1

บทนํา

ปึ ง!

เสียงฝ่ ามือดังลันปะทะยันกับกําแพงไม้ในตรอกมืดๆ
จนเกิดฝุ่ นขาวฟุง้ กระจาย เมือฝุ่ นจางหายก็ปรากฏให้
เห็นกลุม่ คนกลุม่ ใหญ่ทียืนขวางบังทางเดิน โดยทีแบ่ง
ออกเป็ นสองฝ่ ายนันคือกลุม่ คนทีแต่งตัวท่าทางสะอาด
สะอ้านด้วยเครืองแต่งกายของบัณฑิต กับอีกฝังทีสวม
ใส่เสือผ้าหยาบๆ มอมแมมเต็มไปด้วยรอยปะขาด

2
สองบัณฑิตรูปงามพลันหน้าถอดสี

“ข้าขอเดาว่าพวกท่านทังสองคงจะรูจ้ กั สถานการณ์เช่น
นีเป็ นอย่างดี” เสียงใสของสตรีเอือนเอ่ยอย่างเนิบช้า ใบ
หน้าภายใต้ผมยาวสีดาํ ขลับปล่อยสยายฟูฟ่องไม่เป็ น
ทรงเงยหน้าขึนมอง ‘บัณฑิตรูปงาม’ ทังสองไม่วางตา
ก่อนจะแสยะยิมน่าขวัญผวาออกมา

สองบัณฑิตก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ ใบหน้าขาว
ภายใต้เรือนผมเปรอะเปื อนฝุ่ นดินเกือบทัวใบหน้าทําให้
แทบหาความงามของสตรีไม่เจอ แม้จะมีดวงตาดอกท้อ
และแววตาสุกใสราวกับดวงดาราแต่เมือประสบกับรอย
ยิมชัวร้ายทีส่งมอบตรงมา ทําให้นางตรงหน้าไม่ตา่ งจาก
3
ภูตผีเลยสักนิด ยิงเสือเก่าซอมซ่อสีหม่นเนือหยาบกร้าน
บนร่าง ปะติดกันอย่างขอไปที มีหรือทีบัณฑิตผูม้ ีอนั จะ
กินจะไม่หวาดหวัน

ฝ่ ายสตรีผมู้ ีลกั ษณะถ่อยและเถือน ยกมือออกจาก

กําแพงไม้ทีตนตะปบจนเป็ นรอยแตก ร่างบางยืดตัวตรง
พร้อมทังกอดอกคาดคันรอเอาคําตอบจากบัณฑิตทัง
สอง โดยทีดวงตาดอกท้อหรีลงเป็ นการเตือนเนิบๆ ว่า
ความอดทนของนางกําลังจะหมดลง

ท่าทางวางก้ามเช่นนี หากไม่เห็นเรือนร่างทีบอบบางตัว
เล็กจนเห็นส่วนเว้าโค้งเด่นชัด ก็อาจจะเดาไม่ได้เลยว่า
คนตรงหน้าเป็ นสตรี ไม่ส.ิ ..อันทีจริงควรจะกล่าวว่าเป็ น
เด็กหญิงจึงจะถูก ในเมือมองพินิจแล้วนางน่าจะอายุไม่

4
เกินสิบห้าปี ดว้ ยซําไป

“มะ...แม่นาง ท่านอยากจะชืนชมพวกข้าหรอกหรือ”

บัณฑิตชุดเขียวเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ

คําพูดของเขาทําให้แม่นางทีว่าหรีตาลงไปมากกว่าเก่า

พวกเขาทังคูค่ อ่ ยๆ ก้าวถอยหลังย้อนกลับไปทางเดิม
แต่แล้วก็พบเจอกับคนกลุม่ ใหญ่อีกกลุม่ กว่าสิบคนยืน
ล้อมปิ ดทางออกไว้จนหมด

“พวกเจ้าคิดจะหนีลกู พีไปทีใดกัน” ชายร่างยักษ์ทีมีทา่

5
ทางและสีหน้าพร้อมจะหาเรืองคนตลอดเวลาถามขึน
เสียงห้วน

บัณฑิตทังสองเห็นกลุม่ คนทีน่ากลัวกว่ามายืนบังทางหนี
สุดท้ายเอาไว้ จึงพากันกลืนนําลายทีหนืดคอแล้วหัน
หน้ากลับไป เลือกทีจะเผชิญกับเด็กสาวทีดูทา่ จะรับมือ
ได้ง่ายดีกว่า แต่เมือหันมาพบกับดวงตาสุกใสทีประกาย
พลันแปรเปลียนสะท้อนความรําคาญออกมา ในใจของ
ทังสองคนก็คิดเหมือนกันทันทีวา่

‘ซวยแล้ว’

“พวกท่านก็น่าจะรูว้ า่ ข้าต้องการอะไร รีบๆ ส่งมาก่อนที

ข้าจะหมดความอดทนดีกว่านะ” นําเสียงใสเริมแสดง
6
ความไม่พอใจออกมา ท่าทางขลาดกลัวของเจ้าบัณฑิต
สองคนตรงหน้ามันทําให้อารมณ์สนุกเริมขุ่นมัว

ทังทีคิดว่าขอแค่เพียงได้เงินพอซือสุราชันดีจากหออีซิว
นางก็จะรีบๆ ไสหัวไปจากบัณฑิตสองคนนี แต่ทาํ ไม
พวกเขาถึงกับทําตัวสันๆ ราวกับลูกนกตกนําเช่นนี ทํา
เหมือนกับไม่เคยเจอพวกโจรรีดไถเงินไปได้

เมืองเหวินอีออกจะใหญ่โต เดินไปเดินมาไม่มีคนรับใช้
ตามดูแลเช่นนี หากไม่เจออันธพาลใจดีเช่นนาง ปานนี
คงโดนคนอืนฟาดหัวสลบแล้วจับไปขายเป็ นทาสทีเมือง
อืนแล้ว

“มะ...แม่นางต้องการอะไรหรือ” บัณฑิตเสือฟ้าอ่อน
7
ข้างๆ ถามด้วยนําเสียงทีสันเทา

แล้วในทีสุดท่าทีพิรพิี ไรของทังสองก็ทาํ ให้ความอดทน

ของ ‘หยูหรงซู’ หมดลง เด็กสาวต่อยไปทีกําแพงไม้เต็ม
แรงจนแตกละเอียดออกเป็ นวงกว้าง

ในบัดนันเองบัณฑิตผูม้ ีกลินอายสง่างามก็พากันฉีราด
กางเกง

เห็นสภาพของเจ้าปวกเปี ยกสองคนตรงหน้า หยูหรงซูก็

เค้นเสียงเหอะในลําคอออกมาอย่างดูแคลน

ฝ่ ายกลุม่ คนทีเรียกนางว่าลูกพี เห็นลูกพีตัวเองแสดง

8
ความแข็งแกร่งออกมาก็พากันปรบมือชืนชม ราวกับ
สุนขั ทีหางกระดิกดีใจเวลาทีเจ้าของมอบของรางวัลให้

“เอาถุงเงินของพวกเจ้ามา” นําเสียงใสวางก้ามสัง

บัณฑิตทังสองรีบลนลานมอบถุงเงินสองถุงทีมีเงินอัด
แน่นไปให้ หยูหรงซูรบั มาแล้วโยนเล่นในมือสอง
ข้างอย่างพอใจ จากนันจึงเปิ ดทางให้บณ
ั ฑิตทังสองวิง
หนีออกไปจากตรอกอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนจะจากไป
บัณฑิตชุดเขียวได้หนั หน้ากลับมามองนางแล้วตะโกนทิง
ท้ายใส่อย่างเคียดแค้นว่า...

“ข้าจะต้องรายงานเจ้าให้ทางการรูแ้ น่” ไม่วา่ เปล่า เขา

9
ยังใช้นิวชีหน้านางด้วยมือทีสันเทา

หยูหรงซูมองหน้าของบัณฑิตผูน้ นด้
ั วยสายตาเย็นชา
จากนันก็เค้นเสียงเหอะออกมา ก่อนจะกอดอกเอียงคอ
แล้วยิมท้าทาย

“ก็ลองดู” นางโบกมือทีถือถุงเงินเย้ยกลับไป

ฝ่ ายบัณฑิตโกรธจนตัวสัน ก่อนจะพากันวิงหนีไปอย่าง
ไม่คิดชีวิต

หยูหรงซูมองถุงเงินในมือก่อนจะเปิ ดสํารวจ คาดคะเน

ว่าอันไหนเยอะสุดก็เก็บเข้าสาบเสือตัวเอง ส่วนอีกถุงก็

10
โยนไปให้ลกู น้องทีเหลือ “เอาไปแบ่งกันไป” นางกล่าว

พอเสร็จสินธุระก็เดินออกจากตรอกเล็กๆ ทันที เมือออก

มานางก็เดินเล่นในตลาดด้วยความสบายใจเพราะวันนี
ได้หาเรืองคน แต่แล้วอารมณ์สบายๆ ก็กลายเป็ นหงุด
หงิดเมือสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ ไม่วา่ จะเดินไป
ทางไหน เจ้าของร้านก็พลันทําตัวสันหวาดกลัวพากัน
หลบหน้ากันราวกับเห็นผี บางคนแค่เห็นนางเดินอยู่
ไกลๆ ก็รบี พากันปิ ดร้านยกของหนีก่อนทีจะเดินถึงตัว
ด้วยซําไป

หยูหรงซูขมวดคิว

นางไปทําอะไรให้พวกเขากัน... แค่บางทีก็หยิบฉวยของ
11
ทีอยากได้ บางทีก็แค่หาเรืองร้านทีโก่งราคาจนถึงขันลง
ไม้ลงมือ บางทีก็แค่... ไถ่เงิน

แต่อย่างน้อยนางก็ไม่ชอบพูดว่าอยากได้อะไรก่อนนัก
หรอก มีแต่พวกเขาไม่ใช่หรือทีลนลานรีบมอบของให้
นางเอง แต่เจ้าบัณฑิตสองคนนันทําเอานางหงุดหงิด
เป็ นบ้า เอาแต่ตวั สันกดดันให้นางต้องพูดขอเงินพวกเขา
ก่อน

เฮ้อ...นางรูส้ กึ เหมือนตัวเองเป็ นคนเลวจัง ถึงขนาดต้อง

พูดข่มขู่แบบนันออกไป

หยูหรงซูสลัดความคิดไร้สาระออกไปจากหัว จากนันก็

12
กลับไปยังวัดร้างทีเชิงเขาเพือจะเอาเงินไปซ่อน

แต่เมือมาถึง คิวเรียวก็ตอ้ งขมวดเข้าหากันแน่นเมือเห็น

ร่างสูงโปร่งทีคล้ายจะมีแสงเรืองรองแสบตารอบตัวยืน
อยูต่ รงกลางลานวัดร้าง ท่าทางทีดูสงบราวเทพเซียน
ของเขา ทําเอาเด็กสาวทีเนือตัวมอมแมมเห็นแล้วอยาก
จะหันหลังเดินหนีไปเสียในทันใด

ทว่าไม่ทนั ได้ทาํ อย่างทีคิด เสียงอันนุ่มนวลแฝงไปด้วย

ความหนักใจก็เอือนเอ่ยชือของนางออกมา

“ซูเอ๋อร์...”

13
หยูหรงซูกาํ หมัดแน่น ใบหน้าของนางแข็งกร้าว

บอกกันกีครังว่าอย่ามาเรียกนางด้วยชือเช่นนัน...เจ้า
คุณชายผูด้ ีผนู้ ีก็ไม่เคยฟั งนางเลยสักครา

“คุณชายหลินหลี มีธุระอะไรกัน ถึงได้มาเยือนวัดร้าง

สกปรกห่างไกลผูค้ นเช่นนีเจ้าคะ” หยูหรงซูเอ่ยถามเขา
ด้วยนําเสียงเย็นชา เย็นชามากพอทีจะกีดกันคนตรง
หน้าไม่ให้มาเข้าใกล้

ความทรงจําทีดีของเขากับนางมันจบลงตังแต่วนั นันแล้ว
วันทีเขากับ...

14
“ข้าไม่เคยมองว่าทีแห่งนีสกปรกแม้เพียงครัง”

คุณชายหลินหลีหมิงกล่าวด้วยเสียงติดตลก ขณะทีจับ
จ้องมองเด็กสาวทียืนอยูห่ น้าประตูใหญ่ แม้จะแต่งตัว
มอมแมมสักเพียงใด ก็ไม่อาจกลบความงามของแววตา
สุกใสราวกับดวงดาราของนางได้เลย ดวงตาทีซ่อน
ความดือรันคูน่ นราวกั
ั บมีมนต์สะกดบางอย่างทีทําให้ไม่
อาจเดินจากไปไหนได้

“ทีทีมีขา้ คนตระกูลหยูหรง จะไปสะอาดได้อย่างไรกัน”

นางกล่าวจบก็เค้นเสียงเหอะออกมาอีกครัง

ถูกตราหน้าว่าเป็ นตระกูลคนทรยศ ถูกยึดทุกสิง ถูก

ทําลายทุกอย่าง หากไม่ทาํ ตัวเข้มแข็งเอาไว้เช่นตอนนี
15
ปานนีนางถูกขายเป็ นทาสไม่ก็อาจจะแย่ยงกว่
ิ านันเสีย
อีก นางไม่ตอ้ งการสายตาสงสารจากคนตระกูลหลินหลี
ผูท้ ีเป็ นต้นเรืองทําลายทุกอย่างของตระกูลหยูหรงหรอก
นะ

อีกอย่าง... “วันนีคุณชายควรจะไปดูตวั กับแม่นางผิงมิ

ใช่หรือ”

ใช่แล้ว...เขากําลังจะหมันหมายกับจอมยุทธ์หญิงผู้
เก่งกาจแห่งพรรคธรรมะ ความรูส้ กึ ผูกพันตังแต่ครังนาง
ยังเยาว์วยั ได้ถกู ทําลายย่อยยับไปตังแต่รูว้ า่ เขาคือหลิน
หลีหมิง บุตรชายของคนทีเอ่ยปากทําลายทุกสิงอย่าง
ของนาง

16
นางสงสัยว่าคนผูน้ นเป็
ั นผูท้ ีลงมือสังหารบิดาและ
มารดาของนาง แต่แล้วเขากลับใส่รา้ ยพรรคมารว่าเป็ น
ต้นเหตุของโศกนาฏกรรมในครังนัน อีกทังยังกล่าวหาว่า
ครอบครัวของนางสมคบคิดกับพวกมารเพือทีจะทรยศ
พวกพ้องตนเอง แต่สดุ ท้ายกลับไม่มีประโยชน์มากพอ
จึงถูกสังหารทิง โชคดีทีในคืนนันนางหลบซ่อนตัวอยู่ จึง
ได้รอดชีวิตมาจนถึงทุกวันนี

คนเหล่านันไม่รูเ้ ลยว่าในคําคืนแห่งการฆาตกรรม ได้มี

เด็กหญิงอายุแปดขวบหลบซ่อนตัวอยูใ่ ต้เตียงไม้ นาง
เห็นทุกฝี กา้ วทีไร้ซงความลั
ึ งเลของคนทีสังหารครอบครัว
ตนเอง คนพวกนันล้วนแต่ใช้วรยุทธ์ของสํานักหลินหลี
นางมันใจว่าตนเองไม่มีวนั ลืมเลือนเรืองราวในคืนนัน
แม้จะยังเป็ นเด็กแต่บิดาก็คอยพรําสอนการสังเกตแบบ

17
แผนวรยุทธ์มาตังแต่เยาว์วยั

แต่นางจะปล่อยให้ใครล่วงรูไ้ ม่ได้ เพราะหลังจากตระกูล

ของนางถูกทําลาย นางเคยไปโวยวายหาความยุติธรรม
ยาวนานถึงสองปี พยายามตามหาเบาะแสและสืบคดี
ด้วยตัวเอง สุดท้ายก็ถกู ตามฆ่าปิ ดปาก โชคดีรอดตาย
ไปเจอหมอเทวดาผูห้ นึงรักษาเอาไว้

เมือรอดชีวิตกลับมายังเมือง นางจึงแสร้งเป็ นคนเสเพล

ทําตัวเป็ นนักเลงหัวไม้ ไถ่เงินผูอ้ ืนแล้วใช้ชีวิตรอดไป
วันๆ ยาวนานมาถึงห้าปี ... ห้าปี ทีถูกบุตรชายตระกูล
หลินหลีหลอกว่าเป็ นห่วงเป็ นใย คอยอยูเ่ คียงข้าง สุด
ท้าย...เขาก็กาํ ลังจะหมันหมาย แล้วทิงนางไว้ขา้ งหลัง

18
หยูหรงซูเหยียดยิมยันให้ตนเอง นางเป็ นแค่บตุ รสาวของ
ตระกูลทรยศ มีหรืออนาคตเจ้าสํานักใหญ่จะมาสนใจ
หมายปอง ความหวังลมๆ แล้งๆ ไม่ควรมีมาแต่แรก
แล้ว อันทีจริง...นางต้องขอบคุณเขาด้วยซําทีนางยัง
หายใจอยูท่ กุ วันนีโดยไม่ถกู คนของเขาฆ่าตายไปเสีย
ก่อน

“ซูเอ๋อร์ เจ้าเลิกทําตัวเสเพล แล้วกลับเข้าสํานักกับข้า

เถอะ” นําเสียงทีแสนอ่อนโยนพยายามชักชวนนาง อีก
ทังยังเอือมมือทีอบอุน่ มากุมมือบางทีเปื อนดินเอาไว้
แน่น

หยูหรงซูเงยหน้าสบตาเขา ดวงตาของนางไร้แววสุกใส
อีกต่อไป เมือมันฉายแววเย็นชาอย่างคนทีไม่รูจ้ กั กัน

19
ออกมา “หาคนทีสังหารท่านพ่อกับท่านแม่ขา้ มาให้ได้สิ
ล้างมลทินตระกูลข้าให้ได้ก่อนสิ หากทําได้ทา่ นค่อย
กลับมาชวนข้า” นางกระแทกเสียงใส่ ก่อนจะสะบัดมือ
หนาทีอบอุน่ ทิงอย่างไม่ไยดี

สงสาร...

เขาทําก็เพราะสงสารทีนางใช้ชีวิตอย่างโดดเดียวมานาน
ถึงเจ็ดปี คนผูน้ นไม่
ั มีทางคิดไปเกินกว่านีแน่

อีกทางด้านหนึง ในเวลาเดียวกัน...

20
“ผิงชิง!!!” เสียงคํารามโกรธแค้นดังไปทัวหุบเขาเดน
คนตาย

ร่างในชุดสีดาํ ล้อมรอบด้วยไอมารคลุมกาย คําราม

ก้องอยูท่ ีขอบหน้าผา มือข้างหนึงกอบกุมแน่นทีหัวใจตัว
เองซึงถูกพลังฝ่ ามือกระแทกเข้าใส่ ขณะเดียวกันก็จอ้ ง
มองตามร่างสีขาวทีหนีจากไปราวกับสายลม ทิงไว้เพียง
ความเจ็บปวดเสียดแทงเข้ากระดูกทะลุไปยันหัวใจราว
กับจะบีบคันเขาให้ตายเสียงตรงนัน

นัยน์ตาคมกล้าสีแดงกําราวกับโลหิตของผูท้ ีเป็ นถึงจอม

มารเผยไอสังหารออกมาอย่างไม่ปิดบัง พลางเสียงหนึง
สะท้อนก้องอยูใ่ นหัว
21
...เขาถูกสตรีทีรักยิง หลอกลวง

...อีกทังนางทีเขาคอยดูแลเป็ นห่วงมาตลอด ยังเลือกที

จะสังหารเขาให้ตายอยูต่ รงนี!

ความคับแค้นใจ ส่งผลให้รา่ งทีไม่อาจยืนไหวนันล้มลง

แล้วกระอักเลือดสีแดงสดออกมากองโต เขาเจ็บปวดจน
ร่างทีบําเพ็ญตบะยาวนานถึงหนึงหมืนกว่าปี ไม่อาจทน
รับไว้จนในทีสุดก็หมดแรงล้มพับไป แต่ก่อนจะสินสติ
เสียงของคนสองคนก็ดงั เข้ามาในหูเขา

“ท่านจอมมาร!”

22
ยามราตรีมาเยือน หยูหรงซูเดินวนไปวนมาในหออีซิว
หอนางโลมเลืองชือแห่งเมืองเหวินอี ยามนีร่างมอมแมม
ของนางในยามเช้าได้ถกู ทําความสะอาดเสียจนเป็ นผู้
เป็ นคนมากขึน

ดวงตาดอกท้อคูง่ ามจ้องมองเงาสะท้อนของตนเองใน
กระจก ภาพเบืองหน้าแสดงให้เห็นถึงใบหน้างามของ
สตรีผมู้ ีดวงตาทีแสนเย้ายวนใจ เข้ากันกับคิวเรียวสวย
และขนตาหนาเป็ นแพ จมูกน้อยเชิดขึนอย่างดือรัน
แสดงถึงนิสยั ไม่ยอมคน รับกับริมฝี ปากบางชมพูระ
เรือ... อาภรณ์สีชมพูทีสวมใส่ในยามนีช่วยขับให้เรือน
ร่างทีสมบูรณ์แบบเต็มไปด้วยส่วนเว้าโค้งเด่นชัดไปอีก
ไหนจะความสูงทีออกนอกหน้าคนวัยเดียวกันทําให้หน้า

23
ดูเด่นทุกครังทีย่างก้าว ใช่แล้วละ...นางสวย สวยเกิน
ไป สวยจนไม่อยากสวย!

ใช่วา่ ความสวยจะไม่ดี แต่เพราะมันไม่เข้ากับภาพ

ลักษณ์นารีขีเมาหรืออันธพาลหยูหรงซูอนั เลืองชือแห่ง
เมืองเหวินอีแม้แต่นิด แค่คิดว่าเอาหน้างามๆ นีไปวาง
ก้ามเบ่งในตรอกแล้วละก็ ขนในตัวนางก็พลันลุกชันไป
ทัวร่าง

ทําไมนางไม่เกิดมาเป็ นผูช้ าย บางทีอาจจะหล่อเหลาไป

หลอกเอาคุณหนูบา้ นเศรษฐี สกั คนมาให้เลียงดูนางแทน
ทีจะไปไถ่เงินคน

“แม่นางหยูหรง แขกรอท่านอยูข่ า้ งล่างแล้วเจ้าค่ะ”

24
เสียงผูต้ ิดตามนางเอ่ยเตือน

หยูหรงซูกลอกตาให้กบั ความรีบร้อนของอีกฝ่ าย มือเล็ก

คว้าหน้ากากสีเงินทีปกปิ ดใบหน้าด้านบนขึนมาสวมใส่
อย่างเคยชิน เมือเปิ ดประตูออกมาก็พบจินเจ๋อยืนก้ม
หน้ารอนางอยูท่ า่ ทีนอบน้อม

จะไม่ให้นอบน้อมได้อย่างไร ในเมือหยูหรงซูคือสตรีผู้
สร้างเงินรายได้หลักของหออีซิว งานทีนางทําไม่ใช่ขาย
เสียง ขายเรือนร่างหากแต่เป็ น...

‘พนันดืมสุรา’

25
ผูค้ นมากมายจากต่างแดนไกล พากันเดินทางมายัง
เมืองเหวินอีด้วยเหตุผลหลักๆ นันคือล้มนารีขีเมา สตรี
เพียงหนึงเดียวทีสามารถยกจอกสุราดืมได้เป็ นพันจอก
โดยไม่เมา ชือเสียงอันเลืองลือทําให้ผคู้ นต่างก็อยากจะ
ล้มนางให้คอพับในสักวัน

...แต่ก็ไม่มี

ช้าก่อน... นางเคยเมาอยูค่ รังหนึง ครังนันเหมือนจะไป

เผลอชิมสุราจากต่างแดน ดืมได้ไหหนึงนางก็พลันมึนงง
เมือรูส้ กึ ตัวหลังจากนัน ป่ าข้างวัดร้างทีนางอาศัยอยูก่ ็
พลันถูกเผาไปเกือบทังแถบ หากไม่ได้หมอเทวดาที
บําเพ็ญตนจนเกือบเป็ นเซียนมาดับไฟแล้วละก็...นาง
เองก็ไม่อยากจะคิดว่าสภาพจะเป็ นเช่นไร วันนันเองก็

26
เป็ นวันทีตาลุงผูน้ นด่
ั านางเสียย่อยยับจนแทบลืมชือตัว
เองไปเลย

ส่วนกติกาการพนันมีอยูว่ า่ ดืมหนึงจอกหากจอกนันไม่
ทําให้หยูหรงซูเมาหรือหมดสติได้ก็ตอ้ งเสียเงินค่าสุราชัน
ดีของหออีซิวหนึงไห และยิงมากจอกเข้าก็จะเสียงเงิน
เยอะมากขึนเรือยๆ หากชนะจะได้รบั สุราชันดีหนึง
เกวียน บัตรกํานัลเข้าพักทีหออีกสามเดือน แถมยัง
เลือกเหล่าสาวงามไปปรนนิบตั ิได้แบบไม่จาํ กัด

เพียงเห็นรางวัลเป็ นใครก็ตาลุกวาว บางคนก็คิดดูแคลน

ว่ากับแค่สตรีนางเดียว ยกไปไม่กีจอกก็สลบแล้ว ข่าว
ลือนันมันเกินจริงจนเชือไม่ได้ ทว่า...ข่าวลือทีว่ายังไม่
เกินจริง อีกทังยังไม่อาจเทียบเท่าความจริง

27
หยูหรงซูเสพติดสุรามาตังแต่ทีได้รบั บาดเจ็บ หมอ
เทวดาได้เคยช่วยขจัดพิษและบรรเทาความเจ็บปวดจาก
บาดแผลให้นางด้วยสุรา ทว่า...ความหวานปนขมฝาด
ของมันดันไปติดใจ จนทําให้เผลอตัวเสพติดมาจนถึงทุก
วันนี และเมือมีโอกาสเจอตาลุงทีช่วยชีวิตนางเป็ นอยู่
หลายครัง เขาก็มกั จะดุดา่ นางทีเอาแต่ติดของไม่ดีพวก
นัน

จะให้ทาํ ไงได้ ขาดมันไปนางก็มกั จะหงุดหงิดอยูเ่ รือย

“เชิญทางนีเจ้าค่ะ” จินเจ๋อนําทางหยูหรงซูไปยังทีนัง
ประจําตัว

28
โต๊ะไม้เรียบง่าย ไม่มีการประดับใดๆ ทังสินเป็ นสิงทีหยู
หรงซูขอเอาไว้ ทุกคนทีต่อแถวอยูด่ า้ นหน้าโต๊ะ เมือเห็น
ร่างงามบอบบางราวกับดอกไม้เดินย่างกายมานังบน
โต๊ะไม้ก็พากันลอบกลืนนําลายเงียบๆ พลางขบคิดไปว่า
สาวงามทีแม้จะมีหน้ากากปิ ดบังใบหน้าผูน้ ีน่ะหรือ ทีคน
รําลือว่ายามกลางวันมักจะไปดักไถ่เงินและรุมตีคน
กลางตลาด

ไม่วา่ จะกล่าวอย่างไร พวกเขาก็ไม่เชือ

“พวกเรามาเริมกันดีกว่า” เสียงใสกังวานของหยูหรงซู
เอ่ยทําลายภวังค์ของใครหลายๆ คน

เสียงของเด็กสาวเตือนสติทกุ คนว่าพวกเขามามีจดุ
29
ประสงค์อะไรกันแน่ เมือนางบอกให้เริม การแข่งขันดืม
สุราก็เริมต้นขึน...

ทว่าผ่านไปเนินนานถึงหนึงชัวยาม เหล่าบุรุษทีต่อแถว
เรียงกันวนไปมา เริมทนไม่ไหว บางคนก็สลบ บางคนก็
เมาออกไปอ้วกข้างนอก ในขณะทีคนงามนังกระดิกเท้า
ด้วยท่าทางสําราญใจ ริมฝี ปากบางเหยียดยิมอารมณ์ดี
เพราะจํานวนสุราทีดืมไปเกือบสามสิบไหทําให้เลือดใน
กายนางกระชุ่มกระชวย

มือบางกําลังจะเอือมไปยกสุราจอกตรงหน้าขึนดืม แต่
แล้วก็ถกู มีดบินสีขาวพุง่ มาทําลายเสียจนแตกยับ สุรา
ชันดีในยามนีไหลลงบนโต๊ะอย่างไร้คา่ หยูหรงซูม
องหยาดนําทีไหลหยดอยูด่ ว้ ยสายตาเหยียบเย็นภายใต้

30
หน้ากากสีเงิน

“ซูเอ๋อร์ ข้าบอกให้เจ้าเลิกทําตัวเช่นนีอย่างไรเล่า”

เป็ นคุณชายหลินหลีหมิงเป็ นผูท้ ีเข้ามาขวาง ดูเหมือนว่า

นับตังแต่เขาเปิ ดเผยตัวตนกับเด็กสาว เขาก็ออกท่าที
เป็ นหวงนางมากขึน แม้วา่ ตนจะต้องเข้าพิธีหมันในเร็ว
วันนีก็ตาม

“คุณชายหลินหลี...ไม่ทราบว่าท่านสนใจทีจะพนันสุรา
กับข้าเช่นกันหรือ” นางข่มโทสะ พลางกล่าวบอกตัวเอง
ว่าต้องไว้หน้าคนในหออีซิว จะโวยวายทําลายชือเสียง
คนทีนีไม่ได้

31
“ไปกับข้า” เขาไม่พดู เปล่า ตรงเข้ามาคว้าข้อมือบางใน
ทันที

ความร้อนประกายวูบทีข้อมือ... เห็นได้ชดั ว่าหลินหลี

หมิงพยายามใช้อาคมทําให้หยูหรงซูหมดแรง

หยูหรงซูเลิกคิวขึนสูง ถึงแม้จะไม่มีใครเห็นมันแต่นางก็
อดรูส้ กึ ประหลาดใจไม่ได้... ในเมือนางทีมีภมู ิตา้ นทาน
อาคมในยามนีควรจะแสดงออกไปอย่างไรดีละ่

“คุณชายหลินหลีเจ้าคะ”

32
นางเอ่ยอย่างสุภาพ พลางขยับข้อมือน้อยๆ เพือให้เขา
ปล่อยแขนนางออก แต่ดว้ ยแรงบุรุษทีฝึ กยุทธ์ทาํ ให้หยู
หรงซูไม่สามารถใช้แรงปกติได้

“คุณชายหลินหลี...”

นําเสียงของนางเริมกดตําลง รอบด้านพากันสัมผัสได้ถงึ
พลังบางอย่าง แต่ถงึ กระนันผูท้ ีจับข้อมือนางอยูก่ ็ยงั ไม่
ยอมปล่อย

“หลินหลีหมิง!”

ในทีสุดหยูหรงซูก็ทนไม่ไหว นางออกแรงสะบัดมืออย่าง

33
แรง เพียงทีเดียวก็หลุดจากพันธนาการ

คุณชายในชุดขาวตรงหน้ามองนางด้วยแววตาตืนตกใจ
แต่จะให้หยูหรงซูตอบเช่นไรในสถานการณ์แบบนี ...จะ
ให้นางตอบว่าร่างกายนางแข็งแรงกว่าคนทัวไปเช่นนันรึ

ตลกร้าย!

หากคนจากสํานักหลินหลีรูว้ า่ นางมีพลังหรือแอบฝึ ก
วรยุทธ์ละก็ พวกเขาได้สง่ คนมาตามฆ่านางอีกแน่

อีกอย่าง... ในยามทีสุราเขาปาก นางมักจะมีแรงมาก

ขึนหลายเท่าตัว ทิฐิอีกหลายสิบเท่า คนทีมาแตะต้องตัว

34
ในยามทีแต่งกายเป็ นสตรีเช่นนี นางไม่ชอบ เพราะเหตุ
นันจึงมักสวมหน้ากากตลอดเวลา การทีหลินหลีหมิ
งบังอาจมาฉุดแขนกันเช่นนีมันทําให้นางหมดความอด
ทน

“เมือไรกัน คุณชายหลินหลีจึงจะเลิกระรานข้า ทําเช่นนี

ท่านจอมยุทธ์ผิงชิงอาจจะเข้าใจผิดเรืองพวกเราได้” หยู
หรงซูพยายามพูดด้วยเหตุผล แม้ภายในจะร้อนเป็ นไฟ
ไปแล้วก็ตาม

“แล้วเมือไร...” เขาพูดขึนมาก่อนจะหยุด คล้ายกําลัง

คิดหาคําพูด “เมือไรเจ้าจะหยุดทําตัวตําช้าเช่นนี
เพราะเจ้าชือเสียงตระกูลหยูหรงของเจ้าถึงได้มวั หมอง”

35
เพล้ง!

หยูหรงซูปาไหสุราร้อนทีวางอยูบ่ นโต๊ะไปทีพืนด้านหน้า
หลินหลีหมิงอย่างไม่นกึ เสียดาย คําพูดของชายหนุ่ม
เป็ นเหมือนกระบีอันคมกริบทีมาฟั นฟางเส้นสุดท้ายใน
ใจของหยูหรงซูจนขาดสะบัน

นางอดทนมามาก อดทนให้คนอืนมองว่าครอบครัวเป็ น
คนทรยศมาถึงเจ็ดปี แต่วนั นี...คนทีเป็ นส่วนหนึงในการ
กล่าวหา กลับมาชีหน้าว่านางเป็ นคนทําให้ตระกูลตน
เองต้องมัวหมอง

นางรับไม่ได้ และจะไม่มีวนั ยอมรับเช่นกัน

36
“ข้า...” นางลากเสียงยาว พลางก้าวเท้าไปหาหลินหลี
หมิงโดยไม่สนว่าตนจะเหยียบโดนเศษกระเบืองหรือสุรา
ทีร้อน “...เป็ นคนทําให้ชือเสียงตระกูลหยูหรงมัว
หมอง?” นางถามแล้วชีนิวมาทีตัวเอง

หลินหลีหมิงหลุบตาลง พอเห็นนางมีเลือดออกทีฝ่ าเท้า

ก็เอือมมือจะไปจับนางออกมา แต่ทว่ากลับถูกคนตรง
หน้าสะบัดฝ่ ามือเพียงทีเดียว ร่างของเขาทีไม่ทนั ได้ระวัง
ตัวก็ลอยวูบไปชนกับโต๊ะทางด้านหลัง

“ฮึ!” นางเค้นหัวเราะออก พลางเหยียดยิม “กลับไป

ถามบิดาของคุณชายดูนะ ว่าใครกันแน่ทีทําให้แซ่หยู
หรงต้องมัวหมอง”
37
38
 บทที 1 อับจนหนทาง

เมือเจ็ดปี ก่อน

คําคืนทีเงียบสงัด ไฟภายในจวนตระกูลหยูหรงถูกจุดขึน

39
เลือนรางตามทางเดิน ทว่าห้องหนึงทีแม้จะไร้ซงแสงไฟ
ึ
แต่กลับมีรา่ งเล็กของเด็กน้อยผูห้ นึง นังมองท้องฟ้าที
เต็มไปด้วยดวงดาราอยูข่ า้ งหน้าต่างเพียงลําพัง นัยน์ตา
สีดาํ สนิทเปล่งประกายแข่งกับดวงดาวทีกะพริบพร่าง
พราว ความงดงามของน่านฟ้าทําให้รมิ ฝี ปากจิมลิมเผย
รอยยิมเปี ยมสุข

ทว่าความสุขทีกําลังก่อตัวราวก้อนเมฆน้อยก็พลันแตก
สลาย เมือประตูหอ้ งถูกเปิ ดออกกะทันหัน ทําให้รา่ งเล็ก
ทีนังริมหน้าต่างตกใจสะดุง้ ตัวโยน ขณะทีตืนตระหนก
นางก็เพ่งมองภาพเบืองหน้าแล้วพบว่าผูท้ ีเข้ามาก็คือ
มารดาของตนเอง

“ซูเอ๋อร์ เจ้าชอบเล่นซ่อนแอบกับแม่ใช่หรือไม่” ฮูหยิน

40
หยูหรงถามบุตรสาวด้วยนําเสียงอ่อนโยน นางกุมมือ
ธิดาสุดทีรักของตนเองเอาไว้แน่น แม้รา่ งกายตัวเองจะ
สันไหวปิ ดบังอารมณ์หวาดกลัวเอาไว้ไม่ได้ แต่ก็ไม่
แสดงออกมาให้บตุ รสาวได้เห็น

“อือ ข้าชอบ...ทําไมหรือ ท่านแม่บอกข้าไม่ใช่หรือว่า

ห้ามเล่นซ่อนแอบตอนกลางคืน” นางเอียงคอถามอย่าง
สงสัย

ไฉนมารดาจึงเข้ามาหานางยามคําคืนกะทันหัน เพียง
เพือถามเรืองนางชอบเล่นซ่อนแอบหรือไม่

“ถ้าแม่ให้เจ้าเล่นได้ เจ้าจะยอมเล่นกับแม่หรือไม่”

41
หยูหรงซูลงั เลชัวครู ่ แต่ดว้ ยความทีเป็ นเด็กไม่ชอบนอน
ในยามกลางคืน จึงมักเบืออยูบ่ อ่ ยครังหากจะให้นอน
เฉยๆ อยูบ่ นเตียง เมือเหล่าแม่นมและสาวใช้ไม่อยูจ่ งึ
มานังมองดวงดาวไปพลางๆ ในยามนีเมือท่านแม่
อนุญาตให้เล่นซ่อนแอบได้ เด็กหญิงจึงตอบรับในทันที

“หากท่านแม่ไม่วา่ อะไร ข้าจะเล่นก็ยอ่ มได้”

“ดี!” ฮูหยินหยูหรงลนลานตอบอย่างดีใจ “แม่จะหัน

หลังอยูต่ รงนีแล้วเจ้าไปซ่อนตัวอย่าให้ใครเห็นเด็ดขาด
ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึนก็หา้ มออกมาจนกว่าแม่จะไปรับ
เข้าใจหรือไม่”

42
หยูหรงซูพยักหน้าขึนลงสองสามที แม้จะรูส้ กึ แปลกใน
สิงทีมารดาพูดแต่ก็ไม่ทกั ท้วงออกมา อีกทังเพราะความ
มืดทําให้นางเห็นสีหน้าของมารดาได้ไม่ชดั เจน ในยามนี
จึงไม่รูว้ า่ อีกฝ่ ายคิดเช่นใดอยู่ เมือกําลังหันตัวจะไปซ่อน
แต่แล้วข้อมือเล็กก็พลันถูกรังไว้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะ
ถูกดึงเข้าไปกอดในอ้อมอก

อ้อมกอดทีอบอุน่ และอ่อนโยนในยามนี ทําให้เด็กหญิง

รูส้ กึ เคว้งคว้างในอกอย่างน่าประหลาด

“ซูเอ๋อร์ แม่รกั เจ้ามากนะ ท่านพ่อก็รกั เจ้าเช่นกัน”

มารดากล่าวพลางกระชับอ้อมกอดมากยิงขึน

ร่างเล็กรูส้ กึ ถึงความอบอุน่ ประหลาดทีแผ่ซา่ นไปทัวแผ่น

43
หลังก่อนจะจางหายไปอย่างช้าๆ เมือถูกปล่อยตัวออก
มารดาก็หนั หลัง ปล่อยให้บตุ รสาววิงหาทีซ่อนไปมา จน
ในทีสุดก็ไปหลบอยูใ่ ต้เตียง ...นางขยับเข้าไปชิดถึง
กําแพงข้างใน เมือมองออกไปในยามนีจึงเห็นแค่ฝีเท้า
ของมารดาทีแสงจันทร์สาดส่องใส่

ปั ง!

ประตูถกู กระแทกออกอีกครัง แต่ครานีกลับรุนแรงจน

คล้ายกับบานประตูได้พงั ไปเรียบร้อยแล้ว หยูหรงซูที
แอบอยูใ่ ต้เตียงขมวดคิวน้อยเข้าหากันแน่น นางคิดจะ
ออกไปแต่แล้วก็มีเท้าของบุรุษผูห้ นึงมายืนอยูห่ น้าของ
มารดา ชายเสือคลุมสีขาวสะท้อนแสงจันทร์ ปรากฏให้
เห็นคราบเลือดสีแดงเข้มไหลลงสูพ่ ืน ทีละหยด ...ทีละ

44
หยด

เพราะภาพนันทําให้เด็กสาวตกใจปิ ดปากตนเองเงียบ
และอยูน่ ิงราวกับรูปปั น

“พวกเจ้าจะสังหารข้าก็ยอ่ มได้ แต่ปล่อยคนอืนในครอบ

ครัวข้าไปซะ”

หยูหรงซูเบิกตากว้างเมือได้ยินเสียงของบิดากล่าวออก
มาอย่างเจ็บปวด นําเสียงนันสันไหวราวกับบาดเจ็บ
สาหัส แม้นางจะเป็ นแค่เด็กวัยแปดขวบก็ยงั รูว้ า่
สถานการณ์ตอนนีเกิดอะไรขึน การคลุกคลีกบั เหล่าจอม
ยุทธ์ ทําให้นางเรียนรูม้ าหลายๆ อย่าง ทังวิชา กระบวน
ท่า และการฝึ กฝน
45
นางจดจําสิงท่านพ่อสอนได้เป็ นอย่างดี รวมไปถึงวิชา
ของสํานักอืน คนของพวกเขามักจะมาท้าทายประลอง
กับท่านพ่ออยูเ่ สมอ

แพ้ชนะวนเวียนกันไป สุดท้ายก็จบลงด้วยรอยยิมและ
เสียงหัวเราะ มิตรภาพเหล่าจอมยุทธ์พรรคธรรมะทําให้
นางเลือมใสศรัทธา

ทว่าในยามนี... คนทีสาบานเป็ นพีน้องร่วมกับบิดา

นางอยูท่ ีไหนกัน ในยามทีท่านพ่อเลือดไหลท่วมเช่นนี
ทําไมพวกเขาถึงไม่มาปรากฏตัวแม้แต่คนเดียว

ดูเหมือนยามนีฝ่ ายทีบุกเข้ามาจะไม่สนใจคําพูดใดๆ คน
46
ในชุดดําผูน้ นตรงเข้
ั าหาประมุขหยูหรงทันที หมายจะ
สังหารให้ตายภายในกระบีเดียว แต่ประมุขกลับหลบได้
ทัน ทําให้คมดาบกระบีมุง่ ไปทางฮูหยินทีหลบอยูด่ า้ น
หลัง ประมุขทีเห็นเช่นนันจึงใช้แรงเฮือกสุดท้ายเข้าไป
โอบกอดบังตัวฮูหยินเอาไว้ ทว่ากระบีเงินเล่มนันกลับมี
ความยาวและความคม จึงแทงทะลุรา่ งประมุขหยูหรง
และฮูหยินไปพร้อมกัน

...คนทังคูต่ ายในอ้อมกอดทังนําตา

คนทีเพิงสังหารประมุขและฮูหยินหยูหรงไป ได้เดินวนดู
รอบห้องสักพักราวกับหาอะไรอยู่ จากนันก็หนั ไปคุยกับ
ผูต้ ิดตามทีเดินเข้ามา “เด็กไม่อยูท่ ีนี”

47
“ปล่อยไปก็คงได้ แค่เด็กสาวคนเดียว” เสียงเ**◌้ยม
ตอบกลับอย่างไม่ยีหระ

คําพูดนันทําเอาเด็กสาวทีหลบซ่อนอยูใ่ ต้เตียงรูส้ กึ หวาด

กลัวจับหัวใจ นางซ่อนอยูใ่ ต้เตียงจนกระทังคนพวกนัน
จากไป จึงได้ออกมาแล้วไปซ่อนอยูท่ ีกระท่อมน้อยหลัง
หนึงท้ายเมืองเหวินอี

ไม่นานนักข่าวการตายของประมุขและฮูหยินหยูหรงก็
แพร่กระจายไปทัวเมืองและขยายไปยังสํานักข้างเคียง
อย่างรวดเร็ว พวกเขากล่าวว่าตระกูลหยูหรงสมคบคิด
กับพวกพรรคมารพอไม่มีประโยชน์จงึ ถูกพวกมันมาลอบ
สังหาร โชคดีทีบุตรสาวไม่อยูด่ ว้ ยจึงรอดตายไป ทว่า...
สมบัติทงหมดกลั
ั บถูกยึดไปจนสิน แม้แต่แม่นมคนสนิท

48
ของหยูหรงซูก็ยา้ ยไปทํางานให้ตระกูลหลินหลี อีกทัง
พวกเขายังตังตนเป็ นเจ้าสํานักประจําเมืองเหวินอีใน
เวลาถัดมา

หยูหรงซูแม้เป็ นเด็กแต่ก็ฉลาดเกินเด็ก นางใช้เวลาสอง

ปี ในการไปติดต่อกับทางการและคนรูจ้ กั ให้พวกเขา
ช่วยคืนความเป็ นธรรมให้กบั บิดามารดาของนาง แต่
พวกเขากลับปฏิเสธและทําตัวเป็ นคนแปลกหน้า จนวัน
หนึงเด็กสาวได้พบกับอดีตแม่นม ด้วยความทีไว้ใจแม่
นมคนนีมาก จึงเล่าว่าในคืนทีบิดามารดาตายนัน นาง
พบพยานในวันเกิดเหตุ

นางเลือกทีจะไม่บอกแม่นมว่าตนเองคือพยานทีเล่าถึง
แต่คืนนันเองก็ได้มีนกั ฆ่าคนหนึงลอบเข้ามาในกระท่อม

49
หลังน้อย เขาพยายามจะฆ่าเด็กสาวทีนอนหลับอยู่ เป็ น
โชคดีของหยูหรงซูทีกลางคืนมักไม่คอ่ ยหลับนางจึงรูส้ กึ
ตัว พยายามต่อต้านมีดทีจะแทงมาทีหัวใจ ด้วยแรงทีไม่
รูม้ าจากไหน ทําให้นางสามารถผลักนักฆ่าผูน้ นกระเด็
ั น
ไปอยูม่ มุ ห้อง

หยูหรงซูวิงออกไปจากกระท่อม แต่จงั หวะทีไปถึงหน้า

ประตูก็ถกู มีดบินปั กเข้าทีกลางหลัง แม้จะเจ็บแต่เด็ก
สาวอายุเพียงสิบขวบก็ยงั กลํากลืนความรูส้ กึ แล้ววิงมุง่
หน้าไปยังภูเขาอย่างไม่ลดละ ฝ่ ายนักฆ่าพอเห็นนางวิง
เข้าไปในป่ าก็คิดว่าเดียวเด็กนันก็เสียเลือดแล้วถูกสัตว์
ป่ าลากไปกินเอง จึงไม่ได้คิดตามต่อให้เปลืองแรง

ทางด้านหยูหรงซูไม่รูว้ า่ ตนเองวิงมาไกลแค่ไหน แต่เมือ

50
เห็นแสงสว่างริบหรีอยูใ่ จกลางภูเขาจึงคิดว่าต้องมีคนอยู่
ทว่าแรงทีเหลือเพียงน้อยนิดไม่สามารถทําให้เด็กสาววิง
ไปถึง จึงสลบอยูไ่ ม่ไกลนัก

ทางฝังคนในบ้านหลังหนึงใจกลางภูเขา เขาเป็ นชาย

หนุ่มผูม้ ีใบหน้าหล่อเหลานุ่มนวล ให้ความรูส้ กึ อ่อนโยน
ยามมอง ดวงตางามมีแพขนตาหนาราวกับสตรี เขา
กําลังบดอย่างอยูด่ ว้ ยมือทีเรียวบางดูน่มุ นวลน่าสัมผัส
ทันใดนันก็ได้ยินเสียงเคลือนไหวภายในป่ า แม้จะแผ่ว
เบามากแต่ดว้ ยความทีเป็ นคนมีวรยุทธ์จงึ ทําให้จบั ทิศ
ทางได้ทนั ที

“ใครน่ะ” เสียงนุ่มนวลตะโกนออกไป

51
...แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา

ชายหนุ่มจึงเดินไปดู ในมือเตรียมเข้มพิษเอาไว้พร้อมที
จะโจมตีตลอดเวลา แต่เมือมาถึงจุดเกิดเสียงก็ตอ้ ง
ประหลาดใจเมือพบกับเด็กสาวทีนอนควําหน้าอยูใ่ น
สภาพตัวซีดขาว มีมีดเล่มหนึงปั กอยูท่ ีกลางหลังทําให้
เลือดสดๆ ไหลอาบไปทัว และการวิงก็ทาํ ให้บาดแผลยิง
เหวอะหวะกว่าเก่า

“เจ้า...” หมอเทวดาหาคําพูดไม่เจอ ขณะเดียวกันใน

หัวก็เริมตีกนั ระหว่างช่วยเด็กกับเงิน แต่แล้วด้วย
จรรยาบรรณของการเป็ นหมอเขาจึงนําเด็กคนนันมา
รักษา จนรอดพ้นปากเหวแห่งความตายมาได้อย่างหวุด
หวิด

52
ความเจ็บปวดทีแผ่นหลังแผ่ไปทัวร่าง เด็กสาวขยับตัว
เพียงนิดก็รอ้ งออกมา นางกะพริบตาถีๆ ปรับมุมมอง
ภาพรอบตัว ก็เห็นว่ายามนีนอนอยูใ่ นบ้านน้อยหลังหนึง
ทีมีกลินของสมุนไพรตลบอบอวล เสียงของหม้อกําลัง
เดือดเรียกสายตานางให้เหลือบไปมอง จึงเห็นร่างสูง
โปร่งบอบบางคล้ายกับสตรีกาํ ลังนังเฝ้าบางอย่างอยู่

“พะ...พีสาว” นางเรียกออกไป แล้วก็ตกใจว่าทําไม

เสียงของตนถึงแหบแห้งได้ปานนี

ทว่าคนทีถูกเรียกว่าพีสาว กลับหันหน้ามามองนางด้วย
53
สายตาทีไม่เป็ นมิตร ใบหน้านันแสดงความไม่พอใจอยู่
หลายส่วน แต่ก็ไม่อาจปิ ดบังความหล่อเหลาราวเทพ
เซียนของเขาไปได้ และนันก็ทาํ ให้หยูหรงซูได้รูว้ า่ ทีแท้พี
สาวผูน้ ีความจริงเป็ นบุรุษ

“เจ้าเรียกใครว่าพีสาวนะ” นําเสียงราบรืนถามอย่างไม่
สบอารมณ์ สายตาไม่เป็ นมิตรนันจ้องมองนางราวกับว่า
หากพูดไม่ดีจะจับยากรอกปากให้รูแ้ ล้วรูร้ อด

“เอ่อ...ข้าหมายถึงพีชาย” หยูหรงซูละลําละลักตอบ
สักพักนางก็นกึ ขึนได้วา่ ก่อนหน้านีนางกําลังจะตาย
แสดงว่าพีชายคนนีคงช่วยนางไว้สนิ ะ “พีชายเป็ นคน
ช่วยข้าไว้เหรอ”

54
“ข้าเป็ นหมอเทวดาทีเป็ นกลางกับคนในยุทธภพ เจ้า
เรียกข้าว่าท่านหมอก็พอ” คนทีถูกเรียกพีชายยังทําสี
หน้าไม่เป็ นมิตร

ช่วยเหลือแล้วยังมาถูกเรียกว่าพีสาวมันน่าโมโหไม่เล่า!

“ขอบคุณท่านมาก ท่านหมอ” เด็กสาวยิมแป้น

รอยยิมของนางทําเอาคนทีกอดอกทําสีหน้าขึงขังใจอ่อน
ยวบ แต่หมอเทวดายังคงวางท่าทีเย็นชาเอาไว้ เขาเดิน
ตรงไปหาเด็กสาวแล้วจับนางนอนควํา “แผลนีต้องทํา
ความสะอาดทุกวันเป็ นเวลาหนึงอาทิตย์ ส่วนแผลภาย
ในน่าจะใช้เวลาเดือนสองเดือนถึงหายสนิท ระหว่างนี
ห้ามวิงเล่นทีไหนเด็ดขาด ไม่เช่นนันหากแผลปริแตกขึน
55
มาข้าจะปล่อยให้เจ้าตายจริงๆ แน่”

พูดจบมือบางก็ดงึ ผ้าพันแผลเก่าออก เนือทีติดกับผ้าถูก

ดึงติดไปด้วยทําเอาเด็กสาวร้องเสียงหลงไปทัวภูเขา แม้
แต่นกทีเกาะบนต้นไม้ก็บินหนีไปอย่างตืนตระหนก

“เจ้าไม่มีความอดทนเลยหรือไร” ท่านหมอเทวดาหันมา
ดุ

หยูหรงซูนาตาคลอเบ้
ํ า ตอบเสียงสะอืน... “ข้าเป็ นแค่
เด็กสาวอายุสบิ ขวบ ไม่ใช่แม่ทพั ใหญ่ทีไหนจะไปทนต่อ
ความเจ็บปวดได้อย่างไร ฮึก ฮึก” พูดแล้วนําตาก็
ไหลพรากลงมาอีก

56
หมอเทวดาทีคิดจะล้างแผลให้ก็หยุดมือชะงัก ถ้าล้าง
แผลให้ทงที
ั นางยังเจ็บมีหวังได้แหกปากเสียงดังลงไปถึง
ตัวเมืองแน่ เขาจึงเดินไปเทนําจากไหใส่ถว้ ยเล็กๆ มา
ยืนให้นาง

“นี ฮึก... นีคืออะไร” นางถามทังนําตา

“สุรา” เสียงนุ่มตอบราบเรียบ

สุราทีหมักบ่มด้วยผลไม้หวานชันดี มีสรรพคุณเป็ นยา

ช่วยลดความเจ็บปวดและสมานแผลไปในตัว แม้รสชาติ
อาจจะหวานกว่าสุราทัวไปจนเด็กสามารถดืมได้ แต่

57
หากดืมเยอะก็จะมีผลไม่ตา่ งจากสุราทัวไปอยูด่ ี

หยูหรงซูมองสุราในมือของหมอเทวดานิง แล้วเมือ
เหลือบไปมองหน้าเขาทีกําลังมองนางกลับมาด้วยสีหน้า
บอกว่า ‘จะกินเองดีๆ หรือให้ขา้ จับกรอก’ เด็กสาวจึงรีบ
รับถ้วยสุรานันมาดืมเองทันที

เมือหยูหรงซูสงบ หมอเทวดาจึงค่อยๆ ทําแผลให้ตอ่

หลังจากทีดืมสุราไปรสชาติหวานติดปากหยูหรงซูทาํ ให้
นางเคลิมลืมสินความเจ็บปวด ภายในใจพลันเกิดความ
คิดว่า ต่อไปนีน่าต้องหาสุราหลากรสมาชิมมากกว่านี
เสียหน่อยแล้ว

58
เกือบสองเดือนผ่านไป แผลของหยูหรงซูเริมหายดีชนิด
ทีว่านางสามารถวิงเล่นได้อีกครัง ฝี มือของหมอเทวดา
นันช่างเลืองชือ ทําให้แผ่นหลังของนางไม่มีแม้กระทัง
รอยแผลเป็ น ราวกับว่าคืนนันทีนางถูกลอบฆ่าเป็ นเพียง
แค่ความฝัน

ในขณะเดียวกัน ช่วงเวลาทีอยูบ่ นภูเขา นางก็ได้พดู คุย

กับหมอเทวดาหลายเรือง

ด้วยความทีเขาดูเป็ นคนดีนางจึงเล่าเรืองราวในคืนที
บิดามารดาถูกสังหารให้เขาฟั ง แม้หมอเทวดาจะทําเป็ น
เออออตอบกลับอย่างไม่สนใจเวลาทีเล่า แต่หยูหรงซูรูด้ ี
ว่าเขาเห็นใจนาง ส่วนทางด้านหมอเทวดาก็มกั เล่าเรือง

59
ราวในยุทธภพให้นางฟั งบ่อยครัง จากทีเขาเล่านางก็พอ
เดาได้วา่ เขามีอายุมากแล้วแต่เพราะฝึ กวิชายุทธ์จน
เกือบจะสําเร็จเป็ นเซียนจึงทําให้เขามีใบหน้าหล่อเหลา
และอ่อนเยาว์เช่นนี

ในบางครังนางจึงเรียกเขาว่าท่านลุง เวลาเขาบ่น

ส่วนในบางครัง...นางก็มกั แอบดืมสุราของเขา จนทําให้

เขาบ่น

“หยูหรงซู!!!” เสียงคํารามดังขึนภายในบ้าน ทําเอา

เด็กสาวทีถือไหสุรากลินหอมหวานอยูบ่ นต้นไม้ดา้ นหลัง
สะดุง้ เฮือก

60
...ไหนว่าลงไปหมูบ่ า้ นหนึงอาทิตย์ ทําไมถึงกลับมาไว
เช่นนีเล่า

“ยัยเด็กตัวดี แอบเอาสุราข้าไปอีกแล้วใช่ไหม”

หมอเทวดาเดินมายังหลังบ้าน ก็เห็นว่าเด็กสาวกําลัง
พยายามขุดหลุมเอาไหสุรานันลงไปฝังไว้ หยูหรงซูผทู้ ีรู ้
จักวรยุทธ์แต่ยงั ใช้ไม่เป็ นจึงถูกดึงหูแล้วลากตัวกลับไป
ฟั งเทศนายกใหญ่อยูภ่ ายในบ้าน

พอบ่นเสร็จเขาก็หาข้าวให้นางกินต่อ เป็ นแบบนันมาได้

อีกไม่กีวัน หยูหรงซูก็เอ่ยปากว่าจะกลับไปทีเมืองเหวินอี
หมอเทวดาทีได้ฟังก็ทาํ เพียงแค่เหลือบตามองนางเรียบ
61
เฉยเหมือนทีทําประจําแล้วบอกว่า “ดีมาก ข้าจะไม่
ต้องเปลืองข้าวสุกอีก”

เด็กสาวยิมรูด้ ีวา่ ต่อให้เขาเย็นชาแค่ไหน แต่ภายในใจ

นันอ่อนโยนเสมอ นางกอดเขาแน่นแล้วบอกว่าจะไม่ลืม
เขาเด็ดขาด วันหน้าหากมีโอกาสจะมาเยียมบ่อยๆ แต่
สักพักก็พดู ประโยคถัดมาอีกว่า “ข้าจะไม่ลืมรสชาติสรุ า
ของท่านเช่นกัน” จากนันหัวนางก็ถกู ไม้พายฟาดไปที
หนึง

ก่อนจะจากกัน หมอเทวดาได้พดู กับนางว่า “กลับไป

คราวนีก็อย่าคิดสืบหาตัวคนร้ายอีก ปกป้องตัวเองไม่ได้
ยังคิดจะไปปกป้องคนอืนอีก อย่าทําตัวโง่งมหากไม่มี
อํานาจไว้ใช้ข่มขู่คน ข้าขีเกียจมารักษาเจ้ารอบสองนะ”

62
หยูหรงซูยกั ไหล่คล้ายกับว่าคําพูดท่านหมอเป็ นเพียงลม
ผ่านหู จากนันก็เดินลงจากเขาไปแต่ก็ไม่วายโบกมือไล่
หลังพร้อมส่งคําอวยพรไปว่า “ลาก่อนท่านลุง ขอให้มี
อายุยืนนะ” จบคํา...จากเดินก็พลันเปลียนเป็ นวิง

เมือกลับมาทีเมืองเหวินอี หยูหรงซูไปทีกระท่อมน้อย
ของตัวเองแต่แล้วก็ตอ้ งแปลกใจเมือพบว่ามันได้กลาย
เป็ นสุสานขนาดย่อม เด็กสาวได้แต่มองสิงของของตัว
เองถูกทําลายอย่างทีไม่อาจต่อต้านได้แม้แต่นิด การ
กระทําของคนพวกนันยังเรียกว่าคนฝ่ ายธรรมะได้ดว้ ย
หรือ แม้แต่เด็กคนหนึงยังทําแบบนีได้ลงคอ

63
แต่นางจะไปเรียกร้องอะไร มันก็อย่างทีท่านหมอเทวดา
ว่า อย่าทําตัวโง่งมหากตัวเองไม่มีอาํ นาจ

หยูหรงซูเดินไปทัวเมืองอย่างไร้จดุ หมาย แต่แล้วนางก็

คิดว่าในตรอกทีไร้ผคู้ นนางอาจจะไปนอนพักทีมุมไหน
สักทีก็ได้ แต่พอเข้าไปได้ไม่ลกึ ถึงไหนก็มีกลุม่ เด็ก
ชายกลุม่ หนึงประมาณห้าคนมาล้อมรอบ พวกเขาทังห้า
ตัวสูงพอๆ กับนาง แตกต่างกันแค่เพียงรูปร่างเท่านัน

“แม่นางน้อยมาเดินในตรอกคนเดียวเช่นนี ให้พวกข้า
พาไปส่งทีบ้านดีหรือไม่”

เด็กชายร่างยักษ์ทีดูเหมือนจะเป็ นหัวโจกกล่าวขึนมา
64
นําเสียงทีหยูหรงซูได้ยินชวนให้รูส้ กึ รังเกียจ แต่นางก็ยงั
คงตีสีหน้าเรียบเฉยและไม่ตอบอะไร

“หรือถ้าแม่นางน้อยอย่าให้พวกข้าหลีกทางให้ก็เอาเงิน
มาเป็ นของเบิกทางก็ได้” คนข้างๆ พูดขึนบ้าง

คราวนีหยูหรงซูเลิกคิวขึนสูง ขอเงินกันง่ายๆ เช่นนีเลย

หรือ “ต้องขอโทษพวกท่านด้วย ยามนีข้าไม่มีเงินติดตัว
หรอก” ใช่นางไม่มีเงิน ถึงแม้เสือผ้าตัวนีจะดูดีแต่ก็
เพราะท่านหมอเป็ นคนหามาให้นางใส่ แต่นางไม่ได้ขอ
เงินเขามาด้วยเสียหน่อย ตาแก่นนขี
ั งกเงินจะตาย แค่
รักษากับให้ขา้ วนางกิน เขาก็บน่ ว่าไม่คมุ้ แทบทุกวัน

“โกหก!” หัวโจกร่างยักษ์คว้าข้อมือหยูหรงซูขนมาแล้
ึ ว
65
บีบแน่น

เด็กสาวถอยหลังไปหนึงก้าว พยายามจะดึงมือออกแต่
ทว่าอีกฝ่ ายก็ไม่ยอมปล่อย หยูหรงซูพลันรูส้ กึ หงุดหงิด
จึงออกแรงผลักคนตรงหน้า

โครม!

ร่างของเด็กคนนันกระเด็นออกไปถึงสามเมตรชนเข้ากับ
กองไม้เต็มแรงจนเกิดเสียงดังสนัน หยูหรงซูกม้ มองมือ
ตัวเองด้วยสีหน้างงงวย

เอ๊ะ...เมือครูข่ า้ ออกแรงไปไม่ตา่ งจากตอนทีดึงมือกลับ

66
นีน่า นางคิดกับตัวเอง แต่คิดได้ไม่นานเด็กชายทัง
หลายก็พากันคุกเข่าให้นางแล้วพูดว่า

“ลูกพี!”

นันคือทีมาของชืออันธพาลหยูหรงซู

ผ่านไปห้าปี ทีนางเลือกจะทําตัวเป็ นนักเลงหัวไม้ ไถ่เงิน

คนทีหลงมาตามตรอกถินตัวเอง บางทีก็ยกพวกตีกนั
ขโมยของก็ยงั เคย คนในเมืองโมโหนางจนเส้นเลือด
สมองแทบจะแตกแต่ก็ทาํ อะไรไม่ได้ เพราะหนึง...พวก
เขาพยายามทําเหมือนนางไม่มีตวั ตน สอง...ถ้านางถูก
จับก็กลัวนางจะปากโป้งเรืองการตายของประมุขและ
ฮูหยินหยูหรง เพราะฉะนันเจ้าพวกคนของสํานักหลินหลี
67
จึงเอาหูไปนาตาไปไร่

แต่ทว่า...

การทีนางกับคุณชายหลินหลีหมิงสนิทกัน จะเป็ นสิงที

ประมุขคนล่าสุดรับไม่ได้ ในวันนีเขาจึงจับนางมาขังใน
คุกข้อหาทําร้ายร่างกายคุณชาย

หยูหรงซูในตอนแรกแทบจะหัวเราะทังนําตา อันธพาล
ทําร้ายจอมยุทธ์ คนพวกนันมันอ่อนแอจนอันธพาลทํา
ร้ายได้ตงแต่
ั เมือไหร่กนั

หลินหลีหมิง เคยเจอกับนางตอนนางอายุสบิ สาม ตอน

68
นันเป็ นช่วงทีนางถูกคนจากหออีซิวมาเชิญตัวไปช่วยทํา
ธุรกิจใหม่ ด้วยความคอทองแดงของนางทําให้คนจากที
นันเห็นช่องทางการทําเงิน และนันก็เป็ นจุดเริมต้นทีทํา
ให้นางได้รูจ้ กั กับคุณชายหมิง เมือก่อนเขาบอกนางแค่
ว่าตนชือหมิง ส่วนนางเองก็ไม่สนใจชือแซ่ทีแท้จริงของ
เขา จึงไม่คาดคันเอาอะไร

นางกับเขาสนิทกันมาก มากจนเกินความรูส้ กึ อย่างอืน

แต่แล้ววันหนึงก็มีประกาศออกมาว่าเขาจะหมันกับจอม
ยุทธ์สาวผูห้ นึง ในประกาศนันทําให้นางได้รูว้ า่ แท้จริง
คนผูน้ ีคือหลินหลีหมิง บุตรชายของคนทีทําลายชีวิตนาง
ในตอนแปดขวบ

นางแยกแยะเรืองบุญคุณความแค้นได้วา่ ใครผิดใครไม่

69
ผิด

แต่ทีมันผิด...คือเขาพยายามบอกนางว่าบิดาของเขาไม่
ผิด

หยูหรงซูเล่าเรืองราวในวัยเด็กให้เขาฟั ง แต่เขาเลือกจะ
ไม่เชือและทิงนางไป หายไปได้เกือบอาทิตย์เขาก็กลับ
มาใหม่ การกลับมาครังนีมันทําให้ความรูส้ กึ ของนาง
เปลียนไปหมดแล้ว...

หยูหรงซูเอาหัวพิงกับกําแพงห้องขัง เหม่อมองลอดผ่าน
ลูกกรงออกไปชมดวงจันทร์เต็มดวงทีลอยเด่นอยูก่ ลาง
ท้องฟ้า ผ่านมาแล้วสามวันทีนางถูกขังอยูใ่ นห้องขัง
เน่าๆ นี อาหารและนําทีเอามาให้ในแต่ละวันแค่มอง
70
ปราดเดียวยังบอกได้เลยว่าสุนขั ยังไม่คิดจะดม

ในตอนนีคนพวกนันคงจะหาทางกําจัดนางโดยการรวบ
รวมความผิดทังหมดอยูส่ นิ ะ

“เฮ้อ...ข้าจะใช้วิธีไหนหนีออกไปดีนะ” นางพึมพํากับ
ดวงจันทร์

“ท่านหมอ ท่านไม่มีวิธีช่วยท่านจอมมารเลยหรือ” เสียง

สันเครือของหญิงสาวในชุดผ้าไหมสีมว่ งเข้มเอ่ยถามขึน
ขณะทียกแขนข้างหนึงซับเหงือทีหน้าผาก

71
“ขออภัยแม่นางไท่เฟิ ง ข้าด้อยปั ญญามิอาจช่วยท่าน
จอมมารไว้ได้” ท่านหมอในชุดขาวผูม้ ีสีหน้าผ่านโลกมา
มากตอบสตรีผงู้ ดงามอย่างนอบน้อม

“อ๋อ...เขาตายแล้วหรือ” ไท่เฟิ งพูดขึนมาอย่างฉับไว

เพราะชือเสียงของหมอตรงหน้ามักรักษาคนไข้ได้หมด
ยกเว้นก็แต่วา่ คนผูน้ นตายแล้
ั ว ทว่าเพียงนางพูดแช่ง
นายของตนออกมา มือหนาของชายหนุ่มผูร้ ูปร่างสูง
กํายําก็คว้าหมับเข้าทีปากนาง

“ขออภัยท่านหมอ ดูเหมือนไท่เฟิ งจะยังควบคุมอารมณ์

ไม่ได้ ท่านพอจะรูจ้ กั ผูอ้ ืนทีสามารถรักษาอาการของ
ท่านจอมมารบ้างหรือไม่” เสียงทุม้ ข้างๆ เอ่ยขึนแทนไท่
72
เฟิ ง

เขาเป็ นบุรุษหนุ่มนิสยั เรียบร้อยและสุภาพ นามว่าอูเ่ ส

วีย แต่งตัวด้วยชุดสีเทาเรียบง่าย หากให้เทียบกับสตรี
ข้างตัวแล้วละก็คงจะเหมือนนกยูงกับหงส์

ผูห้ นึงแต่งองค์เต็มยศ ผูห้ นึงสวมเพียงชุดธรรมดาไร้

เครืองประดับ

แต่สงที
ิ เหมือนกันคือไอมารทีแผ่ขยายรอบตัวของคนทัง
คู่ หากคนธรรมดามาอยูใ่ กล้คงทําให้อดึ อัดจนหายใจไม่
ออก

73
“ข้าพอจะรูจ้ กั อยูผ่ หู้ นึง...” ท่านหมอเอามือไพล่หลัง
เชิดใบหน้าขึนเล็กน้อย แต่ไม่ทนั อ้าปากจะตอบก็ถกู สตรี
ชุดม่วงเอ่ยดักขึนมาว่า

“ท่านอย่าบอกพวกข้านะว่าคนคนนันคือ...” เสียงนาง
หายไปเมืออีกฝ่ ายพยักหน้ารับ องครักษ์มือซ้ายขวาของ
จอมมารพากันเหงือตก

หมอเทวดาหยาอีเจิน... หมออันดับหนึงแห่งยุทธภพ
ไม่เข้าข้างฝ่ ายธรรมะหรือมาร ทําตัวอยูก่ งกลางมา
ึ
ตลอดหลายพันปี ใครบาดเจ็บมีเงินไปขอให้รกั ษาเขาก็
ช่วยหมด ทว่าทีน่าปวดหัวคือคนผูน้ นชอบคิ
ั ดราคาค่า
รักษาชนิดทีมากพอจะสูบเลือดสูบเนือผูค้ น แถมถ้าจ่าย
น้อยก็ตอ้ งทนฟั งเสียงบ่นจนหูชากว่าจะรักษาเสร็จ

74
“ท่านพอจะไปตามเขามารักษาจอมมารได้หรือไม่” อูเ่ ส
วียกัดฟั นถามไป ในยามนีถ้ามีทางไหนทีรักษาจอมมาร
ได้เขาย่อมต้องทํา

“ท่านบ้าไปแล้วหรือ เจ้าหมอเทวดานันขีบ่นจะตายชัก
ข้าไม่ชอบเขาเลย” ไท่เฟิ งโวยวาย แต่พอถูกสายตาคม
กริบของอูเ่ ฟิ งมองปรามนางก็หบุ ปากเงียบ

“แล้วเจ้ารักษาจอมมารได้หรือ” พอถูกย้อนนางก็เงียบ
กริบราวกับใบ้กิน

“ต้องขออภัยท่านทังสองแต่ขา้ เกรงว่าจะไปเชิญมาไม่ได้

75
หลายปี มานีท่านหมออยูแ่ ต่ทีภูเขาข้างเมืองเหวินอีไม่ไป
ไหนไกลมาสักพักแล้ว หากท่านต้องการให้ทา่ นหมอ
รักษาท่านจอมมาร ก็ให้พาท่านจอมมารไปหาท่านหมอ
เถิด” ท่านหมอแห่งพรรคมารกล่าวจบก็ปาดเหงือทีหน้า
ผากตน เตรียมพร้อมรับคําโวยวายจากไท่เฟิ ง

แต่เหมือนคนทังคูก่ ็มีอาการจนคําพูดเช่นกัน

นีท่านจอมมารของพวกเขาไร้สนหนทางจนต้
ิ องแอบไป
ยังถินศัตรูเพือให้ตาแก่ขีงกรักษาแล้วหรือเนีย

76
บทที 2 คนโชคดีในสถานทีทีโชคร้าย

หยูหรงซูเอาหัวโขกกําแพงหินเบาๆ เล่นอย่างเบือหน่าย
นางถอนหายใจไม่รูก้ ีร้อยรอบแล้วอาหารทีมุมห้องก็ยงั

77
คงส่งกลินสุนขั ไม่รบั ประทานเช่นเดิม อดอาหารมาถึง
สามวัน แม้จิตใจมันจะบอกว่ายอมอดข้าวตายแต่เจ้า
ร่างกายนีสิทีจะรับไม่ไหว อีกทังนางยังกระหายนํามาก
ด้วย แต่ถา้ จะให้ดีขอสุราชันดีจากหออีซิวมาดืมสักจอก
อาจจะทําให้นางมีกาํ ลังหายใจต่อเป็ นแน่

“ทําไมมันร้อนแบบนีเนีย” นางพึมพํากับตัวเอง เมือจู่ๆ

ก็รูส้ กึ ร้อนรุม่ ไปทัวร่าง เหงือเริมผุดพรายตามใบหน้า
นางเหลือบมองพระจันทร์เต็มดวงแล้วก็ขมวดคิวเข้าหา
กันแน่น...นีมันวันเกิดนางแล้วนี แต่ช่างมันไว้ก่อนเถอะ
ร้อนจะตายแบบนีมันจะไปมีอารมณ์สงั สรรค์ได้อย่างไร
กัน

“เฮ้! เจ้าพวกผูค้ มุ เอาข้าไปขังไว้ขา้ งนอกไม่ได้หรือ

78
อย่างไร ข้างในมันร้อนจะตายแล้วนะ” นางโวยวายเสียง
ดัง แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา

หยูหรงซูลกุ จากพืนแล้วเดินไปเขย่ากรงด้วยความโมโห
ส่งเสียงน่ารําคาญให้คนสนใจ จากนันก็กลับมานัง
แหมะอยูท่ ีเดิมเมือไม่มีใครมา ตรงจุดใกล้หน้าต่างเป็ น
จุดเดียวทีพอจะมีลมพัดผ่านเข้ามาบ้าง นางหลับตาลง
พยายามไม่ขยับตัวไปมาอีก

“ซูเอ๋อร์” แต่แล้วเสียงอันคุน้ เคยก็ดงั ขึนทีอีกฟากฝังของ

ลูกกรง

หยูหรงซูไม่ลืมตาขึนหรือขยับตัวหันไปมอง นางเพียงแค่
พึมพําเสียงเรียบว่า “หากท่านเรียกข้าด้วยชือนัน
79
อีกรอบ ข้าจะเอาข้าวต้มทีไร้ขา้ วในถ้วยสาดใส่ทา่ นให้
สมกับทีพวกนันกล่าวหาข้า”

“ข้าจะต้องหาทางช่วยเจ้าออกมาให้ได้” คุณชายหลิน
หลีหมิงรับปากหนักแน่น “เจ้าต้องการอะไรหรือไม่” อีก
ฝ่ ายถามต่ออย่างเป็ นห่วง

หยูหรงซูเค้นหัวเราะ นางยิมเยาะคุณชายผูน้ นั ฉายา

จอมยุทธ์อนั ดับหนึงแห่งพรรคธรรมะนีมันเป็ นคําโป้ปด
หรือไร ทําไมคนตรงหน้านางถึงได้ดโู ง่งมเช่นนี ไม่แปลก
ใจเลยว่าสองปี ทีผ่านมาทําไมนางถึงดูไม่ออกว่าคนคนนี
เป็ นคุณชายจอมยุทธ์แห่งสํานักหลินหลี

“เอาเหล้ามาให้ขา้ สักไหก็พอแล้วละคุณชาย แต่นกั โทษ

80
อย่างข้าจะไปขออะไรได้มากล่ะ แค่ขออาหารดีๆ สักมือ
ยังไม่เคยจะได้เลย คนของท่านเลียงคนได้ดีกว่าสุนขั ยิง”
นางเหยียดยิมหลังกล่าวจบ

“เจ้าควรเลิกดืมสุราได้แล้ว” อีกฝ่ ายเอ่ยปรามถึงเรือง

การดืม

หยูหรงซูผเู้ กลียดการห้ามหันไปมองเขาด้วยหางตา ก็
เห็นดวงตาคูง่ ามจ้องมองมาทีนางด้วยความเป็ นห่วง
และจริงใจ ใบหน้าทีเคยหล่อเหลาดูสงู ศักดิยามนีดูซบู
ผอมลงไปบ้างราวกับลงโทษตัวเอง จู่ๆ นางก็รูส้ กึ ใจ
อ่อนขึนมา แต่อีกใจก็บอกกับตัวเองว่าทีเขาทํานันเป็ น
แค่ความสงสารเท่านัน บิดาเขาสังโยนนางเข้าคุก ส่วน
เขาก็แค่มาแสดงตัวว่าเห็นใจนาง เบืองหลังคงจะไปเริง

81
ร่าอยูก่ บั คูห่ มันของตน

ตบหัวแล้วลูบหลัง คิดว่านางไม่รูห้ รืออย่างไร

“ท่านเป็ นใครถึงมาสังข้า เป็ นพ่อเป็ นแม่ขา้ หรือ” หยู

หรงซูถามกลับเสียงเย้ยหยัน

หลินหลีหมิงรูต้ วั ว่าตอนนีต่อให้คยุ ดีดว้ ยอย่างไร หยูหรง

ซูก็ไม่มีวนั ตอบกลับเขาดีๆ เป็ นแน่ ชายหนุ่มอดทน
กํามือแน่นไม่ให้ตวั เองระบายโทสะออกมาต่อหน้านาง
เขาอ่อนโยนเสมอเมืออยูต่ อ่ หน้าสตรีผนู้ ีทังทีกลับคนอืน
เขานันกลับเย็นชาใส่ แต่เหมือนนางจะมองว่าเขาเป็ น
คนลวงหลอกไปเสียแล้ว

82
“ข้าจะพาเจ้าออกไปให้ได้ เจ้าไม่ตอ้ งห่วง” กล่าวจบเขา
ก็หนั ตัวเดินจากไป แม้จะรูว้ า่ คนตรงหน้าไม่เชือ แต่เขา
ก็ยงั อยากจะบอกนางว่าเขาจะทําให้ได้

หยูหรงซูมองตามร่างทีเดินลับสายตาไปในความมืด
อย่างเย็นชา

...ให้เรืองของเราทังคูเ่ ป็ นเพียงแค่ความฝันเถอะ

“อ๊า” นางกรีดร้องออกมาเสียงเบา

หลังจากทีหลินหลีหมิงออกไปได้ไม่นาน จู่ๆ ทีอกก็รูส้ กึ

83
ปวดแสบปวดร้อนขึนมาจนไม่อาจห้ามเสียงร้องอันเจ็บ
ปวดไว้ได้ มันแผดเผาภายในออกของนางจนเหมือนกับ
ว่า ภายในยามนีกําลังมอดไหม้เป็ นเพลิงไฟ ความเจ็บ
ปวดทีแผ่ขยายทําให้นางล้มลงไปขดตัวงออยูท่ ีพืนหินอัน
เย็นชืน

ความเจ็บปวดแผดเผานานถึงหนึงก้านธูป หูทงสองข้
ั าง
ของหยูหรงซูก็เริมได้ยินเสียงแทรกเข้ามาคล้ายเสียงคน
พูดคุยกัน สายตาก็เริมมองเห็นภายในความมืดได้
ชัดเจนขึนแต่กลับไม่เห็นเงาของคนบริเวณรอบข้าง มัน
ทําให้นางสงสัยว่าเสียงพูดคุยทีดังขึนนันมาจากทีไหน
กันแน่

พอเพ่งฟั งดีๆ ก็ทาํ ให้นางพอจับทางได้ เสียงสองเสียงที

84
กําลังพูดคุยกันในยามนีคือเสียงของผูค้ มุ สองคนทีเฝ้า
ห้องขังทีนี พวกเขาเหมือนกับกําลังพูดถึงนางอยูพ่ อดี

“เจ้าว่าคุณชายหลินหลีจะหลงเสน่หน์ งั เด็กตระกูลหยู
หรงจริงหรือไม่” ผูค้ มุ คนทีหนึงถามขึน

“ข้าว่าไม่หรอก นังเด็กนันคงจะใช้วิชามารทีครอบครัว
ตัวเองไปร่วมมือล่อลวงคุณชายน่ะสิ คนอย่างคุณชาย
ไม่มีทางลดตัวไปสนใจนางมารเช่นนันหรอก” ผูค้ มุ คนที
สองตอบ เสียงของเขานันออกแววเหยียดหยันหยูหรงซู
ทุกคําเอาแต่เหยียดว่านางเป็ นมาร

คนทีแอบฟั งอยูน่ นกํ

ั ามือแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปใน
เนือ ท่านพ่อของนางช่วยทําศึกกับพวกมารมาตังเท่าไร
85
เสียงตายมาตังกีครังแล้วจะไปเป็ นไส้ศกึ กับพรรคมารได้
อย่างไรกัน พวกเขาไม่รูค้ วามจริงด้วยซําเอาแต่กล่าวหา
ผูอ้ ืนเช่นนี

ปั ง!

หยูหรงซูผงะ หันไปมองมือของตนทีจมลงไปในกําแพง
หิน ต้องขอบคุณเสียงของมันทีไม่ดงั มากทําให้ผคู้ มุ ข้าง
นอกไม่มาสนใจ แต่ทีหญิงสาวสนใจในยามนีคือแรงของ
นางมีมากขนาดนีตังแต่เมือไหร่กนั แรงพอทีจะทําให้
พนังหินแตกละเอียดเป็ นรอยกําปั นเช่นนี

จะว่าไปแล้ว ความแสบร้อนนันก็หายไปแล้วด้วย

86
ถึงแม้แต่ก่อนจะรูต้ วั ว่าบางทีตนมักมีแรงเหนือกว่าชาว
บ้านเขาเป็ นทุนเดิม แต่ไม่คาดคิดเลยว่าในยามนีจะ
สามารถทุบกําแพงได้ เพราะถ้าจะทําเช่นนีมันย่อมต้อง
เป็ นวรยุทธ์และลมปราณ...

พอคิดถึงเรืองนัน หยูหรงซูพลันลุกขึนนังสมาธิเดินลม
ปราณตามทีท่านพ่อเคยสอน หนังสือมากมายทีเคย
อ่านในวัยเด็กพลันผุดขึนในสมอง และแล้วสักพักนางก็
สัมผัสได้ถงึ กระแสอุน่ ๆ ในร่างทีเดินทางวนไหลไปมา
พลังงานทีนางเคยพยายามฝึ กในตอนเด็กแต่ไม่พบ ใน
ตอนนีนางได้รูส้ กึ ถึงมันแล้ว ลมปราณทีวนเวียนภายใน
ร่างอย่างเป็ นระเบียบทําให้นางอดลอบยิมออกมาไม่ได้

87
ในสถานการณ์ทีโชคร้ายแบบนี ยังถือว่าหยูหรงซูยงั พอ
ทีจะมีโชคดีหลงเหลืออยู่ แม้จะไม่รูว้ า่ ทําไมพลังพวกนี
ถึงได้ตืนตอนทีนางอายุสบิ ห้าก็เถอะ

หยูหรงซูยมกว้
ิ าง นางปี นขึนไปเกาะขอบหน้าต่างแล้ว
ดึงซีกกรงออกมา ออกแรงเพียงเล็กน้อยแท่งเหล็กก็หลุด
ติดมือมา นัยน์ตาดอกท้อยามนีเปล่งประกายวาววับ
ส่วนริมฝี ปากก็ยงยกยิ
ิ มมากขึนเมือค้นพบทางหนี

นางทําการดึงกรงเหล็กทังสีซีกออกหมด จากนันก็ปามัน
ลงพืนหินจนเกิดเสียงดังกังวาน

“เสียงอะไรน่ะ รีบไปดูเร็ว!” คนข้างนอกตะโกนขึน

88
ผูค้ มุ ทังสองวิงหน้าตืนเข้ามาข้างในห้องคุมขัง ในมือของ
พวกเขาถือทวนยาวมาพร้อมโจมตี แต่เมือมาถึงกลับ
มองไม่เห็นคนภายในห้องขังแม้แต่เงา ผูค้ มุ คนทังสอง
หันมามองหน้ากันและกัน จากนันก็เดินไปไขกุญแจห้อง
เมือพวกเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นแท่งเหล็กสีแท่งถูก
โยนทิงเอาไว้ เหลือบมองไปข้างบนหัวจึงเห็นว่าหน้าต่าง
ได้เปิ ดโล่งพร้อมให้รา่ งเล็กทีอยูใ่ นห้องลอบหนีไป

แต่ไม่ทนั ทีพวกเขาจะได้วิงออกไปตามหาหยูหรงซู นัก

โทษทีหายตัวกลับยืนอยูอ่ ีกฟากฝังของห้องขังพร้อม
กุญแจพร้อมด้วยใบหน้าทีเปื อนไปด้วยรอยยิม ในตอน
นันเองผูค้ มุ ทังสองก็รูต้ วั ว่าถูกหลอก ไม่พอแค่นน...
ั
พวกเขายังถูกขัง!

89
“ข้าไม่โง่ขนาดหนีออกไปทางช่องหน้าต่าง แล้วปล่อย
พวกท่านมีโอกาสไปตามกําลังคนมาเพิมหรอก ไหนๆ ก็
ไหนๆ ลองลิมรสการอยูใ่ นห้องขังไปสักคืนดูนะ อ้อ...
ถ้าหิวจะกินอาหารทีอยูม่ มุ ห้องก็ได้ ข้ามันใจว่ารสชาติ
ต้องดีแน่ ไม่เช่นนันพวกท่านไม่เตรียมมาให้ขา้ หรอก”
นางพูดจบก็โยนกุญแจไปไว้ทีห้องขังฝังตรงข้าม แล้ว
เดินจากไปพร้อมรอยยิมสะใจระบายบนในหน้ามอม
แมม

ส่วนช่องหน้าต่างลูกกรงนัน ต่อให้ผคู้ มุ สองคนนัน

พยายามหดตัวเองแทบตายก็ออกไปไม่ได้แน่

“เจ้ามันชัวช้าสมกับทีเป็ นคนทรยศจริงๆ นางมาร!”

90
หยูหรงซูทีกําลังเดินจากไป เมือถูกตะโกนไล่หลังมาเช่น
นันสีหน้าก็พลันมืดขรึมลง “นางมารเหรอ ได้! ข้าจะทํา
ให้พวกท่านทังหลายได้รูเ้ องว่าคําว่ามารแท้จริงเป็ นเช่น
ไร” กล่าวจบนางก็กา้ วเดินต่อไปโดยทีไม่หนั กลับไปมอง
แม้แต่หางตา

มือซ้ายกับมือขวาของจอมมารได้ลอบพาเจ้านายตนเข้า
มาในเมืองเหวินอีโดยการปลอมเป็ นกลุม่ คนเศรษฐี จัด
ฉากให้จอมมารนอนอยูภ่ ายในเกวียน ส่วนทังคูก่ ็แสร้ง
เป็ นคนรับใช้ติดตามมาคอยดูแล หลังจากทีจองห้องพัก
อยูใ่ นโรงเตียมเล็กๆ อูเ่ สวียผูเ้ ป็ นมือขวาก็ขนเขาไป
ึ

91
ตามหาท่านหมอเทวดา

กว่าจะได้รกั ษา อูเ่ สวียก็กลับมาถึงโรงเตียมตอนพระ

จันทร์ขนเหนื
ึ อหัว แล้วยังจะต้องมาถกกันเรืองค่ารักษา
อีกเกือบหนึงชัวยาม ไท่เฟิ งอดทีจะสบถออกมาไม่ได้
ระหว่างทีต่อรองกัน เพราะยิงนานยิงเกิดผลเสียต่อท่าน
จอมมาร แต่เหมือนหมอเทวดารูปงามผูน้ ีจะไม่สนใจ
ความเป็ นความตายแม้แต่นอ้ ย จนกระทังได้ราคาทีพอ
ใจเจ้าตัวถึงยอมลงมือช่วยเหลือ

หมอเทวดารักษาด้วยการฝังเข็มและใช้ไอร้อนของยา
ระเหยเข้าไปรักษาภายใน โดยทีหน้าทีเคียวยาเป็ นหน้า
ทีของไท่เฟิ ง โชคดีทีโรงเตียมแห่งนีมีหม้อต้มนําภายใน
ห้องไว้ใช้เผือต้มนําอาบ คนในห้องจึงสามารถนํามาดัด

92
แปลงใช้ตม้ ยาได้ โดยทีไม่ตอ้ งถ่อแบกจอมมารขึนไปยัง
ภูเขา

“ฮึ...จอมมารผูโ้ หดเ**◌้ยมพลาดท่าถูกฝ่ ามือพิฆาต

ซัดจนชําใน ทําลายปราณจนเสียหายถึงห้าส่วน ถ้า
ปล่อยทิงไว้อีกหนึงวันคงจะเสียชีวิตเป็ นแน่” ท่านหมอที
ลงมือรักษารายงานสภาพคนป่ วยให้ผตู้ ิดตามทังสองฟั ง

ไท่เฟิ งหยุดมือทีเคียวยาแล้วอดบ่นขึนมาไม่ได้ “แล้ว

เพราะใครกันล่ะ มัวแต่ชกั ช้าไม่ยอมรัก... อือ...อ่อย
อะ” นางพูดไปได้ไม่เท่าไร อูเ่ สวียก็รบี เอามือมาอุดปาก
ไว้

ฝ่ ายหมอเทวดาเมือรับเงินมาแล้วก็แสร้งทําเป็ นไม่ได้ยิน
93
เขาได้ยินคนทีมารักษาหลายรายมักบ่นเช่นนีอยูเ่ สมอ
ส่วนมากแล้วก็บน่ กันไม่มากนักหรอก...

“ดูจากการโจมตีแล้วจอมมารของพวกเจ้าควรจะหลบ
มันได้ ทําไมถึงไม่หลบล่ะ” หมอเทวดาถามขึน

จากอดีตทีผ่านมา จะบอกว่าเขาและจอมมารผูน้ ีรูจ้ กั กัน

ไม่แปลก ฝี มือของคนป่ วยตรงหน้ามีมากแค่ไหนทําไม
จะไม่รูด้ ี ยังไม่เคยมีบาดแผลไหนทีร้ายแรงจนจอมมาร
ตรงหน้าต้องมาพึงคนอย่างเขาเลยสักครัง

“เป็ นเพราะนังจิงจอกผิงชิง ใช้มารยาล่อลวงจอมมาร

จนยกใจให้ แล้วผลสภาพเป็ นเช่นนีไงล่ะ” ไท่เฟิ งเมือ

94
ปากปล่อยเป็ นอิสระก็อดหุบมันเอาไว้นิงๆ ไม่ได้

“อ๋อ...” ท่านหมอพยักหน้ารับ “ต่อให้เก่งกล้าสักไหน

สุดท้ายก็พา่ ยแพ้ให้แก่ความรักสินะ”

“แล้วจริงหรือไม่ทีท่านไม่สาํ เร็จเป็ นเซียนเพราะหลงรัก

สตรีผหู้ นึง”

...ความเงียบปกคลุมทังห้อง

อูเ่ สวียแทบอยากจะไปก้มขอขมาท่านหมอทีไม่สามารถ
ปิ ดปากไม่มีหรู ูดของไท่เฟิ งให้อยูเ่ งียบๆ และยังนึกโทษ
ตัวเองทีปล่อยมือออกจากปากเล็กๆ นัน สตรีอย่างไท่

95
เฟิ งควรมีไว้นงเงี
ั ยบอวดโฉมก็เพียงพอ หากปล่อยให้อา้
ปากพูดคงมีคนนึกอยากตัดลินนางทิงเป็ นแน่

...เช่นเดียวกับท่านหมอเทวดาผูน้ ี

“ฮ่าๆ ท่านหมออย่าได้สนใจไท่เฟิ งเลย นางดืมไปก่อนที

ท่านจะมาถึง ตอนเหมือนนางจะยังไม่สร่างเมาดี เขาว่า
กันว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา ท่านหมอคิดเห็นว่า
เช่นไร” อูเ่ สวียหัวเราะแห้งๆ พยายามทําหน้าน่าสงสาร
มองไปยังท่านหมอทีเหลือบหางตามาทางพวกเขาทังคู่

ในตอนนีทีอูเ่ สวียกลัวกว่าการทีไท่เฟิ งจะโดนตัดลิน ก็

คือการทีบุรุษชุดขาวตรงหน้าจะฆ่าเจ้านายเขาทิง

96
มากกว่า

“ถ้าคิดก่อนพูดไม่ได้ ก็ควรจะเย็บปากทิงไปเสีย” ท่าน

หมอพูดโดยไม่เงยหน้าขึนจากร่างของจอมมาร “เสร็จ
แล้ว อีกไม่นานจอมมารของพวกเจ้าก็คงฟื น ยาเคียวอีก
แค่หนึงชัวยามก็พอ เมือฟื นแล้วให้ดืมยานันทุกๆ วัน
หลังมืออาหารเย็น เทียบยาส่วนอืนข้าจะเขียนเอาไว้ให้
พวกเจ้านําไปให้หมอทีพรรคมารจัดการต่อเอง”

“ขอบคุณท่านหมอมาก” อูเ่ สวียผสานมือคํานับอีกฝ่ าย

เขาเดินไปหยิบกล่องตัวเงินจํานวนหนึงหมืนตําลึงมา
มอบให้ทา่ นหมอ

ท่านหมอเขียนเทียบยาลงบนกระดาษ ก่อนจะเก็บเข็ม
97
และอุปกรณ์ของตนเก็บลงย่าม จากนันก็แลกกระดาษ
เทียบยากับตัวเงินหนึงหมืนตําลึงจากอูเ่ สวีย เมือได้รบั
เงินร่างในชุดขาวก็จากไปโดยไม่คิดจะหยุดรําลาให้เสีย
เวลา

ไท่เฟิ งทีนังเคียวยาอยูอ่ ดบ่นออกมาไม่ได้ “แค่ให้มา

รักษาฝังเข็มกับเขียนเทียบยาแค่นี จําเป็ นต้องเสียเงินถึง
หมืนตําลึงเลยหรือ”

“ทําอย่างไรได้ ฝี มือของคนผูน้ นเป็

ั นเพียงผูเ้ ดียวทีรักษา
คนใกล้ตายให้กลับมาหายใจได้” อูเ่ สวียปล่อยให้ไท่เฟิ ง
บ่นได้ตามใจเมือท่านหมอไม่อยู่ ส่วนตัวเขาเองก็ชินชา
กับนิสยั ปากไวของสตรีผนู้ ีไปแล้ว

98
“จะว่าไป...ท่านว่ามันเป็ นเรืองจริงหรือไม่ ทีคนผูน้ นไม่
ั
สําเร็จเป็ นเซียนเพราะหลงรักสตรีน่ะ” คนทีนังเคียวยา
ด้วยความเบือหน่ายอดถามขึนมาไม่ได้

...บางทีนิสยั ยุง่ เรืองของคนอืนสมควรได้รบั การจัดการ

เสียบ้าง

หยูหรงซูหลบออกมาจากคุกได้อย่างง่ายดาย ดูเหมือน
ว่าคนตระกูลหลินหลีจะคิดว่านางไม่มีความสามารถ
อะไร จึงไม่ได้วางกําลังคนเฝ้าแน่นหนา มีเพียงแค่ผคู้ มุ
สองคนก็คิดว่าเพียงพอทีจะคุมกันนักโทษทีไม่มีคณ
ุ ค่า
อย่างนางแล้ว ดังนันหยูหรงซูเลยโลดแล่นไปกับการ
99
ทดลองวิชาตัวเบา

หยูหรงซูตรงหน้าไปยังวัดร้าง ซึงเป็ นทีพักของเธอกับ

เหล่าลูกน้องกลุม่ เดียวกัน ในเวลาแบบนีภายในตัววัด
ยังคงมีแสงจากกองไฟลอดออกมา หญิงสาวไม่แปลกใจ
เพราะเธอก็ชินชากับนิสยั งานเลียงกลางคืนของเจ้าพวก
นีไปเสียแล้ว ทว่าวันนีกลับแตกต่างไปจากทุกวัน มี
บางอย่างทีขาดหายไป

ซึงก็คือ...เสียงโวยวาย

“ฮือๆ พวกเจ้าว่าลูกพีเราจะรอดกลับมาไหม” เสียงครํา

ครวญของอาเจินดังขึนมาท่ามกลางความสงัดเงียบยาม

100
ราตรี

หยูหรงซูปีนขึนไปบนหลังคาก้มมองดูชายหนุ่มทังสิบนัง
ล้อมกองไฟ ใบหน้าของพวกเขาต่างเปื อนไปด้วยนําตา
ทําเอาคนทีแอบนังดูรูส้ กึ ขําอยูใ่ จ เจ้าพวกผูช้ ายทีฮึก
เหิมในยามหาเรืองคนอืน ตอนนีกลับมานังล้อมวง
ร้องไห้เพราะคิดว่านางจะไม่รอด

“แด่ลกู พี” อาเจินชูถว้ ยสุราในมือขึน

“แด่ลกู พี” คนทีเหลือก็พากันทําตาม

หยูหรงซูได้โอกาสก็โดดลงไปข้างล่างร่วมวงด้วย “ถ้า

101
พวกเจ้ากล้าดีดืมหมดล่ะก็ ข้าจะไล่อดั เรียงตัวเลยคอยดู
สิ”

“ลูกพี!!!” คนทังสิบพากันประสานเสียงร้องเรียกนาง

อาเจินเป็ นคนแรกทีวิงเข้ามาแล้วกุมมือหยูหรงซูไว้อย่าง
ดีใจ “ลูกพียังไม่ตายจริงๆ ด้วย” ชายหนุ่มเขย่ามือ
นางอย่างดีใจ

อาเจิน...ชือเจิน ไม่มีแซ่ หยูหรงซูเลยเรียกว่าอาเจินมา

โดยตลอด เขาเป็ นเด็กชายทีเคยพยายามไถ่เงินนางเมือ
หลายปี ก่อน และในตอนนีกลับเลือกทีจะมาติดตามแล้ว
ดันนางเป็ นลูกพีใหญ่ ส่วนตัวเองก็ตงตั
ั วเองเป็ นลูกพี
รอง เด็กชายคนนีเมือโตมาเป็ นหนุ่มหยูหรงซูก็สอนเขา
102
หลายอย่างเรืองทักษะการต่อสู้ การใช้กระบี บางทีเขาก็
เห็นว่านางเป็ นอาจารย์ผมู้ ีบญ
ุ คุณ จึงมักเป็ นคนแรกที
แสดงความเป็ นห่วงนางออกมามากทีสุด

“คนในเมืองบอกว่าเขาจะประหารท่านพรุง่ นีนี” ฝู่

จิงกว่านถามขึนอย่างสงสัย เขาคนนีเป็ นเด็กชายร่าง
ผอมบาง ขีกลัวแต่ยงั เลือกทีจะติดตามกลุม่ อันธพาลมือ
สมัครเล่นเพราะหนีจากกลุม่ ทาสมา

“คิดว่าลูกพีของพวกนายเป็ นใครกันล่ะ” นางยักคิว พอ

อาเจินปล่อยมือบางออก นางก็คว้าคอของเขากับฝู่
จิงกว่านมากอดไว้แล้วขยีหัวพวกนันเล่น ก่อนจะเข้า
ร่วมวงด้วย แต่นงไปได้
ั ไม่นานก็นกึ ได้วา่ ตนเองจะอยูท่ ีนี
นานไม่ได้ หลังจากนังดืมกับเจ้าพวกนีไปสักพัก นาง

103
เลยบอกไปว่าจะเดินทางไปพรรคมาร

แน่นอนว่าทุกคนต้องคัดค้าน แต่มีหรือทีคนอย่างหยูหรง
ซูจะฟั ง พอทําให้เจ้าพวกตัวแสบเมาจนสลบไปหมด
นางก็เข้าไปเปลียนเสือผ้าเป็ นชุดสีตนุ่ ของตัวเองแล้วคิด
จะเดินทางไปพรรคมารจริงๆ แต่ก่อนจะไปจําเป็ นต้อง
ใช้เงิน การออกนอกถินนางจะไปเรียกค่าไถ่ทีอืนไม่ได้
ง่ายแน่ๆ โชคดีทีคุยกับอาเจินไปก่อนเจ้านันจะเมา เขา
บอกกับนางว่ามีคณ
ุ ชายผูห้ นึงกับคนรับใช้สองคนเดิน
ทางเข้ามาในเมือง และดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีเงินหนา
มาจากการแต่งตัว ในยามนีพวกเขาพักอยูใ่ นโรงเตียม
เล็กๆ

ประมาทเช่นนีค่อยลอบเข้าไปขโมยได้ง่ายหน่อย

104
หยูหรงซูยดั หมันโถวยัดเขาปากเคียวๆ กลืนๆ ไม่มีจริต
มารยาทแบบสตรีทวไปแม้
ั แต่นอ้ ย กินเสร็จก็ดืมเหล้า
เข้าไปอีกอึกใหญ่ พอมีพลังงานเข้าหน่อยนางก็มนใจใน
ั
ฝี มือตัวเอง มุง่ หน้าไปยังโรงเตียมทีอาเจินบอกเล่าทันที

วิชาตัวเบาทําให้การปี นขึนบนหลังคาง่ายยิงกว่าปอก
กล้วย ทว่าช่างน่าเสียดาย... แสงไฟในห้องยังคงส่อง
แสงสว่างท้าทายความมืด หยูหรงซูในยามนีจึงได้แต่นงั
ยองๆ รออยูบ่ นหลังคาหวังให้เจ้าเศรษฐี ผนู้ นรี
ั บนอนไป
โดยเร็ว

“อูเ่ สวีย... เราจะพาจอมมารออกไปอย่างไร” เสียงสตรี

ภายในห้องดังขึนมา ทําให้หยูหรงซูทีเกือบจะหลับตา
105
สว่างขึนอีกครัง

“ก็เหมือนกับตอนมาไง เจ้าพวกทหารคงไม่ตรวจอะไร
มากหรอก เราแค่จดั ของให้ดหู รูหราเข้าไว้ คนพวกนันก็
ไม่กล้าล่วงเกินเราแล้ว” เสียงบุรุษตอบกลับด้วยโทนราบ
เรียบ

หยูหรงซูได้ยินคําว่าจอมมาร นางก็ตกใจจนลุกขึนยืน
เป็ นผลให้กระเบืองหนึงอันตกลงไปข้างล่าง ทว่าเจ้าตัว
กลับไม่สนใจเพราะในยามนีนางได้พงุ่ ความสนใจไปที
คนในห้องไปหมดแล้ว คนทีตามหา อยูด่ ีๆ ก็โผล่มาตรง
หน้าโดยทีไม่ได้ออกแรงอะไรเลย ไม่ตา่ งจากพลังปราณ
ในตัวทีจู่ๆ ก็ตืนขึนมา

106
ไม่ทนั ทีหยูหรงซูจะได้ดีใจกับตัวเองไปมากกว่านัน ฉับ
พลันร่างของหน้าก็ถกู ดึงเข้าไปในห้องอย่างทีไม่อาจได้รู ้
ตัวทัน ร่างบางถูกเตะทีข้อพับให้คกุ เข่าลงกับพืน จาก
นันโลหะทีเย็นเยียบก็มาจ่ออยูท่ ีคอ พร้อมกับเสียงนุ่มที
เอ่ยขึน “ใครส่งเจ้ามา”

หยูหรงซูเหลือบมองอาวุธทีจ่อคอตัวเอง ก็เห็นว่ามันคือ
เคียวสีดาํ ผูกติดอยูก่ บั ปลายโซ่หนา ถึงจะยังไม่ออกแรง
อะไรมากแต่นางก็สมั ผัสได้ถงึ ความเจ็บแปลบทีคอ เดา
ได้วา่ คมของมันคงบาดคอนางเข้าแล้ว

“ส่งตัวเองมานีนับไหม” หยูหรงซูตอบ แต่แรงกดทีคอ

เพิมขึนทําเอานางหุบปากเงียบ

107
“เฮ้...อูเ่ สวีย ข้ารูส้ กึ ถูกชะตากับแม่นางน้อยนีจัง” สตรี
ด้านข้างพูดขึนด้วยใบหน้ายิมแย้ม

หยูหรงซูเหลือบตาขึนมองคนทังคูก่ ็พลันเห็นใบหน้าอัน
งดงามกับหล่อเหลาของคนสองคนยืนมองมาทีตนเอง
บุรุษทีชืออูเ่ สวียมองนางด้วยสายตาไม่เป็ นมิตร แต่สตรี
ผูม้ ีใบหน้างดงามอย่างร้ายกาจกลับมองนางด้วยแววตา
สนุกสนาน

คนทีถูกจับตัวก้มหน้าลงตํา ในหัวพลันคิดหาวิธีหนีออก
จากสถานการณ์เลวร้าย ฉับพลันก็นกึ ถึงมารยาร้อยเล่ม
เกวียนจากหออีซิว นางจึงบีบนําตาออกมาให้ดวง
ตาดอกท้อของตนเต็มไปด้วยหยาดนําตาฉําวาว แล้ว
เงยหน้ามองอูเ่ สวียทีเอาเคียวจ่อคอตน

108
“ข้าถูกเจ้านายพยายามจะขืนใจจึงพยายามหนีออกมา
ด้วยวรยุทธ์นอ้ ยนิดทีมี เห็นไฟทีโรงเตียมแห่งนีมีหอ้ ง
หนึงเปิ ดไฟอยูข่ า้ จึงอยากมาขอความช่วยเหลือ พวก
ท่านโปรดเห็น...” พูดไม่ทนั จบประโยค สภาพของตน
เองทีสะท้อนในตาอูเ่ สวียก็ทาํ ให้หยูหรงซูเลือกทีจะหุบ
ปากเงียบ

ผมกระเซิงไม่ได้หวีมาถึงสามวัน ซึงตอนกลับไปทีวัดร้าง
นางเพียงแค่เอามือสางๆ พอเป็ นพิธี ส่วนหน้าก็ไม่ได้
ล้างก่อนมา ดูๆ แล้วน่าจะมีเศษหมันโถวติดอยูน่ ิด
หน่อยรวมไปถึงฝุ่ นดิน ส่วนเสือผ้าสีตนุ่ นีเป็ นผ้าเนือ
หยาบปะติดกันแบบข้อไปที การจะใช้มารยาใส่ใครสัก
คนหากเป็ นนางในยามนี ต่อให้เป็ นคนตาบอดก็คงไม่

109
เอา

หยูหรงซูตดั สินใจใหม่ หลอกไม่ได้ก็บอกมันไปตรงๆ นี

แหละ คนจากพรรคมารย่อมไม่เห็นอกเห็นใจผูอ้ ืนอยู่
แล้ว “เจ้าสํานักหลินหลีขังข้าไว้ในคุกสามวัน ข้าหนี
ออกมาได้...ได้ข่าวว่ามีคณ
ุ ชายท่านหนึงเข้ามาในเมือง
คนคุม้ กันน้อยข้าเลยคิดจะมาปล้น” นางยืดอกรับ

อืม...พอพูดออกไปแล้วก็ฟังดูตวั เองใจกล้าไม่เบา

“จะ...เจ้าคิดจะมาปล้นจอมมาร” ไท่เฟิ งชีหน้าสตรีที

คุกเข่า ปากอ้ากว้าง สีหน้าในยามนีตกใจราวกับเห็นผี
ผุดขึนมาจากหลุมก็ไม่ปาน

110
“คิดร้ายต่อจอมมารต้องสังหารสถานเดียว” แต่อเู่ สวีย
ไม่ได้รกั สนุกเช่นไท่เฟิ ง พอถึงคราวจริงจังเขาก็คิดจะลง
มือในทันที ทว่าเสียงของคนบนเตียงกลับดึงความสนใจ
ของคนทังหมดไปแทน

“เจ้ากับคนตระกูลหลินหลีเกียวข้องกันอย่างไร” จอม
มารทีนอนไม่ได้สติอยูน่ นั พลันลุกขึนมาท่ามกลางเสียง
โวยวาย ใบหน้าคมเข้มนันซูบผอมลงไปบ้างแต่ก็ไม่อาจ
ปิ ดบังความหล่อเหลาเกินใครในหล้าไปได้เลย เขามี
กรอบหน้าเด่นชัดรับกับด้วยตาคมสีแดงเข้ม ประดับ
ด้วยคิวทรงกระบีได้รูป จมูกโด่งเป็ นสันเข้ากับริมฝี ปาก
ไม่บางไม่หนาสีแดงระเรือ แม้จะดูอิดโรยแต่ยงั คงสง่า
งาม

111
หยูหรงซูมองเขาจนลืมตัว แม้จะเคยเห็นหลินหลีหมิงที
ใครก็วา่ หล่อนักหนาจนชินตา เมือมาเจอจอมมารผูน้ ี
นางถึงกับพูดไม่ออก

“หูหนวกหรืออย่างไร! ข้าถามว่าเจ้าเป็ นอะไรกับคน

ตระกูลหลินหลี”

112
บทที 3 พวกท่านรูห้ รือไม่ ว่าข้ามีความสําคัญมากแค่
ไหน

“หน้าซีดราวกับปลาป่ วย แล้วยังจะมาพูดตะคอกให้มนั
ได้อะไรกัน” หยูหรงซูแทบจะแยกเขียวว่ากลับคนที
ตะคอกใส่นาง แต่พอนึกได้วา่ คนทีพูดอยูน่ นเป็
ั นใคร
นางก็พลันกลับนําเสียงจากหลังเท้าเป็ นหน้ามือ “อ๊ะ...
ท่านหมายถึงข้าเป็ นอะไรกับพวกตระกูลหลินหลีงันหรือ
113
เรืองมันมีอยูว่ า่ คนพวกนันจับตัวข้าไว้ในคุกด้วยการ
กล่าวหาว่าข้าทําร้ายร่างกายบุตรชายของท่านเจ้าสํานัก
พวกท่านดูสิ คนสภาพอย่างข้าน่ะหรือจะทําร้ายจอม
ยุทธ์ทีมีวรยุทธ์สงู ส่งขนาดนันได้”

“ข้าว่านางพูดถูก คนทีมีสภาพโจรกระจอกอย่างนางมี
หรือจะทําร้ายเจ้าว่าทีประมุขหน้าเด็กนันได้” ไท่เฟิ งพยัก
หน้าเออออเห็นชอบด้วย

อูเ่ สวียเหลือบมองคูห่ ขู องตนด้วยสายตาดูแคลน ไม่วา่

จะทีไหนไท่เฟิ งก็ไม่เคยจะทําเรืองใหญ่ให้เป็ นเรืองใหญ่
ความสามารถในการทําให้เรืองใหญ่กลายเป็ นเล็กได้คง
ไม่มีใครเกินนางแล้ว ทว่าอยูใ่ นถินของศัตรู ต่อให้เป็ น
แค่แมลงวันตัวเดียวพวกเขาย่อมต้องระแวงให้มากทีสุด

114
“แล้วทําไมโจรกระจอกอย่างเจ้าถึงถูกใส่รา้ ยได้ละ่ ”
จอมมารถามเพิม

ร่างกายสูงกํายําลุกขึนยืนแล้วเดินย่างกรายมายังตัว
หญิงสาวทีถูกจับคุกเข่าอยูก่ บั พืน หยูหรงซูถกู อูเ่ สวียจับ
กดหัวลงตํา ภาพทีนางเห็นมีเพียงพืนไม้เรียบๆ กับชาย
อาภรณ์สีดาํ ของจอมมารผูโ้ หดเ**◌้ยมทีมาหยุดอยู่
เบืองหน้า ไอมารเยียบเย็นและข่มขวัญคนให้หวาดกลัว
แต่สาํ หรับนางแล้วไม่มีเรืองไหนทีจะน่ากลัวไปกว่าการที
ได้เห็นพ่อแม่ของตัวเองถูกสังหารต่อหน้าต่อตา อีกทัง
ยังเคยเฉียดไปยังปากเหวแห่งความตายมาแล้วตังหน
หนึง

115
“เพราะข้าคือบุตรสาวของตระกูลหยูหรง” หยูหรง
ซูกล่าวด้วยนําเสียงหนักแน่น นางไม่โกหกและไม่อาย
ต่อให้ทงพรรคธรรมะจะคอยยํ
ั าเตือนว่านางเป็ นเพียง
บุตรสาวของพวกทรยศ นางก็ไม่อบั อายทีจะยืนยันว่า
ตนเองเป็ นใคร

อันทีจริงนางเองก็อยากจะรู ้ ว่าหากคนทีถูกกล่าวหาว่า
เป็ นผูร้ บั ซือข่าวจากตระกูลหยูหรงได้ยินชือตระกูลนาง
อีกครังเขาจะมีปฏิกิรยิ าอย่างไรกัน เขาจะรูส้ กึ เช่นไรที
ทําให้ครอบครัวนางต้องตาย หรือจะแปลกใจทีได้ยิน
ข่าวประหลาดทังทีตัวเองไม่มีความเกียวข้อง

“หยูหรง...ประมุขหยูหรงมีบตุ รสาวด้วยงันเหรอ” นํา

เสียงประหลาดใจของจอมมารถามกับอูเ่ สวีย

116
“เราไม่ได้ยงุ่ กับเจ้าพวกพรรคธรรมะมาตังหลายสิบปี
แล้ว ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันขอรับนายท่าน” อูเ่ สวีย
ตอบ

“อืม...ถ้าหากเป็ นบุตรชาย ข้าก็อาจจะรูจ้ กั อยูห่ รอก”

ไท่เฟิ งทําท่าครุน่ คิด

หยูหรงซูแทบจะแยกเขียวให้พืนดิน มันเป็ นจริงอย่างที

พวกเขาว่า จอมมารและพวกผูอ้ าวุโสรวมไปถึงปี ศาจขัน
สูงต่างไม่ยา่ งกายมายุง่ กับพรรคธรรมะมาหลายสิบปี มี
แต่พวกธรรมะทีถือตัวว่าจะกําจัดปี ศาจ จึงเลือกทีจะไป
หาเรืองพวกเขาด้วยการบอกว่าตนเองเป็ นคนดี แล้วแต่
ละสงครามทีเกิดก็มีแค่พวกพรรคมารฝี มืออ่อนหัดทีมา
117
ฝึ กลองวิชา

ไม่น่าแปลกถ้าคนใหญ่คนโตอย่างจอมมารทีแทบจะ
ละทิงทางโลกไม่รูจ้ กั นาง เพราะแม้แต่คนในพรรค
ธรรมะก็แทบจะลืมไปแล้วว่ามีนางอยู่ ด้วยความทีครอบ
ครัวนางไม่ชอบเข้าสังคม ทําให้ไม่มีใครรูจ้ กั จนลืมเลือน
ไปว่าตระกูลหยูหรงมีบตุ รสาว

อย่างตอนทีนางถูกตามสังหาร มันก็หลังเหตุการณ์ลา้ ง
ตระกูลนานถึงสองปี หากไม่ใช่เพราะว่านางวิงเต้นทวง
ความยุติธรรม พวกเขาก็คงจะลืมจริงๆ นันแหละ ว่า
นางคือทายาทตระกูลหยูหรง

“วาจาก็เพียงลมปากพูดได้แต่ไม่มีหลักฐาน โจรกับคํา
118
โกหกถือเป็ นของคูก่ นั ” อูเ่ สวียออกแรงกดเคียวลงบนลํา
คอหยูหรงซู

แต่จอมมารทียืนอยูเ่ บืองหน้าโบกมือขึนเป็ นเชิงบอกให้

เขาปล่อยนางออก

หยูหรงซูได้รบั อิสระก็ลกุ ขึนยืนโดยพลัน นางเงยหน้า

จ้องตากับใบหน้าหล่อคมคายของจอมมารอย่างไม่กลัว
เกรง ในตอนแรกนางทําหน้าบึง แต่พอเห็นสายตาเยียบ
เย็นคูน่ นก็
ั ระบายยิมแห้งๆ ออกมาในทันที เรืองปลิน
ปล้อน กลับกลอก ตีสองหน้า ขอให้บอกหยูหรงซู

“ข้าขอเสนอว่าให้นาํ นางไปปล่อยทิง” ไท่เฟิ งกล่าวขึน

มาโดยมีอเู่ สวียทียืนทําหน้าไม่พอใจพยักหน้าเห็นด้วย
119
“เดียวๆ ถ้าหากพวกท่านเอาข้าไปปล่อย ข้าจะป่ าว
ประกาศว่าจอมมารผูห้ ยิงใหญ่อยูท่ ีนี ข้าบอกเลยว่า
ตอนนีข้าเป็ นสุดยอดคนดังแห่งเมืองเหวินอีเลยล่ะ” หยู
หรงซูเชิดใบหน้าขึนอย่างภาคภูมิใจ

บรรยากาศภายในห้องตกอยูใ่ นความเงียบ มือซ้ายขวา

ทังสองของจอมมารกระชับอาวุธในมือแน่นเตรียมพร้อม
รับฟั งคําสังจากผูเ้ ป็ นเจ้านาย หยูหรงซูยงั คงยิมอย่างถือ
ดีโดยไม่รบั รูช้ ะตาชีวิตตัวเองได้มาอยูบ่ นเส้นด้ายใน
เวลาอันสัน เพียงแค่จอมมารตรงหน้าสังว่าฆ่านาง นาง
อาจจะหมดลมหายใจไปโดยไม่ทนั ได้รูต้ วั ด้วยซํา

“ฆ่านางซะ” และไม่ตอ้ งเดาให้ยาก จอมมารผูน้ ่าเกรง

120
ขามสังมือซ้ายขวาของตัวเองด้วยนําเสียงราบเรียบ

เคียวอันคมกริบพาดอยูบ่ นลําคอขาวผ่อง หากออกแรง

เพียงนิดก็หวาดกลัวว่ามันจะสะบันหัวกับบ่าหลุดออก
จากกันในพริบตา แต่เหมือนอูเ่ สวียจะเป็ นพวกไม่ลงมือ
รวบรัด องครักษ์มือขวาของจอมมารผูน้ ีค่อยๆ กดเคียว
นันลงไปบนผิวอย่างช้าๆ จนทําให้ลาํ คอบางมีบาดแผล
โลหิตสีขน้ ค่อยๆ ไหลซึมออกมา

ใช้ชีวิตอย่างหนูในตรอกมาหลายปี แต่พอถูกลากเข้าไป
เกียวกับวังวนพรรคพวก นางกลับไม่อาจรักษาชีวิตได้ดงั
เดิมอีกต่อไป หากรูว้ า่ ต้องมาตายเงียบๆ เช่นนี ไม่สนู้ าง
เอาตัวเองไปล้างแค้นให้ครอบครัวยังคงมีคา่ มากกว่ากัน
อีก หากเพียงแค่นางยังเหลือโอกาสอยูบ่ า้ ง คนพวกนัน

121
จะไม่มีทางรอดไปได้แน่นอน...

เคร้ง!

ไม่ทนั ทีหยูหรงซูจะได้เอ่ยปากคัดค้านหรือแสดงความ
เจ็บปวด เคียวทีกําลังจะคร่าชีวิตนางก็กระเด็นไปอยูท่ ี
มุมห้องในพริบตา และในเวลาถัดมาจอมมารผูท้ ีบอกว่า
ให้ฆา่ นางก็เดินมาหา มือหนาทีแข็งแกร่งจับทีบ่าทังสอง
ของนางแน่น ในขณะทีนัยน์ตาโลหิตจ้องมองบาดแผลที
ลําคอระหงโดยไม่กะพริบตา

“ตกลงว่าท่านต้องการให้ขา้ ตายไปไวๆ หรือต้องการ

ทรมานก่อนกันแน่” เสียงหวานแหบแห้งจากลําคอแห้ง
ผากถามขึนมาด้วยนําเสียงประชดประชัน ดวงตากลม
122
โตสุกใสขีเล่นกลับกลายเป็ นแข็งกร้าว ขับให้ใบหน้าที
เปรอะเปื อนดินแสดงความน่าเกรงขามออกมา

ไม่อาจเรียกว่างามได้เต็มปาก แต่ถา้ จะให้ละสายตาก็

ไม่อาจทําได้

“เจ้าเป็ นบุตรีตระกูลหยูหรงจริงๆ งันหรือ?” แววตาสี

แดงสับสนในขณะทีถามคําถามออกมา

“ข้ามีแต่คาํ พูดเพียงลมปาก จอมมารผูย้ งใหญ่

ิ อย่าง
ท่านจะเชือหรือไม่ ข้าก็ไม่อาจไปบังคับได้ คําว่าบุตรี
ตระกูลหยูหรงมันอาจดูเหลือเชือเกินไปสําหรับคนที
ปั จจุบนั เป็ นเพียงนักต้มตุน๋ ” หยูหรงซูยืนนิง ดวงตาแข็ง
กร้าวเงยขึนจับจ้องมองไปยังดวงตาสีแดงดุจดังโลหิต
123
อย่างไม่กลัวเกรง

อูเ่ สวียและไท่เฟิ งมองหยูหรงซูดว้ ยสายตาตะลึงงัน ไม่

เคยมีใครอาจหาญพอทีจะสบตากับจอมมารของพวก
เขา ทุกคนทีมองต่างพากันกลัวเกรง บางคนหวาดกลัว
ถึงขันล้มหมอนนอนเสือ แต่สตรีตวั เล็กผูน้ ีกลับกล้าใช้
แววตาแข็งกร้าว ท่าทางอวดดีไม่กลัวตายของนาง ทํา
เอาพวกเขาไม่อยากจะเชือว่ามีคนเช่นนีอยูบ่ นแผ่นดิน

“ข้าเชือเจ้า” จอมมารตอบนางอย่าง่ายดาย ในแววตาที

นิงเรียบมีประกายราวระลอกคลืนวูบไหวอยูว่ บู หนึงก่อน
จะหายไป “ไท่เฟิ ง ทําแผลให้นางซะ” จอมมารกล่าวทิง
ท้ายก่อนจะเดินกลับไปยังทีนอนของตัวเอง

124
หยูหรงซูสมองมึนงงไปชัวขณะ ราวกับถูกต่อยด้วยหมัด
หนักๆ จนพูดไม่ออกชัวคราว นางโดนไท่เฟิ งลากไปทํา
แผลทีคอ แต่เมือเห็นฝี มือการทําแผลของไท่เฟิ งแล้ว
นางก็รบั ผ้าพันแผลมาทําเอง

เพราะมีเรืองต่อยตีบอ่ ย เพราะใช้ชีวิตข้างถนนมานาน
หยูหรงซูจงึ มีความสามารถด้านการรักษาติดตัวอยูบ่ า้ ง
โดยเฉพาะเรืองการรักษาบาดแผลภายนอกนางถนัดยิง
นัก อีกทังยังได้ตาแก่บนภูเขาทีคอยสอนนางอีกคน

“ตกลงท่านจะพาข้าไปด้วยหรือ” นางถามขึนมาหลัง
จากทําแผลให้ตวั เองเสร็จ

เพราะเมือครูเ่ ขาไม่ฆา่ นางปิ ดปาก คงคิดจะพาไปด้วย

125
กะมัง

“ถ้าสภาพเจ้าไม่เหมือนคนข้างถนนแบบนัน ข้าก็จะพา
ไปด้วย” เสียงทุม้ หลังม่านดังขึนมา

หยูหรงซูยมกว้
ิ างรับปากมันเหมาะ แล้วกล่าวว่าพรุง่ นี
นางจะกลับมาพร้อมกับรถม้าคันหนึงเตรียมพร้อมให้
พวกเขาออกไปจากเมืองเหวินอีได้อย่างสะดวก ด้วยเส้น
สายในเมืองนีหยูหรงซูจงึ มีสายไม่นอ้ ยภายในเมืองต่างๆ
จนเช้าวันถัดมานางก็ทาํ ให้คนทังสามตืนตะลึงได้

รถม้าคันงามทีมีตวั อักษรอีซิวประดับตัวบรรจงข้างตัวรถ
126
จอดแน่นิงหน้าโรงเตียม บรรยากาศรอบด้านโรงเตียม
แห่งนีเต็มไปด้วยความเงียบสงบทีดูวงั เวงเปล่าเปลียว
ราวกับร้างไร้ผคู้ น แต่ทว่าหลังจากทีหยูหรงซูถกู พาเดิน
เข้ามาด้านในตัวอาคารทีภายนอกดูทรุดโทรม นางก็ได้
พบกับความครืนเครงราวกับโลกอีกใบ

โต๊ะภายในโรงเตียมแห่งนีแน่นเต็มไปด้วยผูค้ นทุกทีนัง
แต่ละโต๊ะต่างมีไหและจอกสุราวางเรียงรายปะปนไปกับ
อาหารเลิศรสนานาชนิดส่งกลินหอมฉุยตลบอบอวล
กระจายฟุง้ ไปในอากาศ ชวนให้คนทีมาเยือนรูส้ กึ ท้อง
ร้องขึนมาทันใด

ทว่าบรรยากาศครืนเครงพลันหยุดลงทันใด ราวกับมีคน
ไปดูดเสียงเอาไว้กะทันหัน เมือพวกเขาสังเกตเห็นผูท้ ีมา

127
เยือนผูน้ ีก็พากันปิ ดปากสนิท แม้รา่ งสูงในชุดสีดาํ จะ
สวมใส่หน้ากากสีทองปิ ดบังสีหน้าซีดเซียวเอาไว้ แต่มนั
ก็ไม่สามารถบดบังไอมารอันรุนแรงเอาไว้ได้เลย

ท่ามกลางบรรยากาศอันน่าอึดอัด เจ้าของโรงเตียมร่าง
น้อยผูห้ นึงก็รบี เดินก้มหัวออกมาหาจอมมารด้วยท่าที
นอบน้อม แต่ทา่ ทีนนก็
ั ปราศจากซึงความกลัวเฉกเช่น
คนอืนโดยรอบ

“ช่างเป็ นเกียรติของผูน้ อ้ ยอย่างยิงทีท่านจอมมารแห่ง

พรรคมารอันยิงใหญ่ ได้มาเยือนโรงเตียมใต้เงาจันทร์
แห่งนี ไม่ทราบว่าท่านจอมมารมีความประสงค์จะพัก
ผ่อนทีห้องไหนหรือขอรับ” เถ้าแก่โรงเตียมกล่าวจบก็
แอบชําเลืองเงยหน้ามองประเมินผูต้ ิดตามจอมมารทัง

128
หลายอย่างรวดเร็ว

“ท่านจอมมารของเราต้องการห้องส่วนตัวทีดีทีสุดของ
เจ้าห้องหนึง พร้อมอาหารขึนชืออีกสักหลายอย่าง อ๋อ!
อย่าลืมสุราหมักดอกโบตันหมืนปี ของเจ้าด้วยล่ะ” ไม่ทนั
ทีอูเ่ สวีย มือขวาของจอมมารจะได้เอ่ยคําใด เขาก็ถกู ไท่
เฟิ งผูเ้ ป็ นสตรีกล่าวสังการตัดหน้าทุกอย่างไปเป็ นทีเรียบ
ร้อย คําพูดของไท่เฟิ งกล่าวออกมาฉะฉาน เห็นได้ชดั ว่า
นางรูจ้ กั โรงเตียมใต้เงาจันทร์แห่งนีดีแค่ไหน

เถ้าแก่โรงเตียมคํานับรับคําสังจากไท่เฟิ ง ก่อนจะหันไป
สังการให้เสียวเอ๋อร์นาํ ทางกลุม่ จอมมารไปยังห้องพักทีดี
ทีสุดในโรงเตียม

129
เมือมาถึงห้องพัก หยูหรงซูก็ตอ้ งแปลกใจกับภาพเห็น
เมือภายในห้องขนาดใหญ่แห่งนี ถูกประดับตกแต่งด้วย
ข้าวของงดงามทีไม่อาจประเมินค่าตีตราออกมาเป็ นตัว
เลขได้ แม้แต่ภาพวิวทิวทัศน์ภายนอกบานหน้าต่างที
เปิ ดกว้างเอาไว้ ก็ยงั งดงามไปด้วยทะเลสาบยามพลบ
คําเปล่งประกายสะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับ แต่ทีน่า
ตืนตามากทีสุดก็คงจะเป็ นอ่างนําพุจาํ ลองภายในห้องที
มีดอกไม้สีแดงสดหลากชนิดลอยประดับอยูเ่ หนือผิวนํา

หากมองแต่ภายนอกหยูหรงซูคงคิดว่าโรงเตียมแห่งนี
ช่างน่าขัดสนยิงนัก แต่เมือเข้ามาแล้วนางทําได้แต่กลืน
ความคิดทุกอย่างลงท้องไปจนหมด

จอมมารเดินไปทีโต๊ะริมหน้าต่างอย่างคุน้ เคยก่อนจะนัง

130
ลง โดยมีไท่เฟิ งและอูเ่ สวียนังลงฝังตรงข้าม ทีนังมีทงั
หมดสีตัว และในยามนีกลับเหลือทีให้นางนังอยูท่ ีเดียว
นันคือด้านข้างจอมมารผูน้ นั

หยูหรงซูมองเก้าอีตัวนันตาปริบๆ รูส้ กึ ราวกับว่ามันคือ

เก้าอีทีทําจากเหล็กร้อนทีรอให้นางไปนังเป็ นการลง
ทัณฑ์

“เจ้ายังจะยืนบืออยูต่ รงนันอีกนานหรือไม่” เสียงทรง

อํานาจของจอมมารดังขึนท่ามกลางความเงียบสงัด

เสียงดุๆ ทําเอาคนทียังรูส้ กึ ลังเลเม้มริมฝี ปากแน่น แล้ว

ยอมนังลงอย่างว่าง่าย

131
“โรงเตียมใต้เงาจันทร์ยงั คงตกแต่งได้งดงามเช่นเคย ข้า
อดใจไม่ไหวแล้วทีจะได้ชมจันทราพร้อมรําสุราให้ชืนใจ”
ไท่เฟิ งกล่าวขึนมาพร้อมกับใบหน้าหวานฉีกยิมร้ายกาจ
ออกมา ขณะเดียวกันนางก็หนั ไปมองทะเลสาบด้วยแวว
ตาทีเป็ นประกายหวานฉํา

“เจ้ายังไม่ทนั เมาก็พรําเพ้อเป็ นพวกกุ๊ยแล้วหรือ” อูเ่ สวีย

ทีเงียบมานานอดใจไม่ไหวอดบ่นพฤติกรรมของไท่เฟิ งอ
อกมาไม่ได้

“พวกเราจะพักกันทีโรงเตียมคืนนีหรือ” หยูหรงซูถามขึน
มา

132
คําถามของนางทําเอาทุกสายตาหันมามองเป็ นตาเดียว

“ถ้าไม่ใช่เพราะมนุษย์อย่างเจ้า ปานนีพวกเราคงใช้
พลังเคลือนย้ายกลับไปยังสํานักกันไปนานแล้ว” จอม
มารเค้นเสียงออกมาด้วยโทนทุม้ ตํา ราวกับจะกล่าวโทษ
ว่าการทีพวกเขาแวะพักอยูท่ ีนีทังหมดเป็ นความผิดของ
นาง

“แต่ทา่ นเองก็ยงั เดินลมปราณไม่ได้ ต่อให้ไม่มีนาง

อย่างไรเสียท่านก็ตอ้ งเดินทางด้วยรถม้า แล้วมาพักอยูท่ ี
แห่งนีอยูด่ ี” ไท่เฟิ งได้โอกาสแขวะจอมมารก็รบี พูดขึนมา
ในทันใด หลังจากทีทําให้คนหน้าหล่อหน้าหมองได้ นาง
ก็ยมร่
ิ าสนุกสนาน

133
“แต่อย่างไรเราก็ตอ้ งเดินทางกันต่อในตอนกลางคืน”
จอมมารกล่าวต่ออย่างไม่ยอมแพ้

“ทําไมต้องเดินทางตอนกลางคืน ตอนกลางวันไม่
สะดวกกว่าหรือ” หยูหรงซูขมวดคิวไม่เข้าใจ

“เช่นนันเจ้าก็ตอบข้ามา ทําไมจึงไม่เดินทางใน
ตอนกลางคืน” ดวงตาสีแดงหันมองร่างบอบบางในชุด
แต่งกายเลียนแบบบุรุษ เขาจ้องมองไปในดวงตาสีดาํ
งามราวกับไข่มกุ ของนางทีเปล่งประกายสะท้อนแสง
จันทร์ เพือคาดคันเอาคําตอบ โดยทีไม่รูต้ วั ว่ากําลัง
ถูกดวงตาคูน่ นดึ
ั งดูดเอาไว้อยู่

“เพราะว่าการเดินทางในตอนกลางคืนอาจถูกพวกโจร
134
ดักปล้น” หญิงสาวตอบคําถามอย่างตรงไปตรงมา

“แล้วพวกโจรประกาศตนอยูพ่ รรคฝ่ ายไหน”

“ฝ่ ายมาร”

“แล้วข้าคือใคร”

“ท่านคือจอมมาร”

“ได้คาํ ตอบแล้วสินะ” จอมมารถอนสายตาทีโหด

เ**◌้ยมออกจากใบหน้าเล็กๆ ของหยูหรงซู ทําให้คนที
เผลอหยุดหายใจกลับมาสูดเอาอากาศเข้าปอดอีกครัง
135
น่าแปลก...หยูหรงซูเป็ นเพียงสตรีตวั เล็กๆ แต่นางกลับ
สามารถตอบโต้กบั จอมมารผูโ้ หดเ**◌้ยมได้อย่าง
ฉะฉาน ในขณะทีสองผูค้ มุ กฎซ้ายขวาทีเพียงแค่สมั ผัส
ถึงรังสีน่าหวาดผวานันแล้ว กลับรูส้ กึ ราวกับว่าลําคอถูก
บีบแน่นไม่อาจตอบโต้อะไรได้เลย

ทางด้านหยูหรงซูพอได้รบั คําตอบนางก็พยักหน้าราวกับ
เข้าใจ ก่อนใช้สายตาแวววาวมองรอบด้านด้วยความ
สนใจ ของทีนีหากเทียบกับทีหออีซิวแล้วละก็ นับว่ามี
แต่ของหายากกว่ากันมาก แต่ละอย่างล้วนมีคา่ ประเมิน
ราคาไม่ได้

“เจ้าดูสนใจทีแห่งนีดีนะ” อูเ่ สวียถามขึนมา หลังจากทน

136
เห็นสายตาอยากรูอ้ ยากเห็นของหยูหรงซูไม่ไหว

“ข้าแค่กาํ ลังคิดว่าข้าวของทีนีดูมีราคาแพงกว่าทีหออีซิว
อีก”

“พรืด!” ไท่เฟิ งกลันคําไม่ไหวปล่อยหัวเราะออกมา ใน

ขณะทีจอมมารและอูเ่ สวียหน้าเขียวคลํา

หยูหรงซูมองสลับไปมาระหว่างใบหน้าของคนทังสาม
นางขมวดคิวสงสัยพลางนึกว่าตนเองทําอะไรผิดอีกแล้ว
“มันมีอะไรน่าประหลาดงันหรือ”

“ข้าละถูกในนางจริงๆ ฝึ กวิชามารมานานนับสามพันปี

137
ข้ายังไม่เคยพบเห็นผูใ้ ดทีใจกล้าพอถึงขนาดนําโรงเตียม
ใต้เงาจันทร์ไปเปรียบเทียมกับหอนางโลมเลย” ไท่เฟิ ง
หลังจากทีพยายามหยุดหัวเราะ ค่อยๆ อธิบายออกมา
อย่างยากเย็น ด้วยเพราะพยายามไม่ให้ตวั เองหลุด
หัวเราะออกมาอีกครัง

ทว่าคนถูกชมกลับเท้าคางด้วยท่าทีสบายใจราวกับไม่
หลงระเริงในคําชม “หอนางโลมแล้วอย่างไร มีเงินก็นบั
ว่ามีเงิน เรืองง่ายๆ เช่นนีจะแบ่งชนชันฐานะให้มนั ยาก
เย็นไปทําไม”

ไท่เฟิ งถูกคําพูดของหยูหรงซูทาํ ให้ปิดปากเงียบ ในขณะ

ทีจอมมารมีสีหน้านิงงันก่อนจะพูดขึนมาว่า

138
“อูเ่ สวีย ไปกับข้า” จอมมารพลันลุกขึนยืนแล้วเดินนํา
ออกไปจากห้องโดยมีอเู่ สวียเดินตามหลังไป

“เฮ้อ...พวกผูช้ ายเขาไปคุยธุระกับคนผูน้ นอี

ั กแล้วสินะ”
ไท่เฟิ งบ่นพึมพําออกมาหลังจากเงาร่างของคนสองคน
ออกจากห้องไป

ไม่นานนักหลังจากทีจอมมารและอูเ่ สวียจากไป อาหาร

เลิศรสมากมายก็ถกู ทยอยเรียงรายเข้ามาไม่ขาดสาย
กลินหอมชวนให้นาลายสอ
ํ ทําให้หยูหรงซูอยากจะกิน
ทุกอย่างมันซะเดียวนัน แต่พอนึกได้วา่ จอมมารและอูเ่ ส
วียยังไม่กลับมา นางก็ได้แต่กลืนนําลายตัวเองเงียบๆ

“เราต้องรอพวกเขากลับมาใช่หรือไม่” นางถามกับไท่
139
เฟิ งทีมีสีหน้าหิวกระหายไม่แพ้กนั

“ทําไมสตรีอย่างเราจะต้องเอาแต่นงรอคอยบุ
ั รุษด้วย
เล่า” ไท่เฟิ งกล่าวพร้อมกับรอยยิมร้าย จากนันก็รนิ สุรา
ยืนให้กบั หยูหรงซู “เชิญเจ้าดืม”

“ขอบคุณพีเฟิ ง”

วงสุรานับถือพีน้องนับเป็ นเรืองปกติ ทางด้านไท่เฟิ ง

นานๆ ครังจะพบคนถูกใจ เจอหยูหรงซูผไู้ ม่เคร่งครัดใน
กฎเหมือนเช่นตัวเอง นางก็ยงเบิ
ิ กบานกินอาหารอย่าง
สําราญใจ และด้วยความสําราญใจนันเอง ทําให้คนที
ชอบดืมอย่างไท่เฟิ งสังสุราหมักดอกโบตันทีขึนชือว่าแรง

140
ทีสุดในโรงเตียมแห่งนีมาไหแล้วไหเล่า

ฤทธิสุราเป็ นผลให้ไท่เฟิ งเริมพูดความลับมากมายออก

มา

“น้องซู เจ้ารูห้ รือไม่วา่ เจ้าตาแดงผูน้ นคิ

ั ดจะเขียเจ้าทิง
ไม่เร็วก็ชา้ ”

ไท่เฟิ งกล่าวเรียกจอมมารออกมาอย่างโอหัง ขณะใบ

หน้าขาวกําลังแดงกํา

“หากเป็ นเช่นนันพีเฟิ งคิดว่าข้าควรทําอย่างไรดี” หยู

หรงซูทีแม้จะดืมเท่ากับไท่เฟิ ง แต่ยงั มีสติดีเต็มร้อยจึง

141
เริมถามไถ่ความลับออกมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห ์

“เจ้าต้องล่อลวง! เจ้าบุรุษผูน้ นเพิ

ั งถูกทิงมา จิตใจของ
เขาจะต้องตรอมตรมและอ่อนไหว หากเจ้ายังอยากจะ
อยูใ่ นพรรคมาร เช่นนันต้องทําให้เจ้าตาแดงนันลุม่ หลง
เจ้า” ไท่เฟิ งกล่าวออกมาด้วยเสียงฮึกเหิม ขณะทียก
จอกสุราดืมอีกยก จากนันร่างบางในชุดสีมว่ งก็นอนคอ
พับไม่ได้สติ

ปล่อยทิงให้หยูหรงซูทียิมกริมจิบสุราจมอยูก่ บั คําพูดของ
นาง

ล่อลวงเช่นนันหรือ... นางจะต้องล่อลวงให้จอมมารผู้

142
นันหลงใหลตนเองเพือทีจะอยูใ่ นสํานักมารเช่นนันสินะ

มอมเหล้าแล้วจับลากเข้าห้องเพียงแค่นีก็สนเรื
ิ องแล้วละ
มัง

143
บทที 4 นารีผไู้ ม่เมา

ล่อลวงบุรุษ ผูซ้ งเป็

ึ นถึงจอมมาร!

หยูหรงซูสา่ ยหัวให้กบั ความคิดของตัวเองในทันใด การ

จะล่อลวงบุรุษผูน้ นหากถู
ั กจับได้ขนมา
ึ ต่อให้นางมีเก้า
ชีวิตก็ไม่อาจรอด แต่ในคําพูดก่อนจะสลบไปของไท่เฟิ ง
นันยังมีมากกว่านี นันคือเรืองทีจอมมารกําลังหัวใจบอบ
บางจากการถูกทิง

144
หรือมันจะเกียวอะไรกับการบาดเจ็บของเขา

ยิงคิดคนทีชอบคิดน้อยอย่างนางก็ยิงสับสน พอยิง
สับสนก็ยิงกระดกเหล้าเข้าปากไปแบบไม่รูต้ วั

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่อาจทราบ อูเ่ สวียผลักประตู

เปิ ดออกเดินนําจอมมารในชุดสีดาํ สนิททีถอดหน้ากาก
ทองออกแล้วเข้ามาในห้อง ทันใดนันเองมือขวาจอม
มารอย่างอูเ่ สวียก็ตอ้ งเบิกตากว้างเมือพบกับสภาพเบือง
หน้าในยามนี

145
กองไหเหล้าทีไม่เหลือเหล้าในไหพากันล้มกลิงไปมาอยูท่ ี
พืน ขณะทีโต๊ะทรงสีเหลียมมีจานอาหารว่างเปล่าเรียง
รายเหลือแต่ซาก โดยทีมีไท่เฟิ งเอาหน้าฟุบอยูท่ ีขอบโต๊ะ
และเมือตัดภาพมาอีกด้านก็พบกับหยูหรงซูผถู้ ือจอก
เหล้ากระดกนําสุราเข้าปากหน้าตาเฉย

หนึง สอง สาม สี ห้า ...ยีสิบไห! อูเ่ สวียอุทานลันภาย

ในใจ คนอย่างไท่เฟิ งผูม้ ีนิสยั ชอบดืมและคอมแข็งทีสุด
ทีเขารูจ้ กั มา ยังดืมสุราของโรงเตียมใต้เงาจันทร์เพียงแค่
ห้าไหก็สลบเหมือด หากมีเกินมาเช่นนีแสดงว่าผูท้ ีดืมคง
จะเป็ น...

“เจ้าดืมหมดนีหรือ” อูเ่ สวียถามเสียงสันๆ

146
หยูหรงซูหนั หน้ามามองพวกเขาก่อนจะฉีกยิมหวาน
“พวกท่านนีชักช้ากันเสียจริง รูห้ รือไม่วา่ สุราโรงเตียมใต้
เงาจันทร์มีรสเลิศอย่าบอกใครเชียว”

ไม่ตอ้ งตอบ เพียงแค่คาํ พูดและท่าทางของนาง ก็ได้

ตอบคําถามทุกข้อของอูเ่ สวียหมดแล้ว

นางต้องเป็ นสตรีแบบใดกันทีดืมสุราไปมากมายถึงเพียง
นัน แต่ยงั คงประคองสติได้แจ่มชัดถึงเพียงนี แม้ไท่เฟิ งที
ได้ชือว่าปี ศาจคอทองแดงแห่งพรรคมารยังล้มพับนอน
หลับอยูก่ บั โต๊ะ

147
จอมมารทียืนเป็ นเงาทะมึนอยูด่ า้ นหลังเอ่ยขึน “อูเ่ สวีย”

“ขอรับท่านจอมมาร” อูเ่ สวียหันไปรับคําสังในทันใด

“นําไท่เฟิ งไปรอในรถม้า”

“ขอรับ” จบคํา อูเ่ สวียก็แบกร่างเมามายไม่ได้สติของไท่

เฟิ งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

เมือเหลือเพียงหยูหรงซูและจอมมาร ความเงียบก็ปก
คลุมบรรยากาศรอบห้อง ความกดดันแผ่ขยายออก
จากร่างสูง แต่ทว่าสตรีผถู้ ือจอกเหล้ายังคงไม่รูต้ วั ว่า
กําลังทําให้ผอู้ ืนอารมณ์คกุ รุน่ จากกิรยิ าไม่สมหญิง

148
“ท่านอูเ่ สวียไม่หิวหรอกหรือ” นางถามไล่หลังไปด้วยสี
หน้าใสซือ

“เจ้ารูห้ รือไม่วา่ สุราแต่ละไหมีคา่ เท่าไร” นําเสียงเยือก

เย็นกัดฟั นถามทีละคํา

“โอ๊ะ! แย่จริง พีเฟิ งบอกข้าว่าท่านจะเป็ นผูเ้ ลียง ข้า

เลยเผลอลืมตัวกินดืมเข้าไปเสียเต็มที เช่นนันให้ขา้ ทํา
อย่างไรดี ท่านอยากให้ขา้ ไปทํางานเป็ นสาวใช้สว่ นตัว
ให้ทา่ นดีหรือไม่” คนหน้าซือตาใสพูดจารวบรัดให้ผล
ประโยชน์แก่ตวั เองเสร็จสรรพ

จอมมารรูปงามฉายาจอมมารโลหิตคิวกระตุก ตังแต่
149
บําเพ็ญเพียรมีอายุมามากกว่าหมืนปี ดํารงตําแหน่ง
พรรคมารอันยิงใหญ่มาแสนนาน เขายังไม่เคยพบเคย
เจอผูใ้ ดทีทําตัวปลินปล้อนได้ดว้ ยหน้าตาใสซืออย่างนาง
เด็กนีแม้แต่ผเู้ ดียว

ทว่าก็ตอ้ งนับว่านางฉลาดในการเอาตัวรอด ถึงขนาดรู ้

ตัวว่าเขาอาจจะสลัดนางทิงในเร็ววัน

“ข้าทํางานให้ทา่ นแบบไม่คิดค่าแรงเลยนะ ขอแค่

อาหารสามมือกับทีนอนก็พอแล้ว ข้ามันคนอยูง่ ่ายกิน
ง่าย อีกอย่างข้ามีเรียวแรงเยอะกว่าชายชาตรีมากมาย
มีขา้ ท่านจะสะดวกสบายมากเลยล่ะ จะให้ขา้ พิสจู น์ดู
ไหมเล่า” กล่าวจบร่างบางในชุดบุรุษสีนาตาลก็
ํ พยายาม
ลุกขึนจากทีนัง เพียงเพือจะพิสจู น์แรงของตัวเองตามคํา

150
บอกเล่า แต่อนิจจัง เมือนางลุก ขาทังสองข้างก็พลัน
เป็ นเหน็บชา รวมไปทังฤทธิของสุราทีทําให้หวั นางมึนๆ
เป็ นผลให้รา่ งทังร่างของหยูหรงซูลม้ คะมําไปด้านหน้า
โดยทีมีจอมมารหน้าดุยืนขวางอยู่

โครม!

ร่างของบุรุษในชุดสีดาํ ก้นจําเบาะไปกับพืน โดยทีด้าน

บนตัวมีรา่ งเล็กนุ่มนิมเหมือนกับปุยนุ่นทาบทับอยู่ กลิน
หอมอ่อนๆ ของดอกโบตันลอยฟุง้ อยูร่ อบร่างบาง กลิน
สุรารสเลิศทีเพียงได้กลินก็ชวนให้ผคู้ นมึนเมา คล้ายกับ
กําลังมอมให้จอมมารเคลิมไป แล้วยังจะมีรา่ งบางเนือ
นุ่มนิมในอ้อมแขนเช่นนีอีก

151
จอมมารโลหิตร่างกายแข็งทือ เขานิงราวกับเป็ นรูปปั น
หินพันปี ในขณะทีหยูหรงซูใช้มือเล็กดันแพงอกหนาเพือ
ยันตัวเองขึน แต่แล้วแขนนางก็พลันอ่อนแรงไหลล้มลง
มาอีกครัง แล้วคราวนีกลับแย่กว่าเก่าเมือใบหน้าเนียน
ใสเกือบชนเข้ากับสีหน้าถมึงทึงของท่านจอมมาร

“เอ่อ...คือข้า” นางพยายามจะพูดขอโทษ แต่คาํ พูดก็

ถูกดูดกลืนไปจนหมด เมือริมฝี ปากของนางกําลังถูกล่วง
ลําจากร่างทีอยูข่ า้ งใต้

จอมมารราวกับถูกมนต์สะกด เขาลุม่ หลงไปในดวงตา

แพรวพราวราวกับดวงดาราของหยูหรงซู อีกทังกลิน
หอมรุนแรงของสุราดอกโบตัน ทําให้เขามองร่างของ
สตรีในอ้อมกอดช่างงดงามอ่อนหวานน่าทะนุถนอม แม้

152
นางจะอยูใ่ นชุดอย่างบุรุษก็ตาม ในขณะทีริมฝี ปากบาง
อวบอิมกําลังเอ่ยวาจาอยูน่ นั เขาจึงฉกฉวยมันมาลิม
ลองในทันใด

ความนุ่มละมุนของริมฝี ปาก ผสานกับรสชาติหอมหวาน

ของสุราดอกโบตัน ทําให้จอมมารรูส้ กึ เคลิบเคลิมไปกับ
สัมผัสอย่างไม่รูจ้ กั เบือ ในขณะทีหยูหรงซูผไู้ ม่เคยสัมผัส
แนบชิดสนิทกับชายใดมาก่อน ได้แต่ตวั แข็งทือตืนตะลึง
กับความรูส้ กึ วาบหวามทีแปลกใหม่

นีหรือทีเขาเรียกกับว่าจุมพิต นางเคยแต่เห็นและได้ยิน
เหล่านางโลมเล่าลือกันไปมา ไม่คิดว่าคนป่ าเถือนอย่าง
นางจะได้ประสบพบเจอเหตุการณ์เช่นนีกับใคร ยิงกับ
จอมมารโลหิตผูน้ ีแล้วด้วย ยิงไม่มีทางเป็ นไปได้

153
แต่มนั เป็ นไปแล้ว!

“ท่านจอมมาร...” พูดได้แค่นนเถ้
ั าแก่โรงเตียมใต้เงา
จันทร์ก็รบี เอามืออุดปากตัวเองแล้วหันหลังหนีในทันใด

ฝ่ ายจอมมารเมือได้ยินเสียงเรียกก็พลันกลับมามีสติอีก
ครัง จากนันเขาก็ผลักตัวหยูหรงซูออกจากตัวอย่าง
รุนแรง จนร่างเล็กลอยกระเด็นไปกระแทกกับโต๊ะไม้จน
หักครึง

“โอ๊ย!!!” หยูหรงซูทีถูกกอดจูบ ถูกผลักออกอย่างไม่

ทันตังตัวร้องลัน

154
นางมึนงง ขณะเงยหัวขึนอย่างยากลําบาก มือบาง
ค่อยๆ ลูบเกล้าผมทีหลุดลุย่ ให้เข้าที ขณะเดียวกันสมอง
อันเชืองช้าก็พยายามเรียงลําดับเหตุการณ์เมือสักครู ่

นางล้มทับจอมมาร

นางถูกเขาจูบ

จากนันเขาก็ผลักนางทิง

นีมันอะไรกันเนีย! เสียงหนึงดังขึนในหัว

155
“ท่านลวนลามข้า!” ไวยิงกว่าแสง หยูหรงซูยืนขึนชีนิว
ตราหน้าจอมมาร พร้อมแผดเสียงร้องลัน

“เจ้าเป็ นฝ่ ายล้มมาทับข้าเอง” จอมมารรูปงามลุกขึนยืน

พลางจัดเสือผ้าตนเองให้เข้าที

“แต่วา่ ท่านเป็ นผูจ้ บั ตัวข้าไว้ แล้วยังจะทําร้ายข้าอีก”

หยูหรงซูเป็ นคนมีความสามารถพิเศษแปลกประหลาด
หลายอย่าง หนึงในนันคือการเถียงให้ตนเองเป็ นฝ่ ายถูก
และได้รบั ผลประโยชน์มากทีสุด

“เช่นนันข้าจะเป็ นฝ่ ายรับผิดชอบค่าอาหารทีเจ้ากินไป

ทังหมดเอง แล้วจากนันบุญคุณระหว่างเราถือว่าเป็ นอัน
จบกัน” เสียงทุม้ พยายามพูดตอบอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่
156
วายหาทางตัดหางปล่อยวัดเด็กสาวอยูเ่ หมือนเดิม

“ท่านทําร้ายข้าเลยนะ! โอ๊ย...” หยูหรงซูพดู พร้อมทํา

ท่าเจ็บหน้าอก ชวนให้คนมองรูส้ กึ หมันไส้

จอมมารนิง เขามองร่างเล็กทีเพิงถูกฝ่ ามือของตัวเองเข้า

ไป ก็พลันรูส้ กึ ผิด ถึงแม้เขาจะได้รบั บาดเจ็บอยู่ แต่แรง
เมือครูก่ ็ไม่ใช่ฝ่ามือทีคนธรรมดาจะทานทนไหว

ทางฝังหยูหรงซูทีแสร้งทําเป็ นเจ็บ แท้จริงนางรูส้ กึ แค่

เจ็บทีหัวตัวเองไปโขกกับโต๊ะเท่านัน

ฝ่ ายเถ้าแก่โรงเตียมทีเข้ามาผิดจังหวะ ในตอนนีร่างชรา

157
ของเขาได้แต่ขอพรฟ้าดินให้ตวั เองมีพลังวิเศษหายตัวได้

“ถ้าท่านทิงข้า ข้าจะไปป่ าวประกาศให้ทวั ว่าท่านเป็ น

จอมมารเฒ่าทีขืนใจเด็กสาว” หยูหรงซูเชิดหน้ากล่าว
อย่างท้าทาย

“เจ้ากล้า?” จอมมารเลิกคิวสูง ในใจพลันอ่อนลงเมือ

รูส้ กึ ได้วา่ นางช่างแตกต่างจากคนอืน ทีเอาแต่หวาดกลัว
เขา ทังทีเขายังไม่ทาํ อะไรให้

“ท่านจะลองดูหรือไม่เล่า” เสียงหวานกล่าวตอบอย่าง
เจ้าเล่ห ์ คนทีอยูข่ า้ งถนนมาเกือบสิบปี อย่างนางย่อมรูด้ ี
ว่าทีตรงไหนคือสถานทีทีเหมาะแกการแพร่กระจายข่าว
ลือ และคนอย่างจอมมารทีผูค้ นได้ยินชือเสียงก็รูส้ กึ คม
158
ขวัญ หากมีข่าวออกมาว่าขืนใจเด็กสาวแล้วละก็ ความ
รูส้ กึ เกรงขามจะต้องกลายเป็ นน่ารังเกียจแน่

“ได้!” จอมมารกล่าวเสียงดัง พลางใช้สายตาอันดุดนั

มองข่มร่างเล็ก แต่นางผูเ้ ป็ นเจ้าของดวงตาสุกใสดัง
กวางน้อยกลับจ้องประสานกลับมาอย่างไร้ความกลัว
เกรง และกลายเป็ นตัวเขาเองทีถูกดวงตาบริสทุ ธิของ
นางนันดึงดูด

ทังกลินอาย ทังแววตา เหตุใดนางทีเป็ นเพียงเด็กสาวผู้

หนึงถึงได้มีเสน่หด์ งึ ดูดผูค้ นมากถึงเพียงนี

จอมมารร่างสูงหันหลังไปทางประตู ซึงมีเถ้าแก่โรงเตียม
ผูโ้ ชคร้ายก้มหน้านิงมองพืนอยู่
159
“หากเจ้าจะไปด้วย ก็เดินตามข้ามาให้ทนั ก็แล้วกัน”
เขาพูดแล้วเดินผ่านเถ้าแก่ชราออกไป

ทางด้านคนมอบอยูก่ บั พืนก็พลันถอนหายใจโล่งอก แต่

วินาทีถดั มาหัวของเขาก็ขาดร่วงออกจากบ่าในทันใด

เสียวเอ๋อร์ผหู้ นึงเดินมาคํานับให้จอมมาร

“เปลียนเถ้าแก่คนใหม่” เสียงทุม้ กล่าวราบเรียบ ขณะที

เสียวเอ๋อร์ผนู้ นทํ
ั าเหมือนกับว่าร่างของเถ้าแก่ทีเพิงเสีย
ชีวิตไปเป็ นเพียงหุน่ เชิดชินหนึงเท่านัน

160
ราวกับของใช้ทีเสีย ก็แค่หาของใหม่ทดแทน

หยูหรงซูมองเหตุการณ์ฆาตกรรมตรงหน้าด้วยสีหน้า
เรียบเฉย นางเลือกทีจะไม่โวยวายอะไรออกมา เพราะ
สิงหนึงทีนักเลงข้างถนนอย่างนางไม่ควรยุง่ มากทีสุดไม่
ใช่ผทู้ ีมีเงิน หากแต่เป็ นผูท้ ีมีอาํ นาจ

สํานักพรรคมารเป็ นสถานทีทีห่างไกลจากแหล่งชุมชน ที
แห่งนีล้อมรอบไปด้วยภูเขา ดูงดงามและเงียบสงบ แต่
กลับมีกลินอายมารปี ศาจลอยคละคลุง้ ทัวไปหมดชวน
สงสัยว่าภาพทิวทัศน์อนั งดงามมีเสน่หท์ งหมดเป็
ั นความ
จริงหรือภาพลวงตากันแน่
161
และอีกสิงหนึงทีประหลาด เหตุใดสถานทีเช่นนีถึงมีชือ
ว่าหุบเขาเดนคนตาย

รถม้าจอดแน่นิงหน้ากระท่อมริมแปลงผักและสวนผลไม้
ไท่เฟิ งกับหยูหรงซูโดนถีบลงจากรถม้า จากนันรถคันโต
อันงดงาม ก็วงตรงขึ
ิ นเขาต่อไปในทันที โดยไม่มีผใู้ ดคิด
จะเหลียวหลังกลับมามองสตรีทงสองที
ั ถูกทิงไว้แม้แต่
เพียงผูเ้ ดียว

ไท่เฟิ งในชุดสีมว่ งงดงาม ยามนีผ้าแพรแสนสวยได้

เปรอะเปื อนไปด้วยโคลนทีพืน ปี ศาจสาวฐานะมือซ้าย
จอมมารอย่างนางกําลังสร่างเมา สภาพเสือผ้าหน้าผมที
เคยทําให้นางดูดีสมฐานะ ยามนีเลอะเทอะไม่มีชินดี

162
จากนันนางทีกําลังนังมึนงงอยูท่ ีพืนจากการโยนลงมา
จากรถม้าก็เอามือปิ ดปากโดยพลัน และยังทําให้สภาพ
น่าอนาถของตัวเองแย่ลงไปอีกด้วยการวิงไปอ้วกใส่โอ่ง
ดินเผาข้างๆ ประตูกระท่อม

“แหวะ!” ไท่เฟิ งอาเจียนเอาอาหารทุกอย่างออกมา ใน

ขณะทีหยูหรงซูมีสภาพเหนือยล้าจากการเดินทางไกล
เดินมาคอยช่วยลูบหลังให้

“ท่านไม่น่ากินเข้าไปเยอะเลย” หยูหรงซูพดู ปลอบไท่

เฟิ งเหมือนเด็กน้อยพูดปลอบผูใ้ หญ่

“เจ้าหงจินพาใครมาปล่อยไว้ทีกระท่อมของข้าอีกแล้ว”
เสียงยานคางของชายชราผูห้ นึงดังขึนพร้อมกับเสียง
163
ประตูทีถูกเปิ ดออก

“อรุณสวัสดิท่านอาวุโส” ไท่เฟิ งโบกไม้โบกมือให้คนที

ออกมาโดยทีหน้ายังคงไม่เงยขึน

“ยามนีพระอาทิตย์แทบจะตกดินอยูแ่ ล้ว” เสียงของชาย

ชรากล่าวขึนอย่างเหนือยใจ

“ข้าขอนําหน่อยได้หรือไม่”

“นําก็อยูใ่ นโอ่งทีเจ้าอ้วกใส่นนแหละ”
ั

“...” ไท่เฟิ งและหยูหรงซูตา่ งหยุดชะงัก

164
“ล้างโอ่งนันแล้วไปตักนําทีลําธารมาชดใช้ให้ขา้ ด้วยล่ะ”

บทสรุปของสตรีผถู้ กู ทิงไว้ทีตีนเขา กลายเป็ นว่าพวก

นางทังสอง คนหนึงแบกโอ่ง คนหนึงหาบถังนํา เดินไป
ลําธารทีอยูห่ า่ งออกไปถึงสามกิโล

“อ๊าก! หัวข้าจะระเบิดออกมาอยูแ่ ล้ว” ไท่เฟิ งเดินอุม้

โอ่งดินเผาทีมีอว้ กตัวเองบ่นโวยวายขึนมาระหว่างทาง
โดยทีมีหยูหรงซูคอยหาบถังนําเดินตามเงียบๆ คอยเป็ น
ผูฟ้ ั งทีดี ทันใดนันเองไท่เฟิ งก็รูส้ กึ ว่าบรรยากาศในตอนนี
มันช่างเงียบเหงาและน่าอึดอัดจนเกินไป นางจึงเริมหา
เรืองชวนหยูหรงซูคยุ

165
“ทําไมเจ้าถึงดืมสุราของโรงเตียมใต้เงาจันทร์ไปมากถึง
เพียงนันแล้วไม่เมาเละเทะแบบข้า หากเป็ นคนธรรมดา
ทัวไป ดืมเพียงแค่จอกสองจอกต่างก็จอดกันหมดแล้ว”

“ข้าเป็ นคนคอแข็งมาตังแต่ไหนแต่ไร เรืองนีเหมือนจะ

เป็ นเรืองเดียวทีทําให้ขา้ พิเศษกว่าผูอ้ ืน”

“ไม่...” ไท่เฟิ งหยุดเดินกะทันหัน “ข้าว่าต้องมีเรืองอืน

อีกทีทําให้เจ้านันโดดเด่น ไม่เช่นนันเจ้าจอมมารนันไม่มี
ทางพาเจ้ามาไว้ทีหุบเขาเดนคนตายหรอก”

หยูหรงซูขมวดคิวอย่างอดไม่ได้ หลังจากได้ฟังคําพูดฉะ
ฉานของไท่เฟิ ง

166
หุบเขาเดนคนตายทีหยูหรงซูรูจ้ กั คําเล่าลือบวกกับ
จินตนาการของนางมันควรจะน่ากลัว เต็มไปด้วยภูตผี
ปี ศาจ ศพคนและรอยเลือด ไม่ใช่สภาพป่ าไม้ทีอุดม
สมบูรณ์เช่นนี อีกอย่างคือสภาพทีทีนางอยูต่ อนนีไม่ตา่ ง
จากบ้านในชนบทเลยสักนิด จะให้นางเชือได้อย่างไรว่า
ตัวเองอยูใ่ นหุบเขาเดนคนตาย

“กระท่อมข้างสวนนันอยูใ่ นหุบเขาเดนคนตายเหรอ” หยู

หรงซูถาม

พวกนางเดินพูดคุยกันเรือยเปื อยจนเดินมาถึงลําธาร
แบบไม่ทนั ได้รูต้ วั ไท่เฟิ งขุดดินเพือทีจะฝังนําในโอ่ง
ระหว่างทีตอบคําถามหยูหรงซูไปด้วย “กระท่อมของตา
167
แก่นนน่
ั ะเหรอ เขาคือผูอ้ าวุโสกุยฟง เจ้าตัวเคยรุง่ เรือง
มากในสํานัก แต่วนั หนึงเกิดเบือความวุน่ วายเลยขอมา
อยูอ่ าศัยในกระท่อมเล็กๆ ริมหุบเขา เวลาจอมมารเบือ
อะไรหรืออยากกําจัดอะไร มักจะส่งมาให้ตาแก่จดั การ
หมดแหละ”

“หา...” หยูหรงซูรอ้ งเสียงหลง “แล้วการทีจอมมารทิง

ข้ากับท่านไว้ทีนีมันหมายความว่าอย่างไรกัน”

ไท่เฟิ งทีเททุกอย่างทิงเสร็จก็นงแหมะลงกั
ั บพืนดิน
สภาพของปี ศาจอย่างนางในยามนีมีสภาพยําแย่เกินจะ
บรรยาย และประโยคถัดมาก็ทาํ ให้สถานการณ์ของพวก
นางทังคูแ่ ย่ลงไปอีกถึงสิบเท่า

168
“ก็มาเป็ นทาสให้ตาแก่นนไงเล่
ั า”

169
 บทที 5 ข้าน่ารักเกินไป

สีปี ผา่ นไปกับการใช้ชีวิตทําไร่นา หยูหรงซูนงอยู

ั ใ่ ต้ตน้
บ๊วยใช้มือกลบดินทีพืนอย่างทะนุถนอม แม้จะมีเหงือ
ไหล แต่ใบหน้างามกลับเปล่งประกายยิมกว้างอย่างเบิก
บาน การทีได้อยูก่ ระท่อมภายในหุบเขาเดนคนตาย ได้
ช่วยให้เรียนรูเ้ กียวกับการปลูกผักและดูแลสวนมากมาย
นอกจากนันก็ยงั ได้เรียนเรืองการแพทย์บางส่วนจากกุย
ฟง การทํายาต่างๆ แต่นางไม่ได้สนใจมันเท่ากับการ
หมักสุรา
170
“นีเจ้าทําหน้าราวกับสตรีพานพบบุรุษในดวงใจ ทังๆ ที
กําลังฝังไหสุราอยูเ่ นียนะ” เสียงแหบแห้งของผูอ้ าวุโส
สํานักมารดังขึนท่ามกลางความเงียบงัน ทําให้หญิงสาว
ในชุดบุรุษสีนาตาลซี
ํ ดสะดุง้ ตัวโยน

“ทําไมท่านมาไม่ให้สมุ่ ให้เสียกันเลย หัวใจข้าเกือบจะ

หยุดเต้นเชียวนะ” นางลุกขึนยืนแล้วปั ดเศษดินออกจาก
กางเกง ดวงตาดอกท้อสีดาํ สนิทเงยมองผูอ้ าวุโสกุยฟงอ
ย่างเคืองๆ

“เมือกีข้าพูดแบบไม่มีเสียงเหรอ”

171
“ข้าหมายถึงเวลาท่านเดินต่างหากเล่า! เดินย่องเบา
อย่างกับเป็ นโจรไปได้” แน่นอนว่าประโยคหลังหยูหรงซู
ทําได้แค่พมึ พําเบาๆ

“ไท่เฟิ งกลับมาแล้ว” กุยฟงทําทีเป็ นไม่ได้หญิงสิงทีหญิง

สาวตรงหน้าพูดใส่ตน

“อะไรนะ! พีเฟิ งกลับมาแล้วเหรอ” หยูหรงซูหตู งเมื

ั อได้
ยินว่าเพือนวงเหล้าได้มาหา

สีปี ทีถูกทิงให้อยูก่ บั ผูอ้ าวุโสกุยฟง จากนักเลงข้างถนน

ต้องมาทําอาชีพเป็ นชาวไร่ชาวสวน ว่างๆ ก็ช่วยท่านกุย
ฟงปรุงยา โดยทีมีไท่เฟิ งคอยออกไปนอกหุบเขาเพือซือ
วัตถุดิบกลับมาให้ ดังนันเมือมีเวลาว่างสองสาวคอทอง
172
แดงก็มกั จะนังจับกลุม่ ตังวงเหล่าคุยเรืองราวในยุทธภพ
และนินทาพวกคนยศสูงๆ ภายในสํานักมาร

ไท่เฟิ งเป็ นเหมือนผูก้ ระจายข่าวทีทําให้หยูหรงซูยงั รับรู ้

เรืองราวภายในยุทธภพ ในขณะทีผูอ้ าวุโสกุยฟงเอาแต่
ใช้แรงงานนาง ทว่าถึงจะเป็ นอย่างนันผูอ้ าวุโสก็ทาํ ให้
หยูหรงซูได้เรียนรูเ้ รืองการหมักเหล้ารสเลิศมากมาย
และนอกเหนือจากนันบางครังเขายังฝึ กวิชาเคล็ดลับ
พิสดารให้แก่นางอีก

หยูหรงซูวิงอ้อมจากสวนด้านหลังไปหน้ากระท่อมอย่าง
รวดเร็ว เมือมาถึงนางก็พบกับคนงามใบหน้าคุน้ เคยใน
ชุดสีมว่ งทีเจ้าตัวโปรดปราน นางกําลังผูกม้าสีนาตาล
ํ
อยูท่ ีรัวหน้ากระท่อม

173
“พีเฟิ ง ท่านกลับมาแล้ว”

“ว่าไงเจ้าเด็กน้อยทีแสนน่ารักของข้า” ไท่เฟิ งจู่ๆ ก็ตรง

เข้าไปสวมกอดหยูหรงซูอย่างรักใคร่ พวกนางสองคนใน
ตอนนีสนิทสนมกับเสียยิงกว่าพีน้องในไส้กนั เสียอีก

“อึก! ท่านกําลังจะฆ่าข้าหรือ” หยูหรงซูทีถูกกอดแน่น

พูดออกมาอย่างยากลําบาก

“อุ๊บ…โทษทีๆ” ไท่เฟิ งปล่อยร่างเล็กทีสูงเพียงไหล่

นางออก

174
ในตอนเด็กหยูหรงซูอาจดูสงู กว่าเด็กในวัยเดียว กันแต่
เมือนางโตเป็ นสาวไวแรกรุน่ ดูเหมือนความสูงจะไม่เติบ
โตขึนตาม

“เป็ นอย่างไรบ้าง ช่วงนีท่านมีเรืองเล่าอะไรมาแบ่งปั น

ข้าอีก”

“เก็บความสนใจของเจ้าไว้ก่อนเถิดน้องรัก ไหนดูเจ้า
หน่อยสิไม่เจอกันเสียนาน อืม...ยังน่ารักน่าชังเช่นเคย
หากจับแต่งตัวเสียบ้างก็คงจะน่ารักอยูไ่ ม่นอ้ ย ส่วนลม
ปราณก็ดเู หมือนจะซึมซับไอมารไปไม่นอ้ ยแล้วจนพลัง
ของพวกพรรคฝ่ ายธรรมะเหมือนจะจางหายไปจนสิน”

หลังจากไท่เฟิ งจับหน้า ลูบผมและหมุนตัวตรวจตราดู

175
หยูหรงซูจนพอใจ นางก็พลันดีดนิวขึนมา

เป๊ าะ!

“ได้เวลาบุกงานเลียงกันแล้ว” ไท่เฟิ งวางพลางหันไป

หยิบชุดกระโปรงผ้าไหมโปร่งแสงหลายชันออกมา
จากกระเป๋ าหนังหลังสะโพกม้า

ชุดสีนาตาลนี
ํ แม้จะมีสีทีดูหมองหม่นและจืดชืด แต่ตวั
ผ้าไหมแพรวพราวโปร่งแสงซ้อนทับกันหลายชัน
ประกอบกับลวดลายระยิบระยับราวกับดวงดาราทําให้
มันงดงามจนน่าตะลึง และแน่นอนว่าคนอย่างหยูหรงซู
ผูท้ ีมักสวมใส่ชดุ แบบบุรุษ วันๆ เอาแต่มว้ นมวยผมราว
กับชายชาตรี ย่อมไม่คิดว่าตัวเองจะได้ใส่อะไรทีสม
176
หญิงและงดงามเช่นนีมาก่อน

ชุดตรงหน้าช่างดูดีมีราคาเสียจนสตรีอย่างหยูหรงซูเผยสี
หน้าเหยเก

“ข้าไม่มีทางสวมชุดนีแน่ๆ” หญิงสาวผูม้ ีอายุสบิ เก้าผูไ้ ม่

ยอมรับว่าตนเองเป็ นสตรีเอ่ยค้านเสียงแข็ง

“เจ้าไม่อยากไปงานเลียงฉลองของสํานักมารทีนานปี มี
หนหรอกหรือ” สตรีชดุ ม่วงชะงักมือทีโบกชุดสีนาตาลไป
ํ
มา

“งานเลียงอะไรกัน” หยูหรงซูเริมสนใจ เมือมีคาํ ว่างาน

177
เลียงย่อมหมายถึงอาหารมากมาย รวมไปถึงเหล่าสุรา
รสเลิศและดนตรี

“งานเลียงทีพวกเราเหล่ามารและปี ศาจได้ไปถล่มงาน
แต่งของพวกหลินหลีจนย่อยยับอย่างไรเหล่า”

“งานแต่งของหลินหลีหมิงน่ะหรือ” ดวงตาดอกท้อมี
ประกายสันไหวเมือเอ่ยถึงคนทีนางลืมเลือนไปนานนับสี
ปี

“ใช่แล้ว ก็ในเมือเจ้าสาวนามว่าผิงชิงอะไรนัน เคย

หลอกลวงจอมมารเมือสีปี ก่อน แถมยังจะฝากทิงร่อง
รอยบาดแผลเอาไว้อีก แค้นนีคนอย่างเฉินหงจินไม่มี

178
ทางยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่”

“ไท่เฟิ ง” กุยฟงเอ่ยปรามเมือไท่เฟิ งเริมจะพูดมากเกิน

ควร

เฉินหงจิน...นามของจอมมารโลหิตทีน้อยคนจะกล้า
เรียกออกมาตรงๆ เรืองชือนีหยูหรงซูก็เพิงมารับรูห้ ลัง
จากได้อยูอ่ าศัยกับผูอ้ าวุโสกุยฟงมานาน ผูอ้ าวุโสคือ
หนึงในคนจํานวนน้อยทีกล้าเรียกจอมมารด้วยชือตรงๆ
แต่เรืองทีว่าผิงชิง...ว่าทีเจ้าสาวของหลินหลีหมิงคือผูท้ ี
ทําร้ายจอมมารเมือสีปี ก่อน จนทําให้เขาต้องเดินทางไป
รักษาตัวถึงเมืองเหวินอี เรืองนีนับว่าเป็ นความรูใ้ หม่สาํ
หรับหยูหรงซู

179
“ท่านก็...น้องซูก็อยูก่ บั ท่านมานาน ยังจะไม่ไว้ใจนาง
อีกหรือ” ไท่เฟิ งร้องโอดครวญ

“ข้าหมายถึงเรืองทีเจ้าจะพานางเด็กนีไปงานเลียงต่าง
หาก”

“โถ่...ท่านอาวุโส ท่านเห็นนางไหม อายุสบิ เก้า รูปโฉม

งดงาม แต่ตอ้ งมาติดอยูใ่ นกระท่อมซอมซ่อ แล้วถูก
บังคับให้ทาํ ไร่นาไปวันๆ เนียนะ”

“เจ้าว่ากระท่อมใครซอมซ่อ แล้วใครบังคับใครนะ” กุย

ฟงเอ่ยถามเสียงเ**◌้ยม

180
“สรุปว่า ท่านให้นางได้ไปเปิ ดหูเปิ ดตาในฐานะสตรีรูป
งามหน่อยเถิด”

“...” กุยฟงเงียบ

“นะ” ไท่เฟิ งทําเสียงหวานออดอ้อน

“...” กุยฟงยังคงไม่ตอบ

“น้องซูไปอาบนําเดียวนี!” ไท่เฟิ งพลันนับเอาความ

เงียบของกุยฟงเป็ นการอนุญาตในทันใด นางจับลากตัว
หยูหรงซูทีมอมแมมไปด้วยดินลงไปอาบนําพัดหวีจน
สะอาดหมดจด

181
ร่างบางของหยูหรงซูเติบโตสมวัยกว่าแต่ก่อน ใบหน้า
ของนางดูหวานนุ่มนวล ดวงตาดอกท้อฉายแววกระจ่าง
ใสเปล่งปลัง รูปร่างทีแม้จะผอมเพรียวแต่ก็เต็มไปด้วย
ทรวดทรงองค์เอวทีสมหญิง แม้จะไม่งามสะพรังแต่ก็น่า
รักน่าเอ็นดูจนไม่วา่ ใครพบเห็นก็ตอ้ งนึกชมชอบ และ
ด้วยนิสยั ตรงไปตรงมาของนางทําให้ไท่เฟิ งรักใคร่และ
คอยดูแลตามใจอยูต่ ลอด

แต่ช่างน่าเสียดายทีเด็กน่ารักผูน้ ีชมชอบการแต่งกาย
เฉกเช่นบุรุษมากกว่าสตรี แถมยังไม่คิดรักสวยรักงาม
วันๆ เอาแต่ไปหมกดินหมกทรายอยูใ่ นไร่สวนของตาแก่
กุยฟง

182
เมือแต่งตัวเสร็จ แค่ให้หยูหรงซูสวมใส่ชดุ แพรวพราวนัน
ยังคงไม่สาแก่ใจไท่เฟิ ง ปี ศาจมือซ้ายของจอมมารจับ
หยูหรงซูแต่งหน้าทําผมเสียจนงดงามหมดจด ราวกับ
เป็ นคนละคนก่อนทีถูกจับตัวไว้ก่อนอาบนํา ส่งผลให้เจ้า
ของร่างงามมองตัวเองทีสะท้อนในคันฉ่องบานใหญ่ดว้ ย
สีหน้าขุ่นมัว

“ข้าไม่ชอบตัวเองเลยจริงๆ” หญิงสาวปากคอเราะราย
พูดขึนมาด้วยนําเสียงหงุดหงิด

“ทําไมเล่า” ไท่เฟิ งเอียงคอสงสัย

“เพราะมันน่ารักเกินไป”

183
จบประโยคของหยูหรงซู ไท่เฟิ งก็ปล่อยเสียงหัวเราะออก
มาดังลันแบบไม่อายใครและไม่มีทา่ ทีจะยอมหยุดง่ายๆ
เสียงของนางดังลันไปทัวกระท่อมหลังน้อย ถึงผูอ้ าวุโส
กุยฟงจะโผล่มาต่อว่า ไท่เฟิ งในยามนีก็ไม่คิดจะสนใจ
ใครหน้าไหนทังสิน นางเอาแต่หวั เราะจนใบหน้างาม
ของตนเองมีนาตาไหลซึ
ํ มออกมา

“เจ้ากล่าวชมตนเองด้วยสีหน้าดุดนั เช่นนีได้อย่างไรกัน
ฮ่าๆ ” ไท่เฟิ งถามออกมาแล้วก็อดหัวเราะต่อไม่ได้

“ถ้าท่านยังจะหัวเราะต่ออีก ข้าจะทําลายเครืองประทิน
โฉมบนใบหน้าข้าทิงซะ” สาวน้อยหยูหรงซูไม่วา่ เปล่า
ยังเอาแขนเสือมาจ่อใกล้ใบหน้าพร้อมทีจะเช็ดทุกสิง
184
ทุกอย่างทิงอย่างไม่แยแส

“ได้ๆ ข้าหยุดก็ได้” ไท่เฟิ งเห็นแบบนันก็กลันขําในทันที

“พวกเจ้าสองคนจะมัวแต่คยุ เล่นกันอีกนานหรือไม่ หาก

จะนังหยอกเล่นกันต่อไปเช่นนีละก็ งานเลียงคงไม่ตอ้ ง
ไปแล้ว” ผูอ้ าวุโสกุยฟงเดินมาหยุดหน้าประตูหอ้ งของ
หยูหรงซู ชายชรากล่าวขึนมาด้วยนําเสียงหน่ายใจ อันที
จริงต้องบอกว่ากุยฟงนันเหนือยใจทุกครังทีต้องคุยกับ
คนอย่างไท่เฟิ งและหยูหรงซู

“ท่านมาเป็ นเดือดเป็ นร้อนกับเรืองของข้าตังแต่เมือไร

กัน” ไท่เฟิ งเท้าเอวถามกลับ

185
ถึงกุยฟงจะมีตาํ แหน่งเป็ นถึงผูอ้ าวุโสและมีอายุมากกว่า
จอมมาร แต่ไท่เฟิ งเองก็มียศเป็ นถึงมือซ้ายจอมมารผู้
ภักดี ส่วนอายุนางก็ไม่นอ้ ยเช่นกัน ทําให้ในบางครังนาง
จึงไม่คอ่ ยจะเกรงใจผูอ้ าวุโสรักสันโดษผูน้ ีเสียเท่าไร

“ปากอย่างเจ้าไม่แปลกใจทีไม่มีใครอยากจะช่วยเหลือ”

กุยฟงพูดแล้วก็ฟึดฟั ดเดินจากไป

ทางด้านหยูหรงซูทีรูจ้ กั คนแก่อย่างกุยฟง แม้มีนิสยั ภาย

นอกดูใจดําเป็ นคนปากแข็ง แต่เนือแท้แล้วนันเขาเป็ น
ชายชราทีอ่อนไหวง่าย และมักเอ็นดูคนไม่นอ้ ย อย่าง

186
เช่นกับนางเป็ นต้น

การทีคนอย่างกุยฟงมาพูดจาทํานองเป็ นห่วงเป็ นใยเช่น

นี ทําให้นางรูว้ า่ อีกฝ่ ายจะต้องเตรียมอะไรดีๆ ไว้ให้พวก
นางเป็ นแน่

“พีเฟิ ง” หยูหรงซูหยิกเอวไท่เฟิ ง

“โอ๊ย อะไรของเจ้าเนีย” ไท่เฟิ งร้องโวยวาย

หยูหรงซูไม่ตอบ แล้วใช้สายตากดดันให้ไท่เฟิ งรีบตาม

ไปง้อท่านอาวุโสกุยฟง แต่ไท่เฟิ งก็คือไท่เฟิ ง นางมี
ศักดิศรีทีสูงเท่าภูเขา หากจะต้องเสียหน้า นางยอมตาย

187
เสียดีกว่า ผลจึงกลายเป็ นว่าหยูหรงซูตอ้ งไปตามง้อกุย
ฟงเองคนเดียวเช่นเคย

เมือออกมาข้างนอกกระท่อม หยูหรงซูก็เห็นว่าชายชรา
ได้เตรียมรถม้าไว้ให้พวกนาง รถม้าคันนีทําจากไม้ทีสีดู
ซีดเหมือนกับไม้ผพุ งั แต่ถงึ กระนันก็ยงั พอใช้งานได้ อีก
ทังยังดีกว่าเจ้าม้าสีนาตาลแก่
ํ ทีไท่เฟิ งขีมา

พวกนางจะไปงานเลียงและสวมชุดราวกับสตรีงดงาม
จะให้ขีม้าไปด้วยกันสองคนก็ดแู ปลกๆ รถม้าแม้จะดูเก่า
แต่ตวั อาชากลับดูงดงามเกรียงไกรเกินกว่าจะบรรยาย
ออกมาได้ อาชาโลหิตสีหน้าดุดนั สองตัวทําเอาหยูหรงซู
และไท่เฟิ งต่างตาลุกวาว เพียงแค่อาชาองอาจสองตัวนี
ไปด้วย แน่นอนว่ารถม้าเก่าซอมซ่อย่อมโดนเมินไปโดย

188
ปริยาย

ทว่าไท่เฟิ งได้คืบก็คิดจะเอาศอก นางเห็นรถม้าทีเก่า

แสนเก่า ในใจก็เตรียมคําด่ากุยฟงว่าใจคับแคบในทันที
แต่ไม่ทนั จะได้เอ่ยคําใด หยูหรงซูทีรูจ้ กั ไท่เฟิ งดีก็รบี เอา
มือปิ ดปากท่านพีร่วมสาบานของตนเองไว้เสียก่อน

“ขอบคุณท่านปู่ มาก” หยูหรงซูกล่าวขอบคุณกุยฟงด้วย

นําเสียงจริงใจ พร้อมกับรอยยิมหวานและดวงตาดอก
ท้อทีโค้งลงตาหยีราวกับพระจันทร์เสียว

ท่าทางของนางน่ารักน่าเอ็นดูเสียจนไม่มีใครกล้าว่าอะไร
ออกมา

189
“อืม... เจ้าก็อย่าดืมหนักไปก็แล้วกัน” ผูอ้ าวุโสเอ่ยสัง
เสียก่อนจะปล่อยให้สตรีทงสองขึ
ั นไปนังในรถม้า

“โถ่ ท่านปู่ ท่านเองก็รูว้ า่ ข้านันคอแข็งเพียงใด ไม่มีทาง

ทีคนอย่างข้าจะเมาจนเสียท่าให้ใครหรอก ท่านอย่าได้
เป็ นห่วงไปเลย ข้าจะรีบไปรีบกลับ” หยูหรงซูกล่าว
ปลอบกุยฟงเสียงใส ก่อนทีไท่เฟิ งจะรีบออกตัวรถม้า
เพราะกลัวว่าจะไปไม่ทนั งานเลียง

ทางด้านกุยฟงได้แต่ยืนนิงมองการจากไปของหยูหรงซู
ราวกับว่ารถม้านันจะไม่พาเด็กสาวผูม้ ีใบหน้าสดใสกลับ
มาอีก

190
ชายชราพลันพึมพํากับอากาศทีว่างเปล่า “ข้ากลัวว่า
สุราเลิศรสอย่างเจ้า จะไปมอมเมาผูอ้ ืนต่างหากเล่า”

191
 บทที 6 รสหวานในกาลก่อน

รถม้าโคลงเคลงไปมาตามถนนทีขรุขระ คล้ายกับว่า
ท่อนไม้เหล่านันกําลังจะแตกออกมาเป็ นเสียงๆ นําด้วย
อาชาโลหิตทีมีรูปร่างแข็งแกร่งองอาจวิงด้วยความไว
ต้านลมขึนบนเขาสูงอย่างว่องไว เพียงไม่นานหยูหรงซู
และไท่เฟิ งก็มาถึงหน้าลานกว้างทีเป็ นสถานทีจัดเลียง
ภายในสํานักมาร

ทุกสายตาของทังคน ผีและปี ศาจ ต่างหันมองขึนมายัง

บนบันไดกันทุกราย ไม่ใช่วา่ พวกเขาสนใจสภาพน่า
อนาถของรถม้า หากแต่เป็ นตัวม้าอันเป็ นเอกลักษณ์
สองตัวนี มันคือม้าประจําตัวของผูอ้ าวุโสกุยฟงผูล้ าขาด
192
เรืองงานเลียงมานานนับสามร้อยปี การทีม้าประจําตัว
ชายชราผูช้ ือเสียงเกรียงไกร เคยนําทัพมารต่อกรกับพวก
สํานักฝ่ ายธรรมะ มาปรากฏตัวอยูใ่ นทีนี ทําคนไม่นอ้ ย
ต่างพากันหายใจไม่ทวท้
ั อง

ทางด้านอูเ่ สวียทีได้ข่าวว่าอาชาประจําผูอ้ าวุโสอย่างกุย

ฟงมาหยุดอยูห่ น้างานเลียง เขาในฐานะมือขวาของจอม
มารก็รบี ออกมาต้อนรับในทันที

ท่ามกลางบรรยากาศกลันหายใจ ประตูมา้ ทีเก่าแสนเก่า

ค่อยๆ เปิ ดออก แสงแดดทีกําลังจะตกดินแยงตาทําให้
มองเห็นผูท้ ีลงมาได้ไม่ชดั เจน แต่เมือพวกเขาต่างปรับ
สายตาได้ ผ้าไหมสีมว่ งก็พลันโบกพลิวสะบัดต้านสาย
ลม เผยใบหน้างามทีแฝงไว้ดว้ ยรอยยิมร้ายกาจของไท่

193
เฟิ ง การมาของนางทําให้คนมากมายทีอดใจรอดูกยุ
ฟงพากันถอนหายใจ แล้วหันไปทํากิจกรรมทีตนเองทํา
อยูต่ ามเดิม

“จะ..เจ้า!” อูเ่ สวียทีมารอต้อนรับเมือเห็นว่าผูท้ ีลงจาก

รถม้ามาเป็ นใคร เขาก็ยกนิวชีหน้านาง ในขณะทีความ
ดันค่อยๆ พุง่ ขึนสมอง

“อะไรของเจ้าเนีย เหตุใดต้องมาคอยต้อนรับข้าด้วย”
ไท่เฟิ งเล่นลิน นางทําสีหน้าตกอกตกใจกับการปรากฏ
ตัวของอูเ่ สวีย

“เจ้าไปเอาม้าโลหิตสองตัวนีของผูอ้ าวุโสมาได้อย่างไร”
อูเ่ สวียลุกขึนยืนโดยพลัน มือขวาจอมมารรูส้ กึ เหมือน
194
เศษหน้าของตัวเองได้แตกละเอียดยิบอยูท่ ีพืน การทีเขา
มาคุกเข่าต้อนรับคนอย่างไท่เฟิ งถือว่าเป็ นการลดเกียรติ
ของตัวเองจนไม่อาจกูม้ นั กลับมาได้อีกแล้ว

“ท่านปู่ ให้ขา้ กับพีเฟิ งยืมมาเอง ท่านพีอูเ่ สวียมีปัญหา

อะไรหรือ” เสียงหวานสดใสของหยูหรงซูดงั ขึนจากด้าน
ในของไท่เฟิ ง ขณะทีร่างในชุดสีนาตาลซ้
ํ อนทับหลายชัน
งดงามเป็ นประกายสะท้อนกับแสงแดด เหมือนหาด
ทรายในยามพระอาทิตย์ตกดิน นางค่อยๆ ออกมาจาก
รถไม้แล้วยืนเคียงคูก่ นั กับไท่เฟิ ง

ใบหน้าหวานสดใส ดวงตาดอกท้อกลมโตสีดาํ สนิท ดูใส

ซือและบริสทุ ธิเกินกว่าจะมาเหยียบย่างอยูใ่ นดินแดน
แห่งปี ศาจ แต่ใครจะกล่าวอะไรได้ ในเมือรอบตัวนางถูก

195
ครอบคลุมไว้ดว้ ยไอมารไม่ตา่ งจากผูอ้ ืน

“เจ้าคือ...เด็กเมือตอนนันหรือ” อูเ่ สวียชะงักไปสักพัก

ก่อนจะค่อยๆ ถามขึนมาอย่างไม่แน่ใจ

“ท่านคิดว่าข้าเป็ นใครล่ะ ลูกเลียงพีเฟิ งหรืออย่างไร”

แม้จะมีใบหน้าทีคนนึกเอ็นดู แต่ปากของหยูหรงซูก็ยงั
คงทํางานได้ดีจนทําให้คนนึกอยากจะเย็บมันไว้

“น้องซู ข้ายังไม่มีสามีจะไปมีลกู ทีโตเท่าเจ้าได้ไง” ไท่

เฟิ งพูดขึนมา

“เจ้าคือเจ้าเด็กหยูหรงจริงๆ ด้วยสินะ” อูเ่ สวียสรุป

196
ความโดยไม่คิดจะพูดอะไรเพิมเติม หลังจากนันเขาก็
สํารวจหัวจรดเท้าของทังไท่เฟิ งและหยูหรงซูเงียบๆ รอบ
หนึง “พวกเจ้าจะมางานเลียงก็ช่วยทําตัวให้มนั ดีๆ ด้วย
ล่ะ อย่าสร้างเรืองให้ทา่ นจอมมารต้องปวดหัว” ว่าจบ
ร่างสูงในชุดสีมว่ งเข้มของอูเ่ สวียก็อนั ตรธานหายไปทันที

“เจ้าหมอนันยังคงตามจอมมารต้อยๆ เหมือนเคย” ไท่

เฟิ งยักไหล่ไม่สนใจท่าทีเย็นชาของอูเ่ สวีย

“แล้วพีเฟิ งไม่ตอ้ งไปหาท่านจอมมารหรือ” หยูหรง

ซูสงสัย

ในเมืออีกฝ่ ายก็เป็ นถึงมือซ้ายจอมมารแต่เหตุใดจึงชอบ

197
ลอยไปลอยมาอยูแ่ ถวๆ กระท่อมของกุยฟงนัก

“ในเมือไม่มีสงคราม ข้าจะไปทําไม” เสียงหวานสูง

กล่าวอย่างไม่แยแสแล้วเดินนําลงบันไดไป

หยูหรงซูหนั หน้าสํารวจรอบด้านอย่างนึกสนุก สถานที

แห่งนีตกแต่งแตกต่างจากเมืองเหวินอีทีเป็ นเมืองหลัก
ของพรรคธรรมะอย่างสินเชิง ลานกว้างโดยรอบถูกขุด
ลึกลงคล้ายแอ่งทีต้องเดินลงไป ไม่ใช่เหมือนสถานที
ปกติทีต้องเดินขึนบันไดถึงจะถึงตัวอาคาร ตรงกลางมี
สนามประลองกว้างทีปูดว้ ยผืนผ้าสีแดงสด มีเหล่า
สมาชิกพรรคมารกําลังประลองกันอย่างเมามัน

ร่างเล็กเดินหันซ้ายหันขวาจนไม่ได้มองทางข้างหน้าทํา
198
ให้ชนเข้ากับร่างสูงโปร่งเข้าเต็มแรง

“โอ๊ย” เสียงหวานราวกับกระดิงลมอุทานออกมาเสียง
แผ่วเบา

หยูหรงซูลม้ ลงกับพืน แม้ดวงตาดอกท้อนางจะยัง

มองอยูท่ ีพืน แต่ก็รูส้ กึ ว่ารอบตัวของนางถูกสายตามอง
ร้ายไม่นอ้ ยจ้องมองมาหาเรืองอยู่ และเมือเงยหน้าขึน
มา เจ้าของกระโปรงสีแดงสดราวกับไฟเพลิงก็ทาํ ให้หยู
หรงซูหยุดหายใจไปชัวขณะ

ผมยาวสีดาํ ขลับของสตรีผนู้ ีดําเข้มตัดกับผิวขาวเนียน

ราวกับหิมะ ใบหน้าเรียวรับกับลําคอเพรียวระหง เอว
บางโค้งเว้าได้รูป แค่เพียงรูปร่างก็เรียกได้วา่ งาม เมือ
199
สะกดสายตาให้มองจ้องไปทีดวงตาคมเฉียวเจ้าของ
นัยน์ตาสีดาํ ราวกับราตรี หยูหรงซูก็รูส้ กึ ราวกับร่างกาย
ถูกดูดวิญญาณไป

คนงามคือของลําค่า เช่นนันเราก็ตอ้ งทะนุถนอม

“ขะ..ข้าขอโทษด้วยแม่นาง” คนทีรักคนสวยคนงามอ
ย่างหยูหรงซูก็รบี คํานับขออภัยแม่นางผูง้ ดงามตรงหน้า
ในทันใด

“เจ้าเป็ นใครกัน” เสียงทีงดงามดังเช่นใบหน้าเอ่ยถาม

ขึนมา เพียงแค่ฟังก็รูไ้ ด้วา่ นางแฝงความไม่พอใจเอาไว้
เจือจาง

200
“ข้าคือหยู...”

“อ้าวว่าอย่างไร แม่นางจิงจอก”

ไม่ทนั ทีหยูหรงซูจะได้แนะนําตัวเอง ไท่เฟิ งก็รบี ปราดมา

ขวางทางน้องรักของตัวเอง ใบหน้าทีงามผสมเสน่ห ์
ร้ายกาจของไท่เฟิ งดูหม่นลงไปเมือเทียบกับสตรีชดุ แดง
ทีถูกเรียกว่าจิงจอก แต่ถงึ กระนันกําลังภายในและ
ปราณของไท่เฟิ งกลับมากกว่า จนทําให้ดเู หมือนว่าไท่
เฟิ งกําลังข่มขู่

“ท่านไท่เฟิ ง” ปี ศาจจิงจอกในชุดสีแดงคํานับให้ไท่เฟิ งอ

201
ย่างขอไปที

“ไม่คิดเลยว่าปี ศาจทีชอบอยูด่ ินแดนทีหนาวเหน็บอย่าง

เจ้า จะจากดินแดนบ้านเกิดมาร่วมงานเลียงของท่าน
จอมมารได้” ไท่เฟิ งพูดเสียงราบเรียบ

“ท่านไท่เฟิ ง ข้าหวังจางอิง จะกล้าทําตัวใหญ่โตไม่มา

ร่วมงานของท่านจอมมารได้อย่างไร” หวังจางอิงกล่าว
ด้วยท่าทีนอบน้อม แต่นางพยายามซ่อนแววตาไม่พอใจ
ทีถูกยํานักยําหนาเรืองเป็ นจิงจอกเอาไว้ในใจ

“หืม... เจ้าพูดมีเหตุผล” ไท่เฟิ งพยักหน้างึกงัก

202
“แล้วเด็กสาวข้างหลังท่าน นางเป็ นใครหรอกหรือ”

“อ้อ... น้องซูน่ะหรือ เจ้าไม่ตอ้ งสนใจหรอก นางมากับ

ข้าเอง” ไท่เฟิ งกล่าวกับหวังจางอิงอย่างไม่ใส่ใจ จากนัน
ก็คว้าข้อมือหยูหรงซูเดินผ่านจิงจอกสาวคนงามโดยไม่
เลียวหลังมองมาอีก

หยูหรงซูหนั มามองร่างสีแดงอีกครัง ก็เห็นว่าสาวงามยัง

คงทําสีหน้านิงเรียบเผยความงดงามประกายออกมาราว
กับมนต์สะกด ทว่าดวงตาสีดาํ ทีสะกดใจผูค้ นกลับ
จ้องกลับไปยังหยูหรงซูดว้ ยสายตาลุม่ ลึกทีไม่สามารถ
อ่านความคิดได้ แต่แน่นอนว่าสายตานันไม่ใช่สายตาที
แฝงไว้ดว้ ยความรูส้ กึ ดีอย่างแน่นอน

203
เดินมาได้ไม่นานไท่เฟิ งก็เดินทักทายพวกพ้องระหว่าง
ทางอย่างเริงร่า ร่างสูงของปี ศาจสาวทําให้หยูหรงซูถกู
บดบัง แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจเพราะดวงตาดอกท้อแสน
ซนกําลังมองไปรอบด้านอย่างนึกสนุก

ไท่เฟิ งบอกว่านีคืองานเลียง แต่สาํ หรับหยูหรงซูแล้วที

แห่งนีคล้ายกันกับงานเทศกาล พวกเขามีซมุ่ ต่างๆ เปิ ด
ตามทางเดิน มีเวทีละครทีกําลังแสดงละครฆาตกรรม
อันโหดเ**◌้ยมแต่กลับมีคนดูก่รู อ้ งด้วยความสนุก
สนาน มีเวทีทา้ ประลองดาบและพละกําลังภายใน ซึง
ตอนนีทังสองฝ่ ายกําลังหําหันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

หยูหรงซูเดินตามไท่เฟิ งมาจนถึงบริเวณงานจัดเลียง
จริงๆ ทีมีโต๊ะรับรองมากมายเรียงหลาย ทุกโต๊ะต่างราย

204
ล้อมไปด้วยอาหารหวานคาวมากหน้าหลายตาชวนให้
คนหิวจนนําลายสอ กลินหอมฉุยทีส่งกลินหอมอันโอชา
ชวนให้หยูหรงซูรูส้ กึ ตาลาย

ตาลายจนกระทังหันไปเห็นกับกลุม่ คนกลุม่ หนึงทีกําลัง

ถือป้ายทีเขียนด้วยตัวหนังสือสีดาํ ว่า ‘ดวลเหล้า’

ทันใดนันเองเท้าน้อยๆ ของหยูหรงซูก็พลันหยุดชะงัก
ดวงตาของนางจับจ้องเป้าหมายอยูท่ ีคนกลุม่ นัน พวก
เขามีไหสุราจํานวนมากตังเรียงรายราวกับเป็ นของ
ตกแต่งฉากหลัง แต่ละคนทีดืมสุราจากไหเหล้าเหล่านัน
เพียงไม่กีจอกพวกเขาก็เมามายเดินโซเซ บางรายถึง
กลับล่มพับไปอย่างไม่น่าดู

205
มันจะแรงสักแค่ไหนกันนะ สุราพรรคมารเนีย ...เสียง
หนึงในใจดังขึน

หยูหรงซูเดินไปกลางวงนันอย่างไม่รรี อ ใบหน้านวล
เนียนของนางเชิดขึนสูงอย่างไม่กลัวเกรงร่างสูงใหญ่ของ
เหล่าคนสํานักมารแม้แต่ผเู้ ดียว

ช่างน่าสงสารไท่เฟิ งทียังคงเดินดิงไปยังตัวอาคารใหญ่ที
ถูกทําเป็ นสถานทีจัดเลียงให้กบั เหล่าผูม้ ีตาํ แหน่งสูง
นางเร่งรีบเสียจนกระทังลืมหันมามองดูหยูหรงซูทีใน
ตอนนีได้อนั ตรธานหายไปแล้ว

เหล่าลูกศิษย์สาํ นักมารพากันหันมามองร่างเล็กผิวเนียน
ในชุดสีนาตาลด้
ํ วยสีหน้าประหลาดใจ พวกเขาแต่ละคน
206
ล้วนมีรูปร่างสูงใหญ่กาํ ยํา ใบหน้าดุดนั ข่มขวัญผูค้ น
บางรายก็เป็ นถึงปี ศาจน่าหวาดกลัว แต่เด็กสาวผูม้ ีใบ
หน้าจิมลิมผูน้ ีกลับไม่แสดงท่าทีหวาดกลัว แถมยังเชิด
หน้ายืดอกมันใจเสียยิงกว่าผูช้ ายอกสามศอก

“พวกพีชายกําลังดวลเหล้ากันอยูห่ รอกหรือ” เสียง

หวานใสเอ่ยถามขึน แม้นางจะพยายามข่มให้มนั ฟั งดูขงึ
ขัง แต่ดว้ ยโทนเสียงของสตรีมนั ทําให้นางดูน่ารัก
มากกว่าดุดนั

“หึหหึ ึ เด็กน้อยอย่างเจ้าช่างโอหังยิงนักถึงกล้าเดินเข้า
มาตัวคนเดียวเช่นนี” ชายวัยกลางคนร่างยักษ์ผมู้ ีตา
เดียวส่วนอีกข้างมีทีปิ ดตาเอาไว้เอ่ยขึนมาด้วยนําเสียง
โหดเ**◌้ยม

207
“พวกท่านเขียนป้ายว่าดวลเหล้า แต่ไม่ได้เขียนไว้วา่
ห้ามใครเข้ามาดวล เพราะฉะนันข้างจึงมีสทิ ธิทีจะร่วม
ดวลเหล้ากับพวกท่าน” หยูหรงซูเอ่ยตอกกลับ

“เจ้าช่างมีความมันใจ แต่ความมันใจเช่นนีจะมี
ประโยชน์อะไรหากเจ้ามันไร้นายา”
ํ

“พีชายจะท้าดวลกับข้าหรือไม่เล่า” หญิงสาวยิมมุม
ปากจางๆ ใบหน้าหวานฉายแววเจ้าเล่หอ์ อกมาอย่างไม่
ปิ ดบัง ดวงตาดอกท้อทีสันไหวนันทําให้นางดูเป็ นเด็ก
สาวซุกซนจนเผลอทําให้คนรอบข้างรูส้ กึ ใจอ่อนไปตามๆ
กัน

208
แม้แต่ชายร่างยักษ์ทีดูเหมือนจะเป็ นเจ้าของสุราเหล่านีก็
ยังรูส้ กึ สนใจนาง แต่ยงั คงวางมาดขรึมเอาไว้

“ได้ ถ้าเจ้าอยากจะลงแข่งดีนกั เช่นนันเด็กสาวอย่าง

เจ้าจะเอาอะไรมาเป็ นของพนันล่ะ”

คําถามของชายร่างยักษ์ทาํ เอาเด็กสาวยืนนิงไปชัวครู ่
ในขณะทีกําลังนึกว่าในตัวของตัวเองมีอะไรทีมีคา่ บ้าง
แต่ทว่านอกจากชุดสีนาตาลระยิ
ํ บระยับตัวนีแล้ว นางก็
ไม่ได้พกของมีคา่ อืนใดมาอีกเลย แม้แต่ปา้ ยชือติดตัว
นางก็ยงั ไม่มี

“ข้าพนันด้วยเสือผ้าตัวนี”

209
“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกข้าจะเอาชุดสตรีอย่างเจ้าไปทําอะไรกัน”
หนึงในกลุม่ คนตะโกนขึนมา

ถึงแม้หยูหรงซูจะน่ารัก แต่ก็ไม่ได้งดงามตราตรึงใจ
อย่างหวังจางอิงหรือไท่เฟิ ง เด็กสาวอย่างนีพวกเขาคง
ไม่พิศวาสอยากดูเรือนร่างนางอย่างแน่นอน

พอถูกย้อนถามเช่นนันหยูหรงซูจงึ คิดใหม่

ข้อดีของนางทีฝึ กฝนมาจนเชียวชาญในเวลาสีปี ทีผ่าน

มานี...

210
“ข้าจะพนันด้วยตัวข้าเอง” เสียงหวานใสกล่าวหนักแน่น
สร้างความตะลึงไปรอบด้าน

“ตะ..ตัวเจ้า?” ชายร่างยักษ์ถามทวนอีกครังอย่างไม่
มันใจ

“ใช่แล้ว ข้าแข็งแรงมากนะ” นางยิมร่าพร้อมพิสจู น์ตวั

เองด้วยการใช้กาํ ปั นเล็กฟาดลงไปทีโต๊ะหินอ่อนทีวางไห
สุราจนมันแตกออกเป็ นสองซีก

“...”

พวกเขาเห็นร่างเล็กทีผอมบางจนลมสามารถพัดปลิวได้

211
ทําโต๊ะหินอ่อนทีมีอายุนบั พันปี แตกออกเป็ นสองซีกเช่น
นี ชายชาตรีอกสามศอกอย่างพวกเขาก็ได้แต่กลืน
นําลายดังเอือก

เจ้าเด็กตัวเล็กนี แรงไม่เบาอย่างทีกล่าวจริงๆ

“ว่าอย่างไร พีชายทังหลายจะยอมพนันกับข้าหรือไม่”
เด็กสาวยิมพลางเอียงคอถามเย้ยหยัน

ชายร่างยักษ์ในยามนีใบหน้าไร้รอยยิมแต่ก็ยอมรับคําท้า
ของหยูหรงซูแต่โดยดี

กติกามีอยูว่ า่ ผูท้ ีสามารถดืมเหล้ากับหยูหรงซูแล้วทําให้

212
นางเมามายจนล้มได้ ผูน้ นจะได้
ั ตวั นางไปเป็ นผูร้ บั ใช้
แต่หากใครทําไม่ได้จนกระทังไม่มีเงินจ่ายค่าสุรา คนผู้
นันจะต้องเสียเงินให้กบั หญิงสาวคนละห้าสิบตําลึง

ทางฝังไท่เฟิ งเมือมาถึงในห้องโถงใหญ่งานเลียง ร่างสูง

โปร่งในชุดสีมว่ งก็เดินตรงไปยังใจกลางโดยทีไม่สนใจ
เลียวมองรอบข้าง จนกระทังนางมาหยุดยืนอยูโ่ ต๊ะข้างๆ
อูเ่ สวียทีอยูร่ องถัดมาจากโต๊ะจอมมาร เจ้าของเสียง
หวานเข้มก็พดู ขึนมาอย่างสดใส

“พวกท่านจะแจกรางวัลอะไรกันบ้าง”

213
ไม่ถามไถ่เรืองสารทุกข์สกุ ดิบ แต่ไท่เฟิ งกลับถามหา
รางวัล

“สงครามก็ไม่ได้เข้าร่วม แต่เจ้าก็ยงั มีหน้ามาทวงหา

รางวัลเนียนะ” อูเ่ สวียถามขึนมาด้วยนําเสียงทีไม่อยาก
จะเชือว่าคนข้างตัวจะพูดอะไรแบบนันออกมา

“ก็ทา่ นจอมมารมอบหน้าทีให้ขา้ ไปดูแลน้องซูตงสี

ั ปี ข้า
ก็ควรจะได้รางวัลบ้างสิ จริงไหมน้องซู” ไท่เฟิ งเถียงกลับ
อย่างหน้าไม่อาย พลางเรียกหากองทัพเสริม

แต่วา่ ทัพเสริมนันกลับเงียบไม่ตอบอะไรมา

214
“น้องซู?” ไท่เฟิ งเรียกอีกครัง แต่เมือหันไปดูขา้ งหลังก็
พบว่าร่างเล็กไม่ได้อยูด่ า้ นหลังนางอย่างทีควรเป็ น

“เด็กเจ้าหายไปไหนแล้วล่ะ” อูเ่ สวียถามขึนด้วยนําเสียง

หงุดหงิด เพราะถ้าเกิดเรืองอะไรภายในสํานักมาร
ความวุน่ วายหรืออุบตั ิเหตุตา่ งๆ คนทีต้องรับผิดชอบก็
คือเขาคนนี

“เมือกีนางก็ยงั ตามหลังข้ามาอยูน่ ีนา...”

“เจ้าพาใครเข้ามาในสํานักนะ” เสียงทุม้ ทีก้องกังวาน

เต็มไปด้วยไอพลังมหาศาลเอ่ยถามขึน

215
เสียงของจอมมารเฉินหงจินนันก้องไปทัวห้องโถงจนผู้
คนพากันเงียบงันไม่กล้าขัดขึนมา มีก็แต่ไท่เฟิ งเท่านันที
ยังทําเหมือนไอพลังทีกดดันลมปราณไม่มีผลต่อตนเอง

“น้องซูทีท่านฝากข้าเลียงไว้ทีกระท่อมของผูอ้ าวุโสกุย
ฟงอย่างไรเล่า” ไท่เฟิ งตอบ

“เจ้าพานางมาทีนี?”

ไท่เฟิ งขมวดคิวเมือถูกย้อนถามคําถามทีตนเองตอบไป
ซําสอง แล้วจากนันก็หนั หน้าไปมองอูเ่ สวีย “อูเ่ สวียไม่
ได้รายงานท่านหรอกหรือ”

216
“ข้าเกียวอะไรด้วย” มือขวาจอมมารร้องโวยวายทันใด
เมือถูกลากลงหลุมไปด้วย

“ก็เจ้าเห็นข้ากับน้องซูทีบันไดอเวจีไม่ใช่หรืออย่างไร ข้า
ก็นกึ ว่าเจ้าจะมารายงานท่านจอมมาร”

“อูเ่ สวีย” เสียงของจอมมารกดตํา จนเจ้าของชือรูส้ กึ

หนาวเหน็บไปทัวทังร่าง

“ขะ..ขอรับ” อูเ่ สวียค่อยๆ ถอนสายตาจากไท่เฟิ งแล้ว

หันไปรับคํากับเฉินหงจิน

“ทําไมเจ้าถึงไม่รายงานเรืองนันกับข้า”

217
“เอ่อ...” อูเ่ สวียนิงคิดไปชัวครู ่ ก่อนจะเค้นหาคําตอบที
ดีทีสุดออกมา “ข้าเห็นว่านางเป็ นแค่เด็กคนหนึงทีมา
งานเลียงกับไท่เฟิ ง แล้วคิดว่าเจ้าปี ศาจตนนีจะคอยดูแล
นางได้ จึงไม่คิดว่ามันเป็ นเรืองใหญ่อะไรทีจะต้องมา
รายงานท่านขอรับ”

ปั ง!

“เฮือก”

เสียงทุบโต๊ะของจอมมารดังสนันไปทัวทังห้อง สร้าง
ความอกสันขวัญหายให้กบั ทุกคน พวกเขาต่างกลัวว่า

218
หัวใครสักคนจะได้หลุดจากบ่ากะทันหัน ดังนันแต่ละคน
จึงพากันก้มหัวนิงพร้อมทังคุกเข่าให้จนหัวแทบจะติดพืน

จอมมารเฉินหงจินไม่สนใจท่าทางหวาดกลัวของคนใน
สํานัก เขาผูม้ ีใบหน้าเรียบนิงราวกับหยกสลักในชุดสีดาํ
สนิทเดินลงไปจากแท่นบัลลังก์ตามทางเดินจนออกไป
นอกตัวอาคาร ลมเย็นยามคําคืนเริมมาเยือน ทําให้รา่ ง
ทีแข็งแกร่งไปด้วยไอมารในชุดสีดาํ ดูกลมกลืนไปกับ
ราตรี

เขาเดินผ่านทางเดินทีไท่เฟิ งเพิงผ่านไป จนกระทังได้ยิน

เสียงหัวเราะเฮฮามาจากกลุม่ คนกลุม่ ใหญ่

“ฮ่าๆ เจ้าเด็กน้อยเจ้านีคอแข็งเสียจริง หลายร้อยปี มานี

219
คนอย่างเจ้าไปมุดหัวอยูท่ ีไหนมา” เสียงของชายผูห้ นึง
พูดขึนมาเสียงดังพร้อมทังหัวเราะสนุกสนาน

“พีชาย คนอย่างข้า ร้อยปี จะมีหน ความสามารถเช่นนี

นานๆ ปี ข้าถึงจะแสดงให้ใครได้เห็น พวกท่านนีโชคดี
เสียจริงทีมาเจอคนอย่างข้า” เสียงหวานใสของสตรีนาง
หนึงทีถูกรายล้อมด้วยเหล่าชายร่างยักษ์ดงั ขึนมา

เสียงหวานทีไพเราะทําเอาใบหน้านิงเรียบของเฉินหงจิ
นดําคลําลงยิงกว่าเดิมไปอีกสิบเท่า เขาค่อยๆ เดินเข้า
ไปใกล้กลุม่ คนนัน แต่แล้วก็ได้ยินคําพูดของคนแถวนัน
เข้าก่อน

“เจ้าจะไปก็รบี เข้าไป นางมีความสามารถถึงเพียงนัน

220
หากเราชนะแล้วเอาตัวนางมาได้ พวกเราคงสบายกันไป
อีกนานเลย” ชายสองคนซุบซิบบางอย่างอยูด่ ว้ ยกัน

ทว่าเฉินหงจินกลับได้ยิน เขามองป้ายดวลเหล้าแล้วนึก
ถึงคําพูดเมือกีก็พลันสรุปความได้ในทันที สตรีผดู้ ืม
เหล้าได้คอแข็งยิงกว่าไท่เฟิ ง สตรีผทู้ ีทําตัวเหมือนตัวเอง
ไม่ใช่สตรีและยอมแลกตัวเองเพืองานบางอย่าง สตรีเช่น
นีมีอยูค่ นเดียว ...บุตรสาวตระกูลหยูหรง

จอมมารเดินผ่านคนเข้าไปจนถึงกลางวงอย่างง่ายดาย
ด้วยพลังปราณทีผลักคนอืนออก คนทีถูกผลักออกเมือ
หันมาเห็นว่าใครมาเยือน พวกเขาก็ตา่ งเงียบแล้วถอย
ออกให้แต่โดยดี

221
เฉินหงจินพบหยูหรงซูนงแกว่
ั งขาในชุดสีนาตาลเป็
ํ น
ประกายอยูบ่ นโต๊ะหินอ่อนทีหักครึงเป็ นรอยร้าว ร่างบาง
ของนางเติบโตกว่าแต่ก่อน และมีเสน่หม์ ากกว่าแต่ก่อน
รอยยิมสดใสของนางเปล่งประกายสะท้อนกับแสงไฟจน
ทําให้คนไม่อาจละสายตาได้ ดวงตาดอกท้อสีดาํ ในตอน
นีก็ยงเปล่
ิ งประกายราวกับมีมนต์สะกดดึงดูดผูค้ น

ร่างสูงในชุดสีดาํ เหลือบมองเหล้าเกือบสามสิบไหทีวาง
ควําอยูท่ ีพืนแล้วสลับหันมามองร่างบางทีใบหน้าขาวเริม
ขึนสีแดงระเรือ พลันประโยคในอดีตก็ยอ้ นกลับมาในหัว
ประโยคทีเขาสนทนากับผูอ้ าวุโสกุยฟง

‘เด็กคนนันอันตราย’ กุยฟงกล่าว

222
‘นางจะมีอนั ตรายอะไรกัน นอกเสียจากพลังของไข่มกุ ที
ไหลเวียนอยูใ่ นร่าง’

‘ไข่มกุ มนตรา ไข่มกุ นันทีทําให้นางเป็ นอันตราย ยิงนาง

ดืมสิงของทีทําให้ตนเองมึนเมาไปมากเท่าไร นางจะไม่
เป็ นอะไร แต่ความมึนเมาเหล่านันจะกระจายออกมา
มึนเมาคนรอบข้างแทน…’

ในตอนนีหยูหรงซูเรียกได้วา่ เมาได้ที นางมองพืนทีเริม

เลือนรางแล้วกะพริบตาถีๆ

ต้องยอมรับว่าสุราของพรรคมารนันแรงเหลือเชือ นาง
ดืมไปเพียงไม่ถงึ สิบกว่าไหก็เริมประคองสติไม่ไหว ไม่
ไหวถึงขนาดเริมมองหน้าใครไม่ชดั ไม่ชดั ถึงขนาดรูส้ กึ
223
ว่าจอมมารทีนางไม่ได้เจอหน้ามานานแสนนานกําลังมา
ยืนตรงหน้า

“ถ้าเจ้าดืมจอกนีแล้วล้มพับ ข้าจะถือว่าเจ้าแพ้” เฉินหง

จินมาหยุดยืนอยูเ่ บืองหน้าหยูหรงซูทีเริมจะไม่ได้สติ

สีหน้าของเขาเคร่งเครียด ในขณะทีรอบข้างเริมมองหยู
หรงซูอย่างหลงใหล แม้แต่ตวั เขาเองยังต้องพยายามข่ม
ใจเมืออยูเ่ บืองหน้าสตรีผนู้ ี

“ไม่มีปัญหาพีชาย” หยูหรงซูไม่วา่ เปล่า นางยืนมือเล็ก

มาตบบ่าเฉินหงจินอย่างไม่กลัวตาย

224
ปากรับคําท้า ส่วนมือเล็กรับจอกทีเฉินหงจินให้มาโดยที
ไม่ทนั ดูวา่ มันคือนําอะไรกันแน่ และเมือหลังจากที
นางกระดกนําสุราหวานทีให้ความรูส้ กึ คุน้ เคยจอกนันไป
ภาพตรงหน้าก็หมุนติวแล้วมืดดับในทันใด

ร่างบางในชุดสีนาตาลไร้
ํ เรียวแรงล้มพับ โดยทีมีออ้ ม
กอดของจอมมารเฉินหงจินรับเอาไว้ ท่ามกลางสายตา
ตืนตะลึงของผูค้ น

นอกจากผิงชิงเมือสีปี ก่อน จะกล่าวว่าท่านจอมมารไม่

ได้แยแสสตรีทีไหนอีกเลยก็วา่ ได้ นีจึงนับเป็ นครังแรกใน
รอบสีปี ทีทุกคนได้เห็นท่านจอมมารใกล้ชิดกับสตรีทา่ ม
กลางทีสาธารณะ หากว่ากันตามตรง จอมมารนันไม่
ยอมยุง่ เกียวกับสตรีอีกเลยนักตังแต่มีข่าวลือว่าถูกทิง

225
แม้แต่ไท่เฟิ งมือซ้ายคนสนิทเขายังไม่อยากเห็นหน้าจึง
ขับไล่ให้ไปอยูก่ บั ผูอ้ าวุโสกุยฟง

จนมาวันนี ทุกคนต่างได้เห็นภาพจอมมารกําลังอุม้ ร่าง

บางของเด็กสาวนางหนึง ทีไม่ได้รูปโฉมงดงามหรือมี
เสน่หม์ ากมายอย่างใครเขา

หวังจางอิง... จิงจอกสาวชุดแดงเดินผ่านมาขณะทีจะ
ไปยังห้องโถง นางมองภาพชายร่างสูงองอาจในชุดดําผู้
เป็ นทีหมายปองของหญิงสาวทัวทังสํานักมารกําลังโอบ
อุม้ สตรีไร้ชือเสียงนางหนึงไปทางทีพักส่วนตัวด้วยท่าที
โอนอ่อน ใบหน้างามทีมักประดับรอยยิมจึงหม่นหมอง
ดวงตาสีดาํ สนิททีนิงเรียบเสมือนผิวนํา ยามนีแอบสัน
ไหวไปด้วยแรงอาฆาต

226
บทที 7 ข้าเป็ นให้ทา่ นได้ทกุ อย่าง ขอแค่บอก

227
ปวดหัว...

หยูหรงซูขมวดคิวแน่นขณะทีรูส้ กึ ว่าตัวเองนอนราบอยู่
บนทีนอนทีอ่อนนุ่ม ความรูส้ กึ หนักอึงทีหัวทําเอา
นางอยากจะหลับตาไว้ตอ่ แต่บรรยากาศรอบด้านที
แปลกไปทําให้นางต้องฝื นพยุงตัวทีอ่อนล้าของตัวเองขึน
มาอย่างยากลําบาก

ดวงตาดอกท้อลืมขึนขณะทีพยายามจะมองภาพรอบ
ด้านอย่างยากเย็น นางปวดหัวจนคล้ายกับทุกอย่าง
กําลังหมุนกลับด้านไปมา อาการหลังจากการดืมหนัก
กลับมาเล่นงานอีกครัง ทําให้คนทีคอทองแดงไม่ชาชิน
กับอาการเช่นนี
228
เมือมองภาพห้องวิจิตรทีแปลกตาไม่เหมือนกับห้องนอน
ภายในกระท่อมน้อยทีเคยพักอาศัย คิวงามพลันขมวด
แน่นยิงกว่าเก่า มองทางซ้ายเจอภาพวาดสีนาละเมี
ํ ยด
ละไม มองทางขวาเป็ นโต๊ะนําชาทีมีกากระเบืองสีเทา
หม่นวางเอาไว้

นางกลอกตาซ้ายขวาไปมาอย่างสับสน จากนันก็ลกุ ขึน

ไปคว้าหมับเอากานําชามาถือติดตัวไว้แน่น พร้อมทีจะ
เอามันฟาดลงหัวใครสักคนทีเข้ามาใกล้

“ไม่น่าปากดีไปดวลเหล้าเลยเรา” ความทรงจําก่อนทีจะ
หมดสติยอ้ นกลับมา หยูหรงซูพลันนึกได้วา่ ตัวเองได้
พนันดวลสุราด้วยร่างกายตัวเอง แล้วในตอนนีการทีมา
229
อยูใ่ นห้องหรูหราเช่นนี แปลว่านางได้หมดสติและถูก
ใครสักคนหิวกลับมาด้วยอย่างแน่นอน

แต่นางยังสวมชุดทีไท่เฟิ งมอบให้มาอยู่ เช่นนันก็แสดง

ว่ายังปลอดภัยดี

ร่างเล็กในชุดสีนาตาลถื
ํ อกานําชา ค่อยๆ ย่องไปทาง
ประตูทีเปิ ดกว้างเอาไว้อย่างระมัดระวัง เมือมาถึงริม
บานประตู หัวน้อยๆ ก็ยืนออกมามองซ้ายมองขวาอย่าง
ช้าๆ แต่เมือหันไปมองไม่ไกลจากจุดทีตนเองอยู่ ตัว
เรือนไม้ทีประตูเปิ ดกว้างในเรือนนันกลับมีรา่ งกํายําใน
ชุดสีดาํ สนิททีหลวมโครง เผยแผงอกทีมีมดั กล้าสีขาว
นวลตา

230
“ทําไมเขาถึง...” หัวของหยูหรงซูประมวลผลไม่ทนั อีก
ครัง

จอมมารเฉินหงจินทีนังหลับสนิทอยูห่ น้าตําราทีโต๊ะ
หนังสือ ชายหนุ่มนังเอามือคําโต๊ะเท้าหัวหลับตาพริมไม่
สนใจเรืองราวใดๆ แม้เสือจะหลวมหลุดออกเขาก็ยงั คง
นังนิงต้านลมหนาวทีพัดเข้าไปในห้อง

เห็นแบบนันจิตใจด้านดีของหยูหรงซูก็ทาํ งาน ในตอน

แรกกําลังคิดจะหนีออกไป แต่เมือเห็นร่างสูงทีหลับ
ตากลมในชุดบางเบาแบบนัน นางก็หวังดีเป็ นห่วงว่าเขา
จะจับไข้เอาได้ เลยย้อนกลับเข้าไปในห้องแล้วหอบผ้า
ห่มผืนใหญ่ออกมาด้วย

231
อากาศเย็นสบายภายในป่ าไผ่หน้าเรือนไม้ทาํ ให้คนรูส้ กึ
สงบ ไม่แปลกใจทีเฉินหงจินจะหลับสนิทไม่สนใจผูใ้ ด
แต่เมือมือเล็กของหยูหรงซูกบั ผ้าห่มผืนหนาสัมผัส
ถูกร่างทีนังนิงราวกับรูปปั นหิน ดวงตาสีแดงเข้มก็พลัน
เบิกกว้างแล้วหันมาจับร่างเล็กกดลงกับพืนพร้อมทังมือ
หนาทีบีบแน่นอยูท่ ีคอบาง

“อ่อก..” หยูหรงซูถกู รัดคอแน่นไม่สามารถพูดอะไร

ออกมาได้กาํ ลังตกใจสุดขีด ดวงตาสีดาํ สนิทของนาง
เบิกตากว้างอารามคนตกใจ

เฉินหงจินเมือเห็นว่าใครทีเข้ามาปลุกเขาออกจากนิทรา
ก็คลายมือทีล้อมรอบลําคอระหง แต่ก็ยงั จับร่างบางกด
แน่นไว้ทีพืนไม่ยอมปล่อย

232
“กุยฟงไม่สอนการใช้ชีวิตให้เจ้าบ้างเลยหรือไร” เสียง
ทุม้ ถามนางด้วยเสียงกดตํา

“การใช้ชีวิตมันเกียวอะไรกับการทีข้าจะเอาผ้ามาคลุม
ให้ทา่ น” หยูหรงซูถามกลับ

จอมมารผูโ้ หดเ**◌้ยมมีแต่ผคู้ นหวาดกลัวมีสีหน้า

ประหลาดใจ “เจ้าไม่กลัวข้า?”

“ทําไมข้าต้องกลัว” หญิงสาวตอบกลับ การต่อปากต่อ

คําของนางทําเอาเฉินหงจินพึงพอใจอยูเ่ งียบๆ

233
“เช่นนันสตรีอย่างเจ้าเลยไม่กลัว ถึงขนาดเอาร่างกาย
ของตัวเองไปเป็ นของพนันในวงเหล้าเลยเช่นนันสิ”

“ใครจะไปรูเ้ ล่าว่าสุราของสํานักมารจะรุนแรงถึงเพียงนี”
หยูหรงซูตอบคําถามจอมมารทุกคํา นางสบตาสีแดงกํา
ราวกับเลือดด้วยความสนใจ พลางรูส้ กึ แปลกใจว่าเหตุ
ใดดวงตาของเขาจึงมีสีสนั สวยงามแตกต่างจากคนทัว
ไปเช่นนี ถ้านางฝึ กวิชาจนกลายเป็ นจอมมารแบบเขาจะ
มีดวงตาดุดนั เช่นนีบ้างหรือไม่

แต่ก่อนอืนเลย...

“ท่านจะจับข้ากดไว้เช่นนีอีกนานหรือไม่ หรือคิดจะจูบ
ข้าอีกแบบครังก่อน” เมือนางถามจบ ร่างสูงก็พลันลุก
234
ขึนยืนในทันใดราวกับว่าร่างเล็กนันเป็ นของร้อนทีไม่ควร
แตะต้อง

เฉินหงจินจัดเสือทีหลุดลุย่ ของตัวเองให้เข้าทีเรียบร้อย
อีกครัง ในขณะจะหันมาสังสอนหยูหรงซูเรืองการทําตัว
ให้สมกับเป็ นสตรี ไท่เฟิ งผูเ้ ป็ นต้นแบบของสตรีผลู้ ม้
เหลวก็พลันพังประตูบานใหญ่ บุกเข้ามาด้วยสีหน้าแตก
ตืน ด้วยสภาพชุดสีมว่ งชุดเดิมกับงานเลียงเมือคืนวาน
แต่แตกต่างตกทีมันมีรอยขาดและเปรอะเปื อนรอยดําๆ
คล้ายกับว่านางไปแลกหมัดกับใครมา

“ท่านห้ามฆ่าน้องซูเพียงเพราะนางมีไข่มกุ มนตราทีท่าน
ต้องการเด็ดขาดนะ!” ปี ศาจสาวฐานะมือซ้ายจอมมาร
วิงมาหยุดยืนต่อหน้าเจ้านายตนเองอย่างไม่หวาดกลัว

235
พลางชีหน้าอีกฝ่ ายเหมือนจะหาเรือง

“ไท่เฟิ ง เจ้าหยุดเดียวนีนะ!” อูเ่ สวียเป็ นอีกคนทีวิงตาม

หลังไท่เฟิ งมาติดๆ ชายหนุ่มในชุดสีนาเงิ
ํ นหยุดยืนหอบ
หายใจ ก่อนจะเอามือมากดแขนของไท่เฟิ งลง

“ทําไมน้องซูขา้ ล้มอยูท่ ีพืนเช่นนัน” ไท่เฟิ งไม่สนใจบุรุษ

เมือสายตาของนางมองมาทีหยูหรงซูทีนอนเสือยับอยูท่ ี
พืน ไท่เฟิ งเห็นเช่นนันก็อา้ ปากพูดจาเหลวไหลต่อ
“นะ..นีท่านขืนใจเด็กน้อยเช่นนันหรือ”

“เจ้าว่าอะไรนะ”

236
“พีเฟิ งใจเย็นก่อน”

จอมมารกับหยูหรงซูกล่าวขึนพร้อมกัน คนหนึงมีสีหน้า
ดําคลําคล้ายกับต้องการจะสังหารใครสักคน ส่วนอีกคน
กลับมีสีหน้าแตกตืนและสับสน

หยูหรงซูยงั ไม่ทนั ถามเรืองไข่มกุ มนตราอะไรนัน กลับ

กลายมาเป็ นว่าต้องมาแก้ตวั เรืองนางกับจอมมารให้พี
เฟิ งฟั งก่อนเนียนะ

“ไท่เฟิ ง เมือไรเจ้าจะรูจ้ กั พูดก่อนคิด” อูเ่ สวียอดทนไม่

ไหวหันไปต่อว่าไท่เฟิ งทันที

237
“เจ้าจะมายุง่ อะไรกับการกระทําของข้า เจ้ามีหน้าที
อะไรก็ทาํ หน้าทีของเจ้าไปสิ ข้าจะทําอะไรมันก็เรืองของ
ข้า ตราบใดทีไม่ได้บกพร่องกับหน้าทีของตัวเอง”

“ท่านจอมมาร ท่านคิดจะเก็บนางไว้เป็ นมือซ้ายของ

ท่านจริงๆ หรือขอรับ”

“อูเ่ สวีย เจ้ากล่าวเช่นนีคิดจะมีเรืองกับข้าเหรอ” ไท่เฟิ ง

หันขวับไปมองคนข้างกาย แส้ดาํ ก็พลันถูกนําออกมา
ฟาดตวัดลงบนพืนหินจนแตกร้าว

“พวกเจ้าทังสองคนหยุดเดียวนี!” เฉินหงจินตวาดออก
มา พลังมหาศาลถูกส่งออกมาผ่านเสียงทําให้รอบด้าน
เงียบสงบ อูเ่ สวียและไท่เฟิ งต่างนิงเงียบขบกรามแน่น
238
ขณะจ้องตากันราวกับจะใช้สายตารบราฆ่าฟั นกันให้
ตายไปข้าง

จอมมารหน้าหนุ่มข่มอารมณ์ให้สงบ ก่อนจะถอน
หายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนากําแน่นก่อนจะคิดได้
ว่าพลังเมือครูอ่ าจไปกระทบร่างบางทียืนอยูข่ า้ งกายเข้า
จึงหันไปหาด้วยความเป็ นห่วง แต่เมือหันไปเขากลับเจอ
แต่ความว่างเปล่า

“พีเฟิ งข้าหิวข้าวแล้ว” หยูหรงซูเดินเข้าไปจับแขนบาง

ของไท่เฟิ งทีกําแน่นรอบด้ามแส้จนเส้นเลือดปูดโปน
เพียงแค่สมั ผัสแผ่วเบาจากหยูหรงซู ความเดือดดาลใน
ดวงตาของไท่เฟิ งก็สลายหายไปในทันตา

239
เฉินหงจินจับจ้องร่างบางทีมีไข่มกุ มนตราอยูใ่ นตัว ทุก
คนทีอยูใ่ กล้ลว้ นแต่ตกอยูภ่ ายใต้พลังของไข่มกุ ยอมให้
ทุกอย่างแก่นางอย่างง่ายดาย แม้แต่หลินหลีหมิงที
กําลังจะเข้าพิธีวิวาห์เมือได้ยินว่าหยูหรงซูอยูท่ ีสํานักมาร
จอมยุทธ์ผนู้ นถึ
ั งได้เดือดดาลขึนมา

แม้นางจะมีใบหน้าไม่มีพิษมีภยั แต่แท้จริงไม่ตา่ งอะไร

จากชนวนจุดสงครามเลย

“เจ้า” เฉินหงจินเรียกหยูหรงซูดว้ ยสายตา

“ข้า?” ฝ่ ายคนทีไม่รูเ้ รือง เอานิวจิมหน้าอกตัวเองด้วย

สีหน้างงงวย

240
“ตามข้ามา” เฉินหงจินไม่กล่าวให้มากความ เข้ากลับ
เดินออกไปอีกด้านหลังจากสังให้เด็กสาวผูน้ นเดิ
ั นตาม
มา

“ตามจอมมารไปเถิด” ไท่เฟิ งกระซิบบอกหยูหรงซู เสียง

ของนางอ่อนโยนลง แม้ดวงตาคมทีแข็งกร้าวจะยังไม่
เลิกจับจ้องไปจากร่างของอูเ่ สวีย

“อือ” หยูหรงซูพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะเดินตามจอม

มารออกไปอย่างว่าง่าย

เมือหยูหรงซูออกมาจากเขตนันได้ไม่ไกล เสียงฟาดฟั น
กันพร้อมทังแรงระเบิดก็ดงั สนันไปทัว ไม่ตอ้ งหันกลับไป
241
มองนางก็เดาได้วา่ ไท่เฟิ งและอูเ่ สวียกําลังประลองกันอยู่
หญิงสาวได้แต่หวังอยูใ่ นใจว่าพวกเขาทังคูจ่ ะรูส้ กึ
เหนือยกันโดยเร็ว

ส่วนเหล่าสาวใช้และคนงานแถวนันได้แต่ราร้
ํ องกันอยูใ่ น
ใจ พวกเขาต้องทํางานหนักกันอีกหลายเท่าตัวเพียงเพือ
ทําให้เรือนพักของท่านจอมมารกลับมาเป็ นดังเดิม

จอมมารเฉินหงจินได้พาหยูหรงซูมาทีศาลาริมบ่อนําที
เต็มไปด้วยดอกบัวบานสะพรัง ทิวทัศน์ของทีพักแห่งนี
ทําให้นางรูส้ กึ แปลกใจกับชือเสียงของเฉินหงจิน

242
ผูค้ นต่างกล่าวขานว่าเขานันโหดเ**◌้ยม เดินไปทาง
ใดทางนันย่อมอาบไปด้วยสีของโลหิตปูเป็ นทางเดิน

ทว่าความเป็ นจริงทีนางเห็นกับตา เหมือนกับว่าทางเดิน

ของจอมมารหนุ่มผูน้ ีจะโปรยปรายไปด้วยความงดงาม
หรูหราเสียมากกว่า

“ท่านแน่ใจหรือว่าฉายาของท่านคือจอมมารโลหิต”

ถ้ามีคนกล่าวว่าไท่เฟิ งเป็ นคนทีมุทะลุ หยูหรงซูทีถูกอีก

ฝ่ ายตามใจคงจะเรียกได้วา่ เป็ นคนทีเก็บความคิดไม่เป็ น

“เจ้านีเก็บความสงสัยไม่เป็ นเลยหรืออย่างไร” ร่างสูง

243
ค่อยๆ เหลือบสายตาดุๆ มามองร่างบาง

หยูหรงซูเลิกคิวโดยพลันเมือถูกกล่าวหา “ข้าเก็บแล้ว
นะ ถ้าข้าไม่เก็บความสงสัย ปานนีข้าคงถามแล้วว่า
ไข่มกุ มนตราทีพวกท่านพูดถึงมันเกียวอะไรกับข้า”

เฉินหงจินถอนหายใจเฮือกใหญ่ สิงทีไท่เฟิ งพูดดูเหมือน

สตรีผนู้ ีจะจดจํารายละเอียดไว้ในหัวได้ทกุ อย่างจนเขา
ไม่อาจประเมินการกระทําของนางได้เลย ในตอนนันเอง
คําพูดของกุยฟงกลับลอยเข้ามาในหัวอีกครัง

‘ถ้าท่านต้องการ ท่านก็ควรขอร้องนางดูก่อน’

244
ขอร้อง...จอมมารอย่างเขาจะต้องขอร้องนังเด็กมนุษย์ผู้
นีเพือไข่มกุ เนียนะ คิดว่าเขาจะทําเรืองทีเสียศักดิศรีเช่น
นันเหรอ

วูบ...

ร่างของหยูหรงซูลอยวาบข้ามทางเดินไปนังทีโต๊ะอาหาร
ใต้ศาลาทรงกลม เบืองหน้าของนางมีอาหารมากมาย
วางเรียงรายไว้อย่างสวยงามน่ากิน กลินหอมทีลอยฟุง้
ทําเอานางเกิดคําถามอยากจะถามกับจอมมารอีกครัง
ว่าใครคือแม่ครัวประจําสํานักมาร โดยลืมไปเลยว่าตัว
เองถูกจับลอยตัวมานัง

“เจ้าเด็กตระกูลหยูหรง” จอมมารเคลือนกายเพียงชัว
245
พริบตา เขาก็มาปรากฏตัวยืนตรงหน้านางในทันใด

“ท่านจะเรียกข้าเช่นนันจริงๆ หรือ” เด็กสาวเอียงคอ

ถาม เขาเรียกนางว่าแม่นางบางทีอาจจะง่ายกว่าการ
เรียกว่าเจ้าเด็กตระกูลหยูหรงอีก

“...” เฉินหงจินเงียบ แต่ใช้สายตาคมกล้าจ้องมองร่าง

เล็กสลับกับอาหารบนโต๊ะเป็ นการสังว่าให้นางเริมกิน

หยูหรงซูถอนหายใจออกมา แม้จะไม่พอใจทีถูกทํา
เหมือนชีนิวบังคับสัง แต่อาหารเลิศรสเช่นนีใช้วา่ คน
อย่างนางจะหากินได้ง่ายๆ หากมีมาแล้วยังจะทําเป็ น
เล่นตัว ก็ไม่รูว้ า่ ชาตินีจะหาโอกาสได้กินอีกเมือไร

246
แต่เดียวก่อน...

“ทําไมอยูด่ ีๆ ท่านมาทําดีกบั ข้า” มือทีกําลังคีบเนือเป็ ด

ราดซอสแดงหยุดชะงัก ดวงตาดอกท้อเงยขึนจ้องไปยัง
ดวงตาสีแดง ราวกับจะบอกว่ายังจําช่วงเวลาทีเขาเกือบ
จะหักคอนางได้อยู่

“เจ้าชอบให้คนตอบเจ้าตรงๆ สินะ” เฉินหงจินกล่า

วพลางนังลงทีฝังตรงข้าม

“ข้าเป็ นคนทีไม่ชอบคิดอะไรให้มากความต่างหาก” ร่าง

เล็กยักไหล่

247
“เช่นนันข้าคงต้องบอกว่า ข้าต้องการไข่มกุ มนตราทีอยู่
ในร่างของเจ้า”

“ไข่มกุ ? มันจะมาอยูใ่ นร่างของข้าได้อย่างไร แล้วท่าน

จะเอาไปได้อย่างไร ควักมันออกไปจากตัวข้าหรือ” นาง
ถามพลางเอาแขนสองข้างมากอดตัวเองเอาไว้อย่างหวง
แหน

เฉินหงจินมองท่าทางของนางด้วยสายตาถามว่า ‘เจ้าโง่
หรือ’ ก่อนจะตอบคําถามไร้ความคิดนันอย่างใจเย็น
“ไข่มกุ มนตรา คือไข่มกุ ทีมีพลังทีทําให้ผฝู้ ึ กวิชามีพลัง
มากมายกว่าเดิมมากขึนถึงหลายเท่าตัว เพียงแค่อยูใ่ กล้
กับไข่มกุ ก็จะทําให้ได้รบั ผลมากกว่าทีคิด อีกทังยังช่วย
248
ในการรักษาอาการบาดเจ็บภายในได้เป็ นอย่างดี เจ้าคือ
ผูท้ ีมีกลินอายของไข่มกุ นันอยูใ่ นร่าง วิธีทีจะนํามันออก
มาต้องใช้เวลาค่อยเป็ นค่อยไป และไม่ตอ้ งห่วงว่าข้าจะ
สังหารเจ้าทิง เพราะหากเจ้าตาย ไข่มกุ ก็จะสลายหาย
ไปด้วย”

“อ้อ” หยูหรงซูพยักหน้ารับ แท้จริงแล้วร่างนางมีไข่มกุ ที

ว่านันอยูใ่ นร่างนีเอง ถึงได้รูส้ กึ เหมือนว่าตัวเองมีพละ
กําลังมากกว่าคนปกติเขา แต่อย่างว่าพลังนีก็ทาํ ให้นาง
ลําบากไปในบางครัง จะยกให้คนตรงหน้าไปก็ไม่เสีย
หายตราบใดทีเขาไม่ฆา่ นางทิง

แต่วา่ จะให้ง่ายๆ นางก็เหมือนจะเสียเปรียบ นานๆ ครัง

ทีคนธรรมดาเช่นนางจะได้มาต่อรองกับคนทีเป็ นถึงจอม

249
มาร แน่นอนว่านางไม่ยอมให้ตนเองเป็ นฝ่ ายทีได้รบั ผล
ประโยชน์นอ้ ยแน่ๆ

“ก็แค่ไข่มกุ ท่านจะเอาไปก็ได้ ข้าให้ทา่ นได้ทกุ อย่าง ขอ

แค่บอกมา เพียงแต่วา่ ...” เสียงหวานลากเสียงยาว
ขณะทีรอยยิมร้ายปรากฏบนใบหน้าซุกซน “ท่านจะ
ต้องสองวิชามารทีทําให้ทา่ นกลายเป็ นจอมมารแก่ขา้
ข้าถึงจะยอมมอบไข่มกุ ในตัวของข้าให้กบั ท่าน”

เฉินหงจินถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง “ข้าไม่
ควรให้ไท่เฟิ งคอยดูแลเจ้าเลย”

“เรืองนีมันเกียวกับพีเฟิ งทีไหนกัน ข้าก็เป็ นข้าเช่นนีมา

ตังนานแล้ว” หยูหรงซูเอนหลังพิงพนักพิง ท่าทางของ
250
นางดูสบายใจราวกับว่าตัวเองเป็ นคนทีถือขอต่อรองสูง
กว่าจอมมารตรงหน้า

ไม่วา่ เขาจะต้องการพลังหรือไข่มกุ นีมากแค่ไหน การที

ได้เห็นว่าคนทีหยิงในศักดิเช่นเฉินหงจินยอมมาขอร้อง
นาง ชัดเจนว่าเจ้าไข่มกุ นันมีคา่ มากกว่าวิชามารของเขา
มากกว่าจะคาดคิด

หลังจากคิดให้ถีถ้วนเฉินหงจินก็ยอมตกลง “ได้”

หญิงสาวแม้จะได้รบั คํามันจากจอมมารแต่นางก็ยงั ไม่

วายทีจะไม่ไว้ใจเขา “ข้าจะเชือได้อย่างไรว่าท่านสอน
วิชาทีถูกต้องให้ขา้ แล้วไม่เอาพลังของไข่มกุ นันไป

251
ดือๆ ”

ช่วยไม่ได้ทีนิสยั รักผลประโยชน์ของตัวเองมันติดตัวมา
จากตาลุงบนภูเขานัน

“ทุกครังทีพลังปราณของเจ้าก้าวหน้า เช่นนันข้าจะทํา
การถ่ายทอดพลังไข่มกุ ออกมาจากตัวเจ้า” ฝ่ ายเฉินหงจิ
นพยายามทําตัวเป็ นคนดี ในยามนีเขากําลังนังข่มกลัน
อารมณ์แล้วยอมถอยให้สตรีตรงหน้าหลายสิบก้าว
เพียงเพือไข่มกุ เจ้าปั ญหาเขาถึงกับยอมให้แล้ว ยอมให้
อีก

ถ้าหากผูท้ ีครอบครองไข่มกุ ไม่ตอ้ งการมอบมัน การ

252
บังคับเอาออกมาก็จะไม่มีประโยชน์อะไร

กว่าจะพบไข่มกุ ทีหายสาบสูญไปนานนับสามสิบปี เขา

จะไม่ยอมปล่อยให้มนั สูญหายไปเปล่าๆ แน่

“เช่นนันก็ตกลง” หยูหรงซูยมกว้
ิ างแล้วเริมคีบอาหาร
เข้าปากอย่างสบายใจ

ดูเหมือนการทีนางจะได้อยูใ่ นสํานักมารนันไม่ยากอย่าง
ทีคิด ไม่จาํ เป็ นต้องหลอกล่อจอมมารนางก็ได้อยูส่ บายๆ
อีกทังยังได้ฝึกวิชามารด้วย จากทีคํานวณดูแล้วมีแต่ได้
กับได้ทงนั
ั น

253
ในขณะทีหยูหรงซูและเฉินหงจินกําลังกินอาหารด้วย
บรรยากาศทีแปลกประหลาด คนหนึงยิมสุขใจ ในขณะ
ทีอีกคนมีสีหน้าบึงตึง ชายผูแ้ ต่งตัวเป็ นเหมือนพ่อบ้าน
ประจําทีแห่งนีก็เดินเข้ามาหาด้วยท่าทีนอบน้อม

“ท่านจอมมารขอรับ”

“ว่า” เฉินหงจินเอ่ยอนุญาตให้อีกฝ่ ายพูดต่อ

“ท่านหมอมาพบขอรับ”

“ลูกศิษย์ทา่ นกุยฟง?”

254
“ไม่ใช่ขอรับ เป็ นท่านหยาอีเจิน”

“เชิญเขาเข้ามา” เฉินหงจินตอบ

เคร้ง...ตะเกียบในมือหยูหรงซูตกออกจากมือทันทีทีชือ
ของหยาอีเจินลอยเข้ามาในหู

...ชือนันนางเคยได้ยินแค่ครังเดียวและไม่คิดจะจดจํา

...ชือนันทีนางไม่คิดว่าจะได้ยินในทีแห่งนี

...ชือของหมอเทวดาผูท้ ีเคยช่วยเหลือนางและเป็ น
สาเหตุทีทําให้นางเสพติดสุรามาจนถึงทุกวันนี
255
เหตุใดเขาถึงมาโผล่ทีสํานักมารได้เล่า!

256
 บทที 8 ทุกคําคืนทีผันผ่าน

หยาอีเจิน...

มีครังหนึงทีหยูหรงซูได้ยินเหล่าจอมยุทธ์เรียกหมอ
เทวดาทีเมืองเหวินอีว่าหยาอีเจิน แต่ก่อนนางไม่เคย
สนใจชือเสียงเรียงนามของท่านหมอผูน้ ีแม้แต่นอ้ ย แต่
ในยุทธภพจะมีหมอเทวดาสักกีคนทีมาอยูใ่ กล้เมืองเหวิ
นอี ด้วยเหตุนนไม่
ั วา่ นางจะอยากรับรูช้ ือของท่านหมอผู้
ช่วยชีวิตตัวเองหรือไม่ นางก็ยงั ต้องจดจําชือทีได้ยินผ่าน
หูเอาไว้

ทว่าในวันนี วันทีนางอยูห่ า่ งไกลจากเมืองเหวินอีมาเป็ น

พันลี เหตุใดคนทีไม่เคยย่างกายออกจากภูเขาลูกนันถึง
257
ได้เดินทางฝ่ าลมฝนมายังแดนห่างไกลถึงเพียงนี

“เจ้าเป็ นอะไรไป”

“ทําไมตาลุง… เอ๊ย! ท่านหมอผูน้ นถึ

ั งได้มาหาท่านถึง
สํานัก” เมือพูดถึงท่านหมอเทวดา หยูหรงซูทีกําลังอิม
ท้องก็หมดความอยากอาหารไปในทันที

เฉินหงจินหันกลับมามองนางในทันใด จอมมารผูม้ ีใบ

หน้าดุดนั ขมวดคิวแน่น เขากล้าสาบานต่อฟ้าดินเลยว่า
สตรีตรงหน้าเรียกหมอเทวดาผูม้ ีฝีมือเหนือชันราวกับ
เทพเซียนว่าตาลุง...

258
หยาอีเจิน เป็ นหมอเทวดาผูต้ ระหนีและหยิงในศักดิศรี
ยิงกว่าสิงใด ใครทีลบหลูเ่ ขาหรือคิดร้ายใส่มกั ไม่มีใครมี
ชีวิตอยูด่ ีมาสักราย แต่นางเด็กตระกูลหยูหรงผูน้ ีกลับ
กล้าเรียกคนผูน้ นเช่
ั นนันได้อย่างไรกัน

“เขาจะเป็ นผูถ้ ่ายทอดพลังไข่มกุ มนตราออกมาจากตัว

เจ้า” แต่ถงึ จะสงสัยอย่างไรเฉินหงจินก็ยงั ยอมตอบคํา
ถามของนาง

“อะไรนะ!!!” คนฟั งพอได้ยินว่าหยาอีเจินจะเป็ นผูเ้ อา

พลังไข่มกุ อะไรนันออกจากร่างตนเอง บุคคลผูเ้ ป็ นโจทก์
เก่ากับหมอเทวดาบนภูเขาอย่างนางก็เบิกตาโตเท่ากับ
ไข่หา่ น

259
ตายแน่ๆ ถ้าตาแก่นนรู
ั ว้ า่ นางหนีมาอยูท่ ีสํานักมารล่ะก็
นางจะต้องโดนด่าอย่างแน่นอน เขาบอกให้ใช้ชีวิต
ธรรมดา อย่ายุง่ กับหนทางการล้างแค้นอีก หากคนที
ยอมเสียสละสุรารสเลิศกับการรักษาราวกับเทพเพือดึง
วิญญาณนางกลับมาแบบไม่คิดเงิน มารับรูว้ า่ ตอนนี
นางกําลังจะกลายเป็ นลูกศิษย์ของจอมมารโลหิต...

ต่อให้มีเก้าชีวิตก็เกรงว่านางจะไม่รอด

“ไม่มีผอู้ ืนแล้วหรือ เหตุใดท่านต้องไปให้ทา่ นหมอผูน้ นั

ช่วยด้วยเล่า” หยูหรงซูรูส้ กึ ลนลาน คล้ายกับเด็กทีทําผิด
แล้วกําลังจะถูกจับได้

“เขาคือผูท้ ีมีความสามารถมากทีสุดในยุทธภพ ถ้าเจ้ารู ้

260
จักหยาอีเจิน เช่นนันเจ้าคงจะเข้าใจเรืองนีดี”

“แต่เขาเป็ นคนหน้าเงินมากเลยนะ” เป็ นอีกครังทีหยู

หรงซูพดู จาไม่สนใจชือเสียงของหยาอีเจิน

ถึงแม้ทกุ คนจะรับรูว้ า่ หมอเทวดาผูน้ นจะตระหนี

ั มาก
เพียงใด แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดเช่นนันกับเขาตรงๆ

“ข้ามีเงิน” จอมมารกล่าว

คําตอบหน้าตายของเฉินหงจินทําเอาหยูหรงซูอา้ ปาก
ค้างกะพริบตาปริบๆ เขาพูดราวกับไม่แยแสในทรัพย์
สมบัติใดๆ เสมือนว่าตนเองมีเหลือใช้มากพอทีจะเท

261
ละลายนําเล่น เการทีจะจ้างให้คนอย่างหยาอีเจินมา
รักษาใคร ถ้าไม่ใช่เรืองคอขาดบาดตายก็ไม่ตา่ งจากการ
เอาเงินไปทิงเล่นเลย

“อ้อ” หยูหรงซูพยักหน้ารับ นางดูนิงงันต่อหน้าจอมมาร

แต่ทว่าในใจกําลังดีดลูกคิดคํานวณบางอย่าง

ถ้าคนอย่างเฉินหงจินมีเงินมากพอทีจะเสียไปกับท่าน
หมอแล้วล่ะก็ เช่นนันของในสํานักมารก็ดไู ร้คา่ ไปใน
ทันที หากนางต้องการเงินก็แค่แอบหยิบของชินเล็กชิน
น้อยไปขายสักชินสองชินเขาก็คงไม่มีใครสังเกตเห็น
หรอก

หึหหึ .ึ ..ไม่ตอ้ งไปไล่ไถ่เงินใครตามถนนนางก็หาเงินได้

262
สบายๆ เสียแล้ว สํานักมารสงบเงียบถึงเพียงนี อดีตนัก
ย่องเบาอย่างนางถึงกับต้องยิมหวานให้เลย

“เจ้าทานอิมแล้วหรือ” เฉินหงจินถามขึนมาเมือหยูหรงซู
ดูเหมือนกําลังเหม่อลอยอยูก่ บั อะไรบางเรือง

“ทําไมหรือ?”

“เจ้าต้องไปพบหยาอีเจินกับข้า” เป็ นอีกครังทีจอมมาร

มองหยูหรงซูเหมือนคนเสียสติ ในเมือนางคือคนทีต้อง
แลกการเป็ นศิษย์ของเขาด้วยพลังของไข่มกุ ทําไมนาง
ต้องทําสีหน้าเหมือนไม่อยากไปหาผูท้ ีดึงพลังนันออกมา
ได้ละ่

263
“ข้าไม่ไปไม่ได้เหรอ” ร่างเล็กมีสีหน้าเหยเก

“ถ้าเจ้าไม่ไป แล้วข้าจะเอาไข่มกุ มนตราออกมาได้อย่าง

ไร” เฉินหงจินพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดไว้ในใจ คน
อย่างเขาไม่เคยทีพูดอะไรออกมาแล้วจะถูกคนต่อต้าน
หรือทําท่าทีบา่ ยเบียงใส่เช่นนีมาก่อน

ทางด้านหยูหรงซูภายในหัวนันกําลังจะระเบิดเป็ นไฟ

ตาลุงนันต้องด่านางแน่ๆ หึย! นางไม่อยากเจอหน้าหยา

อีเจินเลย โดยเฉพาะในเวลาแบบนี… สถานทีแบบนี…

264
หยูหรงซูมองเงาสะท้อนของตัวเองในนํา แล้วก็พบกับ
สาวงามสดใสผูห้ นึงในชุดสีนาตาลมองจ้
ํ องกลับมา ทัน
ใดนันสมองน้อยๆ ของนางก็นกึ ถึงช่วงเวลาทีเคยทํางาน
พิเศษในหออีซิว เหล่าสาวสวยทีงามราวกับเทพธิดาที
หอเริงรมย์ลว้ นมีความสามารถพิเศษอย่างหนึงทีทุกคน
ต่างเชียวชาญ และหยูหรงซูเองก็เรียนรูส้ งนั
ิ นมา

ความสามารถในการแปลงโฉม!

“เช่นนันท่านพอจะมีเครืองประทินโฉมของสตรีหรือไม่”
ร่างเล็กโพล่งถามขึนมาเมือคิดถึงวิธีรอด

“...” เฉินหงจินราวกับถูกใบ้กินเมือจู่ๆ ถูกถามหา

เครืองประทินโฉมของสตรี ในเมือไม่กีวินาทีก่อนเขายัง
265
พูดเรืองไปพบท่านหมอด้วยกันกับนาง ทําไมไปๆ มาๆ
นางถึงพูดถึงเครืองประทินโฉมขึนมาเสียได้

“ท่านไม่เห็นสภาพหน้าข้าหรืออย่างไร โทรมเช่นนีจะไป
พบเจอผูค้ นทีไหนได้”

คํากล่าวอ้างของหยูหรงซูไม่อาจทําให้จอมมารเข้าใจได้
เขาจําได้วา่ หญิงสาวตรงหน้าผูน้ ีนิยมชมชอบการแต่ง
กายเฉกเช่นผูช้ าย ไม่ชอบการแต่งตัวหรือแต่งหน้า เมือ
สีปี ก่อนทีเขาพบนาง สภาพนางไม่ตา่ งอะไรจากขอทาน
ข้างถนนเสียด้วยซํา

“เจ้าสนใจเรืองการแต่งตัวตังแต่เมือไรกัน”

266
“ท่านทําเหมือนกับรูจ้ กั ข้าดี สีปี มานีท่านเคยเห็นหน้า
ข้าตอนไหน”

เฉินหงจินใช้สายตาเฉียบคมจ้องมองร่างเล็กทีนังอยูฝ่ ัง
ตรงข้ามอย่างพินิจ

สีปี ...นางไม่เคยได้พบเขา แต่เขานันไปพบนางเสมอ

“ตามใจเจ้าเถิด เถียงกับคนไร้เหตุผลไปก็ไร้ประโยชน์”
จอมมารหนุ่มตัดปั ญหาทิง

“ท่านว่าข้าไร้เหตุผลหรือ”

267
“เจ้านําทางนางไปยังห้องรับรอง แล้วนําเครืองประทิน
โฉมทีเป็ นของบรรณาการจากเผ่าจิงจอกไปให้นาง” เฉิน
หงจินเมินสายตาดุดนั ราวกับแมวน้อยทีกําลังขู่ฟ่อ แล้ว
หันไปเรียกสาวใช้ทีอยูไ่ ม่ไกลให้นาํ ทางเจ้าแมวนักเถียง
ไปยังห้องรับรองเพือแต่งหน้าแต่งตาตามทีเจ้าตัวต้อง
การ

คําคืนทีล่วงเลยมา...

พระจันทร์เต็มดวงงดงามเฉิดฉายอยูบ่ นท้องฟ้าทีราย
ล้อมด้วยหมูม่ วลดารายามคําคืน ในสถานทีทีห่างไกล
268
ซึงรายล้อมไปด้วยป่ าไม้และไร่สวน กระท่อมหลังน้อย
ถูกแสงของดวงจันทร์ฉายส่องลงมา ปรากฏให้เห็นร่าง
ในชุดสีดาํ ทีเคลือนไหวเข้าไปภายในห้องหนึง

ชายหนุ่มผูเ้ ป็ นเจ้าของดวงตาสีแดงดุจโลหิตมองร่างใน
ชุดสีนาตาลเนื
ํ อผ้าหยาบกร้านบนเตียงสีขาวทีมีมา่ น
บางๆ กันไว้อยู่ แม้นางจะอยูใ่ นสถานทีทีไม่ได้หรูหรา
อาหารการกินไม่ได้ดี ทีนอนทีไม่อบอุน่ แต่เจ้าตัวก็ยงั มี
ท่าทีสขุ สบาย อีกทังยังนอนหลับตาพริมอย่างมีความสุข

เฉินหงจินนังลงทีริมหน้าต่างแล้วนังขัดสมาธิเดินลม
ปราณฟื นฟูพลังและรักษาบาดแผลภายในตัว

ไข่มกุ มนตราทีหายสาบสูญนานนับร้อยปี หลังจาก

269
สงครามระหว่างพรรคมารและพรรคธรรมะ จู่ๆ กลับมา
ปรากฏเป็ นไอพลังงานในร่างของเด็กสาวผูห้ นึง ไข่มกุ นี
สามารถฟื นฟูและรักษาบาดแผลได้ดียงิ อีกทังสามารถ
เพิมพลังลมปราณให้แก่ผทู้ ีครอบครอง

หากเป็ นตามทีเฉินหงจินรู ้ ผูใ้ ดทีกินเข้าไปย่อมได้พลังไป

ครอบครองเอง หยูหรงซูกลับไม่ได้ครอบครองพลังนัน
ทว่านางกลับปลดปล่อยกลินอายของพลังไข่มกุ ออกมา
สูค่ นรอบกายแทน

นีคือเหตุผลทีจอมมารเช่นเขาต้องมาหานางทุกคําคืน
เพือฟื นฟูพลังลมปราณและรักษาบาดแผลภายในทียัง
บอบชํา จากนํามือของสตรีทีเขารักแต่กลับกล้าหลอก
ลวงเขา

270
ผิงชิง... คิดถึงชือนันแล้วก็รูส้ กึ ขมปราดในลําคอ

เฉินหงจินลืมตาขึนแล้วเดินไปทีร่างเล็กบนทีนอน

มือหนาอันเย็นเยียบของเขาลูบไล้รมิ ฝี ปากบางน้อยๆ ที
ยกยิมมุมปากอย่างสบายใจ ท่าทางทีไร้การป้องกันตัว
ของนางทําให้เขาไม่สบอารมณ์ แต่อีกใจหนึงกลับรูส้ กึ
อยากจะผ่อนคลายได้อย่างทีเด็กผูน้ ีทํา

ไม่ตอ้ งกังวลกับสิงใดแล้วลืมเลือนความเจ็บปวด
ทุกอย่าง นางจะสอนเรืองนีให้กบั เขาได้หรือไม่นะ

271
ในห้องกว้างตกแต่งอย่างเรียบง่าย โดยทีใจกลางมีโต๊ะ
กลมตังอยู่ ยามนีมีบรุ ุษผูเ้ ป็ นเจ้าใบหน้าทีแสนงดงามทัง
สองนังเผชิญหน้ากันอยูท่ า่ มกลางความเงียบงัน คน
หนึงมีสีหน้าคมกริบดุดนั ด้วยดวงตาสีแดงเข้มในชุดสีดาํ
สนิทประจํากายผูเ้ ป็ นเจ้าของฉายาจอมมารโลหิต ใน
ขณะทีอีกฝังเป็ นชายหนุ่มหน้าตาสวยหวานนีเปล่ง
ประกายความสงบและงดงามออกมา เขานันสวมใส่ชดุ
สีขาวทีดูเรียบง่าย แต่ปินปั กผมมรกตสีอาํ พันนันดูเลอ
ค่าเสียจนไม่อาจกล่าวว่าเรียบง่ายออกมาได้เต็มปาก
ซึงคนผูน้ ีก็คือหมอเทวดาหยาอีเจิน

“ขอบคุณท่านหมอทีมาตามคําเชิญของข้า” เฉินหงจินก

272
ล่าวขอบคุณหยาอีเจินโดยไม่สนใจฐานะของตนเอง

“เห็นแก่ทา่ นจอมมารไปเชิญข้าถึงเมืองเหวินอี ข้าถึง

ยอมมาพํานักในบริเวณเขตแดนของพรรคมารชัวคราว
เพือช่วยเหลือท่าน หวังว่าท่านจะไม่ปล่อยให้เรืองนี
แพร่งพรายออกไปในยุทธภพ” หยาอีเจินนังหลังตรง ท่า
ทางสงบนิง

“ข้ารับปาก”

นอกจากเงินทอง สิงทีหยาอีเจินให้ความสําคัญก็คือชือ
เสียง ชือเสียงของหมอเทวดาผูเ้ ป็ นกลางระหว่างทังสอง
ฝ่ ายขาวดํา ทําให้การงานของหมอผูน้ ีเจริญรุง่ เรืองอย่าง
ทีไม่มีใครโค่นลงได้ ผูค้ นทังฝ่ ายมารและธรรมะต่างยอม
273
จ่ายหนักเพือให้ทา่ นหมอเทวดาผูน้ ีช่วยยือชีวิตของผู้
ป่ วย

“แล้วใครกันทีเจ้าต้องการดึงแก่นลมปราณออกมาจาก
ร่าง” หยาอีเจินเมือได้รบั คํามันจากจอมมารตรงหน้าก็
คิดทีจะเริมทํางานในทันที ส่วนเรืองค่าใช้จ่ายทีเขาไม่
พูดถึงนันเพราะว่าอีกฝ่ ายได้หอบลังทองคําจํานวนมาก
ไปให้เขาแล้วตังแต่ตอนทีไปเชิญตัวบนภูเขาเมืองเหวินอี

เงินเป็ นเหตุผลหลักทีทําหยาอีเจินยอมมาเขตแดนพรรค
มารอย่างง่ายดาย

“นางคงจะถึงในอีกไม่ชา้ ...” จบคําของเฉินหงจิน ร่าง

274
ในชุดสีนาตาลชุ
ํ ดก็เดินเข้ามา

แม้หยูหรงซูจะใส่ชดุ เดิมกับในงานเลียงเมือคืน แต่นางก็

อาบนํามาเรียบร้อย ใบหน้าหวานสดใสได้ถกู ปิ ดทับด้วย
เครืองประทินโฉมโทนดุดนั หางตาดอกท้อเขียนด้วยสี
ดําตวัดโฉบเฉียว ริมฝี ปากสีชมพูอวบอิมถูกทาทับด้วย
ชาดสีแดงเข้มดุจดังโลหิต แม้นยั น์ตาสีดาํ ของนางจะสด
ใสดังเช่นเคย แต่การวางมาดและการแต่งหน้าทําให้ราศี
ของนางเปลียนไปเป็ นราวกับคนละคน

“นีคือสตรีทีข้ากล่าวถึงหยู..”

“หยูหรงซู เจ้าเด็กตัวแสบ!”

275
ไม่ทนั ทีเฉินหงจินจะได้แนะนําหยูหรงซูให้แก่หมอเทวดา
จบ อีกฝ่ ายก็ชิงโวยวายตัดหน้าขึนมา แต่คนทีตกใจ
มากกว่ากลับเป็ นคนทีเสียเวลาไปเกือบครึงชัวยามใน
การอาบนําแต่งตัว ร่างเล็กพลันสะดุง้ ตัวโยน ใบหน้าซีด
เผือด ท่าทางทีดูราวกับสตรีโอหังดุดนั พังทลายในทันใด

“ทะ..ท่านหมายถึงใคร” แม้จะถูกจับได้คาหนังคาเขา
หยูหรงซูจอมเจ้าเล่หก์ ็ไม่ยอมรับตรงๆ

“เจ้าคิดว่าการทีเจ้าแต่งหน้าแต่งตาเช่นนี จะทําให้ขา้
จําเด็กทีข้าช่วยเอาไว้ไม่ได้หรืออย่างไร เจ้าคิดว่าข้าเป็ น
หมอโง่ๆ คนหนึงหรือ” เสียงเจือแจ้วของหยาอีเจินเริม
หยุดไม่อยู่ เมือเด็กทีหายตัวไปสีปี หลังจากทีถูกจับตัวไว้
276
ในคุกเมืองเหวินอี จู่ๆ กลับมาโผล่ในสํานักมารด้วยเสือ
ผ้าสวยงาม

นางดูสขุ สบาย ในขณะทีคนอืนร้อนใจมาตังนาน

หยูหรงซูเลิกลัก หันไปหาจอมมารก็เห็นว่าเขามีสีหน้า
สงสัย แต่ก็ไม่คิดจะยืนมือเข้ามาช่วย หากเป็ นเช่นนีนาง
คงต้องถอย

“ฮ่าๆ ท่านหมอนีเอง ไม่เจอกันเสียนานข้าเกือบลืมท่าน

ไปเลย ข้านีแย่จริงๆ ลืมผูม้ ีพระคุณอย่างท่านไปได้
อย่างไร เรืองแต่งตัวข้าไม่ได้ตงใจจะแต่
ั งหน้าเพือตบตา
ท่านนะ เพียงแต่ขา้ โตมาตังขนาดนีก็ควรแต่งตัวให้ดสู ม
เป็ นสตรีเสียบ้าง ท่านคิดเหมือนข้าหรือไม่” หยูหรง
277
ซูพลิกลินตลบคําอย่างรวดเร็ว การแสดงทีจะแกล้ง
ปลอมตัวเป็ นปี ศาจสาวในตอนแรกถูกโยนทิงลงแม่นาํ
ไปในทันที กลับกลายมาเป็ นหญิงสาวเจ้าปั ญหาคนเดิม
แย่จริงๆ แย่จริงๆ หากรูว้ า่ ท่านหมอจะจําได้ นางจะไม่
มีวนั เสียเวลาไปกับการแต่งหน้าอย่างแน่นอน

“ถ้าเจ้าว่าเช่นนัน ข้าก็หวังว่าการทีเราพบกันอีกภาย
หน้า เจ้าจะแต่งตัวสมกับทีเป็ น ‘สตรี’ อีก” หยาอีเจิน
ฉีกยิมชัวร้าย เขาดูแลเด็กตัวแสบนีมาตังนาน จะไม่รูไ้ ด้
อย่างไรว่านางเป็ นคนนิสยั เช่นไร ต่อให้ไม่เจอกันสีปี แต่
เพียงแค่สบตาแต่แรกเห็น ก็รูว้ า่ นางคือเด็กสาวในวัน
วาน

ซึงหยูหรงซูในวันวานไม่ชอบการแต่งตัวดังเช่นสตรีทวไป
ั

278
มากทีสุด!

ดังนันการทีหยาอีเจินคาดหวังว่าจะเจอนางอีก หมาย
ความว่าคนทีพยายามหนีหน้าเขาอย่างหยูหรงซู จะต้อง
แต่งตัวเป็ นสตรีทกุ ครังทีเจอหน้ากัน และคาดว่าเด็กสาว
ต้องเจอกับท่านหมอตรงหน้าไปอีกสักพักใหญ่ เพราะ
เรืองดึงพลังไข่มกุ ออกจากร่าง

“ท่านหมอรูจ้ กั นางมาก่อนสินะ” เฉินหงจินทีสังเกต

การณ์เอ่ยถามขึนเพือความแน่ใจ

“นางติดหนีข้าอยู”่ ท่านหมอกล่าวพลางเหลือบตาอัน
เฉียบคมจ้องไปทีหยูหรงซูเพือบอกให้นางอย่าพูดมาก

279
“ข้าไปติดหนีท่านตอนไหน” แต่แน่นอนว่าหยูหรงซูไม่มี
วันเข้าใจ

“เจ้าคิดว่าการดึงเจ้าออกมาจากขอบนรกนันมันเป็ น
การรักษาแบบการกุศลหรือ”

“ข้าไม่ได้ขอให้ทา่ นช่วยเสียหน่อย” หญิงสาวเชิดหน้า

ขึนอย่างดือรัน เครืองประทินโฉมทําให้รา่ งเล็กดูดดุ นั
อย่างน่าประหลาด

“เจ้ามันช่างน่าตายนัก!” หยาอีเจินเลือดขึนหน้า รูท้ งรู

ั ้
ว่าไม่อาจเถียงหยูหรงซูผไู้ ร้เหตุผลให้ชนะที แต่เขาก็ยงั

280
จะเถียงกับเด็กสาวทีแม้ตวั จะโต แต่สมองยังคงเป็ นเด็ก

“ท่านหมอ นางติดหนีท่านอยูเ่ ท่าไร” ท่ามกลางสงคราม

ประสาท จู่ๆ จอมมารก็กล่าวถามขึนมา

“หนึงหมืนตําลึงทอง!” หมอเทวดาหน้าเงินตอบแบบไม่
ต้องคิด

“ท่านบ้าไปแล้ว” หยูหรงซูปากอ้าค้างจนคางแทบจะติด
พืน ไม่คาดคิดว่าค่ารักษาตัวเองจะเยอะถึงเพียงนัน

...หนึงหมืนตําลึงทองสามารถทีจะซือเมืองได้ทงเมื
ั อง
ด้วยซํา

281
“ข้าจะชดใช้ให้นางเอง” เฉินหงจินกล่าวขึนด้วยเสียง
ราบเรียบโดยไม่สนใจว่าประโยคนันจะหมายถึงการเสีย
เงินถึงหนึงหมืนตําลึงทองก็ตาม

“ท่านบ้ายิงกว่าอีก!” หยูหรงซูหนั มองจอมมารอย่าง

ตืนตะลึง

หนึงหมืนตําลึงทอง...

นีนางมีคา่ ตัวมากถึงขนาดนันเลยหรือ!

282
บทที 9 ติดตามในฐานะศิษย์

283
“ท่านลุง ท่านจะเอาเงินทองไปถมทะเลสาบทีไหนกัน
ตังแต่รูจ้ กั กันมาท่านก็ดจู ะเป็ นคนมัธยัสถ์ใช้เงินไม่สนิ
เปลือง อยูก่ ลางป่ าเขาในกระท่อมหลังน้อยๆ พร้อม
สมุนไพร เสือผ้าก็ธรรมดาสามัญ ถามจริงเถอะ... เงิน
ทองกีหมืนตําลึงทีได้มาเนีย เอาไปทําอะไรกันแน่”

เศรษฐี มีเงินทองมากมายไม่อาจใช้หมด พวกเขาจึง

แสดงความรํารวยของตนเองออกมาผ่านวัตถุตา่ งๆ
อย่างการแต่งตัว บ้านเรือน บ่าวไพร่ ในขณะทีหยาอี
เจินเก็บเงินไว้เป็ นจํานวนมาก แต่กลับใช้ชีวิตติดดินไป
เรือยๆ

หยูหรงซูไม่อาจเข้าใจความคิดทีแปลกประหลาดเช่นนี
ได้ การมีเงินแต่ตอ้ งอยูอ่ ย่างทุกข์ยาก เช่นนันจะมีเงิน

284
เพือประโยชน์อนั ใดกัน

“เจ้ารูห้ รือไหมว่าสมุนไพรทีข้ามีแต่ละอย่างมีมลู ค่ามาก

เพียงได้” ท่านหมอถามกลับ

คนถูกถามหลบสายตา “ก็แค่สมุนไพร” นางบ่นอุบอิบ

“แล้วตกลงท่านหมอจะยอมรับเงินทีข้าจ่ายแทนนาง
หรือไม่” จอมมารไม่สนใจการทะเลาะกันระหว่างหยูหรง
ซูและหยาอีเจิน เมือเขาตังใจทีจะทําสิงใด หากเรืองนัน
ไม่สาํ เร็จก็จะไม่หยุด

“รับสิ” หมอเทวดาตอบรับหน้าตาย

285
“ท่านยังมีหน้ารับเงินอีกเหรอ” หยูหรงซูถามเสียงสูงราว
กับไม่เชือว่าท่านหมอตรงหน้ายังจะกล้ายอมรับเงินทีไม่
ยุติธรรมเช่นนันไป

“เจ้าเลิกพูดมากแล้วมานังได้แล้ว”

“ท่านจะทําอะไรอีก” ปากถามอย่าง แต่ขากลับพาร่าง

ไปนังทีเก้าอีตรงกลางระหว่างหมอเทวดาและจอมมาร
โลหิต

“ต้องทําเช่นไรข้าถึงจะเอาพลังของไข่มกุ ออกมาจากร่าง
ของนางได้”

286
คําถามของเฉินหงจินทําเอาหยูหรงซูตอ้ งหันไปฉีกยิม
หวานอาบยาพิษใส่เขาในทันใด ในหัวของบุรุษจอมมาร
ผูน้ ีจะสนใจเรืองอืนนอกจากสิงทีตัวเองสนใจบ้างไหม

หยาอีเจินทําหน้าทีหมอได้ดีตามค่าจ้างทีได้รบั พอถูก
คนจ้างเอ่ยปากถามเขาก็ทาํ ตามสังในทันที หมอเทวดา
คว้าข้อมือขาวของเจ้าของชุดสีนาตาลมาจั
ํ บชีพจร โดย
ทีไม่คิดจะถามหรือขออนุญาตนางก่อนแม้แต่เพียงคํา
เดียว

“เชิญเลย ทําเหมือนข้าไม่มีตวั ตนต่อไปเถอะ” หยูหรงซู

บ่นออกมา แต่ก็ไม่มีใครสนใจ

287
หมอเทวดาชะงักมือทีจับชีพจรหยูหรงซู หลังจากทีรูส้ กึ
ได้วา่ ลมปราณภายในร่างของนางเปลียนไป ไม่ใช่เพราะ
เรืองกลินอายของพรรคมาร หากแต่เป็ นกําลังภายในที
รุดหน้าขึนมาราวกับผูท้ ีฝึ กยุทธนานนับหลายสิบปี ทว่า
เด็กสาวตรงหน้ากลับใช้ดวงตาใสแป๋ วมองมาทีเขาอย่าง
ไม่รูเ้ รืองราว เห็นได้ชดั ว่านางเองก็ไม่รูว้ า่ ตนมีความ
สามารถมากเพียงใด

“เจ้าแน่ใจแล้วใช่หรือไม่ ทีจะมอบพลังของไข่มกุ มนตรา

ให้เขา” จู่ๆ หยาอีเจินก็ถามนางขึนมาด้วยนําเสียงจริง
จัง

แม้หยูหรงซูจะสงสัย แต่ก็ไม่ใส่ใจ ในเมือนางได้ตกลง

ยอมแลกสิงทีตนเองไม่ตอ้ งการไปกับสิงอืนแล้ว

288
“ข้าแน่ใจ”

หยาอีเจินปล่อยมือออกอย่างนึกเสียดาย แอบสงสัยว่า
จอมมารตรงหน้าไปเป่ าหูอะไรนางเด็กผูน้ ีไว้ นางถึงได้
มอบไข่มกุ ให้อย่างง่ายดาย

“เช่นนันข้าคงต้องเริมด้วยการบอกก่อนว่า การถ่าย
ทอดพลังไข่มกุ ออกมาให้กบั อีกคนไม่ใช่เรืองง่าย”

“ข้าต้องการให้มนั อยูใ่ นรูปแบบเดิม” จอมมารพูดขึนขัด

“เช่นนันก็ยากยิงกว่าเดิม” และอาจเพิมเงินอีกสักสอง

289
สามเท่า ท่านหมอหน้าเลือดคิดในใจ

“ไม่มีปัญหา ท่านแค่ทาํ สําเร็จก็พอ เรืองเงินต้องการ

เท่าไรเรียกกับอูเ่ สวียได้เลย” เฉินหงจินตอบกลับในทันที
ราวกับอ่านใจของท่านหมอได้

มีแต่หยูหรงซูทีนังขมวดคิวไม่เข้าใจคนสองคน

อ๊า... คนมีเงินมีอาํ นาจนีเข้าใจยากจริงๆ เลย

“อย่างแรกพวกท่านต้องแช่นาถ่
ํ านหินทีอยูใ่ นเมืองอิง
ฟ้า ซึงตอนนีเป็ นทีทีข้ากําลังอาศัยอยู่ พวกเจ้าทังคูจ่ ะ
ต้องทําเช่นนันเดือนละสองครังเป็ นเวลาหนึงปี อย่างที

290
สอง พวกเจ้าจะต้องเดินทางไปกันเพียงสองคนเท่านัน
ห้ามพาผูต้ ิดตามมาด้วยเด็ดขาด ในส่วนของการเตรียม
การอย่างอืนข้าจะเป็ นผูจ้ ดั หาเอง อีกเจ็ดวันให้ไปเจอข้า
ทีบ้านทางทิศใต้เมืองอิงฟ้า”

เมือเห็นคนทังคูไ่ ม่คา้ นสิงใด หยาอีเจินก็จากไปโดยทีมี

คนของจอมมารไปส่ง พร้อมกับของกํานัลจํานวนไม่
น้อยติดตัวไปด้วย

หยูหรงซูเป็ นคนประเภทที หากเป็ นเรืองเกินสมองนาง

จะไม่คิดถามอะไรเพิม ส่วนเฉินหงจินเป็ นคนประเภท
เชือใจในผูท้ ีมากฝี มือ ประกอบกับนิสยั เข้าใจอะไรง่ายๆ
จึงไม่มีคาํ ถามเช่นกัน

291
บรรยากาศรอบทังสองคนในตอนนีจึงดูน่าอึดอัด หนึง
หญิงหนึงมารมองหยาอีเจินทีเดินจากไปเงียบๆ

ในทีสุดเฉินหงจินก็เป็ นฝ่ ายทนไม่ไหวในความน่าอึดอัด

เสียเอง

“เจ้ารูจ้ กั กับหมอเทวดาหยาอีเจินมานานแล้วหรือ”

“ฮะ” หยูหรงซูหนั ขวามามองจอมมารด้วยสีหน้าตกใจ

นางเหม่อลอยไปชัวครูท่ าํ ให้ไม่ทนั คิดคําตอบ แต่อีกฝ่ าย
ก็ยงั นังรอให้เวลาคิดอย่างใจเย็น “ข้ากับตาลุงนันน่ะ
หรือ อืม... เขาช่วยชีวิตข้าไว้สมัยข้าเป็ นเด็กน่ะ”

292
“เจ้าเคยป่ วยถึงขันเกือบตายเลยเหรอ คนอย่างเจ้าเนีย
นะ” จู่ๆ คนทีมีนาเสี
ํ ยงสุขมุ ก็ถามกลับด้วยเสียงขึนสูง

“อะไร คนอย่างข้ามันทําไมฮะ” หยูหรงซูหรีตาจ้องจอม

มารด้วยสายตาหาเรือง ปากก็เบ้ลงอย่างไม่พอใจ “ข้า
ไม่ได้ป่วยอะไรหรอก แต่แค่ถกู คนตามไล่ฆา่ ก็เท่านัน”

“ตอนนันเจ้าอายุเท่าไร”

“เก้าหรือสิบนีแหละ ข้าลืมไปแล้ว” ร่างเล็กตอบอย่าง

ไม่ใส่ใจ

เฉินหงจินแววตาค่อยๆ แปรเปลียน เขามองเจ้าของร่าง

293
บางทีผ่านช่วงเวลาทีเลวร้ายมาด้วยความนับถือ ด้วยวัย
อย่างนีกลับปล่อยวางเรืองความเป็ นความตายได้ แล้ว
ยังใช้ชีวิตในแต่ละวันได้อย่างสดใส ไร้เดียงสา ราวกับ
ความหมองมัวของโลกใบนีไม่อาจทําร้ายนางได้

ทันใดนันมือหนาทีขาวผ่องเรียงรายไปด้วยนิวยาวทีสวย
งามก็คอ่ ยสัมผัสใบหน้าเล็กอย่างแผ่วเบา จากนันค่อยๆ
ยกคางนางขึนมาสบตาช้าๆ ดวงตาดอกท้อทีสุกใสราว
กับมีหยาดนําหวานชําทาบทับดูสนไหวและสั
ั บสน ขน
ตายาวกะพริบเข้าหากันหลายครัง ก่อนจะค่อยๆ ขมวด
คิวสงสัย

“หน้าข้ามีอะไรหรือ” ริมฝี ปากเล็กแต่อวบอิมสีชมพูราว

กับดอกท้อเอ่ยถามขึน

294
“เจ้าปล่อยวางช่วงเวลาแห่งความตายเหล่านันไปได้
อย่างไร เจ้าอายุสกั เท่าไรกันเชียว” เฉินหงจินค่อยๆ
ปล่อยมือหนาออก

“ท่านอยากรูเ้ หรอ” เมือถูกถามคําถามนี ร่างเล็กก็พลัน

เหมือนมีแสงสว่างจ้ารอบตัว ใบหน้าหวานยิมร่าอย่าง
สดใส

“อืม”

“สุราอย่างไรเล่า! ยิงท่านดืมมากเท่าไรความเจ็บปวดก็
จะยิงหายมากเท่านัน พูดแล้วก็นะ... ท่านสนใจดืมสุรา

295
ทีข้าหมักไว้ทีกระท่อมของท่านปู่ ไหม”

“...” บรรยากาศนุ่มนวลพลันสลายไปทันตา เมือสตรีขี

เมาดันพูดถึงสุราทีตัวเองหมักอย่างภาคภูมิใจ ใบหน้า
จอมมารทีเคยอ่อนโยนลงพลันกลับมาแข็งขึงราวกับ
หยกเย็นอีกครัง ก่อนจะเอ่ยคําสังเสียงเยียบเย็นกับนาง
เด็กขีเหล้าว่า “ไปเตรียมตัวฝึ กได้แล้ว!”

“ท่านจอมมาร” อูเ่ สวียวิงหน้าตังเข้ามากลางลานฝึ ก

ภายในตําหนักจอมมารกลางฤดูรอ้ นด้วยสภาพเหงือที
ท่วมตัว

296
ทางด้านเจ้าของตําหนักทีอ่านหนังสืออยูค่ อ่ ยๆ ลดมือ
ลงแล้วหันไปมองผูม้ าเยือนด้วยสีหน้าเย็นชา “มีอะไร”

“พวกจอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะ นําโดยคนจากสํานักหลินหลี
ได้พากําลังคนมาดักอยูท่ ีหน้าด่านหุบเขาเดนคนตายขอ
รับ” อูเ่ สวียรายงานด้วยสีหน้าร้อนรน

“อืม” จอมมารตอบรับด้วยเสียงในลําคอ ขณะทีเอือม

มือไปหยิบองุ่นหวานฉําเข้าปากด้วยท่าทีสาํ ราญใจ “ข้า
บอกให้เจ้าผ่อนแรงลงตังแต่เมือไรกัน”

หยูหรงซูสะดุง้ ร้อนตัว ไฉนคนทีคุยอยูก่ บั อูเ่ สวีย ตาอยู่

297
กับหนังสือ มืออยูก่ บั ของกินถึงได้มีเวลาเหลือบตามา
แอบมองนางทีฝึ กวิชาหมัดมวยอยูก่ ลางลานหินได้ดว้ ย
เล่า แล้วอะไรกันทีหาว่านางผ่อนแรง นางไปผ่อนแรง
ตอนไหน แค่การต่อยหุน่ ไม้มนั จะอะไรกันหนักหนา นี
ฝึ กมาตังแต่เช้าตรูจ่ นเลยเทียงวัน แล้วแดดร้อนๆ ใน
หน้าร้อนแบบนี นางไม่โวยวายออกมาก็บญ
ุ แค่ไหนแล้ว

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์” ถึงจะคิดบ่นเจ้าของชุดสีดาํ ไว้

มากแค่ไหน แต่ทีพูดออกไปกลับเป็ นอีกอย่าง

“พวกนันมาทําอะไร” เมือเห็นว่าหยูหรงซูกลับไปตังใจ
กับการฝึ ก เฉินหงจินก็กลับมาใส่ใจอูเ่ สวียต่อ

“แม่นาง... จอมยุทธ์หญิงผิงชิง บอกว่าจะมาล้างแค้น

298
ทีท่านทําลายงานวิวาห์ของนางขอรับ” อูเ่ สวียทีรายงาน
เขาเกือบจะเรียกผิงชิงด้วยสรรพนามเดิมทีเคยเรียกจน
ชินชา ก็ตอ้ งเปลียนเป็ นอีกอย่างในทันใด ขณะเดียวกัน
ก็เหลือบขึนมองใบหน้านิงเรียบของจอมมารอย่างกล้าๆ
กลัวๆ ว่าเขาจะไม่พอใจ แต่โชคดีเข้าข้าง เมือชายหนุ่ม
ในร่างสูงเจ้าของชุดสีดาํ ไม่ใส่ใจ

เฉินหงจินยกถ้วยนําสุราบ่มของหยูหรงซูขนมากระดก
ึ
ดืมรวดเดียวหมด “ผิงชิง...” เสียงทุม้ เอ่ยขึนแผ่วเบา

ผิงชิง จอมยุทธ์หญิงทีเก่งกาจ แต่กลับกลอกไม่เป็ นรอง

ใคร นางเพียงแค่ถกู ล่มงานแต่งงานแต่สามารถทําให้
ตระกูลหลินหลีนํากําลังคนมาหาเรืองจอมมารถึงสํานัก
ได้ นับว่าวาจาของนางมีความสําคัญกับคนเหล่านันไม่

299
น้อย ทว่านางลืมไปได้อย่างไรว่าตนนันได้หลอกลวง
และพยายามสังหารเขามาก่อน จอมมารอย่างเขาไม่คิด
จะหวนคืนไปเอาชีวิต แต่นางก็ยงั จะมาดันทุรงั หาถึงที
เสียได้

แทนทีจะปล่อยให้ความแค้นระหว่างเขาและนางจบลงที
พิธีวิวาห์ สตรีผนู้ นกลั
ั บไม่คิดจะหยุดง่ายๆ จนกว่า
สํานักมารจะสูญสิน

“ท่านจอมมารจะมีคาํ สังเช่นไรขอรับ”

เฉินหงจินฉุกคิดอยูเ่ นินนาน ก่อนจะเหลือบตาไปมองหยู

หรงซูทียืนต่อยหุน่ ไม้อยูก่ ลางลานฝึ ก “ข้าจะไปดูเอง

300
เสียหน่อย”

ไท่เฟิ งมือซ้ายจอมมารยืนอยูท่ า่ มกลางสมรภูมิรบ นาง

เป็ นผูม้ ีชือเสียฉาวโฉ่ ทว่าหนึงในข่าวคาวย่อมมีเรืองดีๆ
แฝงซ่อนอยู่ เช่นรูปร่างทีสูงโปร่งพอๆ กับบุรุษของทําให้
นางนันดูโดดเด่นกลางลานกว้าง ไหนจะใบหน้าทีเฉียบ
คมดุดนั ต่างก็ทาํ ให้ผคู้ นหวาดหวัน แต่แทนทีสตรีสวย
งามจะมีนิสยั อ่อนโยนตามฉบับสังคม นางกลับยืนอยูใ่ จ
กลางซากศพคน ด้วยชุดสีมว่ งอ่อนเปรอะเปื อนไปด้วย
เลือดสีแดงย้อมผ้า ในมือขวากําแส้สีดาํ อาบเลือดแน่น
พร้อมทีจะพุง่ ไปฟาดฟั นคนทีวิงเข้ามาใส่เพิมอีกอย่าง
เลือดเย็น

301
“ตายเสียเถอะ เจ้าปี ศาจ!” จอมยุทธ์หนุ่มตะโกนขึน
เสียงดัง เขาสีหน้าห้าวหาญราวกับวีรบุรุษ ในมือถือ
กระบีสีเงินวาววับมุง่ ตรงมาอย่างไท่เฟิ งอย่างไม่คิดกลัว
ตาย เขาเงือมกระบีขึนสูง แต่ไม่ทนั ทีกระบีจะได้กระทบ
กับร่างเพรียวสูง ลําคอของคนผูน้ นก็
ั ถกู แส้สีดาํ ทีดูราว
กับงูพิษอันน่ากลัวรัด และเมือผูท้ ีคุมสายแส้กระตุกมือ
เบาๆ คอของจอมยุทธ์ผนู้ นก็
ั ไหลตกลงพืน

“ถ้าสํานักหลินหลีเรียกเจ้าพวกนีว่าศิษย์เอก คงเสียชือ
สํานักอันดับหนึงแย่เลย” ไท่เฟิ งบ่นพึมพําก่อนจะถ่ม
นําลายใส่ศพนัน “ใครอยากจะตายอีกล่ะ”

“พีเฟิ ง”
302
ทันใดนันเสียงอ่อนหวานทีคุน้ เคยราวกับนําตาลเชือมที
หอมหวานดังขึนจากด้านหลัง ใบหน้าของไท่เฟิ งทีเย็น
ชาและเหยียดหยามเหล่าจอมยุทธ์ พลันแตกสลายหาย
ไปราวกับเป็ นคนละคน ใบหน้าปี ศาจถูกแทนทีด้วยใบ
หน้าของพีสาวใจดีอย่างฉับไว เมือหันไปหาหยูหรงซูที
เดินเข้ามาหา

“น้องซูทีแสนน่ารักของข้า” ไท่เฟิ งเมือเห็นใบหน้าหวาน

ของหยูหรงซูดเู หน็ดเหนือยราวกับตรากตรํามานาน ก็
รูส้ กึ อยากเข้าไปกอดให้กาํ ลังใจร่างเล็ก แต่เมือหันไป
เจอใบหน้าดุดนั ของเฉินหงจินทีมองมาราวกับหมาหวง
ก้างนางก็ตอ้ งกลํากลืนความคิดนันลงหัวไปในทันที
“น่าเสียดายทีข้ากอดเจ้าไม่ได้ ดูสติ วั ข้าเลอะเต็มไป

303
หมดเลย”

“พีเฟิ งเจ็บตรงไหนหรือไม่” หยูหรงซูไม่สนใจว่าไท่เฟิ ง

จะตัวเลอะเทอะ หรือจอมมารจะพยายามใช้สายตาดุ
ดันหวงห้าม นางก็ยงั เดินไปหาไท่เฟิ งทียืนอยูท่ า่ มกลาง
ซากศพ

“เอ่อ...”

เจ้าน้องรัก เจ้าอยากทําให้พีสาวตนเองต้องถูกจอมมาร
สังหารหรืออย่างไร ไท่เฟิ งได้แต่ครําครวญอยูใ่ นใจ
ขณะทีปล่อยให้ตวั เองถูกหยูหรงซูสาํ รวจร่างกาย

304
“ข้าค่อยโล่งอกหน่อย” หยูหรงซูถอนหายใจเมือไม่พบ
บาดแผลบนตัวไท่เฟิ ง เมือเสร็จธุระ นางก็เดินกลับไป
ยืนข้างๆ เฉินหงจินดังเดิม

ตังแต่กลายมาเป็ นศิษย์ของจอมมาร หยูหรงซูก็มีคาํ สัง

ให้ติดตามเขาตลอดเวลา เสือผ้าชายหนุ่มก็เป็ นคน
สรรหามาให้ใส่ แล้วยังจะบังคับให้ปีศาจจิงจอกแสน
สวยทังหลายมาแต่งหน้าแต่งตัวให้อีก ถ้าไม่ตอ้ งออกไป
ไหนมาไหนนอกตําหนักเขาก็ยงั พอยอมให้ใส่เสือผ้าปกติ
ตามใจชอบได้ แต่เมือออกมาก็ตอ้ งแต่งตัวให้ดสู วยงาม
เช่นในตอนนีนางต้องสวมใส่ชดุ สีมว่ งเข้มตระการตา
ท่ามกลางสนามรบนองเลือด

เฉินหงจินมีขอ้ อ้างอยูอ่ ย่างหนึง เขาบอกแค่วา่ การจะ

305
ติดตามจอมมารในฐานะศิษย์ไปไหนมาไหน จําเป็ นต้อง
แต่งกายให้สมฐานะ จะมาทําตัวเหมือนนักเลงข้างถนน
ไม่ได้ ไม่เช่นนันจะทิงนางไว้ในตําหนัก

ถ้าไม่เห็นแก่วิชา กับความเบืออยากออกมาเทียวเล่น
นางไม่มียอมทําตามคําสังเขาง่ายๆ หรอก

ทว่าไม่คาดคิดเลยว่าจะมาเจอพีเฟิ งยืนอยูท่ า่ มกลางศพ

ของเหล่าจอมยุทธ์สาํ นักหลินหลี

“เจ้าไม่กลัวศพพวกนันหรืออย่างไร” เป็ นอีกครังทีจอม

มารเอ่ยถามนางอย่างสงสัย รอบตัวเขามักมีแต่การฆ่า
ฟั น ทุกคนล้วนชินชา แต่หยูหรงซูเป็ นเพียงเด็กสาวอายุ
สิบเก้า นางเห็นศพมากมายถึงเพียงนี เหตุใดนางถึงไม่
306
มีความรูส้ กึ สะทกสะท้าน

หยูหรงซูกม้ ลงมองพืนเพือซ่อนแววตาเศร้าสลดตัวเองไว้
แต่แค่เพียงชัวครูน่ างก็ทาํ ให้มนั สลายหายไปราวกับ
หมอกควันเพียงชัวคราว

“พวกเขาไม่น่ากลัวหรอก...” ไม่น่ากลัวเท่าการทีนาง
ต้องมาเห็นศพของมารดาและบิดาตายต่อหน้าหรอก

หยูหรงซูคล้ายกับจะตกอยูใ่ นภวังค์สว่ นตัว เฉินหงจินจึง

ไม่คาดคันอะไรเพราะเมือนึกย้อนกลับไปหลายปี ทีแล้วมี
ข่าวลือปลอมๆ มาว่า คนของเขาสังหารตระกูลหยูหรง
เพราะคนเหล่านันไม่มีประโยชน์ตอ่ พรรคมาร เป็ นเหตุ
ให้สาํ นักจอมยุทธ์หลักฝ่ ายธรรมะทีโดดดังและน่าเกรง
307
ขาม กลับต้องมาพังทลายภายในคําคืนเดียว

ข่าวลือบอกว่าพรรคมารเป็ นผูส้ งั หารคนตระกูลหยูหรง

แล้วเหตุใดนางถึงไม่โกรธแค้นเหล่ามาร แต่กลับไปเฉย
ชาใส่เหล่าจอมยุทธ์ หรือเพราะว่าคนพวกนันคือคนที
พยายามจะสังหารนาง...

คิดแบบนันเฉินหงจินก็มีสีหน้าเย็นชา พวกคนทีปากพูด
ว่าตนเป็ นคนดี กลับคิดจะสังหารได้แม้กระทังเด็กผูห้ นึง

“ผิงชิงอยากคุยกับท่าน” ไท่เฟิ งรายงาน

นางเรียกนามของจอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงอย่างผิง

308
ชิงออกมาห้วนๆ สตรีผนู้ นถู
ั กไท่เฟิ งเกลียดขีหน้ามา
ตังแต่ไหนแต่ไร ไม่แปลกใจเลยว่าหลังจากทีผิงชิงทรยศ
จอมมารและเกือบจะสังหารเขา ไท่เฟิ งจะยิงทวีคณ
ู
ความเกลียดขีหน้าเพิมไปอีก

“คุยเหรอ” เฉินหงจินกวาดตามองสภาพรอบลานดิน
กว้างทีร้อนระอุ พืนทีเกลือนไปด้วยซากศพไม่วา่ จะเป็ น
ฝ่ ายมารหรือพวกธรรมะ ร่างของพวกเขากลับถูกทิงให้
หมดลมหายใจอย่างน่าอนาถ ปล่อยให้คนของตน
ตายอย่างเปล่าประโยชน์ ในขณะทีตัวเองหลบอยูห่ ลัง
ม่าน สมกับเป็ นจอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงเสียจริง
“ทําไมข้าต้องคุยกับนาง”

“ท่านคิดว่าจะหนีหลังจากทีเข้าไปทําลายงานวิวาห์ขา้

309
ได้อย่างง่ายดายเช่นนันสิ” ทันใดนันเองเสียงหวานที
ออกโทนทุม้ ตําก็ดงั ก้องกังวานมาจากด้านบนฟ้า พร้อม
กับร่างในชุดจอมยุทธ์หญิงสีขาวทีลอยมายืนอยูเ่ บือง
หน้าจอมมารและเหล่าปี ศาจ

ผิวขาวใสราวหยกเนียน ใบหน้าคมชัดประดับด้วยคิวคัน
ศรทีคมเฉียว ดวงตาดุจดังหงส์ทีดุดนั กับริมฝี ปากทีบาง
เหยียดไร้ซงรอยยิ
ึ ม ผิงชิง...จอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงที
ได้รบั ชือเสียงว่าผูป้ ราบจอมมาร นางสามารถทําให้คน
อย่างเฉินหงจินอยูอ่ ย่างหลงหัวปั กหัวปํ าแล้วล่อลวงทํา
ร้ายจนบาดเจ็บปางตาย ทําให้เหล่าจอมยุทธ์และเซียน
จํานวนไม่นอ้ ยต่างเทิดทูน อีกทังนางยังมีชือเสียงอีก
อย่าง จากการเป็ นคูห่ มันของว่าทีผูน้ าํ สํานักหลินหลี
อย่างหลินหลีหมิง

310
งดงาม ฉลาด เก่งกาจ ไม่วา่ ใครต่างก็ชืนชม หากให้ทกุ
คนกล่าวง่ายๆ ก็คือผิงชิงคือขัวตรงข้ามกับไท่เฟิ งนันเอง

“เจ้ากล้านําเรืองเสียเวลาเช่นนันมาพูดต่อหน้าข้าเช่น
นันหรือ ผิงชิง” เฉินหงจินถามนางกลับด้วยนําเสียงนุ่ม
ลึก แม้สีหน้าจะแข็งกร้าวแต่ก็เห็นได้วา่ แววตาของเขา
สันไหว

“เรืองเสียเวลา? มารอย่างท่านคงไม่รูจ้ กั ความรักเลย

สินะ” ผิงชิงขึนเสียงสูงแล้วหัวเราะในลําคอราวกับจะดู
ถูกร่างสูงเบืองหน้า

วันนีสิงทีเฉินหงจินเห็น มีแค่เพียงความเฉยชาและความ
311
เหินห่างทีมอบมาให้ แววตาทีเคยอ่อนโยนของนางเป็ น
แค่เพียงหมอกควันในอดีต

“ข้า...ไม่รูจ้ กั ความรัก?” ร่างสูงถามย้อนกลับ เสียง

ของเขาแฝงความเจ็บปวดราวกับหัวใจทีแตกเป็ นเสียงๆ
แต่ทนั ใดนัน... “เจ้าไม่ใช่หรือทีทรยศข้า”

จอมมารในชุดสีดาํ ปล่อยพลังถาโถมไปทีร่างของผิงชิง
เขาจับตัวนางลอยสูงขึนจากพืนแล้วบีบแน่นจนร่างบาง
ในชุดสีขาวไม่อาจหายใจหรือพูดอะไร การจู่โจมครังนี
กะทันหันจนไม่มีใครได้ตงตั
ั ว ฝังผิงชิงเองพลาดพลังไป
ก็เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าลงมือกับนาง

“อึก” ผิงชิงพยายามจะพูดบางอย่างออกมา แต่มือที

312
มองไม่เห็นกําลังบดขยีร่าง สิงทีนางเห็นมีเพียงนัยน์ตาสี
แดงราวกับโลหิตทีมองมาอย่างโกรธแค้น ในระหว่างนัน
นางจึงค่อยๆ ขยับมือแล้วเปล่งแสงสีทองทีข้อมือออกมา
เพือขับพลังสาดใส่เฉินหงจินและเหล่าผูต้ ิดตาม

“อาจารย์...” หยูหรงซูทีดูอยูน่ ิงเงียบมานาน ในทีสุดก็

อดทนไม่ไหว ถึงนางจะบอกว่าไม่กลัวซากศพหรือไม่
กลัวทีจะเห็นคนตาย แต่คนตรงหน้าเป็ นเพียงสตรีผหู้ นึง
และยังเป็ นคนทีหลินหลีหมิงหมันหมาย ไม่อยากจะคิด
ว่าถ้าบุรุษผูน้ นรู
ั ว้ า่ สตรีทีตนรักตายไป เขาจะรูส้ กึ เช่นไร

มือเล็กสัมผัสหมัดทีกําแน่นของเฉินหงจินอย่างอ่อนโยน
นางรับรูถ้ งึ ความเจ็บปวด เขาไม่อยากฆ่าผิงชิง... แต่
เขาเพียงแค่ถกู ความโกรธบังตาอยูเ่ ท่านัน การทีผิงชิง

313
ตายไม่ใช่แค่หลินหลีหมิงจะรูส้ กึ เช่นไร แต่การทีสตรีผู้
นันตายจะทําให้ตราบาปนีติดตัวเฉินหงจินไปตลอด

ถ้ารักก็ไม่ควรฆ่า

“ข้าไม่อยากเห็นนางตาย” ร่างเล็กทีสูงเพียงอกจอมมาร
พูดขึนด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ทกุ คนต่างได้ยินกันทัว และ
เพียงแค่ประโยคเดียวร่างของผิงชิงก็รว่ งหล่นกระแทก
พืนก่อนจะสําลักอากาศ

ความอดสูทีเจ้าตัวได้รบั ทําให้ไฟในอกของผิงชิงลุกฮือ
นางคิดจะใช้ฝ่ามือของตนเองสังหารเฉินหงจิน แต่แล้ว
เบืองหน้าก็ถกู ชายผ้าสีขาวของร่างสูงผูห้ นึงมายืนบังเอา
ไว้
314
“ซูเอ๋อร์...”

เพียงแค่ชือของนางถูกเรียกออกมา หยูหรงซูก็ตวั แข็งทือ

ร่างกายหนาวเหน็บไปทัวทังร่างไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า
มองต้นเสียง ...สีปี หากพูดอาจดูเหมือนนานแต่จาก
ความรูส้ กึ กลับดูเหมือนสัน สีปี ทีไม่พบเจอแต่วนั นีได้ยิน
เสียงนันนางกลับจดจํามันได้ดีราวกับฝังรากลึกอยูใ่ น
หัวใจ

ทําไมเขาถึงมาอยูท่ ีนี? ไม่ส.ิ .. ในเมือผิงชิงอยูท่ ีนี ก็ไม่

แปลกทีคูห่ มันของนางจะตามมาปกป้อง

315
หลินหลีหมิง...

316
 บทที 10 เจ้าจะเลือกใคร

“ซูเอ๋อร์” หลินหลีหมิงเรียกชือหญิงสาวในชุดม่วงเข้มงด
งามราวกับกระต่ายน้อยสีขาวทีน่าทะนุถนอม ดวง
ตาดอกท้อของเจ้าของชือมองมายังเขาด้วยแววตาที
สับสน เป็ นเวลาเพียงแค่สีปีทีไม่ได้พบหน้า จนหลงคิด
ว่านางอาจตายไปแล้ว ไม่คาดเลยว่าเด็กสาวทีมักมี
สภาพมอมแมมจะเติบโตเป็ นสาวงามได้ถงึ เพียงนี

“ท่านคุณชายหลินหลีไม่สมควรเรียกข้าด้วยนามเช่นนัน
ในเมือระหว่างเราเป็ นเพียงแค่คนแปลกหน้า” หยูหรงซู
ซ่อนความสับสนไว้หลังม่านตา แล้วเอ่ยกล่าวกลับไป
ด้วยนําเสียงเยือกเย็น

317
หลินหลีหมิงภายในสีปี มานี มีข่าวคราวมาว่าเขาจะได้
เป็ นว่าทีเจ้าสํานักหลินหลีรายต่อไป เพราะไม่วา่ จะมี
การประลองยุทธ์กีครังเขาก็ชนะเสมอมา ด้วยเหตุนีจึง
ได้ครอบครองตําแหน่งรองเจ้าสํานักท่ามกลางเสียงชืน
ชมจากทังเหล่าจอมยุทธ์และเหล่าเซียนจํานวนมาก

เป็ นรองจากคนเพียงผูเ้ ดียวในหมูม่ วลจอมยุทธ์ แต่เขาก็

ไม่เคยคิดทีจะหาข้อเท็จจริงเกียวกับครอบครัวของนาง
แม้แต่นอ้ ย ทังทีหยูหรงซูพรําบอกเขาเป็ นร้อยหน แต่
ชายหนุ่มก็ไม่เคยปั กใจเชือนางแม้เพียงสักครา ทว่าใน
ตอนนีกลับมาเรียกนางว่าซูเอ๋อร์ประหนึงว่าสนิทสนมกัน

เฮอะ! อย่าหลงตัวเองมันมากนักเลยหลินหลีหมิง

318
เขาอาจจะเป็ นคนทีแสนยิงใหญ่และเกรียงไกร แต่ใน
ตอนนีผูท้ ีคุม้ กันให้นางยิงใหญ่กว่าเขาร้อยเท่าพันเท่า

“ข้านึกว่าเสียเจ้าไปแล้ว...” เสียงของหลินหลีหมิงสัน
เครือ

ทุกคนต่างบอกว่าหยูหรงซูหลบหนีออกจากคุกในคําคืน
นัน แต่นางหนีไปได้ไม่ไกลก็ถกู เหล่าผูค้ มุ ตามจับตัวได้
ทัน และเมือนางขัดขืนและพยายามทําร้ายร่างกายเจ้า
หน้าที ทําให้นางถูกตอบโต้กลับและเสียชีวิตภายใน
ภูเขาข้างๆ เมืองเหวินอี เขาตามหาร่างของนางทุกคํา
คืนวัน แต่สงที
ิ พบเจอก็มีเพียงความว่างเปล่า
บิดากล่าวว่าการทีเขารับรูบ้ างทีอาจจะเจ็บน้อยกว่าสิงที
เห็น และบอกให้ลม้ เลิกการตามหาร่างของหยูหรงซูแล้ว

319
หันมาใส่ใจผิงชิงมากขึน

แม้แต่ตอนทีจอมมารมาบอกกับเขาว่าหยูหรงซูอยูท่ ี
สํานักมารเขายังไม่เชือเลยด้วยซํา

ทว่าในตอนนี ผูท้ ีเขาตามหามาเนินนาน ผูท้ ีเขาคิดว่า

ตายไปแล้ว นางกลับมายืนอยูเ่ บืองหน้า รูปโฉมงดงาม
เปี ยมด้วยเสน่ห ์ แล้วเหตุใดโชคชะตาถึงเล่นตลกให้นาง
ยืนอยูค่ เู่ คียงกับจอมมารทีน่าเกลียดชังผูน้ นั

“ท่านจะเสียข้าได้อย่างไร ในเมือข้าไม่เคยเป็ นของ

ท่าน” นางเอ่ยถามเสียงสูง ในขณะทีทําใบหน้าเรียบเฉย

320
...แกล้งบ้าเพือหนีความผิด

...แกล้งใสซือเพือให้คนรักใคร่

...แกล้งโง่เพือทีจะได้ความรู ้

การจะเอาตัวรอดในโลกทีไม่มีความเท่าเทียม ย่อมต้อง
รูจ้ กั ปรับตัวให้ทนั ทําอย่างไรคนถึงจะเข้าข้าง ทําอย่าง
ไรถึงจะได้ผลประโยชน์ หากเอาแต่แข็งข้อเช่นนันก็คงจะ
ได้อายุสนั

“เจ้า! กล้าดีอย่างไรมายอกย้อนท่านรองเจ้าสํานัก” ผิง

ชิงผุดยืนขึนตัวตรงแล้วชีหน้าใส่หยูหรงซู

321
“แล้วท่านมีสทิ ธิอะไรมาชีหน้าใส่ขา้ เล่า” หยูหรงซูเลิก
คิวขึนสูง

“พวกเขาทําอะไรกับเจ้า” หลินหลีหมิงเดินหน้าหนึงก้าว
แล้วเอ่ยถามกับหญิงสาวด้วยนําเสียงอ่อนไหว

หยูหรงซูถอยหลังหนึงก้าวไปยืนอยูด่ า้ นหลังจอมมารใน
ทันใด เพราะรูต้ วั ดีวา่ ไม่อาจสูก้ บั คนอย่างหลินหลีหมิ
งหรือผิงชิงได้จงึ เลือกทีจะถอย แล้วปล่อยให้คนทีพร้อม
จะปกป้องทําหน้าทีแทน

“เฮอะ! ปากดีแต่กลับขีขลาด คนเช่นนีควรค่าให้ผคู้ น

เห็นใจตังแต่เมือไรกัน มีเพียงรูปโฉมคิดว่าจะยืนยาวไป
322
นานอีกเพียงใด คนอย่างเจ้าไม่มีคา่ อะไรไปมากกว่า
เศษดินทีอยูบ่ นพืนหรอก” ผิงชิงเมือเห็นหยูหรงซูถอย
หลังหนีก็กล่าววาจาดูถกู

“พูดมากน่ารําคาญเสียจริง” หยูหรงซูหนั ไปพึมพําบ่น

กับไท่เฟิ ง

หลินหลีหมิงเห็นคนทีตนเองเป็ นห่วงถูกคูห่ มายกล่าวว่า

ในหัวก็คิดหาทางช่วย แต่เขาจะช่วยหยูหรงซูเช่นไรโดย
ทีไม่สร้างความขัดแย้งกับผิงชิง และนอกจากนันแล้ว
หากเขาออกตัวช่วยเด็กสาวผูน้ ี ผูอ้ าวุโสในสํานักและแม้
แต่ทา่ นพ่อเองจะต้องกังขาในตัวของเขา ในบางที
ตําแหน่งรองสํานักอาจจะเป็ นอันสันคลอน

323
“พวกเจ้ากล่าวว่าตนเป็ นจอมยุทธ์ผมู้ ีคณ
ุ ธรรม แต่กลับ
ชีนิวดูถกู ลูกศิษย์ผอู้ ืนเช่นนี นับเป็ นเรืองทีถูกต้องแล้ว
หรือ” เฉินหงจินนิงเงียบมาสักพักในทีสุดก็เริมออกโรง
เขาเดินก้าวขึนมาข้างหน้าหยูหรงซู ร่างใหญ่ในชุดทีสีดาํ
ทีสูงราวกับหินผายืนบดบังนางเป็ นเหมือนโล่ทีคอยคุม้
กัน

“คนอย่างพวกท่านไม่มีความจําเป็ นทีข้าจะต้องใช้
คุณธรรมด้วย เหล่าลูกศิษย์สาํ นักมารและเหล่าปี ศาจ
ออกล่าสังหารผูค้ นบริสทุ ธิ คนจําพวกนีหรือทีต้องใช้
คุณธรรมมารยาทในการพูดคุย? อย่าฝันเฟื องไปหน่อย
เลยเฉิงหงจิน ท่านอาจจะนึกว่าตนเองโหดเ**◌้ยม
และเก่งกาจ แต่ยคุ มืดของท่านจะต้องจบลงในวันนี!”
ผิงชิงกําหมัดแน่นจนมันสันไปด้วยอารมณ์กรุน่ โกรธ

324
หยูหรงซูกระตุกยิม ผูค้ นพรรคธรรมะคิดเช่นนีเสมอ คิด
ว่าตนเองคือฝ่ ายทีถูกต้อง คิดว่าคนพรรคมารคือสิงทีผิด
ปกติตอ้ งตามล่าฆ่าทําลาย แม้กระทังตอนนีเป็ นฝ่ ายที
มาหาเรือง แต่ก็ยงั กล่าวว่าตนเป็ นฝ่ ายทีถูกต้อง

“น่าขันยิงนัก ท่านบอกว่าตนเองทําถูกต้อง ท่านบอกว่า

พวกข้าสังหารผูบ้ ริสทุ ธิ? การทีคนในสํานักมารแข็ง
แกร่งกว่าพวกท่าน เหตุใดจึงกลายเป็ นพวกผูร้ า้ ยไปได้
เล่า ท่านหาว่าสํานักมารฆ่าล้างผูบ้ ริสทุ ธิ แต่ในตอนนี
พวกท่านเป็ นฝ่ ายทียกกองทัพมาเริมศึกกับพวกข้าก่อนมิ
ใช่หรือ” หยูหรงซูเดินออกมาจากหลังจอมมารแล้วยืน
อยูเ่ คียงข้างเขาพร้อมรอยยิมทียกขึนมุมปาก คําพูด
เหล่านันหากออกจากปากจอมมารอาจดูคล้ายกับคําแก้

325
ตัว แต่เมือออกมาจากหยูหรงซูผทู้ ีไม่ได้มีชือเสียงยําแย่
ก็ทาํ ให้คนไม่นอ้ ยเริมคิดเชือ

ทว่าเพียงคําพูดไม่ใช่สงเดี
ิ ยวทีทําให้คนเชือ หากแต่เป็ น
เพราะดวงตาดอกท้อทีสดใสสุกสกาวราวกับดวงดาราที
สะท้อนแสงเปล่งประกายออกมา แค่มองก็เหมือนกับ
ตกอยูใ่ นมนต์สะกดจนไม่อาจละสายตาออกไปไหนได้

“ซูเอ๋อร์ พวกเขาทําอะไรกับเจ้า... เจ้าอย่าได้หลงผิด

เชือใจคนเหล่านีเลย กลับไปเมืองเหวินอีกับข้าเถิด”

“นีเจ้าหนุ่ม! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาบอกว่าข้าทําอะไรใส่
น้องซู” ไท่เฟิ งพลันเดือดดาลเมือถูกกล่าวหาในความผิด
ทีไม่ได้ก่อ มือบางพลันกระตุกสายแส้สีดาํ ออกตวัดฟาด
326
กับพืนดินจนเป็ นรอยร้าว

จอมยุทธ์เหล่านีเป็ นอะไรกัน หนึงคํา สองคํา ก็หาว่าแต่

พวกเขาเป็ นคนเลว

“พีหมิง ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าอย่าให้โอกาสคนหัว
รุนแรง” ผิงชิงแตะไหล่ของหลินหลีหมิงราวกับจะเตือน
สติเขาให้เลิกยุง่ กับหยูหรงซู

“ท่านรองเจ้าสํานักหลินหลี ท่านจะโทษว่าพวกข้าไม่ดี
ต่อไปก็ตามแต่ใจท่านและพวกพ้องเถิด แต่อย่าได้ลืมว่า
คูห่ มันของท่านได้เคยยัวยวนและพยายามสังหารข้ามา
ครังหนึง การทีข้าทําลายงานแต่งของท่านทังสองก็ไม่ได้
มีผใู้ ดทีล้มตาย นันนับว่าความแค้นระหว่างข้าและคู่
327
หมันของท่านได้จบลงไปแล้ว แต่ในครังนีพวกท่านกลับ
เลือกทีจะพากองทัพมาข่มขู่พวกพ้องของข้าถึงหุบเขา
เดนคนตาย เช่นนีนับเป็ นการประกาศสงครามระหว่าง
พรรคมารและพรรคธรรมะใช่หรือไม่” เฉินหงจินถามขึน
มาด้วยเสียงเรียบง่ายท่ามกลางกองทัพมารและเหล่า
ชาวยุทธ์

“ไม่... ถ้าท่านส่งตัวซูเอ๋อร์กลับคืนมา ข้าจะถอยทัพ

ออกไปเดียวนี”

“พีหมิง” ผิงชิงกระชับมือทีจับไหล่หลินหลีหมิงแน่นขึน
ดวงตาสีดาํ สนิทของนางประกายวาววับออกมาอยูช่ วครู
ั ่

“ข้าไม่ใช่สงของ
ิ ไม่ใช่สงที
ิ ท่านจะทวงคืนได้เมือไรก็ตาม
328
ทีท่านต้องการ หลินหลีหมิง... ข้าบอกแล้วอย่างไร
หากท่านต้องการจะคุยกับข้าอีกครัง ก็นาํ หัวของผูท้ ี
สังหารบิดาและมารดาข้ามามอบเสีย” ความเดือดดาล
เริมก่อตัว หยูหรงซูเริมจะเสียความสงบใจ

“หยูหรงซู” จอมมารเอ่ยปรามนางให้ใจเย็น

ผิงชิงราวกับในหัวเข้าใจอะไรบางอย่างเมือได้ยินชือเต็ม
ของหยูหรงซู “ทีแท้เจ้าก็คือบุตรสาวของกบฏ ผูข้ ายพี
น้องตระกูลหยูหรงนีเอง ช่างเหมือนกับบิดามารดาของ
เจ้าไม่มีผิด สุดท้ายก็หลบหนีไปซบเจ้าพวกทีทําลาย
ตระกูลตัวเอง ช่างโง่งมเสียจริง คนเช่นนีหรือทีสมควร
จะได้รบั ความเมตตาจากเราเหล่าจอมยุทธ์”

329
วูบ! เสียงแส้ตวัดผ่านอากาศพุง่ ตรงไปยังผิงชิง ไม่ทนั ที
สายแส้สีดาํ สนิทราวกับงูพิษจะได้แตะต้องโดนใบหน้า
งามข้อมือหนาของหลินหลีหมิงก็มาขวางเอาไว้ทาํ ให้
สายแส้นนรั
ั ดทีของมือขวาของเขาแทน

หยูหรงซูมีสายตาเย็นเยียบ อยากจะเห็นข้อมือขวาที
แสนสําคัญของชายหนุ่มนันขาดสะบัน ในเมือพวกเขา
กล้าดีมาต่อว่าตระกูลหยูหรง นางย่อมไม่มีความเห็นใจ
ไม่คิดแม้แต่จะเอ่ยห้ามไท่เฟิ งให้ใจอ่อนลง

จะว่านางได้รบั ความชัวร้ายมาจากพรรคมารก็ช่าง ใน
เมือไม่วา่ จะพูดอย่างไรพวกเขาก็หาว่านางเป็ นพรรค
พวกของคนเหล่านีอยูด่ ี

330
“อ้า... สงครามกําลังจะเริมต้นอีกแล้วสินะ” อูเ่ สวีย
พึมพําออกมาเมือเห็นสถานการณ์กดดันตรงหน้า เมือ
เหลือบตามองจอมมารทียืนนิงดุจดังหินผา ใบหน้าที
สุขมุ แสนโหดเ**◌้ยมของร่างในชุดดําจู่ๆ ก็ปรากฏรอย
ยิมทีน่าหวาดกลัวออกมา

ช่างน่ากลัวเสียจริงๆ

“ท่านรองเจ้าสํานัก จอมยุทธ์ผิง” ฉับพลัน ลูกศิษย์ของ

สํานักหลินหลีในชุดสีขาวก็วิงตาเหลือกมาหาคนทังคู่
ด้วยสีหน้าร้อนรน

“เกิดอะไรขึน” ผิงชิงตวัดสายตารําคาญใจให้แก่บรุ ุษผู้

นัน โดยทีไม่ได้แสดงความเป็ นห่วงอาการบาดเจ็บทีข้อ
331
มือของหลินหลีหมิงแม้แต่นอ้ ย

“กะ..กองทัพเหล่าปี ศาจกําลังบุกทําลายกําลังสํารอง
และเหล่าจอมยุทธ์ทีด้านทัพด้านหลังขอรับ”

กองทัพด้านหลัง...

ผิงชิงเบิกตากว้าง กองทัพด้านหลังถูกลอบทําร้ายหมาย
ความว่าเสบียงและพาหนะย่อมถูกโจมตีไปด้วย เจ้า
พวกสํานักมารเล่นงานพวกนางลับหลังในขณะทีหลอก
คุยอยูต่ รงนีเช่นนันหรือ!

“เจ้าลืมแล้วเหรอ ว่านีคือทีใด” เฉินหงจินเอ่ยถามผิงชิง

332
ทีมีสีหน้าตืนตระหนก

“เจ้าคนสมควรตาย!” ผิงชิงชักกระบีเงินออกมา แต่ไม่

ทันได้ขยับตัว ข้อมือของหลินหลีหมิงก็ถกู รัดแน่นมาก
ขึน

“ถอนกําลัง แล้วข้าจะให้นางปล่อยมือเจ้าเป็ นอิสระ”

เฉินหงจินไม่สนใจความโกรธของผิงชิงแต่หนั ไปกล่าวกับ
หลินหลีหมิงผูก้ มุ กําลังทัพ

ผูร้ าเรี
ํ ยนวรยุทธ์ยอ่ มหวงแหนร่างกายของตนเอง พวก
เขามักจะกลัวทีจะสูญเสียแขนขา และยิงเป็ นว่าทีเจ้า
สํานักใหญ่ในอนาคตย่อมต้องหวาดเกรง หากวันนีหลิน
หลีหมิงสูญเสียข้อมือทีแสนสําคัญไป ภายหน้าเขาจะ
333
ต้องมีขอ้ กังขาในการขึนเป็ นเจ้าสํานักอย่างแน่นอน แล้ว
ความหวังทีจะเป็ นสตรีผยู้ งใหญ่
ิ ของผิดชิงก็จะดับลง

สตรีอย่างคนตรงหน้าโหยหาความยิงใหญ่แค่ไหน
เหตุใดคนอย่างเฉินหงจินจะไม่รบั รู ้

“ซูเอ๋อร์...” ราวกับเป็ นคําอ้อนวอนครังสุดท้าย หลิน

หลีหมิงก็ยงั ใช้มนั ไปกับการกล่อมหยูหรงซู แม้รา่ งกาย
จะพิการก็ไม่อาจมีคา่ เท่ากับนาง

หยูหรงซูนิงงัน ไม่ใช่เพราะนางซาบซึง หากแต่เป็ น

เพราะถ้าเขาจะสนใจนางมากกว่าร่างกายตัวเอง ทําไม
จึงไม่เคยเชือคําพูดของนาง เรืองคนทีสังหารบิดามารดา
นางคือคนในสํานักหลินหลี หรือแค่เพราะเขากําลังรูส้ กึ
334
ราวกับถูกหยามเหยียดทีโดนจอมมารได้ตวั นางไป แทน
ทีจะเป็ นเขาเอง

“อาจารย์ ข้าอยากกลับสํานักแล้ว ท่านช่วยรีบๆ ทําให้

จบสักทีได้หรือไม่” หยูหรงซูมองตาหลินหลีหมิงอย่างไร้
ความรูส้ กึ แต่คาํ พูดหวานทีโอนอ่อนกลับส่งตรงไปถึง
จอมมาร

“อูเ่ สวีย เตรียมกระจายคําสังข้า” จอมมารเตรียมสัง

เดินหน้ากองทัพกับอูเ่ สวีย ในขณะทีมือไท่เฟิ งออกแรง
ดึงมากขึน

“พีหมิง...” ผิงชิงสับสนไม่แน่ใจว่าตนเองควรจะไปช่วย
คนทีด้านหลังทัพ หรือจะช่วยหลินหลีหมิงก่อน แล้วใน
335
จังหวะทีนางรูส้ กึ กดดันนันเอง ในทีสุดหลินหลีหมิงก็
ยอมถอย

“ประกาศคําสังให้ทกุ คนถอยทัพ” หลินหลีหมิงบอกกับ

คนของตน เพียงคําพูดเดียวของเขาก็ทาํ ให้แส้ทีรัดแน่น
บนข้อมือแน่นราวกับเป็ นงูพิษพลันหลุดออกในทันที

“หวังว่าข้าจะไม่ตอ้ งเจอท่านอีก” หยูหรงซูกล่าวทิงท้าย

ให้หลินหลีหมิง แล้วหันกลับไปกอดแขนไท่เฟิ งทีถือแส้
ยาวน่ากลัวเดินจากไป

336
สองวันถัดมาหยูหรงซูและจอมมารออกเดินทางจากหุบ
เขาเดนคนตายไปยังเมืองอิงฟ้า เมืองแห่งนีใกล้หบุ เขา
เดนคนตายจนเหมือนกับติดกัน อย่างทีหยูหรงซูรูค้ ือหุบ
เขาเดนคนตายนันงดงามแตกต่างจากชือเรียก ทําให้
เมือมาพบเมืองอิงฟ้าทีสวยงามเต็มไปด้วยดอกและผล
ของต้นไม้และดอกไม้นานาพรรณ จึงไม่แปลกใจมาก
นัก แต่ก็อดชืนชมจนออกนอกหน้าไม่ได้

ต้นโบตันเรียงราย ออกดอกสวยงามกว่าทีใดทีนางเคย
พบเห็น มันช่างน่า...

“ทีแห่งนีสุราดอกโบตันขึนชือหรือไม่” เสียงหวานเอ่ย
ถามกับเฉินหงจินทีเดินนําอยูข่ า้ งหน้า

337
ร่างสูงในชุดสีดาํ ปั กลวดลายกลมกลืนกับชาวบ้านพลัน
ขมวดคิวแน่น นางเด็กผูน้ ีไม่วา่ ไปทีใด ในหัวก็คิดแต่
เรืองเครืองดืมมึนเมา นางคงจะไม่หยุดดืมเป็ นแน่ถา้ เขา
ไม่เป็ นผูส้ งห้
ั าม แล้วยิงอยูใ่ กล้กบั ไท่เฟิ ง พวกนางก็ยงิ
พากันออกนอกลูน่ อกทางมากขึน

“สุราทีโรงเตียมใต้เงาจันทร์ ล้วนแต่ถกู หมักโดยดอก

โบตันในเมืองอิงฟ้า” แต่ถงึ กระนันเขาก็ยงั คงตอบคํา
ถามนาง

“หมายความว่าถ้าเอาดอกโบตันในเมืองนีมาหมักก็จะ
ขายแข่งกับโรงเตียมนันได้?” หยูหรงซูเบิกตากว้างเมือ
พบช่องทางทําเงินเพิมอีกหนึงทาง

338
“ถ้าเจ้าหมักได้มีรสเลิศอย่างสูตรพิเศษของโรงเตียม
เจ้าก็สามารถทําได้”

“แล้วสุราสํานักมารนีหมักด้วยสิงใดกัน ทําไมถึงมีรส
รุนแรงถึงเพียงนัน”

เฉินหงจินเหลือบหางตามองเด็กสาวอายุสบิ เก้าผูม้ ี
ความคิดจะเปิ ดกิจการร้านเหล้า บางครังนางก็ดใู สซือ
บริสทุ ธิ แต่บางครังนางก็ดโู ชกโชนผ่านเรืองราวมามาก
มาย และยิงถูกคนอย่างไท่เฟิ ง...

“อีกไม่ไกลก็จะถึงทีพักของท่านหมอแล้ว” เฉินหงจิ
นเปลียนเรืองโดยพลันแล้วก้าวให้ไวขึนจนร่างเล็กต้อง

339
เปลียนจากเดินเร็วๆ เป็ นวิงเหยาะๆ

“ท่านจะรีบอะไรนักหนา ตอบคําถามข้ามาก่อนสิ” หยู

หรงซูรอ้ งโวยวายก่อนทีหน้าผากมนจะชนเข้ากับแผ่น
หลังทีแข็งราวกับเหล็ก “โอ๊ย!”

เฉินหงจินหยุดเดินกะทันหันเป็ นผลให้หยูหรงซูวิงชนเขา
เข้าอย่างจัง “เจ้าอยากเป็ นจอมมารแบบข้า หรือจะเป็ น
แค่ปีศาจอย่างไท่เฟิ ง” เขาหันมาถามนาง สีหน้าฉาย
แววหงุดหงิดใจ ดวงตาสีแดงดุดนั จ้องทีใบหน้าเรียวไม่
วางตา

นันคือดวงตาทีหยูหรงซูหลงใหล งดงามราวกับมณี
เจียระไนที แม้จะน่าหวาดเกรงแต่ก็แฝงไปด้วยความงด
340
งาม หากแค่นางมีดวงตาเช่นนีต่อให้ตวั เองจะสวยหรือ
น่ารักแค่ไหน ผูค้ นก็ตอ้ งคอยหวาดกลัว

“ก็ตอ้ งอยากเป็ นจอมมารอย่างท่านสิ” หยูหรงซูตอบ

ทันทีโดยทีไม่คิดลังเล

“เช่นนันสิงแรกทีเจ้าต้องทําคือการหยุดพูดเรืองสุรา”

“ตลก!” หยูหรงซูอทุ านลัน แต่เมือถูกมองด้วยสายตา

กดดันประหนึงว่าถ้าไม่ทาํ ตามก็ไปให้พน้ นางก็จาํ ใจ
ตอบรับเสียงเบา “ก็ได้”

เมือเห็นหยูหรงซูยอมรับกฎ จอมมารก็เร่งเดินทางไปยัง

341
ทีพักของหยาอีเจินต่อ โดยมีหยูหรงซูขยับปากก่นด่าเขา
อยูด่ า้ นหลังระหว่างทาง การมาของพวกเขาจําเป็ นต้อง
มาสองคนตามคําของหมอเทวดา ถ้าเป็ นคนทัวไปอาจ
จะคิดว่าท่านหมอไม่ตอ้ งการความวุน่ วายจึงไม่ให้ผู้
ติดตามของจอมมารตามมา แต่ถา้ ให้คิดในแง่คนรูจ้ กั ก็
คือหยาอีเจินไม่อยากเถียงกับไท่เฟิ ง

ทีพักของหยาอีเจินในจินตนาการของหยูหรงซูนนคื
ั อ
กระท่อมหลังเล็กๆ อยูใ่ นป่ าเขา สภาพแบบทีถูกลมฝน
กระหนําใส่ก็พร้อมจะพังทลายในพริบตา แต่จินตนาการ
ภาพเหล่านันกลับเป็ นฝ่ ายทีพังทลายไปเสียเอง เมือหยู
หรงซูและจอมมารมาหยุดยืนอยูห่ น้ากําแพงจวนทีสูง
ใหญ่และกว้างขวางจนน่าตืนตะลึง

342
ด้านหน้ามีชายในชุดขาวสองนายยืนเฝ้าประตูดว้ ยสี
หน้าไร้อารมณ์ เมือเขาเห็นหยูหรงซูและเฉินหงจินมาถึง
ก็เปิ ดประตูไม้สลักขอบทองให้ในทันที หากกล่าวว่าภาย
นอกตืนตะลึง ด้านในต้องนับว่าเป็ นภาพทีสามารถทํา
คนอย่างเฉินหงจินแววตาไหววูบได้

เรือนแต่ละหลังภายในทีพักของหมอเทวดาล้วนแต่สร้าง
ขึนอย่างวิจิตรตระการตา ทุกๆ สถานที จะมีเหล่าคน
เดินไปมาขวักไขว่ในชุดผ้าสีฟา้ และชมพูโทนอ่อนสบาย
ตา บางคนเองก็ถือตะกร้าทีเต็มไปด้วยสมุนไพร และที
สําคัญทุกคนล้วนมีหน้าตาทีสวยหล่อกันไปหมด

ทันใดนันสตรีในชุดสีชมพูทีเข้มกว่าคนอืนก็ตรงเข้ามาหา
คนทังคูแ่ ล้วกล่าวแนะนําตัวด้วยท่าทีนอบน้อม “ท่าน

343
จอมมาร แม่นางหยูหรง ข้าน้อยนามว่าฮัวหยา เป็ น
ศิษย์ทา่ นหมอเทวดา ตอนนีท่านอาจารย์กาํ ลังรอพวก
ท่านทังสองอยูท่ ีห้องแยกวิญญาณเจ้าค่ะ”

ฮัวหยาแนะนําว่าตนเองเป็ นลูกศิษย์ของหยาอีเจิน ชุด

ของนางนันดูโดดเด่นกว่าคนอืน คาดว่าคงเป็ นศิษย์เอก
เพราะถ้าจะให้บอกว่าชุดนางสีเข้มกว่า เพราะคนอืนซัก
จนสีจางก็คงไม่ใช่ ส่วนเหล่าลูกศิษย์ของหยาอีเจิน นอก
จากการแต่งกายด้วยผ้าเนือดีแล้ว ในเรืองของเครือง
ประดับแต่ละคน แม้จะดูเรียบง่ายด้วยปิ นปั กผม
ธรรมดาๆ แต่หากมองดีๆ จะเห็นว่าปิ นเหล่านีล้วนทํา
จากหยกขาวเนือดี

เห็นเช่นนีหยูหรงซูก็พอจะเข้าใจแล้วว่าทําไมหยาอีเจิน

344
ถึงต้องการเงินเยอะแยะขนาดนัน แต่ถา้ ให้วา่ กันตาม
ตรงสิงทีเห็นในยามนีอาจจะยังไม่ถงึ ครึงของทีท่านหมอ
มีดว้ ยซํา

เมือเดินมาเรือยๆ ตามโถงทางเดิน ซึงตกแต่งด้วยแจกัน

สวยงาม ประดับด้วยเหล่าดอกไม้หายากนานาชนิด แต่
ละอย่างล้วนทําให้หยูหรงซูเดินมองซ้ายขวาไม่หยุดพัก
พอหวนนึกถึงกระท่อมหลังน้อยข้างเมืองเหวินอีของหยา
อีเจินแล้ว นางก็ไม่เข้าใจว่าคนทีเคยอยูอ่ ย่างสะดวก
สบายในสถานทีแบบนี เหตุใดถึงทนอยูใ่ นสถานที
ทุรกันดารเช่นนันได้

“ท่านว่าห้องของท่านหมอหน้าเลือดจะหรูหราสักเพียง
ใด” หยูหรงซูชะเง้อตัวไปซุบซิบกับจอมมาร แต่เมือพูด

345
ออกไปนางก็เป็ นฝ่ ายเลิกลักเอง กลัวว่าลูกศิษย์ของตา
ลุงผูน้ นจะได้
ั ยินสรรพนามทีนางกล่าว

“เจ้าคิดว่าห้องแยกวิญญาณจะตกแต่งหรูหราเช่นนัน
หรือ” จอมมารกล่าวกับนาง นําเสียงของเขาราบเรียบ
แต่แฝงไปด้วยความข่มขู่ราวกับจะบอกให้หญิงสาวรูจ้ กั
สงบปากสงบคําเสียบ้าง

หยูหรงซูพยักหน้างึกงักคล้ายเข้าใจ แต่ในหัวกลับต่อ
ต้าน ท่านหมอขีงกผูน้ นมั
ั กจะชอบตังชือของลําค่าด้วย
ชือทีไม่เป็ นมงคล แต่แท้จริงของแต่ละอย่างไม่มีพิษมี
ภัยใดๆ เลย อย่างเช่นสุราเลือด ชือคล้ายกับเอาเลือด
มาหมักทําเป็ นสุรา ทังทีมันก็แค่เหล้าหมักผลไม้สีแดงก็
เท่านัน แถมรสชาติยงั หวานหอมไม่อาจลืมเลือน

346
เฮ้อ...คิดแล้วก็กระหายนําเสียจริง

“ถึงแล้วเจ้าค่ะ” ฮัวหยาหันกลับมาบอกคนทังคูเ่ มือเดิน

มาถึงหน้าบานประตูไม้เรียบๆ นางคํานับให้ผมู้ าเยือน
อีกครังก่อนจะเดินจากไป

“มาถึงกันแล้วหรือ นังพักก่อนสิ ระหว่างทีพวกเจ้าดืม

นําชา ข้าจะได้อธิบายสิงทีพวกเจ้าทังสองต้องทํากัน”
หยาอีเจินเดินออกมาจากหลังม่านสีนาตาลเข้
ํ ม เขามีสี
หน้าเร่งรีบราวกับกําลังเตรียมการบางอย่างอยู่ ไม่ได้
คาดหวังว่าหยูหรงซูและเฉินหงจินจะมา

หยาอีเจินวางชุดนําชาลงบนโต๊ะไม้อย่างลวกๆ แล้ว
347
ปล่อยให้หยูหรงซูและเฉินหงจินจัดการตัวเอง ขณะทีตน
หันกลับวุน่ วายอยูก่ บั การเดินไปเดินมาหยิบของจากชัน
วางของมายัดใส่ตะกร้า

หยูหรงซูนงเคาะโต๊
ั ะเล่นเสียงเบา ขณะทีหัวก็ยอ้ นกลับ
ไปทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้า ฮัวหยาบอกว่าท่านหมอ
รออยู่ แต่เมือมาเห็นจริงๆ เจ้าตัวกลับดูจะให้ความ
สนใจกับอย่างอืนมากกว่าการรอคอยพวกนางเสียอีก

เฉินหงจินนังนิงๆ แต่เขาเองก็มีแววตาทีดูสงสัยไม่ตา่ ง
จากหยูหรงซู

“เจ้าเด็กตัวแสบ ไม่ตอ้ งดืมนําชาแล้วดืมนีแทน” ทันใด

นันหยาอีเจินทีเดินวุน่ วายก็หนั มาหาหยูหรงซูแล้วจัดการ
348
วางไหสุราสีอาํ พันลงบนโต๊ะ พร้อมกับเทนําชาให้จอม
มารเสร็จสรรพ

“ท่านนีกลายเป็ นตาแก่ใจดีตงแต่
ั เมือไรกัน” นางกล่าว
เสียงหวานขณะทียกจอกสุราดืมพร้อมกับทีจอมมารยก
ถ้วยนําชาขึน

“เฮอะๆ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องให้เจ้าทังคูล่ งไปแช่นาด้

ํ วย
กันเพือดึงพลังของไข่มกุ ออกมาแล้วล่ะก็ ข้าไม่ยอมเสีย
สุรารสเลิศให้เด็กอย่างเจ้าหรอก” หยาอีเจินหัวเราะใน
ลําคอด้วยเสียงแห้งกระด้าง

พรืด!

349
เมือจอมมารและหยูหรงซูได้ยินสิงทีหยาอีเจินกล่าว คน
ทังสองก็พลันพ่นนําทีกําลังดืมออกมาในทันที พวกเขา
ทังคูต่ า่ งหันมองหยาอีเจินราวกับจะถามว่าสิงทีได้ยิน
เมือครูแ่ ค่หฝู าดไปใช่หรือไม่

“ท่านหมอหมายความว่าอย่างไรเรือง... แช่นาด้
ํ วยกัน”
เฉินหงจินเอ่ยปากถาม โดยทีคําพูดสุดท้ายเขาพยายาม
ทําเสียงเบาและเก็บสีหน้าให้นิงเฉยอย่างสุดความ
สามารถ

“แช่นาด้
ํ วยกัน? ก็หมายความว่าพวกเจ้าทังคูต่ อ้ งลงไป
แช่นาในอ่
ํ างเดียวกันน่ะสิ” หยาอีเจินเลิกคิวขณะหันมา
ตอบ ท่านหมอทีถือตะกร้าขวดยาอยู่ เขาดูหวั เสียกับ
350
การทีเฉินหงจินไม่ยอมเข้าใจ

“นีข้าต้องพูดเช่นนีทุกครังทีเจอท่านเลยหรืออย่างไร”
หยูหรงซูขมวดคิวหงุดหงิดขณะทีพึมพําประโยคนันกับ
ตัวเอง ทันใดนันนางก็ลกุ ขึนยืนพร้อมมือสองข้างตบโต๊ะ
นําชาทีทําจากไม้อดั จนแตกออกเป็ นสองซีก “นี! ท่าน
บ้าไปแล้วหรืออย่างไร!”

351
 บทที 11 สองต่อสอง

“เจ้ามีปัญหาอะไรอีกล่ะ” หยาอีเจินหัวเสีย หมอเทวดา

อายุครึงหมืนปี แต่ดนั มีหน้าใสราวกับวัยรุน่ เดินมาหยุด
อยูห่ น้าโต๊ะของทังคูด่ ว้ ยสีหน้าหงุดหงิด

“ข้าเป็ นสาวสวยวัยแรกแย้ม จะให้ลงไปแช่นาในอ่

ํ างกับ
ท่านอาจารย์ทีเป็ นบุรุษได้อย่างไร” หยูหรงซูไม่โวยวาย
เปล่า นิวชีเรียวยาวยังชีหน้าเฉินหงจินโดยปราศจาก
ความนอบน้อม

“อ้อ! แล้วการทีข้าเป็ นผูอ้ าวุโสกว่าแต่ยงั ถูกเด็กอย่าง

เจ้าพูดจาไม่มีหรู ูดใส่เช่นนี ข้าควรจะเถียงกลับหรือไม่

1
อีกอย่างเด็กอย่างเจ้านับว่าสตรีทีงดงามตังแต่เมือไรกัน”

หยูหรงซูหรีตาลง สีหน้าเจ้าเล่หม์ ากขึนก่อนจะกล่าว

ประโยคยอกย้อนท่านหมอออกมา “นีท่านแก่แล้วหรือนี
ข้าผิดเองแหละ ทีไม่ทนั สังเกตว่าตีนกาท่านขึนรอบขอบ
ตาเสียแล้ว แย่จริงๆ แก่จนป่ านนีแล้วยังไม่มีลกู หลาน
อีก คิดแล้วช่างน่าเศร้า” ขณะทีพูดประโยคท้ายออกมา
นางก็แสร้งทําเป็ นจีบปากจีบคอด้วยท่าทีน่าหมันไส้
หากหยาอีเจินไม่ใช่คนมีความอดทนสูง ประกอบกับได้
ค่าจ้างมา ปานนีเขาคงจับหยูหรงซูโยนออกไปนอกถนน
ด้วยตัวเองแล้ว

“ท่านหมอ ทําไมข้าถึงต้องลงไปกับนางด้วยในเมือนาง
คือผูท้ ีครอบครองไข่มกุ มนตรา ข้าเพียงต้องการมันกลับ

2
มาเป็ นรูปดังเดิม ไม่ใช่พลังถ่ายทอดมายังข้า แล้วอีก
อย่างนางจําเป็ นต้องดืมสุรานีด้วยหรือ” เฉินหงจินเปิ ด
คําถามขึนมาบ้าง เพราะเท่าทีเขาจําได้คือหากหยูหรงซู
ดืมสุรามากๆ จะทําให้นางมีมนต์สะกดดึงดูดผูค้ น และ
ครังล่าสุดทีจําได้คือเขาเกิดไปจุมพิตกับนางเพราะมนต์
สะกด

“เรืองสุราข้าจําเป็ นต้องให้นางดึงพลังของไข่มกุ มนตรา

ให้ออกมามากทีสุด การทีจะดึงพลังออกมาได้ดี ก็คือ
การดืมสุรา ซึงจะไปช่วยทดแทนพลังมนต์เสน่ห ์ จากนัน
พลังจะรินไหลออกมาจากร่างเข้าไปหลอมรวมกับนําใน
สระ ข้างๆ ต้นดอกท้อสามหมืนปี ต้นไม้จะดูดพลังของ
นางไปออกผล ส่วนสาเหตุทีท่านจอมมารต้องไปด้วยนัน
มาจากพลังไอมารจะช่วยขับไล่ความบริสทุ ธิของไข่มกุ

3
ให้หนีไปยังต้นดอกท้อ ถ้าไม่มีทา่ นพลังของท่าน มันก็
จะแค่วนเวียนอยูใ่ นนําแล้วไหลกลับเข้าไปในร่างดังเดิม”

ในขณะทีหยาอีเจินอธิบายเหตุผล ส่วนเฉินหงจินกําลัง
รับฟั ง หยูหรงซูก็กระดกเหล้าเข้าปากไม่สนใจคนทังคู่
พลางบ่นพึมพํากับตัวเองไปด้วย “น่าปวดหัวจริงๆ ”
นางพึมพําแล้วปล่อยให้คาํ พูดของหยาอีเจินเข้าหูซา้ ย
ทะลุหขู วาออกไป

“…” เฉินหงจินใบ้กินไปหลังจากทีฟั งคําอธิบายจาก

หมอเทวดาจบ เขาค่อยๆ หันไปมองหยูหรงซูทีมีทา่ ทีไม่
สนใจอะไรแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจอยูใ่ นอก “นาน
แค่ไหน”

4
“ไม่นานหรอก”

ไม่นานหรอก...

คําว่าไม่นานหรอกของหมอเทวดาดูทา่ จะไม่เท่ากับคน
ปกติทวไปสั
ั กเท่าไร แค่แช่นาเหตุ
ํ ใดถึงกินเวลานาน
เกือบครึงชัวยาม แล้วคนทีสังก็ดนั หายหัวลาลับไม่กลับ
มาอีกเลย

หากให้แช่ธรรมดาจอมมารอย่างเขาคงไม่รูส้ กึ อะไร แต่นี

กลับให้ตวั อันตรายอย่างเจ้าเด็กตระกูลหยูหรงดืมสุรา

5
เพือทําให้ตวั เองมีมนต์เสน่หม์ าแช่นาร่
ํ วมด้วย ชายอก
สามศอกอย่างเขาจึงทําได้แค่นงหลั
ั บตาทําสมาธิเงียบๆ
อยูต่ รงมุมหนึงของบ่อนําข้างต้นท้อทีผลิดอกบานสะพรัง

หวนนึกถึงตอนลงมา หมอเทวดาผูน้ นสั

ั งให้ถอดเสือผ้า
ออก คิวของเขาก็พลันกระตุกจนเก็บสีหน้าสุขมุ เอาไว้ไม่
อยู่ อดคิดไม่ได้วา่ เขาจงใจจะกลันแกล้งอะไรหรือไม่

“ข้าชักจะเริมร้อน...” หยูหรงซูพดู แล้วก็ขยับเสือตัวใน

สีขาวบางอย่างอึดอัด นางดืมแล้วตัวร้อนรุม่ ยังพอว่า นี
ยังถูกจับโยนใส่ในบ่อนําทีนําร้อนระอุเหมือนกับนําต้ม
อีก ตาแก่ผนู้ นจงใจหาเรื
ั องนางชัดๆ “นีอาจารย์ ท่าน
พอจะมีพลังปรับเปลียนความร้อนของนําให้เย็นลงหรือ
ไม่”

6
“ถ้าท่านหมอให้เจ้าแช่ในนําร้อน ก็แช่ตอ่ ไป” เฉินหง
จินตอบอย่างไร้เยือใย ดวงตาของเขายังคงปิ ดสนิทแน่น
ไม่สนใจแม้แต่จะเหลือบมองหยูหรงซู

“เย็นชาซะขนาดนี ก็วา่ อยูท่ าํ ไมถึงไม่บน่ ร้อน”

“เจ้าว่าอะไรนะ” จอมมารถามกลับเมือได้ยินหยูหรงซู
ซุบซิบบางอย่างเกียวกับตนเอง

“ข้าเปล่า” และแน่นอนว่าเจ้าคนปลินปล้อนก็ตอ้ งรีบ

ปฏิเสธ “ข้าแค่บอกว่าท่านนีช่างน่าเลือมใสจริงๆ ทน
อยูแ่ บบนีได้โดยทีไม่บน่ อะไรสักคํา”

7
“เจ้าก็ควรฝึ กความอดทนเสียบ้าง”

“จะฝื นอดทนไปทําไม หากข้าทําอย่างทีท่านบอกคงอึด

อัดตาย ท่านเคยเห็นงูทีพยายามจะกินเหยือทีตัวใหญ่
กว่าตัวเองไหม พวกมันบอกว่าตัวเองว่าทนอึดอัดนิด
หน่อยแลกกับความอิมจะเป็ นอะไรไป พอฝื นไปอย่าง
นันพวกมันก็หนักตัวขยับหนีไม่ได้ สุดท้ายตัวเองกลาย
เป็ นเหยือให้กบั สัตว์อืน” หยูหรงซูเล่าไป ก็เอาตัวพิงกับ
ขอบหินด้วยท่าทางผ่อนคลาย

จอมมารลืมตาขึนแล้วแอบลอบมอง ร่างเล็กในผ้าสีขาว
บางแนบเนือราวกับไม่มีอะไรบดบัง หญิงสาวเอามือวัก
นําเล่นด้วยท่าทีสบายใจ ใบหน้าอวบอิมยามนีออกชมพู
8
ระเรือราวกับผลท้อทีอยูบ่ นต้น อีกทังดวงตาของนางนัน
ใสบริสทุ ธิสะท้อนแข่งกับประกายของนําร้อนชวนให้คน
หลงใหล

เพียงแค่มองก็ลมุ่ หลง หากสัมผัสคงมิอาจถอนตัว

“เจ้ารูจ้ กั พูดจาคมคายเป็ นตังแต่เมือไรกัน” เฉินหงจิ

นถามขึนก่อนจะกระแอมไอเรียกสติตนเอง

“คมคาย? ข้าแค่เล่าขึนมาเล่นๆ จะไปพูดจาคมคายให้

คิดมากจนปวดหัวเองทําไมกันเล่า เกิดมาชีวิตช่างสัน
นัก หากเอาแต่คิดแล้วคิดอีก เผลอแป๊ บเดียวผมก็
เปลียนเป็ นขาวหงอก แต่ทา่ นอย่าเอาอย่างข้าเลย มี
ชีวิตอยูย่ ืนยาวหลายพันปี ถ้าใช้ชีวิตเรือยเปื อยคงจะได้
9
ตายข้างถนนเสียก่อน”

เฉินหงจินหนังตากระตุก นางเด็กนีแม้จะมีเสน่หน์ ่า
หลงใหลมากเพียงใด แต่สงหนึ
ิ งทีไม่อาจแก้ได้เลย คือ
นิสยั ปากเสีย ดูอย่างตอนนีนางกล้าเอาเขาผูเ้ ป็ นถึงจอม
มาร ไปเปรียบเทียบกับนิสยั ข้างถนน ไม่แปลกใจเลยว่า
ทําไมเจ้าสํานักหลินหลีถึงไม่อยากจะไว้ชีวิต

อีกอย่าง... พูดจาปากไม่น่าคบเช่นนัน แต่ใช้ชีวิตรอด

บนท้องถนนมาได้ นางทําได้อย่างไรกัน

“ท่านกําลังดูแคลนข้าละสิ ว่าปากเช่นนีเอาตัวรอดมา
ได้อย่างไร” หยูหรงซูพดู ขึนอย่างภาคภูมิใจ ทีทําเหมือน
กับอ่านใจจอมมารได้ นางไม่ได้พดู เปล่าๆ แต่ขยับตัว
10
เองมาใกล้เฉินหงจินแล้วเอามือไปตบกับไหล่หนาของ
ชายหนุ่ม “ข้าจะบอกอะไรให้ทา่ นนะ มนุษย์น่ะ... หลง
ระเริงอยูไ่ ม่กีสิง เงินทองและอํานาจ แต่ถา้ หากไม่มีทงั
สองอย่าง ท่านต้องรูจ้ กั พูดจา ทุกคนล้วนรักคําชม ใคร
ทีชมเรา เราก็มกั ชืนชอบคนผูน้ นั ถ้าข้าอยากให้ใครอยู่
ใต้บญ
ั ชา ข้าจะไม่ดดุ า่ หรือบังคับ ข้าจะพูดจาดีๆ ทําให้
คนเคารพแล้วตกรางวัลด้วยเงินสักก้อนสองก้อน”

แปะ แปะ มือบางตะปบไปทีไหล่ของเฉินหงจิน นางแค่

อยากจะลองจับร่างของจอมมารหนุ่ม แต่ไม่คิดว่าอีก
ฝ่ ายจะตัวแข็งทือราวกับเหล็กร้อนเช่นนี “ทําไมตัวของ
ท่านแข็งจัง ไม่เหมือนอาเจินเลย”

“อาเจิน?”

11
“ลูกน้องข้าทีเมืองเหวินอีน่ะ เขาตัวใหญ่ดีเอาไว้ใช้ข่คู น
แต่ตวั นุ่มนิมไม่ได้มีมดั กล้ามแบบท่าน”

“หยูหรงซู” จอมมาคิวกระตุกขณะเอ่ยเรียกหยูหรงซูดว้ ย
เสียงกดตํา

“หืม?”

“เอามือเจ้าออกแล้วถอยไปไกลๆ ข้า” จบคําร่างเล็กก็

ปล่อยมือแล้วถอยกรูไปอีกฟากฝัง ดวงตาสีแดงเข้มจ้อง
มองนางด้วยแววตาจริงจัง แผดเผาราวกับจะปลด
เปลืองนางออก เพียงแค่แววตาสีแดงคูน่ นจ้
ั องมอง

12
กลับทําให้นางร้อนรุม่ มากกว่าเดิมหลายเท่าตัว และ
ด้วยความร้อนนีก็ทาํ ให้นางหวนนึกถึงจุมพิตเมือนานมา
แล้ว

มือบางพลันสัมผัสปากตนเองแบบไม่รูต้ วั ในหัวจู่ๆ ก็
พลันขาวโพลนขึนมาดือๆ

ครืด!

บานประตูถกู เปิ ดออกพร้อมกับร่างในชุดสีขาวของหมอ

เทวดาหยาอีเจิน ชายชราในร่างวัยหนุ่มมองคนทังคูท่ ีนัง
อยูค่ นละฝังแล้วคิวทีเลิกขึนสูงอย่างสงสัย แต่ความ
สงสัยนีบางทีเขาไม่ถามออกมาจะดีกว่า

13
“เจ้าเด็กตัวแสบขึนไปเปลียนชุดเสีย” หยาอีเจินกล่า
วพร้อมกับโยนผ้าสีเข้มมาให้นางใช้คลุมตัวออกไป หยู
หรงซูเองก็รบั มาคลุมแล้วเดินจากออกไปทันที “ส่วน
ท่านรอให้นางเปลียนชุดเสร็จค่อยออกมาก็แล้วกัน”

“อืม” เฉินหงจินตอบรับ เมือประตูถกู ปิ ดลง ร่างทังร่าง

ของเขาก็พลันผ่อนคลาย ศีรษะของชายหนุ่มพักลงบน
ขอบพืนหิน แล้วเหม่อมองดวงดาวบนฝากฟ้า แต่แล้ว
ดวงดาวเหล่านันก็ทาํ ให้เขานึกถึงดวงตาของหยูหรงซูจน
ต้องถอนหายใจอีกครา

ช่างอันตราย... นางช่างอันตรายต่อข้าเสียจริง

14
หยูหรงซูเดินออกห่างจากจวนของหยาอีเจินได้ไม่กีก้าวก็
เปิ ดปากนินทาเจ้าของบ้านในทันที “ท่านว่าท่านหมอขี
งกจงใจแกล้งเราหรือเปล่า”

“หากเขาแกล้ง แล้วเจ้าจะทําอย่างไรได้ บนแผ่นดินไม่

มีหมอคนไหนทีจะเก่งกาจเท่าคนผูน้ นอี
ั กแล้ว” เฉินหง
จินตอบหยูหรงซูไป เพราะอย่าว่าแต่นางทีสงสัยเลย แม้
แต่เขายังสงสัยด้วยจนพาลให้ปวดหัวไปหมด

“เขาต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ เหตุใดข้าถึงต้องมาคอยแช่
นํากับท่านทุกครัง เวลามาดึงพลังไข่มกุ ออกจากร่าง”
15
หยูหรงซูขบเขียวเคียวฟั นเมือกล่าวถึงเรืองนี

“อืม” อย่าว่าแต่หยูหรงซู เฉินหงจินเองก็หงุดหงิดไม่แพ้

กัน

การทีต้องแช่นากั
ํ บเจ้าเด็กผูน้ ีไม่ตากว่
ํ าสิบครัง แค่คิด
เขาก็ปวดหัวจนจะระเบิด เพียงครังแรกยังต้องเกร็งร่าง
ทังร่างจนปวดเมือยไปหมด เกิดวันใดเขาหมดความอด
ทนก็ไม่รูว้ า่ ตนเองจะทําตัวขายหน้าอะไรลงไปบ้าง

“ข้าหิวข้าวจัง”

คําโอดครวญของหยูหรงซู ทําให้เฉินหงจินต้องพานาง

16
มากินข้าวทีโรงเตียมแห่งหนึงในเมืองอิงฟ้า คราแรก
จอมมารกําลังจะเดินเข้าโรงเตียมทีดูหรูหรา เจ้าเด็กตัว
แสบกลับดึงรังแขนเขาไว้ แล้วพาไปอีกทาง ถึงแม้โรง
เตียมอีกทีหนึงทีหยูหรงซูพาไป ไม่ได้ใหญ่หรือหรูหราแต่
จอมมารหนุ่มก็ตอ้ งยอมรับว่าอาหารทีนีช่างถูกปากเสีย
จริงๆ

ขณะทีเคียวข้าวอยูใ่ นปากหยูหรงซูก็เริมกล่าวถึงปรัชญา
ในการใช้ชีวิตของตนเอง “ท่านรูอ้ ะไรหรือไม่ บางครัง
อาหารในร้านธรรมดาก็มีรสชาติอร่อยถูกปากมากกว่า
อาหารในร้านทีแพงๆ ”

“ทีเจ้าชมเพราะอร่อยจริงๆ หรือแค่เพราะหิว” เฉินหงจิ

นอดขัดคออีกฝ่ ายไม่ได้ ตังแต่รูจ้ กั นางมา เขายังไม่เคย

17
เห็นนางบ่นว่าอาหารทีไหนไม่อร่อยสักที

หยูหรงซูยกถ้วยนําชาขึนมาแกว่งเล่นแล้วกล่าวย้อน
กลับ “ท่านอย่ามาทําหน้าหงุดหงิดเลย ท่านจะกล้าพูด
หรือไม่เล่าว่าอาหารทีนีไม่อร่อย” นางกล่าวเสียงดังขณะ
เล่นเกมจ้องตากับเฉินหงจิน

ฝ่ ายจอมมารเองก็รูว้ า่ เจ้าเด็กตรงหน้ากําลังหาเรืองทาง
อ้อม ทําเป็ นพูดเสียงดังให้เขารูส้ กึ กดดันตอบเรืองรส
ชาติอาหารออกมาโดยการให้คนในร้านได้ยิน ถ้าเขา
ตอบว่าไม่อร่อยเพือทีจะค้านความเห็นนาง คนในร้านก็
จะเขม่นและอาจพานทําให้เรืองราวใหญ่โต แต่ถา้ ตอบ
ว่าอร่อยเจ้าตัวแสบก็จะยิมร่าได้ใจจนเคยตัว

18
หึ...เฉินหงจินไม่ตอบแต่กม้ หน้าก้มตากินข้าวโดยไม่สน
ใจหยูหรงซูอีก

“ข้าจะถือว่าความเงียบหมายความว่าท่านอร่อยก็แล้ว
กัน” เมือไม่ได้คาํ ตอบ หญิงสาวก็สรุปเองเสร็จสรรพ
ขณะทีกินไปสักพัก เจ้าตัวก็เหมือนคิดอะไรขึนมาได้
“ท่านมีเงินจ่ายใช่หรือไม่” นางกระซิบถาม

“ข้าเป็ นถึงจอมมารจะต้องพกเงินด้วยหรือ” คนทีเป็ น

จอมมารตอบหน้าตาย

“...”

19
“อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่มีเงิน?”

“นันเป็ นคําถามทีข้าต้องถามท่านต่างหากเล่า” คนทังคู่

คุยกันแล้วก็หน้าซีดเผือด ตามปกติแล้ว เฉินหงจินเป็ น
คนทีไม่นิยมพกเงินทองติดตัว เนืองจากเขามีอเู่ สวียและ
ไท่เฟิ งคอยติดตามเป็ นผูด้ แู ล จึงไม่ตอ้ งกังวลเรืองการใช้
จ่าย และอีกอย่างคือเขามักจะเข้าร้านหรือกิจการทีขึน
ตรงกับสํานักมาร ทําให้ไม่มีความจําเป็ นทีคนอย่างเขา
ต้องพกเงินใช้เอง อีกทังวันนียังมาตัวคนเดียวไร้ผู้
ติดตาม ปล่อยให้ตวั เองถูกหยูหรงซูลากเข้าร้านทีไม่รูจ้ กั
เพราะความคิดแต่จะตามใจทําให้ลืมนึกถึงเรืองเงิน

“ใช้เจ้านีจ่ายแทนได้ไหม” เขาหยิบปิ นปั กผมหยกสีดาํ

ออกมาจากอกเสือ

20
หยูหรงซูเม้มปากมองเขาเหมือนมองคนบ้า “ท่านจะเอา
ของทีประเมินราคาไม่ได้มาจ่ายค่าข้าวไม่กีตําลึงเนีย
นะ”

“เช่นนันเจ้ามีเงินหรืออย่างไร”

“ท่านรอข้าอยูน่ ีก็แล้วกัน” เจ้าตัวถอนหายใจแล้วลุกไป

จากโต๊ะ

เฉินหงจินกําลังนังจิบนําชารอนางอยูอ่ ย่างใจเย็น ขณะ

หยูหรงซูหายไปนานราวๆ เกือบสองก้านธูป เงาเจ้าของ
ร่างในชุดสีมว่ งผสมสีเขียวตุน่ ก็กลับมาในร้านพร้อมกับ
ถุงเงินถุงใหญ่ในมือ นางเดินมาหาเขาพร้อมรอยยิมร่า
21
ด้วยท่าทีภมู ิใจ

“เจ้าไปเอาเงินมาจากไหน” เฉินหงจินถามขึนมาทันที
คนอย่างนางจะไปหาเงินมาจากไหนในเวลาอันสัน แล้ว
ยังเยอะราวกับในถุงผ้ามีเงินอยูม่ ากกว่าหนึงร้อยตําลึง
แน่ๆ

“จุ๊ๆ ข้าไม่บอกท่านหรอก” นางเอานิวชีเรียวยาวของตน

เองมาวางตรงกลางริมฝี ปากขณะพูด “มาดูกนั ดีกว่าว่า
ข้าได้มาเท่าไร” มือขวาทีถือถุงเงินกําลังจะเปิ ดถุงออก
ทันใดนันหน้าโรงเตียมแห่งนีก็พลันเกิดเสียงโครมคราม

“นันไง เจ้าเด็กเหลือขอมันนังอยูต่ รงนันไง” เสียงดัง

22
โฮกฮากดังขึนพร้อมกับความวุน่ วาย

เฉินหงจินมองไปทีทางประตู เขาก็พบกับกลุม่ ชาย

ฉกรรจ์รา่ งใหญ่นบั สิบนายเดินถือดาบและกระบองใหญ่
ยืนปิ ดทางเข้าออกจนมิดชิด พวกเขาต่างมีสีหน้าแดงกํา
จากความโกรธ คนทีร่างใหญ่กว่าคนอืนและยืนอยูต่ รง
กลางราวกับหัวโจกเอาดาบในมือชีมาทางทีหยูหรงซูนงั
อยูด่ ว้ ยมือทีสันไปด้วยแรงโทสะ

จอมมารหนุ่มเหลือบหันกลับมามองคนทีถือถุงเงินในมือ
เขาก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และยิงเห็นนางทําปาก
ขมุบขมิบกล่าวว่า ‘ฉิบหาย’ ก็ไม่ตอ้ งเดากันอีกต่อไป

“เจ้าขโมยเงินมาจากเจ้าพวกนัน?” เฉินหงจินถามกับ
23
หยูหรงซูทีมีสีหน้าเลิกลัก

“ขโมย? ขโมยอะไรกัน พวกเขาเอามาให้ขา้ เอง”

24
 บทที 12 สตรีผปู้ กป้องจอมมาร

หยูหรงซูยมแห้
ิ ง ขณะมองประเมินสถานการณ์ตรงหน้า
เพือหาทางหนี แม้การปะทะจะเป็ นเรืองง่าย เนืองจาก
นางก็พอจะมีวรยุทธ์อยูบ่ า้ ง แล้วคนข้างตัวทีอยูด่ ว้ ยกัน
ก็เป็ นถึงจอมมาร นักเลงข้างถนนแค่สบิ คนจะไปคณา
มือได้อย่างไร แต่ทว่าเมือนึกห้วนไปถึงวีรกรรมทีตนเอง
ก่อไว้ นางจะหาเรืองเจ้าพวกคนตรงหน้าด้วยการทําร้าย
ร่างกายจริงๆ หรือ

“เจ้าไปทําอะไรมา” เฉินหงจินปวดหัวจนจะระเบิด การ

25
เดินทางมาเมืองอิงฟ้าเขาตังใจทีจะมาเงียบๆ ไม่ให้ใคร
ล่วงรู ้ และถึงแม้เขาจะมีตาสีแดงดึงดูดผูค้ น แต่ก็การ
แต่งกายด้วยเนือผ้าชันดี ย่อมไม่มีใครอาจหาญพอทีเงย
หน้าสบตาเขาอยูแ่ ล้ว

ทว่าคําว่าเงียบๆ กลับถูกเจ้าเด็กข้างตัวทีติดสอยมาด้วย
พังทลายไม่มีชินดี

“ข้าแค่บอกพวกเขาว่าจะขายตําราสํานักมารให้น่ะ”
ดวงตาสีดาํ กลับกลอกมองไปมาขณะตอบ

“แล้วเจ้ามีตาํ รา?”

26
“ข้าจะไปมีได้อย่างไรเล่า” หยูหรงซูตอบแบบไม่ตอ้ งคิด

“เจ้าก่อเรือง เช่นนันก็หาทางออกจากทีนีเอาเอง” จอม

มารพูดกับนาง ชนิดทีว่าพร้อมจะตัดหางปล่อยวัด

“รูแ้ ล้วน่า ข้าไม่ปล่อยให้จอมมารอย่างท่านต้องมาแปด

เปื อนหรอก” หญิงสาวเบ้ปากแล้ววางถุงเงินไว้บนโต๊ะ
จากนันก็เดินไปเผชิญหน้ากับเหล่านักเลงทังสิบคนด้วย
ใบหน้านวลเนียนมาดมัน เชิดขึนอย่างไม่กลัวเกรง

“นังตัวดี ยังมีหน้าเดินมาหาพวกข้าด้วยสีหน้าโอหังเช่น
นีอีกหรือ” หนึงในนันเห็นหญิงสาวไม่มีทา่ ทีสลดหรือ
หวาดกลัว เขาจึงรูส้ กึ โมโหขึนมา มือใหญ่ยกกระบองไม้

27
ชีหน้านางพร้อมทีจะตรงเข้าไปทุบตี

“พีชาย ท่านอุกอาจบุกเข้ามาในพืนทีค้าขายของผูอ้ ืน
เช่นนีได้อย่างไรกัน แล้วยังจะใช้อาวุธชีหน้ากล่าวหาผู้
อืนอีก ข้าเป็ นเพียงสตรีตวั เล็กๆ จะไปทําอะไรให้พวก
ท่านทีร่างสูง ตัวโต กว่าข้าตังหลายสิเท่า” นางกล่าว
แล้วก็กะพริบตาปริบๆ จนเริมมีนาตาคลอในดวงตาใส
ํ
หวานฉําชวนให้ผคู้ นเห็นใจ

“เจ้าหลอกเอา..”

“พวกท่านเห็นนีไหม บานประตูหกั ครึงเช่นนีท่านจะรับ

ผิดชอบให้เถ้าแก่โรงเตียมอย่างไรกันเล่า” หยูหรงซูไม่
ปล่อยโอกาสให้เหล่านักเลงพูดให้รา้ ยทัน นางก็พงุ่ ชีนิว
28
ไปตรงจุดเกิดเหตุหาพรรคพวกเพิมทันใด

“เงินข้าก็อยู.่ ..”

“พวกท่านดูนีสิ! โต๊ะกับข้าวของพีชายผูน้ ีแตกออกเป็ น

สองเสียงเพราะพวกท่านบุกเข้ามา ท่านเห็นรูปร่างของ
พีชายผูน้ ีหรือไม่ บอบบางจนน่าสงสารแล้วยังต้องมาอด
ข้าวอีก ดูจากใบหน้าแล้วข้าเดาว่าพีชายคงจะเป็ น
บัณฑิต... นีพวกท่าน! ทําให้อนาคตนักปราชญ์ผปู้ ราด
เปรืองต้องมาอดข้าวหิวโซเช่นนีได้อย่างไรกัน” ไม่พดู
เปล่าร่างเล็กยังไปยืนหลบหลังว่าทีอนาคตนักปราชญ์ผู้
นัน แล้วเอามือจับไหล่ราวกับจะบอกว่าอีกฝ่ ายอยูข่ า้ ง
ตน

29
“เจ้าคนโป้ปด!” พวกนักเลงเริมทนไม่ไหว มือทีจับ
อาวุธสันระริก ขณะเดียวกันก็ตอ้ งทนรับสายตาดูแคลน
ไม่ไว้ใจจากชาวบ้าน ทังทีเขาเป็ นฝ่ ายถูกกระทํา แต่
เพียงเพราะคําพูดของสตรีเพียงผูเ้ ดียว กลับทําให้พวก
เขาดูแย่เสียยิงกว่าแย่

“นอกจากจะทําลายข้าวของแล้ว ท่านยังทําร้ายผูอ้ ืนให้

หิวโซ ยังจะมาชีหน้าตีตราหาว่าข้าโป้ปดอีกหรือ ท่าน
จะมากล่าวหาว่าข้าโป้ปดได้อย่างไร ในเมือหลักฐาน
ทุกอย่างก็เห็นอยูค่ าตาเช่นนี”

“ใช่ๆ พวกเจ้าตัวโตเสียเปล่ายังจะมารังแกสตรีตวั เล็กๆ

ผูห้ นึงได้อย่างไร มันไม่ถกู ต้อง!” เสียงของชาวบ้านเริม
ดังขึน พวกเขาต่างแสดงตัวยืนอยูข่ า้ งหยูหรงซู
30
“ทําลายข้าวของแล้วยังทําร้ายผูอ้ ืน ช่างน่ารังเกียจ
จริงๆ”

“เจ้าต้องชดใช้คา่ เสียหายโรงเตียมข้าด้วยล่ะ ไม่เช่นนัน

ข้าจะไปฟ้องทางการ” แม้แต่เถ้าแก่โรงเตียมยังมาร่วมวง
ยืนเคียงข้างหยูหรงซู

เฉินหงจินนังจิบนําชาดูละครตรงหน้าอย่างสบาย
อารมณ์ ต้องนับว่าหยูหรงซูเก่งกาจในเรืองทําสิงทีผิดให้
กลายเป็ นสิงทีถูก คําพูดของนางสามารถโน้มน้าวให้ผู้
คนเข้าข้างได้ ประกอบกับรูปโฉมของสตรีทีมักทําให้ผู้
คนเข้าข้างและเห็นใจ นางไม่จาํ เป็ นต้องออกแรงมาก
มาย คนทังหลายก็พร้อมทีจะเข้าข้าง
31
“เอาอย่างนีนะ พีชาย ท่านไม่ตอ้ งขอโทษข้าก็ได้แต่
ท่านต้องเลิกกล่าวหาข้า แล้วไปช่วยเถ้าแก่ซอ่ มแซมร้าน
ค้าเสีย จะได้หลุดพ้นขอกล่าวหาว่าเป็ นคนใจโหด
พยายามข่มขู่หญิงสาวตัวเล็กๆ ” หยูหรงซูเดินไปตรง
หน้าชายร่างยักษ์พร้อมกล่าวคําพูดทีทําให้ตนเองดูมี
เมตตา แม้จะโดนกล่าวหาแต่ก็ยงั จิตใจดีงามให้โอกาส
คน

“จะ..เจ้า” มือของนักเลงร่างใหญ่สนระริ
ั ก ใบหน้าทีมี
หนวดเคราเฟิ มกลายเป็ นสีแดงเหมือนกับไฟในเตาที
กําลังจะระเบิด เขาคิดจะฉีกนางเด็กออกเป็ นชินๆ แต่ก็
ทําไมได้เมือถูกทุกสายตาของประชาชนจับจ้องมองมา
เป็ นตาเดียว

32
“พีชาย ท่านคิดดูสิ หากท่านช่วยเหลือเถ้าแก่ นอกจาก
ท่านจะชนะใจชาวบ้านในฐานะคนทีทําผิดแล้วยังรูจ้ กั
แก้ เผลอๆ เถ้าแก่อาจจะเลียงข้าวท่านด้วยนะ เลิกใช้
ชีวิตทําร้ายร่างกายผูอ้ ืนเถิด แล้วเอาความสามารถด้าน
แรงของพวกพีชายมาทําอะไรทีเป็ นประโยชน์จะดีกว่า
นะ” นางเดินใกล้เขาไปตบบ่าเขาอย่างไม่กลัวเกรง ดาบ
ยักษ์ในมือของนักเลงทีเป็ นหัวโจกค่อยๆ ลดลงขณะ
คล้อยตามหยูหรงซู “เอาเป็ นว่าพีชายเข้าใจแล้วสินะ
เช่นนันข้าก็ไปก่อนล่ะ...ท่านอาจารย์จ่ายค่าอาหารแล้ว
เราไปกันเถิด”

เฉินหงจินยกยิมมุมปากแล้ววางเงินทังถุงจ่ายเป็ นค่า
อาหารไว้บนโต๊ะจากนันก็เดินจากไปพร้อมกับหยูหรงซู

33
เหล่านักเลงยังคงมึนงง พวกเขาถูกสายตาประณามพุง่
ทิมแทงจนไม่ทนั คิดอะไรให้ถีถ้วน กระทังเงาของร่างเล็ก
หายลับไป พวกเขาก็เหมือนหลุดออกจากมนต์สะกด

“นังปี ศาจจิงจอก!!!”

“ทําไมคนเราชอบด่าสตรีวา่ ปี ศาจจิงจอก” หยูหรงซูที

เดินเคียงข้างกับเฉินหงจิน จู่ๆ ก็หาเรืองถามขึนมาอย่าง
ไม่มีปีไม่มีขลุย่

“เพราะเหล่าปี ศาจจิงจอกส่วนมากเป็ นสตรี มักจะล่อ

34
ลวงบุรุษเพือดึงลมปราณและตบะออกมาจากร่าง
ปี ศาจจิงจอกทีเป็ นบุรุษนันก็มี แต่มีนอ้ ยและอันตราย
มากกว่าสตรีหลายสิบเท่า” จอมมารแม้จะถูกถามคํา
ถามแปลกๆ เขาก็ยงั ตอบนางอย่างใจเย็น

พูดถึงปี ศาจจิงจอก หยูหรงซูก็อดคิดถึงหวังจางอิงไม่ได้

“อ้อ... แต่ขา้ ว่าพีหวังจางอิงออกจะเป็ นสตรีทีงดงาม
คนอย่างนางจะลดตัวไปหลอกล่อบุรุษมนุษย์ทาํ ไมกัน”

“ปี ศาจจิงจอกย่อมมีรูปโฉมงดงามดึงดูดผูค้ น ลมปราณ

และตบะทีช่วงชิงมาล้วนแต่ทาํ ให้รูปโฉมของปี ศาจพวก
นันคงอยูเ่ ป็ นอมตะ”

“ท่านเคยโดนปี ศาจจิงจอกล่อลวงไหม” ร่างเล็กทีเดิน

35
ตามหลังอดสงสัยไม่ได้ แต่แล้วคําถามของนางก็ทาํ ให้
เฉินหงจินหยุดเดิน

“ข้าไม่ใช่มนุษย์” เขาตอบ

คําตอบทีแฝงไว้ดว้ ยเสียงความเศร้า ทําให้หยูหรงซูผู้

ชอบจุดประกายอารมณ์ขนั เผลอลืมกลันกรองคําพูดใน
ประโยคถัดมา

“ท่านเป็ นจอมมารนีนา ข้าลืมไปเลย ...แต่น่าเศร้านะ

ปี ศาจจิงจอกทีว่าแน่ยงั ล่อลวงท่านไม่ได้ แต่กบั สตรีผู้
หนึงทีถูกยกย่องให้เป็ นจอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงดันไป
ทําร้ายท่านได้” พูดออกมาแล้วนางก็อยากจะเอามือมา
ตบปากตัวเอง แต่ไม่น่าเชือว่าเฉินหงจินจะไม่เอาความ
36
แล้วเดินคุยกับนางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน

“แล้วตกลงเจ้าไปเอาเงินมาจากคนพวกนันได้อย่างไร”

หยูหรงซูหยุดคิดว่าคนทีเดินนําพูดถึงเงินไหน จนนึกได้
ว่าก่อนหน้านีทีโรงเตียมนางเพิงไถ่เงินพวกนักเลงมา
หมาดๆ “อ้อ...เงินถุงนัน”

“เจ้าลืมเรืองนันไปแล้วเหรอ” เฉินหงจินถามกลับเสียง
สูง

เรืองผ่านมาได้ไม่นาน นางจะลืมไวขนาดนันเชียวหรือ

37
“จะไปลืมได้อย่างไรเล่า แหะๆ” เจ้าตัวหัวเราะแห้งๆ ไม่
อยากจะบอกความจริงว่าตัวเองมักลืมเรืองแบบนันอยู่
บ่อยครัง เวลาปล้นใครสักคนมักจะเป็ นเรืองราวทีไม่น่า
จดจํา หยูหรงซูจงึ มักสลัดความทรงจําพวกนันทิงไป
เสมอ “อย่างทีข้าบอกท่าน ข้าหลอกว่าจะขายตํารา
สํานักมารให้ แล้วก็โชว์วิชาหมัดมวยมารทีท่านสอนมา
ให้ดนู ิดหน่อย พวกเขาก็รบี ลงขันรวบรวมเงินใส่ถงุ มาให้
ข้าทันที พอได้เงิน ข้าก็ใช้วิชาตัวเบาหนีทนั ที ไม่คิดว่า
เจ้าพวกนันจะจมูกดีตามกลินกันมาไวถึงเพียงนัน” เล่า
ไปนางก็นกึ เสียดาย เสียดายทีเฉินหงจินทิงเงินทังถุงไว้ที
ร้านไม่ยอมเอากลับมาด้วย

แต่อย่างว่าคนอย่างจอมมารมีเงินทองมากมาย เงินที
ขโมยมาจะพกติดตัวไปทําไม

38
“ท่านควรจะพกเงินตัวเองติดตัวไว้บา้ ง” หากจะไม่พก
เงินขโมย อย่างน้อยก็ควรมีเงินส่วนตัว

“อืม” เจ้าตัวรับคําอย่างว่าง่าย “ตอนเด็กเจ้าเติบโตมา

เช่นไรกัน ในครังแรกทีข้าพบเจ้า เจ้ายังดูมอมแมมอย่าง
กับหนูทีตกอยูใ่ นบ่อโคลน” จู่ๆ จอมมารก็นกึ สงสัยชีวิต
ในวัยเด็กของหยูหรงซู

นางไม่มีบิดามารดา ไม่มีเงินทองหรือสมบัติใดๆ ติด

กาย ถูกตามไล่ลา่ ฆ่าตังแต่เด็ก อีกทังยังเป็ นสตรี แต่
นางยังคงสดใสและมีชีวิตยืนยาวมาถึงตอนนี ยิงนางมีที
มาทีน่าสนใจและรูปโฉมทีงดงาม... หากเป็ นคนอืนที
เป็ นเด็กผูห้ ญิงในวัยเดียวกัน เกรงว่าจะถูกจับไปขาย
39
เป็ นทาส ไม่ก็หากแย่กว่าก็คงถูกจับไปขายในหอนาง
โลม

“ง่ายๆ หลังจากข้าเกือบถูกฆ่าตาย ท่านหมอก็บอกว่า

ถ้าอยากมีชีวิตอยูใ่ ห้ทาํ ตัวโง่งมเข้าไว้ อย่าหาเรืองคน
ใหญ่คนโต ข้าเลยเปลียนไปหาเรืองนักเลงข้างถนนจน
ได้เป็ นหัวหน้าของพวกเขา จากนันก็คอยดักปล้นเงินคน
ในเมือง โดยเฉพาะพวกบุตรของพ่อค้านีตัวดีเลย วันๆ
เอาแต่กินเหล้าเมาเละเทะ ใช้เงินไม่รูจ้ กั คิดไปวันๆ ข้าก็
เลยเอาส่วนแบ่งมาเลียงปากท้องคนของข้าแทน” นาง
เล่าไปก็ยมสนุ
ิ กสนานไป ช่วงเวลาเหลวแหลกตอนนัน
อาจจะดูลาํ บาก แต่มนั ก็ทาํ ให้นางได้อยูอ่ ย่างสงบไม่
ต้องคิดถึงสิงใด

40
“พวกของเจ้าเหรอ?”

“นักเลงประจําเมืองเหวินอีน่ะ ข้าคุมพวกหัวโจกราย
ใหญ่อยูก่ ลุม่ หนึง แล้วเจ้าพวกนันก็จะคอยคุมนักเลง
กลุม่ อืนรองลงมาอีกที หากนับเป็ นห่วงโซ่อาหาร ข้าก็
อยูบ่ นสุด” นางเชิดหน้าขึนอย่างภาคภูมิใจเมือกล่าวถึง
เรืองนี

“เป็ นหัวโจกนักเลงมันน่าภูมิใจขนาดนันเชียวหรือ”

“ก็ไม่เท่าไร” หญิงสาวยักไหล่ “มันติดทีว่าข้าเป็ นสตรี

เลยไม่สามารถคุมคนได้หมด เลยต้องให้พวกลูกน้อง
เป็ นตัวแทนออกไปคุมอีกที”

41
“แล้วสตรีอย่างเจ้าไปคุมพวกนันได้ยงั ไง”

“ข้าแรงเยอะกว่า” เฉินหงจินคิวกระตุก แค่แรงเยอะกว่า

นางก็ได้เป็ นหัวโจกนักเลง มันง่ายถึงขนาดนันเลยหรือ?

“นักเลงน่ะ มักจะไม่คิดมากมายอย่างพวกชนชันสูงหรือ
คนทัวไป พวกเราคิดแค่ใครเก่งกว่าคนนันก็เป็ นผูน้ าํ
เหมือนกับฝูงหมาป่ า หากใครทีคิดว่าตัวเองเก่งกว่าก็ให้
มาท้าทายแค่นนเอง”
ั

“ช่างดูไร้กฎระเบียบเสียจริง ไม่แปลกใจทีเจ้าโตมาเป็ น
สตรีเช่นนี” เฉินหงจินพูดจาจิกกัดนาง แต่ก็เป็ นคําจิกกัด

42
ทีแฝงความชืนชม น้อยนักทีสตรีจะได้เป็ นผูน้ าํ และยิง
เป็ นสตรีทีสูญเสียทุกอย่างแล้วต้องมายืนด้วยลําแข้งตน
เอง

“อึก!” ขณะทีเดินขึนเขาอยู่ จู่ๆ เฉินหงจินก็เจ็บแปลบ

ทีหน้าอก ภาพเบืองหน้าวูบคล้ายจะดับส่งผลให้เขาทรุด
ตัวลงจนเกือบล้มลงกับพืน โชคดีทีหยูหรงซูผเู้ ดินตาม
หลังอ่านสถานการณ์ออกจึงรีบมาพยุงตัวเขาเอาไว้

“ท่านเป็ นอะไรน่ะ” หญิงสาวมีสีหน้าตืนตระหนก คน

ตรงหน้าเป็ นถึงจอมมาร เขาแข็งแกร่งดุจดังขุนผา เหตุ
ใดตอนนีกลับหน้ามืดลมลงพืนเช่นนีได้เล่า

“ข้าแค่หน้ามืด” อีกฝ่ ายกล่าวเช่นนี แต่ใบหน้ากลับขาว

43
ซีด แม้กระทังริมฝี ปากสีแดงสดยังกลายเป็ นไร้สีเลือด

หยูหรงซูได้แต่สบถคําหยาบนับล้านคําในหัว นางไม่เคย
ยุง่ เรืองการรักษาใดๆ ทังสินมาก่อนในชีวิต จริงอยูท่ ี
นางรูจ้ กั หมอเทวดาและผูอ้ าวุโส คนทังคูพ่ ยายามสอน
วิชาการแพทย์ แต่นางก็ไม่เคยสนใจนอกจากเรืองหมัก
เหล้า นอกจากการรักษาบาดแผลภายนอก นางก็ไม่รู ้
วิธีรบั มือกับอาหารป่ วยชนิดไหนอีก

“ข้าต้องทํายังไง” เสียงหวานถามอย่างร้อนรน ร่างเล็ก

ในตอนนีดูเหมือนกับกระต่ายทีกําลังตืนตูม

แปะ แปะ แปะ

44
เหมือนกับโชคร้ายในโชคร้าย จู่ๆ หยาดฝนบนท้องฟ้าก็
ค่อยๆ สาดเทลงมา เมือเทพารักษ์ไม่เข้าข้าง หยูหรงซู
จําเป็ นต้องพึงตัวเอง แม้จะไม่รูว้ า่ ต้องรักษาจอมมาร
หนุ่มยังไง แต่ก็รูว้ า่ ฝนตกเช่นนีนางควรจะพาเขาไปหาที
หลบฝน

หยูหรงซูนาํ แขนข้างหนึงของเฉินหงจินมาพาดไหล่บาง
ตนเอง แม้รา่ งของเขาจะแข็งแกร่งและหนักเหมือนกับ
ก้อนหิน แต่นางก็ยงั สามารถแบกเขาเข้าไปในป่ าบน
ภูเขาจนกระทังเจอกับถํา

ทางด้านเฉินหงจินแม้รา่ งกายจะไร้เรียวแรงกะทันหัน
แต่เขาก็สมั ผัสได้ถงึ ร่างนุ่มนิมทีอิงแอบแนบชิงกายอยู่

45
กลินหอมทีคล้ายกับสุราดอกท้อลอยโชยมาทําให้เขา
รูส้ กึ ลุม่ หลง ไม่รูว้ า่ นานเท่าไรทีเขาหลับตาลงเพือซึมซับ
ความอบอุน่ จากร่างเล็กข้างกาย ทันใดนันก็ตอ้ งตืนมา
เพราะแรงสัมผัสบนใบหน้า

เพียะ!

หยูหรงซูตบหน้าจอมมารหลังจากทีวางเขาลงนังพิงกับ
พนังถํา นางเรียกชือเขา แต่เขาไม่ขานรับ ด้วยความ
เป็ นห่วงกลัวว่าจะตายไป จึงใช้วิธีเดียวกับเวลาทีหมอ
เทวดาปลุกตัวเอง

“ท่านตายหรือยัง” หยูหรงซูถามเขา ดวงตาดอกท้อของ

46
นางประกายความเป็ นห่วง

เฉินหงจินสะลึมสะลือจับใจความไม่คอ่ ยได้ เขาไม่รูด้ ว้ ย

ซําว่าความเจ็บแปลบบนใบหน้าเมือครูเ่ กิดจากการทีหยู
หรงซูตบหน้าเขา เพราะในตอนนีเขารูส้ กึ แค่วา่ ตนต้อง
การร่างเล็กตรงหน้ามากแค่ไหน

“นี...ท่านยังหายใจอยูไ่ หมเนีย” เมือร่างทีตาปรือไม่

ยอมตอบ หยูหรงซูก็ใช้นิวอังไปทีจมูกโด่งเป็ นสันของ
จอมมาร “ก็หายใจอยูน่ ีนา” นางพึมพํา

ทันใดนันเอง มือหนาของเฉินหงจินทีในตอนแรกไร้เรียว
แรงก็คว้ามับทีข้อมือบางหยูหรงซู ตัวของเขาร้อนรุม่ ทํา
ให้ฝ่ามือเองก็รอ้ นรุม่ ตาม จนเหมือนกับคีมเหล็กทีจับตัว
47
หยูหรงซูไว้แน่นหนาจนไม่อาจสลัดออก

“นี! ถ้าท่านยังไม่ตายก็ช่วยตอบข้าสักคําสิ” หญิงสาว

โวยวาย ส่วนแขนก็พยายามสลัดมือจอมมารให้ปล่อย
ออก แต่ดเู หมือนว่าพลังแรงเยอะของนางจะไม่สามารถ
ทําอะไรคีมเหล็กร้อนทีจับแน่นเอาไว้ได้ ต่อให้บิดให้ตาย
มือหนาก็ไม่ยอมปล่อยออก

“หยูหรงซู” เฉินหงจินเรียกนางเสียงแหบพร่าแล้วดึงร่าง
ของหยูหรงซูเข้ามาในอ้อมกอด

หยูหรงซูทีตากฝนมากในคราแรกกําลังรูส้ กึ หนาวสัน แต่

เมือมาสัมผัสกับร่างกายของจอมมารทีร้อนระอุนางก็
รูส้ กึ สบายตัวจนเผลอขยับเข้าไปแนบชิด พอรูต้ วั ว่า
48
ถูกกอดแน่นอยูน่ างก็พยายามจะดินรนให้หลุดพ้น แต่
เหมือนกับว่ายิงนางดิน เขาก็ยิงรัดแน่น จนในทีสุดหยู
หรงซูก็ไม่อาจขยับตัวไปไหนได้

“ท่านจะกอดข้าทําไมเนีย” นางบ่นอูอ้ ีโดยทีหน้าของตัว

เองฝังอยูท่ ีไหล่หนาเต็มไปด้วยมัดกล้าม มือของนาง
ทาบทับอยูท่ ีหน้าท้องของชายหนุ่มข้างหนึง สัมผัสได้ถงึ
หน้าท้องแข็งแกร่งน่าลูบไล้ และแล้วภาพของชายหนุ่ม
ในตอนทีแช่นาอยู
ํ ด่ ว้ ยกันก็ลอยเข้ามาในหัว ทําเอานาง
ต้องกัดลินตัวเองให้ลืมภาพนันออกไปจากหัวแทบไม่ทนั

“อยู.่ ..แบบนีสักพัก” เฉินหงจินพึมพําข้างหูนาง ลม

หายใจทีร้อนระอุรนิ รดลงบนลําคอขาวเนียนจนนางรูส้ กึ
ขนลุกซู่

49
“ข้าว่าไม่ดีมง...”
ั นางตอบ สีหน้าพลันเหยเก สองต่อ
สองในถํา ไม่มีทางหนีได้เลย ตังแต่เกิดมา เฉินหงจิ
นนับเป็ นคนแรกทีนางสูแ้ รงไม่ได้

“หยูหรงซู” เป็ นอีกครังทีเฉินหงจินเรียกชือของนางด้วย

เสียงสันพร่า ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเขาป่ วยหรือเพราะอะไร
แต่เสียงนีให้หยูหรงซูรูส้ กึ หัวใจสันไหวอย่างน่าประหลาด
ยิงประกอบกับความอบอุน่ ท่ามกลางสายฝนแล้ว นางก็
ยิงเคลิบเคลิมกันไปใหญ่

“หืม...” นางตอบรับ แล้วหยุดการดินรนในทีสุด

50
“หยูหรงซู... ข้าต้องการเจ้า”

51
 บทที 13 อันตรายต่อหัวใจ

“ข้าต้องการเจ้า...”

นําเสียงทีแหบพร่าระอุรอ้ นรินรดใบหู ในขณะทีคํา

พูดกลับเป็ นเสมือนกับนําในทะเลสาบกลางฤดูเหมันต์ที
สาดซัดใส่ จนหยูหรงซูตวั แข็งทือไปตังแต่ปลายผมจรด
ปลายเท้า

“เอ่อ...ท่านพูดอะไรน่ะ” หยูหรงซูเลิกลักในขณะทีหัว
สมองขาวโพลน ไม่รูว้ า่ ตัวเองควรทําอย่างไรดี หวังว่าสิง
ทีได้ยินเป็ นแค่เสียงฝนทีกระทบพืนอยูน่ อกปากถํา ทว่า
ความร้อนรุม่ ของร่างกายอันแข็งแกร่งทีกําลังสัมผัสอยู่
52
นันบอกอีกอย่าง

เฉินหงจินไม่ตอบในทันที เขาเพียงกระชับร่างบาง
มากอดมากยิงขึน ในขณะทีฟุบหน้าลงกับไหล่บางอย่าง
หมดเรียวแรง เพราะหน้าผากของเขาทีแตะลงบนบ่า
ของหยูหรงซู ทําให้นางรูว้ า่ จอมมารนันมีหน้าผากร้อน
ระอุราวกับเตาเผามากแค่ไหน แม้จะสวมชุดอยูแ่ ต่
ความร้อนนันก็ยงั ทะลุผา่ นออกมาราวกับเป็ นผ้าทีถูกชุบ
ด้วยนําร้อน

เขาป่ วยหรือเมาเหล้ากันนะ แต่ทา่ นหมอก็ไม่ให้เหล้า

ท่านจอมมารดืมเสียหน่อย ทีโรงเตียมก็เห็นเขาดืมแต่นาํ
ชา...

53
มือทีแข็งแกร่งและร้อนรุม่ ราวกับคีมเหล็กสัมผัสแผ่วเบา
ทีท้ายทอยของลําคอเรียวระหง สัมผัสทีหนักแน่เลือน
ผ่านทําให้หยูหรงซูตวั แข็งชะงักราวกับรูปปั น ร่างทังร่าง
ราวกับจะจดจ่ออยูแ่ ต่กบั สัมผัสแปลกประหลาดทีโอบ
ล้อมร่างกาย จนไม่อาจได้ยินแม้แต่เสียงฝนตกทีดัง
กระหนําอยูภ่ ายนอก

ราวกับโลกใบนีมีเพียงนางและเฉินหงจิน...

“ท่านจอมมารต้องการอะไรนะเจ้าคะ” เมือความสับสน
ขึนสมอง หยูหรงซูก็พดู เพราะขึนโดยพลัน แต่แทนทีนาง
จะได้คาํ ตอบกลายเป็ นว่า ริมฝี ปากร้อนผ่าวและอ่อนนุ่ม
ก็คอ่ ยๆ ไล่ขนตามลํ
ึ าคอขาวจนกระชันชิดกับใบหูทีเย็น
เยียบของหญิงสาว

54
ในสายตาของเฉินหงจิน เขารูส้ กึ อยากจะกลืนร่างบอบ
บางทีหอมกรุน่ เข้าไปทังตัว ทว่าสติทีเป็ นเหมือนเส้น
ด้ายเส้นสุดท้าย บอกให้เขาหยุดทนเอาไว้เสียก่อน แต่
การทีเสียงของนางเอาแต่พรํากล่าวไม่หยุดหย่อนเช่น
นี...

มันช่างอันตราย

...อันตรายต่อหัวใจของเขาเสียจริง

“ข้าต้องการ...” เสียงของจอมมารสันไหวขณะกล่าว
ขึนอย่างยากลําบาก

55
“เอ่อ...ถึงข้าจะไม่เคย แต่ถา้ ท่านต้องการแล้วแลกกับ
การสอนข้าให้เป็ นจอมมารอย่างเต็มตัว ข้าจะช่วยก็ได้
นะ” หยูหรงซูพดู ขัดขึนมาก่อนทีร่างสูงจะกระซิบกล่าว
สิงใดจบ ท่าทางของนางลนลานและคําพูดยังขัดเขินจน
เฉินหงจินต้องเผลอลอบยิมออกมา

อันธพาลหรือ...เด็กอย่างนางจะไปเป็ นอันธพาลได้เช่น
ไร

เฉินหงจินยันกายขึนแล้วเหม่อมองสบตากับดวง
ตากลีบดอกท้อทีเป็ นประกายแฝงไปด้วยความสับสน
และงุนงง เขาเห็นดวงตาสีดาํ คูง่ ามจ้องมองสะท้อน
นัยน์ตาสีแดงไม่หลบและไม่กลัวเกรง จอมมารหนุ่มหลุบ
56
สายตาลงตําจับจ้องอยูท่ ีริมฝี ปากสีชมพูอวบอิมราวกับ
ดอกท้อยามผลิบาน ในทีสุดเขาก็คิดว่าตัวเองต้องทํา
อะไรสักอย่างเพือหยุดความรูส้ กึ ร้อนรุม่ เหล่านี

“ข้าต้องการให้เจ้าอยูน่ ิงๆ ก็เท่านัน” เฉินหงจินกระซิบ

ผ่านอากาศทีเหลือช่องว่างระหว่างใบหน้าของนางและ
เขาเพียงน้อยนิด ฉับพลันจอมมารก็ฉกฉวยประกบเชย
ชิมริมฝี ปากนุ่มราวกับปุยเมฆโดยทีนางไม่ทนั ได้ตงตั
ั ว

หยูหรงซูรูส้ กึ ราวกับตัวอ่อนระทวย นางโอบแขนทีอ่อน

แรงรอบคอของเฉินหงจินเอาไว้เพือไม่ให้ตนเองล้มพับ
เสียก่อน แต่การกระทําแบบนีทําให้รา่ งของนางยิงแนบ
ชิดกับร่างทีแข็งแกร่ง ริมฝี ปากของคนตรงหน้าพลันหนัก
หน่วงมากขึนราวกับจะดูดกลืนร่างกายของนางไปทังร่าง

57
แต่ทงนี
ั ทังนันหยูหรงซูกลับไม่คิดจะผลักเขาออก ราวกับ
นางเองก็ลมุ่ หลงไปกับจุมพิตในครานีเช่นกัน

...ช่างอันตรายต่อหัวใจนางจริงๆ

“ทําไมวันนันน้องซูของข้าจึงกลับมาแล้วหน้าแดงราว
กับมะเขือเทศเช่นนันเล่า เจ้าหมอหน้าเลือดทําอะไรนาง
หรือเปล่า หรือว่าท่านรังแกนาง”

ในวันประชุมตําเจ้าสํานักมาร ในขณะทีโต๊ะถูกจับจองที
ด้วยผูม้ ียศมากมายในสํานักมาร ไม่วา่ จะเป็ นเจ้าสํานัก

58
ยิบย่อย ผูค้ มุ กฎ หรือแม่แต่หวั หน้าองครักษ์ลว้ นมากัน
พร้อมหน้า ทุกคนต่างพร้อมคุยเรืองทีสํานักหลินหลีผูน้ าํ
พรรคฝ่ ายธรรมะทําตัวเหิมเกริม ทว่าไท่เฟิ งผูส้ วยแต่
รูปกลับหยิบยกประเด็นเมือหลายวันก่อนขึนมาท่าม
กลางทีประชุม

แน่นอนว่านางถูกสายตาดุดนั ของอูเ่ สวียมองปรามให้

หุบปาก ทว่าคนอย่างไท่เฟิ งไม่มีวนั ฟั งใครหน้าไหนทัง
สิน นีจึงเป็ นอีกหนึงเหตุผลทีนางได้ทาํ งานใกล้ชิดกับ
จอมมาร แทนทีต้องไปเป็ นลูกน้องให้กบั หน่วยงานอืน

“ลูกศิษย์ของข้าไปเป็ นของเจ้าตังแต่เมือไร” จอมมารใน

ชุดสีครามเงยหน้าขึนจากสมุดรายงานในมือ แล้วใช้ดวง
ตาโลหิตอันแสนดุดนั ข่มขวัญไท่เฟิ งจนเจ้าตัวต้องรีบ

59
เมินหน้าหนีในทันใด

“นางเป็ นน้องสาวข้า ก็ยอ่ มต้องเป็ นของข้าสิ” แต่ถงึ จะ

หลบหน้า นางก็ยงั ไม่วายเถียงเฉินหงจินกลับ

ยิงไท่เฟิ งเถียง ร่างสูงบนทีนังบนแท่นตรงกลางห้อง

โถงกว้างก็ยงมี
ิ ความคิดไม่ให้นางเข้าใกล้หยูหรงซูมาก
ขึน

“ท่านชาง รายงานทีท่านมอบให้ขา้ มานันหมายความ

ว่าอย่างไร” เฉินหงจินเลิกทีจะสนใจไท่เฟิ งแล้วเริมคุยกับ
ชางเหิงลี หนึงในหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนสํานักมาร
เขามีหน้าทีคอยตรวจสอบความสงบเรียบร้อยของเหล่า
ปี ศาจเผ่าต่างๆ รวมไปถึงคนของสํานักมารทีอยูน่ อก
60
เหนือไปจากหุบเขาเดนคนตาย

ชางเหิงลีเดินมาคุกเข่าหน้าจอมมารพร้อมกับผสานมือ
คํานับให้กบั ร่างสูงด้วยท่าทีขนั แข็ง แม้เขาจะอยูใ่ นวัย
กลางคนแล้วก็ตาม แต่กลับมีรูปร่างเต็มไปด้วยกล้าม
แน่น ดูดดุ นั น่ากลัวว่าจะไปบีบคอใครเข้า อีกทังเขายัง
มีใบหน้าทีบึงตึงราวกับไม่ยินดีทีจะผูกมิตรกับใคร แม้
จะมีลกั ษณะไม่น่าไว้ใจ แต่สงหนึ
ิ งทีเฉินหงจินมันใจคือ
ชางเหิงลีไม่มีทางทรยศพวกพ้อง

อันทีจริงหากจะกล่าวก็คือ ไม่มีใครทีทรยศเฉินหงจิ
นแล้วมีชีวิตอยูต่ อ่ ยกเว้นก็แต่สตรีผนู้ น...
ั

“รายงานท่านจอมมาร หลังจากวันทีคนของสํานักหลิน
61
หลีได้มาบุกทีหน้าชายแดนหุบเขาเดนคนตาย ข้าได้สง่
ให้คนลอบสะกดรอยตามพวกกองทัพของจอมยุทธ์ ส่วน
ข้าลอบตามรองเจ้าสํานักหลินหลีและแม่นางผิง สืบพบ
มาว่าคนทังคูย่ งั ไม่ได้กลับไปยังเมืองเหวินอี ในขณะที
คนในกองทัพได้แยกย้ายกลับไปตามเมืองต่างๆ ใน
สังกัดของสํานักหลินหลีแล้วขอรับ”

“เจ้าคิดว่าสองคนนันวางแผนสิงใดอยู่ หยาฮุยเสินวู”
จอมมารหันไปหานักวางแผนกลยุทธ์หยาฮุย เขาเป็ น
เด็กหนุ่มทีอายุเพียงยีสิบห้า แต่กลับมีสายตาเฉียบ
แหลมกว้างไกลจนเฉินหงจินให้โอกาสเขาได้เข้ามาทํา
งานภายใน

“ท่านรองเจ้าสํานักหลินหลียังคงต้องการทีจะพาตัวแม่

62
นางหยูหรงกลับไปด้วย จากทีข้ารูจ้ กั บุรุษผูน้ นั เขาไม่มี
ทางทีจะยอมเสียสิงทีเคยครอบครองให้กบั ท่านจอมมาร
ส่วนเรืองแม่นางผิง ข้าคิดว่าทีนางยังไม่ได้กลับไป
เพราะคูห่ มายของนางเลือกทีจะแฝงตัวอยู่ จึงอยูด่ ว้ ย
กันขอรับ”

นิวแข็งแกร่งของเฉินหงจินเคาะเป็ นจังหวะเนิบช้ากับโต๊ะ
ขณะทีกําลังครุน่ คิด “หลินหลีหมิง...” บุรุษผูน้ นดู
ั
เหมือนจะมีอดีตยาวนานกับหยูหรงซู จะกล่าวว่าเพราะ
เรืองการตายของตระกูลหยูหรงก็คงไม่ผิด ทว่าสายตา
ของคนผูน้ นที
ั มองหยูหรงซู เห็นได้ชดั ว่าไม่สนใจเรือง
ความแค้นอะไรนันแม้แต่นอ้ ย

ราวกับเป็ นหนึงในคนทีตกอยูใ่ นเสน่หาของเด็กสาวผูน้ นั

63
แต่กลับขีขลาดเกินกว่าจะช่วงชิง

หากเป็ นเช่นนันก็ช่วยไม่ได้ คนขีขลาดไม่สมควรได้

ครอบครองไข่มกุ อันสูงค่า

และการจะมาแย่งชิงสมบัติชินนันในมือจอมมารอย่าง
เขา นอกจากจะคว้านําเหลวแล้ว คนผูน้ นจะต้
ั องจ่าย
ด้วยเลือดเนือด้วยเช่นกัน

เป็ นอีกหนึงวันของหยูหรงซูทีจมปลักอยูก่ บั การฝึ ก การ

ทีต้องเผชิญหน้ากับหุน่ ไม้หรือกับดัก ไม่ใช่อย่างเดียวที
อยูก่ บั นาง หากแต่เป็ นจอมมารโลหิตผูย้ งใหญ่
ิ แห่ง
สํานักมารทีคอยเฝ้าจับตาดูนางทังเช้าคํา นับเป็ นการ
อยูร่ ว่ มกันทีน่าอึดอัด
64
ทว่าก็ไม่แปลกทีเฉินหงจินจะมาวนเวียนอยูต่ ิด ในเมือ
เขาคืออาจารย์ทีหยูหรงซูอตุ ส่าห์ยดึ ตัวมาไว้ได้ ถ้าหาก
ขาดเขาไป นางก็คงจะฝึ กวิถีทางแห่งมารไม่ได้ เป็ น
เวลานานนับสามวันแล้วทีร่างเล็กเอาแต่คลุกตัวอยูก่ บั
เขาไม่ได้เจอหน้าใครอืน นอกเสียจากคนทีมาคอยยก
ข้าวยกนําให้

“อาจารย์ นีข้าต้องฝึ กตีลมตีแดดไปถึงเมือไรกัน” ท่าม

กลางแดดฤดูรอ้ นยามบ่ายทีส่องแสงระอุแผดเผาไปทัง
ร่าง ในทีสุดความอดทนของหยูหรงซูก็หมดลง ร่างเล็ก
ในชุดสีนาตาลนั
ํ งลงกับพืนเอาหลังพิงก้อนหินใหญ่ทีใช้
ตกแต่งสวนอย่างเหนือยล้า

65
ถึงจะบอกว่าเป็ นสามวันทีนางอยูก่ บั เฉินหงจิน แต่ก็เป็ น
สามวันทีแทบจะไม่ได้พกั นอกจากนอน กินข้าวและ
อาบนํา เวลาทีเหลือล้วนแต่มาลงกับการฝึ กไปจนหมด
ส่วนเรืองการฝึ กก็เป็ นการฝึ กทีดูจะหาประโยชน์ไม่ได้สกั
เท่าไร เพราะส่วนใหญ่แล้วเขาก็เอาแต่ให้ชกหุน่ ชกลม
ไปเรือย

ทําแบบนีซําๆ นางจะกลายเป็ นจอมมารได้อย่างไร

ฟึ บ! ในจังหวะทีหยูหรงซูกาํ ลังมุย่ หน้า ก้อนหินก้อน

ใหญ่ขนาดกําปั นก็พงุ่ ตรงมาสองก้อน ก้อนแรกกระแทก
ทีบันท้ายหนึงที ก้อนต่อมาเป้าหมายอยูท่ ีหัว ลอยมาไม่
ได้เร็วเท่าไรนักแต่จากขนาดของมันหากนางรับไว้เต็มๆ
หัวต้องแตกอย่างแน่นอน หยูหรงซูจงึ ใช้มือข้างขวาต่อย

66
ไปทีก้อนหินจนแตกเป็ นเสียงๆ

หลังจากก้อนหินแหลกเป็ นเม็ดทราย เฉินหงจินในชุดสี

เทาเข้มก็ขา้ มฟากฝังจากทีนังมายันลานกว้างแล้วใช้เท้า
เล็งมาทีนางทีนังอยู่ หยูหรงซูเห็นดังนันนางก็รบี กลิงตัว
หลบไปด้านข้าง ทําให้กอ้ นหินใหญ่ตรงตําแหน่งทีนาง
นังอยูเ่ มือครูแ่ ตกออก เด็กขีเล่นอย่างนางทีเพิงทําตัว
ปากเสียไปพลันหน้าซีด เผลอนึกไปว่าหากตนเองนังอยู่
ตรงนันจะเป็ นอย่างไร

“ตอบรับไวดี แต่เจ้าจะทนได้อีกสักเท่าไร” จอม

มารกล่าว แล้วหันมาเผชิญหน้ากับหยูหรงซูทีกําลังงุนงง

ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้นางได้สงสัยนานจนเกินไป เขาเป็ น
67
ฝ่ ายเริมพุง่ ฝ่ ามือไปใส่นาง ฝ่ ามือสลับกับกําปั นทีรุนแรง
แม้จะไม่เร็วแต่หากคนทีตัวเล็กและบอบบางเช่นนางโดน
เข้าไปเต็มๆ ก็คงจะเจ็บสาหัส แต่ถงึ กระนันหยูหรงซูก็
ไม่ทาํ ให้เขาผิดหวังเมือนางปั ดป้องทุกกระบวนท่าของ
เขาได้อย่างหนักหน่วงไม่แพ้กนั

ในขณะทีหยูหรงซูกาํ ลังจดจ่ออยูก่ บั การโจมตีทางด้าน

บน เฉินหงจินก็ใช้หน้าขาเตะเข้าไปทีเอวของนางเต็ม
เปาจนร่างบางประเด็นไถลไปกับพืน

“ถ้าเจ้าพอกับการฝึ กกับลมกับฝนแล้ว เช่นนันบทเรียน

ต่อไปของเจ้าก็คือการเรียนรูก้ ระบวนท่าในการต่อสู้ รวม
ไปถึงชันเชิงและเล่หเ์ หลียม เจ้าต้องจดจําการเคลือน
ไหวของข้าแล้วปั ดป้องมันให้ได้จนหมด และจากนันก็

68
สวนกลับมาให้ได้ ใช้แรงทังหมดทีเจ้ามีในการล่มข้า”
เฉินหงจินเอามือไพล่หลังขณะกล่าว

หยูหรงซูทีหน้าคะมําค่อยๆ ยันกายขึนมา แรงแตะ

จากร่างสูงแม้จะไม่เจ็บมากนัก แต่ก็ทาํ ให้คนอย่างนาง
รูส้ กึ เสียหน้าได้ หยูหรงซูยมเย็
ิ นในใจขณะทีลุกขึนเผชิญ
หน้ากับเฉินหงจิน

ให้ลม่ เขาเหรอ? นางจะทําให้เขาพ่ายแพ้อย่างหมดรูป

ให้ได้

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์” นางกัดฟั นตอบ ใบหน้าประดับ

ด้วยรอยยิม ยิมแย้ม แต่ดวงตากลับเป็ นประกายเจ้า

69
เล่ห ์

หนึงศิษย์ หนึงอาจารย์พงุ่ ตรงหําหันกัน หยูหรงซูสงั เกต

ได้วา่ เฉินหงจินนันพยายามอ่อนแรงให้นางอยู่ นันเป็ น
เพราะหนึงนางคือสตรี สองสตรียอ่ มแรงไม่เท่าบุรุษ แต่
ดูเหมือนเขาจะดูแคลนนางเกินไปหน่อยแล้ว

หยูหรงซูหาจังหวะดีจงั หวะหนึงซัดหมัดไปทีหน้าท้อง
จอมมารจนอีกฝ่ ายตัวงอแล้วทรุดลงไปทีพืน

“อาจารย์!” คนทีซัดหมัดเต็มแรงร้องตกใจแล้วรีบไปดู
ว่าอาจารย์ของตัวเองยังอยูด่ ีหรือไม่ แต่แล้วเฉินหงจินก
ลับเป็ นฝ่ ายพลิกผันคร่อมตัวนางเสียแทน

70
“กฎแรกของการเป็ นจอมมาร...เจ้าต้องห้ามใจอ่อนกับ
ศัตรู” เฉินหงจินใช้มือข้างเดียวจับแขนทังสองข้างของ
หยูหรงซูไว้บนหัว ในขณะทีมืออีกข้างก็ยนั ไว้กบั พืน ใบ
หน้าของเขาห่างจากนางเพียงข้อแขนเดียวเท่านัน มัน
ทําให้เขาเห็นใบหน้าทีหอบหายใจแรงของหยูหรงซู และ
ความขาวเนียนทีออกสีชมพูชดั เพราะแดดร้อนทีแผดเผา

ราวกับตกไปตายมนต์สะกดไปชัวขณะ มันคือเสียวเวลา
ทีจอมมารโลหิตอย่างเขาไม่รูว้ า่ ตัวเองคิดอะไรอยูถ่ งึ ได้
หยุดนิงราวกับโลกนันหยุดหมุน

“แต่ทา่ นไม่ใช่ศตั รูนีนา...” หยูหรงซูเอ่ยออกมาเสียง

เบา
71
คําพูดของนางยิงทําให้เฉินหงจินทวีความสับสน จน
กระทังด้านหลังได้มีเสียงแหลมหวานทีเป็ นเสมือน
กระดิงลมต้องมนต์ดงั ขึนมา

“ท่านจอมมาร”

เฉินหงจินผุดลุกขึนยืน เขาไม่รบี ร้อนนักแม้จะถูกคนอืน

พบเห็น แล้วคนทีเลือดเย็นอย่างเขาผูท้ าํ ให้ผคู้ นต่าง
หวาดกลัวยังหันกลับไปหาหยูหรงซูทีนอนอยูบ่ นพืนแล้ว
ยืนมือพยุงนางขึนมา

หยูหรงซูหนั ไปทีทางเดิน นางก็ได้พบกับหวังจางอิง สาว

งามลําโลกผูน้ าํ เหล่าปี ศาจจิงจอกในชุดสีแดงสดงาม
72
สะพรังราวกับดอกไม้ทีผลิบาน สีแดงนันราวกับสีประจํา
ตัวนางทีทําให้ผิวขาวเนียนเปล่งปลังเหมือนกับจะส่อง
แสงได้ ทําให้ผคู้ นต้องมองไปยังนางไม่อาจหลบหน้าได้
เลย

หยูหรงซูกม้ มองชุดตัวเองแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ
ชุดสีนาตาลของนางในตอนนี
ํ นันดูธรรมดาหากเทียบกับ
หวังจางอิง แล้วไหนจะคราบเหงือจากการฝึ ก สตรีอย่าง
นางมีอะไรพอทีจะเทียบกับจิงจอกสาวตรงหน้าได้บา้ ง
นะ

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร” เฉินหงจินอาจจะเป็ นบุรุษผูเ้ ดียว

ในยุทธภพผูท้ ีเจอหวังจางอิงแล้วยังมีสีหน้าไร้อารมณ์

73
พูดถึงอารมณ์แล้วหยูหรงซูก็อดคิดถึงเรืองภายในถํา
หลายวันก่อนไม่ได้ ในตอนนันใครจะไปรูว้ า่ เฉินหงจินจะ
ยังมีอาการบาดเจ็บจากฝ่ ามือของแม่นางผิงชิงหลง
เหลืออยู่ อาการบาดเจ็บของเขาจําเป็ นต้องใช้พลังจาก
ไข่มกุ มนตราในการรักษา และวิธีรกั ษานันก็ง่ายแสน
ง่ายนันคือเขาจําเป็ นต้องอยูใ่ กล้กบั พลังนัน และก็เป็ น
เหตุผลทีเขาต้องการไข่มกุ จากนาง

“เอ่อ...ท่านอูเ่ สวียอนุญาตให้ขา้ เข้ามาเจ้าค่ะ” หวังจาง

อิงมีสีหน้าทีซีดลงเล็กน้อยเมือถูกพูดจาไม่รบั แขกใส่จาก
คนทีนางอุตส่าห์ถ่อมาหาถึงที

ไม่น่าแปลกทีเฉินหงจินจะทําตัวห่างเหินใส่ เมือเขามีคาํ
สังว่าห้ามทุกคนเข้ามานอกจากคนทีเป็ นผูจ้ ดั การเรือง

74
อาหารการกิน เพราะแม้แต่ไท่เฟิ งทีอยากจะมาเจอหน้า
หยูหรงซูขนาดนันยังเข้ามาไม่ได้ คาดว่าอูเ่ สวียจะหลง
เสน่หจ์ ิงจอกสาวแล้วปล่อยให้นางเข้ามาแน่นอน

ทว่าเขาคงไม่มีเวลาว่างมาก ขนาดมาเอาเรืองสตรีผู้
หนึง

“ช่างเถิด เจ้ามาหาข้ามีเรืองด่วนอะไร” เฉินหงจินปั ด

มือหนึงที บอกให้พวกเขาทังสามไปนังกันทีโต๊ะรับรอง

เมือนังลง มือของหยูหรงซูกาํ ลังจะแตะทีไหเหล้า นางก็

ถูกฝ่ ามือทีมองไม่เห็นฟาดใส่ดงั เพียะแล้วขึนสีแดงเป็ น
ปื น โดยไม่ตอ้ งเดานางก็รูว้ า่ คนทําคือเจ้าของร่างสูงใน
ชุดสีเทาทีนังลงข้างๆ นางนันเอง
75
หยูหรงซูกม้ หน้าขยับปากบ่นขมุบขมิบแบบไร้เสียง แล้ว
จัดการวางถ้วยนําชาทังสามลงตรงหน้า แล้วเทนําชาให้
อย่างว่าง่าย

“เรียนท่านจอมมาร ท่านลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ ว่าวันนี

เป็ นวันครบรอบหนึงหมืนสามพันปี ของท่าน” หวังจางอิง
จิบนําชาด้วยท่าทีงดงาม แล้วเอ่ยกับเฉินหงจินด้วยนํา
เสียงหวานหยดย้อย

เฉินหงจินนิงงันเมือถูกถามถึงวันครบรอบหมืนสามพันปี
เขาเหมือนกับคนทีลืมวันเวลา และวันเกิดทีแสนยาว
นานนันไม่มีคา่ อะไรสําหรับเขามาเนินนานแล้ว มีแต่
เหล่าคนในสํานักมารเท่านันทีจะจดจํามันได้แล้วคอยตัก
76
เตือนเขาอยูเ่ สมอ

เป็ นธรรมดาของสํานักมารทีมักชอบจัดงานสังสรรค์
รืนเริง จะกล่าวว่าเป็ นธรรมเนียมก็ได้ทีทุกๆ เดือนต้องมี
การจัดงานเลียงยิงใหญ่เพืออวดความรํารวยและยิง
ใหญ่ให้กบั สํานักฝ่ ายธรรมะผูม้ ธั ยัสถ์ มีเพียงสีปี ทีผ่าน
มาทีเขายุติงานเลียงเหล่านันไปเพราะอาการบาดเจ็บ
ทว่าคนภายนอกไม่อาจทราบได้วา่ เขาบาดเจ็บมาก
เท่าไร เพราะอูเ่ สวียและไท่เฟิ งกระจายข่าวไว้วา่ เขานัน
กําลังเก็บตัวฝึ กฝนอยู่

“วันนีวันเกิดท่านหรือ” หยูหรงซูตาเป็ นประกายขณะ

ถาม เพราะสําหรับนางแล้วงานเลียงเท่ากับเหล้าไม่อนั

77
“ทําไมอูเ่ สวียถึงไม่มาบอกข้าเอง” เฉินหงจินไม่ตอบคํา
ถามหยูหรงซูแล้วหันไปคุยกับหวังจางอิง

จิงจอกสาวอมยิมน้อยๆ ก่อนจะตอบ “ท่านอูเ่ สวียเห็น

ข้านันมาถึงเป็ นคนแรกพร้อมกับของขวัญมากมายจึงให้
การรับรองเป็ นอย่างดี ทว่าข้ามีของลําค่าทีอยากจะ
มอบให้ทา่ นเป็ นการส่วนตัว ข้าจึงได้ไหว้วานท่านอูเ่ สวีย
ขอมามอบให้ทา่ นกับมือเอง เหมือนเช่นดังปี ก่อนๆ” หวัง
จางอิงกล่าวพร้อมกับตาทีโค้งเป็ นรอยยิม ดวงตาสีดาํ
พร่างพราวราวกับดวงดาว แต่ในนําเสียงของประโยค
สุดท้ายนันกับจะกล่าวกระทบกระแทกหยูหรงซูวา่ นาง
นันอยูท่ ีนีมาก่อน

“เช่นนันก็ให้คนเอาเข้ามาเถิด”

78
หวังจางอิงพยักหน้ารับแล้วปรบมือเสียงใสกังวาน ฉับ
พลันเหล่าผูต้ ิดตามของนางในชุดสีชมพูสดใสก็ถือกล่อง
ทองกล่องหนึงเข้ามา หวังจางอิงพยักหน้าให้อีกฝ่ ายวาง
มันลงบนโต๊ะตรงหน้าแล้วเจ้าตัวก็เป็ นผูเ้ ปิ ดมันออกเอง

เมือกล่องทองเปิ ดออก หยูหรงซูก็ได้แต่นงตาค้

ั างไม่คิด
ว่าสิงสิงนีจะมาอยูใ่ นกล่องทองทีดูลาค่
ํ าได้ ทังๆ ทีของ
ทีอยูใ่ นกล่องทองมันควรเป็ นทองคํา ไข่มกุ เงินตรา
เครืองประดับ สิงใดก็ได้ทีลําค่าแต่ทว่าเจ้าสิงนีมัน...

79
บทที 14 ของขวัญ

ผูค้ นต่างเล่ากันว่า จอมยุทธ์มีมากมายเกลือนยุทธ์ภพ

80
แต่ผบู้ าํ เพ็ญเซียนนันมีนอ้ ยนิดยิงกว่าดอกไม้ในฤดู
เหมันต์

นันคือสิงทีหยูหรงซูรบั รูม้ าโดยตลอด ผูบ้ าํ เพ็ญเป็ นเซียน

ต่างมีความสามารถสูงส่ง บางคนอาจเรียกลมได้ เรียก
ฝนได้ บางคนอาจหายตัวได้ในพริบตา สํานักหลินหลี
เองก็มีเซียนอยูถ่ งึ สามคนแต่ละคนล้วนมากความ
สามารถในการกําจัดมาร แต่ทว่าพวกเขาต่างยังคงฝึ ก
ตนอยู่ ยีสิบปี ทีผ่านมานีจึงไม่เคยมีใครพบเห็นเซียนทัง
สามแม้แต่คนเดียว

ส่วนคนใกล้ตวั ของหยูหรงซูทีเกือบจะได้เป็ นเซียนแล้วมี

อยูค่ นหนึง นันก็คือหยาอีเจิน...หมอเทวดาผูม้ ีข่าวฉาว
โฉ่วา่ ไม่อาจสําเร็จเป็ นเพียรได้เพราะหลงรักสตรีผหู้ นึง

81
คิดแล้วนางก็นกึ สงสารเขา ใช้ชีวิตอยูม่ านับครึงหมืนปี
แต่กลับต้องอยูอ่ ย่างโดดเดียว คงมีแต่กอ้ นเงินก้อนทอง
ทีทําให้เจ้าตัวมีความสุขได้

กลับมาทีปั จจุบนั หยูหรงซูยงั คงตะลึงตาค้างกับสิงที

นางเห็นอยูใ่ นกล่องทอง ถึงแม้นางจะรูว้ า่ มาว่าเซียนกับ
ปี ศาจนันไม่ถกู กัน แต่ปีศาจนันหาง่ายพอๆ กับจอม
ยุทธ์เหตุใดถึง... เหตุใดศีรษะของหนึงในเซียนของสํา
นักหลินหลีถึงมาอยูใ่ นกล่องทองนีได้เล่า

หมิงหลิน หมิงหลิง หมิงซี

สามพีน้องเซียนผูม้ ีชือเสียงโด่งดังในยุทธภพทางฝัง
82
สํานักฝ่ ายธรรมะ มีเรืองเล่าและนิทานมากมายว่าเขา
นันได้กาํ ราบเหล่าปี ศาจและลูกศิษย์พรรคมารไปมาก
มาย รวมไปถึงการช่วยให้คนหลงผิดกลายเป็ นเห็นถูก
รูปวาดของเขาแจกจ่ายไปทัวเมืองเหวินอี จนแม้หยูหรง
ซูจะไม่ได้เจอทังสามแบบตัวเป็ นๆ แต่ก็เห็นสารพัดรูป
วาดจนนางจําหน้าพวกเขาได้จนขึนใจ

สีหน้าผุดผ่องแม้จะอยูน่ ิงเฉย หรือแม้หลับตาอย่างสงบ

ความตายก็ไม่อาจทําให้หมิงซีผทู้ ีอยูใ่ นกล่องทองของ
หวังจางอิงนันดูหม่นหมองไปได้เลย

“นีคือศีรษะของเซียนตระกูลหมิง ข้าและพวกพ้องล้วน
แต่ใช้ความพยายามเป็ นเวลานานในการล่อลวงน้องเล็ก
ตระกูลเซียนผูน้ ี จนกระทังสามารถบันศีรษะของเขามา

83
ให้เป็ นของขวัญแก่ทา่ นจอมมารได้ คนของสํานักหลิน
หลีล่วงเกินท่านครังแล้วครังเล่า ข้าในฐานะผูต้ ิดตามจึง
ยอมรับไม่ได้ หวังว่าศีรษะของศัตรูทา่ นผูน้ ี จะทําให้
ท่านจอมมารนันได้สาํ ราญใจในวันครบรอบปี นี ขอให้
ท่านมีอาํ นาจคําฟ้าตลอดไปด้วยเถิดเจ้าค่ะ” หวังจางอิง
คนงามผูถ้ ือหัวคนขัดกับรูปลักษณ์ นางได้ทาํ การลงไป
นังคุกเข่าเบืองหน้าเฉินหงจินพร้อมกับถือกล่องทองนัน
ยืนให้แก่เขาด้วยตัวของนางเอง

หยูหรงซูทีตกอยูใ่ นความอึงไปชัวขณะ เมือดึงสติตวั

เองกลับมาได้ นางก็คิดได้วา่ ในเมือวันนีคือวันเกิดเฉิน
หงจิน ทําไมหวังจางอิงถึงได้สงั หารคนและนํามามอบ
ให้เขาเช่นนีเล่า การฆ่าคนในวันเกิดย่อมถือเป็ นเรือง
อัปมงคลมิใช่หรือ หรือว่านีจะเป็ นเรืองมงคลสําหรับ

84
พรรคมาร...

“เจ้าและเหล่าปี ศาจจิงจอกทําได้ดีมาก” เฉินหงจินพยัก

หน้ารับ แต่มือก็ยงั ไม่ยืนไปรับกล่องทองในมือของสาว
งาม จนบ่าวรับใช้ชายผูห้ นึงทีอยูไ่ ม่ไกลต้องรีบวิงเข้ามา
รับแทน

“ชมเขาว่าทําดี แต่กลับไม่ยอมรับของขวัญจากมือเขา
เนียนะ” หยูหรงซูอดบ่นพึมพําไม่ได้ โชคดีทีเสียของนาง
นันเบาหวิวเสียจนจอมมาร หรือปี ศาจจิงจอกสาวต่างก็
ฟั งกันไม่ถนัด

“เมือครูเ่ จ้าได้พดู อะไรหรือไม่” เฉินหงจินถามขึน

85
“พูดอะไรเหรอ” หยูหรงซูตีหน้าซือ ในขณะทีถูกสายตา
ดุดนั ของจอมมารมองใส่ หากเป็ นผูอ้ ืนคงจะคายความ
จริงออกมาแล้ว แต่นีคือหยูหรงซู ต่อให้ฟา้ ถล่มลงมา
นางก็ไม่มีวนั พูดให้ตวั เองต้องเสียผลประโยชน์แน่ๆ

หวังจางอิงทีนังคุกเข่าอยูล่ อบมองเฉินหงจินสลับกับหยู
หรงซู ท่าทีใกล้ชิดสนิทสนมทําให้นางโมโหจนต้องกํามัด
แน่นเพือซ่อนมันเอาไว้ ข่าวลือความใกล้ชิดระหว่างหยู
หรงซูและจอมมารนันดูจะเป็ นจริงเกินกว่าคํากล่าวอ้าง
ผูค้ นข้างนอกเพียงแค่บอกว่าเขาทังสองอยูใ่ กล้ชิดกัน
ตลอดเวลาไม่จากไปไหนแล้วกล่าวว่าหยูหรงซูคงจะเป็ น
ลูกศิษย์ทีแท้จริงของจอมมาร แต่จากสายตาทีหวังจาง
อิงเห็น สายตาทีไม่เคยมีอารมณ์ใดๆ ของเฉินหงจินนัน

86
มองหยูหรงซูมากกว่าลูกศิษย์เป็ นแน่แท้ เพราะแม้แต่ผิง
ชิง...สตรีผนู้ นยั
ั งไม่ได้รบั ความสนิทสนมเช่นนีเลย

“ว่าแต่วา่ นะท่านอาจารย์ วันเกิดท่านเช่นนีทําไมท่าน

จึงลืมมันได้ลงเล่า” หยูหรงซูผรู้ กั งานเลียงอดโอดครวญ
ออกมาไม่ได้เมือเฉินหงจินทําตัวไม่ใส่ใจในวันสําคัญ
ของตนเองเช่นนี

“วันเกิดมันก็แค่อีกวันหนึงเท่านัน แล้วการทีข้าจะไม่
สนใจมันไปหนักส่วนไหนของเจ้าหรือ”

หนักปากข้านีแหละ หยูหรงซูคิดแต่ก็ไม่ได้พดู ออกไป

87
“ท่านจอมมาร!”

ในขณะทีเฉินหงจินผายมือเชิญให้หวังจางอิงลุกขึน
แล้วกลับไปนังที อูเ่ สวียและไท่เฟิ ง มือขวาซ้ายของจอม
มารก็พงุ่ ตรงเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าประหลาด คล้าย
จะดีใจก็ไม่ใช่ จะร้องไห้ก็ไม่เชิง หรือสีหน้าเช่นนีควร
เรียกว่าปลืมปี ต?ิ

“สถานทีงานเลียงได้เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ”
อูเ่ สวียคุกเข่าลงต่อหน้าจอมมารอย่างสง่างามขณะ
กล่าวรายงานหน้าทีตัวเอง

“เรืองอาหารจัดเลียง นางรําและดนตรี รวมไปถึงแขก

เรือนข้าก็เตรียมให้หมดแล้วเช่นกันเจ้าค่ะ” ไท่เฟิ งในชุด
88
บุรุษสีนาตาลแดงก็
ํ คกุ เข่าลงรายงานเรืองแก่เฉินหงจิ
นเช่นกัน

“ข้ายังเป็ นเจ้านายพวกเจ้าอยูห่ รือไม่” เฉินหงจินไม่

กล่าวชม ชายหนุ่มเอนตัวพิงพนักพิงแล้วเอานิวเคาะโต๊ะ
เป็ นจังหวะเรียบนิง ขณะทีใช้สายตาทีอ่านไม่ได้จอ้ งไป
ยังมือซ้ายขวาผูค้ กุ เข่าอยูเ่ บืองหน้า

ในตอนแรกทีอูเ่ สวียและไท่เฟิ งมีสีหน้าปลืมปี ติ ในตอน

นีพลันกลายเป็ นซีดเผือด

“เอ่อคือ...” อูเ่ สวียใบ้กินชัวขณะ

89
“ท่านหายดีแล้ว เราก็ตอ้ งจัดงานเลียงเหมือนเดิมไม่ใช่
หรือ” ไท่เฟิ งผูไ้ ม่เกรงกลัวความตายเป็ นคนทีต่อกรกับ
จอมมารเอง

“ทําไมทําอะไรจึงไม่มาแจ้งแก่ขา้ ล่วงหน้า”

คําถามของจอมมารทําเอาลูกน้องตัวกระจ้อยอย่างไท่
เฟิ งและอูเ่ สวียหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ ก็ในเมือจอม
มารบอกห้ามพวกเขาทังคูเ่ ข้ามารบกวน พวกเขาจะเข้า
มารายงานได้อย่างไร

“ถ้าเจ้าจะอ้างว่าสามสีวันมานีเข้าพบข้าไม่ได้ละ่ ก็ เหตุ
ใดวันทีประชุมสํานักจึงไม่กล่าวอะไร”

90
หยูหรงซูมองมือซ้ายขวาผูอ้ งอาจของจอมมารค่อยๆ ตัว
หดลงเรือยๆ นางก็อดสงสารไม่ได้

“ท่านจอมมาร / อาจารย์” หวังจางอิงและหยูหรงซูตา่ ง

เรียกจอมมารออกมาในเวลาพร้อมเพรียงกัน สองสาว
หันมองหน้ากันชัวขณะ มันเป็ นชัวขณะทีหยูหรงซูรูส้ กึ
ถึงสายตาคุกคามจ้องจะฉุดนางลงไปในปากเหว ความ
รูส้ กึ คล้ายกับรูต้ วั เองว่าจะซวยเวลาไปเผลอเหยียบหาง
หมาข้างถนนเข้า

“เจ้าจะพูดอะไรก็รบี ๆ พูดมา” เฉินหงจินทําเสมือนกับ

ว่าเสียงของหวังจางอิงไม่มีตวั ตน เขาหันไปกล่าวกับหยู
หรงซูเพือเร่งให้นางพูดด้วยนําเสียงทีเฉยเมย แต่ภายใต้
91
ความเฉยเมยก็แสดงให้คนรอบข้างเห็นแล้วว่าหยูหรงซู
นันมีความสําคัญกับเขามากแค่ไหน

“ท่านอย่ากล่าวว่าพีเฟิ งกับพีเสวียเลย พวกพีทังสองเขา

อาจจะแค่อย่างจะทําอะไรให้ทา่ นในวันครบรอบ ของ
ขวัญหากรูก้ ่อนท่านจะไปสนุกได้อย่างไรเล่า”

“น่าแปลกจริงๆ ทีคําพูดเช่นนีจะออกมาจากนักเลงข้าง
ถนนอย่างเจ้า”

“นี! ถึงข้าจะไม่มีบา้ นอยูเ่ ป็ นหลักแหล่ง แต่ลกู น้องของ

ข้าก็มกั จะหาของขวัญมาให้ขา้ ในวันเกิดเสมอนะ แล้ว
พวกเขายังจะพยายามจัดงานให้ขา้ อีก ถึงมันจะไม่ยงิ
ใหญ่เทียบกับงานวันเกิดท่าน แต่การทีเจ้าพวกนันทําให้
92
ข้าก็ถือว่าเป็ นนําใจอย่างหนึงทีข้ารับไว้ดว้ ยความยินดี
แล้วท่านทียิงใหญ่ถงึ เพียงนีจะปฏิบตั ิกบั คนใต้บญ
ั ชา
อย่างเย็นชาเช่นนีได้อย่างไร” หยูหรงซูตวั น้อยอาจหาญ
ต่อว่าจอมมาร สายตาคนรอบข้างบริเวณนันต่างจับจ้อง
มาทีนางกับเป็ นตาเดียว แต่คนถูกมองก็ยงั คงเชิดหน้า
ภาคภูมิใจในตัวเองอยู่

“ไท่เฟิ งไปหาชุดให้นอ้ งตัวดีของเจ้าใส่” เฉินหงจินถอน

หายใจก่อนจะไปสังให้ไท่เฟิ งพาตัวหยูหรงซูไปอาบนํา

หากปล่อยให้เจ้าเด็กตัวดีนีจัดการตัวเอง นางทีเพิงเห็น
ไท่เฟิ งสวมชุดอย่างบุรุษ คงไม่วายไปตามหาเสือบุรุษมา
สวมใส่เองแน่นอน

93
“ได้เลย” ไท่เฟิ งยิมร่า รีบลุกขึนจากพืนอย่างรวดเร็ว

แต่ไม่ทนั ทีนางจะเดินมาเข้าใกล้หยูหรงซู มือหนาของ

จอมมารก็ยกห้ามเอาไว้ก่อน

“ท่านมีอะไรอีกเล่า” ปี ศาจสาวแทบจะแยกเขียว

“เจ้าไม่ตอ้ งไปแล้ว ให้หวังจางอิงไปแทน” เมือคิดๆ ดู

แล้วในทีนีคนทีแต่งตัวได้ดดู ีและงดงามสมเป็ นสตรีสดุ
คงจะไม่พน้ หวังจางอิง การทีปล่อยให้หยูหรงซูอยูก่ บั ไท่
เฟิ งบ่อยๆ ดูจะไม่ใช่เรืองทีดีเท่าไรนัก หากจะให้นางเด็ก
ตระกูลหยูหรงเป็ นสตรีอยู่ เขาก็ควรปล่อยให้นางอยูก่ บั
หวังจางอิงดีกว่าไท่เฟิ ง

94
“เจ้าค่ะ” หวังจางอิงพยักหน้ารับคําสังอย่างว่าง่าย

“ไม่ได้!” ไท่เฟิ งแย้งขึนมาเสียงดัง

“หยูหรงซู ไปกับนาง” เฉินหงจินไม่สนใจอาการหัวฟั ด

หัวเหวียงของไท่เฟิ งแล้วออกคําสังให้หยูหรงซูเดินตาม
หวังจางอิงออกไป ในขณะทีทางด้านไท่เฟิ งถูกอูเ่ สวียดึง
ตัวออกไปข้างนอกเพือตรวจตรางานเลียงอีกรอบ

“ท่านคงเป็ นคุณหนูตระกูลหยูหรง” หวังจางอิงผูเ้ ดินนํา

95
ทางอยูเ่ ปิ ดการสนทนากับหยูหรงซูเพือทําให้ทางเดินนัน
ไม่เงียบเหงา

หยูหรงซูขนตัวลุกไปทังร่างเมือได้ยินคําว่าคุณหนู ตลอด
ระยะเวลาสิบกว่าปี ทีครอบครัวของนางล่มสลาย นางก็
ไม่เคยได้ยินใครเรียกตนเองว่าคุณหนูอีกเลย ถึงแม้เมือ
ก่อนจะเคยเป็ นก็ตามที พอมาได้ยินในวันนีนางไม่อาจ
จะคุน้ ชินกับมันได้

“ฮะๆ แม่นางหวัง ท่านก็กล่าวเกินไป ตระกูลหยูหรงล่ม

สลายมาสิบกว่าปี ข้าทีเป็ นเพียงเศษเหลือจะเรียกว่า
คุณหนูได้อย่างไร ท่านเรียกข้าว่าน้องซูแบบพีเฟิ งเถิด”
หยูหรงซูพดู แก้ตวั ไป หัวเราะแห้งๆ ไป ในขณะทีมือก็
เกาท้ายทอยแก้เก้อ

96
“น้องซูหรือ...” หวังจางอิงพึมพํา “เช่นนันน้องซูกลาย
เป็ นศิษย์ของท่านจอมมารจริงหรือไม่” หวังจางอิงอดไม่
ได้ทีจะถามถึงเรืองสถานะของหยูหรงซูกบั จอมมาร
เพราะจอมมารโลหิตผูน้ นขึ
ั นชือเรืองการปลีกวิเวก มีคน
มากความสามารถมากมายต่างแทบจะถวายกายเพือให้
ได้รบั วิชาจากคนผูน้ นั แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยตอบรับว่าจะ
มอบให้ใครแม้แต่ผเู้ ดียว แล้วเหตุใดสตรีธรรมดาๆ นาง
หนึงทีมาจากพวกพรรคศัตรูจงึ ได้รบั ตําแหน่งศิษย์เอกไป
อย่างง่ายดาย

เพราะแม้แต่ผิงชิงก็ไม่ได้รบั สิทธิพิเศษเทียบเท่านางเด็ก
นีแม้แต่นอ้ ย

97
“จริงอย่างทีท่านคิดเลย แต่การทีข้าได้เป็ นลูกศิษย์ทา่ น
อาจารย์นนก็
ั ยอ่ มต้องแลกด้วยบางสิงบางอย่าง” หยู
หรงซูตอบด้วยนําเสียงเจ้าเล่หช์ วนให้คนทีได้ยินรูส้ กึ
สงสัย

สิงใดกันทีทําให้จอมมารผูน้ นตกลงปลงใจรั
ั บนางเป็ น
ศิษย์

“สิงใดหรือ น้องซูพอจะบอกข้าได้หรือไม่” หวังจางอิง

แม้จะอยากรูแ้ ต่ก็ไม่ทาํ นําเสียงรีบร้อน นางยังคนถาม
อีกฝ่ ายด้วยท่านิงเรียบ ราวกับแค่เป็ นคําถามทักทายทัว
ไปก็เท่านัน

“ถึงแม้ขา้ อยากจะบอกพีสาวคนงาม แต่เกรงว่าเรืองนี

98
จะเป็ นเพียงความลับระหว่างข้าและจอมมารเท่านัน”

“น้องซูใบ้ให้ขา้ ฟั งไม่ได้เลยหรือ” หวังจางอิงลดเกราะ

ป้องกันลงเมือถูกชมด้วยปากทีหวานเปราะของหยูหรงซู

“เห็นแก่ทีท่านเป็ นสาวงามทีสุดทีข้าเคยพบเห็น ข้าจะ

ใบ้ให้ก็ได้วา่ มันเกียวกับตัวข้าเองนีแหละ”

“เจ้าว่าอะไรนะ!” หวังจางอิงหันขวับมาเผชิญหน้ากับ
หยูหรงซู ดวงตาคมคูง่ ามเบิกกว้างตกใจขณะทีจับ
จ้องอยูท่ ีร่างเล็กซึงยิมแป้นแล้นไม่รูส้ กึ รูส้ าอะไร

เหตุใดนางถึงต้องมาโมโหเพราะนางเด็กกะโปโลเช่นนี

99
ด้วยนะ

“นีเป็ นคําใบ้อย่างไรเล่า แม่นางหวังอย่าได้ตกใจไป

บางทีคาํ ว่าตัวข้าอาจหมายถึงผมข้าก็ได้นะ” หยูหรงซู
แก้ตวั ให้ตวั เองพร้อมรอยยิมทะเล้น นางสังเกตเห็นมือ
หวังจางอิงสัน เล็บคมสีแดงสดนันคงอยากจะยกมา
ตะบันหน้านางทิงละสินะ

แต่ช่วยไม่ได้ทีสาวงามมักจะงามยิงเวลาโกรธ และนางก็
เป็ นคนทีชอบกลันแกล้งสาวงามทุกคนทีพบเจอ เพราะ
แบบนีในหออีซิวจึงไม่มีนางโลมคนไหนอยากจะหาเรือง
หรือแม้แต่คยุ กับนาง

“น้องซูนีพูดเล่นเก่งจริงๆ หวังจางอิงต้องยอมรับ
100
อารมณ์ขนั เลย หวังว่าเราจะมีโอกาสได้พบปะพูดคุยกัน
มากขึนอีกในอนาคต แต่ตอนนีข้าขอเชิญน้องซูมาอาบ
นําทีห้องรับรองของข้าก่อน ในตอนนีคงมีคนเตรียมนํา
ไว้ให้นอ้ งซูแล้ว ระหว่างทีน้องซูแช่นาพั
ํ กผ่อน ข้าจะไป
เตรียมชุดสวยๆ ให้นอ้ งซูใส่ไปงานวันครบรอบของท่าน
จอมมารก็แล้วกันนะ” หวังจางอิงกล่าวกับหยูหรงซูดว้ ย
รอยยิมและด้วยตาทีโค้งดุจพระจันทร์เสียว ปกปิ ดรอย
อาฆาตทีซ่อนอยูภ่ ายใน

“อืม” หยูหรงซูพยักหน้ารับแล้วเดินตามคนของหวังจาง
อิงเข้าไปข้างในเรือนไม้แสนสวยทีรายล้อมไปด้วย
ดอกไม้สีชมพูสลับแดงระเรือไปทัวสวน

หวังจางอิงยืนนิงรอบกายเต็มไปด้วยไอเย็น จนกระทัง

101
ลาลับเงาหยูหรงซูรอยยิมบนใบหน้าของนางพลันเลือน
หาย ความงามแบบใจดีของนางกลายเป็ นงามราวกับ
ฟ้าพิโรธ สตรีในชุดสีแดงสดเดินตวัดหันหลังกลับอย่าง
รวดเร็ว ตรงเข้าไปยังมุมลึกส่วนหนึงของสํานักมารด้วย
สีหน้าราวกับต้องการจะฆ่าคน

หวังจางอิงมาหยุดอยูท่ ีหน้ากองกําลังทหารปี ศาจของ

สํานักมาร คนทีแห่งนีล้วนเป็ นคนหัวรุนแรง มีรา่ งกายที
ใหญ่โตและดุดนั พวกเขาน่ากลัวเพียงแค่มองหน้า แต่
หวังจางอิงทีเหมือนดอกไม้บอบบางกลับกล้ายืนในดง
เพลิงไฟ

ดวงตาราวกับพญาหงส์กวาดสายตาไปทัวจนหยุดอยูท่ ี
กลุม่ คนร่างสูงยักษ์ นางเดินไปหาคนพวกนันด้วยท่า

102
ทางมาดมัน คนกลุม่ ใหญ่เมือเห็นว่านางเป็ นใครต่างก็
รีบหลบทางให้แต่โดยดี จนเมือสุดทางเดิน นางจึงได้พบ
กับชายร่างสูงสีหน้าดุดนั ราวกับปี ศาจ ไม่ส.ิ ..
ต้องบอกว่าเขานันแหละคือปี ศาจ ปี ศาจทีเข่นฆ่าผูค้ น
มานับแสน และขึนชือฉาวโฉ่ในการทําร้ายร่างกายสตรี

“นีมันเรืองใหญ่โตอะไรกัน ถึงทําให้แม่นางจิงจอกคน
งามอย่างเจ้ามาหาข้าได้” ชายผูม้ ีหน้าตาน่ากลัวกล่าว
ขึนด้วยเสียงทุม้ ตําแต่เสียงดังก้อง

“ซุนจูกวาน ข้าจะยอมให้คาํ พูดจาแทะโลมของเจ้าผ่าน

หูขา้ ไป หากเจ้าจะยอมรับงานชินนีให้ขา้ ” หวังจางอิง
เอ่ยกับซุนจูกวานโดยหน้าไม่เปลียนสี ท่าทางของนาง
เห็นได้วา่ รูจ้ กั ปี ศาจตนนีมาเนินนานแล้ว

103
“เรืองชัวช้าอะไรกัน ทีสําคัญถึงขนาดจิงจอกขาวผูง้ ด
งามอย่างเจ้าต้องลดตัวมาแปดเปื อนด้วยตนเอง” ซุนจู
กวานเองก็รูด้ ีวา่ หวังจางอิงเป็ นคนเช่นไร สตรีตรงหน้า
งดงามและสูงศักดิ เป็ นปี ศาจขันสูงทีไม่มีทางมาเหยียบ
ยําในระดับเดียวกับปี ศาจอย่างพวกเขาง่ายๆ นอกเสีย
จากว่างานทีนางต้องการนันเป็ นงานสกปรก

หวังจางอิงยิมมุมปาก เมือรูไ้ ด้วา่ ซุนจูกวานยอมรับงาน

ของตน ดวงตาของนางเป็ นประกายโหดเ**◌้ยมขณะ
ทีเอ่ยกล่าวคําสังออกมา

“ซุนจูกวาน พาพรรคพวกของเจ้าไปทีเรือนรับรองของ
ข้ามีลกู กวางน้อยรอให้เจ้าลิมลอง งานนีเจ้าอยากทํา
104
อะไรกับมันก็ตามใจ แต่อย่าให้มนั สาวมาถึงตัวข้าก็เป็ น
พอ”

105
 บทที 15 เสน่หป์ รุงแต่ง

นับเป็ นครังทีสองในรอบสีปี ทีสํานักมารได้มีการจัดงาน

เลียงอันยิงใหญ่ขนอี
ึ กครัง ซึงในครานีได้ถกู จัด
อย่างอลังการเสียยิงกว่างานเลียงฉลองศึก เนืองมาจาก
วันนีเป็ นวันมงคลทีน่ายินดีเนืองในวันครบรอบหนึงหมืน
สามพันปี ของจอมมารโลหิต เหล่าลูกศิษย์สาํ นักมาร
รวมไปถึงเหล่าปี ศาจต่างแห่กนั มาร่วมงานด้วยความ
ยินดีจนล้นหลาม โชคดีทีว่าอูเ่ สวียเป็ นผูด้ แู ลเรืองสถาน
ที เขาจึงได้ทาํ การแบ่งเขตแดนแยกให้ผคู้ นอยูต่ ามส่วน
อย่างเหมาะสม

106
เหล่าคนชันสูงจะได้เข้าร่วมงานภายในเขตในของสํานัก
ส่วนทางเขตนอกทีกว้างใหญ่พอสําหรับกองทัพนับหมืน
ก็มีไว้ให้คนระดับทัวไป และเหล่าผูต้ ิดตามทังหลาย ถึง
แม้จะมีการแบ่งยศถาบรรดาศักดิกันเกิดขึน แต่ความ
สราญสุขสันต์ก็ไม่นอ้ ยแตกต่างกันเท่าไรนัก ในเมือแต่
ละชนชันมีความชืนชอบทีแตกต่างกัน ไท่เฟิ งจึงสรรหา
สิงบันเทิงมาให้พวกอย่างเหมาะสม และตัวนางเองก็อด
ใจรอไม่ไหวทีจะพาหยูหรงซูมาเดินเล่นยังลานกว้างทีน่า
อุตส่าห์จดั เตรียมไว้โดยเฉพาะ

ทว่าจนแล้วจนรอดไท่เฟิ งก็ยงั ไม่เห็นเงาของร่างเล็กที

เหมือนกับลูกถังหูลหู่ วานฉําเดินเข้ามาในงานเลย จน
กระทังเงาร่างสูงของหวังจางอิงในชุดสีแดงเพลิงตัดกับ

107
ผิวขาวราวหิมะเดินเข้ามาในงาน การปรากฏตัวของนาง
ก็ดงึ ดูดความสนใจของผูค้ นไปจนหมด

นางมาคนเดียว...ไท่เฟิ งจ้องมองทีร่างของปี ศาจจิงจอก

แน่นิงไม่ปล่อย ทังทีจอมมารบอกให้นางไปกับหยูหรงซู
เหตุใดนางถึงเข้างานมาเพียงผูเ้ ดียว

“นันเจ้าจะไปไหน” อูเ่ สวียคว้าหมับเขาทีแขนข้อไท่เฟิ ง

แรงของร่างสูงดึงจนร่างของไท่เฟิ งถลาถอยหลังจนเกือบ
เสียหลัก

ไท่เฟิ งหันกลับมาแยกเขียวใส่อีกฝ่ ายก่อนจะตอบด้วย

เสียงทีลอดไรฟั นออกมา “นางไปกับน้องซู เหตุใดนาง

108
จึงเข้ามาในงานผูเ้ ดียวเล่า”

“ทีนีจอมมารเป็ นผูป้ กครอง น้องซูของเจ้าเป็ นถึงศิษย์

เอกของเขา ใครหน้าไหนมันจะกล้าทําวางแผนทําร้าย
นางได้ลงเล่า และอีกอย่างหวังจางอิงถึงจะเป็ นปี ศาจ
จิงจอกเจ้าเล่ห ์ นางเองก็รูด้ ีวา่ หยูหรงซูสาํ คัญกับจอม
มารแค่ไหน นางคงไม่หาเรืองตายให้ตวั เองหรอก” อูเ่ ส
วียก็กระซิบตอบกลับมาด้วยเหตุผล

สาเหตุทีทังคูต่ อ้ งกระซิบคุยกันมีเหตุมาจากว่างานวัน
ครบรอบนันกําลังจะเริมแล้ว พิธีการล้วนต้องดําเนินไป
ตามเวลาไม่อาจช้าหรือเร็วไปได้เพือป้องกันการผิด
พลาด และการมาช้าหรือหายตัวไปของหยูหรงซูนนั ถ้า
ไปเข้าหูเฉินหงจินในตอนนีแล้วละก็ งานเลียงจะต้องพัง

109
ลงอย่างแน่นอน

เพราะแบบนีมือขวาและมือซ้ายของจอมมารทียืนดูแล
ความปลอดภัยของเจ้านายจึงต้องกระซิบกระซาบคุยกัน
ไม่ให้เขารูเ้ รือง

เฉินหงจินนังจิบสุรารสองุ่นสีมว่ งแดงทีหมักโดยหยูหรงซู
ไว้ทีเรือนของกุยฟง ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องอยูท่ ี
แถวคนมากมายทีต่อเรียงรายเพียงเพือมอบของขวัญให้
เขา ไม่วา่ จะเป็ นเพชรนิลจินดา เครืองประดับและเครือง
แต่งกาย ล้วนเป็ นของทีไร้คา่ ในสายตาเขา หนังสือ
วรยุทธ์อาจดูดีขนมาบางแต่
ึ หากไม่ใช่เล่มในตํานานล้วน
แต่ถกู จับโยนลงไปในห้องเก็บสมบัติและปิ ดตายเหมือน
เช่นเคย ทีน่าสนใจทีสุดก็คงไม่พน้ ผลงานการทําลาย

110
ล้างพวกสํานักจอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะ

ดังเช่นทีหวังจางอิงทํา การสังหารเซียนตระกูลหมิงนับ
ว่าไม่ใช่เรืองง่าย แต่ก็ไม่จาํ เป็ นหากไม่คิดจะเปิ ด
สงคราม ทว่าจากเหตุการณ์เมือไม่นานมานีทีสํานัก
หลินหลีจงใจมาบุกสํานักมารของเขา เห็นได้วา่ ฝ่ ายนัน
เองก็พร้อมทีจะรับมือกับการโต้ตอบของเขาเช่นกัน

เฉินหงจินไม่อยากจะเป็ นฝ่ ายทําร้ายใครก่อน แต่เขาเอง

ก็รกั ในความรุนแรง ในเมือถูกกระตุกหนวดเช่นนี การ
เอาคืนของเขาย่อมโหดเ**◌้ยมยิงกว่าหลายสิบเท่า

“เจ้านังลงก่อน เดียวนางก็มา” อูเ่ สวียกระซิบบอกไท่

เฟิ งขณะทีคอยสังเกตจอมมารไม่ให้หนั มา ทว่าไท่เฟิ งยัง
111
คงยืนแข็งทือราวกับจะพุง่ ออกไปนอกงาน อูเ่ สวียจึงจํา
เป็ นต้องกดร่างนางให้นงลงกั
ั บที

“ถ้านีไม่ใช่งานเลียงจอมมารนะ...” ข้าฆ่าเจ้าแน่ ไท่

เฟิ งคิดในใจ ขณะใช้สายตาโหดเ**◌้ยมจ้องหน้าของอู่
เสวีย

“ท่านจอมมาร แขกมากันครบแล้วขอรับ” หยงซานเหว่

ยผูเ้ ปรียบได้กบั พร้อมบ้านประจําสํานักมารเดินเข้ามา
กล่าวกับจอมมาร เขาเป็ นชายชราผมดําทีดูสงบเยือก
เย็น มีหน้าทีดูแลภายในสํานัก การรายงานของเขาใน
ครังนีจึงทําให้ขบวนแถวยาวเหยียดมีสีหน้าผิดหวัง
เพราะอดทีจะได้สร้างความดีความชอบ

112
“อืม” เฉินหงจินพยักหน้า

พิธีการต่อจากการรับของขวัญเป็ นอีกหนึงสิงทีเขาเบือ
มากทีสุด นันคือการทีทุกคนจะมารายงานคุณงามความ
ดีทีตัวเองทําแล้วหลังจากนันก็จะอวยพรให้เขา ตําแหน่ง
ของผูร้ ว่ มพรรคชันสูงต่างมีมากมายเกือบร้อยคน การที
ต้องทนฟั งคนพูดนีกล่าวอวยพรซําๆ มันเป็ นอะไรทีทํา
ให้เขารูส้ กึ ทรมาน

สีปี ทีไม่มีงานพิธีนีจึงนับเป็ นสีปี ทีแสนสงบสุข

“ในโอกาสครบรอบหนึงหมืนสามพันปี ของจอมมาร
โลหิต ข้าจึงขอมอบหน้าทีกล่าวอวยพรท่านจอมมารเป็ น
ผูแ้ รกให้แก่สตรีทีงดงามลําเลิศเปี ยมไปด้วยความ
113
สามารถมากทีสุดในสํานักมารแห่งนี แม่นางหวังจางอิง”
หยงซานเหว่ยโค้งหัวให้หวังจางอิงทีนังอยูฟ่ ากฝังตรง
ข้ามทีไม่ไกลนักเพือให้นางได้ลกุ ขึนถวายความเคารพ
แก่จอมมาร

“นางถือดีอะไรได้สทิ ธินันก่อนเหล่าผูอ้ าวุโส”

“เจ้าอย่าลืมว่านางทําผลงานไว้ได้ดีออกหน้าผูอ้ ืนมาก
แค่ไหน หัวของเซียนหมิงใช่วา่ จะเป็ นสิงทีใครตามหามา
ได้ง่ายๆ แล้วในช่วงทีจะสงครามเช่นนี นับว่าหวังจางอิง
ได้เปิ ดตัวกับสํานักหลินหลีได้อย่างงดงาม”

“เฮอะ! พวกผูช้ ายนีนะ”

114
ไท่เฟิ งเค้นหัวเราะในลําคอออกมาเสียงดังก่อนจะเบือน
หน้าหนีจากอูเ่ สวียไปอีกทางหนึง ทุกคนมักชืนชมหวัง
จางอิงเพราะความงามของปี ศาจจิงจอกล้วนทําให้บรุ ุษ
ลุม่ หลง นางนึกดีใจทีเฉินหงจินเป็ นเพียงบุรุษเดียวใน
ร่างทีไม่หลงไปในมนต์เสน่หข์ องสตรีผนู้ นั

จะกล่าวว่าไท่เฟิ งอิจฉาก็ไม่ใช่ นางมีอะไรทีเทียบเท่า

หวังจางอิงไม่ได้กนั งามก็งามกว่า เก่งก็เก่งกว่า ยศก็ยงั
จะเหนือกว่าอีก นางไม่มีทางอิจฉาจิงจอกตนนันเป็ นแน่
แต่หากบอกว่าหมันไส้ก็คงไม่เชิงกระมัง

เมือหวังจางอิงคํานับจอมมารเสร็จ เสียงดนตรีก็หยุด
ชะงัก ชวนให้บรรยากาศทีเงียบสงบยามพระอาทิตย์

115
กําลังตกดินดูน่าวังเวงจนชวนขนลุก ทว่าความเงียบ
กลับยิงทําให้ทกุ สายตาจับต้องไปทีร่างในชุดสีแดงเพลิง
ไม่วางตา ราวกับนางคือสีสนั เดียวบนโลกทีน่ามอง

“เนืองในวันครบรอบทีสําคัญของท่านจอมมาร ข้าหวัง
จางอิงและเหล่าปี ศาจจิงจอกต่างพากันช่วยตัดหัวเจ้า
คนลวงหลอกทีพยายามโป้ปดว่าตัวเองเป็ นเซียน กล่าว
วาจาอวดอ้างว่าตนเองนันดีเลิศประเสริฐยิงกว่าสัตว์ใดๆ
แล้วกล่าวหาให้รา้ ยพวกเราว่าเป็ นมาร เป็ นปี ศาจ เป็ น
สิงมีชีวิตทีต้อยตําและชัวร้าย คําพูดของพวกเขาต่าง
เป็ นเพียงแค่ลมปาก ตราหน้าพวกเราเป็ นคนบาปแล้ว
ทําร้าย พอโต้ตอบกลับหาว่าเราจิตใจโหดเ**◌้ยม ที
พวกเรายังอยูม่ าจนถึงทุกวันนีข้านันสํานึกในบุญคุณ
ของท่านจอมมารทีคอยปกป้องคุม้ ครองเราเหล่าปี ศาจ

116
มาโดยตลอด หากไม่มีทา่ น...บางทีพวกข้าอาจโดนคน
ดีเหล่านันทําลายล้างกันไปนานแล้ว ด้วยเหตุนีข้าจึง
หวังว่าท่านจะมีอายุยืนยาวไปตลอดกาล หากผูใ้ ดกล้า
มาขวางทางท่าน พวกข้าปี ศาจและเหล่าลูกศิษย์ก็
พร้อมทีจะเอาเลือดเนือของตัวเองเข้าแลกเพือปกป้อง
ท่าน” หวังจางอิงกล่าวสรรเสริญจอมมารด้วยเสียงใสที
ก้องกังวานแฝงไปด้วยความหนักแน่นทุกคําพูด คําพูด
ของนางจึงทําใครหลายคนต่างรูส้ กึ ซาบซึงไปจนถึงก้น
บึงของหัวใจ

กาลเวลาผ่านไป แม้เหล่ามารจะเลือกทีอยูเ่ งียบๆ อย่าง

สันโดษ แต่ก็กลับถูกเอาไปกล่าวหาเสียๆ หายๆ ถูกนํา
ไปใส่เป็ นตัวร้ายตามนิทานต่างๆ ไม่วา่ ไปทีได้แค่ได้ชือ
ว่าเป็ น คนของพรรคมารก็จะถูกมองด้วยสายตารังเกียจ

117
โชคดีทีมีเฉินหงจิน เพราะเขาจึงมีเมืองของเหล่ามาร
เพราะเขาพวกคนในสํานักนีจึงสามารถใช้ชีวิตอยูไ่ ด้
อย่างคนปกติทวไป
ั ไม่ตอ้ งคอยหลบหนีหรือเข่นฆ่าหาก
ไม่จาํ เป็ น

“พวกเขาเพียงแค่หวาดกลัว ในสิงทีไม่รูจ้ กั ไม่มีใครดี

หรือเลวจนแบ่งแยกเป็ นขาวหรือดํา ใครกันจะคิดว่าฝ่ าย
ตัวเองเป็ นผูผ้ ิด” เฉินหงจินเอ่ยเสริมขึนมา ดวงตาสีแดง
ของเขาจ้องมองนําสุราในมือแน่นิง

“ท่านจอมมารกล่าวได้ถกู ต้อง” หยงซานเหว่ยเอ่ยรับ

เสียงดัง

“ท่านจอมมารกล่าวได้ถกู ต้อง” ทุกคนในบริเวณรอบ

118
งานเลียงต่างกล่าวซ้อนทับขึนเป็ นเสียงเดียว

พวกเขาต่างเคารพเฉินหงจิน แต่คนทีถูกเคารพกลับไม่
แม้แต่เงยหน้ามองใคร

“จะกล่าวเช่นนันเช่นนี แทนทีจะเอาเวลาตัดหัวของคน
ไม่มีคา่ เหตุใดเจ้าถึงไม่ลอ่ ลวงเจ้าสํานักหลินหลีเลย
เหล่า หรือว่าเจ้าไม่มีนายาพอ?”
ํ

ไท่เฟิ งเป็ นเพียงคนเดียวในทีแห่งนีทีไม่เอ่ยกล่าววาจาน่า

ขนลุกเช่นนันกับจอมมาร นางไม่เคยยึดถือกับชีวิตอัน
เป็ นนิรนั ดร์ มีเกิดย่อมมีดบั เป็ นเรืองธรรมดา ฉะนันนาง
จึงทําชีวิตทีเป็ นอยูใ่ ห้คมุ้ ค่า การเป็ นปี ศาจทีอายุกว่า
สามพันปี ทาํ ให้นางรูว้ า่ หากจะอยูแ่ ต่ในกฎระเบียบตน
119
เองคงจะได้อดึ อัดตาย ด้วยเหตุนีเมือคิดสิงใดจึงพูดออก
มาทันที

“ท่านไท่เฟิ งหมายถึงข้าหรือ?” หวังจางอิงเงยหน้าขึน

หน้ามองตรงไปยังแท่นทีสุดทางเดิน นางเห็นชายหนุ่ม
ผมสีดาํ เงางามในชุดสีดาํ ยังคงนังสงบไม่มองหน้า ใน
ขณะทีด้านข้างมีสตรีในชุดสีมว่ งจ้องหน้านางอย่างหา
เรือง

คําถามของหวังจางอิงทําให้เหล่าปี ศาจทีหลงใหลใน
ความงามของนางนึกสงสารทีถูกคนปากเสียอย่างไท่เฟิ ง
หาเรือง แต่ใครจะทําอะไรได้ในเมืออีกฝ่ ายเป็ นถึงมือ
ซ้ายจอมมาร หากจอมมารไม่กล่าวว่าพวกเขาก็ได้แต่
หุบปาก แต่ถงึ จะรูว้ า่ ไม่มีใครกล้า แต่ก็อดลุน้ ไม่ได้วา่ จะ

120
มีชายใดอาจหาญปกป้องโฉมงามบ้าง

“ใช่ ข้าหมายถึงเจ้านันแหละ” ไท่เฟิ งไม่บา่ ยเบียงยอม

รับตรงๆ ว่านางจงใจหาเรืองหวังจางอิง

อูเ่ สวียเห็นสถานการณ์ไม่ดีขงึ ขยับไปขอความช่วยเหลือ

จากจอมมาร “ท่านจอมมาร”

เฉินหงจินตวัดสายตาคมวาบให้อเู่ สวีย ร่างสูงในชุดมือ

ขวาสีเทาเย็นวาบไปทังร่าง ในหัวขาวโพลนคิดคําใดไม่
ออก จนกระทังจอมมารผูน้ ีหันกลับไปสนใจสุราในมือ
ต่อ เขาถึงขยับร่างได้...และเมือขยับได้เขาจึงยอมไปยืน
นิงๆ ไม่ปริปากอยูท่ ีเดิม

121
ดูเหมือนท่านจอมมารจะสนใจการถกเถียงกันของไท่เฟิ ง
และหวังจางอิงมากกว่านังฟั งคําอวยพรจากเหล่าสาวก

“ท่านไท่เฟิ งจะหมายความว่าการทีข้าสังหารเซียนหมิ
ง ผูเ้ ป็ นหนึงในแกนนํารุกรานสํานักเราเป็ นเรืองไร้
ประโยชน์เช่นนันหรือ” หวังจางอิงมีดวงตาแข็งกร้าว
ขณะเผชิญหน้ากับไท่เฟิ ง แม้นางจะงดงามดูออ่ นหวาน
แต่ก็ตอ้ งอย่าลืมว่านางคือปี ศาจ นิสยั เลือดร้อนย่อมไม่
ใช่เพียงแค่ข่าวลือ หากไท่เฟิ งคิดจะหาเรืองนาง ก็อย่า
หวังว่าคนอย่างหวังจางอิงจะยอมให้รงั แกกันง่ายๆ

“เจ้าก็รูด้ ีวา่ จอมมารยังไม่มีคาํ สังประกาศศึก แต่การที

เจ้าไปสังหารเซียนหมิงอาจทําให้เรืองลุกลามยิงกว่าเก่า
122
หากเหล่าปี ศาจและลูกศิษย์สาํ นักมารผูอ้ ืนได้รบั ความ
เดือดร้อนเพราะการกระทําของเจ้าครังนี เหล่าปี ศาจ
จิงจอกอย่างเจ้าจะรับผิดชอบอย่างไร” ไท่เฟิ งกล่าวมี
เหตุผล ถึงแม้การสังหารเซียนหมิงจะทําให้พวกคนใน
สํานักมารได้ความสะใจ แต่เมือคิดถึงผลกระทบแล้วนับ
ว่าไม่คอ่ ยคุม้ กันสักเท่าไรนัก

“แล้วท่านไท่เฟิ งจะยอมให้คนจากสํานักหลินหลีมา
เหยียบหน้าประตูบา้ น แล้วจากไปเช่นนันหรือ” หวังจาง
อิงสีหน้าไร้รอยยิม ภายนอกนางอาจดูแน่นิงแต่ภายใน
กลับกระวนกระวาย กลัวเจ้าของร่างทีนังนิงอยูจ่ ะสัง
ประหารนางโทษฐานทํางานโดยพลการ

“เจ้าควรใช้สมองให้มากกว่าหน้าตาหน่อยนะ” ไท่เฟิ ง

123
แสยะยิม รูว้ า่ อีกฝ่ ายกําลังกลัวจึงไม่หาเรืองต่อ แต่เมือ
นึกถึงใบหน้าสดใสของหยูหรงซู นางก็เหมือนนึกอะไร
ออก “แล้วน้องซูขา้ อยูไ่ หน” เมือไท่เฟิ งถามออกมา อูเ่ ส
วียก็ถอนหายใจพร้อมกับกลอกตา นึกสงสารตนเองที
ต้องมีคหู่ เู ช่นสตรีผนู้ ี

เฉินหงจินชะงักมือทีถือจอกสุราเล่น ดวงตาสีแดงดุจดัง
โลหิตของเขาสันประกายสงสัยอยูช่ ววู
ั บ ก่อนจะเงยหน้า
มองร่างเล็กอันคุน้ เคย แต่เมือมองไปทัวก็ยงั ไม่เจอนาง
มองไปยังทีนังด้านขวาทีเตรียมไว้ให้นางก็ไม่อยู่

การเคลือนไหวของจอมมารทําให้คนโดยรอบรูส้ กึ หวาด
หวัน

124
ใครกันคือน้องซู? แล้วเหตุใดจอมมารถึงให้ความสนใจ
ถึงเพียงนัน ขนาดสตรีผงู้ ามเลิศสองคนถกเถียงกันและ
หําหันด้วยสายตา ท่านจอมมารยังไม่แม้แต่จะสนใจ แต่
เพียงแค่พดู ถึงน้องซูผนู้ นเขาถึ
ั งกลับกวาดตามองหานาง
ในทันที

“ท่านไท่เฟิ งคงหมายถึงคุณหนูหยูหรงซู...”

“หยูหรงซู เด็กตระกูลหยูหรงทีถูกสังหารไปน่ะหรือ” ไม่

ทันไท่เฟิ งจะได้พดู จบก็มีเสียงหนึงถามขึนมาด้วยความ
สนใจ จบเสียงนันทุกคนต่างก็หนั คุยกันเสียงเซ็งแซ่ดว้ ย
ความสงสัย

ตระกูลหยูหรง อดีตผูน้ าํ จอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะ ถูกสังหาร

125
ด้วยข้อหาว่าหักหลังพวกพ้องตนเองมาเข้าร่วมกับพรรค
มาร แล้วเมือหมดประโยชน์คนของพรรคมารจึงไป
สังหารพวกเขา มีข่าวลือว่าบุตรสาวเพียงคนเดียวของ
ตระกูลหยูหรงนันมีชีวิตอยู่ แต่ก็มีข่าวเสียว่านางกลาย
เป็ นอันธพาลหัวไม้ปกครองเมือเหวินอีอยู่

แล้วเหตุใดเด็กทีมีประวัติซบั ซ้อนเช่นนันจึงมาอยูส่ าํ นัก

มาร หรือว่าข่าวลือเกือบยีสิบปี ก่อนเป็ นความจริง แล้ว
เหตุใดเด็กผูน้ นถึ
ั งดึงดูดความสนใจจากจอมมารโลหิต
ได้ หรือว่านางจะงดงามกว่าหวังจางอิงหลายสิบเท่า
หรืออีกข้อสงสัยหนึงคือท่านจอมมารหลงรักสตรีจาํ พวก
ทีมาจากพรรคฝ่ ายธรรมะ

สีปี ก่อนก็จอมยุทธ์หญิงผิงชิง ในตอนนีก็หยูหรงซู

126
สีปี ก่อนก็ทาํ ให้ตอ้ งเข้าบําเพ็ญตบะอยูเ่ ป็ นนาน แล้วครา
นีจะเกิดเรืองอะไรขึนอีก

“ท่านจอมมาร ท่านไม่ควรพานางเด็กผูน้ นมาอยู

ั ท่ ีนี”
ชายชราผงขาวตาบอดหนึงข้างออกมาคุกเข่าแล้วคํานับ
จอมมารคัดค้านการอยูข่ องหยูหรงซูในทันที

ขงซางชู่ ผูอ้ าวุโสทีเป็ นปี ศาจงูจาํ ศีล เขาเป็ นผูบ้ าํ เพ็ญ

เพียรสูงผูห้ นึงพอๆ กับกุยฟง อยูก่ บั เฉินหงจินมาตังแต่
เขาขึนครองพรรคมารสมัยแรก เรียกได้วา่ เป็ นผูท้ ีมีจิตใจ
จงรักภักดีผหู้ นึง แต่เพราะแบบนันเขาจึงไม่ไว้ใจใครก็
ตามทีมาจากพรรคธรรมะแม้แต่เพียงผูเ้ ดียว ต่อให้คนผู้
นันจะเคยถูกพวกพ้องหักหลังทรยศมา เขาก็ไม่มีทางไว้
127
ใจเป็ นอันขาด

“ท่านขง ท่านหลบซ่อนอยูใ่ นถําลึกมานานเพียงใดแล้ว”

เฉินหงจินถามชายชราเสียงเรียบนิงดุจผิวนํา

“ประมาณสามร้อยปี ...” ชายชราตอบตะกุกตะกักเมือ

ถูกคุกคามด้วยสายตาดุดนั

“เช่นนันท่านคิดว่าสามร้อยปี ทีผ่านมานี ท่านพลาดสิง

ใดในยุทธภพไปบ้าง”

“ข้าไม่ทราบขอรับ”

128
“เช่นนันท่านจะใช้สทิ ธิอะไรในการมาบอกข้าว่าสิงใดที
ข้าควรหรือไม่ควรทํา”

“เอ่อคือ...” ขงซางชู่คาํ พูดติดอ่าง เมือถูกรังสีกดดัน

จากเฉินหงจินเขาก็นกึ อยากกลายร่างกลับไปเป็ นงูแล้ว
จําศีลในถําของตัวเองต่อ

“ท่านจอมมาร ท่านอย่ามัวเสียเวลากับพวกเสียงนก
เสียงกาสิ ท่านไม่เห็นหรือว่าน้องซูหายไป ท่านจะได้
หรือไม่วา่ ท่านส่งน้องซูไปกับใคร” ไท่เฟิ งมีสีหน้าหงุด
หงิด นางคิดจะออกไปตามหาเองแต่ก็ตอ้ งรอคําสังเฉิน
หงจิน ไม่เช่นนันพวกผูค้ มุ กฎต้องหาเรืองนางโทษฐาน
ไม่เชือฟั งคําสังอย่างแน่นอน

129
“หวังจางอิง ซูซอู ยูท่ ีใด”

พระอาทิตย์ลาหลับฟ้า ความมืดเข้าปกคลุมท้องนภา
ทุกคนต่างเงยหน้ามองเฉินหงจินราวกับคิดว่าตนเองเพิง
หูฟาดไป ไท่เฟิ งในตอนนีเหมือนกับช็อกตะลึงกลาง
อากาศไปเสียแล้ว นางมองเฉินหงจินราวกับมองผี ใน
ขณะทีอูเ่ สวียอ้าปากค้างจนคางจะยาวติดพืน

ซูซู จอมมารเรียกเด็กตระกูลหยูหรงด้วยชือเล่นเช่นนีต่อ
หน้าคนมากมาย

มันเกิดเรืองอะไรกันแน่!

130
“อาจารย์ ข้าแค่มาสายหน่อยเดียว ทําไมทุกคนถึงทํา
สีหน้าเคร่งเครียดเช่นนีเล่า” ทันใดนันเองเสียงหวาน
เหมือนนําเชือมของหยูหรงซูก็พลันดังขึนไปทัวลานงาน
จัดเลียง เสียงของนางนันมาก่อนร่าง ทําให้ทกุ คนไม่
พลาดการปรากฏตัวของเด็กตัวแสบ

ชุดสีแดงเข้มราวกับโลหิตเข้ากันกับผิวขาวราวไข่มกุ ของ
หยูหรงซูอย่างไม่น่าเชือ ใบหน้าหวานของเจ้าตัวปรากฏ
รอยยิมบางๆ กับดวงตาทียิมจนโค้งราวพระจันทร์เสียว
บนฟากฟ้า ต้องกล่าวว่านางไม่ได้งามเลิศแบบไท่เฟิ ง
ไม่ได้งามไม่รูล้ ืมอย่างหวังจางอิง แต่นางงามราวกับมี
มนต์สะกดบางอย่างทีทําให้ทกุ สายตาต้องจับจ้องราว
กับหยุดหายใจ

131
หยูหรงซูสวมชุดสีแดงงดงามหรูหราชุดนีซึงเป็ นของหวัง
จางอิง อีกทังนางยังถูกแต่งหน้าด้วยโทนสีแดงหวานชํา
จนทําให้เห็นแล้วนึกถึงขนมถังหูลู่ แต่ทงนี
ั ทังนันแก้ม
ของนางทีกําลังแดงระเรือเป็ นผลมาจากการดืมเหล้าไป
จอกสองจอกเมือไม่นานมานี

เฉินหงจินมาดขรึมผูด้ าํ รงตําแหน่งเป็ นถึงจอมมารหลุด

มาดในทันใด มือหนาทีจับจอกสุราเล่นอยูป่ ล่อยมันลง
พืนจนแตกออกเป็ นเสียงๆ แต่ก็ไม่อาจดึงความสนใจ
ของผูค้ นทีมีตอ่ หยูหรงซูไปทีอืนใดได้

ท่ามกลางการปรากฏตัว หยูหรงซูไม่ได้เดินเข้ามา แต่

นางนังอยูบ่ นเกียวทีแบกโดยชายร่างยักษ์ถงึ สีนาย จะ
ให้เรียกว่าคนปกติก็ไม่ได้เมือคนทังสีต่างเป็ นปี ศาจทีมี

132
ใบหน้าโหดเ**◌้ยมจนอยูเ่ ฉยๆ ก็ยงั ทําเด็กร้องไห้ได้
คนเหล่านีขึนชือเรืองการไม่ทาํ ตามคําสังใคร รักใน
เกียรติของตัวเอง แต่ในตอนนีกับแบกหยูหรงซูมาหยุด
อยูข่ า้ งๆ หวังจางอิง

“คารวะท่านอาจารย์ ขอให้ทา่ นมีความสุขทุกคืนวันเจ้า

ค่ะ” หยูหรงซูลกุ ขึนจากทีนังแล้วคํานับให้เฉินหงจินด้วย
ท่าทีเก้ๆ กังๆ แต่ดนู ่ารักจนทําให้คนอดเห็นใจไม่ได้

หวังจางอิงยิมกระตุกขณะทีก้มหน้ามองหยูหรงซูในชุด
โปรดของตนเอง

“พีหวัง พีคงไม่วา่ อะไรใช่หรือไม่ทีข้าสวมใส่ชดุ นีของ

ท่าน” หยูหรงซูเอ่ยถามอีกฝ่ ายด้วยนําเสียงเป็ นมิตร
133
หากหวังจางอิงเผลอแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาแม้
เพียงนิด คนรอบข้างจะต้องตราหน้านางอย่างแน่นอน

“ข้าจะว่าอะไรน้องซูได้ละ เจ้าสวมชุดข้าแล้วยังจะงด
งามกว่าข้าอีก” หวังจางอิงฝื นยิมขณะทีมือทังสองข้าง
ผสานกับอยูท่ ีท้องน้อยกําลังจิกลงไปบนเนือตัวเอง นาง
ใช้เวลาชัววูบมองไปยังซุนจูกวานทีก้มหน้าสํานึกผิดไม่
ยอมสบตา

“ต้องขอบคุณพีหวังมากๆ ทีช่วยข้าแต่งตัวจนงดงาม
เช่นนี” หยูหรงซูกล่าวแล้วหมุนตัวเพืออวดเสือผ้าทีงด
งามบนร่างของตัวเอง นางเหมือนกับสุราเลิศรสทีทําให้
ทุกคนนันอยากลิมลอง ทุกสายตาจับจ้องราวกับนาง
เป็ นสตรีเพียงหนึงเดียว...แม้แต่เฉินหงจิน

134
“เจ้ามาช้าเพราะแต่งตัวอยูเ่ ช่นนันหรือ” จอมมารกล่าว
กับหยูหรงซู ดวงตาสีแดงในตอนนีมีความไม่พอใจฉาย
ชัดอยู่ เพราะนางนันงดงามสะกดจิตใจผูค้ นมากเกินไป
แล้วเขาก็ไม่ชอบทีเป็ นเช่นนี

“อ้อ จริงๆ ข้าเสร็จนานแล้วนะ” ดวงตาใสซือบริสทุ ธิ

เงยขึนสบตากับผูท้ รงอํานาจทีสุด ณ ทีแห่งนี นางไม่
กลัวเกรง นางตัวเพียงแค่นีแต่กลับกล้าเผชิญหน้ากับ
จอมมาร ทีแม้แต่แม่ทพั ใหญ่ยงั ต้องหลีกทางให้

“เช่นนันเจ้าไปไหนมา”

135
หยูหรงซูกระตุกยิมมุมปาก “เรืองนัน...” นางลากเสียง
ยาวขณะหันไปหาหวังจางอิงด้วยแววตายเจ้าเล่ห ์
“ท่านคงต้องถามพีหวังแล้วล่ะ”

136
 บทที 16 ผียอ่ มเห็นผี

คนงามมากมายหาได้ไม่อยากในเขตแดนของพรรคมาร
เพราะปี ศาจสาวสวยมากมายล้วนแต่ตอ้ งมีรูปลักษณ์ที
ตราตรึง เอาไว้ดงึ ดูดเหล่าผูค้ นให้มาตกอยูใ่ นบ่วงเสน่ห ์
ทีไม่อาจถอนตัวขึน เหล่าปี ศาจและลูกศิษย์สาํ นักมา
ล้วนเห็นคนเหล่านีจนชาชินตา นอกจากไท่เฟิ งและหวัง
จางอิงทีถูกยกย่อว่างามสุดในมูลมวลปี ศาจแล้วก็ไม่มี
ใครเคยยืนเทียบพวกเขาได้ จนกระทัง...

ร่างในชุดสีแดงยืนนิงอยูใ่ นกลางทางเดินสีแดงหลอม
137
รวมเขากับชุด ใบหน้าหวานใสดูบริสทุ ธิเนียนใสจนนึก
อยากจะสัมผัสมันอย่างอ่อนโยน ดวงตาดอกท้อของ
นางช่างเปล่งประกายราวกับแสงของดวงดาราทีฉาย
แสงพร่างพรายยามรัตติกาล โครงหน้าของนางไม่ได้
สมบูรณ์แบบเฉกเช่นหวังจางอิง รูปร่างของนางไม่ได้งด
งามสมส่วนดังเช่นไท่เฟิ ง แต่มนั มีบางสิงบางอย่างที
แรงกล้าดึงดูดทุกสายของทุกคนในลุม่ หลงมัวเมาราวกับ
ถูกมอมด้วยสุราเลิศรส

แย่ละ่ ...ข้าไม่น่าดืมเพลินเลย

หยูหรงซูทีแต่งอกทรงเครืองครบพร้อมแอบลอบถอน
หายใจ นางรูม้ าว่าหากตนเองยิงดืมสุรามากก็จะยิงทํา
ให้คนรอบข้างหลงใหลในตัวเองมากยิงขึน และเพราะ

138
เหตุนีจอมมารจึงไม่ยอมให้นางดืมสุราเลยตังแต่กลาย
เป็ นลูกศิษย์ของเขา แม้แต่ไหเดียวคนหน้าตายผูน้ นก็
ั ไม่
ยอมให้นางแตะต้อง มีแต่ตอ้ งแอบดืมคนเดียวใน
ตอนกลางคืนก่อนนอนเท่านัน

“หยูหรงซู ตกลงเจ้าไปไหนมา” เฉินหงจินเรียกชือเต็ม

ของหญิงสาว นําเสียงของเขาทุม้ ตํา เห็นได้วา่ ในใจของ
ชายหนุ่มกําลังเกิดมรสุมก่อตัวขึนอย่างช้าๆ

หยูหรงซูเงยหน้าทีมีสีแดงระเรือของตัวเองขึนเผชิญหน้า
กับเขาอีกครัง นางฉีกยิมขึนเรียกความมันใจของตนเอง
แล้วเริมเล่าเรืองทีไปเผชิญมา

139
“เรืองมันมีอยูว่ า่ ...”

“คุณหนูหยูหรงเชิญทางนีเจ้าค่ะ” สาวใช้ภายในเรือน
รับรองของหวังจางอิงเดินออกมาต้อนรับหยูหรงซูทนั ทีที
เจ้าตัวเดินเข้ามาถึง

มนุษย์สาวอย่างนางพลันอดขมวดคิวสงสัยออกมาไม่ได้
เหตุใดสาวใช้ของหวังจางอิงถึงได้รูว้ า่ นางจะมาอาบนํา
แต่งตัวทีเรือนของนาง ทังๆ ทีท่านจอมมารเพิงเป็ นคน
สังการเองเมือครู ่ หรือว่าปี ศาจจิงจอกจะสามารถสือสาร
กันได้โดยทีไม่ตอ้ งคุยกันอย่างนันหรือ

140
ขณะทีในหัวคิด ขานางก็พาเดินตามสาวใช้ในชุดสีขาว
คนหวังจางอิงมาจนถึงห้องด้านในทีเป็ นบ่อนําขนาด
ใหญ่ โรยไปด้วยกลีบกุหลาบสีแดงขาวและชมพู กลิน
ของดอกไม้หอมอบอวลตามกลินของไอนําร้อนทีมีควัน
พวยพุง่ ขึนมา เพียงแค่เห็นเท่านีคนทีเกลียดนําร้อน
อย่างหยูหรงซูก็นกึ อยากจะหันหลังกลับแล้ววิงหนีจาก
ไป

“ให้ขา้ ช่วยนะเจ้าคะ” ปี ศาจจิงจอกสาวกล่าวแล้วเขา

มาช่วยหยูหรงซูถอดเสือผ้า

ฝ่ ายคนโดนถอดเสือยังคงอยูใ่ นงุนงง แต่ก็ยอมทํา

ตามอย่างว่าง่ายเพราะแต่ไหนแต่ไรมาไท่เฟิ งก็เป็ นคนที
141
ชอบจับนางอาบนําแต่งตัวอยูเ่ สมอ บางครังตนเองก็เป็ น
เหมือนตุ๊กตาตัวโปรดของมือซ้ายจอมมารผูน้ นั และนาง
ไม่เคยรังเกียจเลยหากมันแลกมากับรอยยิมของพีสาวผู้
นัน

สาวใช้ในชุดสีขาวพานางลงไปนังแช่ในนําร้อนลอยไป
ด้วยกลีบกุหลาบ นางเป็ นสาวใช้ทีรูง้ านไม่พดู จามาก
ความรบกวนผูเ้ ป็ นนาย

หยูหรงซูนนอยากจะพู
ั ดใจจะขาดว่าอย่าทําตัวนายบ่าว
กับตนเองเลยแต่ก็พดู ไม่ได้เพราะบรรยากาศทีอึดอัด
ไหนจะสรรพนามทีเรียกนางว่าคุณหนูในตอนเจอกันครัง
แรกอีก มันทําให้อดคิดไม่ได้วา่ เหล่าปี ศาจจิงจอกช่าง
เป็ นเผ่าพันธุท์ ีมีมารยามีเสียจริง สมกับทีได้รบั ความ

142
สามารถอย่างความงามมาครอบครอง แต่ถงึ จะเป็ น
แบบนันทําไมคนดีๆ ถึงต้องถูกเหล่าจอมยุทธ์ผมู้ ี
คุณธรรมตราหน้าว่าเป็ นพวกลวงโลก

“คุณหนูหยูหรงช่วยรออยูท่ ีนีสักครูน่ ะเจ้าค่ะ ข้าจะไป

เตรียมชุดไว้ให้ทา่ นก่อน” สาวใช้คนเดิมกล่าวกับนาง
หลังจากช่วยขัดตัวไปได้สกั พัก

“อืม” หยูหรงซูรบั คําก่อนจะค่อยๆ หลับตาพักผ่อนเมือ

เริมรูส้ กึ เคลิม

ถึงแม้นาในบ่
ํ อจะร้อนแต่ก็ไม่รอ้ นทรมานเมือตอนทีถูก
ท่านหมอสังให้ลงไปแช่ นําร้อนของหวังจางอิงนันทัง
ร้อนและหอมหวนชวนให้รูส้ กึ ผ่อนคลาย และการนวด
143
และขัดตัวจากสาวใช้คนเมือครูก่ ็ทาํ ให้นางรูส้ กึ สบายจน
อยากจะนอนหลับทังแบบนี

ผ่านไปสามก้านธูป หยูหรงซูทีนังหลับตาอยูใ่ นบ่อนํา

เริมรูส้ กึ ถึงความประหลาด เมือสาวใช้ชดุ ขาวทีกล่าวว่า
จะไปเตรียมชุดให้นางได้หายตัวไป การเตรียมชุดแบบ
ไหนกันทีต้องใช้เวลานานเกินสามก้านธูป พวกเขาคงไม่
คิดจะจับนางแต่งตัวใส่เครืองครบองค์แบบพวกฮองเฮา
หรอกนะ

เมือหันไปข้างหลัง หยูหรงซูก็เงยหน้ามองฉากกันทีวาง
เสือผ้าเอาไว้ แต่ในตอนนีมันได้อนั ตรธานหายไปอย่าง
ลึกลับ นันยิงเพิมทวีความน่าประหลาดมากขึนไปอีก
เท่าตัว

144
เสือผ้าหาย? คนหาย? สาวใช้ปีศาจจิงจอกผูน้ นไม่
ั ได้
คิดจะรังแกนางจริงๆ ใช่หรือไม่

“ทีนีแหละ นางบอกว่าเจ้ากวางน้อยนันกําลังแช่นารอ
ํ
พวกเราอยู”่

ทันใดนันเสียงทุม้ ทีคล้ายกับเสียงคํารามเสียมากกว่า
ของชายปริศนาก็ดงั ขึนทีห้องด้านข้าง พร้อมกับเสียง
เดินเท้าหนักๆ ของคนหลายคนทีเดินเหยียบยําไปมา

หยูหรงซูถอนหายใจยาวเมือรูว้ า่ ตัวเองกําลังเผชิญหน้า
กับอะไร กลุม่ พวกนักเลงจิตใจหยาบช้าทีคิดจะมารังแก
หญิงสาวบอบบาง แล้วนางก็เป็ นหญิงสาวผูน้ นที
ั โดนล่อ
145
ลวงมาเป็ นเหยือ ไม่รูว้ า่ คนพวกนันจะเข้านางผิดว่าเป็ น
หวังจางอิง หรือว่าหวังจางอิงเองทีเป็ นคนล่อลวงนางมา

ไม่วา่ แบบไหนเจ้าบุรุษพวกนันก็คิดผิดแล้วทีจะมาหา
เรืองนางน่ะ

ถึงจะอยูใ่ นนําแต่หยูหรงซูก็ไม่ได้ถอนเสือผ้าออกหมด
อย่างน้อยๆ นางก็ยงั มีเสือตัวในสีขาวทีแม้จะบางไปนิด
แต่ก็พอใช้ได้อยู่ หญิงสาวจึงลุกขึนแล้วกวาดตามอง
รอบห้องอย่างรวดเร็ว แล้วโชคดีของนางทีบนโต๊ะไม่ไกล
นักมีผา้ คลุมสีแดงวางไว้อยู่

ดูเหมือนว่าสาวใช้ผนู้ นจะลื
ั มมันเอาไว้

146
หลังจากเอาผ้าคลุมตัวเสร็จ แล้วพวกปี ศาจทีบุกเข้ามา
กําลังใกล้จะถึงห้องอาบนําด้านใน หยูหรงซูก็ใช้เวลานี
ในการมองหาหน้าต่างเพือหลบหนี แต่นีคือห้องอาบนํา
ทีรัดกุมทีสุดเท่าทีนางเคยเห็นมา นอกจากประตูหลัก
แล้วก็ไม่มีทางไหนทีจะหนีออกไปได้เลย

ถ้าไม่มีทางหนีนางก็ตอ้ งปะทะ แล้วคนทีต้องเสียใจมาก

ทีสุดก็ตอ้ งไม่ใช่นางแน่ๆ

ทางฝังซุนจูกวานผูม้ ีสีหน้าดุดนั ในยามนีใบหน้าทีเต็มไป

ด้วยหนวดเคราของเขาปรากฏรอยยิมกว้างทีบานจนจะ
ถึงรูหู เขาและพรรคพวกรวมจํานวนแล้วทังหมดหกคน
เดินมาหยุดอยูห่ น้าประตูไม้ทีขวางกันเขาและอีกโลก

147
หนึงเอาไว้ กลินหอมหวนของดอกกุหลาบทําให้พวกเขา
รูส้ กึ จิตใจหลุดลอย มือหยาบกร้านค่อยๆ เปิ ดประตูออก
ในใจหวังทีจะเจอสาวงามนอนแช่นาอยู
ํ ่ แต่ทีพบกลับ
เป็ นฉากกันทีบังเอาไว้

พวกปี ศาจร่างยักษ์มีสีหน้าผิดหวังในขณะทีเดินเข้าไป
ในห้องนันอย่างเซ็งๆ

พวกเขาตัวสูง และสายตาจับจ้องไปเบืองหน้าจนไม่มี
ใครสังเกตทีพืนข้างๆ ประตูแม้แต่คนเดียว ซึงนันเป็ นทีที
หยูหรงซูแอบนังยองๆ หลบอยู่ นางนึกขอบคุณทีตัวเอง
เกิดมาตัวเล็กในใจ เมือชายทังหกเดินเข้าไปจนหมด
นางก็ใช้โอกาสนันย่องเบาออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว
ก่อนทีอีกฝ่ ายจะรูว้ า่ นางไม่อยูใ่ นห้อง

148
ซุนจูกวานเมือเข้ามาในห้องแล้วไม่พบร่างของสตรีแม้แต่
ร่างเดียว เขาก็พลันตะโกนลันออกมา “นางหายไป
ไหน!!!”

ผูต้ ิดตามทังห้าสะดุง้ เฮือก พลางพากันมองซ้ายขวาหา

ตัวหญิงสาวทีว่าในทันใด แต่พวกเขาก็ไม่พบเงาของ
สตรีสกั คนเดียว จนกระทังก้มหน้าลงมองพืนไม้ก็เห็น
รอยนําเป็ นทางออกไปทางข้างนอก

“ลูกพี ข้าว่านางหนีออกไปแล้ว” หนึงในลูกสมุนของซุน

จูกวานกล่าวขึน

149
“ก็รบี ตามไปสิเจ้าพวกโง่!” ซุนจูกวานตวาดลันก่อนจะ
ล้มทีกันไม้ลงจากนันก็พงุ่ ตัวออกมาจากห้องอาบนํา
อย่างรวดเร็ว

ทางด้านหยูหรงซูทีในตอนนีได้สวมชุดตัวนอกสีแดงของ
หวังจางอิงเรียบร้อยแล้วก็ทาํ การบีบนําไล่ออกจากผม
ตัวเอง ขณะทีนังไขว่หา้ งอยูบ่ นทีนอนของปี ศาจจิงจอก
สาว

ช่วยไม่ได้ทีอีกฝ่ ายทิงนางให้เผชิญกับเรืองเช่นนี หาก

นางจะยืมชุดหรือทําห้องเจ้าตัวเละก็อย่าได้มากล่าวโทษ
กันเลย

150
ปั ง!

เสียงประตูไม้เลือนห้องนอนของหวังจางอิงถูกผลักออก
ทังๆ ทีเป็ นประตูแบบเลือนแต่กลับถูกแรงชายอกสาม
ศอกผลักมันอย่างแรงเสียงจนล้มตึงนอนแน่นิงอยูท่ ีพืน

ซุนจูกวานจ้องเขม็งมองหน้าหยูหรงซูทีมีสีหน้าไม่รูห้ นาว
รูร้ อ้ นอยูบ่ นเตียง ร่างเล็กของนางในชุดสีแดงนับว่าขับ
ผิวได้ดี แต่ใบหน้าออกจะกลมไปนิด ไม่มีทรวดทรงมาก
มายเช่นไท่เฟิ ง เรียกได้วา่ ไม่งดงามเท่าหวังจางอิงแต่น่า
รักอยูพ่ อตัว รวมๆ แล้วเมือเขาถูกหวังจางอิงหลอกให้
มาทําร้ายเด็กเสียมากกว่า

“พวกท่านทําลายข้าวของเช่นนี เจ้าบ้านอย่างท่านจอม
151
มารจะไม่วา่ เอาหรือ” คนทีถูกมองเป็ นเด็กสาวเปิ ดปาก
เอ่ยถามขึนมา คําถามของนางทําเอาซุนจูกวานและ
พวกพ้องหันมองรอบด้านทีถูกทําลายย่อยยับกันหน้าซีด

“แล้วยังคิดจะบุกเข้าไปในห้องอาบนําของหญิงสาว นี
พวกท่านตําช้าถึงเพียงนันเลยหรือ” หยูหรงซูกล่าวต่อ
ในขณะทีใบหน้าหวานเริมมีรอยยิมเจ้าเล่หจ์ างๆ เผยขึน
มา “หากข้านําเรืองนีไปบอกกับท่านจอมมาร...”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ซุนจูกวานพลันหัวเราะกลบคําพูดของ

หยูหรงซู “ปี ศาจน้อยอย่างเจ้าจะใช้อะไรในการไปพบ
หน้าท่านจอมมารเล่า” เขากล่าวเย้ยหยัน อีกฝ่ ายเป็ นถึง
จอมมารจะปล่อยให้คนทีไหนไม่รูไ้ ปเข้าพบง่ายๆ ได้
อย่างไร และกว่านางจะร้องเรียนเรืองนันปานนีเขาคง
152
ทําลายนางย่อยยับไปแล้ว

“ข้ารูจ้ กั คนแบบท่าน” นางกระโดดลงมาจากเตียง และ

เดินตรงไปหาซุนจูกวาน นางเผชิญหน้ากับเขาแล้วเอา
มือขาวค่อยลูบไล้ทีแผงหน้าอกร่างยักษ์ไปทางด้านบน
ทําให้ซนุ จูกวานทีเห็นหญิงสาวทําท่าเอาใจก็เริมแสดงสี
หน้าอ่อนลง หยูหรงซูเห็นเช่นนันก็กล่าวต่อ “...คนทีทํา
ตามคําสังคนอืนเพือแลกกับเงินน้อยนิด”

“อ๊าก!!!”

ซุนจูกวานร้องลันออกมาเสียงดังเมือมือเล็กทีสัมผัสอยู่
บนแผ่นไหล่เขาเมือขู่เปลียนเป็ นแรงกดราวกับเหล็กหนัก
พันกิโลทีกดทับจนทําให้เขาต้องนังคุกเข่าลงด้วยความ
153
เจ็บปวด ทังเจ็บและน่าอายทีต้องมาคุกเข่าให้กบั สตรี
ร่างเล็กคนเดียว

“คนประเภทนีนอกจากกําลังแล้วก็ไม่มีอย่างอืนอีก” หยู
หรงซูกล่าวในขณะทีดวงตาคูง่ ามฉายแววเยือกเย็นอัน
หาได้ยาก

ลูกสมุนซุนจูกวานเห็นเช่นนันก็ตงท่
ั าจะเข้ามาช่วย แต่ก็
ถูกสายตาคมปราดของหญิงสาวทีดูออ่ นโยนก่อนหน้า
หยุดเอาไว้

“ถ้าไม่อยากให้ลกู พีของพวกเจ้าแขนหักแล้วละก็ หยุด

อยูก่ บั ทีจะดีกว่า พวกทหารอย่างพวกท่านหากเสียแขน
ไปสักข้างจะไปมีประโยชน์ยามอยูส่ นามรบได้อย่างไร”
154
หยูหรงซูกล่าวข่มขู่ในขณะทีซุนจูกวานน่าซีด

ชายร่างยักษ์ทีถูกกดให้นงคุ
ั กเข่าเหลือบตาลงมองป้าย
ทหารประจําการทีแขวนอยูบ่ นเอวแล้วก็ได้แต่นกึ ด่าตัว
เองอยูใ่ นใจ เพราะเขาต้องเร่งรีบจึงไม่ทนั ได้ซอ่ นป้าย
ทหาร

“ต่อให้ทา่ นเก็บป้าย แต่ขา้ ก็จาํ หน้าและรูปร่างได้อยูด่ ี

คนทีตัวใหญ่ยกั ษ์แบบนีคิดว่าจะมีเดินเตร็ดเตร่อยูใ่ น
เมืองเยอะแยะหรืออย่างไร” หญิงสาวยังคงไม่ปล่อยมือ
ขณะพูดออกมาหลังจากเห็นสายตาของซุนจูกวาน

“หุบปาก… อ๊าก!” ซุนจูกวานคิดจะตวาดใส่หยูหรงซู

155
แต่แล้วเขาก็ถกู นางลงแรงทีไหล่เขาเพิมอีก

“ท่านนันแหละทีต้องหุบปาก คิดจะทําร้ายผูห้ ญิงตัวคน

เดียว คนเช่นนีไม่เหมาะสมกับตําแหน่งหัวหน้ากองทัพ
เลยสักนิด” นางกล่าวแล้วก็จดไว้ในใจว่ากลับออกไปจะ
ต้องให้เฉินหงจินปลดอีกฝ่ ายลงอย่างแน่นอน

“ถ้าเจ้าอยากมีเกียรตินกั ก็ปล่อยข้าแล้วมาสูก้ นั ตัวต่อ

ตัวเสีย” ชายทีถูกกดขีในยามนีเริมพูดจาวานล้อม โดย
หวังว่าหยูหรงซูจะยึดหลักในคุณธรรมแล้วปล่อยเขาออก
เมือถึงตอนนันเขานีแหละจะเป็ นฝ่ ายตลบหลังแล้วเล่น
งานนางคืน

“ขอโทษด้วยทีข้าไม่ใช่ผมู้ ีคณ
ุ ธรรม ร่างใหญ่ยกั ษ์อย่าง
156
พวกท่านนอกจากจะมีแรงเยอะแล้ววรยุทธ์ยอ่ มไม่เป็ น
ธรรมดา แล้วข้าสตรีตวั เล็กๆ คนหนึงจะไปสูด้ ว้ ยได้
อย่างไร” จีบปากจีบคอตอบแล้ว นางก็ยงั ลงแรงกดไปที
ไหล่ยกั ษ์เพิมอีก

ไม่มีสจั จะในหมูโ่ จรฉันใด หยูหรงซูก็ไม่มีวนั เชือคําพูด

ของนักเลงเป็ นอันขาด เพราะเขาว่ากันว่าผีมกั เห็นผี
แล้วนางทีปากปลินปล้อนเช่นนีจะไปเชือใจนักเลง
เหมือนกันได้อย่างไร

หาไม่ซอ้ มให้เข็ดหลาบเกรงว่าจะไม่มีทางเชือฟั งง่ายๆ

แน่

“อึก!” ไม่ทนั ทีซุนจูกวานจะได้พดู อะไร มือของหยูหรง

157
ซูอีกข้างก็ฟาดลงไปบนหลังท้ายทอยเขาจนสลบ

“เอาละพวกเจ้าหากยังรักชีวิตตัวเองอยูแ่ ล้วละก็ไปหยิบ
หวี เครืองประดับ เครืองประทินโฉมมาปรนนิบตั ิขา้
เดียวนี ต่อให้ทาํ ไม่เป็ นก็ไม่เป็ นไรข้าจะสอนคนโง่อย่าง
พวกเจ้าเอง” หยูหรงซูทีทําร่างยักษ์ของซุนจูกวานสลบก็
เงยหน้าขึนชีนิวสังพวกพ้องของเขาทีมีสีหน้าเลิกลักอยู่
ตรงหน้า จากนันก็ลากร่างไร้สติของซุนจูกวานมาทีพืน
ตรงหน้าเก้าอีแล้วเอาเท้าวางบนหลังของเขาเสมือนว่าง
ร่างของปี ศาจยักษ์ตนนีเป็ นเพียงทีรองเท้า

“จะชักช้าอยูอ่ ีก พวกเจ้าอยากเป็ นเหมือนลูกพีตนเอง

ไหมเล่า” นางหันกลับไปยังเห็นคนทังห้ายืนแน่นิงอยูก่ ็
เอ่ยปากเล็ก

158
เหล่าลูกน้องตัวกระจ้อยเห็นสภาพลูกพีทีไม่ได้สติก็พลัน
หวาดกลัวเมือไม่มีคนคอยคลุมกะลาหัวรีบทําตามคําสัง
หยูหรงซูในทันที

จากประสบการณ์ทีผ่านมา สิงหนึงทีหยูหรงซูเรียนรู ้
เกียวกับการเป็ นอันธพาลอันดับหนึงในเมืองเหวินอี นัน
คือกลุม่ นักเลงทุกคนล้วนมีหวั หน้า และระบบการ
ปกครองคือผูท้ ีแข็งแกร่ง เหมือนกับฝูงหมาป่ า
หากอยากจะเป็ นจ่าฝูงเช่นนันก็จงโค่นจ่าฝูงคนเก่าลงซะ
คนอย่างนางทีมีแรงล้นเหลือการจะอัดนักเลงกระจอก
สักคนสองคนให้มอบนับว่าไม่ใช่เรืองยาก

หลังจากเรืองนีนางก็ได้คนช่วยแต่งตัว และยังได้ลกู น้อง

159
กลุม่ ใหม่ในสํานักมารเพิมอีก ตอนนีเพียงแค่เอ่ยปาก
เจ้าพวกปี ศาจยักษ์เหล่านีก็พร้อมทําทุกอย่างให้นาง
หมด นางจึงได้คนแบกเกียวมาส่งถึงสถานทีจัดงาน
เลียงได้ทนั เวลาเสียพอดิบพอดี

“พอดีขา้ เจอพวกเขาระหว่างทางมาเลยแวะดืมกันนิด
หน่อย ในระหว่างนันหากจะให้ดืมเฉยๆ ก็ดจู ะไม่สนุก
พวกข้าก็เลยพนันเล่นๆ กันไป ปรากฏว่าข้าชนะเลยให้
พวกเขาแบกเกียวมาส่งข้าทีนี” หยูหรงซูอธิบายอีกเรือง
ราวให้กบั เฉินหงจินฟั ง หากนางบอกว่าตัวเองโดนลอบ
ทําร้ายทีเรือนรับรองของหวังจางอิง มีหวังทังเฉินหงจิ
นและไท่เฟิ งได้ระเบิดใส่สาวงามแน่

แม้จะรูว้ า่ สาวงามทีว่ามีจิตใจบิดเบียว แต่นางก็ยงั ไม่

160
อยากให้คนงามต้องจากไปก่อนวัยอันควร เรืองไหนที
ผ่านได้ก็ผา่ นๆ ไป บางทีบญ
ุ คุณครังนีอาจได้ชดใช้ใน
ภายหน้า

ทว่าอันทีจริงเรืองดืมสุราก่อนเข้างาน มันเกิด
จากระหว่างทีนังรอผมแห้งนางเกิดเบือจึงสังให้ปีศาจ
ยักษ์ตนหนึงไปเอาเหล้ามาให้นางดืมพลางๆ ไม่รูว้ า่ เป็ น
เวลานานเท่าไรทีนางดืมจนผมแห้ง รูต้ วั อีกทีนางก็เดิน
เซเล็กน้อยแล้ว คาดว่ามันคงเยอะถึงขนาดนางสามารถ
ใช้พลังดึงดูคนได้ทงงานเลย
ั

“ข้าบอกเจ้ากีครังแล้วเรืองดืมสุรา” เฉินหงจินนําเสียง
เคร่งเครียด

161
หยูหรงซูทาํ ท่าคิดก่อนจะตอบ “น่าจะหลายครัง...”

“เจ้ามานังนีเลย” เขาสังนาง เห็นหญิงสาวทีโดนดุแต่

กลับไม่มีสีหน้าสลดเขาก็นกึ ปวดหัว แค่เห็นคนทังงาน
จับจ้องนางไม่วางตาเขาก็ไม่พอใจ จะต้องหาวิธีทีทําให้
คนพวกนีไม่กล้ามองนางอีก

“นังตรงไหน?” หยูหรงซูสงสัยพลางใช้นิวชีไปทีด้าน
ซ้ายขวามือเฉินหงจินทํานองถามว่าให้นางไปนังทีว่าง
ตรงนันหรือ

“ไม่ใช่...” เฉินหงจินตีหน้าเข้มก่อนจะค่อยๆ ตอบออก

มาว่า “ข้างๆ ข้า”

162
163
บทที 17 ของขวัญจากซูซู

ถึงคนในสํานักมารจะไม่ได้เคร่งครัดต่อกฎเท่าคนในวัง
หรือแม้แต่พวกคนมัธยัสถ์อย่างพวกสํานักฝ่ ายธรรมะ มี
บางคราทีคนหลายคนแอบมองใบหน้าอันหล่อเหลาของ
จอมมาร แต่ก็ไม่ถงึ ขนาดทีจะกล้าจ้องมองอย่างโจ่งแจ้ง
และการทีจอมมารออกตัวเอ่ยปากสังให้หยูหรงซูนนไป
ั
นังข้างๆ ย่อมมีเหตุผลเดียว คือห้ามใครก็ตามมองนาง
เสมือนกับจะตีหวั ลากกลับห้องเด็ดขาด

หยูหรงซูเลิกคิวสูงมีสีหน้าฉายแววสงสัย ไท่เฟิ งแสยะยิม

มุมปาก ในขณะทีหวังจางอิงหันขวับไปมองท่านจอม
มารด้วยสายตาทีคล้ายกับสตรีทีเพิงผิดหวังมาจาก
ความรัก

164
“ท่านจอมมาร ทีนังของแม่นางหยูหรงอยูต่ รงนันเองไม่
ใช่หรือเจ้าคะ” หวังจางอิงกล่าวแย้งก่อนจะชีไปทีทีนังที
ว่างอยู่

แค่การทีหวังจางอิงต้องเห็นทีนังของหยูหรงซูอยูใ่ กล้ถดั
ลงมาจากจอมมารแค่ขนเดี
ั ยวก็ตอ้ งเก็บซ่อนความไม่พอ
ใจไว้แทบแย่ แต่ในตอนนีเขากลับบอกให้นางเด็กผูน้ ีไป
นังข้างกาย นางจะไม่ยอมอยูเ่ ฉยๆ อย่างแน่นอน แต่
ก่อนมีนางผิงชิงนางก็ยอมลงให้สตรีผนู้ นไปครั
ั งหนึง คน
อย่างหวังจางอิงจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นนันเกิดขึน
อีกเป็ นครังทีสอง!

“ข้าจะให้นางมานังตรงนี” เฉินหงจินยืนยันเสียงแข็ง
165
พลางตบมือลงทีเบาะนังข้างตัว ในขณะทีนัยน์ตาสีแดง
จับจ้องอยูแ่ ต่เพียงร่างของหยูหรงซู

หยูหรงซูเมือหันมาเห็นหวังจางอิงคิดจะขัดขวางคําสัง
ของเฉินหงจินอีกครัง นางจึงรีบเอ่ยดักอีกฝ่ ายจนปี ศาจ
จิงจอกสาวพบกับทางตัน

“แต่...”

“พีหวังท่านอย่าได้ขดั คําสังท่านอาจารย์เลย ท่าน

อาจารย์เป็ นถึงจอมมารปกครองสํานักมายาวนานกว่า
หมืนปี ในวันนีเป็ นวันครบรอบ พีหวังคงไม่อยากทําลาย
ประสงค์ของท่านอาจารย์ใช่หรือไม่”

166
“แล้วคุณหนูหยูหรงมีสทิ ธิใดมากล่าวแทนท่านจอม
มาร”

“นางมีสทิ ธิจากข้าเอง หวังจางอิง...เจ้าจะมีปัญหากับ

คําสังของข้าเช่นนันหรือ” ในขณะทีหยูหรงซูและหวังจาง
อิงต่างใช้สายตาฟาดฟั นกัน เฉินหงจินก็คล้ายจะเป็ น
ดาบฟาดฟั นมาระหว่างหน้าหยูหรงซูปกป้องนางจาก
จิงจอกสาว

คําพูดของเฉินหงจินทําเอาหวังจางอิงหน้าชาไปทังแถบ
มันเหมือนกับเขาจะบอกกับนางว่านางไม่มีสทิ ธิใดๆ ใน
ตัวเขาเลย แต่สตรีทีไม่มีทีมาทีไปอย่างหยูหรงซูกลับได้
ความไว้เนือเชือใจไปจนหมด ทังๆ ทีคนทีคอยอยูข่ า้ งๆ
167
เขาในวันทีผิงชิงทอดทิงเขาไปคือนาง!

“หวังจางอิงขออภัยทีล่วงเกินจอมมาร” แม้จะไม่พอใจ
มากแค่ไหน หวังจางอิงก็รูจ้ กั ทีจะถอย ไท่เฟิ งเห็นปี ศาจ
จิงจอกคูอ่ ริโดนตบหน้ากลางงานเลียงเจ้าตัวก็มีสีหน้า
เบิกบาน พลางเขยิบไปคุยกับอูเ่ สวียด้วยนําเสียงออกรส
“ข้าละสมนําหน้านางยิง”

“เจ้าอยากเป็ นอีกรายทีถูกตบหน้ากลางงานเลียงหรือไม่
เล่า” อูเ่ สวียหันมองคูห่ ตู นเองด้วยสายตาเวทนา นางจะ
ปิ ดบังความสะใจตนเองอีกสักหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร
กัน

“ท่านก็รูว้ า่ ข้ามันหน้าหนา จะถูกต่อว่ากลางโถงงาน

168
เลียงเท่าไรก็ไม่สะเทือน” ไท่เฟิ งหยักไหล่ก่อนจะกรอก
สุราในจอกเข้าปากไปจนหมด

หยูหรงซูไม่สนสายตาสงสัยและไม่พอใจของเหล่าปี ศาจ
และคนในสํานักมารแห่งนี นางเดินตรงดิงไปหาเฉินหงจิ
นด้วยท่าทีวา่ ง่ายราวกับตุ๊กตาตัวน้อยทีทําตามคําสังเจ้า
ของ ทว่าเห็นภายนอกนางนิงๆ เช่นนี แต่ในใจกลับ
กําลังสนุกสนานทีทําให้คนหมูม่ ากเป็ นเดือดเป็ นร้อน นี
แค่นางได้นงข้
ั างจอมมารพวกเขายังมีทา่ ทีไม่พอใจ
ขนาดนี หากได้รูว้ า่ นางกําลังเรียนรูว้ ิชาจากเฉินหงจินอ
ย่างใกล้ชิดจะเป็ นเช่นไร เพราะแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่มี
ใครหน้าไหนได้เรียนวิชาของจอมมารผูน้ ีอย่างแท้จริงสัก
ราย

169
“อะแฮ่ม...เมือทุกอย่างอยูใ่ นความสงบแล้ว เราก็มา
ดําเนินการต่อได้” อูเ่ สวียดึงความสนใจของผูค้ นกลับมา
อีกครัง และหลังจากเขาเอ่ยคําสังก็มีคนมากมายต่างมา
อวยพรคุณความดีตวั เอง และอวยพรให้เฉินหงจินมีอายุ
ยืนยาว

แต่ละคํากล่าวล้วนแล้วแต่ทาํ ให้หยูหรงซูนนง่
ั วงมากขึน
นางหวังจะมาหาของกินในงานเลียงรวมไปถึงสุราเลิศรส
แต่เมือนังอยูข่ า้ งๆ เฉินหงจินท่ามกลางเหล่าคนมาก
มายก็ไม่อาจทําตามใจได้ จนทําให้นางนึกเสียใจทียอม
เล่นเกมปั นหวังจางอิงเมือก่อนหน้าแล้วต้องมาอดกิน
ของดี

บางที นีอาจเป็ นบาปกรรมทีนางไปกลันแกล้งสาวงาม

170
ขณะทีพิธีการอันน่าเบือกําลังดําเนินไป จู่ๆ ไท่เฟิ งที
คล้ายจะเมาได้ทีก็เอ่ยถามหวังจางอิงขึนมา

“จะว่าไปแล้ว เรืองเซียนทีแม่นางหวังไปสังหารมา ข้า

นันนึกสงสัยมาสักพัก...แม่นางหวังใช้วิธีใดถึงหลอกล่อ
เซียนหมิงผูเ้ ป็ นน้องเล็กออกมาจากตําหนักได้ หรือจะใช้
วิชามารของจิงจอกยัวยวนผูท้ รงศีลออกมา?” วาจา
ของไท่เฟิ งเห็นได้ชดั ว่าจงใจหาเรืองและไม่ให้เกียรติหวัง
จางอิง แต่ก็ไม่มีใครอาจหาญพอทีจะเป็ นศัตรูกบั มือ
ซ้ายของจอมมาแล้วลุกขึนปกป้องสาวงาม พวกเขาจึง
ได้แต่มองไปหาเฉินหงจินให้ช่วยแต่เหมือนกับว่าจอม
มารผูน้ ีจะไม่ได้สนใจคนรอบข้างอยูเ่ ลย

171
เฉินหงจินและหยูหรงซูเหมือนกับว่าคนทังคูไ่ ด้ตกอยูใ่ น
โลกส่วนตัวของตัวเองไปแล้ว เมือหยูหรงซูทาํ ท่าทีจะยก
จอกเหล้าทีอยูไ่ ม่ไกลนัก มือเล็กก็ถกู มือหนาคว้าเอาไว้
แล้วแทนทีมันด้วยถ้วยชา หญิงสาวร่างเล็กเบ้ปากก่อน
จะรอให้เฉินหงจินเผลออีกครังแล้วทําท่าจะหยิบจอกบน
โต๊ะ แล้วก็เหมือนเหตุการณ์เดิมจะเกิดซําอีกครัง

หวังจางอิงกัดริมฝี ปากแน่น วันนีนับเป็ นวันทีนาง

ถูกกระชากลงมาฉีกหน้ามากทีสุด แล้วทีแย่ไปกว่านัน
คือไม่มีใครคิดจะช่วยนางแม้แต่ผเู้ ดียว

“ท่านไท่เฟิ ง ท่านอย่าคิดว่าการใช้ความรุนแรงจะเป็ น
หนทางในการแก้ปัญหาได้เพียงอย่างเดียว การทีข้า
หลอกล่อเซียนหมิงออกมาย่อมเห็นได้วา่ เป็ นเพราะบุรุษ

172
ผูน้ นเองที
ั เลือกเดินมาหาความตาย ทังทีเขารูว้ า่ คือนาง
จิงจอกแต่ก็ยงั ยอมหน้ามืดตามัว ดังนันการตายของ
เซียนผูน้ นสํ
ั านักหลินหลีจะได้ไม่อาจกล่าวได้วา่ เป็ น
ความผิดของข้าได้เต็มปากเต็มคํา”

“อ้อ” ไท่เฟิ งทําเป็ นพยักหน้ารับอย่างขอไปทีหลังจาก

ปล่อยให้หวังจางอิงหาทางรอดให้ตวั เองเจอ

วันนีคนงามช่างน่าสงสาร ไม่มีบรุ ุษผูไ้ หนลุกขึนช่วย

เหลือดังเช่นกาลก่อน เพราะดูเหมือนว่าทุกคนต่างใจจด
จ่ออยูท่ ีหยูหรงซูจนหมด

“นีท่านเอาเหล้ามาให้ขา้ นะ” หยูหรงซูผถู้ กู แย่งจอก

เหล้าไปรอบทีสิบในทีสุดก็เริมแสดงสีหน้าไม่พอใจออก
173
มา คําว่าท่านอาจารย์ได้หายไปจนเหลือแค่คาํ ว่าท่าน

“เจ้าดืมไปมากแค่ไหนแล้ว” เฉินหงจินไม่ฟังคําของหยู
หรงซูแล้วเอ่ยถามนางด้วยนําเสียงขึงขัง

“ไม่ใช่เรืองของท่านนิ” เด็กสาวหรีตาลงจับจ้องจอกสุรา
ในมือเฉินหงจินแน่วแน่ไปขยับไปไหน

“เจ้าเมาแล้ว”

“ข้าไม่ได้เมา” ปากว่าเช่นนันแต่ใบหน้ารูปไข่กลับขึนสี
แดงระเรือ

174
เสน่หข์ องนางช่างรุนแรงขึนเรือยๆ จนเฉินหงจินไม่อาจ
เสียงให้นางดืมได้อีก ไม่งนอาจได้
ั มีการหนองเลือดกัน
เกิดขึนเพราะแย่งสาวงามเป็ นแน่

“อย่างไรก็ไม่ได้” เฉินหงจินกล่าวออกมาเสียงหนักแน่น
ในขณะทีหยูหรงซูหรีตาลงแล้วมีสีหน้าคล้ายกับจะบอก
กับเขาว่า ‘ได้ ไม่ให้ขา้ ใช่ไหม’ หลังจากนันนางก็ใช้มือ
ยันกับพืนโต๊ะไม้แล้วคิดจะโน้มตัวไปแย่งจอกในมือจอม
มารแต่แล้วด้วยสติทีไม่อยูต่ วั ทําให้แขนซ้ายของนางเกิด
พลิกแล้วโถมตัวเข้าไปทับใส่เฉินหงจินทังตัว

“ใครมันบังอาจ” ไท่เฟิ งผูร้ ูง้ านตะโกนลันไปทังงานจน

ทุกคนต่างก้มหน้านิงไม่กล้ามองภาพคนสองคนบนแท่น
บัลลังก์อีก

175
อูเ่ สวียผูค้ วบคุมงานหลักหันไปหาหยงซานเหว่ยพ่อบ้าน
ประจําสํานักมาร แล้วพึมพําคําพูดไปให้อีกฝ่ ายว่าเขา
ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวทีจะคอยตามดูแลทังจอมมารหรือไท่
เฟิ งได้ในเวลาเดียวกัน คาดว่างานครบรอบในปี นีคงเป็ น
วันทีน่าจดจําไปอีกยาวนานvทว่าคนทีหนักใจไม่ได้มีแค่
อูเ่ สวีย เมือเฉินหงจินเป็ นอีกคนทีหนักทังกายและหนัก
ทังใจ เป็ นอีกครังทีหยูหรงซูทบั อยูบ่ นร่าง และเป็ นอีก
ครังทีนางนันเต็มไปด้วยเสน่หย์ วยวนใจที
ั แม้แต่เหล่า
ปี ศาจจิงจอกก็ไม่อาจเทียบเคียง ไม่รูด้ ว้ ยเหตุผลใดเขา
นันจึงมีผลต่อเสน่หข์ องนางมากกว่าคนอืนเขาหลายเท่า
ตัว

“ลุกขึนไป” เฉินหงจินกระซิบบอกกับนางเสียงแข็ง

176
พยายามตีหน้านิงอย่างสุดชีวิต

“ไม่!” แต่คนถูกสังกลับไม่สนใจปฏิเสธเสียงแข็งกลับ
มาเช่นกัน

“หยูหรงซู”

“ข้าจะไม่ลกุ จนกว่าท่านจะส่งจอกสุรามาให้ขา้ ” คนทีรู ้

ว่าตัวเองได้เปรียบเอ่ยข้อเสนอต่อรองออกมาทันที

“เจ้าดืมมากเกินไปแล้ว อย่ามาทําตัวเป็ นเด็ก!” จอม

มารเอ่ยกับนางเสียงดุ

177
ทางฝังคนพูดไม่รูเ้ รืองก็เริมพูดตอบด้วยนําเสียงสันเครือ
หลังจากทีถูกดุ “มากไปตรงไหน ท่านสังห้ามข้าดืมมา
ตังเกือบอาทิตย์ วันนีวันเกิดท่านทังทีขา้ จะผ่อนคลาย
หน่อยไม่ได้หรืออย่างไร”

“หากวันนีเป็ นวันเกิดข้า ข้าก็ควรเป็ นผูท้ ีต้องได้รบั ของ

ขวัญไม่ใช่หรือ แล้วนีอย่างไรกันนอกจากจะไม่มีของ
ขวัญเจ้ายังจะไม่ฟังคําสังของอาจารย์เจ้าอีกเช่นนันสิ”

พอถูกกล่าวเช่นนีคนทีคิดว่าตัวเองกําลังจะชนะก็เหมือน
ถูกลากกลับไปอยูท่ ีจุดเริมต้นอีกครัง

“ใครว่าข้าไม่มีของขวัญให้ทา่ นกัน” พอพูดขึนมานางก็

เด้งตัวลุกขึนมานังตามเดิมอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจ
178
สภาพเสือผ้ายับเยินของเฉินหงจินแม้แต่นอ้ ย

จอมมารในตอนนีได้แต่ถอนหายใจภายในใจขณะทีจัด
เสือผ้าของตนเองให้เรียบร้อย แล้วรอเจ้าเด็กปลินปล้อน
ข้างๆ สร้างเรืองขึนมาว่าของขวัญของนางคืออะไร เขารู ้
ว่านางนันกําลังแต่งเรืองเพราะหนึงเลยคือนางเพิงรูว้ า่
วันนีคือวันเกิดเขา และสองเขาอยูก่ บั นางตลอดเวลาเจ้า
ตัวจะเอาเวลาไหนไปหาของขวัญ

“เช่นนันเจ้ามีสงใดมามอบให้
ิ ขา้ ” หลังจากคิดเรืองราว
ในหัวอยูล่ า้ นตลบในทีสุดหยูหรงซูก็คิดของขวัญสิงหนึง
ออกมาได้ สิงทีนางมันใจว่าจะต้องทําให้เฉินหงจินภา
คภูมิใจอย่างแน่นอน

179
“อย่างทีท่านทราบว่าสํานักหลินหลีส่งคนมาป่ วนท่าน
ถึงเขตแดนหุบเขาเดนคนตาย เพราะฉะนันข้าในฐานะ
ศิษย์เอกของท่านจึงคิดว่าตัวข้าจะเป็ นผูน้ าํ ในการนํา
กองกําลังสํานักมารไปยึดเมืองชินอี ซึงเป็ นเมืองพีเมือง
น้องอยูไ่ ม่ไกลจากเมืองเหวินอีเอง” พอพูดออกมาแล้ว
หยูหรงซูก็ยืดอกทําท่าทีแสดงความมันใจ

เหวินอีและชินอี สองเมืองทีนางอยูอ่ าศัยมานานทีสุด

สองเมืองทีนางรูค้ วามเน่าเฟะภายในเมืองเป็ นอย่างดี
หากมาอยูใ่ นกํามือเฉินหงจินไม่แน่นว่าเมืองนีอาจจะ
กลายเป็ นเมืองทีงดงามเช่นเมืองอิงฟ้าอีกเมืองก็เป็ นได้

เฉินหงจินเอนตัวพิงกับพนักพิงแล้วมองใบหน้าด้านข้าง
ของหยูหรงซูทีมีดวงตาดอกท้องามเป็ นประกายประดับ

180
อยู่ การทีได้เห็นนางท่ามกลางหมูด่ าวบนท้องฟ้ายามคํา
คืนช่างงดงามเกินคําบรรยาย อันทีจริงในวันครบรอบปี
นีการได้พบนางนันนับเป็ นของขวัญทีดีทีสุด ดังนันหาก
เจ้าเด็กตรงหน้าคิดจะทําสิงอืนนอกเหนือจากการดืมสุรา
เขาย่อมไม่ขดั

ชายหนุ่มลอบยิมมุมปาก นับจากนีต่อไปจะไม่มีใคร
หน้าไหนห้ามเขาจากนางได้ “หากเจ้ามันใจว่าจะยึด
เมืองชินอีได้ เช่นนันข้าก็อนุมตั ”ิ

181
 บทที 18 ตัวปั ญหา

หลินหลีหมิงยังคงพักอยูท่ ีเมืองอิงฟ้า แม้เขาจะรูว้ า่ เมือง

แห่งนีขึนตรงกับสํานัก แต่เพราะมันใกล้กบั เขตแดนหุบ
เขาคนตายเขาจึงเลือกทีจะอยู่ อยูเ่ พือทีจะรอโอกาสใน
การพาตัวหยูหรงซูออกมา เขาไม่รูว้ า่ เจ้าพวกปี ศาจร้าย
182
เหล่านันทําอะไรกับนาง แต่เขาจะไม่ปล่อยให้ซเู อ๋อร์
ต้องตกอยูภ่ ายใต้เงือมมือของเจ้าพวกคนชัวพวกนันแน่

“ท่านพี...อาหารเย็นใกล้จะเสร็จแล้ว เชิญท่านมีไปที
ห้องอาหารได้แล้วนะเจ้าคะ” ผิงชิงในชุดจอมยุทธ์หญิงสี
ขาวเดินเข้ามาในห้องหนังสือของหลินหลีหมิงโดยทีไม่
ต้องขออนุญาต สีหน้าคมงามของนางจ้องไปยังร่างสูงที
โต๊ะหนังสือซึงในยามนียังคงก้มหน้าก้มตาขีดเขียน
บางอย่าง เหมือนกับว่าเขานันไม่รูก้ ารมาของนางแม้แต่
น้อย

ผิงชิงรูส้ กึ ใบหน้าทีฝื นยิมอยูน่ นช่

ั างเหนือยล้า นาง
เหนือยกับการทีต้องแสดงเป็ นสตรีผแู้ สนดีและเพียบ
พร้อมสําหรับคนตรงหน้า นางไม่เข้าใจว่าหลินหลีหมิ

183
งคนทีเคยสนิทสนมกับนางในเยาว์วยั นันหายไปไหน
ตังแต่นางหักหลังจอมมารแล้วกลับมาเพือเขา บุรุษผูน้ ีก็
เหมือนจะไม่สนใจนางอีกเลย... อันทีจริงอย่าว่าแต่
สนใจเลย แค่มองนางยังไม่รูเ้ ลยว่าเขายังเห็นนางใน
สายตาอยูห่ รือไม่

ผิงชิงเห็นชายหนุ่มไม่ตอบสนองใดๆ กับการมาของตน
จึงเดินไปหาเข้าแล้ววางมือลงบนมือหนาอันแข็งแกร่งที
จดแผนการต่างๆ ลงบนกระดาษด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“พีหมิง”

“ชิงเอ๋อร์?” หลินหลีหมิงคล้ายหลุดจากภวังค์ เขาเงย

หน้ามองผิงชิงทีมายืนข้างตนเองตังแต่เมือไรไม่รูด้ ว้ ยสี
หน้างงงวย

184
“ท่านต้องพักบ้างนะเจ้าคะ” จอมยุทธ์หญิงผูง้ ดงาม
กล่าวกับเขาด้วยนําเสียงอ่อนหวาน

เป็ นใครก็ตอ้ งรักผิงชิง สตรีทีแข็งแกร่งมากไปด้วยความ

สามารถภายนอกบ้าน แต่ภายในกลับเป็ นกุลสตรีผู้
เพียบพร้อม น้อมกายยอมเป็ นเท้าหลังให้แก่คหู่ มัน

ถึงงานแต่งในวันนันจะถูกเฉินหงจินทําลายแต่ก็ไม่ได้
หมายความว่าจะไม่มีขนอี
ึ ก แม้ฤทธิงามสําหรับคนผิง
ชิงและหลินหลีหมิงจะมีขนอี
ึ กในปี หน้าก็ตาม ผิงชิงก็ยงั
ยอมทีจะอดทนรออย่างใจเย็น แต่ดเู หมือนหลินหลีหมิ
งทีรูว้ า่ นางเด็กหยูหรงซูยงั ไม่ตาย เขาเหมือนจะไม่สนใจ
งานแต่งนันอีกต่อไป
185
ทังๆ ทีนางยอมให้เขามากขนาดนี เขากลับไม่เห็น
นางอยูใ่ นสายตา!

นางเอาตัวเข้าแลกกับจอมมารผูน้ นก็
ั เพือชือเสียงของตน
เพือให้ตนเองเหมาะสมทียืนเคียงข้างเขา แต่หลินหลีหมิ
งผูน้ ีกลับไม่คิดเห็นค่า

“อืม...เดียวข้าตามไปนะ” หลินหลีหมิงกล่าวแล้วตบ
มือผิงชิงทีว่าอยูบ่ นมือตัวเองเบาๆ เป็ นเชิงบอกนางว่า
อย่าได้กงั วลอะไร

ผิงชิงเมือเห็นว่าหลินหลีหมิงรับรู ้ นางจะย่อกายให้เขา
แล้วเดินจากออกมาจากห้องด้วยสีหน้าทีไม่อาจคาดเดา
186
ได้ และเมือประตูบานใหญ่ถกู ปิ ดลง สีหน้าของนางก็ได้
ไอสังหารออกมา

หยูหรงซู...หากนางตายไปสักคนจะเป็ นอะไรไป แต่คน

อย่างนันนางไม่จาํ เป็ นจะต้องลดตัวไปจัดการเองแน่

คิดเช่นนันในระหว่างทีหลินหลีหมิงยังคงก้มหน้าก้มตา
อยูก่ บั แผนการของเขา ผิงชิงทีรูจ้ กั เมืองอิงฟ้าเป็ นอย่าง
ดีเนืองมาจากเคยมาเดินเล่นอยูก่ บั เฉินหงจินอยูบ่ อ่ ยครัง
นางได้ไปสถานทีแห่งหนึงทีอยูใ่ นตรอกมืดซึงมีทางเดิน
คดเคียวและลึกลับ นางเดินมาจนถึงสุดทางเดินซึงมี
ประตูบานหนึงอยูท่ ีปลายทาง

ผิงชิงปลดผ้าสีดาํ ทีเข้ากับชุดของตนออกเพือแสดงความ
187
บริสทุ ธิใจ นางยืนอยูต่ รงนันอยูเ่ กือบหนึงก้านธูปประตู
บานนันก็เปิ ดออกเป็ นทางบันไดลงไปข้างล่าง นางเดิน
ลงไปตามทางอันมืดมิดโดยใช้เวลาอยูส่ กั พักกว่าดวงตา
จะปรับแสงได้

ทีสุดปลายทางเป็ นชันใต้ดินขนาดใหญ่ กําแพงรอบด้าน

ล้วนทําจากหินทีดูชืน มีเสียงนําหยดลงกระทบพืนเป็ น
จังหวะตลอดเวลา ทีแห่งนีไม่เหมาะทีสตรีอย่างนางจะ
เหยียบย่างเข้ามา บรรยากาศช่างชวนขนหัวลุกราวกับมี
วิญญาณร้ายสิงสูอ่ ยู่ แต่ผิงชิงกลับไม่มีทา่ ทีหวาดหวัน

“จอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงแห่งแผ่นดิน...ผิงชิง” เสียง
เยือกเย็นภายในเงามืดเอ่ยขึนอย่างเชืองช้า การพูดของ
เขาเห็นได้ชดั ว่ารูจ้ กั ผิงชิงเป็ นอย่างดี เพราะถึงแม้ทกุ คน

188
จะรูว้ า่ ผิงชิงคือจอมยุทธ์หญิงผูเ้ ก่งกาจ แต่ก็ใช้วา่ ใบ
หน้าของนางจะเป็ นทีจดจําได้ง่ายขนาดนัน เนืองจาก
นางเป็ นสตรีจงึ จําเป็ นต้องปกปิ ดรูปโฉมของตนเอง

“ไม่ได้พบกันเสียนานหวังว่าเหล่านักฆ่าของท่านจะยัง
ทํางานได้ดี”

“แค่สปีี กว่าเท่านัน ไม่ใช่เวลาทีนานสักเท่าไร”

“ข้ามีงานให้ทา่ น”

“หึหหึ ”ึ เสียงบุรุษทีเยือกเย็นหัวเราะชวนสยองออกมา
แล้วจู่ๆ ก็เหมือนเขาจะกล่าวย้อนไปถึงความหลัง

189
บางอย่าง “คราวนีเจ้าอยากให้ขา้ ไปสังหารผูร้ บั ใช้คน
ใดของเจ้าหงจินอีก เป็ นนางไท่เฟิ ง? หรืออูเ่ สวีย”

“ไม่ใช่พวกของเขา และข้าหวังว่าจะไม่ได้ยินท่านพูดถึง
เรืองราวในอดีตอีก” ผิงชิงเองก็นาเสี
ํ ยงเย็นเยียบ
ตอบกลับไปเช่นกันเมือถูกขุดลึกไปถึงเรืองราวสีปี ก่อน

สีปี ก่อนทีนางมาจ้างนักฆ่าในเงามืดให้ไปสังหารผู้
ติดตามของนางทีถูกเฉินหงจินสังให้ติดตามเอาไว้ จาก
นันจึงใช้เวลาทีอยูด่ ว้ ยกันตามลําพังในการทําร้ายเขาจน
เกือบตาย ซึงนางช่างโง่เง่าทีคิดว่าหน้าผาและฝ่ ามือของ
ตนเองจะเพียงพอทีจะฆ่าจอมมารผูน้ นั

“เช่นนันจอมยุทธ์ผเู้ ก่งกาจอย่างเจ้าต้องการให้นกั ฆ่าใน

190
เงามืดอย่างพวกข้าดูแลใครให้ทา่ นดีละ่ ”

“หยูหรงซู... ข้าต้องการให้เจ้าสังหารบุตรสาวทีเหลือ
รอดของตระกูลหยูหรงให้สนซาก”
ิ

บางครังปากคนเราก็มกั หาเรืองซวยมาให้ และมันจะ

ซวยยิงกว่าเก่าเมือเหล้านันเข้าปาก

หลังจากรูว้ ีรกรรมตัวเองทีทําเอาไว้ตอนทีสติไม่ครบถ้วน
หยูหรงซูก็อยากจะให้นาร้
ํ อนของหมอเทวดาขีงกหลอม
ละลายตัวเองทิงไปเลย แต่เมือพูดถึงเรืองนําร้อนนางก็
นึกดีใจทีวันนีตาแก่นนเกิ
ั ดนึกใจดีเอาผ้ามาห้อยบัง
191
ระหว่างนางและท่านจอมมารเอาไว้ ทําให้เขาและนาง
ไม่ตอ้ งมารูส้ กึ อึดอัดมองหน้ากันไม่ติดอีก

แต่ทว่าพอพูดถึงเรืองน่าอึดอัด เหตุใดนางถึงกลับไปคิด
ถึงเวลาภายในถํานันอีกแล้วล่ะ

ระหว่างทางทีเดินกลับไปยังสํานักซึงยามนีเป็ นช่วงเวลา
ทีพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน หยูหรงซูยงั คงเดินเล่นรับลม
ไปเรือยโดยทีมีเฉินหงจินเดินตามหลังดูนางอย่างห่างๆ
เพราะกลัวว่านางจะเกิดหน้ามืดจากนําร้อนและเหล้าทํา
ให้ลม้ ลงไป พวกเขาทังคูต่ า่ งไม่มีใครมาคอยคุม้ ครอง
และความทีคิดว่าสถานทีแห่งนีคือถินของสํานักมารทํา
ให้ไม่มีใครกังวลสิงใด

192
จนไม่ได้สงั เกตว่ามีเงาร่างของสตรีผหู้ นึงแอบมองอยูใ่ น
มุมมืดด้วยสีหน้าดําคลํา

ผิงชิง...นางกํามือแน่นขณะทีมองภาพแสนอบอุน่ ของ
หยูหรงซูและเฉินหงจิน บุรุษทีนางทิงไป แต่กลับยังนึก
อาลัยอาวรณ์นกึ ถึงช่วงเวลาทีเขาหวงแหนนาง ไม่ใช่
เย็นชาเฉกเช่นทีหลินหลีหมิงทํา

ทีตรงนันของหยูหรงซูเคยเป็ นนาง คนทีเฉินหงจินเคย

มองด้วยแววตาอบอุน่ เช่นนันก็เป็ นนาง

สตรีผนู้ นมี
ั อะไรดีนกั หนาถึงดึงดูดบุรุษมากมายไว้กบั ตัว
มากขนาดนี แม้แต่หวังจางอิงทีขึนชือเรืองเสน่หย์ วยวน
ั
ใจก็ไม่อาจทําได้เท่านาง
193
แต่ถงึ จะเป็ นแบบนัน...สตรีผนู้ ีก็จะมีอายุอยูไ่ ม่ยืนนัก
หรอก

ผิงชิงคิดเช่นนันก็ตงท่
ั าจะหันหลังเดินจากไปเพือทีจะ
กลับจวน แต่แล้วก่อนทีนางจะหันหน้าไปทันเสร็จ หาง
ตาก็พลันเหลือบเห็นร่างสูงในชุดสีขาวอันคุน้ เคยเดินเข้า
มาในฉากจับข้อมือร่างเล็กของหยูหรงซูไว้แน่น บุรุษที
นางพยายามดึงความสนใจแทบตายแต่ก็ไม่เลียวมอง
ในตอนนีกลับวิงเข้าหาสตรีทีหักหลังตัวเองซึงอยูก่ บั บุรุษ
อืน!

“ซูเอ๋อร์” หลินหลีหมิงโผล่ออกมากะทันหันเห็นร่างเล็กที
คุน้ เคยก็รบี ตรงเข้ามาคว้าแทนเอาไว้ แต่แล้วตัวเขากลับ
194
วูบลอยไปชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่

“ข้าบอกกีครังแล้วว่าให้เลิกเรียกข้าเช่นนัน” หยูหรงซู
เดินถอยไปยืนข้างๆ เฉินหงจิน หลังจากทีปล่อยให้ชาย
หนุ่มใช้ฝ่ามือซัดใส่หลินหลีหมิงจนกระเด็นไปชนต้นไม้

“ซูเอ๋อร์ขา้ รูว้ า่ ตัวเองนันผิดไปแล้วทีทอดทิงเจ้าไปหาผิง

ชิง แต่เจ้าอย่าได้ประชดข้าด้วยการเข้าสูส้ าํ นักมาร เจ้า
จะทรยศสิงทีตระกูลหยูหรงสร้างมาเพือพรรคของเรา
จริงๆ เหรอ”

ประชด? ทรยศ? ตระกูลหยูหรงกับตัวนางเนียนะ?

195
หยูหรงซูขมวดคิวเข้าหากันแน่นเมือถูกหลินหลีหมิงเข้า
ใจผิด เขาคิดว่านางสินหวังถึงขนาดมาซบอกสํานักมาร
หรืออย่างไร เขาจะหน้ามืดตามัวไม่ยอมเปิ ดใจอีกนาน
แค่ไหนว่าแท้จริงแล้วตระกูลหลินหลีของเขามีสว่ นเกียว
ข้องในการทีตระกูลหยูหรงต้องล่มสลาย

“ท่านคุยกับบิดาท่านหรือยัง”

“เรืองอะไร”

“เรืองบิดาและมารดาของข้าอย่างไรเล่า”

“ซูเอ๋อร์บิดาข้าไม่มีทางสังหารครอบครัวเจ้าอย่างแน่

196
นอน เราทังสองครอบครัวต่างเป็ นสหายทีรูจ้ กั กันมาเนิน
นาน ทําไมเจ้าได้เชือฟั งแต่กบั มารร้ายตนนีราวกับคน
ตาบอดทีโง่งม ถ้าเจ้าจะไม่เห็นแก่ครอบครัวของเจ้าเช่น
นันก็เห็นแก่ตวั เองเถิด เจ้าไม่เหมาะกับสถานทีเช่นนี
หรอก”

“ท่านเป็ นใครถึงจะมาคอยขีดชะตาชีวิตให้ขา้ กัน หลิน

หลีหมิงข้าไม่ใช่เด็กสาวทีท่านจะมาคอยปกป้องในวัน
วานอีกต่อไปแล้ว ท่านก็รูว้ า่ ตลอดเวลาทีผ่านมาข้าขอ
กับท่านแค่อย่างเดียว ขอแค่ทา่ นเชือใจข้าสักครัง แต่ก็
ไม่เลย... เพราะฉะนันท่านกับข้าก็ควรอยูท่ างใครทาง
มันอย่าได้ขอ้ งเกียวกันเถิด”

หลินหลีหมิงมองหยูหรงซูดว้ ยสายตาปวดร้าว จากนัน

197
เขาก็มองไปทีเฉินหงจินด้วยสายตาแข็งกร้าว... รองเจ้า
สํานักหลินหลีกําลังคิดจะต่อกรกับจอมมาร

“เจ้าทําอะไรกับนาง” บุรุษในชุดสีขาววางมือแน่นทีด้าม
กระบี

“ถอยไปคุณชายหลินหลี” หยูหรงซูเดินหน้าจะมาปก
ป้องจอมมาร

“นางเป็ นคนของข้า” ทันใดนันเองเฉินหงจินก็เดินออก

มาอยูเ่ บืองหน้าหยูหรงซู เอาตัวของเขาบังนางทีสูงเพียง
หน้าอกเอาไว้ขา้ งหลังจนมิด

198
จอมมารผูท้ ีผูค้ นต่างยําเกรงเผชิญหน้ากับสายตาดือดึง
ของหลินหลีหมิง เฉินหงจินไม่หวาดกลัวทีจะต้องเผชิญ
หน้ากับหลินหลีหมิง ต่อให้เป็ นเจ้าสํานักหลินหลีเขาก็ไม่
หวันเกรง เขารูเ้ พียงแค่วา่ ไม่วา่ ใครก็ตามไม่มีสทิ ธิมา
คุกคามลูกศิษย์ของเขาได้

“นางไม่มีวนั เป็ นคนของมารอย่างเจ้า!” หลินหลีหมิ

งเริมควบคุมอารมณ์ไม่ได้เมือรูส้ กึ เหมือนกําลังถูกพราก
สิงของอันลําค่าไปจากตนเอง

“แต่ขา้ ดูเหมือนซูซจู ะไม่อยากกลับกับท่านนะ” เฉินหงจิ

นยังคงยืนนิงปกป้องหยูหรงซูเอาไว้ดว้ ยท่าทีสงบ

คําว่าซูซทู าํ เอาหลินหลีหมิงรูส้ กึ เหมือนกับถูกหมัดหนักๆ

199
อัดเข้าไปทีหัว หยูหรงซูไม่ชอบการทีใครมาเรียกชือของ
นางด้วยชือทีถูกแต่งขึนเองหากนางไม่ได้อนุญาต การที
จอมมารตรงหน้ากล่าวออกมาแล้วนางไม่แม้แต่จะขัด
ขืนเช่นนีมันหมายความว่าอย่างไรกัน

“ข้าเป็ นคนของจอมมาร ข้าเป็ นคนของพรรคมาร ข้า

เป็ นเหมือนทีท่านพ่อของท่านกล่าวหาพ่อกับแม่ของข้า
แล้ว เพราะฉะนันท่านอย่าได้เสียเวลามาตามหาข้าหรือ
เปลียนใจให้ขา้ กลับไปอีกเลย เมืองเหวินอีไม่ใช่บา้ นของ
ข้ามาตังนานแล้ว” หยูหรงซูเดินออกมาอยูเ่ คียงข้างจอม
มารก่อนจะจับชายแขนเสือให้เขาเดินจากไปพร้อมกับ
ตน “ไปกันเถอะ” นางกระซิบบอกเฉินหงจิน

จากนันคนทียืนนิงราวกับก้อนหินก็เดินตามนางไปอย่าง

200
ว่าง่าย

ผิงชิงกําหมัดแน่นยิงกว่าเก่าภายในมุมมืด บุรุษสองคน
ทีเคยอยูใ่ นกํามือนาง ยามนีเอาแต่วิงโร่ตามแต่นางเด็ก
ผูห้ นึงทีไม่มีความสําคัญอะไร ดูเหมือนว่านักฆ่าในมุม
มืดจะยังไม่เพียงพอในการกําจัดนางเด็กนัน ยิงอยูภ่ าย
ใต้การคุม้ ครองของเฉินหงจินใช่วา่ จะเข้าถึงตัวได้ง่ายๆ

ในคําคืนนันผิงชิงเดินทางอย่างรวดเร็วมาจนถึงสํานัก
หลินหลีทีเมืองเหวินอี นางไม่แม้แต่จะบอกใครถึงการ
กลับมาของตัวเอง ไม่ทิงข้อความใดๆ ไว้ให้หลินหลีหมิ
ง เพราะนางมันใจว่าคนผูน้ นไม่
ั มีทางจะสนใจเรืองของ
นางเป็ นแน่

201
การมาเยือนของผิงชิงทําให้คนในสํานักหลินหลีต่างต้อน
รับนางเป็ นอย่างดี ทว่าจอมยุทธ์สาวกลับไม่สนใจใคร
หน้าไหน เดินตรงดิงไปยังทีพักของเจ้าสํานักใหญ่ของ
เหล่าจอมยุทธ์ในทันที

ปั ง!

เสียงประตูไม้ถกู เปิ ดออกอย่างรุนแรง โดยทีร่างบางยัง

ไม่ทนั ได้แตะต้องประตู เสียงทีดังสนันบ่งบอกได้วา่ นาง
นันกําลังมีอารมณ์เดือดมากเพียงได้ และการแสดงท่าที
อย่างนีสํานักหลินหลีย่อมรับไม่ได้ ยกเว้นแต่วา่ คนผูน้ นั
คือผิงชิง จอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงทีครอบครองวิชาฝ่ า
มือกําจัดวิญญาณ

202
“ท่านเจ้าสํานัก” ผิงชิงเดินมาถึงก็พลันคุกเข่าให้เจ้าสํา
นักหลินหลีทันใด

“ผิงชิง...” เจ้าสํานักหลินหลีมีดวงตาคมปราด เขามอง

ร่างในชุดสีดาํ สนิทด้วยแววตาใคร่รูอ้ ยูช่ วครู
ั ่ “เจ้ามีเรือง
อะไรถึงต้องรีบร้อนขนาดลืมกฎเกณฑ์ภายในสํานักไป
จนหมด” ชายชราผมข่าวเอ่ยถามกับนางเสียงเรียบไม่มี
การแสดงความไม่พอใจออกมา นอกเสียจากคําพูด
ติเตียนเพียงเล็กน้อย

“ท่านเคยกล่าวว่าตระกูลหยูหรงได้ลม่ สลายไปแล้ว” ผิง

ชิงลุกขึนยืน เผชิญหน้ากับชายชราทีคนทังยุทธภพต่าง
เคารพนับถือมานานเกือบยีสิบปี

203
“ใช่”

“เช่นนันทําไมพีหมิงถึงยังวิงตามนางเด็กหยูหรงอยูอ่ ีก”
ผิงชิงนําเสียงแฝงไปด้วยความเดือดดาลแต่นางยัง
พยายามกดมันเอาไว้ไม่ให้เสียงดังออกไปข้างนอก

นัยน์ตาทีเริมพร่างพรายของเจ้าสํานักหลินหลีสันไหว
เด็กสาวทีเขาคิดว่าไม่มีพิษภัย ผูท้ ีเขาคิดว่าคงจะตาย
จากไปแล้วยังมีชีวิตอยู่ แล้วยังมีชีวิตอยูน่ อกเหนือกํามือ
ของเขา เด็กผูน้ นที
ั รูค้ วามจริงทุกอย่างในเหตุการณ์
กวาดล้างตระกูลหยูหรง...

ต้องกําจัด

204
“เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็ นนาง” เจ้าสํานักหลินหลีมีสีหน้า
เคร่งเครียด ในตอนเด็กเขาคิดว่านางจะไม่มีพิษไม่มีภยั
จึงได้ปล่อยไป เมือสีปี ก่อนนางทําให้หลินหลีหมิงติดใจ
จนโงหัวไม่ขนเขาจึ
ึ งคิดจะกําจัด แล้วพอนางหายตัวไป
เขาจึงคิดว่าสตรีเช่นนันไม่น่าเอาตัวรอดได้จงึ บอก
กับบุตรชายว่านางได้ตายไปแล้ว ไม่คิดว่า...

“พีหมิงเป็ นผูพ้ บนาง และเขาก็พดู คุยกับนางอยูน่ าน

สองนานเชียว หากท่านยังหวังจะได้ขา้ เป็ นลูกสะใภ้
เช่นนันท่านก็ตอ้ งรีบทําอะไรสักอย่างก่อนทีพีหมิงจะเข้า
ถึงตัวนางไปมากกว่านี”

“นางเด็กนันอยูท่ ีไหน”
205
“นางอยูก่ บั เฉินหงจิน”

เปรียะ!

ลูกประคําในมือเจ้าสํานักหลินหลีแตกออกเป็ นเสียงๆ
เขารูส้ กึ เหมือนกับว่าทีนังของตนเองกําลังสันคลอน รอบ
ข้างพลันมีแรงพลังทีมองไม่เห็นกระจายออกมาราวกับ
คลืนทะเลทีกําลังคําราม มันหนักหนาเสียจนผิงชิงยัง
รูส้ กึ หายใจได้ลาํ บาก นางสังเกตได้วา่ พลังนีไม่ใช่พลัง
ในแบบทีตระกูลหลินหลีหรือจอมยุทธ์ธรรมดาทัวไปจะมี

“เจ้ากลับไปอยูก่ บั หลินหลีหมิง ทําทุกอย่างให้เป็ นปกติ

แต่ตอ้ งพยายามกันเขาให้หา่ งจากนางเด็กนัน ส่วนเรือง
206
อืนข้าจะเป็ นคนจัดการเอง”

ผิงชิงก้มหน้ารับคําสังอย่างว่าง่าย ทว่าใบหน้างามทีก้ม
ตําอยูน่ นได้
ั ลอบยิมเอาไว้อย่างห้ามไม่อยู่ สตรีผนู้ นไม่
ั
จําเป็ นต้องให้เรืองมาถึงมือนางเองด้วยซํา

เอาล่ะหยูหรงซู... ไม่วา่ เจ้าจะมีของดีอะไรก็ตามแต่หาก

จะหลบหนีจากการตามล่าของนักฆ่าในเงามืดและคน
จากสํานักหลินหลีไปพร้อมกัน ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรอด
ตายไปได้อีกเป็ นครังทีสีแน่

207
บทที 19 อดีตทีต้องชําระ

208
ระหว่างทางเดินกลับสํานักมารนันจะต้องขึนเขาผ่านป่ า
ทีมืดทึบ ทางเดินเป็ นทางหินทีถูกป่ ามืดขนาบสองข้าง
ทาง เมือเห็นป่ าทีมืดในช่วงเวลาคําเย็นแบบนีแล้ว หยู
หรงซูก็อดนึกสงสัยไม่ได้วา่ ในวันทีฝนตกเมืออาทิตย์
ก่อน นางเอาความใจกล้ามาจากไหนแบกจอมมารเข้า
ไปในป่ าเพือหาถําหลบฝน

มืดก็มืด ถ้าไม่มีสตั ว์ป่าดุรา้ ยโผล่มา ก็ไม่แคล้วว่าจะ

เป็ นผี

ยิงเงาดําเจ้าของร่างสูงทีเดินนําหน้านาง ไม่รูว้ า่ ท่าน

จอมมารผูน้ ีจะโปรดปรานชุดสีดาํ ทําไมกันนักหนา ไม่วา่
จะเวลาใด สถานทีใด หรือต่อให้เป็ นงานเลียงแบบใด
เขาก็ลว้ นแต่สวมใส่เสือผ้าสีดาํ ตลอดเวลา จนบางทีนาง

209
ก็นกึ อยากจะไปเปิ ดตูเ้ สือผ้าของบุรุษตรงหน้าดูบา้ งว่า
เขามีเสือผ้าตัวอืนนอกจากสีดาํ บ้างหรือไม่

เมือสงสัยร่างเล็กถามออกไปในทันใด “นี...ทําไมท่าน
ถึงชอบใส่แต่เสือผ้าสีดาํ ”

เฉินหงจินทีเดินนําอยูห่ ยุดชะงักชัวครูก่ ่อนจะตอบ “เจ้า

จะรูไ้ ปทําไม”

“ก็เผือมันเป็ นเคล็ดลับในการช่วยฝึ กวิชามารอย่างไร

เล่า”

“เจ้าเพียนหรือ แค่การแต่งกายมันจะไปช่วยเรืองฝี มือ

210
ได้อย่างไร”

“ข้าก็บอกว่าแค่เผือไง แค่เผือน่ะแค่เผือ” คนถูกว่าทํา

ท่างอนแก้มป่ อง แต่ถามว่าคนทีเป็ นฝ่ ายต่อว่าสนใจหรือ
ไม่...ไม่เลย อีกทังยังเดินหนีตอ่ ไปไม่แม้แต่จะเลียวหลัง
กลับมามอง หยูหรงซูจงึ ได้แต่งอนเองหายเองแล้ววิง
ตามหลังเขาไปเหยาะๆ

“ข้ามีเรืองจะถามเจ้า”

“ว่ามาได้เลย” หยูหรงซูพยักหน้าหงึกหงัก นับเป็ นเรือง

ยากทีท่านจอมมารผูน้ ีจะเป็ นฝ่ ายเอ่ยถามอะไรกับนาง
ก่อน

211
เฉินหงจินหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับหยูหรงซู
เห็นชัดว่าคําถามต่อไปนีไม่ใช่คาํ ถามหยอกเล่นทีไว้พดู
คุยกันระหว่างเดินกลับสํานักมาร “ความสัมพันธ์ของ
เจ้ากับหลินหลีหมิงเกียวข้องกันอย่างไร”

“ข้ากับคุณชายหลินหลีน่ะหรือ... เราก็แค่รูจ้ กั กัน

ผ่านๆ” หยูหรงซูมีแววตาวูบไหวเมือพูดถึงบุรุษผูน้ นั
บุรุษทีหักหลังนางจนไม่อาจจะเรียกชือของเขาออกมาได้
เต็มเสียง

“เจ้ารูใ้ ช่หรือไม่วา่ ตัวเองเป็ น คนทีโกหกไม่เก่งเอาเสีย

เลย” เฉินหงจินว่าแล้วก็ใช้นิวชีเรียวยาวค่อยๆ เชยคาง
มนขึนมาให้ดวงตาสีดาํ เป็ นประกายผสานดวงตากับ
212
นัยน์ตาสีแดงลุม่ ลึก

เมือเผชิญหน้ากับดวงตาทีแสนงดงาม หยูหรงซูก็ไม่อาจ
ปิ ดบังอะไรได้อีก

“ข้า... ข้ากับเขารูจ้ กั กันในวัยเยาว์ หลังจากทีบิดาและ

มารดาข้าถูกสังหาร และหลังจากทีข้าเร่รอ่ นจนเกือบ
ตายและไปอยูก่ บั ตาแก่หยาอีเจิน เมือข้าลงมาจากเข้า
กลับไปในเมืองเหวินอี ข้าก็ได้พบเขา เขาหลอกข้าว่าตน
เองเป็ นเพียงคุณชายธรรมดา และพยายามจะอยูข่ า้ งๆ
ข้าให้ลืมเลือนความแค้นในอดีต และเมือข้าพบความ
จริงว่าสํานักหลินหลีคือผูอ้ ยูเ่ บืองหลังการตายของตระกู
ลหยูหรง ข้าก็ได้รูว้ า่ เขาคือบุตรชายเพียงคนเดียวของ
ตระกูลหลินหลี แต่พอข้าเล่าเรืองในคืนนันไป เขาที

213
คอยอยูเ่ คียงข้ามาตลอดกลับไม่เชือว่าบิดาของเขามี
ส่วนเกียวข้อง”

“เพราะแบบนันเจ้าถึงไม่อยากเห็นหน้าเขาสินะ” เมือนึก
ย้อนไปก็พบว่าทุกครังทีหลินหลีหมิงปรากฏตัวมา หยู
หรงซูก็พยายามจะหลีกเลียงไม่พบหน้าเขา

“ข้าเห็นเขาก็เหมือนเห็นคนทีสังหารพ่อละแม่ของข้า”
เสียงหวานตอบเสียงแผ่วเบา ราวกับความทรงจําใน
อดีตทําให้ความสดใสของนางสลายหายไป

“เขาคือสาเหตุทีทําให้เจ้าอยากเป็ นมารเช่นนันสิ”

214
“ไม่ใช่นะ” เมือถูกย้อนถามเช่นนีหยูหรงซูก็รบี ร้อนตอบ
ทันควัน “การทีข้าอยากจะเป็ นจอมมารเช่นท่านเพือแก้
แค้นให้ครอบครัว ไม่ใช่เพียงเพราะบุรุษผูห้ นึง ข้ารูเ้ พียง
แค่วา่ ในเมือตระกูลหลินหลีทําให้ตระกูลหยูหรงของข้า
ต้องล่มสลายและแปดเปื อน เช่นนันพวกเขาทีหักหลัง
ตระกูลของข้าก็จะต้องพบเจอกับโชคชะตาเดียวกัน”

การทีหยูหรงซูอยากจะได้พลังเช่นจอมมารไม่ใช่แค่
เพราะนางต้องการความน่าเกรงขามและพลังทีใต้หล้า
ล้วนหวาดเกรง แต่นางต้องการทีจะล้างแค้นให้ครอบ
ครัว ทําให้คาํ พูดของคนเหล่านันกลายเป็ นจริงสมดังใจ
ในเมือกล่าวหาว่านางเป็ นพวกมาร เช่นนันนางก็เป็ น
มารไปสยบพวกเขาเสีย

215
“หึ!” เฉินหงจินหัวเราะในลําคอทีหนึงหลังจากได้ยินคํา
ตอบของหยูหรงซู เขาปล่อยมือออกจากคางของนาง
แล้วหันหลังกลับไปเดินต่อ

“ท่านหัวเราะอะไรน่ะ” คนทีถูกเสียงหัวเราะเย้ยหยักใส่
ตะโกนถามเสียงดังทังๆ ทีอยูใ่ กล้กนั เพียงแค่เอือม

“ความคิดของเจ้าค่อยสมกับการเป็ นจอมมารบ้าง”

หยูหรงซูยืนนิง ไม่รูว้ า่ ตัวเองควรดีใจหรือเสียใจ เพราะ

ประโยคทีได้ยินมานางเองก็ไม่แน่ใจว่าแท้จริงแล้วมันใช่
คําชมหรือไม่ แต่ทีนารูค้ ือตอนนีหากยังคงเดินหยุด เดิน
หยุด เพือพูดคุยกันเช่นนีอีก คาดว่าต่อให้พระอาทิตย์

216
ยามเช้าขึนก็คงจะยังไม่ถงึ สํานักมาร

ระยะหนทางทีช่างยาวไกลไร้ซงคนคุ
ึ ม้ กัน หยูหรงซูนกึ
ระแวงว่าจะมีใครบ้าจีโผล่มาทําร้ายเฉินหงจิน ทว่าครังนี
นางกลับรูส้ กึ เหนือยล้ากับการเดินขึนเขามากกว่าจะ
สนใจใคร และไม่เข้าใจว่าทําไปตาแก่หยาอีเจินถึงได้หา
เรืองให้นางด้วยการบอกว่านอกจากจะแช่นาร้
ํ อนแล้วจะ
ต้องเดินขึนเขาด้วย

ตาแก่นนจงใจแกล้
ั งนางผูเ้ กลียดการออกกําลังเป็ นแน่
แท้!

217
ในวันต่อมา วันทีคิดว่าตัวเองจะได้หยุดพัก ทว่าหยูหรง
ซูผมู้ ีปากหาเรืองก็ได้แต่นงสํ
ั านึกผิดบนรถม้าโลหิตทีมุง่
ตรงไปยังเมืองชินอี ร่างเล็กในชุดสีนาตาลแบบสตรี
ํ นงั
เอาคางเกยอยูท่ ีริมหน้าต่างรถม้า มองชมนกชมวิวไป
เรือยเปื อยอย่างน่าเบือหน่าย

ทว่าใช้เวลาเพียงไม่ถงึ หนึงวันตังแต่พระอาทิตย์ขนึ จน
ในตอนนีพระอาทิตย์กาํ ลังจะลาลับขอบฟ้า ขบวนกอง
ทัพปี ศาจของจอมมารก็ได้มาตังค่ายอยูบ่ ริเวณรอบๆ
เมืองชินอี พวกเขาต่างหลบซ่อนอยูใ่ นเงามืดของป่ า
รอบๆ ทําให้เมืองชินอีไม่ได้รบั รูถ้ งึ ภัยอันตรายทีกําลังมา
เยืนแม้แต่นอ้ ย

“พีเฟิ ง น้องซูเพิงมาสํานึกได้วา่ บางทีนอ้ งควรทีจะอยู่

218
เงียบๆ เสียบ้าง” ว่าแล้วนางก็เอาไม้เขียกองไฟเล่น
อย่างปลงๆ

เป็ นเพราะปากทีไปหาเรืองว่าตนเองจะยึดเมืองชินอีภาย
ในงานวันครบรอบของจอมมาร หยูหรงซูจงึ ต้องมารับ
ชะตาในการกุมกองทัพนับพันของเฉินหงจินทําการบุก
ยึดเมืองชินอี โดยทีมีเจ้าของสํานักมาร่วมวงเป็ นผูช้ มทีดี
ด้วยหนึงราย

“เจ้าจะเสียใจไปทําไมเล่า การได้ออกมานอกสํานักมาร
เท่ากับว่าเราได้ออกมาท่องเทียวไม่ใช่หรือไร” ไท่เฟิ งผูไ้ ม่
เคยเครียดหาเหตุผลดีๆ มาให้หยูหรงซูรา่ เริง

“แต่ขา้ ต้องนํากําลังคนเข้ายึดเมืองเลยนะ เกิดผูบ้ ริสทุ ธิ

219
ได้รบั บาดเจ็บไปสาเหตุมนั เป็ นเพราะข้าน่ะสิ”

“ถ้าเจ้าอยากจะเป็ นจอมมาร เช่นนันก็ตดั ความสงสาร

ทิงไปเสีย” อูเ่ สวียทีนังอยูร่ อบกองไฟกองเดียวกันพูดขึน
มา

ประโยคของอูเ่ สวียทําเอาไท่เฟิ งต้องหันไปแยกเขียวขู่

เขาในทันควัน “อย่ามาสอนเรืองไม่ดีๆ ให้นอ้ งซูของข้า
นะ”

“แต่นอ้ งเจ้าอยากจะเป็ นจอมมารเองนิ”

“จอมมารก็ได้หมายความว่าต้องไร้จิตใจทุกคน”

220
อูเ่ สวียเถียงมา ไท่เฟิ งเถียงกลับ คนทังสองต่างถกเถียง
กันเรืองนีจนค่อยๆ ลามปามไปเรืองอืน

หยูหรงซูได้แต่มองคนทังคูด่ ว้ ยสีหน้าปลงๆ แต่ก็ไม่เอา

การกระทําของพวกเขามาใส่ใจ ถึงแม้นางจะเคารพพี
เฟิ งทว่าสิงทีอูเ่ สวียกล่าวออกมานันก็ถกู ต้อง การจะเป็ น
จอมมารนันต้องทิงความสงสารทิงไป แม้จะมีจิตใจอยูก่ ็
ตาม

ทว่าหากจะยึดเมืองชินอีเพือมาเป็ นเมืองในการปกครอง
การจะใช้กาํ ลังบังคับชาวบ้านทีอยูม่ าก่อนไม่มีทางอ่อน
ข้อให้อย่างแน่นอน ต่อให้ชนะและยึดมาได้สกั วันก็ตอ้ ง
เกิดการต่อต้าน แต่ถา้ ทําให้พวกเขาเห็นว่าผูป้ กครองใน

221
ปั จจุบนั เป็ นคนเช่นไร แล้วเห็นว่าคนของสํานักมารดีกว่า
ถ้าเป็ นเช่นนันไม่จาํ เป็ นต้องใช้แรงให้เปลืองก็จะได้เมือง
ชินอีมาอย่างสบายๆ

บางครังกําลังไม่ใช่ทางออกในทุกๆ เรือง

ร่างเล็กทีนังเล่นกับไฟผุดลุกขึนยืนโดยพลันแล้ววิงเข้าไป
ในกระโจมของเฉินหงจินในทันใด โดยความเร็วของนาง
นันทําให้ผทู้ ีเฝ้าหน้ากระโจมไม่ทนั ได้ตะโกนเตือนจอม
มารก่อน เมือนางทีวิงเข้าไปเห็นสภาพคนภายในเจ้าตัว
ก็ตอ้ งตกใจถึงขนาดกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพืนแล้วเอามือ
ทังสองข้างปิ ดตาแทบไม่ทนั

เฉินหงจินในร่างขาวผ่องสวมใส่เพียงเสือตัวในเผย
222
แพงอกทีเต็มไปด้วยมัดกล้ามเปี ยกชืนไปด้วยหยาดนําที
เกาะไปทัวทังร่าง เขาเพิงออกมาจากการแช่นาทํ
ํ าให้รา่ ง
มีกลินหอมลอยฟุง้ ออกมาปนกับไอร้อนจางๆ ทีแผ่ออก
มาจากตัว ผมสีดาํ ทีสยายเปี ยกเกาะอยูแ่ ผ่นหลัง ใน
ตอนนีดวงตาสีแดงกําลังหันมามองร่างเล็กทีคุกเข่าปิ ด
ตาอยูอ่ ย่างงุนงง

“เจ้าเป็ นฝ่ ายเข้ามาในกระโจมของบุรุษแล้วก็มานังปิ ด

ตาอยูเ่ ช่นนันเองเนียนะ”

“ใครจะไปรูเ้ ล่าว่าท่านโป๊ อยูน่ ่ะ”

“พูดเหมือนกับว่าไม่เคยเห็น” เฉินหงจินพึมพํากับตน

223
เองขณะทีสะบัดเสือทีเปี ยกอยู่

“ท่านว่าไงนะ” หยูหรงซูเงยหน้ามองเขา พยายาม

บอกว่าตัวเองหูฟาดอยู่

“ข้าบอกเจ้าว่า เจ้าพูดเหมือนกับว่าตนเองไม่เคยเห็น
แผงอกข้า” แทนทีจอมมารหนุ่มจะเปลียนเรืองแต่กลับ
เน้นชัดประโยคก่อนหน้าอีกครัง ทําเอาร่างเล็กหน้าแดง
ไปทังแถบแม้แต่ลาํ คอเพรียวระหงก็ไม่เว้น

“ท่านพูดเช่นนีออกมาได้อย่างไร หน้าไม่อายเลย!”

“เจ้าเคยมียางอายด้วยหรือ” เฉินหงจินกล่าวเสียงเรียบ

224
แล้วไปนังบิดนําออกจากผมตนเองโดยไม่สนใจหยูหรงซู
เลย

“ท่านมันคนหยาบกระด้าง!” หยูหรงซูใช้นิวชีชีหน้าเฉิน
หงจินแล้วกระทืบเท้าอย่างคนหงุดหงิด นางตังใจจะเดิน
หนีออกไปโดยไม่สนใจจะพูดสิงใดกับเขาอีก

จอมมารอย่างเขากล้าดีอย่างไร้มากล่าวหาว่านางไร้
ยางอาย ถึงหน้าจะหน้าด้านโดนคนด่าอย่างไรก็ไม่
กระทบ แต่เขาทีเป็ นอาจารย์เอาสิทธิไหนมากล่าวหาว่า
นางไร้ยางอาย เขานันแหละทีไร้ยางอาย

“ซูซ”ู เฉินหงจินเห็นหลังเล็กกําลังจะเดินจากไปก็เรียก

225
รังเอาไว้

แม้หยูหรงซูจะโกรธเพียงใด แต่เมือถูกเรียกนางก็เลือกที
จะหยุด “เจ้าคะ” นางกระแทกเสียงขานรับไปอย่างขอ
ไปที

“เดินมานี” เฉินหงจินสัง

หยูหรงซูหนั ขวับมองจอมมารทีนังพิงอยูบ่ นเก้าอีเอนราบ

แล้วเรียกนางหาด้วยเสียงแข็งกระด้าง

แม้จะหงุดหงิด แต่กลับเหมือนถูกนัยน์ตาสีแดงดุจโลหิต
ดึงดูดให้เข้าไปหา เมือนางมาหยุดอยูข่ า้ งหน้านางก็ถกู

226
ฉุดลงไปนังอยูท่ ีเก้าอีพร้อมกับถูกหัวของคนบางคนนอน
ทับลงมาทีบนตัก

“หวีผมให้ขา้ ที” หยูหรงซูมองหวีเงินในมือสลับกับผม

ยาวสีดาํ สนิทของเฉินหงจินแล้วกะพริบตาปริบๆ จอม
มารผูน้ ีแต่เดิมมักจะชอบเกล้าผมอยูต่ ลอดเวลา นีนับ
เป็ นครังแรกทีเขาปล่อยผมยาวสยายทีชืนไปด้วยนําเช่น
นี

“ผมท่านเปี ยกเช่นนีจะปล่อยทิงไว้ได้อย่างไร”

“เดียวมันก็แห้ง” เฉินหงจินตอบอย่างขอไปที เขาดู

คล้ายกับกําลังรําคาญทีนางพูดจาจูจ้ ี

227
แต่ถามว่าหยูหรงซูสนใจไหม... “ลุกขึนเลย” นางสัง
พร้อมกับทังดันแผ่นหลังของเขาตังขึน

เฉินหงจินแม้จะหงุดหงิดแต่ก็ทาํ ถาม

หยูหรงซูหยิบผ้าทีถูกชายหนุ่มโยนทิงไปมาอีกครัง แล้ว
ค่อยๆ ซับนําออกจากเส้นผมสีดาํ นุ่มลืนอย่างเบามือ
ผมของเฉินหงจินนันเงางามจนนางเองยังนึกอิจฉา อายุ
ของเขายาวนานถึงเพียงนีแต่ยงั ดูหนุ่มแน่นสมกับทีเป็ น
จอมมารผูก้ ล้าแกร่ง ทว่าแผ่นหลังทีขาวผ่องของเขา
กลับไม่ได้เนียนอย่างทีคิด เมืองมามองใกล้ๆ ก็จะพบ
เห็นรอยแผลเป็ นจากอาวุธนานาชนิดทีเลือนรางอยู่ ที
หนักสุดเหมือนจะเป็ นรอยฟั นจากกระบีลึกจนเป็ นแผล
228
นู่นออกมา

ไม่รูว้ า่ เขาทนบาดแผลเหล่านีมาได้อย่างไร เห็นแค่นีนาง

ก็นกึ สงสารและเจ็บแทนเขาจนมือเรียวทีซับนําบนผม
อยูๆ่ ก็เผลอไปลูบรอยแผลของเขาอย่างแผ่วเบา

เฉินหงจินทีหลับตาพริมเริมเคลือนไหว ความนุ่มนิมและ
อบอุน่ ทีค่อยพาดผ่านแผ่นหลังทําให้จอมมารหนุ่มเริมไม่
อยูส่ ขุ ต้องสักกีครังหยูหรงซูถงึ จะรูต้ วั ว่าชายหญิงไม่
ควรแตะต้องตัวกันโดยไม่มีเหตุผล

หมับ! มือหนาหันกลับมาคว้าหมับเข้าทีขอมือบางในทัน
ใด หยูหรงซูกาํ ลังจะกรีดร้องออกมาเพราะความตกใจ
ก็ถกู บางสิงปิ ดเอาไว้แน่นจนไม่อาจส่งเสียใดออกมาได้
229
กระโจมพลันสงบเงียบ จนคนภายนอกนึกสงสัยว่าเกิด
เหตุใดขึนกันแน่เสียงโต้เถียงจึงได้เงียบหายไปราวกับ
สายลมทีพัดผ่านเพียงชัวคราว

230
บทที 20 เคียงข้างความเชือใจ

ไอร้อนของลมหายใจรินรดหางจากใบหน้าอยูไ่ ม่ถงึ คืบ

ความร้อนทีเหมือนกับลมพัดบางเบาทําให้ใบหน้าขาว
พลันนวลแดง ดวงตาสีดาํ แดงราวกับอัญมณีประกาย
อยูเ่ บืองหน้า ความงามของนัยน์ตาคมทําให้นางนึก
อยากจะเป็ นเจ้าของผูค้ รอบครอง ช่างงดงามจนไม่อาจ
ละสายตาจากไป

231
ไม่ใช่เพียงแค่รา่ งบางทีถูกดึงรังตัวเข้ามาจะตกอยูภ่ าย
ใต้มนต์สะกด ร่างสูงในชุดสีขาวหลุดลุย่ เองก็ไม่ตา่ งจาก
กันสักเท่าไร เป็ นรอบทีร้อยทีเขาถูกใบหน้าหวานเจ้า
ของดวงตาดอกท้อคูง่ ามดึงดูดเอาไว้แน่นหนาเสียยิงกว่า
โซ่ตรวน เพียงแค่ชิดใกล้ก็ไม่อยากจะถอยห่าง

ริมฝี ปากหนาจดจ่ออยูต่ รงหน้าริมฝี ปากของร่างเล็ก

หากเพียงแต่ใครขยับแม้แต่นอ้ ยคนทังคูจ่ ะต้องสัมผัสกัน
อย่างห้ามไม่ได้ แขนข้างหนึงของหยูหรงซูตกอยูใ่ นเงือม
มือของจอมมาร ในขณะทีเอวบางก็ถกู เขารัดไว้แน่น
ส่วนแขนอีกข้างทีเป็ นอิสระก็สมั ผัสอยูท่ ีหน้าอกหนาไร้
ซึงปราการป้องกัน ทําให้รูส้ กึ ได้ถงึ ความอบอุน่ ของเลือด
เนือทีไหลเวียน รวมไปถึงจังหวะการเต้นของหัวใจทีดัง
อยูเ่ ป็ นจังหวะเร็วแรง

232
ไม่ใช่แค่คนตรงหน้าทีหัวใจเต้นเป็ นจังหวะเช่นนี เพราะ
นางเองก็สมั ผัสได้ถงึ จังหวะทีหน้าอกของตัวเองเช่นกัน
มันช่างรุนแรงราวกับจะหลุดลอยออกมาอยูน่ อกร่าง...

เมือครูม่ นั เกิดเรืองอะไรขึนกันแน่???

“เช่นนันเจ้าก็เช็ดผมให้ขา้ ก่อนก็แล้วกัน” เฉินหงจินกล่า

วแล้วค่อยๆ ขยับตัวออกจากร่างบางทียังคงนังงุนงงกับ
เหตุการณ์เมือครูอ่ ยู่ เขาค่อยๆ ก้มลงเก็บผ้าทีตกอยูท่ ี
พืนแล้วหยิบมันใส่มือหยูหรงซูจากนันจึงหันหลังให้นาง

มือขวาถือผ้า มือซ้ายทีชะงักกลางอากาศค่อยๆ ขยับมา

สัมผัสริมฝี ปากของตนเอง หยูหรงซูรบั รูไ้ ด้ถงึ ความรูส้ กึ
233
ประหลาดทีแล่นวาบทัวทังร่าง มันไม่เหมือนกับครังแรก
ทีนางเคยถูกสัมผัส ร่องรอยจุมพิตในครังนีมันช่างอ่อน
หวานตราตรึงเข้าไปในส่วนลึกของความทรงจําทีไม่อาจ
ลบได้

“ทําไมข้าต้องเช็ดผมให้ทา่ นด้วย” เหมือนจะเริมรูส้ กึ ตัว

หยูหรงซูก็มองผ้าในมืออย่างงงงวย

“เจ้าเป็ นศิษย์ขา้ ไม่ใช่หรืออย่างไร”

ศิษย์กบั อาจารย์เขาไม่จบู กันหรอก...หยูหรงซูบน่ ในใจ

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับด้วยเสียงไม่เต็มใจ จากนันก็เช็ด

234
ผมให้เฉินหงจินอยูเ่ งียบๆ ในขณะทีเขาก็อา่ นหนังสือ
บางอย่างอยูแ่ บบสงบๆ

นางสนใจว่าเขานันอ่านสิงใดอยู่ แต่ทว่าการเติบโตมา
โดยทีไม่มีพอ่ แม่ทาํ ให้นางไม่ได้เรียนหนังสือ มีเพียง
ความรูเ้ รืองตัวอักษรในวัยเยาว์อยูเ่ พียงน้อยนิดเท่านัน
ในตอนนีจึงได้แต่ชะเง้อชําเลืองมองอยูข่ า้ งหลังเงียบๆ
คนเดียว

วันนีควรจะเป็ นวันทีหยูหรงซูคิดแผนยึดเมืองชินอี ทว่า

ไปๆ มาๆ นางก็ไปขอจอมมารเดินเล่นทีตัวเมืองก่อนกับ
ไท่เฟิ ง ซึงเป็ นเรืองทีน่าแปลกใจในคราแรกทีเขายอมให้
235
นางกับมือซ้ายจอมมารตัวป่ วนไปเดินเล่นกันสองคนได้
แต่แล้วก็ตอ้ งผิดหวังเมือรูว้ า่ แท้จริงแล้วเฉินหงจินกับอูเ่ ส
วียก็ติดสอยห้อยตามไปด้วย

นับเป็ นเวลาทีเนินนานสําหรับหยูหรงซูทีได้กลับมาเยือน
บ้านเมืองทีใกล้เคียงกับเมืองเหวินอีอีกครัง นับตังแต่สี
กว่าปี ก่อนทีนางหนีออกจากคุกไปกับจอมมาร

การมาเมืองชินอีของหยูหรงซูและจอมมารพวกเขาล้วน
ต้องแต่งตัวให้เข้ากับสถานที เฉินหงจินผูช้ ืนชอบในชุดสี
ดําทีถือว่าเป็ นสีทีไม่คอ่ ยเป็ นมงคลก็ได้ถกู ไท่เฟิ งจับ
เปลียนเป็ นชุดสีนาเงิ
ํ นเข้มแทน ดวงตาทีเป็ นสีแดงสด
ของเขาก็ถกู หน้ากากสีเงินปิ ดบังเอาไว้ ในขณะทีหยูหรง
ซูก็ถกู แต่งตัวเช่นกัน

236
นางแต่งตัวเหมือนดรุณีทวไปในชุ
ั ดสีมว่ งอ่อนไปโทนทาง
สีชมพู ทําให้หยูหรงซูดเู หมือนกับสาวน้อยวัยแรกแย้ม
สมกับทีควรเป็ น แม้ใบหน้าของนางจะถูกผ้าบางๆ ปิ ด
บังใบหน้าเอาไว้ แต่ก็รูไ้ ด้วา่ ภายใต้ดวงตาดอกท้อนัน
กําลังแย้มยิมอยู่

“พีเฟิ ง ไหนๆ เราก็มาทีนีแล้ว ข้าว่าจะแนะนําท่านให้

ชิมสุราทีโรงเตียมชือดังแห่งนีสักหน่อย” หยูหรงซูผเู้ ป็ น
เจ้าทีเก่ากําลังจะเดินนําหน้าตรงไปยังโรงเตียมประจํา
เมืองชินอี แต่แล้วแขนบางก็ถกู แรงมหาศาลชุดรังเอาไว้
เสียก่อน

“ไม่ได้” เฉินหงจินกล่าวเสียงแข็ง เช่นเดียวกับมือหนาที

237
จับแน่นไม่ยอมปล่อย

คนทีเหินห่างกับสุรามาสักพักได้แต่บน่ อุบอิบอยูใ่ นใจ

ก่อนจะเปลียนเป้าหมายไปทีของกินตามแผงลอยแทน
ทว่าเมือเดินไปถึงบริเวณนัน นางกลับเห็นเงาวับๆ
แวมๆ ของคนทีคิดว่าคุน้ เคยวิงเข้าไปในตรอกมืดอย่าง
รวดเร็ว

เห็นเช่นนันหยูหรงซูก็คล้ายกับจะลืมเฉินหงจินและคน
อืนๆ ทีติดตามมาอยูไ่ ปในพริบตา ร่างเล็กวิงตามเงาที
หายไปในตรอกมืดอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนคนอืนๆ
เกือบตามนางไม่ทนั และต่างกล่าวโทษเฉินหงจินทีสัง
สอนหยูหรงซูไว้ดีจนเกินไป เด็กตัวแสบอย่างนางจึงได้มี
วิชาก้าวหน้าพอทีจะวิงหนีพวกเขา

238
ทางด้านหยูหรงซูทีวิงเข้าไปในตรอกทีทางแคบและมืด
จนเกือบสนิท จนมาถึงตรงทางเดินยาวทางหนึงนางก็
หยุดวิง ทําเอาคนทีตามมาข้างหลังแทบหน้าคะมําลงไป
กับพืน

“จะหยุดทังทีก็สง่ สัญญาณบอกกันหน่อยไม่ได้หรือ” ไท่

เฟิ งทีนําหน้ามาบ่นกับน้องสาวตัวแสบของตนเอง

หยูหรงซูชมู ือขึนข้างหนึงบอกให้ไท่เฟิ งเงียบลงก่อน นาง

พลันก้มลงแล้วมองหายสายเชือกทีเล็กจนขนาดทีว่า
หากคนตาดีไม่สงั เกตก็คงไม่มีทางเห็น และเมือเงยหน้า
ไปข้างบนก็เจอกับตาข่ายทีพร้อมจะตกลงมาจับตัวใครก็
ตามทีวิงสะดุดสายเชือก
239
แต่ไม่ใช่คนอย่างหยูหรงซูแน่นอน

“อาเจิน...ไม่เจอกันแค่สปีี เจ้าก็ยงั จะใช่กลเดิมๆ อยู่

อีกหรือ” หยูหรงซูตะโกนออกมาท่ามกลางทางเดินที
เงียบสงัด นางลุกขึนยืนแล้วเดินผ่านกับดักเด็กเล่นไป
อย่างง่ายดาย จนเมือเดินออกมาจนถึงอีกฟากฝังนางจึง
ได้พบกับใบหน้าของเด็กชายทีคุน้ เคย ซึงยามนีเรียกได้
ว่าเขานันโตขึนมาเป็ นหนุ่มเต็มตัวแล้ว

“ละ...ลูกพีเหรอ” เสียงของอาเจินกล่าวอย่างสันไหว
ในชุดผ้าหยาบสีนาตาลเก่
ํ าๆ ทีทังขาดและเลอะเทอะ
เด็กชายวัยรุน่ ในวันวานยามนีเติบโตขึนคาดเดาว่าอายุ
คงจะยีสิบกว่าปี ใบหน้าของเขามอมแมมเหมือนกับชุด
240
ผมทีเกล้าเอาไว้ดว้ ยปิ นไม้เก่าๆ คล้ายจะหลุดลุย่ ออกมา
เขายืนอยูค่ นเดียวโดดเดียวจนดูน่าเวทนา

สีปี ทีผ่านมาทําไมอาเจินถึงได้มีสภาพทียําแย่ลงถึงเพียง
นี

“เจ้าคิดว่าจะมีใครหน้าไหนกล้าเรียกเจ้าด้วยชือเช่นนี
อีกเล่า” หยูหรงซูกล่าวด้วยนําเสียงสดใสแม้จะเริมรูส้ กึ
ไม่ดีรางๆ นางถอดผ้าคลุมใบหน้าออกแล้วเดินเข้าไปหา
อาเจินโดยทีมีเฉินหงจิน ไท่เฟิ งและอูเ่ สวียเดินตามหลัง
มา

ทันใดนันอาเจินก็พงุ่ เข้ามากอดหยูหรงซูในทันใด ถึงแม้

ลูกพีของเขาจะงดงามจนมองแล้วรูส้ กึ แสบตาก็ตาม แต่
241
เขาก็ยงั จําดวงตาดอกท้อทีแสนอ่อนโยนของนางได้เป็ น
อย่างดี ทว่าด้วยความไม่มนใจจึ
ั งได้หลอกล่อนางให้
ตามมาจนถึงริมแม่นาแห่
ํ งนี

“เจ้าตัวโตกว่าข้าแล้ว จะมาร้องไห้เป็ นเด็กขีแยได้อย่าง

ไรกัน” หยูหรงซูวา่ พลางตบหลังอาเจินสองสามที

“ลูกพี...ข้านึกว่าท่านจะไม่รอดเสียแล้ว ข้าไปสืบข้าว
มาว่าผูท้ ีท่านไปปล้นในคืนนันคือพวกของจอมมาร
โลหิต” อาเจินครําครวญเรืองราวในวันวานออกมาทัง
นําตา เรืองราวทีทําเอาหยูหรงซูกระตุกยิม

อ้า...จริงด้วยสิ คืนนันนางเกือบถูกคมเคียวของอูเ่ สวีย

242
ฆ่าตายนีนา

“หยุดร้องได้แล้ว ข้ามันเหนือกว่าแมวเก้าชีวิตเจ้าเองก็รู ้
ดี” นางผลักร่างสูงของอาเจินออกแล้วเช็ดนําตาออก
จากใบหน้ามอมแมมของเด็กหนุ่มทีอายุมากกว่าตัวเอง
ถึงสองปี อย่างไม่รงั เกียจ ในขณะเดียวกันก็รูส้ กึ ว่าหลัง
ของตนเองเหมือนถูกรังสีความไม่พอใจจากใครบางคนที
สวมหน้ากากทิมแทงอยูต่ ลอดเวลาเช่นกัน

“อาเจิน... นีพีไท่เฟิ งกับพีอูเ่ สวีย ทังสองเป็ นคนทีคอย

ดูแลข้า เจ้าต้องรูจ้ กั เคารพพวกเขาทังคูน่ ะ เข้าใจหรือ
ไม่” หยูหรงซูแนะนําไท่เฟิ งกับอูเ่ สวียให้กบั อาเจิน

“ข้าชินเจิน เป็ นลูกน้องของลูกพีหยูหรงซู พวกท่านจะ

243
เรียกข้าว่าอาเจินก็ได้ ขอบพระคุณท่านผูม้ ีพระคุณทัง
สองทีคอยดูแลลูกพีมาตลอด หากต้องการให้ขา้ ทําสิง
ใดให้ก็บญ
ั ชามาได้เลยขอรับ ต่อให้เป็ นชีวิตข้าก็ยอม
แลก...โอ๊ย”

“ชีวิตมันใช่สงที
ิ จะเอามาทิงเล่นได้หรืออย่างไร เจ้างัง”
หยูหรงซูเตะขาอาเจินจนร่างสูงล้มลงไปทีพืนในทันที
นางไม่เข้าใจว่าทําไมคนเราถึงยอมสละชีวิตเพียงเพราะ
ต้องการจะช่วยผูอ้ ืน พวกเขาไม่รกั ชีวิตตัวเองกันหรือ
อย่างไร

“ขอโทษขอรับ”

“ส่วนนี” หยูหรงซูชีนิวไปทางข้างหลัง แล้วค่อยขยับ

244
หลบหลีกทางให้เฉินหงจิน “อาจารย์ของข้าเอง...จอม
มารโลหิต”

“อะไรนะ!!!” อาเจินแผดเสียงลัน ดวงตากลมเบิก

กว้างราวกับไข่หา่ น เมือมองไปยังร่างสูงในชุดสีนาเงิ
ํ น
เข้ม แม้เขาจะไม่เปิ ดเผยใบหน้าออกมา แต่จากท่าทาง
และบรรยากาศกดดันรอบตัวก็เห็นได้วา่ ทีหยูหรงซูกล่าว
ไม่ใช่เรืองทีกุขนมา
ึ ไหนจะอูเ่ สวียและไท่เฟิ งทีถูกแนะนํา
ตัวก่อนหน้า หากมองให้ดีๆ ทีเอวของคนทังคูจ่ ะเห็น
อาวุธแขวนห้อยเอาไว้อยู่ และอาวุธเหล่านันล้วนไม่ใช่
อาวุธธรรมดาเช่นกระบีหรือดาบทีจะหาได้ตามเมืองใน
เขตของสํานักฝ่ ายธรรมะ

“เอาล่ะ เจ้าเลิกตกใจแล้วตอบข้าหน่อย พวกทีเหลือ

245
หายไปไหนกันหมด ทําไมเหลือแต่เจ้าท่าทางเหมือนหนู
ข้างถนนแบบนีคนเดียว”

“ลูกพี...” อาเจินราวกับใบ้กินเมือถูกถามถึงเรืองนี เขา

มองใบหน้าของหยูหรงซูทีเติบโตเป็ นสตรีทีงดงามแล้ว
รูส้ กึ ลําบากใจ

ลูกพีของเขาจําเป็ นต้องรูเ้ รืองนีหรือไม่ แล้วถ้ารู.้ ..นางที

กําลังมีชีวิตทีรุง่ เรืองจะยอมช่วยเหลือพวกเขาทีต้อยตํา
อีกหรือ

“หยุดความคิดว่าข้าสูงส่ง ส่วนเจ้าต้อยตําในหัวไปซะ
แล้วตอบข้ามาดีๆ หรืออยากจะตอบมันด้วยกําลัง” หยู

246
หรงซูวา่ พลางทํามือคล้ายกับจะถลกแขนเสือขึน

แต่ไม่ทนั ทีนางจะได้ทาํ เฉินหงจินก็เรียกชือปรามเอาไว้

เสียก่อน “ซูซ”ู

“เจ้าค่ะ” นางว่าง่ายพลางกลอกตามองบน

ต่อหน้าลูกน้องอันธพาล หยูหรงซูจาํ เป็ นต้องทําตัวห้าว

หาญดุดนั แต่ตอ่ หน้าเฉินหงจินนางต้องทําตัวเป็ นเด็กดี
ว่านอนสอนง่าย การอยูต่ อ่ หน้าคนทังสองทําให้นางรูส้ กึ
อึดอัดจนอยากจะเป็ นบ้า ทว่าตําแหน่งการเป็ นลูกพีนัน
ยิงใหญ่ยงกว่
ิ าศิษย์ของจอมมาร เพราะแบบนันนางจึง
ไม่สนใจเฉินหงจินสักเท่าไร

247
“อาเจิน” หยูหรงซูเรียกชืออาเจินเสียงเด็ดขาด จนชาย
หนุ่มทีนังคุกเข่าอยูท่ ีพืนสะดุง้ เฮือก พร้อมกับนําตาเอ่อ
หยาดขึนมากะทันหัน

นางขมวดคิวแน่น ลางสังหรณ์บอกตนเองว่าไม่ใช่เรืองดี
แน่ๆ และแล้วประโยคถัดมาของอาเจินก็ทาํ เอาหยูหรงซู
ผูอ้ อ่ นโยนเดือดเป็ นไฟ

“หลังจากทีท่านหายตัวไปจากคุก ท่านเจ้าสํานักหลิน
หลีส่งคนมาจับตัวพวกข้าทีวัดร้าง พวกเขาพยายามเค้น
ให้ขา้ บอกว่าท่านหายตัวไปไหน แต่อย่างทีท่านรูต้ อ่ ให้
ต้องจ่ายด้วยชีวิตพวกข้าก็ไม่มีทางขายท่านแน่นอน ฝู่
จิงกว่านและคนทีเหลือจึงถูกฆ่าตายจนหมด ส่วนข้าที
248
พอเป็ นวิชายุทธ์บา้ งใช่โอกาสทีพวกนันดูถกู คิดว่าข้าเป็ น
โจรกระจอกลอบหนีออกมา แต่ก็หนีไปไหนได้ไม่ไกลจึง
มาอยูอ่ าศัยทีเมืองชินอีแห่งนี”

“เจ้าจะบอกว่าฝู่ จิงกวานตายแล้วหรือ...” ดวงตาดอก

ท้อของหยูหรงซูพลันแข็งกร้าวและสันไหว โทสะอันมาก
มายไหลเวียนอยูภ่ ายในร่าง จนนางยากจะระเบิดมัน
ออกมาด้วยการสังหารใครสักคนทีเป็ นคนของสํานัก
หลินหลี

“ขอรับ” อาเจินตอบรับเสียงแผ่ว

“สํานักหลินหลีใช่หรือไม่”

249
“ไม่ผิดแน่ ข้าจําชุดสํานักหลินหลีได้เป็ นอย่างดี”

“ถ้าเป็ นเช่นนัน ท่านจ้าวสํานักหลินหลีก็ตอ้ งจ่ายค่า

ตอบแทนชีวิตลูกน้องของข้าด้วยเมืองของเขาก็แล้วกัน”
หยูหรงซูกาํ หมัดแน่นก่อนจะหันกลับไปหาจอมมาร
“ท่านอาจารย์ ข้ารูว้ า่ ท่านให้ผตู้ ิดตามมาหลายพันคน
แต่ทว่าศึกครังนีมันเป็ นเรืองราวระหว่างพรรคพวกของ
ข้ากับคนของสํานักหลินหลี ถึงสํานักมารพร้อมจะช่วย
เหลือข้า แต่ขา้ ต้องการทีจะจัดการมันด้วยตัวเองก่อน”
นางคุกเข่ารายงานกับเฉินหงจินด้วยนําเสียงแข็งกร้าว
เห็นได้ชดั ว่าในหัวน้อยๆ นีกําลังมีแผนการบางอย่างที
เฉินหงจินไม่อาจคาดเดาได้

250
“ถ้าเจ้าไม่ตอ้ งการความช่วยเหลือจากคนของข้าก็ยอ่ ม
ได้ แต่ในฐานะทีเจ้าเป็ นศิษย์ของข้า ข้าย่อมต้องดูแล
อย่างใกล้ชิด”

ในช่วงเวลาอันสัน การเทียวเล่นของหยูหรงซูก็ได้จบลง
โดยทีนางยังไม่ทนั ได้ทาํ อะไร เจ้าของร่างในชุดสีสดใส
เดินตามหลังอาเจินผูอ้ ยูใ่ นชุดเก่าซอมซ่อไปทีบ้านของ
เขา แม้ระหว่างทางชุดสวยงามจะเปรอะเปื อนไปด้วย
ดินโคลนตามพืนนางก็ไม่ได้สนใจ ทางด้านเฉินหงจินที
เดินตามหลังมาเงียบๆ แอบเป็ นห่วง แต่ก็เชือมันว่านาง
ต้องมีแผนรับมือทีดีจงึ เล่นบทเป็ นเพียงผูส้ งั เกตการณ์
แล้วส่งไท่เฟิ งกับอูเ่ สวียกลับไปทีค่าย

251
“เจ้ามีแผนจะทําอย่างไรจึงจะยึดเมืองชินอีได้”

ทว่าถึงจะเชือมันอย่างไร เขาก็อดสงสัยไม่ได้วา่ นางผูซ้ งึ

ไม่มีกองทัพของสํานักมาร ผูท้ ีตัวคนเดียวอีกทังยังเป็ น
สตรี นางจะทําสิงใดได้กนั

ทว่าคนคิดแผนกลับไม่ยอมบอก “คนทีอยูแ่ ต่ทีสูงอย่าง

ท่านไม่เข้าใจหรอก” นางกล่าว

“เช่นนันเจ้าก็บอกให้ขา้ เข้าใจมาสิ”

“เดียวท่านก็เห็นเองแหละน่า” หยูหรงซูบอกปั ดพร้อม

252
กับทีอาเจินพาพวกเขาทังสองมาถึงกระท่อมหลังน้อย
ของเจ้าตัว

กระท่อมหลังนีทังเก่าและซอมซ่อพร้อมทีจะพังลงมา
ตลอดเวลา เฉินหงจินได้แต่ยืนมองมันด้วยใบหน้าไร้
ความรูส้ กึ เขาเคยคิดมาก่อนว่ากระท่อมของกุยฟงคือ
กระท่อมทีเก่าทีสุดเท่าทีเคยเห็นมา แต่เมือเห็นทีพักของ
อาเจินในยามนีกระท่อมของกุยฟงกลับดูดีแข็งแรงใน
พริบตา

“ท่านรออยูข่ า้ งนอกจะดีกว่า” หญิงสาวหันมาบอกกับ

เขา

ในตอนนีเองทีเฉินหงจินถึงได้เห็นว่าดวงตาดอกท้อคูง่ าม
253
ทีเคยสดใสเต็มไปด้วยเพลิงโทสะทีโหมกระหนําอยูใ่ น
แววตา นางผูไ้ ม่เคยถือโทษโกรธใครมาก่อนในสํานัก
มาร บัดนีกลับมาเหยียบย่านดินแดนแถบบ้านเกิดได้ไม่
ถึงหนึงวันกลับมีสีหน้าโกรธแค้นชิงชังคน

“นีไม่ใช่ครังแรกทีเขาพรากคนทีข้ารักไป” หยูหรงซูกดั
ฟั นพูดออกมาอย่างยากลําบาก ครังแรกก็ครอบครัวของ
นางทังหมด ครังนีก็คนทีคอยอยูเ่ คียงข้างนางมาตลอด
ในวัยเยาว์ ต่อไปจะใครอีกล่ะ?

“เจ้ามีหลักฐานพอทีจะเปิ ดโปงคนผูน้ นแล้

ั วหรือ” เฉิน
หงจินไม่เอ่ยห้าม แต่เขากําลังพยายามพูดเตือนสตินาง
ไม่ให้เข้าสูว่ งั วนความมืดอย่างเต็มตัว

254
นางเป็ นดังแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด และเขายัง
ไม่อยากให้แสงนันต้องดับไป

“ผูอ้ าวุโสหลินหลีไม่เคยเล่นใสสะอาดกับข้า เช่นนันข้าก็

ไม่คิดจะเล่นยุติธรรมกับคนแบบนันเช่นกัน” ทันใดนัน
เฉินหงจินก็ถอดหน้ากากออก แล้วเขาก็ทาํ สิงทีหยูหรงซู
ไม่มีทางเข้าใจคือการทีร่างสูงค่อยๆ สวมหน้ากากสีเงิน
ประดับอัญมณีสีโลหิตให้กบั นาง ราวกับจะบอกว่านาง
คือตัวแทนของเขา...

“ไม่วา่ เจ้าจะทําสิงใดไป ทุกความผิดบาปนันจะเป็ นตก

อยูท่ ีข้าทุกอย่าง”

255
“ทําไมท่านจะต้องมารับบาปแทนข้าด้วยเล่า”

“เพราะข้าไม่อยากให้เจ้าต้องด่างพร้อย”

“อาจารย์... คนเราไม่มีหรอกฝังขาวฝังดํา ข้าไม่เคย

แบ่งแยกตัวเองตามความดีความเลว ข้ารูแ้ ค่วา่ บาป
กรรมต้องชดใช้ ใครทําสิงใดย่อมต้องได้รบั ผลของการ
กระทํา สํานักหลินหลีสังหารลูกน้องข้า เขาทําให้ขา้ เจ็บ
ปวดได้ แต่หากข้าเอาคืนในแบบเดียวกันเกรงว่าคนผูน้ นั
จะไม่แม้แต่จะชายตามองพวกพ้องตัวเองด้วยซํา เพราะ
ฉะนันข้าจึงไม่คิดสังหารใคร แต่จะทําให้คนผูน้ นทรมาน
ั
ทังเป็ นต่างหากเล่า”

“หากไม่สงั หารคน เช่นนันเจ้าต้องการให้อาจารย์ผเู้ ป็ น

256
จอมมารของเจ้าทําสิงใดเล่า” หยูหรงซูถอดหน้ากากสี
เงินออกมา นางค่อยๆ จับมือขวาของเฉินหงจินขึนมา
แบออกแล้ววางหน้ากากนันลงอย่างเบามือ สํานักหลิน
หลีเปิ ดศึกกับอันธพาลไม่ใช่สาํ นักมาร เพราะฉะนันนาง
ก็จะเอาคืนด้วยวิถีของอันธพาล ต้องทําให้คนเหล่านันรู ้
ว่าแม้จะเป็ นแค่อนั ธพาลข้างถนนก็ยงั คงมีชีวิต และเมือ
อันธพาลหลายคนรวมกันย่อมนับเป็ นประชาชน...

“ข้าอยากให้ทา่ นอยูเ่ คียงข้าข้างในยามนีก็เพียงพอ”

257
 บทที 21 อันธพาลครองเมือง

กระจกคือของมีคา่ ราคาแพงและไม่ใช่สงที
ิ บุรุษประเภท
อาเจินต้องการ ดังนันภายในกระท่อมทีแสนจะคับแคบ
จึงมีเพียงแค่กองฟางกับผ้าเก่าๆ พืนหนึงไว้หม่ เวลานอน
เท่านัน หยูหรงซูกวาดตามองเพียงแค่ปราดเดียวก็รูว้ า่
ห้องนีไม่มีประโยชน์อะไรเลยนอกจากจะเป็ นทีให้นาง
เปลียนชุดได้ก็เท่านัน

“อาเจิน ไปหาชุดผ้าหยาบมาให้ขา้ สักตัวที” นางสังอา

เจินทียืนรออยูข่ า้ งนอก พอคนร่างสูงได้ยินคําสังนางก็
ขานรับแล้วรีบวิงเข้าไปในเมือเพือหาชุดให้ลกู พีตนเอง
ทันที

1
ทางด้านเฉินหงจินไม่ได้ยืนรอหน้ากระท่อมเหมือนกับอา
เจิน แต่เขานันรออยูใ่ ต้ตน้ ไม้ใหญ่ ยืนกอดอกคล้ายคุณ
ชายผูห้ นึงทีกําลังยืนรับลม แต่แท้จริงแล้วนันเขากําลัง
คอยเฝ้ายามให้หยูหรงซู ทําให้แน่ใจว่าจะไม่มีผใู้ ดเข้าไป
ปองร้ายนางได้เด็ดขาด

ทว่าด้วยรูปร่างสูงสง่าประกอบเสือผ้าเนือดีทาํ ให้ราศี
ของเขาเบ่งบานออกมา จนสาวน้อยสาวใหญ่ทีเดินผ่าน
ต่างพากันมองตาเป็ นประกาย แม้จะสวมหน้ากากสีเงิน
เอาไว้แต่ก็ไม่สามารถปกปิ ดความหล่อเหลาของใบ
หน้าทีคมสันได้เลย

กลับมาทางหยูหรงซู ขณะทีนางกําลังรอคอยให้อาเจิน
นําเสือผ้าหยาบๆ มาให้ตนเองใส่ สาวงามเจ้าของใบ

2
หน้าหวานใสก็พลันใช้แขนเสือเช็ดเอาคราบเครือง
ประทินโฉมทังหลายออกจากใบหน้าจนเกลียง นางหยิบ
เอาถังใส่นามาส่
ํ องดูเงาของตนเองทีสะท้อนในผิวนํา
จนเมือเห็นว่าไร้ซงร่
ึ องรอยของแป้งแล้วจึงทําการเอา
ดินสอสีดาํ มาขีดเขียนให้ควดู
ิ เข้มขึน เอาโคลนดินมาทา
หน้า ทาผิวให้ดมู อมแมม จนเห็นว่าตนเองปราศจาก
ความน่ารักแล้วจึงหยุดมือ ซึงก็เป็ นเวลาเดียวกับทีอาเจิ
นกลับมาถึงพอดี

“ข้านําเสือผ้าทีลูกพีต้องการมาให้ขอรับ”

อาเจินเปิ ดประตูเข้ามาข้างในกล่าวพร้อมกับวางเสือผ้า
ลงข้างๆ ประตู และเมือหยูหรงซูหนั หน้ามาหาชายหนุ่ม
ก็พลันหายใจคร่อมจังหวะ ใบหน้าทีสดใสของนาง

3
เปรอะเปื อนไปด้วยดินโคลน แม้จะไม่อาจทิงลายความ
อ่อนหวานไปได้จนหมด แต่ก็ทาํ ให้เขาฮึกเหิมจนหวนนึก
ถึงวันวานทีเคยนังล้อมกองไฟดืมเหล้าไปด้วยกัน

เขานึกถึงเหล่าสหายทีเป็ นเหมือนพีน้องทีต้องตายจาก
ไปเพราะสํานักหลินหลี... คนเหล่านันจะต้องชดใช้

“ดีมากอาเจิน ต่อไปข้าอยากให้เจ้าไปพาหัวโจกประจํา
ชินอีมาพบข้า จากนันก็ไปกระจายข่าวรวมพลอันธพาล
ตามส่วนต่างๆ ของเมือง รวมไปถึงขอทานและทาสทัง
หลายทีถูกคนกดขี ให้ไปพบข้าทีลานบ่อนําบาดาล
ประจําเมือง”

4
“ลูกพีคิดจะทําอะไร” อาเจินหน้าเหวอทันใด

การรวมคนของหยูหรงซูหากมองเพลินๆ แล้วก็เหมือน
เด็กเล่นกับไฟ พวกคนเร่รอ่ นหากให้เปรียบเทียบกับ
ทหารของเมืองแล้วนับว่ามีจาํ นวนน้อยกว่า การทีนาง
เรียกรวมคนไปทีกลางเมืองถือเป็ นประการปลุกระดม
สร้างความวุน่ วาย และเมือเป็ นเช่นนีทหารย่อมเข้า
มากวาดล้าง

“เจ้ากําลังคิดว่ากําลังคนฝังเรานันน้อยหากเทียบกับ
ทหารเมืองชินอีล่ะสิ” คนทีกําลังมัดผมตนเองอยูพ่ ดู ขึน

“ขอรับ”

5
“แล้วถ้าคนทังเมืองต่อต้านทหารรวมไปถึงทางการ เจ้า
คิดว่าคุกจะพอขังคนทีจ่ายภาษี ให้พวกเขาหรือไม่ละ่ ”

“...” อาเจินเงียบสนิท เขาเงยหน้ามองหยูหรงซูใหม่

อีกครา

ก่อนทีหยูหรงซูจะหายตัวไป นางมักจะสังสอนอาเจิน
แล้วเหล่าพวกพ้องเสมอว่าอย่าทําตัวเป็ นจุดเด่น หา
เรืองเฉพาะคนทีสมควรและไม่มีอาํ นาจ แต่ในตอนนีคน
ตรงหน้ากลับคิดจะระดมคนมารวมกันเพือก่อความ
วุน่ วายกลางเมือง สีปี ทีผ่านมาลูกพีของเขานันพร้อมที
จะถล่มพวกคนทีมีอาํ นาจแล้วอย่างนันหรือ

6
“เมือก่อนข้าอาจจะเอาแต่หลบเพราะรักชีวิตตนเอง นัน
เพราะข้าเคยกลัว...แต่ตอนนีไม่มีอะไรทีต้องกลัวอีกต่อ
ไป”

ขบวนคนมากมายในชุดทีทําจากผ้าหยาบสีตนุ่ เก่าๆ อีก

ทังยังเต็มไปด้วยรอยขาดวินต่างเดินเข้ามารวมพร้อมกัน
ทีลานกว้างบ่อนํากลางเมือง ทังชาย หญิง เด็ก ผูใ้ หญ่
และคนแก่ตา่ งพากันมารวมตัวด้วยสีหน้างุนงง เสียงซุบ
ซิบจนไปถึงการพูดคุยกันดังเซ็งแซ่ไปทัว เหล่าชาวเมือง
ทีอาศัยทํามาหากินอยูบ่ ริเวณนันเองก็ตา่ งพากัน
มองกลุม่ ประชากรชันล่างทีมารวมตัวกันด้วยแววตา
สงสัย

7
คนเหล่านีล้วนแต่ขอทาน ทาส นักเลงหัวไม้ พวกเขา
ต่างถูกปฏิบตั ิราวกับไม่ใช่คน ใช้ชีวิตอยูก่ บั เศษเงินเล็ก
น้อยไปวันๆ หรือบางคนอาจไม่มีเลยด้วยซํา การเป็ นอยู่
ทีตําต้อยทังทีเป็ นมนุษย์เหมือนกับคนอืนเขา คล้ายกับ
ชีวิตในวัยเด็กของหยูหรงซูทีไม่เคยมีใครมาเหลียวแล
คนจําพวกนีหากแยกกันอยูต่ ามสถานทีต่างๆ ก็มกั มีแต่
คนคอยดูถกู เหยียบยํา แต่เมือมารวมตัวกันนับร้อย
ขนาดนี คนทีเคยรังแกจึงได้แต่ยืนมองอยูห่ า่ งๆ เท่านัน

หยูหรงซูเดินเข้ามาในฝูงคนทีนางจัดเตรียมพร้อมกับอา
เจิน การแต่งตัวของนางและลูกน้องผูต้ ิดตามล้วนไม่มี
ความแตกต่างจากคนอืน ทําให้แม้นางจะมีใบหน้าที
โดดเด่นแต่ก็ไม่เป็ นจุดสนใจ ต่างจากเฉินหงจินผูส้ วมชุด

8
ผ้าไหมสีนาเงิ
ํ นเข้มพร้อมกับหน้ากากเงินทีคนทัวไปไม่
อาจจับต้องได้ทีเดินเข้ามาด้วยท่าทางองอาจ แค่เขายืน
อยูเ่ ฉยๆ ก็กลายเป็ นจุดสนใจได้ แต่นีกลับคิดจะเดินฝ่ า
ฝูงชนเข้ามาในกลุม่ คนทีไม่มีอนั จะกิน

“อาจารย์” หยูหรงซูทีเดินนําหน้าอยูด่ ว้ ยสีหน้ามาดมัน

หันหลังกลับในทันใดเมือถูกคนหมูม่ ากจ้องมองมาเป็ น
ตาเดียว “ท่านรอข้าอยูข่ า้ งนอกก่อนเถิด”

เฉินหงจินหยุดนิงมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างคนทีไม่ไว้
วางใจ แต่หยูหรงซูผถู้ กู มองกลับไม่สนใจ นางหันกลับ
ไปทางเดิมพร้อมกับลากคอเสืออาเจินตามไปด้วย โดยมี
เป้าหมายคือทีตรงกลางลานกว้างทีตังของบ่อนํากลาง
เมืองและกลองร้องทุกข์

9
“อะไรกันเนียอาเจิน เดียวนีคนอย่างเจ้าปล่อยตัวให้
สตรีลากไปไหนมาไหนแล้วหรือ”

ทว่าก่อนทีหยูหรงซูจะพาอาเจินไปถึงทีหมาย นางก็
พลันถูกกลุม่ คนประมาณเจ็ดคนมายืนขวางทางเอาไว้
ด้วยความสูงอันน้อยนิดของนาง ทําให้มองเห็นเพียง
หน้าอกคนเหล่านัน แม้จะไม่พอใจหยูหรงซูก็ตอ้ งเชิด
หน้าขึนเพือเผชิญหน้ากับคนเหล่านัน

ดวงตาดอกท้อคูง่ ามแม้จะประกายแววตาสดใสแต่ก็ไม่
อาจปิ ดบังความดุดนั ทีแฝงอยูภ่ ายในได้เลย คนตรงหน้า
หยูหรงซูเป็ นชายหนุ่มทีสูงโปร่ง หน้าตามีเค้าโครงทีดูดี
แม้แต่ผิวพรรณก็ไม่อาจนับได้วา่ เป็ นอันธพาลข้างถนน
10
หากเขาไม่สวมเสือผ้าไหมทีเก่าซอมซ่อ คนอย่างนีอาจ
นับว่าเป็ นคุณชายผูห้ นึงได้เลย

“หุบปาก” แต่ถงึ จะเป็ นใครหน้าไหนก็ไม่มีสทิ ธิมาขวาง

ทางหรือหาเรืองลูกน้องของนาง นําเสียงใสจึงก้อง
กังวานและแข็งกร้าวพร้อมทีจะหาเรืองทุกคนทีเข้ามา

“นีเจ้า...” ชายหนุ่มหน้าตาดีผนู้ นคิ

ั ดหาคําพูดอยูส่ กั
พัก ก่อนจะค่อยๆ พึมพําออกมา “หยูหรงซูหรือ?”

“อืม” นาตอบรับด้วยนําเสียงแข็งกระด้าง สีหน้าทีไร้

รอยยิมยังคงดูดดุ นั เช่นเคย

11
“ลูกพีคนผูน้ ีคือ...”

“ชางเหว่ยหว่อง หัวหน้ากลุม่ อันธพาลเมืองชินอี ข้ารูจ้ กั

เขา”

ไม่ทนั ทีอาเจินจะได้แนะนําชายหนุ่มตรงหน้าให้หยูหรงซู
ฟั ง นางก็ตอบกลับในทันทีราวกับว่าคนทังคูเ่ คยรูจ้ กั กัน
มาก่อน

“เขาทํางานให้ขา้ ” นางหันไปบอกกับอาเจิน

“ข้าไม่ได้ทาํ งานให้เจ้า” ชางเว่ยหว่องค้านออกมาในทัน

ใด และยิงเมือเห็นสีหน้างุนงงของลูกน้องตนเองชาย

12
หนุ่มก็พลันหน้าแดงออกมาด้วยความโกรธ

“ขอบคุณสําหรับการรวมตัวคนให้ขา้ นะ” นางกล่าวแล้ว

ตบบ่าของชางเหว่ยหว่องสองสามที แม้เขาจะตัวสูงกว่า
นางก็ตาม จากนันโดยไม่ตอ้ งรอให้เจ้าหัวหน้าอันธพาล
เมืองชินอีโวยวายรักษาศักดิศรีตวั เอง หยูหรงซูก็ลากคอ
อาเจินมาหยุดยืนอยูท่ ีหน้ากลองร้องทุกข์

“ตีที” มือเล็กหยิบไม้กลองแล้วโยนให้อาเจินผูม้ ีสีหน้า

งุนงง

แต่ถงึ อาเจินจะเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ก็ยงั ทําตามคํา

สังของหยูหรงซูแต่โดยดี

13
ตึง ตึง ตึง

เสียงกลองร้องทุกข์ดงั ขึนเป็ นจังหวะกังวานไปทัวทัง

เมือง เสียงกลองทําให้รอบข้างสงบเงียบลง แต่กลับไม่มี
การเคลือนไหวใดๆ จากจวนผูว้ า่ การเจ้าเมือง การเงียบ
สงบของคนเหล่านันทําให้หยูหรงซูไม่พอใจแล้วส่งสาย
ตาสังให้อาเจินตีกลองไปเรือยๆ ส่วนตัวเองก็โดดขึนไป
ยืนกอดอกบนคานบ่อนํา

ในทีสุดเจ้าเมืองชินอีผูค้ ิดจะหลบหลีกหนีหน้าเรือง
วุน่ วายกลางเมืองก็ทนเสียงดังของระฆังไม่ไหวยอม
ปรากฏตัวออกมาในทีสุด

14
“ทหาร! หยุดความวุน่ วายของ...” ผูน้ าํ เมืองชินอีเมือ
เปิ ดประตูจวนออกมาพูดได้ไม่ทนั จบประโยคก็ตอ้ งเงียบ
ลงเมืองเห็นจํานวนคนมากมายรายล้อมจวนของตัวเอง

“ว่าอย่างไรท่านเจ้าเมือง คุกท่านใหญ่พอทีจะขัง
ประชาชนของตัวเองหรือ? หรือท่านจะสังประหารพวก
เราแล้วได้ชือว่าเป็ นเจ้าเมืองทีอํามหิต เป็ นเจ้าเมืองมาร
ทีขัดกับประสงค์ของสํานักหลินหลี?” หยูหรงซูเมือพบ
เป้าหมายติดกับดักนางก็เริมแผนต่อไปนันคือการปลุก
ระดมคน

อย่างทีรูก้ นั ว่าเมืองชินอีคือเมืองน้องของเหวินอี ดังนัน

ย่อมตกอยูภ่ ายใต้การดูแลของสํานักเดียวกันนันคือหลิน
หลี พวกเขามีกฎว่าห้ามสังหารประชาชนผูบ้ ริสทุ ธิตาม
15
อําเภอใจเพือไม่ให้ตวั เองดูป่าเถือนอย่างพวกสํานักมาร
และการกักขังหน่วงเหนียวคนจํานวนมากอย่างไรเสียก็
จะทําให้เกิดข้อครหา

แต่ก็ไม่ได้หมดแค่นนหรอก...
ั

“เจ้าเป็ นใคร” เจ้าเมืองชินอีเมือกําลังจะถูกตราหน้าให้

เป็ นพวกมารพลันสวมหน้ากากคนดีโดยพลัน เขาสงบ
สติอารมณ์ได้ภายในเวลาอันสัน

“ข้าเป็ นใครนันไม่สาํ คัญ แต่ทา่ นเห็นประชาชนภายใต้

การดูแลของท่านหรือไม่ ดูเครืองแต่งกายพวกเขาสิมนั
ช่างทรุดโทรมจนหาทีเปรียบ ในขณะเดียวกันท่านกลับ
สวมเสือผ้าดูดีหรูหราแม้จะเป็ นเพียงชุดประจําวันก็ตาม
16
ตังแต่ทา่ นได้รบั ตําแหน่งเจ้าเมืองมานับสิบกว่าปี เคยคิด
จะเหลียวแลประชาชนบ้างหรือไม่”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว”

คําพูดของหยูหรงซูสร้างเสียเห็นด้วยนับไม่ถว้ นกู่รอ้ ง
ออกมา ใครๆ ก็รูว้ า่ เจ้าเมืองชินอีคนปั จจุบนั โกงกินเงิน
ภาษี แต่เพราะเขาได้รบั ความไว้วางใจจากสํานักหลิน
หลีจึงไม่มีใครการฟ้องร้องไปถึงเมืองหลวง พวกเขาคิด
แค่วา่ ตัวเองยังมีชีวิตอยูก่ ็เพียงพอ

แม้แต่นางเองก็เคยคิดเช่นนันมาก่อน จนกระทังรูว้ า่ คน
เหล่านีไม่ได้เห็นค่าในชีวิตของคนอย่างพวกนางเลยแม้
แต่นอ้ ย
17
“เจ้าอย่ามาพูดเหลวไหล ข้าดูแลทุกคนอย่างเท่าเทียม
กันมาโดยตลอด มีแต่พวกขีเกียจสันหลังยาวเท่านันที
จะไม่มีอนั จะกิน” เจ้าเมืองชินอีเริมเดือดดาลเมือมีคนมา
ทําลายภาพพจน์ของเขาจนย่อยยับ เขาชีหน้าใส่สตรี
อย่างหยูหรงซู “แล้วคนอย่างเจ้าทีวันๆ ไม่ทาํ อะไรยัง
จะมาหวังชีวิตทีดีเช่นนันหรือ”

“ข้าไม่ได้ตอ้ งการชีวิตทีดี แต่พวกเขาต้องการ... ทํา

งานหาเช้ากินคําแต่ได้รบั เงินอย่างไม่เป็ นธรรมเพราะ
ท่านเอาเงินส่วนนันไว้กบั ตัว ท่านคิดว่าไม่มีใครรูเ้ รืองที
ท่านโกงเงินภาษี เช่นนันสิ” หยูหรงซูโดดลงมาจากบ่อนํา
แล้วเดินตรงไปหาท่านเจ้าเมืองชินอี

18
“เจ้าไม่มีหลักฐานหรอก” ท่านเจ้าเมืองอําอึงกระซิบ
ตอบกับหยูหรงซูเมือนางเดินเข้ามาใกล้

“ไม่มีหรือ?” หญิงสาวเลิกคิวขึนสูง สีหน้าของนางมี

ความมันใจเต็มร้อยจนทําให้คสู่ นทนาเริมใจไม่ดี “อา
เจิน”

“ขอรับ” อาเจินวางไม้กลองลงแล้วรีบวิงตรงมาหาหยู
หรงซู

“เอากระดาษพวกนันไปแจกจ่ายให้ทกุ คน แปะมันให้
ทัวเมือง ทําให้ทกุ คนได้รูว้ า่ แท้จริงแล้วเมืองชินอีนันมี
เจ้าเมืองทีเน่าเฟะมากเพียงใด” หยูหรงซูคอ่ ยๆ ระบาย
ยิมออกมาเมือเห็นสีหน้าของท่านเจ้าเมืองทีเริมซีดลง
19
เรือยๆ

กระดาษอะไรน่ะหรือ? หยูหรงซูไม่มีของเช่นนันหรอก
ในเวลาเพียงไม่ถงึ หนึงวันนางจะเอาเวลาไหนไปหาหลัก
ฐานมามัดตัวท่านเจ้าเมืองได้เล่า แค่หาคนมายืนรวม
กันเป็ นฉากให้นางข้างหลังได้มากขนาดนีก็นบั ว่าไม่ใช่
ธรรมดาแล้ว มีแต่ทา่ นเจ้าเมืองหน้าโง่เท่านันแหละทีถูก
สายตาประชาชนกดดันแล้วจะร้อนรนแสดงท่าทีพิรุธ
ออกมาจนหมด

เป็ นไปดังทีคาด มันเป็ นอย่างทีหยูหรงซูคิดคือทุกๆ

เมืองล้วนมีเจ้าหน้าทีทีโกงกินภาษี ประชาชนเสมอ ใน
ภาพฉากหน้าเมืองชินอีดูเป็ นเมืองทีมีเศรษฐกิจทีดี
ประชาชนอิมท้องอยูอ่ ย่างสําราญ แต่ฉากหน้าก็เป็ น

20
เพียงฉากหน้า ถึงพวกเขาจะพยายามซ่อนความเน่าของ
เมืองเอาไว้ แต่ก็ไม่มีวนั ซ่อนได้ตลอดไป

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่” เจ้าเมืองชินอีคว้าข้อมือหยู
หรงซูไว้แน่นเมือหญิงสาวหน้าตามอมแมมตรงหน้าคิด
จะทําการบางอย่าง

“ข้าต้องการให้ทา่ นลงจากตําแหน่งท่านเจ้าเมือง”

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร”

“ไม่นะ” หยูหรงซูปฏิเสธแล้วกําลังจะชักมือกลับ แต่

กลับมีเงามืดของคนผูห้ นึงกระโดดเข้ามาดึงตัวนางออก

21
จากมือท่านเจ้าเมืองชินอี แล้วเอาตัวนางไปอยูใ่ นอ้อม
กอดแทน “ท่านทําอะไรน่ะ” หยูหรงซูกระซิบถามกับ
ท่านจอมมาร

“ไม่วา่ ใครก็หาแตะต้องศิษย์ของข้า” เฉินหงจินประกาศ

ก้องพร้อมกับลมพายุทีจู่ๆ ก็ก่อตัวพัดรุนแรง ทังฝุ่ นพลัน
ฟุง้ ไปทัวพร้อมกับลมกรรโชกทีพัดผ่านราวกับจะโฉบเอา
ทุกสิงให้ปลิวหายไป

แต่หยูหรงซูกลับยังอยูด่ ีภายใต้ออ้ มแขนของเฉินหงจิ

น นางได้ยินเพียงแค่เสียงลมแต่รา่ งกายกลับไม่โดนสิง
เหล่านันเข้ามาทําร้ายเลยแม้แต่นิด นางรออยูส่ กั พักใน
ขณะทีเฉินหงจินทําบางอย่าง เมือลมหยุดลงเขาจึง
ค่อยๆ ปล่อยตัวนางออกมา

22
ภาพข้างหลังของเฉินหงจินคือกองทัพมารในชุดสีดาํ ที
มายืนเรียงรายพร้อมอาวุธครบมือ เหล่าคนทีหยูหรงซู
เตรียมมาได้อนั ตรธานหายไปอย่างไรร่องรอย อย่าง
น้อยๆ ทีพืนก็ไม่มีรอยเลือดทําให้หยูหรงซูเบาใจได้วา่ ยัง
ไม่มีใครตาย

จนกระทังนางหันกลับมาพบกับท่านเจ้าเมืองชินอีทีคอมี
เคียวของอูเ่ สวียพาดเอาไว้อยู่ นางก็พลันสะอึก

ทีแท้พายุลมเมือครูค่ ือการเรียกกองทัพของจอมมารมานี
เอง

“ข้าเอาอยูน่ ่า” หยูหรงซูพมึ พํากับเฉินหงจิน แต่มาถึง

23
ขันนีนางคงจะถอยหลังไม่ได้แล้ว

“การทีเขาแตะตัวเจ้าไม่อยูใ่ นข้อตกลงข้า”

“แล้วข้าไปตกลงอะไรกับท่านตอนไหน” หญิงสาวขมวด
คิวแน่น

“ตังแต่เจ้าเป็ นลูกศิษย์ ข้าย่อมต้องคุม้ ครอง”

“ได้...ท่านอยากทําอะไรก็ทาํ เลย” หยูหรงซูถอนหายใจ

แล้วถอยไปข้างหลังปล่อยให้เฉินหงจินเป็ นผูจ้ ดั การ
ทุกอย่างต่อ และเมือนางถอยหลังมาก็พบกับไท่เฟิ งทียืน
อยูข่ า้ งกาย

24
“เจ้านีมันคนหวงของ” ไท่เฟิ งกระซิบบอกกับหยูหรงซู

“ข้าพอจะเดาได้” คนทีถูกหวงตอบอย่างเซ็งๆ

นางไม่คิดโทษเฉินหงจิน เพราะอย่างไรเสียสุดท้ายเมือง
นีก็ตอ้ งตกเป็ นของเขา นางหลอกล่อท่านเจ้าเมืองออก
มาได้ก็นบั ว่าทําได้ไม่เลว เพราะเด็กข้างถนนทีไหนจะ
ลากท่านเจ้าเมืองชินอีออกมายืนนิงๆ ข้างถนนตัวคน
เดียวได้เล่า ส่วนเรืองทหารทีหายไปนีต้องยกความดี
ความชอบให้ชางเหว่ยหว่อง อันธพาลเมืองเหวินอีทีทํา
การสร้างเรืองอยูท่ า้ ยเมือง จนทําให้ทหารจํานวนไม่
น้อยต่างกรูกนั ไปช่วยกันปราบปราม

25
“เอาตราเจ้าเมืองของเจ้าออกมา” เฉินหงจินสังพร้อม
กับถอดหน้ากากสีเงินเผยดวงตาสีแดงราวกับโลหิตของ
ตนเอง

เมืองท่านเจ้าเมืองผูอ้ ยูอ่ ย่างสุขสบายพบเจอกับจอม

มารโลหิตเจ้าของดวงตาสีแดงเข้ม ร่างกายอวบอ้วนของ
เขาพลันสันเทา หน้าซีดจนหาคําพูดใดพูดออกมาไม่ได้
อีก ใครจะไปรูว้ า่ การทีเขาจับมือเจ้าเด็กข้างทางผูน้ นนิ
ั ด
เดียวจะทําให้ตนเองต้องมาเผชิญหน้ากับอสูรร้ายตนนี
ได้

แล้วในเวลาเช่นนีเหตุใดสํานักหลินหลีทีเคยคุม้ ครองเขา
มาตลอดจึงไม่โผล่หวั มาเลยเล่า

26
สายตาเช่นนันหยูหรงซูรูจ้ กั ดี สายตาทีแสดงออกถึง
ความช่วยเหลือจากคนทีไว้ใจ แต่พวกเขากลับไม่มา...

“ท่านมองหาใครหรือ ท่านเจ้าเมือง?” เห็นแบบนันหยู

หรงซูก็อดไม่ได้ทีจะเดินไปเข้าร่วม “ท่านมองหาสํานัก
หลินหลีใช่หรือไม่ ท่านคงคิดอยูล่ ะสิในเวลาเช่นนีพวก
เขาหายไปไหนกัน”

เพือคนเพียงผูเ้ ดียวสํานักหลินหลีไม่มีทางยืนมือเข้ามา
ช่วยหรอก และยิงกับคนทีทําผิดจนกําลังถูกสังคมตรา
หน้าเช่นนี พวกเขายิงไม่มีทางโผล่ออกมาเพือขัดขวาง
จอมมารตัวเป็ นๆ เพือช่วยเขาแน่

“โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย” ท่านเจ้ามือค่อยๆ พูดออกมา

27
อย่างหมดหนทาง เมือไม่วา่ จะมองไปทางไหน เขาก็
เหมือนกับอยูต่ วั คนเดียว

“เอาตราของเจ้าออกมา” เฉินหงจินไม่สนใจชีวิตน้อยๆ
ของชายวัยกลางคนตรงหน้า เมือสิงทีเขาต้องการคือ
ตราสัญลักษณ์

“แม่นาง...ปล่อยข้าไปเถิด” ท่านเจ้าเมืองชินอีไม่กล้า
พอทีจะเผชิญหน้ากับเฉินหงจินจึงหันมาคุยกับหยูหรงซู
แทน

“เมือครูท่ า่ นไม่ได้เรียกข้าเช่นนีนี” หยูหรงซูไม่สนใจ

นางทําทีเป็ นไม่เห็นชายตรงหน้าอยูใ่ นสายตา ทางด้าน
อูเ่ สวียก็เริมลงมือกดเคียวให้ชิดลําคอของท่านเจ้าเมือง
28
มากขึน

“หากข้ามอบตราให้พวกท่าน พวกท่านต้องปล่อยข้าไป
นะ”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากทังเฉินหงจินและหยูหรงซู มี
แค่เพียงสายตากดดันจากดวงตาสีแดงเท่านันทียังจับ
จ้องอยู่ ทําให้ทา่ นเจ้าเมืองชินอีใช้มือทีสันเทาค่อยๆ
หยิบตราประจําเมืองออกมา แล้วยืนมันให้กบั เฉินหงจิ
นแต่จอมมารหนุ่มกลับไม่รบั แล้วหันไปหาหยูหรงซูแทน
หญิงสาวทีใบหน้ามอมแมมจึงเป็ นฝ่ ายหยิบตรานันมา

“อาเจินนําตรานีไปให้ชางเหว่ยหว่อง” หยูหรงซูหนั ไปหา

อาเจินทีไม่ได้ถกู ลมพายุเอาตัวไป แล้วยืนตรานันให้เขา
29
เพือไปให้ชางเหว่ยหว่อง

จากนันนางจึงหันไปยิมให้กบั เฉินหงจิน “ต่อไปนีเมือง

ชินอีเป็ นของท่านแล้ว”

ฉึบ! เสียงตวัดเคียวดังพาดผ่านอากาศ ลําคอของอดีต

ท่านเจ้าเมืองชินอีค่อยๆ ร่วงไหลลงจากตัวกลิงลงบนพืน
ขันบันไดหลายสิบขันเป็ นตลบๆ

หยูหรงซูได้แต่มองหัวนันไหลจากไปอย่างไร้คา่ ในขณะ
ทีพืนค่อยๆ อาบไปด้วยเลือดสีแดงสด ส่วนภายในใจ
นางก็ได้แต่คิด

30
อ๊า...ทําไมนางถึงรูส้ กึ มีความสุขกับการตายของคนสํา
นักหลินหลีกันนะ

31
 บทที 22 บาดแผลทีใจ

หลังจากทียึดเมืองชินอีมาได้ภายในหนึงวัน หยูหรงซูก็
มอบหน้าทีท่านเจ้าเมืองคนใหม่ให้กบั ชางเหว่ยหว่อง
เขาเป็ นหัวหน้าอันธพาลหนุ่มประจําเมืองชินอี เขามีอายุ
รุน่ ราวคราวเดียวกับอาเจิน แท้จริงชายคนนีแต่ก่อนเคย
รูจ้ กั กับหยูหรงซูมาก่อนทีเมืองเหวินอี เขาเป็ นคนใน
ครอบครัวธรรมดาๆ คนหนึงทีมีความใฝ่ ฝันอยากจะ
สอบเข้าขุนนาง แต่ครอบครัวกลับล้มละลายเพียงข้าม
คืนเพราะหนีพนันทีบิดาเป็ นผูก้ ่อ จากเด็กหนุ่มทีมีอนั จะ
กินก็กลายเป็ นคนเร่รอ่ นไร้ทีอยูจ่ นมาพบกับหยูหรงซู

32
เด็กสาวทีสอนวิธีเอาตัวรอดในโลกอันโหดร้าย นางเคย
กล่าวไว้วา่ ศักดิถ้าหากมันกินไปได้ก็ให้ทิงๆ มันไปบ้าง
แต่ถงึ จะทําตัวตามทีหยูหรงซูตวั น้อยกล่าว ชางเหว่
ยหว่องก็ยงั คงมีมนั สมองทีฉลาดปราดเปรือง ด้วยความ
ทีหยูหรงซูกลัวว่าตําแหน่งหัวหน้ากลุม่ อันธพาลเมืองเหวิ
นอีจะมาตกอยูท่ ีเขา นางจึงหลอกล่อให้เขามาประจําอยู่
ทีเมืองชินอีแทน

“ข้ารูว้ า่ คนอย่างเจ้าเกิดมาเพือเส้นทางนี” ร่างเล็กของ

หยูหรงซูทีกลับมาสวมชุดอย่างสตรีทวไปอี
ั กครังยืนมือ
ขึนมาตบบ่าชางเหว่ยหว่องด้วยท่าทีข่มบารมี

ซึงเจ้าของบ่าผูม้ ีสีหน้านิงเรียบในชุดสีมว่ งเข้มได้แต่

เหลือบตามองมือเล็กทีขยับไปมาอย่างไม่พอใจ

33
นางยังคงตัวเล็กกว่าเขาเช่นเคย ทว่าความโอหังก็ยงั คง
ไม่เปลียนแปลง

“เจ้าหลอกให้ขา้ มาอยูท่ ีเมืองชินอี...”

ชางเหว่ยหว่องกล่าวถึงช่วงเวลาในอดีต เขายังคงจดจํา
เรืองราวในตอนนันอยูม่ ิลืมเลือน ในวันนันหยูหรงซูมา
หาเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างทีไม่เคยเป็ นมากก่อน
เด็กสาวทีอายุเพียงสิบกว่าขวบจะทําสีหน้าจริงจังได้
อย่างไรหากเรืองทีจะกล่าวไม่ใช่ความจริง นางบอกกับ
เขาว่าเมืองชินอีต้องการตัวเขา นางอยากให้เขามาช่วย
เหลือกลุม่ คนของนางทีย้ายมาอยูท่ ีเมืองนี แต่พอมาถึง
กลับกลายเป็ นว่าเขาต้องกระเสือกกระสนต่อยตีกบั พวก
34
เจ้าถินเดิมอยูน่ านกว่าจะขึนมาเป็ นหัวหน้าอันธพาลได้

“พูดจาไร้สาระอะไรกัน” คนทีสํานึกได้วา่ ตัวเองเคย

สร้างเรืองเอาไว้พยายามหัวเราะกลบเกลือน “ต่อไปเจ้า
ไม่ตอ้ งห่วงเรืองความปลอดภัย เอกสารหรืออะไรก็มีคน
ของสํานักมารจะเป็ นผูจ้ ดั การและคอยดูแลทุกอย่างให้
เจ้าเอง จะไม่มีใครหน้าไหนหรือแม้แต่คนจากสํานัก
หลินหลีจะมาหาเรืองเจ้าได้ หาพวกนันล่วงเกินเจ้า เจ้า
ก็สงให้
ั คนทีติดตามเจ้าฆ่าพวกมันทิงไปเลย”

“ไหนเจ้าเคยบอกว่าอย่าทําตัวโดดเด่นอย่างไรเล่า” ไฉน
วันนีนางถึงเดินเคียงข้างกับจอมมารผูม้ ีชือเสียงโดดดัง
ได้อย่างเปิ ดเผย

35
“อย่าทําตัวโดดเด่นหากไม่พร้อมรับมือ ข้าสอนเจ้าไม่
หมดหรอกหรือ?”คนกลับกลอกเอามือทาบอกดวงตา
เบิกกวางขณะพูดออกมา ท่าทางของนางช่างน่าหมันไส้
แต่น่าแปลกทีหลายคนกลับมองว่าน่ารัก

“เฮ้อ...ช่างเถิด ว่าแต่หลังจากนีเจ้าจะไปทีไหนกัน
กลับเมืองเหวินอีเช่นนันหรือ?”

เมือถูกถามเช่นนี หยูหรงซูก็พลันนึกได้วา่ เมืองเหวินอี

เคยเป็ นบ้านของนาง แต่เมือหันไปมองข้างหลังพร้อม
รอยยิมบางๆ แล้วนางก็เห็นท่านจอมมาร พีเฟิ ง และอู่
เสวีย มันทําให้นางอดคิดไม่ได้วา่ สถานทีไหนกันแน่ที
นางควรอยู่ “ข้ามีบา้ นใหม่แล้ว” นางพูดออกมาด้วย
เสียงเบาสบาย
36
“เช่นนันสินะ” ชางเหว่ยหว่องมองหยูหรงซูทียืนอยูเ่ บือง
หน้าทีเติบโตจนเปลียนไปจากภาพในความทรงจําอย่าง
เสียดาย เขามีคาํ พูดบางอย่างทีติดอยูบ่ นริมฝี ปากแต่ไม่
อาจกล่าวออกไปได้

นางเป็ นเหมือนแสงส่องทางในวันทีชีวิตของเขานัน
มืดมน แม้จะอยูห่ า่ งไกลแต่เขาก็ไม่เคยลืมเลือน

“ไว้เจอกัน หยูหรงซู...”

“เช่นกัน ชางเหว่ยหว่อง”

37
รอยยิมหวานทีแสนงดงามยิมให้กบั ชายหนุ่มทีเติบใหญ่
ตรงหน้า ดวงตาของนางเวลายิมนันโค้งมนราวกับพระ
จันทร์เสียวทีตราตรึงใจ เป็ นภาพทีไม่วา่ ใครก็ยากทีจะ
ลบเลือน

หลังจากเสร็จธุระทีเมืองชินอี หยูหรงซูและจอมมารก็มี
ธุระต่อทีเมืองอิงฟ้า การถ่ายทอดพลังของไข่มกุ มนตรา
ออกจากร่างของหยูหรงซูยงั คงดําเนินต่อแม้จะเพิงกลับ
จากการยึดเมืองชินอี ทว่าการมาครังนีทังคูไ่ ม่ได้มากัน
แค่สองคน แต่มือซ้ายและขวาจอมมารอย่างไท่เฟิ งและ
อูเ่ สวียก็ตามติดมาด้วย

38
ในตอนทีขึนรถม้าพร้อมทีจะเดินทาง ไท่เฟิ งและอูเ่ สวีย
มาบอกกับทังคูว่ ะ่ ติดตามไปด้วย ในตอนนันเองหยูหรง
ซูและเฉินหงจินก็หนั มาสบตากันในทันใด ทังคูต่ า่ งรู ้
ภายในใจเป็ นอย่างดีวา่ ต้องมีเรืองเกิดขึนอย่างไม่ตอ้ ง
สงสัย

ระหว่างการเดินทางซึงเป็ นช่วงเวลากลางคืนทีเย็นสบาย
รถม้าโคลงเคลงเริมทําให้หยูหรงซูทีฝื นตาค้างมาแสน
นานเริมง่วงงุน เจ้าของผมยาวทีมัดรวบทรงสูงเลยนัง
สัปหงกจนหัวเกือบจะทิมพืนครังแล้วครังเล่า นางโยกไป
โยกมาจนคนข้างตัวคล้ายจะทนไม่ไหวเลยเอามือมาวาง
กันหน้าผากนางกับพืนไว้ให้

เมือถูกหยุดด้วยมือหนาทีเย็นเยียบ หยูหรงซูจงึ ค่อยๆ

39
ลืมตาขึนมาอย่างสะลึมสะลือ

“ถึงแล้วหรือ...” เสียงหวานงัวเงียพึมพําขึนมา

“มานีมา” เฉินหงจินไม่กล่าวเยอะ

ด้วยแรงของจอมมารทีมากกว่าคนปกติทวไป
ั เขาจับร่าง
เล็กของหยูหรงซูทีนังอยูข่ า้ งๆ ขึนมานอนหนุนตักตนเอง
ในทันใด

“ยังไม่ถงึ เช่นนันหรือ” นางพูดขึนมาอีกครังโดยทีดวง

ตากลับไปปิ ดอย่างเก่า ร่างเล็กในชุดสีเทาไม่แม้แต่จะ
ขยับขัดขืนใดๆ กลับกลายเป็ นว่าหยูหรงซูนนนอนหลั
ั บ

40
ตาพริมบนตักของเฉินหงจินอย่างสบายใจ

ในคําคืนรัตติกาล ดวงจันทราพยายามฉายแสงลอด
ม่านสีขาวเข้ามาด้านใน แสงสว่างทีเลือนรางกระทบใบ
หน้าขาวเนียนราวกับผิวมุก ส่องกระทบดวงตาคูง่ ามที
หลับพริมอย่างเปี ยมสุข

มือหนาข้างซ้ายขอจอมมารขยับอยูข่ า้ งตัวอย่างลังเล
แต่พอคิดว่าไม่มีใครเห็นเขาจึงค่อยๆ ยกมันขึนแล้ว
บดบังแสงสว่างจากด้วยจันทราไม่ให้รบกวนร่างเล็กที
นอนหลับอยู่

นางช่างบอบบางราวกับจะแตกสลายได้โดยง่าย เหมือน
กับไข่มกุ เม็ดเล็กๆ ทีพร้อมจะสลายหากถูกบีบด้วยแรง
41
เพียงเล็กน้อย แม้แต่ศีรษะของนางยังเล็กกว่าฝ่ ามือของ
เขาอีก

แต่ถงึ จะมีรา่ งกายอันแสนบอบบาง แต่หยูหรงซูกลับไม่

บอบบางดังเช่นภายนอกของตนเอง นางนันช่าง
อาจหาญแม้จะแต่งตัวด้วยเสือผ้าราคาถูกทีแสนจะ
ธรรมดา แต่ก็ไม่อาจปิ ดบังความงดงามของดวงตาดอก
ท้อทีเป็ นประกายได้ และนันก็เป็ นหนึงในเหตุผลทีจอม
มารอย่างเขาไม่ยอมให้ใครได้สมั ผัสนางแม้แต่ปลายเล็บ

โชคดีทีบุรุษตระกูลชางไม่คิดจะแตะต้องลูกศิษย์ของเขา
ด้วยดวงตาเช่นนันหากเขาคิดจะทําสิงใดเกินเลย ต่อให้
หยูหรงซูจะไว้ใจมากเพียงได้ หากจําเป็ นต้องดับชีวิตคน
ผูน้ น...เขาก็
ั จะทํา

42
“ข้าเคยบอกไว้วา่ อย่างไรว่าให้มาแค่สองคน”

หยาอีเจินเจ้าของสํานักหมอเทวดาทีสร้างมาเองกับมือ
นังอยูใ่ นห้องรับรองรอการมาของหยูหรงซูและเฉินหงจิ
นพร้อมถ้วยชาในมือ แต่ทีเขาไม่คาดคิดคือคนทังคูไ่ ม่ได้
มากันแค่สองคนหากแต่พว่ งตัวปั ญหามาด้วยอีกหนึงคู่

หากมีเพียงแค่อเู่ สวียคนอย่างหยาอีเจินอาจจะแสร้งทํา
เป็ นมองไม่เห็นได้ เพราะแต่เดิมอูเ่ สวียก็ชอบอยูเ่ งียบๆ
คอยติดตามจอมมารเป็ นเสมือนเงาอยูแ่ ล้ว ในขณะทีอีก

43
คน...

ไท่เฟิ ง

“ทีแท้ทา่ นก็หาเงินมากมายเพือมาสร้างสํานักตนเอง
สินะ” เมือพบใบหน้าคูอ่ ริ ปี ศาจสาวอย่างไท่เฟิ งก็อดพูด
เหน็บแนมออกมาไม่ได้

“นีไม่ใช่สาํ นัก” หยาอีเจินปฏิเสธกลับเสียงแข็ง แม้คนที

มาเยือนจะคิดว่าทีแห่งนีเป็ นสํานัก แต่สาํ หรับเขาทีนี
เป็ นเพียงโรงเรียนวิชาแพทย์เท่านัน

“ถ้าไม่ใช่สาํ นัก เช่นนันก็โรงทาน?”

44
หมอเทวดาผูม้ ีสีหน้าราบเรียบพยายามหายใจเข้า
ออกอยูเ่ งียบๆ “ถ้าเจ้าไม่อยากกลายเป็ นกรณีศกึ ษาให้
กับลูกศิษย์ขา้ เช่นนันข้าขอแนะให้เจ้าอยูเ่ งียบๆ จะดี
ต่อตัวเจ้ามากกว่า”

“โอ้...” ไท่เฟิ งทําสีหน้าตกใจ “น่ากลัวเสียจริง” เจ้าตัว

จีบปากจีบคอตอบก่อนจะนังลงทีเก้าอีตัวหนึงพร้อมทัง
รินนําชาให้ตนเองเสร็จสรรพ

“ไท่เฟิ ง” เฉินหงจินเอ่ยปากปรามไท่เฟิ ง ถึงเขาจะเป็ น

ถึงจอมมารทีคุมคนและปี ศาจนับไม่ถว้ น แต่ก็ใช่วา่ หยา
อีเจินจะไว้หน้าหากไปทําอะไรเกินเลยเจ้าตัวเข้า เพียง
แค่หมอเทวดาหยาอีเจินต้องการจะไล่ใคร ต่อให้คนตรง
45
หน้าจะเป็ นถึงจอมมารหรือแม้แต่เจ้าสํานักหลินหลีล้วน
ก็แต่ถกู ไล่อย่างไม่ไว้หน้าแน่

“ข้าแค่ทกั ทายท่านหมอเองนะ”

“พีเฟิ งทําผิดตรงไหนกัน”

ไท่เฟิ งและหยูหรงซูเข้าคูก่ นั ในทันใดเมือเรืองมาถึงมือ

ของเฉินหงจิน ร่างเล็กทีในตอนแรกเดินตามหลังเฉินหง
จินมาอย่างเด็กทีเชือฟั งผูใ้ หญ่ ในตอนนีวิงปราดไปนัง
ข้างๆ ไท่เฟิ งอย่างรวดเร็ว

หยาอีเจินมองสองสตรีทีอยูค่ กู่ นั ด้วยสายตาแข็งกร้าว

46
หมอเทวดาหน้าหนุ่มอย่างเขามีความคิดเป็ นพันในหัวที
อยากจะจัดการกับคนทังคู่ และหนึงในนันก็คือการเอา
เข็มเป็ นหมืนๆ เล่มแทงร่างของทังคูแ่ ล้วจับไปให้ลกู
ศิษย์ของเขาชําแหละศึกษาให้หมด

ไท่เฟิ งทีพอจะเดาสายตาคุกคามได้พลันกระแอมไอ
เปลียนเรืองในทันใด

“ว่าแต่วา่ ท่านทําการถ่ายทอดพลังของไข่มกุ มนตรา

ออกจากร่างน้องซูของข้างด้วยวิธีใดกัน”

ทันทีทีไท่เฟิ งถามออกมา เฉินหงจินทีกําลังนังลงทีเก้าอี

ฝังตรงข้ามพลันเงยหน้าสบตากับหยูหรงซูในทันใด สาย
ตาของคนทังคูท่ ีจับจ้องกันอยูค่ ล้ายกับจะมีเสียงหนึงดัง
47
ออกมาว่า ‘ไม่นะ’

“ไม่ใช่เรืองของเจ้า” โชคดีทีท่านหมอรูส้ ถานการณ์ดี ว่า

หากไท่เฟิ งรูเ้ รืองเข้า เจ้าปี ศาจสาวตนนีจะต้องโวยวาย
ไม่ยอมหยุดพักอย่างแน่นอน

“จะไม่ใช่เรืองของข้าได้อย่างไร ท่านจอมมารเป็ นคนที

ข้าต้องอารักขาดูแล และน้องซูก็เป็ นน้องทีรักยิงของข้า
เกิดท่านทําร้ายคนสําคัญของข้าทังสองขึนมา คิดว่า
ชีวิตหลายพันปี ของท่านก็เอามาชดใช้ไม่พอ”

เฉินหงจินรอยยิมแข็งค้างเมือได้ฟันคํากล่าวของไท่เฟิ ง
นอกจากนางจะดูหมินหมอเทวดาเลืองชือแล้ว หนึงคือ
ไท่เฟิ งไม่เคยนับหน้าทีของตัวเองทีต้องคอยติดตามเขา
48
เป็ นหน้าทีสําคัญ ทีนางสนใจมีแค่การฆ่าคนเท่านัน
สองปี ศาจอย่างไท่เฟิ งไม่มีวนั นับว่าคนอย่างเขาเป็ นคน
สําคัญสําหรับนาง

นับว่าความสามารถในการพูดจาปลินปล้อนของนางมี
การพัฒนามากขึนเรือยๆ ถึงขนาดพูดคําโกหกทีหวาน
เลียนออกมาได้หน้าตายเช่นนี

“เจ้าคิดว่าวิธีการรักษาใครของข้ามันเป็ นของสาธารณะ
ถึงขนาดจะต้องมารายงานเจ้าหรืออย่างไร แล้วเจ้าเป็ น
ใครกันแค่มือซ้ายของจอมมารไม่ใช่ผทู้ ีจ่ายเงินให้ขา้ แค่
การทีเจ้าเหยียบเข้ามาในจวนของข้าได้ก็โชคดีเพียงใด
แล้ว”

49
“เช่นนันท่านไม่ตอ้ งบอกข้า แต่ขา้ จะตามดูแลทังคู่
เงียบๆ เอง หัวสมองอย่างข้าไม่น่าจะจดจําวิธีตา่ งๆ
ของท่านแล้วนําไปบอกคนอืนภายนอกได้หรอก” ไท่เฟิ ง
เถียงกลับในทันใดเมือถูกพูดถึงสถานะของตนเองทีมา
เหยียบอยูใ่ นทีของหยาอีเจิน

“ไม่ได้!” หมอเทวดาหน้าสวยยืนยันเสียงแข็ง

“ทําไม” ทางไท่เฟิ งก็ยงั คงไม่ยอมแพ้

“พวกท่านทังสองเข้าไปทีห้องนันเลย ข้าสังให้ลกู ศิษย์

ข้าเตรียมพร้อมไว้แล้ว ทางนีทีเหลือข้าจะจัดการเอง”
เมือการเถียงกับไท่เฟิ งไม่มีทางสินสุด หยาอีเจินจึงใช้วิธี
ต่อมานันคือการใช้นิวสกัดจุดคนทีนังอยูใ่ กล้ตวั ในทันใด
50
ความว่องไวของเขาทําให้นางหยุดชะงักได้ เปิ ดโอกาส
ให้หยูหรงซูและเฉินหงจินลอบออกไปทีบ่อนําในทันใด

แม้การสกัดจุดจะไม่สามารถทําให้คนทีมีตบะนานนับ
สามพันปี อย่างไท่เฟิ งหยุดนิงได้นาน แต่นนก็
ั สามารถ
ยืดเวลาทําให้ปีศาจสาวอย่างนางไม่รูว้ า่ หยูหรงซูแล้ว
เฉินหงจินไปทีใด เข้ามันใจว่าในจวนของตนเองทีเต็มไป
ด้วยห้องมากมาย ทางเดินทีคดเคียวราวกับเขาวงกต
คนสมองน้อยอย่างไท่เฟิ งทีไม่มีอะไรนอกจากการฆ่า
สงคราม และการเทียวเล่น จะไม่มีวนั หาทังสองคนพบ

ทางด้านเฉินหงจินและหยูหรงซูทีมาถึงบ่อนําต้องพบกับ
51
ความกระอักกระอ่วนใจ เนืองมาจากการทีหยาอีเจินไม่
ได้มาด้วย ทําให้คนทังคูห่ าผ้าบางพิเศษทีหยาอีเจิน
เตรียมไว้บงั ทังคูไ่ ว้ไม่เจอ หยาอีเจินเคยบอกไว้วา่ ผ้า
ธรรมดาใช้ไม่ได้เพราะจะรบกวนวิธีตา่ งๆ ต้องใช้ผา้ ที
เขาเตรียมเท่านัน และเมือบอกเรืองนีกับศิษย์ผหู้ นึงของ
หยาอีเจิน พวกนางก็บอกว่าจะไปหามาให้ แต่จนแล้ว
จนรอดก็ไม่มีผใู้ ดกลับมา

แทนทีจะรอให้ฟา้ มืด เฉินหงจินทีไม่อยากรออีกต่อไปจึง

เสนอให้หยูหรงซูทนๆ ลงไปแช่ในนําแล้วหันหลังให้กนั
เมือในครังแรก

เมือเข้ามาในห้องบ่อนําร้อนของหยาอีเจิน ควันร้อนที
ปะทะหน้าอย่างรุนแรงทําให้คนทีไม่มีไอพลังภายใน

52
ป้องกันต้องเบือนหน้าหนี แต่สกั พักกลินหอมอ่อนๆ ที
น่าผ่อนคลายเข้ามาปะทะทําให้จมูกของนางโล่งจน
หายใจเอาไอร้อนเข้าปอดไปได้อย่างสบายๆ

หยูหรงซูก่อนจะลงไปในบ่อนันได้มว้ นผมหางม้าของตน
เองขึนเป็ นทรงสูงปั กด้วยปิ นไม้ธรรมดาๆ ทีพกติดตัวเอา
ไว้ใช้ยามจําเป็ น การรวบผมทําให้นางเผยลําคอระหงที
เฉินหงจินไม่อยากจะชําเลืองมอง แต่การอดทนของเขา
ก็ตอ้ งมีจดุ จบเมืออยูด่ ีๆ หยูหรงซูก็สง่ เสียงร้องเบาๆ
ออกมา

“อ้า...” หญิงสาวจับแผ่นหลังของตนเองทีแสบร้อน
อย่างไม่รูส้ าเหตุเอาไว้แน่น

53
เฉินหงจินเมือได้ยินเสียงนางก็หนั มามองในทันใด แล้ว
เขาก็พบว่าแผ่นหลังภายใต้ผา้ ขาวบางของชุดตัวในนันมี
รอยผืนแดงขึนเต็มไปหมด จนทําให้ผิวขาวเนียนดูหม่น
หมอง แต่ทีสําคัญคือดูเหมือนเจ้าเด็กตัวแสบนันจะเจ็บ
ปวด และเขาก็ไม่ชอบการทีเห็นนางต้องเจ็บปวด

“หลังเจ้า...” หยูหรงซูพลันสะดุง้ เฮือกราวกับเด็กทีทํา

ความผิด นางขยับตัวซ้ายขวาคิดจะหาทีหลบก่อนจะผุด
ลงไปในนําจนโผล่เหลือมาแค่คอ

อันทีจริงหยูหรงซูรูม้ าสักพักแล้วว่าผิวของตัวเองขึนผืน
แดงเช่นนี ตังแต่ทีนางสวมเสือผ้าหยาบๆ ทีอาเจินได้
เอานํามาให้ นางไม่คิดโทษอาเจินและเก็บความแสบผิว
นันเอาไว้กบั ตัวเองเงียบๆ สาเหตุไม่น่ามาจากความผิด

54
ปกติของเสือ หากแต่เป็ นผิวของนางเองทีห่างหายจาก
การสวมใส่เสือผ้าหยาบๆ เพราะตังแต่มาใช้ชีวิตทีหุบ
เขาเดนคนตาย กุยฟง ไท่เฟิ ง เฉินหงจิน ทุกคนล้วนให้
แต่เสือผ้าดีๆ แก่นาง แม้จะไม่ได้มีสีสนั สวยงามเหมือน
ทีสตรีชอบสวมใส่ แต่เนือผ้านันก็ดีเกินกว่าจะบรรยาย

จอมมารมองหยูหรงซูทีพยายามหลบสายตาของเขาอยู่
ไม่วางตา ต่อให้เป็ นช่วงเวลาอันสันๆ แต่เขาก็เห็นอยูช่ ดั
ว่าแผ่นหลังของนางมีรอยผืนแดงน่ากลัวขึนอยู่ ทันใด
นันภาพของนางทีสวมชุดเหมือนคนเร่รอ่ นในเมืองชินอีก็
ลอยขึนมา ภาพของนางทีดูซอมซ่อนันแท้จริงแล้วสตรีผู้
นีเป็ นถึงคุณหนูตระกูลหยูหรง หากครอบครัวของนางยัง
คงอยูน่ างคงยังเป็ นคุณหนูสงู ศักดิผูห้ นึง ผิวพรรณทีงด
งามของนางจะไม่มีวนั ได้แตะต้องเสือผ้าหยาบกระด้าง

55
ระคายผิวเช่นนันแน่นอน เห็นได้ชดั ว่าตังแต่วนั แรกทีเขา
เคยพบภายในเวลาอันสันหยูหรงซูกลับฟื นตัวกลับมางด
งามในเวลาสันๆ ไม่ได้มีสภาพดูไม่ได้เช่นก่อน

“ขยับมานี” เฉินหงจินออกคําสังขึนมาด้วยนําเสียงทุม้
ตําแต่แฝงไว้ดว้ ยความโอนอ่อน ในยามนีแม้ทงคู
ั จ่ ะมี
เพียงเสือผ้าบางๆ เป็ นปราการกันเอาไว้ แต่การรักษา
หยูหรงซูยอ่ มมาก่อน หยูหรงซูทีถูกสังด้วยนําเสียงทีฟั งดู
เหมือนเด็ดขาดนันไม่อาจขัดขืน นางค่อยๆ ถอยหลังไป
หาเฉินหงจินโดยทีไม่หนั ไปมองเขา

“เข้ามาอีก” เขาสังอีก ร่างเล็กถอยหลังไปอีกจนสัมผัส

หลังลําคอเรียวรูส้ กึ ได้ถงึ ลมหายใจอันอุน่ ร้อนทีค่อยๆ
รินรดเป็ นจังหวะ แม้ไอนําทีร้อนจะระเหยขึนมา ก็ไม่

56
อาจเทียบไอร้อนจากร่างสูงได้เลย

ทันใดนันมือหนาทีเปี ยกนําร้อนก็คอ่ ยๆ ยกขึนมาสัมผัส

แผ่นหลังของหยูหรงซูอย่างแผ่วเบา แม้เขาจะมีมือที
ใหญ่และแข็งแกร่งแต่เมือสัมผัสร่างเล็กตรงหน้าเขามัก
จะระวังแรง และพยายามเบามือมากทีสุดเท่าทีจะทําได้
เพียงเพราะไม่อยากให้นางเจ็บตัว

เฉินหงจินนันเป็ นจอมมารทีอายุนานนับหมืนกว่าปี ทีไม่

เคยเผยแพร่วิชาของตนให้ผใู้ ดมาก่อน คนส่วนมากรู ้
เพียงแค่วา่ เขานันเชียวชาญเรืองเวทมนตร์ดาํ ใช้สงั หาร
คน น้อยคนนักทีจะรูว้ า่ แท้จริงเขาเองก็มีวิชาถ่ายทอด
ลมปราณรักษาคนอยู่ และเขานันไม่เคยใช้มนั กับใคร
มากก่อนแม้แต่ผิงชิง สตรีทีเขาเคยโง่งมงาย

57
ทว่าการทีเห็นเด็กสาวอย่างหยูหรงซู ผูท้ ีชอบแสดงตัว
ตนออกมาว่าตัวเองนันแข็งแกร่งไม่ได้บอบบางเช่นคน
ทัวไป การได้เห็นนางได้รบั บาดเจ็บแม้จะเป็ นเพียงบาด
แผลหรือร่องรอยทีเล็กน้อย มันก็ดเู หมือนว่าเขาไม่อาจ
ทนได้ ราวกับว่านางเจ็บเขาก็เจ็บด้วยเช่นกัน

ในช่วงเวลาทีลมปราณไออุน่ ทําให้ความร้อนรุม่ และแสบ

คันในร่างของหยูหรงซูคอ่ ยๆ จางหายไป เฉินหงจินก็นงั
ทบทวนความรูส้ กึ ตัวเองอยูภ่ ายในใจเงียบๆ เหตุใดเขา
จึงต้องเป็ นห่วงเด็กตระกูลหยูหรงผูน้ ีมากมายนัก หาก
เป็ นคนอืนเขาคงไม่มีวนั สนใจว่าจะบาดเจ็บสักเพียงใด
ขนาดผิงชิงทีถูกฟั นแทงจนมีบาดแผลมานับไม่ถว้ นเขา
ยังมองนางรักษาอยูห่ า่ งๆ เท่านัน แต่กบั สตรีตนหน้านี

58
เหตุใดจึงเป็ นเช่นนี...

“เจ้าได้ดืมสุรามาหรือไม่” เฉินหงจินคิดทบทวนแล้วก็
เลือกทีจะถามเรืองนีออกมาเพือความแน่ใจ

“ไม่นะ” นางตอบปฏิเสธ คําปฏิเสธทีทําให้ทกุ อย่างเด่น

ชัด

จอมมารเช่นเขาไม่ได้ถกู พลังวิเศษของไข่มกุ มนตราเล่น

งาน เขาไม่ได้ลมุ่ หลงเพราะฤทธิของการเสน่หใ์ ด หาก
แต่เขาถูกสิงทีเรียกว่าหยูหรงซูมอมเมาใจเองต่างหาก

59
บทที 23 การเอาคืนของสํานักหลินหลี

60
หลังจากการแช่นาเพื
ํ อดึงพลังไข่มกุ ออกจากร่างอันน่า
อึดอัดได้ผา่ นพ้นไป แม้หยูหรงซูจะมีสว่ นสมองทีทึบแต่
หลังจากได้ยินคําถามของเฉินหงจินนางก็พอจะเข้าใจ
อะไรบางอย่างขึนมา

เขาถามว่านางดืมสุรามาหรือไม่ นันเป็ นเพราะเขาคิดว่า

ตนเองกําลังติดบ่วงเสน่หข์ องนางเช่นนันหรือ?

คนอย่างจอมมารโลหิตเนียนะจะมาหลงเสน่หน์ าง

ทันทีทีเฉินหงจินและหยูหรงซูแยกย้ายกันไปแต่งตัวเสร็จ
คนทังคูก่ ็เดินกลับไปยังห้องรับรองภายในเรือนหลักของ
หยาอีเจิน สีหน้าของพวกเขามีความกระด้างอายจน
บรรยากาศรอบด้านกลายเป็ นกระอักกระอ่วนทีแม้แต่
61
บุคคลทีสามและทีสีก็สงั เกตเห็นมันได้

หยูหรงซูผเู้ ดินนําหน้าเข้ามาด้วยสีหน้ายิมแย้มและ
สบายใจตรงดิงไม่นงข้
ั างๆ ไท่เฟิ ง นางมีทา่ ทางเรือย
เปื อยเหมือนกับใบไม้ทีปลิวว่อนไปทัวตามแรงลม แต่
หากมองปราดเดียวก็รูว้ า่ ท่าทางเหล่านีเป็ นท่าทางทีเจ้า
ตัวนันพยายามทํามันขึนมา ส่วนทางด้านจอมมารทีเดิน
กอดอกตามหลังมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แม้เขาจะ
พยายามตีหน้าดุและโหดเ**◌้ยมเพียงใด แต่ทว่าสาย
ตาโลหิตของเขากลับจ้องอยูท่ ีหยูหรงซูดว้ ยความอ่อน
โยนไม่วางตา

“นีตาแก่ ท่านบอกข้ามาเดียวนีนะว่าท่านทําอะไรน้อง
ซูของข้ากับจอมมาร” ไท่เฟิ งผูม้ องสถานการณ์ทีเปลียน

62
ไปอย่างชัดเจน โวยวายกับหยาอีเจินในทันใด นางถึง
ขนาดกล้าเรียกเขาว่าตาแก่โดยไม่เกรงกลัวว่าตัวเองจะ
ถูกจับโยนออกไปจากเรือนหมอ

“ไท่เฟิ ง” เฉินหงจินทีรูส้ กึ ว่ามือซ้ายของตนเองค่อยๆ

ลามปามไปเรือยๆ จึงเอ่ยเรียกด้วยนําเสียงเข้มเพือเป็ น
การเตือน “อูเ่ สวียไปทีใด” แทนทีจะปล่อยให้ไท่เฟิ งหา
เรืองท่านหมอ จอมมารอย่างเขาจึงหาเรืองให้ไท่เฟิ ง
แทน และทีสําคัญคนอย่างอูเ่ สวียทีตรงต่อหน้าทีไม่มี
ทางทิงหน้าทีแล้วหายไปจากห้องนีโดยไม่มีเหตุผลแน่

แน่นอนว่าไม่มีใครอยากทิงให้ไท่เฟิ งและหยาอีเจินอยู่
สองต่อสองแน่ เกิดพวกเขาทังคูฆ่ า่ แกงกันขึนมาใครจะ
เป็ นผูค้ อยห้ามทัพเล่า

63
“เขาบอกว่าขอตัวไปคุยกับ อืม...ใครนีแหละ” ไท่เฟิ งที
ไม่ได้จดจําอะไรพยายามนังนึกด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วก็
เป็ นโชคดีทีอูเ่ สวียกลับมาพอดี “นันไง เขากลับมาแล้ว
ท่านถามเขาเอาเองก็แล้วกัน”

อูเ่ สวียในชุดองครักษ์สีเขียวแก่เข้มเดินก้าวเร็วๆ เข้ามา

ในห้องรับรองของหยาอีเจินด้วยสีหน้าตึงเครียด สีหน้า
ของเขาแม้จะยังไม่พดู อะไรออกมา ไท่เฟิ งทีกําลังสนุก
กับการแหย่หยาอีเจินก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“มีเรืองอีกแล้วสินะ” หยูหรงซูยกถ้วยชาหอมกรุน่ ขึนมา

ดมกลินชาอ่อนๆ เล่นก่อนจะจิบเบาๆ จากนันก็ฉวย
โอกาสทีทุกคนสนใจอูเ่ สวียแอบหยิบถ้วยสุราของไท่เฟิ ง
64
มาสลับกับตนเอง

อันทีจริงนางเห็นว่าท่านจอมมารหน้าดุกาํ ลังจับจ้องมอง
นางอยู่ นางอุตส่าห์เพ่งมองหาโอกาสอยูส่ กั พัก ไม่คิด
ว่าโอกาสนันจะมาไวพร้อมกับอูเ่ สวีย

“ไม่มีเวลาให้พกั หายใจกันเลยหรืออย่างไร” ไท่เฟิ งโอด

ครวญพลางเอนตัวพิงลงไปกับเบาะนังอย่างเหนือยล้า

“มีเรืองอะไร” เฉินหงจินแสร้งทําเป็ นไม่เห็นหยูหรงซูที

ดืมสุรา และทําเมินไท่เฟิ งทีบ่นโอดครวญด้วยสีหน้าทุกข์
ทรมาน ในตอนนีเขาแปลกใจทีคนอย่างอูเ่ สวียนันมีสี
หน้าเคร่งเครียดเช่นนี แสดงว่าข่าวคราวทีเขาได้รบั มา

65
เกรงว่าจะไม่ใช่เรืองเล็กน้อย

“เรียนท่านจอมมาร ตอนนีทีหมูบ่ า้ นของเผ่าจิงจอกได้

ถูกเหล่าจอมยุทธ์ภายใต้การดูแลของสําหนักหลินหลีเข้า
ไปรุกราน คนผูน้ นได้
ั สงั หารปี ศาจจิงจอกไปเป็ นจํานวน
มาก รวมถึงเผาบ้านเรือนมากมายรอบสํานักหลักของ
เผ่าจิงจอก ผูส้ ง่ ข่าวรายงานข้าว่ามีศพของจิงจอก
จํานวนมากถึงสามร้อยตน”

สามร้อย! ไท่เฟิ งเบิกตากว้าง เผ่าจิงจอกนับเป็ นปี ศาจที

หายากทีสุดในบรรดาปี ศาจ นอกจากพวกเขาจะหายาก
แล้วยังนับว่ามีพลังมากทีสุดในหลายเผ่าพันธุ์ หากขาด
ปี ศาจจิงจอกไปแม้แต่ตวั เดียวกําลังของสํานักมารก็ลด
ลงไปไม่ใช่นอ้ ยๆ แล้วนีหายไปถึงสามร้อยแล้วพวกนาง

66
จะเหลืออะไรอีก

“คนพวกนีคงมาเอาคืนเรืองเซียนหมิงและเมืองชินอี
สินะ พวกเขาลงมือได้รวดเร็วเหลือเกิน...การจะทําเช่น
นีได้ในเวลาอันสันย่อมมีการวางแผนมาก่อน และที
สําคัญจําเป็ นต้องมีคนใน...” เมือได้ยินเกียวกับเรือง
ฆ่าฟั น ไท่เฟิ งก็พลันเปลียนไปเป็ นคนละคนทีมีทา่ ทีสขุ มุ
สร้างความประหลาดใจให้หยาอีเจินทีเห็นแต่นางในท่า
ทางบ้าๆ บอๆ

“คนทรยศเช่นนันหรือ...” เฉินหงจินพึมพําเสียงทุม้ ตํา

เลวร้ายกว่าศัตรูก็คือคนทรยศ คนเช่นนีต่อให้ฆา่ ให้ตาย

ก็ยงั ไม่สาแก่ใจ การทีจะกําจัดทรยศของสํานักมารจะ
67
ถูกทําลายตบะและดวงจิต เพราะฉะนันคนผูน้ นจะต้
ั อง
มันใจเป็ นอย่างยิงว่าตนเองจะไม่มีวนั ถูกจับได้

“พวกเขาเล่นงานเหล่าปี ศาจจิงจอกทีเป็ นกําลังสําคัญ

ของสํานักมาร เห็นได้ชดั ว่าเป็ นการท้าทายส่งสารถึง
ท่าน” ไท่เฟิ งกล่าวต่อเมือในหัวกําลังวิเคราะห์
สถานการณ์อย่างรวดเร็ว

“ถ้าเจ้าพวกจอมยุทธ์เหล่านันต้องการจะส่งสารถึงข้า
เช่นนันข้าคงจะต้องไปตรวจสารนันดูเสียหน่อย”

68
หวังจางอิงในชุดสีขาวบริสทุ ธิทีเรียบง่ายยืนอยูบ่ นเนิน
สูงทีถูกลมพัดกรรโชกรุนแรงอย่างแน่นิง นางไม่มีการ
เคลือนไหวใดๆ ราวกับเป็ นต้นไม้ทีปั กหลักอยูก่ บั ที มี
เพียงเส้นผมยาวสีดาํ สนิทพัดไหวไปตามสายลมอัน
รุนแรงท่ามกลางหลุมศพของพวกพ้องนับร้อยกว่าราย
ใบหน้างามหมดจดทีเคยแต่งแต้มด้วยเครืองประทิน
โฉมมากสีสนั ในยามนีเกลียงเกลาและหมดจดจนดูซีด
เซียว ทว่าถึงแม้ภายนอกจะดูโอนเอนพร้อมจะล้มพับแต่
ภายในแววตาทีแข็งกร้าวนันกลับเต็มไปด้วยพายุรา้ ยที
กําลังก่อตัวอยูภ่ ายในอย่างเงียบงัน

มือขาวบางทีวางพาดลําตัวอยูน่ นค่
ั อยๆ กําแน่นมากขึน
เรือยๆ จนเล็บยาวสีแดงสดจิกแทงเข้าไปในเนือบางเป็ น
ผลให้โลหิตค่อยๆ รินไหลออกมาเปรอะเปื อนชุดขาวเป็ น

69
ทาง

“เลือดต้องล้างด้วยเลือด” หวังจางอิงพึมพํากับตนเอง
ด้วยนําเสียงเจ็บแค้น ในตอนนันเองทีดวงตาของนางมี
ประกายสีเหลืองทองวาววาบขึนมาราวกับจิงจอกในช่วง
เวลาทีออกล่า

“นายหญิง...ท่านจอมมารมาถึงแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้
ติดตามหวังจางอิงค่อยๆ เดินเข้ามาหานางด้วยท่าที
สงบนิง ดวงหน้าทีสดใสนันมีรอ่ งรอยความหวาดกลัว
แฝงเอาไว้อยู่ หวังจางอิงมองมันปราดเดียวก็รูว้ า่ สาวใช้
ทีติดตามตนเองผูน้ ียังคงหวาดกลัวกับเรืองเมือคืนไม่จาง
หาย

70
เจ้าพวกจอมยุทธ์ปลอมเปลือกทีกล่าวหาว่าตนเองเป็ น
คนดี พวกเขาทําร้ายได้แม้กระทังผูท้ ีไม่เกียวข้อง
จริยธรรมทีเคยพรําเรียนมาไม่รูว้ า่ มุดหัวไปอยูท่ ีไหนกัน
หมด นางสังหารเพียงเซียนคนหนึงของพวกเขาก็เพราะ
คนของพวกเขาทําร้ายจอมมารของนาง และเมือท่าน
จอมมารไปยึดเมืองชินอีภายใต้การคุมครองของพวกเขา
คนเหล่านันก็ยกคนมาสังหารคนของนาง เสร็จแล้วก็ไป
เทียวโพนทะนาว่าปี ศาจคือสิงมีชีวิตทีอันตราย ทังๆ ที
ทุกอย่างพวกเขาต่างหากทีเป็ นคนเริมต้น

ยกยอให้ตวั เองเป็ นคนดี โดยการกดคนอืนให้ตาลง

ํ ช่าง
สมกับการเป็ นจอมยุทธ์ผเู้ ทียงธรรมกันเสียจริง

สังหารได้แม้แต่เด็กเล็ก การกระทําเช่นนีหวังจางอิงไม่มี

71
วันจบง่ายๆ นางจะไม่มีวนั หยุดจนกว่าได้เห็นศพของเจ้า
พวกจอมยุทธ์เหล่านันกองท่วมท้นเท่าภูเขา!

หวังจางอิงใช้เวลาไม่นานก็เปลียนชุดสีขาวทีเปื อนเลือด
ออกไป นางสวมใส่ชดุ สีขาวประดับมุกทีเรียบง่ายแต่งด
งามเข้ากับผิวพรรณทีผุดผ่องของตนเอง ใบหน้าทีซีด
เซียวก็ได้แต่งแต้มเล็กน้อยแม้จะไม่ได้มีสีสนั เช่นก่อนแต่
ก็ไม่ซีดเซียวจนดูเหมือนคนอมทุกข์อยูต่ ลอดเวลา นาง
เดินตรงเข้ามาในห้องโถงใหญ่หลังจากนันเพือเขาพบกับ
เฉินหงจิน นางเดินเข้ามาด้วยท่าทีทีสงบนิงก่อนจะทิง
ตัวคุกเข่าลงตรงหน้าชายผูเ้ ป็ นจอมมาร

“สามร้อยเก้าสิบเก้าศพ” หวังจางอิงกลํากลืนคําพูด
ออกมาอย่างยากลําบาก เมือพูดถึงจํานวนคนทีนางสูญ

72
เสียไป หยาดนําใสก็พลันเอ่อล้นออกมาอาบแก้มเนียน
เป็ นสาย

นางทีสัมผัสได้ถงึ หยาดนําตาของตนเองก็พลันตกใจรีบ
ใช้แขนเสือของตนเองเช็ดออกโดยพลัน

ไท่เฟิ งทียืนอยูข่ า้ งๆ เฉินหงจินมีสีหน้านิงเรียบ ไม่ได้เอ่ย

วาจาใดๆ จิกกัดหวังจางอิงอีก แม้จะรูว้ า่ นําตานันหวัง
จากอิงเสแสร้งมันออกมา แต่ความเศร้าโศกนันไม่ได้
ปลอมแปลง แต่จะให้หลงเชือว่าปี ศาจจิงจอกผูโ้ หด
เ**◌้ยมอย่างหวังจางอิงจะเสียนําตาออกมาต่อหน้าผู้
คน นางไม่อาจทําใจเชือได้ลง หากบอกว่าหวังจางอิง
กําลังโกรธจนในหัวปะทุขนเพลิ
ึ งไฟโลกันตร์ หากเป็ น
เช่นนีนางจะเชือมากกว่า

73
“พวกเขาบุกเข้ามาในยามวิกาล เมือคืนเป็ นวันทีพระ
จันทร์นนเต็
ั มดวงเหล่าปี ศาจจิงจอกจํานวนไม่นอ้ ยทีเข้า
บําเพ็ญ ปี ศาจวัยเยาว์ตา่ งกลายร่างอยูร่ วมกันในเรือน
จันทราสิบห้าดวง พวกนันใช้ช่วงเวลาทีพวกเราเหล่า
จิงจอกลดการป้องกันมากทีสุดในการลอบเข้ามา วาง
เพลิงและสังหารทุกคนทีขวางทาง แม้แต่เด็กเล็กก็ถกู
ปลายกระบีอันแหลมคมเสียบแทงทะลุรา่ ง คนทีเหลือ
รอดล้วนแต่ตอ้ งซ่อนตัวด้วยความหวาดกลัว ข้า
พยายามจะช่วยเหลือแต่ก็ไม่อาจช่วยได้ทกุ ผูค้ น เหล่าผู้
ดูแลต่างก็บาดเจ็บหนักกันจนหมด บ้านเรือนมากมายก็
พังทลายเหลือเพียงแค่สาํ นักของข้าเท่านันทียังอยู”่ ร่าง
บางของหวังจางอิงรายงานทุกสถานการณ์ออกมาด้วย
นําเสียงขมขืน

74
หมูบ่ า้ นปี ศาจจิงจอกอันทีจริงก็คือสํานักของนาง แต่
ด้วยความทีบรรยากาศโดยรอบอันแสนงดงาม ทําให้
หวังจางอิงอนุญาตให้พวกพ้องสามารถสร้างบ้านเรือน
รอบๆ ได้และมีโถงจันทราสิบห้าดวงเป็ นสถานทีพัก
สําหรับปี ศาจจิงจอกตัวน้อยในวันทีกลายร่าง ไม่คาดคิด
ว่าเรือนทีนางตังใจสร้างจะได้กลายเป็ นสถานทีฝังศพ
เด็กเหล่านัน

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าเป็ นคนของสํานักหลินหลี” เฉิน

หงจินทีฟั งคํารายงานจากหวังจางอิงเปิ ดปากถามขึนมา
ไม่ใช่วา่ เขาไม่เชือใจคนตรงหน้า หากแต่เขาจําเป็ นต้อง
ดูให้แน่ใจว่าคนเหล่านันเป็ นคนของสํานักหลินหลีเพือที
จะทําการโต้ตอบได้ถกู ต้อง เกิดไปโจมตีผิดคนเข้าเรือง

75
ราวจะยิงบานปลายมากขึน และเขาก็ไม่อยากถูกสวม
เขาว่าถูกใครสักคนคอยบงการเรืองทังหมดอยูภ่ ายหลัง

อีกทังจากคําเล่าของหวังจางอิง ปี ศาจจิงจอกทีแข็ง
แกร่งไม่น่าถูกโจมตีได้โดยง่าย แต่หากถูกโจมตีในวันที
พวกเขาอ่อนแอมากทีสุดก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด ว่าเหตุ
ใดถึงมีปีศาจจิงจอกมากมายทีล้มตายภายในคืนเดียว

“ข้าเห็นวิธีการต่อสูค้ นเหล่านันกับตา และยังประมือกับ

พวกเขาด้วยตนเอง อีกทังข้ายังได้ตราสัญลักษณ์ของ
พวกเขามาคนหนึงด้วยเจ้าค่ะ” หวังจางอิงหยิบ
สัญลักษณ์หยกประจําตัวจอมยุทธ์สาํ นักหลินหลีออกมา
วางบนมือแล้วแสดงมันให้เฉินหงจินเห็น

76
เมือเห็นตรานันทีเป็ นของจริงแท้แน่นอน เฉินหงจินก็
พลันมีสีหน้าสุขมุ ลงในทันใด หากนับสายตาของเขาว่า
เป็ นกระบี เช่นนันแล้วตราหยกในมือหวังจางอิงคงจะถูก
ฟั นทิงย่อยยับจนเป็ นเพียงแค่เศษผง

“นําทางข้าไปพบผูท้ ีบาดเจ็บ” เฉินหงจินสังเสียงกังวาน

ดวงตามคมจดจ่ออยูแ่ ต่ปลายทาง เขาลุกขึนยืนแล้วเดิน
ตามหวังจางอิงออกไปโดยไม่เหลียวหลังมองคนทีอยู่
ข้างหลัง

หยูหรงซูทีคล้ายถูกลืมนังอยูเ่ งียบๆ อยูฝ่ ังหนึงตรงมุม

ห้อง เห็นได้ชดั ว่าเรืองนีมันช่างเลวร้ายและยําแย่กว่าที
นางคิด บางทีเฉินหงจิน พีเฟิ งหรือแม้แต่อเู่ สวียคงไม่ได้
อยากให้นางยุง่ ถึงได้พากันลืมเลือนทีจะชักชวนให้นาง

77
ตามไปด้วย แต่หากนางจะตามไปเองก็ดจู ะไม่ถกู ต้อง
เรืองนีเป็ นเรืองของภายใน บางทีนางควรจะรอดูอยู่
ห่างๆ รอตามไปในตอนทีเขาเรียกจะดีกว่า

เมือมีเวลาส่วนตัวอยูเ่ งียบๆ คนเดียว หยูหรงซูได้ใช้วิชา

ตัวเบาของตนเองให้เป็ นประโยชน์ดว้ ยการไปลักลอบ
เอาสุราภายในโรงเก็บของสํานักปี ศาจจิงจอก ด้วย
ความอยากดืมของนางทําให้ใช้เวลาไม่นานก็พบกับสุรา
เหล่านัน และเมือได้มาก็หาจุดวิวสวยๆ ทีมองเห็นทัวทัง
เมืองทีบนริมหน้าผาแห่งหนึง ตรงจุดนีนอกจากจะดืม
ดํารสชาติหวานหอมปนขมฝาดพร้อมทังชมวิวแล้ว นาง
ยังมองเห็นได้ดว้ ยว่าเมือไรทีเฉินหงจินจะกลับไปทีเรือน

78
รับรองเมือครู ่ ถ้าหากเขากลับไป นางจะได้รบี กลับไปที
เดิมได้ทนั ก่อนทีเขาจะรูต้ วั ว่านางนันได้หายไป

หยูหรงซูนงลงที
ั โขดหินใหญ่แล้ววางไหเหล้าจํานวนสาม
ไหทีแบกมาลงข้างตัวอย่างเบามือ จากนันก็มาตระหนัก
ได้วา่ ตนเองไม่ได้ถือถ้วยหรือจอกมาด้วย แต่นนก็
ั ไม่ใช่
ปั ญหาใหญ่อะไรในเมือแต่ก่อนนางเองก็เคยกระดกดืม
จากไหโดยตรงเลย เมือมองซ้ายมองขวาไม่พบใคร หยู
หรงซูก็ทาํ การเปิ ดฝาไหและยกสุราดืมในทันใด

สุราทําให้นางลืมเลือนความทุกข์ใจ ยิงดืมนางยิงลืม
เลือนความหวาดกลัวและเจ็บปวดในวัยเยาว์ ความทรง
จําในคืนทีบิดาและมารดาถูกสังหารมักจะโผล่ขนมาเป็
ึ น
ช่วงๆ แต่ถงึ จะเป็ นอย่างนันนางก็จะกดความเศร้าเหล่า

79
นันเอาไว้ดว้ ยฤทธิของสุราเสมอ ทว่าตังแต่มาอยูก่ บั เฉิน
หงจินเขามักจะทําให้นางไม่วา่ งด้วยการฝึ กและเรืองการ
เรียนต่างๆ จนทําให้นางไม่คิดถึงเรืองอดีต แต่มาวันนี
เมืออยูค่ นเดียวหยูหรงซูก็อดย้อนกลับไปยังอดีตไม่ได้

นางใช้มือสัมผัสหน้าอกตัวเอง ก่อนจะทุบมันไปเรือยๆ
เพือห้ามไม่ให้หยาดนําตาไหลออกมา แล้วในตอนนัน
เองนางก็นกึ สงสัยว่า เหตุใดตัวนางถึงมีไข่มกุ มนตรา?
แล้วทําไมเจ้าสํานักหลินหลีถึงไม่ฆา่ นางตังนานตังแต่ยงั
เป็ นเด็กก่อนทีจะอายุสบิ ห้า ยิงนางเด็กไร้การป้องกันยิง
ง่ายต่อการสังหารไม่ใช่หรือ

หรือว่าเขาจะรูเ้ รืองไข่มกุ นีด้วย...

80
ยิงดืมหยูหรงซูกลับยิงคิด น่าแปลกทีของทําลายสุขภาพ
จะทําให้สมองของนางมีความคิดทีเฉียบไว รวมไปถึง
ประสาทสัมผัสทีเพิมมากขึน

“นันใครนะ!” เสียงหวานตะโกนลันออกมา พร้อมกับ

ไหเหล้าทีสามซึงว่างเปล่าโยนไปทางต้นไม้ตน้ หนึงจน
แตกออกเป็ นเสียงๆ ทว่าทิศทางทีนางโยนไปกลับเงียบ
งันไร้ผคู้ น

ทันใดนันเองคมกระบีทีไร้เสียงก็พลันพุง่ ตรงมาจากฝัง
ตรงข้ามโดยมีเป้าหมายคือหยูหรงซู ร่างเล็กโต้ตอบกลับ
ด้วยประสาทสัมผัสทีว่องไวไม่ตา่ งกัน นางทุบไหเหล้า
ด้วยมือเปล่าจนมันแตกออกเป็ นเสียงๆ หยูหรงซู หยิบ
เศษกระเบืองทีแตกเป็ นคมมาถือในมือใช้มนั ปาไปยัง

81
ร่างในชุดดําทีถือกระบีพุงตรงมาใส่ตวั เอง เศษกระเบือง
ทีถูกปาด้วยความรวดเร็วและรุนแรงพุง่ ไปยังลําคอของ
อีกฝ่ ายจนปาดโดนเส้นเลือดขาดและโลหิตจํานวนมากก็
ไหลทะลักออกมา

ร่างในชุดดําค่อยๆ ล้มลงไปนอนทีพืน แต่ทกุ อย่างกลับ

ไม่จบแค่นนั เมือคนชุดดําหนึงคนถูกกําจัด คนทีเหลือ
นับสิบกว่าคนก็โผล่ออกมาทังบนต้นไม้และหลังพุม่ ไม้
ภายในป่ า หยูหรงซูมีสายตาตืนตระหนก โชคดีจดุ ทีนาง
ยืนอยูเ่ ป็ นพืนทีโล่งทําให้ตงรั
ั บมือได้โดยง่าย แต่ก็เสีย
เปรียบทีทางหนีทีเดียวคือหน้าผาทีสูงชัน

ใครสังสอนให้มาดืมสุราไกลผูค้ นกันเนีย นางด่าตัว

เองอยูใ่ นหัว ส่วนมือก็หยิบซากไหสุราขึนมาถือในมือทัง

82
สองข้าง ในหัวก็พยายามระลึกถึงวิชาหมัดและฝ่ ามือ
ต่างๆ ทีท่านจอมมารพยายามสังสอนนางมาตลอด

“พวกท่านเป็ นใครกัน ข้าก็แค่คนขีเหล้าผูห้ นึงเท่านันจะ

มาเสียเวลากับข้าทําไมกัน” เสียงหวานตะโกนถามออก
มาเพือยือเวลาให้ตนเอง แม้จะรูว้ า่ คนเหล่านีไม่มีวนั
ตอบ

ชุดสีดาํ ปิ ดบังใบหน้าทุกอย่าง ในมือถือกระบีครบครัน

เห็นได้ชดั ว่าเป็ นผูม้ ีวรยุทธ์เพราะมีการเคลือนไหวทีเงียบ
เชียบ แต่ถงึ กระนันชุดก็ไม่ใช่ของพวกเหล่าจอมยุทธ์
และทีสําคัญการลอบโจมตีดว้ ยการปิ ดบังใบหน้าไม่ใช่
แนวทางของเหล่าจอมยุทธ์เพราะฉะนันทางเดียวทีเป็ น
ไปได้คือ...

83
นักฆ่า

หยูหรงซูพลันหัวใจเต้นรัวเร็วเมือตระหนักได้ถงึ สิงนี นาง

เคยพบแต่คนของสํานักหลินหลี จอมยุทธ์ ปี ศาจ จอม
มาร นักเลงข้างถนน แน่นอนว่านางไม่เคยเผชิญกับนัก
ฆ่าตัวเป็ นๆ ถึงสิบกว่าคนขนาดนี และเหมือนพวกเขา
จะไม่สนใจสิงทีนางพูดด้วย เพราะแต่ละคนต่างค่อยๆ
เดินล้มวงเข้ามาหานางอย่างช้าๆ

ช่วยไม่ได้สนิ ะ...

ร่างเล็กปาเศษกระเบืองในมือใส่พวกเขาทีละคน โดย
เล็งคนทีจะเข้าใกล้ตวั มากทีสุดก่อน พวกเขาต่างปั ด
84
ป้องได้ แม้จะมีบา้ งทีเฉือนผ่านผิวไป แต่ก็ไม่พอทีจะ
หยุดการเคลือนไหว หยูหรงซูหนั ไปมองข้างหลังทีเป็ น
ผาสูง พยายามมองไปยังตัวสํานักของปี ศาจจิงจอกเพือ
หวังว่าจะมีใครเงยหน้าขึนมาพบนาง แต่ก็ไม่มีใครเห็น
แม้แต่คนเดียว

ทันใดนันกระบีหนึงเล่มก็พงุ่ เข้ามาหานาง หยูหรงซูเบิก

ตากว้างแล้วใช้มือบางของตนเองมาบังไว้

“...” ความเงียบงันดังไปทัวป่ า

ทุกคนต่างเบิกตากว้างมองฝ่ ามือขาวบางทีรับกระบีอัน
รุนแรงเอาไว้ได้โดยทีไม่ขาด มือเล็กจับคมของกระบี
แน่น มือของนางสันสะท้านมีโลหิตค่อยๆ ไหลออกมา
85
แต่เจ้าตัวกลับไม่รูส้ กึ เจ็บ ความกลัวผสมกับความโกรธ
ทําให้หยูหรงซูหกั ด้ามกระบีออกเป็ นสองท่อนในทันใด

“ข้าไม่ได้บอบบางอย่างรูปร่างหรอกนะ” เด็กสาวในชุด
สีเทาพูดขึนด้วยนําเสียงทีสุขมุ ท่าทางทีดูเติบโตราวกับ
คนทีเชียวชาญการต่อสูเ้ ข้ามาสิงร่าง ภาพเด็กสาวทีทํา
ตัวเหลวไหลพลันสลายหายไปจากดวงตาดอกท้อคูง่ าม

ไม่มีใครช่วยเจ้าได้นอกจากเจ้าเอง ชีวิตนีเป็ นของเจ้า

และจะหวังให้ใครมาปกป้อง

หยูหรงซูยมเ**◌้
ิ ยมเมือนึกถึงคําพูดของหยาอีเจิน เขา
คือคนทีคอยบอกให้นางรูจ้ กั ช่วยตัวเองมาเสมอ และ

86
นางก็ทาํ เช่นนันมาตลอด

นักฆ่าในชุดสีดาํ มีทา่ ทีตกใจอยูช่ วครู

ั ก่ ่อนจะพากันกรู
เข้ามาพร้อมทีจะสังหารหยูหรงซู ร่างเล็กทีถือกระบีทีหัก
จึงใช้มนั ในการตอบโต้พวกเข้า นางมีฝีมือพอตัวแต่ทว่า
นางเป็ นแค่สตรีตวั เล็กผูห้ นึง ส่วนคนเหล่านีคือนักฆ่า
ฝี มือฉกาจแล้วนางทีดืมสุราจนเกือบเมามายจะต้าน
ทานได้สกั เพียงใด

แต่ตราบใดทียังไม่รูว้ า่ เหตุใดคนเหล่านีถึงพยายามมา
สังหารนาง หยูหรงซูก็ไม่มีทางยอมตายง่ายๆ แน่

“อ๊ะ” กระบีคมหลุดออกจากมือกระเด็นออกไปไกล หยู

หรงซูหนั ไปมองเศษซากอาวุธทีกระเด็นไปไกลในหัวก็มี
87
แต่คาํ ว่าซวยแล้วลอยขึนมา

และทันใดนันเมือหันกลับมากระบีคมทีไม่ทนั ตังตัวก็พงุ่
ปราดมาทีคอนาง อีกเพียงไม่กีวินาทีสาบานได้เลยว่าลํา
คอของนางจะต้องขาดออกจากร่างเป็ นแน่นอน

หญิงสาวชุดสีเทาเจ้าของดวงตาดอกท้อพลันเบิกกว้าง
นางสบสายตากับดวงตาดําทะมึนทีเหมือนกับเป็ น
ยมทูตเบืองหน้า แล้วเปล่งเสียงหวานก้องกังวานออกมา
ในทันใด

“ท่านจะสังหารข้าจริงๆ หรือ...”

88
บทที 24 สตรีผถู้ กู หมายปอง

89
ดวงตาดอกท้อคูง่ ามเป็ นประกายใสแจ๋วราวกับแก้วที
วาววับ ความสุขมุ เยือกเย็นก่อนหน้าภายในตัวหยูหรงซู
จู่ๆ ก็สลายหายไปอย่างไร้รอ่ งรอยแล้วมาแทนทีความใส
ซือดุจลูกกวางตัวน้อยทีทําเอาเหล่านักฆ่าพากันชะงัก
มือในทันใด แต่ความจริงพวกเขาไม่ได้อยากจะหยุด
พวกเขาพบเจอคนบริสทุ ธิมากมายทีร้องไห้ขอให้ไว้ชีวิต
แต่คนอย่างนักฆ่าในเงามืดไม่เคยทีจะปรานีให้ใคร

ทว่ามันมีบางสิงจากร่างของเด็กสาวผูน้ ีทีทําให้พวกเขา
ต้องหยุดมือราวกับต้องมนต์ ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเสียง
หวานใสทีเปล่งออกมา หรือดวงตาทีเป็ นประกายงดงาม
ไม่วา่ สิงใดก็ตามพวกเขาจะต้องทําเป็ นมองไม่เห็นมัน
แล้วสังหารนางเสียเดียวนี!

90
“รอช้าอะไรอยู่ สังหารนางเสีย” ชายชุดดําทีอยูข่ า้ งหลัง
พูดเร่งเร้าขึนมาทําให้ชายผูท้ ีถือกระบีพาดอยูท่ ีลําคอหยู
หรงซูเริมรูส้ กึ ตัว เขาจึงกระชับดาบในมือตนเองให้แน่น
ขึน และเมือเงือมด้ามกระบีขึนหมายจะฟั นไปทีลําคอ
บางของร่างเล็กทียืนนิงอยู่ ทันใดนันนางก็พดู ขึนมาอีก
ครัง

“ท่านเก็บกระบีเล่มนีก่อนจะดีกว่าหรือไม่ ของมีคมเช่น
นีไม่ควรเอาออกมาเล่นนะ”

เสียงหวานใสของหยูหรงซูกอ้ งกังวานอยูใ่ นหัวของเหล่า

นักฆ่า ราวกับเป็ นคําสังทีแผ่วเบาวนเวียนอยูใ่ นหัว ทํา
ให้เหล่านักฆ่าทีในคราแรกมีรงั สีไอสังหารอยูร่ อบตัว
กลายเป็ นค่อยๆ ชักมือกลับพร้อมทังเก็บกระบีของตน

91
เองลงกระบีอย่างว่าง่าย

พวกเขาล้วนงงงวยกับการกระทําตัวเองทีขัดกับความ
รูส้ กึ เบืองลึก ราวกับร่างกายไม่ทาํ ตามคําสัง เสมือนกับ
สติกาํ ลังหลุดลอยจนไม่ใช่ตวั ของตัวเอง อย่าว่าแต่เหล่า
นักฆ่าทีงงกับพฤติกรรมตนเอง หยูหรงซูเองก็แปลกใจไม่
ต่างกันเพราะนางเองก็ไม่คาดคิดว่าแค่คาํ พูดของตนเอง
จะทําให้เหล่านักฆ่าตรงหน้ายอมทําตามได้ง่ายๆ เช่นนี

หยูหรงซูคอ่ ย เดินถอยหลังกะจะไปประชิดกับก้อนหิน
แล้วหยิบเอาเศษกระเบืองจากไหเหล้ามาใช้เพือป้องกัน
ตัวอีก ทว่าไม่ทนั ทีนางจะได้ขยับมือเพือไปหยิบ เสียงที
ดังลันในป่ าก็ดงั ขึนมาจนทําให้คนทังหลายทียืนประจัน
หน้ากันอยูส่ ะดุง้ เฮือกในทันที

92
“นันไงนางมาร!!! รีบจับตัวนางไปให้ทา่ นเจ้าสํานัก
หลินหลีเร็วเข้า” ทันทีเสียงตะโกนนันดังขึน ชายในชุดสี
ขาวกว่ายีสิบรายก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมกระบีด้าม
ขาวมีพแู่ ละตราสัญลักษณ์ประจําสํานักหลินหลีก็
ปรากฏตัวออกมา ชุดประจําสํานัก ตราประจําสํานัก
กระบีประจําสํานัก และยังต้องพูดมากก่อนทีจัดการใคร
สักคน แบบนีค่อยสมเป็ นคนของสํานักหลินหลี

ว่าแต่วา่ ...นางถูกคนสองพวกรุมหมายหัวในเวลาเดียว
กันเช่นนีเลยหรือ หยูหรงซูหนอหยูหรงซู คนปากดีอย่าง
นางเหตุใดถึงได้มีศตั รูตวั ฉกาจรายใหญ่ถงึ สองรายกัน
นะ

93
ถ้าสํานักหลินหลีส่งคนมาเองแสดงว่าคนทีส่งมาคือท่าน
เจ้าสํานัก... แล้วกลุม่ คนชุดดําล่ะ ใครเป็ นผูบ้ งการ?

ในตอนนีเองทีหยูหรงซูถกู รายล้อมทังหน้าและหลัง บน
ก้อนหินได้ถกู หนึงในคนของสํานักหลินหลีมายืนขวาง
เอาไว้กนั ไม่ให้นางคิดร้ายกระโดดหนีลงไปจากผา เห็น
ได้ชดั ว่าพวกเขาต้องการตัวนางเป็ นๆ ทว่าการไปอยูใ่ น
กํามือของเจ้าสํานักหลินหลีถึงจะมีชีวิตอยูแ่ ต่ก็ไม่ได้ตา่ ง
อะไรไปจากการตายทังเป็ นเลย

เฮอะ! ใครจะยอมไปเป็ นลูกไก่ในกํามือของตาแก่ผนู้ นั

กันเล่า

“พวกท่านทังหลายจงฟั งข้าก่อน” ท่ามกลางวงล้อม

94
ของกระบีคมวาววับ หยูหรงซูผถู้ กู หมายหัวจากเหล่า
จอมยุทธ์ขาวดําพลันโพล่งขึนมา “พวกท่านจะมาทํา
ร้ายสตรีตวั เล็กๆ เช่นข้าทําไมกันเล่า เอาเช่นนีดีกว่า
พวกท่านลองต่อสูก้ นั เองดู หากฝ่ ายไหนชนะข้าจะยอม
ทําตามประสงค์เอง”

จากคําพูดของหยูหรงซูทีมีผลต่อกลุม่ นักฆ่าชุดดํา ทําให้

นางสงสัยว่าตัวเองมีพลังอะไรทีทําให้คนทําตามคําสัง
หรือเปล่า พลังทีเกียวกับไข่มกุ มนตรา นางจึงยอมเสียง
พูดจาโอหังออกมา ในช่วงเวลาทีทุกอย่างเงียบงันราว
กับป่ าร้าง นางก็คิดว่าตนเองคงไม่รอดแน่แล้ว ทันใดนัน
กระบีในมือของชายชุดดําก็ถกู ชักออกมาอีกครังแล้ว
พวกเขาจํานวนเกือบสิบคนก็หนั ไปประชันหน้ากับคน
ของสํานักหลินหลี

95
นักฆ่าสิบ จอมยุทธ์ยีสิบ...แบบนีค่อยสมดุลหน่อย ดี
กว่าการปล่อยให้พวกเขาจํานวนถึงสามสิบมารุมนางอยู่
คนเดียว

หยูหรงซูถอยหลังมานังอยูบ่ นโขดหินอีกครัง ขณะทีมอง

เหล่านักฆ่าและจอมยุทธ์พากันตะลุมบอนตีรนั ฟั นแทง
กันเอง มือเล็กก็จบั ๆ ไปทีเอวเพือหาขวดนําเต้าทีใส่สรุ า
ตนเองออกมาแล้วกําลังจะเปิ ดออกดืม ทันใดนันบาด
แผลทีฝ่ ามือเนืองจากจับกระบีจังๆ ก็ออกอาการเจ็บขึน
มา ทําให้ขวดนําเต้าทีถืออยูต่ กลงพืนทราย

มือบางฉีกขาดเป็ นแผลกว้างทําให้เลือดไหลไม่ยอมหยุด
เมือเห็นแผลตัวเองทีเนือเปิ ดนางก็ยงรู
ิ ส้ กึ เจ็บมากขึน
96
กว่าเดิมหลายเท่าตัว สงสัยว่าตนเองก่อนหน้านีทําไมถึง
ไม่รูส้ กึ อะไร หรือเพราะเห็นแผลถึงได้เจ็บกันนะ

โชคดีทีเป็ นแผลแค่มือขวา ส่วนบาดแผลตามตัวไม่ได้

บาดลึกขนาดเท่าฝ่ ามือ ความรูส้ กึ เจ็บทังหมดเลยมา
กองอยูท่ ีเดียว ร่างเล็กจึงทําการฉีกชุดสีเทาของตัว
เองออกมาแล้วกลันใจหยิบขวดนําเต้าทีตกอยูท่ ีพืนขึน
มาอีกครัง นางใช้ฟันกระชากผ้าทีปิ ดอยูอ่ อกแล้วกระดก
รวดเดียวจนเกือบหมด จากนันใช้สรุ าทีเหลืออยูร่ าดไปที
บาดแผลของตนเอง แม้จะแสบแต่นางก็กดั ฟั นเอาไว้
เมือล้างแผลเสร็จก็เอาผ้าจากชุดทีฉีกออกมาพันห้าม
เลือดเอาไว้

ขณะเดียวกันเหล่านักฆ่าและจอมยุทธ์ก็ยงั คงต่อสูก้ นั ไม่

97
หยุดหย่อน จํานวนของพวกเขาเกินครึงล้มตายกันไป
เรียบร้อยแล้ว หากนับๆ ดูก็จะคาดการณ์ได้คร่าวๆ
ประมาณสิบนาย

ในตอนทีหยูหรงซูกาํ ลังดูการต่อสูเ้ งียบๆ นางก็สมั ผัสได้

ถึงอากาศทีเย็นเยียบลง ถึงจะรูว้ า่ ตัวเองเสียเลือดจนทํา
ให้รา่ งกายเย็น ปากซีด ทว่าอากาศรอบกายในตอนนี
มันกลับไม่ใช่อย่างทีควรเป็ น เพราะมันค่อยๆ หนาว
เหน็บขึนเรือยๆ แม้กระทังใบไม้ใบหญ้าก็เริมมีนาแข็
ํ ง
เกาะ

เจ้าของชุดสีเทาเงยหน้าขึนฟ้ามองสภาพอากาศยาม
บ่ายทีไร้ซงแสงตะวั
ึ น แต่ถงึ จะเป็ นอย่างนันในฤดูวสันต์
ก็ไม่ควรมีอากาศเย็นถึงขนาดทําให้ใบไม้ใบหญ้ากลาย

98
เป็ นนําแข็งได้ ทีสําคัญท้องฟ้าทีมืดครึมแต่ก็ไม่ได้มีอะไร
ร่วงหล่นลงมา

...จริงสิ พายุทราย

สีหน้ารืนรมย์ของหยูหรงซูแข็งค้างทันทีทีคิดถึงเรืองใน
อดีตขึนมาได้ เพราะคนทีนางรูจ้ กั มีอยูค่ นหนึงทีสามารถ
เปลียนสภาพดินฟ้าอากาศเคลือนย้ายผูค้ นได้ภายใน
พริบตาและคนผูน้ นก็
ั คือ...

เฉินหงจิน

“พวกเจ้าทังสองฝ่ ายชะตาขาดแล้วสินะ” หยูหรงซู

99
พึมพํากับตนเอง และทันทีทีนางพูดจบก็มีลมหอบใหญ่
ทีหนาวจัดโผล่เข้ามาพร้อมกับไอของเกล็ดนําแข็งอันคม
กริบล้อมรอบ

เมือพายุขนาดย่อมนันหยุดนิงบุรุษในชุดสีดาํ สนิท
เคลือบลวดลายด้วยด้ายสีทองพลันปรากฏตัวพร้อมดวง
ตาโลหิตทีแข็งกร้าวราวกับหินผาทีแข็งแกร่งกลางพายุ
หิมะ ในมือของเขาถือศีรษะของคนผูห้ นึงทีคาดว่าน่าจะ
เป็ นสตรีซงมี
ึ เลือดสดๆ ยังรินไหลออกมาจากลําคอที
ขาด

จอมยุทธ์สาํ นักหลินหลีในชุดขาวผูห้ นึงพลันร้องเสียง

โหยหวนออกมา “หมิงหลัน!” เขากรีดร้องชือของสตรีผู้
นันออกมา ดวงหน้าทีเคยราบเรียบพลันกลายเป็ นโกรธ

100
แค้นจนไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีก เขาจับกระบีในมือ
มันวิงตรงมายังเฉินหงจิน เล็งเป้าหมายไปทีหน้าอกของ
จอมมารโลหิต และเมือถึงตัวร่างในชุดดํากระบีกลับไป
แทงเขา แต่มนั กลับงอไปแทงชายเจ้าของกระบีแทน

“เจ้าไม่มีวนั ทีจะได้อยูก่ บั นาง” เฉินหงจินกล่าวกับจอม

ยุทธ์หนุ่มทียังไม่หมดสติดีแล้วโยนศีรษะของสตรีในมือ
ลงหน้าผาไป ส่วนทางของจอมยุทธ์เขาก็ใช้ฝ่ามือผลัก
เจ้าตัวเข้าไปในป่ า

“ไอ้เจ้าคนตําช้า!” จอมยุทธ์ทียังอยูต่ ะโกนด่าเฉินหงจิ

นโดยทีมีหยูหรงซูยืนกลอกตาอยูข่ า้ งหลัง

“ถุย้ ! พวกเจ้ายังมีหน้ามาต่อว่าคนอืนอีกหรือ คนยีสิบ

101
คนกับสตรีแค่คนเดียว คนอย่างพวกเจ้ายังนับว่าเป็ น
บุรุษได้ดว้ ยหรือ” หยูหรงซูแม้ฝีมือการต่อสูจ้ ะไม่โดดเด่น
แต่ฝีปากของนางไม่เคยถดถอย คําพูดดูหมินของสตรีที
ถูกตราหน้าว่าเป็ นนางมาร นางปี ศาจทําให้เหล่าจอม
ยุทธ์สาํ นักหลินหลีหน้าคลําดําเขียวไปด้วยความโกรธ

ศักดิศรีทีเคยมีพงั ทลายในพริบตาเพียงเพราะคําพูดของ
นางเด็กปากไม่สนกลิ
ิ นนํานม! แต่พวกเขาจะทําอะไรได้
ในเมือเบืองหน้าของนางมีบรุ ุษผูโ้ หดเ**◌้ยมฉายา
จอมมารโลหิตยืนคุม้ ครองอยู่

“คนไหนทีทําร้ายเจ้า” เสียงเ**◌้ยมเกรียมของเฉินหง
จินเอ่ยถามขึนมา แม้เขาจะไม่ได้เข้าไปสํารวจร่างบาง
ข้างหลังทีสภาพเปรอะเปื อนไปด้วยบาดแผลและรอย

102
เลือด แค่เพียงนางบาดเจ็บแค่เล็กน้อยเขาก็ไม่มีทางอยู่
เฉยทนมองคนทีทําร้ายนางลอยนวลไปแน่ๆ

เขาจะเป็ นบุรุษแบบไหนกัน หากแค่สตรีของตนเองยัง

ปกป้องไม่ได้

“พวกคนชุดดํา” ทางด้านหยูหรงซูเองก็ไม่ใช่คนดีมี
เมตตา คนเขาคิดจะเอาชีวิตนางเหตุใดจะต้องเห็นใจ

“นักฆ่าในเงามืดเช่นนันหรือ” เฉินหงจินพึมพําชือของ
คนเหล่านัน

คนทีถูกเอ่ยขานนามกลุม่ ตนเองออกมามีทา่ ทีเลิกลัก

103
พวกเขาล้วนอยูแ่ ต่ในเงามืดไม่มีผใู้ ดค้นตัวเจอได้หากไม่
ต้องการให้พบ ทุกอย่างล้วนปกปิ ดเป็ นความลับ และ
แน่นอนว่าคนอย่างจอมมารโลหิตไม่เคยพบเจอพวกเขา
มาก่อน นักฆ่ารับจ้างเป็ นได้แค่กลุม่ คนเล็กๆ เมือเทียบ
กับสํานักมารทีได้ชือว่าโหดเ**◌้ยมยิงกว่า

“พวกเจ้าทําร้ายนางเช่นนันสินะ” จบคําใบไม้ทีปลิวไหว
ตาแรงลมก็แปรกลายเป็ นเสมือนใบมีดอันแหลมคมปาด
คอเหล่านักฆ่าชุดดําไปจนสิน เหลือเพียงคนผูห้ นึงทียัง
อยูแ่ ละลอยปลิวมาอยูใ่ นเงือมมือของเฉินหงจิน จอม
มารหนุ่มทีจับเหยือตัวน้อยไว้ในมือใช้ฝ่ามือหนาแทงทุ
ละเข้าไปในอกบีบรัดแน่นทีหัวใจอีกฝ่ ายพร้อมทีจะขยํา
มันทิงตลอดเวลา

104
“บอกข้ามาว่าใครคือผูส้ ง!”
ั เสียงทุม้ ตะโกนถามออก
มาทําเอาคนทีอยูร่ อบข้างต่างหวาดหวันไปกับ
บรรยากาศทีกดดัน

ทางด้านคนทีหัวใจตนตกอยูใ่ นกํามือมารกระอักโลหิต
ออกมาไม่หยุด ร่างของเขาค่อยๆ ชักขึนเรือยๆ พร้อม
กับแรงบีบในมือเฉินหงจินทีเพิมแรงสร้างความทรมาน
ให้กบั ร่างทีลอยอยู่

“อึก...” นักฆ่าผูน้ นพยายามไม่

ั พดู อะไร แต่ความเจ็บ
ทีแล่นไปทัวร่างทําให้รูส้ กึ อยากตายมากกว่าหายใจ

ในทีสุดเขาก็ยอมแพ้แล้วพยายามจะพูดชือของคนผูน้ นั

105
ออกมาโดยทียังมีโลหิตไหลทะลักเต็มปาก “ผิง...”

เพียงแค่คาํ เดียวทีชายผูเ้ คราะห์รา้ ยกล่าวออกมา เฉิน

หงจินก็บีบหัวใจของเขาจนสลายในทันที

“ต่อไปก็พวกเจ้า... เจ้าสํานักหลินหลีต้องการอะไรอีก”

“มารอย่างเจ้าไม่มีสทิ ธิมาต่อรองอะไรกับพวกเรา” จอม

ยุทธ์ผไู้ ม่กลัวตายกล่าวขึนพร้อมทังใช้กระบีชีหน้าเฉินหง
จิน

“เช่นนันสินะ” จอมมารหนุ่มกล่าวก่อนจะขยับมือเพียง
วูบเดียวกระบีเล่มนันก็โอนอ่อนราวกับผ้าพุง่ ไปพันรอบ

106
คอของจอมยุทธ์ผนู้ นั และมันก็คอ่ ยๆ ออกแรงรัดขึน
เรือยๆ เหมือนกับงู

“ข้าได้ยินว่าพวกเขาต้องการตัวข้า” หยูหรงซูตอบแทน
ออกมาหน้าตาย เสมือนกับว่านางเห็นความซวยของคน
เหล่านีเป็ นเรืองสนุก

“ต้องการตัวเจ้า? เช่นนันก็ให้พวกมันเก็บร่างตัวเองไป
ก่อนก็แล้วกัน” จบคํากล่าวของเฉินหงจิน กระบีในมือ
ของเหล่าจอมยุทธ์สาํ นักหลินหลีก็กลายเป็ นเสมือนงูที
ไม่ฟังเจ้าของ พวกมันลอยไปมาฟาดฟั นเอาแขนและขา
ของพวกเขาขาดออกจนหมดสินเลือกเพียงแค่ตวั กับหัว
ทีร้องโหยหวนดังไปทัว

107
จากภาพทีเห็นทําให้หยูหรงซูได้รูจ้ กั คําว่าสูต้ ายดีกว่าอยู่
เป็ น

หลังจากทีเฉินหงจินทําให้แน่ใจว่าทุกคนทีทําร้ายรวมไป
ถึงปองร้ายไม่ตายก็พิการจนชีวิตไร้คา่ เขาจึงหันมาหา
หยูหรงซูแล้วทําการช้อนตัวนางขึน จากนันก็ทะยาน
ผ่านแผ่นฟ้ากลับไปยังสํานักมารของตนเองในทันที
ทุกอย่างเกิดขึนเหมือนรวดเร็วแต่ทว่าเมือมองฟ้ากลับ
เห็นดวงจันทราเสียวฉายแสงอยู่

แสงทีส่องสว่างอยูใ่ นยามนีได้บง่ บอกกับหยูหรงซูวา่ คํา

คืนนียังคงอีกยาวไกล

108
บทที 25 รสหวานทีร้อนรุม่

ร่างในชุดสีเทาทีถูกเคลือนย้ายมาอย่างรวดเร็วถูกวางลง

109
บนเตียงไม้สีแดง ซึงถูกวางทับไว้ดว้ ยเบาะหนานุ่มสีขาว
มุก หยูหรงซูทีร่างกายเลอะเทอะและมีรอยเลือดตามตัว
กลัวว่าทีเตียงนอนนีจะเปื อนจึงพยายามทีจะลุกขึนยืน
แต่เมือขยับตัวลุกได้เพียงไม่กีวิ นางก็ตาลายล้มกลับไป
นังตามเดิมในทันใด

“นีเป็ นผลมาจากวิชาเคลือนย้ายในพริบตา” เฉินหงจิ

นอธิบายให้คนทีพยายามฝื นตัวเองฟั ง ในระหว่างนันก็
เดินไปมาในห้องหยิบเอาสิงของต่างๆ ลงในถาดสีดาํ
ไม่นานนักเขาก็กลับมาหาหยูหรงซู

จอมมารโลหิตพลันคุกเข่าลงเบืองหน้าของเด็กสาวโดย
ไม่สนใจศักดิศรีของตัวเอง “ยืนมือออกมา” เสียงทุม้
กล่าว

110
“ท่านทําอะไรน่ะ” หยูหรงซูตาค้าง ถึงจะรูว้ า่ ตัวเองเป็ น
คนทีใครๆ ก็เอ็นดู แต่ไม่น่าจะมากขนาดทีทําให้เฉินหง
จินจะต้องมาคุกเข่าให้แบบนี

“ข้าก็จะทําแผลให้เจ้าอย่างไรล่ะ ยืนมือออกมา” เฉินหง

จินไม่สนใจศักดิศรีใดๆ เขาเอาแต่ยาให้
ํ นางยืนมือทีพัน
ผ้าสีเทาไว้ออกมา

หยูหรงซูทียังงุนงงค่อยๆ ยืนมือขวาทีผ้าสีเทาชุ่มโชกไป
ด้วยเลือดออกไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า

ดวงตาสีเลือดแข็งกระด้างในพริบตา เขามองฝ่ ามือขาว

ทีพันด้วยผ้าทีชุ่มไปทังผืนด้วยสายตาทีไม่พอใจจน
111
คล้ายกับจะมีพายุทีโกรธเกรียวปะทุอยู่ จนอดคิดไม่ได้
ว่าเขาปล่อยให้เจ้านักฆ่าพวกนันตายง่ายเกินไปหรือไม่

มือหนาทีมันคงสัมผัสมือบางอย่างแผ่วเบา มือของหยู
หรงซูวางอยูบ่ นมือข้างหนึงของเขา ส่วนมืออีกข้างนันก็
ค่อยๆ แกะผ้าทีพันเอาไว้ออกอย่างเบามือ บาดแผลที
เปิ ดกว้างแสดงออกมาเมือสิงทีพันธนาการหลุดออกไป
เลือดสีแดงแม้จะหยุดไหลไปบ้าง แต่บาดแผลทียังหลง
เหลือยังคงน่ากลัว ไม่รูว้ า่ หญิงสาวตรงหน้าไปทําอย่าง
ไรมาถึงได้แผลทีฝ่ ามือทีลึกมากขนาดนีมาเป็ นของฝาก

“ข้าเผลอใช้มือรับกระบีไปน่ะ” เมือนางสังเกตเห็นแวว
ตาทีซ่อนความสงสัยไว้ไม่มิดของท่านจอมมาร เจ้าตัว
จึงค่อยๆ ตอบออกมาด้วยเสียวทีแผ่วเบา ราวกับเด็กที

112
ทําผิดแล้วกลัวทีจะถูกทําโทษ

“เจ้าเป็ นคนโง่งมเช่นนันหรือ”

“ข้าไม่ได้โง่นะ”

เฉินหงจินปล่อยให้คนทีคิดว่าตัวเองไม่ได้โง่ฟึดฟั ดต่อไป
ในขณะทีตนเองก็ใช้ผา้ สีขาวชุบนําสะอาดมาทําความ
สะอาดแผล

หยูหรงซูนิงงันขณะปล่อยให้ทา่ นจอมมารดูแลเรืองแผล
ของตัวเองต่อไป อดสงสัยไม่ได้วา่ คนทีเป็ นถึงจอมมาร
เจ้าสํานักมารแห่งนี เขาจะไปลากตัวหมอประจําสํานัก

113
มาเมือไรก็ได้ จะฝี มือดีแค่ไหนก็ได้ หรือจะพานางไปหา
หมอเทวดาเลยก็ยงั ได้ แต่เขากลับเลือกทีจะพานางมา
ดูแลด้วยตัวเอง

ท่ามกลางบรรยากาศทีราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ ดวง
ตาดอกท้อทีเป็ นประกายค่อยๆ ไล่สายตามองชายหนุ่ม
ทีอยูต่ รงหน้าเพือพินิจดูเขาอย่างชัดๆ มีหลายครังที
นางอยูใ่ กล้ชิดแต่กลับไม่เคยสังเกตดีๆ เลยสักครา โครง
หน้าของเขาทีคมสันจนเรียกว่าสมบูรณ์แบบนันไม่มีใคร
ทีจะเทียบได้ หลินหลีหมิงหากมายืนข้างๆ แล้วก็ดู
เหมือนเด็กน้อยไปเลย เฉินหงจินนอกจากจะมีโครง
หน้าทีงดงาม ดวงตาสีโลหิตของเขาก็มีแพขนตาหนาที
เรียงตัวสวยดูคล้ายกับสตรี จมูกโด่งเป็ นสันได้รูป และ
ริมฝี ปากหยักทีไม่หนาและบางจนเกินไป ริมฝี ปากนันที

114
แสนอ่อนโยน...

ริมฝี ปากนีมัน...

ฉับพลันหยูหรงซูก็รูส้ กึ ว่าหน้าตัวเองร้อนฉ่าขึนมา
สามครังทีตนเองเคยสัมผัสริมฝี ปากของคนทีเป็ นถึงจอม
มารอย่างใกล้ชิด ไม่น่าเชือเลยว่าคนทีมีอายุนานนับ
หนึงหมืนสามพันปี จะมีใบหน้าทีหล่อเหลาราวกับชาย
หนุ่มทีอายุเพียงยีสิบกว่าเท่านัน

แต่อย่างว่า...หยาอีเจินผูท้ ีมีอายุหา้ พันปี ยงั มีหน้าเด็ก

ราวกับเด็กหนุ่มวัยแรกรุน่ หรือจะให้พดู อีกก็คือคล้ายกับ
สตรีเสียมากกว่า

115
ขณะทีหยูหรงซูยงั ใจลอยจับจ้องใบหน้าทีหาดูได้ยาก
ของเฉินหงจินไม่วา่ ตา จู่ๆ มือหนาทีใช้ผา้ เช็ดทําความ
สะอาดแผลอยูก่ ็หนั ไปหยิบเข็มและด้าย

“เดียวๆๆๆ นันท่านจะทําอะไรน่ะ” คนทีใจลอยพลันสติ

กลับคืนมาในเวลาเสียววินาที ทันทีทีเห็นเฉินหงจินหยิบ
เข็ม มือเล็กทีตกอยูใ่ นมือของจอมมารก็ชกั มันกลับ
มากอดเอาไว้กบั ตัว จากนันนางก็ถอยหลังกรูไปชิดกับ
กําแพงด้านในด้วยความรวดเร็ว

“แผลของเจ้าเปิ ดขนาดนัน หากไม่เย็บแล้วเมือไรจะ

หาย นอกจากจะฝึ กวิชาอะไรไม่ได้ เจ้าอยากจะลงไปแช่
นําร้อนของท่านหมอทังๆ ทีแผลเปิ ดจริงๆ หรือ” เฉินหง
116
จินถอนหายใจขณะมองคนกลัวเข็มด้วยสายตาดูแคลน

“ข้ายอม!” คนกลัวเข็มยอมรับออกมาเสียงหนักแน่น

“แต่ขา้ ไม่” ท่านจอมมารโลหิตยืนกร้าน มือหนายังคง

ถือเข็มเอาไว้อย่างมันคง เมือเห็นหยูหรงซูยงั ไม่ยอม
ขยับกลับมานําเสียงของเขาจึงกลายเป็ นเสียงเ**◌้ยม
“ซูซ”ู

“แค่พนั เอาไว้เดียวมันก็หายเองแหละ” นางกล่าวออก

มา แต่แล้วซีดหน้าก็พลันซีดเผือดเมือเฉินหงจินกลาย
เป็ นฝ่ ายเข้ามาหาแทน เพียงแค่พริบตาร่างทังร่างของ
หยูหรงซูก็ไร้ทางหนีเมือถูกร่างสูงใหญ่ปิดบังมันเอาไว้จน

117
หมด

“ยืนมือออกมา” เฉินหงจินสังด้วยเสียงทีเด็ดขาด หาก

เป็ นเด็กเล็กได้ยินคงร้องไห้ออกมาแล้ว

ไม่! หยูหรงซูรอ้ งไห้อยูใ่ นใจ พลางกํามือตัวเองไว้กบั ตัว

แน่น

เฉินหงจินเห็นเช่นนันก็ถอนหายใจให้กบั ความดือ เขาจึง

เปลียนจากไม้แข็งเป็ นไม้ออ่ นในทันใด มือของชายหนุ่ม
ข้างทีไม่ได้ถือเข็มค่อยๆ สัมผัสใบหน้าเรียวเล็กของหยู
หรงซูอย่างแผ่วเบา ไอร้อนทีเป็ นเหมือนกับกระแสไฟฟ้า
สะท้านไปทัวทังร่างเล็ก มือทีอุน่ ร้อนของเขาสัมผัสไปที
ริมฝี ปากบางทีเป็ นสีชมพูหวานชําแล้วลูบไล้มนั ช้าๆ
118
ค่อยๆ ปลอบประโลมให้เจ้าของดวงตาดอกท้อคูง่ าม
หลงใหลไม่ในมนต์สะกด

แม้จะไม่รูว้ า่ ใครทีจะตกอยูใ่ นมนต์สะกดของใครก็ตามที

หยูหรงซูทีถูกสัมผัสอันร้อนแต่แผ่วเบาทําให้รา่ งกายรูส้ กึ
ตืนตัว ร่างทังร่างของนางรูส้ กึ แข็งทือไปหมด ไม่กล้าแม้
แต่จะขยับตัวขณะทีปล่อยให้สมั ผัสอันร้อนรุม่ นันสัมผัส
ไล่ลงไปจนถึงลําคอระหง ในขณะเดียวกันภาพตรง
หน้าทีเป็ นใบหน้าของจอมมารนันก็ดคู ล้ายจะขยับเข้า
มาใกล้มากเรือยๆ นางสบสายตากับดวงตาสีแดงเป็ น
ประกายแววอ่อนโยนโดยไม่ขยับไปไหน ดวงตาคูง่ าม
ตรงหน้าเป็ นราวกับกรงขังทีทําให้นางไม่อาจขยับตัวได้

119
เฉินหงจินค่อยๆ เคลือนไหวไปข้างหน้า ลมหายใจอัน
อุน่ ร้อนของเขารินรดอยูร่ ะหว่างทีลําคอขาวบาง สัมผัสที
แสนอ่อนไหวทําให้รา่ งเล็กนันสันสะท้านจนสัมผัสได้
จอมมารหนุ่มพลันยกยิมมุมปากเฉกเช่นคนเจ้าเล่หก์ ่อน
จะเป่ าลมไปทีใบหูเล็กทีแดงจัดเบาๆ

“อ๊ะ!” หยูหรงซูรอ้ งเสียงหวานออกมาพลางสะดุง้ ตัว

โยน มือทีพยายามป้องกันเอาไว้หลุดออกจากกัน เป็ น
ผลให้มือหนารีบคว้ามือขวาทีเป็ นบาดแผลเอาไว้โดย
พลัน

“เจ้ามันเด็กหลอกง่าย” จอมมารเจ้าเล่หก์ ล่าวพร้อมรอย

ยิมร้ายขณะทีมือแข็งแกร่งยิงกว่าคีมเหล็กยังคงจะมือ
ของนางเอาไว้แน่น แต่ก็ไม่แน่นมากเกินไปด้วยเกรงว่า

120
จะทําให้ผิวขาวเนียนของนางกลายเป็ นรอยแดง

“ท่านมันเจ้าเล่หเ์ กินจะทนต่างหากเล่า” เสียงหวานบ่น

อุบอิบขณะมองมือของตัวเองทีตกอยูใ่ นเงือมมือจอม
มารอย่างหวาดหวัน

“อันธพาลแห่งเมืองเหวินอีกลัวเข็มแต่ไม่กลัวกระบีเช่น
นันหรือ”

“ข้าไม่เคยบาดเจ็บจนถึงกับต้องเย็บแผลเช่นนี” หยูหรง
ซูตอบออกมา เมือนึกถึงบาดแผลตอนเด็กก็ไม่เคยมีช่วง
เวลาไหนทีนางจําเป็ นต้องใช้เข็มกับด้ายรักษา แม้แต่
ตอนถูกตามฆ่าจากคนสํานักหลินหลีก็ตาม แผลทีหลัง

121
ในตอนนียังไม่ลงลึกเท่าแผลทีฝ่ ามือในยามนี

“อ้อ” เฉินหงจินพยักหน้ารับขณะทีเอาผ้าชุบนําสุรามา
เช็ดทําความสะอาดแผลอีกครัง “แล้วทําไมเจ้าถึงไปอยู่
คนเดียวบนหน้าผา”

“เรืองนันน่ะหรือ... ข้าเห็นท่านกับแม่หวังดูจะมีธุระที
สําคัญ เลยไม่อยากรบกวนน่ะสิ” หยูหรงซูตอบออกมา
ตามความจริง โดยทีไม่รูว้ า่ นําเสียงของตัวเองแฝงความ
น้อยใจอยูน่ ิงๆ เมือพูดถึงหวังจางอิง

“อ้อ...เจ้าน้อยใจทีถูกทิงเช่นนันหรือ”

122
“ฮ่า! ข้าเนียน่ะจะน้อยใจ น้อยใจผูใ้ ดกัน น้อยใจท่าน
น่ะหรือ” เมือถูกจับพิรุธได้หยูหรงซูก็เผยความลนลาน
ออกมา นางพยายามจะโวยวายเพือให้ตวั เองหลุดออก
จากข้อกล่าวหา แต่เหมือนกับว่ายิงดินรนมันยิงมัดเอา
ไว้แน่น

“ไม่วา่ ข้าจะไปทีไหน เจ้ามีสทิ ธิทีจะติดตามไปได้ทกุ

แห่ง” เฉินหงจินตอบกลับด้วยนําเสียงโอนอ่อน สร้างคํา
พูดทีทําให้หยูหรงซูเผลอตัวไปชัวขณะ ก่อนจะเริมลง
เข็มไปทีบาดแผลบนฝ่ ามือ

“โอ๊ย!” หยูหรงซูรอ้ งลันออกมาเมือความเจ็บทีบาด

แผลกลับมาอีกครัง ดวงตาคูง่ ามพลันมีนาตาใสคลอ
ํ

123
“ตอนเอามือไปรับกระบีเจ้าไม่รูส้ กึ เจ็บหรืออย่างไร” เฉิน
หงจินถามขึนมา ถ้าหากนางถูกเข็มเพียงแค่นีแล้วเจ็บ
จนร้องลันนําตาจะไหลเช่นนี ตอนทีเอาฝ่ ามือไปรับ
กระบีจะเป็ นเช่นไรกัน

“ตอนนันข้าไม่เจ็บนี แล้วอีกอย่างข้าหักกระบีนันเป็ น
สองท่อนเลยนะ” คนทีเจ็บจนนําตาเล็ดยังมีอารมณ์มา
พูดจาอวดเบ่งตัวเอง

“อืม...ครังต่อไปก็ฉลาดแล้วรูจ้ กั หลบบ้าง”

“คนสิบคนกับข้าเพียงคนเดียวจะไปต้านได้อย่างไรเล่า”

124
“เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าอยากเป็ นจอมมาร” เฉินหงจิ
นเงยหน้าขึนจ้องมองไปยังดวงตาของหยูหรงซู โดยมือก็
เตรียมทีจะทิมเข็มลงไปบนฝ่ ามือขาวอีกครัง

“มันก็ใช่...”

“ต้องฝึ กมากกว่านี” เฉินหงจินว่าแล้วเย็บแผลไปอีกหนึง

เข็ม

“อ๊ะ! ข้าขอดืมสุราหน่อยเถิด” ความเจ็บทีแล่นปราดมา

อีกครังทําให้หยูหรงซูนาตาไหลออกมาในที
ํ สุด นางจึง
นึกถึงอีกทางออกทีจะทําให้นางลืมเลือนความเจ็บ
ปวด...

125
สุรา

เฉินหงจินเลิกคิวขึน ทันใดนันดวงตาโลหิตของเขาก็
ประกายความเจ้าเล่หอ์ อกมา แล้วหันไปหยิบจอก
สุรามาถือในมือแล้วยืนไปตรงหน้าของหยูหรงซู “เจ้า
อยากดืมเจ้านี?”

หยูหรงซูเห็นจอกในมือเฉินหงจินแล้วก็พยักหน้างึกงัก
รัวๆ คาดหวังว่าเขาจะยืนมันกับมือนางแต่ทว่าคนตรง
หน้ากลับทําให้ฝันสลายเมือเขาดืมเหล้าจอกนันเองผู้
เดียวจนหมด ทันใดนันหยูหรงซูก็อา้ ปากค้างรูส้ กึ ราวกับ
ถูกหักหลัง แต่ไม่ทนั ทีนางจะได้โวยวายเฉินหงจินก็ทาบ
ทับริมฝี ปากอุน่ ร้อนลงมา
126
รสชาติทีหวานรุม่ ผสมความขมฝาดสมดังรสชาติของ
สุราอันเลิศรสหลอมรวมให้รูส้ กึ เมามายในเวลาอันสัน
ร่างบางทีได้รูส้ กึ ความแปลกใหม่จดจ่ออยูท่ ีความนุ่มที
ปลายลินจนไม่อาจรับรูถ้ งึ สิงอืนใด เฉินหงจินจับทีท้าย
ทอยของหยูหรงซูและยกมันขึนค่อยๆ ให้นางได้ลมรส
ิ
ชาติของสุราสูตรพิเศษอย่างแช่มช้า บรรยากาศรอบ
ด้านทีอบอวลไปด้วยกลินหอมจางๆ ทําให้รูส้ กึ ราวกับ
เวลาถูกหยุดเอาไว้อย่างเงียบงัน

จวบจนลมหายใจเริมขาดหาย เฉินหงจินจึงค่อยๆ ถอน

จุมพิตออกมา เขาจ้องมองใบหน้าทีเต็มไปด้วยความสับ
สนของหยูหรงซูทีกําลังหอบหายใจอยูเ่ งียบๆ ดวงตาคู่
งามนันหวานใสราวกับกระจกทีสะท้อนภาพของเขาออก

127
มา คนทังคูต่ า่ งหอบหายใจแล้วมองตาของกันและกัน
อยูท่ า่ มกลางช่วงเวลาทีเงียบงัน

“เดียวข้าจะพันแผลให้” เฉินหงจินพูดทําลาย
บรรยากาศทีแสนสวยงาม

คําพูดของเขาทําให้หยูหรงซูกม้ หน้าลงมองฝ่ ามือของตัว

เองทีถูกเย็บแผลจนเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวพลันขมวด
คิวแน่นในทันใด แท้จริงแล้วจอมมารเบืองหน้าสามารถ
เย็บแผลให้ได้ในเวลาอันสัน แต่สองเข็มแรกนันเขาเพียง
แค่จนใจแกล้งนางเท่านันหรือ

“ท่านแกล้งข้า” หญิงสาวโพล่งออกมาเมือรูส้ กึ ว่าตนเอง

128
ถูกหลอก

“ข้าเปล่า” เฉินหงจินไม่ยอมรับ ขณะทียังคงก้มหน้าพัน

แผลให้นางอยู่

หยูหรงซูรูค้ วามจริงทังหมด แต่ก็รูเ้ ช่นกันว่าคนอย่างเฉิน

หงจินไม่มีวนั ยอมรับนางจึงจําใจยอมข้ามเรืองราวครังนี
ไป เห็นแก่ทีเขาช่วยเหลือนางมา “ว่าแต่ทา่ นรูห้ รือไม่วา่
ใครเป็ นคนสังนักฆ่าชุดดําให้มาสังหารข้า”

“แล้วเจ้าไปหลอกลวงใครไว้จนทําให้เขาโกรธแค้นถึง
ขนาดอยากสังหารเจ้าหรือไม่เล่า” เฉินหงจินพันแผล
เสร็จแล้วก็เริมเก็บข้าวของโดยปล่อยให้หยูหรงซูจมอยู่
ในความคิดตนเองอยูพ่ กั ใหญ่ ทําให้ใครโกรธแค้นจน
129
อยากจะสังหารนางหรือ มันก็มีบา้ ง แต่คนพวกนันไม่น่า
มีปัญญาถึงขนาดจ้างนักฆ่าฝี มือดีมาฆ่านางได้แน่

เมือคิดทบทวนแล้วหลายร้อยตลบ หยูหรงซูก็สา่ ยหัว

ออกมารัวๆ

เฉินหงจินเห็นเช่นนันก็ยอมเฉลยออกมาด้วยนําเสียง
เรียบง่าย “ผิงชิง”

“หา!!! จอมยุทธ์หญิงผิงชิง คูห่ มันคุณชายหลินหลี

กับอดีตคนรักเก่าท่านเนียนะ” หยูหรงซูอา้ ปากเหวอเมือ
ได้ยินชือนี

130
ทางด้านเฉินหงจินเมือได้ยินคําว่าคนรักเก่า สีหน้าคม
คายของเขาก็แข็งกระด้างในทันที “ใช่ เป็ นนาง”

“ข้าไปทําอะไรให้นางกัน” หยูหรงซูมีสีหน้าเหวอออก
อาการหนัก ตังแต่จาํ ความได้ครังเดียวทีนางพบสตรีผู้
นันคือในวันทีคนของสํานักหลินหลีมาตังกองทัพประชิด
เขตแดนของสํานักมาร นอกจากนันนางก็ไม่เคยพบกับ
จอมยุทธ์ผิงชิงเลย ไม่รูว้ า่ ตนเองไปทําอะไรให้สตรี
อันดับหนึงผูน้ นต้
ั องโกรธแค้น

“เจ้าเก็บเรืองนีไปคิดเอาเองก็แล้วกัน” เฉินหงจินถอน
หายใจให้กบั ความบือของหยูหรงซู แล้วเลือกทีจะทิงให้
นางจมอยูก่ บั ความสงสัยต่อไป

131
ไม่รูว้ า่ เพราะนางอยูก่ บั บุรุษมากเกินไปหรือไม่ เพราะ
แบบนันถึงได้ไม่เข้าใจคําว่าริษยาของสตรี

“อืม”

“คืนนีพักทีเรือนของข้าไปก่อน พรุง่ นีเช้าจะมีบา่ วใช้เข้า

มาคอยปรนนิบตั ิเจ้าเอง ส่วนข้าจะกลับมาอีกทีช่วง
สายๆ ระหว่างนันหลังจากทีกินอาหารเช้าแล้วให้เข้าไป
ในห้องกลมาร ฝึ กการหลบลูกธนูอยูท่ ีนันจนกว่าจะถึง
เทียง” เฉินหงจินสังเสียหยูหรงซูก่อนจะหันหลังเตรียม
จากไป

“ข้ายังบาดเจ็บแต่ทา่ นก็ยงั จะให้ขา้ ไปฝึ กอีกหรือ” เสียง

หวานโอดครวญลันก่อนทีเฉินหงจินจะก้าวออกนอกบาน
132
ประตูหอ้ ง

ร่างสูงในชุดสีดาํ กลมกลืนกับรัตติกาลพลันหยุดชะงัก
เขาเอียงคอกลับมามองนางแล้วพูดประโยคหนึงทีทําให้
หยูหรงซูรูส้ กึ เหมือนเป็ นใบ้ “แล้วเจ้ายังอยากจะมีชีวิต
อยูห่ รือไม่”

133
 บทที 26 ความลับของไข่มกุ มนตรา

ในวันถัดมา หลังจากทีทานอาหารเช้าและพันผ้าพัน
แผลใหม่ หยูหรงซูก็ถกู ผูต้ ิดตามทีเฉินหงจินส่งตัวมานํา
ทางไปยังห้องค่ายกล เขาทิงให้นางอยูภ่ ายในห้องวง
กลมทีมีธนูพงุ่ ออกมาตามจุดต่างๆ เพือเรียนรูว้ ิธีการ
หลบอาวุธ แน่นอนว่าธนูทีพุง่ ออกมาล้วนเป็ นธนูไร้คม
ไม่อย่างนันนางก็คงจะร่างกายพรุนจนไม่เหลือทีว่างเป็ น
แน่
134
ทว่าเฉินหงจินบอกว่าเขาจะให้นางฝึ กจนถึงเทียง ซึงเป็ น
ช่วงเวลาทีเขาจะกลับมา แต่ทว่าจนกระทังท้องฟ้าเริม
กลายเป็ นสีแดงฉานและความมืดมิดเริมจะปกคลุม หยู
หรงซูก็เพิงถูกปล่อยออกมาจากห้องนัน สภาพของนาง
เต็มไปด้วยรอยบอบชําเล็กๆ ตามตัว เหงือโชกไปทังร่าง
เหนือยล้าเกินกว่าจะพูดกับใคร

เมือออกมาองครักษ์ผตู้ ิดตามหยูหรงซูก็นาํ ทางนางไปรถ

ม้าอาชาโลหิต เห็นเช่นนันนางก็รูว้ า่ ตัวเองจะต้องเร่งรีบ
เดินทางไปทีไหนสักแห่ง แต่อย่างทีรูค้ ือนางนันเหนือย
เกินกว่าจะพูดอะไร เมือขึนไปนังบนนันหญิงสาวก็พลัน
หลับสนิทไปในทันใด

135
เมือลืมตามาอีกครังนางก็พบว่าตนเองอยูบ่ นเตียงสีขาว
ทีปกคลุมไปด้วยม่านบางๆ ภายในห้องแห่งนีมีกลิน
กํายานสมุนไพรคละคลุง้ ไปทัวจนชวนให้เวียนหัว
บรรยากาศร้อนอบเหมือนอยูใ่ กล้กบั บ่อนําร้อน เมือลุก
ขึนมาเปิ ดม่านออกนางก็พบกับห้องทีมีการตกแต่งเรียบ
ง่าย มีตน้ ไม้ดอกไม้ทีสามารถใช้เป็ นสมุนไพรตังประดับ
ไม่ตอ้ งคิดให้ยากว่าตนเองอยูท่ ีไหนนางก็ตอบได้ทนั ที

สํานักหมอของหยาอีเจิน

เมืออยูส่ าํ นักหมอแบบนี คนทีเพิงตืนก็พลันก้มลงมอง

สํารวจตัวเอง เห็นว่าเปลียนชุดเป็ นสีขาวเรียบ ร่างกาย
มีกลินยาโชยออกมา ดูเหมือนว่ารอยบอบชําจะได้การ
รักษาด้วยยาดีจนมันเลือนหายไปจนแทบจะสังเกตเห็น

136
หยูหรงซูรูส้ กึ ว่าตนเองหลับไปเป็ นเวลาไม่นาน แต่ถา้
รอยชํานีหายไปได้ไว้ถงึ ขนาดนัน เห็นได้ชดั ว่าหยาอีเจิน
นันมากฝี มือสมกับคํารําลือ

ถึงแต่ก่อนจะรูว้ า่ เขาเป็ นหมอเทวดา แต่หยูหรงซูก็ชอบ

คิดชังใจเรืองฝี มือการรักษาของเขาเสมอ

“เจ้าตืนแล้วหรือ พอดีเลยข้าเอายามาให้ดืม” หยาอีเจิน

ในชุดสีฟา้ อ่อนเดินถือถาดทีมีถว้ ยยาควันขาวร้อยคลุง้
เข้ามาในห้องทีไม่ได้ปิดประตูเอาไว้

ขนาดหน้าต่างและประตูถกู เปิ ดออกไว้ แต่กลับไม่มีลม

พัดผ่านเข้ามาเลย ทังๆ ทีตอนนีทีท้องฟ้ามืดมิดก็ควรจะ
มีลมพัดผ่านเข้ามาไม่ใช่หรือไร
137
“ข้ารูส้ ีหน้านันของเจ้า สีหน้าของเด็กทีมักจะเอาแต่ใจ”
หยาอีเจินอ่านสีหน้าหยูหรงซูออกก็รบี เอ่ยปากดักคอ
หน้าในทันใด “เจ้าไม่ตอ้ งอยากมารับลมชมวิวในตอนนี
ร่างกายของเจ้าเพิมได้รบั บาดเจ็บมาทัวตัวแบบนัน หาก
ถูกลมเย็นเข้าไปมันจะจับไข้ได้ง่าย”

“ข้าก็เจ็บตัวจากการต่อยตีมาทังชีวิตแล้วไปนอนอยูข่ า้ ง
ถนนตลอด ไม่เห็นว่าจะจับขงจับไข้อะไรเลย” คนทีชอบ
เถียงตอบกลับโดยพลัน คําตอบของนางทําให้หยาอีเจิน
มีสีหน้าเ**◌้ยมกริบในทันใด

“ดืม” เสียงของชายหนุ่มแข็งกระด้างเหมือนกับใบ
หน้าทีงามราวสตรีแต่ไร้ซงความอ่
ึ อนโยน
138
หยูหรงซูชาํ เลืองมองถ้วยยาร้อนทีหยาอีเจินถือยืนมาให้
เพียงแค่ได้กลินสมุนไพรลอยเข้ามาใส่หน้า นางก็รูว้ า่
เจ้ายาถ้วยเล็กตรงหน้ามีรสชาติขมมากแค่ไหน และเมือ
เหลือบไปมองมืออีกข้างของหยาอีเจินก็เห็นได้วา่ เขากํา
บางอย่างเอาไว้อยู่ และถ้าให้เดาเจ้านันคงเป็ นนําตาล
หมอเทวดาผูน้ ีคงคิดมาว่าหากนางไม่กวนประสาทก็คิด
จะมีเมตตาด้วยการยอมลดความขมของยาด้วยนําตาล

แต่อนิจจังทีหยูหรงซูรูไ้ ม่ทนั เขา ในตอนนีนางจึงได้แต่

โอดครวญ

“ท่านหมอคนดี ท่านจะใจร้ายปล่อยให้เด็กตาดําๆ เช่น

ข้าต้องดืมยารสชาติขมปี แบบนีจริงๆ หรือ” พูดมาแล้ว
139
หยูหรงซูก็เงยหน้าสบตากับหยาอีเจินแล้วกะพริบตามอง
เขาปริบๆ

ทว่าคนทีรูน้ ิสยั นางดียงกว่

ิ าใครอย่างหยาอีเจินไม่มีวนั
หลงกล!

“ถ้าเจ้าไม่ดืมเองดีๆ ข้าจะไปเรียกให้คนมาจับเจ้ากรอก
ยาเอง” หยาอีเจินว่าโดยมือยังคงยืนถ้วยชาไว้ตรงหน้า
หยูหรงซู คําทีเขากล่าวนันไม่ได้มีไว้แค่ขู่ ถ้าหยูหรงซูไม่
เชือฟั งในทีของเขา หยาอีเจินก็พร้อมจะทําอย่างทีกล่าว
จริงๆ

“ท่านหมอ... ข้าเห็นว่ามือท่านกําลังจะเลอะเทอะ
นําตาลหมดแล้วนะ ท่านอย่าให้ผิวทีแสนงามของท่าน
140
ต้องมาแปดเปื อนเพราะถือของให้ขา้ เลย ท่านวางมันลง
ในถ้วยยานีเถิด” เด็กตัวแสบเองก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เช่น
กัน นางทังชมหยาอีเจินแล้วทึกทักว่าเขาถือนําตาลมา
ให้นางเสร็จสรรพ “ถ้าท่านยอมใส่นาตาลให้
ํ ขา้ ข้าจะ
บอกให้ทา่ นจอมมารเพิมเงินค่าจ้างท่านอีกสามส่วน”

“ตกลง” มือทีกําก้อนนําตาลอยูก่ ็หย่อนมันลงในถ้วยยา

ทันที

หยูหรงซูรูส้ กึ ว่าตัวเองเสียความรูส้ กึ ไปชัวขณะ นาง

ปล่อยให้ตวั เองยิมนิงๆ ขณะมองหยาอีเจิน ...หมอ
เทวดาผูท้ ีหน้าเลือดทีสุดในยุทธภพ

ชมด้วยวาจาพันล้านคําก็ไม่อาจเท่าคําว่าเงินเพียงคํา
141
เดียว

เมือยาหายขมหยูหรงซูก็ยอมดืมแต่โดยดี ในระหว่างนัน
หยาอีเจินก็ทาํ การเก็บข้าวของบางอย่างให้เข้าทีรวมไป
ถึงบ่นพึมพําอยูค่ นเดียวระหว่างทําด้วยว่า “ทีเหล้าขม
ดืมได้เป็ นไห แต่ยาถ้วยเดียวกลับอิดออด”

มือเล็กทีถือถ้วยกําแน่น อยากจะปาใส่เขาใจจะขาดแต่
ก็ตอ้ งยังใจตัวเองเอาไว้ แต่เมือพูดถึงสุรามันก็ทาํ ให้นาง
นึกถึงไข่มกุ มนตราและเหตุการณ์ทีเกิดขึนกับนักฆ่าพวก
นัน

“ท่านหมอ...ข้ามีเรืองอยากจะถามท่านเรืองหนึง”

142
“เรืองหนึง?” หยาอีเจินเงยหน้าขึนมาพลางเลิกคิวขึน
“อย่างเจ้าเคยจบแค่คาํ ถามเดียวด้วยหรือ”

“อย่างไรก็ตาม ข้าอยากรูเ้ รืองเกียวกับไข่มกุ มนตรา”

เมือหยูหรงซูถามออกมาท่านหมอในชุดสีฟา้ ก็พลัน
หัวเราะหยันออกมาในลําคอเบาๆ ทีหนึง

“หลังจากทีเจ้าสูญเสียมันไปถึงสามส่วนแล้ว เจ้าเพิง
คิดอยากจะรูเ้ รืองเกียวกับมันเนียนะ” หยาอีเจินตอบคํา
ถามหยูหรงซูดว้ ยวาจาประชดประชัน แต่ก็เป็ นการ
ประชดทีปนความเป็ นห่วงเล็กๆ

143
“ข้าไม่รูว้ า่ มันทําอะไรได้บา้ งในคราแรก แต่หลังจากที
ข้าไปพูดให้พวกนักฆ่าตีกนั แล้วพวกเขาทําตาม ข้าก็
สงสัยว่าแท้จริงไข่มกุ นันมันทําอะไรได้กนั แน่”

“เจ้าทําอะไรลงไปนะ” หยาอีเจินชะงักมือทีกําลังจัดโต๊ะ
อยูโ่ ดยพลัน ท่านหมอหน้าหวานเงยหน้ามามองหยูหรง
ซูราวกับเห็นผี

“ข้าบอกให้นกั ฆ่าสูแ้ ละสํานักหลินหลีสูก้ นั เอง ข้าแค่พดู

ขึนมาเฉยๆ แต่พวกเขาก็ทาํ ตามเลย” หยูหรงซูโวยวาย
ออกมา นางเองก็แปลกใจไม่ตา่ งจากหยาอีเจิน ใครจะ
ไปคิดว่าแค่คาํ พูดของนางจะสังให้คนทีคิดจะฆ่าตนเอง
หันไปฆ่ากับคนอีกฝังทีจะมาฆ่าตัวเองอีกรอบได้
144
อ้า...ช่างน่าสับสน

“ในตอนนันเจ้าได้ดืมอะไรไปหรือไม่”

“สุราของเผ่าจิงจอกประมาณสามไห”

หยาอีเจินมองหยูหรงซูดว้ ยสีหน้าทีบ่งบอกว่านางนัน
เกินทีจะเยียวยาแล้ว เผ่าจิงจอกเพิงถูกสังหารไปเกิน
ครึง แต่นางทีเป็ นอดีตพวกทีสังหารคนของจิงจอกกลับมี
หน้าไปหาสุราประจําเผ่าเขามาดืมอีก แต่เรืองนิสยั ของ
หยูหรงซูก็ปล่อยให้เป็ นเรืองของนางและคนทีจะต้องอยู่
กับนางต่อไป ในตอนนีสิงทีหยาอีเจินสนใจก็คือพลังของ

145
เจ้าตัว

เพียงแค่คาํ พูดก็สามารถสังคนให้ทาํ ตามทีต้องการได้

ไม่ตอ้ งใช้มนต์ดาํ หรือวิชาใดๆ

“คงเป็ นเพราะไอมารทีสํานักมาร รวมไปถึงไอมารจาก

ตัวของเจ้าจอมมารผูน้ นตอนที
ั พวกเจ้าแช่นาด้
ํ วยกัน มัน
ได้ทาํ การหลอมรวมกับพลังของไข่มกุ มนตราในตัวเจ้า
จนทําให้พลังของไข่มกุ มีการบิดเบือน รวมไปถึงสุราที
บ่มเพราะในร่างเจ้าและการขับพลังของไข่มกุ ออกมา
นันหมายถึงการดึงความสามารถของมันให้ออกมามาก
ทีสุด นีเป็ นเพียงแค่สามส่วนจากพลังของไข่มกุ นันแต่
เจ้าก็สงคนเพี
ั ยงกลุม่ เดียวให้สงั หารกัน หากเจ้ายังทํา
การขับมันออกมาจากร่างพลังก็จะยิงกล้าแกร่งมากขึน

146
จนอาจกลายเป็ นการควบคุมคนได้ทงกองทั
ั พ ข้าไม่อาจ
รูไ้ ด้เลยว่าความสามารถจะไปหยุดอยูแ่ ค่ไหน ทว่าใน
ท้ายทีสุดเมือขับพลังออกมาได้จนหมด เจ้าก็จะสูญเสีย
ความสามารถทุกอย่าง รวมไปถึงความสามารถในการ
ดืมจนหัวราดนําแต่ก็ไม่อาจเมา”

“ข้าจะเมาเหรอ” หยูหรงซูตาเป็ นประกายเมือพูดถึง

เรืองเมา

คําพูดมากมายทีหยาอีเจินร่ายออกมา หยูหรงซูกลับ
สนใจฟั งแค่เรืองทีว่าหากนางเอาพลังออกจากร่าง นิสยั
ดืมไม่มีวนั เมาของนางจะหายไปด้วย

ฟั งดูเหมือนเรืองไม่ดี แต่สาํ หรับคนทีดืมให้ตายแต่ก็ไม่

147
เมาอย่างนางนับว่าเป็ นเรืองทีดีทีสุดในชีวิตทีเคยพบเจอ
มา ตังแต่เกิดมานอกจากอาการเมามายจนเผาวัดไป
เมือหลายปี ก่อน หยูหรงซูก็ไม่ได้สมั ผัสประสบการณ์เช่น
นันอีกเลย ในบางครังนางก็แค่อยากจะไร้สติทาํ ทุกอย่าง
ตามใจตนเองด้วยหัวใจทีสูบฉีด แต่ก็ทาํ ไม่ได้เพราะเจ้า
ไข่มกุ ตัวปั ญหาในร่าง

“เจ้าจะยอมเสียพลังมหาศาลนีไปจริงๆ หรือ” หยาอี

เจินถามนางด้วยนําเสียงจริงจัง

พลังขนาดนีนางจะใช้มนั ทําอะไรก็ได้ตามทีต้องการ แต่

นางจะยอมเสียมันไปจริงๆ เช่นนันหรือ

“แน่นอนสิ ข้าสัญญากับเขาไว้แล้ว” หยูหรงซูยืนยัน ใน

148
เมือนางทําสัญญากับเฉินหงจินไปแล้วย่อมไม่มีทางคืน
คํา การทีจะผิดสัญญากับปี ศาจดูเหมือนจะไม่ใช่ความ
คิดทีดีสกั เท่าไร

“เจ้ารูห้ รือไม่ เจ้าของเก่าของไข่มกุ มนตราคือใคร”

“คนอย่างข้าทีเกิดมาสิบเก้าปี เพิงรูว้ า่ ในร่างตนเองมี

ไข่มกุ มนตราอะไรนันอยูด่ ว้ ย จะใช้เวลาไหนไปรูว้ า่ ใคร
คือเจ้าเก่า”

“ประมุขตระกูลหยูหรง”

“...” หยูหรงซูเงียบราวกับเป็ นใบ้เมือได้ยินคําตอบของ

149
หยาอีเจิน ในหัวของนางทีมีแต่เรืองเหลวไหลกลับมามี
ความคิดเลวร้ายอีกครัง ภาพความทรงจําในวัยเด็กย้อน
กลับมาราวกับฝันร้ายยามกลางวัน มันทําให้ภาพเบือง
หน้าเกิดความสับสน “ข้าขอเหล้าท่านดืมหน่อยได้หรือ
ไม่ ค่าเหล้าท่านไปเก็บกับจอมมารเอาเอง”

หยาอีเจินเห็นเด็กสาวทีเริงร่าเปลียนเป็ นสุขมุ ในเวลาอัน

สันก็เกิดความเห็นใจ ยอมเดินออกไปหาเหล้ามาให้นาง
ดืม เมือเหล้าถึงปากหยูหรงซูนางก็พร้อมทีจะรับฟั งเรือง
ราวในอดีต

“ท่านเล่ามา” มือเล็กชูจอกเหล้าขึนสูงคล้ายจะอวยพร
บางอย่างก่อนจะดืมจอกนันรวดเดียวหมด

150
“ประมุขตระกูลหยูหรงผูท้ ีเคยเป็ นเจ้าสํานักจอมยุทธ์ที
ยิงใหญ่ทีสุดในยุทธภพ ครังหนึงเขาเป็ นผูค้ รอบครอง
ไข่มกุ มนตรา บุรุษผูน้ นมั
ั กพกไข่มกุ ทีประกอบเป็ นสร้อย
ติดตัวไปไหนต่อไหนตลอดเวลา ด้วยความสามารถของ
เขาและพลังของไข่มกุ ทําให้ไม่มีผใู้ ดช่วงชิงไข่มกุ ทีมาก
เล่หม์ าจากเขาได้ จนกระทังฮูหยินหยูหรงได้ให้กาํ เนิด
ธิดามาผูห้ นึง นับตังแต่นนก็
ั ไม่มีใครพบไข่มกุ บนร่างของ
ประมุขหยูหรงอีกเลย”

“ท่านจะบอกว่าไข่มกุ เม็ดนัน ได้ถกู ย้ายพลังมาอยูใ่ น

ร่างข้าตังแต่เด็กเช่นนันหรือ?” หยูหรงซูดว้ ยตาเบิก
โพลง ไม่คาดคิดว่าแท้จริงนางไม่ได้รบั พลังมามัวซัว แต่
แท้จริงมันคือมรดกลําค่าทีบิดาและมารดาทิงเอาไว้ให้

151
“เพราะแบบนันสํานักหลินหลีถึงได้ไม่ลงมือกับเจ้าอย่าง
เด็ดขาด พวกเขาชังใจทีจะฆ่าเจ้าเพราะหากทําเช่นนัน
หมายความว่าพวกเขาจะสูญเสียพลังของไข่มกุ มนตรา
พวกเขาจึงเก็บเจ้าไว้ในเมือง ไม่ใกล้เกินไปเพราะเจ้ารู ้
ว่าความจริงในคืนทีตระกูลหยูหรงล่มสลาย ไม่ไกลเกิน
ไปก็เพือไม่ให้เจ้าหลุดรอดไปจากกํามือ จนกระทังในวัน
เกิดสิบห้าปี ของเจ้า พลังของไข่มกุ มนตราได้ลืมตาตืน
ขึนมา พวกเขาเห็นว่าหากตนเองไม่ได้พลัง เช่นนันก็จะ
ปล่อยให้ใครครอบครองมันไม่ได้ จึงได้ตดั สินใจจะ
ประหารชีวิตเจ้าด้วยข้อหาโง่งม”

“ใช่โง่งม... แต่เป็ นพวกสํานักหลินหลีต่างหากทีโง่งม

ท่านอย่าบอกข้านะว่าทีครอบครัวข้าต้องล่มสลายเพราะ
ไข่มกุ เม็ดเดียว”

152
“...” หยาอีเจินไม่ตอบคําถามของหยูหรงซู แต่ก็เห็น
ได้ชดั ว่านันคือความจริง

“มนุษย์ช่างไม่รูจ้ กั พอ หวังแต่จะได้สงที
ิ เหนือธรรมชาติ
มาครอบครอง พวกเขาสังหารบิดาและมารดาข้าเพือ
ต้องการจะท้าทายอํานาจฟ้าดิน แต่ช่างน่าสมเพชทีพวก
เขาจะไม่มีวนั ได้ครอบครอง ข้าจะมอบพลังของไข่มกุ
มนตราให้กบั คนทีพวกเขาหวาดกลัวทีสุด คนอย่างข้ามี
แค้นย่อมชําระไม่มีคาํ พูดสวยหรูอย่างการให้อภัยอยูใ่ น
หัว ถ้าสํานักหลินหลีไม่ราบเป็ นหน้ากลองข้าจะไม่มีวนั
หยุดแน่”

“แต่การทําเช่นนันมันหมายความว่าเจ้าต้องสละสมบัติ
153
ทีบิดาและมารดาทิงไว้ให้เจ้านะ” หยาอีเจินมองเด็กสาว
ตรงหน้าทีเต็มไปด้วยเพลิงแห่งความโกรธแค้น ใบหน้า
หวานสุขมุ เยือกเย็นจนคล้ายกลับกลายเป็ นคนละคนที
เขาไม่รูจ้ กั

“สมบัต?ิ ไข่มกุ มนตราไม่ใช่สมบัติทีท่านพ่อหรือท่าน

แม่ทิงไว้ให้ขา้ เสียหน่อย สมบัติทีพวกเขาทิงไว้ให้ขา้ ก็คือ
ตัวข้าเอง และข้าจะไม่ยอมให้คนทีเห็นชีวิตคนด้อยค่า
กว่าสิงของต้องใช้ชีวิตอยูเ่ หนือผูค้ นเช่นนันแน่”

ยามคําคืนเป็ นช่วงเวลาทีเฉินหงจินนันหลงใหล เขามัก

จะเดินทางกลมกลืนไปกับความมืดมิดของราตรี ไม่มีผู้
154
ใดสังเกตเห็น ช่างง่ายดายต่อการแฝงตัว ทว่าในคืนนี
ในเรือนไม้อนั เงียบสงบแห่งนี เขาไม่ได้ตอ้ งการจะปกปิ ด
ตัวตน จอมมารหนุ่มในชุดสีดาํ สนิทยืนอยูก่ ลาง
ลานกว้างทีไร้ซงผู
ึ ค้ น คล้ายจะร้างไร้ซงสิ
ึ งมีชีวิต ราวกับ
ทุกอย่างถูกเตรียมตัวเอาไว้เป็ นอย่างดี

รอบด้านของเรือนถูกล้อมรอบไปด้วยสวนไผ่ นอกจาก
อาคารเบืองหน้าทีมีแสงจากโคมไฟส่องประกาย รอบ
ข้างก็เป็ นเหมือนเพียงป่ าไผ่อนั มืดมิดเท่านัน

“ผิงชิง” เฉินหงจินเอ่ยชือไม่คิดจะเอ่ยออกมาอีกครัง

เจ้าของชือในชุดสีฟา้ อ่อนอันงดงามนังนิงอยูต่ รงขัน

บันได ดวงหน้างามคมดุจดังวีรสตรีของนางนันเต็มไป
155
ด้วยความโศกเศร้า ดวงตาคมคูง่ ามหยาดไปด้วย
ประกายจะนําใสทีเอ่อคลอ เมือถูกเสียงทุม้ ทีแสนนุ่ม
นวลเรียกนางจึงเงยหน้าขึนมอง ในช่วงเวลาอันแสนสัน
แววตาแสนเศร้าก็แปรเปลียนเป็ นประหลาดใจ

“หงจิน...” เสียงของนางทีเคยเข้มแข็งสันพร่า นางใน

ยามนีคล้ายกับแม่ทพั ใหญ่ทีถอดเกราะออกกลางสนาม
รบ “ในทีสุดท่านก็มาหาข้า”

ร่างในชุดสีฟา้ ค่อยพยุงกายลุกขึนอย่างแช่มช้า รอยยิม

หวานอันอ่อนโยนระบายขึนบนใบหน้าขาวเนียนทีซีด
เซียว เหมือนกับว่านางนันอ่อนแรงแต่ตอ้ งฟื นทําเป็ น
แข็งแกร่ง ผิงชิงเดินยําเข้ามาหาเฉินหงจินด้วยสีหน้า
คะนึงหา เมือมายืนอยูเ่ บืองหน้าเขานางก็ใช้ฝ่ามือที

156
เยียบเย็นของตนเองสัมผัสไปบนใบหน้าหล่อเหลาทีแสน
คมคาย

“ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน” เสียงของนางช่างแผ่วเบาและ
จับใจผูค้ น ดวงตาคูง่ ามสบดวงตาสีโลหิตไม่จากไปไหน

“เลิกเสแสร้งเสียทีผิงชิง เจ้าก็รูว้ า่ ข้ามาทีนีทําไม” เฉิน

หงจินยืนนิงไม่โต้ตอบสิงใดทีผิงชิงพยายามหยิบยืนมา
ให้

“ท่านเคยเรียกข้าว่าชิงเอ๋อร์” ดวงตาสีดาํ ดุจลูกวางหลุบ

ตาลงตํา “และท่านก็มกั ช่วยอุน่ มือทีเย็นเฉียบของข้าให้
อบอุน่ ”

157
“เจ้าเป็ นคนทีทําลายทุกอย่างเอง” จอมมารหนุ่มยืน
หยัดไม่สะท้านต่อความอ่อนหวานใดๆ ของผิงชิงอีก ...
ไม่อีกต่อไป

“ข้าไม่คิดว่าเป็ นเพราะข้า” ผิงชิงพึมพําออกมาเสียง

แผ่วเบา ขณะทีมือบางลากไล้จากโหนกแก้มของเขา
ผ่านลําคอมาจนถึงหน้าอกทีมีเสียงของหัวใจเต้นเป็ น
จังหวะ “เป็ นเพราะนาง...”

คําว่านางของผิงชิงนันหมายถึงใคร เฉินหงจินเองก็รูด้ ี
และการพาดพิงของผิงชิงทําให้เขามีนาโหผุ
ํ ดขึนมาในใจ
จนปั ดมือขาวทีวางอยูบ่ นหน้าออกของตนเองออก

158
“เจ้าต้องการอะไรอีกผิงชิง”

“สํานักหลินหลีขืนใจข้า พวกเขาบังคับให้ขา้ ต้องทําร้าย

ท่านแล้วแต่งงานกับหลินหลีหมิง” เมือถูกทํารุนแรงใส่
ผิงชิงก็สะบัดความอ่อนโยนทิงไป ดวงตาแข็งกร้าวของ
นางเงยหน้ามองจอมมารตรงหน้าด้วยสายตาทีผิดหวัง
“ท่านไม่เคยมาตามหาข้าเลย”

“เจ้าเป็ นคนทีทําร้ายข้า จริงสิ...ต้องพูดว่าเจ้าพยายาม

ทีจะสังหารข้าเองด้วยซํา”

“แต่ทา่ นก็ไม่ตาย ท่านก็ยงั มายืนอยูท่ ีตรงหน้าข้าใน

159
ตอนนีไม่ใช่หรืออย่างไร”

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ผิงชิง” เฉินหงจินทนเห็นความ

จอมปลอมของผิงชิงอีกต่อไป เขาจับไหล่ทงสองข้
ั างของ
นางแน่น ดวงตาสีโลหิตของเขาจับจ้องทีนาง หวังว่า
นางจะยอมพูดความจริงออกมาโดยทีเขาไม่บงั คับ เพือ
เห็นแก่ความทรงจําดีๆ ในอดีตทีเคยมีดว้ ยกันมา

เขาไม่อยากทําร้ายนางเลย

“ข้าแค่อยากให้ทา่ นอภัยให้ขา้ ข้าไม่ได้อยากทอดทิง

หรือทําร้ายท่าน” ร่างเล็กขยับเข้าไปใกล้เฉินหงจินอีก
ครัง แขนทังสองข้างค่อยๆ โอบรอบเอวหนาอย่างอ่อน
โยนแล้ววางใบหน้าลงซบกับอกอันแข็งแกร่ง ผิงชิงเริม
160
เสียงอ่อนลง แต่ถงึ กระนันนางก็ยงั ไม่ยอมรับความผิด
ใดๆ ทีตนเองก่อ “กลับมาอยูเ่ คียงข้างข้าอีกครังเถิด ข้า
คิดถึงท่านเหลือเกิน”

“เจ้าส่งนักฆ่าในเงามืดไปหาหยูหรงซู เพืออะไร”

เมือชือของหยูหรงซูหลุดออกมาจากปากของเฉินหงจิ
น ผิงชิงทีรูส้ กึ เหมือนเป็ นตัวเลือกทีสองรองมาจากหยู
หรงซูตลอดก็พลันสติแตกในทันใด ร่างเล็กทีคล้ายกับ
บอบบางมีแรงกลับมาอีกครัง สีหน้าทีอ่อนโยนเหลือ
หายเหลือเพียงความอาฆาตดุดนั ทีฉายชัดบนใบหน้า
ร่างในชุดสีฟา้ สลัดตัวเองหลุดออกจากเงือมมือของจอม
มารโดยทีไม่ตอ้ งใช้แรงอะไรมาก

161
“หยูหรงซู? ฮ่า! ใครๆ ต่างก็พดู ถึงหยูหรงซู ไม่วา่ จะ
เป็ นท่านหรือหลินหลีหมิง แม้แต่ทา่ นเจ้าสํานักก็ให้
ความสําคัญกับชีวิตของนางเด็กนันเหลือเกิน นางก็แค่
บุตรสาวของคนทรยศ หน้าตาก็ไม่ได้งดงามล่มบ้านล่ม
เมือง แต่ทาํ ให้พวกบุรุษโง่เง่าอย่างพวกท่านจึงได้
หลงใหลนางเด็กนันเสียเหลือเกิน” ผิงชิงตวาดความใน
ใจออกมาในทีสุด มือทีตกอยูข่ า้ งตัวนางค่อยๆ กําแน่น
ขึนเรือย

ในขณะทีผิงชิงรําร้องความในใจออกมา เฉินหงจินก็ได้
แต่ยืนนิงเงียบปล่อยให้นางพูดทุกอย่างออกมา

“เพราะแบบนัน...” นางหัวเราะให้กบั ความขมขืนของ

ตนเอง “เพราะแบบนันข้าจึงต้องการให้นางเด็กนันตาย

162
ไปเสีย ไม่วา่ จะเป็ นท่านหรือพีหมิงจะได้ไม่ตอ้ งครอบ
ครองนาง เมือนางหายไป ข้าก็จะกลับมาเป็ นอันดับ
หนึงอีกครัง”

“เจ้าเสียสติไปแล้วสินะ” เฉินหงจินพูดกับผิงชิง เขาเห็น

นางทีคล้ายกําลังจะเป็ นบ้าไปด้วยตัวเองจึงคิดจะจากไป

“เสียสติ? ท่านนันแหละทีเสียสติ ท่านลืมเลือนความ

สัมพันธ์ของเราไปในเวลาสันๆ เพียงนันได้อย่างไร ข้า
แน่ใจว่าหลอกท่านไว้ได้อยูห่ มัดแล้วนี”

“เจ้าหลอกข้า?”

163
“ใช่แล้ว... ท่านมันโง่เองทีถูกสตรีพดู คําว่าใส่ไม่กีคําก็
หลงจนโง่หวั ไม่ขนึ ยอมแลกทุกอย่างให้ขา้ อํานาจ
สมบัติ เส้นสาย ท่านทําให้ขา้ ได้รูจ้ กั กับนักฆ่าในเงามืด
และนักฆ่าเหล่านีแหละทีจะสังหารท่าน!” ผิงชิงตะโกน
ลันออกมา ทันใดนันชายในชุดดํากว่ายีสิบนายก็
กระโดดออกมาจากเงามืดล้อมรอบตัวของเฉินหงจินเอา
ไว้

“คิดว่าคนพวกนีจะสังหารข้าได้อย่างนันหรือ” เฉินหงจิ
นแม้จะถูกรายล้อมไปด้วยนักฆ่าอาวุธครบมือ แต่ตวั เขา
เพียงคนเดียวก็ยงั คงยืนนิงสงบปราศจากความหวาด
กลัวหรือตืนตระหนก

ผิงชิงเห็นเช่นนันก็เหยียดยิมออกมา ลมแรงพัดผ่านร่าง

164
ทําให้ทงเรื
ั อนผมและชุดขอนางสะบัดไหว แสงไฟทีสลัว
ส่องมาจากด้านหลังทําให้ใบหน้าของนางเลือนรางใน
เงามืด มันช่างเป็ นใบหน้าอันบ้างคลังชวนเขย่าประสาท
คนราวกับปี ศาจร้าย ไม่วา่ ใครทีได้พบก็ไม่มีทางรูว้ า่ นาง
นันคือจอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงแห่งยุทธภพเป็ นแน่

เมือเห็นเฉินหงจินไม่หวาดกลัว นางก็ไม่ได้ผิดหวังอะไร
แท้ทีจะผิดหวังนางยังรูส้ กึ สมใจด้วยซํา “ไม่หรอก...
พวกเขาอาจจะสังหารท่านไม่ได้ แต่ในคืนนีหากท่านไม่
ตายด้วยเงือมมือของข้า นังเด็กหยูหรงผูน้ นก็
ั จะกลาย
เป็ นเหยือต่อไปในรายชือคนทีตายด้วยนํามือของข้าเอง”

165
บทที 27 หึงหวงเป็ นเหตุ

166
กระบีเงินพุง่ ตรงไปยังร่างของเฉินหงจิน เขาผูม้ ีฉายาว่า
จอมมารโลหิตใช้เพียงมือเปล่าก็สามารถปั ดป้องกระบี
ได้ทกุ เล่มทีหมายจะคร่าชีวิตออกไปได้ ทว่าเขาไม่อาจที
จะใช้พลังภายในของตนเองเรียกลม ฝนหรือการควบคุม
อาวุธใดๆ ได้ ดูเหมือนว่าเจ้าของรอยยิมชัวร้ายจะ
เตรียมการทุกอย่างมาเป็ นอย่างดี

ผงชิงรูว้ า่ เขาจะต้องมา นางจึงได้เตรียมเหล่านักฆ่าใน

เงามืดผูม้ ีฝีมือขันสูงมาลอบแอบเอาไว้ แล้วไล่คนของ
ตัวเองออกไปจากสถานทีรอบๆ เพือป้องกันการรับรูต้ วั
ตนทีแท้จริงว่านางนันเลวร้ายเพียงใด จากนันก็ได้ทาํ
การวางค่ายกลเอาไว้เพือไม่ให้เฉินหงจินได้อาจใช้วิชา
มารอันร้ายกาจของตนเองได้

167
ทว่า... ต่อให้ไม่มีพลังอืนใด เพียงแค่มือทังสองข้างที
ปราศจากอาวุธของเฉินหงจิน เหล่านักฆ่าในเงามืดก็ไม่
อาจทําอะไรเขาได้แม้แต่ปลายเส้นผม ทักษะการต่อสู้
ของชายหนุ่มไม่อาจดูถกู ได้ ประสบการณ์ในชีวิตทีมี
มากกว่าหมืนปี ทาํ ให้เขาเรียนรูม้ ามากมาย ในขณะที
เขามองดูโลกเติบโตไปนับครังไม่ถว้ น คนรอบตัวพวกนี
กลับมีประสบการณ์เทียบไม่ได้แม้แต่เศษเสียวชีวิต เขา
เพียงแค่หลบและต้านทานกระบีด้วยแรงทีไม่จาํ เป็ น
ต้องออกให้มากมาย ชายชุดดําพวกนีก็พา่ ยให้กบั ตน
เองจนล้มลงไปหลายราย ในขณะใบหน้าคมสันของจอม
มารหนุ่มไม่เปลียนสีหน้าไปแม้แต่นอ้ ย

การหลบหลีกของเฉินหงจินทําให้นกั ฆ่านันสับสน จน
หลงไปทําร้ายพวกเดียวกันเอง จากคนยีสิบกว่าคนใน

168
ตอนนีกลับเหลืออยูไ่ ม่ถงึ ครึง

ผิงชิงเห็นสถานการณ์เริมไม่สดู้ ีนางจึงกระโดดเข้าไปร่วม
วง วิชาฝ่ ามือของนางนันโดดเด่นและได้รบั การยอมรับ
มาทัวยุทธภพ นางคือคนทีสามารถทําร้ายเฉินหงจินให้
อาการสาหัสได้ หาเฉินหงจินรับการโจมตีของนางเข้าไป
ตรงๆ ไม่แคล้วว่าเขาจะบาดเจ็บปางตายได้ เมือผิงชิง
ตังท่าปล่อยสายพลังจากฝ่ ามือใส่คนทีเป็ นจอมมาร เขา
ก็กระโดดหลบหายไป ทิงไว้แค่พืนดินทีแตกกระจาย
คล้ายถูกระเบิดใส่เป็ นวงกว้าง

ฝ่ ามือของคนทัวไปจอมมารหนุ่มอาจจะยอมตังรับและ
สวนกลับ แต่หากเป็ นผิงชิงเขาขอไม่เสียง

169
“ไม่น่าเชือว่าท่านจะตอบสนองได้รวดเร็วกว่าครังนัน”
ผิงชิงรูว้ า่ เฉินหงจินจะต้องหลบ นางจึงเอ่ยคํายัวยุเขาขึน
มา แล้วในขณะเดียวกันก็ไม่ปล่อยให้รา่ งสูงได้พกั
หายใจ ฝ่ ามือทีสองของนางก็วาดหันไปทางเฉินหงจินที
ยังไม่ทนั ได้เหยียบพืนในทันที ทว่าร่างทีถูกพลังทีอัด
แน่นโจมตีใส่กลับสลายหายไปราวกับเป็ นขีเถ้าทีปลิว
ว่อนทัวอากาศ

ดวงตาคมคูง่ ามของผิงชิงเบิกกว้าง ภายในเวลาชัวเสียว

วินาที ร่างของนักฆ่าชุดดําทีเหลือก็รว่ งหล่นไปนอนกับ
พืนพร้อมกัน โดยมีซากหัวใจของพวกเขากลิงตกอยู่
ข้างๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงัน

ความเยือกเย็นเข้าปกคลุมรอบด้าน อากาศทีกดตํา

170
เสียดแทงเข้าไปในร่างของผิงชิงทีไร้ซงโล่
ึ ปอ้ งกัน หัวใจ
ดวงน้อยของนางเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอก
ฝ่ ามือทังสองข้างทีสังหารปี ศาจไปเป็ นจํานวนนับไม่ถว้ น
ยามนีกลับเปี ยกชืนไปด้วยเหงือเย็น มองซ้าย มองขวา
นางกลับไม่พบวีแววของสิงมีชีวิตใด แต่ตวั กลับรูส้ กึ ราว
กับถูกสายตาอันคมกล้าจับจ้องด้วยสายตาอาฆาตอยู่
ตลอดเวลา

“อย่าดีแต่ซอ่ นตัวสิ เฉินหงจิน!” เสียงหวานทีสันกลัว

ตะโกนลันออกมาด้วยอารมณ์ทีเดือดดาล นางไม่เข้าใจ
ว่าเหตุใดบุรุษผูน้ นถึ
ั งสามารถทําลายค่ายกลของนางลง
ได้ทงๆ
ั ทีเขาอยูใ่ นสายตาของนางตลอดเวลา

ลมลูกใหญ่พดั หอบเอาความเย็นผ่านร่างผิงชิง ผูซ้ งสวม

ึ

171
ใส่ชดุ สีฟา้ อ่อนท่ามกลางความมืดมิด ในเวลานันเอง
นางก็รบี หันหลังกลับไปเตรียมพร้อมทีจะตอบโต้กลับ
ทว่าข้างหลังของนางนันร้างไร้ผคู้ นเช่นเดิม มีแค่ความ
กดดันจากบรรยาศรอบด้านทีเล่นกับความรูส้ กึ ของนาง
เหมือนความอึดอัดทีแน่นอยูใ่ นอกพร้อมทีจะระเบิดออก
มาได้ทกุ เมือ

“เจ้าดูถกู ฝี มือข้ามากเกินไป ผิงชิง”

กระบีเงินของนักฆ่าทีตกอยูท่ ีพืนพลันมาจ่อพาดอยูท่ ีลํา

คอขาวของผิงชิงจากทางด้านหลัง ไอเย็นทีเต็มไปด้วย
ความตายจากดาบทําให้ผิงชิงรูส้ กึ ตัวชาวาบ แต่ถงึ จะ
เป็ นเช่นนันนางก็ยงั ใช้ความอาจหาญหันมาเผชิญหน้า
เฉินหงจิน ตลอดเวลาทีผ่านมาคิดว่าตนเองเก่งกาจ

172
เหนือผูใ้ ด แต่กลับมาเจอคนตรงหน้าเพียงไม่กีกระบวน
ท่านางก็จนมุมได้โดยง่าย

“ท่านสังหารฆ่าลงจริงๆ หรือ”

เสียงหวานเอ่ยมาอย่างแผ่วเบา ไม่มีความโกรธแค้นใดๆ
ผสมอยูใ่ นนําเสียงนัน เพราะมันช่างฟั งดูใสบริสทุ ธิเสีย
จนมือทีจับกระบีอยูเ่ กินความลังเลขึนมาในเวลาอันสัน
ผิงชิงเงยหน้าขึนสบตากับดวงตาสีโลหิตของชายหนุ่ม
ร่างสูง แววตาของนางในยามนีอ่อนลงราวกับคนทียอม
รับในความพ่ายแพ้ ในขณะทีเขามองนางราวกับคนทีไม่
รูจ้ กั กัน มันช่างเย็นชาจนรูส้ กึ เศร้าใจ แต่ถงึ จะเป็ นแบบ
นันนางก็ยงั เผชิญหน้าต่อไปไม่คิดหลีกหนีไปไหน

173
เฉินหงจิน... กับคนใกล้ตวั เขามักจะใช้ความรูส้ กึ ตัดสิน
ใจมากกว่าหน้าที เมือเห็นผิงชิงในสภาพของคนจน
ตรอกผูม้ ีสีหน้าสํานึกผิด เขาจึงเกิดนึกใจอ่อนขึนมา
ภาพความทรงจําทีเขาและนางเคยอยูด่ ว้ ยกันหวนคืนมา
อีกครัง ทําให้จอมมารหนุ่มเลือกทีจะตัดสินใจ...

เฉินหงจินปล่อยกระบีออกจากลําคอของผิงชิง เมือเขา
ลดมันลงแล้วมองนางอีกครังถึงได้เห็นว่าลําคอทีขาว
ผ่องของนางได้เป็ นรอยแดงยาวมาจากคมกระบี
บ่งบอกได้วา่ หากเมือครูเ่ ขาทําสิงใดลงไป มันจะไม่มีวนั
ลบล้างได้อีก

“เห็นแก่อดีตทีเรามีรว่ มกันมา ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไป

อีกสักครา” ร่างสูงพลันโยนกระบีทิงหลังจากทีกล่าวจบ

174
ผูค้ นต่างกล่าวว่าเขาคือจอมมารผูไ้ ร้ซงหั
ึ วใจ... แท้จริง
แล้วคนเหล่านันไม่รูอ้ ะไรเลยแม้แต่นอ้ ย

“เฉินหงจิน” เสียงผิงชิงค่อยๆ เอ่ยขึนมา ราวกับนางนัน

ซาบซึงใจทีได้หลุดพ้นออกมาจากขอบเหวแห่งความ
ตาย แต่ทว่า... “เพราะแบบนีข้าถึงได้โปรดปราณท่าน
มากกว่าใคร”

ผิงชิงฉวยโอกาสทีตนเองเป็ นอิสระซัดฝ่ ามือเข้าใส่เฉินหง

จิน เขาผูย้ ืนแน่นิงถูกนางทีไว้ใจหักหลังอีกครัง หยิบยืน
ความตายมาให้ถงึ อก เป็ นผลให้จอมมารผูไ้ ม่ทนั ได้ตงั
ตัวกระเด็นกลิงไปข้างหลังไถลกับพืนจนเป็ นทางยาว
สภาพของเฉินหงจินทีพ่ายท่าให้กบั ผิงชิง เรียกรอยยิม
175
บนใบหน้าหวานคมได้เป็ นอย่างดี

“ท่านยังคงหลอกง่ายได้เช่นเคยเลยนะ ความเห็นใจ
ของท่านคือเหตุผลทีข้าไม่ยอมฆ่าท่านให้ตายในทันที
เพราะข้ายังอยากทีจะเห็นท่าทางราวกับเด็กไร้เดียงสา
นันอยู่ ” ผิงชิงกล่าวมาพร้อมรอยยิมหยัน สีหน้าที
หวาดกลัวของนางเปลียนไปเป็ นคนละคนภายในชัวพริบ
ตา

เฉินหงจินใช้มือกุมทีหน้าอกขอตัวเองเอาไว้ ลินสากยาม
นีรับรูถ้ งึ รสชาติคาวทีเอ่อล้นออกมาจนทะลักสีโลหิตไหล
หยดลงทีพืน แม้ฝ่ามือของผิงชิงไม่ได้แรงมากเพราะนาง
ยังไม่ได้ตงหลั
ั กอะไรมากมาย แต่มนั ก็มากพอทีจะทํา
ร้ายร่างกายรวมไปจนถึงพลังภายใน เมือเป็ นเช่นนีเขา

176
จึงยืนทรงตัวแทบไม่ไหว

“ข้าไม่แปลกใจเลย... ไม่แปลกใจทีไม่มีใครต้องการอยู่
กับสตรีอย่างเจ้า” แม้จะบาดเจ็บจนสําลักโลหิตออกมา
เฉินหงจินก็ไม่ยอมปล่อยให้ตนเองต้องเจ็บตัวฝ่ ายเดียว
แม้จะทําร้ายผิงชิงได้เพียงแค่คาํ พูดเขาก็จะทํา

“ท่านยังคิดว่าตนเองในยามนี ยังจะหนีไปทีไหนได้อีก”

“อึก” เฉินหงจินกระอักเลือดออกมาอีกระลอกใหญ่

ในรอบนีเลือดของเขาไม่ใช่สีเลือดเข้มอีกต่อไปหากแต่
เป็ นสีดาํ

177
ดินอาบยาพิษ...

“เริมแล้วสินะ” ผิงชิงในยามนีมีสีหน้าราวกับได้รบั ชัย

ชนะ

ดินอาบยาพิษเป็ นการเตรียมรับมือสํารองของผิงชิง มัน

คือยาพิษทีนางเตรียมมาเพือเฉินหงจินโดยเฉพาะ แม้
เขาจะเป็ นจอมมารผูม้ ีจิตใจโอนอ่อน แต่ในขณะเดียว
กันก็แข็งแกร่งเกินใคร ด้วยเหตุนนนางจึ
ั งจําเป็ นต้องใช้
วิธีอนั แสนสกปรกขัดต่อกฎของสํานักด้วยการวางยาพิษ
พิษชนิดพิเศษทีทําให้รา่ งกายอ่อนแรงลง มีผลต่อทุกคน
แม้ผนู้ นจะแข็
ั งแกร่งหรือตบะแรงกล้ามากเพียงใดก็ตาม
หากสูดไปเรือยๆ ก็จะถึงตายได้ ต่อให้เป็ นมหาเซียน
178
หรือจอมมารผูไ้ ด้ก็ไม่อาจรอดไปได้ถา้ ไม่มียาถอนพิษ

ผิงชิงกระตุกยิมมุมปากอีกครังก่อนจะคว้ายาในอกเสือ
ออกมากิน อันทีจริงนางไม่ได้อยากให้เฉินหงจินตาย
เพราะยาพิษ นางแค่ตอ้ งการให้เขาอ่อนแรงลงแล้ว
สังหารด้วยนํามือของตนเอง

“ข้าอยากให้ทกุ คนมาเห็นสภาพของท่านในตอนนีเสีย
จริง จุดจบทีน่าเวทนาของจอมมารโลหิตทีสําลักโลหิต
ของตนเองตาย” นางกล่าวแล้วเดินไปหยิบกระบีเงินที
ตกพืนขึนมา นางกระชากคอเสือของเขาขึนมาพร้อมกับ
ใช้กระบีวางพาดแนบชิดพร้อมทีจะสะบันคอเขาให้ขาด
ทุกเมือ

179
“เจ้าคิดเช่นนันจริงหรือ...” เสียงทุม้ เอ่ยขึนมา

สายตาของเขาแข็งกร้าวไร้ซงความหวาดกลั
ึ วมันทําให้
ผิงชิงไม่พอใจ แต่นางยังคงยืนนิงงันขณะทีเผชิญหน้า
กับใบหน้าหล่อเหลาคมคายทีห่างกันไม่ถงึ หนึงฝ่ ามือ
มันช่างงดงามราวกับรูปปั นฝี มือจิตรกรชันเอก แม้จะ
บาดเจ็บมีบาดแผลก็ตามที

นางนันรูส้ กึ ใจไม่ดี

เฉินหงจินเป็ นฝ่ ายแสยะยิมออกมา เขาจ้องมองนางที

พยายามอย่างเต็มกําลังทีจะเหยียบยําศักดิศรีของเขา
ก่อนจะพูดประโยคหนึงทีทําให้หวั ของผิงชิงขาวโพลนไป
ชัวขณะ
180
“โธ่ ผิงชิง... เจ้าต่างหากทีไม่รูอ้ ะไรเสียเลย” เสียงทุม้ ที
นุ่มนวลกระซิบแผ่วเบา

ทันใดนันร่างทีอยูภ่ ายใต้เงือมมือของผิงชิงก็ได้
อันตรธานหายไปท่ามกลางความมืด เหมือนกับหมอก
ควันทีมองเห็นแต่ไม่อาจจับต้อง จอมยุทธ์หญิงในชุดสี
ฟ้าไม่ทนั ได้ขยับตัว ความประมาทของนางทําให้จอม
มารโลหิตจากไปได้ หลงเหลือไว้เพียงรอยโลหิตบนพืน
ดินทีเปี ยกชืน กับความรูส้ กึ ไออุน่ บนฝ่ ามือทียืนออกมา
อยูท่ า่ มกลางความว่างเปล่า

181
โรงหมอขอหยาอีเจินยังคงมีบรรยากาศเงียบสงบเสมอ
ต้นเสมอปลาย ในฐานะทีหยูหรงซูเป็ นคนป่ วยนางจึงถูก
กักบริเวณให้อยูแ่ ต่ทีเรือนรับรองพิเศษ หากถามว่า
พิเศษอย่างไรก็คงต้องบอกว่ามันช่างมีความเป็ นส่วนตัว
และเหมาะแก่การรักษา ด้วยความทีนางเป็ นคนรักษา
คนสําคัญทีมีการจ่ายเงินให้ในราคาทีสูงลิว หยาอีเจิน
จึงทําการรับรองให้ดว้ ยตนเอง

นอกจากจะเป็ นห้องพักในการพักฟื นสําหรับผูป้ ่ วยแล้ว

ทีแห่งนียังเป็ นสถานทีเพาะปลูกและทีเก็บสมุนไพรของ
หยาอีเจิน ด้วยเหตุนีห้องทีหยูหรงซูอยูจ่ งึ อบอวลไปด้วย
กลินของยาสมุนไพรทีลอยฟุง้ อยูต่ ามอากาศ อีกทัง
อากาศยังค่อนข้างออกไปทางร้อนอบไม่มีลมเย็นพัด
ผ่านเข้ามา แต่ก็ไม่มีแสงแดดแรงส่องเข้ามาเช่นกัน

182
และคนอย่างหยูหรงซูก็ทนอยูเ่ ฉยกับอากาศเช่นนีไม่ได้

เมือลุกมาจากเตียงหยูหรงซูก็หาผ้ามาม้วนรวบผมทุก
เส้นของตัวเองเป็ นทรงหางม้า เพราะอากาศทีร้อนทําให้
นางเปิ ดเผยลําคอเพรียวระหงของตนเอง การได้นอน
เต็มอิมทําให้นางมีสีหน้าสดใสเข้ากันกับชุดสีเขียวอ่อนที
ดูเป็ นธรรมชาติ การทีต้องมาอยูก่ บั หยาอีเจินมันทําให้
นางจําใจสวมใส่เสือผ้าของสตรีโดยทีไม่อาจโต้แย้ง

“อืม... ดูเหมือนว่ายังจะขาดีอีกสักหน่อย เดียวข้าจะ

ไปหาทีสวนมาเพิมให้ก็แล้วกัน เจ้ารอข้าอยูท่ ีนีแหละ”

“เจ้าค่ะ”

183
เดินออกมาได้ไม่ไกลตามทางเดินทีทอดยาว หยูหรงซู
หันออกไปมองทีลานเก็บสมุนไพรของหยาอีเจินหลังจาก
ได้ยินเสียงสนทนาของชายหญิงคูห่ นึง ท่ามกลาง
ทิวทัศน์ธรรมชาติทีเต็มไปด้วยดอกไม้งดงามนางก็พบ
เข้ากับหยาอีเจินแล้วหวังจางอิง

ดูเหมือนว่าปี ศาจจิงจอกสาวจะมารับสมุนไพรจากหยาอี
เจิน แต่ของทีนางต้องการนันไม่พอทําให้หมอเทวดา
ต้องเร่งรุดออกไปตามหามาเพิมให้นาง ในระหว่างนัน
หวังจางอิงก็นงเปล่
ั าเปลียวรออยูค่ นเดียว ทําให้คนว่าง
งานอย่างหยูหรงซูตรงเข้าไปทักทาย ด้วยความเกรงว่า
สาวงามอย่างหวังจางอิงจะหงอยเหงา

184
“แม่นางหวัง ท่านสบายดีหรือไม่”

เสียงเริงร่าของหยูหรงซูดงั ขึนท่ามกลางบรรยากาศของ
ธรรมชาติทีเงียบสงบ ปลุกให้หวังจางอิงทีจมลึกอยูใ่ น
ห้วงความคิดของตนเองสะดุง้ เฮือกขึนมา ก่อนนางจะ
ปรับตัวเองให้เป็ นปกติแล้วหันมายิมฝื ดๆ ให้กบั หยูหรงซู

“คุณหนูหยูหรง” หวังจางอิงพยักหน้านิดๆ ทักทายหยู

หรงซูกลับ

ท่าทางทีเปลียนไปของปี ศาจจิงจอกสาวทําให้หยูหรง
ซูประหลาดใจ จากคนทีเปี ยมไปด้วยสารพัดเล่หเ์ หลียม
และใบหน้าทีแสนเย้ายวน ในยามนีดวงตาคูง่ ามของ

185
นางกลับหม่นแสงลงชวนให้ผมู้ องรูส้ กึ เห็นใจ

“ผูน้ าํ เผ่าปี ศาจจิงจอกอย่างท่าน จําเป็ นต้องลําบาก

เดินทางมาไกลเพือซือยากับท่านหมอด้วยตัวเองเลย
หรือ” หญิงสาวในชุดถามขึนมาพลางนังลงข้างๆ คนที
เป็ นปี ศาจจิงจอกอย่างสนิทสนม ทว่าความสงสัยของ
นางดูเหมือนจะไปสะกิดต่อมภายในใจของหวังจางอิง
เข้า

“ลําบาก? ข้าลําบากได้ไม่เท่าสักเพียงเศษเสียวหนึง
ของเหล่าคนทีปกป้องข้า” คําพูดของนางเย็นชาราวกับ
กําลังประชดประชันชีวิต ขณะทีดวงตามคมกลับดูวา่ ง
เปล่า

186
“มันไม่ใช่ความผิดของท่านเสียหน่อย”

“เจ้าอย่ามาทําเป็ นเสแสร้งเห็นใจข้านักเลย เอาเวลาทีมี

ค่าของเจ้าไปตามท่านจอมมารจะไม่ดีกว่าหรืออย่างไร”
หวังจางอิงในยามนีแม้จะมีทา่ ทีซมึ ลงไปบ้าง แต่นางก็
แสดงเจตจํานงของตนเองมาได้ชดั เจนว่าไม่ชอบหน้าหยู
หรงซู

หรืออีกเหตุผลทีหวังจางอิงมีทา่ ทีไม่เป็ นมิตรมากขึน นัน

เกิดมาจากการตายของปี ศาจจิงจอกตนหนึงทีเป็ นพวก
พ้องของนาง จิงจอกผูโ้ ชคร้ายได้เป็ นคนรักกับหนึงใน
จอมยุทธ์สาํ นักหลินหลีเป็ นผลให้พวกทีเหลือล้มตายเป็ น
จํานวนมาก ทว่าแทนทีหวังจางอิงจะได้เป็ นผูจ้ ดั การกับ
กบฏทีเป็ นของตนเอง จอมมารกลับกําจัดปี ศาจผูน้ ่า

187
สงสารตนนันเองแล้วรีบรุดช่วยหยูหรงซู โดยทีไม่ทิงคํา
อธิบายหรือแม้แต่ซากศพเอาไว้ให้หวังจางอิงได้จดั การ
ต่อ

ราวกับถูกกดหัวเอาไว้ หวังจางอิงทําได้เพียงก้มหน้า
ยอมรับอย่างเงียบงัน

“ตังแต่เมือคืน ข้าก็ยงั ไม่ได้พบท่านอาจารย์เลย”

เมือเห็นคนงามไม่พอใจ หยูหรงซูก็เลิกหยอกเย้า

“เจ้าไม่รูอ้ ย่างนันหรือ” หวังจางอิงทีมีทา่ ทีไร้อารมณ์จ่ๆู

ก็มีสีหน้าประหลาดใจ

188
หยูหรงซูพลันส่ายหน้ารัวๆ แทนคําตอบ “ข้าไม่รู”้

“โธ่ เจ้าเด็กน้อยผูน้ ่าสงสาร เมือคืนนีอาจารย์ของเจ้า

ได้กลับไปหาจอมยุทธ์หญิงผูเ้ ป็ นคนรักเก่าและอยูด่ ว้ ย
กันแทบทังคืน เหตุใดเขาจึงไม่บอกเจ้าแม้แต่นอ้ ยเลย
เล่า”

เมือเราคุน้ ชินกับการมีคนคนหนึงอยูเ่ คียงข้างตลอดเวลา

เป็ นความสัมพันธ์ทีไร้ซงการปิ
ึ ดบังความลับใดๆ ความ
คุน้ ชินนันก็จะกลายเป็ นเสมือนอาวุธร้ายทีทําให้เราลืม
เลือนวิธีการทีอยูค่ นเดียว ลืมเลือนชีวิตเก่าทีเคยเป็ นมา
ความสัมพันธ์จงึ มักจะถูกทําลายด้วยความไม่ไว้ใจ

189
เขาไม่ไว้ใจนางจึงไม่บอกกัน หรือเพราะเหตุใดกันแน่

จอมมารโลหิต ท่านอาจารย์ เฉินหงจิน บุรุษผูน้ นเป็

ั น
หลายอย่างสําหรับหยูหรงซู เขาเป็ นทังคนทีช่วยชีวิต
นางออกมาจากเมืองเหวินอี ช่วยนางจากเหล่านักฆ่า
คอยมอบชีวิตใหม่ให้แก่นาง สังสอนวิชา ทําเสมือนนาง
คือคนสําคัญเหนือคนอืนรอบกาย ทว่าหากมองให้ดีคน
ทีใกล้ชิดกับเขาไม่ได้มีเพียงแค่นางผูเ้ ดียว หนึงในนันยัง
คงมีผิงชิง แม้นางจะกลายเป็ นอดีตของเขาไปแล้วก็ตาม

ความสัมพันธ์ทีแตกหัก ทว่าครังหนึงมันคือสิงทีเคยเกิด
ขึนจริง ต่อให้เราบอกตนเองว่าลืมเลือนทุกอย่าง แต่เมือ
อดีตกลับมายืนเบืองหน้าอีกครัง ก็ไม่มีใครทีจะลืมเลือน
มันไปหมดได้อย่างทีต้องการ ไม่มีใครจะจิตใจมืดมิดพอ

190
ทีจะลืมความทรงจําในช่วงเวลาอันแสนงดงามไปได้

เฉินหงจินต้องรูด้ ีวา่ การกลับไปหาผิงชิงหากไม่ลงเอย

ด้วยดี ไม่เขาและนางใครสักคนจะต้องเจ็บตัว ทว่าเขาก็
ยังเลือกทีจะบุกไปหาด้วยตัวเพียงคนเดียว

ทว่าการกลับไปหาคนรักเก่านีมัน...

เขาไม่ไว้ใจนางแต่ยงั จะกล้ามาจุมพิตนางครังแล้วครัง
เล่า อาจารย์ คนรูจ้ กั คนแปลกหน้า ไม่มีความสัมพันธ์
ไหนทําเช่นนีกัน!

“เฮ้อ...” หยูหรงซูถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ขณะ

191
เงยหน้ามองท้องฟ้าทีสงบเงียบ

“เจ้าตาแก่หน้าเลือดนันมุดหัวอยูท่ ีไหน!!!”

ทันใดนันเองความสงบก็พงั ทลายพร้อมกับร่างของไท่
เฟิ งในชุดสีแดงเลือดพุง่ ตัวเข้ามาในเรือนรับรองหยูหรงซู
ด้วยสีหน้าแตกตืน เสียงทีดังลันของนางทําเอาหยาอี
เจินทีเก็บสมุนไพรอยูส่ ะดุง้ เฮือก ก่อนจะเปลียนเป็ นสี
หน้าไม่พอใจทีถูกพูดจาหาลบหลู่ แล้วยังจะเรืองการมา
เยือนยังสถานทีของเขาเสมือนว่าตนเองเป็ นเจ้าของเอง
นีไม่ใช่ครังแรกทีไท่เฟิ งทะเล่อทะล่าเข้ามาโดยไม่ใช่
ประตูหน้า และหยาอีเจินจะไม่ปล่อยให้มีครังต่อไปอีก

192
“ถ้าเจ้าพูดจาดูหมินข้าอีกครังละก็...”

“ท่านหยุดวาจามากมายทีกําลังจะต่อข้าเอาไว้ดา่ ทีหลัง
ก่อน ตอนนีรีบตามข้าไปช่วยท่านจอมมารเร็วเข้า งานนี
สําคัญมาก ทางสํานักมารจ่ายให้ทา่ นไม่อนเลย”
ั ไท่เฟิ ง
ขัดคอหยาอีเจินในทันใดไม่ยอมปล่อยให้เขาได้เริมพูด
ข่มขู่นางออกมาแม้สกั ครึงคํา และเมือคนทีหน้าเลือดสม
คํารําลือได้ยินคําว่า ‘จ่ายไม่อน’
ั มือของเขาทีถือตะกร้า
สมุนไพรอยูก่ ็วางลงในทันใด พร้อมกับร่างสูงทียืนตัว
ตรงเต็มความสูงจัดเสือผ้าตนเองด้วยสีหน้าราบเรียบ

“นําทางข้าได้เลย” หมอเทวดาหน้าเลือดเอ่ยขึนด้วย
เสียงราบเรียบ ไม่มีทา่ ทีโกรธขึงขังไม่เหมือนอารมณ์
ก่อนหน้าเลย
193
“เกิดอะไรขึนหรือพีเฟิ ง” หยูหรงซูวางเส้นหญ้าทีถือเล่น
อยูใ่ นมือลงข้างตัว แม้นางจะรูว้ า่ เกิดอะไรขึนกับคนผู้
นัน แต่ก็เลือกทีจะถามไท่เฟิ งอีกครังเพือความแน่ใจ

“ท่านจอมมารได้รบั บาดเจ็บน่ะสิ แถมหนักมากจนตอน

นียังไม่ได้สติเลย” ไท่เฟิ งตอบหยูหรงซูดว้ ยนําเสียงหงุด
หงิด นีนับเป็ นครังทีสองทีคนผูน้ นทํ
ั าตัวโง่งมไปอยูส่ อง
ต่อสองกับสตรีมากเล่หผ์ นู้ นั แล้วจุดจบกลับออกมา
เละเทะเช่นเคย

“ท่านอาจารย์ไปหาท่านจอมยุทธ์ผิงมาใช่หรือไม่”

194
“อ่า...เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร” ไท่เฟิ งมีสีหน้าแปลกใจ แต่เมือ
คิดอีกทีก็อาจเป็ นเพราะจอมมารผูน้ นนี
ั แหละทีเป็ นคน
บอกเอาไว้ “เจ้าไม่ตอ้ งตอบข้าก็ได้ ข้าพอจะเดาได้อยู่
ตอนนีเจ้าไปเตรียมตัวกลับสํานักกันเถิด”

“ไม่ได้!” หยาอีเจินพลันตะโกนออกมาเสียงดังลันทํา
เอาสตรีทงสองสะดุ
ั ง้ เฮือก เมือเห็นท่าทางพวกนางเขาก็
กระแอมไอลดระดับเสียงตัวเองลงมาด้วยท่าทีกระด้าง
ใจ “ยังไม่ได้ เพราะข้าต้องคอยดูอาการนางอีกวันสอง
วัน อากาศไอมารของพวกเจ้ามันไม่ดีตอ่ ตัวนาง เข้าใจ
หรือไม่”

“แต่...”

195
“ข้าอยูท่ ีนีก่อนก็ได้พีเฟิ ง ท่านรีบพาท่านหมอไปช่วย
ท่านอาจารย์ก่อนเถิด” หยูหรงซูดกั คอไท่เฟิ งพร้อมทังกุม
มือเย็นของนางอย่างอ่อนโยน จากนันก็ทาํ ให้ไท่เฟิ งเห็น
ว่านางอยูท่ ีนีสบายดีดว้ ยการนอนลงบนทีตังยาวใต้
ต้นไม้ใหญ่ตามเดิม

หลังจากทีหยาอีเจินและไท่เฟิ งจากไป หยูหรงซูทีแสร้ง

ทําเป็ นนอนหลับก็แอบหนีออกมาเดินเล่นอยูใ่ นเมืองอิง
ฟ้า การแอบออกมานันช่างง่ายดายเมือเหล่านักเรียน
หมอต่างไม่มีวรยุทธ์คอยเฝ้าระวังการเข้าออกของผู้
บุกรุก พวกเขาเอาแต่เดินวนไปมาภายในโรงหมอฝึ กทํา
ยาต่างๆ ตามหน้าทีตนเองจนไม่ได้สนใจใคร ส่วน

196
องครักษ์ทีถูกส่งมาติดตามก็ประมาทฝี มือของหยูหรงซู
เกินไป คิดว่านางอยูใ่ นฝี มือหมอเทวดาแล้วจะไม่หนีไป
ไหน

“สุรารสเลิศจ้า หวานหอมแต่รสชาติแรงยิงกว่าใคร
เชิญเข้ามาชิมกันก่อนได้เลยจ้า”

ทันใดนันเหมือนฟ้าประทาน หยูหรงซูทีเดินคอตกอยู่
ตามถนนกลางเมืองก็ได้ยินเสียงเรียกแห่งสวรรค์ นาง
พลันใช้มือสองข้างหางเงินทีเก็บไว้ในตัวออกมาแล้วเดิน
ตรงไปหาแม่คา้ ข้างทางผูน้ นั

ด้วยความทีหยูหรงซูเป็ นเด็กน่ารัก ประกอบกับแม่คา้ ผูน้ ี

ดูเป็ นคนจิตใจดี นางจึงได้ให้หยูหรงซูชิมสุราไปจนพอใจ
197
เพียงรสชาติแรกทีสัมผัสลินนุ่มของหญิงสาว หยูหรงซูก็
หน้ามืดตามัวจ่ายเงินซือสุรามาเดินกอดถึงสองไห

นางหอบไหเหล้าทังสองเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนนจนออก
มาถึงชานเมืองอิงฟ้าตัวคนเดียว ดวงตาดอกท้อเงยขึน
มองท้องฟ้าทีเป็ นสีชมพูแดง สีของพระอาทิตย์ทีกําลัง
จะลาลับขอบฟ้า นางเดินไปจนถึงต้นไม้ใหญ่ทีให้รม่ บัง
แดง บรรยากาศทีเย็นสบายช่วยให้นางรูส้ กึ ปลอดโปร่ง
เหมาะแก่การดืมสุราปรับทุกข์

จอกแล้วจอกเล่าถูกกรอกเข้าปาก ก่อนจะรูต้ วั สุราข้าง

ตัวก็หมดไปหนึงไหภายในเวลาอันสัน ร่างเล็กขยับตัว
เอือมมือไปหยิบอีกไหทีวางอยูไ่ กลตัวมาจะดืมต่อ แต่
แล้วนางก็รูส้ กึ เหมือนหัวของตนเองหนักอึง ภาพ

198
ทุกอย่างเริมเลือนราง

“ข้าเมาแล้วหรือนี” นางพึมพําเสียงแผ่วกับตนเอง ก่อน

จะค่อยๆ พยุงร่างของตนเองให้ลกุ ขึน คิดจะกลับไปที
โรงหมอ

ฟุบ!

จู่ๆ ขาทังสองข้างของนางก็ไม่มีแรงล้มพับไปในทันใด
หยูหรงซูรูส้ กึ ราวกับโลกกําลังหมุนเคว้งไม่ยอมหยุด ทํา
ให้นางนันรูส้ กึ มึนหัวจนอยากจะอ้วกออกมา หัวทีหนัก
อึงกับขาทีอ่อนแรงทําให้หยูหรงซูไม่สามารถลุกขึนยืนได้
แค่จะนังนางก็รูส้ กึ ลําบากยิง จนกระทังนางไม่อาจฝื น

199
ตัวเองไหวล้มพับไปทีพืน

ก่อนทีภาพทุกอย่างจะดับลง นางเห็นชายกระโปรงสี
ขาวสะอาดของสตรีผหู้ นึงย่างกรายเดินเข้ามาหาอย่าง
เชืองช้า หยูหรงซูคิดจะเอ่ยปากร้องขอความช่วยเหลือ
แต่กลายเป็ นว่านางไม่อาจขยับตัวส่วนไหนของร่างกาย
ตนเองได้เลย

ผิงชิงในชุดสีขาวบริสทุ ธิยืนมองหยูหรงซูดว้ ยแววตา

เคียดแค้น ใบหน้าของนางมีรอยยิมสะใจทีมุมปาก
ประดับอยู่ ขณะเดียวกันก็คอ่ ยๆ ย่อตัวลงไปจับคางของ
หญิงสาวตรงหน้ามาเผชิญหน้ากับตนเอง

“นิสยั เสียๆ ของเจ้านีมันทําให้ขา้ วางแผนได้ง่ายเสีย

200
จริง”

201
 บทที 28 ความจริงทีไม่ตอ้ งคาดเดา

ไท่เฟิ งทีอยูส่ าํ นักมาร ยามนีเดินวนไปวนมาเหมือนหนู

ติดจันอยูห่ นึงวันเต็ม แต่แม้นางจะร้อนรนเพียงใดจอม
มารก็ยงั คงไม่ฟืนขึนมา ทุกอย่างดูสงบจนไม่ควรเป็ น
แม้กระทังอูเ่ สวียก็เอาแต่อยูน่ ิงๆ เฉยๆ ไม่คิดจะช่วยดับ
ไฟให้ไท่เฟิ งเลยแม้แต่นอ้ ย บรรยากาศทีสงบเงียบแต่ใจ
ของนางทีอัดอันทําให้ในทีสุดไท่เฟิ งก็ระเบิดออกมา นาง
กังวลว่าผิงชิงจะทําอะไรหยูหรงซูในเมือจอมมารเองก็
บาดเจ็บหนักทําอะไรไม่ได้อยูอ่ ย่างนี นางเลยตัดสินใจ
บุกกลับไปทีโรงหมอเทวดาโดยไม่บอกกล่าวกับหยาอี
เจิน

ในตอนแรกนางไม่ทนั คิด ลืมไปว่าสถานการณ์เช่นนีนาง

202
งูพิษอย่างผิงชิงไม่มีทางจบแค่ทาํ ร้ายเฉินหงจินอย่างแน่
นอน คนอย่างนันจะต้องลอบกัดใครสักคนทีอยูข่ า้ งกาย
เฉินหงจิน และคนคนนันจะเป็ นใครไปไม่ได้นอกจากหยู
หรงซู

ไม่ทนั ไรทีไท่เฟิ งมาถึง นางยังไม่ทนั ทีฝ่ าเท้าจะแตะพืนดี

องครักษ์ปีศาจทีถูกจอมมารสังให้มาคอยคุม้ ครองหยู
หรงซูก็วงหน้
ิ าตาตืนเข้ามาหานาง เขาวิงถลามาจน
เกือบจะหน้าทิมลงไปทีพืนเสียด้วยซํา

ไท่เฟิ งเห็นเช่นนันใบหน้างามก็แสดงสีหน้าไม่สดู้ ีออกมา

นางพยายามบอกกับตนเองว่าไม่มีอะไรหรอก อย่าคิด
มากเลย ทว่าหยาอีเจินทีแอบตามกลับมาด้วยพลันมีสี
หน้าเคร่งเครียดในฉับพลัน

203
“ท่านไท่เฟิ ง” องครักษ์ผนู้ นคุ
ั กเข่าสํานึกผิดต่อหน้าหญิง
สาวในทันใด สีหน้าของเขาดูไร้วิญญาณเสมือนคนที
ตายทังเป็ น การพบกับไท่เฟิ งทําให้เขานันแทบจะหาคํา
พูดใดๆ มาอธิบายสิงทีเกิดไม่ได้เลย

“เจ้า...” ไท่เฟิ งยกนิวทีสันเท้าไปด้วยความโกรธชีหน้า

องครักษ์ผนู้ นั “เจ้าอย่าบอกข้า...”

“แม่นางหยูหรงหายตัวไปขอรับ”

จบคําพูดขององครักษ์ตรงหน้า ไท่เฟิ งก็รูส้ กึ เหมือนโลก

ทังใบดับวูบ ปกตินางเป็ นปี ศาจอายุนกั สามพันปี ทีแข็ง

204
แกร่งเกินกว่าชายใด แต่จ่ๆู ขาทังสองข้างก็เข่าอ่อนไร้
เรียวแรงในทันใด นางจะล้มพับลงไปกองอยูท่ ีพืน โชคดี
ทีหยาอีเจินถลาเข้ามารับไว้ได้ทนั

ท่านจอมมารยังไม่ฟืน... แล้วศิษย์รกั ของเขาหายตัว

ไป...

บางที...นีอาจคือจุดจบชีวิตของนาง

ไท่เฟิ งหน้าซีด ขณะทีพึมพําออกมาราวกับคนเสียสติ

“ตาย... ข้าต้องตายแน่ๆ”

205
กลินเน่าเหม็นโชยชุนจมูกลอยผ่านมาทําให้สติทีดับวูบ
ไปค่อยๆ กลับคืนมา แพขนตาเปี ยกชืนค่อยๆ ขยับ
เคลือนไหวแยกจากกัน ทําให้ความมืดมิดทีมีเพียงแสง
ไฟเลือนรางจากคบเพลิงสะท้อนเขามาในระยะสายตา

แม้ได้สติแต่หยูหรงซูก็ยงั ไม่รบั รูถ้ งึ ความรูส้ กึ ของร่างกาย

ตนเอง นางไม่อาจเคลือนไหวหรือขยับแม้กระทังปลาย
นิวของตัวเองได้ แต่ยงั รับรูถ้ งึ อากาศ กลิน และภาพ
ทําให้เห็นนางรับรูว้ า่ ยามนีร่างของตนกําลังลอยอยูเ่ หนือ
พืน

รอไม่นานนักความรูส้ กึ ต่างๆ ก็เริมกลับมาอีกครัง แม้จะ

ไม่ได้มีแรงมากขนาดทีจะดินรนให้ตวั เองหลุดจาก

206
พันธนาการ แต่นางก็ยงั พอทีจะเงยหน้ามองแขนทังสอง
ข้างของตัวเองทีถูกรัดแน่นหนาไว้ดว้ ยโซ่เหล็กห้อยเอาไว้
อยูเ่ หนือพืน และยังเห็นตามแขนขาวทีชายเสือเปิ ดลง
มาว่ามีรอยชําม่วงเขียวมากมายเป็ นรอยตามผิว

ไม่รูว้ า่ ผ่านไปนานเพียงใด แต่หยูหรงซูเดาได้วา่ ต้องไม่

ตํากว่าวันแล้วทีนางถูกจับตัวมา

“อึก!” ร่างเล็กขยับออกแรงทีแขนทังสองข้าง พยายาม

ทีจะทําให้โซ่ขาดออกจากกันเหมือนทีนางเคยทําให้ลกู
กรงทีหน้าต่างห้องขังหลุด แต่แม้จะพยายามจนจะหมด
แรง โซ่นนก็
ั ยงั คงรัดแน่นแข็งแกร่งอยูด่ งั เดิม อาจเป็ น
เพราะร่างกายของนางในตอนนีได้ออ่ นแอเกินจะทน
อาหารและนําก็ยงั ไม่ได้ตกถึงท้องจนแสบกระเพาะไป

207
หมด

นางยังให้เขามาช่วยอีกสักครา

แต่ในยามนีเขาจะรูต้ วั หรือยังว่านางนันหายตัวไป...

เสียงกุญแจไขกระทบกับเหล็กดังก้องกังวานท่ามกลาง
ห้องทีเงียบงัน ปลุกให้คนทีรูส้ กึ อ่อนล้าฝื นลืมตาขึนมา
อีกครัง ทันใดนันนางก็ได้พบใบหน้าของคนทีเกือบจะ
ลืมไปจากความทรงจําทีแสนเลือนราง

‘หลินหลีหมิงหลาน’

208
“ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะ ท่านอา”

ร่างทีถูกจับแขวนคุมขังเอาไว้เอ่ยทักออกมาด้วยเสียงที
แหบแห้ง แม้แต่ตวั นางทีพูดออกมาเองยังประหลาดใจ
ไม่คิดว่าเสียงใสของตนเองจะแห้งผากดุจหญิงชราได้ใน
ช่วงเวลาอันสัน แม้แต่หายใจผ่านลําคอยังทรมานเสีย
จนหายใจได้ลาํ บาก

“ท่านอา?” หลินหลีหมิงหลานเค้นหัวเราะออกมา ดวง

หน้าทีแก่ชราของเขาดูกร้านโลก เฉกเช่นคนทีผ่าน
ประสบการณ์มามาก แม้แต่ดวงตาทีแทบจะหม่นแสงก็
แข็งกร้าวเจนจัดดุจดังจอมมารโลหิต “เด็กเนรคุณอย่าง
เจ้ายังมีหน้ามาเรียกข้าว่าอาได้อีกหรือ”

209
เพียะ!

ใบหน้าขาวทีไร้เรียวแรงถูกฝ่ ามือหนาทีแข็งกระด้างฟาด
ใส่เต็มแรงจนหันไปอีกทาง แก้มขวาของหยูหรงซูนนชา
ั
ไปทังแถบและนางยังรูส้ กึ ได้ถงึ รสของคาวเลือดทีซึม
ซาบอยูท่ ีภายในปากของตนเอง

นานมาแล้วทีนานไม่ได้ลมรสที
ิ แสนขมขืนเช่นนี

“ข้าไว้ชีวิตเจ้ามานานถึงสิบห้าปี แต่เจ้ากลับนําตัวเอง
ไปถวายให้กบั จอมมารทีตําช้าพวกนันได้อย่างไร” หลิน
หลีหมิงหลานตะคอกเสียงกดตําออกมาใส่หน้าเด็กสาว

210
“ท่านเรียกการทีข้าต้องใช้ชีวิตอยูข่ า้ งถนนทังทียังเป็ น
เพียงแค่เด็กน้อยว่าการใช้ชีวิตได้อย่างไร ท่านอา...ท่าน
เป็ นถึงเจ้าสํานักหลินหลี ผูน้ าํ เหล่าจอมยุทธ์ผมู้ ีจิตใจ
ทรงคุณธรรม แต่กลับมีมนั สมองเพียงเท่านีหรือ”

เพียะ!

หยูหรงซูถกู ตบเข้าอีกครังทีใบหน้าอีกฝัง แม้นางจะเจ็บ

จนรับรูถ้ งึ รสชาติเลือดภายในปากมากเพียงใดก็ยงั คง
เก็บกดความเจ็บนันเอาไว้ในส่วนเลือด แล้วโถมมันออก
มาเป็ นคราบเลือดทีพ่นออกมาใส่ชายผ้าของหลินหลีหมิ
งหลาน เขาเป็ นคนทีอยูแ่ ต่ในแสงสว่าง ย่อมไม่รูฤ้ ทธิ
ของหมาจนตรอกเช่นนางเป็ นแน่

211
ต่อให้ตอ้ งตาย นางจะไม่ยอมตายอย่างเสียเปล่าหาก
คนตรงหน้าไม่ทกุ ข์รอ้ นเช่นเดียวกัน

หลินหลีหมิงหลานพลันใช้มือทังสองข้างของตนเองบีบ
เข้าไปทีลําคอของหยูหรงซู เขาออกแรงแน่นเสียจนคิด
จะหักกระดูกทีแสนบอบบางของนางให้แตกหักไปคามือ
แต่ทว่าเมือเขาประสานสายตากับดวงตาดอกท้อคูง่ ามที
ยามนีแต่จะมีสีหน้าม่วงคลํา แต่แววตาของนางกลับแข็ง
กร้าวดุดนั จนทําให้เขานึกถึงคนผูห้ นึง

‘หยูหรงชินกู’่ อดีตสหายของเขา ผูท้ ีเคยเป็ นเจ้าสํานัก

ฝ่ ายธรรมะทียิงใหญ่ ไม่แบ่งแยกฝักฝ่ ายจากสํานักใด
การทําเช่นนันทําให้ผคู้ นนับหน้าถือตาเขาในความเทียง
ธรรมมากมาย ทว่าในขณะเดียวกันก็ไม่เสริมประโยชน์

212
ให้กบั คนใหญ่คนโตหลายฝ่ าย จนสุดท้ายเขาก็ตอ้ งจบ
ชีวิตลงไปเพราะความโลกสวยของตนเอง

“ท่านไม่กล้าพอจะฆ่าข้าหรอก” แม้ลาํ คอจะถูกบีบรัด

อยู่ หยูหรงซูก็ยงั พยายามทีจะพูดออกมา

ท่าทางทีอาจหาญของหยูหรงซูทาํ ให้หลินหลีหมิงหลาน
ยอมถอยลง

“เจ้ามันใจได้อย่างไรว่าข้าจะไม่ฆา่ เจ้าในตอนนีเลย”

“ถ้าท่านอยากจะฆ่าข้าจริงๆ แล้วละก็คงจะไม่มาเสีย
เวลาจับตัวข้ามาขังไว้เช่นนีหรอก อีกอย่างนะท่านอา...

213
ท่านอย่างได้ทาํ ตนเสแสร้งไปนักเลย เราต่างก็รูด้ ีวา่ ท่าน
ต้องการสิงใดจากข้ากันแน่”

คําพูดแดกดันของหยูหรงซูทาํ ให้สีหน้าของชายชรามืด
คลําลง

“เจ้ารูเ้ รืองของไข่มกุ มนตรามากเพียงใด”

คิวบางเลิกขึนสูงด้วยทีทา่ เย้ยหยันอีกฝ่ าย “ข้าจะรูห้ รือ

ไม่รู ้ แล้วท่านจะทําไม”

“เจ้ามันช่างอ่อนต่อโลกนัก” นําเสียงชราภาพของหลิน
หลีหมิงหลานกล่าวใส่หน้าหยูหรงซู

214
“ท่านมันก็แก่เกินจนแทบจะลงโรง จะสนใจโลกไปเพือ
สิงใดอีกเล่า”

มือหยาบกร้านของเขายืนขึนมาบีบแน่นทีปลายคางมน
อีกครัง เขาออกแรงแน่นจนสัมผัสได้ถงึ กระดูกทีคางของ
นาง แล้วพูดเน้นยําชัดๆ ออกมา “ไหนๆ เจ้าก็รูม้ า
ทุกอย่างแล้ว เช่นนันข้าเองก็มีทางเลือกให้เจ้าสองทาง
เพือเห็นแก่หน้าของอดีตบิดาของเจ้า จะยอมยกพลัง
ของไข่มกุ มนตราให้ขา้ ดีๆ หรือเจ้าอยากทีจะมอบมัน
อย่างทนทรมาน”

“ข้ามีทางเลือกทีสาม” ดวงตาดอกท้อของหยูหรงซูฉาย
ความแข็งกร้าวออกมา “ถุย้ !” นางถ่มนําลายใส่ใบ
215
หน้าชราของหลินหลีหมิงหลาน เป็ นเหตุให้เขาผลักใบ
หน้าของนางออกอย่างแรงจนรูส้ กึ เจ็บร้าวไปทัวทังส่วน
ศีรษะ แถมยังถูกหมัดหนักๆ ชกเข้าทีท้องจนจุกไปชัว
ขณะ

“ดูเหมือนว่านังตัวดีเช่นเจ้าชอบทีเจ็บตัวมากสินะ ข้าไม่
ปล่อยให้เจ้าได้ตายดีเช่นพ่อและแม่ของเจ้าแน่”

เมือหลินหลีหมิงหลานเปิ ดประเด็นหรือประมุขและฮูห
ยินตระกูลหยูหรงขึนมา หยูหรงซูก็คล้ายจะมีแรงบ้าดี
เดือดพลุง่ พล่านภายในร่าง ดวงตาดุดนั และสีหน้าแข็ง
กร้าวของนางทําให้บรรยากาศภายในคุกใต้ดินเยียบเย็น
ขึนมาทันใด

216
“ท่านยังกล้าพูดถึงครอบครัวข้าอีกหรือ”

“เจ้าในตอนนีทีแม้แต่หายใจก็ยงั รวยริน มีสทิ ธิทีจะ

รักษาสิงใดได้อีก แม้แต่ชีวิตเจ้าเองยังรักษาไม่ได้ดว้ ยซํา
ไป หากไม่มีขา้ ปานนีเจ้าคงจะกลายเป็ นนางโสเภณีขา้ ง
ถนนไปแล้ว”

“อย่ามาทําเป็ นพูดจาทวงบุญคุณกันนักเลยหลินหลีหมิ
งหลาน ท่านอยากจะฆ่าข้าก็ลงมือเลยจะดีกว่า หาก
ปล่อยไว้นานท่านไม่กลัวหมามันจะหลุดจากโซ่มาขยํา
คอท่านหรอกหรือ”

“มันยังไม่ถงึ เวลาหรอก หยูหรงซู... ให้เจ้าตายตอนนี

มันจะง่ายเกินไป เด็กปากดีอย่างเจ้าข้าขอฟั งเสียงกรีด
217
ร้องก่อนตายก่อนจะดีกว่า อยากรูน้ กั ว่ามันจะดังออกมา
สักเพียงใด” หลินหลีหมิงหลานกล่าวอย่างมีเลศนัย
แล้วถอยหลังออกห่างจากหยูหรงซู

“ผิงชิง”

ชายชราเรียกชือของหญิงสาวจอมยุทธ์ขนมาเสี
ึ ยงเบา
ร่างในเงามืดของผิงชิงชุดสีดาํ สนิทต่างจากเวลาปกติ
พลันปรากฏกลายออกมาทันทีตามคําสังจากเจ้าสํานัก
หลินหลีเช่นเขา ดวงตาคมทีเหมือนกับสัตว์ป่าดุรา้ ยของ
นางจ้องมองล็อกเป้าอยูท่ ีร่างของหยูหรงซูไม่วางตา
ขณะทีมือขาวก็ถือขวดสีดาํ เอาไว้

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้านันชอบดืมสุรายิง” ผิงชิงเหยียดยิม
218
มุมปากหลังจากทีกล่าวออกมาด้วยนําเสียง
เ**◌้ยมเกียม

“เอามาให้ขา้ ” หลินหลีหมิงหลานออกคําสังแล้วยืนมือ
ไปรับขวดสุราจากผิงชิง

เมือได้กลินสุราทีโชยขึนมา หยูหรงซูก็นกึ ถึงสาเหตุทีตัว

เองหมดสติจนทําให้มาตกอยูใ่ นสถานการณ์นีขึนมา ใน
ตอนนันทีนางตกอยูใ่ นความเศร้าจนหันไปพึงสุรา นาง
หารูไ้ ม่วา่ สุรานันคือสุราผสมยาพิษทีได้ถกู วางแผนโดย
ผิงชิงมาไว้ตงแต่
ั แรก!

“สายตาของเจ้า เหมือนจะรูเ้ รืองทุกอย่างแล้วสินะ” ผิง

ชิงยังคงยิมเยาะสะใจไม่จางหาย การเห็นหยูหรงซูใน
219
สภาพนีทําให้เหมือนนางนันได้กมุ หัวใจของเฉินหงจินอยู่
ในกํามือ

ขณะทีร่างเล็กพยายามดินรนเพือทีจะหนี นางก็ถกู มือ

ของหลินหลีหมิงหลานจับคางเอาไว้แน่นอีกครัง เขาบีบ
ใบหน้าของนางอย่างรุนแรงเพือบังคับให้นางอ้า
ปากออก จากนันก็เทเหล้าลงไปโดยจับหน้าของนางเงย
หน้าขึนเอาไว้ให้สรุ าทุกหยดไหลลงลําคอจนหมด หาก
หยูหรงซูยงั ไม่อยากสําลักนําด้วยความทรมานนางก็ตอ้ ง
จําใจกลืนลงไป

ไม่นานหนักภาพตรงหน้าก็เริมกลับมาเลือนรางอีกครัง
ร่างกายค่อยๆ สูญเสียประสาทสัมผัสความรูส้ กึ ไปอีก
ครัง แม้แต่เสียง กลิน ภาพ นางก็ไม่อาจรับรูไ้ ด้อีก ยก

220
เว้นก็แต่จิตใต้สาํ นึกภายในใจเท่านัน

ความอัปยศในครังนีจะต้องได้รบั การชดใช้!

“นางสลบไปแล้วเจ้าค่ะ” ผิงชิงมีดวงตาทีเย็นชา ขณะ

มองร่างทีไร้สติของหยูหรงซู จอมยุทธ์หญิงอันดับหนึง
เช่นนางอยากจะฆ่านางเด็กนีให้ตายๆ ไปเสีย แต่ไม่
อาจทําเช่นนันได้ในเมือถูกท่านเจ้าสํานักห้ามปรามเอา
ไว้เสียก่อน

“ข้ารูว้ า่ เจ้าอยากจะฆ่านาง แต่ตอ้ งรอให้ขา้ ได้พลังจาก

ไข่มกุ นันเสียก่อน เมือถึงเวลานันเจ้าอยากจะทําอย่างไร
ก็เชิญ ตอนนีนําทางข้าไปพบกับเซียนหมิงทังสองก่อน
คืนพระจันทร์เต็มดวงใกล้จะมาถึงพวกเราต้องเริมเตรียม
221
การแล้ว”

ผิงชิงคํานับก่อนจะรับคําอย่างว่าง่าย “เจ้าค่ะ”

หยูหรงซู...ข้าให้โอกาสเจ้ากลับใจแต่หวั ของเจ้านันช่าง
ดือรันไม่ยอมลงให้ จะมาหาว่าข้ารุนแรงในภายหลังก็
โทษตัวเองเอาก็แล้วกัน เขาจะทําให้นางทรมานจน
หวาดกลัวการมีชีวิตอยูเ่ อง

หลังจากทีไท่เฟิ งใช้เวลาสงบสติอารมณ์รวมไปถึงการทํา
ใจอยูน่ านสองนาน ในทีสุดนางก็บากหน้าของตนเองที

222
ซีดเซียวไร้สีเลือดกลับมาทีสํานักมาร เมือมาถึงก็เห็นอู่
เสวียยืนเฝ้าหน้าประตูดว้ ยสีหน้าแข็งขึงราวกับรูปปั น
เห็นได้ชดั ว่าเขากําลังโกรธทีนางหนีหน้าทีไปโดยไม่บอก
ไม่กล่าว แต่ไท่เฟิ งไม่สนใจ นางถลาเข้าไปลากแขนเสือ
เขามายืนคุยกันให้หา่ งจากห้องพักของท่านจอมมาร

“ท่านจอมมารฟื นหรือยัง” เสียงหวานใสของไท่เฟิ งกระ

ซิบถามกับอูเ่ สวีย ขณะทีดวงตามคมเฉียวก็คอยลอบ
มองทีประตูอยูเ่ ป็ นระยะๆ

“ยัง แล้วหยูหรงซูอยูไ่ หน” อูเ่ สวียตอบกลับ ขณะเดียว

กันก็พยายามมองหาร่างของหยูหรงซูทีพร้อมจะโผล่หวั
ออกมาทุกเมือ หากท่านจอมมารฟื นมาแล้วไม่พบเด็กผู้
นัน ไม่แคล้วว่าพวกเขาสองคนจะได้ชะตาขาด

223
เมือพูดถึงหยูหรงซู ไท่เฟิ งก็หน้าเสียโดยพลัน

“ไม่ ไม่...ไท่เฟิ ง เจ้าอย่ามาแกล้งข้า บอกมาเดียวนีว่า

นางอยูไ่ หน”

“นางหายตัวไป”

“หายตัวไป!” อูเ่ สวียตวาดลันออกมา ชายชาตรีอย่าง

เขานึกอยากจะล้มหัวฟาดพืนหนีทกุ สิงอย่างไปกะทันหัน
“แล้วองครักษ์ทีถูกส่งไปคอยดูแลนางเล่า”

“ข้าส่งเขาไปซ่อนตัวแล้ว”

224
“ดี...ดี” เจ้านันมันรอด แต่พวกเขาสองคนไม่รอดเนีย
นะ นังปี ศาจไท่เฟิ งคิดอะไรอยูก่ นั แน่

“โชคดีทีท่านจอมมารยังไม่ฟืน ข้าจะใช้เวลาช่วงนีไป
ตามหาน้องซูเอง” ไท่เฟิ งบอกกับอูเ่ สวียแล้วตังท่าจะ
จากไป แต่นางกลับถูกดึงคอเสือเอาไว้ไม่ให้กา้ วเดิน

“ไม่! ข้าจะไปเอง” อูเ่ สวียลันออกมาแล้วพยายามลาก

ไท่เฟิ งไปข้างหลัง

“ไม่! ข้าไป เจ้าคอยรายงานท่านจอมมารอยูท่ ีนีแหละ”

225
“ไม่! เจ้าอยู่ ข้าจะไป”

“แต่นนน้
ั องสาวข้านะ!”

“เบาๆ สิ เดียวท่านจอมมารก็ฟืนขึนมาหรอก”

“พวกเจ้าเถียงอะไรกันนักหนา”

เสียงทุม้ หนักแน่นทีแสนเย็นยะเยือกสันหลังปี ศาจทัง

สองดังขึนมา บรรยากาศทีเย็นสบายรอบตัวอูเ่ สวียและ
ไท่เฟิ งพลันหนาวเหน็บราวกับอยูใ่ นฤดูเหมันต์ พวกเขา
ทังคูถ่ กู แช่ให้หยุดชะงักจากคําพูดของเฉินหงจิน มีเพียง
สายตาทีหันมาสบกันโดยทีมีเสียงครําครวญรําร้องอยู่

226
ภายในใจ

‘ช่วยข้าด้วย’ สายตาใสของปี ศาจทังคูร่ อ้ งหากัน

“หยูหรงซูอยูท่ ีใด” ทันใดนันคําถามทีไม่มีใครอยากได้

ยินก็ออกมาจากปากเฉินหงจิน

ไท่เฟิ งและอูเ่ สวียทีสบตากันอยูก่ ็พลันมีเสียงหนึงร้องดัง

ขึนมาในหัวพวกเขาพร้อมกัน ‘ลาก่อน ชีวิตข้า’

227
บทที 29 คนสําคัญ

‘เกือบตาย’

นีคือคําบรรยายความรูส้ กึ ของปี ศาจมือซ้ายขวาของจอ

228
มารโลหิตในยามนี พวกเขาทังคูเ่ กือบตายจากแรงกดดัน
อันกล้าแกร่งทีถูกปล่อยออกมาจากร่างสูงในชุดคลุมสี
ดําทมิฬ อันทีจริงคนผูน้ ีไม่ตอ้ งขยับตัวใดๆ ก็สามารถ
ฆ่าคนให้ตายทังเป็ นได้เลย

อันทีจริงหากจอมมารมีคนใกล้ตวั ทีไว้ใจได้และยังมาก
ฝี มือเสียยิงกว่าไท่เฟิ งและอูเ่ สวีย บางทีพวกเขาทังคูอ่ าจ
ไม่จาํ เป็ นอีกต่อไปและพร้อมถูกดับลมหายใจในทุกเวลา

ทันทีทีเฉินหงจินรูว้ า่ หยูหรงซูหายตัวไป เขาทียังบาดเจ็บ

อยูก่ ็รบี สวมเสือคลุมตัวนอก แต่งตัวพร้อมทีจะออกเดิน
ทางไปตามหาในทันที โดยไม่สนว่าตนเองจะบาดเจ็บ
อยู่ ไม่สนว่าผูต้ ิดตามหรือกําลังเสริมจะตามมาทันหรือ
ไม่ ภายในพริบตาเดียวเฉินหงจินก็มาปรากฏตัวอยูใ่ น

229
จวนของหลินหลีหมิงภายในเมืองอิงฟ้า

เมือร่างทีเปี ยมไปด้วยกลินกายไอมารในชุดสีดาํ น่า

สะพรึงกลัวปรากฏตัวภายในสายตาของเหล่าจอมยุทธ์
ชุดขาว คนเหล่านันต่างก็กรูกนั ออกมาล้อมวงชักกระบีชี
หน้าเฉินหงจินอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ผทู้ ีเป็ นจอม
มารกลับยืนนิงไม่สนคนมากมายทีล้อมตนเองอยู่ เพราะ
หากเขาเพียงแค่กระดิกนิวเบาๆ คนเหล่านีก็คงจะถูก
คลืนพลังซัดกระเด็นออกไปจนหมดสิน จะให้เสียเวลา
กับลูกน้องตัวเล็กๆ ไปทําไมในเมือคนทีเขาต้องการไม่
ใช่คนเหล่านี

“เกิดเรืองอะไรขึน เจ้า...” หลินหลีหมิงทีเดินออกมา

เสียงขาดหายไปเมือเห็นผูท้ ีมาเยือน เขานันถูกสายตาที

230
เยือกเย็นจับจ้องหมายทีจะขยํา ไอสังหารของเขานัน
รุนแรงเสียจนลมหายใจของรองเจ้าสํานักหลินหลีอย่าง
เขาหายใจติดขัด หากแค่เพียงเฉินหงจินจะสังหารเขา
บางทีเขาคงไม่มีโอกาสได้เปิ ดปากพูดออกมาแม้แต่คาํ
เดียว

แต่สงหนึ
ิ งทีหลินหลีหมิงไม่รูค้ ือเฉินหงจินนันบาดเจ็บ
ภายในอยู่ เขาไม่อาจใช้กาํ ลังภายในได้เท่าทีควร

“ซูซอู ยูท่ ีใด” เสียงทรงพลังของเฉินหงจินเอ่ยถามกับ

หลินหลีหมิงดังก้อง มันดุดนั เสียจนข่มขวัญผูค้ นได้ง่ายๆ
และหากหลินหลีหมิงให้คาํ ตอบทีไม่มีประโยชน์แก่เขา
เกรงว่าจอมมารโลหิตผูน้ ีคงเลือกทีจะฆ่าคนของฝ่ าย
ธรรมะทิงอย่างไม่ไยดีเป็ นแน่

231
“นางจะมาอยูท่ ีนีได้อย่างไร ...อึก!” เมือหลินหลีหมิ
งตอบไม่ถกู ใจ เฉินหงจินก็ยกมือขึนมาออกแรงบีบคอ
เขาจากระยะไกล ไม่สนว่าภายในของตนเองจะแปร
ปรวนมากเพียงใด ขณะเดียวกันกองกําลังของหลินหลี
หมิงก็ขยับเข้ามาใกล้เขามากยิงขึน เป็ นเวลาพอดีกบั ที
ไท่เฟิ งและอูเ่ สวียเข้ามาสมทบ

“น้องซูไม่อยูท่ ีนี” ไท่เฟิ งรายงานกับเฉินหงจิน นางและ

อูเ่ สวียก่อนทีจะมาสมทบกับท่านจอมมารนัน พวกเขา
ทังคูไ่ ด้ลอบไปแอบสอดแนมค้นหาตัวหยูหรงซูจนทัว
สถานทีแล้ว แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาหรือเบาะแสใดๆ

เฉินหงจินได้ยินเช่นนีก็ยอมปล่อยร่างของหลินหลีหมิงใน
232
ทันใด แต่เป็ นการปล่อยแบบทีโยนร่างของเขาให้
กระแทกกับพืนภายในห้อง จากนันตนเองก็พงุ่ ตัวเข้าไป
ประชิดกันติดๆ

ทางด้านหลินหลีหมิงเองก็ไม่ยอมให้ตนเองต้องเป็ นฝ่ าย
เจ็บตัวอยูค่ นเดียว เขาจึงหยิบกระบีออกมาคิดจะสูจ้ อม
มารโลหิตกลับ แต่แล้วด้ามคมของกระบีก็ถกู มือหนาอัน
แข็งแกร่งของเฉินหงจินจับเอาไว้แน่นจนไม่อาจขยับ
เขยือนไปไหนได้

“เช่นนันข้าขอเปลียนคําถาม... คูห่ มันของเจ้าอยูท่ ีใด”

“ข้าจะบอกคนบาปอย่างเจ้าไปเพืออะไรกัน” หลินหลี
หมิงใช้เสียงหนักแน่นตอบกลับ มือของเขาพยายามจะ
233
ชักกระบีให้หลุดออกจากมือของเฉินหงจิน แต่ก็ไม่เป็ น
ผล

“ซูซถู กู สตรีผนู้ นจั

ั บตัวไป”

“ไม่จริง” หลินหลีหมิงมีสีหน้าไม่เชือคําทีเฉินหงจินกล่า
ว แต่จากการทีจอมมารผูท้ ีไม่เคยไประรานใครก่อนหาก
ไม่มีเรืองมาเยือนเขาเช่นนี เห็นได้ชดั ว่าเรืองทีเขากล่าว
ไม่ใช่เรืองโกหก และมันคงจะเป็ นจริงอย่างทีเขาว่าเมือ
หยูหรงซูทีมักจะคอยตามติดในตอนนีกลับหายตัวไป

ผิงชิงจะจับตัวหยูหรงซูไปทําไม และอีกอย่างเขารูม้ าว่า

นางเดินทางกลับเมืองเหวินอีตามคําสังขอท่านพ่อไป

234
ตังแต่สองวันก่อน...

“เจ้าโกหกข้าใช่หรือไม่” จู่ๆ หลินหลีหมิงคล้ายกับเริม

เข้าใจบางสิงอย่างถ่องแท้

“นางอยูท่ ีไหน” เสียงดุดนั ของเฉินหงจินคํารามออกมา

ขณะทีกระบีในมือของเขาเลือนเขาไปอยูท่ ีคอของหลิน
หลีหมิง

รองเจ้าสํานักหลินหลีมีสีหน้าของคนทีเพิงพบแสงสว่าง
ตลอดเวลาทีผ่านมาเขาคิดเสมอว่าคนรอบตัวเป็ นคนดีมี
คุณธรรม บิดาเขาทําสิงทีถูกต้องมาตลอดไม่มีทาง
สังหารใคร ในขณะทีผิงชิงก็คือจอมยุทธ์หญิงทีองอาจ
และเทียงธรรม แต่กลับกลายเป็ นว่าเขาถูกบิดาแท้ๆ
235
หลอกลวง เขาส่งสตรีทีอยูภ่ ายใต้คาํ สังตนเองมาให้อยู่
กับเขา และยังสังให้นางจับตัวคนทีสําคัญกับเขาไป...

เขาไม่มีอยากจะคิดว่าบิดาของตนเองจะเกียวข้องกับ
การตายของตระกูลหยูหรง แต่หากหยูหรงซูถกู จับตัวไป
จริงๆ สิงทีนางพยายามจะบอกเขามาตลอดก็คือเรือง
จริง

มีเพียงเขาทีโง่งมหลงคิดไปว่านางเสียใจจากเหตุการณ์
สูญเสียครอบครัวจนทําให้สติเลอะเลือน จนจดจํา
ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด แต่แท้จริงมันก็คือตัวเขาเองที
เลอะเลือนเสียจนเหมือนคนหูหนวกตาบอด

“เจ้าเข้าใจทุกอย่างแล้วสินะ” เฉินหงจินเห็นสีหน้าที
236
หลุดลอยของหลินหลีหมิง เขาจึงยอมถอยออกมาเพือ
ให้ชายหนุ่มได้ทาํ ความเข้าใจกับเรืองราวทีผ่านมา

“เหวินอี... นางกลับไปทีเมืองเหวินอี” หลินหลีหมิงยอม

ตอบออกมาอยากจํานน คําพูดของเขานันช่างแผ่วเบา
และโรยแรง แต่มือทังสองข้างทีอยูข่ า้ งลําตัวกลับกํา
แน่นจนสันสะเทือนไปด้วยแรงโทสะ เฉินหงจินเมือได้คาํ
ตอบก็เตรียมตัวทีจะจากไป แต่แล้วหลินหลีหมิงก็พลัน
รังเขาเอาไว้เสียก่อน

“ช้าก่อน! ข้าจะไปกับท่านด้วย”

237
ในคําคืนทีจันทราฉายแสงเต็มดวง หยูหรงซูอยูภ่ ายใต้
คุกใต้ดินยังคงไม่รูค้ ืนวัน แม้แต่อาหารก็ไม่มีโอกาสได้
ตกถึงท้อง มีก็แต่เพียงสุราพิษทีทําให้นางหมดสติไร้เรียว
แรงทีประทังให้นางยังมีชีวิตอยู่

ทว่าในวันนีทุกอย่างช่างแปลกประหลาด บรรยากาศ
รอบข้างช่างเงียบงันและเยือกเย็นจนชวนขนลุก หยูหรง
ซูทีไม่รูส้ กึ อะไรก็ยงั สัมผัสมันได้ นางรูส้ กึ ราวกับว่าร่าง
กายทีไร้ซงเรี
ึ ยวแรงของตนเองกําลังกลับมาอยูภ่ ายใต้
การควบคุมอีกครัง นางเริมทีจะขยับปลายนิวได้อีกครัง
จากนันจึงค่อยๆ เปิ ดเปลือกตาขึนมาเผชิญกับความมืด
มิด

238
ความวังเวงทําให้รูว้ า่ ใต้คกุ ร้างแห่งนีมีเพียงนางผูเ้ ดียวที
ยังคงอยู่ แต่ไม่นานนักเสียงไขกุญแจเหล็กห้องขังก็ถกู
เปิ ดออกพร้อมกับชายในชุดสีดาํ สนิทกลืนไปกับรอบข้าง
เป็ นจํานวนเดินเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ

“เอาตัวนางมา” หนึงในห้าออกคําสังเสียงกึกก้องกับสี
คนทีเหลือ

ร่างของหยูหรงซูพลันถูกปล่อยตัวลงมาจากตะขอเหล็ก
ทันทีทีเท้าเปล่าอันอ่อนแรงของนางสัมผัสพืน ความรูส้ กึ
ทีราวกับถูกเข็มแทงก็พงุ แล่นกระจายไปทัวทังร่างจน
นางล้มพับไม่อาจยืนขึนเองได้ อีกทังแขนทังสองข้างยัง
คงถูกโซ่ลา่ มเอาไว้ ความหนักอึงของมันกดแขนของนาง
ไว้ทีพืนไม่อาจยกขึนพยุงตัวเองได้

239
“ลากตัวไป” บุรุษผูน้ นสั
ั งการอีกครัง ก่อนทีชายสองคน
จะทําการยกแขนของหยูหรงซูขนึ แล้วลากตัวออกไป
จากห้องขังแห่งนี

ระหว่างทางทีผ่านโถงทางเดินอันแสนยาวไกล รอบข้าง
ช่างเงียบงัน เปล่าเปลียนไปถึงขันไร้ซงผู
ึ ค้ น แสงทีส่อง
ภายในความมืดยามนีมีเพียงแค่คบเพลิงกับดวงจันทรา
ทีส่องแสงสว่างเต็มดวงอยูบ่ นฟากฟ้า

ไม่อาจรูว้ า่ วันเวลาผ่านมากีวันแล้ว แต่จะไม่มีใครมา

ช่วยนางจริงๆ หรือ

ร่างของบางของหยูหรงซูถกู โยนลงพืนอย่างรุนแรงบน
240
พืนหินหยาบกร้าน นางรูส้ กึ ว่าฝ่ ามือ เข่า ต่างมีรอย
แผลถลอก แต่นางก็อดทนเก็บเสียงร้องของความเจ็บ
ปวดเอาไว้

“เจ้าสามคนไปยืนคุมอยูท่ ีหน้าประตู ส่วนเจ้าสองคน

คอยเฝ้าตัวนางเอาไว้”

“ขอรับ ท่านเจ้าสํานัก” คนทังห้าทีเป็ นผูค้ มุ ตัวหยูหรงซู

เข้ามา ตอบรับพร้อมคุกเข่าให้กบั หลินหลีหมิงหลาน

นอกจากหยูหรงซู เจ้าสํานักหลินหลี และชายชุดดําแล้ว

รอบๆ ทีแห่งนียังมีคนล้อมรอบลานกว้างอีกมากกว่า
ร้อยคน พวกเขายืนนิงเงียบสวมใส่ชดุ สีขาวและ

241
หน้ากากปกปิ ดใบหน้า ดูทา่ ทางน่าขนลุกไม่นอ้ ย

สถานทีทีหยูหรงซูถกู นํามาทิงไว้คืนลานกว้างทีเหมือน
เป็ นทีทําพิธีอะไรสักอย่าง ทีตรงกลางสุดปลายทางมีเสา
ไม้ตงอยู
ั ่ พืนข้างล่างวางกองด้วยไม้ซงุ และฟางไม้ เห็น
เช่นนันนางก็ได้แต่กลืนนําลายหนืดๆ ลงคออยูเ่ งียบๆ
ขณะทีพยายามรวบรวมแรงทีกลับมาให้สามารถทําลาย
พันธนาการทีมือออกให้ได้

“เหล่าพีน้องจอมยุทธ์ผอู้ าจหาญและทรงคุณธรรม สตรี

ทีพวกท่านได้เห็นอยูเ่ บืองหน้าในยามนี นางอาจจะมีใบ
หน้าทีบริสทุ ธิหลอกล่อให้คนเห็นใจ แต่แท้จริงนางคือ
คนของจอมมารและทีสําคัญนางคือบุตรสาวทีหายตัวไป
ของตระกูลหยูหรง ตระกูลทีหักหลังพวกเราทุกคนเมือ

242
สิบปี ก่อน ตระกูลทีสาบานว่าจะเดินบนเส้นทางแห่ง
ความถูกต้อง แต่กลับไปจับมือกับพวกสํานักมารหลับ
หลังพวกพ้อง เพียงเพือความเห็นแก่ตวั ของตนเอง”

“หากบิดาข้าเห็นแก่ตวั แล้วคนอย่างท่านควรจะเรียกว่า
อย่างไรดีละ่ ” หยูหรงซูเริมมีเรียวแรงกลับมา มากพอที
จะให้นางสามารถเปิ ดสงครามนําลายกับหลินหลีหมิ
งหลานได้ นางแสดงสีหน้าเย้ยหยันต่อต้านเจ้าสํานัก
จอมปลอมตรงหน้า แต่พอนางคิดจะลุกขึนยืนเพือเผชิญ
หน้าก็ถกู ชายในชุดดําสองคนใช้กระบีพาดคอกดตัวให้
นังคุกเข่าดังเดิม

“คนทรยศอย่างเจ้ายังคิดทีจะปรักปรําผูอ้ ืนอีกหรือ เจ้า

มันไม่มีสทิ ธิทีจะมาพูดอะไรอีกแล้วในยามนี”

243
“เหมือนทีท่านสังหารครอบครัวข้าน่ะหรือ ฉับไวเสียจน
ไม่มีโอกาสให้บิดาข้าได้พดู ลาสิงใด”

“หุบปากโสมมของเจ้าไปซะ” ผิงชิงในชุดขาวบริสทุ ธิ
เดินตรงเข้ามาหาร่างหยูหรงซูทีคุกเข่าอยูบ่ นพืนหิน นาง
ใช้ฝ่าเท้าของตนเองเหยียบเข้าไปทีกลางแผ่นหลังร่าง
บางแล้วกดให้กม้ หัวลงตํา “เจ้าหนีไปอยูก่ บั พวกมารมา
เป็ นเวลาเนินนาน คิดว่าคําพูดของตัวเองจะยังมีความ
น่าเชือถือหลงเหลืออยูอ่ ีกหรือ” เมือผิงชิงพูดถึงช่วงเวลา
ทีหยูหรงซูเป็ นคนของเฉินหงจินออกมา เสียงของผูค้ น
ในชุดขาวพร้อมหน้ากากก็เริมหันหน้าพูดคุยกันด้วยเสีย
ซุบซิบ ตังแต่แรกพวกเขาก็ไม่เคยมองว่าหยูหรงซูเป็ นคน
ดีเพราะอดีตของนางทีไม่อาจลบล้าง มาในคราวนีได้รบั

244
รูจ้ ากผิงชิงผูท้ ีทุกคนนับหน้าถือตาอีกว่า หญิงสาวทีถูก
จับตัวมาไปอยูฟ่ ากฝังมารมานานนับหลายปี คําพูดของ
หยูหรงซูในสายตาเหล่าจอมยุทธ์และเซียนทังหลายก็
หมดความน่าเชือถือ

“แล้วคนทีรูจ้ กั นักฆ่าในเงามืดอย่างท่าน นับเป็ นคนที

แสนดีมากเช่นนันเองสินะ” หยูหรงซูในยามทีจนตรอก
นางพร้อมทีจะลากทุกคนลงเหวไปด้วยกัน นางอาจจะ
ปรักปรําหลินหลีหมิงหลานไม่ได้เพราะเขาไม่มีมลู เหตุ
มากพอ แต่หากเป็ นผิงชิงทีคลุกคลีกบั พวกมารอยูช่ ่วง
หนึงอย่างน้อยก็ตอ้ งทําให้ผคู้ นแคลงใจ

“ทีนางพูดหมายความว่าอย่างไร ผิงชิง” หลินหลีหมิ

งหลานกระซิบถามเสียงเ**◌้ยมกับสตรีทีตนหมายมัน

245
ปั นมือขึนมา แม้ตวั เขาเองจะมีมมุ มืดทีไม่อาจเปิ ดเผย
ให้ใครเห็น แต่เขาก็ไม่มีวนั จนตรอกถึงขนาดกับต้องไป
พึงความช่วยเหลือจากคนชันตําอย่างพวกนักฆ่าในเงา
มืด แต่เดิมเขาก็ได้ข่าวมาว่ามีคนพวกนันพยายามจะ
สังหารหยูหรงซู ทว่าเขาไม่คิดเลยว่าคนทีสังจะเป็ นหญิง
สาวทีเขาไว้ใจ

“ข้าเพียงแค่ยืมมือกระบีของคนเหล่าในนันให้ตามหาตัว
นาง ท่านก็รูว้ า่ นางอยูภ่ ายใต้การคุมกันของจอมมารผู้
นัน หากไม่ใช่คนจําพวกเดียวกันเช่นนันจะเข้าถึงตัวนาง
ได้อย่างไร”

เพียะ!

246
ผิงชิงถูกหลินหลีหมิงหลานตบหน้าจนใบหน้าขาวของ
หญิงสาวนันแดงไปทังแทบ ทว่าความเจ็บปวดทีแก้มไม่
อาจเทียบได้กบั ความรูส้ กึ เจ็บใจทีถูกหยามเกียรติตอ่
หน้าคนจํานวนมาก

“เจ้าออกไปอยูท่ ีหน้าประตูซะ” หลินหลีหมิงหลานไล่

นางออกไปโดยไม่หนั มองแม้แต่หางตา เขาแสดงท่าที
ออกมาว่าตนเองเป็ นคนเด็ดขาดในการแยกขาวและดํา
แต่การกระทําเช่นนีนับว่าช่างไร้หวั ใจ

ผิงชิงจากไป บรรยากาศกดดันก็กลับมาตกอยูท่ ีหยูหรง

ซูอีกครัง นางพยายามก้มหน้าตําไม่ดงึ ดูดความสนใจ
ใครไปมากกว่านี ขณะเดียวกันการอยูน่ ิงๆ ปล่อยให้ลม
เย็นยามกลางคืนพัดผ่านร่างก็ช่วยให้เรียวแรงทีหายไป

247
ค่อยๆ ฟื นตัวกลับมา นางจะไม่ปล่อยให้หลินหลีหมิ
งหลานนําตัวขึนไปเผาทังเป็ นบนเสานันแน่ๆ

“เอาตัวนางไปมัดไว้” หลินหลีหมิงหลานผิดหวังจากการ
กระทําของผิงชิง เขานันมีทา่ ทีเหนือยล้าทีจะพูดสิงใด
ต่อ

ชายชุดดําสองคนเดินมาจับตัวหยูหรงซูให้ลกุ ขึนยืนแล้ว
ทําการปลดโซ่ออกจากข้อมือนาง เมือเครืองพันธนาการ
ทีหนาแน่นถูกปลดออก ร่างเล็กทีผมปกคลุมใบหน้า
แอบรอยยิมบางๆ เตรียมพร้อมทีจะหาช่องทางหนี แต่
แล้วนางก็ถกู คนทังสองกระชากตัวอย่างแรงให้เดินตาม
ไป มันแรงเสียจนนางคิดว่ากระดูกตนเองจะหักไปแล้ว
พวกเขาจับนางยืนแนบชิดท่อนไม้เอามือไขว้ไว้ทีข้าง

248
หลังแล้วมัดด้วยเชือกธรรมดา

เชือกอย่างนี... มันจะไปมัดแน่นอะไรกัน

“หยูหรงซู ...ข้าเคยให้เจ้าเลือกไปแล้ว”

“ท่านอา ข้าก็บอกท่านไปแล้ว ข้ามีตวั เลือกทีสามอย่าง

ไรเล่า” เสียงกวนประสาทของนางถูกเปล่งออกมายัว
โมโหหลินหลีหมิงหลาน แต่ดวงตาดอกท้อทีมองร่างชรา
ของเขาอยูน่ นช่
ั างแข็งกร้าวและดุดนั

คืนนีหากไม่ใช่นางทีตาย ก็ตอ้ งเป็ นชายตรงหน้านีแหละ

249
“พวกเหล่าพีน้องสํานักหลินหลี สาเหตุทีพวกเราต่างมา
รวมตัวกันในคืนนี นันก็เพือเป็ นสักขีพยานจุดจบของ
ตระกูลหยูหรง ตระกูลทีทรยศพวกพ้อง ตราบาปของคน
เหล่านันทําให้พวกเรามากมายต้องล้มตายไป แม้แต่
หนึงในเซียนหมิงยังจากไปโดยมีนางผูน้ ีคือสาเหตุ!”
หลินหลีหมิงพูดโหมโรงให้คนมากมายเกลียดชังหยูหรงซู
ในขณะเดียวกันผูต้ ิดตามของเขาก็ถือคบเพลิงมายืนอยู่
ข้างๆ แท่นเสา

คนทีถูกมัดอยูร่ ูส้ กึ เหนือยใจแทนหลินหลีหมิงหลาน แค่

เขาจะฆ่าคนมันจําเป็ นทีจะต้องพูดมากขนาดนีเชียวหรือ
พูดเสียจนตัวนางจะหลุดเป็ นอิสระแล้วเนีย

“เพราะเหตุนนั เราจะแผดเผาตระกูลผูท้ รยศเพือเป็ น

250
ตัวอย่างให้แก่ทกุ คนได้เห็น ข้ารูว้ า่ มันเป็ นการกระทําที
โหดเ**◌้ยมไร้ซงคุ
ึ ณธรรม แต่ทว่าการเผาร่างของนาง
ภายใต้ไฟอาคมของเซียนหมิงทังสอง จะช่วยให้พลัง
ปราณบริสทุ ธิทีอยูใ่ นตัวนางถูกสกัดออกมา”

“ข้าไม่ยอมให้ทา่ นได้สมดังใจหวังแน่” หยูหรงซูกระชาก

ตัวจะพุง่ ใส่หลินหลีหมิงหลาน แต่ตวั นางก็เคลือนไหวได้
แค่เพียงนิดเดียวก็เด้งกลับไปตัวติดอยูท่ ีเสาอีกครัง การ
ทําแบบนีมีแต่จะทําให้นางนันถูกหัวเราะเยาะ ทว่าพวก
เขาไม่รูอ้ ะไรเลย...

“จุดไฟ” หลินหลีหมิงหลานออกคําสังด้วยสีหน้าทีไร้
ความเห็นใจ แต่แล้วลมหอบใหญ่ทีแสนรุนแรงก็พดั ผ่าน
มา แรงเสียจนทําให้เพลิงไฟจากคบเพลิงนันมอดดับใน
251
พริบตา

เมือเงยหน้าขึนมองบนกําแพงหินทีสูงชัน ทุกคนต่างได้
เห็นร่างสูงในชุดสีดาํ สนิทยืนปะทะกับแสงสว่างของจัน
ทราช่างดูขดั แย้งกันและกันในยามรัตติกาล เจ้าของดวง
ตาสีโลหิตนันแข็งกร้าวเป็ นประกาย ในขณะทีมือหนา
อันแข็งแกร่งถือกริชเงินวาววับจ่อไปทีคอหอยของชาย
หนุ่มใบหน้านวลใสราวกับหยก ผูท้ ีทุกคนในทีนีต่างคุน้
เคยกันเป็ นอย่างดี

“หลินหลีหมิง” เจ้าสํานักหลินหลีพึมพําชือบุตรชายตก
เองออกมาอย่างเลือนลอย เขาไม่อยากจะเชือภาพที
เห็นแต่สายตานับร้อยไม่อาจโกหกได้เลย

252
ดวงตาสีโลหิตของเฉินหงจินจับจ้องมองร่างทีบอบชํา
ของหยูหรงซู เพียงแค่นนเขาก็
ั รูส้ กึ ว่าหัวใจของตนเองรัด
แน่นอย่างเจ็บปวด ฉับพลันเขาจึงหันไปหาหลินหลีหมิ
งหลานด้วยสีหน้าอํามหิต ทันใดนันเสียงทรงอํานาจของ
คนทีมีฉายาว่าจอมมารโลหิตก็ประกาศก้องไปทัวฟ้า
ราตรี

“หากนางตาย บุตรชายของท่านก็ตายด้วยเช่นกัน”

253
บทที 30 ข้ารอเวลานีมานานแล้ว

“เจ้าคงจะมีความมันใจมากสินะ ถึงได้กล้ามาเหยียบที
นี” หลินหลีหมิงหลานจ้องเขม็งไปยังจอมมารผูท้ ีกุม
ชะตาชีวิตของบุตรชายเขา แม้กริชเงินวาววับพร้อมทีจะ
คร่าชีวิตหลินหลีหมิง แต่บิดาอย่างเขากลับยังคงมีสี
หน้าสงบราบเรียบไม่มีอาการเดือดร้อนแสดงออกมา
ความสุขมุ ของเขาทําให้เหล่าจอมยุทธ์และลูกศิษย์รอ้ ย
254
กว่าคนทียืนดูอยูเ่ กิดความเลือมใส แม้จะเห็นบุตรชาย
ตนเองเดือดร้อนแต่เจ้าสํานักหลินหลีก็ยงั คงท่าทีสงบ
เสงียม

“เจ้าอย่ามาพูดดีให้มนั มากนักเลยหลินหลีหมิงหลาน
คนแก่มากเล่หอ์ ย่างเจ้าทําสิงใดไว้จนทําให้ตอ้ งเกิดเรือง
เช่นนีขึน เจ้าเองก็ยอ่ มรูด้ ีแก่ใจ” ลมพัดรุนแรงทีผ่านร่าง
ของเฉินหงจินทําให้รา่ งสูงทระนงของเขาดูดดุ นั ประดุจ
ท้องฟ้าดําทมิฬทีกําลังแปรปรวน ประกอบกับใบหน้าคม
คายทีเยือกเย็นของเขาผูท้ ีมีดวงตาสีโลหิตประดับเพียง
แค่กวาดสายตามองผูใ้ ด ก็ทาํ ให้คนผูน้ นหวาดผวาถึ
ั งขัว
หัวใจ

ทว่าหลินหลีหมิงหลานกลับกล้าเผชิญหน้ากับเฉินหงจิ

255
นอย่างไร้ความกลัวเกรง เขาไม่อาจนําความรูส้ กึ คลาด
กลัวมาทําให้ตนเองเสียศักดิศรีได้ แค่เพียงคนในสํานัก
ตนเองปล่อยให้ชายผูน้ ีหลุดรอดมาจนถึงลานกว่าแห่งนี
ได้ เขาเองก็ไร้คาํ พูดทีจะกล่าวออกมาแล้ว และยังจะ
บุตรชายเพียงคนเดียวทีทํางามหน้าปล่อยให้เจ้าจอม
มารหน้าไม่อายผูน้ ีจับมาเป็ นตัวประกันได้อีก

“จอมมาร ข้ามีคาํ ถามข้อหนึงทีอยากจะถาม ท่านช่วย

ตอบข้ามาก่อนทีพืนแห่งนีจะเจิงหนองไปด้วยโลหิตได้
หรือไม่”

เฉินหงจินหรีตาหวาดระแวงลงแล็กน้อย ก่อนจะพยัก
หน้าเบาๆ ยอมให้หลินหลีหมิงหลานถามคําถาม

256
“ท่านยอมจะสละทุกอย่างเพียงเพือสตรีไร้คา่ เช่นนีจริงๆ
หรือ”

คําถามของหลินหลีหมิงหลานราวกับสามารถทําให้เวลา
ทังมวลหยุดเดินไปชัวขณะ สรรพสิงรอบข้างพลันเงียบ
งันแม้แต่เสียงลมยังไม่อาจได้ยิน ทว่าความเป็ นจริงทุก
สิงอย่างยังคงดําเนินต่อไป มีเพียงหยูหรงซูทีเงยหน้าที
แสนเจ็บปวดขึนมามองเฉินหงจิน ดวงตาดอกท้อคูง่ าม
ของนางมองเขาอย่างหวาดกลัว... กลัวในคําตอบ เมือ
ความทรงจําสุดท้ายทีนางมีตอ่ เขาคือการทีบุรุษผูน้ นทิ
ั ง
นางไปหาสตรีอีกคนโดยทีไม่มีคาํ บอกกล่าวใดๆ

หากจะว่ากันตามตรง เขาคือสาเหตุทีนางถูกกจับตัวมา

257
ทว่าเฉินหงจินผูม้ ีดวงตาโลหินแข็งกร้าว เขาผสานสบตา
กับหยูหรงซูโดยไม่หลีกเลียงอย่างคนทีระอายใจ
นัยน์ตาของเขาเปล่งประกายสะท้อนแสงจันทร์ยามราตรี
ขณะจ้องมองร่างบางทีเจ็บบปดด้วยความอ่อนโยน ไม่ดุ
ดัน ไม่แข็งกร้าว ไร้ซงความโหดเ**◌้
ึ ยม ราวกับเขาไม่
ใช่จอมมารหากแต่เป็ นบุรุษผูห้ นึงทีหวงใหญ่สตรีทีรัก
มากกว่าสิงใด

“นางไม่ได้ไร้คา่ ” เฉินหงจินเอ่ยขึนมาด้วยเสียงทุม้ ตํา

ก่อนประโยคถัดมาจะเป็ นคําพูดทีเปี ยมไปด้วยความ
หนักแน่น “ข้ายอมแลกด้วยชีวิตข้า ขอเพียงนางได้มี
ชีวิตต่อไป”

จอมมารโลหิตไม่สนว่าหลังจากนีจะเกิดสิงใดขึน เขา

258
เพียงแค่ตอ้ งการให้นางได้รบั รู ้ ว่าเขานันไม่เคยคิดจะ
ทอดทิงนาง

“หากเป็ นเช่นนัน ข้าคงไม่มีทางเลือก” หลินหลีหมิ

งหลานเอ่ยขึนด้วยนําเสียงสุขมุ ราวกับคนทีตัดสินใจทํา
การใหญ่ มือหยาบหนาของเขาถือกระบีเงินด้ามขาว
แล้วชูขนเหนื
ึ อหัวของตนเอง ขณะเดียวกันก็ใช้สาย
ตากร้านโลกของตนเองจับจ้องไปทีเฉินหงจินด้วยแววตา
ทีท้าทาย ไร้ความกลัวเกรงดวงตาสีเลือดทีผูค้ นรําลือ

ริมฝี ปากเม้มแน่นเป็ นเส้นตรง ลมทีพัดผ่านเป็ นเพียง

เสียงเดียวทียังคงอยูท่ า่ มกลางบรรยากาศกดดัน

หลินหลีหมิงหลานชีปลายกระบีใส่เฉินหงจิน นันคือ
259
สัญญาทีสังให้เหล่าคนในสํานักหลินหลีเริมโจมตี คนใน
ชุดขาวพร้อมหน้ากากมากกว่าร้อยคนต่างมุง่ ตรงขึนไป
หาจอมมารโลหิต พวกเขาไม่สนว่าชายในชุดดําผูน้ ีจะมี
ตัวประกันอย่างหลินหลีหมิงอยูใ่ นกํามือ เห็นได้ชดั ว่า
หลินหลีหมิงหลานตัดสินใจทีจะทอดทิงบุตรชายของตน
เอง

ทว่าแม้คนมากมายจะตะลุมบอนบุกเข้าหาเฉินหงจิ
น แต่เพียงแค่จอมมารหนุ่มใช้ฝ่ามือเพียงข้าเดียวของ
ตนเองก็สามารถสกัดกันกระบวนท่าทังหลายทีหมายมัน
จะช่วงชิงชีวิตไปได้ และทีน่าเจ็บใจคือการทีคนกลุม่
มากมายพยายามลงแรงไปแทบตาย แต่คนเพียงคน
เดียวทีมีตวั ประกันในมือกลับไม่เป็ นอะไรแม้แต่ปลาย
เส้นผม เหมือนกับว่าเขาเพียงแค่ยืนเฉยๆ ดูแมลงวันที

260
พยายามจะวิงชนกําแพง

ทว่าสิงหนึงทีเหล่าคนของสํานักหลินหลีไม่ทราบคือ เฉิน
หงจินบาดเจ็บอยูแ่ ละเขาก็ไม่รูว้ า่ ตนเองจะฝื นไปได้อีก
นานเพียงใด ฝ่ ามือของผิงชิงเล่นงานเขาอย่างจังแม้จะ
ลุกขึนมาได้ภายนอกดูไม่บาดเจ็บ แต่ภายในนันบอบชํา
อย่างหนัก แม้แต่หยาอีเจินก็บอกว่าเขาควรงดใช้กาํ ลัง
ภายใน การทีฝื นรังแต่จะทําให้อาการทุกอย่างแย่ลง
หากไม่ตายเขาก็อาจไม่สามารถใช้พลังได้อีกตลอดชีพ

ทุกสายตายยามนีล้วนจับจ้งไปทีเฉินหงจิน ผูค้ มุ ทังสอง

ของหยูหรงซูเมือตรวจตราดูวา่ เชือกยังมัดรอบข้อมือ
บางอยูพ่ วกเขาก็เข้าไปร่วมจัดการจอมมารพร้อมกับคน
อืนๆ เซียนหมิงทังสองทีเป็ นคนดูแลเรืองไฟอาคมทีจะใช้

261
กําจัดหยูหรงซู ก็ยงั จะถูกหลินหลีหมิงหลานสังให้ไปจับ
ตัวเฉินหงจินเอาไว้

หลินหลีหมิงหลานยามนีมีสีหน้าดําคลํา เขากําลังมีนาํ
โห โกรธจัดเสียจนเส้นเลือดตรงขมับโปดปูนขึนมา ดวง
ตาของเขาเยือกเย็นขณะมองคนของตนเองกระเด้งออก
มาตายคนแล้วคนเล่า มือทีอยูข่ า้ งตัวในชุดขาวยามนีกํา
แน่นเสียจนสันสะท้าน หากตรงเข้าไปแล้วบีบคอเฉินหง
จินให้ตายได้เลยเขาก็คงจะทําไปแล้ว

ทางด้านหยูหรงซูเมือเห็นทุกคนให้ความสนใจไปทีเฉิน
หงจินอยูเ่ พียงผูเ้ ดียว นางทีแอบคล้ายเชือกทีข้อมือก็
ลอบปลดพันธนาการทังหมดออกจากร่าง จากนันก็หนี
ออกไปยังประตูทางออก

262
เท้าทีเบาแสนเบาของหยูหรงซูทาํ ให้ไม่มีใครสังเกตุนาง
ได้ทนั ประกอบกับความมืดยามราตรีทาํ ให้นางเลือกที
จะเคลือไหวภายใต้เงาดํา

เมือหลบเข้ามาด้านใน ร่างเล็กก็ตอ้ งรีบเข้าไปหลบหลัง

โต๊ะตัวหนึงเมือเห็นว่าผิงชิงยังคงยืนมองไปทางเฉินหงจิ
นไม่วา่ งตา ส่วนชายสองคนในชุดดําทีถูกส่งออกมาข้าง
นอกก่อนหน้ายามนีหายตัวไปแล้ว คาดว่าจะถูกผิงชิง
สังให้เข้าไปร่วมวงกับคนอืน ส่วนทีนางยังอยูก่ ็เพือรอให้
เฉินหงจินถึงคราวพลาดท่า หรือไม่นางก็มนใจว่
ั าชายผู้
นันไม่มีทางต่อสูไ้ ปได้อีกนานนัก

หากหยูหรงซูคิดจะไปต่อ นางจะต้องผ่านตัวผิงชิงไปให้

263
ได้...

ด้วยวิชาย่องเบาสมัยเป็ นนักเลงข้างถนนประกอบกับ
วิชาชีพขโมยทําให้รา่ งเล็กพยายามเดินเงียบๆ กลมกลืน
ไปความมืด ทว่าโจรไม่อาจสูก้ บั จอมยุทธ์ได้และไอมาร
ทีถูกสังสมมาก็ไม่สามารถปกปิ ดมันได้ โดยเฉพาะไม่
สามารถปกปิ ดมันต่อหน้าผิงชิงได้

กระบีเงินวาดผ่านมาตรงหน้า หากหยูหรงซูไม่หยุดเดิน
คาดว่าหัวของนางคงได้แยกออกเป็ นสองส่วน

“ใครน่ะ!” หลังจากลงมือด้วยความไวแสง ผิงชิงจึง

ค่อยเอ่ยปากถาม มือซ้ายของนางถือเชิงเทียนเข้ามา
ส่องแล้วเมือเห็นหน้าคนทีเกือบตายด้วยเงือมมือของ
264
นางก็ตอ้ งประหลาดใจ

“เจ้า...” เสียงของจอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงเต็มไปด้วย
ความแปลกใจ เมือครูน่ างยังเห็นว่าหยูหรงซูถกู มัดอยูท่ ี
เสา เหตุใดตอนนีกลับมายืนอยูเ่ บืองหน้านาง...

เฉินหงจิน! ชือนีพลันผุดขึนมาในใจผิงชิง คนผูน้ นั

สามารถใช้ภาพมายาหลอกลวงผูค้ นได้ เขาคงเห็นว่าหยู
หรงซูกาํ ลังหลบหนีจงึ ได้สร้างภาพลวงมาว่านางยังไม่ไป
ไหนเพือกันไม่ให้คนตามล่า แม้เขาจะถูกคนรุมทึงอยูแ่ ต่
ก็ยงั จะมีใจมาห่วงผูอ้ ืนอีกหรือ

หยูหรงซูทีถูกจับได้คาหนังคาเขา นางพยายามคิดหาคํา

265
พูดภายในหัวอยูค่ รูห่ นึง สุดท้ายก็เอ่ยขึนมาว่า “สวัสดี”

ผิงชิงพลันตากระตุกขึนทันใด เพลิงในใจของนางกําลัง
โหมกระหนํา ไม่สนว่าหลินหลีหมิงหลานจะสังมาว่า
ห้ามจับตายหยูหรงซู ทว่าเมือเหยืออันโอชะทีนางอยาก
ให้ตายมาเนินนานมายืนอยูเ่ บืองหน้าโดยไม่มีใครรู ้ มี
หรือทีนางจะปล่อยให้รอดจากไปได้

ร่างในชุดสีขาวไม่พดู สิงใดกับหยูหรงซู นางพลัน

โยนกระบีเงินในมือทิง ในเมือนางอยากสังหารหยูหรงซู
นางก็จะทํามันในแบบวิถีของตนเอง คนทีไร้ทางสูอ้ ย่าง
หญิงสาวเบืองหน้า เพียงแค่ใช้ฝ่ามือธรรมดาก็เหลือเฟื อ
มากเกินพอ แต่หากให้วา่ กันตามตรง ผิงชิงก็แค่อยาก
ฆ่าหยูหรงซูดว้ ยมือของตนเองก็แค่นนั

266
หยูหรงซูถกู ผิงชิงคว้าและโยนร่างของนางไปจนปลิวไป
ตามทางเดิน จากนันร่างของจอมยุทธ์หญิงก็เข้าประชิด
หยูหรงซูแล้วใช้ฝ่ามือของนางผลักพลังใส่ ทว่าหยูหรง
ซูกลับหลบมันไปได้ทกุ ครัง ต้องขอบคุณการฝึ กทีเฉินหง
จินส่งนางไปฝึ กทําให้สามารถรับมือกับผิงชิงได้ แต่ยงิ
นางหลบ ผิงชิงก็ยงพิ
ิ โรธ นางพังทลายข้าวของมูลค่า
มหาศาลมากมายไป แต่ก็ไม่มีทา่ ทีสนใจอีก

ในยามนีผิงชิงเหมือนกับแมวทีไล่ลา่ หนูผซู้ งว่

ึ องไวราว
กับสายลมทีไม่อาจจับต้อง เหตุการณ์ในยามนีทําให้ใบ
หน้าคมสวยของผิงชิงเริมบิดเบียว ดวงตาของนางฉาย
แววอาฆาตราวกับปี ศาจออกมาอย่างไม่คิดจะปิ ดบังอีก
ต่อไป

267
จอมยุทธ์หญิงอันดับหนึงถูกอันธพาลอันดับหนึงยกชัน
วางของไม้มาขวางทางเดินเอาไว้ จุดนันทําเอาผิงชิง
โมโหเลือดขึนหน้า จนนางอยากจะระเบิดพลังปราณ
ภายในร่างของตนเองออกมาให้หมด

“ข้าถามจริงๆ เถอะ ท่านจะอยากสังหารข้าทําไม

นักหนา ถึงขันต้องเสียแรงกายมากมายขนาดนีเลยหรือ
ถ้าเพียงแค่เพราะข้าสนิทกับท่านจอมมารแล้วล่ะก็ ท่าน
ลืมไปแล้วหรือว่าท่านเป็ นคนทีจากไปเองนะ” เมือเห็น
ผิงชิงถูกขันกลางด้วยชันวางของ ก่อนทีหยูหรงซูจะวิง
หนีตอ่ จึงได้หนั กลับมาถามกับนาง ไม่รูว้ า่ ตนเองทําผิด
มากแค่ไหนคนอย่างผิงชิงจึงไม่สนใจอะไรหมายมันแต่
จะฆ่านางลูกเดียว

268
“คนอย่างเจ้าไม่สมควรรูเ้ หตุผลใดทังสิน!” แววตาที
เกรียวกราดจับจ้องอยูท่ ีร่างหยูหรงซูขณะตอบออกมา
ด้วยเสียงอันทรงพลัง มือขาวของนางทีอยูข่ า้ งลําตัวยาม
นีกําแน่นเสียจนเส้นเลือดขึน หากเพียงอีกแค่นิดความ
อดทนทังหมดของนางก็จะหมดลง

“หากท่านไม่ตอบข้า เช่นนันข้าก็ไม่ยอมตายอย่างไร้
เหตุผลหรอก ลาก่อน” หยูหรงซูแสยะยิมใส่ผิงชิงก่อนจะ
หันหลังวิงหนีจากไป

โครม!!!

เสียงระเบิดดังสนันไล่ตามหลังมาทําเอาหยูหรงซูทีวิงหนี
269
อยูส่ ะดุง้ ตัวโยน นางกําลังคิดว่าเป็ นเสียงทีลานกว้างที
เฉินหงจินอยูห่ รือไม่ แต่ดว้ ยควันขาวีลอยฟุง้ ตามหลังมา
ทําให้รูว้ า่ นันไม่ใช่ใครทีไหนไกล หากแต่เป็ นผิงชิง!

บางอย่างในใจตะโกนบอกหยูหรงซูวา่ ผิงชิงทีอยูห่ ลัง

ควันสีขาวในยามนีไม่ใช่ผิงชิงคนเดิมอีกต่อไป แรงกด
ดันทีครอบคลุมทําให้หวั ใจเต้นหนักหน่วง มันทําให้หยู
หรงซูเลือกทีจะหยุดวิงหนีแล้วหาทีแอบโดยพลัน เพราะ
ต่อให้นางวิงหนีไปเรือยๆ ก็ไม่อาจสูค้ นทีมากวรยุทธ์
อย่างผิงชิงได้

นางเลือกห้องมืดทึบห้องหนึงเป็ นทีแอบ มือทังสองข้าง

กุมหน้าอกของตัวเองเพือทีจะหยุดหัวใจทีเต้นระทึกให้
สงบลง นางนันไร้อาวุธ ตบะและลมปราณก็นอ้ ยนิด

270
วิชาทีฝึ กๆ มาก็ไร้ประโยชน์หากจะเทียบกับคนอย่างผิง
ชิง แล้วยามนีนางยังตัวคนเดียวอีก...

เดียวก่อนนะ

กลินนีมัน...

สุราสูตรพิเศษเมืองเหวินอี!

ทันใดนันก็เหมือนมีแสงสว่างมาทําให้ดวงตาของหยูหรง
ซูเป็ นประกาย ทําให้นางมีความหวังขึนมาท่ามกลาง
ช่วงเวลาทีมืดมน หันไปข้างตัวทีมืดมิดเพียงแค่ใช้ฝ่ามือ
ลูบๆ ไปก็พบกับไหเหล้าจํานวนมากเรียงรายอยู่ สุรา

271
เบืองหน้านันนอกจากจะรสชาติดีแล้วยังมีราคาแพงขึน
ชือทีหออีชิว การพบเจอกันกับไหสุราเหล่านีราวกับว่า
โชคชะตาได้กระซิบบอกกับนางให้สตู้ อ่ ไป

เมือพบของดีทีทําให้นางมีพลังพิเศษ หยูหรงซูก็จดั การ

อัดสุราทีเป็ นตัวเร่งให้พลังของไข่มกุ มนตราออกฤทธิ หยู
หรงซูทีลําคอแห้งพาดได้รบั ความชุ่มชําจากหยาดเหล้าก็
ทําให้รูส้ กึ ร่างกายติดใจจนเผลอดืมไปมากกว่าทีคิด
นางกระดกไปจนไม่ได้นบั ไหทีหมดเสียด้วยซํา ทันใดนัน
ประตูก็ถกู เปิ ดออกพร้อมใบหน้าโหดเ**◌้ยมของผิงชิง

“เจ้าคิดว่าจะหนีรอดไปในถินของข้าได้หรือ”

“ข้าก็ไม่ได้คิดหนีนะ” หยูหรงซูตอบกลับผิงชิง ก่อนจะ

272
สาดเหล้าทีเหลือในไหใส่หน้าของจอมยุทธ์สาว

“อ๊าก!” ผิงชิงกรีดร้องออกมา ขณะทีพยายามเช็ดนํา

สุราทีทําให้ตนเองแสบตาออก

ส่วนทางหยูหรงซูก็ไดใช้โอกาสนีคลานหนีออกมา แต่
นางไม่ได้หนีตอ่ ไปไกล หากแค่เพียงหลบออกมาตังหลัก
ก็เท่านัน ในแขนสองข้างของนางยามนีได้มีอาวุธ
ร้ายกาจอยูใ่ นอ้อมแขน ไหสุราทีเต็มไปด้วยนําเต็มไห
รวมไปถึงพลังของไข่มกุ มนตรา...นางจะต้องเอาชนะผิง
ชิงได้แน่ๆ

หมดเวลาเล่นบทผูถ้ กู ล่าแล้ว

273
“เจ้า!” ผิงชิงเอ่ยรอดไล้ฟันออกมาอย่างโกรธแค้น
ขณะทีค่อยๆ หันตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหยูหรงซู
“กล้ามาทีทํากับข้าแบบนี”

“ข้าว่าเราเลิกแล้วต่อกัน แล้วแยกกันไปตามทางไม่ดี
กว่าหรือ”

“ดี? สําหรับข้ามีแต่เจ้าต้องตายจากไปเท่านัน!” เสียง

ดุดนั ของผิงชิงเอ่ยขึนมาด้วยแรงอาฆาต

ร่างในชุดสีขาวเริมเดินลมปราณภายในร่าง การทีถูกหยู
หรงซูเอาคืนและยังท้าทายทําให้นางเหมือนโดนหยาม

274
เกียรติ ความรูส้ กึ อัปยศทําให้นางไม่สนอีกต่อไปว่าตน
เองจะต้องเสียอะไร ฝ่ ามือทีมีเส้นเลือดขึนเด่นชัดวาดท่า
สวยงามอีกครา ก่อนทีพลังมหาศาลจะถาโถมไปทางหยู
หรงซู

หยูหรงซูทียืนอยูน่ างในตอนนีเต็มไป้วยความเจ้าเล่ห ์
มากมาย เมือผิงชิงปล่อยพลังออกมา นางก็โยนไหไป
ตรงหน้าร่างสีขาว ไหเหล้าทีถูกพลังฝ่ ามือของผิงชิงเข้า
ปะทะทําให้แตกเป็ นเสียงๆ เหล้าสีอาํ พันพลันแตก
กระจายออกมาเปรอะเปื อนไปทัวร่างของผิงชิง นอก
จากนันยังมีเศษกระเบืองทีแตกออกเป็ นเสียงๆ พุง่
กระจายเป็ นทางด้วยความรุนแรงจนบาดร่างของนางไป
ทัว

275
ทางฝังหยูหรงซูนนโชคดี
ั ทีหลบหลังทีกําบังได้ทนั ทําให้
นางไม่โดนลูกหลงจากการเอาคืนของตนเอง แต่ทาง
ด้านผิงชิงต้องพบกับความน่าอดสู ร่างกายเปี ยกโชก
เหม็นกลินเหล้า และยังมีรอยบาดแผลตามร่างกายและ
ทีหนักสุดคือแก้มเนียนของนางยามนีได้มีโลหิตสดๆ
ไหลออกมาเป็ นทางยาว

“ได้...” ร่างบางกักเก็บความโกรธเอาไว้จนร่างกายสัน
ไหว เสียงของนางทุม้ ตําขณะเอ่ยชวนให้บรรยากาศรอบ
ด้านน่าหวาดหวันไปด้วย “หมดเวลาของเจ้าแล้ว”

“อึก!”

ตูม! ร่างของหยูหรงซูทีแอบหยูจ่ๆู ก็ลอยขึนแบบไม่ทนั

276
ตังตัว ตูไ้ ม้ทีเป็ นทีกําบังให้นางแตกกระจายเป็ นเสียงๆ
ขณะเดียวกันร่างของนางก็ถกู ของแข็ง
บางอย่างกระแทกเข้าจนล้มลงไปนอนอยูท่ ีพืน การโจม
ตีกระทันหันทําให้นางจุกจนไม่อาจเอ่ยคําใดมาได้ ยิงไป
กว่านันเมือตังตัวได้นางถึงได้เห็นว่าตนเองถูกผิงชิง
คร่อมร่างหยู ฝ่ ามือบางแต่แข็งแกร่งทังสองข้างของผิง
ชิงยามนีรัดแน่นทีรอบลําคอของนางโดยไม่คิดทีจะลด
แรงลงแม้แต่นอ้ ย

“เจ้าอยากรูม้ ากสินะว่าทําไมข้าถึงอยากฆ่าเจ้านัก” ผิง

ชิงออกแรงกดเข้าไปรอบลําคอของหยูหรงซูเรือย ดวงตา
ของนางนันแสนเย็นชาขณะทีมองใบหน้าม่วงคลําของ
คนตายร่างทีค่อยๆ เริมหมดลมหายใจจากไป

277
“เจ้าแตะต้องของๆ ข้า เจ้าก็ตอ้ งตาย...เหตุมนั ก็แค่นนั
เอง ถึงเจ้าจะไม่ตงใจ
ั ก็ไปโทษบุรุษทังสองผูน้ นเอาเองก็
ั
แล้วกันทีพากันโง่งมหลงเจ้าจนหัวปั กหัวปํ า!”

อากาศทีไม่อาจผ่านลําคอมาได้ทาํ ให้ภาพตรงหน้าของ
หยูหรงซูเริมเลือนราง หากนางไม่เอ่ยปากสังได้พลังของ
ไข่มกุ มนตราก็จะไร้ประโยชน์ แม้แต่หขู องนางได้ยิน
เพียงแค่เสียงวีดๆ ไม่อาจได้ยินคําพูดจากผิงชิงได้
ชัดเจน

ทุกอย่างกําลังมืดมิด...

ความตายช่างมืดมนยิงนัก...

278
“อัก!”

ทันใดนันความรูส้ กึ ทีกําลังจะหายไปก็พงุ่ กลับเข้ามาอีก

ครัง พร้อมกับความรูส้ กึ รัดแน่นทีรอบคอได้หายไป หยู
หรงซูกระเด้งตัวทีเบาหวิวของตนเองขึนมาไอเอาอากาศ
เข้าปอด และเมือนางเงยหน้าขึนอีกครังนางก็ตอ้ งแปลก
ใจกับสิงทีเห็น

ไท่เฟิ งยืนตระหง่าดุดนั ท่ามกลางความมืด มือข้างหนึง

ของนางถือแส้ทีพันรอบคอผิงชิงกระชากให้รา่ งบางยืน
ขึนมาเทียบเท่ากับตนเอง ใบหน้าขอไท่เฟิ งทีมองสีหน้า
ทรมาณของผิงชิงนันเย็นชาไร้ความรูส้ กึ ใดๆ ไม่ส.ิ ..หาก
มองให้ลกึ เข้าไปในดวงตาคมทีแสนดุดนั จะเห็นความ
279
โมโหทีราวกับพายุกาํ ลังคลังอยูภ่ ายในนัน

“ข้าล่ะสงสัยจริงๆ ว่าคนอย่างเจ้ามีหวั ใจบ้างหรือไม่”

ไท่เฟิ งกระชากผมผิงชิงให้ศรีษะของจอมยุทธ์ชดุ ขาวเข้า
มาใกล้ตวั แล้วกระซิบถามด้วยนําเสียงเ**◌้ยมเกรียม
ก่อนจะใช้มืออีกข้างของตนเองทะลวงเข้าไปจากทาง
ด้านหลังของผิงชิง ควักเอาหัวใจสดๆ ของร่างในชุดสี
ขาวออกมาอย่างไม่ลงั เล

“อุ๊บ...นีเจ้าก็มีหวั ใจหรอกหรือ” ไท่เฟิ งแสร้งทําเสียงสูง

ประหลาดใจออกมา แล้วปล่อยทังร่างไร้ลมหายใจของ
ผิงชิงและหัวใจของนางล่วงหล่นลงพืนอย่างไม่ใยดี

“ข้ารอโอกาสนีมานานแล้ว” ไท่เฟิ งยักไหล่ขา้ งหนึงขณะ

280
พูดกับหยูหรงซู จากนันก็ตรงเข้ามาพยุงร่างเล็กให้ลกุ ขึน
จากพ้น “เจ้าเป็ นอะไรมากหรือไม่”

“ไม่ ข้าไม่เป็ นอะไร...แต่ทา่ นจอมมารเล่า” หยูหรงซู

เอ่ยตอบไท่เฟิ งอย่างยากลําบาก ยามนีนางนันรูส้ กึ เจ็บ
คอจนไม่อาจหยุไอได้เลย

“ท่านจอมมารสังให้กองทัพปี ศาจมาบุกสํานักหลินหลี
เพือช่วงเจ้า คนของสํานักส่วนมากก็ปะทะกับพวกเรา
อยูท่ ีประตูหน้า ส่วนข้านันลอบเข้ามาเพือช่วยเจ้าตาม
คําสังของเจ้าจอมมารโลหิตผูน้ น”
ั

“แล้วมีใครไปช่วยเขาหรือไม่”

281
“...” ไท่เฟิ งไม่ตอบ เพราะคําตอบคือไม่มี

“พีเฟิ ง!” หยูหรงซูรอ้ งลันออกมา นางหันไปมองท้าง

ฟ้านอกทางเดิน ทันใดนันก็เกิดแสงสว่างวาบราวกับ
ท้องฟ้าในยามกลางวัน ทังๆ ทีดวงดาวและดวงจันทร์ยงั
คงฉายแสงอยูก่ ็ตาม แสงสว่างเจิดจ้านันลอยอยูบ่ นฟาก
ฟ้าชัวครูก่ ่อนจะกลายเป็ นแสงทองตรงดิงลงมาหยุดนิงอู่
ทีพืนห่างไปไม่ไกลนัก

“ไม่ๆๆๆ” หยูหรงซูรอ้ งออกมาภายในอ้อมกอดของไท่เฟิ

งอย่างบ้าคลัง ดวงตาดอกท้อคูง่ ามของนางเต็มไปด้วย
ความหวาดกลัวขณะทีกล่าว “ข้าต้องไปช่วยเขา”

282
“ตัวเจ้าตอนนีต้องห่วงตัวเองก่อนนะ”

“นันมันแสงอุทยั แสงทีใช้ในการอัญเชิญกระบีอุทยั
พิชิตความมืด มันคือวิชาทีบิดาข้าครอบครองก่อนทีจะ
ถูกคนช่วงช้าพวกนันช่วงชิงไปพร้อมกับชีวิตครอบครัว”
และกระบีเล่มนันเกิดมาเพือสังหารปี ศาจและความชัว
ร้ายทุกสรรพสิง จอมมารทีบาดเจ็บอยูไ่ ม่มีทางต่อกรกับ
กระบีเล่มนันได้อย่างแน่นอน! ไม่ใช่เพียงตัวคนเดียว...

“ข้าต้องไปช่วยเขา... ข้าต้องไปช่วยเฉินหงจิน!”

283
284
 บทที 31 ข้ากล้าพอ

กาลเวลาผ่านมาเนินนาน มีเรืองเล่าถึงหมูบ่ า้ นเล็กๆ

แห่งหนึงบนภูเขา เด็กชายธรรมดาผูห้ นึงอาศัยอยูก่ บั
ครอบครัวทีมีบิดามารดาอย่างสุขสงบ ทว่าวันหนึงได้
เริมมีเหตุการณ์ประหลาด คนในหมูบ่ า้ นล้มตายอย่างไม่
ทราบสาเหตุ โดยทุกครอบครัวจะต้องมีคนหนึงคนใน
ครอบครัวทีตายจากไป บางครอบครัวทีเคยมีสมาชิก
285
มากมายกลับกลายเป็ นตัวคนเดียวในเวลาอันสัน

ยกเว้นก็แต่ครอบครัวของเด็กชายผูน้ น...
ั

เหล่าผูค้ นในหมูบ่ า้ นทีเต็มไปด้วยความเศร้าโศก พวก

เขาต้องการใครสักคนมาเป็ นแพะรับบาปให้กบั
เหตุการณ์โศกนาฏกรรม และแพะตนนันคือครอบครัว
ของเด็กชาย พวกเขากล่าวหาว่าครอบครัวนีคือมาร คือ
ปี ศาจทีมาสาปแช่งคนในหมูบ่ า้ นเพือแย่งทีดินอันอุดม
สมบูรณ์ แต่แค่เพียงคําก่นด่ามันยังไม่มากพอ ชาวบ้าน
ได้ไปตามหาเซียนผูห้ นึงเพือมากําจัดครอบครัวมารให้
สินซาก

เซียนผูน้ นไม่
ั สนใจว่าครอบครัวของเด็กชายจะใช้มาร
286
จริงหรือไม่ แต่เพือชือเสียและความนับหน้าถือตาของผู้
คนเขาจึงลงมือกําจัดครอบครัวนีทิง บิดาและมารดา
ของเด็กชายพยายามปกป้องเขาให้หนีไป ส่วนตัวเองนัน
ต้องมาตายอย่างไร้ความผิด

เด็กชายเก็บความโกรธแค้นเอาไว้ในใจขณะทีวิงหนีไป
อย่างไม่คิดชีวิต เขาหนีเข้าไปในป่ าลึก ขึนเขาไปจนสุด
ดินแดนทีไร้ซงชี
ึ วิต เขานันหิวโหยมาตลอดทางจนแทบ
จะหมดลมหายใจ ขณะทีนอนรําไห้ในโชคชะตาทีแสน
โหดร้าย เขาก็ได้พบกับชายชราผูห้ นึงทีเข้ามาช่วยชีวิต
ชายชราผูน้ นให้
ั ทีอยู่ อาหาร และยังสอนวิชาต่างๆ ให้
จนจากเด็กชายกลายเป็ นชายหนุ่มผูเ้ ก่งกาจ จนเมือเขา
เรียนรูท้ กุ อย่างมาจนหมด ชายชราผูท้ ีมีดวงตาสีโลหิต
เลือนรางก็ได้ถ่ายทอดพลังปราณให้เขาจนตัวเองจากไป

287
พลังปราณนันทําให้ชายหนุ่มมีดวงตาสีโลหิตดุดนั ทําให้
เขารูแ้ จ้งสิงต่างๆ จนสามารถคิดค้นวิชาพิสดารได้นบั ไม่
ถ้วน เขาสามารถเรียกลม เรียกฝน ผิวหนังก็ไม่อาจตีรนั
ฟั นแทงเข้าง่ายๆ รวมไปถึงชีวิตทีเป็ นอมตะ...

ไอมาร...มันคือต้นต่อทีให้กาํ เนิดจอมมารโลหิต

เมือมีพลัง ความแค้นทีกักเก็บเขาไว้ได้ขดุ ออกมาอีกครัง

ความไม่เป็ นธรรมจากเซียนทําให้เขาก่อตังสํานักมารขึน
มา ถ่ายทอดวิชาพิสดารมากมายให้กบั ผูต้ ิดตาม นํา
กําลังคนไปบุกหมูบ่ า้ นทีเคยอาศัยแล้วขับไล่คนในหมู่
บ้านออกไปจนหมดสิน ทีดินหุบเขาเดนคนตายก็คือ
อดีตหมูบ่ า้ นแห่งนี
288
การกลับมาของเขาทําให้ยทุ ธภพทีสงบสุขสันคลอน
เซียนผูท้ ีเคยสังหารบิดาและมารดาของเขากลับมาเยือน
อีกครัง ชายหนุ่มจึงได้แก้แค้น เลือดต้องล้างด้วย
เลือด...

เขาสังให้ผตู้ ิดตามสังหารทุกคนทีเป็ นผูต้ ิดตามของเซียน

ผูน้ ีทีเคยสนับสนุนให้ทาํ ลายชีวิตของเด็กชายตัวน้อยใน
อดีต คําสังของเขาประกาศออกมาอย่างไร้เยือใย พร้อม
กับพืนถนนทุกทีทีเขาไปเยือนต่างอาบไปด้วยหยาด
โลหิต

ชีวิตกว่าหมืนปี เดินอยูบ่ นเส้นทางแห่งความแค้น สังหาร

กันไปสังหารกันมา มันเริมซําซากจําเจจนจอมมารอย่าง
289
เขาเริมเบือหน่าย และทีสําคัญ...โดดเดียว

ชีวิตทีเป็ นอมตะทําให้เขาเห็นคนใกล้ชิดล้มตายจากไป
อย่างไม่มีวนั หวนคืน แม้คนเหล่านันจะไม่ถกู ฆ่า ต่างก็
จากไปเพราะหมดอายุขยั ในทีสุดเขาจึงเลือกทีจะถอย
จากสงครามและกีดกันไม่ให้ความสําคัญกับใครอีก

ชีวิตจมอยูใ่ นโลกสีเทาจนได้พบกับแสงสว่างอีกครัง แสง

ทีทําให้เขาหวนกลับสูค่ วามเป็ นมนุษย์อีกครา

หยูหรงซู หญิงสาวผูท้ ีมีชีวิตคล้ายกับชายหนุ่มในอดีต

แม้นางจะพานพบกับอดีตทีแสนโหดร้ายดุจฝันร้ายที
คอยตามหลอกหลอน ทว่านางก็ยงั สามารถใช้ชีวิตอยู่
มาได้ดว้ ยใบหน้าทียังคงยิมให้โลกอย่างสดใส นางทําให้
290
จอมมารผูท้ ีโดดเดียวได้รบั การเติมเต็ม เพียงแค่ถกู มอง
ด้วยดวงตาดอกท้อคูง่ าม...

‘คนสําคัญ’

ในวันนีเพียงเพือให้แสงสว่างนันได้ฉายแสงต่อไป ต่อให้
มันกลายเป็ นจุดจบของจอมมารอย่างเขาเอง ชายหนุ่ม
ก็ยอมรับมันแต่โดยดี

หยูหรงซูไม่สมควรมาแปดเปื อนอยูใ่ นหนทางการฆ่าฟั น

ความแค้นทังหลายไม่ควรกัดกินจิตใจนางอีกต่อไป ใน
เมือหญิงสาวผูน้ นยั
ั งสามารถเริมต้นใหม่ได้ และเขาจะ
เป็ นผูท้ ีมอบมันให้กบั นางเอง

291
“ท่านจะใช้กระบีเล่มนันสังหารฆ่าไปพร้อมกับบุตรชาย
เพียงคนเดียวของท่านเองหรือ” เฉินหงจินถามขึนมา
ท่ามกลางศพของคนในชุดขาวอาบเลือดนับร้อยศพ คํา
ถามของส่งไปหาหลินหลีหมิงหลานผูค้ รอบครองกระบี
แสงอุทยั พิชิตความมืด แสงสีทองจากกระบีอาจทําให้
เขาแสบตา แต่ไม่อาจข่มขวัญกันได้

“หากเขาคือบุตรชายข้า ย่อมรูว้ า่ การเสียสละคนส่วน

น้อยเพือส่วนรวมนันเป็ นเช่นไร” หลินหลีหมิงหลานตอบ
โต้เฉินหงจินออกมาอย่างไร้เยือใย ในแววตาของเขาที
มองมาทังสองร่างนันปราศจากความเห็นใจในตัวของ
บุตรชาย

292
ไม่มีความสงสาร คนเช่นนีไม่สมควรทีจะเรียกว่าพ่อด้วย
ซํา

“ท่านช่างเป็ นบิดาทีประเสริฐเสียจริง ไม่แปลกใจเลยที

จะสังหารครอบครัวของเด็กสาวตัวเล็กๆ ได้อย่างโหด
เ**◌้ยมถึงเพียงนัน”

“อย่าพูดดีให้มนั มากนักเลย เฉินหงจิน เจ้าเองก็ไม่ได้

บริสทุ ธิไปมากกว่าข้านักหรอก”

สินคําพูดของหลินหลีหมิงหลาน เฉินหงจินก็สะบัดร่าง
ของหลินหลีหมิงลงไปจากกําแพงสูงทางด้านหลัง จอม
มารโลหิตผูม้ ีรา่ งทระนงข่มขวัญกระโดดลงมาเผชิญหน้า
กับเจ้าสํานักหลินหลี ศพนับร้อยทีรายล้อมคนทังคูท่ าํ ให้
293
บรรยากาศทมิฬไปรอบๆ ไอสังหารทีอัดแน่นทําให้ใครที
ฝ่ าเข้ามาจะต้องเจ็บตัวไปไม่นอ้ ย

แขนขวาของจอมมารโลหิตเหยียดออกไปข้างลําตัว ดึง
ดูดเอาไอควันสีดาํ มหาศาลจากรอบๆ มาหลอมรวมอยูท่ ี
ฝ่ ามือจนกลายเป็ นกระบีสีดาํ วาววับสยบขวัญผูค้ น จน
แม้แต่หลินหลีหมิงหลานยังใจหายวาบ

“ถึงข้าจะชัวร้าย แต่ก็ไม่เคยเสแสร้งอย่างเจ้า”

คนทังคูพ่ ลันพุง่ เข้าหากันด้วยความเร็วดุจดังสายฟ้า

ฟาด หนึงขาวหนึงดําทีกล่าวอ้างว่าตนคือตัวแทนแห่ง
ความดีชวั พวกเขาต่างต่อสูห้ ลอมรวมกันอย่างดุดนั ไม่
อาจพูดได้เต็มปากว่าใครกันแน่คือตัวร้ายทีแท้จริง
294
ทางฝังจอมมารทีแม้ตวั เองจะบาดเจ็บภายในจนแทบ
กระอักโลหิตออกมา แต่เมือทุกครังทีนึกถึงหน้าหยูหรงซู
เขาก็ไม่อาจลดแรงยอมแพ้ได้ หากในวันนีเขาต้องตาย
คนทีทําลายชีวิตของนางก็จะต้องลงนรกไปกับเขาด้วย!

ฝังหลินหลีหมิงหลานแม้จะไม่บาดเจ็บ แต่รา่ งกายที

ชราภาพของเขาก็ทาํ ให้สงั ขารมีขีดจํากัด และเขานันยัง
เป็ นเพียงมนุษย์หาใช้เซียนทีจะมีพลังวิเศษมากมาย
การต่อสูใ้ นครังนีทําให้เขาอาจจะพ่ายให้กบั เฉินหงจิน...

แต่คนอย่างหลินหลีหมิงหลานในเมือรูว้ า่ ตัวเองสูไ้ ม่ไหว

เขาก็ไม่มีทางทีจะสูค้ นเดียว เจ้าสํานักอย่างเขาเพียงส่ง
สัญญาณก็สามารถเรียกให้จอมยุทธ์ฝังตนเองออกมา
295
จากเงามืดเพือสมทบได้อีกหลายคน เมือกลายเป็ นห้า
รุมหนึง ชัยชนะก็อยูต่ รงหน้าหลินหลีหมิงหลานเพียงแค่
เอือม

เมือถูกรุมจากคนห้าคนและหนึงในนันยังถือกระบีแสง
อุทยั พิชิตความมืด มันทําให้เฉินหงจินไม่อาจต้านทาน
ได้หมดจนกลายเป็ นเสียหลัก อาการบาดเจ็บภายใน
กําเริบรุนแรงจนเขาไม่อาจจะทรงตัวให้ยืนอยูไ่ ด้

เมือเฉินหงจินล้ม คนของหลินหลีหมิงหลานก็รูด้ ีเข้ามา

ถือกระบีล้อมตัวเอาไว้ เว้นทีให้เจ้าสํานักไร้เมตตาผูน้ ี
เป็ นคนปลิดชีพจอมมารผูโ้ ด่งดัง เมือได้โอกาสอันดีชาย
ชราก็ไม่คดจะพูดมากอีก เขายกมือขึนจนสุดหมายมัน
จะฟั นลงไปบนร่างของเฉินหงจิน แต่แล้วกลับมีรา่ งหนึง

296
ทีพุง่ เข้ามาขวางทางกระบี

กระบีทองปะทะกระบีเงินอย่างรุนแรงจนเกิดสะเก็ดไฟ
ประกายวาบ แสงทีทําให้แสบตามาเพียงชัวคราวก่อน
จะจากไป พร้อมกับการเผยให้เห็นว่าเจ้าของกระบีเงินผู้
นันคือ...

“หลินหลีหมิง”

เจ้าสํานักหลินหลีเรียกชือของบุตรชายขึนมาตนเองออก
มาด้วยเสียงทีแผ่วเบา เขาไม่อยากจะเชือสายตาตนเอง
ว่าบุตรชายทีเลียงมากับมือ ในยามนีกลับเขามาปกป้อง
ศัตรูของบิดา

297
“ท่านหลอกข้ามาตลอดสินะ...” หลินหลีหมิงเอ่ยถาม
กับบิดา เพียงแค่คาํ ถามเดียวความรูส้ กึ ก็จกุ แน่นไปจน
หมด เขาไม่อยากจะคิดถึงเรืองทีบิดาเลือกทีจะปล่อยให้
เขาตายอย่างไม่ไยดีดว้ ยซํา

“หลีกทางไป!” หลินหลีหมิงหลานเอ่ยคําสังเสียงดุดนั
แต่บตุ รชายก็ไม่เคลือนไหว แม้คนของเขาอีกสีคนจะเข้า
มารุมจับ แต่ก็ถกู พลังของบุตรชายผลักกระเด็นออกไป
จนหมดสติ

“ข้าเชือมาตลอดว่าท่านไม่มีทางทําเรืองไร้เกียรติเช่นนัน
ได้ แต่นอกจากท่านจะทํามันแล้ว ท่านยังกล้าแย่งทุกสิง
ทุกอย่างมาจากซูเอ๋อร์แบบคนหน้าไม่อาย ท่านไม่เคย
298
รูส้ กึ ผิดบางเลยหรือทุกคืนวันทีหลับตานอน นางเป็ น
เพียงแค่เด็ก เด็กสาวตัวคนเดียว!”

“เจ้าจะมาครําครวญกับข้าแล้วคนตระกูลหยูหรงจะฟื น
มาอีกหรืออย่างไร นางเด็กนันมันมีความสําคัญอะไรต่อ
เจ้านักหนา ถึงได้เป็ นห่วงเป็ นใยนางนัก ข้ามอบชีวิตสุข
สบาย ชีวิตทีมีเกียรติเต็มไปด้วยผูค้ นนับหน้าถือตา
ภรรยาทีงดงามและเหมาะสม เจ้ายังจะไม่พอใจสิงใด
อีก!”

“ท่านเก็บมันไว้คนเดียวเถิด ชีวิตทีขโมยมาด้วยการคร่า
ชีวิตผูอ้ ืน ข้าไม่เคยต้องการ!”

299
“หากเจ้าพูดเช่นนัน ข้าคงไม่มีทางเลือก...”

เมือหลินหลีหมิงหลานกล่าวจบ มือทีหยาบกร้านของ
เขาทีไม่ได้ถือกระบีก็ใช้กริชทีซ่อนอยูแ่ ทงเข้าไปทีท้อง
ของบุตรชายแท้ๆ ของตนเอง โดยทีไม่ให้เขาได้ทนั ตังตัว
และไม่คาดคิดว่าผูท้ ีเป็ นพ่อจะสังหารลูกชายของตนได้
ลงคอ

หลินหลีหมิงตาเบิกตากว้างขณะล้มลงบนร่างของบิดา
ทว่าคนทีเขาเห็นเป็ นบิดาแท้ๆ กลับผลักร่างของเขาทิง
ลงพืนข้างทางอย่างไม่ไยดี

“ตอนนีก็เหลือเพียงแค่เจ้ากับข้า” หลินหลีหมิงหลานดึง

300
ความสนใจทังหมดกลับมาอยูท่ ีเฉินหงจินอีกครัง

เฉินหงจินยามนียังคงมีสีหน้าดุดนั แม้จะไม่อาจลุกขึน
ยืนจนต้องนังชันเข่าใช้กระบีสีดาํ พยุงตัวเอาไว้

“ต่อให้ทา่ นสังหารข้า ท่านก็ไม่มีวนั ได้พลังของข้าไปได้”

“ขอแค่เจ้าตายด้วยนํามือข้า ทุกคนก็พร้อมจะยก
ทุกอย่างให้ขา้ แล้ว” หลินหลีหมิงหลานกล่าวด้วยเสียง
เ**◌้ยมเกรียม อย่างทีเขาว่าหากทัวทังยุทธภพรูว้ า่ เขา
คือผูท้ ีสังหารจอมมารโลหิต ถึงเวลานันทุกคนใต้หลานก็
ล้วนอยากจะเข้าหาเขากันทังนัน เพียงแค่เอ่ยปากทุกสิง
ทีต้องการก็จะมาอยูเ่ บืองหน้า

301
กระบีสีทองวางพาดอยูท่ ีลําคอของเฉินหงจิน

“หยุดนะ!!!”

ในช่วงเวลาสุดท้าย เฉินหงจินพลันได้ยินเสียงเรียกของ
หยูหรงซู เขาคิดว่าชีวิตของตนเองอาจมาถึงจุดจบแต่
นางอาจจะรอดหนีไปได้ไกลแล้ว ทว่าทางเดินทีมืด
มิดกลับมีแสงสว่างฉายแสงเขามาจนไม่อาจมองหามุม
มืดเจออีกต่อไป แค่เพียงเสียงหวานใสของนางตะโกน
ขึนมา รอยยิมทีหายไปบนใบหน้าอันบอบชําก็กลับมา
ยิมได้อีกครัง

“ซูซ”ู ชายหนุ่มเรียกชือของหญิงสาวออกมา นําเสียง

302
ของเขาดูประหลาดใจ ทังทีคิดว่าไท่เฟิ งจะพานางไป
หลบในทีปลอดภัยแล้ว แต่สตรีผนู้ นกลั
ั บเดินอย่าง
อาจหาญเข้ามาช่วยเขาไว้

แม้จะหวันใจกลัวว่านางจะเป็ นอันตราย แต่ก็ตอ้ งยอม

รับว่าเขาสุขใจทีได้พบหน้านางอีกครัง

“แค่เจ้าพูดว่าหยุด แล้วข้าจะหยุดให้อย่างนันหรือ
ฮ่าๆๆๆ” หลินหลีหมิงหลานหัวเราะลันให้กบั การมาของ
หยูหรงซู

เด็กน้อยทีโง่งมนางช่างกล้ากลับมาด้วยตัวคนเดียว หลัง
จากทีเฉินหงจินตายไป เขาจะได้สงั หารนางต่อเอง

303
เมือถูกหลินหลีหมิงหลานยัวยุ หยูหรงซูก็เอ่ยเสียงใส
หนักแน่นออกมาอีกครัง “ใช่! ข้าจะเป็ นผูส้ งั และท่าน
ก็จะต้องทําตามอย่างไม่มีทางเลือก ทีนี...ทิงกระบีใน
มือท่านไปซะ”

เคร้ง...

เสียงกระบีด้ามทองพลันหล่นลงพืนเสียงดังกังวานท่าม
กลางความเงียบงัน

หลินหลีหมิงหลานในตอนนีหน้าซีดโดยพลัน เมือเขา
ตระหนักได้วา่ ตนเองไม่อาจขยับร่างกายได้แม้แต่สว่ น
เดียว และการเคลือนไหวส่วนอืนล้วนแต่ขยับไปเองโดย
304
ทีเขาไม่ใช่ผคู้ วบคุม!

หยูหรงซูคอ่ ยๆ ย่างกรายมาหยุดยืนตรงหน้าระหว่าง
หลินหลีหมิงหลานและเฉินหงจิน นางไม่สนใจสายตา
ตืนตระหนกของหลินหลีหมิงหลานทีมองมายังตนเอง
ขณะเดียวกันนันร่างเล็กก้มลงหยิบเอากระบีทองขึนมา
ถืออยูใ่ นมือแล้วกลับมาเผชิญหน้ากับคนทีสังหารบิดา
และมารดาของตนเอง

ทังตําแหน่ง สํานัก แม้กระทังกระบีเล่มนี ล้วนไม่ใช่ของ

ชายชราตรงหน้า เขาเพียงแค่ช่วงชิงมาอย่างไร้ยางอาย!

“ก็เหมือนบิดาของเจ้า หยูหรงซู เจ้าไม่กล้าพอทีจะ...

อึก” หลินหลีหมิงหลานทีเตรียมคําพูดมากมายจะพ่นใส่
305
หน้าหยูหรงซู ทําให้เด็กสาวหวันใจมากพอทีจะไม่กล้า
ลงมือ แต่ทนั ใดนันปากของเขากลับไม่อาจเอ่ยคําใด
ออกมาได้ เมือมันท่วมท้นไปด้วยโลหิตสดๆ ทีไหลทะลัก
ออกมา

“คนอย่างท่านไม่มีสทิ ธิพูดถึงครอบครัวข้า” นําตาหนึง

หยดไหลลงมาเมือนางนึกถึงวันทีทุกอย่างพังทลายลงไป

แม้ในยามนีมือจะอ่อนแรงแต่นางก็ดนั กระบีทองเสียบ
แทงทะลุรา่ งของหลินหลีหมิงหลานไปจนสุดด้าม นาง
ปล่อยให้เขาหมดลมหายใจไปช้าๆ พร้อมกับเลือดทีไหล
หนองเต็มพืน เหมือนกับทีเขาเคยทําต่อครอบครัวนาง
ตระกูลหยูหรง

306
“พวกเขาจากไปโดยไม่มีสทิ ธิได้กล่าวรําลาด้วยซํา...”

307
 บทส่งท้าย ดวงใจอสุรา

จุดจบของหลินหลีหมิงหลานคือจุดจบของสํานักหลินหลี
ภายในคําคืนเดียวคนมากมายต่างล้มตายไปมากกว่า
พันคน ไม่วา่ จะเป็ นจอมยุทธ์ เซียน ปี ศาจล้วนก็จากไป
อย่างไม่มีวนั หวนคืน ทางฝังธรรมะเมือสูญเสียสํานัก
ใหญ่อย่างสํานักหลินหลีไป พวกก็ตงตนขึ
ั นมาใหม่โดยที
มีผนู้ าํ จากหลายสํานักใหญ่มารวมกันเป็ นผูก้ ่อตัง มีชือ
เรียกว่าสํานักแสงสุรยิ นั มีจดุ ประสงค์หลักคือการฝึ ก
วิชายุทธ์และบําเพ็ญตน แต่อย่างไรก็ตามในท้ายทีสุดก็
จะต้องมีการจัดตังผูน้ าํ สูงสุดขึนมาภายหลัง

308
จากความสูญเสียมหาศาลในครังนีทําให้ทงสองฝ่
ั ายไม่
ว่าจะฝ่ ายมารหรือธรรมะต่างเห็นพ้องกันว่าพวกเขาควร
ทีจะหยุดการฆ่าฟั นไปอย่างไม่มีกาํ หนด

หยูหรงซู เฉินหงจิน และปี ศาจผูเ้ ป็ นมือซ้ายขวาของ

จอมมารโลหิตต่างพากันมารวมตัวอยูท่ ีโรงหมอเทวดา
ทันทีทีคนทังสีมาเหยียบอยูห่ น้าประตูใหญ่ หยาอีเจินก็
ออกมาต้อนรับพวกเขาด้วยสีหน้าไม่รบั แขก

“รับปากข้ามาว่าพวกเจ้าจะไม่ตีกบั คนพวกนัน” หยาอี

เจินเอ่ยปากถามกับตัวเต็งสํานักมารทังสีด้วยเสียงราบ
เรียบ พลางใช้สายตาเบือหน่ายมองไปที ‘คนพวกนัน’
ทีกําลังถูกหามเข้าไปข้างใน
309
“ถ้าพวกข้าคิดจะรบรากับพวกเขาต่อ คงไม่พาคุณชาย
หลินหลีหมิงมาให้ทา่ นรักษาหรอก” อูเ่ สวียผูแ้ บกร่าง
ของบุรุษชุดขาวอาบไปด้วยโลหิตตอบหยาอีเจิน

ไม่รูว้ า่ เป็ นโชคดีของหลินหลีหมิงหรือเพราะบิดาของเขา

จงใจไว้แต่แรก รอยแผลทีถูกกริชแทงยังไม่อาจคร่าชีวิต
ของเขาไปได้ ด้วยความทีเห็นแก่อดีตประกอบกับทีเขา
พยายามจะช่วยเหลือจอมมาร หยูหรงซูจงึ ขอให้อเู่ สวีย
ช่วยแบกร่างทีมีเพียงลมหายใจรวยรินของหลินหลีหมิ
งหลานมารักษาด้วย

“ข้าว่านันไม่ใช่ความต้องการของเจ้าหรอก” หมอเทวดา
ตอบกลับหน้าตาย หากเป็ นไปได้พวกมารคงอยากจะ
310
ฆ่าทายาทตระกูลหลินหลีให้มนั หมดสินกันไป แต่ดู
เหมือนว่าพวกเขาจะถูกเจ้าเด็กตัวแสบห้ามเอาไว้เสีย
ก่อน

ตีงตู อ้ งตีให้ตาย ถอนรากก็ตอ้ งถอนโค่นให้สนิ ในภาย

หน้าจะได้ไม่มีผใู้ ดโกรธแค้นมากพอทีจะมาเอาคืนให้แก้
หลินหลีหมิงหลาน ทว่าในเหตุการณ์ครังนีคนทีสังหาร
ชายชรานันใช่คนของสํานักมารโดยตรง หากแต่เป็ นหยู
หรงซู สตรีทีหลินหลีหมิงห่วงใยมากทีสุด

“ท่านเลิกพูดมากแล้วพาท่านจอมมารไปรักษาได้แล้ว”
หยูหรงซูไม่สนใจสายตาของหยาอีเจิน นางในตอนนียัง
คงยืนพยุงแขนของเฉินหงจินด้วยสีหน้าหงุดหงิด คําพูด
ของนางนันแสดงความเป็ นห่วงชายหนุ่มข้างกาย

311
มากกว่าตนเองทีมีรา่ งบางเล็กทีแรงจะยืนในตอนนียัง
แทบไม่มี บอกไม่ถกู ว่านางหรือเขากันแน่ทีพึงแรงกัน
และกันอยู่

“พาเจ้าคนป่ วยสองคนตรงนีไปรอทีเรือนเปลวเงิน ส่วน

ทางคุณชายหลินหลีหมิงให้พาไปทีเรือพิรุณ”

หยาอีเจินหยุดการโต้เถียงกับเจ้าเด็กตัวแสบเอาไว้เมือ
เห็นสภาพทีดูไม่ได้ของหยูหรงซูและเฉินหงจินอย่าง
ชัดเจน แล้วหันไปสังกับลูกศิษย์ทีติดตามอยูข่ า้ งหลัง
คนของหยาอีเจินจํานวนมากต่างวุน่ วายกับการรับคน
เข้ามารักษาในโรงหมอ พวกคนต่างวิงวุน่ ไปมาทํางาน
กันมือเป็ นระวิง ทังฝ่ ายพรรคมารและฝ่ ายธรรมะต่างมุง่
หน้ามาหาเข้าทีเมืองอิงฟ้ากันจนหมด

312
แน่นอนว่าคนอย่างหยาอีเจินเลือกทีจะรักษาเฉพาะคนที
มีเงินจ่ายเท่านัน โดยเฉพาะผูท้ ีจ่ายหนักก็จะได้รบั การ
ดูแลอย่างดีเป็ นพิเศษ ส่วนพวกลูกไล่คนอืนทีมีเงินค่า
รักษาอยูน่ อ้ ยนิดกับคนทีไม่มีเลย พวกนีจะถูกส่งตัวไปที
ห้องรวมและมีเหล่าหมอฝึ กหัดมารักษาเป็ นกรณีศกึ ษา
พัฒนาฝี มือกันไป

‘หากไม่มีเงินจ่าย เช่นนันก็มาเป็ นมนุษย์ทดลองยาให้

เขาซะ’

นีคือสิงทีหยาอีเจินพูดกับประชาชนคนทีไม่มีเงินแต่กลับ
มาขอให้เขาช่วยรักษา หยูหรงซูเองก็เคยเป็ นหนึงใน
มนุษย์ทดลองของเขาเช่นกัน โดยเรืองทังหมดเคยเกิด
313
เมือหลายปี มาแล้ว สมัยทีนางยังเด็ก แล้วถูกนักฆ่าไล่
ต้อนเข้ามาในป่ า

หยูหรงซูเมือมาถึงเรือนเปลวเงิน นางก็จาํ ได้วา่ มันคือ

เรือนเก่าทีนางเคยมานอนรักษาตัวก่อนทีจะแอบหนีออก
ไปหาเรือง ดูเหมือนว่าเรือนแห่งนีจะเหมาะกับการรักษา
ตัวมากทีสุดในโรงหมอ ด้วยสภาพแวดล้อมทีรายล้อม
ไปด้วยความธรรมชาติและสมุนไพร และอากาศทีไม่
หนาวและร้อนจนเกินไป ทีสําคัญการตกแต่งยังดูดีมี
ราคาสมแล้วทีหยาอีเจินส่งคนไข้ทีจ่ายหนักมาอยู่

เฉินหงจินทีฝื นทนมาตลอดทาง เมือเห็นเตียงขาวอยูต่ รง

หน้า ร่างทีร้อนรุม่ ราวกับไฟของเขาก็ลม้ ตัวพับลงไปใน
ทันใด สติสมั ปชัญญะของจอมมารอย่างเขาเริมเลือน

314
ราง ทว่าถึงจะไม่มีแรงเคลือนไหวแม้แต่จะขยับร่างแต่
มือหนาของเขาก็ยงั จับมือบางของหยูหรงซูอาไว้แน่นไม่
ยอมปล่อย

หากในตอนนีร่างของเฉินหงจินเปรียบเหมือนกับไฟ หยู
หรงซูก็เป็ นเสมือนนํา ทีแค่เพียงสัมผัสทีแผ่วเบาก็ช่วย
ชําระล้างความทรมานให้จางหายไป

“จอมมารจะมีอาการร่างกายอ่อนแอลงกะทันหันเช่นนี
ไปอีกหลายปี ช่วยไม่ได้ทีข้าเตือนเขาแล้วว่าห้ามใช้
กําลังภายในในระยะนีแต่ไม่เชือฟั งคําข้าเอง รูท้ งรู
ั ว้ า่
ภายในตนเองบาดเจ็บ แต่ยงั จะมีหน้าไปใช้วรยุทธ์มาก
มายกับเจ้าพวกนันอีก ช่างโง่งมไม่สมกับอายุทีมีเลยสัก
นิด”

315
“ท่านหมอ... แล้วไข่มกุ ในตัวข้าช่วยรักษาอาการของ
ท่านจอมมารได้หรือไม่”

“มันก็ได้ แต่เจ้าก็ตอ้ งแช่ในนําร้อนเช่นเดิมอยูห่ ลายวัน

หน่อย...”

หยูหรงซูในยามนีกําลังร้อนรน นางคิดว่าตัวเองยอมทํา
ทุกอย่างเพียงเพือช่วยเฉินหงจิน แต่เมือได้ยินหยาอีเจิ
นบอกว่าตนเองต้องแช่ในนําร้อนหลายวันเข้า ความ
มันใจทีอยากจะช่วยก็เริมลดลงกลายเป็ นลังเล นางเพิง
รอดพ้นจากการถูกไฟเผาทังเป็ นมาหมาดๆ นียังต้องถูก
หมอเทวดาจับต้มทังเป็ นอีกหรือนี

316
คนทีเกลียดความร้อนกําลังจะอ้าปากเอ่ยคําว่า ‘ไม่!’
แต่แล้วก็ถกู เสียงทุม้ ตําทีแหบแห้งเอ่ยขึนมาก่อน

“ข้าไม่ตอ้ งการสิงนันอีกต่อไป หากมันจะทําให้นางต้อง

ทรมาน” เฉินหงจินพยายามพูดขึน แล้วมือหนาของเขา
ก็กระชับมือของหยูหรงซูแน่น ราวกับจะบอกกับนางว่า
สิงใดกันแน่คือความต้องการของเขา

หยาอีเจินมองดูทงคู
ั อ่ ยูเ่ งียบๆ พลางคิดในใจเกียวกับ
เฉินหงจินว่า ‘ช่างโง่งมไม่ดสู งั ขารตัวเอง’ แต่ปากก็
กระแอมไอขึนมาแล้วพูดอีกอย่างหนึง “ข้ายังพอมีหน
ทางอืน”

317
“อะไรหรือ”

เมือได้ยินคําของหยาอีเจิน ดวงตาดอกก็พลันเปล่ง
ประกายราวกับดวงดาวพร่างพราย

“การลิมรสพลังของไข่มกุ มนตราจะช่วยสามารถรักษา
เขาได้” เมือพูดออกมาแล้ว หยาอีเจินก็นกึ อยากจะมุด
ดินหนีจากไป ทําไมคนอย่างเขาถึงต้องมาเป็ นผูท้ ีบอก
เรืองแบบนีกับเจ้าเด็กตัวแสบทีเขาชอบด่าด้วยนะ

“ลิมรส?”ใบหน้าไร้เดียงสาของหยูหรงซูวา่ งเปล่าขณะ
ทีพยายามทําความเข้าใจคํากล่าวของหยาอีเจิน

318
ในเมือพลังของไข่มกุ มนตราอยูใ่ นร่างของนาง เช่นนัน
แล้วเฉินหงจินจะไปลิมรสพลังนันได้อย่างไร หยาอีเจิน
คงไม่คิดจะจับนางไปทําเป็ นอาหารมาให้ทา่ นจอมมาร
กินใช่หรือไม่

เฉินหงจินทีนอนอยูฉ่ ดุ รังแขนเจ้าของร่างเริมสติเลือน
ลอยเอาไว้ หยาอีเจินผูท้ ีเข้าอะไรทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง
เห็นเช่นนีก็ทาํ การหันหลังเดินหนีออกจากห้องไปใน
ทันควัน โดยระหว่างทางเขาพบกับไท่เฟิ งกับอูเ่ สวียทียืน
เฝ้าอยูห่ น้าห้อง หมอเทวดาผูม้ ีแขนเรียวสวยก็ทาํ การ
ลากคอเสือของปี ศาจทังสองออกไปจากเรือนเปลวเงิน
ด้วยกัน

“ลิมรสไข่มกุ มนตรา... ไข่มกุ มนตราอยูใ่ นตัวข้า แล้ว

319
ท่านจะไปลิมรสมันได้อย่างไร หรือว่าท่านหมอจงใจจะ
ล้ออะไรข้าเล่นอีก” หยูหรงซูนงลงข้
ั างเตียง นางหันมา
คุยกับเฉินหงจินด้วยสีหน้าสงสัย

ทันใดนันเฉินหงจินก็ยนั กายลุกขึนมา แม้รา่ งกายจะ

หนักจนร้อนรุม่ ทว่าชายหนุ่มก็ยงั พยุงตัวเองขึนมาจน
มองเห็นหน้าหยูหรงซูชดั เจน แต่ก็ได้เพียงชัวครูก่ ่อนที
ศีรษะอันหนักอึงจะซบลงไปทีลําคอบาง ลิมรส...

“เจ้าอยากรูจ้ ริงๆ หรือ…” ลมอุน่ ร้อนรินรดสัมผัสผิวขาว

ทีเนียนใส ความรูส้ กึ ของเสียงทีแหบพร่าทําให้รา่ งเล็ก
ขนลุกซู ความรูส้ กึ วาบหวิวทําให้หยูหรงซูหาคําพูดไม่
เจอ ความเงียบของรอบข้างทําให้ความสนใจทังหมด
ของนางมาจดจ่อทีสัมผัสทางกายได้ละเอียดอ่อนมาก

320
ขึน สัมผัสของฝ่ ามือทีร้อนผ่าวลูบผ่านผ้าบางทีไหล่ของ
นางอย่างอ่อนโยน ความนุ่มนวลและอบอวลไปด้วย
ความรูส้ กึ ทําให้นางเผลอพยักหน้าตอบรับไปอย่างไม่รู ้
ตัว

“ตอบข้ามา ตอบข้าด้วยเสียงของเจ้า ข้าการความมัน

ใจว่าเจ้าต้องการจะรูม้ นั จริงๆ”

“ข้าอยากรู”้ นางเปล่งคําตอบออกมาด้วยความสงสัย

คําตอบของหยูหรงซูทาํ ให้รอยยิมเจ้าเล่หป์ รากฏบนใบ

หน้าหล่อเหลาของผูท้ ีได้ชือว่าจอมมารโลหิต ริมฝี ปาก
ของเขาเคลือนไหวอยูท่ ีลําคอขาวของนางอย่างอ่อนโยน
แล้วเคลือนขึนมาลิมรสความหวานหอมทีริมฝี ปากบาง
321
ด้วยสัมผัสอันแผ่วเบาและรุม่ ร้อน มือหนาค่อยๆ ปล่อย
ข้อมือบางออกจากพันธนาการ แปรเปลียนเป็ นโอบกอด
ร่างเล็กให้มาอยูใ่ นอ้อมกอดอย่างชิดใกล้ จากนันก็ลบู
ผ่านแผ่นหลังบางมาดึงรังท้ายทอยให้นางให้รบั สัมผัส
จากเขามากยิงขึน

เฉินหงจินค่อยๆ ปล่อยให้หยูหรงซูเป็ นอิสระ หญิงสาว

ตรงหน้าพลันหอบหายใจหนักอยูค่ รูห่ นึง มันเป็ นความ
รูส้ กึ ประหลาดทีทําให้รูส้ กึ วาบหวามอยูท่ ีกึงกลางของ
หน้าอก หัวใจพลันเต้นรัวเร็วจนจะทะลุออกมา

อันตราย...แต่อยากทีจะสัมผัสมันอีกสักครัง

322
ไม่ส.ิ ..ใครสนเรืองทีจะนับกันล่ะ

“ข้าไม่ตอ้ งการไข่มกุ มนตรานันอีกแล้ว” หลังมือของเฉิน

หงจินสัมผัสอยูท่ ีแก้มใสของหยูหรงซู ใบหน้าทีไร้
เดียงสาของนางทําให้เขาลุม่ หลง

“ไม่! หากไม่มีทา่ นจะมีไข่มกุ นันไปเพืออะไร” หยูหรงซู

โพล่งขึนมาทันควัน การทีเฉินหงจินปฏิเสธไข่มกุ มนตรา
แสดงว่าเขาปฏิเสธทีจะรักษาชีวิต

จอมมารหนุ่มพลันชะงัก เขาผูไ้ ม่เคยมีสีหน้าประหลาด

ใจยามนีกําลังมองหยูหรงซูราวกับนางเป็ นผี ไม่มีใครใน
ชีวิตทีพูดเหมือนขาดเขาไม่ได้ ไม่ส.ิ ..คําพูดทีเหมือนเขา

323
นันสําคัญจนไม่มีสงอื
ิ นใดอาจเทียบได้อีก

“เจ้าอย่าไปพูดเช่นนีให้ชายใดได้ยินอีก”

“ทําไมล่ะ?” ดวงตาดอกท้อหรีลงอย่างสงสัย พร้อมกับ

คอทีเอียงไปข้างๆ ทําให้ผมยาวสลวยของนางทีปล่อย
เอาไว้ไหลมาคลอเคลียทีไหล

“คําพูดและแววตาทีบริสทุ ธิของเจ้า หากพูดคําหวาน

เช่นนีออกไป ไม่วา่ ผูใ้ ดต่างก็ตอ้ งลุม่ หลง” เฉินหงจิ
นหยิกปลายคางของนางอย่างนึกมันเขียว โดยทียังกอด
ร่างเล็กเอาไว้ไม่ปล่อย

324
“แต่ขา้ พูดกับท่านได้ใช่ไหม” นางยังคงใช้ดวงตาหวาน
ฉําและเสียงสดใสถามกับร่างสูงใหญ่

“เจ้าแน่ใจแล้วหรือ” เสียงของชายหนุ่มทุม้ ตํา

“ท่านเลิกถามข้าสักทีเถิด” หยูหรงซูตอบ คําตอบทีทํา

ให้เฉินหงจินระบายยิมทีทําให้ดวงหน้าของเขางด
งามออกมาอีกครัง

“ต่อให้เจ้าไม่มีพลังของไข่มกุ มนตรา ต่อให้เจ้าไร้ซงึ

สมบัติ แต่ขา้ ไม่ตอ้ งการสิงใดอีก เจ้าคืออนาคตของข้า
และข้าต้องการเพียงแค่เจ้า...หยูหรงซู” เฉินหงจินใช้นิว
ทีเรียวยาวปาดแก้มเนียนใสอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยๆ ไล่

325
ลงมาปั ดผมยาวสีดาํ ทีบดบังใบหน้าของนางออก

“ท่านช่วยชีวิตข้าถึงสามครัง...” ร่างเล็กคิดทบทวนถึง
ช่วงเวลาทีผ่านมา หลายปี มานีนางเคยไม่มีอะไรนอก
จากชีวิต จนกระทังได้มาพบกับเฉินหงจินในช่วงเวลาที
นางไร้หงทาง และทุกครังทีนางพบกับทางตันชายหนุ่มผู้
นีก็เข้ามาช่วยเหลือทุกครังไป “เฉินหงจิน ชีวิตข้าเป็ น
ของท่านตังแต่วนั แรกทีเราพบกันแล้ว”

สายลมเย็นพัดผ่านเทือกเขาทีปกคลุมไปด้วยใบหญ้า
เขียวขจี ปะทะเข้ากับสองร่างทีเดินเรือยเปื อยลงไปตาม
ทางเดินบนเขาทีเงียบสงบ โดยมีปลายทางเป็ นเมือง
326
ใหญ่ทีปกคลุมไปด้วยเหล่าดอกท้อทีบานสะพรังส่งกลิน
หอมอบอวลกลางฤดูใบไม้ผลิ

นับเป็ นการเดินทางทีแสนยาวไกล แต่หยูหรงซูก็เต็มใจที

จะเดินตามหลังร่างบุรุษในชุดสีดาํ ต่อไป แม้จะไม่รูจ้ ดุ
หมายปลายทางก็ตาม

เหมือนเหวินอี...บริเวณทางทิศตะวันออกมีจวนหลัง
ใหญ่ทีมีขนาดกว้างขวางกินพืนทีของเมืองไปราวๆ หนึง
ส่วนสี แม้จะกว้างขวางแต่กลับเปล่าเปลียวไร้ผคู้ น
สถานทีทีควรได้รบั การดูแลได้ถกู ปล่อยทิงร้างเอาไว้
อย่างน่าเสียดาย

ฝ่ าเท้าเล็กพลันชะงักงัน ดวงหน้ามนเงยขึนมองประตู
327
ใหญ่ทีสูงใหญ่ไร้ปา้ ยสกุลแขวนอยูด่ ว้ ยความรูส้ กึ หวิวๆ
อยูใ่ นอก คําพูดนับร้อยก็ไม่อาจเติมเต็มความรูส้ กึ ทีขาด
หาย ดวงตาดอกท้อหลุบลงตําและชําเลืองมองไปยัง
บุรุษหนุ่มร่างสูงทียืนอยูข่ า้ งตัว

“ทําไมท่านถึงพาข้ามาทีนี” นําเสียงเลือนลอยเปล่ง
ถามออกมาพร้อมกับความรูส้ กึ กังวลจนมือเริมเย็นเฉียบ

หยูหรงซูทาํ ตัวไม่ถกู เมือได้มายืนอยูห่ น้าจวนหยูหรงอีก

ครัง อดีตบ้านของนางทีจําต้องจากลาไปอย่างไม่เต็มใจ
ความเงียบเหงารอบข้างทําให้หวนนึกถึงเสียงหัวเราะใน
วันวาน บ้านทีไม่อาจเรียกว่าบ้านได้อีก ในเมือหลินหลี
หมิงหลานผูห้ กั หลังประมุขหยูหรงสังประกาศขายให้แก่
ผูใ้ ดไปนางเองก็ไม่อาจรับรูไ้ ด้

328
“ทีนีเป็ นของข้าเอง” เฉินหงจินเอ่ยกับนางขึนมาด้วยคํา
พูดทีนุ่มนวล

คําพูดและท่าทีอนั อ่อนโยนของชายหนุ่มเข้าเกาะกุม
หัวใจทีห่อเ**◌่ ยวของหยูหรงซูได้อยูห่ มัด ดวงตาทีไร้
ซึงความรูส้ กึ พลันเบิกกว้างเต็มไปด้วยแววตาแห่งความ
ดีใจระยิบระยับทีไม่อาจปิ ดบัง ริมฝี ปากชมพูระเรือเองก็
อ้าปากค้างออกมาอย่างไม่คิดทีจะสงวนท่าทีใดๆ

“ท่านว่าอย่างไรนะ!” นางทวนถามออกมาอีกครังด้วย
นําเสียงทีสดใสกว่าคําพูดก่อนหน้า

เฉินหงจินไม่พดู พรําทําเพลงใดๆ อีก มือทีแข็งแกร่งของ

329
เขาพลันจับทีมือบางของหยูหรงซูแล้วประสานนิวมือเข้า
ด้วยกันอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผลักประตูไม้ทีปิ ดสนิทให้
เปิ ดออก พาหญิงสาวเข้าไปยังข้างในโดยไม่รรี อ

“หลินหลีหมิงหลานประกาศขายจวนของตระกูลหยูหรง
ไปทัวยุทธภพหลังจากทีเขาคิดว่าตนเองได้คมั ภีรล์ บั ของ
ท่านประมุขไป แต่ขา้ รูว้ า่ บิดาเจ้ายังซ่อนความลับไว้ใน
ส่วนอืนภายในจวนทีหลินหลีหมิงหลานไม่วนั รู ้ ข้าจึงสัง
ให้คนมาติดต่อซือไปในทันที”

เฉินหงจินอธิบายเรืองการเป็ นเจ้าของทีของเขาให้หญิง
สาวฟั งระหว่างทีเดินผ่านตามทางเดินทีเปล่าเปลียว
โดยทีมือของเขายังคงจับมือของหยูหรงซูแน่นไม่มีทีทา่ ที
จะคลายออก

330
“ความลับอะไรกัน” หยูหรงซูถามขึนมาขณะทีวิง
เหยาะๆ ตามหลังร่างสูง ชายหนุ่มสังเกตเห็นก็คอ่ ยๆ
ผ่อนฝี เท้าให้ชา้ ลง ก่อนจะตอบนาง “คัมภีรเ์ กียวกับ
ไข่มกุ มนตราและวิธีพิชิตกระบีอุทยั พิชิตความมืด”

“คนอย่างหลินหลีหมิงหลานจะพลาดตําราเหล่านันไป
ได้อย่างไร”

“เขาใช้ความพยายามหาอยูน่ านแต่คนเช่นนันไม่มีทาง
รูจ้ กั จวนแห่งนีดีไปกว่าข้าหรอก” จอมมารหนุ่มยิมเจ้า
เล่หแ์ ล้วผลักไม้ทีขวางทางเดินออก เพือคนทีอยูข่ า้ งหลัง
จะได้เดินตามมาได้อย่างสะดวก

331
ผ่านมาอีกฟากฝังหนึงของจวนทีมีประตูแน่นหนาปิ ดบัง
เอาไว้อยู่ เมือเฉินหงจินเปิ ดประตูออกกว้าง กลินหอม
ของดอกท้ออบอวลอยูใ่ นสายลมทีปะทะกับร่างผูม้ า
เยือนทังสอง แสงสว่างจากแสงอาทิตย์สาดส่องผ่านต้น
ท้อสูงใหญ่เข้ามากระทบสายตา จนร่างเล็กเห็นแต่แสงสี
ขาวจนต้องกะพริบตาถีๆ อยูค่ รูห่ นึง

เมือแสงสว่างจางหายไป ทิวทัศน์ทีงดงามเหนือคํา
บรรยายก็ฉายออกมาให้เห็น ดอกท้อต้นใหญ่แตกกิง
และใบออกดอกบานสะพรังจับตาผูค้ น กลีบใบชมพูแดง
ค่อยๆ ร่วงปลิวหล่นไปตามสายลม ตกลงสูพ่ ืนนําใส
สะอาดทีเป็ นคลองล้อมรอบผืนดินตรงกลาง

332
ส่วนอืนภายในจวนต่างปล่อยให้รกร้าง แต่สถานทีแห่งนี
กลับอุดมสมบูรณ์ราวกับได้รบั การดูแลอยูต่ ลอดเวลา
อีกทังใต้ตน้ ดอกท้อทีงามเฉิดฉายยังคงมี...

“นันใช่...” เสียงแผ่วเบาเปล่งออกมาอย่างสันเครือ
ขณะทีดวงตายังคงจับจ้องไปยังสิงทีอยูใ่ ต้ตน้ ดอกท้อ

“นันคือประมุขและฮูหยินหยูหรง” ชายหนุ่มตอบนาง
ด้วยเสียงทีหนักแน่น คําตอบทีต้องการจะบอกว่านีคือ
เรืองจริง เฉินหงจินวางฝ่ ามือลงทีแผ่นหลังอันบอบบาง
ของหญิงสาวราวกับต้องการจะประคองนาง เขาสัมผัส
ได้วา่ ร่างเล็กในยามนีกําลังสันสะท้านไปด้วยความรูส้ กึ
มากมาย ป้ายหลุมศพหินทังสองตังอยูอ่ ย่างสะอาด
คล้ายจะได้รบั การดูแลอยูเ่ ป็ นประจํา ความเปล่าเปลียว

333
ท่ามกลางธรรมชาติอนั งดงามได้สะกดสายตาหยูหรงซู
เอาไว้แน่น ร่างเล็กก้าวเท้าทีสันไหวของตนเองข้ามผ่าน
สะพานสีแดงมาจนถึงหน้าหลุมศพของบิดาและมารดา
ทันใดนันเองเข่าทังสองข้างก็พลันทรุดลงอย่างไร้เรียว
แรงต่อหน้าป้ายหิน

หยาดนําตาแห่งความโล่งอกของนางไหลรินออกมาอาบ
แก้มใส ตลอดเวลาทีผ่านมาหยูหรงซูไม่ลา้ มีความคิดแม้
แต่เสียวเดียวทีจะหวนกลับมาคิดถึงบ้านหรือร่างของ
บิดาและมารดาทีถูกทอดทิงเอาไว้ นางไม่กล้าคิดว่า
พวกท่านจะเป็ นอย่างไร นางข่มกลันความหวาดกลัวเอา
ไว้ไม่เคยคิดว่าคนทีสังหารครอบครัวนางจะทําสิงใดไป
กับร่างไร้วิญญาณทังหลาย เขาจะเอาไปทิงในป่ าหรือ
จะเผาทิงไม่ให้เหลือซาก อันทีจริงนางอยากจะโกหกตัว

334
เองว่าทุกอย่างเป็ นแค่ฝันร้าย ดังนันทุกครังทีความคิดที
เกียวกับบิดาหรือมารดาเข้ามา นางก็เลือกทีจะดืมสุรา
เพือลบความคิดและความทรงจําเหล่านันให้ออกไปจาก
หัว

มือเล็กทังสองข้างเอือมออกมาสัมผัสแผ่นหินทัง
สองอย่างอ่อนโยน แม้จะให้ความรูส้ กึ เยือกเย็นกลับมา
แต่หยูหรงซูกลับรูส้ กึ อบอุน่ หัวใจ นางปล่อยให้นาตาของ
ํ
ตนเองรินรดผืนหญ้าต่อไปเงียบๆ ขณะทีกําลังซึมซับ
ความรูส้ กึ ของการจากไปทีไร้ซงคํ
ึ ากล่าวลา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าไม่ตอ้ งคอยหลบซ่อนตัวอีกต่อไป

แล้วนะเจ้าค่ะ” เสียงหวานเจือนเสียงสันเครือเอ่ยขึนมา
ท่ามกลางความเงียบงัน

335
เฉินหงจินยามนีคอยยืนอยูข่ า้ งหลังร่างเล็กอยูเ่ งียบๆ แต่
สายตาคมกล้าของเขายังคงจับจ้องร่างเล็กด้วยความ
เป็ นห่วง ในยามนีจอมมารหนุ่มยังคงลังเลว่าตนเองควร
จะเข้าไปปลอบประโลมหญิงสาวหรือไม่ แต่แล้วคนที
มากไปด้วยศักดิอย่างเขาก็ได้ทาํ ในสิงทีหยูหรงซูตอ้ ง
ประหลาดใจ

ร่างสูงของเฉินหงจินผูเ้ ป็ นถึงจอมมารโลหิตปกครอง
เหล่ามารและปี ศาจจู่ๆ กลับมานังคุกเข่าต่อหน้าหลุม
ศพของบุพการีผอู้ ืน การกระทําอันน่าแปลกใจของเขา
ทําให้รา่ งเล็กทีกําลังร้องไห้อยูห่ ยุดร้องแล้วหันไปมอง

“คารวะท่านประมุขและฮูหยินหยูหรง ข้าเฉินหงจิน ใน
336
วันนีทีข้าพาบุตรสาวท่านกลับบ้านมาเยียมเยือน แท้จริง
แล้วนันไม่ใช่เพียงจุดประสงค์เดียวของข้า หากแต่ตวั ข้า
นันมีความต้องการภายในใจทีต้องมาขอกับท่านทังสอง
ขอให้ทา่ นช่วยรับฟั งคําของทีเห็นแก่ตวั ของข้าไว้ดว้ ย ข้า
จอมมารผูน้ ีได้หลงรักบุตรสาวของท่านด้วยหัวใจที
บริสทุ ธิ แม้ตวั ข้าจะเป็ นคนบาปมาชัวชีวิต แต่สงที
ิ ข้าทํา
เพือความรักในครังนีคือข้านันยอมสละชีวิตตัวเองเพือให้
นางปลอดภัย ข้ายอมทีจะหาทุกสิงอย่างมาให้บตุ รสาว
ของท่านตามแต่ทีนางปรารถนา จอมมารอย่างข้า
สามารถทีจะกักขังนางเอาไว้เพียงผูเ้ ดียวตลอดชีวิตก็
ย่อมได้ แต่ขา้ จะไม่มีวนั ทําเช่นนัน ข้าต้องการจะแต่ง
งานกับนาง ให้นางอยูเ่ คียงข้างและคอยดูแลอย่างถูก
ต้องตามประเพณี ให้สมกับทีพวกท่านทังสอยอมสละ
ชีวิตเพือปกป้องบุตรสาวทีเปล่งประกายงดงามราวกับ
แสงสว่าง”
337
นําเสียงทุม้ กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น ดวงตาสีโลหิต
ของชายหนุ่มในชุดสีดาํ จ้องมองไปยังแผ่นหินทังสอง
ด้วยแววตาจริงใจ เขานิงอยูเ่ ช่นนันกระทังหยูหรงซูหลุด
ขําออกมาขณะทีนางค่อยๆ เช็ดนําตาออกจากใบหน้า
ตนเอง

“ท่านจะขอป้ายหินแต่งงานหรือ” นางพูดออกมาแล้วก็
ไม่อาจกลันหัวเราะได้อีกต่อไป แม้จะถูกสายตาดุๆ ของ
เฉินหงจินมองปรามอยูก่ ็ตาม แต่ใบหน้าและหูของเขาที
กลายเป็ นสีแดงนันทําให้นางทวีความอยากแกล้งเพิมขึน
ไปอีก

“ปากอย่างเจ้านีนะ” จอมมารขบเขียว
338
“ข้าจะทําไม ท่านจะขอข้าแต่งแต่ทาํ ไมไปกล่าวกับพ่อ
แม่ของข้า หากท่านไม่คยุ กับข้าก่อนเกิดข้าตอบว่าไม่ขนึ
มาท่านจะทําเช่นไร”

“เจ้ากล้าปฏิเสธ?”

“สินสอดข้าจะเป็ นสุราไร้จาํ นวนจํากัดได้หรือไม่เล่า”

เฉินหงจินเค้นหัวเราะในลําคอออกมาเมือได้ฟังคําต่อ
รองจากร่างเล็ก

“เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องดืมสุราอีกต่อไป เพียงแค่ตวั ข้าก็มาก

339
พอทีจะมอมเมาเจ้าได้ตลอดไปแล้ว”

สินสุดคําพูดทีหวานหอม บรรยากาศทุกด้านก็พลันตก
อยูภ่ ายใต้ความเงียบสงบ มีเพียงเสียงหัวใจสองดวงที
สันไหวขณะเชือมต่อกันอยูร่ าวกับเสียงดนตรีอนั นุ่มนวล
ทีบรรเลงอยูใ่ ต้ตน้ ดอกท้อบานสะพรัง

รสหวานทีกลมกล่อม ไม่มีสรุ าใดทีรสชาติเลิศรสไป

มากกว่าสุราใจอีกแล้ว

จบบริบรู ณ์

340
341