1 พ่ายแพ้

ในยุคทีแผ่นดินจีนประกอบไปด้วยเจ็ดแคว้นใหญ่ๆอัน
ได้แก่ฉินหรือจิน หาน จ้าว ฉี ฉู่ เอียน และเว่ย แคว้น
ฉินซึงมีอาํ นาจมากทีสุดได้ทาํ การรบกับทังเจ็ดแคว้นจน
ชนะทังหมดโดยมีแคว้นฉีเป็ นแคว้นสุดท้ายทีพ่ายแพ้
สงคราม...

แคว้นฉี

1
ท้องพระโรงอยูใ่ นสถานะตึงเครียดจนถึงขีดสุดเมือแคว้น
ใหญ่อย่างแคว้นฉินยกทัพมาประชิดกําแพงเมือง หน
ทางจะชนะนันเรียกได้วา่ ไม่มีเลยแม้แต่นอ้ ย!

"เจินตัดสินใจแล้ว...." ผูเ้ ป็ นเจ้าแห่งชีวิตสูดลมหายใจ

เข้าลึกๆ ขอบตาทังสองข้างแดงกําและร้อนผ่าวขึนมา
เมือต้องตัดใจยอมแพ้ศตั รูทีแข็งแกร่งอย่างแคว้นฉิน

2
"เจินจะส่งราชสาส์นไปถึงแคว้นฉี... ขอยอมแพ้แต่โดย
ดี เพือความปลอดภัยของราษฎร" ขุนนางทุกผูค้ นต่าง
รําไห้ออกมาเงียบๆ ทุกคนรูด้ ีวา่ รันอย่างไรก็มิอาจชนะ
สงครามได้

ทางเลือกสุดท้ายคือยอมก้มหัวศิโรราบต่อผูท้ ีแข็งแกร่ง
กว่า อย่างน้อยทุกชีวิตก็จะปลอดภัย

ไม่นานนักม้าเร็วก็ถกู ส่งออกไป แคว้นฉินตอบรับสาส์น

และให้เวลาสามวันในการจัดการต้อนรับกษัตริยอ์ งค์
3
ใหม่ ไม่มีอีกแล้วแคว้นฉีตอ่ ไปนี ฉีจะกลายเป็ นแค่เมือง
ขนาดใหญ่เมืองหนึงใต้ปกครองเท่านัน!

ตําหนักฮองเฮา

"แคว้นฉินทําเช่นนีต้องการจะหยามกันชัดๆ!"

เหม่ยอิงเอ่ยขึน ในฐานะองค์หญิงทีเกิดจากฮ่องเต้และ
ฮองเฮานางรับไม่ได้กบั การถูกหยามเกียรติเช่นนี!

4
นางนันนับว่างดงามทีสุดในหมูอ่ งค์หญิงด้วยกัน ผิว
พรรณขาวเนียนละเอียดไม่มีรวรอย
ิ ดวงตากลมโต
พร้อมแพขนตางอนยาว ริมฝี ปากบางสีชมพูแม้ไม่มี
เครืองประทินโฉม

ด้วยความงามนีเองทีทําให้ใครๆต่างก็หลงรักรูปโฉมของ
นาง แต่ถงึ กระนันนางก็ไม่เคยแลใคร ปั ญหาไม่ได้อยูท่ ี
ตัวบุรุษ แต่ปัญหามันอยูท่ ีความหยิงทะนงตนของนาง
ทังนัน
5
"ทําอย่างไรได้ เราเป็ นฝ่ ายแพ้อย่างไรเสียก็ตอ้ งยอมอยู่
แล้ว ไม่วา่ พวกนันจะต้องการอะไร เรามีหน้าทีหาไป
ประเคนพวกมัน" ฮองเฮาเอ่ยขึนด้วยแววตาแข็งกร้าวไม่
ต่างจากนําเสียง

แคว้นฉีอาจจะไม่ได้มีอาณาเขตกว้างใหญ่เหมือนเช่น
แคว้นฉู่และแคว้นฉินแต่ก็ไม่เคยรุกรานใคร แต่ฮ่องเต้
แคว้นฉินกลับพยายามทําสงครามยึดแคว้นต่างๆไปทีละ
แคว้นด้วยความโลภ!
6
" เรืองงานเลียงต้อนรับแม่อยากให้เจ้าเป็ นคนดูแล แม่
ทําใจไม่ได้จริงๆ" เหม่ยอิงพยักหน้ารับเบาๆอย่างจํา
ยอม

เวลาต่อมา

7
อุทยานหลวง

"ดอกไม้พวกนีมีสาํ รองบ้างรึไม่" เสียงของลูฟ่ างนาง

กํานัลคนสนิทของเหม่ยอิงเอ่ยถามคนดูแลอุทยาน ส่วน
ตัวผูเ้ ป็ นนายตอนนีกําลังเดินเลือกพรรณไม้ทีจะนําไปใช้
จัดงานอยูอ่ ีกด้าน

" มีขอรับ" งานต้อนรับครังนีเหม่ยอิงจัดงานให้ออกมา

สีดาํ สนิท ไม่มีสีแดงมงคลอย่างทีควรจะเป็ น หากแคว้น
ฉินคิดเอาเรืองนางจะรับผิดชอบด้วยตนเอง แต่ขอแค่ได้
8
หักหน้าพวกมันเสียหน่อยเท่านัน!

"เหม่ยอิง! เหตุใดเจ้าจึงเลือกแต่ดอกไม้สีดาํ สีหม่นเช่น

นี อยากเดือดร้อนนักรึ! " เสียงขององค์หญิงองค์หนึง
เอ่ยขึนด้วยความไม่พอใจนัก เหม่ยอิงมองหน้านางแวบ
นึงพบว่าเป็ นบุตรีของสนมของบิดานางจึงเลือกจะเมิน
ใส่

"นี! ทีข้าพูดนีไม่ได้ยินรึ!" นางเดินตามไปดึงแขนเหม่

ยอิงไว้จนได้ ร่างบางหันกลับมามองด้วยสีหน้านิงเรียบ
9
ก่อนจะสะบัดแขนอีกฝ่ ายจนหลุดออก

"นีไม่เรืองของเจ้าเฟยหลิง" คนฟั งถึงกับกํามือแน่น พูด

เช่นนีจะว่านางสอดใช่รไึ ม่! เหม่ยอิงไม่ได้สนใจท่าทีใดๆ
ของอีกฝ่ ายนางเดินเลือกพรรณไม้ตอ่ ไป

" หึ! ข้าจะบอกอะไรให้นะ ข้าว่าเจ้าควรจะทําตัวดีๆกับ

ฮ่องเต้แคว้นฉินเอาไว้จะดีกว่า" คําพูดของอีกฝ่ ายทํา
นางชะงักฝี เท้าลง ทําดีกบั ศัตรูร?ึ ฝันไปเถิด!

10
"ไม่แน่เจ้าอาจได้เป็ นพระสนมก็ดะ.."

เพียะ!!

ยังไม่ทนั ได้เอ่ยจบมือเรียวก็ฟาดลงบนใบหน้าพีน้องร่วม
บิดาอย่างแรง

11
" อย่าให้ขา้ ได้ยินคําพูดทีเกิดจากความคิดไร้เกียรติไร้
ศักดิศรีแบบนีหลุดออกจากปากเจ้าอีก" นําเสียงราบ
เรียบแต่แฝงความดุดนั ทําอีกฝ่ ายเงียบไปอย่างไม่กล้า
ต่อปากต่อคํา

" อ่อ อย่าให้ขา้ ได้ยินเจ้าเรียกชือข้าเฉยๆเช่นนันอีก

เพราะข้าไม่ใช่เพือนเล่นเจ้า" ตลับยาถูกโยนลงพืนราว
กับเป็ นของไร้คา่ เฟยหลิงได้กาํ มือแน่นจนเล็บยาวๆจิก
ลงในเนือของตน มือบางกุมแก้มข้างซ้ายของตนเอาไว้
12
มองอีกฝ่ ายเดินไกลออกไปด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชัง

"องค์หญิงเพคะหิมะเริมตกแล้วกลับไปพักทีตําหนัก
ก่อนเถิดเพคะ"ลูฟ่ างเอ่ยบอกเมือจัดการเรืองต้นไม้
ดอกไม้เสร็จ เหม่ยอิงพยักหน้าเบาๆแล้วเดินนําไป

"ให้คนนําเกียวมารับดีรไึ ม่เพคะ"

13
"จะต้องให้ลาํ บากคนอืนทําไมกัน ตําหนักอยูไ่ ม่ไกลนัก
เราเดินไปกันเถิด" นางกํานัลสาวยิมออกมาแล้วรีบเดิน
ตามผูเ้ ป็ นนายไป องค์หญิงของนางจิตใจดีและมีความ
คิดมากกว่าทีทุกเห็น

หลายวันก่อน

ทางด้านแคว้นฉิน

14
"ฝ่ าบาทพ่ะยะค่ะ" ม้วนกระดาษจากจิตรกรในราช
สํานักถูกส่งเข้าวังมาเมือหลายวันก่อน หลีกงกงขันทีคน
สนิทก็รบี นําไปถวายให้ฮ่องเต้อย่างไท่ชางทันที

"มีเท่านีรึ?" เสียงทุม้ เอ่ยขึน เขาให้คนไปวาดภาพสาว

งามทัวแคว้นมาให้ แต่กลับยังไม่ถกู ใจใครสักคน ตอนนี
จึงต้องหาเพิมจากแคว้นอืนๆทีตนยึดมา

15
"ยังมีอีกพ่ะยะค่ะ" หลีกงกงก้มหน้าตอบ ไท่ชางเลิกคิว
มองอย่างแปลกใจ เพราะเขาให้เวลานานแล้วในการ
เสาะหาสตรีทีงดงามควรคูก่ บั ตําแหน่งฮองเฮาของเขา

"ใครกัน?"

"สตรีในแคว้นฉีทีเราเพิงยึดได้พะ่ ยะค่ะ" ดวงตาสีนิล

16
เป็ นประกายขึนมาทันที เขาลืมแคว้นนีไปได้อย่างไร

"เจินได้ยินมาว่าองค์หญิงแห่งแคว้นฉีมีรูปโฉมงดงาม
นัก จริงรึไม่?"

"กระหม่อมก็ได้ยินมาเช่นนันพ่ะยะค่ะ แต่ไม่มีใครได้
เห็น เพราะกฎในวังของแคว้นฉีสงห้
ั ามไม่ให้พวก
นางออกนอกวังเด็ดขาด.. "

17
" ถ้าเช่นนันก็สง่ สาส์นไป ว่าอีกสามวันเจินจะไปเยือน
แคว้นฉี ในเมือไม่ให้ออกมาเช่นนันเจินจะเข้าไปดูดว้ ย
ตาตนเอง"ไท่ชางยกยิมออกมา อยากรูน้ กั จะงามสมคํา
รําลือรึไม่

18
2 จิกกัด

สองวันต่อมา

19
ทุกคนต่างมารอต้อนรับอยูท่ ีหน้าประตู วันนีเป็ นวันครบ
กําหนดตามทีแคว้นฉินบอกไว้ ทังฮ่องเต้ ฮองเฮา ไท่จือ
รวมไปถึงขุนนางต่างก็มารอตังแต่เช้าตรูเ่ พราะแคว้นฉิน
กําหนดให้เราต้อมารอรับก่อนเวลา!

เวลาผ่านไปจากเค่อเป็ นชัวยามและอีกหลายชัวยามก็
ยังไม่มา จนในทีสุดก็มีมา้ เร็วจากแคว้นฉินเข้ามา

20
"สาส์นจากแคว้นฉินว่าอย่างไรบ้างหลีกงกง" เสด็จพ่อ
เอ่ยถามขึนเมือเห็นสีหน้าไม่สดู้ ีของขันทีคนสนิท คงไม่
ใช่เรืองดีเป็ นแน่

"เอ่อ.. ทูลฝ่ าบาท แคว้นฉินส่งมาบอกขอเลือนงาน

เลียงพ่ะยะค่ะ"

!!! นีมันเรืองบ้าอะไร ให้คนเตรียมของเอาไว้รอแต่กลับ

ขอเลือนงันรึ นีมันจงใจกลันแกล้งชัดๆ!

21
"บอกเหตุผลข้ามาซิหลีกงกง" ข้าถามออกไปเพราะใน
ใจกําลังร้อนระอุเหมือนมีใครมาจุดไฟไว้อย่างไรอย่าง
นัน

" เอ่อ.. ฮ่องเต้ฉินบอกไว้วา่ การเดินทางมาแคว้นฉีตอ้ ง

ผ่านแคว้นเว่ย การเดินทางต้องใช้เวลานานสามวันต่อ
ให้เป็ นม้าเร็วก็ไม่ทนั พ่ะยะค่ะ"

22
"ถ้าคิดว่าจะไม่ทนั แล้วสังมาเช่นนันทําไมกัน!" ครานี
เป็ นเสด็จแม่ทีระเบิดอารมณ์ออกมาจนท่านพ่อต้องเข้า
ไปปลอบให้สงบลง ท่านแม่เองถูกฮ่องเต้องค์ก่อนรับมา
เลียงตังแต่ยงั เยาว์ ความรักความหวงแหนต่อแคว้นนัน
เข้มข้นอยูใ่ นทุกอณูของเลือดเนือ

" แล้วจะมาเมือไหร่ ข้าวของเตรียมไว้เสียหายหมดเช่น

นีไม่มีสาํ รองพอให้จดั งานเลียงบ่อยๆหรอกนะ"

23
"เอ่อ.. ในสาส์นบอกว่าไม่มีกาํ หนดทีแน่นอนพ่ะยะค่ะ"
สินคําพูดจากหลีกงกงข้าก็กระชากสาส์นจากในมือเขา
มาอ่านทันที ไม่มีกาํ หนดงันรึ!

แควก! แควก! แควก! แควก!

"ในเมือเป็ นเช่นนีสาส์นนีก็ไร้ประโยชน์ เสด็จพ่อเสด็จ

24
แม่ให้ทกุ คนกลับเถิดเพคะ ทุกคนคงเหนือยกันแล้ว"

"บอกทุกคนกลับไปพักได้"หลีกงกงรีบไปถ่ายทอดคําสัง
ทันที คอยดูเถิดฮ่องเต้แห่งฉินหากมีโอกาสข้าจะสังหาร
ท่านให้รูแ้ ล้วรูร้ อด!

หลายวันต่อมา

25
"องค์หญิงเพคะองค์หญิง! "เสียงเอะอะของลูฟ่ างนาง
กํานัลของข้าดังมาแต่ไกลก่อนจะค่อยๆเงียบลงเมือข้า
ตวัดสายตามองนางอย่างไม่พอใจกับกิรยิ าเช่นนีของ
นาง

ลูฟ่ างนางเป็ นเด็กทีข้ารับมาดูแลตอนออกไปชมนอกวัง

ครังแรก นางเป็ นเด็กทีแก่นแก้วกระโดกกระเดกแต่ก็นบั
ว่ากตัญ ขู า้ เห็นนางช่วยมารดาขายของทังวันก็นกึ
สงสารจึงรับนางเข้าวัง

26
"มีเรืองอะไร"

"ตอนนีฮ่องเต้แคว้นฉินมาถึงแล้วเพคะ" ฮ่องเต้แคว้น
ฉินมาถึงแล้วงันรึ ดีเลย ข้าเตรียมพร้อมไว้อยูแ่ ล้วหึๆ

"ไปกันเถิด" ร่างบางลุกขึนก่อนจะเดินนําออกไป ลูฟ่ าง

ตามหลังมาติดๆพร้อมนางกํานัลอีกสองสามคนเพราะ
เหม่ยอิงไม่ชอบอะไรทีมากมายจนเกินไป

27
หน้าวัง

" ฮ่องเต้แคว้นฉินเสด็จ! " เสียงขันทีดงั นํามาแต่ไกล

ทุกคนจําต้องหมอบลงคํานับอย่างเลียงไม่ได้ในขณะที
เหม่ยอิงพีชายของนางซึงเป็ นรัชทายาทและบิดามารดา
ของนางยืนต้อนรับอยูเ่ ฉยๆ

28
"เหตุใดเจ้าสีคนไม่คาํ นับข้าเช่นคนอืน?" ไท่ชางเอ่ย
ถามทันทีทีผ่านเข้าประตูวงั เขามองทังสีคนด้วยแววตา
เย้ยหยัน

"ในฐานะทีข้าคือฮ่องเต้และยังไม่ถกู ปลดเราก็ยงั นับว่า

เสมอกัน" ชายชราเอ่ยตอบออกไป ส่วนเหม่ยอิงนางเงย
หน้าขึนมองเขาแล้วกํามือแน่นเก็บอาการเต็มที นางต้อง
สังใจตนเองให้เย็นไว้ไม่ให้หยิบดาบจากองครักษ์มาตัด
คออีกคน!

29
"เช่นนันท่านก็ควรจะลงไปหมอบได้แล้ว เพราะต่อไปนี
ข้าคนเดียวเท่านันทีเป็ นฮ่องเต้ จะไม่มีแคว้นฉีอีกต่อ
ไป!" เสียงประกาศกร้าวทําเอาทังสีชีวิตเจ็บใจจนอยาก
จะฆ่าเขาให้ตาย แต่เมือทําไม่ได้จงึ ต้องจําใจหมอบลง
เช่นคนอืนๆ

"แล้วเหตุใดเจ้าถึงปิ ดบังใบหน้า?" ไท่ชางทีสังเกตเห็น

เหม่ยอิงถามขึน นางเป็ นคนเดียวทีมีผา้ ปิ ดบังใบหน้า
เอาไว้จนเห็นแค่ดวงตากลมโตชวนหลงใหลนันเท่านัน

30
"นางป่ วย" ฮองเฮาตอบออกไป

"ข้าไม่ได้ถามท่านอดีตฮองเฮา" ฮองเฮาได้กดั ฟั น
แน่นอย่างระงับอารมณ์ เหม่ยอิงเงยหน้าขึนมองอีก
ฝ่ ายอย่างไม่เกรงกลัว สายตาของนางฉายแววเคียด
แค้นชิงชังและรังเกียจออกมาอย่างไม่ปิดบัง

"งานต้อนรับถูกเตรียมไว้แล้ว ฝ่ าบาทคงไม่คิดจะยืน

31
ค้างอยูท่ ีนีจนมืดคําหรอกนะเพคะ?" ไท่ชางมองเจ้า
ของเสียงพูดนีเขม็ง เสียงของนางอาจจะดูดดุ นั แต่หาก
ตัดความแข็งกร้าวในนําเสียงออกไปคงจะหวานหยดไม่
น้อย

"หึ! หากงานเลียงทีว่าไม่ดีพอล่ะก็ เจ้าเตรียมรับผิด

ชอบได้เลย" ร่างสูงแสยะยิมออกมาอย่างเหนือกว่าก่อน
จะขึนเกียวแล้วผ่านไปราวกับทุกชีวิตทีมารอเขานันไร้
ค่า!

32
ทันทีทีมาถึงสถานทีจัดงานเลียงต้อนรับคิวหนาก็ขมวด
เข้าหากันด้วยความไม่พอใจ ก็สถานทีตรงนีไม่มีสีอะไร
ตกแต่งเลยนอกจากขาวและดํา! คิดจะแช่งเขางันรึ!

" ใครเป็ นคนจัดงานนี!!!" ทุกชีวิตก้มหน้าลงด้วย

ความกลัวเมือเขาตวาดเสียงดังลัน

"หม่อมฉันเองเพคะ" ไท่ชางมองมาทีเหม่ยอิงอย่าง
เกรียวกราดเมือเห็นว่าเป็ นนางอีกแล้วทีทําเช่นนี เมือครู ่
นางก็ตอ่ ปากต่อคํา มาตอนนีก็จดั สถานทีด้วยสี
33
อัปมงคลนีอีก

"หม่อมฉันแค่เห็นว่าสีดาํ มันเหมาะกับฝ่ าบาทดี"แววตา

ของนางดูถกู เขานันยิงทําให้รา่ งสูงโกรธจัด

"ทําไมหรือเพคะ สีดาํ เป็ นสีธงของกองทัพฝ่ าบาทไม่ใช่

หรือเพคะ สีนีแสดงถึงความเข้มแข็งมีอาํ นาจ หรือฝ่ า
บาทจะชอบสีแดงแบบสตรีกนั ?"

34
"เจ้า!!!"

"หึ! ปากดีเช่นนีข้าชักอยากเห็นหน้าเจ้าเสียแล้วสิ"ไท่
ชางตรงเข้าไปหานางยกมือขึนกําลังจะกระชากผ้านัน
ออก

"อยากติดโรคหม่อมฉันก็ไม่วา่ นะเพคะ แต่อย่ามาโทษ

35
ว่าหม่อมฉันทําให้ฝ่าบาทป่ วยตายก็แล้วกัน" คําพูดของ
นางทําเขาชะงักมือก่อนทีความโมโหจะทําให้ชกั กระบี
ออกมาจ่อลําคอของนางแทน

"เช่นนันให้ขา้ ฆ่าเจ้าก่อนเจ้าจะแพร่โรคมาให้ขา้ ดีรึ

ไม่?" นําเสียงเย็นยะเยือกไม่ได้ทาํ ให้นางหวาดกลัวเลย
นางก้าวเข้าหาเขาอีกก้าวจนคมดาบประชิดลําคอ

" ก็ได้นะเพคะ ทุกคนจะได้เป็ นพยานว่าฮ่องเต้แคว้นฉิน

นันโหดร้ายทารุณเพียงใด สังหารหญิงสาวทีป่ วยเป็ น
36
โรคตายอย่างเลือดเย็น" ร่างหนากํากระบีแน่น ความ
เกรียวโกรธแทบจะพุง่ ถึงขีดสุดเพราะสตรีตวั เล็กตรงหน้า

"เชิญเพคะ" นางผายมือให้เขาก่อนจะเดินนําเขาไปยัง
ทีนังท่ามกลางสายตาพอใจของทุกคนทีนางหักหน้า
ฮ่องเต้ตา่ งแคว้นได้สาํ เร็จ

ไม่นานนักอาหารก็ถกู นํามาวาง แต่หนึงในเมนูทีวางบน

โต๊ะของไท่ชางทําเอาเขาโกรธขึนมาอีกรอบ

37
"อาหารอะไรของพวกเจ้า! เหตุใดมีเลือดสดๆอยู!่ "
เหม่ยอิงยิมเยาะก่อนจะเอ่ยตอบเขา นางสะใจจริงๆทีทํา
ให้เขาดูเป็ นตัวตลกต่อหน้าธารกํานัลได้สาํ เร็จ

"ขออภัยด้วยเพคะ คนของหม่อมฉันคงเข้าใจผิดคิดว่า
ฮ่องเต้พระองค์ใหม่จะชอบ คงเห็นว่าฝ่ าบาทชอบรบ
ชอบอะไรทีเป็ นเลือดและเนือ"

38
" อยากตายนักใช่รไึ ม่!!! "ร่างสูงโกรธจนเลือดขึนหน้า
ลุกขึนใช้ดาบจ่อไปทีคอของนางอีกครัง แต่ยงั ไม่ทนั ไรก็
มีคนมาขัดไว้

"ขออภัยทีมาช้าเพคะ"เฟยหลิงยิมหวานมาแต่ไกล เหม่
ยอิงทีหันไปมองก็สง่ สายตาดูแคลนไปให้ นางแต่งตัว
ราวกับตูเ้ ครืองประดับเคลือนที ทังเพชรพลอยเงินทอง
ประโคมมาเสียชุดใหญ่

39
ไท่ชางมองผูม้ าใหม่ดว้ ยความพอใจในรูปโฉมของนาง

"ถวายพระพรเพคะฝ่ าบาท" นางย่อตัวทําความเคารพ

ก่อนจะมองอีกฝ่ ายตาหวานหยด ซึงทําให้เหม่ยอิง
สมเพชน้องสาวต่างมารดาอย่างหนักไม่ตา่ งจากฮองเฮา
ทีมองด้วยสายตารังเกียจการกระทําไร้เกียรติของนาง

40
"ลุกขึนได้" กระบีในมือถูกเก็บไปก่อนเขาจะนังลงทีเดิม

"ขอบพระทัยเพคะ"

" มานังตรงนีซิ" เฟยหลิงยิมรับก่อนจะเดินนวยนาดเข้า

ไปนังข้างๆชายหนุ่ม หน้าตาหล่อเหลารูปร่างกํายําดึง
ดูดสตรีเพศได้เป็ นอย่างดี นางแสร้งทําเขิลอายเขาหนัก
หนาจนได้รบั สายตาหมันไส้จากใครหลายคน

41
" เจ้าเป็ นใครกัน" นิวชีเรียวยาวไล้พวงแก้มทีถูกแต่ง
แต้มสีแดงเบาๆ เพียงเท่านันหญิงสาวก็แทบจะสยบอยู่
แทบเท้า นําเสียงทุม้ นุ่มลึกทําให้นางแทบละลาย

"หม่อมฉันเป็ นองค์หญิงจากตําหนักสนมเองเพคะ"
นางเอ่ยออกไปก่อนจะหันไปสบตาชายหนุ่ม

42
"ชืออะไร?"

"เฟยหลิงเพคะ" ร่างสูงยิมเยาะออกมา ก่อนจะค่อยๆ

เชยคางของนางขึน เขาไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวนางมาก
มาย เพียงแต่ความสดความสวยของนางเท่านันทีเขา
ต้องใจ

สตรีนางนีเหมาะจะนําไว้เล่นฆ่าเวลา แต่คงไม่เหมาะจะ
เป็ นฮองเฮา เพราะนาง ง่าย เกิน ไป

43
"ฝ่ าบาท" นางเอ่ยเรียกอีกฝ่ ายนําเสียงยัวยวน ไท่ชางม
องอีกฝ่ ายก่อนจะโน้มลงไปจุมพิตอย่างดูดดืมสร้าง
ความตกใจให้กบั ทุกคนไม่นอ้ ย

"เคยได้ยินแต่คาํ ว่าเป็ นอยูอ่ ย่างตํากระทําอย่างสูง.. นี

อะไร เป็ นอยูอ่ ย่างสูงกระทําอย่างตํา" นําเสียงและคํา
พูดดูถกู ทําเอาไท่ชางผละออกมาแล้วมองหน้าคนพูด
ด้วยความไม่พอใจ วันนีนางล่วงเกินเขาหลายครังเกิน
ไปแล้ว!
44
แต่ก่อนทีเขาจะได้ตอ่ ว่าอะไรนางก็มีลมพัดมาอย่างแรง
คราหนึง เขาเห็นผ้าทีปิ ดหน้านางเปิ ดขึน แวบหนึง
เหมือนเขาจะเห็นว่านางนันมีรูปโฉมงดงาม หรือเขาตา
ฝาด?

เสียงดนตรีดงั ขึนก่อนจะมีสตรีมากมายออกมาแสดง
เรียกความสนใจไปจากไท่ชาง ดวงตาดูการแสดง มือ
ข้างหนึงโอบเอวหญิงสาวอีกข้างกระดกสุราลงคอเป็ น
ภาพทีทําให้เหม่ยอิงนึกรังเกียจชายผูน้ ีเข้าไปอีก
45
ผิดกับเฟยหลิงทีกําลังรินสุราให้อีกฝ่ ายไม่ขาด ดูแล
ปรนนิบตั อิ ย่างออกนอกหน้า แค่จมุ พิตเดียวยังทํานาง
ร้อนรุม่ ได้ขนาดนี นางต้องได้เป็ นของชายผูน้ ี ไม่แน่นาง
อาจได้ตาํ แหน่งสําคัญ...

ครานีนางจะกดองค์หญิงผูเ้ ย่อหยิงนันให้จมดินเลยที
เดียว!

46
3 ความงาม

47
งานเลียงย่อมมีวนั เลิกราหลังจากไท่ชางปรายตาสํารวจ
บรรดาสตรีทงหลายทั
ั งทีมาจากฝ่ ายในและบรรดาบุตรี
จากจวนขุนนาง สตรีจากแคว้นฉีหน้าตาสะสวยสมคํา
ลําลือจริงๆ แต่คืนนีน่าเสียดายทีเขาคงต้องตอบแทน
หญิงสาวตรงหน้าสักครานึงก่อน

"เฟยหลิง... คืนนีเจ้ามาปรนนิบตั ขิ า้ "เฟยหลิงอายม้วน

จนหน้าแดงแต่ก็พยักหน้าเบาๆตกลง

48
เหม่ยอิงจากทีรังเกียจอยูแ่ ล้วก็ยงรั
ิ งเกียจมากขึนไปอีก
ชายผูน้ ีเห็นวังหลวงเป็ นหอนางโลมหรือไร

คิดจะพาสตรีใดขึนเตียงก็ได้อย่างนันรึ และยิงกับสตรีที
เป็ นถึงองค์หญิงเขายังกล้าเอ่ยปากออกมาเช่นนันช่างไม่
ให้เกียรติกนั เสียเลย

ส่วยเฟยหลิงนางไม่อยากจะเชือว่าจะมีบิดาคนเดียวกัน
แค่บรุ ุษออกมานางก็พยักหน้าตกลง ตอนทีไท่ชางจุมพิต
น้องสาวต่างมารดาคนนีนางคิดว่านันมันตําช้าทีสุดแล้ว
49
แต่ไม่คิดว่าจะทําตัวตํายิงกว่าด้วยการยอมให้ศตั รูเชย
ชมโดยไม่ตกแต่งกัน!

นางจะรูต้ วั รึไม่วา่ กําลังสร้างความอับอายให้แก่คนทัง

แคว้น!

"หึ! ตํา.. เหมือนแม่ไม่มีผิด" ฮองเฮาเค้นเสียงรอดไร

ฟั นออกมาด้วยความโกรธ ฮ่องเต้เองก็มองบุตรีดว้ ยสาย
ตาผิดหวัง

50
เฟยหลิงทีได้ยินได้แต่กาํ มือแน่นก่อนจะบีบนําตาออกมา
แต่มีหรือไท่ชางจะดูไม่ออก เขาแสร้งยืนมือไปเช็ดนําตา
ให้นางเบาๆอย่างอ่อนโยน

"อย่าร้องไปเลย ข้าไม่สนคําพูดของอดีตฮองเฮาหรอก"
เขาพูดมาเช่นนีทําให้ทกุ คนยิงกัดฟั นโกรธจนตัวสัน
ฮ่องเต้และฮองเฮาปกครองคนในแคว้นให้อยูด่ ีมีสขุ มา
ตลอด แต่มาวันนีกลับถูกคนเช่นนีดูถกู เหยียดหยาม

51
"อดีตแล้วอย่างไร? อดีตฮองเฮาก็เคยเป็ นฮองเฮามา
ก่อน ไทเฮาแคว้นท่านก็เคยเป็ นฮองเฮามาก่อน มีใคร
พูดจาดูถกู ไม่ให้เกียรติแบบนีรึไม่?"

"ท่านมองทุกคนในทีนีดูสิ พวกเขานับถือคนทีขึนชือว่า
อดีตฮองเฮาทีท่านเรียกขนาดไหน การทีแคว้นเรายอม
ก้มหัวให้ใช่วา่ จะไร้เกียรติไร้ศกั ดิศรี"

52
" จริงอยูท่ ีเรายอมเพราะรูด้ ีวา่ สูไ้ ม่ได้ แต่อีกเหตุผลคือ
เราต้องการให้ทกุ คนยังปลอดภัยเหมือนตอนทีท่านยังไม่
รุกรานแคว้นของเรา"

" ส่วนเจ้าเฟยหลิง ยอมให้บรุ ุษแตะเนือต้องตัวไม่พอยัง

จะยอมให้เขาเชยชมทังทียังไม่ทนั ตกแต่ง สตรีดีๆไม่ทาํ
กันหรอกนะ"

53
" รูร้ ไึ ม่ทีเจ้ายอมให้ศตั รูทีมารุกรานตนเองง่ายๆเช่นนี
คนคงสาปแช่งด่าทอเจ้าไปไหนถึงไหรแล้ว ไม่สงสาร
บิดามารดาและตระกูลเจ้าบ้างรึทีจะถูกติฉินนินทาไปไม่
รูจ้ บ"

เฟยหลิงทีได้ฟังถึงกับนิงอึงไปก่อนจะหันมองหน้าบิดาผู้
เป็ นฮ่องเต้ สายพระเนตรของชายชราฉายแววผิดหวัง
ชัดเจน มารดาของนางแม้เป็ นเพียงสนมก็ยงั เมินหน้า
หนี...

54
" เจ้าเรียกข้าว่าศัตรู? แต่ตอนนีข้าเป็ นเจ้าของแคว้น
ข้าควรไว้ชีวิตคนทีเป็ นศัตรูของข้ารึไม่? " ไท่ชางทีเงียบ
ฟั งอยูเ่ อ่ยขึน สิงทีสตรีนางนีพูดออกมาช่างถูกใจเขายิง
นัก แม้จะเป็ นประโยคจิกกัดแต่กลับทําให้เขาเห็นถึง
ความจงรักภักดีความทรนงของนาง

"หึ! ท่านไม่จาํ เป็ นต้องไว้ชีวิตข้าอยูแ่ ล้ว... " นาง

แสยะยิมออกมาภายใต้ผา้ คลุมปกปิ ดใบหน้าส่วนล่าง
ปิ นปั กผมถูกดึงออกมาง้างขึนเตรียมจบชีวิตด้วยตนเอง
จะให้นางทนอยูโ่ ดยมีเขาเป็ นเจ้าชีวิตนางทนไม่ได้ จะให้
ตายด้วยนํามือศัตรูนางก็ทนไม่ได้เช่นกัน!

55
ไท่ชางมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชดั นางทีต่อปากต่อคํา
กับเขาตังแต่เขาเหยียบแผ่นดินฉีกาํ ลังจะจบชีวิตด้วยตน
เอง เขาเป็ นกษัตริยท์ ีไม่ดี ดูแย่ในสายตานางถึงเพียงนัน
เชียวหรือ นางถึงรังเกียจกันถึงเพียงนี ขนาดจะตายยัง
ไม่ขอตายเพราะเขา

"อิงเออร์อย่า!!" เสียงองค์รชั ทายาทผูเ้ ป็ นพีชายแท้ๆ

ตะโกนขึนก่อนจะแย่งปิ นในมือผูเ้ ป็ นน้องสาวออกไปได้
สําเร็จแล้วเข้าไปกอดนางไว้แน่น

56
"เสด็จพี...." คําทีนางเอ่ยเรียกพีชายทําเอาคนทีไม่รู ้
เรืองรูร้ าวอย่างไท่ชางขมวดคิว สตรีทีเป็ นโรคอย่างนาง
มีสามีแล้วหรือ ทังยังเป็ นถึงรัชทายาทอีกด้วย นางป่ วย
เช่นนีชายผูน้ นยั
ั งกล้ากอดนางอีกหรือ

"อิงเออร์พีทนเห็นเจ้าตามไม่ได้" หมิงซิงเอ่ยบอกเสียง
สันเครือ คนเป็ นแม่อย่างฮองเฮามองลูกทังสองนําตา
คลอตามไปด้วย หากเมือครูเ่ หม่ยอิงเลือกทําเช่นนัน..
นางเองก็จะตามลูกสาวไปอย่างไม่ลงั เล

57
"ดูทา่ จะรักกันมากทีเดียว ข้าชืมชมพวกเจ้าจากใจเลย
จริงๆ" เสียงของไท่ชางทําลายบรรยากาศซาบซึงเมือครู ่
จนหมด

"คนอย่างท่านจะไปเข้าใจอะไร ทุกวันคิดแต่จะรบทัพ
จับศึก แล้วข้าก็ไม่ตอ้ งการคําชมอะไรจากท่าน" หมิงซิ
งกล่าวเสียงแข็ง งานเลียงทีกร่อยอยูแ่ ล้วตอนนียิงกร่อย
สนิทเมือสองบุรุษกําลังเขม่นกันอยู่

58
" เสด็จพีรัชทายาทข้าไม่ทาํ แล้ว ปล่อยข้าก่อนเถิดเพ
คะ" เมือรูส้ กึ ว่าแรงกอดรัดมีมากขึนเรือยๆจึงเอ่ย
ปากบอกพีชายไป พีชายของนางคงทังรังเกียจทังโมโห
ฮ่องเต้องค์ใหม่นีไม่แพ้กบั นาง

หมิงซิงคลายอ้อมกอดก่อนจะดึงน้องสาวให้ไปนังข้าง
กายทังทีใจอยากจะลุกออกจากงานใจแทบขาด แต่ใน
สถานการณ์เป็ นรองจะทําให้อีกฝ่ ายไม่พอใจมากๆคงไม่
ส่งผลดีตอ่ ทุกชีวิตแน่นอน

59
ไท่ชางมองคนสองคนประคองกันไปนังด้วยความรูส้ กึ
แปลกๆทีเขาเองก็ไม่เข้าใจ อาจเป็ นเพราะไม่เคยมีใคร
ทํากับเขาเช่นนาง

ตลอดมามีแต่ถกู สตรีเข้าหาแต่นางกับแสดงท่าทีรงั เกียจ

ไม่ชอบอย่างชัดเจน ซํายังยอมตายอย่างไม่คิดลังเล
เพราะความถือเกียรติรกั บ้านเมืองและไม่ยอมก้มหัวให้
ใครง่ายๆ

60
"หึ! ข้าขอแต่งตังองค์หญิงเฟยหลิงเป็ นสนมของข้านับ
ตังแต่ตอนนี และคืนนีจะนับเป็ นพิธีฉลอง" เมือรูต้ วั ว่า
กําลังสนใจสตรีทีออกเรือนแล้วมากเกินไปจึงกลับมา
สนใจคนข้างๆแทน เขาประกาศแต่งตังนางแล้วเดินออก
จากงานไปทันที

"เชิญพระสนมพ่ะยะค่ะ" ขันทีของไท่ชางเอ่ยก่อนจะ
ผายมือไปทางทีไท่ชางเดินออกไป เป็ นการบอกกรายๆ
ว่าให้ตามไปปรนนิบตั ใิ นฐานะสนมคนใหม่!

61
เฟยหลิงมองมารดาของตนเองด้วยความรูส้ กึ ผิดลึกๆ
เห็นนางเป็ นแบบนีแต่นางก็รกั มารดาของตนมาก แต่
นางเลือกผิดไปแล้ว นางคิดผิดไปว่ามารดาอาจจะดีใจที
นางจะได้เป็ นสนมของฮ่องเต้องค์ใหม่ แต่ดสู ีหน้าผิด
หวังนันแล้วมันไม่ใช่ดงั ทีคิดเลย...

หลังจากไท่ชางและเฟยหลิงไปแล้วงานเลียงก็เป็ นอัน
หยุดลง ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปหมด

62
ตําหนักของเหม่ยอิง

"องค์หญิงเพคะ..." ลูฟ่ างเอ่ยเรียกขึนในตอนทีเหม่

ยอิงนังอยูท่ ีหน้ากระจกและกําลังหวีผมอยูด่ ว้ ยตนเอง
ตังแต่เล็กนางไม่เคยยอมให้ใครหวีผมให้นอกจากบิดา
มารดา โตขึนมาก็เลยติดเป็ นนิสยั

"มีอะไรจะถามข้ารึนาเสี
ํ ยงเจ้าดูเป็ นกังวลเชียว" ร่าง
บางวางหวีในมือแล้วหันมาถาม

63
" ตามปกติแล้ว... หม่อมฉันได้ยินมาว่าหากฮ่องเต้
สามารถยึดแคว้นใดได้ยอ่ มต้องสังการฮ่องเต้แห่งแคว้น
นันเพือป้องกันการรวมตัวกันก่อกบฏ..."

"......."

64
"แคว้นอืนฮ่องเต้หรือไท่จือมักตายในสนามรบเพราะสู้
กับศัตรูจนตัวตาย แต่แคว้นของเรา..."

"ข้ากับท่านพ่อท่านแม่คยุ กันเอาไว้แล้ว หากจะต้อง

ตายก็ขอตายด้วยตนเอง จะไม่ยอมให้มนั เป็ น
ฝ่ ายกระทําแน่นอน"

" แต่หากยังไว้ชีวิต ข้าก็ขอสาบานจะล้างแค้นเอาคืนให้

จงได้ จะต่อสูเ้ พือนําแคว้นฉีของเราคืนมา"นางเอ่ยขึน

65
อย่างมาดมัน คงต้องอยูท่ ีโชคชะตาฟ้าลิขิตแล้วว่าจะ
ลิขิตชีวิตนางและครอบครัวไปทางใด

ยามคําคืนเช่นนีเป็ นเวลาพักผ่อนของใครหลายคน แต่

สําหรับบางคนยังคงไม่อาจข่มตานอน เหม่ยอิงคิดถึงคํา
ถามของสาวใช้ไม่หยุด

การตายนันไม่ได้น่ากลัวสําหรับนาง แต่การอยูน่ นน่

ั า
กลัวกว่า จะมีวิธีใดกําจัดทรราชจากต่างแคว้นได้....

66
หรือนางจะส่งคนไปลอบสังหารอีกฝ่ ายดี...

แกร๊บ!

!!!

67
ฟลึบ!!!

มีดพกขนาดสันถูกขว้างออกไปอย่างรวดเร็วเมือมีเสียง
กิงไม้ทีถูกเหยียบดังขึนใกล้กบั ทีนางยืนอยู่ นางไม่ใช่
องค์หญิงทีเรียบร้อยดังผ้าพับไว้อย่างทีหลายคนคิด
หรอกนะ

68
ชีวิตในวัยเด็กนางกับพีชายมักอยูด่ ว้ ยกันตลอด พีชาย
เรียนสิงใดนางก็จะเรียนสิงนัน แม้แต่ทกั ษะการต่อสูก้ ็
ด้วย

"เจ้าเป็ นใคร!" ร่างบางตวาดถามเสียงดัง นางเห็นคน

ในชุดสีดาํ แวบหนึง

ไร้ซงเสี
ึ ยงตอบกลับแต่นางยังรูส้ กึ ถึงดวงตาคูห่ นึงจ้อง
มองนางอยู่

69
ฟลึบ!

มีดพกขนาดเล็กถูกขว้างออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่
ครานีเหม่ยอิงกระโดดหลบไปอีกด้านหนึงได้ทนั แล้ว
ขว้างมีดของนางกลับไปโดยใช้ความรูส้ กึ กําหนดว่าศัตรู
น่าจะอยูต่ รงไหน

70
ปั ก!

"คิดจะสังหารฮ่องเต้เชียวรึ!" นําเสียงทุม้ นุ่มลึกของ

บุรุษดังขึนก่อนทีไท่ชางจะดึงมีดเล่มเล็กทีปั กเข้าทีชาย
ผ้าของตนออก อีกนิดเดียวเขาคงได้เสียเลือดเพราะ
ประมาทสาวงาม!

เหม่ยอิงเมือรูว้ า่ อีกฝ่ ายเป็ นใครก็รบี หนีทนั ที ไม่ใช่เพราะ

71
กลัวแต่การเผชิญหน้ายามนีไม่สง่ ผลดีตอ่ ตัวนาง หาก
เขาได้เห็นหน้านางชัดเขาอาจจะจํานางได้

"ทําร้ายข้าแล้วคิดหนีเช่นนีใช้ไม่ได้จริงๆ" มุมปากหนา
กระตุกยิมคราหนึงแล้วไล่ตามไปจับตัวนางไว้ได้ทนั

หมับ!

72
"จับได้แล้วคนร้ายทีคิดทําร้ายข้า" คราแรกเขาเพียง
ออกมาเดินเล่นสํารวจวังหลวง แต่บงั เอิญผ่านมาทาง
ฝ่ ายในโดยบังเอิญและได้เห็นหญิงงามเข้า ความงามนี
ทําเขาตะลึงไปนานหลายเค่อ พอจะเข้าไปหาก็ถกู โจมตี
ใส่เสียอย่างนัน

และตอนนีเขาก็จบั นางเอาไว้ได้สาํ เร็จแล้ว กลินหอม

อ่อนๆจากเส้นผมสีนาหมึ
ํ กทําเขาเผลอตัวไปชัวขณะ
เหม่ยอิงใช้โอกาสนีศอกใส่อีกฝ่ ายเต็มแรงแล้วนําเข็มยา
สลบปั กมืออีกฝ่ ายก่อนจะหลบหนีไปอย่างคล่องแคล่ว
ชํานาญทาง

73
ร่างสูงสง่าค่อยๆหมดสติลงอยูก่ บั พืนหญ้าอย่างหมด
สภาพ นับโชคดีทีองครักษ์เงาออกมาตามหาเขาพอดิบ
พอดีจงึ ถูกนําตัวกลับตําหนักไป

74
4 ตามหา

หลังจากถูกหามกลับตําหนักรับรองหมอหลวงส่วนตัว
ของไท่ชางก็จดั การทําให้เขาฟื นด้วยเครืองหอมกระตุน้
ประสาท ชายหนุ่มเมือตืนขึนมาก็สงตามหาหญิ
ั งงามคน
75
นันไปทัว

ดวงหน้าหวานหยดนันยังตราตรึงใจไม่หาย นําเสียงของ
นางแม้ตอนตวาดกร้าวกับน่าฟั งสําหรับเขา ความสาม
รถของนางทําเขาอยากจะเก็บนางเข้ามาเป็ นหนึงในสตรี
ทีเขาครอบครอง!

รุง่ เช้า

76
"ทูลฝ่ าบาทสตรีในรูปวาดทีให้ทรงตามหาตอนนียังไม่มี
ใครพบเลยพ่ะยะค่ะ" ขันทีคนสนิทเอ่ยรายงานไปตาม
ความจริง ทุกคนในวังเหมือนจะรูจ้ กั นางในรูปวาดแต่พา
กันปฏิเสธกันหมด เดาว่านางคงมีความสําคัญมากที
เดียว

"หาดีแล้วรึ? ส่งคนไปหาเพิมอีก ถ้าจําเป็ นก็หานอกวัง

ด้วย" คําสังเอาแต่ใจจากนายเหนือหัวทํากงกงเฒ่าถึง
กับเหงือตก แค่สตรีคนเดียวต้องพลิกแผ่นดินแคว้นฉีหา
กันเชียวรึ
77
สตรีคนนีช่างเป็ นตัวปั ญหาเสียจริง รอวันทีนายของเขา
เบือนางเมือไหร่คงได้ชาํ ระความกันบ้างล่ะ!

"พ่ะยะค่ะ" คําตอบของขันทีดจู ะไม่อยูใ่ นสายตาของ

คนเป็ นนายเลยแม้แต่นอ้ ย ไท่ชางยังคงจดจ้องรูปวาด
ของนางอยูอ่ ย่างนัน

78
ตําหนักฮองเฮา

"พีได้ยินว่าตอนนีมันกําลังส่งคนตามหาน้องกันให้ทวทั
ั ง
ในทังนอกวัง มันไปเห็นหน้าน้องได้อย่างไร" รัชทายา
ทหมิงซิงเอ่ยถามด้วยนําเสียงเป็ นกังวลอย่างเห็นได้ชดั
น้องสาวของเขางดงามหมดจดและดีเกินกว่าจะยกให้ไอ้
ทรราชนันครอบครอง

79
"น้องพลาดเองเพคะพีชาย น้องไม่คิดว่ามันจะเข้ามาใน
สวนฝ่ ายในได้" คนฟั งอย่างพีชายและมารดาถอน
หายใจกันเฮือกใหญ่

"มันตามหาเจ้าจากรูปวาดก็แปลว่ายังไม่รูว้ า่ เจ้าเป็ น
ใคร แม่ขอสังห้ามเจ้าออกจากตําหนักในช่วงนีอย่างเด็ด
ขาดนะอิงเออร์" แววตาทีมองบุตรสาวของฮองเฮาเปี ยม
ไปด้วยความเป็ นห่วงจากคนเป็ นแม่ เหม่ยอิงพยักหน้า
รับคําอย่างว่าง่าย นางเองก็ไม่อยากเสียงถูกจับได้เช่น
กัน

80
"แล้วตอนนีเสด็จพ่ออยูท่ ีใดหรือเพคะตังแต่เช้าลูกยังไม่
พบเลย"

" บิดาเจ้าตอนนีไปจัดการเรืองส่งหมอหลวงไปตรวจหมู่
บ้านทีมีโรคระบาดอยูอ่ ีกสักพักคงจะมา"

เหม่ยอิงทีได้ยินก็นกึ ชืนชมผูเ้ ป็ นบิดา ถึงตอนนีไม่

อาจออกว่าราชการเพราะตนเองมิใช่ฮ่องเต้แล้ว แต่ปาก

81
ท้องความเป็ นอยูร่ าษฎรบิดาของนางก็ยงั คงเฝ้าดูแล
ด้วยความห่วงใย

"อยูก่ นั ครบทุกคนเชียว"เสียงแหบแห้งตามวัยเอ่ยขึน
ฮ่องเต้ในยามนีก็เป็ นเพียงบิดาคนหนึงเท่านัน ไม่วา่
เหนือยล้าเพียงใดเมือได้เห็นหน้าลูกเมียอาการเหนือยก็
หายเป็ นปลิดทิง

"เสด็จพ่อ" เหม่ยอิงเข้าไปกอดบิดาของตนเหมือนที
นางชอบทําตอนเด็กๆ ฮ่องเต้คลายใบหน้าเคร่งเครียด
82
ลงแล้วยิมออกมาก่อนจะยกมือทีเริมเ**◌่ ยวย่นลูบผม
บุตรสาวเบาๆ

"ชาวบ้านเป็ นอย่างไรบ้างเพคะ พอช่วยได้รไึ ม่"

ฮองเฮาเดินมาถอดชุดตัวนอกของผูเ้ ป็ นสามีออกอย่าง
เบามือ สองสามีภรรยาเผลอสบตากันหวานเชือมอยูค่ รู ่
หนึงก่อนจะรีบหันหน้าไปคนละทางเมือนึกขึนได้วา่ ลูกๆ
ยังอยู่

เหม่ยอิงมองบิดามารดาแล้วยกยิมออกมาน้อยๆ ยิมที
83
น้อยคนนักจะได้เห็น ไม่วา่ จะนานเท่าไรทังสองก็ยงั รัก
กันหวานชืนไม่เปลียน

"โรคระบาดเกิดจากสาเหตุเดิม แค่ให้ชาวบ้านรักษา
ความสะอาดก็พอใช้ได้แล้ว เรืองนีคงจะแก้ได้ในไม่ชา้ "

" จริงดังเสด็จพ่อว่า โชคดีทีโรคระบาดนีไม่รา้ ยแรงนัก

เหตุเกิดจากสิงเล็กๆไม่น่าเชือผลจะบานปลายเช่นนี"
ไท่จือกล่าวอย่างเห็นด้วย

84
"จริงสิ พ่อได้ยินว่าไท่ชางตามหาตัวลูก" คําถามจากผู้
เป็ นบิดาทํารอยยิมบางๆเมือครูห่ ายไปทันที คนชือนีมี
แต่จะทําเรืองไม่ดีและหายนะมาสูน่ างไม่รูจ้ บ น่าจะ
กําจัดให้หมดรําคาญเสีย

" เจ้าค่ะท่านพ่อ เป็ นเรืองบังเอิญที 'มัน' ได้เห็นใบหน้า

ของลูกเข้า โชคดีทีทุกคนช่วยกันปิ ดไว้ทาํ ให้ไท่ชางหา
ลูกไม่พบ"

85
" อืม คราหลังจงระวังตัวให้ดี ไม่รูว้ า่ ไท่ชางจะกลับ
แคว้นฉินเมือใด ระหว่างนีต้องไม่ให้เขาได้พบเจ้าเด็ด
ขาด คนแบบนันไม่มีทางปล่อยเจ้าไว้แน่"

" เพคะ"

86
หลายวันต่อมา

" ทําไมถึงยังหาตัวนางไม่พบอีก! " ร่างสูงตวาดลัน

ด้วยความไม่พอใจจนขันทีคนสนิทอย่างหลีกงกงคุกเข่า
ลงทีพืนแทบไม่ทนั

" กระหม่อมส่งทหารเข้าไปเพิมแล้วแต่หาตัวไม่พบจริงๆ
พ่ะยะค่ะ" ไท่ชางเดินวนไปมาอย่างหงุดหงิด แค่สตรีคน
เดียวเหตุใดจึงหาไม่พบ

87
" ข้าเชือว่านางต้องยังอยูใ่ นวังนี ส่งคนตามหาอย่า
หยุด"

"น้อมรับพระบัญชา"

"แล้วความเคลือนไหวของอดีตฮ่องเต้เป็ นอย่างไรบ้าง"

88
"ตอนนีเกิดโรคระบาดขึนทีหมูบ่ า้ นแห่งหนึง อดีตฮ่องเต้
ได้ไปยังพืนทีของชาวบ้านทีเกิดปั ญหาเพือแก้ปัญหา
ด้วยตนเองพ่ะยะค่ะ"

" ไปด้วยตนเอง? อาจมีการแอบวางแผนทําอะไรกันลับ

หลังข้า ส่งคนไปจับตาดูอย่างละเอียดอย่าให้คลาดสาย
ตา"

89
" พ่ะยะค่ะ"

ไท่ชางครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะเอ่ยขึนมา หลีากงกง

ขันทีคนสนิทถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ คราแรกคิดว่า
อาจเป็ นเรืองสําคัญแต่ใครจะไปคิดว่าไท่ชางจะวกกลับ
เข้าเรืองสตรีนางนันอีก

90
" จริงสิ เรืองสตรีนางนันบางทีนางอาจจะมีตาํ แหน่งใน
วัง อาจเป็ นองค์หญิงคนอืนๆถึงไม่ยอมปริปาก" หลีกง
กงเงยหน้าขึนมองก่อนจะครุน่ คิดตามแล้วพยักหน้าออก
มาอย่างเห็นด้วย

" เช่นนันไปสังให้จดั งานเลียงนําชา บังคับให้ทกุ คนมา

เข้าร่วม หากพบว่าใครไม่มาล่ะก็... ฆ่าทิงได้ทนั ที" ร่าง
สูงแสยะยิมออกมาอย่างน่ากลัว เรืองนีเขาไม่คิดจะพูด
เล่นๆ เขาจะฆ่าทิงจริงๆในฐานะทีไม่ให้ความเคารพเขา
ในฐานะฮ่องเต้ ส่วนนางหากพบตัวเขาจะพากลับแคว้น
ฉินเสียเลย เพราะอีกสองสามวันก็ได้กาํ หนดกลับแล้ว

91
" อย่าให้การเดินทางมาทีนีของข้าต้องสูญเปล่า.. "

" จะไม่เป็ นเช่นนันอย่างแน่นอนพ่ะยะค่ะ"

ตําหนักฮองเฮา

92
"อะไรนะ!! นีมันเอาอีกแล้วรึ!" เหลียนฮองเฮาตวาด
กร้าวเสียงดังลันจวนด้วยความไม่พอใจ นึกเจ็บใจนักที
ต้องยอมตกอยูใ่ นสถานะเช่นนี ต้องยอมให้มนั มาคอยชี
นิวสังราวกับเป็ นทาสรับใช้

" นีต้องเป็ นแผนการของมันแน่ๆพ่ะยะค่ะ มันบังคับให้

ทุกคนเข้าร่วมคงเป็ นแผนทีจะหาตัวอิงเออร์" รัชทายา
ทหมิงซิงเอ่ยไปตามทีตนเองคิด ในเมืออีกฝ่ ายยังหาน้อง
สาวเขาไม่เจอมันคงจะกําลังหาทางอยู่

93
"แล้วเราจะทําเช่นไรดี หากไม่ให้อิงเออร์ไปร่วมพวกมัน
คงหาข้ออ้างมาทําเรืองเลวทรามอีกจนได้"

" เสด็จแม่ลกู มีความคิดมาเสนอพ่ะยะค่ะ" เหลียน

ฮองเฮารับฟั งข้อเสนอของโอรสก่อนจะตกใจตาเบิก
โพลง แต่นีนับว่าเป็ นวิธีทีไม่เลวทีเดียว...

วันต่อมา

94
งานเลียงนําชา

ไท่ชางในชุดสีเหลืองทองเดินขึนบันไดหน้าตําหนักก่อน
จะขึนนังบนบัลลังก์ทีถูกจัดเตรียมไว้ ด้านล่างทีเป็ น
ลานกว้างถูกแบ่งซ้ายขวาเพือแยกชายหญิง

95
การนังยังคงแยกระหว่างราชวงศ์ทีเข้าร่วมงานกับขุน
นางอยูซ่ งไท่
ึ ชางก็ไม่ได้วา่ อะไร เขากําลังสนใจสิงอืน
มากกว่า ตาคมกวาดมองไปรอบๆทางฝังสตรีทีเป็ นกลุม่
องค์หญิงและคุณหนูตระกูลใหญ่

"เหตุใดจึงไม่มีนาง..." เขากวาดตามองเท่าไหร่ก็ไม่พบ
เป็ นไปไม่ได้ทีสตรีงดงามและแต่งกายด้วยชุดอย่างดีจะ
เป็ นแค่คนธรรมดาสามัญ แต่ไม่วา่ พยายามมองไปทาง
ไหนสุดท้ายสายตาก็มาหยุดทีเดิม

96
ตังแต่เริมงานเลียงจนใกล้จบสตรีคนเดียวทีสะดุดตาเขา
ก็คือนาง...นางทีมีผา้ ปิ ดหน้าสีขาวบังอยู่ คนทีแสดงท่า
ทีรงั เกียจเขา พูดจาหลอกด่าเขาต่างๆนาๆมากมาย แต่
วันนีนางกลับสงบเสงียมเจียมตน

"ไปนําตัวนางคนนันมาให้ขา้ " นิวชีเรียวยาวชีไปทีสตรี

คนนันทันที เหม่ยอิงถูกนําตาขึนมาทําให้คนทังงานมอง
กันเป็ นตาเดียว

ร่างบางถูกจับให้นงลงบนพื
ั น นางนังลงไปแต่โดยดีไม่มี
97
ขัดขืน นางจะไม่ทาํ ตัวให้เป็ นจุดเด่นไปมากกว่านี

"เหตุใดวันนีสงบปากสงบคํานัก? หรือว่ายังป่ วยอยู่

อีก" ดวงตาทอดมองลงมายังเบืองล่างเมือยามเอ่ยถาม
ของเขาทําให้เหม่ยอิงกําหมัดแน่น การถูกมองเช่นนีไม่
ต่างจากการดูหมินเยียดหยามว่าตําต้อยกว่า คนเช่นเขา
มีสทิ ธิอะไรมามองนางเช่นนี!

"หรือว่าถูกเขียทิง? สามีเจ้าเป็ นถึงอดีตองค์รชั ทายาท

98
เจอเมียทีทังเป็ นโรค ทังปากคอเราะร้ายเป็ นใครก็หนี"
แม้คาํ พูดของเขาจะไม่ใช่ความจริงแต่นนก็
ั ทาํ ให้นาง
โกรธมากขึนไปอีก คนอย่างนางหรือจะถูกทิง? แล้วไอ้ที
ตามหานางแทบผลิกแผ่นดินอยูน่ ีมันสุนขั ตัวใดกัน!

"ข้าไม่เคยคิดทิงนาง ถึงท่านจะเป็ นฮ่องเต้ก็ควรให้

เกียรติสตรีอย่างนางด้วย" หมิงซิงทีเห็นน้องสาวทําม่า
จะต่อเถียงกับอีกฝ่ ายก็ชิงพูดขึนมาก่อน เขาเดินมานัง
ข้างๆแล้วโอบกอดน้องสาวเอาไว้

99
เหม่ยอิงมองพีชายแท้ๆของตนด้วยความไม่เข้าใจ เหตุ
ใดจึงไม่อธิบายไปว่านางกับท่านพีเป็ นพีน้อง......!!!

" ท่านพี.. " จมูกคมจรดลงบนแก้มนวลเบาๆผ่านเนือ

ผ้าบางๆทีกันอยูก่ ่อนจะกระซิบบอกนางถึงแผนของตน
พีชายของนางกําลังทําเพือนาง

อย่างไรไท่ชางคงรูเ้ ข้าสักวันว่าคนทีตามหาคือนาง พี

100
ชายและมารดาของนางจึงใช้โอกาสนีทําให้ไท่ชางเข้าใจ
ผิดไปเสียว่านางมีสามีแล้ว!

"หึ ในเมือเจ้าออกหน้ามาขนาดนีก็พานางกลับไป" ไท่

ชางเอ่ยขึนอย่างไม่สบอารมณ์ ทังทีควรจะดีใจทีทําให้
นางสงบปากสงบคําได้ไม่จิกกัดด่าทอเขาแบบคราก่อน

สายลมอ่อนๆพัดมาในตอนทีหมิงซิงประคองน้องสาวลุก
ขึนพอดี กลินหอมอ่อนๆลอยมาปะทะเข้ากับจมูกของไท่
ชาง กลินของสตรีนางนันไม่ผิดแน่เขาจําได้ แม้ได้ใกล้
101
ชิดเพียงชัวอึดใจแต่เขาจํามันได้อย่างแม่นยํา

"เดียว!!" ในตอนทีเหม่ยอิงหันกลับมาปลายดาบของ
ไท่ชางตวัดคราเดียวผ้าคลุมหน้าก็รว่ งลงสูพ่ ืน เขาตกใจ
จนพูดไม่ออกเมือได้ยลโฉมหน้าของนาง

แบบนีเขาควรจะดีใจหรือเสียใจดี หานางเจอทังทีแต่
นางกลับมีสามีออกเรือนไปเสียแล้ว...

102
103
5 ก่อนกลับฉิน

หมิงซิงไท่จือตกใจอยูค่ รูห่ นึงกับการกระทําอุกอาจนัน

หากพลาดเพียงนิดน้องสาวของเขาคงเสียโฉมไปแล้ว!

"ฝ่ าบาท.. ทรงทําเช่นนี คิดจะทําร้ายฮูหยิน

ของกระหม่อมหรือพ่ะยะค่ะ?" ท่อนแขนกํายําโอบกอด
น้องสาวเอาไว้แน่นซึงเหม่ยอิงก็ให้ความร่วมมือในการ
แสดงงิวฉากนีเป็ นอย่างดี

104
"นาง... เป็ นฮูหยินของเจ้า" ไท่ชางทวนคําอย่างไม่
อยากเชือตนเองนัก เขาคงไม่เลวขนาดจับสตรีทีมีสามี
แล้วมาเป็ นของตนเอง ความรักอันแน่นแฟ้นของทังสอง
เขาก็ได้เห็นมาหลายครังแล้ว

"ถึงตอนนีพวกเราจะถูกปลดแล้วแต่ฝ่าบาทคงไม่คิดข่ม
เหงนางหรอกนะพ่ะยะค่ะ อย่างน้อยนางก็กาํ ลังป่ วย"

105
" นางป่ วยเป็ นอะไร... มิใช่วา่ นางนันแข็งแรงดีหรอกรึ"
ในเมือนางมีวรยุทธนางจะกลายเป็ นคนป่ วยใกล้ตายได้
อย่างไร วันก่อนยังเขวียงมีดใช้เข็มพิษทําร้ายเขาอยูเ่ ลย

"นางมีก่อู ยูใ่ นตัว... กู่ตวั ลูก" ฮองเฮาเอ่ยขึนเสียงราบ

เรียบ กู่เป็ นสิงมีชีวิตทีกัดกินเลือดเนือของมนุษย์ กู่ตวั
แม่จะอยูใ่ นร่างของคนๆหนึง ส่วนตัวลูกจะอยูใ่ นร่าง
กายอีกคนหากไม่รกั ษาก็จะแพร่จาํ นวนในร่างกายคนผู้
นัน หากไม่กาํ จัดตัวแม่ก็ไม่สามารถกําจัดตัวลูกได้

106
โดยปกติก่จู ะอยูใ่ นสภาวะจําศีล มันจะเริมกัดกินมนุษย์
ผูน้ นก็
ั ตอ่ เมือมีอะไรไปกระตุน้ ให้มดั ตืนขึนมา เช่นมีการ
ดืมยาบางอย่างเข้าไป ดังนันใครทีต้องพิษกู่จงึ เป็ นเรือง
ยากทีจะรักษา

"เป็ นถึงไท่จือเฟยแต่กลับถูกลอบทําร้ายได้ถงึ เพียงนี หึ

สามีเจ้าคงดูแลเจ้าดีมาก" ไท่ชางเอ่ยกระแทกแดกดัน
อีกฝ่ าย เขานึกเสียดายไม่นอ้ ย หากเขาได้พบนางก่อน
นางคงไม่ตอ้ งมาพบชะตากรรมเช่นนี

107
"การทีข้าต้องพิษมันก็เป็ นเพราะตัวข้า ไม่เกียวกับใคร
อืน ท่านพีของข้าก็ไม่ได้อยูด่ ว้ ยกันตลอดเวลา "

" เป็ นถึงไท่จือย่อมต้องช่วยฮ่องเต้ดแู ลราษฎรจะให้มา

นังเฝ้ากับสตรีคนเดียวข้าว่าไม่ถกู " เหม่ยอิงกล่าวพร้อม
กับจ้องอีกฝ่ ายด้วยสีหน้านิงเรียบ ไม่น่าเชือว่าคนผูน้ ีจะ
เอาชนะทุกแคว้นมาได้ นิสยั ชอบเอาชนะและซําเติมผู้
อืนนีไม่ตา่ งจากเด็กอมมือเลย

108
คําพูดของนางทําเขาชะงักไป นางปกป้องคนรักของนาง
ขนาดนีเขาจะพูดอะไรได้ อีกอย่างทีนางพูดมาก็เป็ น
ความจริง...

"ทีเจ้าพูดมาก็ถกู ได้ฮหู ยินทีฉลาดหลักแหลมทังยังมีใจ

รักในแผ่นดินเกิดถึงเพียงนี เจ้าโชคดีมากจริงๆ"

109
"เจินตัดสินใจแล้ว... ในอีกสามวันทีเจินจะกลับแคว้น
ฉิน เจ้าสองคนต้องกลับไปกับเจินด้วย" คํากล่าวของไท่
ชางทําให้ทกุ คนตกใจไปตามๆกัน ให้ไท่จือกับองค์หญิง
ราชธิดาของฮองเฮาไปแคว้นอยูศ่ ตั รู นีมันเรืองอะไรกัน!

" หากเจินจะให้บิดามาดารของเจ้าไป ด้วยความชรา

อาจทําให้ทงสองเดิ
ั นทางไม่สะดวก อาจจะป่ วยหนัก
หรือตายก่อนถึงแคว้นฉิน"

110
!!!!

" ดังนันควรเป็ นคนหนุ่มสาวเช่นพวกเจ้า เจ้าจะได้พา

ฮูหยินไปรักษา ทีแคว้นฉินมีหมอทีมีความรูเ้ รืองกู่ดี
มากอยูค่ นหนึง" เพราะเห็นแก่ความรักอันเเน่นแฟ้นของ
ทังสองไท่ชางจึงเอ่ยตัดสินใจเช่นนี ถึงใครจะว่าเขาเป็ น
คนเลว คนชัว คิดแต่จะแย่งชิงบ้านเมืองคนอืน ไร้หวั ใจ
ไร้ความเมตตากรุณา แต่เขาไม่สน

เขาเองก็เคยมีความรักอย่างทีคนอืนมี เพียงแต่เพราะ
111
เขาเองทีไม่สามารถปกป้องรักษาเอาไว้ได้... หากครังนี
จะช่วยสองสามีภรรยาคูน่ ีได้เขาก็ยินดี

ในสายตาไท่ชางเป็ นการช่วยคูร่ กั แต่สาํ หรับทุกคนใน

แคว้นฉีมนั ไม่ได้เป็ นเช่นนัน มันคือการจับคนสําคัญ คน
ทีเป็ นเหมือนแก้วตาดวงใจของฮ่องเต้และฮองเฮาไปเป็ น
ตัวประกัน!

เหม่ยอิงบีบแขนพีชายของนางเบาๆเป็ นการปรามเมือ
หมิงซิงกําหมัดแน่นเหมือนพร้อมจะเข้าไปทําร้ายอีกฝ่ าย
112
ได้ตลอดเวลา ตอนนีเขาไม่ได้มีอาํ นาจพอทีจะทําเช่น
นันได้ หากเผลอใช้อารมณ์คนทีเดือดร้อนอาจเป็ นชาว
บ้านตาดําๆ

ทังสองพีน้องตาแดงกํามีนาใสๆเอ่
ํ อคลอ น่าเจ็บใจนักที
ไม่สามารถทําอะไรได้

"อึก!" ฮองเฮาทีได้ฟังว่าจะต้องเสียทังบุตรชายและ
บุตรสาวสุดทีรักไปก็เป็ นลมหมดสติไป มีแม่ทีไหนทนได้
บ้าง? ต้องยอมส่งลูกไปเป็ นตัวประกัน หรืออีกนัยหนึง
113
ลูกๆของนางต้องกลายเป็ นเชลย!

"เสด็จแม่!!" เหม่ยอิงทีหันไปพบเข้าพอดีรบี วิงลงไปหา

ผูเ้ ป็ นมารดา ตามมาด้วยหมิงซิงทีวิงตามลงมาติดๆ

"ส่งหมอหลวงของเราไปดูวา่ นางเป็ นอะไร" ไท่ชางเอ่ย

สังไม่นานหมอหลวงส่วนพระองค์ก็มาถึง แต่ในตอนที
หมอหลวงจะเข้าไปรักษานันเอง..

114
"ออกไปให้พน้ ! อย่าบังอาจมาสัมผัสเสด็จแม่ของข้า!"
เหม่ยอิงทีคุมสติไม่อยูต่ ะโกนเสียงดังลันด้วยความเกรียว
กราด เพียงแค่พริบตาเดียวมีดขนาดเล็กก็จ่อคอหอย
หมอหลวงอย่างแม่นยํา

หมอหลวงชราแม้จะกลืนนําลายยังไม่กล้า ได้แต่ยืน
เหงือตก จะพูดอะไรก็พดู ไม่ออก

115
ไท่ชางมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ลูก
สะใภ้ทีสนิทสนมกับแม่สามีขนาดนีมันไม่แปลกไปหน่อย
หรือ? ทังคําเรียกขานว่าเสด็จแม่ของข้า หมายถึงแม่
สามีของนาง.. หรือหมายถึงแม่ผใู้ ห้กาํ เนิดกัน?

"หมอหลวงมาแล้วพ่ะยะค่ะ" ขันทีของแคว้นฉีเอ่ยขึน
เมือหมอหลวงอีกคนมาถึง เหม่ยอิงมองขึนมา เขาคง
ต้องหาเรืองพวกนางทีขันทียงั ใช้คาํ ราชาศัพท์กบั คน
ธรรมดาอย่างพวกนาง

116
แต่ไท่ชางก็ไม่ได้เอ่ยหาเรืองอะไรอย่างทีนางคิด หมิงซิ
งหลบให้หมอหลวงมาตรวจมารดาของตน ฮ่องเต้แคว้น
ฉีเองก็นงอยู
ั ข่ า้ งกายฮองเฮาของตนไม่หา่ ง

"ฮอง.. ฮูหยินเพียงแค่หมดสติไปขอรับ คงจะตกใจมาก

เกินไป อีกเดียวก็คงฟื นขอรับ"

"พาท่านแม่กลับไปพักก่อน" อดีตฮ่องเต้กล่าวกับลูก

117
ชายก่อนทีร่างของฮองเฮาจะถูกพากลับไปเพือพักผ่อนที
ตําหนัก

"เจ้าไม่ควรเอามีดจ่อคอคนของเจินเช่นนันนะ" ไท่ชา
งทีเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเอ่ยขึน หมอหลวงของ
เขาแข้งขาสันหน้าซีดจนจะลมจับอยูแ่ ล้ว และสิงทีนาง
ทําก็กาํ ลังเป็ นการไม่เห็นหัวของเขาด้วย

"ไสหัวออกไป อย่ามายุง่ เรืองของพวกข้าอีก" เหม่ยอิง

กระซิบเสียงรอดไรฟั น นําเสียงของนางทําเอาหมอหลวง
118
ต่างแคว้นกลัวจนเข่าทรุด นางเก็บมีดกลับทีเดิมก่อนจะ
เดินออกจากงานเลียงนําขานีไป

"ข้าขอตัวไปดูแลฮูหยินของข้าก่อน" อดีตฮ่องเต้กล่าว
แล้วรีบตามบุตรสาวไป การทีต้องปล่อยให้ลกู ชายและ
ลูกสาวทีเขารักทีสุดไปทําให้เขาคิดหนัก เรืองนีคงต้อง
รีบหาทางออก

ตําหนักฮองเฮา

119
"เสด็จแม่พะ่ ยะค่ะ เสด็จแม่" หมิงซิงทีกุมมือของ
มารดาเอาไว้พยายามเรียกให้มารดาฟื นขึน มืออีกข้าง
พยายามถือเครืองหอมพัดวีอยูต่ รงจมูกของผูเ้ ป็ นมารดา

เหม่ยอิงยืนอยูป่ ลายเตียงมองมารดาของตนอยูเ่ งียบๆ

ตามนิสยั ทีไม่คอ่ ยพูดของนาง ตอนนีในหัวของนาง
กําลังมีเรืองราวมากมายไปหมดให้ครุน่ คิด โดยเฉพาะ
เรืองทีจะต้องไปเป็ นเชลย

120
"อิงเออร์" ผูเ้ ป็ นบิดาวางมือลงบนไหล่บางเบาๆ เหม่
ยอิงเงยหน้าขึนมอง นางเห็นว่าบิดาของนางตาแดงกํา
แววตาทีมีทงความกั
ั งวลและทุกข์ใจเจืออยูท่ าํ ให้นางยิง
คิดมาก

"เราต้องหาทางออกเรืองนีเพคะ ลูกไม่ยอมไปเป็ นเชลย

ของมันเเน่" ถึงจะพูดเช่นนันแต่นางยังคงคิดหนัก นาง
จําได้ถงึ สิงทีตนเองหลุดปากออกไปและมันใจว่าเขาต้อง
สงสัย ความห่วงใยอย่างมากมายทีนางมีและคําเรียก
ขานเสด็จแม่นนอี
ั ก บางทีไท่ชางอาจจะรูค้ วามจริง..
121
"พ่อจะไปแทนพวกเจ้าเอง" ชายชราเดินไปนังทีาทีข้าง
เตียงแทนทีบุตรชาย มือทีเ**◌่ ยวย่นไปเพียงนิดแม้จะ
อายุเลยวัยกลางคนไปแล้วลูบใบหน้าคนรักเบาๆ เขาให้
หมิงซิงเก็บเครืองหอมออกไปเพราะอยากให้คนรักได้พกั
ผ่อน

"เสด็จพ่อ! ข้าไม่ยอมเด็ดขาด!" หมิงซิงบอกกลับอย่าง

รวดเร็ว เรืองอะไรทีเขาจะต้องส่งตัวบิดาให้ไปลําบาก
เช่นนัน ดูแล้วไท่ชางนันต้องหาทางกลันแกล้งและหยาม
122
หน้ากันต่างๆนาๆ

"คนผูน้ นแค่
ั อยากมันใจว่าจะไม่มีการลุกขึนมาก่อกบฏ
และคนทีทําแบบนันได้ก็คือพ่อ มีตวั ประกันเป็ นถึงอดีต
ฮ่องเต้ทางนันอาจจะ.."

"ไม่เพคะ ถึงได้ตวั เสด็จพ่อไปคนๆนันต้องหาทางกําจัด

ท่านพีไปจนได้ เพราะหากคิดอีกแง่หนึงท่านพีคือ
รัชทายาท และการทีเสด็จพ่อไม่อยูย่ อ่ มเปิ ดโอกาสให้

123
ท่านพีเข้าแทนทีได้อย่างง่ายดาย"

" แบบนีท่านพีเองก็นบั ว่าสามารถก่อกบฏได้แล้ว ไม่มี

ประโยชน์ทีเสด็จพ่อจะไปเพคะ"สีหน้าของนางกังวล
อย่างเห็นได้ชดั แม้ปกตินางจะเก็บอารมณ์ได้ดีไม่
แสดงออกทางสีหน้าให้ใครอ่านออกง่ายๆ แต่กบั เรืองนี
นางกังวลมากจริงๆ

" สมควรแล้วทีแคว้นของเราจะถูกยึดไป

124
พ่อไม่ได้เรืองเลยจริงๆ แม้แต่ครอบครัวของตัวเองยัง
รักษาไว้ไม่ได้ อึก พ่อมันไม่ดีเอง"นําตาของบิดาทําเอา
สองพีน้องรีบเข้าไปกอดผูเ้ ป็ นบิดาไว้แน่น

"เสด็จพ่ออย่าห่วงเลยพ่ะยะค่ะ ข้ากับอิงเออร์มีความ
สามารถเพียงใดก็ทรงรูอ้ ยู่ เราสองพีน้องจะดูแลกันไม่
ยอมให้ใครมารังแก" หมิงซิงเอ่ยขึน นําตาของเขาไหล
ออกมาไม่ตา่ งจากผูเ้ ป็ นบิดา

125
"เสด็จพ่อ หากครังนีลูกต้องไปจริงๆ... ลูกสัญญาเพคะ
ว่าจะหาทางกลับมาให้ได้ กลับมาพร้อมกับเลือดคนชัว
นันทีจะเอามาล้างเท้าให้สนแค้
ิ น! " เหม่ยอิงเองก็นาตา
ํ
คลอไม่ตา่ งกัน แต่นีคือนําตาแห่งความอัปยศทีนางจะ
ต้องหาคนมาชดใช้ให้สาสม!

126
6 ความลับ

ในขณะทีอีกฝ่ ายหนึงกําลังเสียใจและเคียดแค้น ทาง

ด้านไท่ชางตอนนีก็กาํ ลังอึงกับเรืองบางอย่างเช่นกัน

127
"เจ้าว่าอย่างไรนะ?" ไท่ชางถามซําด้วยนําเสียง
ประหลาดใจกับเรืองทีได้ยิน

"ความจริงแล้วเหม่ยอิงนางไม่ใช่ไท่จือเฟยหรอกเพคะ
นางคือน้องสาวแท้ๆของไท่จือ เป็ นองค์หญิงองค์หนึง
เท่านัน" ความลับทีทุกคนช่วยกันปกปิ ดถูกเปิ ดออกด้วย
ฝี มือของเฟยหลิง ไม่ใช่แค่เรืองนีทีนางบอก นางบอกไท่
ชางทุกเรืองทีเขาถาม ทุกเรืองทีเป็ นความลับในวังหลวง
แห่งนี!

128
แม้นางจะเสียใจในคราแรกทีทําอะไรไม่คิดจนต้องตก
เป็ นของไท่ชางทังทียังไม่ถกู แต่งตัง แต่เพราะความคับ
แค้นใจทีถูกคนตระกูลเดียวกันดูถกู และขับไล่ออกจาก
ตระกูลอย่างน่าอับอาย แม้แต่ผเู้ ป็ นมารดาก็ตดั แม่ตดั
ลูกกับนาง นางจึงต้องทําทุกอย่างเพือให้ตนเองอยูร่ อด

และทางเดียวทีจะรอดและเป็ นใหญ่เหนือคนพวกนันก็
คือการเกาะไท่ชางไว้ให้มนั เขาสัญญาจะแต่งตัง
นางอย่างไรนางก็ตอ้ งได้เป็ นสนม

129
"ออกไปได้" ชายหนุ่มตีสีหน้านิงเรียบแล้วเอ่ยไล่
สตรีตรงหน้าออกไป นางอ้าปากทําท่าจะขัดเขาก็ใช้สาย
ตากดดันจนนางยอมออกไปเอง

"จะทรงทําเช่นไรต่อไปพ่ะยะค่ะ" ขันทีคนสนิทเอ่ยขึน
อย่างรูท้ นั ความคิด ภายใต้ใบหน้านิงเรียบนันแต่ดวงตา
ของผูเ้ ป็ นนายกลับเปล่งประกายวิบวับเหมือนมีแผน
บางอย่างไว้รอแล้ว

130
"จะทําเช่นไรได้ นางอยากให้เจินเชือเจินก็จะเชือ" รอย
ยิมเจ้าเล่หป์ รากฎขึนบนใบหน้าหล่อเหลานันทันที จะให้
เขาทําอะไร... นอกจากทําให้นางมาเป็ นของเขา

ว่าทีสนมของเขาทังเก่งกาจและเจ้าแผนการถึงเพียงนีทํา
ให้เขาอยากจะปราบพยศนางเสียจริง การเดินทางข้าม
แคว้นครังนีช่างดีจริงๆ ทําให้เขาได้ของบรรณาการชัน
เลิศติดไม้ติดมือกลับแคว้นเสียด้วย

131
สองวันต่อมา

หน้าประตูวงั

ขบวนเสด็จถูกจัดรอไว้เตรียมพร้อม เหม่ยอิงและพีชาย
ถูกผูเ้ ป็ นมารดากอดตัวเอาไว้แน่น คนเป็ นแม่รอ้ งไห้ราว
กับใจจะขาดเมือต้องเสียลูกทีตนรักไปทังสองคน คน
เป็ นพ่อก็ไม่ตา่ งแม้ไม่มีเสียงร้องไห้ให้ได้ยินแต่ดวงตานัน

132
กลับแดงกําคลอไปด้วยหยาเนําตาวาววับ

ขุนนางหลายคนทีมาเฝ้าส่งเสด็จอดีตไท่จือและองค์
หญิงก็รอ้ งไห้เงียบๆไม่ตา่ งกัน แม้เคยมีปากเสียงในท้อง
พระโรงกับไท่จือบ้างแต่ก็ไม่มีใครคิดอยากให้เรืองเป็ น
เช่นนี

"ฮึก หมิงเออร์ อิงเออร์ ฮือออๆ" เสียงร้องจากคนเป็ น

แม่บาดลึกลงในใจของผูเ้ ป็ นลูกจนแทบทนฟั งไม่ไหว
เหม่ยอิงและพีชายของนางทําได้เพียงกอดบิดามารดา
133
เอาไว้แน่นๆ เป็ นครังแรกทีทังสองมีนาตาให้
ํ ผอู้ ืนเห็น

"ฮ่องเต้เสด็จ!" เสียงของขันทีประจําตัวของไท่ชางดัง
ขึนก่อนทีร่างสูงใหญ่ในชุดสีทองจะปรากฏตัวต่อหน้าทุก
คน ชายหนุ่มเดินผ่านเหล่าขุนนางมากมายก่อนจะชะงัก
ไปเล็กน้อยเมือเห็นภาพครอบครัวทีกอดกันรําไห้อย่าง
น่าสงสาร

หากเป็ นในเหตุการณ์ปกติเขาคงใจอ่อนไปแล้วทีเห็น
นางร้องไห้ถงึ เพียงนี แต่ในสถานการณ์ตอนนีทําให้เลียง
134
ไม่ได้ พีชายของนางคือว่าทีฮ่องเต้จะปล่อยให้มาแว้งกัด
เขาไม่ได้ ส่วนนาง... เขาจําเป็ นต้องพานางกลับไป
จริงๆ

ไท่ชางเดินผ่านทังสีคนเเล้วตรงไปทีรถม้าของตน ก่อน
จะขึนรถม้าเขาหันกลับมามองก็เห็นว่าเหม่ยอิงกําลัง
มองเขาอยู่ แม้ดวงตาคูน่ นจะมี
ั นาตาบดบั
ํ งอยูแ่ ต่มนั ไม่
สามารถบดบังแววตาแห่งความเคียดแค้นชิงชังนันได้

แววตาเช่นนันทําเขารูส้ กึ ห่อเ**◌่ ยวลงทันตา เขาเห็น

135
แก่ตวั ทีพรากนางมาจากบิดามารดา แต่เพือให้พีชาย
ของนางยอมจํานนเมือไปอยูแ่ คว้นฉินเขาต้องพานางไป
ด้วย

"ฮึก ท่านแม่ ข้าต้องไปแล้วเจ้าค่ะ" มือเรียวทียังสันเทา

จับไปทีแขนของมารดาและผละตัวออก

"ข้าจะหาทางให้เหม่ยอิงได้กลับมา ท่านแม่รอนะขอ
รับ" หมิงซิงเอ่ยบอกผูเ้ ป็ นมารดา เขาไม่ได้จะปลอบแต่
เขาต้องการจะทําให้สาํ เร็จจริงๆ ไม่วา่ ตัวเขาจะได้กลับ
136
แคว้นหรือไม่แต่นอ้ งสาวของเขาต้องได้กลับมา!

สองพีนางนังลงกับพืนเเล้วก้มลงเคารพบิดามารดาเป็ น
ครังสุดท้ายก่อนทีหมิงซิงจะประคองน้องสาวลุกขึนและ
เดินออกไปทีรถม้า อดีตฮ่องเต้ทาํ ได้แค่จบั ตัวฮูหยินของ
ตนไว้

ทันทีทีสองพีน้องขึนรถม้าไปอดีตฮองเฮาก็กรีดร้องจน
หมดสติไป หมิงซิงดึงตัวน้องสาวทีกําลังสะอืนไห้อย่าง

137
แรงมากอดไว้แน่นทังทีตนเองก็กาํ ลังร้องไห้ไม่ตา่ งกัน

"อึก ฮือๆๆ" เสียงรถม้าทีเคลือนตัวไปดังเคล้าไปกับ

เสียงรําไห้ของเหม่ยอิง ทีผ่านมาถึงนางจะเข้มแข็งและ
เฉยชามากเพียงใดแต่เมือเรืองของคนในครอบครัวใคร
จะไปทนไหว นางก็เป็ นสตรีคนหนึงเหมือนกัน

บนรถม้า

138
"นางหยุดร้องรึยงั หลีกงกง" ไท่ชางถามทังทีสายตา
กําลังมองดูดา้ นนอกรถ มองดูบา้ นเรือนข้างทาง มองดู
ราษฎรแคว้นฉินทีมองมาทีขบวนรถม้าด้วยแววตาหลาก
หลาย

เดาว่าคนทีมองมาด้วยสายตาเกลียดชังคงไม่พน้ มอง
เพราะเขา ส่วนคนทีหน้าเศร้านําตาซึมคงเพราะรถม้าที
ถัดออกไปจากรถม้าของเขา รถม้าของสองพีน้องนัน...

139
"ทหารว่ายังมีเสียงร้องอยูพ่ ะ่ ยะค่ะ" ขันทีทีนังอยูด่ า้ น
หน้ารถม้าติดกับทหารทีมีหน้าทีบังคับรถม้าเอ่ยตอบ

"ใจคอนางจะร้องไปถึงเมือใด... ข้าทําผิดนักรึหลีกงกง
ดูสายตาทุกคนทีมองมาสิ" ไท่ชางถอนหายใจยืดยาว
หลังฟั งคํารายงาน จนป่ านนีนางยังไม่หยุดร้องอีก

140
ภาพทีนางมองเขา สายตาของชาวบ้านทีมองมา มันไม่
ได้ทาํ ให้เขาโกรธเลยแม้แต่นอ้ ย ตรงกันข้ามมันทําให้เขา
รูส้ กึ เหมือนเป็ นคนเลว

" หากฝ่ าบาทไม่พอพระทัย.. "

" เจ้าจะควักลูกตาคนพวกนันออกให้ขา้ รึ? " คําพูดทีผู้

เป็ นนายสวนขึนมาทําเอาขันทีเฒ่าใจไปอยูท่ ีตาตุม่ ควัก
ดวงตาคนทุกคนหรือ!

141
"อย่าเลย เพราะหากเป็ นเช่นนันเจ้าคงต้องควักลูกตา
คนทัวทังแผ่นดินฉี" นําเสียงทีดูหดหูล่ งไปอย่างเห็นได้
ชัดทําให้คนทีได้ยินนึกสงสารผูเ้ ป็ นนายขึนมา จะเป็ น
ฮ่องเต้นนไม่
ั ง่ายเลย

เพราะต้องการให้ทกุ คนได้อยูร่ ว่ มกัน รวมแผ่นดินให้เป็ น

หนึงเดียว เเค่หวังให้ทกุ คนมีความสุขไม่ตอ้ งกังวัลว่าใคร
จะกล้ามารุกราน แต่คนทีไม่เข้าใจต่างก็มองสิงทีเขาทํา
ว่าทําไปเพราะกระหายอํานาจ
142
หน้าต่างด้านข้างรถม้าถูกปิ ดลง ไท่ชางหลับตาลงช้าๆ
แม้จะเผชิญกับความโดดเดียวมานานหลายปี แต่ทาํ ไม
เขาไม่เคยชินกับมันเสียดี แล้วเหตุใดครังนีมันถึงรูส้ กึ วูบ
โหวงอย่างน่าใจหายแบบนี

143
7 บังคับ!

144
หลังจากรถม้าเริมเข้าสูเ่ ขตแนวป่ าไปได้สกั พักใหญ่ดา้ น
นอกท้องฟ้าเริมทอสีสม้ บอกให้ทกุ คนได้รูว้ า่ ใกล้จะคํา
เต็มทีแล้ว ขบวนเสด็จหยุดลงเพียงเท่านันเพือตระ
เตรียมทีพักให้แก่ไท่ชางและเชลยคนสําคัญ

"คืนนีเราจําเป็ นต้องพักทีนีพ่ะยะค่ะฝ่ าบาท บริเวณนี

นับว่าดีทีสุดแล้วพ่ะยะค่ะ" ขันทีทีได้รบั รายงานมาจาก
หน่วยลาดตระเวนด้านนอกนําข้อความมาบอกแก่ผเู้ ป็ น
นายอีกทีตามหน้าที ดวงตาคมของไท่ชางค่อยๆลืมขึน

145
"อืม" เสียงตอบรับสันๆถูกเปล่งออกมา ขบวนรถม้า
หยุดลงทันที ในตอนนีลักษณะการจอดรถม้าของทหาร
กําลังรายล้อมรถม้าของไท่ชางและสองพีน้องเอาไว้

"ไปพาสองคนนันออกมา"

"พ่ะยะค่ะ" ร่างของหลีซานหลงผูเ้ ป็ นขันทีลงจากด้าน

หน้าของรถม้าไปทําตามคําสัง ไท่ชางลงมาจากรถม้าไป

146
ยืนอยูไ่ ม่ไกลจากรถม้าของสองพีน้องเพราะเชือในใจว่า
คนเป็ นน้องคงเเผลงฤทธิใส่คนของเขาเป็ นแน่

แล้วก็เป็ นเช่นนันจริงๆเมือหลีกงกงเข้าไปยืนอยูข่ า้ งรถ

ม้า เพียงแค่เอ่ยได้ประโยคเดียวมีดพกขนาดเล็กก็จ่ออยู่
ทีคอหอยของเขาแล้ว!

"ไสหัวไปให้พน้ อย่ามายุง่ กับพวกข้า" นําเสียงทีแหบ

แห้งเพราะการร้องไห้มาตลอดทางเอ่ยขึนทังทียังนังอยู่

147
บนรถม้า

กึก!

"เจ้า!!!" ร่างเล็กด้านในอุทานลันเมือถูกเข็มขนาดเล็ก
ปั กลงบนมือจนทําให้รูส้ กึ ชาไปทังมือ มีดในมือของนาง
ถูกปั ดทิงลงทีพืนทันที

148
เหม่ยอิงเปิ ดผ้าม่านออกดูก็ตอ้ งชะงักไปเพือเห็นหน้าตา
ของคนทีใช้เข็มยาชากับนาง พีชายของนางรีบดึงเข็มนัน
ออกแล้วเขวียงออกไปด้วยเกรงว่าน้องสาวจะถูกเข็มพิษ

"ถ้าเจ้าไม่เลิกใช้มีดจ่อคอคนของข้า... คนในแคว้นของ
เจ้าเดือดร้อนแน่" ไท่ชางเอ่ยเสียงเย็นแล้วหันหลังเดิน
จากไป คํารูว้ า่ คําขู่นีจะได้ผลกับนาง

149
"อิงเออร์! เจ้ารูส้ กึ เช่นไรบ้าง!" หมิงซิงเอ่ยถามน้อง
สาวด้วยความเป็ นห่วง นางส่ายหน้าตอบพีชายเบาๆเขา
จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก รอยแผลนันไม่มีสีอะไรผิด
แปลกคงไม่ใช่พิษ

" แค่ชา ไม่เป็ นอะไรเจ้าค่ะ"

"ทีพักอยูท่ างโน้น พวกเจ้าสองคนต้องนอนแยกฝังกัน

ซ้ายบุรุษ ขวาสตรี" หลีกงกงทีได้สติก็รบี เอ่ยบอกแล้ว
เดินออกมา เขายกมือขึนปาดเหงือเบาๆ เมือครูเ่ ขา
150
ตกใจจนไม่กล้าขยับตัว มีดเล่มเล็กนันเขาเห็นนําใสๆ
เคลือบอยู่ มันใจสิบในสิบว่าต้องเป็ นยาพิษ!

" เดียวพีพาไปส่งทีกระโจมนะ"

" ไม่เป็ นไรเจ้าค่ะข้าไปเองได้ ท่านพีไปพักเถิดเจ้าค่ะ

ข้าไม่อยากให้ใครมองเราอ่อนแอ แค่นีก็ถกู ดูหมินกันมา
มากแล้ว"

151
เหม่ยอิงกล่าวออกมาพลางมองไปรอบๆ ดวงตาของนาง
แดงและบวมชําจนรูส้ กึ ได้ นางร้องไห้หนักขนาดนัน คน
พวกนีคงเอาไปพูดกันต่างๆนานาแล้ว

ทังสองแยกกันไปพักตามคําสังอย่างเลียงไม่ได้ เพือให้
ทุกคนปลอดภัยจึงไม่อาจทําอะไรได้ในเวลานี

152
เวลาต่อมา

" ได้เวลาอาหารแล้วขอรับ" เสียงทหารนายหนึงดังขึน

พร้อมกับสํารับอาหารซึงเป็ นอาหารง่ายๆสองสามอย่าง
เหม่ยอิงเหลือบมองเพียงนิดแต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร นาง
มองว่ามันไม่ได้จากอาหารสําหรับนักโทษ มีทหารถือ
เข้ามาให้และนางก็มีหน้าทีกิน

"เอ่อ... ข้าจะวางเอาไว้ตรงนีนะขอรับ"

153
"ไม่ตอ้ งวาง! เอากลับไปข้าไม่กิน"

ทหารคนนันถึงกับสะดุง้ ตัวในคราแรกทีนางตวาด ทังที

นางนังหันหลังให้แต่กลับดูน่ากลัว นําเสียงของนางมัน
ฟั งดูมีอาํ นาจอย่างน่าประหลาด

154
"ถ้าเจ้าไม่กินข้าก็จะไม่บอกเรืองบิดามารดาของเจ้า"
เสียงของบุรุษผูม้ าใหม่เอ่ยขึน เพียงแค่คาํ ว่าบิดามารดา
หลุดออกจากปากเขานางก็รบี หันกลับไปทันที

"ท่านทําอะไรท่านพ่อท่านแม่ของข้า"

"แล้วเจ้าคิดว่าทําอะไร?" นําเสียงทีฟั งดูเฉยชาไม่สนใจ

สิงใดทําให้เหม่ยอิงเริมกลัว คนๆนีจะทําอะไรพ่อแม่ของ
นางรึไม่ คนทีนางให้คอยรายงานสถานการณ์ก็อยูห่ า่ ง

155
ไปมากกว่าจะแอบนัดพบได้ก็ตอ้ งใช้เวลา

"กินอาหารในสํารับหมดแล้วเจินจะบอก" ความจริง
เรืองบอกหรือไม่นางไม่ได้สนใจแม้แต่นอ้ ย แต่กลัวเพียง
ว่าหากขัดใจคนๆนีแล้วเขาจะเอาไปลงทีบิดามารดาของ
นางเสียมากกว่า

นางยืนมือออกไปตักอาหารช้าๆแต่ก็ตอ้ งวางช้อนลงอีก
ครัง

156
"ข้าไม่กิน"

"หึ! ไม่กินงันรึ เจ้ารูร้ ไึ ม่วา่ อาหารแต่ละมือในป่ านันหา

ยากขนาดไหน! พวกทหารต้องเหนือยหามาให้แต่เจ้า
กลับทิงๆขว้างๆน่ะรึ!"

157
"......"

"เจ้า!!"

"....."

"ได้!! ทหาร!! ถ่ายทอดคําสัง.."

158
"ข้าแพ้ปลา!!! แล้วอาหารพวกนีก็มีแต่เนือปลา
ด้วย!!! " นางจ้องเขาตาไม่กระพริบ เกลียดนักทีต้อง
ถูกกดขีถูกข่มขู่เช่นนี

" แพ้งนรึ
ั .... "เสียงของอีกฝ่ านอ่อนลงจนกลับมาเป็ น
เหมือนเดิม นางไม่ได้สนใจตอบคําถามเขา การถูกข่มขู่
เรืองบิดามารดาเมือครูท่ าํ ให้นางคิดหนัก

159
" เจินจะให้คนไปเปลียนมาให้ใหม่"

" ท่านเพิงบอกว่าอาหารหายาก... ข้าไม่กิน"

"แต่เจ้าต้องกิน.. ตอนนีบิดามารดาเจ้าเจินให้อยูใ่ นวัง

เหมือนเดิม ตําแหน่งเป็ นผูด้ แู ลเมืองเหมือนเดิม แบบนี
เจ้าสบายใจขึนรึยงั "

160
"ไม่เหมือนเดิม แล้วก็ไม่ตอ้ งมาทําเป็ นห่วงใยข้าด้วย!
" นางสวนกลับทันควันทําเอาร่างสูงขมวดคิวเข้าหากัน

"เจ้าเมือง? เหอะ! พ่อข้าเคยเป็ นถึงฮ่องเต้ กับแค่ยศ

เจ้าเมืองฉีคิดว่าข้าจะดีใจรึ! ท่านแม่ขา้ ทุกข์ใจแค่ไหน
คิดว่าข้าจะยอมรับได้ร!ึ ! "

161
เพล้ง!!!

สํารับอาหารถูกนางปั ดลงทีพืนอย่างไม่เสียดาย ไท่ชา

งขบกรามแน่นจนเป็ นสันด้วยความโมโหกับสิงทีนางทํา

"นีมันชักจะมากไปแล้วนะ!!"ร่างสูงพุง่ ตัวเข้ามาก่อน
จะใช้มือข้างหนึงบีบปลายคางนางอย่างแรงจนรูส้ กึ เจ็บ
เหม่ยอิงพยายามจะปั ดออกแต่กลับถูกอีกมือของเขาจับ

162
เอาไว้แน่นไม่ตา่ งกัน แขนข้างทีชาของนางก็ยงั ใช้ไม่ได้

"เจ้าคงจะลืมตัวไปสินะว่าตัวเองอยูใ่ นฐานะอะไร!"

ร่างเล็กถูกเหวียงลงอย่างแรงจนนางต้องรีบหาทีเกาะ
เหม่ยอิงหันกลับมามองศัตรูดว้ ยแววตาอาฆาต

163
" หึ! อย่าคิดว่าเจินไม่รูน้ ะว่าเจ้าให้ใครคอยตาม
รายงานข่าวอยู่ เจินจะบอกอะไรให้นะ..."

"เจินสังหารมันทิงตังแต่เข้าสูเ่ ขตป่ านีแล้ว" ไท่ชางยิม

เยอะก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่ก็ยงั ช้ากว่าเหม่ยอิงที
แขนอีกข้างกลับมาใช้งานได้ดงั เดิม

นางพุง่ เข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว ในมือของนางมีมีดอาบ

ยาพิษอยูแ่ ละพร้อมจะแทงข้างหลังเขาในจุดสําคัญ ให้

164
เขาทรมานเพราะพิษจนตายไปอย่างไร้ความปรานี!

กึก!

ยังไม่ทนั ได้ถงึ ตัวไท่ชางข้อมือบางก็ถงึ ยึดเอาไว้อย่าง

รวดเร็วไม่แพ้กนั ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมาแล้วจับข้อมือ
นางไว้มนั มือหนาพยายามจะแย่งมีดจากนาง

165
"ส่งมีดนันมาให้เจิน!"

นางไม่เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงไม่เจรจาตกลงใดๆ
พยายามใช้แรงทังหมดหันมีดไปทางอีกฝ่ าย

"ปล่อยมือเดียวนี!!"

166
กึก! เคร้ง!!!

ในทีสุดนางก็พา่ ยแพ้ให้แก่ความแข็งแรงของบุรุษ ไท่ชา

งไม่ได้ปล่อยข้อมือของนาง เขาจับข้อมือทังสองข้างของ
นางเอาไว้แน่น

" กล้าคิดจะทําร้ายเจินแบบนี คิดดีแล้วใช่รไึ ม่" นํา

เสียงทีกดลงตําบ่งบอกถึงความโกรธของเขา เกลียดที

167
สุดคือการลอบทําร้าย ลอบกัด!

เหม่ยอิงใช้ความเงียบเข้าสู้ นางไม่เอ่ยสิงใดแต่สาย
ตากลับไม่ละไปจากใบหน้าของเขา ดวงตาทีจ้องมอง
ราวกับจะฉีกเขาเป็ นชินๆ

"อยากฆ่าเจินรึ ฝันไปเถิด" ถึงจะอยากได้นางแต่

นางกลับพยศไม่เลิกเช่นนีเขาคงต้องหาวิธีมาจัดการ จะ
ปล่อยให้เสียการปกครองไม่ได้ เขาจะทําให้นางต้องมา

168
สยบอยูแ่ ทบเท้าเขาให้ได้!

"อยากจะรูน้ กั ว่าเจ้าไปเอามีดมาจากไหนมากมาย เจิน

จะค้นตัวเจ้าเดียวนีเอง!!" จากความคิดทีจะปล่อยนาง
ไปก่อนจนกว่าจะถึงวังตอนนีคงไม่รออีกแล้ว เขาจะต้อง
จัดการให้เรียบร้อยเดียวนี!

169
ไท่ชางลากนางไปยังส่วนทีเป็ นห้องนอน แต่มีหรือเหม่
ยอิงจะตามเข้าไปอย่างง่ายดาย นางใช้ขาของตนเตะขึน
ตรงกลางหว่างขาของเขา! แต่ยงั ช้าไปสําหรับไท่ชางที
หลบทันอย่างหวุดหวิด!

"เจ้า!!" ไท่ชางชีหน้านางด้วยความเกรียวโกรธ นาง

ช่างกล้ายิงนักทีคิดจะทําร้ายเขาด้วยวิธีนี!

เหม่ยอิงทีหลุดพ้นจากพันธนาการก็ใช้มือหยิบเข็มพิษ
ขึนมาระดมเขวียงใส่เขา ไท่ชางก็หลบได้ทงหมด
ั ทัง
170
สองเข้าต่อสูก้ นั ด้วยมือเปล่าอยูอ่ ีกพักใหญ่แต่ผลก็ออก
มาเหมือนเดิม

เขาและนางต่างเหนือยหอบไม่แพ้กนั แต่นางดูจะหมด
แรงยิงกว่าเขา เหม่ยอิงถูกเหวียงขึนไปบนเตียง
นอนอย่างแรงจนจุกไปทัวท้อง

"เตรียมตัวรับผิดชอบการกระทําของตนเองไว้ได้เลย
เครืองบรรณาการ ไม่สิ เชลยศึกจากแคว้นฉี" เป็ นอีก
ครังทีมือทังสองข้างของนางถูกตรึงเอาไว้ เหม่ยอิงกัด
171
ฟั นแน่นเมือถูกอีกฝ่ ายเหยียดหยามกันขนาดนี

ไท่ชางก้มลงซุกไซร้อยูท่ ีลําคอขาวของนางอย่างกับคน
คลัง เหม่ยอิงพยายามดินให้หลุดพ้นแต่กลับไม่เป็ นผล
นําตาของนางไหลเป็ นทางแต่ไร้ซงเสี
ึ ยงรําไห้

" หึ! เจินบอกแล้วอย่างไรว่าเจ้าต้องรับผิดชอบกับการ

กระทําของตนเอง" ร่างสูงแสยะยิมออกมา ริมฝี ปาก
หนาก้มลงไปใกล้กบั ใบหน้าของนางก่อนจะชะงักไป

172
"ถ้าเจ้าทําเจินบาดเจ็บ บิดามารดาเจ้าจะเจ็บกว่าเจิน
ร้อยเท่า" พูดจบก็กม้ ลงบดขยีริมฝี ปากบางอย่างไร้
ความปรานีเช่นกัน เขาให้โอกาสนางแล้วแต่นางยังคง
เลือกทีจะแว้งกัดเขาเอง

เขาอุตส่าห์ปล่อยนางไปทังทีจับได้วา่ นางส่งนักฆ่ามา
ลอบสังหารเขาอยูห่ ลายครัง ตังแต่อยูท่ ีวังหลวงและแม้
กระทังหลังจากเข้ามาในป่ า เขาพยายามปล่อยเรืองนี
ไปแล้วแต่นาง นางลงมือด้วยตนเอง
173
ไท่ชางไม่สนใจหยาดนําตานันอีกต่อไป เขาไม่ใช่คนดี
และคงไม่ใจดีกบั คนทีคิดจะฆ่าเขาด้วย สัมผัสของเขา
เต็มไปด้วยความรุนแรงและป่ าเถือน ไม่สนใจว่ามันจะ
เป็ นครังแรกของนาง และยิงพอใจเมือทําให้นางยอม
สยบต่อเขาได้!

174
8 ตราบาป SM

175
ไท่ชางบดขยีริมฝี ปากบางอย่างรุนแรง เหม่ยอิงรับรูถ้ งึ
กลินคาวเลือดและความเจ็บปวดทีกระจายอยูใ่ นช่อง
ปาก นําตามากมายไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่มนั ก็ไม่
เคยหยุดไหล

"หึๆ นีมันแค่เริมต้นเท่านัน... องค์หญิง" ร่างสูงแสยะ

ยิมออกมา เขากําลังบอกให้นางรูว้ า่ เรืองทีนางและพี
ชายกุขนมานั
ึ นเขารูห้ มดแล้ว นางยังคงบริสทุ ธิไม่เคย
แต่งงานไม่เคยร่วมหอกับใครเสียด้วยซํา!

176
แควก!! แควก!!!

"อึก!" ชุดทีนางสวมใส่ถกู ฉีกกระชากจนไม่เหลือชินดี

เนือผ้าบาดผิวขาวเนียนสร้างรอยแดงและรอยถลอกให้
ปรากฏแก่สายตาคนมองอย่างไท่ชาง

ไท่ชางใช้เศษผ้าทีขาดนันมัดมือทังสองข้างของเหม่ยอิง
เอาไว้ก่อนจะปลดเปลืองชุดทีตนใส่อยูอ่ อก นางเบียง

177
หน้าไปอีกทางเพราะไม่อาจทนมองคนทีกําลังจะกระทํา
เรืองตําทรามกับนางได้

"หันมามองข้าสิ เจ้าไม่อยากมองรึ?"

"....." เหม่ยอิงหลับตาลงช้าๆอย่างยอมรับชะตากรรม
ให้มองหน้าเขานางยอมตายเสียดีกว่า

178
"หึ"

สวบ!!!

"อึก!!!" แรงกระแทกแก่นกายของอีกฝ่ ายทําลายเยือ

บางๆทีนางรักษาไว้ขาดจนไม่เหลือ นางรูส้ กึ เจ็บ เจ็บ
ราวกับรางกายกําลังจะแตกออกเป็ นเสียงๆ

179
ความเจ็บนีกําลังตอกยําว่านางไม่เหลืออะไรอีกต่อไป
แล้ว ไร้ซงเกี
ึ ยรติ ไร้ศกั ดิศรี ไม่เหลือแม้กระทังความ
บริสทุ ธิผุดผ่อง

หยาดโลหิตอุน่ ๆจากกายสาวทําให้ชายหนุ่มยกยิมมุม
ปากออกมา เขาไม่ได้เล้าโลมใดๆให้นางเลยจึงไม่มีตวั
ช่วยหล่อลืน แต่ตอนนี... หยาดโลหิตนีคงช่วยได้ดี

180
" หึๆ เจ้าจําคําทีเคยดูถกู เฟยหลิงได้รไึ ม่?" คําพูดของ
เขาทําให้นางหลังนําตาออกมามากกว่าเก่า เนือตัว
สะท้านไหวตามแรงสะอืนนัน นางจําได้สิ นางจําได้ทกุ
คํา นางดูถกู เฟยหลิงเอาไว้เรืองทีเฟยหลิงยอมตกเป็ น
ของไท่ชางทังๆทียังไม่เข้าพิธีแต่ง

ทีเขาต้องการบอกคือนางกําลังต้อยตําและน่าสมเพชยิง
กว่าเฟยหลิงใช่รไึ ม่ คําว่าตายทังเป็ นมันเป็ นเช่นนีเอง

181
"อย่าเพิงร้องไห้สิ เวลานีเป็ นเวลาของความสุขนะ" สิน
เสียงนันเขาก็กระแทกกระทันเข้ามาในกายของ
นางอย่างหนักหน่วง เจ็บจนแทบหยุดหายใจ ช่องทาง
รักฉีกขาดเป็ นทางยาวแม้บทรักเพิงจะเริมต้นขึน

ปึ ก! ปึ ก! ปึ ก! ปึ ก!

"อืมมม" ร่างสูงครางออกมาด้วยความพอใจ ภายใน

ของนางทีโอบล้อมตัวตนของเขาอยูท่ าํ เขาแทบคลัง
ความอุน่ ร้อนความคับแน่นทีทําให้เขาสุขอย่างทีไม่เคย
182
ได้รบั จากสตรีใดมาก่อน

ไท่ชางก้มลงซุกไซร้ไปทัวลําคอขาวและหน้าอกเนียนนุ่ม
ทังสูดดมและดูดดึงตักตวงความหอมหวานจากนางโดย
ไม่ได้ผอ่ นแรงกระแทกจากช่วงล่างเลย

ปึ ก! ปึ ก! ปึ ก!

183
เหม่ยอิงจิกเล็บลงไปในเนือตัวเองแน่น นางเจ็บจนจะ
ทนไม่ไหวแล้ว ใบหน้าของนางมีเหงือผุดขึนมามากมาย
หญิงสาวพยายามกัดฟั นทนเอาไว้ไม่ยอมเปล่งเสียงอ้อน
วอนให้อีกฝ่ ายดูถกู กันมากกว่านี

"มองหน้าข้าสิ มองเจ้าของร่างกายของเจ้า" ไท่ชางเอ่ย

ขึนเสียงพร่าเมือผละออกจากลําคอระหง ความนิงเงียบ
ของนางกําลังให้เขาหงุดหงิดและเริมจะโมโห

184
"ข้าเป็ นนายของเจ้า! ข้าสังให้มอง!" มือหนาจับใบ
หน้าของนางให้หนั มามองแต่นางกลับหลับตาเอาไว้ไม่
ยอมมอง นันไม่ตา่ งจากการสุมไฟให้ลกุ ไหม้ ในทีสุด
ดขาก็ยกคําขู่นนขึ
ั นมา คําขู่ทีมันใจว่านางจะต้องกลัว

" ถ้าไม่ลืมตาข้าจะสังฆ่าพ่อแม่เจ้าซะ!!" เหม่ยอิงจํา

ต้องลืมตาขึนมอง นางทังโกรธทังเกลียดคนๆนี คนทีนํา
ความอัปยศมาสูน่ าง คนทีทําลายชีวิตทําลายครอบครัว
ของนางจนไม่เหลือชินดี

185
ไท่ชางยกยิมอย่างพอใจทีเอาชนะได้สาํ เร็จก่อนจะยอม
ผ่อนแรงลง แต่เขาก็ยงั รุนแรงกับนางอยูด่ ี ความเจ็บของ
นางไม่ใช่ปัญหาของเขา ตอนนีเขากําลังมีความสุขไป
กับร่างกายของนาง

"อืออ เหม่ยอิง" ความคับแน่นของนางทําให้เขาใกล้จะ

ถึงฝังฝันเต็มที ผิดกับคนฟั งทีรูส้ กึ ขยะแขยงขึนมายาม
ปากของเขาเอ่ยเรียกชือนาง

ร่างหนาก้มลงจุมพิตนางอีกครังด้วยความเอาแต่ใจ
186
กลินโลหิตทีลอยมาแตะจมูกและรสชาติเค็มปร่าจาก
โลหิตในปากบางไม่ทาํ ให้เขาเสียอารมณ์แต่อย่างใด แต่
กลับรูส้ กึ ดีขนไปอี
ึ กทีสามารถปราบพยศนางได้สาํ เร็จ

"อืมม แน่น" ร่างกายสาวโยกคลอนไปตาม

แรงกระแทกกระทันจากคนด้านบน นางเกลียดใบหน้าที
ดูมีความสุขของเขาในยามนี นางพ่ายแพ้แล้ว

ปึ ก! ปึ ก! ปึ ก! ปึ ก!

187
ยิงเข้าใกล้จดุ สุขสมร่างสูงก็กลับมาโหมแรงทังหมดใส่
นาง การร่วมรักหนักหน่วงและรุนแรงขึนอีกเท่าตัวจาก
เดิมทําให้เหม่ยอิงเจ็บเจียนจะขาดใจ

"อึก อ๊าสสสสสสส" ไม่นานไท่ชางก็พบกับปลายทาง

เขาดันแก่นกายใหญ่เข้าไปจนสุดความยาว ให้แน่นทีสุด
ลึกทีสุดก่อนจะค่อยๆถอนออกมาเมือแน่ใจว่าเขาได้
ปลดปล่อยเข้าไปในตัวนางทุกหยาดหยดแล้ว

188
นํารักสีขาวขุ่นและโลหิตจากกายสาวไหลออกมา
จากกลีบกุหลาบบวมชําทีเปรอะเปื อนไปด้วยโลหิตช่าง
เป็ นภาพทีน่าพอใจของเขา แต่กบั เหม่ยอิงมันไม่ใช่ นาง
ยิงรูส้ กึ เจ็บแค้นมากขึนไปอีก

!!!!

"เจ้าทําอะไร!!!" เป็ นอีกครังทีเสียงตวาดดังขึนเมือไท่

ชางสังเกตเห็นฝ่ ามือเปื อนเลือดของนาง เขาไม่ทนั รูส้ กึ
เลยว่านางจะทําอะไรเช่นนี
189
เขารีบปลดผ้าทีมัดนางออกก่อนจะคว้ามือเรียงบางขึน
มาแม้นางจะไม่เต็มใจและพยายามดึงกลับ รอยเล็บที
จิกลงในเนือจนเลือดออกนันแปลว่านางคงจิกลงไป
อย่างแรง

ไท่ชางตวัดสายตาดุดนั มองนางแต่นางกลับมองมาด้วย
สายตาเหม่อลอย เหมือนจะมองเขาแต่ก็ไม่ใช่ มันทะลุ
เขาไปราวกับเขาไม่มีตวั ตน

190
เมือเห็นดังนันเขาก็เหวียงมือของนางลงอย่างแรง ขนาด
นีแล้วนางก็ยงั พยศกับเขาอยูส่ นิ ะ? เขาใช้ผา้ ซับโลหิตที
เปื อนมือนางออกดีทีแผลมันไม่ได้ลกึ เท่าไหร่ ก่อนจะ
ประสานมือกับนางเอาไว้ทงสองข้
ั างไม่ให้นางทําร้ายตน
เองได้อีก

เหม่ยอิงสะดุง้ ตัวอีกครังเมือรูส้ กึ ถึงอะไรบางอย่างที

กําลังจ่ออยูท่ ีกลีบดอกไม้งามของนาง นางทําได้แค่มอง
เหม่อออกไปแม้จะถูกม่านนําตาบดบัง เขายังคงรังแก
นางอยูซ่ าๆตลอดทั
ํ งคืน
191
192
9 ไม่ง่าย

รุง่ เช้า

ในขณะทีท้องฟ้าด้านนอกยังไม่สว่างร่างบางทีอยูบ่ น
เตียงนอนค่อยๆขยับตัวช้าๆด้วยความทรมาน ร่างกาย
ทังเจ็บและปวดไปทัวทังร่าง

193
เหม่ยอิงหันไปมองคนด้านข้างทีเหนือยจนหลับไป นาง
ยกท่อนแขนกํายําทีพาดอยูบ่ นลําตัวของนางออกแล้ว
ลุกขึนนัง

ร่องรอยสีกหุ ลาบบนเนือตัวของนางราวกับเครืองตอกยํา
สถานะทีนางกําลังเป็ น ความอัปยศและความทุกข์ที
ต้องเผชิญ สิงทีสําคัญทีสุดในชีวิตของสตรีมนั ไม่มีอีก
แล้ว มันได้ถกู พรากไปจากนางราวกับสิงไร้คา่ ไปแล้ว

194
เพียงแค่คิดนําตาก็ไหลออกมาเป็ นทาง นางใช้ผา้ ห่มผืน
หนาคลุมตัวเอาไว้ พยายามลุกขึนเดินอย่างยากลําบาก
เพียงแค่เท้าสัมผัสกับพืนก็เจ็บแปลบไปทังร่าง

"......" เดินออกมาไม่ไกลนักก็เห็นมีดทีตกอยูบ่ นพืน

มีดเล่มเดียวกันกับทีนางพยายามจะใช้ฆา่ เขา และตอน
นีมันคงจะถึงเวลาใช้งานอีกครังหนึงแล้ว และครังนีมัน
จะสําเร็จ...

เหม่ยอิงยกข้อมือข้างซ้ายของตนขึนมา หลับตาลงช้าๆ
195
แม้พิษจะจางลงไปมากแต่ก็มากพอจะทําให้นางจบชีวิต
นีได้ภายในหนึงชัวยาม

นางยอมทรมานในตอนนีแล้วจบทุกอย่างดีกว่ามีชีวิตอยู่
ต่อไปเพือสร้างความอับอายให้กบั ทุกคน บุตรีถกู จับเป็ น
เชลยทังยังเสียพรหมจรรย์ตงแต่
ั ยงั ไม่แต่ง คนในแคว้น
ของนางจะคิดเช่นไร พ่อแม่และพีชายของนางจะเจ็บ
ปวดขนาดไหน

196
ฉึก!!

"อึก! " เพียงแค่ชวอึ

ั ดใจนางก็กลันใจตวัดมีดนันได้
สําเร็จ โลหิตสีแดงไหลออกมาไม่ขาดสาย ไม่ถงึ เค่อนาง
ก็เริมหน้ามืดและล้มลง

ตุบ!!

197
ไม่รูว้ า่ เพราะพิษหรือเพราะเสียเลือดไป ภาพทุกอย่าง
เริมจางลงเรือยๆ สติของนางกําลังจะดับวูบลง

"เหม่ยอิง!!!" เสียงๆหนึงดังแทรกเข้ามาในโสต
ประสาท แต่เวลานีนางไม่สนใจอีกแล้ว สติของนางวูบ
ดับลงไป

"ใครอยูข่ า้ งนอก!! ไปตามหมอหลวงมา!!!!" ไท่ชา

198
งตะโกนก้องก่อนจะรีบช้อนอุม้ ตัวของเหม่ยอิงให้กลับไป
อยูบ่ นเตียง เขากระชากผ้าปูเตียงนันออกเพือไม่ให้รอ่ ง
รอยต่างๆนันปรากฎต่อสายตาคนทีกําลังจะเข้ามา ผ้าปู
เตียงทีมีแต่รอยโลหิตและรอยราคีผืนนี

ไม่นานหมอหลวงก็รบี เข้ามาตรวจ เขาเห็นข้อมือของ

นาง มันยังคงมีโลหิตไหลออกมา แต่รอบๆรอยแผลนัน
เริมเปลียนเป็ นสีมว่ ง!

"นางใช้พิษชนิดไหน! มียาถอนพิษรึไม่!!!" เป็ นอีกครัง

199
ทีเขาตะโกนก้องจนลันกระโจม เพราะมีดเล่มนันนาง
ตังใจใช้ฆา่ เขา หากจะฆ่าเขานางคงไม่เลือกพิษที
สามารถถอนพิษได้ง่ายๆ มันคงเป็ นพิษหายากหรือพิษที
นางรูว้ า่ เขาจะหายาถอนพิษไม่ทนั !

"ดะ ดูจากอาการและชีพจรแล้ว มะ ไม่เคยพบพิษใด

เป็ นเช่นนีพ่ะยะค่ะ! " หมอหลวงเอ่ยบอกออกไปตามที
ตนสังเกตได้ แต่ละแคว้นก็มียาพิษสูตรทีไม่เหมือนกัน
ยาพิษทีหายากยิงแล้วใหญ่ ถ้าหาง่ายคงมีคนทํายาถอน
พิษออกมาจําหน่ายจ่ายแจกกันแล้ว

200
เนือตัวของเหม่ยอิงร้อนขึนเรือยๆ ร่างกายทีอ่อนแอจาก
การถูกกระทําอย่างป่ าเถือนบวกกับพิษทีมีดทําให้
อาการของนางทรุดลงอย่างรวดเร็ว ร่างบางเริมชักเกร็ง
ขึนมาจนทุกคนตกใจ

"นะ นางกําลังชักพ่ะยะค่ะ!" หมอหลวงลนลานจะ

หยิบผ้ามาให้เหม่ยอิงกัดเอาไว้ดว้ ยกลัวนางจะกัดลินตน
เองไปเสียก่อน แต่ยงั ไม่ทนั ได้หยิบออกมาไท่ชางก็มือไว้
กว่าหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนออกมาให้นางกัดเอาไว้

201
หมอหลวงมองผ้าเช็ดหน้าผืนนันก็ตกใจ มันเป็ นผ้าเช็ด
หน้าทีไท่ชางหวงมากยิงกว่าอะไร ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวที
สตรีอนั เป็ นทีรักปั กไว้ให้ก่อนจะจากไปตลอดกาล!

"ทหาร!! ไปตามพีชายนางมา! พีชายนางต้องมียา

ถอนพิษแน่!"

"เหม่ยอิง! เจ้าทําอะไรของเจ้า!! "ร่างสูงต่อว่าให้

202
นางอย่างหัวเสีย ไม่คิดเลยว่านางจะใจเด็ดถึงขนาด
ยอมตายด้วยพิษของมีดตนเอง

เสียงฝี เท้าดังขึน หมิงซิงรีบร้อนวิงเข้ามาในกระโจม

พร้อมยาถอนพิษ เขารูจ้ ากทหารว่าน้องสาวของเขาต้อง
พิษ สิงแรกทีคิดคือนางอาจจะถูกจับได้ขณะลอบสังหาร
ไท่ชางและพลาดถูกพิษเสียเอง

"อิงเออร์!!!" เพียงแค่เห็นใบหน้าซีดเผือดของผูเ้ ป็ น
น้องหมิงซิงก็รบี เข้าไปหานางทันที เขาไม่ปล่อยให้เวลา
203
ล่วงเลยไปมากกว่านีรีบเอายาถอนพิษป้อนเข้าปากนาง
ไป

"อิงเออร์เจ้าอย่าทิงพีไปเช่นนีสิ! อึก ไท่ชาง!! ท่านใช่รึ

ไม่ทีทําให้นางเป็ นแบบนี!" มือหนากระชากชุดอีก
ฝ่ ายอย่างแรงด้วยความโกรธจัด ไท่ชางทําเพียงอยูน่ ิงๆ
ทําให้หมิงซิงยิงโกรธ รัชทายาทหนุ่มเงือหมัดขึนเตรียม
จะประเคนหมัดหนักๆใส่ใบหน้าอีกฝ่ าย

การกระทําของหมิงซิงทําให้องครักษ์เงาปรากฏตัวออก
204
มาแล้วกันเขาออกห่างจากไท่ชางทันที แต่นีก็ไม่ได้อยู่
เหนือความคาดหมายของเขานัก อีกฝ่ ายเป็ นถึงฮ่องเต้
จะมีองครักษ์เงาก็ไม่คงแปลกอะไร

"เจินจะส่งเจ้ากลับไป"

!!!!!

205
"พาอดีตไท่จือกลับวังหลวงไป ทิงน้องสาวเจ้าไว้ทีนี"
ประโยคแรกเอ่ยบอกทหาร แต่ประโยคหลังทีบอกหมิงซิ
งนีทําเอาอีกฝ่ ายมองมาด้วยความตกใจ

ไท่ชางรูค้ วามลับของเขาแล้ว! ทังยังจะส่งเขากลับแต่

เลือกทีจะพาตัวอิงเออร์ไป แล้วเขาก็เริมได้สติขนมาเมื
ึ อ
หันไปมองน้องสาวทีนอนแน่นิงอยูบ่ นเตียง

206
เตียงนอนทีไม่มีผา้ ปูอย่างทีควรจะเป็ น ผมเผ้าทีดูยงุ่
เหยิงของเหม่ยอิง ผ้าห่มทีถูกคลุมปิ ดมาถึงลําคอไม่มี
ส่วนใดโผล่พน้ ออกมานอกมากแขนซ้ายทียืนออกมาให้
หมอหลวงทําแผล

เพียงเท่านันก็เข้าใจเรืองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่งเขาไม่
ได้โง่จนถึงกับดูไม่ออกว่าก่อนหน้านีเกิดอะไรขึนบ้าง

"อึก ไท่ชาง!!!!" หมิงซิงชักกระบีของหนึงในทหารที

ยืนอยูอ่ อกมา แต่เขากลับไม่สามารถเข้าใกล้อีกฝ่ ายได้
207
องครักษ์เงายังคงขวางกันไว้ไม่ปล่อยให้เข้าไปถึงไท่ชา
งได้โดยง่าย

เขายังคงไม่ยอมง่ายๆพยายามจะเข้าไปจัดการคนทีมัน
ทําระยํากับน้องสาวคนเดียวให้ได้ กระโจมหลังนีกลาย
เป็ นลานให้ทงสองฝ่
ั ายดวลเพลงดาบกันไปแล้ว

"อึก" เหม่ยอิงทีได้รบั ยาถอนพิษเข้าไปไม่นานกระอัก

เลือดออกมา นางพยายามเพ่งมองภาพเหตุการณ์ที
กําลังเกิด เสียงกระบีทีกระทบกันทําให้นางรูส้ กึ เวียนหัว
208
ไปหมด

"อึก ทะ ท่านพี" มือบางค่อยๆยกขึนเมือเห็นภาพพี

ชายอยูล่ างๆ นางเอืมมือพยายามจะไขว่คว้าแต่กลับไม่
มีแรงมากพอจนมือหล่นลงข้างเตียง

การฟื นขึนของนางทําให้ทกุ คนตกใจไปตามๆกัน หมิงซิ

งผลักทหารของไท่ชางออกแล้วรีบเข้าไปจับมือน้องสาว
เอาไว้

209
"อิงเออร์ พีอยูน่ ีแล้วนะ" เนือตัวทีอุน่ ร้อนของนางสร้าง
ความกังวลให้คนเป็ นพีชายอย่างมาก แต่ก็พอเข้าใจดี
ว่าสาเหตุมาจากอะไรจึงเลือกทีจะไม่พดู ถึงอีก

"อึก อิงเออร์เจ็บ" นางเอ่ยบอกพีชายเสียงสัน นําตา

ใสๆไหลออกมา หมิงซิงได้แต่ลบู ผมน้องสาวเบาๆอย่าง
ปลอบประโลม เขาไม่สามารถช่วยอะไรนางได้เลย

210
"เจินให้เวลาหนึงวัน พรุง่ นีเจ้าต้องกลับไป" ไท่ชางลุก
ขึนจากเตียงแล้วเอ่ยบอกสองพีน้องก่อนจะเดินออกจาก
ตําหนักไป สาเหตุทีนางเป็ นเช่นนีมาจากเขา เห็นแก่
นางเขาจะให้นางกับพีชายได้อยูด่ ว้ ยกันอีกสักวัน..

"จับตาดูให้ดี อย่าให้สองคนนันเป็ นอะไรเด็ดขาด" ร่าง

สูงยกมือห้ามองครักษ์เงาทีกําลังติดตามตนอยู่ เพือ
ป้องกันเหตุการณ์แบบเมือครูเ่ ขาจะให้คนเฝ้าเอาไว้ เขา
จะไม่ยอมให้ความตายมาพรากสิงทีเขาต้องการไปอีก

211
กระโจมทีพักของไท่ชาง

ไท่ชางทิงตัวลงนังก่อนจะหลับตาลงด้วยความเคร่ง
เครียดบวกกับความอ่อนเพลียเล็กน้อยจากการใช้รา่ ง
กายอย่างหนัก สตรีนางเดียวแต่ฤทธิเยอะเสียยิงกว่า
บรรดาสนมของเขาทุกคนรวมกันเสียอีก

212
"หลีกงกง"

"พ่ะยะค่ะ"

"ให้คนเตรียมพาอดีตไท่จือกลับวังหลวงแคว้นฉีภายใน
วันพรุง่ "

213
!!!!

"จะดีหรือพ่ะยะค่ะ... กระหม่อมเกรงว่า" ขันทีเฒ่า

อําอึงไป เรืองทีเกิดขึนเมือครูเ่ ขาได้นบั รายงานแล้ว และ
ยังคิดอยูว่ า่ คงไม่เหมาะทีจะปล่อยตัวหมิงซิงกลับไป

ต่อให้เป็ นแค่อดีตไท่จือจากแคว้นเล็กๆ แต่การระวังไว้

ก่อนย่อมดีกว่ามานังแก้ไขทีหลังไม่ใช่หรือ

214
"แค่แคว้นเล็กๆไม่มีพรรคมีพวก เจ้าอย่ากังวลแทนเจิน
ไปเลย ไปทําตามทีเจินสังเถิด"

"พ่ะยะค่ะ" หลีกงกงรับคําอย่างเลียงไม่ได้ ดูแล้ว

ปั ญหาทุกอย่างจะมาจากสตรีนางนัน... ปล่อยไว้เช่นนี
นางอาจนําปั ญหามาสูท่ กุ คนในวันหน้า เห็นทีคงต้องหา
ทางจัดการเสียแล้ว

215
216
10 พีชาย

หลังจากไท่ชางกลับกระโจมของตนไปหมิงซิงก็ไปตามลู่
ฟางอดีตนางกํานัลทีสนิทกับเหม่ยอิงมา ทีพักของพวก
คนงานหรือนางกํานัลนันอยูด่ า้ นนอกสุดทําให้เขาต้อง
เดินออกไปตามด้วยตนเอง เขาไม่มีอาํ นาจไปสังใครอีก
แล้วนี..

"เจ้าช่วยแต่งกายให้อิงเออร์ที ข้าเป็ นบุรุษแม้จะเป็ นพี

ชายก็ไม่เหมาะสม"

217
"อึก เจ้าค่ะ ทําไมองค์หญิง... คุณหนูถงึ เป็ นเช่นนีเจ้า
คะ ฮึก ใครทําคุณหนูของข้า" ลูฟ่ างทีตกตะลึงกับ
สภาพผูเ้ ป็ นนายอยูน่ านสะอึกสะอืนออกมาอย่างห้ามไม่
ได้ เพิงได้สติคืนมาเมือสินเสียงคําสังนันเอง

หมิงซิงไม่ได้ตอบแต่กบั เดินออกไปนังอยูด่ า้ นนอก เป็ น

เพราะเขาเองทีไม่แข็งแกร่งพอจึงปกป้องน้องสาวคน
เดียวไว้ไม่ได้ แบบนีแล้วเขายังจะมีหน้ากลับไปหาบิดา
มารดาอีกหรือ
218
"อึก อิงเออร์พีขอโทษ" นําตาลูกผูช้ ายไหลออกมา
อย่างกลันไม่อยูอ่ ีกต่อไป เข้าใจความรูส้ กึ ของน้องสาวก็
ตอนนี บางทีเขาไม่น่าช่วยนาง.. และควรตามนางไป

น้องสาวของเขาต้องเสียความบริสทุ ธิไปให้ชายทีไม่ใช่
สามีนางคงรูส้ กึ อับอายและทุกข์ใจอย่างมาก

219
ไม่วา่ จะดินแดนแคว้นใดเรืองความบริสทุ ธิผุดผ่องนัน
สําคัญมากยิงกว่าชีวิต เทียบแล้วก็เหมือนบุรุษทีต้อง
พยายามรักษาอํานาจของตน หากไร้ซงอํ
ึ านาจวาสนาก็
สูต้ ายเสียดีกว่า

"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยเช็ดตัวให้คณ
ุ หนูแล้ว อึก แต่
ไข้ยงั ขึนสูงอยูเ่ จ้าค่ะ"

220
"พรุง่ นีข้าจะถูกส่งตัวกลับ... คงต้องฝากอิงเออร์ไว้กบั
เจ้า ข้าอยากให้เจ้าดูแลนางให้ดีทีสุดเท่าทีจะทําได้"

"ข้าน้อยจะดูแลคุณหนูให้ดีทีสุดเจ้าค่ะ เพราะคุณหนูขา้
ถึงได้ดีมาจนถึงทุกวันนี... "

" ไม่รูว้ า่ นางจะเป็ นเช่นไรหากตืนขึนมา ยิงข้าต้องกลับ

ไป นางคงรูส้ กึ โดดเดียว" หมิงซิงกุมมือของน้องสาวเอา
ไว้แน่น สัมผัสได้ถงึ ความร้อนทีแผ่กระจายออกมา ทัง

221
หวงทังห่วงแต่ช่วยอะไรนางไม่ได้เลย

วันต่อมา

" อิงเออร์ ตืนเถิด ตืนมาทานอาหารทานยาก่อนเถิด

นะ" มือหนาเขย่าตัวผูเ้ ป็ นน้องสาวเบาๆ ดวงตาของ
ชายหนุ่มหมองคลําลงเล็กน้อยเพราะคอยเฝ้าน้อง
สาวอยูต่ ลอด ตังแต่รุง่ สางจนตอนนีก็สายมากแล้ว ไข้
ของนางเพิงจะลดไปเมือครูน่ ีเอง

222
"อิงเออร์นีก็สายมากแล้วตืนเถิด" เสียงเรียกจากผูเ้ ป็ น
พีชายทําให้นางค่อยๆลืมตาขึนมา และทันทีทีความทรง
จําเลวร้ายแล่นเข้ามาในหัวนําตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม
ทันที

"อึก ฮึก ฮือออๆ" เสียงสะอืนจากร่างเล็กไม่ตา่ งจากคม

มีดทีทิมแทงผูเ้ ป็ นพีชาย หมิงซิงเข้าไปกอดปลอบนาง
เอาไว้แน่น

223
" ฮืออๆ ข้าอยากตาย ท่านพีช่วยข้าเอาไว้ทาํ ไมเจ้าคะ
ฮึก ข้าไม่อยากมีชีวิตอยูอ่ ีกต่อไปแล้ว ข้า ข้าไม่บริสทุ ธิ
อีกแล้ว"

"ไม่เป็ นไรนะอิงเออร์ พีรูว้ า่ เจ้าไม่ได้เต็มใจ อึก เรืองนี

เป็ นเรืองเล็กน้อย พีไม่โกรธอะไรเจ้าทังนัน" ร่างสูงทัง
พรมจูบไปทีศีรษะเล็กทังลูบผมนางไปด้วย ไม่วา่ นางจะ
เป็ นเช่นไรก็ไม่สามารถเปลียนแปลงความจริงทีว่านาง
คือน้องสาวคนเดียวของเขาได้
224
" ทังพีและท่านพ่อท่านแม่รกั เจ้ามากนะ เจ้าคิดจบชีวิต
เช่นนีได้อย่างไร เจ้าไม่รกั ไม่หว่ งใยกันบ้างเลยรึ" เขาจะ
อยูไ่ ด้อย่างไรหากนางตายจากไป น้องสาวคนเดียวที
เป็ นดังแก้วตาดวงใจของทุกคน น้องสาวทีเขาเฝ้าทะนุ
ถนอมดูแลมาตังแต่นางเพิงคลอด!

"ฮึก แต่ขา้ ทําให้ทกุ คนต้องอับอาย ฮือออๆ" ตอนนี

ความเจ็บทีบาดแผลยังเทียบไม่ได้กบั ความเจ็บปวดใน
ใจของนาง
225
" อึก พีขอโทษ ขอโทษทีปกป้องเจ้าไม่ได้" สองพีน้อง
กอดกันรําไห้อยูค่ รูใ่ หญ่ หมิงซิงจัดการป้อนข้าวป้อนยา
ให้นอ้ งสาวจนเสร็จ เหม่ยอิงหลับไปอีกครังด้วยความ
อ่อนล้าของร่างกาย

หนึงชัวยามต่อมา

226
" จะกลับจริงๆหรือเจ้าคะ" ลูฟ่ างมองรถม้าทีอยูไ่ ม่ไกล
นักก่อนจะหันกลับมาถามผูเ้ ป็ นนายเสียงสันเครือ

" อึก คุณหนูคงยิงทุกข์ใจทีต้องพรากจากทุกคนไป"

คุณหนูของนางน่าสงสารจริงๆ คราก่อนตอนออกจากวัง
ก็รอ้ งไห้หนักไปครานึงแล้ว ครานียังต้องพรากกับพีชาย
อีก

227
"ข้าถึงสังให้เจ้าดูแลนางให้ดี รอข้า.. " เขาพูดได้เพียง
เท่านีเพราะรูด้ ีวา่ คนของไท่ชางเเฝงตัวอยู่ เขาจะหา
โอกาสพาตัวนางกลับมาไม่วา่ จะด้วยวิธีไหนก็ตาม

" ท่านพีจะไปทีใดเจ้าคะ จะทิงข้าไปทีใดเจ้าคะ" ทัง

สองชีวิตหันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ เหม่ยอิงที
ตืนมาได้ยินบทสนทนานีพอดีกาํ ลังนังนําตาคลออยูบ่ น
เตียง

"พี... ต้องกลับวังหลวง" กลับวังหลวง... ไท่ชางปล่อย

228
พีชายของนางกลับวังหลวง แบบนีก็ดีน่ะสิ ท่านแม่ทา่ น
พ่อคงคลายทุกข์ได้บา้ ง

" ฝากท่านพ่อกับท่านแม่ดว้ ยนะเจ้าคะ" แม้ตรงหน้า

เลือนลางจนมองแทบไม่เห็น นางพยายามเพ่งมองผ่าน
ม่านนําตาทีคลออยู่ เสียใจทีต้องพรากจากคนทีรักอีก
ครังแต่ก็ไม่อยากเห็นแก่ตวั

นางรูด้ ีวา่ พีชายคงเป็ นห่วงนางมาก หากนางพยายาม

ยือเขาไว้จะยิงทําให้อีกฝ่ ายกังวล นางควรจะดีใจทีอย่าง
229
น้อยพีชายของนางก็จะได้กลับไปดูแลท่านพ่อท่านแม่
แทนนาง..

"รอพีนะอิงเออร์" คําพูดทีนางรูค้ วามหมายได้เป็ นอย่าง

ดี นางจะรอได้นานแค่ไหน หากเกิดเหตุการณ์แบบเมือ
คืนก่อนขึนอีกนางจะทนไหวหรือไม่ นางไม่อาจรับปากพี
ชายได้เลย...

ยามอิว(17.00-18.59น.)

230
พีชายของนางขึนรถม้ากลับไปยังวังหลวงแล้ว สาวใช้
คนสนิทถูกทหารพาตัวออกไป นีเขาจะไม่ให้นางเหลือ
ใครเลยสักคนหรือ

มือเล็กข้างทีไม่เจ็บพยายามเอือมหยิบถ้วยยา เสียงช้อน
กระทบถ้วยดังไม่หยุดเพราะมืออันสันเทาของนาง ยาม
นีเหมือนพิษไข้จะกลับมาเล่นงานจนได้ แรงก็แทบจะไม่
มีอยูแ่ ล้ว เป็ นช่วงเวลาอันยากลําบากจริงๆ

231
ตึก ตึก ตึก

เสียงฝี เท้าใกล้เข้ามาทําให้นางต้องวางถ้วยนันลงตาม
เดิม ไม่อยากให้ใครมาเห็นสภาพของตนเองในยามนี

"เป็ นอย่างไรบ้าง" คําแรกทีเขาเอ่ยกับนางราวกับ

ห่วงใย แต่จะถามไปเพืออะไรในเมือเขาคือคนทีทําให้

232
นางตกอยูใ่ นสภาพเช่นนี

"เจินถาม เหตุใดไม่ตอบ" นําเสียงจากชายตรงหน้าเข้ม

ขึนเมือไม่ได้รบั คําตอบ นางเงยหน้ามองเขาช้าๆ ดวงตา
ของนางฉายแววชิงชังเขาอย่างปิ ดไม่มิด

"หึ ก็ไม่ดีเท่าไหร่ อยากตายแต่ไม่ได้ตาย" คําตอบของ

เหม่ยอิงทําเอาเขาจะชักไป ไท่ชางถอนหายใจออกมา
อยากจะโกรธทีนางตอบอะไรเช่นนี แต่ก็เข้าใจและรูด้ ีวา่

233
เป็ นเพราะอะไร

"ยานันเหตุใดไม่ดืมให้หมด รีบดืมให้หมดต่อหน้าเจิน
เดียวนี" ร่างสุงเปลียนเรืองคุยทันที สายตาเหลือบไป
เห็นถ้วยยาทียังมียาสีข่นุ อยูเ่ กือบเต็มถ้วยจึงรูว้ า่ นางยัง
ไม่ได้ดืมยา

"....."

234
"รูใ้ ช่รไึ ม่วา่ ขัดใจเจินแล้วผลจะเป็ นอย่างไร?" เมือใช้ไม้
อ่อนไม่ได้นีจึงเป็ นทางเดียวทีเขาคิดออก

" อดีตรัชทายาทตายกลางป่ าเพราะถูกสัตว์ทาํ ร้าย....

ข้ออ้างนีก็เข้าท่าดีไม่นอ้ ยเจ้าว่ารึไม่"

เหม่ยอิงกํามือแน่น คอยดูเถิด ทันทีทีทุกคนปลอดภัยคํา

235
ขู่พวกนีก็จะทําอะไรนางไม่ได้ ถึงตอนนันอย่าหวังว่านาง
จะยอมถูกบังคับขู่เข็ญเช่นนี!

เคร้ง เคร้ง เคร้ง

ภาพทีนางยกถ้วยยาขึนทังทีมือบางยังสันนันทําให้ไท่ชา
งชะงักไป เขารีบแย่งถ้วยนันมาถือไว้ ทีแท้เพราะแบบนี
นางถึงไม่ยอมดืมยาต่อหน้าเขา

236
"เจินเป็ นคนทําเจ้าเจ็บ เจินจะป้อนให้" ร่างสูงเแ◌่ ยอ
ย่างนุ่มนวล เหม่ยอิงไม่ได้โต้แย้งอะไร นางขัดขืนไปก็
เท่านัน คงไม่พน้ ได้รบั คําขู่นนกลั
ั บมา

ไท่ชางป้อนยาให้ทีละคําจนหมดถ้วยก่อนจะป้อนพุทรา
เชือมให้นางหนึงลูกนางจะได้ไม่ขมปาก เขายกยิมออก
มาทีนางว่าง่ายขึน ถึงจะเพราะคําขู่ของเขาก็ตาม

237
เหม่ยอิงขยับล้มตัวลงนอนทันทีหลังจากดืมยาเสร็จ แต่
ไม่วา่ จะขยับตัวเบาแค่ไหนนางก็เจ็บข้อมืออยูด่ ี ตอนนี
มันทังเจ็บทังปวดไปหมด

"เจ้าไม่น่าทําเช่นนัน... เป็ นของเจินมันทําให้เจ้าถึงกับ

อยากจะตายเลยรึ"

"ใช่ ข้ายอมตายเสียดีกว่าต้องทนอยูเ่ ช่นนี" คําตอบ

238
ของนางทําให้เขาเงียบไป แต่นางจําเป็ นต้องสนใจด้วย
รึ?

"อืมม"

!!!!

239
ร่างสูงค่อยๆขึนมานอนบนเตียงเดียวกับนางทําให้นาง
ตกใจอยูไ่ ม่นอ้ ย เหม่ยอิงกําลังจะต่อว่าอีกฝ่ ายก็ตอ้ ง
ตกใจมากกว่าเดิมเมือท่อนแขนแกร่งยืนมาโอบกอดนาง
ไว้แน่น

" อือ!! ทําอะไรของท่าน! ปล่อยข้านะ!" เหม่ยอิง

ตวาดเสียงดังลันด้วยความไม่พอใจ แต่มีหรือทีไท่ชา
งจะสะทกสะท้าน

"หึ ต้องเสียใจด้วยทีเจ้ายังไม่ตาย และเจ้าก็ยงั ต้องอยู่

240
กับเจินต่อไป แบบนี" เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึนจน
ได้ยินเสียงถอนหายใจฟึ ดฟั ดดังออกมาจากคนทีถูกกอด
แต่แล้วอย่างไร? ตราบใดทีนางยังใช้งานแขนข้างทีเจ็บ
ไม่ได้และยังป่ วยนางก็ทาํ อะไรเขาไม่ได้

241
11 ด้านดีๆ

รุง่ เช้า

242
ร่างกายของเหม่ยอิงดีขนมากแล้
ึ วหลังจากได้พกั ผ่อน
อย่างเต็มอิม ไท่ชางทีตืนก่อนมองคนในอ้อมกอดของ
ตนแล้วก็ตอ้ งถอนใจอย่างคิดไม่ตก

'ใช่ ข้ายอมตายดีกว่าทนอยูเ่ ช่นนี' ประโยคนีทีนางพูด

เมือคืนยังวนเวียนอยูใ่ นหัวเขา ทําไม? ในขณะทีสตรี
มากมายต่างวิงเข้าหาเขา ทําทุกอย่างเพือให้เขาพอใจ
แต่กบั นางถึงตรงข้ามไปเสียหมด

243
อะไรทีทําให้นางมองเขาในแง่รา้ นถึงเพียงนัน เพราะเขา
ยึดบ้านเมืองของนางหรือ? เขาเพียงแค่อยากรวมแผ่น
ดินให้เป็ นปึ กแผ่นไม่ได้ตอ้ งการก่อสงครามเพือความพอ
ใจของตนเสียหน่อย

"เห้อออ" คิดแล้วก็ตอ้ งถอนหายใจออกมาอีกครัง ตอน

นีเขาได้ตวั ของนางมาครองดังทีตังใจไว้แล้ว นางตกเป็ น
หนึงในสตรีของเขาไม่วา่ ด้วยเหตุผลใดก็ตาม

244
ในเมือเป้าหมายบรรลุแล้ว... เขาจะทําอย่างไรกับนาง
ต่อไปดี จะเก็บนางไว้หรือจะปล่อยนางให้ใช้ชีวิตอยูใ่ น
วังของเขาเหมือนสตรีอืนๆโดยไม่ยงุ่ เกียวกับนางอีก สัก
วันเขาก็ตอ้ งได้พบสตรีอืนได้ครอบครองอีกมากมาย
ตอนนันเขาอาจจะจําชือนางไม่ได้ อาจลืมหน้าตาของ
นางไปเลยก็ได้

"แต่ตอนนีข้ายังไม่เบือนางนี เช่นนันก็ปล่อยให้เป็ นแบบ

นีไปก่อนก็แล้วกัน..." ไท่ชางพูดก่อนจะลุกจากเตียง
245
แล้วเดินออกไปโดยไม่ลืมห่มผ้าให้นางด้วย

"ยังไม่เบืองันรึ..." เหม่ยอิงทวนคําขึนมา คุณค่าของ

นางมันไม่เหลือแล้วจริงๆ นางต้องใช้ชีวิตไปวันๆเพือรอ
ให้เขาเบือนางงันรึ

เวลาต่อมา

246
" ได้ข่าวว่าเจ้าป่ วยหนักข้าจึงมาเยียม" เหม่ยอิงเงย
หน้ามองผูท้ ีเข้ามาเยียมด้วยสีหน้านิงเรียบตามนิสยั ของ
นาง แต่ในสายตาเฟยหลิงแล้วมันเป็ นท่าทางทีหยิง
ทะนงตนจนน่าหมันไส้!

"เหอะ! ข้าคิดว่าเจ้าไม่ได้อยูใ่ นฐานะทีจะทําตัวเช่นนีได้

นะเหม่ยอิง" ครานีนางเรียกชือเหม่ยอิงออกมาโดยไม่
ต้องคํานึงถึงยศศักดิ นางทีเป็ นสนมของไท่ชางกับเหม่
ยอิงทีไม่เหลือยศอะไรอีกดูก็รูว้ า่ ใครทีมีอาํ นาจมากกว่า
นางไม่ใช่แค่องค์หญิงปลายแถวอีกแล้ว

247
"ข้าแปลกใจจริงๆทีเจ้าภูมิใจในตําแหน่งทีแลกมาด้วย
ศักดิศรีและการทรยศแผ่นดินฉีของเรา" เหม่ยอิง
ตอบกลับไป มันน่าพอใจตรงไหนกันกับสิงทีต้องเสียไป

"ตอนนีเจ้าอยากพูดอะไรก็พดู เถิดก่อนทีจะไม่มีโอกาส
ได้พดู อีก หึ! เดียวพอถึงแคว้นฉินเจ้าก็จะได้รู!้ " เฟยห
ลิงโกรธจนตัวสันกับคําพูดของอีกฝ่ าย แต่ตอนนีนางทํา
ได้แค่รอ รอวันทีจะได้ใช้อาํ นาจอย่างเต็มที

248
การทีไท่ชางยังไม่มอบตําแหน่งใดๆให้เหม่ยอิงก็เป็ น
เครืองชีชัดอยูแ่ ล้วว่าเขาไม่ได้สนใจใยดีอะไรสตรีนางนี
เลย การกําจัดคงเป็ นไปได้โดยง่าย

" จะว่าไป... เทียบกันแล้วคนทีไม่เหลือศักดิศรีน่าจะ

เป็ นเจ้านะเหม่ยอิง"

249
"อึก! "

"เจ้าตกเป็ นของทีเจ้าเกลียดนักเกลียดหนายังไม่พอ
ตอนนีเจ้ายังถูกทอดทิง ดูสแิ ม้แต่ตาํ แหน่งเล็กๆเขาก็ยงั
ไม่ยกให้เจ้า ไม่แม้แต่จะแต่งตังให้เจ้าเป็ นเมีย"

"แบบนี... เจ้าก็คงเสียความบริสทุ ธิไปโดยเปล่า

ประโยชน์สนิ ะ" คําพูดของเฟยหลิงทําเอาเหม่ยอิงจุกจน
พูดไม่ออก เรืองนีนางไม่สามารถพูดอะไรได้เลย นางทํา

250
อะไรไม่ได้เลย

" หึๆ ฮ่าๆๆๆ ในทีสุดก็มีวนั นีนะเหม่ยอิง วันทีเจ้าตํา

กว่าข้า! "

เพล้ง!

251
เหม่ยอิงไม่ตอบอะไร นางหันไปหยิบถ้วยยาทีวางอยูม่ า
ทุบจนแตกแล้วเอาเศษถ้วยแหลมๆนันชีไปทีหน้าเฟยห
ลิง การกระทําของนางทําให้อีกฝ่ ายเงียบไปทันที

"จะ เจ้าไม่กล้าหรอก!" นางเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆ

กลัวๆ เรืองทีเหม่ยอิงฝึ กวรยุทธนันนางพอรูม้ าบ้าง แต่
อีกใจก็คิดว่าในสถานะตอนนีเหม่ยอิงคงไม่กล้าทําอะไร
นาง

252
"ออกไปซะก่อนทีข้าจะทนไม่ไหว"

"เจ้าไม่มีสทิ ธิมาสังข้า!!!"

เพล้ง!

ชัวพริบตาเศษถ้วยก็ลอยเฉียดใบหน้าของเฟยหลิงไป

253
อย่างรวดเร็วก่อนจะตกลงทีพืนจนแตกละเอียด เฟยห
ลิงตกใจจนตัวแข็งทือพลางยกมือขึนกุมใบหน้าไว้ดว้ ย
ความลืมตัว

"อึก ฝะ ฝากไว้ก่อนเถิด!! ข้าจะให้ฝ่ายาทจัดการเจ้า!

" ร่างของพีน้องต่างมารดาวิงออกจากกระโจมไปอย่าง
รวดเร็ว เหม่ยอิงก้มหยิบเศษถ้วยทีหล่นอยูบ่ นพืนข้าง
เตียงขึนมามองอย่างสินหวัง

นางเองก็ไม่ตา่ งจากถ้วยใบนี เคยสวยงาม เคยอยูอ่ ย่าง

254
สมบูรณ์ แต่พอมันได้แตกละเอียดไปแล้วก็คงไม่
อาจกลับมาเป็ นเหมือนดังเดิมได้

นางจะทนรอพีชายไหวหรือ? นางจะทนให้คนมาดูถกู ได้

หรือ? องค์หญิงทีสูงศักดิอย่างนางกลับต้องพบความ
อัปยศถึงเพียงนีนางจะทนอยูไ่ ด้อีกหรือ...

"อึก ท่านพี ข้าไม่อยากรอแล้ว ไม่อยากรอแล้ว ฮืออๆ"

ถ้านางจบชีวิตลงตอนนีจะดีหรือไม่ อาจทําให้ทกุ คน
เสียใจแต่นีต้องดีกว่าอยูต่ อ่ ให้ศตั รูมาเหยียบยําดูถกู
255
หากนางอยูจ่ ะยิงเป็ นข้ออ้างให้ทกุ คนในแคว้นถูกเหยียด
หยามรึไม่

"อึก ขะ ข้าขอโทษ แต่ขา้ คงรอท่านไม่ได้..." ครานี

นางจะไม่พลาดอีก ถ้าเศษถ้วยนีปั กลงไปทีหัวใจ
ทุกอย่างก็จะจบ มันจะไม่เหมือนครังนันทีนางประมาท
เกินไปไม่คิดว่าจะมียาถอนพิษอยู่

เหม่ยอิงเงือมมือออกห่างจากตัวเล็กน้อยแล้วหลับตาลง
ช้าๆ นางกลันใจแล้วออกแรงเต็มที แค่ครังเดียว ครัง
256
เดียวเท่านัน

ฟลึบ!!! ฉึก!

!!!!

ยังไม่ทนั ทีนางจะลงมือสําเร็จก็ถกู ยังมือเอาไว้ดว้ ยมือ

257
ของใครบางคน เหม่ยอิงตกใจลืมตาขึนมาก็พบว่าเศษ
ถ้วยนันปั กลงบนมืออีกข้างของไท่ชางแทนทีจะเป็ นทีอก
ของนาง

เขาใช้มือข้างหนึงยังมือนางไว้ ในขณะทีมืออีกข้างก็บงั
นางเอาไว้เพราะรูว้ า่ ระยะทีนางเงือมมืออยูค่ นห้ามได้ไม่
ทัน แล้วมันก็เป็ นเช่นนัน แม้จะไม่ลกึ แต่ก็ทาํ ให้มีเลือด
ออก

ร่างสูงจัดการแย่งเศษถ้วยออกจากมือนางแล้วโยนทิงไป
258
ท่ามกลางความตกคะลึงของหญิงสาว

ไม่มีคาํ พูดใดๆหลุดออกจากปากเขา ไท่ชางทําเพียงแค่

มองนางนิงๆ เหม่ยอิงเองก็มองอีกฝ่ ายด้วยดวงตาแดง
กํา แววตาทีวูบไหวของนางทําให้ไท่ชางอดไม่ได้ทีจะดึง
นางมากอดเอาไว้

"อึก ฮืออๆ" เพียงแค่ได้รบั อ้อมกอดของเขานางก็

ร้องไห้ออกมาราวกับทํานบแตก คนตัวสูงลูบแผ่นหลัง
บางเบาๆอย่างปลอบประโลมแต่นนกลั
ั บทําให้นางร้อง
259
หนักยิงกว่าเดิม

"ฮืออๆ ทําไมต้องเป็ นท่าน! ทําไม!" นางผลักเขาออก

ก่อนจะใช้มือสองข้างกําเสือของเขาไว้ แรงกระชากของ
นางไม่มีผลอะไรต่อเขาเลยแม้แต่นอ้ ยนางจึงเปลียนมา
ทุบตีเขาแทน

"ฮึก ทําไมต้องเอาแคว้นของข้าไป ทําไมต้องทํากับข้า

แบบนี! ตอบข้ามาสิ!! ตอบข้ามา!! ฮือๆ"

260
"ฮือๆ ข้าไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้ว ช่วยข้าทําไมฮืออๆๆ"
นางทุบตีเขาจนแผลทีข้อมือซ้ายมีเลือดไหลออกมา ไท่
ชางจบมือข้างนันของนางเอาไว้นางก็ใช้มือขวาทุบเขา
แทน ทุบจนนางเริมหมดแรงและหยุดลงไปในทีสุด

" อึก " เมือหยุดร้องไห้ฟมู ฟายอาการปวดแผลก็เล่น

งานทันที นางไม่รูส้ กึ ตัวเลยว่ามีเลือดไหลออกมา

261
ไท่ชางเดินหายออกไปก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมหมอ
หลวงคนเดิมทีรักษานาง นางนังนิงๆปล่อยให้หมอหลวง
ทําหน้าทีจนเสร็จ

"เสร็จแล้ว ข้าขอตัว"

"อึก เดียว" หมอหลวงทีากําลังจะเดินออกไปหันมา

262
มองหน้านางอย่างมีคาํ ถาม เหม่ยอิงมองออกไปด้าน
นอกทีมีชายอีกคนนังอยู่

"ทะ ทําแผลให้เขาด้วย... ทีฝ่ ามือขวา"

"แผล?" คิวของหมอหลวงขมวดเข้าหากันด้วยความไม่
เข้าใจ แต่พอเห็นเศษถ้วยตามพืนก็พอจะปะติดปะต่อได้
ว่าเกิดเรืองอะไรขึน

263
"ข้ารูแ้ ล้ว" เหม่ยอิงล้มตัวนอนลงทันทีทีหมอหลวงออก
ไป ในหัวของนางมีแต่ความสับสน คนๆนันช่วยนางเพือ
อะไร หรือแท้จริงแค่อยากให้นางติดหนีบุญคุณ...

ด้านหน้าห้องของเหม่ยอิง

"แผลของนางเป็ นอย่างไรบ้าง"

264
"แผลฉีกเล็กน้อยพ่ะยะค่ะ... นางบอกว่าฝ่ าบาทมีแผล
ทีฝ่ ามือขวา" ครานีเป็ นไท่ชางทีขมวดคิวด้วยความ
แปลกใจ นางน่ะหรือบอกหมอหลวง

" นางบอกเจ้ารึ?"

265
"พ่ะยะค่ะ" ไท่ชางมองไปทางห้องเหม่ยอิงก่อนจะยืน
มือให้หมอหลวงทําแผลให้ ครังนีเขาได้รูจ้ กั นางเพิมขึน
อีกแล้ว แม้นางจะดูเข้มแข็งแต่ความจริงนางเปราะบาง
มากกว่าทีเขาคิด และแม้นางดูเหมือนคนไม่สนใจใคร
เย่อหยิงทะนงตน แต่ความจริงนางก็มีความเป็ นห่วงให้
กับทุกคน...

" เจ้าออกไปก่อน" ไท่ชางเอ่ยบอกเมือหมอหลวงทํา

แผลจนเสร็จ เขาเดินตรงไปทีห้องของเหม่ยอิงก็เห็นนาง
นอนอยูบ่ นเตียงพร้อมกับผ้าห่มผืนใหม่ ผืนเก่าทีเปื อน
เลือดของเขาถูกนางดันไปจนตกอยูป่ ลายเตียง

266
"...."

"เจินจะไม่เอาครอบครัวของเจ้ารวมทังเมืองของเจ้ามาขู่
อะไรเจ้าอีก"

"...."

267
"เจินจะไม่ให้ใครเข้ามายุง่ หรือพูดจาดูถกู ไม่ให้เกียรติ
เจ้า แบบนีเจ้าพอจะอยากมีชีวิตอยูต่ อ่ รึไม่"

ไท่ชางเอ่ยบอกนางไป ช่วงทีนางทําแผลเขาออกไปสัง
การทังแม่ทพั และหัวหน้านางกํานัลหมดแล้ว

"ทําไม.."

268
"แล้วทีเจินรวมแคว้นรวมแผ่นดินเจินก็มีเหตุผล ตอนนี
แผ่นดินของเราทังเจ็ดแคว้นต่างถูกหมายปองจากคน
ต่างดินแดน... คนพวกนันมีอาวุธทีลําหน้าเราไปมาก
หากแยกกันเราคงไม่พน้ ตกเป็ นของพวกมัน"

" !!! "

269
" ตอนนีบิดาของเจ้าคงพอรูแ้ ล้ว เพราะเมืองพวกเจ้าติด
กับทะเล คนต่างดินแดนพวกนันเริมเข้าไปในแคว้นของ
เจ้าแล้ว "

" ท่านพูด.. "

" ถ้าเจ้าไม่เชือก็รอสารจากบิดาของเจ้า ไม่เกินพรุง่ นีจะ

มีคนของเจินนําจดหมายรายงานข่าวมาให้ บิดาเจ้าคง

270
หาทางฝากจดหมายมาด้วย"

เหม่ยอิงเม้มริมฝี ปากเข้าหากันแน่น นางจะเชือเขาได้รึ

ไม่ นางควรจะรอฟั งข่าวจากท่านพ่อก่อน หากเป็ นดังที
เขาพูดจริงการกระทําของเขาก็มีเหตุผล... และมันมาก
พอให้นางทําใจยอมรับ

" สรุปว่าเจ้าพอจะอยากมีชีวิตอยูแ่ ล้วใช่รไึ ม่? "

271
เขายอมนางมากขนาดนีแล้วหวังว่านางจะเอ่ยคําตอบที
เขาพอใจ จากทีสองจิจสองใจว่าจะปล่อยนางไปหรือ
เก็บนางไว้คาํ ได้คาํ ตอบชัดเจนแล้ว

อึดใจเดียวทีองครักษ์ไปรายงานเขาเรืองของนาง อึดใจ
เดียวทีเขาเห็นนางกําลังจะจบชีวิตลงเป็ นครังทีสอง มัน
ทําให้เขาตัดสินใจได้ทนั ทีวา่ คงไม่สามารถเสียนางไปได้

272
"ข้าไม่อยากมีชีวิตต่อแล้ว.."

!!!

"ทําไม!? ข้าทําขนาดนีแล้วเจ้าก็ยงั อยากจะตายอยูอ่ ีก

รึ! เมืองของเจ้าข้าก็คืนให้บิดาเจ้าดูแลแล้วเจ้ายังต้อง
การอะไรอีก!" เหม่ยอิงมองอีกฝ่ ายด้วยความแปลกใจ
เขาหลุดคําว่าข้าออกมา ไม่ใช้คาํ ว่าเจินเหมือนเช่นปกติ

273
" ต้องการอะไร? ท่านให้สงที
ิ ข้าต้องการไม่ได้
หรอก"นางพูดพร้อมกับนอนตะแคงตัวไปอีกด้านหนึง

" เห้อออ"ไท่ชางถอนหายใจก่อนจะก้าวขาขึนไปบน
เตียง ขยับตัวเข้าไปกอดนางเอาไว้เหมือนทีทํามาทังคืน

274
"เจ้าก็น่าจะรูว้ า่ ข้าต้องการตัวเจ้ามากขนาดไหน ตังแต่
ครังแรกทีพบกัน ข้าตามหาเจ้าแทบพลิกแผ่นดินเจ้าก็รู"้

"..... "

" เจ้าไม่ได้ไร้คา่ แต่เพราะเจ้ามีคา่ ข้าถึงต้องการจะ

ครอบครอง ข้ายอมใช้วิธีผิดๆและเลวร้ายในสายตาเจ้า
ข้าไม่แก้ตวั หรอก.."

275
"...."

"ข้า... ขอโทษ"

!!!!

276
" เรามาเริมกันใหม่นะ... เริมจากศูนย์ก็ได้"

" เริมจากวันพรุง่ นี รอเจ้าได้จดหมายของบิดาก่อนก็ได้

เราเริมกันใหม่นะ"

"...... "

277
" เหม่ยอิง? "

" หลับ!!! นีเจ้า! เห้ออ ให้ตายเถิด! "ร่างสูงสบถออก

มาอย่างหัวเสีย คําพูดพวกนีไม่ได้หลุดออกจากปากเขา
ง่ายๆแต่นางกลับชิงหลับเสียก่อนได้ลง!

" เพิงจะสายเท่านันเองยังจะหลับอีกรึ! โถ่! "ไท่ชางบ่น

งึมงําไม่หยุดจนคนทีแกล้งหลับหลุดยิมออกมา นางได้

278
ยินคําพูดทุกคําของเขา แต่นางคงไม่สามารถทําใจเชือ
เขาได้ นางจะรอ รอจดหมายของท่านพ่อทีจะมาถึงใน
วันพรุง่ นี...

279
12 ตังใจ

จากทีแกล้งหลับก็เผลอหลับไปจริงๆ เหม่ยอิงหลับสนิท
จนบ่ายคล้อยนางก็ยงั ไม่ตืน นางกํานัลทีมีหน้าทีนํายา
มาส่งก็ตอ้ งกลับไปกันหมด

"เอ่อ..." เป็ นอีกครังทีนางกํานัลผลัดกันนํายาเข้ามา

280
แล้วก็ตอ้ งชะงักไปเมือเห็นสองร่างบนเตียงกอดกันแนบ
ชิดจนแทบจะกลืนหายกลายเป็ นคนๆเดียวกัน

"เอาวางไว้แล้วออกไป"

"พะ เพคะ" นางกํานัลเด็กอายจนหน้าแดง นางรีบวาง

แล้วรีบวิงออกไปจากกระโจมทันที

281
"เหม่ยอิง ตืนมากินยาเสียหน่อยเถิด" ไท่ชางใช้แขนคํา
ศีรษะเอาไว้แล้วเอ่ยเรียกนาง คราแรกเป็ นเขาทีกอดนาง
เอาไว้จากทางด้านหลัง แต่ตอนนีกลายเป็ นนางทีพลิก
ตัวหันหน้าเข้าหาเขา

" อืออ" นอกจากนางจะไม่ตืนแล้วเหม่ยอิงยังซุกตัวเข้า

หาความอบอุน่ จากอกแกร่งของเขามากขึนอีกด้วย ไท่
ชางยกยิมออกมาอย่างพอใจ นางเป็ นเช่นนีเขาจะกล้า
ปลุกนางหรือ

282
"เช่นนันก็ปล่อยให้นอนไปอีกสักพักก็แล้วกัน ขีเซานัก
นะเจ้าเด็กดือ" ปลายนิวชีเรียวยาวแตะลงบนปลายจมูก
เชิดรันเบาๆด้วยความหมันเขียว เหม่ยอิงยกมือขึนปั ด
สิงทีมารบกวนทิงก่อนจะทําเสียงไม่พอใจ

"อือ! ..... ไม่ดือเสียหน่อย"

"หึๆ"

283
1ชัวยามต่อมา

"อืออ" ร่างเล็กยกมือขึนกุมบริเวณข้อมือไว้เมือความ
รูส้ กึ ปวดตุบๆเข้าเล่นงาน

"ตืนได้แล้ว นอนๆมากๆจะปวดหัวนะ"

284
" อืมม"นางขานรับออกมาอย่างลืมตัวก่อนจะค่อยๆลืม
ตาตืนขึน

!!!

"ทะ ท่าน!!"

285
"ดืมยาก่อน ยานีช่วยลดอาการปวดได้" เขาลุกขึน
พลางหยิบถ้วยยาส่งให้นาง เหม่ยอิงรับมาอย่างอึงๆ นึก
อับอายทีเป็ นฝ่ ายซุกตัวเข้าหาเขาก่อน ยังดีทีสีหน้าของ
เขายังนิงเรียบเหมือนเดิม

" แค่กๆ ทําไมเย็นชืดแบบนีล่ะ"

286
"ก็เจ้าหลับ ข้าเองก็ไม่กล้าปลุก" เหม่ยอิงถึงกับหน้า
แดงเมือได้ฟังคําตอบ นางรีบกระดกยาลงคอจนหมด
ก่อนจะวางถ้วยยาแล้วนอนลงตามเดิม

"อย่าเพิงนอน มือเช้ามือกลางวันเจ้ายังไม่ได้กินอะไรสัก
อย่าง รออยูน่ ีข้าจะไปสังคนให้" ร่างสูงของไท่ชางเดิน
ออกไปสังนางกํานัลทีหน้ากระโจมแล้วกลับเข้ามา

287
นางมองเขานิงๆ เมือครูเ่ ขานอนบนเตียงกับนาง แล้ว
ตอนนีเล่า ตอนนีจะให้เขานังตรงไหน หรือไล่เขาออกไป
ดี แต่นางไม่มีสทิ ธิทําแบบนัน...

ความเงียบเข้าปกคลุมไปทัวส่วนห้อนนอนของกระโจม
ทังเขาและนางไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคํา จน
กระทังนางกํานัลยกอาหารเข้ามา

"แขนเจ้ายังไม่หาย.. ข้าป้อนให้เอง" จู่ๆเขาก็พดู ขึน

พร้อมทังหยิบถ้วยอาหารไปถือไว้ในมือ เหม่ยอิงเห็น
288
แบบนันก็ยงทํ
ิ าอะไรไม่ถกู สุดท้ายก็ตอ้ งยอมให้เขาเป็ น
คนป้อนจนอิม

"อยากออกไปเดินเล่นรึไม่"

"ไปได้จริงๆรึ" นางลอบมองสีหน้าเขาในใจก็แอบรูส้ กึ
ดีใจทีจะได้ออกไปด้านนอกบ้าง หลายวันทีนางป่ วยและ
ต้องอุดอูอ้ ยูใ่ นกระโจมมันช่างน่าเบือเกินจะทน

289
"ได้ ถ้าข้าพาไป"

"...."

"เลือกเอาเองว่าจะให้ขา้ พาออกไป หรือจะนอนอยูบ่ น

เตียงอยูใ่ นกระโจมนี" เหม่ยอิงกัดปากตัวเองเบาๆเมือ
เขาเสนอทางเลือกเช่นนีมาให้ อยากออกไปแต่ไม่อยาก

290
ไปกับเขา นางยังไม่ไว้ใจเขา และไม่คิดจะเชือใจด้วย

เมือเห็นว่านางยังนิงไท่ชางจึงลุกขึนแล้วหันหลังเดินออก
ไป เหม่ยอิงนับหนึงถึงสิบในใจ ความรูส้ กึ บางอย่างมัน
บอกนางว่าเขาไม่ได้จะไปจริงๆเขาเพียงแค่อยากแกล้ง
ให้นางเป็ นฝ่ ายขอร้องให้เขาพาออกไป

หนึง

291
สอง

สาม

สี

292
ห้า

หก

เจ็ด

293
แปด

เก้า....

"หึ เจ้านีมัน น่าปล่อยทิงไว้จริงๆ" ร่างสูงบ่นออกมา

เบาๆ นางรูท้ นั เขา และเป็ นเขาเองทีพ่ายแพ้นางในการ
ลองใจครังนี

294
ไท่ชางเดินกลับมาอุม้ นางนางขึนจากเตียงจนนางหวีด
ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะทําเช่นนัน
ร่างเล็กถูกอุม้ มาวางบนโต๊ะด้านนอกก่อนทีไท่ชางจะ
เดินไปหยิบเสือคลุมมาให้นางสวม

เหม่ยอิงรอจนอีกฝ่ ายจัดการทุกอย่างเสร็จนางก็ผดุ ลุก

ขึนทันที แขนเจ็บแต่ขาไม่ได้เจ็บด้วยเสียหน่อย
นางอยากออกไปด้านนอก อย่างน้อยป่ าแห่งนีก็อยูใ่ น
เขตแคว้นของนาง... ไม่สเิ มืองของนางต่างหาก

295
การปรากฎตัวของนางทําให้ทกุ คนหันมามองเป็ นตา
เดียว นางก็ยงั เป็ นนางทีนิงเรียบไม่สนใจใครเหมือนเดิม
ยิงคนพวกนีไม่ใช่ราษฎรของนางทีนางต้องมาเป็ นห่วง
ด้วยแล้ว.. หึ

"จะไปไหน?" ไท่ชางถามออกมาเมือนางเดินลิวๆเข้า
ป่ าโดยไม่รอใครหน้าไหนอนุญาตทังนัน แต่นางกลับไม่
ตอบ นางได้สงที
ิ ต้องการแล้วก็เลยไม่สนใจเขาสินะ?
ถึงอย่างนันเขาก็ยงั ตามนางไปอยูด่ ี

296
"เย็นมากแล้วเจ้ายังจะไปไหนอีก" ร่างสูงตามไปคว้า
แขนนางไว้ นางมองเขาแล้วถอนหายใจออกมาทําให้ไท่
ชางนึกสงสัยขึนมา

"ปล่อย" นําเสียงของนางไม่ได้โกรธไม่ได้หงุดหงิดแต่ก็
มิใช่วา่ อารมณ์ดี ทันทีทีเขาปล่อยนางก็เดินไปใต้ตน้ ไม้
ต้นหนึงทีอยูไ่ ม่ไกล

297
ไท่ชางเพิงจะสังเกตุวา่ บริเวณนีมีลาํ ธารเล็กๆไหลผ่าน
พืนทีราบกว้างเดาว่าคงเคยใช้เป็ นทีพักยามเหล่า
ราชวงศ์ออกประพาสป่ า

ฉึบ! ครืด! ครืด!

เหม่ยอิงเดินไปทีต้นไม้เอาแผ่นหลังพิงไว้แล้วหยิบมีด
เล่มเล็กออกมาจากชายเสือของแขนข้างทีเจ็บ นางยก
มือขึนเหนือศีรษะแล้วปั กมีดไว้

298
มือบางขูดตามแนวยาวจนเกิดเป็ นเส้นขึนมา ไล่ดกู ็พบ
ว่านางสูงกว่าขีดเก่าๆอีกห้าหกขีดทีไล่ระดับขึนมา นาง
สูงเลยจุดทีพีชางทําสัญลักษณ์เอาไว้แล้ว...

'อิงเออร์ ถ้าเจ้าสูงถึงตรงนีเมือไหร่พีจะให้เจ้าออกบวช'
พีชายของนางในวัยสิบหกเอ่ยบอก นางขมวดคิวมองพี
ชายอย่างไม่เข้าใจ บวชหรือ?

299
'ทําไมต้องบวชเพคะ?'

'ถ้าเจ้าสูงถึงตรงนีแปลว่าเจ้าโตแล้ว ต้องออกเรือน เจ้า

อยากจากพีไปรึ'

!!!!

300
'มะ ไม่เพคะ! ข้าจะบวช! ข้าจะอยูใ่ นวังกับเสด็จพี
รัชทายาทตลอดไปเจ้าค่ะ' เด็กหญิงตอบไปทันควัน หมิ
งซิงยิมออกมาแล้วยกมือขึนลูบศีรษะเล็กเบาๆด้วย
ความเอ็นดู

แม้จะรูว้ า่ บิดามารดารักและหวงน้องสาวมากอย่างไรคง
ไม่ปล่อยให้ออกเรือนง่ายๆ แต่พวกขุนนางนันไว้ใจไม่ได้
เขาไม่ได้จะให้นางบวชจริงๆหรอก เพียงแค่จะให้เป็ นที
ปรึกษาส่วนพระองค์ของเขา..

301
คงต้องจับน้องสาวแต่งตัวเป็ นนักบวชหญิงให้ดนู ่าเชือ
ถือ ให้ดเู ป็ นกุนซือทีเชียวชาญ คิดภาพแล้วคงแปลกตา
ดี แต่ก็ดีกว่าต้องจากกัน

"ข้าคงไม่ได้บวชแล้วเพคะ.. เสด็จพี" มือเล็กลูบไปที

ร่องรอยเก่าทีพีชายเคยขีดเอาไว้ตงแต่
ั นางยังเด็ก คิด
ถึง... ถึงจะผ่านมาไม่ถงึ เดือนไม่ถงึ เจ็ดวันแต่นางคิดถึง
ทุกคน อยากกอดเสด็จพ่อเสด็จแม่ และเสด็จพีของนาง
ด้วย

302
"อึก" ความคิดถึงกลันออกมาเป็ นหยาดนําใสๆทีไหล
รินออกมาจากดวงตาคูส่ วยช้าๆ นางจะต้องจากทีนีไป
จริงๆหรือ...

"อย่าร้อง..." คําพูดทีมาพร้อมอ้อมกอดของบุรุษทีตอน
นี.. ขึนชือว่าเป็ นสามีของนาง

303
ไท่ชางกอดนางเอาไว้จากด้านหลัง เขาไม่รูจ้ ะปลอบ
นางอย่างไร จะพูดอะไรก็พดู ไม่ออก เพราะทังหมดเป็ น
ความเห็นแก่ตวั ของเขาทีต้องการจะครอบครองนางจน
ทุกอย่างต้องลงเอยเช่นนี

ทังสองต่างซึมซับอ้อมกอดของกันและกัน ลืมควาขัด
แย้ง ลืมความโกรธเกลียดไป ให้ได้ฟืนฟูสภาพจิตใจที
อ่อนแอด้วยอ้อมกอดอบอุน่ ของกันและกัน

304
แกรบ!

"!!!!"

"หึ มาเร็วกว่าทีคิดนะ" ไท่ชางพูดขึนเมือเห็นชายในชุด

สีดาํ ปรากฏตัวออกมาจากแนวป่ า ไม่บอกก็รูว้ า่ คงเป็ น
คนของแคว้นฉี

305
"ส่งจดหมายมาแล้วกลับไปซะ" นําเสียงเยือกเย็นราบ
เรียบของเขาฟั งดูน่าเกรงขามสมกับทีเป็ นฮ่องเต้ จด
หมายถูดส่งให้ไท่ชางก่อนทีกลุม่ คนนันจะหายไปจาก
ตรงนี

พวกเขาได้รบั คําสังให้มาส่งจดหมดและรีบกลับทันที
ส่วนเรืองทีส่งจดหมายให้ไท่ชางนันเป็ นสิงทีผูเ้ ป็ นนายสัง
มาเช่นกัน

306
" ของบิดาเจ้า" ม้วนจดหมายหนึงม้วนถูกยืนให้นางใน
ขณะทีไท่ชางเก็บอีกชุดหนึงไว้กบั ตัว กระดาษทีพับทบ
ไปมาจนมีขนาดเล็ก

"นันอะไร.."

"ข้ามีเรืองต้องหารือกับบิดาเจ้า" เมือเขาเลือกทีจะไม่
บอกนางก็ไม่อยากรู ้ นางผละออกจากเขาแล้วเปิ ด
จดหมายขึนอ่าน จดหมายนีเป็ นลายมือของบิดานาง
จริงๆ ทุกๆตัวอักษร ทุกๆเส้นหมึกคงมีความรักความคิด
307
ถึงส่งมาไม่ตา่ งจากนางทีคิดถึงทุกคนเหลือเกิน

เนือความในจดหมายเป็ นไปตามทีไท่ชางบอก ตอนนี

เริมมีชาวต่างชาติตา่ งภาษามาเทียบท่าทีแคว้นของนาง
เมือก่อนก็มีจาํ นวนน้อยมากแต่ตอนนีชักจะมีมากผิด
ปกติ!

คนพวกนันมีอาวุธทีก้าวหน้าดังทีไท่ชางบอก บิดาของ
นางกําลังหาทางป้องกันโดยมีไท่ชางช่วยคิด... ตอน
ท้ายของจดหมายมีลายมือทังเสด็จพ่อและเสด็จแม่ของ
308
นางทีพรรณนาถึงความคิดถึงนางทําเอานางนําตาซึม
อีกรอบ

"แบบนีแล้ว.. พอจะเกลียดข้าน้อยลงรึไม่" ชายหนุ่ม

ถามหลังจากแน่ใจว่านางอ่านจดหมายจนจบแล้ว

"ก็.... ไม่ ท่านข่มเหงข้า อย่าคิดว่าข้าจะยกโทษให้"

ความดีของเขาในตอนนีมันเรียกสิงทีนางสูญเสียไปกลับ
มาไม่ได้ และอีกอย่าง ความดีของเขาคงไม่ใช่สงถาวร
ิ
นักหรอก สุดท้ายเมือไม่ได้ดงใจเขาก็
ั จะกลายเป็ นปี ศาจ
309
ร้ายทีทําร้ายนางอยูด่ ี

"เห้อออ ข้าก็อยากจะขอโทษนะ แต่ขา้ ตังใจ"

!!!!

" นีท่าน!!! "เหม่ยอิงโกรธจนตัวสันยกมือชีหน้าเขา นี

310
อย่างไร เขาไม่เคยสํานึกผิดในสิงทีทําเลย!

"ก็ขา้ ตังใจ ทีข้าทําแบบนันกับเจ้ามันคือความตังใจ...

ไม่ใช่ความผิดพลาด เรืองของเราคือความตังใจ" ร่างสูง
ยําเสียงหนักแน่นทําเอาเหม่ยอิงเงียบกริบไม่พดู อะไรสัก
คํา นึกอึงในตัวเขาจริงๆ และอึงในคําพูดของเขา
มากกว่า

มันคือความตังใจ.... ไม่ใช่เรืองผิดพลาด

311
312
13 อยูร่ ว่ มกัน

หลังจากต่างฝ่ ายต่างเงียบไปก็เป็ นเหม่ยอิงทีเดินออกมา

ก่อน นางรีบเดินกลับทีพักทันทีเพราะไม่อยากคุยอะไร
กับเขาตอนนี นางกําลังสับสน

313
เดิมทีนางเกลียดเขายิงกว่ากิงกือไส้เดือน ต่อมานางได้รู ้
ว่าเขาทําไปเพราะมีเหตุผล และเมือครูท่ ีเขาบอกว่า
ตังใจทีจะ....

"หึย! นีมันอะไรกัน!" นางบ่นออกมาอย่างหัวเสีย

ตอนนีแม้แต่ดอกไม้รมิ ทางก็ขดั หูขดั ตานางเหลือเกิน

"ดอกไม้ไม่ได้ทาํ อะไรผิดเสียหน่อย"

314
เหม่ยอิงไม่ตอบแต่เลือกทีจะรีบเดินหนีเขาแทน ถ้านาง
แข็งแรงกว่านีล่ะก็นางคงหาทางทําให้อีกฝ่ ายเงียบปาก
ไปแล้ว

ไท่ชางยกยิมเบาๆยิงนานเดินหนีเขาก็ยิงเดินตาม ตลอด
ทางก็พดู จาก่อกวนนางไม่หยุด เห็นท่าทางหงุดหงิดของ
นางแล้วอารมณ์ดีจริงๆ

315
" ท่านพี"เสียงหวานเอ่ยเรียกมาแต่ไกลทันทีทีทังสอง
เดินกลับมาถึงค่ายพัก เฟยหลิงเดินยิมหน้าระรืนสวน
ทางเหม่ยอิงทีกําลังเดินกลับเข้าไป

"เมือไหร่จะเริมเดินทางต่อเพคะ" นางเข้าไปกอดแขน
ของชายหนุ่มเอาไว้แล้วทําเสียงออดอ้อน ไท่ชางปราย
ตามองด้วยความรําคาญก่อนจะแกะมือนางออกไป

316
"เจ้าไม่เห็นรึวา่ เหม่ยอิงบาดเจ็บ?" สายตาทีดูเย็นชา
นันยังไม่เท่าคําพูดทีบอกว่าสตรีนางนันสําคัญเพียงใด
เฟยหลิงถึงไปต่อไม่ถกู เหมือนถูกตบจนชาไปทังใบหน้า

" อีกอย่างอย่ามาเรียกข้าว่าท่านพีอีก ข้าไม่เคย

อนุญาตให้เจ้าเรียกข้าเช่นนัน" ร่างสูงรีบเดินเข้าไปใน
ค่ายพักแล้วตรงไปยังกระโจมของสตรีอีกนางทันที ทิงให้
เฟยหลิงกําหมัดยืนนิงอยูก่ บั ทีด้วยความแค้นใจ

นางทีได้เป็ นสนมแต่กลับด้อยค่ากว่าเหม่ยอิงทีไม่ได้
317
ตําแหน่งอะไรเลย นางอุตส่าห์ได้อยูเ่ หนือกว่าแล้วแท้ๆ
แต่กลับถูกเมินเฉยจากไท่ชางทีทําราวกับนางเป็ นธาตุ
อากาศไร้คา่ !

กระโจมของเหม่ยอิง

เมือเหม่ยอิงกลับมาได้สกั พักก็มีอาหารเย็นมาวางบน
โต๊ะตามเวลาอาหาร วันนีเป็ นโจ๊กธรรมดาอย่างทีนาง
เคยขอไป

318
เหม่ยอิงนังกินเงียบๆ ในหัวนางครุน่ คิดถึงเรืองราวทีเกิด
ขึนอีกครัง นางมาถึงจุดๆนีได้อย่างไร

นางเคยคิดว่าหากจะมีคคู่ รอง บุรุษผูน้ นต้

ั องยกย่อง
เทิดทูนนางมีนางเป็ นชายาเพียงผูเ้ ดียว แต่นีอะไร? นาง
ต้องแบ่งสามีให้สตรีอืนไม่พอตอนนีนางยังไม่ถกู แต่งตัง
เป็ นอะไรสักอย่าง

319
แต่นางคงหวังอะไรไม่ได้ ก็นางถูกขืนใจ... ไม่ได้เต็มใจ
เสียหน่อย นางควรจะดีใจทีไม่มีอะไรมาผูกมัดนางเอา
ไว้ เผือสักวันมีทางให้นางไป นางจะได้ไปอย่างไม่ลงั เล
ถึงจะคิดแบบนันแต่นางก็รูส้ กึ แปลกๆอยูด่ ี

แกร๊ง

320
เสียงตะเกียบกระทบกับถ้วยอาหารทีถูกวางลงตรงข้าม
ทําให้เหม่ยอิงเงยหน้าขึนมอง

"ข้าทานด้วยคนนะ" เหม่ยอิงไม่ได้ตอบอะไรออกไป
นางละสายตากลับมาสนใจถ้วยของตนเองแล้วลงมือกิน
จนหมด

"นีเจ้าไม่คิดจะสนใจข้าบ้างรึ?"

321
"...."

"เหม่ยอิง"

"......"

322
"เห้ออ มีแต่สตรีอยากเข้าหาข้า ทําไมกับเจ้าเจ้าถึงเมิน
เฉยกับข้าเช่นนีเล่า"

เคร้ง!

O_O

323
"ข้าไม่ใช่สตรีพวกนัน และไม่มีวนั เป็ นเช่นนันด้วย ถ้า
อยากได้รบั ความสนใจมากนักก็ไปทีอืน ทีนีไม่มีสตรีเช่น
นันให้ทา่ นหรอก"

เหม่ยอิงลุกจากเก้าอีอย่างรวดเร็วก่อนจะกระดกยาจน
หมดถ้วยแล้วเดินเข้าห้องนอนของตน ไท่ชางนิงอิงไป
ตังแต่ได้ฟังคําตอบของนาง

324
ด้วยความเป็ นฮ่องเต้ของเขาทําให้มกั ได้ในสิงทีต้องการ
เสมอ และครังนีดูเหมือนเขาจะปากไวเกินไปไม่ทนั ได้
คิด ตอนนีเขาทํานางโกรธเข้าเสียแล้ว

แอดดดด

ร่างสูงค่อยๆเปิ ดประตูอย่างเบามือ ทันทีทีเข้ามาได้ก็

เห็นร่างบางนอนตะแคงข้างหันหลังให้อยู่ นางอาจจะ
หลับ...

325
กึก

ปิ ดประตูให้อย่างเบามือ~

ไท่ชางเดินให้เบาทีสุดไปอีกฝังของเตียงหวังจะขึนไป
นอนร่วมเตียงกับนาง ความจริงเขายังไม่อยากให้นาง

326
นอนพักตอนนีหรอกเพราะนางเพิงจะกินเพิงดืมยา แต่
จะให้ปลุกก็กลัวนางจะพาลโกรธเอาอีก

!!!

"จะ เจ้าไม่ได้หลับหรอกรึ?! "

327
"ลงไป" นอกจากจะไม่ตอบนางยังเอ่ยไล่เขาทันที ใคร
จะไปหลับลงในเมืออารมณ์ยงั คงหงุดหงิดอยูเ่ ช่นนี

"ห๊ะ!!"

"ข้าบอกให้ทา่ นลงจากเตียง" นางจ้องหน้าอีกฝ่ ายนิง

แล้วเอ่ยพูดกับเขาด้วยนําเสียงตําลง

328
"ทําไมข้าต้องไป? นีก็เตียงของข้าเช่นกัน" ไท่ชางหลับ
ตาลงแสร้งลืมความผิดก่อนหน้าไปจนสิน ให้เอ่ยขอโทษ
นางตอนนีนางคงไม่ฟัง

เหม่ยอิงลุกจากเตียงทันที ในเมือเขาไม่ไปนางจะไปเอง
นางไม่มีสทิ ธิออกคําสังอะไรอยูแ่ ล้วนี หากไม่พอใจก็คง
ต้องเป็ นฝ่ ายถอยเสียเอง อย่างน้อยก็ไม่โมโหไปมากกว่า
นีเมือต้องนอนข้างๆเขา

329
แอดดดด ปั ง!!!

!!!!

"เหม่ยอิง!" คนบนเตียงดีดตัวลุกขึนอย่างรวดเร็วเมือ
เหม่ยอิงออกจากห้องไปแล้ว แค่คาํ พูดเล็กๆน้อยๆนาง
ต้องโกรธเคืองกันถึงเพียงนีเชียวหรือ... หรือนางจะคิด
อะไรมากกว่านัน!

330
"นะ นางไม่พอใจทีข้าอยูก่ บั สตรีอืน ไม่พอใจทีข้าพูดถึง
สตรีอืน! นางกําลังหึงหวงใช่รไึ ม่!! " ไม่วา่ นางจะคิด
เช่นไรแต่เขาจะคิดแบบนี ถ้านางไม่รูส้ กึ อะไรต่อกันนาง
คงไม่แสดงอาการเช่นนีออกมา

เมือคิดได้ดงั นันก็รบี เดินออกไปหานางทันที เมือออกมา

จากห้องก็เห็นนางนังอยูท่ ีโต๊ะตัวยาวด้านหน้ากระโจม

331
ปึ ก!

!!!

" เหม่ยอิง!!!" ร่างสูงตวาดเรียกนางเสียงดังลันเมือ

เข็มพิษพุง่ ตรงเฉียดหน้าเขาไปปั กอยูก่ บั ม่านกันด้าน
หลัง นางไปเอาเข็มพิษมาจากทีใดมากมายนัก! ค้นตัว
นางเขาก็ทาํ มาแล้วทังนอกทังใน แล้วนีเจ้าตัวดีนาํ มา

332
จากทีใดอีก!

"ไม่ตอ้ งมายุง่ กับข้า"

"เจ้าไม่มีสทิ ธิมาสังข้าลืมไปแล้วรึ!?"

"....."
333
"....."

ความเงียบและความอึดอัดกระจายไปทัวทังกระโจม
เหม่ยอิงเลือกทีจะเดินไปหยิบกานําชามาวางไว้ใกล้ๆ
แล้วนังจิบนําชาโดยไม่พดู อะไรอีก

334
"เหม่ยอิง..."

"....."

"เหม่ยอิงข้า.."

"ท่านอยากจะทําอะไรก็ทาํ เถิด"นางเอ่ยพูดกับเขาแต่

335
สายตานันกลับไม่ได้มองมาทีเขาแม้แต่นอ้ ย ปกตินางก็
แทบจะไม่พดู กับเขาอยูแ่ ล้ว แต่ครานีนางยังเมินเฉยไม่
สนใจกันก็ยงทํ
ิ าให้ใจชายวูบโหวงแปลกๆ

ไท่ชางถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินไปนังข้างๆนาง
สองแขนแข็งแรงดึงตัวนางมานังบนตักโดยทีเจ้าตัวไม่
เต็มใจนัก

"อย่าโกรธข้าเลยนะ... ข้าไม่ได้ตงใจ"
ั

336
"...."

เมือเห็นนางยังเอาแต่จิบชาไม่ยอมโต้ตอบเขาก็ดงึ ถ้วย
นําชาออกจากมือของนาง

"ข้าขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ" เขาพูดพร้อมกับซบหน้า

337
ผากลงทีแผ่นหลังบาง

"นีเป็ นประโยคคําสังหรือประโยคขอร้องเพคะ"เหม่ยอิง
ปรายตามองเขาเพียงเล็กน้อยแล้วนังกอดอกมองออกไป
ด้านนอก

"ไม่เอาน่า ข้าขอโทษเจ้าจริงๆนะ" นางหันกลับมา

มองเสียวหน้าคมอย่างชังใจ พลันเห็นท่าทีออดอ้อนของ
เขาก็รูส้ กึ แปลกๆขึนมา เหตุใดต้องทําท่าทางเช่นนันด้วย

338
"ข้าพูดไม่คิดเอง ก็ขา้ ไม่เคยถูกขัดใจ.. "

"ท่านคิดว่าเป็ นฮ่องเต้แล้วจะทําสิงใดพูดอะไรออกมาก็
ได้เช่นนันรึ"

" ก็.... เห้ออออ"

339
" ท่านไม่ตอ้ งตกยําข้าบ่อยนักหรอก ข้ารูด้ ีวา่ อยูใ่ น
ฐานะใด.."

"ข้าไม่ได้ตงใจพู
ั ดให้เจ้ารูส้ กึ เช่นนันนะ" ร่างหนา
กระชับอ้อมเเขนขึนเมือนางเริมใช้มือเล็กๆนันแกะมือเขา
ออก

340
" อย่าโกรธข้าหลายเรืองสิ แค่เรืองเจ้าหึงข้าก็เรืองใหญ่
แล้วนะ"

!!!!

"ท่านเอาอะไรมาพูด!! ใครจะไปหึงหวงท่านกัน!
เหอะ! "

341
" ไม่ก็ไม่ ปากแข็งจริงๆ"

" หน้าด้าน! หลงตัวเองเป็ นทีสุด! "คําด่าทอของนาง

ไม่มีผลต่อเขาเลยแม้แต่นอ้ ย แค่นางเริมมีความรูส้ กึ ต่อ
เขาบ้างก็พอแล้ว

" ปล่อย!! "

342
" เจ้าบอกว่าจะทําอะไรก็ทาํ นีอย่างไรข้าก็ทาํ ตามใจตน
เองอยู"่

" นี!!! "

" ถ้ายังไม่หยุดดินข้าจะทําอย่างอืนแทนแล้วนะเหม่

343
ยอิง"

" หึย! "เหม่ยอิงนังกอดอกกํามือแน่น พยายามปรับลม

หายใจให้กลับเป็ นปกติเพราะอารมณ์เดือดดาลทีปะทุ
อยูข่ า้ งใน

"ไม่เอา แบบนีเดียวก็เจ็บหมดหรอก"มือหนาจับมือ
เล็กๆนันคลีออก ทําไมนางถึงชอบทําร้ายตนเองนักเขา
ไม่เข้าใจนางจริงๆ

344
ฟอดดด~

!!!!

" อยากจิกก็จิกลงทีมือข้าก็แล้วกัน ข้าคิดค่าเจ็บตัวเท่า

นีแหละ^^" เหม่ยอิงถอนหายใจแรงๆอย่างไม่สบ

345
อารมณ์ อยากเจ็บนักรึ ได้!

จึก!

นางแกล้งจิกลงบนมือซ้ายเขาเต็มแรง มือข้างขวานาง
จะเป็ นไว้ก่อนเพราะแผลทีนางแทงลงบนมือเขายังไม่
หาย เดียวเลือดตกยางออกจะลําบากหมอหลวงอีก

346
14 หลุดปาก

347
การเดินทางเป็ นไปอย่างต่อเนืองมีหยุดพักบ้างก็เพียง
ช่วงเวลาสันๆ จนในตอนนีเริมเข้าสูห่ มูบ่ า้ นของราษฎรที
ยากจนในชายแดนของแคว้นเว่ย

ผูค้ นใช้ชีวิตอดอยากหิวโหยแม้จะทําไร่ทาํ นากันแต่ก็ไม่

พอประทังชีวิตด้วยดินทีไม่คอ่ ยอุดมสมบูรณ์นกั เพาะ
ปลูกอะไรก็ไม่คอ่ ยขึน ปั ญหาส่วนหนึงก็มาจากฝนทีไม่
ตกต้องตามฤดูกาล

348
รถม้าค่อยๆหยุดลงเพือให้มา้ ได้พกั หลังจากออกเดินทาง
มาตังแต่ฟา้ ยังไม่สาง มีชาวบ้านมากมายเข้ามามุงดู
ขบวนเสด็จทียาวเหยียดและดูใหญ่โตสมกับทีเป็ นฮ่องเต้
ธงทีมีตราประจําพระองค์ถกู ติดไว้ทีรถม้าและเกวียนทุก
เล่มทีร่วมเดินทางครังนี

"กงกง หมูบ่ า้ นแห่งนีปลูกแต่ขา้ วกับพืชผักธรรมดารึ"

"เป็ นเช่นนันพ่ะยะค่ะ" หลีซานหลงขันทีคนสนิทเอ่ย

ตอบอย่างรวดเร็วตามทีให้คนคอยรายงานทุกความ
349
เคลือนไหว รายละเอียดยิบย่อยของทุกแคว้น

"เจินว่าดินแบบนีไม่ควรทีจะปลูกแต่ขา้ ว..." เหม่ยอิง

นังทานอาหารมือกลางวันของนางเงียบๆ ก็พวกเขาเล่น
มานังคุยอยูใ่ นกระโจมของนางแบบนีจะให้นางไปทีใด
ได้ จะไปนังกินทีอืนก็ถกู บังคับให้นงกิ
ั นข้างๆเขาอีก

"ดินขาดนําเช่นนีปลูกพืชใช้นามาๆไม่
ํ ขนึ ปลูกไปก็ตาย
เปล่า เจินว่าควรปลูกพืชอย่างข้าวโพดเสียมากกว่า
อย่างน้อยก็ใช้เลียงสัตว์ เอาเนือเอานมมากินได้บา้ ง"
350
มือหนาตวัดเส้นด้วยปลายพูก่ นั อย่างชําชอง

ท่าทางเป็ นการเป็ นงานดูจริงจังของเขาทําให้เหม่ยอิงนึก

ชืนชมไม่นอ้ ย วิธีแก้ปัญหาทีเขาพูดมาก็ดจู ะได้ผลดีที
เดียว ปลูกพืชไม่สาํ เร็จก็ควรเลียงสัตว์

" ฝ่ าบาททรงพระปรีชายิงนักพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเร่ง

ให้คนดําเนินการให้เร็วทีสุดพ่ะยะค่ะ" หลีซานหลงรับ
ม้วนกระดาษก่อนจะเดินออกไปจัดการตามความต้อง
การของผูเ้ ป็ นนายทันที ทําให้ในกระโจมเหลือเพียงชาย
351
หญิงสองคนเท่านัน

"ดืมยาให้หมดถ้วยสิ" ร่างสูงทีหันกลับสนใจหญิงสาว
ข้างๆเอ่ยบอกเมือเขาเห็นภายในถ้วยยามียาเหลืออยู่
เกือบค่อนถ้วย

" มันร้อนเกินไป จะให้ขา้ กินอย่างไร?" ยาถ้วยนีร้อน

ราวกับนําต้มเดือดให้ดืมเข้าไปปากนางคงสุกพองพอดี

352
"ร้อนจริงด้วย ข้าเป่ าให้นะ" ริมฝี ปากหนาห่อได้รูปแล้ว
ก็คอ่ ยๆเป่ ายาในถ้วยจนมีควันสีขาวๆลอยขึนมา ยาที
ร้อนๆถูกเขาทังเป่ าทังคนจนอุน่ ลงและสามารถกินเข้าไป
ได้

"น่าจะพอใช้ได้แล้ว เจ้าดืมสิ^^"

353
"อืม ขอบคุณ.. " มือบางรับถ้วยยามาดืม ตากลมโต
มองออกไปด้านนอกเมือทนกับดวงตาและรอยยิมของ
อีกฝ่ ายไม่ไหว มองแล้วนางรูส้ กึ หวิวไหวแปลกๆ

"เจ้าว่าระหว่างหมูกบั วัวข้าควรให้อะไรชาวบ้านทีอาศัย
อยูใ่ นทีแห่งนี"

"แพะ.."

354
"หืม? แพะรึ? "

" หมู ถ้าจะเลียงก็คงไปทําลายสวนของชาวบ้านเพราะ

มันขุดกินพืชทีอยูใ่ ต้ดินจนหมด เป็ นวัวได้กินนมกินเนือ
ก็จริงแต่เนือมักจะมีพยาธิ...ท่านพ่อเคยพูดให้ฟัง
บ่อยๆ" แค่นกึ ถึงเจ้าตัวสีขาวๆยาวๆนันทีนางเคยพบ
ตอนมีคนผ่าเนือวัวมาขายนางก็พาลไม่อยากจะกินแล้ว

355
" เช่นนันก็ให้หมูสบิ ตัว วัวห้าตัว แพะสักยีสิบตัวดีรไึ ม่"

" หมูบ่ า้ นเล็กๆเช่นนีเท่านันก็คงพอแล้ว" ถ้วยยาในมือ

บางถูกวางลง ไท่ชางมองคนเก่งทีดืมยาจนหมดและยัง
ช่วยเขาคิดแก้ไขปั ญหาพัฒนาบ้านเมืองด้วยรอยยิม
อย่างทีแทบไม่มีใครเคยได้เห็น รอยยิมทีมันหายไปจาก
เขานายเหลือเกิน

356
" จะยิมอะไรนักหนา ท่านเสียสติร"ึ ถ้อยคํากระแนะ
กระแหนจากนางทําให้เขาหัวเราะออกมาอย่างไม่สะทก
สะท้านเลยสักนิดกับคําพูดนัน

"ก็ขา้ มีความสุข ข้ายิมไม่ได้รึ ^^ "

"ฝ่ าบาท อีกเดียวจะออกเดินทางต่อนะพ่ะยะค่ะ" ขันที

เฒ่ากล่าวรายงานแต่สายตากลับจับจ้องร่างบางอยูค่ รู ่
หนึง สตรีนางนีชักจะใกล้ชิดกับผูเ้ ป็ นนายของเขามาก
เกินไป และนีเป็ นเรืองอันตรายสําหรับตําแหน่งฮองเฮาที
357
ยังว่างอยู.่ ..

เหม่ยอิงมองกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว ข้อมือของนางเริม
จะหายดีแล้วถึงแผลจะยังไม่แห้งสนิท ถ้านางยังมี
อํานาจนางคงเปิ ดฉากสูก้ บั อีกฝ่ ายไปแล้วทีกล้าใช้สาย
ตาแบบนันมองมาทีนาง

"หลีกงกง ท่านไปทําหน้าทีของท่านเถิด" คําพูดของเขา

ทําเอาเหม่ยอิงยกยิมอย่างเหนือกว่า นีไม่ตา่ งจากการ

358
ตบหน้าอีกฝ่ ายเลย คงจะหน้าชาไปแล้วหลีกงกง

"พ่ะยะค่ะฝ่ าบาท"

"ส่วนเจ้า ได้เวลานอนพักผ่อนแล้ว"

!!!!

359
"ดะ เดียวสิ! ข้าเพิงกินอาหารเข้าไปเองนะ!" ร่างบาง
ทีถูกช้อนตัวอุม้ ขึนทักท้วงเสียงดังลันแต่ก็ตอ้ งเงียบเสียง
แทบไม่ทนั เมือเขาพานางเดินไปทีรถม้าคันใหญ่ทา่ ม
กลางสายตาทหารมากมาย

"ข้าบอกให้พกั ก็พกั เถิด เราต้องเดินทางอีกไกลสุขภาพ

ของเจ้าสําคัญทีสุดนะ"

360
เหม่ยอิงยอมเงียบลงจนเขาพานางมาถึงรถม้าและจัด
แจงให้นางนอนหลับอย่างสบาย รูส้ กึ ว่าช่วงนีเขาจะถูก
เนือต้องตัวนางบ่อยเกินไปแล้ว เขากําลังทําให้กาํ แพงที
นางสร้างเอาไว้สนไหวอย่
ั างหนัก แต่เรืองแบบนีคงต้อง
ใช้เวลาดูกนั ไปอีกนาน...

ใช้เวลาหนึงวันเต็มๆกว่าขบวนรถจะเริมเข้าสูส่ ว่ นทีเป็ น
เมืองรอบๆเมืองหลวง ไท่ชางเลือกใช้เส้นทางทีจะอ้อม
เมืองหลวงแคว้นเว่ยออกไปเพือหลีกหนีความวุน่ วายที
นัน... ความวุน่ วายทีจะตามเขาไปทีแคว้นฉิน
361
"ไม่เข้าไปในเมืองหลวงแบบนีจะดีรึ ในวังน่าจะมีเรือง
ให้ทา่ นจัดการอีกมาก..."

"ข้าจัดการทุกอย่างไว้แล้วตังแต่ก่อนจะไปทีแคว้นเจ้า"
ภายใต้สีหน้านิงเรียบทีเอาแต่กม้ อ่านจดหมายรายงาน
ข่าวพวกนันเหม่ยอิงสามารถดูออกได้ไม่ยากทีเขาหลีก
เลียงการเข้าไปในวัง

362
นางรูว้ า่ มาสตรีทีอาศัยอยูใ่ นวังนันร้ายกาจไม่เบา ราช
สํานักแคว้นเว่ยวุน่ วายอยูบ่ อ่ ยๆ ยิงมาตอนนีทีฮ่องเต้
แคว้นเว่ยถูกล้ม พวกนางคงต้องหาทีพึงพิงและหาทางมี
อํานาจเหนือคนอืนๆ

"นึกว่าท่านจะชอบเสียอีก" เหม่ยอิงพูดขึนมาลอยๆ
พลางเกาะขอบรถม้าแอบแง้มเปิ ดออกไปมองทิวทัศน์
ภายนอกอย่างทีชอบทํามาตลอดทาง

363
"ยุง่ ยาก ตอนนีแค่เจ้าคนเดียวก็เหนือยแล้ว"

!!!!

เหนือยทีว่า... เขาหมายถึงอะไร แก้มใสถูกแต่งแต้ม

ด้วยสีแดงจางๆจากเลือดทีถูกสูบฉีดขึนมาอย่างกระทัน
หัน เขาคิดน้อยหรือนางคิดมากไปเองกับคําพูดเมือครู!่

364
"กว่าจะได้มาว่ายากแล้ว จะทําให้เจ้ายอมอยูน่ ิงๆไม่
แผลงฤทธินันยากยิงกว่า"ไท่ชางพูดไปยกยิมไปเมือนึก
ถึงฤทธิเดชของนางทีเขาได้พบมาตลอดทาง

บางครังก็แข็งแกร่งเด็ดเดียวจนน่ากลัว บางครังก็
อ่อนแอจนเขาคาดไม่ถงึ การทีนางพร้อมจะจบชีวิตทุก
เมือไม่วา่ จะมีสาเหตุมาจากเรืองดีหรือไม่ดีเขาก็ไม่ตอ้ ง
การทังนัน

365
" ฮ่องเต้อย่างท่านคงไม่ใช่เรืองยากทีจะมีสตรีงดงามไว้
ในครอบครองนับพันนับหมืนคน ไม่เห็นต้องมาทนกับข้า
เลย"

"ก็ไม่ได้ทน สําหรับข้าแล้วถ้าใช้คาํ ว่าทน สิงนันก็คงไม่

ใช่ความรัก"

366
!!!!

เป็ นอีกครังทีนางต้องอึงไปกับสิงทีเขาพูด เขาจะสือว่า

อะไรกันแน่ นางไม่อยากคิดไปเองเข้าใจผิดไปคนเดียว
หรอกนะ แต่เขาคงไม่ได้คิดแบบทีนางกําลังคิด...
เพราะไม่อย่างนันคนทีชัดเจนกับทุกเรืองแบบเขาคงพูด
ออกมาแล้ว

คงเป็ นเหมือนบุรุษทัวๆไปทีอยากได้สตรีงดงามมาเก็บไว้
ข้างกาย เขาก็แค่อยากได้ตวั นาง...คงเป็ นแบบนัน นัน
367
คือสิงทีนางควรบอกกับตนเองเพือไม่ให้หวันไหวไป
มากกว่านี

"ไม่พดู อะไรหน่อยรึ..." ร่างสูงทีเพิงหายอึงกับสิงทีหลุด

จากปากตนเองละสายตาจากกองจดหมายขึนมอง เป็ น
จังหวะเดียวกันทีเหม่ยอิงหันกลับมามองเขาเช่นกัน

ไม่มีคาํ พูดใดๆหลุดออกจากปากของทังสองคน มีเพียง

แววตาทีสือความหมายเท่านัน คนทีพยายามหนีจาก
หัวใจตนเองกับคนทีไม่ยอมรับหัวใจตนเองได้แต่ปล่อย
368
ให้สายตาอธิบายแทนปากทีไม่ได้พดู ออกไป

"........"

"......."

"ข้า... ข้าขอนอนพักก่อนนะ" เป็ นเหม่ยอิงทีละสาย

369
ตากลับมาก่อนแล้วขยับไปนอนหันหลังให้อีกฝ่ าย มือ
บางยกขึนกุมหน้าอกของตัวเองเอาไว้เพราะดูเหมือน
หัวใจข้างในจะเต้นกระหนําเสียเหลือเกิน เต้นแรงจน
นางกลัวคนข้างๆจะได้ยิน

"อืม ข้าก็จะอ่านจดหมายต่อเช่นกัน" มือหนาลูบๆ

แผ่นอกตัวเองเบาๆก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา ไม่
คิดว่าตนเองจะพูดอะไรเช่นนันออกไปทังทีเขาคิดมา
ตลอดว่าเพียงแค่อยากได้นางมาเก็บไว้ เป็ นหนึงในสตรี
นับร้อยของเขา...

370
15 คนของไท่ชาง

371
ใช้เวลาถึงหนึงเดือนเต็มๆจากตอนทีออกเดินทางจาก
แคว้นฉี ตอนนีขบวนรถม้าของไท่ชางได้เคลือนผ่าน
แคว้นเว่ยมาแล้ว ด้วยแคว้นเว่ยนันเป็ นแคว้นขนาดเล็ก
การเดินทางจึงใช้เวลาไม่นาน...

"เข้าเขตแคว้นฉีแล้วพ่ะยะค่ะ" เสียงหลีกงกง
ตะโกนบอกเมือเข้าสูเ่ ขตแดนแคว้นฉิน เหม่ยอิงมอง
สํารวจดูก็พบว่าแคว้นฉินนันแตกต่างจากแคว้นเว่ยยิง
นัก

372
ทันทีทีเข้าเขตแคว้นฉินความเป็ นอยูข่ องชาวเมืองดูจะดี
กว่าคนทีอาศัยตามชายแดนแคว้นเว่ย นางนึกชืนชมเขา
ในใจจริงๆทีสามารถดูแลราษฎรได้ทวถึ
ั งทังทีเป็ นแคว้น
ทีมีขนาดใหญ่ยงกว่
ิ าแคว้นของนาง

"น่าอยูร่ ไึ ม่" ไท่ชางลอบยิมมองคนทีเหลียวซ้ายแลขวา

มองดูบา้ นเรือนของชาวบ้านทีอยูต่ ามขอบชายแดน
แคว้นของเขา

373
"น่าอยูม่ าก...!!!" เหม่ยอิงเม้มปากแน่นเมือเผลอ
ตอบในสิงทีใจคิดออกไปโดยไม่ทนั ระวัง นางกําลังเพลิด
เพลินกับการดูบรรยากาศของตลาดสดทีมีพืชผักผลไม้
วางจําหน่ายในราคาย่อมเยา

"หึๆ"

"แฮ่ม! ท่านทําอย่างไรผูค้ นถึงได้อยูด่ ีกินดีเช่นนี ดูพวก

เขามีความสุขกันมาก..."

374
"ข้าไม่ได้ทาํ อะไร พวกเขาทําเองทังนัน" เหม่ยอิงละ
สายตาจากด้านนอกแล้วหันกลับมามองอีกฝ่ ายด้วย
ความไม่เข้าใจ

"ข้าแค่แนะแนวทางในการใช้ชีวิต สอนให้ทกุ คนได้มี

ความรูอ้ ย่างน้อยก็เรืองการทําไร่ทาํ นาการเลียงสัตว์ ที
เหลือก็อยูท่ ีความขยันขันแข็งของพวกเขาเอง" เหม่ยอิง
พยักหน้าเป็ นเชิงเข้าใจแล้วหันกลับไปมองด้านนอกต่อ

375
นางมองสํารวจต่อไปอีกสักพักจนใกล้สนสุ
ิ ดเขตชาย
แดนของแคว้น พลันก็นกึ ขึนมาได้ ตังแต่เข้าสูเ่ ขตแคว้น
มาเหตุใดชาวบ้านจึงไม่หมอบกราบทําความเคารพไท่
ชางเลย

ทังทีขบวนเดินทางยิงใหญ่เช่นนี ธงประทับตราฮ่องเต้
ของไท่ชางก็มีให้เห็นตังแต่ตน้ ขบวน ทุกคนทําเพียงแค่
หลบหลีกออกไปเท่านัน

376
นางหันหน้ากลับมามองไท่ชางด้วยสีหน้ามีคาํ ถาม แต่
นางไม่ได้เอ่ยถามออกไป นางไม่อยากถูกหาว่าเป็ นพวก
สอดรูส้ อดเห็นไปเสียทุกเรือง เมือครูก่ ็เรืองหนึงแล้ว
เดียวจะหาว่านางละลาบละล้วงเรืองของแคว้นเขา

"มีอะไรก็ถามมา เจ้าเงียบก็ไม่ได้คาํ ตอบหรอก" สาย

ตาคมเงยขึนมองเหม่ยอิงคราหนึงจนสบตากับนาง ภาย
ใต้ใบหน้าเรียบเฉยทีนางชอบทําก็คงมีแต่แววตาทีเขา
พอจะอ่านได้ ระหว่างรอนางถามเขาก็กม้ ลงอ่าน
จดหมายต่อโดยไม่พดู อะไรอีก
377
"ผูค้ นในแคว้นของท่านไม่ทาํ ความเคารพท่านหรอกรึ...
"

" เรืองนีข้าเป็ นคนสังเอง"

!??

378
" หากข้าให้ทกุ คนคอยหมอบกราบส่งเสียงเเซ่สร้อง
สรรเสริญมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ทังยังรบกวนความ
เป็ นอยูข่ องทุกคนอีก"

"บ่อยครังทีข้าต้องเดินทางจะให้ทกุ คนมาคอยหมอบ
คอยกราบข้าก็วา่ มันไม่ใช่"

379
" อืม.. เช่นนีเอง"

" ยังมีอีกอย่างนะ"

"?? "

380
" เพราะข้ารูด้ ีวา่ ข้าได้เป็ นฮ่องเต้เพราะใคร ราษฎรทําไร่
นาทําอาชีพเหน็ดเหนือยต้องส่งภาษี ให้วงั หลวง ข้าเองก็
เป็ นคนธรรมดาอย่างพวกเขาทังยังต้องอาศัยนําพักนํา
แรงพวกเขาเพือมาทํางานในส่วนของข้า..."

เหม่ยอิงเงียบไปหลังจากฟั งคําอธิบายจากปากของไท่ชา
ง นีคงเป็ นอีกด้านทีนางไม่เคยเห็น ด้านทีเขาก็เป็ นคนดี
คนหนึงไม่ได้บา้ อํานาจกระหายสงครามอย่างทีนางคิด
ดูๆไปแล้วสิงทีเขาทํานันมันยิงกว่าทีท่านพ่อของนางได้
ทําเอาไว้เสียอีก

381
" เราจะหยุดพักกันทีนําพุรอ้ นในเมืองหยางหลิว คงใช้
เวลาอีกสองชัวยามกว่าจะถึง เจ้านอนพักผ่อนจะดีกว่า
หากอยากเทียวชมแคว้นฉินให้ทวข้
ั าจะพาเจ้ามาเอง"

"ท่านพูดแล้วนะ"

"อืม ข้าเป็ นฮ่องเต้ยอ่ มไม่ผิดคําพูดแน่นอน"

382
เหม่ยอิงยอมล้มตัวนอนทังทีเบือแสนเบือ วันๆนางทําได้
แค่นงๆนอนๆอยู
ั บ่ นเกวียนไม่ก็รถม้า หยุดพักระหว่าง
ทางได้แค่ไม่ถงึ ชัวยามก็ตอ้ งเดินทางต่อ

ช่วงครึงเดือนแรกทีออกเดินทางไท่ชางกับนางยังคลาย
ความเบือหน่ายด้วยการเล่นวางหมากกับเขา แต่ยงเล่
ิ น
ยิงแพ้นางก็ยงหงุ
ิ ดหงิดจนมีปากเสียงกับเขา... จริงๆ
เหมือนนางพูดคนเดียวเสียมากกว่า=_=^

383
สุดท้ายนางจึงไม่คยุ ไม่เล่นกับเขาไปหลายวัน พอเป็ น
แบบนีบ่อยเข้าจึงเลิกเล่นไป นีคงเป็ นครังแรกทีนางสูญ
เสียความเป็ นตัวเองไป

จากคนทีนิงเงียบมีความอดทนสูง แต่ดตู อนนีสิ นางต่อ

ว่าเขาไม่หยุดปากเพียงเพราะการเล่นวางหมากกระดาน
เดียว

384
สองชัวยามต่อมา

"เหม่ยอิง เหม่ยอิง" ไท่ชางเรียกคนตัวเล็กให้ตืนขึนเมือ

มาถึงทีหมาย ตอนนีทุกคนต่างแยกกันไปทําหน้าทีกัน
หมดแล้ว มีแต่เขากับนางทียังอยูบ่ นรถม้า

"เหม่ยอิง" มือหนาตบทีแก้มของนางเบาๆ เหม่ยอิงที

กําลังหลับสนิทตกใจตืนขึนมาทันทีเมือรูส้ กึ ถึงสัมผัสจาก

385
เขา

นางลืมตามองเขาก็เห็นเขาจ้องลงมา มือหนาทีตบแก้ม
นางเมือคูย่ งั คงโอบประคองแก้มนวลเอาไว้อย่างทะนุ
ถนอม

ราวกับมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่าง ไท่ชางก้มลงช้าๆใน
ขณะทีนางเองก็คอ่ ยๆหลับตาลง ริมฝี ปากค่อยๆสัมผัส
กันอย่างแผ่วเบาและเปลียนเป็ นแนบแน่นขึนในเวลาต่อ

386
มา

เสียงครางอืออึงดังออกมาจากลําคอของคนทังคู่ ทัง
ทหารนางกํานัลทีอยูโ่ ดยรอบรถม้าล่าถอยออกไปอย่างรู ้
หน้าที การขนย้ายของลงจากรถม้าหยุดชะงักลงเพราะ
ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้บริเวณนี

เสียงฝี เท้าทีเดินห่างออกไปของคนหลายคนทําให้เหม่
ยอิงและไท่ชางผละออกจากกัน สายตาของทังสองยัง

387
คงจับจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว..."

"ไท่ชาง" เหม่ยอิงเอ่ยเรียกอีกฝ่ ายเสียงเเผ่ว ใบหน้า

เห่อร้อนอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาทําอะไรกับนางกันแน่
เขากําลังเข้ามามีอิทธิพลต่อชีวิตของนาง... ต่อจิตใจ
ของนางด้วย

388
"อืมมม" เป็ นอีกครังทีไท่ชางก้มลงจุมพิตนางก่อน มือ
หนาลูบไล้แก้มใสของนางไม่หยุด ถ้านางเป็ นนําแข็งที
แสนเย็นชา นางก็เป็ นนําแข็งทีราดด้วยนําหวานทีหวาน
หอมทีสุดทีเขาเคยพบเจอ

เหม่ยอิงใช้สองมือพยายามดันอีกฝ่ ายออกห่าง นางต้อง

หยุดเขาก่อนทีนางเองจะกลายเป็ นฝ่ ายทีถลําลึกลงไป

389
"อย่าผลักไสข้าเหม่ยอิง" ไท่ชางมองนางด้วยสายตาที
สือความหมายบางอย่าง เขารวบมือทังสองข้างของนาง
ไว้แนบกับแผ่นอกของตนเองแล้วจุมพิตนางอีกครัง และ
ครังนีนางคงปฏิเสธเขาไม่ได้อีก

"อึก อืออ" ใบหน้าคมผละออกอีกครังและเริมไร่ระดับ

ตําลงมา ไท่ชางซุกไซร้กลินหอมอยูท่ ีลําคอระหง มือไม้
ก็ลากไล้ไปทัวกายนุ่มของคนตัวเล็กกว่า

390
สายสัมพันธ์ทีเกิดจากความผูกพันทางกายกําลังก่อตัว
ขึนในรถม้าคันใหญ่ กว่าพายุแห่งราคะจะเคลือนผ่าน
พ้นไปก็กินเวลาไปหลายชัวยาม

เวลาต่อมา

"อือออ" เสียงครางประท้วงดังเล็ดลอดออกมาเมือชาย
หนุ่มค่อยๆอุม้ นางขึนเพือลงจากรถม้าทีเปรอะเปื อน ไท่
ชางอุม้ คนตัวเล็กทีหลับไปด้วยความเหนือยล้าเข้าไป
391
ภายในทีพัก

"เก็บกวาดให้เรียบร้อย" เขาเอ่ยสังกับนางกํานัลด้วยนํา
เสียงนิงเรียบแล้วรีบเดินเข้าเรือนไปเพราะไม่อยากให้
ใครต้องมาเห็นสภาพทีไม่คอ่ ยจะเรียบร้อยนักของตนเอง
และไม่อยากให้ใครมองคนของเขาด้วย

"พะ เพคะ" กว่าทีนางจะได้สติคืนมาแล้วเอ่ยตอบผู้

เป็ นนายเหนือหัวก็เดินหายไปแล้ว นางมัวแต่เขินอาย

392
กับภาพทีเห็นอยูจ่ นทําอะไรไม่ถกู

ฮ่องเต้กบั องค์หญิงจากต่างแคว้น สภาพของหญิงสาวที

ดูอิดโรยแต่พวงแก้มขึนสีราวกับกําลังเหนือยหอบ
สภาพของฮ่องเต้ทีชุดด้านบนยังไม่เรียบร้อยนักเผยให้
เห็นรอยเล็บเป็ นทางยาวและรอยรักสีกหุ ลาบสองสาม
แห่งโผล่พน้ สาปเสือออกมา

และเมือนางเข้าไปทําความสะอาดภายในรถม้าก็ยงมั
ิ น
ใจในทันที ทีทังคูอ่ ยูใ่ นรถม้าด้วยกันนานสองนาน
393
เพราะ.... เรืองนี คราบต่างๆยังคงมีปรากฏให้เห็นจน
นางใบหน้าร้อนผ่าวขึนมา

ภายในเรือน

ไท่ชางอุม้ เหม่ยอิงเข้ามาถึงบ่อนําพุรอ้ นทีอยูภ่ ายในเรือน

จัดการเช็ดเนือเช็ดตัวให้นางด้วยนําอุน่ เพือทําความ
สะอาด

394
หลังจากทําความสะอาดจนหมดทุกส่วนแล้วเขาจึงอุม้
นางขึนอีกครัง เขาอุม้ นางลงไปแช่นาทั
ํ งทีนางยังไม่รูส้ กึ
ตัว แต่เหม่ยอิงก็ตืนขึนทันทีทีผิวกายสัมผัสนํา

"อืออ ปะ ปล่อย"

"เจ้ายืนไม่ไหวหรอก" ร่างสูงก้มลงมองคนทีพยายาม

395
ผลักเขาออกไม่หยุด นางจะยืนไหวได้อย่างไรในเมือเมืือ
ครูใ่ ช้เรียวแรงไปจนหมดแล้ว

"บอกให้ปล่อยก็ปล่อย!" คนตัวเล็กทีเริมหัวเสียเอ่ย
ออกมาด้วยความหงุดหงิด หงุดหงิดทีตัวเองยอมโอน
อ่อนผ่อนตามเขาทังทีไม่ควร

ไท่ชางถอนหายใจออกมาเบาๆ ในเมือนางดือรันก็คง
ต้องให้นางได้เรียนรูด้ ว้ ยตนเอง เขายอมปล่อยให้นางยืน

396
ด้วยตนเองตามทีนางต้องการ

"อึก"

วูบ!

เพียงแค่เท้าสัมผัสกับพืนด้านล่างขาสองข้างก็สนเทา
ั

397
อย่างหนักจนเกือบล้มลงไป แต่ไท่ชางไวกว่า เขาคว้า
เอวบางเอาไว้ได้ทนั และโอบนางเขาหาตนเอง

"เห็นรึไม่ เจ้าไม่ไหว" เขาจับนางให้หนั กลับมาแล้วเอ่ย

ตําหนิเบาๆ เหม่ยอิงผินหน้าหนีไปทางอืนไม่อยากจะ
ยอมรับทังทีเมือครูน่ างเองก็ได้รูแ้ ล้วว่าตนเองไม่ไหว

!!!!

398
ร่างบางผวากอดรอบลําคอหนาไว้แน่นเมือไท่ชางอุม้ นาง
ให้นงลงแช่
ั นาพุ
ํ รอ้ น นางได้ยินเขาหัวเราะในลําคอเบาๆ
นางรีบปล่อยมือออกแล้วหันหลังให้เขาทันที

" แช่แบบนีจะได้ผอ่ นคลาย" ไท่ชางกระชับวงแขนที

โอบอยูท่ ีหน้าท้องแบนราบ โอบกอดนางจนสองร่างแนบ
ชิดกัน

399
เหม่ยอิงนังตัวเกร็งค้างหน้าร้อนผ่าวอีกครังเมือสัมผัสได้
ถึงร่างกายส่วนล่างของเขา แต่โชคดีทีเขาไม่ได้ทาํ อะไร
นาง เพียงแค่กอดนางไว้เท่านัน

400
16 สิงทีรอ...

การแช่นาพุ
ํ รอ้ นเป็ นไปอย่างแช่มช้าตามความต้องการ
ของไท่ชาง ร่างเล็กในอ้อมแขนของเขาคงจะเริมง่วงเต็ม
ทีแล้วเพราะหากไม่เป็ นเช่นนันนางคงไม่เอนหลังมาพิง
ซบอกเขาแบบนีเป็ นแน่

401
ริมฝี ปากหยักกดจูบลงบนขมับทังสองข้างอย่างแผ่วเบา
อยากจะอยูต่ รงนีไม่อยากผละออกจากนางเลย แต่คง
ทําไม่ได้เพราะนางอาจจะป่ วยหากยังแช่อยูใ่ นนําเช่นนี

เขาช้อนตัวนางค่อยๆอุม้ ขึนแต่จงั หวะนันเองทีเห็นว่า

นางไม่ได้หลับอยูอ่ ย่างทีเขาคิด ไม่มีความง่วงงุนปรากฏ
ในดวงตาคูน่ นั

402
"เจ้า...."

"ท่านเลือกเอาสักอย่างสิ อุม้ ไว้แบบนีข้าหนาว" เหม่

ยอิงพูดออกมาโดยไม่มองหน้าเขา มันคงเป็ นเพราะ
ความอุน่ ร้อนจากนําพุรอ้ นทีทําให้นางรูส้ กึ ว่าแผ่นอก
กว้างของคนด้านหลังมันอบอุน่ ความอบอุน่ ทีทําให้ใจ
ของนางสงบลง

ไท่ชางรีบพานางออกจากตรงนัน เขาพานางเข้ามาใน
ห้องนอน วางนางลงทีเก้าอีและเช็ดเนือเช็ดตัวรวมทังหา
403
ชุดมาสวมให้นาง

เหม่ยอิงพยายามจะห้ามเขาแต่ก็ไม่สาํ เร็จ นางจําต้อง

ยอมให้ไท่ชางทําสิงต่างๆให้โดยทีนางเองได้แต่นงหน้
ั า
แดงแจ๋ดว้ ยความอาย ตังแต่เช็ดตัวจนการสวมชุดนาง
ไม่กล้ามองหน้าเขาเลย

"เมือครูเ่ หตุใดเจ้าถึง...."

404
"ข้าเหนือย อยากพักแล้ว" นางค่อยๆเกาะสิงของรอบ
ข้างลุกขึนเดินทังขาสันๆนันไปทีเตียงนอน นึกเคืองนักที
เขา... ทํากับนางนานถึงเพียงนัน มิหนําซํายังใส่แรงทัง
หมดเข้ามาจนนางแทบเดินไม่ได้แบบนี!

เหม่ยอิงแทรกตัวลงนอนภายใต้ผา้ ห่มผืนบาง อากาศที

นีไม่รอ้ นไม่หนาวกําลังดีทีเดียว ไท่ชางเดินมานังอยู่
ปลายเตียง จู่ๆก็ทาํ ตัวไม่ถกู เสียอย่างนันมือไม้ก็ไม่รูจ้ ะ
เอาไปไว้ตรงไหน สุดท้ายจึงไปจบทีการคว้าผ้ามานังเช็ด
ผมของตนเอง
405
เส้นผมสีดาํ ถูกปล่อยออกมาสยายอยูก่ ลางแผ่นหลัง
เมือไม่มีคนคอยทําให้จงึ ได้รูว้ า่ การเช็ดผมให้แห้งนันไม่
ใช่เรืองง่ายเลย แต่จะให้เรียกคนเข้ามาตอนนีก็ไม่เหมาะ
เพราะนางกําลังพักผ่อนอยู่

"เห้ออ" เมือครูต่ อนเช็ดผมให้นางก็ยงั ไม่ยากเย็นเท่านี

ไม่เข้าใจเลยว่าสตรีธรรมดาๆจะทําเช่นไรเมือไม่มีนาง
กํานัลสาวใช้คอยทําให้

406
ฟึ บ

!!!!

ผ้าขนหนูถกู แย่งไปจากมือด้วยฝี มือคนด้านหลัง นาง

ขมวดคิวราวกับหงุดหงิดเสียเต็มประดา แต่ถงึ อย่างนัน
ก็ยงั เช็ดผมให้เขาจนผมแห้ง

407
ฟลึบ!

ผ้าขนหนูผืนทีสามถูกโยนลงบนหน้าตักของเขาหลังจาก
เช็ดเสร็จ นางล้มตัวนอนห่มผ้าห่มเรียบร้อยไม่พดู ไม่จา
อะไรแม้แต่คาํ เดียว

408
ไท่ชางค่อยๆนอนลงตรงพืนทีทียังว่างอยู่ เขานึกทบทวน
ท่าทีของนางทีนางแสดงออกมาวันนี นางคงยอมรับเขา
บ้างแล้วใช่รไึ ม่ ร่างสูงค่อยๆขยับเข้าหานางทีละนิดทีละ
หน่อยจนแผ่นหลังบางเกือบสัมผัสกับแผ่นอกของตนจึง
หยุด

เขาค่อยๆลุกขึนชะโงกมองด้วยความแปลกใจทีนางเงียบ
ไปไม่วา่ ไม่ขยับหนีเขาอย่างทุกครัง ตอนนีนางหลับไป
แล้วและนันถือเป็ นเรืองดี

409
ร่างสูงก้มลงจรดจมูกเป็ นสันลงบนแก้มเนียนใสเบาๆ
สูดกลินหอมของนางเข้าไปฟอดใหญ่แล้วนอนลง
โอบกอดนางเอาไว้แนบกายก่อนจะเข้าสูห่ ว้ งนิทราตาม
นางไป

กลางดึก

เหม่ยอิงขยับตัวไปมาก่อนพลักตัวเข้าหาควาบอบอุน่
ของสิงทีอยูข่ า้ งหลัง แต่ทนั ทีทีหน้าผากมนสัมผัสกับ
แผ่นอกอบอุน่ ทีโผล่พน้ เสือของเขาออกมาก็ถงึ กับลม
410
หายใจสะดุด

นางเห็นลอยเล็บของตนเองทีนางทําเอาไว้ มันเป็ นบาด

แผลจางๆ... เห็นรอยรักทีไม่รูน้ างเผลอตัวไปสร้างไว้
ตอนไหน ภาพเหตุการณ์บนรถม้าเวียนเข้ามาในหัวจน
นางต้องสะบัดหน้าไปมา

นางไม่รูส้ กึ อะไรกับเขาทังนัน และเขาก็ไม่ได้รูส้ กึ อะไร

กับนางเช่นกัน ต่างฝ่ ายต่างไม่รูส้ กึ มันเป็ นเช่นนัน

411
แต่อีกความคิดหนึงก็ยอ้ นกลับมา ถึงจะพยายามคิดเช่น
นันแต่การกระทําช่างดูจะตรงข้ามไปเสียหมด ทังสิงที
เขาแสดง และสิงทีนางทํา...

"ข้าไม่รูส้ กึ อะไร ท่านก็ไม่รูส้ กึ อะไร เราไม่รูส้ กึ ต่อกัน"

นางพูดวนไปวนมาแบบนันพลางมองใบหน้าของเขาที
กําลังหลับไหลไปด้วย แต่ยงพู
ิ ดหัวใจของนางก็ยงคั
ิ ด
ค้านออกมา ยิงมองสํารวจใบหน้านันทีละส่วนหัวใจก็ยงิ
เต้นรัวเร็ว
412
"ไม่ๆ เราไม่รูส้ กึ อะไรต่อกัน" ไม่รูว้ า่ ตอนนีนางกําลังพูด
สิงทีเป็ นความจริงหรือเพียงแค่กาํ ลังบอกตนเองให้คิด
ตามทีพูด นางต้องทดสอบ!

ริมฝี ปากหยักได้รูปทีเป็ นสีแดงอ่อนๆตามธรรมชาติตดั

กับผิวขาวนีใช่รไึ ม่ทีทําให้นางใจสันอยูต่ อนนี มันต้องไม่
ใช่ ไม่ใช่เป็ นแน่

413
ไวกว่าความคิดเหม่ยอิงก็หลับตาแล้วฉกริมฝี ปากลงไป
จุมพิตกับริมฝี ปากของเขาทันที! นางทังจุมพิตทังขบ
เม้มดูดดึงก่อนจะรีบผละออกมาเอามือวางทาบอกตน
เอง

ตึกๆๆๆๆ

414
มะ มันเต้นแรงขนาดนี ชัดเจนเช่นนี นางแพ้แล้ว ไม่
สามารถหลอกตนเองได้อีกต่อไปแล้ว

"ข้าต้องเสียสติไปแล้วเป็ นแน่" เหม่ยอิงหันหลังกลับไป

แล้วใช้ผา้ ห่มคลุมตนเองไว้จนมิด ร่างบางสูดหายใจเข้า
ออกลึกๆและข่มตาลงนอน แต่กลับนอนไม่หลับไปทัง
คืน

รุง่ เช้า

415
"ให้ตายเถิด" ร่างบางสบถออกมาเบาๆแล้วลุกจาก
เตียงไปจัดการอาบนําแต่งกายเสียใหม่ให้เรียบร้อย นาง
ตาแข็งค้างนอนไม่หลับเพราะคิดเรืองการหาวิธีจดั การ
ความรูส้ กึ ทีมี แต่จนแล้วจนเล่ากลับคิดไม่ออก

แอดดดดด

416
!!!

ร่างเล็กชะงักฝี เท้าไปเมือเห็นไท่ชางนังกอดอกมองมาที
นางนิงๆ แต่เมือเห็นว่าเขาไม่พดู อะไรนางก็เลือกทีจะทํา
ตัวนิงเงียบเช่นกัน

นางค่อยๆแต่งเติมใบหน้าให้พอมีสีสนั บ้างเพือจะปกปิ ด
ความอิดโรยจากการไม่ได้นอนเมือคืนนี ความอึดอัดปก
คลุมไปทัวห้องนอนไม่มีใครพูดอะไรจนกระทังไท่ชางเดิน
417
เข้าห้องอาบนําไป

"เห้ออออออ" หลังจากพ้นออกมาจากห้องแล้วสองเท้า
เล็กก็วงออกมาด้
ิ านนอกทันที

"คุณหนู!!!" ลูฟ่ างทีเพิงได้พบนายของตนในรอบ

หลายสิบวันรีบวิงเข้ามาหาด้วยความคิดถึง แต่เมือนึก
ขึนได้ถงึ สถานะของตนเองก็รบี ถอยออกมาเพือรักษา
ระยะห่าง

418
"มานี!" ร่างของอดีตนางกํานัลถูกสวมกอดแน่น เหม่
ยอิงไม่ได้นกึ รังเกียจอะไรเลย เพราะมีลฟู่ างนางจึงไม่
เคยเหงา

กีครังทีนางทําตัวเอาแต่ใจ หยิงทะนงไม่สนใจคนรอบ
ข้างลูฟ่ างก็ไม่เคยทิงนางไปไหน ทุกครังทีมีปัญหาก็เป็ น
ลูฟ่ างทีคอยช่วยเหลือนางเสมอ

419
"คะ คุณหนู ไม่ดีนะเจ้าคะ"

"อะไรทีไม่ดี เจ้าคือเพือนคนเดียวและคนสุดท้ายทีข้ามี
นะ" ลูฟ่ างถึงกับนําตาคลอด้วยความดีใจ คุณหนูของ
นางไม่ได้แข็งกระด้างเย็นชาแบบทีใครๆพูด นางแค่มีวิธี
แสดงความรักทีต่างและลึกซึงกว่าคนทัวไป

420
หมับ!

ร่างบางปลิวไปตามแรงกระชากจากคนทีเพิงเข้ามาใหม่
ลูฟ่ างมองบุคคลด้านหลังคุณหนูของนางด้วยความ
ตกใจ

" เจ้าสองคนทําอะไรกันอยู"่ นําเสียงไม่พอใจและคํา

ถามของไท่ชางทําเอาเหม่ยอิงขมวดคิวยุง่ ด้วยความไม่
เข้าใจ ก็เห็นๆอยูว่ า่ นางกําลังกอดลูฟ่ าง

421
"คะ คุณหนูเพียงแค่สะดุดล้มเพคะ" ลูฟ่ างเอ่ยแก้ตวั ให้
ผูเ้ ป็ นนายด้วยนําเสียงตะกุกตะกัก สายตาราวกับจะเผา
นางให้มอดไหม้นนน่
ั ากลัวจริงๆ

" ลูฟ่ างข้าไม่ได้.."

422
"ขึนรถม้าได้แล้ว!" แขนเล็กถูกลากออกไปยังรถม้า
ท่ามกลางความงุนงงของทุกคน ลูฟ่ างทีพอจะเดา
สาเหตุใดถึงกับยืนนิงด้วยความกลัว ชีวิตนางคงไม่เลว
ร้ายไปกว่านีหรอกนะ หวังว่าฮ่องเต้พระองค์นีคงไม่คิด
ว่านางกับคุณหนู... ><

บนรถม้า

"ปล่อยได้แล้ว! ข้าเจ็บ!! " นางสะบัดแขนออกจาก

การเกาะกุมอย่างแรงแต่เมือไม่หลุดเสียทีนางจึงบอกเขา
423
ออกไป ไท่ชางยอมปล่อยแขนนางออกแต่ก็ยงั นังเงียบ
ไม่พดู อะไรออกมา

เหม่ยอิงค่อยๆหยิบตลับยาของหมอหลวงออกมาทาที
รอบๆแผล ทีข้อมือซ้าย นางไม่รูว้ า่ เขาโมโหเรืองอะไร
แต่เขาไม่ควรเอามาลงทีนางแบบนี!

แผลทีนางกรีดข้อมือตนเองเมือเดือนก่อนตอนนีมีเลือด
ซึมออกมาอีกครัง อีกสองสามวันคงขึนสีมว่ งเพราะมี
เลือดคังอยูภ่ ายใน แผลของนางกําลังดีขนอยู
ึ แ่ ล้วเชียว
424
ทําไมเขาต้องมาทํารุนแรงแบบนีกับนางด้วย

ไท่ชางทีเห็นว่าการกระทําของเขาทําให้นางบาดเจ็บก็
อ่อนยวบลงทันที เขาไม่ได้ตงใจให้
ั นางต้องมาเจ็บแบบนี

"เหม่ยอิง... ข้าขอโทษ" เหม่ยอิงตวัดสายตามองเจ้า

ของคําพูดด้วยความไม่พอใจ แม้สีหน้าท่าทางดูเขาจะ
รูส้ กึ ผิดจริงๆแต่นางก็อดโมโหไม่ได้ทีเขาทําให้นางเจ็บตัว
แบบนี สุดท้ายนางจึงไม่ตอบอะไรกับไป

425
ตลอดเส้นทางจึงกลายเป็ นไท่ชางทีนังมองนางราวกับ
สุนขั ทีทําผิดจนถูกเจ้านายดุ?

รถม้าหยุดลงตามด้วยเสียงรายงานของหลีกงกง ไท่ชา
งเข้าไปประคองเหม่ยอิงลงอย่างเบามือ นางยอมให้เขา
ช่วยแต่ก็มิวายตวัดสายตามองมองให้รูว้ า่ นางยังไม่พอ
ใจเขาอยู่

426
แต่เพียงแค่เท้าแตะพืนดินเเล้วเงยหน้าขึนมองนางก็ตอ้ ง
ชะงักไปเมือเห็นสิงทีรอนางอยู.่ .. เรียกว่ารอเขาจะ
ทุกกว่า

เสียงสรรเสริญต้อนรับถูกกล่าวออกมาพร้อมกัน เหม่
ยอิงเหมือนกับสูญเสียสติไปชัวขณะ ด้านหนึงคือเหล่า
ขุนนางและทหารยืนอยู่ แต่อีกด้านนีสิ

427
สตรีมากมายทีดูทา่ จะเป็ นชายาเป็ นสนมของไท่ชางยืน
เรียงหน้ากระดานกันอยูร่ าวๆยีสิบคน แถวทีต่อจากแถว
ด้านหน้ายาวลึกลงไปจนสุดตา จากการกะคร่าวๆคงจะ
ถึงจํานวนหนึงพัน!

ร่างเล็กเม้มริมฝี ปากเข้าหากันแน่น พูดอะไรไม่ออกแม้

แต่คาํ เดียว สตรีเหล่านีคือคนทีไท่ชางยกย่องให้เป็ นเมีย
และนางเล่าอยูใ่ นฐานะอะไร

428
ไท่ชางเดินนําหน้านางเข้าไปด้านในพร้อมกับ
ขันทีประจําตัว เหม่ยอิงนันถูกนางกํานัลสองคนขนาบ
ข้างไว้ก่อนจะพานางเดินตามเข้าไปเมือทุกคนเดินเข้าไป
จนเกือบหมด

นางถูกพามาทีเรือนหลังใหญ่ซงอยู
ึ ห่ า่ งออกมาจากเขต
ของฝ่ ายในพอสมควร ข้าวของด้านในพร้อมสําหรับการ
จะเข้ามาอาศัย นีคงเป็ นทีทีนางจะต้องใช้ชีวิตอยูต่ อ่
จากนี

429
"แล้วคนของข้าทีชือลูฟ่ างเล่า"

"อีกเดียวนางจะถูกพาเข้ามา" คําพูดทีใช้พดู กับคนใน

ระดับเดียวกันเช่นนีทําให้นางถึงกับสะอึกในใจ ถึงจะรู ้
ว่าต้องมาอยูท่ ีนีในฐานะอะไรแต่ก็ไม่คิดว่านางจะต้อง
มาตกอยูใ่ นสภาพนี

วันทังวันนับจากตอนทีมาถึงเหม่ยอิงไม่ได้ลกุ จากเก้าอีที
นังอยูแ่ ม้แต่นอ้ ย ได้แต่นงทอดสายตามองออกไปด้
ั าน

430
นอก

ทีผ่านมานางคงได้ใจมากเกินไป เห็นเขาคอยดูแลเอาใจ
ก็เผลอไปกับเขา ตอนนีเขากลับมาอยูใ่ นทีของเขา กับ
คนของเขา... คนทีใช้คนเวลาแก้
ั เบือหน่ายขณะเดินทาง
แบบนางก็คงหมดความสําคัญ

อย่างทีเขาบอก.... เขาเพียงแค่อยากได้นางมาครอบ
ครอง เขาไม่ได้รกั นางเขาเพียงแค่หลงไปกับรูปลักษณ์

431
ภายนอกของนางเท่านัน

432
17 รอ

หลังจากนังอยูท่ ีเดิมตังแต่เช้าจรดคําก็ยงั ไม่มีวีแววของ

สาวใช้อย่าลูฟ่ าง นีคงเป็ นครังแรกทีนางรูส้ กึ โดดเดียวถึง
เพียงนี ทีนีไม่ใช่ทีของนาง ไม่ใช่เลย

"คุณหนูทานอะไรสักนิดเถิดนะเจ้าคะ" นางกํานัลสาวที
ได้รบั หน้าทีให้มาดูแลเหม่ยอิงเอ่ยขึนเมือนางยกสํารับ
เข้ามาเป็ นรอบทีเท่าไหร่ก็ไม่รูข้ องวัน แต่ไม่วา่ ทําอย่างไร

433
สตรีจากต่างแคว้นก็ไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด

"คุณหนูเหม่ยอิงเจ้าคะ" นําเสียงทีกดตําลงพอๆกับ
อารมณ์และความอดทนทีลดน้อยลงจากนางกํานัลทํา
ให้เหม่ยอิงทีกําลังเหม่อลอยก้มหน้าลงมอง มองด้วย
สายตา◌ี ◌่ นิงเรียบจนอีกฝ่ ายเริมกลัว

"เจ้าเอาออกไปเถิด" นางบอกปั ดออกไป หากเป็ นเมือ

ก่อนนางคงสังสอนหญิงตรงหน้าไปแล้ว แต่นีไม่ใช่วงั

434
ของนาง นางไม่ได้มีอาํ นาจอะไร คงจะทําอะไรไม่ได้

นางกํานัลสาววางกระแทกสํารับลงเสียงดังปั ง! ก่อนจะ
เดินกระฟั ดกระเฟี ยดออกไป เหม่ยอิงหัวเราะในลําคอ
ออกมา เป็ นเช่นนีเองสินะ เมือไร้อาํ นาจก็ไร้คนยําเกรง

หญิงสาวเทียวถามทุกครังทีมีนางกํานัลเข้ามาเปลียนนํา
ชา แต่กลับไม่มีใครตอบนางได้สกั คนว่าลูฟ่ างอยูท่ ีใด
จากวันเป็ นคืนจากคําคืนจนถึงเช้าทีนางนังรออยูเ่ ช่นนัน

435
แต่ไม่พบใครเลยสักคน เขาก็ดว้ ย...

"สํารับเช้าเจ้าค่ะ" นางกํานัลคนเดิมเดินเข้ามาพร้อม
กับสํารับของเช้าวันใหม่ นางมองสํารับของวันวานทีไม่
ได้พร่องลงไปแม้แต่นอ้ ยก่อนจะเบะปากออกมา

"คนของข้าจะมาทีนีเมือไหร่?"

436
"ไม่ทราบเจ้าค่ะ"

สํารับถูกเปลียนนําของเก่าออกไป นางเดินออกไปโดย
ไม่มีการทําความเคารพหรือขออนุญาตใดๆทังสิน

เหม่ยอิงชันเข่าขึนมากอดเอาไว้ ทําไมลูฟ่ างยังไม่มา

นางรอมาทังคืน คําว่าอีกเดียวจะตามมามันกินเวานาน
แค่ไหนกันแน่ หนึงชัวยามหรือหนึงวันหรือมากกว่า

437
นัน...

" คุณหนูหลี" เสียงของบุรุษดังขึนตรงหน้า ดวงตา

เหม่อลอยกลับมาจับจ้องผูม้ าใหม่ ทหาร? คนผูน้ ีคง
เป็ นทหารของไท่ชาง

"ท่านเห็นคนของข้ารึไม่ นางชือลูฟ่ าง..."

438
"ข้าไม่เห็นนาง"

เหม่ยอิงพยักหน้าเข้าใจก่อนจะมองเหม่อลอยออกไปอีก
ครัเง ไม่ได้สนใจคนทีอยูใ่ นห้องอีก ไม่สนว่าจะชายหรือ
หญิง ถ้าไม่มีลฟู่ างก็ไม่มีประโยชน์

"ท่าน... นังอยูต่ รงนีตังแต่เมือไหร่"

439
"....."

เมือไม่มีเสียงตอบกลับจึงเบนสายตาไปหานางกํานัลที
ยืนฟั งอยูด่ า้ นหน้าประตูแทน นางกํานัลทีทําหน้าที
เปลียนนําชาเดินเข้ามาทําหน้าทีของตนพลางเอ่ยตอบ
ไปตามความจริง

"ตังแต่ขา้ เข้าเวรเมือวานก็เห็นคุณหนูนงอยู
ั ท่ ีเดิม.. ไม่
440
ลุกไปไหนไม่ทานอะไรเลยเจ้าค่ะ" นางก้มศีรษะเคารพ
ก่อนจะเดินออกไป

"นางกํานับของท่านชือลูฟ่ างใช่รไึ ม่" เมือคําถามแรกไม่

ได้คาํ ตอบจากนางคําถามถัดมาจึงเป็ นคําถามทีนางน่า
จะให้ความสนใจ คําถามทีนางถามเขาตอนทีเขาเพิงเข้า
มา

" ไม่ใช่นางกํานัล... นางเป็ นสาวใช้ เป็ นสหายของข้า"

441
" ข้ารูว้ า่ นางอยูท่ ีไหน"

"!!!!" สิงนีได้ผล นางยอมหันกลับมาสนทนากับเขา

ไม่มองเขาเป็ นธาตุอากาศแบบเมือครูอ่ ีก

"ถ้าท่านยอมกินสํารับนีให้หมดข้าจะพาไปพบนาง"

442
" ข้าจะเชือท่านได้อย่างไร?"

"นีป้ายผ่านทางของข้า" ป้ายหยกสําหรับผ่านเข้าออก
ถูกยืนมาตรงหน้า เหม่ยอิงอ่านทุกคําอ่านทุกตัวอักษร
มันสลักไว้วา่ "แม่ทพั หยางจินหลง"

443
"แม่ทพั รึ?"

"ใช่ ทานให้หมดสิแล้วข้าจะพาไป" เหม่ยอิงมองสํารับ

ตรงหน้าอย่างครุน่ คิด แต่คนเป็ นถึงแม่ทพั คงไม่หลอก
ลวงนาง

จินหลงยกสํารับมาวางตรงหน้านาง เมือเห็นนางยอม
ตักอาหารเข้าปากริมฝี ปากหนาจึงเผยยิมออกมา มือ
หนาเผลอยกขึนหมายจะลูบศีรษะนางเมือนึกไปถึงน้อง

444
สาวของเขาทีป่ วยตายเมือหลายปี ก่อน

ฟลึบ! ฟลึบ!

"หึๆ" ดูเหมือนนางจะไม่ได้ออ่ นแออย่างทีเขาคิด

เพราะยังไม่ทนั สัมผัสโดนตัวก็ถกู นางสกัดจุดทีแขนเอา
ไว้ อาการของนางตอนนีเขาพอจะเข้าใจ แม้กายจะไม่
เป็ นไรแต่ทีใจคงป่ วยหนักน่าดู

445
"แก้ให้ขา้ หน่อยสิ ไม่อย่างนันข้าจะพาเจ้าไปอย่างไร"

"ท่านแก้เองได้"ครานีจินหลงหัวเราะร่าอย่างชอบใจ
พลางรลายจุดให้ตนเอง นางเป็ นเช่นนีนีเองสหายรักของ
เขาจึงต้องลงทุนถึงเพียงนี

คราแรกทีได้รูว้ า่ ไท่ชางลงทุนทําทุกวิถีทางให้ได้ตวั สตรี

446
นางนีมาทังยังยอมให้นงรถม้
ั าคันเดียวกันอยูแ่ รมเดือน
เขาก็องมากแล้
ึ ว แต่ทีสตรีนางนีได้เข้าไปทีนําพุรอ้ น
สถานทีส่วนตัวทีไท่ชางหวงแหนนันเขาประหลาดใจยิง
กว่า

จนได้พบนางจึงได้คาํ ตอบ สตรีงามล่มเมืองมากความ

สามารถ นางเหมาะสมกับสหายเขาจริงๆ เพียงแต่
สภาพจิตใจนางตอนนี...

447
"ข้ากินแล้ว"

"กินแล้วก็ควรพักผ่อน" เหม่ยอิงจ้องหน้าอีกฝ่ ายนิง

คนๆนีกําลังหลอกลวงนาง!

"อย่ามองเช่นนัน ข้าทําไปเพราะหวังดีตอ่ สหายของเจ้า

นางถูกฮ่องเต้เพ่งเล็งอยู"่

448
!!!

"คนเป็ นถึงแม่ทพั เช่นข้าแม้จะมีเล่หก์ ลมากมายแต่ยอ่ ม

ไม่พดู ปด นางสบายดีเรืองนีข้ายืนยันได้"

"เหตุใดไท่ชางถึงต้องเพ่งเล็งนาง"

449
"ไท่ชาง? หึๆ คงจะไหนําส้มแตกกระมัง" นางคงเป็ น
คนสําคัญมากจริงสินะ ใครบ้างทีกล้าเรียกสหายของเขา
ด้วยชืออย่างเต็มปากเต็มคําเช่นนี หากเป็ นปกติก็คง...
ถูกตัดลินไปแล้ว!

" คราแรกข้าก็อยากจะเชือท่านนะ แต่ฟังประโยคเมือ

ครูข่ า้ เปลียนใจแล้ว"

450
" นอกจากสหายแล้วคงเป็ นฮ่องเต้สนิ ะถึงจะดึงความ
สนใจมาจากเจ้าได้?"

"!!!!"

"เชือข้าสักครังเถิด ในวันพรุง่ นีเจ้าจะได้พบนาง เพราะ

ข้าจะช่วยพูดกับฮ่องเต้เอง"

451
".... ข้าจะเชือท่านสักครัง"เหม่ยอิงผุดลุกขึนยืนทันทีที
พูดจบ แต่ออกเดินไปได้เพียงไม่กีก้าวอาการหน้ามืดก็
เข้าโจมตีจนนางตังตัวไม่ทนั

ร่างบางพยายามเพ่งตามองแต่กลับไม่เห็นสิงใดนอก
จากความมืดมิด ร่างกายทรงตัวไม่อยูล่ ม้ ลงเพราะไม่
สามารถหาทียึดเกาะได้

452
ฟลึบ!!!

" อึก! " จินหลงรีบเข้ามาช่วยประคองนางเอาไว้ คง

เป็ นเพราะนางอยูต่ รงนีมาตลอดพอลุกขึนแล้วออกเดิน
ทันทีทาํ ให้รา่ งกายปรับตัวไม่ทนั

"พวกเจ้าทําอะไรกัน!!!!" เสียงตวาดลันจากผูม้ าใหม่

ไม่ได้ทาํ ให้เหม่ยอิงรูส้ กึ กลัวแต่อย่างใด ส่วนจินหลงนัน
ยังคงไม่ปล่อยมือจากเอวบาง เขาค่อยๆพยุงเหม่ยอิง

453
เข้าไปด้านในห้องนอน

หมับ!!

"ข้าจะพานางไปเอง" ไท่ชางเอ่ยด้วยเสียงเบาลง เขา

เผลออารมณ์รอ้ นไปหน่อย เมือนึกขึนได้วา่ นีคือสหาย
สนิทและได้เห็นใบหน้าหวานทีซีดเผือดของเหม่ยอิงก็ทาํ
ให้เขาเข้าใจเหตุการณ์ทนั ที

454
จินหลงยอมให้สหายรักได้ทาํ หน้าทีสามีทีดี แต่เหม่ยอิง
กลับยืนมามาจับมือของไท่ชางไว้แน่น นางทําราวกับว่า
ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้หรือแตะเนือต้องตัวนาง

ไท่ชางขมวดคิวยุง่ ด้วยความไม่เข้าใจ ห่างกันเพียงหนึง

วันนางก็เปลียนไปแล้วหรือ เกิดอะไรขึนกับนางกันแน่

455
ยังไม่ทนั จะได้คาํ ตอบก็ถกู นางสะบัดมือออกอย่างแรง
จินหลงมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ และตกใจยิง
กว่าทีไท่ชางยังคงยอมนางไม่มีการต่อว่า ไม่มีการลง
โทษใดๆสักนิด

เหม่ยอิงตวัดสายตามองไท่ชางก่อนจะตีสีหน้านิงเรียบ
เดินเข้าห้องไป แต่เขาแอบเห็นดวงตาของนางมีนาตา
ํ
คลออยู่

"นางนังอยูต่ รงนีข้ามวันข้ามคืน ข้าวปลาอาหารก็ไม่ได้

456
กิน ทรงรูเ้ รืองนีรึยงั พ่ะยะค่ะ" ไท่ชางหันกลับมามอง
สหายด้วยสีหน้าตกใจ นังอยูด่ า้ นหน้าเรือนข้ามคืน!

"ข้าเพิงทําให้นางยอมกินอาหารเข้าไปได้ นางอยากเจอ
สหายนามว่าลูฟ่ าง..."

"ขอบคุณเจ้ามากทีบอก ข้าอยากคุยกับนางตามลําพัง"

457
" พ่ะยะค่ะ" จินหลงโค้งศีรษะทําความเคารพก่อนจะ
เดินออกไป ส่วนไท่ชางเขาเดินเข้าไปหานางในห้องนอน
นางไม่ได้นอนอยูแ่ ต่กาํ ลังนังกอดเข่ามองออกไปด้าน
นอกหน้าต่าง

การกระทําของนางตอนนีไม่ตา่ งจากนักโทษในคุกทีนัง
กอดเข่าโดดเดียวหมดอาลัยตายอยาก สายตามอง
เหม่อไปบนท้องฟ้าโหยหาอิสระภายนอกห้องขัง

458
"เหม่ยอิง" เขาเอ่ยเรียกนางพลางเดินเข้าไปนังข้างๆ
แต่นางขยับตัวหนีเขาจนชิดหัวเตียง

"มาทําไม"

"ทําไมถึงไม่ดแู ลตนเองให้ดี เจ้าน่าจะห่วงตนเองบ้าง"

459
"ข้าดูแลตนเองดีอยูแ่ ล้ว ข้าแค่นงรอคนของข้
ั า ท่านเอา
นางไปไว้ทีไหน" ไท่ชางถอนหายใจออกมา เมือวานนี
เขากักตัวสาวใช้ของนางเอาไว้ เค้นถามเรืองความ
สัมพันธ์ของทังสองคน และตอนนีก็เพิงจะปล่อยตัว
นางออกมา

"ข้าให้นางพักผ่อน พรุง่ นีจะมีคนพาตัวนางมาพบเจ้าที

นี"

460
"...... "

" แล้วเจ้าไม่คิดจะถามหาข้าบ้างรึเหม่ยอิง" คําถามนี

ของเขาทําให้เหม่ยอิงหันมาจ้องเขาตาไม่กระพริบ จะให้
นางถามหาเขางันหรือ? นางไม่อยากเป็ นหนึงในสนม
นับพันของเขาทีเอ่ยคําถามเช่นนันหรอกนะ

"แล้วท่านถามหาข้าบ้างรึไม่? ถ้าไม่ ก็อย่ามาถามข้า

เลย" เหม่ยอิงตอบออกไปก่อนจะล้มตัวนอนลงโดยไม่
พูดอะไรอีก ไท่ชางนังอยูท่ ีเดิมนิง เขาหรือทีไม่ถามหา
461
นาง ก็ใช่อยูห่ รอก เพราะเขามัวแต่สอบปากคําสาวใช้
คนสนิทของนางอยูท่ งวั
ั นทังคืน เขาไม่ไว้ใจใครทังนัน
ไม่ตอ้ งการแบ่งนางไปให้ใคร

" เจ้าพูดเช่นนีแปลว่าเจ้าน้อยใจข้าแบบนันใช่รไึ ม่"

!!!!

462
"ข้ามีเหตุผลทีทําให้ไม่ได้มาทีนี ถ้าเจ้าอยากรู.้ ."

"ข้าไม่อยากรู!้ แล้วก็ไม่ได้นอ้ ยใจท่านด้วย!" ไม่รอให้

เขาพูดจบนางก็แย้งออกมาทันที นางไม่สนว่าเขาจะไป
ทําอะไรกับใครอยูท่ ีไหน ขอแค่คืนคนของนางมา มี
เพียงแค่นนที
ั นางตองการ

" เหตุใดต้องโมโหใส่ขา้ ด้วยเล่า ข้ามีงานต้องทํา งาน

463
สําคัญ" เหม่ยอิงเม้มปากเข้าหากันแน่น เรืองลูฟ่ างก็
เรืองหนึง แล้วอะไรทําให้นางตอบเขาไปแบบนัน นาง
คิดอะไรอยู?่ คิดจะเรียกร้องความสนใจหรือ นางเป็ น
อะไรไป...

"ท่านจะทําอะไรก็เรืองของท่านมันไม่เกียวกับข้าเสีย
หน่อย" ไท่ชางยกยิมออกมาเล็กน้อยเมือน้อยหันหน้า
หนีเขาไปอีกทาง อย่างน้อยนางก็ยงั มีเขาเป็ นส่วนหนึง
ในชีวิต ยังคิดถึงเขาบ้างแม้จะไม่ได้มากมายอะไร ซึงนีก็
ดีกว่าการทีนางจะไม่รูส้ กึ อะไรเลย

464
"ข้าอาจจะไม่วา่ งมาหาเจ้า อาจไม่ได้ถามหาเจ้า แต่ขา้
คิดถึงเจ้าเสมอเหม่ยอิง ไม่ตา่ งจากทีเจ้าคิดถึงข้า
หรอก^^"

"เหอะ! ไร้สาระ" แม้ปากจะพูดไปเช่นนันแต่ก็ปฏิเสธ

ไม่ได้เลยว่านางกําลังหวันไหวให้คาํ พูดพวกนันของเขา
พวงแก้มนุ่มทีขาวอมชมพูอยูแ่ ล้วยิงแดงระเรือมากขึน
กว่าเดิมจนคนทีมองอยูอ่ ดใจไม่ไหว

465
ไท่ชางก้มลงหอมแก้มนวลฟอดใหญ่จนได้รบั ฝ่ ามือ
พิฆาตฟาดลงทีแขนอย่างแรง แต่เขาไม่วา่ อะไรนาง
หรอก ถือเสียว่าเป็ นค่าชดเชยทีปล่อยให้นางนังรอเขา
จนข้ามวันข้ามคืน

"ข้านอนด้วยคนนะ"

"ทีนีเป็ นของท่าน ข้าจะไปห้ามอะไรฮ่องเต้อย่างท่านได้

466
กัน" ไท่ชางยิมกริมออกมาก่อนจะสอดตัวลงนอนใต้ผา้
ห่มผืนหนาผืนเดียวกับของนาง

อย่างนางหรือจะกลัวอํานาจฮ่องเต้ของเขา ตีเขานางก็
ทํามาแล้ว แทงเขานางก็ทาํ แล้ว ใช้เข็มพิษทําให้เขา
สลบก็ทาํ แล้ว เพราะฉะนันเขาจะคิดเอาเองว่านางยินดี
นอนร่วมเตียงกับเขาก็แล้วกัน^^

467
18 อํานาจระดับทีหนึง

468
หลังจากเผลอหลับไปในอ้อมกอดอบอุน่ ของไท่ชางจน
ตอนนีก็เย็นมากแล้ว เหม่ยอิงค่อยๆขยับออกจากเขา
แล้วลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตา พอเดินออกไปด้าน
นอกก็เห็นนางกํานัลถือสํารับเข้ามาพอดี

ปึ ง!

"สํารับอาหารเจ้าค่ะ" นางกระแทกสํารับลงเหมือนเช่น

469
เคย เหม่ยอิงมองท่าทีของนางก็ยมออกมาน้
ิ อยๆ ไม่น่า
เชือว่านางจะมีความอดทนสูงถึงขนาดนี หากเป็ นปกติ
นางกํานัลนางนีคงจะ... ไม่พน้ มือ

เหม่ยอิงตักอาหารขึนมากินเงียบๆ ไม่ได้สนใจท่าทาง
สายตาของนางกํานัลผูน้ ีสักเท่าไหร่ นางกําลังสงสัย
มากกว่าว่าคนติดตามของไท่ชางไปไหนกันหมด ตังแต่
เขาเข้ามานางยังไม่เห็นทหารหรือองครักษ์ของเขาเลย

470
แอดดด ปึ ก!

กินไปได้ไม่กีคําประตูหอ้ งก็ถกู เปิ ดออกและปิ ดลงอย่าง

เบามือ ไท่ชางเดินออกมาตามหาร่างนุ่มนิมทีเขา
นอนกอดหลับสบายเมือครู ่

ความจริงเขาตืนตังแต่นางลุกขึนจากเตียงแล้วแต่แค่
อยากรูว้ า่ นางจะไปไหนทําอะไรจึงรอดูอยูเ่ งียบๆ เขา
แอบดูอยูท่ ีประตูนานพอจะเห็นกิรยิ าทีเสียมารยาทของ

471
นางกํานัลนางนัน!

!!!!!

"ตกใจอะไร?" ไท่ชางเอ่ยถามนางกํานัลสาวด้วยนํา
เสียงเรียบนิงเด็ดขาด คําถามง่ายๆทีคนถูกนางนังกลัว
จนตัวสันเป็ นเจ้าเข้า

472
"ท่านจะตืนตามข้ามาทําไม?" เหม่ยอิงวางช้อนลงแล้ว
หันไปถาม แต่ประโยคคําถามของนางกลับทําให้นาง
กํานัลสาวหน้าซีดเผือดลงกว่าเดิม ประโยคธรรมดา
สามัญทีสือสารกัน ไม่มีราชาศัพท์ ไม่มีหม่อมฉัน มีแต่
ข้ากับท่าน!!!

"นอนกอดเจ้าอุน่ ๆอยูด่ ีๆเจ้าก็หนีออกมา ใจคอจะให้ขา้

นอนหนาวอยูค่ นเดียวรึเหม่ยอิง" เหม่ยอิงหันกลับมาตัก
อาหารกินไม่พดู กับเขาอีก ทังทีเป็ นฝ่ ายเอ่ยถามแต่พอ
เขาตอบมากลับทําตัวไม่ถกู เสียนี

473
"ความจริงข้าตืนเพราะได้ยินเสียงของกระแทกกัน เจ้า
น่าจะรูน้ ะว่าข้าหูดีขนาดไหน" ร่างสูงเดินผ่านหน้านาง
กํานัลสาวไปนังอยูต่ รงข้ามนาง เพียงแค่เดินผ่านเท่านัน
คนมีความผิดติดตัวก็ผวาหลบไปไกลแล้ว

"ข้าคงไม่สามารถจัดการเรืองนันให้ทา่ นได้หรอกไท่ชา
ง"

474
!!!!!

คําเรียกชืออย่างสามัญทีหลุดออกจากปากเหม่ยอิงไม่
ต่างจากคบมีทีมาจ่ออยูท่ ีคอนางกํานัลสาว นางขบริม
ฝี ปากจนเลือดออก แข้งขาอ่อนแรงทรุดตัวลงนังด้วย
ความหวาดกลัว

"เหตุใดจึงพูดเช่นนัน" ครานีเป็ นไท่ชางทีขมวดคิวอย่าง

ไม่เข้าใจกับสิงทีนางบอก นางจะบอกว่าเรืองนีนางไม่
475
สามารถทําได้รึ เพราะอะไรกัน

"ข้าก็เป็ นแค่เชลย..." ช้อนอาหารถูกวางลงอีกครัง

เหม่ยอิงนึกสะอึกกับคําพูดตนเองไม่นอ้ ย สถานะของ
ตอนนีมันเป็ นเช่นนันจริงๆ

"เจ้าไม่ใช่เชลยเหม่ยอิง เจ้าเป็ นคนของข้า" มือหนาเชย

คางมนของคนทีนังอยูต่ รงข้ามให้เงยขึนมามองตากัน
อยากให้รูว้ า่ สิงทีพูดไปนันมีแต่ความจริงใจ

476
" ทีนีคือเรือนของเจ้า เจ้ามีอาํ นาจอย่างเต็มที รวมถึงมี
อํานาจจัดการคนทีอยูท่ ีนีด้วย เข้าใจรึไม่" นําเสียงทุม้ หู
น่าฟั งทํานางเคลิมตามจนลืมเอ่ยตอบ และนีจึงเป็ น
หน้าทีชายหนุ่มทีจะทําให้คนเป็ นเมียเอ่ยตอบรับกลับมา

"อืมมมม" ไม่ใช่เสียงตอบตกลงแต่อย่างใด หากแต่

เป็ นเสียงครางในลําคอด้วยความพึงพอใจจากร่างทัง
สองทีจุมพิตกันอย่างดูดดืมไม่ได้สนใจสิงรอบข้างเลยแม้
แต่นอ้ ย
477
ตุบ!!

"อืออ ทะ ไท่ชาง" เหม่ยอิงรีบดันเขาออกห่างจากตัว

เมือได้ยินเสียงของหนักตกลงบนพืน หันไปมองก็พบว่า
นางกํานัลนางนันสลบไปแล้ว กลินบางอย่างลอยมา
แตะจมูกเข้าอย่างจัง นีนางหววดกลัวจนปล่อยปั สสาวะ
ออกมาทังทีสลบเลยรึ!!

478
"ตรงนีไม่ดีแล้ว... ไปด้านในกันเถิด" ไท่ชางอ้อมไปอีก
ทางแล้วช้อนอุม้ ตัวเหม่ยอิงขึน ส่วนนางเองก็ยกมือขึน
ปิ ดใบหน้าไว้ดว้ ยความเขินอาย ใบหน้าของนางตอนนี
คงจะแดงมากเพราะนางรูส้ กึ ร้อนผ่าวไปหมด

"ข้าจะถือว่าเจ้ายอมนะ^^ " นีคงเป็ นอีกครังทีาเขายิม

ได้เพราะเหม่ยอิง เขาชอบทุกอย่างทีเป็ นนาง และยิง
ชอบเวลาทําให้คนทีนิงไปกับทุกสิงแบบนางเขินอาย
เสียอาการเพราะเขาได้

479
">\\\<" คําว่าคนของข้าจากไท่ชางมีผลต่อนางเป็ น
อย่างมาก เคยได้รบั คําหวานจากบุรุษมาก็มากมายแต่
ไท่ชางกลับเป็ นคนแรกทีทําให้นางรูส้ กึ ไม่เป็ นตัวของตัว
เองเช่นนี

สองร่างหายเข้าไปในห้องจนข้ามคืนในขณะทีสตรีดา้ น
นอกถูกพาตัวออกไป นางกํานัลมากมายทีเข้ามาทํา
ความสะอาดถูกสังให้ปิดปากเงียบถึงสิงทีได้ยิน เพราะ
เสียงทีเล็ดล้อดออกมาจากห้องนอนนันไม่มีเบาลงเลย
เจอเช่นนีเข้าไปก็หน้าแดงกันเป็ นแถบๆ
480
ใครจะไปคิดว่าฮ่องเต้จะพอพระทัยในตัวองค์หญิงเชลย
ผูน้ ีมากถึงขนาดร่วมหอกันข้ามวันข้ามคืน! หากเป็ น
ยามปกติอย่างมากก็ไม่กีชัวยามเสียงก็จะหยุดไป พวก
นางคงต้องปรับความคิดเสียใหม่ องค์หญิงผูน้ ีไม่
ธรรมดาเสียแล้ว

เช้าวันต่อมา

481
ไท่ชางตืนขึนมาตังแต่ฟา้ ยังไม่สาง เขาหลับไปไม่ถงึ หนึง
ชัวยามก็ตอ้ งลุกขึนมา การทีเขาหายไปนานๆอาจถูก
สงสัยเอาได้ เขาไม่อยากให้ใครรูว้ า่ เขามาอยูก่ บั นาง ไม่
อยากให้นางถูกเพ่งเล็งจากพวกสนบ แม้เขาจะดูแลนาง
ดีเพียงใดแต่สนมนับพันคนนันคงหาวิธีทาํ ร้ายคนของ
เขาได้สาํ เร็จเข้าในสักวัน

จุ๊ป

482
"ข้าไปก่อนนะ แล้วจะข้ามาหาเจ้า"

"อืม...ข้าอยูไ่ ด้"

"อย่าไปไหนไกลจากเรือนนีได้รไึ ม่... ข้าไม่ตอ้ งการให้

เจ้าเกิดอันตรายไม่วา่ จากใครก็ตาม"

483
"หึๆ คิดว่าข้าจะเป็ นฝ่ ายเกิดอันตรายจริงๆรึ" ไท่ชา
งอมยิมไปกับคําตอบของนาง เขาลูบผมนางเบาๆเมือ
นางลืมตาขึนมามองกัน เขาเลือกเมียไม่ผิดคนจริงๆ
นางอาจจะไม่ใช่สตรีคนแรกทีเขาเลือก แต่นางจะเป็ น
คนทีสองและคนสุดท้าย

" ข้ารูว้ า่ เจ้าเก่ง แต่ขา้ เป็ นห่วงจริงๆ"

484
" อืม ข้าอาจจะออกไปเดินเล่นบ้างแต่จะอยูแ่ ค่แถวนี
หากไม่มีใครมายุง่ กับข้า ข้าสัญญาว่ามันจะปลอดภัย"

"หึๆ เจ้านีนะ" ไท่ชางจุมพิตลงบนขมับบางอีกครังก่อน

จะสวมชุดคลุมแล้วเดินออกไป เหม่ยอิงหลับตาลงพัก
ผ่อนร่างกายอีกครังหลังจากหมดเรียวหมดแรงกับเขาไป
ค่อนคืน

ยามซือ(09.00-10.59)

485
เหม่ยอิงทีตืนนอนได้พกั ใหญ่เดินสํารวจไปทัวห้อง นาง
ไม่เคยสังเกตุมาก่อนเลยว่าทีทีนางอยูต่ อนนีเป็ นเช่นไร

"มีพกู่ นั กับหมึก... แบบนีก็เขียนจดหมายได้น่ะสิ" นาง

เดินดูเรือยๆจนทัวจึงเปิ ดประตูออกไปด้านนอก ภายใน
ห้องสะอาดเรียบร้อยดีแล้วคงมีคนเข้ามาทําความ
สะอาด

486
นังพักได้ไม่นานก็มีนางกํานัลยกสํารับเข้ามา ครานีดู
สงบเสงียมเชียว หึๆ ไท่ชางให้สทิ ธิขาดนางในการเป็ น
เจ้าของเรือนแล้ว... คงต้องใช้เสียบ้าง

กึก! เพล้ง!!! เพล้ง!!!

"คะ คุณหนู!!!" นางกํานัลถึงกับร้องเสียงหลงเมือจู่ๆก็

487
มีถว้ ยชาเขียงตรงมาทีนาง ถ้วยใบนันตกกระทบพืน
เฉียดขานางไปเพียงแค่นิดเดียวเท่านัน!

ด้วยความตกใจทําให้นางเผลอทําสํารับตกแตกทังหมด
อาหารและเศษแก้วเศษจานชามแตกปนกันเลอะเทะไป
ทัวพืน นางมองเจ้าของการกระทําด้วยสีหน้าตกตะลึง

"เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงทําสํารับอาหารของข้าตกลงพืน?
หรือว่าเจ้าจงใจกลันแกล้งข้า??"

488
ใบหน้านิงเรียบแต่รอยยิมเยือกเย็นเช่นนันทําให้อีกฝ่ าย
หวาดกลัวได้ไม่ยาก นางกํานัลทรุดตัวลงขอโทษขอโพย
ยกใหญ่ แม้รูว้ า่ ตนเองไม่ได้เป็ นฝ่ ายผิดแต่ก็พอจะรูว้ า่
ไม่ควรหืออือกับคนพิเศษของฮ่องเต้

" ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ได้ตงใจ"

ั เหม่ยอิงยกยิม
อย่างพอใจกับคําขอโทษของอีกฝ่ าย แต่ถงึ อย่างนันนาง
ก็ยงั อยากแกล้งเล่นอีกสักหน่อย

489
ขาเรียวเล็กก้าวลงจากโต๊ะยาวทีนังอยู่ ร่างบางเดิมไป
หยุดอยูต่ รงหน้านางกํานัลสาวย่อตัวลงพร้อมใช้มือหยิบ
เศษถ้วยบนพืนขึนมา

"เจ้ารูร้ ไึ ม่วา่ หากเป็ นแคว้นของข้าข้าจะจัดการเจ้าอย่าง

ไร?" นางใช้มือเรียวข้างซ้ายยืนเข้าไปกุมใบหน้านาง
กํานัลเอาไว้ มือขวายืนเศษถ้วยเข้าไปใกล้จนเฉียดใบ
หน้าทีกําลังซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

490
"ขะ ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ฮืออออๆ" นางกํานัล
สาวสะอืนไห้จนตัวโยน เหม่ยอิงใช้มือซ้ายเกลียนําตาให้
อีกฝ่ ายอย่างเบามือ

" จุ๊ๆๆ อย่าสันนักสิ ใบหน้าเจ้าจะถูกบาดเอาได้นะ"

ริมฝี ปากบางยกยิมออกมาราวกับหวังดี แต่นนกลั
ั บเป็ น
รอยยิมเคลือบยาพิษ!

491
"อึก ฮือออๆ ขะ ข้าผิดไปแล้ว"

" ถ้าเป็ นทีแคว้นฉี.... ข้าคงจะตัดมือตัดเท้าของเจ้าทิง

ไปแล้ว"

!!!

492
ร่างบางสันเทายิงกว่าเดิมเพราะเหม่ยอิงไปพูดเปล่านาง
ยังค่อยๆไล้ปลายถ้วยแหลมคมจากใบหน้าของอีกฝ่ าย
ลงมาทีลําคอและมาหยุดอยูท่ ีแขน

"คะ คุณหนู ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ฮึก ข้าสํานึกผิดแล้ว

ฮือออออๆ"

" หึๆๆ เห็นแก่ทีเจ้าสํานึกผิดข้าจะไม่ตดั ขาตัดแขนเจ้าก็

493
แล้วกันนะ^^"

"อึก!"

"แต่จงจําเอาไว้ให้ดี ข้าไม่ใช่คนทีเจ้าจะมาเสียมารยาท
ใส่ได้ง่ายๆ"

494
ปึ ก!!!

เหม่ยอิงจัดการกระชากแขนเล็กมาแล้วยัดเศษถ้วยนัน
ใส่มืออีกฝ่ ายก่อนจะบีบให้อีกฝ่ ายกําของแหลมคมเอาไว้
แน่

"กรีดดดด ฮึก ฮืออออๆ" หยาดเลือดค่อยๆไหลซึมออก

มาก่อนจะหยดลงบนพืน เหม่ยอิงรีบปล่อยมือออกก่อน
ทีมือของนางจะเลอะไปด้วย นางไม่ได้สนใจเสียงกรีด

495
ร้องจากความเจ็บปวดทีดังขึนอยูต่ รงหน้าแม้แต่นอ้ ย

" เจ้าออกไปได้ ให้คนเข้ามาเก็บกวาดเสียด้วย" นาง

กํานัลสาวรีบพยักหน้ารับทังนําตาก่อนจะคํานับแล้วรีบ
วิงออกไป เหม่ยอิงมองเลือดบนพืนนิงๆไม่ได้รูส้ กึ รูส้ า
อะไรกับมัน

"สกปรกจริงๆ" มือบ้างแช่ลงในอ่างล่างมือแล้วล้างจน
สะอาดก่อนจะเช็ดกับผ้าทีวางอยูข่ า้ งๆ คนทีจิตใจ

496
สกปรกร่างก็ก็สกปรกไม่ตา่ งกัน

" คุณหนู!!!"

!!!

"ลูฟ่ าง!!"

497
"อึก คุณหนูของลูฟ่ าง" ลูฟ่ างทีเพิงเข้ามาถึงก็รบี เข้าไป
กอดขาอีกฝ่ ายไว้แน่นด้วยความคิดถึง เหม่ยอิงชะงักไป
ครูห่ นึงก่อนจะพยุงตัวสาวใช้คนสนิทขึนแล้วโอบกอด
นาง

"ข้ารอเจ้าทังวันเลยรูร้ ไึ ม่"

498
"คุณหนู... ฝ่ าบาททรงหวงคุณหนูมาก" นางถูกไต่สวน
เข้มราวกับนักโทษเพราะความหึงหวงของฮ่องเต้
พระองค์นี ยังดีทีไม่ถกู ทรมาน ไม่รูค้ ิดได้อย่างไรว่าคุณ
หนูกบั นางรักกัน>[]<

"หวงอะไรกัน ไท่ชางทําอะไรเจ้ารึไม่"

"ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยปลอดภัยดี" เหม่ยอิงจับตัวสาว

499
ใช้หมุนไปหมุนมาจนแน่ใจว่านางไม่เป็ นอะไร ลูฟ่ าง
เหมือนสหายคนเดียวทีมี

"องค์ชายอย่าเข้าไปพ่ะยะค่ะ!!!!!" เสียงเอะอะ
โวยวายจากด้านนอกทําให้การสนทนาภายในตําหนัก
ถูกหยุดลง เหม่ยอิงขมวดคิวเข้าหากันเมือได้ยิน
สรรพนามของผูถ้ กู กล่าวถึง

องค์ชาย? ไท่ชางมีลกู แล้ว?!

500
"เจ้าเองรึคนทีจะมาแย่งเสด็จพ่อของข้า!!" เด็กชายวัย
สิบขวบเอ่ยด้วท่าทางโกรธเกรียดก่อนจะพุง่ เข้าหาเหม่
ยอิง ท่าทางทีดูผิดปกติทาํ ให้เหม่ยอิงเลือกทีจะไม่โต้
ตอบ

"ระวัง!!" เมือเด็กน้อยหุนหันพลันแล่นเข้ามาโดยไม่ได้
มองเศษข้าวของทีแตกกระจายอยูบ่ นพืนทําให้เท้าเล็ก
กําลังจะเหยียบเศษแก้วนัน เหม่ยอิงใช้ความเร็วของนาง
เข้าไปดึงตัวอีกฝ่ ายออกจนล้มไปอีกด้านหนึงทังคู่
501
"อึก!!!"

"เจ้าไม่เป็ นอะไรใช่รไึ ม่" ด้วยคนในอ้อมกอดนางเป็ น

เพียงเด็กน้อยคนหนึงจึงทําใหนางมองข้ามการกระทํา
ของอีกฝ่ ายไป เด็กชายทีตกอยูใ่ นอ้อมกอดของนางตัว
แข็งทือไม่ตอบสนองจนนางตกใจ

502
"เจ้าได้รบั บาดเจ็บตรงไหนรึไม่" เหม่ยอิงถามขึนอีกครัง
พลางจับแขนเล็กขึนมาดูวา่ ถลอกตรงไหนรึไม่ จะว่าไป
เด็กคนนีมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับไท่ชางไม่นอ้ ย คง
จะเป็ นโอรสของไท่ชางจริงๆ แต่ทา่ ทีราวกับเป็ นพวก
ควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้นนคื
ั ออะไรกัน

"อึก เสด็จแม่! ฮืออออๆ" ครานีเป็ นเหม่ยอิงทีตัวแข็ง

ทือจนไม่กล้าขยับเมือจู่ๆเด็กชายก็เรียกนางว่าแม่ทงยั
ั ง
กอดนางแน่นสะอืนไม่หยุด ศีรษะเล็กซบลงทีอกนางยิง
ทําให้นางใจเต้นรัวเร็ว แม่... คิดว่านางคือแม่งนรึ
ั !!!

503
"องค์ชาย!!! คะ คุณหนู!!"

ทหารองครักษ์รบี เข้ามาพาตัวองค์ชายน้อยออกไป แต่

เด็กชายกลับกอดเหม่ยอิงไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ คงมี
แต่เหม่ยอิงทีตะลึกและมึนงงจนทําอะไรไม่ถกู

"ไม่!! ข้าไม่ไป!!! เสด็จแม่อย่าให้ใครเอาตัวลูกไปนะ

504
พ่ะยะค่ะ ฮึก ลูกจะอยูก่ บั เสด็จแม่" เหม่ยอิงมองคนใน
อ้อมกอดอึงๆในขณะทีพวกทหารหยุดมือทีกําลัง
พยายามพาองค์ชายน้อยออกไป

"นะ นีมันเรืองอะไรกัน มีใครอธิบายให้ขา้ ฟั งได้บา้ ง!!"

เหม่ยอิงมองเด็กน้อยและทหารสลับกัน ไม่เข้าใจ เมือ
ครูเ่ ด็กคนนีต่อว่านางทังยังจะเข้ามาทําร้าย แต่ตอนนี
มาเรียกนางเสด็จแม่ๆ นีมันเรืองอะไรกัน!

505
506
19 ไท่ไท่

เด็กชายยังคงร้องไห้สะอืนอยูแ่ นบอกนาง เหม่ยอิงยก

มือขึนลูบศีรษะเล็กๆอย่างปลอบโยน แต่สายตานาง
กําลังจ้องไปทีองครักษ์พวกนันเพือฟั งคําตอบ

"คะ คือ องค์ชายประชวรอยูข่ อรับ เป็ นโรคทีรักษาไม่

หาย..."

507
"แต่เขาดูปกติดี ดูแล้วก็เป็ นเพียงเด็กน้อยทีร้องไห้คิดถึง
มารดา" นางแย้งออกไปตามทีเห็นอยูต่ อนนี ทีนางเห็น
ก็มีแต่เด็กชายทีไม่มีพิษมีภยั กําลังรําไห้อย่างน่าสงสาร

"ทีบอกว่าประชวรนันหมายถึงองค์ชายไม่สามารถควบ
คุมตนเองได้ขอรับ มักจะเป็ นเช่นนีเวลา... เอ่อ.....
เวลา...."

"เวลาอะไร?"

508
"เวลามีสนมของฮ่องเต้เข้ามาใหม่ขอรับ! "

!!!!

เหม่ยอิงขมวดคิวเข้าหากันยุง่ อย่างไม่เข้าใจ นีมันโรค

อะไรกัน เป็ นไปได้หรือทีคนๆหนึงจะเสียสติแล้ว

509
อาละวาดไปทัวเพียงเพราะบิดารับสนมนางในเข้ามา
เพิม

"แสดงว่าเคยเกิดเหตุการณ์เช่นนีขึนแล้ว!?"

" เอ่อ... ขอรับ แต่สาํ หรับพระสนมในตําหนักอืนๆมัก

จะถูกทําร้ายจนเจ็บหนักจนไม่กล้าถวายกับรับใช้ บะ
บ้างก็ตายขอรับ! "

510
!!!!

ตาย! ตายงันรึ! เด็กตัวเท่านีรึจะทําให้ใครถึงตายได้

แล้วเหตุใดนางจึงไม่ถกู ทําร้าย? หรือเพราะนางไม่ใช่
สนมของไท่ชาง

" แล้วมารดาของเขาไม่จดั การอะไรบ้างรึ"

511
" กุย้ เฟย... สินพระชนม์ไปได้หลายปี แล้วขอรับ " ครา
แรกนางก็คิดว่าเด็กคนนีอาจถูกมารดาสังให้ทาํ แต่นี
มารดาก็ไม่อยูแ่ ล้ว อาการพวกนีน่าจะมีสาเหตุสิ ไม่เช่น
นันเด็กคนนึงจะมีปมฝังใจในเรืองสนมของบิดาได้อย่าง
ไร

" ฮึก เสด็จแม่"เสียงสะอืนเบาลงเรือยๆทําให้เหม่ยอิง

สนทนาได้ง่ายยิงขึน ก้มมองอีกครังก็พบว่าเขาหลับไป
แล้ว
512
การสนทนาหยุดลงเพือให้องครักษ์เข้ามาช่วยอุม้ ร่างเด็ก
ชายไปนอนในห้อง แต่ฤทธิของเด็กน้อยยังไม่หมดง่ายๆ
เมือเขายืนไปกุมมือเหม่ยอิงไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนนาง
ต้องเข้าไปนังข้างๆ

พ่อลูกช่างเหมือนกันจริงๆ.....

513
" แล้วใครดูแลเด็กคนนี? "

"เป็ นพระสนมเอกขอรับ" สนมเอก?เป็ นไปได้รไึ ม่วา่

สนมเอกจะใช้โอกาสจากการทีเด็กน้อยกําลังอ่อนแอให้
เป็ นจุดอ่อนเพือคอยบงการ แต่การใช้เด็กเป็ นเครืองมือ
มันไม่เกินไปหน่อยหรือ

"ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดองค์ชายจึงควบคุมตนเองไม่ได้

514
เฉพาะเวลาทีมีสนมเข้ามาใหม่ เเล้วยามปกติเล่าไม่ไป
ทําร้ายพวกสนมรึ"

"ปกติแล้วจะทรงอยูใ่ นตําหนักขอรับ ไม่มีใครกล้าเข้าไป

เพราะหากเข้าไปก็จะถูกเล่นงานจนต้องวิงหนีออกมา"

"แล้วเหตุใดจึงต้องฝังใจกับสนม? มีเหตุการณ์อะไรเกิด
ขึนกับกุย้ เฟยก่อนนางจะสินรึไม่"

515
ครานีทุกคนพากันเงียบปากไม่มีใครกล้าตอบนางสักคน
คงจะถูกสังห้ามไม่ให้มีการพูดถึงสินะ ไท่ชางคงรักแม่
ของเด็กคนนีมากทีเดียว... เพราะความรักมากทําให้
นางตกเป็ นเป้าหมายให้ทกุ คนเล่นงาน

" แล้วจะทําอย่างไรกับองค์ชาย ปกติแล้วพวกเจ้าทํา

อย่างไรให้เขายอมกลับตําหนัก? "

516
"เอ่อ อะ อันทีจริงพวกเราไม่เคยพบเหตุการณ์เช่นนีเลย
ขอรับ คุณหนูเป็ นคนแรกทีองค์ชายทรงเกาะติด... ไม่
ยอมปล่อยมือ"

นางรึ!? ยุง่ ยากเสียแล้วสิ หวังว่าเด็กคนนีจะไม่ตาม

เกาะติดนางจริงๆหรอกนะ นางไม่อยากปวดหัวเพราะ
เรืองวุน่ ๆทีเด็กคนนีจะนํามาให้!

517
" หมิงเออร์!! กลับตําหนัก....!!! " เสียงของผูม้ าใหม่
เรียกสายตาทุกคูใ่ ห้หนั ไปมองกันอย่างพร้อมเพรียงรวม
ทังเหม่ยอิงด้วย สีหน้าแสดงความเป็ นห่วงเช่นนันเดาไม่
ผิดต้องเป็ นสนมเอกทีว่าอย่างแน่นอน

"องค์ชายไท่หมิงเป็ นอะไรไป!!! พวกเจ้าทําอะไรองค์

ชายถึงได้เป็ นเช่นนี! " ร่างเบาเข้ามาถึงเมือเห็นเด็กชาย
นอนแน่นิงบนเตียงก็เริมตีโพยตีพายทันที นางรีบเข้าไป
สํารวจดูดว้ ยความเป็ นห่วง

518
"องค์ชายไท่หมิงเพียงแค่หลับไปท่านไม่ตอ้ งห่วงเขา
หรอก อีกเดียวก็ตืนเอง" เหม่ยอิงตอบออกไปเมือเห็น
อีกฝ่ ายทําหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมา สตรีนางนีไม่น่า
จะหวังร้ายกับองค์ชายได้ คงจะเป็ นสนมคนอืนเสียแล้ว

"อึก จริงรึ เห้ออ ข้าห่วงแทบแย่"

"เจ้าได้รบั บาดเจ็บรึไม่ ข้าไม่คิดว่าองค์ชายจะมาทีนีจึง

ไม่ทนั ระวัง"

519
" ข้าไม่เป็ นอะไร คงเพราะข้านันไม่ใช่สนมของไท่ชางก
ระมัง" เหม่ยอิงตอบติดตลกก่อนจะก้มมองมือเล็กๆที
จับมือนางไว้แน่น แต่การเรียกขานฮ่องเต้ดว้ ยชือของ
เหม่ยอิงทําให้อีกฝ่ ายชะงักไป

" ข้าได้ข่าวว่าเจ้ามาจากแคว้นฉี เป็ นน้องสาวแท้ๆของ

องค์รชั ทายาท"

520
" ไม่ผิด ข้าเหม่ยอิงเป็ นน้องสาวแท้ๆของอดีตองค์รชั ยา
ท คงใช้ได้เพียงคําว่าอดีตเท่านัน"

"เอ่อ... ข้าไม่ตงใจทํ
ั าให้เจ้ารูส้ กึ ไม่ดี เช่นนันเปลียน
เรืองเถิด ข้ารูม้ าว่าแคว้นของเจ้าติดทะเลใช่รไึ ม่" นาง
เอ่ยถามด้วยสีหน้าตืนเต้น ทะเลไม่ใช่สงที
ิ หาดูได้ง่ายๆ
ในแคว้นฉินแห่งนี

521
" ใช่ แคว้นของข้านันอยูต่ ิดทะเล ทีนันสวยงามมาก"
เหม่ยอิงเผยยิมออกมาเล็กน้อยเมืออีกฝ่ ายมีทา่ ทีที
บ่งบอกว่าเป็ นมิตรมากกว่าศัตรู

" ข้าอยากมีโอกาสได้เห็นบ้าง แต่คงไม่มีโอกาสเสีย

แล้ว"

"คุยกันมาตังนานแล้วข้ายังไม่ทราบชือเสียงเรียงนาม

522
ของท่านเลย"

"ข้านามว่าอีชิงเป็ นสนมเอกของฮ่องเต้ และเป็ นน้าของ

ไท่หมิงด้วย"

!!!!

523
น้าของไท่หมิง?! เช่นนันนีก็คือน้องสาวของมารดาของ
เด็กคนนี มิน่าเล่าถึงเป็ นห่วงเป็ นใยกันจนดูไม่น่าใช่แค่
แม่กบั ลูกบุญธรรม

" เหม่ยอิง!!! "นําเสียงทีฟั งดูรบี ร้อนกระวนกระวายดัง

ขึนดังแต่หน้าตําหนัก ไท่ชางรีบเข้ามาหานางด้วยความ
ร้อนใจ เขาเพิงออกจากท้องพระโรงก็มีคนไปรายงานว่า
โอรสของเขามาอาละวาดนางทีนี

"ฝ่ าบาท?" อีชิงมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยทีไท่ชางดูไม่

524
สุขมุ เยือกเย็นเช่นปกติ นางไม่เคยเห็นไท่ชางในมุมนีมา
ก่อน นางคงกําลังจะได้คนมาช่วยดูแลไท่หมิงสินะ

"แฮ่ม พวกเจ้าปลอดภัยดีรึ เจินคิดว่าไท่หมิงจะทํา

อันตรายเจ้าจึงรีบมา"

"ข้าไม่เป็ นไร เด็กคนนีเพียงแค่รอ้ งไห้คิดถึงมารดาเท่า

นันไม่ได้ทาํ อะไรนอกจากนี" เหม่ยอิงตอบกลับไปตาม
ปกติ และนียืนยันความคิดของอีชิงได้อย่างดี

525
ส่วนไท่ชางนันกําลังอึงไปกับคําบอกเล่าของเหม่ยอิง
ร้องไห้งนรึ
ั ... โอรสของเขาไม่เคยร้องไห้ให้เขาหรือใคร
เห็นมาหลายปี ครังสุดท้ายคือตอนคนรักของเขาซึงเป็ น
แม่ของเด็กคนนีตายเท่านัน

"ฝ่ าบาทดูทา่ องค์ชายจะถูกชะตากับนางนะเพคะ^^"

526
" อือออออออ" ร่างเล็กๆนันขยับตัวขึนมานอนบนตัก
นุ่มอย่างถือวิสาสะทําเอาเหม่ยอิงนังตัวแข็งทือ ไท่ชา
งเองก็ไม่ตา่ งกัน เขามองโอรสอย่างตกใจก่อนจะเปลียน
เป็ นไม่พอใจนัก เขาทีเป็ นสามีของนางยังไม่เคยได้หนุน
ตักนุ่มๆนันเลยแท้ๆ

" เอ่อ... หม่อมฉันว่าคงไม่มีอะไรแล้ว เช่นนันหม่อมฉัน

ทูลลาก่อนนะเพคะ ข้าฝากองค์ชายด้วยนะเหม่
ยอิง^^" อีชิงจัดการฝากฝังหลานชายเสร็จสรรพไม่รอ
ให้อีกฝ่ ายปฏิเสธก็รบี กลับออกไปทันที

527
"เห้อออ เด็กคนนีนีจริงๆเลย" ไท่ชางเดินเข้าไปนังลง
ข้างๆ ลูบศีรษะเล็กของคนกําลังหลับเบาๆด้วยความรัก
เขารูม้ าตลอดว่าโอรสทําอะไรไว้บา้ งแต่เพราะความรัก
จึงไม่เคยลงโทษสักครัง

เขาโทษตนเองว่าทีโอรสต้องกลายเป็ นคนเก็บตัวไม่
สามารถเข้ากับใครได้มนั เป็ นเพราะเขาเอง หลังนางตาย
ไปเขาก็โหมงานหนักจนไม่มีเวลาเลียงดูโอรสเพียงคน
เดียวของเขากับคนรัก

528
รูต้ วั อีกทีเด็กคนนีก็ป่วยไปเสียแล้ว คงเพราะต้องเสีย
มารดาไปเพราะเหล่าสนมทําให้เกิดเป็ นปมทีฝังใจ แม้
แต่สตรีจากแคว้นเว่ยทีเพิงเดินทางมาถึงเพือรอแต่งตัง
เป็ นสนมอย่างเป็ นทางการยังถูกเล่นงานไปหลายคน

" เขาคงรักแม่มาก..." เหม่ยอิงเอ่ยขึนทําลายความ

เงียบในห้อง สีหน้าของไท่ชางดูเป็ นกังวัลคงเพราะเด็ก
คนนี

529
"อืม ข้าผิดเองทีไม่ได้ดแู ลเขาให้ดี... จนเขาต้องเป็ น
เช่นนี" ไท่ชางเอ่ยเสียงเศร้าก่อนจะก้มลงหอมแก้มของ
เด็กชายเบาๆ อยากได้ลกู ชายทีร่าเริงสดใสกลับคืนมา
จริงๆ เด็กน้อยทีเคยวาดรูปให้เขาทุกวัน เขียนคํากลอน
เพราะๆมาให้เขาอ่านยามเขาเครียดเรืองบ้านเมือง

"มันไม่ใช่ความผิดของท่าน ทุกคนเมือเกิดความสูญเสีย
ย่อมรับไม่ได้ ไท่หมิงยังเด็กจึงทําใจได้ยากยิงกว่าผูใ้ หญ่
แบบเรา" เหม่ยอิงประคองใบหน้าคมเข้มนันไว้หลวมๆ
เอ่ยบอกเขาด้วยนําเสียงอ่อนโยนอย่างทีเขาไม่เคยได้ยิน
จากนางมาก่อน... คงต้องขอบคุณไท่หมิงทีทําให้นาง
530
เป็ นเช่นนี

" หากทุกคนช่วยกันดูแลเอาใจใส่ มอบความรักให้เขา

ข้าคิดว่าเขาคงหายจสกอาการแปลกๆเช่นนีในไม่ชา้ "

" เจ้า... ไม่รงั เกียจเขาใช่รไึ ม่"

531
"ข้าจะไปรูส้ กึ เช่นนันได้อย่างไร ไท่หมิงเป็ นเพียงเด็ก
น้อยผูบ้ ริสทุ ธิคนนึง ข้ามีเหตุผลพอจะแยกแยะได้" คํา
ตอบของนางทําให้เขาเบาใจไม่นอ้ ย คราแรกยังกังวลว่า
นางอาจจะไม่ชอบทีโอรสของเขาเป็ นเช่นนี

" เป็ นครังแรกทีไท่หมิงยอมรับสตรีอืนนอกจากอีชิงผู้

เป็ นน้าของเขา... "

" ก็ขา้ ไม่ใช่สนมของท่านอย่างไรเล่าจึงไม่โดนแบบพวก

532
นาง" คําตอบของนางทําให้ไท่ชางเงียบไป

เขาไม่เคยคิดจะแต่งตังเหม่ยอิงเป็ นสนม ไม่เคยมีใน

ความคิด หลังจากรูต้ นเองว่าเริมมีความรูด้ ีๆให้นางเขาก็
ตัดสินใจว่าจะไม่แต่งตังนาง

หากนางเป็ นสนม ทางเดียวทีจะได้พบนางคือต้องรอวัน

ทีจะมีแผ่นป้ายชือของนางให้เขาเลือก กว่าจะได้พบได้
หลับนอนร่วมกันไม่ใช้เวลาเป็ นเดือนรึ สูเ้ ก็บนางไว้ขา้ ง
กายเช่นนียังดีกว่า มาหานางได้ทกุ เวลาทีต้องการ ได้
533
อยูก่ บั นางโดยไม่ตอ้ งรอวันเวลา

จะว่าไปแล้ว... คืนนีเขามานอนกับนางทีนีดีกว่า

ไท่ชางล้มต้นลงนอนข้างๆบุตรชายของตน เขานอนมอง
ใบหน้าหวานๆทีกําลังขึนสีแดงระเรือเพราะถูกเขาจด
จ้องอยู่ คนทีข้างนอกแข็งข้างในอ่อนแบบนางเขาคงเอา
ชนะใจได้ไม่ยาก

534
"มะ มองอะไร-///-"

"ก็มอง... เมีย^^" ไท่ชางเอ่ยเรียกนางว่าเมียเสียเต็ม

ปากเต็มคํายิงทําให้นางขวยเขินเข้าไปอีก รูด้ ีวา่
พยายามตีสีหน้าเรียบนิงไม่สาํ เร็จ

"พากันนอนหลับหมดเช่นนีข้าคงไม่ตอ้ งกินอาหารเช้า

535
แล้วสิ พวกท่านนีมันจริงๆเลยไท่ชาง ยุง่ ทังพ่อทัง
ลูก>\\\<" ถึงจะบ่นไปเช่นนันแต่นางก็ไม่ได้ไล่เขา
ออกไป ไท่ชางเรียกให้คนเตรียมสํารับมาใหม่แต่นาง
ปฏิเสธ

"อืมม อยูก่ นั สามคนเช่นนีนีเหมือนเรามีลกู ด้วยกันเลย

เหม่ยอิง เจ้าว่ารึไม่"

" หึ ใครจะอยากมีลกู กับท่านกัน หากมีคงจะได้นิสยั

536
เจ้าเล่หเ์ หมือนท่าน ข้าคงปวดหัวแย่" คําตอบทีขัดแย้ง
กันของนางทําเอาคนทีนอนอยูเ่ ผยยิมออกมา นางไม่ได้
พูดว่าจะไม่ยอมมี แถมเมือครูย่ งั พูดถึงนิสยั ใจคอของลูก
เสียแล้ว นางคงไม่อยากมีจริงๆ^^

537
20 ไม่มีคาํ ว่ารัก

538
หลังจากหลับไปได้พกั ใหญ่ๆเด็กชายก็ลืมตาตืนขึนมา
ท่ามกลางความมืดภายในห้อง เขาลืมตามองก็เห็นเหม่
ยอิงหลับตาพริมอยู่ ข้างๆเขามีผเู้ ป็ นพ่อนอนกอดเขาอยู่

"เสด็จพ่อ..." เสียงเล็กๆเอ่ยเรียกผูเ้ ป็ นพ่อ ไท่หมิงหัน

กลับไปซุกซบอยูใ่ นอ้อมกอดของผูเ้ ป็ นพ่อ มือเล็กๆนันก็
กอดบิดาไว้แน่น นานแค่ไหนแล้วทีไม่ได้รบั สัมผัสอบอุน่
เช่นนี

539
"พ่อขอโทษทีละเลยเจ้ามาตลอด ขอโทษนะ" ไท่ชา
งเอ่ยขอโทษออกมาด้วยความรูส้ กึ ผิด อ้อมแขนแกร่ง
กระชับอ้อมกอดโอรสเอาไว้ดว้ ยความรัก

"สองคนพ่อลูกตืนแล้วทําไมยังไม่ลกุ อีก" เสียงทีสามดัง

ขึนทําให้สองไท่ ไท่หมิงและไท่ชางมองหน้ากันอย่าง
พร้อมเพรียง อา... เสด็จแม่ตืนแล้ว

" เสด็จแม่... ลูกยังอยากนอนอยูแ่ บบนี" เจ้าตัวเล็ก

540
เอ่ยออดอ้อนอย่างรูห้ น้าที

"เจ้าเรียกข้าว่าเสด็จแม่เจ้ารูจ้ กั ข้ารึไม่วา่ ข้าเป็ นใครนาม

ว่าอะไร? " ความมืดภายในห้องทําให้สองพ่อลูกไม่
สามารถเดาอารมณ์ของเจ้าของตักทีกําลังหนุนนอนได้
เลย

"เหม่ยอิงเจ้าอย่าใจร้ายนักเลยนะ" ไท่ชางเอ่ยขึนมา
นานๆทีทีจะมีโอกาสเช่นนี ได้อยูก่ บั ลูกกับเมียอย่างที
เขาวาดฝันเอาไว้มานาน ฝันทีคิดว่าอาจจะไม่มีวนั เป็ น
541
จริง

" ข้าถามว่าเจ้ารูจ้ กั ชือของข้ารึยงั ?" นําเสียงราบเรียบ

นันทําให้ไท่หมิงเริมกลัว ริมฝี ปากเริมเบะควําลง เสียง
สะอืนเล็กๆเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเบาๆ ไท่ชางทีรูส้ กึ
ถึงความเปี ยกชือของนําตาก็ใจหายขึนมาทันที

"อึก ฮึก"

542
"เหม่ยอิงเห็นแก่ขา้ ..."

"ไท่หมิงถ้าเจ้าไม่หยุดร้องข้าจะไม่ให้เจ้าเข้ามาทีนีอีก"

!!!!

543
คําขู่ของนางได้ผลดีเกินคาด ไม่มีเสียงสะอืนออกมาให้
ได้ยินแม้แต่นอ้ ย ไท่ชางจูบลงบนศีรษะเล็กอย่างนึก
สงสาร

"ละ แล้วเสด็จแม่มีนามว่าอะไรพ่ะยะค่ะ" มือเล็กๆยืน

ออกไปกุมมือของเหม่ยอิงเอาไว้เบาๆอย่างกล้าๆกลัวๆ
กลัวจะถูกปฏิเสธ กลัวจะไม่เป็ นทีต้องการ

เหม่ยอิงมองมือทีกุมมือนางอยูด่ ว้ ยความรูส้ กึ แปลกไป

544
นางรูส้ กึ สงสารเด็กคนนีเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ว มาตอนนี
เห็นเจ้าตัวเล็กรําไห้ก็ยงใจอ่
ิ อนยวบลงไปอีก

" ข้าชือเหม่ยอิง เป็ นองค์หญิงจากแคว้นฉี" นางยืนมือ

ไปกุมมือเล็กนันไว้ดว้ ยความเอ็นดู ปกติแล้วนางก็ไม่ได้
ชอบเด็กหรอก แต่เด็กคนนีคงเป็ นข้อยกเว้นเสียแล้ว

"สะ เสด็จแม่..."

545
"ไท่ชางปล่อยตัวลูกได้แล้ว" ละ ลูก!! ไท่ชางทวนคํานี
ในหัววนไปวนมาอยูห่ ลายรอบอย่างตกตะลึง นางยอม
รับโอรสของเขาจริงๆใช่รไึ ม่

" ไท่หมิง มาหาแม่ซ"ิ เด็กชายลุกออกจากอ้อมอกผู้

เป็ นพ่ออย่างรวดเร็ว เข้าไปกอดเหม่ยอิงไว้แน่น แม่...
คําๆนีทีเขาเฝ้ารอ

546
" ทีนีเราก็รูจ้ กั กันแล้ว แม่ไม่ปล่อยให้เจ้าเรียกแม่โดยไม่
รูจ้ กั ชือเสียงเรียงนามของแม่ตนเองหรอกนะ" เหม่ยอิง
หอมแก้มขาวๆทังสองข้างของเด็กน้อยจนมันเปลียนเป็ น
สีแดงด้วยความเขินอาย

นางตังใจแล้วว่าจะรักษาเด็กคนนีให้หาย จะรูใ้ ห้ได้วา่

ใครทีอยูเ่ บืองหลังอาการพวกนี นางรับไม่ได้จริงๆทีจะมี
คนใช้ประโยชน์จากเด็กน้อยบริสทุ ธิเช่นนี

547
" เสด็จแม่จะมาเป็ นเสด็จแม่ของลูกจริงๆนะพ่ะยะค่ะ
อย่าทิงลูกไปอีกนะพ่ะยะค่ะ"

"แล้วเหตุใดถึงอยากให้แม่เป็ นเสด็จแม่ของเจ้า? "

ความจริงนางอยากจะถามให้เจาะจงกว่านี อยากจะ
ถามว่าเป็ นสนมนางอืนไม่ได้หรือแต่นนคงไม่
ั ดีกบั เด็ก
น้อยเท่าไหร่

548
"เสด็จแม่ไม่เหมือนคนอืน ไม่เสเเสร้ง ไม่ทาํ ร้ายลูก" คํา
ตอบจากเด็กน้อยทําให้ผใู้ หญ่ทงสองคนชะงั
ั กไป เส
แสร้งนันไม่เท่าไหร่ คําว่าทําร้ายนีมันหมายความว่า
อย่างไร

มือเล็กๆกําผ้าห่มเอาไว้แน่น ไท่หมิงเริมมีอาการเกร็ง
เมือเริมพูดถึงการถูกทําร้าย เหม่ยอิงทีพอจะอ่าน
เรืองออกก็หยุดการถามลงทันที นางจับมือเล็กนันขึนมา
กุมไว้ทงสองข้
ั าง

549
"ไท่หมิง วันนีเจ้าทานอาหารเย็นรึยงั "

"ยะ ยังพ่ะยะค่ะ ข้าขออภัยทีเกือบทําร้าย.."

"ไท่ชางท่านให้คนเตรียมอาหารสิ เราจะทานมือเย็น
ด้วยกัน"

550
"ได้ ทังสองคนรออยูท่ ีนีก่อนนะ" แม้จะตะหงิดใจเล็ก
น้อยทีรูส้ กึ เหมือนถูกออกคําสังให้ตอ้ งทําแต่ก็ยอมออก
ไป เขาเป็ นฮ่องเต้แต่มีหน้าทีมําตามทีนางสังตังแต่เมือ
ใด? รูส้ กึ ว่านางจะใช้งานเขาบ่อยจริงๆเสียด้วย ชักจะ
เสียการปกครองใหญ่แล้ว

" ไท่หมิงไม่ตอ้ งรูส้ กึ ผิดไป วันนีเจ้าแค่ป่วย แท้จริงแล้ว

เจ้าเป็ นเด็กดีใช่รไึ ม่"

551
"ลูกป่ วย... ลูกควบคุมตนเองไม่ได้เลยพ่ะยะค่ะ" เหม่
ยอิงลูบศีรษะเล็กเบาๆ เรืองนีนางรูอ้ ยูแ่ ล้ว คงต้องรอให้
ถึงรุง่ เช้าถึงจะเริมหาตําราหาวิธีรกั ษาได้

"อืม ไม่เป็ นไร แม่เข้าใจเจ้า"

รอไม่นานสํารับอาหารสามชุดก็ถกู ยกเข้ามา และปั ญหา

ก็เกิดขึนอีกครัง...

552
" เสด็จแม่ตอ้ งนังตรงนีพ่ะยะค่ะ"ไท่หมิงดึงแขนเหม่
ยอิงให้มานังโต๊ะทางริมสุด

"ไท่หมิง พ่อก็อยากนังกับแม่ของเจ้า ให้แม่ของเจ้านัง

ตรงกลางดีกว่านะ" เขาเองก็อยากนังใกล้กบั เหม่ยอิง
บ้าง รูส้ กึ เหมือนว่ากําลังถูกแบ่งเวลาถูกแย่งคนที... คน
ทีชอบไป=_=^

553
"ไม่ได้พะ่ ยะค่ะ ข้าอยากนังอยูต่ รงกลาง มีเสด็จพ่อกับ
เสด็จแม่อยูข่ า้ งๆ~" ดวงตาน่าสงสารทีส่งมาทําเอาเขา
พูดไม่ออกจําต้องปล่อยมือเหม่ยอิงข้างหนึงทีจับอยูใ่ ห้
นางไป

เหม่ยอิงยิมออกมาน้อยๆกับท่าทางของไท่ชาง นางแอบ
เห็นไท่หมิงยกยิมทีมุมปากแวบหนึง เด็กคนนีเจ้าเล่ห ์
เหมือนพ่อจริงๆด้วย! คิดไว้ไม่มีผิด ถ้านางมีลกู กับเขาก็
คงได้นิสยั เจ้าเล่หน์ ีมาเป็ นแน่

554
ทังสามนังทานอาหารกันด้วยบรรยากาศทีออกจะตึง
เครียดสักเล็กน้อยๆ เหม่ยอิงกลายเป็ นคนกลางทีมี
หน้าทีป้อนอาหารให้ทงสองฝ่
ั ายอย่างเท่าเทียม

คราแรกนางเห็นไท่ชางหน้าบูดบึงทีไม่ได้นงด้
ั วยกันก็นกึ
เห็นใจคีบอาหารป้อนเขา แต่ไม่คิดว่าไท่หมิงจะเกิด
อิจฉาเรียกร้องให้นางป้อนบ้าง ครานีพอไท่ชางป้อนคืน
ไท่หมิงก็จะป้อนนางบ้างอีก เล่นเอานางอิมจนจุก!

555
"เอาล่ะ วันนีแม่อนุญาตให้เจ้านอนทีนีาได้หนึงวัน แต่
วันหลังต้องกลับไปนอนตําหนักตนเองเข้าใจรึไม่"

"....."

"ไท่หมิง เจ้าอายุสบิ ขวบปี แล้วจะทําตัวเป็ นเด็กไม่ได้

เรืองการศึกษาเล่าเรียนก็เช่นกัน ต่อไปนีแม่จะให้เสด็จ
พ่อหาราชครูมาสอนเจ้าและรายงานผลทุกวันด้วย"

556
" แต่วา่ ลูกอยากมาอยูก่ บั เสด็จแม่... "

" หากเรียนเสร็จแล้วหรือมีเวลาว่างเจ้าค่อยมาก็ได้ หรือ

เจ้าอยากให้ใครมาดูถกู เอาได้วา่ เป็ นคนไม่ได้เรือง" เหม่
ยอิงเอ่ยพูดอย่างจริงจัง นางเองยังถูกเลียงมาอย่างเข้ม
งวดตังแต่จาํ ความได้ ยิงพีชายนางยิงไม่ตอ้ งพูดถึง

557
" ก็ได้พะ่ ยะค่ะ... " ไท่หมิงเอ่ยรับอย่างเลียงไม่ได้ เหม่
ยอิงยิมออกมาเมือแผนขันแรกผ่านไปได้ดว้ ยดี

" เจ้าไปอาบนําให้เรียบร้อย แม่มีเรืองต้องปรึกษากับ

เสด็จพ่อของเจ้า"

"พ่ะยะค่ะ" เด็กชายรับคําอย่างว่าง่ายแล้วเดินเข้าห้อง
อาบนําไป ไท่ชางทีนังอยูย่ งั ยิมอย่างเหม่อลอยอยูเ่ ช่น
นัน เขาชอบทีนางแทนตนเองว่าแม่และให้เขาเป็ นเสด็จ

558
พ่อ รูส้ กึ เหมือนได้มีลกู ด้วยกันจริงๆ

" ไท่ชาง เรืองราชครูทา่ นคงต้องเป็ นคนจัดการ ตอน

รายงานผมการเรียนก็ดว้ ย ให้ขา้ ทําคงไม่ได้..." จากที
จะเอ่ยต่อนางก็เงียบลง ไท่ชางไม่ได้ฟังนางอยูเ่ ป็ นแน่

เพียะ!!

559
"ห๊ะๆๆๆ" ไท่ชางได้สติขนมาเมื
ึ อนางปรบมือเสียงดังลัน
ตรงหน้าเขา เหม่ยอิงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อน
จะพูดซําอีกครัง

" ข้าให้ทา่ นจัดการเรืองราชครูแล้วก็เรืองติดตามผลการ

เรียนแต่ละครัง ท่านทําได้รไึ ม่" แม้จะเป็ นการเพิมภาระ
งานให้เขาแต่นางทําแทนเขาไม่ได้ นางไม่มีอาํ นาจอะไร
จะไปคอยจําจีจําชัยราชครูขององค์ชาย ไม่เหมาะ
สมอย่างมากเสียด้วย

560
"ได้ ข้าก็คิดเช่นนีมานานแล้ว เพียงแต่เมือก่อนไม่วา่ ข้า
หาคนมาสอนกีคนก็ถกู เล่นงานจนทนอยูไ่ ม่ได้... "

" แต่ตอ่ ไปนีเขาจะต้องเรียน หากไท่หมิงจดจ่อกับการ

อ่านตําราจะช่วยให้มีสมาธิมากขึน ไม่ฟงุ้ ซ่าน"

ไท่ชางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เขาคิดเช่นเดียวกับนาง
แต่ตอนนันทําอย่างไรโอรสของเขาก็ไม่ยอมให้ความร่วม

561
มือจนต้องล้มเลิกไปเพราะคนเป็ นน้าอย่างอีชิงอดสงสาร
หลานไม่ได้

"ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย"

" เห้อออ ไท่หมิงต้องติดเจ้าแน่ๆ แบบนีข้าก็ได้อยูก่ บั

เจ้าน้อยลงอีกน่ะสิ" ร่างสูงล้มตัวลงนอนแล้วบ่นออกมา
เบาๆ แต่เหม่ยอิงนันได้ยิยอย่างชัดเจน นางหันไปมอง
คนทีนอนทําหน้ากระเง้ากระงอดอยูข่ า้ งๆแล้วก็ยมออก
ิ

562
มา

"แบบนีแล้วยังอยากมีลกู อีกรึ"

!!!

" ข้ายอมถูกแบ่งเวลาก็ได้ถา้ เจ้าจะยอมมีลกู กับข้าสัก

563
คน... " ไท่ชางพลิกตัวขึนมาคร่อมอยูบ่ นร่างเล็กอย่าง
รวดเร็วโดยทีเหม่ยอิงไม่ได้แสดงท่าทีตกใจเลย นางเริม
จะชินไปเสียแล้ว

" ท่านรูร้ ไึ ม่วา่ เด็กทีไม่ได้เกิดจากความรักจะเป็ นเช่น

ไร... " คําถามของนางทําให้เขาเงียบไป นางรูใ้ จตน
เองแล้วแต่ไม่รูว้ า่ เขาจะรูบ้ า้ งรึยงั หากคําตอบของเขา
คือเพียงแค่ชอบนางเหมือนเดิมก็ไม่มีประโยชน์ทีจะพูด
เรืองลูกกับนาง

564
ไท่ชางมองใบหน้าหวานทีากําลังมองเขาอยูเ่ ช่นกัน ใน
หัวพยายามทบทวนความรูส้ กึ ของตนเอง เขาไม่ได้โง่ถงึ
ขันไม่รูจ้ กั ความรัก

ความรักครังแรกของเขามันเริมต้นจากความใกล้ชิดและ
เป็ นเขารักทีเติบโตขึนมาพร้อมๆกันทังสองฝ่ าย เป็ นรักที
เขามิอาจลืม

แต่กบั นางมันเป็ นสิงทีเกิดจากความอยากครอบครองก็

จริง แต่เขาไม่คิดว่ามันเป็ นอารมณ์ชววู
ั บหรือความใคร่
565
ถ้าเป็ นแค่ความใคร่เขาคงไม่หงึ หวงนาง คงไม่เป็ นห่วง
หรือรูส้ กึ ไม่ดีเวลาเห็นนําตาของนาง....

"เหม่ยอิง... ถ้าข้าใจเต้นแรงตอนถูกเจ้าจุมพิตแปลว่า
ข้ารูส้ กึ กับเจ้ามากกว่าการอยากครอบครองร่างกายใช่รึ
ไม่"

!!!!

566
เหม่ยอิงจ้องเขาตาโตอย่างไม่อยากจะเชือหูตนเอง คืน
นันทีนางทดสอบจุมพิตเขา คืนทีนางคิดว่าเขาหลับ
ความจริงเขารูส้ กึ ตัว!! แบบนีก็แปลว่าเขาได้ยินทุกสิงที
นางพูดน่ะสิ!

" คืนนัน ข้าใจเต้นแรงจนนอนไม่หลับ^\\\^" ไท่ชา

งยิมออกมาทังทีใบหน้าแดงกําลามไปถึงลําคอและใบหู
เหม่ยอิงก็ไม่ตา่ งกัน คําบอกรักทีไม่มีคาํ ว่ารัก ถึงจะ
แปลกแต่ทาํ ให้รูส้ กึ ดี

567
"ไท่ชาง... >\\<" ร่างเล็กหลับตาปี ทันทีทีคนด้านบน
โน้มตัวลงมาก่อนจะรูส้ กึ ถึงริมฝี ปากนุ่มทีจุมพิตลงมา
ช้าๆ ช้าๆ และอ่อนโยน

แขนเรียวเล็กยกขึนไปคล้องอยูท่ ีลําคอหนาดึงเขาลงมา
ใกล้ชิดกันมากขึน จุมพิตทีแสนอ่อนหวานเริมร้อนแรง
ขึนมาในพริบตาเดียว

568
"อืมมม" เสียงครางเบาๆเล็ดลอดออกมาจากลําคอระ
หง ไท่ชางเริมมือไม้อยูไ่ ม่สขุ ลูบไล้ลงไปด้านล่าง

ก็อกๆๆ

!!!!

569
แอดดดดดด

เสียงเคาะและเปิ ดประตูทาํ ทังสองดีดตัวออกจากกัน

แทบไม่ทนั ไท่หมิงชะงักไปครูห่ นึงก่อนจะเดินเข้ามาใน
ห้อง

"เสด็จพ่อพาเสด็จแม่ไปอาบนําได้แล้วพ่ะยะค่ะ ลูกจะ
นอนรอ-\\\- "

570
ร่างเล็กขึนไปนอนอยูก่ ลางเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึนมาห่ม
นอนอย่างดี เหม่ยอิงอึงไปครูห่ นึง เด็กวัยนีคงไม่รูเ้ รือง
ของผูใ้ หญ่หรอก นางคิดมากไปเอง! ไท่หมิงคงแค่หวังดี
และอยากให้นางรีบกลับมานอนด้วย

"เช่นนันเดียวแม่มานะ"เหม่ยอิงดึงแขนไท่ชางให้เดิน
ตามออกมาอย่างรวดเร็ว ถึงไม่หมิงจะไม่รูเ้ รือง? แต่
นางก็อายอยูด่ ี

571
ปั ง!

"เห้ออออ" เด็กชายมองไปทีประตูทีปิ ดลงแล้วถอน

หายใจออกมา สภาพเสด็จแม่ทีผมเผ้าไม่เข้าทรงเช่นนัน
เสด็จพ่อก็สายคาดเอวเกือบหลุด คิดว่าเขาจะไม่รูเ้ ลยรึ
ว่ามันเกิดอะไร~\\\~

572
573
21 ไม่สงบสุข

หลังอาบนําเสร็จทังเหม่ยอิงและไท่ชางก็กลับขึนมานอน
บนเตียงอีกครังโดยมีไท่หมิงกันอยูร่ ะหว่างกลาง เด็ก
ชายหลับไปแล้วทําให้ไท่ชางยิมกริมทันที

574
เพียะ!

"โอ๊ย! เหม่ยอิง!" ร่างสูงร้องออกมาเมือถูกมือเรียวฟาด

ลงทีมือของตนเองอย่างแรง เขาแค่ลว้ งเข้าไปลูบๆคลําๆ
ดอกบัวคูง่ ามของนางให้พอคลายความอยากเท่านัน
เอง...

"แค่ในห้องนํายังไม่พออีกรึคนมักมาก" นางต่อว่าเขา
575
อย่างไม่เสียงดังมากนักเพราะตรงกลางมีเด็กน้อย
หลับไหลอยู่

ไท่ชางถอนหายใจฟึ ดฟั ดอย่างไม่อยากจะยอมแต่ก็ทาํ

อะไรไม่ได้ คอยดูเถิดนางหลับเมือไหร่เขาจะจับให้เต็ม
ไม้เต็มมือกว่านี!

เหม่ยอิงชีหน้าเขาคาดโทษก่อนจะค่อยๆหลับตาลงนอน
ด้วยความอ่อนเพลีย นางเอือมมือไปกอดไท่หมิงไว้เมือ
576
เด็กน้อยขยับตัวเข้ามากอดนาง

ไท่ชางมองภาพตรงหน้าตาโต โอรสเขาได้นอนอกอด
นาง นางก็โอบกอดอีกฝ่ ายอยู่ ทีตรงนันมันเคยเป็ นของ
เขา~ แล้วดูศีรษะเล็กๆนันทีซบอยูท่ ีอกนางสิ... หากเขา
ได้อยูต่ รงนันจะดีขนาดไหน~

ร่างหนาขยับตัวเขาไปใกล้ชิดลูกชายแล้วจับมือของเหม่
ยอิงให้โอบกอดเขาด้วยอีกคน และนางก็ไม่ได้ปฏิเสธทํา
577
ให้เขายิมออกมาก่อนจะใช้แขนยาวๆของตนเอง
โอบกอดทังสองคนไว้เช่นกัน

เวลาต่อมา..

ท่ามกลางความมืดยังมีดวงตาคูห่ นึงทียังไม่ปิดลง ไท่ชา

งขยับตัวเล็กน้อยเพือยืนมือไปกอบกุมปทุมถันคูง่ ามที
บดเบียดกันอยูด่ า้ นในชุดนอนตัวบางของเจ้าของ ขอแค่
ได้จบั ไว้คงจะทําให้หลับฝันดี^^
578
พลึบ!

!!!

แต่สมั ผัสได้แค่อดึ ใจเดียวมือของเขาก็ถกู ปั ดออก ถูกปั ด

579
ออกโดยแขนเล็กๆจากโอรสของเขา!! ไท่หมิงไม่ได้ลืมตา
ตืนขึนมาแต่กลับปั ดมือของเขาออกได้อย่างแม่นยําทังที
เขาไม่ได้สมั ผัสโดนเนือตัวให้อีกฝ่ ายรูส้ กึ ตัวด้วยซํา!

"ฟู่ ว.. ลูกคงแค่ละเมอ" ไท่ชางยืนมือขึนไปอีกครังแต่ครัง

นีกลับถูกคว้ามือไว้

!!!!

580
"อืออออ" ไท่หมิงจับมือของไท่ชางมาใช้ตา่ งหมอนนอน
ทับอย่างดิบดี ไท่ชางมองหน้าเด็กชายตัวน้อยทีหลับ
พริมไม่รูเ้ รืองก็ถอนหายใจออกมา หมดกัน~ เเค่คืนเดียว
เขาคงต้องตนให้ได้!

ริมฝี ปากนุ่มจุมพิตลงบนแก้มของลูกชายตัวดีเบาๆก่อน
จะหลับตานอนลง นันทําให้เขาไม่ทนั สังเกตเห็นรอยยิม
ทีมุมปากของไท่หมิง!!!

581
ไท่หมิงมองหน้าบิดาก็ยมออกมาน้
ิ อยๆ แค่คืนเดียวทีเขา
นอนทีนีบิดาเขาต้องทนให้ได้สิ เขานอนอยูต่ รงนีทังคน
ยังจะหาทางลวนลามเสด็จแม่อีก ก่อนหน้านีก็อตุ ส่าห์
ปล่อยให้ไปจัดการกันก่อนแล้วแท้ๆ เห้ออออ

วันต่อมา

582
ทังสามคนตืนขึนมาตังแต่เช้าตรู ่ ไท่ชางต้องออกว่า
ราชการในตอนเช้า ไท่หมิงเองก็ตืนตามมาด้วย ส่วนเหม่
ยอิงนางตืนขึนมาช่วยเขาจัดแจงแต่งกายให้เรียบร้อย

ตอนนีทังสามนังทานอาหารกันอย่างไม่มีใครเร่งรีบ
เพราะต่อให้เร่งอย่างไรคนทีไม่รบี ก็ไม่ยอมรีบอยูด่ ี=_=

"ไท่ชางท่านจะทําตัวเอ้อระเหยเช่นนีไม่ได้ กินให้ไว
หน่อยสิ" เหม่ยอิงบ่นออกมาด้วยความขัดใจทีาเขาเอา
583
แต่มองนางมองลูกค่อยๆตักข้าวต้มเข้าปากอย่างเชือง
ช้า

"ข้าไม่รบี ก่อนไปเจอความน่ารําคาญของพวกขุนนางขอ
ข้ามีความสุขก่อนไม่ได้ร"ึ เหม่ยอิงถอนหายใจใส่เขาเป็ น
รอบทีเท่าไหร่ก็ไม่ทราบของเช้านี เมือเอ็ดพ่อไม่สาํ เร็จก็
เหลือลูก!

"ไท่หมิง ตอนนีท่านราชครูคงมารอเจ้าแล้ว" ไท่หมิงม

584
องเสด็จแม่ของตนเองก่อนจะส่งยิมให้จนตาหยี

" เสด็จแม่ หากเป็ นเมือก่อนลูกคงเล่นงานจนราชครูหนี

ไปตังแต่ยงั ไม่ทนั ก้าวเท้าเข้าวัง.."

"แค่ลกู ยอมเรียนด้วยท่านราชครูก็ดีใจจนนําตาไหลแล้ว
พ่ะยะค่ะ ไปสายสักหน่อยท่านจะไปว่าอะไร ลูกอยาก
เก็บความสุขไว้มากๆก่อนไปเรียน^^"

585
เหม่ยอิงมองสองพ่อลูกก่อนจะเม้มปากแน่น ร้ายกาจนัก
นะทังพ่อทังลูก เข้าใจหาเหตุผลมาอ้างจนนางไม่กล้า
เอ่ยต่อว่าอีกเช่นนี

" แม่ชกั ไม่แน่ใจว่าเจ้าใสซือจริงๆ"

" ลูกแค่อยากอยูก่ บั เสด็จพ่อเสด็จแม่จริงๆนะพ่ะยะ

586
ค่ะ^^"

" นันสิ นานๆเราจะมีเวลาอยูพ่ ร้อมหน้ากัน^^" หึม! ฝาก

ไว้ก่อนเถิด ในเมือช่วยกันขนาดนีนางจะไปว่าอะไรได้อีก
เอาเลยอยากจะไปสายแค่ไหนก็เชิญ จะไม่ไปก็เชิญ
เลย! >[]<

"ไท่หมิง น้ามารับ... อ้าว เช้านีอยูก่ นั พร้อมหน้าเลยนะเพ

คะ^^" อีชิงทีเพิงเดินเข้ามาเอ่ยขึนก่อนจะเข้ามานังอยู่
587
ด้านข้างไท่ชาง

" พระสนมมารับองค์ชายจะไปทีใดรึ?" เหม่ยอิงถามด้วย

ความไม่เข้าใจ ในเมือนางยังไม่ทนั บอกให้เลยว่าไท่หมิ
งจะเริมเข้าเรียนกับท่านราชครูตงแต่
ั วนั นี

" ไม่มีอะไรแล้ว คราแรกข้าคิดจะมารับไปทานมือเช้าที

ตําหนักด้วยกัน แต่ดแู ล้วคงไม่เป็ นไรแล้วล่ะ^^"

588
"ท่านน้า วันนีท่านน้าไม่ตอ้ งรอพาหลานไปทีตําหนักแล้ว
พ่ะยะค่ะ หลานจะไปเข้าศึกษากับท่านราชครูตามคํา
สัางของเสด็จแม่"

!!!!

589
" ศะ ศึกษากับราชครูร"ึ

"ข้าเห็นว่าอายุของไท่หมิงเลยเกณฑ์ทีจะต้องเริมศึกษา
มานานแล้ว ตอนนีก็น่าจะจัดการให้เรียบร้อย ขออภัยที
ข้ามหน้าข้ามตาไม่ได้บอกคนเป็ นน้าเช่นท่านก่อน"

" เรืองนีถ้าทําได้จริงๆข้าก็ดีใจ ฝ่ าบาทเองก็กงั วลเรืองนี

มาหลายปี แล้ว ว่าแต่ไท่หมิงเดียวนีเรียกคุณหนูเหม่ยอิง
ว่าเสด็จแม่เเล้ว อีกหน่อยจะลืมน้ารึไม่นะ"
590
เหม่ยอิงส่งยิมบางๆให้อีชิงก่อนจะหันไปเช็ดปลายคาง
ให้ไท่หมิงเบาๆเมือเห็นว่ามีเศษข้าวติดอยู่ เด็กๆมักกิน
ไม่ระวังเสมอ

" พระสนมช่วงนีเป็ นเช่นไรบ้าง เจินเองมีเรืองให้ตอ้ งเดิน

ทางอยูบ่ อ่ ยๆจึงไม่มีโอกาสถามไถ่" ไท่ชางทีเงียบมานาน
เอ่ยถามขึนด้วยความห่วงใย อีชิงเป็ นน้องสาวแท้ๆของ
สตรีทีเขารัก เป็ นคนทีคอยช่วยเขาในตอนทีเขาล้มลงจน

591
แทบยืนไม่ไหวเมือคนทีเขารักสุดหัวใจตายจากไป..

" ฝ่ าบาท หม่อมฉันสบายดี ยิงตอนนีมีคนมาช่วยดูแล

องค์ชายก็ยงสบายทั
ิ งใจและกาย^^"

" ว่าแต่.. เมือไหร่จะแต่งตังให้คณ

ุ หนูเป็ นฮองเฮาเล่าเพ
คะ หม่อมฉันจะดีใจมากๆหากทังฝ่ าบาทและองค์ชายมี
ความสุขเช่นนีทุกวัน"

592
แค่กๆๆๆๆๆ

คําพูดของอีชิงทําให้เหม่ยอิงทีกําลังตักข้ามต้มเข้าปาก
สําลักหน้าดําหน้าแดงทันที เขินอายจนไม่กล้ามองหน้า
ใครแล้ว! ><

" คงอีกสักพัก รอเรืองทุกอย่างลงตัวกว่านีอีกสัก

593
หน่อย"ไท่ชางมองไปทีเหม่ยอิงด้วยแววตาหวานซึงทีทํา
คนมองหน้าแดงกํายิงกว่าเดิม เขายิมออกมากับท่าที
เขินอายของนางเพราะนานๆทีจงึ จะได้เห็น

"ไท่หมิง เจ้าต้องช่วยเสด็จพ่อทําให้เสด็จแม่ของเจ้าใจ
อ่อนรูร้ ไึ ม่ จนกว่าคุณหนูเหม่ยอิงจะไม่สาํ ลักเวลาน้า
ถามเรืองแต่งตังเป็ นฮองเฮา ฮ่าๆๆ" เมืออีชิงเอ่ยเย้าขึน
มาทุกคนก็ขาํ ไปตามๆกัน คงจะมีแต่เหม่ยอิงทีหน้าแดง
ก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากไม่พดู ไม่จากับใคร

594
หลังมืออาหารผ่านไปทุกคนก็แยกย้ายไปทําหน้าทีของ
ตน เหม่ยอิงนังคุยกับอีชิงอยูอ่ ีกครูใ่ หญ่ก่อนจะกลับไป
เพราะยิงคุยก็ยิงถูกคอ

" ข้าน้อยดีใจจริงๆทีคุณหนูดจู ะพบสหายดีๆแล้ว

ระหว่างอยูท่ ีนีคุณหนูจะได้ไม่เหงา" ลูฟ่ างเอ่ยขึนขณะ
ฝนหมึกให้เหม่ยอิง นางกําลังเขียนจดหมายเพือส่งไปยัง
แคว้นฉี

595
"อืม นางเป็ นคนดีคนหนึงเชียวล่ะ แต่น่าเสียดาย...." น่า
เสียดายทีได้รูว้ า่ อีชิงและไท่ชางไม่ได้แต่งกันเพียงใน
นามอย่างทีเข้าใจ ตําแหน่งสนมเอกนันไม่ใช่แค่ตาํ แหน่ง
ทีตังขึนมาเปล่าๆ

"เจ้าคะ?"

"ช่างเถิด มันก็เป็ นเพียงแค่เรืองทัวไปทีพบได้ในวังหลวง

596
เท่านันแหละ" เหม่ยอิงวางพูก่ นั ลงก่อนจะอ่านทบทวน
รายละเอียดของจดหมายให้แน่ใจอีกครังว่าจะไม่มีสว่ น
ผิดพลาด นางพับกระดาษนันใส่ซองให้เรียบร้อยเพือรอ
จะส่งออกไป

"จริงสิ ตังแต่มาอยูน่ ีก็ยงั ไม่เคยไปเทียวชมด้านนอกเลย

นีนะ ไปกันเถิดลูฟ่ าง" ร่างบางลุกออกโต๊ะก่อนจะดึงลู่
ฟางทีนังอยูข่ า้ งๆให้ลกุ ตามไปด้วย

597
สองคนนายบ่ายจับจูงกันออกมาถึงสวนด้านหน้าที
มีดอกโบตันสีชมพูขนอยู
ึ เ่ ต็มแปลง เห็นแล้วสดชืนสบาย
ตาดีไม่นอ้ ย

"น่าเสียดายทีดอกโบตันนันดูออ่ นหวานและบอบบางจน
เกินไป ไม่เช่นนันข้าคงชอบมันมากกว่านี"

"แต่ในหมูช่ นชันสูงก็ยงั นิยมปลูกดอกโบตันกันอยูม่ ากนะ

เจ้าคะ"
598
"หึๆ เจ้าก็รูว้ า่ ราคาของมันสูงขนาดไหน แต่ดจู ากแปลง
โบตันขนาดใหญ่นีแล้วคนทีปลูกคงจะชอบมันน่าดูเลย"

"คุณหนู ข้าน้อยจําได้วา่ วันทีมีคนพาตัวมาส่งได้เห็นดอก

บ๊วยเหมยฮวาบานเต็มต้นไปหมดอยูด่ า้ นนูน้ เจ้าค่ะ" ลู่
ฟางรีบเสนอออกมา นางจําได้ดีวา่ ดอกเหมยหรือดอก
บ๊วยคือดอกไม้ทีเหม่ยอิงโปรดปราน

599
เหมยออกเสียงใกล้เคียงคําว่าเหม่ย เหมยฮวาเป็ น
ดอกไม้ทีแสดงถึงความเข้มแข็ง บานสะพรังแม้อยู่
ท่านกลางหิมะหนาวเหน็บ สวยความแต่ไม่ออ่ นแอ
เหมือนเจ้านายของนาง

" เช่นนันคงต้องไห้เจ้านําไปแล้วล่ะลูฟ่ าง" เหม่ยอิงยิม

ออกมาน้อยๆในความช่างใส่ใจของสาวใช้คนโปรด ทังคู่
พากันเดินไปอีกไม่ไกลก็ได้เห็นดอกเหมยหลากสีเรียง
รายกันอยูห่ ลายต้น

600
"งดงามมากจริงๆ" เหม่ยอิงเก็บดอกเหมยทีร่วงอยูข่ นมา
ึ
นางส่งให้ลฟู่ างเก็บไว้เพือจะนําไปทําดอกไม้แห้ง

" เห็นดอกเหมยทีนีบานแล้วก็คิดถึงแคว้นฉีของเรา ป่ าน
นีต้นเหมยหน้าตําหนักคงจะบานแล้วเช่นกัน ไม่รูว้ า่ จะมี
ใครใส่ใจดูแลมันบ้างรึไม่"

601
"นายท่านกับนายหญิงและคุณชายคงดูแลอย่างดีเจ้าค่ะ
ต้นเหมยเปรียบเหมือนตัวแทนคุณหนู ทุกคนต้องคิดถึง
คุณหนูมากเป็ นแน่" ลูฟ่ างเอ่ยปลอบใจเมือเหม่ยอิงมีสี
หน้าหม่นลง

" เห้ออ กลับกันเถิด ข้าเริมหนาวแล้ว"เหม่ยอิงกระชับเสือ

คลุมสีแดงของตนเองอีกครังก่อนจะหันหลังเดินออกมา
ผ้าคลุมสีแดงของนางตัดกับหิมะสีขาวบนพืนจนลูฟ่ างที
เดินตามมองจนเพลินตา

602
เวลาต่อมา

" หืม? นางกํานัลมาจากไหนมากมาย หวังว่าคงไม่ใช่

อย่างทีข้าคิดหรอกนะ" นางรีบสาวเท้าเข้าไปใน
เรือนอย่างรวดเร็ว นางเคยเตือนไท่ชางไปแล้ว หากนาง
จะลงมือทําอะไรขึนมาจะหาว่านางไม่เตือน... ไม่ได้!!!

603
"มาแล้วเพคะ" เสียงนางกํานัลเอ่ยพูดขึนเรียกสายตา
จากสตรีอีกสามนางทีนังอยูใ่ ห้หนั มามองโดยพร้อม
เพรียง เหม่ยอิงหัวเราะในลําคอเบาๆเมือสิงทีนางคิดเป็ น
ความจริง

"นีน่ะรึสตรีทีฝ่ าบาทไปนําตัวมาด้วยตนเอง" ร่างบางลุก

ขึนจากทีนังช้าๆ ท่าทางหยิงทะนงคอตังจนน่ากลัวว่าจะ
เคร็ดแบบนันเดาว่าคงมาจากตระกูลใหญ่

604
"มีปัญหาอะไร?" เหม่ยอิงถามออกไปด้วยนําเสียงนิง
เรียบ นางทําเป็ นไม่สนใจแล้วเดินเลียงไปนังจิบชาอย่าง
สบายอารมณ์ทงที
ั ในใจคันไม้คนั มือยิบๆไม่ได้ใช้กาํ ลัง
มานาน

"หึ!! จับตัวนางไว้!!" คําสังจากสนมนางนันไม่ได้ทาํ ให้

เหม่ยอิงกลัวเลยแม้แต่นอ้ ย นางปรายตามองแล้วไม่
สนใจตามเดิม ลูฟ่ างทีเห็นนางกํานัลเข้าไปจับตัวเหม่
ยอิงก็ยืนนิงไม่เข้าไปช่วย นางได้แต่ไว้อาลัให้เหล่าสนม
ในใจ

605
นางกํานัลสองคนเข้าไปเข้าไปกําลังจะจับตัวเหม่ยอิงก็
ถูกปลายเท้าเตะออกอย่างแรง ในขณะทีอีกคนถูกเก้าอี
หวดเข้าไปเต็มแรงจนกองลงไปทีพืนส่งเสียงร้องโอด
โอยออกมา

"สกปรกจริงๆ" เหม่ยอิงใช้ผา้ เช็ดหน้าเช็กรองเท้าของ

ตยเบาๆก่อนจะโยนใส่นางกํานัลทีนอนเจ็บอยูท่ ีพืน
บรรดาสนมของไท่ชางยืนอึงก่อนจะตังสติได้แล้วสังให้
นางกํานัลทีเหลือเข้าเล่นงานเหม่ยอิง

606
"อะไรกัน ไม่พดู ไม่จาจะทําร้ายกันท่าเดียวเช่นนี" มุม
ปากบางกระตุกยิมอย่างเยือกเย็น ดูทา่ คงจะต้องมีการ
เชือดไก่ให้ลงิ ดูเสียหน่อย

"เจ้าคงต้องโทษตนเองเสียแล้วทีบังอาจล่อลวงฝ่ าบาท
คิดจะครอบครองฝ่ าบาทรึ มันจะมากเกินไปแล้ว!!"

607
ปั ก!!! เพล้ง!

นางกํานัลทีเข้ามาถูกตบด้วยกานําชาจนเลือดอาบ เหม่
ยอิงกระโดดหลบไปอีกทางเพือไม่ให้ตนเองเปื อน นางส่ง
สายตาให้ลฟู่ างเป็ นเชิงว่าให้เตรียมเก็บกวาดทีนีได้เลย

" ดูแล้วพวกเจ้าคงไม่เคยร่วมหอกับไท่ชางสินะถึงมา
อาละวาดข้าเช่นนี น่าเสียใจจริงๆทีแต่งเข้ามานานแต่ไท่
608
ชางไม่เคยแตะต้อง" แต่ไหนแต่ไรฝี ปากของเหม่ยอิงก็
เป็ นเลิศอยูแ่ ล้ว การพูดจาเหยียดหยามคนของนางนัน
เจ็บยิงกว่า

สายตาดูถกู และท่าทางราวกับนางพญาของนางยิงเพิม
ไฟโทสะให้อีกฝ่ าย แต่ให้ทาํ อย่างไรได้ก็นางเป็ นถึงองค์
หญิงใหญ่ของแคว้นทังยังเป็ นน้องสาวแท้ๆของ
รัชทายาท นางเกิดมาพร้อมอํานาจสูงส่งกว่าทุกคน

609
"ปากดีไปเถิด!! วันนีข้าจะสังสอนเจ้า!" นางสนมอีกนาง
เอ่ยขึน ลูฟ่ างถอยออกไปช้าๆเพือไปเรียกคนมาเตรียม
เก็บกวาด ในใจนึกขันในความโง่ของพวกนางสนมจริงๆ

เห็นๆกันอยูว่ า่ สภาพนางกํานัลแต่ละคนเละยิงกว่าไปกัด
กับสุนขั ? แบบนีเเล้วยังจะกล้าหาเรืองคุณหนูของนาง
ต่ออีกหรือ

ตุบ! ตุบ!
610
ร่างของนางกํานัลอีกสองคนร่วงลงไปทีพืนด้วยฝี มือของ
เหม่ยอิง นางเริมโกรธขึนมาจริงๆเสียแล้ว นางมองกริช
ขนาดเล็กทีอาบชโลมไปด้วยโลหิตทีเพิงใช้แทงนาง
กํานัลไปด้วยสายตารังเกียจก่อนจะเขวียงไปทีเท้าของ
เหล่าสนมจนพวกนันสะดุง้ กันเป็ นแถว!

"จะเข้ามาเอง... หรือให้ขา้ เข้าไป?" เหม่ยอิงหยิบมีดพก

ขนาดเล็กเล่มโปรดออกมาจากมวยผม มีดอย่างดีทีสัง

611
ทําพิเศษด้วยฝี มือช่วงทหารในวังของนาง

"อึก ยะ อย่าเข้ามานะ!" สนมสามคนยืนเกาะเกียวกัน

แน่นด้วยความหวาดกลัว นางกํานัลเกือบสิบคนทีจม
กองเลือดอยูบ่ นพืนสร้างความตกตะลึงและตืนกลัวจน
พวกนางตัวสันเป็ นเจ้าเข้า

"พวกเจ้าเองไม่ใช่รทึ ีคิดหาเรืองข้า? ทําไมล่ะเข้ามาสิ ถ้า

ข้าเข้าไปเจ้าจะเจ็บหนักนะ^^" รอยยิมแรกทีนางมีตอ่
612
เหล่าสนมยิงทําให้ทงสามคนหวาดกลั
ั วจนเข่าอ่อนทรุด
ลงไป

เหม่ยอิงถอดชุดคลุมออกแล้วเดินนําไปแขวนอย่าง
สบายใจในขณะทีพวกนางมองทุกการกระทําทุกย่าง
ก้าวของเหม่ยอิงด้วยความหวาดระแวง

" จะไม่เข้ามารึ? "

613
" ถะ ถ้าเจ้ากล้าทําอะไรพวกข้าฝ่ าบาทไม่ปล่อยเจ้าไว้
แน่!" คําขู่โง่ๆทีพวกนางปล่อยออกมาทําให้เหม่ยอิง
หัวเราะด้วยความขําขัน ไท่ชางหรือ? ไท่ชางยังเอาตน
เองไม่รอดเลย คิดว่านางจะปล่อยต้นตอของเรืองไปรึ?

"ข้าไม่กลัวไท่ชางเสียด้วยสิ^^" ร่างบางค่อยๆก้ามเข้าไป
ใกล้จนทังสามคนถอยหลังกรูไปชิดโต๊ะไม้

614
" เจ้าสามคนช่วยไปตรงนันแทนได้รไึ ม่ ข้าไม่อยากให้โต๊ะ
ทีข้านังเปื อน" ประโยคขอร้อง? ของเหม่ยอิงไม่ได้ผล สิง
ทีได้ผลคือมีดทีจีปลายคางหนึงในสามจนพวกนางขยับ
ตัวถอยไปอีกทางตามทีเหม่ยอิงต้องการ

"มีดเล่มนีน่ะเจ้าอยากให้ขา้ เก็บมันเข้าไปรึไม่?" แทบไม่

ต้องคิด พวกนางพยักหน้ารับทังนําตา ในตอนนีเหม่ยอิง
เหมือนคนเสียสติทีมีอาวุธในมือ!

615
"แย่จริงๆ ข้าไม่เคยเก็บมันเข้าทีได้เลย... หากมันยังไม่ได้
ดืมเลือดสดๆของคน^^" มีดเล่มงานกดลงช้าๆทีลําคอ
ขาวของอีกฝ่ าย หญิงสาวเจ้าของร่างร้องไห้สะอืนจน
เป็ นลมหมดสติไปทังทีโลหิตยังไหลออกมาช้าๆเพราะ
แผลทีไม่ลกึ มาก

"นางเงียบมาตลอดตังแต่เข้ามา หึๆ โชคดีทีนางขีขลาด

ข้าจะปล่อยนางไปก็แล้วกัน"นางสะบัดมีดเบาๆพอให้
โลหิตทีติดอยูห่ ลุดออกไป เหลืออีกสองคน...

616
"พวกเจ้า.. ใครก่อนดี?"

"ฮึก ยะ อย่าทําอะไรข้าเลย ขะ ข้าขอโทษ" คนขีขลาดคน

ทีสองเอ่ยปากออกมาแล้ว...แต่ดเู หมือนตัวตังตัวตียงั คง
เชิดหน้าหยิงทะนงไม่เกรงกลัวทังทีนําตาไหลพราก หึๆ
น่าสนุกจริงๆ

617
"ขอโทษรึ? หึๆ กล้าขอโทษข้าก็กล้าให้อภัย รีบไสหัวออก
ไปซะก่อนทีข้าจะเปลียนใจ"เหม่ยอิงเอียงคอมองอีกฝ่ าย
นิงๆไล้ปลายมีดไปทัวกรอบหน้าสร้างความกลัวให้อีก
ใฝ่ ายก่อนจะยอมถอยออกมาให้นางได้หนีออกไปจน
เหลือตัวต้นตัวตีเพียงคนเดียว

"ว่าอย่างไร? อยากได้โอกาสบ้างรึไม่? "

" อึก! บิดาของข้าเป็ นถึงเจ้ากรมอาญา เจ้ากล้าลงมือก็

618
ลองดู " โอ้ นีนางยังจะกล้าอวดอ้างอีกรึ ไม่น่า... ไม่น่า
รอด!

"หากเทียบแล้วเจ้ามันก็แค่เศษฝุ่ นทีทําให้ขา้ ระคายเคือง

จริงๆ จะบอกอะไรให้นะ ข้าเป็ นถึงองค์หญิงทีากําเนิด
จากฮองเฮา มีพีชายเป็ นรัชทายาท... คิดว่าข้าต้องกลัว
ลูกขุนนางกระจอกอย่างเจ้าด้วยรึ? "

"!!!! "
619
" แต่ก็ไม่สาํ คัญแล้วล่ะ ทีนีไม่ใช่แคว้นฉี" เหม่ยอิงลุกขึน
ก่อนจะเดินไปล้างมีดให้สะอาดด้วยนําเปล่าแล้วกลับมา
นังตรงหน้าอีกฝ่ ายเช่นเดิม

" ข้าจะให้เกียรติเจ้าก็แล้วกันนะ ใช้มีดสะอาดๆไม่ผา่ น

เลือดของใคร หึๆ" ปลายมีดแตะลงทีผิวหน้าเนียนจน
เสียงสะอืนไห้เล็ดลอดออกมา

620
" ฮึก ฮืออๆ มะ ไม่ กรีดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องดังขึน
ทันทีทีปลายมีดกรีดลงบนใบหน้า ความชาหายไปความ
เจ็บปวดก็ถาโถมเข้าใส่ทนั ที

"กรีดดดดด ไม่!! อึก กรีดดดดดดดด!! "นางกรีดร้องลัน

ใช้มือกุมใบหน้าไว้ เหม่ยอิงถอยออกมายืนมองนิงๆ แผล
ไม่ใหญ่ แต่ก็ทาํ ให้สงที
ิ มีคา่ มากสําหรับสตรีตอ้ งเสียโฉม

621
" หน้าข้า ฮึก ใบหน้าของข้า กรีดดดดดดด" เสียงกรีดร้อง
ของนางทําเอาคนทีเพิงเข้ามาใหม่องไป
ึ ทหารนับสิบคน
กลืนนําลายลงคออึกใหญ่ไม่ตา่ งจากไท่ชางทีมองสภาพ
นางกํานัลและสนมของตนด้วยความตะลึงงัน

"ข้า เตือน ท่านแล้ว" ดดวงตากลมโตทีเขาเคยมองว่ามัน

น่าหลงใหลตอนนีฉายแววดุดนั และน่าเกรงขามจนเขา
เองยังกลัว นางมองเขาทังทีในมือกําลังเช็ดใบมีดจน
สะอาดแล้วเก็บเข้าทีเดิม

622
"มะ เหม่ยอิง" ไท่ชางเอ่ยเรียกนางด้วยนําเสียงไม่มนคง
ั
นัก แม้จะรูว้ า่ นางมีฝีมือแต่ไม่คิดว่านางจะเล่นงานคน
นับสิบโดยทีตนเองไม่มีแม้แต่รอยเปรอะเปื อนเช่นนี

"ท่านจะชดใช้ให้ขา้ อย่างไร?" เหม่ยอิงเดินไปนังทีโต๊ะตัว

โปรดกอดอกแล้วเอียงคอมองเขาอย่างต้องการคําตอบ
ไท่ชางสังคนให้เก็บกวาดทีนีอย่างรวดเร็ว ส่วนตนเองรีบ
เข้าไปนังใกล้ๆนาง คิดหาคําอธิบายเรืองนีแทบไม่ทนั

623
เขามัวแต่วา่ ราชการไม่คิดว่าเพียงนางมาถึงไม่นานจะมี
คนกล้าเข้ามาหาเรืองถึงที นีขนาดนางแค่สงสอนยั
ั งนอง
เลือดเช่นนี หากนางเอาจริงเขาจะไม่เห็นเครืองในของ
คนพวกนันออกมากองให้เห็นหรอกหรือ!!!

624
625
22 อํานาจและการหลอกลวง

เหม่ยอิงนังรอฟั งคําอธิบายในขณะทีสายตามองไปที
เหล่านางกํานัลบนพืนนัน พวกนางถูกหามออกไปทีละ
คนสองคนจนหมด เหลือก็แต่พืนทีเลอะกระจายไปทัว
พรมปูพืนเองก็ช่มุ ไปด้วยเลือด

"เหม่ยอิง ข้าผิดเองไม่มีอะไรจะแก้ตวั " เขาไม่มีอะไรจะ

แก้ตวั จริงๆ ใครจะไปคิดว่าเพียงแค่นางมาอยูท่ ีนีได้เพียง
626
สองวันก็จะเกิดเรือง

ปกติแล้วนางสนมพวกนีจะไม่มาหาเรืองสนมใหม่ทีเขา
รับเข้ามาเลย เพราะทุกนางถูกไท่หมิงเล่นงานเหมือนๆ
กันจนไม่กล้าปรนนิบตั เิ ขา บางรายร่างกายมีตาํ หนิจาก
บาดแผลก็ถกู คัดตัวออกไปตามกฎของฝ่ ายใน

"แล้วท่านจะแก้ไขอย่างไร" เมือไม่ได้เหตุผลทีต้องการก็
ควรจะได้หนทางแก้ไข นางไม่ได้วา่ งมาเล่นกับเหล่าสนม
627
ของเขาหรอกนะ

"ข้าจะให้คนตรวจตราการเข้าออกบริเวณนีไม่ให้ใคร
มารบกวนเจ้าอีก หากใครขัดคําสังเข้ามาจะจัดการขัด
เด็ดขาดส่งตัวกลับจวนไปทันที... แบบนีเจ้าพอใจหรือ
ไม่"

" ตรวจตราไม่ให้ใครเข้ามา แบบนีหากข้าออกไปแล้วถูก

พวกนางกลันแกล้งข้าก็ทาํ อะไรนางไม่ได้น่ะสิ?"
628
ไท่ชางมองนางอึงๆ อึงทีนางบอกว่าจะถูกกลันแกล้ง
อย่างนางหรือจะยอมถูกแกล้ง แค่พวกนันจะสัมผัสนาง
ยังไม่มีสทิ ธิได้เข้าถึงตัวด้วยซํา!

" ว่าอย่างไร? "

629
" เจ้าพูดมาเลยดีกว่าว่าอยากให้จดั การเช่นไรกันแน่ ข้า
พูดไปคงไม่ถกู ใจเจ้าสักอย่าง"

" ข้าต้องการสิทธิขาดในการปกครองตนเอง จะไม่มีใคร

ใหญ่กว่าข้าทังนัน ไม่วา่ ใครถ้าเป็ นฝ่ ายมายุง่ กับข้าสร้าง
ความรําคาญต่างๆนานาข้ามีสทิ ธิจัดการตามความ
สมควร"

630
ตามความสมควร ความสมควรของนางมันกินพืนทีเท่า
ไหร่กนั แบบทีพวกนางกํานัลวันนีโดนหรือ เช่นนันเกรง
ว่าวังหลังเขาจะเต็มไปด้วยโลหิตและเสียงกรีดร้อง

ไท่ชางนิงคิดเป็ นเวลานาน การให้อาํ นาจกับนางเช่นนัน

ไม่ตา่ งจากการทําให้นางตกเป็ นเป้าสายตา เขาไม่ตอ้ ง
การให้นางตกเป็ นเป้านิงให้ทกุ คนทําร้ายถึงจะรูว้ า่ นาง
เก่งแต่สเท้
ี ายังรูพ้ ลาด นางเองเป็ นเพียงสตรีคนหนึงมี
สองเท้าอาจพลาดเข้าสักวัน

631
ระหว่างไท่ชางกําลังคิดเหม่ยอิงก็กาํ ลังคิดอยูเ่ ช่นกัน รูด้ ี
ว่าสิงทีขอไปนันไม่ตา่ งจากการกุมอํานาจฝ่ ายใน สิงที
นางขอไปเป็ นสิงทีฮองเฮาจะได้รบั ขาดก็แต่อาํ นาจการ
จัดการฝ่ ายในทีนางไม่พดู ถึง

เพราะเขาไม่แต่งตังให้นางเป็ นอะไรสักอย่างทําให้นาง
ไม่มีทางเลือก ถึงนางจะมีความรูส้ กึ ดีๆให้เขาแต่นางก็ไม่
โง่ยอมอยูใ่ นสถานะเช่นนีแน่

632
จะไม่แต่งตังนางก็ไม่เป็ นไร แต่อาํ นาจทีนางต้องการนาง
ก็ตอ้ งได้เช่นกัน หากผิดจากนันนางก็ไม่ขอเสียเวลาอยู่
กับเขาต่อ

"คุณหนูกริชของคุณหนูเจ้าค่ะ" ลูฟ่ างทีนํากริชไปล้าง

จัดการนําของมาคืนให้ผเู้ ป็ นนาย การเข้ามาของนางทํา
ให้ไท่ชางตวัดสายตามองทันที

633
"ขะ ข้าน้อยขออภัยทีรบกวนและเสียมารยาท จะออกไป
เดียวนีเจ้าค่ะ"

"ไม่ตอ้ ง เจ้าอยูก่ บั ข้าน่ะถูกแล้ว" เหม่ยอิงลุกไปลากตัวลู่

ฟางมานังติดกันแล้วนํากริชไปซ่อนไปใต้หมอนโดยมีไท่
ชางมองอยูท่ กุ การกระทํา นางชอบซ่อนของมีคนไว้ทวั
แบบนีเองถึงได้ชกั ออกมาใช้ได้ทกุ เมือทีต้องการ

" ท่านคงไม่คิดว่าข้าจะอยูแ่ ต่ทีนีไปจนตายหรอกนะไท่ชา

634
ง? ท่านน่าจะรูว้ า่ หากข้าไม่พอใจคิดจะไปข้าย่อมไปได้
ทุกมือ"

เหม่ยอิงเอ่ยขึนอีกครังเมือเขาไม่ให้คาํ ตอบนางเสียที ไท่

ชางทําหน้ากังวลเช่นนันมันแปลว่าอะไร?

"ท่านเงียบเช่นนีข้าก็พอเดาคําตอบได้ เอาเถิดข้าจะไม่
คาดคันอีก"นางเตรียกจับจูงลูฟ่ างไปโต๊ะทีตังอยูอ่ ีกฝัง
ตอนนีไม่ได้ก็ไม่เป็ นไรนางคิดเช่นนันแล้วลุกขึนทันที
635
"เดียว..."

???

"ข้าให้เจ้า ให้ตามทีเจ้าเรียกร้อง" คําพูดของไท่ชางทําทุก

636
คนตกใจกันไปหมด เหมือนพวกเขาเริมรูต้ นเองแล้วว่า
ควรทําดีกบั ใคร และอีกไม่นานแน่นอนทีจะมีพญาหงส์
มาอยูเ่ คียงข้างบัลลังก์มงั กร!

"ขอบคุณทีให้ตามคําขอของข้า^^" เหม่ยอิงยิมให้เขา
ก่อนจะลุกขึนจูงลูฟ่ างออกมาอยูด่ ี นางจะทําทีคัน
หนังสือจากดอกเหมยทีเก็บได้วนั นี

ไท่ชางไม่ทนั ได้คว้าตัวนางไว้ก็หอู ือตาลายไม่รบั รูอ้ ะไร

637
อีก อยูก่ นั ว่าตังเท่าไหร่ ตลอดการเดินทางจนมาวันนีเขา
ไม่เคยเห็นนางยิม พอนางส่งยิมให้ทีเขาเหมือนคนที
จิตออกจากร่างล่องลอยไปในอากาศ

"งะ งามมาก" ราวกับคนละเมอ คําพูดของเขาเบาๆแต่

ทังทหารและนางกํานัลได้ยินกันทัว ชัดเจนแล้วจริงๆ
ตําแหน่งฮองเฮาอยูใ่ นมือของเจ้าของเรือนแห่งนีแล้ว!

ทางด้านไท่หมิง
638
"ท่านอาจารย์แบบนีถูกหรือไม่" สมุดขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่
ถูกส่งให้ราชครูเฒ่า คิวสีขาวโพลนขมวดเข้าหากันทันที
ทีเห็นคําตอบแต่ละข้อ

คําตอบพวกนีผิดทังหมด ไม่มีถกู เลย เขาสอนอะไรไปดู

ท่าจะไม่เข้าหัวองค์ชายผูน้ ีเลยสินะ

639
แบบนีก็ดี คนโง่หวั อ่อนเช่นนีภายหน้าหากได้ครอง
บัลลังก์จะได้ชกั จูงได้ง่าย ชักจูงพ่อไม่ได้ก็ตอ้ งชักจูงลูกนี
แหละ

"องค์ชายคําตอบทีทรงส่งมานันผิดทังหมดพ่ะยะค่ะ"

"ผิดหรือ... เห้ออ ข้าถึงไม่อยากเรียน ดูสยิ ากเช่นนีใครจะ

ไปเรียนได้ ข้าขอพักก่อนก็แล้วกัน" ไท่หมิงวางสมุดลง
640
เเล้วนังกินขนมไม่สนใจเรียนอีก มีพระโอรสองค์เดียวแต่
ดันไม่เอาไหนเช่นนีน่าเสียดายความเก่งกาจของฮ่องเต้
หนุ่มพระองค์นีจริงๆ

" เช่นนันเราจะพักกันเท่านีก่อน พรุง่ นีกระหม่อมจะสอน

ให้ใหม่พะ่ ยะค่ะ" สอนให้ใหม่หรือ เขาจะสอนให้แบบ
ผิดๆนันแหละ ยิงไม่ได้เรืองเท่าไหร่ก็ยงดี
ิ !

ราชครูทาํ ความเคารพก่อนจะค่อยๆออกจากตําหนักไป
641
ไท่หมิงวางขนมในมือลง แววตาเกียจคร้านก่อนหน้านี
กลับเป็ นนิงเรียบไม่ตา่ งจากผูใ้ หญ่เลย

" หึ แบบฝึ กไร้สาระพวกนีเอาไปให้เด็กอมมือทําเสียยังดี

กว่า" เขาปรายตามองกองหนังสือบนโต๊ะแล้วเดินเข้า
ห้องหนังสือของตนเองไป

ตําราพวกนีเขาอ่านจบหมดแล้ว จําได้ดีทอ่ งได้ทกึ ตัว

อักษร ตําราทุกเล่มในห้องไม่มีเล่มไหนทีเขาจะไม่เคย
642
อ่าน หนังสือจากภายนอกมายมากทีให้คนซือเข้ามา
เรือยๆตอนนีเริมจะหาทีเก็บไม่ได้จงึ ต้องให้คนขนไปเก็บ
ไว้นอกวัง

สิบปี ทีผ่านมาทีต้องเล่นละครบทใหญ่เพือให้ตนเอง
ปลอดภัย เขาต้องแกล้งทําตนให้มีปัญหาเพือไม่ให้เป็ น
จุดเด่น แกล้งโง่ให้คนด่าทอลับหลังมากมาย แกล้งเป็ น
องค์ชายเสียสติให้คนทีคอยทําร้ายเขาลับหลังหลงเชือ

643
"วันนีอ่านเล่มนีรอไปพบเสด็จแม่ก็แล้วกัน" ตํารา
สงครามในมือถูกอ่านอย่างเพลิดเพลินราวกับกําลังอ่าน
บทกลอนธรรมดาทัวไป ตําราการสงครามของบิดาเขา
อ่านจนหมดแล้ว กับแค่ตาํ รากลยุทธ์สงครามทัวไปแบบ
นีอ่านไปก็แค่ฆา่ เวลาเล่นเท่านัน

ไท่หมิงอ่านหนังสือไปเรือยๆจนจบเล่มก็วางลง เขานัง
เอาหลังพิงกับผนังห้องเอาไว้ ผนังทีถูกช่างฝี มือดีทาํ ให้
บางเป็ นพิเศษเพือใช้ในการฟั งข่าวทีจะมีคนมาคอย
รายงาน องครักษ์เงาทีเคยติดตามมารดาของเขาทีดูแล
เขามาตลอดสิบปี นี

644
ร่างเล็กนิงฟั งข่าวใหม่เรืองเหตุวนุ่ วายทีเรือนของเหม่ยอิง
มุมปากบางประดับยิมด้วยความพอใจ เขาเลือกคนไม่
ผิด ว่าทีเสด็จแม่ของเขาไม่เพียงแต่เป็ นจิตใจดีมีเมตตา
แต่ยงั เป็ นสตรีทีเกิดมาพร้อมอํานาจจริงๆ นางมีความ
สามารถรอบด้าน วางตัวได้สงู ส่ง แบบนีจึงจะเหมาะกับ
เสด็จพ่อ

"ส่งคนไปช่วยดูแลนางห่างๆด้วย" เขาพูดออกมาเบาๆ

645
องครักษ์เงาก็ไปจัดการตามคําสังทันที

ก็อกๆ

"เข้ามาสิ^^" ไท่หมิงยิมออกมาอย่างไร้เดียงสาทันทีที
นางกํานัลนํายาเข้ามาให้ ยาพิษทีมีคนส่งมาให้เขาตังแต่
ยังเด็ก

646
"องค์ชายยาของวันนีเพคะ" นางยืนให้เขาด้วยรอยยิม
อย่างเช่นเคย ไท่หมิงรับมาดืมอย่างไม่อิดออด ในแต่ละ
ครังเขาจะจิบเพือลิมรสชาติดกู ่อนว่ายานันคือยาอะไร
วันไหนขมน้อยก็จะเป็ นยาพิษทัวไปทีจะสะสมในร่าง
กายให้ควบคุมตนเองไม่อยู่ วันไหนขมมากก็แปลว่าต้อง
การให้เขาเสียสติอาละวาด หึๆคิดว่าเขารูไ้ ม่ทนั รึ

ไท่หมิงกระดกยาเข้าปากจนหมดแล้วส่งถ้วยเปล่าคืนไป
พร้อมรอยยิม

647
"ข้าจะนอนพักแล้ว วันนีง่วงมากเลย^^" ร่างเล็กเดิน
หายเข้าไปในห้องบรรทม นางกํานัลจึงนําถ้วยยานัน
กลับไปเพือรายงานแด่ผเู้ ป็ นนาย

อึก อึก อึก

648
ยาถอนพิษถูกกระดกเข้าปากเล็กๆจนหมดขวด ตัวยา
ก่อนหน้าถูกขับออกจากร่างกายโดยผ่านการอาเจียรจน
หมด

ไท่หมิงดืมนําเปล่าเข้าไปช่วยเจือจาตัวยาทีอาจตกค้าง
ในร่างกาย ตอนไปทีเรือนเหม่ยอิงทําให้เขาไม่ตอ้ งดืมยา
พิษนันถือเป็ นเรืองดี ในเจ็ดวันจึงจะมีสามวันทีเขาจะไม่
ต้องได้รบั พิษ

649
นีคือเห็นผลหนึงทีเขาขอไปค้างทีนัน มันง่ายทีจะเทยา
ทิงไปโดยไม่มีใครสังเกต มียาถอนพิษก็ใช่วา่ จะถอนพิษ
ได้ทงหมด
ั เลียงได้ก็ควรจะเลียง

ไม่วา่ อย่างไร จนกว่าจะได้แก้แค้นให้มารดาเขาจะไม่

ยอมเป็ นอะไรไปเด็ดขาด จนกว่าคนๆนันจะได้รบั โทษให้
สาสม ให้มนั เจ็บกว่ามารดาของเขาเป็ นร้อยเท่า!

650
651
23 รอยยิม

วันนีเป็ นอีกวันทีไท่ชางมาค้างอยูท่ ีเรือนหลังใหญ่แห่งนี

652
จากทีต้องคอยคิดหาวิธีปกครองบ้านเมืองตอนนีดูจะมี
สิงอืนเพิมขึนมา

ตังแต่นางส่งยิมให้ครานันเขาก็เฝ้าคิดหาวิธีมาเรียกรอย
ยิมจากนางตลอด และลูฟ่ างก็เป็ นตัวเลือกทีดีทีเขาจะใช้
สอบถามข้อมูล

"เหม่ยอิงชอบดอกเหมยงันรึ?"

653
"เพคะ คุณหนูโปรดปราฯดอกเหมยมากทีสุดเพคะ" ลู่
ฟางตอบออกไปพลางขยับตัวถอยหลังอีกนิด นางหวาด
กลัวตลอดทุกครังทีอยูก่ บั ไท่ชาง

ฮ่องเต้พระองค์นีน่ากลัว นางยังจําวิธีทีเขาใช้สอบปาก
คํานางได้ดีในตอนทีาเขาสงสัยว่านางกับคุณหนูเป็ น
อะไรกัน นางจําได้วา่ เขาใช้คาํ พูดปั นหัวนางจนมึนงง
สับสน บ้างก็ใช้เสียงดังทรงอํานาจ บ้างก็ข่ดู ว้ ยการลง
โทษขันรุนแรง หรือแม้กระทังนําตัวคนมาลงโทษเป็ น

654
ตัวอย่าง!

"เอ่อ คุณหนูชอบดอกเหมยสีขาวมสกทีสุด เพราะมี

ความงดงามและเป็ นดอกไม้ทีถูกนํามาแต่งบทกวีทีมีชือ
เสียงมากมาย.... คุณหนูบอกว่าสีขาว ดูสขุ มุ เยือกเย็น
งดงาม เป็ นธรรมชาติทีสุดเพคะ"

"เช่นนันหากข้ามอบดอกเหมยให้นางเจ้าว่านางจะดีใจรึ
ไม่"
655
"คุณหนูตอ้ งชอบมากเป็ นแน่เพคะ" ไท่ชางพยักหน้าก่อน
จะโบกมือเบาๆให้นางรีบออกไปเพราะเหม่ยอิงกําลังเปิ ด
ประตูหอ้ งออกมา

"วันนีก็คา้ งทีนีรึ?" ร่างเล็กขมวดคิวถามอย่างไม่เข้าใจ

เขาว่างนักหรืออย่างไรจึงได้มาแต่ทีนี ไม่ใช่วา่ เขาต้อง
พลิกแผ่นป้ายเลือกตําหนักนางสนมทีจะไปหรือ?

656
" ใช่ ข้าจะมาค้างกับเจ้า" ไท่ชางตอบก่อนจะลุกขึนมาดึง
นางให้ลงมานังบนตักของเขา นางเองก็ไม่ได้ลกุ หนีหรือ
ปฏิเสธเขาจึงใช้โอกาสนีโอบกอดนางไว้

"ท่านไม่ตอ้ งไปหาสนมรึ?" แม้จะถามไปเช่นนันแต่ในใจ

กลับนึกดีใจอยูล่ กึ ๆทีเขาเลือกทีจะมาค้างกับนางให้
ความสําคัญกับนางเช่นนี

657
"เจ้ารูร้ ไึ ม่วา่ เหตุใดข้าจึงไม่แต่งตังตําแหน่งให้เจ้า?" เหม่
ยอิงส่ายหน้าน้อยๆ ใครจะไปรูก้ บั เขา นางไม่สนอยูแ่ ล้ว
เพราะได้อาํ นาจตามทีต้องการมาไว้ในมือ

" หากต้องพลิกแผ่นป้ายเพือทีจะได้อยูก่ บั เจ้า หนึงเดือน

จะได้เจอกันสักครัง ข้ายอมเห็นแก่ตวั เช่นนีดีกว่า" เหม่
ยอิงก้มลงมองเขาอึงๆก่อนจะค่อยๆเผยรอยยิมออกมา
พยายามจะกลันเอาไว้แต่ทาํ ไม่ได้จริงๆ

658
"แหม ติดใจข้าแล้วน่ะสิ" นางแสร้งถามกลบเกลือนความ
เขินอายก่อนจะผุดลุกขึน แต่วงแขนแกร่งทีกอดรัด
นางอยูย่ อมเสียทีไหน เขากักตัวนางไว้กอดเช่นนันไม่
ยอมปล่อย

" ติดทังใจ ติดทังกายนันแหละ" ไท่ชางเอ่ยตอบก่อนจะ

เงยหน้าขึนมอง เหม่ยอิงตีสีหน้าเรียบเฉยทําไม่รูส้ กึ รูส้ า
อะไร คนมองทีหวังจะได้เห็นรอยยิมของนางอีกสักครังก็
เลยห่อเ**◌่ ยวใจทีพูดขนาดนีนางยังไม่ยมออกมา
ิ

659
"ปล่อยข้าได้แล้ว ข้าจะไปนอน" ร่างสูงจําต้องปล่อย
นางออกจากอ้อมแขน เหม่ยอิงหันหลังให้เขาแล้วยิม
หัวเราะออกมากับท่าทีหงอยๆทีไท่ชางเผลอแสดงออก
มา เป็ นอีกด้านทีนางไม่เคยได้เห็น

นางเดินยิมอารมณ์ดีเข้าห้องไปแล้ว ส่วนคนข้างหลัง
ตอนนีมือขวากุมหน้าอกไว้เพราะหัวใจกําลังทํา
งานอย่างหนัก เขาเห็นนางยิม! เห็นนางยิมและหัวเราะ
ออกมาผ่านตูไ้ ม้ทีมีกระจก

660
"แสบนักนะ ไม่ยอมยิมให้ขา้ เห็นบ้างเลย" นึกแล้วก็อิจฉา
เจ้าตูต้ รงนันจริงๆทีได้เห็นรอยยิมของนางจากด้านหน้า
อยากเห็นเมียยิมสักทียงั ต้องมองผ่านกระจก ชีวิตเขามัน
จะอาภัพเหินไปรึไม่?

ไท่ชางรีบเดินออกไปสังงานทีาหน้าตําหนัก จัดสรรสิง
ต่างๆด้วยตนเองจนเสร็จก่อนจะรีบตามนางเข้าไปใน
ห้อง คอยดูเถิดพรุง่ นีเขาต้องได้เห็นรอยยิมของนาง ต้อง

661
ได้เห็นด้วยตาตนเอง

ตําหนักอีคุนกง

โคมไฟหน้าตําหนักถูกจุดเอาไว้ตงแต่
ั พลบคํา จนตอนนี
ทีเวลาล่วงเลยไปมากแล้ว เจ้าของตําหนักยังคงนังอยูท่ ี
ด้านหน้าเพือรอคอยคนทีตนหวังว่าจะมาหา

662
ปกติแล้วฮ่องเต้อย่างไท่ชางจะต้องมาหานาง ทุกคนจะรู ้
ดีวา่ อย่างน้อยสองวันต่อสัปดาห์ฮ่องเต้จะเสด็จมาทีนี
นางในฐานะเจ้าของตําหนักก็จะต้องจุดโคมไฟรอต้อน
รับ

แต่นีผ่านมาจวนจะครึงเดือนแล้วทีเขาไม่มา ตังแต่มีนาง
สตรีทีมาจากต่างแคว้น หญิงทีทําให้คนทีนางรักเปลียน
ไป ทังทีรูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่านานเท่าไหร่ไท่ชางก็ไม่เคยมองมาที
นางอย่างคนรักเลย

663
"พระสนมเอก คืนนีฮ่องเต้ทรงประทับทีเรือนเหมยฮวา
เจ้าค่ะ" เสียงบอกจากนางกํานัลทําให้นางนําตาไหลออก
มาช้าๆ อีกแล้วหรือ เป็ นทีนันจริงๆสินะ

"ดูเหมือนตําหนักนีจะจุดโคมไฟเก้ออีกแล้วนะ" เสียงทุม้
ดังขึนทําให้อีชิงรีบปาดนําตาออกจากใบหน้า นางผุดลุก
ขึนมองผูท้ ีไม่ได้รบั เชิญอย่างไม่พอใจ

664
" เจ้ามาทําอะไรทีตําหนักของข้า"

" ก็แค่มาเยียมเยียน" จินหลง แม่ทพั ใหญ่ทีพ่วงด้วย

ตําแหน่งสหายคนสนิทของไท่ชางเอ่ยขึนด้วยรอยยิม
ก่อนจะเดินผ่านหน้านางเข้าไปด้านใน

อีชิงเห็นดังนันก็รบี เข้าไปฉุดแขนอีกฝ่ ายไว้แล้วผลักเขา

665
ให้ถอยออกไปอย่างแรง

"เจ้าไม่มีสทิ ธิเข้ามา นอกจากฮ่องเต้แล้วใครก็ไม่มีสทิ ธิ

ทังนัน!! "อีชิงตวาดเสียงดังอย่างไม่เคยเป็ น ความทุกข์
ความเสียใจ ความเครียดทีเก็บกดเอาไว้ถกู ปล่อยออก
มาอย่างลืมตัว

"ข้าล่ะอยากให้ฮ่องเต้เข้ามาเห็นจริงๆ" มุมปากหนายก
ยิมยียวนไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวออกไปสักนิด
666
" น่าเสียดายนักทีคนทีมีสทิ ธิเข้านันไม่เข้ามาทีนีเลย ก็
นะ ได้อยูก่ บั คนทีรักจะต้องมาหาคนทีไม่ได้รกั ไป
ทําไม^^"

คําพูดของเขาทําให้อีชิงสะอึกในใจ มือบางกําแน่นทัง
โกรธทังเจ็บใจ คําพูดแทงใจทีเขาพูดมามันซําเติมรอย
แผลของนางจนในทีสุดนําตาก็ไหลออกมาอีกครัง

667
" กลับไปซะ แล้วอย่ามาเหยียบทีนีอีก"อีชิงกัดฟั นพูด
ออกไปทังนําตานองหน้า

" ถ้าข้าจะมาเจ้าก็หา้ มไม่ได้"จินหลงเหยียดยิมก่อนจะ

ยอมเดินออกไป เขาจัดการดับตะเกียงหน้าตําหนักเสร็จ
สรรพ อีชิงมองไฟทีดับลงพร้อมๆกับความมืดมิดทีเกิด
ขึนทังนําตา

668
ร่างบางทรุดตัวลงก่อนจะปล่อยให้นาตาไหลอยู
ํ เ่ ช่นนัน
เจ็บปวดแต่กลับไม่ยอมหยุดรัก นางต้องเจ็บอีกเท่าไหร่
เจ็บแค่ไหนใจถึงจะจํา

จินหลงทีเดินออกมาได้ไม่ไกลหันกลับไปมองตําหนักที
เพิงเดินจากมาด้วยแววตายากจะคาดเดา สตรีนางนีที
ทําให้คนทีเป็ นทังสหายและรักแรกของเขาต้องทุกข์ใจ
นางต้องเจ็บปวดใจขนาดไหน สตรีนางนีทีแย่งได้แม้
กระทังคนรักของพีสาวตนเอง!

669
"หึ! สมนําหน้า"

รุง่ เช้า

ร่างบางบนเตียงกว้างขยับตัวตืนขึนในยามเช้า กลินหอม
ทีคุน้ เคยจากดอกไม้ทีนางเองก็รูจ้ กั เป็ นอย่างดีลอยมา
แตะจมูก นางเคยได้กลินของมันทุกเช้าตอนอยูแ่ คว้นฉี
670
เพราะนางปลูกเอาไว้ทีหน้าตําหนักและข้างห้องนอน...

"กลินดอกเหมย?" นางพูดออกมาเบาๆ แนวต้นเหมยอยู่

ห่างจากทีนีตังไกลจะส่งกลินได้ชดั เจนเช่นนีได้อย่างไร
หรือทีเป็ นฝี มือคนทีนอนกอดนางอยูต่ อนนี?

"ไท่ชาง" มือเล็กๆยกขึนกุมใบหน้าคมเข้มเอาไว้ก่อนจะ
ออกแรงเขย่าเบาๆให้เขาตืน นางเงยหน้ามองเขาอยูส่ กั
พักเห็นว่าไม่ยอมตืนเป็ นแน่จงึ เป็ นฝ่ ายลุกจากเตียง
671
ร่างบางตรงไปจัดการชุดของตนเองให้เรียบร้อยก่อนจะ
เปิ ดประตูออกไป

เพียงแค่กา้ วออกจากห้องก็ได้เห็น ดอกเหมยสีขาวชูช่อ

สวยงามอยูใ่ นแจกัน มีทีเป็ นสีแดงสีชมพูบา้ งให้กลิน
หอมทีแตกต่างกันดี

672
มองไปด้านนอกตอนนีมีตน้ เหมยอยูร่ ายล้อม คนบ้านีขน
ต้นไม้ขนาดใหญ่มาปลูกรอบเรือนภายในคืนเดียวโดยที
นางไม่รูต้ วั ได้อย่างไร

"ชอบรึไม่^^" คําถามทีดังขึนจากทางด้านหลังทําให้นาง
รีบหันกลับไปมอง แต่ขาทียังก้าวไม่พน้ ประตูทาํ ให้นาง
เสียหลักจนเกือบล้มลง ไท่ชางรีบเข้ามาดึงตัวนางไว้ได้
ทัน เกือบเจ็บตัวตังแต่เช้า

673
"ดอกเหมยนีข้าจัดแจกันด้วยตนเอง ส่วนต้นเหมยข้าให้
นํามาปลูกตอนเรากําลัง... ทํารักกันอยูใ่ นห้อง^^"

คําพูดตรงๆของเขาทําเอาแก้มสาวแดงแปร๊ดไปถึงใบหู
เขินอายและใจเต้นแรงขึนมาทันที จะบอกว่านางมัวแต่
ทําแบบนันจนไม่สนใจสิงรอบข้างรึ เป็ นใครโดนเช่นนัน
จะมีสติสนใจกัน>///<

674
" ว่าอย่างไร ชอบรึไม่" เขาถามซําก่อนจะดึงรังเอวบาง
มากอดแน่น ทําขนาดนีแล้วยังไม่ได้เห็นรอยยิมหวานๆ
อีกเขาจะน้อยใจแล้วนะ

"กะ ก็ชอบ" นางผลักเขาออกเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปดู

แจกันทีเขาบอกว่าจัดเองกับมือ ไท่ชางยังคงรอคอยรอย
ยิมจากนาง เขารอทีจะได้รบั ค่าเหนือยครังนีอยู่

" ขอบคุณท่านมากนะทีทําให้ขา้ ^^" เหม่ยอิงยิมให้เขา

675
ก่อนจะดอกเหมยขึนมาหนึงกิงแล้วสูดดมกลินหอม
ธรรมชาติของมัน

ร่างสูงมองภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ สาวงามกับ
ดอกไม้ งามมากจริงๆ งามทังภายนอกและภายใน.....

"อ่ะ ข้าให้" ทีคันหนังสือจากดอกเหมยแห้งถูกส่งมาตรง

หน้า นีนับเป็ นของชินแรกทีนางให้เขา ไท่ชางรีบรับมา
เก็บไว้ทนั ที ความยินดีถกู เปลียนเป็ นรอยยิมกว้างยาม
676
คิดว่าในทีสุดยอมรับเขาขึนมาบ้างแล้ว

เขารูว้ า่ นางมีใจให้ แต่นางก็ยงั ไม่เปิ ดใจให้เขาทังหมด

เป็ นหน้าทีของเขาทีจะทําให้นางไว้ใจ เชือใจ เขาจะทํา
ให้ตนเองเป็ นความสุขของนางเหมือนทีตอนนีนางคือ
ความสุขในชีวิตของเขา

"ข้าจะเก็บมันไว้อย่างดี" ร่างสูงสวมกอดนางอย่างสุขใจ
เหม่ยอิงไม่ได้คดั ค้านอะไรกับการกระทําของเขา นางได้
677
ยินเสียงหัวใจทีกําลังเต้น ตึกๆ ถีระรัวนัน เขาคงกําลัง
ดีใจ

นางค่อยๆวางฝ่ ามือลงตรงตําแหน่งหัวใจของเขา อยาก

สัมผัสถึงเจ้าสิงทีอยูข่ า้ งในมากกว่านี นางชอบให้มนั เต้น
แรงๆ เพราะนันหมายถึงเจ้าของของมันกําลังรูส้ กึ ดี
เพราะนาง รูส้ กึ ดีทีมีกนั และกัน

"ได้เวลาต้องไปว่าราชการแล้วนะ" นําเสียงอูอ้ ีเอ่ยบอก

678
เขาทังทีใบหน้ายังแนบอยูก่ บั แผ่นอกกว้าง ไท่ชางถอน
หายใจเบาๆด้วยความเสียดาย

"ข้าจะรอทานมือเทียงนะ" ร่างเล็กถอยออกมาก่อนจะทํา
ในสิงทีเขาไม่คาดคิด นางเขย่งตัวขึนจุมพิตลงบนแก้ม
ของเขาแล้วเดินหนีไปเลย ก็แน่ละ่ นางเขินอายจนหน้า
แดงไปหมด ไม่อยากให้เขาเห็นเลย

มือหนายกขึนแตะตรงตําแหน่งทีนางเพิงจูบไป หัวใจ
679
พองโตจนแทบจะระเบิดออกมา นางกลันแกล้งให้เขาใจ
เต้นเร็วขนาดนีได้อย่างไร ไม่มีใครเคยทําเช่นนีกับเขามา
ก่อน เพราะสตรีอืนมักจะเขินอายบ้างก็หวาดกลัวแทบ
ไม่กล้าแตะต้องร่างกายของเขาก่อนด้วยซํา

680
24 ดูถกู

ตําหนักไท่ฟหลง
ู่

681
ไท่หมิงขมวดคิวแน่นฟั งราชครูทีบิดาหามาให้สอน
หนังสือ ตาแก่นีสอนอะไรผิดๆให้เขามากมาย ดูก็รูว้ า่ จง
ใจ หึ! คิดว่าเขาโง่นกั รึ!

"ท่านราชครู" เสียงจากเด็กชายทําให้ราชครูเฒ่าหยุด
สอนไปชัวขณะ

682
"พ่ะยะค่ะองค์ชาย"

"ท่านดูนีสิ" หนังสือเล่มหนึงถูกหยิบขึนมาวางบนโต๊ะ มัน

คือตําราการปกครองเล่มพืนฐานสําหรับเด็ก แต่เนือหา
ภายในนันตรงข้ามกับสิงทีราชครูนนกํ
ั าลังสอนแน่ๆ

!!!

683
ราชครูถงึ กับหน้าถอดสีเมือเห็นสมุดตําราเล่มนัน แปล
ว่าอีกฝ่ ายต้องรูแ้ น่วา่ เขากําลังสอนสิงทีผิดให้!

" เห้ออ ตํารานีมัวกันชัดๆ ท่านดูเนือหาข้าในสิไม่เหมือน

ทีท่านสอนข้าเลย^^" คําพูดทีมาพร้อมรอยยิมให้อีกฝ่ าย
กลืนนําลายลงคออย่างยากลําบาก ไม่คิดว่าเด็กนีจะมี
ตํารสเช่นนีในมือ เด็กมีปัญหาเช่นนีอ่านตําราการ
ปกครองด้วยหรือ!

684
"ข้าคงต้องไปบอกบุตรชายท่านเสนาบดีให้เลิกอ่านเสีย
แล้วล่ะ ข้าบังเอิญเก็บได้เพราะเขาทําหล่นเอาไว้^^"

" เรียนอะไรผิดๆเช่นนีได้อย่างไร ท่านราชครูเองก็เคย

สอบเสด็จพ่อมาย่อมน่าเชือถือกว่าตํารานีเป็ นไหนๆ" สี
หน้าของไท่หมิงดูจริงจังจนหาจุดจับผิดไม่เจอ อีกฝ่ าย
ถอนหายใจอย่างโล่งอก

685
" กระหม่อมจะจัดการให้คนทําลายตําราเล่มนีทิงเองพ่ะ
ยะค่ะ จะปล่อยให้เรียนอะไรผิดๆไม่ได้" ไท่หมิงพยักหน้า
สําทับอีกคนก่อนจะตังใจฟั ง? สิงทีราชครูเฒ่าสอน

" ไทเฮาเสด็จ... " เสียงขันทีจากภายนอกดังขึนทําให้

ราชครูหน้าถอดสีใจตกไปอยูท่ ีตาตุม่ เป็ นรอบทีสองของ
วัน ผูก้ มุ อํานาจวังหลังมาทีนีด้วยเหตุใด

686
" ถวายพระพรไทเฮา"

" ถวายพระพรเสด็จย่าพ่ะยะค่ะ^^"ไท่หมิงวิงเข้าไปกอด
ผูเ้ ป็ นย่าเอาไว้ให้เหมือนกับเด็กธรรมดาทัวไป แต่ในใจ
ยังนึกสะอิดสะเอียนไม่นอ้ ยทีต้องทําตัวเป็ นเด็กอมมือไม่
รูจ้ กั โตเช่นนี

"ได้ยินว่าเจ้ากลับมารําเรียนไม่นกึ ว่าจะจริง" ไทเฮาเอ่ย

687
ขึนก่อนจะมองไปทีราชครูทีนังเหงือตกอยูไ่ ม่ไกล

" เสด็จย่า ท่านราชครูสอนได้ดีมาก หลายเสียดายเวลา

ยิงนักทีเคยเกเรไม่ยอมตังใจเรียนแต่แรก" ราชครูเฒ่ายิม
แหยรับ บอกไม่ถกู ว่าควรรูส้ กึ เช่นไรกับคําชม

"เช่นนันเองรึ"

688
" แล้วช่วงนีหมิงเออร์ได้พบท่านพ่อบ้างรึไม่" ริมฝี ปาก
เล็กๆหุบยิมลงทันทีโดยไม่มีใครทันได้สงั เกต เด็ก
ชายกลับมาแย้มยิมอีกครังก่อนจะเอ่ยตอบ

" เสด็จย่า ช่วงนีเสด็จพ่อทรงงานหนัก เห็นว่ามีเรือง

สงคราม หลานเองก็ไม่คอ่ ยเข้าใจเรืองพวกนีแต่รูว้ า่ เสด็จ
พ่อแทบไม่ได้พกั ผ่อน.. "

689
" แต่ยา่ ได้ยินมาว่าเสด็จพ่อของหมิงเออร์ไปทีเรือนหลัง
หนึงบ่อยๆ" คําถามหลอกเด็กทีไท่หมิงอ่านออกอย่าง
ง่ายดาย หึ เรืองอะไรเขาจะทําให้เสด็จแม่เดือดร้อน คิด
ว่าเขาจะบอกงันรึ

" จะเป็ นเช่นนันได้อย่างไรพ่ะยะค่ะ หลานไปอาละวดที

นันมาแล้ว เกลียดจริงๆสตรีทีคิดจะปั นหัวให้เสด็จพ่อ
หลงรัก หึ! ได้ยินว่านางก่อเรืองให้สนมจนถูกเสด็จพ่อ
เกลียด สมนําหน้าจริงๆ"

690
ริมฝี ปากบางของหญิงชรายกยิมอย่าพอใจกับคําตอบที
ได้รบั คราแรกยังนึกกังวลกลัวโอรสจะรักหญิงนางนัน
เพราะนางไม่ยอมให้สตรีนางใดมาสําคัญกับไท่ชา
งมากกว่าคนเป็ นแม่เช่นนางอย่างแน่นอน

" หมิงเออร์อย่าทําเช่นนันอีก ฝ่ าบาทจะรักใครหรือไปหา

ใครเจ้าไม่ควรเข้าไปยุง่ ย่าไม่อยากให้ใครมาว่าหลานย่า
เป็ นเด็กไม่ดี"

691
"หลานคงทําไม่ได้...ขออภัยทีทําให้เสด็จย่าไม่สบายใจ
พ่ะยะค่ะ"ไท่หมิงเข้าไปกอดนางเอาไว้ ไทเฮาลูบศีรษะ
เล็กเบาๆ ไม่ได้คดั ค้านอะไรกับสิงทีหลานกระทํา ถึงจะรู ้
ว่าเด็กคนนีป่ วยแต่ก็ไม่คิจะช่วยรักษาดีเสียอีก จะได้มี
คนช่วยกําจัดพวกสตรีเหล่านันออกไป

" ถวายพระพรไทเฮาเพคะ" อีชิงทีเพิงเดินเข้ามาเอ่ยขึน

ก่อนจะถวายคํานับผูอ้ าวุโสกว่า ไทเฮาไม่ได้สนใจนาง
แม้แต่นอ้ ย นีก็นบั เป็ นแมลงน่ารําคาญอีกตัวทีอยูใ่ กล้

692
โอรสของนาง

ยังดีทีไท่ชางไม่ได้ให้ความสําคัญกับสตรีนางนี ไม่เช่น
นันล่ะก็.... หึ!

"เสด็จย่าพ่ะยะค่ะ ท่านน้า.. "

693
" ตามสบาย" เมือหลายชายทักท้วงจึงจําใจต้องตอบรับ
การคํานับอย่างไม่เต็มใจนัก นําเสียงไม่พอใจและ
รําคาญทีใครๆก็ฟังออก

"หม่อมฉันจะมาพาองค์ชายไปทานอาหารกลางวันเพ
คะ"

"ไท่หมิงวันนีทีตําหนักย่าทําขนมเอาไว้มากมาย วันนีเจ้า
694
ก็ไปทานกลางวันกับย่าก็แล้วกันนะ" ไทเฮาก้มลงกล่าว
กับเด็กน้อย ไท่หมิงพยักหน้ารับเร็วๆราวกับตืนเต้นดีใจ
นักหนา อีชิงทีถูกตัดหน้าไปก็หน้าเสียจนพูดไม่ออก

"หมิงเออร์ โตไปเจ้าต้องเลือกสตรีทีจะมาเป็ นคูช่ ีวิตให้ดี

นะหลานย่า อย่าได้เลือกพวกมักใหญ่ใฝ่ สงู พวกสตรีที
จิตใจตําทรามแย่งได้แม้กระทังคนรักของพีสาวอย่าได้
เอามาเป็ นคูเ่ ด็ดขาด"

695
ถ้อยคําสังสอนแต่แท้จริงเหมือนนําร้อนสาดใส่หน้าอย่าง
จัง อีชิงกัดฟั นข่มอารมณ์เอาไว้ สองมือกําแน่นเมือถูกด่า
ทอต่อหน้าธารกํานัล ทีนีมีทงราชครู
ั และเหล่าขันทีนาง
กํานัลผูใ้ หญ่ยงทํ
ิ าให้นางอับอาย

" เสด็จย่า หลานยังเล็ก เรืองพวกนียังไม่เข้าใจแต่จะจํา

เอาไว้พะ่ ยะค่ะ" ไท่หมิงยิมรับอย่างไร้เดียงสา แต่ในใจก็
นึกสงสาร? ผูเ้ ป็ นน้าอยูบ่ า้ ง อย่างไรก็สายเลือดเดียวกัน

696
"ดีมากหมิงเออร์ ไป เราไปทานกลางวันกันดีกว่า" สอง
ย่าหลานเดินผ่านหน้าอีชิงไปราวกับเป็ นธาตุอากาศ
หญิงสาวนําตาคลอดวงตาแดงกําโกรธแต่ทาํ อะไรไม่ได้

ความเกลียดแค้นของนางต้องได้รบั การระบายออก!

คิดได้ดงั นันก็ตรงไปทีเรือนเหมยฮวาทันที แต่ยงั มิทนั ได้

เข้าเขตเรือนก็ถกู กักตัวไว้เสียก่อน

697
" ข้าจะเข้าไปด้านใน พวกเจ้าเปิ ดทางเดียวนี" อารมณ์ที
กําลังคุกรุน่ ทําให้นางลืมภาพลักษณ์ความใจเย็นไม่จน
หมดสิน

นางตวัดสายตามองทหารองครักษ์ก็พบว่าเป็ นคนทีคอย
ติดตามไท่ชาง นีเขาถึงกับยกองครักษ์คนสําคัญให้มา
คอยดูแลสตรีนางนันเชียวหรือ

698
ทังทีนางคิดเอาไว้แล้วว่าจะทําใจยอมรับให้ได้ รูด้ ีวา่ ไท่
ชางไม่มีทางรักนางทังยังมีใจให้สตรีจากต่างแคว้น แต่
กลับอิจฉาขึนมาเมือเห็นเขาใส่ใจหญิงนางนันมากกว่า
นางทีอยูด่ ว้ ยกันมาหลายปี

"ฝ่ าบาทมีรบั สังห้ามใครเข้าไปด้านในโดยไม่มีปา้ ยผ่าน

ทางพ่ะยะค่ะ" ป้ายผ่านทาง?! นีต้องมีปา้ ยผ่านทาง
เฉพาะขึนมาอีกรึ!

699
อีชิงไม่ได้ดนั ทุรงั ทีจะเข้าไปอีก นางกลับมายังตําหนัก
เก็บตัวและร้องไห้ฟมู ฟายไม่หยุด ต่อหน้าเขานางต้อง
เป็ นคนดี ต้องสนับสนุนเขากับคนทีเขารัก หวังแค่เศษ
เสียวความห่วงใยทีเขามีให้กนั เหมือนทีผ่านมา

แต่ทาํ ไม ทําไมนางถึงยังเจ็บขนาดนี นางอยากจะเลิกรัก

เขาจริงๆแต่ก็ทาํ ไม่ได้ ครังนันยอมถูกตราหน้าว่าใช้สามี
ร่วมกับพีสาว ยอมถูกติฉินนินทา นึกไม่ถงึ หมดจากพี
สาวเขาก็ยงั ไม่ชายตาแลนางอยูด่ ี

700
สวรรค์ไม่เคยเข้าข้างนาง ทังทีนางอุตส่าห์โล่งใจไป
เปราะหนึงทีไม่มีคนคอยแย่งชิงไท่ชางไป แต่ตอนนี ตอน
นีมันเรียกไม่ได้วา่ แย่งชิงด้วยซํา สตรีนางนันแค่นงอยู
ั ่
เฉยๆไท่ชางก็เลือกนางแล้ว ไม่ตอ้ งมีการใช้มารยาหลอก
ล่อใดๆทังสิน

"รีบนําไปทิงเดียวนี! คราหลังอย่านําของเช่นนีเข้ามาอีก"
เสียงนางกํานัลทีเถียงกันอยูด่ า้ นนอกทําให้นางต้องรีบ
ปาดนําตาทิงแล้วออกมาดู ห่อยาในมือของนางกํานัล

701
เด็กทําให้นางสติแตกทันที

"กรีดดดดดดด เอามันออกไปเดียวนี!! เอาออกไปให้

พ้น!!!" นางกรีดร้องลันจนทุกคนตกใจ ไม่มีใครเคยเห็น
นางเป็ นเช่นนีมาก่อน ราวกับนีไม่ใช่สนมเอกทีทุกคน
รูจ้ กั

"ตะ แต่ทา่ นแม่ทพั ฝาก.."

702
"ข้าบอกให้เอาออกไป!! เอาออกไป! กรีดด"

เพล้ง! เพล้ง!

ของใกล้มือถูกนางเขวียงใส่อีกฝ่ ายจนรีบวิงนําของในมือ
ไปกําจัดทิง อีชิงทังกรีดร้องทังร้องให้ไม่หยุด แม่ทพั งันรึ

703
แม่ทพั ก็เจินหลงน่ะสิ

เขากล้าดีอย่างไรส่งของพวกนันมาหยามหน้านาง!
เทียนปลุกกําหนัด! เทียนแบบเดียวกันทีนางใช้เพือให้ได้
ตัวไท่ชางมาครอง เขารูค้ วามลับข้อนีของนางได้อย่าง
ไร!!

"ฮึก ฮือออๆ ข้าเกลียดเจ้า! กรีดดดดด" นางกํานัลต่าง

หนีหายออกจากตําหนักกันหมด ไม่มีใครกล้าอยูต่ รงนัน
704
แม้แต่คนเดียวเพราะกลัวโดนลูกหลง ร่างบางทีเขวียง
ข้าวของจนเหนือยทรุดตัวลงรําไห้ไม่หยุด

เจ็บใจ เจ็บใจจริงๆทีถูกเย้ยหยันเช่นนี พีสาวของนางมีดี

อะไรนักหนา คนทีนางรักก็เลือกพีสาวของนาง เจินหลง
ทีทําตัวร้ายกาจกับนางวารพัดก็มีใจให้พีสาวนาง คอย
รับใช้ซือสัตย์ยงกว่
ิ าสุนขั รับใช้!

"อึก ทําไม ขนาดตายไปแล้วท่านก็จะไม่ให้ขา้ มีความ

705
สุขอย่างนันรึ!! อึก ฮือออ"

เสียงร้องไห้ของนางเบาลงเรือยๆจนเงียบไป นางกํานัลที
เข้าไปเก็บกวาดก็ไม่พบตัวเจ้าของตําหนักแล้ว พวกนาง
พากันทําความสะอาดจนเรียบร้อยก็เตรียมกลับไปพัก

"ขอบใจพวกเจ้ามาก"

706
!!!

เสียงของอีชิงเรียกทุกสายตาให้หนั ไปมอง นางกลับมา

อยูใ่ นสภาพปกติ แต่งกายเรียบร้อย ใบหน้าถูกแต่งแต้ม
จนงดงามตามเดิม จะมีก็แต่ดวงตาทีบวมชํา

"ข้าขอโทษด้วยทีตกใจมากไปจนเผลอทําร้ายทุกคน ข้า
707
แค่ไม่คิดว่าจะมีคนส่งของตําๆอย่างเทียนปลุกกําหนัด
มาทีนี"

" เทียนปลุกกําหนัดหรือเพคะ!!" นางกํานัลทีไม่รูเ้ รืองเอ่ย

ขึนด้วยความตกใจ คนทีรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าของสิงนันคืออะไรก็
พยักหน้ารับคําขอโทษอย่างเห็นใจ

"เรืองวันนีขอร้องพวกเจ้าช่วยเก็บเป็ นความลับด้วย ฮึก

ท่านแม่ทพั เป็ นสหายของฝ่ าบาท ข้าไม่อยากให้ฝ่าบาท
708
ไม่สบายพระทัย"

" พระสนมโปรดวางใจ พวกหม่อมฉันจะไม่ปริปากบอก

เรืองนีแก่ใครทังนันเพคะ"

"ท่านแม่ทพั กล้าทําถึงเพียงนีได้อย่างไรกัน คราหลัง

หม่อมฉันจะตรวจตราของทีจะนําเข้ามาให้ดีกว่านีเพคะ"

709
" ขอบใจพวกเจ้ามากนะ" มือบางยกผ้าเช็ดหน้าขึนมาซับ
นําตาเบาๆ เรืองวันนีคงไม่เล็ดลอกออกไปถึงหูไท่ชา
งแล้ว คราหลังนางจะไม่เป็ นเช่นนีอีก จะไม่ยอมเดินตาม
เกมของคนชัวอย่างจินหลงเด็ดขาด

ทางด้านเรือนเหมยฮวา

710
" อ้าว อีชิงมาทีนีงันรึ" เหม่ยอิงถามคนของตนเมือเห็นมี
ทหารเข้ามารายงานกับลูฟ่ าง ได้ยินแว่วๆว่าสนมเอก
เสด็จมาแต่กลับไปแล้ว

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"คราหลังให้นางเข้ามาเถิด ข้าอยากรูว้ า่ นางมีอะไรจะ

พูด" สตรีนางนีน่าจะแก้เบือให้นางได้ไม่นอ้ ย คนดีๆที
ไหนจะว่าบอกว่าตนเองรักกับไท่ชาง เป็ นห่วงกันนู่นนีนัน
711
มากมาย นางรูท้ นั ตังแต่พบกันวันแรกๆแล้ว

อีชิงพยายามจะพูดให้ตนเองดูสาํ คัญ พูดให้ดเู หมือน

นางนันเหนือกว่า แต่ทีเหม่ยอิงได้รูไ้ ด้เห็นอยูต่ อนนีมันไม่
ใช่ ก็เห็นอยูว่ า่ ไท่ชางคิดอะไร ดอกเหมยเต็มเรือนเช่นนี
หึๆ

"ตืนแล้วเหตุใดไม่เรียกข้า" คนงัวเงียเพิงตืนเดินออกมา
จากห้องนอน นางรีบวิงไปดันตัวเขากลับไปข้างในเมือ
712
พบว่าไท่ชางเดินผมสยายยาวเต็มแผ่นหลัง ชุดท่อนบน
ยับยูย่ ีเพราะกิจกรรมก่อนหน้า

"นี!! ท่านกล้าออกไปสภาพนีได้อย่างไรกัน เป็ นฮ่องเต้

ภาษาอะไรกันห๊ะ!!" นางต่อว่าก่อนจะหยิบหวีมารวบผม
ให้เขา ให้ตายเถิด

"ข้าไม่ใช่สตรี จะปล่อยผมต่อหน้าคนอืนจะเป็ นไรไป" ไท่

ชางเถียงออกไปด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ยอมนังนิงให้
713
นางรวบมัดผมให้

"จะเป็ นไร?! ต่อไปนีถ้าท่านทําอย่างไรข้าจะทําด้วย ถ้า

ท่านไปปล่อยผมต่อหน้าใครข้าก็จะทําแบบนัน"

"ไม่ได้!! ภรรยาต้องปล่อยผมต่อหน้าสามีเท่านัน ห้ามไป

ทํากับใครอืนเด็ดขาด! เพราะข้าหวง! " แทบไม่ตอ้ งคิด
ไท่ชางก็กล่าวออกมายาวเหยียดก่อนจะปิ ดท้ายด้วยคํา
ว่าหวงทีทําให้คนฟั งยกยิมพอใจ เขาหวงนางก็หวง
714
เหมือนกัน

สภาพเขาเมือครูห่ ากเป็ นคนธรรมดาคงถูกฉุด? ไปบําเรอ

ความใคร่ทีไหนแล้ว! ผมสยายทิงตัวลงอย่างสวยงาม
เสือเเหวกออกจนเห็นผิวขาวด้านในตัดกับรอยสีกหุ ลาบ
ทีนางทําไว้ แบบนีมันมันน่าฉุดตรงไหนกัน

"ไม่รู ้ ถ้าไม่อยากให้ขา้ ทําท่านก็อย่าทํา ลุกขึน ท่านต้อง

เปลียนชุดด้วย ยับย่นเช่นนีกล้วเดินออกไปได้อย่างไร"
715
"เจ้า.. เป็ นห่วงข้ารึ?^^"

"ได้รไึ ม่เล่า? ถ้าไม่ได้ทา่ นอยากจะทําอะไรก็เชิญเลย ข้า

จะไม่ยงุ่ อีก" เหม่ยอิงละมือออกจากชุดของเขาเพือรอฟั ง
คําตอบ ไท่ชางยิมออกมาก่อนจะจับมือเล็กๆให้กลับมา
ทําหน้าทีของมัน

716
" ได้อยูแ่ ล้ว ข้าชอบให้เจ้าดูแลแบบนี^^" เหม่ยอิงอมยิม
กับคําตอบทีพึงพอใจ นางจัดการเปลียนชุดให้เขาเสร็จ
สรรพก่อนจะพากันไปพักผ่อนชมสวนด้านนอก สองมือ
กุมกันเอาไว้ไม่มีใครยอมปล่อย เดินเล่นจนพอใจจึงได้
กลับเข้าเรือน

717
25 สงครามเล็กๆบนโต๊ะอาหาร

718
หลังจากวันทีอีชิงสติแตกอาละวาดลันตําหนักฝ่ ายในก็ดู
จะเงียบสงบดี จินหลงมีงานด่วนเข้ามา เขาหยุดการปั น
หัวสนมเอกเอาไว้ก่อนชัวคราวให้นางได้พกั หายใจหาย
คอ

ตําหนักอีคุนกง

719
"ท่านน้าให้คนไปพาตัวหลานมามีอะไรหรือพ่ะยะค่ะ ?"
ไท่หมิงเอยถามเมือจู่ๆก็มีคนจากตําหนักอีคุนกงไปตาม
ตัวขณะกําลังตังใจเรียน?กับราชครูคนเก่งอยู่

"น้าว่าจะถามว่าช่วงนีหมิงเออร์ได้ไปทีเรือนเหมยฮวา
บ้างรึไม่" คําถามเช่นนีอีกแล้วหรือ เหตุใดเขาจึงต้องมา
นังตอบคําถามไร้สาระเช่นนีของพวกผูใ้ หญ่ใจคดพวกนี
ด้วย? คนสกปรกพวกนีไม่คคู่ วรจะมองหน้าเขาด้วยซํา!

720
"ข้าไปทีนันบ่อยๆพ่ะยะค่ะ ท่านน้ามีอะไรกับเรือนเหม
ยฮวาของเสด็จแม่หรือพ่ะยะค่ะ? " คําถามทีถูกถามกลับ
ทําให้อีชิงจุกใจอก

เสด็จแม่อีกแล้วหรือ คํานีอีกแล้ว ทําไมนางทีพยายาม

ทําทุกอย่าง พยายามดูแลเอาใจใส่เด็กคนนีมาตลอดแต่
กลับไม่ได้รบั คําเรียกขานเช่นนีสักครัง!

721
" ช่วงนีเห็นว่ามีการตรวจคนเข้าออก น้าเองก็โดนไปด้วย
ไม่รูว้ า่ ... "

" เย็นนีไปกับข้าสิพะ่ ยะค่ะ เสด็จแม่ถามหาท่านน้าอยู่

บ่อยๆ ตอนนีทหารพวกนันคงรูแ้ ล้วว่าควรปฏิบตั ิตอ่ ท่าน
น้าเช่นไร" ไทหมิงยิมร่าเริงออกมาก่อนจะค่อยๆดึงมือ
ออกจากการเกาะกุมของอีชิง

"เช่นนันเย็นนีน้าขอไปด้วยคนนะ อยากหาคนคุยด้วยแก้
722
เหงาอยูพ่ อดี^^" หาคนแก้เหงารึ? คนจิตใจไม่ปกติเช่นนี
ไปหาหมอหลวงน่าจะเข้าทีกว่าเสียอีก

ไท่หมิงยิมบางๆก่อนจะกลับเข้าห้องนอนของตนเองไป
มันไม่ใช่เรืองแปลกทีเขาชอบเก็บตัวจึงไม่มีใครมาคอย
ใส่ใจอะไร มือเล็กๆนันแช่ลงในนําอุน่ ก่อนจะล้างจน
สะอาดแล้วเช็ดจนแห้ง

" น่าขยะแขยงจริงๆ"
723
เวลาต่อมา

เรือนเหมยฮวา

เหม่ยอิงทีได้รูว้ า่ จะมีเรืองสนุกให้ทาํ ก็เตรียมการต้อนรับ

724
อย่างดี อาหารควาหวานและชาชันดีทกุ อย่างพร้อมแล้ว
สําหรับอาหารมือนี

"เสด็จแม่" ไท่หมิงส่งเสียงมาแต่ไกลก่อนจะวิงมากอด
นางเอาไว้ เหม่ยอิงชะงักไปเพรระความไม่ชินแต่ก็ไม่ได้
ผลักไสหรือปฏิเสธ

ไท่หมิงยิมออกมาเป็ นยิมทีมากจากใจจริงๆ ถูกชะตากับ

สตรีนางนี ยิงได้รูว้ า่ นางเป็ นคนดีจริงๆก็ยิงชอบนางมาก
725
ขึน บิดาเขาควรจะพานางมาเร็วกว่านี!

" วันนีรบกวนเจ้าแล้ว^^" เหม่ยอิงยิมน้อยๆรับ หึๆ ตังใจ

มาหาถึงทีเช่นนียังทําท่าเหมือนเกรงใจ นางไม่ได้ตาบอด
ถึงขนาดจะมองไม่ออกว่าอีกฝ่ ายมีจดุ ประสงค์แอบซ่อน

น่าแปลกทีนางยอมเสียสละเวลาอันมีคา่ สําหรับการพัก
ผ่อนเพือลงมาเล่นเกมกับคนทีแอบรักสามีของนางเช่นนี
แต่เอาเถิด อีกฝ่ ายอยากเล่นนางก็จะเล่นเป็ นเพือน
726
ดูๆไปแล้วพืนฐานของสตรีนางนีก็คงพอมีจิตสํานึกอยู่
หรอก ดูเป็ นคนดีเสียด้วยซํา คงมีเรืองเดียวทีกําลังจะ
สร้างรอยด่างในชีวิตของนางก็คือเรืองผูช้ าย

"หมิงเออร์ ดืมยาเสียก่อนสิ" ไท่หมิงมองถ้วยยาทีถูกยืน

มาตรงหน้า ให้ตายเถิด เขาหนีมาถึงนียังจะเอายาพิษนี
ตามมาให้เขาได้อีกหรือ

727
"ขอบพระทัยท่านน้าพ่ะยะค่ะ" ท่าทางของไท่หมิงนันดู
ปกติมากจนแทบดูไม่ออกว่าภายในเขากําลังกระอัก
กระอ่วนทีจะดืมมันเข้าไป มือเล็กเตรียมหยิบยาถอนพิษ
ทีพกติดตัวมา หวังจะหาโอกาสเทลงไป

"จริงสิ ไท่หมิงกินยาขมๆเช่นนีคงทานอาหารต่อไม่อร่อย
แน่ แม่มีผลไม้เชือมอยูเ่ ดียวแม่ไปหยิบให้เจ้าดีกว่า" เหม่
ยอิงผุดลุกขึนก่อนจะเซไปชนเข้ากับมือของไท่หมิงทีถือ
ถ้วยยาอยู่

728
เคร้ง!!

ถ้วยกระเบืองชันดีตกกระแทกพืนแตกกระจาย เหม่ยอิง
หวีดร้องก่อนจะขยับตัวหลบเศษถ้วยทีกระจายอยูบ่ น
พืน

729
" ตายจริง!! พวกเจ้ารีบเข้ามาเก็บกวาดเร็วเข้า อย่าให้มี
เศษหลงเหลือเชียวนะ"

"ไท่หมิง แม่ตอ้ งขอโทษเจ้าด้วย เดียวแม่ให้คนไปนํายา

มาให้เจ้าใหม่ดีกว่านะ"

"พ่ะยะค่ะเสด็จแม่" ไท่หมิงตอบรับเพียงเท่านัน ในหัว

กําลังคิดว่านีคืออุบตั ิเหตุจริงๆหรือเป็ นแค่การแสดง
730
คนมีวรยุทธเช่นเหม่ยอิงหรือจะเซจนเสียหลักเช่นนี แล้ว
ไหนจะเสียงกรีดร้องตอนทีหลบเศษกระเบืองนันอีก คน
อย่างนางจะหลบของพวกนีมันง่ายนิดเดียว ไม่มีทางจะ
มานังกรีดร้องกระโดดหลบอยูเ่ ป็ นแน่

"วันนีคงต้องงดดืมยาเสียแล้ว ตอนนียาทีจะใช้ตม้ หมด

พอดี น้ากําลังให้คนไปนํายาจากสํานักหมอหลวง กว่า
จะกลับมาคงไม่ทนั "

731
"เช่นนันทําอย่างไรดี จะให้งดดืมยาหนึงวันเช่นนีไม่
เป็ นไรแน่ร?ึ " เหม่ยอิงลูบศีรษะเล็กเบาๆราวกับเป็ นห่วง
นักหนา ความจริงแล้วนางเองก็หว่ งไท่หมิงนันแหละ
ห่วงทีต้องมาถูกคนใกล้ตวั วางยาพิษเช่นนี แล้วดูทา่ ทาง
อาจจะเป็ นคนในครอบครัวเสียด้วยทีลงมือ!

" เช่นนันวันนีหมิงเออร์มาอยูก่ บั น้าทีตําหนักดีรไึ ม่ หาก

อาการกําเริบจะได้ดแู ลกันได้ทนั อีกอย่างวันนีฝ่ าบาทคง

732
จะมาค้างทีตําหนักด้วย คงมีหมอหลวงติดตามมา
พร้อม"

ไท่หมิงเงยหน้าขึนมองเหม่ยอิงเมือได้ฟังประโยคบอก
เล่าทีคล้ายการตอกยํานัน เป็ นใครก็คงต้องเสียใจ เป็ น
ใครก็คงทําใจไม่ได้.... แต่คงไม่ใช่กบั เหม่ยอิงเสียแล้ว

" เช่นนันก็ดีน่ะสิ เห้อออ จะได้พกั ผ่อนเสียที" เหม่ยอิงพูด

ออกมาก่อนจะเบาเสียงลงในประโยคสุดท้ายแล้วนังลง
733
ทีของตนตามเดิม

อีชิงหน้าตึงขึนมาทันทีก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็ นดัง
เดิม ไท่หมิงผ่อนลมหายใจเบาๆเมือสงครามย่อยๆจบลง
รอดพ้นจากยาพิษไปอีกวัน...

"ถวายพระพรเพคะฝ่ าบาท.. "เสียงนางกํานัลหน้า

ตําหนักดังขึนก่อนจะปรากฎร่างสูงใหญ่คนุ้ ตาของไท่ชา
งทีเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและชะงักไปเล็กน้อยเมือเห็น
734
คนทังสาม

"ถวายพระพรเพคะ" อีชิงลึกขึนทําความเคารพก่อนจะ
ตามมาด้วยไท่หมิง

"ถวายพระพรพ่ะยะค่ะ.. เสด็จพ่อ" เมือทังสองคนลุกขึน

จึงเหลือแต่เหม่ยอิงทียังนังอยู่ นางเงยหน้าขึนมองเขา
ตรงๆก็เห็นเขามองมาเหมือนรออะไรอยู่

735
"รออะไร? ท่านมีงานต้องทําต่อนะ รีบมาทานอาหารได้
แล้ว" ไท่ชางถอนหายใจเบาๆ เหตุใดนางไม่รูจ้ กั เกรงกลัว
เขาบ้างเลยนะ ร่างสูงทรุดตัวลงนังข้างๆเหม่ยอิง นาง
เตรียมถ้วยชามและตะเกียบให้เขาเสร็จสรรพ

อีชิงและไท่หมิงกลับมานังทีของตน ยังคงตกตะลึงกับ
การปฏิบตั ิของเหม่ยอิงไม่หาย

736
"อ่ะนี ได้ยินว่าวันนีท่านจะไปตําหนักอีคุนกง ทานเยอะๆ
จะได้มีแรง ไท่หมิงคงอยากมีนอ้ งมาเล่นเป็ นเพือน" นาง
ส่งยิมน้อยๆสําทับพลางคีบอาหารมาใส่ถว้ ยของเขาส่วน
คนถูกพูดถึงอย่างอีชิงก็อายจนแก้มแดงขึนมา

เคร้ง!

ตะเกียบในมือร่วงลงพืนกระทบจนจนเหม่ยอิงมองหน้า
737
เขาเป็ นครังทีสอง ไท่ชางเหมือนอยากจะพูดแต่พดู ไม่ได้
นําท่วมปาก คนนึงก็เมียอีกคนก็คนทีช่วยดูแลลูก แต่ดู
นาง นางนางทําหน้าไม่รูไ้ ม่ชีราวกับไม่รูส้ กึ รูส้ าอะไรกับ
สิงทีพูดเลยสักนิด

" ยังไม่รบี นํามาเปลียนให้ฝ่าบาทอีกรึ " เหม่ยอิงพูดเพียง

แค่นนนางกํ
ั านัลก็รบี เข้ามาจัดการจนเรียบร้อย ไท่ชา
งเริมรูส้ กึ กระวนกระวายขึนมาบ้างเเล้วเมือนางเอ่ยเรียก
เขาด้วยสรรพนามทีไม่เคยเรียกมาก่อน นีคือครังแรกที
เขาถูกนางเรียกเช่นนี!

738
"เป็ นอะไรไปเพคะ"

พรึบ!

เพียงแค่อีชิงแตะมือเขาเบาๆเพือถามไถ่ดว้ ยความเป็ น
ห่วงไท่ชางก็ชกั มือกลับอย่างรวดเร็วจนนางหน้าเสีย
ไท่หมิงคีบอาหารเข้าไปทําไม่สนใจเหตุการณ์ตรงหน้า
739
อาา สงครามขนาดย่อมก่อตัวขึนอีกแล้ว~

"เจินไม่เป็ นอะไร ทานต่อเถิด" ไท่ชางหันไปยิมบางๆให้อี

ชิงก่อนจะหยิบตะเกียบชุดใหม่ขนมาทานอาหาร
ึ เขากิน
ไปมองเหม่ยอิงไปอยูเ่ ช่นนัน แต่คนถูกมองกลับทําไม่
สนใจเขา

"ฝ่ าบาท ลองทานเนือนีดูสเิ พคะ" อีชิงคีบเนือจากจานที

อยูต่ รงหน้าเหม่ยอิงให้ไท่ชาง นันทําให้เหม่ยอิงถึงกับ
740
กระตุกยิมทีมุมปาก ของกินก็มาจากเรือนของนาง
รายการอาหารนางก็คิดเองเขียนสังลงไปเองกับมือ มา
ชุบมือเปิ บกันง่ายๆเช่นนีเชียวรึ จานอาหารนีอยูต่ รงหน้า
นางเสียด้วย

" เสด็จแม่" ไท่หมิงยืนมือเล็กๆไปกุมมือเหม่ยอิงไว้ก่อน

จะชีไปทีจานเดียวกันกับทีอีชิงเพิงคีบให้ไท่ชาง

เหม่ยอิงคีบอาหารให้เด็กน้อยอย่างใจดี นางยิมออกมา
741
เมือปากเล็กๆกินอาหารคําโตเข้าไปโดยไม่หนให้
ั ดีก่อน
ขอบปากบางเปรอะเปื อนจนนางต้องซับให้

"กินเลอะเทอะเป็ นเด็กน้อยเชียวนะ มา เดียวแม่หนให้

ั ดี
กว่า^^" มือเรียวจัดการหันชินเนือจนเหลือขนาดเล็กลง
แล้วป้อนเด็กชายทีละคํา การกระทําของนางทําให้ไท่ชา
งอิจฉาจนแทบจะไล่ทกุ คนให้กลับไป

ไท่หมิงเพียงแค่อยูเ่ ฉยๆยังทําให้นางยิมได้ นางทังเช็ด

742
ปาก หันอาหาร ป้อนอาหารให้ทงที ั กับเขานางไม่เคยทํา
ให้เลยสักครังมันน่าน้อยใจนักั

"ฝ่ าบาทลอง..."

"เจินอิมแล้ว" นําเสียงของไท่ชางนันปกติ แต่สายตานัน

ไม่ใช่เลย เหม่ยอิงมองอีชิงทีหน้าเจือนลงในมือทีคีบ
อาหารอยูก่ ็ชะงักค้างไปด้วย

743
"น่าเสียดายจริงๆ ข้าอุตส่าห์ทาํ ของหวานด้วยตนเอง ถ้า
ท่านอิมแล้วข้ายกส่วนของท่านให้หมิงเออร์ก็แล้วกันนะ"

" หมิงเออร์ เจ้าจะทานหมดรึไม่^^"

"ต้องหมดอยูแ่ ล้ว..."

744
"ทีข้าบอกว่าอิม หมายถึงของคาว" ไท่ชางแย้งเสียงขุ่น
เรืองอะไรจะยอมโดยแย่งขนมฝี มือเมียไป ของของเขา
อย่างไรเขาก็ไม่ยกให้ใครเด็ดขาด

" เสด็จพ่อยอมทานแล้ว ดีเลยพ่ะยะค่ะ ลูกกินขนมตัง

สองถ้วยคงไม่หมด^^" ไท่ชางมองค้อนโอรสทันที นีสอง
คนรวมหัวกันแกล้งเขาชัดๆ เหม่ยอิงลูบศีรษะเล็กเบาๆ
ก่อนจะพากันหัวเราะคิกคัก

745
" ยกขนมเข้ามาให้ฝ่าบาทสิ^^" นางเผยยิมด้วยความ
หมันไส้คนข้างๆทีทําตัวแสนงอนราวกับสตรี ขีน้อยใจ
เป็ นทีหนึง ตัวเองทําเรืองไว้แท้ๆเลยนะไท่ชาง

อีชิงนังกําหมัดแน่น นางตอนนีเหมือนเป็ นส่วนเกิน

เหมือนเมือครังทีพีสาวนางยังอยูไ่ ม่มีผิด! ไม่ นีมันแย่
กว่าเสียด้วยซํา ไท่ชางไม่แม้แต่จะสนใจนางสักนิด
หลานทีนางเลียงดูมาอย่างดีเสมือนบุตรในไส้ก็ไม่เห็น

746
นางในสายตาเช่นกัน

"แค่กๆ แค่กๆ" เสียงไอของอีชิงดึงความสนใจจากคนทัง

โต๊ะให้หนั ไปมองทันที นางเก็บผ้าเช็ดหน้าลงไปก่อนจะ
ยิมแหยๆให้ทกุ คน

"ขออภัยเพคะ หม่อมฉันไม่สบายนิดหน่อย วันนีคงทาน

ของมันมากเกินไป"

747
"ให้หมอหลวงมาตรวจรึยงั " ไท่ชางเอ่ยถามด้วยความ
เป็ นห่วงทําให้นางใจชืนขึนมาทันที ไม่วา่ เขาจะอยูก่ บั
ใครทําอะไรหากมีสงใดเกิ
ิ ดขึนกับนางเขาจะให้ความ
สนใจนางก่อนเสมอ

"เรียบร้อยแล้วเพคะ หม่อมฉันดืมยาก่อนมาทีนีแล้ว หลัง

อาหารก็จะกลับไปดืมเพคะ"

748
" แต่ขา้ ว่าให้หมอหลวงมาตรวจก็ดีนะ หมิงเออร์จะได้
ตรวจด้วย ข้าอยากรูว้ า่ ผ่านมาหลายดีอาการย์ของ
หมิงเออร์ไม่ดีขนบ้
ึ างเลยรึทงที
ั ดืมยาทุกวัน"

!!!!

"มะ ไม่ได้..." อีชิงรีบแย้งขึนแต่ยงั ไม่ทนั ทีนางจะได้พดู

อะไรก็ถกู เสียงของไท่หมิงกลบจนมิด
749
"ไม่เอานะพ่ะยะค่ะ!!! เสด็จแม่อย่าส่งลูกให้หมอหลวง
นะพ่ะยะค่ะ" ไท่หมิงรีบเข้ามากอดเหม่ยอิงแน่นก่อนจะ
เริมทําการบีบนําตา เขาไม่อยากให้ใครรูว้ า่ ตอนนีเขาไม่
ได้ป่วยอะไรทังนัน

การอยูก่ ลางแจ้งเป็ นเป้านิงให้คนทําร้ายมันเป็ นความ

คิดทีโง่เขลาสินดี เจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่หากตายไปเล่าจะ
ทําเช่นไร สูเ้ ป็ นไพ่ตายใบลับอยูข่ า้ งๆบิดาไม่ดีกว่ารึ

750
"ไท่หมิงเจ้าควรจะให้หมอหลวงตรวจ" ไท่ชางสําทับขึน
อีกคน อีชิงเริมภาวนาอยูใ่ นใจ หากหมอหลวงของไท่ชา
งตรวจจะต้องรูแ้ น่วา่ แท้จริงเด็กคนนีป่ วยเป็ นอะไร และ
คงรูส้ าเหตุได้ไม่ยาก

หากเป็ นเช่นนันหนทางรักษาไท่หมิงจะต้องเป็ นไปอย่าง

ง่ายดายและรวดเร็ว แบบนีนางก็หมดประโยชน์ แล้วคน
อย่างไท่ชางก็คงเขียนางทิงอย่างไม่ใยดี!

751
"อึก เสด็จแม่ เสด็จแม่ก็ให้หมอหลวงไปตรวจเสด็จน้าคน
เดียวสิพะ่ ยะค่ะ เสด็จน้าป่ วยเช่นนีเสด็จพ่อก็จะติดไข้
พอเสด็จพ่อป่ วยก็จะไม่ได้ทาํ งาน~" การโยนความเพือ
เบียงประเด็นของไท่หมิงสร้างความเดือดร้อนให้อี
ชิงอย่างจัง

นางไม่ทนั คิดจึงได้ลงมือทําตามแผนตืนๆทีตัวเองรีบคิด
อย่างไม่รอบคอบ นางไม่คิดว่าไท่หมิงจะเกลียดกลัว

752
หมอจนต้องโยนเรืองให้นางเช่นนี

" เช่นนันคืนนีเจ้าพักผ่อนเถิด แค่เจ้าช่วยดูแลไท่หมิงก็

เหนือยมากแล้ว หากเจ้าเป็ นหนักขึนมาจะแย่" ไท่ชางหา
ทางออกให้ตนเองเสร็จสรรพ โชคดีจริงๆทีไท่หมิงพูดขึน
มาตอนนี แบบนีเขาก็จะใช้เวลาทังคืนอยูท่ ีเรือนเหม
ยฮวาได้แล้ว

"ฝะ ฝ่ าบาท" อีชิงอึงจนพูดไม่ออก หากเถียงไปก็น่า

753
เกลียด จะรันก็กลัวจะถูกจับได้วา่ โกหก และไม่รูว้ า่ นาง
ระแวงจนจ้องจับผิดเหม่ยอิงมากไปหน่อยหรือไม่ เพราะ
เมืาอครูน่ างเห็นอีกฝ่ ายยกยิมทีมุมปากด้วยความสะใจ

-------------------

754
สปอย~

อึก! อึก! อึก!

"นะ นาง! นางวางยา ขะ ข้า!!" นิวชีเรียวยาวชีไปทีเหม่

ยอิงทีนังอยูฝ่ ังตรงข้าม อีชิงเริมหายใจติดขัดขึนมาอย่าง
หนักและพยายามสูดหายใจเข้า สภาพของนางไม่ตา่ ง
จากปลาทีกําลังจะขาดนําตาย

755
"เหอะ! พิษกระจอกๆเช่นนีน่ะรึ ถ้าข้าจะทําล่ะก็... เจ้าไม่
ตายอย่างสบายขนาดนีหรอก"

!!!!

756
757
26 ใครวางยา?

อีชิงกินอาหารต่อด้วยความฝื นทน ใครจะไปอยากกินต่อ

ในเมือเจอเรืองเช่นนีเข้าไป เพราะนางเองทีทําอะไรไม่
รอบคอบเช่นนี แทนทีจะได้อยูก่ บั ไท่ชางหาทางมัดใจอีก
ฝ่ ายให้ได้ กลับทําให้อีกฝ่ ายได้เปรียบไปเสียอย่างนัน

"เสด็จพ่อ คืนนีท่านน้าป่ วย เช่นนันก็อยูก่ บั เสด็จแม่สพิ ะ่

ยะค่ะ น้องต้องน่ารักมากเป็ นแน่ ข้าอยากได้นอ้ งแบบ
เสด็จแม่^^"

758
คําพูดราวกับเด็กไร้เดียงสาทีออกจากปากไท่หมิงเหมือน
โยนระเบิดมาทีเหม่ยอิงอย่างจัง เด็กคนนีเป็ นคนทีผูค้ น
ทัววังหลวงยืนยันหนักหนาว่าป่ วยและไม่รูจ้ กั โตจริงๆน่ะ
หรือ

" อืม เจ้าพูดมาเช่นนี...พ่อจะกล้าขัดใจเจ้าได้อย่างไร

กัน^^ "พ่อลูกเข้ากันเป็ นปี เป็ นขลุย่ เช่นนีเหม่ยอิงยิงจน
ปั ญญาจะคัดค้าน แต่ดเู หมือนจะมีคนไม่พอใจกับเรืองนี
อยูอ่ ีกคน

759
"จะดีหรือเพคะ ฝ่ าบาทน่าจะเเต่งตังคุณหนูเหม่ยอิงก่อน
นะเพคะ หากปล่อยให้ตงท้
ั องก่อนหม่อมฉันเกรงว่า... "

" ขอบคุณสนมเอกทีเป็ นห่วง ข้าไม่ตอ้ งการตําแหน่ง

อะไรนันหรอก แม้แต่ตาํ แหน่งฮองเฮาก็ดว้ ย"

760
!!!

"เหตุใดพูดเช่นนันเล่า ฝ่ าบาทรักเจ้ามาก ดูแลเจ้าดี

ทุกอย่าง ตําแหน่งฮองเฮามีแต่คนหมายปองแต่เจ้ากลับ
ปฏิเสธรึ" ใช่ นางเองก็เคยหมายปองตําแหน่งนี แต่ตอน
นีคงสินหวังแล้ว...

"ทีข้าไม่ตอ้ งการตําแหน่งเพราะข้าไม่ตอ้ งการเป็ นหนึงใน

761
ตัวเลือกของไท่ชางอย่างไรเล่า" อีชิงทีได้ยินดังนันก็ลกุ
พรวดขึนอย่างรวดเร็ว เข้าใจความหมายดีวา่ เหม่ยอิง
หมายความว่าอะไร

นางไม่ตอ้ งการตําแหน่งฮองเฮาเพราะไม่ตอ้ งการเป็ น

หนึงในสตรีของไท่ชาง ไม่ตอ้ งการลดตัวลงไปแข่งขันกับ
คนอืนให้เปลืองแรง ไม่ตอ้ งการนังรอให้ปา้ ยไม้แผ่นเดียว
กําหนดชีวิตว่าคืนไหนไท่ชางจะมาหาก

762
สิงทีเหม่ยอิงพูดทังกดนางให้ดตู ากว่
ํ าทังแสดงถึงจุดยืนที
ว่า ไม่วา่ อย่างไรไท่ชางก็ตอ้ งเลือกนางเป็ นทีหนึง!

ไท่หมิงและไท่ชางนังอยูท่ า่ มกลางสมรภูมใิ นครังนี ไม่

บอกก็รูว้ า่ พวกเขาพ่อลูกจะอยูฝ่ ังไหน แต่ชายหนุ่มดูจะตี
ความผิดไปมากโขเลยทีเดียว

ไท่ชางตีความหมายถ้อยคําของเหม่ยอิงไปอีกทาง เขา
คิดว่านางหมายถึงไม่ตอ้ งการเป็ นหนึงในสตรีของเขา ยิง
763
ตําแหน่งนียิงไม่ตอ้ งการ ไม่ตอ้ งการทุกอย่างทีจะเหนียว
รังนางเอาไว้

เพราะหากวันหนึงนางจะไป... นางจะไปโดยไม่หนั มา
เหลียวแลอะไรเลย!

สีหน้าทีดูตกใจและหมองลงของไท่ชางนันเหม่ยอิงจับ
สังเกตได้ ไท่หมิงก็เช่นกัน เด็กชายลอบยิมมุมมากเมือ
พอจะเข้าใจความคิดอันลําลึก? ของบิดา เรืองนีคงต้อง
764
ให้เหม่ยอิงอธิบาย

"ฝ่ าบาท นีหรือเพคะคนทีฝ่ าบาททรงเลือก เหม่ยอิงข้า

เสียใจจริงๆทีเจ้าพูดกับข้าเช่นนี ตังแต่พบกันข้าดีกบั เจ้า
มาตลอดแต่มาวันนีเจ้ากลับดูถกู ข้าเช่นนันรึ!"

"ถึงข้าจะเป็ นสนมแต่ก็มีเกียรติไม่ตา่ งจากชายาตําแหน่ง

อืนๆ ทุกคนต้องทําตามธรรมเนียมตามกฎทีเคยมีมา ฝ่ า
บาทเท่านันทีเป็ นเจ้าของชีวิตทุกคน จะทรงเลือกไปหา
765
ใครเราก็ตอ้ งน้อมรับ "

" เจ้าเองเคยอยูใ่ นวังน่าจะเข้าใจดีไม่ใช่รึ เหตุใดต้องมา

ว่ากันเช่นนี เจ้ากล่าวว่าข้าต่อหน้าฝ่ าบาทและองค์ชาย
มันไม่มากเกินไปรึ"

" อะไรกัน ไท่ชางเหตุใดอีชิงถึงโกรธข้าเช่นนีเล่า ท่าน

เป็ นคนบอกกับข้าเองแท้ๆว่าไม่อยากแต่งตังข้าเพราะไม่
ต้องการให้ขา้ เป็ นตัวเลือกของท่าน"
766
" ท่านบอกเองว่าท่านรักข้าคนเดียวไม่ตอ้ งสนใจสตรีอืน
แต่พอข้านําคําพูดของท่านมาพูดแล้วเหตุใดอีชิงถึงคิด
ว่าข้าดูถกู นางได้"

เหม่ยอิงขยับเข้าไปกอดแขนกํายําข้างหนึงเอาไว้ ซบ
หน้าลงอย่างออดอ้อนก่อนจะช้อนสายตาขึนไปมองเขา
ตาใสแป๋ วไร้เดียงสา

767
ไท่ชางมองดวงตากลมโตนันอย่างหลงไหล นางทําให้เขา
หลงนางอีกแล้ว ตังแต่รูจ้ กั กันมานีคงเป็ นครังแรกทีนางมี
ท่าทีออดอ้อนเหมือนเจ้าแมวน้อยน่ารักเช่นนี เห็นแล้ว
หมันเขียวจริงๆ

ฟอดดดด

768
"อือออ" ร่างบางร้องท้วงเบาๆเมือจมูกคมสันกดลงสูด
หอมบนพวงแก้มนุ่มเต็มแรงไม่มีเกรงใจใคร ไท่หมิงยก
มือขึนปิ ดหน้าปิ ดตาเอาไว้ บิดาของเขาจะประเจิด
ประเจ้อเกินไปแล้ว><

อีชิงกํามือสองข้างแน่น สิงทีเหม่ยอิงอธิบายออกมา สิงที

ไท่ชางแสดง มันทําให้นางเจ็บ เจ็บไปทังใจ อย่างน้อยไท่
ชางก็น่าจะมีเยือใยต่อกันบ้าง แต่นีกลับไม่รกั ษานําใจ
กันสักนิด"

769
" อึก เป็ นเช่นนันหรอกรึ ถ้าเช่นนันข้าต้องขอภัยด้วยที
เข้าใจเจ้าผิด ขออภัยฝ่ าบาททีใช้อารมณ์มากเกินไป"

" อืม เจินไม่ถือสาหาความหรอก"

" ไท่ชางพูดมาเช่นนีข้าก็จะไม่โกรธเจ้าเช่นกัน" เหม่ยอิง

ไม่ได้เอ่ยขอโทษกลับแต่อย่างใด ก็นางไม่ผิดไม่จาํ เป็ น
ต้องขอโทษเสียหน่อย
770
มืออาหารจึงจบลงเพียงเท่านัน อีชิงหน้าตึงกลับจําหนัก
ของนางไป ส่วนเหม่ยอิงคราแรกอยากจะคุยอะไรกับ
ไท่หมิงเสียหน่อยก็ไม่ทนั ได้คยุ ร่างบางถูกอุม้ เข้าห้องไป
อย่างรวดเร็ว

เวลาต่อมา

771
ตําหนักไทเฮา

"ลมอะไรหอบสนมเอกมาถึงทีนีได้นะ" ไทเฮาเอ่ยกระ
แนะกระแหนทันทีทีเห็นอีชิงเข้ามาและแสดงความ
เคารพ

"หม่อมฉันแค่จะมาบอกเพคะว่าต่อไปนีองค์ชายน้อยจะ
มีคนดูแลเพิมอีกหนึงคน"
772
คิวของหญิงชราขมวดเข้าหากันแน่น ยังมีใครทีหลาน
ชายของนางให้การยอมรับได้อีกหรือ หวังว่าจะไม่ใช่สตรี
หรอกนะ

" ตอนนีฝ่ าบาทเองก็ไปทีเรือนเหมยฮวาเกือบทุกวันทุก

คืน องค์ชายเองก็เรียกนางว่าเสด็จแม่เสียเต็มปากเต็ม
คํา"

773
!!!

" สตรีนางนีดูแลองค์ชายได้ดีจริงๆเพคะ หม่อมฉันได้เห็น

ด้วยตาตนเองมาแล้ว ฝ่ าบาทและองค์ชายยิมแย้มมี
ความสุขเหมือนเมือก่อนหม่อมฉันเห็นแล้วก็ดีใจ"

"จะพูดเท่านีใช่รไึ ม่" เสียงทีเริมแหบแห้งไปตามอายุดงั

774
ขึนมาด้วยความไม่พอใจแฝงอยูใ่ นนําเสียงอย่างเห็นได้
ชัด

"หึ ดูเจ้าสนิทกับนางดี เช่นนันข้าฝากชาชันดีนีไปให้นาง

ด้วย เจ้าถนัดไม่ใช่ร?ึ "เอ่ยจบก็ลกุ ออกไปทันที อีชิงเข้า
ใจความนัยของคําพูดนีดี แต่เอาเถิดนางจะยอมไปก่อน
รอให้ทกุ อย่างมันเข้าทีเข้าทางกว่านีแค่สตรีแก่ๆคนเดียว
เหตุใดนางจะจัดการไม่ได้

775
หลายวันต่อมา

เป็ นอีกครังทีอีชิงแบกหน้ามาถึงเรือนเหมยฮวา เหม่ยอิง

ก็ตอ้ นรับนางอย่างดีราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึน ราวกับ
ก่อนหน้านีไม่เคยสร้างสงครามบนโต้ะอาหารกันมาก่อน

"อีชิงเจ้ามาถึงนีมีอะไรรึ"

776
"ข้าได้รบั ชาชันดีมาจากไทเฮาจึงนํามาแบ่งให้เจ้าได้ลอง
ชานีได้มาจากเขตภูเขาสูงและปลูกเฉพาะในหมูบ่ า้ น
ชาวเขา นับว่าหายากยิงนัก"

"ไทเฮา? ไทเฮาช่างมีเมตตาต่อข้าจริงๆ" เพียงแค่เปิ ดห่อ

ชาออกมาก็เห็นสิงผิดปกติภายใน พืชทีมีใบเหมือนกับ
ใบชา ยิงนํามาตากแห้งยิงแยกไม่ออก นีคงไม่ใช่ความ
ใจดีจงึ ใส่สมุนไพรมาให้เป็ นแน่

777
" เอาล่ะ ขอบคุณเจ้ามาทีเป็ นธุระนํามาให้ พวกเจ้านําชา
นีไปต้มมา ข้าจะแบ่งให้พระสนมได้ดืมด้วย^^"

!!!!

" ไม่เป็ นไรๆ เจ้าดืมเถิด ข้ามีสว่ นของข้าอยูแ่ ล้ว นีเป็ น

ส่วนของเจ้า" นางรีบเอ่ยปฏิเสธทันที นางมันใจว่าไทเฮา
778
คงไม่ฝากชาธรรมดาๆมาแน่นอน เพราะครังสุดท้ายที
นางนําชาจากไทเฮาไปให้สตรีนางนัน... นางก็ตายอย่าง
ทรมานเพราะยาพิษ!

ไม่นานนักกานําชาก็ถกู ยกเข้ามา เหม่ยอิงรินนําชาใส่

จอกสองจอก แต่ทีน่าแปลกคือนางสังเกตเห็นผง
บางอย่างติดอยูท่ ีขอบจอกนําชาของอีชิง

"เด็กคนนีไม่ธรรมดาจริงๆ" เหม่ยอิงพึมพัมออกมา นาง

779
รินนําชาเสร็จก็กระเข้าปากไปอย่างไม่ลงั เล

"ลูฟ่ าง เจ้าไปนํานําถัวเขียวมาให้ขา้ "

"เจ้าค่ะ" ลูฟ่ างย่อตัวเคารพอีชิงก่อนจะรีบออกไปเตรียม

ของตามคําสัง เหม่ยอิงยังรินนําชาดืมจอกทีสองและ
สามด้วยท่าทีสบายๆ เพราะนีมันก็แค่นาชาทั
ํ วไป

780
" ใจคอเจ้าจะปล่อยข้าดืมอยูค่ นเดียวรึ ข้าชักสงสัยแล้วสิ
ว่าชานีมันมีอะไรแปลกปลอมปนอยูร่ ไึ ม่"

อีชิงมองท่าทีไม่ทกุ ข์รอ้ นของเหม่ยอิงด้วยความแปลกใจ

นางยังคงปกติดี หรือไทเฮาจะแกล้งให้นางเสียมารยาท
ต่อหน้าเหม่ยอิง หรือนางจะเอนเอียงไปทางเดียวกับไท่
ชางและเหม่ยอิงมาตังแต่แรก!

781
" ดืมสักหน่อยสิ เพือมิตรภาพของพวกเราอย่างไรเล่า
เว้นเสียแต่วส่ เจ้าจะไม่อยากเป็ นสหายกับข้า^^" เหม่
ยอิงยืนนําชาไปตรงหน้าอีกฝ่ าย ลูฟ่ างทีเข้ามาพร้อมนํา
ถัวเขียวต้มก็นาํ ไปวางไว้ทีโต๊ะอีกตัว ไม่เข้าใจว่าคุณหนู
ต้องการนําถัวเขียวไปทําไม

อีชิงตัดสินใจดืมมันเข้าไปเล็กน้อย เพียงแค่จิบเท่านัน
นางไม่กล้าไว้ใจใครไม่วา่ จะเป็ นสตรีตรงหน้าหรือเป็ น
ฮองเฮา

782
และดูเหมือนนางจะถูกหลอกเข้าแล้วจริงๆ!

อึก! อึก! อึก!

"นะ นาง! นางวางยา ขะ ข้า!!" นิวชีเรียวยาวชีไปทีเหม่

ยอิงทีนังอยูฝ่ ังตรงข้าม อีชิงเริมหายใจติดขัดขึนมาอย่าง
หนักและพยายามสูดหายใจเข้า สภาพของนางไม่ตา่ ง
783
จากปลาทีกําลังจะขาดนําตาย

"เหอะ! พิษกระจอกๆเช่นนีน่ะรึ ถ้าข้าจะทําล่ะก็... เจ้าไม่

ตายอย่างสบายขนาดนีหรอก"

!!!!

784
เหม่ยอิงลุกขึนจากโต๊ะแล้วนํานําถัวเขียวต้มมากรอก
ปากอีชิงจนสําลักหน้าดําหน้าแดง นางรูแ้ ต่แรกว่าถ้วย
ของอีชิงมีพิษ แต่ทีให้อีชิงดืมเข้าใจก็แค่อยากจะสังสอน
เสียบ้าง

ชานีแม้ไม่ได้มาจากอีชิงแต่ก็ถือว่าอีชิงรูเ้ ห็นเป็ นใจ ท่าที

ปฏิเสธเมือตอนต้นเป็ นใครก็เดาออกทังนัน อยูฝ่ ่ ายในแต่
ไร้สมองวางแผนอะไรตืนๆเช่นนี หากไม่โง่หรือซือบือ
จริงๆคงไม่มีใครหลงกลแผนตืนๆเช่นนีหรอก

785
"ถ้าคิดว่าข้าวางยาจะเอาเรืองก็ได้นะ ข้าก็อยากรูว้ า่
ไทเฮาจะตัดสินอย่างไรเช่นกัน" แววตาของเหม่ยอิงแข็ง
ขึนอย่างเห็นได้ชดั อีชิงยังสูดหายใจเข้าอย่างเอาเป็ นเอา
ตายอยู่

เรืองนีดูก็รูว้ า่ เป็ นฝี มือไทเฮา ทีกล้าทําเช่นนีคงเพราะ

หากเป็ นสนมพวกนันได้ชาจากไทเฮาคงจะรีบนํามาดืม
เพือเอาใจพระมารดาของฮ่องเต้ และก็คงตายโดยไม่มี
ใครสนใจ เพราะเดิมทีไท่ชางไม่สนใจสตรีเหล่านีอยูแ่ ล้ว

786
ส่วนอีชิง หากนางทําเรืองนีให้เป็ นเรืองใหญ่คนเดือดร้อน
ก็คือตัวนางเอง ไทเฮาเป็ นถึงมารดาไท่ชางย่อมเชือมสก
กว่สอยูแ่ ล้ว หากไทเฮาปฏิเสธแล้วโยนความผิดมาทีอีชิง
ว่าสับเปลียนชาขึนมาคนผิดก็กลายเป็ นอีชิงทันที

และยิงไท่ชางทังรักทังหวงในตัวนางเช่นนี... หึ อีชิงคงไม่
รอด

787
"ข้าคงต้องบอกเรืองนีแก่ไท่ชางเสียแล้วสิ อีชิงข้าไม่คิด
เลยว่าเจ้าจะกล้าทําเช่นนี คิดจะฆ่ากันให้ตายเชียวรึ? "

"อึก ขะ ข้าไม่ได้ทาํ เรืองนีข้าจะต้องหาตัวคนผิดให้ได้

เรืองนีข้าเป็ นคนได้รบั พิษไม่ใช่เจ้า คนผูน้ นตั
ั งใจทําร้าย
ข้า"

788
"แต่เมือครูเ่ จ้าเพิงชีหน้าตะโกนกล่างหาว่าข้าทํา ข้าจะ
พิสจู น์ให้ทกุ คนรูเ้ องว่าใครทีอยูเ่ บืองหลัง รับรอง
องครักษ์ของไท่ชางทํางานไม่เคยพลาด"

" ไม่!! ข้าเข้าใจผิด ข้าตกใจเกินไป บางทีชาถุงนีอาจถูก

สับเปลียน ไม่สิ เจ้าไม่ได้ถกู พิษ เช่นนันมันเกิดจากอะไร
กันแน่"

อีชิงยังพยายามขบคิดหาหนทางต่อไป ทีไม่เข้าใจคือเหตุ
789
ใดเหม่ยอิงถึงไม่เป็ นอะไรสักนิด มีเพียงนางเท่านันทีได้
รับพิษเข้าไป

" ข้าถึงได้บอกว่าจะสืบหาตัวคนร้ายด้วยตนเอง เจ้าจะ

ได้รบั ความยุติธรรมอย่างแน่นอนอีชิง ข้าไม่ปล่อยคน
ผิดลอยนวลแน่"

" ข้าบอกว่าจะจัดการเรืองนีเองอย่างไรเล่า แค่นีฝ่ าบาท

ก็เหนือยกับราชกิจมาพอแล้ว หากเพิมเรืองนีก็จะยิงห่วง
790
ข้ามากขึน เรืองในฝ่ ายในคือเรืองในฝ่ ายใน ข้าจะจัดการ
ทุกอย่างเอง"

สนมสาวเริมหงุดหงิดขึนมาเมือถูกไล่ตอ้ นอย่างต่อเนือง
เรืองนีไทเฮาเป็ นฝ่ ายผิด! นางต้องเอาคืนสตรีเฒ่าผูน้ นั
แน่นอน

" อืม.. เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล เช่นนันข้าจะปล่อยให้เจ้า

จัดการก็แล้วกัน ตอนนีเจ้าไปให้หมอหลวงตรวจก่อนเถิด
791
ข้าไม่รูว้ า่ พิษยังอยูใ่ นตัวเจ้ามากน้อยแค่ไหน"

อีชิงพยักหน้ารับก่อนจะให้คนประคองออกไป นางมันใจ
ว่านีอาจเป็ นแผนตลบหลังของเหม่ยอิง สตรีนางนีไม่ได้
กําจัดง่ายๆเสียแล้ว!

792
27 รูเ้ ห็นเป็ นใจ

หลังจากอีชิงกลับไปเหม่ยอิงก็เริมทบทวนเหตุการณ์

793
ทุกอย่าง ทํากันซึงหน้าเช่นนีมันไม่โจ่งแจ้งเกินไปหน่อย
หรือ จริงอยูท่ ีว่าหากนางตายก็ถือว่าทุกอย่างจบ ฆ่าปิ ด
ปากนางกํานัลเรืองทุกอย่างก็สาวหาตัวคนทําไม่ได้

แต่คนทีฝากชามาให้เป็ นไทเฮาไม่ใช่อีชิงอย่างทีคิด แปล

ว่านีอาจไม่ใช่ครังแรก เพราะไม่เช่นนันไทเฮาคงไม่กล้า
ทําเช่นนี

การกระทําของไทเฮานันไม่มีการวางแผนให้รอบคอบ
794
เอาเสียเลย นางคงรูว้ า่ ไท่ชางสังให้คดั คนทีจะเข้าออก
เรือนและอีชิงเป็ นคนเดียวทีจะทําเรืองนีได้

สองคนนีไม่ได้ทาํ เรืองนีครังแรก อีชิงและไทเฮาต้องเคย

ทําเช่นนีร่วมกันมาก่อน และมันคงจะสําเร็จทุกครังจน
กลายเป็ นความย่ามใจ

แล้วแบบนี... คนรักเก่าของไท่ชาง สตรีทีเป็ นมารดาของ

ไท่หมิงเล่า ได้ข่าวว่านางต้องพิษไม่ใช่หรือ แบบนีก็อาจ
795
จะเป็ นฝี มือของ... ไทเฮา

"เหม่ยอิง?"

"...."

796
"เหม่ยอิง!"

!!!!

"อะ อะไร มีอะไร" เหม่ยอิงทีเพิงตังสติได้มองบุคคลทีเข้า

มาในห้องของนางตอนไหนก็ไม่รู ้ ไท่ชางเข้ามาตังแต่เมือ
ใด?

797
"เจ้าเป็ นอะไรไป ข้าเรียกอยูน่ านสองนานแล้ว"

"ไท่ชาง... ท่านกับมารดารักกันมากใช่รไึ ม่"

ไท่ชางขมวดคิวมองอย่างไม่เข้าใจในคําถามนัน รักหรือ
เขาก็ตอ้ งรักสิ นางเป็ นมารดาของเขานี

798
"เจ้าถามอะไรแปลกๆ แม่ลกู ไม่รกั กันจะไปรักใคร?"

"ข้าก็หมายถึงว่า นางคงหวงท่านมาก"

" หึๆ ทําไม? เจ้ากลัวเสด็จแม่ของข้ารึ? "ไท่ชางถามติด

799
ตลกก่อนจะก้าวขายาวๆขึนมานังซ้อนหลังเหม่ยอิงบน
เตียงนอนแล้วโอบกอดนางไว้ กดจมูกลงหอมทีไหล่ของ
นางเบาๆ

"คิดว่าก็ควรกลัว.."

"หืม เจ้าน่ะรึจะกลัว ไม่น่าเชือ"

800
" นันน่ะสิ ไม่น่าเชือ ไม่น่าเชือจริงๆ" เรืองนีนางไม่มีหลัก
ฐาน บอกไปแล้วเขาคงจะไม่เชือ ต่อให้มีหลักฐานก็เถิด
นางก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะยืนอยูข่ า้ งนางมากกว่ามารดา
ของตน เขาจะรับได้รไึ ม่หากมารดาของเขาสังหารคนรัก
ของเขาจริงๆ

"วันนีเจ้าพูดจาแปลกนะ อีชิงมาพูดอะไรให้เจ้าไม่สบาย
ใจรึไม่"

801
" ท่านไม่รูร้ ?ึ " ท่าทีของไท่ชางทีแสดงออกชัดเจนว่าไม่รู ้
เรืองทําให้เหม่ยอิงแน่ใจขึนมาอีกเรือง คนทีช่วยนางเอา
ไว้ สับเปลียนห่อใบชาและนําพิษมาให้อีชิง คนผูน้ นเป็
ั น
ของของไท่หมิงไม่ผิดแน่

เด็กคนนีไม่ใช่เด็กผิดปกติอะไรทังนัน นางสังเกตมา
หลายครังแล้ว ทุกครังทีทุกคนเผลอมักจะเห็นรอยยิม
ประดับบนมุมปากเล็กทุกครังราวกับขําขันสิงทีทุกคน
กําลังทํา

802
ตอนทานอาหารก็ดว้ ย พออีชิงนํายามาให้ไท่หมิงก็ลว้ ง
เข้าไปหยิบอะไรสักอย่าง เดาว่าคงเป็ นยาถอนพิษ เด็ก
คนนีรูต้ วั มาตลอดว่าตนเองถูกวางยาแต่ก็ยงั เล่นละคร
ตามนํา

นียังพอเข้าใจได้สาํ หรับนาง เด็กตัวเล็กๆจะมีแรงทํา

อะไรได้ แค่ทาํ ให้ตนเองมีชีวิตอยูร่ อดมาได้ก็นบั ว่ายาก
มากแล้ว ยิงเจอน้าทีอํามหิตทีาอาจจะมีสว่ นในการฆ่า

803
มารดาของเขาด้วยแล้วยิงยากเข้าไปใหญ่

"เหม่ยอิง"

"หืม? เรียกข้ารึ?"

804
"เจ้ามีอะไรกังวลใจรึ บอกข้าสิวา่ มันคือเรืองอะไร" ไท่ชา
งถามด้วยความเป็ นห่วง นางเหม่อเหมือนกําลังคิดอะไร
อยูค่ นเดียว บางทีนางอาจจะเครียดเรืองอะไรอยู่

" ไท่ชาง หากวันนึงข้าทําร้ายท่านขึนมาท่านจะอภัยให้

ข้ารึไม่?" แม้ไม่ใช่ทางตรงแต่เป็ นทางอ้อม หากสืบพบว่า
ทุกสิงทีนางคิดเป็ นจริงล่ะก็... นางอาจจะทําในสิงทีเขา
ทุกข์ใจ

805
"แล้วเจ้าจะทําร้ายข้าด้วยเหตุผลใด หรือเจ้ายังเกลียดข้า
อยู.่ .. "

"ความในใจของข้าท่านรูด้ ีอยูแ่ ก่ใจ"เหม่ยอิงสบตาเขา

ด้วยแววตาจริงจัง

" อืม ถ้าเจ้าทําร้ายข้า ข้าก็อาจจะโกรธเจ้าอยูบ่ า้ ง แต่สดุ

ท้ายหากเหตุผลคือเพราะรักข้าข้าก็คงโกรธเจ้าไม่ลงอยู่
ดี" คําตอบของไท่ชางทําให้นางคลายกังวลขึนมาบ้าง
806
นางมันใจเก้าในสิบส่วนว่าต่อให้นางอยูท่ ีนีไม่ระรานใคร
แต่สองคนนันคงไม่ยอมอยูเ่ ฉย คงจะหาทางกําจัดนาง
เหมือนในวันนี

" ไท่ชาง แล้วงานของท่านเป็ นอย่างไรบ้าง ข้าหมายถึง

เรืองพวกชาวอิงกัว"

" ตอนนียังไม่เกิดการกระทบกระทังกัน บิดาของเจ้า

จัดการทุกอย่างได้อย่างดี ตอนนียังอยูร่ ะหว่างเจรจากัน
807
เรืองการค้า"

"ข้าส่งจดหมายไปหลายวันแล้ว เสด็จพ่อคงยุง่ อยูจ่ งึ ไม่

ตอบกลับมา"

"เจ้าใจร้อนเกินไป แคว้นของเจ้าไม่ได้อยูใ่ กล้ๆ หนึงเดือน

จดหมายจะมาถึงสักฉบับยังยากเลย"

808
เหม่ยอิงพยักหน้ารับ นางคงใจร้อนมากไปจริงๆ คิดแล้ว
ก็ได้แต่ถอนใจ เสด็จแม่ของนางจัดการปั ญหาฝ่ ายใน
อย่างไรกันถึงได้สงบเรียบร้อยได้

" อืมม ทําอะไรของท่าน"มือบางตะครุบมือของเขาแทบ

ไม่ทนั เมือจู่ๆเขาก็กระตุกเชือกคาดเอวของนางออก มือ
ไวจริงๆเชียว

809
ฟอดดด

" หมดแรงแล้ว อยากเติมกําลังเสียหน่อย" นําเสียงของ

ไท่ชางไม่ตา่ งจากเด็กน้อยทีกําลังงอแง เหม่ยอิงหน้าแดง
เสียยิงกว่าผลแอปเปิ ล นางหันไปใช้นิวชีตีลงบนปลาย
จมูกของเขาเบาๆอย่างนึกหมันไส้

"ท่านนีมันจริงๆเลยนะ ไม่ให้ขา้ พักบ้างเลย" นางต่อว่า

810
เขาอย่างไม่จริงจังมากนัก ยอมปล่อยมือของเขาออกไม่
ได้หา้ มอะไรอีก

" ก็... เผือจะมีนอ้ งให้ไท่หมิงสักคนอย่างไรเล่า" เทียนใน

ห้องถูกดับลงจนเหลือเพียงไม่กีเล่มพอให้ไฟสลัวๆ เเละ
นีจึงเป็ นอีกคืนทีไท่ชางมาค้างคืนทีเรือนแห่งนี อีกคืนทีมี
สตรีอีกคนกําลังคับแค้นใจอย่างหนัก ทีเคยอยากจะ
ปล่อยวางนางคงทําไม่ได้เสียแล้ว

811
สายวันต่อมา

" เจ้าไปคอยจับตาดูตาํ หนักอีคุนกงและตําหนักเสด็จแม่

ไว้ รายงานเจินทุกความเคลือนไหว" เขามันใจว่าเรืองนี
มันต้องมีอะไรทีเขาไม่รู ้ และคนทีรูก้ ็ไม่ยอมปริปากบอก
เสียด้วย

"พ่ะยะค่ะ" องครักษ์เงารับคําสังแล้วรีบออกไปทันที
เพราะกําลังมีคนตรงเข้ามา
812
"ไทเฮาเสด็จ.... " ไท่ชางลุกขึนจากเก้าอีมารอรับผูเ้ ป็ น
มารดาทีด้านหน้าทันที ร่างของสตรีสงู วัยปรากฎต่อสาย
ตาของเขาไม่นานหลังจากสินเสียงขันทีประกาศ

"ถวายพระพรเสด็จแม่" เขาประคองมารดาเข้ามานังพัก
อย่างรวดเร็ว ไทเฮายิมออกมาทีเห็นโอรสกระตือรือร้นที
จะดูแลนางเช่นนี

813
" ช่วงนีเราไม่คอ่ ยได้พบกันเลยนะ"

"ช่วงนีมีเรืองให้ตอ้ งสะสางมากมาย คิดอยูว่ า่ จะเยียม

เสด็จแม่แต่ก็ยงั ไม่มีเวลาว่าง" ไท่ชางรีบอธิบายไปตาม
ความจริงทันที

"แต่มีเวลาไปค้างทีเรือนเหมยฮวางันสิ" ไทเฮาเย้าทีเล่นที
814
จริงพร้อมทังหัวเราะน้อยๆ ท่าทีทีไท่ชางไม่มีทางสงสัย
เลยว่าเมือวานนีผูเ้ ป็ นมารดาได้ทาํ อะไรลงไปบ้างลับ
หลังเขา

" เสด็จแม่คงมีคนรายงานแล้ว ข้าคงไม่อาจโกหกเสด็จ

แม่ได้^^"

"แม่ดีใจทีเจ้าไม่จมอยูก่ บั ความทุกข์ ว่างๆก็พานางมาที

ตําหนักพามาพบแม่บา้ งสิ แค่พานางมาพบแม่สามีฝ่า
815
บาทคงว่างนะ"

"เอาไว้ขา้ จะพานางไปพบเสด็จแม่พะ่ ยะค่ะ"

"ได้ยินว่าเพราะนางหมิงเออร์จงึ ยอมกลับมาเรียนกับ
ราชครู ทังยังเรียกนางจนติดปากว่าเสด็จแม่อีกด้วย"

816
" พ่ะยะค่ะ นางเหมือนแสงสว่างในชีวิตของข้า มาแก้ไข
ปั ญหาทุกอย่างทีข้าเคยกังวล ตอนนีข้าสามารถดูแล
บ้านเมืองโดยไม่ตอ้ งคอยพะว้าพะวังเรืองอืนๆก็เพราะมี
นาง"

ถ้อยคําทีดูจะให้ความสําคัญกับเหม่ยอิงนันทําให้ไทเฮา
เริมเกิดอาการเดิมๆขึนมา มือสองข้างของนางประสาน
กันอยูใ่ ต้โต๊ะแต่กลับบีบเข้าหากันแน่น

817
หญิงชรานังตัวเกร็งค้าง ในหัวกําลังคิดไปต่างๆนานา
เมือก่อนนางใช้ชีวิตอยูก่ บั โอรสแค่สองคนแม่ลกู คนเป็ น
สามีนนน้
ั อยครังจะได้เจอ

ทังชีวิตของนางมีลกู เป็ นเหมือนลมหายใจทีต่อให้ชีวิต

ของนางดําเนินต่อไปในแต่ละวัน สองคนแม่ลกู ไม่มี
ความลับต่อกัน คอยอยูด่ แู ลเคียงข้างตลอดมา

818
แต่วนั นีเมือบุตรชายโตจนมีครอบครัวทุกอย่างก็เปลียน
ไป หันไปสนใจสตรีอืนมากกว่าผูเ้ ป็ นมารดาอย่างนาง
เวลาจะเจอหน้าคร่าตากันก็ยงน้
ิ อยลง

ครังนันก็แม่ของไท่หมิง สตรีนางนันพรากไท่ชางไปจาก
นาง ยิงตอนตังท้องยิงแล้วใหญ่ ไท่ชางแทบไม่มาที
ตําหนักไทเฮาเลย

ตอนนันโชคยังดีทีมีนางสนมอีชิงเข้ามาทําให้ทกุ อย่าง
819
มันง่ายขึน ไม่น่าเชือว่าน้องสาวแท้ๆจะกล้าฆ่าพีสาวตน
เองได้ลงคอ

คราแรกนางจงใจส่งชาทีมีสมุนไพรพิษไปจริง แต่เพราะ
ความอิจฉาของอีชิงทีคิดจะนําชาไปดืมเอง นางกํานัล
ของอีชิงนันสินใจทันทีทีได้ทดสอบรสชาติของชาห่อนัน

เมือเรืองไปถึงอีชิงก็ยงั กังวลว่านางจะทําให้เป็ นเรือง

ใหญ่ แต่ไม่เลย นางทําไม่รูไ้ ม่ชีส่งชาไปให้พีสาวของตน
820
เอง หญิงนางนันก็เชือน้องสาวอย่างสนิทใจดืมชาจน
หมด.. และตายในทีสุด

เรืองครังนันทําให้บตุ รชายของนางแทบเสียสติก็จริงแต่ก็
ทําให้นางได้เขาคืนมา แม่ลกู ได้กลับมาอยูร่ ว่ มกันอีกครัง
แต่ตอนนี... ตอนนีจะหาวิธีใดมาจัดการสตรีทีไท่ชา
งพากลับมาจากแค้วนฉี

ดูสตรีนางนันจะไม่ธรรมดาเสียด้วย สามารถจัดการทัง
821
สนมและนางกํานัลได้อยูห่ มัด รูท้ นั แผนวางยาพิษ
ทุกอย่าง แบบนียังเหลือวิธีใดอีกทีจะกําจัดนาง

"เสด็จแม่ คิดอะไรอยูพ่ ะ่ ยะค่ะ"

"ก็กาํ ลังคิดว่าจะต้อนรับคนรักของเจ้าอย่างไรดี หรือจะ

จัดงานเลียงต้อนรับอย่างเป็ นทางการดีรไึ ม่"

822
"นางคงดีใจทีเสด็จแม่เมตตานางพ่ะยะค่ะ"

"ฝ่ าบาทรักใครแม่ก็ควรจะรักด้วย จริงรึไม่?"

ไท่ชางพยักหน้ารับก่อนจะรินนําชาให้กบั มารดา มารดา

ของเขาก็ดไู ม่มีอคติอะไรกับนางแล้วนางมีเรืองอะไร จู่ๆ

823
นางคงไม่ถามคําถามแบบนันหากไม่มีเหตุ

" แล้วนีแม่ทพั จินหลงกลับมาแล้วหรือยัง ช่วงนีก็หาย

หน้าหายตาไปเลย"

" อีกไม่กีวันคงกลัวจากแคว้นเว่ยพ่ะยะค่ะ" ไท่ชางเอ่ย

ตอบไป สหายของเขาส่งคนมาบอกว่าตอนนีรีบจัดการ
ทุกอย่างจนเสร็จแล้ว ไม่รูว้ งั หลวงมีเรืองอะไรให้สนใจ
นักหนาจึงรีบกลับมา
824
แต่เท่าทีรูม้ าดูทา่ สหายของเขาอาจจะมีใจให้สนม
เอกอย่างอีชิง เพราะมีคนรายงานตลอดว่สเห็นจินหลง
เทียวไปหาอีชิงบ่อยๆ มีฝากของให้กนั ด้วยแต่ไม่รูว้ า่ มี
ของอะไรบ้างเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจ

หากสหายของเขาจะชอบกับอีชิงเขาก็ไม่ได้วา่ อะไร เขา

ยินดีจะยกนางให้หากว่าจินหลงจะไม่นกึ รังเกียจในตัว
นาง เพราะนางไม่ใช่สตรีบริสทุ ธิผุดผ่องอะไร... นึกถึงกี

825
ครังก็ยงั แปลกใจไม่หายว่าคนอย่างอีชิงกล้าใช้วิธีเช่นนัน
เพือเข้าหาเขาได้อย่างไร

826
28 ละครฉากใหญ่

827
หลายวันต่อมา

เรือนเหมยฮวา

วันนีเหม่ยอิงถือโอกาสในช่วงทีไม่มีใครมาคอยรบกวน
ออกมาสูดอากาศด้านนอก หิมะทีโปรยปรายอยูส่ ีขาว
ตัดกับดอกเหมยในสวนเสียจริง

828
"ลูฟ่ างเจ้าว่าทุกคนจะเป็ นเช่นไรบ้าง" เหม่ยอิงนังลงใน
ศาลาหลังหนึงทีไท่ชางเพิงให้คนสร้างเอาไว้เมือไม่นาน
มานี เขารูว้ า่ นางชอบมาทีนีจึงสร้างทีไว้ให้นางนังพัก

"ทุกคนคงกําลังทําหน้าทีของตนให้ดีทีสุด และทีขาดไม่
ได้คือคิดถึงคุณหนูของลูฟ่ างเจ้าค่ะ"

829
"เห้ออ เมือไหร่จดหมายจะมาก็ไม่รูน้ ะ ข้าไม่เคยทรมาน
เพราะการรอถึงขนาดนีเลย"

"คุณหนูของลูฟ่ างใจร้อนเหมือนกันนะเจ้าคะ^^" เหม่

ยอิงค้อนเบาๆให้กบั สาวใช้ เรืองนีเป็ นใครก็ตอ้ งร้อนใจ
เป็ นธรรมดา นันคือครอบครัวของนาง จากกันมาหลาย
เดือนไม่รูว้ า่ ทุกคนจะเป็ นเช่นไร

830
"มีใครถามถึงจดหมายจากแคว้นฉีรไึ ม่? " เสียงทุม้ ดังขึน
จากทางด้านหลัง เหม่ยอิงหูผงทั
ึ นทีทีได้ยินคําว่า
จดหมาย นางหันกลับไปมองก็พบว่าเป็ นไท่ชางเดินถือ
จดหมายหลายฉบับเดินเข้ามา

"ไท่ชางขอจดหมายให้ขา้ เร็วเข้า!!" นางวิงไปหาเขาที

ด้านหน้าศาลาแล้วแบมือออกมาทันที นําเสียงของนาง
ฟั งดูก็รูว้ า่ ตืนเต้นมากขนาดไหน

831
"ข้าว่าข้าก็สมควรได้รางวัลนะ^^" ร่างสูงนําจดหมายไป
ซ่อนไว้ขา้ งหลัง เหม่ยอิงสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างข่มใจ
นึกหงุดหงิดเขาขึนมาทีเดียวทีมาเล่นไม่ถกู เวลาเช่นนี

" ลูฟ่ างกลับ! ข้าจะปิ ดตําหนักสักสีห้าวันไม่ตอ้ นรับใคร

ทังนัน" เหม่ยอิงคิดวิธีแกล้งเอาคืนได้ก็ทาํ หน้าจริงจังแล้ว
เอ่ยขึนด้วยนําเสียงเรียบเฉยทําเป็ นไม่สนใจ

นางเดินออกมาจากศาลาทันทีไม่รอใครทังนัน คอยดูเถิด
832
นับหนึงถึงห้าถ้าไม่รบี เอาจดหมายนันมาให้นางล่ะก็
หึม! น่าดู!

หนึง...

สอง...

833
สาม...

สี...

" เจ้านีมันจริงๆเลยนะ! " ไท่ชางรีบเดินเข้ามาก่อนจะคว้า

เเขนเรียวเล็กแล้วมอบจดหมายให้นาง เหม่ยอิงรับมา
แล้วก็มองจดหมายทีหน้าซองมีลายมือบิดาของนางตา
เป็ นประกาย
834
จุ๊ป!

นางเขย่งตัวขึนไปประทับริมฝี ปากลงบนริมฝี ปากเรียบ

ตึงแต่น่มุ ละมุนนันเบาๆคราหนึงแล้วเข้าไปกอดคนตัวสูง
ไว้ ลูฟ่ างหันหลังเอามือปิ ดตาไว้อย่างรูง้ าน

835
"ขอบคุณนะ^^" เห็นนางยิมดีใจสดใสขึนกว่าเดิมหลาย
เท่าตัวนักก็อดยิมตามไม่ได้ นึกว่าจะไม่ได้อะไรจากนาง
เสียแล้ว

เหม่ยอิงรีบกลับมาทีเรือนให้เร็วทีสุด แน่นอนว่าคําว่าเร็ว
ของนางนันไม่ใช่การเดินลุยหิมะทีแสนลําบากแน่นอน
ระดับนางแล้วต้องให้ไท่ชางอุม้ แล้ววิงมาทีเรือน ทังเร็ว
ทังประหยัดแรง^^

836
"อย่าให้ใครมาซํารอยข้าเด็ดขาดเลยนะ อุม้ ข้าได้คน
เดียว" เหม่ยอิงเอ่ยขึนอย่างเอาแต่ใจทันทีทีเขาวางนาง
ลงบนเก้าอียาว นางถอดเสือคลุมออกด้วยตนเองก่อนจะ
ยืนให้ลฟู่ างนําไปเก็บ

"คนอะไรขีหวง" ไท่ชางว่าให้นางแต่ในใจกลับรูส้ กึ ดีตอ่

สิงทีนางพูดออกมา และยิงมีความสุขเมือได้ยินประโยค
ตอบกับของนาง

837
" ถ้าไม่รกั คงไม่หวง ข้าหวงเพราะท่านเป็ นของข้า" นาง
เอ่ยตอบหน้าตาเฉย นางเป็ นเช่นนีจริงๆ อะไรทีเป็ นของ
นางนางหวงทังนัน ยิงถ้าเป็ นของรักของหวงยิงแล้วใหญ่

"ข้อนีข้าไม่เถียงเจ้าหรอก^^"

"บนโลกนีมีคนทีชือไท่ชางอยูม่ ากมาย แต่ขา้ ไม่ตอ้ งการ

ใครทังนัน ไม่มีใครมาแทนทีท่านได้... เพราะสําหรับข้า
838
ข้ามีแต่ทา่ น มีทา่ นคนเดียว" เเววตาของนางจริงจังขึน
มาก่อนจะหลุบตาลงก้มหน้าก้มตาเปิ ดซองจดหมาย

"ข้าน่าจะปิ ดเรืองจดหมายไว้ก่อนแล้วอุม้ เจ้าเข้าห้อง^^"

"ท่านนีมันจริงๆเลยนะ เงียบๆได้แล้วข้าจะอ่านจดหมาย"
เหม่ยอิงค่อยๆแกะกระดาษซองจดหมายออกอย่างเบา
มือ ลายมือเสด็จพ่อของนางยังเหมือนเดิมไม่เปลียนไป
เลย
839
ซองจดหมายไม่มีรอ่ งรอยการเปิ ดออกทําให้นางรูว้ า่ ไท่
ชางไม่ได้แอบเปิ ดก่อนนาง เขาให้ความเชือใจนางมากที
เดียว

นางเปิ ดออกมาพบว่าด้านในมีจดหมายอยูส่ าวฉบับ ไม่

ต้องเดาเลยว่าจะมีจดหมายของใครอยูบ่ า้ ง

840
ฉบับแรกเป็ นของบิดา บิดาของนางยังคงแสดงความ
เป็ นห่วงนางผ่านจดหมาย ทีนางเขียนไปบอกว่าตนเอง
สบายดีและมีไท่ชางคอยดูแลทําให้อีกฝ่ ายเบาใจไปบ้าง

เหตุการณ์ทางแคว้นฉีตอนนีอาจมีตรึงเครียดเพราะการ
ทําสัญญากับพวกอิงกัว ดูพวกนันจะพยายามเอาเปรียบ
ทางการค้าไม่หยุด ซึงหากเจรจาไม่สาํ เร็จก็คงต้องปิ ดกัน
ไม่ตอ้ นรับไปเสีย

841
จดหมายฉบับทีสองจากมารดา ในจดหมายครําครวญ
ถึงนางไว้มากมาย อ่านไปก็นาตาซึ
ํ ม เสด็จแม่ของนาง
คงทุกข์ใจอย่างมาก แต่นางเองก็คงทําอะไรไม่ได้ ได้แต่
สวดมนต์ภาวนาให้ทกุ คนแข็งแรงปลอดภัยและมีความ
สุข

จดหมายฉบับสุดท้ายจากพีชาย เป็ นทีน่าหนักใจสําหรับ

นางจริงๆ พีชายของนางยังคงเกลียดชังไท่ชางและไม่
เชือว่าเขาจะดูแลนางได้ เพราะภาพสุดท้ายก่อนจากกัน
คือนางเกือบต้องตายเพราะความเลวร้ายทีไท่ชางกระทํา

842
ท้ายจดหมายบอกถึงความคิดถึงและบอกให้นางดูแลตน
เองดีๆ หากพร้อมกว่านีเมือใดพีชายของนางจะพาตัว
นางกลับไป และทีสําคัญพีชายนางแนบผงยาพิษพร้อม
ยาถอนพิษมาในจดหมาย! บอกให้นางเก็บไว้ใช้ยามจํา
เป็ น

เหม่ยอิงรีบเก็บมันเข้าแขนเสือไปทันที นางคงไม่จาํ เป็ น

ต้องใช้ แต่เก็บเอาไว้ก็ดีเหมือนกัน

843
"มีอะไรรึ สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย" ไท่ชางเอ่ยถามด้วยความ
เป็ นห่วง เขาเห็นนางเก็บของบางอย่างเข้าแขนเสือไปแต่
ไม่รูว้ า่ มันคือสิงใด

"ข้าแค่คิดเรืองทีท่านพ่อบอก... ท่านลองอ่านดูเถิด" เหม่

ยอิงยืนจดหมายของบิดาให้ไท่ชางอ่าน มันไม่ได้เรียบ
ร้อยเหมือนทีไท่ชางบอก ทีแคว้นฉียงั คงเกิดปั ญหากับ
พวกอิงกัวอยู่

844
"แต่คนทีรายงานข้าไม่ได้รายงานเช่นนี... ข้าจะรีบส่งคน
ทีไว้ใจได้ไปตรวจสอบ" ไท่ชางเองก็เริมกังวลขึนมาเช่น
กัน คนของเขาทํางานผิดพลาดหรือ?

"ได้อา่ นแบบนีแล้วข้าอยากกลับไปช่วยท่านพ่อจัดการ
คนพวกนันจริงๆเลย" เเขนเรียวตวัดกอดรอบเอวสอบ
แล้วพิงศีรษะลงทีหน้าท้องกํายําของอีกฝ่ าย ไท่ชางยก
มือขึนลูบศีรษะนางเบาๆ

845
" เจ้าก็รูว้ า่ ข้าขาดเจ้าไม่ได้"

"เห้ออ ถ้าขาดท่านได้ขา้ คงหนีออกไปนานแล้ว" แค่เรือน

หลังนีอยูใ่ กล้กาํ แพงวังก็หนีง่ายแล้ว ยิงอํานาจเด็ดขาด
ทีไท่ชางให้ไว้มีหรือนางจะหนีออกไปไม่ได้ แต่เพราะเขา
เพราะเขาคือเหตุผลทีนางยังอยูท่ ีนี

846
"เจ้าทําข้าหลงอีกแล้วเหม่ยอิง" ร่างสูงยกยิมออกมา นาง
ทําให้เขาหลงรักนางมากขึนทุกครังทีาได้คยุ กัน ความ
ออดอ้อนผ่านคําพูดของนางทีแม้นาเสี
ํ ยงจะไม่ออ่ น
หวานแต่ก็ทาํ เขาชืนใจจริงๆ

นางยังคงเป็ นนางทีแข็งแกร่ง สุขมุ และเยือกเย็น แม้แต่

ยามเอ่ยคําหวานนางก็ยงั มีความแข็งกระด้าง แต่เขารัก
นางทีเป็ นเช่นนี รักทีนางเป็ นนาง ไม่ตอ้ งการให้นางมา
เปลียนแปลงตนเอง

847
สตรีนางนีอาจจะพูดไม่เก่งเหมือนเหล่าสนมพวกนัน แต่
สิงทีนางแสดงออกทางกายนันชัดเจนทีสุดแล้ว

"ข้าง่วงนอนแล้ว" เหม่ยอิงเอ่ยบอกเสียงอีอียามฝังหน้า
ลงบนหน้าท้องทีเต็มไปด้วยกล้ามเนือของอีกฝ่ าย ปาก
เล็กอ้างับเบาๆจนคนตัวโตสะดุง้ ก่อนจะยกยิมทีมุมปาก
แล้วตวัดแขนโอบอุม้ นางเข้าไปนอนพัก? ในห้อง

848
เวลาต่อมา

เหม่ยอิงตืนขึนมาก่อนเหมือนอย่างเคย นางเข้าใจดีวา่
คนเป็ นฮ่องเต้ตอ้ งทํางานหนักขนาดไหน และยิงไท่ชา
งรวมแคว้นให้เป็ นหนึงเดียวยิงดูแลยากขึน ช่วงนีก็ยงั ถือ
เป็ นช่วงหนึงปี แรกของการรวมแคว้นคงมีเรืองให้คิดหนัก
มากมาย

849
มือบางลูบไล้ใบหน้าทีดูซบู ผอมลงเบาๆ นางคงต้อง
บังคับให้เขากินอาหารมากขึนกว่านี

ร่างเล็กก้มลงสูดกลินหอมทีแก้มสากเบาๆก่อนจะหน้า
แดงเพราะการกระทําของตนเอง บุรุษผูน้ ีน่าหลงใหลน่า
หลงใหลจริงๆ มิน่าถึงมีแต่คนต้องการตัวเขา...

"แค่นีท่านก็เหนือยมากอยูแ่ ล้ว หากมาล่วงรูค้ วามจริงอัน

น่าปวดใจพวกนันท่านจะรับมันไหวได้อย่างไร?"
850
"ข้าจะจัดการทุกอย่างให้ดีทีสุด... ข้าสัญญา" อาจจะดู
ว่านางเข้ามาเจ้ากีเจ้าการในเรืองนีมากเกินไป แต่นางไม่
ยอมให้คนผิดลอยนวลแน่นอน โดยเฉพาะเรืองไท่หมิ
ง นางต้องจัดการเรืองยาพิษนันให้เร็วทีสุด

เหม่ยอิงก้าวลงจากเตียงแล้วเปลียนเครืองแต่งกายจน
เรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้อง จินหลงแม่ทพั ผูเ้ ป็ น
สหายของไท่ชางนังรออยูน่ านแล้วแต่ไม่ให้เอ่ยเรียกหรือ

851
รบกวนเวลาของคนสองคนทีพักผ่อนอยู่

"ท่านมาตังแต่เมือไหร่?"

"ข้ามาได้สกั พักแล้ว... มีเรืองจะขอความช่วยเหลือจาก

แม่นาง"

852
คิวของเหม่ยอิงเริมผูกเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ ขอ
ความช่วยเหลือ?

"ช่วยกันสนมเอกออกจากฝ่ าบาทได้รไึ ม่?" จินหลงเอ่ยขอ

ร้องออกมา สีหน้าของเขาดูไม่ดีเท่าไหร่

"ท่านรักนางรึ? "

853
" ข้า.... " เหม่ยอิงมองคนตรงหน้าทีอําอึงไป เรืองนีไม่ใช่
เรืองเล็กๆเลย สหายคนสนิททังยังเป็ นถึงแม่ทพั หลงรัก
สนมเอก และเท่าทีเห็นอาการของอีชิง นางมีใจให้ไท่ชา
งไม่มีใครอยูใ่ นใจอีก

" เหตุใดจึงมาขอกับข้า คิดว่าข้าจะช่วยได้งนรึ

ั ?"

854
"ข้าไม่ได้ตอ้ งการให้นางหันมารักข้า แต่ขา้ ไม่อาจทนเห็น
นางใช้วิธีผิดๆและตําช้าเพือให้ได้ในสิงทีต้องการ"

"ท่านพูดเหมือนรูว้ า่ เกิดอะไรขึน"

"นีไม่ใช่ครังแรก และข้ารูด้ ีวา่ มันจะไม่จบเพียงเท่านี" คํา

พูดของจินหลงทําให้เหม่ยอิงคิดหนักอีกครัง นางควรจะ
เข้าไปยุง่ เกียวเรืองความสัมพันธ์ของทังสองหรือไม่
855
" ทีเจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร? "นําเสียงทีกดตําลง
ของไท่ชางดังขึนทําให้ทงสองหั
ั นไปมอง เหม่ยอิงมอง
หน้าเขาอย่างกังวล จะทําเช่นไรกับเรืองนีดิ

" จะมีอะไร นางก็มาพูดจาให้คนของท่านเข้าใจผิดน่ะสิ"

จินหลงเอ่ยแก้ตวั ขึนอย่างแนบเนียน เหม่ยอิงพยักหน้า
สมทบทันที

856
"อืม.. นางแค่พดู ให้ขา้ ไม่สบายใจ ข้าไม่ชอบเวลานางพูด
ถึงอดีตทีท่านทําดีกบั นาง" นําเสียงของเหม่ยอิงหม่นลง
เล็กน้อยราวกับกําลังรูส้ กึ เช่นนัน แต่นางไม่ได้แสดง
หรอกนะ นางไม่ชอบจริงๆนันแหละทีอีชิงชอบพูดเรืองใน
อดีตให้ฟัง

"เช่นนันต่อไปนีก็อย่าให้นางเข้ามา" ไท่ชางเดินมานัง
ข้างๆ รวบตัวร่างเล็กให้มานังบนตักแล้วโอบกอดไว้อย่าง
หวนแหน

857
ไม่ติดว่าแอบฟั งจนรูว้ า่ จินหลงมีใจให้อีชิงล่ะก็ เขาคงจะ
หึงหวงทีสหายผูน้ ีเข้ามาพบกับคนของเขาเป็ นแน่

"จินหลง เราเป็ นสหายกันมานาน ถ้าเจ้ามีใจให้นางก็ทาํ

ให้นางรักเจ้าให้ได้ หากเจ้าทังสองต่างรักกันข้ายินดียก
นางให้"

858
"ไท่ชาง... ท่านไม่รกั นางหรือ?" เหม่ยอิงถามด้วยความ
แปลกใจ หากไท่ชางถึงกับแต่งตังอีชิงเป็ นสนมและเคย
ร่วมหอกันมาหลายปี จะเป็ นไปได้อย่างไรทีจะไม่มีความ
รูส้ กึ อะไรต่อกัน

" ข้าแค่ตอบแทนนางทีนางดูแลไท่หมิง"ไท่ชางเลือกทีจะ
ตอบเพียงเท่านัน เขามีความเป็ นสุภาพบุรุษมากพอทีจะ
ไม่เอ่ยเรืองทีตนถูกอีชิงวางยา เพรสะมันคงทําลายศักดิ
ศรีของอีชิงจนป่ นปี ไม่เหลือชินดี

859
"ขอบพระทัยทีทรงเข้าใจ" จินหลงยิมออกมาบางๆก่อน
จะละสายตาจากไท่ชางและเหม่ยอิงไปเพราะรูส้ กึ ว่าตน
ถูกจับจ้อง

ลูฟ่ างทีกําลังมองอีกฝ่ ายอยูร่ บี หันมองไปทางอืน นาง

มองท่าทีของคนทีขึนชือว่าเป็ นแม่ทพั แล้วรูส้ กึ แปลกๆ
ฮ่องเต้จะยกคนทีตนรักให้ก็ควรจะดีใจมากไม่ใช่หรือ แต่
นีกลับยิมบางๆออกมา ยิงสายตาคูน่ นมั
ั นเหมือนคนมี
แผนอะไรในใจไม่ได้ฉายแววยินดีสกั นิด

860
จินหลงมองสาวใช้ขา้ งกายเหม่ยอิงอยูเ่ ช่นนัน รูส้ กึ ว่า
นางผูน้ ีอาจจะรูเ้ ห็นอะไรสักอย่าง ยิงนางไม่กล้าสบตา
เขายิงน่าสงสัย เขามองริมฝี ปากบางทีเม้มเข้าหากัน
แน่นยามสายตาของนางหันมาสบกันโดยบังเอิญ หรือ
นางจะสงสัยเรืองของเขา?

"ท่านแม่ทพั มีอะไรกับคนของข้ารึ?" เหม่ยอิงเอ่ยถามขึน

มาเมือเห็นสายตาจับผิดของอีกฝ่ าย

861
"ไม่มีอะไร"

ไท่ชางมองสหายอย่างเงียบๆไม่ได้พดู อะไรออกมา เหม่

ยอิงหันไปมองสาวใช้ของตนทีก้มหน้าก้มตาอยูก่ ็ไม่ได้
พูดอะไร

862
"ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน ยังต้องหาทางทําให้นางรับรัก
ข้าอีก ถ้าสําเร็จขึนมาหวังว่าฝ่ าบาทจะไม่ผิดสัญญา"

"ข้าพูดคําไหนคํานัน ถ้าเจ้าอยากจะแต่งกับนางจริงๆ"
คําพูดของไท่ชางแฝงนัยบางอย่าง แต่จินหลงนันมองว่า
ช่างไร้สาระสินดี

"ข้าอยากแต่งกับนางจริงๆ ฝ่ าบาทอย่าเข้าใจข้าผิดเช่น
863
นัน" เขาแก้ตวั ให้ตนเองเสร็จก็เดินออกไป

" ลูฟ่ างเจ้ามีอะไรจะพูดรึไม่? "

" ไม่มีเจ้าค่ะคุณหนู" ลุฟ่ างเงยหน้าขึนมาตอบ เอาไว้มี

หลักฐานค่อยนํามาพูดจะดีกว่า นางเป็ นแค่สาวใช้หาก
พูดไปโดยไม่มีหลักฐานใครจะไปเชือ

864
แต่ทีนางมันใจก็คือแม่ทพั ผูน้ นไม่
ั ได้มีใจให้พระสนมเอก
แน่นอน ทังยังมีแผนร้ายอีกด้วย นางจะหยุดละครฉากนี
ของแม่ทพั อย่างไรดี

865
866
29 พบไทเฮา

หลังจากจินหลงกลับไปแล้วไท่ชางก็ให้นางกํานัลเข้ามา
จัดการพาเหม่ยอิงไปอาบนําแต่งตัวเสียใหม่ นางไม่ทนั

867
ถามอะไรก็ถกู พาไปขัดสีฉวีวรรณจนแสบผิวไปหมด

"จะพาข้าไปไหน เหตุใดต้องให้คนมาทําอะไรเสียมาก
มายเช่นนี ดูทรงผมนีสิ ปิ นก็ดว้ ยหนักมากนะ" เหม่ยอิง
บ่นออกมาทําเอาไท่ชางแอบขํา นางคงลืมไปแล้วว่าเมือ
ก่อนนางเองก็เคยแต่งตัวทําผมเช่นนี

"ข้าจะพาเจ้าไปพบเสด็จแม่ของข้า"

868
"!!!!" เหม่ยอิงชะงักมือทีกําลังจะหยิบถ้วยชาลง ไปพบ
เสด็จแม่ เขาจะพานางไปพบไทเฮาคนทีคิดฆ่านางเนีย
นะ!

" ทําไมกระทันหันเช่นนีเล่า"

"เสด็จแม่เป็ นคนเอ่ยปากว่าอยากรูจ้ กั เจ้า ข้าเองก็เพิงจะ

869
ว่างช่วงนีเอง คราแรกคิดว่าอีกสองสามวันค่อยพาเจ้าไป
แต่คงไม่ได้เพราะมีเรืองแคว้นของเจ้าเข้ามาเสียก่อน"

"ไท่ชาง... เห้อ เช่นนันก็รบี ไปกันเถิด คงเป็ นอาหารมือ

เย็นใช่รไึ ม่"

" เจ้ดกู งั วลนะเหม่ยอิง เจ้ามีอะไรทีไม่ได้บอกข้ารึไม่ "

870
"!!!! "

" หืม? "

" ไม่มีอะไร ข้าแค่ตืนเต้นทีจะได้พบมารดาของท่าน ท่าน

ก็รูว้ า่ ข้าเอาใจใครไม่เก่ง" นางตอบไปอีกเรืองทําให้ไท่ชา
งเริมคิดเรืองของนางขึนมา แต่เท่าทีให้คนติดตามก็ไม่
871
เห็นมีความเคลือนไหวอะไร

" เจ้าแค่เป็ นตัวของเจ้าก็พอแล้ว"ไท่ชางจับมือให้กาํ ลังใจ

นางก่อนจะพยุงนางไปขึนเกียวทีตระเตรียมไว้ ขบวน
เกียวมาถึงตําหนักของไทเฮาก่อนเวลาทําให้มีเวลาให้นงั
คุยกันอีกมาก..

"ถวายพระพรเสด็จแม่"

872
"ถวายพระพรไทเฮา" เหม่ยอิงและไท่ชางทําความเคารพ
พร้อมกันก่อนทีไท่ชางจะประคองร่างบางให้นงประจํ
ั าที

"ได้ยินว่าเจ้ามาอยูท่ ีนีได้รว่ มเดือนแล้ว ได้พบกันเสียที

นะ" หญิงชราส่งยิมมาให้นางราวกับว่าก่อนหน้านีไม่เคย
คิดคร่าชีวิตกันมาก่อน เหม่ยอิงมองจ้องอีกฝ่ ายเขม็งนึก
รังเกียจการกระทําเช่นนีเสียจริง

873
"นันสิเพคะ เห็นแต่ชาชันดีทีทรงฝากมาเพิงได้พบหน้า
กันก็วนั นี " สีหน้าของไทเฮาดูเปลียนไปทันทีทีได้ฟัง
ประโยคตอบกลับนัน แต่นางก็ปรับทุกอย่างกลับมา
อย่างรวดเร็ว

"เสด็จแม่เคยฝากชาให้เจ้าด้วยรึ?" ไท่ชางมองสตรีสอง
นางสลับกัน ก่อนหน้านีเหม่ยอิงไม่เห็นพูดเรืองนีให้เขา
ฟั งเลย มารดาของเขาก็เช่นกัน ครังสุดท้ายทีพบกันยัง
พูดเหมือนไม่เคยรูจ้ กั หรือข้องเกียวกับเหม่ยอิง แต่นีเคย
ส่งชาให้กนั แล้ว

874
"อืม... แต่ขา้ ยังไม่ทนั ได้ชิมหรอกนะ อีชิงนางช่วยดืม
แทนน่ะ" เป็ นอีกครังทีไทเฮามีสีหน้าตกใจ นางรูเ้ พียงว่า
แผนไม่สาํ เร็จแต่ไม่คิดว่าอีชิงจะเป็ นผูด้ ืมชานันเข้าไป

"ข้าดูสีหน้าตอนนางดืมแล้วนะ ชานีรสชาติดีจริงๆ" เหม่

ยอิงหันไปส่งยิมให้หญิงชรา รอยยิมทีมีเพียงริมฝี ปากทีา
กําลังยิม หากแต่ดวงตาของนางกลับมองอีกฝ่ ายด้วย
สายตายากจะคาดเดา

875
"หึ ไว้คราหลังข้าจะให้คนไปตามเจ้ามาจิบชาทานของว่า
ด้วยกัน ยังมีอะไรให้เจ้าได้ลมลองอี
ิ กมากทีเดียว" ไทเฮา
ยกยิมออกมาปรับสีหน้าของตนเสียใหม่

"เป็ นพระกรุณาเพคะ ไท่ชาง ท่านคงไม่วา่ อะไรใช่รไึ ม่

หากข้าต้องแบ่งเวลาของท่านมาเอาใจแม่สามี^^" มือ
เรียวคล้องแขนของไท่ชางแล้วกอดไว้แน่นก่อนจะซบ
หน้าลงทีไหล่กว้าง ดวงตากลมโตช้อนขึนมองอย่าใสซือ

876
ไท่ชางสบตากับนางก็นกึ หมันเขียวขึนมาก้มลงบดขยีริม
ฝี ปากบางอย่างร้อนแรง เขาลืมไปเสียสนิทว่าตนเองอยู่
ทีใดและมีใครอยูท่ ีนีบ้าง

" อืออออ~" เหม่ยอิงพยายามผละออกแต่ยงั คงถูกรัง

ท้ายทอยเอาไว้ให้รอรับจุมพิตจากเขาจนกว่าเขาจะพอ
ใจ การทีไท่ชางจุมพิตนางต่อหน้าทุกคนเช่นนีถือเป็ นสิง
ทีอยูเ่ หนือความคาดหมายของนางอย่างมาก

877
นางพยายาบทุบไปทีอกแกร่งเบาๆอยูห่ ลายครังเพือให้
เขาปล่อยนางออกจากตุมพิตอันเนินนานนีเสียที แต่
กลับกลายเป็ นว่าเขายิงดูดดึงเรียวลินของนางหนักหน่วง
ขึนจนนางเริมคล้อยตาม..

" ฝะ ฝ่ าบาท... "หลีกงกงขันทีคนสนิทเอ่ยเรียกเสียงสัน

ใจนึงก็เกรงกลัวทีตนกําลังขัดจังหวะของชายหญิง อีกใจ
ก็กลัวไทเฮาจะบันดาลโทสะเสียก่อน

878
ไทเฮากํามือแน่นมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาทีแทบจะ
ลุกเป็ นไฟ ดูแล้วไท่ชางคงหลงใหลในตัวสตรีผนู้ ีมาก
จริงๆ มากจนกลันอารมณ์ปราถนาไม่อยู!่ กล้าทํา
ประเจิดประเจอต่อหน้าทุกคนในตําหนัก!

" เแฮ่ก อึก" เหม่ยอิงทีผละออกจนสําเร็จหอบหายใจ

เพราะขาดอากาศไปนานเหลือเกิน นางพยายามปรับ
อารมณ์ปรับร่างกายให้หลับมาคงที แก้มสาวแดงปลัง

879
ด้วยความอายเมือมองไปรอบๆ

"ทะ ไท่ชางมารดาของท่านอยูต่ รงนี เลิกจ้องข้าเช่นนันได้

แล้ว" นางอาจจะชินกับสายตาของเขาทีใช้มองนางตอน
นี เพราะนางได้เห็นมันทุกครังยามอยูใ่ นห้องด้วยกันสอง
คน แต่นีไม่ใช่ ต่อให้เขาจ้องนางราวกับจะขยํานางเช่นนี
ก็ทาํ อะไรไม่ได้

"เอ่อ... ขอประทานอภัยพ่ะยะค่ะ^\\\^" ไท่ชางเองเมือนึก

880
ขึนได้ก็ใบหน้าซับสีขนมาบ้
ึ างแล้ว นางคนเดียวทีทําให้
เขาขาดสติได้ขนาดนี แค่ดวงตากลมโตจดจ้องมาทีเขาก็
แทบจะกระโจนใส่นางแล้ว

"แหม เรืองเช่นนีเป็ นเรืองธรรมดาฝ่ าบาทอย่าคิดมากไป

เลย" ไทเฮายิมบางๆให้พยายามข่มใจเอาไว้ นีมันยิงกว่า
ตอนทีาไท่ชางรักกับมารดาของไท่หมิงเสียอีก เห็นทีจะ
เก็บสตรีนางนีไว้ไม่ได้จริงๆ..

881
"จริงสิ วันนีจะมีคนมาร่วมทานอาหารกับเราด้วย อีกครู ่
หนึงก็คงจะมาถึง^^"

" ใครหรือพ่ะยะค่ะเสด็จแม่" นอกจากเขาแล้วก็ยงั ไม่เคย

เห็นใครนอกจากไท่หมิงทีมารดาเขาจะร่วมโต๊ะอาหาร
ด้วย

"รออีกครูห่ นึงเถิด" อีกครูเ่ ดียวเท่านัน...

882
เหม่ยอิงลอบมองสตรีสงู วัยอย่างไม่ไว้ใจนัก ไทเฮาต้องมี
แผนการอะไรสักอย่างเป็ นแน่ ไม่มีทางเสียหรอกทีจะ
เป็ นเรืองดี

เวลาต่อมา...

" พระสนมเหนียนเฟยหลิงเสด็จ!" ขันทีหน้าตําหนัก

883
ประกาศขึนเสียงดัง เหม่ยอิงทีได้ยินชือเสียงเรียงนาม
ของแขกทีไทเฮาให้ความสําคัญก็เริมกังวลขึนมา สองคน
นีคิดจะร่วมมือกันงันรึ

"ถวายพระพรฝ่ าบาท ถวายพระพรไทเฮา" เฟยหลิงทํา

ความเคารพทังสองอย่างอ่อนน้อม

"ตามสบายเถิด ในเมือมากันครบแล้วเราก็ไปทานมือเย็น
กันเถิด" ไทเฮาเอ่ยขึนก่อนจะรอให้ไท่ชางเดินไปก่อน
884
ไท่ชางใช้มือขวาโอบไหล่ของเหม่ยอิงไว้ มือซ้ายกุมมือ
นางประคองกันเดินผ่านไทเฮาไป

"ฝ่ าบาท... ทรงดูแลพระสนมด้วย" เมือเห็นไท่ชา

งประคองเหม่ยอิงเดินนําไปก็ขดั ขึนทันที เฟยหลิงยิม
ออกมาเมือไท่ชางหันไปมองนาง

885
เหม่ยอิงปล่อยมือจากเขาทีนางจับเอาไว้ อยากจะรูเ้ ช่น
กันว่าไท่ชางจะเลือกใคร นางหรือน้องสาวต่างมารดา

" เหม่ยอิงทําไมเจ้าปล่อยมือข้า" ไท่ชางขมวดคิวยุง่ ทันที

ทีมือนุ่มๆนันเป็ นฝ่ ายปล่อยเขาก่อน แต่มือของเขายังคง
โอบกอดนางไว้ไม่ยอมปล่อย

เหม่ยอิงก้มหน้าลงไม่ตอบคําถามเขา ไม่ใช่ไม่อยากตอบ
886
หรือตอบไม่ได้ แต่นางแค่อยากทําให้เขาร้อนใจดูบา้ ง
เท่านัน กระตุน้ ให้เขาเลือกมาสักคน

" ถ้าข้าไม่ปล่อยเจ้าจะปล่อยมือข้าก่อนไม่ได้" ไท่ชางใช้

นิวโป้งเชยคางคนตัวเล็กขึนมาสบตา กดจูบลงทีริม
ฝี ปากเล็กเบาๆก่อนจะกุมมือเล็กขึนมาอีกครัง

"หลีกงกง"

887
"พ่ะยะค่ะ"

"ดูแลพระสนมด้วย" ไม่รอให้อีกฝ่ ายตอบรับก็พาเหม่ยอิง

เข้าไปด้านในทันที เฟยหลิงเม้มริมฝี ปากเข้าหากันแน่น
นางเป็ นถึงสนมแต่เขากลับไม่เหลียวแล แต่เหม่ยอิงที
ตอนนีไม่ตา่ งจากสามัญชนเขากลับแสดงความรักต่อ
นางมากถึงเพียงนัน!

888
"คืนนีเจ้าถูกทําโทษแน่เหม่ยอิง"ร่างสูงจัดการคาดโทษ
คนตัวเล็กทันทีทีเดินมาถึงโต๊ะอาหาร

"ข้าไม่ผิดนะ ก็มารดาของท่านสัง" เหม่ยอิงเถียงกลับ

ด้วยท่าทีไม่รูไ้ ม่ชี แต่มีหรือทีไท่ชางจะอ่านความคิดนาง
ไม่ออกว่านางทําไปเพืออะไร

"ผิดสิ เจ้าผิดทีปล่อยมือข้าก่อน และผิดทีกล้าลองใจ

889
สามี"

" ข้าก็แค่อยากรูว้ า่ ความเชือใจทีข้าให้ไปมันจะเสียเปล่า

หรือไม่ และผลมันก็น่าพอใจ" ไม่ตอบเปล่า มือบางยืน
ไปลูบไล้ตน้ ขาของอีกฝ่ ายอย่างยัวยวน ไท่ชางแทบตบะ
แตกเป็ นรอบทีสองของวัน!

"อืม ถ้าไม่หยุดอย่าหวังว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าได้นอน" ไท่

ชางกระซิบทีหลังใบหูเล็กเบาๆเมือคนอืนๆเข้ามานัง
890
ประจําที

" ข้าก็ไม่ได้บอก... ว่าข้าอยากนอน" มุมปากบางยกยิม

ออกมา ในฐานะทีเขาทําตัวดีนางจะยอมให้รางวัลเขา
สักคืนก็แล้วกัน เพราะนางเองก็ตอ้ งการเขาตังแต่ถกู
จุมพิตอย่างดุเดือดเมือครูน่ นแล้
ั ว

" กําลังคุยอะไรกันอยูเ่ พคะ บอกหม่อมฉันได้รไึ ม่" เฟยห

ลิงทีทนมองภาพตรงหน้าไม่ได้เอ่ยขัดขึน เหม่ยอิงถอน
891
หายใจเบาๆด้วยความหงุดหงิดรําคาญ

"เรืองของเจินกับนางไม่เกียวกับเจ้า" ราวกับถูกตบอย่าง
แรงจนชาไปทังใบหน้า ไท่ชางกล้าหักหน้านางถึงขนาดนี
ได้อย่างไร

ไทเฮามองเฟยหลิงอย่างนึกสมเพช คราแรกก็คิดว่าคง
จะพอมีประโยชน์ตอ่ นางอยูบ่ า้ ง แต่เห็นทีตอนนีคงไม่มี
ประโยชน์อะไรเสียเลย
892
"เหม่ยอิง ข้าอยากกินเนือผัดในจานนัน" ไท่ชางชีไปที
จานอาหารตรงหน้า มันอยูต่ รงหน้าเขาแต่เขากลับไม่
ยอมคีบกินเอง

"ท่านจะทํานิสยั เหมือนอยูท่ ีเรือนไม่ได้" เหม่ยอิงเอ่ยเสียง

ดุ ใบหน้าคมเข้มงองําทันทีทีนางจะไม่ปอ้ น ปกติเขาให้
นางป้อนให้ตลอดนีนา

893
" ฝ่ าบาทหม่อมฉันป้อนให้ก็ได้เพคะ" เฟยหลิงสูดหายใจ
เขาก่อนจะคีบเนือจากจานตรงหน้ามาจ่อทีริมฝี ปากหนา
นางยังจําความเร่าร้อนของมันได้ดี ริมฝี ปากนีทีเคย
จุมพิตนางเมือตอนพบกันคราแรก แค่คิดใบหน้าของนาง
ก็เห่อร้อนเสียแล้ว

ไท่ชางมองเนือตรงหน้า อยากจะประชดด้วยการกินมัน
เข้าไป แต่ก็กลัวว่าเหม่ยอิงจะเสียใจ เห้ออ เขามันกลาย
เป็ นคนกลัวเมียไปแล้ว กลัวว่าถ้าทําให้นางเสียใจแล้ว

894
นางจะทิงไป...

"เจ้าเป็ นแขกของเสด็จแม่เจ้าก็ทานเถิด ไม่ตอ้ งดูแลเจิน"

ไท่ชางบอกออกไปด้วยนําเสียงทีไม่ยินดียินร้ายอะไร
ถ้อยคําห่างเหินต่างจากเวลาทีเขาพูดกับเหม่ยอิงยิง
สร้างควาใอิจฉาในใจเฟยหลิงจนเต็มแน่น นางชักมือ
กลับมาพร้อมกับความเสียหน้าไม่นอ้ ย

มือหนาคีบอาหารทีอยูาไกลมาไว้ในถ้วยของเหม่ยอิงจน
895
เต็ม นางไม่มาํ ให้ก็ไม่เป็ นไร เขาดูแลนางเอกก็ได้

เหม่ยอิงมองบุรุษทีทําหน้าตาไม่พอใจแต่ก็ยงั คงดูแล
นางอย่างดี เมือครูน่ างยังแอบคิดว่าเขาจะประชดนาง
ด้วยการกินเนือทีเฟยหลิงป้อนเสียแล้ว ดีจริงๆทีเขาไม่ได้
ทํา

"อย่างอแงสิ แค่มือเดียว คราวหลังทีาเราอยูด่ ว้ ยกันข้า

จะชดเชยให้นะ^^" ร่างบางยิมออกมาก่อนจะคีบเนือผัด
896
ทีเขาอยากกินไปไว้ในถ้วยของเขา

ไท่ชางพยักหน้ารับก่อนจะยิมออกมาเมือได้เห็นรอยยิม
จริงใจของนาง เขาแพ้ไอ้รอยยิมแบบนีของนางอีกแล้ว!

897
898
30 ความพยายามอยูท่ ีไหน...

หลังมืออาหารจบลงไท่ชางก็เตรียมจะพาเหม่ยอิงกลับ
เรือน เขาไม่ได้ให้ความสนใจเฟยหลิงแม้แต่นอ้ ย

"ฝ่ าบาท อย่าหาว่าแม่ยงุ่ เรืองของฝ่ าบาทเลยนะ แต่

เฟยหลิงนางเป็ นถึงสนม ฝ่ าบาทไม่คิดว่าควรไปส่งนางที
899
ตําหนักเสียหน่อยรึ"

แม้จะรูว้ า่ คงยุไม่ขนแต่
ึ ก็ยงั พยายาม อย่างน้อยหาก
เฟยหลิงพอมีความสามารถอยูบ่ า้ งยือไท่ชางไว้ได้คืนนีก็
จะเป็ นโอกาสเหมาะทีจะกําจัดสตรีนางนันทิงเสีย!

" เช่นนันก็ได้พะ่ ยะค่ะ" คําตอบทีไท่ชางไม่คิดจะลังเลเลย

สักนิดทําให้เหม่ยอิงนิงไป นางเพิงค้นพบก็ตอนนีเองว่า
แท้จริงแล้วนางนันหึงหวงเขาขนาดไหน อาการของนาง
900
เป็ นหนักถึงเพียงนีตังแต่เมือไหร่กนั !

แต่ในขณะเดียวกัน คําตอบของเขาก็ทาํ ให้เฟยหลิงยิม

ออกมาอย่างผูช้ นะ? นางคิดจะใช้โอกาสนีทําให้ไท่ชา
งหลงใหลในตัวนาง

ไท่ชางหันกลับไปมองคนข้างกายทีเหม่อลอยมองออกไป
ด้านนอกตําหนัก น่าแปลกทีครังนีนางไม่มีอาการอะไร
แสดงออกมาเลย
901
"เช่นนันก็ไปเถิด ฝ่ าบาทจะได้พกั ผ่อนด้วย^^" ไทเฮาเอ่ย
ขึนด้วยรอยยิมทีแฝงไว้ดว้ ยยาพิษ โอกาสมาถึงมือเช่นนี
จะพลาดได้อย่างไร

"เช่นนันลูกทูลลาพ่ะยะค่ะ" เหม่ยอิงละสายตากลับมา
จากความมืดของท้องฟ้าด้านนอก นางยืนรอให้เขาเดิน
นําไปก่อนแล้วจะแยกย้ายกันไปทีใดก็เรืองของเขา

902
แต่แล้วเขาก็ทาํ ในสิงทีนางไม่คาดคิด ไท่ชางยืนมือมา
กุมมือนางไว้ นันทําให้นางต้องเงยหน้าขึนมองเขาด้วย
ความไม่เข้าใจ เขาจะไปส่งนางขึนเกียวกลับเรือนรึ?

ร่างสูงออกแรงดึงน้อยๆให้คนทีไม่ทนั ตังตัวเซเข้ามาจน
ชนเข้ากับแผ่นอกกว้างเต็มๆ การกระทําอันโจ่งแจ้งนี
สร้างความตกใจให้แก่ไทเฮาเป็ นอย่างมาก ผิดกับเฟยห
ลิงทีไม่ได้ตกใจอะไรแต่กลับมองด้วยความอิจฉาริษยา

903
"ทําอะไรของท่าน" เหม่ยอิงเอ่ยถามเสียงขุ่นก่อนจะผลัก
เขาออก แต่คนอย่างเขาเคยยอมโดนเมียผลักไสไล่สง่ ที
ไหนกัน ไท่ชางจัดการอุม้ นางขึนมาจนนางดินอยูใ่ นอ้อม
กอด

"นี!! ปล่อยข้าเดียวนีเลยนะ!"

904
"ปล่อยทําไม อย่างไรก็ตอ้ งกลับด้วยกัน เจ้ามีโทษติดตัว
อยูน่ ะ^^" เหม่ยอิงมองค้อนเขาทันที ตัวเองเพิงประกาศ
ออกมาว่าจะไปส่งหญิงอืน ยังมีหน้ามาพูดจาเช่นนีได้อีก
หรือ? เจ้าคนมักมาก!

"ฝ่ าบาท คืนนีจะไปกับหม่อมฉันไม่ใช่หรือเพคะ" เฟยห

ลิงแทบจะกัดฟั นถามออกมา สายตานางกํานัลใน
ตําหนักไทเฮาดูก็รูว้ า่ กําลังขบขันกับการทีนางถูกไท่ชา
งเมินตังแต่ก่อนเริมมืออาหาร!

905
ไทเฮาเองก็ไม่ช่วยอะไรนางเลย พอไท่ชางปฏิเสธก็น่าจะ
ช่วยออกหน้าพูดให้มากกว่านี นีอะไรให้นางพยายามอยู่
ฝ่ ายเดียว

" ใช่ เจินจะไปส่งเจ้าทีตําหนัก และจะเลยไปค้างคืนที

เรือนเหมยฮวาด้วย" เอ่ยพูดกับเฟยหลิงแต่สายตาเขาไม่
ได้มองนางเลย คนเดียวทีเขามองคือคนทีจ้องเขาตาไม่
กระพริบอยูใ่ นอ้อมแขนเขานีต่างหาก

906
เห็นแบบนีแล้วนางเหมือนแมวน้อยจริงๆ จ้องเขาตาใส
แจ๋วแบบนีคืนนีจะให้รางวัลอะไรดีหนอ แค่เห็นก็อยาก
จับฟั ดให้ยบั คาเตียงแล้ว!

" แต่ฝ่าบาท หลับนอนกับนางทังทียังไม่ทนั แต่งตัง

ตําแหน่งอะไรสักอย่างจะดีหรือเพคะ!"

" ก็เพราะเจินต้องการจะนอนกับนางเพียงคนเดียว ทุก

907
วัน ทุกคืน เจินจึงไม่แต่งตังนางอย่างไรเล่า" ไท่ชางตวัด
สายตามองเฟยหลิงด้วยความไม่พอใจ เขากําลังจะคุย
กับเหม่ยอิงนางก็เอ่ยแทรกอยูไ่ ด้

ทังตําหนักตกอยูใ่ นความเงียบอีกครัง เฟยหลิงมองไปที

เหม่ยอิงด้วยความคับแค้นใจ ในขณะทีไทเฮายังพูดไม่
ออกกับเหตุการณ์ตรงหน้า สตรีนางนีทําให้โอรสของนาง
เปลียนไปได้ถงึ เพียงนีเชียวหรือ!

908
"หากไม่อยากถูกเนรเทศไปอยูก่ บั พวกทาสทีสวนหลวง
ล่ะก็หยุดมองคนของเจินด้วยสายตาเช่นนันเดียวนี และ
หากยังอยากกลับตําหนักก็รบี เดินตามมา"

ไท่ชางเดินนําออกมาด้วยความไม่พอใจ หงุดหงิดตังแต่
เห็นหน้าสตรีนางนีเดินเข้ามา เขายอมรับว่าเขาเคยเป็ น
คนเลว เคยเสพสตรีเป็ นว่าเล่น แต่ตอนนีเขาหยุดแล้ว

และตังแต่เขาเลิกยุง่ เกียวกับสตรีพวกนีเขาก็ได้เห็น ได้

909
เห็นถึงความน่ารังเกียจ ความมักใหญ่ใฝ่ สงู ทีหวังแต่จะ
มากอบโกยจากเขาราวกับปลิงดูดเลือด ไม่รูว้ า่ เมือก่อน
เขานอนกับพวกนางไปได้อย่างไร

"วันนีนังรถม้ากลับด้วยกันแทนแยกกันนังเกียวเถิดนะ
ข้าอยากใช้เวลากับเจ้าสองคนบ้าง" เขาเอ่ยเมืออุม้ นาง
มาจนถึงรถม้า เหม่ยอิงพยักหน้ารับเบาๆทังทีในใจของ
นางมีความสุขกระจายอยูท่ วไปหมด
ั

910
นางยอมขึนรถม้าไปกับเขาโดยไม่มีอะไรกวนใจอีก การ
ได้ไปส่งเฟยหลิงก็ดีไปอีกแบบ นางกับเขาจะได้นงกอด
ั
กันนานขึนอีกหน่อย

นางเทให้เขาไปทังใจแล้วในตอนนี เสียจนไม่มีอะไรจะ
เสียอีกแล้ว หากเขารักมันคงต่อนางแบบนีตลอดไปนาง
คงกลายเป็ นสตรีทีมีความสุขทีสุด

เมือถึงตําหนักเฟยหลิงก็นงรออยู
ั ใ่ นเกียวเพือรอให้เขา
911
เป็ นคนเปิ ดเกียวพานางลง นางคิดว่าอย่างน้อยไท่ชา
งคงจะไว้หน้านางบ้าง แต่กลับไม่เป็ นดังทีคิดเมือเขานัง
รถม้าเลยออกไปพร้อมกับเหม่ยอิง!

เฟยหลิงกรีดร้องจนลันตําหนัก และยิงทวีความเกรียว
กราดเมือพวกนางกํานัลไม่มีใครเคารพนางสักคน ทุกคน
รูด้ ีถงึ สถานะของนางทีไม่ตา่ งจากเชลย และยิงกว่านัน
คือไท่ชางไม่เคยเหลียวแลนาง!!

912
เขาทําแบบนีกับนางได้อย่างไร เขาเองไม่ใช่หรือทีจุมพิต
นาง ให้ความหวัง แต่งตังนางเป็ นสนมและหลับนอนกับ
นางในคืนนัน สุดท้ายแล้วนางก็ตอ้ งมีจดุ จบเพียงเท่านี
จริงๆใช่รไึ ม่ เป็ นหนึงในสตรีของเขาโดยทีเขาไม่คิดจะ
เหลียวแล..

ในขณะทีเฟยหลิงพรําพรรณาอย่างบ้าคลัง ในขณะที
เหม่ยอิงและไท่ชางสานต่อความรักของกันและกัน
ตําหนักของไทเฮาเองก็มีเรืองให้วนุ่ วายกันไม่นอ้ ย

913
หลังจากทุกคนกลับไปแล้วทุกอย่างก็กลับเป็ นปกติคือ
เงียบเชียบจนน่าวังเวง หญิงชราเจ้าของตําหนักก็อาบ
นําผลัดผ้าไปตามปกติของนาง แต่สงที
ิ ผิดปกติก็ได้เกิด
ขึน

ในขณะทีนางนอนอยูบ่ นเตียงนันเอง กลินหอมของชาก็

ลอยมาแตะจมูก กลินนีนางจําได้ดีเพราะมันฝังใจจนลืม
ไม่ลง!

914
ชาชนิดเดียวทีนางใช้กาํ จัดสตรีทีนางเกลียดชังมาตลอด
ตังแต่สนมของฮ่องเต้องค์ก่อนบิดาแท้ๆของไท่ชาง จน
ตอนนีชาชนิดนีก็ยงั ถูกนางนํามาใช้อยู่

กลินของมันทําให้รา่ งของคนบนเตียงเริมกระสับกระส่าย
ไปมา และในทีสุดนางก็เริมรูส้ กึ ตัวตืนขึน

"นีมันอะไ..... กรีดดดดดดด!!!" เสียงกรีดร้องดังขึนทันที

915
ทีรูส้ กึ ถึงบางอย่างทีกระจายอยูท่ วเตี
ั ยงนอน กลีบ
ของดอกหมูต่ านหรือดอกโบตันทีโปรดอยูท่ วเตี
ั ยง!

นางกรีดร้องราวกับคนเสียสติ จําได้ดีวา่ ดอกไม้ชนิดนี

เป็ นดอกไม้ทีใครโปรดปราณ ครังหนึงตอนทีสตรีนางนัน
ยังมีชีวิตอยู่ สตรีทีเป็ นคนรักของโอรสของนาง หญิงนาง
นีมักจะมาทีตําหนักเพือจัดเปลียนแจกันดอกไม้ให้ทกุ
เช้า

916
ดอกไม้ทีอยูใ่ นแจกันนันก็คือดอกโบตัน ดอกโบตันหลาก
หลายสีสนั ทีนางและไท่ชางร่วมกันปลูกเพราะเป็ น
ดอกไม้ทีสตรีนางนันชืนชอบเป็ นทีสุด ปลูกจนขยายออก
ไปเป็ นแปลงใหญ่ในสวนใกล้เรือนเหมยฮวา...

"กรีดดดดดด! ออกไป! เอาออกไป!! อึก ข้าเปล่าเสีย

หน่อย ข้าไม่ได้ทาํ เจ้านะ!!! กรีดดด!" เสียงกรีดร้องของ
นางเรียกเหล่านางกํานัลทีเฝ้าอยูใ่ ห้กรูกนั เข้ามา ไทเฮา
ผูท้ รงอํานาจตอนนีสภาพไม่ตา่ งจากคนเสียสติ!

917
"รีบเอากลีบดอกไม้พวกนีออกไปเร็วเข้า!" นางกํานัล
อาวุโสประจําตําหนักกล่าวเสียงดังก่อนทีทุกคนจะรีบ
จัดการตามคําสังนันอย่างไม่ตอ้ งถาม

ตุบ!

"กรีดดดดด เอามันออกไป!! เอาออกไป!!!" นางดินหนี

จนตกจากเตียงนอน ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
918
ในหัวของนางมีแต่ภาพของลีอิงคนรักของไท่ชางทีกําลัง
กระอักเลือดออกมาหลังดืมชาพิษเข้าไป ดวงตาของ
หญิงสาวเบิกกว้างจ้อมมองมาราวกับกําลังอาฆาตแค้น
ริมฝี ปากอ้ากว้างพยายามสูดลมหายใจจนชังอึดใจสุด
ท้าย

ไทเฮาหมดสติไปทันทีพร้อมกับกลินจากใบชาทีจางลง
เพราะควันจากการเผาใบชาอยูด่ า้ นนอกถูกดับไปไม่

919
เหลืออะไรไว้แม้แต่เถ้าท่านให้คนตามรอย

ทุกคนทีตําหนักนีต่างรูก้ นั ดี ใครทีจะเข้ามาเป็ นนาง

กํานัลทีนีจะได้รบั การยําเตือนทุกวันว่าห้ามนําดอก
โบตันเข้ามาแม้แต่กลีบดอกกลีบเดียว เพราะไทเฮาไม่
โปรดปราณดอกไม้ชนิดนีอย่างมาก

คราแรกไท่ชางเองก็สงสัยเพราะเมือก่อนลีอิงคนรักของ
เขามักนําดอกโบตันจากแปลงไปจัดแจกันให้มารดาของ
920
เขาทุกเช้า แต่หลังการตายของนางมารดาของเขากลับ
สังห้ามนําดอกไม้นีเข้ามาในตําหนัก

แต่ตอนนันเขาได้รบั คําอธิบายกลับมาว่าเพราะไม่อยาก
คิดถึงคนทีจากไปแล้ว ไม่อยากคิดถึงว่าเคยมีลกู สะใภ้ที
ดีอย่างลีอิงมาคอยดูแลเอาใจใส่ ไม่อยากอาลัยอาวรณ์
เสียใจกับการสูญเสียไปมสกกว่านีเพราะนางทําใจไม่ได้
ลีอิงเป็ นเหมือนลูกสาวคนนึงของนาง

921
เพราะเหตุนนไท่
ั ชางจึงสังห้ามตามความต้องการของ
มารดาโดยไม่ได้เอะใจอะไรอีก

แต่ไท่ชางไม่เคยได้รูเ้ ลย มีหลายเหตุการณ์ทีเกิดขึน เช่น

มีนางกํานัลเด็กๆเผลอนําบุหงาทีมีดอกโบตันเข้ามา หรือ
มีคนเผลอใช้ดอกโบตันจัดแจกัน แม้กระทังนํามาปั กเป็ น
ลวดลายของชุด ทังหมดนีทําให้เจ้าของตําหนักอย่าง
ไทเฮาคลังและกรีดร้อนจนสินสติสลบไปทุกครา

922
เหล่าสนมนางในวิงตามหมอหลวงกันให้สนุ่ และแน่นอน
ว่าข่าวนีย่อมไปถึงคนทีรอติดตามความเคลือนไหวของ
ทุกชีวิตในวังหลวงอย่างอีชิง

ตําหนักอีคุนกง

"กรีดร้องจนหมดสติร!ึ ฮ่าๆๆๆๆ สมนําหน้า! สาแก่ใจข้า

จริงๆ! มีความสุขนักนี! ฮ่าๆๆ" อีชิงหัวเราะร่าอย่างคน
จิตไม่ปกติ เพราะแผนการของไทเฮาทีทํานางตกทีนัง
923
ลําบาก ทําใหไท่ชางทีปกติก็แทบจะไม่มาหานางอยูแ่ ล้ว
ยิงเงียบหายไปอีก

"ในเมือทําดีแทบตายแต่กลับไม่เคยได้รบั สิงทีหวังกลับ
มา ข้าก็จะไม่สนใจใครหน้าไหนอีกต่อไปแล้ว! "

" จะไม่สนใจจริงๆรึ?" เป็ นอีกครังทีนําเสียงทุม้ หูดงั ขึนใน

ตําหนักอีคุณกง เสียงของบุรุษทีอีชิงเกลียดนักเกลียด
หนา
924
"เจ้าเข้ามาได้อย่างไร!! ออกไปเดียวนีนะ!! "

" อะไรกันข้าอุตส่าห์มีข่าวดีมาบอก มีขอ้ ตกลงมาให้เจ้า

เลือกด้วยนะ"ริมฝี ปากของจินหลงเหยียดยิมเจ้าเล่หอ์ อก
มา นันทําให้อีชิงระแวงคนตรงหน้าขึนมาทันที

925
"ข่าวอะไร ข้าไม่ทาํ ข้อตกลงอะไรกับคนอย่างเจ้าทังนัน!"
นางเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง ในนามนีนางไม่จาํ เป็ นต้อง
หวาดกลัวคนๆนีอีก เรืองในอดีตไม่สามารถทําอะไรนาง
ได้อีกแล้ว

" เจ้าลองทายดูสวิ า่ ข้าได้อะไรติดไม้ติดมือมาจากแคว้น

เว่ย" จินหลงเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้อีชิงเรือยๆ
แววตาของเขาทีมองนันราวกับกําลังเล่นสนุกอยู่

926
"จะได้อะไรแล้วมันเกียวอะไรกับข้า รีบไสหัวออกไปซะ
ก่อนทีข้าจะเรียกคนมาเอาเจ้าออกไป!"

"ข้ากลับก็ได้ จะได้ไปพักผ่อนเตรียมรายงานแก่ฝ่า
บาทว่านางกํานัลทีเป็ นคนชงชาให้พระชายาลีอิงยังไม่
ตาย ดูทีซิวา่ ฝ่ าบาทจะทําเช่นไร"

อีชิงตกใจกับสิงทีได้ยินจนหน้าซีดเผือด นางกํานัลนาง
927
นันยังไม่ตาย!! เป็ นไปได้อย่างไรกัน! ในเมือนางเป็ นคน
ส่งคนไปลอบฆ่าปิ ดปากเองแท้ๆ

" แหม นางกําลังแค้นใจอย่างมากเชียวล่ะ นายหญิงให้

เงินหลบหนีแต่กลับตลบหลังไปดักฆ่านางในป่ า หึๆ นาง
คงพร้อมจะ 'บดขยี'คนทีทรยศนางแล้ว"

จินหลงกระซิบทีข้างหูอีชิงแล้วผละออกมา เขาเห็นนาง
ตกใจกลัวหน้าซีดปากสันนําตาไหลพราก เหอะ! คนมี
928
ความผิดติดตัวก็เหมือนมีชนักติดหลัง

" อึก ตะ ต้องการอะไร"

" ข้าไม่อยากทําข้อตกลงกับพระสนมแล้ว เรืองใหญ่เช่น

นีข้าว่าข้าไม่เสียงไปด้วยจะดีกว่า เพราะหากต้องโทษล่ะ
ก็... คงจะตายอย่างทรมานน่าดู"

929
ร่างสูงยิมเยาะก่อนจะหันหลังเดินออกไปด้วยความ
สะใจ โชคดีของเขาจริงทีหาตัวนางกํานัลผูน้ นจนพบ
ั
แบบนีมันทําให้อะไรๆง่ายขึนไปอีก

" ไม่!!! จะให้ขา้ ทําอะไรก็บอกมาสิ!! อึก ข้าจะทําให้ หรือ

ว่าอยากได้อะไรข้าจะให้คนไปหามา" นางวิงมากระชา
กท่อนแขนแกร่งเอาไว้

930
รูด้ ีวา่ ตนเองกําลังเสียเปรียบอย่างมากแต่ตอ้ งทําอะไร
สักอย่าง อย่างน้อยคือต้องทําให้จินหลงยอมหยุด จาก
นันค่อยหาทางกําจัดคนๆนีไปให้พน้ ทาง

"บอกฝ่ าบาทว่าจะแต่งเข้าจวนของข้าสิ บอกว่าเจ้ากับ

ข้ารักกัน"

" เสียสติไปแล้วรึ!! นีมันข้อตกลงอะไรกัน!!!" นางตวาด

931
ถาม จะให้นางทําเช่นนันแล้วไท่ชางจะมองนางอย่างไร
หากแต่งให้เขานางกับไท่ชางจะได้พบกันอีกรึ แบบนีไม่
ต่างจากให้นางออกจากวังสักนิด!

"ข้าไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวสตรีน่ารังเกียจอย่างเจ้าหรอก
นะ นีคือข้อเสนอเดียวทีข้ามีให้ ไม่อย่างนัน... พรุง่ นีเรือง
คงถึงฝ่ าบาท ข้าให้เวลาเจ้าแค่ก่อนพระอาทิตย์ขนเท่
ึ า
นัน"

932
จินหลงสะบัดแขนเรียวเล็กออกด้วยความรังเกียจและ
ขยะแขยงอย่างทีสุด ทันทีทีนางตกลงนางจะได้พบว่า
ตอนนี... นรกขุมทีทรมานมากทีสุดเปิ ดรอนางอยูแ่ ล้ว!

อีชิงสันไปทังตัว เดินไปมาอยูใ่ นตําหนักไม่หลับไม่นอน

จะทําอย่างไรดี หากยอมครานีก็คงต้องยอมอีกในครา
ต่อๆไป แต่หากไม่ยอมชีวิตนางก็จบสินเช่นเดียวกัน

ไท่ชางรักพีสาวนางขนาดนันคนทําผิดอย่างนางจะรอด
933
ไปได้อย่างไร จะไปขอความช่วยเหลือจากไทเฮานันก็ไม่
ได้เสียแล้ว นางเสียสติเช่นนันจะมีปัญญามารับรูอ้ ะไรได้

นางควรตัดสินใจเช่นไรดี!!!

934
935
31 ความลับทีไม่ลบั

หลังจากทีอีชิงเดินวนไปเวียนมาคิดหาทางออกอยูท่ งคื
ั น
นางก็พบว่าตนเองไม่เหลือทางออกแล้วจริงๆ แต่หาก
นางยอมแต่งเข้าจวนจินหลงแล้วไท่ชางจะมองนางเช่น
ไร ถึงตอนนันนางยังจะครอบครองเขาได้อีกหรือ

"ไม่ มันจะต้องมีหนทาง การแต่งงานมันไม่ได้เกิดขึนเร็ว

936
ขนาดนัน ข้าใช้โอกาสนันกําจัดมันก็ได้นี" นางเอ่ยกับตน
เองก่อนจะยิมออกมา ถึงตอนนันบอกไท่ชางว่าจินหลง
ข่มขู่จะเอาชีวิตนางก็ยงั ได้ ไท่ชางต้องเชือนางอยูแ่ ล้ว

นางให้คนไปบอกคําตอบแก่จินหลงอย่างรวดเร็ว แล้วให้
อีกคนไปขอความช่วยเหลือจากบิดา ขอคนฝี มือดีมา
จัดการนางกํานัลผูม้ ีชีวิตรอดนางนัน!

เรือนเหมยฮวา
937
ไท่ชางและไท่หมิงนังขนาบข้างเหม่ยอิงอยู่ ไท่หมิงกําลัง
อ่านคํากลอนให้เหม่ยอิงฟั ง ในขณะทีไท่ชางค่อยๆล้มตัว
นอนบนตักนิมของคนรัก

เหม่ยอิงลูบผมนิมสลวยสีดาํ ขลับของเขาเบาๆก้มมองใบ
หน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ ายในขณะทีเขาหลับตาพริมราว
กับเด็กนอนกลางวัน

938
"วันนีว่างพร้อมกันเชียวนะ" เหม่ยอิงพูดขึนมา สองพ่อ
ลูกทําตัวติดกับนางยิงกว่าเงาตามตัว นางไม่ได้นกึ
รําคาญอะไรเพียงแต่รูส้ กึ แปลกๆ ตนเองเหมือนสตรีทีมี
สามีมีลกู แล้วทังๆทีไท่หมิงไม่ใช่ลกู ของนางเสียหน่อย

"วันนีไม่มีเรียนแล้วพ่ะยะค่ะ" ไท่หมิงหยุดอ่านบทกลอน
แล้วตอบออกมาด้วยรอยยิม นึกแปลกใจตนเองเหมือน
กันทียิงอยูก่ บั เหม่ยอิงยิงรูส้ กึ ผูกพัน เหมือนนางเป็ น
มารดาของเขาจริงๆ

939
"ไท่ชาง"

"หืม?"

"ไท่หมิงก็ดีขนมากแล้
ึ ว ข้าว่าไม่ตอ้ งให้เขาดืมยาแล้วล่ะ"

940
คําพูดของเหม่ยอิงทําให้ไท่หมิงหันมามองด้วยความ
ตกใจ

"เรืองทีเรียนรูช้ า้ ก็ให้ราชครูคอ่ ยๆสอนไป แต่หยุดเรืองกิน

ยาได้รไึ ม่"

"แต่.." ไท่หมิงกําลังจะอ้าปากพูดปฏิเสธแต่ก็ถกู สายตา

คาดโทษจากเหม่ยอิงมองเสียนี เขารูด้ ีวา่ นางกําลังจะสือ
อะไร นางรูว้ า่ เขาไม่ได้ป่วยและก็รูเ้ รืองยาพิษนันแล้ว
941
ด้วย นางต้องการกันเขาให้พน้ จากการลอบวางยา!

" ให้หมอหลวงตรวจก่อนไม่ดีกว่ารึ จู่ๆตัดสินใจเช่นนีข้า

ว่ามันไม่ถกู นะ"

"นีท่านไม่เชือใจข้าตังแต่เมือไหร่?" มือทีลูบผมของไท่ชา
งหยุดชะงักพร้อมกับนําเสียงกระด้างขึนจนรูส้ กึ ได้ ไท่หมิ
งทีไหวตัวทันเป็ นคนแรกทําทีรบี เดินไปนังทีโต๊ะคัดอักษร
เงียบๆ ขืนอยูใ่ กล้เป็ นได้โดนลูกหลง
942
" ข้าเปล่าไม่เชือใจเจ้านะ แต่เรืองนีเราควรขอความเห็น
จากหมอหลวงไม่ใช่ร"ึ ไท่ชางเอ่ยบอกเสียงอ่อนแต่อีกคน
กับลุกพรวดขึนจนเขาทีนอนอยูบ่ นตักศีรษะตกลงมา

"อยากทําอะไรก็ทาํ คิดเสียว่าข้าไม่ได้พดู ก็แล้วกัน" เหม่

ยอิงหันหลังเดินเข้าห้องนอนปิ ดประตูเสียงดัง ปั ง! ล็อค
จากด้านในอย่างแน่นหนา

943
" ไท่หมิง... " เจ้าของชือส่ายหน้าน้อยๆจะให้ช่วยอะไรก็
เขายังโดนดุอยูเ่ หมือนกัน คราก่อนตอนอยูก่ นั ตามลําพัง
นางบ่นเขาจนหูชาเรืองทีกินยาพิษมาตลอดหลายปี นาง
ว่ายาถอนพิษมันไม่ได้ลา้ งทุกอย่างจนหมด ยังมีสว่ นตก
ค้าง

"ฝ่ าบาททรงอยูท่ ีนีจริงๆด้วย" เสียงของจินหลงดังขึน

พร้อมกับการปรากฎตัวของอีชิงทีเดินตามหลังเข้ามา ไท่
ชางมองทังสองคนแต่ใจกลับไปอยูใ่ นห้องทีเหม่ยอิงเพิง

944
เดินเข้าไป

"มีอะไรงันรึ"

"กระหม่อมมาขอสมรสพระราชทานพ่ะยะค่ะ" จินหลง
ยิมออกมาก่อนจับมืออีชิงเอาไว้ ไท่หมิงก้มหน้าคัดอักษร
แต่เงียหูฟังอย่างตังใจ นึกแปลกใจไม่นอ้ ยทีอีชิงผูเ้ ป็ นน้า
ยอมตอบตกลง

945
"อีชิง เจ้ายินดีแต่งเข้าจวนของสหายข้าใช่รไึ ม่" ไท่ชา
งถามออกไปแต่สายตากลับเหลียวมองไปทางห้องของ
เหม่ยอิงบ่อยๆ

" เพคะ"

" เช่นนันเจินจะออกราชโองการให้ ยินดีกบั เจ้าด้วยทีได้

946
แต่งฮูหยินเข้าจวนเสียที" เขาเลิกสนใจห้องของเหม่ยอิง
มากล่าวยินดีกบั สหาย จินหลงยิมรับอีกครังต่างจากอีชิง
ทีฝื นยิมจนเมือยหน้า ในใจรําไห้เสียใจทีไท่ชางไม่สนใจ
ใยดีนางแม้แต่นอ้ ย

"ฝ่ าบาทมองไปทางนันบ่อยๆเช่นนี ทะเลาะอะไรกันหรือ

พ่ะยะค่ะ"

" นางงอนข้าน่ะสิ ยังคิดวิธีงอ้ ไม่ได้เสียด้วย" ไท่ชางเอ่ย

947
บอกสหายก่อนจะถอนหายใจออกมา

"เรืองนีข้าเองก็ไม่ถนัด ในฐานะทีอีชิงเป็ นสตรีฝ่าบาท

ลองถามนางสิพะ่ ยะค่ะ" ไท่ชางหันไปมองอีชิง นาง
พยายามอดกลันอย่างมาก จินหลงต้องการกลันแกล้ง
นาง

" สตรีนนแค่
ั ถกู ง้อด้วยของทีชอบ ให้บรุ ุษเอาใจใส่นาง
พูดจาหวานหูน่าฟั งเดียวก็หายโกรธเพคะ ฝ่ าบาทก็เคย
948
ทํานีเพคะตอนหม่อมฉันโกรธยังให้คนส่งดอกไม้มาให้
ทรงลืมแล้วหรือเพคะ"

นางเอ่ยไปถึงเรืองราวในอดีตทําให้จินหลงไม่พอใจขึน
มา คิดจะทําให้ไท่ชางคิดถึงความหลังแล้วรังตัวนางไว้
งันรึ ฝันหวานเกินไปแล้ว

" เช่นนันเจินจะลองดู^^" ไท่ชางไม่สนใจสิงทีนางพูดเลย

เขาสนใจเพียงแค่วิธีทีจะทําให้เมียหายโกรธ นันยิงทําให้
949
อีชิงแทบกรีดร้อง

"เช่นนันข้ากับอีชิงขอตัวกลับก่อน ทูลลา" ไท่ชางพยัก

หน้ารับ ก่อนจะเดินไปทีห้องเพือเคาะเรียกเหม่ยอิง แต่
นางกลับเงียบตอบ หรือเขาควรแก้ทีต้นเหตุ?

" ลูฟ่ าง!"

950
"พะ เพคะฝ่ าบาท" คนโดนเรียกสะดุง้ ด้วยความตกใจ
เรียกดีๆก็ได้นางอยูใ่ กล้แค่นีเอง

"ไปบอกอีชิงให้เจินว่าต่อไปนีไม่ตอ้ งให้องค์ชายไท่หมิ
งดืมยาอีก บอกว่าเป็ นคําสังจากเจิน"

"เพคะ" ลูฟ่ างนับคําก่อนจะรีบออกจากเรือนไป ยังทีที

951
สองคนนันเพิงเดินออกไปเมือครูน่ างจึงตามมาทันเวลา

"หึ สมนําหน้าจริงๆ เป็ นอย่างไรบ้างล่ะ ฝ่ าบาทไม่สนใจ

เจ้าสักนิด!! "เดินมาได้เพียงไม่เท่าไหล่จินหลงก็หยุดเดิน
แล้วดึงร่างของอีชิงหลบเข้าไปในป่ าเหมยข้างทาง

"ฝ่ าบาทก็แค่หลงนาง พอเบือก็จะต้องคิดถึงข้าแน่!

หลายปี มานีฝ่ าบาทมีเพียงข้า หึ ในใจของฝ่ าบาทมีขา้
อยูแ่ น่นอน" นางเชิดหน้าตอบไปอย่างเข้าข้างตนเอง ทัง
952
ทีในใจนันรูด้ ีวา่ ไม่จริง

"มีเจ้ารึ น่าขําจริงๆ ต่อให้เป็ นเช่นนันแล้วอย่างไร ฝ่ าบาท

จะรับสตรีทีมีรอยแปดเปื อนเช่นเจ้าได้อีกรึ หากรูว้ า่ เจ้า
ทําอะไรเอาไว้ละ่ ก็... "

ริมฝี ปากหนายกยิมอย่างร้ายกาจ อีชิงกํามือแน่นด้วย

ความเจ็บใจแต่ไม่สามารถทําอะไรได้ในตอนนี

953
"เจ้านีเก่งเรืองวางยาจริงๆนะ ทังพีสาวทังหลานชาย ฝ่ า
บาทต้องทราบซึงมากเป็ นแน่"

แกร็ก!

ลูฟ่ างทีแอบฟั งอยูก่ า้ วถอยหลังไปด้วยความตกใจกับสิง

ทีได้ยิน นางเอามือปิ ดปากตนเองแน่น แล้วหันหลังรีบ
954
เดินออกมา

"เจ้ากลับไปก่อน"

"มีคนรูเ้ รืองของเรา!!!" อีชิงหน้าตาตืนขึนมาทันทีเมือคิด

ว่าความลับของนางมีคนล่วงรูเ้ ข้าแล้ว

955
" กลับไป!! "จินหลงตงาดลันก่อนจะรีบวิงไปทางต้นเสียง
ทีได้ยิน เเล้วเขาก็ตามนางได้ทนั !

ปึ ก!

"กรีดดดดดดดด ปะ ปล่อย ปล่อยข้านะ!!" ลูฟ่ าง

พยายามสะบัดข้อมือของตนออกราวกับกําลังสัมผัสของ
ลวกร้อนก็ไม่ปาน เขาคงไม่ทาํ อะไรนางหรอกนะ
956
"เจ้าได้ยินใช่รไึ ม่" จินหลงเอ่ยด้วยนําเสียงดุดนั จนนางตัว
สันด้วยความกลัว แผ่นหลังบางถูกตึงติดกับต้นไม้ใหญ่
ถูกกักไว้ดว้ ยวงแขนแข็งแรงสองข้าง

" มะ ไม่เจ้าค่ะ ไม่ได้ยินอะไรทังนัน" คําตอบทีจินหลงไม่

มีทางเชือ แต่นางตอบออกไปแล้ว นางคิดหาเหตุผลหา
คําตอบอะไรไม่ทนั จริงๆ

957
" เจ้าโกหก ฝ่ าบาทส่งเจ้ามาแอบสืบเรืองของข้าใช่รไึ ม่!!"
เป็ นอีกครังทีลูฟ่ างตกใจกลัวจนแข้งขาอ่อนแรง เสียง
ของเขาดังกึกก้องเหมือนกับอยูใ่ นสนามรบ แต่นางไม่ใช่
ทหารของเขานะ!

"มะ มะ ไม่ ไม่ใช่เช่นนันเจ้าค่ะ" ร่างเล็กหลับตาลงพูด

แทบไม่เป็ นคําด้วยความหวาดกลัว จินหลงนังลงช้าๆ
ตรงหน้านาง

958
" แล้วเจ้าแอบตามมามําไม? "

" ฝะ ฝ่ าบาทให้มาเรียนพระสนมว่าต่อไปไม่ตอ้ งนํายาให้

องค์ชายดืมอีก มะ ไม่ตอ้ งแล้วเจ้าค่ะ" นางแทบจะตัวติด
ไปกับต้นไม้ดมืออีกฝ่ ายยืนใบหน้าเข้ามาใกล้จนรูส้ กึ ได้
ถึงลมหายใจอุน่ ๆของเขา

959
"รูร้ ไึ ม่วา่ คนทีเข้ามายุง่ เรืองของข้าจะต้องเจอกับ
อะไร"นําเสียงเย็นยะเยือกทําเอาคนฟั งทวีความหวาด
กลัวเข้าไปอีก

" ขะ ข้าจะไม่พดู เรืองนี ฮึก มะไม่พดู เจ้าค่ะ"

" เจ้าได้ยินมัน!!!"

960
!!!!

นางพูดออกไปเช่นนันหรือ!! ลูฟ่ างแทบจะตบหน้าตนเอง

เมือหลุดปากออกไปจนได้ ครานีนางคงไม่รอดชีวิตเป็ น
แน่

แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์เมตตา มีนางกํานัลกําลังยกสํารับ
961
ของว่างมาทางนี นางกําลังจะตะโกนเรียกให้คนเข้ามา
ช่วยแต่ก็ชา้ เกินไป

ริมฝี ปากหนาทีกระแทกจูบลงมาอย่างแรงจนนางเบ้หน้า
ด้วยความเจ็บ เรียวลินร้อนชือนทีตวัดเข้ามาดูดดึงลิน
ของนางอย่างรุนแรง คนไม่เคยถูกจุมพิตมาก่อนตัวแข็ง
ทือก่อนจะหมดสติไปในอ้อมแขนของอีกฝ่ าย

"ว้าย!!! ท่านแม่ทพั !!" เสียงของกลุม่ นางกํานัลดังขึน เขา

962
ทําสีหน้าให้กลับมายิมแย้มอีกครังทังทีเมือครูห่ น้าตา
เหมือนจ่ามาเอาชีวิตใคร

"เรือนของนางอยูท่ ีใดรึ" นางกํานัลสาวๆกระดีกระด๊ารีบ

บอกทันที ดูจากการจุมพิตกันเมือครูท่ าํ เอาพวกนางเก็บ
ไปเพ้อฝัน ต้องเก่งขนาดไหนจึงทําให้สตรีเป็ นลมเป็ น
แล้งเช่นนี

"ฝากทูลฝ่ าบาทด้วยว่านางไม่สบาย อีกอย่างช่วยเก็บ

963
เรืองนีเป็ นความลับด้วยนะ ข้าอยากขอนางด้วยตน
เอง"เขาพูดพลางทําหน้าเขินอายเล็กน้อยพอให้พวกนาง
ตายใจ เมือพวกนางรับปากจึงพาลูฟ่ างกลับไป

"อืออออ" ร่างเล็กลืมตาขึนมาหลังจากได้กลินสมุนไพรที
ทังหอมทังฉุนอยูท่ ีจมูก เป็ นฝี มือของแม่ทพั จินหลง!!

" กรีด.... อืออออ!!! "เพียงแค่กาํ ลังจะกรีดร้องก็ถกู เขาจุ

มดิตอีกครัง แต่นางยังมีสติ นางระดมทุบเขาไม่หยุดทัง
964
ผลักเขาออกด้วย

"อือ!!! แฮ่ก" ทันทีทีหลุดมาได้นางก็รบี เช็ดริมฝี ปากทันที

รสชาติของนําลายเขามันยังติดอยูใ่ นปากของนาง คน
น่าขยะแขยงนี!

"ถ้ากรีดร้องอีกไม่จบแค่จมุ พิตแน่"

965
อึก

"ไม่สงสัยรึวา่ ข้ามาทีนีได้อย่างไร?" คําถามของเขาทําให้

นางฉุกคิด จริงสิ! ทีนีห้ามบุรุษเข้าแล้วเขาพานางมาที
นีาได้อย่างไร!!

966
"ท่าน!!!"

"ครานีถ้าเจ้าปากสว่างล่ะก็... เจ้าได้มีชะตากรรมเดียว
กันกับพระสนมแน่นอน อยากตกนรกทังเป็ นในจวนของ
ข้าก็ลองดู ข้าไม่ได้ข่นู ะ จะลองก็ยอ่ มได้" พูดไว้เท่านันก็
ลุกออกไปอย่างอารมณ์ดี ลูฟ่ างนึกถึงบทสนทนาของแม่
ทัพชัวกับสนมอีชิงก็เข้าใจขึนมาทันที

เขาจะบอกนางว่าหากนางพูดออกไปทุกคนจะได้รบั รู ้
967
เรืองทีเขามาทีนีในห้องพักของนาง และคงมีคนเห็นไม่
น้อยว่าเขาอุม้ นางเข้ามา เขาจะทําให้นางแต่งเข้าจวน
แม่ทพั แล้วทรมานนางงันรึ!

"ข้าต้องหาทางทําให้คณ
ุ หนูรูเ้ รืองนีให้ได้" นางจะไม่พดู
แต่จะหาวิธีให้คณ
ุ หนูรูเ้ รืองนี นางเชือว่าคุณหนูและ
ฮ่องเต้ตอ้ งปกป้องนางได้แน่!

ทางด้านเรือนเหมยฮวา
968
ก็อกๆๆ

"เหม่ยอิงข้าทําตามทีเจ้าต้องการแล้วนะ" ไท่ชางเอ่ยบอก
คนด้านในแต่กลับไร้การตอบกลับ เขาเรียกนางมาสักพัก
แล้วแต่นางไม่ตอบสักที

969
" เสด็จพ่อ" เสียงเรียกของไท่หมิงทําให้ไท่ชางหันกลับไป
มอง

"หน้าต่างก็มีพะ่ ยะค่ะ เป็ นโจรราคะสักวันก็ได้พะ่ ยะค่ะ

ลูกไม่รูไ้ ม่เห็น^^" ไท่หมิงยิมจนตาหยีก่อนจะก้มลงคัด
อักษรอย่างเพลิดเพลินต่อไป ไท่ชางมองโอรสอึงๆแต่ก็
ยอมตรงไปทีด้านนอกเรือนแล้วแอบปี นหน้าต่างห้อง
ของนาง

970
" หึม ทีแท้ก็แอบหลับอยูน่ ีเอง" เขามองร่างบางทีซุกตัว
อยูใ่ ต้ผา้ ห่มหลับตาพริมอยู่ นางทําให้เขากระวนกระวาย
แต่กลับมานอนหลับสบายใจอยูาในนีเองรึ!

ร่างหนาสอดตัวเข้าไปใต้ผา้ ห่มผืนเดียวกันก่อนจะเข้าไป
กกกอดนางเอาไว้ แต่ทนั ทีทีสัมผัสก็ตอ้ งตกใจตาเบิก
กว้าง!

971
"มะ เหม่ยอิง!! ทําไมเจ้า!!! " เขาแทบพูดอะไรไม่ออก
เมือคนทีนอนหลับนันไม่มีเสือผ้าอาภรณ์ติดตัวสักชิน!
สักชินก็ไม่มี!!!

พรึบ!

!!!!

972
"เชือข้าแต่แรกก็จบแล้ว" นางพลักตัวขึนมาคร่อมอยูบ่ น
ร่างสูง ไท่ชางกลืนนําลายลงคออึกใหญ่ ให้ตายเถิดเขา
จะได้รบั รางวัลจากนางอีกแล้วใช่รไึ ม่ เขาจะถูกนาง
ครอบครองอีกแล้ว!

"ข้าชอบให้ทา่ นทําตัวดีๆแบบนี" ริมฝี ปากบางก้มลง

จุมพิตฝ่ ายชายอย่างดูดดืม สงครามสวาทขนาดย่อมเกิด
ขึนในห้องอยูเ่ กือบชัวยาม ไท่หมิงทีอยูด่ า้ นนอกถึงกับ
ต้องหาอะไรมาอุดหูเอาไว้

973
เดียวนีจะมาเรือนเหมยฮวาเครืองมือต้องพร้อม ต้องมีที
อุดหูมาด้วย เพราะแทบไม่มีครังไหนเลยทีเสด็จพ่อจะ
ปล่อยโอกาสหลุดลอยไป เสียงจากด้านในนันทําเอานาง
กํานัลหน้าแดงกํา สงสารพวกนางจริงๆ

974
975
32 เหม่ยอิง...

ตําหนักไทเฮา

สามวันติดๆแล้วทีทังตําหนักตกอยูใ่ นความวุน่ วาย

กลางดึกของทุกคืนทีผูเ้ ป็ นไทเฮากรีดร้องเสียงดังลันด้วย
ความตืนตกใจระคนหวาดกลัว

976
ยามคําคืนดึกสงัดนางยังคงได้กลินชาอ่อนๆ กลินหอม
จางๆของดอกโบตัน และทีหนักหนาทีสุดทีทําเอานาง
แทบเสียสติคือนางได้เห็น เห็นลีอิงคนรักของไท่ชางที
ตายไปแล้วมายืนอยูท่ ีริมหน้าต่าง!

ข่าวนีถูกรายงานให้ไท่ชางได้รบั รู ้ เขาถึงกับโกรธเป็ นฟื น

เป็ นไฟสังหาตัวคนกุเรืองทัววัง สังจับตาดูรอบตําหนักใน
ยามคําคืน

977
"เสด็จแม่โปรดวางใจ ลูกให้คนมาช่วยจับตาดูแล้ว เรือง
ทังหมดเป็ นเพียงเรืองทีมีคนสร้างสถานการณ์ขนมาทั
ึ ง
นัน"

ร่างสูงกอดปลอบมารดาทีตัวสันเทาด้วยความหวาดกลัว
อยากรูเ้ สียจริงว่าคนทีาก่อเรืองขึนทําไปเพืออะไร คน
ตายก็ตายไปนานแล้ว แล้วเหตุใดต้องเป็ นเสด็จแม่ของ
เขาทีต้องพบเจอเรืองเช่นนี

978
" อึก นะ นาง นางแค้นแม่ ฝ่ าบาทต้องช่วยแม่นะ!! ไล่
นางออกไป"

" ไล่? ไล่ใครพ่ะยะค่ะ"

979
"ลีอิง ไล่นางลีอิงอย่างไรเล่า นางจะมาแก้แค้น นางจะ
เอาชีวิตแม่!!" ไทเฮาเขย่าแขนของไท่ชาง ดวงตาของนาง
เบิกโพลงริมฝี ปากสันระริก สภาพทีใกล้เหมือนคนเสีย
สติเข้าไปทุกที

"อิงเออร์จะทําเช่นนันไปเพืออะไรพ่ะยะค่ะ นางจะแค้น
เสด็จแม่ได้อย่างไรในเมือเสด็จแม่ดีกบั นางทุกอย่าง"

"!!!! "คําถามของไท่ชางสร้างความตกใจให้ไทเฮาได้เป็ น
980
อย่างดี นางผลักโอรสออกห่างก่อนจะเริมพูดพึมพัมอยู่
คนเดียว

"แม่ไม่ได้ทาํ ข้าไม่ได้ทาํ อะไรเจ้า ข้าไม่ได้ทาํ " ไท่ชางเริม

ขมวดคิวขึนมา อะไรคืออาการหวาดกลัวขนาดนี แล้วที
บอกว่าไม่ได้ทาํ คือไม่ได้ทาํ อะไร?

" เสด็จแม่ หรืออิงเออร์มีอะไรอยากบอกเสด็จแม่พะ่ ยะ

ค่ะ" ไท่ชางถามออกไปพลางลอบสังเกตุอาการของ
981
มารดาไปด้วย กรอบหน้าของนางเริมมีเหงือออก
มากกว่าเดิมและดูตืนกลัวมากขึนไปอีก

"ไม่!! นางตายไปแล้วพูดอะไรไม่ได้หรอก ตายไปแล้ว!"

พูดไม่ได้? เขาเริมสงสัยขึนมาจริงๆแล้ว เสด็จแม่มีความ
ลับอะไรปิ ดบังเกียวกับอดีตชายาของเขา นางทําอะไร
เอาไว้ถงึ ได้มีทา่ ทีกลัวเช่นนัน เรืองอะไรทีอิงเออร์จะพูด
หากยังมีชีวิตอยู่

982
เขาเก็บความสงสัยเอาไว้เพียงเท่านันเมือหมอหลวงเข้า
มาตรวจอาการและจัดยาให้ หลังดืมยานางก็หลับไป
เขานังเฝ้าอีกครูห่ นึงจึงกลับตําหนักของตนเพือสะสาง
งาน

เรือนเหมยฮวา

เหม่ยอิงออกมานังเล่นในศาลาทีไท่ชางสร้างไว้ให้ นาง
มองดูดอกเหมยอย่างเพลินตา นานแค่ไหนแล้วนะทีนาง
983
มาอยูท่ ีนี เพราะมีไท่ชางมาคอยอยูด่ ว้ ยแทบทุกวันทําให้
นางแทบลืมวันลืมเวลาไปเลย

"คุณหนูเจ้าคะ" ลูฟ่ างทีนังมองผูเ้ ป็ นนายมาครูใ่ หญ่เอ่ย

ขึนในทีสุด นางต้องหาทางให้คณ
ุ หนูรูเ้ รืองแม่ทพั นันให้
ได้

"มีอะไรก็พดู มาเถิด เอาแต่จอ้ งข้ามานานแล้ว"

984
"!!!!"

"คือว่า...คุณหนูเรืองท่านแม่ทพั จินหลง" เหม่ยอิงละสาย

ตาจากดอกเหมยตรงหน้าแล้วหันมามองลูฟ่ างด้วยสี
หน้าสงสัย

985
"แม่ทพั กับสนมอีชิง.."

"พวกเขาไม่ได้รกั กัน" เหม่ยอิงตอบกลับเสียงเรียบตังแต่

ยังฟั งไม่จบ

"!!!!"

986
" สีหน้ายิมแย้ม แต่ในตากลับมีแต่ความว่างเปล่าเส
เเสร้ง ข้าพบคนมาก็มากย่อมดูออก แววตาของบุรุษทีรัก
สตรีนางหนึงมันต้องไม่ใช่แบบนัน" นางเอกเคยถูกคน
มากมายสารภาพรัก แววตาทุกคนทีเข้ามามันจะเปล่ง
ประกายบางอย่างไม่เหมือนจินหลงสักนิด

"แล้วคุณหนูจะให้ทงสองคน..
ั "

987
" อีชิงสมควรได้รบั บทลงโทษนัน" ในฐานะคนทีอยูเ่ บือง
หลังของการวางยาหลานชายของตนเอง เป็ นน้าแท้ๆ
ของไท่หมิงแต่กลับทําร้ายหลานตนเองได้ลง

"คุณหนู"

"เจ้าเห็นใจนางรึ?"

988
"ปะ เปล่าเจ้าค่ะ แค่คิดว่าเรืองนีเราไม่ควรเข้าไปยุง่ ไม่สิ
เรืองนีอย่างน้อยก็น่าจะปรึกษาฝ่ าบาท"

" ข้าก็ไม่ได้ยงุ่ ไท่ชางเป็ นคนตัดสินใจเรืองนี เจ้าก็เห็นไม่

ใช่รเึ หตุการณ์ในวันนันน่ะ"

"เรืองนียังนับว่าเล็กน้อย แต่อีกเรืองทีข้าทํานีสิ" สีหน้า

989
ของเหม่ยอิงดูกงั วลขึนมาทันที เรืองทีนางได้แอบลงมือ
ทําลงไปสองเรืองนับว่าเป็ นเรืองใหญ่ทีเดียว หากไท่ชา
งรูเ้ ข้าก็ไม่แน่วา่ เขาจะเข้าใจและให้อภัยนาง...

เวลาต่อ

" มาอยูต่ รงนีกันตังแต่เมือไหร่" ไท่ชางเดินเข้ามาในสวน

เวลาตอนนีก็เริมเย็นแล้ว เขาเพิงจะจัดการเรืองต่างๆ
เสร็จจึงเพิงจะมีเวลามาหานาง
990
"ตังแต่ช่วงบ่ายแล้ว" เหม่ยอิงยิมบางๆออกมาเมือเขาเข้า
มานังลงข้างๆ ไท่ชางดึงมือของนางไปกุมไว้แล้วเอน
ศีรษะลงมาพิงไหล่ของนาง

ท่าทางของเขาแบบนีนอกจากนางกับลูฟ่ างแล้วใครก็ไม่
มีโอกาสได้เห็นหรอก เขาคงจะเหนือยมาก...

991
"งานหนักรึ"

"อืม เรืองอืนด้วย"

"ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ดว้ ยดี" นางพูดได้เพียงเท่านัน

จริงๆ

992
"ข้าก็หวังให้เป็ นเช่นนัน" ไท่ชางตอบก่อนจะหลับตาลง
พักสายตา เหม่ยอิงยกมือส่งสัญญาณให้ลฟู่ างกลับไป
ก่อน นางยกมือขึนลูบใบหน้าของเขาเบาๆด้วยความ
เป็ นห่วง

"เหนือยแล้ว เช่นนันคืนนีรีบเข้านอนเถิดนะ" คนทีหลับ

อยูล่ ืมตาขึนมาทันที เหม่ยอิงยิมออกมาก่อนจะหัวเราะ
ให้กบั ความหืนกามของเขา

993
" ได้อย่างไรกัน คืนนีเจ้าต้องทําให้ขา้ นะ" นําเสียงออด
อ้อนนีขัดกับหน้าตาเขาเสียจริง วันแรกทีพบกันไม่เห็น
จะมีทา่ ทีเช่นนีเลย สงสัยจริงๆว่าระหว่างทางรถม้า
กระแทกจนเขาสติไม่ดีรเึ ปล่าถึงได้เปลียนไปราวคนละ
คนเช่นนี

"แล้วข้าต้องชดเชยห้าคืนก่อนทีท่านไม่อยูด่ ว้ ยรึไม่? "

994
" ต้องชดเชยสิ ข้าเหนือยมาก ต้องการคนให้กาํ ลังใจ"

"กําลังใจของท่านต้องแลกมาด้วยหยาดเหงือนะ ท่าน
ไหวแน่ร"ึ คําพูดของนางทําเอาร่างสูงลุกขึนยืนทันที เขา
อุม้ นางกระทันหันจนนางหวีดร้องเสียงดังลัน

"เดียวเจ้าก็รูว้ า่ ไหวรึไม่ไหว" ไท่ชางเดินกลับเรือนเหม

ยฮวาทังอย่างนัน เหม่ยอิงซบใบหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้าง
995
ของเขา ทังเขินทังอายทีเขาอุม้ นางตังแต่ในสวนมาถึง
ห้องนอนผ่านสายตาคนมากมาย

"เหม่ยอิง... เจ้ามาเป็ นฮองเฮาของข้าได้รไึ ม่" เสียงทุม้ น่า

ฟั งเอ่ยถามทันทีทีแผ่นหลังบางสัมผัสกับเตียงนอนหนา
นุ่ม เขามองเข้าไปในดวงตาของนางเหมือนๆกับทีนาง
จ้องตาเขาไม่กระพริบ

"ท่านแน่ใจรึ" เหม่ยอิงถามเขาออกไป นางอยากให้เขา

996
แน่ใจ โดยเฉพาะเรืองทีนางกําลังจะทํา อยากให้เวลา
เขาอีกนิด

" ข้าแน่ใจข้าจึงได้ถาม"

"ข้าขอเวลาก่อนได้รไึ ม่" นางค่อยๆประคองใบหน้าของ

เขาไว้ดว้ ยสองมือ ไม่ใช่วา่ อยากปฏิเสธเขา แต่ตอ้ งการ
เวลาอย่างทีบอกจริงๆ

997
"ทําไม หรือเจ้ายังไม่แน่ใจในตัวข้า" ใบหน้าทีเต็มไปด้วย
ความกังวลสับสนนันทําให้นางรูส้ กึ ดีจริงๆ มันบ่งบอกว่า
ความรูส้ กึ ทีเขามีตอ่ นางนันเป็ นเรืองจริงๆไม่ใช่การ
หลอกลวง

"ข้าไว้ใจในตัวท่าน แต่ทีขอเวลาก็เพราะข้ายังไม่พร้อม
ท่านช่วยรออีกสักหน่อยได้รไึ ม่" อาจจะฟั งดูเห็นแก่ตวั แต่
นางจําเป็ นจริงๆทีจะต้องทําเช่นนี

998
"ก็ได้ อย่างไรเจ้าก็ยงั อยูก่ บั ข้า รออีกสักหน่อยก็ไม่เห็น
จะเป็ นไร" เขาส่งยิมให้นางทําให้นางเบาใจขึนมากที
เดียว

"ขอบคุณนะ"ร่างบางยกตัวขึนเล็กน้อยจุมพิตลงบนริม
ฝี ปากนุ่มของเขา ไท่ชางยกยิมกว้างขึนกว่าเดิม เขาไม่
ปล่อยให้นางผละออกไปรีบใช้มือรังท้ายทอยของนางไว้
มอบจุมพิตให้นางอย่างลึกลํา

999
เหม่ยอิงไม่ขดั ใจอะไรเขาอีก เขาอยากทําอะไรนางก็
ปล่อยให้เขาได้ทาํ ปล่อยให้ทกุ อย่างเป็ นไปตาม
ธรรมชาติของอารมณ์

เวลาต่อมา

"เจ้าทานเยอะๆหน่อยสิ" ไท่ชางคีบอาหารให้นางเพิม
1000
หลังจากจบกิจกรรมอันร้อนแรงในห้องแล้วเขาก็อมุ้
นางออกมาทานอาหารมือเย็นทีดูจะดึกไปเสียหน่อย
เพราะเขาแทบไม่ได้สนใจเวลาเลยว่าผ่านไปนานเท่าไหร่

"ข้าอิมไปหมดแล้ว ไม่ตอ้ งคีบมาเพิมแล้วนะ" เขาจะขุน

นางให้เป็ นหมูตวั อ้วนหรืออย่างไรกัน อาหารล้นถ้วยเช่น
นีนางกินไม่หมดหรอกนะ

"ข้าอยากให้เจ้ากินเยอะๆ" สีหน้างองําราวกับเด็กๆทํา
1001
เอาเหม่ยอิงส่ายหน้าออกมา เขาเหมือนเด็กมากกว่า
ไท่หมิงเสียอีก

"จริงสิ วันนีท่านบอกว่ามีงานสําคัญต้องไปทํา นีก็มืดคํา

แล้วไม่ตอ้ งรีบไปรึ"

"ไม่ตอ้ งรีบหรอก แค่มีเรืองให้ตอ้ งไปจัดการเล็กน้อย"

1002
"อืม เสร็จแล้วก็รบี พักผ่อนด้วย อย่าโหมงานหนักจนล้ม
ป่ วย"

"ถ้าข้าป่ วยเจ้าจะดูแลรึไม่^^"

"ถ้าท่านไม่ดแู ลตนเองจนป่ วยข้าจะไม่ดแู ลท่าน ปล่อย

1003
ให้หมอหลวงฝังเข็มเสียให้เข็ด"

" น่ากลัวจริงๆ ใจดําด้วย" ไท่ชางทําเสียงกระเง้ากระงอด

แต่ก็ยมออกมา
ิ นางไม่ใจร้ายกับเขาแบบนันแน่นอน ก็
นางรักเขานีนา ถึงนางไม่เคยพูดคําว่ารักออกมาตรงๆก็
เถิด

ทังสองคนทานอาหารจนเสร็จ ไท่ชางกลับเข้าไปในห้อง
นอนเพือสวมเสือคลุมสีแดงสดปั กลวดลายมังกรของ
1004
ฮ่องเต้

สิงทีเขาจะไปทํานันต้องใส่ชดุ เป็ นทางการสักหน่อย แต่ก็

ไม่ถงึ กับต้องใส่ชดุ พิธีการทีเป็ นสีเหลืองเวลาออกว่า
ราชการทีท้องพระโรง

ตุบ

1005
"หืม? ขวดอะไร" ร่างสูงก้มลงหยิบขวดสีขาวขุ่นขึนมา ไม่
รูว้ า่ มันมาอยูแ่ ถวชุดของเขาได้อย่างไร

"คงจะหล่นออกมาจากถุงนีกระมัง" เขาเห็นถุงผ้าสีดาํ
ขนาดเท่าฝ่ ามือวางซ่อนอยูข่ า้ งตูไ้ ม้ ด้านในมีขวดแบบ
เดียวกันอยูอ่ ีกหนึงขวด

1006
"นีมัน..." เมือใส่ขวดนันกลับเข้าไปก็พบซองจดหมายสี
แดง ด้านในไม่มีจดหมายแปลว่าเจ้าของได้หยิบออกไป
อ่านแล้ว

เขามองของในมืออยูค่ รูห่ นึง มองด้วยสายตาหลาก

หลายความรูส้ กึ ก่อนจะเก็บมันไว้ทีเดิม ด้านในของขวด
สองขวดนันว่างเปล่า หากเป็ นดังทีคิดก็คงไม่เกินสองชัว
ยาม

1007
" เจ้าทําจริงๆรึไม่เหม่ยอิง..."

แอดดดด

ร่างบางเปิ ดประตูเข้ามาตามเมือเห็นไท่ชางหายเข้ามา
ในห้องนานผิดปกติ

1008
"ใส่สีแดงรึ สีนีเหมาะกับท่านจริงๆ^^" นางเดินดูเขารอบ
ตัว ไท่ชางมีผิวขาวมันตัดกับชุดสีแดงได้ดี ริมฝี ปากของ
เขาก็เป็ นสีแดงชมพูตามธรรมชาติงดงามยิงกว่าสตรีบาง
คนเสียอีก

" มันก็เหมาะกับเจ้า ไม่เชือลองเข้าพิธีแต่งงานกับข้า

สิ^^" เหม่ยอิงตีแขนเขาไปทีหนึงใบหน้าขึนสีดว้ ยความ
เขินอาย คิดจะล่อลวงนางอีกแล้วร้ายกาจจริงๆสามีของ
นาง

1009
"รีบไปทํางานได้แล้ว" นางดันตัวเขาให้เดินออกจากห้อง
นอนไป แต่ความจริงแค่ไม่อยากให้เขาเห็นตอนนางเขิน
อายเช่นนีเลยให้เขาเดินอยูด่ า้ นหน้า

จุ๊ป

" ข้าไปแล้วนะ^^"ไท่ชางส่งยิมให้นางในขณะทีนางยก
1010
มือขึนมาปิ ดหน้าไว้เมือเห็นสายตาแพรวพราวนัน จู่ๆก็
รูส้ กึ เหมือนกําลังหลงเขา หลงมากกว่าทีเคยหลง ทังสาย
ตา สีหน้า นําเสียงของเขา น่ามองน่าฟั งไปหมด

"ระ รีบกลับมาหาข้าด้วย" นางตะโกนบอกเขาในตอนที

เข้ากําลังขึนม้าไป ยิงอยูบ่ นหลังม้ายิงสง่างาม~

ไท่ชางห้นกลับมาพยักหน้ารับแล้วควบม้าออกไป เหม่
ยอิงมองเขาจนลับตาแล้วจึงกลับเข้าเรือนเพือพักผ่อน
1011
คุกหลวง..

"เชิญทางนีพ่ะยะค่ะฝ่ าบาท" หลีกงกงทีเตรียมการ

ทุกอย่างไว้แล้วก้มหัวให้ไท่ชางเมือเขาเดินเข้ามา ร่างสูง
ตรงไปยังห้องขังทีมีคนสามคนถูกจับมัดติดกับเสาอยู่

1012
"ได้ความว่าอย่างไรบ้าง"

"คนสวนบอกว่าสวนดอกโบตันถูกลักลอบตัดออกไปบาง
ส่วนจริงๆพ่ะยะค่ะ เป็ นฝี มือของคุณหนูเหม่ยอิง... "

" เหม่ยอิงงันรึ" เหตุใดจึงเป็ นฝี มือนาง คราแรกเขาคิดอยู่

เหมือนกัน สวนโบตันอยูใ่ นเขตของเรือนเหมยฮวา การ
ตรวจคนเข้าออกละเอียดมากเพราะเขาสังเอาไว้ แต่ไม่
1013
คิดว่านางจะเป็ นคนตัดเอาไป

" แล้วอีกสองคนเล่า หน้าตาดูไม่คนุ้ เลย"

" คนทีสองเป็ นนางกํานัลจากตําหนักของไทเฮาพ่ะยะค่ะ

นางเป็ นคนเผาใบชาและเป็ นคนนําดอกเหมยไปโปรยไว้
ในห้องบรรทมของไทเฮา"

1014
"เจ้าทําตามคําสังของใคร" ไท่ชางเอ่ยถามด้วยตนเอง
ทหารนําผ้าทีมัดปิ ดปากของนางกํานัลออกเพือให้นางได้
ตอบคําถาม

" ฝ่ าบาท ฮึก หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ คุณหนูเหม่ยอิง

บังคับให้หม่อมฉันทํา ฮือออๆ "

1015
"..... "

" อึก หม่อมฉันเป็ นนางกํานัล คุณหนูมีอาํ นาจเหนือทุก

คนในฝ่ ายในตามทีฝ่ าบาทให้อาํ นาจเอาไว้ ฮึก หม่อมฉัน
ไม่กล้าขัดเพคะ ฝ่ าบาทโปรดประทานอภัย.. "

"ปิ ดปากนางไว้เหมือนเดิม"

1016
"พ่ะยะค่ะ! " ทหารสองคนรีบทําตามคําสังทันที

เท่านีก็มากพอทีจะบอกได้วา่ เหม่ยอิงอยูเ่ บืองหลัง

เหตุการณ์ผีของลีอิงอาละวาดในจวนไทเฮา แต่นางจะ
ทําไปทําไม คําถามผุดขึนเต็มหัวของเขาไปหมด

" คนทีสามนีเป็ นคนจากแคว้นฉีปลอมตัวเข้ามาพ่ะยะค่ะ

1017
เราจับได้วา่ มีการแอบส่งจดหมายกัน นีคือจดหมายทียึด
ไว้ได้พะ่ ยะค่ะ" หลีกงกงส่งจดหมายให้ไท่ชาง จดหมาย
ฉบับนีเป็ นลายมือของเหม่ยอิง

เนือความด้านในมีการทางเข้าออกฝ่ ายใน บอกวันทีและ

เวลาทีจะให้ลงมือ นางกับพีชายร่วมมือกันคิดจะฆ่าเขา!
มันต้องไม่ใช่เรืองจริงเป็ นแน่ นางจะทําแบบนีได้อย่างไร

ร่างสูงเดินออกมาจากคุกหลวงทันที เขากลับไปที
1018
ตําหนัก ครุน่ คิดอย่างหนัก เหม่ยอิงน่ะหรือจะทําร้ายเขา
นางไม่มีทางทําเช่นนันกับเขาแน่นอน

เขายังเชือนางได้ใช่รไึ ม่ ทังทีนางทําให้เสด็จแม่ของเขา
ตกอยูใ่ นสภาพเหมือนคนเสียสติ ขวดยาพิษทีด้านในไม่
หลงเหลือยาพิษอยูแ่ ต่เขาก็ไม่ได้ตอ้ งพิษใดๆ

ทุกอย่างมันย้อนแย้งกันไปหมดจนเขาเริมจะสับสน หรือ
เขาควรจะรอดู รอให้ถงึ กําหนดวันทีนางนัดหมายเอาไว้
1019
ในจดหมายนัน ระหว่างนีเขาคงต้องอยูก่ บั ความหวาด
ระแวงงันรึ

"ข้าต้องเชือใจเจ้า ข้าจะเชือใจเจ้า เหม่ยอิง..."

1020
1021
33 จินหลง...

คืนนันทังคืนทีไท่ชางไม่อาจข่มตาลงนอนได้ สามวันอัน
ยาวนานทีเขาจะต้องทนรอ อีกสามวันเขาจึงจะได้คาํ
ตอบ

เหตุการณ์ทีเกิดขึนมันทําให้เขาไม่กล้าทีจะไปพบหน้า
1022
นาง เขากลัว ไม่ได้กลัวว่าจะต้องตายเพราะนาง แต่กลัว
หากจะต้องรับรูว้ า่ นางไม่ได้รกั เขาอย่างทีแสดงออก

แม้จะคอยบอกตนเองให้เชือใจนางแต่เขาก็ยงั หวันไหว
ไปกับสิงทีเกิดขึน โดยเฉพาะเรืองมารดาของเขาทีทําให้
เขาเริมไม่แน่ใจกับสิงทีนางทํา

เขาจึงทําได้แค่ให้กงกงจัดการส่งจดหมายไปให้พีชาย
ของนาง ให้แผนทุกอย่างดําเนินต่อไปเช่นนัน..
1023
เรือนเหมยฮวา

"เห้ออออ หวังว่าท่านพีจะเข้าใจนะ" เป็ นอีกครังทีเหม่

ยอิงถอนหายใจอย่างหนักอก นางกับพีชายติดต่อกัน
มาระยะหนึง พีชายของนางยังคงปั กใจเกลียดไท่ชางเข้า
กระดูกทังทีนางพยายามอธิบายผ่านจดหมายไปหลาย
ครังหลายครา

1024
และหนักทีสุดเมือไม่นานมานีเขาส่งยาพิษมาให้นางให้
นางวางยาไท่ชางเสีย นางเขียนจดหมายปฏิเสธไปทําให้
พีชายโกรธเสียยกใหญ่

ยาพิษนันนางเททิงทีขอบหน้าต่างไปตังหลายวันแล้ว ได้
มาก็เททิงทันทีไม่มีลงั เล พีชายของนางดึงดันจะพบนาง
ให้ได้จนนางต้องยอมไปพบเขาโดยให้เขามาพบนางที
ป่ าเหมยหลังเรือนในอีกสามวัน

1025
แต่นางก็ยงั มิวายเกลียกล่อมไปในจดหมายว่าไท่ชางนัน
ดีกบั นางขนาดไหน เรืองทีไท่ชางเพิงเจรจากับพวกอิงกัว
สําเร็จก็เช่นกัน นางไม่ลืมบอกข่าวดีทีไท่ชางบอกกับนาง
เมือคืนด้วย

ไท่ชางกําลังจะคืนตําแหน่งให้ทกุ คนและทุกเมือง ให้

ปกครองกันเหมือนเดิม แบ่งแคว้นตามเดิม ปกครองโดย
แคว้นต่างๆเป็ นประเทศราชภายใต้การปกครองจาก
แคว้นฉิน

1026
ให้ฮ่องเต้ฮองเฮาทุกแคว้นดํารงสถานะเช่นเดิม ทุกอย่าง
เหมือนเมือตอนทียังไม่รวมเเคว้น นางเชือว่าเรืองนีคงทํา
ให้ไท่ชางดูดีขนในสายตาพี
ึ ชายของนาง

"ลูฟ่ างเจ้านําตะเกียงอันนันมาให้ขา้ ที"

1027
"เจ้าค่ะ"

เมือได้ตะเกียงนางก็จดั การเผาจดหมายของพีชายทิง
ทันที หากเหลือทิงไว้จะเกิดปั ญหาเอาได้เพราะเนือ
ความในจดหมายด่าทอสาปแช่งสามีของนางสารพัด

"เผาอะไรอยูร่ "ึ จินหลงทีเพิงเดินเข้ามาเอ่ยขึน เขาอยูใ่ น

ชุดสบายๆเพราะวันนีเป็ นวันหยุดไม่ตอ้ งฝึ กทหารไม่ตอ้ ง
1028
เข้าเฝ้าทีท้องพระโรงเพราะไท่ชางงดว่าราชการ

"เผาสิงไม่ดีออกจากชีวิต" นางตอบเขาไปแล้วอมยิมเล็ก
น้อย เพราะสายตาทีจินหลงมองลูฟ่ างอยูน่ นนางพอจะ
ั
เดาได้วา่ คงมีเรืองราวบางอย่างเกิดขึนระหว่างทังสอง
คน

"ข้ามาทีนีเพราะมีเรืองอยากมาอธิบายให้ทา่ นเข้าใจ
ต้องคุยกันส่วนตัว"
1029
"ลูฟ่ างออกไปรอด้านหน้าตําหนักก่อนไป"

" คุณหนูนีมันตัวอันตรายนะเจ้าคะ" สาวใช้คนสวยเอา

มือปิ ดปากตนเองแทบไม่ทนั เมือพลังปากพูดดังทีใจคิด
เหม่ยอิงกลันขําแทบไม่อยูเ่ มือเห็นจินหลงถลึงตาใส่ลู่
ฟางเพราะถูกเรียกว่าตัวอันตราย

1030
" เจ้าก็รูว้ า่ ข้าไม่ยอมถูกรังแก ออกไปก่อนเถิด"นางยิมให้
ลูฟ่ างก่อนจะหันกลับมาสนทนากับจินหลงเมือลูฟ่ างเดิน
ออกไป

"เรืองทีข้าจะพูดคือเรืองไทเฮา ข้ารูว้ า่ เป็ นฝี มือท่าน" สี

หน้าของเหม่ยอิงตกใจอยูเ่ ล็กน้อย แต่เรืองนีก็ไม่ได้อยู่
เหนือความคาดหมายของนาง

1031
"ข้าวางแผนไม่รอบคอบเลยใช่รไึ ม่ ไปทีสวนด้วยตนเอง
ทังยังแสดงตัวใช้อาํ นาจกับนางกํานัลนางนันด้วย"

"ใช่ แต่ขา้ คิดว่าท่านคงยังไม่รูค้ วามจริงทังหมด"

" หืม? ไม่ทงหมดรึ

ั " ยังมีอะไรทีนางพลาดไปอีกงันรึ หรือ
นางจะเข้าใจอะไรผิดไป

1032
"ไทเฮาไม่ได้เป็ นคนฆ่าพระชายาลีอิงอย่างทีท่านเข้าใจ"

" อะ อะไรนะ!! " จะเป็ นไปได้อย่างไรกัน ก็ไทเฮามี

อาการชัดเจนเสียขนาดนัน ทัเงยังชาทีเคยฝากอีชิงมา
อีก

" ไทเฮาเป็ นคนมอบชาพิษให้ลอิี งจริงๆ แต่ชานันถูก

1033
องครักษ์เงาของลีอิงสับเปลียน"

"เช่นนัน...."

"เป็ นฝี มือของอีชิง เมือครังแรกไม่เป็ นผลนางจึงใช้ชาพิษ

ทีหามาเองผสมให้ลอิี งดืม ตอนนันองครักษ์เงาถูกสังให้
ไปดูแลองค์ชายไท่หมิงทําให้ไม่มีใครช่วยลีอิงได้.. "

1034
" ท่านรูไ้ ด้อย่างไร"

" นางกํานัลทีเป็ นคงชงชายังมีชีวิตอยู่ คนทีตายนันเป็ น

เพียงเเพะรับบาปเท่านัน "

!!!!

1035
" แต่ถงึ อย่างไรข้าก็อยากมาของคุณท่าน ไทเฮาแม้จะไม่
ได้ทาํ ให้ลอิี งตายแต่ก็นบั ว่าลงมือไปแล้วถึงจะไม่
สําเร็จ...

"ข้าต้องขอบคุณแทนนางจริงๆ" จินหลงคุกเข่าลงก้มหัว
ให้เหม่ยอิงเป็ นการขอบคุณ เหม่ยอิงรีบยกมือห้ามเขาดึง
ให้เขาลุกขึน

1036
"ท่านไม่ตอ้ งทําขนาดนี ข้าเพียงอยากช่วยจัดการเรืองนี
เพือไท่ชาง ข้าไม่ตอ้ งการเห็นคนผิดลอยนวลแต่ก็ไม่ตอ้ ง
การให้ไท่ชางมารับรูเ้ รืองแย่ๆนี"

"แต่ขา้ คิดว่าเขาคงรูแ้ ล้ว.."

1037
"ระ รูแ้ ล้ว"

"คนสวนของสวนดอกโบตันกับนางกํานัลนางนันหายตัว
ไป คนทีข้าให้จบั ตาดูอยูร่ ายงานว่าสองคนนันถูกพาไปที
คุกหลวงพร้อมกับคนของหลีกงกง"

" หลีกงกงเป็ นคนของไท่ชาง เมือคืนไท่ชางบอกว่ามีเรือง

สําคัญต้องไปจัดการ เขาต้องไปทีคุกหลวงเพราะเรืองนี
แน่นอน" เหม่ยอิงเอ่ยออกมาตามทีตนเองคิด
1038
" เขาไม่รูเ้ รืองทีเกิดขึน แต่รูเ้ รืองทีท่านลงมือทํา ข้าอยาก
ให้ทา่ นคิดหาเหตุผลเอาไว้ จะบอกเรืองนีแก่เขารึไม่ก็สดุ
แล้วแต่ทา่ น"

" แต่ทา่ นกําลังจะลงโทษอีชิง ท่านกําลังจะแต่งกับนาง

ไม่ใช่ร?ึ "

1039
" ลูฟ่ างนางบอกท่านรึ? "

" ไม่ใช่ลฟู่ างทีบอก แต่ขา้ ดูออกตังแต่แรกต่างหากเล่า"

" เรืองนันท่านไม่ตอ้ งสนใจหรอก หากฝ่ าบาทอยาก

จัดการนางอย่างไรข้าก็ไม่เกียง ขอเพียงให้คนทีข้ารักได้
รับความยุติธรรม"

1040
" คนทีข้ารัก? "เหม่ยอิงทวนคําพูดอย่างไม่เข้าใจ

" เดิมทีขา้ ฝ่ าบาท และลีอิง เราสามคนสนิทกันมาตังแต่

เด็ก ท่านน่าจะเดาได้ สตรีเพียงคนเดียวทีทังอ่อนหวาน
แสนดี เพรียบพร้อม ย่อมเป็ นทีต้องตาต้องใจ"

1041
" ท่านคงแอบรักสหายตนเอง แต่นางรักไท่ชางและแต่ง
กับเขา... แบบนีท่านคงเจ็บปวดมาก"

"เจ็บ และเจ็บยิงกว่าจอนทีเห็นนางตายจากไปโดยทีข้า
ไม่อาจทําอะไรได้เลย" เขาไม่โทษไท่ชางทีปกป้องนางไม่
ได้ แต่โทษตนเองทีไม่เอะใจอะไรเลย นางตายไปแล้วก็
ยังทําอะไรคนผิดไม่ได้

1042
" แล้วตอนนีท่านยังรักนางรึไม่"

" นางเป็ นรักแรก และจะอยูใ่ นใจของข้าตลอดไป แต่คน

เราต้องอยูก่ บั ปั จจุบนั คิดถึงอนาคต" จินหลงยิมมุม
ปากออกมา เขานึกถึงเหยือตัวน้อย หนูอย่างลูฟ่ างทีดู
น่าเล่นสนุกสําหรับราชสีหอ์ ย่างเขา

"ขอบคุณท่านทีมาบอก หากไท่ชางเค้นหาคําตอบข้าคง
ต้องบอกเขาไปตามตรง"
1043
" อืม ข้าไม่อยากให้พวกท่านต้องแตกหักกันเพราะเรืองนี
ฝ่ าบาททุกข์ใจมานาน ท่านเองก็ตอ้ งพลัดพรากจากแผ่น
ดินเกิดคงทุกข์ไม่ตา่ งกัน"

"ในเมือยังมีโอกาสได้อยูร่ ว่ มกันท่านก็รกั ษากันและ

กันเอาไว้ให้ดีเถิด"จินหลงพูดก่อนจะลุกขึนก้มหัวให้เหม่
ยอิงเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

1044
ในเมือเหม่ยอิงรูเ้ รืองอีชิงแล้วเขาควรจะแกล้งโยนความ
ผิดให้ลฟู่ างดีรไึ ม่ อยากรูน้ กั ว่านางจะทําอย่างไรหากเขา
โทษว่านางเป็ นคนบอกเหม่ยอิง สีหน้านางคงตลกน่าดู

" หึ เจ้าเตรียมแต่งเข้าจวนแม่ทพั ได้เลย" จินหลงเอ่ยขึน

เมือเดินผ่านหน้าลูฟ่ าง นางได้ยินเช่นนันก็ตกใจจนตาโต
รีบวิงไปรังแขนเขาไว้

1045
"อะไรกัน!! แต่งอะไร ข้ายังไม่ได้พดู อะไรเลย" นาง
โวยวายเขาด้วยความร้อนใจ ในหัวของนางจินหลงคือ
ปี ศาจชัดๆ

"คุณหนูของเจ้ารูเ้ รืองนีก็เพราะเจ้า อย่าคิดว่าจะรอดไป

ได้" จินหลงยกยิมอย่างร้ายกาจก่อนจะเดินไปขึนม้าแล้ว
ควบออกไป สีหน้าของนางตลกจริงๆด้วย มันทําให้เขา
หลุดยิมและหัวเราะออกมาเมือแกล้งนางได้สาํ เร็จ

1046
ลูฟ่ างวิงกลับเข้ามาทีเรือนแต่ยงั ไม่ทนั ได้ถามก็เห็นสี
หน้าของเหม่ยอิงไม่สดู้ ีนางจึงไม่กล้าเอ่ยถามออกไป

" คุณหนูแม่ทพั มาข่มขู่อะไรเจ้าคะ เหตุใดคุณหนูมีสีหน้า

เช่นนี"

"เขาไม่ได้ข่อู ะไร แค่มาเตือนให้ขา้ ระวัง ข้าทําอะไร

บางอย่างลงไปและไท่ชางก็รบั รูแ้ ล้ว เขามาเตือนให้ขา้
1047
คิดหาเหตุผลให้ดี"

"เรืองใหญ่หรือเจ้าคะ.."

"อืม หากเจ้าโตมาโดยมีเพียงมารดาทีเลียงดูมาตลอด
แต่เจ้ามารูท้ ีหลังว่ามารดาของเจ้าทําเรืองชัวร้ายเอาไว้
มากมาย แบบนีเรืองใหญ่รไึ ม่"

1048
" ใหญ่มากเจ้าค่ะ... กระทบจิตใจมากๆอีกด้วย"

เหม่ยอิงถอนหายใจออกมาอีกครังก่อนจะฟุบหน้าลง ไม่
รูว้ า่ หากบอกไปแล้วไท่ชางจะเป็ นเช่นไร หากกล่าวไปถึง
อีชิงแล้วเรืองยาพิษของไท่หมิงก็จะเปิ ดเผยไปด้วย ไท่ชา
งจะรับไหวได้อย่างไร...

1049
ทางด้านแคว้นเว่ย

โรงเตียมแห่งหนึง

" องค์หญิงส่งจดหมายตอบกลับมาแล้วพ่ะยะค่ะ" คน
ของหมิงซิงนําจดหมายเข้ามา ระหว่างทางเกือบถูกจับ
ได้ตอนทีกําลังออกจากวังแต่น่าแปลกทีถูกปล่อยตัวออก
มาหลังตรวจสอบเนือความในจดหมาย

1050
อาจเป็ นเพราะฮ่องเต้เเคว้นฉินให้อิสระกับองค์หญิงของ
พวกเขาในการติดต่อกับองค์รชั ทายาทซึงเป็ นพีชายมา
ตลอด พอตรวจเนือความเสร็จก็ปล่อยให้นาํ จดหมาย
กลับมาตามเดิม

"หึ ข้าควรจะเชืออิงเออร์ดีรไึ ม่ นางบอกว่าไท่ชางจะคืน

อํานาจให้แก่ทกุ แคว้น"

1051
"จริงหรือพ่ะยะค่ะ"

"จริงไม่จริงเดียวคงได้รูก้ นั เตรียมตัวให้พร้อมอีกสองวัน
เราจะไปหาน้องสาวของข้ากัน หากเป็ นดังทีนางพูด
อย่างน้อยข้าก็อยากเห็นกับตาว่างนางอยูด่ ีมีความสุข"

"แล้วหากไม่เป็ นดังนัน.. "

1052
" เตรียมคนมีฝีมือไป หากไม่เป็ นดังทีนางว่าข้าจะชิงตัว
นางกลับมา ข้าไม่มีทางปล่อยนางให้ทนทุกข์อยูท่ ีนันแน่
นอน" ร่างสูงเอ่ยออกมา ในใจเขายังไม่ไว้ใจไท่ชางทัง
หมด แต่ก็พอจะรับฟั งได้หากไท่ชางนันเป็ นคนดีจริงๆ

ตอนนีไท่ชางไม่กล้าทําอะไรแคว้นฉีของเขาอยูแ่ ล้ว
เพราะแคว้นของเขาเริมจะเข้ากันได้กบั พวกอิงกัว หากมี
ปั ญหาเกิดขึนระหว่างสองแคว้นคงได้พวกอิงกัวมาช่วย

1053
1054
34 ไท่ชาง...

เหม่ยอิงรอไท่ชางมาตลอดทังวันแต่ก็ไร้วีแวว บางทีเขา
อาจจะโกรธกับสิงทีนางทําจึงไม่ยอมมาหา เสียงคนดัง
ขึนหน้าตําหนักทําให้นางอดไม่ได้ทีจะวิงออกไปดูดว้ ย
ตนเอง แต่กลับพบว่าไม่ใช่เขา
1055
"เสด็จแม่?" ไท่หมิงเรียกนางด้วยความแปลกใจ เหม่ยอิง
มีสีหน้าผิดหวังไปเมือเห็นว่าไม่ใช่คนทีนางกําลังรออยู่
นางยกมือขึนจับไปทีใบหน้าเล็กๆของเด็กชายทีดูจะ
ละม้ายคล้ายคลึงบิดาของเขาเหลือเกิน

"อึก ไท่หมิง" ร่างบางย่อตัวลงก่อนจะกอดเด็กชายเอาไว้

ในอ้อมกอดแน่น การทีไท่ชางเงียบหายไปทังวันหลังจาก
รูเ้ รืองทังหมดเช่นนีทําให้นางกลัวขึนมาจริงๆ กลัวว่าเขา

1056
จะโกรธจนไม่ยอมมาพบนาง

"เป็ นอะไรไปพ่ะยะค่ะ ทําไมถึงเป็ นเช่นนี" ไท่หมิงเองก็

มึนงงไปกับท่าทีของเหม่ยอิง เขาไม่เคยพบเหม่ยอิงใน
สภาพนีมีก่อน ไม่เคยเห็นนางในมุมอ่อนแออย่างทีไท่ชา
งเคยได้เห็นมาแล้วถึงสามครังด้วยกัน

ครังแรกตอนทีไท่ชางพรากความบริสทุ ธิไปจากนาง ครัง

ทีสองคือตอนทีนางถูกเฟยหลิงเยาะเย้ย ครังทีสามคือ
1057
ตอนทีอยูก่ ลางป่ าแล้วนางไปพบสถานทีทีเคยพักแรมกับ
บิดามารดาและพีชาย

สามเหตุการณ์นนที
ั นางร้องไห้ฟมู ฟาย สองเหตุการณ์ที
นางเกือบจะปลิดชีวิตตนเองให้หายไปตลอดกาล...

"ฮึก" นอกจากจะไม่ได้คาํ ตอบยังได้เสียงสะอืนกลับมา

อีกด้วย ร่างเล็กลูบแผ่นหลังบางของคนทีกําลังร้องไห้
เบาๆเพือปลอบใจ เขาเงยหน้ามองลูฟ่ างแต่นางก็สา่ ย
1058
หน้ากลับมาเป็ นเชิงว่าไม่รู ้

ไท่หมิงปล่อยให้นางกอดอยูเ่ ช่นนันจนผ่านไปครูห่ นึง

นางก็ผละออก เช็ดนําตาของตนเองจนเสร็จแล้วก็ลกุ ขึน
เหมือนกับว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์เมือครูม่ าก่อน

"ดีขนแล้
ึ วใช่รไึ ม่พะ่ ยะค่ะ"

1059
"อืม ไม่มีอะไรแล้ว เข้ามากินขนมก่อนสิ" เหม่ยอิงยิม
ออกมาบางๆ ได้ระบายออกไปบ้างทําให้นางดีขนึ

"เสด็จแม่เลิกเห็นข้าเป็ นเด็กน้อยเสียที ชอบเอาขนมมา

ล่ออยูเ่ รือย" ถึงจะพูดเช่นนันแต่กลับเดินเข้ามาหยิบขนม
ไปกิน เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าขนมฝี มือของเหม่ยอิงนัน
รสชาติดีมาก ติดก็ตรงทีนางไม่คอ่ ยจะทํานีสิ

1060
" ไท่หมิง แม่มีเรืองอยากปรึกษาเจ้าได้รไึ ม่"

"พ่ะยะค่ะ หากให้คาํ ปรึกษาได้ขา้ ก็ยินดี"

เหม่ยอิงตัดสินใจเล่าเรืองทุกอย่างให้ไท่หมิงฟั ง เรือง
พวกนีทําให้เด็กชายตกใจไม่นอ้ ย เรืองตนเองถูกผูเ้ ป็ น
น้าวางยาก็พอรูอ้ ยูห่ รอก แต่เรืองมารดาของเขานีสิ!

1061
"แม่จะทําเช่นไรดี พ่อของเจ้าต้องรับไม่ไหวเป็ นแน่ เรือง
นีไม่ใช่เรืองเล็กๆเลย"

" ข้าอยากแนะนําให้คอ่ ยๆพูดพ่ะยะค่ะ อย่าพูดออกไป

ให้มนั โจ่งแจ้งชัดเจน เสด็จพ่อก็เหมือนกับข้า ถึงเรืองอืน
จะเด็ดขาดอย่างไรแต่พอเป็ นเรืองละเอียดอ่อนอย่าง
เรืองครอบครัวก็จะอ่อนไหวทุกครัง"

1062
" แต่เขาไม่ยอมมาทีนี...จะไปหาก็จาํ ได้วา่ ไท่ชางเคยพูด
ว่าอย่าออกจากเขตเรือนเหมยฮวา"

ไท่หมิงถอนหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตก หรือบางทีเขา
อาจจะลองไปพูดกับบิดาดูก่อน อย่างน้อยหากทังสองได้
พบได้คยุ กันอาจจะเข้าใจกันมากขึน

1063
" เช่นนันข้าจะลองพูดกับเสด็จพ่อดูก่อน แต่คงไม่รบั
ปากว่าจะยอมมารึไม่"

" ขอบคุณเจ้ามากนะทีช่วย" ตอนนีไท่หมิงก็เหมือนความ

หวังของนาง ตัวนางเองตังแต่เล็กจนโตทําอะไรตามใจ
ตนเองมาตลอด สิงทีนางทําก็ไม่เคยมีใครว่ากล่าวอะไร
เพราะนางมีเหตุผลในการทําเสมอ

นางไม่เคยพบกับสถานการณ์ทีนางเป็ นฝ่ ายผิดเช่นนี มัน

1064
ทําให้นางกระวนกระวายใจไม่นอ้ ย จะต้องใช้นาํ
เสียงอย่างไร จะพูดอย่างไรให้เขาเข้าใจถึงเหตุผลของ
นาง

ไท่หมิงกลับจากเรือนเหมยฮวาไปก็ตรงไปหาไท่ชางที
ตําหนัก แต่ก็พบว่าไท่ชางสังห้ามรบกวนและโหม
งานอย่างหนักอยูด่ า้ นใน

เขาควรจะทําเช่นไร บิดาของเขาก็ดอู าการแย่พอกัน ทัง

1065
ทีทังรักและเป็ นห่วงอีกฝ่ ายขนาดนีทําไมไม่หนั หน้ามา
คุยกันดีๆนะ

บิดาของเขาอาจจะไม่กล้าถาม หรือบางทีก็อาจจะกลัว
คําตอบ หากคนรูเ้ รืองนีเหม่ยอิงจะมีความผิด เพราะ
แบบนีจึงทํานิงเฉย ทังทีในใจนันร้อนรนจนต้องหาอะไร
ทําอย่างทีเป็ นอยูต่ อนนี

ความอึมครึมเช่นนียังคงปกคลุมไปทัวจนเวลาผ่านไป
1066
วันทีจะตัดสินทุกอย่างมาถึง เป็ นเวลากลางดึกทีไท่ชา
งยอมออกมาจากตําหนักด้วยสภาพทีดูโทรมลงไปมากที
เดียว

เขาต้องการไปเห็นด้วยตาของตนเอง พิสจู น์ให้รูก้ นั ไปว่า

คนรักของเขาจะทําดังทีเขียนเอาไว้จริงๆหรือไม่ หากไม่
ใช่เขาก็จะไม่สนใจเรืองอืนๆอีก ไม่สนใจว่านางจะทํา
อะไร ขอแค่นางยังรักเขาก็พอแล้ว

1067
เรือนเหมยฮวา

เหม่ยอิงลุกขึนจากเตียงเมือใกล้ได้เวลาทีนัดกับหมิงซิ
งเอาไว้ นางแอบออกจากเรือนไปแต่ก็ยงั ถูกทหารของไท่
ชางทีาเฝ้าอยูเ่ ห็นเข้าทําให้นางต้องอธิบายไปว่าจะไป
เดินเล่น

นางเดินลัดเลาะมาถึงสวนดอกเหมยทีทอดตัวยาวไป
จรดกําแพงสูงของวัง นางตรงไปจนสุดทางก็พบพีชาย
1068
และคนชุดดําอีกจํานวนหนึงรออยู่

"ท่านพี!"

"อิงเออร์!" ทังสองพีน้องโผเข้ากอดกันแน่น เหม่ยอิง

ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ นางมาอยูท่ ีนีหลายเดือน
ในทีสุดก็ได้พบหน้าคนในครอบครัวทีนางเฝ้าคิดถึง

1069
"ทุกคนสบายดีรไึ ม่ ท่านพ่อท่านแม่เป็ นเช่นไรบางเจ้าคะ"

"ทุกคนสบายดี พวกเราเป็ นห่วงเจ้ามากนะ" หมิงซิงลูบ

ศีรษะเล็กอย่างเบามือ ดูแล้วน้องสาวของเขาคงอยูส่ ขุ
สบายดี ร่างกายก็ดผู ดุ ผ่องและสมบูรณ์กว่าเดิมด้วยซํา
ไม่ได้ซบู ผอมหรือมีรอยขีดข่วนตรงไหน

1070
"น้องสบายดี บอกแล้วอย่างไรเจ้าคะว่าไท่ชางไม่ได้เลว
ร้ายอย่างทีท่านพีคิด"

" เห็นแบบนีพีก็เบาใจ พีจะรอดูวา่ เขาจะทําอย่างทีเจ้า

พูดจริงรึไม่" เหม่ยอิงพยักหน้ารับ ไท่ชางไม่โกหกนางอยู่
แล้ว ไม่นานทุกคนคงได้อาํ นาจกลับคืน

"แล้วนีขนกันมาทําไมมากมายเจ้าคะ แค่มาหาน้องต้อง
เอาคนมาขนาดนีเชียว"
1071
" ก็เผือว่าไท่ชาง...!!!!" ยังไม่ทนั จะพูดจบก็มีทหารกรูกนั
เข้ามาล้อมเอาไว้ เหม่ยอิงหันไปมองด้วยความตกใจ ไม่
น่ามีใครรูเ้ รืองนีนีและทหารพวกนีมาได้อย่างไร

"นีมันอะไรกัน" หมิงซิงถามน้องสาวของตนเอง สีหน้า

ของเขาเปลียนไปจากเมือครูโ่ ดยสินเชิง

1072
" ต้องมีเรืองเข้าใจผิดกันเป็ นแน่ น้องจะถามเองเจ้าค่ะ"
เหม่ยอิงหันไปถามทหารตรงหน้า แต่ยงั ไม่ทนั ได้ถาม
อะไรก็ปรากฏร่างสูงของไท่ชางเดินเข้ามา เขามองนาง
มองพีชายของนางและคนของนาง

สายตาของไท่ชางกวาดมองไปทัวแล้วกลับมาหยุดทีสตรี
เพียงคนเดียวคือเหม่ยอิง ความผิดหวังและเสียใจถูก
ฉายชัดออกมาจากดวงตาคูน่ นของเขา
ั

1073
" ไท่ชาง นีมันอะไรกัน ให้ทหารล้อมพวกเราไว้ทาํ ไม?"

"เจ้ายังกล้าถามคําถามนีอีกรึ" เหม่ยอิงขมวดคิวเข้าหา
กันอย่างไม่เข้าใจ เขาต้องไปรูอ้ ะไรผิดๆมาแน่นอน

"ไท่ชางทังหมดนีข้าอธิบายได้" นางก้าวเข้าไปหาเขาแล้ว
คว้ามือคูน่ นมาจั
ั บไว้ แต่เขากลับดึงกลับไป การกระทํา
ทุกอย่างทีหมิงซิงจับตามองอยูแ่ ละเริมไม่พอใจ
1074
" ปล่อยมือข้าทําไม... ครังนีข้าไม่ได้เป็ นฝ่ ายปล่อยก่อน
นะ" ไหนเขาเคยพูดว่าเขาจะไม่ปล่อยมือนางและนางก็
ห้ามปล่อยมือเขา อะไรทําให้เขาเป็ นเช่นนี หรือเพราะ
เรืองไทเฮา

"แล้วข้ายังควรจับมือคนทีคิดจะทําร้ายข้ารึเหม่ยอิง เจ้า
ทําเช่นนีได้อย่างไร" เขากําลังพูดถึงเรืองการลอบฆ่าแต่
นางกลับเข้าใจไปอีกเรือง หรือเขาคิดว่าจะทําร้ายไทเฮา

1075
"เรืองมารดาของท่านข้าอธิบายได้ ท่านต้องฟั งข้านะ
ความจริงแล้วนาง..."

"พอได้แล้ว!!!"

1076
!!!!

"เจ้าเกลียดข้ามากนักรึเหม่ยอิง ทําไมถึงเลือกทีจะทรยศ
ข้า!!!! "

" ท่านพูดอะไร ข้าไม่เคยคิดทําอะไรเช่นนันเลยนะ ข้ามัน

ใจว่าท่านกําลังเข้าใจข้าผิด" นางหรือจะทรยศเขา นาง
รักเขามากขนาดนี ทําทุกอย่างเพือเขาขนาดนี เขาเอา
อะไรมาพูดกัน
1077
" แล้วนีคืออะไร เจ้ากับพีชายเจ้า คิดจะทําอะไรลับหลัง
ข้าก็ได้งนรึ
ั เห็นข้าโง่รเึ หม่ยอิง!!!"

" อึก มะ ไม่ใช่นะ ข้าเพียงแค่... "

1078
" หยุดแก้ตวั ได้แล้ว!!! ข้าเห็นจดหมายนันแล้ว ข้าไม่เข้า
ใจ หากจะฆ่าข้าแล้วเจ้าจะเทยาพิษทิงเพืออะไร หรือมัน
ไม่สาแก่ใจอยากให้ขา้ ตายด้วยนํามือพีชายเจ้างันสิ" ไท่
ชางตาแดงกํา นําตาทีคลออยูไ่ หลลงมาช้าๆ

" ไม่ใช่นะไท่ชาง ข้ากับพีชายเพียงแค่มาปรับความเข้า

ใจกัน ฮึก ไม่ได้คิดจะฆ่าท่านนะ"

" เรืองยาพิษนันเป็ นเรืองจริงทีเขาต้องการให้ขา้ วางยา

1079
ท่าน แต่เราคุยกันเข้าใจแล้ว พีชายข้ากําลังจะกลับ
แคว้น... "

" เจ้าจะเล่นละครต่อไปจนถึงเมือไหร่ อึก เห็นข้าเป็ นแค่

ตัวตลกใช่รไึ ม่ พวกเจ้าพีน้องคงหัวเราะเยอะข้าอยูใ่ นใจ
ใช่รไึ ม่"

" ไท่ชางไม่ใช่แบบนัน" เหม่ยอิงก้าวเข้าไปหาเขาอีกครัง

แต่เขากลับถอยหลังออกไปจนนางใจหาย ทําไมเขาถึง
1080
ไม่ฟังนางบ้างเลย ทําไมไม่เชือใจนาง

" พอได้แล้วอิงเออร์ นีน่ะรึทีน้องบอกว่าเขารักและเชือใจ

เจ้า พียังมองไม่เห็นมันเลยแม้แต่นอ้ ย"หมิงซิงเอ่ยออก
มาจากสิงทีเห็น เหม่ยอิงส่ายหน้าระรัว พีชายของนาง
กําลังเข้าใจผิด ไท่ชางเองก็กาํ ลังเข้าใจผิด

"ท่านพีไท่ชางแค่กาํ ลังเข้าใจผิด ฮึก ไท่ชางรักน้องเจ้าค่ะ

เราแค่เข้าใจผิดกันเท่านัน"
1081
" เจ้าเข้าใจผิดแล้วเหม่ยอิง ข้า... หมดรักเจ้าเเล้ว"แววตา
ของเขาเจ็บปวดและทรมานมองมาทีนางทีเหมือนมีกอ้ น
อะไรจุกอยูท่ ีคอ จะร้องก็รอ้ งไม่ออก ความรูส้ กึ อัด
แน่นอยูใ่ นใจ หมดรักงันรึ?

" ท่านหมดรักข้าได้ง่ายๆเช่นนีเลยรึไท่ชาง อึก พูดมาได้

อย่างไร!!! " เขาเจ็บนางสิเจ็บกว่า นางไม่รูด้ ว้ ยซําว่าตน
เองทําผิดอะไร เขาแค่พดู ว่าหมดรักนางก็ถือว่าทุกอย่าง

1082
จบงันหรือ

"ในเมือเป็ นเช่นนีก็ไม่มีประโยชน์ทีน้องจะอยูท่ ีนีต่อไป"

หมิงซิงดึงมือน้องสาวให้กลับมาหาตนซึงเหม่ยอิงก็ยอม
ถูกดึงให้ออกมา เหมือนนางหมดแรงทีจะพูดให้เขาได้
เข้าใจ ในเมือเขาปิ ดใจไม่รบั ฟั งนางพูดไปก็ไม่มี
ประโยชน์

"คิดว่าข้าจะปล่อยให้กบฏหนีออกไปได้ง่ายๆรึ?" กบฏ?
1083
เหม่ยอิงทวนคํานีในใจ หมดรักกันแล้วนางก็กลายเป็ น
กบฏงันรึ นีมันเรืองบ้าอะไรกัน!

"ข้านําคนมาเยอะเช่นนีก็เพือสิงนี เพือพาน้องสาวของข้า
ออกห่างจากคนอย่างเจ้า!" หมิงซิงออกแรงดึงอีกครังพา
เหม่ยอิงข้ามกําแพงวังไปแล้วให้คนทีติดตามมาจัดการ
กับทหารของไท่ชาง

"อิงเออร์เจ้าไหวใช่รไึ ม่"
1084
"ไม่ไหวก็ตอ้ งไหวเจ้าคะ" นางปาดนําตาออกจากใบหน้า
ลวกๆแล้วเคลือนตัวด้วยตนเอง ไท่ชางกําลังตามนางมา
แต่นางไม่สนใจหันกลับไปมอง สองเท้าของนางวิงไป
ข้างหน้า เคยรําเรียนวิชาอะไรมานางนํามาใช้จนหมด

"ท่านพี ลูฟ่ าง.."

1085
"พีให้คนไปพานางออกมาแล้ว" เหม่ยอิงพยักหน้ารับ
นางรับรูแ้ ล้วว่าสุดท้ายคนทีรักนางก็มีแค่คนในครอบครัว
และตัวของนางเอง นางกับไท่ชางเริมต้นกันไม่ดีมาแต่
แรกจะจบลงแบบนีก็คงไม่แปลกอะไร...

"ข้างหน้ามีคนของเราอยู่ คงจะกันไท่ชางกับคนของเขา
ได้ เราจะใช้โอกาสนีเข้าไปตรงทางเดินเล็กๆด้านล่าง"

1086
"เจ้าค่ะ" เหม่ยอิงและพีชายของนางหายเข้าไปในช่อง
เล็กๆทีเป็ นทางเดินของชาวบ้านทันที ชายชุดดํากว่าสาม
สิบคนช่วยกันไท่ชางออกได้สาํ เร็จ นางได้ยินเสียงเขา
ตะโกนก้องอยูด่ า้ นหลัง

" มันได้คลังกว่านีแน่"หมิงซิงกระตุกยิมเมือคิดถึง
จดหมายตอบกลับของเหม่ยอิงทีตนทิงเอาไว้ เขารูว้ า่ ไท่
ชางเข้าใจน้องสาวของเขาผิดแต่เขาจะไม่อธิบายให้อีก
ฝ่ ายฟั งแน่นอน

1087
ในเมือเลือกทีจะทรยศต่อความไว้ใจและความรักทีน้อง
สาวของเขามีให้ ไท่ชางก็ไม่ใช่คนทีคูค่ วร จดหมายนัน
จะทําให้ไท่ชางเจ็บยิงกว่าเดิม เจ็บกับความโง่งมของตน
เอง

สองพีน้องใช้เวลาจนรุง่ เช้าเดินทางชนิดทีเรียกได้วา่ ไม่

หยุดพัก ทังสองคนเดินทางมาถึงท่าเรือในทีสุด พวกเขา
เลือกทีจะเดินทางทางนํามากกว่าเดินทางผ่านป่ าเพราะ
ไท่ชางคงให้คนดักเอาไว้หมดแล้ว

1088
"เราจะกลับไปทีแคว้นกัน พีเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เจ้า
แล้ว" ทังทีอยูแ่ ละทุกอย่างเขาเตรียมไว้แล้ว คนของไท่ชา
งจะไม่มีวนั ตามมาพบแน่นอน

"น้องจะมีโอกาส...ได้พบท่านพ่อและท่านแม่รไึ ม่เจ้าคะ"

"มีสิ พีบอกแล้วอย่างไรว่าเตรียมการเอาไว้พร้อมแล้ว"
1089
เหม่ยอิงคลียิมบางๆ หันมองไปรอบๆเป็ นครังสุดท้าย
ก่อนจะก้าวขาลงเรือไป คงไม่ได้กลับมาทีนีอีกแล้ว

คงไม่ได้พบกันอีกแล้ว ลาก่อน ไท่ชาง....

1090
1091
35 ผลลัพธ์

ไท่ชางกลับมาทีตําหนักด้วยสภาพทีชุดเปื อนโลหิตเต็ม
ไปหมด เขาสังหารคนพวกนันและพยายามตามเหม่ยอิง
กับพีชายของนางไปแต่กลับไม่พบ คลาดสายตาเพียงแค่
ครูเ่ ดียวนางก็หายไปแล้ว...

1092
เขาได้แต่ออกคําสังให้คนตามหานางและจับตัวนางกลับ
มาให้ได้ น่าแปลกทีเขาไม่ยอมปล่อยนางไปอย่างทีควร
จะเป็ น เขาไม่ได้ตอ้ งการตัวนางเพือลงโทษ ตอบตัวเอง
ไม่ได้เหมือนกันว่าทําไม...

"ทูลฝ่ าบาท สาวใช้นามว่าลูฟ่ างหายตัวไปแล้วพ่ะยะค่ะ

ส่วนนีคนของเราพบจดหมายฉบับนีตกอยูใ่ นสวนดอก
เหมยพ่ะยะค่ะ" ไท่ชางรับจดหมายฉบับนันมาเปิ ดอ่าน
ลายมือของนาง แต่ขอ้ ความด้านในนันต่างออกไป

1093
"หมายความว่าอย่างไร..." จดหมายทีระบุวนั ทีเวลานัด
พบเหมือนฉบับทีาเขาได้อา่ น แต่เนือความด้านในต่าง
กันลิบลับ ฉบับนีเขียนแต่สงดี
ิ ๆทีเขาทํา นางเกลียกล่อม
ให้พีชายเข้าใจเขา

" ฝ่ าบาท!!! ทําอะไรลงไปพ่ะยะค่ะ!" จินหลงทีเพิงรูเ้ รือง

จากทหารของเขาก็รบี วิงเข้ามาอย่างรวดเร็ว เรืองทีได้ฟัง
ทําเขาตกใจอย่างมาก

1094
"เสด็จพ่อ!นีมันเรืองอะไรกันพ่ะยะค่ะ!!" ไท่หมิงเป็ นอีก
คนทีร้อนรนกับเรืองนีไม่แพ้กนั องครักษ์เงามารายงาน
เขาว่าไท่ชางนําทหารไปล้อมเหม่ยอิงทีสวนดอกเหม
ย เขากําลังจะไปห้ามแต่ก็ไม่ทนั

"แค่เรืองไทเฮาต้องทําถึงขนาดนีเชียวหรือพ่ะยะค่ะ ทรง
ฟั งเหตุผลของนางบ้างรึไม่"จินหลงทีดูจะทังโกรธทังหงุด
หงิดเอ่ยขึน ไท่ชางเสียลีอิงไปแล้วคนหนึง ตอนนีมาเสีย
เหม่ยอิงอีกคนเพราะไทเฮางันรึ

1095
"เหตุผล..." นางบอกขาว่าให้เขาฟั งนางก่อน แต่ตอนนัน
เขาไม่ได้ฟังนางเลย..

" นางทําไปเพือเสด็จพ่อทังนันนะพ่ะยะค่ะ" เพือเขา? ไท่

ชางทวนคํานีในหัว แต่กลับมีเพียงภาพทีนางร้องไห้ขอ
โอกาสอธิบายเรืองต่างๆให้เขาเข้าใจ ถ้าเขารับฟั งนางจะ
พูดอะไรกันนะ

1096
"เรืองทีไทเฮาพยายามวางยาพิษลีอิงและเหม่ยอิงทรงรู ้
แล้วหรือยังพ่ะยะค่ะ"

!!!!

"เจ้าว่าอะไรนะ...วะ วางยาพิษ" ราวกับถูกของแข็งฟาด

1097
เข้าทีศีรษะอย่างเต็มแรงจนสับสนมึนงงไปหมด

ไท่ชางนังนิงปล่อยให้จินหลงและไท่หมิงพูดเรืองราว
ต่างๆทีตนเองไม่เคยได้รบั รูใ้ ห้ฟัง ทังเรืองทีมารดาของ
เขาพยายามจะฆ่าลีอิงแต่ไม่สาํ เร็จ เรืองทีอีชิงเป็ นคนทํา
ให้ลอิี งต้องตายและเป็ นคนวางยาไท่หมิงตังแต่เด็กจนโต

คงเพราะแบบนีเหม่ยอิงถึงพยายามบังคับจนไท่หมิงได้
กลับไปเล่าเรียนและพยายามทําให้เขายกเลิกไม่ตอ้ งให้
1098
ไท่หมิงดืมยา เพราะนางรูว้ า่ ไท่หมิงจะได้รบั อันตราย
จากพิษในยานัน

เขาจําวันทีนางแกล้งปั ดยาในถ้วยจนหกตอนนังทาน
อาหารด้วยกัน เขาไม่เคยสังเกตุเรืองนีมาก่อนเลย

เรืองทีมารดาของเขาให้อีชิงนําชาพิษมาให้เหม่ยอิง เรือง
นีคงเป็ นเรืองทีเหม่ยอิงพูดกับมารดาของเขาตอนไป
ตําหนักไทเฮาครังแรก นางไม่เคยปริปากบอกเขาสักนิด
1099
ว่าตนเองถูกลอบทําร้าย

ทีผ่านมาเขาไม่เคยรูอ้ ะไรเลย ถ้าเรืองทังหมดเป็ นเช่นนี

เรืองจดหมายก็คงเป็ นการจัดฉาก จดหมายทีเคยได้รบั
จากหลีกงกงเป็ นของปลอมทีให้คนปลอมลายมือของ
เหม่ยอิงสินะ

"อึก" เพียงเท่านีก็เพียงพอให้เขาเสียนําตาอีกครัง สาย

เกินไปทีจะรังให้นางอยูข่ า้ งกายเขาต่อไป ต่อให้อยากฟั ง
1100
คําอธิบายจากปากของนางเท่าไรก็ทาํ ไม่ได้แล้ว

เขาพูดไปได้อย่างไรกัน พูดว่าหมดรักนาง ทังทีในใจไม่

เคยลบนางออกไปได้เลย แม้แต่ตอนทีจับได้วา่ นางมา
พบพีชายจริงๆใจเขาก็ยงั มีนางอยูเ่ ต็มหัวใจ

"เสด็จพ่อ..." ไท่หมิงมองบิดาของตนทีกําลังหลังนําตา
ออกมา ไม่คิดว่าเรืองทุกอย่างจะบานปลายถึงเพียงนี

1101
เหม่ยอิงนางไม่ได้ออ่ นแอขนาดนัน เขารูด้ ีวา่ กําแพงวังไม่
อาจขวางนางได้หากนางคิดจะไป แต่นางก็อยู่ อยูม่ าจน
เกือบจะครบหนึงปี ดว้ ยเหตุผลเดียว นางรักบิดาของเขา
รักชายทีชือไท่ชาง

แล้วตอนนีนางตัดสินใจทีจะไป เขาไม่แน่ใจว่านางจะ
ยอมกลับคืนมาอีกครังรึไม่ หากนางได้ตดั สินใจแล้วคง
เป็ นเรืองยากทีจะทวงนางคืนมา บิดาของเขาจะเป็ นเช่น
ไรหลังจากนี

1102
"ข้าพูดในสิงทีคิดว่านางจะพูดไปหมดแล้ว ในฐานะ
สหายข้าพร้อมจะทําทุกอย่างเพือท่านเสมอ หากต้อง
การให้ขา้ ช่วยก็บอกนะ" จินหลงทําความเคารพอีกครัง
ก่อนจะเดินออกไป คงไมาเหมาะหากจะยืนมองในตอน
ทีอีกฝ่ ายกําลังรําไห้เช่นนี

"ข้ารูว้ า่ เสด็จพ่อรักนาง ตอนนีคงทําได้แค่ให้คนออก

ตามหา แต่อย่าลืมจัดการทุกอย่างด้วยนะพ่ะยะค่ะ ผิด

1103
ต้องว่าไปตามผิด"ไท่หมิงเอ่ยเตือนสติอีกครัง ไท่ชางพยัก
หน้ารับแต่ยงั ร้องไห้ออกมาไม่หยุด

"พ่อจะมีโอกาสได้เห็นรอยยิมของนางอีกรึไม่" รอยยิมที
นางเคยยิมออกมาเมือเขาทําสิงต่างๆให้ รอยยิมทีทําให้
เขาใจเต้นแรงทุกครังทีมองมัน รอยยิมทีไม่วา่ เมือไหร่ที
เห็นก็อดจะยิมตามไม่ได้

"ต้องมีโอกาสแน่นอนพ่ะยะค่ะ เพียงแต่เสด็จพ่อต้อง
1104
พยายามสักหน่อยเพือไขว่คว้ามันมา" ไท่หมิงเข้าไปจับ
มือของบิดาแล้วกุมเอาไว้ ไท่ชางมองโอรสของตนแล้วก็
พยักหน้าออกมา เขาเพิงรูว้ า่ ลูกชายของเขาโตขนาดนี
แล้ว

ไท่หมิงไม่ใช่เด็กทีป่ วยหรือโง่งมดังทีทุกคนเห็น เขาได้รบั

รูแ้ ล้วด้วยตนเองในตอนนี โอรสของเขามีความเป็ น
ผูใ้ หญ่มาก ทังฉลาด และเป็ นทีปรึกษาทีดี

1105
"นางรักเสด็จพ่อมาก รีบตามหานางแล้วพานางกลับมา
ให้ได้นะพ่ะยะค่ะ"

"พ่อจะพานางกลับมาให้ได้พอ่ สัญญา" ไท่ชางปาดนําตา

บนใบหน้าออกไป เขารีบร่างราชโองการขึนมา

เขาสังปลดอีชิงให้เป็ นสามัญชนแล้วเนรเทศไปเป็ น
ทาสตลอดชีวิต ส่วนมารดาของเขาก็ถือว่าเหม่ยอิงได้
จัดการไปแล้ว และคนสุดท้ายหลีกงกงเขาให้คนตามสืบ
1106
ว่ามีใครอยูเ่ บืองหลังรึไม่ เพราะจดหมายต้นเรืองเขาได้
รับมาจากขันทีผนู้ ี

ใช้เวลาไม่ถงึ สามวันก็สืบจนพบ แท้จริงแล้วขันทีสว่ น

พระองค์อย่างหลีกงกงนันเป็ นคนของอีชิง นับเป็ นสิงที
เขาคาดไม่ถงึ เขาสังลงโทษไปตามกฎไม่ได้เพิมโทษให้
หนักตามทีใจคิดเพราะไม่อยากใช้อาํ นาจในทางทีผิด

"ฝ่ าบาท มีรายงานว่าเมือสามวันก่อนมีการเหมาเรือจาก

1107
ท่าเรือแถวเมืองฉางอันพ่ะยะค่ะ เรือจะจอดเทียบที
แคว้นเว่ย" ทหารทีเขาให้ออกสืบเกียวกับเส้นทางทางนํา
กลับมารายงานตามทีรูม้ า

เขาให้คนเฝ้าทางเข้าป่ าเอาไว้แต่พบว่านางไม่ได้ใช้เส้น
ทางนัน และตอนนีก็พบแล้วว่ามีการใช้เรือ นางต้องอยู่
บนเรือนันแน่นอน

" ไปตามแม่ทพั มาพบเจิน"

1108
" เอ่อ ทูลฝ่ าบาท ท่านแม่ทพั ไม่อยูใ่ นวังหลวงพ่ะยะค่ะ"

"ไม่อยู?่ " เขามันใจว่าไม่ได้สง่ จินหลงไปทํางานอะไร แล้ว

สหายของเขาหายไปไหนกัน

1109
โรงเตียมแห่งหนึงในแคว้นฉิน

แม่ทพั ใหญ่ทีหลายคนตามหากําลังนังจิบชาอยูท่ ีโรง

เตียมแห่งนี เขานังรอเวลาอย่างใจเย็นไม่เร่งรีบจน
กระทังคนทีรออยูป่ รากฏตัวออกมา

" ท่านแน่ใจใช่รไึ ม่วา่ คุณหนูปลอดภัยดี" ลูฟ่ างเอ่ยถาม

คนทีช่วยนางออกมาจากวังด้วยความเป็ นห่วงนายของ
ตน กว่าจะออกจากวังมาได้นางยังลําบสกขนาดนีแล้ว
1110
คุณหนูของนางเล่าจะเป็ นเช่นไร

"องค์หญิงปลอดภัยแน่นอน ตอนนีอยูก่ บั องค์รชั ทายาท"

ลูฟ่ างพยักหน้าลงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบาใจ
น่าแปลกทีทุกคนยังใช้ราชาศัพท์กนั อยู่ คงเพราะยังคง
จงรักภักดีและนับถือต่อให้จะอยูใ่ นฐานะไหนก็ตาม

"แล้วเราจะไปทีไหนกัน"

1111
"เราจะไปทีนําตกในป่ าแคว้นฉี ทีทีเคยไปตังกระโจมตอน
เสด็จประพาส"

" หืม ทีนันไม่น่าปลอดภัยเลยสักนิด เหตุใดจึงเลือกทีนัน

เล่า"

"แถวนันมีสสุ านใต้ดินอยู่ องค์รชั ทายาทเลยทําทางเชือม

1112
ต่อออกมา ถ้าเข้าทางนันจะมาออกทีหมูบ่ า้ นยาจก"

" ทีนันความเป็ นอยูย่ ากลําบากนักจะให้องค์หญิงไปอยูท่ ี

นันได้อย่างไรกัน"

" ช่วงเวลาตลอดหลายเดือนฝ่ าบาททรงพัฒนาทีนันจนมี

ความเป็ นอยูท่ ีดีขนมากแล้
ึ ว หมูบ่ า้ นยาจกเป็ นเพียงชือ
เรียกไปแล้วเจ้าไม่รูล้ ะ่ สิ^^"

1113
" ดี ดีมากๆเลยเจ้าค่ะ"ลูฟ่ างยิมออกมา รูส้ กึ หมดห่วงใน
หลายๆเรืองไปมาก ต่อไปก็แค่รอเวลาเดินทางตามไปรับ
ใช้องค์หญิงของนาง

" เจ้าหมดข้อสงสัยแล้วใช่รไึ ม่ เราจะได้เดินทางกันต่อ"

1114
" เจ้าค่ะ"

" แฮ่ม จะพาว่าทีฮูหยินข้าไปทีใดรึ? "นําเสียงทุม้ หูทีนาง

คุน้ เคยทําเอาลูฟ่ างหันไปมองอย่างรวดเร็วก่อนจะตกใจ
ตาเบิกกว้าง

"ทะ ท่าน!! มาอยูท่ ีนีได้อย่างไร"

1115
"ก็มาพาเจ้ากลับไปแต่งงานอย่างไรเล่า เจ้าคงไม่ลืม
หรอกนะ^^" ลูฟ่ างมองรอยยิมปี ศาจนันตาค้าง แต่งงาน
อะไรนางไม่แต่งกับตัวอันตรายแบบเขาหรอก

" พะ พาข้าหนีเร็วเข้า" หญิงสาวหันไปบอกคนทีพา

ตนมาทีนีเสียงตืน นางไม่กลับไปกับเขาแน่นอน

1116
" อย่า ยุง่ เรือง ผัวเมีย จะดีกว่านะ^^" จินหลงยังคงยิม
ออกมาแต่ปลายดายเขาจ่อไปทีคออีกฝ่ ายแล้ว!!

ฟลึบ! เคร้ง!

ชายชุดดําทีมากับลูฟ่ างชักกระบีออกมาจากฝักก่อนจะ
ตวัดเอากระบีของอีกฝ่ ายทีจ่ออยูท่ ีลําคอออกไป ไม่นาน
นักก็ปรากฏชายชุดดําอีกสามคนเข้ามาช่วย

1117
ตอนนีกลายเป็ นว่าคนสีคนกําลังต่อสูก้ บั คนเพียงคน
เดียว แต่มีหรือทีคนเป็ นถึงเเม่ทพั จะพ่ายแพ้ เพียงแค่อดึ
ใจเดียวเขาก็เอาชนะทุกคนได้ทงหมดแล้
ั ว

"กลับไปกับข้า" มือหนาเข้ามากระชากข้อมือบางเอาไว้ ลู่

ฟางทีเพิงตังสติได้รบี สะบัดออกแต่ไม่เป็ นผลเมือเขายัง
กํารอบข้อมือนางไว้แน่น

1118
"ปล่อย! ข้าไม่กลับไปกับท่าน!"

"บอกดีๆเจ้าไม่ฟังใช่รไึ ม่?" นําเสียงของเขาไม่มีแวว

หนอกล้อหลงเหลืออยู่ นางเริมรูส้ กึ กลัวขึนมากับสายตา
คูน่ นั

"ท่านจะพาข้ากลับไปทําไม ปะ ปล่อยข้าเถอะ" ไม่ตอ้ ง

ร้องโวยวายอีกแต่เปลียนเป็ นพูดขอร้องเขาดีๆหวังว่าจะ
1119
ปล่อยนางและเลิกยุง่ กับนางไปเสีย

" หึ" จินหลงกระชากตัวนางเข้ามาจนแนบชิดก่อนจะ

ประกบจูบนางต่อหน้าคนทังโรงเตียม ลูฟ่ างตาโตด้วย
ความตกใจ นีเป็ นครังทีสองแล้วนะ!!

สัมผัสทีนุ่มนวลแต่แฝงด้วยความร้อนแรง หลังจากบด
ขยีริมฝี ปากนางจนพอใจเขาก็สอดเรียวลินอุน่ ชืนเข้ามา
ลูฟ่ างตัวแข็งทือไปแล้ว นางโดนเขามอมเมาด้วยรสจูบที
1120
ไม่เคยได้รบั จากใครมาก่อน

"อืมม" เสียงครางอย่างพึงใจของร่างสูงดังออกมายิงทํา
ให้ใบหน้าของนางร้อนผ่าว ความรูส้ กึ บางอย่างเข้าเล่น
งาน มันรูส้ กึ แปลกๆ... แต่ก็รูส้ กึ ดี ร่างบางอ่อนระทวยลง
ในพริบตา

จินหลงผละออกมาเมือรูส้ กึ ว่านางทิงนําหนักตัวมาทีเขา
มากขึนเรือยๆ และหากเป็ นดังทีเขาคิดล่ะก็..
1121
"หึๆ สินฤทธิสักที" เขาจัดการช้อนอุม้ ตัวคนทีหมดสติไป
แล้วขึน พานางกลับจวนและจัดหาคนมาเฝ้าไว้ ระยะ
ทางจากโรงเตียมถึงวังนันไกลพอควร เคารูส้ กึ ว่ากลิน
หอมของนางติดอยูท่ ีตัวแม้จะวางนางลงบนเตียงของเขา
ไปนานเเล้ว

ใช่ นางจะเป็ นสตรีคนแรกทีได้นอนบนเตียงของเขา...

1122
วังหลวง

" เจ้าหายไปไหนมา!!" ทันทีทีมาถึงวังก็ถกู ตามตัวให้มา

เข้าเฝ้า ไท่ชางอยูใ่ นช่วงทีอารมณ์ไม่คงที เขาตวาดถาม
สหายเสียงดังลันจนจินหลงยังแอบตกใจ

"ข้าไปสืบทีอยูข่ องเหม่ยอิงมา" ไท่ชางลุกจากเก้าอีและ

1123
ปรีเข้ามาหาจินหลงทันที มือสองข้างจับไปทีไหล่ของสะ
หายออกแรงเขย่าจนจินหลงแทบจะมึนหัน

"ทีใด! นางอยูท่ ีใด!!!"

"หมูบ่ า้ นยาจกในแคว้นฉี ท่านต้องใช้ทางเข้าทีสุสานใต้

ดินตรงนําตกทีนางเคยไปพักแรมกับครอบครัว" จินหลง
พูดตามทีได้ยิน ตนเองก็ไม่รูว้ า่ คือทีไหนเพราะไม่เคยไป
คงบอกได้เพียงเท่านี
1124
"คงจะเป็ นทีนัน" ไท่ชางนึกไปถึงป่ าทีนางเคยพาเขาเข้า
ไป ใต้ตน้ ไม้ทีมีรอยขีดทีน่าจะเป็ นส่วนสูงของนาง

" แต่ทา่ นไปดักรอนางทีแคว้นเว่ยก็ได้ นางน่าจะขึนจาก

เรือทีท่าเรือแถวนัน"

1125
"ไม่ หากนางอย่าพบครอบครัวนางก็ควรได้พบ แต่ขา้ จะ
ไปพบพวกเขาก่อนนาง" ไท่ชางยกยิมออกมาเมือคิดถึง
แผนทีตนวางไว้ เขาเดินไปหยิบราชโองการมาแล้วยัดใส่
มือจินหลง คลียิมออกมาแล้วเดินจากไป

จินหลงมองราชโองการในมืออึงๆ ไม่เปิ ดดูก็รู ้ ไท่ชางโยน

งานทังหมดให้เขาทํา!! เขาต้องสําเร็จราชการแทนสหาย
อีกแล้ว!!! >[]<

1126
ไท่ชางทีเดินออกมาทุกอย่างก็เตรียมพร้อมอยูเ่ บืองหน้า
เขาขึนหลังม้าแล้วควบออกไปทันที

เขาจะไปถึงแคว้นฉีก่อนนาง ไปคุยกับบิดามารดาของ
นาง ผูใ้ หญ่เป็ นใจนางจะได้คลายโกรธลงบ้าง ถึงเขาจะ
ไม่ได้พดู จาทําร้ายจิตใจนางแต่คาํ ว่าหมดรักทีพูดไปนาง
คงเจ็บปวดไม่นอ้ ย

1127
อย่างไรก็ยงั โชคดี ถ้าเขาพลังปากต่อว่านางมากกว่านี
ทุกอย่างคงจะยากยิงขึน

"รอข้าก่อนนะเหม่ยอิง เราจะต้องได้พบกัน" ร่างสูงยิม

ออกมา อดใจรอแทบไม่ไหวแล้ว เขาอยากขอโทษนาง
แล้วกอดนางไว้แน่นๆ หวังว่านางจะยกโทษให้คนโง่
อย่างเขาสักครังนะ...

1128
1129
36 ไม่ง่าย

ไท่ชางออกเดินทางโดยมีคนติดตามเพียงแค่สามคนที
เป็ นองครักษ์เงา เขาเดินทางไปแคว้นเว่ยเป็ นอันดับแรก
คนของเขายังคงรายงานความคืบหน้าของนางให้เขาได้
ฟั งอยู่

"เหม่ยอิง.." ร่างบางทีกําลังขึนจากเรือทําเขาหัวใจเต้น
เเรงเพียงแค่ได้มาแอบดูในระยะไกลเช่นนี สีหน้าซีดเซียว
ของนางทําเขาอยากจะเข้าไปหานางตอนนี แต่ดว้ ยนิสยั

1130
ของนางแล้วคงจะถือทิฐิไม่ยอมพูดคุยกับเขาดีๆแน่

อีกอย่างพีชายของนางก็ไม่ชอบขีหน้าเขาสักเท่าไหร่ คน
เช่นนันคงไม่ใจดีเป็ นกาวใจเชือมสัมพันธ์ให้เขาและ
นางอย่างแน่นอน

"ให้คนคอยตามดูแลนางห่างๆ นางคงจะพักทีนีอีกหลาย
วัน เราจะออกเดินทางกันต่อ" ถึงจะอยากดูแลนางด้วย
ตนเองแต่คงทําไม่ได้ในตอนนี เขาทําได้แค่ให้คนนํายา
1131
ชันดีทกุ ขนานไปให้นาง ไม่วา่ นางเข้าพักทีใดนางจะต้อง
ได้ดืมยาบํารุงเหล่านัน

"ข้าจะรอพบเจ้านะ" ไท่ชางกล่าวออกมาในความมืดมิด
ของยามคําคืนเมือเห็นนางกับพีชายเดินเข้าโรงเตียม
แห่งหนึงไป ต่อให้นางปิ ดหน้าปิ ดตาเขาก็ยงั จําได้อยูด่ ี

ร่างสูงควบม้าไปอีกทาง ทางทีจะนําพาเขาไปสูแ่ คว้นฉี

เขาต้องไปจัดการทําให้บิดามารดาของนางยอมรับในตัว
1132
เขาให้ได้

หนึงเดือนต่อมา

ม้าศึกสีดาํ สนิทควบทะยาทมาถึงวังหลวงแคว้นฉีในทีสุด
ร่างสูงสง่าก้าวลงจากม้า แสงแดดในยามเช้าขลับให้เขา
ดูน่าหลงใหลมากยิงขึน การมาถึงของไท่ชางสร้างความ
ตกใจให้ไท่ชางเป็ นอย่างมาก

1133
"ฮ่องเต้ของพวกเจ้าอยูท่ ีใด"

"ทะ ที ทีตําหนักเพคะ" ความน่าเกรงขามของเขาทําให้ผู้

คนทีนีหวาดกลัว ไท่ชางพยักหน้ารับก่อนจะตรงไปยัง
ตําหนัก

ไม่แปลกเลยทีเขาจะเรียกบิดาของเหม่ยอิงว่าฮ่องเต้
1134
เพราะตอนนีเขาได้คืนสถานะให้ทกุ แคว้นแล้ว

"ถะ ถวายพระพรพ่ะยะค่ะ" ทันทีทีเดินมาถึงทหารหน้า

ตําหนักก็ทาํ ความเคารพไท่ชางทันที ทุกคนทีนีได้รู ้
เหตุผลของการรวมบ้านเมือง ความคับแค้นใจทีมีก่อน
หน้าลดลงไปมาก

นอกจากนันแล้วก็ยงั มีเรืองความสัมพันธ์อนั ดีระหว่างไท่

ชางและฮ่องเต้แคว้นฉีอย่างบิดาของเหม่ยอิง แม้จะ
1135
ติดต่อกันทางจดหมายแต่ก็ทาํ ให้ทงสองเข้
ั าใจกันมากยิง
ขึน ความสามารถของไท่ชางนันเป็ นทียอมรับ

"พ่อตาของเจินทําอะไรอยู"่

"กะ กําลังทรงงานอยูพ่ ะ่ ยะค่ะ"

1136
"ไปทูลว่าข้าขอเข้าพบ"

"พ่ะยะค่ะ" รออยูด่ า้ นนอกไม่นานก็มีขนั ทีออกมาเชิญให้

เข้าไปด้านใน ตอนนีในหัวของเขาคิดเพียงว่าต้องทําให้
บิดาของนางเป็ นพวกเดียวกับเขาให้ได้

"ท่านพ่อตา" ไท่ชางก้มหัวให้อีกฝ่ ายเล็กน้อยในฐานะที

ตนนันเด็กกว่าและเป็ นลูกเขย
1137
ชายชราในชุดสีขาวหันมามองตามนําเสียงทีตนเหมือน
จะเคยได้ยิน ทังถ้อยคําเอ่ยเรียกนันอีก คําๆนีมีคนเดียว
ทีจะใช้เรียกเขาได้

" เหตุใดจะมาทีนีไม่แจ้งกันก่อน ทางนีไม่ได้เตรียมการ

ต้อนรับอะไรเลย"

1138
"ไม่เป็ นไร ข้ามาด้วยเรืองส่วนตัวไม่ใช่เรืองงานบ้าน
เมือง"

การทีไท่ชางไม่แทนตัวเองว่าเจินทําให้ชายสูงวัยงุนงงไป
เล็กน้อย เมืออีกฝ่ ายเป็ นกันเองมาเขาก็ควรจะทําเช่นนัน

"เรืองส่วนตัว เช่นนันคงเป็ นเรืองของอิงเออร์"

1139
" ท่านพ่อตาเข้าใจได้ถกู ต้องแล้ว ข้ามีเรืองร้อนใจเกียว
กับนาง อยากจะขออภัยนางและขออภัยท่านด้วย
ตยเอง"

"??"

1140
"คือเรืองเป็ นเช่นนี...." ไท่ชางเริมเล่าเรืองราวทังหมด ไม่
มีปกปิ ดแม้วา่ เขาจะผิด เขาบริสทุ ธิใจทีจะเล่าให้อีกฝ่ าย
ฟั ง

" อืม เรืองนีความจริงก็ผิดกันทังคู"่

" ข้าผิดเอง นางทําไปเพราะเป็ นห่วงข้า นางไม่ผิดเลยสัก

นิด" ไท่ชางพูดมาเช่นนีคนแก่อาบนําร้อนมาก่อนอย่าง
1141
เขาก็พอจะดูออก ไท่ชางคงทังรักทังหลงบุตรีของเขาไม่
น้อย

ดูจากคําพูดสีหน้าแววตา และการทีไท่ชางเดินทางมาถึง
นีด้วยตนเองแล้วเหม่ยอิงคงมีความสําคัญมากในใจของ
ชายหนุ่มคนนี

" เช่นนันมาทีนีคงอยากให้ขา้ กับมารดาของนางช่วยพูด

ล่ะสิ"
1142
"ท่านพอจะช่วยข้าได้รไึ ม่" ไม่บอ่ ยทีเขาจะรูส้ กึ จนมุมเช่น
นี เรืองของนางมีผลอย่างมากต่อเขาตังแต่เมือไหร่ก็ไม่
อาจรู ้ เขาเคยสูญเสียคนทีรักไป ความเจ็บปวดพวกนัน
มันทําให้เขากลัว

หลังจากลีอิงชายาของเขาตายไปเขาก็ไม่เคยรักใครอีก
มีรว่ มหลับนอนกับพวกสนมบ้างแต่ก็ได้แค่ความสุขทาง
กาย จนเขาได้มาพบกับเหม่ยอิง

1143
เขาไม่รูว้ า่ รักนางตังแต่ตอนไหน เขารูแ้ ค่อยากทําให้นาง
ยิมได้ ทําให้นางอยากอยูก่ บั เขาไม่ทิงเขาไป แต่ตวั เขา
เองกลับยังมีกาํ แพงอยูใ่ นใจลึกๆ

ความกลัวทําให้ไม่กล้าทีจะไว้ใจใครหรือเชือใจใคร
เพราะเวลาคนๆนันจากไปมันคงเหลือเพียงแผลในใจไว้
ให้เขามากมาย

1144
ไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน ทังทีรักนางมากเช่นนันแล้วเหตุ
ใดถึงยังมีความกลัวนีอยูอ่ ีก เขาควรเชือใจนางและรับฟั ง
นางให้มากกว่านี

"ข้าจะช่วยเท่าทีช่วยได้ จะว่าระหว่างทีท่านอยูท่ ีนีข้ามี

เรืองอยากถามความเห็นท่านเช่นกัน"

1145
"ความเห็นของข้ารึ?"

หลายวันต่อมา...

ร่างสูงทีมีเหงือออกโซมตัวยังคงยืนอยูท่ า่ มกลางแสง
แดด ไท่ชางและบิดาของเหม่ยอิงออกพืนทีมาดูแล
ราษฎรด้วยตนเอง

1146
บิดาของนางเล่าว่าเหม่ยอิงเขียนจดหมายมาเมือตอน
ถูกไท่ชางพาตัวไปใหม่ๆ นางเล่าถึงชาวบ้านในแคว้นฉิน
ว่าแม้จะอยูช่ ายแดนแคว้นแต่ก็อยูด่ ีกินดี ไท่ชางดูแล
ราษฎรได้อย่างทัวถึงจริงๆ

ครังนีจึงได้อยากขอความเห็นจากไท่ชางในการพัฒนา
ความเป็ นอยูข่ องราษฎร ซึงไท่ชางก็ตอบตกลงทังยังมา
ช่วยบิดาของนางทําอีกด้วย

1147
ไท่ชางและบิดาของเหม่ยอิวพากันเดินสํารวจตามแผนที
ในมือจนรอบก่อนจะกลับเข้ามาพักเมือเเดดเริมจะแรง
ขึน แคว้นฉีอากาศร้อนกว่าแคว้นฉินทําให้เขาปรับตัวไม่
ทันอยูส่ กั หน่อย

"พืนทีตรงนีท่านพ่อตาคิดว่าเราสามารถแบ่งให้ชาวบ้าน
เข้ามาใช้สอยได้รไึ ม่ ข้าคิดว่าทิงร้างไว้ก็เปล่าประโยชน์"

1148
มือหนาชีไปบนแผนทีทีให้คนร่างขึนมาเฉพาะในบริเวณ
หมูบ่ า้ นนัน มีทีดินแปลงใหญ่ของหลวงทีว่างอยูไ่ ม่มีการ
ใช้สอยให้เกิดประโยชน์มาหลายปี

"อืม เช่นนันควรให้มีการเช่าทีทําการเกษตรดีรไึ ม่ ได้

เปรียบกันทังสองฝ่ าย"

" หากเป็ นการเช่าที เช่นนันก็ให้พวกเขาจ่ายค่าเช่าด้วย

1149
ผลผลิตของตนเอง แบบนีเราจะได้เสบียงเข้าวังอีกทาง
หนึง"

"ดี ข้อนีข้าเห็นด้วย"

"ส่วนพืนทีตรงนีแห้งแล้ง ดูแล้วคงเป็ นเพราะชาวบ้านไม่

เคยบํารุงดินหลังใช้งาน ควรให้มีการปรับปรุงดิน เริม
จากพลิกหน้าดินขึนมาตากแดดสักหน่อย ปลูกพืชทีช่วย
ทําให้ดีสมบูรณ์อย่างเช่นต้นถัว"
1150
" อืมม ใช่ นอกจากดินดีแล้วยังเก็บผลผลิตจากถัวได้
ด้วย" ไท่ชางพูดไปเรือยๆถึงการทําสิงต่างๆบนผืนแผ่น
ดินแคว้นฉี มีความรูอ้ ะไรก็พดู มีความเห็นอะไรก็บอก
จนหมด

ฮ่องเต้ชรามองลูกเขยของตนแล้วยิมออกมาบางๆ คน
แบบนีแหละทีเขาจะวางใจฝากบุตรสาวไว้ได้ ถึงคราแรก
จะไม่พอใจในสิงทีอีกฝ่ ายกระทําก็ตาม แต่ตอนนียอมรับ

1151
แล้วว่าคนตรงหน้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร กลับเป็ นคนดี
และคนเก่งคนหนึงเสียด้วย

"เหนือยรึไม่" คําถามสันๆทีถามออกมาทําเอาร่างสูง
ชะงักไปเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึนมองชายทีเป็ นบิดาของ
คนรัก

"เป็ นฮ่องเต้ตงแต่
ั อายุยงั น้อย ทํางานอย่างหนัก ท่านคง
เหนือยมาก" ไท่ชางพยักหน้ารับเบาๆ มันเหนือยมาก
1152
จริงๆ แต่ยงั ดีทีเขาได้พบคนทีทําให้เขารูส้ กึ หายเหนือย
เป็ นปลิดทิงเมือได้กลับไปหานาง...

คนแรกคือลีอิง ความอ่อนโยนของนางทีปลอบโยนเขาได้
อย่างดี คนทีสอง...เหม่ยอิงนางทําให้เขาอยากจะรีบทํา
งานแต่ละวันให้เสร็จแล้วกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันในเรือน
หลังเล็กทีอบอุน่ เหลือเกิน

ความฉลาดของนางช่วยเขาแก้ปัญหาหลายๆอย่าง
1153
ความเก่งและมีฝีมือทําให้เขาวางใจว่านางจะปลอดภัย
ไม่มีใครทําอันตรายคนรักของเขาได้

"ถึงจะเหนือยแต่หากมีทีให้พกั ใจข้าก็หายเหนือย นาง

เป็ นบ้านของข้า ไม่มีนางก็เหมือนไม่มีบา้ นให้กลับ..."
รอยยิมฝื นๆของไท่ชางบ่งบอกว่าแม้จะไม่แสดงออกแต่
ภายในทังกังวลและทุกข์ใจเป็ นอย่างมาก

"ข้าเชือว่าอิงเออร์จะมีเหตุผลมากพอ เพียงแต่ทา่ นคง

1154
ต้องเหนือยอีกสักหน่อย"

" ข้ามาถึงทีนีอย่างไรก็ตอ้ งได้ตวั นางกลับไป หรือหาก

นางจะไม่กลับข้าก็จะอยูท่ ีนีกับนาง"

" ท่านจะละทิงบัลลังก์เพือสตรีนางเดียวรึ?"

1155
"ข้าไม่ได้ละทิง ก็แค่... ย้ายมาทํางานทีนี" เขาพูดจริงและ
จะทําจริงๆ ให้จินหลงดูแลความเรีบร้อยทีนัน งานต่างๆ
ก็หอบมาทําทีนี อะไรทีเร่งรีบก็ให้จินหลงทํา อะไรไม่เร่ง
รีบก็สง่ มาทีนี

" แบบนีคงเกิดปั ญหาเข้าสักวัน ท่านก็อมุ้ อิงเออร์กลับไป

เลยยังง่ายดายเสียกว่า"

1156
" ทําแบบนันนางคงยิงโกรธ ข้าอยากให้นางเต็มใจกลับ
ไปด้วยกัน"

"สมกับเป็ นราชบุตรเขยของข้าจริงๆ มา เราพักจากงาน

กันก่อน ฮองเฮาคงให้คนนําอาหารมาให้แล้ว" ชายชรา
เอ่ยอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินนําหน้าออกไป ไท่ชางเดิน
ตามออกมาติดๆ

ตังแต่มาอยูท่ ีนีก็ได้กินอาหารฝี มือฮองเฮาทุกวัน ต้อง

1157
ยอมรับว่าเหม่ยอิงคงได้ฝีมือการทําอาหารรสเลิศมาจาก
มารดาของนาง

" อาหารของท่านแม่ยายทําให้ขา้ รูส้ กึ เหมือนได้กิน

อาหารของเหม่ยอิง"เขากล่าวด้วยรอยยิมเมือทานอาหาร
คําแรกเข้าไป คิดถึงทังอาหารและตัวคนทํา อยากกอด
เอาไว้แน่รๆ เอ่ยคําขอโทษกับนาง

"อีกไม่กีวันคงจะเดินทางมาถึง ท่านวางแผนไว้วา่ อย่าง

1158
ไรบ้างล่ะ"

"ข้าไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลย เพียงอยากจะขอโทษนาง
ทําทุกอย่างให้นางยอมกลับไปด้วยกันด้วยความเต็มใจ"

"หากนางยอมให้โอกาสแล้วก็อาจจะอยูต่ อ่ อีกครึงเดือน
เหม่ยอิงนางคิดถึงพวกท่านมาก ข้าอยากให้นางได้ใช้
ชีวิตทีนี ให้นางได้คลายความคิดถึงลง ข้าไม่ชอบเวลา
นางร้องไห้ยามอยูใ่ นสวนดอกเหมย"
1159
" ทีนันมีสวนดอกเหมยด้วยรึ อิงเออร์คงชอบน่าดูเลยล่ะ
สิ"

" ข้าปลูกไว้ให้นาง ปลูกเอาไว้รอบเรือน ทางเดินตังแต่

ด้านหน้าจนถึงตัวเรือน ปลูกเอาไว้เป็ นสวนขนาดใหญ่
ตอนนันทําไปแค่เพราะอยากให้นางยิม รอยยิมของนาง
งดงามมากจริงๆ^^"

1160
" ดูทา่ นจะหลงใหลบุตรีของข้าเสียเหลือเกินนะ"

" ข้าทังรักทังหลงนาง ไม่เคยหวงใครขนาดนีมาก่อน ชีวิต

ข้าขาดนางไม่ได้ขา้ จึงต้องมาถึงทีนี "

ฮ่องเต้ชราพยักหน้าเบาๆ ความรักทีไท่ชางมีตอ่ บุตรสาว

นันเขาได้ประจักษ์แล้ว หากอิงเออร์ของเขามีใจรักต่อ
1161
ชายผูน้ ีอย่างไรก็คงยอมอภัยให้ในสิงทีไท่ชางทํา

เขาเป็ นฮ่องเต้เหมือนกันทําไมจะไม่รู ้ ยิงอยูส่ งู เท่าไหร่ก็

ยิงหนาวเท่านัน ในวังหาคนไว้ใจได้ยากยิงกว่างมเข็มใน
มหาสมุทร ไท่ชางจะหวาดกลัวการถูกหักหลังนันไม่
แปลกอะไรเลย

อีกด้านหนึง

1162
เหม่ยอิงและหมิงซิงพีชางของนางเดินทางมาถึงชายแดน
แคว้นเว่ยกําลังจะเข้าสูแ่ คว้นฉี ทังสองคนเข้าพักทีโรง
เตียมแห่งหนึงเพราะเหม่ยอิงเกิดป่ วยขึนมาในระหว่าง
นังเรือ นีก็เพิงจะหายดีพีชายของนางจึงอยากให้นางได้
พัก

"เจ้ารออยูน่ ีก่อนนะ พีมีเรืองต้องไปจัดการ"

1163
"เพคะ"

หลังหมิงซิงออกไปไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดงั ขึน นาง

เปิ ดประตูพบว่าเป็ นเสียวเอ้อของร้านยกถาดอาไรสัก
อย่างเข้ามา

"นีเป็ นชาสมุนไพรจากทางโรงเตียมทีจัดให้เป็ นพิเศษ

เห็นคุณหนูหน้าตาซีดเซียวได้ชาสมุนไพรสักหน่อยคงดี
1164
ขึน" กล่าวเสร็จก็เดินออกไปทันทีปล่อยให้เหม่ยอิงยืนงง
อยูเ่ ช่นนัน

นางเดินไปหยิบกานําชาขึนมาแล้วดมกลินชาดูก่อนจะ
ชิมเข้าไป เมือพบว่าไม่มีพิษอะไรก็รนิ ดืมตามปกติ

" ชาสมุนไพรชันดีราคาต้องสูงมากเป็ นแน่ โรงเตียมแห่ง

นีไม่ใจดีไปหน่อยรึ? "

1165
ตังแต่มาถึงแคว้นเว่ยนางก็ได้ยาสมุนไพรชันดีมาโดย
บังเอิญตลอดทาง จนพ้นแคว้นเว่ยอยูส่ ดุ ชายแดนแคว้น
ก็ยงั ได้ชาดีอีก แคว้นเว่ยไม่ใช่แคว้นทีมีสมุนไพรชันดี
มากนัก เรียกว่าดีจนไม่น่าหาซือได้หากไม่รารวย
ํ

น่าแปลกทีคนธรรมดาๆและโรงเตียมทุกแห่งจะมีของดี
เช่นนี เว้นเสียแต่วา่ จะไม่ได้หาซือมาด้วยตนเอง ต้องมี
คนจัดเตรียมไว้ให้ ในใจของนางตอนนีคิดถึงคนๆเดียว
เป็ นฝี มือของท่านใช่รไึ ม่ ไท่ชาง...

1166
1167
37 ใช้งาน?

ไท่ชางยังคงช่วยงานของฮ่องเต้แคว้นฉีรอเหม่ยอิงมาถึง
อย่างใจจดใจจ่อ แต่ไม่รูว้ า่ เหตุใดการเดินทางของนางจึง
หยุดลงทีชายแดนระหว่างสองแคว้น

ในขณะทีกําลังจะให้คนออกไปสืบสาวราวเรืองอยูน่ นั
1168
เองเรืองก็วิงเข้ามาหา คนของเขานําจกหมายจากหมิงซิ
งพีชายของภรรยาเขาเข้ามามอบให้

การทีหมิงซิงส่งจดหมายมาบ่งบอกได้วา่ อีกฝ่ ายรูแ้ ล้ว

เรืองทีเขามารออยูท่ ีนี การเดินทางทีหยุดชะงักลงนันคง
ไม่ตอ้ งสืบแล้ว นีย่อมเป็ นฝี มือพีเมียของเขาแน่นอน

"ให้ขา้ เดินทางไปปราบโจรกบฏ? เสียสติไปแล้วรึ!" เห็น

เขาเป็ นอะไรมาออกคําสังเช่นนี แค่ขอ้ ความแรกใน
1169
จดหมายก็ทาํ เขาหงุดหงิดแล้ว

"หึ หากไม่ทาํ จะขับไล่ออกจากแคว้นฉี? คิดว่าตนเองมี

สิทธิทําเช่นนันรึ!" ยิงอ่านก็ยงหงุ
ิ ดหงิดจนอยากจะฉีก
จดหมายนีออกเป็ นชินๆ

แต่เมืออ่านข้อความสุดท้าย...

1170
' ข้ารูว้ า่ เจ้าคงไม่กลัวคําขู่อะไรเช่นนันหรอก แต่ทีข้าทํา
ได้แน่ๆก็คือ... พูดให้อิงเออร์เกลียดเจ้าและไม่ยกโทษให้
เจ้า พีชายทีอยูก่ บั นางมาเกือบยีสิบปี กบั คนรักทีไม่ได้
เรือง คิดว่านางจะเลือกใคร?'

"หึม! ชัวช้ายิงนัก! คิดจะทําให้นางเกลียดข้างันรึ!!!"

1171
"ฝะ ฝ่ าบาทจะไม่ทาํ ตามหรือพ่ะยะค่ะ" ร่างสูงตวัดสาย
ตามองทหารของตนอย่างรวดเร็ว สายตาทีดุดนั แข็ง
กร้าวนันทําเอาทุกคนทีอยูใ่ กล้กลัวจนหัวหด

"ก็ตอ้ งทําสิ!! นางอยูก่ บั มันเจินยังมีทางอืนรึ!" ไท่ชา

งตวาดกลับไปก่อนจะสูดหายใจเข้าอย่างระงับอารมณ์
ไม่ให้พาลใส่คนของตนไปมากกว่านี

" ให้ทหารของแคว้นฉีเตรียมตัวให้พร้อม เจินจะออกเดิน

1172
ทางไปปราบพวกโจรกบฏพรุง่ นีเช้า"

"พ่ะยะค่ะ"

หลังสังคนออกไปเขาก็ตรงไปยังตําหนักหลังหนึงทีอยูใ่ น
เขตของฝ่ ายใน วังหลังทีเป็ นทีอยูข่ องสตรีมากมาย...

1173
ร่างสูงเดินมาถึงหน้าตําหนัก มองต้นไม้ใหญ่ทีมีดอกสี
ขาวสะอาดตาแผ่ไปทัวทังต้น ต้นถัดไปมีดอกสีชมพูและ
สีแดงดูสวยงาม มันคือต้นบ๊วย ดอกไม้ทีเขากําลัง
มองอยูก่ ็คือดอกบ๊วยหรือทีเรียกว่าดอกเหมยนันเอง

ตําหนักแห่งนีได้รบั การดูแลอย่างดีจริงๆ ด้านในยังคง

สะอาดสะอ้านข้าวของเครืองใช้ทกุ อย่างวางอยูร่ าวกับ
ไม่เคยถูกหยิบไปใช้ ก็ไม่ได้ถกู ใช้งานจริงๆนันแหละนะ

1174
"เหม่ยอิง เมือไหร่เราจะได้พบกันเสียที" ร่างสูงนังลงบน
เตียงนอนนุ่มทีมีผา้ ปูสีชมพูออ่ น กลินหอมจางๆ
คล้ายกลินของคนทีเขากําลังคิดถึง ทังทีนางไม่ได้อยูท่ ีนี
มาเกือบปี แต่กลินหอมนียังคงอยู่

มือหนาหยิบเข็มขนาดเล็กออกมาจากห่อผ้าทีพบติดตัว
เข็มเล่มเล็กๆนีแหละทีได้รบั เป็ นของดูตา่ งหน้าจากนาง
ในวันทีพบกันครังแรก เข็มยาสลบทีเป็ นจุดเริมต้นของ
เขาและนาง

1175
"เพราะอะไรข้าถึงไม่คิดให้ดี ทําไมถึงไม่ฟังเหตุผลของ
เจ้าสักนิดนะเหม่ยอิง หากวันนันข้าฟั งเจ้าตอนนีเราคง
นอนกอดกันอยูบ่ นเตียงแทนทีจะอยูเ่ ดียวดายเช่นนี"

เกือบทังวันทีไท่ชางใช้เวลาอยูใ่ นตําหนักเก่าของเหม่ยอิง
เฝ้าเพ้อถึงนางชนิดทีว่าใครมาได้ยินคงคิดว่าเขาเสียสติรึ
ไม่ก็อาการหนักใกล้บา้ เพราะคิดถึงเมีย

1176
เย็นยําจนตะวันจะตกดินแล้วทีร่างสูงก้าวเท้าออกมา
เขาเดินตรงไปทีประตูวงั หลังอย่างไม่เร่งรีบ แถวนีปลูก
ต้นบ๊วยเรียงรายสองข้างทาง ยังต้นเล็กคงเพราะพึงจะ
ปลูก คนทีนีคงปลูกหลังจากเขาพาเหม่ยอิงไป ทุกคนคง
คิดถึงนางจึงปลูกไว้แทนความคิดถึง

ปึ ก!

1177
!!!

ไท่ชางทีมัวเเต่ใจลอยชนเข้ากับคนทีอยูข่ า้ งหน้าเขา
อย่างจัง เขาไม่ทนั สังเกตว่ามีคนอยูต่ รงนี ใครจะคิดว่า
เย็นจนป่ านนียังมีคนมานังเก็บดอกเหมยอยูอ่ ีก

เขารีบจับนางไว้ไม่ให้นางล้มควําลงไปทีพืน สตรีนางนี
เขาคุน้ หน้าคุน้ ตาเหมือนเคยเห็นมาก่อน

1178
"ฝะ ฝ่ าบาท เอ่อ ขอบพระทัยเพคะ" นางรีบผละตัว
เองออก ไท่ชางถอนหายใจออกมา ไม่วา่ กีครังใครทีได้
พบเขาก็แสดงอาการหวาดกลัวเช่นนี เขายังไม่ทนั ทํา
อะไรแท้ๆ

"เจินรูส้ กึ เหมือนเคยพบเจ้ามาก่อน.."

1179
"เราคงเคยพบกันในงานเลียงปี ก่อน หม่อมฉันเลียงหลิน
เป็ นชายาเอกขององค์รชั ทายาทหมิงซิงเพคะ"

!!!

ชายาเอก? ไท่ชางถึงกับยกยิมในใจ อะไรจะเหมาะเจาะ

ลงตัวขนาดนีกันนะ เด็กคนนีดูแล้วคงเพิงอายุไม่เท่าไหร่
ไม่ถงึ ยีสิบแน่นอน ดูแล้วเป็ นพวกหัวอ่อนเชือคนง่าย...

1180
" ชายางันรึ อึก" ราวกับนําตาสังได้ ไท่ชางบีบนําตาออก
มาก่อนจะรีบยกมือขึนเช็ดมันออกไปอย่างรวดเร็ว เลียง
หลินทีเห็นบุรุษผูท้ ีใครๆก็กม้ หัวให้กาํ ลังหลังนําตาอยู่
ตรงหน้าก็ตกใจจนทําอะไรไม่ถกู

"จะ เจินขออภัยด้วย แค่คิดถึงคนรักมากเกินไปเท่านัน

คิดเสียว่าไม่เห็นเถิดนะ" ไท่ชางยิมฝื นๆออกมาก่อนจะ
รีบเดินออกจากตรงนันทันที

1181
หมิงซิง เจ้าต้องชดใช้ทีพรากเมียของข้าไปทังยังใช้งาน
ข้าอีก หึ จะได้รูเ้ สียบ้างว่าข้าทุกข์ใจแค่ไหน เขาเอ่ยออก
มาในใจก่อนจะยกยิมออกมาเมือคิดว่าได้เอาคืนอีกฝ่ าย
แล้ว!

ทางด้านเลียงหลินมองชายสูงศักดิเดินจากไป ในใจก็
รูส้ กึ สงสารขึนมา ถามพวกนางกํานัลก็ได้รูว้ า่ ไท่ชางมัก
จะหายเข้าไปในตําหนักของเหม่ยอิงน้องสาวของสามี
นาง ยิงทําให้นางรูส้ กึ สงสารจับใจ คงจะคิดถึงกันมาก

1182
เป็ นแน่

ชายอกสามศอกทีไม่เคยหลังนําตาให้ใครอย่างไท่ชางก
ลับต้องเสียนําตาเพียงเพราะคิดถึงคนรัก สามีของนาง
ทําเกินไปจริงๆทีพรากสองคนนีออกจากกัน

นางเองก็รูม้ าบ้างว่าสามีกลับมาถึงแคว้นฉีแล้วแต่ไม่
ยอมเดินทางต่อเสียที คงเพราะต้องการกลันแกล้งไท่ชา
ง แต่นางล่ะ นางเป็ นชายา นางไม่ได้เกียวข้องกับเรืองนี
1183
เหตุใดเขากล้าทิงนางไว้คนเดียว? กลับมาเมือใดได้เห็น
ดีกนั แน่นอนองค์รชั ทายาทแคว้นฉี!!

ในขณะทีไท่ชางสร้างกระแสความร้าวฉาน? ให้ทางนีขึน
มาเล็กน้อย ทีแคว้นฉินกลับมีกระแสแห่งความรัก?
อบอวลไปทัว=_=

ผูส้ าํ เร็จราชการแทนฮ่องเต้กาํ ลังจัดพิธีแต่งงานให้ตนเอง

กับสาวใช้นางหนึง! ลูฟ่ างกําชุดกระโปรงทีตนเองใส่อยู่
1184
แน่น ไม่คิดว่สเขาจะทําเช่นนีกับนางจริงๆ!!

นางนังอยูบ่ นเกียวเจ้าสาวแต่คนทีมารับนางกลับไม่ใช่
เจ้าบ่าวอย่างทีควรจะเป็ น เขาทําเพียงแค่สง่ ทหารมารับ
นาง! นีมันหยามเกียรติกนั ชัดๆ!

ถึงนางจะเป็ นเพียงนางกํานัลทีถูกลดให้เป็ นแค่สาวใช้

แต่นาง นางก็เป็ นลูกสาวทีมาจากตระกูลขุนนางเหมือน
กัน
1185
นางเพียงแค่ถกู คัดตัวเข้ามา บิดาของนางอาจจะไม่ได้มี
ยศใหญ่โต แต่ก็เป็ นถึงโซ่วเฉาทําหน้าทีดูแลเรืองฎีกา
ต่างๆในราชสํานัก เขาควรให้เกียรตินางบ้างสิ!

ร่างบางนังนิงอยูเ่ ช่นนัน พยายามใช้ความคิด ถ้าเขาคิด

ว่านางจะยอมง่ายๆเขาคิดผิด ด้านนอกนันเต็มไปด้วย
ทหารนางคงแอบหนีไปไม่ได้ แต่ถา้ นางป่ วยเล่า?

1186
"โอ๊ะ โอ๊ยยยย!! ปะ ปวดท้อง ข้าปวดท้อง!!" เจ้าสาวคน
สวยร้องลันก่อนจะรีบวิงลงจากเกียวยกมือขึนกุมท้อง
เอาไว้ราวกับกําลังปวดจริงๆ

"เดียว!! เจ้าจะไปทีใด นีใกล้ได้ฤกษ์แล้ว"

"ข้าปวดท้องมาก ขอข้าปลดทุกข์ก่อนได้รไึ ม่ นะเจ้าคะ

1187
ข้าไม่ไหวจริงๆ" นางบีบนําตาจนสุดความสามารถแม้จะ
ออกมาแค่หยดสองหยดก็ตาม

"เช่นนันก็รบี ไป เจ้าตามไปดูแลนางด้วย"

"เจ้าค่ะ"

1188
สาวใช้จากจวนแม่ทพั นํานางมาทีห้องนํา ลูฟ่ างจัดการ
ออกอุบายให้อีกฝ่ ายยืนหันหลัง นางแสร้งปิ ดประตูเสียง
ดัง เป่ าลมจากปากให้เหมือนคนกําลังถ่ายท้องอย่าง
หนัก

ขาเรียวเล็กสองข้างค่อยๆก้าวถอยหลังออกมา นางถอด
รองเท้ามาถือไว้เพือไม่ให้เกิดเสียง ทันทีทีออกมาห่างพอ
สมควรนางก็วิงอย่างไม่คิดชีวิต ไม่หนั กลับไปมองด้วย
ซําว่าจะมีใครตามมาหรือไม่

1189
นางวิงมาจนพ้นบริเวณนันดังทีตังใจไว้ ด้านหน้ามีหมู่
บ้านอยู่ เงินทีมีติดตัวคงพอให้เช่ารถม้าหนีออกจากทีนี
ได้ และดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเมือมีรถม้าผ่านมาพอดี

"คุณหนูกาํ ลังจะไปทีใดขอรับ?"

"ข้าขอเช่ารถม้าท่านได้รไึ ม่ ข้าจะไปท่าเรือ" นางเองก็ไม่

1190
เคยไป เพียงแต่รูว้ า่ มีทา่ เรืออยู่ คงต้องอาศัยคนอืนแล้ว

"เช่นนันข้าจะพาคุณหนูไปส่งเอง ส่วนเรืองราคารับรอง
ว่าไม่แพง" ชายคนนันตอบกลับมา ลูฟ่ างพยักหน้ารับ
ก่อนจะขึนรถม้าไป ดีจริงทีเขาไม่ถามให้มากความทังที
นางก็อยูใ่ นชุดแต่งงานเช่นนี

" อือออ ทําไมจู่ๆถึง...." ร่างบางยกมือขึนคลึงขมับเบาๆ

อาการวิงเวียนศีรษะเข้าเล่นงาน มึนงงไปหมด และนาง
1191
ก็หลับไปในทีสุด

เวลาต่อมา

" อึก อืออ" ไม่รูว้ า่ ตนเองหลับไปนานเท่าใด แต่ทีแน่ๆคือ

ทีนีไม่ใช่บนรถม้า ไม่มีแรงสันสะเทือน ไม่มีการเคลือนที
นางมันใจว่ากําลังนอนอยูบ่ นเตียง.... เตียง!!!

1192
"ตืนแล้วรึ^^" รอยยิมยียวนทีปรากฏขึนพร้อมๆกับเจ้า
ของนําเสียงทุม้ น่าฟั ง ลูฟ่ างกระพริบตาถีๆเพือปรับการ
มองเห็นแล้วหันไปมองช้าๆ

!!!!

1193
"ตกใจอะไร นีห้องหอของเราอย่างไรเล่า"

ในหัวของลูฟ่ างในตอนนีกําลังประมวลเหตุการณ์
ทุกอย่างอย่างหนัก มีตรงไหนทีผิดพลาด นางหนีออกมา
ได้สาํ เร็จแล้วไม่ใช่รึ

หรือจะเป็ นรถม้า... รถม้าทีผ่านมาทางนางในจังหวะที

พอเหมาะพอดี ไม่มีการถามอะไรนางสักนิด เพียงแค่
นางบอกปลายทางก็รบั งานทันที ไม่มีการตกลงราคา
1194
ก่อนขึนเหมือนปกติ นีนางถูกซ้อนแผน!

"เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าสาวหนีไปให้อบั อายคน
ทังแคว้นหรอกนะ?" แม่ทพั หนุ่มเอ่ยขึนพร้อมกับนังริน
สุรามงคลดืมอย่างสบายใจ

"ท่านทําเช่นนีทําไม...ข้ากับท่านเราไม่ได้รกั กันเสีย
หน่อย"

1195
"หึ"

"ข้าไม่ได้บอกคุณหนูเรืองความลับของท่าน"

"ข้ารูแ้ ล้ว"

1196
"รูแ้ ล้ว!? รูแ้ ล้วจะทําเช่นนีทําไม! "

" เจ้าก็น่าแกล้งดี ข้าแค่อยากแกล้งเจ้าเล่นเท่านันเอง"

แกล้ง!? ลูฟ่ างแทบจะเขวียงหมอนบนทีนอนใส่อีกฝ่ าย
อยากจะข่วนใบหน้าของเขาให้เป็ นรอยเล็บ!

" ข้าไม่สนุกกับท่านด้วยหรอกนะ เลิกเล่นเป็ นเด็กๆเสียที

1197
ข้าจะกลับแคว้นของข้า" นางไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไร
อีก ทีนางรูค้ ือควรออกไปจากทีนี กลับแคว้นไปหาคุณ
หนูของนาง ใช้ชีวิตอยูท่ ีแผ่นดินเกิดอย่างทีควรจะเป็ น

"คิดว่าจะกลับออกไปได้ก็ลองดู^^" หน้าตาของเขายิม
แย้มแต่ลฟู่ างมองว่ามันคือรอยยิมเคลือบยาพิษเสีย
มากกว่า นางมันใจเก้าในสิบว่าทีนีคงรายล้อมไปด้วย
พวกทหารของเขา

1198
"ไหนๆก็ไหนๆ เรามาเล่นเกมกันหน่อยดีรไึ ม่?" นิวชีเรียว
ยาวไล้ไปบนจอกสุราช้าๆ แววตาของเขามองมาที
นางอย่างเจ้าเล่หซ์ งนางก็
ึ ไม่เคยไว้ใจอยูแ่ ล้ว

"เกมอะไรของท่าน"

"เกมนีมีกติกาง่ายๆ ถ้าเจ้าชนะข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่ถา้

ไม่... เจ้าต้องอยูก่ บั ข้าไปตลอดชีวิต"

1199
นีมันเกมบ้าบออะไรกัน จะให้นางเอาทังชีวิตมาเสียงทีนี
ไม่บา้ ไปหน่อยรึ

"ว่าอย่างไร ถ้าเจ้าไม่เล่นเจ้าก็ตอ้ งอยูท่ ีนี แต่ถา้ เล่น เจ้า

ก็มีโอกาสรอดนะ^^" ลูฟ่ างกํามือแน่นจ้องอีกฝ่ ายเขม็ง
ตอนเด็กๆไม่มีใครเล่นด้วยรึถงึ ได้โตมาเป็ นเช่นนี ไม่น่า
เชือว่าคนแบบนีจะเป็ นแม่ทพั ได้

1200
"บอกวิธีการเล่นเกมนีมาสิ"

"หึๆ ก็แค่...ห้ามคล้อยตามข้า ถ้าทําได้เจ้ารอด"

คล้อยตาม? อะไรคือการห้ามคล้อยตาม

1201
ยังไม่ทนั ทีนางจะได้คาํ ตอบก็ถกู กระชากจากคนด้าน
หลังอย่างแรง ริมฝี ปากหนาทาบทับลงมาทําให้นาง
ตกใจรีบผลักเขาออก แต่ก็ไม่เป็ นผล

นางรูส้ กึ ถึงอะไรบางอย่างทีกําลังถูกถ่ายทอดจากริม
ฝี ปากของเขามาสูร่ มิ ฝี ปากของนาง รสชาติน่มุ ละมุนแต่
แฝงความร้อนรุม่ ทันทีทีมันไหลลงสูล่ าํ คอก็ได้รูว้ า่ นีคง
เป็ นสุรามงคลจอกนัน

1202
"อือออ!!" ยิงนางผลักไสเขายิงบดเบียดเข้ามาแนบชิด ยิง
นางปิ ดกันเข้ายิงพยายามเข้าหา

ลูฟ่ างแทบจะหมดแรงไปกับการขืนตัวออกจากเขา
ลําพังจุมพิตทีเขามอบให้ก็ทาํ ให้นางแทบจะลมจับอยู่
แล้ว นียังมีสรุ าทีเขาบรรจงป้อนให้อีก นางไม่เคยดืมมา
ก่อนเพิงเข้าใจคําว่ามึนเมาเพราะฤทธิเหล้าก็วนั นี

1203
"อืมมม" ร่างสูงหลุดเสียงครางออกมาอย่างพึงพอใจกับ
รสหวานในโพรงปากเล็ก นางยังหอมหวานเหมือนวัน
แรกทีเขาได้ลมลอง
ิ จนตอนนีเขาเกิดความคิดทีจะลิม
ลองมันไปตลอดชีวิต เพือจะพิสจู น์วา่ นางจะหอมหวาน
ตลอดไปหรือไม่

เนินนานทีเขาจุมพิตนางด้วยประสบการณ์อนั ชําชอง
ของตน จินหลงค่อนๆผละออกมา ปล่อยแขนออกจาก
นางช้าๆ แต่ก็ตอ้ งรีบกอดประคองนางไว้ตามเดิม

1204
ลูฟ่ างเข่าอ่อนล้มพับลงไปทันทีทีเขาผละออก นาง
เหมือนถูกสูบแรงออกไปจนหมด ใบหน้าแดงกํา หายใจ
หอบเหมือนคนจะขาดใจ เนือตัวร้อนรุม่ แปลกๆ แบบนี
ใช่รไึ ม่ทีเรียกว่าอ่อนระทวยไปทังตัว

"เจ้าเป็ นอะไรรึไม่" จินหลงเอ่ยถามออกมาเมือเห็นนาง

ตัวสันเทาน้อยๆหอบหายใจราวคนหมดแรงทังทีเขาทํา
เพียงแค่จมุ พิตนางเท่านัน เขาเคยจุมพิตกับสตรีมามาก
มายแต่ไม่มีใครมีอาการเช่นนี

1205
ลูฟ่ างไม่ตอบได้แต่เงยหน้าขึนมองเขา เหมือนสายตา
ของนางจะพร่าเบลอไปทีกําลังมองว่าเขาหล่อเหลา

ภาพของหญิงสาวตัวเล็กๆผิวขาวๆทีใบหน้าแดงกํากําลัง
นังหอบหายใจอยูใ่ นอ้อมแขนทําเอาคนมองลมหายใจ
สะดุด เพิงได้รูว้ า่ หนูตวั นีช่างน่าขยําเสียเหลือเกิน แบบนี
ราชสีหอ์ ย่างเขาคงปล่อยนางไปไหนไม่ได้อีกแล้วใช่รไึ ม่

1206
"เจ้ายอมแพ้รยึ งั " คําถามทีคนอ่อนประสบการณ์อย่าง
นางรูต้ วั ดีวา่ ตนเองสูเ้ ขาไม่ได้ แม้ใจจะสูแ้ ต่รา่ งกายของ
นางพ่ายแพ้อย่างเห็นได้ชดั

"ว่าอย่างไร หืม" มือหนาไล้ไปมาบนแก้มนวลทีเริมขึนสี

แดงยิงกว่าเดิมด้วยความเอ็นดู จะว่าไปวันนีเจ้าสาวของ
เขางดงามจริงๆ

1207
"วันนีเจ้างดงามมากรูต้ วั รึไม่" คําชมทีคิดอยูใ่ นหัวถูกพูด
ออกมาเมือเผลอไปสบเข้ากับดวงตาคูน่ นที
ั กําลังไหว
ระริกด้วยความสับสน นางจะรูต้ วั รึไม่วา่ สภาพนางตอน
นีมันน่า...รักขนาดไหน

"ทําแบบนีทําไม..."

"ต้องมีเหตุมีผลด้วยรึ" ลูฟ่ างสูดหายใจเข้าก่อนจะพยุง

ตัวเองลุกขึนยืน ไม่รูท้ าํ ไมถึงได้รูส้ กึ ผิดหวังกับคําตอบที
1208
ได้รบั นางกําลังคาดหวังอะไรอยู.่ ..

"หึๆ เจ้านีมันน่าแกล้งจริงๆด้วย" จินหลงดึงนางมากก

กอดไว้แน่น นางอยูร่ อดในวังมาได้อย่างไร เก็บอารมณ์
ไม่เป็ นเอาเสียเลยเช่นนี รูส้ กึ อะไรสีหน้าแววตาของนางก็
บอกออกมาจนหมด เพราะเช่นนีเขาถึงชอบแกล้งนาง

"ได้ยินเสียงอะไรรึไม่" มือหนากดศีรษะนางให้ซบอยูก่ บั
อกของตน ลูฟ่ างเงียบไปครูห่ นึง เขาหมายถึงเสียงอะไร
1209
แต่ตอนนีนางได้ยินอยูเ่ สียงเดียว เสียงหัวใจของเขาทีมัน
กําลังเต้น เต้นแรงจนนางสัมผัสได้

มือบางยกขึนมากุมสัมผัสเอาไว้ดว้ ยความลืมตัว สัมผัส

ถึงหัวใจดวงหนึงทีกําลังเต้นอยูต่ อนนี ลูฟ่ างเงยหน้าขึน
มอง เขาส่งยิมให้นาง แต่รอยยิมนันไม่ใช่รอยยิมปี ศาจ
แล้ว

นีเป็ นเพราะสุราหรือรสจูบของเขากันแน่ทีทําให้นางมึน
1210
เมา นางตาพร่าไปหมดเพียงแค่มองรอยยิมอบอุน่ นัน

"ข้าแพ้แล้ว" นางเอ่ยออกมาอย่างเลือนลอย

"ข้าก็แพ้แล้วเช่นกัน" จินหลงตอบนางกลับไปก่อนจะก้ม
ลงจุมพิตนางอีกครัง เกมครังนีต่างคนต่างแพ้ นาง
ต้องอยูก่ บั เข้าไปชัวชีวิต เหมือนกับเขาทีจะอยูก่ บั นาง
ตลอดไปเช่นกัน

1211
1212
38 โชคช่วย

แคว้นฉี

1213
ไท่ชางเดินทางมาถึงทีหมายในช่วงเย็นของอีกวัน ทีนีดู
ไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีรายงานเรืองชาวบ้านได้รบั ความ
เดือดร้อน ไม่มีการถูกฆ่า ถูกปล้น หรือสิงอืนใดเกิดขึน
เลย

และด้วยความทีไม่มีอะไรผิดปกติเลยนีเองทีทําให้ไท่ชา
งยิงกังวล เขาไม่อาจรูไ้ ด้เลยว่าทีนีมีโจรกบฏจริงๆหรือ
แค่แผนทีหมิงซิงล่อลวงเขามา

1214
คิวเข้มขมวดเป็ นปมในขณะทีในมือของเขากําลังจับ
พูก่ นั แล้วตวัดปลายเส้นวาดภาพอยู่ นีช่วยให้เขามีสมาธิ
มากขึนในยามนี ยามทีจิตใจกําลังฟุง้ ซ่านอย่างหนัก

"ฝ่ าบาท ตอนนีข้าไม่เพิมกําลังคอยรักษาความปลอดภัย

แล้ว พืนทีบริเวณใกล้เคียงมีคนของเราเฝ้าประจําอยู่
ตามคําสังแล้วพ่ะยะค่ะ"

1215
ทหารของเขาทีเพิงเข้าวมารีบเอ่ยรายงานเพราะรูด้ ีวา่ ผู้
เป็ นนายกําลังร้อนใจถึงจะไม่ได้แสดงออกมาก็ตาม

ไท่ชางวางพูก่ นั ลงก่อนจะถอนหายใจช้าๆ หมิงซิงคิดจะ

เล่นตลกอะไรกับเขากันแน่ เขาไม่ได้พบคนรักมานับ
เดือน ไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน ทังยังถูกจับแยกจากกัน
เช่นนี เขายอมให้เป็ นเช่นนีได้อย่างไร

1216
หากหมิงซิงไม่ใช่พีชายของนางเขาคงรับปากไม่ได้วา่ พี
เมียของเขาจะยังมีชีวิตรอด หากไม่กลัวนางจะโกรธเขา
คงให้คนจัดการไปแล้ว

"ให้คนคอยระวังเอาไว้ เตรียมพร้อมรับมือทุก
สถานการณ์" ร่างสูงเอ่ยสังด้วยนําเสียงเด็ดขาดเช่นเคย
เขาลุกขึนจากโต๊ะหยิบภาพวาดนันส่งให้ทหารทีเข้ามา
รายงานตรงหน้า

1217
"ภาพนีเจินให้" นายทหารวัยกลางคนรับมาด้วยมืออัน
สันเทา ภาพวาดฝี พระหัตถ์ น้อยคนนักทีจะได้เห็นภาพ
วาดจากฮ่องเต้พระองค์นี แต่ครังนีเขากับได้รบั พระราช
ทานด้วยมือของตนเอง!

"ขะ ขอบพระทัยฝ่ าบาท" ไท่ชางมองท่าทางดีใจของ

ทหารก็ยกยิมออกมา ภาพธรรมดาๆทีเขาวาดไม่คิดว่า
จะทําให้ทหารนายนันดีใจจนนําตาซึม

1218
"เจ้าเองก็จดั การงานให้เจินมาทังวันแล้ว ตอนนีก็ไปพัก
เถิด"

"พ่ะยะค่ะ" อีกฝ่ ายรับคําก่อนจะลุกขึนแล้วเดินออกไป

พร้อมภาพวาดในมือทีแทบจะเทินขึนเหนือหัวประคบ
ประหงมยิงกว่าอะไรทังหมด

หลายวันต่อมา
1219
จนตอนนีทุกอย่างก็ยงั เป็ นปกติเหมือนอย่างทีควรจะ
เป็ น ไม่มีข่าวโจรกบฏใดๆ ไท่ชางเองก็เริมจะหงุดหงิดขึน
มาบ้างแล้ว เขาควรจะใช้เวลาทีเสียไปในการสร้างผล
ประโยชน์ให้เกิดแก่ราษฎรไม่ใช่เอามาทิงไว้กบั โจรกบฏ
ทีไม่มีตวั ตนเช่นนี!

"ฝ่ าบาท!! มีเรืองด่วนจากวังหลวงพ่ะยะค่ะ!!" ทหารของ

เขาทีให้คอยรายงานข่าวเรืองในวังรีบวิงเข้ามาในสภาพ

1220
เหนือยหอบ

"มีเรืองอะไร"

"องค์หญิงพ่ะยะค่ะ! องค์หญิงเหม่ยอิงจะแต่งงานวัน
พรุง่ นีพ่ะยะค่ะ!!"

1221
!!!!

ราวกับร่างทังร่างถูกสาป ไท่ชางยืนตัวแข็งทือไปชัวขณะ
นางจะแต่งงาน!? เขาอยูต่ รงนีแล้วนางจะแต่งกับใคร
เพียงแค่เวลาหนึงเดือนกว่าทีาห่างกันนางไม่มีทางรัก
ใครอืนแน่นอน

นางรักเขา ทําเพือเขาทุกอย่างเช่นนัน นางไม่มีทางตัดใจ

1222
จากเขาได้ง่ายๆเป็ นแน่ ต้องเป็ นฝี มือหมิงซิงทีบังคับนาง
เขาจะไปนําตัวนางคืนมา!

ร่างสูงไม่สนเรืองโจรอะไรอีกต่อไป เขาวิงตรงไปทีด้าน
หน้าทีพัก กระโดดขึนหลังม้าแล้วควบออกไปจากตรงนัน
อย่างรวดเร็ว

ทังวันทังคืนทีเขาควบม้าทะยานไปข้างหน้าแทบไม่หยุด
พัก ม้าทีเขาควบขีอยูก่ ็ช่างเป็ นใจเหลือเกิน เเม้เขาจะให้
1223
มันพักดืมนําแค่เวลาไม่นานแต่มนั ก็ยงั พร้อมให้เขาได้ใช้
งาน

แต่ไม่วา่ จะรีบอย่างไรก็ไม่ทนั เวลา เขามาถึงในช่วงเย็น

แล้ว การเดินทางปกติใช้เวลาเกือบสองวันจึงจะถึง แต่
เขาใช้เวลาไปหนึงวันกับอีกครึงวัน นีเร็วทีสุดแล้วทีเขา
จะทําได้

ไท่ชางหยุดม้าอยูห่ น้าวังไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเข้าไปด้วย
1224
ซํา ไม่รูต้ งแต่
ั เมือไหร่ทีเขากลายเป็ นคนขีขลาดตาขาว
เช่นนี

"ฝะ ฝ่ าบาท" เสียงของทหารทีอยูห่ น้าประตูวงั เอ่ยขึน

อย่างไม่มนคงนั
ั ก ไท่ชางมองหน้าอีกฝ่ ายแต่ไม่พดู อะไร
ในหัวเขามีแต่ภาพคนรักทีากําลังแต่งงานกับชายอืน

"พะ พิธีเพิงกําลังจะเริม ตะ ตอนนียังทัน"

1225
!!!!

"เหม่ยอิง... ขอบใจเจ้ามาก!!!" ถึงจะแปลกใจทีการแต่ง

งานนีดูจะเลยเวลาไปมาก แต่เขาก็ยงั หวัง ว่าเขาจะมา
ทันก่อนทีนางจะแต่งกับใครจริงๆ

1226
"เหม่ยอิง! เจ้าห้ามแต่งกับคนอืนนะ!!"

ร่างสูงวิงเข้ามาในลานกว้างทีมีพิธีแต่งงานอยูจ่ ริงๆ ร่าง

บางทีเขาจําได้ดีตอนนีอยูใ่ นชุดสีแดงของเจ้าสาว นาง
นังอยูก่ บั บิดามารดาของนาง

หมิงซิงนังอยูก่ บั ชายาของตนส่งสายตาราวกับจะสูบ
เลือดสูบเนือมาให้ หึ คงโดนฤทธิชายาของตนเข้าแล้วล่ะ
สิ สมนําหน้านัก
1227
" เจ้าบ่าวมาถึงแล้ว เริมพิธีได้" เสียงของฮ่องเต้แคว้นฉี
เอ่ยพูดขึนท่ามกลางควาบเงียบ ไท่ชางขมวดคิวเป็ นปม
มึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าจนทําอะไรไม่ถกู รูต้ วั อีกที
ตนเองก็ถกู จับแต่งชุดสีแดงคารวะฟ้าดินพ่อแม่
บรรพบุรุษกับนางแล้ว

เขาฟั งคําอวยพรต่างๆทังทีหูยงั อืออึง ดืมสุราทังทีแทบไม่

รูถ้ งึ รสชาติของมัน เหม่ยอิงถูกแยกตัวไปทีห้องหอแล้ว

1228
"หึ แค้นนีข้าต้องชําระแน่นอน" หมิงซิงกัดฟั นพูดหลังจาก
อวยพรพอเป็ นพิธีเสร็จ คราแรกคิดจะกลันแกล้งไท่ชา
งส่งคนไปเล่นงานเสียหน่อย แต่จ่ๆู กลับมีข่าวอันน่า
ตกใจส่งมาจากวังหลวง

พระชายารัชทายาทตังพระครรภ์ได้สามเดือน แต่นางล้ม
ป่ วยไม่ยอมดืมยอมกิน หมิงซิงรีบพาน้องสาวกลับวัง
เป็ นห่วงชายาของตนจนทนไม่ไหว แต่ทนั ทีทีพบหน้า

1229
นางก็ราไห้
ํ อย่างหนักเอาแต่ไล่เขาให้ออกไป

เขาโดนนางต่อว่าสารพัด หนึงในนันมีเรืองของไท่ชา
งน้องเขยตัวดีปนอยูด่ ว้ ย นางไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ บอก
จะไม่ยอมคืนดีกบั เขาถ้าไม่หยุดแกล้งไท่ชาง

สุดท้ายเขาจึงต้องยอมจัดงานแต่งครังนีขึน น้องสาวของ
เขาก็อีกคน ไม่มีปฏิเสธอะไรเลยสักนิด สีหน้าดีใจนันอีก
เห็นแล้วเขานึกหมันไส้นอ้ งเขยอย่างไท่ชางเข้าไปใหญ่
1230
"ฝากอิงเออร์ดว้ ย ข้ารูว้ า่ เจ้าจะต้องดูแลนางได้ดี ใช่รึ
ไม่?"

"แน่นอน ข้าจะรักและดูแลนางให้ดี ท่านพ่อตาไม่ตอ้ ง

ห่วง"

1231
"เหอะ!" หมิงซิงแค่นหัวเราะออกมาจนถูกบิดาตําหนิทาง
สายตา

ไท่ชางร่วมดืมสุรากับแขกด้านนอกอีกครูห่ นึงก็ถกู พามา

ทีเรือนหอของตน เขาค่อยๆเปิ ดประตูเข้าไป เจ้าสาวของ
เขานังรออยูบ่ นเตียงนอนแล้ว

ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ ในใจยังประหม่าไม่นอ้ ยเพราะรูว้ า่

1232
นางยังโกรธเคืองตนเองอยู่ วันทังวันนางไม่มองไม่พดู
อะไรกับเขาเลยสักคํา

เขาตัดสินใจเปิ ดผ้าทีปิ ดหน้านาง ทันทีทีเปิ ดนางก็ผดุ ลึก

ขึนทันทีจนเขาตกใจชะงักไป

เหม่ยอิงตอนเครืองประดับบนศีรษะออกจนหมดก่อนจะ
ถอนหายใจออกมา ไม่ได้ใส่มานานไม่คิดว่าจะหนักถึง
เพียงนี
1233
"เหม่ยอิง..."

"ไม่คิดว่าท่านจะยอมแต่ง หมดรักข้าแล้วแต่งงานกับข้า
ทําไม?" แค่คาํ ถามแรกจากปากนางก็ทาํ เขาสะอึกในใจ
แล้ว ดูเหมือนว่าเวรกรรมจะกําลังตามมาทัน เขาควรจะ
ตอบเช่นไร

1234
"ข้าขอโทษ.." สุดท้ายแล้วนีก็เป็ นคําเดียวทีเขาสามา
ถพูดออกไปได้ เขาคิดคําแก้ตวั อืนไม่ออกเลย เพราะเขา
เองทีผิด

" ทังทีท่านคอยส่งยาส่งอาหารดีๆมาให้ตอนข้าป่ วย...

ยอมทํางานหนักเพือเอาใจเสด็จพ่อ ไปตําหนักของข้าทุก
วัน พรําเพ้อถึงข้า ทําทุกอย่างเพือข้า ท่านกล้าพูดมา
หมดรักข้าได้อย่างไรกัน?"

1235
ไท่ชางกลืนนําลายลงคออึกใหญ่ แปลกใจทีนางรูค้ วาม
เคลือนไหวของเขาแต่ก็ไม่เท่าสายตาทีนางกําลังมองมา
มันทําให้เขาทําตัวไม่ถกู

"ทําไมถึงไม่ฟังสิงทีข้าจะพูดบ้าง ทําไมถึงไม่เชือใจข้า
บ้าง ฮึก ท่านเชือคนอืนมากกว่าข้าได้อย่างไรกัน ท่านคิด
ว่าข้าคิดจะฆ่าท่านได้อย่างไรกัน" ร่างบางนําตาหยด
เผาะลงมาเป็ นสิงเหนือความคาดหมายของไท่ชางอย่าง
มาก เขารีบเข้าไปกอดนางเเต่ถกู นางผลักออกมา

1236
"ฮึก ไม่ตอ้ งมากอด!!! ท่านมันเป็ นฮ่องเต้ทีแย่ทีสุด อึก
ท่านดูแลครอบครัวตนเองไม่ได้ดว้ ยซํา"

" ข้าแย่เอง ข้าผิดเองเหม่ยอิง เจ้าอย่าร้องเลยนะ ข้าขอ

โทษ"ร่างสูงลนลานเช็ดนําตาให้นางยกใหญ่ ทีนางพูด
มันจริงทังหมด แม้แต่เรืองในครอบครัวเขายังจัดการไม่
ได้ ขนาดเรืองไท่หมิงเขายังรูม้ ีหลังนางเลย

1237
"ข้ารักท่านขนาดนีท่านยังคิดว่าข้าจะฆ่าท่านได้อีกรึ ฮึก
คิดว่าข้าจะทําแบบนันกับพ่อของลูกได้ลงรึ"

!!!

" พะ พ่อ ขะ ของลูก o_O "

1238
ไท่ชางก้มมองหน้าท้องของนางทียังคงแบนเรียบเหมือน
เดิม หัวใจของเขาเต้นช้าลงจนแทบจะหยุด ตอนนี ใน
นัน... มีลกู ของเขาจริงๆน่ะหรือ ลูกของเขากําลังค่อยๆ
เติบโตอยูใ่ นนัน

" ข้าท้องได้สองเดือนกว่าแล้ว... " นางจะไม่ทอ้ งได้อย่าง

ไร ก็เขากับนางนอนด้วยกันเกือบทุกวัน ไหนจะช่วงกลาง
วันอีก

1239
"สะ สองเดือน แล้วตอนทีเจ้าเดินทางเล่า!! ตอนหนีขา้ ที
แคว้นฉินด้วย!!!" เหมือนเขาจะเพิงคิดได้ ตอน
นางกระโดดข้ามกําแพงวัง ตอนทีนางกับพีชายกําลังหนี
ตอนนังเรือ ตอนขึนรถม้า มีแต่อะไรเสียงๆทังนัน!!

"ท่านหมอบอกว่าลูกแข็งแรง... เป็ นโชคดีของระ อ๊ะ!"

เหม่ยอิงแทบจะหงายหลังเมือคนทีได้ชือว่าเป็ นพ่อของ
ลูกกระโจนเข้ากอด แก้มของเขาแนบไปกับหน้าท้องของ
นาง

1240
"อึก ขอโทษ ข้าทําเจ้ากับลูกตกอยูใ่ นอันตราย ฮึก ขอ
โทษนะเหม่ยอิง ข้ารักเจ้ากับลูกมากๆ ห่วงมากด้วย" ร่าง
สูงพูดออกมาแทบจะไม่เป็ นประโยค ไม่รูจ้ ะพูดประโยค
ไหนออกไปก่อนจึงพูดออกไปทีเดียวทังหมดตามทีคิดได้

"อย่าพูดว่าหมดรักข้าอีกนะ" จากทียังโกรธเคืองนางก็
ต้องใจอ่อนยวบลงเมือเขาร้องไห้ตอ่ หน้านาง

1241
" สาบานเลย ข้าจะไม่พดู เช่นนันอีก ข้าจะฟั งเจ้า เชือใจ
เจ้า จะไม่ทาํ เจ้าเสียใจอีก" แม้จะยังมีนาตาให้
ํ เห็นแต่ไท่
ชางก็ยงั เอ่ยออกมาด้วยนําเสียงจริงจังและมุง่ มัน เขาจะ
ไม่ทาํ ให้คนทีรักต้องเจ็บอีกไม่วา่ กายหรือใจ

"ถ้าท่านผิดคําพูดครานีท่านกับข้าไม่ตอ้ งมาพบหน้ากัน
อีก ข้าจะไม่ให้อภัยท่านเป็ นครังทีสามเข้าใจรึไม่"

1242
" อืม"ไท่ชางตอบออกไปสองมือกอดกระชับนางเอาไว้
เขากอดนางอยูพ่ กั หนึงก่อนจะผละออกเพราะกลัวนาง
จะหนักเพราะเขาทับขานางอยู่ กลัวลูกจะอึดอัดเพราะ
เขากอดรัดอยูเ่ ช่นนัน

" วันนีเจ้าเหนือยมากแล้ว ไปอาบนําแล้วนอนพักเถิดนะ"

นางไม่ทนั ได้ตอบเขาก็อมุ้ นางตรงไปยังห้องนําแล้ว เขา
จัดการอาบนําแต่งตัวให้นางจนเสร็จ เหม่ยอิงหลับไป
ตอนทีเขานวดเบาๆทีไหล่ให้นาง วันนีนางเหนือยมาก
จริงๆ

1243
ร่างบางถูกพามานอนอยูเ่ ป็ นเตียงนุ่มก่อนจะถูกกอดเอา
ไว้โดยสามีทีนางเพิงจะแต่งกับเขาสดๆร้อนๆวันนี

ไท่ชางยกยิมออกมา จะว่าไปก็ดีเหมือนกันทีได้แต่งกับ
นางให้ถกู ต้องเสียที กลับไปเขาจะแต่งตังนางให้เป็ น
ฮองเฮาของเขา จะให้นางย้ายมาอยูต่ าํ หนักใกล้ๆกัน จะ
ปลูกสวนดอกเหมยทีนางชอบ จะทําทุกอย่างให้นางมี
ความสุข

1244
อ่อ และเขาคงต้องให้คนสร้างตําหนักเพิมสําหรับลูกของ
เขาทีจะเกิดมา ไท่หมิงต้องดีใจแน่ทีจะมีนอ้ ง แต่จะเดิน
ทางกลับตอนนีคงไม่ได้

คงต้องลําบากจินหลงดูแลทางนันไปก่อน...

1245
1246
39 แคว้นฉินมีอะไร END

1247
แคว้นฉีตอนนีทุกอย่างลงตัวอยูก่ นั อย่างสงบสุข แต่ดู
เหมือนแคว้นฉินจะไม่ได้เป็ นเช่นนันเลย ตอนนีกําลังเกิด
เหตุไฟไหม้ตาํ หนักควันโขมงไปหมด

"ลูฟ่ าง!! นีเป็ นฝี มือเจ้าใช่รไึ ม่!" ร่างสูงทีกําลังอยูใ่ น

อารมณ์โกรธตวาดลันพร้อมกับเดินเข้ามาในตําหนักทีไท่
ชางยกให้เขาเวลาเข้ามาว่าราชการในวังแทน เขากําลัง
ถามนางแต่ดเู หมือนคนถูกถามจะไม่ใส่ใจคําถามนันเลย

1248
ลูฟ่ างปั กลวดลายดอกเหมยสีแดงสดลงบนผ้าซึงขึงอยู่
บนสะดึงทีตึงเปรียะ ความเงียบและเมินเฉยของนางยิง
ทําอารมณ์แม่ทพั หนุ่มคุกรุน่ ตําหนักทีถูกเผาเป็ นของ
หนึงในสนมของไท่ชาง

" ลูฟ่ างเจ้ารูต้ วั รึไม่วา่ ได้ทาํ อะไรลงไป! " จินหลงยังคงหัว

ฟั ดหัวเหวียงอยู่ ไท่ชางฝากให้เขาดูแลทีนีแต่เขากลับทํา
ให้ตาํ หนักสนมนางหนึงไฟไหม้

1249
"หากไม่รูต้ วั จะทําได้อย่างไร?" นางตอบเขากลับไปอย่าง
ไม่รูส้ กึ รูส้ าอะไร นังปั กผ้าดึงเข็มขึนดัง ครืด ครืด สนใจ
เพียงผืนผ้าตรงหน้า

" ลูฟ่ าง!!! "จากทีหงุดหงิดอยูแ่ ล้วก็ยงหงุ

ิ ดหงิดเข้าไปอีก
เขาต้องจัดการกับสิงทีนางก่อไว้ นางทําเพราะอะไรเขาก็
ยังไม่รูเ้ ลยกับต้องมานังแก้ปัญหา อย่างน้อยก็บอก
เหตุผลกันมา ฮูหยินคนเดียวทําไมเขาจะแก้ปัญหาให้ไม่
ได้

1250
" ข้าทําได้มากกว่าเผาตําหนักอีกนะ ดีแค่ไหนแล้วทีไม่
เผานางทังเป็ น"

"!!!!"

ลูฟ่ างหันไปมองหน้าตาของสามีทีดูจะตกใจในคําพูด
ของนาง นางลุกขึนจากโต๊ะวางผ้าทีปั กอยูล่ งแล้วเดินไป
ทีโต๊ะทีมีกล่องห่อผ้าสีแดงวางอยู่
1251
ตุบ!!

นางโยนกล่องไปตรงหน้าเขา ไม่ใช่โยนไปบนโต๊ะ แต่นาง

โยนลงทีพืนอย่างแรงเลยทีเดียว

1252
" นีคือเหตุผลของข้า"นางตอบเท่านันก็เดินออกจาก
ตําหนักไปเลย ให้คนนํารถมาแล้วขึนรถม้าตรงกลับจวน
แม่ทพั ไม่สนใจเขาเลยสักนิด

ในหัวของนางไม่คิดจะหนีกลับแคว้นด้วย จะถือว่าเสีย
ให้เขาไปแล้วเรียกกลับคืนก็ไม่ได้ กลับไปก็ทาํ ให้ครอบ
ครัวอับอายเสียเปล่า สูอ้ ยูท่ ีนีต่อไปยังดีเสียกว่า อย่าง
น้อยก็มีตาํ แหน่งฮูหยินเอกติดตัวอยู่

1253
ทางด้านจินหลง

เขาค่อยๆก้มเก็บกล่องนันขึนมา แกะผ้าทีห่อออก ทันทีที

เปิ ดกลินเหม็นสาปก็โชยมาแตะจมูกอย่างแรง

ในกล่องสีเหลียมนันมีซากนกถูกหักคอเลือดท่วมตัวหนึง
อยู่ พร้อมกับจดหมายเล็กๆทีติดอยูบ่ นฝากล่อง
จดหมาย?

1254
จินหลงหยิบกระดาษแผ่นนันขึนมาดู เนือความใน
จดหมายนันทําเขาถึงกับมึนงง เขาไม่เคยพบสนมนาง
นันด้วยซํา แต่นางกลับเขียนจดหมายมาบอกให้ลฟู่ าง
ออกจากชีวิตของเขาไปเสีย เป็ นแค่สาวใช้อย่าคิดตีตวั
เสมอกับแม่ทพั ใหญ่

ส่งจดหมายมาเช่นนีราวกับบอกอ้อมๆว่าใครกันแน่ที
เหมาะสม และคนทีเหมาะสมก็คือคนทีเป็ นถึงพระสนม
ไม่ใช่สาวใช้เช่นลูฟ่ าง

1255
พระสนมนางนันคงไม่ได้เอากรณีของอีชิงมาเป็ น
ตัวอย่างใช่รไึ ม่ ไท่ชางไม่สนใจเลยคิดจะขอให้ไท่ชางยก
นางให้เขา ซึงไท่ชางทีไม่ได้ใส่ใจอะไรก็คงยอมทําตาม
คําขอ ดังนันเพือตําแหน่งฮูหยินเอกแล้วก็เลยต้องไล่ลู่
ฟางออกไป

เมือเรียบเรียงความคิดในหัวได้เขาก็ได้คาํ ตอบของการ
เผาตําหนักทันที นางคงใช้คนของเขาสืบจนรูว้ า่ มาจาก

1256
ใครถึงกล้าลงมือ นางไม่ปฏิเสธด้วยซําว่านางเป็ นคนทํา
ทังยังแสดงออกว่าตังใจทํา

ดูเหมือนเขาต้องจัดการเรืองนีให้เสร็จแล้วรีบไปคุยกับ
นางให้รูเ้ รือง ทุกทีมีแต่เขากลันแกล้งนาง ตอนนันนาง
แค่หงุดหงิดโวยวายใส่ เพิงเคยเห็นนางโกรธจริงจังก็ค
ราวนี

แบบนีเรียกว่าหึงหวงได้รไึ ม่? คนไม่รูส้ กึ อะไรต่อกันจะหึง

1257
หวงได้อย่างไร... นอกเสียจากว่านางจะคิด!!!

คิดได้ดงั นันก็รบี สังงานคนของตนเอาไว้แล้วควบม้ากลับ

จวนอย่างรวดเร็ว หากนางเกิดใจเด็ดเเบบเจ้านายแล้ว
หนีกลับแคว้นเขาจะทําอย่างไร นันภรรยาของเขาทังคน

แล้วถ้านางท้องลูกของเขาจะทําอย่างไร หลายคืนมานี
เขากับนางร่วมหอกันทุกคืน เขาตังใจขนาดนันลูกต้อง
มาเกิดแน่ ยิงคิดก็ยิงร้อนใจ!
1258
จวนแม่ทพั

ลูฟ่ างเดินหงุดหงิดเข้ามาในจวนไม่มีสาวใช้นางไหนเข้า
หน้าติดเลยสักคน เหลือบไปมองพวกสาวใช้ทีกําลังจัด
ดอกไม้อยูก่ ็เดินเข้าไปหา สาวใช้ทีนังอยูต่ รงนันสะดุง้ ไป
ตามๆกัน วงแตกแยกย้ายออกจากบริเวณนันทันที

1259
"คนบ้านัน! ชิส!์ " ดอกโบตันดอกใหญ่ถกู นางยีจนเละคา
มือ พอคิดได้วา่ กําลังทําไมถูกจึงวางลง นึกเสียดาย
ดอกไม้ขนมาเสี
ึ ยอย่างนัน แต่พอนึกถึงจดหมายทีได้
อ่านก็ฉนุ เฉียวทุบกําปั นลงบนโต๊ะอย่างแรง

ปั ง!!

"นางเขียนจดหมายมาเช่นนีแสดงว่าต้องมีสมั พันธ์ตอ่ กัน

1260
เป็ นแน่ มิเช่นนันจะกล้าทําเช่นนีได้อย่างไรกัน!"

"เมือครูข่ า้ ถามเจ้าแล้ว เจ้าถามข้ามาสิ" เสียงทุม้ นุ่มหู

แฝงไปด้วยความหอบเหนือยดังขึนจากด้านหลังทําให้
นางต้องหันกลับไปมอง เห็นเขาทําท่าจะเดินเข้ามาก็ยก
มือชีให้เขาหยุดฝี เท้าไว้เท่านัน

" ท่านกับนางมีความสัมพันธ์เช่นไรต่อกัน"

1261
" พระสนมกับแม่ทพั ใหญ่ ไม่มีเรืองชายหญิง"ตอบด้วย
ความหนักแน่นก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้นางอีกหนึง
ก้าว

"ท่านกับนางเคยติดต่อกันหรือไม่"

"ไม่เคย ไม่เคยเลยแม้แต่ครังเดียว" ลูฟ่ างผ่อนลมหายใจ

1262
ออกเมือเบาใจลงบ้างเเล้ว จินหลงแอบก้าวเข้าหานาง
อีกหนึงก้าวก่อนจะทําไม่รูไ้ ม่ชีเมือนางตวัดสายตามอง

" เคยพบกับนางหรือพูดคุยสนทนากับนางรึไม่"

"คงเคยพบ แต่ขา้ จําหน้านางไม่ได้ นางเป็ นสนมคงเคย

ร่วมงานเลียงในวังอย่างไรก็ตอ้ งเคยเห็นอยูแ่ ล้ว และอีก
ข้อข้าไม่เคยพูดคุยกับสนมคนไหนก็ตามของฝ่ าบาท"

1263
"กับสตรีอืนทีไม่ใช่สนมก็เคยน่ะสิ?" ก้านโบตันดอกเดิม
ถูกหักเป็ นสองท่อน ดอกมันชําเเล้วยังหักก้านมันอีก
หากเป็ นคอของแม่ทพั ใหญ่ละ่ ก็...

" ไม่เคย ข้าเคยมองสตรีนางใดทีไหนกัน ไม่เช่นนันคง

ออกเรือนไปนานแล้ว เจ้าควรดีใจนะทีเป็ นคนทีสองทีเข้า
ตาข้าน่ะ"

1264
" คนทีสอง...อืม ข้ารูแ้ ล้ว" นางรูเ้ รืองทีเขาแอบชอบสหาย
ตนเองดี หญิงนางนันเป็ นมารดาขององค์ชายไท่หมิง

"เจ้าจะไม่ถาม...."

"ท่านจะเดือดร้อนรึไม่ ข้าเผาตําหนักนางวอดวายเช่นนัน
น่ะ" นางเอ่ยด้วยนําเสียงอ่อนลง หมดกังวลเรืองเขากับ
สตรีอืนแล้วก็กงั วลเรืองทีนางทําอีก แต่ตอ่ ให้ยอ้ นเวลา
1265
ได้นางก็ยืนยันจะทําเช่นเดิมอยูด่ ี

"ไม่ ฝ่ าบาทไม่ได้สนใจอะไรอยูแ่ ล้วกับนางสนมพวกนัน

เรืองเท่านีมีหรือสามีจะช่วยไม่ได้" จินหลงได้โอกาสเดิน
เข้ามาอีกสองสามก้าวเข้าประชิดตัวนางทันที หอมแก้ม
นางไปหนึงครังให้พอชืนใจ

"ดูสิ น่าสงสารเชียว เจ้านีเวลาหึงหวงแล้วร้ายกาจใช่

ย่อยเชียวนะ" ดูจากสภาพดอกไม้แล้วนึกดีใจจริงๆทีนาง
1266
ไม่ทาํ เช่นนีกับเขา

" ร้ายแล้วแต่งกับข้าทําไม" ลูฟ่ างตวัดสายตามองคน

ข้างๆทีเลือยมือเข้ามากอดรอบเอวนาง มือไม้นีไวจริง
เชียวท่านแม่ทพั ใหญ่!

"ยอมรับว่าหึงหวงเสียด้วย^^"

1267
" นี!! "

" ข้าจะแต่งกับเจ้าทําไมถ้าข้าไม่แต่งเพราะรักน่ะ ไม่รกั

ไม่พาตัวกลับมาหรอก คงปล่อยเจ้ากลับแคว้นไปแล้ว"

" ยิงแต่งก็ยงรั
ิ ก โดยเฉพาะตอนเข้าหอยิงรักเข้าไปใหญ่

1268
ตอนนีก็อยากรักเจ้าอีกแล้วด้วย"

คําพูดตรงๆของเขาทําเอานางลืมโกรธจนสิน ใบหน้า
แดงลามไปถึงใบหูดว้ ยความอาย นางเกลียดคําว่าอยาก
รักทีเขาพูดออกมาเมือครูจ่ ริงๆช อยากรังแกนางล่ะสิไม่
ว่า

" ฝี ปากดีเช่นนีนีเองถึงมีแต่คนหมายปอง" ร่างบางจิก

สายตามองเขาก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง ร่างสูง
1269
หัวเราะในลําคอเบาๆก่อนจะช้อนอุม้ นางขึนมาท่าม
กลางเสียงหวีดร้องด้วยความเขินอายของสาวใช้ทงสาว
ั
ทังแก่ในจวน

"แต่สามีก็รอดจากสตรีพวกนันมาได้ไม่ใช่รึ ตอนนีมี
ภรรยาคนเดียว^^"

" ตอนนี? "

1270
" อืมม ตอนนี แต่หากจะให้มีคนเดียวเช่นนีตลอดไปล่ะ
ก็...มีลกู ให้สามีสกั คนสิ มีเด็กเล็กๆวิงเล่นในจวนคงดีไม่
น้อย^^"

"ถะ ถึงเตียงเเล้ว-///-"

1271
"ถึงแล้ว อย่างไรต่อดี"

"ก็... ท่านอยากมีลกู แค่กอดกันลูกคงไม่มาเกิดให้ทา่ น

หรอก>[]<"

" หึๆ น่าแกล้งอีกแล้ว เจ้าหนู" จินหลงจุมพิตลงบนริม

ฝี ปากเล็กเบาๆ แอบขบนางไปทีหนึงด้วยความหมัน
เขียว

1272
" ภรรยาพร้อมรึไม่"

" อืม >\\\< "

ร่างหนาค่อยๆวางคนรักของตนลงบนทีนอนก่อนตนเอง
จะโน้มตามลงไปติดๆ วันนีทังวันเขาจะไม่ออกห่างจาก
นางเลย จะอยูแ่ นบชิดกับนางจนกว่าฟ้าจะมืด ฮูหยิน
1273
เอกของเขาต้องท้องในเร็ววันนีให้ได้!

หลายวันต่อมา

แคว้นฉี

1274
"จดหมายอะไรรึ" เหม่ยอิงถามขณะมองไท่ชางทีนอน
อ่านจดหมายอยูข่ า้ งๆนาง มือข้างหนึงของเขาลูบท้อง
ของนางไปมา อีกมือถือจดหมายเอาไว้

"จดหมายจากจินหลงน่ะ ส่งมาบอกเรืองตําหนักสนมไฟ
ไหม้ คนของเจ้าเกิดหึงหวงก็เลยเผาตําหนักทิง หึๆ ร้าย
เหมือนเจ้านายจริงๆ"

"ลูฟ่ างน่ะหรือจะเผาตําหนักสนม ข้าไม่รูม้ าก่อนเลยว่า

1275
นางจะเป็ นคนเช่นนัน ปกตินางใจเย็นกว่าข้ามากนัก"

"ความหึงหวงก็เป็ นเช่นนี"

"อืม ก็จริงของท่าน... "นางเองยังเคยเล่นงานสนมและ

นางกํานัลของเขาจนเลือดท่วม เรืองทีลูฟ่ างทําดูเล็ก
น้อยไปเลย

1276
" วันนีเจ้าแพ้ทอ้ งบ้างรึไม่ เห็มหมอหลวงบอกว่าคนท้อง
มักจะมีอาการแพ้ทอ้ งไม่เหมือนกัน"

" นอกจากอยากกินผลไม้เปรียวๆก็ไม่เป็ นอะไรแล้ว ท่าน

ตืนเช้ามาอาเจียรแทนข้าแล้วนี"นางยกมือขึนลูบไปที
แก้มเขาเบาๆ นึกเอ็นดูชายผูน้ ีจริงๆทีแพ้ทอ้ งแทนนาง

1277
"เขาว่าเพราะรักมักถึงเป็ นเช่นนี"

" หึๆ ข้าเชือแล้ว^^" ทุกวันนีนางแทบไม่ได้ขยับตัวทํา

อะไร มีเขาคอยทําให้ทกุ อย่าง จะเดินไปไหนก็แทบเท้า
ไม่ติดพืน เขาอุม้ นางจนนางแทบไม่กล้าเดิน อาหารเขาก็
สังคนปรุงเป็ นพิเศษ ดูแลรอบด้านบริการอย่างดีเยียม~

"รักทังแม่ทงลู
ั กเลย^^"

1278
" รักทังพ่อทังลูกเหมือนกัน^^" นางก้มลงหมายจะจุมพิต
ทีแก้มของเขาแต่กลับถูกเขารังเอาไว้ให้จมุ พิตทีริมฝี ปาก
สัมผัสหวานลําจากปลายลินของอีกฝ่ ายทําให้นางคล้อย
ตามในทีสุด

ไม่น่าเชือเลยจริงๆว่านางจะมีวนั นีได้ จากทีเคยพยายาม

ฆ่าตัวตายเพือหนีให้พน้ บุรุษผูน้ ี ตอนนีกลับหลงรักเขา
จนถอนตัวไม่ขนึ

1279
ชีวิตของนางต่อจากนีจะมีเขาคอยอยูเ่ คียงข้าง ครอบ
ครัว คําๆนีของนางสมบูรณ์พร้อมเมือมีเขาและลูกใน
ท้องเข้ามาเติมเต็ม จากนีคงเหลือเพียงรอเวลาทีจะได้
พบกัน พยานรักตัวน้อยๆทีกําลังเติบโตช้าๆอยูใ่ นท้อง
ของนาง

จะเหมือนพ่อหรือเหมือนแม่กนั นะเจ้าตัวเล็ก^^

1280
-> ~Happy End~ <-

1281
ตอนพิเศษ

ห้าปี ตอ่ มา

1282
แคว้นฉิน

ไท่ชางและเหม่ยอิงย้ายกลับมาทีแคว้นฉินได้หนึงปี แล้ว
สีปี ก่อนหน้าไท่ชางต้องเทียวไปเทียวกลับทุกๆสองเดือน
เพือกลับไปจัดการงานต่างๆ

นับเป็ นโชคดีทีเขาควบคุมอํานาจขุนนางไว้ได้ทงหมดทํ
ั า
ให้ไม่มีใครมีปัญหา ทังกําลังทหารก็อยูใ่ นมือแม่ทพั ใหญ่
1283
อย่างจินหลงทําให้หมดกังวลเรืองกบฏไปมาก

"เสด็จพ่อ" เสียงโอรสคนโตของเขากับเหม่ยอิงดังขึนทํา
ให้ไท่ชางเงยหน้าขึนจากกองฎีกาตรงหน้า เด็กชายวัยสี
ขวบวิงเข้ามาหาผูเ้ ป็ นพ่อพร้อมม้วนกระดาษในมือ

"เสด็จพ่อวันนีลูกมีอะไรมาให้ดพู ะ่ ยะค่ะ^^" ไท่เหลียง

เอ่ยบอกบิดาพลางคลีม้วนกระดาษออก

1284
ร่างสูงก้มมองภาพวาดในมือน้อยๆก็ยกยิมออกมาก่อน
จะลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู ลูกชายเขาวาดภาพ
ครอบครัวมาให้ มีเขา ไท่หมิง ไท่เหลียง ไท่ซานลูกชาย
คนเล็ก และเหม่ยอิงทีอุม้ ลูกสาวของเขานามว่าไท่เหม
ยอยูใ่ นอ้อมกอด

นึกแล้วก็ภมู ิใจ นางตังชือลูกๆขึนต้นด้วยคําว่าไท่เหมือน

เขาทุกคนเลย ช่างเป็ นฮองเฮาทีน่ารักยิง คิดแล้วก็อยาก
กลับไปหาเสียตอนนีจริงๆ นางเพิองคลอดลูกได้ไม่ถงึ

1285
เดือน เขาจะอยูช่ ่วยเลียงนางก็ไม่ยอม

ลูกสาวคนเล็กของเขาเป็ นเหมือนของขวัญจากสวรรค์
ก่อนหน้านีเขาพยายามอย่างมากเพือทีจะให้เหม่ยอิงตัง
ท้องลูกผูห้ ญิงแต่ก็ผิดหวัง จนในทีสุดเขาไปไหว้ศาลเจ้า
ขอพรและได้ลกู คนนีมาสมใจ

คงไม่ตอ้ งพูดถึง สตรีสองคนเป็ นเหมือนกล่องดวงใจของ

บุรุษน้อยใหญ่อย่างเขาและลูกชาย เรืองความหวงคงไม่
1286
ต้องพูด

ยิงมีลกู สาวเขายิงระแวง เขาจําเหตุการณ์ระหว่างเขากับ

เหม่ยอิงตอนพบกันแรกๆได้ดี รูส้ กึ ผิดเป็ นร้อยเท่าหลัง
จากได้ลกู ผูห้ ญิง กลัวว่าลูกของเขาจะต้องพบเจอ
เหตุการณ์เจ็บปวดเช่นเดียวกัน... ถึงตอนท้ายจะพบกับ
ความสุขก็เถิด

"หืม เหตุใดในมือของพีชายเจ้าจึงมีดอกไม้อยูเ่ ล่า" เขาชี

1287
ไปทีรูปของไท่หมิงทีตอนนีสูงถึงไหล่ของคนเป็ นพ่ออย่าง
เขาแล้ว โตเร็วจริงๆ

"พีใหญ่แอบเก็บดอกโบตันไปให้นอ้ งฟางหนีว์พะ่ ยะค่ะ

ลูกเห็นแอบมาตัดจากในสวนทุกวันเลย"

คําตอบจากโอรสทําเอาไท่ชางชะงักไป ฟางหนีว์บตุ รีวยั

สามขวบเศษของจินหลงกับลูฟ่ างน่ะรึ นีคงไม่ใช่อย่างที
เขาคิดหรอก ใช่รไึ ม่?
1288
จวนเเม่ทพั

"พวกเจ้าเอาดอกไม้นีไปจัดแจกัน แล้วนําไปไว้ทีห้องคุณ
หนูฟางหนีว์เหมือนเดิม^^" ร่างสูงเอ่ยบอกกับสาวใช้ใน
จวนแม่ทพั

1289
ไท่หมิงยังคงแสร้งเป็ นองค์ชายทีไม่ได้เรืองอยูเ่ ช่นเดิม
นอกจากคนในครอบครัวแล้วก็ไม่มีใครล่วงรูค้ วามลับนี
อีก นอกจากนาง...

"องค์ชายใหญ่?" เด็กหญิงเดินออกมาจากห้องก็ตอ้ ง
ขมวดคิว นีเขามาอีกแล้วหรือ

" เป็ นเจ้าอีกแล้ว" สีหน้ายิมแย้มเปลียนไปเล็กน้อยเมือ

1290
คนทีเดินออกจากห้องมาเป็ นคนทีเขากําลังรอ

ร่างเล็กตรงหน้าทีภายในไม่ใช่เด็กสามขวบ

"ผิดหวังงันรึ?" เธอตอบเขาออกไปแต่กลับไม่กล้าสบตา
ของเขา

1291
"หึๆ เจ้าคงไม่รูจ้ กั ความหมายของดอกโบตันสินะ"

"ข้าจะไปรูไ้ ด้เช่นไร"

" เช่นนันรูร้ ไึ ม่วา่ เหตุใดข้าถึงอยูร่ อทีนีทุกๆเจ็ดวัน?" ใน

วันปกติเขาจะทําเพียงนําดอกโบตันมาให้แล้วให้คนจัด
แจกันนําไปไว้ในห้องของฟางหนีว์ แต่จะมีเพียงวันเดียว
วันเดียวเท่านันทีเขาจะอยูร่ อพบเจ้าของห้องทีไม่ใช่เจ้า
1292
ของห้อง

" มะ หมายความว่าอย่างไร" ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ

เธอเองก็ชือฟางหนีว์ แต่เธอไม่ใช่คนทีนี.... ไม่ใช่คนใน
ยุคนี เธอมาจากอนาคตอันแสนไกล ไกลจากยุคนีไม่รูก้ ี
ร้อยปี

และมันก็เป็ นเรืองแปลก แปลกทีเธอจะต้องเข้ามาอยูใ่ น

ร่างนีสัปดาห์ละหนึงวัน แค่วนั ศุกร์ วันเดียวเท่านัน
1293
" หึ" ร่างสูงหัวเราะในลําคอแต่สายตาจ้องคนตรงหน้านิง
ริมฝี ปากหนายกยิมทีมุมปากจนคนมองเริมรูส้ กึ ร้อนๆ
หนาวๆ

"ขะ ข้าจะกลับเข้าไปนอนแล้ว" ใช่ นอนให้มนั หมดๆวัน

ไป ตืนมาเธอจะได้กลับบ้านของเธอเสียที การทีต้องมา
โผล่อยูท่ ีนีทําให้ตารางชีวิตของเธอวุน่ วายไปหมดโดย
เฉพาะเรืองงาน

1294
"ข้ารอเจ้ามาหกวัน จะหนีเข้าไปนอนง่ายๆได้อย่างไร ไป
เล่นกันเถิด น้องหญิง^^"

ร่างเล็กกลืนนําลายลงคออึกใหญ่ คนตรงหน้าเธอตอนนี
ไม่ได้ปกติอย่างทีทุกคนคิดแน่นอน

1295
เจอเขาครังแรกต่อหน้าแม่ทพั และฮูหยินเขาก็แสร้งทํา
เป็ นคนโง่ไม่ทนั โลก พอหลังจากนันทีเธอถูกฝากให้ดแู ล
เขาก็เปลียนเป็ นคนละคน มีคนมารายงานการเคลือน
ไหวของพวกขุนนางให้เขาฟั ง เขาวางแผนต่างๆได้อย่าง
แนบเนียนและดูฉลาดหลักแหลมมาก

ตอนนันเธอเผลอหลุดปากพูดออกไปว่า 'ท่านกําลังตบ
ตาทุกคน!' แค่ประโยคเดียวก็เปลียนชีวิตของเธอไปเลย
เขาตามติดเธอตลอดรูท้ กุ การเคลือนไหวเหมือนพวก
สตอล์คเกอร์ ดักเจอเธอทุกอาทิตย์!

1296
การทีเขาติดตามทุกการเคลือนไหวของเธอทําให้เขารูไ้ ด้
ไม่ยากว่าเธอไม่ใช่บตุ รสาวตระกูลเซียวของท่านแม่ทพั
เซียวจินหลง แต่เขากลับไม่ได้บอกเรืองนีกับใคร ซึงเธอ
เองก็ไม่เข้าใจว่าทําไม

เท้าเล็กๆก้าวถอยหลังเตรียมหนีเข้าห้องปิ ดประตูแต่
กลับช้าเกินไปเมือเขากระชากตัวเธอจนปลิวติดมือ จับ
นางอุม้ ซบไหล่เหมือนอุม้ เด็ก!

1297
"นี!! ข้าอายุมากกว่าท่านตังสิบปี ท่านจะทําเช่นนีกับข้า
ไม่ได้!! ปล่อยนะ!! >[]<"

"เจ้าอยูใ่ นร่างน้องสาวของข้านี อย่างไรก็... มานังเป็ น

ตุ๊กตาให้ขา้ วาดรูปเล่นหน่อยจะเป็ นไร แค่นงนิ
ั งๆเจ้าคง
ทําได้"

1298
ไท่หมิงไม่ได้สนใจคนทีากําลังดินไปมา เขาเดินแจกยิม
ซือๆราวกับไม่ได้ทาํ อะไรผิดให้คนทังจวน!

" จะไปแล้วหรือเพคะ"ลูฟ่ างเอ่ยถามเมือเห็นโอรสของเจ้า

นายอย่างเหม่ยอิงอุม้ บุตรสาวคนโตของนางออกมา

" อืม ข้าจะช่วยเลียงน้องหญิงให้เองท่านน้าไม่ตอ้ งห่วง

ท่านน้าท้องแก่แล้วดูแลตนเองให้ดีดว้ ย^^"
1299
"ขอบพระทัยทีเป็ นห่วงเพคะ หนีว์เอ๋อร์อย่าดือกับองค์
ชายล่ะ"

"ทะ ท่านแม่" ต่อให้อยากจะร้องก็รอ้ งไม่ออกเสียแล้ว

บอกไปใครจะเชือว่าคนทีใครๆก็บอกว่าไร้พิษสงน่ะแท้
จริงคืออสรพิษ!

1300
ฟอดดด

" ฟางหนีว์ สตรีทีมีกลินหอม แก้มน้องหอมจริงด้วยท่าน

น้า^^"

บะ บ้า! ไอ้บา้ นี ไอ้องค์ชายนีมันโรคจิต! เป็ นพวกรักเด็ก

ใช่รไึ ม่!! >\\\< มาหอมแก้มเธอต่อหน้าฮูหยินแม่ของเจ้า
ของร่างเนียนะ!!!
1301
"อะ เอ่อ.... ท่านแม่ทพั ตังให้เพคะ เอ่อ.."

"เช่นนีเอง ข้าพาหนีว์เอ๋อไปก่อนนะ จะดูแลนางให้ดีแน่

นอน^^" พูดจบก็เดินออกมาขึนรถม้าหน้าตาเฉย ชีวิต
เธอนับจากนีคงไม่มีวนั สงบสุขอีกแล้ว เธอเกลียดวัน
ศุกร์! เกลียดๆๆๆๆๆๆๆ

1302
END

1303