นวาบไปทัง้ ตัว “ข้านึกได้ว่ามีธุระสาคัญ”
เหนียงไป๋ เหล่ตามอง เจ้าแมวที่ว่าก็รีบพูด “เจ้าว่าข้าไม่ได้ ข้านัดเขา
ก่อนเจ้า แถมข้าดีดพิณไม่เป็ นยังไงก็ตอ้ งใช้คนอื่นอยู่ดี”
ไอ้แมวเห็นผู้ช ายดีก ว่า นางอยากจะลุกขึน้ เคาะหน้าผากมัน นัก
แต่ยงั ไม่ทนั ได้ทาอะไรมันก็วิ่งฉิวไปแล้ว เหลือเพียงชิวอิง้ ที่ยืนกลัน้ ขาอยู่ตรงนี ้
“อย่าบอกนะว่าเจ้าก็มีธุระ”
ชิ วอิง้ หันมาทาสี หน้าลาบากใจพูดเสี ยงอ่อน “ที่จ ริง แล้วมี เจ้าค่ะ
คุณหนู แต่บ่าวไม่ไปก็ได้”
แบบนั้นนางก็เห็นแก่ตัวน่ะสิ นางจะทายังไงกับสาวใช้ท่ีอยากจะ
ขึน้ คานดีนะ
“เรื่องของข้าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เจ้ารีบไปเถอะ”
สาวใช้เงยหน้ามองนาง “บ่าว...”
“ชิวอิง้ ข้ารู จ้ ักเจ้าดี หัวใจเจ้ามีเขาอยู่เต็มอก หากยังเล่นตัวเช่นนี ้
เกิดเขาพิศวาสสตรีอ่ืนขึน้ มาเจ้าก็ต้องติ ดอยู่กับข้าไปตลอดชี วิตเชียวนะ
ข้าตายมาสองครัง้ ไม่อยากจะให้เจ้าเสียใจอีกแล้ว”
เหนียงไป๋ กุมมือชิวอิง้ ขึน้ มา “หากนี่คือโอกาสสุดท้ายที่เจ้าจะได้อยู่
กับคนที่รกั เจ้าก็ไม่ควรลังเล อย่างท่านอ๋องที่เสียใจจนแทบไร้สติแม้แต่อยู่
กับศพก็ยงั ไม่รงั เกียจแต่ทาเช่นนัน้ จะได้อะไร สูด้ ีต่อกันเสียตัง้ แต่ตอนมีชีวิต
อยู่ไม่ดีกว่าหรือ ได้พดู คุย ได้หวั เราะ ได้มีความสุขในทุก ๆ วัน ยามลืมตาก็
มีเขาเป็ นคนแรกที่อยู่ดว้ ยกัน”
“คุณหนูพดู จนบ่าวสานึกไม่ทนั แล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่ตราบใดที่คณ ุ หนู
ยังไม่ปลอดภัย บ่าวก็ไม่อาจเห็นแก่ตวั ทิง้ คุณหนูไปได้”
เหนียงไป๋ ใช้นิว้ ชีแ้ ตะหน้าผากชิวอิง้ “ข้าไม่ปลอดภัยตรงไหน อยู่กับ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 329

เขาข้าแทบไม่ ต้องทาอะไร องค์รัช ทายาทก็ถูกเขาฆ่ าตายไปแล้ว ไม่ รูว้ ่า

ตอนนีด้ วงวิญญาณอยู่ในนรกเขาจะรูต้ วั หรือยังว่าตายไปแล้ว เพียงแต่ท่ีขา้
ต้องตายก็คงเป็ นเพราะความเชื่ อใจของเขาที่มี ต่อรุ่ยอ๋องที่ มี ม ากเกินไป
หรื อ ไม่ ก็ เ พราะถึ ง เวลาที่ ข้า ต้อ งกลับ ร่า งเดิ ม ซึ่ง มัน ต้อ งมี เหตุผ ลของมัน
สักอย่างที่เรายังไม่รูต้ อนนี”้
“คุณหนู...” ชิวอิง้ สะอืน้ ขีแ้ ยจนนางต้องรีบไล่ให้ออกไปจากห้อง
จากนัน้ นางก็ถอนหายใจ แล้วนางจะใช้ใครดีล่ะ ดูเหมือนคาถามในใจของ
นางจะมีคนได้ยินเข้า อีกฝ่ ายจึงได้แสดงตัวออกมา
“ข้าดีดพิณเป็ น” เหนียงไป๋ หันมองเฉียนตง ก่อนจะยิม้ ขอบคุณให้เขา

เสี ยงดนตรีจ ากพิ ณ ขับขานผ่ า นความเงี ย บสงบ สายลมพัด โบก

ผ้าม่านให้ปลิวไสว คนด้านในเรือนอักษรหันมองไปยังด้านนอก มีเงาคน
สะท้อนแสงจันทร์ยืนเด่นอยู่หลังผ้าม่าน
ไม่นานเสียงร้องเพลงก็ดังขึน้ แม้นา้ เสียงไม่คนุ้ หู แต่บทเพลงกลับ
ทาให้เขานิ่งงัน ชินอ๋องลุกขึน้ ยืนมองไปยังเงานั้น ฟั งบทเพลงบอกรักผ่าน
สายลมเข้ามา เพลงที่นางเคยร้องเพื่อให้ตวั เองรอดพ้นความตาย แม้ว่าตอนนัน้
เขาจะรูอ้ ยู่เต็มอกว่านางเสแสร้งแกล้งทา แต่ก็อดใจอ่อนกับนา้ เสียงของนาง
ไม่ได้
“เจ้ามาหาเปิ่ นหวางแล้วหรือเหนียงเหนียง”
เสียงขับขานยังคงดังต่อไป ส่วนเขาเองก็ไม่กล้าที่จะขยับออกไปหา
กลัวว่านางจะหายไป
“เปิ่ นหวางขอโทษที่ช่วยเจ้าไม่ได้ แล้วยังโง่งมพาสตรีน่นั กลับมาอีก”
ใช่ท่านมันโง่งม ข้าเดินผ่านหน้าท่านตัง้ กี่ครัง้ เหตุใดท่านถึงไม่สงสัย
เสียบ้าง เหนียงไป๋ ยังไม่วายนึกแซะเขาไปหนึ่งประโยค ตัวเองร้องราจนจะ
330 | จิรัฐติกาล

หมดแรงแล้วบุรุษด้านในก็ยงั ไม่ออกมา จนนางต้องเป็ นฝ่ ายขยับตัวเดินเข้า

ไปเอง
แต่เ มื่ อเดินเข้าไปกลับพบแต่เ พียงความว่างเปล่า แม้แต่ศพของ
เหนียงเหนียงก็ยังไม่เห็น แสงเทียนเพียงดวงเดียวภายในเรือนดับวูบเมื่อมี
ลมพัดผ่านเข้ามา
ปลายเท้าเปล่าเปลือยเดินเข้าไปอย่างสงสัย เมื่อกีเ้ ขายังอยู่ตรงนี ้
นี่นา นางเดินต่อไปได้เพียงสองก้าวก็ถกู คว้าตัวไว้
ริมฝี ปากคนสวมกอดกระซิบข้างหู “เป็ นเจ้าจริง ๆ”
นางถูกจับได้แล้ว เหนียงไป๋ อยากถามว่าเขาจับนางได้ต อนไหน
ร่างนางก็ถูกเขาประคองให้หันไปหาเขาแล้วดึงผ้าปิ ดหน้าออก เผยให้เห็น
ใบหน้าที่มีแผลเป็ นไปเสียครึง่ หน้า
มือเขายกขึน้ แตะลงบนแผลของนาง “ยาที่เจ้าเสี่ยงชีวิตเอามาให้
เปิ่ นหวางสมควรจะเป็ นของเจ้า”
“พระองค์ไม่เสียดายหรือเพคะ หากพระองค์ใช้มัน หม่อมฉันคิดว่า
พระองค์จะเป็ นบุรุษที่งดงามที่สดุ ในใต้หล้า”
มือนางแตะแผลบนใบหน้าของเขาเช่นกัน มองเข้าไปในดวงตาสีฟ้า
ตรงหน้า ปล่อยให้มือของเขาเลื่อนมาแตะทาบลงบนมือนาง “สิ่งเหล่านีไ้ ม่มี
ค่าสาหรับเปิ่ นหวางเลยหากปราศจากเจ้า”
สรุ ปแล้วยาที่นางหามาได้ก็ไร้ประโยชน์ “งัน้ พวกเราเก็บมันเอาไว้
ก่อนดีไหมเพคะ? ว่าแต่พระองค์จาหม่อมฉันได้ตอนไหน”
“บนถนน”
หา! นั่นมันครัง้ แรกที่พวกเราพบกันในร่างเหนียงไป๋ เลยไม่ใช่หรือ
“พระองค์ทราบไหมว่าร่างนีค้ ือใคร...”
ดูจากสีหน้าอมยิม้ แล้วเขาคงรู ท้ ุกเรื่องจริ ง ๆ เฮ้อ นางหลอกบุรุษ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 331

ปี ศาจได้ท่ีไหนกัน พอคิดได้ก็หนั มาถาม “แสดงว่าพระองค์จบั ตามองหม่อม

ฉัน มาตลอด แล้ว เรื่ อ งในศาลานั้น เรื่ อ งศพ แสดงว่ า พระองค์แ กล้ง ท า
ใช่ไหม”
คนที่กาลังจะก้มลงจูบตรงซอกคอเงยหน้ามองอีกครัง้ “เปิ่ นหวาง
ไม่ได้แสดง ที่สงสัยเจ้า ที่ร่าไห้กบั ศพล้วนเป็ นความรูส้ ึกในใจของเปิ่ นหวาง
อย่างไรเหนียงเหนียงก็เ ป็ นหวางเฟยของเปิ่ นหวางจริง ๆ ความแค้นและ
ทุกคาพูดล้วนเป็ นเรื่องจริง เปิ่ นหวางจะลากพวกมันออกมาให้หมด”
“แม้ว่าจะมีคนที่พระองค์รกั อยู่เบือ้ งหลังก็ตามหรือเพคะ”
ดวงตาสีฟ้าสั่นไหว เขารูแ้ ล้วแต่ก็ยงั พยายามหลอกตัวเอง
“ไว้เปิ่ นหวางจะจัดการเรื่องนีเ้ อง แต่ตอนนีเ้ ปิ่ นหวางคิดถึงเจ้าใจ
จะขาด”
พูดจบใบหน้านัน้ ก็โน้มลงมาหมายจะจูบนาง แต่เหนียงไป๋ กลับยก
มือแตะริมฝี ปาก หยุดการกระทาของอีกฝ่ ายเอาไว้เสียก่อน
“พระองค์ไม่รูส้ กึ แปลกหรือเพคะ...กับหม่อมฉันในร่างนี.้ ..”
“เปิ่ นหวางไม่รูส้ ึกแปลก เพราะต่อให้จิตวิญญาณของเจ้าไปสิงสถิต
อยู่ท่ใี ดเปิ่ นหวางก็ยงั รักเจ้าที่เป็ นเจ้า”
“สตรีตาบอด”
“เปิ่ นหวางจะเป็ นดวงตาให้”
“สตรีพิการขาหัก”
“เปิ่ นหวางจะเป็ นขาให้ หรือจะเป็ นสตรีอปั ลักษณ์เปิ่ นหวางก็พร้อม
จะอัปลักษณ์เช่นเดียวกับเจ้า”
เหนียงไป๋ ยิม้ แล้วกระซิบข้างหู “นี่แผ่นหนังปลอมเพคะ”
ชินอ๋องส่ายหน้าไปมา เรื่องเหนือความคาดคิดเช่นนีเ้ ห็นทีจะมี แต่
นางที่คิดได้
332 | จิรัฐติกาล

“เหตุใดอยากเป็ นสตรีอปั ลักษณ์”

สตรีอยากอัปลักษณ์ยมิ ้ แล้วตอบ
“หม่อมฉันก็อยากเป็ นสตรีท่ีพร้อมจะอยู่กับพระองค์ไม่ว่าจะใช้วิธี
ไหนก็ตาม”
มือของเขายกขึน้ บีบจมูกนางเบา ๆ “เปิ่ นหวางเชื่อว่าเจ้าคิดการใด
ย่อมไม่ขาดทุนแน่”
คนเจ้าแผนการณ์หวั เราะ มองเขาที่จะโน้มลงมาจูบก็รงั้ เอาไว้อีกครัง้
“ถึงหม่อมฉันจะกลับมาอยู่ในร่างเดิมแล้ว แต่ยงั ไงหลายเดือนที่ผ่าน
มาร่า งนี ้ก็ ยัง ไม่ ใ ช่ ห ม่ อ มฉั น อยู่ดี ไม่ แ น่ ใ จว่ า เหนี ย งเหนี ย งตัว จริง ได้ใ ช้
ร่างกายหม่อมฉันทาอะไรไปบ้าง...”
ชินอ๋องใช้มือแตะคางนาง “เจ้าคิดว่าเปิ่ นหวางสนใจเรื่องนัน้ หรือ?”
อ้าว ก็ตอนเจอกันท่านเอาแต่รงั เกียจนาง หาวิธีสารพัดเพื่อพิสูจน์
ความบริสทุ ธิ์ มาตอนนีบ้ อกไม่สนใจคืออะไรกัน?
ชินอ๋องถอนใจ จากที่คิดจะจูบก็หนั มากุมมือของนางเดินออกไปยัง
ชานเรือนด้านนอกเสียแทน เขานั่งลงก่อนดึงนางมานั่งบนตัก ดวงตาเลื่อน
ขึน้ มองไปยังท้องฟ้าด้านบน
“เปิ่ นหวางเกลี ย ดสตรี เพราะเห็ น มารดาตั ว เองมาตั้ง แต่ เ กิ ด
เจ้ามารยา เจ้าแผนการณ์ วางแผนฆ่าสามี ตัวเอง แม้แต่สตรีในวัง ก็ ล้ว น
แล้วแต่ใช้มารยาเพื่อให้ตวั เองได้มีท่ียืน”
ดังนัน้ พระองค์จึงรังเกียจสตรีสินะ คิดว่าสตรีบนโลกล้วนมากมารยา
แต่ตอนแรกตัวนางเองก็มารยาไปเสียมากเช่นกันนะ...?
“เจ้า ก าลัง คิ ด ว่ า เปิ่ น หวางหลงเจ้า เพราะมารยาที่ เจ้า แสดงหรือ
เหนียงไป๋ ”
เขาพูดเหมือนมานั่งในใจนางไม่มีผิด
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 333

“ที่เปิ่ นหวางสนใจเจ้า นั่นเพราะว่าดวงตาของเจ้าต่างหาก เจ้าบอกรัก

เปิ่ นหวาง แต่ดวงตาของเจ้ากลับแสดงออกว่าอยากฆ่าเปิ่ นหวางใจแทบขาด”
เขาจะมองคนได้ทะลุปรุโปร่งนัก เหนียงไป๋ เผลอบ่นในใจก่อนจะเงย
หน้ามองไปยังท้องฟ้า
“หากเปิ่ นหวางจะบอกว่า นอกจากองค์หญิงเจี่ยฟางและรุย่ อ๋องแล้ว
ยังมีอีกคนที่อยากให้เปิ่ นหวางตายเจ้าจะเชื่อไหม”
นางหันมองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจ ไม่ได้มีสองแต่มีถึงสามเชียวหรือ?
“คนผูน้ นั้ คือ?”
“มารดาผูใ้ ห้กาเนิด”
ได้ยินดังนัน้ ดวงตาของนางก็ส่นั ไหว รูส้ กึ สงสารเขาจับใจ มารดาไม่รกั
พี่นอ้ งหาประโยชน์ พอใช้งานเขาเสร็จก็เขี่ยทิง้
นางกุมมือที่เย็นเฉียบของเขาไว้แน่น “มารดาท่านอยากเป็ นไทเฮา
ใช่ไหมเพคะ”
สตรีท่ีกล้าคิดสังหารสามี เข้าแย่งชิงอานาจในวังหลวง เสียเวลาไป
หลายปี เพื่ออานาจสูงสุด แต่เมื่อฮ่องเต้รูท้ ันนาง จึงทาได้เพียงเดี๋ยวดีเดี๋ยว
ร้าย เสแสร้งแกล้งทามาตลอด คงหมดความอดทนแล้วจึงได้เอาลูกตัวเองไป
ขายเพื่อที่ตัวเองจะได้เป็ นใหญ่ในวัง แต่นางทาเช่นนีแ้ ล้วคิดหรือว่ารุ่ยอ๋อง
จะปล่อยนาง เขาร้ายลึกชนิดที่ว่าใครก็มองไม่ออกเชียวล่ะ
“ถ้าเช่นนัน้ พวกเรามาหาของขวัญตอบแทนให้พวกเขาดีไหมเพคะ”
เหนียงไป๋ ยิม้ เจ้าเล่ห์ เงยหน้ารับจูบจากเขา ในฤดูรอ้ นนัน้ ยามเมื่อ
สองร่างขับเคลื่อนตัว ยิ่งกอดรัดความร้อนก็ยิ่งระอุขึน้ ยิ่งกว่าเดิม ชายหญิง
ต่างประสานใจถอดเสือ้ ผ้า ผลัดกันถอดผลัดกันฉีกทึง้ ไม่นานก็เหลือกันแต่
เพียงร่างกายที่เปลือยเปล่า
ชินอ๋องประคองนางลงนอน ก่อนจะใช้มือแตะลงบนเส้นผมของนาง
334 | จิรัฐติกาล

อย่างแผ่วเบา
“หากว่าเปิ่ นหวางไม่รบั รูถ้ ึงความอบอุ่นจากตัวเจ้า เปิ่ นหวางจะคิด
ว่านี่คือความฝั น เจ้ารู ไ้ หมเหนียงไป๋ หลายราตรีท่ีผ่านมาเปิ่ นหวางไม่อาจ
หลับตาได้สกั คืน หากเปิ่ นหวางหลับตาลงเมื่อใด เมื่อนัน้ เปิ่ นหวางก็จะรู ส้ ึก
เสียใจที่ไม่อาจปกป้องเจ้าได้”
มือของนางแตะลงบนใบหน้าของเขา มองเห็นแววตาเศร้าเสียใจ
และผิดหวังคู่นั้น อดไม่ได้ท่ีจะเกลี่ยนปลายนิว้ ลงไปเบาๆ นึกโกรธคนต้น
เรื่องที่ทาให้นางตกหน้าผาจนต้องเสียร่างของเหนียงเหนียงไป เป็ นต้นเหตุ
ให้ชินอ๋องต้องเศร้าเสียใจ หากเป็ นไปได้นางก็อยากจะสังหารนางด้วยมื อ
ของตนเอง แต่มนั จะง่ายขนาดนัน้ จริงหรือ ในเมื่ออีกฝ่ ายเองก็หาได้ธรรมดา
หากนางสามารถหาหน้ากากหนังมนุษย์มาได้ คนที่ให้การสนับสนุนนางก็คง
มี อานาจเหนือกว่านางขึน้ ไปอีก และสิ่ ง ที่ไ ด้ตอบแทนมาก็คงจะมี มูล ค่ า
มหาศาลจนทาให้นางที่รงั เกียจใบหน้าของชินอ๋องอยู่แล้วยอมที่จะขึน้ เตียง
กับบุรุษที่เกลียดชังได้
“ท่านอย่าโทษตัวเองเลย ทุกสิ่งล้วนเป็ นไปตามชะตากรรม ที่หม่อม
ฉันต้องเผชิญกับชะตากรรมบัดซบเช่นนีส้ ่วนหนึ่งก็เพราะคาสัตย์สาบานที่
เคยตกลงไว้กบั คน ๆ หนึ่ง”
แถมคนคนนัน้ ตอนนีก้ ็อยู่สบายดี ไม่รูต้ อนนีไ้ ปมีความสุขอยู่กับคน
ข้า งกายไปถึ ง ไหนแล้ว นึ ก แล้ว ก็ ห มั่น ไส้อ ยากหาเรื่ อ งแกล้ง สัก หน่ อ ย
แม้นางจะโกรธที่ฟงลี่เอาชะตากรรมของนางไปขายเพื่อให้ตวั เองสมหวัง แต่
นางก็ตอ้ งขอบคุณ เพราะหากไม่มีเขา นางก็คงจะไม่ได้พบชินอ๋องเช่นตอนนี ้
“ท่านอ๋อง ท่านทราบหรือไม่ สิ่งใด ๆ ในโลกหล้า หรือแม้แต่ความแค้น
ในกาลก่อนล้วนไม่สาคัญสาหรับหม่อมฉันแล้ว ตัง้ แต่ได้พบพระองค์หม่อม
ฉันก็มีเพียงความปรารถนาเดียวเท่านัน้ ” ดวงตานางมองไปยังดวงตาสีฟ้า
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 335

งดงามคู่นนั้ แล้วเอ่ยต่อ “ครองคู่หยินหยางกับท่านตราบชั่วนิรนั ดร์ ทุกภพ

ทุกชาติขอเพียงมีเพียงเราสอง ไม่ว่าจะลาบากเพียงใดหม่อมฉันก็พร้อมแลก
ขอเพียงให้มีพระองค์อยู่เคียงข้างตลอดไป”
นา้ ตาของนางหยดลงสู่ขา้ งแก้ม มันเต็มไปด้วยความซาบซึง้ ใจกับ
ความรักความเมตตาที่เขามอบให้
ชินอ๋องแตะแก้ม ของนางแล้วเอ่ยกลับ “เปิ่ นหวางสัญญาหากจบ
เรื่องนีแ้ ล้วพวกเราจะไม่ย่งุ เกี่ยวกับยุทธภพนีอ้ ีก ที่จริงแล้วเปิ่ นหวางมีท่ีแห่ง
หนึ่งที่สงบร่มรื่นและงดงามราวกับอยู่บนสวรรค์ เสร็จเรื่องนีพ้ วกเราไปอยู่
ด้วยกันนะ เปิ่ นหวางจะมีความสุขมากหากได้เห็นบุตรของพวกเราวิ่ง เล่น
และเติบโตโดยไร้การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเช่นนี”้
นางก็ปรารถนาเช่นนัน้ หากเมื่อใดคนเราได้พบกับสิ่งที่รกั ที่สดุ แม้
สิ่งที่ครอบครองจะมี อานาจล้นฟ้าหรือมี ค่าเพียงใด ก็ไม่สามารถทดแทน
ความรักนัน้ ได้ นางยอมที่จะละทิง้ ทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กบั เขา
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันหนาว” เพราะมัวแต่คุยไม่ได้เริ่มสักที ร่างของ
นางที่ถอดอาภรณ์จ นเหลื อแต่เ พียงร่างกายอุ่น ยามเมื่ อลมร้อนพัดผ่ า น
นางก็ยงั หนาวอยู่ดี พอได้ยินเช่นนีช้ ินอ๋องก็รงั้ ตัวนางเข้าอุม้ กระชับลงกับอก
อุม้ พานางเข้าสูด่ า้ นในก่อนวางลงบนเตียงนุ่มที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน
“เตียงนีไ้ ด้มาเช่นไร” นางจาได้ว่าเรือนอักษรนีเ้ ป็ นเพียงเรือนทางาน
ของเขาเท่ า นั้น ครั้ง ก่ อ นที่ เ รามี ค วามสุข ก็ เ พี ย งอยู่บ นพื ้น ไม้ท่ี ปูด้ว ยผ้า
ผืนบางเท่านัน้
“หากเปิ่ นหวางไม่นอนที่น่ีแล้วจะให้ไปนอนที่ไหน” เขาไม่อยากให้
องค์หญิงเจี่ยฟางลากเขาขึน้ เตียง เขาจึงได้สร้างเตียงไว้ท่นี ่เี พื่อใช้เป็ นที่นอน
“ท่านทาแบบนีอ้ งค์หญิงไม่อาละวาดหรือเพคะ”
“นางจะท าอะไรได้ เพี ย งแค่ เ ป็ นตั ว เจ้า นางท าไม่ ไ ด้ หากยั ง
336 | จิรัฐติกาล

อาละวาดอีกก็เป็ นการฆ่าตัวตายแล้ว”
“เป็ นหม่ อมฉันมัน ยากตรงไหน” นางถามด้วยความสงสัย ท าให้
อีกฝ่ ายเผยยิม้ แล้วตอบ
“ก็เป็ นอย่างนีไ้ งเล่า ผ่านไปจะชั่วยามแล้วเจ้าก็ยังไม่ยอมขึน้ เตียง
กับเปิ่ นหวางสักที”
“ก็พวกเราไม่เจอกันเป็ นเดือน หม่อมฉันก็ตอ้ งมีเรื่องสงสัยและอยาก
รูบ้ า้ งสิเพคะ อีกอย่างไม่ใช่ว่าพวกเราไม่เคยขึน้ เตียงกันเสียหน่อย ท่านอ๋อง
ไม่เบื่อหรอกหรือกับการกินอาหารชนิดเดียวซา้ ๆ ทุกวัน”
คนถูกถามใช้มือบีบจมูกนางส่ายไปมาเบา ๆ
“อาหารชนิดอื่นล้วนไม่อร่อยเมื่อได้เจอเจ้า ต่อให้เปิ่ นหวางกินจนไร้
รสชาติเปิ่ นหวางก็ยงั จะกินให้ไม่เหลือ”
อย่าถามอะไรอีกเพราะตอนนีน้ างกาลังถูกกิน ริมฝี ปากหนาขยับ
เข้ากลืนกินริมฝี ปากนางก่อนเป็ นสิ่งแรก ก่อนส่งลิน้ เกี่ยวพันเข้าไปด้านใน
สองมือของเขาลูบไล้ไปตามตัวของนาง ความอบอุ่นของฝ่ ามือกร้านนัน้ เมื่อ
แตะสัมผัสกายที่เย็นเฉียบของนางก็ถึงกับทาให้ร่างบางหลุดสะดุง้ ความ
อบอุ่นจากริมฝี ปากยังคงเลื่อนไล้ไปยังซอกคอ จากนั้นก็เลื่อนต่าลงไปยัง
กลางอก มื อ หนาขยับ เข้า ประคองดอกบัว ที่ เ บ่ ง บานชูช่ อ ตอบรับ มื อเขา
ลมปากอุ่นเลื่อนไล้ระเรื่อยผ่านดอกบัวคู่งาม จากนัน้ ก็ดดู กลืนนา้ หวานจาก
ตรงนัน้ เสียงกระเซ้าพร้อมร่างกายที่พร้อมตอบสนองดังระงม
เมื่อเขาพึงพอใจกับดอกบัวมือหนาก็เลื่อนลงต่าไปยังกลางดอกบัว
นิ ้ว มื อ ลูบ ไล้ไ ปมาบนร่า งกายของนางที่ ต อบสนองจนเริ่ม อยู่ไ ม่ ติ ด เตียง
ความรักความปรารถนาที่ถูกกักเก็บมานานแทบจะอดทนรอคอยเวลานี ้
ไม่ไหว เขาใช้นิว้ มือกดลงไปเพื่อมองหานา้ หวาน เสียงสัมผัสขึน้ ลงกระทบ
เนือ้ อุ่น ทาให้นางต้องยกสะโพกขึน้ สองมือเกาะเกี่ยวแผ่นหลัง เสียงกระทบ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 337

ของมือยังคงเร่งเร้าให้นางได้ถึงฝั่ง ฝัน เพียงไม่นานเวลาแห่งความสุขก็มาถึง

จุดสูงสุด เหนียงไป๋ ลืม ตาขึน้ มองคนทาก่อนอ้าปากรับจูบอุ่น เมื่อเงยหน้า
ขึน้ มา นางยังไม่ทนั ได้พดู อะไร ความสุขครัง้ ใหม่ก็มาโดยไม่ทนั ให้ตงั้ ตัว
ราตรีนีย้ ัง อีกยาวไกล หากเขาพานางลงนรกนางก็พ ร้อมที่ จ ะไป
ต่อให้รา่ งต้องแหลกลาญนางก็พร้อมที่จะยินยอม
“ท่านอ๋อง นับตั้ง แต่ท่ีหม่ อมฉันลื ม ตาขึ น้ มา นับตั้ง แต่ตอนนั้น ...
ดวงตาของหม่อมฉันก็ไม่อาจจะมองใครได้อีก”
ชินอ๋องก้มลงกระซิบข้างหูนาง
“เปิ่ นหวางรักเจ้า”
คารักเพียงสัน้ ๆ จากบุรุษที่ขึน้ ชื่อว่าเป็ นปี ศาจสงคราม ใครเลยจะ
คิดว่าเขาจะกลายเป็ นปี ศาจคลั่งรักเช่นในตอนนี ้
เสียงแห่งความสุขยัง คงขับขานไปตลอดทั้ง ราตรี แต่อีกฟากของ
เรือนกลับมี เ สี ยงอาละวาดของหวางเฟย ข้างกายของนางยัง มี ชิ ว อิ ง้ ยื น
รายงาน “หม่ อมฉันเห็นท่านอ๋องกับแม่ นางไป๋ อยู่ในเรื อนอัก ษรกัน เพี ย ง
ลาพังได้ไม่นานก็มีเสียงประหลาดออกมา คล้ายกับว่าพวกเขากาลัง...”
สาวใช้ทาสีหน้าไม่ดีก่อนทาไม้ทามือ ท่าทางเช่นนัน้ ทาเอาคนเห็น
ร้องกรี๊ดลั่นเรือน “คนอัปลักษณ์ก็ตอ้ งชอบคนอัปลักษณ์เหมือนกัน ในเมื่อ
กล้าลองดีกบั ข้าก็มาดูกนั ว่าใครจะแน่กว่ากัน!”
สาวใช้ตัวดียืนทาปากเบะใส่ แต่พอหวางเฟยหันมามอง นางก็รีบ
เปลี่ยนสีหน้า แสดงสีหน้าเห็นใจออกมา เรื่องแสดงงิว้ และยุยงต้องยกให้นาง
เป็ นที่หนึง่ แล้ว
338 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 339

ความรักและความปรารถนากลับคืน
แสงตะวันของวันใหม่ท่ีสาดส่องเข้ามาถึงเตียงนอนทาให้รา่ งของคน
สองคนที่ก่ายกอดจนแทบจะเป็ นเนือ้ เดียวกันขยับเข้าหากัน ก่อนที่ริมฝี ปาก
หนาจะประทับลงบนหน้าผากบาง ทาให้คนที่กาลังหลับสบายลืมตาขึน้ มา
รับจูบจากอีกฝ่ ายด้วยท่าทีงวั เงีย
นางรู ส้ ึกอ่อนล้านัก สาเหตุก็เพราะปี ศ าจตนนีท้ ่ีกอบโกยความสุข
ไม่หลับไม่นอน กว่าจะรูต้ วั ก็อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงใกล้รุง่ สางพอดี
“หากท่านอ๋องยังทากับหม่อมฉันเช่นนีต้ ่อไป มีหวังวิญญาณของ
หม่อมฉันคงถูกกลืนกินไม่พน้ สามราตรีแน่”
คนกอบโกยยังยิม้ ไม่สานึก ใช้มือลูบเรือนผมของนางเบา ๆ แสงที่
กระทบเข้ามาทาให้เขาสามารถมองเห็นใบหน้างดงามราวภาพวาดของนาง
ได้อย่างชัดเจน
“หากแม้ชีวิตเจ้าดับดิน้ ในสามราตรี เปิ่ นหวางคนนีก้ ็พร้อมจะลง
340 | จิรัฐติกาล

นรกไปกับเจ้า จะไม่ยอมให้เจ้าไปคนเดียวแน่นอน”
“พูดแบบนีห้ ม่อมฉันควรดีใจไม่เพคะ” นางลืมตาขึน้ มาก็ถูกทาโทษ
เหตุเพราะต้องการหยอกล้อเขาเพียงเท่านัน้
เสี ย งฝี เ ท้า ดัง เข้า มาในตอนที่ พ วกเราก าลัง รับ ประทานอาหาร
เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็ นหวางเฟยคนงามที่เดินหน้าบูดหน้าบึง้ ตรงมาด้วย
ความโกรธ
“ท่านอ๋อง ท่านจะทากับหม่อมฉันเช่นนีไ้ ม่ได้นะเพคะ!”
ตอนนีท้ ่านอ๋องที่ว่ากาลังคีบอาหารใส่จานให้นาง หาได้สนใจคนที่
กาลังพูดโวยวายอยู่เลยแม้สกั นิด
“เจ้าหายดีแล้วหรือถึงได้มาโวยวายที่เรือนนีต้ งั้ แต่เช้า ไม่เห็นหรือว่า
เปิ่ นหวางกาลังทานข้าวอยู่ หรือเพราะว่าเจ้าตกหน้าผาจนสติฟ่ ั นเฟื อนถึงลืม
มารยาทไปหมดแล้ว จาไม่ได้หรือว่าตาหนักนีเ้ ปิ่ นหวางไม่อนุญาตให้ผูใ้ ด
เข้ามา”
เหนี ย งไป๋ มองไปยัง ชิ นอ๋ อ ง เขาก าลัง ขุด หลุม รอให้ห วางเฟยตัว
ปลอมเผยพิรุธออกมา และเป็ นอย่างที่นางคิดเมื่อองค์หญิงเจี่ยฟางที่โมโห
จนขาดสติพดู ขึน้ มาว่า “แล้วทาไมนางชัน้ ต่านี่ถึงได้ขนึ ้ โต๊ะเสวยกับท่านอ๋อง
ได้ แล้วยังได้เข้ามาในเรือนนีอ้ ีก หากนางอยู่ได้ หม่อมฉันที่เป็ น หวางเฟยก็
ย่อมมีสิทธิ์อยู่ได้เช่นกัน!”
คิว้ ของเหนียงไป๋ กระตุก แต่มือที่จับตะเกียบวางกับข้าวลงในชาม
ของนางกลับกาลังกาแน่นจนเส้นเอ็นบูดโปน ดูก็รูว้ ่าเขากาลังพยายามระงับ
อารมณ์ ตัดสิ นใจวางตะเกี ยบลงเสี ยงดัง ลั่น “เปิ่ นหวางคิดจะกินอาหาร
อย่างสงบเจ้าก็มาก่อเรื่องให้เปิ่ นหวางอีก มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา”
นา้ เสียงกราดเกรีย้ วนัน้ ทาให้หวางเฟยต้องรีบลดสีหน้าของตัวเอง
ลงเอ่ ย เสี ย งหวาน “วัน มะรื น จะออกเดิ น ทางไปล่ า สัต ว์แ ล้ว หม่ อ มฉั น
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 341

ไม่ทราบว่าจะต้องจัดเตรียมอะไรบ้างจึงจะมาสอบถามท่านอ๋อง” นางหรือ
จัดหาสิ่งของไม่เป็ น หาเรื่องมาหาชินอ๋องเสียมากกว่า
เหนียงไป๋ คีบตะเกียบกินอาหารราวกับว่าตัวเองเป็ นคนนอก ก็ใครใช้
ให้เขาใช้แรงงานนางเสียจนไม่เหลือกันล่ะ หากนางยังอดข้าวอีกเห็นทีคืนนี ้
นางคงได้สนิ ้ ใจคาอกเขาเป็ นแน่
คนข้างตัวนางหันมอง เห็นนางยังคงกินไม่หยุดก็หยิบตะเกียบขึน้ มา
คีบเนือ้ ให้นางอีกครัง้ “เจ้าควรกินเนือ้ ให้มาก เนือ้ กายเจ้าผอมแห้งคลายจะ
ปลิวลมได้อยู่แล้ว”
ช่างเป็ นสามีท่ีดีเหลือเกิน เตือนนางแบบนีใ้ ครเขาลือไปถึงไหนก็ช่วย
ไม่ได้แล้ว นางรับเนือ้ มากิน แต่ก็กลับถูกใครบางคนปัดทิง้ เสียก่อน
เหนียงไป๋ เงยหน้าจะพูด แต่แล้วก็ตอ้ งอ้าปากค้างเมื่อสามีคนดีของ
นางตอนนีก้ าลังบีบคออีกฝ่ ายอยู่
“เจ้าจะมากไปแล้ว”
นางเห็นแบบนัน้ ก็ยกจานออกจากวงอาหาร หอบหิว้ อาหารเต็มมือ
ไปนั่งอีกฟาก ฟงลี่ท่ีอยู่ขา้ งกายก็ช่วยนางหนีทัพไปด้วย ทันทีท่ีอาหารหมด
โต๊ะ โต๊ะที่ว่าก็ถกู สามีคนดีพงั เสียไม่เหลือซาก
บอกแล้วว่าอย่าให้เขาโกรธ
ดูเหมือนวันนีจ้ ะเป็ นวันโลกาวินาศ เพราะแม้แต่แม่สามีของนางก็ยงั
มาร่วมวงด้วย “เอะอะอะไรกัน”
สนมเฟยหันมองไปทางซ้ายมื อ มองเห็นสตรีแปลกหน้าก าลัง ถื อ
จานอาหาร หันมองไปยังบุตรชายของตนที่ตอนนีก้ าลังยืนมองสตรีท่ีอ ยู่แทบ
เท้ามุมปากของนางก็แสยะยิม้ เมื่อเห็นว่าเป็ นใคร ทาได้ไม่เลว
คนที่คิดว่าบุตรชายเริ่มเบื่อหน่ายสตรีท่ีนางไม่ชอบยิ่งเอ่ยสนับสนุน
“จะอยู่เพื่ออะไรไม่ทราบ หรืออยากให้ชินอ๋องโยนเจ้าไปอยู่ทา้ ยเรือน”
342 | จิรัฐติกาล

ท้ายเรือน เหนียงไป๋ หันมองสามี นึกถึงเหล่าสตรีทั้งหลายก็พ่ึงจะ

ทราบว่าเขาจับขายออกไปหมดแล้ว บัดนีท้ า้ ยเรือนจึงว่างเปล่าใกล้เคียงกับ
เรือนร้างก็ไม่ปาน คิดว่าคงเหมาะสมกับนางแล้ว
นางจึงส่งจานอาหารให้ฟงลี่ถือ จากนัน้ หันมาพูด
“เป็ นความผิดหม่อมฉันเองเพคะ” นางคุกเข่าลงบนพืน้ ทาสีหน้า
เศร้าโศก คนที่กาลังอยู่บนพืน้ เช่นกันเห็นดังนัน้ ก็พ่งุ เข้ามาหานาง หมายจะ
ตบนางสักที แต่เพียงแค่งา้ งมือขึน้ เท่านัน้ สามีคนดีของนางก็คว้าข้อมือของ
อีกฝ่ ายเอาไว้ก่อนจะจับนางโยนออกไปไกลยิ่งกว่าเดิม
“จงหลุน เชิ ญ หวางเฟยไปสงบสติอารมณ์ท่ีท้ายเรือ น สั่ง คนเฝ้า
ตลอดเวลา อย่าให้นางออกมาก่อเรื่องอีก”
เหนียงไป๋ เก็บความดีใจเอาไว้ หันมาตีหน้าเศร้าเอนซบสามี จากนัน้
ก็มองแม่สามีท่หี นั มามองนาง ในใจของนางคงคิดว่าบุตรชายคงอยากได้อนุ
ขึน้ เตียงคนใหม่เท่านัน้
จะใครก็ช่าง อย่าเอาหวางเฟยนั่นมาชูหน้าก็พอ
“แม่พ่ึงเดินทางมาถึงเหนื่อย ๆ ไม่กวนเจ้าแล้ว เด็ก ๆ เก็บกวาดให้
เรียบร้อย ส่วนเจ้า...” สนมเฟยหันมามองนาง “ปรนนิบตั ิท่านอ๋องให้ดี”
แหมดีจริง
ไม่นานความวุ่นวายก็หายไปสิน้ ชินอ๋องหันมาทาตาหวานให้นาง
ส่วนนางก็คอ้ นใส่เขาไปวงหนึ่ง “ฟงลี่ขา้ หิวข้าว!” นางต้องรีบกินก่อนที่เขาจะ
ใช้แรงงานนางอีกจนไม่เหลือ!

องค์หญิงเจี่ยฟางถูกโยนมายังเรือนท้า ยสุด จากนัน้ เสียงประตูก็ถูก

ปิ ดลงพร้อมใส่กลอนอย่างรวดเร็ว แม้ว่านางจะพยายามด่าทอพวกเขาสัก
เท่าไร องครักษ์จงหลุนก็ทาทีราวหูตาบอดไม่ได้ยินอะไรแล้วจากไปทันที
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 343

“องครักษ์กระจอกเช่นเจ้าจะอยู่ไ ด้ถึงเมื่ อไหร่กันเชี ยว อย่าให้เรา

ออกไปได้ คนแรกที่เราจะจัดการก็คือเจ้า!”
ที่นางพูดประโยคนี ้ คงคิดไม่ถึงเจ้าแมวฟงลี่ คาดว่าหากอีกฝ่ ายมา
ได้ยินเข้า ชีวิตนางคงไม่พน้ สามราตรีแน่
องค์หญิงเจี่ยฟางอาละวาดได้ไม่นาน เสียงของใครบางคนก็หัวเราะ
ขานางอยู่บนกาแพง “นี่เหรอฝี มือเจ้าเจี่ยฟาง”
ไม่ตอ้ งบอกก็รูว้ ่าเป็ นรุย่ อ๋อง นางหันไปต่อว่าทันที
“เราส่งข่าวให้ท่านมาช่วยนานแล้วเหตุใดจึงได้เพิ่งมา!” นางต้องทน
อยู่กบั ปี ศาจตนนัน้ ร่วมเดือน แล้วเขาไปอยู่ท่ไี หน!
“เมื่อก่อนเจ้ากับเขาก็สนิทกันไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดตอนนีถ้ ึงมาทา
รังเกียจเสียเล่า หรือเป็ นเพราะเขาไม่ได้หน้าตาดีเหมือนเก่า”
สตรีท่ีเห็นแก่หน้าตาหันมอง “เจ้าลองนึกภาพตัวเองที่ตอ้ งพบเจอ
กับปี ศาจทุกค่าคืน ยามร่วมเตียงก็มีใบหน้าน่าเกลียดใกล้ตวั แค่คิดเราก็ทน
ไม่ได้แล้ว”
“ก็เพราะเจ้าเป็ นแบบนี ้ ถึงได้พ่ายแพ้มาอยู่ทา้ ยเรือนแบบนี”้
องค์หญิงเจี่ยฟางไม่สบอารมณ์ นั่งลงบนโต๊ะหินอ่อนได้ไม่นานรุ่ย
อ๋องก็กระโดดลงมานั่งข้างนาง “เจ้าอยู่ในวังมานาง พบเห็นเล่หก์ ลมารยามา
สารพั ด ถึ ง ขนาดที่ ว่ า ยอมลงทุ น สวมหน้า กากหนั ง มนุ ษ ย์เ พื่ อ ที่ จ ะได้
กลายเป็ นหวางเฟยที่เขารัก แล้วอย่างไร สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์”
“ถึงเราจะทาตัวไร้ประโยชน์ แต่เราก็สืบทราบจนรูท้ ่ซี ่อนของตราทัพ
ท่านจะกล่าวหาว่าเราไร้ประโยชน์อีกไหม”
ดวงตาของรุ่ยอ๋องแวววาวขึน้ มาอย่างเห็นได้ชดั กองทัพนับแสนใน
มื อของชิ นอ๋องคื อสิ่ ง ที่ จ ะท าให้เ ขากลายเป็ นฮ่ องเต้ อีกทั้ง ยัง มี สนมเฟย
สนับสนุน คิดว่าเหล่าขุนนางจะต้องไม่คดั ค้านแน่ แม้จะมีราชโองการแต่งตัง้
ชินอ๋องเป็ นฮ่องเต้แล้วก็ตาม
344 | จิรัฐติกาล

นึกถึงบิดาที่ไร้ความสามารถแล้วก็ได้แต่แค่นเสียงคาหนึ่ง กล้าดี
อย่างไรเลือกคนอัปลักษณ์เช่นนัน้ เป็ นฮ่องเต้
รุ่ยอ๋องกาหมัดแน่นจิตใจตอนนีเ้ ต็มไปด้วยความโกรธแค้น ยิ่งเห็น
ว่าปี ศาจตนนัน้ หาได้รกั ใครจริงก็ยิ่งรูส้ ึกว่าแผนที่วางไว้ช่างไร้สาระ
“หากเจ้าหาวิธีออกจากเรือนนีไ้ ม่ได้ ข้าก็คงช่วยเจ้าไม่ได้ เจ้าหาวิธี
เอาเองก็แล้วกัน”
มาทิง้ กันกลางทางแบบนีอ้ งค์หญิง เจี่ยฟางก็โมโหโกรธา ลุกขึน้ ชี ้
หน้า แต่ ก็ ท าอะไรไม่ ไ ด้ อี ก ฝ่ ายมี วิ ช า ทั้ง ยัง เป็ น บุ รุ ษ เลื อ ดเย็ น ใบหน้า
ภายนอกดูเป็ นคนอ่อนโยน แต่แท้จริงแล้วเขาร้ายยิ่งกว่าชินอ๋องเสียอีก
“แล้วเรื่องที่เราตกลงกันไว้ ที่ว่าท่านจะยกเราให้แต่ง กับองค์ช าย
สามแห่งแคว้นเฉิน เป็ นฮองเฮายามเมื่อท่านนากาลังประชิดชายแดนล่ะ”
ที่แท้น่ีคือข้อตกลงขององค์หญิงเจี่ยฟางกับรุ่ยอ๋อง คนที่แอบฟั งอยู่
นึกถึงสาวใช้ท่ีเล่นตัวไม่หยุด หากนางมาได้ยินตอนนี ้ คิดว่าพรุ่งนีน้ างคง
หอบผ้าหนีตามผู้ช ายไปทันที แล้วยัง อาจพยายามพาองค์ช ายสามหลบ
ไม่ให้ได้พบได้เจออีกฝ่ ายเป็ นแน่
“ข้าจะทาอย่างไรกับพวกเขาดีฟงลี่”
ฟงลี่หันมองสองคนนัน้ ก่อนหันมองเหนียงไป๋ อีกครัง้ ถึงเวลาแล้ว
สินะอีก 2 วันเท่านัน้ ดวงตาของเขาเศร้าลงเมื่อรูว้ ่าจะเกิดอะไร
เหนียงไป๋ หันมองฟงลี่ อีกฝ่ ายเงียบผิดปกติสีหน้าเศร้าหมองจนนาง
สงสัย
“เจ้ากับองครักษ์จงหลุนทะเลาะกันใช่ไหม”
คนถูกถามเงยหน้าแล้วยิม้ “ไม่เลยทุกอย่างดีมาก ดีจนข้าเสียดาย”
“เสี ยดายอะไร” เหนียงไป๋ ไม่ เ ข้าใจ แต่จ ะมี คาตอบใดกลับมาได้
ในเมื่อคนพูดเดินจากไปแล้ว
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 345

ฟงลี่เดินกลับไปยังเรือนนอน เมื่อไปถึงก็เห็นองครักษ์จงหลุนกาลัง
เป็ นพ่อครัวทาอาหาร แขนเสือ้ ของเขาถูกพับขึน้ ทัง้ ยังสวมผ้ากันเปื ้อนที่เขา
เย็บเอาไว้ให้ เมื่อเขาหันมาก็มีอาหารในมือเรียบร้อยแล้ว
ใบหน้าอบอุ่นเรียกเขา “เจ้ามาแล้วหรือ มาได้จงั หวะพอดี ข้าเพิ่งผัด
เนือ้ จานโปรดของเจ้าเสร็จพอดี”
กลิ่นหอมและควันที่ลอยฟุ้งเตะจมูกเขา ชายหนุ่มรสมือดีทาอาหาร
ได้ทกุ รูปแบบจริง ๆ
ที่ผ่านมาเขามีความสุขมาก ถือว่าช่วงเวลานีค้ มุ้ ค่าแล้วกับสิ่งที่เขา
ต้องเสียไป
ฟงลี่พยายามระงับความเสียใจที่ก่อตัวขึน้ มา ยิ ้มให้เขาแล้วตรงไป
นั่งบนโต๊ะอาหาร “มาดูกนั ว่าอาหารจานนีข้ า้ กับเจ้าใครทาอร่อยกว่า”
คนไม่รูเ้ รื่องรูร้ าวยิม้ แล้วหัวเราะ
“หากให้ขา้ แข่งกับเจ้า ข้ายอมแพ้ตงั้ แต่แรกดีกว่า”
“เหตุใดผูเ้ ช่นนัน้ ”
“ก็เพราะว่าเจ้าคือคนสาคัญของข้า”
ฟงลี่มือสั่น พยายามจับตะเกียบให้แน่นที่สุดแล้วส่งเสียงหัวเราะ
พร้อมกับแย่งเนือ้ ในจานกับเขา
เสียงหัวเราะและความสุขในวันนี.้ ..เขาจะจดจาไปจนถึงภพชาติหน้า

ทางด้านเหนียงไป๋ เมื่อมาถึงเรือนอักษรก็พบว่าแสงเทียนในเรือนดับ
ไปจนหมดแล้ว นางเริ่มระแวง เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ มองหาสามีแสนดีท่ีควร
จะอ่านหนังสืออยู่แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา
“ท่านพี่ขา้ มาแล้ว ท่านอยู่ท่ไี หน”
เงียบผิดปกติ...ผิดปกติจนนางเริ่มระแวงจึงได้พยายามมองหาอาวุธ
346 | จิรัฐติกาล

แต่แล้วแสงเทียนก็ถกู จุดขึน้ มาพร้อมกันทัง้ เรือน

ตอนนีเ้ รือนอักษรสว่างไสวไปด้วยแสงเทียนนับร้อยดวง ส่วนนางยืน
อยู่ตรงกลาง มองเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ชินอ๋องหยิบขลุ่ยขึน้ มาแล้วบรรเลงเพลง เหนียงไป๋ เห็นดังนัน้ จึงขยับ
แล้วเริ่มเต้นไปตามจังหวะ
เพลงนีน้ างเคยได้ยินเป็ นบทเพลงกล่อ มเด็กที่มารดาของนางร้องให้
ฟั งอยู่ทุกค่าคืน มันเป็ นเรื่องราวของชายหญิงคู่หนึ่งที่ผ่านอุปสรรคในความ
รัก พลัดพรากแยกจากหลายภพหลายชาติ แต่ชะตาก็ยงั นาพาชายหญิงคู่นี ้
ให้กลับมาพบกันอีกครัง้
นา้ ตาของนางร่วงหล่นเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ชะตาของนาง
และเขาช่างประหลาดยิ่งนัก
นางยอมตายเพื่อไม่ให้เจอเขา แต่แล้วสวรรค์ก็ส่งนางกลับมาให้เขา
เหมือนเดิม ในชะตาที่ว่นุ วายนีน้ างกลับพบว่าสวรรค์เมตตานางมากที่ทาให้
นางได้พบกับความรักที่แท้จริงนี ้
เสียงขลุ่ยหยุดลงแล้ว ชินอ๋องวางขลุย่ ลงแล้วเดินมาหานาง มือหนา
วางลงแตะสัมผัสประคองแก้มของนางให้เงยขึน้ รับจูบที่ประทับลงไป การ
จูบครัง้ นีเ้ ต็มไปด้วยความรักความปรารถนา ความห่วงหาและเห็นแก่ตวั
เขาไม่อยากจากนางอีก อยากมีนางอยู่เคียงข้างตลอดไป แม้ในนรก
สวรรค์หรือที่ใดก็ตาม เขาพร้อมเต็มใจที่จะแลกทุกอย่างเพื่อให้นางอยู่เคียง
ข้างเขา
“เจ้าพร้อมหรือไม่สาหรับวันพรุง่ นี”้
นางยิ ม้ ปลอบแล้ว ตอบ “ไม่ ว่ า ท่ า นอ๋ อ งจะไปสวรรค์ห รื อ ลงนรก
หม่อมฉันก็พร้อมจะตามพระองค์ไปเสมอเพคะ”
“ดี งัน้ เรามาล่าพวกมันให้ลงไปสนุกในนรกด้วยกันเถอะ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 347

นางกุมมือหนาเอาไว้ ขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแขน ซึมซับความ

อบอุ่น ที่ เ ขาส่ง มาให้ท าให้น างรู ้ว่ า ไม่ ว่า นางจะเผชิ ญ ปั ญ หาอะไรก็ตาม
นางจะมีเขาคอยอยู่เคียงข้างนางเสมอ
ในหน้างามเงยหน้าขึน้ มองก่อนรับจูบ อันแสนหวานจากอี ก ฝ่ าย
เพียงชั่วครูไ่ ฟแห่งความรักก็เริ่มแผดเผาตัวนางทีละนิด
มือชินอ๋องปลดเสือ้ ของนางออกทีละชิน้ ท่ามกลางแสงเทียนนับร้อย
ปรากฏเป็ นความงามที่ยากที่จะลืม บุรุษและหญิงสาวขับขานบรรเลงเพลง
รักร่วมกัน
ชินอ๋องประคองนางวางลงบนพรมขนสัตว์อย่างเบามือ เขาแตะแก้ม
นางเบา ๆ แล้วเอ่ย “เปิ่ นหวางเคยพาเจ้าไปชมนรกแล้ว คราวนีเ้ ปิ่ นหวานจะ
พาเจ้าขึน้ สวรรค์บา้ ง”
ไม่ ร อช้ า ริ ม ฝี ปากหนาก็ บ รรจงจู บ ลงบนริ ม ฝี ปากสี แ ดงสด
สอดประสานความรักพันเกี่ยวอย่างทะนุถนอม
คนถูก ปรนนิ บัติ พ าขึ น้ สวรรค์รับ รู ้ไ ด้ว่ า ความอ่ อ นโยนครั้ง นี ้เ ต็ ม
ไปด้วยความรัก มือเขาที่แตะสัมผัสนางเบาราวกับสายลมอุ่นแต่กลับทาให้
นางปรารถนาเขามากกว่าเดิม
ไม่นานริมฝี ปากนัน้ ก็พดั ผ่านเลื่อนไล้ไปทั่วร่างกายของนาง มือของ
ทัง้ สองสอดประสานกัน เติมเต็มให้แก่กนั จนกลายเป็ นหนึ่งเดียว
“เจ้าชอบหรือไม่หวางเฟย”
เสียงกระเส่าเอ่ยตอบ “หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”
นางลืมไปแล้วว่าที่ตรงนัน้ เป็ นที่กักขังขององค์หญิงเจี่ยฟาง พอคิด
ได้เสียงร้องของนางก็ยิ่งดังขึน้ ยิ่งกว่าเดิม ลองนึกภาพสตรีนางนัน้ ได้ยินเสียง
เช่นนีน้ างจะทาสีหน้าอย่างไรกันนะ
ตอนนีน้ างไม่มีเวลามาสนใจคนบ้านข้างเรือนเคียงจากที่คิดว่าจะ
348 | จิรัฐติกาล

แสร้งร้อง แต่ตอนนีก้ ลับกลายเป็ นว่านางร้องจริง ๆ

เสียงกระทบขึน้ ลงขับขานเป็ นจังหวะ หากเปรียบแล้วก็เหมือนการ
ขี่ ม ้า ที่ ใ กล้ถึ ง ก าแพงเมื อ ง เมื่ อ เขาเร่ ง กุ ม บัง เหี ย นไปให้ถึ ง ฟั ง เสี ย งขับ
ประสานของสองหนุ่มสาวดังไปทั่วเรือน
ไม่นานเมื่อถึงกาแพงเมืองเขาก็หยุดชะงักดวงตาคมลงมองนาง
“อากาศร้อนเช่นนีเ้ จ้าอยากแช่นา้ เย็นให้คลายร้อนดีหรือไม่”
อยู่ ๆ ก็มาถามเรื่องนีน้ างจะตอบเช่นไรแล้วที่น่มี ีนา้ เย็นให้แช่ท่ีไหนกัน
“หม่อมฉันไม่เข้าใจ”
“บนหุบเขาฟากตะวันออกใกล้กับเขตล่าสัตว์มีนา้ ตกอยู่ เปิ่ นหวาง
อยากให้เจ้าได้เห็น”
“แล้ว”
“ไปกันตอนนีเ้ ลย”
หา! แล้ว ๆ กิจกรรมที่เราทาอยู่นีล้ ่ะ อย่าบอกนะว่า... คนที่เคยคิด
ว่าถูกควบม้าอยู่ รูส้ กึ ราวกับตัวเองจะกลายเป็ นม้าจริง ๆ แล้ว
เหนียงไป๋ ที่ถกู พาให้ขึน้ คร่อมบนม้าอยู่ดา้ นหน้าเขาแม้สภาพข้างบน
จะมีเสือ้ ผ้าครบถ้วนแต่ใต้ล่างกลับถูกครอบงาด้วยของบางอย่าง ยามเมื่อ
เขาขยับตัวนางก็ยกขึน้ อย่าถามถึง เวลานีเ้ ลยนางกาลังแข่งร้องกับม้าที่
กาลังถูกควบขี่
กว่าจะไปถึงหุบเขาที่ฟากตะวันออกตัวนางก็หมดแรงจนสลบคาอก
เขาไปแล้ว
“ฮูหยิน พวกเราถึงแล้ว”
ยามเมื่อนางลืมตาขึน้ มาก็พบนา้ ตกที่ปรากฏอยู่เบือ้ งหน้า เขาอุม้
นางลงจากม้า จากนัน้ ก็ปลดเสือ้ ผ้าของนางลงแล้วประคองนางลงนา้
ความรูส้ กึ เย็นวาบแต่ให้ความรูส้ ึกสบายของนา้ เย็นฉ่านัน้ ทาให้นาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 349

หายร้อนหลังจากที่ตอ้ งขี่มา้ มาร่วมครึง่ คืน

“หม่อมฉันปวดเมื่อยไปหมด”
“น้องหญิง ควรเรียกข้าว่าท่านพี่”
เขายังจาได้กบั คาเรียกเพียงเราสองคน “ท่านพี่ น้องคิดว่าคืนนีน้ อ้ ง
ไม่ไหว”
“เจ้าขี่มา้ มาจนเหนื่อยแล้ว มาถึงตอนนีข้ า้ จะปรนนิบตั ินอ้ งหญิงเอง”
นางกลัว ค าว่ า ปรนนิ บัติ ข องเขาจะทาให้น างเดื อ ดร้อ นมากกว่า
หากบุรุษ ปี ศาจไม่ รอช้า ยกสะโพกนางเอาขาพาดบ่าจากนั้นก็ก้ม ลงเพื่อ
ปรนนิบตั ินาง
อย่าถามว่านางได้พกั ตอนไหนเพราะเมื่อหมดราตรีนนั้ ไปจนถึงยาม
สาย กว่านางจะลืมตาได้ ขบวนเสด็จก็เข้ามาถึงพอดี
เหนียงไป๋ ลืมตาขึน้ มองไปทางเสียงม้าที่ดงั เข้ามา เป็ นเหล่าคนสนิท
ของนาง ไม่ ว่าจะเป็ นองครัก ษ์จ งหลุน ชิ วอิง้ หรือฟงลี่ ทั้ง สามคนเข้า มา
รายงานตัวก่อนบอกข่าวสาคัญ
“เป็ นอย่างที่ท่านอ๋องคิด พวกเขาเตรียมเอาไว้หมดแล้ว ไม่เพียงแต่
จะเอาตราทัพไป ยังคิดจะเอาชีวิตท่านอ๋องด้วย”
เรื่องหลุม ตราทัพ ตอนนีเ้ ขาแน่ใจแล้วว่าองค์หญิง เจี่ ยฟางอาศัย
จังหวะที่ไม่มีคนอยู่ในจวน ทาการลักลอบขโมยออกมา คิดว่าอีกไม่นานศึก
ภายในครัง้ นีค้ งจะสนุกไม่ใช่นอ้ ย
“เตรียมการให้พร้อม อารักขานางให้ดี”
คนถูก จะได้รับ การอารัก ขาหัน มอง เขาไม่ ใ ช่ ห รื อ ที่ ถูก หมายหัว
แล้วจะมาคุม้ กันนางเพื่ออะไรไม่ทราบ
“ท่านอ๋องควรห่วงตัวเองไม่ใช่ห่วงหม่อมฉัน”
“ไม่เลยน้องหญิง เจ้าคือจุดอ่อนของเปิ่ นหวาง หากเจ้าเป็ นอะไรไป
350 | จิรัฐติกาล

เปิ่ นหวางจะมีสมาธิในการต่อสูไ้ ด้อย่างไร”

ในเมื่อเขาคิดเช่นนีน้ างก็จะเคารพความคิดของเขา เอาเถอะเรื่อง
ระวังตัวน่ะนางระวังอยู่แล้ว ในเมื่อตอนนีน้ างเหลือเพียงชีวิตเดียวแล้วนี่
เหนียงไป๋ หันไปมองคนด้านหลังที่มีสีหน้าเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชดั
หรือฟงลี่จะเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าอะไรบางอย่างกัน ? นางควรจะถามดี
หรือไม่ดี แต่ดจู ากสีหน้าแล้วเขาคงไม่อยากบอกออกมาสักเท่าไหร่นกั ...
นางหันมาสนใจคนข้างตัว เมื่อเขาส่งมือมาให้นางเพื่อดึงขึน้ รถม้า
เหนียงไป๋ กลับไม่ได้ส่งมือให้เขาอย่างที่คิด นางเดินหันหลังแล้วเอ่ย “หม่อม
ฉันไม่ขอขี่มา้ หนึ่งเดือน!” สภาพนางตอนนีจ้ ะไปสูร้ บกับใครได้ ทัง้ หลังม้า
ทั้งนา้ ตก ยังลากมาถึงเตียงนอนอีก นางยังเดินไหวอยู่เช่นนีก้ ็ถือว่าโชคดี
มากแล้ว
เสียงคนทาหัวเราะตามหลังก่อนจะควบม้าเทียบข้างรถม้าไปอย่าง
ไม่รีบร้อน
“น้องหญิงไม่คิดจะขึน้ มาสักหน่อยหรือ”
ไม่ว่ายังไงก็ไม่เด็ดขาด คนหมายมั่นแล้วว่าจะไม่ขอขึน้ รถม้าเขา
หนึ่งเดือนสะบัดหน้าไปอีกด้าน
“หากน้องหญิงไม่ขนึ ้ มาแล้วเกิดมีคนร้าย พี่จะทาเช่นไร เอาแบบนีด้ ี
หรือไม่ คราวนีเ้ จ้าขี่พ่นี ่งั ดีไหม”
เหนียงไป๋ หันมามองตาโต ท่านช่างไร้ยางอายยิ่งนัก กล้าพูดคาพูด
น่ า ไม่ อ ายเช่ น นี ้อ อกมากลางวัน แสก ๆ ได้อ ย่ า งไรกัน นางรี บ หัน ไปปิ ด
ผ้าม่านลง จากนัน้ ก็ได้ยินเขาร้องเพลงเกีย้ วสาวไปตลอดทาง
นอกจากท่านจะเป็ นปี ศาจไร้ใจแล้ว ยังเป็ นปี ศาจบ้ากามอีก นางหลง
รักเขาได้ยงั ไงกันนะ เหนียงไป๋ !
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 351

เสียงกลองดังไปทั่วทุ่งหญ้า การไล่ลา่ กาลังเริ่มต้นขึน้ แล้ว เหนียงไป๋

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา กระชับเสือ้ เกราะให้แน่นขึน้ ก่อนเงยหน้ามองอีกฝ่ าย
ด้วยแววตากังวล
“ไม่ว่ายังไงพระองค์ก็ตอ้ งกลับมาหาหม่อมฉันนะเพคะ”
สีหน้าของนางแสดงความกังวลออกมาชัดเจน แต่อีกฝ่ ายกลับยิม้
ปลอบนาง เขายกมือขึน้ แตะผมนางก่อนจะเลื่อนไล้ลงมา ยกปลายผมของ
นางขึน้ มาดมกลิ่นหอมของดอกไป๋ หลันที่ยงั คงติดตรึงอยู่ในความทรงจาของ
เขาเสมอ ครานัน้ ที่เขาเจอนางข้างถนน หากไม่เพราะกลิ่นนีเ้ ขาก็คงไม่รูว้ ่า
เป็ นนาง
ไม่ ว่านางจะมาในรู ปแบบไหนเขาก็จดจานางได้เสมอ เหนียงไป๋
สตรีหนึ่งเดียวในใจเขา
เหนียงไป๋ มองเขาแล้วเอ่ย “หากพระองค์ยงั คงทาแบบนี ้ เห็นทีหม่อม
ฉันจะไม่ยอมให้พระองค์ไปเป็ นเหยื่อแล้ว”
352 | จิรัฐติกาล

“หากไม่มีเหยื่อล่อ นายพรานจะออกมาได้ยงั ไง ยังไงเสียเสด็จพ่อก็

ยังเมตตาเปิ่ นหวาง หากท่านได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขา บางที่พวก
เราอาจจะได้ทาอย่างที่ตงั้ ใจเร็วขึน้ ”
แม้มันอาจเป็ นการดีท่ีจะได้กระทาการใดก็ตามเร็วขึ น้ แต่นางก็ยัง
กลัวว่าหากไร้คนสืบสกุล ฮ่องเต้ก็จะยกเขาเป็ นฮ่องเต้คนต่อไป ดีไม่ดีคราวนี ้
นางคงได้รบกับสนมวังหลังนับพัน ซึ่งนางจะไม่ยอมให้เกิดขึน้ เป็ นครัง้ ที่ 2 แน่
“หม่อมฉันมีแผนเพคะ”
ชินอ๋องขมวดคิว้ ก่อนที่จะมองนางยกเท้าขึ น้ มาแต่ก็เอือ้ มไม่ถึง เขา
จึงโน้มลงไปแล้วกระซิบกับนางที่ขา้ งหู “หรือจะให้เปิ่ นหวางยกตัวเจ้าขึน้ มาดี”
เวลาแบบนี ้ยัง จะมาเล่น อี ก นางค้อ นใส่ ก่ อ นจะบอกแผนในใจ
ชินอ๋องรับฟั งอย่างตัง้ ใจก่อนหลุดปากออกมา “ไม่เลว”
เมื่อเป็ นแบบนีแ้ ล้ว นางจึงวางใจปล่อยให้เขาขึน้ ม้า ศึกประจากาย
ชายหนุ่มในชุดเกราะสีดาหันมองนางอีกครัง้ ก่อนจะควบม้าออกไป
เหนียงไป๋ มองไปยังท้องฟ้า เวลานีเ้ ป็ นยามเฉิน เหล่าองค์ชายคนอื่น
รวมทัง้ รุ่ยอ๋องต่างควบม้าตามออกไปติด ๆ นางมองไปยังรุ่ยอ๋อง สีหน้าวันนี ้
ของเขาไร้ซ่งึ ความเมตตาอย่างเคย บรรยากาศรอบกายเขาเต็มไปด้วยความ
เย็นยะเยือกจนนางนึกกังวลใจ
วันนีไ้ ร้เงาองค์หญิงเจี่ยฟาง คิดว่านางคงรอรับคาสั่งอยู่ท่ีไหนสักแห่ง
ส่วนทางด้านองครักษ์จงหลุนกับฟงลี่นนั้ เพียงแค่เหนียงไป๋ มองไปทางพวก
เขาก็อดไม่ได้ท่จี ะต้องเหลือกตามองบนอีกรอบ
“หากเจ้าไม่ ยอมปล่อยมื อ ข้าจะตัดมื อเจ้า” เจ้าฟงลี่ตัวดีเอาแต่
อาลัยอาวรณ์องครักษ์จงหลุน โน่น เจ้านายเขาไปโน่นแล้ว เจ้ารีบตามไปสิ
คงเพราะองครักษ์จงหลุนได้ยินคาในใจของนางเขาจึงได้รีบขึน้ ม้าแล้วควบ
ม้าติดตามท่านอ๋องไปติด ๆ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 353

นางหันมองคนข้างตัว “หากเจ้าอาลัยเขาเช่นนีเ้ หตุใดเจ้าไม่ติดตาม

เขาไปด้วยเล่า”
ฟงลี่หนั มามองแสร้งทาสีหน้าตกใจ “ไปได้ดว้ ยหรือ แหมเสียดายนัก”
เจ้าแมวบ้า! เหนียงไป๋ กลอกตามองบนอีกรอบ ก่อนจะหันกลับไปยัง
กระโจม ไม่วายเจ้าแมวตัวดียงั ยืนนิ่งอยู่ท่เี ดิม “เสี่ยวลี่เจ้าอยากตายใช่ไหม!”
ฟงลี่หนั มองคนอารมณ์ไม่ดีแล้วก็หวั เราะก่อนเดินตามไปพร้อมกับ
ชิวอิง้ วันนีอ้ ีกฝ่ ายสีหน้าก็ไม่ค่อยดีเช่นกัน ด้วยเพราะว่าองค์ชายสามกาลัง
ทาการช่วยเหลือชินอ๋องอย่างลับ ๆ
เมื่อเข้ามายังกระโจม สิ่งแรกที่นางบอกก็คือแผนที่นางบอกท่านอ๋องไป
เมื่อทุกคนได้ฟังก็แยกย้ายกันทางาน ส่วนนางก็รอสัญญาณอยู่ท่ีน่ี เตรียม
ความพร้อมรับมือ

ทางด้านชินอ๋องที่กาลังควบม้าเพื่อล่าสัตว์ อดคิดไม่ได้ว่าในครัง้ นีไ้ ม่

แน่ใจว่าพวกเขาจะได้สัตว์หรือมนุษย์กันแน่ ทันทีท่ีมา้ เริ่มก้าวเท้าเข้าสู่ป่า
ม้าที่ติดตามมาก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
ดวงตาเขามองไปยังท้องฟ้า เวลานีย้ งั คงเป็ นยามซื่อ (09.00-10.59)
แต่แสงบนท้องฟ้าก็ไม่อาจผ่านม่านใบไม้เข้ามาในป่ าทึบนีไ้ ด้ ทุกอย่างมืด
สนิท เขากับจงหลุนจึงจาต้องหยุดนิ่งเพียงครูก่ ่อนที่จะหยิบคันธนูออกมา
“ท่านอ๋อง พวกเราควรจะเข้าไปอีกนิด” เพราะที่ตรงนั้นเป็ น ที่ นัด
หมายของเรากับองค์ชายสาม
คนเป็ นนายไม่ได้ตอบ เพียงแต่ยกธนูขึน้ เล็งจากนัน้ ก็ปล่อยออกไป
ไม่นานก็พบกวางตัวใหญ่นอนตายเรียบร้อยแล้ว “พวกเรามาล่าสัตว์เจ้าจะ
กังวลและรีบร้อนไปไย”
ดูจากสีหน้าแล้วท่านอ๋องไม่มีความกังวลเลย เขาที่เป็ นองครักษ์ก็
354 | จิรัฐติกาล

ควรจะละความกังวลเช่นกัน “ถ้าเช่นนัน้ เด็ก ๆ เก็บ”

เหล่าทหารที่ติดตามมาเริ่มเก็บสัตว์ท่ีถูกท่านอ๋องล่ามาได้ใส่เกวียน
ด้านหลัง ทีละตัว ขณะที่มา้ ตัวใหญ่สีดาก็เดินเข้าไปยังป่ าลึกขึน้ เรื่อย ๆ เมื่อ
หันมองกลับไปอีกครัง้ ถึงได้พบว่าสัตว์ท่ีล่ามาได้นนั้ เต็มเกวียนจนแทบไม่มี
ที่เก็บแล้ว
“ท่านอ๋อง” องครักษ์จ งหลุน กระชับดาบไว้แน่ น รู ส้ ึกได้ถึ ง ความ
ผิดปกติรอบด้าน คิดว่าตอนนีพ้ วกมันคงกาลังมองพวกเขาอยู่แน่ เมื่อเห็น
แบบนีเ้ ขาก็เริ่มระวังตัว
“วันนีโ้ ชคดีจริง ๆ ดูน่ นั สิจงหลุน” ท่านอ๋องยังคงใจเย็น ชีไ้ ปยังเสือ
ตัวใหญ่ท่ีอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ ายที่พร้อมจะกระโจนเข้าหาเหยื่อ ส่วนเขาก็พร้อม
ที่จะสู้ “ขอดาบ” ชินอ๋องรับดาบคู่ใจมาไว้ในมือ จากนัน้ ก็กระโดดลงจากหลัง
ม้า มองไปยังเสือตัวใหญ่ท่กี า้ วเท้ามาทางเขาด้วยความระแวดระวัง
การต่อสูก้ ับสัตว์เป็ นไปอย่างสนุกสนาน ไม่นานก็มีคนมาเข้าร่วม
ด้วย แววตาที่จบั สังเกตได้ยกดาบขึน้ มาหมายจะสังหารเสือ แต่แล้วดาบนัน้
ก็พ่งุ ไปทางด้านหลังเสียแทน
คนที่คิดตลบหลังเสือรีบหลบ ก่อนจะหัวเราะ “ท่านพี่รูจ้ กั เล่นละคร
ด้วยหรือ ไม่เสียแรงที่เสด็จพ่อคิดจะแต่ง ตัง้ ท่านเป็ นฮ่องเต้” อย่าถามถึงเสือ
ที่ตอนนีน้ อนตายอยู่บนพืน้ หลังจากที่เขาใช้ดาบแทงไปด้านหลัง มีดสัน้ ก็ปัก
ลงกลางหัวใจเสือจนมันนอนนิ่งตายอยู่ตรงนัน้
คนที่ พูด ปรากฏตัว ออกมาจากที่ มื ด ท าให้ชิ น อ๋ อ งแสดงสี ห น้า
ผิดหวังออกมา อย่างน้อยที่ผ่านเขาก็มองว่าอีกฝ่ ายเป็ นน้องชายจริง ๆ
“เจ้าคิดดีแล้วหรื อ ที่จ ะมาสู้กับข้า” ชิ นอ๋องมองตอบอีกฝ่ ายด้ว ย
สายตาเหยียดหยาม อย่างไรเสียฝี มือในการรบของเขาก็มากกว่าอีกฝ่ ายอยู่
ระดับหนึ่ง แม้ว่าอีกฝ่ ายจะแอบสร้างกองกาลังลับไว้ทางาน แต่จานวนเพียง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 355

หยิบมือแค่นนั้ จะมาสูอ้ ะไรกับเขาได้

คนที่ถูกปรามาสหยามเหยียดแสดงความโกรธออกมาในทันที เขา
ตัดสินใจผิวปาก เพียงไม่นานกองกาลังลับของเขาก็ออกมาล้อมโดยรอบ
“หากท่านพี่อยู่ในกองทัพที่มีทหารนับหมื่นนับแสน ข้าก็คงไม่กล้าที่
จะทาอะไร แต่ตอนนีท้ ่านลองมองไปรอบ ๆ สิ คนพวกนีล้ ว้ นเป็ นคนของข้า
ทัง้ หมด”
ชินอ๋องมองหน้าเขา “เจ้าแน่ใจ?” สิน้ คา คนของเขาก็ออกมาล้อม
พวกของรุ่ยอ๋องเอาไว้ คนที่หมายมั่นคิดว่า ตัวเองแน่ กลับพบว่ าตอนนี ้มี
องค์ชายสามเข้ามาร่วมด้วยอีกคนหนึ่ง
เขาไม่ ไ ด้มี แ ต่ ก องทัพ ของเขาเอง แต่ ยัง มี ก องทัพ ของแคว้น เฉิ น
มาร่วมด้วยเช่นกัน ถ้าพูดถึงกองกาลังลับของแคว้นเฉินแล้ว นับได้ว่ากอง
กาลังนีม้ ีความสามารถพอ ๆ กับแคว้นของเขา เป็ นเพราะแบบนีเ้ ขาจึงต้อง
ขโมยตราทัพมา
“ไม่คิดว่าท่านพี่จะไร้ทางสูจ้ นถึงขนาดต้องยอมร่วมมือกับคนต่าง
แคว้น ถ้าเสด็จพ่อรูค้ งไม่ให้อภัยท่านแน่”
ชินอ๋องหันมองคนข้างตัว “ข้าไม่ได้ร่วมมือกับเขา เขามาของเขาเอง
ไม่เกี่ยวกับข้า ฉะนัน้ หากต่อแต่นเี ้ ขาจะมาตายอยู่ตรงหน้า ข้าก็จะไม่ช่วย”
ท่านเลือดเย็นไปแล้ว สมแล้วที่เป็ นชินอ๋อง องค์ชายสามส่ายหน้า
ไม่ได้ใส่ใจนักเพราะถึงอย่างไรกาลังพลที่เขานามาคราวนีก้ ็มีฝีมือพอตัว
“เลิกพูดมากได้แล้ว!” เสียงของรุย่ อ๋องเต็มไปด้วยโทสะ จากนัน้ ก็ส่งั
การให้ลงมือ ไม่รอช้าทัง้ สองฝ่ ายต่างกรูเข้าหากันจากนัน้ เสียงดาบและเลือด
ก็นองไปทั่วป่ า

ทางด้า นเหนี ย งไป๋ ที่ ก าลัง รอข่ า วอยู่ นั้น นางหั น มองไปรอบ ๆ
356 | จิรัฐติกาล

กระโจม รู ้สึก ได้ว่ า เสี ย งด้า นนอกเงี ย บผิ ด ปกติ ทหารที่ เ ฝ้า อยู่ด้า นหน้า
ก็หายไป หากมองเวลาแล้วตอนนีก้ ็เป็ นเวลายามอู่ (11.00-12.59) แล้ว
นางเคาะมือเป็ นจังหวะเริ่มนับหนึ่งในใจ ทว่ายังนับไปได้ไม่ถึงสิบเลย
ด้วยซา้ คนที่อยู่ในที่ลบั ก็เดินออกมา เป็ นองค์หญิงเจี่ยฟางจริง ๆ เสียด้วย
“เจ้าเป็ นใครกันแน่” เหตุใดสตรีอัปลักษณ์เช่ นนีถ้ ึงได้ต้องใจท่ าน
อ๋อง นางอุตส่าห์สวมหน้ากากมนุษย์แล้วก็ยงั ไม่ได้ใจเขาอีก
คนที่นอนอยู่บนเตียงหันมอง จากนัน้ ก็ลกุ ขึน้ อย่างไม่เร่งรีบ เดินวน
รอบตัวอีกฝ่ ายรอบหนึ่ง “หากเจ้าอยากจะเป็ นข้า ก็ควรจะทาตัวดี ๆ ไม่ใช่
แค่สวมหนังหน้าคนอื่นแล้วใช้นิสัยของตนเองดังเดิมจนใช้การไม่ได้เช่นนี ้
ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง”
หากอยากจะเป็ นข้า ? นางกาลังพูดถึงอะไรกัน องค์หญิงเจี่ยฟาง
มองเหนียงไป๋ ตาโต ก่อนจะต้องตื่นตระหนกเมื่อเข้าใจความหมายของคาพูดนัน้
“ไม่จริง สตรีโง่น่นั ตายไปแล้ว เจ้าไม่มีทางเป็ นนางไปได้!”
“ใช่ เหนียงเหนียงตายไปแล้ว แต่วิญญาณของข้ายังอยู่ และตอนนี ้
ข้าพร้อมจะตอบแทนท่านแล้วองค์หญิงเจี่ยฟาง”
คนถูกเรียกโมโห พยายามจะดึงหน้ากากหนังมนุษย์ออกเพราะคิด
ว่าไร้ประโยชน์แล้ว แต่แล้วก็ถูกมีดสั้นพุ่งตรงเข้ามา ไม่นานฟงลี่ก็เผยตัว
ออกมา มือขององค์หญิงถึงกับได้แผลเลือดซิบจนหยดลงพืน้
“จะเร่งรีบถอดไปทาไม ยังไงเสียข้าก็ตอ้ งใช้ประโยชน์จากมันอยู่นะ”
“เจ้าหมายความว่ายังไง”
“ก็ให้ช่ือของท่านตายไปจริง ๆ นะสิ”
พูดจบคนของนางที่เตรียมเอาไว้ก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับ คน
ขององค์หญิงเจี่ยฟาง ฟงลี่พ่งุ ตรงเข้าไปจัดการองค์หญิงเจี่ยฟาง ส่วนนางก็
ใช้ดาบต่อสูเ้ ช่นกัน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 357

ตัง้ แต่ตกเขาคราวนัน้ นางก็คิดว่าตัวเองไม่ควรจะไร้ประโยชน์เช่นที่

ผ่านมาอีก ดังนัน้ จึงให้เฉียนตงช่วยฝึ กให้อยู่บ่อยครัง้ บุรุษที่มากความสามารถ
เช่นนี ้ นอกจากจะเก่งตาราแล้วฝี มือการต่อสูข้ องเขาเองก็ไม่ดอ้ ยไปกว่ากัน
เมื่อเป็ นเช่นนีก้ ารต่อสูข้ ององค์หญิงเจี่ยฟางและเหนียงไป๋ ก็เริ่มต้น
ขึน้ นางยกดาบขึน้ พุ่งเข้าใส่เ ป้าหมาย ส่วนองค์หญิงก็รีบหลบดาบไปได้
เสียงดาบดังกระทบกันกึกก้องไปทั่วกระโจม
พวกนางต่อสูเ้ สียงดังขนาดนี ้ แต่ดา้ นนอกกลับยังคงเงียบสงบ ดูท่า
ว่าสนมเฟยจะเป็ นคนจัดการให้เสียพร้อมสรรพ ทางที่ดีนางควรจะจบเรื่องนี ้
โดยเร็วเสียแล้ว
เหนียงไป๋ หลบดาบอี กฝ่ าย หมุนตัวไปด้า นหลัง ได้ก็ถี บเข้า ที่ เ ข่ า
อีกฝ่ ายจนองค์หญิงเจี่ยฟางล้มลง นางรีบจ่อดาบตามลงไปในทันที
“ท่านควรจะตายไปแล้ว ไม่ควรจะมีลมหายใจเช่นนี”้ สิน้ คาจังหวะ
นัน้ เสียงเอ่ยเตือนจากด้านหลังก็ดงั ขึน้ “คุณหนูระวัง!!!”
เหนียงไป๋ หันมองทางด้านหลัง ไม่ทันได้ยกดาบปั ดป้อง ดาบนั้นก็
เข้าถึงตัว ทว่าก่อนที่ดาบนัน้ จะแทงลงบนเนือ้ หนังของนาง ร่างของใครบาง
คนก็กลับเป็ นฝ่ ายเข้ามารับดาบนัน้ แทนนาง
“ฟงลี่!!!” เจ้าแมวบ้า
เสียงของนางเรียกฟงลี่ท่อี ยู่บนตัวนาง นางลุกขึน้ แล้วหันไปมององค์
หญิงที่เริ่มจะคิดหนี เหนียงไป๋ รีบคว้าผมนางเอาไว้จากนัน้ ก็ใช้ดาบปาดคอ
อีกฝ่ าย ปลิ ดลมหายใจของนางลงอย่างรวดเร็ว เลือดที่โดนดาบพุ่ง สาด
กระจายเต็มพืน้ นางทิง้ ดาบ ไม่คิดสนใจร่างนั้นอีก ร่างบอบบางของหญิง
สาวหันกลับไปหาฟงลี่ ที่ตอนนีช้ ิวอิง้ กาลังประคองอยู่
“เจ้าอย่าเป็ นอะไรไปนะเจ้าแมวบ้า”
อีกฝ่ ายยิม้ ให้นาง “เหนียงเหนียง”
358 | จิรัฐติกาล

“ข้าไม่ใช่เหนียงเหนียง เจ้าสติไม่ดีหรือไง” นางเถียงกลับไป หากแต่

กลับได้ยินเขาเรียกนางอีกครัง้ ก่อนจะยกมือขึน้ แตะแก้มนาง
“อีกไม่นานพวกเราก็จะได้พบกันอีก”
ได้พ บกันอีก พบกันมาสองครั้ง แล้ว เจ้าจะพบกันอีกในชาติไ หน
คนที่ได้ยินคาบ่นหัวเราะและไอออกมาเป็ นเลือด
“ชาตินี ้ อีกไม่นาน ฝากลาจงหลุนด้วย”
“เจ้าตายได้หลายรอบแล้ว จะขอสวรรค์ฟื้นอีกรอบไม่ ได้เชียวหรือ”
ฟงลี่ยมิ ้ ให้นางก่อนตอบ “ไม่ได้แล้ว คาขอของข้าหมดลงเพียงเท่านี”้
“แต่เจ้าบอกว่าพวกเราจะได้เจอกันอีก เจอกันแบบไหนเจ้าแมวบ้า
บอกมาเดี๋ยวนี!้ ” นางเริ่มสติแตกเพราะเลือดที่เริ่มออกมามากจนเกินไปของ
เขาแม้ว่าจะใช้ผา้ กดเอาไว้ก็ยงั ไม่ได้ช่วยเลยสักนิด ตัวคนเจ็บเริ่มอ่อนแรงลง
เต็มที
“เจ้าเลิกเล่นแล้วฟื ้ นมาเล่นกับข้าดี ๆ สิ แกล้งข้าหรือจะทาให้ขา้ ต้อง
รับความเจ็บปวดแบบไหนอีกก็ได้ เลิกเล่นแบบนีท้ ีฟงลี่”
เสียงคนเจ็บยังคงไอออกมาจนกระอักเอาลิ่มเลือดออกมากองโต
แต่นางก็เอาแต่ไม่ยอมให้เขาตาย ฟงลี่ยกมือแตะใบหน้าของนาง จากนัน้ ก็
พยายามลุกขึน้ นางจึงรีบโน้มตัวลงไปเพื่อฟั งสิ่งที่เขาจะพูด
เสียงกระซิบนัน้ คนรอบข้างไม่อาจได้ยิน มีเพียงนางคนเดียวที่รบั รู ้
การมาของเขา ที่แท้คนที่เห็นแก่ตวั ก็กลายเป็ นคนที่เสียสละที่สดุ ...
“บอกจงหลุนว่าข้าจะกลับมา”
นางจะบ้าตาย ประโยคสุดท้ายแล้วฟงลี่ก็เอาแต่คิดถึงองครักษ์จง
หลุน เสียงลมหายใจของเขาอ่อนลงจากนัน้ แน่น่งิ ไป
นางได้ยินเสียงฝี เท้าวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วจากด้านนอก เหนียงไป๋
รีบหยิบดาบขึน้ มาระวังตัว แต่แล้วคนที่เข้ามาถึงก็คือชินอ๋อง เนือ้ ตัวของเขา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 359

เต็มไปด้วยเลือด ส่วนคนด้านหลังก็ไม่แพ้กนั เสียงฝี เท้าขององครักษ์จงหลุน

รีบวิ่งเข้ามาประคองฟงลี่ไว้ในอก ทว่าเมื่อพบว่าร่างในอ้อมแขนของตนไม่มี
ลมหายใจอีกแล้วเสียงร้องของนักรบก็ดังไปทั่วกระโจม นางไม่อาจทนมอง
ภาพความเจ็บปวดตรงหน้าได้ ไม่นานก็ถูกชินอ๋องประคองเข้าไปในอกแล้ว
ร่าไห้ออกมา รู ว้ ่าอีกไม่นานเราก็ จะได้เจอกัน แต่นางก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี
ครัง้ ที่สองแล้วที่นางต้องเสียเขาไป
องครักษ์จงหลุนยกมือขึน้ แตะใบหน้าอีกฝ่ าย ปากก็พดู ว่าให้ฟงลี่รีบ
ลืมตาขึน้ มา แต่คนในอกก็ไม่อาจจะลืมตามาบอกลาเขาอีกแล้ว
“เจ้าเคยบอกว่าชอบรสมืออาหารข้า เจ้าตื่นขึน้ มาสิขา้ จะทาเนือ้ ที่
เจ้าชอบให้กิน ยังมีอาหารอีกหลายอย่างที่เจ้าบอกว่าชอบกินแต่ขา้ ยังไม่เคย
ทาให้เจ้า เสี่ยวลี่อย่าทิง้ ข้าไปเช่นนี ้ อยู่กบั ข้า”
เสียงร้องไห้และนา้ ตาหยดลงบนใบหน้าฟงลี่ แต่อีกฝ่ ายก็ไม่อาจลืมตา
ขึน้ มาได้ องครักษ์จงหลุนประทับจูบลงบนหน้าผากของอีกฝ่ าย นิ่งแบบนัน้
อยู่นานก็ไม่อาจจะทาใจได้ เขายกตัวฟงลี่ขนึ ้ หมายจะพาเอาร่างไร้ลมหายใจ
ของอีกฝ่ ายไป
เหนี ย งไป๋ ที่ เ ห็น ดัง นั้น รี บ เรี ย กอี ก ฝ่ ายเอาไว้ “หยุด ก่ อ นองครัก ษ์
จงหลุน”
นางเดินไปหาเขา จากนัน้ ก็กระซิบสั่งการ
“ทาไมต้องเป็ นวัดซานถง”
“เมื่อเจ้าไปถึง ท่านเจ้าอาวาสจะบอกเจ้าเอง”
ทุกสิ่งทุกอย่างควรย้อนกลับสู่ท่ีเดิม เช่นเดียวกับตัวนางและฟงลี่
บุตรชายของข้า!
ตั้ง แต่แรกเริ่ม เดิม ทีในชาติก่อน ชะตาของนางกับชิ นอ๋องต้องได้
ครองคู่กันแล้วให้กาเนิดบุตรชายซึ่งก็คือ ฟงลี่ แต่แล้วเพราะนางตัดสินใจ
360 | จิรัฐติกาล

เลือกผ้าขาว ทาให้ชะตาของบุตรนางพลอยถูกตัดขาดสะบัน้ ไปด้วย ฟงลี่จึง

ได้ปรากฏตัวส่งนางไปยังร่างของเหนียงเหนียงที่อยู่แคว้นหลุนอิง เพื่ อให้ได้
พบกับชิ นอ๋อง จากนั้นก็เ ปลี่ ยนชะตานางอีก ครั้ง ยามเมื่ อชะตาชี วิ ต ของ
เหนียงเหนียงหมดอายุไข ให้วิญญาณของนางได้กลับมายังร่างเหนียงไป๋
อีกครัง้ เพื่อที่ว่าเขาจะได้มาเกิดเป็ นบุตรของนางอีกครัง้
แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยความเศร้าประคองร่างของฟงลี่ขึน้ ม้าจากนัน้
ก็ควบตะบึงออกไป “แล้วเจอกันอีกนะฟงลี่”
เหนียงไป๋ หันมามองด้านในอีกครัง้ “เปิ่ นหวางเตรียมรถม้าไว้ด้าน
นอกแล้ว เจ้ารีบไปก่อนที่คนอื่นจะเข้ามา”
นางพยักหน้ารับ ไม่อาจชักช้าได้อีก นางทาได้เพียงมองเขาจนสุด
สายตา หวังว่าเขาจะทาตามแผนได้สาเร็จ
นางหันมองสาวใช้ขา้ งตัว “ชิวอิง้ เจ้าไม่ควรติดตามข้าไปอีก”
“คุณหนู เหตุใดจึงพูดเช่นนัน้ บ่าวไม่ยอมทิง้ คุณหนูแน่”
“ชะตาของเรา เราควรมี สิ ท ธิ์ เ ลื อ กเอง เจ้า ไม่ ค วรยึ ด ติ ด กั บ ข้า ”
นางเอือ้ มมือจับมือของสาวใช้เอาไว้
“อย่างที่บอก ข้าปรารถนาดีกับเจ้า ตอนนีท้ ุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
ข้าได้เ ตรียมการเรื่องทั้ง หมดเอาไว้หมดแล้ว ต่อไปเจ้าคือบุตรสาวเพี ย ง
คนเดียวของเสนาบดีตู่จ าง เขาจะติดตามองค์ช ายสามกลับไปปกครอง
แคว้นเฉินให้เจริญรุง่ เรือง”
“บ่าวจะกลายเป็ นบุตรสาวของเสนาบดีต่จู างได้เช่นไร”
“ได้สิ เจ้าสมควรได้รบั อีกอย่างองค์ชายสามรับปากข้าแล้วว่า จะ
แต่งตัง้ เจ้าเป็ นฮองเฮา อีกทัง้ ยังจะยกเลิกสตรีวงั หลัง จะปกครองบ้านเมือง
โดยมีสตรีขา้ งกายเพียงผูเ้ ดียว”
ตัง้ แต่โบราณมา กฎเช่นนีไ้ ม่เคยเกิดขึน้ มันเริ่มจะแปลกประหลาด
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 361

เกินไปแล้ว “อันว่าสตรีมากคนก็มากความ ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเจ็บปวด

อย่ า งข้า ในอดี ต โชคดี ท่ี อ งค์ช ายสามรัก เจ้า จนยอมรับ เงื่ อ นไขทุก อย่าง
เห็นไหม การเล่นตัวของเจ้าไม่ใช่ไม่มีประโยชน์”
“คุณหนูยงั จะมาล้อเล่นอีก” เสียงรถม้าหยุดลงแล้ว นางเปิ ดผ้าม่าน
ออกไปก่อนจะพบรถม้าอีกคันที่มาจอดเทียบอยู่ขา้ งกัน มีองค์ชายสามยืนรอ
อย่างใจจดใจจ่อ
“เจ้าไปเถอะ หากชะตาพวกเรายั ง มี ต่อ กัน ภายหน้าอย่า งไรก็ มี
โอกาสได้พบกันอีก”
เสี ย งชิ ว อิ ง้ ร่ า ไห้ยิ่ ง กว่ า เดิ ม กอดคุณ หนูข องนางอี ก ครั้ง ทั้ง ด้ว ย
ความรูส้ กึ เศร้าและขอบคุณในเวลาเดียวกัน
“รีบไปเร็วเข้า อย่าได้ชักช้า” ถึงอย่างไรอีกฝ่ ายก็เป็ นคนต่างแคว้น
หากทหารมาพบเข้าจะเป็ นเรื่องใหญ่เอาได้
องค์ชายสามหันมองเหนียงไป๋ ก่อนคานับให้นางทีหนึ่งที่นางยอม
ยกสาวใช้ให้แก่เขา “ข้าองค์ชายสามของสัญญาว่าจะรักษาคาพูดที่ให้กับ
ท่าน หากเมื่อใดก็ตามที่ขา้ ผิดคาสาบานขอให้...”
“หยุด ท่านอย่าได้เอาคาสาบานมาพูดเล่น แค่ดแู ลนางให้ดี รักนาง
ให้มาก ๆ มีนางเพียงผูเ้ ดียวก็พอ”
“ได้ ข้าให้สญ ั ญา”
รถม้าขององค์ชายสามเคลื่อนออกไปแล้ว เหลือเพียงนางที่ยงั คงยืน
นิ่งอยู่ท่เี ดิม “ฮูหยินพวกเราจะไปได้หรือยัง”
นางมองออกไปนอกหน้าต่าง มองไปยัง ท้องฟ้าที่กาลัง จะมื ดลง
แต่นางกลับรู ส้ ึกได้ถึงอิสระเสรีและความสุขที่กาลังจะมาเยือนหลังได้ก้าว
ข้ามผ่านความทุกข์ทงั้ หมดมาได้แล้ว “ไป!”
ทางด้านชินอ๋องที่อยู่ในกระโจมมองตรงไปยังศพขององค์หญิงเจี่ยฟาง
362 | จิรัฐติกาล

ที่อยู่ตรงหน้า เขาประคองนางขึน้ มาแล้วอุม้ ร่างไร้ลมหายใจนั้นออกนอก

กระโจม เมื่อออกมาก็พบว่าเป็ นมารดาของตนพร้อมกับฮ่องเต้ท่ียืนรออยู่
ตรงนัน้
เขาคุกเข่าลง “ได้โปรดให้ความเป็ นธรรมกับลูกด้วย”
ฮ่ อ งเต้ม องบุต รชายได้เ พี ย งไม่ น าน ก็ ม องทหารที่ จับ กุม รุ่ย อ๋ อ ง
ออกมาในสภาพสิน้ สติ ในมือกลับยังคงถือดาบเอาไว้ ปากก็ตะโกนด่าทอ
จะสังหารคนที่อยู่รอบด้านไม่หยุด
“บังอาจ! เจ้ายังไม่สานึกอีกรึรุย่ อ๋อง”
คนที่ถูกยากล่อมประสาทไม่อาจได้ส ติ ส่วนยาที่ว่ามาจากไหนก็
จากร้านลับที่เขาและเหนียงไป๋ ขอให้คนของเขาหามาให้ดว้ ยหยกที่รุ่ยอ๋อง
เคยมอบให้นาง
การตลบหลัง ของนางท าให้รุ่ ย อ๋ อ งถู ก ลงโทษกั ก ขั ง ตลอดชี วิ ต
ส่วนชินอ๋องก็แทบจะสิน้ สติ กอดศพนิ่งอยู่ทงั้ วันทัง้ คืน สนมเฟยมองไปยัง
บุตรชายของตน แผนการทัง้ หมดของนางจบลงเพราะบุตรโง่เพียงคนเดียว
นางไม่เชื่อว่าอีกฝ่ ายจะไม่ได้อยู่เบือ้ งหลัง แต่จะทาเช่นไรได้ ตอนนี ้
อีกฝ่ ายยังมีประโยชน์ เพราะหากรุย่ อ๋องเป็ นผูค้ รองแคว้นไม่ได้ บุตรของนาง
ก็ควรจะได้เป็ น ยิ่งไม่มีสติแบบนีย้ ิ่งดีใหญ่
“เฟยเยี่ย เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย ยังไงนางก็ไปสบายแล้ว เจ้าปล่อย
ศพนางให้ทกุ คนได้ทาความสะอาดแล้วใส่โลงเถอะ”
ชินอ๋องยังคงนิ่งอยู่ในท่าเดิม ไม่นานก็หนั มองคนด้านข้าง เสียงเขา
เอ่ยถามออกไปเรียบนิ่ง “ท่านคือใคร”
คาถามเดียวทาเอาคนที่คิดจะครองแผ่นดินถึงกับอยู่ไม่ติด
“ข้าคือมารดาของเจ้าอย่างไรเล่าเฟยเยี่ย เจ้าเสียใจจนสติฟ่ ั นเฟื อน
ไปแล้วหรือ อย่าทาให้แม่ตกใจเช่นนีส้ ิ เฟยเยี่ย”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 363

แม้นางจะเรียกบุตรชายเท่าไหร่อีกฝ่ ายก็ไม่คิดจะตอบนางสัก คา
ใบหน้านิ่ง ๆ นัน้ หันมองไปยังศพอีกครัง้
“พวกเจ้ายืนนิ่งทาไม มาเอาศพไปเดี่ยวนี!้ ” แต่พอมีคนจะเดินเข้ามา
เอาศพ ชินอ๋องก็มองตาขวาง เขาลุกขึน้ แล้ววางนางลงในโลงศพเพราะเริ่ม
อยากเลิกเล่นบทรักแล้ว ยังไงก็ตอ้ งรีบจบเรื่องทัง้ หมดโดยเร็ว
ฝี เท้าใครบางคนเดินเข้ามาเขารับรูไ้ ด้ว่านั่นเป็ นฮ่องเต้ เมื่อได้เวลา
เขาก็หนั มามองไปยังมารดาจากนัน้ ก็ชกั ดาบเข้าจ่อคอของนาง
“เจ้าจะทาอะไรเฟยเยี่ย เจ้าบ้าไปแล้วหรือ นี่แม่เจ้านะ”
“เจ้าใช่ไหมที่ฆ่านาง”
“เจ้าพูดอะไร คนที่ฆ่ าก็คือรุ่ยอ๋องที่ถูกจับเข้าคุกอย่างไรเล่า เจ้า
ปล่อยดาบแล้วให้ท่านหมอดูอาการหน่อย”
“เป็ นเพราะเจ้า เจ้าคนเดียว หากเจ้าไม่สารภาพออกมาข้าจะบั่นคอ
เจ้าเดี๋ยวนี”้
“เฟยเยี่ ย ! เจ้า จะท ากั บ แม่ เ ช่ น นี ้ไ ม่ ไ ด้ เจ้า ต้อ งได้ส ติ ก ลั บ มา
ไม่เช่นนัน้ แผนที่แม่วางไว้จะสาเร็จได้เช่นไร”
“แผน? ที่แท้เจ้าก็มีแผนจะฆ่านางตัง้ แต่แรก”
คนถูกต้อนเข้ามุมไม่รูต้ ัว รีบพูดไม่ทนั คิด “ไม่ใช่แผนฆ่านาง แผนที่
แม่จะให้เจ้าเป็ นฮ่องเต้คนต่อไปต่างหาก จากนัน้ เจ้าก็แต่งตัง้ แม่เป็ นไทเฮา
หากเจ้าไม่ชอบการปกครอง แม่จะจัดการให้ ส่วนเจ้าก็ตดั สินใจเรื่องการรบ
กับแคว้นเฉินต่อไปก็พอ”
“อย่ามาโกหก เจ้าต้องการฆ่านางเพราะว่าอิจฉานาง แล้วคิดจะเป็ น
ใหญ่เพียงผูเ้ ดียว!”
“เจ้าเลอะเทอะแล้ว พูดอะไรไม่รูเ้ รื่อง แม่อยากฆ่าฮ่องเต้ต่างหาก
พวกเรามาร่วมมือกัน ไม่นานแผ่นดินในใต้หล้านีก้ ็จะเป็ นของเราแม่ลกู สกุล
364 | จิรัฐติกาล

เฟยแต่เพียงผูเ้ ดียว” สนมเฟยสิน้ สติไปแล้ว

“อย่างนัน้ หรือสนมรัก” เสียงฮ่องเต้ดงั ขึน้ มาทาให้นางหันมอง ก่อน
จะตกใจกลัวทรุ ดลงกับพืน้ ดาบนับสิบถูกจ่อคอ ส่วนชินอ๋องก็ทิง้ ดาบแล้ว
เดินออกไปอย่างไร้สติ ไม่ว่าฮ่องเต้จะพยายามเรียกเท่าไหร่อีกฝ่ ายก็ไม่หยุด
ฮ่องเต้หลับตาลง พยายามระงับความเสียใจ สุดท้ายแล้วดวงตา
ของเขามองไปยัง สนมเฟย “จับ สนมเฟยเข้า คุก หลวง รอการประหาร”
หลิวกงกงที่อยู่ขา้ งกายรับบัญชา ขณะที่ดวงตาของโอรสสวรรค์ทามองตาม
แผ่นหลังที่กาลังเดินจากไป
“ชินอ๋องสร้างความดีความชอบแต่ได้รบั บาดเจ็บจนไม่อาจออกรบ
ได้อีก อีกทัง้ ไม่มีความสามารถปกครองบ้านเมืองได้ เจิน้ ขอปลดชื่อออกจาก
บัล ลัง ก์ แต่ ง ตั้ง ชิ น อ๋ อ งเป็ น เหอซั่ว ฉิ นหวัง ยกเมื อ งชายแดนหลวนอิ ง ให้
ปกครอง”
“เป็ นพระมหากรุณาธิคณ ุ เป็ นล้นพ้นพ่ะย่ะค่ะ”
แม่ทพั ที่ยิ่งใหญ่ ต้องกลายเป็ นเจ้าเมืองปกครองชานแดนหลวนอิงที่
มี ป ระชาชนอยู่ ไ ม่ ถึ ง สองร้อ ยคน หากเที ย บแล้ว ก็ ถื อ ได้ว่ า เป็ น เมื อ งที่
ไร้ประโยชน์ท่สี ดุ ในแคว้นแล้ว
มุมปากของคนเดินจากมายกขึน้ สิ่งนีเ้ ป็ นสิ่งที่เขาต้องการ อยู่อย่าง
สงบกับคนที่เขารักตลอดไป ได้ปกครองแคว้นเล็ก ๆ เพื่อไม่ให้ชีวิตต่อจากนี ้
น่าเบื่อจนเกินไป เมื่ อเดินออกไปได้ไ ม่ น าน ม้าสีดาตัวโปรดก็ร อเขาอยู่
ร่างสูงตวัดกายขึน้ หลังม้าแล้วออกจากเมืองหลวง ไม่ได้หวนกลับมาอีกเลย

ชายแดนแคว้นหลวนอิง ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ใบไม้สีเขียวที่ร่วงหล่น

ลงมาพัดปลิวไปตามสายลม จนคนที่น่งั อยู่ใต้ตน้ ไม้ใหญ่ลืมตาขึน้ มาอีกครัง้
“ท่านพี่ พวกเราควรจะกลับเข้าไปด้านในเพื่อที่จะให้ร่างกายเย็นขึน้
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 365

ไม่ใช่หรือ ไม่ใช่มาตากลมร้อนแบบนี”้ แม้จะเป็ นต้นฤดูใบไม้ผลิแต่ลมร้อน

ของฤดูรอ้ นก็กลับเริ่มพัดเข้ามาบ้างแล้ว
คนนอนบนตักลืมตามองนาง “พี่รูส้ กึ ไม่ค่อยดี รูส้ กึ เวียนหัวชอบกล”
เหนียงไป๋ มองเขาอีกครัง้ ก่อนใช้มือแตะหน้าผากของเขา ใบหน้าเกลีย้ งเกลา
ไร้ซ่งึ แผลเป็ นนีแ้ ลดูคมสันและหล่อเหลาจนเรียกสาว ๆ ให้แวะเวียนมาอยู่ท่ี
หน้าจวนได้เสียตัง้ เกือบครึง่ เมือง
ครัง้ นัน้ เขาโมโหมาก เดินออกมาหน้าประตูมือหนึ่งถือไก่ อีกมือถือ
มี ด พอเปิ ด ประตูส าว ๆ ที่ อ ยู่ห น้า จวนก็ จ ะกรู กัน เข้า มาเขาจึ ง ยกไก่ ขึ ้น
จากนัน้ ก็เชือดมันต่อหน้าทุกคน จะเรียกว่าเชือดไก่ให้ลิงดู เห้ยไม่ใช่เชือดไก่
ให้สาว ๆ ดูก็คงได้ จากนัน้ หญิงสาวเหล่านัน้ ก็ไม่กล้ากลับมาอีกเลย
นางชอบวิ ธี ก ารจัด การของเขา เด็ ด ขาดไม่ ลัง เล แต่ ถึ ง เขาจะมี
หน้าตาล่มเมืองเพียงใด สิ่งเดียวที่ตรึงใจนางได้ก็คือแววตาคู่นนั้ อยู่ดี
“ตัวไม่รอ้ นเหตุใดถึงได้บ่นเหมือนคนจับไข้”
เหอซั่วฉินหวัง หรือก็คือชินอ๋อง ยกมือแตะอีกฝ่ ายเช่นกัน
“แต่ตวั น้องหญิงร้อน” เหนียงไป๋ มองบ่น “ข้าตัวร้อนก็เพราะว่าพวกเรา
ตากลมร้อนมาจะครบชั่วยามแล้ว ถึงแม้ท่ีน่ีจะอยู่บนภูเขาสูง แต่ความร้อน
ก็ย่อมมากกว่าทางตีนเขาอยู่มาก”
“เจ้าว่าร้อน แต่พ่วี ่าอากาศกาลังสบายเชียว ไม่อดึ อัด”
“หากท่านยังมัวแต่เอาแต่ใจเช่นนี ้ เห็นทีชาวบ้านคงอดตาย”
ถึงแม้แคว้นหลวนอิงจะมีประชากรเมืองเพียงสองร้อยคนแต่ความ
เป็ นอยู่ก็แห้ง แล้ง มาก ไหนจะเรื่อ งทหารที่แอบเข้าเมื องมาสืบข่าวแคว้น
หลวนหลีอยู่บ่อยครัง้ อีก อีกทัง้ พืน้ ดินในเมืองก็แทบจะปลูกอะไรไม่ได้ นางที่
คิดจะอยู่อย่างสงบในตอนแรกก็อดรนทนไม่ไหว ต้องลงไปดูแลช่วยเหลือ
ด้วยเงินทองที่แอบติดมือมา แต่ก็ทาได้เพียงแค่ประวิงเวลา บัดนีเ้ งินในหีบ
366 | จิรัฐติกาล

เริ่มร่อยหรอเต็มทีแล้ว
“แล้วเรื่องฎีกาที่ขอพระราชทานเบีย้ อัฐมาให้กับชาวบ้านได้รบั การ
ตอบรับ มาหรื อ ยั ง ” เขายั ง จ าได้ แสดงว่ า ความจ ายั ง ดี อ ยู่ คนที่ ไ ม่ ส น
บ้านเมืองเอาแต่ลากนางขึน้ เตียงก็ยงั มีสานึกอยู่บา้ ง
“ท่ า นพี่ เหตุจ ากภัย แล้ง คราวก่ อ น ฮ่ อ งเต้ก็ แ ทบจะหมดเงิ น ใน
ท้องพระคลังไปหมดแล้ว ไหนจะเรื่องเหล่าองค์ชายที่ต่างแข่งขันเพื่อให้ไ ด้
เป็ นรัชทายาทอีก ตอนนีห้ วั ของฮ่องเต้คงหงอกหมดหัวแล้วกระมัง”
เมื่ อเดือนก่อนมี ข่าวออกไปว่าเขาไม่ ไ ด้เป็ นบ้าแต่สบายดี ท่านก็
อุตส่าห์ส่งฎีกามาเชิญให้เขากลับไปเมืองหลวงอีกครัง้ เพื่อรับตาแหน่งแม่ทัพ
แต่ชินอ๋องก็ปฏิเสธไป
“คราวก่อนท่านส่งจดหมายตอบกลับด้วยเลือดไป คราวนีห้ ากเขา
ส่งคนมารับท่านอีก ท่านจะส่งอะไรไป”
“หากเขาส่งคนมา ข้าจะส่งมือคนมาไปให้แทน”
นางเลิกคิว้ “ท่านทาได้?”
“ข้าเคยฆ่าคนมานับหมื่นนับแสน เรื่องแค่นจี ้ ะยากอะไร” นางเชื่อว่า
เขาทาแน่ เพราะเป็ นแบบนีไ้ งฮ่องเต้ถึงไม่ได้ส่งใครมา แค่ตัดงบประมาณ
ของแคว้นเพื่อกดดันเขา แต่เจ้าเมืองปกครองก็หาได้สนใจกลับหนีมาอยู่กับ
นางบนเขาอย่างสบายใจเสียแทน
“ข้าเชื่อว่าท่านพี่ทาได้ แต่ตอนนีเ้ รามาคิดก่อนดีไหมว่าจะทายังไง
ให้ฝนตก” ดินใกล้จะแตกเป็ นริว้ ๆ แล้ว พืชเกษตรก็แทบจะตายหมดเพราะ
ไม่มีนา้ เขาก็เอาแต่ทาตัวติดนางอยู่น่นั
“ตอนนีข้ า้ ไม่อยากขยับตัวเลย กายเจ้าหอมมาก ยามเมื่อข้าไม่ได้
กลิ่นก็รูส้ กึ เหมือนตัวเองจะเป็ นลมเป็ นแล้งเสียให้ได้”
สามี ท่านมี อาการเหมื อนหญิ ง สาวมี ครรภ์เช่ นนีไ้ ด้อย่างไรกัน...
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 367

หรือว่า...
คิ ด มาถึ ง ตรงนี ้เ หนี ย งไป๋ ก็ ก้ม ลงมองท้อ งตัว เอง ก่ อ นจะนับ วั น
ประจาเดือน จากนัน้ ก็ยมิ ้ มองไปยังสามีอีกครัง้
ข้าไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนีจ้ ะได้มีความรูส้ ึกเช่นนี ้ “ท่านพี่ขา้ ว่าตอนนี ้
ท่านกาลังจะได้เป็ นพ่อคนแล้ว”
คนที่นอนหลับตาเงยหน้าขึน้ มองอีกครัง้ ก่อนลุกขึน้ มาแล้ วถามยา้
จนเหนียงไป๋ ต้องพูดซา้ สอง “ท่านกาลังจะเป็ นบิดา ท่านรูห้ รือไม่” นางมอง
ไปยังท้องของตัวเองก่อนใช้มือลูบไปมาเบา ๆ คนที่อยู่อีกฟากของนางรีบวิ่ง
เข้ามาแตะมือก่อนที่พ่อของเด็กจะได้แตะแล้วถาม
“ฟงลี่มาเกิดแล้วหรือขอรับฮูหยิน”
ชินอ๋องหันมองจงหลุนด้วยรังสีพิฆ าต ส่วนเจ้าตัวหรือจะสน ตอนนี ้
มื อยัง ไม่ ยอมละออกจากหน้าท้องของเหนียงไป๋ เสียด้วยซ า้ “หากเจ้าไม่
ปล่อยมือออกจากท้องของนาง ข้าจะตัดแขนเจ้า ครานีพ้ อบุตรข้าออกมาก็
ได้เห็นเจ้ามือด้วนแน่”
จงหลุนที่เผลอตัวรีบยกมือออก แต่ดวงตาก็ยงั คงจ้องมองไปยังท้อง
ของนางอยู่อีก สามี ท่ีรกั ก็ยังพูดต่อ “หากเจ้ายังมองนางไม่หยุด ข้าจะควัก
ลูกตาเจ้า”
“ท่านพี่เลิกเถอะ จงหลุนเสียใจมาร่วมสามเดือนแล้ว ให้เขาดีใจบ้าง
อย่างน้อยบุตรในครรภ์ขา้ ก็เป็ นคนที่เขารัก การที่เรามีคนที่รกั บุตรของเรา
ตัง้ แต่ยงั ไม่เกิดไม่ใช่เรื่องดีหรอกหรือ”
ชินอ๋องมองไปยังจงหลุนหากนับอายุแล้ว “เจ้ามองอายุเขาแล้วมอง
บุตรเรา หากว่าเขาโตขึน้ มาอีกฝ่ ายไม่ถือไม้เท้าแล้วหรือ”
“แหมท่านพี่ ท่านก็ยกฟงลี่ให้เขาไปเลยสิ คราวนีเ้ ขาก็จะได้อยู่กัน
นานกว่าคนทั่วไปไงเล่า”
368 | จิรัฐติกาล

คนพูดลุกขึน้ แล้วสะบัดเสือ้ เดินหนี “นี่เจ้าเป็ นมารดาประเภทไหน

บุตรไม่ทนั เกิดเจ้าก็จะยกให้คนอื่นแล้ว”
“ก็เป็ นมารดาที่รกั ลูกอย่างไรเล่า มีคนรักลูกเหมือนข้า หรือมากกว่า
ด้วยซา้ เหตุใดข้าจะไม่ยกให้ ท่านก็อย่าได้หวงไปเลย”
ตอนเขาเจอฟงลี่ตอนเป็ นแมวเห็นไม่ชอบหน้ากัน มาตอนนีก้ ลับหวง
เสียยิ่งกว่าไข่ คิดแล้วว่าวันหน้าก็ปวดหัว เหนียงไป๋ หยุดเท้าลงส่งให้เขาหยุด
ฝี กา้ วลงเช่นกัน นางหันหลังมองเขาแล้วเอ่ย
“หากฟงลี่เกิดแล้ว ท่านจะมีบุตรสักกี่คน จะลากข้าขึน้ เตียงวันละ
กี่ครัง้ ข้าจะไม่บ่น ถึงตอนนัน้ ลูกเต็มเรือน ท่านต้องช่วยข้าเลีย้ งเข้าใจไหม”
ตอนนีช้ ินอ๋องกาลัง นึกภาพ ลูกนับสิบคนที่กาลังซุกซนอยู่เต็มห้อง
มุมปากก็ยกยิม้ จากนัน้ ก็คว้าตัวนางขึน้ อุม้ “เจ้ากาลังท้องอย่าเดินมากเลย”
“ท่านไม่เวียนหัวแล้วหรือ”
“ที่จริงแล้วก็ยงั มีอยู่ แต่ขา้ ไม่อยากให้เจ้าเดินมาก”
“ไม่อยากให้ขา้ เดินมาก หรือท่านจะทาอะไร”
คนรู ท้ ันยิม้ กริ่ม ก่อนจะหุบยิม้ เมื่อนางพูดว่า “ช่วงนีท้ อ้ งอ่อนท่าน
หมอห้ามขึน้ เตียงชั่วคราวท่านรูห้ รือไม่” คนที่จะมีลูกสิบคนหุบยิม้ แล้วมอง
นาง จากนัน้ ลูกเขาก็หายไปในความฝัน เหลือเพียงสองคน
“ถ้าอย่างนัน้ สองคนก็พอ มีฟงลี่คนหนึ่ง อีกคนก็ไว้คอยเป็ นเพื่อนดี
หรือไม่”
นางรูเ้ ลยว่าเขาคิดอะไร คงไม่อยากอดกินเนือ้ หลายเดือนใช่ไหม
“ข้ารูว้ ่าท่านคิดอะไรอยู่”
“ฮูหยินทราบแล้วถ้าเช่นนัน้ คืนนีจ้ ะปรนนิบตั ิสามีได้หรือไม่”
“ได้เจ้าค่ะสามี” นางยิม้ รับไม่คิดเขินอาย
ทางฟากจงหลุน เขามองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข ไม่ได้มองว่า
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 369

พวกเขารัก กัน ขนาดไหน หากแต่เ ป็ น เพราะเขาก าลัง จะได้เจอฟงลี่ แ ล้ว

ต่างหาก
“ฟงลี่ ข้าจะได้ทาอาหารให้เจ้ากินอีกครัง้ แล้ว”
เสียงในครรภ์ของเหนียงไป๋ ตะโกนกลับมา ข้าไม่อยากกินอาหาร
ของเจ้า ข้าอยากกินเจ้าต่างหาก!!!

จบบริบรู ณ์
370 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 371

เหล่าขุนนางที่คุกเข่าอยู่หน้าบัลลังก์ทองต่างก้มหน้าปากร้องบอก
ให้ฮ่องเต้ถอนคาสั่ง แต่ฮ่องเต้เฉินหลานก็ทานิ่งเฉย หันมองคนข้างตัวที่ทา
หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ตม้ คล้ายจะร้องไห้จึงได้หนั มาพูดด้วยนา้ เสียงดุดนั
“สิ่งใดที่เจิน้ พูดแล้วย่อมไม่ คืนคา หากพวกเขามี ปัญหาก็ ส่ง ฎี กา
ร้องเรียนมา แต่ก็อยู่ท่ีว่าเจิน้ จะพิจารณาหรือไม่ ส่วนเรื่องวังหลังให้เสนาบดี
ตู่จางเป็ นคนจัดการ สตรีใดที่ตอ้ งการออกจากวังก็ให้มอบเงินให้ตามปี ท่ี
เข้า วัง มา ส่ว นสตรี ใ ดที่ จ ะไม่ อ อกไปก็ จัด การหาต าแหน่ ง ในวัง หลวงให้
แต่ลาดับขัน้ ตอนของนางสนมเจิน้ ขอยกเลิกตัง้ แต่บดั นี”้
“ฝ่ าบาทได้โปรดพิจารณาใหม่ดว้ ย”
พวกเขาจะพูดสิ่งใดได้อีก ในเมื่อตอนนีฮ้ ่องเต้ประคองฮองเฮาเสด็จ
กลับเข้าไปด้านในเสียแล้ว
“ฝ่ าบาททาเช่นนีจ้ ะดีหรือเพคะ หากพวกเขาเกิดกบฏขึน้ มาฝ่ าบาท
จะลาบากเอาได้” เขาพึ่งจะขึน้ ตาแหน่งได้ไม่นานก็ตอ้ งถูกกดดันจากเหล่า
372 | จิรัฐติกาล

ขุนนาง หากเป็ นเช่นนีต้ ่อไปเส้นทางในอนาคตของเขาคงลาบากแล้ว

“ฮองเฮาอย่าได้ห่วงเลย เรื่องนีค้ งต้องขอบคุณชินอ๋อง ไม่สิตอ้ งเรียก
เหอซั่วฉินหวัง ที่เขาไม่ได้วางมือเสียทุกเรื่อง อย่างน้อยกองกาลังทหารกล้า
ของเขาก็ยงั มีมากพอที่จะมาคุม้ กันให้พวกเราปลอดภัย”
คนที่หนีไปอยู่ชายแดนตอนนีไ้ ม่รูเ้ ป็ นเช่นไรบ้าง “ถ้าเรื่องราชการ
เรียบร้อยดีแล้วพวกเราจะหาเวลาไปเยี่ยมคุณหนูดีหรือไม่เพคะ” นางเป็ น
ห่วง ไม่รูว้ ่าคุณหนูของนางจะสบายดีอยู่หรือไม่
“นางอยู่กับบุรุษถึงสามคน หากไม่สบายดีจะเรียกว่าอะไร ชินอ๋อง
ทะนุถ นอมนางเสี ย ยิ่ ง กว่ า ไข่ ใ นหิ น จงหลุน ก็ ร ะวัง ครรภ์น างเสี ย ยิ่ ง กว่ า
ไข่มงั กร อีกทัง้ ยังมีราชครูเฉียนตงที่กาลังหมายมั่นว่าจะสอนบุตรให้ได้เป็ น
คนเหนือคน เจ้าคิดว่านางจะไม่สบายดีอยู่หรือ”
แค่เพียงนึกภาพนางก็หมดความกังวลจนเผลอแย้มรอยยิม้ บางเบา
ก้าวเดินต่อไปจนถึงตาหนักฮ่องเต้ “ฝ่ าบาท เหตุใดพวกเรามาที่น่ี” นางควร
จะกลับไปยังตาหนักของฮองเฮาไม่ใช่หรือ
“ในเมื่อไม่มีวงั หลังแล้ว พวกเราก็สามารถอยู่ดว้ ยกันได้ กฎระเบียบ
โบราณที่ผ่านมาก็ยกเว้นจนหมดแล้ว ลองนึกภาพตอนที่เจิน้ ทรงงานแล้วมี
เจ้าคอยปรนนิบตั ิตลอดเวลา ยามเจ้าหลับนอนเจิน้ ก็ยังมองเห็นเจ้า เช่นนี ้
แล้วจะไม่ดีได้อย่างไร”
ชิวอิง้ หันมองเขา เขากลายเป็ นฮ่องเต้คลั่งรักตัง้ แต่เมื่อไรกัน นางยิม้
จนนา้ ตาเอ่อคลอ จากนัน้ เขาก็ประคองนั่งลงก่อนเรียกอาหารมือกลางวันมา
กินด้วยกัน
“อาหารฮ่องเต้ท่ีมีมากมายจนกินไม่หมด เจิน้ ก็ยกเลิกเหลือเพียง
เท่านี ้ ฮองเฮาคิดดูว่าวังหลวงจะประหยัดไปได้มากขนาดไหน”
นางพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเคยเห็นจานวนเงิ นที่เสียไปกับ นาง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 373

สนมนางกานัลและอาหารที่เหลือกินเหลือใช้ หากปรับเปลี่ยนการใช้เงินทอง
ภายในราชวังหลวง สมบัติในท้องพระคลังคงจะเพิ่มมากขขึน้ อีกโข จากนัน้ ก็
สามารถนาเงินเหล่านีไ้ ปช่วยเหลือชาวประชาได้อี ก ราษฎรก็จะอยู่ดีกินดี
เมื่อเป็ นเช่นนีเ้ ขาจึงได้ช่ือว่าเป็ นฮ่องเต้ท่ีสวรรค์ประทาน ส่วนฮองเฮาก็มี
เมตตาจิตราวเจ้าแม่กวนอิม

ชิวอิง้ มองไปยังพระสวามีท่ีกาลังทรงงาน ตามที่นางเคยรับรู ม้ าว่า

เขาถูกขังตลอดชีวิตในชาติภพก่อน เมื่อคืนตอนที่นางหลับนางก็ ระลึก ถึง
ชาตินนั้ เช่นกัน
ภาพในความฝั น คล้า ยความจริง นั้น หลัง จากที่ คุณ หนูต้อ งตาย
นางก็ ถูก พวกเขาทรมานก่ อ นจะลากให้ไ ปท างานที่ โ รงมูล ของวัง หลวง
วันเวลาผ่านไปเนินนาน นางที่กาลังยกถังมูลถังสุดท้ายก็ทรุ ดลงที่ตาหนักร้าง
แห่งหนึ่ง
ตาหนักที่แม้จะร้างไร้คนดูแล แต่เหล่าทหารกลับคุม้ กันแน่น หนา
เสียงด้านในมีคนกาลังบรรเลงกู่เจิงอยู่ เสียงเพลงนัน้ เศร้าหมองจนของนาง
นา้ ตาไหลริน ความรู ส้ ึกนางกับคนด้านในตอนนีค้ งไม่ ต่างกัน นางเสียใจ
ที่คณ
ุ หนูตอ้ งตาย ส่วนคนด้านในก็ไม่อาจได้เห็นเดือนเห็นตะวัน
คนที่กาลังทรุ ดอยู่ใกล้กาแพงมองเห็นแสงเทียนที่ ลอดออกมาจึ ง
พยายามมองไปยังรู นนั้ นางมองเห็นองค์ชายสามที่อยู่ในชุดสีขาวกาลังใช้
มือบรรเลงเพลง มันช่างเป็ นภาพที่งดงามราวเทพสวรรค์ได้ลงมาบรรเลง
เพลงอยู่ท่ีน่ี และคืนนัน้ ก็เป็ นคืนแรกตัง้ แต่ท่ีคุณหนูตายที่นางได้นอนหลับ
ได้สนิท
รุ่งเช้าวันถัดมา นางไปที่น่ ันอีกครั้ง ในห่อเสือ้ ของนางยัง หอบหิว้
หมั่นโถวที่กาลังร้อนเอาไว้
374 | จิรัฐติกาล

นางมองก้อนอิฐด้านล่างใช้มือขยับไปมาไม่นานรูเล็กที่ว่าก็ปรากฏ
พอให้สอดมือเข้าไปได้ นางได้ยินมาว่าฮ่องเต้เฉินตีส้ ่ งั ลดอาหารเขา จาก
สองมือ้ เป็ นมือ้ เดียว คงอยากให้เขาทรมานแล้วตายเร็ว ๆ
นางวางหมั่นโถวใส่ใบไม้ ก่อนสอดเข้าไปยังรู เล็กตรงหน้า ส่งเสียง
เรียกอีกฝ่ าย “องค์ชายเพคะ หม่อมฉันนาหมั่นโถวมาให้เพคะ”
องค์ช ายสามที่ ก าลัง อ่ า นหนัง สื อ อยู่ เ งยหน้า ขึ ้น มองตามเสี ย ง
เขาเดินตามเสียงนัน้ ไปด้วยความประหลาดใจก่อนพบห่อใบไม้ท่ีถูกยื่นเข้า
มา เมื่ อ หยิ บ ขึ น้ มาก็ พ บว่ า เป็ น หมั่น โถวใบหนึ่ ง ท้อ งที่ หิ ว มากว่ า ครึ่ง วัน
ร้องประท้วง ใช่เวลาที่จะมาเลือกกินที่ไหน แม้ว่าหมั่นโถวนีจ้ ะเป็ นยาพิษเขา
ก็พร้อมที่จะตาย
คนหิวกัดลงไปก็พบว่าหมั่นโถวใบนีเ้ ป็ นหมั่นโถวที่อร่อยที่สุดเท่าที่
เคยได้กินมา เสียงของหญิงสาวจากอีกฝั่งของกาแพงก็เ อ่ยขึน้ “พรุง่ นีเ้ วลานี ้
หม่อมฉันจะเอามาให้อีกนะเพคะ”
ชิวอิง้ รีบลุกขึน้ เมื่อเห็นทหารยามใกล้เข้ามาแล้วนางรีบกลับไปยัง
เรือนนอน เมื่อไปถึงก็พบว่าอาหารของมือ้ นีไ้ ด้หมดไปเสียแล้ว เป็ นแบบนีอ้ ยู่
บ่อยครัง้ จนท้องนางเริ่มชินชา เมื่อคิดว่าไม่ได้กินก็กลับไปที่เตียงนอน แต่
แล้วก็พบว่าฟูกที่ปอู ยู่ถกู รือ้ ทึง้ จนฉีกขาดหมด
นางไม่หันมองใคร ไม่ปริปากถาม จายอมที่จะเป็ นเช่นนี ้ จึงได้ยิน
เสี ย งหัว เราะของพวกนางก านัล ที่ แ กล้ง นาง คุณ หนู บ่ า วคิ ด ถึ ง คุ ณ หนู
เหลือเกิน
วันรุ่งขึน้ นางรีบตื่นแต่เช้า ทางานของตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปหาจาง
กงกงที่คมุ งาน เพื่อขอทางานแลกกับหมั่นโถวอีกใบ
“เจ้าต้องการทางานเพิ่ม เพื่อที่แลกกับหมั่นโถวรึ”
“ใช่เจ้าค่ะ จางกงกงมีงานที่จะให้ขา้ ทาไหม ข้าปั กเย็บถักร้อยเป็ น
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 375

ท่านน่าจะเคยเห็นผลงานของข้าแล้ว”
จางกงกงพยักหน้า เขาเคยเห็นฝี มื อ การเย็ บ ปั กของนางมาแล้ว
ทุกชิน้ ล้วนปั กเย็บด้วยฝี มือละเอียดปรานีตยากหาใครเปรียบ นึกไปนึกมาก็
จาได้ว่าสนมเฟยคนใหม่ท่ีพ่ึงเข้าวังมากาลังหาตัวคนที่จะปั กเย็บเสือ้ เพื่อ
ถวายฮ่องเต้อยู่ งานนีเ้ ป็ นความลับ จะบอกไม่ได้ว่านางเป็ นคนทา
“ข้ามี ง านชิ น้ หนึ่ง ให้เ จ้า ท า แต่ต้องเก็บไว้เ ป็ น ความลับ และเจ้า
จะต้องทาในยามห้าย (21.00-22.59 น.) เท่านัน้ ” นั่นเท่ากับว่านางจะมีเวลา
นอนเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านัน้
“ถ้าเช่นนัน้ ข้าขอไปทางานที่ตาหนักร้างฝั่งตะวันตกได้หรือไม่ เช่นนี ้
แล้วคนอาจจะไม่เห็น”
จางกงกงทาสีหน้าลาบากใจ แต่ในใจก็คิดว่าดีเหมือนกัน ที่น่ นั ร้าง
ผูค้ นขนาดนัน้ คงไม่มีผใู้ ดมาเห็นเข้าดังที่นางว่า “ตามใจเจ้า”
นางยื่นมือออกไปตรงหน้าจางกงกง ทาให้อีกฝ่ ายหยิบเงิ นขึ น้ มา
หนึ่งอีแปะวางลงในมือ ชิวอิง้ ยิม้ อย่างมีความสุขก่อนจะนามันไปแลกหมั่นโถว
ได้หนึ่งลูก และชาสาหรับชงดื่มอีกหนึ่งกามือ นางนาสองสิ่งนีไ้ ปมอบให้คน
หลังกาแพง
“เจ้าชื่ออะไร”
“หม่อมฉันชื่อ ชิวอิง้ เพคะ เมื่อก่อนเคยเป็ นนางกานัลในสนมกุย้ เฟย
แต่พระนางตอนนีไ้ ม่อยู่แล้ว”
ไม่ตอ้ งบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึน้ องค์ชายสามเงียบไปครูห่ นึ่งก่อนเอ่ย
“เราเสียใจ เจ้าเรียกเราว่า เฉินหลานเถอะ อย่า ได้พูดคาราชาศัพท์
กับเราอีกเลย”
แววตาของนางหม่นลง ก่อนเรียกอีกฝ่ าย “พี่เฉินหลาน”
อีกฝ่ ายรูส้ ึกอบอุ่นในใจขึน้ มา แม้จะเป็ นเพียงการพูดคุยกันโดยที่มี
376 | จิรัฐติกาล

กาแพงขว้างกัน้ จนไม่สามารถเห็นใบหน้าของนางได้ก็ตามที
“น้องชิวอิง้ ” ตอนนีเ้ ขาเริ่มอยากเห็นหน้านางแล้ว เมื่อเขามองทาง
ยังกาแพง ก็พบสตรีนางน้อยคนหนึ่ง ด้านข้างยังมีเทียนไขจุดเอาไว้ ขณะที่
มือก็ปักเย็บผ้าในมืออย่างตัง้ อกตัง้ ใจ
“เหตุใดเจ้าไม่หลับไม่นอน”
“ข้ามีงานที่ตอ้ งเร่งทา พี่เฉินหลานดูสิฝีมือข้าสวยไหม”
ดวงตาของเขามองไปยังลายปั กผ้า ลวดลายหงส์คู่มังกรเด่นสง่ า
งดงามจนเขาอดที่จะชื่นชมไม่ได้
“ชิ ว อิ ง้ หากชาติ ห น้า มี จ ริง ข้า จะไม่ โ ง่ เ ขลา จะเก่ ง กาจและเป็ น
ฮ่องเต้ ส่วนเจ้าจะเป็ นฮองเฮาให้ขา้ ได้หรือไม่”
อีกฝ่ ายฝั นถึ ง ภพหน้าที่ น างก็ไ ม่ อ าจรู ไ้ ด้ว่ า จะมี จ ริง ไหม “หากพี่
เฉิ นหลานมี ความตั้ง ใจ ข้าก็พ ร้อมจะอยู่เ คียงข้างเจ้าค่ะ ” นางไม่ ป ฏิเสธ
เพราะใจนางก็มีให้เขา อีกฝ่ ายส่งมือให้นางผ่านกาแพง ส่วนนางก็รบั เอาไว้
เพียงเท่านีก้ ็สขุ ใจแล้ว

ฮ่องเต้เฉินหลานละสายตาจากฎีกา หันมองไปยังเตียงนอนก็พบว่า
ฮองเฮายังไม่บรรทม จึงเดินเข้าหาก่อนพบว่านางกาลังนั่งปั กผ้าอยู่ ลวดลาย
ในนัน้ เป็ นมังกรและหงส์ค่ทู ่เี พียงเห็นก็รูไ้ ด้ว่าฝี มือปรานีตงดงามขนาดไหน
“เจิน้ ไม่เคยรูว้ ่าเจ้ามีฝีมือในการปักเย็นดีเช่นนี”้
“ฝ่ าบาทรู เ้ พคะ” นางยิม้ ให้เขา ก่อนจะไม่พูดอะไรอีกทาให้คนฟั ง
สงสัย
“เจิน้ เคยเห็นที่ไหน”
“ไม่บอก พี่เฉินหลานควรไปนอนได้แล้ว”
คนถูกเรียกว่าพี่ชะงัก คาเรียกเรียบง่ายนีอ้ บอุ่นนัก “ต่อไปยามอยู่
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 377

กันสองคนน้องหญิงเรียกพี่เช่นนีด้ ีหรือไม่”
ชิวอิง้ เงยหน้าขึน้ มองแล้วยิม้ ตอบ “เจ้าค่ะพี่เฉินหลาน”
“ว่าแต่พ่เี คยเห็นเจ้าปักผ้าที่ไหน ไหนบอกพี่มาซิ”
ชิ ว อิ ้ง เม้ม ปากปิ ดสนิ ท ได้ไ ม่ น านก็ ถู ก อุ้ม มื อขององค์ฮ่ อ งเต้
เฉิ น หลานวางผ้า ลง ก่ อ นจะยกตัว ฮองเฮาไปยัง เตี ย งนอน “หากราตรี นี ้
น้องหญิงไม่บอก พี่คงได้ไต่ถามน้องหญิงตลอดทัง้ คืนเป็ นแน่”
ชิวอิง้ กอดอีกฝ่ ายไว้แน่น มองไปทางด้านหลัง ผ้าสีทองลวดลาย
หงส์และมัง กรกาลัง ลอยเด่นขึน้ มาก่อนสลายเป็ นหมอกควัน ขอบคุณ ที่
ชะตานาพาให้พวกเขามาพบกันอีกครัง้
378 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 379

เหนียงไป๋ กาลังนั่ง คลายร้อนอยู่บนตั่ง วันเวลาผ่านไปจนฤดูร ้อน

วนเวียนกลับมาอีกครัง้ ตอนนีน้ างใกล้คลอดแล้ว แต่ก็ตอ้ งมาดูสามีขุดดิน
เพื่อวางระบบนา้ เพื่อรองรับนา้ ในฤดูฝน ปี ท่แี ล้วนางเตรียมการไม่ทนั จนต้อง
ออกมาแจกข้าวเพื่อให้ชาวบ้านไม่อดตาย มาปี นีร้ าชครูเฉียนตงจึงเสนอให้
สร้างเขื่อนเพื่อกักเก็บนา้ ในยามแล้ง นางเห็นว่าเข้าทีจึงเห็นด้วย จากนั้น
ไม่นานนางก็ได้เห็นเหล่าทหารที่เคยออกรบกับเขา ร่วมเป็ นร่วมตายกับเขา
จับจอบเสียมขึน้ มาขุดอย่างเอาเป็ นเอาตาย จนตอนนีก้ ็เริ่มจะเห็นเขื่อ นที่ว่า
ได้เป็ นรูปเป็ นร่างขึน้ แล้ว
เหนียงไป๋ มองไปยังฉางเออร์ เด็กสาวเดินถือนา้ ชามาให้นาง
“เจ้าควรไปเรียนหนังสือไม่ใช่มาส่งนา้ ชาให้ขา้ นะฉางเออร์”
“ท่านแม่อย่ากล่าวเช่นนีเ้ ลย การดูแลมารดาย่อมเป็ นหน้าที่ของบุตร
อีกอย่างตอนนีท้ ่านแม่ก็ใกล้คลอดแล้ว”
จริงอย่างฉางเออร์พูด นางอึดอัดแทบจนแทบนอนไม่ได้ กลางคืน
380 | จิรัฐติกาล

อาการเท้าชาก็มีตลอดทัง้ คืน รบกวนจนต้องให้สามีขึน้ มาบีบนวดจนหาย

ปวด พอรุ่ง เช้า เขาก็ ม าขุ ด ดิ น อี ก ช่ า งเป็ น สามี ท่ี อ ดทนมากจนนางต้อ ง
ยอมรับนับถือ
หันไปมองฉางเออร์อีกครัง้ เมื่อปี ก่อนนางได้รับนางเป็ น บุตรบุญ
ธรรม เรื่องนีน้ างเถียงกับเฟยเยี่ยหลายวันก่อนจะสรุปว่า หากเขาไม่ยอมรับ
นางเป็ นบุตรสาว นางก็จะไม่คลอดบุตรให้เขาอีก
พอเป็ นแบบนีม้ ีหรือสามีท่ีดีจะไม่ทาตาม เขาพยักหน้าก่อนเสนอ
ข้อต่อรองอีกข้อ “ตอนนีร้ าชครูเฉียนตงก็บริหารเมืองได้ดี เจ้ากับข้ายังมีเรื่อง
หนึ่งที่ยงั ไม่ได้ทาเลย”
นางหันมองเขาแล้วถาม “ออกท่องเที่ยวทั่วหล้าดีหรือไม่”
นางเห็นด้วยจึงพยักหน้า “ถ้าเช่นนัน้ พวกเราไปเยี่ยมชิวอิง้ ก่อน แล้ว
ค่ อ ยกลับ ไปยัง แคว้น หลุน อิ ง ดี ห รื อ ไม่ ” นางคิ ด ถึ ง ทุ่ง หญ้า สี เ ขี ย ว คิ ด ถึ ง
ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ดว้ ยกัน
เฟยเยี่ยพยักหน้า “ดีเ หมื อนกัน ข้าเองก็คิดถึง พวกเขา หากไม่ มี
แคว้นหลุนอิงและศึกคราวนัน้ เห็นทีพวกเราคงไม่ได้เจอกัน”
“ใครว่ากัน คนที่ทาให้พวกเราเจอกันก็คือฟงลี่ต่างหาก” ใครจะคิด
ว่าเขาจะเป็ นบุตรของนาง ใครจะคิดว่าคนที่ บอกว่า ตัวเองเห็นแก่ ผู้ช าย
กลับกลายเป็ นคนที่เสียสละที่สดุ
เหนียงไป๋ ปั ดความคิดออก หันมองพวกเขาอีกครัง้ ก็พบว่าพวกเขา
ขึน้ มาพักกันแล้ว มือของนางลูบไปมาบนท้องด้วยความเคยชิน แต่เมื่อจะลุก
ขึน้ นางก็กลับจ้องส่งเสียงร้องขึน้ มา
“โอ๊ย!”
เฟยเยี่ยรีบวิ่งมาประคองนาง เหนียงไป๋ คิว้ ขมวดมุ่นจนแทบชนกัน
เอ่ยด้วยนา้ เสียงสั่น ๆ “ข้ารูส้ กึ ว่าเขาจะออกมาแล้ว”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 381

สิน้ คา ทุกอย่างก็ราวกับสนามรบ ผูค้ นต่างวิ่งกันไปมา บ้างก็ตาม

หมอ บ้างก็เตรียมฟื น บ้างก็วิ่งเตรียมข้าวของ ส่วนสามีนางตอนนีก้ ็อุม้ นาง
ขึน้ แล้วพากลับไปยังบ้านหลังน้อยที่อยู่ใกล้กนั
เขารี บ วางนางลง ก่ อ นมองเหนี ย งไป๋ ที่ ร ้อ งปวดยามเมื่ อ ความ
เจ็บปวดแล่นขึน้ มาอีกระลอก มือของนางกุมท้องเอาไว้แน่นแต่ก็ยงั ไม่วายบ่น
“ฟงลี่ ถ้าเจ้าจะออกก็ออกมาดี ๆ อย่าแกล้งแม่เจ้าแบบนี”้
ดูเ หมื อ นฟงลี่ จ ะได้ยิ น จึ ง ได้ห ยุด นิ่ ง ไม่ ข ยับ ท าให้น างลดความ
เจ็บปวดลงได้บา้ ง จากนัน้ ไม่นานนางก็ตอ้ งร้องอีกรอบ เมื่อเจ้าบุตรที่ว่ายก
เท้าขึน้ ถีบนาง “ฟงลี่ เจ้าจะอยากออกมามากจนข้าเจ็บแบบนีใ้ ช่ไหม ถ้าเจ้า
ออกมาแล้วข้าจะคิดบัญชีกบั เจ้า”
นั่นบุตรเจ้านะ เฟยเยี่ยอยากจะบอก แต่คิด ๆ แล้วเหนียงไป๋ กับบุตร
คนนีค้ งรักใคร่กลมเกลียวกันจนน่าปวดหัวแน่ ไม่นานนางก็เจ็บอีกครัง้ คราว
นีห้ มอทาคลอดมาแล้ว นางยกขาขึน้ ก่อนไล่คนตัวโตออกไป
“เชิญท่านเจ้าเมืองออกไปก่อนเจ้าค่ะ”
หมอตาแยมองเท้าของอีกฝ่ ายที่ยงั คงไม่ขยับไปไหน เห็นบรรยากาศ
รอบกายอี ก ฝ่ ายแล้ว ก็ ไ ด้แ ต่ รี บ หัน มาสนใจคนใกล้ค ลอดต่ อ ปากก็ บ่ น
“กระหม่ อ มเตื อ นท่ า นเจ้า เมื อ งแล้ว นะ หากท่ า นเห็ น อะไรก็ ห้า มเข้า มา
เด็ดขาด”
จากนั้นเขาก็ต้องเห็นภาพนางเจ็บปวดเจียนตาย แถมยัง ท่าทาง
ตอนคลอดลูกที่แสนทรมาน เจ้าบุตรคนนีด้ ือ้ นัก ไม่ยอมคลอดจนกระทั่ง
องครักษ์จงหลุนเข้ามาถึงได้โผล่หวั ออกมา ดูเอาเถอะจะเกิดก็ยงั หลงผูช้ ายอีก
ดังนัน้ คนที่อมุ้ ฟงลี่ก่อนใครก็คือจงหลุน
“ข้าเป็ นพ่อควรจะได้อมุ้ เขาก่อนไม่ใช่หรือ”
“เอาน่า ยังไงท่านก็ตอ้ งได้อมุ้ เขาแน่ ให้พวกเขาได้เห็นหน้าจดจากัน
382 | จิรัฐติกาล

อีกครัง้ เถอะ”
องครักษ์จงหลุนเดินมาหานางก่อนจะส่งร่างเล็ก ๆ ของเด็กน้อยฟง
ลี่ไปยังอ้อมกอดของมารดา เหนียงไป๋ มองไปยังใบหน้าดวงเล็ก ๆ ที่เห็นแวว
กวนมาแต่ไกลตรงหน้า ดูกวนประสาทตัง้ แต่เกิด แต่ใบหน้านี ้ รอยยิม้ นีก้ ็เป็ น
สิ่งยืนยันที่บอกได้ว่าเขาคือฟงลี่กลับมาเกิดใหม่จริง ๆ
“ฟงลี่ เจอกันอีกครัง้ แล้วนะ” นา้ ตาของนางหยดรินด้วยความดีใจ
ก่อนจะหอมหน้าผากบุตรชายของตน เจ้าจงเติบโตและมีความสุขอย่างที่
เจ้าเป็ นนะฟงลี่

หลังจากคลอดฟงลี่ได้เพียงหนึ่งปี เมื่อเขาหย่านมแล้วนางก็ อ อก
เดินทางอย่างที่ตงั้ ใจ ปล่อยให้จงหลุนเลีย้ งดูอีกฝ่ ายเพียงลาพัง นางเชื่อว่า
เขาจะทาได้ดีกว่านางเป็ นแน่
รถม้า ของนางเดิ น ทางไปยัง แคว้น เฉิ น บัด นี ้ทุก อย่ า งเปลี่ ย นไป
มากกว่ า รัช สมั ย ของเฉิ น ตี ้ เห็ น ได้จ ากชาวบ้า นที่ อ ยู่ ดี กิ น ดี บ้า นเมื อ ง
เจริญรุง่ เรือง อีกทัง้ สองสามีภรรยาคู่นนั้ ก็รกั กันไม่เปลี่ยน
“คุณหนู บ่าวคิดถึงคุณหนูมากเลยเจ้าค่ะ” ชิวอิง้ วิ่งท้องโตมากอดนาง
จนนางต้องรีบห้ามปรามเสียยกใหญ่ ฮ่องเต้เฉินหลานถึงกับเหงื่อตก แต่ก็
กลับทาอะไรมากไม่ได้
“เจ้าเป็ นฮองเฮาแล้ว เลิกเรียกข้าว่าคุณหนูสกั ที ถ้าจะเรียกก็เรียก
ข้าว่าพี่เหนียงไป๋ ได้แล้ว’”
“พี่เหนียงไป๋ ว่าแต่ฟงลี่ละ่ เจ้าคะ”
“ข้ายกให้จงหลุนไปแล้ว”
หา! “คุณหนู ไม่สิ พี่เหนียงไป๋ นั่นบุตรท่านนะ”
ก็บุรุษจงหลุนเป็ นบุรุษที่เหลือเชื่อ เฝ้าฟงลี่ไม่หลับไม่นอน แถมยัง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 383

ดูแลทุกอย่างจนนางไม่ตอ้ งทาอะไร ในเมื่ออยากได้นางก็เลยยกให้เลย นาง

ยังจารอยยิม้ ของจงหลุนตอนที่นางบอกได้ไม่รูล้ ืม
อะไรจะหลงฟงลี่มากขนาดนัน้
“ดูแล้วสามีเจ้าก็รกั เจ้าไม่ใช่นอ้ ย เหตุใดถึงได้ทาสีหน้าแบบนัน้ ”
ชิวอิง้ มีสีหน้ากังวล “ถ้าพูดตามตรงก็คงเป็ นเรื่อง...สตรีบรรณาการ
จากแคว้นหลวนหลีท่ีพ่ึงมาถึงเมื่อสองวันก่อน ฝ่ าบาทปฏิเสธไปหลายครัง้
แต่ทางด้านฮ่องเต้หลวนหลีก็ไม่ยอม จนถึงขนาดที่ว่าส่งจดหมายมาขู่ว่า
หากไม่รบั จะยกทัพมาตีเมือง พอเป็ นแบบนีฝ้ ่ าบาทก็ไม่อาจปฏิเสธทางนั้นได้
ได้แต่ทาตามที่เขาต้องการ แม้กระทั่งการให้เขาเข้าหอก็มีอยู่ในข้อตกลง”
บิดาของสามีนางไม่ธรรมดาเสียจริง ๆ ผ่านมาปี กว่าแล้วคงหมด
หนทางที่ จ ะตี แ คว้น นี ้ไ ด้ จึ ง ได้ส่ ง องค์ห ญิ ง มาเพื่ อ ผู ก สัม พั น ธ์เ พื่ อ เป็ น
หลักประกันความปลอดภัยในอนาคต
“ว่าแต่องค์หญิงที่ว่าชื่ออะไร” เพราะนอกจากองค์หญิงเจี่ยฟางแล้ว
นางก็ไม่เคยเจอองค์หญิงคนไหนอีกเลย
“นางมีนามว่า หลันฮวา” ชิวอิง้ พูดจบ สามีนางก็หนั มองทันที
“เจ้าบอกว่า นางชื่อหลันฮวา” เขามีสีหน้าแปลกใจ ส่วนนางก็หนั ไป
ถาม “นางคือ...?”
“น้องสาวของเจี่ยฟาง” ซวยแล้วชิวอิง้ เจองูพิษอีกตัวแล้ว คนอย่าง
เฉินหลานไม่มีทางตามทัน ส่วนชิวอิง้ เองก็...
เหนียงไป๋ ได้แต่สา่ ยหน้าไปมา
ดูแล้วการมาครัง้ นีข้ องนางคงเป็ นชะตา เมื่อเป็ นเช่นนีน้ างจึงได้เอ่ยขึน้
“เวลาดีเช่นนีพ้ วกเราควรฉลอง เชิญแม่นางหลันฮวามาร่วมด้วยคง
จะดี”
ชิวอิง้ มีสีหน้าซีดเผือด มองสีหน้าเหนียงไป๋ ที่ยิม้ แผ่รงั สีออกมาแล้ว
384 | จิรัฐติกาล

นางก็รีบหันไปสั่งนางกานัลเพื่อเตรียมการ งานเลีย้ งนา้ ชาฤดูหนาวก็เกิด

ขึน้ มาทันที
แม่นางหลันฮวามาในชุดฉลองพระองค์สีแดงเพลิง ลวดลายที่นาง
ปั กก็แทบจะเหยียบหัวฮองเฮาของแผ่นดิน เหนียงไป๋ คิว้ กระตุกยามเมื่อพบ
หน้านาง...หลันฮวา
หากเทียบแล้ว หลันฮวามี ใบหน้าที่คล้ายคลึงกับเจี่ยฟางถึงสาม
ส่ว น อี ก ทั้ง ใบหน้า นั้น ยัง แฝงแววเจ้า เล่ ห์แ ละสายตาเหยี ย ดหยามโดย
ไม่สนใจว่าอีกฝ่ ายจะเป็ นใครนั่น นางขยับต้นคอไปมา ก่อนจะหยิบชาขึน้ มา
ดื่มไม่ได้สนใจคาทักทายของอีกฝ่ าย
“ชารสนีเ้ จ้าได้มาจากไหน”
ชิ วอิง้ หันมองเหนียงไป๋ แล้วตอบ “เป็ นของบรรณาการจากแคว้น
หลวนหลี รสชาติเป็ นยังไงบ้าง” สองบ่าวนายเก่ารับส่งอย่างรูใ้ จ
เหนียงไป๋ ยกชิมอีกครัง้ “รสชาติดีในตอนแรก แต่พอกลืนลงไปกลับ
ฝื ดคอจนแทบจะกลืนไม่ลง”
“ถ้าเช่นนัน้ น้องจะเตรียมชาชุดใหม่ให้เจ้าคะ” ฮองเฮาแห่งแคว้นหัน
ไปสั่งนา้ ชาชุดใหม่ ส่วนนางก็หนั มองสีหน้าเจ้าของชาที่กาลังมองมา
หลันฮวาหน้าตึงก่อนหันมองคนคุน้ ตา นางรีบเดินไปหาอดีตชินอ๋อง
แต่คนที่ยืนอยู่กลับเดินหนีไปนั่งใกล้เหนียงไป๋ แทน ในใจเขาคิดว่าที่ตรงนี ้
ย่อมปลอดภัยที่สดุ
เหนียงไป๋ หันมองสามี ดูไปดูมาแล้วพวกเขาสองคนหาใช่แค่รูจ้ กั กัน
กระมัง้ ไม่เช่นนัน้ อีกฝ่ ายจะกล้าเดินเข้าหาได้อย่างไร
“บอกข้า มาตรง ๆ นอกจากเจี่ ย ฟางแล้ว สตรี น างน้อ ยคนนี ้ก็
อยากจะแต่งเข้าจวนท่านใช่หรือไม่”
คนถูกถามประคองใบหน้าอีกฝ่ ายเข้ามาจากนัน้ ก็บรรจงจูบลงบน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 385

หน้าผากมน ก่อนจะเลื่อนไล้ลงไปยังริมฝี ปาก หาได้สนใจใครดังที่ผ่านมา

เป็ นมาตลอด เป็ นแบบนีแ้ ล้วนา้ ร้อนก็กลายเป็ นนา้ เย็น เอาเถอะถือว่าเป็ น
เรื่องในอดีตนางจะมองข้ามมันไปก็แล้วกัน
คราวนี ้ม ามองปั ญ หาในปั จ จุบัน ดี ก ว่ า ตอนนี ้อี ก ฝ่ ายคงเปลี่ ย น
เป้าหมายแล้วจึงได้หนั ไปมองฮ่องเต้เฉินหลาน
“เรื่ อ งบางเรื่ อ งเจ้า ไม่ ค วรเข้า ไปยุ่ ง เกี่ ย ว โดยเฉพาะเรื่ อ งของ
ครอบครัว เท่าที่ขา้ ดู ฮ่องเต้เฉินหลานก็เหมือนกับฮ่องเต้ท่วั ไป แม้จะมีความ
รักมากมายเพียงใดก็ไม่อาจละทิง้ หน้าที่ของแผ่นดินได้ การที่เขาให้นางเข้า
มาในวังหลวงเช่นนี ้ นี่ก็คือจุดเริ่มต้นของหายนะ”
ได้ยินนางก็ยิ่งเดือดเนือ้ ร้อนใจแทนชิวอิง้ “อีกอย่างหากเจ้าทาการใด
ที่กระทบต่อสองแคว้น คราวนีค้ นเดือดร้อนคงไม่ได้มีเพียงเจ้าแต่ยงั หมายถึง
ประชาชนตาดา ๆ ที่ไม่รูเ้ รื่องขัดแย้งของพวกเจ้าด้วย เหนียงไป๋ เจ้ารักชิวอิง้
ดังน้องสาวก็จริง แต่ควรจะสอนนางเรื่องอื่นมากกว่า”
เหนียงไป๋ หันมองเขา ก่อนจะได้ยินคาพูดประโยคต่อมาที่ทาเอานาง
ไปไม่เป็ น “ยั่วยวน ลีลา และวาจาหวาน สิ่งเหล่านีล้ ว้ นเป็ นกับดักที่เจ้าทาให้
ข้าติดกับเจ้าอย่างถอนตัวไม่ขนึ ้ อย่างไรเล่า”
สามีคนดี ท่านจะพูดมากไปแล้ว นางควรจะทาเช่นไรดีนะ
“ยังไงราตรีนเี ้ จ้าก็ตอ้ งตอบแทนความอดทนให้ขา้ บ้าง” เดินทางแรม
เดือนนางก็เอาแต่ผลัดวันไม่ยอมให้เขายุ่งเกี่ยว มาถึงตอนนีเ้ ขาจะไม่ทนแล้ว
ยิ่งเห็นนางแต่งตัวงดงามกว่าปกติก็ยิ่งไม่อยากให้ใครมอง การกระทาของ
เขาก่อนหน้านีท้ าให้คนที่มองมาต่างหันหน้าหนี ไม่เพียงแต่สตรีแต่ยงั รวมถึง
บุรุษแท้และไม่แท้ดว้ ย
เหนี ย งไป๋ ที่ ไ ม่ มี ใ จหยอกกลับ หั น ไปมองหลัน ฮวาที่ เ ริ่ ม ตี ส นิ ท
กับฮ่องเต้เฉินหลาน อีกฝ่ ายแม้มีสีหน้าบึง้ ตึงแต่ก็หาได้ปฏิเสธการพูดคุย
386 | จิรัฐติกาล

นางเห็นท่าไม่ดีจึงลุกขึน้ ไปหาชิวอิง้
“ตามข้ามา”
“พี่เหนียงไป๋ ท่านจะพาข้าไปไหน”
“บอกให้ตามก็ตามมา เจ้าอย่าพูดมาก”
“น้องไม่ได้พูดมาก แต่พวกเราควรจะอยู่ขวางนางไม่ใช่หรือ หาก
ออกมาเช่นนีน้ างอาจได้โอกาส...”
เหนียงไป๋ หยุดมือที่คิดจะดึงชิว้ อิง้ ก่อนยกมือขึน้ แตะแก้มของนาง
เบา ๆ “เจ้าเอาตัวเองกลับมาได้แล้ว ชิวอิง้ ที่เจ้าเล่หซ์ ุกซนหายไปไหน ข้ารูว้ ่า
ที่ผ่านมาเจ้าต้องรับมื อกับอะไรบ้าง แต่สิ่งสาคัญที่เจ้าควรมองคือตัวเอง
จงรักตัวเองให้ม าก บารุ ง ตัวเองให้ส ดใสเสมอ ยามเมื่ อดอกไม้เ บ่ ง บาน
น่าหลงใหลบุรุษใดจะไม่หนั มอง ข้ามีวิธีท่จี ะทาให้สามีเจ้าแม้จะอยู่กบั สตรีอ่ืน
ก็ยงั คิดถึงเจ้า คราวนีจ้ ะตามข้ามาได้หรือยัง”
ชิ วอิง้ หน้าแดงเพราะรู ้ว่า เหนียงไป๋ จะพูดอะไร แต่จ ะทาอะไรได้
ตอนนีน้ างถูกลากขึน้ เตียงจากนัน้ ทุกกระบวนท่าที่เป็ นเคล็ดลับของเหนียงไป๋
ก็ถกู ถ่ายทอดไปยังชิวอิง้
“ท่านีข้ า้ ไม่เคยใช้ มันทาได้หรือเจ้าค่ะ”
“ข้าทาได้เจ้าก็ทาได้” มองจากท่าที่หกคะเมนตีลงั กานางก็คิดว่าคง
ได้คอหักตายก่อนจะได้ร่วมเตียง หันมองอีกท่าก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา สอน
ไปสอนมานางก็ถอนหายใจ “เอาแบบนีแ้ ล้วกัน ท่านีเ้ ด็ดสุด” นางจะเอาไป
ใช้กับสามีคืนนี ้ จากนั้นท่วงท่าของนางก็บรรยายจนชิ วอิง้ กลืนนา้ ลายไป
สิบตลบ
กว่าสองสตรีจะออกจากห้องได้ งานเลีย้ งก็เลิกไปแล้ว เหนียงไป๋ เดิน
ไปหาสามี ส่วนชิวอิง้ ก็ถกู ประคองเข้าตาหนักเพื่อพักผ่อน
“คุยอะไรกันเสียนานสองนาน”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 387

“พี่เหนียงไป๋ สอนบางอย่างให้กบั หม่อมฉันเพคะ”

ฮ่องเต้เฉินหลานมองนางที่อมยิม้ ไม่ยอมพูด “หากพี่เฉินหลานอยากรู ้
พวกเรามาเล่นทายคากันดีหรือไม่ หากพี่เฉินหลานทายถูกข้าจะถอดเสือ้ ผ้า
หนึ่งชิน้ หากท่านทายถูกท่านก็ตอ้ งถอดเสือ้ ผ้าหนึ่งชิน้ ”
เกมนีน้ ่าสนุกไม่ใช่นอ้ ย คิดว่าราตรีนีเ้ ขาคงไม่ได้นอน ประตูสีแดง
ปิ ดลงแล้ว
ทางด้านเหนียงไป๋ ก็ถกู สามีถามเช่นกัน นางจึงตอบว่า
“หากท่ า นพี่ อ ยากรู ้ว่ า ข้า พู ด อะไร สอนอะไรคื น นี ้ข้า จะท าให้ดู”
คิดไปคิดมาแล้วเขาก็ไม่ขาดทุนสินะ

แสงเทียนจุดเพียงดวงเดียวในราตรีเหมันต์ฤดู สองสามีภรรยาต่าง
กอดก่ า ยกัน อยู่บ นฟูก ที่ มี เ ตาอุ่น ทว่ า ร่า งกายของนางกลับ ร้อ นระอุเสีย
ยิ่งกว่าเตาเบือ้ งล่างเสียอีก
ชินอ๋องมองสตรีดา้ นล่างที่กาลังยกสะโพกขึน้ จนสูงถึงระดับอกของ
เขา ส่วนตัวเขาอยู่ในท่าคุกเข่า จากนัน้ อาวุธของเขาก็ประสานเข้ากับนางที่
อยู่ตรงตาแหน่งพอดี “เจ้าแนะนาท่าอะไรให้ชิวอิง้ ”
คนที่อยู่เบือ้ งล่างยกยิม้ ก่อนลดสะโพกลงแล้วผลักสามีลงนอน มอง
หาผ้าผืนเล็กข้างตัวมาแล้วจับอีกฝ่ ายมัดมือเอาไว้ ก่ อนลุกขึน้ จากเตียงมอง
หาขนนกพร้อมกับอาวุธที่เ ป็ นของเล่นส าหรับความสุขบนเตียงติดมื อมา
“ไม่เล่นแบบนีเ้ หนียงไป๋ ”
“ตอนแรกท่า นจะพูด เช่ น นี ้ แต่คราวหน้า ก็ อ ย่ามาขอให้ข้า ท าให้
แล้วกัน” นางยังจดจาความแค้นในอดีตยามเมื่อเจอกันครัง้ แรกได้ดี จากนี ้
จนชั่วชีวิตนางจะตอบแทนเขาให้สาสม
ใครจะคิดว่าของเล่นที่ว่าจะกลายเป็ นของโปรด อีกทัง้ ยังได้รบั ความ
388 | จิรัฐติกาล

นิยมต่อมา เพราะนอกจากสามีนางจะติดใจแล้ว แม้แต่ฮ่องเต้เฉินหลานที่

ลุกขึน้ จากเตียงในรุ่งสางต่อมาก็ถึงกับส่งหลันฮวาให้กับองค์ชายสี่ซ่งึ ได้รบั
ตาแหน่งเป็ นชินอ๋อง ผูส้ ืบทอดบัลลังก์คนต่อไป แบบนีก้ ็คือว่าไม่ผิดข้อตกลง
เพราะฮ่องเต้แคว้นหลวนหลีไม่ได้บอกว่าจะให้แต่งกับฮ่องเต้องค์ไหน ฮ่องเต้
คนปัจจุบนั หรือว่าฮ่องเต้ในอนาคต

เหนียงไป๋ ที่อยู่บนรถม้าเอนกายนอนอย่างสบายใจ คิดถึงจุดหมาย

ปลายทางที่เป็ นแคว้นหลุนอิงแล้วก็คิดว่าอาจต้องใช้เวลาร่วมเดือน
“ท่านพี่พวกเราแวะชมดอกเหมยที่เมืองฉางฮันดีหรือไม่”
เมืองฉางฮันที่ว่าอยู่แถบชายแดนของแคว้นหลุนอิง ในต้นฤดูใบไม้
ผลิจะมีการเฉลิมฉลอง ดื่มชาชมดอกเหมยแรกแย้มกัน คานวณเวลาจากที่
เราเดินทาง คงใกล้กลับวันงานพอดี
“ตามใจเจ้า”
เหนียงไป๋ ยกมือขึน้ แตะแก้มเขา “ช่างเป็ นสามีท่ีดีจริงเชียว”
“ถ้าเช่นนัน้ เจ้าก็ตอ้ งตอบแทนข้าให้มาก ๆ”
“เมื่ อ คื น ท่ า นยัง ร้อ งบอกพอแล้ว อยู่เ ลย” คนร้อ งรี บ ปิ ด ปากนาง
จากนัน้ ก็จดั การพิสจู น์ว่าเขายังไหวไปตลอดทาง
พวกเราใช้เวลาร่วมเดือนก็ถึงเมืองฉางฮัน เมื่อเปิ ดผ้าม่านออกมาก็
พบว่าผูค้ นบนท้องถนนล้วนเดินกันขวักไขว่จนแทบจะไร้ท่ียืน นางเผยยิม้
แล้วชีไ้ ปยังโคมไฟสีสนั แปลกตา
“ท่านพี่ขา้ อยากลอยโคม”
“ได้สิ”
“ท่านพี่อาหารร้านนีน้ ่าจะอร่อย คนเยอะเชียวพวกเราแวะกิน กัน
ก่อนดีไหม”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 389

“ได้สิ”
ท่านพูดอะไรอย่างอื่นเป็ นไหมนอกจากรับคานาง เหนียงไป๋ อมยิม้
แล้วพูด “ท่านจงเป็ นสามีท่ีดีต่อไป หากเมื่อใดท่าน...” ไม่ทันจะได้ขู่จนจบ
นางก็ถกู ปิ ดปากอีกแล้ว กว่าจะลงจากรถม้าพวกเราก็เล่นขี่มา้ ไปอีกรอบหนึ่ง
ดังนัน้ ตอนลงมาคนที่กินอาหารเต็มโรงเตี๊ยมอยู่ก่อนหน้าก็หายไป
กว่าครึ่ง แล้ว ถ้าให้คาดการณ์ พวกเราคงหมดเวลาไปหนึ่งชั่วยามเต็ม ๆ
ตอนนีก้ ็คงเป็ นยามเว่ย (13.00-14.59) และด้วยเหตุนีเ้ องจึง ทาให้ใ นร้า น
เหลือโต๊ะอยู่ประมาณหนึ่ง และหนึ่งในโต๊ะที่มีคนจับจองนัน้ ก็กลับสามารถ
เรียกความสนใจจากนางได้เป็ นอย่างดี
เหนียงไป๋ มองไปยังสตรีท่ีถูกปิ ดใบหน้าในชุดสีแดง ด้านข้างมีทหาร
ที่คอยคุม้ กันอยู่ แต่นางกลับรู ส้ ึกว่านี่ไม่ใช่คมุ้ กันแต่เป็ นการคุมตัวนางเสีย
มากกว่า
สตรีนางนีจ้ ะไปที่ใด นางเริ่มอยากรู เ้ สียแล้ว สงสัยนางจะว่างงาน
จนอยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน จึงเลือกโต๊ะฝั่งตรงข้าม นั่งได้ไม่นานก็ได้ยินเสียง
กระพรวนดังขึน้ เหนียงไป๋ หันมองทันทีก่อนมองกระพรวนตรงเท้าสาวเจ้า
นางนัน้ ที่กาลังจะลุกขึน้
“หวานผิงเป็ นเจ้าหรอกหรือ”
สตรีในชุดแดงของเจ้าสาวหยุดเท้าลง ก่อนจะเปิ ดผ้าคลุมใบหน้าขึน้
เพราะมัวแต่คิดกังวลจึงไม่ทนั ได้สนใจใคร “เหนียงไป๋ ” อีกฝ่ ายเรียกชื่อของ
นางจนคนถูกเรียกแสดงสีหน้าแปลกใจออกมาเช่นกัน
“เจ้ากาลังจะแต่งงาน” นางพูดคุยเพียงนิดคนด้านหลังก็พยายามจะ
ดึงหวานผิงออกไป “ข้าคงต้องไปแล้ว ได้เจอเจ้าอีกครัง้ ก็ถือว่าข้ายังมีเรื่องดี
อยู่บา้ ง”
“ผูใ้ ด”
390 | จิรัฐติกาล

คาถามเดียวที่นางถามเพราะอยากรู ้ แต่นางส่ายหน้าไปมาแล้วตอบ
“หากจุดหมายของเจ้าคือแคว้นหลุนอิง ข้าเองก็เช่นกัน” สีหน้าแววตานาง
เศร้าสร้อย หากจาไม่ผิดนางมีคนรักอยู่แล้ว การแต่งงานครัง้ นีค้ งมาพร้อม
กับ ความผิ ด หวัง เมื่ อ อี ก ฝ่ ายเป็ น เพี ย งบัณ ฑิ ต ตกยาก ส่ว นนางเป็ น ถึ ง
บุตรสาวคหบดีอนั ดับหนึ่งของแคว้นเฉิน ได้แต่งงานเข้าไปยังสกุลเหลียวที่มี
ตาแหน่งสูงสุดในตอนนี ้
“ถ้าข้าเดาไม่ผิด นางคงหมายถึง จวิน้ อ๋องเฟยเฉิน ที่กาลังปกครอง
แคว้นหลุนอิงอยู่ตอนนี”้ เป็ นสามีของนางที่ตอบให้นางหายสงสัย ก่อนจะชี ้
ไปยังทหารสองคน
“เจ้าดูท่ตี ราที่ดาบก็รูแ้ ล้วว่าเป็ นคนของกองทัพจวิน้ อ๋อง เฟยเฉิน”
“น้องชายท่านคนนีเ้ ป็ นคนเช่นไร”
“จวิ น้ อ๋ อ งน่ ะ หรื อ ข้า ไม่ แ น่ ใ จเพราะตอนหลัง อยู่แ ต่ ใ นสนามรบ
แต่หากพูดถึงนิสยั เขาก็คงเป็ นคนที่พดู น้อย เย็นชา เยือกเย็นและใจแข็งกว่า
ข้าเป็ นร้อยเท่าพันเท่า ที่สาคัญเขาเกลียดสตรีเป็ นที่หนึ่ง”
พวกท่ า นจะเกลี ย ดสตรี เ หมื อ นกั น ไม่ ไ ด้ ได้ยิ น เช่ น นี ้แ ล้ว นาง
ก็หนักใจแทนหวานผิง สตรีอ่อนโยนพูดน้อยเช่นนางคิดว่าสิบปี คงไม่ได้คุย
กับสามีสกั คาแน่
ว่าแต่ช่ือนี.้ ..จวิน้ อ๋องเฟยเฉิน เหตุใดจึงได้คนุ้ หูนกั นางพยายามนึก
เท่าไรก็นึกไม่ออก นางจาได้ว่าในตอนที่นางอยู่ในวัง นางเคยได้ยินข่าวที่ลือ
มาถึงแคว้นเฉิน แต่กลับจาไม่ได้ว่าเป็ นเรื่องอะไรกันแน่
“เจ้าอย่าได้กงั วลใจแทนนาง เรื่องแต่งงานโดยไม่มีความรักพบเห็น
ได้บ่อยไป ยังไงพวกเราก็มีจดุ หมายเดียวกับนาง ถึงตอนนัน้ ค่อยสืบความว่า
อีกฝ่ ายเป็ นอย่างไรดีหรือไม่”
การปลอบเมียเป็ นการเสียพลังงานอย่างหนึ่ง คืนนีเ้ ขาขอทบต้นทบ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 391

ดอกก็แล้ว ว่าแล้วค่าคืนอันแสนหวานก็เกิดขึน้ อีกครัง้ เสียงของเขากับนาง

ร่างกายที่กอดก่ายแทบกลายเป็ นเนือ้ เดียวกัน ทั้ง หมดนั้นเป็ นการแสดง
ความรักระหว่างกันที่พวกเขาทากันมาตลอดจนเสพติดเสียแล้ว
เหนียงไป๋ หันมองคนข้างกายแล้วเผยยิม้ “ขอบคุณสวรรค์ท่ีเปลี่ยน
ชะตาของข้า ขอบคุณฟงลี่บตุ รชายของข้าที่ช่วยเหลือ ขอบคุณเฟยเยี่ยที่เกิด
มาเพื่อข้า”
392 | จิรัฐติกาล
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 393

ฟงลี่ อายุไ ด้ส องขวบแล้ว บิดาเฟยเยี่ย และมารดาเหนียงไป๋ ก็ ยัง

ท่ อ งเที่ ย วไม่ ก ลับ มา แถมยัง ไปสร้า งเรื่ อ งสร้า งราวที่ แ คว้น หลุ น อิ ง อี ก
จนตอนนีไ้ ม่แน่ใจว่าหลบหนีไปอยู่ท่ใี ดแล้ว
คิดว่ากว่าพวกเขาจะกลับมาคงอีกหลายปี เมื่อเป็ นอย่างนีฟ้ งลี่ท่เี ริ่ม
จะพูดได้ก็เอาแต่เรียกเขาว่า “อาเตีย”
“เจ้าควรเรียกข้าว่า พี่จ งหลุน” เขายัง คงไม่ ยอมแก่แม้ว่าอายุจ ะ
มากกว่าเกือบยี่สิบปี มองไปยังคนตรงหน้าที่ถือถ้วยข้าวอยู่ ริมฝี ปากเล็ก ๆ นัน้
ยังมีเมล็ดข้าวติดปากอยู่เลยเสียด้วยซา้
จงหลุนยกมื อปั ดเมล็ ดข้าวออกให้ ปากก็บ่นอย่างเคย “เจ้านี่นะ
ไม่ว่าตอนโตหรือตอนเด็กก็นิสยั เหมือนกันไม่มีผิด รูจ้ กั เรียบร้อยเป็ นไหม”
ฟงลี่ ท าสี ห น้า เศร้า “ข้า ไม่ ไ ด้ต้า งจาย” เสี ย งที่ พูด ไม่ เ ต็ ม แสดง
ออกมาว่าเขาเสียใจมาก จากที่คิดจะดุต่อก็ได้แต่รีบลุกขึน้ แล้วอุม้ ฟงลี่ขึน้
บนโต๊ะ
394 | จิรัฐติกาล

“ข้าก็แค่เหนื่อยที่ตอ้ งวิ่งอยู่คนเดียว ดูเอาเถอะบิดามารดาเจ้าหนี

หายเข้ากลีบเมฆไปถึงไหนแล้ว ปล่อยให้ขา้ เลีย้ งเจ้าอยู่คนเดียวเช่นนี”้
ฟงลี่มองอีกฝ่ ายอย่างไม่เข้าใจความหมาย ดวงตาของเขามองปาก
ของจงหลุนที่ขยับบ่นไม่หยุดแล้วก็นึกถึงน่องไก่ “ไก่ ๆๆ” จากนัน้ ก็งับปาก
อีกฝ่ าย
คนบ่นชะงักงัน ตะลีตะลานรีบดึงฟงลี่ออก “นี่ก็อีกเรื่อง เลิกเห็นว่า
ข้าเป็ นของกินสักที” เขาเอาแต่กัดตรงนั้นตรงนี ้ จนเขาแทบจะทนไม่ ไ หว
อยู่แล้ว
“เจ้าเพิ่งสองขวบ ฟงลี่ จาเอาไว้”
“สองขวบ” ฟงลี่ทวนคา
“ดี” เขายิม้ ยกตัวฟงลี่กลับมาไว้ตรงอก ฟงลี่มองอีกฝ่ ายก่อนงับเข้า
ที่หวั นมพอดี “นม ๆๆ”
จงหลุนหันมองฟงลี่ หากยังเป็ นแบบนีต้ ่อไปเขาคงได้ขึน้ เตี ยงกับ
เด็กสองขวบแน่
โชคดีท่ฉี างเออร์มาช่วยไว้ทนั จงหลุนจึงส่งไม้ต่อให้อีกฝ่ าย
“ฟงลี่ไปเที่ยวตลาดกับข้าดีหรือไม่”
“หลาด ๆๆ” เด็กน้อยดีใจยามเมื่อได้เที่ยวเล่น นิสัยรักสนุกนีย้ ังไง
ก็แก้ไม่หายแม้ว่าจะเกิดใหม่แล้วก็ตาม
ไม่นานทั้งสามคนก็ออกจากจวนเพื่อไปยังตลาดที่วันนีค้ ึกคักเป็ น
พิเศษ ตัง้ แต่ราชครู เฉียนตงปกครองแคว้น บ้านเรือนก็เจริญก้าวหน้าอย่าง
เห็นได้ชดั ส่วนเจ้าเมืองน่ะหรืออย่าไปถาม ตอนนีอ้ ยู่ท่ใี ดก็ยงั ไม่ทราบ
เด็กน้อยเดินมองสิ่งของไปมาอย่างตื่นเต้น กระทั่งมองเห็นของเล่น
แปลกตาจึงวิ่งไปหยิบขึน้ มา แต่กลับมีมือของเด็กหนุ่มอีกคนจับพร้อมกัน
เสียก่อน
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 395

ฟงลี่หนั มองแล้วก็เผลอหลุดปาก “สวย”

บุรุษหน้าตาสะสวยคนนัน้ ก็คือบุตรชายของคหบดีหลุ่ยหยาง มีนาม
ว่าหยางเยียน “พี่หยางเหยียน” ฉางเออร์ทักอีกฝ่ ายทาให้จงหลุนทราบว่า
เด็กชายที่มีนามว่าหยางเหยียนคนนีเ้ ป็ นศิษย์เอกของราชครูเฉียนตง ดูจาก
ความสูงแล้ว คงพึ่งจะสิบขวบได้
หยางเหยียนทักทายฉางเออร์ ก่อนโน้มตัวลงแตะศีรษะฟงลี่แล้วเอ่ย
“พี่เป็ นบุรุษหาใช่สตรี เจ้าจะชมว่าสวยไม่ได้”
“สวย” ก็ใบหน้าเขาสวยจริง ๆ นี่นาจะให้เขาชมแบบไหน เกิดมาเขา
พึ่งเจอบุรุษที่มีหน้าตาสะสวยขนาดนี ้ แม้ว่าอีกฝ่ ายจะพูดเช่นไรฟงลี่ก็ ยัง
ยืนยันคาเดิม ทาให้หยางเหยียนหัวเราะขาอย่างจนปั ญญา เกิดนึกอยากจะ
อุม้ ฟงลี่ขนึ ้ มา ทว่ามือเขายังไม่ทนั ถึงตัวร่างเล็ก ๆ นัน้ ตัวของฟงลี่ก็ลอยหวือ
ไปอยู่ในอ้อมอกของจงหลุนเสียแล้ว
“ฝนใกล้จะตกแล้ว พวกเราควรรีบกลับได้แล้ว”
ฝนจะตก หยางเหยียนเงยหน้ามองท้องฟ้า แสงแดดยามเที่ยงวัน
แรงเสียจนแยงตา เขาไม่เห็นวี่แววว่าจะมีเมฆลอยฝนลอยผ่านมาบดบังเลย
แม้แต่นอ้ ย แล้วฝนจะตกได้เช่นไร เขาได้แต่มองไปยังแผ่นหลังของจงหลุน
แล้วก็ได้แต่นึก ท่าว่าเขาจะเจอบุรุษหวงของเสียแล้ว นึก ๆ แล้วก็อยากเล่น
สนุก คงพอจะทาให้หายเบื่อได้บา้ ง
คนอยากแกล้งจะได้ยินหรือไม่ไม่ทราบ รู แ้ ต่ว่านับตั้งแต่นั้นฟงลี่ก็
ไม่ อาจอยู่คนเดียวอีก แถมวันดีคืนดีหยางเหยียนก็ยังแอบมาเล่นกับเขา
อีกด้วย
“พี่ชาย” ฟงลี่ยกมือขึน้ แตะแก้มหยางเหยียน มือเขาก็ถูกบุรุษอีกคน
ดึงกลับมาดังเดิมก่อนจะยกขึน้ วางบนตัก
ฟงลี่เงยหน้ามองจงหลุนที่หน้าบึง้ ราวกับพายุ เอ่ยไล่คนที่อยู่ตรงหน้า
396 | จิรัฐติกาล

“เจ้ากลับไปได้แล้ว”
หยางเหยียนคิว้ ขมวดไม่เข้าใจ “ข้าพึ่งจะมาเหตุใดจึงให้ขา้ ไปแล้ว”
“เล่นด้วย” คนบนตักหัวเราะส่งมือให้อีกฝ่ าย มือก็โดนคนอุม้ รวบ
อีกครัง้
“ถึงเวลานอนของฟงลี่แล้ว เจ้ากลับไปได้แล้ว”
คนถึงเวลานอนเงยหน้ามองเขา “ไม่นอน” เล่นพูดแบบนีค้ นหวงเด็ก
บนตัก ก็ ไ ปไม่ เ ป็ น เขาลุก ขึ น้ แล้ว อุ้ม เดิ น หนี ห น้า ตายเฉยยัง เอ่ ย บอกคน
ด้านหลังอีกว่า
“ถ้าอยากจะอยู่ก็อยู่ไปข้าจะพาเขาไปนอน”
ฟงลี่ท่ีอยู่บนบ่ายกมือขึน้ โบกมือลาบุรุษหน้าสวย เมื่อเข้ามาในห้อง
เขาก็ถกู วางบนเตียงจากนัน้ เขาถูกคนอุม้ โยกหัวไปมาเสียยกใหญ่
เหตุการณ์ครัง้ นัน้ ฟงลี่ไม่เข้าใจ เหตุใดเขาจึงเล่นกับบุรุษหน้าสวย
ตรงหน้าไม่ได้ พอเขาเริ่มพูดได้ก็ถามอีกฝ่ ายตรง ๆ จงหลุนที่ได้ยินดังนัน้ หัน
มองฟงลี่
“ก็เจ้าเป็ นของข้าแล้ว อย่าได้คิดมองบุรุษคนไหนอีก”
แล้ว แบบนี ้เ ขาจะไปไหนได้ ในเมื่ อ มี บุรุ ษ พร้อ มจะพลีก ายให้ข้า
ตลอดเวลา ฟงลี่ยิม้ ก่อนจะหันหลังให้เขา มุมปากเจ้าเล่หย์ กยิม้ ขึน้ อีกครัง้
ที่แท้แล้วเขาจาเรื่องราวได้ทงั้ หมด พวกท่านไม่ทนั ข้าหรอก ฮิฮิฮิ
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 397

เสียงประทัดพร้อมเกีย้ วสีแดงสะเทือนไปท้องถนนของเมืองหลวง
แคว้นหลุนอิง ด้านหน้าเกีย้ วเจ้าสาวสีแดงมีหีบของหมัน้ ที่ยาวเป็ นลี ้ สตรีท่ี
อยู่ในเกีย้ วหาได้ภาคภูมิใจ มือนางกาผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นด้วยความแค้นใจ
ชีวิตที่ไม่อาจเลือก ต้องพรากจากคนรักแต่งงานกับบุรุษที่ไม่ได้เคย
ได้พบหน้า จวิน้ อ๋องเฟยเฉินท่านเลือดเย็นนักที่กล้ารับคาตบแต่งนางเข้าจวน
การแต่งงานที่หามาด้วยความรักแต่มาจากผลประโยชน์ตวั นางก็หา
ได้มีความสุขในการสมรสครัง้ นี ้
“ต้าหวังข้าคิดถึงท่าน”
ชายหนึ่งเดียวในใจนางไม่อาจตัดใจทิง้ เขาได้เลย เมื่อคิดว่าตัวเอง
ไม่อาจรอดพ้นชะตากรรมนีไ้ ด้แล้ว นางจึงหยิบดาบสัน้ ที่ซ่อนเอาไว้ออกมา
มองอีกครัง้
ไม่ขา้ ก็เขาที่ตอ้ งตาย
เสียงประทัดดังจบไปแล้วแต่แถวของเจ้าสาวยังยาวจนถึง หัวถนน
398 | จิรัฐติกาล

คนที่ติดตามมาติดๆ ยืนมองแล้วเอ่ย
“สามีท่านควรพิจารณาตนเอง”
คนเป็ นสามีหันมองภรรยา ครานั้นเพราะรีบร้อนแต่งนางเข้าจวน
เลยเตรียมการของหมัน้ ไม่ได้ครึง่ หนึ่งของสตรีในเกีย้ วสีแดงตอนนี ้ เขาดึงบ่า
นางมาโอบเอาไว้
“หากเจ้าน้อยใจถ้าเช่นนั้น กลับไปชายแดนเมืองหลวนอิงคราวนี ้
ข้าจะเตรียมเกีย้ วสิบลีพ้ าเจ้าเข้าเมืองดีหรือไม่”
เหนียงไป๋ หันมองคนข้างกาย ไม่ รูว้ ่าต้องการชดเชยให้นางหรือว่า
แกล้ง หยอกล้อ นางกัน แน่ แต่ น างก็ ไ ม่ ส นแม้ว่ า งานแต่ ง งานครานั้น จะ
เล็กน้อยเพียงใด แต่สิ่งที่เขามอบให้นางเหนือว่าเป็ นหลายพันเท่าตัว
“ข้าหาได้อิจฉาหวานผิง เพียงแต่สงสารนาง”
เหนียงไป๋ จะพูดต่อ ดวงตาก็มองเห็นบุรุษอีกคน “ตงหวัง”
คนข้างกายหันมองตามสายตานางก่อนที่คนพูดชื่อจะเฉลย “คนรัก
ของหวานผิง พวกเขาค่อนข้างสนิทกัน”
ดังนัน้ เมื่อบุรุษที่ช่ือว่าตงหวังหันมองเห็นนางก็มีสีหน้าแววตาแปลกใจ
อีกฝ่ ายเดินมาหาแล้วคานับทักทาย เหนียงไป๋ ไม่พดู มากหรือถามหาสาเหตุ
แต่เอ่ยตักเตือนอีกฝ่ าย
“เจ้าจะทาการอะไรก็คิดหน้าคิดหลัง ตัวท่านเองมี เพียงคนเดียว
ส่วนอีกฝ่ ายมีกาลังคนนับหมื่นในมือ”
ต้า หวัง ยิ ้ม ขอบคุ ณ “ข้า มาครานี ้ก็ ห าได้คิ ด จะเอาชี วิ ต กลั บ ไป
หากแม้นางต้องเจ็บปวดตลอดชีวิต ข้าก็ขอตายเสียดีกว่า แต่ครัน้ จะตาย
อย่างไร้ประโยชน์ก็ดไู ม่เข้าที หากสามารถทาให้นางไม่ตอ้ งแต่งงานครัง้ นีไ้ ด้
จะดีกว่า”
“ท่านคิดน้อยเกินไปต้าหวัง การทาเช่ นนีร้ ั้ง แต่จ ะทาให้น างตาย
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 399

เสียเปล่า จวิน้ อ๋องเฟยเฉินหาใช่คนที่ท่านจะแหย่จมูกได้ง่าย หากแต่ท่าน

โชคดีท่เี จอพวกข้า”
ต้าหวังหันมองบุรุษข้างกายนาง ไม่เข้าใจความหมาย หากแต่ต่อมา
เมื่ออีกฝ่ ายเรียกคนออกมาเขาก็รูว้ ่า บุรุษที่ว่าคือชินอ๋องแห่งแคว้นหลวนอิง
ที่ยิ่งใหญ่ในอดีต
คนเคยยิ่ ง ใหญ่ ใ นอดี ต หัน มองภรรยาตนที่ ช อบยุ่ง เรื่ อ งชาวบ้าน
ไม่นานแผนการชิงตัวเจ้าสาวก็เกิดขึน้
“ที่พวกเราจะบุกไปก็คือวังหลวงหลุนอิง สถานที่พานักของจวิน้ อ๋อง
เฟยเฉิน ด้านในนัน้ เขาวางกาลังจนแมลงแทบจะหลุดเข้าไปไม่ได้ เหนียงไป๋
เจ้าล้มเลิกความคิดเสียเถอะ”
จู่ๆ เทพสงครามก็บอกว่าล้มเลิกความคิด “ท่านไม่จับดาบเพียงปี
กว่าก็ไร้ฝีมือแล้วหรือสามี”
“ข้าไม่ได้ไร้ฝีมือ แต่รูจ้ ักว่าสิ่งใดควรทาสิ่งใดไม่ควรทา เจ้ามองคน
ของเราสิหนึ่งปี มานีจ้ บั แต่จอบกับเสียมมือเคยจับดาบฝึ กอาวุธเสียที่ไหน”
เหนียงไป๋ เห็นด้วยขืนให้พวกเขาบุกเขาไปก็รนั้ แต่จะเอาตัวเองไปตาย
“ถ้าเช่นนัน้ จะทาเช่นไรดี” นางนั่งลงบนเก้าอีเ้ หมือนเดิม คิดถึงหวาน
ผิงตอนนีค้ งรอคอยอยู่ในหอยอมรับชะตากรรมแล้ว หรือไม่ ก็คิดปลิ ดชี วิ ต
ตัวเอง
หวานผิงก็เหมือนนางหากสิ่งใดไม่ยอมแล้ว ก็ยอมเลือกความตายแทน
นางจะไม่เห็นเกิดเรื่องเช่นนัน้ กับหวานผิงอีก
“งานเลีย้ งฉลองก็ตอ้ งมีการแสดง ถ้าเช่นนัน้ ข้าจะ”
“ไม่ได้!” เสียงสามีนางดังขัดอย่างรวดเร็ว นางก็ยกมือเท้าคางตัวเอง
กับโต๊ะ อีกมือก็เคาะแล้วคิดแผนใหม่
“แผนนีไ้ ม่เลว ข้าได้ยินมาว่า มีนักแสดงงิว้ เข้าไปแสดงในวังหลวง
400 | จิรัฐติกาล

ด้วย ถ้าเช่นนัน้ ข้าจะแฝงตัวเข้าไปเพื่อช่วยนางออกมา”

เฟยเยี่ยหันมองต้าหวัง หากเป็ นเรื่องที่ไม่ทาให้นางเดือดร้อนเขาเห็น
ด้วยดังนัน้ เหนียงไป๋ จึงได้ยินเขาพูดอย่างอารมณ์
“ถ้าเช่นนัน้ ก็ไปเตรียมตัวข้าจะให้คนของข้าพาเจ้าเข้าไป”
แหมจะห่วงนางมากไปแล้ว ถ้าเช่นนัน้ พวกเราก็ว่างแล้วสิ ว่าแต่จะ
ทาอะไรดี คนออกไปจนหมดเหลือเพียงสองคน ถามหน่อยว่าเขาจะทาอะไร
สามีท่ีแสนดีก็ดบั ไฟจากนัน้ ก็ยกนางขึน้ บ่า
“ข้าจะคิดต้นคิดดอกกับเจ้าเหนียงไป๋ ”
“ข้าเป็ นหนีท้ ่านตอนไหน” คนรู ว้ ่าจะเกิดอะไรยังไม่สะทกสะท้าน
เมื่อเขาวางนางบนเตียงอีกฝ่ ายก็ยงั ยิ ม้ ยั่วยวนให้เขา มือก็เกาะคอเขาไว้คิว้
ก็เลิกขึน้ ถามด้วยสีหน้ากวน
“หนึ่งปี ท่ีผ่านมา ข้าอดยากปากแห้งจนทรายจะฝื ดลงคอ หากแม้
ออกท่องเที่ยวเจ้าก็เอาแต่บอกปั ด ข้าเป็ นบุรุษไม่เคยอิ่มเช่นนีแ้ ล้วเจ้าจะไม่
ติดหนีข้ า้ ได้เช่นไร”
เหนียงไป๋ เลื่อนมือจากคอลงจากนัน้ ก็ดึงสายคาดเอวเขาออกเผยให้
แผ่นอกกว้างที่คนุ้ เคย มือนางยกขึน้ ลูบไล้จากด้านล่างสะดือ้ ก่อนจะไล้ขึน้ ไป
ยังด้านบนลาคอ
“หนึ่ ง ปี ที่ ผ่ า นข้า ดู แ ลบุ ต ร ท าให้ท่ า นอดยากปากแห้ง จนเป็ น
ทะเลทราย ครั้ง พอออกท่องเที่ยวข้าก็ไ ม่ ยอมให้ท่านเข้าใกล้” เหนียงไป๋
ยกมือเขาขึน้ มาแล้วให้เขาแตะที่หน้าท้องของนาง “นัน้ เป็ นเพราะว่าพวกเรา
จะได้มีซาลาเปาน้อยอีกคนอย่างไรเล่า”
คนได้เป็ นพ่อลูกสองหันมองท้องนาง จากที่คิดน้อยใจก็ยิม้ กว้าง
แล้วก้มลงจูบหน้าท้องนางอย่างแผ่วเบา จะเป็ นหญิงหรือชายกันนะ
“ท่านพี่คราวนีจ้ ะเป็ นหญิงหรือชายกันนะ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 401

“หากเป็ นหญิง คงงดงามเหมื อนเจ้าซึง้ ข้าคงคิดหนัก แต่หากเป็ น

ชายแล้วยังเหมือนฟงลี่อีกข้าก็คงปวดหัวเช่นกัน”
“สรุปแล้ว?”
เฟยเยี่ย ล้ม ตัวนอนก่อนจะดึง ร่างนางมากอดเอาไว้มือไม้ก็ยังคง
ทางานปลดเสือ้ ผ้านางเหลือเพียงชุดชัน้ ในบางอย่างรวดเร็ว
“ไม่ ว่าหญิ ง หรือชายข้าล้ว นรัก ทั้ง สิ น้ แต่ข้าก็ไ ม่ ปรารถนาให้เ จ้า
เจ็บปวดเช่นครัง้ ก่อนอีก ยามเมื่อเห็นเจ้าร้องทรมานใจข้าไม่อาจทนได้”
มือนางกอดเขาไว้แน่นกว่ าเดิม ใบหน้าเอนซบแผ่นอกเปลือยเปล่า
แล้วเอ่ยตอบ “ข้าไม่เคยเสียใจที่ได้รกั ท่าน ไม่เคยเสียใจที่ได้ให้กาเนิดบุตรให้
ท่าน เฟยเยี่ยไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็ นเช่นไรข้าก็ไม่เคยเสียใจที่ได้เจอท่าน
จริงๆ ดังนัน้ ความเจ็บปวดเพียงเท่านีห้ าได้ทาให้ขา้ เจ็บปวด”
คนเป็ นสามีหนั มองภรรยาตนจากนัน้ ก็กม้ ลงจูบหน้าผาก
“หากเป็ นหญิ ง ให้ช่ื อ เฟยเหนี ย งซิ น หากเป็ นชายก็ ใ ห้ ช่ื อ ว่ า
เฟยหวางอี ้ ดีหรือไม่”
“ชื่อที่ท่านตัง้ ให้เหตุใดจะไม่ดี แต่ว่าตอนนีค้ วรเป็ นเวลาของมารดา
บิดาพวกเขามากกว่า” เหนียงไป๋ เงยหน้ามองเขาจากนัน้ ก็รบั จูบอันแสนหวาน
ลิน้ อีกฝ่ ายเข้ามาเกีย้ วพันใจนาง มือหนาปลดเปลือ้ งเสือ้ ผ้าจนเหลือเพียง
เนือ้ นวล
ความอบอุ่นจากมือหนาร้อนระอุไปทั่วร่างกาย ชายหนุ่มที่รอ้ นเป็ น
ไฟลุกขึน้ คร่อมตัวนางจากนั้นก็ใช้ริม ฝี ปากอุ่นเลื่ อนไล้ไ ปยัง ซอกคอหงส์
ตรงหน้า อีกมือก็เกาะปทุมเอาไว้บีบรัน้ อย่างคนเอาแต่ใจ จนคนใต้ล่างแทบ
สิน้ ลม
“เฟยเยี่ ย ข้า รัก ท่ า น” มื อ นางเกาะบ่ า เขาแล้ว กดลงไปยามเมื่ อ
ริมฝี ปากนัน้ กาลังดื่มด่ากับปทุมดอกตูมตรงหน้า ยิ่งได้ยินคาว่ารักเขาก็ยิ่ง
402 | จิรัฐติกาล

ใส่ใจในการเอาใจตัวนางมากกว่าเดิม มือหนาเลื่อนไล้ลงไปใต้ล่างส่วนเขา
ก็เงยหน้าขึน้ มาแล้วพูด “ข้ารักเจ้ายิ่งกว่าเหนียงไป๋ ”
อืม มืออุ่นที่สมั ผัสตรงกลางดอกบัวทาเอานางสะดุง้ ใบหน้านางตอบ
รับจูบเขาที่โน้มเข้ามาจากนัน้ มือหนาก็ขยับขึน้ ลงอย่างคนเอาแต่ใจ
เหนียงไป๋ ถอนจูบจากเขาหายใจหอบกระซิบข้างหู “ข้าต้องการท่าน
เฟยเยี่ย”
แม้นางไม่ขอเขาก็ปรารถนาจะให้ตัวเขาอยู่ในใจนางดังนัน้ เมื่ อมือ
หนาออกจากดอกบัวแล้ว เขาก็มอบอาวุธประจากายให้นาง เอวหนาขยับ
เคลื่อนตัวอย่างเบาที่สดุ ค่อยๆ ดันอาวุธที่ว่าเข้าไปอย่างใจเย็น
“เฟยเยี่ยท่านกาลังแกล้งข้า”
ได้ผลคนแกล้งนางยกมุมปากยิม้ พอนางเงยหน้า ขึน้ มาเขาก็อาศัย
จังหวะนัน้ ขยับเอาเข้าไปอย่างรวดเร็ว ได้ผลร่างนางสะดุง้ ร้องดังลั่นโรงเตีย้ ม
แต่มีหรือพวกเขาจะสน เมื่อเอวได้ทีเขาก็ขยับเอวขึน้ ลงราวกับกลองในสนาม
รบ จนเหนียงไป๋ ที่อยู่บนเตียงแทบจะอยู่ไม่ติด มือนางจับมือเขาไว้ อีกฝ่ ายก็
ยกมือนางสองมือขึน้ ไว้บนศีร ษะ จากนัน้ ก็กม้ ลงดูดกลืนปทุมบีบรัน้ จนนาง
แทบทนไม่ไหว เสียงประสานของคนบนเตียงไม่หยุดเพียงเท่านัน้
เฟยเยี่ยยกนางขึน้ มาจากนัน้ ก็รบั จูบจากนาง คนรูง้ านอย่างเหนียง
ไป๋ ขยับเอวตัวเอง กดขึน้ ลงไปยังอาวุธตรงหน้า บัดนีป้ ทุมอยู่ตรงหน้าเขามือ
เฟยเยี่ยก็จบั เอาไว้จากนัน้ ก็ดดู กลืนอีกครัง้
เหนียงไป๋ ที่ขยับเอวสะดุง้ หยุดชั่วขณะ เขาเห็นดังนั้นก็จับ สะโพก
จากนัน้ ก็เร่งมือให้ตัวนางขยับเร็วขึน้ เสียงขับประสานในราตรีนีห้ าได้ทาให้
พวกเขาหยุดเพียงเท่านัน้
เมื่อนางใกล้จะถึงฝั่ งเฟยเยี่ยก็หยุดเอวนางเอาไว้ จากนัน้ ก็วางตัว
นางลงบนเตียง พลิกนางยกเอวขึน้ ให้เข่านางคุกอยู่เบือ้ งหน้า จากนัน้ เขา
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 403

ก็ใช้มือเข้าไปในปทุมกลางใจนาง เสียงเหนียงไป๋ ครางร้องด้วยความสุขสม

ปล่อยให้เขาขยับมือตามใจ จนนางใกล้จะถึงฝั่งมือเอาแต่ใจนัน้ ก็หยุดก่อน
จะใช้อาวุธอันใหญ่เข้าไปแทน
ร่างบางทรุ ดลงบนพืน้ จากนัน้ ก็ปล่อยให้เขาขยับเอวเพื่อนาทางไป
ยังฝั่งที่นางปรารถนา เสียงร้องของเขาและเธอขับประสานจนกระทั่งสุดท้าย
แล้วก็ทรุดลงนอนพร้อมกันกายกอดไปในราตรี

เสียงฝี เท้าด้านนอกดังขึน้ ทาให้คนที่มีความสุขลุกขึน้ อย่างรวดเร็ว

เฟยเยี่ยรีบดึงเหนียงไป๋ ให้นางรีบแต่งตัวจากนัน้ ก็หยิบจับอาวุธระวังตัวเอาไว้
จนกระทั่งเมื่อประตูเปิ ดออกก็พบว่าต้าหวังหิว้ เจ้าสาวหนีมาได้สาเร็จ
“จวิน้ อ๋องรูต้ วั แล้วพวกเราต้องรีบหนี”
เจ้า สิ ค วรหนี แ ล้ว มาหาพวกเราท าไม! เหนี ย งไป๋ ก่ น ด่ า คนไม่ มี
ความคิ ด แต่ ก ระนั้น ก็ ยัง รวบเสื ้อ ผ้า ของติ ด กายแล้ว ติ ด ตามลงไปยัง ม้า
ด้านล่าง
หวานผิงหันมองเหนียงไป๋ จะกล่าวขอบคุณ เหนียงไป๋ ก็ตะคอกเสียงดัง
“จะนิ่งอยู่ทาไมถอดเสือ้ ผ้าเจ้ามา!” หวานผิงมองชุดแต่งงานตัวเอง ก่อนจะ
เข้าใจความหมายไม่นานสตรีสองคนก็สลับชุดกัน เหนียงไป๋ ขึน้ ม้าสีดาส่วน
นางขึน้ รถม้าไปกับขบวนพ่อค้าเร่
เฟยเยี่ยขึน้ บนม้าจากนัน้ ก็ควบออกไปนอกเมืองหลวง “เจ้าทาเช่นนี ้
หาเรื่องตายชัดๆ”
“หากทาให้พวกเขาครองรักกันได้ขา้ ไม่เสียใจเลยเฟยเยี่ย” คนหา
เรื่องใส่ตวั ยังไม่รูต้ วั อีก หากเขาเป็ นปี ศาจไร้ใจ จวิน้ อ๋องเฟยเฉินก็หาได้นอ้ ย
กว่าเขา เผลอๆ จะมากกว่าด้วยซา้ ไป
เสี ยงควบบัง เหี ย นดัง ไปทั่ว ป่ า จากนั้นม้าตัว ด าก็วิ่ ง ไปยัง ป่ าทึบ
404 | จิรัฐติกาล

เหนียงไป๋ และเฟยเยี่ยต้องหยุดม้ากระทันหันเมื่อมองเห็นม้าหลายสิบตัวอยู่
เบือ้ งหน้า เขาเป็ นปี ศาจอีกตนแน่ถึงได้ตามพวกเราเร็วขนาดนี ้
“ส่งนางมาให้ขา้ ”
เฟยเยี่ยยังคงไม่ตอบ มองบุรุษตรงหน้ายกคันธนูขึน้ มาหมายจะฆ่า
พวกเราสองคนให้ตาย อีกฝ่ ายไม่ใช่คนใจเย็นส่วนเขาก็ไม่อยากจะรัง้ รออีก
“เจ้ากล่าวอะไรเฟยเฉิน”
มือที่ถือธนูคา้ งตึงจดจาเสียงนั้นได้ ชินอ๋อง! ไม่สิตอ้ งเรียกว่าอดีต
ชินอ๋อง
“เฟยเยี่ ย ” เขาลดคัน ธนูล ง จากนั้น ก็ เ คลื่ อ นม้า เข้า ไปใกล้ มอง
ใบหน้าอีกฝ่ ายชัดๆ ตรงหน้าเขามีสตรีชดุ สีแดงตรงหน้าอยู่
“ข้าได้ยินมาว่าท่านเป็ นบุรุษกลัวเมีย แล้วเหตุใดถึงได้มาทาการฉุด
เมียชาวบ้านเช่นนี”้
คนอยู่ใต้ผา้ สีแดงกลั่วขา จากนัน้ ก็รอฟั งสามีตวั เองตอบ
“ข้าเป็ นบุรุษกลัวเมียหรือไม่ หากเจ้ามีเมียที่รกั มั่นเจ้าจะเข้าใจเอง
อีกอย่างข้าไม่ได้ฉดุ เมียใคร”
จวิน้ อ๋องเฟยเฉินหันมองสตรีชุดสีแดง เนือ้ ผ้าของบรรณาการที่เขา
เลือกกับมือจะเป็ นใครไม่ได้นอกจากหวานผิงเจ้าสาวของเขา “ส่งนางมาก
ถือว่าข้ายังให้เกียรติท่าน หาไม่แล้วข้าจะไม่ละเว้นท่านแน่”
เหนียงไป๋ เบื่อบทสนทนาชิงหญิงงามแล้ว จึงถอดผ้าออกแล้วหันไป
ดุสามี “เฟยเยี่ยเมื่อไรจะถึงกระท่อมสักที ข้าเบื่อจะเล่นบทโจรป่ าฉุดสาวงาม
แล้ว”
คนเล่นบทโจรป่ าหันมองคนพูดคงมี เ พียงนางคนเดียวที่คิ ด เรื่ อ ง
แบบนีไ้ ด้ จะพูดขัดก็ไม่ใช่นิสัยกลัวเมียเช่นเขาเมื่ อคิดได้จึงพูดกลับ “สามี
ไม่อยากให้เจ้าขัดใจ แต่ก็มีคนมาขัดใจเสียนัน้ ” ดวงตาเขามองคนขัดอย่าง
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 405

ไม่พอใจ
แต่ จ วิ น้ อ๋ อ งเฟยเฉิ น ที่ ไ ม่ ใ ช่ ค นโง่ ดูก็ รู ้ว่ า ทั้ง สองคนมี ส่ว นในการ
หายไปของหวานผิงเป็ นแน่ “ไป!” เสียงม้าควบออกไปอย่างรวดเร็ว เสียง
จวิน้ อ๋องเฟยเฉินตะโกนตามหลังพวกเรามา
“ข้าให้เวลาพวกท่านหนี หาไม่แล้วเมื่อข้าพบตัวหวานผิงแล้วพวกท่าน
ยังอยู่ขา้ จะคิดบัญชีนีเ้ ป็ นสิบเท่า”
พูดแบบนีแ้ ล้วมีหรือพวกเราจะอยู่ ว่าแล้วโจรป่ าก็พาเมียชาวบ้าน
หนีออกจากเมืองหลวงหายไปอย่างไร้รอ่ งรอย

เสียงม้าที่ติดตามมาอย่างรวดเร็วทาให้ตา้ หวังต้องทิง้ รถม้าแล้วเดิน

เท้าหนีหลับซ่อนเข้าป่ าแทน หวานผิงจับมือเขาไว้แน่น แต่แล้วธนูก็ลอยผ่าน
นางตรงไปยัง แผ่ น หลัง ของต้า หวัง “ต้า หวัง !!!” หวานผิ ง ร้อ งลั่น ทั่ว ป่ า
ประคองเขาเอาไว้ในอกตัวเองสะอืน้ นา้ ตาแทบเป็ นสายเลือดจากนัน้ ก็ เงย
หน้าคนบนม้าที่กระโดดลงมาแล้วใช้ดาบจ่อคอนาง
“ฆ่าหม่อมฉันเลย ฆ่าหม่อมฉันเดี๋ยวนีท้ ่านอ๋อง!” ดวงตาเฟยเฉินหัน
มองสตรีตรงหน้า นา้ ตาที่นางร่าไห้ออกมาไม่ควรเป็ นของบุรุษคนอื่น ในจาก
ที่เคยไม่คิดสนใจแต่เมื่อมาหยามต่อหน้าเช่นนีก้ ็อย่าหาว่าเขาไม่ปรานี
“มัน ยัง ไม่ ต าย หากเจ้า อยากให้มัน รอดก็ จ งกลับ ไปแต่ ง งานกับ
เปิ่ นหวาง”
นา้ ตาหวานผิงไหลรินแล้วเอ่ยถามเขา “ท่านอ๋องอยากได้หม่อมฉัน
ไปทาไม แต่งกับหม่อมฉันไปทาไม ในเมื่อพวกเราไม่เคยพบหน้ากัน ความรัก
หรือก็ไม่เคยจะมีท่านอ๋องท่านทาเพื่ออะไร”
เสียง หึ ดังขึน้ จากจวิน้ อ๋องเฟยเฉิ นมองนางด้วยสายตาวางเปล่า
“สิ่งเดียวที่เปิ่ นหวางปรารถนาจากเจ้าก็คือสกุลเจ้าหวานผิง ฉะนัน้ ไม่ว่าเจ้า
406 | จิรัฐติกาล

จะยินยอมหรือไม่เปิ่ นหวางไม่สนใจ”
หวานผิงหันมองคนไร้ใจตรงหน้า เขาโหดเหีย้ มไร้ปรานีอย่างแท้จริง
นางถึงกระฉากขึน้ มาทาให้ร่างของต้าหวังทรุดลงพืน้ มือต้าหวังฉุดรัน้ ขานาง
“ปล่อยนาง”
จวิน้ อ๋องเฟยเฉินใช้เท้าเหยียบลงไป หวานผิงร้องลั่นให้เขาหยุดมือ
เท้าที่เหยียบมือต้าหวังหันมาถามนาง “ตกลงเจ้าตัดสินใจได้หรือยัง”
หวานผิงที่นา้ ตานองหน้ามองเขาแล้วกัดฟั นพูด “หม่อมฉันตกลง”
จวิน้ อ๋องเฟยเฉินยังคงเหยียบเท้าไม่ปล่อย “ท่านปล่อยเขาได้แล้ว”
เป็ นหวานผิงที่ขอร้องอีกครัง้
“เจ้ากาลังขอร้องให้สามีปล่อยคนที่ลกั พาเมียตัวเองอยู่หรอกหรื อ
หวานผิง เปิ่ นหวางให้โอกาสเจ้าอีกครัง้ ”
หวานผิงคุกเข่าทรุดลงกับพืน้ หญ้า จากนัน้ ก็กราบเขาที่เท้า “หม่อม
ฉันยอมท่านแล้ว ยอมแต่งงานกับท่าน ท่านอ๋องได้โปรดรับคาขอขมาจาก
หม่อมฉันด้วยเถอะ โปรดให้อภัยหม่อมฉัน” คนคุกเข่าเงยหน้ามองเขานา้ ตา
เต็มแก้ม
มือเขายกคางนางขึน้ มา จากนั้นก็ก้มลงหมายจะชิง กลีบกุหลาบ
ตรงหน้า แต่หวานผิ ง ก็หันหน้าหนีเ สี ยก่อน เท้าจวิน้ อ๋องกดยา้ ไปอีกรอบ
เสียงต้าหวังร้องดังทาให้นางหันมามองเขาอีกครัง้ แววตาเขาถามนางว่าจะ
ลองดีไหม
ดังนัน้ หวานผิงจึงต้องรับจูบแสนหยาบกร้านจากคนตรงหน้าอย่าง
ฝื นใจ
จวิน้ อ๋องเฟยเฉิน ไม่ว่าชาตินีห้ รือชาติหน้าท่านก็อย่าหวังว่าจะได้
ใจข้า!!
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 407

สิ บ ห้า ปี ต่ อ มา เหนี ย งไป๋ มองไปยัง บุ ต รทั้ง สามคน ทั้ง เฟยฟงลี่

เฟยเหนียงซิน เฟยหวางอี ้ บุตรชายบุตรสาวฝาแฝดที่นางให้กาเนิดครัง้ ที่สอง
ต่างตัง้ ใจฝึ กฝนวิชาอยู่เบือ้ งหน้า ทัง้ วิชาการความรู แ้ ละการรบไม่ลดน้อย
กว่าบุตรที่ได้รบั การศึกษาในวังหลวง
เมื อ งหลวนอิ ง ตอนนี ้เ จริ ญ รุ่ ง เรื อ งจนหาที่ สุ ด ไม่ ไ ด้ จากเมื อ ง
ชายแดนที่แห้งแล้งก็ถูกพลิกฟื ้ นกับมาเขียวชะอุ่มเมื่อฝ่ าบาทได้ยินก็ถึงกับ
เสด็จมาด้วยพระองค์เอง เอ่ยตรัสอยากให้เฟยเยี่ยกลับเมืองหลวง
แต่เขาปฏิเสธ!
ฮ่องเต้จึงกลับไปด้วยความผิดหวังแต่กระนั้นก็ยังเมตตาส่ง กาลัง
ทรัพย์มาเพื่อช่วยเหลือเมืองหลวนอิงมากกว่าแต่ก่อน เหนียงไป๋ หันดังนัน้ จึง
ให้ราชครูเฉียนตง เขียนหนังสือเรื่องขัน้ ตอนการสร้างเขื่อนและการพลิกฟื ้ น
พืน้ ดินที่แห้งแล้งให้กลับมาเขียวชะอุ่มดังเคย
408 | จิรัฐติกาล

ราชครู เ ฉี ยนตงมองลูก ศิ ษ ย์ทั้ง สี่ ร วมทั้ง บุต รสาวของตนที่ ต อนนี ้

งดงามเลยวัยออกเรื อนแต่ก็ยัง ไม่ คงไม่ ย อมแต่ง งานแล้วถอนใจอี ก รอบ
คงเป็ นความคิดเดียวกับเหนียงไป๋ ที่มองฉางเออร์แล้วถอนใจ
“ข้าจะทาเช่นไรให้นางแต่งงานได้นะ”
เฟยเยี่ยที่อ่านตาราเงยหน้ามองไปยังฉางฉิง “ต้องโทษที่เจ้าเลีย้ งดู
นางดีเกินไป จนนางไม่อยากแต่งงานเพราะกลัวว่าจะได้สามีท่ีไม่เอาไหน
และไม่ได้ความ”
สรุ ป แล้ว เป็ น ความผิ ด นาง “ท่ า นก็ ม องดูสิ ถึ ง เมื อ งหลวนอิ ง จะ
เจริญรุ่งเรืองแต่ยังไงก็เทียบไม่ได้กับเมืองหลวง บุตรชายที่มีในเมืองล้วน
ไม่ ไ ด้ความ ไม่ อายุม ากไป ก็มี อนุอุ่นเตี ยงนับสิ บ ข้าจะให้ฉางเออร์แ ต่ ง
ออกไปได้เช่นไร”
“ถ้าเจ้าเลือกมากเช่นนีก้ ็สง่ นางไปแคว้นเฉินหลานสิ”
นางลืมชิวอิง้ ไปได้ยังไง หลายปี มานีแ้ ม้จะส่งข่าวกันบ่อยแต่ก็นับ
ครัง้ ได้ท่ีได้พบกัน หากฉางฉิงไปเมืองหลวงนางก็จะมีบุรุษให้เลือกมากมาย
“เป็ นความคิดที่ดี ถ้าเช่นนัน้ ให้บตุ รทัง้ สามไปด้วยดีหรือไม่”
คนที่กม้ หน้าอ่านตาราเงยหน้ามองภรรยาอีกรอบ ก่อนหันมองบุตร
ทัง้ สาม ฟงลี่เขาไม่ห่วงบุตรคนนีย้ งั ไงก็ตอ้ งลงเอ่ยกับจงหลุนเป็ นแน่ ซึ่งเขา
ก็ไว้ใจจงหลุนดังเช่นน้องชาย
แต่เหนียงซินและหวางอีต้ ่างหากที่น่าเป็ นห่วง
ว่าด้วยเหนียงซินนัน้ นิสยั ไม่ต่างจากเหนียงไป๋ เจ้าเล่หซ์ ุกซนหาเรื่อง
ให้เขาปวดหัวบ่อยครัง้ ส่วนหวางอีก้ ็เหมือนจะถอดแบบเขามา สงบนิ่งเยือกเย็น
ไร้ความรูส้ กึ
“ส่งฉางเออร์ให้ฮองเฮาชิวอิง้ ส่วนเหนียงซินและหวางอีน้ นั้ ให้พวกเขา
อยู่กบั เราอีกหน่อยเถอะ”
 ชินอ๋องปีศาจไร้ใจ | 409

เขาห่วงบุตรมากเกินไปจริง ไม่กล้าให้เผชิญยุทธภพเลย นางจะทา

เช่นไรกับสามีดี แต่อย่างที่บอกว่าถึงจะไม่ได้ออกจากแคว้นหลุนอิง แต่ชะตา
ก็ยงั นามาเรื่องมาถึงที่จริงๆ
เหนียงซินมองว่าวที่หลุดมือก็รีบวิ่งติดตามว่าวไป หวางอีเ้ ป็ นห่วง
นางก็ติดตามไปเช่นกัน เมื่อไปถึงที่ว่าวตกก็พบว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกาลังถือ
เอาไว้แล้วส่งให้นาง “ว่าวเป็ นของเจ้าใช่ไหม”
เหนี ย งซิ น พยั ก หน้า รับ ว่ า วจากมื อ เขา ส่ ว นพี่ ช ายนางก็ หั น ไป
ขอบคุณ คนที่เ ก็บเอาไว้ “ขอบคุณ เจ้ามากไปเถอะซินเออร์” น้องสาวเขา
พยักหน้าจะหมุนหันหลังกลับ
คนที่ช่วยเหลื อก็เ อ่ยถาม “พวกเจ้าคงเป็ นเฟยเหนียงซิ นและเฟย
หวางอีส้ ินะ”
พี่นอ้ งสองคนหันมองอีกครัง้ มีสีหน้าแปลกใจที่คนไม่เคยพบหน้า
แต่กบั รูจ้ กั พวกนาง
“ยินดีท่ีได้พบ ข้าซือไฉบุตรชายของจวิน้ อ๋องเฟยเฉินและพระชายา
เอกหวานผิง”
หวางอีม้ องอย่างระวังกั้นน้องสาวตัวเองไปยังด้านหลัง เรื่องของ
จวิน้ อ๋องเฟยเฉินและพระชายาเอกหวานผิงหาได้รกั ใคร่กลมเกลียวอย่างเช่น
บิดามารดาของนาง บุตรที่เติบโตมาโดยที่มารดาไม่ตอ้ งการเขาจะเป็ นคน
แบบไหนกันแน่
มุมปากซือไฉยกยิม้ อย่างผูม้ ีชยั ก่อนจะยกมือขึน้ จากนัน้ คนของเขา
ก็ออกมา “จับตัวพวกเขาไป!”
410 | จิรัฐติกาล