1

ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 61

เพราะรู้ว่าเขามองไม่เห็น เหยี่ยนหวู่ฟางจึงกล้าปล่อยให้
ใบหน้ าตนเองแดงกา่ และเผยความรูส้ ึกเขินอายออกมาเต็มที่

หัวใจเต้นปัน่ ป่ วนไม่เป็ นจังหวะ จาได้ว่ามีเพียงครัง้ ที่ ถกู

นั กพรตไล่ ล่าเอาชี วิ ต เท่ านั น้ หัว ใจจึง เต้ น รุน แรงเช่ น นี้ ท่ าน
ประมุขบอกว่าถือกาเนิดมาพร้อมการยา่ เปลวเพลิง ดังนัน้ ทุกที่
ที่ไปล้วนมีสายอสนี บาตและประกายไฟ ก่อเกิดการสู้รบ...

คาดเดาว่าตอนนี้ เขาต้องสัมผัสได้ถึงเนื้ อตัวที่สนสะท้

ั่ าน
ของนาง ปลายนิ้วเรียวจึงถอยห่างออกไปเล็กน้ อย ทว่ากลับทา
ให้หญิงสาวจ้องปลายนิ้วนัน้ เขม็งอย่างระแวง ด้วยกลัวว่าเพียง
กะพริบตาเขาจะผลักนางเข้าสู่กองเพลิงอันตราย!

เหยี่ยนหวู่ฟางไม่อาจหาคาตอบได้ว่าเหตุใดจึงปล่อยให้
ตนเองเลอะเลือนจนมาถึงจุดนี้ ยอมสูญสิ้นบุญบารมีที่สงสมมา ั่
ไม่ใช่ เพี ยงเท่ านั น้ ดูจากความพ่ายแพ้ในวันนี้ แล้ว อี กไม่นาน
นางคงยกตัวเองให้เขาอย่างง่ายดายอีกด้วย ช่างไม่น่าเชื่อ

2
 ทว่ า คนเราพอไปอยู่ ใ นช่ ว งเวลาหนึ่ ง ก็จ ะมี ส ภาพของ
ช่วงเวลานัน้ ยังคงเป็ นพระโพธิสตั ว์เหลียนชือที่มองทะลุชดั เจน
เขาว่ า หากนางติ ดตามไป๋ จุ่ น ก็จ าต้ อ งเล่ น ดิ น เล่ น โคลนไป
ด้วยกันกับเขา ชะตาชีวิตของนางคงเป็ นเช่นนี้ กระมัง

เมื่อตัดสินใจได้ เด็ดขาด หญิงสาวกัดฟั นข่มความอาย

ชักนามือเขาไปตรงส่วนที่ น่ ุมอุ่นที่ สุดของร่างกาย ท่านประมุข
อ้าปากกว้างอย่างไม่อยากเชื่ อว่าความสุขสมหวังที่ เฝ้ ารอจะ
มาถึงเร็วเพียงนี้ !

ความตื่ น เต้ น ตื่ น ตะลึ ง ฉายชัด ทว่ า เสี ย งหนึ่ งในใจก็

กระซิบ เตื อนว่ าอย่ าผลี ผ ลามเกิน ไป ท่ านประมุข จึ ง เอ่ ย ถาม
ตะกุกตะกัก

“นี่ ...คือ...อะไร...หรือ...?” ปากถามแต่ มือขยาบีบอย่าง

อดใจไม่ไหว

หญิ ง สาวอับ อายถึ ง ขี ด สุ ด จนกลายเป็ นโกรธ “ไป๋ จุ่น !

อย่าทาเป็ นเลอะเลือน!”

3
 ใจที่ ตื่นตระหนกบอกว่าให้รีบชักมือกลับ แต่ใจที่ ตื่นเต้น
ลิงโลดกลับจับบีบอย่างละเอียดไม่ยอมคลาย ครู่หนึ่ งเมื่อตัง้ สติ
ได้กเ็ อ่ยเสียงสัน่ “ขะ...ข้าตื้นตันเกินไปแล้ว คู่หมัน้ ...”

เวลานี้ ดีที่สดุ คืออย่าให้เขาเปิดปากพูด!

เหยี่ยนหวู่ฟางจึงยื่นมือไปปิดปากเขาไว้ ฉับพลันก็ร้สู ึ ก
ว่ามืออุ่นร้อนของเขาเชี่ ยวชาญช่าชองการจับบีบขึ้นได้ อย่ าง
รวดเร็ว ถ้าทาถึงขัน้ นี้ อย่างไรก็แต่ งกับเจ้ามารเฒ่ าโง่งมตนนี้
แล้ว!

ท่ านประมุขยามตัง้ สมาธิมนจะสร้ ั่ างความรู้สึกที่ แปลก

ประหลาดให้กบั ผู้พบเห็นเสมอ ก่อนหน้ าประกายตาเขาราวกับ
สายฟ้ า นางจึงไม่ค่อยกล้ามองเขาอย่างละเอียด ตอนนี้ เขาถูก
ปิดดวงตาทัง้ คู่ไว้ นัง่ ขัดสมาธิอยู่บนดอกบัว อาภรณ์ สีแดงฉาน
ดุจเปลวเพลิง ท่วงท่าเย้ายวนทว่าเคร่งขรึมราวกับมารที่บรรลุรู้
แจ้งแล้ว เหยี่ยนหวู่ฟางจึงเลิกสงวนท่าทีแล้วพิจารณาเขาอย่าง
ละเอียดเต็มที่

เขามี คิ้ ว เรี ย วยาว มุ ม สัน คมชัด เฉี ยงขึ้ น จรดโคนผม

ดวงตาของเขาสร้างความสะท้ านหวันไหวให้ ่ นางไม่น้อย ทว่า
นางกลับจดจาได้แม่นยาว่าดวงตาของเขาลึกลา้ มีประกายแสง
4
ระยิ บ ระยับ เป็ นประกายสี ท องงดงามที่ สุด ที่ น างเคยเห็น มา
จมูกและ...

พลันหญิงสาวก็ชกั มือที่ ปิดปากเขากลับคืน จมูกโด่งเป็ น

สันได้รปู สวยที่มีผา้ ไหมคาดและริมฝี ปากสีแดงมันวาว...

รูปปากอิ่มเต็มเพียงนี้ เขาคงไม่ใช่บรุ ษุ ใจดาหรอกนะ...

ภายใต้ ร าตรี ที่ ง ดงามช่ ว ยกระตุ้น อารมณ์ ห วานหวาม

อ่อนไหวได้ง่าย ท่านประมุขรู้สึกว่าภารกิจปั น้ หุ่นสตรีเป็ นเรื่อง
ที่ สามารถว่ากันที หลังได้ เขาโอบประคองร่างหญิงสาวเข้ามา
แนบอกตน

รูปร่างของคู่หมัน้ สาวแม้จะสูงโปร่งแต่ออกจะผอมไปสัก
เล็ ก น้ อย เขาลู บ ไล้ แ ผ่ น หลั ง บอบบางแผ่ ว เบาด้ ว ยท่ า ที
ปลอบโยน กระดูกไหปลาร้านูนเด่นเดียวดาย คิดว่าก่อนหน้ านี้
นางจะต้องใช้ชีวิตอย่างข้นแค้นแน่ เมื่อคิดถึงความยากลาบาก
ที่นางได้รบั ท่านประมุขก็รสู้ ึกปวดหนึ บในใจ

เหยี่ยนหวู่ฟางแนบหน้ ากับอกเปลือยเปล่าของเขา นอน

ฟั ง เสี ย งหัว ใจเขาเต้ น อย่ า งเพลิ ดเพลิ น รู้ สึ ก สงบใจอย่ า ง
ประหลาด คนเราหากเกียจคร้านแล้ว เฉื่ อยชาแล้ว ผ่อนคลาย

5
แล้วก็ไม่คิดจะขยับอี กแล้ว ประหลาดนั ก ราวกับการแนบชิด
กันอยู่ตอนนี้ ไม่เพียงพอเสียแล้ว นางรังเกียจความละโมบของ
ตนเอง แต่ถึงกระนัน้ ก็ยงั ยื่นมือออกไปกอดเอวเขาไว้เงียบๆ

ช่ ว งเอวของท่ า นประมุ ข โค้ ง ได้ รูป ไร้ จุด อ่ อ นให้ โ จมตี

พลันใบหน้ าเฉิดฉั นก็แดงกา่ ด้วยความเป็ นหมอ รักษาผู้ป่วย
มามากมาย มาตรฐานที่ มองความงามต่อเรือนร่างของมนุ ษย์
จึงค่อนข้างสูง คาดหวังความยอดเยี่ยมลา้ เลิศ โค้งเอวของท่าน
ประมุ ข ไร้ ไ ขมัน แม้ แ ต่ น้ อ ย นางยากจะเชื่ อ ว่ า ท่ า นประมุ ข ที่
ท่าทางเอื่อยเฉื่ อยไยจึงควบคุมดูแลรูปร่างตนเองได้ดีถึงเพียงนี้

“นอกจากปัน้ หุ่นแล้ว ท่านทาอย่างอื่นอีกหรือไม่?” หญิง

สาวกระซิ บ ถามเสี ย งเบา ด้ ว ยกลัว ว่ า หากเสี ย งดัง จะท าลาย
บรรยากาศสงบสุขตอนนี้ ไป

ท่ านประมุขกระชับอ้ อมกอดแน่ นขึ้นแล้วแนบแก้ มตน

กับ ขมับ ของนาง เป็ นท่ ว งท่ า ที่ ท าให้ ห ญิ งสาวรู้ สึ ก อบอุ่ น
เหลือเกินพลางกล่าวตอบนางเสียงสุขมุ จริงจัง

“คู่หมัน้ หลงใหลรูปร่างเย้ายวนของข้าแล้วหรือไม่” เขา

หัวเราะเสียงลาพองก่อนเอ่ยต่อ “ทิศเหนื อของเมืองเหยียนตูมี
ทุ่งนากว้างใหญ่สุดสายตา เริ่มแรกตอนที่ ว่างๆ ข้าก็ไปทานา
6
ต่ อ มาพอมี ม นุ ษ ย์ห่ ุน มากขึ้ น ก็ใ ห้ พ วกมัน ท ากัน เอง พอว่ า ง
มากๆ ข้าจึงหาสถานที่กว้างใหญ่ไร้บา้ นเรือนผูค้ นแล้วก็เปลือย
กายวิ่งไปทัว่ เพื่อยืดเส้ นยืดสายให้ ร่างกายแข็งแรง ทุกวันวิ่ง
ครัง้ ละหลายร้อยโยชน์ กล้ามเนื้ อท้ องและช่ วงเอวข้าแข็งแรง
มาก หากเจ้าได้เห็นจะต้ องดีใจมากแน่ ที่มีสามีแข็งแกร่งอย่าง
ข้า”

เพราะเขามี ห ลี่ ค วานฉาที่ ฉลาดล ้ า และเป็ นพวก

ผูเ้ ชี่ยวชาญน้าส้มครึง่ ไหคอยแนะนา หลี่ควานบอกว่าบุรษุ ไม่ว่า
อะไรล้วนไม่ดีได้ มีเพียงเอวที่ ไม่อาจไม่ดีได้ ความรักที่ เป็ นสุข
ช่วงหนึ่ งล้วนผูกไว้กบั เอวนี้

ขอเพียงเอวดี ชีวิตคู่ของสามีภรรยาก็ชื่นมื่นสุขสมแล้ว

เขายัง จ าได้ ว่ า ผ่ า นการเคี่ ย วกร าให้ แ ข็ง แกร่ ง มาได้

อย่างไร ตอนนั น้ พอดี กบั ที่ ใกล้ช่วงงานแต่ งกับเซี ยนน้ อยเฝ้ า
ตะเกียง เขาทาราวโหนไว้โหนตัวทุกวัน ส่วนหลี่ควานฉาเกรง
ว่าเอวเขาจะไม่แกร่งพอ ก็ผกู ห้อยถังน้าสิบถังไว้บนเอวเขา เขา
ก็โหนขึ้นโหนลง โหนขึ้นโหนลงสมา่ เสมอ...คิดแล้วก็น่าอายนัก
แต่ว่าเอวของเขาใช้การได้ดียิ่งจริงๆ

7
 ต่ อมาเซี ยนน้ อยเฝ้ าตะเกี ยงหนี ตามผู้อื่นไป เขาเสี ยใจ
อยู่สองวัน การฝึ กฝนก็ไม่ได้เข้มข้นดังเดิมแล้วแต่ เปลี่ยนเป็ น
วิ่ ง ทางไกลบ้าง วิ่ ง ทางไกลอัน ที่ จริง เป็ นการออกกาลังกายที่
เหมาะสมกับเขาที่ สุด สลัดพันธะร้อยรัดทิ้ง ยืดเส้นยืดสายแขน
ขา ปล่อยให้ลมกรรโชกพัดผ่านใต้กางเกงไปอย่างดุเดือด เย็นก็
เย็นไปหน่ อย แต่ว่าสภาพของสัตว์กบั คนไม่เหมือนกัน ไม่ได้ไม่
สะดวกขนาดนั น้ และก็ไม่ต้องกังวลว่าจะชนกระแทกหรือว่ า
ครูดถลอกเป็ นแผล

ผ่านการฝึ กฝนมาเนิ่นนาน เขาชอบการวิ่งสุดฝี เท้า ช่วง

เอวยิ่งนานยิ่งแข็งแกร่ง ตอนที่หลี่ควานอวดผลงานความสาเร็จ
ของตนเอง เผยกล้ามเนื้ อหน้ าท้องเป็ นลอนแข็งอย่างภาคภูมิใจ
เขาหัวเราะเยาะเสี ยงดังอย่างไม่ไว้หน้ า กล้ามเนื้ อหน้ าท้ องมี
อะไรยอดเยี่ ย มกัน เขามี เ อวคอดเป็ นนาฬิ กาทราย ราวกับ
สามารถใช้เอวกะเทาะเปลือกลูกเหอถาวได้ บุรษุ ใดทาได้บ้าง
เล่า!

ฝึ กเอวพันวัน ใช้เอวหนึ่ งชัวยาม

่ เรี่ยวแรงของเขาสังสม
่
เพื่อรอวันปะทุดเุ ดือด!

นางตอบสนองความรักของเขาด้วยท่ าที อ่อนโยนหวาน

ฉ่าเช่นนี้ เขาจะไม่ทุ่มเททาให้นางพอใจได้อย่างไรกัน ดังนัน้ ขอ
8
เพี ยงคู่หมัน้ สาวยินดี ลิ้มลอง เขาจะทาให้ นางดี ใจจนต้ องหลัง่
น้าตาปลาบปลืม้ ที่ได้สามีแข็งแรงดุดนั เช่นเขา!

จอมมารอย่างเขาคิดจริงทาจริงแน่ นอน!!

ทว่าค่าตอบเปิดเผยหมดเปลือกของเขากลับทาให้ค่หู มัน้
สาวหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ‘วิ่งเปลือยกายไปทัว’่ นางแทบ
ไม่กล้ าคิ ด ภาพตามค าบรรยายโจ่ ง แจ้ ง นี้ เ ลย ท าไมหน้ า ตาที่
ยอดเยี่ยมเป็ นหนึ่ งเช่นนี้ สติปัญญากลับขาดตกบกพร่องไปได้
นะ ทาเอาเหยี่ยนหวู่ฟางลังเลและคิดหนัก หากเผยความในใจ
กับ เขา ก็ก ลัว ว่ า เขาจะโพล่ ง ค าพูด พิ ลึ ก พิ ล นั ่ ออกมาอี ก จน
ทาลายความรูส้ ึกอ่อนหวานย่อยยับหมดสิ้น

เหยี่ยนหวู่ฟางถอนหายใจอย่างยอมรับชะตากรรม “อา
จุ่น หากท่ านไม่พูด มาก บางที ท่ านอาจจะได้ แต่ ง เมี ย ไปนาน
แล้วก็ได้”

ท่านประมุขฟั งแล้วก็ไม่อาจยอมรับได้ “เจ้าหมายความ

ว่าอย่างไรกัน ข้าไม่ดีงนั ้ หรือ! ข้าเป็ นบุรษุ สุดแสนถ่อมตน จิตใจ
สะอาดใจ สัตย์ซื่อพึ่งพาได้ ไม่เคยมีลูกเล่นหรือแผนซ่ อนเร้น
ใดๆ”

9
 ไม่เคยมีลูกเล่น! ไม่มีแผนซ่อนเร้น! ช่างกล้าพูดออกมา
ได้ ไร้ยางอายยิ่งนัก!

ใครกันที่ ถกู เปิดโปงครัง้ แล้วครัง้ เล่า วันที่ เขาปรากฏตัว

ขึ้นตรงหน้ าครัง้ แรกที่ เชิงเขาเสวี่ ยตุ้นซาน จาได้ ว่าหลี่ ควาน
แนะนาตัวอย่างยิ่งใหญ่อลังการ เหี้ยมโหดดุดนั อามหิต ไม่ชอบ
พูดมาก!

วันนั น้ นางเกื อบจะเชื่ ออยู่แล้วเชี ยว แต่ ยิ่งได้ ใกล้ ชิด ก็

พบว่าที่หลี่ควานพูดมานัน้ ไม่มีความจริงเลย!

จอมมารผู้ยิ่งใหญ่ แท้ จริงคื อปี ศาจพูดมากตายยากตน

หนึ่ งเท่านัน้ !

เหยี่ยนหวู่ฟางดึงเสื้อคลุมสีแดงที่ งดงามบาดตาปิดแผ่น
อกเปลือยยัวยวนของเขาไว้
่ “ข้าขอถาม นอกจากเรื่องปิดบัง
ใบหน้ าแล้ว ท่านยังมีเรือ่ งที่หลอกลวงข้าอีกหรือไม่?”

นึ กถึงแผนจินเหล่ยแล้วท่ านประมุขก็ให้ หวันใจอยู ่ ่ บ้ า ง

แต่ ก็ย ัง ตอบนางเสี ย งขึ ง ขัง “แน่ นอนว่ า ไม่ มี ” พูด แล้ ว ก็ยิ้ ม
ประจบ “คู่หมัน้ ฉลาดเพียงนี้ หากข้าคิดมีลูกเล่นต่ อหน้ าเจ้า มิ
เท่ากับรนหาที่ตายหรอกหรือ”

10
 ก็ใช่ ความเจ้าเล่ห์และชัวร้
่ ายเล็กน้ อยของเขาไม่ทาให้
เสียหลักการ สุดท้ายก็ยงั คงปิดบังนางไว้ไม่ได้อยู่ดี

ทะเลจงหยินจิ้งไห่เป็ นดินแดนสุขาวดีของเหล่าวิญญาณ
ผู้วายชนม์ เที ยบกับดินแดนอื่นในฟั น่ สิงซ่ าถูแล้วนับว่าเย็นยะ
เยือกยิ่ง แม้หญิงสาวจะเป็ นไอมาร เดิมก็ไม่กลัวความหนาว
เย็น แต่วนั นี้ ไม่ร้เู พราะเหตุใดจึงได้หวันเกรงความหนาวขึ
่ ้นได้
หรือเป็ นเพราะเมื่อก่อนจะหนาวหรือร้อนก็ต้องอยู่เพียงลาพัง
ไม่มีผ้ใู ดสนใจ แต่วนั นี้ มีบุรษุ รูปงามโอบประคองทะนุถนอมจึง
รูส้ ึกอยากจะออดอ้อนขึน้ บ้าง เพราะมันใจว่ ่ าเขาต้องปลอบโยน
นางให้หายกลัวแน่ นอน

หญิงสาวเบียดซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดเขา โอบรอบเอว
เขาแน่ นขึ้น เดิมที ตงั ้ ใจว่าจะเสียสละตนเองเป็ นต้นแบบให้เขา
ปั ้น หุ่น สตรี แต่ พ อได้ แ นบชิ ด คลอเคลี ย กัน เช่ น นี้ นางก็รู้สึ ก
อาลัยอาวรณ์ ไม่อยากผละห่างจากเขาแม้เพียงสักนิด

เวลานี้ ลมหายใจของท่ านประมุขเริ่มกระชัน้ หนั กหน่ วง

รู้สึกถึงนิ้วมือของนางที่ ลากผ่านไปอย่างเชื่ องช้ า หยุดลงที่ ใด
เนื้ อส่ ว นนั น้ ก็เ ต้ นระริกอย่ างหน้ าไม่อาย ท่ านประมุข ใจเต้ น
โครมคราม หายใจหอบถี่ รูส้ ึกว่าวันนี้ จะมากน้ อยน่ าจะเกิดเรือ่ ง
อะไรเสี ยหน่ อย โอกาสที่ ดีขนาดนี้ บนทะเลจิ้งไห่ นอกจากหุ่น
11
ปั น้ ดินเหนี ยวที่ ยงั ไม่ลืมตาแล้ว ก็ไร้คนผู้ใดอี ก หากพลาดไป
ย่อมต้องถูกหลี่ควานฉาหัวเราะเยาะเป็ นแน่

ทรวงอกอวบอิ่มนิ่มมือที่ ได้สมั ผัสช่ างฝั งลึกในใจ เพี ยง

นึ กก็ทาทัง้ ร่างอ่อนระทวยราวไร้กระดูก เขาตระหนักดีว่าวันใด
ที่ นางอนุ ญาตให้ เขาจับต้ อง นั น่ คือนางยอมรับความสัมพันธ์
ระหว่างกันแล้ว แม้ส่วนใหญ่ท่านประมุขจะมีความคิดพิสดาร
ลา้ ลึกเกินเข้าใจ แต่ความเป็ นบุรษุ ยังคงอยู่ในกายเต็มเปี่ ยม!

ทัง้ ความรักและความปรารถนาแรงร้อน คู่หมัน้ กอดเขา

แนบแน่ นจนแทบจะเป็ นเนื้ อเดียวกัน เขายังไม่ขยับอีก ไยมิใช่
สมควรถูกฟ้ าผ่าเล่า!

“คู่หมัน้ เจ้าชมชอบร่างกายของข้าหรือไม่ ข้าสามารถให้

เจ้ า ยื ม เล่ น สั ก ครู่ ไ ด้ และเพื่ อ ความยุ ติ ธรรม พวกเรามา
แลกเปลี่ยนกัน เช่นนี้ กเ็ หมือนการดื่มเลือดร่วมสาบานแล้ว เจ้า
คิดเห็นอย่างไร?”

“พูดให้ชดั เจนกว่านี้ ได้หรือไม่?”

ท่ านประมุขชะงักนิ่งไป ก่อนจะเรียบเรียงคาพูดให้สุขมุ
จริง “ส่วนสาคัญที่ สุดของสตรี...หมายถึงตรงนัน้ ...เจ้าเข้าใจใช่

12
หรือไม่ ปัน้ หุ่นสตรีหากส่วนนัน้ ไม่สมบูรณ์ พร้อมก็ไร้ประโยชน์
ใช้งานไม่ได้แล้ว”

ฟั งแล้ วเหยี่ ยนหวู่ฟางก็ตวั แข็งทื่ อ ใบหน้ าแดงกา่ นาง

เข้าใจดี ว่า ‘ตรงนั น้ ’ หมายถึงส่ วนนั น้ ของร่างกายที่ แบ่งแยก
ชายหญิงชัดเจน หากเปิดเผยให้ เขาดูกม็ ิ ต่างอะไรกับชวนเขา
เข้าห้องหอแล้ว!

หญิงสาวครุ่นคิดทบทวนอย่างหนักหน่ วง อย่างที่ เขาว่า

หากปัน้ หุ่นสตรีไม่สมบูรณ์กไ็ ร้ประโยชน์ นานครู่ใหญ่ นางจึงดึง
แถบผ้าไหมที่ปิดบังดวงตาเขาออก

“ข้าจะ...พยายามอธิบายให้ ท่านเห็นภาพ” ใบหน้ าเฉิด

ฉั นแดงกา่ ก่อนจะสะบัดผ้าฮว่าป๋อออกไป ตวัดปลิดบัวแดงที่
ตูมสวยดอกหนึ่ งกลับมา

ท่านประมุขเปลี่ยนท่านัง่ เป็ นขัดสมาธิ “ตรงนัน้ ของสตรี

เป็ นรูปดอกบัวงัน้ หรือ?”

“หุบปาก!”

13
 ดวงตาเย้ายวนของท่านประมุขมองคู่หมัน้ สาวอย่างตัด
พ้อน้ อยใจ “ข้าอยากจะเห็นของคู่หมัน้ มากกว่า...โอ๊ย!”

ยัง บ่ น ไม่ จ บก็ถ ูก นางตบเข้ า หลัง หัว เต็ ม แรงอย่ า งไม่

ปรานี จึงได้แต่นัง่ เม้มปากแน่ นไม่กล้าพูดมากอีก มือหนึ่ งนวด
คลึงตรงส่วนที่โดนตบ อยากจะร้องไห้แต่กไ็ ร้น้าตาสักหยด!

เหยี่ยนหวู่ฟางแย้มด้านบนสุดของกลีบดอกบัวออก ยื่น
ไปที่เบือ้ งหน้ าเขา “ท่านปัน้ ให้ได้รปู ประมาณนี้ ”

เวลานี้ ดอกบัวตูมถูกหญิงสาวคลี่เปิดออกมาเป็ นช่องว่าง

เล็กๆ ช่องหนึ่ ง เขาแนบดวงตาข้างหนึ่ งมองเข้าไปในช่ องว่าง
นัน้ ด้านในเป็ นทรงกระบอกที่ตรงกลางกลวง ส่วนลึกสุดมีเกสร
ดอกไม้สีเหลืองอ่อน

“นี่ คื อ อะไร?” เขามึ น งงไปหมด “สตรี ก็แ ย้ ม กลี บ ได้

หรือ?”

ทนไม่ไหวแล้ว!!

หญิงสาวพรวดพราดลุกขึ้นยืนหมายจะถีบอกเขาให้ สุด
แรง!

14
 แต่ อีกฝ่ ายก็ตาไวมือเท้ าไวนั ก! เขาเป็ นฝ่ ายโถมเข้ามา
รวบขาสองข้างนางไว้ ออกแรงดึงครัง้ เดียวนางก็หงายหลังล้ม
ลงบนดอกบัว ซา้ ยังถูกเขาจุมพิตไปทัวเท้
่ าเล็กอวบอิ่มอีกด้วย

“เท้าเจ้าหอมไปหมดเลย”

ยังดีที่ดอกบัวอ่อนนุ่ม แม้จะหงายหลังล้มกระแทกก็มิได้
เจ็บเลยสักนิด แต่ เป็ นเจ้ามารเฒ่ าชัวช้
่ าตนนี้ ที่กาลังจะทาให้
นางโมโหตาย!

นางพยายามจะถีบเขาอี กครัง้ แต่เขากลับมองมาด้วยสี

หน้ าน่ าสงสารนัก ดวงตาที่เป็ นประกายวิบวับคู่นัน้ ทาให้นางใจ
ละลายไม่อาจตัดใจทาร้ายเขาได้ ทันใดนัน้ นางก็เกิดสานึ กได้
ว่าเป็ นตนเองที่เร่งรีบเกินไปแล้ว เขาไม่เคยเห็นรูปร่างอิสตรีมา
ก่อน ยิ่งย่อมไม่เคยเห็นส่วนลี้ลบั ที่สุด ไม่อาจไร้อาจารย์กร็ ้แู จ้ง
เองได้ หากแค่เอ่ยถึงก็กระจ่างทุกสัดส่วน นางจึงสมควรโมโห
เขาเสียมากกว่า

ในที่ สุดหญิงสาวก็ถอนหายใจยาวอย่างอับจนแล้วดึงขา
กลับมานัง่ ท่าขัดสมาธิ “เอาละ ท่านตัง้ ใจฟั งให้ดี” พูดพลางชี้ไป
ตรงส่ วนที่ แย้ มกลี บออก “นี่ คือส่ วนนอก เผยอออกเล็กน้ อย
ประมาณห้าส่วน ที่ เหลืออยู่ภายในร่างกาย ซึ่งท่านมองไม่เห็น
15
แต่ มนั มี อยู่แน่ น อน ท่ านต้ องท าเข้ าไป หากข้ างในกลวงว่ า ง
เปล่า นัน่ ก็ไม่ถกู ต้องแล้ว”

ท่านประมุขยังคงมีท่าทีมึนงง “ตรงกลางว่าง? ว่างไว้เพื่อ

อะไร?”

“ท่าน!!” เหยี่ยนหวู่ฟางถลึงตาใส่เขาอย่างเดือดดาลแล้ว
ตวาดเสี ยงดังอย่างโมโห “บันทึ กที่ ท่านว่าเรียนรู้มาอย่างดีไม่
สอนไว้หรือไง! จนถึงตอนนี้ แล้วยังไม่เข้าใจแก่นแท้อีก ท่านมัน
ไอ้คนงี่เง่า!”

ท่ า นประมุ ข อ้า อึ้ ง “แน่ น อนว่ า ข้ า ต้ อ งเข้ า ใจ ก็คื อ การ

แลกเปลี่ยนหยินหยางใช่หรือไม่”

“ในเมื่อเข้าใจทาไมคิดไม่ทะลุเล่า!” นางรู้สึกว่าตนเอง
ตอนนี้ จะต้องทัง้ ดุร้ายทัง้ อัปลักษณ์ อย่างที่ สุดเป็ นแน่ เขาช่างมี
ความสามารถโดยแท้ แทบจะเค้นเอาไอมารของนางออกมาได้!

ท่ า นประมุ ข นั ง่ ฟั ง อย่ า งนอบน้ อม พลางเอ่ ย เสี ย งเบา

“เจ้าอย่าเพิ่งโกรธสิ ข้าเพียงอยากซักถามให้ กระจ่าง จะได้ไม่
ต้องเสียเวลาทาผิดทาถูก”

16
 แต่ ค วามกระจ่ า งถึ ง ขัน้ นี้ ท าให้ น างรู้สึก เหมื อ นตนเอง
เปลือยเปล่าหมดสิ้นต่อหน้ าเขา ช่างน่ าอับอายยิ่งนัก ทาไมเขา
ช่างเข้าใจยากลาบากเช่นนี้ !

สุดท้ายหญิงสาวก็หลับตา ผ่อนลมหายใจยาวหลายครัง้
สะกดกลัน้ ความอายอย่างที่สดุ นาดอกบัวเล็กๆ นัน้ วางแนบไว้
ที่ส่วนกลางลาตัวของตน

“พอจะเข้าใจขึน้ บ้างหรือไม่?”

ท่านประมุขปากอ้าตาค้าง การถ่ายทอดแบบหมดเปลือก
ของคู่หมัน้ ทาเอาเขากระจ่างแจ้งขึ้นทันใด ไม่เพียงโครงสร้าง
รูปร่างของสตรีเท่านัน้ กระทังการใช้
่ งานของอวัยวะบนร่างของ
ตนเองก็บรรลุถึงระดับขัน้ สูงสุดแล้ว!

ในใจให้ลิงโลดตื่นเต้นยิ่งนัก เขากอดนางไว้แน่ น “คู่หมัน้

ข้าเข้าใจหมดแล้ว”

เหยี่ ยนหวู่ฟางเองก็ดีใจเช่ นกัน เพราะหากเขายังโง่งม

นางก็ไม่ร้จู ะอธิบายอย่างไรแล้ว “ดีแล้ว งัน้ พวกเราก็มาทาหุ่น
สตรีกนั เถอะ ต้องการให้ข้าช่วยเหลืออย่างไรบ้าง?”

17
 จอมมารที่ ความกระตื อรือร้นท่ วมท้ นตัว ส่ ายหัวพลาง
บอกให้หญิงสาวนัง่ ดู จากนัน้ ก็เอาดินเหนี ยวก้อนหนึ่ งออกมา
จากลี บดอกบัวแดง คลึงปั น้ อย่างตัง้ ใจและประณี ต หญิงสาว
มองปลายนิ้วเรียวที่ขยับคล่องแคล่วรวดเร็วด้วยความทึ่ง เพียง
ไม่นานก็เห็นเป็ นเค้าโครงของทารกร่างอวบอ้วนตัวน้ อย เพราะ
ต่อไปภายหน้ าจะต้องเติบโตเป็ นสาวงาม จอมมารจึงเพิ่มลักยิ้ม
น่ ารักให้ทารกไว้ทงั ้ สองข้าง

โครงกระดูกเล็กลง มือเท้าบอบบาง พอถึงตาแหน่ งทรวง

อก เขาก็ปั้น ดิ น เหนี ยวขนาดเท่ า เม็ด งาสองเม็ด ซ่ อ นไว้ ใ ต้
ผิ ว หนั ง แล้ ว หัน มายิ้ ม ให้ น าง “พอเติ บ โตก็จ ะมี ห น้ า อกใหญ่
เหมือนเจ้าแล้ว”

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างหน้ าร้ อ นวู บ เร่ ง ให้ เ ขารี บ ท าให้ เ สร็จ
โดยเร็ว ถึงขัน้ ตอนสุดท้ายเขาก็ปัน้ ดินเหนี ยวเป็ นรูปดอกบัวตูม
มีช่องว่างแล้ววางลงตรงตาแหน่ งที่เขาคิดว่าถูกต้องแน่ นอน

จอมมารมองแล้วก็ให้ร้สู ึกภูมิใจเหลือเกิน หุ่นปัน้ สตรีตวั

แรกสมบูรณ์ไร้ตาหนิและข้อผิดพลาด

แต่หญิงสาวกลับมองด้วยความกลัดกลุ้มยิ่งนัก

18
 ดูท่าว่าเมื่อหุ่นปั น้ ตัวนี้ เติบโตเต็มที่ จะกลายเป็ นดอกไม้
บานดอกหนึ่ งแทนที่ จ ะเป็ นสตรี ที่ บุ รุ ษ หุ่น ปั ้น ตัง้ ตารอเสี ย
มากกว่า

19
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 62

“ดอกไม้นี่พอเติบโตแล้วก็จะบานสะพรังใช่
่ หรือไม่? เมื่อ
ครูข่ ้าพูดกับเจ้ามากมายแต่เหมือนเจ้าจะยังเข้าใจไม่ถ่องแท้!”

จอมมารวางหุ่นปัน้ ดินเหนี ยวไว้บนดอกบัวแดงที่ อยู่ใกล้

ที่ สุดเขามองทารกเด็กหญิงตัวน้ อยด้วยสายตาไม่ต่างจากบิดา
มองบุตรเพียงพริบตาก็เห็นทารกน้ อยเติบโตเป็ นสาวงามแล้ว
วิ่งไปบนลานกว้างอย่างร่าเริง ชัวขณะที
่ ่กาลังเคลิบเคลิ้มชื่นชม
ก็ฝันสลายเมื่อคู่หมัน้ ตาหนิว่ายังมีข้อผิดพลาด

“ข้าทาตามที่ เจ้าแนะนาที ละขัน้ จนสาเร็จแล้วนะ” ท่ อน

ไม้เล็กๆในมือของเขากดๆจิ้มๆไปที่ส่วนกลางลาตัวของทารก
น้ อ ย “เจ้ า ดูสิ กลี บ ดอกไม้ เ ผยออกนอกร่ า งครึ่ ง หนึ่ ง ส่ ว นที่
เหลือฝังอยู่ภายในร่าง ตรงกลางกลวง ข้างในมีทางเดิน.... ” เขา
กะพริบตาปริบๆ กล่าวเสียงขัดเขิน “สะดวกต่อการเคลื่อนผ่าน
แล้ว”

ยามนี้ ไม่ใช่เวลาที่ จะกระดากอาย เพราะเป็ นช่วงเวลาที่

จะชี้อนาคตของหุ่นปัน้ สตรี! เหยี่ยนหวู่ฟางพลันเอ่ยเสียงจริงจัง
20
“เมื่ อ หุ่น ปั ้น ตัว นี้ เ ติ บ โตเต็ม ที่ แ ล้ ว เม็ด ที่ เ จ้ า ฝั ง ซ่ อ นไว้ ต รง
หน้ าอกมิใช่ว่าต้ องเติบโตตามกันหรอกหรือ หากมันออกดอก
ขึน้ มา เจ้าคิดบ้างหรือไม่ว่าจะเป็ นอย่างไร!”

จอมมารหันมองคู่หมัน้ ด้วยสีหน้ างุนงงเรื่องนี้ เขาไม่เคย

คิดมาก่อนจริงๆ “คงเพราะข้าไม่เคยเห็นของจริงมาก่อนบาน
่ ถกู ต้องหรือ? เมื่อครู่เจ้าใช้ดอกไม้ชดั ๆ ดอกไม้ไม่ใช่
สะพรังไม่
ว่าต้องบานหรอกหรือ?”

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างอับ จนถ้ อ ยค านั ก การคุ ย แผนรบบน

กระดาษกับเขาเป็ นเรื่องสิ้นเปลืองเวลาอย่างไร้ค่าที่ สุด ที่ น่า
แค้นใจคือเอาผิดเขาไม่ได้! เขาทาเลียนแบบดอกบัวที่ นางใช้
เป็ นตัวอย่างได้ชนิดไร้ข้อผิดพลาด ตอนนี้ พอนางตาหนิว่าไม่
ถูกต้อง เขาก็เถียงหน้ าตายว่าเป็ นการชี้แนะของนางผิดพลาด
เอง!

“ท่านมีหวั งอกออกมาก็เพื่อทาให้ดสู งู ขึน้ เท่านัน้ หรือไง!”

นางเลิกคิดจะทุบตี เขาเพื่อระบายโทสะแล้วเพียงมองเขาด้วย
จิ ต ใจที่ ส งบนิ่ งขึ้น “หรือ ท่ า นคิ ด ว่ าใต้ ก างเกงชัน้ ในของสตรี
ล้วนมีดอกไม้แย้มบานอยู่งนั ้ หรือ?”

เขาอา้ อึ้งอยู่นาน “ข้าผิดอีกแล้วหรือ...”

21
 นางพยักหน้ า “ข้าเอาดอกไม้เป็ นตัวอย่างก็เพื่อให้ท่าน
เข้าใจได้ง่ายขึ้นจากการเห็นโดยตรงว่าหลักการเป็ นแบบนี้ เมื่อ
ท่ า นเข้ า ใจกระจ่ า งแล้ ว ว่ า จะต้ อ งท าอย่ า งไรก็เ รี ย นรู้ ที่ จ ะ
นามาใช้ได้ สุดท้ายท่านกลับเลียนแบบทุกอย่างไม่ร้จู กั การปรับ
ใช้หรือไง!”

สี หน้ าจอมมารครุ่นคิดหนั กหน่ วง “หมายความว่าส่ วน

ส าคัญ ที่ สุ ด คื อ ภายนอกของส่ ว นนั ้น โครงสร้ า งส่ ว นในไม่
จาเป็ นต้ องสลักเสลาจนละเอี ยดยิบข้าเข้าใจถูกหรือยัง?” พอ
เห็นในดวงตาของนางปรากฏแววของการชมเชยออกมาจอม
มารก็ตบเข่าเสียงดังฉาด “ถ้าแค่นัน้ ก็แก้ไขได้ง่ายมาก!”

จอมมารยื่ น มื อไปหยิ บ หุ่น ปั ้น ทารกน้ อยกลับ มาใช้ มีด

เล่มเล็กผ่าหน้ าท้องแล้วล้วงหยิบดอกบัวตูมนัน้ ออกมา จากนัน้
ก็ปิดรอยกรีดผ่านัน้ ให้เนี ยนเป็ นเนื้ อเดียวกันเหมือนกัน ทาให้ดู
ไม่ออกว่าหุ่นปัน้ ทารกน้ อยตัวนี้ จะเติบโตเป็ นหญิงหรือชาย

เหยี่ยนหวู่ฟางตัง้ ใจมองด้วยอยากรู้ว่าเขาจะปรับแก้ไข
เช่ นไร จู่ๆ จอมมารก็หนั มองนางอย่างลังเลเล็กน้ อย มือหนึ่ ง
ถื อ หุ่น ปั ้น ทารกน้ อย อี ก มื อ ใช้ ไ ม้ ท่ อ นเล็ก ๆแทงสวบอย่ า ง
แม่นยาเข้าไปตรงที่เคยติดดอกบัวตูมนัน้ !

22
 เหยี่ ยนหวู่ฟางปากอ้ าตาค้างกับวิธีการแก้ไขที่ ง่ายดาย
และทาร้ายจิตใจคนมองอย่างเหี้ยมโหด หญิงสาวรู้สึกปวดหัว
ปวดใจจนชาหนึ บไปทัง้ ตัว

“วิธีการค่อนข้างรุนแรงไปสักหน่ อย คู่หมัน้ อย่าถือสา”

จอมมารหัวเราะ “อย่าคิดมากไป เจ้าเด็กนี่ ยงั เป็ นแค่ก้อนดิน
เหนี ยวไร้ชีวิตไร้จิตวิญญาณ เหมือนขนมน้ าตาลปัน้ ในตลาดไง
เล่า มันก็ถกู ปัน้ แล้วเสียบไว้ด้วยแท่งไม้แบบนี้ นัน่ ล่ะ”

พูดจบจอมมารก็ดึงท่ อนไม้ที่เสี ยบคาอยู่ออกมา ปลาย

ท่อนไม้มีดินเหนี ยวที่ยงั เหลวติดปลายออกมาด้วย หญิงสาวตา
เบิกกว้าง ความกระดากอายจู่โจมเสี ยจนนั ง่ ตัวแข็งทื่ อไม่กล้า
ขยับ ไม่ คิ ด ว่ า พอเขาเข้ า ใจหลัก การแล้ ว ก็จ ะลงมื อ เด็ด ขาด
คาอธิบายเชิงเปรียบเทียบของนางกลายเป็ นเรือ่ งเสียเปล่า

จอมมารผู้นี้ มี มื อ ที่ ม หัศ จรรย์เ หลื อ เชื่ อ ปลายนิ้ วขยับ

รวดเร็ว คล่ อ งแคล่ ว เพี ย งไม่ น านเขาก็ปั้น แต่ ง ปากแผลให้ มี
ลักษณะเป็ นกลีบดอกไม้

ข้อผิดพลาดก็คือมีกลีบมากไปสักหน่ อย หญิงสาวที่ คืน

สติกลับมาแล้วก็เอ่ ยเสี ยงสันเบาๆ
่ “ไม่ต้องมาก...ไม่ม ากถึ ง
ขนาดนัน้ ”
23
 จอมมารเหลือบมองนางด้วยดวงตาวาววับเป็ นประกาย
วูบหนึ่ ง “ต้องจานวนเท่าไรจึงจะถูกต้อง คู่หมัน้ ว่ามา”

“สะ...สองกลีบ” หญิงสาวชูนิ้วสันๆ
่ ขึน้ สองนิ้ว

สวรรค์เอ๋ย น่ าอายแทบตายแล้ว!

่ ิ้ วเท้าก็คงจะแดงกา่ ไปหมด
เหยี่ยนหวู่ฟางรูส้ ึกว่ากระทังน
ทาไมนางจึงตกตา่ มาถึงขัน้ นี้ ได้!

ตอนนี้ จอมมารจุ่มท่ อนไม้เล็กลงในน้ า แกว่งๆ สะบัดๆ

อยู่หลายครัง้ ก่ อนจะหันมาอธิบายเสี ยงจริงจัง “ไม้เปื้ อนแล้ว
ต้องทาความสะอาดสักหน่ อย”

หลัง จากนั ้ น ก็ ต บๆ ปั ้ น ๆ ทารกน้ อยดิ นเหนี ยวจน

เรียบร้อยยกชูขึน้ สูงพลางเพ่งมองที่กลางหว่างขาอย่างละเอียด
พลิกซ้ายขวา จับขาอ้าออกหุบเข้าหลายครัง้ แล้วพยักหน้ าหงึก
หงัก อย่ า งพอใจก่ อ นจะยื่ น ส่ ง ให้ ห ญิ ง สาว ให้ น างตรวจสอบ
ความถูกต้องขัน้ ตอนสุดท้าย

เหยี่ยนหวู่ฟางรีบพยักหน้ าถี่ๆ อย่างอับอาย

24
 จอมมารหัวเราะเสียงดังด้วยความภูมิใจดีใจนัก เสียดาย
ก่อนคู่หมัน้ จะมาหุ่นปัน้ ที่เขาทาไว้ล่วงหน้ าโดยมากล้วนแข็งตัว
แล้ ว ไม่ เ ช่ นนั ้ น บุ รุ ษ เปลี่ ยนเป็ นสตรี ช่ างง่ า ยดายและ
ประหยัดเวลา

ตอนที่ ยื่นมือออกไปจะรับหุ่นปั น้ กลับคืนเพื่อเอาไปวาง

ไว้ในดอกบัวแดงก็เห็นหญิงสาวหันหลังก้มทาบางอย่างกับหุ่น
ปัน้

เขาชะโงกหน้ าไปมองเห็นนางใช้ปิ่นปักผมกดไปตรงส่วน
ฐานของกลีบดอกนัน่ สองข้างนูนขึ้นมาตรงกลางถูกปรับเป็ น
ร่องแคบยาวเส้นหนึ่ งเสร็จแล้วก็เอาทารกน้ อยยัดคืนในมือเขา
ด้วยใบหน้ าแดงกา่

“หลังจากนี้ ให้ทาตามแบบนี้ อย่าลืมเสียล่ะ”

จอมมารยกดูอ ย่ า งละเอี ย ดแล้ ว เอ่ ย ถาม “ท าเป็ นรูป

เช่นนี้ น่ามองกว่างัน้ หรือ?”

“ไป๋จุ่น!!”

25
 พอเห็นคู่หมัน้ สาวบันดาลโทสะ จอมมารก็ขยับตัวถอย
ห่างพลางหัวเราะก่อนจะเอ่ยชวนเสียงเขินอาย “ข้าเหนื่ อยแล้ว
คืนนี้ ช่างวุ่นวายนัก คู่หมัน้ พวกเรามานอนพักด้วยกันเถอะ”

เหยี่ ย นหวู่ฟ างเขยิ บ ออกห่ า งให้ พ้ น ระยะมื อ เอื้ อ มไม่

ปล่อยให้เขารัง้ ร่างนางไปได้ง่าย “ราตรีเพิ่งเริ่มต้ นหุ่นปั น้ สตรี
เพิ่งทาได้เพียงตัวเดียว ท่านไม่คิดจะปัน้ หุ่นสตรีให้กบั เหล่าบุรษุ
หุ่นปัน้ ในเมืองหรอกหรือ”

บางเรื่ อ งจอมมารก็ ส ามารถเห็ น แก่ ต ั ว ได้ อ ย่ า งไร้

คุณธรรม ในเมื่อตนเองยังเข้าหอไม่สาเร็จ หุ่นปัน้ พวกนัน้ ก็ต้อง
รอไปก่อน!

ดู น างตอนนี้ สิ ! เมื่ อ ครู่ ย ัง คลอเคลี ย ซบอกเขาอย่ า ง

อ่อนหวานยัวยวน ่ ตอนนี้ กลับนัง่ เสี ยห่าง! เขากลิ้งไปครึ่งรอบ
บนดอกบัว แดงอย่ า งโมโหงุ่ น ง่ า น หลัง กลิ้ ง เสร็จ เสื้ อ ผ้ า ก็ไ ม่
เรี ย บร้อย เอนกายนอนราวโฉมสะคราญยามนิ ทรา มื อหนึ่ ง
หนุนประคองศีรษะน้าเสียงแผ่วพลิ้ว

“ฮูหยินในอ้อมอกของสามีว่างเปล่านักเจ้ามานอนตรงนี้
สิ”

26
 ใบหน้ าหญิง สาวร้ อนวูบ “โง่เ ขลาก็แล้ ว กัน ไปยัง จะมา
ทาท่ายัวยวนหว่
่ านเสน่ หอ์ ีก ระวังเถอะข้าจะถีบท่านตกทะเลไป
ซะ!”

หัวใจจอมมารพลันแหลกสลายสิ้นในพริบตา “ข้าก็มิได้
หว่านเสน่ หต์ ่อหน้ าผูอ้ ื่นเสียหน่ อย เมื่อครู่เจ้าเองก็ใช่ว่ามองจน
ตาค้างไปแล้วหรอกหรือ ข้าคิดว่าเจ้าชอบข้าที่ เป็ นแบบนี้ เสี ย
อีก”

เขาพู ด เสี ย งน้ อยอกน้ อยใจแต่ น างกลับ ใจแข็ ง ดั ง่

เหล็กกล้าหินผา “ข้ามองตาค้างตรงไหนกัน เป็ นท่ านดูผิดไป
แล้วชัดๆ เดิมที คืนนี้ ที่มาก็เพื่อจะช่ วยท่ านทาหุ่นสตรี ในเมื่อ
ท่านเหนื่ อยอยากนอนพักเช่นนัน้ อีกสี่สิบเก้าวันให้หลังข้าค่อย
มาใหม่ถึงตอนนัน้ เมื่อแยกย้ายวิญญาณให้จินเหล่ยสาเร็จ บุญ
กุศ ลทัง้ หมดล้ ว นเป็ นของท่ า น ข้ า ไม่ ใ ห้ ท่ า นต้ อ งเสี ย เปรี ย บ
หรอก”

พอเห็นนางกาลังจะจากไป จอมมารก็ทะยานตัวรวดเร็ว
ราวพยัคฆ์ที่เหี้ยมโหดกระโจนขยา้ แพะตัวน้ อย แสยะยิ้มชัวร้ ่ าย
“คิดมาก็มา คิดจะไปก็ไป เจ้าคิดว่าทะเลจิ้งไห่ของข้าเป็ นเตี ยง
อุ่นที่ บ้านเจ้างัน้ รึ เหยี่ ยนหวู่ฟาง อย่าโทษว่าข้าไม่ไว้ หน้ าเจ้า

27
หากเจ้าต้ องการจะไปข้าก็ไม่ขดั แต่ ต้องให้ ข้าจุมพิตเจ้าก่ อน
ครัง้ หนึ่ ง”

พอเห็นอี กฝ่ ายทาปากยื่นแล้วโน้ มตัวลงมาหมายจะจูบ

นางให้ ได้ แขนหนึ่ งก็ยนั คา้ หน้ าอกเขาไว้ อีกมือก็กาหมัด เป็ น
กาปัน้ แน่ น

“ไป๋จุ่น!ท่านอย่าทาเป็ นแผลหายแล้วลืมความเจ็บนะ!”

จอมมารเจ้าเล่ห์ชะงักนิ่งแล้วก็นึกขึ้นได้ เมื่อวานนี้ เขา

วางแผนจะจุมพิตนางก็ถกู นางตบเสียหน้ าหงาย คู่หมัน้ ยามมีใจ
คิดต่อต้ านก็แข็งกร้าวไม่อ่อนข้อแม้สกั นิด ทัง้ ที่ จะมากจะน้ อย
อย่างไรก็ควรทาท่าเขินอายสักหน่ อยได้แล้ว

ทว่าวันนี้ จอมมารไม่ยอมแพ้โดยง่าย เขายืดคอข้ามลา

แขนเล็กบิดร่างเสี ยดสี นางอย่างอยู่ไม่สุข ซา้ ยังหันหน้ าซ้ ายที
ขวาที

“คู่หมัน้ เจ้าดูใบหน้ านี้ ให้ ดีสิ ยังไม่ถกู ใจอี กหรือไง เป็ น

หมื่นปี แล้ วนะ ใบหน้ าหล่อเหลานี้ ร่างกายที่ แข็งแกร่งนี้ ล้วน
ถนอมไว้เพื่อเจ้านะ”

28
 จอมมารมิได้ ใช้ ปากพรา่ พูดออดอ้ อนเท่ านั น้ แต่ เขายัง
บดเบี ย ดร่ า งตนเองกับ ร่า งของนางอย่ า งหน้ า ไม่ อ าย! ร่ า งที่
เสียดสีจนร้อนย่อมเกิดเพลิงขึ้นได้ เหยี่ยนหวู่ฟางตัวแข็งทื่อไม่
กล้าขยับ กระทังหายใจยั
่ งแทบไม่กล้า!

“หุบปากเดี๋ยวนี้ ! ไม่อนุญาตให้ขยับตัวด้วย! หากท่านยัง

ขยับอีกข้าจะไม่เกรงใจแล้ว!”

โอกาสที่ จะได้แนบชิดสนิทเนื้ อกับคู่หมัน้ สาวมิใช่ ได้มา

อย่างง่ายดาย ไม่มีทางที่ จอมมารจะยอมเชื่อฟั ง แต่ เวลานี้ เขา
ได้เรียนรู้แล้วหากตนเองหุบปากให้แน่ น ไม่พดู มาก คู่หมัน้ สาว
ก็จะมีอารมณ์ เคลิบเคลิ้มคล้อยตาม ดังนัน้ เขาจึงปิดปากแน่ น
สนิท ไม่พดู ไม่จา

ร่างกายของคู่หมัน้ สาวอ่อนนุ่มนักจอมมารเพิ่งได้ร้วู ่าที่

แท้สตรีกเ็ หมือนถุงสาลี พอทาบทับลงไปก็ทาให้เขาไม่คิดจะยืน
ขึ้นมาอีกตลอดชาติตอนนี้ นางดิ้นรนจะหนี แต่พลังบาเพ็ญหนึ่ ง
หมื่นปี ของเขาไม่ใช่ของปลอม ไหนเลยจะปล่อยให้นางหนี รอด
ไปได้ แม้จะไร้ยางอายอยู่บ้าง แต่ เขาเป็ นบุรษุ ที่ หน้ าตางดงาม
หล่อเหลามากนะคนที่ หน้ าตาหล่อเหลาไปเกี้ยวหญิงสาวอย่าง
มากสุดก็นับว่าเป็ นการแทะโลม ไม่นับเป็ นการลวนลาม!

29
 เขายิ้ ม อย่ า งชัว่ ร้ า ยมันใจอย่
่ า งยิ่ ง ว่ า รอยยิ้ ม กระชาก
วิญญาณกร่อนกระดูกของตนจะทาให้ คู่หมัน้ สาวหลงใหลมึน
เมาเป็ นแน่ ล าแขนหยกข้ า งนั ้น เป็ นอุป สรรคขวางอยู่ เ บื้ อ ง
หน้ าจอมมารเพียงสะบัดมือเบาๆ ครัง้ หนึ่ ง แขนเสื้อของคู่หมัน้
ก็เปิดร่นขึ้น เผยให้เห็นลาแขนดังหยกชั ่ น้ ดี ผิวกายนวลเนี ยน
ขาวสะอาด ทาเอาเขาถึงกับดวงตาพร่ามัว

ฉับพลันจอมมารก็มอบจุมพิตร้อนแรงให้ค่หู มัน้ สาว เขา

จุมพิ ต ตัง้ แต่ ปลายนิ้ วขึ้น ไปถึง หัว ไหล่ จุมพิ ต อย่ างตัง้ ใจและ
ทะนุ ถ นอมยิ่ ง นั ก ชี วิ ต หมื่ น ปี ของจอมมารไม่ เ คยท าเรื่ อ งที่
ยิ่งใหญ่และมีความหมายเช่นนี้ มาก่อน อย่างน้ อยตาราที่ อ่าน
และท่ องจาก็ไม่เสี ยเปล่า การซุกไซ้ แนบชิดใครทาไม่เป็ นบ้าง
นัวเนี ยเข้าไว้ นางจะต้องชอบแน่ ๆ

จอมมารได้ยินคู่หมัน้ สาวกัดฟั นกรอดๆ ไม่แน่ ใจว่านาง

ต้ องการสลับที่ เป็ นฝ่ ายรุกเร้าบ้างหรือคิดจะซัดเขากันแน่ แต่
จอมมารไม่แยแส เขาคิดแล้วว่าจะใช้ใบหน้ าเลิศลา้ ของตนสยบ
นางให้ยอมจานน ภูตผีปีศาจที่บาเพ็ญตบะบนดินแดนฟั น่ สิงซ่า
ถูล้วนมีความสามารถในการใช้ มนต์มายาล่อลวงผู้คน เดิมที
จอมมารก็ท าได้ เ ช่ น กัน แต่ เ ขาดูถ ูก การกระท าเช่ น นั ้น เขา
รักษาเส้ นต่า สุดของศี ลธรรมเอาไว้อย่ างหนั กแน่ นเด็ด เดี่ ย ว
เจ้าชู้แต่ไม่มกั มาก การพัฒนาความสัมพันธ์กบั คู่หมัน้ สาวล้วน
30
ต้ องมาจากความสมัครใจของนางเอง มิเช่ นนั น้ ภายหลังเมื่อ
นางได้สติอาจจะเดือดดาลโกรธจัดจนธาตุไฟเข้าแทรก หรือจับ
เขาสับเป็ นหมื่นชิ้นเพื่อชาระแค้นก็เป็ นได้

เขายา้ จูบที่ หวั ไหล่นางหลายครัง้ ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้ า

ขึ้นมองคู่หมัน้ ด้วยความมันใจเต็
่ มเปี่ ยมว่าต้องสบประสานกับ
ดวงตาที่ กาลังเคลิบเคลิ้มงุนงงอยู่เป็ นแน่ ไม่คิดเลยว่าดวงตา
ของคู่หมัน้ จะเปล่งประกายคมกล้าวาววับ! เจิดจ้าจนเขาไม่กล้า
จูบนางแล้ว

“ท่านจูบอีกสิ” น้ าเสียงนางวังเวงเย็นยะเยือก ดูท่ายาก

จะตอแยจอมมารเห็นแล้วก็โมโหเป็ นฟื นเป็ นไฟขึน้ บ้าง

“เจ้ า เป็ นอะไรไป! ข้ า ทุ่ ม เทขนาดนี้ ร่ า งกายเจ้ า ก็

ตอบสนองแล้วแท้ๆ!”

เหยี่ยนหวู่ฟางกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ จอมมารผูน้ ี้ วาจา

สมควรตายนัก!

“ไป๋จุ่น วันใดที่ สมองของท่ านไล่ตามหน้ าตาทันอย่าว่า

แต่ดินแดนฟั น่ สิงซ่าถูเลย ต่อให้เป็ นสี่มหาทวีปก็ล้วนตกอยู่ใน
อุ้งมือท่านได้อย่างไม่ยากเย็น”

31
 จอมมารส่ ายหน้ าอย่างไม่เห็นด้วย “ข้ามิได้มีใจทะเยอ
ทะยานอยากจะปกครองสี่มหาทวีป ข้าเพียงต้องการแต่งฮูหยิน
สัก คนบนดิ นแดนฟั น่ สิ งซ่ า ถูทุ ก วัน เล่ น ปั ้ น หุ่ น ดิ นเหนี ยว
ด้วยกัน ข้าก็พอใจแล้ว”

พู ด จบก็ ถ อนหายใจอย่ า งหดหู่ ตอนนี้ ใช่ เ วลาที่ ม า

สนทนาเรื่องไร้สาระหรืออย่างไรบุรษุ อยู่บนสตรีอยู่ล่างเพื่อคุย
เล่นอย่างเดียวหรือไงเขาไม่ใช่หลิวเซี่ยฮุ่ยเสียหน่ อย! ร่างกายที่
ตอบสนองล้ ว นสั ต ย์ ซื่ อ เที่ ยงแท้ บ รรยากาศรอบด้ า นที่
อ่อนหวานมีมนต์เสน่ ห์ รุ้งระยับพร่างพรายทัวนภา ่ เพลิงบุปผา
จรดขอบฟ้ า น่ าจะพูดถึงการทาลูกกันสักหน่ อย ศึกษาท่ วงท่ า
กันสักนิดไม่ใช่มาถกเรือ่ งเป้ าหมายยิ่งใหญ่ ช่างไร้สาระ!

จู่ๆ จอมมารก็เอ่ยถามเสี ยงจริงจัง “เหยี่ยนหวู่ฟาง เจ้า

คิดจะเอายังไงกันแน่ ! วันนี้ จงพูดมาให้ชดั จะแต่งหรือไม่แต่งให้
ข้ากันแน่ !”

ทันใดนัน้ หญิงสาวก็คิดถึงประโยคแรกที่ เขาพูดตอนพบ

กันที่ เชิงเขาเสวี่ ยตุ้นชานประโยคที่ ทาให้ นางอยากจะอัดเขา
นัก!

32
 ‘เหยี่ยนหวู่ฟางเตรียมตัวไว้ พรุ่งนี้ ข้าจะมารับตัวเจ้าไป
แต่งงาน!’

ส่วนเรือ่ งแต่งงานนัน้ ...แน่ นอนว่าต้องแต่งอยู่แล้ว!

หญิงสาวถอนหายใจแผ่วเบา แล้วกล่าวเสี ยงเรียบ “เมื่อ

คืนตอนข้าเข้าฌานทาสมาธิ พระโพธิสตั ว์เหลี ยนชื่ อมาเยี่ ยม
ข้า”

ขนเม่นทัวร่ ่ างจอมมารพลันลุกพรึ่บขึน้ มาแล้ว “อะไรนะ!

กลางวันไม่มาดันมาตอนกลางคืน เขากาลังวางแผนอะไรไว้แน่
ใช่ทามือเท้ารุม่ ร่ามกับเจ้าหรือเปล่า?”

หญิ ง สาวค้ อ นขวับ “ในหัว ของท่ า นบรรจุอ ะไรไว้ บ้า ง!

พระโพธิสตั ว์เหลียนชือปรากฏตัวมีคราใดที่ไม่ถกู ล้อมหน้ าล้อม
หลัง ดวงตาหลายคู่ขนาดนัน้ จับจ้องอยู่ทงั ้ ท่านยังบาเพ็ญเพียร
ถึงขัน้ สาเร็จมรรลผล ไฉนเลยจะกระทาตัวเลวร้ายได้”

จอมมารพึมพาว่านั น่ มันก็ไม่แน่ สาหรับเขาแล้วคู่หมัน้

คื อหญิงสาวที่ ดีที่สุดเหนื อฟ้ าจรดพสุธาโฉมสะคราญงามเป็ น
หนึ่ ง จิต ใจก็ดี ง าม ขอเพี ย งเป็ นบุรุษ ล้ ว นต้ องกะลิ้มกะเหลี่ ย
น้าลายหกใส่นางกันทัง้ นัน้ !

33
 พลัน เหยี่ ยนหวู่ฟ างก็หวนคิ ดถึง เหตุการณ์ พนั ปี ก่ อนที่
พระโพธิสตั ว์เหลียนชือยื่นมือเข้าช่วยชีวิตนางจากนักพรต

“หากไม่มีพระโพธิสตั ว์เหลียนชื อ เป็ นไปได้ ว่าข้าคงจะ

ถูกขังอยู่ในน้ าเต้าของนักพรตผู้นัน้ หลอมละลายกลายเป็ นน้ า
เลือดไปแล้ว ข้าจาได้วนั นัน้ ฝนตกหนัก นักพรตเคราดกคนนัน้
หน้ าตาดุร้ายถมึงทึงยิ่งนักเขาแบกดาบที่ ใหญ่โตยิ่งหนึ่ งเล่ม ไล่
ตามข้าไปยี่สิบลี้ ข้าวิ่งหนี อยู่ท่ามกลางสายฝน คิดว่าตนเองจบ
สิ้นแล้ว ตอนนัน้ พระโพธิสตั ว์เหลียนชือก็ขี่เมฆมงคลปรากฏตัว
ขึน้ ”

จอมมารฟั ง แล้ ว ก็แค่ น เสี ย งอย่ า งเยาะเย้ ย คู่ห มัน้ ช่ าง

เป็ นสาวน้ อยที่โง่เขลาหลอกง่ายเสียเหลือเกิน!

34
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 63

“ไม่ แ น่ ว่ า นั ก พรตคนนั ้น อาจจะเป็ นร่ า งแยกของพระ

โพธิ ส ตั ว์เ หลี ยนชื อคนดี คนเลวล้ วนคื อเขาเวลานั น้ เจ้ ายังไม่
บาเพ็ญตบะย่อมไม่อาจมองทะลุ” จอมมารเหยียดยิ้ม

“พวกพระโพธิ สัต ว์ ช อบใช้ วิ ธี เ ช่ น นี้ ท าให้ ค นอับ จน

หนทาง จากนัน้ จึงค่อยปรากฏตัวสาดส่องรังสีแห่งธรรม เทศนา
ให้ เจ้ายอมบาเพ็ญภาวนาด้วยความเต็มใจไม่อย่างนั น้ ใครจะ
ยินดีไปถือศีลกินเจกันเล่า ไร้เนื้ อปลาคาโต ไร้บุรษุ รูปงามและ
สุราชัน้ เลิศ ชีวิตแห้งแล้งไร้รสชาติร้อยปี ผ่านไปประดุจวันเดียว
กระทังจะแทะโลมบรรพช
่ ิ ตสักรูปยังต้องตะกายขึน้ ภูเขาไป!”

จอมมารผู้นี้บางครัง้ ก็ทาตัวไม่น่ารักเอาเสี ยเลย มีชีวิต

ย่อมต้องมีความศรัทธา เขาทาลายความศรัทธาของนางอย่าง
ไม่ปรานี ช่างใจดาอ ามหิตจริงๆ

พอเห็นนางถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจเขาก็ไม่อาจยอมรับ
ได้ “ข้าพูดผิดหรืออย่างไร ทาไมมองข้าเช่นนี้ ! คู่หมัน้ เจ้าพูดจา

35
ไม่ดสู ถานการณ์ บ้างเลย เจ้าเอ่ยถึงบุรษุ อื่นทัง้ ที่ นอนอยู่ใต้ร่าง
ข้า เหมาะสมแล้วรึ!”

เป็ นข้าขอร้องให้ท่านมาทับตัวข้าอยู่เช่นนี้ หรือไงเล่า!

แม้ในใจอยากจะตะโกนประโยคนี้ ใส่หน้ าเขา แต่กร็ ้วู ่าไร้

ประโยชน์ ที่จะต่อปากต่อคา จึงเอ่ยถามเสียงเรียบ “จะให้ข้าเล่า
ต่อหรือจะให้ข้าไปจากที่นี่?”

จอมมารหรี่ตามองอย่างไม่สบอารมณ์ “ตกลง! เล่ามา

ข้ารอฟังอยู่!”

“เมื่อคืนพระโพธิสตั ว์เหลียนชือมาท่านบอกให้ข้าอย่าได้
ละทิ้งการบาเพ็ญตบะที่ บาเพ็ญมาพันปี ใช่ ว่าจะได้ มาง่ายๆ”
นางเบือนหน้ าหนี อย่างกระดากอาย

“แต่ ข้าก็ใคร่ครวญอยู่หลายครัง้ ข้ามีชีวิตมาจนถึงวันนี้

ไม่ เ คยติ ด ค้ า งอะไรผู้ใ ดมาก่ อ น มี เ พี ย งแมงป่ องโลหิ ต คู่นั ้น
แน่ นอนว่าในเมื่อใช้ไปแล้วก็เท่ากับเอาเปรียบท่านไปแล้ว หาก
ท่ า นยิ น ดี ใ ห้ ข้ า หาสิ่ ง อื่ น มาชดใช้ ข้ า ก็จ ะพยายามสุ ด ความ
สามารถหาสิ่ ง ของที่ ท่ า นต้ อ งการมาให้ ไ ด้ แต่ ห ากท่ า นไม่
ต้องการสิ่งของ ยืนยันว่าจะแต่งงานให้ได้...” เหยี่ยนหวู่ฟางนิ่ง

36
ไปครู่หนึ่ งก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาทว่าจริงจังอย่างยิ่ง “ถ้า
เช่นนัน้ ข้าก็มีแต่ต้องแต่งกับท่าน อยู่เคียงข้างท่ าน เป็ นฮูหยิน
ของท่านแล้ว”

ผ่านไปนานครู่หนึ่ งก็ไม่ได้ยินเสี ยงของจอมมารเลย ใน

ใจเหยี่ ยนหวู่ฟางพลันหนาวเหน็ บนั ก นางหันกลับมามองเขา
อย่างหวาดหวัน่ ก็เห็นคนที่ กดทับร่างตนอยู่ตวั แข็งทื่ อ สี หน้ า
คล้ายจะร้องไห้ คล้ายจะหัวเราะ ทาเอาหญิงสาวลังเลไม่แน่ ใจ
จึงรีบร้อนกล่าวต่ออีก

“ข้าได้แจ้งต่อพระโพธิสตั ว์เหลียนชืออย่างชัดเจนไปแล้ว
ตบะที่ บาเพ็ญมาพันปี ก็ยินยอมให้ สูญเปล่าไป อย่างไรข้าก็จะ
แต่งงานกับท่ าน” พลันก็ฉุกคิดได้ว่าจอมมารมักตี ความเข้าใจ
ไปคนละทางเสมอ นางจึงเอ่ยยา้ อย่างลนลานอยู่บา้ ง

“ไป๋จุ่น!ข้าตอบตกลงจะแต่งงานกับท่านแล้วนะ! ท่านยิ้ม
เช่ นนี้ หมายความว่าอย่างไร หรือนี่ ไม่ใช่ เรื่องที่ ท่านเฝ้ าใฝ่ ฝั น
ตลอดเวลาทัง้ ยามหลับและตื่นแล้วหรือ!”

สิ้ น เสี ย งท่ า นจอมมารก็แ นบหน้ า ผากตนกับ หน้ า ผาก

เนี ยน เอ่ยเสี ยงกลัว้ หัวเราะ “ครัง้ นี้ เจ้าพูดเองนะ กลับไปข้าจะ
จัดงานแต่ง ไม่อนุญาตให้บิดพลิ้วเล่นตัวอีกแล้ว”
37
 หญิงสาวถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกพลันยื่นแขนสอง
ข้างขึ้นไปโอบประสานไว้หลังคอเขา กล่าวด้วยน้ าเสี ยงสดใส
“ตกลง! กลับไปก็จดั งานได้เลย อย่างไรเสียข้าก็บาเพ็ญตบะไม่
สาเร็จอยู่แล้ว”

“ในเมื่อเป็ นเช่ นนี้ เพื่อแสดงความจริงใจข้าอนุ ญาตให้

เจ้าจุมพิตข้าได้หนึ่ งครัง้ แล้วกัน” เสียงของเขาแหบพร่าแผ่วเบา
ลงแต่ ก ลับ ดึ ง ดู ด นางเหลื อ เกิ น ปลายจมู ก เขาซุ ก ไซ้ ไ ปทัว่
ใบหน้ านางราวคู่รกั ริมฝี ปากไล่จุมพิตอย่างถนอมท่ าที ยวเย้ ั่ า
ของจอมมารไม่ต่ างจากคุณชายเจ้าส าราญที่ เ จนจัด เหมือน
บุรษุ ที่ผา่ นประสบการณ์มาอย่างโชกโชน

เหยี่ยนหวู่ฟางถูกเขาหยอกเย้าจนในใจรุม่ ร้อน

ท่าทีราวแมลงปอแตะผิวน้าเรียกว่าจุมพิตแล้วรึ!

ทุ ก ครัง้ ที่ เ ขาแนบหน้ าคลอเคลี ย นางก็ค าดหวัง ว่ า จะ

กลายเป็ นความสลักลึกตราตรึงสักครัง้

แต่ไม่มี! สิ่งที่เฝ้ ารอไม่เกิดขึน้ !

การจุมพิตสาหรับเขาคือเท่านี้ ?

38
 คลอเคลียเสร็จแล้วยังผละห่างเพื่อดูอารมณ์ บนใบหน้ า
นางอี ก! พอเห็นนางยังมีสติดี เขาก็แนบหน้ ามาคลอเคลี ยอี ก
ยิ่งเขาคลอเคลียไม่เลิกรา นางก็ยิ่งผิดหวัง พอผิดหวังถึงที่ สุดก็
กลายเป็ นความแค้นเคือง!

จอมมารเอียงคอมองด้วยสีหน้ างุนงง “คู่หมัน้ เจ้าไม่รสู้ ึก

หวานชื่ น บ้ า งหรื อ ข้ า จุม พิ ต เจ้ า ตัง้ หลายครัง้ เจ้ า สมควรจะ
เคลิ บ เคลิ้ ม แล้ ว ก็ส่ ง เสี ย งครวญครางด้ ว ยความพอใจจึ ง จะ
ถูกต้องนะ”

จุมพิต! เคลิบเคลิ้ม! ส่งเสียงครวญคราง!

มารดาเจ้าสิ!!

คนหิวโซที่กินไม่อิ่มคนหนึ่ งมองอาหารเลิศรสเต็มโต๊ะตา
ละห้อย กลับได้แต่เอาหัวไชเท้าสองชิ้นมากินแก้ขดั เช่นนี้ ยงั จะ
เคลิบเคลิ้มได้ร!ึ

หญิงสาวล้วนถือตัว ถือตัวคือหวังว่าบุรษุ จะเป็ นฝ่ ายรุก!

39
 ผลสุ ด ท้ า ยการรุ ก ของบุ รุ ษ ผู้นี้ กลับ ท าเอาผู้ค นหมด
อารมณ์ ไม่ คิ ด จะให้ ส ายอสนี บ าตล่ อ เพลิ ง พสุธ าก็ไ ม่ ต้ อ งมา
ยัวยวนโปรยเสน่
่ หก์ นั !

นางจับหลังคอเขาไว้ ไม่ให้เขาโน้ มหน้ าลงมาอีก “ในคัน

ฉ่ องเฉี ยนคุนที่ ท่านส่องดูเพื่อศึกษาเรื่องเข้าห้องหอ ท่านเคยดู
ชายหญิงที่เป็ นร่างคนยามอยู่ในห้องหอบ้างหรือไม่?”

จอมมารครุ่นคิดอยู่ครู่ก่อนจะส่ายศีรษะช้ าๆ “ข้าเคยดู
แต่พวกสัตว์ เพราะพวกมันกระทาอย่างเปิดเผยตามที่โล่งกว้าง
ราวกับทุ่งรกร้างทุกที่ ใช้เป็ นห้องหอได้แต่ หากเป็ นพวกมนุษย์
เวลาเข้าหอจะมิดชิด บางที กห็ ลบเข้าไปในถา้ ข้าไม่อาจสอดรู้
สอดเห็นเรื่องในที่ ลบั ของผู้อื่นได้ อันที่ จริงข้ามีสะสมเรื่องเข้า
หอของสิ่งมี ชีวิตไว้สามสิบสองชนิด หากเจ้าอยากดูกย็ ่อมได้
อันที่จริงก็นับว่าน่ าสนใจไม่น้อย”

นางถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห “หมายความว่าแท้จริงแล้ว
ท่านทาอะไรไม่เป็ นทัง้ นัน้ แต่กลับวางท่าหลอกข้าว่าเก่งกาจ!”

จอมมารคิ ด ทบทวน “ใช่ ว่ า อะไรก็ไ ม่ เ ป็ น หลัก การข้ า

ล้วนเข้าใจ เพราะส่วนหนึ่ งเป็ นเรือ่ งของสัญชาตญาณ”

40
 เขาเรียนรู้ที่จะโอ้ อวดตนเองด้วยการแต่ งตัวให้ งดงาม
เช่นสัตว์ยามหาคู่เป็ น เรียนรูท้ ี่จะสูดดมกลิ่นอายอันคุ้นเคยของ
กันและกันในยามเกิดความรู้สึกที่ ดีต่อกันเป็ น เข้าใจว่ าส่ วน
สาคัญของตนเองควรมุ่งไปยังทิศทางใด แต่กลับคิดว่าแก่นแท้
ของการจุมพิตคือการเคล้าเคลียหยอกเอิน!

หากเที ย บแก่ น ความรู้ด้ า นนี้ ก นั แล้ ว เหยี่ ย นหวู่ฟ างก็

มันใจว่
่ าสิ่งที่ รู้มาตลอดนั บพันปี ต้ องเป็ นแก่ นแท้ ที่ถกู ต้ องยิ่ ง
กว่าจอมมารที่เล่นโคลนมาหมื่นปี แน่ นอน!

ขุนเขาไม่มาหาข้า ข้าจะไปหาขุนเขาเอง!

หญิงสาวประคองใบหน้ าหล่อเหลาเป็ นหนึ่ งของจอมมาร

แล้ ว โน้ ม ใบหน้ า เขาเข้ า มาใกล้ แนบริ ม ฝี ปากตนเองกับ เขา
ปลายลิ้นสัมผัสเรียวปากเขาแผ่วเบา เพียงเท่ านี้ จอมมารก็ตวั
แข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้าง พอเขาเผยอริมฝี ปาก หญิงสาวก็สอน
จุมพิตที่หวานชื่นถูกต้องให้เขา

ช่ า งเป็ นหยาดน้ า ตาแห่ ง ความขมขื่ น หยดหนึ่ งจริ ง ๆ

หญิงสาวคิดอย่างหดหู่ไร้ที่เปรียบ จากใต้จรดเหนื อ จากบนลง
ล่ า ง ไหนเลยจะมี ส ตรี ที่ โ ชคร้ า ยเช่ น นางอี ก พบเจอบุ รุษ ที่ ดู
ปราดเปรื่องหลักแหลมแท้จริงแล้วกระทังการจุ ่ มพิตยังต้องให้
41
นางชักนาชี้แนะ พอจะคาดเดาได้เลยว่าเมื่อถึงเวลาเข้าห้องหอ
นางคงต้องเป็ นฝ่ ายรุกปลุกปลา้ เขา! นี่ ทาร้ายจิตใจนางเกินไป
แล้ว

ยัง ดี ที่ จ อมมารไม่ ไ ด้ โ ง่ เ ขลานั ก หลัง อาจารย์ช ัก น าเข้า

ประตูแล้ว เขาก็ร้จู กั ที่จะบุกเบิกสร้างสรรค์ นาต้นทุนทัง้ มวลมา
ใช้ให้เกิดประโยชน์ สงู สุด

คู่หมัน้ สาวเป็ นโถน้ า ผึ้งใบใหญ่ ทาไมจุมพิตของนางถึง

ยอดเยี่ ย มได้ ข นาดนี้ น ะ เขาเชื่ อ มาตลอดว่ า การจุม พิ ต ก็แ ค่
เพียงการทักทายของริมฝี ปากกับริมฝี ปาก ไม่คิดว่าในนัน้ จะมี
ขัน้ ตอนสลับซับซ้อนซ่อนอยู่อีก เรื่องนี้ จอมมารหัวไวเรียนรู้ได้
เร็ว เขาขยับริมฝี ปากและลิ้นตามการชี้นาของคู่หมัน้ โอบร่าง
นิ่มให้ แนบชิดยิ่งขึ้น บดเบียดร่างตัวเองกับนางหนั กเบาเป็ น
จัง หวะยัวเย้ ่ า ยิ่ ง ได้ ยิ น เสี ย งครางแผ่ว หวาน เขาก็ยิ่ ง ฮึ กเหิม
รู้สึ ก ว่ า ในฐานะบุ รุษ ผู้ยิ่ ง ใหญ่ ไ ด้ ก ระท าการส าเร็จ ลุ ล่ ว งโดย
สมบูรณ์ แล้วในที่ สุดก็สามารถทาให้คู่หมัน้ สาวหลงใหลหัวปั ก
หัวปาได้แล้ว!

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างแอบอับ อายอยู่ ใ นใจบางที ปี ศาจที่ ถื อ

ก าเนิ ดจากไอมารคงมี ค วามปรารถนารุ่ม ร้ อ นแฝงอยู่ ม าก
เพราะหลังจากแปดเปื้ อนโลกียแ์ ล้วก็ไม่อาจตัดใจได้ ซา้ ร้ายยัง
42
รู้สึกชมชอบถึงขัน้ หลงใหลงมงายกับจอมมารผู้นี้ นางชื่นชอบ
ใบหน้ า และร่ า งกายของเขา หลงรัก ตรรกะความคิ ด พิ ส ดาร
เหนื อใครของเขา แม้บางเรื่องเขาจะโง่งมแต่ กม็ ิ ใช่ โง่เขลาเบา
ปั ญญาจนเยียวยาให้ฉลาดไม่ได้ ว่ากันตามจริงเขาหลักแหลม
ยิ่ ง นั ก อย่ า งเช่ น เรื่ อ งจุม พิ ต เมื่ อ เรี ย นรู้เ ข้ า ใจถูก ต้ อ ง เขาก็
เปลี่ ยนเป็ นฝ่ ายรุกเร้าอย่างเชี่ ยวชาญ มิได้กดั นางให้ เจ็บและ
มิได้ขบกัดริมฝี ปากนางจนแตก

ครู่ ห นึ่ งหญิ ง สาวก็ต้ อ งตัด ใจผลัก เขาออกห่ า งแม้ จ ะ

อาวรณ์ จมุ พิตของเขาไม่น้อย จอมมารส่งเสียงครางอย่างขัดใจ
ทว่ าใบหน้ ากลับ แดงซ่ านราวกับ บุรุษ ที่ เ มามาย ดวงตาเปล่ ง
ประกายหวามไหว

“คู่หมัน้ เป็ นยังไง จุมพิตนี้ ไม่ดีอีกหรือ?”

ดีมาก! ดี มากจริงๆ! นางนอนหงายอยู่บนเกสรดอกบัว

หรี่ ต าลงเล็ ก น้ อย ยกมื อ ลู บ ไล้ แ ก้ ม ของเขา “จ าไว้ น ะ
ความสามารถที่ เ รี ยนรู้จากข้ าไม่อนุ ญาตให้ ถ่ายทอดออกไป
หากท่านนาสิ่งที่ข้าสอนไปใช้กบั หญิงอื่น ข้าจะหักขาท่าน!”

43
 เขารับคาอย่างร่าเริง “คู่หมัน้ วางใจเถิดจุมพิตเมื่อครู่นี้
ข้าชอบมากในเมื่อตอนนี้ พวกเราต่างมีอารมณ์ หวานชื่นเต็มที่
แล้ว ไม่ส้ถู ือโอกาสนี้ เข้าหอเสียเลยเล่า”

พูดจบเขาก็โถมตัวลงมา แต่ หญิงสาวยกแขนขึ้นกันไว้

พลางส่ายหัว “หลังผ่านพิธีแต่งงานที่ ถกู ต้องแล้ว พวกเราค่อย
คุยเรื่องเข้าห้องหอ จากนี้ ท่านก็อย่าได้โวยวายเรื่องนี้ อีก ผู้อื่น
ได้ยินจะไม่เข้าที”

จอมมารครางอย่างไม่ชอบใจแต่กไ็ ม่ดื้อดึง เขายอมถอย

เพื่อสิ่งที่ดีรองลงมาพลันโอบเอวนางไว้แนบแน่ น...

ความสุขเช่ นนี้ เหยี่ ยนหวู่ฟางก็คิดไม่ถึงว่าตนเองจะมี

โอกาสได้ลิ้มรส นางรู้สึกมาตลอดว่าการใช้ ชีวิตอย่างอ้ างว้าง
โดดเดี่ ยวที่ มีตะเกี ยงน้ า มันหน้ าพระพุทธรูปโบราณเคี ยงข้าง
เป็ นความส าเร็ จ ยิ่ งใหญ่ ที่ สุ ด แล้ ว สุ ด ท้ า ยตอนนี้ พอมา
เปรี ย บเที ย บดู ก็พ บว่ าความรู้สึกอบอุ่น อ่ อนโยนยัง น่ าดึ งดูด
ผู้ค นมากกว่ า ก าแพงล้ อ มสี่ ด้ า นและควัน ธู ป ที่ เ ย็น ยะเยี ย บ
มากมายนั ก ความปรารถนาแรงร้อนที่ ซ่อนอยู่ในไอมารของ
ตนคงไม่ มีวนั กาจัดหมดสิ้น ในเมื่ อไม่ อาจเดินไปในเส้ นทาง
ของการบาเพ็ญเพียรได้แล้ว ก็นัง่ เล่นปัน้ ดินโคลนกับเขาไปแล้ว
กัน
44
 ดัง นั ้น เมื่ อ นั บ ตนเองเป็ นส่ ว นหนึ่ งของเมื อ งเหยี ย นตู
ความสุขของมนุษย์ห่นุ ก็กลายเป็ นเรื่องสาคัญที่ นางใส่ใจ “หุ่น
ดินเหนี ยวเป็ นหมื่นของเมืองเหยียนตู หากจะจัดสรรคู่ครองให้
พวกเขาท่านต้องใช้เวลาอีกราวสามพันปี ”

เวลานี้ จอมมารกลายร่างเป็ นบุรษุ ไร้กระดูกอย่างแท้ จริง

เขานอนตัวอ่อนแนบชิดคู่หมัน้ สาวอย่างแนบแน่ น พลางตอบ
คาถามอย่างไร้น้ าใจยิ่ง “ไม่มีแคว้นใดดินแดนใดทาให้ทุกคน
ในเมืองมีคู่ครองได้ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นแค่พูดถึงข้า เป็ นโสด
มาตัง้ หมื่นปี ความทุกข์ทรมานของข้ามีใครรับรู้บ้าง! หุ่นสตรี
ต้ อ งปั ้น ออกมาที ล ะตัว ที่ ไ ด้ ร บั ความโปรดปรานจะได้ แ ต่ ง
ภรรยาก่อน ที่ โชคไม่ดีกช็ ้าไปหน่ อยสักสองปี เรื่องแบบนี้ กต็ ้อง
ให้ความสาคัญกับวาสนาเหมือนกัน บางที พอแข่งขันกันอย่าง
สร้างสรรค์สกั หน่ อย ก็ไม่ใช่จะไม่ได้เช่นกัน”

เหยี่ ยนหวู่ฟางนอนฟั งอย่างตัง้ ใจ พลันก็รู้สึกว่ามือเขา

นัวเนี ยที่เอวอย่างไม่น่าไว้ใจ แต่ไม่ว่าจะแกะอย่างไรก็ไม่สาเร็จ
นางจึงหันไปจ้องหน้ าเขานิ่ง น้าเสียงเรียบเย็น “ท่านกาลังจะทา
อะไร?”

45
 จอมมารกะพริ บ ตาปริ บ ๆพลางมองคู่ห มัน้ ด้ ว ยสี ห น้ า
ประหลาดใจนัก “คู่หมัน้ เจ้าผอมเพียงนี้ ไยเอวจึงอวบอ้วนนัก
เจ้ามีก้อนไขมัน...”

ตูม!!

ยังพูดไม่ทนั จบ จอมมารก็ถกู คู่หมัน้ ถีบตกทะเลอย่างไม่

ปรานี !

นัน่ ไม่ใช่ ก้อนไขมันแต่เป็ นถุงเก็บหยวนอิง จิตวิญญาณ

ของไอมารไม่ เ หมื อนมนุ ษ ย์ ไม่มีส งั ขารที่ แข็ง แกร่ง เป็ นที่ สิ ง
สถิต นางมีถงุ ที่ ทาจากเนื้ อหนังเล็กๆใบหนึ่ ง ข้างในเก็บหยวน
อิ ง เอาไว้ หากสัง ขารนี้ ถูก ท าลายเสี ย หาย หยวนอิ ง กระจัด
กระจายไปทัวแล้ ่ วมีวาสนาได้ประสบพบอริยบุคคลที่ ยินดีเก็บ
รวมรวมพวกมันขึ้นมา บางที วนั ใดวันหนึ่ งในพัน ปี หมื่ น ปี ให้
หลัง อาจจะมี โ อกาสกลับ มาอุบ ตั ิ บ นโลกได้ ใ หม่ แน่ นอนว่ า
ความเป็ นไปได้แบบนัน้ น้ อยเสียยิ่งกว่าน้ อยแทบจะกล่าวได้ว่า
ไร้ความหวังอย่างสิ้นเชิง

จอมมารที่ ถกู ถีบตกทะเลกลับว่ายน้ าเล่นอย่างสุขสมรื่น

เริงนัก น้ าในทะเลจิ้งไห่นี้ไม่ลึกนัก ไม่มีทรายเลนก้นทะเลเป็ น
คันฉ่ องบานใหญ่ เสื้อคลุมสี แดงท่ ามกลางธารธาราสี เขียวอม
46
ฟ้ าโดดเด่ น เสื้ อคลุมที่ เปี ยกชื้นแนบติดเรือนร่าง เผยให้ เ ห็น
ร่างกายแข็งแรงและลายสักแปลกประหลาดบนตัวเด่นชัด เขา
ปาดน้ าออกจากหน้ าแล้วส่ งยิ้มกว้างมาให้ หญิงสาวที่ นัง่ หน้ า
แดงหูแดงอยู่บนดอกบัว ประกายในแววตาเขายิ่งระยิบระยับ
ผิ ว กายเขาช่ า งขาวสะอาดน่ า ลู บ ไล้ รู้สึ ก ได้ ว่ า ร่ า งกายนี้ ช่ า ง
แข็งแกร่งยิ่งนัก ต่ างหูและกาไลรัดต้นแขนยิ่งเสริมให้เขาดูน่า
มองจนไม่อาจละสายตาได้

“คู่หมัน้ ลงมาสิ น้าไม่เย็นเลยแม้แต่น้อย”

เหยี่ ยนหวู่ฟางก้มหน้ าหลบสายตา แต่ กลับแอบเหลือบ

มองเขาอย่างไม่อาจตัดใจ จอมมารแสร้งตี น้ าให้ กระเซ็นเป็ น
ม่านละอองน้ า ตี น้ าบ้าง วักน้ าเล่นบ้าง สุดท้ ายก็ทอดถอนใจ
เสียงดัง

“ยามนี้ หากมีสุราด้วยก็จะดียิ่งนัก หนึ่ งสุราร้อนแรง หนึ่ ง

โฉมสะคราญท่ามกลางดอกบัวแดงและทะเลสีคราม มีจอมมาร
ผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้า ยิ่งใหญ่เป็ นหนึ่ งไม่มีสอง ความสุขในชี วิตคง
มิพ้นไปกว่านี้ ”

หญิงสาวฟังแล้วก็ถอนหายใจแผ่วเบานาพาความร้อนรุ่ม
และกระดากอายให้หายไปด้วย
47
 นางแหงนหน้ ามองท้ องฟ้ า เหนื อทะเลจิ้งไห่กลับมีดารา
พร่างพราย ภายใต้แสงส่องสะท้อนของเพลิงปทุมาใต้ทะเลจอม
มารว่ายเข้ามา สองแขนพาดบนกลีบบัว

“คู่หมัน้ เจ้าใช่ เสี ยดายที่ มองไม่เห็นดวงจันทร์หรือไม่?”

ถามแล้วก็ชี้มือขึ้นฟ้ ามืดลาแสงเจิดจ้าสายหนึ่ งก็แตกกระจาย
ออกจากปลายนิ้วของเขา พุ่งตรงสู่ขอบฟ้ าเริ่มต้นแสงนี้ สว่างจ้า
บาดตานัก แต่พอไปถึงกลางฟ้ าแสงนี้ พลันอ่อนแสงลงทีละน้ อย
จนเหลือเพียงแสงสีเงินเส้นเล็กละเอียดวนรอบเป็ นวงกลม

“นี่ เป็ นเวทมนตร์คาถาของท่านอีกหรือ?”

“ไม่ใช่นัน่ คือเน่ ยตานของข้า ข้าใช้เวลาแสนนานถึงค่อย

ฝึ กฝนสาเร็จ”

เผ่าพันธุ์ของพวกเขานี้ ไม่จาเป็ นต้ องมีเน่ ยตานเพราะมี

พลังวิญญาณแต่กาเนิด ร่างกายก็เป็ นใบเบิกทางอยู่แล้ว ไปถึง
ไหนล้วนได้รบั ความเคารพนบนอบจากผู้คน อายุขยั ของพวก
เขาไม่ยืนยาว หลังสองพันปี ไม่อาบชาระไฟก็สาเร็จขึ้นสวรรค์
เน่ ยตานนับเป็ นของเกินความจาเป็ น เอาไว้กไ็ ร้ประโยชน์ ทว่า
เขาค่ อนข้ างพิ เ ศษ หลัง ฝ่ าด่ านเคราะห์พ้ น แล้ ว ก็ใช้ ชีวิ ต ตาม
สบายแต่ เพื่อการใช้ชีวิตให้เหมือนปี ศาจอื่นๆเขาขบคิดทัง้ วัน
48
คืนจนทาเน่ ยตานออกมาได้หนึ่ งอัน ด้านในผนึ กและรวบรวม
พลังวิญญาณแปดพันปี ของเขาเอาไว้ เพราะว่าข้างหลังมีเมือง
เหยี ย นตู แ ละมนุ ษ ย์ ดิ น เหนี ยวอยู่ เ ต็ ม เมื อ ง หากวัน ใดเขา
จาเป็ นต้ องจากไปพลังในเน่ ยตานนี้ กส็ ามารถทิ้งไว้ให้พวกเขา
เป็ นมรดกได้

คนพิสดารเน่ ยตานก็แตกต่ างหญิงสาวแหงนมองอย่าง

ประหลาดใจ “ใหญ่จริง...”

จอมมารยิ้มน้ อยๆอย่างกระดากอาย

่ ง้ ร่างข้ ามี แต่ เครื่องเคราชิ้น

“แน่ นอนว่าใหญ่ มาก ทัวทั
ใหญ่ ไม่เชื่อเจ้ามาดูได้”

49
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 64

คู่หมัน้ ไม่สนใจเขา!

นางมองเน่ ยตานที่เขาจาลองเป็ นจันทราอย่างตัง้ ใจ จอม

มารในน้ากลัดกลุ้มนัก เขาล้วนเสียสละรูปร่างหน้ าตาเสียขนาด
นี้ แล้ว ทาไมนางยังไม่เอาความสนใจมาไว้บนร่างเขาอีกล่ะ!

เขากรุ่นโกรธ แล้วแสร้งกระแอมไอเสี ยงดัง นางก็ยงั ไม่

แยแส ท้ ายสุดเขาตัดสินใจเด็ดขาด จับผ้าแถบรัดเอวของนาง
แล้วกระชากอย่างแรง หญิงสาวกรีดร้องอย่างตกใจก่อนจะหล่น
ลงสู่อ้อมกอดจอมมารที่รอท่าอยู่ในน้า

เช่ น นี้ ดี ยิ่ ง นั ก อยู่ ใ นน้ า มองจัน ทร์ก ระจ่ า งก็ง ดงามยิ่ ง
เช่นกัน เขาจุมพิตนางอย่างได้ใจ เหยี่ยนหวู่ฟางทุบตี เขาอย่าง
ดุเดือด “เสื้อผ้าข้าเปี ยกหมดแล้ว!”

เปี ยกแล้วก็ดี ค่อยมองเห็นเรือนร่างข้างใต้ชดั เจน

จอมมารรู้สึ ก ว่ า ค าพูด นั บ พัน วาจานั บ หมื่ น ล้ ว นสลาย

กลายเป็ นน้าลายที่กลืนไม่หมด ทรวงอกของคู่หมัน้ สาวถูกเสื้อ
50
ตัวในที่ ประณี ตงดงามปิดบังไว้ สายตามองไม่ทะลุ ทว่ารูปทรง
เพียงมองแวบเดียวก็แจ่มกระจ่าง ทาไมถึงได้น่ามองแบบนี้ ได้
นะ ในใจตื่นเต้นลิงโลดไปหมดแล้ว!

จอมมารโอบกระชับรอบสะโพกนาง ยกร่างในอ้อมกอด
ให้ สูงขึ้น เพราะกลัวหงายหลังตกน้ า นางจึงรีบกอดเขาไว้ ขา
หยกเรียวงามทัง้ คู่เกาะเกี่ยวเอวเขาแน่ น ทาให้กระโปรงผ้าไหม
สีขาวลอยขึ้นอยู่เหนื อผิวน้า เขาแหงนหน้ ามองนาง ราวงมงาย
ราวคลุ้มคลัง่

“คู่หมัน้ คางของเจ้ากลมมนนัก ช่างเหมือนเน่ ยตานของ

ข้าเหลือเกิน”

คาพูดนี้ ทานางโมโหขึ้นได้อีกแล้ว เขามีความรู้หรือไม่มี

กันแน่ ! จากล่างมองขึน้ บน ใบหน้ าจะงดงามขนาดเพียงใดก็แค่
นัน้ “ท่านจะพูดจาดีๆ สักสองประโยคจะตายหรือไง! พูดใหม่!”

“คู่หมัน้ หน้ าอกของเจ้ากลมกลึงนัก ยังกลมกว่าเน่ ยตาน

ของข้าเสียอีก”

51
 เหยี่ยนหวู่ฟางรู้สึกหมดหวังหมดแรง เจ้าคนที่ ปากสุนัข
ไร้งาช้างงอก! ไม่ต้องไปคาดหวังว่าเขาจะมีความก้าวหน้ าอะไร
แล้ว!

แต่ ทุกความไม่สมบูรณ์ ล้วนชดเชยได้ ด้วยใบหน้ าหล่ อ

เหลาและแววตาที่มองนางอย่างรักใคร่เทิดทูน

จอมมารรู้สึกว่าตนเองยกร่างนางไว้สูงเกินไป ลวนลาม
ลาบากนัก เขาจึงลดแขนลงให้ร่างของคู่หมัน้ ลงมาอยู่ในระดับ
ที่ จะลวนลามได้ถนั ดมือ ตอนนี้ นางกอดคอเขาแล้ว ทรวงอก
กลมกลึงแนบชิดอกแกร่ง ทัง้ สองประสานสายตากันนิ่ง ในช่วง
เวลาหวานชื่นก็มองเห็นหยดน้ากลายเป็ นหยาดเหงื่อของความ
ร้ อ นรุ่ม เป็ นความอ่ อ นโยนที่ เ ย้ า ยวนชวนให้ ใ จสัน่ สะท้ า น
หวันไหวย
่ ิ่ ง ลมหายใจทัง้ คู่สอดประสานกัน ทัง้ สองหลงอยู่ใน
ความเคลิบเคลิ้มที่ ปัน่ ป่ วนเกินห้ ามใจ จอมมารโน้ มหน้ าเข้ า
ใกล้ โ ฉมสะคราญในอ้ อ มกอด ริ ม ฝี ปากของเขาเผยอออก
เล็ก น้ อ ย ราวบุ ป ผาบอบบางรอการเด็ด ดม ท่ า ที ไ ม่ ต่ า งจาก
อิสตรีที่รอจุมพิตจากบุรษุ ผูอ้ งอาจ

เหยี่ ย นหวู่ฟ างมองท่ า ทางของเขาด้ ว ยอาการตาค้ า ง

บรรยากาศที่ กาลังสุกงอมถูกความโง่งมของจอมมารพังทลาย
ย่อยยับ สุดท้ ายหญิงสาวก็หวั เราะเสี ยงดังลันอย่
่ างทนไม่ไหว
52
หัวเราะจนตัวสันกระเพื
่ ่อมไม่หยุด ทาเอาจอมมารโวยวายเสียง
ดัง

“เจ้าไม่อาจทาแบบนี้ ได้! ข้าน่ าขบขันขนาดนัน้ เชียวรึ!”

หญิงสาวรีบเอ่ยขอโทษแล้วเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่น “ข้าไม่ได้
ตัง้ ใจ เมื่อครู่ ใจลอยคิดไปเรื่อยเปื่ อยเท่านัน้ พวกเราขึ้นไปบน
ดอกบัวกันเถอะ ในน้ า เย็นนั ก เย็นเกินไปจะไม่ดีต่อท่ าน อี ก
อย่างยังพอมีเวลาเหลือ ท่านน่ าจะปัน้ หุ่นทารกน้ อยได้อีกหลาย
ตัว”

จอมมารขึ้นนั ง่ บนดอกบัวแดงอย่างไม่พอใจก่อนจะดึ ง
นางตามขึ้น มา พลางบอกว่ า คื น นี้ ดิ น เลนที่ ผ สมเตรี ย มไว้ ใช้
หมดแล้ว ต้ องรอดูก่อนว่าหุ่นสตรีตวั แรกนี้ เมื่อแข็งตัวแล้วจะ
เป็ นอย่างไร จากนัน้ ค่อยตัดสินใจว่าจะผลิตออกมาจานวนมาก
น้ อยเพียงใด

“เมื่อทาสาเร็จแล้ว นางก็ถือเป็ นหนึ่ งชีวิต หากทาออกมา

ดี ทุกคนล้วนมีความสุข แต่หากไม่ดีกเ็ ท่ากับทาร้ายนางไปทัง้
ชีวิต ถึงตอนนัน้ มาอ้อนวอนให้ข้าทาลายนางทิ้ง ข้าทนรับความ
สะเทือนใจเช่นนัน้ ไม่ไหว” ความพยายามที่ ล้มเหลวเมื่อหลาย

53
ปี ก่อนหน้ าสร้างเงามืดที่ ไม่เล็กนักในใจเขา นับจากนัน้ เป็ นต้น
มาเขาก็ระมัดระวังการสร้างหุ่นทุกตัวเป็ นพิเศษ

ด้วยเหตุผลนี้ เหยี่ยนหวู่ฟางจึงไม่เร่งรัดเขาอีก เอนกาย

ลงนอนเคี ยงข้างเขา ทัง้ สองจับกุมมือกัน นอนมองดูท้องฟ้ า
พร่ า งดาว ในค ่า คื น ที่ เ งี ย บสงัด ทะเลบุ ป ผาไร้ ข อบเขต เป็ น
ความเงียบสงบที่เป็ นสุขยิ่งนัก

วันรุง่ ขึน้

เมื่อทัง้ สองกลับไปถึงเมืองเหยียนตู บุรษุ หุ่นปั น้ ทัง้ เมือง

มาตัง้ แถวรอไม่ต่างจากการต้ อนรับวีรบุรษุ ผู้ยิ่งใหญ่ แววตาที่
รอคอยเปี่ ยมด้วยความหวังและกระตื อรือร้น ทาเอาจอมมาร
กระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก เขายืนอยู่บนถนนสายหลักของเมือง
กระแอมไอเพื่อให้ลาคอโล่ง

“ด้ ว ยความร่ ว มแรงร่ ว มใจของจอมมารผู้ยิ่ ง ใหญ่ แ ละ

นายหญิง เมื่อคืนนี้ ห่นุ สตรีตวั แรกก็ปัน้ ได้สาเร็จแล้ว”

พูดจบก็ชูแขนขึ้นสูงแล้วตะโกนก้องอย่างฮึกเหิม หุ่นปัน้
ทัง้ เมืองปรบมือเสี ย งดัง แล้ วกู่ร้องขานรับด้ วยความดี ใจและ
54
สมหวัง พ่ อบ้านใหญ่ เ ป็ นตัว แทนหุ่น ทัง้ เมื องก้ าวออกมาโค้ ง
คานับ

“ล าบากท่ า นประมุ ข และนายหญิ ง แล้ ว หนึ่ ง คื น ที่ พ วก

ท่ านทุ่มเทกายใจเป็ นคา่ คืนที่ สร้างความผาสุกให้ บุรุษ หุ่นปั น้
นั บพันนั บหมื่น พวกเขาเฝ้ ารอวันที่ จะได้ยินข่าวดีนี้มาทัง้ ชี วิต
นับจากนี้ ประวัติศาสตร์เมืองเหยียนตูจะเปลี่ยนแปลงชนิดพลิก
ฟ้ าควา่ ดิน ชี วิตที่ มีแต่ ความสุขหวานชื่นที่ ห่นุ ปั น้ ใฝ่ ฝันมาเนิ่น
นาน ทุกมื้อมีข้าวกินอิ่ม กลางคืนมีเมียนอนเคียงข้าง ในที่ สุด
ฝันก็เป็ นจริงแล้ว!”

เสียงโห่รอ้ งยินดีดงั กึกก้อง ความคึกคักแผ่กระจายไปทัว่

เหยี่ยนหวู่ฟางเหลือบมองท่านประมุขข้างกายแวบหนึ่ ง
ใบหน้ าใต้หมวกคลุมมีความลาบากใจผุดขึน้ มาหลายส่วนแล้ว

จะให้พูดตามตรงว่าทัง้ คืนปั น้ ได้แค่ตวั เดียวและเป็ นหุ่น

ปัน้ สาหรับผู้อื่นด้วย...จอมมารก็พดู ไม่ออก เสียแต่บวั แดงแห่ง
ทะเลจิ้งไห่บานเพียงห้าสิบวันเท่านัน้ ต่อให้คืนนี้ เร่งมือ ทันที ที่
ดอกไม้โรยรา หุ่นสตรีที่ยงั ใช้การไม่ได้กถ็ ือว่าไร้ประโยชน์ แต่
ตอนนี้ ต้องหาคาพูดปลอบประโลมความคึกคักที่ลุกโชนของหุ่น
ปัน้ ทัง้ เมืองให้สงบลงสักหน่ อยก่อน
55
 “ข้าจะไม่ปิดบังทุกคน ระหว่างการปัน้ หุ่นสตรีเมื่อคืนนี้ มี
ปั ญหาใหญ่ เ กิด ขึ้น ข้ ากับ นายหญิง ศึ กษาแลกเปลี่ ย นกันครัง้
แล้วครัง้ เล่ากว่าจะแก้ไขปั ญหานั น้ ผ่านมาได้ เมื่อคืนนี้ จึงเป็ น
เพียงการทดลองปัน้ หุ่นสตรีครัง้ แรก เป็ นเพียงการทดลอง! แต่
ทุ ก คนวางใจได้ ครัง้ หน้ าที่ ด อกบัว แดงบานสะพรัง่ ข้ า จะ
สามารถปัน้ หุ่นสตรีได้มากแน่ นอน”

ค าอธิ บ ายยื ด ยาวนี้ ด บั ความคึ ก คักตื่ น เต้ น ของหุ่น ปั ้น

ทัง้ หมดได้ ช ะงัด นั ก พวกเขามองหน้ า กัน ไปมา ในใจต่ า งคิ ด
ตรงกัน ว่ า ‘ศึ ก ษาแลกเปลี่ ย นกัน ครัง้ แล้ ว ครัง้ เล่ า ’ ของท่ า น
ประมุขและนายหญิงคงจะเผาผลาญทัง้ เวลาและแรงกายจน
หมดสิ้ น ไฉนเลยยังจะมี อารมณ์ และเหลื อแรงมาปั ้นหุ่นสตรี
เพื่อพวกเขาได้ อีก! หุ่นปั น้ ทัง้ เมืองหันจ้องพ่ อบ้านใหญ่ อย่ าง
กดดัน พ่อบ้านใหญ่จึงก้าวขึ้นหน้ าแล้วประสานมือคานับจอม
มาร

“ท่ านประมุข...ถ้าเช่นนัน้ แล้วเมื่อคืนท่ านปั น้ หุ่นสตรีได้

กี่ตวั กันแน่ ?”

จอมมารอึกอักอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆ ยกนิ้วชี้ขึน้ หนึ่ งนิ้ว

หุ่นปัน้ ทัง้ เมืองจ้องนิ้วชี้หนึ่ งเดียวตาแทบถลน เสียงโห่ร้องยินดี
กลายเป็ นเสียงโห่ไล่ เพียงพริบตาหุ่นปัน้ ก็สลายหายไป
56
 ขณะที่ห่นุ ทัง้ เมืองจากไป หลี่ควานก็ทงั ้ วิ่งทัง้ กระโดดเข้า
มา ไม่นานก็มายืนตรงหน้ าแล้วกล่าวรายงานเสียงดัง

“ท่ านประมุข! ข้าเก็บของหมัน้ ที่ เหลือจากสิบสามเมือง

ในดินแดนอู่จินซ่าถูกลับมาเรียบร้อยแล้ว ท่านประมุขวางใจได้
ระยะเวลายาวนานเกินไป ของบางชิ้นผุพงั ไม่เหลือซาก จนไม่
อาจให้ สตรีนางใดนามาใช้ เรียกร้องให้ ท่านต้ องรับผิดชอบได้
อีก แต่ ครัง้ นี้ มีเรื่องประหลาด ข้าไม่ได้พบท่านเจ้าเมืองเลยสัก
คน ได้ยินว่าดินแดนจงถู่มีฮ่องเต้ องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ เจ้า
เมืองทัง้ สิบหกเมืองจึงเดินทางไปร่วมอวยพรและแสดงความ
ยินดี”

เหยี่ยนหวู่ฟางฟังแล้วก็ประหลาดใจนัก “ดินแดนอู่จินซ่า
ถูไม่เคยมีการคบหาค้าขายกับดินแดนจงถู มีฮ่องเต้องค์ใหม่ขึน้
ครองราชย์ ไยเจ้ า เมื อ งทั ง้ สิ บ หกจึ ง ต้ อ งไปร่ ว มแสดงความ
ยินดี?”

“ได้ ยิ น ว่ าฮ่ องเต้ องค์นั น้ เป็ นร่างอี้ เ ชิง เชิน [ 1 ] ของคุรุ

กวานฉื อช่างซือขอรับนายหญิง”

ที่ เ รี ย กว่ า คุรุก วานฉื อช่ า งซื อ หมายถึ ง คุรุผู้น าพาแสง

สว่างประเภทหนึ่ ง ท่านสาธยายมนต์บริกรรมคาถา เล็งเห็นถึง
57
สัจธรรม ส่วนมากล้วนบาเพ็ญจนกลายเป็ นพระโพธิสตั ว์ระดับ
ปฐมภูมิ[ 2 ] แล้ว สามารถก่ อเกิด การแบ่งภาคออกมาได้ นั บ
ร้อยร่าง ร่างแบ่งภาคเหล่านั น้ ล้วนเรียกว่าร่างอี้ เชิงเชิน พระ
โพธิสตั ว์ปฐมภูมิยามเข้าสู่โลกาไปเป็ นฮ่องเต้ ก่อนหน้ านี้ มิใช่ไม่
เคยมีมาก่อน ร่างอี้เชิงเชินพอแปดเปื้ อนมลทินแดนโลกียแ์ ล้ว
พลันเกิดความอยากมีอยากได้ขึ้น ก่อเป็ นโชควาสนาช่วงหนึ่ ง
ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องที่แน่ นอนกับคุรกุ วานฉื อช่างซือท่านนัน้
ทว่าร่างอี้เชิงเชินในท้ายที่สดุ ก็ยงั คงเป็ นฮ่องเต้ที่ปรีชา

เหยี่ ย นหวู่ฟ างหวนนึ ก ถึ ง ปรากฏการณ์ ป ระหลาดบน

ท้ องฟ้ าที่ มองเห็นจากกระท่ อม วันนี้ นับว่าได้ รบั การยืนยัน ที่
แน่ น อนแล้ ว ยัง จ าได้ ว่ า เมื อ งตงถูที่ น างถื อ ก าเนิ ดขึ้น มานั น้
เพราะมีทรราชปกครองจึงทาให้ บ้านเมืองล่มสลายกลายเป็ น
เมืองแห่งความตาย ยามนี้ มีฮ่องเต้ผ้ทู รงธรรมปรากฏตัวขึ้นก็
นับว่าเป็ นเรือ่ งดี แต่นางถือกาเนิดมานานนับพันปี ดินแดนจงถู
ห่ า งไกลจากนางเกิ นไป ดัง นั ้น จึ ง ไม่ มี ค วามรู้ สึ ก ใดๆ ต่ อ
ดินแดนนัน้ อีกแล้ว

“ชวี่หรูล่ะ? นางไม่ได้ไปกับเจ้าด้วยรึ?”

58
 “ระหว่ างทางผ่านเขาปู่ จวี่ ซาน นางขอแยกตัว กลับ ไป
บ้านเก่าเพื่อกราบไหว้บิดามารดาในหลุมศพ ให้ ข้ามาแจ้งกับ
นายหญิงว่าพรุง่ นี้ นางจะกลับมา”

หญิง สาวพยักหน้ าอย่ างหมดกัง วล แต่ เ มื่อหัน กลับ มา

มองจอมมารก็สบประสานเข้ากับดวงตาฉายแววครุ่นคิดหนั ก
หน่ วง เหยี่ ยนหวู่ฟางชะงักนิ่งไป ในใจเกิดความรู้สึกพรันพรึ
่ ง
อย่างประหลาด ความเยี ยบเย็นกัดกินใจเมื่อนางมองไม่เห็น
ใบหน้ าเขา แต่เพียงกะพริบตาก็เห็นใบหน้ างดงามส่งยิ้มมาให้

“วุ่นวายกันมาทัง้ คืน คู่หมัน้ คงจะเหนื่ อยมากแล้ว ข้าจะ

ส่งเจ้ากลับเขาหนี่ ชื่อซานก่อนแล้วกัน”

ส่งนางกลับเขาหนี่ ชื่อซาน?

คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า เขาจะเป็ นฝ่ ายบอกให้ น างกลับ กระท่ อ ม

ออกมาเอง อันที่ จริงทาให้ นางรู้สึกประหลาดใจ รัง้ ไม่รงั ้ ไว้ ที่
จริงล้วนไม่สลักสาคัญอะไร ที่สาคัญคือท่าทีของเขา! ความห่าง
เหินของเขาทาให้ หญิงสาวรู้สึกเหมือนร่วงจากคิมหันต์ที่ร้อน
ระอุหล่นไปในเหมันต์อนั หนาวยะเยือกในพริบตา นางกังวลใจ
อย่างประหลาด จึงตัดสินใจถามอย่างไม่อ้อมค้อม

59
 “ท่านมีเรือ่ งปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่?”

จอมมารส่ายหน้ า พลางส่งยิ้มฝื ดฝื น “ข้าแค่คิดว่าจะต้อง

จัดเตรียมงานแต่ง ระดมแรงงานมากมาย ในเมืองย่อมวุ่นวาย
มาก เจ้าไม่ใช่ชอบความเงียบสงบหรอกหรือ อึกทึกเสี ยงดังไป
ทัง้ เมือง ข้าเกรงว่าเจ้าจะอึดอัด เจ้ากลับไปเขาหนี่ ชื่อซานก่อน
รอถึงวันแต่ง ข้าจะไปรับเจ้า”

สี หน้ าเหยี่ ย นหวู่ฟ างเต็มไปด้ ว ยความสงสัย มองจอม

มารเจ้าเล่ห์ที่ทาเหมือนก้มหน้ าหลบสายตา หมวกคลุมปิดบัง
ดวงตาไว้ เห็น เพี ย งริ ม ฝี ปากที่ ข ยับ คล้ า ยจะพู ด แต่ ก็ไ ม่ พู ด
สุดท้ายกลับสังก่ าชับหลี่ควาน

“สองวัน นี้ ส่ ง กาลัง คนไปเพิ่ ม เฝ้ าทางเข้ าออกใหญ่ ทุ ก

แห่ งของเมืองเหยี ยนตูเอาไว้ ยังมี ธนู ฉางเฉินเจี้ยนนั น่ ชาระ
ล้างได้พอสมควรแล้ว งมออกมาจากธารยะเยือก แล้วตัง้ ไว้ที่
ลานหน้ ามุข”

ตามนิ สัย ของจอมมาร ตอนนี้ เขาสมควรต้ อ งคึ ก คัก

กระตื อรือร้นและระริกระรี้ที่ งานแต่ งใกล้เ ป็ นจริง หมอวิเศษ
แห่งดินแดนอู่จิ่นซ่าถูผงู้ ดงามเป็ นเอกในสี่มหาทวีป ยังไม่พอให้
เขายืดอกเชิดหน้ าชูตาได้อีกหรือ?
60
 ทว่าหญิงสาวกลับไม่พบสี หน้ าท่ าที ลาพองใจบนใบหน้ า
เขา เวลานี้ เขาสุขมุ นัก สุขมุ สงบ นิ่ง จนไม่เหมือนจอมมารเจ้า
เล่ห์ผ้นู ัน้ เหยี่ยนหวู่ฟางชะงักฝี เท้า“หากท่านมีธุระต้องทาก็ไป
ทาเถอะ ข้ากลับเองได้”

ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าตนเองแสดงท่ าที ผิดปกติไปบ้าง จึง

พยายามพูดด้วยน้ าเสี ยงเบาสบายดังเดิม “หนึ่ งหมื่นปี ของข้า
ใช้ ชีวิตสุขสบายเกินไปแล้ว ยากนั กที่ จะหาเรื่องราวจริงจังทา
สักเรื่อง กลับไม่ร้จู ะเริ่มลงมือทาจากส่วนใดก่อนอยู่บา้ ง คู่หมัน้
เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องจัดงานแต่งให้ไม่มีขาดตกบกพร่อง ข้า
จะไปแจกเที ย บเชิญมงคลแล้ ว ถึง ตอนนั น้ หากพวกปี ศาจทัง้
ดินแดนฟั น่ สิงซ่าถูกล้ามามือเปล่า ข้าก็จะคิดบัญชีย้อนหลังกับ
พวกเขาให้เต็มที่เสียหน่ อย”

จอมมารทาเป็ นคิดหยุมหยิมเรื่องเงินทอง น้ าเสี ยงที่ จง

ใจท าให้ ดูผ่อ นคลายยิ่ ง เพิ่ ม เมฆหมอกแห่ ง ความสงสัย ในใจ
เหยี่ยนหวู่ฟางให้มากขึ้น พอนางทะยานตัวขึ้นขี่เมฆ เขาก็พลิ้ว
กายตามขึ้นมา ระหว่างทางนางหันมองเขาหลายครัง้ กระทัง่
เขาหัวเราะออกมาอย่างลาพอง

“คู่หมัน้ เจ้าไม่ต้องอาลัยอาวรณ์ ในรูปโฉมของข้าไป ข้า

ย่อมเป็ นของเจ้าตลอดกาลแน่ นอน พวกไอมารมีการนัดพบปะ
61
สังสรรค์กนั บ้างหรือเปล่าล่ะ ถึงตอนนั น้ เจ้าสามารถอวดสามี
อย่างข้ากับไอมารตนอื่นได้ วันนี้ อวดสามี วันหน้ าก็อวดลูก ข้า
จะต้ อง...” เขาหยุดพูดก่อนจะตะโกนเสี ยงดังก้องฟ้ า “ข้าจะมี
ลูกกับเจ้าหนึ่ งร้อยคน!”

ปณิธานอันยิ่งใหญ่นี้ทาให้เหยี่ ยนหวู่ฟางตาค้างไปแล้ว
ต่อให้อายุขยั เป็ นอนันต์ ใครจะคลอดลูกร้อยคนได้กนั เล่า!

“ท่านคิดว่าการคลอดลูกเหมือนการปัน้ มนุษย์ดินเหนี ยว
หรือไง หนึ่ งคืนก็สามารถทาออกมาได้หลายสิบตัว!”

จอมมารพยักหน้ าอย่างมันใจในตนเองย
่ ิ่ ง “แม้จะไล่ตาม
การปัน้ มนุษย์ดินเหนี ยวไม่ทนั แต่พละกาลังของสามีมีไม่จากัด
ข้าสามารถทางานได้ทงั ้ วันทัง้ คืนทัง้ ปี โดยไม่ต้องหยุดพักแม้สกั
วัน คู่หมัน้ เจ้าไม่ต้องห่วงร่างกายของข้า คางคกพันปี มากมาย
ขนาดนั ้น ไม่ ไ ด้ กิ นไปเสี ย เปล่ า ข้ า ร่ า งก าย ากายแข็ ง แรง
สามารถโรมรันหาญกล้าไปตราบจนชัวฟ้ ่ าดินสลายแน่ นอน!”

เหยี่ยนหวู่ฟางถลึงตาใส่อย่างโมโห ใครห่วงร่างกายของ
เขากัน นางห่วงตัวเองต่างหากเล่า!

62
 จากเมืองเหยียนตูมาถึงเขาหนี่ ชื่อซาน ใช้เวลาเพียงหนึ่ ง
ก้านธูป เพราะว่ามาถึงเร็วเกินไป เวลาที่ อยู่ด้วยกันลาพังจึงไม่
นานพอ ดังนัน้ พอผ่านโค้งขุนเขาที่ สาม เขาจึงชวนนางลงเดิน
แทน

“ทาไมเจ้าจึงรับคนแซ่เย่เป็ นศิษย์?” จู่ๆ จอมมารก็ถาม

ขึน้

[ 1 ] อิ้ เ ชิ ง เชิ น หรื อ ร่ า งมโนมยา หรื อ มโนมยากายา

(mano-maya-ka^ya) ในภาษาสัน สกฤต ในความเชื่ อ ตามคติ
ศาสนาพุทธแบบวัชรยาน เชื่อว่าผู้ที่ฝึกฝนบาเพ็ญตนถึงระดับ
หนึ่ ง กายเนื้ อ และร่างจิตจะแยกออกจากกัน จิตอธิษฐานและ
ภาวนาอันแน่ วแน่ ของผู้บาเพ็ญบารมีสามารถก่อเกิดการแบ่ง
ภาคร่างจิตอันมีความนึ กคิดอิสระแยกออกมาได้นับอนันต์

[ 2 ] ชื่อลาดับการบรรลุธรรมขัน้ แรกสุดในโพธิสตั ว์ทศ

ภูมิ (十地)หรื อ ภูมิ ท ัง้ สิ บ แห่ ง การบรรลุ ธ รรมขององค์พ ระ
โพธิสตั ว์ตามคติความเชื่ อแบบมหายาน การบรรลุธรรมของ
พระโพธิสตั ว์ขนั ้ ปฐมภูมิ (初地)มีชื่อเรียกในภาษาสันสกฤตว่า
ประมุทิตาภูมิ (欢喜地)อันหมายถึงภูมิแห่ งความปราโมทย์
63
และยินดี เนื่ องจากพระโพธิสตั ว์ที่บรรลุธรรมถึงขัน้ นี้ บังเกิด
ดวงตาเห็นธรรม จึงเกิดปิติและเป็ นสุขยิ่งในสัจธรรมที่ได้รบั มา

64
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 65

ชะตาชี วิตของคนย่อมมีความบังเอิญประจวบเหมาะได้
มากมาย นางได้เย่เจิ้นอีมาอย่างไม่เอิกเกริก จากก็จากไปอย่าง
เงียบเชียบไร้รอ่ งรอย

เหยี่ ยนหวู่ฟางไม่นับว่าแล้งน้ าใจ แต่ ก็ไม่ใช่ มากไมตรี

หลังจากไปเมืองเฟิงตูแล้วพบว่าภูมิหลังของเขาล้วนแต่ปัน้ นาง
ก็ปล่อยวางลูกศิษย์คนนี้ ลงจากบ่า

ในชีวิตหนึ่ งของเราย่อมมีทงั ้ คนผ่านไปและผ่านมา หาก

เย่เจิ้นอีไม่ต้องการเป็ นศิษย์นาง นางก็ไม่มีความจาเป็ นจะต้อง
จดจาหรือเป็ นห่วงเขาอีก

เวลาก็ล่วงผ่านไปหลายวันแล้ว ถ้าท่านประมุขไม่เอ่ยถึง
นางก็คงลืมไปแล้วเหมือนกัน

“เขาถูกขายเป็ นทาสมาที่ เมืองเที ยนจี๋ ข้ากับชวี่ หรูผ่าน

ไปทางนั ้ น พอดี พบเขาก าลัง ถูก โบยตี ป างตายจึ ง ยื่ น มื อ
ช่วยเหลือ หลังรักษาหายก็รบั ไว้เป็ นศิษย์ เขาอยู่กบั พวกข้าสอง

65
สามเดื อน ข้ ายังไม่เคยสอนวิชาเขาอย่างจริงจังก็พามาที่ ดิ น
แดนฟั น่ สิงซ่าถูเสี ยก่อน เดิมที ข้าตัง้ ใจใช้เขาเป็ นเหยื่อล่อตาม
หาปี ศาจที่ สูบกินวิญญาณบุรษุ แต่เมื่อมาถึงดินแดนฟั น่ สิงซ่าถู
ก็พบว่าความจริงไม่เป็ นอย่างที่ คาดคิดไว้ ข้าจึงเปลี่ ยนใจคิด
ช่วยเขาสังหารปี ศาจแมวเมาพีเพื่อชิงพลังบาเพ็ญคืนมาให้เขา
แล้วท่ านก็ปรากฏตัวขึ้น จากนั น้ ก็มีเรื่องงานแต่ งงานวุ่นวาย
แล้วเขาก็หายตัวไปจากคุกหลวงเมืองเหยียนตู”

ไป๋จุ่นพยักหน้ าช้าๆ “หลังจากเขาหายตัวไป ธนูฉางเฉิน

เจี้ยนก็ถกู ปี ศาจเถาวัลย์ขโมยไปอย่างง่ายดาย” ไป๋จุ่นหัวเราะ
เสี ยงเย็น “ศิษย์ของเจ้าผู้นี้ช่างไม่ธรรมดา เขาไม่ใช่ ศิษย์ของ
ปรมาจารย์บนเขาเฮ่อหมิงซานเสียด้วยซา้ ”

พอไป๋จุ่นพูดถึงเรื่องนี้ หญิงสาวก็นึกขึน้ ได้ว่าหลังจากที่ ดู

รายชื่ อในบัญชี เกิดแล้ว กลับไม่พบชื่ อเย่เจิ้นอี นางจึงดูชื่อใน
บัญ ชี ค นตายบ้ า ง จ าได้ ว่ า ตอนนั ้น นางเล่ า ให้ ไ ป๋ จุ่น ฟั ง เพี ย ง
คร่าวๆ เท่านัน้

“ใช่ ห้ าสิบปี ก่อนหลังปี ไท้ จี๋ที่สอง ปรมาจารย์เผิงรับลูก

ศิษย์ไว้สามคน ทัง้ สามไม่มีใครชื่อเย่เจิ้นอี”

“เจ้าจารายละเอียดของศิษย์ทงั ้ สามนัน้ ได้หรือไม่?”

66
 เหยี่ ยนหวู่ฟางคิดทบทวนครู่หนึ่ งก็เอ่ ยออกมาที ละคน
“คนแรกชื่ อเวินจือฉุ นเป็ นคนเจียงเซี่ ย คนที่ สองชื่ อฮุ่ยเซวียน
เหนี ยนเป็ นคนฉัว่ ฟาง สองคนนี้ บิดามารดาล้วนเสี ยชี วิต ตอน
หนุ่ มออกจากบ้านเดินทางรอนแรม มาพบปรมาจารย์เผิงเข้า
ท่านจึงรับไว้เป็ นศิษย์ คนที่ สามชื่อหมิงเสวียน คนนี้ ประหลาด
นัก ไม่มีประวัติความเป็ นมาบันทึกไว้ มีเพียงชื่อเล่นกับบอกว่า
เป็ นคนลัวหยาง
่ พอสามขวบก็ขึน้ เขาเฮ่อหมิงซาน”

ไป๋จุ่นฟั งจบก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ งก่อนจะถอนหายใจ “น่ า

เสี ยดาย วันนั น้ ข้าไม่ได้ไปวังตี้อีเตี้ยนกับเจ้าด้วย หมิงเสวียน
งัน้ หรือ...ดูเหมือนว่าฮ่ องเต้ คนใหม่ของดินแดนจงถู่กแ็ ซ่ หมิง
นะ คู่ห มัน้ เจ้ า คิ ด ว่ า ร่ า งอี้ เ ชิ ง เชิ น ที่ ขึ้น เป็ นฮ่ อ งเต้ ค นนี้ จ ะใช่
ศิษย์คนที่สามผูล้ ึกลับของปรมาจารย์เผิงหรือไม่?”

เหยี่ยนหวู่ฟางไม่เคยสนใจเรื่องราวเหล่านี้ ดูท่านี่ จะเป็ น

ความแตกต่ า งทางความคิ ด ระหว่ า งสตรี ก ับ บุ รุษ กระมัง ใน
สายตาของนางดินแดนจงถู่ อู่จินซ่าถูและฟั น่ สิ่งซ่าถูไม่มีความ
เชื่อมโยงเกี่ยวข้องกัน เหตุที่เ จ้าเมืองทัง้ สิบหกเมืองในดินแดน
อู่ จิ น ซ่ า ถูไ ปอวยพรแสดงความยิ นดี ก็ อ าจเป็ นเรื่ อ งของ
มารยาทเท่านัน้

67
 “สี่มหาทวีปกับดินแดนจงถู่ หากคิดจะติดต่อคบค้ากันก็
ไม่ใช่ จะไม่ได้ แต่ ข้ารู้สึกว่าเรื่องราวเหล่านี้ ห่างไกลจากตัวข้า
นัก จึงไม่คิดใส่ใจว่าใครจะขึ้นเป็ นฮ่องเต้คนใหม่” หญิงสาวหัน
กลับมามองเขาอย่างสงสัย “ท่านกาลังคิดอะไรอยู่หรือ เพราะ
เจ้าเมืองทัง้ สิบหกเมืองล้วนไปแสดงความยินดี แต่ท่านไม่ได้ไป
จึงไม่สบายใจล่ะสิ?”

ไป๋จุ่นแค่นเสี ยงดูถกู “มีอะไรให้ ต้องไม่สบายใจกันเล่า

ข้าเป็ นปี ศาจนะ! จะไปร่วมอวยพรเฉลิมฉลองทาไมกัน หากจะ
คิดเล็กคิดน้ อยกับข้า ดินแดนฟั น่ สิงซ่าถูยงั มีหมิงจวินอยู่อีกคน
เก่ ง จริ ง ก็พ าเขาไปร่ ว มอวยพรด้ ว ยสิ หากมนุ ษ ย์พ วกนั ้น ให้
ตกใจตายก็มาเชิญไปเลย”

ค ากล่ า วนี้ นั บ ว่ า ถูก ต้ อ ง เมื อ งเฟิ งตู ค วบคุม ดูแ ลเรื่ อ ง

ความตาย งานพิธีเฉลิมฉลองที่ เต็มไปด้วยความยินดี เช่ นนัน้
หมิงจวินอย่าได้ไปร่วมสร้างความครึกครืน้ เลยน่ าจะเหมาะ

หญิงสาวก้าวเดินต่ อ สองมือไพล่หลัง ท่ ามกลางป่ าเขา

อันกว้างใหญ่ รูปร่างเล็กเพรียวของนางช่างดูบอบบางเหลือเกิน
“วันนี้ ท่านดูแปลกไป มีความคิดลึกซึ้งกว้างไกลจนทาให้ข้าต้อง
มองท่ านใหม่แล้ว” นางหันมามองพลางเอ่ ยถาม “ท่ านสนใจ
ฮ่องเต้คนใหม่ของดินแดนจงถู่มากนักหรือ?”
68
 ไป๋จุ่นส่ายหน้ า “คนที่ข้าสนใจมีเพียงเจ้า”

เหยี่ ย นหวู่ฟ างหัว เราะใส ตอนนี้ น างสามารถมองเห็น

ใบหน้ าใต้หมวกคลุมได้กระจ่างชัด จึงมันใจว่ ่ าคาที่ เขาพูดเมื่อ
ครูล่ ้วนกล่าวออกมาด้วยจริงใจ

เมื่อเดินมาถึงกระท่อมก็เห็นปี ศาจเฟ๋ยเฟ๋ยรออยู่ พอมัน

เห็นนางก็พ่งุ กระโจนตัวเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็วด้วยความ
ยินดี ทว่ายังไม่ทนั ได้ถไู ถออดอ้อน มันก็ถกู ไป๋จุ่นคว้าหมับเข้า
ที่ หลังคอแล้วกระชากตัวออกจากอ้ อมกอดคู่หมัน้ เขาหิ้วมัน
ขึน้ มามองด้วยสายตาดุดนั ข่มขวัญเต็มที่!

“เจ้ า เป็ นตัว ผู้ห รื อ ว่ า ตัว เมี ย กัน แน่ ! แม้ แ ต้ จ อมมารผู้
ยิ่งใหญ่อย่างข้ายังไม่เคยได้รบั การต้อนรับเช่นนี้ เจ้านับเป็ นตัว
อะไรฮึ! ฉวยโอกาสลวนลามคู่หมัน้ ของข้างัน้ รึ! เห็นข้าเป็ นหัว
หลักหัวตอหรือไง!” ไม่เพียงตะคอกขู่เสียงดัง ไป๋จุ่นยังเขย่ามัน
แรงๆ อย่างไม่ปรานี อีกด้วย

“เงยหน้ าขึ้นมา! จงฟั งคาสังของข้

่ าให้ดี ในเมื่อเจ้าอาศัย
อยู่ในเมืองเหยียนตูกต็ ้องเชื่อฟั งข้า! นางคือนายหญิง! เจ้าต้อง
เคารพ ยกย่ อ งเทิ ด ทู น ไม่ ใ ช่ เ อะอะก็ก ระโดดเข้ า มา ข้ า ไม่

69
อนุญาตให้เจ้าทาตัวอ้อนนางเช่นนี้ อีก! หากพบเห็นอีกครัง้ ข้า
จะโยนเจ้าเข้าไปในกรงกระต่าย ให้พวกมันยา่ ยีเจ้าจนตาย!”

การข่มขู่ที่ ไร้มนุ ษยธรรมนี้ ทาให้เฟ๋ยเฟ๋ยหวาดหวันจน

่
ตัวสัน่ ถึงหลังคอจะถูกหิ้วไว้ ก็ยงั คงผงกหัวหงึกๆ ถี่ ๆ อย่ าง
ยากลาบาก แสดงว่าเข้าใจแล้ว

ต่อมาไม่ว่าเหยี่ยนหวู่ฟางจะทาอะไร มันเพียงเดินวนอยู่
แทบเท้านางเท่านัน้ มีบางครัง้ ที่ช้อนตามองนาง ในดวงตากลม
โตที่อ่อนเชื่อมทัง้ คู่ยงั แฝงความมุ่งมาดและปรารถนาอย่างไร้ที่
เปรียบ พอเห็นหญิงสาวจะอุ้มมันขึ้นไปกอด มันก็เผ่นหายไป
อย่างรวดเร็ว ดูท่าว่ามันจะกลัวท่ านประมุขจะจับมันโยนเข้ า
กรงกระต่ายจริงๆ

ไป๋จุ่นส่งคู่หมัน้ ถึงกระท่อมอย่างปลอดภัยแล้วก็รงั ้ รอไม่

ยอมจาก เฝ้ าคลอเคลียนางไม่ห่าง

เหยี่ ยนหวู่ฟางเองก็ร้สู ึ กดี ที่เขาอยู่ต่อ ทว่าความลังเลที่

ฉายชัดบนใบหน้ าหล่อเหลานัน่ ทาให้นางรูส้ ึกไม่สบายใจ เขายัง
ไม่พร้อมแบ่งปันเรือ่ งราวในใจ นางเองก็ไม่อาจเซ้าซี้

70
 หญิงสาวรินชาให้เขาพลางเอ่ยเสียงนุ่ม “หากมีเรื่องร้าย
เกิดขึ้น ข้าหวังว่าท่านจะไม่ปิดบังข้า ท่านต้องบอกข้า ให้ข้าได้
ร่วมแบ่งเบาภาระด้วย”

ไป๋ จุ่ น ชะงัก ไปเล็ ก น้ อย กอนจะมองนางด้ ว ยสี ห น้ า

ซาบซึ้งสุดใจ “คู่หมัน้ ข้าได้แต่ งกับเจ้าถือเป็ นวาสนาที่ ยิ่งใหญ่
ที่ สุดในชีวิตแล้ว!” พูดจบก็กอดหญิงสาวไว้แนบแน่ น ครู่หนึ่ งก็
ตัดใจผละออกห่างแล้วรีบออกไปจากกระท่ อม เหยี่ยนหวู่ฟาง
ยืนมองเขาอย่างอาวรณ์

“เจ้าเข้าไปในบ้านเถอะ เจ้ายืนมองจนข้ าจะก้ าวขาไม่

ออกแล้ว พรุ่งนี้ ข้าจะมาหา วันมะรืนพวกเราก็จะแต่ งงานกัน
ต่อจากนี้ จะไม่พรากจากกันอีก”

เหยี่ยนหวู่ฟางอมยิ้มแล้วพยักหน้ ารับคาหนักแน่ น

ในที่ สุดก็ยงั คงต้องแต่ งอยู่ดี หากรู้แต่แรกว่าจะมีวนั นี้ ก็

ไม่ควรหนี งานแต่งให้ว่นุ วายและเหนื่ อยเปล่า

บนโลกนี้ มีเรื่องราวมากมาย มักจะวกวนอ้อมค้อมอย่าง

ไม่อาจเข้าใจในเหตุผล ตอนนัน้ รู้สึกว่าน่ าหัวเราะ วันนี้ พอหัน
กลับไปมองอีกครัง้ กลับคิดเห็นตรงกันข้าม

71
 การมาของเหยี่ยนหวู่ฟางสร้างความชุ่มชื้นให้กบั ชี วิตที่
เงียบงันของไป๋จุ่น ทัง้ คู่ร้จู กั และคบหากันมาระยะเวลาหนึ่ ง มี
เป้ าหมายร่วมกันหนึ่ งหรือสองอย่าง ร่วมมือทาเรื่องราวบาง
เรื่องจนสาเร็จไปด้ วยกัน ทะเลาะทุ่มเถี ยงกันจนหน้ าดาหน้ า
แดง ทุกอย่างดาเนินมาถึงบทสรุปนี้ อย่างใจหายใจควา่

อีกพันอีกหมื่นปี ข้างหน้ า ชีวิตอาจจะยังเป็ นเช่นนี้

ทว่ า . . . ทัง้ คู่กไ็ ม่มีสิ่งอื่ นใดที่ ปรารถนา นอกเหนื อไป

จากนี้ อีกแล้ว

ครัน้ ไป๋จุ่นจากไป นางก็เริ่มเก็บข้ าวของ พระโพธิสตั ว์

เหลี ยนชื อมอบตะเกี ยงวิเศษให้ นางไว้ใช้ ในการบาเพ็ญเพี ยร
เหยี่ยนหวู่ฟางเก็บซ่อนตะเกียงไว้ในวงแหวนจินกังเฉวียน ยังมี
ของกานัลที่ได้รบั จากการรักษาโรคให้กบั ภูตผีปีศาจตลอดพันปี
ที่ผา่ นมาอีกหลายชิ้น

ปี ศาจที่ มีใจมุ่งบาเพ็ญเพี ย ร ระหว่างทางจึ งไม่ยิน ดี ติ ด

ค้างน้ าใจผู้ใด ดังนั น้ นางจึงเก็บหอมรอมริบทรัพย์สินเงินทอง
และพลังวิญญาณที ละเล็กที ละน้ อยขึ้นมาด้วยตนเอง พอเปิด
กล่องเก็บของออกมา ตานจู[ 1 ]หลากสี สนั พลันลอยขึ้น ส่ อง
แสงสว่างไสวราวกับจิตใจของนางในยามนี้
72
 ด้วยกลัวว่าพลังวิญญาณจะหนี หาย หญิงสาวจึงลนลาน
รีบปิดฝากล่อง หลังปิดเสร็จก็หวั เราะอย่างโมโห นางบริกรรม
คาถาหนึ่ ง บท เปลี่ ย นกระดาษขาวบนโต๊ ะ เป็ นผ้า ไหมสี แ ดง
สะบัดมือครัง้ หนึ่ ง ผ้าไหมแดงก็คลี่สยายกว้าง นางใช้กรรไกร
เงินตัดเป็ นชิ้นๆ แล้วนามาห่ อสมบัติของตนที่ ต้องกลายเป็ น
สิ น เดิ มอย่ างพิ ถีพิ ถนั และตัง้ ใจ ไม่ว่ าอย่ างไร แต่ ง งานทัง้ ที ก็
ต้องปฏิบตั ิ ตามธรรมเนี ยมให้ถกู ต้อง

วุ่นวายอยู่คนเดียว ด้านข้างคือเฟ๋ยเฟ๋ยที่ ไม่ว่านางจะทา

อะไรล้วนมองอยู่ข้างๆ อย่างสนอกสนใจ

เหยี่ยนหวู่ฟางจัดเก็บข้าวของทัง้ หมดอย่างเป็ นระเบียบ

รู้สึกเหนื่ อยไม่น้อยจึงฟุบหลับบนโต๊ะ ในใจยังครุ่นคิดไม่เลิกว่า
มี อ ะไรที่ ต้ อ งจัด เก็ บ อี ก บ้ า ง พอคิ ดได้ ก็ ลุ ก ไปจัด การจน
เรียบร้อยอีกครัง้ ดังนั น้ กว่านางจะได้หลับอย่างแท้จริงก็ล่วงไป
ถึงยามสาม

เหยี่ยนหวู่ฟางไม่ร้ตู วั เลยว่า การหลับครัง้ นี้ เป็ นการหลับ

ลึกที่ยาวนาน

นานจนฝันถึงเมืองฉางอาน!

73
 ตอนแรกนางยัง ไม่ รู้ว่ าตนเองอยู่ที่ ใด รู้สึ กเพี ย งว่ าที่ นี่
คล้ายเมืองเทียนจี๋อยู่บา้ ง แต่แน่ นอนว่าเจริญรุ่งเรืองและคึกคัก
กว่าเมืองเทียนจี๋มากนัก

บนท้ องถนนมีผ้คู นสัญจรไปมาไม่ขาดสาย มีนางระบา

ต่างเผ่าผมทองนัยน์ ตาเขียว และมีสตรีสงู ศักด์ ิ สง่างามเดินผ่าน
ไปผ่านมา

นางยื น อยู่ท่ า มกลางกระแสผู้ค น มองสองข้ า งทางแต่

กลับมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของถนน หูได้ยินเสี ยงตี กลองดังแว่ว
มา นางยื่นมือออกไปคว้าคนที่เดินผ่านหน้ าผูห้ นึ่ งไว้ ถามว่าที่นี่
คือที่ ไหน คนผู้นัน้ กวาดตาขึ้นลงมองนางอย่างพิจารณา ก่อน
จะเอ่ยตอบ “ที่นี่คือเมืองฉางอาน”

ฉางอาน คาแทนความเพริศแพร้วตระการตาและความ
รักตราตรึงท่ามกลางกระแสธารแห่งกาลเวลา เหยี่ยนหวู่ฟางไม่
เคยมาและไม่เคยมีความปรารถนาจะมาฉานอานสักครัง้ แม้
เป็ นการมาถึงในความฝันก็นับว่าประหลาดนัก

หญิงสาวเดินไปจนถึงแม่น้ าลี่ ซุ่ย เห็นด้ านหน้ ามี ศาลา

ริมน้ าอยู่หนึ่ งหลัง มีผ้าแพรบางเบาสี แดงสดห้อยระย้าอยู่รอบ
ศาลา แพรบางพลิ้วไหวไปตามสายลมที่โชยเอื่อย ท่ามกลางผืน
74
แพรสลับทับซ้อนนางมองเห็นพรมหรูหรางดงามที่ปรู องพืน้ เต็ม
ศาลา สตรีเรือนร่างอรชรอ้ อนแอ้ นนางหนึ่ ง กาลังใช้ มือเรียว
สวยแตะชามทองคาร่ายราอย่างคล่องแคล่ว

นางระบาเลิกแพรบางไหมเหลียวหลิงขึ้น ช่วงเอวที่ เปิด

เปลือยครึง่ หนึ่ งห้อยกระดิ่งเงินไว้

นางก้าวรุก ก้ าวถอย และหมุนวน เ สี ยงกระดิ่งไพเราะ

สด ใส การระบานี้ เรียกว่าลวี่เยา[ 2 ] เหยี่ยนหวู่ฟางจาได้ว่าเคย
อ่านผ่านตาในหนั งสือ กวีใช้ ประโยค ‘ปราดเปรียวดุจวิหคชุ่ย
เหนื อดอกหลานเถี ยว อรชรอ้ อนแอ้ นดังมั ่ งกรสะบัดว่าย’ มา
บรรยายความงดงามที่มีชีวิตชีวานี้

นางระบ าคลุ ม ผ้ า ปิ ดบัง ใบหน้ า เผยเพี ย งดวงตาที่

อ่ อนหวานคู่หนึ่ ง หางตานางระบ าตวัดสูงขึ้นเล็กน้ อย ปราด
เปรียวประดุจแมว

นางหมุนใกล้มาแล้ว ใกล้เข้ามาแล้ว!

ผ้าฮวาป๋อสะบัดเบาๆ บุรุษที่ ยืนพิงเสาคว้าปลายผ้าไว้

แล้วกระตุกดึง ผ้าคลุมหน้ านางระบาหลุดออกพร้อมเสียงหวีด

75
ร้อ งอย่ า งตกใจ แต่ เ หยี่ ย นหวู่ฟ างกลับ ตกใจยิ่ ง กว่ า ที่ ไ ด้ เ ห็น
ใบหน้ าและดวงตาของนางระบา!

เหยี่ยนหวู่ฟางหัวใจกระตุกแรง! ใบหน้ านี้ ค้นุ เคยราวกับ

เคยเห็นที่ ใดมาก่อน ขณะกาลังครุ่นคิดอยู่ ก็เห็นนางระบาดึง
ไหมทองค าเส้ น หนึ่ งออกมาจากก าไลรัด แขน ใบหน้ าเผย
รอยยิ้มรืน่ รมย์ แขนเสื้อสะบัดพลิ้ว สองแขนโอบรอบลาคอบุรษุ
ผูน้ ัน้ ไว้

ราวกับอสนี บาตผ่าลงมากลางหัว!

เหยี่ ย นหวู่ฟ างนึ กออกแล้ ว ! นางระบ าคนนั น้ มี ใบหน้ า

เหมือนนาง!

ชัวขณะที
่ ่ หญิงสาวยืนมองนางระบาในฝันตรงหน้ าอย่าง
งุนงงและตกตะลึง แรงดึงดูดมหาศาลไร้ที่มาก็ดดู นางเข้าไปใน
อยู่ในร่างของนางระบา ยังไม่ทนั ตัง้ สติกเ็ ห็นไหมทองคาในมือ
ตวัดรัดรอบลาคอบุรษุ ตรงหน้ าจนขาดกระเด็น!

ธารโลหิตสาดกระเซ็นไปรอบด้าน รุนแรงจนนางลืมตา
ไม่ขึน้

76
 เกิดอะไรขึน้ ! ทาไมถึงเป็ นเช่นนี้ !

ขณะที่ เ หยี่ ยนหวู่ฟางกาลังหวาดกลัวและตื่ นตระหนก

อย่างที่สดุ เสียงหัวเราะเย้ยหยันก็ดงั ขึน้ รอบตัว

“เจ้าสังหารผู้คน! เจ้าทาผิดศีลแล้ว!” สิ้นเสี ยงนัน้ ฝ่ ามือ

ทองคาขนาดใหญ่กพ็ ุ่งลงมาจากฟ้ าไม่ต่างจากขุนเขาไท่ ซาน
ตบนางร่วงลงสู่หบุ เหวลึกไร้ก้น!

แสงตะเกี ย งอ่ อ นแรงใกล้ ด ับ สิ น เดิ ม ล้ ว นตระเตรี ย ม

พร้อมแล้ว นอกกระท่อมท้องฟ้ ายังไม่สว่างดี

ราตรีนี้มืดมิดราวกับปากอ้ ากว้างสี ดาขนาดมหึ มา ทา

เอาผูค้ นหวาดหวันพรั
่ นพรึ
่ ง

เฟ๋ ยเฟ๋ ยกระโดดลงมาจากขื่ อ ด้ า นบน มัน เดิ น วนรอบ

เบาะรองนัง่ ดมตรงนี้ ดมตรงนัน้ คนที่ นัง่ อยู่ด้านหลังโต๊ะเมื่อ
ครูน่ ี้ หายไปแล้ว ช่วงเวลาแค่พริบตาเดียว ก็ไม่เห็นอีก!

มันวิ่งออกไปนอกกระท่ อมอย่างตื่ นตกใจ วิ่งไปทัวลาน

่
บ้าน แต่กลับไม่พบเงานายหญิงของท่านประมุขผู้โหดร้าย! มัน
77
กู่ก้องร้องตะโกนเสี ยงดังอย่างร้อนใจ เสี ยงที่ ทอดยาวสะท้ อน
อยู่ท่ามกลางภูเขาราวระลอกคลื่นส่งออกไปไกลแสนไกล

ราวก้ อ นหิ นที่ ถ ูก ทิ้ งลงในมหาสมุ ท ร จมดิ่ งลงไปไร้

ร่องรอย

ในที่สดุ ท้องฟ้ าก็สว่าง สายลมเย็นพัดผ่านนาพาไอหมอก

หนาที่ปกคลุมเมืองเหยียนตูให้สลายหายไปจนหมดสิ้น

หอสูงที่ เป็ นสัญลักษณ์ ของอานาจบารมี ความห้าวหาญ

และไม่มีวนั ล้มหลังนัน้ เผยความตระหง่านโดดเด่นออกมาจาก
กลางหมอกหนาที่ ป กคลุ ม เมื อ งต่ อ เนื่ องมาตลอดหลายวัน
เหนื อยอดครึ่ ง วงกลมที่ ก ลมกลึ ง เกลี้ ย งเกลาเป็ นหน้ าต่ า ง
แนวตัง้ หนึ่ งแถว

ไม่ เ ข้ า ใจจริ ง ๆ ว่ า ท าไมท่ า นประมุ ข ถึ ง สร้ า งหน้ า ต่ า ง

รูปทรงนี้

หรื อ จะเป็ นอย่ า งที่ เ ขาบอกว่ า ...เพื่ อ ให้ ส ะดวกในการ

สังเกตปรากฏการณ์บนท้องฟ้ า?

78
 ช่ า งเถอะ พูด กัน ตามจริ ง บุรุษ โดยมากมักท าเพื่ อเพิ่ ม
ภาพลักษณ์ที่โดดเด่นให้กบั ตัวเองเท่านัน้ แหละหอสูงที่ดยู ิ่ งใหญ่
อลังการแบบนี้ คงจะล่อลวงปี ศาจสาวให้กรูเข้าหาได้เหมือนฝูง
เป็ ดเลยทีเดียว

หลังจากเมืองนี้ แต่งนายหญิงเข้ามา นางคงจะออกคาสัง่

ให้รือ้ ทิ้งเสีย เพราะต่อไปที่นี่จะมิใช่เป็ นเพียงเมืองของบุรษุ แต่
จะมีห่นุ สตรีอีกมากมายมาอาศัยปะปนอยู่

มี ห อสู ง ที่ ส ร้ า งรูป แบบนี้ อ ยู่ คงดูไ ม่ เ หมาะสมเท่ า ไหร่

กระมัง

[ 1 ] ลูกแก้วพลัง

[ 2 ] ชื่อการระบาอันงดงามที่เกิดขึน้ ในสมัยราชวงศ์ถงั

79
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 66

หลี่ ค วานฉากับ พ่ อบ้านใหญ่ นั ง่ สูบ ยาสูบ อยู่บ นกาแพง

เมื อ ง พ่ น ควัน ขาวขุ่ น ดิ นแดนฟั น่ สิ งซ่ า ถูไ ม่ ว่ า พื ช พรรณ
ธัญญาหาร

อะไรล้ ว นไม่ ง อกงาม มี เ พี ย งใบยาสูบ ที่ เ จริ ญ งอกงาม

อย่างน่ าประหลาด ตลอดหลายปี มานี้ หุ่นปัน้ ทัง้ หลายจึงมุ่งมัน่
ศึกษาค้นคว้าวิธีการสูบ นับจากต้มน้า ไปจนถึงบดหยาบ กล้อง
ยาสู บ จากสัน้ เปลี่ ย นเป็ นยาวแล้ ว เปลี่ ย นกลับ มาเป็ นสัน้ อี ก
เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาวุ่นวายนัก

ส่วนยาสูบนี่ น่ะหรือ หากเปรียบเทียบกับหมอกภูเขาแล้ว

ก็คือความแตกต่างระหว่างเหลี่ยฟงกับหอเหล่ยฟง[ 1 ] นัน่ เอง
ลักษณะควันจากใบยาสูบกับหมอกภู เขาแม้จะเหมือนกัน แต่
รสชาติกลับแตกต่าง หลังจากหัวหน้ ากองหน่ วยองครักษ์ค้นพบ
ความพิสดารลา้ ลึกของการมวนเป็ นม้วนยาเส้นจุดสูบเมื่อคราว
ก่อนแล้ว หลี่ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่กจ็ ะนัดกันมาสูบสักสอง
มวนทุกเช้า

80
 ท่ามกลางชีวิตที่ แห้งแล้งจืดชืดของเมืองเหยียนตู นี่ เป็ น
การผ่อ นคลายอารมณ์ ที่ ย อดเยี่ ย มและเป็ นช่ ว งเวลางดงาม
ที่สดุ

หลี่ควานฉาม้วนขากางเกงพลางแหงนหน้ ามองท้ องฟ้ า

“วันนี้ ฝนจะตก”

พ่อบ้านใหญ่ มองไปยังหอสูง ส่ วนยอดเปี ยกชื้นไปแล้ว

ครึ่งดังคาด ราวกับภาพวาดทิวทัศน์ ที่สะบัดวาดด้วยพู่กนั ภาพ
หนึ่ ง

“ฟ้ าฝนจะคะนองแน่ ” เขากล่าวอย่างมันใจ

่

“จะพนั น กัน สัก ตาหรื อ ไม่ ?” หลี่ ค วานฉาส่ า ยหัว ทัน ที

“ยาสูบการพนัน ถ้าเอาหมดก็ข้าก็ไม่ใช่คนดีแล้ว ข้าเป็ นบุรษุ ที่
อยู่ในกรอบประเพณี ข้าเพียงกังวลใจว่าฝนจะส่งผลกระทบต่อ
พิธีแต่ งงานคืนวันพรุ่งนี้ ต่างหาก แขกเหรื่อมิตรสหายจากทัว่
ทุ กสารทิ ศมาแล้ ว ไม่ อาจปล่ อยให้ พ วกเขาเปี ยกฝน ข้ าว่ าสัง่
พวกหุ่นปัน้ ให้สร้างศาลาหลบฝนมากสักหน่ อยเถอะ กันไว้ก่อน
จะสาย”

81
 พ่อบ้านใหญ่พยักหน้ าเห็นด้วย “สูบหมดมวนนี้ แล้วข้าจะ
ไปทันที”

หลี่ควานฉาหันมองพ่อบ้านใหญ่อย่างพิจารณา ดูท่าเขา
จะติดยาสูบงอมแงมที เดียว พูดถึงอายุแล้ว พ่อบ้านใหญ่นับแต่
ถูกปัน้ เป็ นรูปเป็ นร่างมาจนถึงตอนนี้ กม็ ีอายุร่วมเจ็ดร้อยกว่าปี
แล้ว ทัง้ ที่ เป็ นบุรษุ รูปงามคนหนึ่ งแท้ๆ แต่ใบหน้ ากลับดูมีอายุ
กว่าคนรุน่ เดียวกัน

หลี่ควานออกจะสงสารเขาอยู่บา้ ง เพราะเขายอมเหนื่ อย
ยากเพื่อเมืองเหยียนตูอย่างแท้จริง ตลอดหลายปี มานี้ พ่อบ้าน
ใหญ่ต้องยืนฝ่ าคลื่นลมอย่างลาบากอยู่แนวหน้ า มีความสุขที
หลังคนอื่น ท่ านประมุขยากจนเสี ยไม่มีดี เบี้ยหวัดเงินเดือนที่
รับ ปากไว้ ก็ล ากยาวค้ า งเติ่ งมาหกร้ อ ยแปดสิ บปี แล้ ว ! แต่
พ่อบ้านใหญ่กย็ งั คงทางานอย่างขันแข็งจริงจัง ไม่เคยบกพร่อง
ต่อหน้ าที่ เห็นได้ว่าเป็ นคนที่สตั ย์ซื่อมากคนหนึ่ ง

“ข้ารู้สึกว่าหุ่นสตรีตวั แรกที่ ปัน้ สาเร็จสมควรมอบให้กบั

เจ้า” หลี่ควานเอ่ย “เจ้าเหนื่ อยยากสร้างความดีความชอบเพื่อ
เมืองเหยียนตูมามาก เจ้าเป็ นเหมือนเสาหลักของที่นี่”

82
 สีหน้ าพ่อบ้านใหญ่ตกตะลึง “คาพูดนี้ ท่านประมุขเอ่ยเอง
หรือ?”

หลี่ ควานฉาส่ ายหัว “ข้าพูดเอง แน่ นอนว่าท่ านประมุข

ต้องเห็นด้วยเช่นกัน เจ้าคิดอยากมีเมียบ้างหรือไม่เล่า?”

ใบหน้ าหล่อเหลาของพ่อบ้านใหญ่แดงซ่าน “เมียใครบ้าง

ไม่อยากได้ มองท่านประมุขกับนายหญิงแล้วก็ร้สู ึกว่าความรัก
ช่างหวานชื่นนัก”

“งัน้ หุ่นสตรีตวั แรกยิ่งสมควรมอบให้เจ้าแล้ว ทัวทั

่ ง้ เมือง
มีเพียงเจ้าที่ค่คู วรจะได้ครอบครอง”

ใครจะรูพ้ ่อบ้านใหญ่กลับโบกไม้โบกมือไม่หยุด “มิกล้า มิ

กล้า ข้ารอรุน่ ถัดไปหรือว่ารุน่ ถัดถัดไปดีกว่า”

“ทาไมล่ะ?” หลี่ควานฉาไม่เข้าใจอย่างยิ่ง

“การปัน้ หุ่นตัวแรก ฝี มือท่านประมุขอาจยังไม่เข้าที่ ภาย

หน้ าอาจมีปัญหาตามมา เจ้าลืมอาฮวาไปแล้วหรือไง” คาตอบ
ไม่เสียทีที่เป็ นพ่อบ้านใหญ่ ยังคงมองการณ์ไกล รอบคอบและถี่
ถ้วน พูดจบก็ถอนหายใจยาว

83
 อาฮวาเป็ นหุ่นสตรีตวั แรกที่ ท่านประมุขปั น้ ขึ้นมา เป็ น
หนึ่ งชีวิตที่ แสนสัน้ ทัง้ ยังเต็มไปด้วยความขมขื่น ท้ายสุดเพราะ
ทนรับสายตากังขาจากมนุษย์ห่นุ ตัวอื่นไม่ไหว จึงเลือกที่ จะดับ
สูญไปเอง วันที่ นางตายนั น้ ทัวทั ่ ง้ ดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถูมีละออง
หิมะโปรยปราย แม้แต่ สวรรค์กย็ งั รู้สึกว่าชี วิตของนางช่ างน่ า
เวทนา

ความล้มเหลวครัง้ นัน้ เป็ นเพราะความเชื่อมันในตนเอง

่
อย่างไม่ลืมหูลืมตาของท่ านประมุข แต่ ครัง้ นี้ มีนายหญิงคอย
สนับสนุนอยู่ด้านข้าง ต่อให้ไม่ได้เรื่องขนาดไหน ก็ไม่มีทางขม
ขื่นได้เท่าอาฮวาแน่

ขณะที่ กาลังจะอ้าปากอธิบาย ก็มีเสี ยงตะโกนเรียกจาก

ด้านล่าง พอมองลงไปก็ เห็นทหารรักษาการณ์ คนหนึ่ ง ในมือ
ถือก้อนกลมๆ มีขนสีขาว กลมราวกับเม่นไร้ขน

“ตัวอะไรน่ ะ ปี ศาจจิ้งจอกกล้าบุกเมืองเหยียนตูงนั ้ รึ?”

ทหารรักษาการณ์ โ บกมือปฏิ เ สธ “ไม่ ใช่ เป็ นแค่ ปีศาจ

คลายทุกข์ตวั หนึ่ ง มันเอาแต่ก้มหน้ าก้มตากระแทกหัวกับป้ อม
รักษาการณ์ไม่หยุด ห้ามอย่างไรก็ไม่ฟัง” พูดจบก็จบั ก้อนกลมสี

84
ขาวชูสูงขึ้น “มันพูดไม่ได้ ไม่ร้วู ่าโผล่มาจากที่ ไหน ท่านทัง้ สอง
ลงมาดูหน่ อยเถิด รูจ้ กั มันหรือไม่?”

หลี่ควานฉากระโดดลงมาจากกาแพงเมือง รูปร่างเช่นนี้
ดวงตา จมูก คิ้วคาง มองปราดเดียวเขาก็จามันได้ทนั ที

“เจ้านี่ คือตัวเฟ๋ยเฟ๋ยที่ ติดตามอยู่ข้างกายนายหญิงไม่ใช่

หรือ ทาไมถึงมาที่ นี่ล่ะ?” พูดพลางก็ชะเง้อคอมองไปรอบด้าน
“นายหญิงเข้าเมืองมาแล้วรึ?”

ทหารรักษาการณ์สีหน้ ามึนงงไปหมด “ไม่เห็นเลย ที่มามี

แต่เจ้าตัวนี้ เท่านัน้ ”

เฟ๋ยเฟ๋ยไม่อาจบาเพ็ญเพียรจนมีร่างเป็ นมนุษย์ อีกทัง้ ยัง

ไร้ ค วามสามารถที่ จ ะขี่ เ มฆ จากเขาหนี่ ชื่ อ ซานมายัง เมื อ ง
เหยียนตูร่วมร้อยลี้ จาต้องอาศัยสี่เท้าวิ่งมา พอลองดูเท้าเล็กๆ
ของมันอย่างละเอี ยดก็เห็นแผลถลอกและคราบเลือดสดใหม่
หลายรอย ความจาเป็ นเร่งด่วนอะไรที่ ทาให้ปีศาจคลายทุกข์ที่
มีนิสยั เอื่อยเฉื่ อยบากบันว
่ ิ่ งมาไกลถึงเพียงนี้ !

หลี่ควานรู้สึกว่าเรื่องนี้ ไม่ปกติแล้ว เขาอุ้มมันไว้แนบอก

“เจ้ามาหาท่านประมุขรึ?”

85
 เฟ๋ยเฟ๋ยรีกผงกหัวถี่ๆ

เขาหันหน้ าไปสบสายตากับพ่อบ้านใหญ่แวบหนึ่ ง แล้ว

ก้ ม บอกเจ้ า เฟ๋ ยเฟ๋ ย “เมื่ อ คื น ท่ า นประมุ ข กลับ บ้ า นเกิ ด ไป
จัดการธุระ ตอนนี้ ยงั ไม่มา เจ้ามาหาเขามีเรือ่ งอะไร?”

พอได้ยินดังนัน้ เจ้าเฟ๋ยเฟ๋ยก็กรีดร้องเสียงแหลม ท่าทาง

โวยวายตีอกชกหัวราวกับคนที่กาลังโมโหจัด ทาเอาหลี่ควานฉา
แทบกอดมันไว้ไม่อยู่

แน่ นอนว่าการถ่ายทอดของมันก็ เป็ นการสื่อสารประสา

เป็ ดไก่ เรี ย กว่ า คุ ย กัน คนละภาษากับ เขา หลี่ ค วานฉากับ
พ่ อบ้านมองหน้ ากัน ไปมา ก็ย งั ไม่ เข้ าใจว่ าเฟ๋ ยเฟ๋ ยต้ อ งการ
บอกอะไรกันแน่ พ่อบ้านใหญ่มึนงงครูห่ นึ่ งก็เอ่ยขึน้

“พอๆ เจ้าหยุดโวยวายได้แล้ว! พอข้าถาม เจ้าก็พยักหน้ า

กับ ส่ า ยหัว ก็พ อ เข้ า ใจหรื อ ยัง !” พอเจ้ า เฟ๋ ยเฟ๋ ยผงกหัว ถี่ ๆ
พ่อบ้านใหญ่กถ็ ามสิ่งที่สงั หรณ์อยู่ในใจ

“เกิดเรือ่ งร้ายกับนายหญิงใช่หรือไม่?”

86
 สถานการณ์ ที่พวกเขาไม่ยินดี จะเห็นที่ สุดยังคงเกิดขึ้น
จนได้ เฟ๋ ยเฟ๋ ยผงกหัว ไม่ ห ยุ ด ผงกหนั ก หน่ วงจนน่ ากลัว ว่ า
หัวมันจะหลุดออกมา

หลี่ ควานฉาหน้ าซี ดเผือด “จบสิ้นกัน!” เขาโยนตัวเฟ๋ย

เฟ๋ยทิ้งอย่างไม่ไยดีแล้ววิ่งตรงไปที่ลานจัตรุ สั กลางเมือง ตะโกน
เสียงดังลันอย่
่ างแตกตื่น

“เร็วเข้า! ไปตามมือดีมายี่สิบราย รีบตามข้าไปเขาหนี่ ชื่อ

ซานเดี๋ยวนี้ !”

หลี่ ค วานฉามัว แต่ ล นลานจนไม่ดูท างก็วิ่ง กระแทกชน

บางอย่างเข้าเต็มแรงจนเซถอยหลังไปหลายก้าว พอตัง้ หลักได้
ก็ตวาดเสียงดัง “ใคร! ใครบังอาจขวางทางข้า!!”

“ตาเจ้าหายไปแล้วหรือไง”

เสี ย งคุ้น หูด งั ขึ้น จากเหนื อหัว ไม่ต้ องเงยหน้ ามอง หลี่
ควานฉาก็ร้วู ่าใคร เขารีบทามือทาไม้ว่นุ วายรายงานด้วยเสี ยง
ร้อนใจ “ท่านประมุข! เจ้าเฟ๋ยเฟ๋ยมา! ดูท่านายหญิงจะเกิดเรือ่ ง
แล้ว ถึงข้าจะไม่เข้าใจภาษาของมัน แต่ต้องหมายความว่าอย่าง
นี้ แน่ !”

87
 ท่ านประมุขตัวแข็งค้างด้วยความตกตะลึง ไม่รอให้ หลี่
ควานเรียกระดมคนเสร็จ เพียงพริบตาร่างในชุดคลุมก็พลิ้วกาย
หายไปราวกับพายุลูกหนึ่ ง!

เกิดเรือ่ งขึน้ ได้อย่างไร!

ท่านประมุขรู้สึกราวกับมีไฟกองใหญ่ลุกโชนอยู่กลางใจ
เป็ นครัง้ แรกที่เขาโกรธตนเองที่ไม่อาจขยับเท้าก้าวเดียวแล้วถึง
เขาหนี่ ชื่อซานได้ทนั ที!

เขาจากไปเพี ย งคื น เดี ย วเท่ า นั ้น ก่ อ นไปเขาร่ า ยเวท

คุ้มครองรอบกระท่อมไว้แล้ว ยังจะเกิดเรื่องอะไรขึน้ ได้อีก! เขา
รอคอยอยู่ในดินแดนฟั น่ สิงซ่าถูถึงเก้าพันปี ขาดการติดต่อกับ
บ้านเดิมอย่างสิ้นเชิง เดิมเคยคิดว่าชัวชี
่ วิตนี้ คงไม่ได้กลับไปอีก
แต่ ก ารปรากฏตัว ของร่ า งอวตาร ท าให้ เ ขาต้ อ งหวนคื น สู่
สถานที่ที่เขาถือกาเนิด

ไร้ค วามรัก ย่ อ มไร้ค วามกลัว ความหวาดกลัว ทัง้ มวล

อาศัยความรักของเขาเป็ นภาชนะบรรจุ หยังรากแทงยอดจน
่
เติบโตทีละเล็กทีละน้ อย จนกระทังกลื
่ นกินเขาเข้าไป

88
 เผ่ า พัน ธุ์ ข องเขาเป็ นเผ่ า พัน ธุ์ ที่ เ คี ย งคู่ อ ยู่ ก ับ ความ
รุง่ โรจน์ พวกเขาต้องสิ้นเปลืองความพยายามตลอดทัง้ ชีวิตเพื่อ
พิทกั ษ์อานาจแห่งราชันไว้ นี่ เป็ นชะตาลิขิตของผูท้ ี่เกิดในเผ่า

ตอนที่เขาถูกลดขัน้ ลงมาอยู่บนดินแดนฟัน่ สิงซ่าถู ก็มิได้

เดือดร้อนใจอะไร ในเมื่อเผ่าทอดทิ้งเขา เขาก็แค่กินข้าวรอวัน
ตาย ใช้ ชี วิ ต สบายอุ ร าอยู่ ที่ นี่ ไปทัง้ ชาติ หากยัง มี ว ัน ที่ เ ขา
สามารถกลับคืนสู่เผ่าได้อีกครัง้ เขาก็จะไม่ลืมภารกิจแห่ งตน
อย่างมากก็ไม่ไปถือสาเรื่องเก่าก่อน ควรช่ วยเหลือสนั บสนุ น
ใครก็ช่ ว ยเหลื อ สนั บ สนุ น คนนั ้น อย่ า งไรเสี ย พอราชัน สิ้ น
อายุขยั ภารกิจของเขาก็สาเร็จลุล่วงแล้ว

นั น่ เป็ นความคิ ด ตอนที่ อ ยู่ โ ดดเดี่ ย วเพี ย งล าพัง แต่

ตอนนี้ เขามีค่หู มัน้ แล้ว ความคิดย่อมเปลี่ยนแปลง เขาไม่ยินดี
สิ้นเปลืองเวลาทาเรื่องไร้สาระเด็ดขาด แต่คิดจะใช้ชีวิตหน้ าไม่
อายกับคู่หมัน้ สาวอยู่ในเมืองเหยียนตูไปตลอดชัวกั ่ ลปาวสาน!

ดังนัน้ ท่านประมุขจึงบุกขึ้นเขาหมิงหวางซาน กราบไหว้

ผู้อาวุโสทัง้ สิบ เหล่าผู้อาวุโสที่ เคยเอ็นดูเขาอย่างยิ่งยามเขาถือ
กาเนิดในตอนแรก ตอนนี้ พอเห็นเขา ยังคงมีความรู้สึกลาบาก
ใจ ทัง้ รักทัง้ แค้น“เจ้ากลับมาทาไม?”

89
 “ตอนถูกลดขัน้ ก็ไม่ได้บอกว่าไม่อนุญาตให้กลับมาเยี่ยม
ญาตินี่ เหล่าผู้อาวุโสยังคงเป็ นคนในครอบครัวของข้าอยู่” เขา
ตอบกลับเสียงเรียบ

บรรยากาศความเศร้ า แผ่ ก ระจายไปทัว่ วัง หมิ ง หวาง

เตี้ยน เงามืดที่ เกิดจากความผิดหวังกลับมาปกคลุมจิตใจของ
เหล่าผูอ้ าวุโสอีกครัง้

หนึ่ งหมื่นปี ก่อน ไป๋จุ่นเป็ นเทพกิเลนสองสีหนึ่ งเดียวของ

เขาหมิง หวางซาน กิเ ลนสามสี ถือว่ าดี สองสี คื อยอดเยี่ ยม สี
เดี ย วคื อ เป็ นเลิ ศ สี ส ั น ยิ่ งน้ อย อ านาจและอิ ทธิ ฤทธ์ ิ ก็ ยิ่ ง
แข็งแกร่ง ดังนั น้ ในบรรดาทารกกิเลนหลากสี สนั ทัวขุ ่ นเขา มี
เพียงไป๋จุ่นที่ ถกู ฝากความหวังอันยิ่งใหญ่ไว้ เหล่าผู้อาวุโสรู้สึก
ว่าอนาคตของกิเลนสองสีตนนี้ จะต้องมีวีรกรรมอันน่ าชื่นชมรอ
อยู่ ไป๋จุ่นอาจสามารถเข้ามานัง่ อยู่ในสภาผู้อาวุโส ร่วมเคียงบ่า
เคี ย งไหล่ ดู แ ลเขาหมิ ง หวางซานร่ ว มกับ ผู้อ าวุ โ สรุ่น ก่ อ นก็
เป็ นได้

กิ เลนเป็ นสัต ว์ แ ห่ ง ความเมตตา แต่ ท ว่ า กิ เลนยาม

เยาว์วยั ก็ไม่ต่างจากปู ลอกคราบหนึ่ งคราก็เติบใหญ่ขึ้นอย่าง
รวดเร็ว ครัง้ ที่ ไป๋จุ่นสลัดเกล็ดหมดตัวออกเป็ นครัง้ แรก ทุกคน
ล้วนมามุงดู เหล่าผู้อาวุโสต่ างคิดว่านิสัยเขาดีงามบริสุทธ์ ิ ไม่
90
แน่ ว่ากิเลนสองสี จะมี โ อกาสลอกคราบเปลี่ ยนเป็ นสี เดี ย วได้
พวกเขาคาดหวังว่าจะได้เห็นกิเลนสี ขาวหรือสี ทอง สุดท้ ายไป๋
จุ่นกลับเผยใบหน้ าเล็กๆ สีดาออกมาจากพงหญ้า

ผู้ อ าวุ โ สเห็ น แล้ ว ก็ ตื่ น ตระหนกขึ้ น วู บ หนึ่ ง แต่ ก็ ย ัง

ปลอบใจตนเอง หน้ าดาไม่เป็ นไร ร่างเป็ นสีขาวก็ถือว่าใช้ได้

ทว่ าสวรรค์ไม่ทาตามความต้ องการของเหล่ าผู้อาวุโ ส

เพราะไป๋จุ่นเป็ นสี ดา ดาสนิททัง้ ร่าง เป็ นกิเลนสี เดียวก็จริงแต่
ดาล้วน!

คราวนี้ จบสิ้นกันแล้ว! สีดาเป็ นลางร้าย เป็ นอัปมงคล ซา้

ไป๋ จุ่น ยัง มี เ ขี้ ย วและกรงเล็บ ที่ ไ ม่ อ าจเก็บ ซ่ อ นไว้ ไ ด้ ถึ ง ขัน้ นี้
เขาหมิงหวางซานก็ไม่อาจให้กิเลนสีดาอยู่ร่วมเผ่าพันธุ์กบั พวก
เขา จึงจาต้องไล่ไป๋จุ่นลงไปอยู่ในดินแดนฟั น่ สิงซ่าถู ปล่อยเขา
ไปใช้ชีวิตตามยถากรรมเยี่ยงมารตัวหนึ่ ง

ท่ า นประมุ ข ที่ ไ ม่ เ คยกระท าเรื่ อ งชัว่ ร้ า ยมาก่ อ น รู้สึ ก

เหมือนได้รบั ความอยุติธรรมนัก! ดังนัน้ ต่อมาเขาจึงละเว้นการ
ถือศีลแล้วกินเนื้ อสัตว์เป็ นอาหาร เพื่อให้สมกับตัวตนที่ถกู ผูอ้ ื่น
กาหนดให้

91
 ใช่! เขายินดีที่จะทาตัวจนตกตา่ เอง!

เขากระชับเสื้อคลุมสี ดายืนอยู่กลางโถงใหญ่ ในวัง “ข้า

เพียงต้องการมาสอบถามเรื่องหนึ่ งเท่านัน้ ผู้อาวุโสสามารถส่ง
ผู้อื่นลงไปอยู่ในแดนโลกียไ์ ด้หรือไม่ ข้าอยู่แดนโลกียม์ าหลาย
พันปี ไม่อาจทนรับหน้ าที่ต่อไปได้อีก อีกทัง้ ข้าเป็ นกิเลนสีดา สี
ดาไม่เป็ นมงคล”

ผู้อาวุโสในวังเอ่ยตอบเสียงสงบ “ศาสตราเทพของเจ้ามี
ปฏิกิริยาตอบรับ สวรรค์กาหนดว่าเป็ นเจ้าแล้ว พวกเราเองก็ไร้
กาลังที่จะช่วยเหลืออะไรได้ จะว่าไปในชื่อของฮ่องเต้ผนู้ ี้ มีคาว่า
เสวียน[ 2 ] นับเป็ นวาสนาที่ ชะตาลิขิตไว้โดยแท้ หากเจ้าคอย
ช่วยเหลือเขา ส่งเสริมเขาให้กเบิกยุคสมัยที่ร่งุ เรืองด้วยกัน เจ้า
เองก็จะได้รบั ประโยชน์ ไปด้วย ไม่แน่ ว่าลอกเกล็ดอี กครา เจ้า
อาจจะกลายเป็ นสีขาวได้”

แท้จริงแล้วไป๋จุ่นก็มีเรือ่ งปมด้อยในใจอยู่บา้ ง ครังก่

้ อนที่
บอกเล่าเรื่องแซ่ไป๋กับคู่หมัน้ ไปก็ล้วนเป็ นเรื่องที่เขาแต่งขึ้นเอง
ความเป็ นจริงคือ สี ขาวเป็ นความโหยหาและความปรารถนาที่
อยู่ในส่วนลึกของใจเขา

92
 ในใจเขาร้อนรน ลาออกจากหน้ าที่ นี่ไม่ง่ายเลย ต่ อรอง
กับผู้อาวุโสอยู่ครึ่งวันก็ไร้ผล ดูท่าไม่ทาก็ต้องทาแล้ว สุดท้ าย
เขาจาต้องล่าถอยกลับมามือเปล่า พอมาถึงเมืองเหยียนตูกย็ งั
ได้ยินว่าเกิดเรื่องร้ายกับคู่หมัน้ เสี ยงกู่ร้องคารามเกรี้ยวกราด
ของเขาทาเอาปี ศาจทัง้ ขุนเขาหวาดกลัวจนตัวสัน! ่

กระท่อมว่างเปล่า! นางไม่อยู่แล้ว!

ฝันร้ายกลับกลายเป็ นความจริง ไป๋จุ่นมองกองสินเดิมที่

ถูกจัดเก็บเรียบร้อยด้วยความรูส้ ึกที่ยากจะยอมรับได้

หลี่ควานฉาที่ เร่งรุดตามมาภายหลังออกคาสังให้่ ห่นุ ปั น้

ฝี มือดี กระจายกาลังออกตามหานายหญิงให้ ทวทั ั ่ ง้ ภูเขา บ้าน
ว่ า งยัง คงเดิ ม ผู้อ าศัย จากจรท าให้ ค นมองต้ อ งโศกเศร้ า
สถานการณ์เหมือนจะซา้ รอยหนก่อน

ท่านประมุขถูกหญิงทอดทิ้งอีกแล้ว!

หลี่ ค วานฉาไม่ รู้จ ะปลอบอี ก ฝ่ ายอย่ า งไรดี ได้ แ ต่ บ่ น

พึมพา “นายหญิงจะจากไป ไยไม่เอ่ยลาสักคา...”

93
 “เจ้าตาบอดไปแล้วรึ! มีใครจัดเตรียมสินเดิมไว้เรียบร้อย
แล้วหนี การแต่งงานกันเล่า! นางถูกคนลักพาตัวไปชัดๆ!” ท่าน
ประมุข กวาดตามองรอบกระท่ อมด้ วยความเดื อดดาลอย่ าง
ที่ สุด “มันเป็ นใคร! บังอาจมาชิงตัวเจ้าสาวของข้า! หาเรื่องไม่
ตายดีเสียแล้ว!”

ท่านประมุขอาละวาดอย่างเจ็บแค้น เป็ นเพราะเขาคิดละ

ทิ้งหน้ าที่ อย่างไม่แยแส ผู้อื่นเลยไม่พอใจ ชิงตัวหญิงคนรักของ
เขาไปเพื่อใช้ ต่อรองข่มขู่รึ? ตัง้ ใจจะบีบบังคับให้ เขากลับคืนสู่
แดนโลกียใ์ ช่ไหม!

นานครู่ใหญ่กว่าท่านประมุขจะกลับคืนสู่ความสงบ แล้ว
เอ่ ยกับหลี่ ควานฉา “กลับเมืองเหยี ยนตู ข้าจะสังเสี
่ ยเรื่องใน
เมืองให้เรียบร้อย”

หลี่ควานฉาพอได้ยินก็ร้องไห้ออกมาทันที “ท่านประมุข!
ท่านต้องเข้มแข็งไว้นะ นายหญิงหายตัวไปก็จริง แต่พวกเราไป
ตามหานางได้ ท่านไม่ต้องฆ่าตัวตายน่ า บนโลกนี้ คนที่แต่งงาน
ไม่สาเร็จมีมากมายนัก หากทุกคนล้วนฆ่าตัวตายกัน เมืองเฟิง
ตูคงมีแต่ภตู ผีวิญญาณอัดแน่ นจนไร้ที่ยืนแล้ว!”

94
 “ใครบอกว่าข้าจะฆ่าตัวตายเล่า! ข้าจะกลับไปจัดเตรียม
ความพร้อมในวันหน้ าให้พวกหุ่นปัน้ เพื่อให้พวกเขาอยู่กนั เอง
ได้ จากนัน้ ข้าจะไปดินแดนจงถู่!”

หลี่ ค วานฉาประหลาดใจ “ท่ า นจะไปดิ น แดนจงถู่เ พื่ อ

อะไร? นายหญิงหายไป ท่ านยังมี ใจจะไปกล่าวอวยพรให้ กบั
ฮ่องเต้คนใหม่อีกรึ?”

ปี ศาจแมงป่ องย่อมไร้ดวงตาแห่งปั ญญา ไหนเลยจะรู้จกั

ร่า งที่ แ ท้ จ ริ ง ของเขา! นั บ แต่ โ บราณกาลเป็ นต้ น มาล้ ว นเป็ น
เช่ นนี้ ผู้ยิ่งใหญ่คิดปิดบังฐานะล้วนยากลาบากยิ่ง เขาใช้ ชีวิต
อย่างมีความสุขบนดินแดนฟั น่ สิงซ่าถูมาหลายพันปี ตอนนี้ วนั
เวลาอัน แสนสุข ได้ ม าถึ ง จุด จบแล้ ว เขาจ าเป็ นต้ อ งออกจาก
ขุนเขาไปทาหน้ าที่ของตนจริงจังเสียที

“เลิกพูดจาเหลวไหลได้แล้ว!” หลี่ควานฉาสะดุ้งตกใจกับ
น้ าเสียงเหี้ยมเย็นของท่านประมุข “ข้าจะไปเอาคนรักคืน จอม
มารผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าอาจพลาดพลัง้ ไปบ้างในตอนแรก แต่ จะ
ช้าจะเร็ว ข้าจะต้องเอานางคืนมาให้ได้!!”

เขาที่ อาศัยอยู่ในดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถูกล่ าวได้ ว่าไร้ ศตั รู

อย่างสิ้นเชิง
95
 ถ้ าเช่ น นั น้ ใครกัน ที่ ส ามารถบุกทะลวงเขตแดนอาคม
ของเขาได้

มีเพียงร่างอวตารร่างนัน้ แล้ว!!

[ 1 ] เหล่ยฟง เป็ นบุคคลมีชื่อในประวัติศาสตร์จีนยุคใหม่

เป็ นตัวแทนของคาว่าคนดีกระทาเรื่องดีงาม ส่วนเจดียเ์ หล่ยฟง
เป็ นเจดี ย์ที่ ต ัง้ อยู่ บ นยอดเขาเหล่ ย ฟงเมื อ งหางโจว มณฑล
เจ้อเจียง สร้างขึ้นในยุคราชวงศ์หวูเยว่กว๋อ (ปี ค.ศ.907 : ค.ศ.
978) ซึ่ ง เฉี ยนหงฉู่ กษั ต ริ ย์ แ ห่ ง หวู เ ยว่ ก ว๋ อ ก่ อ สร้ า งขึ้ น เพื่ อ
ระลึ ก ถึ ง หวงเฟ่ ย ดัง นั ้น ทั ้ งสองแห่ ง แม้ จ ะชื่ อ เดี ย วกัน แต่ ไ ร้
ความเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อยนิด คือคนละเรือ่ งเดียวกัน

[ 2 ] สีดา

96
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 67

ไป๋จุ่นมองผนึ กเวทบนท่อนแขนที่เด่นชัดขึน้ ทีละน้ อย!

ยังมีธนู ฉางเฉินเจี้ยน เมื่อคืนวานธนู ส่งเสี ยงอื้ออึ ง มัน

เองก็ค งมี ล างสัง หรณ์ ว่ า ถึ ง เวลาที่ ม นั จะต้ อ งสร้ า งความเป็ น
ปึ กแผ่นมันคงให้
่ แว่นแคว้น สร้างความสมดุลให้กบั ใต้หล้าแล้ว

อี กหนึ่ งเรื่ อ งที่ เขามิ ได้ บ อกความจริ งทั ้ง หมดกั บ

เหยี่ยนหวู่ฟาง คือเรื่องที่ ปีศาจเถาวัลย์ขโมยธนู ฉางเฉินเจี้ยน
ไป

มันคือกลลวงที่ท่านประมุขอย่างเขาดูออกตัง้ แต่ต้น!

ปี ศาจเถาวัลย์เ ป็ นปี ศาจระดับ ล่ าง ไร้ฝีมือกระจอกจน

ยากจะหาค าใดเปรี ย บ! ต่ อ ให้ ไ ด้ ศ าตราวุ ธ สวรรค์ ไ ปก็ ไ ร้
ประโยชน์ เอาไปแลกเปลี่ยนเงินทองของมีค่าก็ไม่ได้ จะใช้เองก็
ไร้ความสามารถ ทัง้ ยังต้องระวังไอสวรรค์ทาร้ายตัวเองอีก

97
 ปี ศาจเถาวัลย์จึงเป็ นแค่หน้ าฉากตบตา ก่อนที่ พวกเขา
จะไปถึงเขาว่านเซี่ยงซาน ตัวการที่อยู่เบือ้ งหลังแท้จริงก็หายหัว
ไปก่อนแล้ว

คัน ธนู ที่ ถ กู น้ า วยิ ง ย่ อ มต้ อ งเป็ นฝี มื อ ของโอรสสวรรค์

อย่างไร้ข้อกังขา หลังคนผู้นัน้ ใช้คนั ธนูพิสูจน์ ข้อสงสัยเสร็จสิ้น
ก็ก ลับ ไปชิ ง บัล ลัง ก์ ขึ้ น ครองราชย์เ ป็ นฮ่ อ งเต้ ค นใหม่ ข อง
ดินแดนจงถู่ จากนัน้ ก็รอคอยให้กิเลนไปหาถึงประตู เพื่อพิทกั ษ์
และส่งเสริมบารมีผเู้ ป็ นนายให้รงุ่ โรจน์ !

ฮ่ อ งเต้ ผ้นู ี้ เ ป็ นใคร ไป๋ จุ่น ก็พ อจะมองเห็น เค้ า ได้ ร างๆ
เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดโอรสสวรรค์ผ้นู ี้ จึงทาตัวมีลบั ลมคม
ในนัก ไยจึงไม่แสดงตัวให้สง่างามและเปิดเผยสักหน่ อย เป็ นไป
ได้ว่านอกจากแซ่แล้ว ที่เหลือล้วนเป็ นปริศนา

เมืองเหยียนตู

ไป๋จุ่น ยื น โดดเด่ น อยู่หน้ าลานกว้ างของพระราชวัง อัน

ยิ่งใหญ่ กวาดตามองราษฎรหุ่นปัน้ ทัง้ เมืองที่ เป็ นดังลู
่ กของตน
ก่อนจะเอ่ยด้วยน้าเสียงนิ่งสงบ

98
 “ประมุขอย่างข้ ามี เรื่องที่ ต้องไปทา จาเป็ นต้ องไปจาก
เมืองเหยี ยนตูหนึ่ งร้อยแปดสิบปี ในช่ วงเวลาที่ ข้าไม่อยู่ พวก
เจ้าจะต้ องดูแลรักษาตัวเองให้ ดี เลิกนิสัยใจง่ายหนี ตามพวก
ปี ศาจสาวออกจากเมือง เพราะหนี ไปก็ไร้วาสนาจะเสพสุข มีแต่
รอวันฝังร่างลงหลุมก็เท่านัน้ ”

พวกหุ่น ปั ้น ฟั ง ค ากล่ า วลาแล้ ว ก็ห น้ าตาตื่ น ขึ้ น ทัน ใด

“ท่านประมุขจะไปที่ไหน? ทาไมต้องไปนานนับร้อยปี ด้วย?”

ไป๋จุ่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ “บุรษุ ย่อมมีอาชีพการงานที่

ต้องแสวงหา พวกเจ้าไม่ต้องวิตกกังวลไป ข้าทิ้งมุกตานจูไว้ให้
แล้ว พลังด้านในเพียงพอจะเป็ นพลังชี วิตให้พวกเจ้าได้นานถึง
สองร้อยปี ทีเดียว” พูดถึงตรงนี้ แล้วไป๋จุ่นก็เพิ่มระดับความดุดนั
ในน้าเสียงขึน้ อีกหลายส่วน

“จงฟั งค าข้ าให้ ดี ! พวกเจ้าต้ องช่ ว ยกัน รักษามุกตานจู

เอาไว้ เพราะพลังจากมุกตานจูจะทาให้พวกเจ้ามีชีวิตรอดยืน
ยาว ถ้ามุกหายไปก็นับเวลารอวันดับสูญได้ ไม่เกินสามเดือน
แน่ นอน! หากพวกเจ้าคนใดมีจิตใจชัวร้ ่ ายคิดครอบครองมุก
ตานจูไว้ เ พี ย งผู้เดี ยว เพื่อตอบสนองความปรารถนาของตน
ถึงกับกล้าทาร้ายพี่น้องร่วมบิดาเดี ยวกัน ต่ อให้ต้องขุดดินลึก
ลงไปนับร้อยจัง้ ประมุขอย่างข้าก็จะขุดมันผูน้ ัน้ ขึน้ มาหลอมปัน้
99
ใหม่ แล้วให้ มนั ชดใช้ ความผิดใหญ่หลวงนั น้ ให้ได้! เข้าใจที่ ข้า
พูดหรือไม่!”

เงียบกริบ...ไร้เสียงผูใ้ ดขานรับ...

ท่านประมุขจะทิ้งเมืองนานถึงสองร้อยปี !

เรื่องนี้ เป็ นข่าวร้ายที่ สนสะเทื

ั่ อนจิตใจยิ่งกว่าการที่ ท่าน
ประมุขปัน้ หุ่นสตรีไม่สาเร็จเสียอีก!

หุ่น ปั ้น ทัง้ เมื อ งรู้สึ ก เหมื อ นตนเป็ นเด็ก น้ อยที่ ถ ูก บิ ด า

ทอดทิ้ง เคว้งคว้าง คลาหาทิศทางไม่เจอ

สองร้อยปี ! หลังจากครบสองร้อยปี แล้วท่ านประมุข จะ

กลับมาหรือไม่ หากไม่กลับมา พวกเขาก็ต้องดับสูญกลับคื น
เป็ นดินแหลกเหลวกองหนึ่ งแล้ว!

ไม่ รู้ว่ าหุ่น ปั ้น ตัว ใดที่ ส่ ง เสี ย งร้องไห้ ส ะอึ กสะอื้ น น าขึ้น
ก่อน “เกิดมาก็ไม่มีมารดาดูแล ฮือๆๆๆ ตอนนี้ กระทังบ ่ ิ ดายัง
ทอดทิ้ง โฮๆๆๆ”

100
 จากนัน้ เสี ยงร้องไห้ กด็ งั ระงมไปทังทั
่ ง้ เมือง งอแงอื้ออึง
เสียหูแทบดับ ไป๋จุ่นไม่เข้าใจเลยว่าทาไมตนเองถึงปัน้ เจ้าพวก
ใช้การไม่ได้ออกมาได้มากขนาดนี้ !

“ข้าไม่อยู่ พวกเจ้าจะดูแลกันเองไม่ได้ หรือไง!!” แม้จะ

พยายามแหกปากตะโกนเสี ยงดังให้กลบเสียงร้องไห้ สุดท้ายก็
ยังพ่ายต่อเสียงร้องระงมอยู่ดี

ขณะที่ ก าลัง โมโหพวกหุ่น ปั ้น ขี้ แ ย พ่ อ บ้ า นใหญ่ ก็ก้ า ว

ออกมาคุกเข่าลงตรงหน้ า แล้วคว้าจับขากางเกงไป๋จุ่นแน่ น

“ท่านประมุข...”

“จ้าวซื่อ” ไป๋จุ่นย่อตัวลงนัง่ แล้วกระซิบข้างหู

“ประมุขอย่างข้าไม่อยู่ รบกวนเจ้าดูแลเมืองและพวกหุ่น
ปัน้ ให้อยู่ดีมีสขุ ด้วย”

พ่ อบ้านใหญ่ ส่ ายหน้ า แรง “ไม่ ! ข้ าจัด วางระเบี ย บทุ ก

อย่างไว้ดีแล้ว พวกเขาสามารถดูแลกันเองได้ แต่ข้าจะติดตาม
ไปรับใช้ท่านประมุข ไม่เหินห่าง ไม่ทอดทิ้ง ทุกภพทุกชาติ”

101
 ไป๋จุ่นมีสีหน้ าลาบากใจยิ่งนัก “ถึงอย่างไรข้าก็วางใจใน
เจ้ามากกว่าผูอ้ ื่น”

ใบหน้ า พ่ อ บ้ า นใหญ่ ฉ ายชัด ถึ ง ความดื้ อ ดึ ง ไม่ ย อมแพ้

“ท่ านประมุขโปรดอย่าลืมว่าท่ านติดค้างค่าจ้างข้านานถึงหก
ร้อยแปดสิบปี จานวนเงินก้อนโตขนาดนี้ ข้ามิอาจปล่อยท่ าน
ห่างสายตาไปได้!”

ทวงหนี้ กนั ซึ่งหน้ าเช่นนี้ ไป๋จุ่นก็ไร้วิธีจะรับมือแล้ว!

แม้ชีวิตของหุ่นปั น้ เป็ นเขามอบให้ แต่ ไป๋จุ่นเป็ นคนถือ

คุณธรรมสูงส่ ง เขามองหุ่นปั น้ เป็ นเช่นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้ อคน
หนึ ไม่ใช่ ขี้ข้าหรือบ่าวไพร่ของเขา เวลานี้ พ่อบ้านใหญ่เล่นบท
เจ้ า หนี้ ไล่ ต ามติ ด นั บ เป็ นเรื่ อ งที่ ถ ูก ต้ อ งอย่ า งไร้ ข้ อ โต้ แ ย้ ง
สุดท้ายไป๋จุ่นก็จาต้องยอมพยักหน้ าตกลง

“มีเรือ่ งก็ว่าไปตามเรือ่ ง ร้องไห้กแ็ ก้ปัญหาไม่ได้” ไป๋จุ่นชู

แขนสูง กู่รอ้ งคารามเสียงดังกึกก้องครังหนึ
้ ่ง

เสียงสะอื้นไห้จางหายในฉับพลัน

102
 หุ่นปัน้ ทุกตัวต่างจ้องมองไป๋จุ่นด้วยแววตาคาดหวัง เขา
ไล่ ส ายตามองหน้ าหุ่น ทัง้ หมดช้ าๆ ก่ อนจะเอ่ ย ค ามันสั
่ ญ ญา
จริงจัง “ข้าจะเขียนจดหมายถึงพวกเจ้าอย่างสมา่ เสมอ”

แค่นี้ !

บรรดามนุ ษย์ห่ นุ ต่ างปากอ้ าตาค้าง อยากจะร้องไห้ อีก

ครัง้ จะเขียนมาทาไม!

ทว่ า ยัง ไม่ ท ัน ได้ อ้ า ปากส่ ง เสี ย งก็ต้ อ งหุบ ปากนิ่ งสนิ ท
ดวงตาเบิกกว้าง มองภาพตรงหน้ าอย่างตื่นตะลึง!

ลาแสงสีทองเจิดจ้าสาดส่องลงมาจากท้องฟ้ าเบือ้ งบน ใจ

กลางของแสงสี ทองคือธนู ฉางเฉินเจี้ยนที่ กาลังลอยต่าลงจน
หยุดอยู่เบือ้ งหน้ าไป๋จุ่น ทันใดนัน้ เสื้อคลุมสี ดาที่ หมื่นปี ไม่เคย
ซักก็สลายหายไป เผยให้เห็นร่างกายสูงใหญ่กายาและใบหน้ า
หล่อเหลาคมคาย เครื่องหน้ าทัง้ ห้าลงตัวไร้ที่ติ เส้นผมสี ดาเงา
งามพลิ้วสยาย และอาภรณ์งดงามลา้ ค่า

พลันแสงสีทองก็เจิดจ้าบาดตาขึน้ อีกครัง้ เมื่อแสงหายไป

ท่านประมุขผูย้ ิ่ งใหญ่กห็ ายไปด้วย!

103
 ท่ านประมุขไม่ใช่มารเฒ่าแก่หงา ดี ใจจริงๆ เสี ยงสะอึก
สะอื้นเปลี่ยนเป็ นเสียงถอนหายใจโล่งอก

แต่ น่ า เศร้ า ใจเหลื อ เกิ น วัน ที่ ไ ด้ เ ห็น ใบหน้ า หล่ อ เหลา
แท้จริงของท่ านประมุข ก็เป็ นวันที่ เขาทิ้งเมืองไป ทิ้งหุ่นปั น้ ทัง้
เมืองให้จมอยู่กบั ความเศร้าแทบขาดใจ

กระทัง่ ถึ ง ตอนนี้ เ หยี่ ย นหวู่ฟ างก็ย งั ไม่เ ข้ าใจว่ า ตนเอง

กาลังฝันอะไรอยู่!

เสี ยงน้ าไหลดังสนัน่ ราวกับทะลักตกมาจากฟ้ าที่ สูงขึ้น

จากพืน้ เป็ นพันจัง้ หมื่นจัง้ สายน้าที่กระแทกผิวดินอย่างแรงทา
ให้แผ่นดินและขุนเขาสันสะเทื
่ อน

หญิงสาวพยายามขยับพลิกตัวอย่างยากลาบาก กว่าจะ
สาเร็จก็ทาเอาหอบเหนื่ อยไม่น้อย ราวกับตะกายเอาตัวรอด
จากขุมนรกขึน้ มาได้กไ็ ม่ปาน

ไม่ เ ข้ าใจเลย ท าไมนางจึ ง ฝั น ได้ น่ า กลัว เหมือนจริ ง ถึ ง

เพียงนัน้ หัวใจนางยังเต้นถี่ ปากคอแห้งผาก กระทังกลื ่ นน้าลาย

104
ยังเป็ นเรื่องยาก เหยี่ยนหวู่ฟางพยายามหายใจเข้าออกลึกยาว
หลายครัง้ จนร่างกายผ่อนคลาย มือเท้าเริ่มมีความรูส้ ึกขึน้ บ้าง

สงสัยจะถูกผีอากระมัง หรือเพราะกลางวันหมกมุ่นคิด
แต่ เรื่องเตรียมสินเดิม พอหลับจึงฝั นไร้สาระจับต้ นชนปลาย
ไม่ได้เช่ นนี้ ตื่ นมาได้กด็ ี แล้ว ช่ างเป็ นฝั นที่ น่ากลัวจริงๆ หญิง
สาวยกมือสันระร ่ ิ กลูบอกปลอบใจตนเอง นางกลัวมาก...

กลัวจะไม่ได้พบไป๋จุ่นอีก กลัวตนเองจะไม่ได้แต่งกับเขา
ตามที่รบั ปากไว้

ตอนนี้ ฟ้าน่ าจะสว่างแล้ว เมื่อวานเพราะนางฟุบหลับที่

โต๊ะจึงปวดเมื่อยเนื้ อตัว หนังตาหนักอึ้ง หญิงสาวค่อยๆ ลืมตา
ขึ้นอย่างลาบากก่อนจะกะพริบตาปริบๆ เพราะงุนงงกับภาพที่
เห็น

ท าไมในกระท่ อ มจึ ง มื ด ทะมึ น ดูแ ปลกตา ท าไมโต๊ะ จึ ง

กลายเป็ นพืน้ หินเย็นเฉี ยบขรุขระ!

หัว ใจเหยี่ ย นหวู่ฟ างกลับ มาเต้ น แรงอี ก ครัง้ อย่ า งตื่ น

ตระหนก นางหันมองรอบตัว ภาพที่เห็นทาให้รสู้ ึกเหมือนถูกมือ
ลึกลับตบร่วงลงไปอีกครัง!้

105
 ลานเรียบกว้างใหญ่ตรงหน้ ามีสระน้ าทรงสี่ เหลี่ยมเรียง
รายเป็ นระเบียบนับไม่ถ้วน ตอนนี้ นางยืนอยู่บนทางเดินที่ เป็ น
สันดินแคบยาวที่สลับซับซ้อนสายหนึ่ ง สองข้างทางคือผืนน้ าสี
เขียวกระเพื่อมไหว ใต้ ผืนน้ า มองเห็นเงาเลือนรางว่ายผ่านไป
อย่างรวดเร็ว

เหยี่ ยนหวู่ฟางมองอย่างหวาดหวัน่ นางเผลอก้ าวถอย

หลังจนเกือบพลัดตกจากสันดินร่วงลงไปในน้า ขณะที่พยายาม
ยืนทรงตัวให้นิ่งก็ได้ยินเสียงน้ากระเพื่อมดัง!

พอหันไปมองก็เห็นน้ าสีเขียวม้วนตัวเป็ นเกลียวคลื่นสูง

พร้อมการปรากฏตัวของเงือกสาวแสนสวยตัวหนึ่ ง!

ใบหน้ างดงามเลิศลา้ ของเงือกสาวฉายชัดถึงความงุนงง

และอยากรู้อยากเห็น ฝ่ ายนัน้ มีหน้ าผากอิ่มนูนสวยและผิวกาย
สี เขี ยวอมเทาเป็ นประกาย เส้ นผมดูคล้ ายสาหร่ายมี ปะการัง
ประดับ ต่ างหูมุกเปล่งประกายวับวาว ริมฝี ปากสี ชมพู ดวงตา
แวววาวดุจตาแมว ยามถูกแสงส่องกระทบจะหดตัวเหลือเพียง
ขีดเส้นเล็กๆ สีเขียวขีดหนึ่ ง

เหยี่ ยนหวู่ฟางรู้ว่านี่ คือเงือกของดินแดนหวู่ฉือโจว ใช้

ชี วิ ต อยู่ ใ นน่ านน้ า ที่ ก ว้ า งใหญ่ ไ พศาล บรรดาคุ ณ ชายและ
106
คุณหนูที่สง่างามเหล่านี้ ตกกลางคืนก็จะขึ้นมาต่ อกลอนโต้ กวี
กันบนศาลากลางน้ า จาได้ ว่าครัง้ ที่ โรงเตี๊ ยมไท่ หลงจัดงานที่
ลานปั วเหลอไถ ณ เขาเสวี่ยตุ้นซาน ก็มีชาวเงือกจากดินแดน
หวู่ฉือโจวมาร่วมงานจานวนไม่น้อย

“เจ้า...” เหยี่ยนหวู่ฟางหันมองรอบตัวแล้วถามอย่างไม่
แน่ ใจ “ทาไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้?”

ถามไปแล้วก็อยากจะหัวเราะตนเองนัก เป็ นนางเองมิใช่

หรือที่มาปรากฏตัวในสถานที่แห่งนี้ อย่างไม่รเู้ หนื อรูใ้ ต้

เงือกสาวไม่ตอบ เหยี่ยนหวู่ฟางรู้สึกผิดหวังและเริ่มลังเล
ว่าอาจเป็ นนางเองที่ รกุ ลา้ เข้ามาในดินแดนของเงือกอย่างไม่
รู้ตวั ขณะที่ หญิงสาวกาลังครุ่นคิดสับสน จู่ๆ เงือกสาวข้างกาย
ก็ขึ้น มานั ง่ บนคัน ดิ น มองเห็น นิ้ วที่ มี พ งั ผืด และโซ่ ต รวนตรง
ข้อมือ!

เพียงเท่านัน้ ความหวาดกลัวก็จ่โู จมจิตใจ เหยี่ยนหวู่ฟาง

ค่อยๆ ขยับถอยห่างจากเงือกสาว เพียงพริบตาก็หนั หลังแล้ววิ่ง
หนี สดุ ฝี เท้า!

ตึง! ตึง! ตึง!

107
 มีเสี ยงคล้ายเสี ยงตี เหล็กดังก้องอยู่ไม่ไกล นางมองเห็น
กาแพงหินสูงใหญ่สองข้างของลานกว้าง บนกาแพงมีคบเพลิงที่
ส่ อ งแสงสี ฟ้ าสว่ า ง ทุ ก ที่ ที่ แ สงสาดส่ อ งจะมองเห็น เป็ นภาพ
แปลกประหลาดที่ไม่อาจคาดเดา

ความกลัวจับใจทาให้เหยี่ยนหวู่ฟางไม่กล้าหยุดวิ่ง แม้จะ
เจ็บปวดเพราะหินกรวดต าเท้า นางก็ไม่ยอมผ่อนฝี เท้าลง!

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่ าใด พอผ่านพ้นช่ วงที่ มืดมิด

เบือ้ งหน้ าก็มีแสงเรืองรองลิบๆ

หญิงสาวรี บเร่งฝี เท้ าอย่างมี ความหวัง พอเข้าไปใกล้ก็

มองเห็น ยอดโดมสี น้ า เงิ นเข้มอยู่ไม่ไกลแล้ ว ชัวขณะที ่ ่ กาลัง
ตื่ นเต้ นดี ใจ นางก็ต้องหยุดชะงักอย่างฉั บพลันแล้วยืนตัวแข็ง
ทื่ อไม่ กล้ าขยับ เหงื่ อเย็น เยี ย บไหลซึ ม ทัว่ ตัว เพราะอี กเพี ย ง
ครึง่ ก้าว

ครึง่ ก้าวเท่านัน้ !

นางก็จะร่วงตกลงไปในเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นแล้ว!

108
 นางมองรอบด้านอย่างเคว้งคว้าง รู้สึกถึงความสิ้นหวัง
อันไร้ที่สิ้นสุด นี่ มนั ที่ไหนกันแน่ !

ราวกับมหาบรรพตลูกหนึ่ งที่ ถกู คว้านจนกลวงโล่งและ

นางกาลังอยู่ในท้องของภูเขา สุดสายตามองตรงไปจะเห็นบ้าน
ที่ สร้างขึ้นตามหน้ าผา ทัง้ ยังมีถา้ บนหน้ าผาจานวนนับไม่ถ้วน
อีกด้วย หญิงสาวนึ กถึงโรงเตี๊ ยมไท่ หลงบนเขาเสวี่ยตุ้นซาน ที่
นัน่ ก็สร้างโรงเตี๊ ยมฝังตัวอยู่ตามแนวภู แต่ดจู ากสภาพแล้ว ที่ นี่
ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเขาเสวี่ยตุ้นซาน และไม่แน่ ว่าที่นี่ยงั อยู่ใน
ดินแดนฟัน่ สิงซ่าถูด้วยหรือไม่

พอสงบสติอารมณ์ลงได้ หญิงสาวก็ก้าวถอยห่างจากหน้ า
ผาช้าๆ จากนัน้ ก็นัง่ ขัดสมาธิ กาหนดลมหายใจเข้าออกให้เป็ น
จังหวะสมา่ เสมอ พอลูบไปบนข้อมือก็ต้องตื่ นตระหนกขึ้นอี ก
ครัง้ เมื่อไม่พบกาไลวงแหวนจินกังเฉวียน!

ไม่ รู้ว่ า หายไปตัง้ แต่ เ มื่ อ ใด เหยี่ ย นหวู่ฟ างเงยหน้ าขึ้น

มองท้องฟ้ ามืดมิดไร้ดวงดารา มีเพียงแสงสลัวสีฟ้าจากคบเพลิง
บนกาแพงเมือง วูบหนึ่ งนางรู้สึกเหมือนตนเองตกลงไปในบ่อ
ลึกที่มองไม่เห็นก้น

ยังฝันไม่ตื่นอีกหรือ!
109
 โอ๊ย! เจ็บ! นางลองหยิกตนเองแรงๆ ครัง้ หนึ่ ง ความเจ็บ
ชัด เจนจนเหมือนจริง เช่ น นั น้ ก็หมายความว่ าภาพเมื องฉาง
อานและนางระบาที่สงั หารบุรษุ ริมแม่น้าล้วนเป็ นเรือ่ งจริง

เหยี่ ยนหวู่ฟางตัง้ สติข่มใจให้ สงบอี กครัง้ ก่ อนจะลุกขึ้น

ยืน ยังดีที่ความสามารถในการมองเห็นในที่ มืดของนางไม่เลว
แม้ไร้แสงสว่างก็ยงั มองเห็นทางเดินได้ จากจุดนี้ มีทางเดินเล็ก
แคบสายหนึ่ ง ที่ ต้องเลาะไปตามขอบหน้ าผา หากเสี่ ยงเดินไป
ตามทางนี้ จะสามารถลงไปถึงข้างล่างซึ่ งทางจะกว้างขึ้น หญิง
สาวลองเดิ น ไปตามทางนั ้น เล็ก น้ อยเพื่ อ หยังดู
่ ว่ า จะรองรับ
น้าหนักตัวนางได้หรือไม่ ก็พบว่าพืน้ ดินใต้ฝ่าเท้านับว่ามันคงดี
่

เหยี่ยนหวู่ฟางครุ่นคิดอย่างหนัก การที่นางปรากฏตัวขึน้
ที่ นี่กใ็ ช่ว่าจะไร้สาเหตุ ดูจากเงือกสาวที่พดู ไม่ได้และมีโซ่ตรวน
จองจ าไว้ บางทีตวั นางและเงือกสาวอาจเป็ นรางวัลแห่งชัยชนะ
ไม่ต่างกัน

ใครกันที่ต้องการตัวนางเป็ นรางวัล?

แต่หากต้องการจับนางมาเป็ นรางวัล ไยจึงปล่อยให้นาง

หนี โดยไม่ ข ัด ขวาง หากคิ ดตามนี้ ทุ ก อย่ า งก็ ดู ข ัด แย้ ง ไม่
สมเหตุสมผล...
110
 ช่ า งเถอะ ยัง คิ ด ไม่ ต กก็พ กั ไว้ ก่ อ น ตอนนี้ ต้ อ งหาทาง
ออกไปจากที่ น่ี ให้ ได้ เพราะไม่รู้ว่านางหลงเข้ามาอยู่ที่นี่นาน
เพียงใดแล้ว ไม่ร้วู ่าเมืองเหยียนตูตอนนี้ เป็ นเวลาใด หากเลย
ฤกษ์มงคลไป ไป๋จุ่นจะต้องเสียใจมากแน่ ที่ไม่ได้แต่งงาน

พอคิดถึงจอมมารเจ้าเล่ห์ นางก็อยากจะร้องไห้เหลือเกิน
นางหายตัวมาเช่นนี้ เขาจะรู้เรื่องหรือยัง แล้วเขาจะตามหานาง
เจอหรือเปล่า...

เหยี่ ย นหวู่ฟ างมองทางเดิ น อัน ตรายเบื้อ งหน้ า สู ด ลม

หายใจเข้าลึกก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินต่อ

ไม่ร้วู ่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด ในที่ สุดก็มองเห็นบ้าน

คน ใต้ชายคาแขวนโคมไฟเอาไว้ หน้ าประตูมีต้นอ้ายฉ่ าวและ
ต้นฉางผู่อนั เป็ นสัญลักษณ์ ว่าบ้านนี้ กาลังฉลองเทศกาลบ๊ะจ่าง
อยู่ หญิงสาวเริ่มมีความหวังผุดขึ้นในใจ นางเร่งฝี เท้ าตรงไปที่
บ้านน้ อยหลังนัน้ พอไปถึงก็เห็นว่ารัว้ เปิดกว้างและประตูบ้านก็
เปิดอยู่ ภายในบ้านมีคนสองคนนั ง่ หันหลังให้ ประตู ทัง้ คู่สวม
เสื้อผ้าเนื้ อหยาบและกาลังกินข้าว นางจึงส่งเสี ยงทักทายอย่าง
เกรงใจ

“ขอโทษ...”
111
 กว่าทัง้ สองจะลุกขึ้นยืนก็ออกจะงุ่มง่ามชักช้าไม่น้อย แต่
พอทัง้ สองหัน หน้ ามาก็ท าเอาหญิ ง สาวตกตะลึ ง ไป เพราะ
ใบหน้ าทัง้ สองมีดวงตาดวงเดียว อยู่ตรงกลางระหว่างคิ้ว ท่าที
เชื่องช้า สีหน้ าไร้อารมณ์และโง่งม

แม้ตวั เองจะเป็ นไอมาร แต่ ตอนเหลือบเห็นเนื้ อสดและ

เครื่ อ งในที่ อยู่ ใ นชามข้ า วของคนเหล่ า นั ้ น นางก็ ย ั ง อด
พะอืดพะอมไม่ได้ ทว่าต้องพยายามแสร้งตีสีหน้ าให้เป็ นปกติ

“ข้าเพิ่งมายังดินแดนแห่งนี้ เดินจนหลงทางถึงคิดจะถาม
ทางพวกท่านสักหน่ อย ว่าแต่ที่นี่เป็ นที่ไหนกันรึ?”

ทัง้ สองก้ า วเดิ น ออกมาอย่ า งเชื่ อ งช้ า หนึ่ ง ในสองเป็ น

สตรีที่มีดอกไม้เสียบอยู่บนศีรษะ นางแสยะยิ้มอวดฟั นคมกริบ
เต็มปาก

“ที่นี่คือดินแดนหลัวซากุ่ยกว๋อ แม่นางมาจากที่ใดกัน?”

เหยี่ยนหวู่ฟางเลอะเลือนไปแล้ว แดนหลัวซากุ่ยกว๋ออยู่
บนภพเมี่ ย วฟ่ อโจว เป็ นดิ น แดนที่ พ ระโพธิ สัต ว์ เ หลี ย นชื อ
เดิ น ทางมาสยบมารจนพื้ น ที่ แ ห่ ง นี้ สงบสุ ข มาเนิ่ นนานแล้ ว
ทาไมยังมีแดนหลัวซากุ่ยกว๋อขึน้ มาอีกแห่งได้เล่า?

112
 “ข้ามาจากดินแดนอู่จินซ่าถู ที่ นี่หรือว่าเป็ น...พิภพเมี่ยว
ฟ่ อโจว?”

ปี ศาจหลัวซาส่ายหน้ า “ไม่ใช่ ที่ นี่อยู่นอกพิภพเมี่ยวฟ่ อ

โจว เป็ นที่อยู่สาหรับปี ศาจอย่างพวกข้า”

113
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 68

‘ปี ศาจอย่างพวกข้า’

คานี้ คงจะหมายถึงพวกปี ศาจหลัวซาชัน้ ตา่ ที่ ไม่ยินดีรบั

การโปรดสัตว์ เทศนาสังสอน
่

ปี ศาจหลัว ซาเองก็มีร ะดับ ชนชัน้ เช่ น กัน ดัง เช่ น หมิ ง ฮู

หยินภรรยาเจ้าเมืองเฟิงตู หน้ าตางดงามแม้จะให้ความรูส้ ึกเย็น
ยะเยียบแต่กม็ ีรปู ร่างอรชรอ้อนแอ้น นางคงเป็ นปี ศาจหลัวซาที่
ประสบความส าเร็จ ในการบ่า เพ็ญ เพี ย รอย่ า งสู ง แน่ น อนว่ า
ไม่ใช่ ปีศาจทุกตัวจะโชคดี เช่ นหมิงฮูหยิน เหมือนอย่ างปี ศาจ
สองตัวตรงหน้ าที่มีใบหน้ าอัปลักษณ์ มีดวงตาข้างเดียว ซา้ ยังมี
ฟันไม่น่ามองอีก

ปี ศาจหลัวซาตัวที่เป็ นบุรษุ กลืนน้าลายเสียงดัง ชี้นิ้วไปที่

ชามข้าวบนโต๊ะอย่างเชื่องช้า “นัง่ พักกินข้าวด้วยกันสักคาสอง
คาก่อนสิ”

หญิงสาวรีบโบกมือปฏิเสธ “ข้ากินมาแล้ว”

114
 เหยี่ยนหวู่ฟางรู้ว่าปี ศาจหลัวซากินเนื้ อคน แต่คาดไม่ถึง
ว่าพวกเขาจะสร้างโลกธาตุขึ้นมาอีกแห่งนอกพิภพเมี่ยวฟ่ อโจว
เมื่อครู่เพราะมัวแต่ ดีใจที่ เห็นบ้านเห็นแสงไฟจึงวู่วามเข้ ามา
ถามทาง จนได้ เห็นหน้ าพวกเขา จึงค่อยพบว่าตนเองทาผิดไป
เสียแล้ว

ในสายตาของพวกเขา ร่างกายของนางเป็ นสิ่งที่เย้ายวน

ใจที่สดุ

เหยี่ ยนหวู่ฟางรับรู้ได้ถึงอันตรายทว่าไม่อาจหันหลังวิ่ง
หนี การเผ่นหนี อย่างไร้มารยาทจะกระตุ้นความกระหายในการ
ล่าของปี ศาจหลัวซา อย่าเห็นว่าตอนนี้ พวกเขาท่ าทางเชื่องช้า
มีใบหน้ าโง่งม ปี ศาจหลัวซามีอีกชื่อว่าผีซู่จี๋ก่ยุ พวกเขาสามารถ
วิ่ ง บนพื้น ดิ น และเหาะเหิ น ในอากาศได้ พูด ถึ ง ความเร็ว แล้ ว
ปี ศาจทัง้ ใต้หล้าล้วนไม่ใช่ค่ตู ่อสู้

เหยี่ ย นหวู่ฟ างก้ าวถอยหลัง ช้ าๆ ใบหน้ ายัง คงประดับ

ด้ ว ยรอยยิ้ ม เกรงใจ “ขอบคุณ ท่ า นทัง้ สองที่ ช่ ว ยคลายความ
สงสัย ข้ารบกวนนานแล้ว เกรงใจจริงๆ” นางผายมือไปที่ โต๊ะ
ด้านหลัง “ไม่รบกวนแล้ว พวกท่านกินข้าวต่อเถิด ข้าขอตัวลา”

115
 สองผัวเมียปี ศาจแสยะยิ้มอย่างพอใจ ฟั นคมกริบในปาก
ยื่นออกมากว่าครึ่ง ดวงตาใหญ่สองดวงแทบจะตอกติดไปกับ
แผ่นหลังของเหยี่ยนหวู่ฟาง “กลิ่นนางช่างหอมหวานนัก เจ้าได้
ยินเสียงลมหายใจนัน่ หรือไม่ นางมีชีวิต! มีเลือดสดๆ! ข้าได้ยิน
เสี ยงเลือดที่ ไหลเวียนอยู่ในตัวนาง! ข้าจะเอาเลือดนางมาทา
เต้าหู้เลือด รับรองว่าอร่อยจนเจ้าต้องกินไม่หยุดทีเดียว”

ปี ศาจหลัวซาผู้บุรษุ หันกลับไปมองเนื้ อที่ อยู่ในชามแวบ

หนึ่ ง นัน่ เป็ นเนื้ อคนตาย ห้าวันก่อนพวกมันสังหารบรรพชิตวัย
กลางคนรูปหนึ่ งที่มาจากโลกภายนอก เนื้ อเหนี ยวเคี้ยวลาบาก
ซ้่ ายังมีกลิ่นสาบอี กด้วย มันเลียริมฝี ปาก “แต่ นางเป็ นไอมาร
ไอมารรับมือไม่ง่าย”

“พวกเราสองคน สู้นางคนเดียวไม่ได้เชียวรึ!” ปี ศาจสาว

แค่ น เสี ย งอย่ า งดูแ คลน “ดูก็รู้ว่ า นางพลัด มาที่ นี่ เพี ย งล าพัง
่ ่นี่คือที่ใดก็ยงั ไม่รู้ ชัดเจนว่าต้องเป็ นปี ศาจต่างถิ่น”
กระทังที

ข่ ม เหงรัง แกคนนอกที่ ห ลงเข้ า มาเป็ นเรื่ อ งที่ ท าได้

ง่ า ยดายและสะดวกมื อ อย่ า งยิ่ ง ปี ศาจหลัว ซาผู้บุ รุษ หัว เราะ
เสี ยงดัง “ข้าจะกินเซี ยงซูหลู่!” พูดจบก็เดินไปดึงขวานที่ ปักไว้
กับ ผนั ง ห้ อ ง ขณะที่ ก าลัง จะพุ่ง กระโจนไล่ ต ามเหยื่ อ ไปก็ถ กู
ปี ศาจสาวกระชากไว้อย่างแรง!
116
 “เจ้าห้ามข้าทาไม?”

ปี ศาจสาวกวาดตามองรอบด้านอย่างระวังแล้วกระซิบ
เ ตื อ น เ สี ย ง ดุ “ ร ะ วั ง เ สี ย ง เ จ้ า ห น่ อ ย ! อ อ ก ล่ า เ ห ยื่ อ
กระโตกกระตากขนาดนี้ อยากจะให้ผ้อู ื่น มารุมแย่งหรือไง! เนื้ อ
ตัวนางมีอยู่แค่นัน้ แค่เนื้ ออย่างเดียวก็ไม่พอแบ่งแล้ว! ค่อยๆ
แอบตามนางไปแล้วค่อยหาจังหวะลงมือ”

“หากชักช้าแล้วมีคนอื่นชิงตัดหน้ าไปก่อนล่ะ?”

ตาเดี ยวของปี ศาจสาวถลึงใส่เขาอย่างดุดนั “เจ้าคิดว่า

นางเห็นพวกเราแล้ว ยังจะกล้าไปถามทางจากคนอื่นอีกรึ!”

ปี ศาจหลัวซาผู้บุรุษครางยาวก่อนจะพยักหน้ าหงึกหงัก
อย่างเข้าใจ แล้วรีบฉี กยิ้มปากกว้างให้ปีศาจสาวอย่างประจบ
เอาใจ ปี ศาจสาวเห็น เศษเนื้ อเน่ าติ ด อยู่ซอกฟั น อี ก ฝ่ ายก็รี บ
เบือนหน้ าหนี อย่างรังเกียจ

โลกนี้ บรุ ษุ ล้วนสู้สตรีไม่ได้จริงๆ!

เหยี่ยนหวู่ฟางทัง้ เหนื่ อยและหวาดกลัว!

117
 นางวิ่ ง สุ ด ฝี เท้ า ไม่ ย อมผ่อ นแรงแม้ จ ะเหนื่ อ ยหอบสัก
เพียงใด เรือ่ งทัง้ หมดที่พบเจอตอนนี้ ประหลาดเกินไปแล้ว!

โลกที่ อยู่นอกพิภพเมี่ ยวฟ่ อโจว แต่ ไรมาเรื่องนี้ นางไม่

เคยได้ยินมาก่อน

ทาไมนางจึงตื่นจากฝันแล้วมาอยู่ที่นี่ได้?

หรือนางคร่าชี วิ ต ผู้อื่ น จึ ง ถูกลงโทษให้ ต กนรกขุม ที่ สิ บ

แปด?

ในใจหญิงสาวให้หวาดหวันพรั ่ งอย่างยิ่ง
่ นพรึ

นางไม่ ก ล้ า ส่ ง เสี ย งร้ อ งขอความช่ ว ยเหลื อ ที่ นี่ เป็ น

ดินแดนของปี ศาจหลัวซา ประมาทเพียงก้าวเดียวก็อาจถูกรุม
สังหารได้ ไม่ยาก ตอนนี้ วงแหวนจินกังเฉวี ยนก็หายไป เหลือ
เพียงแต่ต้องพึ่งตนเองเพื่อเอาชีวิตรอดไปจากที่นี่

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างเสกเสื้ อ คลุ ม สี ด าออกมา คลุ ม ตนเอง

มิดชิดตัง้ แต่หวั จรดเท้า ยิ่งเห็นเสื้อคลุมสีดาก็ยิ่งคิดถึงจอมมาร
ผู้นัน้ จับใจ ไม่ร้นู างจะยังมีวาสนาได้พบเขาอีกหรือไม่ หากยังมี
วาสนาต่ อ กัน นางจะฟ้ องเขาว่ า ตนเองพบเจอชะตากรรม

118
เลวร้ า ยที่ นี่ ยัง ไงบ้ า ง ด้ ว ยนิ สัย เจ้ า คิ ด เจ้ า แค้ น ของเขา เขา
จะต้องบุกมาทาลายที่นี่จนย่อยยับสิ้นซากแน่ !

แต่หากหมดวาสนาแล้ว...

นางจะใช้เสื้อคลุมนี้ แทนตัวเขา คิดเสียว่ามีเขาเคียงข้าง

ไปตลอดกาล

เหยี่ยนหวู่ฟางหยุดพักหายใจในเงามืดพลางกระชับคอ
เสื้อคลุมแน่ น ยังดีนอกจากปี ศาจหลัวซาสองตัวนัน้ แล้วก็ไม่มี
ปี ศาจหลัวซาตัวอื่นมาเพิ่มอี ก ทางเดินเลียบหน้ าผาที่ นางเดิน
มาเป็ นทางเดิ น ลงอย่ า งเดี ย ว ไม่ อ าจเดิ น ย้ อ นกลับ ขึ้น ไปได้
อย่างไรนางก็ไม่อาจรัง้ รออยู่ที่นี่นานนัก หากพลาดพลัง้ ปะทะ
กับปี ศาจหลัวซาขึน้ มา นางไม่มีทางเอาชนะได้เลย!

ยามที่รอบด้านไร้สรรพเสียง หูจะมีประสาทสัมผัสที่เฉี ยบ
คมขึ้นอย่างประหลาด นางได้ยินเสี ยงฝี เท้ าจากด้านหลังใกล้
เข้ามาเรือ่ ยๆ

เหยี่ ย นหวู่ฟ างก็เ ตรี ย มตัว พร้ อ มสู้ ต าย แต่ ข ณะที่ ก้ า ว

ผ่านปากถา้ จู่ๆ ก็มีมือลึกลับยื่นมาปิดปากไว้แน่ นแล้วกระชาก

119
นางเข้ า ไปในถ ้า อย่ า งรวดเร็ว พร้ อ มกับ ที่ ปี ศาจหลัว ซาคู่นั ้น
มาถึงหน้ าถา้ พอดี!

ตอนเห็นทัง้ คู่ครัง้ แรกในกระท่อม นางคิดว่ารูปร่างพวก

เขาอัปลักษณ์น่าเห็นใจแต่กย็ งั พอมีลกั ษณะเค้าโครงของมนุษย์
อยู่บ้าง ทว่าตอนนี้ เมื่อไร้เสื้อผ้าปกปิดร่างกายกลับเผยตัวตน
แท้ จริงให้ เห็นเด่นชัด ปี ศาจหลัวซาผู้บุรษุ มีรปู ร่างผอมเสี ยจน
กระดูกปูดโปนไปทัง้ ร่าง ส่วนปี ศาจสาวก็มีหน้ าอกใหญ่โตเกิน
ตัว ขาสองข้ า งไม่ ส มส่ ว น ได้ ยิ น เสี ย งปี ศาจตัว บุ รุษ บ่น อย่ าง
หงุดหงิด

“เมื่อครู่ยงั เห็นแผ่นหลังอยู่เลย ทาไมถึงหายไปไวนั ก!”

ปี ศาจสาวหายใจฟื ดฟาดอย่างไม่พอใจ นางควงตะบองหนาม
ในมือแล้วชี้ตรงไปข้างหน้ า “ตามไป!!”

สองปี ศาจหลัว ซาพุ่ง ทะยานหายไปราวลู ก ธนู ที่ ถ กู ยิ ง

ออกจากคันศร รอจนไม่ได้ยินเสียงของทัง้ คู่แล้ว เหยี่ยนหวู่ฟาง
ก็ถอนหายใจโล่งอก ทิ้งตัวพิงผนั งหินอย่างผ่อนคลายขึ้นบ้าง
ขณะที่ คิดจะเพ่งมองผู้ช่วยเหลือลึกลับ อี กฝ่ ายก็ออกแรงลาก
นางลึกเข้าไปในถา้ นางพยายามสะบัดมือให้หลุดแต่กส็ ู้แรงอีก
ฝ่ ายไม่ได้ ท่ ามกลางความมืดนางมองเห็นเพี ยงเสื้อคลุมสี ดา
เหยี่ยนหวู่ฟางดีใจเสียจนแทบจะร้องไห้ออกมา
120
 “อาจุ่น เป็ นท่ า นเองหรื อ !” มื อ หนึ่ ง ดึ ง แขนเสื้ อ เขาไว้
น้าเสียงร้อนรน “เป็ นท่านใช่ไหม ตอบข้าสิ!”

ทว่าอี กฝ่ ายไม่ตอบ ซา้ ยังเร่งฝี เท้ าเร็วขึ้นอี ก ในใจหญิง

สาวให้ หวาดหวันนั ่ ก แล้วจู่ๆ เขาก็หนั มาทาสัญญาณให้ น าง
เงียบเสียง

เหยี่ ยนหวู่ฟางหยุดชะงัก หูได้ ยินเสี ยงฝี เท้ าสะท้ านฟ้ า

สะเทื อนดินที่ กาลังย้อนกลับมายังถา้ นี้ หญิงสาวสูดลมหายใจ
เข้าลึก ตัดสินใจไม่หนี อีก ดูๆไปแล้วถา้ นี้ กล็ ึกพอใช้ ขอเพียงลง
มือรวดเร็วเด็ดขาด ก็น่าจะจัดการปี ศาจสองตัวนี้ ได้

เหยี่ ย นหวู่ฟ างสะบัด มื อ อย่ า งแรงให้ ห ลุ ด จากมื อ ที่ ก ุม

นางไว้ หมุน ตัว มาเตรี ยมพร้อมสู้เต็มที่ เสื้ อคลุมสี ดาหายวับ
ตลอดพันปี มานี้ นางไม่เคยเข่นฆ่ าชี วิตผู้ใด ยึดมันในศี ่ ลข้อละ
เว้ น ชี วิ ต ผู้อื่ น เสมอมา แต่ ต อนนี้ เมื่ อ ตัด สิ นใจละทิ้ ง ตบะที่
บาเพ็ญมาอย่างไม่เสี ยดาย ก็ไม่มีชีวิตใดที่ นางจะสังหารไม่ได้
อีก!

ผัวเมียปี ศาจที่ไล่ตามเข้ามาถ้่าถึงกับหยุดชะงักอย่างกริ่ง
เกรง เมื่อเห็นปี ศาจไอมารแสนสวยมีกรงเล็บแหลมคม ดวงตา

121
แดงกา่ สีหน้ าดุดนั กลิ่นอายสังหารเข้มข้น! ปี ศาจหลัวซาผู้บุรษุ
เอ่ยถามเสียงสัน่

“บะ...บุกไม่บกุ ?”

ปี ศาจสาวเองก็หวาดหวันไม่ ่ น้อย แต่พอมองไปด้านหลัง

เหยื่อก็เห็นว่ายังมีเงาร่างหนึ่ งซ่อนอยู่ นางสูดลมหายใจแรงเพื่อ
ดมกลิ่น ทันใดนัน้ ก็แสยะยิ้มอย่างสมใจ

“เนื้ อสด!!”

สิ้นเสี ยงเมีย ผัวปี ศาจก็กระโจนพุ่งเข้าเนื้ อสดในชุดคลุม

สี ดา ปากอ้ากว้าง ฟั นคมกริบยื่นออกมาเต็มที่ สุดท้ายกลับถูก
ฝ่ ามือเดี ยวกระแทกใส่จนกระเด็นหงายหลังล้มลงกับพื้นเสี ยง
ดัง!

ปี ศาจหลัวซาผู้บุรษุ นอนหงายหลังหมดท่าอยู่บนพื้น ตา
ข้างเดียวเบิกกว้างอย่างหวาดกลัว ฟั นแหลมคมป่ นละเอียดไม่
เหลือซาก

122
 ปี ศาจสาวปากอ้าตาค้าง ไม่สนเหยื่อไม่สนเนื้ อสดอะไร
อีก นางเอาตะบองหนามเหน็ บไว้ที่เอวแล้วแบกร่างผัวขึ้นหลัง
จากนัน้ ก็วิ่งหนี ออกไปจากถา้ อย่างไม่กล้าชักช้า

หนึ่ งการสู้รบยุติลงได้ในหนึ่ งฝ่ ามือ เหยี่ ยนหวู่ฟางที่ ตงั ้

ท่ าสู้ตายก็ร้สู ึ กว่าจิตใจอันฮึกเหิมของตนออกจะเกินความจา
เป็ นอยู่บ้าง จึงรัง้ พลังกลับอย่างเขินๆ เขาจับจูงมือนางอี กครัง้
นางเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย

ส่วนลึกของถา้ นี้ ไม่เหมือนกับที่ นางคิดไว้ ไม่ใช่ยิ่งลึกยิ่ง

มืด แต่ กลับเปล่งแสงดวงดาราออกมา ที่ แท้ ถา้ ในภูเขานี้ เป็ น
ทางเดิ น สายหนึ่ ง อี ก ฟากหนึ่ งของทางเดิ น เชื่ อ มต่ อ กับ โลก
ภายนอก

พอก้าวพ้นออกมาก็ไม่ได้กลิ่นเหม็นเน่ าของคาวเลือดอีก
ต่อไป อากาศสดชื่นทัง้ ยังสะอาดบริสุทธ์ ิ ในที่ สุดก็ได้กลับคืนสู่
โลกของนางแล้ว

ส าหรับโลกใบนี้ ...นางไร้ครอบครัว นอกจากชวี่ หรูก็มี

เพียงไป๋จุ่นที่ คิดถึงนาง ความประหลาดพิกลและอันตรายที่เพิ่ง
พานพบทาเอานางเหน็ ดเหนื่ อยหมดแรง แต่ ก่อนเปิดโรงหมอ
ตรวจโรคให้ ก บั ภูต ผี ปี ศาจอย่ า งสงบอยู่ ข้ า งทะเลหวู่เ ลี่ ย งไห่
123
ยังไม่เคยคิดว่าตนเองจะถล่าลึกเข้ามาอยู่ในสถานที่ ประหลาด
เช่ นนี้ ได้ เที ยบกับการเดินทางไปดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถูเที่ ยวนั น้
แล้ว รอบนั น้ ช่ างราวกับท่ องป่ าชมธาราเสี ยจริงๆ เต็มไปด้วย
ความสงบและราบรื่น

หลังจากที่ นางรอดชีวิตมาได้กก็ อดแขนร่างในชุดคลุมสี

ดาไว้อย่างยินดีพลางถอนหายใจยาว “ในที่สุดก็มา ข้ายังคิดว่า
จะไม่ได้เห็นท่านแล้วเสียอีก”

แขนข้ า งนั น้ แข็ง ทื่ อ แต่ มิ ไ ด้ ข ดั ขื น เขาเพี ย งตอบด้ ว ย

น้าเสียงแผ่วเบา “อาจารย์ เหมือนท่านจะจาคนผิด”

“เจ้า! เจิ้นอี!” หญิงสาวปล่อยมือออกพร้อมก้าวถอยห่าง

ทัน ที สี ห น้ ากระอัก กระอ่ ว นและอับ อายไม่ น้ อยที่ จ าคนผิ ด
คนที่ ต ามหาเสี ย จนแทบพลิ ก ดิ น คว ่า ฟ้ าดิ น แดนฟั น่ สิ ง ซ่ า ถู
สุดท้ ายกลับปรากฏตัวในดินแดนประหลาด นี่ ใช่ เป็ นลางร้าย
บอกเหตุหรือเปล่า

ลางร้ า ยว่ า จะไม่ มี ใ ครตามหานางพบ และนางไม่ อ าจ

หวนคืนสู่ดินแดนฟัน่ สิงซ่าถูได้อีก

124
 จิ ต ใจเหยี่ ย นหวู่ฟ างหดหู่เ ศร้ า หมองและสงสัย ไปทุ ก
อย่าง คนตรงหน้ าคื อคนที่ ปัน้ เรื่องหลอกลวงนาง คู่ควรที่ จะ
ไว้ใจหรือไม่กย็ ากจะเอ่ย ยิ่งไปกว่านัน้ สถานที่แห่งนี้ กช็ ่างแปลก
ประหลาดเกินไปแล้ว ดูจากสถานการณ์ที่สบั สนเบือ้ งหน้ า หญิง
สาวไม่ อ าจตัด สิ น เรื่ อ งจริ ง หรื อ เท็จ ของบุ รุษ ผู้นี้ ได้ เ ลย แต่
หากแสดงท่ าที รนุ แรงต่ อเขาก็ไม่นับว่าเป็ นการกระทาที่ ฉลาด
นั ก สุ ด ท้ า ยหญิ ง สาวจึ ง เพี ย งแสดงให้ เ ห็น แค่ ค วามแปลกใจ
เล็กน้ อยเท่านัน้

“ข้าตามหาเจ้าอยู่นาน ทุกวิธีการที่ คิดออกมาได้กล็ ้วน

ทาตามหมด แต่กไ็ ร้รอ่ งรอย แล้วท่าไมจู่ๆเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

เย่เจิ้นอีผิดหวังนักที่ นางปล่อยมือรวดเร็วคล้ายรังเกี ยจ
ทว่าก็ยงั ฝื นเค้นรอยยิ้มออกมา

“ต้นสายปลายเหตุนัน้ พูดแล้วก็ยาวนัก ดินแดนหลัวซา

กุ่ยกว๋อมีเพี ยงราตรีนิรันดร์ ไม่มีช่วงเวลากลางวัน ข้าไม่รู้ว่า
ตนเองมาอยู่ที่นี่นานเท่าใดแล้ว หาทางออกก็ไม่พบและไม่มีสกั
คนให้พดู ด้วยได้ ก่อนหน้ านี้ ได้ยินปี ศาจหลัวซาผัวเมียคุยกันว่า
ที่ คุกวารีมีคนที่ รอดชี วิตมาใหม่อีกคนหนึ่ ง ข้าเดิมคิดจะไปดู
เสียหน่ อย ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจอกับท่าน” เขาพูดจบ สอง
มือก็กมุ แขนนางไว้ “อาจารย์ ได้ พบหน้ าท่ านอี กครัง้ ข้าดี ใจ
125
เหลือเกิน ข้าใกล้จะทนต่ อไปไม่ไหวแล้ ว หากท่ านไม่ปรากฏ
ตัวบางทีข้าคงจะเสียสติไปก่อน”

คาพูดของเขา นางเพียงฟั งผ่านหูอย่างไม่ใส่ ใจแต่ กลับ

มองดูรอบด้านอย่างสนใจ

เบื้องหน้ าเวิ้งว้างวังเวงไร้จุดสิ้นสุด พอหันกลับไปมอง

ด้านหลังก็เห็นเพียงผาสูงตระหง่านเทียมเมฆ หน้ าผาที่เห็นมอง
แล้วไร้เหลี่ยม ไร้มุม ดูไม่ต่างจากกาแพงเรียบๆ ที่ พุ่งสูงเสี ยด
ฟ้ า มองดูคล้ายกาแพงที่แบ่งผืนนภาจากหนึ่ งเป็ นสอง

เหยี่ยนหวู่ฟางพยายามคิดทบทวนว่าในเก้าบรรพตแปด
มหานทีมีภเู ขาเช่นนี้ อยู่บา้ งหรือไม่

น่ าเสียดาย พยายามคิดกลับยิ่งคิดไม่ออก

สุ ด ท้ า ยก็ ต้ อ งทอดใจแล้ ว เปลี่ ย นมาพิ จารณาบุ รุ ษ

ตรงหน้ าแทน ท่าทางเขายังตกอยู่ในห้วงความยินดีที่ได้พบคน
รูจ้ กั แรงมือที่บีบแขนนางทาให้นางต้องขยับถอยห่างแล้วดึงมือ
เขาออก “ข้าอยากรู้ว่าเจ้าหายตัวไปได้อย่างไร เจ้าพอจะเล่า
เรือ่ งในวันแต่งงานให้ข้าฟังอย่างละเอียดสักครังได้ ้ หรือไม่?”

126
 เย่เจิ้นอี กลับคืนสู่ความสงบ เขาหาพื้นที่ ราบให้ นางนั ง่
ก่อนจะนัง่ ลงข้างๆ เป็ นเพราะอยู่ใกล้แหล่งที่ อยู่ของปี ศาจหลัว
ซา ทัง้ คู่จึงไม่อาจจุดไฟให้แสงสว่างและความอบอุ่น ทัง้ สองนัง่
อยู่ท่ามกลางความมืดและแสงสลัวเลือนราง

“วันนั น้ ข้าขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวของเมืองเหยียนตูแทนท่ าน
หลังเข้าเมืองไปได้ไม่นานก็ถกู เปิดโปง ท่ านประมุขออกคาสัง่
ให้ขงั ข้าไว้ในห้องเก็บฟื น ข้าคิดว่าลู่จีจะพาคนมาช่ วย ทว่ารอ
อยู่น านมากก็ย งั ไม่ เ ห็น ต่ อ มาก็ไ ด้ ยิ น เสี ย งเอะอะวุ่น วายฟั ง
ไม่ ไ ด้ ศ ัพ ท์ ม าจากด้ า นนอก เดิ มคิ ดจะหาโอกาสหลบหนี
ออกไป เสียแต่มีห่นุ ยามเฝ้ าอยู่ รออยู่สกั พัก เสียงอึกทึกก็มาถึง
หน้ าประตู ข้าคิดว่าในที่สุดก็รอดแล้ว ใครจะรู้จ่ๆ ู ก็ถกู กระบอง
ทุบเข้าที่หวั อย่างแรง พอฟื้ นคือสติขึน้ มาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

อันที่ จริงเล่าละเอี ยดกับไม่เล่ าก็ไม่ได้ มีความแตกต่ าง

มากมายอะไรนัก ทว่าเหยี่ยนหวู่ฟางกลับสะดุดตรงคาว่า ‘ขังไว้
ในห้องเก็บฟื น’

หน็อย! คุกหลวงงัน้ รึ! ธารน้่ าแข็งงัน้ รึ! ที่แท้กแ็ ค่ห้องเก็บ

ฟื น!!

127
 จอมมารบัดซบเอ๊ย! หากไม่ใช่เย่เจิ้นอี เปิดโปง นางก็คง
ถูกปิดหูปิดตาให้โง่งมหลงเชื่อคาพูดคุยโวข่มขวัญเกินจริงของ
เขาต่อ คิดแล้วก็ทงั ้ น่ าโมโหทัง้ น่ าหัวเราะจริงๆ

ไป๋จุ่นช่างเป็ นเจ้าเมืองที่ น่ารันทดเสียเหลือเกิน ทว่าเขา

ก็เ ป็ นคนที่ ส ตั ย์ซื่อคนหนึ่ ง คนสัต ย์ซื่อคิ ด จะวางท่ าเป็ นจอม
มารผูเ้ หี้ยมโหด ระดับความยากย่อมใหญ่หลวงนัก

เขาคิดจะปิดทองให้ หน้ าตนเองแต่ กย็ งั ทาเรื่องเลวร้าย

ขัดต่ อฟ้ าดินไม่ได้ สุดท้ ายก็ได้ แต่ อาศัยการแสร้งขมขู่ตบตา
เพื่อสร้างภาพพจน์ เท่านัน้

พอนางนึ กถึงเขาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ หากตอนแรก

นางยอมรับชะตายอมกรรมแต่ งให้ กบั เขา วันนี้ ก็คงเป็ นสามี
ภรรยากัน แล้ ว ตอนนี้ ท งั ้ คู่น่ าจะได้ ใช้ ชีวิ ต อยู่ ร่ว มกัน อย่ า งมี
ความสุขยิ่งแล้วกระมัง

นางไม่รงั เกี ยจที่ เขายากจน ไม่รงั เกี ยจที่ เขาแบกภาระ

หนักหน่ วง ต้องพยายามเลี้ยงดูคนทัง้ เมืองให้รอดไปด้วยกันกับ
เขา ตอนนี้ นางเพียงนึ กเสียดาย เกรงว่าตนจะไร้โอกาสเจอหน้ า
เขาอีก

128
 เย่เจิ้นอี เห็นนางหัวเราะก็อดถามไม่ได้ “อาจารย์ ท่ าน
เป็ นอะไรไป?”

หญิงสาวปรับสีหน้ าให้นิ่งสงบและเรียบเฉย ก่อนจะย้อน

ถาม “เจ้ารูไ้ หมว่าใครที่จบั ตัวพวกเรามาที่นี่?”

129
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 69

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ งก่อนจะเอ่ย “หลังจากข้าถือกาเนิด

มา มารดาก็เสี ยชี วิต บิดาเกรงว่าข้าจะเป็ นตัวอัปมงคล จึงยก
ข้าให้เป็ นศิษย์ปรมาจารย์เผิงนานสิบแปดปี ข้ามิได้ชื่อเย่เจิ้นอี
เย่เป็ นแซ่ของมารดา เดิมทีตวั ข้าเป็ นองค์ชายแห่งดินแดนจงถู่
ชื่ อแซ่ ที่แท้ จริงคือหมิงเสวียน ข้าเคยคิดว่าตนเองจะมีโอกาส
หวนคื น สู่ ฐ านะองค์ช าย แต่ ดูจ ากสภาพตอนนี้ แล้ ว ...” เขา
หัวเราะเสียงขื่นพลางส่ายหัวเบาๆ

“ข้ า คิ ดหาทางทุ ก วิ ธี เ ท่ า ที่ จ ะคิ ดได้ ทัง้ พยายามหนี

ออกไปจากที่ นี่หลายครัง้ แต่ ทุกครัง้ ล้วนล้มเหลว ที่ นี่คือคลัง
สมบัติของราชาปี ศาจหลัวซา สมบัติทุกชิ้นที่ มนั เก็บสะสมล้วน
อยู่ที่นี่ ตอนแรกคือข้า ต่อมาคือท่าน...”

เหยี่ ย นหวู่ฟ างขมวดคิ้ ว ในใจปั น่ ป่ วนดังคลื่ ่ น โหม ชื่ อ

ของเจิ้นอีในตอนนี้ ตรงกับบัญชีคนตายที่นางเคยเห็นแล้ว ดูท่า
จุดนี้ ไม่ผิดพลาด เช่ นนั น้ เรื่องราวต่ อจากนี้ กน็ ั บว่าเป็ นปั ญหา
ใหญ่ที่ย่งุ ยากมาก

130
 “สองวัน ก่ อ น ดิ น แดนจงถู่มี ฮ่ อ งเต้ อ งค์ใ หม่ ขึ้ น ครอง
บัลลังก์ เขาชื่ อหมิงเสวียน แต่ หมิงเสวียนผู้นัน้ กลับไม่ใช่เจ้า”
หญิงสาวตัง้ ใจเอ่ยที ละคาช้าๆ ดวงตาจับจ้องสี หน้ าเขาอย่างมิ
ให้คลาด “หมิงเสวียนเป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูง ตอนนี้ ข้า
ไม่เข้าใจว่าร่างอวตารร่างนัน้ คือเจ้าที่ อยู่ตรงนี้ หรือฮ่องเต้ คน
ใหม่ที่เพิ่งขึน้ นัง่ บัลลังก์กนั แน่ ”

เขารู้ว่ า นางระแวงสงสัย ในตนเอง จึ ง ชะงัก ไปครู่ห นึ่ ง

ก่อนเอ่ยความจริงออกมาอย่างไม่ปิดบัง “ร่างอวตารนัน่ คือข้า
เอง เพราะข้าเป็ นร่างอวตาร ราชาปี ศาจหลัวซาจึงไม่อาจสังหาร
ข้าได้ ดังนั น้ จึงต้ องขังข้าไว้ในสถานที่ มืดมิดไร้แสงตะวัน ไม่
ปล่อยให้ข้าออกไปตลอดกาล”

ราวกับกาลังฟั งเรื่องเล่าที่แปลกประหลาดเรื่องหนึ่ ง นาง

ใช้ ชีวิตมาหนึ่ งพันปี เหยี่ยนหวู่ฟางไม่เคยเข้าใจความพิสดาร
ของคาว่าอานาจบารมี ด้วยเหตุนี้จึงไม่อาจเข้าใจได้ว่าเหตุใด
ราชาปี ศาจหลัวซาถึงได้สนใจอยากจะเป็ นฮ่องเต้แดนจงถู่

“ยามที่ พิภพเมี่ ยวฟ่ อโจวตอนที่ ถกู ผนวกขึ้นใหม่ คราว

นัน้ พระโพธิสตั ว์เหลียนชือสิงเข้าไปในร่างของราชาปี ศาจหลัว
ซาแล้ ว ออกค าสัง่ เรี ย กรวมตัว บรรดาปี ศาจหลัว ซาทัง้ หมด

131
ปี ศาจสาวมากมายล้วนยอมกลายเป็ นฑากิณี แล้วทาไมราชา
ปี ศาจหลัวซาจึงกลับเข้าสู่ดินแดนโลกียไ์ ด้อีกเล่า?”

เย่เจิ้นอี เหยียดยิ้ม “พิภพเมี่ยวฟ่ อโจวถูกผนวกรวมเข้า

กับดินแดนอู่จินซ่าถู นี่ เป็ นเรื่องราวของเมื่อสองหมื่นปี ก่อน แม้
ครัง้ นัน้ พระโพธิสตั ว์เหลียนชือจะปลงผมออกบวชให้ กบั ราชา
ปี ศาจหลัวซา แต่ เห็นได้ชดั ว่าไม่ได้ชอบราชาปี ศาจเสี ยหน่ อย
ตอนนี้ ราชาปี ศาจเป็ นครึ่งบรรพชิตครึ่งอสูร พอเข้าสู่ดินแดน
จงถู่กค็ ิ ดที่ จะเปลี่ยนที่ นัน่ ให้กลายเป็ นพิภพเมี่ยวฟ่ อโจวแห่งที่
สอง สร้างอาณาจักรของปี ศาจหลัวซาขึน้ มาใหม่”

เหยี่ยนหวู่ฟางนิ่งฟั งพลางครุ่นคิดหนักหน่ วง ตัง้ แต่คนผู้

นี้ หายตัวไป เรื่องราวมากมายที่เกิดขึน้ หลังจากนัน้ ก็ทาให้ผ้คู น
มึ น งงราวกับอยู่ในม่านหมอก ตอนนี้ ทุ กอย่ างกระจ่ างชัดแต่
กลับไม่สมเหตุสมผลนัก นางไม่อาจตัดสินใจได้ว่าทุกคาที่กล่าว
มาเป็ นจริงหรือเท็จ ลังเลอยู่นานจึงเอ่ยขึน้

“หากเป็ นเช่ น นั ้น จริ ง เขาจับ เจ้ า มาก็นั บ ว่ า มี เ หตุ ผ ล

สมควร แต่จบั ข้ามาทาไมล่ะ ข้าไม่เกี่ยวกับเรือ่ งนี้ เลยสักนิด”

เย่เจิ้นอี หวั เราะเสี ยงหยัน “จนถึงตอนนี้ อาจารย์ยงั ไม่รู้

อี กหรือว่าร่างแท้ จริงของท่ านประมุขผู้นัน้ คื อกิเลนเทพ” เขา
132
มองใบหน้ างดงามที่ ฉายชัดถึงความงุนงงและตกตะลึงก่อนจะ
เอ่ยต่อ

“อาจารย์เ คยได้ ยิ น หรือ ไม่ ‘ยามกิ เ ลนปรากฏ ผู้มี บุญ

ปกครองบ้านเมืองจักปรากฏ กิเลนปรากฏตัวเพื่อผู้มีบุญญาธิ
การ’ ราชาปี ศาจหลัว ซาวางแผนหลอกลวงสวรรค์ก็ต้ อ งใช้
กิเลนเป็ นโล่กาบัง ขอเพียงมีเทพกิเลนคุ้มครอง ต่ อให้เขาเป็ น
ปี ศาจหลัวซาก็ย่อมต้องถูกเข้าใจผิดว่าเป็ นร่างอวตารได้ไม่ยาก
แต่ท่านประมุขเป็ นกิเลนสีดา เป็ นกิเลนสีเดียวที่พยศจัดและไม่
ยอมรับฟังคาสัง่ ยากจะปราบให้ยอมสยบ ราชาปี ศาจหลัวซาจึง
ต้ องจับอาจารย์มาเพื่ อใช้ บีบบังคับให้ ท่านประมุขยอมจานน
อย่างไรเล่า”

ทัง้ หมดที่ เขาพูดมาทาให้ เหยี่ ยนหวู่ฟางตกตะลึ ง อย่ าง

คาดไม่ถึ ง นางเคยคิดว่าไป๋จุ่นอาจจะเป็ นอสรพิษที่ ดุร้าย แต่
พอพบเจอว่าจิตใจเขาใสซื่อยิ่งนัก นางก็คิดว่าเขาอาจจะมีร่าง
แท้ จริงเป็ นกระต่ ายขนปุย แต่ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็ น
กิเลนเทพ!

กิเลนซื่อบือ้ ลามก หมกมุ่นแต่เรือ่ งเข้าห้องหอ!

133
 ฮ่ องเต้ ที่หวังพึ่งพาการสนั บสนุ นคา้ จุนจากเขา ไม่กลัว
บ้านเมืองตนเองล่มสลายหรือไง!

ผ่านไปครู่หนึ่ งหลังจากสงบใจลงบ้างแล้ว เหยี่ยนหวู่ฟาง

ก็หวนคิดถึงคาพูดของไป๋จุ่นขึน้ มา เขาเคยเล่าว่าคนในเผ่าของ
เขาทุกคนมักจะมี ภารกิจที่ ต้องแบกรับ ส่ วนธนู ฉางเฉินเจี้ยน
เป็ นศาตราวุธที่ใช้สร้างความสมดุลให้ใต้หล้า

เมื่อเป็ นเช่นนี้ กไ็ ม่ผิด หากเอาร่างศักด์ ิ สิทธ์ ิ ของกิเลนกับ

ท่าทีซื่อบือ้ ของไป๋จุ่นที่นางจดจาได้มาทับซ้อนกัน เท้าตะกุยดิน
สะบัดเกล็ดแผงคออย่างโอ้อวด แสยะปากกว้าง หมอบอยู่ข้าง
บึงน้าเล่นผสมดินเหนี ยวปัน้ หุ่น ท่าทีโง่งมใสซื่อนัน่ กับสัตว์เทพ
ที่ เปี่ ยมบารมีสามารถซ้ อนทับกันเป็ นเนื้ อเดี ยวกันได้ อย่างไร้
รอยต่อ คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมานัก

เหยี่ ยนหวู่ฟางแหงนหน้ ามองฟ้ า ทอดถอนใจแผ่วยาว

“ข้าต้องกลับไป! ข้าไม่อาจยอมให้เขาถูกราชาปี ศาจหลัวซาบีบ
บังคับหรอก”

“อาจารย์กบั เขา....คืนดีกนั แล้วหรือ...?”

134
 แม้จะขัดเขิน แต่ นางก็พยักหน้ าไม่ปิดบัง “คืนพรุ่งนี้ คือ
วันแต่งงานของข้ากับไป๋จุ่น”

เย่เจิ้นอี ชะงักนิ่ง นานครู่ใหญ่ทีเดี ยวกว่าจะเค้นรอยยิ้ม

ออกมาได้ “งัน้ ข้าก็สมควรแสดงความยินดี กบั อาจารย์ หากรู้
แต่ แรกว่าจะมีวนั นี้ กไ็ ม่ควรกระทาเรื่องที่ ไร้ประโยชน์ พวกนัน้
แล้ ว ” เขานั ง่ คอตกอย่ า งหดหู่ ความปวดร้ า วกัด กิ น ใจจน
เจ็บปวดแสนสาหัส

หญิงสาวมองอี กฝ่ ายอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยถามตาม

ตรงไม่ อ้ อ มค้ อ ม “เจ้ า รู้อ ยู่ แ ต่ แ รกว่ า ร่ า งของท่ า นประมุ ขคื อ
กิ เ ลน ที่ ย อมติ ด ตามข้ า มาดิ น แดนฟั น่ สิ ง ซ่ า ถู แท้ จ ริ ง ก็เ พื่ อ
มาตามหาเขา?”

ถึงขัน้ นี้ แล้วก็ไม่มีเรื่องใดต้องปิดบังกันอีก เขาพยักหน้ า

ยอมรับ “ใช่ เรื่องไล่จบั ปี ศาจแมวเมาพีเป็ นเรื่องจริง แต่ปีศาจ
ตนนัน้ ไม่ได้ชิงพลังบาเพ็ญข้าไป พลังของข้าถูกผนึ กไว้ เรื่องที่
ร่อ นเร่ จ นมาถึ ง เมื อ งเที ย นจี๋ ก็เ ป็ นเรื่อ งจริ ง เพื่ อ ที่ จ ะล่ อ ท่ า น
ประมุ ข ให้ ป รากฏตัว ข้ า วางแผนท าร้า ยร่ า งกายตนเอง เพื่ อ
กดดันให้อาจารย์ไปขอแมงป่ องโลหิตจากเจ้าเมืองเซินหลัว...”
เขาเหลือบมองนาง สีหน้ าฉายความละอายออกมาแวบหนึ่ ง

135
 “ข้าทาเช่นนี้ แน่ นอนว่าเห็นแก่ตวั แต่ ข้ามิได้มีจิตคิดทา
ร้ายผู้ใด เดิมตัง้ ใจว่าหลังจากพบท่ านประมุขแล้วจะหาโอกาส
พูดจาดีๆ กับเขา ใครจะรู้ ว่าเบื้องหลังยังมีนกกระจอกเหลือง
แฝงอยู่[ 1 ] ตอนข้าฟื้ นได้สติ ตัวเองก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

คาพูดของเขายากจะทาให้นางไว้ใจ ทุกย่างก้าวของเขา
ล้วนมีแผนการรองรับอย่างรอบคอบ อุบายในใจมนุษย์ช่างลา้
ลึกเกินจะหยัง่ กิเลนเทพมีหน้ าที่ ปกปั กษ์พิทกั ษ์ฮ่องเต้ นี่ เป็ น
มติสวรรค์ การที่ เย่เจิ้นอี ออกตามหาสัตว์ศกั ด์ ิ สิทธ์ ิ ที่ มีหน้ าที่
อารักขาคา้ จุนตัวเองก็เป็ นสิ่งที่สามารถกระทาได้อย่างเปิดเผย
ไยจะต้ อ งวางแผนซับ ซ้ อ นและสิ้ น เปลื อ งความคิ ด มากมาย
เพียงนี้ ด้วย

“คาพูดเหล่านี้ ของเจ้า ข้ายังสามารถเชื่อถือได้อยู่หรือ?”

สี หน้ าเหยี่ ย นหวู่ฟ างเย็นชา ไว้ ต ัว “ที่ ว นั นั น้ ข้ าช่ วยเหลื อเจ้า
ล้ ว นเกิ ด จากความเมตตาและเห็น ใจ แต่ ท ัง้ หมดกลับ เป็ น
แผนการของเจ้าที่ หลอกล่อให้ ข้าติดกับไปที ละก้ าว สุดท้ ายก็
ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ !”

เขาก้ มหัวลงต่า สี หน้ าหม่นหมอง “ข้าขอโทษอาจารย์

ทัง้ หมดเป็ นแผนของข้า...เป็ นข้าที่ละโมบเกินไป”

136
 ตอนนี้ จะตาหนิ ไปก็ไร้ประ โยชน์ หญิงสาวทอดสายตา
ไกลออกไป “เจ้ า เคยลองเดิ น ออกจากดิ น แดนรกร้ า งนี้ ห รื อ
ยัง?”

เย่เจิ้นอีพยักหน้ า สีหน้ าอับจน “เคยลองแล้ว แต่เดินไปก็

ไร้ จุ ด สิ้ นสุ ด ข้ า เดิ นอยู่ น านราวหนึ่ งเดื อ น สุ ด ท้ า ยก็ ต้ อ ง
ย้ อ นกลับ มาที่ นี่ ...” ยัง พู ด ไม่ ท ัน จบเขาก็ ลุ ก ขึ้ น ยื น สี ห น้ า
ระแวดระวังเต็มที่ ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝี เท้าสะเทือนฟ้ าสะเทือน
ดินดังขึน้ อีกครัง้

ทัง้ สองมองหน้ ากันก่ อนจะหัน ขวับไปมองถ า้ ด้ านหลัง

ภายใต้ความมืดมิด เงาทะมึนโถมทะลักราว สายน้ าไหลบ่า นับ
ได้ราวห้าสิบถึงหกสิบตัว!

เป็ นปี ศาจผัวเมียคู่นัน้ ไปตามปี ศาจหลัวซาตัวอื่นมาล้าง

แค้น!

“พวกมัน ต้ อ งยัง อยู่แ ถวนี้ แ น่ ! ข้ า ยัง ได้ ก ลิ่ น พวกมัน !”

ปี ศาจสาวหลัวซาสูดหายใจแรงๆ เพื่ อดมกลิ่น ยัง คงได้ กลิ่น
หอมหวานจางๆ ลอยอวลในอากาศ ปี ศาจหลัวซามีประสาท
รับรูก้ ลิ่นที่ฉับไวและเฉี ยบคมมาก!

137
 นางเลี ยริมฝี ปาก ก่ อนเอ่ ยเสี ยงดังอย่างมันใจ
่ “มนุ ษย์
สองคน คนเป็ นๆ! มี เ ลื อ ดสดๆ! หนึ่ งเป็ นบุ รุ ษ หนุ่ มแน่ น
แข็งแรง อีกหนึ่ งเป็ นสตรีเนื้ อนุ่ม”

ปี ศาจหลัวซาทัง้ ฝูงกรีดร้องโหยหวนเสี ยงลัน่ ผืนดินใน

รัศมีสิบลี้ล้วนถูกพวกมันเหยียบยา่ จนราบย่อยยับ จมูกสูดได้
กลิ่นเลือดเนื้ อสดๆ ของคนเป็ นๆ แต่กลับไม่เห็นตัว! ช่างเป็ น
ความรู้สึกที่ ทรมานเป็ นที่ สุด! น้ าลายของพวกมันไหลเจิ่งนอง
ท่วมพืน้ หลังค้นหาจนทัวก็ ่ ยงั ไม่เห็น

หัวหน้ าปี ศาจกระชากตัวปี ศาจผู้บุรษุ ที่ ถกู ตบฟั นร่วงไม่

เหลือ ขึน้ มาตะคอกถามอย่างหงุดหงิด!

“คนอยู่ ไ หน?!” ปี ศาจหลัว ซาตัว ผัว ที่ ถ ูก ฝ่ ามื อ เดี ย ว

กระแทกจนฟันป่ นละเอียด เจ็บร่อแร่เจียนตาย ยื่นมือเปะปะจน
คว้าจับร่างเมียตนเองไว้ได้ มันก็กระชากร่างเมียเข้ามา!

“พูด!” ปี ศาจสาวตนนัน้ สะบัดตัวหลุดจากมือผัว แล้วรีบ

ตอบหัวหน้ าปี ศาจอย่างหนักแน่ น “ที่ข้าพูดล้วนเป็ นความจริง!
มนุษย์ที่ถกู จับไว้ในคุกวารีหนี หายไปแล้ว สตรีนางนัน้ ก็หนี ออก
จากคุกวารีเช่นกัน!”

138
 สิ้นเสี ยงรายงาน เสี ยงโหยหวนบ้าคลังของเหล่
่ าปี ศาจ
หลัวซาก็เงี ยบกริบฉั บพลัน สี หน้ าเปลี่ ยนเป็ นตื่ นตะลึ ง “เจ้า!
เจ้าบอกว่าเป็ นมนุษย์ที่หนี ออกมาจากคุกวารีงนั ้ รึ?!”

“ก็ใช่น่ะสิ! เอ...แต่ว่า...ที่ที่กระต่ายสักตัวยังไม่มี ไหนเลย

จะมีมนุษย์เป็ นๆ ได้...” เสี ยงตอนท้ ายแผ่วหายเมื่อเห็นสี หน้ า
ถมึงทึ งดุดนั ของหัวหน้ าปี ศาจและปี ศาจตัวอื่นที่ ขยับล้อมเข้า
มาใกล้

รอบด้านเงียบงัน แล้วฝูงปี ศาจหลัวซาก็พากันถ่มน้ าลาย

ใส่ คู่ผ วั เมี ย จนทัง้ สองเปี ยกชุ่ ม ไปหมด สภาพเหมื อ นตกบ่อ
น้าลายมาทัง้ ตัว!

หัวหน้ าปี ศาจหลัวซาโน้ มตัวลงมา อวดเขี้ยวโง้งคมกริบ

“การประชุมคราวก่อนพวกเจ้าผัวเมียไม่ได้เข้าร่วมใช่หรือไม่!
ราชาปี ศาจออกค าสัง่ ชัด เจนแล้ ว ว่ า มนุ ษ ย์ใ นคุ ก วารี ห าก
ออกมาวิ่ ง เล่ น ก็ให้ ปล่ อยไป ไม่อนุ ญาตให้ ล่ากิน เป็ นอาหาร!
เหมือนเวลาเลี้ยงไก่กย็ งั ต้องสร้างเล้ากันพื้นที่ ให้พวกมันได้วิ่ง
เล่ น สนุ กบ้าง พวกเจ้าผัว เมี ย ตะกละมากนั กรึ ! อดอยากเนื้ อ
มนุษย์นักหรือไง!”

139
 กลิ่ นปากของหั ว หน้ าปี ศาจเหม็ น เกิ นทนอย่ า งยิ่ ง!
ตะคอกมาแต่ ละคาก็พ่นลมแรงออกมาด้วย ปี ศาจตัวเมียแย้ง
เสี ย งเบา “แต่ ที่ ข้ า ได้ ยิ น คื อ หากพ้ น จากคุ ก วารี แ ล้ ว ล้ ว น
สามารถจับกินได้ หรือข้าฟังผิด?” หันหน้ าไปถามผัว “เจ้าได้ยิน
เหมือนข้าหรือเปล่า?”

ปี ศาจตัวผู้ยกมือปิดปากแน่ น หน้ าตาเลิ่กลักแต่

่ ไม่ยอม
ปริปากตอบ

แล้ ว เหล่ า ปี ศาจหลัว ซาก็ถ กเถี ย งกัน เสี ย งดัง ว่ า ค าสัง่

แท้ จริงของราชาปี ศาจคืออะไรกันแน่ ใครกันที่ ฟังผิด สุดท้ าย
หัวหน้ าปี ศาจก็ตวาดให้ทุกตัวหุบปากแล้วสังให้ ่ พวกมันเข้าแถว
เป็ นระเบี ย บสองแถว แล้ ว ไล่ ถ ามที ล ะตัว ว่ า ได้ ยิ น ค าสัง่ มา
อย่างไร

เหยี่ยนหวู่ฟางที่ใช้เวทพรางตาทาให้ร่างกลืนไปก้อนหิน
ได้แต่ เฝ้ ามองการถกเถียงของปี ศาจหลัวซาอย่างอดทน หมิง
เสวี ยนใช้ เสื้อคลุมสี ดาของตนห่ อคลุมร่างนางไว้อย่ างมิด ชิด
แม้หญิงสาวจะไม่เคยคิดเกินเลยกับเขา เพราะชัวดี ่ อย่างไรเขา
ก็เป็ นศิษย์ ศิษย์อาจารย์กไ็ ม่ต่างจากบิดาและบุตร แต่ เห็นชัด
ว่าเขาอึดอัดขัดเขินไม่น้อย ทุกครัง้ ที่ นางขยับตัว ใบหน้ าเขาก็
จะแดงซ่านขึน้ ทันที
140
 หญิงสาวมองเขาอย่างประหลาดใจ เห็นเขาเม้มริมฝี ปาก
แน่ น จนกลายเป็ นเส้ น ตรงแล้ ว ก็เ บือนหน้ าหนี ไม่ ส บสายตา
ด้วย

ในที่ สุดพวกปี ศาจหลัวซาก็ได้ผลตัดสินออกมาแล้ว ทุก

ตัวล้ วนตอบตรงกันว่าราชาปี ศาจสังห้ ่ ามล่ ามนุ ษย์ในคุกวารี
เป็ นอาหาร!

หัวหน้ าปี ศาจแค่นเสียงอย่างดูถกู คู่ผวั เมีย

“เพราะความอยากกินเนื้ อมนุษย์ พวกเจ้าถึงกับไม่เลือก

วิธีการ ช่ างใจกล้านั ก! กล้าบิดเบือนคาสังของราชาปี
่ ศาจ ไม่
เคยเห็นปี ศาจหลัวซาตัวหน้ าหนาไร้ยางอายอย่างพวกเจ้ามา
ก่อนเลย! น่ ารังเกียจจริงๆ! ถุย!”

เหล่าปี ศาจหลัวซาต่างเวียนกันแสดงความเหยียดหยาม
อี กรอบ จากนัน้ ก็กลับเมืองไปอย่างเป็ นระเบียบ ปี ศาจตัวเมีย
ปาดน้ าลายบนหน้ า อยากร้องไห้ แต่ ไร้น้ าตา “ข้าได้ ยินจริงๆ
นะ...”

141
 ปี ศาจตัวผัวมองเมียอย่างแค้นจัด! ควงขวานขึน้ มาตัง้ ใจ
จะจามหัวเมียให้ตายคามือ! “ให้เจ้ากินเนื้ อ! ให้เจ้าดื่มเลือดงัน้
รึ!”

หลังจากคู่ผวั เมียวิ่งไล่ฆ่ากันออกไปนอกถา้ แล้ว รอจน

ความสงบกลับคื นมา เหยี่ ยนหวู่ฟางจึงถอนเวทพรางตาออก
แล้วขยับตัวออกห่ าง สี หน้ าหมิงเสวี ยนยังคงขัดเขินไม่คลาย
หญิงสาวมองเขาอย่างครุน่ คิดแล้วเอ่ยถาม

“กิเลนเป็ นสัตว์แห่งความเมตตา หากเจ้าช่วงชิงตาแหน่ ง

ฮ่องเต้กลับคืนมาได้ ท่านประมุขใช่จะต้องกลายเป็ นสัตว์เลี้ยง
ของเจ้าเหมือนเฟ๋ยเฟ๋ยหรอกหรือ?”

หมิ ง เสวี ย นส่ า ยหน้ า “ไม่ ใ ช่ ที่ เ รี ย กว่ า สัต ว์แ ห่ ง ความ
เมตตามิได้หมายความเช่นนัน้ ไหนเลยจะมีคนเอากิเลนมาเป็ น
สัตว์เลี้ยงเล่า”

“ถ้าเช่ นนั น้ จะเอามาขี่ หรือไร ข้าเคยเห็นเทพเซี ยนบาง

ท่ านก็ขี่กิเลน...” หมิงเสวียนผู้นี้เป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูง
หากเขาต้ องการจับไป๋จุ่นมาขี่จริงๆ นางจะทาอย่างไร แค่นึก
ภาพไป๋จุ่นกลายร่างเป็ นกิเลนอยู่ใต้เท้าผูอ้ ื่น ถูกผูอ้ ื่นกดขี่บงั คับ
ในใจนางก็แหลกสลายหมดสิ้นแล้ว!
142
 ดาวเที ย นหลางส่ อ งประกาย ดวงดาราคล้ อ ยเคลื่ อ น
จักรราศีเปลี่ยนผัน

เงาร่ า งของคนสามคนนั ง่ เรี ย งกัน อยู่ ข้ า งแม่ น้ า ลี่ ฉ่ ุ ย

บรรยากาศรอบตัวหดหู่นัก

“พวกเราควรคิดถึงเรื่องเลวร้ายอย่างที่ สุดไว้ก่อน หาก

เขาเรียกร้องเกินกว่าเหตุเล่า ท่านประมุขจะทาอย่างไร?” เป็ น
เสียงตึงเครียดของหลี่ควานฉาที่เอ่ยขึน้ ก่อน

ไป๋จุ่นฟั งแล้วก็เดือดดาลยิ่ง “มารดามันเถอะ! ใครกล้าขี่

ข้ า ข้ า จะฆ่ า มัน ทิ้ งซะ! เจ้ า อย่ า มาท าให้ จ อมมารอย่ า งข้ า
ขยะแขยงนะ ในโลกนี้ ...ที่จะขี่กิเลนสีดาได้มีเพียงหวู่ฟางของข้า
เท่านัน้ !”

พ่อบ้านใหญ่มองท่ านประมุขแล้วถอนหายใจอย่างกลัด
กลุ้ม ไม่โทษหลี่ควานฉาที่ ปากเสีย ใครใช้ให้น่ายท่านจัดอยู่ใน
สัตว์ศกั ด์ ิ สิทธ์ ิ ทัง้ สี่ เล่า ชาวบ้านเขาเป็ นมังกรเอย หงส์เอย เต่า
เอย โดยปกติล้วนไร้คนขี่ มี เพี ยงกิเลนนั น่ แหละ...เสี ยเปรียบ
เกินไปแล้ว

143
 ตอนแรกที่ พวกเขาเห็นรูปโฉมที่ แท้จริงของท่ านประมุข
เกื อ บจะถูก ใบหน้ า อัน หล่ อ เหลาของเขาท าเอางมงายจนหัว
หมุน ต่ อมาพอได้รบั รู้ร่างจริงของท่ านประมุขก็ยิ่งเปลี่ยนเป็ น
อกสันขวั
่ ญหายแทนอีกฝ่ าย

“ข้ารู้แล้วว่าเพราะเหตุใดท่ านประมุขถึงชอบปั น้ มนุษย์

ดินเหนี ยวนัก” พ่อบ้านใหญ่กระซิบบอกหลี่ควานฉา

“เพราะอะไร?” สี ห น้ า หลี่ ค วานฉาสนใจเต็ม ที่ “กิ เ ลน

ประทานบุตร...เจ้าเคยได้ยินคานี้ หรือไม่ เป็ นท่ านประมุขนี่ ไม่
ง่ายเอาเสี ยเลย ช่วงเวลาระหว่างรองานหลักก็ไม่ได้ปล่อยปละ
ละเลยงานอดิเรก จิตใจที่ มุ่งมันในการท
่ างานแบบนี้ คู่ควรให้
พวกเราเอาเป็ นแบบอย่างแล้ว”

[ 1 ] มาจากสานวน 螳螂捕蝉黄雀在后 หมายถึง

ตัก๊ แตนต าข้ า วก าลัง จับ กิ น จัก จัน่ ด้ า นหลัง ยัง มี น กกระจอก
เหลืองรอจับกินตักแตนต่
๊ ออีกทอด

144
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 70

มิน่าเล่า! ท่านประมุขถึงทาเรื่องชัวร้
่ ายไม่เคยสาเร็จสัก
เรือ่ ง!

เพราะเป็ นหนึ่ งในสี่ สตั ว์ศกั ด์ ิ สิทธ์ ิ ท่ านประมุขจึงไม่เคย

ทาเรือ่ งชัวช้ ่ าสาเร็จสักเรือ่ ง คิดถึงก่อนหน้ านี้ ที่พวกเขาเคยคาด
เดาร่างแท้ จริงท่านประมุขไว้มากมาย ทัง้ ปี ศาจสุนัขป่ า ภูตหมี
ปี ศาจอินทรี ทุกอย่างล้วนดุดนั เหี้ยมโหด สุดท้ายกลายเป็ นสัตว์
ศักด์ ิ สิทธ์ ิ ซะได้

‘กิเลน หนึ่ งในสี่ สตั ว์เทพอันศักด์ ิ สิทธ์ ิ นั บเป็ นสัตว์แห่ ง

ความเมตตา’

เวลานี้ ทงั ้ สามเดินทางมาถึงเมืองฉางอาน เมื่อมาถึงก็

พบว่าสถานการณ์ซบั ซ้อนกว่าที่คาดไว้มากนัก ดูเหมือนว่าครัง้
นี้ ท่านประมุขที่ จิตใจใสซื่อบริสุทธ์ ิ จะต้องรับมือกับเรื่องยุ่งยาก
ของจริงเข้าให้แล้ว

145
 หลี่ ค วานฉาเอากิ่ ง ไม้ แ ห้ ง แกว่ ง ไปมาในน้ า อย่ า งเบื่ อ
หน่ าย “ไม่ใช่พดู กันว่า ‘ข้างสายธารโฉมสะคราญมากมี ’ หรอก
หรือ นัง่ อยู่ตรงนี้ มาครึง่ วัน แม้แต่สตรีสกั นางก็ยงั ไม่เห็นหัว!”

พ่อบ้านใหญ่เองก็ร้สู ึกผิดหวังอย่างยิ่งเช่นกัน อันที่ จริงที่

เขาดึงดันจะติดตามท่านประมุขมาเมืองฉางอานให้ได้นัน้ เป็ น
เพราะมีเป้ าหมายซ่อนอยู่ในใจ

ว่ า กัน ว่ า ‘ต้ น ไม้ ถ กู กดทับ มัก จะตาย แต่ ค นถูก กดทับ

มักจะรอด’ ท่านประมุขขอลาจากเมืองเหยียนตูนานถึงสองร้อย
ปี หมายความว่ า ความหวัง เรื่ อ งปั ้น หุ่น สตรี ใ ห้ ส าเร็จ ก็ห่ า ง
ออกไป เท่ ากับว่าเขาต้ องใช้ ชีวิตแห้ งเหี่ ยวไร้ความหวังไปอี ก
อย่างตา่ สองร้อยปี !

ส าหรับ พ่ อบ้านใหญ่ แ ล้ ว นี่ คื อความทุกข์ที่ เ ขาต้ อ งถูก

เคี่ ย วกร าอย่ า งหนั ก หนาสาหัส จะอยู่ก็เ หนื่ อ ยยาก จะตายก็
ไม่ ไ ด้ เ พราะภาระเยอะ เที ย บกับ การเอาแต่ นั ง่ รอเพี ย งอย่ าง
เดียว มิสู้ติดตามมาเมืองฉางอานด้วยย่อมดีกว่า สาวงามเมือง
ฉางอานขึน้ ชื่อเสียงเลื่องลือ บรรดาภูตผีปีศาจดินแดนฟัน่ สิงซ่า
ถูล้วนรูด้ ี

146
 พ่อบ้านใหญ่จาได้ว่าครัง้ หนึ่ งเมื่อสี่ สิบปี ก่อน ตอนที่ เขา
ไปเด็ดหุ่นเด็กที่ ทะเลจงหยินจิ้งไห่ เคยพบเห็นผีสาวหนึ่ งนาง
แต่งกายด้วยชุดกระโปรงหลู่ชวิน คอเสื้อคว้านลึกงามประณี ต
ใต้แสงจันทร์สาดส่องมองเห็นเนินเนื้ อหน้ าอกอะร้าอร่ามอย่าง
ยิ่ ง แน่ น อนว่ าใบหน้ าของผี สาวตนนั น้ ก็ง ามเช่ น กัน คิ้ ว เรี ยว
ยาวมุ่นน้ อยๆ ใบหน้ าฉายแววเศร้ารันทดบางเบา

นางก้มหน้ ามองผืนน้ าอยู่ชวครู

ั ่ ่ จากนั น้ ก็ทรุดตัวลงนั ง่
แล้วร้องไห้เสียงดัง นานครู่หนึ่ งจึงค่อยเยื้องย่างไปยังทิศเหนื อ
ทัง้ ใบหน้ านองน้าตา

ตอนนัน้ เขาก็คิดไว้แล้วว่าต่อไปภายหน้ าจะแต่งเมียก็ขอ

ที่ มี ห น้ า ตาทรวดทรงเช่ น นี้ ยามอยู่ ที่ เ มื อ งเหยี ย นตู เ ขาต้ อ ง
พยายามสงบจิ ต สงบใจไม่ ใ ห้ ถ กู ปี ศาจสาวล่ อ ลวงยัวยวนได้ ่
เพราะเขาเป็ นดังเสาหลั
่ กที่มีอยู่ไม่มากนักของเมืองเหยียนตู ไม่
อาจทาลายภาพพจน์ ตวั เองลง

แต่ ตอนนี้ จากเมืองเหยียนตูมาไกล ซา้ ยังมีเวลาตัง้ สอง

ร้อยปี เขาสามารถเอาเสน่ ห์ที่เก็บซ่อนไว้มาถลุงเล่นได้ตามใจ
ชอบแล้ ว คิ ด แล้ ว ช่ างมี ค วามสุข ราวกับ นอนลอยอยู่บ นก้ อน
เมฆจริงๆ

147
 แต่แท้จริงเมืองฉางอานช่างทาให้ผิดหวังนัก!

อย่างที่เจ้าแมงป่ องว่า นัง่ มาครึง่ วันไม่เห็นหัวสาวงามสัก

คน!

ฤกษ์ งามยามดี ทิวทัศน์ งดงามปานนี้ ไม่ใช่ ว่าสมควรมี

สาวงามสักฝูงมานัง่ อวดโฉมปล่อยโคมข้างลาธารหรอกหรือ?
พวกนางไม่มาอธิษฐานขอพรกันหรอกหรือ ! หรือว่าเรือ่ งเล่าใน
หนังสือล้วนหลอกลวงผูค้ น?

พ่อบ้านใหญ่และหลี่ควานฉาเกาะแขนท่านประมุขแน่ น
คนละข้าง ปล่อยให้ ท่านประมุขพาเหินขึ้นและร่อนลงอี กครา
ความเร็วของไป๋จุ่นรวดเร็วอย่างยิ่ง ดวงตาของหลี่ควานฉาถูก
ลมพัดใส่ จนลืมไม่ขึ้นไปแล้ว แต่ ดวงตาพ่อบ้านใหญ่ยงั คงเบิ่ง
กว้างอย่างทรหดอดทน

ไม่ มี ใ ครรู้ว่ า หนุ่ ม ที่ ‘โสดมาตลอดเจ็ด ร้ อ ยปี ’ คนหนึ่ ง

เพื่อที่ จะตามหาความรักสามารถระเบิดพลังใจและความเด็ด
เดี่ยวออกมาได้มากมายเพียงใด พ่อบ้านใหญ่พยายามเสาะหา
หญิงงามท่ามกลางผูค้ น เขาเป็ นคนที่พิถีพิถนั ในเรือ่ งวาสนาคน
หนึ่ ง หากว่ามีโชคเสาะหาสตรีที่เหมาะสมจนพบ เขาก็ตงั ้ ใจว่า
จะจัดหาที่ ดินทากินสักเล็กน้ อย เลี้ยงวัวกับแพะสักฝูง ใช้ชีวิตที่
148
เหลืออี กหนึ่ งร้อยแปดสิบปี นี้ ให้หมดไปอย่างมีความสุขในโลก
มนุษย์ ทาความฝันของตนเองให้สาเร็จลุล่วง!

สุดท้ ายความเป็ นจริงกับความฝั นกลับไม่สอดประสาน

เขานั ง่ จิตใจหลุดลอยอยู่ที่ริมแม่น้ าสายยาวที่ ว่างเปล่าไปครึ่ง
วัน สุดท้ายก็เปลื้องเสื้อผ้าแล้วกระโดดลงไปอาบน้ า หวังใช้น้ า
เย็นปลอบประโลมความผิดหวังในใจ

แล้วจู่ๆ ท่านประมุขก็เอ่ยขึน้ “ตอนที่เข้าใกล้ดินแดนจงถู่

ข้าสังเกตเห็นลางร้าย ดินแดนนี้ ฉากหน้ าสวยงามราวดอกไม้ที่
บานสะพรัง่ แต่ข้างใต้มีสิ่งสกปรกซ่อนอยู่...”

หลี่ควานฉาที่ลืมตาไม่ขึ้นมาตลอดทางย่อมไม่เห็นสิ่งใด
“ท่านประมุขมองออกได้อย่างไร...” ยังถามไม่ทนั จบคา หางตา
ก็เหลือบเห็นตาแก่คนหนึ่ งกาลังเดินตรงมาทางนี้ ในมือถือฆ้อง
ทองแดง ตาแก่ ค นนั ้น มองจ้ อ งร่ า งในชุ ด คลุ ม สี ด านิ่ ง เพี ย ง
พริบตาก็โยนฆ้ องทิ้งแล้วหันหลังวิ่งหนี อย่างไม่คิดชี วิต! ปากก็
ร้องตะโกนเสียงดังลัน่

“มีผี! ช่วยด้วยยยยยยยยย!”

149
 “เจ้าดูสิ” สีหน้ าไป๋จุ่นเบื่อหน่ ายนัก “เขาเคยเห็นผีจริงๆ
หรือไง โลกนี้ มีผีตวั ใดหล่อเหลาดูดีอย่างข้าอีกหรือ แสดงว่าตา
แก่ผ้นู ี้ ต้องเคยผ่านเรื่องน่ ากลัวหรือไม่แถบนี้ ต้องเคยมีข่าวลือ
ว่ามีผีดุอยู่ก่อน ดังนั น้ พอเห็นเงาตะคุ่มริมน้ าตอนดึกจึงเหมา
รวมว่าเป็ นผีไปเสียหมด”

หลี่ควานฉาคล้ายเข้าใจคล้ายไม่เข้าใจ “ท่านประมุข เหตุ

ใดมาถึงเมืองฉางอานแล้วไม่รีบเข้าวังหลวง ท่ านตัง้ ใจปราบ
ปี ศาจก่อนงัน้ หรือ?”

ไป๋ จุ่น หัน มองพ่ อ บ้ า นใหญ่ ที่ ก าลัง สระผมอย่ า งขะมัก

เขม้น “ดวงตาของกิเลนสามารถแยกแยะราชาผู้ทรงธรรมได้
สามารถพิพากษาตัดสินแว่นแคว้นได้ ความสามารถนี้ เป็ นหนึ่ ง
ไม่มีสอง การที่ มีร่างอวตารของเทพชัน้ สูงลงมาจุติสมควรจะมี
แต่ศิริมงคลไปทัวทุ ่ กหนแห่ง แต่ข้ามองไม่เห็นเมฆมงคลแม้แต่
ก้อนเดียว กลับเห็นหมอกดาแผ่กระจายไปทัวทั ่ ง้ เมือง นับว่าไม่
ปกติแล้ว”

“ท่านประมุขคิดว่าฮ่องเต้องค์ใหม่คนนี้ ไม่ชอบมาพากล
งัน้ หรือ?” พ่อบ้านใหญ่ส่งเสียงถามมาจากในน้า เขารวบผมขึน้
แล้วถามอี กเรื่องอย่างร้อนใจ “ถ้าเช่นนั น้ นายหญิงที่ อยู่ในมือ
เขามิเท่ากับตกอยู่ในอันตรายหรอกหรือ?”
150
 พูด ถึ ง คู่หมัน้ สาวขึ้น มาแล้ ว ไป๋จุ่น ก็รู้สึ กเหมื อนถูกมี ด
กรีดคว้านเข้าที่ หวั ใจ เขาไม่ได้พบนางมาสองวันแล้ว กระทัง่
เบิ ก เนตรสวรรค์ ก็ย ัง หาไม่ พ บ แสดงว่ า ต้ อ งถูก ซ่ อ นไว้ ใ น
สถานที่ที่มิดชิดและมีการคุ้มกันแน่ นหนามาก!

ฮ่ องเต้ องค์ใหม่คนนี้ แน่ นอนว่ามีพิรุธ เดิมที เขาคาดว่า

หมิงเสวียนอาจจะเป็ นเจ้าลูกศิษย์แซ่เย่ที่หายตัวไปคนนัน้ ของ
คู่หมัน้ ทว่าพอมาถึงที่ นี่ไป๋จุ่นก็ล้มข้อสันนิษฐานนี้ ทิ้ง คนที่ อยู่
บนบัลลังก์เกรงว่าจะไม่ใช่ ทงั ้ ร่างอวตารและไม่ใช่ หมิงเสวี ยน
ตัวจริง! เพราะเขาสามารถมองเห็นไอภูตผีที่รายล้อมรอบตัว
ฮ่องเต้ผนู้ ัน้ แม้จะเบาบางมากก็ตาม

เมืองที่ ใหญ่โตแต่กลับไม่มีใครเดินออกมาให้เห็น ต่อให้

มี ค าสัง่ ห้ า มออกจากบ้ า นยามวิ ก าล แต่ ฮ่ อ งเต้ อ งค์ใ หม่ ขึ้ น
ครองราชย์ควรเป็ นเรื่องน่ ายินดีที่เหล่าพสกนิกรทัวหล้ ่ าได้ร่วม
เฉลิมฉลองพร้อมกันมิใช่หรือ? ยามนี้ น่าจะไร้ข้อห้ ามใดๆ จึง
จะถูก ทาไมทัง้ เมืองถึงมีสภาพวังเวงเงียบสงัด เมืองผีเฟิงตูยงั
ครึกครืน้ เสียยิ่งกว่า!

สี ห น้ าไป๋ จุ่ น ไม่ ส บอารมณ์ นั ก “ตราบเท่ า ที่ ข้ า ยัง ไม่

ปรากฏตัวสนับสนุนฮ่องเต้องค์ใหม่ด้วยร่างแท้ คู่หมัน้ ของข้าก็

151
จะยัง ปลอดภัย อยู่ ดัง นั ้น ข้ า ต้ อ งหนั ก แน่ นและเฝ้ าดู ค วาม
เคลื่อนไหวของอีกฝ่ ายอย่างสงบ”

หลี่ควานฉาฟั งเข้าใจเพียงครึ่ง “ท่ านจะไม่ไปพบฮ่องเต้

องค์ใหม่นี้หรือ?”

ไป๋จุ๋นถลึงตาใส่ อย่างไม่พอใจ “ขงเบ้งรู้จกั ยกฐานะของ

ตนด้วยการให้เล่าปี่ มาเยือนกระท่ อมหญ้าสามครัง้ หรือว่าข้า
ไม่อาจกระทาได้เล่า!”

ประโยคนี้ หลี่ควานฉาไหนเลยจะเข้าใจ เขาเป็ นปี ศาจตน

หนึ่ งที่ไร้ความเข้าใจและไม่มีความรู้ลึกซึ้งเกี่ยวกับมนุษย์ นี่ คือ
เหตุผลว่าทาไมท่านประมุขถึงเป็ นกิเลน ส่วนเขามาเกิดมาเป็ น
แค่แมงป่ อง การศึกษาของแต่ละบุคคลยังคงเป็ นตัวชี้วดั ตัดสิน
อยู่ดี

สายลมเย็นยามคา่ คืนพัดรวยริน ไม่ร้วู ่าช่วงเวลานี้ ของ

แดนมนุ ษย์นับเป็ นฤดูกาลอะไร พ่อบ้านใหญ่ยงั คงอาบน้ าไม่
เสร็จ หลี่ ควานฉาก้ มมองก้อนหินในมือ สี หน้ าเป็ นกังวล “ข้า
เป็ นห่ วงนายหญิง นางมีพลังบาเพ็ญเพียรแค่หนึ่ งพันปี เท่ านัน้
ส าหรับ ปี ศาจแล้ ว หนึ่ ง พัน ปี ไม่ นั บ ว่ า มากมายอะไร ไม่ รู้น าย
หญิงจะเอาตัวรอดได้หรือไม่...”
152
 คาพูดนี้ กระตุ้นความเศร้าอันไร้ที่สิ้นสุดของไป๋จุ่น แต่
เขาก็ยงั พยายามปลอบใจตนเอง “ไม่เป็ นไร พลังบาเพ็ญเพียร
หนึ่ งพันปี ถึงจะน้ อยแต่กน็ ับว่าพอใช้แล้ว แล้วนางยังมีวงแหวน
จินกังเฉวียนอีก นางเป็ นคนฉลาด ไหวพริบดีเลิศ...” ปากพูดว่า
ไม่เป็ นไร แต่หวั ใจเหมือนถูกบีบจนแหลกละเอียดไปแล้ว!

ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ ในที่ สุดไป๋จุ่นก็ทนเก็บความทุกข์หมื่นปี

ของตนไว้ไม่ไหวอีก!

“ชีวิตนี้ ของข้าช่างไม่ง่ายเอาเสียเลย แม้แต่ข้าก็ยงั สงสาร

ตัวเองจนไม่ร้จู ะสงสารอย่างไรแล้ว! เพราะข้าเกิดมาตัวดา จึง
ถูกพวกเขาขับไล่ลงจากเขาหมิงหวางซาน ข้าก็มิได้อยากเกิด
มาเป็ นสี ดา ข้ารู้ว่าสี เขียวสี แดงล้วนน่ ามอง ข้าเองก็ชอบสี สนั
สดใสจัดจ้านแต่ข้าไม่ได้เกิดมามีสีแบบนัน้ จะให้ทาอย่างไรเล่า!
ข้าต้ องใช้ ชีวิตร่อนเร่อยู่บนดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถูโดดเดี่ยวลาพัง
ข้าเพี ยรสร้างผลงานความดี ความชอบ สร้างเมืองเหยี ยนตูที่
ยิ่งใหญ่ ตัง้ ต้ นเป็ นเจ้าเมืองที่ ทางานอย่างหนักหนาแสนสาหัส
ความยากลาบากในการก่อร่างสร้างตัว สร้างเมืองด้วยมือเปล่า
ใครเข้าใจบ้าง! กิเลนตัวเมียก็ล้วนดวงตามืดบอดไร้แวว ไม่ว่า
ใครก็ล้วนดูถกู ผิวที่ ดาสนิทของข้า! ตลอดหนึ่ งหมื่นปี ที่ ผ่านมา
ที่ เป็ นหน้ าเป็ นตาให้ข้ามาที่ สุดมีเพียงธนูฉางเฉิน...” พอพูดถึง
เรือ่ งสะเทือนใจ ทัง้ น้าเสียงและน้าตาล้วนพร้อมใจพรังพรู ่
153
 “ไม่เป็ นไร! ในเมื่อกิเลนตัวเมียดูถกู ข้านัก ข้าก็จะหาเมีย
เอง! ตอนนัน้ พระอรหันต์วชั ระรับหน้ าเป็ นแม่สื่อให้ข้า ใครจะรู้
พอแม่สื่อดับขันธ์ คู่ครองที่ ฝ่ายนั น้ เตรียมไว้ให้ กห็ นี ตามชาย
อื่น” เขาตบอกเสียงดังป้ าบๆ แหงนหน้ ากู่รอ้ งโหยหวนกับฟ้ า

“ชี วิ ต ข้ ารัน ทดเกิน ไปไหม อดี ต ลาเค็ญที่ ชุ่มเลื อดและ

น้าตาของข้าสามารถเรียงร้อยเป็ นตานานรักรันทดได้เล่มหนึ่ ง
แล้ว! คนที่ ได้ อ่านล้วนต้ องเศร้าใจ คนที่ ได้เห็นล้วนต้ องหลัง่
น้ าตา กว่าข้ าพบเจอคนที่ นิสัยใจคอเข้ ากันได้ คนหนึ่ งไม่ง่าย
เลย พอวันแต่ งกาหนดไว้เรียบร้อย นางกลับถูกผู้อื่นจับตัวไป
เสี ยนี่ ! สวรรค์! ท่ านให้ ข้าลงมายังโลกนี้ กเ็ พื่อให้ มาตกทุกข์ได้
ยาก ทุกข์ทรมานแสนสาหัสใช่หรือไม่! ตลอดทัง้ ชี วิตของข้ามี
แต่ อุป สรรคและความอยุ ติ ธ รรมทัง้ นั น้ ข้ า ซวยแบบนี้ ข้ า มา
หมื่นปี แล้ว หากเป็ นเช่ นนี้ ต่อ ข้าอาจจะกลายเป็ นกิเลนที่ เสี ย
สติ เป็ นตัวแรกในประวัติศาสตร์แล้วบุกขึ้นเขาซูหมีซาน ถอน
รากถอนโคนขุนเขาทิ้งเสี ยก็ได้ หากข้าทาตัวเลวร้ายจริง ล้วน
เป็ นเพราะสวรรค์บีบคัน้ ข้า! ไม่อาจโทษข้าได้นะ!”

พ่อบ้านใหญ่ยืนฟังชะตาชีวิตรันทดที่ส้ทู นเก็บกดไว้ในใจ
นั บ หมื่ น ปี ของท่ า นประมุ ข แล้ ว ก็ใ ห้ ส งสารจับ ใจ เขาขัด ถู
ร่างกายลวกๆ ก่อนจะรีบขึ้นจากน้ า สวมเสื้อผ้าแล้วคุกเข่าลง
ตรงหน้ าไป๋จุ่น พลางเอ่ยปลอบอย่างเห็นใจ
154
 “ท่ านประมุข สี ดาไม่ใช่ ความผิดของท่ าน ที่ เซี ยนน้ อย
หนี ไปก็ไม่อาจโทษท่ านได้เช่นกัน พวกเรารู้ว่าท่ านไม่ผิด โทษ
ทัณฑ์มีวนั ได้รบั จากสวรรค์วนั หนึ่ งย่อมมีวนั สิ้นสุด ย่อมต้องมี
สักวันที่ท่านจะสามารถมีความสุขเหมือนคนอื่นๆได้”

ย่อมต้องมีสกั วัน...แล้วเป็ นวันไหนเล่า!

“จ้าวซื่อ เจ้าว่าข้ายังมีชีวิตอยู่รอดจนถึงวันนัน้ หรือไม่?”

ไป๋จุ่นถามเสียงแผ่วโหย

พ่อบ้านใหญ่ พยักหน้ าหนั กแน่ นอย่างเชื่ อมัน “ท่ านไม่

เคยคิดบ้างหรือ กิเลนอื่นสองพันปี ก็สิ้นอายุขยั แต่ท่านกลับใช้
ชีวิตมาได้ถึงหนึ่ งหมื่นปี มีได้กย็ ่อมมีเสีย ไม่แน่ อาจเป็ นเพราะ
ท่านเป็ นกิเลนสี ดาถึงได้มีอายุที่ยืนยาวเป็ นพิเศษ ครัง้ นี้ ที่นาย
หญิ ง ถูก จับ ตัว ไปก็ไ ม่ ต่ า งกัน เป็ นเพราะสวรรค์ม อบโอกาส
แสดงความในใจให้ กบั ท่ านประมุข จงใจสร้างสถานการณ์ ใน
ยามที่ น ายหญิ ง หมดหนทาง ไร้ ที่ พึ่ ง ให้ ท่ า นออกหน้ าเป็ น
วีรบุรษุ ช่วยสาวงามดังเทพสวรรค์
่ จุติลงมาปราบมาร สตรีนาง
ใดจะทนรับ ไหวกัน เล่ า! ถึง ตอนนั น้ นางจะทัง้ ร้องทัง้ โวยวาย
อ้อนวอนขอเข้าห้ องหอกับท่ านก็เป็ นได้ วันเวลาที่ ดีของท่ าน
ไม่ใช่ว่ามาถึงแล้วหรือ!”

155
 พอลองคิ ด ดู ก็มี เ หตุ ผ ล...สภาพจิ ต ใจของไป๋ จุ่น ไม่ ไ ด้
เลวร้ายยา่ แย่อีก

เมื่ อ ฮึ ก เหิ ม ฮึ ด สู้ชี วิ ต ได้ อี ก ครัง้ ไป๋ จุ่น ก็แ สดงฤทธ์ ิ เดช
อวดอานาจเต็มที่ เขาสะบัดมือครัง้ เดียวก็เสกตาหนักหลังใหญ่
งดงามลา้ เลิศขึน้ ข้างแม่น้าลี่ฉ่ ุยอย่างง่ายดาย

ภาษิตที่ ว่า ‘เยือนกระท่ อมสามครา’ งัน้ รึ! นั น่ เพราะขง

เบ้งยากจนน่ ะสิ! ส่วนเขาแม้จะไม่มีเงินทอง แต่มีพลังเวทสูงส่ง
ยิ่งอยู่ในดินแดนมนุ ษย์ พลังยิ่งใช้ สอยสะดวกง่ายดายเสี ยยิ่ง
กว่าเงินทอง แค่ สร้างที่ พกั รอระหว่างเจรจาก็อลังการไม่ ต่ าง
จากตาหนักอ๋องแล้ว

ก่อนเจรจาก็ต้องแสดงอานาจข่มอี กฝ่ ายสักหน่ อย หาก

ยากจนเสียไม่มีดีจะมีอานาจต่อรองได้อย่างไร

จะต้องเปล่งแสงสีทองวาววับบาดตา ชนิดที่จ้องนานไปก็
อาจจะตาบอดได้ยิ่งดี!

เช่นนี้ เจ้าฮ่องเต้ตวั ปลอมย่อมไม่กล้าดูแคลนเขา ถ้าเป็ น

ฮ่องเต้ตวั จริงก็ยิ่งต้องกริ่งเกรงในอานาจและความร้ายกาจของ
เขา! อย่าได้คิดหวังว่าจะกดขี่ข่มเหงเขาได้!!

156
 ฝันไปเถอะ!

การเจรจาบนโต๊ะ สีหน้ าท่าทีสาคัญยิ่ง แม้ค่หู มัน้ จะอยู่ใน

กามื อของอี กฝ่ ายแต่ เ ขาไม่อาจแสดงท่ าที ลนลานออกมาให้
เห็นเป็ นอันขาด ไม่อาจแสดงความกระวนกระวายยากจะเป็ น
สุข จาเป็ นต้ องแสดงให้เห็นว่า ‘สตรีมีหรือไม่มีกไ็ ด้’ เพื่อไม่ให้
อีกฝ่ ายคิดข่มขู่เขาได้ง่ายๆ

สองวันผ่านไป ฮ่องเต้กน็ ัง่ ไม่ติดแล้ว!

ในที่ สุ ด ถึ ง ตอนเที่ ย ง บ่า วรับ ใช้ ที่ ไ ป๋ จุ่น เสกขึ้น มาจาก

ดอกไม้ริมน้าก็วิ่งขึน้ ตาหนักมารายงานเสียงดัง

“เรียนท่านประมุข นอกประตูใหญ่มีคนหน้ าขาวไร้หนวด

เครา สวมเสื้อผ้าสีเหลืองทัง้ ตัวมาขอพบขอรับ”

ไป๋จุ่นสบสายตาคนสนิทที่ ยืนอยู่ซ้ายขวา เพี ยงพริบตา

ทัง้ สองก็แปลงร่างเป็ นหญิงสาวรูปร่างอรชร ใบหน้ าสะสวย นัง่
ซ้ ายคนขวาคนอยู่หน้ าฉากบังตาภาพต้ นสนและนกกระเรียน
ไป๋จุ่นแสร้งกระแอมไอเล็กน้ อย

“พาตัวเข้ามา”

157
 หลังบ่าวรับใช้ออกไปแล้ว ไป๋จุ่นก็เดินมือไพล่หลังไปยืน
อยู่ข้างหน้ าต่ าง ตาหนักนี้ สูงนัก เมืองฉางอานทัง้ เมืองล้วนอยู่
ในสายตาเขาทัง้ หมด สองวันที่ผ่านมามีเสียงร้องไห้ดงั ระงมมา
จากทุ ก ตรอกซอกซอย เหตุ เ พราะมี ผู้ ค นล้ ม ตายไม่ น้ อย
หลัง จากพบปะพูด คุย กับ ฮ่ อ งเต้ ค นใหม่ นี้ เ สร็จ เขาก็ส มควร
ออกไปสยบความชัวร้ ่ ายเสียที

เสี ยงฝี เท้ าแว่วมาจากบันไดสูงทางขึ้นตาหนั ก ฝี เท้ าไม่

เร็วไม่ช้า หนักแน่ นเยือกเย็นไม่ธรรมดา ไป๋จุ่นหันไปมองอย่าง
เชื่ องช้ า พอเห็น ใบหน้ าอี ก ฝ่ ายชัด เจน ริมฝี ปากก็ย กยิ้ ม เป็ น
รอยยิ้มลึกลับยากจะคาดเดา

ผูท้ ี่มาก็พิจารณาไป๋จุ่นอย่างไม่ยอมเสียเปรียบ

บุรษุ เบือ้ งหน้ าสวมมงกุฎทองคา เสื้อสีขาวลายไผ่ ปกเสื้อ

คอกลมขลิบไหมทองคา เสื้อตัวกลางไขว้ทบั อย่างเรียบร้อย ขับ
ราศีที่เจิดจ้าราวตะวันจันทราออกมา

ใบหน้ าของกิ เ ลนเทพเป็ นเครื่ อ งหน้ าที่ บุ รุ ษ ในแดน

มนุ ษย์ได้แต่ ฝันแต่ ไม่สามารถครอบครอง ทัวทั ่ ง้ ตัวล้วนหล่อ
เหลางามประณี ต ฮ่องเต้ยกมุมปากขึน้ ช้าๆ สมแล้วที่กิเลนเทพ
เป็ นสัตว์มงคล สูงส่งลา้ เลิศยากจะหาผูเ้ ทียบเคียง
158
 หลี่ ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่ จ้องผู้มาเยื อนอยู่ด้านข้ าง
ด้วยอยากจะรู้ เบือ้ งหน้ าเบือ้ งหลังของฮ่องเต้ผนู้ ี้ นัก เมื่อได้เห็น
ใบหน้ าเขาชัดเจน ทัง้ สองก็ประสานสายตากันอย่างไร้เสียงแวบ
หนึ่ ง ที่คาดเดาไว้ก่อนหน้ านี้ มิผิดเลย หมิงเสวียนคือเย่เจิ้นอี!

แม้ ใ บหน้ าจะมี ค วามคล้ า ยคลึ ง แต่ ร ัศ มี ที่ เ ปล่ ง จาก

ภายในสู่ภายนอกกลับไม่ใกล้เคียงกันแม้แต่น้อย เขาคงใบหน้ า
เดิมเอาไว้ทว่าตัวตนข้างในกลับแฝงความนั ยให้ ผ้คู นต้ องขบ
คิด ด้วยพลังบาเพ็ญที่อ่อนด้อยของทัง้ สองจึงยังมองไม่ทะลุร่าง
ที่ แท้ จริงของอี กฝ่ าย แต่ จากประกายสี ทองที่ วูบไหวในดวงตา
ของท่านประมุข พวกเขาคาดว่าท่านประมุขต้องมองทะลุหมด
สิ้นแล้ว!

159
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 71

“แขกมาเยื อ นถึ ง หน้ า ประตู ไยท่ า นประมุข ไม่ อ อกมา

ต้ อ นรับ หากคิ ด จะท าตัว เยี่ ย งมนุ ษ ย์ ไ ม่ ค วรหยาบคายกับ
แขกเหรือ่ เช่นนี้ ”

น้ าเสียงฮ่องเต้ผ้นู ี้ แม้จะเรียบเย็นแต่ทุกถ้อยคากลับแฝง
แววต าหนิ ชัด เจน เขาหัน มองสองสาวงามที่ หน้ าฉากกัน้ ครู่
หนึ่ งก็เหยียดยิ้มดูแคลน “แมงป่ องกับหุ่นดินเหนี ยว ความชอบ
ของท่านประมุขช่างแปลกประหลาดเหลือลา้ ”

หลี่ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่ร้สู ึกเดือดดาลกับการถูกเปิด
โปงอย่ างไม่ไว้หน้ า ตามมารยาทสังคมที่ ดี คนที่ รู้ทนั ผู้อื่น ไม่
ควรจะยกสิ่งที่ตนรูข้ ึน้ มาล้อเลียนมิใช่หรือ?!

เจ้าฮ่องเต้นี่แท้จริงแล้วเป็ นปี ศาจอะไรกันแน่ ?

พลัง ตบะแก่ ก ล้ า น่ า จะไม่ ด้ อ ยไปกว่ า ท่ า นประมุ ข เลย

กระมัง ทั ง้ สองมองไปยั ง ท่ า นประมุ ข ด้ ว ยสายตาที่ ฝาก
ความหวังเต็มเปี่ ยม

160
 นายท่าน โปรดชาระแค้นที่มนั เปิดโปงพวกข้าด้วย!

แน่ นอนว่ า ไป๋ จุ่ น ย่ อ มไม่ ท าให้ ลู ก น้ องคนสนิ ทต้ อ ง

ผิดหวัง ทัง้ แค้ นของลูกน้ องและแค้ นของตัวเขาเองย่อมต้ อง
ได้รบั การชาระ!

“เป็ นเพี ยงเศษเสี้ ยววิญญาณหนึ่ งที่ สามารถรวมตัวกัน

ขึ้น มาเป็ นกลุ่มก้ อนได้ ฝี มือเจ้านั บ ว่ าไม่เ ลว แต่ จะหาร่างใช้
หล่ อ เลี้ ย งวิ ญ ญาณดี ๆ สัก ร่า งไม่ ไ ด้ รึ มาวุ่น วายที่ โ ลกมนุ ษ ย์
ทาไม”

สี หน้ าฮ่องเต้ เจื่อนลงทันตา “กิเลนเทพ... มิเสี ยที ที่เป็ น

กิเลน ดวงตาแห่ งปั ญญากระจ่างแจ้งราวจุดคบเพลิง ก็ดี! ถ้า
เช่ น นั น้ ข้ าก็จะไม่ อ้อ มค้ อ ม ข้ ามาวัน นี้ ก็เ พื่ อบอกให้ ท่ านเผย
ตัว ตนที่ แ ท้ จ ริ ง ออกมา ขอให้ ท่ า นจงสนั บ สนุ น และค ้า จุน ข้ า
ช่วยข้าสร้างยุคสมัยแห่งความรุง่ โรจน์ !”

ไป๋ จุ่น หัว เราะเสี ย งหยัน แบบไม่ ไ ว้ ห น้ า “ข้ า เลื อ กที่ จ ะ

สนั บสนุ นคา้ จุนเฉพาะแต่ ฮ่องเต้ ที่ทรงธรรม เจ้าเป็ นตัวอะไร
กัน! สยายผมกระเซอะกระเซิง หน้ าเขียวเขี้ยวโง้ง อัปลักษณ์ จน
ดูไม่ได้ขนาดนี้ ยงั มีหน้ ามาเรียกร้องให้ข้ารับใช้อีกรึ!”

161
 พูดจาหยามกันซึ่งหน้ า ไม่คิดจะเจรจากันแล้วใช่ไหม!

เดิมที ราชาปี ศาจหลัวซาไม่คิดว่าการเจรจาจะออกมาใน

รูปนี้ เขารูว้ ่าพลังอานาจของเทพกิเลนดาเป็ นหนึ่ งในใต้หล้า แต่
เขาเองก็มีไพ่ตายใบสาคัญในมือ จึงคาดว่าอย่างไรเสียอีกฝ่ ายก็
ต้องก้มหัวยอมสยบ ใครจะรูว้ ่าเทพกิเลนดาจะพยศและโอหังถึง
เพียงนี้ ! ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยสักนิด!

“ท่านประมุขอย่าลืม มีเพียงข้าเท่านัน้ ที่ร้ทู ี่อยู่ฮหู ยินของ

ท่ าน ท่ านกับฮูหยินมิใช่ สามี ภรรยาที่ รกั ใคร่ดูดดื่ มกันหรือ ไร
หรื อ ต่ อ หน้ าคุณ ธรรมอัน ยิ่ ง ใหญ่ ความรัก ฉั น สามี ภ รรยาก็
กลายเป็ นเศษเสี้ยวธุลีไปแล้ว”

ในใจไป๋ จุ่น กระตุ ก วูบ อย่ า งแรง เขาต้ อ งใช้ พ ละก าลัง
มหาศาลในการยับยัง้ ตัวเองไม่ให้พุ่งไปหักคอปี ศาจหลัวซาให้
ตายลงตรงนี้ !

เอาชี วิตคนรักของผู้อื่นมาข่มขู่ เป็ นวิธีการตา่ ช้ าและไร้

ยางอายที่สดุ !

162
 ปี ศาจในดินแดนฟั น่ สิง ซ่ าถูล้วนรังเกี ยจที่ จะใช้ วิ ธี ก าร
สกปรกเช่นนี้ แต่เจ้าปี ศาจหลัวซาหน้ าตาอัปลักษณ์ กลับวางท่า
ลาพองใจ นึ กว่าตนฉลาด หน้ าไม่อายอย่างถึงที่สดุ !

“ในโลกนี้ มีความรักแบบหนึ่ ง ที่ เรียกว่า ‘ถูกบีบให้ตกอยู่

ในภาวะจายอม’ เจ้าไม่เคยได้ยินบ้างหรอกหรือ” ไป๋จุ่นยังคงมีสี
หน้ าสงบนิ่ง วางท่ าไม่ หวันเกรงต่
่ อคาขู่ “ระยะนี้ ข้ ามักจะคิด
ทบทวนอยู่บ่อยครัง้ ว่าตัวเองรักนางจริงหรือไม่... คิดว่าแตงที่
ฝื นปลิ ด ลงมาสุ ด ท้ า ยรสชาติ จะหวานหรื อ ไม่ ห วานกัน แน่
คาตอบคือรสชาติอาจพอไหวแต่ ไม่ถึงกับหวานมากมายอะไร
เรื่องนี้ กไ็ ม่ต่างกับคนที่ ข้าต้ องการแต่งด้วย ท่ านหมอผู้นัน้ หนี
งานแต่ งครัง้ แรกไปแต่ สุดท้ ายก็กลับมาอยู่ในกามือข้าอี กครัง้
ถึงขัน้ นี้ ... นางก็ไม่อาจขัดขืนข้าเป็ นครัง้ ที่สอง แต่ถึงอย่างไรข้า
ก็มองออกว่านางไม่ยินดีนัก พอนางถูกเจ้าลักพาตัวมา ข้าจึงมี
เวลาไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนมากขึ้น” ไป๋จุ่นจ้องราชาปี ศาจหลัว
ซานิ่ง น้าเสียงเรียบเฉยพลันเปลี่ยนเป็ นเย็นชาขึน้ หลายส่วน

“การต้ อ งช่ ว ยคนที่ ไ ม่ ร กั ข้ า ถึ ง ขัน้ ต้ อ งยอมลดตัว ลง

เกลือกกลัว้ กับปี ศาจหลัวซาหน้ าตาทุเรศตนหนึ่ งมันก็ชวนอึด
อัดอยู่เหมือนกัน แน่ นอนว่าเรื่องช่ วยคนก็คงต้ องช่วยไปตาม
มารยาท ดังนัน้ ข้าจึงมาที่นี่ แต่ที่ไม่ไปพบเจ้าก็เพราะมัวแต่เดิน
เที่ ยวชื่นชมทิวทัศน์ เมืองฉางอาน ที่ นี่เป็ นดินแดนที่ ยอดเยี่ยม
163
เหมาะส าหรับ ยอดบุ รุษ อย่ า งข้ า เสี ย เหลื อ เกิ น เสี ย ดายแต่
บรรยากาศวัง เวงไปหน่ อย ซ้ายัง มี แต่ ก ลิ่น เหม็น คละคลุ้ง ไป
หมด”

ใบหน้ าราชาปี ศาจหลัวซาดูงุนงงไปครู่หนึ่ ง “ช่ วยตาม

มารยาทงัน้ หรื อ ?” พลัน หัว เราะเสี ย งหยัน “ในเมื่ อ ไม่ ใ ช่ ค น
สาคัญของท่าน เก็บเอาไว้กไ็ ร้ประโยชน์ ถ้าเช่นนัน้ ข้าจะกินนาง
ซะ! ท่านประมุขคงไม่ถือสากระมัง”

ไป๋จุ่นเลิกคิ้วสูง “นางเป็ นคู่หมัน้ ของข้า เป็ นสตรีที่กาลัง

จะแต่ งให้ข้า เจ้าบังอาจคิดจะกินนางงัน้ รึ!” ไป๋จุ่นมองอี กฝ่ าย
ด้วยสี หน้ าดูแคลนอย่างยิ่ง “เรื่องที่ ข้ามาดินแดนจงถู่ ทัวทั ่ ง้ สี่
ทิศแปดด้านต่างรับรู้ หากนานวันเข้าข้ายังไม่ประกาศตัวคา้ จุน
เจ้า เบือ้ งบนก็จะล่วงรู้ทนั ที ว่าเจ้าล่วงเกินข้าถึงโดนข้าเมิน ต่อ
ให้จะอ้างว่าเป็ นร่างอวตารของเทพอะไรก็ตาม ก็คงช่วยรักษา
ชีวิตเจ้าไว้ไม่ได้ แน่ ใจหรือว่าเจ้าต้องการแบบนี้ ?”

นี่ กไ็ ม่ได้นัน่ ก็ไม่ได้! เจ้ากิเลนดานี่ งี่เง่าสมคารา่ ลือจริงๆ!

ราชาปี ศาจหลัวซาโมโหจนแทบจะคืนร่างเดิม! แต่พอชัง่

น้ าหนักผลได้ผลเสี ยแล้ว ก็ได้แต่ข่มใจอดทน สะกดกลัน้ ความ

164
โกรธเอาไว้ “ทุกคนในที่ นี้ ล้ว นเป็ นคนตรงไปตรงมา จะช่ ว ย
หรือไม่ช่วยก็พดู มา! อย่าเสียเวลาอ้อมค้อมอยู่เลย”

ไป๋จุ่นพยักหน้ าเบาๆ “ก็คิดช่วยอยู่ แต่กก็ ลัวว่าคนอื่นจะ

เอาไปนินทาว่าเทพกิเลนอย่างข้าถูกกิเลสตัณหาครอบงาจิตใจ
ไม่นาพาต่อสรรพชีวิตในใต้หล้า”

จะให้ ม้าวิ่งด้วย จะให้ ม้าไม่กินหญ้าด้วย! บนโลกนี้ ไหน

เลยจะมี เ รื่ อ งที่ ดี ง ามขนาดนั ้น ! ราชาปี ศาจกัด ฟั น กรอด “ดู
เหมือนว่าท่านกับข้าคงไม่อาจเจรจากันต่อ!”

“อย่าใจร้อนไปสิ เรื่องนี้ ยงั สามารถตกลงกันได้ ” ราชา

ปี ศาจที่ กาลังหมุนตัวเดินจากไปหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามอง
อีกฝ่ ายอย่างไม่เข้าใจ ไป๋จุ่นจึงเอ่ยขึ้น “เจ้าเคยได้ยินคากล่าว
ที่ว่า ‘สตรีดงเสื
ั ่ ้อผ้า พี่น้องดังแขนขา’
่ บ้างหรือเปล่า?”

ราชาปี ศาจประสานมืออย่างไม่เต็มใจ “ข้ายินดีรบั ฟัง”

ไป๋ จุ่ น หัว เราะ “หากเพื่ อ สตรี น างเดี ย ว ข้ า ต้ อ งละทิ้ ง

คุณธรรมอันยิ่งใหญ่ แน่ นอนว่าย่อมไม่ถกู ต้ อง แต่ หากเพื่อพี่
น้ องเรื่องกลับต่ างกันออกไป เจ้าดูคนสนิทของข้ าสิ พวกเขา
เคียงข้างซ้ายขวาข้ามาตลอด สาหรับข้าแล้วพวกเขาเป็ นดังพี ่ ่

165
น้ องท้องเดียวกัน ข้ายินดียกพวกเขาทัง้ สองให้เจ้าแลกกับสตรี
นางเดี ยว สองแลกหนึ่ ง เจ้ากาไรแล้ว ความคิดนี้ เจ้าเห็นด้วย
หรือไม่เล่า?”

หลี่ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่ฟังคาท่านประมุขแล้วในใจก็
ให้กรีดร้องโหยหวน แม้คาเรียกขานพี่น้องนี้ จะยกย่องพวกเขา
จนน่ าตกใจ

แต่นายท่านเอาพวกเขาไปแลกกับนายหญิงได้อย่างไร!

ช่างน่ าเสียใจยิ่งนัก

นายท่ า นที่ พ วกเขาติ ด สอยห้ อ ยตามมาพัน ปี กลับ ไม่

ยึ ด ถือคุณธรรมขนาดนี้ เพื่ อช่ ว ยเหลื อสตรี ที่เพิ่ง รู้จกั กันไม่กี่
เดือนนางหนึ่ ง นายท่ านก็เอาพวกเขาเป็ นโล่บงั อาวุธอย่างไม่
ลังเล ซา้ ยังไม่ปรึกษาหารือกับพวกเขามาก่อนเลยสักคา หาก
เจ้ า ผี ห ัว โตตัว นี้ เกิ ด ตกปากรับ ค าขึ้ น มา แล้ ว พวกเขาจะท า
อย่างไรเล่า!

ราชาปี ศาจหลัว ซาฟั ง จบก็ ต ะลึ ง ไปครู่ ห นึ่ ง ก่ อ นจะ

หัวเราะอย่างนึ กขัน “ท่านประมุขช่างรู้จกั ล้อเล่นเสียจริง ข้าไม่

166
คิ ด ว่ า แมงป่ องที่ ไ ร้ อ ารยะตนหนึ่ ง พ่ ว งหุ่น ที่ ไ ร้ จุด เด่ น แม้ แ ต่
น้ อยอีกตัว จะสู้ฮหู ยินของท่านประมุขได้”

ค าพูด ของเจ้ า ปี ศาจท าให้ ก บั หลี่ ค วานฉาและพ่ อ บ้ า น

ใหญ่โกรธจัด!

อะไรที่เรียกว่าไร้อารยะ!

อะไรเรียกว่าไร้จดุ เด่น!

หากเป็ นจริ ง ดัง ว่ า ท่ า นประมุ ข จะนั บ พวกเขาเป็ นคน

สนิทและพาติดตามมาไกลนับพันลี้หมื่นลี้ได้ร!ึ

ทัง้ สองลุกขึ้นยืนพร้อมกับคืนร่างเดิมในพริบตา รูปร่าง

สูง ใหญ่ ข องทัง้ คู่ก้าวเข้ าประชิดซ้ ายขวาของราชาปี ศาจด้ วย
ท่าทีข่มขู่ หลี่ควานฉาหัวเราะเสียงเย็น

“ความสาคัญของพวกข้าสองคนที่มีต่อท่านประมุขไม่ใช่
สิ่งที่เจ้าจะเข้าใจได้ มุมมองของท่านประมุขไม่เหมือนเจ้า! ท่าน
ประมุขของพวกข้าเป็ นผู้มีสายตากว้างไกล ไม่ใช่ปีศาจครา่ ครึ
เส็งเคร็งอย่างเจ้า!”

167
 พ่ อ บ้ า นใหญ่ ที่ ป กติ มี นิ สัย ใจเย็น สุ ขุม และสุ ภ าพ ถูก
หยามเกี ย รติ อย่ า งไม่ ไ ว้ ห น้ าก็ ไ ม่ อ าจยอมรับ ได้ เ ช่ น กั น
“ชาวเมื อ งเหยี ย นตู นั บ หมื่ น มี เ พี ย งข้ า ที่ เ ป็ นแขนขาให้ ท่ า น
ประมุ ข ข้ า เป็ นผู้ที่ เ ขาให้ ค วามส าคัญ มากที่ สุด เจ้ า ว่ า ใครไร้
จุดเด่นแม้แต่น้อย! ว่าข้างัน้ รึ! เจ้าใช้วาจาทาร้ายผูอ้ ื่นแบบนี้ ถือ
ว่าไร้ความจริงใจที่จะร่วมมือกันอย่างสิ้นเชิงแล้ว!”

ทัง้ สองโวยวายใส่ อย่างไร้ความยาเกรง จนราชาปี ศาจ

หลัวซาหมดความอดทน!

“พอแล้ว พอแล้ว หุบปากเดี๋ ยวนี้ ! พวกเจ้ามีสานึ กบ้าง

หรือไม่ว่ าสถานการณ์ ในยามนี้ ค บั ขัน เพี ย งใด นายหญิง ของ
พวกเจ้ า อยู่ใ นก ามื อ ข้ า ! จะต้ อ งให้ ข้ า ย ้า สัก กี่ ค รัง้ ห๊ะ !” ราชา
ปี ศาจหลัวซาหันมองไป๋จุ่นอย่างโกรธจัด “หากท่ านไม่ยอมคา้
จุน ข้ า การเจรจาก็จ บลงเท่ า นี้ ! รอให้ ข้ า บี บ หยวนอิ ง [1]ของ
ปี ศาจไอมารนัน่ ให้แหลกละเอียดเสียก่อน ท่านค่อยให้ลูกน้ อง
มาเก็บศพนางแล้วกัน!”

ค าพูด ดุเดื อดของราชาปี ศาจหลัว ซาท าไป๋จุ่นชะงักนิ่ง

หากไม่มีหยวนอิง เหยี่ยนหวู่ฟางก็ไม่อาจกลับมาได้แล้วจริงๆ!

168
 เดิมไป๋จุ่นตัง้ ใจจะยัวโทสะราชาปี
่ ศาจสักเล็กน้ อย ถ้าได้
เห็นร่างที่ แท้ จริงของอี กฝ่ ายแล้วเรื่องต่ อจากนี้ กน็ ั บว่าไม่ยาก
จนเกินไป

แต่พระโพธิสตั ว์เหลียนชือช่างพึ่งไม่ได้เอาเสียเลย!

โปรดสัต ว์ก็โปรดไม่ค รบถ้วน ท าให้ ย งั เหลื อปี ศาจร้าย

หลงมาสร้างความลาบากให้ผอู้ ื่น

ทางานมักง่ายจริงๆ!

ทิ้งปี ศาจที่ เป็ นครึ่งบรรพชิตครึ่งปี ศาจไว้ถึงสองหมื่นปี !

ปล่อยให้ปีศาจสังสมพลั
่ งเสียจนกล้าแข็ง

“ยุติการเจรจาก็ต้องเสี่ ยงกับการที่ พระโพธิสตั ว์เหลียน

ชื อ จะลงมาก าราบปราบปี ศาจอี ก ครัง้ งานของเขาที่ ไ ด้ ร ับ
มอบหมายไว้กลับทาไม่เรียบร้อย หากเขาเห็นเจ้าอี กคราเขา
อาจจะละทิ้งการโปรดสัตว์ แต่เปลี่ยนเป็ นการสวดส่งวิญญาณ
แทนเสี ย เลยก็เ ป็ นได้ ” ไป๋ จุ่น พูด พลางจับ สัง เกตสี ห น้ า ราชา
ปี ศาจอย่างระมัดระวัง พอเห็นความลังเลวูบผ่าน เขาก็เอ่ยเสียง
อ่อนลง

169
 “หากพวกเรายังคานอานาจกันไว้กย็ งั พอจะรักษาความ
สมดุ ล ได้ อ ยู่ วัน ใดก็ต ามที่ ข้ อ ต่ อ รองระหว่ า งเราเสี ย สมดุล
อย่างมากข้าก็แค่หาเมียใหม่สกั คน แต่เจ้าล่ะ เจ้าต้ องเสี่ ยงกับ
การถูกบดกระดูกจนป่ นละเอี ยดไม่เหลื อซาก ไหนหนั ก ไหน
เบา ยังต้องให้เทพกิเลนอย่างข้าเตือนอีกหรือ ข้อเสนอเมื่อครู่
ของข้า หวังว่าเจ้าจะพิจารณาอย่างรอบคอบถี่ ถ้วนสักหน่ อย
วางใจเถอะ ที่คิดจะแลกเปลี่ยนคนก็เพียงเพราะอยากให้นางมา
คอยยกน้าชาและปรนนิบตั ิ ข้าเท่านัน้ ได้เมียคืนแล้วข้าก็จะช่วย
คา้ จุนเจ้าหรอกน่ า”

สีหน้ าราชาปี ศาจหลัวซาเคร่งเครียดหนักหน่ วง “แค่ท่าน

ปรากฏตัว ในร่างแท้ ให้ ผ้คู นใต้ หล้ าได้ พ บเห็น สวรรค์ได้ รบั รู้
เรื่องราวทัง้ หมดก็จบแล้ว ข้าจะคืนฮูหยินให้ ท่านทันที ไยต้ อง
ทาอะไรให้มากเรือ่ งไปด้วยเล่า”

ไป๋จุ่นส่ายหน้ าช้าๆ “การสนับสนุนคา้ จุนเจ้าไม่ใช่แค่การ

เผยโฉม มัน ไม่ ง่ า ยดายถึ ง เพี ย งนั น้ เจ้ า ปล่ อ ยคนก่ อ น ข้ า จะ
ค่อยๆเปิดเผยตัวเองว่าภักดีต่อเจ้า เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าเป็ น
ผู้มี คุ ณ ธรรมสู ง ส่ ง เที ย มฟ้ า รับ ประกัน ได้ ว่ า พู ด จริ ง ท าจริ ง
แน่ นอน”

170
 ราชาปี ศาจเอาสองมือไพล่หลัง วางท่าสูงส่ง ก้าวเดินเนิบ
ช้า “ทาไมต้องเป็ นข้าที่ปล่อยคนก่อน?”

ไป๋จุ่นหัวเราะเสียงดัง “เพราะข้าไม่เชื่อเจ้า เชื่อตัวข้าเอง

เท่านัน้ !”

หลี่ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่สบสายตากันแวบหนึ่ ง ในใจ
ร้องว่าผีหวั โตรีบหลงกลเร็วเข้า! อย่างไรเสี ยท่ านประมุขของ
พวกเขาก็ไ ม่ มี คุ ณ ธรรมจริ ย ธรรมอะไรทั ง้ สิ้ น ที่ อ อกปาก
รับประกันแข็งขันก็แค่ตอแหล เรียกได้ว่าการค้าครัง้ นี้ มีกาไร
มหาศาลแต่ต้นทุนน้ อยนิดเสียเหลือเกิน

ทว่าราชาปี ศาจกลับกัดฟั นกรอด ไม่หลงกล! “เทพกิเลน

ท่านเห็นว่าข้าโง่นักหรือไง!”

ไป๋จุ่นแบมือออก สี หน้ าจริงใจ “ข้าไม่ได้พูดประโยคนั น้

สักหน่ อย เป็ นเจ้าพูดเองนะ ตอนนี้ พวกเรากาลังคุยเรื่องจริงจัง
อยู่มิใช่หรือ ประชดประชันกันไปมาไปก็ไร้ประโยชน์ ”

ดู ท่ า เทพกิ เ ลนจะเป็ นพวกไม่ เ ห็ น กระต่ า ยไม่ ป ล่ อ ย

เหยี่ยวออกล่า

171
 ราชาปี ศาจหลัวซาพยักหน้ าเบาๆ อย่างเข้าใจ แล้วเผย
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “ท่ านประมุขไม่ได้เห็นฮูหยินมาหลาย
วัน ย่อมต้ องคิดถึงนางมากเป็ นแน่ เช่ นนี้ ข้าจะให้ ท่านได้ เห็น
นางสัก หน่ อ ย จากนั ้น ท่ า นค่ อ ยตัด สิ น ใจว่ า จะช่ ว ยหรื อ ไม่ ก็
ตามใจ เช่ นนี้ น่าจะทาให้ การเจรจาร่วมมือกันมีความคืบหน้ า
มากกว่า”

ไป๋จุ่นเกร็งร่างเตรียมใจเห็นภาพที่ จะต้ องทาร้ายจิตใจ

อย่างแสนสาหัส

นางตกอยู่ในมือปี ศาจหลัวซาจะอยู่ดีได้อย่างไร!

คงจะถูกมัดเป็ นบ๊ะจ่าง ต้ องทุกข์ทนเพราะหิวโหยและ

เหน็บหนาวมากเป็ นแน่ !

แค่ คิดไป๋จุ่นก็รู้สึกเหมือนจะยืนต่ อไปไม่ไหว เจ้าราชา

ปี ศาจตัวนี้ โหดเหี้ ยมเกิน ไปแล้ว แต่ มีข่าวก็ย่อมดี กว่ าไร้ ข่ าว
อย่างน้ อยในความเลวร้ายที่สดุ ก็ยงั ได้รวู้ ่าคู่หมัน้ ยังมีชีวิตอยู่

ราชาปี ศาจหลัวซายื่นสองมือออกมา พลันหมอกพิษกลุ่ม

หนึ่ งก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นเหนื อฝ่ ามือ เริ่มแรกเป็ นเหมือนคลื่น

172
น้ า ที่ ก ระเพื่ อ มไม่ ห ยุ ด นิ่ ง ไม่ น านจึ ง ค่ อ ยมองเห็น เป็ นภาพ
ชัดเจน

ภาพที่ เห็นเป็ นหน้ าผาที่ กว้างและลึกจนมองไม่เห็น ก้ น

จากนั น้ ภาพก็เปลี่ยนไปกลายเป็ นภาพชายหาดที่ ทอดยาวสุด
สายตา ริมหาดนัน้ มองเห็นร่างเล็กบางร่างหนึ่ ง ดูเดียวดายไร้ที่
พึ่ง ในมือมี กิ่งไม้เล็กๆ นางนั ง่ ยองๆ ริมน้ า พยายามใช้ กิ่งไม้
แทงปลาในน้า

“โยนตัวประกันทิ้งไว้บนเกาะร้าง ให้หาอาหารกินเอง วิธี

จัดการกับตัวประกันของเจ้าช่างแตกต่างจากมนุษย์เสียจริง”

แม้น้ าเสี ยงไป๋จุ่นจะเรียบเย็นคล้ายไม่แยแส แต่ ในใจมี

เพียงน้าตาที่ท่วมท้น

คู่หมัน้ ของเขา! หวู่ฟางของเขา! ถูกทิ้งให้ อยู่โดดเดี่ ยว

เดียวดาย ช่างรันทดเหลือเกิน

แต่ ก่ อ นนางมี เ ขาอยู่ ข้ า งกาย ข้ า วปลาอาหารล้ ว น

สมบูรณ์ พร้อม เป็ นเขาที่ สรรหาอาหารรสเลิศมาให้ นางกินจน
อ้วน แล้วดูตอนนี้ สิ!

173
 นางต้องรอนแรมเพียงลาพังอยู่ในดินแดนสกปรกของไอ้
ปี ศาจหน้ าตาทุ เ รศ! ไม่มีเ ขาอยู่ข้ างกาย นางต้ องหวาดหวัน่
เพราะไร้ที่พึ่ง ไม่รวู้ ่านางจะกลัวมากเพียงใดแล้ว!

ไป๋จุ่นพยายามควบคุมโทสะในใจไว้ อดกลัน้ ไม่ให้ตวั เอง

คืนร่างแล้วพุ่งไปงับหัวเจ้าปี ศาจหลัวซาให้ขาดกระเด็นในครัง้
เดียว! เขาเพ่งจ้องสถานที่ ที่หวู่ฟางอยู่อย่างละเอี ยดและตัง้ ใจ
แล้วคิดทบทวนกับทุกสถานที่ ที่ใกล้เคียงในความทรงจาอย่าง
รวดเร็ว

เก้าบรรพตแปดมหานทีงนั ้ รึ?

เจ็ดมหานที เป็ นมหาสมุทรแห่ งคุณความดี อี กหนึ่ งคื อ

ทะเลเสี ย นไห่ ในนั น้ นอกจากแมลงจู้เ ที่ ย ฉงแล้ ว ก็ไร้ ป ลาแม้
เพียงครึ่งตัว!

จากลักษณะของหน้ าผานั น่ ก็ใกล้เคียงกับเขาเที่ ยเหวย

ซานอยู่บ้าง เพราะไร้ต้นไม้ใบหญ้า เป็ นหน้ าผาที่ สูงตระหง่าน
เทียมเมฆ

174
 เห็นคู่หมัน้ นัง่ ยองๆ แทงกิ่งไม้ในมือลงน้าไปหลายครัง้ สี
หน้ าเริ่มทดท้อ ไป๋จุ่นก็ปวดใจเหลือเกิน ได้แต่ยืนกัดฟันกาหมัด
แน่ น แต่จ่ๆ ู คู่หมัน้ ก็หนั มาพูดคุย...

นางคุยกับใคร? หรือเจ้าปี ศาจหลัวซากลัวนางจะเหงาจึง

หาเพื่อนคุยไว้ให้ด้วย? ขณะที่ ไป๋จุ่นกาลังงุนงงสงสัยก็มีร่างใน
ชุดคลุมสีดาก้าวออกมา

ชุดคลุมนัน่ !

หากเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ กค็ งหลงคิดไปว่าเป็ นตัวเองที่

ยืนอยู่ตรงหน้ าคู่หมัน้ แล้ว!

หลี่ ควานฉาระเบิดโทสะชี้ หน้ าราชาปี ศาจหลัวซาอย่าง

โกรธจัด! “เป็ นปี ศาจก็ไม่อาจตา่ ช้าได้ถึงเพียงนี้ นี่! เจ้าลักพาตัว
นายหญิงแล้วยังสร้างท่ านประมุขตัวปลอมไว้ข้างกายนางอี ก!
หากนางไม่อาจแยกแยะจริงเท็จ คิดว่านั น่ คื อท่ านประมุขตัว
จริงขึน้ มาจะทาอย่างไร!”

จาเจ้าบ่าวผิด!

175
 ในใจไป๋จุ่นมีแต่ ความเดือดดาลเต็มอก สี หน้ าของคนที่
ถูกสวมรอยเข้าแทนที่ ยา่ แย่ไปในทันที ภาพนี้ เขามองเห็นแต่
สัมผัสไม่ได้ ก็เหมือนกับที่หลี่ควานฉาพูด หากนางไม่สงั เกต ผล
ที่ตามมาไยมิใช่เลวร้ายจนไม่อาจคาดเดาหรอกหรือ?

ไป๋จุ่นไม่อาจยอมรับได้ที่ตนเองกับคู่หมัน้ จะถูกผู้อื่นปั น่
หัวเล่นเช่นนี้ ! ขณะที่ ใกล้จะคืนร่างเดิมเพื่อหมายฉี กขยา้ ราชา
ปี ศาจหลัวซาให้แหลกละเอียด อีกฝ่ ายก็ชิงพูดขึน้ ก่อน

“เข้าใจผิดแล้ว ท่านประมุขอย่าเพิ่งวู่วาม เขาเป็ นนักโทษ

อีกคนของข้า พวกเขาเจอกันโดยบังเอิญ จึงอยู่เป็ นเพื่อนกัน”

ไป๋จุ่นยากจะเชื่ อคาพูดนี้ พลันก็เห็นร่างในชุดคลุมสี ดา

ดึงหมวกคลุมลง เผยให้เห็นใบหน้ าที่ทาให้เขายิ่งเดือดดาลหนัก
ขึน้ !

ที่ แ ท้ เ จ้ า เย่ เ จิ้ น อี ก็ถ กู กัก ขัง ไว้ ที่ นี่ เช่ น นั น้ เจ้ า นั น่ ก็คื อ
ฮ่องเต้หมิงเสวียนตัวจริง!

“เจ้าจะเอาอย่างไร!”

[1] ลูกแก้ววิญญาณเหมือน เน่ ยตัน

176
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 72

คิดหาวิธีสกั อย่างสิ

“เรื่องนี้ ง่ายดายยิ่งนัก” ราชาปี ศาจหลัวซาตอบกลับด้วย

น้ าเสี ยงผ่อนคลายขึ้น “เพียงกิเลนเทพเปิดเผยตัวเองต่ อสาม
โลก ประกาศตัวว่าท่านให้การสนับสนุนข้าขึน้ ปกครองดินแดน
จงถู่ เมื่ออานาจของข้าเข้มแข็งมันคงก็ ่ จะสามารถสร้างดินแดน
หลัว ซากุ่ย กว๋ อ แห่ ง ใหม่ ขึ้ น ได้ ช่ ว งชิ งสิ่ งที่ เ คยเป็ นของข้ า
กลับคืนมา!” ราชาปี ศาจหลัวซาขยับเข้าใกล้ไป๋จุ่นอีกก้าว

“ท่านเห็นคนที่อยู่กบั ฮูหยินของท่านแล้วใช่หรือไม่ พูดให้

น่ าฟังสักหน่ อยเขาก็คือฮ่องเต้ตวั จริงที่ท่านต้องผลักดันและคา้
ชู พูดให้ตรงประเด็นเขาก็คือ...เป็ นเจ้านายของท่าน หรือท่านก็
คือทาสรับใช้ ของเขา คนผู้นัน้ สามารถกดขี่ เหยี ยบยา่ ท่ านได้
ตามอาเภอใจ กิเลนเทพที่ สูงส่งและหยิ่งผยองคงไม่ยอมก้มหัว
ให้มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ งหรอกกระมัง ” ราชาปี ศาจหลัวซาจับ
จ้องทุกสีหน้ าของไป๋จุ่นอย่างละเอียด ก่อนจะเอ่ยต่อ

177
 “ความหมายของข้าก็คือ ถ้าพวกเราร่วมมือกัน ข้าเพียง
ต้องการให้ท่านช่วยตบตาเบือ้ งบนให้เท่านัน้ หลังจากนัน้ ข้าจะ
ให้เกียรติท่าน พวกเราจะรักใคร่ปรองดองกันอย่างดี ข้าจะคืนฮู
หยินที่ รกั ให้ท่าน ส่วนมนุษย์ที่สามารถข่มเหงรังแกท่ านได้นัน้
ข้าจะให้เขาแก่ตายอยู่ในโลกมืดทัง้ ชีวิตไม่อาจออกมาได้ กิเลน
เทพอย่างท่านก็จะได้ใช้ชีวิตดังเช่นที่ผา่ นมา ไร้ทุกข์ไร้กงั วล จะ
กลับเมืองเหยียนตูกด็ ี หรือหาขุนเขาใหญ่ลาธารใสสักแห่ งบน
ดินแดนจงถู่สกั ที่อาศัยต่อก็ได้ ได้อยู่กบั ฮูหยิน เลี้ยงลูกน้ อยไป
ด้วยกัน เรือ่ งนี้ มิใช่ยอดเยี่ยมกว่าตกเป็ นทาสรับใช้มนุษย์หรอก
หรือ ท่านลองตรองดูให้ถี่ถ้วนด้วยเถิด”

ไม่เสี ยที ที่เป็ นราชาปี ศาจหลัวซา คารมคมคายนั ก แค่

พู ด จาไม่ กี่ ค าก็ส ามารถมอมเมาให้ ผู้ ค นกลายเป็ นมารได้
เสียดายที่ ไป๋จุ่นยังคงมีสีหน้ าไร้อารมณ์ เช่นเดิม คาพูดยัวใจยื
่ ด
ยาวเหล่านี้ กไ็ ม่ต่างจากก้อนหินที่ถกู โยนทิ้งน้าอย่างไม่ใยดี

นานครู่ใหญ่ยงั ไม่ได้ยินอีกฝ่ ายตอบรับหรือปฏิเสธ ราชา

ปี ศาจจึงต้องหาทางลงที่สวยงามให้ตนเองก่อน “ความจริงแล้ว
นี่ เ ป็ นเรื่ อ งใหญ่ ข้ า ควรจะให้ ท่ า นได้ มี เ วลาคิ ด ใคร่ ค รวญสัก
หน่ อย ไม่เป็ นไร แค่ไม่กี่วนั ข้ารอได้ หลังจากท่ านไตร่ตรองดี
แล้วก็ส่งคนไปบอกข้าที่วงั ข้าจะรอฟังข่าวดีจากท่าน”

178
 พูดจบก็เดินออกจากตาหนัก และกลับเข้าวังพร้อมขบวน
ติดตามที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร

หลังจากราชาปี ศาจหลัวซาไปพ้นจากตาหนักแล้ว ไป๋จุ่น

ก็ยงั ยืนอยู่ที่เดิม

เขาไม่ขยับเลยแม้แต่ น้อย ความเศร้าระทมแผ่ปกคลุม

รอบร่าง

หลี่ ค วานฉาก้ าวเข้ามาใกล้ ด้ วยสี หน้ าเป็ นกังวล “ท่ าน

ประมุขจะทาอย่างไรต่ อ พวกข้ าพร้อมทาตามคาสังของท่ ่ าน
แล้ว”

ไป๋จุ่นยังคงนิ่งเงียบ ทว่าเนื้ อตัวสันสะท้

่ าน คนที่ต่อให้ฟ้า
ถล่มลงมาก็สามารถคว้าแผ่นฟ้ ามาเป็ นผ้าห่มใช้ห่มตัว คราวนี้
เกิดบันดาลโทสะขึน้ มาจริงๆ เสียแล้ว!

พ่อบ้านใหญ่ เห็นท่ าที ไป๋จุ่นก็ให้ ร้อนใจนั ก “เจ้าผีหวั โต

น่ ารังเกียจ! กล้าคิดขโมยฟ้ าเปลี่ยนตะวันสลับตัวคน เรือ่ งตา่ ช้า
่ ่ชวยามเท่
เช่ นนี้ ตบตาได้เพียงชัวครู ั่ านัน้ สามารถหลอกได้ชวั ่
ชีวิตเสียเมื่อไหร่! หากดินแดนจงถู่กลายเป็ นดินแดนหลัวซากุ่ย
กว๋อ ถึงตอนนั น้ ท่ านประมุขต้ องถูกลากให้ เข้ าไปพัวพัน ด้ ว ย

179
แน่ ! เจ้าผีหลัวซาตนนี้ อามหิตยิ่งนั ก ตายแล้วยังจะดึงผู้อื่นไป
เป็ นฟูกรองใต้ เท้ ามันอี ก คอยดูเถอะ ช่ วยนายหญิงออกมาได้
เมื่อไรได้เห็นดี กนั แน่ ! ถึงตอนนั น้ ข้าจะจับมันแก้ผ้าล่อนจ้อน
มัด ไว้ ก บั เสาแล้ ว เอาไปท าเป็ นเนื้ อ ตากแห้ ง แต่ ต อนนี้ ท่ า น
ประมุขต้องตัง้ สติไว้ก่อน ข้ารู้ว่าจิตใจท่านตอนนี้ คงราวกับถูก
น้ามันร้อนๆ เคี่ยว...”

“ไอ้ ค นหน้ าไม่อ าย! ท าไมต้ องสวมเสื้ อคลุ มเหมื อ นข้ า

ด้วย!”

“หา!” ขณะที่พ่อบ้านใหญ่พรา่ พูดมากมายด้วยความเป็ น

ห่วง จู่ๆ ท่านประมุขก็โพล่งประโยคนี้ ออกมา ทาเอาเขากับหลี่
ควานฉาตัง้ สติรบั ไม่ทนั กันเลยทีเดียว

เวลานี้ ไม่ใช่ ว่าควรจะโกรธแค้นที่ ตวั เองตกเป็ นรองอยู่

หรอกรึ?

เจ้าปี ศาจหลัวซากาลังวางท่าใหญ่โตเดินกร่างไปทัวเมื
่ อง
แต่ ท่ านประมุขกลับเดื อดดาลเพี ยงเพราะหมิง เสวี ยนตัวจริง
สวมชุดคลุมสีดาเหมือนตนเท่านัน้ !

180
 ความคิดอ่ านของท่ านประมุข พวกเขาสองคนล้ วนไม่
เคยไล่ตามได้ทนั ทางที่ดีไม่ต้องพยายามไปตีความความคิดใน
ใจของเขาจะดี กว่า เพราะว่าเรื่องที่ คนปกติธรรมดาใส่ ใจเป็ น
ที่สดุ อาจเป็ นเรือ่ งที่ท่านประมุขไม่สนใจก็เป็ นได้

ไม่ ใ ช่ แ ค่ เ รื่ อ งใส่ เ สื้ อ ผ้ า ซ้ า กัน เท่ า นั ้น ที่ ไ ป๋ จุ่ น ไม่ อ าจ

ยอมรับได้ ยังมีเรือ่ งอื่นอีก!

“เอาแต่ พูดยกหางว่าตัวเองไม่โง่แต่ กลับเอาตัวประกัน

สองคนมาอยู่ด้วยกัน ไม่กลัวพวกเขาจะรวมหัวช่วยกันหาทาง
หนี หรือไร! เจ้าเย่เจิ้นอีคนนัน้ ! ข้าเห็นหน้ าก็ไม่ถกู ชะตาตัง้ แต่
แรกแล้ว ต่อให้เขาเป็ นร่างอวตารของเทพสวรรค์ ข้าก็จะไม่ไว้
หน้ า! ถึงแม้ยามตกระกาลาบากหากมีคนเคียงข้างนับเป็ นเรื่อง
ดี แต่เทพกิเลนอย่างข้าก็มีอารมณ์ ความรู้สึก! คู่หมัน้ ข้างดงาม
ถึงเพียงนี้ หากเขาเกิดจิตอกุศลขึ้นมาแล้วจะทาอย่างไร! เป็ น
บุรษุ ด้วยกันทาไมจะไม่เข้าใจกันล่ะ คนที่ ศีลธรรมสูงส่งบริสุทธ์ ิ
เหมื อ นข้ า ผู้นี้ มี อ ยู่ ใ นโลกไม่ ม ากนั ก หรอก ภาษิ ตกล่ า วไว้ ว่ า
‘โหงวเฮ้งก่อเกิดจากจิตใจ ’ เย่เจิ้นอีหน้ าตาอัปลักษณ์ขนาดนัน้
คิ้วไม้กวาด ตาเล็กหยี แค่มองก็ร้วู ่าเป็ นโหงวเฮ้ งตัวซวย เป็ น
โหงวเฮ้งของศิษย์คิดล้างครู!”

181
 ต่อว่าด่าทอศัตรูจนสาแก่ใจแล้ว ไป๋จุ่นก็ยืนหอบหายใจ
แรง ในหัวมีความคิดมากมายหลายเรื่อง เขาคิดไปคิดมาจน
ปวดหัวไปหมด!

ส่วนหลี่ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่ได้แต่ปากอ้าตาค้างยืน
มองอยู่ ด้ า นข้ า ง แต่ ไ ม่ ก ล้ า ปริ ป ากส่ ง เสี ย ง พอไป๋ จุ่น เดิ น ไป
ทางขวา พวกเขาก็ก้าวขวาตาม พอไป๋จุ่นมาทางซ้าย พวกเขาก็
ก้าวซ้ายตาม

ไป๋จุ่นหันไปมองคนสนิท รู้สึกว่าอารมณ์ ตนเองใกล้ จะ

ระเบิดเต็มที แล้ว “เลิกจ้องข้าด้วยสีหน้ าโง่ๆ ได้แล้ว! คิดหาวิธี
สักอย่างสิ!”

พ่ อ บ้ า น ใ ห ญ่ เ อ า ศ อ ก ก ร ะ ทุ้ ง ห ลี่ ค ว า น ฉ า แ ร ง ๆ
ความหมายคือ ‘เจ้าฉลาด เจ้าพูด’

หลี่ควานฉาแลบลิ้นเลียริมฝี ปาก “ผู้ที่สยบพิภพเมี่ยวฟ่ อ

โจวในตอนแรกก็คือพระโพธิสตั ว์เหลียนชือ ตอนนี้ ราชาปี ศาจ
หลัวซาหนี ออกมา พิสูจน์ ให้เห็นว่าการทางานของท่านเหลียน
ชื อ บกพร่ อ ง เขาก็ส มควรแบกรับ ความรับ ผิ ด ชอบทัง้ หมด
นี้ ไว้ ส่ วนหน้ าที่ ของประมุขก็คือพิทกั ษ์ฮ่องเต้ ผ้ทู รงธรรม แต่
ตอนนี้ ฮ่ อ งเต้ ผู้ท รงธรรมหายไปอย่ า งไร้ ร่ อ งรอย แล้ ว ท่ า น
182
ประมุขยังจะต้ องพิทกั ษ์ผ้ใู ดอี ก ตามความเห็นอันโง่เขลาของ
ข้าก็คือ เราต้องไปขอร้องให้พระโพธิสตั ว์เหลียนชือออกมาสยบ
ราชาปี ศาจหลัวซาอีกครัง้ จากนัน้ พวกเราค่อยไปช่วยนายหญิง
ออกมาอย่างไม่ต้องลงแรงมากนัก เท่านี้ กล็ งตัวทุกฝ่ ายแล้ว”

ฟั งไปแล้วช่างไร้จดุ อ่อนให้โจมตี แต่ไป๋จุ่นกลับถลึงตาใส่

ลูกน้ องอย่างดุดนั

“ถ้าทาแบบนัน้ มันจะคิดได้ว่าเราถูกบีบให้จนตรอกเลย
แว้งกัดไม่เลือก! เพียงฆ่าปี ศาจหน้ าตาน่ าเกลียดตัวหนึ่ งไม่ต้อง
เรียกใช้ท่านเหลียนชือหรอก แค่ฝ่ามือเดียวของข้าก็ใช้ได้แล้ว
แต่เมื่อครูพ่ วกเจ้าก็เห็นภาพที่มนั ให้ดแู ล้วมิใช่หรือ ตอนแรกข้า
คิดว่าเป็ นเขาเที่ยเหวยซาน แต่พอดูให้ละเอียดก็คิดว่าไม่น่าใช่
หากคาดไม่ผิด ดินแดนนัน้ น่ าจะเกิดจากเจ้าปี ศาจหลัวซาเสก
สร้ า งขึ้ น มาเอง หากฆ่ า มัน ทิ้ ง ไป ดิ น แดนนั ้น ก็อ าจจะสลาย
หายไปด้ วย ทุกสิ่งทุกอย่างในนั น้ ก็อาจจะเรียกคื นมาไม่ได้ มิ
เท่ากับข้าต้องสูญเสียคู่หมัน้ ของข้าไปหรือไง!”

พูด พลางก็ส ะอื้ น กระซิ ก ๆจะร้ อ งไห้ ขึ้ น มาอี ก ครา หลี่
ควานรีบตรงไปปลอบนายท่ านผู้อกหักพร้อมกับพ่อบ้านใหญ่
“นายท่ านอย่าได้ร้อนใจไป ย่อมต้ องคิดหาวิธีการออกมาจน
ได้”
183
 ไป๋จุ่นเดินไปนัง่ ขัดสมาธิบนเบาะรองนัง่ คิ้วกระบี่ขมวด
แน่ น สี หน้ าหนั กหน่ วงจนหลี่ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่ยืนมอง
อย่างใจไม่ดี

จู่ๆ ไป๋จุ่นก็ใช้ สองมือปิดจมูก ปากและหน้ าผากไว้ เผย

ให้ เห็นเพี ยงดวงตากระจ่างใสคู่หนึ่ ง “มี แต่ เขาที่ แปลงร่างได้
หรื อ ไง แน่ ล่ ะ ...ข้ า จะไม่ แ ตะต้ อ งราชาปี ศาจหลัว ซาตนนี้
ชัวคราว
่ เพราะมันยังจาเป็ นต่อดินแดนต่อการค้นหาลึกลับนัน่
อยู่ แต่เราจะเข้าไปในดินแดนนัน้ ได้อย่างไร...?” ไป๋จุ่นนิ่งเงียบ
ไปครูห่ นึ่ ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“พวกปี ศาจหลัวซาที่ เดินเตร่ในเมืองตอนกลางคืนต้องรู้

ทางเข้าแน่ พวกเราเฝ้ าสะกดรอยตามพวกมันกันเถอะ”

แผนแยบยลที่ ม าอย่ า งกะทัน หัน ของท่ า นประมุ ข ท า

เอาหลี่ควานฉาและพ่อบ้านใหญ่ต้องมองเขาใหม่ คิดไม่ถึงเลย
จริงๆ ว่าท่านประมุขจะเป็ นที่พึ่งพาได้ แต่ก่อนนายท่านทาเป็ น
แต่เกกมะเหลกเกเร ไม่ใช่เพราะโง่เขลา แต่เป็ นเพราะคิดจะเอา
จริงเอาจังกับสิ่งไหน

มาตอนนี้ ถึงช่วงคับขัน ก็วางตัวเสมือนเทพที่เดินทางไป

อัญเชิญพระไตรปิฎกกันเลยทีเดียว!
184
 การเป็ นกิเลนเทพนี่ หน้ าที่รบั ผิดชอบใหญ่หลวงจริงๆ

ในเมื่อแผนวางไว้เรียบร้อยแล้วก็ต้องลงมือทาทันที ทัง้
สามจึงเฝ้ ารอเวลาฟ้ ามืดอย่างใจจดจ่อ

ดวงตะวันสี แดงอมส้มค่อยๆ ลดตา่ ลงที ละน้ อย ลาแสง

สุดท้ ายย้อมผืนฟ้ าจนกลายเป็ นสี แดงฉานราวกับหญิงย้อมผ้า
พอย้อมเสร็จพลันคลี่สะบัดออก ผืนไหมสี แดงพลิ้วลอยละล่อง
ทอดคลุมไปครึ่งโค้งฟ้ า

พ่ อ บ้ า นใหญ่ ส อดมื อ ไว้ ใ นแขนเสื้ อ พลางถอนหายใจ

เฮือก “นี่ เป็ นตะวันตกดินที่ งดงามที่ สุดเท่ าที่ ข้าเคยเห็นมาใน
ชีวิตนี้ ”

หลี่ควานฉาเหลือบมองเขาแวบหนึ่ ง แล้วเบ้ปาก “รวม

เมื่อคืนนี้ ชีวิตนี้ ของเจ้าเห็นตะวันตกดินมาสองครังเองนะ”
้

พ่อบ้านใหญ่ไม่สนใจคาพูดประชดประชันของหลี่ควาน
ฉา “ทิ ว ทัศ น์ ที่ ง ดงามเช่ น นี้ หากได้ ส ัม ผัส สัก หน่ อยก็นั บ ว่ า
ประเสริฐ แต่ประเด็นสาคัญคือข้ากาลังทุกข์ใจ”

185
 ไป๋จุ่นมองพ่อบ้านใหญ่อย่างชื่นชม “จ้าวซื่อเอ๋ย เจ้าช่าง
ใส่ใจกับความปลอดภัยของนายหญิงเหลือเกิน ความกตัญญูนี้
ประมุขอย่างข้ารับรูแ้ ล้ว”

พ่อบ้านใหญ่ นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ งก่ อนจะส่ ายหน้ า “ไม่ใช่

สาเหตุที่ข้าเป็ นทุกข์กเ็ พราะท่านประมุขจะเอาพวกเราแลกกับ
นายหญิง พวกเราร่วมเป็ นร่วมตายเพื่อท่าน ท่านกลับลอบแทง
ข้างหลังพวกเราสองแผลอย่างไม่ไยดี”

ไป๋จุ่นเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ ายจะ

เจ็บแค้นกับเรื่องนี้ การพลัง้ ปากทาร้ายความรู้สึกของคนสนิท
ไป ช่ างไม่คุ้มเอาเสี ยเลย เขาถอนหายใจยาว “ดูท่าความมาก
ปั ญ ญาเจ้ า แผนการของประมุ ข อย่ า งข้ า เจ้ า คงจะไม่ ไ ด้ ร บั
ถ่ า ยทอดไปสู่ เ จ้ า เลยสั ก นิ ด นายหญิ งของพวกเจ้ า รู้ เ ส้ น
ทางเข้ าออกแล้ วมิใช่ หรือ การแลกตัวพวกเจ้าเพื่ อเข้ าไปเอา
นางออกมาก่อนไม่นับว่าฉลาดหรืออย่างไร? ถึงตอนนัน้ ข้าก็มี
คนนาทางให้ ไปช่ วยพวกเจ้ากลับมาแล้ว ง่ายดายราวพลิกฝ่ า
มือ ข้าเตรียมแผนสารองไว้ทุกอย่างรอบด้านถี่ถ้วนดีแล้ว พวก
เจ้ามองไม่ออกหรือไร”

หลี่ควานกับพ่อบ้านใหญ่คิดตามแล้วก็เห็นด้วย

186
 แผนการนี้ นั บ ว่ า รอบคอบยิ่ ง นั ก ภาพพจน์ ข องท่ า น
ประมุขพลันฉลาดลา้ เลิศขึน้ มาอีกหน

หลี่ ค วานฉาเอ่ ย “สุ ด ท้ า ยท่ า นประมุ ข ก็ ย ัง เป็ นท่ า น

ประมุขอยู่ดี อันที่จริงพวกข้าก็คิดได้แต่แรกแล้ว ที่ท่านทาเช่นนี้
เป็ นเพี ยงการแสดงละครตบตาราชาปี ศาจหลัวซา แต่ เจ้านั น่
วางหมากยิ่งใหญ่ไว้บนกระดาน หากมันหลงกลท่ านง่ายๆ ก็
นับว่าโง่งมแบบไร้หนทางเยียวยาแล้ว”

หลายหัว ดี ก ว่ า หัว เดี ย ว...ทัง้ สามสนทนากัน อย่ างเบิ ก

บานใจ แสงสุดท้ายของดวงตะวันหายไปท่ามกลางเสียงหัวเราะ
ดังลันของทั
่ ง้ สามนายบ่าว

ทุกซอกมุมภายในเมืองฉางอานเกิดไอหมอกผุดขึน้ ช้าๆ
เริ่มแรกเป็ นเพียงเงามืดจางๆ ก่อนจะหนาขึ้น กระทังเปลวไฟ
่
จากคบเพลิงยังถูกไอหมอกนี้ ปกคลุมมิด มองจากที่ สูงลงไป จะ
เห็นว่าเมืองฉางอานที่ครึกครืน้ ยามตะวันส่องแสง ตอนนี้ กลับดู
ไม่ต่างจากเมืองแห่งความตายสักนิด

ปัญหาของทัง้ สามคือจะดักจับปี ศาจหลัวซาสักตัวหนึ่ งได้

อย่างไร?

187
 ปกติราชาปี ศาจหลัวซาเรียกระดมปี ศาจด้วยวิธีไหน ไม่
มีผ้ใู ดรู้ ถ้าเช่นนัน้ จะทาอย่างไรจึงจะจับปี ศาจหลัวซาได้สกั ตัว
โดยไม่เปิดเผยตัวตน ทัง้ หมดคิดแล้วก็ได้ข้อสรุปว่ามีสองทาง
คือ

หนึ่ งเอาอาหารเข้ าล่อ สองล่อด้ วยคนรูปงามหน้ าตาดี

หากเจอปี ศาจหนุ่ม แน่ นอนว่าต้องใช้สาวงามเข้ายัวยวน ่ หาก
เจอปี ศาจสาวก็ควรต้ องใช้บุรษุ รูปงามเข้าล่อ หลังจากทัง้ สาม
ทบทวนแผนการอย่างละเอียดแล้ว ก็ตกลงกันว่าจะเลือกลงมือ
กับปี ศาจสาว เพราะปี ศาจสาวหน้ าตาพอทาใจมองได้นานกว่า
ไม่ เ หมื อ นปี ศาจหนุ่ ม ที่ ม องผ่า นแค่ แ วบเดี ย วก็ข วัญ หาย อี ก
เหตุ ผ ลคื อ หากลงมื อ แล้ ว พลาดพลัง้ เปิ ดเผยตัว ตนที่ แ ท้ จ ริ ง
ออกมาจนเกิ ดการต่ อ สู้ การรัง แกผู้ ห ญิ งย่ อ มเป็ นเรื่ อ งที่
ง่ายดายกว่า

ปัญหาคือใครจะไปเป็ นเหยื่อล่อ?

หลี่ ควานฉาและพ่อบ้านใหญ่หนั มองไป๋จุ่นอย่างพร้อม

เพรียง อีกฝ่ ายตอบกลับด้วยท่าทีสขุ มุ “ประมุขอย่างข้ามีภารกิจ
สาคัญต้องทา ข้าจะต้ องแปลงร่างเป็ นราชาปี ศาจหลัวซา พวก
เจ้าจะจ้องข้าทาไม?”

188
 หลี่ ควานฉาเอ่ ยว่า “อันที่ จริงแปลงร่างเป็ นราชาปี ศาจ
ตนนั น้ เป็ นงานเหนื่ อยยากและสกปรก สมควรมอบให้ ข้ าทา
ดีกว่านะท่านประมุข”

ไป๋จุ่นแค่นเสียงหัวเราะ “เจ้ามีชีวิตมานานเท่าไรกัน เคย

เห็นร่างแท้ ของราชาปี ศาจหลัวซามาก่อนรึ เจ้าถึงเสนอตัวจะ
แปลงกายเป็ นเขา”

“ถึ ง ไม่ เ คยเห็น ราชาปี ศาจหลัว ซา แต่ ข้ า เคยเห็น หมิ ง

เสวียนตัวจริง ข้าสามารถแปลงกายเป็ นเขาได้แน่ ” หลี่ควานยิ้ม
ประจบ “ที่ สาคัญคื อพละกาลังของปี ศาจหลัวซาแข็งแกร่งยิ่ง
หลายปี มานี้ ข้ าเพี ยงแต่ ฝึกฝนให้ ร่างกายพอมี แรง แต่ ละเลย
เรื่องวรยุทธ์และฝี มือในการต่ อสู้ไปเสี ยหมดสิ้น เกรงว่ายังไม่
ทันอ้าปากล่อลวงก็จะถูกพวกนางดึงหัวขาดไปเสียก่อน”

ไป๋จุ่นหันขวับมามองพ่อบ้านใหญ่ “เจ้าไป!”

พ่ อ บ้ า นใหญ่ ส่ า ยหัว ไม่ ห ยุ ด “ข้ า เป็ นแค่ ม นุ ษ ย์ห่ ุน ปั ้น

พลัง ตบะยัง ไม่ เ ท่ า หลี่ ค วานฉาด้ ว ยซ้า ท่ า นให้ ข้ า ไป เท่ า กับ
ส่งไปตายชัดๆ”

189
 เมื่อเป็ นเช่ นนี้ ไป๋จุ่นจึงไม่มีโอกาสนั ง่ รออยู่บนหอคอย
อีกแล้ว เขามีลูกสมุนอยู่แค่สองคน แต่ละคนล้วนใช้การไม่ได้
ไป๋จุ่นถอนหายใจอย่างอับจน “ผู้มากความสามารถย่อมต้ อง
เหนื่ อ ยยากกว่ า คนอื่ น คงต้ อ งเป็ นประมุข อย่ า งข้ า ออกหน้ า
จัดการเองเสียแล้ว”

เพื่ อช่ วยเหลือคู่หมัน้ ไม่ว่าจะเสี ยสละหรือเหนื่ อยยาก

เพียงใดก็ล้วนคุ้มค่า ยิ่งนึ กถึงภาพที่ค่หู มัน้ อยู่กบั เจ้าหมิงเสวียน
ในใจไป๋จุ่นก็ให้รสู้ ึกหวาดหวันนั
่ ก

ในสถานการณ์ ต กอับ และยากล าบาก จิ ตใจคนจะ

เปราะบางอย่ างที่ สุด ยามโดดเดี่ ยวไร้ที่พึ่ง แต่ ย งั มี ค นผู้หนึ่ ง
คอยเคี ย งข้ า งประคับ ประคองให้ ผ่ า นความยากล าบากไป
ด้วยกัน

หากเป็ นบุรษุ กับบุรษุ ย่อมสามารถกลายเป็ นพี่น้องร่วม

สาบานกันได้

แต่หากเป็ นบุรษุ กับสตรีเล่า!

ถ้ า เกิ ด มี อ ารมณ์ ซ าบซึ้ ง ลึ ก ซึ้ ง ต่ อ กัน ขึ้ น มา สุ ด ท้ า ยก็

อาจจะตกลงอยู่เป็ นคู่ผวั เมียกันได้ไม่ยาก เช่นนี้ ยิ่งต้องเร่งมือ!

190
 จะช่วยคา้ จุนหมิงเสวียนหรือไม่ เป็ นเรื่องที่ยงั ไม่ต้องคิด
ตอนนี้ ต้องช่วยเหยี่ยนหวู่ฟางออกมาให้ได้เสี ยก่อน ไม่ต้องสน
ว่าใครจะขึน้ เป็ นฮ่องเต้!

ไป๋ จุ่น กลายร่า งเป็ นสายลมเย็น สายหนึ่ ง แล้ ว พัด เข้ า สู่
ถนนเมืองฉางอาน ทุกทิศรอบด้านช่างเงียบสงัดโดยแท้ เสี ยง
สุนัขหอนแว่วมาอย่างแผ่วเบา แสงไฟจากโคมที่ แขวนไว้ตาม
ชายคาบัดเดี๋ยวมืด บัดเดี๋ยวสว่าง เมืองที่ ชื่อเสี ยงขจรขจายไป
ทัวหล้
่ าแห่งนี้ ในยามคา่ คืนช่างดูวงั เวงอย่างน่ าประหลาด

191
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 73

หนึ่ งบัณฑิตสวมชุดหลานผาว[ 1 ] เดินอยู่บนถนนใหญ่ที่

ตัดจากทิศเหนื อจรดใต้ สวมหมวกฟู๋โถว[ 2 ] คาดเข็มขัดหยก
บอกฐานะไว้ที่เอว

รูปโฉมเช่นนี้ เป็ นรูปโฉมแบบบุรษุ หน้ าขาวแบบที่ ปีศาจ

สาวหลัวซาชื่นชอบมากที่สดุ

เมื อ งนี้ มี กาแพงล้ อ มรอบ แต่ ต ามตรอกซอกซอยเป็ น

เพียงกาแพงดินที่ ไม่สูงนั ก ไป๋จุ่นอาศัยแสงจากดวงดาวกวาด
ตามองรอบตัว เดินอยู่นานครู่ใหญ่กย็ งั ไม่พบปี ศาจหลัวซาสัก
ตัว กลับเป็ นชาวเมืองที่ แง้มหน้ าต่างออกมามอง พอเห็นเขาก็
รีบปิดหน้ าต่างแล้วดับไฟในบ้านทันที

เวลายิ่ ง ผ่ า นนานไป แสงริ บ หรี่ ข องดวงดาวก็ ยิ่ ง ไม่

สามารถส่ อ งผ่ า นไอหมอกด าหนา ไป๋ จุ่ น ยื น นิ่ งคิ ด ทบทวน
แผนการ ครู่หนึ่ งก็คิดได้ว่าตัวเองอาจจะปรากฏตัวไม่เร้าใจ ไม่
ดึงดูดเพียงพอ ดังนัน้ พอเลี้ยวมุมถนนอีกครัง้ บัณฑิตหน้ าขาวก็
มีโคมไฟเพิ่มมาอี กหนึ่ งดวงในมือ เดินไปก็ส่ายส่ องโคมไฟไป
192
ด้ ว ย ท่ าที ค ล้ ายกาลัง ตามหาบางสิ่ ง ปากก็ส่ ง เสี ย งเรี ย กร้อน
รน

“อาหลี่ ออกมาเถอะ”

กลางดึกคา่ มืดออกมาตามหาแมว นั บว่าสมเหตุสมผล

ขึน้ แล้ว

ไป๋จุ่นเดินตรงเข้าไปในจุดที่ มีไอหมอกหนาที่ สุด หางตา

มองเห็นเงาร่างหนึ่ งกระโดดข้ ามหลังคาของชาวบ้านตรงมา
ทางนี้ แม้จะเป็ นเงาในที่มืดแต่กย็ งั มองเห็นรูปร่างได้บา้ ง

ผมฟูน่ า เกลี ย ด ที่ ห น้ า ผากมี เ ขางอก สองขาคู้ต่า สอง

แขนยาวยันพื้น ช่างเป็ นปี ศาจที่ มีรปู ร่างน่ าเกลียดพันปี หมื่นปี
ั นาเลยจริงๆ
ไม่พฒ

“อาหลี่ . ...” ไป๋ จุ่ น แสร้ ง กดเสี ย งเบาลงแต่ เ พิ่ ม ความ

กระวนกระวายมากขึน้ “อยู่ไหน รีบกลับมาเถอะ...”

บนหลังคาทัง้ ซ้ ายและขวามีเงาร่างปี ศาจหลัวซาเพิ่มมา

อีกด้านละหนึ่ ง ดูท่าพวกมันตัง้ ใจจะใช้แผนตี โอบสามด้านเป็ น
แน่ ไป๋จุ่นไม่สนใจจะเล่นละครตบตาให้เสียเวลาแล้ว เขาคิดจะ

193
จับมันกลับไปทรมาน เค้นให้มนั บอกทางเข้าดินแดนลึกลับนัน่
ออกมาเลยน่ าดีกว่า!

ไป๋จุ่นแสร้งทาเป็ นมองไม่เห็น แต่ ในใจเฝ้ ารอให้มีปีศาจ

มาติ ด กับ สัก ตัว ทว่ า ปี ศาจหลัว ซาทัง้ สามไม่ ข ยับ เลยสัก นิ ด
พวกมันยืนคู้หลังอย่างเงียบเชียบ

ศัตรูไม่ขยับ ข้าย่อมไม่ขยับเช่นกัน!

เขาจึงเดิมส่องโคมไฟหาแมวต่อไป กระทังเด ่ ิ นมาหยุดที่

หน้ าประตูบ้านหลังหนึ่ ง บานประตูเป็ นไม้เก่ า ที่ ทาจากสาริด
เป็ นรูปสิงโตคาบห่วง บานประตูแง้มไว้เล็กน้ อย พอให้เห็นแสง
ไฟที่ลอดออกมาจากในบ้าน

ไป๋จุ่นยกยิ้มมุมปาก เขามองลอดเข้าไปในรอยแง้มนั น้
เห็น ลานบ้ า นว่ า งเปล่ า บรรยากาศวัง เวงน่ า สะพรึ ง สุ ด ท้ า ย
ปี ศาจสาวหลัวซาที่ อยู่ด้านในก็ทนรอต่อไปไม่ไหว มีเสียงฝี เท้า
ซอยถี่ พลันประตูกถ็ กู เปิดออกจากด้านใน พร้อมเสี ยงทักทาย
น่ ารักแสดงความเป็ นห่วง

“ดึ ก ดื่ น ขนาดนี้ แ ล้ ว ท าไมคุณ ชายจึ ง ออกมาอยู่ เ พี ย ง

ลาพังเล่า ไม่รหู้ รือว่าในเมืองมีผีรา้ ยอาละวาดอยู่”

194
 ปี ศาจสาวเห็นบัณฑิตหนุ่มหน้ าตาหล่อเหลาน่ ากินก็อด
สูดหายใจเสียงดังไม่ได้ ดังนัน้ จึงยิ้มอย่างจริงใจ นางเปิดประตู
ออกมาแล้วยืนพิงประตูท่าทีอ่อนช้อย

“คุณชายเพิ่งเคยมาเมืองฉางอานครัง้ แรกหรือ คิดว่าคง

ไม่มีใครบอกเจ้าแน่ ว่ากลางคืนของที่ นี่อนั ตราย มิสู้ เข้ามาใน
บ้านก่อน เข้ามาสิ ข้าจะอธิบายให้คณ
ุ ชายเข้าใจลึกซึ้งเอง”

ปี ศาจสาวหลัว ซาวางท่ า ยัวยวนโปรยเสน่

่ ห์เ ต็ม ที่ ทุ ก
รอยยิ้มแฝงการยัวเย้่ าเปิดเผยเพื่อจะล่อลวงบัณฑิตหน้ าขาว
เข้าบ้านให้ได้ ทว่าบัณฑิตกลับหัวเราะออกมา

“ข้ากาลังตามหาแมวของข้าอยู่ แม่นางเห็นแมวผ่านมา
แถวนี้ บา้ งหรือไม่?”

“ตายละ! ที่ แท้ แมวตัวนั น้ เป็ นของคุณชายหรอกหรื อ ”

ปี ศาจสาวร้องเสียงแหลมพลางเลิกชายแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็น
ล าแขนเรี ย วขาวราวหยกที่ มี ร อยข่ ว นยาวและเลื อ ดไหลซึ ม
น้าเสียงเจือสะอื้นน่ าสงสาร

“ข้ า เห็ น มัน น่ ารัก จึ ง ลู บ ตัว มัน เบาๆ ใครจะรู้ ว่ า แมว

คุณชายจะดุร้าย ตะปบข้าจนเจ็บไปหมด”

195
 หากเป็ นบุรษุ อื่นเจอการยัวยวนให้
่ ท่าอย่างไม่ปิดบังจาก
สาวงามเช่ นนี้ คงยากจะต้ านทานไหว แต่ สาหรับไป๋จุ่นที่ มอง
เมินหมิงฮูหยินผู้งดงามมาแล้ว ท่ าที โปรยเสน่ ห์ของปี ศาจสาว
ตรงหน้ าจึงกลายเป็ นกระจอกไป! เขารู้สึกเพี ยงอย่างเดี ยวว่า
กลิ่นเหม็นของปี ศาจหลัวซาตนนี้ รนุ แรงน่ ารังเกียจยิ่งกว่าหมิง
ฮูหยินหลายเท่า!

เขาหลุ บ ตาลง “แมวขอข้ า นิ สัย เอาแต่ ใ จไปสัก หน่ อย

ต้องขออภัยแม่นางด้วย”

“ไม่เป็ นไร” ปี ศาจสาวยืนแนบหลังติดบานประตู ดูราว

ดอกไม้บอบบางต้ นหนึ่ ง “แมวอยู่ในบ้าน เชิญคุณชายตามข้า
เข้ามาในบ้านเถิด ข้าไม่กล้าแตะมันอีกแล้ว”

บัณฑิตหนุ่มส่งยิ้มให้แล้วก้าวตามปี ศาจสาวเข้าไปอย่าง
ว่าง่าย ท่ามกลางสายตาจับจ้องของปี ศาจหลัวซาอีกหลายตัว

ลานบ้านกว้างใหญ่ ไม่ธรรมดา แต่ กลับมีเรือนหลังเล็ก

โกโรโกโสสองหลัง แสดงว่าปี ศาจสาวตนนี้ หากไม่ยากจนกว่า
เขาก็คือไม่ใส่ความเป็ นอยู่ของตนเอง กระทังบ้
่ านเรือนก็คร้าน
จะเก็บกวาดให้ สะอาด สองข้างทางสู่ตวั บ้านล้วนเต็มไปด้ วย
หลุมศพ ทุกหลุมมีป้ายชื่อปักอยู่!
196
 “หลุ ม ศพเหล่ า นี้ เ ป็ นคนในครอบครัว แม่ น างงัน้ หรื อ ”
บัณฑิตหน้ าขาวถามอย่างสนใจ

ปี ศาจสาวส่ายหน้ าพลางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ใช่ เป็ น

คนรูจ้ กั ในอดีต”

กิน เสร็จแล้ ว ยังรับ ผิดชอบก่ อหลุมศพให้ ด้วย ช่ างเป็ น

ธารน้ าใสสายหนึ่ งท่ ามกลางปี ศาจหลัวซาโดยแท้ บัณฑิตหัน
มองหลุมศพแล้วนั บอย่ างจานวนอย่างรวดเร็ว ราวยี่ สิบกว่ า
หลุมเชียว!

“แม่นางช่างเป็ นสตรีที่มากไมตรีจริงๆ”

ปี ศาจสาวเยื้องย่างอยู่เบื้องหน้ า ท่ วงท่ าราวบุปผาพลิ้ว

กิ่งหลิวไหว ทางหนึ่ งก็ยกั ย้ายส่ายสะโพก ทางหนึ่ งก็ทอดถอนใจ
“ข้าเกิดมาชะตาอาภัพ เพียงต้องการแหล่งพานักพักพิงเท่านัน้
ใครจะรู้บุรุษ เหล่ านี้ กลับ ทนทานไม่ไหว...” พูด แล้ ว ก็หวั เราะ
เสียงมีเสน่ ห์ “ข้าเห็นคุณชายรูปงามกายา...” ดวงตาพลันหลุบ
ต่า ลง จ้ อ งมองส่ ว นกลางล าตัว บัณ ฑิ ต หน้ าขาวอย่ า งมี จ ริ ต
“คุณชายคงเป็ นยอดบุรษุ มีกาลังวังชาเหนื อบุรษุ อื่นเป็ นแน่ ”

197
 ไป๋จุ่นสี หน้ าราบเรียบ แต่ในใจกลับลิงโลดลาพอง กาลัง
วังชาของเขาแน่ นอนว่าเหนื อผู้คน! ไม่เพียงเท่ านี้ พลังเอวยัง
ยอดเยี่ยมด้วย! แต่ทงั ้ หมดนี้ เป็ นของคู่หมัน้ ผูเ้ ดียว! ไม่เกี่ยวกับ
นางปี ศาจตนนี้ สกั หน่ อย

ใครจะรู้ว่ า การนิ่ งเงี ย บของเขาจะกระตุ้น ความคึ ก คัก

ของปี ศาจสาวเข้าให้ นางหมุนตัวกลับมาแล้วจู่โจมกอดบัณฑิต
หน้ าขาวเอาไว้แน่ น หัวเราะหยอกเย้าแนบชิด

“หาแมวอะไรกัน ข้ออ้างยา่ แย่ขนาดนี้ ข้าว่าเจ้าดูเหมือน

แมวตะกละตัวหนึ่ งมากกว่า! ว่ามาเถอะ คิดจะทายังไงกับข้ากัน
แน่ ข้าเอวอ่อนอ้อนแอ้น หน้ าตางดงามผลักนอนง่าย จะท่วงท่า
ไหนก็ต ามแต่ เ จ้าจะเลื อก เร็ว เข้ าคุณชาย มาเล่ น สนุ กกับ ข้ า
เถอะ อย่าให้ผิดต่อคืนเดือนดับที่บรรยากาศเปล่าเปลี่ยวนี้ เลย”

การเสนอตัว เข้ า สู่อ้ อ มกอดของปี ศาจสาวไม่ ไ ด้ น าพา

กายหยกอุ่นกรุ่นกลิ่นหอมละมุนมา แต่กลับเป็ นกลิ่นเหม็นคลุ้ง
รุนแรง!

เขาแทบจะลืมตาไม่ขึ้นและโดยไม่ต้องคิด ไป๋จุ่นกดจุด
หมิ่งเหมินของปี ศาจสาวอย่างรวดเร็ว อี กฝ่ ายยังไม่ทนั ได้ อ้า
ปากส่งเสียงก็ร่างอ่อนระทวยสิ้นเรี่ยวแรง ทว่าสองตายังถลึงใส่
198
หนุ่ มหน้ าขาวอย่างโกรธจัด ไป๋จุ่นใช้ นิ้วเดี ยวรัง้ ร่างอี กฝ่ ายไว้
ไม่ให้รว่ งลงกองกับพืน้ พลางเบ้ปากอย่างรังเกียจ

“เจ้ารีบร้อนเป็ นลิงขนาดนี้ คงไม่ใช่ปีศาจหลัวซาแล้ว เป็ น

ปี ศาจลิงร้อนรักเสียมากกว่า”

มองจากที่ ไกลดูเหมือนบัณฑิตหนุ่มและปี ศาจสาวกาลัง

ซุกไซ้คลอเคลียอย่างเมามัน ครู่หนึ่ งทัง้ สองก็ประคองกอดกัน
เข้ า ไปในบ้ า น ขณะที่ ห ลี่ ค วานฉาและพ่ อ บ้ า นใหญ่ จ้ อ งฉาก
ร้อนแรงเขม็ง เสียงตวาดดุดนั ก็ดงั ออกมาจากในบ้าน

“ยังไม่รีบไปจัดการปี ศาจหลัวซาที่อยู่บนหลังคาอีกรึไง!”

ทัง้ สองสะดุ้งตกใจก่อนจะหันมาสบสายตากันแวบหนึ่ ง
เพียงพริบตาก็หายตัวไปทางานตามที่ถกู สังทั
่ นที!

แสงตะเกียงภายในห้องไหววูบ ส่องกระทบใบหน้ าไป๋จุ่น

จนมองคล้ายยมบาล!

นิ้วเรียวยาวกลายเป็ นกรงเล็บคมกริบ เขาบีบคอปี ศาจ

สาวไว้ในมือเดี ยว ตะคอกถามเสี ยงดัง “บอกมา! ราชาปี ศาจ

199
ของเจ้าไปสร้างดินแดนลึกลับไว้ที่ไหน ตอบมาแล้วข้าจะไว้ชีวิต
เจ้า!”

ปี ศาจสาวพยายามดิ้นให้หลุดแต่กไ็ ร้เรี่ยวแรงหลงเหลือ
“ข้าไม่ร้!ู ข้างนอกมีปีศาจหลัวซาตัวผู้มากมาย ทาาไมเจ้าไม่ไป
จับพวกนัน้ มาเค้นถามเล่า! มารังแกข้าที่ เป็ นเพียงสตรีอ่อนแอ
ได้อย่างไร! เจ้ามียางอายบ้างไหม!!”

มียางอายบ้างไหม! ไร้ยางอาย! หน้ าไม่อาย!

แม้คาด่าเหล่านี้ เขาจะถูกคู่หมัน้ ด่าจนชินแล้ว แต่ไม่อาจ

ยอมให้ผอู้ ื่นด่าได้! กรงเล็บแหลมคมจึงบีบคอปี ศาจสาวแรงขึ้น
อี ก “ปี ศาจหลัวซาตนหนึ่ งจะแสร้งเป็ นสตรีอ่อนแอได้อย่างไร
หากเจ้าอ่ อนแอจริง ด้ านนอกคงไม่สะสมหลุมไร้ญาติไว้ มาก
ขนาดนั ้น ! ข้ า ไม่ ว่ า งจะเสี ย เวลากับ เจ้ า แล้ ว หากไม่ ต อบ ก็
อย่าโทษว่าข้าโหดเหี้ยม!”

กรงเล็บ คมกริ บ ฝั ง ลึ ก เข้ า ไปในเนื้ อ หนั ง แม้ จ ะเจ็บ แต่

ปี ศาจสาวก็ยงั อดทนปากแข็ง “ข้าไม่ร!ู้ ”

ไป๋จุ่นเหยียดยิ้มเยียบเย็น อย่างไรเสี ยกิเลนดาก็ไม่เคย

ถูกมองว่าใจดีมีเมตตาอยู่แล้ว ถ้าเช่นนัน้ ก็ร้ายอย่างไร้เมตตา

200
ไปเสียเลย! เขาใช้กรงเล็บคมกริบฉี กหนังหัวของปี ศาจสาว แค่
สะกิดครัง้ เดี ยว หนั งหัวก็หลุดร่ว งลงมาพร้อมเส้ นผมกระจุก
หนึ่ ง เผยให้เห็นกะโหลกสีขาวด้านใน

“บอกมา!”

ปี ศาจสาวกรีดร้องอย่างทรมาน แต่ไม่ว่าเสียงของนางจะ
สะเทื อนฟ้ าสะเทื อนดินเพียงใดก็ไม่มีเล็ดลอดออกไปจากเขต
วงเวทที่ไป๋จุ่นสร้างขึน้ !

สุด ท้ ายเมื่อถูกดึ งหนั ง หัวเสี ยจนเลื อดไหลโชกท่ วมตัว

ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน ปี ศาจสาวก็คู้ตวั หมอบลงกับพื้น
ร้องไห้อย่างเจ็บปวด

“ยอมแล้ว ข้าบอกแล้ว...เขาเติ่งหัวซาน อยู่ในเขาเติ่งหัว

ซาน”

“เขาเติ่งหัวซาน? เกี่ ยวข้องอะไรกับขุมนรกเติ่งหัวตี้ ยวี่

[ 3 ]?”

201
 ปี ศาจสาวร้องไห้ตวั สันสะท้
่ าน “เขาเติ่งหัวซานอยู่ติดกับ
ขุมนรกเติ่งหัวตี้ ยวี่ ระหว่างเขาจินกังซานเล็กใหญ่สองลูกคื อ
ที่ตงั ้ พิภพเมี่ยวฟ่ อโจวแห่งที่สองที่ราชาปี ศาจสร้างขึน้ มา”

เพียงเท่ านี้ กค็ ลายความสงสัยในใจไป๋จุ่นได้ มิน่าเขาจึง

หาดินแดนลึกลับนี้ ไม่พบ เพราะระหว่างเขาจินกังซานเล็กใหญ่
คดเคี้ยวมืดมิด ตรงกลางมีขุมนรกบริวาร[ 4 ] สิบหกขุมซ่ อน
อยู่ เดิ มราชาปี ศาจหลัว ซาก็เ คยถูก ลงโทษให้ ต กนรกขุม เติ่ ง
หัวตี้ยวี่มาก่อน หากเป็ นเช่นนี้ ทุกอย่างก็กระจ่างแล้ว

พอถึง ตอนจะได้ ข้อมูลมา ก็ไม่ต้ องเปลื องเรี่ ยวแรงสัก

นิด!

อัน ที่ จ ริ ง เขาไม่ ใ ช่ ไ ม่ ส งสัย แต่ จ นถึ ง ตอนนี้ ที่ อ ยู่ ข อง

คู่หมัน้ ก็ยงั ไร้ร่องรอย สถานการณ์ ยิ่งนานยิ่งบีบคัน้ ยิ่งรู้ว่าเป็ น
กับดักเขาก็ยิ่งต้ องเข้าไป มิเช่นนัน้ ก็จะไร้ความคืบหน้ า ให้ ถือ
เสี ย ว่ า ค าพู ด ของปี ศาจสาวหลัว ซาตนนี้ เป็ นความจริ ง ไป
ชัวคราวก่
่ อน แล้วค่อยรอฟั งข่าวจากหลี่ควานฉาและจ้าวซื่ อที่
ไปสืบอยู่อีกทาง อย่างน้ อยตอนนี้ กน็ ับว่ามีความหวังขึน้ มาหนึ่ ง
ส่วนแล้ว

202
 ไป๋จุ่นถอนวงเวทออกแล้วหันหลังจะเดินออกจากบ้าน
ฉั บพลันกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นรุนแรงก็โถมเข้าใส่ จาก
ด้านหลัง เป็ นปี ศาจสาวหลัวซาที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ตวั นัน้
นางคื น ร่ า งเดิ ม ที่ มี เ ขี้ ย วคมและกรงเล็บ แหลมตัง้ ใจจะฉี ก
กระชากร่างบัณฑิตหน้ าขาวมากินให้สาแก่ใจ

ทว่าไป๋จุ่นชายตามองเพียงวูบเดียว ร่างของปี ศาจสาวก็

ติดไฟลุกพรึบ่ ไปทัง้ ตัว

พริบตาเดียวก็สลายกลายเป็ นเถ้า!

พอเปิดประตู สายลมยามคา่ คืนก็พดั วูบเข้าไป เถ้าธุลีฟ้ งุ

กระจายสลายหายเกลี้ยงไม่เหลือ พ่อบ้านใหญ่ที่ยืนรออยู่ด้าน
นอกชะเง้อคอมองเข้าไป “ปี ศาจหลัวซาเล่า?”

ไป๋จุ่นชี้ส่งๆ ไปที่เศษเถ้าธุลีที่ลอยละล่อง “กองนัน่ แหละ

...” จากนั น้ ก็หนั มองไปทางทิศตะวันออกที่ แสงเรื่อเรืองของ
ดวงตะวัน เริ่ ม สาดส่ อ ง “ด้ า นอาฉาเป็ นอย่ า งไรบ้ า ง จัด การ
เรียบร้อยหรือยัง?”

“ราบรื่นยิ่ง ปี ศาจหลัวซาสองตนแม้จะไม่ค่อยเชื่อ แต่พอ

ถูก เขาแสร้ ง ท าท่ า กราดเกรี้ ย วไปรอบก็ข่ ม ขู่ไ ด้ อ ยู่ ห มัด แล้ ว

203
ตอนนี้ เขาก าลัง ลอบติ ดตามพวกมัน ไป ตลอดทางก็จ ะทิ้ ง
เครือ่ งหมายไว้ให้ท่านประมุข”

ไป๋จุ่นพยักหน้ า “กลางวันปี ศาจหลัวซาจะไม่เคลื่อนไหว

ตอนนี้ พวกมันคงยังไปได้ไม่ไกล” พอก้าวออกมาจากบ้านก็ยืน
มองหลุมศพซ้ ายขวาครู่หนึ่ ง “ปี ศาจหลัวซาจับคนกินแล้วยัง
เหลือเศษซากไว้อีก เจ้าปี ศาจตัวนี้ ช่างกินทิ้งกินขว้างเหลือเกิน
จ้าวซื่อ ขุดหลุมขึ้นมาเถอะ เอากระดูกพวกเขามาตากแดดเสีย
หน่ อยจะได้ไม่กลายเป็ นผีดิบ ไม่เช่ นนั น้ พอปี ศาจหลัวซาจาก
ไปจะมีกองทัพปี ศาจโครงกระดูกมาแทน”

พ่อบ้านใหญ่เดินไปหยิบเสียมที่วางอยู่ข้างบ้าน ไม่นานก็
ขุด เปิ ดหลุ ม ศพหลุ ม แรกได้ ส าเร็จ พอก้ ม มองลงไปใบหน้ าก็
พลันเปลี่ยนเป็ นเขียวคลา้

ไม่ มี เ ศษเนื้ อ ! ไม่ มี ก ระดูก ! แต่ ใ นหลุ ม มี อุจ จาระหนึ่ ง

กอง!!

ใบหน้ าไป๋จุ่นก็หลากสี สนั ยิ่งนัก เขาบีบจมูกตนเองแน่ น

เสี ยงอู้อี้ “ข้าว่าแล้วเชี ยว ถูกปี ศาจหลัวซาจับกินจะเหลือเศษ
ซากได้อย่างไร เอาเถอะ ทาความเคารพคนตายหน่ อยก็แล้ว

204
กัน ถือเสี ยว่านัน่ เป็ นส่วนหนึ่ งของร่างผู้ตาย เจ้าก็ฝังกลบกลับ
ให้เรียบร้อย ให้เขาได้หวนคืนสู่ผนื ดิน สิ้นชีพอย่างสงบเถอะ”

พ่ อ บ้ า นใหญ่ ก าเสี ยมในมื อ แน่ น หน้ าตาทุ ก ข์ ท น

หม่ น หมอง คิ ด ถึ ง เมื่ อ ครัง้ ยัง อยู่ ใ นเมื อ งเหยี ย นตู งานหนั ก
เช่นนี้ ไม่เคยต้องถึงมือเขา ตอนนี้ มีเขากับหลี่ควานฉาติดตาม
ท่านประมุขมาเพียงสองคน ก็ยากจะเลี่ยงงานใช้แรงเช่นนี้

ช่างเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ไม่สวยเอาเสียเลย!

ในเมื่ อหลุมแรกเป็ นแบบนี้ ที่ เ หลื อก็ไม่จาเป็ นต้ อ งขุด

แล้ว!

พ่ อบ้านใหญ่ โ ยนเสี ย มทิ้ ง แล้ ว วิ่ ง ตามไป๋จุ่น ออกไป ขา

กลับในตรอกซอยเริ่มมีผ้คู นสัญจร พอแสงอรุณเผยออกมาก็
ราวกับการรับช่วงต่ออย่างสมบูรณ์ ระหว่างปรโลกกับภพหยาง
เมื่อมีแสงสาดส่ อง เมืองนี้ กค็ ืนสภาพเป็ นเมืองของมนุ ษย์อีก
ครา

ไป๋จุ่น มองเห็น สัญลักษณ์ ที่ ห ลี่ ค วานฉาทิ้ ง ไว้ ใ ห้ แ ล้ ว ดี

มาก!

205
 เขาเดิ น ตามสัญ ลัก ษณ์ ไ ปไม่ น านก็อ อกจากเมื อ งฉาง
อาน มองเห็นบ้านร้างหลังหนึ่ งตัง้ โดดเดี่ยวอยู่ไม่ไกลนัก ไอดา
ทะมึนปกคลุมรอบบ้านแม้จะมีแสงตะวันสาดส่อง ดูท่าจะเป็ นที่
พักของพวกปี ศาจหลัวซาเป็ นแน่

หลี่ควานฉาปรากฏตัวขึน้ อย่างไร้เสียง

ไป๋จุ่นถามเสียงเบา “ได้ตาแหน่ งที่แน่ ชดั มาหรือยัง?”

“ข้าไม่ได้ถามออกไปตรงๆ เพราะเกรงว่าพวกเขาจะจับ
พิรธุ ได้ จึงแกล้งถามถึงเส้นทางการเดินทาง ถามว่าต้องใช้เวลา
กี่วนั จึงจะพาคนกลับมาเมืองฉางอานได้ คาดว่าที่ที่นายหญิงถูก
จับตัวไปคือพิภพเมี่ยวฟ่ อโจวแห่งที่ สอง ซึ่ งราชาปี ศาจหลัวซา
สร้างขึน้ มาเอง อยู่ระหว่างเขาจินกังซานใหญ่เล็ก”

ไป๋จุ่นถอนหายใจยาว ทุกคนแยกย้ายกันทางานกลับได้
คาตอบที่เหมือนกัน ก็เท่ากับมีความน่ าเชื่อถือในข้อมูลนี้ ถึงห้า
ส่วน

เขาหันมองไปทางทิศตะวันออก ก่อนฟ้ ามืดอย่างน้ อยยัง

ต้องใช้เวลาอีกหกชัวยาม
่ เขาร้อนใจเกินกว่าจะทนรอไหว ตัง้ ใจ
ว่าจะล่วงหน้ าไปก่อนลูกน้ องคนสนิท จึงสังก
่ าชับจ้าวซื่อให้อยู่

206
เฝ้ าตาหนักที่ริมแม่น้ าลี่ฉ่ ุยให้ดี หากอีกฝ่ ายมีความเคลื่อนไหว
ก็ให้หาวิธีรบั มือไป ส่วนหลี่ควานฉาให้เฝ้ าอยู่ที่บ้านร้าง รอจน
ฟ้ ามืดแล้วให้สะกดรอยตามปี ศาจหลัวซาไปดินแดนลึกลับ หาก
ทุกอย่างราบรืน่ คืนนี้ คงจะได้พบกันที่เขาเติ่งหัวซาน

สีหน้ าพ่อบ้านใหญ่ออกจะเป็ นห่วงอยู่บ้าง “ไม่ร้วู ่าปี ศาจ

หลัว ซาพวกนั ้น ใช่ ส่ ง ข่ า วบอกต่ อ กัน ล่ ว งหน้ าหรื อ ไม่ ท่ า น
ประมุขไปเพียงลาพัง ต้องระวังตัวให้มาก”

ไป๋จุ่น เหยียดยิ้มดูแคลน “ถ้าราชาปี ศาจสามารถปลอม

เป็ นกิเลนเทพขึ้นมาได้ เขาคงไม่คิดหาสารพัดวิธีบีบให้ ข้ามา
ดินแดนจงถู่แล้ว!” พูดจบก็แปลงกายเป็ นบัณฑิตหนุ่มตามเดิม
แล้วกลับเข้าเมืองฉางอาน ไปยังตลาดซื้อผลไม้เชื่อม แล้วเก็บ
ใส่กล่องเล็กๆ สอดไว้ในอกเสื้ออย่างระวังและทะนุถนอม

คู่หมัน้ ...จากกันสี่วนั กลับรูส้ ึกราวกับจากกันนานหลายปี

หวัง ว่ า ดิ น แดนจงถู่ก ับ เขาเติ่ ง หัว ซานจะมี ช่ ว งเวลาที่

ต่างกันไม่มากนัก

หากที่แดนมนุษย์หนึ่ งวันเท่ากับภายในเขาหนึ่ งปี ...

207
 ข้าก็ไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว!

[ 1 ] 襕袍 เสื้ อ คอกลมแบบโบราณของบุ รุษ ที่ ต ัว บน

และตัวล่างติดกันเป็ นชุดเดียว

[ 2 ] 幞头 ผ้าแพรสาหรับโพกคลุมผมที่ เกล้าเป็ นมวย

ไว้เหนื อศี รษะของบุรุษ มี ลกั ษณะคล้ายหมวกทรงสูงที่ รดั ผม
และเก็บผมช่ วงครึ่งบนของศี รษะ รัดเสร็จทิ้งชายผ้าสองเส้ น
สัน้ ๆ ไว้ด้านหลัง

[ 3 ] ขุมนรกเติ่งหัวตี้ยวี่ หมายถึงมหานรกที่ ไม่มีวนั ตาย

สัตว์นรกในขุมนี้ แม้ถกู ลงโทษจนตายก็จะฟื้ นกลับมามีชีวิตรับ
โทษใหม่ ทนทุกข์ทรมานเวียนว่ายตายเกิดไม่จบสิ้น บาปกรรม
ที่ ท าให้ ต กนรกขุม นี้ เ นื่ อ งมาจากอดี ต ชาติ มี จิ ต ใจโหดเหี้ ย ม
ทารุณ ทากรรมฆ่าสัตวตัดชีวิตอยู่เป็ นประจา

[ 4 ] ขุมนรกบริวารของ 8 มหานรก ในมหานรกแต่ละขุม

จะมีนรกขุมย่อมอีก 16 ขุม ปรากฏใน 4 ทิศ ทิศละ 4 ขุม

208
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 74

ที่ เขาเติ่งหัวซานยังคงไม่เห็นแสงตะวัน สิ่งเดียวที่ พอจะ

แยกกลางวันและกลางคืนได้กค็ ือความร้อนเย็นของอากาศที่
เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน หากด้านนอกพระอาทิตย์ส่องแสงที่ นี่ก็
จะอบอุ่น ขึ้ น บ้ า ง หากด้ า นนอกท้ อ งฟ้ ามื ด มิ ด ที่ นี่ ก็จ ะหนาว
เหน็ บเข้ากระดูก ต่ อให้ เป็ นปี ศาจไอมารที่ ไม่สะทกสะท้ านต่ อ
ความหนาวเย็น ก็ยงั แทบยืนหยัดไม่ไหว

ทุ่งหญ้านอกถา้ นี้ ราวกับสนามเด็กเล่นของปี ศาจหลัวซา

หากเป็ นหนึ่ งบุรษุ หนึ่ งสตรีออกมาเจอกันจะจบลงด้วยการสู้กนั
สัก ตัง้ ถ้ า ปี ศาจสาวชนะ นางจะดูถ กู หยามหยัน ปี ศาจผู้บุ รุษ
อย่างไม่ไว้หน้ าชนิดที่ ถ้าใจไม่แกร่งพอคงจะฆ่ าตัวตายหนี อาย
ไปแล้ว!

แต่นัน่ ก็ดีกว่าให้ปีศาจบุรษุ เป็ นฝ่ ายชนะ ปี ศาจสาวที่พ่าย

แพ้จะถูกปี ศาจผู้บุรษุ กดอยู่ใต้ ร่าง ต่ อจากนั น้ ก็เป็ นเรื่องราวที่
ไม่อาจหาถ้อยคามาบรรยายได้ รอจนกว่าเสี ยงโหยหวนของ
ปี ศาจสาวที่ ดงั ทะลุถึงชัน้ ฟ้ าจะเงียบหายไปเอง ความสงบจึงจะ
กลับคืนมา
209
 ทุกครัง้ ที่ ปีศาจผู้บุรษุ เป็ นฝ่ ายชนะ จะเป็ นช่วงเวลาที่ น่า
กระอักกระอ่วนอย่างยิ่งของหมิงเสวียนและเหยี่ยนหวู่ฟาง ทัง้
สองต้ องหาที่ ซ่อนตัว แล้ ว นั ง่ รออย่ างอดทนจนกว่ า ช่ ว งเวลา
หฤหรรษ์ของเหล่าปี ศาจจะผ่านพ้น เพราะยามที่ ปีศาจหลัวซา
สองตัวกระทาเรื่องเช่ นนั น้ จะไม่มีความงดงามใดให้ น่าแอบ
มองหรือแม้แต่พดู ถึง เสียงร้องอี๊ๆ อ๊าๆ นัน่ ฟั งแล้วไม่ต่างจาก
เสียงหมูถกู เชือด!

ตอนนี้ เหยี่ยนหวู่ฟางกาลังครุ่นคิดอย่างหนัก ที่นี่ไม่มีพืช

พรรณธัญญาหาร ไม่มีนก หนู หมู ปลา ไก่ ให้ ล่ากิน แสดงว่ า
พวกปี ศาจต้องออกไปหาอาหารจากที่อื่น ถ้านางสะกดรอยตาม
ไปก็น่าจะพอมีหวังพบเจอทางออกไม่ยากนัก

หญิงสาวหันมองหมิงเสวียนที่ นัง่ อยู่ไม่ห่าง นางตัง้ ใจจะ

หารือแผนการนี้ ร่วมกันกับเขาแต่กพ็ บว่าเขานัง่ นิ่ง ตาค้าง นาง
คิดว่าเขาอาจจะเขินอายที่ต้องนัง่ ฟังเสียงปี ศาจสองตัวนัน่ กาลัง
ประกอบกิจร้อนแรงกันอยู่ แต่พอมือสัมผัสถูกแขนเขา จึงได้รู้
ว่าอีกฝ่ ายกาลังมีไข้สงู

ปกติพึ่งพิงไม่ได้กล็ าบากมากพออยู่แล้ว ยังจะเจ็บป่ วย

มาให้เป็ นภาระอีก!

210
 แม้จะไม่สบอารมณ์ นัก แต่ เหยี่ยนหวู่ฟางก็ยงั ดึงมือเขา
มาตรวจจับชีพจร นางมองดูใบหน้ าแดงซ่านแล้วก็ต้าหนิ “ป่ วย
หนักขนาดนี้ ทาไมไม่รีบบอก?”

หมิงเสวียนส่ายหน้ าเบาๆ “เมื่อก่อนข้าก็เคยเจ็บป่ วยมา

บ้าง อดทนสักหน่ อยก็จะผ่านพ้นไปเอง สถานการณ์ ในยามนี้
ไหนเลยจะอนุญาตให้เจ็บป่ วยได้”

หญิ ง สาวฟั ง แล้ ว ก็ถ อนหายใจแผ่ว เบาอย่ า งอับ จน ทัง้

สองเคยย้อนกลับเข้าไปในถา้ เคยขึ้นเขากลับไปที่ คุกวารีและ
เคยไปที่ ทะเลเตาหลุนไห่ ที่อยู่ข้างล่างมาแล้ว แต่ กไ็ ม่เคยพบ
เจอทางเข้าออก!

สถานที่ แ ห่ ง นี้ ถ ูก คุ้ม กัน แน่ นหนาไม่ ต่ า งจากปราการ

ทองคา หากตอนนี้ วงแหวนจินกังเฉวียนของนางยังอยู่ คงใช้
หนี ออกไปจากที่นี่ได้อย่างง่ายดาย

เสียดายที่วงแหวนหายไปอย่างไร้รอ่ งรอย ความหวังที่จะ

ออกไปจากที่น่ี จงึ เลือนรางนัก

211
 เอาเถอะ คนป่ วยอยู่ตรงหน้ าอย่างไรก็ต้องรักษาโรคให้
เขาก่ อ น ตอนนี้ ปี ศาจหลัว ซาสองตนนั น้ กอดประคองกัน ไป
อย่างสุขสมหวานชื่นเรียบร้อย

เหยี่ยนหวู่ฟางจึงเตรียมก่อกองไฟเล็กๆ ก่อนหน้ านี้ หญิง

สาวไม่เคยก่อไฟ เวลาจับปลามาได้กต็ ้ องใช้ พลังเวทของนาง
ย่างให้ สุก แต่ ตอนนี้ คงจาเป็ นต้ องก่อกองไฟแล้วเพราะต่ อให้
หมิงเสวี ยนเป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูง แต่ ร่างกายนี้ ก็ยงั มี
สังขารของมนุ ษย์ หากหนาวก็ต้องผิงไฟให้ อุ่น เจ็บป่ วยก็ต้อง
รักษา มิเช่นนัน้ เกรงว่ายังไม่ถึงวันที่เขาได้ขึน้ ปกครองใต้หล้าก็
อาจต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่เสียก่อน

เหยี่ ย นหวู่ฟ างลุ ก ขึ้ น ยื น แล้ ว ตัง้ สมาธิ ร่ า ยคาถาในใจ

สร้างเวทกาบังขึน้ มา แม้จะไม่อาจเทียบเท่ากับเวทกาบังของไป๋
จุ่นที่ใหญ่โตเพราะพลังบาเพ็ญของนางยังอ่อนด้อย จึงสร้างเวท
กาบังได้แค่รศั มีห้าสิบก้าว ถึงกระนัน้ ก็นับว่าพอใช้ต้านทานการ
บุ ก โจมตี จ ากปี ศาจหลัว ซาราวแปดสิ บ ถึ ง ร้ อ ยตัว ได้ อ ย่ า งไม่
ลาบาก

ระหว่างรอน้ าต้ มเดือด หญิงสาวก็ส่งพลังของตนให้ เขา

เล็กน้ อยเพื่อให้พอมีแรง หลังจากน้ า เดือดแล้วก็ใช้น้ าร้อนเช็ด
ทาความสะอาดและเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกายเขา เริ่มจากฝ่ า
212
มือและใต้ฝ่าเท้า หมิงเสวียนพยายามชักมือเท้าหนี แต่ถกู นาง
ถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ

“รีบๆ รักษาตัวให้หาย จะได้ไม่ต้องเป็ นภาระข้านานนัก!

เจ้ามองไปตรงนัน้ สิ เห็นเงาดานัน่ หรือไม่ ข้าคิดว่าอาจจะเป็ น
ภู เ ขาอี ก ลู ก หนึ่ ง ถ้ า ทางออกไม่ อ ยู่ ที่ นี่ ก็ อ าจจะอยู่ ที่ นั น่ ก็
เป็ นได้!” น้ าเสี ยงหญิงสาวมุ่งมันเอาจร
่ ิ ง “ข้าจะต้องออกไปให้
ได้ ข้าจะไม่ยอมถูกขังอยู่ที่นี่จนตาย!”

แสงจากกองไฟส่ องกระทบใบหน้ าเฉิดฉั น เผยให้ เ ห็น

ประกายตาแวววับ แววตาแน่ วแน่ ชดั เจน รอบกายแผ่กลิ่นเย็น
เยียบดุดนั ออกมา

หมิงเสวียนไม่เคยเห็นนางเป็ นแบบนี้ มาก่อน นางลดไข้

ให้เขา ลงมือออกจะหนักอยู่บ้าง เช็ดจนเขาเจ็บ แต่กไ็ ม่ได้ร้อง
ออกมาหรื อ ต าหนิ นางสั ก ค า ครู่ ใ หญ่ จึ ง เอ่ ย ถามขึ้ น “ข้ า
หลอกลวงอาจารย์ไว้มาก ท่านยังโกรธข้าอยู่หรือไม่?”

เรื่ อ งหลอกลวงกลายเป็ นเรื่ อ งเล็ก น้ อยเมื่ อ เที ย บกับ

สถานการณ์ ไร้ทางออกตรงหน้ า หญิงสาวหันมองรอบตัวอย่าง
ระวัง ก่อนเอ่ยตอบ “ข้าแค่ต้องการออกไปจากที่นี่เท่านัน้ ”

213
 “เพราะด้านนอกมีคนที่ท่านคะนึ งหาอยู่งนั ้ หรือ...?”

คาถามนี้ ทาให้หญิงสาวชะงักนิ่ง คิดถึงใบหน้ าของไป๋จุ่น

หัวใจก็เจ็บปวดอึดอัดราวกับถูกบีบ

นางอยู่ที่นี่ร้องเรียกสวรรค์ แต่สวรรค์ไม่ขานรับ! เขาอยู่

ด้านนอกจะมีสภาพเป็ นอย่างไรบ้างก็สดุ จะรู้

ทว่ าเหยี่ ยนหวู่ฟางรู้ว่าเขาเป็ นคนที่ มีความรับผิดชอบ

มากที่ สุด คนหนึ่ ง เขาจะไม่มีท างทอดทิ้ ง นางไว้ โ ดยไม่ แยแส
เด็ดขาด นางกอดความมันใจนี ่ ้ เอาไว้รอแล้วรอเล่า แต่สถานที่
แห่งนี้ ช่างทาให้ผคู้ นสิ้นหวังโดยแท้

บางเวลานางก็กลัว ว่ าไป๋จุ่นจะทาตัว เหมือนครัง้ เซี ยน

น้ อยเฝ้ าตะเกี ยงที่ หนี งานแต่ งไป คือแค่เศร้าใจสักพักพอเป็ น
พิธี จากนัน้ ก็ตามหาความรักครังใหม่้ ต่อ

แต่เขาไม่น่าจะโง่จนถึงกับคิดว่านางทอดทิ้งเขาแล้วหนี
งานแต่งไปอีกคนหรอกนะ!

หรือเขาจะคิด?

214
 ปกติเขาก็มีความคิดประหลาดพิสดารไม่เหมือนใครอยู่
แล้ว หากจะเข้าใจผิดเช่นนัน้ ก็มีความเป็ นไปได้ พอคิดแบบนี้
หญิงสาวก็ยิ่งร้อนรนและมุ่งมันจะหาทางออกไปให้
่ ได้ หลังจาก
ออกไปได้เรือ่ งแรกที่นางจะทาคือตามหาไป๋จุ่น!

หากพบว่าเขาใช้ชีวิตมีความสุขดีอยู่ที่เมืองเหยียนตูโดย
ไม่สนใจตามหานาง หญิงสาวจะทุบตี เขาให้แหลกคามือ! แล้ว
จะประกาศให้รกู้ นั ทัวว่
่ านางไม่แต่งให้เขาให้แล้ว!

แม้ ใ นใจจะคิ ด จัด การเขาอย่ า งดุเ ดื อ ด แต่ น้ า ตากลับ

ทะลัก พรังพรู
่ ด้ ว ยความเศร้ า และหวาดกลัว จนต้ อ งรี บเบือน
หน้ าหลบด้วยไม่อยากให้ หมิงเสวียนเห็นว่าตนร้องไห้ ทว่ายิ่ง
พยายามกลัน้ สะอื้น น้าตาก็ยิ่งไหลไม่หยุด สุดท้ายนางก็เลิกคิด
ปิดบัง แล้ ว พยักหน้ ารับ ทัง้ ที่ น้ า ตาอาบหน้ า “ใช่ ข้ าคิ ด ถึ ง เขา
คิดถึงมากเหลือเกิน ไม่รวู้ ่าตอนนี้ เขาจะเป็ นอย่างไรบ้างแล้ว...”

สตรีนางหนึ่ งสามารถรา่ ไห้เพื่อเจ้าได้ ก็ชดั เจนว่านางใส่

ใจเจ้าอย่างแท้จริง

หมิงเสวียนมองดูหยาดน้ าตาบนใบหน้ างดงามแล้วเผย

รอยยิ้มยากจะเข้าใจ “คิดไม่ถึง ความรู้สึกที่ อาจารย์มีต่อท่ าน
ประมุขจะลึกซึ้งขัน้ นี้ แล้ว ข้าจาได้ว่าตอนแรกที่พบท่าน ท่านไม่
215
คิดที่ จะมีคู่ครอง จิตใจมุ่งมันเพี ่ ยงแต่ จะบาเพ็ญตบะให้ สาเร็จ
ข้ า คิ ด ว่ า ท่ า นจะเป็ นเช่ น นั ้น ตลอดไป วัน หนึ่ ง คงส าเร็จ ขึ้ น สู่
สวรรค์ ขึน้ เขาจี๋เสียงซาน ไปเป็ นฑากิณี แต่วนั นี้ ท่านกลับละทิ้ง
ปณิธานเสี ย กลางคัน เพราะอะไรกัน เล่ า หรือความรักมี แ รง
ดึงดูดยิ่งกว่าการบาเพ็ญตบะให้สาเร็จงัน้ หรือ...”

เหยี่ยนหวู่ฟางหยุดเช็ดตัวให้เขาทันที ใบหน้ างดงามขึง

ตึงเย็นชา ดวงตาเป็ นประกายวาววับคมกล้า น้าเสียงเยียบเย็น

“คนที่ ดึ ง ให้ ข้ า กับ ไป๋ จุ่น มาเชื่ อ มโยงกัน ก็คื อ เจ้ า มิ ใ ช่ รึ !

ทาไมวันนี้ จึงบอกว่าคิดไม่ถึงเสี ยได้ ข้าไม่ใช่ ต้นไม้ใบหญ้ าไร้
ความรู้สึ ก วัน หนึ่ ง เมื่ อ พบเจอคนที่ ใ ช่ ก็ย่ อ มก่ อ เกิ ด ความรัก
ความผูกพันกันได้ ข้าเต็มใจละทิ้งการบาเพ็ญและตบะที่ สงสม ั่
มาก็เพื่ อเขาผู้เดี ยว! นี่ เป็ นการเลือกของข้ า เพราะข้ ารู้สึ กว่ า
ความรักของข้ากับไป๋จุ่นมีค่ายิ่งกว่าการบาเพ็ญตบะให้สาเร็จ
แล้วขึ้นไปอยู่บนสวรรค์นัก!” หญิงสาวจ้องเขานิ่ง น้ าเสียงเพิ่ม
ระดับความห่างเหิน

“เรื่องนี้ เจ้าคงไม่มีวนั เข้าใจ เพราะเจ้าเป็ นร่างอวตารของ

เทพชัน้ สูง จิตใจย่อมตัง้ มันในศรั
่ ทธาอย่างที่คนธรรมดาไม่อาจ
เทียบเคียงได้ แต่ข้าเป็ นปี ศาจ เป็ นปี ศาจที่ถือกาเนิดจากไอมาร
จิตอาฆาตแค้นของผูค้ นที่ล้มตายทัง้ เมืองทาให้ข้าก่อเกิดขึน้ มา
216
ในร่างกายข้ายังมีเจ็ดอารมณ์หกปรารถนาครบถ้วน ไป๋จุ่นเพียง
ช่ วยกระตุ้นความรู้สึกเหล่านั น้ ให้ ชดั เจน ให้ ข้าได้ รู้ใจตนเอง
มิใช่เรือ่ งที่ต้องประหลาดใจหรือคาดไม่ถึงแม้แต่น้อย”

หมิงเสวียนตกตะลึง สีหน้ าเจื่อน “อาจารย์ยงั คงตาหนิข้า

...”

“เลิกเรียกข้าอาจารย์ได้แล้ว!” หญิงสาวก้มหน้ าสวมถุง

เท้ ารองเท้ าให้ เขา เทน้ าร้อนทิ้ง สี หน้ ายังคงเย็นชา “ระหว่าง
พวกเราไม่เคยเป็ นศิษย์อาจารย์กนั ! เพราะการที่ เจ้าปรากฏตัว
ขึน้ มาให้ข้าเห็นก็เป็ นส่วนหนึ่ งในแผนการของเจ้า ไยต้องยึดถือ
เรือ่ งโกหกหลอกลวงเป็ นเรือ่ งจริงจังนักเล่า”

หมิงเสวียนถูกตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้ า ไม่เหลือเยื่อใย
ไมตรีใดๆ จึงไร้ถ้อยคาจะโต้ แย้ง สุดท้ ายก็เบือนหน้ าหนี หลบ
สายตาอย่างขมขื่น

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างไม่ ส นใจความรู้ สึ ก ของเขา หลัง ดู แ ล

อาการให้ เขาเสร็จก็เฝ้ าดูกองไฟให้ลุกโชนไว้ จู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น
อี ก “อาจารย์เ คยคิ ดบ้างหรือไม่ หากเรื่องราวไม่เ ป็ นอย่ างที่
ท่านหวัง หากท่านประมุขผู้นัน้ ไม่เคยคิดจะตามหาท่ าน ไม่คิด

217
ช่วยเหลือ กระทังลื
่ มเลือนท่านอย่างง่ายดายในเร็ววัน ท่ านจะ
ทาอย่างไร?”

คาพูดนี้ ของหมิงเสวียนสร้างความเจ็บปวดในใจนางนัก
แต่ เมื่อคิดถึงว่าหากกิเลนเทพจะไร้หวั ใจแล้วสิ้นไร้เยื่ อใยต่ อ
นางขึ้ น มาจริ ง ๆ นางจะท าอะไรเขาได้ เ ล่ า เหยี่ ย นหวู่ ฟ าง
หัวเราะเสี ยงขื่น “ก็กลับไปอยู่เขาฉื อจ้างซาน กลับไปสู่หนทาง
บาเพ็ญตบะอีกครัง” ้

“จิ ต ใจเคยหวันไหวไปกั
่ บ อารมณ์ แ ละความปรารถนา
แบบมนุ ษ ย์แ ล้ ว ยัง จะสามารถข่ ม ให้ ส งบได้ อี ก หรื อ ?” หมิ ง
เสวี ย นจ้ อ งมองโฉมสะคราญตรงหน้ าด้ ว ยแววตาเจิ ด จ้ า
น้าเสียงหนักแน่ น

“พวกเราต้ อ งออกไปจากที่ นี่ ให้ ไ ด้ ข้ า ตัง้ ใจจะพาท่ า น

กลับไปเมืองจงถู่ด้วยกัน ครัง้ นี้ เผลอทาให้ ท่านกับไป๋จุ่นต้ อง
ลาบาก เป็ นความผิดของข้าอย่างแท้จริง คนเราทาเรื่องผิดแล้ว
ก็สมควรต้องชดใช้ ท่านเป็ นปี ศาจไอมาร ใต้หล้านี้ ยากจะหาผู้
ใดต้ านทานไอมารของท่ านได้ แน่ นอนว่าหากกิเลนเทพช่ วย
ท่ า นได้ ร่ า งอวตารของเทพอย่ า งข้ า ก็ส ามารถช่ ว ยท่ า นได้
เช่นกัน”

218
 นี่ เป็ นครัง้ แรกที่เขาเผยความในใจต่อนางออกมา เพราะ
รูว้ ่าหากไม่คว้าไว้ให้แน่ นต่อไปก็จะไร้โอกาสแล้ว ในฐานะราชัน
ที่ ชะตาลิขิตมา เขาจะไม่ร้สู ึกเสียใจในภายหลังกับการตัดสินใจ
ของตนเอง บุญก็ดี บาปก็ดี ล้วนเป็ นหินรองเท้าให้เขาหวนคืนสู่
ความชอบธรรมด้วยกันทัง้ นัน้

เหยี่ ยนหวู่ฟาง...ตอนแรกที่ เขาเลือกนาง ก็เริ่มมาจาก

ชื่ อเสี ย งและความงดงามสะคราญโฉมเป็ นหนึ่ งของนาง เขา
หวังจะใช้นางเพื่อเข้าถึงกิเลนเทพตัวนัน้

แน่ นอนว่ า หนุ่ มที่ ค รองตัว เป็ นโสดมาหมื่ น ปี ย่ อ มไม่

ปฏิเสธ

พอไป๋จุ่นก็ติดกับเข้าให้ จริงๆ หลังจากอี กฝ่ ายถอนเวท

อาคมบนธนูฉางเฉินเจี้ยน เขาก็แอบไปขโมยมัน ทันที ที่คนั ธนู
ถูกน้ าวตึ ง หลังจากนั น้ ประวัติ ศาสตร์ข องแดนจงหยวนก็ถ กู
เขียนขึน้ มาใหม่โดยชื่อของเขาจะถูกสลักไว้ในฐานะฮ่องเต้ของ
แผ่นดินไปตลอดกาล!

ที่คานวณพลาดเพียงจุดเดียวคือความรูส้ ึกและจิตใจของ
ตนเอง

219
 ในฐานะบุรุษ เขายากจะต้ านทานความงดงามของไอ
มารได้ อี กทัง้ นิสัยของนางก็ไม่เลว ความคิดอ่านก็บริสุทธ์ ิ อยู่
ด้ ว ยกัน นานวันเข้า พลัน บัง เกิด ความรักแท้ จริง แต่ เพี ย งข้ าง
เดี ย ว ไม่ ใ ช่ ห ายนะ แต่ เ ป็ นสิ่ ง ที่ จ าต้ อ งเกิ ด ชอบพอสตรี ค น
เดียวกับกิเลนเทพของตนเอง เขาจึงไม่ร้วู ่าควรทาตัวอย่างไร
ต่อ

นั บแต่ อดี ตกาลจนถึงปั จจุบนั ไม่เคยมี ฮ่องเต้ องค์ใดมี

ประสบการณ์เช่นนี้ มาก่อน

ควรจะสร้ า งสมดุ ล อย่ า งไร ควรจะหลี ก เลี่ ย งไม่ ใ ห้

บาดเจ็บทัง้ คู่อย่างไร นี่ เป็ นสิ่งที่เขาต้องไตร่ตรองหนักหน่ วง แต่
ตลอดหลายวัน ที่ อ ยู่ ร่ ว มกัน ตามล าพัง เหยี่ ย นหวู่ฟ างไม่ ไ ด้
แสดงความหวันไหวหรื
่ อลังเลใจออกมาแม้แต่น้อย

เขาพูดเสี ยอ้ อมค้ อม ในคาพูดเหล่ านี้ ไม่มีถ้อยคาที่ บีบ

คัน้ เพียงแต่พยายามโน้ มน้ าวให้นางใคร่ครวญอีกครัง้ สุดท้าย
สี หน้ าหญิงสาวยังคงเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก ไร้ความเขินอาย
เหมือนหญิงสาวที่ได้ฟังบุรษุ สารภาพรักควรจะมี ซา้ ยังเอ่ยเสียง
เย็นว่า “เจ้าไม่ใช่ว่าป่ วยจนเลอะเลือนไปแล้วนะ”

220
 หมิงเสวียนชะงักนิ่ง “ข้าสติชดั เจนยิ่ง รู้ว่าตนเองกาลัง
พูดอะไรอยู่”

“ไป๋จุ่นไม่ใช่ กิเลนของเจ้าหรอกหรือ?” นางมองจ้องเขา

ด้ ว ยแววตาคมกริ บ “เจ้ า มิ ใ ช่ ค าดหวัง ให้ เ ขายอมช่ ว ยเหลื อ
เพื่อให้เจ้าได้กลับคืนสู่ราชสานักอย่างยิ่งใหญ่ ไร้ผ้ตู ่อต้ าน ขึ้น
เป็ นฮ่ องเต้ ปกครองดินแดนจงถู่อย่างถูกต้ องตามธรรมเนี ยม
หรอกหรือ”

นางรู!้ !

ที่ ผ่านมาเหยี่ยนหวู่ฟางไม่เคยพูดจาให้ ผิดสังเกตแม้สกั

คา แต่แท้จริงในใจกลับมองเขาออกชัดเจนยิ่ง!

กระทัง่ เขาใช้ วาจาเกลี้ยกล่อมอ้ อมไปอ้ อมมาว่ าต่ อไป

เขาจะยอมอุทิศตนเพื่อนาง กลับถูกนางเปิดโปงอย่างรู้ทนั ไป
เสียหมด!

เรื่องเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยจากดินแดนฟั น่ สิงซ่า
ถู เรือ่ งที่เขาขึน้ เป็ นฮ่องเต้ดินแดนจงถู่ เรือ่ งที่บีบบังคับให้กิเลน
เทพต้ องเปิดเผยตัวเองเพื่อยืนยันฐานะของเขาและสนั บสนุ น
ค้า จุ น เขา ทัง้ หมดนี้ เป็ นรอยแยกที่ ข วางกัน้ ระหว่ า งเขากับ

221
เหยี่ยนหวู่ฟาง และเขาจะไม่อาจก้าวข้ามรอยแยกนี้ ไปได้ตลอด
กาล!

เขาสูดลมหายใจเข้าออกลึกยาวหลายครัง้ ปล่อยให้ ทุก

อย่างภายในใจว่างเปล่า ก่อนจะเอ่ยอย่างดื้อดึง “ไม่ว่าฐานะที่
แท้จริงของข้าจะเป็ นอะไร ข้าล้วนมีสิทธ์ ิ ในการชมชอบท่าน”

เหยี่ยนหวู่ฟางรับฟั งด้วยสีหน้ าเฉยชา นี่ ไม่ใช่ปัญหาของ

นาง เขาจะมี ใ จชื่ น ชอบนางก็เ ป็ นเรื่ อ งเขา ใต้ ห ล้ า นี้ มี ผู้ค น
มากมายชอบนาง ซึ่งหญิงสาวไม่เคยหวันไหวและไม่่ เคยรู้สึกว่า
ต้องรับผิดชอบความรูส้ ึกของผูใ้ ดทัง้ สิ้น

พอเห็ น อี ก ฝ่ ายนิ่ งเฉยไม่ ใ ส่ ใ จ หมิ ง เสวี ย นก็ ไ ม่ อ าจ

ยอมรับได้ “หากพวกเราออกไปจากที่ นี่ไม่ได้ตลอดกาล หาก
ท่านไม่ได้เห็นหน้ าไป๋จุ่นอีก ท่านจะทาอย่างไร?”

หญิงสาวนิ่งคิดเพียงครู่เดียวก็ได้คาตอบในใจชัดเจน ต่อ
ให้ไม่มีไป๋จุ่น ข้าก็ไม่สนใจเจ้า!

“เรื่ อ งนี้ ไม่ ใ ช่ ปั ญ หาใหญ่ ข้ า มี ชี วิ ต ที่ ยื น ยาว ดัง นั ้น จะ

บาเพ็ญตบะที่ ใดก็เหมือนกัน แต่เป็ นเจ้าต่ างหากที่ ต้องลาบาก
ร่างอวตารที่ มีเนื้ อหนังสังขารเยี่ยงมนุษย์จะเสื่อมถอยและแก่

222
เฒ่าลงทุกวัน หากเจ้าติดอยู่ที่นี่กห็ มายความว่าเจ้าจะไม่ได้เป็ น
ฮ่องเต้อย่างที่คิดอยาก ดินแดนจงถู่จะตกอยู่ในกามือของราชา
ปี ศาจหลัว ซา วัน หน้ าย่ อมถูกเปลี่ ย นเป็ นดิ น แดนหลัว ซากุ่ย
กว๋อแห่งที่ สอง คิดๆไปแล้วภาระของเจ้าหนักหน่ วงกว่าข้ามาก
นัก”

ถึ ง ขัน้ นี้ หมิ ง เสวี ย นก็อ ับ จนค าพูด อย่ า งที่ สุ ด เขาเริ่ ม
สงสัยว่าเหยี่ยนหวู่ฟางมองทะลุเขาหมดสิ้นแล้วใช่ หรือไม่ ทุก
ถ้อยคาของนางจึงทิ่มแทงใจเขาอย่างไม่ปรานี

“อาจารย์ ท่ านจะต้ องใช้ วาจาทาร้ายจิตใจข้าเช่ นนี้ ด้วย

หรือ?”

223
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 75

เหยี่ยนหวู่ฟางยกยิ้ม “ก็แค่ล้อเจ้าเล่น อย่างไรเจ้าก็อย่า

คิดยอมแพ้ไปเสี ยก่อนล่ะ ด้านนอกยังมีแผ่นดินอันยิ่งใหญ่ รอ
เจ้าไปครอบครองอยู่”

จากนั น้ ทัง้ สองก็ไม่พูดอะไรกันอี ก ครู่หนึ่ งกองไฟที่ ลุก

โชนก็ดึงดูดเหล่าปี ศาจหลัวซาเข้าหา

เมื่อหญิงสาวเงยหน้ าขึ้นมาก็เห็นปี ศาจหลัวซาจานวน

หนึ่ งล้อมรอบวงเวท แต่ละตัวล้วนดวงตาเบิกกว้าง สีหน้ าคล้าย
สงสัยว่าทาไมตัวประกันสองคนจึงเปิดเผยตัวตนเช่นนี้

เหยี่ ย นหวู่ฟ างขมวดคิ้ ว อย่ า งไม่ เ ข้ า ใจ “มามองอะไร

กัน?”

ปี ศาจสาวที่เคยเจอเหยี่ยนหวู่ฟางตัง้ แต่วนั แรก มองเข้า

มาด้วยสี หน้ าตื่ นเต้ นยิ่ง “ดูสิ! ข้าพูดไม่ผิดแม้สกั คา! หนึ่ งบุรษุ
หนึ่ งสตรี เลือดสดๆ เนื้ อหวานอร่อย”

224
 ใช่ ! ปี ศาจหลัว ซาหลายตัว พยัก หน้ าอย่ า งเหม่ อ ลอย
น้าลายเจิ่งนอง กลิ่นเนื้ อสดช่างหอมหวานน่ ากิน แต่เบือ้ งบนก็
มีคาสังชั
่ ดเจน

ดูได้แต่ห้ามจับกิน!

“พวกเจ้าปรากฏตัวเช่นนี้ คิดจะทดสอบความอดทนของ
ปี ศาจหลัวซาอย่างพวกข้าหรืออย่างไร!” หัวหน้ าปี ศาจกวาดตา
มองปี ศาจหลัว ซาตัว อื่ น ๆ แล้ ว ก็ถ อยห่ างไปหนึ่ ง ก้ าว เพราะ
น้าลายที่ท่วมเต็มพืน้

ตัวประกันสองคนนี้ กช็ ่างไม่แยแสชีวิตตัวเองเสียบ้าง ทา

เรื่องเสี่ยงอันตรายด้วยการทดสอบความอดทนของปี ศาจหลัว
ซา นักล่าเห็นเหยื่ออยู่ตรงหน้ าจะหักห้ามใจได้สกั เท่าไรกัน!

ตอนนี้ ทุ ก สายตาจับ จ้ อ งเขม็ ง ไปยัง สองตั ว ประกัน

หัวหน้ าปี ศาจมองคนทัง้ สองอย่างรังเกียจระคนโมโห

รู้ ว่ า ตัว เองเป็ นเหยื่ อ น่ ากิ น ยัง กล้ า ปรากฏตั ว อย่ า ง

โจ่งแจ้งไม่ระวัง ช่างน่ ารังเกียจเสียจริง!

225
 “ในเมื่อพวกเขาไม่ห่วงชี วิตตนเอง พวกเราก็ไม่จาเป็ น
ต้ องคิดแทนพวกเขาให้ มากความ” ปี ศาจหลัวซาตนหนึ่ งเอ่ ย
ขึน้ พลางเอาหน้ าตนเองแนบชิดติดกับวงเวท

ปี ศาจตัวนัน้ พยายามดันหน้ าตนเองผ่านวงเวทที่ มองไม่

เห็น เข้ าไป สิ่ ง ที่ กนั ้ ขวางอยู่ช่างประหลาดนั ก มองไม่ เ ห็นแต่
สัมผัสจับต้องได้ ผิวเรียบเย็นและลื่น ลองทุบลงไปก็ได้ยินเสียง
สะท้ อนกลับ มา มัน จึ ง คิ ด ว่ าหากแทรกหัวผ่านเข้ าไปได้ สิ่ งที่
ขวางอยู่กค็ งพังทลายลงเอง ถึงตอนนัน้ วันเวลาอิ่มหนาสาราญ
ของปี ศาจทัง้ เผ่าก็จะมาถึง!

ตัวประกันสองคนมีสีหน้ าพะอืดพะอม ใบหน้ าปี ศาจหลัว

ซาที่เบียดชิดวงเวทถูกบีบอัดจนเปลี่ยนรูป แน่ นอนว่าทาใ ห้คน
ด้ านในที่ มองเห็นรู้สึกสะอิดสะเอี ยนยิ่ง หมิงเสวี ยนลุกขึ้นยืน
พูดเสี ยงดัง “อย่าลืมคาสังราชาของพวกเจ้
่ า เขาไม่อนุญาตให้
พวกเจ้าแตะต้องเรา!”

ใบหน้ าปี ศาจหลัวซาส่วนใหญ่เผยสี หน้ าหวาดกลัวลังเล

ออกมา ถูกต้ องว่าเนื้ อสดตรงหน้ าต้ องรสชาติย อดเยี่ ยม แต่
หากเทียบกับการถูกราชาปี ศาจลงโทษ นัน่ จะเป็ นเรื่องยา่ แย่ถึง
ขัน้ ชีวิตย่อยยับได้!

226
 คุ้มค่าแล้วหรือที่ จะเอาชีวิตมาเสี่ยงกับเศษเนื้ อที่ จะต้ อง
แบ่งกันกิน เนื้ อที่คิดๆดูแล้วยังไม่พอให้ติดซอกฟันสักนิด!

ทว่าก็มีพวกตะกละที่ ถกู ความหิวทาให้สมองเลอะเลือน

ไป รีบเสนอความเห็นโน้ มน้ าวใจปี ศาจตนอื่น “เอาแบบนี้ กแ็ ล้ว
กัน พวกเรากินกันไปก่อน หากราชาถามหาก็บอกว่าพวกเขา
ตกทะเลเตาหลุ น ไห่ จ มน้ า ตายไปแล้ ว ศพทิ้ ง ไว้ ก็อ าจจะเน่ า
เหม็น เพื่อไม่ให้เป็ นการตายที่ เสี ยเปล่า พวกเราเลยเอามาตุ๋น
เป็ นน้ า แกงหนึ่ งหม้อ ทุ กคนล้ ว นแบ่ง กัน กิน ไปจนหมด ตอบ
แบบนี้ พวกเจ้าเห็นด้วยหรือไม่?”

ดวงตาเหล่าปี ศาจเป็ นประกายขึ้นในพริบตา เป็ นวิธีการ

ที่ดี! ช่างเป็ นวิธีการที่ดีจนไร้จดุ อ่อนให้โจมตีโดยแท้!

ถึงจะหวาดหวันกั
่ บบทลงโทษจากราชาปี ศาจ แต่ในเมื่อ
มี ค าอธิ บายพร้ อ ม พวกปี ศาจที่ ถ ูก ความอยากกิ นเนื้ อคน
ครอบงาหมดสิ้น ต่างพากันช่วยโน้ มน้ าวตัวประกันให้ยินยอม
แต่โดยดี

“ออกมาดี ๆ เถอะ รับ รองว่ า พวกเจ้ า จะตายอย่ า งไม่

เจ็บ ปวด หากดื้ อ ดึ ง สุ ด ท้ า ยก็ต้ อ งหิ วตายทัง้ เป็ นอยู่ ใ นนั ้น
ร่างกายต้องผ่ายผอมเหลือแค่เนื้ อติดกระดูก นอกจากพวกเจ้า
227
จะต้ องตายอย่างทรมานแล้ว พวกข้าก็กินไม่อิ่ม ช่ างเป็ นการ
ตายที่เสียเปล่าโดยแท้”

ดังนั น้ เพื่อให้ ต่างฝ่ ายต่ างได้ประโยชน์ กค็ ือให้ พวกนาง

เลิกต่ อต้ าน เดินออกมาอย่างว่าง่าย ทอดกายลงนอนให้ พวก
มันฉี กกินดีๆ ใช่หรือไม่

อันที่ จริงเหยี่ยนหวู่ฟางประเมินปี ศาจหลัวซาไว้สูงกว่านี้

คิ ด ว่ าพวกมันจะเชื่ อฟั ง ราชาไม่กล้ าฝ่ าฝื นค าสัง่ ไม่คิ ด ว่ าพอ
เห็นอาหารรสเลิศตรงหน้ า คาสังของราชาก็
่ ถกู โยนทิ้งอย่างไม่
แยแส พวกมันสนใจเพียงความอยากกินของตนเองเท่านัน้

เรื่องปากท้ องเป็ นปั ญหาใหญ่มาทุกยุคทุกสมัย พันปี ไม่

เปลี่ยน หมื่นปี ก็ไม่เปลี่ยน

เหยี่ ยนหวู่ฟางมองท่ าทางกระเหี้ยนกระหื อรือของพวก

มันแล้วก็เตรียมตัวรับมือเต็มที่ อย่างไรเสี ยก็ยงั หาทางออกไป
จากสถานที่ แห่งนี้ ไม่ได้ จึงเป็ นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้
เอาเถอะ ตายเร็ว ขึ้น หนึ่ ง วัน กับ ตายช้ าลงไปหนึ่ ง วัน มี สิ่ ง ใด
แตกต่างกันเล่า

228
 หญิ ง สาวเหลื อ บมองหมิ ง เสวี ย นแวบหนึ่ ง เห็น เขาถื อ
กระบี่ไว้ในมือ แม้จะยืนโงนเงนไม่มนคง
ั ่ แต่เมื่อวาระสุดท้ายมา
เยือน เขาก็ขอตายอย่างมีเกียรติ

วงเวทนี้ ดูท่ า จะยัน ต้ า นปี ศาจหลัว ซาไว้ ไ ด้ อี ก ไม่ น าน

เพราะพวกมันเพิ่มจานวนมากขึ้นราวกับสายน้ า ที่ ไหลบ่า ล้อม
ไว้หมดทุกทิศทาง ด้านในสามชัน้ ด้านนอกสามชัน้ ใบหน้ าพวก
มันล้วนอัปลักษณ์ เสี ยหาดี ไม่ได้ แต่ ทุกตัวล้ วนมี เขี้ยวโง้งคม
กริบและกรงเล็บแหลมคมเหมือนกัน

เหยี่ยนหวู่ฟางเห็นรอยปริแยกจานวนนับไม่ถ้วน ดูราว
กับรอยแตกร้าวบนผืนน้ าแข็งในลาธาร สุดท้ายเมื่อปี ศาจหลัว
ซาโถมแรงกดลงมา วงเวทก็ต้านไว้ไม่ไหว แตกสลายจนหมด
สิ้น หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเสกแส้ กระดูกออกมา
ถือไว้แน่ น

สังหารให้เต็มที่สกั ครัง้ ! ชีวิตนี้ จะได้ไม่เสียทีที่เกิดมาจาก

ไอมาร!

เมื่อไร้วงเวทป้ องกัน ปี ศาจหลัวซาก็กรูเข้ามาทันที!

229
 ตัวด้านหน้ าที่ขยับเท้าเชื่องช้าก็จะถูกตัวด้านหลังเหยียบ
ยา่ หรือไม่กจ็ บั โยนทิ้งให้พ้นทางอย่างใจร้อน

หญิงสาวกัดฟั นแน่ น ขณะที่กาลังจะสะบัดแส้ออกไปเพื่อ

ตัดหัวปี ศาจ แสงสี ฟ้าสายหนึ่ งก็พุ่งตรงลงมาจากท้ องฟ้ าเบื้อง
บน! เจิดจ้าเสียจนทาให้ดวงตาพร่ามัว พวกปี ศาจหลัวซาพากัน
หยุดชะงักแล้วหรี่ตามองแสงลึกลับนี้ อย่างงุนงง

แม้เหยี่ยนหวู่ฟางจะหลับตา แต่หกู ย็ งั ได้เสียงเคลื่อนไหว

ชัดเจน

เสียงฝี เท้าที่วิ่งอย่างสับสน

เสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดงั ระงม

กลิ่นเนื้ อที่ถกู เผาไหม้

ทัง้ หมดนี้ นางรูว้ ่าเป็ นฝี มือผูใ้ ด

หญิงสาวพยายามจะลืมตามอง แต่แสงที่ สว่างเจิดจ้านี้ ก็

ยากจะฝื นลืมตาได้ไหว ในความพร่าเลือนมองเห็นร่างในชุดสี
ทองเรืองรองกาลังเดินฝ่ าแสงสว่างไสวนี้ มาช้าๆ นางมองเห็น
ใบหน้ าไม่ชดั แต่รปู ร่างเช่นนี้ ท่วงท่าการเดินเช่นนี้ !
230
 เขามาแล้ว!!!

เสี ยงโหยหวนค่อยๆ เบาลงกระทังไม่ ่ ได้ยินเสี ยงใด แต่

กลิ่นเนื้ อที่ ถกู เผาไหม้ยงั คงเหม็นคลุ้งจนผู้คนอยากจะอาเจียน
ออกมานัก!

แสงบาดตานี้ ท าให้ เ หยี่ ย นหวู่ ฟ างลื ม ตาขึ้ น อย่ า ง

ยากลาบากและยังมองเห็นได้ไม่ชดั แต่รปู ร่างท่วงท่านี้ เหมือน
เขามาก การเปิดตัวที่ยิ่งใหญ่อลังการเกินความจาเป็ นก็เหมือน
เขาเช่นกัน!

แล้ ว ยังมี คนั ธนู ในมือนั น่ อี ก ความเหี้ ย มหาญทรงพลัง

ของมัน แม้ จ ะเคยเห็น เพี ย งครัง้ เดี ย วนางก็จ ดจ าคัน ธนู นี้ได้
อย่ า งแม่ น ย า หากที่ นี่ คื อ สถานที่ ลึ ก ลับ ที่ ร าชาปี ศาจหลัว ซา
สร้างขึ้น บางที คงมีเพียงศาสตราเทพเท่านัน้ ที่ สามารถทาลาย
ลงได้

ธนูฉางเฉินเจีย้ น!!

เพราะเฝ้ ารอคอยที่จะได้พบเขามาตลอดหลายวัน นางจึง

กลัวว่าภาพที่ เห็นตอนนี้ จะเป็ นเพี ยงภาพฝั นตื่ นหนึ่ ง สองเท้ า

231
ก้าวได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดชะงักนิ่งอย่างลังเลและหวาดหวัน่ ความ
สับสนปัน่ ป่ วนถาโถมจิตใจ

นางกลัว...กลัวเหลือเกินว่าถ้าหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้น
อีกครัง้ เขาจะหายไป!

เขากาลังเดินมาหานางด้วยท่วงท่าเนิบช้า หนักแน่ น ไม่

เร่งร้อน ครูห่ นึ่ งก็เริ่มก้าวเร็วขึน้ เร็วขึน้ เร็วขึน้ !

สุดท้ายก็กลายเป็ นวิ่งสุดฝี เท้า

ชัวขณะที
่ ่ หญิงสาวกาลังจะส่ งเสี ยงเรียกชื่ อเขา เงาร่าง
นั น้ ก็เปลี่ยนเป็ นลาแสงพุ่งวาบมาอยู่ตรงหน้ าพร้อมอ้อมกอด
อบอุ่นที่โอบล้อมรอบกายนางอย่างรวดเร็ว

“คู่ห มัน้ !!” เขากอดกระชับ นางแน่ น น้ า เสี ย งสัน่ ด้ ว ย

ความดี ใจอย่างยิ่ง “ข้าหาเจอแล้ว! หลายวันมานี้ ข้ากินไม่ได้
นอนไม่หลับ ทุกครัง้ ที่หลับตาก็จ ะมองเห็นแต่หน้ าคู่หมัน้ ! หาก
วัน นี้ ยัง หาเจ้ า ไม่ เ จออี ก ข้ า จะขึ้ น เขาจี๋ เ สี ย งซาน ให้ ท่ า น
เหลียนชืออธิบายเรือ่ งนี้ !”

232
 เหยี่ ย นหวู่ฟ างมองท่ า ทางที่ เ ดี๋ ย วตระหนกเดี๋ ย วตกใจ
ของเขาด้วยความอบอุ่นหัวใจ นางไม่คิดว่าการแสดงความรู้สึก
ของเขาจะทาให้ภาพลักษณ์ จอมมารผู้เหี้ยมโหดต้ องบุบสลาย
ยิ่งเขาโวยวายเสียงดัง นางยิ่งรูส้ ึกสงบสุขอย่างประหลาด ลาคอ
ตี บ ตัน ไร้ ว าจาจะเอื้ อ นเอ่ ย หยาดน้ า ตาเอ่ อ คลอในดวงตา
สุดท้ายจึงกอดเอวเขาไว้แน่ น แนบแก้มตนเองกับลาคอเขา

เขาช่างอบอุ่นยิ่งนัก ดีเหลือเกิน!

่ ิ นเป็ นสาย
ทันใดนัน้ น้าตาที่พยายามฝื นกลัน้ ไว้กห็ ลังร

ก่ อนหน้ านี้ เหยี่ ยนหวู่ฟางเคยคิดไว้ว่าพอไป๋จุ่นมาช่ วย

นางก็จะส่งยิ้มเรียบง่ายให้เขา บางที อาจจะตัดพ้ออย่างแง่งอน
อี กเล็กน้ อยว่า ‘ทาไมมาช้านัก’ ตาหนิเขาสักสองประโยคแล้ว
วางท่าทรงภูมิ แต่พอได้พบเขาจริงๆ อารมณ์ ตื้นตันดีใจของไป๋
จุ่นก็เป็ นเหมือนโรคติดต่อที่ แพร่เชื้อใส่ผ้คู น สุดท้ายเหยี่ยนหวู่
ฟางก็กอดเขาแน่ นแล้วร้องไห้เสียงดังแนบอกเขา

สถานการณ์ เ ช่ น นี้ ท าเอาผู้ช มด้ า นข้ า งที่ ไ ร้ คู่รู้สึ ก ทุ ก ข์

ระทมใจ ใช้เวลาเพียงสี่ วนั ก็ตามมาถึงที่ นี่ได้ นับว่ารวดเร็วจน
น่ าตื่นตระหนก

233
 แต่ ว่ า ...เจ้ า สองคนนี้ แยกจากกัน เพี ย งไม่ กี่ ว ัน กี่ คื น
จาเป็ นต้องแสดงท่าที ราวกับพลัดพรากจากหายกันมานานนับ
หมื่นปี เช่นนี้ ด้วยรึ!

น่ าเกลียดจริงๆ!

หมิงเสวียนทนมองให้เจ็บชา้ ใจอยู่ครู่หนึ่ งก็หวั เราะหยัน

ตนเอง ชัด เจนแล้ ว ว่ าสัต ว์เ ลี้ย งของเขามี นิ สัย ชอบเรี ย กร้ อ ง
ความสนใจ แต่ กน็ ับว่าถูกต้องแล้ว หากไม่มีความรักเปี่ ยมล้น
ถึงเพียงนี้ วันเวลายาวนานที่ ถกู เนรเทศให้ลงมาอยู่ในดินแดน
ปี ศาจ เกรงว่ าจะท าให้ กิน เลนตัวนี้ หมดอาลัยตายอยากแล้ ว
เดินเข้าสู่วิถีมารไปเสียตัง้ แต่ต้น

คนรักพานพบหน้ า ความรู้สึกไหลทะลักราวขุนเขาถล่ม
ผืนดินทลาย

ทัง้ คู่ไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวสักนิด

เรื่องนี้ กท็ าให้ผคู้ นปากอ้าตาค้างได้เช่นกัน วิธีการที่พวก

เขาแสดงออกถึงความคิดถึงคะนึ งหาต่ อกัน ก็คือการบีบแก้ม
ของอี ก ฝ่ ายแรงๆ สองใบหน้ า ที่ ห นึ่ ง งดงามเฉิ ดฉั น และหนึ่ ง

234
หล่อเหลาคมคายถูกหยิกไปหยิกมาจนบิดเบี้ยวเสี ยรูป ไม่นาน
ใบหน้ าทัง้ สองก็ค่อยเปลี่ยนเป็ นสีแดงเข้ม

ไป๋จุ่นก็จมุ พิตริมฝี ปากคู่หมัน้ สาวแรงๆ ทาเสียงดังอย่าง

ไม่สนว่าตรงนี้ ยงั มีคนอื่นยืนอยู่ด้วย

หลี่ควานฉาที่ ถกู ทอดทิ้งกอดอกพลางทอดถอนใจอย่าง

สะเทือนใจ อืม...รักแท้กง็ ดงามอยู่หรอก

ความรักระหว่ างท่ านประมุขกับนายหญิงก็ถือว่ าใช้ ได้

ระดับหนึ่ ง

แต่น่าเสียดายที่เป็ นเพียงความรักของคนแก่สองคน

ไม่อยากจะคุยว่าตัวเขาเองตอนที่ อายุน้อยกว่านี้ กลับมี

ประสบการณ์ ด้านความรักอู้ฟู่กว่าท่ านประมุขมากนั ก ตอนที่
อายุ ส ามร้ อ ยปี ก็ เ ข้ า สู่ ส นามรัก แล้ ว ตลอดหลายปี มานี่
บุพเพสันนิวาสที่ แสนสัน้ ดุจน้ าค้างยามเช้ามีไม่ตา่ กว่าร้อยหน
ทว่าไม่เคยมีสตรีนางใดสามารถทาให้เขาคะนึ งหามาก่อน

235
 ครูห่ นึ่ งหลี่ควานฉาก็เบือนหน้ าหนี เพราะทนดูค่รู กั ทาตัว
หวานเลี่ยนใส่กนั ไม่ไหว เขาหันมามองบุรษุ คุ้นหน้ าที่ ยืนอยู่อีก
ฟากอย่างพิจารณา

“นี่ ...เจ้าเป็ นร่างอวตารของเทพจริงรึ?”

หมิงเสวียนปรายตามองอี กฝ่ ายด้วยท่ าที สูงส่ ง ก่อนจะ

พยักหน้ าเบาๆ อย่างไว้ตวั

หลี่ ควานฉาถอนหายใจเฮื อกใหญ่ อย่างเศร้าสลด โลก

เรานี่ กช็ ่างพิสดารเหลือเกิน ยกตัวอย่างเช่นตัวด้วงที่ วนั ๆเอา
แต่กลิ้งเล่นไปมาบนกองขี้ จู่ๆวันหนึ่ งกลับเปลี่ยนไปเป็ นจักจัน่
เสียได้ เรื่องแบบนี้ แทบจะเกิดขึ้นอยู่ทุกวัน เขาต้องนึ กทบทวน
ให้ดีว่าก่อนหน้ านี้ เคยล่วงเกินหมิงเสวียนบ้างหรือไม่ ไม่คิดไม่
เท่าไร แต่พอคิดออกมาแล้วเหงื่อเย็นก็ผดุ ซึมขึน้ ทัง้ ตัว!

นับจากพบหน้ ากันครัง้ แรกในทะเลทราย เขากับเย่เจิ้นอี

ก็ไม่ลงรอยกันแล้ว บุรษุ ผูน้ ี้ พดู จาแฝงนัยเยาะเย้ยถากถาง คอย
แต่จะกีดกันเขาออกไปอยู่ตลอดเวลา แน่ นอนว่าหลี่ควานฉาไม่
ยอมถูกข่มโดยง่าย หากคิดจะทาปากดีโต้กลับใครขึ้นมา เขาก็
ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

236
 ไม่ คิ ด ว่ า พอมาพบกัน อี ก หน ศิ ษ ย์ไ ม่ ไ ด้ เ รื่ อ งของนาย
หญิงจะกลายเป็ นฮ่องเต้ที่เป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูง! ซา้ ร้าย
ยังเป็ นเจ้านายของเจ้านายเขาอีกด้วย!

นับว่าเป็ นสายสัมพันธ์ที่ย่งุ ยากจริงๆ

แต่ว่าพอลองประเมินหมิงเสวียนอย่างถี่ถ้วน ก็สามารถ
เอาใจกลับเข้าไปวางในอกได้อีกครัง้ อย่างรวดเร็ว ฝ่ ายนั น้ จะ
ยอดเยี่ ย มสัก เพี ย งใดกัน ? ก็แ ค่ ก ายเนื้ อ ของมนุ ษ ย์ร่ า งหนึ่ ง
เท่านัน้

หากเขาอยู่ในดินแดนจงถู่ต่อไปไม่ได้ ก็แค่เดินทางกลับ
ดินแดนฟั น่ สิงซ่าถู อย่างไรเสียเขาก็ไม่คิดจะมาตัง้ รกรากสร้าง
ครอบครัวที่นี่อยู่แล้ว

“ยิ น ดี ที่ ได้ พ บ” หลี่ ค วานฉาส่ ง ยิ้ มให้ แต่ เ ป็ นยิ้ มที่ ปาก
แววตาสีหน้ าเย่อหยิ่งยังคงเดิม เขาเสริมว่า “เรื่องราวทัง้ หลาย
แต่หนหลัง บุญคุณความแค้นขอให้เลิกแล้วต่อกัน นับจากวันนี้
ถือว่าทาความรู้จกั กัน ใหม่ดี หรือไม่ นี่ เป็ นความในใจของข้ า
และคิดว่าท่านประมุขของพวกเราก็คงคิดไม่ต่างกัน”

237
 หมิ ง เสวี ย นอย่ า งไรก็เ ป็ นราชัน ย์ แต่ ก่ อ นตอนที่ ย งั ไม่
นั บเป็ นตัวอะไร เขายังแฝงความถือตัวไว้สามส่ วน ตอนนี้ พอ
ร่างจริงเปิดเผยยิ่งแสดงท่ าที สูงส่ งเหนื อผู้อื่นขึ้นไปอี กขัน้ แต่
หมิงเสวี ยนไม่อยากทาตัวเป็ นพวกใจแคบคิดเล็กคิดน้ อย อี ก
ประการคื อ หลี่ ค วานฉาไม่ ใ ช่ ค นที่ เ ขาสมควรจะใส่ ใ จ หมิ ง
เสวี ยนจึงพยักหน้ ารับเบาๆ “นั บจากวันนี้ ทุกอย่ างให้ เริ่มต้ น
ใหม่ เพียงหวังว่าจะเป็ นการเริ่มต้นที่ดี”

จะเริ่มต้นให้ดีนัน้ ไม่ยาก ขอเพียงเขาเป็ นฮ่องเต้ที่ดี อย่า

ยื่นมือสอดเข้าไปยุ่งในความรักของผูอ้ ื่นก็ใช้ได้แล้ว

แต่ หากคิ ด อย่ างละเอี ย ดและไร้อคติ หมิง เสวี ย นเองก็

นั บ ว่ า ล าบากเช่ น กัน เพราะฝ่ ายนั ้น หลงรัก นายหญิ ง หลี่
ควานฉาในฐานะที่ เป็ นมือเก๋าในศึกรักดูออกแต่แรกแล้ว ด้วย
ฐานะตัว ตนของเขาในตอนนี้ ความสัมพัน ธ์ข องเขากับ ท่ า น
ประมุขจึงไม่อาจตัดขาดจากกัน ซา้ ยังยุ่งยากซับซ้อน...

ท่ า นประมุ ข เป็ นกิ เ ลนเทพที่ มี ห น้ า ที่ ต้ องค ้า จุน ให้ หมิง

เสวียนให้ร่งุ โรจน์ ในฐานะฮ่องเต้คนใหม่ ส่วนหมิงเสวียนกลับ
หลงรักหญิง ยอดดวงใจของกิเ ลนเทพของตน เขาต้ องมองดู
หญิงที่ ตนรักทาตัวหวานชื่ นกับผู้ที่มีหน้ าที่ คา้ จุนตน ช่ างเป็ น
สถานการณ์ที่ทรมานจิตใจยิ่งนัก
238
 และที่เจ็บปวดยิ่งกว่าก็คือ...เขาไม่อาจต่อกรหรือแข็งขืน
กับไป๋จุ่นได้ด้วย

หลี่ควานฉามันใจมากว่
่ านิสัยอย่างท่ านประมุข จะต้ อง
ขยันอวดความรักหวานชื่นกับนายหญิงให้ หมิงเสวียนเห็นทุก
วัน อวดจนอีกฝ่ ายกระอักเลือดตายกันไปข้างหนึ่ ง!

พอคิดเช่นนี้ หมิงเสวียนก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน

“ถ้ า เช่ น นั ้น ตอนนี้ ...” หลี่ ค วานฉามองคู่ ร กั ที่ แ ทบจะ

หลอมรวมร่างเป็ นดินเหนี ยวก้อนหนึ่ งอย่างไม่เกรงใจใคร แล้ว
ก็เอ่ยชวนหมิงเสวียนเสี ยงเบา “พวกเราหลบไปก่อนดีหรือไม่
...”

ให้ความรักของผู้อื่นทิ่มแทงตาก็ไม่ใช่หนทางที่ ถกู ที่ ควร

มองไปก็ทรมานนี่ นะ

หมิงเสวียนรัง้ สายตากลับ ก้าวออกไปอย่างไม่ลงั เล ท่าที

นี้ ทาให้หลี่ควานฉานับถือเขานัก มิเสียทีที่เป็ นฮ่องเต้ผปู้ กครอง
แว่นแค้น ยามตัดเป็ นตัด!

239
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 76

เมื่อไม่มีผ้อู ื่น ตรงนี้ จึงเหลือเพียงคู่รกั ที่ เศร้าสะเทื อนใจ

และร้องไห้ไม่เลิกคู่หนึ่ ง

ไป๋จุ่นพรา่ โทษว่าทัง้ หมดเป็ นความผิดของตน “หากวัน

นั น้ ข้าไม่ให้ เจ้ากลับไปเขาหนี่ ชื่อซาน ก็คงไม่เกิดเรื่อง ตอนนี้
พวกเราคงได้แต่งงานกันเรียบร้อย ไม่แน่ ว่าเจ้าอาจจะออกลูก
แล้วก็เป็ นได้”

เขาช่ า งมี ค วามมัน่ ใจอย่ า งน่ าประหลาดกั บ ความ

สามารถในการมี บุ ต รของตนเอง เขามัก จะเป็ นเช่ น นี้ เ สมอ
ขึ้นต้นดูจริงจัง ลงท้ายกลับเหลวไหลไร้สาระ ดังนัน้ เวลาฟั งเขา
พู ด บางค านางต้ อ งปล่ อ ยผ่ า นหู ไ ป อย่ า ไปสนใจให้ ม าก
ไม่เช่นนัน้ จะเป็ นบ้าเอาได้

หลังจากร้องไห้จนใจสงบดีแล้ว เหยี่ยนหวู่ฟางก็ผละออก
ห่างเล็กน้ อย สองมือปาดน้าตาบนใบหน้ าแล้วเอ่ยถาม “วันนัน้
ที่ ท่านไล่ข้ากลับเขาหนี่ ชื่อซานไปก่อน เพราะเรื่องร่างอวตารที่
ปรากฏขึ้นใช่หรือไม่ ท่านเป็ นเทพกิเลน มีหน้ าที่ ต้องสนับสนุน
240
คา้ จุนฮ่องเต้ เมื่อธนูฉางเฉินเจี้ยนส่งสัญญาณ ก็หมายความว่า
ุ ได้ถือกาเนิดขึน้ แล้ว”
ฮ่องเต้ผมู้ ีบญ

ไป๋จุ่น มี สี หน้ าตื่ น ตระหนก เขาอ้าอึ้ง ไปครู่หนึ่ ง จึ ง ค่ อ ย

เอ่ยตอบ “เจ้ารู้เรื่องหมดแล้วหรือ เป็ นหมิงเสวียนบอกเจ้าใช่
ไหม? อันที่ จริงข้าก็ไม่ได้คิดจะปิดบัง แต่เพราะร่างแท้ จริงของ
ข้าไม่ค่อยมีเกียรติ จึงเป็ นเรือ่ งยากที่จะพูดออกมา...”

กิเลนมีสิ่งใดไร้เกียรติกนั เล่า!

เขาเป็ นถึงหนึ่ งในสี่สตั ว์เทพ มีฐานะไม่ด้อยไปกว่ามังกร

เสียด้วยซา้

หากติว่าเป็ นกิเลนเทพต้องมีหน้ าที่ คา้ ชูฮ่องเต้ แล้วสัตว์

เทพที่เหลือไม่มีหรืออย่างไร ทัง้ มังกรและหงส์ต่างก็มีหน้ าที่มิใช่
หรือ กระทังตอนที
่ ่เทพวารีกระแทกเสาสวรรค์หกั โค่น ด้านล่าง
ยังมีเต่าดาคอยคา้ ยันเอาไว้

ใครที่เกิดมาเป็ นสัตว์เทพ สัตว์มงคล ล้วนไม่อาจว่างงาน

ได้หรอก!

241
 “ท่ านรู้สึกว่าไม่มีเกียรติเพราะเรื่องแค่นี้หรือ...” เหยี่ยน
หวู่ ฟ างถอนหายใจยาว “ข้ า ถึ ง บอกว่ า สมองท่ า นไม่ ค่ อ ยดี
อย่างไรเล่า” อีกนัยหนึ่ งคือไม่ค่อยฉลาด

ไป๋จุ่นกะพริบตาปริบๆ ฉับพลันใบหน้ าหล่อเหลาคมคาย

ก็ฉายแววสดใสร่าเริง “ไม่มีผใู้ ดสามารถขี่ข้าได้ เรื่องนี้ ข้าตัง้ จิต
อธิษฐานไว้แล้ว ชี วิตนี้ จะไม่มีใครขี่ข้าได้ยกเว้นคู่หมัน้ เท่านัน้ !
เจ้ า อยากไปที่ ไ หน ข้ า จะพาไปเอง รับ รองรวดเร็ว ไม่ มี ห ล่ น
แน่ นอน”

หญิงสาวฟังแล้วก็หวั เราะอย่างนึ กขัน “ท่านอยากให้ข้าขี่

ท่านนักหรือ?”

ไป๋จุ่นส่ายหน้ า “ตลอดเวลายาวนานข้ามีความปรารถนา
อยู่อย่างหนึ่ ง ก็คืออยากให้เจ้าขึ้นขี่ ไม่ว่าจะขี่ในร่างไหน ก็ขี่ได้
ไม่ขดั ข้อง” เขาหัวเราะอย่างไร้ยางอาย แล้วจู่ๆ ก็รงั ้ ตัวนางเข้า
ไปกอดไว้แนบอก

“คู่หมัน้ ให้ข้าได้มองใบหน้ าเจ้าสักหน่ อยเถอะ จากข้าไป

สี่วนั ก็ซูบผอมถึงเพียงนี้ เจ้าไม่มีข้าอยู่ข้างกายไม่ได้แล้วจริงๆ”
พูดแล้วก็พลันนึ กถึงผลไม้เชื่อมที่ซ่อนอยู่ในอกเสื้อขึ้นมาได้ จึง
รีบควานหาออกมา เสียดายพอเปิดกล่องออก ก็พบว่าน้าตาลที่
242
เคลื อบอยู่ละลายหมดแล้ ว ซ้ายัง เลอะไปทัว่ เขาถอนหายใจ
อย่างเสียดาย

“น้ าตาลละลายหมด ผลไม้แห้งไม่หวานก็ไม่อร่อยแล้ว”

ปากบ่นเสียดาย แต่มือกลับถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็ว จากนัน้
ก็ยื่ น อกเข้ า ไปชิ ด หน้ า หญิ ง สาว พลางเอ่ ย อย่ า งใจกว้ า ง “ไม่
เป็ นไร เจ้าเลียผลไม้แห้งหนึ่ งคาก็เลียน้ าตาลจากอกข้าหนึ่ งคา
อกข้ามีน้าตาลเคลือบ อย่าให้เสียของ”

แผงอกตรงหน้ าแข็ง แกร่ ง ขาวสะอาดและมี น้ า ตาล

เคลือบไว้จริงๆ มันเปล่งประกายแวววาวระยิบสามารถมอม
เมาผู้ที่มองได้เลยที เดี ยว ไป๋จุ่นยืดอกเต็มที่ สี หน้ าเปี่ ยมด้ วย
ความคาดหวัง

เพี้ยะ!

สุดท้ายกลับถูกหญิงสาวตีเข้าที่ หน้ าอกอย่างแรง “ทาไม

ถึงได้เป็ นกิเลนหน้ าด้านเช่นนี้ !”

สี หน้ าไป๋จุ่นงุนงง เขามองนางอย่างไม่เข้าใจ ทาไมนาง

จึงไม่คิดว่าการเลียหน้ าอกคือการหยอกเย้าระหว่างคู่รกั อีกทัง้
ร่างกายเขานางก็ได้เห็นแล้ว มีอะไรให้ต้องเขินอายอีกเล่า

243
 หรือนางรังเกี ยจที่ เขาสกปรก? หรือใบหน้ าเขามีคราบ
ฝุ่ นจนขะมุกขะมอมดูไม่ได้? หรือเขามีกลิ่นเหงื่อ?

ไม่! ล้วนเป็ นไปไม่ได้!

ร่างกายกิเลนเทพไม่มีสิ่งสกปรก ไม่มีกระทังเหงื
่ ่อด้วย
ซา้ ! ที่ สาคัญเขาทาความสะอาดตัวเองอย่างดี ทุกซอกมุมล้วน
หอมสะอาดสดชื่น

ถูกคู่หมัน้ สาวรังเกียจอย่างไม่ยุติธรรม ไป๋จุ่นก็พูดงึมงา

“หากเป็ นเจ้าที่ สกปรกข้าก็ไม่เคยคิดรังเกี ยจเจ้า ไม่เชื่ อเจ้าก็
ลองเอาน้ าผึง้ ทาอกดูบ้างก็ได้ ข้าจะเลียให้เกลี้ยงอย่างไม่ลงั เล
แน่ นอน”

พูดจบก็เห็นใบหน้ าหญิงสาวแดงกา่ อย่างเขินอาย ไป๋จุ่น

ครุ่นคิดไม่นานก็เข้าใจ สี หน้ าแช่ มชื่ นขึ้นทันตา ความรักช่ าง
เป็ นสิ่งลี้ลบั โดยแท้

เมื่อครูเ่ ขาพูดจาหยอกล้อคู่หมัน้ เป็ นแล้ว!

แต่ก่อนไม่เคยค้นพบว่าตนเองจะมีความสามารถด้านนี้
ติดตัวมาด้วย พอได้รกู้ ค็ ึกคักยิ่งนัก

244
 “คู่หมัน้ ไม่เจอกันหลายวัน เจ้าคิดถึงข้าทัง้ วันทัง้ คืนใช่
หรือไม่?”

เหยี่ ยนหวู่ฟางนิ่งเงี ยบไม่ตอบ ไป๋จุ่นจึงก้ มลงมองหน้ า

นางใกล้ๆ อย่างพิจารณา “คู่หมัน้ เจ้าเป็ นอะไรไป หรือเจ้าหมด
รักต่อข้าเสี ยแล้ว? หรือว่า...” ฉับพลันใบหน้ าเขาก็เปลี่ยนเป็ น
ดาทะมึน น้าเสียงเหี้ยมเย็นขึน้ ทันใด “อยู่กบั หมิงเสวียนไม่กี่วนั
ก็เห็นมันดีกว่าข้า! จึงคิดจะเปลี่ยนใจไปมีรกั ใหม่งนั ้ รึ!”

ครัง้ นี้ ไป๋จุ่นรู้ตวั ว่าวู่วามปากไว ก็เตรียมตัวจะถูกอีกฝ่ าย

ทุบตี เข้าให้อีก ทว่าเขาคาดผิด เพราะหญิงสาวกลับกอดเขาไว้
แล้วยังแนบใบหน้ ากับลาคอเขา น้าเสียงแผ่วเบาสันสะท้ ่ าน

“ข้ากลัว... กลัวว่าจะไม่เจอกิเลนโง่ๆอย่างท่านอีกแล้ว”

ไป๋จุ่นปากอ้าตาค้างด้วยความตื้นตันใจอย่างคาดไม่ถึง
สตรีผ้นู ี้ หลงรักเขามากเพียงใดถึงสามารถเอาอดีตของเขาโยน
ทิ้งไปจนหมดได้ ทัง้ ที่ ก่อนหน้ านี้ มีเขาฝ่ ายเดียวที่ กระตือรือร้น
ส่วนนางเย็นชาไม่หวันไหว ่ เขาเคยคิดว่านางเป็ นก้อนหินที่ กมุ
ไม่ร้อนก้อนหนึ่ งด้วยซา้ ไม่คิดว่าจากกันไม่กี่วนั ก็จะคิดถึงเขา
ขนาดนี้ แล้ว

245
 ไป๋จุ่นชอบความเปิดเผยเป็ นธรรมชาติ ที่ วนั ใดพอได้รกั
แล้วเป็ นได้ท่มุ หมดทัง้ ตัวและหัวใจแบบนี้ ของนางเหลือเกิน

เขาโอบกอดนางไว้ พยายามปลอบประโลมให้นางสบาย
ใจ “ข้าก็เหมือนกัน ข้าคิดถึงเจ้ามากจนแผงคอร่วงไปกระจุก
่ ิวพรรณข้าก็ไม่เปล่งปลัง”
ใหญ่แล้ว พอเจ้าไม่อยู่ กระทังผ ่

เหยี่ยนหวู่ฟางถอนหายใจยาว “หยุดพูดเถอะ”

“ทาไมล่ะ?” เขาถาม “ข้ารู้สึกว่าตอนนี้ ข้าพัฒนาขึ้นมาก

พูดเก่งขึน้ แล้ว เจ้าไม่ซาบซึ้งบ้างหรือ?”

หญิงสาวเงยหน้ าขึ้น ใบหน้ างดงามแดงระเรื่ออย่างเอียง

อาย หรื อ อับ อายก็ไ ม่ รู้ไ ด้ “ถ้ า ท่ า นเก่ ง ขึ้ น แล้ ว ก็เ ปลี่ ย นมา
จุ ม พิ ตข้ า เถอะ ข้ า ยิ นดี ใ ห้ ท่ า นจุ ม พิ ตดี ก ว่ า ฟั ง ท่ า นพู ด จา
เหลวไหล”

นางร้องขอจุมพิตจากข้า! นางติดใจจูบของข้า!

ไป๋จุ่นรู้สึกเหมือนไฟลุกท่วมทัง้ ตัว หวนนึ กถึงบรรยากาศ

อบอุ่นอ่ อนหวานที่ ท ะเลจิ้งไห่ เขาใช้ มือหนึ่ งประคองใบหน้ า
นางไว้อย่างทะนุ ถนอม อี กมือโอบรอบเอวเล็ก รัง้ ร่างนางให้

246
แนบชิดยิ่งขึ้นก่อนจะจุมพิตริมฝี ปากนางอย่างแผ่วเบา จากกัน
หลายวัน คู่ ห มัน้ ต้ อ งล าบากมากแน่ ๆ ใบหน้ าจึ ง ไม่ อิ่ ม เอิ บ
ดังเดิม น่ าปวดใจเหลือเกิน

ปากจุม พิ ต พร้ อมกับ มื อ ที่ โ อบรอบเอวเล็ก สะบัด เบาๆ

ครัง้ หนึ่ ง วงเวทกาบังสูงหมื่นจัง้ ก็ก่อตัวขึ้นรวดเร็ว ปิดกัน้ โลก
ภายนอกให้ ไกลห่ าง พอบรรยากาศเป็ นส่ ว นตัว แล้ ว ไป๋จุ่น ก็
มอบจุมพิตหวานลา้ ให้ค่หู มัน้ สาวอย่างตัง้ อกตัง้ ใจ

ริมฝี ปากนุ่มคู่นี้ช่างหวานนัก จูบเท่ าไรก็ไม่ร้สู ึกอิ่มรู้สึก

พอ เขาขบกัดริมฝี ปากนางเบาๆ แล้วผละออก พอเห็นริมฝี ปาก
แดงเข้มขึ้น ก็ถกู ใจ จากนั น้ ก็ก้มลงขบกัด ขบเม้ม อี กสองครัง้
แล้วผละออกดูผลงานตนเอง ในที่ สุดริมฝี ปากคู่หมัน้ ก็เป็ นสี
แดงสดใสแล้ว

ั ่ านางเล่น เหยี่ยนหวู่ฟาง
เห็นอีกฝ่ ายกาลังสนุกที่ได้ยวเย้
ก็ให้โมโหขึน้ วูบหนึ่ ง

กิเลนเทพต้องนิสยั เสียเช่นนี้ ด้วยหรือ!

มีอารมณ์เล่นสนุกเกินเลยไม่ดสู ถานการณ์ ไม่สามารถมี

สมาธิจดจ่อกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ งได้ ขณะที่ หญิงสาวกาลังจะอ้า

247
ปากบ่นว่า ไป๋จุ่นก็อุ้มนางขึ้นสูง เปลี่ยนให้ นางเป็ นฝ่ ายก้มลง
จุมพิตเขาบ้าง วูบหนึ่ งหญิงสาวมองเห็นรอยสักรูปเปลวเพลิงที่
กลางหว่างคิ้วเขาจางๆ

หญิงสาวลูบไล้ใบหน้ าเขาอย่างคิดถึง พอถูกสัมผัสอย่าง

ทะนุถนอมบ้าง ไป๋จุ่นก็ให้อิ่มเอมเป็ นสุขนัก เหยี่ยนหวู่ฟางมอง
สี หน้ าเคลิบเคลิ้มของเขาแล้วก็หวั เราะแผ่วพลิ้ว ก่อนจะก้มลง
ขบริมฝี ปากเขาเล่นบ้าง

“พวกเราเข้ า ห้ อ งหอกัน ตอนนี้ เถอะคู่ห มัน้ ข้ า พร้ อ ม

มาก!”

บรรยากาศดี ๆ พลัน ถูก เขาท าลายลงอี ก ครัง้ นางพบ

เรือ่ งที่แปลกประหลาดเรือ่ งหนึ่ ง

ยามไม่เห็นเขาก็คิดถึงเสียจนเจ็บหัวใจราวถูกฉี กทึ้ง

ยามเห็นเขาแล้วก็ถกู เขาก่อกวนเสี ยจนจุกอกหายใจไม่

ออก ความคิดที่อยากจะทุบตีเขาให้ตายเกิดขึน้ อยู่ตลอดเวลา

นางบิดใบหูเขาอย่างแรง “ไป๋จุ่น!”

248
 “เรียกข้าอาจุ่นเถอะ เช่ นนี้ พวกเราจะใกล้ชิดสนิทสนม
กัน มากกว่ า ” เขาหั น ไปจุ ม พิ ตฝ่ ามื อ นาง “ข้ า เตรี ย มการ
เรียบร้อยไว้แต่แรกแล้ว”

หญิงสาวงึมงาด้วยใบหน้ าแดงซ่าน “ไม่ว่าอะไรท่านก็ไม่

เข้าใจทัง้ นัน้ จูบที่ข้าเคยสอนท่านไม่จาไว้บา้ งหรือ...”

“แต่ จุมพิตเมื่อครู่เป็ นข้าคิดพลิกแพลงขึ้นมาเองนะ!” สี

หน้ าไป๋จุ่นพลันเปลี่ยนเป็ นขึงขังเอาจริง “เจ้าชอบแบบไหนล่ะ
คนกับคน หรือคนกับสัตว์ หรือคนกับคนก่อนแล้วค่อยคนกับ
สัตว์ ทุกอย่ างข้าล้ วนศึ กษาทาความเข้ าใจอย่ างกระจ่า งแจ้ ง
มาแล้วหมดสิ้น ขอเพียงคู่หมัน้ เชื่อมันในตั
่ วข้า พวกเราสามารถ
แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ความชอบกันได้ทุกเมื่อ”

เห็นคู่หมัน้ จ้องมองมานิ่งเงียบ ไป๋จุ่นรู้สึกว่าอี กฝ่ ายคง

สงสัยความสามารถของเขา จึงตัง้ ใจให้คู่หมัน้ ได้เปิดหูเปิดตา
เสน่ หแ์ ห่งบุรษุ สักหน่ อย คิดแล้วก็ค่อยๆ ปล่อยร่างหญิงสาวลง
มา ส่วนตนเองก็ยืดตัวขึน้ แล้วเอนร่างเข้าไปคลึงกับร่างนาง!

หญิ งที่ เ ล่ า เรี ย นวิ ชาแพทย์ ย่ อ มรู้ ม ากกว่ า หญิ งสาว

ธรรมดาทัวไป
่

249
 ผู้ชายตรงหน้ ากาลังทาอะไรอยู่ผ้เู ป็ นหมอไหนเลยจะไม่
รู!้

เหยี่ยนหวู่ฟางเขินอายยิ่งนักเมื่อสัมผัสชัดเจนว่าอะไรที่
กาลังดุนท้องน้ อยตน

เจ้าคนหน้ าไม่อาย!

ทว่าในใจกลับตื่นเต้น... หากเขาไม่รกั ร่างกายเขาคงไม่

ตอบสนองต่อสัมผัสของนางเช่นนี้ หรอก

เหยี่ยนหวู่ฟางใบหน้ าแดงกา่ เบี่ยงตัวออกห่างเล็กน้ อย

“ทาตัวให้ดีหน่ อยเถิด ในสามประโยคล้วนไม่พ้นเรือ่ งนี้ ”

สี หน้ าไป๋จุ่นอับ จนอย่ างยิ่ง “ข้ าควบคุมไม่ได้ เ หมื อนนี่

พอเห็นเจ้าก็กลายเป็ นแบบนี้ เอง”

อัน ที่ จ ริ ง การถกเถี ย งกัน ด้ ว ยเรื่ อ งโสมมแบบนี้ คู่ ร ัก

สมควรต้ องมีท่าที ขวยเขิน จิตใจพลุ่งพล่านด้วยความรุ่มร้อน
ทว่าไป๋จุ่นกลับมีสีหน้ าจริงจังอย่างยิ่ง

250
 “เสื้อผ้าดินแดนจงถู่ใส่ ไม่สบายเท่ าไร หากถูกผู้อื่นพบ
เห็น จะไม่ ข ายหน้ า มากหรอกหรื อ ข้ า คิ ด ว่ า จะท ากางเกงใน
เหล็กสักตัว เจ้าว่าดีหรือเปล่า?”

เหยี่ ยนหวู่ฟางส่ ายหน้ า พลางแอบถอนหายใจแผ่วเบา

“ไม่ดีต่อร่างกาย”

ไป๋จุ่นขยี้ผม สีหน้ ากลัดกลุ้ม ครู่หนึ่ งก็พยักหน้ าเห็นด้วย

“เจ้าพูดถูก ของแข็งสองอย่างปะทะกัน ย่อมมีอย่างหนึ่ งที่ เจ็บ
ข้ า คิ ด ว่ า กางเกงในเหล็ก คงไม่ แ ข็ง แรง...” พอเห็น หญิ ง สาว
ถลึงตามองมาอย่างดุดนั เขาก็ถามเสี ยงซื่ อหน้ าใส “ข้าพูดผิด
อีกแล้วหรือ?”

ไม่เกี่ยวกับผิดหรือถูก แต่ตรงนี้ ใช่ที่ที่ควรมาถกกันเรื่อง

นี้ หรือไงเล่า!

เหยี่ยนหวู่ฟางเลิกสนใจเขาแล้วหันมองรอบตัว ฝูงปี ศาจ

หลัวซาก่อนหน้ านี้ กลายสภาพเป็ นขี้เถ้าปลิวว่อน เดินสามก้าว
เจอหนึ่ งกอง ห้าก้าวเจออี กหนึ่ งกอง ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่เต็มไป
ด้วยกองขี้เถ้านับไม่ถ้วน นางหันไปถามเขา

251
 “พบร่างอวตารที่ แท้ จริงแล้ว ท่ านต้ องคุ้มครองเขา ให้
เขาขึน้ ครองบัลลังก์ได้อย่างราบรืน่ ใช่หรือไม่?”

ไป๋จุ่นยังคงพยักหน้ า “แม้กิเลนเทพอย่างข้าจะไม่เต็มใจ
อย่างยิ่ง แต่ นี่เป็ นชะตาลิขิตของเผ่ากิเลน ในเมื่อระบุเป็ นชื่ อ
ของข้าแล้ว ข้าก็ต้องทาตามหน้ าที่ เดิมคิดว่าหลังจากพวกเขา
ลดขัน้ ข้ามาดินแดนฟัน่ สิงซ่าถูกจ็ ดจาข้าไม่ได้อีกต่อไป ใครจะรู้
หนึ่ งหมื่นปี ผ่านไป พวกเขาไม่เคยคิดจะละเว้นข้าแม้แต่น้อย”

หญิงสาวตบบ่าเขาเบาๆ อย่างปลอบใจ ชะตาลิขิตยาก

จะฝื น เมื่อไม่อาจขัดขืนฟ้ าเปลี่ยนชะตา ก็ได้แต่ ปล่อยตัวไหล
ไปตามกระแสเท่านัน้

“สาเหตุที่ท่านถูกลดขัน้ ลงมาดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถู เพราะ

ท่านเป็ นกิเลนดางัน้ หรือ?”

สี หน้ าไป๋จุ่นเศร้าสลดหดหู่ “ใช่แล้ว เพราะข้าสี ดา พวก

เขารู้สึกว่าเป็ นเรื่องอัปมงคล แต่กิเลนเทพอย่างข้าเป็ นวีรบุรษุ
ไร้เ ที ย มทาน พลัง รบแกร่ง กล้ าเหนื อชัน้ ร่างจริง ของข้ า หล่ อ
เหลาเหนื อ ชัน้ กว่ า พวกสองสี แ ละสามสี พ วกนั น้ มากมายนั ก
คู่หมัน้ อยากดูหรือไม่ ข้าสามารถคืนร่างให้เจ้าดูได้นะ”

252
 เรื่ อ งราวเกี่ ย วกับ เผ่ า กิ เ ลนนี้ เหยี่ ย นหวู่ฟ างเคยอ่ า น
บันทึกผ่านตามาบ้าง กิเลนต่างจากมังกรที่ พบเห็นได้ง่ายทัวไป ่
บางที คงเป็ นเพราะฮ่ องเต้ ที่เปี่ ยมด้ วยคุณธรรมสูงส่ งมิได้ ถือ
กาเนิดขึ้นบ่อยนัก กิเลนจึงไม่ได้ปรากฏกายต่อสามโลก มนุษย์
เลยมีความรู้เกี่ยวกับกิเลนน้ อยมาก ทัง้ ภาพวาดและข้อมูล ผิด
กับมังกรที่มีให้ศึกษาเรียนรูห้ ลากหลายเรื่องราว

กิเลนคือสัตว์เทพ สัตว์มงคลชัน้ สูง

ยามกิเลนก้าวย่าง ปลายเท้าจะเปล่งแสงเรืองรองของรุ่ง
อรุณ เจิดจ้า สว่างสดใสและงดงามยิ่ง

แต่กิเลนดาเล่า...

เหยี่ยนหวู่ฟางจินตนาการภาพไม่ถกู ว่ายามเขาเยือ้ งย่าง

ก้าวเดินแล้วจะเป็ นเช่นไร

เห็นคู่หมัน้ ไม่คดั ค้าน ไป๋จุ่นก็รวบรวมสมาธิเพื่อคืนร่าง

เป็ นกิเลน

253
 ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ตดั สินใจแล้วว่าเหยี่ยนหวู่ฟางคือสตรี
ที่ จ ะใช้ ชี วิ ตร่ ว มกับ เขาไปตลอดกาล ดัง นั ้น สิ่ งดี แ ละไม่ ดี
เกี่ยวกับตัวเขาสมควรเปิดเผยต่อหน้ านางให้หมดสิ้น

ไป๋จุ่น หวัง ว่ านางจะยอมรับ ได้ ทุก อย่ า ง ทัง้ ร่างแท้ แ ละ

เรื่องชื่ อเสี ยงโหดเหี้ยมหาดี ไม่ได้ของเขา แม้จะมีหน้ าตาหล่อ
เหลาคมคายไร้ที่ติกต็ าม

หมอกสวรรค์พร้อมแสงพร่างพราวปกคลุมทัวร่ ่ างไป๋จุ่น
หญิงสาวพยายามเพ่งมองผ่านหมอกเข้าไปก็เห็นเพียงเงาร่าง
เลือนราง ร่างบุรษุ ที่ ค้นุ ตาเริ่มจางหายและเปลี่ยนแปลงไปที ละ
น้ อย

เหยี่ยนหวู่ฟางต้องยกแขนเสื้อขึ้นป้ องตา แม้แสงสวรรค์

นี้ จะไม่ทิ่มแทงดวงตา แต่รศั มีเจิดจ้าก็ยากที่จะมองได้นานนัก

แค่คืนร่างเดิมจาเป็ นต้องยิ่งใหญ่อลังการเช่นนี้ ด้วยหรือ

หญิง สาวนึ กข าอยู่ในใจ แต่ ต้ องบอกว่ าร่างแท้ ช่างเหมาะกับ
นิสัยของไป๋จุ่นยิ่งนัก เพราะกิเลนเทพสูงส่งเหนื อชัน้ กว่าปี ศาจ
ทัวไปที
่ ่แค่ระเบิดเสียงดังครังเดี
้ ยวก็คืนร่างแท้จริงได้

254
 ในเมื่ อ เป็ นกิ เ ลนเทพ จะปรากฏตัว ทัง้ ที ก็ต้ อ งยิ่ ง ใหญ่
สมศักด์ ิ ศรีให้เลื่องลือไปทัวท
่ ิศ

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างข าแล้ ว ก็นึ กสงสัย ว่ า ร่ า งกิ เ ลนจะเป็ น

อย่างไร นางเคยเห็นภาพวาดกิเลนมาบ้าง ส่วนมากเป็ นภาพที่
เกิดจากจินตนาการของจิตรกร บ้างก็วาดเป็ นหัวมังกร บ้างก็
วาดเป็ นหัวสิงห์ พันแปลกร้อยประหลาดมากมาย ท้ายที่สดุ ก็คง
แล้วแต่ปลายพู่กนั ของจิตรกรจะบรรจงวาดออกมา

255
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 77

ในที่ สุ ด หมอกสวรรค์ก็เ ริ่ ม เบาบาง เช่ น เดี ย วกับ แสง

สวรรค์ ที่ เ ริ่ ม อ่ อ นแสงลงที ล ะน้ อยพร้ อ มสายลมที่ พ ัด โหม
กระหน่ารุนแรง

เมื่อทุกอย่างกระจ่างชัด เหยี่ ยนหวู่ฟางก็ถึงกับอ้ าปาก

ค้างจนเผลอถอยหลังห่างไปหลายก้าว!

ช่างน่ าตื่นตะลึงจริงๆ!

ดวงตาของสัตว์เทพตรงหน้ าเป็ นประกายวาววับดุจเปลว

เพลิงโชติช่วง กะพริบตาแต่ละครัง้ ก็จะเปล่งประกายแสงสี ทอง
ระยิบระยับออกมา เขาบนศีรษะดูคล้ายเขากวางแต่ ใหญ่และ
ยาวกว่ามาก มีแผงขนยาวระต้นคอ เขี้ยวคม ใบหน้ ามีเกล็ดเล็ก
ปกคลุมไปทัว่

มองแล้ ว คล้ า ยมัง กรอยู่ บ้ า ง ทว่ า มองแล้ ว แปลกตา

กว่า ที่ แท้ กิเลนก็เป็ นส่วนผสมระหว่างมังกรและสิงโต ไม่ผอม

256
เรี ย วเป็ นท่ อ นๆเหมื อ นมัง กรแต่ ก็มิ ไ ด้ ใ หญ่ ล ่า ดุ ด ัน น่ ากลัว
เหมือนสิงโต ที่เด่นชัดที่สดุ คือความสง่างามน่ าเกรงขาม

หญิงสาวต้ องถอยหลังไปอี กหลายก้ าวกว่ าจะมองเห็น

เขาได้ชดั ทัง้ ตัว ร่างของกิเลนเพรียวแกร่ง สูงตระหง่าน ทัวทั
่ ง้
ร่างปกคลุมด้วยเกล็ดสีดา

ใช่แล้ว...เป็ นสีดาที่เข้มที่สดุ แต่กง็ ามที่สดุ !

สี ดาในแบบของไป๋จุ่นเป็ นดาเงา วาววับ ให้ ความรู้สึก

เหมือนของลา้ ค่า เท้าทัง้ สี่มีกรงเล็บที่แข็งแกร่งคมกริบ ทัง้ ยังมี
หางยาวสะบัดพลิ้ว

เหยี่ยนหวู่ฟางประหลาดใจไม่น้อย ภาพวาดกิเลนที่ นาง

เคยเห็น ไม่ มี ห างนี่ นา หรื อ เพราะเป็ นกิ เ ลนด าจึ ง แตกต่ า ง
ร่างกายเลยงอกส่วนเกินออกมาได้ด้วย

“เผ่าของท่านล้วนมีรปู ร่างเช่นนี้ ทงั ้ หมด หรือมีเพียงท่าน

เท่านัน้ ?” หญิงสาวถามพลางชี้นิ้วไปที่หางอย่างสงสัย

เขาตวัดหางมาด้านหน้ า สะบัดพัดโบกเบาๆ สร้างสาย

ลมอันสดชื่น “เย็นดีใช่ไหมล่ะ กิเลนทุกตัวก็มีหางอย่างนี้ แหละ

257
เพียงแต่หางของข้ายาวกว่าคนอื่น ซึ่งข้าก็คิดว่าดี ถ้าสัน้ เกินไป
ก็ดเู หมือนหางกุด ไม่มีราศี ตอนต่อสู้กย็ ากที่จะรักษาสมดุลของ
ร่างกายเอาไว้ได้”

แม้จะอยู่ในร่างของกิเลน แต่ ไป๋จุ่นยังคงพูดด้ วยภาษา

มนุ ษ ย์ เพี ย งแต่ น้ า เสี ย งเปลี่ ย นเป็ นทุ้ ม ใหญ่ แ ละกระด้ า งขึ้น
เล็กน้ อย เสียงของเขาสะท้อนก้องราวเสียงอสนี บาต หญิงสาว
จ้ อ งมองแล้ ว ขยับ เข้ า ใกล้ ก่ อ นจะยื่ น มื อ ขึ้ น ลู บ เกล็ ด สี ด า
ตรงหน้ า

“ชอบไหม?” น้าเสียงเขาเต็มเปี่ ยมไปด้วยความคาดหวัง

“คู่หมัน้ ข้าน่ าเกรงขามหรือเปล่า เจ้าดูเขาของข้าสิ สวยใช่ไหม
เล่า นี่ ๆ ดูกรงเล็บของข้า ยังมีเกล็ดสี ดาทัวตั
่ วนี่ อีก.. .ข้าเป็ น
กิเลนรูปหล่อที่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว”

หญิงสาวหัวเราะจนดวงตาคู่งามโค้งเป็ นรูปจันทร์เสี้ ยว
นางพยักหน้ าตอบด้วยรอยยิ้ม “หล่อจนพูดไม่ออก”

กิเลนเทพคือผู้นาของสรรพสัตว์ มีนิสัยแกร่งกร้าว อันที่

จริงใช้ คาว่า ‘หล่อเหลา’ ก็ไม่เหมาะสมนั ก ทว่าในสายตานาง
เขาช่างน่ ารักเหลือเกิน ต่อให้สีดาแวววาวนี้ จะทาให้เขาดูดรุ ้าย

258
และอันตราย แต่พอรูว้ ่ากิเลนดาตรงหน้ าคือไป๋จุ่น นางก็ไม่รสู้ ึก
หวาดกลัวสักนิด

ส่ ว นเขาน่ ะหรือ...พอถูกนางชม ในใจก็พ องฟู ย่ างเท้ า

ก้าวเหยาะๆ เดินวนไปมารอบหนึ่ ง ทางหนึ่ งเดิน ทางหนึ่ งเอี้ยว
หน้ ามองนาง ปากก็พยายามโน้ มน้ าวให้นางคิดตาม “จะว่าไป
แล้วสี ดาทาให้เราดูดีมากนะ พอดาแล้วใบหน้ าก็จะดูเรียวเล็ก
เจ้าไม่เคยเห็นกิเลนลายพร้อยพวกนั น้ แต่ ละตัวหน้ าใหญ่เท่ า
ถาด พวกกิเลนน่ ะไม่ดีกต็ รงนี้ ล่ะ คอหนาหน้ าบาน มีดีที่รา่ งกาย
เท่ านั น้ แหละ...โดยเฉพาะข้ า ข้ ามี ส่ ว นโค้ ง เว้ าเร้าใจกว่ าใคร
เพื่ อน ต่ อให้ วิ่ ง เร็วขนาดไหนก็ไม่เคยมี ปัญหาเรื่องแรงเสี ยด
ทาน นอกจากมังกรอิ้งหลงและวิหคคุนเผิงแล้ว ไม่ว่าใครก็วิ่งสู้
ข้าไม่ได้ทงั ้ นัน้ ”

เวลานี้ ไป๋จุ่นร่าเริงราวกับเด็กน้ อยคนหนึ่ ง โอ้อวดความ

สามารถของตนอย่างลาพองใจ

เหยี่ยนหวู่ฟางรับฟังด้วยรอยยิ้ม อาจเพราะนางยังไม่เคย
เห็นร่างแท้ จริงของกิเลนมาก่อน พอเห็นเข้าครัง้ แรกก็ตื่นตา
ตื่นใจอยู่บ้าง แม้ว่าตอนนี้ น้ าเสียงเขาจะฟั งดูสบายอกสบายใจ
ทว่ า เบื้อ งหลัง กลับ มี ภ ารกิ จ ที่ ห นั ก หน่ ว งรอเขาอยู่ ไว้ เ ขาท า

259
หน้ าที่ ที่ดินแดนจงถู่เสร็จสิ้น ทัง้ สองก็จะกลับไปอยู่ดินแดนฟั น่
สิงซ่าถูด้วยกัน และนางจะไม่ยอมให้เขาต้องรับใช้ผใู้ ดอีก!

เหยี่ยนหวู่ฟางเหยียดแขนจนสุดก็ยงั โอบไม่รอบตัวเขา
“ท่ านตัวโตจริงๆ เดิมข้าเคยคิดว่าท่ านจะมี ขนาดไม่ต่างจาก
สิงโตเสียอีก”

เขาสะบัด หางอย่ า งยัว่ เย้ า “ตัว โตก็มี ข้ อ ดี ข องตัว โต

ต่อไปเจ้าก็จะรูเ้ อง” พูดแล้วก็หวั เราะเสียงเจ้าเล่หพ์ ลางเอ่ยชวน
เสียงระรื่น “คู่หมัน้ อยากขี่ข้าหรือยัง?”

นางมองดูบนั ้ ท้ายที่ กลมกลึงกายานัน่ สุดท้ายยังคงส่าย

หัวอย่างขัดเขินอยู่ดี “รอให้ท่านพาร่างอวตารร่างนัน้ ส่งกลับไป
ดินแดนจงถู่เรียบร้อยก่อน จากนัน้ เราค่อยท่ องเที่ ยวไปทัวป่
่ า
เขา ชมลาธารน้าใสด้วยกัน”

พูดถึงร่างอวตาร ไป๋จุ่นก็ไม่สบอารมณ์ขึน้ ทันใด

ไอ้ตวั หน้ าไม่อาย!

มัน สวมรอยขึ้ น เกี้ ย วเจ้ า สาวแทนคู่ ห มัน้ เขา จนเขา

เกือบจะกราบไหว้ฟ้าดินกับมันอยู่แล้ว!

260
 ไม่รทู้ งั ้ หมดเป็ นแผนการที่อีกฝ่ ายคิดไว้แต่แรกหรือเปล่า
คิดจะใช้วิธีตา่ ช้าเช่นนี้ มาผูกมัดให้เขาเป็ นทาสรับใช้งนั ้ รึ!

ข้าเป็ นบุรษุ ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ รูเ้ อาไว้ด้วย!!

ไป๋จุ่น คื น ร่างเป็ นมนุ ษ ย์ด้ ว ยสี หน้ าบึ้ง ตึ ง อกเสื้ อยัง คง

เปิดกว้าง เหยี่ยนหวู่ฟางช่วยเช็ดคราบน้าตาลให้เขาแล้วจัดเสื้อ
ให้ เ รี ย บร้อย ลูบ หลัง มือเขาอย่ างปลอบประโลม “ที่ ค วรต้ อง
เผชิญก็ย่อมต้องเผชิญ ไปเจรจากับเขาเสียหน่ อย แล้วพาเขาไป
ส่งดินแดนจงถู่”

พลันไป๋จุ่นก็นึกถึงราชาปี ศาจหลัวซาขึน้ มาได้ “จริงสิ ข้า

มีเรือ่ งที่ต้องไปจัดการสะสางให้เรียบร้อยอีกเรือ่ ง”

แต่ไม่ว่าหน้ าที่ จะสาคัญเพียงใดก็ไม่อาจขัดขวางหนทาง

แห่งความรักได้ เขาเพิ่งพบหน้ าหญิงคนรักหลังจากพลัดพราก
กันมาถึงสี่วนั

ไป๋จุ่นย่อตัวลงตรงหน้ านาง “ขึ้นมาสิ ข้าจะแบกเจ้าขึ้น

หลังเอง”

261
 “อย่าเลย” เหยี่ยนหวู่ฟางหัวเราะสดใส นางดึงให้เขายืน
ตรงพลางส่ ายหน้ า พอมองอาภรณ์ สีขาวของตนแล้วก็อมยิ้ม
จากนัน้ จึงร่ายเวทให้ชุดตนเองเปลี่ยนเป็ นสี แดงสดแล้วก้าวไป
ยืนเคียงข้างพลางคล้องแขนเขาด้วยท่าทีสนิทสนมของคู่รกั

แสงตะวันเจิดจ้าสาดส่องอยู่บนฟ้ ากว้างใหญ่ ท่ามกลาง

หุบ เขา คนคู่ ห นึ่ งที่ เ หมาะสมกัน อย่ า งยิ่ ง เดิ น พิ ง อิ ง แอบกัน
ชายกระโปรงสีแดงพลิ้วสะบัดตามสายลม ช่างเป็ นภาพที่งดงาม
เกินกว่าจะละสายตา

หลี่ควานฉามองภาพคู่รกั แล้วก็ผิวปากหวือ “บทสรุปที่ดี

ที่ สุดของทุกชี วิตก็คือ การที่ บุรุษกล้าเคี ยงคู่สาวงาน ดูสิ ท่ าน
ประมุขกับนายหญิงของพวกเราสมกันมากขนาดไหน! หน้ าตา
อย่างพวกเขานี่ คนอื่นแค่มองก็บาปแล้ว อย่าถึงขัน้ ต้องเข้าไป
แทรกเลย หาเรื่องให้ตวั เองตกตา่ เสียเปล่าๆ” พูดพลางเหลือบ
มองหมิงเสวี ยนแวบหนึ่ ง เห็นอี กฝ่ ายเพี ยงแค่หรี่ นัยน์ ตา มุม
ปากยกยิ้มเป็ นรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

เมื่ อ คู่ ร ัก หวานชื่ น เดิ นมาถึ ง หมิ ง เสวี ย นก็ ไ ม่ พู ด ไม่

ทักทาย เขาเหยียดแผ่นหลังตรง ใช้ดวงตาคมสงบนิ่งดุจผิวน้ า
จ้องทัง้ สอง

262
 เขากาลังรอ...รอให้เทพกิเลนก้มหัวคารวะเขา!

เคารพเขาในฐานะของราชันที่แท้จริง!

แต่ ไป๋จุ่นกลับยืนนิ่ง ซ้ายังวางท่ าว่าสูงส่ งยิ่งกว่า ไม่มีที

ท่าของสัตว์เทพที่ต้องรับใช้องค์ราชันสักนิด!

ไม่ เ อ่ ย ปากยัง พอท าเนา แต่ พ อเอ่ ย ปากขึ้ น มาก็ท าให้

ผูค้ นต้องอ้าปากค้าง

“ทาไมเจ้าต้องใส่เสื้อผ้าเลียนแบบข้าด้วย?”

ทุ ก คนล้ ว นตกตะลึ ง กัน ไปหมด บรรยากาศกระอัก

กระอ่วน เหยี่ยนหวู่ฟางที่ยืนอยู่ด้านข้างต้องแอบลูบแขนไป๋จุ่น
เบาๆ

สีหน้ าหมิงเสวียนไม่ค่อยดีนัก แต่เขายังพยายามอธิบาย

ด้วยเหตุผล “พิภพเมี่ยวฟ่ อโจวเต็มไปด้วยปี ศาจหลัวซา ข้าแต่ง
ชุดดาก็เพื่อสะดวกในการหลบซ่อน”

“ถ้าเช่นนัน้ ทาไมต้องเป็ นชุดดารูปแบบเดียวกันกับข้า?”

263
 ถึงขัน้ นี้ หมิงเสวียนก็เริ่มกรุ่นโทสะขึ้นบ้างแล้ว น้ าเสี ยง
พลันแข็งกระด้าง “เสื้อคลุมตัวดาแบบนี้ ใครๆเขาก็ใช้กนั ทัง้ นัน้
แหละ!”

ครัง้ แรกที่ได้เห็นหมิงเสวียนแต่งตัวเลียนแบบตน ไป๋จุ่น

ก็เดือดดาลจนแทบจะบดขยี้ราชาปี ศาจหลัวซาให้แหลกคามือ
ทว่าตอนนี้ เขาได้ คู่หมัน้ สาวมาอยู่ข้างกายแล้ ว จึงควรทาตัว
บุรุษใจกว้ างให้ นางเห็นสักหน่ อย วางตัวว่ าเขาไม่ถือสาเรื่อง
เล็กน้ อยไร้สาระเหล่านี้ “ช่างเถอะ ตอนนี้ ข้าไม่ชอบสวมชุดสีดา
แล้ ว หากเจ้ า ถูก ใจก็ส วมต่ อ ไปได้ เ ลย เรามาคุย เรื่ อ งจริ ง จัง
กันดีกว่า”

ไป๋ จุ่ น มองหมิ ง เสวี ย นนิ่ งแล้ ว กล่ า วต่ อ ด้ ว ยน้ า เสี ย ง
ราบเรียบ

“พิภพเมี่ยวฟ่ อโจวถูกทาลายราบคาบแล้ว ตัวเจ้าก็ได้รบั

การช่ วยเหลืออย่างดี ในเมื่อเจ้าเป็ นร่างอวตารตัวจริง ก็ค วร
กลับไปครองราชย์ สถาปนาตนเองขึ้นเป็ นฮ่องเต้ ซะ ข้าจะให้
ความคุ้มครองเจ้า เจ้าสามารถประกาศต่อใต้หล้าว่าเป็ นผูท้ ี่อยู่
ในความดูแลของข้า ถึงตอนนัน้ ข้าจะปรากฏตัวออกมาให้โลก
รับรู้ แล้วจะสนับสนุนคา้ จุนให้เจ้ามียุคสมัยที่ร่งุ โรจน์ ได้รบั การ
จารึกชื่ อไว้ในประวัติศาสตร์ ให้ผ้คู นได้ชื่นชมแซ่ ซ้อง แต่ ข้ามี
264
ข้อแม้อยู่บา้ งเล็กน้ อย หากเจ้ารับปากเราก็ค่อยคุยรายละเอียด
ที่เหลือกันต่อ”

มีข้อแม้เล็กน้ อย? หมิงเสวียนหลุบตาลงตา่ แล้วเอ่ยถาม

“เชิญท่านว่ามาได้”

ไป๋จุ่นยกยิ้มมุมปาก น้ าเสี ยงเย่อหยิ่งไว้ตวั “ข้าไม่ชอบ

คุกเข่าให้ใคร! ไม่ชอบให้ใครขี่ ข้าไม่เรียกเจ้าว่าฝ่ าบาท! เรื่องนี้
เป็ นปัญหาไหม?”

พืน้ นิสยั อย่างหนึ่ งของกิเลนเทพคือมีความหยิ่งผยอง ซึ่ง

พวกเขาเป็ นเหมือนกันทัง้ เผ่า และเป็ นมาตัง้ แต่ก่าเนิด!

ความสัมพันธ์ระหว่างเทพกิเลนและฮ่องเต้มิใช่นายบ่าว
ไม่มีฮ่องเต้องค์ใดสามารถสยบให้กิเลนเทพก้มหัวเชื่อฟังได้!

ตัง้ แต่ต้นจนจบ ฮ่องเต้ต้องพยายามโน้ มน้ าวให้กิเลนมา

ร่วมมือกับเขาเท่ านั น้ อี กทัง้ ฮ่ องเต้ ที่มีสงั ขารของมนุ ษ ย์อาจ
ครองราชย์เพียงไม่กี่สิบปี ก็สิ้นอายุขยั

ดังนัน้ กิเลนจึงไม่จาเป็ นต้องอยู่ค้มุ ครองรักษาฮ่องเต้ จน

วาระสุดท้ายของชีวิต

265
 กิเลนมี อิสระที่ จะไปไหนมาไหนก็ได้ ทว่ าหากวันใดใต้
หล้าเกิดความปั น่ ป่ วนวุ่นวาย กิเลนก็ควรปรากฏตัวเพื่อช่ วย
สร้างสมดุลและความผาสุก ยุติสงครามความขัดแย้ง เพราะนี่ ก็
ถือเป็ นหน้ าที่ของเทพกิเลนเช่นกัน

ข้อแม้นี้หมิงเสวียนฟั งแล้วก็ไม่กล้าขัด เขาพยักหน้ ารับ

เบาๆ “ข้าอยากให้ ท่านคิดว่าระหว่างพวกเราหาใช่ คนอื่ นคน
ไกลไม่ ก่ อ นหน้ าที่ ท่ า นจะมาช่ ว ยพวกเรา ข้ า ได้ อ ธิ บ ายกับ
อาจารย์ไ ปแล้ ว ถึ ง ต้ น สายปลายเหตุท ัง้ หมดว่ า ท าไมข้ า ต้ อ ง
ปิ ดบั ง ตั ว ตนเข้ าสู่ ดิ นแดนฟั ่น สิ งซ่ าถู ที่ ท าไปก็ เ พราะ
สถานการณ์บีบบังคับ ข้ารูด้ ีว่าแม้ท่านจะเป็ นกิเลนที่ถกู เนรเทศ
แต่กย็ งั คงมีความหยิ่งยะโสตามชาติกาเนิด หากจู่ๆเดินเข้าไป
ขอร้องให้ท่านอุทิศตนเพื่อคา้ จุนข้า เกรงว่าท่านคงต่อต้านเป็ น
แน่ ข้ า จึ ง ตัง้ ใจว่ า จะหาโอกาสเจรจากับ ท่ า นดี ๆ สัก ครัง้ น่ า
เสียดาย ยังไม่ทนั ได้เปิดปากก็ถกู ราชาปี ศาจหลัวซาจับมาขังไว้
ที่นี่เสียแล้ว” พูดจบก็หวั เราะคล้ายหยันตนเอง

“หากก่อนหน้ านี้ มีสิ่งใดผิดใจต่ อกันหรือมีเรื่องให้เข้าใจ

ผิ ด กัน ไป วัน นี้ ก็ข อให้ ถื อ ว่ า ทุ ก อย่ า งจบสิ้ น อย่ า งไรเสี ย การ
สร้างความเป็ นปึ กแผ่นมันคงให้ ่ แว่นแคว้ นและราษฎรก็เ ป็ น
เรื่องที่ต้องขอความช่วยเหลือจากท่าน โลกนี้ มีมนุษย์และปี ศาจ
อาศัยอยู่ร่วมกันจนบางครัง้ ก็ยากจะแยกแยะ แค่ ราชาปี ศาจ
266
หลัวซาตนเดี ยวข้ ายังไร้หนทางสู้ หากไม่ได้ รบั การสนั บสนุ น
ช่วยเหลือจากท่าน เกรงว่าข้าคงจะลาบากเสียแล้ว”

ไป๋จุ่นรับฟั งด้วยสี หน้ าท่ าที สงบนิ่ง ร่างอวตารนี้ มีความ

สามารถในการเจรจาไม่น้อย เขาเลี่ยงเรื่องหนักยกแต่เรื่องเบา
ขึน้ มาพูด ถ้าเช่นนัน้ เรือ่ งอื่นคงต้องพักไว้ก่อน

ไป๋จุ่นหรี่ตา ตอบกลับไปด้วยน้ าเสี ยงเชือดเฉื อน “เรื่อง

ผิ ด ใจระหว่ า งเจ้ า กับ ข้ า ไม่ อ าจนั บ ว่ า มี เพราะเจ้ า ไม่ ไ ด้ ส ร้ า ง
ความเสี ยหายที่ เกินจะแก้ไขให้ข้า เจ้าแค่ทาให้ข้าต้องเสี ยงาน
แต่งงานไปเปล่าๆ งานหนึ่ งแค่นัน้ เอง”

หมิงเสวียนได้ยินก็เหงื่อตก ละลา่ ละลักตอบด้วยน้าเสียง

กลัว้ หัวเราะ “แน่ นอนว่าเรื่องนี้ เป็ นความผิดของข้า รอจนใต้
หล้าสงบดี แล้ว ข้าจะอาสาเป็ นพ่องานจัดงานแต่ งงานให้ พวก
ท่ า นเอง ในฐานะศิ ษ ย์ ข้ า ต้ อ งส่ ง อาจารย์อ อกเรื อ นอย่ า งไม่
น้ อยหน้ าผูใ้ ด”

ไป๋จุ่นโบกมือปฏิเสธ เรื่องจัดงานแต่ งเป็ นเรื่องเล็ก แค่

แต่งเมียยังต้องให้ผอู้ ื่นสอดมือมายุ่งอีกรึ!

ไม่เจียมตัว!

267
 เขามองหมิ ง เสวี ย นตัง้ แต่ ห ัว จรดเท้ า เอ่ ย ถามพร้ อ ม
รอยยิ้ ม ที่ ย ากจะคาดเดา “มี เ รื่ อ งหนึ่ ง ที่ ข้ า อยากรู้ เจ้ า ราชา
ปี ศาจหลัวซาโผล่มาจากที่ ใดกันแน่ มันเพี ยงหนึ่ งจิตวิญญาณ
บาป เป่ าวูบเดียวก็สลายกลายเป็ นเถ้าแล้ว แม้จะเก็บตัวจาศีล
มาถึงสองหมื่นปี ทว่าการจะหนี รอดจากท่ านเหลียนชือก็ไม่ใช่
เรื่องง่ายขนาดนั น้ นอกเสี ยจากจะมีคนอื่ นช่ วยมันอี กแรง ไว้
กลับไปถึงดินแดนจงถู่ ข้าต้องจับตัวมันมาเค้นหาความจริงให้
ได้! ลากไอ้ตวั ที่ อยู่เบือ้ งหลังออกมา จากนัน้ ค่อยส่งคืนให้ท่าน
เหลียนชือรับไปอบรมสังสอนอี ่ กครัง”
้

ไป๋ จุ่ น ใช้ ก ลยุ ท ธ์ เ คาะขุน เขาสยบพยัค ฆ์ [ 1 ] ใจหมิ ง

เสวี ย นปั น่ ป่ วนขึ้ น วู บ หนึ่ ง ทว่ า สี ห น้ ายัง คงเยื อ กเย็น ไว้ ต ัว
เช่นเดิม ไม่เสี ยที ที่จะขึ้นเป็ นฮ่องเต้ที่อยู่เหนื อคนนับหมื่น การ
ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ บนใบหน้ าเป็ นเรื่องพื้นฐานที่ ฮ่องเต้
ต้องเชี่ยวชาญ

“บางที เ ป็ นฮ่ อ งเต้ ก็เ หมื อ นกับ การเดิ น ทางไปอัญเชิญ

พระไตรปิฎก ต้ องผ่านความทุกข์ย ากมากมาย เรื่องที่ ข้ า ถูก
ปี ศาจกลันแกล้
่ งหนนี้ อาจเป็ นบททดสอบที่ สวรรค์ประทานมา
ให้ ราชาปี ศาจหลัวซาก็อาจจะรับบัญชาจากสวรรค์ให้มาลงมือ
กับข้าก็เป็ นได้ ใครจะรูก้ นั เล่า”

268
 คาพูดนี้ ช่างคลุมเครือนัก ฟั งคล้ายปลงตกต่อชะตาชี วิต
แต่ กถ็ ือโอกาสพายเรือตามน้ าลากพระโพธิสตั ว์เหลียนชือเข้า
มามีส่วนร่วมด้วย ทัง้ ยังทาท่าทีเหมือนจ่ายอมก้มหน้ ารับชะตา
สวรรค์ลิขิต

เบื้องหน้ าแสดงท่ าที ว่าจายอมแต่ ในใจกลับมากล้นไป

ด้วยเล่หเ์ หลี่ยมและแผนการซับซ้อน หากเทียบกับคนทัง้ หมดที่
อยู่ตรงนี้ แล้ว ความเจ้าแผนการและกลอุบายของหมิงเสวี ยน
นับว่าเหนื อชัน้ กว่าคนอื่นๆ ไป๋จุ่นแม้จะฉลาดหลักแหลม แต่ก็
มีความคิดพิสดารยากจะเข้าใจ ส่วนหลี่ควานฉาที่ ฉลาดเฉลียว
ไม่น้ อย แต่ ส่ ว นใหญ่ มกั ใช้ ไปกับ เรื่อ งเสาะแสวงหาหญิ ง งาม
มาเคียงกาย ส่วนหญิงสาวเพียงหนึ่ งเดียวก็มุ่งมันทางธรรมมา
่
นั บพันปี ต่ อให้ระแวงสงสัยว่ าเขาจะมีแผนการซ่ อนเร้น แต่ ก็
จะไม่ปักใจเชื่ อว่าผู้อื่นจะเลวร้าย ด้วยเหตุนี้หมิงเสวี ยนจึงไม่
ต้องออกแรงแสดงละครให้มากก็สามารถตบตาผูค้ นได้

เมื่อเห็นต่างฝ่ ายต่างตกลงกันได้ด้วยดี หลี่ควานฉาก็เอ่ย

ขึ้น “ที่ นี่มีแต่ เถ้าปี ศาจหลัวซา ทัง้ สกปรกทัง้ เหม็นเน่ าเกินทน
พวกเราทาไมไม่ไปอีก?”

ดัง นั ้น ทัง้ หมดจึ ง เหิ นขึ้ น บิ น ไปขี่ เ มฆก้ อ นใหญ่ ก้ อ น

เดียวกัน เมื่ออยู่บนที่ สูง เหยี่ยนหวู่ฟางค่อยรู้สึกหายใจโล่งและ
269
มันคงขึ
่ น้ จากบนนี้ มองลงไปเห็นขุนเขาเติ่งหัวซานราวกับจอม
ปลวกขนาดมหึ มาอันหนึ่ ง เส้ นทางมากมายกระจายตัวออก
จากภูเ ขา แต่ ต อนที่ ติ ด อยู่ ในนั น้ ไม่ต่ างจากเขาวงกต ไม่ ว่ า
อย่างไรก็หาทางออกไม่พบ โชคดีที่ไป๋จุ่นตามมาช่วย เสียดายที่
ไม่รวู้ ่าวงแหวนจินกังเฉวียนหายไปที่ไหน และตัง้ แต่เมื่อไร

หญิ งสาวลู บ ข้ อ มื อด้ วยสี หน้ าเศร้ า หมอง ไป๋ จุ่ น

สังเกตเห็นจึงเอ่ยถาม “วงแหวนจินกังเฉวียนที่ ท่านเหลียนชือ
มอบให้หายไปหรือ?”

นางพยัก หน้ า “ข้ า ยัง ไม่ รู้เ ลยว่ า จะอธิ บายเรื่ อ งนี้ กับ
อาจารย์อย่างไรดี...”

แต่ในใจไป๋จุ่นกลับยินดียิ่ง เขารู้สึกอยู่เสมอว่าวงแหวน
จินกังเฉวียนอันนัน้ มันเกินความจาเป็ น ย่นระยะทางข้ามฟาก
ได้รวดเร็วยิ่ งกว่ากะพริบตา สะดวกเสียจนเกินนางไม่ต้องมีเขา
ก็ยงั ได้!

อีกอย่างนางสวมติดข้อมือไว้ตลอด หากวันใดเกิดโกรธ
เคื องเขาขึ้นมา แค่ ก้าวเท้ าเข้าไปในวงแหวนก็เผ่นหายไปได้
แล้ว ถึงวันนัน้ ต่อให้เขามีปีกก็ไล่ตามนางไม่ทนั

270
 แน่ นอนว่าความยินดีต้องเก็บซ่อนไว้ในใจ ส่วนปากต้อง
ปลอบโยนไปตามเรื่อง “หายแล้ ว ก็หายไปเถอะ ท่ านเหลี ยน
ชื อ จิ ต ใจกว้ า งขวาง รู้ว่ า เจ้ า ผ่ า นเคราะห์ ใ หญ่ ม าได้ ย่ อ มไม่
ตาหนิกบั เรือ่ งเล็กน้ อยเท่านี้ หรอก”

หมิงเสวียนที่อยู่ด้านข้างก็รีบเอ่ยเอาใจ “อาจารย์ไม่ต้อง
ร้อนใจไป กลับไปแล้วข้าจะส่งคนมาค้นภูเขานี่ จะต้ องหาของ
วิเศษของอาจารย์กลับคืนมาได้แน่ ”

ทว่าเหยี่ยนหวู่ฟางกลับส่ายหัว “ไม่ว่าจะของวิเศษหรือ
คนก็ล้วนเป็ นวาสนากาหนด หากมันเป็ นของเจ้า ย่อมไม่อาจ
หายไปไหนได้ หากไม่ใช่ ของเจ้า ต่ อให้ พลิกทัง้ ขุนเขาขึ้นมาก็
อาจจะหาไม่เจอ”

การที่ อาจารย์ของเขาสามารถตอบได้เช่นนี้ มิใช่ว่าปลง

ตกหลังจากเกิดปั ญญารู้แจ้งอะไร แต่ เป็ นการไม่คิดขวนขวาย
อะไรในชีวิตแล้วต่างหาก

หลังจากสมปรารถนาในรัก นางยังต้องการสิ่งใดอีกเล่า

271
 หมิงเสวียนรัง้ สายตากลับมา รูว้ ่าตอนนี้ ถึงจะรูส้ ึกขัดแย้ง
เพียงใดก็จาต้องปล่อยวางไว้ก่อน เขาไม่เหมือนกับภูตผีปีศาจ
เหล่านัน้

เขามาโลกมนุ ษย์นี้กเ็ พราะมีภารกิจยิ่งใหญ่ที่ต้องทาให้

สาเร็จ!

[ 1 ] หมายถึ ง การจงใจแสดงท่ า ที ต ัก เตื อ น เพื่ อ สยบ

ไม่ให้อีกฝ่ ายแผลงฤทธ์ ิ

272
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 78

เมื่อมาถึงดินแดนจงถู่ ราชาปี ศาจหลัวซาก็เผ่นหายไป

แล้ว

อานุภาพของธนูฉางเฉินเจี้ยนสามารถทาลายพิภพเมี่ยว
ฟ่ อโจวได้ เมื่อทางนัน้ ทลายลง ราชาปี ศาจหลัวซาที่ อยู่ทางนี้ ก็
ถึงกับขาดสติเผยร่างแท้จริงออกมากลางวังหลวงทันที!

ตัวประหลาด หน้ าตาอัปลักษณ์ สกปรก ผมฟูสงั กะตังยุ่ง

เหยิง ใบหน้ าเขียวคลา้ ดวงตาถลนโปนราวลูกกระดิ่ง เขี้ยวโง้ง
ยาวสี่ ซี่ยาวราวไม้คานหาบ ยาวยันพื้น! ทัง้ หมดนี้ คือลักษณะ
ของราชาปี ศาจหลัวซาที่ ขนุ นางชัน้ ผู้ใหญ่ในราชสานักบรรยาย
ให้ฟัง

หลัง จากหมิ ง เสวี ย นมาถึ ง ผ่ า นความวุ่น วายและการ

แยกแยะตัวจริงตัวปลอม เมื่อยืนยันตัวตนแท้ จริงได้แล้ว หมิง
เสวียนก็ขนึ้ นัง่ บัลลังก์ได้ในที่สดุ

273
 ตลอดเวลาหมิง เสวี ย นรับ ฟั ง อย่ างเงี ยบๆ ระหว่ างนั น้
่ ิ้ วยังไม่ขมวดแม้สกั นิด เมื่อขุนนางผู้ใหญ่ รายงานจบ
กระทังค
เขาก็หนั ไปถามไป๋จุ่น “ราชาปี ศาจหลัวซาตอนนี้ ไม่ร้อู ยู่ที่ใด ข้า
เกรงว่าเขาจะยังซุ่มซ่ อนรอเวลาชาระแค้นอยู่ในวังหลวง หาก
เขาหวนคืนมา ข้าควรทาอย่างไร?”

ฝ่ ายหนึ่ งพูดไป อี กฝ่ ายหาได้สนใจไม่ “ปี ศาจหลัวซาตน

นี้ ฉลาดรอบคอบ ทาเอาข้าเองก็ไม่รวู้ ่าควรทาอย่างไรดีแล้ว”

หมิงเสวียนฟังจบก็ประสานมือขึน้ กล่าว “รบกวนขอให้ผู้

พิทกั ษ์แคว้นช่วยหาวิธีแก้ไขปัญหานี้ ด้วย”

ผูพ้ ิ ทกั ษ์แคว้น? เห็นเขาเป็ นจอมเวทพิทกั ษ์แคว้นไปแล้ว

หรือไง!

ไป๋ จุ่น รู้สึ ก ไม่ ช อบใจกับ ชื่ อ เรี ย กนี้ เพราะรู้สึ ก ถึ ง ภาระ
หน้ าที่ หนักหนาสาหัสเกินไปที่ ต้องแบกเอาไว้ หากอยากได้ชื่อ
เรียกขานนั กล่ะก็ เขาเตรียมไว้ให้ แล้ว ไป๋จุ่นหัวเราะเสี ยงเบา
ก่อนจะเอ่ย

“เจ้าสามารถเรียกข้าว่าซือเหนี ยงเหมือนเจ้านกน้ อยได้”

274
 ประโยคเดียวพูดเสี ยบรรดาผู้คนในท้ องพระโรงต่ างหัน
มองหน้ า กัน ไปมา หมิ ง เสวี ย นกัด ฟั น กรอด! ใบหน้ าแดงก่า
“บุรษุ จะเรียกว่าซือเหนี ยงได้อย่างไรกัน!”

“หมายความว่ า เจ้ า ไม่ คิ ด จะนั บ ถื อ เหยี่ ย นหวู่ฟ างเป็ น

อาจารย์แล้วงัน้ หรือ ?” รอยยิ้มบนใบหน้ าเทพกิเลนสลายสิ้น
แววตาที่ มองมาคมกล้าและดุดนั น้ าเสี ยงเยียบเย็น “หรือว่านี่
คือความปรารถนาแท้จริงของเจ้ามาตัง้ แต่ต้น!”

ไม่ร้วู ่าคาพูดนี้ แทงใจดาหมิงเสวียนหรือไม่ แต่ เขาก็นิ่ง

เงียบและไม่พดู อะไรอีก

ไป๋จุ่นหัวเราะเยาะอย่างไม่ไว้หน้ า สองมือไพล่หลัง ก้าว

เดินเนิบช้ าไปรอบท้ องพระโรงที่ อร่ามเรืองรอง “เจ้านกน้ อย
ก าลัง เร่ ง เดิ น ทางมาที่ นี่ หากนางรู้ว่ า เจ้ า ก้ า วหน้ า ได้ เ ป็ นถึ ง
ฮ่องเต้ นางจะต้องดีใจมากเป็ นแน่ ส่วนเรื่องราชาปี ศาจหลัวซา
ข้าไม่คิดกังวลว่าเขาจะย้อนกลับมาอีก แต่หากเจ้ากลัวนักก็พกั
อยู่ที่ตาหนั กข้ างแม่น้ าลี่ ฉ่ ุ ยสักสองวันก่ อนได้ รอเจ้านกน้ อย
มาถึง ค่อยให้นางเข้าวังเป็ นเพื่อนเจ้า”

“ข้าจะสังให้
่ คนในวังเข้มงวดกวดขันการเฝ้ าระวังให้มาก
ขึน้ ไม่จาเป็ นต้องรบกวนชวี่หรู” หมิงเสวียนปฏิเสธรวดเร็ว
275
 ไป๋จุ่นพยักหน้ าเบาๆ “ดี ถ้าเช่นนัน้ เจ้าก็อยู่จดั การเรื่อง
ที่นี่ไปแล้วกัน” พูดจบก็หนั หลังเดินตรงไปที่ประตูทนั ที

หมิงเสวียนเห็นดังนั น้ ก็รีบเรียกเขาไว้ “ซื อ...ซื อเหนี ยง

บ้ า นเมื อ งและราชส านั ก ตอนนี้ ยัง ไม่ ม ัน่ คงนั ก ท่ า นไม่ อ ยู่
ช่วยเหลือข้าก่อนหรือ?”

ไป๋จุ่นหันกลับมามอง ดวงตาเป็ นประกายวับวาว มุมปาก

ประดับรอยยิ้ม ดูท่าจะพอใจกับคาเรียกขานว่าซือเหนี ยงยิ่งนัก

“เรือ่ งแว่นแคว้นและราชสานักข้าเองก็ไม่เข้าใจ จึงไม่คิด

จะสอดมือเข้ายุ่ง รอวันเจ้าขึ้นครองราชย์แล้วข้าจะมาปรากฏ
ตัว อี ก ครัง้ สองวัน ต่ อ จากนี้ ข้ า เองก็มี เ รื่ อ งยุ่ ง ที่ ต้ อ งจัด การ
เช่นกัน เพราะตัง้ ใจจะจัดงานแต่งงานของข้ากับอาจารย์เจ้าให้
เรียบร้อย ถึงเวลาจะให้คนมาส่งเที ยบมงคล หวังว่าเจ้าจะยอม
ลดเกียรติไปร่วมงาน”

พูดจบก็ไม่อยู่รอให้หมิงเสวียนได้มีโอกาสพูดมากอีก ไป๋
จุ่นก้าวเดินออกจากตาหนักไท่จี๋อย่างสบายอารมณ์ โดยไม่ร้วู ่า
ท่าที จองหอง พยศจัดและไม่อ่อนน้ อมต่อฮ่องเต้ทาให้เหล่าขุน
นางผูใ้ หญ่ประหลาดใจและเป็ นกังวล หมิงเสวียนยืนมองกระทัง่

276
เงาร่างของไป๋จุ่นลับสายตาไปแล้วจึงค่อยหันมองสบสายตากับ
ขุนนางทัง้ หลาย เขาหัวเราะก่อนเอ่ยคล้ายไม่ใส่ใจ

“เขาคื อ ยอดขุน พลของข้ า แม้ จ ะวาจาสามหาวไปสัก

หน่ อยก็ไม่เป็ นไร ข้ายังยอมรับความใจร้อนวู่วามของเขาได้”

เมื่อได้ค่หู มัน้ กลับคืนสู่ข้างกาย เรือ่ งอื่นก็ล้วนไม่สาคัญ

ไป๋ จุ่ น รู้สึ ก ว่ า เส้ น ทางชี วิ ต อัน แสนสุ ข ของตนมี ค วาม

ขรุ ข ระเล็ก น้ อย ต่ อ ให้ ก ารมุ่ ง ไปสู่ ค วามส าเร็จ จ าต้ อ งผ่ า น
อุปสรรคและความผกผัน ในเมื่อเอาชนะได้แล้ว ลาดับต่อไปก็
ควรสามารถใช้ชีวิตอย่างหน้ าไม่อายกับคู่หมัน้ ได้แล้ว!

ตอนที่ มาถึงเมืองฉางอาน ทัง้ สี่ ต่างแยกย้าย เขามาส่ ง

หมิงเสวียนที่วงั หลวง หลี่ควานฉาพาเหยี่ยนหวู่ฟางไปที่ตาหนัก
ข้างแม่น้ าลี่ ฉ่ ุ ย เมื่อครู่ที่อยู่ในตาหนั กไท่ จี๋ ในใจราวกับมีแมว
ตะกุยอยู่กระนัน้ รูส้ ึกว่าพวกขุนนางชัน้ ผูใ้ หญ่พวกนี้ ช่างพูดมาก
ฮ่ อ งเต้ ก็พิ รี้พิ ไ รท่ า มาก! ท าเขาเสี ย เวลาที่ จ ะได้ ก ลับ มาคลอ
เคลียคู่หมัน้ นัก!

แค่ เ ป็ นฮ่ อ งเต้ เ องมิ ใ ช่ ห รื อ นั บ แต่ โ บราณก็มี ฮ่ อ งเต้

มาแล้วนั บร้อย ความรุ่งเรืองและเสื่ อมถอยสลับสับเปลี่ ยนไป

277
ในแต่ ล ะราชวงศ์แ ต่ ล ะยุ ค สมัย เก้ า ส่ ว นล้ ว นไม่ มี เ ทพกิ เ ลน
พิ ท ัก ษ์ อัน ที่ จ ริ ง ก็แ ค่ ชื่ อ เสี ย งเท่ า นั ้น หากฮ่ อ งเต้ อ งค์ ใ ดขึ้ น
ครองราชย์แล้วมีเทพกิเลนปรากฏตัว รัศมีเรืองรองแห่งอานาจ
และบารมีกจ็ ะแผ่ไพศาลยิ่งใหญ่ไกลนับหมื่นโยชน์

อาณั ติ แ ห่ ง สวรรค์ห วนคื น ดัง นั ้น ย่ อ มเกิ ด การปลอม

แปลงหลอกลวงกันบ้าง จูงกวางหมี่ลู่มาตบตา ราวกับว่ากิเลน
เทพเป็ นใบเบิกทางในการเป็ นฮ่องเต้ที่เหมาะสม แน่ นอนว่าเจอ
กับกิเลนเทพที่ มีจิตสานึ กในหน้ าที่ความรับผิดชอบสูงส่งก็ย่อม
บังเกิดสถานการณ์ที่ล้วนยินดีกนั ถ้วนหน้ า แต่ฮ่องเต้ที่ถกู ชะตา
ลิขิ ต ให้ มีกิเ ลนดาเป็ นผู้พิทกั ษ์ ไม่ อาจพูดได้ ว่าเป็ นฮ่ องเต้ ที่มี
บุญบารมี

เพราะหน้ าที่หลักของกิเลนดาคือเข้าห้องหอกับเมีย!!

กล่าวได้ว่าฮ่องเต้ ที่ต้องจับคู่กบั กิเลนดานั น้ โชคร้ายยิ่ง

กว่าผูใ้ ดในแผ่นดินแล้ว!

หลังออกจากวังหลวง ไป๋จุ่นก็แปลงกายเป็ นลาแสงสาย

หนึ่ งพุ่งตรงไปที่ ตาหนักริมแม่น้ าลี่ฉ่ ุยด้วยความใจร้อน คู่หมัน้
สาวไม่อยู่หลายวัน เขาไม่ร้วู ่าตนเองใช้ชีวิตผ่านมาได้อย่างไร
คิดถึงนางไม่เว้นวายแม้ชวครูั ่ ่ เจ็บใจที่ไม่อาจย่างเท้าก้าวเดียว
278
ก็ไปอยู่ข้างกายนางได้! ความสามารถที่เคยเดินทางแปดหมื่นลี้
ภายในวันเดียวล้วนไร้ประโยชน์ หมดสิ้น!

เพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องเก่ารู้ตวั อีกทีกพ็ บว่าตาหนักอยู่

ตรงหน้ า แต่ เขาหยุดตัวเองไม่ทนั สุดท้ ายก็พุ่งกระแทกประตู
เข้าไปอย่างแรงเสี ยงดัง! บานประตูกลายเป็ นเศษไม้ปลิวว่อน
กระจัดกระจาย คนด้านในหันมองเขาเป็ นตาเดียว ไป๋จุ่นรีบก้ม
หน้ าตบฝุ่ นตามตัวแก้เขิน

“ข้ า ก็แ ค่ จ ะตรวจสอบความแข็ง แรงของต าหนั ก นี้ ส ัก

หน่ อย ได้ ยินมาว่ าดินแดนจงถู่มีแผ่นดินไหวค่ อนข้ างถี่ หาก
เกิด...เอ๊ะ!” พอเห็นชวี่ หรูนัง่ อยู่ข้างกายคู่หมัน้ ก็ประหลาดใจ
“เจ้านกน้ อยทาไมมาถึงเร็วนั กเล่า เมื่อครู่ศิษย์น้องของเจ้ายัง
พูดถึงเจ้าอยู่เลย”

ดวงตาชวี่หรูเป็ นประกายสดใสทันที “ซือเหนี ยง ท่านว่า

ศิษย์น้องคิดถึงข้าจริงหรือ?”

“แน่ นอนสิ” ไป๋จุ่นพยักหน้ าขึงขัง “การคบหายามยากไม่

อาจลืมเลือน บางคนจึงคิดถึงไมตรีในอดีตเป็ นพิเศษ”

279
 ใบหน้ าชวี่หรูแดงกา่ แต่พอหันมองอาจารย์กท็ อดถอนใจ
ยาว “ก่อนหน้ าได้ยินเพียงว่าดินแดนจงถู่มีฮ่องเต้ องค์ใหม่ขึ้น
ครองราชย์ คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า จะเป็ นศิ ษ ย์น้ อง แต่ ก่ อ นข้ า เห็น เขา
อ่อนแอรังแกง่าย จึงลงไม้ลงมือกับเขาไปสองครัง้ ระหว่างที่ มา
นี่ ข้าก็กงั วลใจอยู่ เกรงว่าวันนี้ เขารุ่งเรืองเป็ นใหญ่แล้ว จะตัด
ขาดไมตรีสิ้นเยื่อใยที่เคยมี”

“เรื่ อ งที่ เ จ้ า คิ ด เอาเปรี ย บเกิ น เลยเขานั ้น ข้ า รู้ แต่ ข้ า

ประเมินเจ้าตา่ ไปแล้ว ที่แท้เจ้ากล้าลงมือลับหลังข้างัน้ รึ! ตัง้ แต่
เมื่อไรกัน?” เหยี่ยนหวู่ฟางถามด้วยความประหลาดใจมาก

ชวี่ ห รูบิ ด ตัว อย่ า งขัด เขิ น กระทัง่ ใบหูก็แ ดงก่า ไปหมด
“ครัง้ หนึ่ งตอนอยู่ที่ทะเลเสี ยนไห่ เจอกับการโจมตี ของแมลง
จู้เที่ ยฉง ข้ากอดเขาไปครัง้ ยังมีอีกบนเขาจิ่วหยินซาน ข้าฉวย
ตอนมืดหยิกก้นเขาอีกหนึ่ งครัง...” ้

ในใจทุกคนตรงนี้ ล้วนคิดตรงกันว่าวิหคสามขาตัวนี้ ทา
เผ่าพันธุ์วิหคขายขี้หน้ าหมดแล้ว! เปิดเผยโจ่งแจ้งเสี ยขนาดนี้
สุ ด ท้ า ยยัง ไม่ อ าจคว้ า คนมาครองได้ ช่ า งเสี ย ที ที่ เ ป็ นปี ศาจ
จริงๆ!

280
 ชวี่หรูกวาดตามองพวกเขาอย่างหวาดหวัน่ “ทาไมพวก
ท่านมองข้าเช่นนี้ เล่า?”

หลี่ควานฉาเอ่ยถาม “พวกเราอยากรูเ้ รือ่ งราวต่อจากนัน้

เขามีท่าทีอย่างไรบ้าง?”

ถูกถามถึงเรื่องนี้ ชวี่ หรูกอ็ ยากจะร้องไห้ เหลือเกิน “เขา

คิดว่าเป็ นอาจารย์ที่ทา! ถึงกับมองอาจารย์ด้วยสายตาหวาน
เยิ้ม! แต่พอเห็นอาจารย์วางเฉย เขาจึงค่อยรูว้ ่าเป็ นฝี มือข้า”

ในที่สดุ ก็มีหลักฐาน!!

ไป๋จุ่นกาหมัดแน่ น ตอนนี้ เขาก็มีหลักฐานที่มูลน่ าเชื่อถือ

ได้แล้วว่าหมิงเสวียนแอบหลงรักคู่หมัน้ ของเขาจริงๆ!

เหยี่ยนหวู่ฟางฟั งแล้วกลับคิดต่างไป “เจ้าล่วงเกินเขาถึง

ขนาดนี้ แล้วยังไม่ถกู เขาทุบตี หรือโวยวายเสี ยงดัง ข้ ารู้สึกว่ า
บางทีเขาอาจจะมีใจให้เจ้าก็ได้นะ”

“จริง หรือ!” ได้ ยิ น อาจารย์ตี ความลึ กซึ้ ง เช่ น นี้ ชวี่ หรูก็
รู้สึกฮึ กเหิมขึ้นใหม่ ว่ากันตามจริงแล้ว ตอนเจอเขาครัง้ แรก
เป็ นนางเองที่ โ น้ มน้ าวอาจารย์ อ ย่ า งไม่ ย่ อ ท้ อ ให้ ยื่ น มื อ

281
ช่วยเหลือ วาสนานี้ มิใช่เป็ นเพราะนางก่อให้เกิดขึ้นหรอกหรือ
ที่ ผ้อู ื่นช่วยไว้มกั เป็ นบัณฑิตตกยาก แต่นางกลับช่วยฮ่องเต้! ดี
จริงๆ! ถึงวันนี้ เขาก็สมควรจะตอบแทนบุญคุณนางได้แล้ว รับ
นางเข้ า วัง ไปเป็ นสนม น่ าจะไม่ ถื อ ว่ า ตอบแทนเกิ น เหตุ ไ ป
กระมัง

แผนการยอดเยี่ ยมที่ สุดที่ จะจัดการศัตรูแห่ งความรักก็

คือมอบสตรีที่ยากจะตอแยให้เขาสักคน ทาให้เขาไม่ว่างมาใส่
ใจสิ่งอื่น

จากเมื่อครู่ที่หมิงเสวียนปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยวที่ จะให้ชวี่
หรูเข้าวังไปเป็ นเพื่อนเขา ก็พอจะมองออกแล้วว่าเขาต้ องเคย
ยากจะรับ มื อ กับ ชวี่ ห รู ม าก่ อ น บนโลกนี้ เรื่ อ งที่ น่ ากระอัก
กระอ่ วนใจที่ สุดไม่มีอะไรเกินไปกว่าคนที่ เคยลวนลามตนมา
วนเวี ยนอยู่ตรงหน้ าทัง้ วัน ไป๋จุ่นจึงคิดแผนการนี้ ขึ้นได้ อย่าง
รวดเร็ว ออกแรงกระพื อ ไฟยุ ส่ ง ให้ ช วี่ ห รูไ ปอยู่ ข้ า งกายหมิ ง
เสวียนเสี ย เมื่อคิดถี่ถ้วนดีแล้วเขาก็มอบรอยยิ้มใจดี มีเมตตา
ล้นเหลือให้ชวี่หรูอย่างไม่ละอาย

“เจ้านกน้ อยเอ๋ย...”

282
 ดวงตาชวี่หรูเบิกกว้างจ้องมองรอยยิ้มใจดี นัน้ แต่ เพียง
พริบตาก็ลนลานยกสองมือปิดตาแน่ น ปากก็กรีดร้องเสี ยงดัง
“ซือเหนี ยง! ท่านไม่อาจยิ้มให้ข้าเช่นนี้ ได้! ข้าจะหายใจไม่ออก
แล้ว!” ไม่คิดเลยว่ามารเฒ่าหมื่นปี ที่ ชอบปั น้ ดินเหนี ยวเล่นทัง้
วันจะมีใบหน้ าหล่อเหลาคมคายเป็ นหนึ่ งในใต้หล้าได้! อันที่จริง
เขาก็รู้ว่ า ตนเองรูป งามนั ก ก็ส มควรมี จิ ต ส านึ ก เสี ย บ้า ง อย่ า
เที่ยวโปรยยิ้มให้ผอู้ ื่นง่ายๆ สตรีใดเจอบุรษุ รูปงามยิ้มให้เช่นนี้ ก็
ต้องล้วนหายใจไม่ออกทัง้ นัน้ !

ไป๋จุ่นเข้าใจความตื่ นตกใจของชวี่หรูดี แต่ เรื่องนี้ ไม่ใช่

เรือ่ งสาคัญ

“ไม่ ต้ อ งสนใจความหล่ อ เหลาเลิ ศ ล ้า ของใบหน้ าข้ า

เพราะข้าเป็ นของอาจารย์เจ้าผู้เดียว ตอนนี้ มาคุยเรื่องเจ้ากับ
ศิษย์น้องของเจ้าก่อนเถอะ” พอเห็นอี กฝ่ ายตัง้ ใจฟั งเต็มที่ ไป๋
จุ่นก็อธิบายด้วยสีหน้ าของผูเ้ ชี่ยวชาญยิ่ง

"เจ้ า รู้ ห รื อ ไม่ ว่ า ภายในส านั ก เดี ย วกัน ย่ อ มก่ อ เกิ ด

ความรู้สึกกันได้ง่ายที่สดุ ต่อให้ทะเลาะกัน ในใจก็ยงั คงใส่ใจอีก
ฝ่ ายอยู่ โดยเฉพาะนิสัยอันธพาลอย่างเจ้านี้ เคยลูบก้นคนเขา
มาแล้ว เท่ากับเจ้าได้ฝากรอยประทับไว้ในใจเขาแล้ว เป็ นรอย
ฝั งลึ กที่ ไม่มีวนั ลืมเลื อน พูดออกมาแล้วกระทังตั ่ วเจ้ายังต้ อง
283
กลัว เขาตอนนั ้น เป็ นไปได้ ว่ า จะต าหนิ เจ้ า ทว่ า ก็เ ป็ นไปได้
เช่นกันว่าจะแอบชมชอบเจ้าเข้าให้แล้ว!

เจ้ามองดูตวั เองสิ หน้ าตางดงาม สีขนก็สวย เขามีเหตุผล

อะไรให้รงั เกียจเจ้ากันเล่า เจ้าจาต้องเอาความทรหดที่ยืนหยัด
ไม่ย่อท้อออกมา เอาอกเอาใจเขา สร้างการมีตวั ตนขึน้ มาเบือ้ ง
หน้ าเขา แบบนี้ เขาย่อมจะค่อยๆ แง้มบานประตูหวั ใจเปิดให้
เจ้าเข้าไปสร้างรังได้

แต่ มี เรื่ อ งหนึ่ งที่ ข้ า ต้ อ งเตื อ นให้ เ จ้ า รู้ไ ว้ ก่ อ น ฮ่ อ งเต้

สามารถแต่งเมียได้หลายคน หากเจ้ามีใจให้เขา อย่ารอให้สาม
ตาหนักหกหอมีสตรีอื่นเข้าไปยัดอยู่กนั เต็ม! ฉวยโอกาสตอนนี้
ที่ฝ่ายในยังว่าง เป็ นช่วงเวลาที่เจ้าจะได้แสดงฝี มือให้เต็มที่ ด้วย
เยื่อใยไมตรีที่พวกเจ้ามีต่อกัน แม้ไม่อาจเป็ นฮองเฮา ก็ต้องได้
เป็ นกุ้ย เฟยแน่ น อน! เรื่อ งของความรัก อย่ า มัว รัก ษาหน้ าให้
เสียเวลา หากรักหน้ ามากก็จงอยู่เป็ นโสดโดดเดี่ยวไปเถอะ! เจ้า
เข้าใจความหมายหรือไม่?"

ชวี่หรูกระจ่างแจ้งในทันใด หลี่ควานฉากับพ่อบ้านใหญ่ที่
ยืนอยู่ด้านข้างต่างยกมือลูบใบหน้ าอย่างเหม่อลอยและครุ่นคิด
ประโยคสุ ด ท้ า ยนั น่ คื อ บทสรุ ป ส าหรับ พวกเขาใช่ ห รื อ ไม่ ?
พ่อบ้านใหญ่จิตใจไร้มลทินย่อมไร้ข้อเสียแน่ นอน หลี่ควานฉาก็
284
เหมื อ นกับ ชวี่ ห รู หลัง ถูก จับ กรอกความรู้ จ ากผู้เ ชี่ ย วชาญ
ปั ญญาก็ได้ร้แู จ้งแล้ว ที่ แท้ หลายร้อยปี ผ่านไปไม่อาจหาคู่รกั ที่
เหมาะสมได้ สาเหตุมาจากเขายังหน้ าด้านไม่พอนี่ เอง! ยิ่งคิดถึง
ตอนที่ท่านประมุขไล่ตื๊อเพื่อพิชิตใจนายหญิง ก็พบว่าได้ทาเรือ่ ง
น่ าอับอายไว้มากจริงๆ

ดัง นั ้น พวกเขาต้ อ งยึ ด ถื อ ท่ า นประมุ ข เป็ นแบบอย่ า ง

เตือนตัวเองไว้เสมอว่าอย่ายึดมันถื ่ อมันกั ่ บศักด์ ิ ศรี หากต้องอยู่
ล าพัง ผู้เ ดี ย วไปจนแก่ เ ฒ่ า ศัก ด์ ิ ศรี ก็ใ ช้ ป ระโยชน์ ไ ม่ ไ ด้ แ ล้ ว !
อย่างดีกแ็ ค่มีไว้จารึกเป็ นเกียรติบนป้ ายหลุมศพเท่านัน้ !

ชวี่ หรูผงกหัวหงึกๆ สี หน้ าเข้าใจลึกซึ้ง ก่อนจะเอ่ยด้วย

น้ าเสียงมุ่งมันเอาจร
่ ิ ง “ข้าจะไปหาเขา ข้าจะไม่เป็ นแค่สนม ข้า
จะไปเป็ นฮองเฮา!!”

เจ้านกน้ อยยังคงเป็ นวิหคที่มีปณิธานยิ่งใหญ่ ไป๋จุ่นรีบให้

กาลังใจ “ไปเถอะ ไปเดี๋ยวนี้ เลย บอกเขาว่าเจ้าคิดถึงเขามาก
เป็ นไปได้ว่าเขาจะแสร้งทาที ปฏิเสธไว้ก่อน ขอเจ้าอย่าได้หวัน่
ไหวหวาดกลัว จงเผชิญหน้ ากับความยากลาบากด้วยจิตใจที่ ไม่
คิดยอมแพ้ของเจ้า! ในเมื่อวันนี้ เขาเป็ นฮ่องเต้แล้ว ย่อมต้องมี
ท่าทีไม่ง่ายแน่ นอน”

285
 ชวี่หรูพยักหน้ าหนักแน่ น ขณะที่กาลังจะคืนร่างเป็ นวิหค
สามขาเพื่อบินไปให้ถึงเร็วที่สุด เพิ่งก้าวไปสองก้าวก็หยุดชะงัก
แล้วหันมาถามอย่างไม่แน่ ใจ “หากเขาดื้อดึงท่ามาก ข้ารวบหัว
รวบหางด้วยวิธีการที่เด็ดขาดเลยได้หรือไม่?”

คาถามนี้ ทาเอาไป๋จุ่นคิดหาคาตอบไม่ทนั เหยี่ยนหวู่ฟาง

ก็มองเขาอย่างฝากความหวังเต็มเปี่ ยม ครู่หนึ่ งเขาจึงแนะนา
อย่ า งนุ่ ม นวล “ข้ า คิ ด ว่ า คนรัก กัน ควรจะค่ อ ยพูด ค่ อ ยจากัน
ดีกว่า เจ้าเป็ นสตรี รักษาตัวเองให้ดีให้มีค่าถึงจะเป็ นเรือ่ งสาคัญ
ที่สดุ ”

ชวี่หรูพยักหน้ าอย่างเข้าใจ จากนั น้ ก็กลายร่างเป็ นวิหค

สามขาแล้วบินจากไปอย่างรวดเร็ว

เหยี่ยนหวู่ฟางจึงค่อยหายใจโล่งขึน้ บ้าง นางยกมือลูบอก

ตนเองเบาๆ “เมื่อครู่ข้านึ กกลัวว่าท่ านจะชี้ทางให้นางเสี ยคน
ชวี่หรูแม้จะมีอายุไม่น้อย แต่ความคิดอ่านยังบริสุทธ์ ิ ไร้เดียงสา
ยิ่งนัก”

่ นคนอื่นยังกล้าลูบมาแล้วยังจะไร้เดียงสาอยู่อีก
กระทังก้
รึ!

286
 คู่หมัน้ เข้าใจผิดกับคาว่าไร้เดียงสาคานี้ ไปแล้วหรือไง!

เอาเถอะ ในเมื่อไล่ชวี่หรูจากไปได้แล้ว ตอนนี้ กเ็ ป็ นเวลา

ที่ จะได้อยู่กนั สองต่อสองเสียที ไป๋จุ่นหันมองตัวเกินอีกสองตัว
นิ่ งเงี ย บ หลี่ ค วานฉากับ พ่ อ บ้ า นใหญ่ ส ะดุ้ ง เฮื อ กแล้ ว รี บ วิ่ ง
ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็หมดพวกตัวเกะกะขวาง
หูขวางตา

ไป๋จุ่นรีบส่งยิ้มประจบให้เหยี่ยนหวู่ฟางทันที พลางยื่นมือ
ออกไปช้าๆ

“คู่หมัน้ ตกใจมากหรือ ข้ารูส้ ึกได้ยินเสียงหัวใจเจ้าเต้นดัง

มาก มา ข้าช่วยลูบอกให้...”

เพี้ยะ!!

ถูกอี กฝ่ ายตี มืออย่างแรง ซ้ ายังถลึงตาใส่อย่างดุดนั อี ก

ไป๋จุ่น ก็หดมื อกลับ พลางลูบ หลังมือด้ ว ยสี หน้ าเศร้าสลด “ข้า
หวังดี....ก็แค่อยากช่วยให้เจ้าหายใจคล่องขึน้ เท่านัน้ ”

287
 อันที่ จริงเหยี่ ยนหวู่ฟางรู้ดีว่านี่ เป็ นเรื่องยัวเย้
่ าระหว่ าง
คู่รกั เห็นเขาคอตกหมดท่าก็ให้ร้สู ึกสงสารขึ้นบ้าง จึงเอ่ยเรียก
“มานี่ เถอะ ขอให้ข้าได้ดทู ่านชัดๆ สักหน่ อย”

ไป๋ จุ่ น รี บ นั ง่ ลงประชิ ดติ ดตัว หญิ งสาวอย่ า งรวดเร็ว

ใบหน้ าหล่ อเหลาแฝงรอยยิ้ มเอี ย งอาย “เจ้าไม่ต้ องหลงใหล
ใบหน้ า ข้ า ขนาดนี้ ก็ไ ด้ ตัว ตนข้ า งในของข้ า น่ า หลงใหลกว่ า
มาก”

ใช่ ! เขาพู ด ไม่ ผิ ด ที่ ท าให้ จิ ต ใจนางหวัน่ ไหวได้ ไ ม่ ใ ช่

หน้ าตาของเขา เพราะตอนนัน้ นางยังมองไม่เห็นใบหน้ าเขาเลย
สักนิ้ว ปลายนิ้วเรียวเล็กลูบคิ้วคมเข้มเบาๆ “ต่อให้ท่านหน้ าตา
อัปลักษณ์ดไู ม่ได้ ข้าก็ยงั มีใจชมชอบท่านเหมือนเดิม”

ความตรงไปตรงมาของคู่ห มัน้ ท าให้ ไ ป๋ จุ่น ตัว แข็ง ทื่ อ

อย่ า งตัง้ รับ ไม่ ท ัน “ข้ า ถื อ ว่ า ค าพูด นี้ เป็ นการสารภาพรัก ได้
หรือไม่...”

เหยี่ยนหวู่ฟางครุ่นคิดทบทวนอย่างจริงจัง ก่อนจะพยัก
หน้ ายืนยันหนักแน่ น “ได้แน่ นอน ข้ากาลังสารภาพรักกับท่ าน
อยู่จริงๆ”

288
“คู่หมัน้ ! ข้านับถือที่ตาเจ้าช่างมีแววยิ่งนัก!”

289
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 79

เหยี่ยนหวู่ฟางหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ “เป็ นไปได้ว่า

ข้าโชคดี มาก หากเซี ยนน้ อยเฝ้ าตะเกี ยงนางนัน้ ไม่หนี ท่านไป
เกรงว่ าตอนนี้ ท่ านคงมี ลูกกับ นางเต็มเมื อ ง แล้ ว ก็จะไม่ มี ข้ า
ผ่านเข้ามาในชีวิตท่าน”

ไป๋จุ่นโถมตัวเข้ากอดนางทันที สายตาเล็งที่หน้ าอกใหญ่

นุ่มแล้วซุกหน้ าลงไปอย่างแม่นยา อกคู่หมัน้ สาวช่างหอมกรุ่น
นุ่มนิ่มโดยแท้ เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “ข้าไม่ต้องการคน
เติมน้ามันตะเกียง คู่หมัน้ ของข้างดงามกว่านางเป็ นหมื่นเท่า!”

หยกงามเต็มตา ผิวกายละเอี ยดอ่อน กระทังรู

่ ขมุ ขนยัง
มองไม่เห็น!

ไป๋จุ่นซุกไซ้ หน้ าอกนุ่ มเต็มที่ อย่างที่ ปรารถนามานาน

ส่วนประตูตาหนักที่ทาพังไว้กแ็ ค่กระดิกปลายนิ้วเบาๆ เท่านัน้
ทุกอย่างก็คืนสู่สภาพเดิมเรียบร้อย เขายังแง้มหน้ าต่ างไว้ครึ่ง
ให้สายลมจากด้านนอกพัดโชยเข้ามา พร้อมให้แสงแดดต้นฤดู
คิมหันต์ได้สาดส่องเข้ามา ทอประกายแสงสีทองไปทัวห้ ่ อง
290
 คู่รกั ที่ ห่างหายจากกันไปหลายวันสมควรต้ องทาอะไร
บางอย่าง ถึงจะไม่ผิดต่อช่วงเวลาแสนงดงามยามต้นฤดูรอ้ นนี้

เนินหยกเบื้องหน้ าทาให้ หวั ใจไป๋จุ่นเต้ นไม่เป็ นจังหวะ

เขารู้ว่าในช่วงเวลาส าคัญนี้ อย่าได้ปากมากเป็ นอันขาด! ดังนัน้
เขาจึงต้องเม้มริมฝี ปากแน่ น แม้อยากจะเอ่ยชมหน้ าอกหน้ าใจ
ของคู่หมัน้ มากเพียงใดก็ตาม

สังขารของไอมารช่างไม่ใช่บาเพ็ญมาเสียเปล่าโดยแท้ ใช้
เวลานั บ พัน ปี สลัก เสลารู ป ร่ า งของโฉมสะคราญให้ ง ดงาม
ประณี ตทุกสัดส่วนไร้ที่ติ กระทังทุ่ กเส้นขนก็ผา่ นการตกแต่งมา
หลายครัง้ ไหนเลยจะให้ปีศาจที่ปล่อยหน้ าตาไปตามยถากรรม
พวกนัน้ มาเที ยบเคียงได้ บัดนี้ ดอกผลหนึ่ งพันปี หลุดร่วงมาอยู่
ในมือเขาแล้ว!

ยามนี้ ไ ป๋ จุ่น รู้สึ ก ราวเก็บ ตกได้ ล าภก้ อ นโต หากไม่ ใ ช่

เพราะตอนนี้ ค่หู มัน้ สาวตามใจเอาใจเขายิ่ง เขาล้วนไม่กล้าเชื่อ
ว่านี่ เป็ นเรือ่ งจริง!

พูดชมไม่ได้กส็ มควรบีบเบาๆ สักครัง้ ให้นางรู้ว่าเขาชอบ

หน้ าอกนี้ เหลือเกิน แต่ แค่บีบไปครัง้ เดียว หญิงสาวก็หน้ าแดง
กา่ “อย่าขยับ!!”
291
 ห้ามทาไมกัน! คราวก่อนที่ทะเลจงหยินจิ้งไห่ล้วนลูบคลา
ทัง้ ตัวหมดสิ้นแล้วมิใช่หรือ

ครู่หนึ่ งไป๋จุ่นก็คิดเข้าใจไปว่าที่ ถกู ห้ามเพราะตอนนี้ ฟ้า

ยังไม่มืด การจะทาเรื่องสนิทสนมเช่นนัน้ ต้องเป็ นเวลากลางคืน
จึงค่อยมีบรรยากาศเหมาะสม ในเมื่อจับบีบไม่ได้กท็ าอย่างอื่น
แทน ไป๋จุ่นบีบดันผ้ารัดหน้ าอกหญิงสาวให้แน่ นขึน้ กระทังเน ่ ิน
อกนุ่มถูกดันสูงขึ้น ขณะที่ เขาพยายามสอดส่ายสายตาทัวร่ ่ อง
อกเนี ยนสวยก็ถกู หญิงสาวบิดหูอย่างแรง!

“ชาติ นี้ ข้ า ไม่ เ คยเจอคนที่ ซื่ อ บื้ อ เช่ น เจ้ า มาก่ อ นเลย
จริงๆ!”

พอเห็นนางโกรธขึ้งหน้ าบึง้ ไป๋ จุ่นก็ถอนหายใจอย่างหด

หู่หม่นหมอง ครู่หนึ่ งก็นึกเรื่องสาคัญขึ้นได้ “เจ้าปล่อยข้าก่อน
เร็ว! ข้ามีเรือ่ งต้องรีบทา!”

ท่ า ทางลุ ก ลี้ ลุ ก ลนของเขาท าให้ ห ญิ ง สาวเชื่ อ ว่ า เขามี

เรื่องสาคัญต้องรีบทาจริงๆ จึงปล่อยมือจากหูเขา ทันทีที่คลาย
มื อ ออกก็ ถ ูก เขาก้ ม ลงจุ ม พิ ตที่ เ นิ นอกนุ่ มแรงๆ อย่ า งไร้
ยางอาย! พอเขาผละออกก็ปรากฏรอยแดงจา้ บนเนื้ อขาวเนี ยน
นัน้ ทันใด!
292
 “ท่ า น!” เหยี่ ย นหวู่ ฟ างโกรธจนตัว สัน่ “ท่ า นโฉดชัว่
เกินไปแล้ว!!”

สีหน้ าไป๋จุ่นไร้เดียงสายิ่ง “ข้าก็อดทนจนถึงที่สุดแล้ว แต่

มันทนไม่ไหวนี่ หน้ าอกเจ้าทัง้ นุ่มและหอมมากจริงๆ”

คาตอบใสซื่อของเขาทาให้หญิงสาวต้องรีบก้มหน้ าซ่อน
ยิ้มอย่างเอียงอาย ขนตางอนยาวหนาทาบทับกับผิวแก้มแดงระ
เรือ่ น่ าดูนัก

ไป๋จุ่นมองท่าที สะเทิ้นอายของคู่หมัน้ อย่างหลงใหล แล้ว

จู่ๆ ก็เลียใบหน้ าหญิงสาวเป็ นทางยาว เพียงเท่ านัน้ เหยี่ยนหวู่
ฟางก็บนั ดาลโทสะขึ้นจริงๆ แล้ว นางทุบเข้าที่ หวั เขาอย่างไม่
ปรานี !

“อาจุ่น!! ท่านแกล้งข้าทาไม!!”

ไป๋จุ่นลูบหัวตรงที่ ถกู ทุบ สี หน้ าดื้อดึง “ข้าเลียไม่ได้หรือ

เจ้าก็ไม่ได้ทาแป้ งแต่งหน้ าสักหน่ อย”

ต่ อ ให้ ไ ม่ ท าแป้ งก็ใ ช่ ว่ า จะยิ น ยอมให้ เ ขาเลี ย หน้ าจน

น้าลายเปี ยกชุ่มทัง้ หน้ าเช่นนี้ ! เหยี่ยนหวู่ฟางเจ็บใจนักที่ไม่อาจ

293
ใช้สายตาทิ่มแทงตัวให้พรุนได้! สุดท้ายเมื่อไม่อาจทาอะไรอี ก
ฝ่ ายได้ ก็ได้แต่ครา่ ครวญให้กบั ชะตาชีวิตที่น่าสงสารของตน

“ข้าต้องโชคร้ายซวยไปแปดชาติเป็ นแน่ ถึงได้มาเจอคน

อย่างท่าน!”

ประโยคโทษฟ้ าโทษโชคชะตานี้ นางบ่นมาหลายครัง้ แล้ว

ขอแค่เจอเรื่องไม่ได้ดงใจก็
ั ่ จะโทษสวรรค์ที่ทาให้ทงั ้ สองได้พบ
กัน เสมอ แต่ ไ ป๋ จุ่น กลับ คิ ด ว่ า นี่ คื อ วิ ธี ก ารบอกรัก ของคู่หมัน้
แปดชาติแล้วอย่างไรเล่า เรื่องดีและไม่ดีล้วนสังสมจนตกเป็ ่ น
ต ะ ก อ น ห น า บุ พ เ พ สั น นิ ว า ส บั ด ซ บ ก็ ยั ง นั บ ว่ า เ ป็ น
บุพเพสันนิวาสอยู่ดี

คิ ดแล้ ว ไป๋ จุ่ น ก็ ห ัว เราะอย่ า งขัด เขิ น แล้ ว ยื่ น มื อ ไป

ปาดน้ าลายออกจากใบหน้ านวลเนี ยน “คู่หมัน้ อาจจะยัง ไม่รู้
การเลียเป็ นส่วนหนึ่ งของเผ่าข้า ชอบมากก็เลียมากสักหน่ อย”

นางหรี่ตามองเขาอย่างไม่ค่อยเชื่ อ “ข้าคิดว่ามีแต่ สุนัข

เสียอีกที่มีนิสยั นี้ ”

ไป๋จุ่นชะงักนิ่งไป ครูห่ นึ่ งจึงเอ่ยตอบ “จตุบททัง้ หมดล้วน

นับถือให้กิเลนเป็ นผูน้ า สุนัขก็นับว่าอยู่ในการดูแลของข้า อันที่

294
จริงก่อนหน้ านี้ ข้าก็คิดจะเลียเจ้ามาตลอด แต่เพราะการคบหาดู
ใจของพวกเรายังไม่ลึกซึ้งมากพอ ข้าจึงต้องยับยัง้ ใจมาตลอด”

ฟั งเหตุผลเขาแล้ว เหยี่ยนหวู่ฟางก็หมดอารมณ์ จะเดือด

ดาลเขาต่ อไปอี ก “ตอนนี้ การคบหาดูใจนับว่าเพียงพอแล้วงัน้
หรือ?”

“แน่ นอน เพราะพวกเราใกล้จะแต่งงานกันแล้ว!” พูดจบ

ก็เสนอหน้ าเข้ามาใกล้เสี ยเกือบชิด “หากเจ้าโกรธข้าจนทนไม่
ไหว จะเลียกลับก็ได้ ข้าไม่ถือ”

หญิงสาวกัดฟั นกรอด! “ข้าไม่ใช่พวกจตุบท! เรื่องเลียข้า

ไม่ทา! แต่ขอกัดหน้ าเจ้าให้เหวอะแทนแล้วกัน!”

ไป๋ จุ่ น เบนหน้ าออกห่ า งทัน ที สี ห น้ าตื่ น ตกใจไม่ น้ อย

คู่หมัน้ จะกัดใบหน้ าหล่ อเหลาลา้ เลิศของเขาให้ เ กิดเป็ นแผล
เหวอะหวะเชี ยวรึ! ไม่มีทาง เขาไม่มีทางเสี ยโฉมง่ายๆ เช่ นนี้
หรอก แต่ ตอนนี้ คู่หมัน้ กาลังโกรธมาก เขาคงต้ องยื่นหน้ าให้
นางกัดแต่โดยดีแล้ว ไป๋จุ่นยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดๆ ถูๆ ใบหน้ าจน
่ อนจะยื่นหน้ าเข้าใกล้หญิงสาวอย่างอับจน
ทัวก่

295
 “กัดเถอะ ถ้าอย่างไรก็ช่วยทิ้งรอยฟั นไว้ชดั ๆ ด้วย พรุ่งนี้
ข้าจะเอาไปอวดให้เจ้าหมิงเสวียนดู”

จะด่ า ว่ า เขาโง่ ง มก็ไ ม่ ถ ูก เพราะแท้ จ ริ ง ไป๋ จุ่ น เจ้ า เล่ ห์

ปราดเปรื่องนัก!

ความรูส้ ึกที่หมิงเสวียนมีต่อตนนัน้ นางไม่เคยแย้มพราย

สัก นิ ด แต่ เ ขาก็ดูอ อกมองดูใ บหน้ า คมคายทว่ า เกลี้ ย งเกลา
เนี ยนสะอาดแล้วก็ยากจะเชื่อมโยงกับใบหน้ าถมึงทึงดุร้ายยาม
กลายร่างเป็ นกิเลนด า สุดท้ ายก็หกั ใจทาร้ายเขาไม่ ลง เพี ยง
จุมพิตเขาเบาๆ แล้วซบหน้ าแนบอกเขา

เปลือกหุ้มที่ แสร้งทาเป็ นเย็นชา นางล้วนใช้คลุมกายมา

หนึ่ งพันปี แล้ว ก่อนหน้ าเพราะยึดติดว่าตนเป็ นปี ศาจไอมาร จึง
รู้สึ กท่ าทางลาบากสาหัส กลิ่น อายอาฆาตแค้ น รอบกายเป็ น
ท่ าทางที่ เหมาะสมกับนางยิ่งนั ก แต่ พอคลุกคลี อยู่กบั ชายผู้นี้
นานวันเข้า ความร่าเริงอย่างไม่สนโลกไม่สนใครของเขาก็เป็ น
เหมื อ นโรคที่ แ พร่ ร ะบาดใส่ น าง เหยี่ ย นหวู่ ฟ างได้ รู้ ว่ า ไม่
จ าเป็ นต้ อ งเสแสร้ง วางท่ า เย็น ชานิ่ งเฉย แต่ ก ารใช้ ชี วิ ต ตาม
อาเภอใจและมีความสุขอย่างผ่าเผย นับว่าดีกว่ามาก

296
 จุมพิตนี้ เหมือนจุมพิตเข้าที่หวั ใจของไป๋จุ่น จนเขาตัวสัน่
สะท้านอย่างตื้นตัน เหยี่ยนหวู่ฟางผละออกห่าง พอมองสี หน้ า
ท่าทางอีกฝ่ ายแล้วก็รีบตวาดเสียงดัง

“อย่าบังอาจร้องไห้ ต่อหน้ าข้าเชี ยว! ท่ านเป็ นกิเลนดา

ท่ า นต้ อ งดุ ร้ า ยที่ สุ ด ไม่ ใ ช่ เ อาแต่ ซ าบซึ้ ง ตื้ น ตัน ใจง่ า ยดาย
เช่นนี้ !!”

ไป๋จุ่นฟั งแล้วก็แยกเขี้ยวขาวให้ นางดู พลางปั น้ หน้ าให้

เหี้ยมโหด “ดุรา้ ยเช่นนี้ หรือ?”

ดวงตาเป็ นประกายระยิบระยับ หน้ าครึ่งบนกับครึ่งล่าง

ไม่ได้ก้าวเดินไปในทางเดียวกันสักนิด หญิงสาวมองอยู่ครู่หนึ่ ง
ก็ห ัว เราะเสี ย งดัง “เป็ นกิ เ ลนเทพแห่ ง ความเมตตาของท่ าน
ต่อไปเถอะ ข้าชอบที่ท่านเป็ นเช่นนี้ ”

จากนัน้ คู่รกั ก็ซุกซบคลอเคลียกันไม่ห่าง

นับตัง้ แต่ไป๋จุ่นเปิดเผยร่างแท้จริงออกมา นิสัยของกิเลน

ก็ไม่อาจปิดบังไว้ได้อีก เขาชื่นชอบการไล้เลียแนบชิด ชอบนอน
เหยี ย ดให้ ห ญิ ง สาวลู บ ไล้ ห น้ า ท้ อ ง ช่ ว งเวลาแสนสงบสุ ข ขอ

297
เพียงอยู่ด้วยกัน เหยี่ยนหวู่ฟางก็ไม่ต้องการเรียกร้องสิ่งใดอี ก
แล้ว

“อาจุ่น ” หญิง สาวเอ่ ย ขึ้น ขณะนอนหนุ นท้ องเขาอย่ าง

สบายอารมณ์ “พวกเราแต่งงานกันคืนนี้ เลยได้ไหม ไม่ร้เู พราะ
อะไร ข้ารู้สึกหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าหากปล่อยเวลา
ล่วงเลยนานไปเกรงว่าจะมีอปุ สรรคมากมายขึน้ อีก”

ไป๋จุ่นลุกขึ้นนั ง่ อย่างกระตื อรือร้นทันที “เจ้าตกลงแล้ว

นะ ได้! แต่งคืนนี้ เลย พวกเราจะไม่ไปที่ใดทัง้ นัน้ และไม่พบหน้ า
ผูใ้ ดอีก ข้าไม่เชื่อหรอกว่ายังจะมีอะไรสามารถขัดขวางข้าไม่ให้
แต่งเมียได้อีก!” พูดพลางถูมืออย่างมุ่งมัน่ “ตอนนี้ ทวทั ั ่ ง้ ร่างข้า
เปี่ ยมล้นด้วยกาลังเต็มที่ ขอบอกเจ้าอย่างไม่ปิดบัง สักสองร้อย
ครัง้ สามร้อยหนข้าก็ไม่ยน!” ั่

พอคิดถึงภาพการโรมรันที่ร้อนแรง ไป๋จุ่นก็แหงนหน้ าอ้า

ปากกว้างหัวเสียงดังอย่างมีความสุข

พระราชวัง ต้ าหมิง กงเป็ นพระราชวัง ที่ ยิ่ ง ใหญ่ ที่ สุ ด บน

ดินแดนจงถู่!

298
 ครัง้ ที่ ร่วมบาเพ็ญตบะกับเหยี่ยนหวู่ฟางในดินแดนอู่จิน
ซ่าถู นางเคยได้ติดตามขึ้นเขาจี๋เสียงซานมาบ้าง บนเขาจี๋เสี ยง
ซานมีวงั เยว่เลี่ยงกงของพระโพธิสตั ว์เหลียนชือ วังนัน้ ก็ใหญ่โต
โอ่ อ่ า หรู ห ราไม่ น้ อย เฉพาะผนั ง ก็ ก่ อ ขึ้ น จากอัญ มณี มี ค่ า
มากมาย วังเยว่เลี่ยงกงหรูหราโดดเด่น แต่เมื่อกับวังต้าหมิงกง
แล้วก็พบว่าขาดความน่ าเกรงขามและทรงพลังไปบ้าง

ชวี่หรูไม่ได้เข้าวังทันที นางบินวนชื่นชมรอบเมืองไปสอง
รอบ จากนัน้ ก็โน้ มตัวลงพุ่งบินเฉี ยดยอดวัง กระเบือ้ งมุงหลังคา
ที่ ทอดยาวเหยียดต่ อเนื่ องมองดูราวกับท้ องทะเลสี ดา บินไถล
ไปสักพัก ค่อยโฉบออกจากเขตพระราชฐานของพระราชวังนัน้
ได้

กระเบือ้ งดากาแพงขาว เสาฐานบัว วัสดุที่ประตูหน้ าต่าง

ใช้กเ็ ป็ นไม้ที่หยาบหนา เห็นได้ว่ากระแสนิยมในสังคมคือดุดนั
เหี้ ยมหาญทัง้ ยังใช้ งานได้ จริง เจิ้นอี หน้ าตาไม่ดุร้าย ทัง้ ยังไร้
อภินิ หารที่ ยิ่ ง ใหญ่ เ กิน ไป คนแบบนี้ ล้ว นเป็ นฮ่ องเต้ ได้ ใช่ ว่ า
แดนจงถู่เรียกร้องจากฮ่องเต้ สูงนั กหรือไม่ ใครก็ได้สกั คนพูด
ขึ้ น มาว่ า ได้ ร ับ อาณั ติ แห่ ง สวรรค์ ก็ ส ามารถเป็ นเจ้ า ของ
พระราชวังแห่งนี้ ได้แล้วงัน้ หรือ...

ชวี่หรูลงยืนที่หน้ าตาหนักหลังใหญ่ที่สดุ
299
 ทหารองครัก ษ์ ที่ ยื น เฝ้ า หน้ า ประตูพ อเห็น วิ ห คสามขา
กลายร่างเป็ นคนก็แตกตื่นเสี ยงดัง “มนุษย์นก! เจ้าปี ศาจร้าย!
ถอยออกไปเดี๋ ยวนี้ ! ” ปากไล่ พ ลางกวัด แกว่ ง หอกยาวในมื อ
หมายจะไล่แทงทาร้ายหญิงสาว

หญิง สาวตาขุ่น ขวาง โทสะเดื อดดาล “พวกเจ้ามี ต าไร้

แววจริงๆ!” พูดจบก็กระพือปี กใหญ่ ยกั ษ์ แรงๆ ครัง้ หนึ่ ง เกิด
เป็ นพายุโหมกระหน่ าบ้าคลังจนทหารแทบฝื
่ นยืนต้านไว้ไม่อยู่
ชวี่หรูเหยียดยิ้มแล้วเดินตรงไปที่ประตูบานใหญ่ กล่าวกับบุรษุ
อ้วนขาวด้วยรอยยิ้มใจดี

“ข้าเป็ นศิษย์พี่ของฮ่ องเต้ พวกเจ้า ข้าชื่ อชวี่ หรู ขอถาม

หน่ อยว่าตอนนี้ เจิ้นอีอยู่ที่ใด?”

บุรษุ อ้วนขาวปากอ้าตาค้าง ตัวแข็งทื่ อไม่ขยับ สี หน้ าโง่

งมคล้ายฟั งไม่เข้าใจ ชวี่หรูพลันนึ กขึ้นได้ว่าศิษย์น้องมิได้ใช้ชื่อ
เย่เจิ้นอีแล้ว ดังนัน้ นางจึงถามขึ้นใหม่ “ข้าหมายถึงหมิงเสวียน
เขาเป็ นศิษย์น้องของข้า เจ้าไปตามเขาออกมาพบข้าที บอกว่า
ศิษย์พี่มาเยี่ยมเขาแล้ว”

เจ้าอ้วนพยายามตัง้ สติ ตะกุกตะกักตอบเสี ยงสัน่ “ที่ แท้

ก็มาหาฝ่ าบาท...แต่ ฝ่าบาทไม่ได้ ประทับ อยู่ที่นี่ ตาหนั กนี้ คื อ
300
สถานที่ ทางานของขุนนางชัน้ ผู้ใหญ่ทงั ้ บุ๋นและบู๊ เจ้านก...เอ่อ
แม่นาง.. .ตอนนี้ ฝาบาทน่ าจะประทับอยู่ที่ตาหนักกวางหมิงกง
แม่นางสามารถไปขอเข้าเฝ้ าฝ่ าบาทที่นัน่ ได้”

ตไหนักกวางหมิงกง? เป็ นที่ใดกัน? นางมองไปรอบด้าน

เห็น ต าหนั ก มากมายหลายหลัง คงมี เ พี ย งสวรรค์ถึ ง จะรู้ว่ า
ตาหนักกวางหมิงกงอยู่ที่ใด

เห็นใบหน้ าหญิงสาวงุนงง เจ้าอ้วนก็ชี้นิ้วสันๆ

่ บอกทาง
ให้ “ท่านเดินตรงไปทางเหนื อ ผ่านประตูตาหนักเก้าชัน้ จะเห็น
ทะเลสาบไท่ เ ย่ ฉื อ แล้ ว ให้ ต รงไปทางทิ ศตะวัน ออกของ
ทะเลสาบ ถัดจากตาหนักสองชัน้ ไปจะมีศิลาสลักเต่าดาตัวใหญ่
สองตัว นัน่ ก็คือตาหนักกวางหมิงกงแล้ว”

ชวี่ ห รู นึ กทบทวนภาพตอนที่ บิ น วนรอบพระราชวัง

แน่ นอนว่ามองเห็นทะเลสาบแห่งหนึ่ ง ดูท่านัน่ คงเป็ นทะเลสาบ
ไท่เย่ฉือกระมัง

ประตู ต าหนั ก มี ห ลายชัน้ ล้ ว นไม่ ใ ช่ เ รื่ อ งที่ ต้ อ งใส่ ใ จ

อย่างไรเสียนางก็ไม่จาเป็ นต้องเดินไปที ละก้าวอยู่แล้ว หลังเจ้า
อ้ ว นขาวพู ด จบก็ก ระพื อ ขึ้ น เหิ น บิ น จากไปทัน ที รวดเร็ว ไม่
ต่างจากลูกธนูที่ถกู น้ าวยิงออกไป
301
 อัน ที่ จริง ในใจชวี่ ห รูมีค วามหยิ่ ง ผยองเล็กๆ คนที่ น าง
ชมชอบที่ แ ท้ เ ป็ นถึ ง บุ ค คลผู้ยิ่ ง ใหญ่ ค นหนึ่ ง ก็เ หมื อ นที่ ท่ า น
ประมุขว่าไว้ วาสนาก่อเกิดจากการที่นางจับหยิบก้นเขาครัง้ นัน้
เขาปฏิบตั ิ กบั นางไม่เหมือนกับคนอื่นจริงๆ

ชวี่ หรูบินผ่านทะเลสาบไท่ เย่ฉือไปอย่างเบิกบานใจ ใน

ที่ สุ ด ก็เ ห็น เต่ า ใหญ่ ส องตัว จึ ง พุ่ง โฉบลงไปทัน ที เพื่ อ ป้ องกัน
ไม่ให้ทหารองครักษ์หน้ าตาหนักโวยวายอี ก นางพลันชิงลงมือ
ก่ อนเพื่ อความได้ เปรี ยบ กระพื อปี กแรงสร้างลมพายุที่ ทาให้
พวกเขาลื มตาไม่ ขึ้น จากนั น้ ก็ร่อนลง เก็บ ปี ก จัด แจงเสื้ อผ้า
และลูบเส้ นผมให้ เรียบร้อย จากนั น้ ก็เดินไปหยุดที่ หน้ าประตู
ผลักประตูอย่างแรงแล้วก้าวเข้าไปอย่างมันใจ ่

บ้านของคนจงถู่ช่างใหญ่โตจริงๆ! ในห้ องมีการจัดวาง

อย่างเรียบหรู มีเตี ยงใหญ่ที่แขวนผ้าม่านโปร่งบางไว้หลังหนึ่ ง
ยังมีคนั ฉ่ องทองเหลืองทรงกลมบานมหึมาอยู่หนึ่ งบาน หน้ าคัน
ฉ่ องมีคนที่ แต่งกายหรูหรายืนอยู่คนหนึ่ ง ดูท่าจะตกใจกับการ
บุกเข้ามาอย่างกะทันหันของนาง สองตาเบิกกว้าง พอมองดู
อย่างละเอียดก็พบว่าเป็ นเจิ้นอีนัน่ เอง!

302
 ด้ ว ยความดี ใ จเป็ นที่ สุ ด ชวี่ ห รูก็ล อยตรงไปหาราวกิ่ ง
หลิ ว หยาง “ศิ ษ ย์น้ อง! ตัง้ แต่ จ ากกัน ที่ ดิ น แดนฟั น่ สิ ง ซ่ า ถูก็
หลายเดือนแล้ว ข้าคิดถึงเจ้าแทบแย่แล้ว!”

หมิงเสวียนเพียงรู้สึกว่าเลือดลมพุ่งตรงขึน้ สู่สมองจนมึน
งงไปหมด พอมองดูเบื้องหลังนางกลับไม่มีคนติดตามมาด้วย
เขาถอยหลังไปก้าว “ได้ยินว่าเจ้าจะมาฉางอาน ไม่คิดว่าจะมา
ได้รวดเร็วขนาดนี้ ...”

“แปลกใจมากเลยใช่ไหมล่ะ” ชวี่หรูหวั เราะเสียงดัง “พอ

ได้ร้วู ่าพบร่องรอยของเจ้าแล้ว ข้าพอตื่ นเต้ นดีใจก็บินเสี ยเร็ว
กว่ายามปกติมากมายนัก ศิษย์น้องเอ๋ย ตอนแรกที่ เจ้าหายตัว
ไป ข้ากับอาจารย์ล้วนหาเจ้าเนิ่นนานนั ก กระทังเมื ่ องผีเฟิงตู
ล้วนลงไปมาแล้ว ขาดแค่ไม่ได้ลงกระทะทองแดงเท่ านัน้ เห็น
ได้ชดั ว่าเจ้าสาคัญต่อพวกเรามากเพียงใด หากเจ้าเอ่ยแต่ แรก
ว่าตนเองเป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูงก็จะดีกว่านี้ นัก พวกเรา
จะได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันให้มากหน่ อย” พูดจบก็กวาด
สายตาขึน้ ลงมองศิษย์น้องอย่างพิจารณา ก่อนจะส่งมองสบเขา
ด้วยดวงตาแวววาวหวานหยด

“แต่ว่าได้ร้ตู อนนี้ กไ็ ม่นับว่าสายเกินไป พวกเราได้มาพบ

กันใหม่ ต่อไปเจ้าคิดจะบาเพ็ญอย่างไร ล้วนฟังเจ้าแล้ว”
303
 สี หน้ าที่ ลามกกรุ้มกริ่มนี่ สาหรับหมิงเสวียนช่างคุ้นเคย
เกิน ไปแล้ ว ท าให้ ผ้คู นยากจะจิน ตนาการได้ จริง ๆ ว่ าเจ้านก
สามขาตัวนี้ กลับเปลี่ ยนเป็ นฝั นร้ายบนเส้ นทางไปยังดินแดน
ฟั น่ สิงซ่าถู พอกระตือรือร้นเกินไป ก็ทนรับไม่ไหวแล้ว คนที่ติด
เครื่องร้อนช้าพอเห็นเจ้านกที่ ราวกับกองไฟตนนี้ เข้าก็ล้ วนพา
กัน ถอยกรูด หลี ก ลี้ ก นั ไปไกลทัง้ นั น้ นางเป็ นวิ ห คมี ปี กยัง มิสู้
เหล่าจตุบทบนดินด้วยซ้า มีชีวิตอย่างอิสระเสรีจนเคยตัว ไม่
เข้าใจสิ่งที่ เรียกว่าการแบ่งระดับชนชัน้ ฐานะของโลกมนุษย์สกั
นิ ด ด้ ว ยเหตุ นี้ เ ขาในสายตาของนาง ยัง คงเป็ นศิ ษ ย์น้ องที่
สามารถลวนลามได้ตามอาเภอใจ ขณะที่ เขาเห็นนางก็ยงั คงมี
ความรู้สึกหวาดหวันพรั ่ นพรึ่ งอย่างลา้ ลึกประการหนึ่ ง เกรงว่า
ความบ้าคลังของนางจู
่ ่ๆ จะปะทุขึ้นมา พุ่งเข้าใส่ โดยไม่สนใจ
อะไรทัง้ นัน้ บีบบังคับเขาเข้าสู่อ้อมกอด!

304
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 80

“ข้าเป็ นฮ่องเต้แล้ว ศิษย์พี่รหู้ รือไม่?”

ชวี่หรูพยักหน้ าอย่างเข้าใจ นางกระโดดขึ้นไปนัง่ บนโต๊ะ

ทรงพระอักษรของเขาพลางจ้องมองใบหน้ าอี กฝ่ ายนิ่ง “ข้ารู้
แล้ว เป็ นฮ่องเต้กด็ ี”

“ต่ อ ไปพวกเจ้ า มี ข้ า คอยดูแ ล สามารถใช้ ชี วิ ต ที่ ดี ก ว่ า

ตอนอยู่บนดินแดนอู่จินซ่ าถูได้เป็ นหมื่นเท่ า” หมิงเสวียนเอ่ย
อย่ า งระมัด ระวัง “แต่ ฮ่ อ งเต้ ก็มี เ กี ย รติ ข องฮ่ อ งเต้ พระราช
อานาจไม่อาจล่วงละเมิดได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

พระราชอานาจ? พระราชอานาจสาหรับชวี่หรูแล้วมีค่าสู้
หนู นาตัวหนึ่ งไม่ได้ด้วยซ้า! ทว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้ องหลิ่วตา
ตาม นางก็เพียงคิดจะเรียกร้องการปรนนิบัติดูแลที่ พิเศษมาก
สักหน่ อย ด้วยเหตุนี้จึงกะพริบตาปริบๆ อย่างเย้ายวน

“ข้าเข้าใจดี วางใจเถอะ ต่อหน้ าผูค้ นในดินแดนจงถู่นี้ข้า

จะไว้ ห น้ าเจ้ า แต่ ย ามอยู่ ใ นพื้ น ที่ ส่ ว นตัว ก็อ ย่ า ได้ ส นใจกฎ

305
หยุมหยิมให้มากไป อย่างไรเสียข้ากับอาจารย์กม็ ิ ใช่มนุษย์และ
ไม่ใช่คนที่อยู่ใต้การปกครองของเจ้าด้วย”

คาพูดนี้ ฟังคล้ายไม่ใส่แต่กแ็ ฝงความชัดเจนว่าจะไม่ยอม

ท าตามกฎแน่ ! หมิ งเสวี ย นถอนหายใจยาว “ข้ า ก็ มิ ได้
หมายความว่าจะควบคุมพวกเจ้า... อาจารย์กบั ท่ านประมุข...
ยังสบายดีหรือไม่...?”

ชวี่หรูหรี่ตามองเขาก่อนจะพยักหน้ า “ย่อมดีแน่ พวกเขา

ใกล้จะแต่ งงานกันแล้วยังจะมีอะไรไม่ดีได้ ครัง้ นั น้ ที่ วางแผน
สับเปลี่ยนตัวเจ้าสาว อาจารย์ยงั เสียใจอยู่เสมอเมื่อนึ กถึงเรื่อง
นี้ หนึ่ งเพราะทาให้เจ้าต้องลาบากถูกจับตัวไป สองเสียดายเวลา
ที่เดินทางอ้อมไปเสียไกล หากยอมขึน้ เกี้ยวเจ้าสาวไปตัง้ แต่วนั
นั น้ นางกับท่ านประมุขมิใช่ จะได้ ครองคู่หวานชื่ นกัน ไปนาน
แล้วหรอกหรือ”

ครองคู่หวานชื่นงัน้ รึ! หมิงเสวียนหัวเราะเสียงเย็น “เหตุ

ใดอาจารย์ถึง มี ใจให้ ไป๋จุ่น ง่ายดายนั กเล่ า เพราะเขาหน้ าตา
หล่อเหลางัน้ หรือ?”

ชวี่หรูไม่ใช่นกโง่ นางรู้ว่าอีกฝ่ ายมีใจให้อาจารย์ คนพูดมี

เจตนาซ่ อ นเร้ น คนฟั ง ย่ อ มต้ อ งคิ ด มากเป็ นธรรมดา “ท่ า น
306
ประมุขไม่เพียงหล่อเหลา หน้ าตาดี แค่เป็ นข้อดี ที่เด่นชัดที่ สุด
ของเขาเท่ า นั น้ จะว่ า ไปความหล่ อ เหลาก็ไ ม่ ใ ช่ เ รื่ อ งเลวร้ า ย
ดังเช่นตัวเจ้า เจ้าเองก็มีรา่ งกายส่วนที่งามงอนอยู่เหมือนกัน...”
นางยกมือขึน้ วาดเป็ นรูปโค้งเว้ารูปหนึ่ งด้วยสีหน้ ายัวยวน
่

“ไม่เพียงแต่งอนสวยได้รปู ยังกายาอย่างยิ่ง เพียงใช้มือ

สัมผัสยังรู้สึกได้ว่าต้ องยอดเยี่ยมมาก ขอบอกให้เจ้ารู้อย่างไม่
ปิดบัง ตัง้ แต่ เห็นเจ้าครัง้ แรก ข้าก็ร้สู ึกว่าเจ้าช่ างเหมาะสมกับ
ข้าเหลือเกิน”

ล า ง สั ง ห ร ณ์ อั ป ม ง ค ล กั ด กิ น ใ จ อ ย่ า ง ร ว ด เ ร็ ว !
ประสบการณ์ ที่เลวร้ายเสี ยจนไม่อยากจะนึ กถึงช่ างทาให้ หมิง
เสวียนนึ กสลดใจโดยแท้ เขาไม่คิดว่าการที่ นางทอดสะพานให้
มีอะไรให้ภาคภูมิใจสักนิด!

“ศิษย์พี่ เรื่องที่ ผ่านไปแล้วก็อย่าเอ่ ยถึงอี กเลย อย่างไร

ข้าก็ขอบคุณพวกเจ้ามากที่ก่อนหน้ านี้ ดแู ลข้าอย่างดี”

ชวี่ ห รูยิ้ ม ขัด เขิ น สะเทิ้ น อาย “ใช่ ข้ า ดี ต่ อ เจ้ า เจ้ า รู้ก็ดี
แล้ว”

307
 หมิงเสวียนนวดขมับ สีหน้ าหนักหน่ วง ตลอดเวลาที่ผา่ น
มาการสื่อสารระหว่างเขากับชวี่หรูล้วนเป็ นปัญหาอย่างยิ่งยวด
เขาถอยห่างเพื่อหนี นางก็ไม่เข้าใจ การมีนางอยู่ใกล้ทาให้เขา
รู้ สึ ก ว่ า ตนเองถูก คุ ก คามอย่ า งไม่ อ าจยอมรับ ได้ ! เขาจึ ง
ตัดสินใจจบปัญหานี้ ด้วยการพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ความหมายของข้าคือ คนกับนกไม่มีวนั หน้ าให้เอ่ยถึง

ศิ ษ ย์พี่ อ ย่ า มัว เสี ย เวลากับ ข้ า จงไปหาเผ่ า พัน ธุ์ เ ดี ย วกับ เจ้ า
ดี กว่า ขอเพี ยงเป็ นนกมีปีกไม่ว่าจะเป็ นเผ่าใดพันธุ์ใดก็นับว่า
เหมาะสมกับเจ้าทัง้ นัน้ อย่าหลงใหลข้าอี กต่อไปเลย! และเห็น
แก่ ที่เป็ นศิษย์ร่วมอาจารย์เดี ยวกันมาหลายเดื อน เรื่องที่ เจ้า
ล่วงเกินข้ามากมายนั น้ ข้าจะไม่ติดใจเอาความ ถือเสี ยว่านั น่
คื อ การแสดงออกถึง ความรู้สึกดี ๆ ของพวกเผ่า พัน ธุ์น ก แต่
บัดนี้ ข้าเป็ นฮ่องเต้ ปกครองแว่นแคว้นอันยิ่งใหญ่ อานาจบารมี
แผ่ไ ปทัว่ น่ า นน้ า และผืน ฟ้ า วัน หน้ า ก็ต้ อ งแต่ ง งานกับ มนุ ษ ย์
เท่านัน้ หากใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าแล้วให้กาเนิดมนุษย์นกออกมา
เขาจะสืบทองราชบัลลังก์นี้ต่อไปได้อย่างไร!”

แม้ชวี่ หรูจะลามกและหมกมุ่นในบุรุษมากไปสักหน่ อย
แต่ จิตใจก็ไม่อาจนั บว่าเลวร้าย คาพูดเหล่านี้ ถือว่าทิ่มแทงใจ
นางอย่างไร้ความปรานี !

308
 ตอนนี้ นางมองเขาด้วยสี หน้ าตื่ นตะลึงดังคาด ทว่ าจู่ๆ
แววตานางกลับเยียบเย็นลงทีละน้ อย

หญิงสาวต้ องเผชิญหน้ ากับการปฏิเสธที่ โหดร้ายเยี่ยงนี้

ความสะเทือนใจครังนี ้ ้ ใหญ่หลวงนัก ใช่ว่าชวี่หรูจะไม่รนู้ ิ สยั ของ
อีกฝ่ าย สมัยที่ เขายังเป็ นเพียงศิษย์น้องก็มีท่าที หยิ่งทระนง ถูก
นางลวนลามลูบมือนิดเดียวก็ทาเมินไม่แยแสนางไปถึงครึ่งวัน
ตอนนี้ เป็ นถึงฮ่องเต้ที่มีความเป็ นมายิ่งใหญ่คบั ฟ้ า เป็ นถึงร่าง
อวตารของเทพชัน้ สูง จะจองหองพองขนมากสัก หน่ อยก็ย่อม
ได้

ชวี่หรูหรี่ตามองเขาอย่างละเอียด วันนี้ เขาสวมชุดยาวสี

แดงเดินดิ้นทอง ที่ เอวคาดเข็มขัดหยกประดับทองเส้นโต การ
แต่งกายที่ งดงามสูงส่งเช่นนี้ ยิ่งช่วยขับเน้ นบารมีและความน่ า
เกรงขามของฮ่องเต้ ให้ชดั เจนตาตา! แต่ ใบหน้ าก็ยงั คงเดิมไม่
เปลี่ยน

นางก็ยิ่งไม่อาจปล่อยเขาหลุดมือ!

แววตาเยียบเย็นอ่อนแสงลงไปครู่หนึ่ ง ไม่ร้เู พราะเหตุใด

ถึงกลับมามีประกายเจิดจ้าขึ้นอีกครัง้ หมิงเสวียนเริ่มคิดว่าไม่

309
ควรเสี ยเวลาพูดมากแต่ ควรทุบนางให้ ตายจะจบเรื่องยุ่งนี้ ได้
ง่ายกว่า!

ไม่สิ!

หากลงมื อ รุ น แรงเกรงว่ า จะหาค าอธิ บายดี ๆ ให้ เ ห

ยี่ยนหวู่ฟางเข้าใจไม่ได้ หากถูกอาจารย์ซกั ไซ้เอาความจริง เขา
จะตกอยู่ในสถานการณ์ลาบาก

เจ้านกสามขาลามกตัวนี้ ช่างเป็ นตัวปั ญหาจริงๆ! มีชีวิต

อยู่กร็ กหูรกตาแต่กลับกาจัดทิ้งไม่ได้

หมิงเสวียนเอนตัวออกห่างอย่างระวัง “ศิษย์พี่...”

เขายังพูดไม่ทนั จบ ชวี่หรูกโ็ ถมตัวเข้าใส่แล้ว “ข้าอยาก

ได้เจ้ามานาน” สิบนิ้วพลันงอกยาวเป็ นกรงเล็บแหลมคม ออก
แรงกดตรึงเขาไว้ไม่ให้ขยับ “เรื่องแบบนี้ ไม่มีอะไรซับซ้อน เจ้า
ไม่ต้องกังวล ข้าขอจูบเจ้าสักครัง้ จากนั น้ พวกเราจะไปคุยกัน
ต่อบนเตียง!”

“...”

ตาหนักริมแม่น้าลี่ฉ่ ุย
310
 บนเตี ยงแกะสลักปูผ้าปั กลายมวลบุปผาดอกใหญ่เอาไว้
เหยี่ ยนหวู่ฟางลูบรอยยับย่นให้ เรียบ พลันชะงักนิ่งเมื่อได้ ยิน
ร้องโหยหวนดังแว่วมา นางเดินไปที่ ข้างหน้ าต่ าง มองท้ องฟ้ า
ยามอาทิตย์อสั ดงและฝูงวิหคที่กาลังบินกลับรัง

“ท่านได้ยินไหม...”

ไป๋จุ่นที่กาลังเติมกายานในกระถางหันมามองอย่างงุนงง
“ได้ยินอะไร?”

“เหมือนเสียงของหมิงเสวียน...”

ในใจไป๋จุ่นหัวเราะเสี ยงดังอย่างสาแก่ใจ! ตอนนี้ ต่อให้

เป็ นร่างอวตารที่ มีความสามารถมากล้นก็ไม่อาจรีดเค้ นพลัง
ออกมาใช้ ไ ด้ เจ้ า นกน้ อยเป็ นอาวุ ธ ที่ ท รงอานุ ภ าพจริ งๆ
เพราะหมิงเสวียนไม่กล้าลงมือทาอะไรนาง

คิดแล้วก็เหนื่ อยใจนั ก เพื่อการเข้าห้ องหอที่ ราบรื่นเขา

ต้องสิ้นเปลืองพลังความคิดไปมาก ทัวทั ่ ง้ สามโลกไม่มีผ้ใู ดว่าง
พอที่ จะสอดส่ ายสายตาเข้ามายุ่งกับชี วิตของเขา ยกเว้นก็แต่
ร่างอวตาร! คิดถูกจริงๆ ที่ ส่งชวี่หรูไปก่อกวนเกาะติด ถูกเจ้า

311
นกน้ อยเฝ้ าอยู่ข้างกายไม่ยอมห่างเช่ นนี้ ดูสิว่าอี กฝ่ ายยังจะมี
เวลามาทาลายเรือ่ งดีๆ ของเขาได้อยู่ร!ึ

ไป๋ จุ่ น เก็บ ซ่ อ นสี ห น้ าเบิ ก บานสมใจแล้ ว เดิ น ไปกอด

คู่หมัน้ สาวจากด้านหลัง “เจ้านกน้ อยชอบกินหนูนา นางไม่กิน
เนื้ อคนหรอก เจ้าวางใจเถิด บุตรสาวเติบใหญ่แล้วยามสมควร
ปล่อยมือก็จาต้องปล่อยมือ เรื่องของพวกเรายังไม่เรียบร้อย ก็
ให้พวกเขาจัดการกันเองไปก่อนแล้วกัน”

เหยี่ยนหวู่ฟางได้ฟังก็ยิ้มคลายใจขึ้นบ้าง บางครัง้ เพราะ

จิตวิญญาณความเป็ นอาจารย์จึงทาให้นางวุ่นวายใจเพราะพวก
เขามากเกินไป

ชวี่ หรูเป็ นปี ศาจที่ สตั ย์ซื่อ หากอยู่กบั หมิงเสวี ยนจริงๆ

เกรงว่านางจะเสียเปรียบ แต่กอ็ ย่างที่ ไป๋จุ่นว่า งานแต่งตนเอง
ยังไม่เรียบร้อย ยังจะไปห่วงพะวงเรือ่ งของพวกเขาได้อย่างไร

ตอนนี้ หลี่ ค วานฉาและพ่ อ บ้ า นใหญ่ ส่ ง เสี ย งดั ง อยู่

ด้ า นล่ า ง พวกเขาก าลัง ดูแ ลสัง่ ให้ ค นรับ ใช้ ป ระดับ โคมแดง
โดยรอบ ตาหนั กสูงริมแม่น้ าหลังนี้ เมื่อประดับด้ วยโคมแดง
มากมายก็คล้ายจะส่ องแสงเรื่อเรืองออกมาได้ แม้แต่ ผืนน้ าก็
ถูกแสงย้อมเป็ นสีแดง คู่บ่าวสาวเปลี่ยนเป็ นชุดสีแดงสด ยิ่งขับ
312
เน้ นให้ โฉมสะคราญที่ งดงามและหนึ่ งบุรษุ ผู้หล่อเหลาคมคาย
ยิ่งเลิศลา้ โดดเด่นขึน้ ไปอีก

ทัง้ สองต่ า งก็ไ ร้ บิ ด ามารดา ไม่ มี ค นในครอบครัว หรื

อมิ ต รสหายให้ ต้ อ งแจ้ ง ข่ า วมงคล มี เ พี ย งคนใกล้ ต ัว ไม่ กี่ ค น
มาร่วมเป็ นสักขีพยาน ทว่ามีคนผู้หนึ่ งที่ เหยี่ยนหวู่ฟางตัง้ ใจจะ
บอกกล่าวข่าวดีนี้ นัน่ คือพระโพธิสตั ว์เหลียนชือ นางละทิ้งการ
บาเพ็ญเพียรกลางทางทาให้ท่านผิดหวัง วันนี้ เป็ นวันออกเรือน
ไม่ว่าท่ านจะยินดีหรือไม่กต็ าม นางก็สมควรต้ องเรียนให้ท่าน
ทราบและคานับขอบคุณที่ท่านเมตตานางมานาน

ตอนที่ เ หยี่ ย นหวู่ฟ างช่ ว ยถื อ ไหสุ ร าขึ้ น ไปบนหลัง คา

ตาหนัก นางถึงเพิ่งได้รวู้ ่าตาหนักหลังนี้ สงู เสียดฟ้ า

คื น นี้ เป็ นคื น วัน เพ็ญ ดวงจัน ทร์ ก ระจ่ า งอยู่ ก ลางฟ้ า
แหงนมองขึ้นไปก็เห็นเหมือนว่าดวงจันทร์กลมโตนี้ ถกู แขวนไว้
ที่ชายคาตาหนักพอดี แสงสีเหลืองนวลจากดวงจันทร์และแสงสี
แดงสดจากโคมไฟช่วยกันส่องแสงให้ตาหนักสว่างไสวงดงาม

ริ น สุ ร ามงคลใส่ จ อก ยกค านั บ ฟ้ าดิ น ไป๋ จุ่ น เอ่ ย เสี ย ง

กึกก้องกังวาน

313
 “ข้าไป๋จุ่น กิเลนดาแห่ งเขาหมิงหวางซาน คื นนี้ แต่ งเห
ยี่ยนหวู่ฟางเป็ นภรรยา เบื้องบนมีผืนฟ้ า” พูดแล้วก็วางกล่อง
เหล็กใบหนึ่ งไว้ที่ยอดบนสุดของหลังคา ชี้ไปที่แมงป่ องโลหิตซึ่ง
เป็ นลมสลบไปแล้วเพราะกลัวความสูง “เบื้องล่างมี ของหมัน้
หมาย ปวงเทพเทวาทัวทั ่ ง้ สวรรค์เล็งเห็นความจริงใจของข้า ขอ
เป็ นสักขีพยานให้ข้าด้วย... ข้าไป๋จุ่นใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวนาน
ถึงหนึ่ งหมื่นปี มีความรักใคร่ผกู พันกับเหยี่ยนหวู่ฟางนางนี้ แต่
เพียงผูเ้ ดียว นับจากวันนี้ เป็ นต้นไปข้าจะทุ่มเทความรักทัง้ หมด
เพื่อนางอย่างสุดกาลัง จะพลีชีพเพื่อนาง หากนางอยากจะขี่ ข้า
ก็จะคุกเข่าลงทันที นางจะให้ ข้าไปตะวันออก ข้าจะไม่ไปทาง
ตะวันตกเด็ดขาด!” ขณะที่ ไป๋จุ่นกาลังจะก้มคานั บก็นึกขึ้นได้
อีกเรือ่ ง จึงเอ่ยขึน้ อีกครัง้

“กว่ า ข้ า ไป๋ จุ่ น จะแต่ ง เมี ย ได้ ไ ม่ ง่ า ยนั ก ต่ อ ให้ น างไม่

รังเกียจว่าข้าเป็ นกิเลนสีดา แต่ข้ารูส้ ึกละอายใจ อย่างไรเสียเช้า
วัน พรุ่ ง นี้ ขอให้ ส วรรค์ เ ปลี่ ย นให้ ข้ า ขาวขึ้ น สั ก หน่ อย ให้
กลายเป็ นเรื่องมงคลคู่มาเยือน ทุกคนจะได้ยินดีถ้วนหน้ า” พูด
จบก็โขกศีรษะคานับ “ขอบคุณสวรรค์”

เหยี่ ยนหวู่ฟางมองไป๋จุ่นด้ วยรอยยิ้มตื้ นตันใจ แต่ เมื่อ

นางต้ อ งค านั บ ฟ้ าดิ น ด้ ว ยความเป็ นหญิ ง จึ ง ต้ องส ารวมกว่ า
มาก นางเอ่ยเสียงหนักแน่ น
314
 “เหยี่ ย นหวู่ฟางหวัง ให้ ฟ้ าดิน เมตตา นั บ จากนี้ เ ราสอง
สามีภรรยาจะมีใจเป็ นหนึ่ งเดียวกัน เกิดตายเคียงคู่กนั ” พูดจบ
ก็โ ขกศี รษะไปทางทิ ศที่ ต งั ้ ดิ น แดนอู่จิน ซ่ าถูที่ อยู่ไกลโพ้ น ไม่
จ าเป็ นต้ อ งพู ด อะไรมาก ขอเพี ย งพระโพธิ สัต ว์ เ หลี ย นชื อ
ต้องการรับรู้ ท่านย่อมรับรูไ้ ด้

ท่ามกลางเสียงสวดมนต์ภาษาสันสกฤต ร่างที่ ยืนอยู่บน

ดอกบัวทองคาก็ลืมตาขึน้ สีหน้ าสงบเยือกเย็น

“ต่ างคนต่ างมีชะตากรรมแห่ งตน ช่ วยไม่ได้ ช่ วยไม่ได้

...”

ฑากิณีที่ยืนอยู่ด้านหลังลืมตาขึน้ “ในเมื่อเป็ นเช่นนี้ เหตุ

ใดท่านยังต้องมองเรือ่ งราวเหล่านี้ อีกเล่า?”

“สรรพชี วิตในสามโลกา ล้วนดารงอยู่ในใจข้า ตามิเล็ง

แลแต่ดวงจิตยังคงตระหนักถึง” พระโพธิสตั ว์เหลียนชืออธิบาย
เสียงเรียบ

ฑากิณีฟังแล้วก็เอ่ยอย่างไม่อ้อมค้อม “ท่านยึดมันถื
่ อมัน่
ว่าจะไม่โปรดปี ศาจไอมารตนนี้ ”

315
 พูดความจริงออกมาได้อย่างไร!

แม้จะตกใจขึ้นวูบหนึ่ ง แต่ สีหน้ าท่ านเหลี ยนชื อก็ยงั นิ่ง

สงบ เขาอมยิ้ ม พลางลู บ เครา “ด้ ว ยมี มู ล เหตุ แ ห่ ง ปั จ จัย จึ ง
ก่ อให้ เ กิด ผล ทุ กอย่ างเกินกาลังความสามารถของมนุ ษย์จะ
เปลี่ยนแปลงได้ ตัวข้าเคยออกปากเตือนแล้ว กล่อมเกลาแล้ว
ได้กระทาจนสุดความสามารถแล้ว หลังจากนัน้ จะดีชวก็ ั ่ ขึ้นอยู่
กับนาง....”

ท่านทอดสายตามองเหล่าเทวดาและนางฟ้ าที่ กาลังร่าย

ราอยู่ตรงทางเดิน พวกเขาร่ายราไปตามบทสวดภาษาสันสกฤต
อย่างไม่มีเหน็ ดเหนื่ อย ในใจท่านเหลียนชือพลันรู้สึกหงุดหงิด
อย่างไร้สาเหตุ “พวกเขาจะร่ายรากันไปถึงเมื่อไร! เหนื่ อยแล้วก็
ไปพักผ่อนเสี ยเถอะ ถึงพวกเขาไม่เหนื่ อย แต่ ข้าดูจนเหนื่ อย
แทน”

ในพุทธภูมิเพื่อแสดงถึงความสุขสมบูรณ์ จึงเรียกร้องให้
บรรดาชาวฟ้ าชาวสวรรค์ทุกคนต้องร่ายราไม่หยุด ภาพจิตรภร
รมฝาผนั งที่ ถา้ ตุ้นหวงเป็ นภาพที่ พรรณนาทุกอย่างออกมาได้
อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง สามสิบ-ห้ าสิบปี กลับยังพอทาเนา แต่ นี่
เต้นรากับเป็ นพันเป็ นหมื่นปี คนเต้นไม่อาเจียน คนดูกอ็ ยากจะ
อาเจียนแล้ว!
316
 ทว่ า นี่ เป็ นกฎเหล็ก ตายตัว ต่ อ ให้ เ ป็ นพระโพธิ สัต ว์
เหลียนชื อเป็ นผู้ปกครองดินแดนอู่จินซ่ าถู ก็ไม่อาจสังให้
่ หยุด
ได้ ฑากิณีแห่ งปั ญญานิ่งเงียบไม่พูดอะไรอี ก เพียงมองอี กฝ่ าย
อย่างพิจารณา ท่ านเหลียนชือพลันรู้ตวั ว่าตนเองเสี ยกิริยาไป
แล้ว จึงรีบสงบจิตใจ วางท่าสุขมุ ดังเดิม

ท่ านเหลียนชือเบิกเนตรสวรรค์ขึ้นอี กครัง้ ตัง้ ใจจะมอง

ว่าหลังจากกราบไหว้ฟ้าดินแล้วจะเป็ นอย่างไรต่อ น่ าประหลาด
นัก ครัง้ นี้ มีหมอกหนาปกคลุมตาหนักสูงหลังนัน้ กระทังเนตร
่
สวรรค์ยงั มองไม่ทะลุ ครูห่ นึ่ งก็ถอนหายใจแผ่วเบา

“พลังเวทของไป๋จุ่นกล้าแข็งขึน้ อีกแล้ว”

ฑากิ ณี แ ห่ ง ปั ญ ญาเอ่ ย เตื อ นเสี ย งเรี ย บ “สิ่ ง ไม่ ค วรดูก็

อย่ า ได้ ดู หากดึ ง ดัน จะมองให้ เ ห็น ไม่ ช้ า ก็เ ร็ว จะต้ อ งเป็ นตา
กุ้งยิงแน่ ”

“บ้านดีๆมีไม่นอน เตียงก็ปเู ตรียมไว้เรียบร้อยแล้วนี่ นา”

หญิงสาวไม่เข้าใจการกระทาของไป๋จุ่นที่ดือ้ ดึงไม่ยอมลง
ไปด้านล่าง เขาตัง้ ใจจะใช้ท้องฟ้ าต่างม่านมุ้งใช้หลังคาต่ างฟูก
นอนหรืออย่างไร

317
 จันทร์กระจ่างแขวนเด่นอยู่กลางนภา แม้ตาหนักนี้ จะสูง
ลิบแต่ ท่านเหลี ยนชื อสามารถมองเห็นได้ทงั ้ สามพันโลกา คิด
แล้วใบหน้ างดงามก็แดงซ่าน ความคิดหยอกเอินระหว่างคู่สามี
ภรรยาของไป๋จุ่นช่างแหวกแนวเกินไปแล้ว นางกาลังจะรับมือ
ไม่ไหว

“กลับเข้าตาหนักเถอะ” นางดึงเขาอีกครัง้ “ทัวทุ

่ กที่ล้วน
มีตาสับปะรด...”

“ดวงตาสอดรู้สอดเห็นข้าไม่กลัว ข้าร่ายเวทบังตาได้!”
ไป๋จุ่นมองท้องฟ้ าเบือ้ งบนแล้วหัวเราะเสียงดัง เขารัง้ ร่างภรรยา
ให้ นั ง่ ลง “เจ้ า ดูทิ ว ทัศ น์ นี้ สิ เบื้อ งบนเป็ นท้ อ งนภากว้ า งใหญ่
เบื้อ งล่ า งมี บ้า นเรือ นราษฎรนั บ หมื่ น แท้ จ ริ ง เมื อ งฉางอานก็
งดงามถึงเพี ยงนี้ ก่ อนหน้ ามีพวกปี ศาจหลัวซาออกอาละวาด
พอฟ้ ามืดทัง้ เมืองก็มืดมิด ตอนนี้ ปีศาจหลัวซาจากไปแล้ว ถึงจะ
ไปแบบน่ าประหลาดใจอยู่สกั หน่ อยแต่ กไ็ ม่เป็ นไร เพราะเหล่า
ราษฎรสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างเป็ นสุขอีกครัง” ้

เหยี่ยนหวู่ฟางฟังออกว่าเขามีจิตคิดเป็ นห่วงประชาชน ดู
ท่ าความเมตตาจะฝั งลึกในกระดูกกิเลนเทพจริงๆ นางนั ง่ ลง
แนบชิดเขา

318
 คนสองคนที่ สวมชุดมงคลสีแดง ท่ามกลางแสงนวลเย็น
ตาของดวงจันทร์กด็ ูคล้ายเปลวเพลิงที่ กาลังลุกโชติช่วง หญิง
สาวกอดแขนข้างหนึ่ งของสามีไว้ ศีรษะเอนซบที่ไหล่เขา

“ท่านว่าหมิงเสวียนจะเป็ นฮ่องเต้ที่มีคณ
ุ ธรรมได้หรือไม่
จิตใจเขาลึกลับซับซ้อนเกินจะหยัง่ ข้ารู้สึกเหมือนยังมองเขาไม่
ทะลุ”

ไป๋ จุ่ น ทอดสายตามองไปยั ง ขุ น เขาที่ ไกลออกไป

“ความคิดอ่านของผูท้ ี่เป็ นฮ่องเต้ หากปล่อยให้เจ้ามองทะลุเสีย
จนหมดสิ้ น เขาก็ ไ ม่ ต้ อ งเป็ นฮ่ อ งเต้ แ ล้ ว ความรุ่ ง โรจน์ ก ับ
ศี ล ธรรมของฮ่ อ งเต้ บางครัง้ ก็ย ากที่ จ ะอยู่ เ คี ย งคู่ ก ัน เขา
สามารถทาตัวตา่ ช้าไร้ยางอายได้ เพราะนิสัยแบบนัน้ จึงเหมาะ
จะสร้างประเทศให้รงุ่ เรืองยิ่งใหญ่”

เหยี่ยนหวู่ฟางฟั งแล้วก็อดกังวลไม่ได้ ไป๋จุ่นมีความหยิ่ง

ทระนงและเป็ นตัวของตัวเองอย่างยิ่ง ส่วนหมิงเสวียนก็เป็ นถึง
ฮ่ องเต้ ที่มีกาเนิดจากร่างอวตาร ไม่ต้องพูดถึงการอยู่ร่วมกัน
อย่างสันติและไม่ต้องพูดถึงการร่วมมือกันด้วยความจริงใจเลย
คงหาได้ยากนักล่ะ

319
 แต่ คาพูดเหล่านี้ ไม่สมควรเอ่ยออกมาในเวลานี้ นางจึง
บอกเขาเสียงเบา “แค่หลายสิบปี หลับตาก็ผา่ นพ้นแล้ว รอท่าน
ทาหน้ าที่ นี้เสร็จ พวกเราก็กลับเมืองเหยี ยนตู ใช้ ชีวิตไปตาม
ครรลองของเราเอง”

ไป๋จุ่นตอบตกลงแล้วจุมพิตหน้ าผากเนี ยนสวย

บอกกล่าวฟ้ าดินให้รบั รูแ้ ล้ว พิธีการก็นับว่าเสร็จสิ้น...

ต่อไปก็คือเวลาเข้าหอ!

320
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 81

ถึงเวลาใช้สิ่งที่ศึกษามาตลอดหมื่นปี แล้ว!

ต้ องเริ่มต้ น ด้ ว ยจุมพิ ตสักครัง้ ก่ อนจะเดิ นหน้ าที ละขัน้

ตามลาดับ อย่าใจร้อน

หลี่ ค วานฉาเคยถ่ า ยทอดประสบการณ์ ไ ว้ ว่ า หากไม่

มันใจจะต้
่ องช้าลง ลงมือไปพลางทบทวนสิ่งที่เรียนรู้ไว้ไปพลาง
หากฮูหยินของเขาไม่ใช่พวกมือเก๋า นางจะรู้สึกว่าการเชื่องช้านี้
คือการเอาอกเอาใจที่ สุดแสนจะอบอุ่นและอ่ อนโยน นางจะมี
อารมณ์ ร่วมและคล้อยตามทุกขัน้ ตอน อย่างไรเสี ยทัง้ เขาและ
นางต่างก็ไร้ประสบการณ์จริง ต่อให้เขาทาผิดพลาดไป นางก็ไม่
อาจหัวเราะเยาะได้

ไป๋จุ่นจุมพิตที่ ริมฝี ปากนางเบาๆ เขารู้สึกว่านางตัวเกร็ง

คงเพราะตรงนี้ เป็ นที่ โล่งแจ้ง นางจึงไม่อาจปล่อยตัวเต็มที่ เขา
ปลอบประโลมอย่ างนุ่ มนวล “วางใจเถอะ ต่ อให้ ไกลหมื่นลี้มี
ดวงตาคู่หนึ่ งจับจ้องก็ไม่อาจมาสอดเรื่องของเรา! เจ้าสามารถ

321
นอนเปลือยกายชมจันทร์ได้อย่างสบายใจ จะไม่มีผ้ใู ดมองเห็น
เจ้าแน่ นอน”

เสี ย งไป๋ จุ่น แหบพร่ า แต่ ริ ม ฝี ปากกลับ ร้ อ นรุ่ม ประดุ จ

เปลวไฟ การคลอเคลียที่ อ่อนโยนและน้ าเสี ยงเร้าอารมณ์ ชวน
หลงใหล ทาให้กองไฟในใจหญิงสาวลุกพรึบ่

คา่ คืนต้ นฤดูคิมหันต์ สายลมโชยเอื่อยอ่อนโยน เสื้อตัว

ในที่ คลายออก เปิดเผยผิวกายให้สายลมได้ลูบไล้ ไป๋จุ่นจูบริม
ใบหูเล็ก ช่วงไหล่เนี ยน ริมฝี ปากที่ลากผ่านแผ่วเบาราวสายลม
่ ดอยู่ที่เนินอกนุ่ม
อุ่น กระทังหยุ

เหยี่ยนหวู่ฟางหลับตาแน่ น เกร็งร่างรอรับสัมผัสลึกซึ้ง

นานครูห่ นึ่ งอีกฝ่ ายก็ยงั ไม่ขยับ สุดท้ายนางต้องข่มความ

อายแล้วลืมตาขึน้ เห็นเขากาลังตาค้างจ้องมองทรวงอกนางนิ่ง
ท่าทางจะตกตะลึงไม่น้อย

“ฮูหยิน... เจ้า....”

322
 ด้วยความกลัวว่าเขาจะปากเสียทาลายบรรยากาศหวาน
ชื่น หญิงสาวจึงชิงขู่ปิดปากเขาก่อน “หากไม่อยากถูกข้าถีบตก
จากห้องหอ หุบปากเดี๋ยวนี้ !”

ดวงตาเรียวที่ เปล่งประกายงดงามตรงหน้ ายิ้มโค้งเป็ น

เสี้ยวจันทร์ เขาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะดี ดนิ้วอย่าง
สง่างาม ฉับพลันแสงสีทองก้อนกลมเล็กก้อนหนึ่ งก็พ่งุ ขึน้ ไปอยู่
กลางท้ องฟ้ ากว้างแล้วแตกออกเป็ นแสงสี ทองระยิบระยับเต็ม
่ กทิศ พริบตา
ฟ้ า แสงสี ทองนี้ สว่างไสวแตกกระจายพุ่งไปทัวทุ
ท้องฟ้ าก็กลับคืนสู่ความมืดมิดดังเดิม

เหยี่ยนหวู่ฟางมองไป๋จุ่นอย่างงุนงง นางไม่เชื่อว่าแสงสี
ทองที่ เขาเสกขึ้นมาจะมีลูกเล่นเพียงเท่ านี้ อีกฝ่ ายเพียงอมยิ้ม
แล้วยกมือนางขึน้ มาไล่จมุ พิตทีละนิ้ว กระทังถึ ่ งนิ้วที่สาม แสงสี
ทองทัง้ หมดก็พุ่ง กลับ คื น มา ก่ อ ให้ เ กิ ด เป็ นเปลวเพลิ ง สี ท อง
เรืองรองไปทัวผื่ นฟ้ า!

เมื่อแสงสี ทองระเบิดขึ้นอีกครัง้ ก็ปรากฏทะเลจิ้งไห่พลิก

คว ่า อยู่บ นท้ อ งฟ้ า! ดอกบัว แดงแย้ ม กลี บ บานสะพรังเต็
่ มไป
หมด แต่ ละกลีบที่ คลี่บานนัน้ มีเสี ยงดนตรีแผ่วพลิ้วดังออกมา
ด้วย

323
 เสี ย งดนตรี พ ลิ้ ว หวาน ดอกบัว โยกไหวแผ่ว เบา แสงสี
ทองที่กะพริบระยิบระยับดูคล้ายกับหิ่งห้อย ทาให้ทวทั
ั ่ ง้ ดินแดน
สว่างไสวงดงามจนยากจะละสายตาได้

หญิ ง สาวทอดถอนใจอย่ า งชื่ น ชม ความงดงามตรึ ง

สายตานี้ สนสะเทื
ั่ อนจิตใจนางอย่ างที่ สุด ไม่ใช่ แค่ เหยี่ ย นหวู่
ฟาง ราษฎรทัวทั ่ ง้ เมืองฉางอานต่างก็ออกมาส่งเสียงโห่ร้องด้วย
ความตื้ น เต้ น สนุ ก สนาน ยามราตรี ที่ เ คยสงบเงี ย บพลัน
เปลี่ยนเป็ นครึกครืน้

ขณะเจ้าสาวสนใจความงดงามตระการตาที่ พร่างพราย
รอบตัว แต่ เจ้าบ่าวกลับมองจ้องเพี ยงเรือนร่างอรชรนุ่ มนวล
แม้จะอ้อนแอ้นบอบบางแต่กลับทาให้เขาใจเต้ นแรง ฝ่ ามือสัน่
ระริ ก วางทาบทับ อยู่ ที่ เ นิ นหน้ า อกนุ่ ม ใบหน้ า หล่ อ เหลาเผย
รอยยิ้มภาคภูมิใจ

“ฮูหยิน ราษฎรทัวทั
่ ง้ ใต้หล้าต่างออกมาแสดงความยินดี
ในงานแต่งของเรา”

เหยี่ ย นหวู่ฟ างนอนหงายมองดูค วามตื่ น ตาตื่ น ใจบน

ท้ อ งฟ้ า ดวงตาเปล่ ง ประกายวาววาม ดอกบัว แย้ ม บานใน
ดวงตาคู่สวย หญิงสาวเบือนสายตากลับมามองบุรษุ ยอดดวงใจ
324
ตรงหน้ า ยกมือขึน้ ลูบไล้ใบหน้ าเขาแล้วค่อยๆ หลับตาลงอย่าง
เอี ย งอาย วงแขนขาวราวหิมะคล้ องรอบลาคอเขา จากนั น้ ก็
รู้สึ ก เพี ย งว่ า ตนเองบิ ด เร่ า รุ่ม ร้ อ นอยู่ ใ นก ามื อ เขา กระทัง่
วิญญาณก็คล้ายจะหลุดลอยออกจากร่าง

หนึ่ งคลื่นกวาดสู่ท้องฟ้ า หนึ่ งคลื่นกวาดลงสู่พสุธา

สุดท้ ายหลงเหลือเพียงความปวดเมื่อยและหัวใจที่ เต้ น

ระรัว

ความรัก ของไป๋ จุ่ น เป็ นธารน้ า สายน้ อยที่ ไ หลเอื่ อ ย

ต่ อเนื่ องยาวไกล ไหลผ่านหัวใจของนาง ไหลไปทัวสรรพางค์
่
กาย เขาทาบทับลงมาเบาๆ ในความมึนงงและเคลิบเคลิ้ม นาง
เห็นเขาเขินอายไปทัง้ ใบหน้ า เขาจับมือไว้ น้าเสียงโอ้อวดนัก

“จะให้เจ้าได้เปิดหูเปิดตาเห็นของดี”

ไป๋จุ่นแนบร่างลงมาอย่างอ่อนโยนเอาใจแล้วเอาของดี
ยัดใส่มือนางอย่างไม่ให้ตงั ้ ตัว หญิงสาวเกือบจะสะบัดมือหนี แต่
ก็ตดั ใจไม่ลง สุดท้ายก็ได้แต่พดู บ่นอุบอิบด้วยใบหน้ าแดงกา่

325
 “นี่ ...” หญิงสาวหัวเราะอย่างขัดเขิน ก่อนจะลูบไล้ปลาย
นิ้วสารวจของดีอย่างแผ่วเบา “ไม่เหมือนที่ข้าจินตนาการไว้”

ไป๋จุ่นรู้สึกราวกับตนเองกาลังอยู่กลางสายน้ าเย็นและ
เปลวเพลิงที่รอ้ นแรง เขากัดฟันกรอด น้าเสียงสันสะท้ ่ าน “ที่เจ้า
จิน ตนาการไว้ เ ป็ นเช่ น ไร...” เขากลัน้ เสี ย งครางถาม บิ ด เร่า
อย่างทนไม่ไหว “ข้าใกล้จะตายแล้ว...ข้าใกล้จะไม่ไหวแล้ว...”

เหยี่ยนหวู่ฟางปล่อยมือออก สี หน้ าลังเล นางยังจาได้ว่า

ครัง้ ที่ ลู่จีพามนุษย์ห่นุ ตัวแรกมาที่เขาฉื อจ้างซาน นางได้สารวจ
ตรวจร่างกายนัน้ อย่างละเอียด เมื่อตรวจส่วนนัน้ ของบุรษุ ก็ให้
ประหลาดใจนัก ที่แท้สาเหตุมาจากต้นแบบนี่ เอง

เพราะเป็ นกิ เ ลนด าใช่ ไ หมจึ ง ได้ แ ตกต่ า งจากมนุ ษ ย์

ธรรมดาถึงเพียงนี้ มิน่าเจ้าสามีซื่อบือ้ ถึงได้โอ้อวดหลงลาพอง
นั ก เพราะจุดเด่นของตนเองนัน้ โดดเด่นอย่างยิ่ง แม้หญิงสาว
จะตื่ น ตระหนกกับ ขนาดความแตกต่ า ง แต่ น างกลับ หัว เราะ
เสียงพลิ้ว ประคองใบหน้ าเขาไว้แล้วจุมพิตที่มมุ ปาก

“ต่อจากนี้ ต้องทาอย่างไร ท่ านศึกษามาดีแล้วใช่หรือไม่

...”

326
 จิตใจไป๋จุ่นฮึกเหิมขึน้ ทันใด เขาศึกษามาตลอดหนึ่ งหมื่น
ปี ! ทบทวนทุกขัน้ ตอนอย่างละเอียดในช่วงหลายเดือนนี้ พูดว่า
ไม่รู้ก็ค งจะถูกนางหัว เราะเยาะตายไปเสี ย เท่ านั น้ เขายื ด อก
อย่างหยิ่งผยอง

“เป็ นบุรษุ ย่อมต้องรูห้ มด อาฉาบอกว่าครังแรกจะเจ็

้ บสัก
หน่ อย ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องทนเจ็บ”

หญิงสาวฟั งแล้วก็ต้องยกมือปิดหน้ าอย่างขวยเขิน “เจ้า

แมงป่ องนัน่ ไม่รกั ดี ท่านอย่าไปฟังที่เขาพูดมากนัก”

“ไม่เจ็บงัน้ หรือ?” ใบหน้ าหล่อเหลาเบิกบานทันใด “ข้าก็

ว่าแล้ว! เรื่องมีความสุขเคลิบเคลิ้มจนวิญญาณแทบหลุดออก
จากร่างจะเจ็บได้อย่างไร”

เหยี่ยนหวู่ฟางอับจนถ้อยคาจะอธิบาย สองแขนเรียวโอบ
รอบลาคอเขาไว้ ดอกบัวแดงบนฟ้ าสลายจางหายไปแล้ว งาน
แต่งวันนี้ เขารอคอยมาชัวชี่ วิต เดิมนางไม่เคยคิดว่าจะมีวนั นี้ ได้
กลิ่นอายของปี ศาจไอมารรุนแรงลา้ ลึก คนทนรับไม่ได้ ปี ศาจก็
ทนรับไม่ได้ เช่ นกัน แต่ ผ้ทู ี่ ทนรับได้ กลับเป็ นถึงกิเลนดา! เขา
ช่างอดอยากปากแห้งและกระตือรือร้นอย่างยิ่ง นางไม่แต่ งให้
เขาแล้วยังจะแต่งให้ใครได้อีกเล่า!
327
 “ท่านเบามือหน่ อยแล้วกัน...” นางอา้ อึ้งอย่างขัดเขิน ใน
ใจบอกว่าคาขอนี้ ไม่น่าจะได้ผลที่ดี แต่นางก็มิอาจเอ่ยคาอื่นได้
อี ก เกรงว่าพูดมากไปจะกลายเป็ นขู่ขวัญให้ เขาตื่ นกลัวตกใจ
แล้ ว คื น เข้ า หอที่ มุ่ ง หวัง มาหลายเดื อ นก็ค งจะล่ ม สลายใน
พริบตา ต่อให้สานึ กเสียใจภายหลังก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว

“ได้! ข้าจะเบามือ!” พูดจบไป๋จุ่นก็ก้มลงจุมพิตติ่งหูนาง

ในใจมีแต่เสี ยงหัวเราะลิงโลด ในที่ สุดความสุขสมที่เขารอคอย
ก็มาถึงเสี ยที สังสมความรู
่ ้หนึ่ งหมื่นปี จะต้ องทาให้ ฮูหยินยาก
จะลืมเลือนให้จงได้!

ท่ า ทางไป๋ จุ่น ราวกับ ก าลัง จะแสดงงิ้ ว ฉากใหญ่ ตัง้ ท่ า

วางมาดเต็มที่ ใต้ชดุ มงคลสีแดงไม่มีอะไรเลย ดังนัน้ เพียงสะบัด
มือเบาๆ ครัง้ เดียว เสื้อ ผ้าก็พลิ้วตกไปอยู่ด้านข้าง เผยให้เห็น
ร่างกายแข็งแกร่งที่ เปล่งแสงสี เงินเย้ายวนน่ าหลงใหลภายใต้
แสงจันทร์ ขณะที่ กาลังจะทาบทับร่างอรชรก็พลันเหลือบเห็น
ดวงตาสีดาขนาดเท่าเม็ดถัวคู ่ ่หนึ่ งจากในกล่องของหมัน้ หมาย
บนหลัง คา เป็ นเจ้ า แมงป่ องโลหิ ตที่ ไ ม่ รู้ว่ า ฟื้ นขึ้ น มาตัง้ แต่
เมื่อใด มันจ้องเขม็งแอบมองอย่างไร้เสียงมานานทีเดียว

รนหาที่ตายนัก!

328
 เพี ย งตวัด สายตามองวูบ เดี ย ว ฝากล่ อ งก็ก ระแทกปิ ด
อย่างแรง! จนเกือบจะตัดหัวเจ้าแมงป่ องสอดรู้ให้ขาดกระเด็น
เขาเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว จะไม่มีอะไรมารบกวนเขาได้อีก!

ไป๋จุ่นจุมพิตหญิงสาวอย่างอ่อนโยน โอบประคองให้นาง
อยู่ในอ้ อมอกตน เมื่อได้แนบชิดสนิทแนบ ‘ทุกสัดส่ วน’ เขาก็
รู้สึกว่าตนเองช่ างฉลาดลา้ เกินไปแล้ว รายละเอี ยดหุ่นสตรี ที่
นางสอนไว้เมื่อครัง้ อยู่ที่ทะเลจิ้งไห่ เขาทาออกมาได้ถกู ต้องไม่
ผิดเพี้ยนถึงเก้าในสิบส่วน

สภาพภายในของดอกไม้นัน่ ...

เพี้ยะ!

ชัวขณะที
่ ่ ไป๋จุ่นกาลังหลงปลาบปลื้มดี ใจก็ถกู หญิงสาว
ตบเข้าที่แก้มขวาเต็มแรงอย่างไม่ยงั ้ มือ! แค่ฝ่ามือเดียวก็ทาเอา
เขามึนงงได้ เห็นอีกฝ่ ายสีหน้ าโกรธจัดหมดแล้ว

“ฮูหยิน! เจ้าตบข้าทาไม?”

เหยี่ยนหวู่ฟางเดือดดาลเสียจนปากคอสัน่ “ไป๋จุ่น! ที่แท้

ท่านทาเป็ นหรือไม่เป็ นกันแน่ !”

329
 คากล่าวหานี้ ไป๋จุ่นไม่อาจยอมรับได้ “ข้าทาเป็ น! เมื่อครู่
ไม่ใช่ว่าเจ้ากาลังเคลิบเคลิ้มอยู่งนั ้ รึ แต่เจ้าก็ยงั ตบข้า!”

เขานัง่ เปลือยกายอยู่บนหลังคา ดวงตามีหยาดน้าตาเอ่อ

คลอ มองดูแล้วทัง้ น่ าสงสารและน่ าโมโห ทว่าตอนนี้ เหยี่ยนหวู่
ฟางช่ างดุร้ายยิ่ ง นั ก “นั น่ คื อเคลิบ เคลิ้มงัน้ รึ! ข้ าอยากจะถี บ
ท่านตกลงไปนัก! ยังมีหน้ ามาร้องไห้อีก!”

ไป๋จุ่นกุมแก้มที่ ถกู ตบ สี หน้ าเจ็บปวด “เจ้าตบข้า ยังไม่

อนุญาตให้ข้าร้องไห้อีกรึ!”

ความเดือดดาลของหญิงสาวพุ่งสูงทะลุฟ้า แค้นที่ ไม่อาจ

บีบคอเขาให้ตายได้ เห็นเขานั ง่ หน้ าหมอง คอตกหดหู่ ยิ่งมอง
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ สุดท้ายก็สะอื้นไห้ออกมา

นี่ ต่างอะไรกับสวรรค์ล่มเล่า!

การเข้ า ห้ อ งหอที่ ค วรจะทั ง้ เร่ า ร้ อ นและอ่ อ นหวาน

สุดท้ายสามีภรรยาที่เพิ่งผ่านพิธีแต่งงานกลับนัง่ เคียงกันใต้แสง
จัน ทร์ ต่ า งคนต่ า งร้ อ งไห้ อ ย่ า งเศร้ า โศกเสี ย ใจนั ก เจ้ า บ่ า ว
ร้ อ งไห้ ที่ ศ กั ด์ ิ ศรี ค วามเป็ นชายชาตรี ข องตนถูก สัน่ สะเทื อ น

330
เจ้าสาวร้องไห้ ที่แต่ งกับคนไม่ได้ความ เจ้าซื่ อบื้อคนนี้ จะถล่ม
่ วิตแล้ว!
นางไปชัวชี

ครู่หนึ่ งไป๋จุ่นที่หน้ าแดงไปครึ่งก็ได้สติ หันมาปลอบหญิง

สาวอย่างอ่อนโยน “ฮูหยินอย่าร้องไห้ เจ้าเจ็บมือข้างที่ตบข้าใช่
ไหม เดี๋ยวจะเป่ าให้...”

เหยี่ยนหวู่ฟางถลึงตามองเขา ทัง้ โมโหและแง่งอนผสม

ปนกัน ไปหมด นางลุ ก ขึ้ น ยื น แล้ ว เดิ น กะโผลกกะเผลกไปที่
ชายคาแล้วเหินร่างลงไปข้างล่าง ทิ้งไป๋จุ่นให้ปวดร้าวใจอยู่บน
หลังคา รูส้ ึกชีวิตไร้ความหมายแล้ว

ทัง้ ที่ ทาตามขัน้ ตอนทุกอย่างแล้ว ตอนแรกนางไม่ใช่ ว่า

เคลิบเคลิ้มไปเหมือนกันหรอกหรือ ทาไมปุบปั บก็ชกั สี หน้ าใส่
เสียแล้วล่ะ? เขาแหงนหน้ ามองท้องฟ้ า ยังดีที่เขตแดนที่เขาเสก
สร้างไว้แข็งแกร่งแน่ นหนา หากเจ้าคนที่ อยู่บนเขาจี๋เสี ยงซาน
เห็นคืนเข้าหอของเขาล่มไม่เป็ นท่ าเช่ นนี้ คงจะหัวเราะจนตัว
ตายเป็ นแน่ !

เขาหยิบชุดมงคลกลับขึ้นมาสวมใส่อย่างหมดอาลัยตาย
อยาก จากนี้ ยงั จะทาอะไรได้อีก ฮูหยินโมโหแล้ว ย่อมต้ องเป็ น
ความผิดของเขาอี กแน่ ขณะที่ จมอยู่ในภวังค์ความหดหู่กฉ็ ุ ก
331
คิดขึ้นได้ว่าเมื่อครู่เหยี่ยนหวู่ฟางเดินกะโผลกกะเผลก สี หน้ า
พลันเปลี่ยนเป็ นตื่นตระหนกแล้วรีบเหินร่างตามลงไปทันที!

ที่ นี่ถึงค่อยเป็ นห้ องหอที่ แท้ จริง ผนั งสี่ ด้านแขวนแพรสี

แดงสด บนโต๊ะเที ย นไขสี แดงสองเล่ มยัง คงลุกโชน ส่ องแสง
สว่างไปทัวห้ ่ อง

สตรี พ อโมโหชอบไปหาเตี ย ง ไป๋ จุ่น พุ่ง ไปที่ เ ตี ย งอย่ า ง

รวดเร็ว นางนั ง่ อยู่บนเตี ยงจริงๆ แต่ ว่าผ้าห่ มคลุมร่างมิด ชิด
ขดร่างเสี ยกลมเล็ก แยกไม่ออกว่าตรงไหนคือหัว ตรงไหนคือ
เท้าแล้ว

เขาเรียกนางอย่างขลาดๆ “ฮูหยิน สนใจข้าหน่ อยได้ไหม

...”

คนบนเตี ย งไม่ ส่ ง เสี ย ง ซ้ า ยัง พลิ ก ตัว อย่ า งกระแทก

กระทัน้ น่ าจะหันหลังใส่ เขาแล้ว ไป๋จุ่นยืนอึ้งอยู่นาน ก่ อนจะ
ตัดสินใจเด็ดขาดว่าปล่อยให้เป็ นเช่นนี้ ต่อไปไม่ได้! จึงถอดชุด
มงคลสีแดงออกแล้วมุดเข้าใต้ผ้าห่มอย่างไม่เปิดโอกาสให้นาง
ปฏิเสธ

332
 ใต้ ผ้าห่ มกลายเป็ นโลกใบน้ อยใบหนึ่ ง ท่ ามกลางความ
มืดมิดเห็นหญิงสาวกอดเข่าตนเองเอาไว้ ร้องไห้เสียจนนัยน์ ตา
แดงกา่ ไป๋จุ่นโอบกอดนางไว้ “ฮูหยิน เป็ นข้าทาให้เจ้าโมโหแล้ว
เจ้าให้โอกาสข้าอี กสักครัง้ พวกเรามาทากันใหม่อีกครัง้ ดี ไหม
...”

เหยี่ ย นหวู่ฟ างร้ อ งไห้ อ ย่ า งไม่ เ ข้ า ใจว่ า ปั ญ หาเกิ ด จาก

อะไร ร้องอยู่ไม่นานก็ค่อยสงบสติอารมณ์ ลงได้ ปั ญหามาจาก
การที่นางเชื่อมันว่่ าเขาจะ ‘ทาเป็ นจริงๆ’ เป็ นความเชื่อมันที ่ ่ผิด
มหันต์นัก ทัง้ ที่ ตอนอยู่ทะเลจิ้งไห่คืนนัน้ นางก็คิดไว้แล้วว่าใน
คืนเข้าหอตนเองต้องเป็ นฝ่ ายปลุกปลา้ เขา ในเมื่อเขาเป็ นเพียง
บุรษุ ใสซื่อคนหนึ่ งเท่านัน้ !

“ท่ านเข้าผิดทาง ไม่ใช่ทางด้านหลังสักหน่ อย นัน่ ทาให้

ข้าเจ็บ...”

ไป๋จุ่นงุนงงจนหน้ าตาตื่ น “ข้าหาดอกไม้เจอแล้วนะ! จะ

เข้าผิดทางไปได้อย่างไร!”

หญิงสาวถอนหายใจยาว สี หน้ าอับจน ไม่พูดอะไรอี กก็

ผลักเขานอนลง ถอดชุดมงคลของตนออกแล้วนอนซบอยู่บน
อกเขา
333
 กิ เ ลนย ่า ไฟถื อ ก าเนิ ดขึ้ น มา ร่ า งของเขาจึ ง อบอุ่ น ก็
เหมือนนิสยั ของเขา ต่อให้เขาซื่อบือ้ จนนางแทบกัดลิ้นตาย แต่
เพราะอาลัยในความอบอุ่นเอาใจใส่ที่เขามีต่อนาง จึงไม่อาจตัด
ใจได้

“ท่านดูสิ ข้างดงามหรือไม่...”

“ยังต้ องถามอี กหรือ ” ไป๋จุ่นลูบไล้แก้ มเนี ยน “เจ้าเป็ น

สตรีที่งดงามที่สดุ ที่ข้าเคยเห็น”

หญิงสาวหัวเราะแล้ ว เป็ นเสี ยงหัวเราะที่ อ่อนโยนและ

สงบสุข นางใช้ ปลายนิ้ วเกลี่ ย ผมยาวของเขาที่ ร ะหน้ า อกอยู่
ออกอย่างแผ่วเบา มองชุดเจ้าบ่าวที่ตอนนี้ เปิดกว้าง เผยให้เห็น
ช่วงคอและแผงอกแข็งแกร่ง นางลูบไล้ลาคอเขาตา่ ลงมาจนถึง
อกกว้างแล้วก้มลงจุมพิตยอดอกเขา

“ท่านก็เป็ นบุรษุ รูปงามที่สดุ ที่ข้าเคยเห็นเช่นกัน”

ครัง้ นี้ ไ ป๋ จุ่น ปิ ดปากเงี ย บ ไม่ ก ล้ า พูด มากอะไรอี ก เขา

เพี ยงแค่มองนางนิ่ง ผิวกายใต้ แสงเที ยนขาวนวลยิ่งกว่าหิมะ
นัยน์ ตาเป็ นประกายราวดวงดารา การเพ่งพิศจดจ่อเสียเช่นนี้ ก็
ทาให้นางสะเทิ้นอายนัก

334
 เจ้าขุนพลของเขาผงาดหัวขึ้นใหม่แล้วอย่างไม่อาจต้าน
ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว จับนางพลิกนอนลงใต้ร่าง จับมือเล็กลง
สู่เบือ้ งล่างพร้อมเสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู “หากข้าทาผิดอีก
เจ้าต้องบอกข้า...”

เหยี่ยนหวู่ฟางหน้ าแดงกา่ ถึงหู หลับตาแน่ น แต่ มือกลับ

ขยับราวกับมีความคิดเป็ นของตนเอง

ไม่มีอะไรให้น่าอาย ทัง้ สองคนล้วนเป็ นพวกไก่อ่อน เดิน

ทางอ้อมไปก็เสียเวลา

หลังจากหารือกันอยู่หลายรอบค่อยเริ่มต้นใหม่ ใครก็ไม่
อาจรังเกียจใครได้

เขาจุมพิตนางอย่างแผ่วเบา นางแหงนเงยใบหน้ าขึ้นรับ

จุมพิตหวานอย่างเต็มใจ

ดียิ่งนัก ต่อจากนี้ ไป กิเลนดาจะเป็ นของนางผูเ้ ดียวแล้ว!

่ ิ ง “ใช่ตรงนี้
เขาค้นหาเจอแล้ว แตะเล็กน้ อยอย่างหยังเช
ไหม...”

335
 นางพยักหน้ าอย่างเอียงอาย กอดไหล่เขาไว้แน่ น เรื่องที่
ตามมาราวกับหนังเงาลาหยางเพี้ยน[1] ผ่านสายตาไปอย่างไม่
ปะติดปะต่อ นางมีชีวิตมาแล้วพันปี ช่วงเวลาที่ มีความสุขที่ สุด
มารวมกันยังไม่สู้สองเดือนที่ อยู่ร่วมกับเขา ทัง้ สองช่างเป็ นคู่ที่
สวรรค์สร้างแท้จริง กิเลนสลายไอมารของนางได้ รอจนวันที่ ไอ
มารสลายหมดสิ้นก็จะสามารถให้ กาเนิดกิเลนน้ อยกับเขาได้
แล้ ว เหยี่ ย นหวู่ ฟ างไม่ ต้ อ งการสี อื่ น ต้ อ งการแค่ กิ เ ลนสี ด า
เท่านัน้ ! เขาไม่พอใจสีตนเองมาตลอด แต่นางกลับชื่นชอบสีดา
นั ก เพราะนิสัยจิตใจของเขาช่ างซื่ อบื้อไร้ผ้ใู ดเปรียบ สี ดาจะ
ช่ วยเสริมความน่ าเกรงขามของเขาได้ เพราะโลกนี้ ย่อมไม่มี
ผูใ้ ดกล้ายัวแหย่
่ ให้กิเลนดาบันดาลโทสะแน่ !

เมื่อเขาเริ่มขยับ หญิงสาวก็กดั ฟั นแน่ นไม่กล้าส่ งเสี ยง

ด้วยกลัวว่าจะทาให้เขาตกใจ ทว่านางเจ็บจริงๆ ยังดีที่เขาเอา
อกเอาใจ เพียงแต่ต่างฝ่ ายต่างก็เป็ นครัง้ แรกเหมือนกัน ตอนนี้
เขาตัวสันเทาจนนางรู
่ ส้ ึกได้ ดูท่าจะดีใจจนตัวสันไปแล้
่ ว

หญิงสาวอดกลัน้ กลืนความเจ็บปวด ประคองใบหน้ าเขา

“อาจุ่น เจ้าสุขสมไหม...”

ไม่คิดเลยว่าใบหน้ าหล่อเหลาจะฉายแววเจ็บปวดทุกข์
ระทมและมึนงง
336
 “ฮูหยิน ข้าเจ็บ...”

[1] การฉายหนังเงาหน้ าเที ยนไข โดยมีคนคอยชักภาพ

ให้ เคลื่อนไหวต่ อเนื่ องเป็ นเรื่องราวอยู่ด้านข้าง มักอยู่ภายใน
กล่องปิด มีช่องกระจกให้คนที่จ่ายเงินค่าชมส่องดู

337
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 82

ทาไมเขาถึงเจ็บได้ล่ะ!

เหยี่ ยนหวู่ฟางตกตะลึงตัวแข็ง ในตาราแพทย์ไม่เคยมี

บันทึกว่าบุรษุ ยามเข้าห้องหอจะเจ็บด้วย!

แปดในสิบส่วนคือเขาทาตัวงี่เง่าขึน้ มาเอง!

หญิ งสาวก่ า ยหน้ าผากอย่ า งเศร้ า ใจ รู้ สึ ก เหมื อ นไร้

เรี่ยวแรงจะไปต่อ ตอนนี้ ไม่ใช่เพียงเขาที่ เจ็บ นางเองก็เจ็บจริง
เช่ น กัน เจ็บ จนเหงื่ อ ผุด ซึ ม ทัว่ ตัว ดูจ ากสถานการณ์ เ งอะงะ
ตอนนี้ คงต้องทาใจว่าคืนเข้าหอล่มแล้วจริงๆ เหยี่ยนหวู่ฟ่างทัง้
โมโหทัง้ เจ็บใจ สุดท้ ายก็นึกขา เจอสามีเป็ นกิเลนซื่ อบือ้ นางยัง
จะพูดอะไรได้อีก

บางที สาเหตุอาจเป็ นเรื่องขนาดไม่เหมาะสมก็ได้ หญิง

สาวคิดอย่างขัดเขิน เขาเป็ นกิเลน ต่อให้ตอนนี้ อยู่ในร่างมนุษย์
ขนาดก็ยงั คงใหญ่กว่ามนุษย์ทวไปกระมั
ั่ ง

338
 ช่ างเถอะ ในเมื่อต่ างเจ็บตัวด้ วยกันทัง้ คู่ ก็พกั ยกเพี ยง
เท่ า นี้ เหยี่ ย นหวู่ฟ างที่ คิ ด ตัด ใจยอมแพ้ นอนนิ่ งๆ รอให้ เ ขา
ถอนตัวออกไป ทว่าจู่ๆ เขากลับแข็งแกร่งและร้อนรุ่มดังเปลว ่
เพลิง

“ท่านกาลังทาอะไร!” หญิงสาวถามหน้ าตาตื่น

ไป๋จุ่นที่คร่อมทับร่างนางอยู่ ยกตัวสูงขึน้ เล็กน้ อยแล้วก้ม

มองไปที่ ด้ า นล่ า ง เขากางนิ้ วชี้ ก ับ นิ้ วโป้ งกว้ า งกว่ า สองชุ่ น
“เหลืออีกส่วนหนึ่ ง”

เหยี่ ยนหวู่ฟางอับอายแทบเป็ นลมตายแล้ว นางรีบพูด

ปลอบเขาเสี ยงนุ่ ม “ท่ านกาลังเจ็บ ข้าเองก็รู้สึกไม่ดี ครัง้ นี้ ให้
ผ่ า นไปก่ อ นแล้ ว กัน คื น นี้ น อนพัก ก่ อ นพรุ่ง นี้ ค่ อ ยตื่ น ขึ้ น มา
หารือ...”

“แต่ ว่ า ...” ไป๋ จุ่ น เสี ย งสัน่ “คะ...ค้ อ นแข็ง แล้ ว ให้ ท า
อย่างไร...”

พอเห็น หญิ ง สาวก าหมัด จะทุ บ เขาอี ก ไป๋ จุ่น ก็คิ ด แผน
ฉลาดได้ในฉับพลัน เขารีบมอบจุมพิตเร่าร้อนนาง แล้วขยับเอว
แกร่งที่ ภมู ิ ใจนั กหนาเป็ นจังหวะเน้ นๆ “ถึงจะเจ็บอยู่สกั หน่ อย

339
แต่ ก็สุขสมร้ายกาจนั ก อา... ฮูหยิน เจ้ามี ความสุขเหมื อนข้ า
ไหม...”

เหยี่ยนหวู่ฟางรู้สึกเหมือนตนเองนั ง่ อยู่บนท่อนไม้ท่อน
หนึ่ ง โดยไม่ ได้ ส วมกางเกง กดจมลงไปอี กหน่ อยก็จะถูก แทง
ทะลุแล้ว นางอยากจะร้องไห้ยิ่งนัก

คิดถึงครัง้ หนึ่ งเพื่อจะขับไล่ปีศาจให้ กบั เมืองเมืองหนึ่ ง

ตัวนางเองถึงกับได้รบั บาดเจ็บสาหัส อาการบาดเจ็บครัง้ นั น้
มองเห็นได้ สัมผัสได้ ต่ อให้เจ็บปวดเพียงใดก็ยงั พอทนไหวไม่
เหมือนตอนนี้

ส่ วนที่ ลึกสุดภายในร่างถูกเปิดออกจนเป็ นแผล กระทัง่

จะเป่ าลมให้ บ รรเท าก็ ไ ม่ อาจท า ได้ จ าต้ องอดท น สุ ด
ความสามารถ

เพราะสามีซื่อบื้อกาลังมองนางด้วยสี หน้ าเต็มเปี่ ยมไป

ด้ วยความคาดหวัง นางต้ องฝื นปั น้ หน้ าชื่ นเค้ นรอยยิ้มอร่าม
ออกมาแล้วเอ่ยชมว่าดี เพื่อเลี่ยงการทาร้ายจิตใจเขา

340
 ส าหรับ เรื่ อ งที่ ศึ ก ษามาตลอดหมื่ น ปี นี้ ไป๋ จุ่ น นั บ ว่ า
ซื่อบือ้ จริงๆ เขายังขยับเอวไม่หยุด “ฮูหยิน เจ้าไม่ต้องรีบร้อน
ผ่อนคลายลงสักหน่ อยก็จะดีขึน้ นะ”

หญิงสาวขมวดคิ้วแน่ น สองมือตรึงเอวเขาไว้อย่างลน
ลาน “ท่ า นปลู ก พื ช มากไปแล้ ว หรื อ เปล่ า แล้ ว ... เอ้ อ ...
จาเป็ นต้ องขุดหลุมพรวนดินให้ร่วนขนาดนัน้ ด้วยรึ อะ... อันที่
จริ ง หลี่ ค วานฉาก็พูด ถูก อยู่ เ รื่ อ งหนึ่ ง มัน เจ็บ มากจริ ง ๆ นั น่
แหละ เพราะงัน้ ท่านอยู่นิ่งๆ หน่ อยจะได้ไหม เลิกขยับเปะปะได้
แล้ว!”

คากล่าวนี้ ทาให้ ไป๋จุ่นเป็ นห่วงเมียสาวยิ่งนั ก ความเจ็บ

ของตัวเองแน่ นอนว่าสามารถอดทนได้ แต่ ตอนนี้ หญิงสาวใต้
ร่ า งหน้ าตาเหยเกชัด เจน เขาจึ ง รี บ ถอนร่ า งออกอย่ า งตื่ น
ตระหนก ยิ่งเขารีบร้อนขยับ สีหน้ าเมียสาวก็ยิ่งยา่ แย่

“ท่านจะทะ... ทาอะไร...อีก”

สี หน้ าเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “เจ้าเจ็บมาก ข้าไม่

อาจสนแต่ความสุขตนเอง”

341
 ตอนนี้ พอเขาขยับ นางกลับรู้สึกว่ายากจะรับมือหนักขึ้น
หญิงสาวสูดหายใจยาว รีบหยุดรังเขาไว้
้ “อย่า อย่า...เพิ่ง”

ไป๋จุ่นพยักหน้ าแล้วหยุดนิ่งอย่างเชื่อฟั งเคร่งครัด แต่พอ

เห็นหญิงสาวสีหน้ าผ่อนคลาย เขาก็แอบขยับลึกเบาๆ ครัง้ หนึ่ ง
... ครัง้ ที่ สอง สี หน้ าเมียสาวก็เริ่มแดงระเรื่อขึ้นที ละน้ อย ครัง้ ที่
สามก็คล้ายว่าจะได้ยินเสียงครางแผ่วหวิว สุดท้ายก็ขยับเข้าลึก
ยิ่งขึน้ จนรูส้ ึกวาบหวิวซาบซ่านราววิญญาณจะหลุดลอย ทัง้ สอง
ต่างครางเสียงสันสะท้ ่ าน ถึงขัน้ นี้ ไป๋จุ่นยิ่งกระตือรือร้น

“ฮูหยิน ที่แท้นี่เองคือความสุขสม แม้จะเจ็บไปสักหน่ อย

แต่กไ็ ม่อยากหยุดนะ”

แม้จะรู้สึกรุ่มร้อนวาบหวิวแต่เหยี่ยนหวู่ฟางก็อดหัวเราะ
คาพูดเขาไม่ได้ ค้างคากันอยู่ตรงนี้ ต่อไปก็ใช่ ที่ ยืดหัวไปก็เจอ
ดาบ หดหัวก็เจอดาบเช่นเดิม จะเลิกราวันนี้ แล้วเริ่มต้นโรมรัน
กันใหม่พรุ่งนี้ เพื่อเริ่มความเจ็บใหม่อีกครัง้ งัน้ หรือ นางคิดดี
แล้วจึงลูบแผ่นหลังเขาอย่างให้กาลังใจ

“ท่านพูดได้ถกู ต้อง...”

342
 เขาหัว เราะเริ ง ร่ า หน้ าบาน แนบหน้ าผากตนเองกับ
หน้ าผากเนี ยน “ถ้ า งัน้ ข้ า ขอท าเรื่ อ งวุ่ น วายนี้ ให้ เ สร็จ ก่ อ น
จากนัน้ พวกเราค่อยคุยกันใหม่”

ความวุ่นวายของเขาอัดแน่ นด้วยความเร็วที่ มีจงั หวะดี

ขึ้น แต่ ไม่บุ่มบ่าม ชัดเจนว่าเขายัง้ ตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ นางรู้สึก
เจ็บขึ้นมาอี ก ความปั น่ ป่ วนที่ พลุ่งพล่านทัวร่
่ างทาให้ ไป๋จุ่นได้
ลิ้มรสถึงความสุขสมที่ยิ่งใหญ่ไร้สิ่งใดเทียบเทียม เหมือนการวิ่ง
แก้ผา้ บนทุ่งกว้าง...

ไม่! ไม่เหมือน

ตอนนัน้ เขาวิ่งแก้ผ้าเพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้ อส่วนเอวให้

แข็งแกร่ง แต่ ครัง้ นี้ คือการใช้ เอวที่ ถกู เตรียมฝึ กมาอย่างดี ให้
เกิดความสุขสมอย่างที่สดุ !

ทางหนึ่ งฮึกโหม ทางหนึ่ งก็ซึ้งใจ ไป๋จุ่นรู้จกั สังเกตสี หน้ า

เมียสาวขึน้ บ้างแล้ว นางสุขสมหรือเจ็บปวด ทุกขัน้ ทุกตอนล้วน
ตกอยู่ภายในดวงตาเขาทัง้ สิ้น

ตอนนี้ คิดว่านางน่ าจะรูส้ ึกสุขสมขึน้ บ้างแล้วเช่นกัน หลัง

ผ่านพ้นขวากหนามหมู่มวลบุปผาพลันสะพรังบาน ่ แก้มเนี ยน

343
ถูกย้อมด้วยสี แดงซ่ าน เม็ดเหงื่อพราวระยับราวกับขนมที่ เพิ่ง
ออกจากเตา หากจัดแต่งอีกเล็กน้ อยก็สามารถวางไว้เบือ้ งหน้ า
เทพโช่วซิง[1] เพื่อเป็ นของถวายได้เลย

เมียของข้างามเหลือเกิน!

พอเห็นนางขมวดคิ้ว เขาก็ก้มจุมพิตที่หว่างคิ้วนัน่

หญิงสาวมองเขาอย่างมึนงงเคลิบเคลิ้ม เขาก็ก้มจุมพิตที่
ดวงตาคู่นัน้

“ข้ารักเจ้า”

คนที่ ไ ม่ เ ป็ นโล้ เ ป็ นพายมาตลอด ยากนั ก ที่ จ ะจริ ง จัง

ขึ้นมา คาบอกรักของเขาทาให้หญิงสาวอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก นาง
โอบกอดเขาไว้

ทุ ก คราที่ ผิ ว อ่ อ นนุ่ ม บี บ รัด และยื ด ขยาย ล้ ว นกระตุ้ น

ความสุขสมแทบดับดิ้น เที ยนไขสีแดงบนโต๊ะยังโชติช่วง เปลว
เทียนวูบไหว คู่แต่งงานบนเตียงก็ยิ่งทวีความร้อนแรงก้าวร้าว

ห้ อ งนี้ ก ลายเป็ นเตาหลอม ด้ ว ยบรรยากาศที่ ร้ อ นรุ่ม

หญิงสาวตัวสันสะท้
่ าน เวลานี้ ปลายเล็บงอกออกเป็ นกรงเล็บ
344
ยาว นางยิ่งเกร็งตัวเพื่อระวังไม่ให้เผลอใช้กรงเล็บขูดข่วนหรือ
ฝังลึกเข้าไปในตัวสามี แต่ไป๋จุ่นกลับก้มลงกระซิบชิดริมฝี ปาก
แดงชา้

“ไม่ เ ป็ นไรฮู ห ยิ น ปล่ อ ยตัว ตามสบายเถอะ... จริ ง สิ

ตอนนี้ ข้าเก่งขึน้ หรือยัง...”

ความช านาญก่ อ เกิ ด การพลิ ก แพลง ดวงตาหญิ ง สาว

เปลี่ยนเป็ นสี ดาสนิทท่ ามกลางทะเลแห่งความปั น่ ป่ วนบ้าคลัง่
เสี ยงตอบจึงแหบพร่าอย่างเป็ นสุข “ดี... เก่งมาก ท่ านเก่งมาก
เลย”

คาชมนี้ ทาให้เขาอิ่มเอมใจ ความรู้สึกเจ็บปวดล้วนสลาย

หายสิ้น สิ่งที่เข้ามาแทนคือความสุขสุดยอด

เขาเคยเห็นเหล่าเทพเซี ยนทัง้ หลายที่ ร่ายราอย่างพลิ้ว

ไหว คาดว่าเจ้าพวกนัน้ ต่อให้ร่ายราเป็ นพันปี ก็คงไม่มีความสุข
เท่าเขาหรอก โชคดีเหลือเกินที่ ตวั เขาไล่ตามติดเหยี่ยนหวู่ฟาง
จนนางตบะแตก จิตใจหวันไหวถึ
่ งกับยอมละทางธรรมหันมามุ่ง
ทางโลกกับเขา หาไม่แล้วป่ านนี้ นางคงเอาแต่ บาเพ็ญเพียรฝึ ก
ตบะอย่างไม่มีว่อกแว่กอยู่หน้ ากระถางธูปเป็ นแน่ !

345
 ไป๋ จุ่น กลัว ว่ า จะควบคุม ตนเองไว้ ไ ม่ อ ยู่ พลัง ตบะหนึ่ ง
หมื่นปี มีโอกาสได้ใช้กต็ อนนี้ !

ช่ วงเวลาถึงจุดสุดยอดเขาเกื อบจะเผยร่างเดิมออกมา
ลองคิ ด ดู ขณะที่ เ มี ย สาวก าลัง เคลิ บ เคลิ้ ม ลอยละล่ อ ง จู่ ๆ
มองเห็นปากที่ มีเขี้ยวคมโผล่ออกมา นางจะไม่หวาดกลัวจน
เสี ยสติไปหรอกรึ ดังนั น้ เขาต้ องรักษาใบหน้ าที่ หล่ อเหลาคม
คายนี้ ไว้

ทางหนึ่ งพลีชีพสุขสมลืมตาย ทางหนึ่ งก็พยายามคงร่าง

บุรษุ เลิศลา้ นี้ เอาไว้ให้ได้!

เหยี่ยนหวู่ฟางครวญครางเสี ยงหวานพลิ้วพลางยกแขน
สองข้างขึ้นสูง ดวงตาคู่นัน้ มองเขาอย่างเคลิบเคลิ้มหลงใหล
มองจนไป๋ จุ่ น ใกล้ จ ะขาดใจตายกับ ดวงตาหวานหยดคู่ นี้
ฉับพลันเขาก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว สองมือตรึงเอวนางไว้แน่ น

เขารู้สึกว่านานมากแล้วที่ไม่ได้ออกแรงมหาศาลขนาดนี้
นางเรียกชื่อเขา คาพรา่ พลอดที่อ่อนโยนสุดท้ายกลายเป็ นเสียง
กรีดร้อง

เขากังวลว่าตนเองจะกระแทกกระทัน้ นางจนบุบสลาย

346
 สุดท้ายความรัดรึงไร้ที่สิ้นสุดก็โถมรัดเข้าใส่เขา บดเบียด
คลึงเคล้า

ไป๋จุ่นคารามเสียงกึกก้อง พลังและจิตวิญญาณทัง้ มวลถา

โถมทะลักออกมา!

รอบดวงจันทร์กลมโตเกิดรัศมีล้อมอยู่หนึ่ งวง ลมพายุไร้

ที่มาพัดโหมกระหน่าไปทัวเมื
่ องฉางอาน

ไม่ร้เู วลาผ่านไปนานเท่ าใด คู่สามีภรรยาถึงค่อยฟื้ นตื่ น

ขึ้น มาท่ ามกลางเสี ยงลมพัดหวี ดหวิ ว ต่ างมองหน้ ากันด้ วยสี
หน้ าไร้อารมณ์ แล้วจู่ๆ ก็หวั เราะออกมาเสี ยงดังอย่างพร้อม
เพรียง

“ความสามารถของสามีใช่แข็งแกร่งเกินไปหรือไม่ ฮูหยิ
นถึงต้องเค้นพลังไอมารทัง้ ตัวออกมาเพื่อรับมือ... แต่ดเู หมือน
จะรับมือสามีไม่ไหว...”

“ข้าไม่หวั เราะท่านก็นับว่าไม่เลวแล้ว ท่านยังมีหน้ ามาโอ้

อวดอีก” ปลายนิ้วเรียวชี้ไปที่ศีรษะเขา “เก็บเขาท่านก่อนเถอะ”

347
 ไป๋จุ่นลุกขึน้ นัง่ จับเขาด้วยสีหน้ าแตกตื่น “ข้าควบคุมร่าง
เดิมไว้แล้ว ทาไมยังเป็ นเช่นนี้ ล่ะ!” พูดจบก็ลูบคลาไปทัวใบหน้
่ า
โชคยังดี เครื่องหน้ าทัง้ ห้ายังอยู่ครบสมบูรณ์ แต่เขาคู่นี้กลับไม่
อาจเก็บซ่อน

“ท ายั ง ไงดี ! ” น้ าเสี ย งร้ อ นใจนั ก “หรื อ พอข้ า เสี ย

พรหมจรรย์ให้เจ้าแล้ว รูปโฉมหล่อเหลาเป็ นหนึ่ งข้าก็จะเสียไป
ด้วย!”

เหยี่ยนหวู่ฟางตวัดค้อนพลางยื่นมือขึ้นลูบเขาคู่นัน้ แม้
เขาจะดูแหลมคม แต่ เมื่อสัมผัสกลับพบว่ามีขนนุ่ มปกคลุมไว้
บางๆ ลูบแล้วเพลินมือยิ่ง “หรือว่าหลังแต่งงานท่านจะสูญเสี ย
พลังตบะ ถึงได้กลายเป็ นเช่นนี้ ”

ไป๋จุ่นรวบรวมพลังอยู่ครู่หนึ่ ง ห้ องหอพลันสันสะเทื
่ อน
เสียงฟ้ าคารามแว่วมา “เจ้าดูสิ” เขาโวยวาย “พลังข้ายังอยู่ดี ข้า
ยังเรียกลมเรียกฝนได้”

หญิงสาวขมวดคิ้ว “แล้วทาไมเขาคู่นี้ถึงไม่หายไปล่ะ?”

ไป๋จุ่นทิ้งตัวนอนตะแคงบนที่ นอนสี แดงสด แผ่นอกขาว

ราวหิ ม ะ เครื่ อ งหน้ า ทัง้ ห้ า ที่ ค มคายถูก สี ส ัน สดใสขับ เน้ น จน

348
เปล่งประกายออกมา เส้นผมสี ดาทอดยาวสยายอยู่บนหมอน
นกเป็ ดน้ าคู่ ตรงขมับมีเขางอกยาวราวหนึ่ งชุ่นคู่หนึ่ ง เขาคู่นี้
ไม่ได้ ทาให้ เขาดูเหี้ ยมโหดดุร้าย แต่ กลับทาให้ ดูเหมือนหนุ่ ม
น้ อยซุกซนคนหนึ่ ง

หญิงสาวมองอยู่นานก็เอ่ยปลอบด้วยรอยยิ้ม “อย่ากังวล
ไปเลย ท่านยังคงหล่อเหลาน่ ามองเหมือนเดิม”

สีหน้ าไป๋จุ่นชัดเจนว่าไม่เชื่อ!

จู่ๆ เขาก็เอี ยงหัวบิดตัวไปมาแล้วก็ครา่ ครวญโหยหวน

ขึ้นมาอีก “ดูสิ! ข้ามีมืออยู่แท้ๆ แต่กลับอยากจะใช้เขาเกาหลัง
ข้าจะทายังไงดี!!”

เหยี่ยนหวู่ฟางหัวเราะจนหน้ าแดงกา่ รู้สึกทนไม่ไหว “ก็

ไม่ต้องทาอะไร ข้ารูส้ ึกว่าเป็ นเช่นนี้ กด็ ีออก น่ ารักยิ่งนัก ข้าชอบ
มากจริงๆ นะ”

ดวงตาไป๋จุ่นเปล่งประกายขึ้นวูบหนึ่ ง “อาจเป็ นไปได้ว่า

หลังจากหลับนอนกันแล้ว เขาก็จะงอกออกมา ผ่านไปสักพักก็
คงจะหายไป ตอนเด็ดๆ ยามที่ ข้าอยู่บนเขาหมิงหวางซาน ข้า
เห็น เขาของกิ เ ลนตัว เมี ย มัก มี ด อกไม้ ง อกขึ้ น มาเป็ นประจ า

349
ตอนแรกข้าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึน้ พอไปถามเหล่าผูอ้ าวุโส จึง
ได้ร้วู ่านัน่ คือสัญลักษณ์ว่าพวกนางเติบใหญ่เต็มที่ สามารถมอง
หาบุรษุ ที่ถกู ใจได้แล้ว”

หญิงสาวนอนซบบนอกเขา “ข้ าเคยได้ ยินว่ าเผ่ากิเลน

ของท่าน มารดาและบุตรไม่อาจอยู่รว่ มกัน จริงหรือไม่?”

ไป๋จุ่นโอบประคองร่างนางไว้แล้วขยับขึ้นนัง่ พิงหัวเตี ยง
มือหนึ่ งก็ลูบแผ่นหลังเนี ยนเรียบไปมา “จริง... แต่ ในโลกของ
เรานี้ ไม่ มี สิ่ ง ใดหยุ ด ยัง้ ความรัก ไว้ ไ ด้ ดัง่ เช่ น เจ้ า กับ ข้ า เจ้ า
ปฏิเ สธข้ ามาตัง้ แต่ ต้น สุด ท้ ายพวกเราก็ได้ แต่ ง งานเป็ นสามี
ภรรยากัน กิเลนสามารถเสาะแสวงหาคนที่ถกู ตาต้องใจได้และ
สามารถแต่ งงานได้ แต่ การขยายเผ่าพันธุ์นัน้ เป็ นเรื่องที่ ต้อง
แลกด้วยชีวิต เป็ นเรือ่ งที่โหดร้ายมาก...”

หญิงสาวฟังแล้วก็เศร้าใจนัก “กิเลนตัวเมียช่างน่ าสงสาร

นางต้องตายหลังจากคลอดบุตรหรือ?”

ไป๋จุ่นพยักหน้ า “ตลอดทัง้ ชี วิตของกิเลนมีเป้ าหมายคือ

เสาะหาหนึ่ งคู่ครอง หลังจากกิเลนตัวเมียชีวิตแล้ว กิเลนตัวผู้คู่
ของมันจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายไปจนตาย ดังนัน้ คู่กิเลน
สามีภรรยาจึงต้องคานวณเวลาให้ดี ก่อนอายุขยั ใกล้สิ้นค่อยให้
350
กาเนิ ดทายาทรุ่น ต่ อไป บิ ด ามารดาของข้ าก็เ ป็ นเช่ น นี้ เจ้ ารู้
หรือไม่เหตุใดมารดาและบุตรของเผ่ากิเลนจึงไม่อาจอยู่ร่วมกัน
ได้?”

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างส่ า ยหัว “ข้ า เพี ย งรู้ว่ า นี่ เป็ นชะตาของ
กิเลน”

ใบหน้ าคมคายเผยรอยยิ้มเหยียดหยัน “เพราะกิเลนน้ อย

ทุ กตัว ถือกาเนิ ดมาด้ ว ยการย า่ ไฟ กิเ ลนมารดาจึ ง ถูกไฟที่ ใ ห้
กาเนิดบุตรเผาไหม้จนตัวตาย”

หญิงสาวแหงนหน้ าขึน้ มองสามีอย่างตื่นตะลึง

ดวงตาเขาทอดมองไกลออกไป น้าเสียงเนิบช้า “เพื่อที่จะ

รักษาความบริสุทธ์ ิ แห่งสายเลือดเอาไว้ กิเลนจึงไม่แต่งงานกับ
คนนอกเผ่า ชาติกาเนิดยิ่งสูงส่ง อิทธิฤทธ์ ิ ของกิเลนบุตรก็ยิ่งแก่
กล้า ในประวัติศาสตร์ของกิเลนเคยมีผ้ยู ิ่ งใหญ่ที่เยี่ยมยอดอยู่
ท่านหนึ่ ง ได้ยินว่ามารดาเขายังไม่ทนั คลอด เขาก็เล่นไฟอยู่ใน
ท้ องแล้วเผามารดาจนตายตัง้ แต่ เขายังไม่คลอดออกมา ช่ าง
เป็ นเรื่องที่ น่ ารัน ทดจริง ๆ ยัง ดี ที่ ข้ าตัว ด าจึง ถูกคนในเผ่าขับ
ออกจากเขาหมิง หวางซาน ข้าสามารถเลื อกคู่ค รองได้ อย่ าง
อิสระ ไม่ต้องรักษากฎเกณฑ์บา้ บอนัน่ พวกเราสองคน คนหนึ่ ง
351
เป็ นกิเลน คนหนึ่ งเป็ นไอมาร ขยันเข้าหอเสี ยหน่ อยก็มีลูกเป็ น
ฝูงได้ หมดปัญหาเรื่องลูกที่ จะต้องยา่ ไฟมาเกิด อีกอย่างเจ้าตัว
เย็น ไม่ติดไฟง่ายๆ แน่ ถึงเวลาก็หาบึงน้ าใสสะอาดสักที่ ให้เจ้า
คลอดลูก ทุกอย่างก็ราบรืน่ แล้ว”

“หากข้าให้ กาเนิดบุตรเป็ นกิเลนที่ ยิ่งใหญ่เหมือนกิเลน

ในตานานผูน้ ัน้ เล่า! ถ้าข้าถูกไฟคลอกตายไปจะทาอย่างไรล่ะ?”
เหยี่ยนหวู่ฟางแสร้งตี หน้ าเคร่งเอ่ยถามเสียงเครียด ทัง้ ที่ ในใจรู้
ดี ว่าเป็ นไปไม่ได้ นางแค่คิดอยากจะหยอกเขา ด้วยอยากรู้ว่า
เขาจะมีท่าทีอย่างไร

สี หน้ าไป๋จุ่นตื่นตระหนกยิ่งกว่า เขาแทบไม่เสี ยเวลาคิด

เลย “ถ้างัน้ ไม่ต้องมีลูก! อย่างไรเจ้าก็ร้วู ิ ชาแพทย์ กินยาไม่ให้
ตัง้ ครรภ์สกั หลายเม็ดหน่ อย ปัญหานี้ กห็ มดไปแล้ว!”

หญิงสาวหัวเราะยัวเย้
่ า “งดหลับนอนไปเลยมิง่ายกว่า
่ วิต ไม่เช่นนัน้ ท่านจะออกจาก
หรือ ลงมือครัง้ เดียวสบายไปชัวชี
ห้องนอนพร้อมเขาบนหัวทุกวัน คิดแล้วก็ช่างน่ าขายหน้ านัก”

ไป๋จุ่นเม้มปากแน่ น สีหน้ าหนักหน่ วง สุดท้ายก็เอ่ยเสี ยง

เบา “ข้าไม่กลัวขายหน้ า....”

352
 ต้องรอหนึ่ งหมื่นปี เขาถึงสามารถมีภรรยาได้สกั คน หาก
ได้ แต่ มองไม่สามารถแตะต้ อง นั น่ อาจถึงตายได้ หากไม่รู้ถึง
รสชาติแห่งกามารมณ์ แค่อยู่เป็ นเพื่อนเคียงข้างกันไปแบบนี้ ก็
อาจจะดี อ ยู่ ห รอก ทว่ า วัน นี้ ได้ ล องลิ้ ม ชิ มรสแล้ ว จะได้ ท า
อย่างไรเล่า

สาหรับเขา... เมี ยสาวผู้นี้เหมือนขนมที่ หวานหอม แค่

มองก็น้ าลายไหล ถ้าให้ งดกิจในห้ องหอ งดร่วมหลับนอน มิสู้
ฆ่าเขาให้ตายไปเสียตอนนี้ เลยดีกว่า!

เหยี่ ย นหวู่ฟางมองสี หน้ าอับจนของสามี แล้ วก็หวั เราะ

เสี ยงใส นางยกมือขึ้นลูบเขาบนหัวสามี อย่ างปลอบโยน “ข้า
เข้าใจจิตใจกิเลนที่ เป็ นมารดาอย่างถ่องแท้ ในเมื่อแต่งงานกับ
ท่านแล้ว ข้าก็คิดจะมีบุตรให้ท่าน ต่อให้ต้องตายเพราะเรื่องนี้
ข้าก็ไม่เสียใจ”

ไป๋จุ่นฟังแล้วก็กอดภรรยาแน่ นเต็มอ้อมกอด ซบหน้ าเข้า

กับลาคอขาวเนี ยน “หากเลือกได้เพียงหนึ่ ง ข้าต้องการแค่เจ้า!
ข้ามีฝีมือปัน้ หุ่นเป็ นเลิศ ต้องการเด็กมากมายแค่ไหนก็ปัน้ ได้”

นัน่ มันเหมือนกันเรอะ!

353
 แต่ การได้ร้วู ่าสถานะของตนในใจของเขาไม่มีสิ่งใดมา
แทนที่ เท่านี้ นางก็พอใจแล้ว...

[1] 寿星หรือเทพซิ่ว เทพแห่งอายุวฒ ั นะ คุ้นเคยในภาพ

คนแก่เครายาว ถือไม้เท้าหัวมังกร มือถือผลท้อ

354
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 83

คืนเข้าห้องหอผ่านไปอย่างเร่าร้อนสมบูรณ์!

หลังคืนเข้าห้องหอผ่านไปหนึ่ งคืน เขาบนหัวของไป๋จุ่นก็

ยังคงอยู่ เขาเดินลงมาจากห้องหออย่างมาดมัน่ หลี่ควานฉากับ
พ่อบ้านใหญ่มองเห็นแล้วต่ างตกตะลึงจนหมันโถวในปากร่
่ วง
หล่นตกพืน้ !

หลี่ควานฉาเดินวนรอบตัวนายท่าน มองสีหน้ าประกาศ

ชัย ชนะอย่ างโอหัง แล้ ว ค่ อยมองดูรอยข่ ว นบนลาคออี กฝ่ าย
เอ่ยวาจาล้อเลียนอย่างไม่เกรงกลัว “การโรมรันเมื่อคืนดุเดือด
เสียจริง”

พ่อบ้านใหญ่นับเป็ นหนุ่มบริสุทธ์ ิ คนหนึ่ ง หลายปี มานี้ ก็

วุ่นอยู่กบั งาน จึงขาดความรู้เกี่ ยวกับเรื่องในห้ องหอของชาย
หญิง เขายื่นหน้ าเข้าไปสังเกตรอยสีม่วงแดงที่ต้นคอของไป๋จุ่น

“นี่ คือรอยชา้ รึ? ท่านประมุขถูกทุบตีมาอีกแล้วล่ะสิ?”

อะไรที่เรียกว่า ‘อีกแล้ว’!
355
 ไป๋จุ่นถลึงตาใส่พ่อบ้านใหญ่ด้วยสาวตาดุดนั ก่อนจะเชิด
หน้ าไม่ยอมตอบ แล้วปรายตามองหลี่ ควานฉาอย่างเย่อหยิ่ง
“อธิบายซิ!”

หลี่ ควานฉาอมยิ้มกรุ้มกริ่ม “ตามทฤษฎี แล้วรอยนี้ คือ

การถูกปากดูดแรงๆ แน่ นอนว่าตรงตาแหน่ งนี้ ท่านประมุขย่อม
ดูดตัวเองไม่ได้ ต้องเป็ นปากของนายหญิงนัน่ แหละ”

ดวงตาพ่อบ้านใหญ่เปล่งประกายวิบวับอย่างตื่นเต้น เขา
ชะเง้อมองขึ้นไปบนตาหนักสูง “นายหญิงเล่า? ตะวันจะตรงหัว
แล้ว เหตุใดยังไม่ลงมาอีก?”

“ข้ า มาแล้ ว ” เสี ย งขานรับ อ่ อ นโยนดัง ขึ้น จากด้ า นบน

จากนัน้ โฉมสะคราญก็เยื้องย่างลงมา ชายกระโปรงสะบัดพลิ้ว
กระดิ่งเงินที่ ข้อเท้ าส่ งเสี ยงตามจังหวะก้ าวเดิน ท่ าที ราวเทพ
เซี ยนผู้สูงส่ ง เสี ยดายที่ ความงดงามถูกลดทอนด้ วยเสื้ อผ้าที่
ปกปิดร่างกายมิดชิดแน่ นหนา จนมองไม่เห็นผิวผ่อง

หลี่ ค วานฉากับ พ่ อบ้านใหญ่ หนั มาสบตากัน แล้ ว ต่ างก็

กลัน้ หัวเราะจนตัวสัน่ ในที่ สุดท่านประมุขก็หลุดพ้นจากสภาพ
โสดหมื่นปี เสี ยที หวนนึ กถึงวันแรกที่ ร่วมวางแผนหลอกล่อให้

356
นายหญิงมาติดบ่วงกับวันนี้ ความรู้สึกของทัง้ คู่ช่างแตกต่ าง
ห่างไกลกันเหลือเกิน

ปัง!

พลันประตูตาหนักก็ถกู กระแทกเปิดอย่างแรง ทุกคนหัน

มองไปพร้อมกัน เห็นชวี่หรูเพิ่งเหินร่อนลงมา ทัง้ หมดจึงนึ กขึ้น
ได้ ว่ า วิ ห คสามขาตนนี้ มิ ไ ด้ อ ยู่ ร่ ว มแสดงความยิ น ดี ใ นงาน
มงคลของอาจารย์ หลี่ควานฉาจึงก้าวออกมา ตัง้ ใจจะสังสอน ่
นางให้รสู้ านึ ก

“เป็ นสตรี ค ่า มื ด ไม่ ก ลับ บ้ า น ไปท าตัว เหลวไหล... เห

วอ!!”

โครม!

แมงป่ องหนุ่ ม ยัง พูด ไม่ ท ัน จบ ชวี่ ห รูก็โ บกแขนเสื้ อ วูบ

หนึ่ ง เกิดสายลมแรงพัดอีกฝ่ ายกระเด็นไปไกล แล้วเดินเข้าหา
เหยี่ยนหวู่ฟางด้วยใบหน้ าอิ่มเอม หัวเราะเสียงเบิกบานใจ

“อาจารย์ ข้าเผด็จศึกศิษย์น้องสาเร็จแล้ว!”

357
 ทุกคนในห้องโถงนี้ ต่างตกตะลึงตัวแข็งค้าง คนที่ นางพูด
ถึงคือหมิงเสวียน ฮ่องเต้มนุษย์คนนัน้ น่ ะรึ!

หลี่ ค วานฉาชัก สี ห น้ า ดูแ คลนขึ้น มาทัน ที ยื่ น มื อ ไปอัง

หน้ าผากอีกฝ่ าย “เจ้าไข้ขนึ้ จนเลอะเลือนไปแล้วหรือไง!”

ชวี่หรูปัดมือเขาออกแล้วถลึงตาใส่ อย่างดุดนั “เจ้าน่ ะสิ

ไข้ขึ้นจนสมองเลอะเลือน! ทุกคาที่ ข้าพูดเป็ นความจริง! ข้า---
วิหคชวี่ หรูจดั การเผด็จศึกฮ่องเต้ แห่ งวังต้ าหมิงกงผู้นัน้ สาเร็จ
แล้ว! เผด็จศึก! เข้าใจความหมายหรือไม่?” พอเห็นทุกคนนิ่ง
เงียบก็คิดไปว่าพวกเขาไม่เข้าใจ ชวี่หรูจึงอธิบายอย่างละเอียด

“ข้ า ฉี กเสื้ อ ผ้า เขาก่ อ น จากนั ้น ก็ถี บ เขากระเด็น ไปถึ ง

เตี ยง เรื่องจบอย่างไรข้าไม่อาจบรรยายได้ เอาเป็ นว่าตอนนี้
ศิษย์น้องเป็ นคนของข้าแล้ว!”

ความเงียบงันวังเวงแผ่ปกคลุมทัวห้ ่ องโถง ยังไม่มีผ้ใู ด

เรียกสติตวั เองกลับคืนมาได้ นานครู่ใหญ่ไป๋จุ่นจึงเอ่ยถามขึ้น
“เจ้าแน่ ใจหรือว่าเข้าใจคาว่า ‘ไม่อาจบรรยายได้’ ถูกต้ องแล้ว
...”

358
 ชวี่หรูหนั มองไป๋จุ่นพลางเลิกคิ้วสูง “ซือเหนี ยง ทาไมหัว
ท่ า นมี เ ขางอกออกมาล่ ะ ?” ถามแล้ ว ก็เ ผยรอยยิ้ ม กรุ้ม กริ่ ม
“เมื่อคืนพวกท่านคงจะเล่นกันดุเดือดไปเลยล่ะสิ ข้าน่ ะอาบน้ า
ร้อนมาก่อน เข้าใจ เข้าใจ”

ค าพู ด เดี ย วกับ หลี่ ค วานฉาไม่ ผิ ด เพี้ ย น ไป๋ จุ่ น ให้ รู้สึ ก
เสี ยดายนัก เขาแอบหวังมาตลอดว่าอยากให้แมงป่ องกับวิหค
สามขาร่วมกันสร้างปี ศาจสายพันธุ์ใหม่ ตอนนี้ ชวี่หรูดนั เผด็จ
ศึกเจ้าหมิงเสวียนสาเร็จเสียได้ ดูท่าปณิธานยิ่งใหญ่ที่จะกอบกู้
บุ รุษ หุ่น ปั ้น ทัง้ เมื อ งเหยี ย นตู นางคงไม่ คิ ด จะแบกรับ ไว้ แ ล้ ว
แม้ ห ลี่ ค วานฉาจะปากเสี ย ชอบค่ อ นแคะจิ ก แขวะชวี่ ห รู อ ยู่
บ่อยครัง้ แต่ไป๋จุ่นก็พอมองออกว่าหลี่ควานฉามีไมตรีต่อชวี่หรู
อยู่บา้ ง วาสนาแคล้วคลาดกันเช่นนี้ ... ช่างน่ าเสียดายจริงๆ

“เจ้านกน้ อย ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าให้สงวนท่าที เอาไว้

บ้าง แล้วดูสิ เจ้าร่วมหลับนอนกับเขาอย่างเลอะเลื อนไปเสี ย
แล้ว หมดกัน... แล้วหมิงเสวียนรับปากยอมให้เจ้าเป็ นฮ่องเฮา
แล้วรึ?”

ชวี่หรูกดั นิ้ว น้าเสียงงึมงา “เปล่า...”

359
 สายตาไป๋จุ่นที่หนั มองเหยี่ยนหวู่ฟาง ความหมายชัดเจน
คือเหตุใดลูกศิษย์ของนางถึงโง่เขลาเบาปัญญาได้ขนาดนี้

สีหน้ าหญิงสาวอับจนนัก เรื่องส่วนตัวแบบนี้ จะให้นางสัง่

สอนกะเกณฑ์อะไรได้เล่า

มีเพียงหลี่ควานฉาที่ยากจะยอมรับความจริง เขาฝื นเค้น

สี ห น้ า ยิ้ ม แย้ ม ออกมา “พวกท่ า นเชื่ อ ค าพูด เจ้ า นกน้ อ ยนี้ ไ ด้
อย่ า งไรกัน ! ข้ า กล้ า พนั น ว่ า นางสู้ ฮ่ อ งเต้ นั น่ ไม่ ไ ด้ พ่ า ยแพ้
กลับมาก็ต้องรักษาหน้ า เลยโกหกว่าเผด็จศึกคนได้แล้ว” พอ
ถูกชวี่หรูถลึงตาใส่อย่างไม่ยินยอม รอยยิ้มที่ เค้นออกมาก็ยาก
จะรักษาไว้

“หมิงเสวียนเป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูงจะถูกปี ศาจนก

จัดการอยู่หมัดได้ง่ายดายนักรึ! ข้าไม่เชื่อ นอกเสียจากว่าเจ้าจะ
พูดออกมาให้ชดั ว่าใครอยู่บนอยู่ล่าง!”

พออยากรู้อยากเห็นเรื่องในที่รโหฐานของผู้อื่น ศีลธรรม
และความละอายก็ ก ระเด็ น หาย ไป๋ จุ่ น จึ ง เสนอแนะด้ ว ย
ความหวังดี “เอาอย่างนี้ ... ที่ นี่ล้วนเป็ นคนกันเองทัง้ นั น้ เจ้า
สามารถพูดความจริงออกมาได้ พวกเราจะได้ช่วยพิจารณาว่า
เจ้ากับเขาได้รว่ มหลับนอนกันแล้ว... จริงหรือไม่”
360
 ที่นี่มีแต่พวกอยากรูอ้ ยากเห็น!

ชวี่หรูเม้มปากแน่ น แม้จะเป็ นสตรีแต่นางมิใช่หญิงขี้อาย

ไม่กล้าพูด ในเมื่อเรื่องก็เกิดขึ้นแล้วจึงไม่มีสิ่งใดต้ องปกปิดอี ก
นางใฝ่ ฝันถึงศิษย์น้องมาเนิ่นนาน เดิมคิดว่าในสายตาเขาจะมี
แต่อาจารย์ผเู้ ดียว ไม่คิดว่าเขาจะขัดขืนเล็กน้ อยสุดท้ายก็จาใจ
สมยอม

เรื่องนี้ เพียงพอจะให้นางโอ้อวดไปได้สามสิบ-ห้าสิบปี ที่

สาคัญคือหมิงเสวียนเป็ นร่างอวตาร ยามจิตวิญญาณหวนคืนสู่
เบื้องบนนางก็อาจจะได้ติดตามเขาไป ใช้ชีวิตเคียงคู่กนั ตราบ
่ าดินสลาย
ชัวฟ้

เพื่อที่ จะทาให้ทุกคนเชื่อ ชวี่หรูกอ็ อกท่ าออกทางจริงจัง

นับจากลากเขาขึน้ เตียงอย่างไร ใช้มือเท้าฉี กกระชากเสื้อผ้าเขา
อย่ า งไร ระหว่ า งนั ้น มี พ วกขัน ที เ ข้ า มารบกวนเล็ก น้ อย เขา
กระวนกระวายแต่ กลับเร่าร้อนรุนแรง หลังครัง้ แรกผ่านไปก็
นอนหมดอาลัยตายอยาก ทว่าหลังผ่านไปอีกครึ่งคืนก็เปลี่ยน
จากรับมาเป็ นรุก โยกพสุธาขย่มขุนเขา ชวี่ หรูเล่าละเอี ยดยิบ
ย่ อ ยถี่ ถ้ ว นไม่ มี ต กหล่ น ราวกับ ภาพเหตุ ก ารณ์ ป รากฏขึ้ น
ตรงหน้ าอย่างชัดเจน

361
 ไป๋จุ่นฟั งแล้วในใจก็นึกดูแคลนนัก เจ้าหมิงเสวียนผู้นี้ไม่
ไหวเอาเสี ยเลยแค่สองรอบเท่านัน้ เขายังได้ถึงสามรอบ แต่ละ
รอบยาวนานหนึ่ งชัวยาม
่ ท่ านประมุขหันไปมองฮูหยิน สี หน้ า
ภาคภูมิใจยิ่งนัก

ส่วนเหยี่ยนหวู่ฟาง นางฟังเรือ่ งในห้องหอของลูกศิษย์ทงั ้

สองเสี ยจนใบหน้ าแดงเทื อกใบหูแดงกา่ ชวี่ หรูเดิมก็ไม่สนใจ
อะไรอยู่แ ล้ ว พอถูก ไป๋ จุ่น ยัวแหย่
่ ค ล้ า ยท้ า ทาย นางก็พูด ทุ ก
อย่ า งออกมาหมดเปลื อ ก แบบนี้ ต่ อ ไปอย่ า ว่ า แต่ ห น้ าตา
ภายนอกเลย กระทังตั ่ วตนภายในล้วนเสื่อมเสี ยหมดสิ้น ขณะ
คิดจะออกปากยับยัง้ ลูกศิษย์ ก็เหลือบเห็นคนผู้หนึ่ งก้ าวผ่าน
ประตูเข้ามา สี หน้ าอีกฝ่ ายนิ่งเรียบ ใบหน้ าไร้ร่องรอยหวันไหว
่
มีเพียงแววตาซับซ้อนที่มองจ้องนางนิ่ง

“หมิงเสวียน...”

ไป๋จุ่นก้าวเข้ามายืนเบือ้ งหน้ าภรรยาอย่างรวดเร็ว ร่างสูง

บดบังสายตาไม่ให้ บุรุษ อื่ น จ้องมองภรรยาตนได้ อีก น้ าเสี ยง
กลัว้ หัวเราะแต่ดวงตาวาววับ “ยินดีด้วยที่เจ้ากับเจ้านกน้ อยจะ
ได้ครองคู่กนั แล้ว”

362
 หมิงเสวียนหัวเราะเสียงขื่น “ข้าสมควรเป็ นฝ่ ายยินดีกบั
พวกท่ านมากกว่า เดิมตกลงกันว่าจะส่งเที ยบเชิญมงคลไปให้
ข้า คิดไม่ถึงว่าจะจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นรวดเร็วขนาดนี้ ” เขา
ก้าวผ่านหน้ าไป๋จุ่นไปยืนเบือ้ งหน้ าเหยี่ยนหวู่ฟาง ในใจมีคาพูด
นั บพันนั บหมื่นแต่ ไม่รู้จะเริ่มจากคาใด สุดท้ ายก็ถอนหายใจ
ยาว

“อาจารย์... ข้า...”

แววตาหญิ ง สาวที่ ม องสบมาห่ า งเหิ น นั ก “ในเมื่ อ เจ้ า

กับชวี่ หรูมาถึงขัน้ นี้ แล้ ว เจ้าจะต้ องดี ต่อนางให้ มาก พวกเจ้า
เคยอยู่ร่วมกันมาหลายเดือน ชวี่หรูความคิดอ่านยังไร้เดียงสา
เจ้าเองก็คงจะรูด้ ี”

แววตาหมิงเสวียนมีแต่ ความทุกข์ระทม ไม่ร้เู พราะเหตุ

ใดตอนนั น้ จิ ต ใจถึ ง ได้ ส ับ สนปั น่ ป่ วนหลงมองชวี่ ห รูเ ป็ นโฉม
สะคราญผู้นี้ ได้ สุด ท้ ายเรื่องราวจึง ยุ่ง ยาก ต่ อมาขัน ที เ ข้ ามา
รายงานว่าตาหนักริมแม่น้าลี่ฉ่ ุยประดับโคมแดงสว่างไสวด้วยมี
งานมงคล หมิ ง เสวี ย นสิ้ น หวัง เสี ย แทบคลัง!่ ต่ อ ให้ อ ยากมา
ขัดขวางก็มิอาจทาได้

363
 เขากับไป๋จุ่นมิอาจปะทะกันซึ่ งหน้ าได้ ยามแสงของบัว
แดงที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ าสาดส่องมาถึงวังต้าหมิงกง ความโกรธ
แค้นก็แปรเปลี่ยนเป็ นพายุร้ายที่ เกรี้ยวกราด เมื่อคืนชวี่หรูไม่
น่ าจะสบายตัวสักเท่าใด โชคดีที่วิหคสามขาตัวนี้ ฟื้นฟูตวั เองได้
เร็ว วันนี้ จึงกระโดดโลดเต้นมาถึงที่นี่ได้

เหตุผลเพราะเหยี่ ยนหวู่ฟางใส่ ใจดูแลวิหคสามขาตัวนี้

อย่างดีมาตลอด เขาจึงไม่อาจแสดงท่าที ไร้ไมตรีเกินไปได้ แต่
เจ้านกปากเสียพูดมากตัวนี้ ช่างทาให้เขารังเกียจนัก!

เรื่องราวบนเตี ยงก็ประกาศออกไปจนหมดสิ้น ความน่ า

เกรงขามของฮ่ อ งเต้ ถ ูก นางเหยี ย บย ่า ไม่ เ หลื อ ซาก ดู ท่ า จะ
ปล่อยนางไว้ข้างนอกไม่ได้แล้ว เอานางไว้ใกล้ตวั ยังมีประโยชน์
มากกว่า ฝ่ ายในมี ตาหนั กห้ องว่างมากมาย เอาสักหลังมาทา
เป็ นกรงนกก็ไม่ลาบากสักเท่าไร!

“ข้ามาวันนี้ เพื่อแจ้งกับอาจารย์ว่าจะรับนางเข้าวัง” ปาก

พูดเรื่องชวี่หรู ทว่าหางตาสักนิดก็ไม่ได้เหลือบมองนาง สี หน้ า
ไร้ความยินดี น้าเสียงราบเรียบ “ข้าเป็ นบุรษุ เรื่องราวที่ตนเอง
ได้กระทาย่อมต้ องรับผิดชอบผลที่ ตามมา เพียงแต่ เมื่อรับนาง
เข้าวังแล้ว คงไม่อาจปล่อยให้ นางเข้าออกวังหลวงได้ ง่ายนั ก

364
หากอาจารย์ต้องการพบนาง รบกวนเชิญอาจารย์เข้าพบที่ วงั
หลวงแล้ว...”

สี หน้ าเหยี่ยนหวู่ฟางนิ่งเฉย ชวี่หรูเป็ นวิหค พื้นนิสัยคือ

รักอิสระ ยามนี้ คล้ายว่ากาลังจะสูญสิ้นอิสระแล้วต่ อไปจะเป็ น
เช่นไร จะยังมีความสุขแท้จริงอยู่หรือ

ทว่าต่ างคนต่ างมีชะตาเป็ นของตน นางไม่อาจก้าวล่วง

ชะตาชี วิตผู้อื่นได้ ขณะคิดจะหันไปถามความสมัครใจ ไป๋จุ่น
กลับชิงถามขึน้ ก่อน

“เจ้าตัง้ ใจจะให้ เจ้านกน้ อยอยู่ในตาแหน่ งใด ถึงนางจะ

เป็ นปี ศาจวิ ห ค แต่ เ มื่ อ อยู่ใ นดิ น แดนมนุ ษ ย์ก็ส มควรต้ องท า
ตามกฎเกณฑ์ของพวกมนุษย์ เจ้าก็เป็ นถึงฮ่องเต้ผยู้ ิ่ งใหญ่ หาก
ทาเรื่องเสื่ อมเสี ยไม่เหมาะสมย่อมต้ องถูกเย้ยหยันจากทัวทุ ่ ก
ทิศแน่ นอน”

จะให้ แต่ งตัง้ ปี ศาจนกตัวหนึ่ งขึ้นเป็ นสนมหรือฮองเฮา

ย่ อ มเป็ นไปไม่ ไ ด้ ! หากนางเป็ นเหมื อ นเหยี่ ย นหวู่ฟ างที่ พ ลัง
บาเพ็ญมากพอจะอยู่ในร่างมนุษย์ได้กไ็ ม่ใช่ปัญหาแล้ว แต่ เจ้า
นกปากมากตัวนี้ มีชีวิตยาวนานอย่างเสียเปล่าโดยแท้! ใบหูกย็ งั
เก็บให้ เรียบร้อยไม่เป็ น สองปี กใหญ่คิดจะกางก็กาง หากเผย
365
ร่างแท้จริงต่อหน้ าผูอ้ ื่นขึน้ มา เขาก็ยากจะหาคาอธิบายต่อผูค้ น
ในใต้หล้าแล้ว

“ข้าจะอธิบายเรือ่ งนี้ กบั นางเอง...”

“หมายความว่าเจ้ายังไม่คิด!” ไป๋จุ่นตัดบทเสียงเย็นแล้ว
หันไปถามชวี่ หรู “เจ้านกน้ อย เขาไม่คิดจะยกย่องเจ้า เจ้ายัง
ยินดีจะติดตามเขากลับไปหรือ?”

สี ห น้ า ชวี่ ห รูฉ ายชัด ว่ า ไม่ ยิ น ยอม “ข้ า จะเป็ นฮองเฮา!

ทาไมเจ้าไม่คิดเผือ่ ข้ามาให้เรียบร้อยเลยเล่า!”

หลับนอนกับปี ศาจนกตัวหนึ่ งก็ขายหน้ าผู้คนมากแล้ว

ตอนนี้ ยงั ถูกประจานต่อหน้ าสตรีที่ตนมีใจให้อีก!

หมิงเสวียนอับอายจนไม่ร้จู ะเอาหน้ าไปไว้ที่ใดแล้ว ถูก

บีบคัน้ หนั กหน่ วงจนความอับอายแปรเปลี่ ยนเป็ นโกรธเคื อง
บ้า งแล้ ว แรกเริ่ ม ก็เ ป็ นชวี่ ห รูที่ ย ดั เยี ย ดตัว เองให้ เ ขา นางก็
สมควรต้ อ งได้ ร บั ผลของการกระท ามิ ใ ช่ ห รื อ เหตุ ใ ดจึ ง มา
เรียกร้องวุ่นวายเช่นนี้ !

ช่างน่ าราคาญ!

366
 หมิงเสวียนเดินไปหยุดเบือ้ งหน้ าชวี่หรู น้าเสียงสงบนิ่ง สี
หน้ า สุ ขุม “ศิ ษ ย์พี่ มี ใ จชมชอบข้ า มิ ใ ช่ ห รื อ ให้ เ วลาข้ า อี ก สัก
หน่ อยได้ ห รื อ ไม่ ข้ า ยัง ไม่ ผ่ า นพิ ธี ขึ้ น ครองราชย์ จึ ง ยัง มิ ใ ช่
ฮ่ อ งเต้ ที่ ถ ูก ต้ อ งตามประเพณี นั ก เจ้ า จะขึ้ น เป็ นฮองเฮาได้
อย่างไร”

พอเขาพูดมาแบบนี้ ชวี่หรูกช็ กั หวันไหว

่ ในเมื่อเขายังมี
เรื่องที่ ต้องสะสางนางก็ไม่สมควรจะบังคับให้เขาลาบากใจ ชวี่
หรูหนั ไปชี้นิ้วยังไป๋จุ่น

“เจ้าสามารถปฏิบตั ิ ต่อข้าเช่นเดียวกับที่ซือเหนี ยงปฏิบตั ิ

ต่ออาจารย์ได้หรือไม่?”

หมิงเสวียนหันมองไป๋จุ่น ครู่หนึ่ งจึงค่อยสังเกตเห็นเขา

บนศีรษะ ก่อนหน้ านี้ กิเลนดาตนนี้ ไม่มีเขามิใช่หรือ กลายเป็ น
เช่นนี้ ตงั ้ แต่เมื่อใดกัน

“เขาบนหัวนัน่ คือ...?”

ไป๋จุ่นยกมือลูบเขาด้วยสีหน้ าหยิ่งผยอง “นี่ คือสัญลักษณ์

แห่ งความรักใคร่ปรองดองระหว่างสามี ภรรยา เมื่อคื นข้ากับ
เมีย ไม่ว่าใครมือก็ไม่ว่างทัง้ นัน้ เจ้าคงเข้าใจนะ”

367
 ใบหน้ าหมิงเสวี ยนดาทะมึนในพริบตา หลี่ ควานฉากับ
พ่อบ้านใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านข้างสบตากันแวบหนึ่ ง

ความรักก็ดีเหมือนกัน... ทาให้คนที่ ใช้ชีวิตว่างเปล่ามา

นานสามารถรู้สึกว่าถูกเติมเต็มจนสามารถเอ่ยวาจาหนั กแน่ น
มันใจแบบนี
่ ้ ขนึ้ มาได้

จาได้ว่าตอนแรกที่ เมืองเหยียนตูขาดแคลนหญิงสาว มี
หุ่น บางตัว เริ่ ม เบี่ ย งเบนไปอย่ า งช้ า ๆ ความสัม พัน ธ์ร ะหว่ าง
พี่ชายน้ องชายก็สามารถพัฒนาเป็ นความสัมพันธ์แบบบุรษุ กับ
บุรุษ ที่ ง ดงามออกมาได้ เ ช่ น กัน น่ าเสี ย ดายที่ หลี่ ค วานฉากับ
พ่อบ้านใหญ่เป็ นบุรษุ ทัง้ กายและใจไม่หวันไหว ่

มิเช่นนัน้ ด้วยไมตรีที่นัดกันสูบยาสองมวนทุกเช้า สูบไป

สูบมาก็คงจะสูบกันเองจนมีความสุขไปแล้ว!

สุดท้ายชวี่หรูยงั คงติดตามหมิงเสวียนจากไปอยู่ดี นกที่

ถูกความรักบดบังนัยน์ ตาไว้ ต่อให้มีคนเกลี้ยกล่อมก็ฟังไม่เข้า
หู

368
 ฮ่องเต้ซึ่งแต่งกายเต็มยศพร้อมมงกุฎทองคาขณะกาลัง
จะก้าวขาพ้นประตูตาหนักก็หนั มาประสานมือให้ไป๋จุ่น น้าเสียง
เคร่งขรึมเป็ นทางการ

“สือเทียนเจียน[1] เตรียมฤกษ์ยามมงคลไว้แล้ว กาหนด

คือเที่ยงตรงวันพรุง่ นี้ หวังว่าท่านจะปรากฏตัวให้ตรงเวลา”

นี่ เป็ นภาระหน้ าที่ ของเขาที่ อย่างไรก็ไม่ควรบ่ายเบี่ยง!

ไป๋จุ่นเพียงพยักหน้ ารับเบาๆ

หนึ่ งฮ่องเต้ หนึ่ งกิเลนเทพสบสายตากัน

สี หน้ าต่ างเย็น ชาห่ างเหิน เป็ นไปได้ ว่ าไม่เ คยมี ฮ่องเต้
และกิเลนเทพคู่ใดเป็ นเช่นนี้ มาก่อน

หลี่ ค วานฉามองดู ช วี่ ห รู ก ับ หมิ ง เสวี ย นขึ้ น รถม้ า ไป

ด้วยกันจากบนกาแพง จู่ๆ ก็ร้สู ึกเศร้าขึ้นมาในใจ “เจ้านกน้ อย
จะจากไปทัง้ แบบนี้ จริงหรือ...”

พ่อบ้านใหญ่พยักหน้ า “ใช่แล้ว ไปแล้ว” เหลือบมองหลี่

ควานฉาแวบหนึ่ ง “ดูๆ ไปแล้ ว สภาพจิ ต ใจของเจ้ า ไม่ค่ อยดี
เท่าไร”

369
 หลี่ ค วานฉาเอ่ ย เสี ย งรัน ทดหดหู่ “ข้ าเองก็ไม่ เ ข้ าใจว่ า
เพราะอะไร จู่ๆ ก็รู้สึกอารมณ์ ไม่ดี ข้ารู้สึกว่าบางที ข้าอาจจะ
ชอบเจ้านกน้ อยอยู่บ้าง เราเคยไปป่ าหานหลินด้วยกัน ลงไป
เมืองเฟิงตูด้วยกัน ต่ อมานางยังเป็ นเพื่อนข้าไปอู่จินซ่ าถูเพื่อ
ทวงของหมัน้ หมายที่ เหลือคืน พวกเราสองคนเป็ นเพื่อนที่ดีต่อ
กันมาก ตลอดทางข้าไม่คิดถึงบ้านเลย ตอนนี้ ....” ยิ่งพูดก็ยิ่ง
เศร้า สุดท้ายก็โถมตัวเข้ากอดพ่อบ้านใหญ่ แล้วร้องไห้เสียงดัง

“พ่อบ้านใหญ่ ข้าเหมือนจะอกหักเสี ยแล้ว นางชมชอบ

คนอื่น! หากเป็ นปี ศาจทัวไป
่ ข้ายังสามารถสู้กนั สักตัง้ ได้ แต่ นี่
เป็ นถึงร่างอวตารของเทพชัน้ สูง ข้าจะสู้เขาได้เรอะ!”

[1] 司天监ตาแหน่ งข้าราชสานั กที่ เฝ้ าดูปราฏการณ์

ท้องฟ้ าในสมัยโบราณ

370
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 84

จะมีเรื่องอะไรน่ ารันทดไปกว่า การที่ ศตั รูแห่ งความรัก

แข็งแกร่งยิ่งกว่าตนเอง!

พ่อบ้านใหญ่ตบหลังอย่างปลอบใจ “ที่ ผ่านมา ทุกๆ เจ็ด

แปดปี เจ้าก็ต้องอกหักสักหน ข้าเคยจดบันทึ กสถิติเอาไว้ ผล
ออกมาว่ าเจ้า ผ่านการอกหกมาแล้ ว หนึ่ ง ร้อยแปดครัง้ เยอะ
ขนาดนัน้ ยังไม่ชินอีกหรือ หลายร้อยปี มานี้ กระทังมื
่ อของหญิง
สาวข้าก็ไม่เคยจับ ข้าน่ าอนาถกว่าเจ้าไม่ร้เู ท่าไหร่ มิใช่สมควร
ต้ องครา่ ครวญร้องไห้ จนตัวตายหรอกหรือ เอาล่ะ เอาล่ ะ ไม่
ต้องร้องแล้ว เจ้ายังมีโอกาสอยู่”

หลี่ควานฉาเงยหน้ าที่ มีแต่คราบน้ าตาเปรอะเต็มขึ้นมา

“ยังมีโอกาสอะไรอีก!”

“เจ้ า สามารถรอจนถึ ง วัน พวกเขาแยกทางกัน ก็ไ ด้ นี่ ”

พ่อบ้านใหญ่ เอ่ ยอย่ างไร้มโนธรรม “คิดว่านกน้ อยกับเจ้าคน
แซ่ หมิงผู้นัน้ จะครองคู่กนั ยื ดยาวตราบจนนที แห้ งเหื อด ศิลา
พังทลายหรือไง เจ้าแมงป่ องโง่เอ๋ย! หมิงเสวียนชัดเจนว่าเป็ น
371
คนที่ ร่วมทุกข์แต่ไม่อาจร่วมสุข ลองคิดดูสิ ท่านประมุขบุกเข้า
ไปทาลายพิภพเมี่ยวฟ่ อโจว ทาให้ราชาปี ศาจหลัวซาหายตัวไป
อย่างประหลาด แต่ถ้าอยากจะหาจริงๆก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้ ทว่า
เจ้าฮ่องเต้ผ้เู กียจคร้านคนนี้ นอกจากจะไม่หา ยังไม่คบั แค้นใจ
ที่ ถ กู ผู้อื่ น สวมรอย ตัง้ หน้ า ตัง้ ตากลับ ขึ้น นั ง่ บนบัล ลัง ก์อย่ าง
สวยงามและไม่พูดถึงเรื่องราชาปี ศาจหลัวซาอี ก ดูแล้ว... ช่ าง
ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย”

หลี่ ควานฉาปาดน้ าตาแล้วมองสี หน้ าสุขุมของพ่อบ้าน

ใหญ่ ครู่หนึ่ งก็หยุดร้องไห้ แล้วถอนหายใจยาว “พ่อบ้านใหญ่
คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า เจ้ า จะฉลาดถึ ง เพี ย งนี้ คาดว่ า ท่ า นประมุ ข ก็ค ง
จะเอะใอยู่บา้ งเหมือนกัน ถึงอย่างไรหมิงเสวียนก็มีชะตาฮ่องเต้
ที่ สวรรค์ลิขิตไว้ ท่านประมุขเองก็มีหน้ าที่ ที่ต้องคา้ จุนเขา ส่วน
ข้าก็ต้องคอยคุ้มครองนายหญิงและท่านประมุขอี กต่อหนึ่ ง จะ
คอยดูว่าต่ อไปเจ้าคนแซ่ หมิงมีลูกเล่นอะไรอี ก! เสี ยดายก็แต่
เจ้านกน้ อยของข้า”

“หากนางกลับ มา เจ้ า ยัง จะต้ อ งการนางอยู่ อี ก หรื อ ?”

พ่อบ้านใหญ่จิ้มที่หน้ าอกอีกฝ่ ายแรงๆ “นางติดตามหมิงเสวียน
ไปแล้ว ไม่แน่ ว่ากลับมาก็อาจจะมีลกู ติดมาด้วยก็ได้”

372
 ปัญหานี้ ทาให้หลี่ควานฉาครุ่นคิดนิ่งเงียบ ไม่นานก็ตอบ
เสี ยงหนั กแน่ น “ถ้าเป็ นเช่ นนั น้ ข้าก็เต็มใจเป็ นบิดาให้ ลูกนาง
หลายร้อยปี มานี้ ข้ าใช้ ชีวิ ต เล่ น สนุ กมามากพอแล้ ว อี กอย่ า ง
ปี ศาจอย่างพวกเราก็ไม่ให้ความสาคัญกับพรหรมจรรย์อะไรนัก
นางเพิ่งผ่านหมิงเสวี ยนไปเพี ยงคนเดี ยว ผิดกับข้าที่ เคยผ่าน
สตรีมานับไม่ถ้วน ไยต้องคิดมากถือสากับเรือ่ งแค่นี้ด้วยเล่า”

พ่อบ้านใหญ่ได้ฟังแล้วก็เลื่อมใสยิ่ง ตบที่ ไหล่เขาแรงๆ

“ความรักของเจ้ายิ่งใหญ่ไร้พรมแดนจริงๆ”

หลี่ควานฉาประสานมือ “ชมเกินไปแล้ว ชมเกินไปแล้ว”

ทอดสายมองไกลออกไป พวกเขาก็ไม่เห็นขบวนราชรถ
ของฮ่องเต้ แดนจงถู่ เห็นเพี ยงดอกกุ้ยฮวาที่ บานสะพรังไปทั
่ ว่
เมือง

เจ้านกน้ อยเพิ่งจากไปเขาก็หวังให้ นางแตกหักกับหมิง

เสวียนเสียแล้ว ความรักช่างเป็ นเรื่องตลกนัก ยามอยู่ใกล้เพียง
มือเอื้อมกลับไม่รู้สึก รอจนสูญเสี ยต่ อให้ เสี ยใจเพี ยงใดก็สาย
เกินไป

373
 อันที่ จริงนิสัยเจ้านกน้ อยนอกจากความคิดโลดโผนโจน
ทะยานและเจ้าชู้มากไปสักหน่ อย ก็ไม่มีข้อเสียใหญ่โตอะไร เขา
สามารถอดทนกับความคิดโลดโผนที่ เกิดขึ้นเป็ นบางครัง้ บาง
คราวได้ สามารถอดทนกับวาจาร้ายกาจที่ มกั จะออกมาทุกๆ
สามประโยคได้

เวลาอยู่ด้วยเจ้านกน้ อยมักใช้ความรุนแรงเหยียบยา่ กด
ขี่ เ ขาอยู่ บ่ อ ยๆ ตอนนี้ พอหวนคิ ด ขึ้ น มาแล้ ว ที่ แ ท้ เ รื่ อ งราว
ระหว่างแมงป่ องกับวิหคสามขาก็งดงามชวนหวนราลึกถึงอยู่
เหมือนกัน เพียงแต่นางแล้งน้าใจเกินไป ในสายตามีเพียงศิษย์
น้ องที่คิดไม่ซื่อคนนัน้ !

นางดวงตามืดบอดจนมองเห็นไม่เห็นยอดบุรุษแห่ งยุค
เช่นเขา

คอยดูเถอะ! วันหน้ านางต้องคุกเข่าสานึ กเสียใจต่อหน้ า

ข้า!

หมิ ง เสวี ย นจัด ให้ ช วี่ ห รูอ ยู่ใ นต าหนั ก เป่ ยกง ซึ่ ง ตัง้ อยู่
ด้านทิศเหนื อสุด

374
 “ศิษย์พี่ สองวันนี้ ต้องลาบากเจ้าก่อน เจ้าอย่าไปไหน รอ
หลั ง พิ ธี ขึ้ น ครองราชย์ เ สร็ จ เรี ย บร้ อ ย พวกเราค่ อ ยมา
ปรึกษาหารือกันอีกที”

ชวี่ หรูนิสัยตรงไปตรงมา นางไม่คิดถือสาคาเรี ยกขาน

ของเขาที่ มี ต่ อ นาง ศิ ษ ย์น้ อ งศิ ษ ย์พี่ เรี ย กจนชิ น แล้ ว ก็ไ ม่ คิ ด
เปลี่ยน นางสนใจแค่อย่างเดียว “คืนนี้ เจ้าจะมาหลับนอนกับข้า
ไหม?”

ขันที ที่ยืนรับใช้ อยู่ด้านข้างสะดุ้งตกใจอย่ างเห็น ได้ ชดั

หมิงเสวียนทัง้ โกรธขึ้งและอับอายนัก แต่สีหน้ ายังคงเคร่งขรึม
“สองวันนี้ ข้ายุ่งมาก เกรงว่าจะไม่มีมีเวลามาหาเจ้า”

“งัน้ ข้าไม่อยู่แล้ว!” ชวี่หรูไม่ชอบใจทันใด “เราไม่ได้อยู่

เช่ น สามี ภรรยา ข้ าจะอยู่ที่ นี่ ไปทาไม ไม่ สู้กลับ ไปหาอาจารย์
ดีกว่า”

พูดจบก็สยายปี กจะจากไป หมิงเสวียนต้องรีบรัง้ นางไว้

“ช้ าก่ อนศิษย์พี่ ตกลง ตกลง ค่อยคุยเรื่องนี้ กนั อี กที กไ็ ด้ ” พอ
เห็น นางเก็บ ปี กเขาก็เ อ่ ย ถาม “ศิ ษ ย์พี่ หากเจ้ า ต้ อ งอยู่ ใ นวัง
หลวงนานนับสิบปี เจ้าจะเบือ่ หน่ ายหรือไม่?”

375
 “หากมี เจ้าอยู่กบั ข้ าทุ กวัน ก็ไม่เบื่อหรอก” ชวี่ หรูตอบ
กลับรวดเร็วง่ายดาย

“ข้ามีภาระหน้ าที่ มากมายต้ องทา ไม่สามารถอยู่กบั เจ้า

ทุกวันได้” หมิงเสวียนยืนอยู่ตรงระเบียง แสงตะวันที่ สาดส่ อง
ทะลุผ่านกิ่ง ไม้ ม าตกกระทบบนร่างเขา เขาหยังเช ่ ิ ง ถามนาง
“หากให้อาจารย์มาอยู่เป็ นเพื่อนเจ้าที่นี่ เจ้าว่าดีหรือไม่?”

ชวี่หรูหรี่ตามองเขาอย่างพิจารณาก่อนจะเหยียดยิ้มหยัน
“เจ้ากาลังวางแผนอะไร อาจารย์แต่งงานไปแล้ว นางก็ย่อมต้อง
คอยดูแลสามี แล้วที่จะให้นางเข้าวังมา ตัง้ ใจให้มาอยู่เป็ นเพื่อน
ข้าหรือให้อยู่ในสายตาเจ้ากันแน่ !”

ถูกอี กฝ่ ายย้อนถามอย่ างไม่อ้อมค้ อม ก็ยากจะรักษาสี

หน้ าสงบนิ่งไว้ได้ “เมื่อเป็ นเช่นนี้ พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดคุย
กันอีก! หากเจ้าคิดจะไปก็ไปตอนนี้ เลย ข้าจะไม่รงเจ้ ั ้ าไว้แน่ !”

ั ่ ้ าหนักในใจ ของเล่นใหม่ที่เพิ่งจะได้มายังเล่น
ชวี่หรูชงน
ไม่หนาใจเลย ตอนนี้ ผละจากไปมิใช่น่าเสี ยดายหรอกหรือ แม้
นางจะรู้ว่าเขามีใจให้ อาจารย์ แต่ มีท่านประมุขเป็ นตัวขวางที่
แข็ง แกร่ ง ขนาดนั น้ เขาไม่ อ าจท าอะไรได้ ต ามใจชอบหรอก
กระมัง?
376
 นางจึ ง ฝึ นทนข่ ม วาจาตนไว้ ก่ อ น คิ ด แล้ ว ก็เ ดิ น เข้ า ไป
กอดไหล่เขาไว้ พลางเอ่ยปลอบ “อย่าทาแบบนี้ เลย การค้าไม่
สาเร็จแต่ไมตรียงั คงอยู่ ข้าชอบเจ้ามาก จะตัดใจจากเจ้าไปได้
อย่างไร เมื่อคื นนี้ เจ้าช่ างร้อนแรงยิ่ง” นางสูดน้ าลายเสี ยงดัง
“ทาให้ข้าแทบสาลักความสุขตายแล้ว”

ใบหน้ าหมิงเสวี ยนแดงซ่ านขึ้น ที ละน้ อย รู้สึกได้ ว่ ามื อ

ของนางกาลังลูบไล้ไปบนหลังไหล่ของเขา ทาให้เขาต้องยืนตัว
เกร็งอย่างรังเกียจ “ศิษย์พี่! ข้ามีอะไรดีนักหรือ ถึงได้มีค่าคู่ควร
ให้เจ้าติดใจขนาดนี้ !”

แววตาโหยหิวแฝงความขัดใจที่ไม่อาจกลืนเขาทัง้ เป็ นลง

ไปได้ “ข้าเองก็ไม่ร้วู ่าเจ้ามีดีตรงไหนเหมือนกัน รู้เพียงว่าตัง้ แต่
เห็นเจ้าครัง้ แรก ข้าก็อยากแอบดูเจ้าอาบน้าแล้ว”

ช่างเป็ นนกที่ลามกจริงๆ!

หมิงเสวียนได้แต่อึ้งกับการที่ นางไม่ปิดบังความหื่นกาม
ในใจแม้แต่ น้อย โลกนี้ คงมี เพี ยงวิหคเท่ านั น้ ถึงจะสามารถไร้
ยางอายขนาดนี้ ไ ด้ ! หลัง เกิ ด เรื่ อ งเมื่ อ คื น เขาก็ถ ามตนเอง
เช่นกันว่ามีความรู้สึกดีๆ กับเจ้านกตัวนี้ สกั กี่ ส่วน คาตอบคือ
ไม่มี! ไม่มีเลย!
377
 บุรษุ ช่างเป็ นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด ต่อให้ไม่ชอบพอ
ก็ไ ม่ เ ป็ นอุป สรรคในการที่ จ ะสานสัม พัน ธ์จ นถึ ง ขัน้ ร่ ว มหลับ
นอนได้ เขาจ้องบัวแดงบนฟ้ านอกหน้ าต่ างอย่างดุดนั ตัวอยู่
กับชวี่หรูแต่หวั ใจของเขากลับลอยไปอยู่กบั เหยี่ยนหวู่ฟาง

เขาเฝ้ าก่นด่าตัวเองที่ ปล่อยโอกาสให้เสี ยเปล่าเมื่อครัง้

ได้อยู่ตามลาพังกับนางในพิภพเมี่ยวฟ่ อโจว ตอนนี้ เสียดายไปก็
ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว ยิ่งผิดหวังก็ยิ่งริษยา จิตก็ยิ่ง
ฟุ้งซ่ าน บางขณะพลันรู้สึกว่าตนเองห่ างจากการตกสู่วิถีมาร
เพียงก้าวเดียวเท่านัน้

ก่ อนหน้ านี้ เขามี ความปรารถนาเพี ยงได้ขึ้นสู่ตาแหน่ ง

ฮ่องเต้ ทาตามชะตาฟ้ าลิขิตให้สมบูรณ์ ทว่าตอนนี้ เขามีความ
ปรารถนามากมายเหลือเกิน ทัง้ ต้องการชื่อเสียงเลื่องลือไปนับ
พันปี ต้ องการปกครองแผ่นดินกว้างใหญ่ให้ รุ่งโรจน์ ต้ องการ
ราษฎรที่ก้มหน้ าเชื่อฟัง

เหนื อสิ่งอื่นใด... ต้องการเหยี่ยนหวู่ฟางมาไว้ในกามือ!

หมิงเสวียนเบี่ยงตัวหลบให้พ้นจากมือชวี่หรูอย่างเย็นชา
“ศิษย์พี่ ข้าขอตัวก่ อน ข้ ามี งานต้ องทาอี กมาก พรุ่งนี้ เป็ นวัน

378
ส าคัญ ทุ กอย่ างต้ องเตรี ยมพร้อม ไม่อาจปล่ อยให้ เ กิด ความ
ผิดพลาดได้”

ต่ อ ให้ ช วี่ ห รูเ ป็ นปี ศาจวิ ห คก็รู้สึ ก ได้ ว่ า เขาจงใจรัก ษา

ระยะห่าง แขนนางค้างแข็งอยู่กลางอากาศ “ศิษย์น้องยังมีใจให้
อาจารย์อยู่อีกหรือ?”

“อาจารย์แต่งงานแล้ว ไม่ใช่เจ้าพูดเองหรอกหรือ”

“แต่ งงานแล้ว เขาบนศีรษะของท่านประมุขก็ชดั เจนจน

แทบจะทิ่มตา เจ้าเองก็ได้เห็นมิใช่รึ!” ชวี่หรูกอดอก เหยียดยิ้ม
เย็น “ดัง นั น้ เจ้ าไม่ อ าจชมชอบอาจารย์ได้ อีกต่ อ ไป นางเป็ น
หญิงที่มีสามีแล้ว”

หมิ ง เสวี ย นหัว เราะหยัน “โลกปี ศาจของพวกเจ้ า ก็ถ กู

กรอบพวกนี้ จากัดไว้ด้วยหรือไง ปี ศาจสาวที่ แต่งงานแล้ว หาก
การแต่ งงานนั น้ ไร้ความสุข มิใช่ ว่าสามารถเลื อกสามี ใหม่ได้
หรอกหรือ”

เขาเอ่ยมาเช่นนี้ ได้ นับว่าจิตใจโหดเหี้ยมไม่น้อยเลย

379
 “อาจารย์กบั ท่านประมุขเป็ นคู่สามีภรรยาที่รกั กันยิ่ง เพื่อ
ท่านประมุขแล้ว อาจารย์ยอมละทิ้งการบาเพ็ญเพียรหวนคืนสู่
ทางโลกได้โดยไม่ลงั เล ความรู้สึกของพวกเขาหนักแน่ นมันคง ่
ยากที่จะมีผใู้ ดสอดมือเข้าแทรก!”

ใบหน้ าหมิงเสวียนไร้อารมณ์ยากจะคาดเดา ชัวครู ่ ก่ พ็ ยัก

หน้ า “หวัง จะเป็ นดัง่ เจ้ า ว่ า หวัง ว่ า ระหว่ า งพวกเขาจะมี
ความรูส้ ึกที่หนักแน่ นมันคงไปตลอดกาล”
่

ออกจากต าหนั ก เป่ ยกงแล้ ว หมิ ง เสวี ย นก็ต รงไปยัง

ตาหนักกวางหมิงกง

หน้ าตาหนักเป็ นลานกว้างขนาดใหญ่ มีหวั มังกรเชิดสูง

ตัง้ อยู่กลางลาน ตาหนั กกวางหมิงกงเป็ นตาหนั กที่ กว้างขวาง
ที่สดุ ในหมู่ตาหนักทัง้ หมด

จากตรงนี้ หากมองไปยังทางทิศตะวันออก ยามท้ องฟ้ า

สดใส สามารถมองเห็นตาหนักสูงที่ ไป๋จุ่นเสกขึ้นมาหลังนัน้ ได้
มันตัง้ ตระหง่านอย่างโอ่อ่าอยู่เบือ้ งหน้ าขุนเขาที่ปกคลุมไปด้วย
หมอกหนา หมิงเสวียนยืนสองมือไพล่หลัง ทอดสายตามองเนิ่น
นานก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าตาหนัก แล้วไล่นางกานัลและ
ขันทีออกไปให้พ้นสายตา
380
 บนผนังมีภาพวาดภาพหนึ่ งแขวนอยู่ เป็ นภาพนางอัปสร
รูป ร่ า งอรชรอ้ อ นแอ้ น วาดมื อ โปรยบุ ป ผา หมิ ง เสวี ย นหมุ น
กลไกที่ ซ่อนอยู่ในรูปภาพครัง้ หนึ่ ง ช่ องทางลับก็ส่งเสี ย งขยับ
เบาๆ ไม่นานก็ปรากฏกล่องใบหนึ่ งเคลื่อนออกมาจากส่วนท้อง
ของนางอัปสรในภาพ

ในกล่องมีกาไลทองแดงวงหนึ่ งวางอยู่บนผ้ากามะหยี่ สี
ทอง ยามอยู่บนข้อมืออาจารย์มนั เป็ นเครื่องประดับที่ งดงาม
ที่ สุด พอพ้นข้อมือนางก็เป็ นเพียงกาไลธรรมดาไม่สะดุดตา ดู
ไม่ต่างจากห่วงที่จบั ประตูแม้แต่น้อย

เมื่อเขาแตะกาไล ก็มีเสี ยงตอบรับแผ่วเบา เป็ นเพราะ

ก่อนหน้ านี้ เขาเคยสวมกาไลวงแหวนวิเศษนี้ มาแล้วครัง้ หนึ่ ง
ตอนที่ ขึ้น เขาหยิ น ซานเพื่ อ ตามหาปี ศาจแมวเมาพี อาจารย์
เกรงว่าเขาจะถูกภูตผีจบั กินจึงสวมกาไลนี้ ให้ วันนัน้ เขาจึงได้รู้
ว่าแท้ จริงพลังบาเพ็ญเพียรของเหยี่ยนหวู่ฟางมิได้มากมายลา้
ลึ ก มี แ ค่ พ ั น ปี เท่ านั ้ น แต่ วงแหวนจิ นกั ง เฉวี ยนนี้ มอบ
คุ ณ ประโยชน์ ก ับ นางมากมายมหาศาล มัน ช่ ว ยย่ น ระยะ
ทางไกลหมื่นโยชน์ ได้ในพริบตา ทัง้ ยังสามารถเดินทางไปได้ทุก
ที่โดยไม่มีอานาจใดหรือมิติใดขัดขวางได้

381
 ดังนัน้ ก่อนจะลากเหยี่ยนหวู่ฟางเข้าไปในพิภพเมี่ยวฟ่ อ
โจว เขาจึงต้ องไปหยิบฉวยมาก่อน มิเช่ นนัน้ การจะกักขังนาง
อาจเป็ นเรือ่ งยาก

โชคดี ที่ เ จ้ า วงแหวนนี้ คุ้ น ชิ นกับ เขา ประกอบกับ ร่ า ง

อวตารร่างนี้ มีพลังฝ่ ายธรรมะสูงส่ง การปลดมันออกจากข้อมือ
นางจึงไม่ต้องสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย

เดิ ม เคยคิ ด จะหาโอกาสน าคื น สู่ เ จ้ า ของ เสี ย ดายเห

ยี่ยนหวู่ฟางพูดจาตัดรอนเขาชนิดสิ้นไร้เยื่อใย หากส่งกาไลคืน
ไปอาจทาให้นางคิดสงสัยได้ เขาจึงเก็บวงแหวนนี้ ไว้ก่อนซึ่ งก็
นั บ ว่ า ดี เพราะห้ ว งมิ ติ ใ นวงแหวนจะเปลี่ ย นไปตามจิ ต ใจผู้
ครอบครอง ดังนั น้ ของบางอย่างที่ ไม่อาจเก็บไว้ ในโลกนี้ ได้ ก็
โยนใส่ไว้ในนัน้ แทน

แต่เวลานี้ เขาไม่คิดจะเข้าไปแม้แต่น้อย

เพราะแค่ กาไลอยู่ในกล่ อง เขายังได้ กลิ่นเหม็นเน่ าฟุ้ง

ตลบไปหมด!

หมิงเสวียนเคาะกาไลเบาๆ เอ่ยด้วยน้าเสียงเย็นชา “ส่ง

เสียงหน่ อย”

382
 “มีอารายยยย...” น้าเสียงยานคางไม่ทุกข์ร้อนของราชา
ปี ศาจหลัวซาดังตอบกลับมาพร้อมด้วยเสี ยงครางผะแผ่วของ
ปี ศาจสาวอีกตน ใบหน้ าหมิงเสวียนขึงตึง

“นี่ เป็ นของวิเศษที่สะอาดบริสทุ ธ์ ิ อย่าทาให้แปดเปื้ อน!”

ราชาปี ศาจหลัวซาหัวเราะเสี ยงดัง “สะอาดบริสุทธ์ ิ บ้า

อะไรกัน! มีปีศาจหลัวซาอยู่เป็ นฝูงยังจะสะอาดได้ อีกรึ! เจ้ารู้
ไหมว่าในนี้ มีสภาพเป็ นยังไง เจ้าไม่เข้ามาดูกไ็ ม่เป็ นไร ข้าจะ
บรรยายให้เจ้าฟั งเอง ซ้ ายมือของข้าเป็ นทะเลสาบน้ าใสกว้าง
ใหญ่สุดลูกหูลูกตาที่ มีรสหวานฉ่ านัก ด้านขวามือเป็ นภูเขาไฟ
ลูกหนึ่ งที่ ปะทุอยู่ทงั ้ วัน ที่เชิงเขาถูกแผดเผาด้วยไฟโลกันต์ที่ไม่
เคยดับ เปลวเพลิ ง ร้ อ นแรงเสี ย จนข้ า ไม่ ก ล้ า เฉี ยดเข้ า ใกล้
ทีเดียว”

หมิงเสวียนรับฟังเงียบด้วยความรู้สึกเศร้าสลดในใจ โลก
ในวงแหวนจิ น กัง เฉวี ย นจะแสดงออกถึ ง จิ ต ใจแท้ จ ริ ง ของผู้
ครอบครอง ชาติกาเนิดสูงส่งของเขาทาให้เกิดทะเลสาบน้ าใส
สะอาด แต่ เพราะความปรารถนาและตัณหาดามืดท าให้ เ กิด
ไฟโลกันต์ที่ไม่มีวนั ดับ เขาจึงไม่กล้าเข้าไปในวงแหวน ก็เพราะ
กลัวที่จะเห็นสิ่งที่สะท้อนถึงจิตใจของตน

383
 แล้วอย่างไรเล่า! ในจิตใจฮ่องเต้ผ้หู นึ่ งจะสะอาดบริสุทธ์ ิ
ดุจวารีใสได้งนั ้ รึ! โลกนี้ จะมีเรื่องตลกเช่นนัน้ ตัง้ แต่เมื่อไหร่ “ไม่
ต้องพล่ามเรื่องไร้สาระ พรุ่งนี้ พิธีจะจัดขึ้นตอนเที่ ยงตรง เจ้าส่ง
ลูกน้ องออกมาสักหลายตัวหน่ อยแล้วกัน”

ราชาปี ศาจหลัวซากลับเอะอะโวยวาย “เจ้าลื มไปแล้ ว

หรือไง ปี ศาจหลัวซาชัน้ ตา่ แค่เห็นแสงตะวันก็แดดิ้นสิ้นชีพแล้ว
แต่เจ้ากลับเลือกเวลาจัดงานตอนเที่ ยงตรง! เกรงว่าลูกน้ องข้า
ยังไม่ทนั ได้สาแดงเดชก็ถกู เผาตายกลายเป็ นตอตะโกจนหมด
สิ้น!”

เรื่องฟ้ าฝนหรือแดดจัดล้วนจัดการได้ง่ายดาย ก่อนหน้ า

แสงตะวันสาดส่องเจิดจ้า เพียงพริบตาก็สามารถมีเมฆครึม้ เต็ม
ฟ้ าได้ “เจ้ า จัด การในส่ ว นของตัว เองให้ ดี ก็พ อ เรื่ อ งอื่ น มี ข้ า
จัดการ เจ้าไม่ต้องกังวล”

ราชาปี ศาจฟั ง แล้ ว ก็ค ลายใจ ตอบรับ เสี ย งยานคาง

เหมือนเดิม “ข้าว่าเอาเช่นนี้ ดีกว่า ข้าว่างจนเบื่อแล้ว พรุ่งนี้ ข้า
จะออกโรงรบกับ สัต ว์เ ลี้ ย งตัว นั ้น ของเจ้ า เอง เจ้ า เห็น เป็ น
อย่างไรเล่า”

384
 “ไม่ต้อง เจ้าสงบใจไว้ก่อน งานพรุ่งนี้ เป็ นเรื่องเล็ก แค่
จัด การนิ ดหน่ อยพอเป็ นพิ ธี เ ท่ านั น้ ยัง มี เ รื่องที่ ส าคัญยิ่ ง กว่ า
ภายหลัง รอเจ้ า ไปจัด การอยู่ ถึ ง เวลานั ้ น เจ้ า จะได้ แ สดง
ความสามารถเต็มที่”

ราชาปี ศาจหลัวซาถอนหายใจเสียงดังอย่างเสียดาย รูส้ ึก

ว่ า ตนเองเป็ นยอดวี ร บุ รุษ ที่ ไ ร้ แ ห่ ง หนให้ ส าแดงฝี มื อ ในวง
แหวนวิเศษนี้ กระต่ายสักตัวยังไม่มี

“ก่ อ นหน้ านี้ เรื่ อ งที่ พ วกเราตกลงกัน ไว้ เจ้ า อย่ า ได้
บิ ด พลิ้ ว กลับ ค าเด็ด ขาด! ถึ ง ตอนนี้ ข้ า จะเป็ นเพี ย งวิ ญ ญาณ
เร่ ร่ อ นไร้ ร่ า ง แต่ ห ากชิ ง สัง ขารส าเร็จ ย่ อ มสามารถช่ ว ยเจ้ า
ทางานใหญ่ สร้างผลงานความดีความชอบได้แน่ นอน”

หมิ ง เสวี ย นนิ่ งเงี ย บ ศาสตร์ก ารคุม อ านาจของผู้เ ป็ น

กษัตริย์ ต้องชิงไหวชิงพริบทัง้ ต่อหน้ าและลับหลัง ต้ องการขุน
นางภักดี ที่สตั ย์ซื่อจริงใจและต้ องการอาวุธที่ ทรงอานุ ภาพใน
การกวาดล้ า งถางเส้ น ทางเบื้อ งหน้ า ราชาปี ศาจหลัว ซาคื อ
อาวุธ นั ้น ยามมี ป ระโยชน์ ก็ใ ช้ ส อยเต็ม ที่ ยามไร้ ป ระโยชน์ ก็
สามารถโยนทิ้งได้ไม่เสียดาย แม้จะเป็ นอาวุธที่มีประโยชน์ แต่ก็
ต้องรูจ้ กั สยบให้กบั ผูเ้ ป็ นนาย!

385
 “ตอนที่ ข้าลงไปในนรกแปดยะเยือก เจ้ากาลังทนทุกข์
ทรมานอยู่ ใ นขุ ม นรกจวี่ เ ผ่ า ตี้ ย วี่ [ 1] ตอนนั ้น เจ้ า ไร้ เ สื้ อ ผ้ า
อาภรณ์ ปิดบังกายแม้สกั ผืน ทัวทั ่ ง้ ตัวอยู่ในธารน้ าแข็งดินแดน
หิมะ หนาวเสี ยจนเกิดตุ่มพองไปทัวตั ่ ว เจ้าไม่อยู่ในวัฏสังสาร
แห่ ง การเวี ย นว่ า ยตายเกิ ด ขอเพี ย งเจ้ า ไม่ ต ายก็ต้ อ งรับ โทษ
ทุกข์ทนอยู่ในนัน้ ชัวกั
่ ปชัวกั
่ ลป์ เป็ นข้าที่ชี้ทางให้เจ้าได้มีโอกาส
สร้ า งอาณาจัก รของตัว เองขึ้ น ใหม่ อี ก ครัง้ ที่ ข้ า หวัง ก็คื อ ใน
สถานการณ์ ที่ต่างฝ่ ายต่างได้ประโยชน์ ข้าต้ องการให้เจ้าอุทิศ
ตนรับ ใช้ ข้ าอย่ างซื่ อสัต ย์ แน่ น อนว่ าข้ าก็จะดูแลเจ้ าอย่ างดี ”
หมิงเสวียนหัวเราะเสียงเย็น น้าเสียงอ่อนลงหลายส่วน

“พูดตามจริงแล้ว เจ้ากับข้ามีกาเนิดคล้ายคลึงกัน ข้าเป็ น

ร่างอวตารของเทพชัน้ สูง เจ้าเป็ นดวงจิตส่วนหนึ่ งของเทพอสูร
หลัวซาเที ยน ร่างแท้จริงเป็ นหนึ่ งในสิบสองเทพผู้พิทกั ษ์[2] ทา
หน้ าที่ ปกปั กทิศหรดี เจ้าต้ องการหวนคืนสู่ฐานะเดิม เรื่องนี้ มี
เพียงข้าที่ช่วยเหลือเจ้าได้!”

--------------------

[1] 具疱地狱นรกจวี่ เ ผ่าตี้ ย วี่ หมายถึง นรกแปดยะ

เยือกที่ผตู้ กไปอยู่ในขุมนี้ จะได้รบั ความทรมานจากความหนาว
เย็น จนผิวเป็ นตุ่มพอง ปริแตกออก （疱）ไปทัวทั ่ ง้ ตัว
386
 [2] มาจากคาว่า十二天尊 เป็ นเทพสวรรค์ผพู้ ิ ทกั ษ์กฎ
ทั ้ง สิ บ ส อ ง （十二护法天神）ต า ม ค ว า ม เ ชื่ อ แ บ บ
วัชรยาน เทพทัง้ สิบสองประกอบด้วยเทพอารักขาประจาแปด
ทิศ เทพแห่งโลกบน โลกล่างและเทพแห่งสุริยนั และจันทราคอย
ดูแลมณฑลศักด์ ิ สิทธ์ ิ

387
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 85

คากล่าวนี้ ทาให้ราชาปี ศาจหลัวซาเงียบกริบ!

สิ่งที่ แตกต่างมากที่ สุดระหว่างเทพ ปี ศาจและมนุษย์คือ

จิตวิญญาณ เทพและปี ศาจสามารถแบ่งแยกจิตวิญญาณได้ ต่าง
มี ต ัว ตนเป็ นของตนเองได้ แต่ ม นุ ษ ย์ไ ม่ ใ ช่ จิ ต วิ ญ ญาณและ
ความรูส้ ึกอยู่ในร่างเดียว ตายแล้ววิญญาณไปปรโลก ส่วนร่างก็
เผาคืนเป็ นธุลีดิน

“เจ้าเป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูงจริงหรือ? อันที่ จริงมี

เรื่องหนึ่ งที่ข้าอยากรู้มาตลอด พวกเราไม่เคยรู้จกั กัน แล้วเจ้ารู้
ได้อย่างไรว่าข้าถูกลงโทษอยู่ในนรกขุมแปดยะเยือก?”

หมิ ง เสวี ย นไม่ ส บอารมณ์ ที่ ถ ูก ซัก ไซ้ น้ า เสี ย งจึ ง แข็ง
กระด้าง “ชื่อเสียงของเทพอสูรหลัวซาเทียนเลื่องลือทัวทั ่ ง้ สาม
โลก แค่ออกแรงสืบหาข่าวสักหน่ อยก็รไู้ ด้ไม่ยากแล้ว”

“ร่างอวตารของเทพชัน้ สูงที่ สวรรค์ลิขิตให้จุติลงมาเป็ น

ฮ่องเต้ เหตุใดจึงเต็มใจลดตัวลงมาเกลือกกลัว้ กับเหล่าปี ศาจ

388
เช่ น พวกข้ า เล่ า ? หรื อ แท้ จ ริ ง เป็ นเพราะเจ้ า ก็ มี เ ป้ าหมาย
เช่นเดียวกันข้า” ครัน้ ไม่ได้ยินหมิงเสวียนปฏิเสธ ราชาปี ศาจก็
นึ กรูเ้ ท่าทันอีกฝ่ ายขึน้ ทันใด

“เจ้ าปรารถนาจะชิงร่างสังขารของตนเองคื น มา! เพื่ อ

หวนคื น สู่ฐานะเดิ ม เป็ นเทพชัน้ สูง อยู่เ บื้องบน เพราะสัง ขาร
มนุษย์ทนเต็มที่ กม็ ีอายุขยั แค่ร้อยปี หากเจ้าตายในร่างมนุษย์
จิตวิญญาณหลุดลอยไร้ร่างให้สิงสถิต สามเดือนให้หลังก็จะสูญ
สลาย จุดจบน่ าอนาถยิ่งกว่าข้าเสียอีก”

ดวงตาหมิงเสวียนวาววับดุดนั “พรุ่งนี้ เที่ยงตรง!” พูดจบ

ก็กระแทกฝากล่องปิดแล้วโยนกล่องกลับเข้าไปในช่องลับอย่าง
แรง!

ตาหนักสูง ริมแม่น้าลี่ฉ่ ุย

ไป๋ จุ่ น ที่ ก าลัง นั ง่ ขัด สมาธิ อยู่ บ นเบาะรองนั ง่ สี ห น้ า

ครุ่น คิ ด หนั ก หน่ ว ง เขาพร ่า บ่ น มาครึ่ ง ค่ อ นวัน แล้ ว ว่ า พรุ่ง นี้
ฮ่องเต้ ตวั จริงจะขึ้นครองราชย์ เขาสงสัยนักว่าพวกเจ้าเมืองที่
ถูกหลอกไปคราวก่อนจะมาร่วมพิธีอีกหรือไม่

389
 “ให้ เกี ยรติผิดคนไปแล้ว ไม่ใช่ ว่าต้ องมากอบกู้คืนเสี ย
หน่ อยหรือ เดิมที คิดจะสานไมตรีอนั ดีกบั ฮ่องเต้ แดนจงถู่ ใคร
จะรู้ดนั เข้าผิดประตูไหว้พระโพธิสตั ว์ผิดองค์เสี ยแล้ว” บ่นไป
พลางก็ยื่นมือไปลูบต้นขาเหยี่ยนหวู่ฟางที่นัง่ อยู่ข้างกัน

“ฮูหิยน เจ้าว่าพวกเขาจะมาไหม?”

เหยี่ ยนหวู่ฟางที่ พยายามเข้าฌานทาสมาธิ ต้ องฟั งเขา

พูดวนไปวนมากับเรือ่ งนี้ มาครึง่ วันทาเอานางทาสมาธิไม่ได้เสีย
ที ซ้ายังถูกก่ อกวนจนสงบใจไม่ได้ สุดท้ ายก็ถอนหายในยาว
อย่างยอมแพ้

“ข้าคิดว่าพวกเขาจะมา ท่านคงไม่ได้กาลังคิดวางแผนจะ
จัดงานเลี้ยงรับรองพวกเขาที่นี่หรอกนะ?”

ใครจะรูว้ ่าจู่ๆ ไป๋จุ่นจะแตกตื่นเสียงดัง “ไม่! ไม่! เจ้าพวก

นั น้ มีตาแต่ ไร้แวว กระทังตั ่ วจริงตัวปลอมยังแยกแยะไม่ได้จะ
เสนอหน้ ามาให้อายอีกทาไม! ฮูหยิน บอกข้าสิ พวกเขาจะไม่มา
ใช่ไหม?!”

หญิ ง สาวมองเขาอย่ า งประหลาดใจ เวลานี้ เขาเปิ ด

เปลือยเสื้อผ้าอวดไหล่งามเสี ยครึ่ง ท่ าที ยวยวนชวนให้
ั่ น่าจับ

390
กินนัก แต่ในดวงตากลับฉายแววหวาดหวันชั ่ ดเจน พอเห็นนาง
มองจ้ อ งอย่ า งพิ จ ารณา ก็รี บ ยกแขนเสื้ อ ขึ้ น ปิ ดบัง ใบหน้ า
ครึ่งล่างไว้ เหลือเพียงดวงตาเรียวยาวที่ เปล่งประกายวิบวับ ดู
บริสทุ ธ์ ิ ไร้เดียงสาและไร้พิษภัย

“ท่านกังวลเรื่องอะไร?” นางให้ร้สู ึกสงสัยนัก “ก่อนหน้ า

นี้ ไม่ใช่ว่าท่านคิดหาทางให้พวกเขามาส่งของขวัญมงคลอีกครัง้
หรอกหรือ?”

ไป๋ จุ่น ส่ า ยหน้ า น้ า เสี ย งรัน ทดน้ อ ยใจ “แต่ ก่ อ นข้ า คื อ

ท่ านประมุขที่ ปกครองดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถูเชี ยวนะ! ที่ นัน่ มีใคร
กล้าเหิมเกริมกับข้าบ้าง แต่ตอนนี้ ข้าไม่ต่างจากพยัคฆ์ลงที่ราบ
มาดินแดนจงถู่เพื่อเป็ นสัตว์มงคลให้ฮ่องเต้ เจ้าพวกนัน้ ลับหลัง
ไม่รจู้ ะหัวเราะเยาะข้ายังไงแล้ว!”

ที่แท้เป็ นเรือ่ งเสียหน้ าไม่ได้นี่เอง...

ปกติ ไป๋จุ่น หนั ง หนาหน้ าด้ านยิ่ ง นั ก ตลอดชี วิ ต ไม่ เ คย

รูจ้ กั ความละอาย แต่บดั นี้ กลับอยู่ในสถานการณ์ตกตา่ ที่ไม่อาจ
ปฏิเสธ สาหรับจอมมารที่หยิ่งผยองจองหอง ไม่เคยเห็นหัวใคร
ยิ่งใหญ่มาหลายพันปี จู่ๆ กลับถูกชะตาลิขิตบังคับให้ต้องรับใช้
มนุ ษย์ ก็ไม่ต่างจากร่วงตกจากสวรรค์ลงสู่นรก! ใช่ ว่าใครจะ
391
สามารถทาใจยอมรับได้ง่ายๆ เหยี่ยนหวู่ฟางเข้าใจและสงสาร
เขาเช่นกัน แต่อาณัติสวรรค์ผใู้ ดจะขัดขืนได้เล่า

“ข้ า รู้ ล ะ! ข้ า จะร่ า ยเวทอ าพรางใบหน้ าไว้ จากนั ้น ก็

ปรากฏตัวให้อลังการยิ่งใหญ่ จนทุกคนมองข้ามไปว่าแท้จริงข้า
เป็ นใคร”

เหยี่ ย นหวู่ฟ างส่ า ยหน้ า เบาๆ “อ าพรางใบหน้ า ไปก็ไร้

ประโยชน์ อี กอย่างพวกเขาก็ไม่เคยเห็นใบหน้ าท่ านมิใช่ หรือ
แต่ เสื้อคลุมสี ดาตัวนี้ ท่านใส่มาหมื่นปี เพียงเห็นเสื้อก็ร้วู ่าเป็ น
ผูใ้ ดแล้ว”

ไป๋จุ่นอยากจะร้องไห้แต่ไร้น้าตา ในใจราวถูกน้ามันเคี่ยว
“ถ้าเช่นนัน้ ข้าจะอาพรางทัง้ ตัว! ไม่ให้ผใู้ ดเห็น อันที่จริงข้ากาลัง
สงสัยว่า หากพบหน้ ากันก็ไม่แน่ ว่าพวกเขาจะไม่ร้วู ่าข้าคือท่าน
ประมุขแห่งเมืองเหยียนตู อาจคิดว่าข้าก็คือกิเลนตนหนึ่ ง”

การหลอกตัว เองเช่ น นี้ นั บ ได้ ว่ า บรรลุ ข นั ้ สุ ด ยอดแล้ ว

ราวกับว่าเอาหัวปักเข้าไปในกอหญ้า ผูอ้ ื่นก็จะไม่รวู้ ่าเขาคือใคร

เห็นสีหน้ าระอาใจของฮูหยินก็ทาเอาไป๋จุ่นสะเทือนใจยิ่ง
นั ก สองมือกุมใบหน้ าไว้ เจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตแล้ว!

392
“ข้ า จะท าอย่ า งไรดี มี ห ลายคนที่ เ คยถูก ข้ า รัง แกมาก่ อ น ถึ ง
พรุง่ นี้ ได้เห็นข้าหมดท่า พวกเขาจะต้องตีปีกดีใจกันแน่ !”

ดังนัน้ เป็ นคนจึงไม่อาจยโสโอหังเกินไป กรรมตามสนอง

ช้ า เร็ว ย่ อ มมาเยื อ น เห็ น ท่ า ทางทุ ก ข์ ร ะทมของเขาแล้ ว ก็
อยากจะแสดงความเห็นอกเห็นใจอยู่บ้าง แต่ กห็ วั เราะออกมา
เสี ย ก่ อนอย่ างทนไม่ไหว แต่ ง ให้ กบั เจ้าคนซื่ อบื้อขนาดนี้ ค น
หนึ่ ง ไม่ร้วู ่าวันเวลาข้างหน้ าจะมีเรื่องตลกขบขันอี กมากน้ อย
แค่ไหน

เหยี่ ย นหวู่ฟ างเรี ย กให้ เ ขาขึ้ น มานอนบนเตี ย ง ไป๋ จุ่น

กระโดดเข้าสู่อ้อมอกนางทันที ตอนนี้ เขาคู่นัน้ หดกลับไปแล้ว
ผิวหนังบริเวณนัน้ มีลายดอกบัวสีจางๆ หญิงสาวโอบกอดเขาไว้
พลางลูบไล้ใบหน้ าหล่อเหลาอย่างปลอบประโลม

“ห้ า พัน ปี ก่ อ น ท่ า นต่ อ สู้ ก บั เก้ า มารสิ บ สามภูต ผี เ พี ย ง

ลาพัง จนถึงวันนี้ กย็ งั ไร้ผ้เู ที ยบเคียงได้ นี่ ความเกรียงไกรของ
ท่ าน ให้ พ วกเขารับ มือหมิง จวิ น ให้ ได้ เ สี ย ก่ อนเถอะแล้ ว ค่ อย
หัว เราะท่ า น ท่ า นเป็ นเทพกิ เ ลนด านะ อ านาจและอิ ท ธิ ฤ ทธ์ ิ
ยิ่งใหญ่ พวกเขาไม่อาจเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับท่านได้เลย
จะมีเหตุใดให้หวั เราะเยาะท่านได้กนั เล่า

393
 ทุกชีวิตล้วนมีภาระหน้ าที่ความรับผิดชอบของตน ห้าพัน
ปี แล้วที่ ท่านปกครองดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถูให้ อยู่อย่างสงบสุข ที่
ท่ านมาดินแดนจงถู่กค็ ืออี กหนึ่ งหน้ าที่ ที่สวรรค์ลิขิต คุ้มครอง
ฮ่องเต้ ให้ ครองราชย์ราบรื่น ดังนั น้ ไม่ว่าท่ านจะอยู่ที่ใดก็ล้วน
เป็ นเสาหลักคา้ ยัน เป็ นที่พึ่งพิงของผูค้ น กระทังหม
่ ิ งจวินยังต้อง
พึ่งพาท่าน แล้วท่านจะกลัวอะไรกัน เอาเป็ นว่าพวกเรามาพนัน
กันสักหน่ อยดี ไหม ข้าเชื่ อว่าพรุ่งนี้ ท่านจะต้ องโดดเด่ นเป็ นที่
สนใจของผูค้ นทัง้ งาน ท่านจะพนันกับข้าหรือไม่?”

ไป๋จุ่นฟั งแล้วก็ซุกไซ้ ทรวงอกนุ่ มแก้เขิน “ข้าไม่ชอบทา

ตัวเป็ นจุดเด่นขนาดนัน้ ฮูหยิน...”

ไม่ ช อบท าตัว เป็ นจุ ด เด่ น !! แต่ ก ารปรากฏตัว ทุ ก ครัง้

ยิ่งใหญ่อลังการเกินจาเป็ น! กล้าพูดมาได้ว่าไม่ชอบทาตัวเป็ น
จุดเด่น เจ้าสามีหน้ าด้าน!

“อาจุ่น ข้าคิดว่าเจ้าเมืองทัง้ สิบหกเมืองต้องมาร่วมงาน

วันพรุ่งนี้ ด้วยแน่ เพราะหากเข้าร่วมแต่ พิธีของตัวปลอม จะมิ
เท่ ากับทาให้ ผ้อู ื่ นเข้าใจผิดว่าเป็ นพวกเดี ยวกับปี ศาจหลัว ซา
หรอกหรือ?”

394
 “ดวงตาสิบหกคู่ล้วนมีเอาไว้เพื่ออวด พอคิดดูแล้วก็น่า
หัวร่อเหมือนกัน” ไป๋จุ่นพลิกตัวเปลี่ยนท่าเป็ นนอนหนุนต้นขา
นุ่ มแทน ขานางทัง้ ขาวทัง้ หอมกรุ่น จนเขาอดใจไม่อยู่ ซุกไซ้
ใบหน้ าหล่อเหลาแนบต้นขานาง เหยี่ยนหวู่ฟางต้องรีบจับศีรษะ
เขาไว้อย่างโมโห

“พวกเรากาลังปรึกษาเรื่องพรุ่งนี้ กนั อยู่ เจ้าทาเหลวไหล

อะไร! ไม่สนความคิดอ่านพวกเขาแล้วรึ!”

“เจ้าพูดข้าฟั ง ต่ างก็ไม่ได้ทาให้ ใครเสี ยเวลา” จะให้ เขา

นอนนิ่งอย่างเดียว แค่ฟังก็คนั ไปทัง้ ตัวแล้ว!

เหยี่ยนหวู่ฟางนัง่ มองเขาด้วยใบหน้ าแดงกา่ “ข้ายังเจ็บ

... ท่านปล่อยให้ข้านัง่ สมาธิอย่างสงบสักครูจ่ ะได้ไหม”

“เจ้าไม่จาเป็ นต้ องบาเพ็ญแล้ว พลังบริสุทธ์ ิ หมื่นปี ของ

ประมุขอย่างข้าล้วนมอบให้เจ้าไปหมดสิ้น เจ้าไม่ร้หู รือว่าหนุ่ม
พรหมจรรย์เป็ นยอดยาบารุง” ได้ยินนางเอ่ยว่าเจ็บ เขาจึงซุกไซ้
อย่ า งอ่ อ นโยน น้ า เสี ย งปลอบประโลมนุ่ มนวล สบประสาน
สายตากับนางด้วยดวงตาที่ กระจ่างสดใส เปี่ ยมไปด้วยความ
จริงใจและไร้ความเห็นแก่ตวั

395
 “ฮู ห ยิ น ทั ว่ ทั ง้ ตั ว ของเผ่ า กิ เลนล้ ว นเป็ นของวิ เศษ
ตรงไหนได้รบั บาดเจ็บ ขอแค่เลียสักสองสามครัง้ ก็จะบรรเทา
ลงได้ ข้าเลียให้เจ้าดีหรือไม่...”

เหยี่ยนหวู่ฟางอับอายเสียจนหน้ าแดงตัวแดงแทบระเบิด
แล้ว! แต่เขาก็ยงั เข้าคลอเคลียไม่ห่าง “อย่าพูดเหลวไหล... ท่าน
ช่วยจริงจังหน่ อยได้ไหม! ตอนนี้ ยงั กลางวันอยู่นะ!”

ไป๋จุ่นส่ายหน้ าอย่างดื้อดึง ก่อนจะฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้

ก็ยกมือขึ้นจับศี รษะตัวเอง แล้วก็โวยวายเสี ยงแตกตื่ น “เขา!
เขาของข้าหายไปไหน!”

เหยี่ ย นหวู่ฟ างคร้านจะต่ อว่ าเขาแล้ ว แสร้ง ท าเป็ นตื่ น

ตกใจเช่นนี้ คิดว่าผูอ้ ื่นจะไม่ร้ทู นั งัน้ รึ! แต่นางก็เพียงเบ้ปากแล้ว
แสร้งคล้อยตาม “จริงด้วย เขาของท่านหายไปแล้ว เมื่อครู่ไปที่
ใดมาบ้างล่ะ...” พูดพลางเอี้ยวตัวหันไปหยิบสร้อยลูกประคา ไม่
คิ ด ว่ า เขาจะลุ ก ขึ้น นั ง่ แล้ ว รวบเอวนางไว้ สองมื อ คลึ ง เคล้ น
เปะปะไปทัว่ ทาเอาหญิงสาวหันกลับไปบิดหูเขาอย่างแรงด้วย
ความโมโห

“ไป๋จุ่น!! ท่านช่วยมีความละอายสักหน่ อยได้ไหม!!”

396
 เขาจุมพิตถี่ๆ ที่ ถงุ หยวนอิงของนาง “ข้าจะจูบวิญญาณ
ของเจ้า...”

สุดท้ายเหยี่ยนหวู่ฟางก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ร้จู ะ
รับ มื อ กับ เขาเช่ น ไรจริ ง ๆ ถูก เขานวดคลึ ง เสี ย กลายเป็ นดิ น
เหลวกองหนึ่ งไปแล้ว

หน้ า ต่ า งของต าหนั ก สู ง เปิ ดกว้ า ง สายลมเย็น พัด โชย

ผ้าม่านพลิ้วไหว หญิงสาวสะบัดมือครัง้ หนึ่ ง หน้ าต่างทัง้ หมดก็
ปิ ดสนิ ท กลายเป็ นโลกส่ ว นตั ว เล็ ก ๆ ของคู่ ส ามี ภ รรยา
บรรยากาศภายในห้องพลันเต็มไปด้วยความเย้ายวน

“ข้าชอบเขาของข้า” ไป๋จุ่นงึมงาขณะไล่จุมพิตไปทัวตั
่ ว
หญิงสาว “เจ้าเห็นสีหน้ าหมิงเสวียนหรือไม่ ท่าทางจะชอบเขาคู่
นี้ มากเช่นกัน...”

เหยี่ ยนหวู่ฟางถอนหายใจยาวอย่างระอาในความค่อน
แคะของสามี สีหน้ าหมิงเสวียนชื่นชมเสียเมื่อไร หน้ าตาราวกับ
กิ น แมลงวัน เข้ า ไปชัด ๆ ความลับ ของอาจารย์ใ นห้ อ งหอถูก
เปิดเผยต่ อหน้ าลูกศิษย์ ช่ างน่ าอายเหลือทนจริงๆ! ช่ างเถอะ
ในเมื่อสามีชอบโอ้อวด ภรรยาอย่างนางก็จะไม่ขดั !

397
 จุม พิ ต ของไป๋ จุ่น จุด เพลิ ง ปรารถนาให้ ลุก พรึ่ บ ไปทุ ก ที่
หญิง สาวรู้สึ กเหมือนตนเองก าลัง หลอมละลายอยู่ก ลางกอง
เพลิงที่ ร้อนรุ่ม กระทังเรี
่ ่ยวแรงจะลืมตาก็ไม่มีแล้ว... คนที่ เพิ่ง
แต่งงาน ดูท่าคงจะไม่หลับไม่นอนตลอดคืนกันทัง้ นัน้ กระมัง...

วันรุ่งขึน้ นางก็ลงจากเตียงไม่ไหวแล้ว แต่ประมุขกลับมีสี

หน้ าสดชื่นท่าทางคึกคัก เขาเปลี่ยนเป็ นเสื้อคลุมสีดาปั กขอบสี
ทอง เขาคู่งามโดดเด่นอย่างยิ่ง ก่อนจากไปเขาก้มลงจุมพิตที่
หน้ าผากเนี ยน

“ฮูหยิน ข้าไปล่ะ เจ้านอนต่อไปเถอะ งานพิธีประกาศให้

ฟ้ าดินรับรู้อาจต้องใช้เวลาสักหน่ อย หากข้ากลับมาเย็นคา่ เจ้า
ก็ไม่ต้องร้อนใจไป”

เหยี่ยนหวู่ฟางพึมพารับอย่างงัวเงีย ภาพสุดท้ ายที่ เห็นก็

จะหลับไปคือไป๋จุ่นขี่เมฆมุ่งหน้ าไปวังต้าหมิงกง...

เรื่องของหน้ าตานั น้ หากเจ้ารู้สึกว่าตนเองได้ทาให้ มนั

เสียหายไปแล้ว นัน่ ก็คืออับอายขายหน้ าจริงๆ หากเจ้าเชื่อมัน่
ว่ า ไม่ ไ ด้ ท าให้ ม นั เสี ย หาย ถ้ า เช่ น นั ้น มัน ก็ย ัง คงอยู่ เ ช่ น เดิ ม
แน่ นอน

398
 ตอนที่ไป๋จุ่นไปถึงลานบูชาฟ้ าดิน[1] เจ้าเมืองสิบหกเมือง
ของดินแดนอู่จินซ่ าถูล้วนมาถึงกันหมดดังคาด ไม่เพี ยงพวก
เขา และยังมีหมิงจวินด้วย ตอนแรกคนพวกนัน้ ไม่ร้วู ่าไป๋จุ่นคือ
ใคร แต่ พ อเห็น เขาคู่ห นึ่ ง บนศี ร ษะก็รู้สึ ก ว่ า คนผู้นี้ ช่ า งเหี้ ย ม
หาญยิ่ ง นั ก ไป๋ จุ่ น ก็ว างท่ า สู ง ส่ ง เชิ ดหน้ ามองทุ ก คนอย่ า ง
เย่อหยิ่ง เลียนแบบท่าทางโอหังของราชามังกรแห่งสี่มหาสมุทร
พลันเสียงซุบซิบก็อื้ออึงไปทัวลาน ่

“ดูสิ กระทัง่ ราชามัง กรยัง มาร่ ว มแสดงความยิ น ดี ก ับ

ฮ่องเต้มนุษย์ด้วย” จากนัน้ เหล่าเจ้าเมืองตาไร้แววก็เข้ามาชวน
ไป๋จุ่นพูดคุยอย่างสนิทสนม

“ท่ านเทพท่านนี้ ใบหน้ าหล่อเหลาลา้ เลิศนัก เขาคู่นี้ของ

ท่านช่างสง่างามเหลือเกิน”

“ขอถามท่านเทพว่าสาเร็จเป็ นเซียนมาจากสานักใดกัน?
พวกเราต่ างแจ้งสานักของตนเอง ทาความรู้จกั กันสักหน่ อยดี
หรือไม่?”

“สหายเพิ่มหนึ่ งคนหนทางเพิ่มขึ้นหนึ่ งสาย ข้าจะต้องได้

ท่านเทพเช่นท่านเป็ นสหายให้ได้!”

399
 ใบหน้ าหล่อเหลาเริ่มส่ อแววไม่สบอารมณ์ ขึ้นทุ กขณะ
คนรู้จ กั มัก คุ้น ในอดี ต ยามนี้ ล้ ว นไม่ รู้จ กั เขาเสี ย แล้ ว ทัง้ น่ า
หัวเราะและน่ าเศร้าใจจริงๆ

หมิงจวินยืนอยู่ห่างเขาไปไม่ไกล เจ้าเมืองเฟิงตูพอก้าว
พ้นดินแดนฟั น่ สิงซ่าถูกม็ ีสีหน้ าเขียวซีด ท่าทางคล้ายเสียเลือด
มากเกิน ไป ไม่ ว่ าอย่ างไรทัง้ สองก็เคยเป็ นหุ้น ส่ วนในกิจการ
โรงเตี๊ ยมกันมาหลายพันปี ทัวทั ่ ง้ ลานนี้ ไป๋จุ่นนับว่าคุ้นเคยกับห
มิงจวินที่สดุ เห็นอีกฝ่ ายยืนโดดเดี่ยวจึงก้าวเข้าไปทักทาย

“เจ้ามาทาอะไรที่ นี่ งานมงคลมี เ จ้ามาร่ว มงานด้ ว ย มิ

กลายเป็ นงานศพไปแล้วหรือไง”

เจ้าเมืองทัง้ สิบหกต่ างมีสีหน้ าตื่ นตะลึงกับคาทักทายนี้

หมิงจวินเองก็มีสีหน้ าโง่งมเช่นกัน “ไม่ทราบว่าพวกเรารู้จกั กัน
ด้วยหรือ...?”

ไป๋ จุ่น มองเขาอย่ า งดูแ คลน พลางสะบัด ชายแขนเสื้ อ

แรงๆ สองมือกอดอก “เจ้ามาคนเดียวรึ? หมิงฮูหยินเล่า นาง
วางใจปล่อยให้เจ้าออกมาคนเดียวด้วยหรือ?”

400
 หมิง จวิ น ยิ่ งประหลาดใจหนั กขึ้น ไปอี ก “ครัง้ แรกที่ พบ
หน้ าก็ถามถึงฮูหยินของผูอ้ ื่น เช่นนี้ เหมาะสมแล้วหรือ?”

หมิงจวินเป็ นเจ้าเมืองเฟิงตูได้ยงั ไง หัวขี้เลื่อยนัก! ต่อให้

ไม่เคยเห็นหน้ าก็สมควรต้องจาเสียงได้ไม่ใช่ร!ึ

ไป๋จุ่นถอนหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วหันมองไปรอบตัว
ลานบูชาฟ้ าดินวันนี้ ช่างคึกคักดีแท้ มีผรู้ ่วมงานที่มาจากทัง้ สาม
โลก เขามองเห็นสหายวัยเด็กของตน แต่ เพราะเขาลอกคราบ
เป็ นกิเลนดา ถูกขับไล่ออกจากเผ่า จึงไม่เคยได้ไปมาหาสู่ผ้ใู ด
อีก

เขาลู บ ธนู ฉ างเฉิ นเจี้ ย นบนไหล่ ทุ ก คนที่ อ ยู่ ต รงหน้ า

กลายเป็ นคนไม่ร้จู กั มีเพียงธนูคนั นี้ ที่ติดตามเขาอย่างภักดีมา
ตลอด ไป๋จุ่น แหงนหน้ ามองดวงตะวัน พิ ธีน่าจะใกล้ เ ริ่มแล้ ว
กระมัง เขาเพิ่ ง มาได้ ส กั พักก็ป รารถนาอยากจะกลับ ต าหนั ก
ริมน้าแล้ว สมาคมกับคนกลุ่มนี้ แน่ นอนว่าไม่น่ายินดีเท่าซุกซบ
อิงแอบอยู่กบั เมียสาว ยิ่งไปกว่านัน้ ผู้คนต่างเส้นทางมารวมตัว
กันที่ เมืองฉางอาน ปล่อยเหยี่ยนหวู่ฟางไว้คนเดี ยว ทาให้ เขา
รูส้ ึกจิตใจไม่สงบอยู่ตลอดเวลา

[1] 圜丘 ลานหินวงกลมสาหรับทาพิธีบชู าฟ้ าดิน

401
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 86

หมิงจวินที่ เค้นหัวคิดแทบหัวระเบิดในที่ สุดก็นึกออกจน

ได้! เขาอ้าปากค้างมองบุรุษหล่อเหลาคมคายอย่างคาดไม่ถึง
ปลายนิ้วที่ชี้ตรงมาสันระร
่ ิก

“ทะ... ท่าน...ท่านคือไป๋จุ่น! เจ้าเมืองเหยียนตู!”

มารดามันเถอะ! ตอนนี้ กระทังท ่ าว่าท่านประมุขล้วนไม่

เรียกแล้ว! ช่างเป็ นปี ศาจทุนเทียนตัวที่สองโดยแท้

ประโยคเดี ยวของหมิงจวินเหมือนโยนหินก้ อนใหญ่ ลง

ทะเลก่อคลื่นยักษ์สูงนับพันจัง้ เจ้าเมืองทัง้ สิบหกหน้ าตาเลิ่กลัก่
ขึ้นทันใด ไม่ว่าใครต่างก็คิดไม่ถึงว่ามารเฒ่าหมื่นปี ที่ มีชื่อเสี ยง
เลื่องลือว่าโหดเหี้ยมไร้ความปรานี จะกลายเป็ นบุรษุ รูปงามไร้ที่
ติ!

ภาพลักษณ์ในจินตนาการที่ทงั ้ แก่หงาเหงือก หนังเหนี ยว

เหี่ ย วย่ น ยับ ไปทัง้ ตัว อัน ตรธานหายสิ้ น ! หลายคนไม่ อ าจละ

402
สายตาจากใบหน้ าลา้ เลิศนี้ ได้ บางคนก็ถึงกับมองด้วยแววตา
เบิกกว้าง บ่นงึมงาอย่างลืมตัว

“คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงเลยเลยจริงๆ...”

ไป๋จุ่นไม่ชอบท่าที ตื่นตะลึงในรูปโฉมหล่อเหลาของพวก
เหล่าเจ้าเมือง ยังมีสายตาของชางไห่ เจ้าเมืองเซินหลัวที่ มอง
มาอย่างหวานฉ่าอีกแน่ ะ! มองเช่นนี้ กาลังคิดเรื่องชัวกั
่ บเขาอยู่
ใช่ไหม!

“แต่ ก่อนประมุขอย่างข้าไม่ชอบทาตัวโดดเด่นเกินหน้ า
ใคร จึงไม่เคยเปิดเผยใบหน้ าแท้จริง วันนี้ ถือว่าเป็ นการพบปะ
กันอย่างเป็ นทางการครัง้ แรก พวกเจ้าจะตกตะลึงข้าก็เข้าใจได้
แต่เสียงครางอือๆ อาๆ นี่ คืออะไร!”

น้ าเสียงไป๋จุ่นห้วนกระด้างอย่างไม่สบอารมณ์ ซึ่งทุกคน
ในที่ นี้กม็ ิ ได้ประหลาดใจแต่อย่างใด ในเมื่อเขาคือเทพกิเลนดา
หลายหมื่นปี จึงจะถือกาเนิดขึน้ มาสักตัว เขาจึงมีสิทธ์ ิ ใช้น้าเสียง
ข่มขู่คกุ คามผูค้ นได้โดยไม่ผิด

403
 เจ้าเมืองผู้หนึ่ งก้าวออกมาพูดด้วยน้ าเสียงประจบเอาใจ
“คิดไม่ถึงว่าท่านประมุขจะมีเขามหึมาที่งดงามขนาดนี้ ” พูดจบ
ก็สบตากันหัวเราะอย่างมีนัย

ทุกคนไม่ลืมว่ าไป๋จุ่น เป็ นคนเจ้าคิ ด เจ้ าแค้ น ! หากเผย

ความคิดในใจออกไปโดยไม่ระวัง อาจถูกอี กฝ่ ายบุกไปทลาย
เมืองจนย่อยยับในพริบตา

พอรู้ว่าที่พวกเจ้าเมืองตกตะลึงมีสาเหตุมาจากเขาคู่งาม
บนหัว สี หน้ าไป๋จุ่นก็อารมณ์ ดีขึ้นทันตา เขายกมือขึ้นลูบเขา
อย่างหยิ่งยโสโอ้อวด “ทุกท่านคงยังไม่ร้วู ่าข้าแต่งเมียแล้ว เขา
คู่นี้คือสัญลักษณ์ แห่งรักแท้ที่ฮหู ยินทิ้งไว้บนตัวข้า ภายในบรรจุ
ไว้ด้วยความรักที่ร้อนแรงเต็มเปี่ ยม”

หากเปิดเผยใบหน้ านี้ ออกมาเสี ยตัง้ แต่ หมื่นปี ก่ อน ยัง

จะต้องเสียเวลากลุ้มใจว่าจะไม่ได้แต่งงานอีกรึ! สตรีทวทั ั ่ ง้ สาม
โลกคงเดินเรียงแถวมาสู่ขอเขาไปเป็ นสามีแล้ว! ถึงกระนัน้ ทุก
คนต่ า งก็ ร่ ว มแสดงความยิ นดี ก ัน เซ็ ง แซ่ ถ้ อ ยค าอวยพร
หลังไหลเป็
่ นสายน้า หมิงจวินเอ่ยถามอย่างลังเล

“คนที่ พี่ไป๋แต่ งด้ วย ยังคงเป็ นคนเดิมคนนั น้ ใช่ หรือไม่

...?”
404
 นี่ เป็ นค าถามที่ น่ าสนใจยิ่ ง เห็ น ได้ ช ัด ว่ า ทุ ก คนล้ ว น
กระตือรือร้นอยากรู้อยากเห็น ไป๋จุ่นทอดสายตามองไปยังทิศ
ที่ ตงั ้ ตาหนั กสูงริมน้ าลี่ฉ่ ุย น้ าเสี ยงที่ ตอบหยิ่งผยองลาพองตน
“ประมุขอย่างข้ าย่อมแต่ งกับโฉมสะคราญอันดับหนึ่ งเท่ านั น้
และฮูหยินของข้าก็เป็ นถึงอาจารย์ของฮ่องเต้แห่งดินแดนจงถู่นี่
ด้วย”

ก็หมายความว่าคนไม่ได้เปลี่ยน สุดท้ายเหยี่ยนหวู่ฟางก็
ไม่อาจหนี พ้นอุ้งมือมารของเขาไปได้ ที่ ไป๋จุ่นทาเป็ นพูดอ้ อม
ค้อมเสี ยไกลโข เจตนาเพียงอยากจะโอ้อวดนัน่ เอง ทุกคนเข้า
ไปประจบสอพลออย่างเสแสร้ง มีเพียงหมิงจวินที่เศร้าเสียใจ

แน่ นอนว่าไป๋จุ่นกับเหยี่ยนหวู่ฟางย่อมสานสัมพันธ์กนั
ต่ อ ตอนที่ ทงั ้ คู่มาเมืองเฟิงตูเพียงสองวันเขาก็มองออกแล้ว ที่
น่ าเศร้าก็คือจิตใจและความรูส้ ึกของหมิงฮูหยิน

พอนึ กถึงความลุ่มหลงร้อนแรงที่นางมีต่อไป๋จุ่นเขาพลัน
รู้สึ กว่ าตนมี แรงกดดัน มหาศาลอยู่ร อบตัว ก่ อนหน้ านี้ ไ ป๋ จุ่น
กระทังใบหน้
่ ายังเห็นไม่ชดั เจน นางก็หลงใหลฝ่ ายนัน้ จะแย่อยู่
แล้ว หากตอนนี้ ให้นางมองเห็นใบหน้ านี้

405
 เฮ้อ... ความกลัดกลุ้มของหมิงจวินยิ่งใหญ่อย่างไม่เคย
ปรากฏมาก่ อน จู่ ๆ ก็ พ บว่ า ตนเองให้ ความส าคั ญ กั บ
ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาเหลือเกิน ฮูหยินของเขาสามารถ
หลงรัก บุ รุษ ไร้ ห น้ า ที่ มี อ านาจบารมี ค นหนึ่ ง ได้ แต่ ไ ม่ อ าจรัก
บุรุษร่างสูงฐานะดี ที่หล่อเหลากว่าเขา ชาติกาเนิดเยี่ ยมยอด
กว่าเขาได้อย่างเด็ดขาด!

เขาทนรับความกระทบกระเทือนใจรุนแรงเช่นนี้ ไม่ไหว!

ทว่าเมื่อพูดถึงเรื่องที่ นายหญิงคนใหม่เป็ นอาจารย์ของ

ฮ่ อ งเต้ ขึ้ น มา ทุ ก คนล้ ว นเข้ า ใจเรื่ อ งราวเบื้ อ งลึ ก เบื้ อ งหลัง
ด้ ว ยกัน ทัง้ นั ้น เพราะต่ า งอยู่ ร่ ว มเป็ นสัก ขี พ ยานเรื่ อ งขบขัน
อย่างที่สดุ ในงานมงคลครังนั ้ น้ ของไป๋จุ่น

เจ้าเมืองเที ยนจี๋ หวั เราะหยุด ไม่อยู่ “ฮ่ าๆๆๆ เกื อบไป

แล้ ว อี กนิ ดเดี ย ว พี่ ไป๋ก็จะได้ แต่ ง งานกับ ฮ่ องเต้ ที่ เ ป็ นมนุ ษย์
ผูช้ าย ช่างเป็ นเรือ่ งที่น่า...”

คาว่าตลกยังไม่ทนั หลุดออกจากปาก ก็ถกู สายตาเฉี ยบ

ขาดดุดนั ของท่านประมุขบาดเป็ นพัน เฉื อนเป็ นหมื่นชิ้นเข้าให้!

406
 ถึงกระนัน้ ไป๋จุ่นก็เข้าใจว่าเรื่องอับอายนัน้ ย่อมตกเป็ นขี้
ปากให้ผ้อู ื่นซุบซิบนินทา ยิ่งหลบเลี่ยงก็เหมือนกระตุ้นให้ผ้คู น
ไปวิจารณ์ ในที่ ลบั เช่ นนั น้ มิสู้ตนเองยอมรับอย่ างเปิดเผยไป
เสี ยเลยย่อมดีกว่า คิดแล้วสี หน้ าไป๋จุ่นก็ผ่อนคลายลง “ฮ่องเต้
เป็ นลูกศิษย์ที่คิดปกป้ องอาจารย์อย่างจริงใจ เขาเข้าใจผิดว่าข้า
่ าผิดศีลธรรม จึงคิดสับเปลี่ยนตัวกับ
เป็ นปี ศาจที่ทาแต่เรื่องชัวช้
นาง”

เจ้าเมืองยวี่ชือเชี่ ยเอ่ยถามอย่างนอบน้ อม “ยามนี้ ท่าน

ประมุ ข เผยตัว เองสู่ ส ามโลกแล้ ว นอกจากเพื่ อ ยื น ยัน ฐานะ
ให้กบั ฮ่องเต้ผ้ทู รงธรรม ท่านยังต้องช่วยงานเขาด้วยใช่หรือไม่
เช่ น ไปไหนมาไหนพร้ อ มกัน บุ ก เบิ ก อาณาเขตแว่ น แคว้ น
ด้วยกัน”

บนใบหน้ าทุกคนล้วนมีคาว่า ‘อยากรู้อยากเห็น’ เขียนไว้

ตัวโตเต็มหน้ า! เพราะเมื่อเทพกิเลนเปิดเผยตัวเองสู่สามโลก
หมายความว่าต้องผูกติดรับใช้ฮ่องเต้มิใช่หรือ?

“อันที่ จริงเจ้าต้ องการจะถามว่า กิเลนเทพอย่างข้าต้ อง

ไปเป็ นสัตว์พาหนะให้ฮ่องเต้หรือเปล่าใช่ไหมเล่า?” ไป๋จุ่นย้อน
ถามเสี ยงเย็น เกลียดนั กพวกสู่รู้ “ข้าอยู่เขาหมิงหวางซานนับ
พันปี ไม่เคยได้ยินว่ากายเนื้ อของมนุษย์ธรรมดาจะสามารถขึ้น
407
ขี่ กิเลนเทพได้ กิเลนเป็ นหนึ่ งในสี่ สตั ว์ศกั ด์ ิ สิทธ์ ิ เผ่ากิเลนจะ
ยอมลงให้แก่ผ้มู ีวาสนาบารมีที่ค่คู วรเท่านัน้ ! แม้พวกเจ้าจะยัง
บาเพ็ญเพียรไม่ถึงขัน้ สาเร็จเป็ นเซี ยน แต่ กไ็ ม่สมควรทาตัวไร้
การศึกษา กระทังความรู
่ ้เบื้องต้ นเกี่ยวกับเบื้องบนสักนิดก็ยงั
ไม่มี!”

คากล่าวนี้ หากจะกล่าวให้ชดั เจนตรงประเด็นก็คือ พวก

เจ้าช่างโง่เขลาเบาปัญญาเหลือจะกล่าว!

ดังนัน้ ทุกคนจึงกระอักกระอ่วนวางสีหน้ าไม่ถกู

โชคดี ที่ มีค นผู้หนึ่ งเข้ ามาช่ ว ยคลี่ ค ลายสถานการณ์ ตึง

เครียดนี้ ได้ “อาจุ่น สบายดีหรือไม่?”

พอเห็นชัดว่าผู้ใดกล้าทักทายสนิทสนม ไป๋จุ่นก็หวั เราะ

อย่างอารมณ์ ดี กลิ่นอายเย็นชารอบตัวหายวับ “เตี้ ยวซิง จาก
กันไปนาน ไม่คิดว่าจะได้พบเจ้าที่นี่”

เตี้ ยวซิงคือสัตว์วิเศษเจียวหู่ที่มีรูปร่างคล้ายแพะ มีเขา

เดี ยว หน้ าเขียว นิสัยสัตย์ซื่อตรงไปตรงมา ในตาราบันทึ กไว้
แบบนี้ แต่ว่าสัตว์แต่ละตัวล้วนไม่เหมือนกัน ก็เหมือนคนแต่ละ

408
คนที่ ต่ า งมี นิ สัย ของตนเอง ยากนั ก ที่ จ ะอาศัย บรรทัด ฐาน
เดียวกันมาตัดสินได้

เขายัง จาได้ ว่ าหลัง จากผลัด เกล็ด ครัง้ แรก ทุ กคนล้ วน

หลบเลี่ยงหนี หน้ าเขา พอเขาไปหาฉูหู อีกฝ่ ายก็บอกว่า ‘แม่ข้า
ไม่ให้ข้าเล่นกับไอ้ดาหน้ าโง่’

ไป๋จุ่นไม่เข้าใจแม้สกั นิด เขาที่ เดิมที เป็ นถึงยอดอัจฉริย

บุรษุ ทาไมแค่ข้ามคืนจึงกลายเป็ นไอ้ดาหน้ าโง่ไปได้เล่า ทุกคน
ล้ ว นตัด สิ น ว่ า ต่ อ ไปเขาจะต้ อ งธาตุ ไ ฟเข้ า แทรกและจะต้ อ ง
ตกตา่ จนกลายเป็ นมารแน่

เทียบกับฉูหทู ี่ไม่คานึ งถึงไมตรีเก่าก่อน เตี้ยวซิงที่เคยขึน้

ยอดเขาจวี่ คูเตี ยนไปขโมยผลปู้โฉวกว๋อด้วยกันยังดี กว่ามาก
เตี้ยวซิงเป็ นสหายที่ โต้ตอบกันทางจดหมายกับเขามานานนับ
สิบปี ความรู้สึกนึ กคิดยามเยาว์วยั ของพวกเขาล้วนบริสุทธ์ ิ และ
แสนซื่อ

ตอนนั ้น พวกเขายัง ไม่ อ าจบ าเพ็ญ ตบะจนมี ร่ า งเป็ น

มนุษย์ ลองนึ กดูว่ากี บแพะต้ องกุมพู่กนั ด้ามหนึ่ งไว้ ซา้ ยังต้ อง
เขียนออกมาให้ เป็ นจดหมาย ระดับความยากมันมหาศาลสัก
เพียงใด
409
 ไป๋จุ่นได้รบั จดหมายก็ต้องคาบไปอ่านตรงหลังเขาเพียง
ลาพังและพยายามเขียนตอบ ทว่ากีบของเขากว่าจะจับพู่กนั ได้
ช่างลาบากยิ่งกว่า ดังนั น้ เขาจึงเป็ นฝ่ ายรับจดหมายจากเตี้ ยว
ซิ งแต่ เ พี ย งฝ่ ายเดี ย วมาตลอด ต่ อ มาจดหมายค่ อ ยๆ ห่ า ง
หายไป

ตอนแรกเริ่มเขายังเขี ยนตอบไปว่า ‘ก้ นของพี่ สาวข้าง

บ้านช่ างใหญ่โตนัก’ ต่ อมาจดหมายกลายเป็ นไร้วาจาจะเอื้อน
เอ่ ย ไปที ละเล็กละน้ อย เตี้ ย วซิง มักจะวาดรูปหนึ่ ง บุ ปผาหรื อ
หนึ่ งวิหคมาให้แทน ทาราวกับจะชวนเล่นทายปริศนาใต้เงาโคม
กระนัน้

ไป๋จุ่นที่ ถกู กักบริเวณเคยคิดจะไปหาสหาย ตอนนัน้ พลัง

บาเพ็ญตบะของเขายังอ่ อนด้อย ถูกเวทอสนี บาตที่ ร่ายไว้บน
ประตู ฟ าดใส่ ไ ปหลายหน สุด ท้ า ยจ าต้ อ งยอมแพ้ การติ ด ต่ อ
ระหว่างทัง้ คู่จึงขาดสะบันลงเช่
้ นกัน

สะบันครั
้ ง้ หนึ่ งยาวนานถึงหมื่นปี

เตี้ ยวซิงกลับชาติมาเกิดใหม่ไปแล้วถึงสองหน ยังดี ที่มี

ความทรงจาจากชาติก่อนติดมาด้วย ดังนัน้ อีกฝ่ ายจึงยังจดจา
สหายในวัยเยาว์ได้
410
 เตี้ยวซิงรู้สึกเก้อเขินทาตัวไม่ถกู เขาก้าวขึ้นหน้ าอีกหนึ่ ง
ก้าว “เจ้าเปิดเผยตัวเองต่ อสามโลก ทาหน้ าที่ คา้ จุนฮ่ องเต้ ได้
แสดงว่าเผ่ากิเลนยังคงยอมรับเจ้า ข้าดีใจแทนเจ้านัก”

ไป๋จุ่น มองดูส ญ
ั ลักษณ์ ต รงหน้ าอกสหายแล้ ว เอ่ ยเสี ย ง
กลัว้ หัวเราะ “เจ้าเป็ นถึงประมุขของเผ่าแล้ว แสดงว่าหลายปี ที่
ผ่านมา คงมีชีวิตที่ไม่เลวเลย”

เตี้ ย วซิ ง ยัง คงเหมื อ นแต่ เ ก่ า ก่ อ น ยามสนทนาหน้ า จะ

แดงอยู่เสมอ เขาพยักหน้ าเบาๆ “ข้าล้มประมุขเผ่าคนก่อนลง
ได้ หญิงสาวในเผ่าล้วนตกเป็ นของข้า เดิมที ยงั คิดว่าจะแนะนา
ให้เจ้าสักสองสามคน แต่เจ้าก็แต่งงานเสียแล้ว”

ไป๋จุ่น หัว เราะเสี ย งดัง เจ้านี่ เ ป็ นคนที่ มีส นั ดานเหมื อน

สุนัข ชอบกินอาจม ภายนอกดูคล้ายคนที่ มีจิตใจบริสุทธ์ ิ ดีงาม
แท้ ที่จริงแล้วทัง้ หัวเต็มไปด้วยความคิดลามก หมื่นปี ผ่านไปก็
ไม่เห็นจะพัฒนาขึน้ “ข้ามีฮหู ยินของตนเองแล้ว ฮูหยินของข้าดี
ที่สดุ ในโลก มีโอกาสจะแนะนาให้เจ้าได้รจู้ กั ก็แล้วกัน”

พลันเสี ยงแตรก็ดงั ก้ องยาวนานเป็ นสัญญาณว่าพิธีขึ้น

ครองราชย์ของฮ่องเต้กาลังจะเริ่ม ขุนนางในชุดราชสานักเต็ม
ยศคุกเข่าเรียงตัวเป็ นแถวยาวหลายแถวบนอิฐทองคาสองข้าง
411
ทาง เบือ้ งหน้ าคือขบวนเกียรติยศยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้องค์ใหม่ ที่
มีเหล่าขันทีรปู ร่างอวบอ้วนเดินตามหลังเป็ นขบวน

ในใจไป๋ จุ่ น ไม่ รู้สึ ก ว่ า หมิ ง เสวี ย นจะเป็ นฮ่ อ งเต้ ผู้ท รง
ธรรมได้ เพราะเขายัง มองไม่ เ ห็น สัญ ลัก ษณ์ จ อมราชัน บน
ตัวหมิงเสวี ยน ทุกครัง้ ที่ กิเลนเผยตัวเองต่ อสามโลกล้วนเป็ น
เพราะบัญชาจากสวรรค์ แน่ นอนว่าฮ่องเต้ ที่ยงั ไม่ได้ปกครอง
แว่นแคว้น ย่อมยากจะตัดสินว่าสุดท้ายแล้วจะเป็ นฮ่องเต้ผทู้ รง
ธรรมหรือทรราชกันแน่

เห็นหมิงเสวียนตอนนี้ ไป๋จุ่นก็ยากจะก้มหัวยอมสยบให้
แม้ตอนนี้ อีกฝ่ ายจะสวมชุดสีเหลืองทองอร่าม ดูทรงอานาจและ
น่ าเกรงขาม ด้านหลังมีกระทังรั่ ศมีเรืองรองของผู้ที่เป็ นเทพลง
มาจุติ ไป๋จุ่นก็ยงั ยากจะยอมรับ

เตี้ ย วซิ ง มองขบวนเกี ย รติ ย ศอย่ า งตื่ น ตาตื่ น ใจ “ช่ า ง

ยิ่งใหญ่เสียจริง...”

ไป๋จุ่นขมวดคิ้วมองร่างในชุดสี เหลืองทองก้าวเข้าสู่ลาน
บูชาฟ้ าดิน หมิงเสวียนยืนบนหินเที ยนซินฉื อ[1] ป่ าวประกาศ
ต่อหน้ าฟ้ าดิน น้าเสียงของเขาประหนึ่ งดังมาจากใจกลางพสุธา

412
ทัง้ ยังคล้ายดังมาจากฟากฟ้ า ทัง้ สี่ทิศแปดด้านแว่วเสียงสะท้อน
กึกก้องกังวาน

ถ้อยแถลงรอบนี้ ยาวนานนั ก คาพูดของพวกมนุ ษย์ทงั ้

วกวนทัง้ ล ้า ลึ ก เกิ น จะหยัง่ ไป๋ จุ่น ฟั ง เข้ า ใจเพี ย งสองประโยค
เริ่มต้น ที่ เหลือไม่เข้าใจแม้แต่คาเดียว พิธีบูชาฟ้ าดินก็ซบั ซ้อน
อย่างยิ่ง ทุกคนมองดูอยู่ด้านข้างอย่างมึนงง รู้สึกราวกับกาลังดู
ละครฉากใหญ่ วัฒนธรรมและประเพณี ของแดนจงถู่ แน่ นอน
ว่าไม่ใช่เรือ่ งที่ภตู ผีปีศาจอย่างพวกเขาจะเข้าใจได้

เตี้ ย วซิ ง ที่ จ้ อ งงานพิ ธี อ ย่ า งสนอกสนใจ หัน มากระซิบ

บอกเบาๆ “รอจนเขาพูดจบ ก็สมควรถึงคราวเจ้าแสดงตัวแล้ว
กระมัง”

ไป๋จุ่นพยักหน้ า พลางหยิบหยกหรูอี้จากในแขนเสื้อไปใส่
ไว้ในปาก ฉับพลันก็เกิดแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นล้อมรอบร่างไป๋จุ่น
เมื่อแสงจางหาย ไป๋จุ่นก็ทะยานขึน้ ฟ้ าคืนร่างเป็ นกิเลนเทพสีดา
รูปร่างใหญ่โตน่ าเกรงขาม ทรงพลังและเปี่ ยมด้วยฤทธานุภาพที่
ไม่มีผ้ใู ดเที ยม ยามเหินตัวลงสู่กลางลานบูชาฟ้ าดินก็สะกดนิ่ง
ทุกสายตา ทุกย่างก้าวมีเปลวเพลิงโชติช่วง

413
 ยามเขาสะบัดแผงคอ ยิ่งเปล่งรัศมีเจิดจ้าไปไกลนั บพัน
จัง้

กิเลนเทพมีหน้ าที่ คุ้มครองฮ่องเต้ หยกหรูอี้ในปากต่ าง

ราชโองการจากสวรรค์ ฮ่องเต้ทุกคนล้วนใฝ่ ฝันให้ตนเองมีเทพ
กิเลนมาดูแล ทัง้ หมดล้วนเป็ นเรือ่ งของโชคชะตาและวาสนา...

นี่ เป็ นครัง้ แรกที่ หมิงเสวียนได้เห็นเทพกิเลนของตน มัน

ทัง้ สูงใหญ่ แกร่งกร้าวดุดนั ดูทรงอานาจจนไม่อาจต้านทานได้
ลานบูชาฟ้ าดินนี้ เป็ นสะพานเชื่ อมต่ อระหว่ างแดนสวรรค์กบั
แดนมนุ ษ ย์ เมื่ อ ยื น อยู่ ต รงนี้ ใต้ ฝ่ าเท้ า จึ ง เปรี ย บเสมื อ น
อาณาจักรที่ ไร้ขอบเขต ด้านบนของเขาเป็ นสัตว์เทพตัวขนาด
มหึมา

ความรู้สึกหยิ่งผยองของหมิงเสวียนลุกโชน ผสานด้วย
ความปี ติที่บา้ คลังรุ
่ นแรง!

หมิงเสวียนถอนหายใจแผ่วเบา รับหยกหรูอี้จากปากของ
กิ เ ลน หูไ ด้ ยิ น เสี ย งอวยพรดัง สนั น่ หวันไหว
่ ดุ จ คลื่ น เสี ย งที่
กระแทกขุนเขาใหญ่ จนสันสะเทื ่ อน เขาเงยหน้ าขึ้นสบตากับ
เทพกิเลนของตน

414
 “ท่านไป๋จุ่น นับจากวันนี้ ท่านกับข้าสาบานเป็ นสหายกัน
ข้าเป็ นฮ่องเต้ ท่านเป็ นขุนนาง กฎยังต้องเป็ นกฎ!”

แสงตะวันเหนื อหัวสาดแสงแรงกล้า รัศมีสีทองสาดส่อง

ไปทัว่ ส่องเสียจนผูค้ นแทบจะลืมตาไม่ขึน้ หมิงเสวียนยื่นมือกด
ไปที่ลวดลายแปลกตาตรงหน้ าอกของกิเลนเทพ

นัน่ เป็ นผนึ กของไป๋จุ่น!

หลัง จากกิ เลนด าจุ ติ ลงมาบนโลก เหล่ า เทพเซี ย น

มากมายประทานพลังลึกลับเสริมให้กบั เขา

เพราะไม่มีผ้ใู ดสามารถคาดเดาได้ว่านิสัยเขาในอนาคต
จะเปลี่ยนเป็ นเช่ นไร หากมุ่งไปในทางร้าย สุดท้ ายไม่ว่าใครก็
อย่าได้คิดจะสยบเขาลงได้ ดังนัน้ จึงมีเพียงยามที่ เขายังอยู่ใน
วัยเยาว์ จักต้องลงผนึ กครอบตัวเขาเอาไว้ แบบนี้ จะได้ง่ายต่ อ
การบังคับ และเป็ นเหมือนการรับประกันความปลอดภัยให้แก่
ฮ่องเต้ที่กิเลนดาต้องทาหน้ าที่คา้ จุนด้วย

มุมปากหมิงเสวียนเผยรอยยิ้มยากจะคาดเดา

415
 อักษรสันสกฤตผุดขึ้นมาใจกลางฝ่ ามือของหมิงเสวียน
หลังจากอักษรสันสฤกตนี้ หลอมรวมกับผนึ กบนตัวเทพกิเลน ก็
เท่ากับเทพกิเลนถูกผูกพันด้วยบัญชาแห่งสวรรค์!

ฮ่องเต้อย่างเขาก็ไม่ต้องกลัวว่าอี กฝ่ ายจะคืนคาไม่ยอม

ช่วยสนับสนุนคา้ จุน เขามองเห็นประกายสีทองนับหมื่นภายใน
ดวงตาเทพกิเลน รูด้ ีว่าอีกฝ่ ายไม่อาจต่อต้านขัดขืน

นี่ คือชะตาที่ฟ้าลิขิตไว้แล้ว!!

เมื่ อ ฝ่ ามื อ ของหมิ ง เสวี ย นทาบลงไปที่ ผ นึ ก แสงสี ฟ้ า

สดใสก็แผ่ออกจากใต้ฝ่ามือกระจายไปทัวร่ ่ างกิเลนดา พริบตา
ก็วบู หายเข้าไปในตามเกล็ดบนร่าง

ไม่ ว่ า จะเต็ ม ใจท าหน้ าที่ นี้ หรื อ ไม่ ก็ จ าต้ อ งก้ ม หน้ า
ยอมรับชะตากรรม ด้วยไม่มีผ้ใู ดหนี ชะตาที่ สวรรค์กาหนดได้
พ้น!

สภาพจิตใจไป๋จุ่นยามนี้ เป็ นเหมือนหญิงสาวหลังสูญเสีย

พรหมจรรย์แล้วถูกพ่อแม่บงั คับให้แต่งงาน

416
 ใจเขาเปี่ ยมไปด้วยความอัปยศอดสู เขายังจาได้ว่าครัง้ ที่
หลอกลวงเหยี่ยนหวู่ฟางให้จมุ พิตเพื่อคลายผนึ กของเขา นางก็
ช่างโง่งมได้น่ารักเหลือเกิน นางเชื่อเขาแล้วยอมมอบจุมพิตให้
จริงๆ ครัง้ นัน้ เขาหัวเราะขานางเสียงดังอย่างมีความสุข

แต่วนั นี้ ... วันที่ผนึ กถูกคลายออกแท้จริงเขากลับเศร้าใจ

อย่างประหลาด

อัน ที่ จ ริ ง ผนึ กของเขามี เ พี ย งคนเบื้ อ งหน้ าเท่ า นั ้น ที่

สามารถคลายออกได้ ต่อให้ไม่ยอมสยบก็ไร้หนทางขัดขืน นอก
เสียจากเขาจะต่อต้านสวรรค์ ซึ่งก็เป็ นไปไม่ได้อยู่แล้ว นิสยั ของ
กิเลนจะไม่มีความพยศก้าวร้าวอยู่ในกมลสันดาน พวกเขาเป็ น
สัตว์แห่งความเมตตา นับแต่ผานกู่เบิกแผ่นฟ้ าแยกแผ่นดินเป็ น
ต้นมาก็ไม่เคยมีกิเลนก่อกบฏแม้แต่ตวั เดียว

มือของหมิงเสวียนยื่นมาตรงหน้ าอย่างรอคอย ไป๋จุ่นกัด

ฟันค้อมหัวลงอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ทัน ใดนั ้น จู่ๆ ท้ อ งฟ้ าก็พ ลัน มื ด มิ ด ปั น่ ป่ วน ลมพายุ ไ ร้

ที่ มาพัดกรรโชกรุนแรง เสียงกู่ร้องคารามก้องดังใกล้เข้ามา ไม่
นานก็ปรากฏร่างของปี ศาจหลัวซาหน้ าตาอัปลักษณ์ เขี้ยวยาว
โง้ ง ราวเจ็ด แปดตัว พุ่ง ทะยานเข้ า มาในลานพิ ธี อ ย่ า งบ้า คลัง่
417
แน่ นอนว่ าในสถานการณ์ อนั ตรายเช่ นนี้ กิเลนเทพย่ อมต้ อง
อารักขาฮ่องเต้ ทุกคนต่างรอพิสจู น์ ตานานนี้ !

แค่ปีศาจหลัวซาชัน้ ตา่ ไม่ค่คู วรให้กิเลนเทพต้องเหลือบ

ตามองด้ ว ยซ้า ไป๋ จุ่น เพี ย งตวัด หนึ่ ง กรงเล็บ อย่ า งร าคาญใจ
พริบตาปี ศาจหลัวซาทัง้ หมดก็กลายเป็ นฝุ่ นควัน

ท้ องฟ้ ากลับมาสว่างสดใสพร้อมเสี ยงแซ่ ซ้องให้ ฮ่องเต้

ทรงพระเจริญหมื่น ปี หมื่น หมื่น ปี ดัง กึ กก้ อง ทุ กสี หน้ าปลาบ
ปลื้มปิติยิ่งนัก ฮ่องเต้ผ้นู ี้ คือเทพที่ สวรรค์ส่งมาให้จริงๆ! ไป๋จุ่น
มองเศษขี้เถ้าที่ฟ้ งุ กระจายด้วยสายตาดูแคลน

การเล่นละครโง่ๆ ของมนุษย์หน้ าโง่!

ไป๋ จุ่ น หงุ ด หงิ ด จนถึ ง ขี ด สุ ด ที่ ส มควรร่ ว มมื อ ก็ ล้ ว น

ร่วมมือไปหมดแล้ว ได้ เวลาเปลี่ ยนกลับเป็ นร่างมนุ ษย์เสี ยที
ทว่าไม่รู้ว่าเกิดปั ญหาตรงที่ ใด ปกติเขาสลับสับเปลี่ ยนร่างได้
ง่ายดายยิ่งกว่าการหายใจ สงสัยวันนี้ สิ้นเปลื องพละกาลังไป
มากจึงไม่สามารถสับเปลี่ยนร่างได้!

เท้าทัง้ สี่ราวกับถูกตรึงเอาไว้ไม่อาจขยับได้แม้สกั ก้าว!

418
พอหันมองหมิงเสวียน ก็เห็นรอยยิ้มเยาะที่มมุ ปาก

รึเขาจะติดกับ!

[1] แผ่นหินทรงกลมที่อยู่ใจกลางลานแท่นบูชาฟ้ าดิน

419
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 87

เจ้านี่ สะกดเขาไว้!!

ไป๋จุ่นรู้สึกว่าตนเองใกล้จะเสี ยสติ เขามีชีวิตมานานนับ

หมื่นปี สุดท้ ายกลับมาสิ้นท่ าอยู่ในมือคนที่ อายุน้อยเที ยบสัก
กระผีกริ้นของตนไม่ได้ด้วยซา้ ความอัปยศอดสูนี้จะให้ ทนรับ
ไหวได้อย่างไร!

เขาจ้องมองหมิงเสวียนอย่างเจ็บใจที่เสียรู้ อีกฝ่ ายฮ่องเต้

ที่ เพิ่งขึ้นครองราชย์แต่กลับทาเหิมเกริมกล้าแสดงอานาจกดขี่
เขา

สารเลวนัก!!

ยิ่ ง คิ ด ถึง เมี ย รักที่ รออยู่ที่ บ้าน ไป๋จุ่น ก็ยิ่ ง เดื อดดาลจน
แทบระงับใจไว้ไม่อยู่ ได้แต่แผดเสียงร้องคารามดังกึกก้อง เผย
ให้เห็นเขี้ยวยาวคมกริบ!

อย่ า คิ ดว่ า เป็ นกิ เลนแล้ ว จะต้ อ งมี เ มตตา ต้ อ งคอย

คุ้มครองคา้ จุนผูค้ นเท่านัน้ ต่อให้เป็ นกระต่ายน้ อย หากถูกแหย่
420
ให้โกรธยังกัดคนจนเป็ นแผลเหวอะหวะได้ แล้วเขาเป็ นถึงกิเลน
เทพ! กิเลนดาหนึ่ งเดียว! หากเขาขาดสติตอบโต้กลับ ต่อให้เป็ น
ร่างอวตารก็ใช้เวลาแค่ชวอึ
ั ่ ดใจเท่านัน้ !

ในใจไป๋จุ่นกระจ่างแจ้งขึ้นไม่น้อย จะว่าไปแล้วหากอี ก
ฝ่ ายไม่พอใจเขาก็ควรเปิดอกเจรจากันดีๆ

เขาสามารถตกลงได้ทุกเรื่องยกเว้นเพียงเรื่องเหยี่ยนหวู่
ฟางเท่านัน้

แต่ นี่ อะไร เพี ย งวัน แรกที่ ขึ้ น ครองราชย์ก็ก ระท าการ
แตกหักกับคู่หขู องตนเช่นนี้ เลยรึ ทาแบบนี้ จะมีผลดีอะไรกับผูท้ ี่
เพิ่งได้ขึน้ เป็ นฮ่องเต้กนั ?

เห็นไป๋จุ่นได้ แต่ ขู่ค ารามแต่ ไม่อาจเอื้อนเอ่ ยเพราะถูก

สะกดไว้ รอยยิ้มบนใบหน้ าหมิงเสวียนก็ยิ่งขยายกว้าง “ทาไม
ท่านไม่พอใจงัน้ รึ ท่านเป็ นพาหนะประจาตัวฮ่องเต้อย่างข้า เมื่อ
เป็ นกิเลนก็ควรอยู่ในร่างของกิเลน! แม้ตอนเป็ นมนุษย์ท่านจะ
หน้ าตาพอดูไ ด้ แต่ ห น้ าตาแบบนั ้น สมควรมายื น เคี ย งข้ า ง
ฮ่ อ งเต้ อ ย่ า งข้ า ในลานบู ช าฟ้ าดิ นหรอกรึ ข้ า ว่ า ไม่ เ หมาะ
กระมัง!”

421
 เป็ นสัตว์ศกั ด์ ิ สิทธ์ ิ ที่มีหน้ าที่รบั ใช้ฮ่องเต้แต่กลับไม่เจียม
ตัว! นอกจากชิงตัดหน้ าแย่งสตรีที่เขามีใจให้ แล้ว ยังกล้าหน้ า
ด้านมาโอ้อวดเรื่องแต่งงานให้ผ้อู ื่นฟั งอย่างไร้ยางอาย! ราวกับ
กลัวว่าผู้คนจะไม่ร้วู ่าตนเองได้แต่งงานกับโฉมสะคราญอันดับ
หนึ่ ง หยามกันถึงขนาดนี้ กไ็ ม่ต่างอะไรกับการเอามีดแทงหัวใจ
เขาแล้ว

สัตว์กค็ วรอยู่ในที่ของสัตว์เท่านัน้ !

ตอนนี้ เขาได้เป็ นฮ่องเต้ปกครองแผ่นดินอันยิ่งใหญ่ ทว่า

สิ่งที่ ต้องการกลับหลุดลอยไปไกลสุดมือคว้า นอกจากสตรี ที่
ต้องการจะไม่ได้ ซา้ ร้ายยังต้องรับมือกับเจ้านกสามขาลามกที่
ตามตื๊ อ ไม่ เ ลิ ก รา! กล้ า พูด ออกมาได้ ว่ า จะใช้ เ ท้ า ช่ ว ยส าเร็จ
ความใคร่ให้เขา ช่างน่ าขยะแขยงนัก!

หญิงที่ เขาหลงรักกลับเลือกอยู่กบั สัตว์วิเศษที่ เป็ นเพียง

พาหนะของเขา

ส่ วนตัวเขาเอง... เป็ นถึงฮ่องเต้ ผ้สู ูงส่งกลับได้แค่ปีศาจ

นกตัวหนึ่ งมาทาเมีย!

422
 วันนี้ ถือเป็ นโอกาสอันดี หมิงเสวียนต้องการให้เทพกิเลน
คอยพิทกั ษ์รกั ษาแผ่นดินที่เขาปกครอง แต่เทพกิเลนที่ ไม่เชื่อง
ย่อมไม่ใช่เรื่องดีของฮ่องเต้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงแสดงให้อีกฝ่ ายได้
รูว้ ่าใครเป็ นนายใครเป็ นบ่าว!

หากไม่การาบให้เชื่องเสี ยตัง้ แต่วนั นี้ มันใจได้

่ เลยว่าวัน
หน้ าไป๋ จุ่ น จะต้ อ งตัง้ ตัว เป็ นบิ ด าเขาแน่ ! ต้ อ งโทษที่ ไ ป๋ จุ่ น
แข็งแกร่งเกินไป ต่อให้ไม่มีใจคิดกบฏ แต่การไม่ยอมก้มหัวเชื่อ
ฟังแต่โดยดีกไ็ ม่อาจปล่อยผ่านได้

หากเหยี่ยนหวู่ฟางรู้ว่าไป๋จุ่นไม่อาจกลายร่างเป็ นมนุษย์
ได้อีก นางจะมีสีหน้ าอย่างไร ความรักสามารถก้าวข้ามเผ่าพันธุ์
ได้กจ็ ริง แต่ อย่างน้ อยก็ต้องมีรูปกายภายนอกที่ เหมาะสมกัน
คิดแล้วหมิงเสวียนก็ยากจะเก็บกดความหฤหรรษ์นี้เอาไว้ เขา
ก้าวไปยืนอยู่บนหินเทียนซินฉื อแล้วหัวเราะเสียงดังอย่างสาแก่
ใจ

เสี ยงหัวเราะของฮ่องเต้เป็ นเรื่องที่ เกินความคาดหมาย

ของเหล่าขุนนางทัง้ ราชสานัก แม้เสี ยงของฮ่องเต้ องค์ใหม่จะ
ไพเราะน่ า ฟั ง ซ้า ยัง ก้ อ งกัง วาน แต่ ใ นพิ ธี ที่ เ ป็ นทางการและ
ศัก ด์ ิ สิ ทธ์ ิ เช่ น นี้ การหั ว เราะออกมาก็ ไ ม่ อ าจกล่ า วได้ ว่ า
เหมาะสม
423
 ขณะที่เหล่าขุนนางในลานก้มหน้ าแลกเปลี่ยนสายตากัน
ก็พลันได้ ยินเสี ยงกระทื บเท้ าดังกึ กก้ อง พอเงยหน้ าขึ้นมองก็
เห็นกิเลนเทพยกเท้าถีบฮ่องเต้ๆ เต็มตา!

ท่ า มกลางเสี ย งร้ อ งระงมอย่ า งตื่ น ตกใจด้ ว ยกลัว ว่ า

ฮ่องเต้ จะล้มควา่ กระแทกพื้น หมดสิ้นบารมีและความน่ าเกรง
ขาม ฮ่องเต้องค์ใหม่กลับพลิ้วกายทะยานไปไกลถึงสามจัง้ ก่อน
จะลงยืนบนพื้นอย่างสง่างาม ซ้ายังไม่มีท่าที โกรธเคืองแม้แต่
น้ อย ทาราวกับว่านี่ คือการหยอกล้ออย่างสนิทสนมฮ่องเต้และ
เทพกิเลนคู่หู

เหล่าขุนนางเห็นผู้ยิ่งใหญ่ทงั ้ สองกลมเกลียวปรองดอง
กัน ก็ว างใจ แว่ น แคว้ น ที่ เ กรี ย งไกรมี ฮ่ อ งเต้ เ ป็ นมัน สมอง มี
กิเลนเทพเป็ นดังชี
่ พจร หากสองฝ่ ายหา้ หันกั ่ นเอง แว่นแคว้นก็
อาจไม่เหลือแม้แต่ชื่อ!

ส่ ว นเหล่ าปี ศาจที่ มาจากดิ น แดนฟั น่ สิ ง ซ่ าถูก็ไม่ มีผ้ใู ด

มองออกว่าท่านประมุขกาลังถูกกลันแกล้ ่ ง

พวกเขามัว แต่ ป ลาบปลื้ม ยิ น ดี ที่ ร่ า งจริ ง ของจอมมาร

หมื่ น ปี เป็ นถึ ง กิ เ ลนเทพ ไม่ เ สี ย ที ที่ ก้ ม หัว ให้ ม านาน ช่ า งน่ า
เลื่อมใสเหลือเกิน
424
 “พอมาลองย้ อนนึ กดูแล้ ว หลายพัน ปี ที่ ผ่านมาการถูก
เขากดขี่ข่มเหงอย่างไม่เป็ นธรรม ก็เหมือนว่าจะสมควรขึ้นบ้าง
แล้ว” เจ้าเมืองจงหรงเอ่ยขึ้น “ท่านประมุขเป็ นถึงกิเลน ชี วิตนี้
ข้าไม่เคยเห็นกิเลนตัวเป็ นๆ มาก่อนเลย”

“พวกเจ้าดูขนาดตัวของเขาสิ ช่างยิ่งใหญ่มหึมาน่ าเกรง

ขาม! เป็ นฮูหยินของเขานับว่ามีวาสนาจริงๆ” เจ้าเมืองป๋ายลู่
เอ่ยอย่างชื่นชม

“น่ าเสียดายต้องไปเป็ นทาสรับใช้ให้มนุษย์...”

“ฮ่องเต้ที่สามารถทาให้กิเลนเปิดเผยตัวตนได้ ย่อมไม่ใช่
เป็ นฮ่ อ งเต้ ธ รรมดา ได้ ติ ด ตามเขา ไม่ แ น่ ว่ า วัน หน้ าอาจจะ
สาเร็จมรรคผลได้โดยเร็ว”

อย่ า งไรเสี ย กิ เลนก็ คื อ หนึ่ งในสี่ สุ ด ยอดสั ต ว์ วิ เศษ

อนาคตข้ างหน้ าย่ อมไม่อ าจประเมิน ได้ ต่ อให้ ต อนนี้ ต้ อ งท า
หน้ าที่ คุ้มครองคา้ จุนฮ่องเต้ มนุษย์ แต่ มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ ง
จะมี ชีวิ ต ได้ ย าวนานได้ ส กั กี่ ปีกัน ถึง จะเป็ นร่างอวตาร เพี ย ง
อดทนรอให้ร่างอวตารสิ้นอายุขยั กิเลนก็จะได้อิสระคืน อี กทัง้
เพราะเป็ นกิ เลนด าจึ ง ไม่ ถ ูก ผู้อื่ น คาดหวัง ว่ า เขาจะต้ อ งมี
คุณธรรมสูงส่ ง ขอเพี ยงระหว่างทาหน้ าที่ ไม่สร้างความเสื่ อม
425
เสี ย วันหน้ าหากผู้ใดอยากพบ เกรงว่าต้ องทาหนั งสื อแจ้ง ขอ
เข้าพบล่วงหน้ าก็เป็ นได้

ขณะที่ เหล่าปี ศาจดินแดนฟั น่ สิงซ่ าถูกาลังฝั นหวานถึง

อนาคตอันสดใสเพราะมีท่านประมุขที่เป็ นถึงเทพกิเลน มีเพียง
เตี้ยวเซิงที่มองเห็นความผิดปกติของสหายวัยเยาว์

รู้จกั กันมาเป็ นหมื่นปี แม้จะร้างราห่ างหายกันไปเกื อบ

เก้าพันปี แต่ท่าทีของสหายเขาก็ยงั จดจาได้อยู่

ตะกุยกีบเท้าไม่หยุด หมายถึงกระวนกระวายใจ

กวัดแกว่งหางขึ้นลง เป็ นลางบอกว่าเขาเริ่มเดื อดดาล

แล้ว!

“เหมือนจะไม่ค่อยดี” เตี้ ยวเซิงเอ่ ยกับฉู หู “อาจุ่นกาลัง

ทาอะไรน่ ะ?”

ร่างที่ แท้ จริงของฉู หคู ือม้ามีปีก ใบหน้ าเป็ นมนุษย์ แต่ มี

หางเป็ นอสรพิ ษ กล่ า วคื อ อยากจะอัป ลัก ษณ์ ข นาดไหนก็
อัปลักษณ์ ได้ขนาดนัน้ ทว่ายามนางแปลงร่างเป็ นมนุษย์ กลับ
งดงามอย่างยิ่ง ตลอดหลายปี มานี้ นางมักจะรู้สึกละอายใจกับ

426
ความโง่เขลาไม่ประสาในวัยเด็กอยู่บ่อยครัง้ พอได้ยินเตี้ยวเซิง
พูดเช่นนี้ นางก็ทาท่าจะก้าวเข้าไปในลานพิธีอย่างใจร้อน

“ข้าจะไปดูเอง!”

แต่ เตี้ยวเซิงรีบคว้านางไว้ กระซิบเตื อนเสี ยงเครียด “นี่

เป็ นงานพิธีบชู าฟ้ าดินศักด์ ิ สิทธ์ ิ อย่าวู่วาม!”

ฉู หูร้อนใจยิ่ง “แล้วจะทาอย่ างไรเล่า! ข้าติดค้ างคาขอ

โทษเขาอยู่นะ!”

เตี้ยวเซิงเองก็ไม่แน่ ใจว่าเกิดปั ญหาอะไรขึ้น แต่ กม็ นใจ

ั่
ว่าสหายยังคงปลอดภัยแน่ นอน “ข้าเพียงรู้สึกว่าอาจุ่นกาลังไม่
สบายใจ แต่วนั นี้ เป็ นวันที่เขาเข้ารับหน้ าที่ ไม่สมควรเป็ นเช่นนี้
มิใช่หรือ หรือจะเป็ นฮ่องเต้ตวั ปลอมอีก นัน่ ยิ่งเป็ นไปไม่ได้! ถ้า
เป็ นฮ่ อ งเต้ ต ั ว ปลอม อาจุ่ น ต้ อ งรู้ แ ล้ ว พวกเราอย่ า เพิ่ ง
เคลื่อนไหว รอดูสถานการณ์ไปก่อน”

ทว่าแม้จะจับตาดูอย่างไม่คลาดสายตา ทว่าหลังพิธีเสร็จ
สิ้น ไป๋จุ่นกลับหายไป! ส่วนฮ่องเต้ผ้นู ัน้ ยังคงต้อนรับแขกเหรื่อ
ที่มาร่วมงานด้วยสีหน้ ายินดี

427
 “ฮึ ไป๋จุ่นเห็นสาวงามดีกว่าสหาย!” เตี้ยวเซิงหงุดหงิดยิ่ง
“เขาน่ าจะรีบกลับไปหาฮูหยินของเขาอย่างแน่ นอน ได้ยินว่าวัน
ก่อนเขาเพิ่งแต่งงาน”

สี ห น้ า ฉู หูห ม่ น หมองนั ก “แม้ แ ต่ ป ระโยคเดี ย วข้ า ก็ย งั

ไม่ได้เอ่ยกับเขาเลย เขาจะต้องโกรธข้ามากแน่ จึงไม่คิดแยแส
ข้าสักนิด”

เตี้ยวเซิงมองสหายสนิทในวันวานที่ แตกหักแยกย้ายกัน
ไป ในใจก็ร้สู ึกยา่ แย่เช่นกัน “โลกนี้ ไหนเลยจะมีความคับแค้น
ใดที่สามารถจดจามาได้เก้าพันปี กันเล่า เขาก็แค่รีบร้อนจะกลับ
บ้านไปหาฮูหยินเท่านัน้ เขาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ไม่เหมือน
พวกเราสักหน่ อย”

เพื่อนรักกาลังมีความสุขในชีวิตคู่กอ็ ย่าได้ถือสากับเรื่อง
เล็กน้ อย เตี้ยวเซิงจึงหยังเช ่ ิ งถามดูว่าฉูหยู งั ยินดีจะก้มหัวให้ไป๋
จุ่นหรือไม่ ฉูหคู ิ ดครูห่ นึ่ งก็เอ่ยตอบเสียงหนักแน่ น

“ข้ ามาดินแดนจงถู่ สาคัญที่ สุดคื ออยากพบหน้ าอาจุ่น

แต่ ก่อนข้าโง่เขลา เอาแต่ ก้มหน้ าเชื่ อฟั งคายุแยงของมารดา
ต่ อ มาพอมารดาข้ า เสี ย ข้ า จึ ง ได้ คิ ด ทบทวน ที่ แ ท้ ค าพูด ของ
มารดาก็ใ ช่ ว่ า จะถูก ต้ อ งไปเสี ย ทัง้ หมด มิ ต รภาพไม่ ค วรสู ญ
428
สลายเพราะเรื่องรูปกายภายนอก ข้าจึงตัง้ ใจว่าจะขอโทษเขาให้
ได้”

เมื่ อ เป็ นเช่ น นี้ ก็จ ัด การง่ า ย เตี้ ย วเซิ งมองไปทางทิ ศ

ตะวันออก “ก่อนมาที่นี่ข้าไปสืบข่าวมาแล้ว อาจุ่นสร้างตาหนัก
หลังใหญ่อยู่ที่ข้างแม่น้ าลี่ฉ่ ุย พวกเราขี่เมฆไป ใช้เวลาไม่นานก็
ถึง”

ฉูหฟู ั งแล้วก็ดีใจนั ก นางกางปี กออกทันที “ถ้าเช่นนั น้ ก็

อย่ามัวเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกเลย พวกเรารีบไปกันเถอะ”

การมาร่ ว มในพิ ธี ฉ ลองขึ้ น ครองราชก็เ พื่ อ ให้ เ กี ย รติ

สวรรค์ ในเมื่อพิธีเสร็จสิ้น พวกเขาก็ไม่มีความจาเป็ นที่ จะต้ อง
อยู่ ต่ อ ฉู หูไ ม่ ร อให้ เ ตี้ ย วเซิ ง ร่ า ยเวทเรี ย กเมฆ นางแบกเขา
ขึน้ มา จากนัน้ ก็ม่งุ หน้ าไปทางทิศตะวันออกทันที

ใกล้จะมืดแล้ว เมืองฉางอานแขวนโคมประดับประดาทัว่
ทัง้ เมือง หากเที ยบกับถา้ ในขุนเขาและป่ าไม้ที่กระจัดกระจาย
ไปทัว่ ทุกชี วิตที่ มารวมตัวอยู่ในเมืองนี้ ดูสนุ กสนานครึกครื้น
กว่าที่อื่นใดในสี่มหาทวีป

ตาหนักสูงริมแม่น้าลี่ฉ่ ุย

429
 ทัง้ สองเร่งเหินบินอย่างรวดเร็ว แสงโคมใต้ ร่างผ่านไป
ประดุจดาวตก

บินผ่านประตูเมืองหลายชัน้ ในที่สดุ ก็มองเห็นตาหนักสูง

หลัง หนึ่ ง ตัง้ ตระหง่ า นอยู่ก ลางแสงอัส ดง ฉู หูบิ น วนสองรอบ
พบว่าด้านในมีสาวงามนางหนึ่ งกาลังนัง่ สมาธิอยู่ มีไอทิพย์ลอย
วนล้อมรอบ ดูงดงามราวกับไม่เคยแปดเปื้ อนธุลีโลกีย์

ก่ อ นหน้ า นี้ ไ ด้ ยิ น ว่ า ไป๋ จุ่น แต่ ง กับ ท่ า นหมอวิ เ ศษแห่ ง

ดิ น แดนอู่จิ น ซ่ า ถู เล่ า ลื อ กัน ว่ า เป็ นโฉมสะคราญอัน ดับ หนึ่ ง
ตอนนัน้ ในใจฉูหไู ม่ยอมรับ ปี ศาจสาวระหว่างการบาเพ็ญเพียร
แต่ ล ะคนล้ ว นงามล ้า การจะบอกว่ า ใครให้ เ ป็ นอัน ดับ หนึ่ ง
อัน ดับ สองด้ ว ยปากเปล่ า ไม่ เ ป็ นการจัด อัน ดับ ที่ ม ัก ง่ า ยไป
หน่ อยรึ!

ทว่าตอนนี้ พอได้เห็นด้ วยตาตนเองก็พบว่าชื่ อเสี ยงสม

คาลา่ ลือ นางเข้าใจทันทีว่าเพราะเหตุใดไป๋จุ่นจึงไม่อยู่ร่วมงาน
เลี้ยงตอนกลางคืน ที่แท้กร็ ีบกลับมาอยู่กบั ภรรยาสาวสวยนี่ เอง

ทัง้ คู่ห ยุ ด อยู่ ก ลางอากาศ ไม่ ก ล้ า บุ่ ม บ่ า มเข้ า ต าหนั ก

เตี้ยวเซิงพึมพา “ไม่เห็นตัวคน เหมือนจะไม่อยู่”

430
 ทว่าฉูหกู ลับมีการคาดคะเนที่ สมเหตุสมผลยิ่งกว่า “เขา
กาลังอาบน้าอยู่แน่ ”

สองสหายสนิทวัยเด็กสบสายตาอย่างรู้ความนัยก่อนจะ
หัวเราะออกมา สีหน้ าเข้าอกเข้าใจ บุกเข้าไปหาตอนนี้ ดีหรือรอ
ให้พวกเขาถึงจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วค่อยเข้าไป ทางไหนจะ
สนุกกว่ากัน

ระหว่างที่กาลังหารือกันอยู่ ก็มีไอดากลุ่มหนึ่ งปรากฏขึ้น

ตรงหน้ า เมื่อไอดาจางหายก็กลายเป็ นบุรษุ หนุ่มผมสีเงิน ในมือ
มีสามง่ามเหล็ก ทุกครัง้ ที่ กวัดแกว่งก็จะเกิดสายฟ้ าฟาดพุ่งเข้า
ใส่พวกเขาอย่างรุนแรง พร้อมเสียงตะโกนดุดนั

“พวกเจ้าเป็ นปี ศาจร้ายมาจากที่ใด กล้ามาแอบมองนาย

หญิงของพวกข้าเชียวรึ!”

ทัง้ สองรีบหลบหลีกปั ดป้ องเป็ นพัลวัน เสี ยแต่เจ้าหนุ่มผู้

นี้ โจมตี ดุดนั จนไม่อาจต้านทานได้ อายุของผู้มาใหม่มีน้อยนิด
พลังตบะก็ไม่ลา้ ลึก แต่ ความจริงใจที่ ต้องการจะปกป้ องหญิง
สาวในตาหนั กอย่างไม่คิดชี วิตกลับสูงส่ งยิ่ง เตี้ ยวเซิงรู้ว่าอี ก
ฝ่ ายคื อ ลู ก น้ องคนสนิ ทของไป๋ จุ่น จึ ง ไม่ ต อบโต้ ก ลับ ได้ แ ต่
รับมือไปพลางถอยไปพลาง
431
 “ไม่ส้ๆ
ู พวกข้าเป็ นสหายเก่าของท่านประมุขเอง”

หลี่ ค วานฉาที่ ร ับ ค าสัง่ จากไป๋ จุ่ น ให้ ค อยคุ้ ม ครองเห

ยี่ ย นหวู่ฟ าง มองปี ศาจแปลกหน้ าสองตัวด้ วยดวงตาแดงกา่
แค่ น เสี ย งอย่ างดูแคลน “โกหก! ท่ านประมุข ของข้ าไม่เ คยมี
สหาย!”

ท่ านประมุข พรา่ บอกอยู่เ สมอว่ าเขาหล่ อเหลาจนไม่ มี

ใครกล้ า คบหา เรื่ อ งนี้ แน่ นอนว่ า เป็ นความจริ ง เพราะหลี่
ควานฉาที่ ติดตามไป๋จุ่นมาหลายพันปี พบว่าเจ้านายไม่มีสหาย
จริงๆ

แมงป่ องหนุ่ มพยายามตะโกนเสี ยงดังเพื่อข่ มขู่อีกฝ่ าย

และสร้างภาพให้ตนเองดูแข็งกร้าวดุดนั มองไปแล้วปี ศาจสอง
ตัวนี้ พลังตบะสูงกว่าตนแน่ เขารู้ว่าหากอีกฝ่ ายเอาจริงตนย่อม
ไม่อาจรับมือได้ แต่ เพื่อทาตามคาสังของท่
่ านประมุขให้สาเร็จ
แม้ต้องตายเขาก็จะไม่อาจยอมให้ผใู้ ดเข้าใกล้หอเฟยไหลโหลว!

เตี้ ย วเซิ ง กับ ฉู หูอ ยากจะปรบมื อ ให้ เ จ้ า มารน้ อยตนนี้

จริงๆ จงรักภักดีไม่กลัวตายถึงเพียงนี้ ถือเป็ นวาสนาของไป๋จุ่น
แล้ว

432
 ด้ า นนอกต่ อ สู้ ก นั เสี ย งดัง ดึ ง ให้ เ หยี่ ย นหวู่ฟ างที่ ก าลัง
บาเพ็ญเพียรออกจากสมาธิ พอเห็นหลี่ควานฉากาลังรับมือกับ
ผู้บุ ก รุ ก สองคน ดวงตาคู่ ส วยก็เ ปล่ ง ประกายวาววับ ดุ ด ัน
ฉับพลันก็ทะยานตัวขึ้นไปพร้อมดึงกระบี่อ่อนออกมาแล้วฟาด
ฟันเข้าใส่แขกไม่ได้รบั เชิญอย่างรุนแรงโดยไม่คิดจะถามไถ่ที่มา
ที่ไป ทาเอาฉูหรู ีบตะโกนบอกเสียงดัง

“ช้าก่อน! พี่สะใภ้ พวกเราไม่ใช่คนเลว พวกเราเป็ นสหาย

ในวัยเยาว์ของอาจุ่น!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหยี่ยนหวู่ฟางก็ยอมยัง้ มือ แต่ทีท่ายังคง

ระวังตัว “ข้าไม่เคยได้ยินเขาเอ่ยถึงสหายวัยเยาว์ พวกเจ้าหาคา
โกหกให้มนั แนบเนี ยนกว่านี้ หน่ อยเถอะ!”

แน่ นอนอยู่ที่ไป๋จุ่นจะไม่พูดถึง ก็พวกเขาร้างราห่างหาย

กันมากว่าเก้าพันปี แล้ว แต่ความจริงย่อมไม่อาจพูดออกไปได้
ดังนัน้ เตี้ยวเซิงจึงต้องรีบพิสูจน์ ตนเอง “พวกเราเป็ นสหายเก่า
ของอาจุ่นจริงๆ เรารูจ้ กั เขาเป็ นอย่างดีเชียวล่ะอาซ้อ เออ... เอา
อย่ า งนี้ นิ สัย อาจุ่น ไม่ ว่ า อะไรก็ดี ท ัง้ นั น้ เสี ย แต่ ขี้ แ ย เอะอะก็
ร้องไห้ ดี ใจเสี ยใจก็ครา่ ครวญได้ทงั ้ นั น้ พอตื่ นเต้ นก็จะพูดติด
อ่าง อีกอย่าง... เขาเป็ นกิเลนดาแต่กลับรักสวยรักงาม ตอนเด็ก
ชอบทัดดอกไม้สีสวย แล้วยังมี...”
433
 “ข้าเข้าใจแล้ว!” อีกฝ่ ายยังพูดไม่จบ เหยี่ยนหวู่ฟางก็ทน
ฟังต่อไปไม่ไหวต้องรีบร้องห้าม ในเมื่อชัดเจนว่าทัง้ คู่เป็ นสหาย
เก่าของสามี แน่ นอนว่าย่อมเป็ นแขก นางจึงเชิญพวกเขาเข้า
ตาหนักด้วยท่าทีเป็ นมิตร แล้วแสร้งตาหนิหลี่ควานฉาแก้เก้อที่
บุม่ บ่ามลงมือกับแขกโดยไม่ถามไถ่ให้ดี แมงป่ องหนุ่มก็หวั เราะ
อย่างขัดเขินเช่นกัน

“ข้าเพียงต้ องการทาตามหน้ าที่ อย่างสุดความสามารถ

ท่านประมุขยังไม่กลับมา ข้าก็คิดจะแสดงฝี มือเต็มที่ เพื่อแสดง
ให้เห็นว่าข้าคุ้มครองนายหญิงได้”

ฉู หูห ัน มองเตี้ ย วเซิ งอย่ า งประหลาดใจ “ท าไมยัง ไม่

กลับมาอีกล่ะ? เจ้าไม่ใช่บอกว่าเขาจะรีบกลับมาหาฮูหยินของ
เขาหรอกหรือ?”

เตี้ยวเซิงเกาหัวแกรกๆ “ข้าก็แค่เดาเอา ไม่ได้พูดชัดว่า

เขาต้องกลับมาแล้วอย่างแน่ นอนเสียหน่ อย”

เหยี่ยนหวู่ฟางได้ยินก็ร้อนใจขึ้นทันใด “สามีข้าไม่ได้อยู่
ในวังหรอกรึ! วันนี้ ฮ่องเต้ ขึ้นครองราชย์ เขาไปปรากฏตัวเพื่อ
พิสจู น์ ตวั ตนคา้ จุนฮ่องเต้ ทาไมไม่เห็นคนเสียแล้วเล่า!!”

434
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 88

น้ าเสี ยงคาดคัน้ ตื่นตกใจของเหยี่ยนหวู่ฟางทาเอาเตี้ยว

เซิงและฉูหสู ะดุ้งเฮือก เตี้ยวเซิงจาต้องรีบเอ่ยปลอบ

“ไม่ใช่! เมื่อครู่ข้าเห็นเขาอยู่ในลานบูชาฟ้ าดิน บารมีช่าง

น่ าเกรงขามยิ่งนัก แต่หลังจากพิธีเสร็จสิ้นคนก็หายไป จึงคิดว่า
เขาอาจจะกลับมาที่นี่...”

ถึ ง จะพูด ออกมาเช่ น นี้ แต่ ใ นใจเตี้ ย วเซิ ง เองไม่ ม นั ่ ใจ

เช่ นกัน สภาพของสหายที่ เห็นในลานบูชาฟ้ าดินดูน่าเป็ นห่ วง
แต่อีกฝ่ ายเป็ นถึงกิเลนเทพ ตัวมหึมาขนาดนัน้ ผูใ้ ดจะหาญกล้า
มีเรือ่ งกับเขาได้ล่ะ? คิดดังนี้ เตี้ยวเซิงก็ค่อยคลายกังวลลง

“ท าไมพี่ ส ะใภ้ ไ ม่ ไ ปร่ ว มงานด้ ว ยเล่ า ? ข้ า ได้ ยิ น มาว่ า

ฮ่องเต้ผ้นู ี้ เคยเป็ นศิษย์ของท่าน พิธีขึ้นครองราชย์ของลูกศิษย์
ไม่ไปร่วมเป็ นสักขีพยานช่างน่ าเสียดาย...”

เหยี่ยนหวู่ฟางรินชาให้ทงั ้ สอง หัวเราะเบาๆ ก่อนกล่าว

ตอบ “ในเมื่ อ พวกเจ้ า เป็ นสหายของอาจุ่น พลัง ตบะย่ อ มไม่

435
ธรรมดา น่ าจะมองออกแล้วว่าข้าเป็ นปี ศาจไอมาร งานมงคล
ในวันนี้ ต้องมียอดคนจากทัวสารท ่ ิ ศมาร่วมงาน หากข้าปรากฏ
ตัวเกรงว่าจะกลายเป็ นตัวอัปมงคลทาลายเรื่องดีงามของศิษย์
อี กทัง้ เกรงว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้ อาจุ่นด้วย เทพกิเลน
อยู่รว่ มกับปี ศาจไอมาร เรือ่ งนี้ คงไม่อาจกล่าวได้ว่าถูกต้อง...”

เตี้ยวเซิงหัวเราะ “พี่สะใภ้อย่าได้เอ่ยเช่นนัน้ เป็ นอันขาด

พวกเราทุ ก คนล้ ว นจิ ต ใจเปิ ดกว้ า ง ไม่ มี ใ ครถื อ สาเรื่ อ งชาติ
กาเนิด ด้วยรูปโฉมดังเทพธิดาของพี่สะใภ้ อย่าว่าแต่ไอมารเลย
เป็ นปี ศาจหลัวซาก็... โอ๊ย!!”

เขายังพูดไม่ทนั จบก็ถกู ฉูหหู ยิกอย่างดุเดือดเข้าให้ ความ

เจ้าชู้ของเตี้ยวเซิงสหายเก่าแน่ นอนว่านางย่อมรู้ดี แม้จะไม่ถึง
ขนาดทาเรื่องเลยเถิด แต่ การเอ่ ยวาจาไม่มีหูรูดต่ อหน้ าหน้ า
พี่สะใภ้คนใหม่ จะอย่างไรก็ไม่ดีแน่

“พี่สะใภ้อย่าฟังเขาพูดจาเหลวไหล ชานี้ อร่อยจริง”

เหยี่ยนหวู่ฟางยิ้มบาง ตัง้ แต่ได้ยินว่าไป๋จุ่นหายไป ในใจ

ก็ร้อนรนกระวนกระวาย ไม่อาจสงบ นางหันไปกระซิบสังหลี ่ ่
ควานฉาเสี ยงเครียด “ส่ งคนไปสื บข่าวในวัง เดิมที ข้าบอกให้

436
เขาพาพ่อบ้านใหญ่ไปด้วย เขากลับบอกว่ายุ่งยาก คนผู้นี้ช่าง
...” ท้ายน้าเสียงมีแววตาหนิเพราะร้อนใจด้วยความเป็ นห่วง

หลี่ ควานฉาพยักหน้ ารับอย่างเข้าใจ “นายหญิงไม่ต้อง

กังวล ข้าจะให้จ้าวซื่ อรีบไปเดี๋ยวนี้ ” เพิ่งจะพูดจบก็ได้ยินเสี ยง
คุ้นหูดงั มาจากหน้ าประตู หลี่ควานฉาเงี่ยหูฟังแล้วหันบอกหญิง
สาว

“ท่านประมุขน่ าจะกลับมาแล้ว...”

ฉูหกู บั เตี้ยวเซิงยืนขึ้นทันที ใจเหยี่ยนหวู่ฟางกลับเข้าไป

อยู่ในอกแล้ว นางเร่งฝี เท้าไปเปิดประตู

ตัวคนยังมาแต่หวั เราะกลับดังมาล่วงหน้ า พอมาถึง อี ก

ฝ่ ายก็เดินมาถึงก็กมุ มือนางไว้ พลางเอ่ ยปลอบ “เจ้าคงรอจน
ร้อนใจไปแล้วกระมัง” ครัน้ เห็นว่าในห้องมีผ้อู ื่นอยู่ด้วยก็ชะงัก
ไปครู่ห นึ่ ง ก่ อ นจะกล่ า วอย่ า งประหลาดใจว่ า “พวกเจ้ า มา
ทาไม?”

ฉูหขู ยับก้าวขึ้นมาด้านหน้ า เรื่องตอนเด็กแม้จะบอกว่า

ผ่านไปเนิ่นนานแล้ว แต่ทุกครัง้ ที่หวนนึ กขึน้ มาก็ราวกับเกิดขึน้
เมื่อวานนี้ เอง อึกๆ อักๆ ครู่หนึ่ งจึงค่อยเอ่ยออกมาได้ “อาจุ่น

437
ก่อนหน้ านี้ ข้าเห็นเจ้าในลานบูชาฟ้ าดินแล้ว แต่ข้าไม่กล้าจะพูด
กับเจ้า...”

สี หน้ าไป๋จุ่นเฉยชา เขายกมือคลึงขมับ น้ าเสี ยงห่างเหิน

“ข้ายุ่งมาครึ่งวันถึงตอนนี้ จึงค่อยว่าง เหนื่ อยนั ก ไม่มีอารมณ์
ต้ อนรับแขก พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ ค่อย
ว่ากัน”

ฉูหกู บั เตี้ ยวเซิงอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าสหายวัยเด็กจะมีที

ท่าเช่นนี้ สุดท้ ายก็จาต้องกล่าวอาลาแล้วรีบจากไป ซึ่ งไป๋จุ่นก็
เพียงโบกมือไล่อย่างไม่ใส่ใจ ไม่แม้แต่จะตามไปส่ง

ออกจากตาหนั กสูง ฉู หกู เ็ ร่งฝี เท้ าอย่ างรีบร้อนไม่ หยุด

เตี้ยวเซิงที่วิ่งไล่ตามมาด้านหลังรู้ดีว่าอีกฝ่ ายทุกข์ใจมาก จึงรีบ
เอ่ยปลอบอย่างเห็นใจ “วันนี้ เขาคงยุ่งจนเหนื่ อยจริงๆนัน่ แหละ
เจ้า...”

เตี้ ย วเซิ งหยุ ด ชะงัก เมื่ อ ตามมาทัน แล้ ว ก็เ ห็ น ว่ า ฉู หู

ร้องไห้ น้ าตานองหน้ า นางพูดเสี ยงสะอื้น “เขาไม่อภัยให้ ข้ า!
ไม่อย่างนัน้ ... ไม่อย่างนัน้ ... คา่ มืดขนาดนี้ ทาไมไม่เอ่ยปากชวน
พวกเราค้ า งคื น ในต าหนั ก บ้ า งเล่ า ! ให้ ข้ า ต้ อ งล าบากไปหา
โรงเตี๊ยมพัก ในตัวก็ไม่ได้พกเงิน! แล้วจะทาอย่างไรดี ฮือๆๆๆ”
438
 พวกเขาเป็ นสหายที่ มีรปู ลักษณ์ แตกต่างแต่กลับยากจน
เหมือนกัน เตี้ ยวเซิงแม้จะพอมีเงินติดตัวอยู่บ้าง แต่ กจ็ าต้ อง
ประหยัด เขาคิดว่าการที่ ปีศาจต้องไปเสียเงินพักโรงเตี๊ ยมเป็ น
เรือ่ งโง่เขลาและผลาญเงินทองอย่างที่สดุ !

“เจ้าดูตาหนักหลังนี้ สิ เป็ นฝี มืออาจุ่นเนรมิตออกมามิใช่

หรือ พวกเราก็ควรทาอย่างเขา เสกตาหนักสักหลังใช้นอนหลับ
พักผ่อนแก้ ขดั ไปก่ อน เขาก็พูดชัดเจนแล้วนี่ ว่าพรุ่งนี้ ค่อยพบ
กันใหม่ พวกเราก็พกั แถวนี้ นี่แหละ ใกล้กนั สักหน่ อย เดินไปมา
จะได้สะดวก เดิมทีเป็ นพวกเราที่ทาผิดต่อเขา จะถูกปิดประตูใส่
หน้ าก็สมควรอยู่ เจ้าว่าจริงหรือไม่?”

ฉู หูติดนิสัยเจ้าอารมณ์ อยู่บ้าง แต่ พอฟั งเตี้ ยวเซิงพูดก็

ค่อยสงบใจลงได้ ลองคิดถึงความเข้าใจผิดมาตลอดเก้าพันปี นี้
สิ ? แม้ ว่ านางจะหนี ด่ านเคราะห์ข องสวรรค์พ้ นมาแล้ วหลาย
ครัง้ หลายหน แต่ ก็ใช่ ว่าจะหนี รอดไปได้ ตลอด วันหนึ่ งก็อาจ
ต้องพลาดพลัง้ ไปเกิดใหม่และจดจากันไม่ได้อีก

ตอนนี้ ยงั มีโอกาสจะไม่ทุ่มเทเพื่อมิตรภาพสักครัง้ หรือ?

รึคิดจะไม่ไปมาหาสู่กนั แล้ว?

439
 “เจ้าพูดมีเหตุผล ไป๋จุ่นคงเพิ่งจะแต่ งงาน ซา้ เจ้าสาวยัง
งามขนาดนัน้ เขาคงอยากจะมีเวลาส่วนตัวบ้าง พวกเราก็ต้อง
พยายามเข้าใจเขาเหมือนกัน ” นางตบบ่าเตี้ ยวเซิง “พลังตบะ
ของอาจุ่นลา้ ลึกยิ่งนัก ตาหนักหลังนัน้ เป็ นเขาเนรมิตขึน้ มา แต่
ข้ากลับทาแบบนัน้ ไม่ได้ แต่เอาเถอะ ก่อนหน้ าเป็ นข้าที่แบกเจ้า
มา ตอนนี้ เริ่ ม รู้สึ ก ปวดเมื่ อ ยบ้ า งแล้ ว ที่ พ ัก คื น นี้ ก็ฝ ากเจ้ า
จัดการด้วยแล้วกัน”

เตี้ ย วเซิงกล่าวว่าไม่มีปัญหา จากนั น้ ก็ออกท่ าทางร่าย

เวทเต็ม ที่ แต่ สิ่ ง ที่ ไ ด้ คื อ กระท่ อ มโกโรโกโสไร้ ป ระตู หลัง หนึ่ ง
แตกต่างจากตาหนักหรูหราสูงเสียดฟ้ าอย่างชัดเจน

ฉู หูถ อนหายใจแล้ ว ต าหนิ อี ก ฝ่ ายอย่ า งระอา “เจ้ า เอา

พลังตบะที่ มีไปใช้กบั เรื่องผู้หญิงอีกแล้วใช่ไหม! ตอนนี้ เจ้าเป็ น
ถึงประมุขเผ่า เรื่องพวกนี้ กค็ วรต้ องรู้จกั ยับยัง้ ชังใจบ้
่ าง ไม่ใช่
หักโหมจนไม่เหลือพลังเช่นนี้ !”

เตี้ยวเซิงพยักหน้ าหงึกหงัก คติประจาใจเขาคือ ภายนอก

ให้น้อมรับคาสอนสังอย่่ างถ่อมตน แต่ภายในใจถึงตายก็ไม่คิด
เปลี่ยนแปลง

440
 ฉู หูเ ป็ นพี่ น้ อ งที่ ดี นั บ ตัง้ แต่ ม ารดาของนางสิ้ น อายุ ข ยั
นางก็รบั สื บทอดนิสัยเสี ยที่ จู้จี้ขี้บ่นของมารดามาหมดสิ้น ใน
สามโลกมีไม่กี่คนที่ มีวาสนาจะได้รบั การสังสอนบ่ ่ นว่าจากนาง
เตี้ยวเซิงนับว่าเป็ นคนหนึ่ งที่ถกู ติบน่ จนเคยชิน หนังหน้ าก็ย่อม
หนาไปแล้ว

แม้จะตาหนิเขา แต่ฉูหกู ย็ อมเข้าไปนัง่ ในกระท่อมกับเขา

ดวงตาจ้องเขม็งไปยังตาหนักหลังใหญ่อลังการริมน้า

“เมื่อครูข่ ้าเองก็รสู้ ึกว่าอาจุ่นออกจะเย็นชาห่างเหินไปสัก

หน่ อย” เตี้ ยวเซิงที่ ค้างคาใจเรื่องนี้ ในที่ สุดก็อดกลัน้ ไว้ไม่อยู่
“ตอนที่ ข้าพูดคุยกับเขาบนลานบูชาฟ้ าดิน เขายังไม่มีท่าที สิ้น
ไร้ไมตรีเช่นนี้ ข้ายังคิดว่าเขาไม่ติดใจถือสาเรื่องราวในวัยเด็ก
ตอนนี้ ดูแล้วคงไม่ใช่ ท่ าทางเขายังคงเจ้าคิดเจ้าแค้น ดูสิ พวก
เรารีบร้อนมาหาเขา กระทังข้ ่ าวปลาก็ไม่ได้กิน”

พูดจบท้ องก็ร้องดังลันขึ
่ ้นมาทันที ฉู หปู รายตามองเขา
อย่างรังเกียจ ก่อนจะล้วงหยิบขนมสองชิ้นจากในอกเสื้อแบ่งให้
เขาชิ้นหนึ่ ง

เตี้ยวเซิงทัง้ ประหลาดใจและดีใจที่ไม่ต้องทนหิว “เจ้าเอา

มาจากไหน?”
441
 “หยิบติดมือมาจากบนโต๊ะจัดเลี้ยงในงาน” ฉูหกู ดั ไปคา
หนึ่ ง แต่ สายตาไม่อาจละไปจากตาหนั กสูงหลังนั น้ ได้ ไม่อาจ
ปฏิเสธว่าตาหนั กนี้ สูงใหญ่และงดงามยิ่งนั ก โคมไฟที่ ประดับ
รายรอบมีพลังวิญญาณอยู่ด้านใน ทาให้โคมสามารถลอยตัวอยู่
กลางอากาศและส่องแสงเรืองรองแบบไม่มีวนั ดับ ฝนตกลมพัด
ก็ไม่อาจทาร้ายโคมนี้ ได้

ชัดเจนว่าเพื่อฮูหยินแล้วไป๋จุ่นพร้อมมอบสิ่งที่ สวยงาม
และดีที่สุดให้อย่างไม่ออมมือ เจ้าเมืองป๋ายลู่กล่าวไม่ผิดจริงๆ
ได้เป็ นฮูหยินของเขาแน่ นอนว่าต้องเป็ นสตรีที่มีความสุขที่ สุด
ในสามโลก

เตี้ ย วเซิง ที่ นั ง่ อยู่ด้ านข้ าง กัด ขนมไปพลางมองดูห ญิ ง

สาวที่นัง่ ใจลอยอย่างครุ่นคิด แล้วกระซิบถาม “ข้าจาได้ว่าตอน
เด็ ก เจ้ า ชอบอาจุ่ น มาก ตอนนี้ เจ้ า คงก าลัง รู้ สึ ก อกหั ก ใช่
หรือไม่?”

ฉู หู ถ ลึ ง ตาใส่ อ ย่ า งดุ ด ั น “มิ ตรภาพบริ สุ ท ธ์ ิ ถู ก เจ้ า

บิดเบือนจนกลายเป็ นอะไรไปแล้ว! ทัง้ หัวเจ้าเหลือแค่เรื่องชาย
โฉดหญิงชัวหรื่ อไง!”

แต่ความจริงเตี้ยวเซิงช่างพูดแทงใจดานางนัก!
442
 ตอนเด็ก นางชอบไป๋ จุ่น สหายสนิ ทในกลุ่ ม ของนางมี
ด้วยกันแค่สามคน ร่างเดิมของเตี้ยวเซิงก็คือแพะสี เขียวตัวโต
เดิมก็ไม่มีอะไรน่ าดู แต่ไป๋จุ่นแตกต่าง เขาเกิดมามีสองสี เป็ นสี
ขาวและสีน้าตาลที่สวยงามนัก

สาหรับฉูหใู นวัยเด็ก ความงดงามของไป๋จุ่นสูงส่งราวกับ

เทพเซียน เสียดายต่อมาไม่รเู้ พราะเหตุใด ปี ที่อายุครบสามร้อย
เขาผลัดเกล็ดออกมากลับกลายเป็ นสีดาสนิท ดาเสียจนโยนลง
ไปในกองถ่านก็คงหาไม่เจอ มารดาจึงไม่ยอมให้นางคบหากับ
เขาอีก

แม้ จ ะมี ค วามรู้ สึ ก ดี ๆ แต่ ค วามเป็ นจริ ง ก็ ก ระแทก

ความรู้สึกดีนัน้ จนพังทลายอย่างง่ายดาย ฉูหกู ลัวว่าเขาจะเป็ น
กิเลนตัวแรกที่ ทรยศต่อเผ่า หากตนเองยังคบหาเป็ นเพื่อนเล่น
กับเขาก็อาจจะเดือดร้อนไปด้วย

ครัน้ เขาถูกเนรเทศลงมายังดินแดนฟั น่ สิงซ่าถู นางเองก็

ไม่เคยคิดไปเยี่ยมเยียน วันนี้ นับว่าเป็ นครัง้ แรกที่ ได้เห็นไป๋จุ่น
ในร่างมนุษย์ เห็นแล้วก็ให้เสียใจเหลือเกิน ที่แท้เจ้าขี้แยพอเติบ
ใหญ่ขึน้ มาแล้วช่างรูปงามนัก หากรูแ้ ต่แรกนางคงสู้สดุ ชีวิตเพื่อ
ขัดคาสังห้
่ ามของมารดา

443
 เสียดาย ตอนนี้ บุปผามีเจ้าของเสียแล้ว อีกทัง้ ฮูหยินของ
สหายก็ช่างงดงามสะคราญโฉมยากจะเทียบเทียม ต่อให้ตนเอง
มีพลังบาเพ็ญสูงกว่านี้ กย็ งั มิอาจเทียบได้

หากจะบอกว่าไม่ร้สู ึกผิดหวังคงไม่จริง แต่นางยังคงอวย

พรให้ ก ับ ทัง้ คู่ อ ย่ า งจริ ง ใจ มิ ต รแท้ ย่ อ มยิ น ดี ที่ ส หายประสบ
ความสาเร็จ เห็นสหายเก่ามีชีวิตคู่ที่มีความสุข นางก็ดีใจมาก
แล้ว

ความคิดในใจฉูหู แน่ นอนว่าเตี้ยวเซิงย่อมดูไม่ออก เขา

จึงถอนหายใจโล่งอก “ข้าก็แค่เคยคิดแบบนัน้ แต่ต่อให้เจ้าชอบ
เขาจริ ง ตอนนี้ เ ขาก็มี บุพ เพสัน นิ วาสที่ ส มบู ร ณ์ ยิ่ ง แล้ ว เจ้ า ก็
อย่าได้สอดตัวเข้าแทรกเลย อย่างไรเสียมิตรภาพที่ยืนยงก็มีค่า
กว่ามาก พวกเรามีชีวิตยาวนานนับหมื่นปี ข้าเวียนว่ายตายเกิด
มาแล้วสองครัง้ ยิ่งรูส้ ึกว่าสายสัมพันธ์ในวัยเด็กช่างลา้ ค่านัก”

ฉู หูต บบ่ า อี ก ฝ่ ายหนั ก ๆ “ดี ที่ เ จ้ า ยัง จ าชาติ ก่ อ นได้ อ ยู่

ไม่เช่นนัน้ พวกเราสามคนคงต่างอยู่กนั คนละขอบฟ้ าแล้วจริงๆ
ครัง้ หน้ าตายเมื่อไร ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

เตี้ ยวเซิงเบือนหน้ าหนี อย่างฮึ ดฮัด “คราวนี้ กลับไปข้า

ตัง้ ใจไว้แล้วว่าจะบาเพ็ญตบะอย่างจริงจัง ไม่ต้องมาก ใช้ ชีวิต
444
สักเจ็ดพันแปดพันปี ค่อยตายอีกหน ไม่อย่างนัน้ เอาแต่ตามล้าง
หนี้ ของชาติเก่าแล้วเริ่มต้นใหม่ตลอด ยุ่งยากเกินไปแล้ว”

ฉูหพู ยักหน้ าเห็นด้วย “เจ้าควรก้าวหน้ าบ้าง”

จากนั ้น สหายทั ง้ สองก็ นั ง่ มองต าหนั ก หรู ห ราสว่ า ง

เรืองรองอย่างโง่งม พลางนึ กสงสัยว่าคู่สามีภรรยาในตาหนั ก
กาลังทาอะไรกันหนอ เห็นโคมไฟดับไปสามดวงแล้วก็ติดใหม่
อีกสองดวง ติดๆ ดับๆ สลับไปมาดูว่นุ วายไม่เบา น้าเสียงเตี้ยว
เซิงส่ อแววมีเลศนัย “ตอนนี้ อารมณ์ ของอาจุ่นคงปั น่ ป่ วนพลุ่ง
พล่านมากจริงๆ” พูดจบก็หวั เราะเสียงลามกอย่างหน้ าไม่อาย

เป็ นฉู หู ที่ อ อกจะกระดากอยู่ บ้ า ง ขณะที่ ส องคนใน

ตาหนักใช้ช่วงเวลาฟ้ ามืดอยู่ในห้องหออย่างหวานชื่น สองคน
ในกระท่อมเจียนพังกลับนัง่ นับโคมไฟที่เดี๋ยวติดเดี๋ยวดับ

ช่างว่างเหลือเกิน

ห้องหอในตาหนัก เหยี่ยนหวู่ฟางเป่ าเทียนแดงดับลงอีก

ดวง

445
 “งานพิธีวนั นี้ ครึกครื้นดี ใช่ ไหม เมื่อครู่เตี้ ยวเซิงเล่าว่า
ท่านยิ่งใหญ่น่าเกรงขามมาก พวกเขาเห็นท่านมอบหยกหรูอี้ให้
ฮ่องเต้องค์ใหม่ด้วย” หญิงสาวหัวเราะเสียงใส “กิเลนดาหมื่นปี
ยากจะพานพบ ทัง้ ยังเป็ นกิเลนเทพที่สง่างามสูงส่ง พวกเขาต้อง
ถูกร่างแท้จริงของท่านสยบจนตาพร่า”

แปลกจริ ง ท าไมเขาจึ ง นิ่ งเงี ย บนั ก เล่ า ปกติ จะต้ อ ง

กระตื อรืน ร้น มาขอทัง้ ค าชมและรางวัล จากนาง แต่ ว นั นี้ เ ขา
กลับยืนห่ างออกไป สี หน้ าลังเล “ร่างกิเลนของข้า... เจ้าชอบ
แบบนัน้ จริงๆ หรือ...?”

นางรู้ว่าเขาไม่ค่อยจะเชื่อมันในตนเองนั
่ ก เขาคิดว่าสีดา
ยากจะทาให้ผอู้ ื่นรักใคร่ สีดาเป็ นสีอปั มงคล คิดขึน้ มาทีไรนางก็
อยากจะตบปากคนที่ ว่าเขานั ก! เหยี่ยนหวู่ฟางก้าวเข้าไปใกล้
แล้ ว ปลดถุง หอมที่ เ อวเขาวางไว้ บ นโต๊ ะ แล้ ว กล่ า วตอบด้ ว ย
น้าเสียงอ่อนโยน

“ข้าชอบร่างกิเลนของท่านจากใจจริง เป็ นร่างที่ สง่างาม

และมี อ านาจที่ สุ ด เท่ า ที่ ข้ า เคยเห็น หากท่ า นคิ ด ว่ า สี ด าเป็ น
ความอัปมงคล แล้วเสือดากับงูปาเฉอ[1] พวกนัน้ จะมีชีวิตอยู่
อย่างไรกันเล่า”

446
 ไป๋จุ่นเดินตามมากอดหญิงสาวจากด้านหลัง เหยี่ยนหวู่
ฟางพลิกตัวกลับมามองเขาอย่างพิจารณา ดวงตาเขาหวานฉ่ า
แต่ กลับขาดความรู้สึกมี ชีวิตและใสซื่ อดังเคย
่ พอเขากระชับ
อ้อมกอดแน่ นขึ้น หญิงสาวก็ยกแขนขึ้นกันไว้อย่างไม่ร้ตู วั ใน
่ ิ้ มให้
ใจรู้สึกสังหรณ์ ประหลาดอย่างที่ บรรยายไม่ถกู กระทังจะย
เขาก็ยงั รูส้ ึกฝื ดฝื นไม่น้อย

“อาจุ่น เขาของท่านหายไปแล้ว...”

ฉับพลันเขาก็หลบสายตา ท่าที เลิ่กลัก่ “อยู่ข้างนอกครึ่ง

ค่อนวัน มันเลยหดกลับเข้าไปนานแล้ว”

เหยี่ ย นหวู่ ฟ างไม่ ต อบ นางเอาแต่ อ มยิ้ ม แต่ ด วงตา

วาววับ

ปกติเขาควรจะโถมใส่ นางจนหน้ าควา่ หรือไม่กจ็ บั นาง

โยนลงบนเตียง ลูบคลาเปะปะไปทัวร่่ าง ใช้เสียงหอบกระเส่าเร่า
ร้อนมอมเมานางให้ คล้อยตาม แล้วก็ต้องเอ่ยชวนให้ นางช่วย
ทาให้เขาคู่งามงอกเงยขึ้นมาอีกครัง้ แต่ไป๋จุ่นตรงหน้ ากลับนิ่ง
เฉย จู่ๆ ก็ยกมือปิดดวงตานางไว้อย่างลนลาน

447
 “วันนี้ ข้าเจอเรื่องไม่สบอารมณ์ ไม่อยากให้เจ้าเห็นสภาพ
ตกตา่ ของข้า”

เพี ย งประโยคเดี ยวก็เปลี่ ยนดวงตาวาววับ ให้ ฉ ายแวว

สงสารเห็นใจได้ทนั ใด ในใจเหยี่ยนหวู่ฟางให้เจ็บปวดนัก รู้ว่า
เขายากจะเลี่ยงที่จะได้รบั ความอยุติธรรมจากผูอ้ ื่น

‘คนอยู่ใต้ชายคาเตี้ย[2] ไยกล้าไม่ก้มหัว’?

ดินแดนจงถู่ไม่เหมือนเมืองเหยียนตู อยู่ที่นี่เขาต้ องทา

ตัวเป็ นข้าราชสานั กให้ผ้อู ื่น ต่อให้ตงั ้ ท่าแข็งขืนสักปานใด ไหน
เลยจะหนี ออกจากโซ่ตรวนที่สวรรค์พนั ธนาการไว้ได้

“หมิงเสวียนทาให้ท่านลาบากใจหรือ...?”

“ไม่ใช่ งานพิธีนับว่าราบรืน่ ดี”

ถ้าเช่นนัน้ ก็คือ... ทนรับสายตาดูถกู จากผู้อื่นไม่ไหว นาง

ดึงมือของเขาลงมากุมพลางลูบไล้อย่างอ่อนโยน “ก่อนหน้ านี้
ท่านก็ใช้ชีวิตอย่างไม่เคยสนใจสายตาผู้ใด ตอนนี้ เป็ นอะไรไป
แล้วเล่า พิรี้พิไรจริง! พูดมาเดี๋ยวนี้ ! ใครกล้าหัวเราะเยาะท่ าน
ข้าจะไปทุบมันให้ตายคาที่เอง!”

448
 [1] งูยกั ษ์ในตานานจีน

[2] มาจากค าพัง เพยว่ า 在人矮檐下，怎敢不

低头 หรือคนอยู่ใต้ ชายคาเตี้ ย ไยกล้าไม่ก้มหัว เป็ นสานวน
หมายถึงไปขอพึ่งพิงอาศัยอยู่ในบ้านผู้อื่น หรืออยู่ใต้อานาจคน
อื่น ย่อมมีฐานะตา่ กว่า จาต้องยอมอ่อนน้ อมอย่างเลี่ยงไม่ได้

449
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 89

พอเห็นหญิงสาวตัง้ ท่ าจะออกไปจัดการผู้อื่นแล้ว เขาก็

รีบกอดนางไว้ “หวู่ฟาง เจ้าไม่ต้องไปที่ ใดทัง้ นั น้ อยู่ที่นี่ให้ ข้า
กอดเจ้าก่อนเถิด”

ความรูส้ ึกนี้ อีกแล้ว!

พอถูก เขากอดกระชับ ในใจเหยี่ ย นหวู่ ฟ างก็ก ระวน

กระวายอยากสะบัดเขาออก ไม่ร้เู พราะเหตุใดนางจึงรู้สึกว่าไป๋
จุ่นเหมือนไม่ใช่คนเดิม กลิ่นอายรอบตัว ท่าที แววตา กระทังค
่ า
เรียกขาน! ทุกอย่างทาให้ หญิงสาวจิตใจไม่สงบ พอข่มใจแล้ว
กอดเขาตอบ ร่างกายก็ยิ่งต่อต้าน ในใจปัน่ ป่ วนราวกับอยู่คลื่น
ซัดกระแทกไม่หยุด เปลืองแรงข่มใจไปตัง้ มาก สุดท้ายก็ฝืนไม่
ไหวต้องผลักเขาออก

“ทาไมรึ?” น้าเสียงอีกฝ่ ายงุนงงปนประหลาดใจ

จะให้นางพูดว่าอย่างไรเล่า! บอกว่านางสงสัยเขางัน้ หรือ

ด้วยพลังที่บาเพ็ญเพียรมา นางสามารถมองทะลุร่างแท้จริงของ

450
เหล่าภูตผีปีศาจได้ แต่ ไม่ใช่กบั ไป๋จุ่น รวมถึงคนที่ ‘น่ าจะเป็ น’
ไป๋จุ่นตรงหน้ านี้ ด้วย!

หญิงสาวถอยตัวออกห่างพลางยกมือกดขมับ “ไม่มีอะไร
ข้าแค่รสู้ ึกเวียนหัวเล็กน้ อยเท่านัน้ ”

เขาจับจูงมือนางพาไปนัง่ ที่ฟกู อ่อน พลางเอ่ย “ข้าจะช่วย

นวดให้” พูดจบปลายนิ้วก็กดตรงจุดชีพจรไท่หยางเซวียนด้วย
น้าหนักไม่เบาไม่หนักเกินไป “เช่นนี้ ดีขึน้ หรือไม่?”

พอเห็นหญิงสาวเริ่มผ่อนคลาย เขาก็ประคองร่างนางให้
นอนลงช้ าๆ พลางก้ มลงกระซิบ ชิด ใบหูเ ล็ก “อยู่ข้ างนอกไม่
นานข้าก็ทนต่อไปไม่ไหว ใจคิดแต่จะรีบกลับมาอยู่ข้างกายเจ้า”
พูดแล้วก็สูดดมกลิ่นหอมจากลาคอขาวเนี ยน ไล่ลงมาถึงลาด
ไหล่บอบบาง มือสองข้างเลื่อนลงมาปลดชุดนางออกเบาๆ ถึง
ขัน้ นี้ หญิงสาวก็ลืมตาขึน้ จ้อง ‘ไป๋จุ่น’ เขม็ง

ต่อให้สามีของนางจะลามกหรือซื่อบือ้ แค่ไหน แต่สิ่งหนึ่ ง

ที่ ชดั เจนคือ เขาใส่ ใจนางอย่างที่ สุด! หากนางบอกว่าปวดหัว
เขาจะไม่มีคลอเคลียแนบชิดเอาแต่ใจเช่นนี้ แน่ !

451
 “อาจุ่น ...” อี ก ฝ่ ายครางรับ เสี ย งแผ่ ว ลมหายใจหอบ
กระชัน้ แต่ยงั คงกดนางไว้กบั ฟูกไม่ยอมปล่อย

โฉมสะคราญกลางเงาโคมช่ างเฉิดฉั นเสี ยราวกับผิวน้ า

ยามวสันตฤดู เสียดายด้านหน้ าไม่มีคนั ฉ่ อง เขาจึงมองไม่เห็น
แววตาตนเอง ตอนนี้ สีหน้ า แววตาเขาคงมีแต่ ความคับแค้นที่
ไม่อาจฉี กทึ้งนางลงท้องได้เป็ นแน่ !

ดี จ ริ ง เวลานี้ นางสยบอยู่ ใ ต้ ร่ า งเขาแล้ ว ผมสี ด ายาว

สลวยเงางามราวน้าหมึกชัน้ ดี ริมฝี ปากแดงระเรือ่ ผิวนวลเนี ยน
เป็ นยองใย ริมฝี ปากสันระร่ ิ กทาบประทับลงบนเนินหยกยัวตา ่
เพียงริมฝี ปากสัมผัสเขาก็รสู้ ึกเหมือนจะหายใจไม่ออก ที่แท้การ
ได้ ใ กล้ ชิ ดสนิ ทแนบกั บ คนที่ ตนมี ใ จให้ มั น สั น่ สะเทื อ น
ความรูส้ ึกไปถึงจิตวิญญาณเช่นนี้ เอง

ขณะที่ริมฝี ปากจะจุมพิตให้ทวเน
ั ่ ิ นหยก หญิงสาวกลับขืน
ตัวออกห่างอย่างต่อต้าน “อาจุ่น วันนี้ ข้าเข้าฌานบาเพ็ญเพียร
ก้าวหน้ าไปสองขัน้ แล้ว...”

เขาครางรับคาอย่างเลื่อนลอย มือไม้ลูบไล้เปะปะไปทัว่
“ดี บาเพ็ญกายบารุงจิต ดี...”

452
 “ท่ า นไม่ คิ ด ว่ า เป็ นการสิ้ น เปลื อ งเวลาหรอกหรื อ ...”
น้าเสียงหญิงสาวเยียบเย็น

“การบาเพ็ญจะสิ้นเปลืองเวลาได้อย่างไรกัน...”

ยังพูดไม่ทนั จบก็ถกู พลังไอมารกระแทกจนกระเด็นไป

ไกล พร้อมไอมารแฝงกลิ่นอายสังหารเข้มข้นที่แผ่ปกคลุมไปทัง้
ห้ อง ย้อมไฟตะเกียงให้ กลายเป็ นสี แดงฉานน่ ากลัว สายลมไร้
ที่ มาพัดกรรโชกแรง เส้นผมยาวสลวยพลิ้วสะบัด โฉมสะคราญ
ดวงตาวาววับคมกริบ! ในมือถือกระบี่ชี้ตรงมาอย่างดุดนั !

“เจ้าเป็ นใคร!!”

หญิง สาวแทงกระบี่ ก รี ด ข้ างแก้ มเขาอย่ า งแม่ น ย าและ

เฉี ยบขาด ใบหน้ าหล่อเหลาคมคายเกิดรอยแผลลึกยาว พร้อม
่ ิ น แต่เขายังคงส่งยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
เลือดที่หลังร

“เจ้าเป็ นอะไรไปแล้ว ข้าจะเป็ นใครไปได้ ก็ย่อมต้องเป็ น

สามีของเจ้าไงเล่า”

ไอ้ปีศาจหน้ าด้านไร้ยางอาย! กล้าแอบอ้างเป็ นไป๋จุ่น!!

453
 ไป๋จุ่นของนางยอมกินเนื้ อคางคกพันปี เพิ่มอีกสองตัว แต่
ไม่ มี ท างยอมให้ น างเสี ย เวลาในการนั ง่ สมาธิ บ าเพ็ญ เพี ย ร
เด็ดขาด ดังนัน้ คนตรงหน้ าต้องไม่ใช่เขา!

คิ ด ถึ ง ความสนิ ทแนบชิ ด เมื่ อ ครู่ ดวงตาคู่ ง ามก็เ ปล่ ง

ประกายวาววับเหี้ยมโหด แค่ที่มนั บังอาจล่วงเกินนาง ก็สมควร
ตายหมื่นครัง้ แล้ว!!

เหยี่ยนหวู่ฟางทะยานตัวเข้าโจมตี อย่างรุนแรง ทุกครัง้ ที่

ตวัดกระบี่เข้าใส่ ดุดนั หมายเอาชี วิตทุกครัง้ ทว่ าอี กฝ่ ายกลับ
เพียงรับพลางถอยพลางแต่ไม่ยอมตอบโต้กลับ ทุกกระบวนรัง้
กาลังไว้สามส่วนเสมอ เขายอมถอยร่นไม่ต่อสู้ แต่หญิงสาวก็ไม่
รามือ ตามประชิดหมายปลิดชีวิตให้ได้!

กระท่อมโกโรโกโสริมน้า

ฉู หทู ี่ นัง่ เหม่อมองตาหนั กหลังงามพลันเห็นสิ่งผิดปกติ

นางใช้ ศอกกระทุ้งเรียกเตี้ ยวเซิง “เจ้าดูที่ตาหนั กของอาจุ่นสิ
เกิดอะไรขึน้ ?”

เตี้ ย วเซิ งเพ่ ง มองไปก็ เ ห็ น โคมไฟที่ ป ระดับ อยู่ ร อบ

ตาหนักส่องแสงวูบวาบแปลกๆ ในแสงสลัวเหมือนมีเงาแสงสี

454
แดงคลา้ ไหลวนอยู่รอบตาหนักด้วย “ไม่ได้การแล้ว! พวกเขาสู้
กัน!”

สู้กนั ? ไม่ประหลาดไปสักหน่ อยหรือ สามี ภรรยาที่ เพิ่ง

แต่ ง งานดึ ก ดื่ น ไม่ ห ลับ ไม่ น อน ลุ ก ขึ้ น มาสู้ ก ัน ท าไม? หรื อ
เพราะว่ากิจในห้องหอไม่ลงรอยกัน ทัง้ สองหันสบตากัน สี หน้ า
กระอักกระอ่วนและลังเล “จะไปจับแยกดีหรือไม่? ปล่อยพวก
เขาสู้กนั ต่อไปจะดีหรือ...?”

แม้จะมีคากล่าวว่าขุนนางตงฉินยากตัดสินความในบ้าน
แต่ปีศาจไม่เหมือนมนุษย์ หากเป็ นคู่สามีภรรยาที่เป็ นมนุษย์ลง
ไม้ ล งมื อ ต่ อ กัน ท้ า ยสุ ด อย่ า งมากก็แ ค่ แ ยกกัน ไปคนละทาง
เท่านัน้ แต่สามีภรรยาที่เป็ นปี ศาจหากลงมือย่อมรุนแรงยากจะ
คาดเดา สุดท้ายอาจมีฝ่ายหนึ่ งฝ่ ายใดถึงแก่ชีวิตได้ ถึงตอนนัน้
ตามไปช่วยก็ไม่ทนั แล้ว

ในที่ สุดสองสหายก็ทนนัง่ มองต่อไปไม่ได้ จาต้องไปดูให้

เห็นกับตาสักหน่ อย ทว่าเพิ่งมาถึงก็เห็นเงาร่างหนึ่ งพุ่งลอยมา
ทางทัง้ คู่แล้ว คาดว่าน่ าจะถูกซัดกระเด็นมา ทัง้ สองจึงรีบเข้ารับ
ร่างนั น้ ไว้ ที่ แท้ เป็ นเด็กหนุ่ มผมสี เงินผู้นัน้ ดูท่าจะบาดเจ็บไม่
เบา เพราะทัง้ ตัวมีคราบเลือดหลายจุด

455
 “นี่ พวกเขาสู้กนั จริงๆ งัน้ หรือ!”

หลี่ควานฉาชี้ไปที่ ด้านในตาหนั ก “เขาเป็ นท่ านประมุข

ตัวปลอม รีบไปช่วยนายหญิงของข้าด้วย...”

สองสหายเดือดดาลทันที ที่แท้กเ็ ป็ นตัวปลอมนี่ เอง! มิน่า

ถึงได้ท่าทีเลวร้ายขนาดนี้ ทัง้ สองปล่อยมือจากหลี่ควานฉาแล้ว
หยิบอาวุธประจาตัวออกมาพุ่งตรงไปในตาหนักอย่างรวดเร็ว
น่ าสงสารหลี่ ควานฉาที่ ไร้คนประคอง จึงร่วงตกกระแทกพื้น
กระอักเลือดออกมากองใหญ่

พ่ อ บ้ า นใหญ่ เ ป็ นเพี ย งมนุ ษ ย์ห่ ุน ตนหนึ่ ง พลัง บ าเพ็ญ

อ่อนด้อยน้ อยนิด ประมือไม่กี่ทีกถ็ กู ซัดจนกระเด็นออกมาไม่
ต่ า งกัน สองคนต่ า งช่ ว ยกัน ยัน ร่า งขึ้น มา ดี ที่ ส หายของท่ า น
ประมุขมีความสามารถสูงส่ง นายหญิงจะต้องปลอดภัยแน่ นอน

หลี่ ควานฉาถอนหายใจเฮือกใหญ่โล่งอก พลันเห็นจ้าว

ซื่อสะอึกสะอื้น “จะต้องเกิดเรือ่ งร้ายกับท่านประมุขแน่ แล้ว...”

ใช่! ต้องเกิดเรื่องร้ายกับท่านประมุขแน่ ! ไม่เช่นนัน้ จะมี

ผูอ้ ื่นกล้าสวมรอยเป็ นเขาได้อย่างไร!

456
 แล้วตอนนี้ ท่านประมุขอยู่ที่ใดกัน?

ทัน ใดนั ้น หลี่ ค วานฉาก็เ ห็น ท่ า นประมุ ข ตัว ปลอมพุ่ ง

ทะยานออกมาจากตาหนัก มุ่งหน้ าไปทางทิศตะวันตกเฉี ยงใต้
แต่พอเขาจะทะยานตามไปกลับถูกพ่อบ้านใหญ่ห้ามไว้ “ไม่ต้อง
ตามไป! เจ้าสู้มนั ไม่ได้ จะกลายเป็ นลาบากให้ ข้าต้ องไปตาม
เก็บศพเจ้าอีก สิ้นเปลืองแรงนัก!”

ช่ างเถอะ ปล่อยมันไปก่อนก็ได้ ปี ศาจที่ มีประวัติความ

เป็ นมาไม่ชดั เจน ย่อมไม่เหมือนท่ านประมุขของพวกเขาที่ ดี
งามใสซื่อ

หลี่ ค วานฉากับ พ่ อ บ้า นใหญ่ เ ดิ น ประคองกัน เข้ า ไปใน

ตาหนัก เห็นนายหญิงสีหน้ าเฉยชา ทว่ามือที่จบั กระบี่ไว้กลับสัน่
สะท้านรุนแรง

“เจ้าตัวเมื่อครู่มนั คือปี ศาจอะไร?” ฉูหโู ยนเท้ าข้างหนึ่ ง

ลงพืน้ อย่างรังเกียจ “ข้าตัดเท้าเจ้าปี ศาจนัน่ ได้!”

หลี่ ควานฉาเดินเข้าไปดู ครู่หนึ่ งก็เอ่ ยขึ้น “หรือจะเป็ น

ราชาปี ศาจหลัว ซา เพราะหลัง จากพิ ภ พเมี่ ย วฟ่ อโจวถูกท่ าน

457
ประมุขทาลาย เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างประหลาด
ที่แท้เขายังคงซ่อนตัวอยู่ในเมืองฉางอานนี่ เอง!”

“มิน่าเล่า...” เตี้ ยวเซิงพยักหน้ า สี หน้ ากระจ่างแจ้ง “ใน

งานพิธีวนั นี้ จึงมีฝงู ปี ศาจหลัวซามาก่อกวน ที่ แท้คนที่ สวมรอย
เป็ นฮ่ องเต้ กค็ ือราชาปี ศาจหลัวซา ถ้าเช่ นนั น้ เรื่องนี้ ต้องมีคน
รับผิดชอบแล้ว! ท่ านเหลียนชือหรือไม่กเ็ ทพอสูรหลัวซาเที ยน
พวกเขาคนใดคนหนึ่ งต้องรับผิดชอบ!”

ตลอดเวลาเหยี่ ยนหวู่ฟางนิ่งเงี ยบ นางเดินหายเข้ าไป

เปลี่ ยนเสื้อผ้าด้ า นใน ทว่าตอนกลับออกมากลิ่นอายรอบตัว
ยังคงเปี่ ยมด้วยไอสังหาร ดวงตาเปล่งประกายแดงฉาน ท่ าที
เหี้ยมโหดทาเอาผูค้ นขวัญผวานัก!

พอเห็นหญิงสาวกาลังจะทะยานตัวออกไป หลี่ควานฉาก็
รีบก้าวไปขวางหน้ าไว้ “นายหญิงจะไปที่ใด?”

“ไปหาหมิงเสวียน ไปเอาไป๋จุ่นของข้าคืนมา!!”

แม้ฉูหแู ละเตี้ยวเซิงจะไม่เข้าใจนักว่าทาไมหญิงสาวต้อง
ไปขอไป๋จุ่นคื นจากฮ่ องเต้ แต่ ทงั ้ สองก็บอกว่ าจะตามไปด้ วย
ส่วนหลี่ควานฉาที่บาดเจ็บไม่เบา เหยี่ยนหวู่ฟางจึงให้เขาอยู่ที่นี่

458
กับพ่อบ้านใหญ่ หากว่าไป๋จุ่นกลับมาก่อนจะได้อยู่แจ้งข่าวให้
เขารู้ จากนัน้ ก็หนั ไปประสานมือคารวะให้สองสหายของสามี

“คืนนี้ โชคดีมีพวกท่านอยู่ด้วย มิเช่นนัน้ ลาพังเพียงพวก

ข้าคงไม่อาจรับมือราชาปี ศาจได้”

เตี้ยวเซิงโบกมือไปมา “สหายที่ ดีกค็ ือเอามาใช้ต่างดาบ

ป้ องกันในช่ วงคับขัน อาจุ่นไม่อยู่ พวกเราย่อมต้ องช่ วยเหลือ
เจ้าสักแรง”

แม้คาอธิบายจะประหลาดไปหน่ อย แต่เหยี่ยนหวู่ฟางก็
รับรู้ได้ถึงไมตรียิ่งใหญ่ “คา่ คืนดึกดื่น ต้องรบกวนพวกท่ านให้
ลาบากแล้ว”

ขณะที่ เตี้ยวเซิงกาลังจะไปที่กระท่อมหลังน้ อยเป็ นนัยว่า

ลาบากจริงๆ ฉูหกู ห็ ยุดมือเขาไว้แล้วรีบเอ่ยขึ้น “ยามมีชีวิตไย
ต้ องนอนให้มาก ตายไปแล้วย่อมได้หลับยาว อย่าเสี ยเวลาอีก
เลย พวกเราออกเดินทางกันเถอะ”

ระหว่างเดินทางไปวังต้าหมิงกง เหยี่ยนหวู่ฟางก็ขอให้ทงั ้
สองช่วยเล่าเหตุการณ์ในงานพิธีอย่างละเอียด

459
 “ข้าเห็นเขาตะกุยเท้า หางสะบัดแรงไม่หยุดก็ร้สู ึกว่าเขา
ออกจะผิดปกติอยู่บา้ ง จึงคอยจับตาดูเขาไว้อยู่ตลอด ไม่คิดเลย
ว่าพอพิธีเสร็จสิ้นจะคลาดกัน พวกข้าตามหาเขาจนทัวก็ ่ ไม่พบ
เดิ ม ยัง คิ ด ว่ า เขาจะกลับ มาหาเจ้ า สุ ด ท้ า ยกลับ เจออาจุ่น ตัว
ปลอมเสียได้”

“พี่สะใภ้....” ฉูหเู อ่ยถามอย่างลังเล “เจ้าไม่ได้ถกู เจ้าตัว

ปลอมนัน้ ล่วงเกินใช่หรือไม่?”

ถูก ถามไม่ อ้ อ มค้ อ มเช่ น นี้ เหยี่ ย นหวู่ ฟ างราวกับ มี

ก้างปลาค้างติดอยู่ในคอ อะไรเรียกว่าไม่ได้ถกู ล่วงเกินกันเล่า!
นางจาผิดคนไปแล้ว ปล่อยให้เจ้าตัวปลอมนัน่ ประชิดตัว นับว่า
ถูกล่วงเกินหรือไม่! คิดถึงเรือ่ งนี้ แล้วก็แค้นจนแทบกระอักเลือด
นัก

“ข้าคิดว่าเขาเป็ นอาจุ่น ยังดี...จับพิรธุ ได้ทนั เวลา”

เตี้ยวเซิงกับฉูหสู บประสานสายตากัน สี หน้ าขุ่นแค้นไม่

น้ อย “รอให้พวกข้าเค้นเจ้าตัวปลอมออกมาได้ จะต้องสับเป็ น
พันเฉื อนเป็ นหมื่นเอามาทาเนื้ อย่างเสียบไม้ ให้พี่สะใภ้ใช้แกล้ม
สุราแน่ ชาระแค้นให้พี่สะใภ้!”

460
 ชาระแค้นเป็ นเรื่องรอง ที่ นางร้อนใจก็คือไป๋จุ่น ไม่ร้วู ่า
ตอนนี้ เขาจะเป็ นอย่างไรบ้าง

วังหลวงที่ สว่างไสว การคุ้มกันแน่ นหนา ทว่าสาหรับทัง้

สามแล้วก็ไม่ต่างจากลานโล่งกว้างธรรมดา เสี ยเวลาไม่นานก็
บุกถึงตาหนั กที่ ฮ่องเต้ อยู่ ดึกมากแล้วแต่ อีกฝ่ ายก็ยงั ไม่นอน
เขานั ง่ อยู่หลังโต๊ะทรงพระอักษร สี หน้ าประหลาดใจอย่างเห็น
ได้ชดั

“อาจารย์ม าท าไมหรื อ ?” เขารี บ ก้ า วออกมาต้ อ นรับ

พลางมองเตี้ยวเซิงและฉูหอู ย่างไม่พอใจนัก “วันนี้ เป็ นวันฉลอง
ที่ ฮ่องเต้ ขึ้นครองราชย์ แขกเหรื่อจากแดนไกลล้ วนแยกย้ าย
กลับไปหมดแล้ว เหตุใดท่านทัง้ สองจึงยังอยู่ในวังอีกเล่า?”

“พวกเราไม่ได้ยงั อยู่... แต่เพิ่งมาถึง พวกเรามากับพี่สะใภ้

...” เตี้ยวเซิงตอบติดๆ ขัดๆ ตามนิสยั

ฮ่ อ งเต้ ข มวดคิ้ ว วู บ หนึ่ ง เสื้ อ สี เ หลื อ งที่ ส ะท้ อ นแสง

ตะเกี ย งเปล่ ง ประกายเรื อ งรอง ขับ เน้ นให้ เ ห็น ความเย็น ชา
รอบตัว เขาก้าวเดินเนิบช้า สองมือไพล่หลัง “ที่นี่คือวังหลวง ไป
มาสะดวกเกินไปมิใช่ทาให้กฎระเบียบเคร่งครัดเสี ยหายหรอก

461
หรือ ข้าจะให้คนพาพวกท่ านไปพักรอที่ ตาหนั กอื่นก่อน ข้าจะ
สนทนากับอาจารย์เป็ นการส่วนตัว”

ว่าตามเหตุผลแล้วอาจารย์ศิษย์สนทนากันตามลาพังก็
เป็ นเรื่องธรรมดายิ่ง ทว่าฉู หูอาศัยความสามารถในการมอง
ทะลุที่สตรีมีเป็ นพิเศษ พบว่าฮ่องเต้ปฏิบตั ิ ต่ออาจารย์สาวคนนี้
ไม่ธรรมดา ดูสายตายามพิจารณามองนางกับเตี้ยวเซิงเป็ นการ
ปรายตามองที่เย่อหยิ่งสูงส่ง แต่ยามมองฮูหยินของไป๋จุ่น กลับ
เป็ นความอ้อยอิ่งและอ่อนโยนที่เอ่ยได้ไม่สิ้น

หรื อ ว่ า บุ รุ ษ ยามเผชิ ญกับ สตรี ที่ คุ้ น เคยยิ่ งล้ ว นเป็ น

เช่นนี้ ? ฉูหหู นั มองเตี้ยวเซิง แต่อีกฝ่ ายกลับมองตอบด้วยความ
งุนงงและโง่งมไร้ที่เปรียบ ฉู หถู อนหายใจอย่างจนปั ญญา แล้ว
กล่าวตอบฮ่ องเต้ “ไม่ได้ บุรุษสตรีอยู่ร่วมห้ องเพี ยงลาพัง ข้า
เกรงว่าพี่สะใภ้จะเสียเปรียบ”

“เสี ยเปรียบ? นางเป็ นอาจารย์ของข้านะ” หมิงเสวี ยน

หัวเราะอย่างดูแคลน

เหยี่ยนหวู่ฟางนิ่งฟังอยู่นานก็กล่าวแทรกขึน้ อย่างร้อนใจ
“ไม่ต้องมากเรื่อง! ข้ามาที่นี่กเ็ พื่อจะถามเจ้าว่า ตอนนี้ ไป๋จุ่นอยู่
ที่ไหน?”
462
 สี ห น้ าหมิ งเสวี ย นเปลี่ ย นเป็ นเย็น ชาอย่ า งไม่ พ อใจ
“คล้ายว่าอาจารย์กาลังตาหนิข้า?”

ย่อมต้ องตาหนิแน่ นอน! สามีข้าวิ่งวุ่นเพื่อให้ เจ้าได้ ขึ้น

ครองราชย์ สุดท้ายคนกลับหายไป ไม่ถามจากเจ้าจะให้ไปถาม
จากใครเล่า!

หญิ ง สาวมองท่ า ที ลู ก ศิ ษ ย์อ ย่ า งพิ จ ารณา เวลานี้ ค งมี

เพี ย งเขาที่ รู้ว่ า ไป๋ จุ่น อยู่ ที่ ใ ด ครู่ห นึ่ ง เหยี่ ย นหวู่ฟ างจึ ง หัน ไป
กล่าวเสี ยงเรียบกับสองสหายของไป๋จุ่น “พวกท่ านออกไปรอ
ข้างนอกสักครูเ่ ถอะ ข้าจะคุยกับแค่สองสามประโยค”

เดิ มฉู หูดึ ง ดันจะไม่ย อมจากไป แต่ เ ตี้ ย วเซิง ก็ลากนาง

ออกไปจนได้

เมื่ อ อยู่ ก ัน เพี ย งล าพัง เหยี่ ย นหวู่ ฟ างก็ก วาดตามอง

ต าหนั กของฮ่ องเต้ ช่ างหรูหราอลัง การนั ก กระทัง่ เสาคานก็
ล้วนปิดทองคาไว้ แสงสีทองเปล่งประกายระยิบระยับแต่กลับไร้
กลิ่ น อายแห่ ง ความมี ชี วิ ต บุ รุษ เบื้อ งหน้ ามิ ใ ช่ ลู ก ศิ ษ ย์ที่ เ คย
ติดตามนางในทะเลทรายกว้างใหญ่ แต่ คือฮ่ องเต้ ที่อยู่เหนื อ
ผู้คนทัง้ ใต้หล้า เป็ นผู้ปกครองดินแดนจงถู่ เขาสวมชุดสีเหลือง
ลวดลายมังกร ยามเยื้องย่างท่าที สูงส่งอย่างไม่อนุญาตให้ผ้ใู ด
463
สงสัยในฐานะสูงส่งได้ เทียบกันแล้วนางกับเขาช่างแตกต่างกัน
เหลือเกิน อดีตลูกศิษย์คงเป็ นเพียงภาพฝัน เพราะทัง้ หมดล้วน
เป็ นแผนการที่เขาวางไว้ทงั ้ สิ้น!

เป็ นนางเองที่มองคนผิดไป!

464
 ใต้เงาอสูร 玄中魅

บทที่ 90

“ไป๋จุ่นอยู่ที่ไหน บอกมา!”

หมิงเสวียนเผยรอยยิ้มยากจะเข้าใจ “เหตุใดอาจารย์จึง
คิดว่าข้ารู้เล่า ท่านประมุขเป็ นถึงกิเลนเทพที่ สวรรค์มอบหมาย
หน้ าที่ให้ลงมาช่วยเหลือสามโลก ผูใ้ ดก็บงการเขาไม่ได้หรอก”

พูดจาบ่ายเบี่ยงเลี่ยงไปเลี่ยงมา น่ ารังเกียจนัก!

“ก่ อ นหน้ านี้ มี ค นสวมรอยปลอมเป็ นเขาเข้ า ไปใน

ตาหนักริมน้า ข้าจึงคาดว่าเขาคงถูกบางเรื่องบางอย่างรัง้ ตัวไว้
เจ้าเป็ นฮ่องเต้ รู้ว่ากิเลนพิทกั ษ์แผ่นดินหายไปกลับไม่กงั วล รู้
ว่ าภูต ผี ปีศาจอาละวาดก็ไม่ส นใจไต่ ถ าม ซ้ายัง ใช้ ชีวิ ต ต่ อ ได้
อย่างสบายอารมณ์ รึว่าเพราะเป็ นฮ่องเต้ ต่อให้ขนุ เขาพังทลาย
สี ห น้ าก็ ห้ า มแปรเปลี่ ย น? หรื อ เพราะเรื่ อ งนี้ ก็ เ ป็ นหนึ่ งใน
แผนการของเจ้าอีก?!”

สิ้นเสียงหญิงสาว รอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้ าอีกฝ่ าย “มี

คนสวมรอยเป็ นเขาเข้าไปในตาหนักของท่าน?”

465
 เหยี่ยนหวู่ฟางสบตาผู้เป็ นฮ่องเต้ ด้วยแววตาคมกริบไร้
ความยาเกรง “ปี ศาจชัน้ ตา่ ใช้ แผนชัวปลอมตั
่ วเป็ นไป๋จุ่น! คิด
ล่วงเกินทาร้ายข้า หากมิใช่เพราะข้าจับพิรธุ ได้ทนั คงถูกมันทา
ร้ายไปแล้ว ทัง้ ที่ วนั นี้ เป็ นวันมหามงคลเฉลิมฉลองฮ่องเต้องค์
ใหม่ขึ้นครองราชย์ แต่กลับมีปีศาจออกอาละวาดเสี ยได้!” ทุก
ถ้อยคาที่ ยา้ ชัด หญิงสาวตัง้ ใจสังเกตสี หน้ าของอี กฝ่ ายอย่ าง
ละเอียด เห็นใบหน้ าเขาขึงตึงไปครูห่ นึ่ งจึงค่อยเอ่ยต่อ

“ระหว่ า งต่ อ สู้กนั ฉู หูต ัด เท้ า ข้ า งหนึ่ ง ของเจ้ า ปี ศาจได้

เพียงแต่ ยงั ไม่ได้ตรวจสอบว่าเป็ นเท้ าจริงหรือเป็ นแค่เวทลวง
ตากันแน่ ”

ภายใต้ ชายแขนเสื้อกว้าง หมิงเสวียนกาหมัดแน่ นก่อน

จะเอ่ ย เสี ย งเรี ย บ “มี เ รื่ อ งเช่ น นี้ เกิ ดขึ้ น ด้ ว ยหรื อ ?” แม้ จ ะ
พยายามอดกลัน้ ทว่าความผิดหวังหดหู่ก็อดั แน่ น เต็ม อกจน
แทบข่มใจให้สงบไม่ได้

ยิ่งปรารถนาโหยหา ยิ่งคิดอยากครอบครองก็ยิ่งทรมาน
เหลือเกิน...

ความรู้สึกที่ เขามีต่อเหยี่ยนหวู่ฟางมิใช่ เกิดขึ้นเพี ยงชัว่

ข้ า มวั น ข้ า มคื น หรื อ เกิ ดจากความใฝ่ ฝั นแต่ ไม่ อ าจได้
466
ครอบครอง แต่ เ ป็ นความรู้สึ กที่ ก่อตัว ขึ้น ช้ าๆ ที ละนิ ดอย่ าง
มันคง
่ ตัง้ แต่ พบกันครัง้ แรกที่ เมืองเที ยนจี๋และต่ อจากนัน้ ที่ ใช้
ชีวิตร่วมกันหลายเดือน ยิ่งนานวันความปรารถนาที่มีต่อนางก็
ยิ่งเข้มข้น เพียงรอยยิ้มเดียวที่ นางมอบให้ เขาก็ดีใจไปได้ครึ่ง
ค่อนวัน

เจ็บ ใจที่ เ ขาค านวณเรื่ อ งไป๋ จุ่น พลาดไป! แค้ น ใจที่ เ ห

ยี่ยนหวู่ฟางหลงรักจอมมารหมื่นปี นัน่ อย่างง่ายดายทัง้ ที่ไม่เห็น
หน้ า!

เพราะอะไรกัน… ไป๋จุ่นเซ่อซ่า ไม่เป็ นโล้เป็ นพาย ถึงเป็ น

เจ้าเมืองก็เป็ นแค่เจ้าเมืองหุ่นปัน้ ยิ่งใหญ่ตรงไหน!

สตรี มิ ใ ช่ ช มชอบบุ รุษ ที่ เ ก่ ง กาจมี ค วามสามารถหรอก

หรื อ เดิ มเขาเคยคิ ดว่ า เหยี่ ย นหวู่ ฟ างจิ ต ใจหนั ก แน่ น ไม่
หวันไหว
่ คนเหลาะแหละอย่างไป๋จุ่นไม่มีทางอยู่ในสายตานาง
สุดท้ายทัง้ สองกลับแต่งงานกัน!

แล้วเขายังจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้หรือไม่?

เวลานี้ จิตใจเขาปัน่ ป่ วนไปหมด ความคิดที่ เคยเฉี ยบคม

ลุ่มลึกก็สบั สนจับต้นชนปลายไม่ถกู เป็ นเพราะเขารักนางอย่าง

467
ล ้า ลึ ก หรื อ เพราะเมื่ อ ครู่ไ ด้ มี โ อกาสสัม ผัส แนบชิ ด ตามที่ ใ จ
ปรารถนา

นานมากแล้วที่ เขาไม่มีความรู้สึกเช่ นนี้ หัวใจที่ ตายไป

แล้วพันปี หมื่นปี กลับเต้นขึน้ มาใหม่อีกครัง้ อย่างทรงพลัง โลหิต
ที่ มีชีวิตชีวาไหลเวียนไปทัวสรรพางค์
่ กาย นี่ เป็ นสิ่งที่ ชวี่หรูหรือ
คนอื่นไม่มีทางมอบให้ได้!

จนถึงตอนนี้ หนึ่ งบาดแผลที่ แขนยังคงปวดหนึ บ ทัง้ ที่ แค่

สะบัด มื อ ครัง้ เดี ย วก็จ ะไม่ เ หลื อ ร่ อ งรอยดัง่ ลมพัด ผ่ า น แต่
บาดแผลนี้ ไม่ได้เกิดจากฝี มือฉู หแู ละเตี้ ยวเซิง มันเกิดจากคม
กระบี่ของนาง เขาจึงตัง้ ใจเก็บรอยแผลนี้ ไว้ อยากสลักลึกให้ถึง
กระดูก

นี่ เป็ นความรักอะไรกัน!

รักข้างเดียว ปรารถนาอีกฝ่ ายอยู่ข้างเดียวอย่างบ้าคลัง่

ช่างน่ าหัวเราะ น่ าเวทนาเหลือเกิน

หญิงสาวตรงหน้ าสะคราญโฉม งามไร้ตาหนิแม้แต่ จุดที่

เล็กที่ สุด ที่ ผ่านมานางไม่เคยปล่อยตัวเป็ นกันเองหรือมี ท่าที
ผ่อนคลายยามอยู่ต่อหน้ าเขาเลย เขาเพียงอยากเสพสุขกับสี

468
หน้ าท่ าทางเป็ นกันเองของนางบ้าง คาดไม่ถึงว่าจะถูกนางจับ
ได้อย่างรวดเร็ว น่ าเสี ยดายที่ เขาใจร้อนเกินไปจึงพลาดโอกาส
ได้เชยชมนาง

แว่ น แคว้ น กั บ โฉมงาม อย่ า งแรกอยู่ ใ นก ามื อ เขา

เรียบร้อยแล้ว แต่ จะจัดการกับอย่างที่ สองต้ องใช้ ความอดทน
มากกว่า หากนางตกเป็ นของเขา การลงมาท่องโลกมนุษย์ครัง้
นี้ กถ็ ือว่าประสบความสาเร็จสูงสุด

“อาจารย์รจู้ กั คัมภีรเ์ หอ ถูบนั ทึกลัวชู

่ หรือไม่?”

เหยี่ยนหวู่ฟางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “แม่น้าเหอก่อเกิด
่ อ เกิ ด บัน ทึ ก ชู ผู้มี บุ ญ ญาจัก ได้ ค รอง เจ้ า
คัม ภี ร์ถ ู แม่ น้ า ลัวก่
หมายถึงสิ่งนี้ งนั ้ หรือ?”

เล่าขานกันมาว่าในยุคแห่งบรรพกาล รัชสมัยของฟู๋ซี[1]
และต้ ายวี๋ [2] กลางแม่น้ าหวงเหอและแม่น้ าลัวเหอต่
่ างมีสตั ว์
เทพที่ บ นหลัง แบกคัม ภี ร์ เ หอถูแ ละบัน ทึ ก ลัว่ ชู ไ ว้ เ พื่ อ เป็ น
บรรณาการให้กบั ฮ่องเต้ หากฮ่องเต้องค์ใดสามารถครอบครอง
คัมภีรแ์ ละบันทึกได้ แน่ นอนว่าย่อมเป็ นการเสริมอานาจบารมี
ให้เกรียงไกรยิ่งขึ้น แต่จะได้รบั การแซ่ซ้องสรรเสริญไปชัวกาล ่
หรือไม่ ผูใ้ ดจะรูไ้ ด้...
469
 “เรื่อ งนี้ เ กี่ ย วอะไรกับ ไป๋ จุ่น ?” หญิ ง สาวมองเขาอย่ า ง
ระแวง “เจ้าส่งเขาไปหาคัมภีรเ์ หอถูบนั ทึกลัวชู ่ งนั ้ หรือ?”

อี กฝ่ ายกอดอกพลางพยักหน้ าเบาๆ “ข้าต้ องการของ

สองสิ่งนัน้ ”

แม้ ต อนนี้ จะได้ รู้ว่ า ไป๋ จุ่ น หายไปไหน แต่ น างก็ย ัง ไม่
เข้าใจ ด้วยนิสยั ของไป๋จุ่น หากเขาต้องห่างหายไปไกล ไม่มีทาง
ที่เขาจะไม่บอกกล่าวให้นางได้รสู้ กั คา นางยังจาประโยคสุดท้าย
ก่อนเขาออกจากตาหนักได้

‘หากข้ากลับมาเย็นคา่ เจ้าก็ไม่ต้องร้อนใจไป’ หรือเขาจะ

รูล้ ่วงหน้ าว่าหมิงเสวียนจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ!

แววตาที่ เ หยี่ ย นหวู่ฟ างมองอดี ต ลู ก ศิ ษ ย์จึ ง แฝงความ

โกรธเคืองไม่น้อย “เจ้าเป็ นร่างอวตารของเทพชัน้ สูง หวังว่าเจ้า
จะคิดชอบประพฤติชอบ อย่าได้ ทาผิดต่ อชาติกาเนิดของตน
อย่างไม่จาเป็ น”

หมิงเสวียนหัวเราะเสียงเย็น ในดวงตาปรากฏเงามืดวูบ
ผ่าน “อาจารย์อย่าได้ใช้ ร่างอวตารของข้ามาตี กรอบให้ ข้านั ก

470
เลย ข้าจุติลงมายังโลกท่ามกลางฝุ่ นธุลีแห่งโลกีย์ ทุกคนต่ างมี
ชะตากรรมแห่งตน แม้แต่เทพชัน้ สูงก็ไม่อาจสอดมือเข้าแทรก”

คากล่าวนี้ บง่ บอกความอามหิตในใจเขาได้ชดั เจนนัก เห

ยี่ ย นหวู่ฟ างพลัน นึ ก ถึ ง ชื่ อ เล่ น ของหมิ ง เสวี ย นที่ บ นั ทึ ก ไว้ ใ น
บัญชีคนตายขึน้ ได้

‘ฟู๋หลิน[3] --- กิเลนในกามือ’ ที่ แท้ ชื่อนี้ กม็ ีความหมาย

ซ่อนเร้นอยู่แต่แรก!

ทัง้ ที่ เป็ นราตรีต้นฤดูคิมหันต์แต่เหยี่ยนหวู่ฟางกลับรู้สึก

เย็นยะเยือกไปทัง้ ตัว “เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ไป๋จุ่นไม่เคยทา
ผิ ด ต่ อ เจ้ า เขาท าหน้ า ที่ อ ย่ า งสมบูร ณ์ ปรากฏตัว เพื่ อ รับ รอง
ฐานะตัวตนของเจ้า ให้ เจ้าขึ้นครองราชย์อย่างยิ่งใหญ่ ทัวทุ ่ ก
ทิศก้มหัวสยบให้อย่างง่ายดาย เจ้ายังมีอะไรไม่พอใจอีก!”

“อาจารย์กล่าวหนักไปแล้ว ข้าไม่ได้ทาอะไรเขาสักหน่ อย
แค่ส่งเขาออกไปจัดการธุระเล็กน้ อยเท่านัน้ เรื่องที่ อาจารย์กบั
ผูพ้ ิ ทกั ษ์แคว้นครองรักกันแน่ บแน่ นลึกซึ้ง เรื่องนี้ ข้ารู้อยู่ ตอนนี้
ทาให้พวกท่านต้ องแยกจากกัน แน่ นอนว่าเป็ นการตัดสินใจที่
ผิดพลาดของข้า ทว่าเรือ่ งนี้ กเ็ ร่งด่วน อาจารย์โปรดอภัยด้วย”

471
 ในดวงตาเขาแฝงแววลุ่มลึกในแบบของผูท้ ี่มีแผนการอยู่
ในใจ ตัง้ แต่ อยู่ด้วยกันในพิภพเมี่ยวฟ่ อโจว นางก็จดจาแววตา
เช่นนี้ ได้ เดิมเคยหวังว่าคาพูดของเขาวันนัน้ จะเป็ นเพียงคาพูด
เหลวไหลที่ เกิดจากความเลอะเลือน ตอนนี้ ชดั เจนว่านางโง่งม
เกินไป เขาถลาลึกและยึดมันเก ่ ิ นกว่าที่นางคาดไว้!

เป็ นครู่ใหญ่ กว่าเหยี่ยนหวู่ฟางจะข่มใจให้สงบก่อนเอ่ย

ถามเสียงเรียบ “เมืองฉางอานมีปีศาจร้ายออกอาละวาด ฮ่องเต้
อย่างเจ้าคิดจะทาอย่างไร?”

“อาจารย์คงหมายถึงราชาปี ศาจหลัวซา เป็ นเพราะครัง้

ก่อนยังไม่อาจกาจัดราชาปี ศาจให้สิ้นซาก ทาให้เขาพาลูกสมุน
หลบหนี ไปได้ งานพิธีวนั นี้ กม็ ีปีศาจหลัวซาเข้ามาก่อกวน แล้ว
อาจารย์ย งั เจอปี ศาจปลอมตัว เป็ นไป๋จุ่น อี ก ข้าจะตรวจสอบ
ความจริงเรื่องนี้ ให้กระจ่างเอง อาจารย์กอ็ ย่าได้กงั วลใจไป เดิม
ที โลกนี้ กม็ ีภตู ผีปีศาจออกอาละวาดอยู่นานแล้ว พวกเราอาจ
ต้องพยายามอยู่รว่ มกับมันให้ได้”

พวกเราอาจต้องพยายามอยู่ร่วมกับมันให้ได้... บิดาเจ้า
สิ! เหยี่ ยนหวู่ฟางไม่อยากจะเชื่ อเลยว่าเขาจะเห็นเรื่องปี ศาจ
หลัว ซาอาละวาดในโลกมนุ ษย์เป็ นเพี ยงเรื่องธรรมดาที่ มีมา

472
นานแล้ว นางแค่นเสียงหัวเราะ “เจ้าเป็ นร่างอวตารแน่ หรือ ไย
จึงเอ่ยวาจาเช่นนี้ ออกมา”

หมิงเสวียนเห็นอีกฝ่ ายกรุน่ โกรธก็หวั เราะอย่างนึ กขา “ดู

เหมือนว่าอาจารย์จะเข้าใจผิดเรื่องร่างอวตารอยู่บา้ ง จริงอยู่ว่า
ร่ า งอวตารเป็ นจิ ต เดิ ม ของเทพชัน้ สู ง ที่ ล งมาจุ ติ ย ัง โลกเพื่ อ
เผยแพร่ พ ระธรรมค าสัง่ สอน หรื อ ชี้ น าให้ ผู้ค นด าเนิ นชี วิ ต
ในทางที่ ถกู ต้องเหมาะสม ร่างอวตารจึงมักเป็ นจิตเดิมหรือร่าง
แยกของพระโพธิสตั ว์ แต่ ร่างอวตารบางร่างก็ไม่ใช่ ” พอเห็น
หญิง สาวมองจ้ องนิ่ งเงี ย บ น้ าเสี ย งก็พลัน เยี ย บเย็น ขึ้น หลาย
ส่วน

“บางครัง้ ร่างอวตารก็ถือกาเนิดจากจิตอกุศลเพียงชัววู
่ บ
ของเทพชัน้ สูงได้ เมื่อที่ มาของการกาเนิดมิได้สะอาดบริสุทธ์ ิ
ยามเกลือกกลัว้ อยู่ในธุลีโลกีย์ เจ็ดอารมณ์หกปรารถนาย่อมถูก
เร่งเร้าได้ง่าย เพียงแต่ร่างอวตารประเภทนี้ มีปัญญารู้แจ้งและมี
ความยับยัง้ ชังใจมากกว่
่ าคนธรรมดาบ้างเท่านัน้ ” หมิงเสวียน
สบประสานสายตากับหญิงสาวพลางเอ่ยถามเสียงกลัว้ หัวเราะ

“อาจารย์ลองเดาดูสกั หน่ อยไหมเล่า ท่ านคิดว่าข้าเป็ น

ร่างอวตารประเภทใด?”

473
 หมิ ง เสวี ย นขยับ เข้ า ใกล้ ห นึ่ ง ก้ า ว เหยี่ ย นหวู่ฟ างพลัน
ถอยหลัง ห่ า งไปสองก้ า วทัน ที วูบ หนึ่ งที่ น างรู้สึ ก หวาดหวัน่
“หรือเจ้าจะมิใช่รา่ งอวตารของเทพ?”

เขาไม่ตอบ เอาแต่ อมยิ้มแล้วมองจ้องนางอย่างแน่ วแน่

คิ้วคางที่อ่อนโยน ไม่บงั เกิดโทสะก็ยงั น่ าเกรงขาม

เรื่องราวล้วนสับสนไปหมด ราวกับหัวทิ่มตกลงไปในวัง
น้ าวน แทบจะแยกเหนื อใต้ ออกตกไม่ถกู แล้ว ถ้าเขาไม่ใช่ ร่าง
อวตาร เขาจะเป็ นอะไรได้ อีก ? ในโลกนี้ ใครจะมี พ ลัง อ านาจ
มากมายขนาดที่ เรียกกิเลนเทพออกมาได้? ธนูฉางเฉินเจี้ยนข
องไป๋จุ่นคันนัน้ มีปฏิกิริยาตอบสนองกับฮ่องเต้องค์ใหม่ ในเมื่อ
ชะตาลิขิตให้เป็ นเขา จะเป็ นร่างอวตารหรือไม่ ล้วนไม่สาคัญอีก
ต่อไปแล้วกระมัง

เห็น หญิ ง สาวสี ห น้ าสับ สน เขากลับ หัว เราะเสี ย งก้ อ ง

“อาจารย์เป็ นอะไรไปแล้ว ? สงสัยข้าจริงๆ หรือ แน่ นอนว่าข้า
เป็ นร่ า งอวตารของเทพชัน้ สู ง ท่ า นไม่ จ าเป็ นต้ อ งคิ ด ระแวง
หรอก ความตัง้ มันของข้
่ าที่ มีต่อท่ านมันคงไม่
่ หวันไหว
่ ต่ อให้
ท าร้ า ยผู้ค นจนหมดสิ้ น ทัง้ ดิ น แดน ข้ า ก็จ ะไม่ แ ตะต้ อ งท่ า น
แม้แต่เศษเสี้ยว”

474
 คาพูดของเขานับว่าลา้ เส้นอย่างเปิดเผยแล้ว! หญิงสาว
เอ่ ย เสี ย งเย็นชา “เจ้าจะแตะต้ องข้ าหรือไม่ ล้ว นไม่สาคัญ ข้ า
เพียงต้องการไม่ให้เจ้าแตะต้องไป๋จุ่น!!”

ดวงตาหมิงเสวี ยนพลันเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นวูบหนึ่ ง
“ขอเพียงข้าไม่แตะต้องไป๋จุ่น ไม่ว่าเรื่องใดท่านก็ล้วนไม่ถือสา
ใช่หรือไม่?”

จู่ๆ เหยี่ยนหวู่ฟางก็ร้สู ึกตะลึงหวาดหวันกั

่ บคนตรงหน้ า
ขึ้นมา “ไป๋จุ่นอยู่ไหนกันแน่ เขาไปหาคัมภีรเ์ หอถูบนั ทึ กลัวชู
่ ที่
ไหน?”

ฝี เท้าเขาหยุดชะงัก แล้วเบือนหน้ าหนี ท่าที ราวกับไม่ได้

ยินคาถามนี้ “อย่างไรเขาก็เป็ นกิเลนของข้า อาจารย์มิต้องตื่ น
ตกใจไป เขายังสบายดีอยู่”

ถึงขัน้ นี้ เหยี่ ยนหวู่ฟางก็ชดั เจนว่าอี กฝ่ ายไม่ยอมบอก!

อารมณ์ โกรธเกรี้ยวรุนแรงก่อให้ เกิดไอสังหารเข้มข้น ไอมาร
พลุ่งพล่านยากจะระงับ กระบี่อ่อนที่ เอวสันไม่ ่ หยุด หมิงเสวียน
พลันหันมองนางด้วยสีหน้ ายากจะเชื่อและเจ็บปวด

475
 “ท่านคิดจะสังหารข้า! เพียงเพราะข้าส่งไป๋จุ่นไปตามหา
่ เท่านัน้ ท่านถึงกับคิดจะสังหารข้า!”
คัมภีรเ์ หอถูบนั ทึกลัวชู

โฉมสะครายช่างไร้ไมตรีเสียจริง เขาหัวเราะขมขื่น “ร้าย

ดี อ ย่ า งไรพวกเราก็เ ป็ นอาจารย์ศิ ษ ย์ก ัน มาหลายเดื อ น เห
ยี่ยนหวู่ฟาง ไป๋จุ่นเป็ นยอดดวงใจของท่านแล้วข้าเล่า? ข้าเพียง
แค่ชมชอบท่ านเท่ านัน้ ในสายตาของท่านข้ากลางเป็ นคนเลว
สมควรตายไปแล้วใช่ไหม ท่านบุกเข้าวังกลางดึกเพื่อตาหนิข้า
เวลานี้ ข้าเป็ นเพียงคนธรรมดา ฝี มือย่อมสู้ท่านไม่ได้ หากท่าน
คิดจะฆ่าข้าทิ้งข้าก็พร้อมน้ อมรับคมกระบี่นี้ แต่หลังจากสังหาร
‘ฮ่องเต้ร่างอวตารอย่างข้า’ แล้ว ท่านคิดไว้หรือยังว่าเรื่องจะลง
เอยอย่างไร?”

เหยี่ยนหวู่ฟางฟั งแล้วก็ให้แค้นใจนัก! โทษตนเองที่ พลัง

บาเพ็ญเพียรอ่อนด้อยจนเกินไป ซา้ ยังเหี้ยมโหดไม่พอ สุดท้าย
จึงค่อยระงับไอสังหาร แสงสีแดงที่ ไหลวนอยู่ภายในตาหนักจึง
สลายไปทีละน้ อย ทว่าน้าเสียงยังคงแข็งกระด้าง “ข้าเพียงร้อน
ใจแต่ไม่ได้คิดจะสังหารเจ้า”

รอยยิ้ ม พลัน หวนคื น ที่ มุ ม ปากเขาอี ก ครา น้ า เสี ย ง

อ่ อ นโยน “ท่ า นไม่ จ าเป็ นต้ อ งร้ อ นใจไป การเดิ น ทางคราวนี้
สาหรับเขาแล้วเป็ นแค่เรื่องเล็กน้ อยเท่ านั น้ อาจารย์พกั รออยู่
476
ในตาหนั กคอยฟั งข่าวเขาได้ อันที่ จริงสองวันนี้ ศิษย์พี่กบ็ ่นว่า
คิดถึงอาจารย์ ข้าจะให้คนนาทางอาจารย์ไปตาหนักเป่ ยกง เพื่อ
พบปะพูดคุยกับศิษย์พี่ดีหรือไม่?”

เหยี่ยนหวู่ฟางส่ายหน้ า “นางเข้าวังเพียงสองวันเท่านัน้
ยังไม่คิดถึงข้ามากนั กหรอก รอผ่านไปสักสามปี ห้ าปี ค่ อยพบ
หน้ ากันใหม่กย็ งั ไม่สาย”

รอยยิ้มหมิงเสวียนพลันแข็งค้าง “สามปี ห้าปี วันเวลาใน

ดินแดนจงถู่ไม่เหมือนดินแดนอู่จินซ่าถูหรอกนะอาจารย์”

“วัน เวลาไม่ ใ ช่ ผ่า นไปที ล ะวัน เหมื อ นกัน หรอกหรื อ ?”

นางเบือนหน้ าไปอีกทาง สีหน้ าเศร้าหมองลง “หากเจ้ายังคิดถึง
ความเป็ นศิษย์อาจารย์ ก็บอกข้าทีว่าต้องไปตามหาคัมภีรเ์ หอถู
บันทึกลัวชู
่ ที่ใด...”

เขาเงียบงันไป “อาจารย์คิดจะไปหาสามีแน่ หรือ ฮึ...ท่าน

อย่าได้บุ่มบ่ามใจร้อนนักเลย ข้าขอเตือน สถานที่ นัน้ เขาไปได้
แต่ ท่ า นไปไม่ ไ ด้ ! คัม ภี ร์เ หอถูบ นั ทึ ก ลัวชู
่ อ ยู่ บ นสวรรค์ช ัน้ เย่
หมอเที ยน[4] เย่หมอเที ยนอยู่ในแดนคงจวีเที ยน[5] ท่ านเป็ น
ปี ศาจไอมาร แค่ เข้าใกล้กส็ ลายกลายเป็ นฝุ่ นธุลีไม่เหลือซาก
แล้ว”
477
 ดิ น แดนแห่ ง พุท ธองค์ไ ร้ ข อบเขต มิ อ าจให้ แ ปดเปื้ อน
มลทิ น แม้ เ พี ย งน้ อ ยนิ ด แดนพุท ธภูมิ จ ะงดงาม สงบสุ ข และ
เปี่ ยมเมตตาเพียงใดก็ตาม แต่ สาหรับเหยี่ยนหวู่ฟางที่ ยงั ขจัด
ไอมารไม่หมดสิ้น ก็เปรียบเหมือนฝุ่ นสกปรกที่ ไม่อาจก้าวเท้า
เข้าไปในดินแดนแห่งนัน้ ได้

ภูเขาซูหมีซานอยู่ตาแหน่ งใจกลางของทัง้ สามพันโลกา

มี สี่ ม หาทวี ป รายล้ อ ม ดิ น แดนอู่จิ น ซ่ า ถูเ ป็ นเพี ย งส่ ว นเล็ก ๆ
ส่วนหนึ่ งของชมพูทวีปเท่านัน้ เขาจี๋เสียงซานจึงไม่อาจเทียบชัน้
กับเขาซูหมีซานได้ สรรพสัตว์ในยวี่เจี้ย[6] แบ่งออกเป็ นสิบสอง
ชัน้ [7] มนุษย์อยู่ในชัน้ ที่สี่ เหนื อขึน้ ไปยังมีเทวอสุราอาซูหลุน[8]
ท้าวจตุโลกบาลซื่อเทียนหวาง เทวดาชัน้ ตาวลี่เทียน[9] เป็ นต้น

ด้ ว ยสวรรค์ช ัน้ ซื่ อ เที ย นหวางเที ย น[10] กับ ชัน้ ตาวลี่

เที ย นล้ ว นอยู่ในระดับ ล่ างสุด ของสวรรค์ ทัง้ ยัง ไม่พ้ น ไปจาก
เขาซู ห มี ช าน ด้ ว ยเหตุ นี้ จึ ง ได้ ชื่ อ ว่ า ‘ตี้ จ วี เ ที ย น’ ทว่ า สวรรค์
ชัน้ เย่หมอเที ยนอยู่กลางนภากาศสูงเหนื อเขาซูหมีชานขึ้นไป
แปดหมื่นโยชน์ เป็ นความสูงที่ยากเกินกว่าที่นางจะไปถึง

คิ ด จะไปตามหาไป๋ จุ่น จึ ง เป็ นเรื่ อ งเกิ น ความสามารถ

อย่างที่สดุ !

478
 เหยี่ยนหวู่ฟางยิ่งคิดยิ่งแค้นเขาเข้ากระดูก! “เจ้าส่ งเขา
ไปสวรรค์ชนั ้ เย่หมอเที ยนได้อย่างไร! เขาเป็ นกิเลนที่ มีเกล็ดสี
ดา เหล่าทวยเทพล้วนมีอคติกบั เขาทัง้ นัน้ !”

หมิง เสวี ยนยัง คงหัวเราะออกมาได้ “เขาเป็ นกิเลนที่ มี

หน้ าที่ คา้ จุนฮ่องเต้ บรรดาทวยเทพจะมีอคติต่อเขาได้อย่างไร
กัน มิใช่ท่านบอกว่ากิเลนดาบารมีน่าเกรงขาม ใครเห็นใครก็รกั
หรอกหรือ ในเมื่อท่านชื่นชมเขาได้ ทวยเทพเหล่านัน้ ก็สมควร
ต้องชื่นชมเขาเช่นกัน”

-----------------------------

[1] หนึ่ งในสามหวง (三皇) บรรพกษัตริย์ยุคโบราณที่

ได้รบั การยกย่องว่าเป็ นผูร้ ิ เริ่มสังสอนให้
่ ผคู้ นรู้จกั การเลี้ยงสัตว์
การใช้ แหจับปลา ที่ สาคัญคือเป็ นผู้คิดค้นแผนภูมิอฏั ฐลักษณ์
อันเกิดจากการสังเกตปรากฏการณ์ความเปลี่ยนแปลงทัง้ หลาย
ของท้องฟ้ า อากาศ สัตว์ รวมถึงมนุษย์ และได้บนั ทึกเป็ นรหัส
ในรูปของตรีลกั ษณ์ (กลุ่มเส้ นหยินหยางสามเส้ น) ลงในแปด
ทิ ศ ในต านานกล่ า วว่ า ฟู๋ ซี ส ามารถเข้ า ใจถึ ง แก่ น แท้ ข อง
เนื่ อ งจากมี ม้ า มัง กร （龙马）แบกคัม ภี ร์เ หอถูม าให้ ซึ่ ง
ต่ อมาในสมัย ราชวงศ์โ จวได้ ท าการรวบรวมการตี ค วามและ
จัดทาเป็ นตาราขึ้น เรียกว่าตาราอี้จิง หรือคัมภีรว์ ่าด้วยศาสตร์
479
 ั ฑิตในสมัย
แห่งการเปลี่ยนแปลง เป็ นหนึ่ งในคัมภีรส์ าคัญที่ บณ
โบราณจาเป็ นต้องเล่าเรียนเพื่อใช้ในการสอบเข้ารับราชการ

[2] หนึ่ ง ในหวู่ตี้ (五帝) เป็ นกษัต ริย์จีน โบราณผู้ข จัด

ปั ญหาแม่น้ าหวงเหอท่ วมแผ่นดินลงได้สาเร็จ ตานานกล่าวมี
เต่ าที่ หลัง แบกบัน ทึ กลัวชู ่ ขึ้น มาจากแม่น้ าลัวเหอมอบให้
่ ก บั
ต้ายวี๋

[3] ฟู๋ ( 伏) หมอบ ท าให้ ยอมสยบ หลิ น (麐) มี

ความหมายเดี ย วกับ หลิ น (麟) ในฉี ห ลิ น (麒麟) ที่ แ ปลว่ า
กิเลน

[4] 夜摩天 เย่ ห มอเที ย น ภาษาบาลี ส ั น สกฤตคื อ

Ya^ma สวรรค์ชนั ้ ยามาเป็ นภพภูมิชนั ้ ที่ 3 ในฉกามาพจร 6 หรือ
เทวภูมิ 6 ชัน้ (欲界六天之第三天) เป็ นสวรรค์ที่ไร้แสง
เนื่ องจากอยู่ สู ง จากยอดเขาพระสุ เ มรุแ ละเหนื อตะวัน และ
จันทราขึ้นไปมาก เหล่าเทพเทวดาในชัน้ นี้ มองเห็นได้ด้วยแสง
รัศมีจากตัวเอง เนื่ องจากผูอ้ ยู่ในภพภูมิสวรรค์ยงั เสพสุขในกาม
คุณทัง้ 5 ในทางพุทธศาสนาจึงยังสามารถเรียกเทวภูมิทงั ้ 6 ว่า
อยู่ในกามาพจรภูมิ

480
 [5] 空居天 คงจวี เ ที ย น หมายถึง ภพภูมิช นั ้ นภากาศ
เป็ นสถานที่ ตงั ้ ของเทวภูมิชนั ้ ที่ 3 ถึง 6 เทวดาผู้ที่อยู่ในภพภูมิ
ชัน้ นภากาศเหล่ า นี้ เ รี ย กว่ า อากาสัฏ ฐเทวดา หรื อ เทวดาที่ มี
วิมานเหนื อขึ้นไปในอากาศ มีเพียงปฐมภูมิชนั ้ ที่ 1 อันที่ เป็ นที่
อยู่ของท้าวจตุมหาราช ผูค้ ้มุ ครองสี่ทิศ และสวรรค์ชนั ้ 2 สวรรค์
ชัน้ ดาวดึงส์ ที่มีพระอินทร์เป็ นผู้ครอง ที่ไม่พ้นยอดพระสุเมรุจึง
จัด ว่ า เป็ นสวรรค์ช ัน้ พื้ น ดิ น หรื อ ตี้ จ วี เ ที ย น（地居天）
เทวดาผูท้ ี่อยู่ในภพภูมิ 2 ชัน้ นี้ เรียกว่า ภุมมัฏฐเทวดา หรือเทวา
ที่ อยู่บนพื้นดิน นอกจากท้าวจตุโลกบาลและพระอินทร์แล้ว ใน
พุทธแบบวัชรยานยังรวมไปถึงเหล่าเทวอสุราที่ อยู่ใต้ เชิงเขา
พระสุเมรุอีกด้วย

[6] กามภูมิ

[7] 欲界众生分十二等แนวความคิ ด ของพุ ท ธ

วัชรยานแบ่งสรรพสัตว์ในกามภูมิออกเป็ น 12 ระดับ จากชัน้
ตา่ สุดคือสัตว์นรก สัตว์เดรัจฉาน เปรต มนุษย์ เทวอสุรา จ้าวผู้
ครองและเทวดาในสวรรค์ 6 ชัน้ ไปจนถึงพรหมในระดับสูงสุด
รวม 12 ระดับ

481
 [8] 阿须伦（阿修罗）อาซู ห ลุ น (อาซิ วหลอ)
หรือเทวอสุรา ตานานจีนกล่าวว่าเป็ นกึ่งเทพกึ่งมนุษย์ที่อารมณ์
ร้อน รักการสู้รบ หนึ่ งในเทพผู้พิทกั ษ์ธรรม กล่าวกันว่าเทวอ
สุราชายรูปกายหน้ าตาอัปลักษณ์ ในขณะที่ เทวอสุราจะมี รูป
โฉมงดงามนัก รบกับตี้ชื่อเที ยนที่ เป็ นผู้ปกครองสวรรค์ช ัน้ ตาว
ลี่เทียนอยู่เป็ นนิจ

[9]忉利天 ตาวลี่เทียน สวรรค์ชนั ้ ที่ 2 หรือดาวดึงส์ มา

จากภาษาสันสกฤตว่า Trayastrmsa-Deva แปลว่าสามสิบสาม
หมายถึงภูมิอนั เป็ นที่ อยู่ของเหล่ามาณพที่ ทากุศลกรรมทัง้ 33
คน โดยมีมาฆมาณพเป็ นหัวหน้ า จนได้มาอุบตั ิ ใหม่เป็ นเทวดา
ในชัน้ นี้ มีพระอินทร์หรือท้ าวสักกะเทวาราช หรือตี้ขื่อเที ยน (
帝释天) เป็ นผูค้ รองสวรรค์ชนั ้ ที่ 2 แห่งนี้

[10] จตุมหาราชิกา

482