บุพเพเล่ห์รัก | 2

บุพเพเล่ห์รัก
แต่งโดย : Queenrabbit
จำนวน : 407 หน้ ำ
รำคำ : 270 บำท
สงวนลิขสิทธิ์ตำมพระรำชบัญญัติลขิ สิทธิ์ พ.ศ.2537
ห้ ำมลอกเลียนแบบหรื อดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึง่ ของหนังสือเล่มนี ้ รวมทังกำร
้
จัดเก็บ ถ่ำยทอด แสกน บันทึก ถ่ำยภำพ ไม่วำ่ ในรูปแบบหรื อวิธีกำรใด ๆ ใน
กระบวนกำรอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้ รับอนุญำตเป็ นลำยลักษณ์อกั ษร ยกเว้ นเพื่อ
กำรประชำสัมพันธ์เท่ำนัน้

Fanpage: https://www.facebook.com/queenrabbit.writer
3 | Queenrabbit

ตอนที่ 1 หญิงสาวผู้โฉดชั่ว
“นั่นมันคุณหนูซ่งจิวจื่อใช่ หรือไม่ ”
“นำงดูชวั่ ร้ ำยยิ่งกว่ำที่คนเขำเล่ำลือกันเสียอีก”
“อย่ำพูดมำก เดี๋ยวไม่ได้ ตำยดีหรอก”
เสียงผู้คนแซงแซ่ไปทัว่ ตลำด เมื่อหญิงสำวผู้หนึ่งพร้ อมผู้ติดตำมปรำกฏ
ตัวขึน้ นำงมีใบหน้ ำจัดได้ ว่ำงดงำมอยู่หลำยส่วนแต่ทว่ำแววตำที่เย็นชำและคิ ้ว
เฉียงตรงทำให้ ดดู ดุ นั ร่ ำงสูงโปร่ งเกินกว่ำสตรี ทวั่ ไปทำให้ นำงดูแปลกตำ หญิงสำว
ก้ ำวเดินอย่ำงรวดเร็ วเข้ ำไปยังร้ ำนขำยเครื่ องประดับร้ ำนหนึง่ ก่อนจะให้ บำ่ วรับใช้ ที่
วิ่งตำมมำเอำหีบใบใหญ่เข้ ำมำวำงกลำงร้ ำน
“ไปเรี ยกเถ้ ำแก่มำให้ ข้ำ ” ซ่ งจิวจื่อ สัง่ เด็กในร้ ำนที่ยืนตัวสัน่ อยู่ข้ำง ๆ
ด้ วยน ้ำเสียงเย็นชำ เขำเคยได้ ยินผู้คนกล่ำวขวัญถึงสตรี ผ้ นู ี ้ไว้ อย่ำงน่ำกลัวยิ่ง เมื่อ
ได้ ยินคำสัง่ ของนำงเขำไม่กล้ ำรี รอรี บวิ่งไปเรี ยกหลงจู๊ที่อยูด่ แู ลแทนเถ้ ำแก่ของร้ ำน
ด้ วยท่ำทำงหวำดกลัวทันที
หลงจู๊เมื่อทรำบว่ำคุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทพั มำก็ ร้ ู ว่ำ จะต้ องมี ปัญหำ
เป็ นแน่ เขำรี บเดินเข้ ำมำพร้ อมกับทำท่ำทีนอบน้ อมที่สดุ เท่ำที่จะทำได้ ก่อนจะถำม
 บุพเพเล่ห์รัก | 4

ด้ ว ยน ำ้ เสียงประจบประแจงว่ำ “ไม่ท รำบว่ำคุณหนูซ่งมีอะไรให้ บ่ำวรั บใช้ หรื อ

ขอรับ”
“ข้ ำเอำของมำคืน” ซ่งจิวจื่อไม่พดู เปล่ำ นำงใช้ พดั ในมือสะกิดฝำหีบใบ
ใหญ่จนปลิวไปกระแทกกำแพงด้ ำนข้ ำงรำวกับของชิน้ นันเบำเหมื
้ อนปุยนุน่ แต่ทว่ำ
เสียงตกกระทบที่ดงั กังวำนนันพิ
้ สจู น์ให้ เห็นว่ำฝำหีบอันนันมี
้ น ้ำหนักมำกขนำดไหน
ตึง...ตึง...ตึง...
เมื่อเห็นเช่นนันหลงจู
้ ๊ ก็กลืนน ้ำลำยอย่ำงยำกลำบำก แต่เพื่อเงินจำนวน
มำกที่จะได้ จำกกำรขำยเครื่ องประดับหีบนี ้แล้ วจึงมีใจกล้ ำที่จะเถียงคุณหนูผ้ นู ี ้
“บ่ำวมีหน้ ำที่ขำยสินค้ ำให้ แก่ลูกค้ ำผู้ทรงเกียรติเพียงเท่ำนัน้ ไม่มีสิทธิ
ตัดสินใจเรื่ องนี ้ ขอคุณหนูโปรดระงับโทสะด้ วย”
“อ้ อ แล้ วเจ้ ำเป็ นคนขำยของเหล่ำนี ้ให้ ฮหู ยินสำมและอนุหวังงันรึ
้ ”
“ใช่แล้ ว เป็ นบ่ำวเองขอรับ”
ถึงแม้ วำ่ คำพูดและกำรกระทำของหลงจู๊จะดูนอบน้ อมอย่ำงยิ่ง แต่แววตำ
ที่กลอกกลิ ้งไร้ ควำมจริ งใจนัน้ ทำให้ ซ่งจิวจื่อรู้ สึกหงุดหงิ ด นำงเดินไปนั่งที่เก้ ำอี ้
กลำงโถงรับรองพร้ อมกับจิบชำที่ไม่ร้ ู วำ่ เอำมำจำกไหนด้ วยมำดรำวกับนำงพญำผู้
หยิ่งผยอง นำงจ้ องมองหลงจู๊ที่เริ่ มตัวสัน่ อย่ำงเงียบงันก่อนที่จะหยิบใบทวงหนี ้จำก
สำวใช้ ข้ำงกำยขึ ้นมำโบกไปมำกลำงอำกำศ
“แม้ วำ่ พวกนำงจะไม่มีเงิน เจ้ ำก็ยงั จะขำยเชื่อให้ พวกนำงอย่ำงนันรึ
้ ”
“บ่ำวเห็นว่ำแขกผู้ทรงเกียรติทงสองท่
ั้ ำนมำจำกจวนแม่ทพั อันเกรี ยงไกร
เมื่อท่ำนทังสองบอกให้
้ ส่งใบเรี ยกเก็บเงินไปที่จวนแม่ทพั บ่ำวจึงเห็นว่ำเป็ นกำร
รับรองที่ดีที่สดุ แล้ วจึงได้ ขำยของเหล่ำนี ้แก่พวกนำง”
5 | Queenrabbit

คำพูดของหลงจู๊ทำให้ ซ่งจิวจื่อจ้ องมองเขำด้ วยแววตำน่ำกลัว ดี! นำง

เพียงแค่ผ่อนปรนลงเล็กน้ อยเพรำะเห็นสตรี พวกนันกั
้ งวลเรื่ องบิดำของนำงที่กำลัง
ออกรบ แต่สตรี นำ่ รังเกียจพวกนันกลั
้ บใช้ โอกำสนี ้ท้ ำทำยควำมอดทนของนำง เห็น
ทีคงจะต้ องเชือดไก่ให้ ลงิ ดูอีกสักหลำย ๆ ครัง้ คนพวกนี ้จะได้ จำให้ ขึ ้นใจว่ำอะไรควร
อะไรไม่ควร!
หญิงสำวหรี่ ตำมองหลงจู๊ที่ตวั สัน่ ฟั นกระทบกันกึกกักเพรำะแรงโทสะของ
นำงพลำงสอบถำมเขำด้ วยน ้ำเสียงยำกคำดเดำ
“เจ้ ำทำหน้ ำที่นี ้มำนำนเท่ำไหร่แล้ ว”
“บ่ำวย้ ำยมำดูแลร้ ำนแห่งนี ้ได้ หนึง่ ปี แล้ วขอรับ”
“เจ้ ำ ไม่ร้ ู รึ ว่ำของทุก อย่ำงที่ จ ะซือ้ เข้ ำจวนแม่ทัพ จะต้ อ งมี ใบอนุญำต
พร้ อมตรำประทับจำกข้ ำ แต่ถ้ำไม่แน่ใจว่ำหนังสือรับรองนันจริ
้ งหรื อไม่ก็ต้องส่งคน
มำสอบถำมข้ ำก่อน”
เหล่ำพ่อค้ ำแม่ค้ำรอบ ๆ พยักหน้ ำให้ กับคำพูดของซ่งจิวจื่อด้ วยสีหน้ ำ
เจ็บปวดหัวใจ เมื่อนึกถึงเรื่ องห้ ำปี ก่อนที่อยูด่ ี ๆ นำงก็เข้ ำกุมอำนำจเรื่ องต่ำง ๆ ของ
จวนแม่ทพั แบบปุบปั บเสียจนใคร ๆ ก็ตงตั
ั ้ วไม่ทนั เหล่ำภรรยำรองและอนุที่เริ่ ม
ก ำเริ บ เสิ บ สำนเพรำะกำรจำกไปของฮู ห ยิ น ใหญ่ ต่ ำ งถูก จัด กำรภำยในเวลำ
อันรวดเร็ ว มีบำงคนโชคดีโดนแค่สง่ กลับบ้ ำนเกิด แต่บำงคนโชคร้ ำยคิดใหญ่เกิน
ตัวก็พำกันหำยสำบสูญ เมื่อรู้ตวั อีกทีสตรี พวกนันก็
้ กลำยเป็ นแค่เรื่ องเล่ำไปเสียแล้ ว
นำงจัดกำรเรื่ องต่ำง ๆ ภำยในจวนอย่ำงเฉียบขำดยิ่ง แม้ แต่ของที่พวกเขำ
หลอก..แค่ก แค่ก ขำยให้ กบั เหล่ำนำยหญิงในจวนล้ วนถูกตีกลับพร้ อมทวงเงินคืน
ด้ วยควำมป่ ำเถื่อนของสตรี น่ำไม่อำยผู้นี ้ ควำมหน้ ำด้ ำนหน้ ำทนของนำงช่ำงน่ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 6

กลัวยิ่งนัก เมื่อเห็นว่ำพวกเขำไม่รับของคืนก็นำคนท่ำทำงน่ำกลัวปิ ดหน้ ำปิ ดตำมำ

กดดัน ทำลำยข้ ำวของเสียจนลูกค้ ำไม่กล้ ำเข้ ำร้ ำน เมื่อเอำทำงกำรมำจับกุมนำง
กลับชดใช้ คำ่ เสียหำยพร้ อมทังซื
้ ้อของมำวำงคืนให้ ครบทุกชิ ้นแม้ กระทัง่ ถ้ วยชำเล็ก
ๆ แต่เมื่อทำงกำรกลับไปแล้ วนำงก็เริ่ มทำลำยข้ ำวของอีกรอบ และชดใช้ เหมือนเดิม
ซ ้ำไปซ ้ำมำจนไม่สำมำรถทำมำค้ ำขำยได้ อีกต่อไป
มำรดำมันเถอะ! ถ้ ำมีปัญญำชดใช้ ขนำดนันท
้ ำไมไม่ลืม ๆ เรื่ องข้ ำวของ
พวกนันไปเสี
้ ยก็สิ ้นเรื่ อง พวกเขำไปร้ องเรี ยนกับทำงกำรก็ไม่มีใครออกมำแก้ ปัญหำ
ให้ เลยสักคน ทำให้ สดุ ท้ ำยต้ องรับของพร้ อมคืนเงินด้ วยน ้ำตำ หลังจำกนันมำหำก
้
เป็ นเรื่ องของจวนแม่ทพั ซ่งพวกเขำล้ วนไม่กล้ ำหย่อนยำนในกฎของสตรี ผ้ นู ี ้อีก มิ
เช่นนันแล้
้ วนำงจะสรรหำวิธีกำรอะไรมำคืนของพวกนันอี
้ กล้ วนน่ำกลัวยิ่ง! อำ..เมื่อ
นึ ก ขึ น้ ได้ น ำ้ ตำก็ พ ำนจะไหลอี ก รอบ เหล่ำ พ่ อ ค้ ำ แม่ ค้ ำ พำกัน ซับ น ำ้ ตำให้ กับ
ควำมหลังอันเจ็บปวด พร้ อมกับไว้ อำลัยให้ หลงจู๊ตรงหน้ ำอย่ำงเงียบ ๆ
“แต่วำ่ นำยหญิงทังสอง...”
้
“เถ้ ำแก่สง่ จดหมำยด่วนมำขอรับ”
หลงจู๊ยงั ไม่ทนั ได้ อธิบำยอะไรเพิ่มเติมเด็กรับใช้ ก็วิ่งเข้ ำมำพร้ อมจดหมำย
ด่วนในมือ ในจดหมำยพร่ ำบอกถึงควำมยำกลำบำกในกำรสร้ ำงร้ ำนแห่งนีข้ ึ ้นมำ
รวมถึงด่ำทอเขำเสียยืดยำว ท้ ำยกระดำษมีประโยคสัน้ ๆ บอกเอำไว้ ว่ำให้ เขำรับ
ของคืนอย่ำให้ เรื่ องบำนปลำยไปมำกกว่ำนี ้ และไล่เขำออกทันที ที่เขำจัดกำรเรื่ อง
ทัง้ หมดจบ เมื่ออ่ำนจำดหมำยจบหลงจู๊ก็หน้ ำซีดเข่ำทรุ ด ล้ มลงจนเด็กรับใช้ รับ
แทบไม่ทนั
ซ่งจิ วจื่ อมองเหตุกำรณ์ ตรงหน้ ำอย่ำงพึงพอใจ ถื อว่ำเจ้ ำของร้ ำนยังรู้
7 | Queenrabbit

ควำมอยูบ่ ้ ำงทำให้ นำงไม่ต้องลงไม้ ลงมืออะไรจึงลุกขึ ้นยืนเพื่อกลับไปจัดกำรคนใน

ของตนต่อ แต่ก่อนจะก้ ำวออกไปนำงชะงักเล็กน้ อยและประกำศเสียงไม่ดงั ไม่เบำ
ให้ ทกุ คนได้ ยินก่อนจะจำกไปโดยทิ ้งควำมวุน่ วำยและเสียงจอแจไว้ ข้ำงหลัง
“ข้ ำจะพูดให้ ชัดเจนอีกครัง้ หำกมีใครก็ตำมแอบอ้ ำงจ่ำยเงินโดยใช้ ชื่อ
ของจวนแม่ทพั ซ่งโดยไม่ได้ รับอนุญำตจำกข้ ำแล้ วละก็ ทำงเรำจะไม่รับผิดชอบผล
ใด ๆ ทังสิ
้ ้น!”
หลังจำกนันไม่
้ กี่วนั ก็มีจดหมำยจำกชำยแดนประทับตำของแม่ทพั ซ่งส่ง
ตัว นำยหญิ ง ทัง้ สองออกจำกจวนด้ ว ยเหตุผลว่ำ ท ำผิ ด กฎและท ำให้ เ สื่ อ มเสี ย
ชื่อเสียงของจวนแม่ทพั ...
เสือ่ มเสียย่ำเจ้ ำสิ!
ผู้คนต่ำงรู้ ว่ำควำมเสื่อมเสียของจวนแม่ทพั ซ่งล้ วนมำจำกซ่งจิวจื่อทังสิ
้ ้น
้ ำยใจดำ อำมหิต และตระหนี่ถี่เหนียวเป็ นที่สดุ ด้ วยศักดิ์ฐำนะที่
เพรำะนำงทังใจร้
เป็ นหลำนสำวของอดีตอัครมหำเสนำบดีมทู่ ี่ถึงแม้ จะปลดเกษี ยณไปแล้ วแต่อำนำจ
และชื่อเสียงยังคงกึกก้ องไปทัว่ แว่นแคว้ น แถมท่ำนแม่ทพั ซ่งเฟยหลงบิดำของนำง
ก็ให้ ท้ำยสนับสนุนบุตรสำวคนนี ้อย่ำงไม่ลืมหูลื มตำโดยให้ เหตุผลว่ำ เรื่ องที่นำง
กระทำล้ วนเป็ นเรื่ องที่ดีต่อจวนทังสิ
้ ้น ถึงแม้ ว่ำจะทำให้ ชื่อเสียงของนำงดูไม่ดีไป
บ้ ำงแต่เขำเป็ นชำยชำติทหำรจะไปคิดเล็กคิดน้ อยเรื่ องพวกนี ้ไปใย จึงทำให้ นำง
เสมือนพยัคฆ์ติดปี กอยำกทำอะไรก็ทำ ขอเพียงไม่ล ้ำเส้ นจนเกินไปทุกฝ่ ำยล้ วนปิ ด
ตำข้ ำงหนึง่ เพื่อนำง
ชำวบ้ ำนต่ำงเล่ำลือว่ำสตรี ผ้ ูนีถ้ ึงกับประกำศกร้ ำวว่ำจะไม่แต่งงำนอยู่
เป็ นสำวเทื ้อแก่คำจวน และสัง่ บิดำกับพี่ชำยที่เป็ นรองแม่ทัพให้ ทำงำนให้ ดีเพื่อ
 บุพเพเล่ห์รัก | 8

รักษำตำแหน่งเกียรติภมู ิของวงศ์ตระกูลไว้ ส่วนเรื่ องในบ้ ำนนำงจะเป็ นคนจัดกำร

เอง เมื่อท่ำนแม่ทพั ได้ ยินบุตรสำวพูดเช่นนันก็
้ หวัน่ ใจว่ำบุตรสำวของตนจะไม่มีวนั
แต่งออกจำกจวน ถึงกับมีขำ่ วลือว่ำหำกได้ รับชัยชนะจำกศึก แม่ทพั ซ่งจะขอสมรส
พระรำชทำนบังคับบุรุษหนุม่ ที่ดีสกั คนหนึง่ ให้ มำแต่งงำนกับซ่งจิวจื่อเลยทีเดียว
แต่ข่ำวลือย่อมเป็ นแค่ข่ำวลือ เพรำะยำมนี ้ซ่งจิวจื่ออำยุยำ่ ง 19 ปี แม่ทพั
และรองแม่ทพั ซ่งชนะศึกเล็กศึกใหญ่มำหลำยศึกแล้ วยังไม่มีชำยใดมำสู่ขอนำง
ออกเรื อนไปเสียที ทำให้ ทกุ คนในเมืองต่ำงเชื่อคำประกำศที่วำ่ นำงจะปั กหลักอยูใ่ น
จวนเป็ นแม่นมัน่ ไม่ยอมออกเรื อนนันเป็
้ นควำมจริ งอย่ำงแน่นอน

ภำยนอกเป็ นเช่นไรซ่งจิวจื่อย่อมไม่สนใจแม้ แต่น้อย คนจะลืออะไรก็ลือ

ไปชื่อเสียงนำงจะเน่ำเหม็นแค่ไหนนำงไม่สน ดีเสียด้ วยซ ้ำนำงจะได้ ไม้ ต้องออก
เรื อนไปกับพวกบุรุษตัวเหม็นมักมำกมีหลำยเมีย แค่จัดกำรคนในครอบครัวก็น่ำ
รำคำญเกินทนแล้ ว หำกนำงต้ องลงสนำมเต็มตัวคงจะปวดหัวไม่เป็ นอันทำอะไรกัน
พอดี สู้เอำเวลำไปทำมำหำกินเพื่อเลี ้ยงตัวเองยำมแก่เฒ่ำจะดีกว่ำ
หญิงสำวคิดพลำงตรวจสมุดบัญชีของร้ ำนรวงที่เป็ นสินเดิมของมำรดำไป
ด้ วยทำให้ บรรยำกำศในห้ องหนังสือที่ค่อนข้ ำงเงียบมีเพียงเสียงพลิกหน้ ำกระดำษ
และเสี ย งลูก คิ ด เป็ นครั ง้ ครำวเท่ ำ นัน้ บรรดำหลงจู๊ ที่ ถู ก เรี ย กตัว มำทิ ง้ มำด
ผู้เชี่ ยวชำญที่น่ำนับถือออกไปหมดจนเหลือ เพียงท่ำทำงของบ่ำวผู้นอบน้ อมต่อ
คุณหนูซ่งผู้เป็ นเจ้ ำของตัวจริ งของสำมร้ ำนเครื่ องประดับ สองโรงเตี๊ยมชื่อดัง ใน
เมืองหลวง
พวกเขำทำงำนกับนำงมำนำนทำให้ ร้ ู จักคุณหนูอยู่พอสมควร ถึงแม้ ว่ำ
9 | Queenrabbit

ผู้คนจะเล่ำลือถึงหญิ งสำวตรงหน้ ำว่ำชั่วร้ ำยเพียงใด แต่นำงเป็ นสตรี ที่เก่งกำจ

เฉียบขำดยิ่งนัก ยำมที่นำงมำดูแลกิจกำรใหม่ ๆ พวกเขำยังเป็ นเพียงผู้ช่วยในร้ ำน
และโรงเตี๊ยมเท่ำนัน้ แต่ผ่ำนไปไม่นำนคุณหนูก็จัดกำรขับไล่คนเก่ำ ๆ ที่คดโกง
ออกไปแล้ วแต่งตังพวกเขำขึ
้ ้นมำแทน เมื่อเห็นวิธีกำรที่นำงจัดกำรคนเหล่ำนันแล้
้ ว
ย่อมต้ องไม่มีใครกล้ ำคดโกงอีกแน่นอน
คุณหนูมีวิธีจัดกำรร้ ำนที่แปลกประหลำดแต่กลับสร้ ำงกำไรได้ มำกมำย
และถ้ ำหำกขำยได้ เกินเป้ำคุณหนูก็จะตบรำงวัลให้ พวกเขำและเด็ก ๆ ในร้ ำนอย่ำง
ใจกว้ ำงแบบที่ไม่มีใครจะให้ ได้ เท่ำนี ้อีก แบบนี ้จะบอกว่ำนำงชัว่ ช้ ำได้ อย่ำงไรเล่ำ
ในเมื่อนำงปฏิบตั ิกบั คนของตนดีขนำดนี ้ ส่วนคนอื่นนัน...แค่
้ ก แค่ก อย่ำไปพูดถึง
เรื่ องน่ำเบื่อพวกนันเสี
้ ยดีกว่ำ
พรึบ!
เสียงปิ ดสมุดเล่มสุดท้ ำยดังขึ ้นท่ำมกลำงควำมเงียบทำให้ เหล่ำผู้สงู วัย
เงยหน้ ำสบตำผู้เป็ นนำยเพื่อรอนำงพูด เพรำะซ่งจิ วจื่ อจะพูดคุยกับพวกเขำถึง
ปั ญหำที่เกิดขึ ้นพร้ อมทังสั
้ ง่ กำรเรื่ องเล็กใหญ่ไว้ หลังจำกพูดคุยจบ แต่ทว่ำรอได้ สกั
พักคุณหนูกลับไม่ได้ พดู อะไรจนพวกเขำเริ่ มใจเสีย
“พวกเจ้ ำ...ทำได้ ดีมำก”
เหล่ำหลงจู๊ถอนหำยใจออกมำเฮือกใหญ่ พวกเขำเกือบหยุดหำยใจตอนที่
นำงหยุ ด พู ด นั่ น ไปแล้ ว! แต่ ถึ ง อย่ ำ งไรได้ รั บ ค ำชมก็ ดี ก ว่ ำ ค ำติ เ ตี ย น ด้ วย
ประสบกำรณ์ที่ต้องผ่ำนช่วงเวลำแบบนี ้ทุกเดือนทำให้ พวกเขำปรับอำรมณ์อย่ำง
รวดเร็ วและเริ่ มถกเรื่ องเกี่ยวกับงำนของตนอย่ำงกระตือรื อร้ น
ซ่งจิวจื่อแนะนำและตอบปั ญหำอย่ำงใจเย็น นำงให้ แบบเครื่ องประดับชุด
 บุพเพเล่ห์รัก | 10

ใหม่สำหรับร้ ำนเครื่ องประดับและเมนูพิเศษเมนูใหม่ของโรงเตี๊ยมก่อนที่จะให้ ทกุ

คนกลับไปจัดกำรงำนของตน ผ่ำนไปไม่นำน เหม่ ยฉี ผู้ติดตำมคนสนิทของนำงก็
เดินเข้ ำมำรำยงำนว่ำฮูหยินรองขอเข้ ำพบ
“คุณหนูเจ้ ำคะ ฮูหยินรองขอเข้ ำพบเจ้ ำค่ะ”
“งันรึ
้ นำงมีธุระเรื่ องอะไรล่ะ”
“บ่ำวคิดว่ำน่ำจะเป็ นเรื่ องของคุณหนูสำมเจ้ ำค่ะ”
“ให้ นำงเข้ ำมำ”
ฮูหยินรอง ฮุ่ ยเหลียน เป็ นสตรี วัยสำมสิบกว่ำที่ยังคงควำมงำมไว้ ไม่
เสื่อ มคลำย นำงค่อ ย ๆ ก้ ำ วเดิน เข้ ำ มำในห้ องอย่ำงแช่มช้ ำ ด้ วยใบหน้ ำอบอุ่น
อ่อนโยน และนัง่ ลงไม่ใกล้ ไม่ไกลด้ วยท่ำทำงเรี ยบร้ อยเป็ นอย่ำงยิ่ง นำงจิบชำที่
เหม่ยฉีสง่ ให้ ก่อนจะหันมำพิจำรณำซ่งจิวจื่อด้ วยแววตำเป็ นห่วงเป็ นใยเกินจริ ง
“จิวจื่อ เจ้ ำควรจะพักผ่อนเสียบ้ ำง แม่เห็นร่ ำงกำยเจ้ ำซูบผอมลงเยี่ยงนี ้
แล้ วเจ็บปวดใจยิ่งนัก”
ซ่งจิวจื่อมองฮูหยินรองด้ วยรอยยิ ้มไม่ถึงดวงตำ ควำมจริ งแล้ วบิดำของ
นำงเคยมีฮหู ยินอีกหลำยคนแต่มกั ใหญ่ไฝ่ สงู เกินไปตอนนี ้จึงไม่อยูแ่ ล้ ว ที่เหลือรอด
อยู่ก็มีแต่ฮูหยินรองกับฮูหยินสี่ที่แม้ จะมีกำรกระทบกระทัง่ กันบ้ ำงแต่ก็ไม่มำกมำย
จนเกินไป พวกนำงมีควำมรักให้ บิดำของนำงจริ งและภูมิหลังไม่เป็ นอัตรำยใด ๆ
เท่ำนี ้นำงก็พอวำงใจได้ ถึงแม้ จะเบื่อท่ำทีเสแสร้ งพวกนี ้ไปบ้ ำง แต่เพื่อบิดำผู้รักกำร
ทำตำมธรรมเนียมสำมภรรยำสีอ่ นุอย่ำงเคร่งครัดแล้ วนำงย่อมต้ องอดทน
“แม่รองมีธุระอะไรหรื อไม่ หำกไม่มีจิวจื่อจะได้ ไปพั กผ่อนตำมที่แม่รอง
ต้ องกำร”
11 | Queenrabbit

ฮูหยินรองมุมปำกกระตุกพูดไม่ออกไปชัว่ ครู่ แต่เมื่อตังสติ

้ ได้ แล้ วนำงรี บ
เข้ ำประเด็นก่อนจะโดนไล่กลับอีกครัง้
“เสวี่ยเยวี่ยนน้ องเจ้ ำปี นี ้ก็อำยุครบ 15 ปี แล้ ว แม่อยำกจะจัดพิธีปักปิ่ น(1)
ให้ น้องเจ้ ำ เป็ นเพียงพิธีเล็ก ๆ เชิญคนมำเพียงไม่กี่คน ทุกคนล้ วนแต่เป็ นญำติสนิท
มิตรสหำยเท่ำนัน้ เจ้ ำเห็นว่ำอย่ำงไร”
“งำนเล็ก ๆ รึ?”
เมื่อถูกซ่งจิวจื่อเลิกคิ ้วหรี่ ตำมองด้ วยสีหน้ ำครุ่ นคิด ทำให้ ฮูหยินรองเริ่ ม
กระสับกระส่ำยขึ ้นมำ นำงเห็นว่ำนี่เป็ นโอกำสดีที่จะหำคูค่ รองที่เหมำะสมสักคนให้
เสวี่ ย เยวี่ ย น แต่ถ้ ำ ซ่ง จิ วจื่ อ ไม่อนุญ ำตนำงก็ ไม่กล้ ำ แม้ แ ต่จะจัด กำรเรื่ อ งใด ๆ
เด็ดขำด เพรำะจุดจบนันย่
้ อมต้ องไม่สวยงำมอย่ำงแน่นอน
“ใช่แล้ ว หำกเจ้ ำไม่วำงใจเดี๋ยวแม่จะส่งรำยละเอียดงำนให้ เจ้ ำก่อนดี
หรื อไม่” ฮูหยินรองรี บแสดงควำมจริ งใจให้ เห็นเพรำะกลัวจะพลำดโอกำสสำคัญ
ทันที
“ไม่ต้อง แม่รองจัดกำรเหมำะสมที่สดุ แล้ ว ท่ำนมีเรื่ องอะไรอีกหรื อไม่ ข้ ำ
มีธุระต้ องทำต่อคงอยูเ่ ป็ นเพื่อนคุยกับแม่รองไม่ได้ แล้ ว”
“ไม่มี ไม่มี เจ้ ำไปจัดกำรธุระของเจ้ ำเถิด ข้ ำไม่รบกวนแล้ ว ”
ฮูห ยิ น รองรี บ ร้ อนตอบและจำกไปอย่ำ งรวดเร็ ว นำงซอยเท้ ำ ถี่ อ ย่ำ ง
กระตือรื อร้ นก่อนที่จะจัดกำรสัง่ คนให้ ส่งเทียบเชิญไปยังบ้ ำนคุณชำยทังหลำยที
้ ่
___________________________________________________________________________________________________________
(1) พิธีปักปิ่ น 笄 - สำหรับหญิงจีนในสมัยโบรำณ โดยทัว่ ไปแล้ วจะมีพิธีบรรลุนิตภิ ำวะตอนอำยุ 15
ปี เรี ยกว่ำ จี ้หลี่ 笄 โดยในพิธีจะมีกำรรวบเกล้ ำผมขึ ้นแล้ วปั กปิ่ น บอกแสดงถึงสถำนะที่เปลี่ยนจำก
เด็กหญิงมำเป็ นหญิงสำวแล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 12

นำงหมำยตำเอำไว้ ทนั ที
ผ่ำนไปไม่นำนก็มีเสียงฝี เท้ ำดังตึงตังอยู่หน้ ำ ห้ องก่อนที่ร่ำงบำงของดรุณี
น้ อยหน้ ำตำน่ำรักนำงหนึ่งจะถลำเข้ ำมำหำซ่งจิวจื่อที่อ้ำแขนรอรำวกับนกน้ อยโผ
เข้ ำอกมำรดำ
“ท่ำนพี่ไม่รักเสวี่ยเยวี่ยนแล้ วหรื อ เหตุใดจึงยอมท่ำนแม่อย่ำงนันล่
้ ะเจ้ ำ
คะ”
ดรุ ณีน้อยที่กำลังกอดนำงอย่ำ งออดอ้ อนรำวลูกแมวตัดพ้ ออย่ำงน้ อยอก
น้ อยใจ เด็กสำวคนนี ้คือน้ องสำวต่ำงมำรดำของนำงหรื อคุณหนูสำมแห่ง จวนแม่
ทัพซ่ง ซ่ งเสวี่ยเยวี่ยน นัน่ เอง ถึงแม้ ว่ำซ่งจิวจื่อจะไม่ชอบฮูหยินรองและเหล่ำอนุ
เท่ำใดนักแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ วำ่ เหล่ำเด็กน้ อยนันล้
้ วนน่ำรักยิ่ง ควำมสัมพันธ์ของนำง
กับพี่น้องที่เหลืออยู่นนถื
ั ้ อว่ำเป็ นไปได้ ด้วยดี จนใคร ๆ ต่ำงสงสัยว่ำเด็กพวกนี ้โดน
นำงทำคุณไสยอันใดใส่จึงเชื่อฟั งนำงยิ่งกว่ำบิดำมำดำของตนเสียอีก
แต่จะให้ นำงปฏิเสธได้ อย่ำงไรเล่ำ ในเมื่อนำงออกจะเป็ นที่รักของบรรดำ
พี่น้องมำกถึงเพียงนี ้ ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจพลำงลูบหัวเด็กสำวในอ้ อมกอดอย่ำงรัก
ใคร่ออ่ นโยน
“มำรดำเจ้ ำทำถูกแล้ ว หำกเจ้ ำไม่ออกเรื อนไปก็ต้องเข้ ำวังอยู่ดี อยู่ในนัน้
น่ำกลัวยิ่งนักยำมคิดถึงก็ติดต่อกันยำกแสนยำก สู้แต่งงำนกับชำยดี ๆ สักคนใน
เมืองหลวงนี ้ไม่ดีกว่ำรึ ”
“แต่ว่ำ...ข้ ำ...ข้ ำมี..” ซ่งเสวี่ยเยวี่ยนบิดผ้ ำเช็ดหน้ ำในมือพยำยำมจะพูด
อะไรบำงอย่ำงด้ วยใบหน้ ำที่แดงก่ำแต่ก็พดู ไม่ออกเสียที
“อ้ อ เขำเป็ นใครเล่ำ” เมื่อเห็นท่ำทำงของเด็กสำวตรงหน้ ำแล้ วซ่งจิวจื่อก็
13 | Queenrabbit

พอจะเดำใจน้ องสำวของตนได้ ว่ำนำงคงจะมีคนในใจอยู่แล้ วจึงไม่อยำกให้ ฮูหยิน

รองจัดกำรเรื่ องคูค่ รองของตน
ซ่งเสวี่ยเยวี่ยนกระซิบที่ข้ำงหูของพี่สำวด้ วยใบหน้ ำที่แดงก่ำ รำวกับผลอิง
เถำ นำงรู้วำ่ ซ่งจิวจื่อจะต้ องมีวิธีที่ช่วยเหลือได้ เป็ นแน่ เมื่อกระซิบเสร็ จนำงก็กอดซ่ง
จิวจื่อแน่นรำวกับพี่สำวคนนี ้เป็ นที่พงึ่ สุดท้ ำยของนำงแล้ ว
“วันพิธีก็เชิญเขำมำด้ วย ถ้ ำชำยคนนัน้ รักเจ้ ำจริ งข้ ำจะช่วยให้ เจ้ ำได้ แต่ง
กับเขำเอง” ซ่งจิวจื่อเห็นอำกำรของน้ องสำวก็หลุดขำ นำงลูบหัวเด็กสำวอีกครัง้
ก่อนจะผละตัวออกมำ
“ข้ ำต้ องไปจัดกำรงำนบำงอย่ำง ไว้ ค่อยมำเล่นกับเจ้ ำทีหลัง ก็แล้ วกัน”
นำงยิ ้มส่งเด็กสำวที่พยักหน้ ำรัวและวิ่งออกไปด้ วยท่ำทำงน่ำรักน่ำชัง
“เหม่ย ฉี บ อกให้ คนไปสืบ เรื่ อ งชำยผู้นี ม้ ำ ข้ ำ อยำกรู้ เรื่ อ งรำวของว่ำที่
น้ องเขยในอนำคตว่ำจะดูแลน้ องสำวของข้ ำได้ หรื อไม่ ” ซ่งจิวจื่อสัง่ สำวใช้ คนสนิท
ด้ วยแววตำครุ่นคิด หำกชำยผู้นี ้ไม่มีปัญหำอะไรแล้ วละก็งำนพิธีที่กำลังจะมำถึงคง
จะสนุกไม่น้อยเลยทีเดียว

เวลำผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ วจนวันจัดงำนพิธีปักปิ่ นของซ่งเสวี่ยเยวี่ยนมำถึง

งำนผ่ำนไปได้ ด้วยดีและรำบรื่ นจนทำให้ ฮหู ยินรองถอนหำยใจออกมำอย่ำงโล่งอก
ฮุ่ยเหลียนต้ อนรับแขกเหรื่ อด้ วยใบหน้ ำยิ ้มแย้ ม และทักทำยทุกคนอย่ำง
ทั่วถึง เพรำะภำยในงำนมีคนไม่มำกนัก ส่วนใหญ่ล้วนเป็ นญำติ สนิทมิตรสหำย
เพียงเท่ำนัน้ จะมีก็เพียงแต่ฮูหยินจำกจวนขุนนำงผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังพูดคุยกับผู้คนใน
งำนอย่ำงกลมกลืนรำวกับเป็ นญำติของครอบครัวของนำงขึ ้นมำจริ ง ๆ
 บุพเพเล่ห์รัก | 14

นอกจำกนันยั
้ งมีชำยผู้หนึ่งที่ดไู ม่เข้ ำพวกเท่ำใดนัก แม้ ชำยหนุ่มผู้นี ้จะมี
ผิวสีทองแดงจำกกำรกรำแดดมำเป็ นเวลำนำนแต่ก็มีลกั ษณะที่ดี เขำยืนอยูต่ รงมุม
ๆ หนึง่ โดยไม่เป็ นที่สนใจของคนรอบข้ ำงด้ วยท่ำทำงไม่สบำยใจ เมื่อเห็นคน ๆ นี ้ซ่ง
จิ วจื่ อก็ ยิม้ ออกมำทันทีเพรำะเขำไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่เป็ น ไป๋ซู่ บุตรชำยของ
ไป๋ อวี ้ถังพ่อค้ ำม้ ำคนสนิทของจวนแม่ทพั ซ่งนัน่ เอง
ซ่งจิวจื่อเดินเข้ ำไปในวงสนทนำด้ วยท่ำทำงไม่รีบร้ อน ทุกคนมองมำที่นำง
ด้ วยแววตำหลำกหลำย บ้ ำงหวำดกลัว บ้ ำงเคำรพนับถื อ บ้ ำงเหยียดหยำม แต่
สำยตำสุดท้ ำยออกจะมำกไปเสียหน่อย โดยเฉพำะจำกฮูหยินขุนนำงที่ลอยไปลอย
มำรำวกับอยู่ในบ้ ำนตัวเองนันดู
้ จะเข้ มข้ นมำกเป็ นพิเศษ แล้ วอย่ำงไรเล่ำ แววตำ
เหล่ำนันนำงล้
้ วนไม่สนใจ นำงเพียงหยุดเดินและยิ ้มละไมพลำงพูดเรื่ องที่ต้องกำร
“น้ องสำมถึงวัยที่สมควรจะออกเรื อนแล้ ว แม่รองเห็นว่ำเป็ นเช่นไร”
“โอ้ ใช่แล้ ว ๆ บุตรชำยของฮูหยินซูนนั ้ ก็ ยงั ไม่ได้ แต่งงำน ตระกูลซูเป็ น
ตระกูลขุนนำงเก่ำแก่มำช้ ำนำนแถมมีบตุ รชำยเพียงคนเดียวคือคุณชำยซูหรง หำก
น้ องสำวของเจ้ ำได้ แต่งเป็ นภรรยำเอกให้ เขำนับว่ำเป็ นเกียรติของเรำแล้ ว ”
“งัน้ รึ แต่ข้ำได้ ยินมำว่ำมีคณ
ุ ชำยรอง คุณชำยสำม คุณชำยสี่ที่เป็ น บุตร
ของอนุอยูด่ ้ วยมิใช่หรื อ แต่เรื่ องนันไม่
้ ใช่เรื่ องใหญ่ที่ต้องเก็บมำใส่ใจถึงอย่ำงไรข้ ำก็
ไม่คิดว่ำคุณชำยซูเป็ นตัวเลือกที่ดีนกั แม่รองไม่ร้ ูหรื อว่ำคุณชำยซูนนชอบ...”
ั้
ซ่งจิวจื่อกล่ำวพลำงจับแขนเสื ้อของตน(1) สื่อควำมหมำยให้ ทุกคนใน
งำนได้ คิดต่อกันเอำเองด้ วยใบหน้ ำเปื อ้ นรอยยิ ้ม
“เจ้ ำ!!” ฮูหยินซูชีห้ น้ ำซ่งจิวจื่อที่พูดเรื่ องในบ้ ำนของตนท่ำมกลำงผู้คน
___________________________________________________________________________________________________________
(1) สำนวนตัดแขนเสื ้อ เป็ นสำนวนเปรี ยบถึงชำยที่รักเพศเดียวกัน
15 | Queenrabbit

มำกมำย
“ฮูหยินซูข้ำรู้วำ่ ท่ำนต้ องกำรแก้ ขำ่ วลือเสีย ๆ หำย ๆ ให้ บตุ รชำยของท่ำน
แต่ท่ำนไม่ควรทำเช่นนี ้รู้ หรื อไม่ หำกยังข้ องใจว่ำข้ ำรู้ เรื่ องนี ้ได้ อย่ำงไรนันก็
้ ขอเชิญ
ร่วมดื่มชำสนทนำเป็ นกำรส่วนตัวหลังงำนเลิกก็แล้ วกัน”
ฮูหยินซูถกู สำยตำข้ องใจจำกคนรอบด้ ำนมองมำจนทำให้ นำงพูดไม่ออก
เมื่อไม่นำนมำนี ้ข่ำวเรื่ องบุตรชำยของนำงชมชอบบุรุษด้ วยกันหลุดรอดออกมำแต่
ยังสำมำรถปิ ดได้ ทนั ทำให้ มีคนเพียงไม่กี่คนเท่ำนันที
้ ่ร้ ูเรื่ องนี ้ นำงจึงรี บเสำะหำสตรี
มำแต่งงำนกับเขำเพื่อขจัดข่ำวลือน่ำอับอำยนัน่ ซะ แต่นำงปี ศำจตรงหน้ ำทำไมถึง
ล่วงรู้ ข่ำวได้ เร็ วนักนะ นำงได้ แต่สบถด่ำตัวเองในใจไม่กล้ ำต่อสู้กลับ เพรำะรู้อยูแ่ ก่
ใจว่ำทำอย่ำงไรก็คงได้ ไม่ค้ มุ เสีย นำงจึงสะบัดหน้ ำตรงดิ่งรี บออกจำกจวนไปโดยไม่
เหลียวหลังกลับมำมองในทันที
ซ่งจิ วจื่ อยิ ้มน้ อย ๆ มองตำมหลังฮูหยินซูพลำงคิดในใจด้ วยควำมรู้ สึก
ยิ น ดี ยิ่ ง ฮู ห ยิ น ขุ น นำงรึ หึ ! พวกเจ้ ำดู ถู ก เหยี ย ดหยำมข้ ำทัง้ ๆ ที่ จ ะฉกฉวย
ผลประโยชน์จำกครอบครัวข้ ำ คอยดูก็แล้ วกันว่ำเจ้ ำจะเน่ำเหม็นได้ ถึงครึ่ งนึงของ
ข้ ำหรื อไม่
“แม่รองควำมสำมำรถในกำรหำบุตรเขยของท่ำนนันแย่
้ ยิ่งนัก ข้ ำไม่อำจ
วำงใจฝำกชี วิตของน้ องสำมให้ ท่ำนตัดสินใจได้ อีกแล้ ว เปลี่ยนเป็ นให้ ข้ำเลือ ก
น้ องเขยแทนดีหรื อไม่”
“ไม่..ไม่..” ฮูหยินรองพยำยำมจะส่งเสียงปฏิเสธแต่ทำอย่ำงไรก็ไม่อำจ
เปล่งเสียงออกมำได้
“ไม่ปฏิเสธงันรึ
้ ดียิ่ง!” ซ่งจิวจื่อทำท่ำเหมือนจะพำฮูหยินรองไปนัง่ พักแต่
 บุพเพเล่ห์รัก | 16

ทิศทำงที่ไปนันกลั
้ บไปอยูต่ รงหน้ ำของคนที่ตนต้ องกำรอย่ำงพอดิบพอดี
“มำ ๆ ๆ เดี๋ยวข้ ำจะพำน้ องเขยมำให้ ท่ำนได้ ร้ ู จกั โอ้ ไป๋ ซู่เจ้ ำมำอยู่ตรงนี ้
ได้ อย่ำงไร! ดียิ่ง! อะไรจะบังเอิญถึงเพียงนี ้ถ้ ำอย่ำงนันเป็
้ นเจ้ ำก็แล้ วกัน แม่รองข้ ำ
ขอแนะนำน้ องเขยให้ ร้ ูจกั ข้ ำคิดว่ำไป๋ ซูน่ ี่แหละเหมำะสมกับน้ องสำมที่สดุ แล้ ว”
คนในงำนที่เหลืออยู่ต่ำงเบิกตำค้ ำงกับกำรกระทำอันไร้ ควำมรับผิดชอบ
ของซ่งจิวจื่อ เหมำะสมบรรพบุรุษเจ้ ำสิ! นี่มนั คือกำรช่วยเหลือตรงไหน นัน่ เจ้ ำแค่
สุ่มเอำใครที่ไหนก็ไม่ร้ ู มำเท่ำนันเองมิ
้ ใช่รึ แล้ วเจ้ ำเด็กนี่เป็ นใครมำอยู่ตรงนี ้ตังแต่
้
เมื่อไหร่ กนั เหล่ำญำติมิตรรอบด้ ำนต่ำงสบถด่ำในใจกันอย่ำงแข็งขันแต่ปำกกลับ
หุบแน่นไม่กล้ ำแม้ แต่จะส่งเสียงใด ๆ ออกมำ
“แม่รองคิดว่ำอย่ำงไร โอ้ เห็นด้ วยใช่หรื อไม่ ท่ำนถึงกับดีใจจนหลัง่ น ้ำตำ
เลยหรื อ จิวจื่อซำบซึ ้งใจยิ่งนัก ใช่แล้ ว ๆ ไป๋ ซู่เป็ นเด็กหนุ่มนิสยั ดีขยันขันแข็งทังยั
้ ง
รักสัตว์ ดูจำกม้ ำศึกของจวนเรำสิล้วนเป็ นม้ ำที่ดีใช่หรื อไม่ ม้ ำแทบทุกตัวในจวน
ของเรำนันมำจำกบ้
้ ำนของไป๋ ซู่ทงสิ
ั ้ ้น หำกเขำดูแลม้ ำได้ ดี ถึงเพียงนี ้น้ องสำมของ
เรำก็ไม่น่ำเป็ นห่วงอย่ำงแน่นอน อีกอย่ำงเรื่ องสมรสพระรำชทำนข้ ำก็ไม่ได้ ใช้ สทิ ธิ
นันอยู
้ แ่ ล้ ว สู้ยกให้ น้องสำมกับไป๋ ซูไ่ ปเลยก็แล้ วกัน”
ตำที่ เ บิ ก กว้ ำ งของทุก คนยัง คงเบิ ก ได้ ก ว้ ำ งกว่ำ เดิ ม อี ก เท่ำ ตัว สมรส
พระรำชทำน! นำงถึงกับจะให้ น้องสำวของตนได้ สมรสพระรำชทำนกับคนเลี ้ยงม้ ำ
นี่มนั เรื่ องหลอกลวงใช่หรื อไม่ เหตุใดสตรี นำงนี ้ถึงได้ โฉดชั่วเช่นนี ้ นำงถึงกับเอำ
น้ องสำวตัวเองผูกติดกับคนเลี ้ยงม้ ำตลอดชีวิต จิตใจของนำงทำด้ วยอะไรกัน!
“อำ เรื่ องน่ำยินดีเช่นนี ต้ ้ องรี บส่งจดหมำยบอกให้ ท่ำนพ่อ ได้ ทรำบแล้ ว
เหม่ยฉี!”
17 | Queenrabbit

“บ่ำวเตรี ยมไว้ ให้ แล้ วเจ้ ำค่ะคุณหนู”

ซ่งจิวจื่อยิ ้มจนตำหยีเดินตรงรี่ ไปยังกระดำษ พู่กนั และแท่นหมึกบนโต๊ ะที่
ไม่ร้ ู ว่ำเตรี ยมไว้ ตงแต่
ั ้ ตอนไหน นำงร่ ำงจดหมำยพร้ อมประทับตำและส่งออกนอก
จวนด้ วยควำมรวดเร็ วจนคนในงำนตกตะลึง
“อ้ ำว แม่รองถึงกับดีใจจนเป็ นลมเลยรึ ” ฮูหยินรองเมื่อเห็นเหตุกำรณ์
อันรวดเร็ วตรงหน้ ำก็ถึงกับเป็ นลมสลบไป ทำเอำซ่งจิวจื่อแทบกลันหั
้ วเรำะเอำไว้ ไม่
ไหว จึงได้ แต่เบนควำมสนใจของตนหันไปไล่แขกเหรื่ อในงำนกลับแทน
“ทำงจวนแม่ทพั ซ่งไม่ใคร่สะดวกที่จะรับรองพวกท่ำนต่อนัก จิวจื่อต้ องขอ
อภัยแล้ ว” พูดเพียงแค่นี ้หำกมีสมองก็คงจะเข้ ำใจควำมหมำยของนำงแล้ วกระมัง
ซ่งจิวจื่อไม่สนใจแขกเหรื่ อในงำนอีกต่อไป นำงส่งฮูหยินรองให้ เหม่ยฉีก่อนจะเชิญ
ไป๋ ซูท่ ี่ยงั มีสหี น้ ำงุนงงปนตกตะลึงอยู่ ไปสนทนำพำทีตำมประสำว่ำที่น้องเขยกับว่ำ
ที่พภี่ รรยำภำยในเรื อนรับรองด้ วยกัน
หลังจำกวันนันก็
้ มีคำเล่ำลือถึงซ่งจิวจื่อขึ ้นมำอีกเรื่ องหนึ่ง เรื่ องนี ้ทำให้
ผู้คนต่ำงกล่ำวขวัญถึงนำงว่ำเป็ นพี่ สำวที่ร้ำยกำจที่สดุ ในใต้ หล้ ำ เพรำะนำงถึงกับ
คว้ ำเอำคนเลี ้ยงม้ ำมำเป็ นน้ องเขยอย่ำงขอไปที แถมยังขอสมรสพระรำชทำนทำให้
ไม่อำจยกเลิกกำรแต่งงำนได้ ผู้คนยังกล่ำวกันอีกว่ำฮูหยินรองต้ องส่งบุตรสำวของ
ตน คุณหนูสำมแห่งจวนแม่ทพั ซ่ง ไปเป็ นสะใภ้ พ่อค้ ำขำยม้ ำโดยไม่อำจทำอะไรได้
ด้ วยน ้ำตำเป็ นสำยเลือด ช่ำงน่ำอนำจใจยิ่งนัก...
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 18

ตอนที่ 2 สมรสพระราชทาน
วันเวลำผ่ำนพ้ นไปนับตังแต่
้ สง่ น้ องสำวออกเรื อน ผ่ำนไปสองเดือนก็ยำ่ ง
เข้ ำวสันต์ฤดูแล้ ว ซ่งจิวจื่อได้ รับข่ำวดีจำกบิดำและพี่ชำยว่ำชัยชนะจำกศึกครัง้ นี ้ทำ
ให้ ฮ่องเต้ แต่งตังบิ
้ ดำของตนเป็ นแม่ทพั พิชิตบูรพำ อีกทังยั
้ งมอบสมรสพระรำชทำน
ให้ แก่นำงและบุตรชำยคนที่สำมของอัครมหำเสนำบดีจำงอีกด้ วย
อืม..นำงคงจะต้ องสัง่ ให้ คนเปลี่ยนป้ำยหน้ ำจวนใหม่เป็ นจวนแม่ทพั พิชิ ต
บูรพำสินะ แต่เดี๋ยวก่อน...สมรสพระรำชทำนนี่มนั อะไรกัน!! ไม่ใช่ของพี่ชำยที่เป็ น
รองแม่ทพั ผู้มีควำมดีควำมชอบเหลือคณำนับ แต่เป็ นนำงซ่งซิวจื่อหญิ งสำวผู้ไร้
ยำงอำยที่สดุ ในแว่นแคว้ นผู้นี ้ แถมยังเป็ นบุตรชำยคนที่สำมของอัครมหำเสนำบดี
จำงเสียด้ วย!
คงไม่ใช่ว่ำบิดำผู้เก่งกำจจะขอสมรสพระรำชทำนอีกแล้ วใช่หรื อไม่ ครำ
ก่อนด้ วยชื่อเสียงอันย่ำแย่ของนำงและกำรคุกเข่ำโขกศี รษะของขุนนำงทัว่ ท้ องพระ
โรง ทำให้ คำขอของท่ำนพ่อจำต้ องล้ มเหลว หลังออกจำกท้ องพระโรงเหล่ำขุนนำงที่
มีบตุ รชำยอำยุถึงวัยสร้ ำงครอบครัวต่ำงรี บตรงรี่ กลับจวนจั ดกำรหำภรรยำให้ บตุ ร
ของตนอย่ำงเร่ งด่วนทันที ส่วนคนที่บตุ รท่ำทำงไม่ได้ เรื่ องบิดำของนำงนันย่
้ อมไม่
19 | Queenrabbit

ใส่ใจจึงพอหำยใจหำยคอได้ บ้ำง
แต่ครำวนี ้กลับเป็ นถึงบุตรชำยของอัครมหำเสนำบดีจำงหำกไม่ใช่เพรำะ
คุณงำมควำมดีของบิดำ ก็จะต้ องเป็ นเพรำะชำยผู้นนมี
ั ้ ปัญหำเป็ นแน่ ซึง่ หำกคิ ดให้
ดีแล้ วมันจะต้ องเป็ นเหตุผลอย่ำงหลังแน่นอน คนสติดีที่ไหนจะยอมแต่งกับนำงกัน!
หรื อกรรมจะตำมสนองเรื่ องที่ป่ำวประกำศว่ำคุณชำยซูนิยมชมชอบตัดแขนเสื ้อ
อย่ำงนันรึ
้ เร็ วไปหรื อไม่ นี่นำงยังไม่ทนั ตำยยังต้ องรับกรรมแล้ วรึนี่
“คุณหนูเจ้ ำคะ ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั กลับมำแล้ วเจ้ ำค่ะ”
ในขณะที่ซ่งจิวจื่อคิดอย่ำงไรก็คิดไม่ออกว่ำเหตุใดตนจึงต้ องแต่งงำนอยู่
นัน้ เหม่ยฉีก็เดินเข้ ำมำรำยงำนถึงกำรกลับมำของบิดำและพี่ชำยของนำง เหม่ยฉี
เห็นคุณหนูของตนสีหน้ ำเปลี่ยนไปมำเดี๋ยวโมโหเดี่ยวหดหู่ดูแล้ วน่ำขันยิ่งนัก แต่
เวลำผ่ำนไปซ่งจิวจื่อก็ยงั ไม่ร้ ูสกึ ตัวเสียที จึงได้ แต่รำยงำนเรื่ องสำคัญที่จะต้ องทำให้
นำงกระตือรื อร้ นขึ ้นมำอย่ำงแน่นอน
“คุณหนูเจ้ ำคะนำยท่ำนนำสตรี หน้ ำตำสะสวยงดงำมยิ่งมำด้ วยเจ้ ำค่ะ ”
“โอ้ ..” ซ่งจิวจื่อเริ่ มรู้ สึกตัวและระลึกได้ ว่ำบัดนี ้นำงกำลังจะมีแม่เพิ่มอีก
คน...อีกแล้ ว
“อีกแล้ วงันรึ
้ !! ครำก่อนพึ่งกำจัดไปได้ สองคนผ่ำนไปไม่นำนกลับเพิ่มมำ
อีกคน บิดำของข้ ำทุกอย่ำงล้ วนดีหมดแต่เรื่ องสตรี นนไม่
ั ้ ได้ เรื่ องเลยจริ ง ๆ เลือกมำ
แต่ละคนหำกไม่จิตใจคิดคดก็ใช้ กำรไม่ได้ ....”
เหม่ยฉีมองซ่งจิวจื่อบ่นพลำงเดินออกจำกห้ องอย่ำงรวดเร็ ว หำกดูทิศทำง
แล้ วน่ำจะเป็ นโถงหลักที่ทำ่ นแม่ทพั รออยู่ ซึง่ หน้ ำที่ของคุณหนูนนคื
ั ้ อจัดกำรกับสตรี
คนใหม่ของท่ำนแม่ทพั ให้ ร้ ูจกั หน้ ำที่ ปฏิบตั ิตนให้ ดี อยูใ่ นที่ที่ถกู ที่ควร
 บุพเพเล่ห์รัก | 20

“ได้ ข้อมูลมำหรื อไม่” เหม่ยฉีพดู ขึ ้นท่ำมกลำงห้ องที่วำ่ งเปล่ำ หำกใครเห็น

คงจะต้ องหำว่ำนำงบ้ ำไปแล้ วแน่ ๆ แต่เพียงชั่วพริ บตำเดียวกลับมีบุรุษแต่งกำย
รัดกุมยืนอยูต่ รงหน้ ำนำงเสียแล้ ว
เหม่ยฉีมองชำยที่ยืนหน้ ำนิ่งอย่ำงเบื่อหน่ำย ชำยผู้นี ้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล
แต่เป็ น หย่ งฉี น้ องชำยของนำงเอง ในอดีตครอบครัวของนำงมีชื่อเสียงเลือ่ งลือใน
ยุทธภพ แต่สดุ ท้ ำยกลับถูกฆ่ำล้ ำงตระกูลเพรำะคำว่ำยุทธภพเช่นกั น หำกไม่ใช่
เพรำะคุณหนูเก็บมำเลี ้ยงแล้ วล่ะก็ พวกนำงสองพี่น้องคงได้ ตกตำยตำมบรรพบุรุษ
ไปแล้ วเป็ นแน่
หำกพูดถึงบุญคุณควำมแค้ น ฆ่ำกันเป็ นพันครัง้ ก็ยงั ไม่ร้ ู จบ ครอบครั ว
ของนำงทำเรื่ องที่สมควรโดนฆ่ำล้ ำงตระกูลไว้ ไม่น้อย จะโดนฆ่ำยกครัวขึ ้นมำจริ ง ๆ
ย่อมไม่ใช่เรื่ องแปลก
หำกจะพูดถึงเรื่ องแปลกแล้ วนันย่
้ อมต้ องคิดถึงเรื่ องของคุณหนูเป็ นเรื่ อง
แรก เพรำะคนปกติธรรมดำที่ไหนจะขยันทำลำยชื่อเสียงของตนได้ มำกมำยถึง
เพียงนี ้ นำงอยูเ่ คียงข้ ำงคุณหนูมำหลำยปี ยอ่ มต้ องรู้วำ่ คุณหนูนนยอดเยี
ั้ ่ยมเพียงใด
แต่ยิ่งนำงยอดเยี่ยมมำกเท่ำไหร่ชื่อเสียงของนำงกลับย่ำแย่ลงมำกเท่ำนัน้ คิดได้ ถึง
ตรงนี ้เหม่ยฉีก็หลุดจำกภวังค์มำฟั งเรื่ องที่น้องชำยของตนสืบมำ
“จางหย่ งสือ เป็ นบุตรชำยคนที่สำมของอัครมหำเสนำบดีจำง เขำเคย
เป็ นเด็ ก อั จ ฉริ ยะจนกระทั่ ง ประสบอุ บั ติ เ หตุ ต กรถม้ ำและได้ รั บ ควำม
กระทบกระเทือนอย่ำงรุ นแรงทังทำงร่
้ ำงกำยและจิตใจจำกกำรสูญเสียมำรดำ ทำ
ให้ หลังจำกนันมำสติ
้ ปัญญำของเขำหยุดนิ่ง..”
“หยุดนิ่งงันรึ
้ ” เหม่ยฉีขมวดคิ ้วแน่น นำงนึกไว้ แล้ วเชียวว่ำชำยผู้นนต้
ั ้ องมี
21 | Queenrabbit

ปั ญ หำ ไม่อ ย่ำ งนัน้ อัครมหำเสนำบดี จำงจะยอมให้ คุณ หนูข องตนแต่งงำนกับ

บุตรชำยของเขำได้ อย่ำงไรกัน
“เจ้ ำหมำยควำมว่ำชำยผู้นนมี
ั ้ ควำมนึกคิดเหมือนเด็กทังที
้ ่ร่ำงกำยเป็ น
ผู้ใหญ่ใช่หรื อไม่”
“ใช่” หย่งฉีถอนหำยใจกับท่ำทำงที่หว่ งคุณหนูจนเกินไปของพี่สำวตน
“เจ้ ำว่ำคุณหนูจะรู้ สึกอย่ำงไรกัน หำกรู้ ว่ำชำยที่ตนต้ องแต่งให้ นนสติ
ั ้ ไม่
ดี” เหม่ยฉีถำมพลำงเขย่ำตัวน้ องชำยที่ยืนนิ่งดัง่ หินผำด้ วยจิตใจว้ ำวุน่ แต่คำตอบที่
ได้ กลับมำนันท
้ ำให้ นำงนิ่งค้ ำงทันที
“ข้ ำว่ำนำงน่ำจะชอบ...”
“ไม่มีทำง!” เหม่ยฉีปฏิเสธทันที น้ องชำยของนำงคนนี ้สมองกลับไปแล้ ว
งันรึ
้ เหตุใจจึงพูดเช่นนันออกมำอย่
้ ำงหน้ ำตำเฉย แต่เหตุผลของเขำนันกลั
้ บทำให้
นำงเถียงแทบไม่ออก
“คุณหนูรักเด็ก” และแน่นอนต้ องเป็ นเด็กนิสยั ดีหน้ ำตำน่ำรักน่ำเอ็นดูด้วย
ซึ่งควำมหมำยของคำว่ำนิสยั ดีสำหรับคุณหนูนนั ้ พวกเขำที่อยู่กบั นำงมำนำนก็ยงั
ไม่อำจรู้ได้ วำ่ นำงใช้ กฎเกณฑ์อะไร
“ก็จริ ง..แต่วำ่ ..”
“เขำเป็ นเด็กที่มีร่ำงกำยเป็ นชำยเต็มตัว อีกทังยั
้ งหน้ ำตำดีอีกด้ วย”
“ถ้ ำเป็ นแบบนันคุ
้ ณหนูคงชอบ...มำก” เหตุผลสุดท้ ำยที่หย่งฉีพดู ออกมำ
เป็ นเหมือนตะปูตอกลงกลำงใจของนำง
เหม่ยฉีได้ แต่ยอมรับด้ วยน ้ำตำตกในว่ำคุณหนูของตนนันมี
้ รสนิยมพิเศษ
ไม่เหมือนใครจริ ง ๆ
 บุพเพเล่ห์รัก | 22

ซ่งจิวจื่อผู้ไม่ร้ ู เลยว่ำคนของตนนันเข้
้ ำใจนำงได้ ดีเพียงใด นำงกำลังพินิจ
พิจำรณำสตรี คนใหม่ของบิดำอย่ำงละเอียด นำงกอดอกจับคำงพลำงเดินวนรอบ
สตรี ผ้ นู นสองรอบก่
ั้ อนจะถอนหำยใจออกมำเสียยำวยืดด้ วยแววตำหมองเศร้ ำ จน
ทำให้ ทำ่ นแม่ทพั ซ่ งเฟยหลง ที่กำลังจิบชำด้ วยท่ำทำงเหมือนจะสงบนันสะดุ
้ ้ งเบำ
ๆ เลยทีเดียว
“ท่ำนงำมขนำดนี ้ชำยหนุ่มดี ๆ รอท่ำนอยู่ข้ำงนอกไม่ร้ ู เท่ำไหร่ ต่อเท่ำไหร่
ควำมงำมของท่ำนสำมำรถเข้ ำวังปี นป่ ำยเป็ นพระสนมได้ เป็ นแน่แท้ เหตุใจจึงตัด
อนำคตตัวเองเข้ ำมำในจวนแห่งนี ้แทนเล่ำ!”
ซ่งจิวจื่อมองไปยังสตรี เบื ้องหน้ ำด้ วยสีหน้ ำเศร้ ำโศกจนเกินควร คำพูด
ของนำงนันแสดงถึ
้ งควำมสงสำรสตรี ผ้ นู ี ้สุดจิตสุดใจยิ่งนัก แต่เมื่อนำงหันหน้ ำไป
ทำงบิดำของตนแววตำของนำงเปลี่ยนไปเป็ นดุร้ำยกลับกลำยจนไม่เหลือเค้ ำเดิม
ท ำให้ แ ม่ทัพซ่งรี บเบือ นหน้ ำ หนี พ ร้ อมทัง้ จิ บ ชำอี กหลำย ๆ อึก เพื่ อ กลบเกลื่อน
อำกำรกลืนไม่เข้ ำคำยไม่ออกของตนแทน
เมื่อเห็นเช่นนันนำงก็
้ สงบจิตสงบใจแล้ วส่งสำยตำสื่อ ควำมหมำยว่ำค่อย
คิดบัญชีกนั ทีหลัง แล้ วจึงหันกลับไปทำหน้ ำที่ของตนต่อ จะให้ ทำอย่ำงไรได้ เล่ำ ใน
เมื่อบิดำไม่อยำกออกหน้ ำก็มีเพียงนำงที่จะต้ องรับหน้ ำที่นี ้แทน ใครใช้ ให้ นำงเป็ น
บุตรสำวผู้เก่งกำจของเขำกัน
“คุณหนูซง่ ..ควำมจริ งแล้ วข้ ำ..ข้ ำไม่มีทำงเลือก!”
สตรี ที่แม่ทพั ซ่งพำมำด้ วยนันนำมว่
้ ำกุ้ยฮวำ นำงเป็ นคุณหนูตกยำกจำก
สงครำมครัง้ นี ้ ถึงแม้ ว่ำสงครำมจะสงบลงแล้ วแต่ตระกูลของนำงก็ถดถอยลงไม่
23 | Queenrabbit

ร่ ำรวยเหมือนกำลก่อน คู่หมันที
้ ่เคยมีก็ยงั ดีไม่ พอ ดังนันเมื
้ ่อได้ ยินข่ำวว่ำแม่ทพั ซ่ง
นิยมชมชอบในหญิงงำมนำงก็รีบเสนอตัวตำมเขำกลับมำด้ วยทันที
“ครอบครัวของข้ ำตกระกำลำบำกจำกภัยสงครำม หำกข้ ำอยูท่ ี่นนั่ ต่อไปก็
รังแต่จะทำให้ พวกเขำเดือดร้ อนเพิ่มขึ ้นเปล่ำ ๆ ข้ ำจึงตัดสินใจขอติดตำมท่ำนแม่
ทัพกลับมำที่นี่เจ้ ำค่ะ”
นำงเป็ นหญิงสำวหน้ ำตำสะสวยงดงำมเป็ นอย่ำงยิ่ง เมื่อพูดจบน ้ำตำใสก็
กลิ ้งหยดจำกหำงตำท่ำทำงน่ำสงสำรชวนใจระทดระทวย หำกตรงหน้ ำนำงไม่ใช่ซง่
จิวจื่อแต่เป็ นเหล่ำบุรุษผู้นิยมชมชอบสำวงำมอย่ำงท่ำนแม่ทพั แล้ วละก็ ล้ วนต้ อง
แพ้ พำ่ ยต่อน ้ำตำหยดนี ้เป็ นแน่แท้
“แม่นำงกุ้ยฮวำโปรดวำงใจ บิดำข้ ำไม่ได้ บงั คับท่ำนให้ ต้องเป็ นอนุจนแก่
ตำยอยูใ่ นจวนนี ้แน่นอน ทุกคนล้ วนมีทำงเลือกเสมอ”
“คุณหนูซ่ง บุญคุณในครัง้ นี ้ข้ ำจะไม่มีวนั ลืมเลยเจ้ ำค่ะ ” กุ้ยฮวำคุกเข่ำ
คำนับซ่งจิวจื่อด้ วยดวงตำเป็ นประกำย จิตใจที่ทะเยอทะยำนของนำงรู้ สกึ รำวกับ
นกได้ โผบิน
“ให้ ข้ำจัดหำชำยหนุม่ ที่ดีพอมีฐำนะให้ เจ้ ำสักคน แต่งให้ เขำช่วยกันทำมำ
หำกินใช้ ชีวิตเรี ยบง่ำยผัวเดียวเมียเดียวชัว่ ชีวติ ดีหรื อไม่ ข้ ำรู้จกั บุรุษที่ดีพร้ อมหลำย
คนทุกคนล้ วนรักเดียวใจเดียวและขยันทำมำหำกินเป็ นอย่ำงยิ่งหำกไม่เชื่อลองถำม
พ่อบ้ ำนฝูดกู ็ได้ ข้ ำเป็ นแม่สอื่ มำหลำยคูแ่ ล้ วทุกคนล้ วนอยูด่ ีมีสขุ ใช่ หรือ ไม่ ?”
ซ่งจิวจื่อเน้ นเสียงถำมพ่อบ้ ำนฝูด้วยใบหน้ ำอ่อนโยน นำงมอบทำงเลือกที่
ดีให้ สตรี ผ้ นู ี ้แล้ ว หำกฉลำดเลือกย่อมได้ รับผลตอบแทนที่ค้ มุ ค่ำแน่นอน แต่หำกไม่
แล้ วละก็...หึ ก็คงต้ องทิ ้งเรื่ องของนำงออกไปอย่ำเก็บไว้ ให้ รกสมอง ชีวิตของใครก็
 บุพเพเล่ห์รัก | 24

ให้ เจ้ ำของดูแลเองก็แล้ วกัน

“ใช่แล้ ว ๆ บ่ำวอยู่ในจวนนี ้มำตังแต่
้ หนุ่มยันแก่ ยังไม่เคยเห็นใครเป็ นแม่
สือ่ ได้ ดีเท่ำคุณหนูเลยสักคน แม่นำงกุ้ยฮวำโปรดวำงใจ”
พ่อบ้ ำนฝูร้ ู สกึ เย็นสันหลังวำบเกือบตำมคุณหนูแทบไม่ทนั หำกจะเล่นก็
เล่นไปใยต้ องดึงเขำเข้ ำไปร่ วมด้ วย บิดำท่ำนก็นั่งเด่นเป็ นท่อนซุงอยู่ตรงนันแท้
้ ๆ
เหตุใดจึงไม่ใช้ กนั เล่ำ
“แต่..คุณหนูบอกว่ำข้ ำสำมำรถเข้ ำวังได้ ใช่หรื อไม่” กุ้ยฮวำพูดด้ วยควำม
กังวลว่ำหนทำงอันกว้ ำงไกลของนำงจะถูกตัดทิ ้งโดยควำมเป็ นห่วงเป็ นใยที่นำงไม่
ต้ องกำร
เมื่อได้ ยินเช่นนันประกำยดู
้ แคลนก็พำดผ่ำนดวงตำของซ่งจิวจื่อ ในเมื่อ
สตรี ตรงหน้ ำได้ เลือกหนทำงลำบำกแล้ วนำงก็คงได้ แต่ทำตำมคำขอนัน้ กำรเข้ ำวัง
ไม่ใช่เรื่ องยำกแต่กำรจะปี นป่ ำยขึ ้นที่สงู นัน้ ยำกยิ่งนัก สตรี ตรงหน้ ำจะทำสำเร็ จ
หรื อไม่จะอย่ำงไรก็ไม่ใช่เรื่ องของนำงอยูแ่ ล้ ว
“โอ้ หำกแม่นำงอยำกเข้ ำวังนันค่
้ อนข้ ำงยำก แต่ไม่ใช่ว่ำจะเป็ นไปไม่ได้
กำรคัดเลือกพึ่งจะเริ่ มขึ ้นได้ ไม่นำนท่ำนสำมำรถเข้ ำร่ วมคัดเลือกเป็ นนำงกำนัลได้
แต่หนทำงนี ้ยำกลำบำกยิ่งนักท่ำนต้ องกำรจริ ง ๆ รึ”
“ขอให้ คณ
ุ หนูซง่ ช่วยสนับสนุนด้ วย”
“เข้ ำใจแล้ ว ๆ หำกท่ำนเลือกทำงนี ้ข้ ำก็ไม่ร้ ู จะทำเช่นไร ได้ แต่สนับสนุน
เพียงเท่ำนัน้ พ่อบ้ ำนฝูสง่ ตัวนำงให้ เหนิงมำมำ(1) ช่วยรับช่วงต่อที”
“ขอบคุณ คุณหนูซ่งที่สนับสนุน ” กุ้ยฮวำคำนับซ่งจิวจื่อด้ วยควำมยินดี
นำงเดินตำมพ่อบ้ ำนฝูด้วยรอยยิ ้มบำนสะพรั่งโดยไม่ร้ ู เลยว่ำอนำคตของตนนัน้ ถูก
25 | Queenrabbit

ลิขิตไว้ ด้วยกำรเลือกในวันนี ้เรี ยบร้ อยแล้ ว

เหล่ำสำวใช้ ที่อยูร่ อบ ๆ ต่ำงมองตำมพ่อบ้ ำนพำตัวแม่นำงกุ้ยฮวำออกไป
พร้ อมกับร่วมกันไว้ อำลัยให้ แก่แม่นำงผู้นี ้
ตัวเลือกของคุณหนูนนไม่
ั ้ ธรรมดำ หำกเลือกถูกย่อมได้ ดิบได้ ดีเป็ นแน่แท้
แต่หำกเลือกทำงนี ้แล้ วชีวิตคงมีแต่ควำมทุกข์หรื อทุกข์มำกกว่ำเพียงเท่ำนัน้
หลังจำกนี ้ไปไม่นำนกุ้ยฮวำที่เข้ ำไปในวังหลวงก็ได้ พบกับควำมจริ งอัน
โหดร้ ำย เมื่อทุกอย่ำงไม่เป็ นดังที่นำงวำดหวังไว้ และนำงก็ได้ ค้นพบกับควำมจริ งที่
โหดร้ ำยยิ่งกว่ำเมื่อรู้ วำ่ สตรี ที่สง่ นำงเข้ ำมำในวังนันร้
้ ำยกำจและไร้ ยำงอำยเพียงใด
นำงได้ แต่สำนึกเสียใจที่ตนเองไม่เลือกแต่งให้ ชำยหนุ่มดี ๆ สักคนไปเสีย แต่จะมำ
สำนึกเสียใจทีหลังก็ไม่ทนั แล้ วจึงได้ แต่ก้มหน้ ำก้ มตำทำงำนพลำงสำปแช่งซ่งจิวจื่อ
ด้ วยควำมเกลียดชังแทน

หลัง จำกก ำจัด สตรี ผ้ ูง ดงำมเรี ย บร้ อยแล้ ว ซ่ ง จิ ว จื่ อ ก็ หัน ไปหำบิ ด ำผู้
เก่งกำจของตนด้ วยแววตำดุร้ำยยิ่ง เมื่อท่ำนแม่ทพั เห็นท่ำทีของนำงก็รีบงัดไม้ ตำย
ที่เตรี ยมไว้ ออกมำทันที เขำยืดตัวตรงทำให้ ดกู ร้ ำวแกร่ งทรงภูมิขึ ้นหลำยส่วนก่อน
จะพูดกับนำงด้ วยน ้ำเสียงอ่อนโยนอย่ำงที่สดุ
“พ่อมีของขวัญกลับมำให้ เจ้ ำด้ วย เฟิ งเสียนกำลังไปนำมำให้ ถ้ ำได้ เห็น
___________________________________________________________________________________________________________
(1) มำมำ เป็ นคำที่ใช้ เรี ยกนำงกำนัลรั บใช้ อำวุโสที่เ คยแต่งงำนแล้ ว ทำงรำชสำนักจะคัดเลื อก
แม่ม่ำยที่ไม่มีลกู อำยุประมำณ 40-50 ปี เข้ ำมำเป็ นนำงกำนัลรับใช้ เชื ้อพระวงศ์ที่มีตำแหน่งสูงไทเฮำ
ฮองเฮำ พระชำยำ หรื อเป็ นแม่นมให้ กบั พระโอรสพระธิดำที่เกิดแต่องค์จกั รพรรดิกบั ฮองเฮำและพระ
ชำยำ นอกจำกนี ้ยังสำมำรถควบคุมดูแลสัง่ สอนเหล่ำนำงกำนัลรับใช้ ทวั่ ไปได้ อีกด้ วย
 บุพเพเล่ห์รัก | 26

แล้ วเจ้ ำต้ องชอบมำกเป็ นแน่”

หลังบิดำพูดจบ ซ่ งเฟิ งเสียน พี่ชำยของซ่งจิวจื่อก็เดินเข้ ำมำรำวกับนกรู้
อย่ำงพอดิบพอดี รอยยิ ้มประจบประแจงจนไม่เหลือเค้ ำนักรบผู้องอำจนันท
้ ำให้ ซง่
จิวจื่อหัวเรำะไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ บุรุษผู้นี ้หำกเป็ นเรื่ องในจวนแล้ วล่ะก็ ยำมเกิด
เรื่ องมักนิยมชมชอบหลบดูเหตุกำรณ์อยู่ภำยนอก หำกท่ำไม่ดีก็วิ่งหนีเอำตัวรอดไว้
ก่อนจนติดเป็ นนิสยั ทำให้ นำงต้ องออกรับหน้ ำแทนอยู่เสมอ สุดท้ ำยแล้ วใครจะรู้
กันเล่ำว่ำพี่ชำยที่ท่ำทำงไม่ได้ เรื่ องของนำงผู้นีอ้ ยู่ดี ๆ จะกลำยเป็ นรองแม่ทพั ผู้
เกรี ยงไกรไปได้
หำกเหล่ำทหำรผู้ภกั ดีมำเห็นท่ำทีของท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ยำม
นี ้แล้ วละก็ อำจจะเอำหัวโขกกำแพงไปแล้ วหลำยร้ อยรอบ เพรำะใครจะไปคำดคิด
ว่ำสองทหำรชำญศึกผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือระบือนำมจะมีท่ำทีเกรงอกเกรงใจสตรี
บอบบำงผู้หนึง่ ถึงเพียงนี ้
“จื่อเอ๋อรู้ หรื อไม่วำ่ พี่กบั ท่ำนพ่อนันตั
้ งใจท
้ ำเพื่อเจ้ ำมำกขนำดไหน พี่ต้อง
ดันด้
้ นไปยังหมู่บ้ำนปริ ศนำที่ตงอยู
ั ้ ่ท่ ำมกลำงสำยหมอกในหุบเขำลึกเพื่อเสำะหำ
วัตถุดิบชัน้ ยอด ส่วนท่ำนพ่อนันล
้ ำบำกยิ่งกว่ำเขำต้ องคัดเลือกสุดยอดช่ำงฝี มือ
จำกคนจำนวนมำกจนตำลำยไปหมด...”
เจ้ ำก็แค่ขี่ม้ำข้ ำมแม่น ้ำไปซื ้อของจำกพ่อค้ ำแถบชำยแดนไม่ใช่รึ! เหตุใด
จึงหน้ ำด้ ำนพูดเอำดีเข้ ำตัวเกือบหมดเช่นนัน้ อีกทัง้ ยังทำให้ สิ่งที่เขำทำดูด้อยกว่ำ
อย่ำงเห็นได้ ชดั เจ้ ำลูกชำยคนนี ้มันจงใจ จงใจแน่ ๆ! แม่ทพั ซ่งขบเขี ้ยวเคี ้ยวฟั นก่น
ด่ำบุตรชำยในใจ แต่ยงั คงรักษำท่ำทีของตนไว้ ก่อนจะพูดตัดบทซ่งเฟิ งเสียนที่เริ่ ม
ออกทะเลจนกู่ไม่กลับ
27 | Queenrabbit

“จื่อเอ๋อลองดูก่อนว่ำชอบหรื อไม่ หำกไม่ถกู ใจจะได้ สง่ ไปแก้ ”

ซ่งจิวจื่อแค่นเสียงให้ กบั ท่ำทีของบุรุษทังสอง
้ หึ!เอำของขวัญมำหลอกล่อ
ข้ ำงันรึ
้ ไม่ได้ ผลหรอก! แต่ใจคิดอย่ำงไรร่ ำงกำยกลับไวกว่ำสมอง มือของนำงคว้ ำ
เอำกล่องไม้ ทรงยำวที่แกะสลักอย่ำงงดงำมมำเปิ ดเรี ยบร้ อยแล้ ว ภำยในบรรจุไว้
ด้ วยพัดผ้ ำไหมแบบพับลวดลำยงดงำมเป็ นอย่ำงยิ่ง เมื่อนำงหยิบขึ ้นมำดูก็พบว่ำ
ด้ ำมของพัดทำด้ วยเหล็กอ่อนทำให้ น ้ำหนักมำกกว่ำ พัดแบบปกติพอควร
นำงกำงพัดดูด้วยสำยตำพึงพอใจก่อนจะโยนกล่องไม้ ที่ว่ำงเปล่ำในมือ
อีกข้ ำงหนึ่งทิ ้งอย่ำงไม่ใยดี หลังจำกกล่องไม้ กลิ ้งไปได้ สำมตลบแล้ วสำวใช้ ตวั น้ อย
นำงหนึง่ ก็เดินเข้ ำมำเก็บออกไปอย่ำงรู้งำน
บุรุษทังสองเมื
้ ่อเห็นซ่งจิวจื่ออำรมณ์ดีขึ ้นมำแล้ วก็เตรี ยมเข้ ำเรื่ องใหญ่ที่
ทำให้ พวกเขำพยำยำมดึงเวลำกลับบ้ ำนหลังออกจำกกำรเข้ ำเฝ้ำในวังอย่ำงถึงที่สดุ
“จิวจื่อ เรื่ องสมรสพระรำชทำนนัน่ พ่อไม่ได้ เป็ นคนขอ แต่เป็ นเสนำบดีจำง
เสนอขึ ้นมำเองว่ำควรให้ เจ้ ำแต่งงำนกับบุตรชำยของมัน พ่อกับพี่ของเจ้ ำพยำยำม
ขัดขวำงเท่ำไหร่ก็ไม่เป็ นผล ขุนนำงไร้ ประโยชน์พวกนันล้
้ วนเห็นพ้ องต้ องกันทังท้
้ อง
พระโรง องค์ ฮ่องเต้ ก็ทรงเห็นดีเห็นงำมไปด้ วย แต่หำกเจ้ ำไม่อยำกแต่งพ่อก็จะ
พยำยำมคัดค้ ำนให้ ถึงที่สดุ ถึงอย่ำงไรตัวรำชโองกำรก็ยงั ไม่ได้ ประกำศ เรำน่ำจะ
ยังมีทำง..”
ท่ำนแม่ทพั ซ่งกล่ำวด้ วยท่ำทำงอึดอัด คับข้ องใจ จะอย่ำงไรเขำก็เป็ นถึง
แม่ทพั ใหญ่ เมื่อถูกบังคับเรื่ องสำคัญเช่น นี ้จำกขุนนำงฝ่ ำยบุ๋นที่ไม่มีแม้ แต่แรงจะ
เชือดไก่โดยที่ตนเองทำอะไรไม่ได้ เลยนันก็
้ ทำให้ เขำรู้ สกึ ย่ำแย่ยิ่งนัก ครำก่อนที่ถกู
เมินเฉยยำมขอสมรสพระรำชทำนให้ จิวจื่อนันก็
้ แค่ร้ ู สึกเสียหน้ ำ แต่ครำนี ้เสมือน
 บุพเพเล่ห์รัก | 28

เสียศักดิ์ศรี ของคนเป็ นพ่อเลยทีเดียว

ยิ่งคิดเส้ นเลือดที่ขมับของท่ำนแม่ทพั ซ่งก็ยิ่งปูดโปนขึ ้นมำด้ วยควำมโมโห
อย่ ำ งน่ ำ กลัว ซ่ ง จิ ว จื่ อ เห็ น ท่ ำ ที ข องบิ ด ำแล้ ว ก็ ไ ด้ แ ต่ ถ อนหำยใจกับ อำกำรรั ก
บุตรสำวอย่ำงไม่ลมื หูลมื ตำที่แสดงออกมำเป็ นครัง้ ครำว
“แต่งก็แต่งสิ”
คำตอบของซ่งจิ วจื่ อทำให้ ท่ำนแม่ทัพซ่งและบุตรชำยนิ่งงันไป เพรำะ
ท่ำทำงของนำงดูยอมรับเรื่ องนี ้อย่ำงง่ำยดำยจนผิดวิสยั ซึ่งต่ ำงจำกที่พวกเขำคำด
กำรไว้ ว่ำนำงคงจะอำละวำดสักยกสองยกพอเป็ นพิธี แล้ วค่อยตอบรับอย่ำงขอไป
ทีเหมือนทุกครำ
“แต่บุตรชำยคนที่สำมของเสนำบดีจำงนันสติ
้ ไม่ดี อีกทังยั
้ งไม่เป็ นที่รัก
ของครอบครัวอีกด้ วย เจ้ ำลองตรองดูก่อนดีหรื อไม่ ” ซ่งเฟิ งเสียนบอกเล่ำถึงว่ำที่
น้ องเขยด้ วยสีหน้ ำจริ งจัง หำกเป็ นเช่นนันจริ
้ งจื่อเอ๋อของเขำไม่ลำบำกแย่หรอกรึ
“ดีแล้ วอย่ำงไร ไม่ดีแล้ วอย่ำงไร หำกพวกท่ำนดึงดันไปจะอย่ำงไรก็ ไม่
เป็ นผลดีตอ่ ครอบครัวของเรำ คนผู้นนอยำกได้
ั้ ข้ำเป็ นสะใภ้ ทงั ้ ๆ ที่ร้ ูจกั ข้ ำดีอยูแ่ ล้ ว
เหตุใดต้ องปฏิเสธเล่ำ”
“เรื่ องนีเ้ อำไว้ ค่อยคุยกันทีหลัง เรำไม่ได้ พบกันมำนำน ข้ ำมีเรื่ องที่ต้อง
สะสำงกับพวกท่ำนอีกหลำยเรื่ อง...”
ยำมนี ้ซ่งจิวจื่อเริ่ มเข้ ำใจแล้ วว่ำเหตุใดเสนำบดีจำงถึงอยำกแต่งนำงเข้ ำ
ตระกูลของเขำ แต่ไม่ร้ ู ว่ำเขำลืมนึกไปหรื อไม่ว่ำสตรี ผ้ นู ี ้ไม่เหมือนผู้อื่น จะอย่ำงไร
เรื่ องนี ้ย่อมมีเบื ้องลึกเบื ้องหลัง ตอนนี ้จะขบคิดมำกไปก็รังแต่จะสงสัยเพิ่มขึ ้น สู้เอำ
เวลำไปจัดกำรเรื่ องอื่นให้ เรี ยบร้ อยก่อนเสียดีกว่ำ
29 | Queenrabbit

แต่ยงั ไม่ทนั จะได้ คุยเรื่ องที่ตงใจไว้

ั้ สำวใช้ ตวั น้ อยก็เข้ ำมำแจ้ งข่ำวกำร
มำถึงของขันทีจำกวังหลวงเสียก่อน
“ท่ำนแม่ทพั เฉินกงกงมำขอเข้ ำพบเจ้ ำค่ะ”
“มำประกำศรำชโองกำรสินะ” ซ่งจิวจื่อแค่นเสียงพูด
ขนำดรำชโองกำรยังมำไวรำวกับร่ ำงไว้ มำนำนแล้ ว หำกเรื่ องนี ้ไม่มีเรื่ อง
ใด ๆ แอบแฝง นำงจะยอมอยูอ่ ย่ำงสงบเสงี่ยมเรี ยบร้ อยไปอีกหนึง่ ปี เลยคอยดู
ทุกคนในจวนออกไปต้ อนรับเฉินกงกง และรอเหตุกำรณ์ที่กำลังจะมำถึง
ด้ วยจิตใจที่แตกต่ำงกันออกไป บ้ ำงก็อยำกรู้ อยำกเห็น บ้ ำงก็วิตกกังวล ส่วนซ่งจิ
วจื่อนันจะอย่
้ ำงไรก็ร้ ู จดุ ประสงค์อยู่แล้ วดังนันไม่
้ ร้ ู สกึ อะไรเลยคงจะอธิบำยตัวนำง
ยำมนี ้ได้ ดีที่สดุ
“ซ่งจิวจื่อรับรำชโองกำร”
ซ่งจิวจื่อก้ ำวออกไปด้ วยควำมเชื่องช้ ำก่อนจะค่อย ๆ คุกเข่ำลงอย่ำงแช่ม
ช้ อย ส่วนคนรอบข้ ำงก็คกุ เข่ำลงเพื่อคอยรับรำชโองกำรด้ วยท่ำทีออ่ นน้ อมผิดแปลก
ไปจำกภำพลักษณ์ ส่วนใหญ่ของจวนแม่ทพั ยกเว้ นสองบุรุษพ่อลูกตระกูลซ่งที่มี
ท่ำทำงกร้ ำวเกร่งดุดนั สมกับตำแหน่งแม่ทพั และรองแม่ทพั พิชิตบูรพำ
เฉินกงกงมองสตรี ตรงหน้ ำด้ วยแววตำประหลำดใจ เขำย่อมต้ องเคยได้
ยินชื่อเสียงของสตรี นำงนี ้มำบ้ ำง จำกที่เห็นนำงก็ดไู ม่นำ่ จะมีพิษสงได้ ขนำดนัน้ แต่
ใจคนยำกแท้ หยั่งถึง ดูพระสนมในวังทัง้ หลำยเป็ นตัวอย่ำงก็ คงได้ เขำอยู่รับใช้
ฮ่องเต้ มำนำนย่อมเข้ ำใจถึงควำมน่ำกลัวของสตรี ดี จะอย่ำงไรเรื่ องพวกนีก้ ็ ไม่
เกี่ยวกับเขำอยูแ่ ล้ ว รี บทำหน้ ำที่ของตนแล้ วรี บกลับเสียจะดีกว่ำ
“คุณควำมดีของบิดำส่งเสริ มบุตร แม่ทพั พิชิตบูรพำซ่งเฟยหลงได้ สร้ ำง
 บุพเพเล่ห์รัก | 30

คุณูปกำรอันสำคัญยิ่งแก่แว่นแคว้ น ด้ วยควำมซำบซึ ้งในคุณงำมควำมดีของแม่

ทัพซ่ง ฮ่องเต้ ทรงรับสัง่ พระรำชทำนสมรสแก่ซง่ จิวจื่อบุตรสำวคนโตแห่งจวนแม่ทพั
พิ ชิ ต บู ร พำกั บ จำงหย่ ง สื อ บุ ต รชำยคนที่ ส ำมแห่ ง จวนอัค รมหำเสนำบดี จ ำง
กำหนดกำรจัดงำนคือหนึง่ เดือนนับจำกนี ้ จบรำชโองกำร”
“จิวจื่อน้ อมรับรำชโองกำร ขอจงทรงพระเจริ ญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี ”
เมื่ อ ได้ ยิ น ข้ อ ควำมในรำชโองกำรแล้ ว ซ่ ง จิ ว จื่ อ ก็ อ ดคิ ว้ กระตุก ไม่ได้
ข้ อควำมพวกนันทั
้ งสั
้ นกระชั
้ บอีกทังก
้ ำหนดเวลำพร้ อมสรรพไม่เหลือทำงหนีทีไล่ไว้
ให้ นำงแม้ แต่น้อย แต่จะทำอย่ำงไรได้ ในเมื่อทุกอย่ำงถูกกำหนดมำเช่นนี ้ นำงก็คง
ได้ แต่ไหลไปตำมน ้ำจนสุดสำยถึงจะได้ ร้ ูวำ่ ผลสุดท้ ำยจะออกมำเช่นไร
“รบกวนกงกงแล้ ว ขอเชิญท่ำนเข้ ำมำจิบชำพักผ่อนให้ หำยเหนื่อยก่อนดี
หรื อไม่”
“มิกล้ ำ มิกล้ ำ ข้ ำเพียงแค่ทำตำมหน้ ำที่ของตนเท่ำนันมิ
้ ได้ เหนื่อยอันใด
คุณหนูซง่ ช่ำงโชคดียิ่งนักที่ได้ แต่งงงำนกับคุณชำยสำมผู้หล่อเหลำงดงำมแห่งจวน
เสนำบดีจำง ขอแสดงควำมยินดีด้วย”
ซ่งจิวจื่อเชื ้อเชิญเฉินกงกงเข้ ำมำพัก ผ่อนพอเป็ นพิธี เมื่อได้ ยินคำแสดง
ควำมยินดีนนแล้
ั ้ วดวงตำก็พลันสว่ำงวำบไม่เหลือมำดคุณหนูผ้ เู รี ยบร้ อยแม้ แต่น้อย
นำงก้ ำ วเท้ ำ ไปยื น ขวำงเฉิ น กงกงที่ ท ำท่ำ จะเดิ น เข้ ำ ไปในจวนก่ อ นจะพูด ด้ ว ย
น ้ำเสียงรื่ นเริ งผิดกับท่ำทีก่อนหน้ ำนี ้ว่ำ
“โอ้ ถ้ ำอย่ำงนัน้ ผู้น้อยต้ องขออภัยกงกงด้ วย ผู้น้อยไม่รบกวนเวลำทำ
หน้ ำที่ของท่ำนแล้ ว ขอให้ ข้ำได้ เดินไปส่งกงกงกลับด้ วยตัวเองเถิด ”
นำงผำยมื อ น้ อ มส่ ง เฉิ น กงกงไปทำงประตู หำกมี หัว คิ ด สัก หน่ อ ยก็
31 | Queenrabbit

สำมำรถรู้ ได้ ทนั ทีว่ำท่ำทำงเช่นนี ้คือกำรขับไล่อย่ำงหน้ ำด้ ำน ๆ เฉินกงกงนิ่งค้ ำง

อย่ำงไม่ทนั ตังตั
้ วและจำต้ องหันตัวเดินออกไปตำมแรงกดดันของสตรี ตรงหน้ ำ แทน
เฉินกงกงพึง่ จะตระหนักได้ วำ่ คำเล่ำลืออย่ำงไรก็เป็ นแค่คำเล่ำลือ แต่หำก
ไม่มีมลู ควำมจริ งอย่ำงไรก็คงไม่มีใครพูดถึง เพรำะเมื่อเท้ ำของเขำยังไม่พ้นประตูดี
กลับ มี เ สีย งของสตรี ไร้ ยำงอำยตะโกนลั่น จวนด้ วยน ำ้ เสีย งตื่น เต้ น ยิน ดี เสียจน
ชำวบ้ ำนที่รอดูเรื่ องสนุกอยูภ่ ำยนอกได้ ยินกันถ้ วนหน้ ำว่ำ
“เหม่ยฉีช่วยข้ ำเตรี ยมตัวเร็ วเข้ ำ เฉินกงกงบอกว่ำว่ำที่สำมีหน้ ำตำหล่อ
เหลำยิ่ง ข้ าต้ องไปดูให้ เห็นกับตาเดี๋ยวนี!้ ”
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 32

ตอนที่ 3 แรกพบสบตา
ว่ำกันว่ำเหล่ำชำวบ้ ำนชำวเมืองนันนิ
้ ยมชมชอบเรื่ องซุบซิบนินทำ ยิ่งเป็ น
เรื่ องของเหล่ำขุนนำง คุณหนูคณ
ุ ชำยหรื อเชื ้อพระวงศ์ด้วยแล้ วยิ่งชมชอบมำกขึ ้น
ไปอีก และหำกเป็ นเรื่ องที่สำมำรถพูดคุยได้ อย่ำงเปิ ดเผย รู้ ลึกรู้ ไว ถกกันได้ อย่ำง
สนุกสนำนแล้ วละก็ยิ่งชมชอบมำกที่สดุ
แน่นอนว่ำหำกให้ เปรี ยบถึงชื่อเสียงของซ่งจิวจื่อแล้ วละก็ คงเปรี ยบได้ วำ่
แมลงสำบตำยยำกเพียงใดชื่อเสียงของคุณหนูแห่งจวนแม่ทพั ซ่งผู้นี ้ก็จะติดตรึงอยู่
ในใจของผู้คนมำกเท่ำนัน้ เพียงแค่นำงตะโกนเบำ ๆ ในบ้ ำนของตัวเอง ชำวบ้ ำนก็
สำมำรถนำมำบอกเล่ำกันได้ อย่ำงรวดเร็ วยิ่งกว่ำสำรด่วนของกองทัพเสียอีก
ฝั่งจวนอัครมหำเสนำบดีจำงเมื่อได้ ยินข่ำวแล้ วก็ตกใจยิ่งนัก พวกเขำเคย
ได้ ยิ น ค ำเล่ำ ลือ เกี่ ย วกับ สตรี ผ้ ูนี ม้ ำมำกมำยแต่ไม่เ คยคิ ดว่ำนำงจะไร้ ยำงอำย
ได้ มำกถึงเพียงนี ้ อะไรคือ ‘เมื ่อคุณหนูซ่งได้รบั สมรสพระราชทานก็รู้สึกอดรนทนไม่
ไหวดี ใจจนตะโกนประกาศลัน่ จวน’ อีกทังยั
้ งมี ‘เมื ่อได้ยินคาเล่าลื อถึ งรู ปโฉมอัน
หล่ อ เหลางดงามของคุณชายสามแห่ งจวนเสนาบดี คุณหนู ซ่งก็ รี บไล่ ขันที ส่วน
พระองค์กลับวังและตรงรี ่ออกจากจวนเพือ่ ไปดูหน้าว่าทีส่ ามี ดว้ ยตัวเอง’
33 | Queenrabbit

อัครมหำเสนำบดีจำง จางหลี่ม่ ู นัง่ กุมขมับด้ วยอำกำรกลืนไม่เข้ ำคำยไม่

ออก อยำกจะปิ ดหูปิดตำทำเป็ น ไม่รับรู้ เรื่ องรำวเหล่ำนัน้ ก็ทำไม่ได้ เพรำะเหล่ำ
ชำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงหยุดทำมำหำกินกันอย่ำงพร้ อมเพรี ยง มำยืนแออัดอยู่รอบ
จวนอัครมหำเสนำบดีเพื่อรอชมเรื่ องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ ้น
ชัว่ ชีวิตที่ผ่ำนมำ จำงหลี่ม่ผู ่ำนเหตุกำรณ์ไม่คำดฝั นมำมำกมำย แต่สตรี
อย่ำงซ่งจิวจื่อนันเขำไม่
้ อำจคำดเดำได้ เลยจริ ง ๆ หำกไม่เป็ นเพรำะซ่งเฟยหลงชนะ
ศึกครั ง้ นีก้ ลับมำทำให้ มีควำมสำคัญต่อฮ่องเต้ มำกยิ่งขึน้ และด้ วยพลทหำรใต้
บัง คับ บัญ ชำอี ก สิ บ หมื่ น นำยท ำให้ อ ำนำจครอบคลุม ไปทั่ ว แว่น แคว้ น ดังพญำ
เหยี่ยวโผบินแล้ วละก็เขำคงไม่เลือกวิธีนี ้มำใช้ เป็ นแน่
เป็ นเพรำะซ่งเฟยหลงนันไม่
้ มีจุดอ่อนแม้ แต่ข้อเดียวยกเว้ นเรื่ องสตรี แต่
เมื่อส่งสตรี เข้ ำไปไม่ว่ำจะงำมหยำดฟ้ำมำดินหรื อเก่งกำจขนำดไหนล้ วนถูกซ่งจิ
วจื่อกำจัดทิ ้งจนหมดสิ ้น เป็ นเพรำะมีซง่ จิวจื่อกำจัดศัตรูให้ บิดำของนำง สุดท้ ำยจึง
จำต้ องใช้ วิธีแต่งงำนแยกออกมำ
แต่สตรี ไร้ ยำงอำยเช่นนี ้จะอย่ำงไรก็ไม่มีใครกล้ ำแต่งเข้ ำบ้ ำน สุดท้ ำยเขำ
จึงจำต้ องเอำเจ้ ำเด็กไร้ ประโยชน์กลับเข้ ำจวนเพื่อให้ แต่งกับนำงปี ศำจตนนี ้จนได้
แต่ยงั ไม่พ้นวันเขำกลับรู้สกึ ว่ำตัวเองนันได้
้ ตดั สินใจพลำดไปเสียแล้ ว
“ท่ำนพี่ต้องกำรให้ นำงเข้ ำมำหรื อไม่” ซังหรู ฮูหยินใหญ่แห่งจวนอัครมหำ
เสนำบดีจำงถำมสำมีด้วยควำมกังวล นำงเห็นเขำนัง่ นิ่งอยู่เนิ่นนำนจนชำในถ้ วย
เย็นชืดแล้ วก็อดเป็ นห่วงไม่ได้
“ไม่ต้องให้ เข้ ำมำ” หำกนำงได้ เข้ ำมำตังแต่
้ วนั นี ้ย่อมเกิดเรื่ องวุน่ วำยไม่มที ี่
สิ ้นสุด เจ้ ำเด็กนัน่ ก็พึ่งกลับเข้ ำมำเมื่อวำนหำกมันทำอะไรผิดพลำดขึ ้นมำย่อมไม่ดี
 บุพเพเล่ห์รัก | 34

เป็ นแน่
“เจ้ ำค่ะ ข้ ำจะออกไปปฏิเสธนำงเอง” ซังหรู ตอบรับคำของเสนำบดีจำง
ด้ วยใบหน้ ำอบอุน่ อ่อนโยน เพียงแค่ไล่สตรี ผ้ หู นึง่ ย่อมไม่ใช่เรื่ องยำก หำกทำให้ สำมี
พอใจได้ นำงย่อมยินดี
“เรี ยนฮูหยินใหญ่ ขบวน เยี่ยมเยียนของคุณหนูซง่ มำถึงแล้ วขอรับ”
“ขบวน?” ซังหรูถำมกลับด้ วยใบหน้ ำแปลกใจ
“ฮูหยินออกไปดูด้วยตัวเองเถิด บ่ำวก็ไม่ร้ ูวำ่ จะอธิบำยอย่ำงไรดี ” พ่อบ้ ำน
จีที่เข้ ำมำรำยงำนตอบกลับด้ วยสีหน้ ำกลืนไม่เข้ ำคำยไม่ออก
ซังหรู เดินตำมบ่ำวรับใช้ ไปด้ วยรอยยิ ้มที่บรรจงสร้ ำงขึ ้น แต่เมื่อเดินไปถึง
หน้ ำจวนก็ถึงกับมุมปำกกระตุกเพรำะซ่งจิ วจื่อยืนถือพัดและสะบัดมือน้ อย ๆ รอ
อย่ำงใจเย็นอยูห่ น้ ำหีบของมำกมำยที่ยำวรำวกับขบวนสูข่ อเจ้ ำสำว
“ผู้น้อยซ่งจิวจื่อขอคำรำวะฮูหยินจำง” เมื่อเห็นซังหรู เดินออกมำซ่งจิวจื่อ
ก็หบุ พัดลงและคำรวะฮูหยินจำงด้ วยท่ำทำงรำวกับบุรุษหนุม่ เจ้ ำสำรำญ
เหม่ยฉีที่ยืนอยู่ข้ำง ๆ เห็นคุณหนูของตนแสดงท่ำทำงเช่น นี ้ก็อดกลันข
้ ำ
แทบไม่ไหว ใครจะไปคำดเดำได้ เล่ำว่ำเป็ นเพรำะนำงต้ องกำรอวดพัดอันใหม่ถึงจง
ใจกำง ๆ หุบ ๆ อยูเ่ ช่นนี ้
“เมื่ อ เช้ ำนี ท้ ่ ำ นพ่ อ เข้ ำใจผิ ด เรื่ องงำนมงคลเลยท ำให้ เกิ ด เรื่ อง
กระทบกระทัง่ กับพ่อสำมีขึ ้น ข้ ำจึงนำของขวัญปลอบใจเล็ก ๆ น้ อย ๆ มำให้ พ่อ
สำมีเพื่อเป็ นกำรไถ่โทษ และหำกทำงท่ำนไม่ขดั ข้ องอันใดข้ ำจะขอเข้ ำพบปะพูดคุย
กับคุณชำยสำมเพื่อสำนสัมพันธ์ ตำมประสำคนกำลังจะแต่งงำนกันไปด้ วยเลยได้
หรื อไม่”
35 | Queenrabbit

ฮู ห ยิ น จำงถึ ง กับ ยิ ม้ ค้ ำ งเมื่ อ ได้ ยิ น ค ำพูด ของซ่ง จิ ว จื่ อ นำงพึ่ ง รู้ เรื่ อ ง
แต่งงำนไปไม่กี่ชวั่ ยำมไม่ใช่รึ แต่ยำมนี ้กลับเรี ยกท่ำนอัครมหำเสนำบดีว่ำ พ่อสำมี
ได้ อย่ำงไหลลื่นไม่มีติดขัด ใบหน้ ำของสตรี ผ้ นู ี ้ต้ องมีควำมหนำขนำดไหนกันถึงทำ
ให้ ใจกล้ ำหน้ ำด้ ำนได้ ถึงเพียงนี ้
“น่ำเสียดำยจริ ง ๆ ที่ลกู สำมไม่ได้ อยูท่ ี่จวน เจ้ ำคลำดกับเขำเสียแล้ ว”
เมื่อได้ ยินคำปฏิเสธซ่งจิวจื่อก็เปลี่ยนท่ำทีเป็ นโกรธขึ ้งขึ ้นมำทันที ในเมื่อ
ใช้ ควำมเคำรพนอบน้ อมแล้ วไม่ได้ ผล นำงก็ ปรับเปลี่ยนเป็ นเหมือนเคยโดยเชิด
หน้ ำขึ ้นอย่ำงหยิ่งผยองและพูดด้ วยน ้ำเสียงเย็นชำได้ อย่ำงรวดเร็ ว
“ขนำดจะคัดนำงกำนัลยังต้ องพินิจดูตงแต่
ั ้ ใบหน้ ำยันฝ่ ำเท้ ำ แต่ข้ำกำลัง
จะแต่งงำนเหตุใดจึงพบหน้ ำว่ำที่สำมีไม่ได้ ! ท่ำนอัครมหำเสนำบดีจำงเป็ นคนขอ
สมรสพระรำชทำนนี ้ด้ วยตัวเอง จะมำขัดขวำงข้ ำไปเพื่ออะไร กำรกระทำของพวก
ท่ำนมันช่ำงย้ อนแย้ งสิ ้นดี!”
ท่ำทีที่เปลีย่ นไปอย่ำงไม่ทนั ตังตั
้ วของซ่งจิวจื่อทำให้ ซงั หรู ตกใจ แต่เมื่อตัง้
สติได้ นำงก็อดทนอดกลันควำมโมโหที
้ ่กำลังจะปะทุไว้ และตอบกลับไปในทันที
“ข้ ำไม่ได้ ห้ำมเพียงแต่เขำไม่อยู่ รบกวนคุณหนูซง่ อย่ำปรักปรำผู้อื่น ”
“เขำอยูใ่ นจวน”
“เขำไม่ได้ อยู.่ ..”
“อยู่ส”ิ
ซ่งจิวจื่อพูดพลำงใช้ พดั ชี ้ไปทำงต้ นไม้ ที่มีปลำยแขนเสื ้อโผล่ออกมำจำก
ข้ ำงหลัง บุรุษที่แอบอยู่ตรงนันพยำยำมอย่
้ ำงยิ่งที่จะซ่อนตัวให้ แนบเนียนที่สดุ แต่
เสียดำยที่ต้นไม้ เล็กเกินไปจึงไม่สำมำรถบังเขำได้ มิด
 บุพเพเล่ห์รัก | 36

“เจ้ ำ..เจ้ ำ..”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลจำงโมโหจนพูดไม่ออก เจ้ ำเด็กไร้ ประโยชน์! มำรดำ
เถียงแทบเป็ นแทบตำยแต่เจ้ ำเด็กนี่กลับมำยืนแอบอยูห่ ลัง ต้ นไม้ ตรงนี ้ ไร้ ค่ำ! ไร้ คำ่
เกินไปแล้ ว!
“ฮูหยินใหญ่คงไม่ได้ เป็ นคนปลิ ้นปล้ อนหลอกลวงใช่หรื อไม่ ท่ำนถึงกับโป้
ปดเรื่ องไม่เป็ นเรื่ องเพียงเพื่อขัดขวำงกำรพบหน้ ำกันครัง้ แรกของข้ ำกับว่ำที่สำมี
อย่ำงนันหรื
้ อ”
ซ่งจิวจื่อกลันหั
้ วเรำะให้ กบั สีหน้ ำเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวแดงเดี๋ย วซีดขำวของซัง
หรู และท่ำทำงพยำยำมหลบซ่อนของคนหลังต้ นไม้ ไม่ไหว จึงกำงพัดบังใบหน้ ำ
ครึ่งล่ำงไว้ เปิ ดเผยเพียงดวงตำยิ ้มหยีเป็ นประกำยงดงำม
“เจ้ ำไม่ร้ ู หรื อว่ำมันผิดธรรมเนียมทัว่ ไป ฝ่ ำยหญิ งไม่มีสิทธิ เข้ ำไปดูบ้ำน
ของฝ่ ำยชำยได้ ”
ซ่งจิวจื่อครุ่ นคิดอยู่ชั่วครู่ ยำมนี ้นำงรู้ แล้ วว่ำจวนอัครมหำเสนำบดีจำง
ต้ องไม่อนุญำตให้ นำงเข้ ำไปแล้ ว เป็ นแน่ ดังนันจึ
้ งได้ แต่ถอยเพื่อรุ กเชือ้ เชิญคนที่
ต้ องกำรพบออกมำเพียงเท่ำนัน้
“ถ้ ำอย่ำงนันข้
้ ำขอเชิญเขำไปดื่มชำเพื่อพูดคุยทำควำมรู้จกั กันได้ หรื อไม่”
“ข้ ำว่ำไม่เหมำะ”
เมื่อได้ ยินคำปฏิเสธครัง้ ที่เท่ำไหร่ไม่ร้ ูของฮูหยินใหญ่ตระกูลจำง ซ่งจิวจื่อ
ก็หรี่ ตำมองไปทำงบุคคลที่ยงั คงแอบอยู่หลังต้ นไม้ ไม่ยอมโผล่หน้ ำออกมำให้ นำง
เห็น และเริ่ มพูดประโยคล่อลวงที่ทำให้ ใคร ๆ ต่ำงอ้ ำปำกค้ ำงกันเป็ นแถบ
“คุณชำยสำมข้ ำว่ำเรำไปเดินเล่นตลำดดูข้ำวของกินขนมด้ วยกันดีหรื อไม่
37 | Queenrabbit

โอ้ ! วันนี ้เหมือนจะมีปำหี่เปิ ดแสดงอยู่ตรงสุดถนนด้ วย ท่ำทำงดูน่ำตื่นตำตื่นใจอยู่

ไม่น้อย หืม ได้ ยินว่ำถังหูล่ขู องป้ำหลิวนันหวำนกรอบอร่
้ อยยิ่งนัก เหมือนจะมีผล
ผิงกัว่ เคลือบน ้ำตำลรสชำติหอมหวำนเมื่อกัดลงไปแล้ วจะได้ ยินเสียงกรุบกรอบของ
น ้ำตำลรสหว...”
“ข้ าอยากไป!”
ในที่สดุ ชำยที่แอบอยูห่ ลังต้ นไม้ ก็คอ่ ย ๆ โผล่หน้ ำออกมำให้ นำงได้ เห็น ซ่ง
จิวจื่อเบิกตำกว้ ำงพิจำรณำชำยผู้นี ้อย่ำงละเอียดด้ วยหัวใจที่เต้ นแรงรำวกับได้ พบ
สมบัติล ้ำค่ำ ผิวของเขำดูขำวละมุน นัยตำสีดำสนิทรับกับจมูกโด่งเป็ นสัน และริ ม
ฝี ปำกแดงสดที่กำลังเม้ มน้ อย ๆ เหมือนรู้ตวั ว่ำทำผิดนันท
้ ำให้ นำงไม่อำจละสำยตำ
ออกจำกเขำได้
“...”
ผู้คนรอบด้ ำนต่ำงตะลึงแล้ วตะลึงอีกกับเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้น สตรี หน้ ำไม่
อำยผู้นี ้ เข้ ำไปในจวนเสนำบดีจำงไม่ได้ ยงั หน้ ำด้ ำนหลอกล่อคุณชำยสำมออกมำ
ด้ วยขนมและปำหี่อีกหรื อนี่ แล้ วคุณชำยท่ำนนี ้สติไม่ดีใช่หรื อไม่เหตุใดจึงยอมอย่ำง
ง่ำยดำยเยี่ยงนันเล่
้ ำ แต่หำกท่ำนจะหล่อเหลำงดงำมได้ ถึงเพียงนี ้แล้ วละก็ ถึงแม้
จะสติไม่ดีลกู สำวบ้ ำนข้ ำก็ยอมแต่งให้ ทำ่ น!

ซ่งจิ วจื่ อกำลังเลิกคิ ้วมองฮูหยินจำงด้ วยแววตำของผู้ชนะ เพรำะหลัง

หลุดจำกภวังค์แห่งควำมงำมของคุณชำยสำมแห่งจวนเสนำบดีจำงแล้ วนำงก็นึก
ขึ ้นมำได้ วำ่ เขำ ตอบ ตก ลง!
ซังหรู เริ่ มกระสับกระส่ำยไม่ร้ ู จะทำอย่ำงไรดีจึงได้ แต่ส่งสัญญำณให้ คน
 บุพเพเล่ห์รัก | 38

ของจวนกักตัวจำงหย่งสือไว้ แต่เหล่ำองครักษ์ ยงั ไม่ทนั จะขยับตัว กลุม่ คนหน้ ำตำ

ดุดนั จำกจวนแม่ทพั ที่เดิมทียกหีบข้ ำวของจำนวนมำกอยูน่ นได้
ั ้ เข้ ำมำขับไล่ทกุ คนที่
กันกลำงระหว่
้ ำงซ่งจิ่วจื่อและคุณชำยสำมออกไปจนหมดสิ ้น ทังยั
้ งยืนกันเป็
้ นแถว
อย่ำงเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อยอีกด้ วย
ซ่งจิวจื่อไม่รีรอรี บเดินเข้ ำไปหำจำงหย่งสือทันที แต่เมื่อนำงเดินเข้ ำไป
ใกล้ ๆ ชำยหนุ่มกลับเดินถอยหลังไปสองก้ ำวเหมือนพึ่งนึกขึ ้นได้ ว่ำนำงเป็ นคน
แปลกหน้ ำ
“คุณชำยสำม เรำไปเดินตลำดกันเลยดีหรื อไม่หำกสำยไปกว่ำนี ้ปำหี่ไม่
อยูแ่ ล้ วคงน่ำเสียดำยแย่”
คนที่อยู่รอบด้ ำนเบือนหน้ ำ หนีเหตุกำรณ์ กำรพบกันของว่ำที่บ่ำวสำว
ตรงหน้ ำ ทุกคนล้ วนอยำกจะตะโกนห้ ำมคุณชำยสำมว่ำอย่ำไปหลงเชื่ อสตรี ไร้
ยำงอำยผู้นี ้ แต่กลับไม่มีใครมีควำมกล้ ำมำกพอได้ แต่มองคุณชำยผู้บริ สทุ ธิ์ เหนือ
โลกีย์ ต้ องแปดเปื อ้ นเพรำะสตรี ต่ำช้ ำอย่ำงซ่งจิวจื่อโดยไม่อำจทำอะไรได้
อ๊ ำ! โดนจับแล้ ว ชำยหนุ่มผู้บริ สทุ ธิ์ ดุจผ้ ำขำวโดนนำงปี ศำจนัน่ ล่อลวง
เสียแล้ ว!
เมื่อเห็นจำงหย่งสือลังเลและพยักหน้ ำตอบตกลง ซ่งจิวจื่อก็ค่อย ๆ เอื ้อม
มือไปหำจำงหย่งสืออย่ำงช้ ำ ๆ เมื่อเห็นว่ำเขำไม่ได้ ตอ่ ต้ ำนอันใดนำงก็คว้ ำมือของ
เขำมำจับอย่ำงทะนุถนอมก่อนจะพำออกเดินเพื่อไปตลำดทันที แต่ยงั ไม่ทนั ก้ ำวไป
ไหนเหม่ยฉีก็หยุดนำงไว้ เสียก่อน
“คุณหนูเจ้ ำคะ แล้ วของพวกนี ้...”
ซ่งจิวจื่อมองขบวนของยำวเหยียดที่คนของตนอุตส่ำห์ตระเตรี ยมให้ อย่ำง
39 | Queenrabbit

ไม่ใคร่ ใส่ใจเท่ำใดนัก นำงเหลือบตำไปทำงฮูหยินใหญ่ตระกูลจำงที่มองกองข้ ำว

ของด้ วยแววตำละโมบก่อนที่จะกระตุกยิ ้มจนแทบไม่มีใครเห็นและสัง่ กำรด้ วย
ใบหน้ ำไร้ เดียงสำ
“ข้ ำยังไม่ได้ พบพ่อสำมีด้วยตัวเองเลยจะวำงใจฝำกคนอื่นได้ อย่ำงไร ขน
กลับจวนไปเถิด”
ฮูหยินจำงถลึงตำมองซ่งจิวจื่อและขบวนข้ ำวของที่ไกลออกไปด้ วยควำม
ตกตะลึง นี่ นี่มันเกิ นไปแล้ วนะ! เจ้ ำก่อสะพำนมำครึ่ งทำงยังไม่ทันเสร็ จก็รือ้ ทิ ้ง
เช่นนี ้น่ะรึ อย่ำงน้ อยก็ควรทิ ้งของไว้ ก่อนสิ!
เมื่อเห็นว่ำไม่มีเรื่ องน่ำสนใจแล้ วเหล่ำชำวบ้ ำนชำวเมืองก็พำกันแยกย้ ำย
สลำยตัว หำกจะถำมว่ำอยำกรู้อยำกเห็นเรื่ องของคุณหนูซง่ กับคุณชำยสำมตระกูล
จำงหรื อไม่ แน่นอนว่ำทุกคนย่อมอยำกรู้ แต่คงไม่มีใครกล้ ำไปขัดขวำงช่วงเวลำ
สำนสัมพันธ์ อนั สำคัญยิ่งของซ่งจิวจื่อเป็ นแน่ จึงได้ แต่รีบกลับไปทำมำหำกิน เผื่อ
ว่ำสองคนนี ้จะแวะเวียนไปสร้ ำงควำมทรงจำที่ร้ำนของตนบ้ ำง
ซ่งจิวจื่อมองดูชำยที่เดินเคียงข้ ำงนำงอย่ำงเงียบ ๆ นำงรู้ ว่ำเขำตึงเครี ยด
และเป็ นกังวลใจในเรื่ องบำงอย่ำงได้ จำกอำกำรขมวดคิ ้วแน่นและเหงื่อเย็นชื ้นที่ฝ่ำ
มือ จึงพยำยำมชวนพูดคุยเพื่อให้ เขำผ่อนคลำย
“หย่งสือหำกเจ้ ำกังวลใจไม่ว่ำเรื่ องอันใดเจ้ ำสำมำรถวำงใจบอกข้ ำได้ ข้ ำ
พร้ อมรับฟั งทุกเรื่ องรู้หรื อไม่”
เหม่ยฉี และหย่งฉี ที่ เดินตำมอยู่ข้ำงหลังพำกันเบือนหน้ ำไปคนละทำง
คุณหนูต้องชอบคุณชำยสำมตระกูลจำงมำกจริ ง ๆ ด้ วย ที่พวกเขำคำดเดำไว้ ผิดซะ
เมื่อไหร่ คุณหนูผ้ นู ี ้เคยรับฟั งคนอื่นที่ไหนกัน!
 บุพเพเล่ห์รัก | 40

จำงหย่ ง สื อ เม้ ม ปำกมองซ่ ง จิ ว จื่ อ ด้ ว ยแววตำสับ สนก่ อ นจะค่ อ ย ๆ

เปลีย่ นไปเป็ นโศกเศร้ ำ เขำพูดด้ วยน ้ำตำคลอหน่วยอย่ำงน่ำสงสำร
“พี่สำว ข้ ำออกมำแบบนี ้กลับไปจะโดนลงโทษหรื อไม่”
“ไม่! ไม่แน่นอน ข้ ำรับรองได้ ”
ซ่งจิวจื่อรี บตอบเพื่อรับรองควำมเป็ นอยู่ของว่ำที่สำมีในทันที ก่อนที่จะ
นึกถึงเรื่ องสำคัญที่สุดขึน้ มำได้ อืม ถูกเรี ยกว่ำพี่สำวก็ ไม่เลว แต่หำกเขำชิ นขึ ้น
มำแล้ วนำงอำจจะลำบำกในภำยหลัง
“อีกไม่นำนเรำก็จะแต่งงำนกันแล้ วเรำมำซักซ้ อมโดยให้ เจ้ ำเรี ยกข้ ำว่ำ
ภรรยาแทนดีหรื อไม่ แต่ถ้ำหำกเจ้ ำลำบำกใจอย่ำงไรก็เรี ยกข้ ำว่ำจิวจื่อก็ได้ ”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ คนติดตำมของนำงและคนที่เดินผ่ำนไปผ่ำนมำ
สะดุดขำตัวเองกันหมด ไร้ ยำงอำย! เจ้ ำเห็นว่ ำเขำดูเชื่ อฟั งจึงสอนสัง่ ให้ เขำทำ
ตำมใจตนเองอย่ำงไรก็ได้ งนรึ
ั ้ เจ้ ำจะให้ บรุ ุ ษหล่อเหลำงดงำมผู้หนึ่งเรี ยกเจ้ ำเยี่ยง
นันตลอดเวลำ
้ นี่มนั เกินไปแล้ ว! มำกเกินไปแล้ ว! น่ำอิจฉำมำกเกินไปแล้ ว?
จำงหย่งสือมองซ่งจิวจื่อด้ วยตำเบิกกว้ ำง ดวงตำสีดำสนิทนันแวววำว
้
งดงำมเสียจนดึงดูดให้ นำงแทบจะถอนสำยตำออกมำไม่ได้ หำกเขำไม่ก้มหน้ ำ
หลุบตำลงก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบำด้ วยใบหูที่ขึ ้นสีแดงก่ำ
“ภรรยำ...”
ข้ า ยอม ตาย! ยำมนี ้ซ่งจิวจื่อรู้ แล้ วว่ำอำนุภำพของเสน่ห์แห่งควำมไร้
เดียงสำนันเป็
้ นเช่นไร หรื อว่ำนำงจะเป็ นเหมือนบิดำของนำงที่นิยมชมชอบคนงำม
แต่นำงกลับชอบบุรุษหนุม่ ไร้ เดียงสำหรื อนี่
“ตอนนี ้เจ้ ำอยำกทำอะไรบอกข้ ำ หำกอยำกกินอะไรข้ ำจะซื ้อให้ กิน หรื อ
41 | Queenrabbit

อยำกได้ อะไรข้ ำจะหำมำให้ ทกุ อย่ำง ทุกอย่ำงเลย!”

จำงหย่งสือมองซ่งจิวจื่อที่ละลำ่ ละลักถำมควำมต้ องกำรของเขำอย่ำงตก
ตะลึงก่อนจะค่อย ๆ พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมำ “ข้ ำไม่ร้ ู ว่ำจะเลือกอะไรก่อนดีปำหี่ก็
อยำกดู ถังหูลกู่ ็อยำกกิน ภรรยำจะซื ้อให้ ข้ำจริ ง ๆ หรื อ”
“ถ้ ำอย่ำงนันเรำซื
้ ้อถังหูล่กู ่อนแล้ วค่อยได้ ดูปำหี่ดีหรื อไม่ ดูไปกินไปคง
สนุกน่ำดู”
“อืม”
ในวันนันชำวบ้
้ ำนต่ำงเห็นหนุ่มสำวคู่หนึ่งเดินจับจูงมือกันดูข้ำวของใน
ตลำดท่ำทำงดูเหมำะสมกันยิ่งนัก แต่เมื่อถ่ำงตำดูดี ๆ แล้ วกลับพบว่ำสตรี ผ้ นู นคื
ั้ อ
คุณหนูซ่งผู้เลื่องลือแห่งจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำ แสดงว่ำชำยหนุ่มข้ ำงกำยนำงก็ต้อง
เป็ นบุตรสติไม่ดีของอัครมหำเสนำบดีจำงอย่ำงนันสิ
้ นะ จำกควำมอิจฉำริ ษยำคู่
สวรรค์สร้ ำงกลับกลำยเป็ นควำมสงสำรทันที น่ำเสียดำยบุรุ ษหนุ่มหน้ ำตำดีที่ต้อง
แต่งให้ กบั สตรี ปีศำจผู้นนเสี
ั ้ ยจริ ง...

หลังจำกเดินเที่ยวจนเหนื่อยเวลำก็ลว่ งเลยไปถึงยำมเย็นแล้ ว ซ่งจิวจื่อพำ

ว่ำที่สำมีของตนกลับไปส่งที่จวนด้ วยสำยตำอำลัยอำวรณ์ ประตูจวนอัครมหำ
เสนำบดีจำงยังคงไม่ต้อนรับนำงจึงส่งซังหรู ออกมำยืนทำหน้ ำที่เหมือนยำมเช้ ำ แต่
เมื่อซ่งจิวจื่อเห็นใบหน้ ำของฮูหยินใหญ่ตระกูลจำงที่บวมไปครึ่ งซีกแล้ วก็อดปำก
ถำมออกไปทัง้ ๆ ที่พอจะรู้สำเหตุไม่ได้ วำ่
“ฮูหยิน ใบหน้ ำท่ำนเป็ นอะไรมำกหรื อไม่ จิวจื่อพอจะมียำลดอำกำรบวม
อยู่ หำกไม่รังเกียจหลังกลับไปแล้ วจิวจื่อจะให้ คนนำมำส่งให้ ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 42

“ไม่ ไม่ต้อง ข้ ำเพียงแค่แพ้ อำหำรเท่ำนัน้ ไม่รบกวนคุณหนูแล้ ว ”

ซังหรู กดั ฟั นพูดด้ วยควำมเจ็บใจ เป็ นเพรำะสตรี ปีศำจผู้นี ้ทำให้ นำงโดน
ตบจนหน้ ำบวมไปครึ่ งแถบ ยำมนี ้นำงอยำกจะไล่คนพวกนี ้ไปให้ พ้น ๆ เสีย เพรำะ
ควำมอดกลันที
้ ่เคยมีนนพำนจะเหื
ั้ อดหำยไปจนหมดเสียแล้ ว
ซ่งจิวจื่อไม่สนใจใบหน้ ำบวม ๆ นันอี
้ กต่อไป นำงหันไปกำชับว่ำที่สำมี
ของตนสองสำมคำก่อนจะเน้ นเสียงประโยคสุดท้ ำยยำมหันไปมองที่ฮหู ยินจำง
“หย่ง สือ วัน พรุ่ งนี ข้ ้ ำจะมำรั บ แต่เช้ ำเจ้ ำต้ อ งรี บเข้ ำนอนรู้ หรื อ ไม่ หำก
เจ็บป่ วยไปข้ ำย่อมต้ องไม่ให้ อภัยสิ่งที่ทำให้ เจ้ ำป่ วยเป็ นแน่ หำกเจ้ ำล้ มป่ วยเพรำะ
ต้ องลมข้ ำจะลงโทษคนที่เปิ ดประตูหน้ ำต่ำงห้ องเจ้ ำ หำกเจ้ ำปวดท้ องข้ ำจะลงโทษ
คนที่ทำอำหำรให้ เจ้ ำกิน หำกเจ้ ำมีบำดแผลแม้ แต่รอยช ้ำเล็ก ๆ ข้ ำจะ...เอำเป็ นว่ำ
ดูแลตัวเองให้ ดี ดูแลเขาให้ ดี พรุ่งนี ้ข้ ำจะมำอีกครัง้ ”
ซังหรู มองซ่งจิวจื่อด้ วยแววตำเคืองแค้ น ยำมจะกลับยังกล้ ำทิ ้งคำขูไ่ ว้ ให้
นำง! นี่ขนำดยังไม่แต่งเข้ ำมำยังร้ ำยกำจขนำดนี ้ หำกแต่งเข้ ำมำจริ ง ๆ นำงไม่
กระอักเลือดตำยไปเลยงันหรื
้ อ...แต่สดุ ท้ ำยนำงก็ได้ กระอักเลือดจริ ง ๆ เมื่อมีคน
จำกจวนแม่ทพั นำตลับยำที่มองดูก็ร้ ูวำ่ ล ้ำค่ำพร้ อมกับจดหมำยที่มีข้อควำมอันร้ ำย
กำจว่ำ ‘ยาแก้พกช้ าตลับนี ้เป็ นน้ าใจเล็ ก ๆ น้อย ๆ ที ่ข้าขอมอบให้ท่าน เพราะ
หลังจากนีท้ ่านอาจจะมี โอกาสได้ใช้มนั บ่อยขึ้น ลงชื ่อ ซ่งจิ วจื ่อ’

เมื่อกลับไปถึงจวนซ่งซิวจื่อก็อดคิดถึงว่ำที่เจ้ ำบ่ำวของตนไม่ได้
“เหม่ยฉีเหตุใดข้ ำถึงได้ โชคดี ถึงเพียงนี ้ หรื อจะเป็ นผลบุญที่สงั่ สมมำนับ
สิบชำติกนั ”
43 | Queenrabbit

เหม่ยฉีสำ่ ยหัวให้ กบั ท่ำทำงรำพึงรำพันของซ่งจิวจื่อ นำงรู้วำ่ คุณหนูถกู ใจ

คุณ ชำยสำมตระกูลจำงยิ่ งนัก แต่ก็ อ ดสงสัย ในตัวบุรุ ษผู้นัน้ ไม่ได้ เพรำะเขำดู
บริ สทุ ธิ์ เกินไป ไร้ เดียงสำเกินไป และหล่อเหลำเกินไป คนที่ถูกเลี ้ยงทิ ้ง ๆ ขว้ ำง ๆ
แบบนัน้ จะยังคงควำมบริ สุทธิ์ ไร้ เดียงสำ และหน้ ำตำผิวพรรณไว้ ถึงเพียงนันได้
้
อย่ำงไร ยิ่งคิดก็ยิ่งขัดแย้ งในใจจนอดเป็ นห่วงคุณหนูไม่ได้
“คุณหนูบรุ ุ ษอำยุ 18 ปี มำทำท่ำทำงเช่นนี ้ข้ ำว่ำประหลำดเกินไปแล้ วนะ
เจ้ ำคะ ถ้ ำหำกว่ำเขำเสแสร้ งแกล้ งทำเล่ำ หำกเป็ นอย่ำงนันย่
้ อมไม่ดีแน่ ”
“เหม่ยฉี เอ๋ยเหม่ยฉี เป็ นสตรี ต้องฉลำดเลือกรู้ หรื อไม่ หน้ ำตำแบบจำง
หย่งสือหำกสติปั ญญำดีมีสำมภรรยำสี่อนุก็คงไม่พอ เขำเป็ น เช่นนีจ้ นหลุดรอด
เหลือมำถึงข้ ำได้ หำกไม่เรี ยกว่ำบุญพำวำสนำส่งแล้ วจะเรี ยกว่ำอะไรได้ เล่ำ ”
“แต่ข้ำว่ำเขำประหลำดเกินไปนะเจ้ ำคะ!”
“ประหลำดตรงไหนกันเจ้ ำก็เห็นว่ำเขำเป็ นเด็กที่ดียิ่ง หำกข้ ำชอบแล้ วจะ
เป็ นจริ ง ๆ หรื อเสแสร้ งข้ ำล้ วนชมชอบทังสิ
้ ้น ยิ่งท่ำทีเช่นนันส
้ ำหรับสตรี ทวั่ ไปแล้ ว
ย่อมไม่เป็ นที่นิยมก็ยิ่งดีตอ่ ข้ ำ อย่ำกังวลเลยเหม่ยฉี เจ้ ำอำยุยงั น้ อยหำกคิดเยอะไป
หน้ ำตำจะดูแก่เร็ วขึ ้นนะรู้หรื อไม่”
“คุณหนู!!”
“ไม่ฟังแล้ ว ๆ ข้ ำต้ องไปคุยกับท่ำนพ่อสักครู่เจ้ ำกลับไปหลับพักผ่อนเถอะ
วันนี ้เหนื่อยมำทังวั
้ นแล้ ว”
มีคุณหนูที่ไหนบอกให้ บ่ำวไปพักผ่อนทัง้ ๆ ที่ตนเองยังตื่นอยู่กัน เหม่ย
ฉีอึดอัดใจกับท่ำทีหลงเพ้ อละเมอฝั นจนเกินไปของซ่งจิวจื่อแต่ก็ไม่อำจทำอะไรได้
จึงได้ แต่กลับไปทำหน้ ำที่ของตนแทน
 บุพเพเล่ห์รัก | 44

“ข้ ำจะไปชงชำมำให้ นะเจ้ ำคะ”

“รบกวนเจ้ ำแล้ ว” ซ่งจิวจื่อส่ำยหัวอย่ำงอ่อนใจให้ กบั ท่ำทำงของผู้ติดตำม
คนสนิท นำงเดินไปทำงห้ องหนังสือของท่ำนแม่ทพั ผู้เกรี ยงไกรที่ยงั คงมีแสงไฟส่อง
สว่ำงอยูด่ ้ วยรอยยิ ้มลึกลับยำกคำดเดำ
........................................
45 | Queenrabbit

ตอนที่ 4 อบรมสั่งสอนบิดามารดา
หลังจำกเหตุกำรณ์ กำรพบกันของคู่สมรสพระรำชทำนอันสะเทือนฟ้ำ
สะเทือนดินผ่ำนพ้ นไป ชำวบ้ ำนชำวเมืองก็มกั จะเห็นขบวนของคุณหนูซง่ ตรงดิ่งไป
ยังจวนอัครมหำมหำเสนำบดีจำงอยูท่ กุ เมื่อเชื่อวัน บำงวันนำงก็ไปด้ วยตัวเองเพื่อ
รับคุณชำยสำมออกมำเที่ยวเล่นจนเย็นย่ำแล้ วจึงพำเขำกลับไปส่งที่จวน แต่หำก
วันใดนำงไม่วำ่ งก็จะส่งขนมและของเล่นพร้ อมจดหมำยแสดงควำมห่วงใยไปให้ ทกุ
วันไม่มีขำด
แต่ถึงจะเป็ นอย่ำงนันจวนอั
้ ครมหำเสนำบดีจำงก็ให้ นำงเข้ ำถึงได้ แค่หน้ ำ
ประตูเพียงเท่ำนัน้ วันไหนซ่งจิวจื่อมำเองย่อมไม่เป็ นปั ญหำเพรำะไม่มีใครกล้ ำ
ออกมำต่อกรด้ วยแน่นอน สืบเนื่องจำกวันที่ซง่ จิวจื่อได้ พบกับว่ำที่เจ้ ำบ่ำวเป็ นครัง้
ที่สอง อัครมหำเสนำบดีจำงคือคนที่ออกมำเผชิญหน้ ำกับนำงด้ วยตนเอง
และแน่นอนหำกเป็ นเรื่ องฝี ปำกแล้ วละก็...ซ่งจิวจื่อย่อมชนะ
ถึงแม้ จะยังเข้ ำไปในจวนไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็ นปั ญหำเพรำะเป้ำหมำยเดียว
ของนำงคื อ คุณ ชำยสำมจำงหย่งสือ ดัง นัน้ ยำมซ่ง จิ ว จื่ อ มำถึ ง ก็ แ ค่ส่งเขำออก
มำแล้ วจวนอัครมหำเสนำบดีจำงก็จะกลับมำสงบร่มเย็นดังเดิม
 บุพเพเล่ห์รัก | 46

แต่ในวันที่ซง่ จิวจื่อไม่ได้ มำด้ วยตัวเองนันมั

้ กจะมีปัญหำเพรำะคนในจวน
คิดได้ ว่ำในเมื่อทำอะไรนำงไม่ได้ ก็ขอเล่นงำนคนของนำงแทนก็ยงั ดี ซึ่ง...ยังไม่มี
ใครทำได้
เพรำะคนที่มำส่งของให้ คณ
ุ ชำยสำมนันหน้
้ ำตำและบรรยำกำศรอบตัวน่ำ
กลัวยิ่งนัก ขนำดองครั กษ์ ประจำจวนยังไม่กล้ ำเข้ ำใกล้ เพรำะไอสังหำรเข้ มข้ น
จนเกินไป แต่เมื่อคุณชำยสำมออกมำรับของ คนพวกนันก็
้ กลับจำกหน้ ำมือเป็ น
หลัง เท้ ำ บรรยำกำศกดดัน หำยไปจนหมดสิน้ แม้ แ ต่ร อยยิม้ ยังปรำกฎร่ อ งรอย
ประจบประแจงอยูห่ ลำยส่วน
ยำมนี ้เหลืออีกเพียงไม่กี่วนั ก็จะถึงวันแต่งงำนของซ่งจิวจื่อแล้ ว แต่ก็เป็ น
อีกวันที่นำงไม่สำมำรถไปหำจำงหย่งสือได้ ส่วนสำเหตุนนั ้ ก็มำจำกเสียงอึกทึก
ครึกโครมที่เกิดขึ ้นภำยนอกที่ทำให้ นำงต้ องสะดุ้งตื่นตังแต่
้ ฟำ้ สำง
“เหม่ยฉี สรุ ปแล้ วจวนของเรำกำลังเกิดสงครำมอันใดอยู่รึ” ซ่งจิวจื่อถำม
ถึงที่มำของเสียงเหล่ำนันด้
้ วยอำกำรเกียจคร้ ำน นำงฟุบตัวลงบนโต๊ ะอย่ำงเหนื่อย
หน่ำยพลำงเหลือบตำมองสำวใช้ ของตนเพื่อรอคำตอบ
“เป็ นฮูหยินรองให้ มำขนเครื่ องเรื อนของเรื อนเรำออกไปเจ้ ำค่ะ”
“หืม เครื่ องเรื อนของเรำมีปัญหำอันใดหรื อ เหตุใดแม่รองต้ องขนย้ ำย
ออกไปด้ วย”
“ฮูหยินรองบอกว่ำเดี๋ยวคุณหนูก็จะออกเรื อนแล้ วของพวกนี ้ย่อมไม่ได้ ใช้
จึงนำไปจัดสรรให้ เรื อนอื่นเจ้ ำค่ะ”
“อ้ อ เป็ นเช่นนี ้นี่เอง”
ซ่งจิวจื่อนัง่ มองกลุม่ คนที่กำลังขนของออกไปจำกเรื อนของนำงอย่ำงใจ
47 | Queenrabbit

เย็น นำงพอจะคำดเดำได้ วำ่ ทำไมแต่ยงั ไม่สำมำรถประติดประต่อได้ ทงหมด

ั้ จึงให้
เหม่ยฉีไปตรวจสอบเรื่ องรำวมำซึง่ ผลที่ได้ นนก็
ั ้ ไม่ต่ำงจำกที่นำงคำดกำรเท่ำใดนัก
ดังนันเมื
้ ่อทรำบเรื่ องทังหมดเรี
้ ยบร้ อยแล้ ว นำงก็นงั่ จิบชำต่ออย่ำงใจเย็นโดยไม่มี
ท่ำทีตอบรับแต่อย่ำงใด
“คุณหนู! ท่ำนจะมำนัง่ เฉยแบบนี ้ไม่ได้ นะเจ้ ำคะ” เหม่ยฉีดึงตัวคุณหนู
ของตนที่กำลังจะฟุบตัวลงไปบนโต๊ ะอีกรอบอย่ำงยำกลำบำก
“แล้ วท่ำนพ่อรู้เรื่ องนี ้หรื อยัง”
“ท่ำนแม่ทพั ทรำบแล้ วเจ้ ำค่ะแต่ไม่ได้ พดู อะไร”
ซ่งจิวจื่อก็คิดไว้ แล้ วว่ำบิดำของตนต้ องไม่สนใจเรื่ องเช่นนี ้ เพรำะเขำเคย
ตัวว่ำมีนำงอยู่จึงใช้ ชีวิตอย่ำงหละหลวมมำกขึ ้นทุกที ถ้ ำดูเวลำยำมนีเ้ ขำคงจะ
ออกไปฝึ กซ้ อมทหำรเรี ยบร้ อยแล้ ว ดังนันแม่
้ รองจึงเพิ่มควำมอึกทึกครึกโครมขึ ้นอีก
เท่ำตัว
“เฮ้ อ เห็นทีข้ำคงจะต้ องไปคุยกับพวกเขำอย่ำงจริ ง ๆ จัง ๆ เสีย หน่อย
แล้ ว”
สุดท้ ำยก็ยงั ต้ องเก็บกวำดจวนก่อนออกเรื อนอีกรอบจนได้ เท่ำนันยั
้ งไม่
พอ นำงยังต้ องสัง่ สอนบิดำมำรดำตำมหน้ ำที่ของบุตรที่ดีอีกด้ วย ซ่งจิวจื่อได้ แต่
ทอดถอนใจให้ กบั ควำมดีงำมและกตัญญูร้ ูคณ
ุ ของตน

ซ่งจิ วจื่อเดินเข้ ำไปหำฮูหยินรองที่ ยืนสัง่ กำรคนงำนด้ วยมำดนำงพญำ

อย่ำงกระตือรื อร้ น ยำมนี ้นำงหน้ ำตำผ่องใสประหนึ่งกำลังได้ ตำแหน่งฮูหยินใหญ่
ของจวนแม่ทพั เลยทีเดียว
 บุพเพเล่ห์รัก | 48

“แม่รองเคลื่อนย้ ำยของออกจำกเรื อนข้ ำคงจะเหนื่อย ไปนัง่ พักจิบชำกัน

สักครู่ดีหรื อไม่”
ฮุ่ยเหลียนสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นซ่งจิวจื่อเดินเข้ ำมำ แต่เมื่อนึกได้ ว่ำอีกไม่
นำนซ่งจิวจื่อก็จะออกจำกเรื อนไปแล้ วจิตใจนำงก็ร้ ู สึกฮึกเหิมเป็ นอย่ำงยิ่งจึงยอม
เดินตำมซ่งจิวจื่อไปพูดคุยกันตำมลำพังอย่ำงว่ำง่ำย
เมื่ อ ไปถึ ง ศำลำริ ม สระบัว ก็ พ บว่ำ เหม่ย ฉี ได้ เ ตรี ย มชำและขนมเอำไว้
เรี ยบร้ อยแล้ ว ‘หึ พอกาลังจะหมดอานาจก็เริ่ มประจบประแจงข้าทันที สินะ แต่ถึง
อย่างไรเมื ่อแต่งออกเจ้าก็เป็ นเหมื อนน้าที ่สาดออกจากจวนไปแล้ว ดังนัน้ สุดท้าย
อานาจทัง้ หมดของจวนก็ต้องตกอยู่ในมื อข้าอยู่ดี’ ฮูหยินรองคิดอย่ำงกระหยิ่มยิ ้ม
ย่องพลำงพูดกับซ่งจิวจื่อด้ วยรอยยิ ้มจอมปลอม
“ถึงอย่ำงไรเจ้ ำก็จะไม่อยูแ่ ล้ ว ของพวกนันจะวำงไว้
้ เฉย ๆ ก็นำ่ เสียดำย สู้
แบ่งปั นให้ พี่น้องไม่ดีกว่ำหรื อ”
ซ่งจิวจื่อเลิกคิ ้วมองแม่รองที่ดเู ปล่งปลัง่ ผิดกับยำมที่น้องสำมแต่งออกไป
ยิ่งนัก นำงส่ำยหัวด้ วยควำมเอือมระอำก่ อนจะพูดกับหญิ งตรงหน้ ำด้ วยน ้ำเสียง
อ่อนโยน
“ว่ำกันว่ำสตรี ที่แต่งออกไปก็เหมือนกับน ้ำที่ถกู สำดออกจำกบ้ ำน แต่แม่
รองลืมไปหรื อไม่ว่ำข้ ำนันไม่
้ ใช่น ้ำใสสะอำดเหมือนสตรี ทวั่ ไป แต่กลับเป็ นโคลน
เหนียวหนืดที่สำดเท่ำไหร่ก็กระเด็นออกไปเพียงเล็กน้ อยเท่ำนัน”
้
“ข้ ำรู้ ว่ำท่ำนคิดกำรใหญ่แต่ถึงจะขยันขันแข็ง มำกขนำดไหน กว่ำท่ำนจะ
ทำสำเร็ จรู้ ตวั อีกทีก็คงเหี่ยวชรำจนใช้ กำรไม่ได้ แล้ ว แต่หำกท่ำนทำตำมกฎของข้ ำ
และทำให้ ดียอ่ มต้ องได้ เลื่อนตำแหน่งเป็ นฮูหยินใหญ่ในเร็ ววัน ได้ ออกหน้ ำออกตำ
49 | Queenrabbit

ในตอนที่ยงั สำวยังสวยเช่นนี ้”
ฮูหยินรองได้ ยินสิ่งที่ซ่งจิวจื่อพูดประโยคแรกก็ร้ ู สกึ ตกตะลึงยิ่งนักที่นำงรู้
ใจตนรำวกับพยำธิในท้ อง แต่ประโยคต่อไปกลับทำให้ นำงตกใจยิ่งกว่ำ เพรำะเรื่ อง
นี ้ทำให้ นำงไม่มีแม้ แต่เรี่ ยวแรงจะโต้ ตอบใด ๆ ออกมำเลยทีเดียว
“ข้ ำให้ ทำงลัดท่ำนถึงเพียงนีก้ ็ ลองคิดดูก็แล้ วกัน ท่ำนย่อมรู้ ดีว่ำข้ ำให้
ทำงเลือกทุกคนเสมอ หำกเลือกถูกผลพลอยได้ นนไม่
ั ้ เคยธรรมดำ ดูอย่ำงน้ องสำม
เป็ นตัวอย่ำงท่ำนคงเข้ ำใจ”
ฮูหยินรองตระหนักสิ่งที่ซง่ จิวจื่อพูดได้ ทนั ที เพรำะยำมที่เสวี่ยเยวี่ยนแต่ง
ออกไปนำงฟูมฟำยกินไม่ได้ นอนไม่หลับไปหลำยวัน เสียงครหำนินทำและเสียง
หัวเรำะขบขันของผู้คนดังก้ องกังวำนอยูใ่ นหัวของนำงตลอดเวลำ จนสุดท้ ำยนำงก็
ทนไม่ไหวอำละวำดทำลำยข้ ำวของจนโดนซ่งจิวจื่อสัง่ ให้ ไปสงบจิตสงบใจนอกจวน
ตอนแรกนำงหวำดกลัวยิ่งนักว่ำจะถูกส่งไปสถำนที่ห่ำงไกลและถูกทำให้
หำยไปกลับมำไม่ได้ อีกเลย แต่ใครจะไปรู้ เล่ำว่ำปลำยทำงของรถม้ ำที่นำงนัง่ จะ
กลำยเป็ นบ้ ำนตระกูลไป๋ ที่ลกู สำวของนำงแต่งเข้ ำไป
คนขับรถม้ ำบอกว่ำซ่งจิวจื่อสัง่ กำรไว้ วำ่ หำกฟูมฟำยถึงบุตรสำวก็ควรไป
สงบจิตสงบใจกับบุตรสำว และยังบอกอีกว่ำได้ จดั กำรส่งจดหมำยบอกเสวี่ยเยวีย่ น
เรี ยบร้ อยแล้ ว และนำงก็ได้ พบกับเสวี่ยเยวี่ยนจริ ง ๆ
ยำมเมื่อก้ ำวเข้ ำไปในพื ้นที่ของตระกูลไป๋ นำงก็ต้องตกตะลึงพรึ งเพริ ดไป
กับทุง่ หญ้ ำกว้ ำงใหญ่สดุ ลูกหูลกู ตำที่ลกู สำมบอกว่ำเป็ นของตระกูลไป๋ ทังสิ
้ ้น ถึงจะ
เป็ นคนขำยม้ ำแต่เป็ นคนขำยม้ ำที่มีพื ้นที่คลอบคลุมภูเขำทังลู
้ ก! ไม่ใช้ แค่ทงุ่ หญ้ ำที่
นำงเห็นแต่กลับเป็ นเจ้ ำของภูเขำทังลู
้ ก!
 บุพเพเล่ห์รัก | 50

ฮุ่ยเหลียนจำได้ ว่ำลูกสำมและลูกเขยออกมำต้ อนรับนำงด้ วยใบหน้ ำที่มี

ควำมสุขยิ่งนัก นำงได้ รับรู้ ว่ำทังสองคนพบรั
้ กกันมำนำนแล้ ว แต่เป็ นเพรำะควำม
ต่ ำ งของฐำนะจึ ง ไม่ ก ล้ ำ บอกใคร แต่ สุด ท้ ำ ยเสวี่ ย เยวี่ ย นก็ ตัด สิ น ใจขอควำม
ช่วยเหลือจำกซ่งจิวจื่อ ซึง่ สิง่ ที่นำงได้ พบก็แสดงให้ เห็นว่ำบุตรสำวของนำงคิดถูก
บุต รสำวของนำงได้ อ ยู่กับ คนที่ น ำงรั ก มี ค วำมสุข อยู่ทุก เมื่ อ เชื่ อ วันก็
เพรำะซ่งจิวจื่อทังสิ
้ ้น ยำมนี ้ฮูหยินรองเข้ ำใจชัดแจ้ งแล้ วว่ำตนเองนันโง่
้ เขลำเพียงใด
เมื่อควำมโลภบังตำคนดีอยู่ตรงหน้ ำนำงกลับมองไม่เห็น นำงมัวแต่คิดว่ำเด็กคนนี ้
ชัว่ ร้ ำย ไร้ ยำงอำยเป็ นอย่ำงยิ่ง แต่กลับไม่เคยเห็นควำมดีของนำงเลยแม้ แต่น้อย
“ข้ ำขอโทษ ข้ ำไม่ได้ ตงใจจริ
ั้ ง ๆ จิวจื่อข้ ำเพียงหน้ ำมืดตำมัวไปเท่ำนันให้
้
โอกำสข้ ำได้ หรื อไม่”
ฮุ่ยเหลียนร้ องไห้ ฟมู ฟำยอย่ำงสำนึกเสียใจ นำงทิ ้งตัวลงคุกเข่ำโขกศี รษะ
ให้ กับเด็กสำวตรงหน้ ำอย่ำไม่ห่วงศักดิ์ศรี เด็กคนนี ้ฉลำดล ้ำลึกขนำดไหนนำงอยู่
จวนนี ้มำนำนนำงย่อมรู้ ดี หำกวันนี ้นำงเลือกผิดชีวิตที่เหลือคงอยู่ไม่ส้ ตู ำยเหมือน
หลำย ๆ คนที่ผ่ำนมำเป็ นแน่ แต่ถ้ำวันนี ้นำงรอดนำงก็จะเลือกที่จะเชื่อมัน่ เด็กใน
สำวตรงหน้ ำอย่ำงสุดหัวใจ เพื่อตนเอง เพื่ออนำคต ยำมนี ้..ฮูหยินรองฮุ่ยเหลียนได้
ตัดสินใจแล้ ว
เมื่อเห็นแววตำเด็ดเดี่ยวของฮุ่ยเหลียน ซ่งจิวจื่อก็พยักหน้ ำอย่ำงพึงพอใจ
ก่อนที่จะถำมคำถำมสำคัญด้ วยรอยยิ ้มเหี ้ยมเกรี ยมและไอสังหำรเข้ มข้ นฮุ่ยเหลียน
ต้ องถอยกรูดออกไปไกลด้ วยใบหน้ ำซีดเซียว
“คิดได้ ก็ดีแล้ ว ทีนี ้บอกข้ ำได้ หรื อยังว่ำเหลือบไรที่กล้ ำเป่ ำหูเรื่ องไม่เป็ น
เรื่ องพวกนี ้กับแม่รอง มัน คือ ใคร!”
51 | Queenrabbit

เมื่อพูดคุยกันเสร็ จซ่งจิวจื่อก็เดินนำฮูหยินรองกลับมำด้ วยรอยยิ ้มไม่ถึง

ดวงตำ นำงมองควำมวุ่นวำยตรงหน้ ำก่อนจะสัง่ กำรเสียงดัง “ทหำรปิ ดประตูจวน
ห้ ำมไม่ให้ ใครเข้ ำออกเด็ดขำด!”
เมื่อสิ ้นเสียงคำสัง่ ของซ่งจิวจื่อ ทุกคนชะงักงันรำวกับเวลำหยุดนิ่ง เหล่ำ
คนเก่ำ ๆ ล้ วนรู้ ดีว่ำเหตุกำรต่อจำกนี ้จะเป็ นเช่นไร เมื่อนึกถึงเหตุกำรณ์ เมื่อ 5 ปี
ก่อนที่คณ
ุ หนูเคยสัง่ ปิ ดประตูจวนเช่นนี ้แล้ วก็พำกันตัวสัน่ เทำด้ วยควำมหวำดกลัว
ส่วนคนใหม่ ๆ เพียงไม่กี่คนที่พงึ่ เข้ ำมำ ถึงจะไม่เคยพบกับเหตุกำรณ์ในตอนนันแต่
้
ก็พอจะรับรู้จำกอำกำรของคนรอบข้ ำงได้ วำ่ ไม่ใช่เรื่ องดีเป็ นแน่
“ทุกคนวำงมือจำกงำนที่ทำอยูแ่ ละไปรวมตัวกันที่โถงใหญ่เดี๋ยวนี ้!”
ซ่งจิวจื่อพูดด้ วยเสียงไม่ดงั ไม่เบำแต่ควำมเงียบงันที่เงียบเสียจนได้ ยิน
เสียงเข็มตกนันท
้ ำให้ ทกุ คนได้ ยินอย่ำงชัดแจ้ ง
ที่ห้องโถงขนำดใหญ่ของจวนแม่ทพั มีคนทังจวนรวมตั
้ วอยูอ่ ย่ำงแน่นขนัด
แต่ต รงกลำงกลับ เปิ ด โล่ง ไว้ ร ำวกับ รออะไรบำงอย่ำ ง ซ่ง จิ ว จื่ อ นั่ง อยู่บ นเก้ ำ อี ้
ประธำนที่ปกติแล้ วมีเพียงท่ำนแม่ทพั ซ่งที่สำมำรถนัง่ ได้ ด้วยท่ำทำงผ่อนคลำยไร้
กังวลผิดกับบรรยำกำศกดดันในห้ องโถงเป็ นอย่ำงยิ่ง
“หย่งฉี นำตัวคนที่ข้ำสัง่ ไว้ เข้ ำมำ”
เมื่อเห็นคนมำครบแล้ วซ่งจิวจื่อก็สงั่ ให้ นำตัวคนที่ นำงต้ องกำรเข้ ำมำ ทุก
คนในจวนเมื่อเห็นคนที่ถกู นำเข้ ำมำก็เบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมตื่นตกใจ เพรำะหนึง่ ใน
นันคื
้ ออนุหยำง สตรี คนโปรดของท่ำนแม่ทพั ซ่งนัน่ เอง
นอกจำกอนุหยำงแล้ วยังมีเด็กรับใช้ อีกสำมคนทุกคนล้ วนพึ่งเข้ ำมำใหม่
 บุพเพเล่ห์รัก | 52

ทังสิ
้ ้น
“พวกเจ้ ำรู้หรื อไม่วำ่ เหตุใดจึงถูกนำตัวมำเยี่ยงนี”้
ซ่งจิวจื่อถำมสี่คนตรงหน้ ำด้ วยน ้ำเสียงเรี ยบเรื่ อยและสีหน้ ำสงบนิ่งเสีย
จนทำให้ พวกเขำต้ องตัวสัน่ เทำ แผ่นหลังหลัง่ เหงื่อเย็นเยียบออกมำด้ วยควำมรู้สกึ
หวำดกลัว
“คุณหนู ข้ ำไม่เข้ ำใจเหตุใดต้ องจับตัวข้ ำไว้ ด้วยเจ้ ำคะ” อนุหยำงข่มใจให้
สงบลงและบีบน ้ำตำถำมซ่งจิวจื่อด้ วยท่ำทำงน่ำสงสำร
“ท่ำนไม่เข้ ำใจหรื อแสร้ งทำเป็ นไม่เข้ ำใจกันแน่ อนุหยำง อย่ำทำให้ ข้ำ
เสียเวลำ แม่รองเล่ำให้ ข้ำฟั งทุกอย่ำงแล้ ว”
ขณะพูดซ่งจิวจื่อก็เดินเข้ ำไปจับคำงของอนุหยำงตรึ งไว้ ให้ สบตำกับนำง
จนขยับไปไหนไม่ได้ เมื่ออนุหยำงได้ มองเข้ ำไปในดวงตำดำมืดนันแล้
้ วก็เริ่ มตัวสัน่
ด้ วยควำมหวำดกลัว น ้ำตำไหลเป็ นสำยและดวงตำเริ่ มเลื่อนลอยไร้ แวว เมื่อเห็น
เช่นนันซ่
้ งจิวจื่อก็สะบัดมือออกก่อนจะกลับไปนัง่ ที่เก้ ำอี ้ดังเดิม
อนุหยำงมีท่ำทีที่เปลี่ยนไปในทันที นำงมองอย่ำงดุร้ำยไปยัง ฮุ่ยเหลียน
ก่อนจะเริ่ มด่ำทออย่ำงหยำบคำยออกมำ
“นังสมองหมู!ข้ ำพึ่งเสี ้ยมสอนเจ้ ำไปเมื่อวำนวันนี ้ก็โดนจับได้ แล้ ว โง่เง่ำ!
ไร้ ประโยชน์!”
เมื่อพูดจบอนุหยำงก็เบิกตำกว้ ำง เมื่อครู่ นี ้คืออะไรกัน! เหตุใดนำงถึงพูด
สิ่งที่อยู่ในใจออกมำเสียหมดสิ ้น! เมื่อรู้ สึกตัวนำงก็มองไปยังซ่งจิวจื่อด้ วยแววตำ
หวำดกลัวรำวกับเห็นภูติผีปีศำจ
ซ่งจิวจื่อแค่นเสียงดูแคลนสตรี ตรงหน้ ำก่อนจะเปลี่ยนท่ำทีกลับเป็ นผ่อน
53 | Queenrabbit

คลำยอย่ำงเคย
“อนุหยำงเจ้ ำด่ำว่ำแม่รองโง่เง่ำแต่เจ้ ำกลับโง่ยิ่งกว่ำ หำกเจ้ ำฉลำดเจ้ ำจะ
ไม่ใช้ แม่รองมำต่อกรกับข้ ำหรอกเพรำะนำงซื่อตรงเกินไป”
เมื่อซ่งจิวจื่อพูดจบประโยคฮูหยินรองก็หนั ไปมองนำงด้ วยสีหน้ ำหัวเรำะ
ไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ ก่อนจะหันกลับไปมองอนุหยำงด้ วยควำมสะทกสะท้ อนใจว่ำ
หำกตนถลำลึกเกินไป ชะตำกรรมคงไม่ตำ่ งจำกสตรี ผ้ นู ี ้เป็ นแน่
“อีกเรื่ องที่แสดงให้ เห็นว่ำเจ้ ำนันโง่
้ ดกั ดำนยิ่งนัก ก็คือกำรกระทำของเจ้ ำ
ในยำมนี ้ยังไงล่ะ”
“เจ้ ำเห็นใช่หรื อไม่ว่ำ ในจวนเหลือสตรี ของท่ำนพ่อเพียงแต่สี่คนเท่ำนัน้
และรู้ หรื อไม่ว่ำจะเหลือแค่สี่คนเท่ำนี ้ตลอดไป หำกยอมสงบเสงี่ยมเจียมตัวปฏิบตั ิ
ตนดี ๆ อีกไม่นำนตำแหน่งฮูหยินก็จะตกใส่หวั เจ้ ำแล้ ว น่ำเสียดำยควำมรักที่เจ้ ำมี
ให้ ท่ำนพ่อ น่ำเสียดำยเวลำที่ผ่ำนไปอย่ำงสูญเปล่ำในจวนนี ้ และสิ่งที่น่ำเสียดำย
ที่สดุ ก็คือน่ำเสียดำยที่โลกใบนี ้จะขำดสตรี ที่งดงำมอย่ำงเจ้ ำไปอีกหนึง่ คน!”
เมื่อจบประโยค อนุหยำงก็ร้ ู สึกรำวกับถูกสำยฟ้ำฟำด เพรำะคำตัดสิน
ของซ่งจิวจื่อคือให้ นำงตำย! ไม่ นำงไม่อยำกตำย!
“คุณหนูโปรดไว้ ชีวิตข้ ำด้ วย ข้ ำน้ อยสำนึกผิดแล้ ว ได้ โปรดไว้ ชีวิตข้ ำ ได้
โปรด...”
อนุหยำงร้ องไห้ จนไม่เหลือเค้ ำควำมงำมอีกต่อไป นำงโขกศีรษะครัง้ แล้ ว
ครัง้ เล่ำเพื่อขอให้ คณ
ุ หนูซ่งไว้ ชีวิต แต่ซ่งจิวจื่อทำเพียงมองภำพตรงหน้ ำอย่ำงเฉย
ชำจนน่ำกลัว จนกระทัง่ ฮูหยินรองทนไม่ไหวออกมำขอร้ องแทน
“จิวจื่อ นำงเพียงแค่คิดผิดไปชัว่ วูบ แม่วำ่ ..ไว้ ชีวิตนำงได้ หรื อไม่”
 บุพเพเล่ห์รัก | 54

เมื่อได้ ยินเช่นนันซ่
้ งจิวจื่อก็มมุ ปำกกระตุกกับอำกำรใจอ่อนอันไร้ คำ่ ของง
ฮูหยินรอง ดี!วันนี ้นำงจะสัง่ สอนแม่รองให้ ร้ ูเรื่ องเสียทีวำ่ ควำมชัว่ ร้ ำยของมนุษย์นนั ้
มันเป็ นเช่นไร
“คิดผิดเพียงชัว่ วูบ?”
ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ.... เสียงหัวเรำะของซ่งจิวจื่ อดังกังวำลไปทัว่ ห้ องโถงที่เงียบงัน
รำวกับปี ศำจผุดขึ ้นมำจำกนรกอเวจีทำให้ ทกุ คนขนลุกชันด้ วยควำมหวำดกลัว แต่
เพียงพริ บตำเดียวซ่งจิวจื่อก็ไปปรำกฎตัวอยู่หน้ ำสำวใช้ ข้ำงกำยตัวฮูหยินรองนำง
หนึง่ ก่อนจะลำกตัวออกมำตรงกลำง
“แม่รองรู้ หรื อไม่ว่ำท่ำนต้ องดื่มยำพิษที่เด็กสำวผู้นี ้ผสมลงไปในยำบำรุ ง
ของท่ำนทุกวัน”
สำวใช้ ตวั น้ อยคุกเข่ำลงก่อนจะโขกหัวซ ้ำไปซ ้ำมำพลำงพูดประโยคที่ทำ
ให้ ทกุ คนตกตะลึง
“บ่ำวไม่ได้ ตงใจ
ั ้ ได้ โปรดไว้ ชีวิตบ่ำวด้ วย อนุหยำงบังคับให้ บ่ำวทำ บ่ำว
ไม่ได้ ตงใจ..”
ั้
เมื่อทุกคนได้ ยินสิง่ ที่ต้องกำรแล้ วซ่งจิวจื่อก็ดงึ ดำบออกจำกเอวของทหำร
ผู้หนึ่งก่อนจะเสียบลงตัดขัว้ หัวใจสำวใช้ คนนัน้ ในดำบเดียวทันที ทุกคนต่ำงตื่น
ตะลึงกับเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้น ยำมนี ้คนที่ถกู จับตัวไว้ ร้ ู สกึ หวำดกลัวสุดขัวหั
้ วใจเมื่อ
เห็นศพที่ยงั คงเบิกตำกว้ ำงเหมือนไม่ร้ ูวำ่ ตัวเองตำยไปแล้ วของสำวใช้ นำงนัน้
“แม่รองท่ำนไร้ เดียงสำเกินไปแล้ ว นอกจำกจะให้ คนวำงยำท่ำนแล้ ว สตรี
ผู้นี ้ยังลักลอบส่งจดหมำยรำยงำนเรื่ องภำยในจวนให้ คนนอกครัง้ แล้ วครัง้ เล่ำ หำก
ท่ำนเก็บนำงไว้ ต่อไป นำงไม่นำศัตรู เข้ ำจวนก็คงจะบ่อนทำลำยจำกภำยในแทน
55 | Queenrabbit

ท่ำนยังอยำกจะเก็บนำงไว้ อีกรึ ”
เมื่อพูดจบซ่งจิวจื่อก็จัดกำรฆ่ำทุกคนทิ ้งในดำบเดียวทันที ใบหน้ ำของ
นำงยำมลงดำบนัน้ ไร้ ควำมรู้ สึ กจนทุกคนตัวสั่นด้ วยควำมหวำดกลัว หลังจำก
จัดกำรเรี ยบร้ อยนำงก็กลับไปนัง่ ที่เก้ ำอี ้ประธำนเหมือนเดิม
“ที่ข้ำเรี ยกทุกคนมำในวันนี ้ก็เพื่อให้ เ ห็นว่ำหำกทำผิดแล้ วจะมีจุดจบเช่น
ไร หำกใครใจสะอำดมือสะอำดจวนแม่ทพั แห่งนี ้ย่อมดูแลพวกเจ้ ำอย่ำงเหมำะสม
แต่ถ้ำหำกคิดคดจิตใจสกปรกควำมผิดสูงสุดคือตำย!”
“เรื่ องรำวในวันนี ้ห้ ำมนำไปเล่ำให้ คนนอกฟั งเด็ดขำด หำกข้ ำได้ ยินเรื่ อง
อื่นนอกจำกข่ำวลือที่ข้ำต้ องกำรแล้ วละก็ คนที่ เปิ ดปำกจะไม่มีโอกำสได้ พูดอีก
ต่อไป!”
“ศพพวกนี ้นำไปทำพิธีและแจ้ งครอบครัวซะ จ่ำยชดเชยให้ พวกเขำตำมที่
ควรจะได้ บอกไปตำมควำมจริ งว่ำคนของพวกเขำทำผิดอะไรจึงมีจดุ จบเช่นนี ้ หำก
จะแก้ แค้ นก็ให้ มำหำข้ ำ ข้ าพร้ อมจะเป็ นคู่มือให้ !”
ทุกกำรกระทำของซ่งจิวจื่อในวันนี ้ประทับลงฝั งลึกลงในใจสมำชิกของทุก
คนในจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำ คนเก่ำ ๆ ที่เคยพบเจอเหตุกำรณ์เหมือนเมื่อ 5 ปี ก่อน
ต่ำงรู้ สกึ รำวกับอดีตอันน่ำหวำดกลัวกลับมำอีกครัง้ คนใหม่ ๆ ที่เข้ ำมำทีหลังต่ำง
เข้ ำใจแจ่มแจ้ งแล้ วว่ำเหตุใดทุกคนจึงเคำรพนอบน้ อมต่อซ่งจิวจื่อเทียบเท่ำกับ ท่ำน
แม่ทพั ซ่งบิดำของนำง...

ฮูหยินรองฮุ่ยเหลียนนิ่งงันไปตังแต่
้ ร้ ู วำ่ ตนเองถูกวำงยำพิษ แต่เมื่อตังสติ
้
ได้ นำงก็รีบวิ่งไปหำซ่งจิวจื่อด้ วยท่ำทำงตื่นตระหนกทันที
 บุพเพเล่ห์รัก | 56

“จิวจื่อ ข้ ำจะทำอย่ำงไรดี ข้ ำจะตำยหรื อไม่ แล้ วข้ ำจะตำยเร็ วหรื อค่อย ๆ

ตำยอย่ำงช้ ำ ๆ หำกข้ ำต้ องตำยแบบทรมำนจิวจื่ อช่วยฆ่ำข้ ำแทนได้ หรื อไม่ เอำ
แบบสำวใช้ คนนันดำบเดี
้ ยวไม่ให้ ร้ ูตวั เลยนะ...”
ทุกคนต่ำงมองฮูหยินรองที่กำลังตื่นตระหนกอย่ำงนับถือ เพรำะยำมนี ้ไม่
มี ใ ครกล้ ำ เข้ ำใกล้ คุณ หนู แ ม้ แ ต่ ค นเดี ย ว แม้ กระทั่ง เหม่ ย ฉี แ ละหย่ ง ฉี ยัง เว้ น
ระยะห่ำ งออกมำห้ ำก้ ำว แต่ฮูห ยิ น รองกลับ เข้ ำไปเขย่ำตัวคุณ หนูอ ย่ำงไม่กลัว
ตำย…ไม่สกิ ำลังกลัวตำยต่ำงหำก!
เมื่อซ่งจิวจื่อเห็นอำกำรของฮุ่ยเหลียนแล้ วก็บงั เกิดควำมรู้สกึ ว่ำแม่รองผู้นี ้
ดูแล้ วก็น่ำรักดีเหมือนกัน นำงหัวเรำะน้ อย ๆ ก่อนจะจับมือของฮุ่ยเหลียนที่กำลัง
สัน่ เทำมำลูบเพื่อปลอบประโลมให้ คลำยควำมกังวล
“แม่รองอย่ำกังวล ที่ทำ่ นทำนเข้ ำไปนันเป็
้ นแค่ผงแป้ง”
“ผงแป้ง?”
“ใช่ ข้ ำสับเปลี่ยนยำพิษทังหมดกั
้ บผงแป้งธรรมดำตังแต่
้ แรกแล้ ว ดังนัน้
ท่ำนไม่ตำยอย่ำงแน่นอน”
เมื่อได้ ยินดังนันฮู
้ หยินรองก็ถอนหำยใจอย่ำงโล่งอก นำงนึกว่ำตัวเองจะ
ไม่รอดเสียแล้ ว เมื่อนึ กถึงคนที่ต้องทรมำนเพรำะยำพิษแล้ วนำงก็รับไม่ได้ หำก
จะต้ องตำยอย่ำงน่ำเกลียดเช่นนัน้ สู้ให้ จิวจื่อฆ่ำตอนยังงดงำมในดำบเดียวเสีย
ดีกว่ำ
“แต่แม่รองต้ องไปเตรี ยมตัวแล้ วรู้หรื อไม่”
“เตรี ยมตัว?”
“ใช่ ท่ำนต้ องเตรี ยมตัวให้ พร้ อมเพรำะข้ ำจะสัง่ สอนวิธีกำรเป็ นนำยหญิง
57 | Queenrabbit

แห่งจวนแม่ทพั ที่ดีให้ ทำ่ นอย่ำงเข้ มข้ นตังแต่

้ วนั นี ้จนถึงวันที่ข้ำจะแต่งงำน”
“เหตุใดต้ องเตรี ยมตัวเล่ำ?”
“แม่รอง เวลำเหลือน้ อยเต็มที ควำมสำมำรถที่ท่ำนมีก็ช่ำงต่ำเตี ้ยเรี่ ยดิน
หำกข้ ำไม่อบรมท่ำนทังยำมกิ
้ นยำมนอนแล้ วละก็ แม้ แต่คนประเภทเดียวกันท่ำนก็
คงจะยังไม่อำจต่อกรด้ วยได้ ”
ฮูหยินรองมองตำมซ่งจิวจื่อที่เดินยิ ้มออกไปทันทีหลังพูดจบอย่ำงคิดไม่
ทัน ก่อนจะรี บวิ่งกลับเรื อนของตนและกรี ดร้ องเสียงดังอย่ำงอัดอันตั
้ นใจ เป็ นฮูหยิน
ใหญ่มนั ต้ องเรี ยนด้ วยอย่ำงนันรึ
้ นำงต้ องเรี ยนอะไรอีกเล่ำ เรี ยนกับปี ศำจนำงนัน้
ทังวั
้ นทังคื
้ นน่ะหรื อ แสดงว่ำยำมกินยำมนอนยำมตื่นนำงจะต้ องอยู่กับซ่งจิ วจื่ อ
ตลอดเวลำใช่หรื อไม่ สวรรค์ช่วยข้ ำด้ วย ฟ้ำดินช่วยข้ ำด้ วย พระโพธิ สตั ว์ช่วยข้ ำ
ด้ วย....

ซ่งจิวจื่อเงี่ยหูฟังเสียงกรี ดร้ องที่ลอยมำตำมสำยลมอย่ำงขบขัน แม่รองก็

เป็ นเช่นนี ้ช่ำงน่ำแกล้ งยิ่งนัก หำกไม่ติดเรื่ องกังวลว่ำนำงจะกดดันเกินไปจนทำเรื่ อง
ไม่คำดฝั น นำงก็อยำกจะหำอะไรมำแกล้ งแม่รองเพิ่มอีกสักหลำย ๆ เรื่ อง ดูอย่ำง
ยำมที่น้องสำมแต่งงำนสิ นำงถึงขันเป็
้ นลมเมื่อรู้วำ่ บุตรสำวของตนต้ องแต่งงำนกับ
คนเลี ้ยงม้ ำ แลดูนำ่ รักน่ำชังมำกเลยทีเดียว
ซ่งจิวจื่อคิดขณะเดินไปรอบิดำของตนที่ห้องหนังสือ นำงเปิ ดหนังสือเล่ม
หนึ่งพลิกไปมำอย่ำงเบื่อหน่ำยแต่รอเท่ำไหร่ บิดำก็ไม่ยอมมำเสียทีจนเริ่ มแปลกใจ
เพรำะปกติแล้ วทุก ๆ ครัง้ ที่นำงจัดกำรกับคนในจวน หำกบิดำของนำงไม่ได้ ออกรบ
เขำจะรี บกลับมำหลังทุกอย่ำงจบทันที แต่ครั ง้ นี ้ผ่ำนไปสองชัว่ ยำมแล้ วเขำก็ยงั ไม่
 บุพเพเล่ห์รัก | 58

กลับมำทำให้ นำงอดรู้สกึ สังหรใจว่ำจะเกิดเรื่ องไม่ได้

“หย่งฉี เตรี ยมม้ ำข้ ำจะไปค่ำยฝึ ก!”
เหม่ยฉีได้ ยินคำสัง่ ของคุณหนูก็ร้ ู สึกแปลกใจ นำงหยุดน้ องชำยที่กำลัง
เดินไปทำงโรงเก็บม้ ำก่อนจะถำมซ่งจิวจื่อด้ วยควำมสงสัยว่ำ “คุณหนูทำ่ นจะไปทำ
อะไรที่คำ่ ยฝึ กเจ้ ำคะ”
“ท่ำนพ่อกลับมำช้ ำเกินไป ข้ ำจะแวะไปดูเสียหน่อย”
“ท่ำนแม่ทพั กลับมำตังแต่
้ ครึ่ งชัว่ ยำมก่อนแล้ ว ตอนนี ้กำลังนัง่ จิบชำอยูท่ ี่
ศำลำริ มสระบัวเจ้ ำค่ะ”
“กลับมำแล้ วอย่ำงนันรึ
้ แล้ วเหตุใดจึงไม่...”
บิดาของนางกาลังประท้ วง! เขำรู้ ว่ำนำงพูดเรื่ องที่เขำจะต้ องมีภรรยำ
และอนุเหลือแค่สี่..ไม่ใช่สิ สำมคนตลอดไปจึงไม่ยอมมำพบนำงที่ห้องหนังสือ ซ่งจิ
วจื่อคิดอย่ำงเหลืออดก่อนจะเดินตรงลิ่วไปทำงศำลำริ มสระบัวที่เหม่ยฉีพดู ถึงด้ วย
ควำมโมโห แต่ยงั ไปไม่ถึงไหนนำงก็รีบหันกลับมำสัง่ กำรบำงอย่ำงเสียก่อน
“เหม่ยฉีเอำของเล่นในห้ องข้ ำไปส่งให้ หย่งสือด้ วย เจ้ ำไปเองเลยก็แล้ วกัน
วันนี ้ไม่ต้องไปรบกวนคนของหน่วยพยัคฆ์ทมิฬแล้ ว”
เมื่อพูดถึงจำงหย่งสือใบหน้ ำของซ่งจิวจื่อก็กลับมำอ่อนโยนทันที เหม่ยฉี
เห็นแล้ วก็ได้ แต่อ่อนอกอ่อนใจกับอำกำรเห่อคู่หมันที
้ ่นบั วันก็ยิ่งทวีขึ ้นเรื่ อย ๆ หำก
ใครรู้ ว่ำคุณหนูถึงขันใช้
้ คนในหน่วยพยัคฆ์ทมิฬที่ประกอบไปด้ วยเหล่ำนักรบผู้กล้ ำ
แกร่ งควำมสำมำรถเหนือมนุษย์ของกองกำลังแม่ทพั ซ่งเป็ นคนส่งของแทนใจแล้ ว
ละก็ ชื่อเสียงของนำงต้ องเลือ่ งลือระบือไกลไปอีกเท่ำตัวเป็ นแน่
“บอกเขำด้ วยว่ำข้ ำมีธุระจนถึงวันงำน บอกให้ เขำดูแลตัวเองให้ ดี กินข้ ำว
59 | Queenrabbit

ให้ ครบทุกมื ้อ และหำกมีใครมำรังแกแล้ วรู้ตวั ว่ำสู้ไม่ไหวก็ให้ วิ่งหนีแล้ วค่อยมำบอก

ข้ ำ เดี๋ยวข้ ำจะไปจัดกำรมันให้ อ้ อ..บอกเขำด้ วยว่ำอย่ำนอนดึกนักเพรำะมันไม่ดตี อ่
สุขภำพใต้ ตำจะดำคล ้ำไม่นำ่ มองเอำได้ ”
“คุณหนูข้ำว่ำนำยท่ำนอำจจะหนีไปที่อื่นแล้ วก็เป็ นได้ หยุดพูดแล้ วไปหำ
บิดำของท่ำนเถิ ด เรื่ องคุณชำยจำงเดี๋ยวข้ ำจัดกำรเอง” เหม่ยฉี รีบตัดบทก่อนที่
คุณหนูของตนจะพล่ำมพรรณนำไปยำวกว่ำนี ้
“ก็ได้ ๆ แต่ห้ำมลืมเรื่ องที่ข้ำบอกเด็ดขำด ห้ ำมตกหล่นแม่แต่คำเดียว...”
เหม่ยฉี มองซ่งจิวจื่อที่ยงั คงย ้ำนำงอย่ำงเอำเป็ นเอำตำยขณะเดินถอย
หลังไปทำงศำลำริ มสระบัว ภำพที่เห็นนันท
้ ำให้ นำงรู้ สึกนับถือคุณหนูของตนเป็ น
อย่ำงยิ่ง คุณหนูถึงขนำดพัฒนำทักษะกำรเดินถอยหลังขณะพูดโดยไม่ชนคนอื่น
หรื อเดินผิดพลำดเลยแม้ แต่ก้ำวเดียว!

เมื่อซ่งจิวจื่อไปถึงจุดหมำยก็เห็นบิดำนัง่ จิบชำด้ วยท่ำทำงผ่อนคลำยรำว

กับไม่ร้ ู เรื่ องรู้ รำวอะไรเลย และเมื่อมองเห็นนำง เขำกลับเบือนสำยตำไปทำงอื่นทำ
ทีเป็ นไม่สนใจแม้ แต่น้อย
อำกำรของบิดำนันท
้ ำให้ นำงมัน่ ใจแน่นอนแล้ วว่ำเขำกำลังประท้ วงอยู่
หำกคนอื่น รู้ ว่ำท่ำนแม่ทัพผู้เกรี ยงไกรเมื่อ โกรธบุตรสำวของตนแล้ วกลับแสดง
ท่ำทำงเหมือนหญิ งสำวที่รอให้ ชำยหนุ่มมำงอนง้ อแล้ วละก็ คงจะรู้ สึกพูดไม่ออก
บอกไม่ถกู เหมือนกับนำงในยำมนี ้เป็ นแน่
“ท่ำนพ่อรู้ หรื อไม่ว่ำสตรี นนน่
ั ้ ำกลัวยิ่งนัก แม้ แต่กษัตริ ย์ผ้ ยู ิ่งใหญ่ยงั ตำย
เพรำะสตรี เพียงผู้เดียวได้ หำกท่ำนไม่ปอ้ งกันตนไว้ ข้ำก็ไม่ร้ ูจะทำอย่ำงไรแล้ ว”
 บุพเพเล่ห์รัก | 60

แม่ทพั ซ่งเหลือบมองบุตรสำวของตนอย่ำงโกรธเคือง ถึงแม้ ว่ำท่ำทำงจะ

น่ำขบขันแต่แรงกดดันนันน่
้ ำกลัวสมกับทหำรชำญศึกที่ผำ่ นสนำมรบมำนับไม่ถ้วน
“เจ้ ำเป็ นสตรี จะเข้ ำใจบุรุษได้ อย่ำงไร ข้ ำแม่ทพั ซ่งทำเพื่อบ้ ำนเมืองมำตัง้
มำกมำย จะมีควำมสุขเป็ นของตัวเองบ้ ำงยังไม่ได้ เชียวรึ ”
ซ่งจิวจื่ออ่อนอกอ่อนใจกับบิดำของตน นำงเคยพูดคุยกับเขำเรื่ องนี ้หลำย
รอบจนคร้ ำนจะพูดแล้ ว แต่ยำมนี ้ไม่เหมือนกำลก่อนที่นำงยังคอยเป็ นคนระวังหลัง
กำจัดศัตรูที่แฝงเข้ ำมำในเรื อนของตนให้ บิดำได้
“เรื่ อ งกำรศึ ก ข้ ำ ไม่ เ คยก้ ำวก่ ำ ยท่ ำ นแม้ แ ต่ น้ อ ยเพรำะเป็ น เรื่ อ งของ
บ้ ำนเมืองที่ท่ำนต้ องรับผิดชอบ แต่เรื่ องในเรื อนถึงแม้ ว่ำข้ ำจะแต่งออกไปแล้ ว แต่
ทุกคนก็ยงั คงเป็ นครอบครัวของข้ ำ ยำมนี ้ท่ำนมียศเป็ นถึงแม่ทพั พิชิตบูรพำ มีทหำร
ใต้ บงั คับบัญชำอีกสิบหมื่น ศัตรู ล้วนกริ่ งเกรงและย่อมต้ องหำวิธีกำจัดทิ ้ง หำกใน
วันนี ้ท่ำนยังไม่ยอมฟั งข้ ำอนำคตตกตำยกันหมดก็อย่ำได้ โทษข้ ำก็แล้ วกัน”
ซ่ง จิ ว จื่ อถอนหำยใจยำวเมื่อ เห็ นสีห น้ ำที่ ยัง คงไม่ยอมเข้ ำใจของบิดำ
บังเกิดเกล้ ำของตน
“หำกท่ำนยังไม่เข้ ำใจดูข้ำเป็ นตัวอย่ำงก็ได้ ข้ ำนันร้
้ ำยกำจและไร้ ยำงอำย
เพียงใดท่ำนก็ร้ ู ”
“คนพวกนันหู
้ เบำเล่ำลือแต่เรื่ องไม่เป็ นเรื่ อง ในสำยตำพ่อถึงอย่ำงไรเจ้ ำก็
น่ำรักน่ำเอ็นดูอยู่เสมอ” ใช่ บุตรสำวของเขำคนนี ้ดีที่สดุ นำงยอดเยี่ยมเพียงใดเขำ
ย่อมรู้ดี
“ท่ำนเห็นหรื อไม่ตวั ข้ ำไม่ดีอย่ำงไรท่ำนก็ยงั รักและเอ็นดู หำกวันใดจิตใจ
ของท่ำนรักและเอ็นดูสตรี ที่ร้ำยยิ่งกว่ำข้ ำแล้ วเรำจะทำเช่นไร ต้ องตำยยกตระกูล
61 | Queenrabbit

เลยรึ ท่ำนลองตรองดูด้วยตัวเองเถิด”
“ยำมนี ้ในจวนมีฮูหยินรอง ฮูหยินสี่และอนุอวี ้เหลืออยู่ให้ ท่ำนสำมนำง
หำกท่ำนใช้ กำรทีละหนึ่งพวกนำงย่อมเพียงพอแล้ ว ข้ ำรู้ ว่ำชำยชำติทหำรนัน้ มี
พละกำลังเยอะยิ่ง ดังนันก็
้ หมัน่ ฝึ กยุทธออกแรงประมือกับท่ำนพี่บ้ำงก็ได้ ”
เมื่อได้ ยินประโยคสุดท้ ำยแม่ทพั ซ่งก็ตกตะลึงในควำมตรงไปตรงมำของ
ซ่ง จิ ว จื่ อ เขำเริ่ ม รู้ สึก กระอัก กระอ่ว นใจที่ จะต้ อ งพูด เรื่ อ งในม่ำนมุ้งของตนกับ
บุตรสำวเช่นนี ้
“เจ้ ำเป็ นสตรี เหตุใดจึงพูดเรื่ องพวกนี ้ได้ อย่ำงหน้ ำตำเฉยกัน!”
“ไม่พดู ไม่ได้ ! ยำมนี ้ข้ ำกำลังจะออกเรื อนหำกไม่คยุ กันให้ ชดั แจ้ งอนำคต
ย่อมมีเรื่ องที่ต้องเสี่ยงเพิ่มขึ ้นอีก หำกท่ำนรู้ สกึ ว่ำพวกนำงทังสำมไม่
้ พอ ข้ ำก็ขอให้
ท่ำนใช้ วิธีซื ้อกินเอำ ถึงแม้ ว่ำพวกนำงโลมจะน่ำรำคำญไปเสียหน่อย แต่หำกใช้ วิธี
ประมูลคืนแรกก็คงจะพอใช้ กำรได้ แต่อย่ำไปเสียเงิ นเสียทองกับพวกนำงนักเล่ำ
นำน ๆ ครั ง้ ก็ พ อแล้ ว แต่ท่ำ นอย่ำ ลืมว่ำต้ อ งไม่ใช้ ซำ้ หรื อ น ำพวกนำงกลับจวน
เพรำะสตรี จำกหอนำงโลมมีร้อยคนก็เลี ้ยงไม่เชื่องทังร้้ อยคน แต่ถ้ำ...”
ยิ่งฟั งซ่งเฟยหลงก็เริ่ มรับไม่ไหวมำกขึ ้นทุกที บุตรสำวของเขำเป็ นสตรี แต่
นำงกลับไม่มีควำมกระดำกอำยในเรื่ องพรรค์นี ้เลยแม้ เพียงเสี ้ยวเดียว สุดท้ ำยก็ทน
ไม่ไหวจึงต้ องยอมรับปำกก่อนที่นำงจะพูดไปมำกกว่ำนี ้
“พอ พอเถิด หลังจำกนี ้จะไม่มีแล้ ว”
“ไม่มี?” ซ่งจิวจื่อเลิกคิ ้วถำมย ้ำเพื่อควำมแน่ใจ
“ใช่ ไม่มีแล้ ว ” แม่ทพั ซ่งเฟยหลงตอบกลับอย่ำงหนักแน่นเสมือนให้ คำ
สัญญำเรื่ องที่ยิ่งใหญ่พลิกชะตำฟ้ำลิขิต
 บุพเพเล่ห์รัก | 62

“ดี ! ชำยชำติ ท หำรย่อ มไม่ต ระบัด สัต ย์ อื ม แต่ถ้ ำ หำกมี เ หตุจ ำเป็ นก็
สำมำรถอะลุม่ อล่วยได้ แต่ต้องมำปรึกษำข้ ำก่อนท่ำนเข้ ำใจใช่หรื อไม่”
เมื่อเห็นท่ำทีของบิดำแล้ วซ่งจิวจื่อก็วำงใจ นำงกำลังพยำยำมนึกหำวิธี
อยู่ว่ำหำกใช้ แผนน ้ำท่วมทุ่งไม่ผ่ำนจะงัดอะไรมำกำรำบบิดำของตนดี แต่โชคดีที่
เขำนันหน้
้ ำบำงเกินกว่ำที่จะยอมรับเรื่ องที่นำงพูดทังหมดได้
้ จึงทำให้ ไม่ต้องนำแผน
สองแผนสำมออกมำใช้ ให้ เสียเวลำ
“ว่ำแต่ พี่ชำยเล่ำไม่ได้ กลับมำด้ วยกันหรื อ”
เมื่อแม่ทพั ซ่งได้ ยินก็ไม่ได้ พดู อะไร เขำทำเพียงแค่มองไปยังหินก้ อนใหญ่
ไม่ใกล้ ไม่ไกลจำกศำลำเท่ำใดนัก ก่อนที่บตุ รชำยของตนจะค่อย ๆ โผล่หวั ออกมำ
ยำมเห็นว่ำเหตุกำรทุกอย่ำงผ่ำนพ้ นไปได้ ด้วยดี เฮ้ อ นิสยั ซุ่มดูอยูห่ ่ำง ๆ หำกท่ำไม่
ดีก็วิ่งหนีของซ่งเฟิ งเสียนได้ บรรลุถึงขันที
้ ่บตุ รสำวของเขำจับไม่ได้ เสียแล้ ว...
........................................
63 | Queenrabbit

ตอนที่ 5 ความปิติยินดีของจวนแม่ทัพ
วันเวลำผ่ำนพ้ นไปอย่ำงรวดเร็ ว และแล้ ววันแต่งงำนของซ่งจิวจื่อก็มำถึง
ยำมนี ้ทัว่ จวนแม่ทพั พิชิตบูรพำล้ วนตกแต่งด้ วยโคมและผ้ ำสีแดง ทุกคนในจวนต่ำง
เตรี ยมตัวซักซ้ อมบทบำทของตนก่อนจะถึงเวลำอย่ำงตังอกตั
้ งใจ ้ แม้ แต่ฮูหยินรอง
ฮุ่ยเหลียนก็ยงั แสดงสีหน้ ำกดดันไม่มนั่ ใจอยูห่ ลำยส่วน
ซ่งจิวจื่อในชุดเจ้ ำสำวสีแดงกำลังนัง่ จิบชำดูควำมวุ่นวำยตรงหน้ ำด้ วย
ท่ำทำงสงบนิ่ง นำงเห็นแม่รองเดินวนไปวนมำก่อนจะมองไปบนฟ้ำและสวดภำวนำ
อยูห่ ลำยรอบก็ได้ แต่จนใจ
“แม่รองหยุดเดินได้ หรื อไม่ ข้ ำรู้สกึ เวียนหัวไปหมดแล้ ว”
ช่วงหลำยวันที่ผ่ำนมำยำมฮูหยินรองได้ ใช้ เวลำร่ วมกับซ่งจิวจื่อ นำงก็ได้
รั บ รู้ ว่ ำ จวนแห่ ง นี ต้ ้ อ งเผชิ ญ กับ อัน ตรำยมำกมำยขนำดไหน หำกไม่ใ ช่ เ พรำะ
ชื่อเสียงของควำมโฉด ชัว่ ไร้ ยำงอำยที่ซง่ จิวจื่อสร้ ำงขึ ้นแล้ วละก็ ชีวิตของพวกนำง
ล้ วนต้ องตกอยูใ่ นอันตรำยหลำยครัง้ หลำยครำแล้ ว
แต่กว่ำจะได้ ร้ ู ควำมจริ งก็สำยไปเสียแล้ ว ช่วงเวลำที่ผ่ำนมำนำงใช้ ชีวิต
อย่ำงสุขสบำยภำยใต้ ปีกของคนอื่นโดยที่ไม่ได้ รับรู้อะไรเลย แต่เมื่อต้ องมำรับหน้ ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 64

ที่นี ้เสียเองและได้ รับรู้ แรงกดดันอันมำกมำยนันก็

้ พำนอยำกจะล่มงำนแต่งนี ้เสียให้
มันรู้แล้ วรู้รอด
“เจ้ ำจะแต่งออกจริ ง ๆ รึ จะทิ ้งจวนเรำไปแบบนี ้ได้ อย่ำงไร ให้ เขำแต่งเข้ ำ
ดีหรื อไม่ ไม่ได้ กำร! แม่จะลองไปคุยกับบิดำของเจ้ ำดู” ถึงแม้ จะรู้วำ่ สำยไปแล้ วนำง
ก็ยงั คงอยำกจะมีควำมหวังที่จะดึงซ่งจิวจื่อเก็บไว้ ที่จวนต่อไป
“ท่ำนอย่ำได้ กงั วล ข้ ำรู้ ว่ำท่ำนดูแลจวนของเรำได้ แต่หำกมีปัญหำอะไรก็
ไปติดต่อคนที่ข้ำบอกเอำไว้ เดี๋ยวพวกเขำจะแจ้ งข้ ำเอง”
ยังไม่ทนั พูดคุยกันจบเสียงประทัดก็ดงั ขึ ้นพร้ อมกับคนวิ่งมำแจ้ งว่ำขบวน
รับเจ้ ำสำวมำถึงแล้ ว ฮูหยินรองจึงต้ องรี บนำผ้ ำคลุมหน้ ำ สีแดงผืนบำงขึ ้นมำคลุม
หน้ ำให้ ซง่ จิวจื่อก่อนจะพำกันไปต้ อนรับคนจำกจวนอัครมหำเสนำบดีจำง
ที่หน้ ำจวนมีชำวบ้ ำนชำวเมืองมำรวมตัวกันเป็ นจำนวนมำก เพื่อเป็ นสักขี
พยำนให้ งำนแต่งของสตรี ที่มีชื่อเสียงที่สดุ ในแว่นแคว้ น ท่ำมกลำงผู้คนมำกมำยมี
ขบวนรับเจ้ ำสำวที่ดูยิ่งใหญ่สมฐำนะของจวนอัครมหำเสนำบดีจำงอยู่ ในขบวน
ประกอบด้ วยเกีย้ วตกแต่งด้ วยผ้ ำสีแดงขนำดแปดคนหำม ผู้ติดตำมจำนวนหนึ่ง
และม้ ำนำขบวนที่...ปรำศจำกคนนัง่ !
ทุกคนต่ำงงงงวยกันทังสิ
้ ้นว่ำเหตุใดม้ ำนำขบวนที่ปกติต้องมีเจ้ ำบ่ำวอยู่
บนนันจึ
้ งว่ำงเปล่ำ แต่ยงั ไม่ทนั ได้ คิดอะไรมำกมำยก็มีร่ำงบุรุษในชุดสีแดงผู้หนึง่ พุง่
ออกมำจำกในเกี ้ยวตรงไปทำงซ่งจิวจื่อด้ วยควำมรวดเร็ ว
“ภรรยำ!”
จำงหย่งสือหยุดวิ่งก่อนจะถึงตัวของซ่งจิวจื่อ เขำดี ใจที่จะได้ พบภรรยำ
ของตนเมื่อรู้ ว่ำนำงมำถึงเขำจึงรี บวิ่งเข้ ำไปหำทันที แต่พอได้ พบจริ ง ๆ แล้ วกลับ
65 | Queenrabbit

รู้สกึ ทำตัวไม่ถกู จึงได้ แต่ยืนหันรี หนั ขวำงมือไม้ เปะปะไปหมดอย่ำงน่ำขบขัน

แม้ ว่ำ ซ่ง จิ ว จื่ อ จะมี ผ้ำ สีแ ดงบดบัง ใบหน้ ำ อยู่แ ต่น ำงก็ ยัง พอมองเห็ น
ท่ำทำงของชำยตรงหน้ ำได้ นำงรวบมือที่ขยับไปมำไร้ ทิศทำงของเขำมำลูบเบำ ๆ
พลำงถำมด้ วยน ้ำเสียงขบขันว่ำ
“หย่งสือเหตุใดเจ้ ำจึงไปอยูใ่ นเกี ้ยวได้ เล่ำ”
“พวกเขำบอกว่ำหำกอยำกมำหำท่ำนจะต้ องขี่ม้ำ แต่ข้ำขี่ม้ำไม่เก่งพอมำ
ได้ ครึ่ งทำงก็ตกลงมำ พอจะเดินมำข้ ำก็เดิน เร็ วเกินไปพวกเขำก็เลยให้ ข้ำเข้ ำไปนัง่
ในเกี ้ยวแทน ดูส!ิ แขนข้ ำมีแผลด้ วยเจ็บมำก ๆ เลย”
จำงหย่งสือรี บบอกซ่งจิวจื่ออย่ำงรี บร้ อนด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ เป็ นเพรำะ
ช่วงเวลำหลำยวันมำนี ้พวกเขำไม่ได้ พบหน้ ำกัน เลยได้ แต่อ่ำนจดหมำยที่ซ่งจิวจื่อ
ส่งมำเท่ำนัน้ ชำยหนุ่มจึงดูกระตือรื อร้ นเป็ นพิเศษ ถึงแม้ ท่ำทำงกำรพูดจะเหมื อน
เด็กและดูแปลกประหลำดยิ่งนัก แต่เมื่อเขำเป็ นคนทำกลับดูลงตัวเสียจนผู้คนรอบ
ด้ ำนต้ องมองดูอย่ำงเพลิดเพลิน
“โอ้ เป็ นแผลจริ ง ๆ ด้ วย ไปทำแผลกันก่อนเถิดเดี๋ยวค่อยออกไปกันก็ได้ ”
“ไม่ ไม่ต้อง ข้ ำเป็ นผู้ชำยเป็ นแผลแค่นี ้ต้ องอดทน แต่วำ่ ..ถ้ ำภรรยำเป่ ำให้
ย่อมต้ องทนได้ นำนยิ่งกว่ำ”
ซ่งจิวจื่ออดหัวเรำะออกมำไม่ได้ นำงก้ มลงไปตรงที่เป็ นแผลเล็ก ๆ นัน่
ก่อนจะเป่ ำเบำ ๆ จนผ้ ำคลุมหน้ ำปลิวน้ อย ๆ สองสำมที นำงเห็นแผลที่เล็กจนไม่ร้ ู
จะเล็กยังไงนัน่ แล้ วก็อดหัวเรำะอีกครัง้ ไม่ได้ สิ่งนี ้เรี ยกว่ำกำรอ้ อนใช่หรื อไม่ ต่อไป
หำกให้ เขำอ้ อนบ่อย ๆ คงจะดีตอ่ ใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“แบบนี ้ใช้ ได้ หรื อไม่”
 บุพเพเล่ห์รัก | 66

“ใช้ ได้ แล้ ว ๆ ข้ ำหำยเจ็บเป็ นปลิดทิ ้งเลย”

ท่ำทำงของจำงหย่งสือทำให้ เหล่ำสตรี ที่อยู่รอบด้ ำนต่ำงรู้ สึกเหมือนถูก
ปลุกควำมเป็ นมำรดำในตัวขึ ้น สตรี ทกุ นำงแทบจะถลำเข้ ำไปเป่ ำแผลแทนซ่งจิวจื่อ
เสียแล้ ว หำกไม่ติดที่ว่ำควำมหวำดกลัวในตัวของซ่งจิวจื่อฝั งแน่นในจิตใต้ สำนึก
เสียจนไม่อำจขัดขืนได้
เมื่อมีคนชอบย่อมต้ องมีคนเกลียด หำกสตรี ทกุ คนในที่นี ้ชอบจำงหย่งสือ
แน่นอนว่ำบุรุษทุกผู้ก็ต้องเกลียดเขำกันทังสิ
้ ้น โดยเฉพำะบุรุษผู้หนึ่ง ที่ยืนหน้ ำตำ
ถมึง ทึง อยู่ไม่ไกลจำกทัง้ สองคนเท่ำ ใดนัก ไอสั ง หำรค่อ ย ๆ เข้ ม ข้ น ขึน้ จนผู้คน
รอบตัวเขำเริ่ มถอยห่ำง
รองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียน พี่ชำยของเจ้ ำสำวได้ แต่ขบเขี ้ยวเคี ้ยวฟั นมองดู
ภำพน่ำ คลื่น ไส้ ต รงหน้ ำ จิ ว จื่ อ ของเขำต้ อ งแต่ง งำนกับ ไอ้ ปั ญ ญำอ่อ นผู้นีง้ ัน้ รึ !
เกินไปแล้ ว นี่มนั เกินไปแล้ ว ตังแต่
้ น้องสำวของเขำลืมตำมำบนโลกใบนี น้ ำงยังไม่
เคยอ่อนโยนกับเขำขนำดนี ้เลย แล้ วชำยผู้นี ้มันคือใครถึงกล้ ำขอให้ จิวจื่อทำเรื่ อง
พรรณนัน!
้
ตูม!!
เสียงกระแทกสะเทือนเลื่อนลัน่ ดังขึ ้นท่ำมกลำงผู้คนมำกมำย แต่เมื่อหัน
ไปดูก็เห็นกำแพงเป็ นรูพร้ อมกับรองแม่ทพั ซ่งที่ยืนเลือดอำบมือด้ วยรอยยิ ้มน่ำกลัว
“จิวจื่อ มือพี่ก็เป็ นแผลเจ้ ำเป่ ำให้ ข้ำด้ วยได้ หรื อไม่”
“...”
“เด็ก ๆ พำพี่ชำยไปทำแผล”
ซ่งจิวจื่อนิ่งงันไปชัว่ ครู่แต่เมื่อตังสติ
้ ได้ ก็เรี ยกเด็กรับใช้ มำพำพี่ชำยของตน
67 | Queenrabbit

ไปทำแผลก่อนจะจูงมือเจ้ ำบ่ำวของตนไปขึ ้นเกี ้ยวด้ วยกัน

“เดี๋ยวก่อน! แล้ วพิธีอ้ มุ ขึ ้นเกี ้ยวเล่ำ ที่ข้ำต้ องได้ อ้ มุ เจ้ ำขึ ้นเกี ้ยวเจ้ ำสำวยัง
ไม่ได้ ทำเลยนะ จะไปได้ อย่ำงไรกัน”
ซ่งเฟิ งเสียนรี บทักท้ วงเพรำะเขำยังไม่ทำในสิง่ ที่ตนเองรอมำเนิ่นนำน แต่
คำตอบของซ่งจิวจื่อกลับทำให้ เขำต้ องน ้ำตำตกใน ตีอกชกหัวก่นด่ำในควำมโง่เง่ำ
ของตนอย่ำงโมโหโกรธำ
“มือของท่ำนบำดเจ็ บเลือดอำบขนำดนัน้ หำกข้ ำให้ ท่ำนอุ้มชุดก็ เลอะ
หมดน่ะสิ”
ซ่งจิวจื่อไม่สนใจพี่ชำยของตนอีก เวลำตำมฤกษ์ ที่กำหนดไว้ ใกล้ เข้ ำมำ
ทุกที หำกเสียเวลำกับพี่ชำยของนำงไปมำกกว่ำนี ้อำจจะไปไม่ทนั ก็เป็ นได้ นำงจูง
มือจำงหย่งสือขึ ้นเกี ้ยวและสัง่ ให้ ขบวนออกตัวโดยไม่สนใจทำพิธีเล็ก ๆ น้ อย ๆ ที่
ควรทำในทันที
เมื่อขบวนรับเจ้ ำสำวเคลื่อนตัวออกไปได้ ไม่ไกลเท่ำใดนัก ชำวเมืองยังไม่
ทันสลำยตัวได้ ยินเสียงกรี ดร้ องด้ วยควำมยินดีดงั ลัน่ หลำยเสียงหลุดออกมำจำกใน
จวน ยิ่งเมื่อรองแม่ทพั ซ่งรี บร้ อนออกไปเพื่อร่ วมงำนแต่งแล้ วก็ยิ่งทวีควำมดังมำก
ขึ ้นเรื่ อย ๆ
“นำงไปแล้ วใช่หรื อไม่”
“ใช่ นำงไม่อยูแ่ ล้ ว ฮะ ฮะ ฮะ ขอบคุณสวรรค์ ในที่สดุ วันนี ้ก็มำถึง”
“นำงจะไม่หวนกลับคืนมำใช่หรื อไม่”
“สตรี แต่งออกก็เหมือนน ้ำที่ถูกสำดออกจำกเรื อน ไม่มำ ต้ องไม่กลับมำ
เป็ นแน่!”
 บุพเพเล่ห์รัก | 68

เสียงกรี ดร้ องยินดีดงั ขึ ้นเรื่ อย ๆ รำวกับพำยุโหมกระพือ ชำวบ้ ำนยังเห็นฮู

หยินรองแอบเอำเกลือมำโปรยสำดไปทัว่ พลำงท่องบทสวดพึมพำรำวกับขับไล่ภตู ิผี
ที่สงิ สูอ่ ยูร่ อบจวน
ชำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงรู้ ว่ำนอกจำกท่ำนแม่ทพั และรองแม่ทพั ซ่งแล้ วทุก
คนในจวนล้ วนถูกซ่งจิวจื่อกดหัวเอำไว้ จนแทบไม่ได้ ลืมตำอ้ ำปำก เมื่อได้ ยินเสียง
กรี ดร้ องร่ ำไห้ ด้วยควำมยินดีแล้ วก็ร้ ู สกึ สะทกสะท้ อนใจและยินดีให้ กบั จวนแม่ทพั
พิชิตบูรพำที่กำจัดสตรี ผ้ นู ี ้ออกไปได้ เสียที เรื่ องเล่ำลือของเสียงกรี ดร้ องด้ วยควำม
ยินดีของจวนแม่ทพั นี ้ถูกเล่ำต่อ ๆ กันไปทัว่ ถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนจึงจะเริ่ มซำลงแต่ยงั คง
ปรำกฎอยูใ่ นหัวข้ อสนทนำไปอีกหลำยเดือน
คนของจวนอัครมหำเสนำบดีที่มำกับขบวนรับเจ้ ำสำวเมื่อได้ ยินเสียงกรี ด
ร้ องยินดีพวกนันต่
้ ำงตัวสัน่ ด้ วยควำมหวำดกลัว พวกเขำล้ วนเคยเห็นพิษสงของ
สตรี ที่อยู่ในเกีย้ วกับตำตัวเองมำบ้ ำงแต่คิดอย่ำงไรก็คิดไม่ออกว่ำนำงจะต้ องร้ ำย
กำจขนำดไหนกัน ผู้คนในจวนนันถึ
้ งกรี ดร้ องด้ วยควำมดีใจเมื่อไม่มีนำงได้ ขนำดนี ้
แล้ วนี่พวกเขำจะต้ องเผชิญหน้ ำกับปี ศำจนำงนี ้แทนคนพวกนัน้ ใช้ หรื อไม่ ยิ่งคิด
เหงื่อเย็นเยียบก็ยิ่งไหลไม่หยุดเสียที
ในรถม้ ำที่สองบ่ำวสำวนัง่ อยูย่ งั คงได้ ยินเสียงกรี ดร้ องยินดีดงั เข้ ำมำให้ ได้
ยินอย่ำงชัดเจน จนจำงหย่งสืออดถำมออกมำด้ วยควำมสงสัยไม่ได้
“ภรรยำ พวกเขำเป็ นอะไรกันหรื อไม่ เหตุใดจึงส่งเสียงน่ำกลัวเช่นนันกั
้ น”
“อ้ อ พวกเขำเสียใจจึงร้ องไห้ ฟมู ฟำยที่ข้ำต้ องออกเรื อนน่ะสิ เจ้ ำเป็ นบุรุษ
ที่โชคดีมำกนะรู้หรื อไม่ ที่ได้ สตรี ที่มีแต่คนรักใคร่แบบข้ ำไปเป็ นภรรยำ”
“ใช่แล้ วภรรยำเป็ นคนที่ดียิ่ง พวกเขำต้ องเสียใจมำกเป็ นแน่ ข้ ำเป็ น ชำยที่
69 | Queenrabbit

โชคดีจริ ง ๆ”
จำงหย่ ง สื อ รั บ ค ำโดยไม่ไ ด้ รั บ รู้ สี ห น้ ำ ขบขัน สนุก สนำนของซ่ง จิ ว จื่ อ
ภำยใต้ ผ้ำคลุมผืนบำงเลยแม้ แต่น้อย

ณ จวนอัครมหำเสนำบดีจำง
ทุกคนเห็นบ่ำวสำวลงมำจำกเกี ้ยวพร้ อมกันก็ได้ แต่ลอบอุทำนอยูใ่ นใจ ถึง
จะรู้ ว่ำผิดธรรมเนียมแต่ก็ไม่มีใครปริ ปำกทักท้ วงทังยั
้ งคงยิ ้มร่ ำทำสีหน้ ำยินดีปรี ดำ
ประหนึ่งบุตรของตนออกเรื อนเอง โดยเฉพำะเหล่ำขุนนำงที่มีบตุ รชำยท่ำทำงดีอีก
ทังยั
้ งไร้ คนู่ นแลดู
ั้ รื่นเริ งยินดีเป็ นพิเศษ
ซ่งจิวจื่อก้ ำวเข้ ำไปในจวนอัครมหำเสนำบดีจำงเป็ นครัง้ แรกเคีย งข้ ำงกับ
จำงหย่งสือโดยไม่มีทำ่ ทีกริ่ งเกรงใด ๆ แม้ แต่น้อย รอบตัวนำงนันมี
้ บรรยำกำศชวน
ให้ ผ้ คู นอยำกหลีกหนีอย่ำงน่ำประหลำด แต่น่ำแปลกใจที่เจ้ ำบ่ำวผู้ไร้ เดียงสำกลับ
ตำมติดนำงไม่ยอมห่ำง
ในงำนญำติทำงฝั่ งเจ้ ำสำวมีแค่ท่ำนแม่ทพั พิชิตบูรพำและบุตรชำยเพียง
เท่ำนัน้ ทำให้ ทุกคนรับรู้ ได้ เลยว่ำซ่งจิวจื่อไม่เป็ นที่นิยมมำกเพียงใด แขกเหรื่ อใน
งำนก็เช่นกันฝั่ งเจ้ ำสำวล้ วนเป็ นทหำรใต้ บงั คับบัญชำของซ่งเฟยหลงทังสิ
้ ้น ข่ำววง
ในบอกมำว่ำ ท่ำ นแม่ทัพ และรองแม่ทัพ ใช้ อำนำจที่มี บัง คับ ขู่เ ข็ญ ให้ ทุกคนมำ
ร่วมงำน
เมื่อถึงเวลำตำมฤกษ์ ยำมที่กำหนดสองบ่ำวสำวก็เริ่ มทำพิธี ช่วงเวลำที่ทงั ้
สองกรำบไหว้ ฟ้ำดิน สำมคุกเข่ำ เก้ ำคำนับนันบรรยำกำศในงำนล้
้ วนเงียบงันรำว
กับร่ วมไว้ อำลัยให้ เจ้ ำบ่ำวที่ต้องแต่งกับเจ้ ำสำวนำงนี ้ เมื่อถึงขันตอนสุ
้ ดท้ ำยที่บำ่ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 70

สำวจะต้ องคำนับกันและกัน แขกเหรื่ อที่ร่วมงำนต่ำงเห็นเจ้ ำบ่ำวตัวสัน่ น้ อย ๆ รำว

กับหวำดกลัวอยูจ่ ึงอดรู้สกึ สงสำรมำกกว่ำเดิมไม่ได้
และแล้ วก็มำถึงขันตอนสุ
้ ดท้ ำย เด็กหญิงน่ำตำน่ำรักสองคนเดินนำคูบ่ ำ่ ว
สำวเข้ ำหอ ซ่งจิวจื่อจับจูงมือเจ้ ำบ่ำวของตนที่สนั่ น้ อย ๆ ด้ วยหัวใจที่เต้ นแรง แรง
บีบที่มือนันท
้ ำให้ เขำสงบจิตสงบใจลงได้ บ้ำงอำกำรสัน่ จึงลดน้ อยลงไปด้ วย
สองพ่ อ ลู ก แห่ ง จวนแม่ ทั พ พิ ชิ ต บู ร พำท ำหน้ ำถมึ ง ทึ ง จนท ำให้ เกิ ด
บรรยำกำศรอบตัวที่ไม่น่ำเข้ ำใกล้ ผ่ำนไปสักพัก ท่ำนแม่ทพั ซ่งก็ทอดถอนใจก่อน
จะจับไหล่ของซ่งเฟิ งเสียนให้ ใจเย็นลง
“ท่ำนพ่อ..”
ซ่งเฟิ งเสียนมองน้ องสำวที่เดินจำกไปด้ วยดวงใจแตกสลำย ในหัวได้ แต่
นึกภำพยำมเด็กที่ถกู นำงปกป้อง ยำมโตที่ถกู นำงกลัน่ แกล้ งแล้ วก็พำนให้ น ้ำตำจะ
ไหลออกมำ เมื่อตระหนักได้ ว่ำน้ องสำวของตนกำลังจะออกเรื อนออกจำกอ้ อมอก
เขำไปแล้ ว
“น้ องเจ้ ำเป็ นคนแข็งแกร่งขนำดไหนเจ้ ำก็ร้ ูดีอย่ำเป็ นห่วงนำงเลย”
แม่ทพั ซ่งพูดพลำงบีบไหล่ให้ กำลังใจบุตรชำยของตน เขำก็ร้ ู สึ กสะเทือน
ใจเช่นกันเพรำะในบรรดำบุตร ธิดำทังหมด
้ เขำรักซ่งจิวจื่อมำกที่สดุ เพรำะนำงทัง้
แข็งแกร่ งและสง่ำงำมสมกับเป็ นลูกที่เขำภำคภูมิใจ ในใจของเขำนันเกิ
้ ดควำมรู้สกึ
เสียดำยเหลือแสนที่ลกู คนนี ้ไม่ยอมเกิดมำเป็ นบุตรชำย ทำให้ เขำต้ องสูญเสียนำง
ให้ กบั บ้ ำนอื่นเช่นนี ้
“ท่ำนพ่อ..”
“อย่ำได้ คิดมำก นำงสัง่ กำรอะไรไว้ ก็ไปทำตำมซะ”
71 | Queenrabbit

“ท่ำนพ่อ..”
“หำกเจ้ ำเป็ นกังวลดูข้ำเป็ นตัวอย่ำงก็ได้ ยำมนี ้ต้ องใจเย็นดุจสำยน ้ำสงบ
นิ่งเรำจะแสดงท่ำทีออ่ นด้ อยพวกนันออกมำไม่
้ ได้ !”
“แต่ท่ำนบีบไหล่ข้ำจนแทบจะแตกเป็ นเสี่ยง ๆ แล้ วนะ!!” ใจเย็นบรรพ
บุรุษท่ำนสิ! ยำมนี ้เขำโดนบีบไหล่จนแขนหลุดขยับไม่ได้ แล้ ว ท่ำนยังมีหน้ ำมำสัง่
สอนข้ ำอีกงันรึ
้ !
"..."
ซ่งเฟิ งเสียนมองตำมบิดำด้ วยสำยตำไม่อยำกจะเชื่อ เมื่อท่ำนแม่ทพั ซ่งผู้
เกรี ยงไกรทำเพียงแค่ย้ำยไปตบไหล่อีกข้ ำงเบำ ๆ ? แทน ก่อนจะเดินออกไปสมทบ
กับคนอื่นรำวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ ้น นี่บิดำจะไม่รับรู้ ว่ำทำร้ ำยบุตรจนแขนขยับ
ไม่ได้ เลยอย่ำงนันรึ
้ !
จำกกำรติดตำมงำนแต่งอันแปลกประหลำดอย่ำงใกล้ ชิด เกิดข่ำวลือเล็ก
ๆ ขึ ้นว่ำ รองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียนรี บขอกลับออกจำกงำนก่อน เพรำะได้ รับบำดเจ็บ
สำหัสจนแขนขยับแทบไม่ได้ ทำให้ ชำวบ้ ำนต่ำงสงสัยยิ่งนักว่ำในงำนได้ เกิดเหตุ
ร้ ำยแรงขึ ้นหรื อไม่!

หลังจำกส่งตัวเข้ ำหอแล้ ว จำงหย่งสือจะต้ องออกไปต้ อนรับแขกเหรื่ อใน

งำนก่อนโดยต้ องปล่อยให้ ซ่งจิวจื่ อนั่งรออยู่ในห้ องหอแต่เขำไม่อยำกออกไปจึง
หน้ ำตำบูดบึ ้งไม่นำ่ ดู
“ภรรยำข้ ำไม่ออกไปไม่ได้ หรื อ อยูก่ บั ภรรยำในนีไ้ ด้ หรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อจิ ้มลงบนริ มฝี บำกที่เชิดน้ อย ๆ นันด้
้ วยควำมเอ็นดู ยำมนี ้นำงได้
 บุพเพเล่ห์รัก | 72

ดึงผ้ ำคลุมหน้ ำออกแล้ ว เผยให้ เห็นดวงตำแวววำวบนใบหน้ ำที่ถกู ตกแต่งไว้ อย่ำง

งดงำม
“มันเป็ นหน้ ำที่ของเจ้ ำ หำกไม่ออกไปผู้คนจะไม่พอใจและนำเอำไปติฉิน
นินทำกันได้ ”
“แต่ภรรยำต้ องอยูใ่ นห้ องคนเดียวนี่! หำกข้ ำไปท่ำนจะไม่เหงำหรื อ”
“ข้ ำไม่เหงำหรอก เดี๋ยวเหม่ยฉีก็มำอยูเ่ ป็ นเพื่อนแทนเจ้ ำแล้ ว ”
จำงหย่งสือตวัดสำยตำอิจฉำริ ษยำไปทำงเหม่ยฉีที่เข้ ำมำทันทีอย่ำงรู้งำน
เขำเดิน กระแทกเท้ ำ ตึงตังออกไปด้ ว ยหน้ ำตำบูดบึง้ ดั่ง ยักษ์ มำรในสำยตำของ
ตัวเอง แต่คนงำมอย่ำงไรก็คือคนงำม ถึงจะบูดจะบึ ้งเท่ำไหร่ ควำมงำมก็ไม่ได้ ลด
น้ อยถอยลงไปในสำยตำคนอื่นอยูด่ ี
“คุณหนูข้ำทำอะไรผิดไปหรื อเจ้ ำคะ”
เหม่ยฉีที่พึ่งเข้ ำมำเมื่อถูกกระทำแบบนันใส่
้ ก็อดแปลกใจไม่ได้ นำงเพียง
แค่เดินเข้ ำมำในห้ องเท่ำนัน้ เหตุใดคุณชำยสำมจึงแลดูโกรธนำงเช่นนันเล่
้ ำ
“เจ้ ำไม่ได้ ทำอะไรผิดหรอกเหม่ยฉี แล้ วทำงจวนเรี ยบร้ อยดีหรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อหัวเรำะน้ อย ๆ อย่ำงพออกพอใจ นำงรู้ สกึ หลงใหลท่ำทำงน่ำรัก
น่ำเอ็นดูแบบนันยิ
้ ่งนัก นำงสอบถำมถึงเรื่ องรำวทำงจวนแม่ทพั ที่สงั่ กำรไว้ วำ่ เป็ นไป
ตำมที่นำงต้ องกำรดีหรื อไม่
“ทุกอย่ำงเรี ยบร้ อยดีเจ้ ำค่ะคุณหนู”
“อืม”
ซ่งจิวจื่อพยักหน้ ำรับคำอย่ำงพึงพอใจนำงกำลังคิดว่ำจะงีบหลับพักผ่อน
เสียหน่อย แต่ยงั ไม่ได้ ทำตำมที่คิดไว้ ประตูห้องก็ถกู เปิ ดออกเสียก่อน
73 | Queenrabbit

ผ่ำนไปยังไม่ถึงหนึง่ ก้ ำนธูป จำงหย่งสือก็กลับมำพร้ อมใบหน้ ำที่ขึ ้นสีแดง

ก่ำอย่ำงน่ำรักน่ำชัง เขำเข้ ำไปนัง่ ข้ ำง ๆ ซ่งจิวจื่อทำท่ำทำงกระมิดกระเมี ้ยนรำวกับ
เป็ นเจ้ ำสำวเสียเอง เมื่อเห็นเช่นนันเหม่
้ ยฉีก็จำกไปพร้ อมปิ ดประตูให้ อย่ำงรู้ควำม
“ภรรยำ..”
จำงหย่งสือหันหน้ ำไปทำงซ่งจิวจื่อ เชิดหน้ ำน้ อย ๆ หลับตำพริ ม้ รำวกับรอ
คอยอะไรบำงอย่ำง ขนตำดำยำวเรี ยงเป็ นแพสวยระแก้ มที่แดงระเรื่ อ อย่ำงเย้ ำยวน
สำยตำ ภำพตรงหน้ ำทำให้ หวั ใจของซ่งจิวจื่อกระตุกจนเต้ นผิดจังหวะ กว่ำจะดึงสติ
กลับมำได้ จำงหย่งสือก็ลมื ตำพร้ อมกับทำสีหน้ ำเหมือนไม่ร้ ูตวั ว่ำทำสิง่ ใดผิดไปอยู่
“หย่งสือเจ้ ำกำลังจะทำอะไรหรื อ”
จำงหย่งสือได้ ยืนคำถำมก็รีบตอบกลับอย่ำงกระตือรื อร้ น ก่อนหน้ ำนีย้ ำม
เขำออกไปมีคนมำรำยล้ อมมำกมำยพลำงสัง่ สอนเรื่ องน่ำสนใจให้ อีกหลำยอย่ำง
“พวกเขำบอกว่ำให้ ตำมใจภรรยำไปก่อน หำกท่ำนอยำกแตะตรงไหนก็ให้
แตะ อยำกจูบตรงไหนก็ให้ จบู อยำกทำอะไรให้ ทำ”
ซ่งจิวจื่อหรี่ ตำมองเจ้ ำบ่ำวผู้นำ่ รักของตนด้ วยสำยตำยำกคำดเดำ นี่พวก
เขำกล้ ำใช้ แผนชำยงำมกับข้ ำ เชียวรึ ! ก่อนจะถูกประโยคต่อมำของจำงหย่งสือทำ
ให้ หวั เรำะออกมำทันที
“และพวกเขำยังบอกอีกว่ำหำกภรรยำไม่ยอมทำให้ ข้ำเริ่ มทำก่อน แต่ แต่
แต่วำ่ ข้ าทาไม่ เป็ น!”
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 74

ตอนที่ 6 เข้าหอ
ข้ าทาไม่ เป็ น!
หลังได้ ยินประโยคนันซ่
้ งจิวจื่อหัวเรำะเสียงดังลัน่ อย่ำงไม่ปิดบังเลยแม้ แต่
น้ อย ทำให้ จำงหย่งสือหน้ ำขึ ้นสีแดงก่ำด้ วยควำมอับอำย เขำเริ่ มมีสีหน้ ำบูดบึ ้งขึ ้น
เรื่ อย ๆ จนซ่งจิวจื่อต้ องหยุดหัวเรำะและปำดน ้ำตำที่ไหลออกมำจำกหำงตำด้ วย
ไหล่ที่ยงั คงสัน่ เทำเพรำะอดกลันรอยยิ
้ ้มเอำไว้
คนของจำงหลี่ม่ทู ี่แอบฟั งเหตุกำรณ์ อยู่ข้ำงนอก เมื่อได้ ยินประโยคชวน
เสียศักดิ์ศรี ลกู ผู้ชำยนัน้ และเสียงหัวเรำะอันสะเทือนเลือ่ นลัน่ ของซ่งจิวจื่อแล้ วก็อด
ใจไม่ไหว แอบวิ่งออกไปรำยงำนสถำนกำรณ์ให้ อคั รมหำเสนำบดีจำงรับรู้ทนั ที
“ไอ้ เด็กไม่ได้ เรื่ อง บอกให้ จดั กำรนำงปี ศำจนัน่ ซะ แล้ วทำไมถึงไปพูดแบบ
นัน!”
้
จำงหลี่ม่สู บถเสียงดัง ยำมนี ้อำกำรปวดหัวของเขำเริ่ มกำเริ บขึ ้นมำอีก
ครัง้ แล้ ว ตอนแรกเขำคิดว่ำซ่งจิวจื่อจะเป็ นแค่สตรี โง่เง่ำไร้ ยำงอำย หำกมำอยูใ่ นมือ
แล้ วละก็ สุดท้ ำยจะบีบให้ ตำยจะคลำยให้ รอดเมื่อไหร่ อย่ำงไรก็ ย่อมได้ แต่หนึ่ง
เดือนที่ผำ่ นมำทำให้ เขำรู้แล้ วว่ำสตรี นำงนี ้ไม่ได้ ง่ำยขนำดนัน้
75 | Queenrabbit

ยำมนี ้หำกจะให้ นำงสงบเสงี่ยมเจียมตัวไม่สร้ ำงเรื่ องคงได้ แต่พึ่งเจ้ ำเด็ก

นัน่ และคอยดูวำ่ เขำจะยังคงใช้ ประโยชน์ จำกซ่งจิวจื่อได้ อีกหรื อไม่ หำกไม่แล้ วละ
ก็...จะจัดกำรเมื่อไหร่ก็ขึ ้นอยู่กบั เวลำเท่ำนัน้
“ท่ำนพี่ ถ้ ำเด็กนัน่ ไม่อำจมัดใจสตรี ไร้ ยำงอำยผู้นนได้
ั ้ ละ่ เจ้ ำคะ”
ฮูหยินใหญ่ซงั หรู ถำมสำมีของตนด้ วยควำมกังวลใจ หำกซ่งจิวจื่อหลงรัก
จำงหย่งสือพวกนำงก็จะสำมำรถใช้ ชีวิตของเขำควบคุมสตรี ผ้ นู นได้
ั ้ แต่หำกไม่แล้ ว
ล่ะก็ ใครจะไปสู้รบปรบมือกับนำงปี ศำจเช่นนันได้
้ กนั !
“ยัง รอดูไปก่อน นังอสรพิษนี่ชมชอบเจ้ ำเด็กไร้ ประโยชน์คนนันมำกขนำด
้
ไหนใคร ๆ ก็ร้ ู อีกไม่นำนหรอก”
“กลับไปเฝ้ำไว้ ถ้ ำมีอะไรคืบหน้ ำก็กลับมำรำยงำนข้ ำ”

ทำงฝั่ งซ่งจิวจื่อเมื่อรับรู้ ได้ ว่ำคนที่แอบฟั งอยู่ออกไปแล้ วก็ถำมสำมีของ

ตนด้ วยแววตำอ่ำนไม่ออกว่ำ
“หย่งสือเอ๋ยหย่งสือ แล้ วตอนนี ้เจ้ ำอยำกทำอะไรเล่ำ หำกเจ้ ำต้ องกำรข้ ำ
จะตำมใจเจ้ ำทุกอย่ำงเลย”
จำงหย่งสือเบิกตำกว้ ำงมองซ่งจิวจื่อด้ วยควำมตื่ นตะลึง เขำมองสตรี
ตรงหน้ ำด้ วยแววตำมีควำมหวังก่อนจะถำมย ้ำอีกครัง้ ในสิง่ ที่นำงพูด
“ทุกอย่ำง...จริ ง ๆ นะ”
“อืม”
เมื่อได้ ยินคำตอบรับจำกสตรี ตรงหน้ ำ จำงหย่งสือก็ดงึ มือของซ่งจิวจื่อไป
ทำงเตียงด้ วยหัวใจที่เต้ นแรง เขำดึงตัวนำงเอนลงบนเตียงนอนอย่ำงช้ ำ ๆ ตระกอง
 บุพเพเล่ห์รัก | 76

กอดนำงอย่ำงแนบแน่น ซุกไซ้ ซอกคอเพื่อสูดกลิน่ หอมกรุ่นอย่ำงที่ใจเคยวำดหวังไว้

และ...นอนหลับตำนิ่ง!”
เวลำผ่ำนไปสิบชัว่ ลมหำยใจ แต่จำงหย่งสือก็ยงั คงไม่ขยับเขยื ้อน เขำทำ
เพียงสูดหำยใจเอำกลิน่ อำยจำกสตรี ในอ้ อมกอดและยกยิ ้มหลับตำพริ ม้ เหมือนเด็ก
กำลังอยูใ่ นอ้ อมอกมำรดำ
ท่ำทำงของชำยที่กอดนำงอยูน่ นจะอย่
ั้ ำงไรก็เหนือควำมคำดหมำยของซ่ง
จิวจื่อ นำงหันไปมองใบหน้ ำที่หลับตำพริ ม้ ด้ วยควำมแปลกใจ ก่อนจะถำมเขำเพื่อ
ยืนยันควำมมัน่ ใจอีกครัง้
“เจ้ ำต้ องกำรแค่นี ้จริ ง ๆ รึ”
“อืม”
ชำยหนุ่มพยักหน้ ำและพยำยำมสูดกลิ่นอำยของหญิงสำวในอ้ อมกอดที่
ทำให้ จิตใจสงบอีกครัง้ เมื่อเห็นเขำเป็ นเช่นนันซ่
้ งจิวจื่อก็ได้ แต่ทอดถอนใจให้ กบั
กำรคำดกำรณ์ที่ผิดพลำดของตน ก่อนจะมองคนข้ ำงกำยใหม่ บำงที..นำงอำจจะ
คิดมำกเกินไป
ซ่งจิวจื่อละทิ ้งสิง่ ที่เคยคำดกำรไว้ ทงหมดออกไปจำกสมอง
ั้ นำงมองคนที่
ยังคงกอดตัวเองอยู่ด้วยสำยตำรักใคร่ เอ็นดูเป็ นอย่ำงยิ่ง นำงถำมสิ่งที่เขำต้ องกำร
พลำงเล่นผมสีดำสนิทสัมผัสเรี ยบลื่นดุจแพรไหมที่ปกคลุมอยู่บนร่ ำงกำยของนำง
บำงส่วนด้ วยจิตใจที่ผอ่ นคลำยลงมำกกว่ำเดิม
“แล้ วเจ้ ำอยำกได้ อะไรอีกหรื อไม่”
ในที่สดุ จำงหย่งสือก็ลืมตำขึ ้น ดวงตำกระจ่ำ งใสนันมองนำงด้
้ วยควำม
คำดหวังก่อนจะหลุบลงและพูดออกมำอย่ำงไม่มนั่ ใจเท่ำใดนัก
77 | Queenrabbit

“เล่ำนิทำน...”
“หืม”
ครำนี ้ซ่งจิ่วจื่อไม่แปลกใจอีกแล้ ว นำงเพียงแค่ส่งเสียงตอบรับเล็กน้ อย
เพียงเท่ำนัน้ แต่ก่อนจะได้ พดู อะไรจำงหย่งสือก็ขดั ขึ ้นมำก่อนอีกครัง้
“ไม่เอำดีกว่ำ ข้ ำอยำกฟั งเรื่ องของภรรยำมำกกว่ำ ถึงข้ ำจะไม่ค่อยฉลำด
แต่ ข้ ำก็ ร้ ู ว่ ำ คนอื่ น ๆ ในครอบครั ว ของข้ ำ ต่ ำ งไม่ ช อบท่ ำ น คนในเมื อ งต่ ำ งก็
หวำดกลัวท่ำน แม้ แต่พวกขุนนำงที่มำในงำนก็ยงั เรี ยกท่ำนว่ำนำงปี ศำจกัน ทัง้ ๆ ที่
ภรรยำเป็ นคนดีขนำดนี ้ เหตุใดพวกเขำต้ องทำไม่ดีตอ่ ท่ำนกันเล่ำ”
เมื่อได้ ยินเขำพูดแบบนันซ่
้ งจิวจื่อก็พยักหน้ ำเข้ ำใจ ที่แท้ เขำต้ องกำรรู้เรื่ อง
ของนำงนัน่ เอง
“อ้ อ แล้ วเจ้ ำอยำกฟั งเรื่ องอะไร”
“ข้ ำอยำกฟั งอะไรก็ได้ ที่เป็ นเรื่ องของภรรยำ”
ซ่งจิวจื่อหรี่ ตำมองคนที่ยงั คงกอดตนเองอยู่อย่ำงเหนียวแน่น ยำมนี ้นำง
ไม่อำจคำดเดำได้ อีกต่อไปว่ำเขำต้ องกำรอะไรกันแน่ ครุ่ นคิดเพียงชัว่ ครู่ นำงก็ยก
ยิ ้มอ่อนโยนและเริ่ มพูดด้ วยน ้ำเสียงสนิทสนมอีกครัง้
“ถ้ ำอย่ำงนันข้
้ ำมีเรื่ องประหลำดเรื่ องหนึง่ เจ้ ำอยำกฟั งหรื อไม่”
“อยำกฟั งสิ!”
ซ่งจิวจื่อมองดวงตำกระจ่ำงใสของคนข้ ำงกำยก่อนจะเริ่ มพูดด้ วยน ้ำเสียง
เรี ยบเรื่ อยรำวกับมำรดำกำลังเล่ำนิทำนให้ บตุ รฟั ง
“เจ้ ำรู้หรื อไม่ข้ำเคยเห็นโลกที่แปลกประหลำดยิ่งนัก ในที่แห่งนันมี
้ อำคำร
หลังใหญ่สงู เสียดฟ้ำที่ผ้ คู นนับพันนับหมื่นเข้ ำออกตลอดเวลำ อีกทังยั
้ งมีนกยักษ์ ที่
 บุพเพเล่ห์รัก | 78

สำมำรถพำคนบินไปยังต่ำงแดนได้ ในเวลำไม่กี่ชวั่ ก้ ำนธูปอีกด้ วย”

“จริ งรึ มีสถำนที่เยี่ยงนันจริ
้ ง ๆ งันรึ
้ ”
จำงหย่งสือร้ อนรนถำมด้ วยควำมอยำกรู้อยำกเห็นแต่คำตอบที่ได้ รับกลับ
ทำให้ เขำมีสหี น้ ำผิดหวังเป็ นอย่ำงยิ่ง
“ใช่ ข้ ำเคยเห็น...ในควำมฝัน”
เมื่อซ่งจิวจื่อเห็นสีหน้ ำของชำยที่กอดตนเอำไว้ แล้ วนำงก็ร้ ู สกึ ขบขันที่เขำ
ทำท่ำทำงเหมือนเด็กโดนทำลำยควำมฝั นยิ่งนัก นำงพลิกตัวหันไปกอดเขำกลับ
ก่อนจะพูดอีกครัง้ ด้ วยน ้ำเสียงเจ้ ำเล่ห์วำ่
"อย่ำดูถูกควำมฝั นของข้ ำเชียว เพรำะภำพฝั นอันแปลกประหลำดพวก
นันท
้ ำให้ มีข้ำในทุกวันนี ้ ไม่ว่ำเรื่ องพวกนันจะเป็
้ นจริ งหรื อไม่แต่เพรำะสิ่งนันท
้ ำให้
ชีวิตของข้ ำเปลีย่ นไปอย่ำงใหญ่หลวงเลยเชียว”
“เพรำะเหตุใดเล่ำ ควำมฝั นย่อมต้ องเป็ นแค่ควำมฝั นมันจะเปลี่ยนแปลง
ชีวิตของภรรยำได้ อย่ำงไร”
“มีไม่มีอยูท่ ี่ใจของเจ้ ำ หำกเจ้ ำคิดว่ำมีที่แห่งนันย่
้ อมต้ องมีอยู่จริ ง ข้ ำก็คิด
ว่ำมันมีอยูจ่ ริ งเพรำะแบบนันจึ
้ งเกิดเรื่ องบำงอย่ำงขึ ้น”
ซ่งจิวจื่อพูดพลำงยิ ้มน้ อย ๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้ ำของจำงหย่งสือที่ขมวดคิ ้ว
มุน่ แล้ วก็อดถำมออกไปไม่ได้
“เหตุใดจึงทำหน้ ำเช่นนันกั
้ นเล่ำ เจ้ ำบอกให้ ข้ำเล่ำเรื่ องของตัวเองให้ ฟัง
ข้ ำก็เล่ำแล้ ว เจ้ ำยังไม่พอใจอีกหรื อ”
“ข้ ำไม่เข้ ำใจ ฝั นก็เป็ นเพียงฝั น เกิดเรื่ องบำงอย่ำงขึ ้น เรื่ องอะไรกัน เวลำ
จะเล่ำนิทำนท่ำนต้ องเล่ำทังหมดรู
้ ้ หรื อไม่ หำกท่ำนเล่ำเป็ นปริ ศนำแบบนี ้ข้ ำฟั งกี่ทกี ็
79 | Queenrabbit

ไม่เข้ ำใจหรอกนะ”
ซ่งจิวจื่อได้ ยินชำยหนุ่มพูดก็หวั เรำะออกมำ เขำช่ำงน่ำรักน่ำเอ็นดูยิ่ งนัก
ยำมนีน้ ำงเริ่ มรู้ สึกเหนื่อยและอยำกพักผ่อนขึน้ มำแล้ วจึงบอกชำยตรงหน้ ำด้ วย
เสียงที่เริ่ มง่วงงุนว่ำ
“สงสัยเรื่ องนี ้จะไม่สนุกเอำเสียเลยเจ้ ำจึงทำหน้ ำตำตลกเยี่ยงนัน้ ครำว
หน้ ำให้ ข้ำเล่ำเรื่ องอื่นให้ ฟังดีหรื อไม่”
“อืม”
เมื่อได้ ยินเสียงตอบรับจำกจำงหย่งสือที่ดเู หมือนจะหลับไปก่อนนำงเสีย
แล้ ว ซ่ ง จิ ว จื่ อ ก็ เ ข้ ำ สู่ห้ ว งนิ ท รำ นำงนอนกอดชำยหนุ่ม และหลับ ไหลลงอย่ำ ง
ง่ำยดำย เสียงลมหำยใจสม่ำเสมอของคนทังคู
้ ่ดงั เบำ ๆ อยู่ในห้ องท่ำมกลำงแสง
เที ย นที่ ยังไม่ถูกดับ ท ำให้ ค นที่ แ อบเฝ้ำอยู่ภำยนอกหลบออกไปรำยงำนควำม
เคลือ่ นไหวของคนทังสองแก่
้ อคั รมหำเสนำบดีจำงอีกครัง้
เมื่อได้ ยินเสียงกำรเคลื่อนไหวภำยนอก จำงหย่งสือก็ ลืมตำที่ปิดสนิท
ขึ ้นมำอย่ำงช้ ำ ๆ เขำมองสตรี ในอ้ อมกอดด้ วยแววตำรู้ สกึ ผิดก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ ้น
ไปดับเทียนและเดินออกไปจำกห้ องด้ วยฝี เท้ ำที่แผ่วเบำจนไม่อำจจับสัมผัสได้
สิ ้นเสียงปิ ดประตูลง ควำมเงียบภำยในห้ องกลับมำอีกครัง้ ซ่งจิวจื่อลืมตำ
ขึ ้นท่ำมกลำงควำมมืดโดยไม่มีวี่แววของควำมง่วงงุนก่อนหน้ ำนี ้แม้ แต่น้อย ก่อนจะ
มองไปยังประตูที่ปิดสนิทไร้ วี่แววของสำมีที่นอนกอดกันก่อนหน้ ำนี ้โดยสิ ้นเชิง...

ซ่งจิวจื่อนัง่ รอคอยสำมีที่หำยออกไปท่ำมกลำงห้ องที่มืดมิด อย่ำงเงียบ

เชียบ นำงคิดทบทวนถึงช่วงเวลำที่มีร่วมกับจำงหย่งสืออย่ำงถี่ถ้วน ถึงแม้ จะเคย
 บุพเพเล่ห์รัก | 80

รู้ สกึ เหมือนเขำมีเรื่ องบำงอย่ำงอยู่ในใจ แต่อย่ำงไรก็ไม่เคยเห็นเขำหลุดท่ำทำงน่ำ

สงสัยออกมำแม้ แต่น้อย
วันนี ้เป็ นครัง้ แรกที่เขำแปลกไปกว่ำทุกที ถึงแม้ ว่ำจะยังคงน่ำรักน่ำเอ็นดู
อยู่แต่กลับมีแววหมองเศร้ ำอย่ำงน่ำประหลำด นำงจึงได้ ระวังตัวเอำไว้ ก่อน...และ
เขำก็วำงยำนอนหลับนำง
ซ่งจิวจื่อนัง่ รออย่ำงใจเย็นด้ วยหน้ ำตำน่ำกลัว เวลำผ่ำนไปจนถึงช่วงเวลำ
ที่ฟำ้ มืดที่สดุ บรรยำกำศวังเวงชวนให้ ผ้ คู นรู้สกึ หวัน่ ใจยิ่งนัก
ตุบ!
ท่ำมกลำงควำมเงียบงันมีเสียงอะไรบำงอย่ำงดังขึ ้น เมื่อซ่งจิวจื่อเดินไปดู
ก็เห็นสำมีของตนนอนหน้ ำซีดอยูพ่ ร้ อมกับบำดแผลถูกฟั นหน้ ำตำน่ำกลัว
“ภรรยำ..ข้ ำเจ็บ”
ซ่งจิวจื่อได้ แต่ทอดถอนใจ นำงเรี ยกเหม่ยฉีให้ ไปต้ มน ้ำร้ อนและแอบเอำ
สมุนไพรมำให้ พลำงคิดในใจว่ำยำมนี ้คงต้ องช่วยคนเจ็บก่อน เรื่ องที่นำงโดนวำงยำ
ค่อยแก้ แค้ นทีหลังก็ยงั ไม่สำย..

หลังจำกที่จำงหย่งสือกลับมำที่ห้องได้ ไม่นำน ทั่วทัง้ จวนของอัครมหำ

เสนำบดีจำงก็เกิดเหตุกำรณ์วนุ่ วำยขึ ้น โคมไฟและผ้ ำสีแดงที่บง่ บอกถึงงำนแต่งยัง
ไม่ทนั เอำออก แต่ยำมนี ้ทัว่ ทังจวนกลั
้ บมีกลุ่มองครั กษ์ วิ่งวุ่น รื อ้ ค้ นทุกซอกทุกมุม
จนทำให้ ผ้ คู นแตกตื่นวุน่ วำยกันไปหมด
องครักษ์ สว่ นหนึ่งได้ รับมอบหมำยให้ ไปดูทำงห้ องหอของคู่บ่ำวสำวข้ ำว
ใหม่ปลำมัน แต่ยงั ไม่ทนั จะได้ สง่ เสียงอะไรก็ได้ ยินเสียงพูดคุยที่เหมือนกับชำยแก่
81 | Queenrabbit

ล่อลวงเด็กอย่ำงไรอย่ำงนัน้
เหล่ำองครักษ์ ที่ล้อมอยูด่ ้ ำนนอกล้ วนมีวรยุทธและฝี มือไม่หยำบช้ ำ อีกทัง้
เสียงด้ ำนในไม่ได้ พยำยำมลดให้ เบำลงเลยแม้ แต่น้อยพวกเขำจึงได้ ยินรำวกับอยูใ่ น
เหตุกำรณ์ด้วยตัวเองเลยทีเดียว
“หย่งสือถอดเสื ้อออกก่อนเถิดหำกใส่เอำไว้ แล้ วข้ ำทำไม่ถนัด”
“ภรรยำข้ ำกังวลว่ำ..”
“เจ้ ำจะกังวลอะไรแทง ๆ ไม่กี่ครัง้ ก็เรี ยบร้ อยแล้ ว”
“แต่..”
“หำกเจ้ ำกลัวจะปิ ดตำไว้ ก็ได้ เดี๋ยวข้ ำจัดกำรเอง เรื่ องนี ้ข้ ำชำนำญยิ่งนัก
เจ้ ำอย่ำได้ กงั วลเลย”
“อ๊ ะ..ภรรยำข้ ำเจ็บ”
“อดทนอีกนิดใกล้ แล้ ว ๆ”
“ภรรยำ..”
“อย่ำเกร็ งรู้หรื อไม่ หำกเจ้ ำเกร็ งข้ ำก็พลอยเกร็ งไปด้ วยผ่อนคลำยเข้ ำไว้ ”
“อึก...”
เสียงเหมือนสะอื ้นไห้ และอดกลันควำมเจ็
้ บปวดที่ได้ ยิน จะอย่ำงไรก็คิด
ไปทำงอื่ น ไม่ได้ เหล่ำ องครั ก ษ์ ที่ ร ำยล้ อ มอยู่น อกเรื อ นต่ำ งยื น รออย่ำ งกระอัก
กระอ่วนหัวใจด้ วยใบหน้ ำที่แดงก่ำ เพรำะเสียงของคุณชำยสำมนันชวนรั
้ ญจวนใจ..
แค่ก แค่ก ชวนอเนจอนำถใจยิ่งนัก
ยำมนี ้พวกเขำล้ อมอยูร่ อบเรื อนโดยไม่กล้ ำเข้ ำใกล้ มำกนัก ได้ แต่ยืนอย่ำง
เก้ ๆ กัง ๆ ห่ำงหน้ ำประตูออกไปหลำยฉื่อ แต่ผำ่ นไปไม่นำนเสียงสะอื ้นและอดกลัน้
 บุพเพเล่ห์รัก | 82

ของคุณชำยสำมก็หยุดลงกลำยเป็ นเสียงหอบหำยใจแผ่วเบำแทน ทำให้ ทุกคน

พร้ อมใจกันหันไปกดดันคนที่ยืนอยูห่ น้ ำสุดทันที
หัวหน้ ำองครักษ์ มองกลุม่ คนที่สง่ สำยตำมำด้ วยสีหน้ ำเหมือนกลืน ยำขม
พวกทรยศ! งำนเสีย่ งตำยเช่นนี ้ใยต้ องเป็ นหน้ ำที่ของเขำกันเล่ำ แต่จะคร่ ำครวญไป
ก็ ไม่ได้ อ ะไรขึน้ มำเขำจึ ง ค่อ ย ๆ ก้ ำ วไปยัง ประตูเ รื อ นอย่ำ งช้ ำ ๆ และส่ง เสีย ง
ขัดจังหวะอย่ำงนอบน้ อมที่สดุ
“คุณหนูซ่ง พวกข้ ำมีเรื่ องต้ องรบกวนเล็กน้ อย ท่ำนช่วยเปิ ดประตูหน่อย
ได้ หรื อไม่”
เมื่อสิ ้นเสียง กำรเคลื่อนไหวภำยในก็หยุดชะงัก ทำให้ เหล่ำองครักษ์ ที่ยืน
อยู่ภำยนอกต้ องกลัน้ หำยใจรำวกับหำกหำยใจออกมำจะท ำให้ เกิ ดเหตุกำรณ์
ร้ ำยแรงบำงอย่ำงขึ ้น
แต่จะให้ ทำอย่ำงไรได้ เล่ำ ในเมื่อช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่ำนมำคนที่ต้องเจอกับ
ฤทธิ์เดชของสตรี นำงนี ้มำกที่สดุ ล้ วนเป็ นพวกเขำทังสิ
้ ้น ใครใช้ ให้ นำงเข้ ำถึงได้ แค่
หน้ ำประตูจวนกัน
ปั ง!!
“มีอะไร!!! คนกำลังเข้ ำด้ ำยเข้ ำเข็ม หำกธุระของพวกเจ้ ำไม่สำคัญแล้ วละ
ก็ข้ำจะไม่ให้ อภัยพวกเจ้ ำแม้ แต่ผ้ เู ดียว!”
ซ่งจิวจื่อออกมำและปิ ดประตูเสียงดังลัน่ ด้ วยหน้ ำตำถมึงทึง ประตูที่เปิ ด
ขึ ้นเพียงชัว่ ครู่ นนท
ั ้ ำให้ กลุม่ คนที่อยู่ด้ำนนอกเห็นสภำพดัง่ สมรภูมิรบด้ ำนในอย่ำง
ชัดแจ้ ง เมื่อเหล่ำองครั กษ์ เห็นสภำพของคุณชำยสำมที่ หน้ ำตำซีด เซียวเสื อ้ ผ้ ำ
หลุดรุ่ยแล้ ว ต่ำงกลืนน ้ำลำยถอยหนีควำมผิดของตนที่มำขัดเรื่ องดีงำมของผู้อื่น
83 | Queenrabbit

หัว หน้ ำ องครั ก ษ์ ร้ ู สึก อยำกจะร้ องไห้ แต่ด้ ว ยหน้ ำ ที่ แ ล้ ว ก็ จ ำต้ องก้ ำว
ออกไปพูดกับนำงปี ศำจตรงหน้ ำด้ วยใจหดหู่
“คุณหนูซ่งยำมนี ้ในจวนมีคนต่ำช้ ำเข้ ำมำขโมยของสำคัญของท่ำนอัคร
มหำเสนำบดีจำง ข้ ำน้ อยจึงต้ องขอตรวจค้ นสักครู่ รบกวนคุณหนูแล้ ว”
“ของหำยงันรึ
้ ของอะไร”
ซ่งจิวจื่อดวงตำสว่ำงวำบและดูสงบลงเมื่อได้ ยินเรื่ องรำวที่ ดูเหมือนจะ
ร้ ำยแรงจำกหัวหน้ ำองครักษ์ แต่คำถำมของนำงทำให้ เขำต้ องกลืนน ้ำลำยอึกใหญ่
ก่อนจะตอบเสียงเบำว่ำ
“เป็ นกระดำษหนึง่ แผ่น..”
เมื่ อ ได้ ยิ น ค ำตอบโทสะของซ่ง จิ ว จื่ อ ก็ ดูพุ่งสูง ขึน้ อย่ำงเห็ น ได้ ชัด แรง
กดดันจำกนำงน่ำหวำดกลัวดัง่ ยักษ์ มำร หำกชำวบ้ ำนชำวเมืองได้ มำเห็นภำพนี ้
แล้ วละก็ ถ้ ำไม่ก้มกรำบเคำรพบูชำก็คงจะวิ่งหนีจนป่ ำรำบเป็ นแน่แท้
“เจ้ ำจะบอกว่ำที่พวกเจ้ ำมำขัดช่วงเวลำดีงำมของข้ ำเป็ นเพรำะกระดำษ
แผ่นเดียวอย่ำงนันรึ
้ !”
“หำกหำกระดำษก็ไปหำที่ห้องหนังสือสิ จะมำหำอะไรในเรื อนหอข้ ำ พวก
เจ้ ำก็ร้ ู อยู่แก่ใจว่ำเวลำเข้ ำหอมีค่ำดุจดั่งทองพันชัง่ ยำมนี ้หำยไปกี่ชงั่ แล้ วพวกเจ้ ำ
ยังมีหน้ ำจะมำหำกระดำษแผ่นเดียวนัน่ ทำให้ ข้ำเสียเวลำเพิ่มอีกเรอะ จวนอัครมหำ
เสนำบดีจำงรังแกเกินไปแล้ ว!”
ตูม!
หินก้ อนใหญ่ที่ตงตกแต่
ั้ งอยูห่ น้ ำเรื อนยำมนี ้กลำยเป็ นฝุ่ นผงด้ วยฝี มือของ
ซ่งจิวจื่อในพริ บตำเดียว เมื่อเห็นเช่นนันเหล่
้ ำองครักษ์ ก็ตระหนักได้ ว่ำนำงคือยอด
 บุพเพเล่ห์รัก | 84

ฝี มือ!
ด้ วยชื่อเสียงอันย่ำแย่ของซ่งจิวจื่อทำให้ ผ้ ตู นต่ำงหลงลืมไปว่ำควำมจริ ง
แล้ วนำงนันเป็
้ นยอดฝี มือด้ ำนวรยุทธ เพรำะจะดีจะชัว่ อย่ำงไรนำงก็เป็ นถึงบุตรี ของ
แม่ทพั พิชิตบูรพำผู้เกรี ยงไกร แต่ถึงจะเก่งกำจอย่ำงไร กำรที่จะระเบิดหินทังก้
้ อนจน
เป็ นฝุ่ นผงได้ นี่ไม่ใช่วำ่ ใครก็ทำได้ แน่นอน
ซ่ง จิ ว จื่ อ เห็ น กลุ่ม คนข้ ำ งหน้ ำ เริ่ ม ถอยห่ำ งไปอย่ำ งหวำดกลัว นำงจึ ง
ประกำศกร้ ำวเสียงดังลัน่ จวนว่ำ
“ข้ า ขอ ประ ท้ วง! หลังจำกนี ้สำมวันสำมคืนปิ ดเรื อนนี ้ห้ ำมใครเข้ ำมำ
ยกเว้ นคนของข้ ำที่เข้ ำมำส่งข้ ำวส่งน ้ำ หำกใครใจกล้ ำขัดขวำงเวลำดีงำมของข้ ำอีก
ข้ ำจะระเบิดหัวมันให้ เหมือนหินก้ อนนี ้!”
ปั ง!
เมื่อพูดจบซ่งจิวจื่อก็ทิง้ กลุ่มคนข้ ำงนอกไว้ เบือ้ งหลังและเข้ ำไปในห้ อง
ทันที นำงรอไม่กี่ชวั่ ลมหำยใจคนข้ ำงนอกก็หำยไปรำวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ ้นมำ
ก่อน เมื่อรับรู้ ได้ ดงั นันนำงก็
้ กลับไปที่เตียงเพื่อดูอำกำรของจำงหย่งสืออีกครัง้ แต่
ภำพที่เห็นตรงหน้ ำทำให้ นำงตกใจเป็ นอย่ำงยิ่งเพรำะว่ำ...
เขาร้ องไห้ !
จำงหย่งสือร้ องไห้ สะอึกสะอื ้นอย่ำงน่ำกลัวจนซ่งจิวจื่อทำอะไรไม่ถกู ชัว่
ชีวิตที่ผ่ำนมำนำงไม่เคยคิดเลยว่ำจะได้ เห็นบุรุ ษตัวโตร้ องไห้ อย่ำงหนักเหมือนคน
ตรงหน้ ำ เมื่อไม่ร้ ู จะทำอย่ำงไรดีจึงได้ แต่เดินเข้ ำไปกอดปลอบโดยพยำยำมไม่ให้
โดนแผลเพียงเท่ำนัน้
“หย่งสือ เจ้ ำเป็ นอะไรเหตุใดจึงร้ องไห้ เช่นนี ้เล่ำ”
85 | Queenrabbit

“ภรรยำ ข้ ำขอโทษ ฮึก ท่ำนเกลียดข้ ำแล้ วใช่หรื อไม่ ข้ ำไม่เหมือนที่ท่ำน

หวังไว้ ท่ำรังเกียจข้ ำแล้ วใช่หรื อไม่”
“ใจเย็น ๆ ก่อน ข้ ำจะเกลียดเจ้ ำได้ อย่ำงไร เจ้ ำเป็ นถึงสำมีของสตรี ที่ ดี
เยี่ยมที่สดุ ในแว่นแคว้ นผู้นี ้เชียวนะ"
“แต่ แต่ ศิษย์พี่บอกว่ำหำกท่ำนรู้ ว่ำข้ ำไม่ได้ บริ สทุ ธิ์ไร้ เดียงสำแบบที่ทำ่ น
ชอบท่ำนจะเกลียดข้ ำ หำกท่ำนรู้ ควำมจริ งท่ำก็จะเกลียดข้ ำ หำกท่ำนเกลียดข้ ำ
แล้ วก็จะทิ ้งข้ ำไป”
“ข้ ำจะเกลียดเจ้ ำได้ อย่ำงไรกันเล่ำ” ใช่ ภำพที่นำงเห็นตรงหน้ ำทำให้ นำง
มัน่ ใจแล้ วว่ำเขาเป็ นแบบนีจ้ ริง!
“ไม่ ข้ ำไม่ใช่ ข้ ำขโมยของ ข้ ำฆ่ำคน ข้ ำเป็ นคนไม่ดี ไม่ใช่คนแบบที่ท่ำน
ชอบ ท่ำนจะทิ ้งข้ ำไป..ใช่มย?”
ั้
จำงหย่งสือพูดด้ วยดวงตำแดงก่ำ เขำกอดซ่งจิวจื่อแน่นรำวกับกลัวว่ำจะ
สูญเสียนำงไปโดยไม่สนบำดแผลที่กำลังปริ แตก เสียงแหบแห้ งและแผ่วเบำรำวกับ
หมดควำมหวังของเขำนัน้ ทำให้ ซง่ จิวจื่อน ้ำตำรื น้ ขึ ้นมำด้ วยควำมสงสำร
นำงไม่ร้ ู ว่ำอะไรที่ทำให้ เขำยึดติดกับนำงขนำดนี ้ แต่ยำมนี ้นำงตัดสินใจ
แล้ วว่ำจะดูแลปกป้องคนที่กอดตนอยู่อย่ำงถึงที่สุด และนำงจะจัดกำรพวกน่ำ
รังเกียจที่ใช้ เขำเป็ นเครื่ องมือแบบนี ้อย่ำงสำสม!
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 86

ตอนที่ 7 ความจริง
เช้ ำวันต่อมำบรรยำกำศภำยในจวนอัครมหำเสนำบดีจำงเต็มไปด้ ว ย
ควำมกระอักกระอ่วน ส่วนสำเหตุนนมำจำกสองฝ่
ั้ ำย ฝ่ ำยแรกคืออัครมหำเสนำบดี
จำงที่กำลังโมโหหัวฟั ดหัวเหวี่ยงเพรำะคนของตนไม่อำจจับตัวคนร้ ำยและเอำของ
กลับมำได้ แน่นอนว่ำเขำไม่เฉลียวใจเลยแม้ แต่น้อยว่ำคนและของที่เขำต้ องกำร
ขณะนี ้กำลังอยู่กับซ่งจิวจื่อ หรื อก็คืออีกสำเหตุหนึ่งของควำมกระอักกระอ่วนใจ
นัน่ เอง
ตอนแรกทุกคนล้ วนคิดว่ำซ่งจิ วจื่ อจะต้ องเป็ นคนร้ ำยหรื อให้ ที่ซ่อนแก่
คนร้ ำยเป็ นแน่ แต่เนื่องจำกเหตุกำรณ์ปิดเรื อนสำมวันสำมคืน และเสียงร้ องไห้ อนั
น่ำอเนจอนำถใจของคุณชำยสำมหลังเหล่ำองครั กษ์ กลับออกมำ ทำให้ ไม่มีใคร
กล้ ำสงสัยนำงอีกต่อไป
ทุกคนภำยในจวนล้ วนตระหนักถึงควำมชั่วร้ ำยของซ่งจิ วจื่ อที่มำกขึ ้น
เรื่ อย ๆ รำวกับนำงเป็ นศูนย์รวมสิ่งไม่ดีทงหลำยทั
ั้ งปวงเท่
้ ำที่ทกุ คนจะคิดได้ นำง
โฉด ชัว่ ไร้ ยำงอำย แล้ วอย่ำงไรถึงอย่ำงไรก็เทียบกับกำรเป็ นสตรี ร่ำนรักมักมำกใน
กำมยำมนี ้ไม่ได้ เป็ นแน่
87 | Queenrabbit

นำงเพียงแค่พึ่งเข้ ำหอคืนแรกเท่ำนันกลั
้ บติดใจในเรื อนร่ ำงของคุณชำย
สำมถึงขนำดปิ ดเรื อนสำมวันสำมคืน เพื่อหน้ ำตำของจวนอัครมหำเสนำบดีจำง
แล้ ว จะอย่ำงไรเรื่ องนีก้ ็ไม่สำมำรถปล่อยให้ หลุดรอดออกไปภำยนอกได้ ดังนัน้
ช่วงเวลำสำมวันสำมคืนที่ซง่ จิวจื่อประกำศไว้ จึงไม่มีใครเข้ ำใกล้ เรื อนของนำงและ
จำงหย่งสือเลยแม้ แต่ผ้ เู ดียว
แต่เรื่ องภำยนอกจะเป็ นอย่ำงไรซ่งจิวจื่อไม่เคยสนอยู่แล้ ว สำหรับนำงก็
เป็ นเพียงแค่เรื่ องเล่ำลือที่เพิ่มขึน้ มำอีกเรื่ องหนึ่งเท่ำนัน้ เรื่ องสำคัญสำหรับนำง
ในตอนนี ้คือชำยหนุ่มที่ยงั คงทำหน้ ำรู้ สึกผิด พูดขอโทษซ ้ำไปซ ้ำมำจนเสียงแหบ
แห้ งตรงหน้ ำนำงต่ำงหำกเล่ำ
“หย่งสือเจ้ ำเลิกขอโทษข้ ำแล้ วกินโจ๊ กเสียหน่อยเถิด”
ซ่งจิวจื่อพูดพลำงคนโจ๊ กที่เหม่ยฉีนำมำให้ อย่ำงเหนื่อยใจ เมื่อวำนเขำ
ขยับจนทำให้ แผลที่นำงอุตส่ำห์เย็บปิ ดให้ ปริ ออกอีกครัง้ จึงจำต้ องเย็บใหม่อีกรอบ
กว่ำจะได้ นอนกันก็ยำมอิ๋นแล้ ว (03.00 น.- 04.59 น) ยำมนี ้ทังนำงและเขำต่
้ ำงมี
สภำพอ่อนล้ ำไม่นำ่ มองกันทังคู
้ ่ หำกใครได้ มำเห็นย่อมต้ องเข้ ำใจผิดเป็ นแน่
“แต่ข้ำโกหกท่ำน”
จำงหย่งสือยังคงยึดมัน่ ในควำมผิดของตนจนน่ำอ่อนใจ ท่ำทีของเขำนัน้
ทำให้ ซ่งจิวจื่ อหรี่ มองชำยตรงหน้ ำอย่ำงหมำยมัน่ พลำงคิดว่ำ หลังจำกนี ้ไปนำง
จะต้ องบ่มเพำะนิสยั ของเขำใหม่เสียแล้ ว นำงจะลบควำมตรงไปตรงมำจนหน้ ำ
เวียนหัวของเขำทิ ้งเสียให้ หมดและทำให้ เขำได้ ร้ ูจกั กำรใช้ เล่ห์เหลีย่ มเอำตัวรอดเสีย
บ้ ำง
“แล้ วเจ้ ำโกหกข้ ำเรื่ องอะไรเล่ำ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 88

เมื่อได้ ยินคำถำมของสตรี ตรงหน้ ำจำงหย่งสือก็นิ่งงันไป เพรำะอันที่จริ ง

เขำก็ไม่ได้ พดู อะไรออกมำแต่วำ่ ผิดก็คือผิด จะอย่ำงไรเขำก็ผิดอยูด่ ี
“เรื่ องที่ข้ำเป็ นคนไม่ดี”
“อย่ำงนันไม่
้ ได้ เรี ยกว่ำโกหก เจ้ ำเพียงแค่ไม่ได้ พดู ดังนันเจ้
้ ำไม่ผิด ”
“จริ งหรื อ” จำงหย่งสือนิ่งคิดอยู่ชวั่ ครู่ ก่อนจะถำมขึ ้นมำอย่ำงไม่ แน่ใจอีก
ครัง้ แต่คำพูดของซ่งจิวจื่อก็ทำให้ ใบหน้ ำของชำยหนุม่ ดูสดชื่นขึ ้นมำบ้ ำง
“หย่งสือ เจ้ ำรู้หรื อไม่วำ่ หำกเจ้ ำไม่ได้ พดู อะไรออกมำแต่คนอื่นกลับเข้ ำใจ
ผิดกันไปเอง สิ่งนัน้ ย่อมไม่ใช่ควำมผิดของเจ้ ำ แต่เป็ นควำมผิดของคนพวกนัน้
ต่ำงหำก ครำวหน้ ำหำกเจ้ ำไม่อยำกโกหก เจ้ ำก็ไม่ต้องพูดเสียก็สิ ้นเรื่ อง หำกคนอื่น
เข้ ำใจผิดกันไปเองก็ไม่ใช่เรื่ องของเจ้ ำแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อมอบควำมรู้ใหม่ให้ สำมีของตนพลำงตักโจ๊ กป้อนเขำไปด้ วย นำง
เป่ ำพอให้ หำยร้ อนก่อนจะยกช้ อนจรดริ มฝี ปำกของชำยหนุม่ อย่ำงตังอกตั
้ งใจ ้
“เข้ ำใจแล้ ว”
“แล้ วเจ้ ำกำลังทำสิ่งใดอยู่ เหตุใดจึงต้ องขโมยของจำกจวนของตัวเอง
ด้ วย”
คำถำมของซ่งจิวจื่อทำให้ จำงหย่งสือทำหน้ ำลำบำกใจอย่ำงยิ่ง เมื่อนำง
เห็นท่ำทำงแบบนันของเขำแล้
้ วนำงก็ยิ ้มให้ ชำยตรงหน้ ำก่อนจะพูดให้ เขำคลำย
ควำมหนักใจลง
“หำกเจ้ ำบอกไม่ได้ ก็ไม่เป็ นไร อย่ำกดดันตัวเอง”
จำงหย่งสือสูดหำยใจลึก ก่อนจะขัดคำสัง่ ทีศ่ ิษย์พี่ของตนเคยกำชับเอำไว้
ด้ วยดวงใจที่แน่วแน่
89 | Queenrabbit

“ไม่เป็ นไรข้ ำจะบอก ถึงอย่ำงไรเรำก็ เป็ นสำมีภรรยำกันแล้ วข้ ำไม่ควร

ปิ ดบังท่ำน แต่ศิษย์พี่บอกว่ำหำกบอกท่ำนแล้ วท่ำนจะต้ องโกรธข้ ำแน่นอน ก็เลย
ไม่ได้ บอกเสียที”
“ข้ ำเป็ นคนของกองกำลังจิ่นอีเว่ย(1)”
ซ่ง จิ ว จื่ อ เบิ ก ตำกว้ ำ งเมื่ อ ได้ ยิ น ค ำตอบของจำงหย่ง สือ เพรำะจิ่ น อี เ ว่
ยเป็ นกองกำลังพิเศษขององค์ฮ่องเต้ ที่ใคร ๆ ต่ำงก็ร้ ู ว่ำพวกเขำนันลึ
้ กลับเพียงใด
จะอย่ำงไรนำงก็ไม่อำจเชื่อมโยงสำมีของตนเข้ ำกับกองกำลังนันได้
้ แม้ แต่น้อย
“ข้ ำไม่ได้ อยูใ่ นตำแหน่งสูง ๆ เหมือนศิษย์พี่หรอกนะ ข้ ำเป็ นแค่เสีย่ วฉี่(2)
เท่ำนันเที
้ ยบกับขุนนำงขันเจ็
้ ดยังไม่ได้ เลย”
เมื่อเห็นท่ำทำงตกอกตกใจของภรรยำของตน จำงหย่งสือก็รีบโบกมือแก้
ควำมเข้ ำใจผิดให้ แก่นำงทันที และเรื่ องนี ้ก็ทำให้ ซ่งจิวจื่อได้ ร้ ู ว่ำแม้ แต่จิ่นอีเว่ยก็มี
ลำดับขันกั
้ บเขำเหมือนกัน แต่เรื่ องนี ้นันหนั
้ กหนำเกินกว่ำที่จะเก็บมำขบคิดยำมนี ้
นำงจึงได้ แต่ทิ ้งไว้ หลังศีรษะก่อนจะถำมเรื่ องที่สงสัยมำกที่สดุ เสียก่อน
“แล้ วท่ำนรู้จกั กับศิษย์พี่ได้ อย่ำงไรเล่ำ”
“ศิษย์พี่เป็ นเหมือนครอบครัวเหมือนพี่น้องของข้ ำ ตอนยังเด็กท่ำนพ่อส่ง
ตัวข้ ำไปอยู่หมูบ่ ้ ำนรกร้ ำงที่แทบจะไม่มีผ้ คู นอำศัยอยู่ ตอนแรกข้ ำอำศัยอยูก่ บั ท่ำน
ปู่ ฉิน แต่ผำ่ นไปไม่นำนเขำก็ตำยเพรำะร่ำงกำยไม่คอ่ ยแข็งแรง ตอนนันเหลื
้ ออยู่ตวั
คนเดียวน่ำกลัวยิ่งนัก จะคอยคนของท่ำนพ่อที่มำส่งข้ ำวของเครื่ องใช้ ให้ พวกเขำก็
________________________________________________________________________________________________________
(1) จิ่นอีเว่ย คือ กองกำลังของฮ่องเต้ ที่จะคอยกำรถวำยอำรักขำฮ่องเต้ และปฏิบตั หิ น้ ำที่อื่น ๆ
ตำมที่ได้ รับมอบหมำยจำกฮ่องเต้ โดยตรง
(2) เสีย่ วฉี่ เป็ นระดับต่ำสุดในกองกำลังจิน่ อีเว่ย - ดำรงตำแหน่งขุนนำงขันเจ็
้ ดระดับต้ น
 บุพเพเล่ห์รัก | 90

มำแค่เดือนละครัง้ เท่ำนัน้ หำกศิษย์พี่ไม่บงั เอิญมำเจอเข้ ำก็คงไม่มีข้ำในวันนี ้แล้ ว ”

เมื่อได้ รับฟั งเรื่ องรำวของเขำแล้ ว ซ่งจิวจื่อไม่มีทำงเชื่อเด็ดขำดว่ำหัวหน้ ำ
ของกองกำลังจิ่ นอีเว่ยจะบังเอิญไปเจอจำงหย่ง สือในขณะที่กำลัง ไร้ ที่พึ่ง พอดี
เพรำะหำกเป็ นเรื่ องจริ งสำยน ้ำคงไหลย้ อนกลับไปแล้ ว
จะอย่ ำ งไรสำมี ข องนำงก็ เ คยเป็ นอั จ ฉริ ยะในวั ย เด็ ก แค่ ส มอง
กระทบกระเทือนก็ไม่ได้ หมำยควำมว่ำควำมสำมำรถของเขำจะถดถอยไปด้ วยเสีย
หน่อย หำกจับมำฝึ กแม้ จะยังพูดจำท่ำทำงเหมือนเด็กแต่เขำก็ใช้ กำรได้ และใช้ กำร
ได้ ดีเสียด้ วย ซ่งจิวจื่อเก็บเรื่ องพวกนันไว้
้ ในใจก่อนจะกล่ำวถำมถึงภำรกิจที่จำง
หย่งสือเคยทำด้ วยแววตำล้ อเลียน
“อ้ อ เจ้ ำก็ทำภำรกิจเหมือนกับคนอื่นเขำได้ เหมือนกันรึ ”
จำงหย่ง สือ ยกมื อ ขึน้ จับ ใบหน้ ำ ของตนท่ำ ทำงเก้ อ เขิ น เพรำะแววตำ
ล้ อเลียนของซ่งจิวจื่อ
“ศิษย์พี่บอกว่ำภำรกิ จส่วนใหญ่ไม่ต้องพูด ข้ ำทำได้ ไม่มีปัญหำอยู่แล้ ว
แต่ถ้ำงำนไหนต้ องพูดแล้ วละก็หำกส่งข้ ำไปภำรกิจต้ องล้ มเหลวเป็ นแน่”
เพรำะท่ำทำงเขินอำยรำวกับสำวน้ อยของจำงหย่งสือทำให้ มือของเขำปัด
โดนช้ อนที่ซ่งจิวจื่อกำลังส่งเข้ ำปำกพอดี โจ๊ กที่ควรจะเข้ ำปำกทังหมดจึ
้ งเลอะมุม
ปำกเล็กน้ อยดูแล้ วน่ำขันยิ่งนัก
ซ่งจิวจื่อเห็นเช่นนันก็
้ หวั เรำะน้ อย ๆ นำงใช้ นิ ้วเรี ยวปำดโจ๊ กที่เลอะมุม
ปำกของเขำก่อนจะส่งเข้ ำปำกของตนแทน แต่ยงั ไม่ทนั จะตักโจ๊ กเพิ่มอีกคำก็เห็น
ชำยหนุม่ ตรงหน้ ำมองมำด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ จึงทำให้ นำงอดถำมออกไปไม่ได้
“เป็ นอะไรรึ”
91 | Queenrabbit

“ไม่ ร้ ู เป็ น อะไร พอเห็ น ภรรยำท ำแบบนัน้ แล้ ว รู้ สึก อยำก...จู บ ” จำง
หย่งสือตอบกลับด้ วยท่ำทำงเขินอำย
“โอ้ หย่งสือของเรำรู้จกั กำรจูบด้ วยรึ ”
“จะอย่ำงไรข้ ำก็โตแล้ วนะ แค่จบู ทำไมจะไม่ร้ ูจกั เล่ำ!”
จำงหย่งสือตอบกลับด้ วยอำกำรโกรธเคือง จะอย่ำงไรเขำก็เป็ นผู้ชำยคน
หนึ่ง เขำไม่ได้ เป็ นเด็กขนำดนันเสี
้ ยหน่อย เรื่ องรำวควำมรักระหว่ำงหญิงชำยย่อม
ต้ องรู้มำบ้ ำงเป็ นธรรมดำ
“ถ้ ำอย่ำงนันก็
้ ลองทำดูสิ” ซ่งจิวจื่อพูดจบก็หลับตำยื่นหน้ ำเข้ ำไปหำคน
ป่ วยที่ยงั คงนัง่ พิงอยูบ่ นเตียง
เมื่อเห็นท่ำทำงของสตรี ตรงหน้ ำ หัวใจของจำงหย่งสือก็เต้ นแรงรำวกับจะ
หลุดออกมำจำกอก เขำหลับตำช้ ำ ๆ ก่อนจะประทับจูบลงบนริ มฝี ปำกอุ่นและนุม่
ของซ่งจิวจื่อ
จูบบำงเบำของชำยตรงหน้ ำทำให้ ซ่งจิวจื่อรู้ ว่ำเขำไม่ประสำเรื่ องพวกนี ้
จริ ง ๆ เพรำะเขำทำเพียงแค่แตะริ มฝี ปำกลงมำเท่ำนัน้ นำงหรี่ ตำมองสำมีของตนที่
ยังคงตังอกตั
้ งใจจู
้ บด้ วยแววตำเจ้ ำเล่ห์ก่อนจะกัดริ มฝี ปำกของเขำเบำ ๆ
จำงหย่ง สือตกใจที่ ถูก กัด จึงเผลอตัวเผยอปำกออกเล็กน้ อ ย เมื่ อ เห็น
เช่นนันซ่
้ งจิวจื่อก็เปลี่ยนเป็ นจูบที่ลึกซึ ้งขึ ้นทันที ชำยหนุ่มเบิกตำกว้ ำงด้ วยควำม
ตกใจก่อนจะหลับตำลงตอบรั บสัมผัสที่ซ่งจิวจื่อมอบให้ อย่ำงตังอกตั
้ งใจแทน
้ สอง
หนุม่ สำวเรี ยนรู้และส่งควำมรู้สกึ กันเนิ่นนำนกว่ำถอนตัวออกจำกกันด้ วยควำมรู้สกึ
บำงอย่ำงที่ทว่ มท้ นขึ ้นในจิตใจ
เมื่อเห็นริ มฝี ปำกที่บวมเจ่อของคนตรงหน้ ำซ่งจิวจื่อก็ยิ ้มน้ อย ๆ ก่อนจะ
 บุพเพเล่ห์รัก | 92

ถำมเขำด้ วยดวงตำแวววำว
“เป็ นอย่ำงไรบ้ ำง”
จำงหย่งสือลืมตำที่ฉ่ ำปรื อขึน้ เขำเอียงหัวน้ อย ๆ เหมือนกำลังขบคิด
อย่ำงหนัก ก่อนจะส่งรอยยิ ้มที่เจิดจ้ ำให้ ซง่ จิวจื่อเมื่อเห็นริ มฝี ปำกของนำงที่มีสภำพ
ไม่ตำ่ งกับของตน
“ภรรยำ...ข้ ำไม่มนั่ ใจขอลองอีกทีได้ หรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อหัวเรำะเสียงดังพลำงคิดว่ำบำงทีสำมีของนำงก็ดเู ฉลียวฉลำดจน
น่ำกลัวเลยทีเดียว

สำมวันผ่ำนไปบรรยำกำศในจวนอัครมหำเสนำบดีจำงเต็มไปด้ วยควำม
วิตกกังวลอย่ำงล้ นเหลือ เพรำะวันนี ้เป็ นวันที่ซ่งจิวจื่อจะออกจำกห้ องหอหลังจำก
ประกำศปิ ดเรื อนสำมวันสำมคืนแล้ ว
แต่เมื่อมีคนมำแจ้ งว่ำนำงปี ศำจตนนี ้จะไม่ออกมำจำกเรื อนต่ออีกสำมวัน
สำมคืน เพรำะต้ องเฝ้ำจำงหย่งสือที่ป่วยหนักจนไม่สำมำรถลุกขึ ้นมำจำกเตียงได้ ก็
ทำให้ พวกเขำตกอกตกใจยิ่งนัก นี่นำงถึงขันท
้ ำให้ เขำลุกไม่ขึ ้นเชียวรึ ! ทุกคนได้ แต่
เอำมือกุมหัวทำบอกและพร้ อมใจกันประณำมหยำมเหยียดปี ศำจรำคะตนนี ้ในใจ
กันอย่ำงพร้ อมเพรี ยง แต่ใบหน้ ำนันยั
้ งคงรักษำควำมเป็ นห่วงเป็ นใยไว้ อย่ำงเหนียว
แน่น
สงสำรก็แต่คณ
ุ ชำยสำมที่ต้องทนทุกข์ทรมำนอยูก่ บั ปี ศำจนำงนัน้ คำดว่ำ
ชีวิตทังชี
้ วิตหลังจำกนี ้ของเขำคงจะเหมือนดัง่ ตกนรกทังเป็
้ น แต่จะให้ ทำอย่ำงไรได้
ใครใช้ ให้ เขำไร้ ประโยชน์ ถึงเพียงนี ้กันเล่ำ ได้ ทำหน้ ำที่สำมีให้ ซ่งจิวจื่อก็ถือว่ำคนไร้
93 | Queenrabbit

ค่ำพอจะมีคำ่ ขึ ้นมำบ้ ำงแล้ ว

เมื่อมีคนเจ็บก็ต้องมีคนทำหน้ ำที่เป็ นห่วงเป็ นใยพอเป็ นพิธี ทำให้ ยำมนี ้ฮู
หยินใหญ่ซงั หรูกำลังยืนนำกลุม่ คนรับใช้ อยูห่ น้ ำเรื อนหนิงเหอ (สำยน ้ำที่สงบเงียบ)
ด้ วยสีหน้ ำเคร่งเครี ยด เพรำะบรรยำกำศภำยในเรื อนนันช่
้ ำงวังเวงนัก นำงนำทุกคน
เข้ ำไปในเรื อนด้ วยใจหวำดหวัน่ เพรำะควำมจริ งแล้ วนำงไม่อยำกมำทำหน้ ำที่นี ้เลย
แม้ แต่น้อย
ควำมจริ งซังหรู ร้ ู ตงแต่
ั ้ แรกแล้ วว่ำตนเองต้ องเป็ นคนมำเยือนที่เรื อนนี ้ แต่
เมื่อจะหำเพื่อนมำด้ วยสักคนให้ พออุน่ ใจ สตรี ทกุ นำงต่ำงพำกันติดธุระไปเสียหมด
ไม่เว้ นแม้ แต่สะใภ้ ผ้ นู ่ำรักทังสองของนำงยั
้ งต่ำงเจ็บป่ วยพร้ อมกันรำวกับนัดกันไว้
สุดท้ ำยจึงได้ แต่ขนเด็กรับใช้ มำไว้ เป็ นไม้ กนั หมำเผื่อซ่งจิวจื่ออำละวำดขึ ้นมำจะได้
หนีทนั
แต่เมื่อพวกนำงกำลังก้ ำวเข้ ำไปในเรื อน ก็ มีร่ำงสองร่ ำงหนึ่งชำยหนึ่ง
หญิ งโผล่ขึ ้นมำกัน้ ทำงรำวกับภูตผีทำให้ คนทังขบวนต้
้ องอกสัน่ ขวัญแขวนกัน ไป
หมด
“ไม่ทรำบว่ำฮูหยินจำงมีธุระอะไรกับคุณหนูหรื อเจ้ ำคะ”
เหม่ยฉีสอบถำมวัตถุประสงค์ของคนมำเยือนด้ วยน ้ำเสียงรำบเรี ยบและ
ใบหน้ ำสงบนิ่ง ข้ ำงกำยของนำงคือหย่งฉีที่ยืนนิ่งด้ วยแรงกดดันอันน่ำกลัว
“ซ่งจิวจื่ออยูไ่ หน”
ซังหรู ขมวดคิว้ มองคนรั บใช้ ทงสองคนตรงหน้
ั้ ำ นำงเป็ นถึงฮูหยินใหญ่
แห่งจวนอัครมหำเสนำบดีจำง จะให้ ลดตัวมำเสวนำกับคนรับใช้ ได้ อย่ำงไร นำงทำ
หน้ ำเมินเฉยบ่ำวสองคนตรงหน้ ำอย่ำงไว้ ตวั ก่อนจะมองเข้ ำไปในเรื อนด้ วยสำยตำที่
 บุพเพเล่ห์รัก | 94

บ่งบอกว่ำ หำกไม่ได้ คยุ กับซ่งจิวจื่อแล้ วละก็นำงจะไม่กลับ

เหม่ยฉีมองสตรี ตรงหน้ ำอย่ำงอ่อนใจ เหตุกำรณ์เช่นนี ้นำงเคยเจอมำแล้ ว
เพรำะตอนที่คณ
ุ หนูกลับเข้ ำจวนแม่ทพั ซ่งใหม่ ๆ เหล่ำฮูหยินและอนุตำ่ งพำกันแวะ
เวียนมำทักทำยเหมือนคนตรงหน้ ำไม่มีว่ำงเว้ น ผ่ำนไปไม่นำนสตรี เหล่ำนันบ้
้ ำงก็
ตำยบ้ ำ งก็ ห ำยสำบสูญ เมื่ อ เปลี่ ย นมำยัง จวนนี ถ้ ึ ง แม้ ว่ ำ คนจะเปลี่ ย นไปแต่
เหตุกำรณ์ก็ยงั คงเหมือนเดิมอยูด่ ี
“บ่ำวจะไปตำมคุณหนูมำให้ รบกวนฮูหยินรอสักครู่ ”
ซังหรู ถลึงตำมองเหม่ยฉีที่เดินเข้ ำไปข้ ำงในด้ วยสำยตำไม่อยำกเชื่อ บ่ำว
ผู้นี ้ไม่เชื ้อเชิญให้ นำงเข้ ำไปนัง่ ในเรื อนไม่พอ ยังให้ เจ้ ำคนรับใช้ หน้ ำ ตำยที่ปล่อยแรง
กดดันอันหน้ ำกลัวมำยืนเฝ้ำพวกนำงแทนอีกด้ วยอย่ำงนันรึ
้ !
เหม่ยฉีหำยไปไม่นำนก็กลับออกมำพร้ อมกับซ่งจิวจื่อที่มีใบหน้ ำผิวพรรณ
เปล่งปลัง่ แต่ใต้ ตำกลับดำคล ้ำและริ มฝี ปำกบวมเจ่อ สภำพของนำงทำให้ ทุกคน
คำดเดำกันว่ำนำงคงจะอิ่มเอมกับคุณชำยสำมเป็ นอย่ำงยิ่ง หำกไม่ใช่อย่ำงนัน้
คุณชำยจะถึงกับล้ มหมอนนอนเสือ่ ลุกไม่ขึ ้นกันได้ อย่ำงไรเล่ำ
แต่ใครจะไปรู้ ได้ ว่ำสำมวันที่ผ่ำนมำซ่งจิวจื่อต้ องเฝ้ำสำมีของตนแทบทัง้
วันทังคื
้ นไม่ได้ หลับไม่ได้ นอน และกำรเฝ้ำเขำนันก็
้ ยำกแสนยำกเพรำะเจ้ ำเด็กน้ อย
คนนี ้เริ่ มเจ้ ำเล่ห์ขึ ้นมำบ้ ำงแล้ ว ไม่ว่ำจะเป็ นยำมกินข้ ำวหรื อกินยำ หำกไม่ได้ จูบ
แบบลึกซึ ้งก่อนแล้ วละก็เขำจะไม่ยอมกินเด็ดขำด แต่นำงก็ไม่ได้ ปฏิเสธอะไรเพรำะ
จะอย่ำงไรหมัน่ ฝึ กฝนเอำไว้ ย่อมเป็ นเรื่ องที่ดี ทำให้ ยำมนี ้ปำกของนำงและเขำบวม
ช ้ำเสียจนคนอื่นพำนเข้ ำใจผิดกันไปหมด
“ไม่ทรำบว่ำฮูหยินจำงมีธุระอะไรหรื อไม่ หำกไม่มีจิวจื่อจะได้ กลับไปดูแล
95 | Queenrabbit

สำมีที่กำลังนอนป่ วยต่อ”
ซ่งจิวจื่อขมวดคิ ้วน้ อย ๆ เมื่อเห็นคนจำนวนมำกที่ยกขบวนกันมำยังเรื อน
ของนำง
“สะใภ้ สำม ข้ ำได้ ข่ำวว่ำหย่งสือป่ วยหนักก็ร้อนใจยิ่งนัก จึงไปตำมท่ำน
หมอฝี มือดีมำเพื่อจะได้ ช่วยดูอำกำรของเขำ เจ้ ำให้ พวกเรำเข้ ำไปสักครู่ได้ หรื อไม่”
หลังซังหรู พูดจบ ก็มีชำยแก่ท่ำทำงมีภูมิพร้ อมล่วมยำเดินออกมำอย่ำง
นอบน้ อม ชำยผู้นีเ้ ป็ นหมอชื่ อดังของเมืองหลวง เมื่อเขำได้ ร้ ู ว่ำจะต้ องมำตรวจ
อำกำรคนของจวนอัครมหำเสนำบดีจำงก็รีบออกมำอย่ำงไม่อิดออด แต่เมื่อรู้วำ่ คน
ที่ต้องตรวจคือสำมีของซ่งจิวจื่อแล้ ว เขำก็แทบจะอยำกป่ วยเองเลยทีเดียว แต่จะ
เลี่ยงยังไงก็ ไม่ทันแล้ วยำมนีจ้ ึงได้ แต่สงบปำกสงบคำทำตำมควำมต้ องกำรของ
คุณหนูซง่ เท่ำนันพอ
้
“สำมี เ ป็ น ไข้ เ พี ยงเล็ก น้ อยเท่ำนัน้ กิ น ยำเที ย บสองเที ยบก็ ค งหำย ไม่
รบกวนฮูหยินจำงแล้ ว”
“แต่เจ้ ำบอกว่ำเขำป่ วยหนัก...”
“ที่บอกว่ำไม่สบำยข้ ำเพียงรักษำหน้ ำให้ พวกท่ำนเท่ำนัน้ ยำมนี ้ปั ญหำมี
เพียงแค่เขำไร้ เรี่ ยวแรง หำกท่ำนหมอมียำที่จะฟื น้ ฟูพละกำลังโดยไวนัน่ ถึงจะเป็ น
กำรช่วยเหลือพวกเรำได้ แต่หำกไม่มียำพรรณนันข้
้ ำก็ขอให้ พวกท่ำนกลับไปซะอย่ำ
มำรบกวนเวลำของข้ ำ”
ซังหรู ยังไม่ทันพูดจบ ซ่งจิ วจื่ อก็ พูดขัดด้ วยแววตำแสดงควำมรำคำญ
คำพูดของนำงทำให้ ท่ำนหมอที่ยืนอยู่ข้ำง ๆ ฮูหยินจำงหุบปำกแน่นพลำงนึกในใจ
ว่ำ ต้ องไม่บอกใคร ไม่บอกใคร ไม่บอกใครไม่ได้ แล้ ว!
 บุพเพเล่ห์รัก | 96

“เจ้ ำ ..เจ้ ำ ..” ค ำพูด อัน ไร้ ยำงอำยของสตรี ต รงหน้ ำ ท ำให้ ฮูห ยิ น ใหญ่
ตระกูลจำงถึงกับพูดไม่ออก
“หรื อพวกท่ำนอยำกเจอหน้ ำข้ ำจนอดรนทนไม่ไหว จึงจำต้ องมำขัดขวำง
ช่วงเวลำควำมสุขของข้ ำ หำกเป็ นเช่นนันข้
้ ำยอมสละเวลำไปร่ วมโต๊ ะอำหำรกับ
พวกท่ำนวันละมื ้อสองมื ้อก็คงได้ ”
เมื่อได้ ยินดังนันฮู
้ หยินจำงก็สะดุ้งสุดตัว เป้ำหมำยของพวกนำงคือทำให้
ซ่งจิวจื่อหลงใหลในตัวของจำงหย่งสือจนโงหัวไม่ขึ ้น ยำมนี ้สตรี ผ้ นู ี ้ก็เป็ นอย่ำงที่
หวังไว้ แล้ ว หำกสำมีของนำงรู้เรื่ องนี ้เขำอำจจะอำรมณ์ดีขึ ้นมำบ้ ำงก็เป็ นได้ เมื่อนึก
ขึ ้นได้ เช่นนัน้ ซังหรูก็รีบปฏิเสธทันที
“ไม่ ไม่ต้อง ตำมสบำยเถิด”
ซ่งจิวจื่อมองสำยตำกลิ ้งกลอกของฮูหยินจำงด้ วยท่ำทำงไม่ใส่ใจ ก่อนจะ
ไล่ทกุ คนออกไปและเดินกลับเข้ ำเรื อนในทันที
“ถ้ ำอย่ำงนัน้ พวกท่ำนมีธุระอะไรก็เชิ ญกลับไปทำเถิด จิ วจื่ อไม่รบกวน
แล้ ว”
วันนันทั
้ ว่ ทังเมื
้ องหลวงก็มีขำ่ วลือเกี่ยวกับซ่งจิวจื่อเพิ่มขึ ้นอีกเรื่ องหนึง่ ซึง่
ก็ คื อ ซ่ ง จิ ว จื่ อ เมื่ อ ได้ เ ข้ ำ หอคื น แรกก็ ติ ด ใจในเรื อ นร่ ำ งของคุณ ชำยสำมถึ ง กับ
ประกำศปิ ดเรื อนสำมวันสำมคืน แต่นำงยังไม่ร้ ู สกึ อิ่มเอมพอจึงปิ ดเรื อนต่ออีกสำม
วันสำมคืน เรื่ องนี ้ทำให้ ผ้ คู นต่ำงเล่ำลือกันอย่ำงสนุกปำกยกเว้ นคนสองคนที่กำลัง
โมโหจนถึงขีดสุด
ปั ง!
เสียงตบโต๊ ะหินอ่อนอันสะเทือนเลื่อนลัน่ ของท่ำนแม่ทพั ซ่งทำให้ คนทัง้
97 | Queenrabbit

จวนต่ำงอกสัน่ ขวัญแขวนกันไปหมด
ตูม!
เสียงชกกำแพงของท่ำนรองแม่ทพั ก็ดงั เสียจนทุกคนต่ำงโจษจันไม่แพ้ กนั
ชำยสองคนผลัดกันทำลำยข้ ำวของด้ วยควำมโมโห โดยหวังว่ำจะบรรเทำ
โทสะลงได้ บ้ำง ข่ำวลือที่ผำ่ นมำแม้ จะทำให้ จิวจื่ อของพวกเขำเสือ่ มเสียเพียงใด จะ
อย่ำงไรพวกเขำก็ไม่ใส่ใจกันอยูแ่ ล้ ว แต่ แต่ คำว่ำ สตรี ร่ำนรักมักมำกในกำม นี่มนั
เกินไปแล้ ว!
ฮูหยินรอง ฮูหยินสี่และอนุอวี ้ ต่ำงกอดกันกลมด้ วยควำมหวำดกลัว ยำม
นี ้พวกนำงไม่ร้ ูจะทำเช่นไร จึงได้ แต่หลบดูสองพ่อลูกทำลำยจวนด้ วยน ้ำตำนองหน้ ำ
แต่เหตุกำรณ์ทกุ อย่ำงก็หยุดลงเมื่อบุรุษผู้หนึง่ มำถึง
หย่งฉีเดินเข้ ำมำด้ วยสีหน้ ำแปลกใจ แต่เมื่อเห็นใบหน้ ำถมึงทึงของท่ำน
แม่ทพั และรองแม่ทพั แล้ วเขำก็รีบวำงจดหมำยเอำไว้ และหลบหนีออกไปทันที
สองพ่อ ลูก สบตำกัน อย่ำ งมิ ได้ นัด หมำยก่ อ นจะถลำตัว วิ่ ง เข้ ำ ไปแย่ ง
จดหมำยที่ถกู วำงทิ ้งไว้ โดยหย่งฉี แต่รองแม่ทพั หรื อจะสู้แม่ทพั ผู้ชำญศึกได้ สุดท้ ำย
คนเป็ นพ่อก็ได้ เปิ ดจดหมำยของบุต รสำวสุดที่รักอ่ำนคนแรกด้ วยควำมปลำบปลื ้ม
ยินดี แต่ข้อควำมในจดหมำยนันก็
้ ทำให้ เขำเบิกตำกว้ ำงด้ วยแววตำตื่นตะลึง!
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 98

ตอนที่ 8 ความทุกข์ใจของท่านแม่ทัพ
หลังจำกอ่ำนจดหมำยจำกซ่งจิวจื่อจบ ท่ำนแม่ทพั ก็เผำจดหมำยทิ ้งทันที
และเก็บตัวอยู่ในห้ องโดยไม่พดู อะไรกับใครทังวั
้ น ทำให้ ทกุ คนทังสงสั
้ ยทังหวั
้ น่ ใจ
ว่ำข้ อควำมในจดหมำยนันมี
้ อะไรอยู่ โดยเฉพำะท่ำนรองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียน ถ้ ำฮู
หยินรองไม่กอดแข้ งกอดขำอ้ อนวอนให้ เขำใจเย็นลงด้ วยน ้ำตำนองหน้ ำ เขำก็คงจะ
พังประตูห้องของบิดำเข้ ำไปถำมให้ ร้ ูแล้ วรู้รอดว่ำข้ อควำมในจดหมำยเขียนว่ำอะไร
กันแน่
แต่ควำมอยำกรู้ อยำกเห็นมักจะชนะทุกสิ่ง ถึงแม้ ว่ำจะพังประตูไม่สำเร็ จ
ท่ำนรองแม่ทพั ก็ยงั สรรหำวิธีก่อกวนบิดำของตนอย่ำงไม่ย่อท้ อจนสุดท้ ำยก็ถกู ลำก
คอเข้ ำไปในห้ อง โดนตีสงั่ สอนพอเป็ นพิธี และกลับออกมำด้ วยหน้ ำตำที่บวมปูด
พร้ อมรอยยิ ้มที่ดสู มใจอย่ำงน่ำประหลำด
วันต่อมำทัว่ ทังเมื
้ องหลวงต่ำงคึกคักเป็ นอย่ำงยิ่ง เพรำะเป็ นวันนี ้ หวังซู
เซี ยว ยอดนำงโลมอันดับหนึ่งแห่ง หอบรรดำลสุข ได้ เปิ ดประมูลคืนแรกหลังจำก
ประกำศไม่ขำยร่ำงกำยแต่ขำยเพียงศิลป์ มำเนิ่นนำน
เสียงเล่ำลือถึงควำมงำมของนำงนันเลื
้ ่องลือไปทัว่ แว่นแคว้ น ยิ่งกว่ำนัน้
99 | Queenrabbit

ถึงแม้ วำ่ จะไม่ได้ ขำยร่ำงกำย แต่ควำมเก่งกำจในกำรดูแลเอำอกเอำใจชำยของนำง

ก็ทำให้ เหล่ำขุนนำงและคุณชำยหลำยท่ำนในเมืองหลวงต่ำงพำกันยอมเสียเงินเสีย
ทองเพื่อขอให้ ได้ พบหน้ ำนำงสักครัง้ ก็ยงั ดี
เมื่อใกล้ ถึงเวลำประมูล ผู้คนต่ำงคึกคักมำกขึ ้นไปอีกเมื่อท่ำนแม่ทพั ซ่งผู้
เกรี ยงไกรปรำกฎตัวขึ ้นพร้ อมบุตรชำยมุ่งหน้ ำสูห่ อบรรดำลสุขโดยไร้ ผ้ ตู ิดตำม ทำ
ให้ ชำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงพูดคุยกันอย่ำงสนุกสนำนว่ำ ครำนี ้แม่นำงหวังอำจจะโชค
ดีได้ เป็ นหนึง่ ในนำยหญิงแห่งจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำแล้ วเป็ นแน่
ยิ่งยำมนี ้ในจวนไม่มีซ่งจิวจื่ออยู่แล้ ว เหล่ำสตรี ผ้ เู พียบพร้ อมงดงำมต่ำง
จดจ้ องไปยังสองบุรุษแห่งจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำกันทังสิ
้ ้น อีกทังยั
้ งมีข่ำวลับ ๆ จำก
คนในบอกมำว่ำ ท่ำนรองแม่ทพั ผู้หล่อเหลำเก่งกำจยังไม่มีแม้ แต่คนอุน่ เตียง ยิ่งทำ
ให้ เมืองหลวงเกิดคลืน่ ใต้ น ้ำและสงครำมระหว่ำงคุณหนูทงหลำยโดยที
ั้ ่ซง่ เฟิ งเสียน
ไม่ได้ รับรู้เหตุกำรณ์พวกนันแม้
้ เพียงเสี ้ยวเดียว
“ยินดีต้อนรับท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั เจ้ ำค่ะ บ่ำวจะเป็ นคนนำทำง
พวกท่ำนไปยังที่นงั่ นะเจ้ ำคะ”
เมื่อเห็นสองยอดบุรุษปรำกฎตัวขึน้ แม่เล้ ำประจำหอบรรดำลสุขก็ รี บ
ออกมำต้ อนรับด้ วยสีหน้ ำเบิกบำนใจเป็ นอย่ำงยิ่ง นำงรู้วำ่ คืนนี ้เหล่ำนำงโลมในหอ
ของตนต้ องงัดไม้ เด็ดออกมำกันจนสุดควำมสำมำรถ และหำกสองพ่อลูกแห่งจวน
แม่ทพั พิชิตบูรพำถูกใจใครสักคนแล้ วละก็ นำงก็คงนัง่ นับเงินได้ อย่ำงสำรำญใจเป็ น
แน่
“นำยท่ำนทังสองต้
้ องกำรเด็ก ๆ มำปรนนิบตั ิหรื อไม่เจ้ ำคะ”
เมื่อนำสองบุรุษผู้เกรี ยงไกรไปยังที่นงั่ พิเศษแล้ ว แม่เล้ ำก็นำสตรี หน้ ำตำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 100

น่ำรักจิ ้มลิ ้มมำให้ เลือกหลำยนำง เมื่อท่ำนแม่ทพั ซ่งเฟยหลงเห็นเช่นนันริ

้ มฝี ปำกก็
สัน่ เทำและทำท่ำเหมือนจะเลือกสตรี ผ้ หู นึง่ ที่มีร่ำงกำยเย้ ำยวนใจเป็ นพิเศษ
แต่ยงั ไม่ทนั แม้ แต่จะยกมือขึ ้น ซ่งเฟิ งเสียนก็พดู ขัดขึ ้นมำเสียก่อน
“ไม่ต้อง นำเหล้ ำมำให้ พวกข้ ำก็พอ”
ท่ำนแม่ทพั หันไปมองบุตรชำยของตนด้ วยดวงตำเจ็บปวด ยำมนี ้เขำรู้สกึ
เหมือนได้ รับภำรกิจที่ยำกเสียกว่ำออกรบสู้กบั ศัตรู ที่มีทหำรนับสิบหมื่นนำยเสียอีก
แต่เพียงชั่วพริ บตำร่ องรอยของแววตำเช่นนัน้ ก็ เลือ นหำยไปกลำยเป็ นเรี ย บนิ่ ง
เสมือนไม่ร้ ูสกึ รู้สำอะไรแทน
“เจ้ ำค่ะ”
แม่เล้ ำตอบรับด้ วยท่ำทำงนอบน้ อมก่อนจะหันไปสัง่ ให้ เด็ก ๆ นำเหล้ ำที่ดี
ที่สดุ มำให้ ทงสองทั
ั้ นที
เหล่ำสตรี ที่ได้ มีโอกำสมำยืนตรงนี ้ต่ำงมองเรื อนร่ ำงกร้ ำวแกร่ งของสอง
บุรุษตรงหน้ ำด้ วยแววตำชื่นชม พวกนำงหันหลังกลับไปด้ วยควำมเสียดำยเป็ น
อย่ำงยิ่ง หำกพวกนำงได้ ปรนนิบตั ิท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั แล้ วล่ะก็ จะต้ อง
หำโอกำสสัมผัสกล้ ำมเนื ้อพวกนันได้
้ เป็ นแน่
ซ่งเฟิ งเสียนรู้ สกึ เสียวสันหลังจนขนลุกชันขึ ้นมำเมื่อเห็นสำยตำจำกเหล่ำ
สตรี ที่พึ่งเดินออกไป เขำหัน ไปถำมบิดำของตนเสียงเบำด้ วยแววตำไม่เข้ ำใจเป็ น
อย่ำงยิ่ง
“ท่ำ นพ่อ สตรี พ วกนัน้ มี ดีต รงไหนกัน แค่สำยตำของพวกนำงก็ ทำข้ ำ
หวำดกลัวจนขนลุกขนพองไปหมดแล้ ว เหตุใดท่ำนจึงชอบพวกนำงนักเล่ำ”
“มันคือควำมสุขของผู้ใหญ่ เจ้ ำไม่เข้ ำใจหรอก”
101 | Queenrabbit

“พวกนำงไม่ได้ แม้ เพียงเสี ้ยวของจื่อเอ๋อด้ วยซ ้ำ ข้ ำไม่เข้ ำใจท่ำนจริ ง ๆ”

ท่ำนแม่ทพั ปล่อยให้ เสียงบ่นของบุตรชำยผ่ำนเลยไป เพรำะยำมนี ้หวังซู
เซียว ยอดนำงโลมอันดับหนึง่ ผู้งดงำมที่สดุ ในแว่นแคว้ นได้ ปรำกฎตัวขึน้ แล้ ว!

หวังซูเซียว งดงำมสมคำลำ่ ลือดังที่ทกุ คนพูด นำงปรำกฎตัวในชุดขำวตัว

ยำวรัดรอบเอว เผยให้ เห็นร่ ำงบำงดัง่ กิ่งหลิวชวนให้ น่ำทะนุถนอมยิ่งนัก ใบหน้ ำ
ของนำงที่ มัก จะมี ผ้ำ บำง ๆ สวมกัน้ ไว้ ย ำมนี ไ้ ด้ เ ป็ น ที่ ป ระจัก ษ์ ต่อ สำยตำผู้คน
เรี ยบร้ อยแล้ ว ควำมงดงำมของนำงได้ ประทับลงไปกลำงใจของบุรุษน้ อยใหญ่ทวั่
ทังห้
้ องโถง แต่นำงกลับชม้ ำยตำมองไปยังชำยผู้เดียวเท่ำนัน้ ซึ่งเขำก็คือท่ำนแม่
ทัพซ่งเฟยหลงนัน่ เอง
เมื่อเห็นสำยตำสื่อควำมหมำยของหวังซูเซียวแล้ ว บุรุษทุกคนต่ำงหันไป
จับจ้ องท่ำนแม่ทพั ที่ทำเพียงจิบสุรำด้ วยท่ำทำงเรี ยบนิ่งอย่ำงโกรธเคือง บุรุษผู้นี ้ไม่
ต้ องทำอะไรโฉมงำมอันดับหนึ่งก็มอบดวงใจให้ ไปเรี ยบร้ อยแล้ ว หำกพวกเขำแย่ง
นำงมำได้ ศกั ดิศ์ รี ของท่ำนแม่ทพั จะต้ องถูกทำลำยไม่มำกก็น้อยเลยทีเดียว
บุรุษทุกคนล้ วนเตรี ยมตัวลงสนำมประมูลด้ วยดวงใจอันฮึกเหิมและเต็ม
เปี่ ยมไปด้ วยพลังของว่ำที่เอกบุรุษ หำกพวกเขำสำมำรถครอบครองหวังซูเซียวได้
ในคืนนี ้ พวกเขำย่อมต้ อ งเป็ นที่โจษจันเลื่องลือว่ำเป็ นยอดชำยผู้ได้ พิชิตโฉมงำม
เป็ นแน่
“ซูเซียวขอบรรเลงพิณเพื่อเป็ นกำรตอบแทนแก่น ้ำใจของพวกท่ำน ที่มำ
เพื่อซูเซียวในวันนี ้นะเจ้ ำคะ”
เสียงหวำนใสรำวกระดิ่งของนำงทำให้ จิตใจของผู้คนระทดระทวย เมื่อได้
 บุพเพเล่ห์รัก | 102

ฟั งเสียงร้ องเพลงและบรรเลงโดยสำวงำมแล้ ว ผู้คนต่ำงมีสหี น้ ำเคลิบเคลิ ้มเบิกบำน

รำวกับอยูใ่ นสรวงสวรรค์ ทำให้ บรรยำกำศในหอบรรดำลสุขเป็ นไปได้ ด้วยดียิ่งนัก
หลังบรรเลงเพลงจบหวังซูเซียวก็ชม้ ำยตำไปทำงท่ำนแม่ทพั อีกรอบหนึ่ง
เมื่อเห็นซ่งเฟยหลงมองกลับมำแล้ วนำงก็หลบตำทำท่ำเอียงอำยก่อนจะลอบยิ ้มใน
ใจด้ วยควำมยินดี
ควำมจริ งคืนนี ้นำงต้ องปรำกฎตัวโดยยังคงสวมผ้ ำคลุมหน้ ำเอำไว้ เหมือน
ที่เคย แต่ในเมื่อท่ำนแม่ทพั ได้ มำเยือนถึงที่แล้ ว หำกนำงไม่ทมุ่ สุดตัวคงเป็ นไปไม่ได้
เป็ นแน่!
หลังกำรบรรเลงพิณจบงำนประมูลก็เริ่ มขึ ้น เหล่ำบุรุษผู้ฮึกเหิมเริ่ มประมูล
กันอย่ำงคึกคัก แต่เมื่อเวลำผ่ำนไปท่ำนแม่ทพั ซ่งก็ยงั คงนัง่ จิบสุรำอยูเ่ หมือนเดิม
ขุนนำงซูที่นงั่ อยู่ข้ำง ๆ เมื่อเห็นท่ำทำงนิ่งเฉยของสองยอดบุรุษแล้ วก็อด
สงสัยไม่ได้ จนสุดท้ ำยก็ถำมออกไป
“ท่ำนแม่ทพั เหตุใดท่ำนจึงไม่เอ่ยปำกออกประมูลเสียทีเล่ำ ”
แม่ทพั ซ่งแสดงสำยตำเสียดำยเพียงเล็กน้ อยก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้
ทังงำนประมู
้ ลต้ องหยุดชะงัก
“ข้ ำประมูลไม่ได้ ”
ทุก คนหยุดเสนอรำคำและพร้ อมเพรี ยงกัน หันมำมองท่ำนแม่ทัพเป็ น
ตำเดียว แม่ทพั พิชิตบูรพำซ่งเฟยหลง ผู้ชนะศึกสงครำมและสตรี มำนับไม่ถ้วนผู้
นี ้น่ะหรื อจะไม่สำมำรถประมูลคืนแรกของนำงโลมอันดับหนึง่ ได้
“ไม่ได้ ?”
ขุนนำงซูทวนคำตอบของท่ำนแม่ทพั ด้ วยควำมแปลกใจ แต่คำตอบต่อมำ
103 | Queenrabbit

กลับทำให้ เขำและคนทัว่ ทังห้

้ องโถงไม่เว้ นแม้ แต่แม่เล้ ำและยอดนำงโลมอันดับหนึง่
ต้ องเบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมแตกตื่น
“นำงแพงเกินไป”
แพงเกินไป! ยำมนี ้รำคำประมูลของหวังซูเชียวนันยั
้ งอยู่แค่ห้ำร้ อยตำลึง
ทองเพียงเท่ำนัน้ เขำกลับบอกว่ำนำงแพงเกินไปอย่ำงนันรึ
้ !
ขนำดซำงเจียวมี่อดีตนำงโลมอันดับหนึ่งของหอร้ อยบุปผำยังถูกประมูล
ไปด้ วยรำคำถึงสองพันตำลึงทอง แต่ทำ่ นแม่ทพั ซ่งกลับบอกว่ำนำงแพงเกินไปที่ห้ำ
ร้ อยตำลึงทองอย่ำงนันรึ
้ !
หลังพูดจบท่ำนแม่ทพั และรองแม่ทพั ซ่งก็ออกจำกงำนประมูลไปทิง้ ให้
ผู้คนอยู่กบั ควำมสงสัย โดยไม่ร้ ู เลยว่ำเพรำะคำพูดของตนจะทำให้ กำรประมูลใน
วันนี ้ต้ องจบลงอย่ำงรวดเร็ ว
เพรำะยำมนี ้บุรุษทุกคนต่ำงกังขำในตัวของหวังซูเซียวแล้ ว หรื อว่ำสตรี
นำงนี ้จะไม่ค่คู วรกับเงินที่จะต้ องจ่ำยไปจริ ง ๆ! ไม่เช่นนันแล้
้ วเหตุใดท่ำนแม่ทพั จึง
ไม่สนใจนำงกันเล่ำ เหล่ำบุรุษในงำนประมูลต่ำงคิดไปในทิศทำงเดียวกันหมดและ
ไม่มีใครยอมประมูลต่อ ทำให้ พ่อค้ ำจำกต่ำงแดนได้ ตวั หวังซูเซียวไปในรำคำที่ถูก
แสนถูก
ในคืนนันมี
้ หลำยคนต้ องร่ ำไห้ แม่เล้ ำต้ องร่ ำไห้ ที่ได้ เงินมำเพียงน้ อยนิด
หวังซูเซียวต้ องร่ ำไห้ เพรำะควำมอับอำยในคำเล่ำลือของผู้คน และแม่ทพั ซ่งผู้ที่ยำม
นี ้นัง่ ดื่มเหล้ ำย้ อมใจอยู่ในจวนของตนด้ วยควำมเจ็บปวด ต้ องร่ ำไห้ เพรำะไปอยู่
ท่ำมกลำงสตรี งดงำมมำกมำยแต่ไม่มีโอกำสแม้ แต่จะสัมผัสแม้ เพียงปลำยนิ ้ว...
 บุพเพเล่ห์รัก | 104

เพล้ ง!!
เสียงปำจอกเหล้ ำด้ วยควำมโกรธของอัครมหำเสนำบดีจำง ทำให้ เหล่ำ
สตรี ที่รำยล้ อมอยูล่ กุ ฮือด้ วยควำมหวำดกลัว
ยำมนี ้เขำไล่ผ้ คู นที่อยู่รอบกำยออกไปหมดจนเหลือแค่คนที่มำส่งข่ำวให้
ตนเพียงเท่ำนัน้
“เจ้ ำจะบอกว่ำ หวังซูเซียวทำไม่สำเร็ จอย่ำงนันรึ
้ ”
อัครมหำเสนำบดีจำงพูดด้ วยควำมโมโห เขำสู้อตุ ส่ำห์สง่ เสริ มนำงมำเนิ่น
นำน อีกทัง้ วำงแผนกันมำอย่ำงดีเพื่อให้ นำงได้ แทรกซึมเข้ ำไปในจวนแม่ทพั นัน่
ยำมนี ้เขำสำมำรถดึงซ่งจิวจื่อออกมำและทำให้ หลงมัวเมำอยูก่ บั บุตรไร้ ค่ำของตน
ได้ แล้ ว แต่นำงกลับทำไม่สำเร็ จ! อีกทังเป็
้ นควำมไม่สำเร็ จทังที
้ ่ยงั ไม่ทนั เริ่ มเลยเสีย
ด้ วยซ ้ำ!
เหตุใดกำรที่จะแทรกซึมเข้ ำไปในจวนแห่งนันจึ
้ งยำกเย็นยิ่งนัก หมำกที่
เคยมีอยู่ก็โดนกำจัดทิ ้งจนหมดสิ ้นตังแต่
้ ก่อนซ่งจิวจื่อจะแต่งงำนแล้ ว ทำให้ ตอนนี ้
เขำรู้สกึ หงุดหงิดจนยำกจะกล่ำว
อัครมหำเสนำบดีจำงรู้ สกึ รังเกียจซ่งจิวจื่อจนอยำกจะฆ่ำนำงให้ ตำยเสีย
พันครัง้ แต่ยำมนี ้นำงอยูใ่ นจวนของเขำหำกนำงตำยไปผู้คนย่อมต้ องสงสัยเขำเป็ น
อันดับแรกเป็ นแน่ เขำจึงได้ แต่กัดฟั นทนและกดควำมรู้ สึกที่รำวกับจะได้ ยิน เสียง
ของซ่งจิวจื่อกำลังหัวเรำะเยำะตนด้ วยท่ำทำงหยิ่งยะโสเหมือนที่นำงเคยทำไว้ อย่ำง
เคียดแค้ นใจ
แต่จะว่ำอย่ำงนันก็
้ ไม่ถกู เสียทีเดียว
เพรำะยำมนี ้ซ่งจิวจื่อกำลังหัวเรำะเยำะเขำอยู.่ ..จริ ง ๆ
105 | Queenrabbit

ฮ่ำ ฮ่ำ ฮ่ำ

หลังจำกได้ ฟังเรื่ องรำวที่หย่งฉีเล่ำให้ ฟังพร้ อมทังอ่
้ ำนจดหมำยจำกพี่ชำย
ของตน ซ่งจิวจื่อก็หวั เรำะเสียงดังลัน่ อย่ำงไม่กลัวว่ำจะมีคนมำได้ ยินเลยแม้ แต่น้อย
ควำมจริ งแล้ วนำงเพียงแค่บอกให้ บิดำว่ำอย่ำประมูลคืนแรกของหวังซู
เซียวเพียงเท่ำนัน้ แต่นำงกลับคิดไม่ถึงว่ำบิดำของตนจะพูดแบบนันจนท
้ ำให้ ยอด
นำงโลมอันอับหนึง่ ถูกประมูลคืนแรกไปด้ วยเงินเพียงห้ ำร้ อยตำลึงทอง!
เห็นทีบิดำจะติดนิสยั สร้ ำงเรื่ องให้ ยิ่งใหญ่เข้ ำไว้ ไปจำกนำงเสี ยแล้ ว ยำม
นี ้ซ่งจิวจื่ออยำกเห็นสีหน้ ำของอัครมหำเสนำบดีจำงยิ่งนักว่ำเขำจะทำหน้ ำตำน่ำ
เกลียดขนำดไหนเมื่อคนที่ตนสู้อตุ ส่ำห์บม่ เพำะมำเพื่อกำรใหญ่จะถูกตัดทิ ้งทัง้ ๆ ที่
ยังไม่ได้ ใช้ เยี่ยงนี ้
ซ่งจิวจื่อรู้วำ่ หมำกของอัครมหำสนำบดีจำงนันมี
้ มำกมำยหลำยคนนัก แต่
ยำมนี ้บิดำของนำงย่อมต้ องไม่สนคนที่มีพื ้นเพจำกตระกูลเหล่ำนันเพรำะเขำต้
้ อง
ระวังตัวเอำไว้ เมื่อไม่มีนำง สุดท้ ำยชำยผู้ชมชอบควำมงำมย่อมต้ องไปหำนำงโลมผู้
งดงำมเป็ นอันดับหนึง่ อย่ำงหวังซูเซียวอยูด่ ี
ยำมนี ้จำงหลี่ม่รู ้ ู ว่ำซ่งจิวจื่อกำลังหลงมัวเมำอยู่กับจำงหย่งสือจึงสัง่ ให้
หวังซูเซียวรี บประกำศประมูลคืนแรก แต่เขำไม่ร้ ู เลยว่ำหมำกตำนีข้ องเขำนันไร้
้
ประโยชน์จนน่ำหัวร่อ เพรำะซ่งจิวจื่อรู้เรื่ องนี ้อยูก่ ่อนแล้ ว...
หลังจำกที่ซง่ จิวจื่อบอกให้ บิดำของตนว่ำหำกทนไม่ไหวก็ให้ ไปซื ้อกิน นำง
ก็ได้ ตรวจสอบนำงโลมที่มีชื่อเสียงในขณะนันหมดทุ
้ กคนแล้ ว และหวังซูเซียวก็เป็ น
หนึง่ ในนัน้
สตรี ผ้ ูนีเ้ ป็ นดั่งนกหลำยสิบหัว นับอย่ำงไรก็ นับไม่หมดดังนันคนแรกที
้ ่
 บุพเพเล่ห์รัก | 106

จำงหลี่มจู่ ะใช้ ต้องเป็ นหวังซูเซียวผู้นี ้แน่นอน และนำงก็คิดไม่ผิด จึงส่งจดหมำยไป

เตือนบิดำเพรำะรู้ ว่ำเขำต้ องทำตำมคำสัญญำอย่ำงเคร่ งครัดเป็ นแน่ สุดท้ ำยผลก็
ออกมำอย่ำงที่ทกุ คนเล่ำลือกัน
“แล้ วท่ำนพ่อเป็ นอย่ำงไรบ้ ำง”
ซ่งจิวจื่อถำมถึงบิดำของตนจำกหย่งฉีที่พงึ่ กลับมำจำกจวนแม่ทพั
“ยำมนี ้ท่ำนแม่ทพั กำลังร่ ำสุรำด้ วยควำมทุกข์ระทมอยูค่ นเดียวที่ศำลำริ ม
สระบัว”
หย่งฉีตอบด้ วยดวงตำสมใจ เพรำะได้ เป็ นคนสนิทของซ่งจิวจื่อจึงทำให้
เขำเคยโดนท่ำนแม่ทพั กลัน่ แกล้ งอยู่หลำยครัง้ หลำยครำ ถึงแม้ แต่ละเรื่ องจะไม่ใช่
เรื่ องหนักหนำเท่ำใดนัก แต่เมื่อนำมำรวมกันแล้ วก็นบั ว่ำสร้ ำงควำมคับแค้ นใจให้
เขำได้ อยูค่ อ่ นข้ ำงเยอะเลยทีเดียว
“อืม เช่นนันแล้
้ วเอำจดหมำยนี่ไปส่งให้ แม่รองก็แล้ วกัน บอกนำงด้ วยว่ำ
ไม่ต้องรี บ เพรำะเรื่ องแบบนี ้ต้ องใช้ เวลำ”
ซ่งจิวจื่อส่ำยหัวอย่ำงอ่อนใจกับเรื่ องของบิดำและคนสนิทของตน ยำมที่
นำงกลับไปที่จวนแม่ทพั พร้ อมกับเหม่ยฉีและหย่งฉี บิดำและพี่ชำยของนำงต่ำง
แสดงท่ำทีเป็ นปรปั กษ์ กับเด็กทังสองอย่
้ ำงเห็นได้ ชัด หำกไม่ใช่เพรำะเหม่ยฉีเป็ น
สตรี อีกทังยั
้ งดูแลนำงอย่ำงดีด้วยแล้ วล่ะก็ ไม่แคล้ วคงต้ องเป็ นแบบหย่งฉีอย่ำง
แน่นอน
ด้ วยควำมที่เป็ นเด็กผู้ชำยและไม่คอ่ ยพูด หย่งฉีจึงถูกท่ำนพี่และบิดำของ
นำงกลัน่ แกล้ งอย่ำงหนัก แต่จะบอกว่ำเป็ นกำรกลัน่ แกล้ งก็ไม่ถกู นัก น่ำจะเรี ยกว่ำ
เป็ นกำรฝึ กอย่ำงหนักจะเหมำะเสียกว่ำ หำกไม่ใช่เพรำะเขำมีวรยุทธไม่ต่ำช้ ำแล้ ว
107 | Queenrabbit

ล่ะก็ยำมนี ้อำจจะตำยไปแล้ วก็เป็ นได้

“ภรรยำ เหตุใดท่ำนพ่อตำจึงชมชอบในสตรี ยิ่งนักเล่ำ”
จำงหย่งสือถำมขัดควำมคิดของซ่งจิวจื่อด้ วยควำมสงสัย หลำยวันมำนี ้
เขำอยู่กบั นำงตลอดเวลำทำให้ ทงสองคนได้
ั้ แลกเปลี่ยนเรื่ องรำวของกันและกันอยู่
หลำยเรื่ อง หนึ่ง ในนันคื
้ อควำมนิยมชมชอบในหญิ งงำมของท่ำนแม่ทพั ที่เขำคิด
อย่ำงไรก็คิดไม่ออกว่ำเหตุใดท่ำนพ่อตำของเขำจึงหลงใหลในเรื่ องนันยิ
้ ่งนัก
“หย่งสือเอ๋ยหย่งสือ บุรุษย่อมมีสญ
ั ชำตญำณในกำรเป็ นนักล่ำสตรี ที่ตน
ชมชอบกันทุกผู้ ท่ำนพ่อเพียงแค่มีมำกเกินไปจึงทำให้ เป็ นอย่ำงที่เห็นเท่ำนันเอง”
้
“แต่ข้ำไม่เป็ นนะ!”
จำงหย่งสือรี บพูดแก้ ตวั ให้ ตนเองทันที เขำจะเป็ นบุรุษเยี่ยงนันได้
้ อย่ำงไร
เล่ำ ไม่ใช่ว่ำท่ำนพ่อตำไม่ดี เพียงแต่เขำมีชื่อเสียงย่ำแย่เรื่ องสตรี เป็ นอย่ำงมำก
แม้ แต่เสี่ยวเป่ ำเพื่อนของเขำที่เป็ นลูกเจ้ ำของร้ ำนขำยซำลำเปำในตลำดยังรู้ เรื่ องนี ้
เลย
“ไม่เป็ นจริ ง ๆ รึ”
ซ่งจิวจื่อพูดพลำงชีไ้ ปที่ปำกอันบวมชำ้ ของตนด้ วยดวงตำเป็ นประกำย
ท่ำทีของนำงทำให้ ใบหน้ ำของจำงหย่งสือขึ ้นสีขึ ้นมำทันที แต่จะให้ เขำทำอย่ำไรได้
เล่ำ ภรรยำยอดเยี่ยมยิ่งนัก พอยิ่งทำก็ยิ่งรู้ สกึ ติดใจจะอย่ำงไรก็อยำกทำอีก จึงทำ
ให้ ทงเขำและนำงมี
ั้ สภำพเป็ นอย่ำงที่เห็น
“ข้ ำ ข้ ำพอจะเข้ ำใจท่ำนพ่อตำขึ ้นมำบ้ ำงแล้ ว ”
จำงหย่งสือก้ มหน้ ำด้ วยท่ำทำงเขินอำย แต่ก็ต้องรี บพูดเมื่อนึกขึ ้นได้ ว่ำ
ท่ำนพ่อตำทำกับสตรี หลำยนำงแต่เขำไม่ใช่!
 บุพเพเล่ห์รัก | 108

“แต่ข้ำเป็ นกับท่ำนคนเดียวไม่เป็ นกับคนอื่นแน่นอน!”

ซ่งจิวจื่อดวงตำสำดประกำยโหดเหี ้ยมขึ ้นมำทันทีเมื่อนึกถึงยำมที่สำมี
ของตนทำอย่ำงนันกั
้ บสตรี อื่นก่อนจะพูดด้ วยน ้ำเสียงเย็นเยียบขึ ้นมำว่ำ
“ย่อมต้ องเป็ นเช่นนัน้ หำกเจ้ ำมีคนอื่นข้ ำจะทิ ้งเจ้ ำไปไม่หวนกลับ หรื อ
อำจจะฆ่ำเจ้ ำทิ ้งพร้ อมกับคนผู้นนเลยก็
ั้ เป็ นได้ ”
“ภรรยำ อย่ำทิ ้งข้ ำไปนะ”
เมื่อได้ ยินสิ่งที่ซ่งจิวจื่อพูดจำงหย่งสือก็ผวำรี บกอดนำงไว้ ทนั ทีท่ำทีของ
เขำทำให้ ซง่ จิวจื่อกอดปลอบเขำด้ วยควำมอ่อนโยนและหัวเรำะด้ วยควำมเอ็นดู
“ข้ ำเพียงแค่บอกเจ้ ำไว้ เท่ำนัน้ หำกเจ้ ำไม่ทำข้ ำย่อมต้ องไม่ทิ ้งเจ้ ำไปอย่ำง
แน่นอน”
เมื่อได้ ยินเช่นนันจำงหย่
้ งสือก็ถอนหำยใจอย่ำงโล่งอก แต่เขำก็ยงั รู้ สกึ ได้
ว่ำซ่งจิวจื่อน่ำจะยังโกรธอยู่ เขำจึงรี บเอำของสำคัญให้ นำงพลำงคิดว่ำของสิ่งนี ้
น่ำจะทำให้ นำงอำรมณ์ดีขึ ้นมำบ้ ำง
“ภรรยำ ข้ ำ เคยได้ คัม ภี ร์ เ ล่ม หนึ่ ง มำจำกศิ ษ ย์ พี่ เขำบอกว่ ำ หำกข้ ำ
แต่งงำนแล้ วจำเป็ นต้ องฝึ กวิชำจำกในนัน้ แต่ยำมนีข้ ้ ำบำดเจ็ บเลยยังไม่ทันได้
เปิ ดดู ท่ำนจะลองอ่ำนก่อนหรื อไม่”
จำงหย่ ง สื อ รี บ ลุ ก จำกเตี ย งไปยั ง กระเบื อ้ งบนพื น้ แผ่ น หนึ่ ง อย่ ำ ง
กระตือรื อร้ น เขำแงะเอำหนังสือเล่มหนึง่ ออกมำจำกใต้ กระเบื ้องและประคองส่งให้
นำงรำวกับเป็ นสมบัติล ้ำค่ำ
ซ่งจิวจื่อถึงกับคิ ้วกระตุกเมื่อเห็นคัมภีร์ที่ถกู ซ่อนไว้ อย่ำงดีของจำงหย่งสือ
เพียงแค่เห็นเพียงแวบเดียวนำงก็ร้ ู แล้ วว่ำของสิ่งนี ้คืออะไร ศิษย์พี่ของเขำถึงกับให้
109 | Queenrabbit

หนัง สือ ปกเหลือ ง(1)โดยบอกว่ำ เป็ น คัม ภี ร์ ฝึก วิ ช ำเชี ย วรึ ! ยำมนี ซ้ ่ง จิ ว จื่ อ รู้ สึก
หัวเรำะไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ และเริ่ มรู้สกึ ว่ำอยำกจะเจอศิษย์พี่คนนี ้ขึน้ มำเสียแล้ ว...
................. ติดตำมต่อได้ ในเล่ม ...................

________________________________________________________________________________________________________
(1) หนังสือปกเหลือง คือหนังสือรวมภำพชุนกงฮว่ำ หรื อ ภำพอีโรติกของจีนในสมัยโบรำณนัน่ เอง
ซึง่ ภำพเหล่ำนันมิ
้ จำเป็ นต้ องเป็ นภำพในลักษณะที่ชำย-หญิงอยู่ในระหว่ำงกิจกรรมกำรร่วมเพศ หรื อ
ต้ องวำดให้ เห็นอวัยวะเพศเท่ำนัน้ แต่ยงั ครอบคลุมไปถึง ภำพเหตุกำรณ์ก่อน หรื อ หลัง กิจกรรม
รวมถึง ภำพที่กระตุ้นให้ ผ้ ชู มสำมำรถจินตนำกำรต่อไปได้ ด้วย
 บุพเพเล่ห์รัก | 110

ตอนที่ 9 ยุแยง
หลังจำกกิน ๆ นอน ๆ มำหลำยวัน ยำมนี ้จำงหย่งสือก็กลับมำขยับแขน
ขำได้ เป็ นปกติอีกครัง้ ถึงแม้ ว่ำบำดแผลจะยังไม่หำยสนิทแต่ก็พอเคลื่อนไหวได้
และเป็ นเพรำะว่ำคืนนี ้เป็ นคืนสุดท้ ำยแล้ วที่ซง่ จิวจื่อได้ ประกำศปิ ดเรื อน ทำให้ เขำ
จำต้ องลุกขึ ้นมำแต่งกำยชุดรัดกุมเพื่อไปทำภำรกิจที่ได้ รับมอบหมำยมำให้ สำเร็ จ
“ภรรยำ หำกข้ ำกลับมำไม่ได้ ทำ่ นต้ องรี บหนีไปทันทีเลยนะ”
ซ่งจิวจื่อที่กำลังนัง่ มองสำมีของตนแต่งกำยอยูเ่ งียบ ๆ คืนนี ้สำมีของนำง
ช่ำงดื ้อดึงเหลือเกิน ขนำดนำงงดจูบเขำก็ยงั คงจะพยำยำมออกไปให้ ได้ ทำให้ นำง
จนใจ สุดท้ ำยจึงได้ แต่รอจนเขำเตรี ยมพร้ อมเสร็ จนำงถึงจะเปิ ดปำกถำม
“แล้ วเจ้ ำจะไปทำอะไรเล่ำ”
นำงถำมหลำยรอบแล้ วแต่เขำก็ไม่ยอมปริ ปำกบอกแม้ แต่นิดเดียว เขำ
ช่ำงเรี ยนรู้ ได้ รวดเร็ วนัก ครำก่อนนำงบอกไว้ ว่ำหำกไม่อยำกโกหกก็ไม่ต้องพูด ถ้ ำ
ไม่พูดก็ไม่ผิด ครำนี ้เขำจึงเลือกที่จะปิ ดปำกให้ สนิทไม่ยอมบอกอะไรกับนำงแทน
จนสุดท้ ำยเมื่อเขำกำลังจะก้ ำวออกไปจำกห้ อง นำงก็ยื ้อเขำเอำไว้ ก่อนจะนำของ
บำงอย่ำงออกมำจำกสำบเสื ้อ
“ไม่ต้องไปแล้ ว เจ้ ำอยำกได้ สงิ่ นี ้ไม่ใช่รึ”
111 | Queenrabbit

จำงหย่งสือมองของที่สตรี ตรงหน้ ำนำออกมำด้ วยดวงตำเบิกกว้ ำง เพรำะ

สิ่งที่นำงนำออกมำนันมั
้ นคือสมุดที่เขำต้ องเข้ ำไปเอำออกมำจำกห้ องของบิดำของ
ตน คือสำเหตุที่ทำให้ เขำต้ องบำดเจ็บนอนซมอยู่หลำยวัน หรื อก็คือภำรกิจของเขำ
นัน่ เอง!
“ภรรยำ! ท่ำนเอำมำจำกไหน!”
“เล่ม นี ไ้ ม่ ใ ช่ เ ล่ม เดี ย วกับ ที่ เ จ้ ำฉี ก ออกมำหรอกแต่ เ ป็ น เล่ม ที่ ข้ ำ ลอก
ออกมำเอง”
ยำมนี ้ใบหน้ ำของจำงหย่งสือเปลี่ยนไปเปลีย่ นมำหลำกหลำยอำรมณ์นกั
เขำพยำยำมมำทังเดื
้ อนกลับเอำออกมำได้ แค่กระดำษแผ่นเดียว แต่ภรรยำใช้ เวลำ
ไม่กี่วนั กลับลอกหนังสือได้ ทงเล่
ั ้ ม!
“ท่ำนขี ้โกงเกินไปแล้ ว!”
“หืม ข้ ำไม่ได้ โกงอะไรนี่ ข้ ำก็แค่ใช้ เวลำที่บิดำของเจ้ ำไปหำเหล่ำภรรยำ
และอนุ เข้ ำไปยืมของออกมำแล้ วก็เอำไปคืนเท่ำนันไม่
้ ได้ มีอะไรเป็ นพิเศษหรอก”
ใช่แล้ ว ซ่งจิ วจื่อเพียงแค่เข้ ำไปยืมสมุดเล่มนันออกมำนั
้ ่งลอก ใช้ เวลำ
เพียงไม่กี่ก้ำนธูปค่อยเอำไปคืน ทำแบบนี ้สำมคืนนำงก็ได้ สมุดเล่มนันมำครบทั
้ ง้
เล่มแล้ ว อีกทังยั
้ งไม่มีใครจับได้ วำ่ ของหำยไปด้ วย
“แต่มีคนที่เก่งมำก ๆ เฝ้ำอยู!่ ”
“พวกเขำไม่ได้ เก่งเท่ำใดนัก ข้ ำเดินเข้ ำเดินออกตังหลำยรอบพวกเขำยั
้ ง
ไม่เห็นรู้สกึ ตัวแม้ แต่นิดเดียว”
เมื่อได้ ยินเช่นนันจำงหย่
้ งสือก็ยน่ หน้ ำด้ วยควำมไม่พอใจ เหตุใดภรรยำถึง
เก่งกว่ำเขำกันเล่ำ เขำเป็ นบุรุษจะต้ องปกป้องสตรี ที่ตนรัก แต่ถ้ำนำงแข็งแกร่งกว่ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 112

เขำ แล้ วเขำจะปกป้องนำงได้ อย่ำงไรกัน

“แล้ วเหตุใดท่ำนถึงไม่บอกข้ ำ”
เจ้ ำกำลังป่ วยข้ ำอยำกให้ เจ้ ำพักผ่อน หำกข้ ำบอกไปย่อมต้ องทำให้ เจ้ ำ
ลำบำกใจ สู้บอกทีเดียวตอนที่ทำเสร็ จเรี ยบร้ อยแล้ วดีกว่ำ”
“...”
จำงหย่งสือถึงกับพูดไม่ออก เขำกลับไปนัง่ ที่เตียงไม่พูดไม่จำ อีกทังไม่
้
ยอมมองหน้ ำซ่งจิวจื่อแม้ แต่น้อย นี่เขำกำลังน้ อยใจใช่หรื อไม่!
ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจยำวก่อนจะเดินเข้ ำไปนัง่ ข้ ำง ๆ สำมีขี ้น้ อยใจของตน
แต่ยงั ไม่ทนั ได้ ทำอะไรเขำก็นงั่ หันหลังให้ นำงอีกครัง้ พร้ อมกับทำเสียงเสียงจิ๊จ๊ะใน
ลำคอเหมือ นคนไม่พ อใจ นำงจึ งได้ แ ต่ท อดถอนใจก่ อนจะเริ่ ม พูด ด้ วยนำ้ เสียง
อ่อนโยน
“หย่งสือเจ้ ำรู้ หรื อไม่ ถึงแม้ ว่ำข้ ำจะเก่งแต่ก็มีหลำยเรื่ องที่ข้ำทำไม่ได้ ดู
อย่ำงตอนนี ้สิ เจ้ ำกำลังน้ อยใจที่ข้ำไม่ยอมบอกเรื่ องนี ้กับเจ้ ำ แต่ข้ำก็ไม่ร้ ู ว่ำจะทำ
อย่ำงไรดีเพื่อให้ เจ้ ำพอใจ”
“...”
“หย่งสือ”
ซ่งจิวจื่อส่งเสียงเรี ยกชำยหนุ่มที่นงั่ นิ่งหันหลังให้ ตน นำงค่อย ๆ โอบมือ
รอบเอวสอบสวมกอดเขำจำกข้ ำงหลัง เมื่อเห็นว่ำเขำไม่ปฎิเสธอะไรก็เริ่ มโยกตัวไป
มำเหมือนยำมมำรดำกำลังกล่อมเด็ก
“หย่งสือไม่โกรธได้ หรื อไม่ ครัง้ ต่อไปข้ ำจะบอกเจ้ ำก่อน”
“หย่งสือไม่น้อยใจได้ หรื อไม่ หำกเจ้ ำยอมเข้ ำใจข้ ำจะให้ เจ้ ำทำอะไรก็ได้ ”
113 | Queenrabbit

“หย่งสือหันมำมองข้ ำได้ หรื อไม่...”

ซ่งจิวจื่อยังไม่ทนั พูดจบชำยหนุ่มในอ้ อมกอดก็พลิกตัวกลับมำทำบทับ
นำงลงบนเตียงด้ วยดวงตำเป็ นประกำยรำวกับได้ ของเล่นที่ถูกอกถูกใจ ก่อนจะ
ถำมสตรี ตรงหน้ ำเพื่อควำมแน่ใจอีกครัง้
“จริ ง ๆ นะ”
ซ่งจิวจื่อหลับตำรอรับสัมผัสจำกชำยตรงหน้ ำก่อนจะตอบรับด้ วยเสียง
แผ่วเบำ
“อืม”
แต่รอแล้ วรอเล่ำสำมีผ้ นู ำ่ รักก็ไม่ประทับจูบลงมำเสียที นำงลืมตำขึ ้นมำก็
เห็นเขำทำหน้ ำงงงวยอยูจ่ ึงได้ แต่เลิกคิ ้วถำมว่ำเขำต้ องกำรอะไรกันแน่
“ข้ ำอยำกอ่ำนคัมภีร์ของศิษย์พี่”
“...”
เมื่อได้ ยินสิ่งที่สำมีของตนพูดซ่งจิวจื่อก็ถึงกับมุมปำกกระตุก ยำมนี ้นำง
อยำกเอำสมุดเล่มนันไปเผำทิ
้ ้งเสียให้ ร้ ูแล้ วรู้รอด! แล้ วไปลำกศิษย์พี่นำ่ ฆ่ำให้ ตำยผู้
นันออกมำฆ่
้ ำทิ ้งซะเดี๋ยวนี ้เลย!

หลัง จำกทะเลำะกัน เรื่ อ งคัม ภี ร์ได้ สักพัก สุด ท้ ำ ยสองสำมี ภรรยำก็ ได้
ข้ อสรุ ป เมื่อซ่งจิวจื่อสัญญำว่ำหลังจำกนี ้อีกหนึ่งเดือนนำงถึงจะยอมให้ เขำอ่ำน
เพรำะยำมนี ้ร่ำงกำยของเขำไม่แข็งแรงหำกฝึ กวิชำนันธำตุ
้ ไฟอำจเข้ ำแทรกได้
เมื่อได้ ยินเหตุผลที่แสดงถึงควำมเป็ นห่วงเป็ นใยของซ่งจิวจื่อแล้ ว ชำย
หนุ่มผู้ไม่ร้ ู เรื่ องรู้ รำวอะไรเลยว่ำสมุดเล่มนัน้ ไม่ใช่คมั ภีร์ฝึกยุทธก็กลับมำเชื่อฟั ง
 บุพเพเล่ห์รัก | 114

อย่ำงน่ำรักน่ำชังเช่นเดิม
ทังสองคนนอนคุ
้ ยเล่นกันบนเตียงเพื่อใช้ เวลำจำกกำรประกำศปิ ดเรื อน
คืนสุดท้ ำยให้ ค้ มุ ค่ำ เมื่อซ่งจิวจื่อเห็นสำมีของตนกลับมำน่ำรักเหมือนเดิมแล้ วก็เริ่ม
แผนกำรณ์ยแุ ยงให้ เขำทำเรื่ องที่นำงต้ องกำรทันที
“หย่งสือเหตุใดเจ้ ำจึงต้ องพยำยำมทำภำรกิจทัง้ ๆ ที่เจ้ ำยังบำดเจ็บอยู่
ด้ วย เหตุใดจึงไม่ให้ คนอื่นรับช่วงต่อเล่ำ”
ซ่งจิวจื่อเริ่ มถำมเกี่ยวกับงำนของชำยหนุ่มข้ ำงกำย หำกนำงคิดไม่ผิดคน
พวกนี ้จะต้ องมีแผนสองแผนสำมยำมทำงำนไม่สำเร็ จไม่ใช่รึ เหตุใดหย่งสือจึงต้ อง
ดื ้อรัน้ จะทำงำนนันให้
้ สำเร็ จด้ วยตัวคนเดียวด้ วย
“เวลำเรำได้ ภำรกิจมำย่อมต้ องทำให้ สำเร็ จสิ หำกไม่สำเร็ จ...”
“ทำไมรึ”
“ข้ ำก็ ไม่ร้ ู เหมือนกัน มีอยู่ครั ง้ หนึ่งข้ ำเคยทำพลำดแต่ว่ำเกื อบตำยเลย
สลบไปหลำยวัน นอนอยู่บนเตียงไปอีกหลำยเดือน ข้ ำเลยไม่ร้ ู ว่ำพวกเขำทำโทษ
คนทำพลำดหรื อไม่ ภรรยำควำมจริ งแล้ วเรำเคยพบ...”
จำงหย่งสือกำลังจะพูดอะไรบำงอย่ำงแต่ยงั ไม่ทนั พูดจบซ่งจิวจื่อก็พดู ขัด
ขึ ้นมำเสียก่อน
“หย่งสือ เอำแบบนี ้ดีหรื อไม่ ถึงจะถูกเขำช่วยชีวิตเอำไว้ แต่เจ้ ำก็ทำงำนให้
พวกเขำอย่ ำ งหนัก ตัง้ แต่ เ ด็ ก ยัน โต อี ก ทัง้ ยัง เกื อ บทิ ง้ ชี วิ ต ไปอี ก หลำย ๆ รอบ
บุญคุณย่อมทดแทนจนหมดสิ ้นแล้ ว เจ้ ำลำออกมำอยูก่ บั ข้ ำดีหรื อไม่ เงินทองเรำมี
มำกมำยยำมว่ำงก็ออกไปท่องเที่ยว อยำกกินอะไรก็กิน อยำกทำอะไรก็ทำ ฟั งแล้ ว
น่ำสนใจใช่ไหมเล่ำ”
115 | Queenrabbit

เมื่อได้ ยินคำถำมของซ่งจิวจื่อชำยหนุ่มก็นิ่งงันไป เขำขมวดคิ ้วแน่นรำว

กับกำลังครุ่นคิดอย่ำงหนักก่อนจะพูดออกมำอย่ำงไม่แน่ใจว่ำ
“แต่ศิษย์พี่คงไม่อนุญำต”
“หำกศิษย์พี่เป็ นคนดีจริ งย่อมต้ องเข้ ำใจเจ้ ำอยู่แล้ ว เจ้ ำลำออกมำไม่ได้
หมำยควำมว่ำจะไม่ยงุ่ เกี่ยวกับเขำไปเลยเสียหน่อย หำกเขำเดือดร้ อนเจ้ ำย่อมต้ อง
เข้ ำไปช่วยเหลือเป็ นธรรมดำอยูแ่ ล้ ว”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ ชำยหนุ่มยิ ้มกว้ ำง เขำพยักหน้ ำยินดีที่ปัญหำอัน
ยิ่งใหญ่ถกู แก้ ไขได้ อย่ำงง่ำยดำยโดยภรรยำของตน
“จริ งด้ วย! ภรรยำช่ำงฉลำดเฉลียวยิ่งนัก ข้ ำโชคดีจริ ง ๆ ที่ได้ แต่งกับท่ำน”
“ใช่แล้ ว ๆ เรำทังคู
้ น่ นโชคดี
ั้ ยิ่ง”

หลังจำกพ้ นกำหนดสำมวันสำมคืนรอบที่สอง ซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือก็

ปรำกฎตัวขึ ้นด้ วยหน้ ำตำผ่องใสทังคู
้ ่ สำหรับซ่งจิวจื่อนันทุ
้ กคนล้ วนเข้ ำใจว่ำนำง
ต้ องอิ่มเอมเป็ นอย่ำงยิ่ง แล้ วเหตุใดคุณชำยสำมถึงผ่องใสไปกับนำงด้ วยเล่ำ! ทัง้ ๆ
ที่เสียงร้ องไห้ ในคืนนันยั
้ งคงดังก้ องอยู่ในใจของทุกคนในจวน แล้ วเหตุใดเขำจึงมี
หน้ ำตำท่ำทำงสดใสได้ ถึงเพียงนี ้
ไหนจะท่ำทำงสนิทสนมกลมเกลียวรำวกับโลกนีม้ ีเพียงเรำสองนัน่ อีก
หรื อว่ำช่วงเวลำหกวันที่ผ่ำนมำเขำจะถูกเคี่ยวกรำอย่ำงหนักจนตกเป็ นทำสรักของ
นำงปี ศำจผู้นนไปแล้
ั้ วกัน!
ยำมนี ้ซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือกำลังจับจูงมือกันเดินไปทำงประตูจวนโดย
ไม่สนเหล่ำเด็กรับใช้ ที่ฮหู ยินใหญ่สง่ มำให้ ที่เรื อนแม้ แต่น้อย แต่ยงั ไม่ทนั ไปถึงไหนก็
 บุพเพเล่ห์รัก | 116

มีชำยแก่ผ้ หู นึง่ ก้ ำวออกมำขวำงทำงของพวกเขำไว้ เสียก่อน

“เรี ยนสะใภ้ สำมและคุณชำยสำม ฮูหยินใหญ่ ขอเชิ ญพวกท่ำนที่เรื อน
หลักขอรับ”
ชำยชรำผู้นี ้คือพ่อบ้ ำนจี พ่อบ้ ำนคนสำคัญแห่งจวนอัครมหำเสนำบดีจำง
นัน่ เอง วันนี ้เขำได้ รับมอบหมำยให้ จัดเด็กรับใช้ ที่พอใช้ กำรได้ เข้ ำไปในเรื อนหนิง
เหอ เพื่อเป็ นหูเป็ นตำให้ แก่ฮหู ยินใหญ่และนำยท่ำน แต่ทว่ำยืนรอมำครึ่งค่อนวัน คู่
บ่ำวสำวข้ ำวใหม่ปลำมันก็ไม่ยอมออกมำเสียที
จนกระทัง่ พวกเขำท้ อใจและกำลังจะออกไปกันนัน่ แหละ เจ้ ำนำยทังสอง
้
ท่ำนถึงจะออกมำจำกเรื อนนอนได้ แต่คนทังคู
้ ก่ ลับทำท่ำไม่สนใจกลุม่ คนที่อตุ ส่ำห์
ยืนรอมำตังนำนและเดิ
้ นผ่ำนเลยไปเหมือนไม่มีใครอยูต่ รงนี ้!
พ่อบ้ ำนจีเห็นท่ำไม่ดีจึงรี บวิ่งเข้ ำไปขวำงคู่บรุ ุ ษสตรี ผ้ ไู ม่สนใจใคร ก่อนที่
ทังสองจะผ่
้ ำนประตูจวนออกไปนัน่ เอง
ซ่งจิวจื่อเห็นคนมำขวำงทำงของตนก็ขมวดคิ ้วแสดงควำมไม่พอใจก่อน
จะถำมด้ วยน ้ำเสียงหงุดหงิดออกไปว่ำ
“ข้ ำกับสำมีอดุ อู้อยู่ในเรื อนตังหลำยวั
้ น จะขอออกไปสูดอำกำศภำยนอก
บ้ ำงไม่ได้ เชียวรึ ”
พ่อบ้ ำนจีผ้ มู ำกประสบกำรณ์ไม่เคยพบเจอเหตุกำรณ์เช่นนี ้ เพรำะทุกครัง้
หำกฮูหยินใหญ่เป็ นคนเรี ยกตัว ไม่ว่ำใครในจวนแห่งนี ้จะต้ องรี บเร่ งไปตำมคำสัง่
อย่ำงไม่อิดออด แล้ วสตรี ผ้ นู ี ้เหตุใดจึงต้ องขัดคำสัง่ ด้ วยเล่ำ!
“แต่ฮหู ยินใหญ่ทำ่ น...”
“พ่อสำมีอยูห่ รื อไม่”
117 | Queenrabbit

เมื่อได้ ยินคำถำมที่ไม่เกี่ยวกับเรื่ องตรงหน้ ำเลยแม้ แต่น้อย พ่อบ้ ำนจีก็

ชะงักไป แต่ด้วยควำมที่เป็ นบ่ำวผู้มำกประสบกำรณ์ ใช้ เวลำไม่นำน เขำก็ ตอบ
ออกไป
“นำยท่ำนเข้ ำวังไปตังแต่
้ ยำมเหม่ำ(05.00 - 06.59) แล้ วขอรับ”
“อ้ อ ถ้ ำอย่ำงนันรอพบพวกท่
้ ำนพร้ อมกันตอนพ่อสำมีกลับมำก็แล้ วกัน
รบกวนบอกฮูหยินใหญ่ด้วยว่ำสะใภ้ สำมขอตัวออกไปสูดอำกำศนอกจวนกับสำมี
เสียหน่อย ไม่ต้องรอแล้ ว”
“ส่วนคนในเรื อนของข้ ำยังไม่ต้องจัดมำ เดี๋ยวกลับจำกเดินเล่นแล้ วข้ ำจะ
เป็ นคนเลือกคนพวกนันด้
้ วยตัวเอง”
“แต่ถ้ำพวกท่ำนไม่อยำกรอข้ ำก็ไม่เป็ นไร หย่งฉี ! ถ้ ำใครมันเข้ ำมำโดย
ไม่ได้ รับอนุญำตก็ตีมนั ให้ ตำยและโยนมันออกไปซะ”
หลัง พู ด จบและเห็ น หย่ ง ฉี อ อกมำรั บ ค ำสั่ง และยื น เฝ้ ำ หน้ ำเรื อ นให้
เรี ยบร้ อยแล้ ว ซ่งจิวจื่อก็เดินเคียงคู่กับจำงหย่งสือ ออกไปนอกจวนโดยไม่สนใจ
กลุม่ คนที่ยืนสัน่ เทำอยูเ่ ต็มหน้ ำเรื อนของพวกตนเลยแม้ แต่น้อย

ขณะนี ้ในเรื อนหลักเหล่ำฮูหยินและอนุทกุ นำงของอัครมหำเสนำบดีจำง

กำลังนัง่ เตรี ยมพร้ อมรอซ่งจิวจื่ออยู่ พวกนำงต่ำงเตรี ยมตัวแต่งองค์ทรงเครื่ องเพื่อ
ข่มขวัญสะใภ้ สำมกันอย่ำงเต็มที่ แต่รอเท่ำไหร่สตรี ผ้ นู ี ้ก็ไม่มำเสียที
ฮูหยินใหญ่ ซงั หรู นงั่ อยู่ตรงเก้ ำอี ้ประธำนด้ วยท่วงท่ำเกียจคร้ ำน นำงจิบ
ชำรำวกับไม่สนใจสิง่ ใดแต่ในใจนันร้
้ อนรนดัง่ ไฟแผดเผำแล้ ว
นังสะใภ้ ไม่ได้ เรื่ อง!
 บุพเพเล่ห์รัก | 118

ปิ ดเรื อนไปหกวันหกคืนแล้ วเหตุใดวันนี ้ยังมีหน้ ำมำตื่นสำยอีกรึ ยำมนี ้ชำ

ก็เย็นชืดไปสองกำแล้ ว จะอย่ำงไรนำงก็ยงั คงต้ องรักษำท่ำทีของนำยหญิงผู้สงู ศักดิ์
เอำไว้ อย่ำให้ ขำยหน้ ำเหล่ำเมียน้ อยพวกนี ้เด็ดขำด โมโหได้ ไม่นำนพ่อบ้ ำนจีที่ถูก
ส่งตัวไปตำมสตรี นำงนันก็
้ กลับมำพร้ อมสีหน้ ำไม่ส้ ดู ีเท่ำใดนัก
“เรี ยนฮูหยินใหญ่ สะใภ้ สำมกับคุณชำยสำมไม่อยูแ่ ล้ วขอรับ”
เมื่อได้ ยินคำรำยงำนจำกพ่อบ้ ำนจี ซังหรูก็ไม่อำจแสดงท่วงท่ำเกียจคร้ ำน
ได้ อีกต่อไป ยำมนี ้นำงนัง่ ตัวตังตรงพลำงสอบถำมด้
้ วยใบหน้ ำเรี ยบเรื่ อยแทน
“ไม่อยูแ่ ล้ ว?”
“นำงบอกว่ำจะรอเข้ ำมำพบฮูหยินพร้ อมกับนำยท่ำนแล้ วก็ออกไปข้ ำง
นอกขอรับ”
“นำงไปไหน?”
“นำงบอกว่ำจะออกไปสูดอำกำศกับคุณชำยสำม และฝำกมำบอกนำย
หญิงว่ำไม่ต้องรอแล้ ว”
นำงกล้ ำพูดว่ำไม่ต้องรอแล้ ว! สตรี นำงนี ้ปล่อยให้ ผ้ อู ื่นรอมำตังครึ
้ ่ งค่อน
วันแต่พอถึงเวลำกลับบอกว่ำไม่ต้องรอแล้ วอย่ำงนันรึ
้ ! ฮูหยินใหญ่ไม่สำมำรถรักษำ
ใบหน้ ำเรี ยบเรื่ อยได้ อีกต่อไป นำงโมโหจนบีบถ้ วยชำแตกคำมือทำเอำคนรอบตัว
ต่ำงแตกตื่นกันไปหมด

โรงเตี๊ยมซิ่นเล่อ และ โรงเตี๊ยมซิ่นซิ่ง เป็ นสองโรงเตี๊ยมชื่อดังของเมือง

หลวงที่แข่งขันกันมำนำน ด้ วยชื่อที่คล้ ำยคลึงกันและกำรจัดกำรที่แปลกประหลำด
ของทัง้ สองที่ ทำให้ โรงเตี๊ยมทัง้ สองแห่งเป็ นคู่แข่งชิ งอันดับหนึ่งของเมืองหลวง
119 | Queenrabbit

อย่ำงสูสมี ำหลำยปี โดยไม่มีใครสำมำรถเข้ ำมำแทรกกลำงได้

แต่ใครจะรู้วำ่ โรงเตี๊ยมทังสองแห่
้ งนี ้เป็ นของซ่งจิวจื่อ สตรี ที่มีข่ำวลือและ
ชื่อเสียงที่ย่ำแย่ที่สดุ ในแว่นแคว้ น แต่จะให้ ทำอย่ำงไรได้ เรื่ องไม่ดีของนำงนันเป็
้ น
สิ่งที่คอยค ้ำจุนให้ ชำวบ้ ำนชำวเมืองมีเรื่ องสนุกสนำนได้ สนทนำกันมำช้ ำนำนแล้ ว
และจะยังคงเป็ นต่อไปอย่ำงแน่นอน
ยำมนี ้ผู้คนต่ำงรับรู้ ว่ำซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือมำเยือนโรงเตี๊ยมซิ่นเล่อ
เพื่อชิมเมนูใหม่ที่พ่อครัวใหญ่พึ่งคิ ดค้ นขึ ้น โดยนำงได้ จองห้ องพิเศษที่น้อยคนนัก
จะมีโอกำสได้ เข้ ำไปนั่ง เพรำะห้ องนันมี
้ ไว้ เพื่อต้ อนรั บเหล่ำเชือ้ พระวงศ์ และคน
สำคัญเท่ำนัน้
แต่จะว่ำอย่ำงนันก็
้ ไม่ถกู ...
เพรำะนำงคือเจ้ ำของที่แห่งนี ้เชียวนะ!
้ งแม้ ว่ำยำมนี ้จะมีเชื ้อพระวงศ์ผ้ สู งู ศักดิ์หรื อขุนนำงชันผู
ดังนันถึ ้ ้ ใหญ่โผล่
มำ จะอย่ำงไรห้ องนี ้ก็ต้องตกเป็ นของซ่งจิวจื่ออยูด่ ี
บรรยำกำศภำยในห้ องพิเศษอันโอ่โถงยำมนีผ้ ิดกับที่ผ้ ูคนคิดไว้ ลิบลับ
เพรำะแทนที่จะมีอำหำรกองเต็มโต๊ ะ กลับกลำยเป็ นกองสมุดบัญชีและลูกคิดวำง
อยู่แทน โดยซ่งจิวจื่อกำลังพลิกสมุดบัญชี พลำงดีดลูกคิดด้ วยสีหน้ ำคร่ ำเคร่ง ส่วน
สำมีของนำงนันออกไปส่
้ งภำรกิจตังนำนแล้
้ ว
ยำมนีน้ ำงต้ องยุ่งเรื่ องแต่งงำนและเรื่ องทำงบ้ ำนจนแทบไม่มีเวลำมำ
ตรวจดูร้ำนรวงที่ตนเป็ นเจ้ ำของ วันนี ้เห็นว่ ำมีโอกำสนำงกับจำงหย่งสือจึงพำกัน
ออกมำทำธุระของตนแทน
ซ่งจิวจื่อให้ เหล่ำหลงจู๊นำสมุดบัญชีมำเตรี ยมไว้ ก่อนที่ตนจะมำแล้ ว เมื่อ
 บุพเพเล่ห์รัก | 120

มำถึงนำงจึงเริ่ มงำนของตนในทันทีโดยไม่แม้ แต่จะจิบน ้ำชำสักอึกเดียว

ในขณะที่ซง่ จิวจื่อกำลังคร่ ำเคร่งอยูก่ บั สมุดบัญชีตรงหน้ ำ นำงก็จบั สัมผัส
ได้ วำ่ มีคนผู้หนึง่ ลอบเข้ ำมำในห้ องอย่ำงเงียบเชียบจึงส่งเสียงทักทำยโดยใส่ใจนัก
“ยินดีต้อนรับแขกไม่ได้ รับเชิญ ยำมนี ้ข้ ำกำลังยุง่ อยู่ ไม่ทรำบว่ำท่ำนมีธุระ
อะไรหรื อไม่ หำกไม่มีอะไรมำทำงไหนก็เชิญกลับไปทำงนันก็
้ แล้ วกัน”
ซ่งจิวจื่อพูดทัง้ ๆ ที่ยงั ก้ มหน้ ำก้ มตำดีดลูกคิดในมือโดยไม่สนใจผู้บกุ รุ ก
เลยแม้ แต่น้อย แต่เวลำผ่ำนไปหลำยชัว่ ลมหำยใจ คนผู้นนก็
ั ้ ยงั คงไม่ไปไหนและยืน
อยูม่ มุ ห้ องพร้ อมแรงกดดันอย่ำงเงียบ ๆ ชวนให้ เสียสมำธิเป็ นอย่ำงยิ่ง
เมื่อเจอแรงกดดันประหลำดก็พำนให้ หมดอำรมณ์ ทำงำนเอำเสียดื ้อ ๆ
นำงจึงจำต้ องเงยหน้ ำขึ ้นมำจำกกองสมุดบัญชีอย่ำงเสียไม่ได้ เมื่อมองขึ ้นมำซ่งจิ
วจื่อก็เห็นชำยรูปร่ำงสูงใหญ่ยืนอยูต่ รงหน้ ำตน ใบหน้ ำคมดุดนั นันท
้ ำให้ นำงเบิกตำ
กว้ ำง ดวงตำดำสนิทใต้ คิ ้วทรงกระบี่มีประกำยอ่ำนไม่ออกกำลังจับจ้ องนำงอยู่
“ท่ าน!”
........................................
121 | Queenrabbit

ตอนที่ 10 ความห่วงใยที่ยากจะกล่าว
ท่ าน!
เมื่อเห็นใบหน้ ำของเขำ ถึงแม้ จะดูอำยุมำกขึ ้นแต่อย่ำงไรนำงก็จำเขำได้
ชำยผู้นี ้มำโผล่อยูท่ ี่นี่ได้ อย่ำงไรกัน! เมื่อเห็นใบหน้ ำดุดนั และแววตำอ่ำนไม่ออกของ
เขำแล้ วซ่งจิวจื่อก็อดพูดออกไปไม่ได้ วำ่
“ท่ำนคือใคร?”
ชำยผู้นนหลุ
ั ้ ดมำดยำกจะคำดเดำทันที ยำมนี ้เขำหัวเสียอย่ำงหนักที่สตรี
ผู้นี ้ทำให้ เรื่ องยุ่งวุ่นวำยไปเสียหมด จนสุดท้ ำยต้ องทิ ้งงำนทิ ้งกำรที่จดั กำรอยู่และ
รี บมำหำนำงด้ วยตนเอง
“ซ่งจิวจื่ออย่ำมำทำเป็ นไขสือ!”
เมื่อเห็นชำยตรงหน้ ำหลุดมำด ซ่งจิวจื่อก็หวั เรำะน้ อย ๆ อย่ำงพึงพอใจ
คนผู้นี ้ไม่ได้ เจอกันนำนก็เลยนึกว่ำจะเปลี่ยนไปแล้ วเสียอีก จะอย่ำงไรเจ้ ำนี่ก็ยงั คง
เหมือนเดิมสินะ
“อ้ อ ที่ แ ท้ ก็ ท่ำ นเหวิน ซำนนี่ เ อง ไม่ได้ เ จอกันเสียนำนท่ำนอำจำรย์ ยัง
สบำยดีอยูห่ รื อไม่”
 บุพเพเล่ห์รัก | 122

ชำยที่ยืนอยู่เบื ้องหน้ ำของนำงคือ หลงเหวินซาน อดีตศิษย์ร่วมสำนักปี

เดียวของซ่งจิวจื่อ ในยำมเด็กนำงได้ ประสบเครำะห์กรรมทำให้ ต้องระหกระเหิน
เดินทำงไปทัว่ กับท่ำนตำที่พึ่งปลดเกษี ยณ ทำให้ มีโอกำสได้ พบเจอผู้คนมำกมำย
หลำยรูปแบบ และหนึง่ ในนันก็
้ คือชำยผู้นี ้นี่เอง
“เจ้ ำไม่มีสทิ ธิเรี ยกเขำว่ำอำจำรย์!” หลงเหวินซำนกล่ำวเสียงเข้ ม
สตรี ผ้ นู ี ้ยังมีหน้ ำมำเรี ยกอำจำรย์ของเขำอย่ำงหน้ ำตำเฉย หลำยปี ก่อนซ่ง
จิ ว จื่ อ ได้ ห ลอกให้ ท่ำ นอำจำรย์ สอนวิ ช ำให้ แ ละหนี ห ำยไปทัน ที ห ลัง ฝึ ก สำเร็ จ
ถึงแม้ วำ่ ท่ำนอำจำรย์จะไม่วำ่ อะไรแต่พวกเขำย่อมไม่พอใจเป็ นแน่
ยำมนันสตรี
้ ผ้ นู ี ้ยังเป็ นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ ๆ ก็โผล่มำกับเด็ก
อีกสองคนและตำแก่หนึ่งคนอย่ำงไม่มีที่มำที่ไป มำถึงก็ ตีสนิทกับท่ำนอำจำรย์
หลอกให้ สอนวิชำลับให้ พอฝึ กสำเร็ จก็หนีหำยไปไม่บอกกล่ำวทังเด็
้ กและคนแก่
สร้ ำงควำมคับข้ องหมองใจให้ แก่เหล่ำศิษย์ที่พยำยำมอย่ำงยิ่งยวดเพื่อที่จะได้ ฝึก
วิชำลับวิชำนันอย่
้ ำงเขำยิ่งนัก
ฝั่ งซ่งจิวจื่อ เมื่อเห็นชำยตรงหน้ ำพูดด้ วยน ้ำเสียงที่เริ่ มจะไม่พอใจนำงก็
เปลีย่ นคำพูดใหม่เพื่อไม่ให้ เขำโกรธ
“อ้ อ ถ้ ำอย่ำงนันตำแก่
้ นนั่ สบำยดีหรื อไม่”
“เจ้ ำ...”
เมื่อได้ ยินคำเรี ยกใหม่ของซ่งจิวจื่อ หลงเหวินซำนก็ถึงกับคิ ้วกระตุก สตรี
นำงนี ้นิสยั แย่เป็ นอย่ำงยิ่ง เขำไม่ให้ นำงเรี ยกอย่ำงหนึ่ง นำงก็เปลี่ยนไปเรี ยกอีก
อย่ำงหนึ่ง อีกทังค
้ ำเรี ยกใหม่นนฟั
ั ้ งแล้ วก็ชวนให้ โมโหนัก! แต่จะอย่ำงไรยำมนี ้เขำ
จะต้ องใจเย็นลงก่อน เพรำะต้ องจัดกำรเรื่ องที่ทำให้ เขำต้ องมำในวันนี ้
123 | Queenrabbit

“เจ้ ำไปสอนอะไรหย่งสือ เหตุใดอยู่ดี ๆ เจ้ ำเด็กนั่นถึงได้ มำโวยวำยจะ

ออกจำกจิ่นอีเว่ย”
เมื่อได้ ยินคำพูดของชำยตรงหน้ ำซ่งจิวจื่ อก็ ประติดประต่อเรื่ องรำวได้
ทันที ยำมเด็กท่ำนตำของนำงบอกว่ำจะพำไปหำปรมำจำรย์ทำ่ นหนึง่ และคนผู้นนั ้
อำจจะมีเบำะแสที่พอจะช่วยเหลือนำงจำกเครำะห์กรรมที่ติดตัวมำก็เป็ นได้
แต่แทนที่จะได้ วิธีแก้ กลับได้ วิชำตีนผีมำเสียนี่ ยำมนันนำงไม่
้ ค่อยเข้ ำใจ
นักว่ำเหตุใดศิษย์ของท่ำนปรมำจำรย์ อย่ำงคนตรงหน้ ำถึงได้ แค้ นเคืองนำงนัก แต่
เมื่อรู้ ว่ำวิชำตีนผีที่นำงรู้ จักคือสุดยอดวิชำตัวเบำที่ไม่ใช่ใครก็สำมำรถฝึ กได้ แล้ ว
นำงก็เข้ ำใจในควำมโกรธเหล่ำนัน้
แต่สำเหตุที่แท้ จริ งที่พวกนำงต้ องแยกตัวออกมำ เป็ นเพรำะว่ำที่แห่งนัน้
คือสถำนที่ฝึกกองกำลังลับบำงอย่ำง จำกจำนวนคนและกำรปฏิบตั ิภำรกิ จที่ ไม่
ธรรมดำทำให้ ท่ำนตำและพวกนำงตัดสินใจบอกลำท่ำนปรมำจำรย์ผ้ นู นั ้ ซึ่งท่ำนก็
ไม่ได้ วำ่ อะไร ยำมนี ้นำงรู้แล้ วว่ำสถำนที่แห่งนันเป็
้ นสถำนที่ฝึกกองกำลังจิ่นอีเว่ย !
แล้ วท่ำนตำของนำงทรำบเรื่ องเหล่ำนี ้ได้ อย่ำงไรกัน!
ซ่งจิวจื่อพยำยำมคิดเท่ำไหร่ก็คิดไม่ออก สุดท้ ำยก็ได้ แต่ปัดเรื่ องนี ้ออกไป
จำกสมองเสียให้ หมด นำงมองคนตรงหน้ ำและก็คำดเดำได้ แล้ วสิบส่วนว่ำเจ้ ำศิษย์
พี่ที่นำงอยำกฆ่ำวันละหลำย ๆ รอบก็คือคนผู้นี ้นี่เอง
“หืม ท่ำนคือศิษย์พี่ผ้ เู กรี ยงไกรของสำมีนนเอง
ั ้ จิวจื่อยินดียิ่งนักที่ได้ พบ
ท่ำนในวันนี ้”
หลงเหวินซำนถึงกับคิ ้วกระตุกอีกครัง้ ยำมนี ้มันใช่เวลำมำยินดีอย่ำงนัน้
รึ!
 บุพเพเล่ห์รัก | 124

“อ้ อ คัมภีร์ฝึกยุทธเล่มนันข้
้ ำจะรักษำไว้ อย่ำงดี ท่ำนอย่ำได้ กงั วลใจไป แต่
จะว่ำไปแล้ วรสนิยมของท่ำนนันแย่
้ ยิ่งนัก รู้ หรื อไม่ว่ำเล่มนันคนเขำเลิ
้ กอ่ำนกันไป
หมดแล้ ว ยำมนี ้ต้ องอ่ำนของร้ ำนซือเชี่ยนจึงจะได้ อรรถรสและเข้ ำถึงอำรมณ์ยงิ่ กว่ำ
หำกท่ำนยังไม่มีข้ำให้ ทำ่ นลองยืมดูก่อนดีหรื อไม่”
คำพูดของซ่งจิวจื่อพูดหลงเหวินซำนก็เริ่ มหน้ ำแดงด้ วยไม่ร้ ู ว่ำอำยหรื อ
โกรธ หนังสือเล่มนันเขำสู
้ ้ อตุ ส่ำห์ยกให้ เจ้ ำเด็กนัน่ เพรำะเห็นว่ำกำลังจะแต่งงำนกับ
สตรี ร้ ำยกำจผู้นี เ้ ผื่ อ จะก ำรำบนำงได้ บ้ ำง แต่เ ขำรู้ แล้ ว ว่ำ ตนเองคิด ผิ ด เพรำะ
สุดท้ ำยนำงก็เอำเรื่ องนี ้มำฟำดหน้ ำเขำกลับอยูด่ ี
“เลิกเล่นลิ ้นได้ แล้ ว จำงหย่งสือเป็ นคนที่ตงั ้ ใจทำงำนมำตลอด เจ้ ำทำ
อะไรกับเขำกันแน่!”
เมื่อได้ ยินชำยตรงหน้ ำพูดดังจนแทบจะกลำยเป็ นคำรำมแล้ ว ซ่งจิวจื่อก็ร้ ู
แล้ วว่ำไม่สำมำรถเล่นต่อไปได้ นำงจึงถอนหำยใจก่อนจะตอบไปตำมควำมจริ ง
“ข้ ำไม่ได้ ทำอะไรก็แค่เป็ นภรรยำที่ดีให้ คำแนะนำกับสำมีก็เท่ำนัน”
้
ใช่ ซ่ง จิ ว จื่ อ ไม่ได้ ท ำอะไรเลย นำงเพี ย งแค่พูด เรื่ อ งที่ ต้ อ งกำรเท่ำนัน้
และซ่งจิวจื่อก็เชื่อว่ำสำมีของตนก็ต้องกำรในสิง่ เดียวกันอย่ำงแน่นอน
“เขำสำบำนตนแล้ ว จิ่นอีเว่ยไม่ใช่ที่ ๆ ใครจะเข้ ำจะออกได้ ตำมอำเภอใจ”
หลงเหวินซำนพูดด้ วยแววตำดำมืดทำให้ ซ่งจิวจื่อรู้ สึกถึงอะไรบำงอย่ำง
ยำมนีน้ ำงนึกขึน้ มำได้ แล้ วว่ำสำมีของนำงหำยไป! หำกคนตรงหน้ ำมำที่นี่ จำง
หย่งสือก็ต้องมำด้ วยแล้ วตอนนี ้เหตุใดเขำจึงไม่กลับมำ
“หย่งสือไปไหน”
ซ่งจิวจื่อถำมชำยตรงหน้ ำด้ วยน ้ำเสียงเคร่ งเครี ยด และคำตอบของเขำก็
125 | Queenrabbit

ทำให้ นำงรู้สกึ หวำดกลัวอย่ำงที่ไม่เคยรู้สกึ มำก่อน!

“เขำทำผิดกฎ”
“เขำบอกเรื่ องที่ไม่ควรบอกกับเจ้ ำ ยำมนี ้เขำต้ องถูกลงโทษเพรำะเจ้ ำ จะ
ปกป้องเขำอย่ำงนันรึ
้ แค่ครอบครัวตัวเองก็เต็มกลืนไม่ใช่หรื อไงกัน!”
เมื่ อ หลงเหวิน ซำนพูดจบก็ ย กยิ ม้ ชั่วร้ ำยและหำยออกไปจำกครรลอง
สำยตำของซ่งจิวจื่อทันที หำกเป็ นยำมปกตินำงย่อมต้ องตำมเขำทัน แต่ยำมนี ้นำง
กำลังตื่นตระหนกเรื่ องของจำงหย่งสือทำให้ เขำคลำดสำยตำไปอย่ำงง่ำยดำย เมื่อ
นำงจับสัมผัสเขำไม่ได้ ก็เริ่ มโมโหตัวเองที่ใจเย็นไม่พอ
ปั ง!
ซ่งจิวจื่อโกรธจนดวงตำกลำยเป็ นสีเลือด นำงกระแทกโต๊ ะที่ทำจำกหิน
อ่อนตรงหน้ ำจนแยกเป็ นสองส่วน
ดี! พวกเขำกล้ ำท้ ำทำยขีดจำกัดของข้ ำก็คอยดูแล้ วกันว่ำใครจะได้ ร้องไห้
ก่อนกัน
ซ่งจิวจื่อเดินออกจำกโรงเตี๊ยมเพื่อมุง่ หน้ ำไปยังวังหลวง สถำนที่ที่นำงไม่
เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวแม้ แต่น้อย แต่หำกต้ องหำตัวจำงหย่งสือให้ เจอ จะอย่ำงไรที่วงั
หลวงก็ต้องมีจิ่นอีเว่ยสักคนให้ นำงจับมำเค้ นคอได้ เป็ นแน่ แต่ยงั ไม่ทนั จะก้ ำวไป
ไหนก็มีเสียงที่ค้ นุ เคยดังขึ ้นเสียก่อน
“ภรรยำท่ำนจะไปไหนรึ ” จำงหย่งสือเดินเข้ ำมำพร้ อมกับถุงกระดำษที่ใส่
ซำลำเปำอยูเ่ ต็มถุง
เมื่อซ่งจิวจื่อได้ ยินเสียงนันดวงตำก็
้ พลันกลับมำเป็ นปกติ นำงหันกลับไป
เห็นสำมีของตนกำลังถือถุงซำลำเปำยืนอยูไ่ ม่ไกลนักก็รีบวิ่งเข้ ำไปกอดเขำทันที
 บุพเพเล่ห์รัก | 126

“ภรรยำท่ำนเป็ นอะไร คนมองหมดแล้ ว ” จำงหย่งสือพูดด้ วยควำมเขิน

อำย แต่มือกลับกอดสตรี ตรงหน้ ำกลับทันทีโดยไม่มีทีทำ่ จะผลักไสแม้ แต่น้อย
ซ่งจิ วจื่อลำกสำมีของตนกลับเข้ ำไปในโรงเตี๊ยมก่อนจะจับเขำหมุนไป
หมุนมำเพื่อตรวจดูร่ำงกำยของเขำอย่ำงกังวล
“พวกเขำไม่ได้ ทำอะไรเจ้ ำใช่หรื อไม่”
จำงหย่งสือมองท่ำทีแปลกประหลำดของซ่งจิวจื่ออย่ำงงงงวย ก่อนจะ
ตอบตำมควำมจริ งไป
“พวกเขำพักงำนข้ ำเพรำะเปิ ดเผยควำมลับให้ ท่ำนรู้ แต่ควำมจริ งแล้ ว
น่ำจะเป็ นเพรำะศิษย์พี่ร้ ูวำ่ ข้ ำบำดเจ็บอยูก่ ็เลยยังไม่ไห้ ทำอะไรมำกกว่ำ ”
“อย่ำพูดถึงเจ้ ำนัน่ ให้ ข้ำได้ ยินนะ!”
ยำมนีซ้ ่งจิวจื่อรู้ สึกโมโหหลงเหวินซำนอย่ำงหนัก เขำกล้ ำพูด เช่นนันจน
้
ทำให้ นำงเข้ ำใจผิด จะอย่ำงไรก็ไม่อยำกได้ ยินชื่อหรื อแม้ กระทัง่ คำว่ำศิษย์พี่ เพรำะ
พอนึกถึงนำงก็พลันรู้สกึ เหมือนอยำกจะระเบิดอะไรสักอย่ำงทิ ้งเลยทีเดียว
ท่ำทีเช่นนี ้ทำให้ จำงหย่งสือยิ่งมึนงงหนักกว่ำเดิม หรื อว่ำภรรยำของเขำ
จะทะเลำะกับศิษย์พี่กนั แต่จะเป็ นไปได้ อย่ำงไรในเมื่อศิษย์พี่ของเขำนันยำมจะพู
้ ด
ก็พดู แทบนับคำได้ หำกจะทะเลำะกับภรรยำของเขำศิษย์พี่คงต้ องพูดหลำยคำเป็ น
แน่จึงจะทำให้ ภรรยำโกรธได้ ถึงเพียงนี ้
แต่จะอย่ำงไรก็อย่ำทำให้ สตรี ที่กำลังโกรธ โมโหหนักขึ ้นไปอีก คำสัง่ สอน
จำกพ่อของเสี่ยวเป่ ำ เจ้ ำของร้ ำนซำลำเปำที่เขำแวะเวียนไปก่อนหน้ ำนี ้ ยังไม่ทนั
ข้ ำมวันก็ได้ ใช้ ทนั ทีทำให้ จำงหย่งสือรู้สกึ อัศจรรย์ใจยิ่งนัก เห็นทีจะต้ องแวะไปบ่อย
ๆ เพื่อเรี ยนรู้กำรเป็ นสำมีที่ดีจำกเขำเสียแล้ ว
127 | Queenrabbit

“ภรรยำอย่ำพึง่ โกรธข้ ำไม่พดู แล้ วก็ได้ แต่ศิษย์...คนผู้นนฝำกจดหมำยมำ

ั้
ให้ ทำ่ นด้ วย”
แต่จะเรี ยกว่ำจดหมำยก็ไม่ถูกเพรำะกระดำษที่จำงหย่งสือยื่นมำให้ นนั ้
เป็ นเพียงเศษกระดำษแผ่นเล็ก ๆ ที่เขียนข้ อควำมสัน้ ๆ ไว้ วำ่
สิบปี แก้ แค้ นก็ยังไม่ สาย!
นี่เขำยังแค้ นนำงเรื่ องวิชำนัน่ อยูอ่ ีกรึ!

ยำมนี ้โต๊ ะหินอ่อนเนื ้อดีในห้ องรับรองพิเศษได้ เปลีย่ นเป็ นโต๊ ะไม้ ขดั ตำทัพ
เรี ยบร้ อยแล้ ว สองสำมีภรรยำผู้รักใคร่ กลมเกลียวก็นงั่ ทำนข้ ำวร่ วมกันเสมือนไม่
เคยมีเหตุกำรณ์อะไรเกิดขึ ้น แต่สดุ ท้ ำยควำมสงสัยก็ชนะทุกสิ่ง ถึงแม้ จะกลัวว่ำซ่ง
จิวจื่อจะโมโหมำกกว่ำเดิมแต่จำงหย่งสือก็อดถำมออกไปไม่ได้
“ภรรยำ ท่ำนรู้จกั ศิษย์...คนผู้นนใช่
ั ้ หรื อไม่”
“ใช่ ข้ ำเคยเจอเขำมำก่อน”
“ท่ำนจำเรื่ องที่คำ่ ยฝึ กได้ !”
ซ่งจิวจื่อเลิกคิ ้วขึ ้นก่อนจะมองท่ำทีตื่นเต้ นแปลก ๆ ของสำมีของตนด้ วย
หน้ ำครุ่นคิด หรื อว่ำเขำจะเคยเจอนำงมำก่อน
“อืม”
“แล้ วภรรยำ...จำข้ ำได้ หรื อไม่”
เมื่อเห็นสีหน้ ำกระตือรื อร้ นของชำยตรงหน้ ำแล้ วซ่งจิวจื่อก็ถึงกับพูดไม่
ออก ทัง้ ๆ ที่นำงมีควำมจำเป็ นเลิศแท้ ๆ แต่เหตุใดจึงไม่มีควำมทรงจำเกี่ยวกับเขำ
แม้ แต่น้อยกัน นำงนิ่งเงียบและพยำยำมคิดถึงหนึง่ ปี ที่คำ่ ยแห่งนันอย่
้ ำงเอำเป็ นเอำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 128

ตำย แต่จะอย่ำงไรก็นกึ ไม่ออกว่ำเคยเจอคนตรงหน้ ำตอนไหน

“...”
ควำมเงียบของซ่งจิวจื่อทำให้ จำงหย่งสือรับรู้ ได้ ว่ำนำงจำเขำไม่ได้ เมื่อ
คิดได้ เช่นนันจู
้ ่ ๆ ในใจก็ร้ ู สกึ เศร้ ำอย่ำงเหลือแสนทำให้ น ้ำตำค่อย ๆ รื น้ ขึ ้นมำอย่ำง
ห้ ำมไม่อยู่
ไม่ได้ !
เขำเป็ นลูกผู้ชำยจะอย่ำงไรก็ปล่อยให้ น ้ำตำไหลออกมำไม่ได้ ก่อนหน้ ำนี ้
ศิษย์พี่เคยบอกแล้ วว่ำภรรยำจะต้ องจำเขำไม่ได้ เป็ นแน่ ซึ่งเขำก็เข้ ำใจเพรำะเวลำ
ผ่ำนมำนำนขนำดนันถึ
้ งจะจำได้ ก็คงเลือนลำงอย่ำงมำกเป็ นแน่...แต่เหตุใดนำงถึง
จำศิษย์พี่ได้ แต่กลับจำเขำไม้ ได้ เล่ำ!
หยดน ้ำตำจำกควำมน้ อยเนื ้อต่ำใจของจำงหย่งสือหยดลงมำอย่ำงห้ ำม
ไม่อยู่ ทำให้ ซง่ จิวจื่อตกใจจนทำอะไรไม่ถกู
“ข้ ำเข้ ำใจ ว่ำท่ำนต้ องจำไม่ได้ เป็ นแน่ แต่..แต่พอรู้ ว่ำท่ำนจำศิษย์พี่ได้ ไม่
รู้ทำไมจึงเสียใจมำก”
ยิ่งพูดน ้ำตำก็ยิ่งพรั่งพรูออกมำ จำงหย่งสือปำดน ้ำตำพลำงกลันสะอื
้ น้ จน
หน้ ำแดงก่ ำ แต่จะอย่ำงไรก็กลันไม่
้ อยู่สุดท้ ำยจึงปล่อยให้ ไหลออกมำหมดมำด
ลูกผู้ชำยที่ตนพยำยำมรักษำไว้ ทนั ที
ฝ่ ำยซ่งจิวจื่อเมื่อได้ ยินเหตุผลที่สำมีของตนต้ องหลัง่ น ้ำตำแล้ วก็ไม่ร้ ูจะทำ
อย่ำงไรดี นี่เขำกำลังอิจฉำใช่หรื อไม่! นำงเคยเห็นคนอิจฉำริ ษยำกันมำมำกมำย
แต่อิจฉำจนน ้ำตำไหลนี่จะอย่ำงไรสำมีของนำงก็เป็ นคนแรก ซ่งจิวจื่อจึงได้ แต่กอด
ปลอบคนตรงหน้ ำพลำงลูบหลังเขำเบำ ๆ
129 | Queenrabbit

“หย่ง สือ ข้ ำ เป็ น คนควำมจ ำดี เ ป็ น อย่ำ งยิ่ ง บำงที ห น้ ำ ตำของเจ้ ำ คง

เปลี่ยนไปมำกจนข้ ำไม่ร้ ู ว่ำเจ้ ำเป็ นเด็กคนไหนก็เป็ นได้ ลองเล่ำเรื่ องของเจ้ ำให้ ข้ำ
ฟั งดีหรื อไม่”
เมื่อจำงหย่งสือได้ ยินคำพูดของซ่งจิวจื่อเขำก็พยักหน้ ำน้ อย ๆ ก่อนจะเล่ำ
เรื่ องของตนให้ นำงฟั ง...

สิ บปี ก่อน ณ ค่ายฝึ กกองกาลังจิ่ นอีเว่ย

จางหย่งสื อในยามเด็ก พึ่งมายังที ่แห่งนี ้ได้ไม่นานนักและกาลังจะได้รับ
ภารกิ จแรกที ่จะทาให้เขาได้เป็ นสมาชิ กของที ่แห่งนีอ้ ย่างเป็ นทางการ ซึ่ งทาให้เขา
รู้สึกตืน่ เต้นเป็ นอย่างมาก
ภารกิ จของเขานัน้ เป็ นแค่การส่งจดหมายให้ชายคนหนึ่ งในหมู่ บ้านไม่
ไกลนัก ในวันนัน้ เขาจึ งเตรี ยมสัมภาระแค่เพี ยงไม่ กี่อย่างสาหรับการเดิ นทางไป
กลับภายในวันเดี ยว ซึ่ งศิ ษย์ พีก่ ็กาชับแล้วกาชับอี กอย่างเป็ นห่วงว่าหากมี อะไรไม่
ชอบมาพากลให้เขารี บหนีทนั ที แต่ทว่า..เขาไม่รู้ว่าไม่ชอบมาพากลนัน้ เป็ นอย่างไร
สุดท้ายจึ งได้แต่นอนจมกองเลือดรอให้ชายผูน้ นั้ ฆ่าทิ้ งเสียอย่างนัน้
ในขณะที ่ เ ขาคิ ด ว่ า ตนเองก าลัง จะตายก็ มี เ ด็ ก ผู้ห ญิ ง คนหนึ่ ง เข้ า มา
ช่วยชี วิตของตนเอาไว้ แต่ยงั ไม่ทนั ได้คิดอะไรเขาก็สลบไปเสียก่อน เมื ่อลื มตาตื ่น
ขึ้ นมาเด็กผูห้ ญิ งคนนัน้ ก็ไม่อยู่แล้ว แต่ในบทสนทนาของนางและเด็กผูห้ ญิ งอีกคน
หนึ่งทีเ่ ขาได้ยินยามกาลังสลึมสลือนัน้ ยังคงติ ดตรึ งอยู่ในใจเขาทุกเวลา
‘คุณหนูทาไมเราไม่เอาเจ้านีไ่ ปด้วยเล่า ถ้าเขายังอยู่ทีน่ ีต่ ่อไปเขาต้องตาย
แน่’
 บุพเพเล่ห์รัก | 130

‘ข้าพาเขาไปด้วยไม่ ได้เพราะเขามี เจ้าของแล้ว แต่ ในอนาคตหากว่ามี

โอกาสได้พบกันอีกข้าอาจจะคิ ดอีกทีก็ได้’
หลังจากนัน้ หลายเดื อนจางหย่งสือที ่หายจากอาการบาดเจ็ บก็พยายาม
เป็ นอย่างหนักเพือ่ ที ่จะรักษาชี วิตของตนให้ดี เผือ่ จะมี โอกาสได้พบกับเด็กผู้หญิ ง
คนนัน้ อีกครัง้ และทวงคาสัญญาทีน่ างเคยพูดไว้ ซึ่ งความพยายามอย่างยิ่ งยวดนัน้
ได้ทาให้เขาพอมี ฝีมื ออยู่บา้ งจนสามารถออกปฎิ บตั ิ ภารกิ จได้อีกครัง้
หลังจากท่านอาจารย์ รู้ว่าสาเหตุที่เขาทาภารกิ จแรกล้มเหลวเป็ นเพราะ
เผลอหลุดปากพูดในสิ่ งที ่ไม่ควรพูด ทาให้หลังจากนัน้ ภารกิ จที ่เขาได้รับเป็ นงานที ่
ไม่ตอ้ งพูดอย่างการขโมยของและ..ฆ่าคนแทน
วันเวลาผ่านไปถึงแม้จะรู้ว่าสิ่ งทีต่ นทานัน้ เป็ นสิ่ งไม่ดี แต่เมื ่ออาจารย์และ
เพือ่ น ๆ ในทีแ่ ห่งนัน้ เอ่ยปากชมยามทีเ่ ขาสามารถทาภารกิ จสาเร็ จ ทาให้เขารู้สึกดี
ยิ่ งนักเมื ่อเป็ นทีย่ อมรับของพีน่ อ้ ง...ของครอบครัว
เวลาผ่านไปเนิ่ นนานสุดท้ายเขาก็ได้พบกับเด็กผูห้ ญิ งคนนัน้ อีกครัง้ !
นางก าลัง เดิ น น าขบวนคนที ่ ก าลัง ขนหี บ อะไรบางอย่ า งไปยัง ร้ า น
เครื ่องประดับแห่งหนึ่ง โดยมี ผูค้ นในเมื องล้อมรอบ นางดูส่องประกายเจิ ดจ้าราว
กับเป็ นศูนย์ กลางของผูค้ นมากมายที ่รายล้อม ถึงแม้เวลาจะผ่านไปแต่ถึงอย่างไร
เขาก็จาได้อย่างแน่นอนว่าสตรี ผูน้ ีจ้ ะต้องเป็ นคนเดี ยวกันกับเด็กผูห้ ญิ งที ่ช่วยชี วิต
ของเขาผูน้ นั้ !
ในขณะที ่เขากาลังตื ่นเต้นดีใจอยู่ ศิ ษย์ พีท่ ี ่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ตบไหล่เขาเบา
ๆ เหมื อนให้กาลังใจ อีกทัง้ ยังพูดเรื ่องทีเ่ ขาไม่เข้าใจอีกด้วย
‘หย่งสือ สตรี ผูน้ ีร้ ้ายกาจยิ่ งกว่ายามเด็กยิ่ งนัก หากเจ้าไม่อยากทาข้าจะ
131 | Queenrabbit

พยายามหาทางอืน่ ให้ดีหรื อไม่’

คาพูดของศิ ษย์ พีท่ าให้เขารู้สึกตื ่นตระหนกเป็ นอย่างยิ่ ง หากเขาไม่ได้ทา
ภารกิ จนัน้ แล้วเขาจะเจอนางได้อย่างไรเล่า! แต่สดุ ท้ายจางหย่งสือก็โล่งใจเพราะ
ไม่มีใครสามารถทาหน้าทีน่ ีไ้ ด้อย่างแน่นอน นอกจากเขาทีเ่ ป็ นบุตรสติ ไม่ดีของอัคร
มหาเสนาบดีจาง
และแล้ววันที ่เขารอคอยก็มาถึง หลังจากโดนรับตัวกลับจวนได้เพียงวัน
เดี ยว คนของวังหลวงก็มาประกาศราชโองการเพือ่ มอบสมรสพระราชทานแต่เช้า
เมื ่อได้รับราชโองการแล้วเขาก็รออย่างใจจดใจจ่ อถึ งวันแต่งงานที ่จะมาถึ งในอี ก
หนึ่งเดือนข้างหน้า วันทีเ่ ขาจะได้พบกับนาง
แต่ยงั ไม่ ทนั ข้ามวันเขากลับได้ยินเรื ่ องที ่น่ายิ นดี ที่สดุ ในชี วิตเลยก็ ว่าได้
เมื ่อคนในจวนพากันพูดคุยกันว่ าคู่ หมั้นของเขา คุณหนูซ่งแห่ งจวนแม่ ทพั พิ ชิต
บูรพาได้มาเยือนอยู่หน้าประตูจวนแล้ว!
ถึงแม้ว่าจะถูกสัง่ เอาไว้โดยบิ ดาว่าห้ามออกไปไหนเด็ดขาด แต่จะอย่างไร
ก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้ออกไปได้ สุดท้ายจึ งได้แต่แอบดูอยู่ห่าง ๆ หลังต้นไม้ในจวน
ตอนแรก เขาเพียงแค่อยากเห็นหน้าของนางเพียงเท่านัน้ แต่เมื ่อได้ยินว่า
ตนจะมี โอกาสได้ไปเดิ นเทีย่ วเล่นกับสตรี ผนู้ นั้ ก็อดตอบตกลงไม่ได้
เมื ่อซ่ งจิ วจื ่อเดิ มเข้ามาทาให้เขาตกใจเผลอถอยหลังไปถึ งสองก้าว แต่
เมื ่อไปถึงตลาดและได้พูดคุยกับนางจนได้มีโอกาสเรี ยกนางด้วยคา ๆ นัน้ คาทีเ่ ขา
ไม่เคยคิ ดไม่เคยฝันว่าจะได้ใช้มนั เรี ยกสตรี ตรงหน้ามาก่อนทาให้เขาตระหนักได้ว่า
ในทีส่ ดุ ...เราก็ได้พบกัน
 บุพเพเล่ห์รัก | 132

ซ่งจิวจื่อฟั งเรื่ องของจำงหย่งสือด้ วยอำรมณ์หลำกหลำย แน่นอนว่ำนำง

ต้ องจำเด็กคนนันได้
้ เป็ นเพรำะว่ำเด็กคนนันหั
้ วช้ ำที่สดุ ดูซื่อที่สดุ และอ่อนแอที่สดุ
ทำให้ ทกุ คนเป็ นห่วงเป็ นอย่ำงยิ่งยำมที่เขำออกไปทำภำรกิจเป็ นครัง้ แรก
แต่กฎก็ต้องเป็ นกฎ ที่แห่งนันไม่
้ อนุญำตให้ ใครไปช่วยผู้อื่นยำมปฏิบัติ
ภำรกิจแรกเด็ดขำด แต่นำงไม่ใช่สมำชิกของที่แห่งนันจะอย่
้ ำงไรกฎย่อมต้ องไม่มี
ผลกับนำง แต่เพรำะควำมชะล่ำใจทำให้ สดุ ท้ ำยแล้ วนำงไปถึงเกือบจะสำยเกินไป
เด็กคนนันเกื
้ อบจะทิ ้งชีวิตของตนไปแล้ วหำกนำงไม่ไปถึงเสียก่อน ยำม
นันนำงทะเลำะกั
้ บท่ำนตำเสียใหญ่โตเพื่อที่จะนำเด็กคนนี ้กลับมำด้ วยแต่สดุ ท้ ำยก็
ทำไม่ได้ จึงได้ แต่ปล่อยเขำไป
เรื่ องนี ้จะอย่ำงไรก็ต้องเป็ นเพรำะสวรรค์ลิขิตแล้ ว ไม่เช่นนันเขำและนำง
้
จะมำลงเอยกันอย่ำงนี ้ได้ อย่ำงไร ซ่งจิวจื่อคิดพลำงมองไปยังสำมีของตนที่ยำมนี ้
กำลังจิบน ้ำชำอึกใหญ่หลังจำกพูดมำนำน
แต่เรื่ องที่นำงตกใจมำกที่สดุ นันคงจะเป็
้ นเรื่ องหน้ ำตำของเขำที่เปลี่ยนไป
จนหำเค้ ำเดิมไม่ได้ เหตุใดเจ้ ำเด็กตัวดำ ผอม แห้ ง ขีม้ ูกกรั งคนนัน้ จึงเติบใหญ่
ขึ ้นมำได้ หล่อเหลำงดงำมถึงเพียงนี ้กัน!
........................................
133 | Queenrabbit

ตอนที่ 11 การใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าของสะใภ้สาม
ตะวันเริ่ มคล้ อย เป็ นสัญญำณของยำมเย็นที่กำลังจะมำถึง ทำให้ สอง
สำมีภรรยำรู้ ตัวว่ำต้ องกลับจวนแล้ ว ซ่งจิ วจื่ อและจำงหย่งสือจับจูงมือกันอย่ำง
แนบแน่นขณะพำกันเดินกลับจวน ยำมนี ้ซ่งจิวจื่ อรู้ แล้ วว่ำเหตุใดสำมีของตนจึงยึด
ติดกับนำงยิ่งนัก อดีตของเขำทำให้ นำงเข้ ำใจแล้ วว่ำน ้ำเสียงแหบแห้ งและดวงตำ
อันแดงก่ำในวันที่เขำร้ องไห้ มีควำมหมำยลึกซึ ้งเพียงใด
เมื่อกลับถึงจวน คนทังคู
้ ่ก็รับรู้ ถึงบรรยำกำศตึงเครี ยดจำกผู้คนรอบด้ ำน
ตังแต่
้ องครักษ์ ที่เฝ้ำประตู ไปถึงพ่อบ้ ำนจีที่เดินวนไปวนมำอยูห่ น้ ำเรื อนของนำง
“พ่อบ้ ำนจีมีธุระอะไรกับข้ ำรึ หรื อว่ำท่ำนพ่อสำมีกลับมำแล้ วและต้ องกำร
ให้ ข้ำไปพบท่ำนเลยใช่หรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อเห็นพ่อบ้ ำนคนสำคัญของจวนอัครมหำเสนำบดีจำงที่ทำท่ำทำง
แปลก ๆ ก็นึกขึ ้นมำได้ ว่ำเมื่อเช้ ำ นำงได้ บอกกับฮูหยินใหญ่ไว้ วำ่ จะไปเข้ ำพบหำก
จำงหลีม่ กู่ ลับมำ แต่ด้วยเรื่ องรำวที่เกิดขึ ้นมำกมำยหลำยเรื่ องทำให้ นำงหลงลืมไป
“อ่ำ นำยท่ำนให้ บ่ำวมำแจ้ งคุณชำยกับสะใภ้ สำมว่ำไม่ต้องเข้ ำพบแล้ ว
ขอรับ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 134

พ่อบ้ ำนจีสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ ยินเสียงของซ่งจิวจื่อ วันนี ้นำยท่ำนกลับมำ

จำกวังหลวงก็อำรมณ์ เสียอย่ำงหนัก พอฮูหยินใหญ่เข้ ำไปรำยงำนเรื่ องคุณหนูซ่ง
เขำก็บนั ดำลโทสะบอกว่ำไม่ต้องให้ มำแล้ วและไม่ต้องให้ โผล่หน้ ำมำให้ เห็นอีกเลย
ด้ วย ทำให้ สดุ ท้ ำยก็ต้องเป็ นหน้ ำที่ของเขำที่จะต้ องมำแจ้ งเรื่ องนี ้ให้ ทงสองท่
ั้ ำน
ทรำบ
“อ้ อ ท่ำนพ่อสำมีอำจจะยุง่ อยู่ ถ้ ำอย่ำงนันพวกข้
้ ำค่อยเข้ ำพบพวกท่ำนใน
วันพรุ่ งนี ้ก็ได้ รบกวนพ่อบ้ ำนจีบอกท่ำนพ่อสำมีว่ำให้ รักษำสุขภำพด้ วย” ซ่งจิวจื่อ
พยักหน้ ำเข้ ำใจและตอบกลับอย่ำงรักษำมำรยำทที่ลกู สะใภ้ พงึ มี
“เอ่อ...นำยท่ำนบอกว่ำจะวันไหนก็ ไม่จำเป็ นต้ องเข้ ำพบแล้ วขอรั บ ...
ข้ ำน้ อยพึ่งนึกได้ วำ่ นำยหญิงเรี ยกตัวด่วนคงต้ องขอตัวก่อน เชิญคุณชำยและสะใภ้
สำมพักผ่อนกันตำมสบำย”
เมื่อพ่อบ้ ำนจีพดู จบก็รีบวิ่งหนีออกไปทันที คำพูดของเขำทำให้ ซ่งจิวจื่อ
เลิกคิว้ อย่ำงประหลำดใจ นี่แสดงว่ำจิ่ นอีเว่ยทำงำนได้ รวดเร็ วอย่ำงยิ่งจึงทำให้
จำงหลีม่ โู่ มโหถึงขันไม่
้ อยำกพบหน้ ำนำงขนำดนี ้
จะอย่ำงไรเรื่ องนี ้ก็ไม่เกี่ยวกับนำง แต่อนำคตนันไม่
้ แน่ไม่นอนหำกวันดี
คืนดีฮ่องเต้ ต้องกำรจะกำจัดอัครมหำเสนำบดีผ้ นู ี ้ทิ ้ง เรื่ องนี ้ย่อมต้ องเป็ นเรื่ องของ
นำงแล้ ว เมื่อคิดได้ ก็ต้องทอดถอนใจอย่ำงเหนื่อยหน่ำย เหตุใดยำมฮ่องเต้ ลงโทษ
ใครต้ องใช้ วิธีลงโทษสำมชัว่ โครตเจ็ดชัว่ โครตกันด้ วยเล่ำ
“ภรรยำ ท่ำนพ่อเกลียดข้ ำมำกใช่หรื อไม่ ” เมื่อได้ ยินคำพูดของพ่อบ้ ำนจี
จำงหย่งสือก็ถำมซ่งจิวจื่อด้ วยใบหน้ ำและแววตำหมองเศร้ ำ
“แล้ วเจ้ ำคิดอย่ำงไรเล่ำ” ซ่งจิวจื่อมองสำมีของตนด้ วยสีหน้ ำครุ่นคิด ยำม
135 | Queenrabbit

นี ้ นำงอยำกจะรู้วำ่ ในใจของเขำ คนพวกนี ้มีควำมสำคัญมำกขนำดไหน

“ท่ำนพ่อคงเกลียดข้ ำมำก เพรำะเขำไม่ค่อยอยำกจะเจอข้ ำเท่ำไรนัก จึง
ส่ง ข้ ำ ไปที่ห่ำงไกลเช่น นัน้ อ๊ ะ!แต่ตอนที่บ อกให้ จัดกำรภรรยำวันแต่งงำนเขำดู
สนุกสนำนเป็ นอย่ำงยิ่ง!”
ซ่งจิวจื่อพยักหน้ ำอย่ำงเข้ ำใจ นัน่ คงจะหมำยถึงยำมที่สำมีของนำงบอก
ว่ำทำไม่เป็ น...สินะ นำงส่ำยหัวขับไล่ทำ่ ทำงน่ำรักน่ำชังนันออกไปจำกหั
้ ว ก่อนมอง
หน้ ำจำงหย่งสืออยูค่ รู่หนึง่ และตัดสินใจถำมคำถำมสำคัญกับเขำ
“หย่งสือ...หำกบิดำของเจ้ ำต้ องตำยล่ะเจ้ ำจะเสียใจหรื อไม่”
เมื่อได้ ยินคำถำมจำกภรรยำของตน จำงหย่งสือก็นิ่งงันไป เขำใช้ เวลำ
ครุ่นคิดอยูน่ ำนกว่ำจะตอบออกมำ
“ย่ อ มต้ อ งเสี ย ใจเพรำะเขำเป็ น ครอบครั ว ของข้ ำ แต่ เ ขำเป็ น คนไม่ดี
สุดท้ ำยแล้ วเขำก็ต้องโดนลงโทษเพรำะเรื่ องที่เขำเคยทำไว้ อยูด่ ี”
คำตอบของคนตรงหน้ ำเหนือควำมคำดหมำยของซ่งจิวจื่อ เพรำะเขำดู
เข้ ำใจในสิง่ ที่บิดำของตนเองทำเป็ นอย่ำงดี
“หืม ใครเป็ นคนบอกเจ้ ำเรื่ องนี ้”
“ศิษย์พี่บอกข้ ำตังนำนแล้
้ ว เขำบอกว่ำหำกข้ ำพยำยำมช่วยพวกเขำมีแต่
จะทำให้ เรื่ องแย่ลงเปล่ำ ๆ หำกสุดท้ ำยแล้ วท่ำนพ่อต้ องตกตำยไปเพรำะทำไม่ดี จะ
อย่ำงไรก็ต้องยอมรับให้ ได้ ”
ยำมนี ซ้ ่ ง จิ ว จื่ อ เริ่ ม คิ ด ว่ำ หลงเหวิ น ซำนก็ พ อมี ป ระโยชน์ กับ เขำบ้ ำ ง
เหมือนกัน เพรำะถ้ ำหำกว่ำสำมีของนำงเข้ ำใจ อะไร ๆ ต่อจำกนี ้ก็คงจะง่ำยขึ ้นไป
อีกขัน้ เมื่อคิดได้ ดงั นันซ่
้ งจิวจื่อก็หนั ไปพูดคุยกับสำมีของตนอย่ำงกระตือรื อร้ น
 บุพเพเล่ห์รัก | 136

“ข้ ำว่ำเรำอย่ำพึ่งสนใจเรื่ องพวกนันกั

้ นดีกว่ำ ตอนนี ้เจ้ ำก็วำ่ งอยูส่ นใจมำ
ช่วยข้ ำทำงำนหรื อไม่”
เมื่อเห็นท่ำทำงกระตือรื อร้ นของซ่งจิ วจื่ อ ก็ พลอยทำให้ จิตใจของจำง
หย่งสือรู้ สกึ ดีขึ ้นไปด้ วย เขำเห็นท่ำทำงที่ดสู นุกสนำนของนำงแล้ วก็ร้ ู สกึ เหมือนกับ
ควำมหมองเศร้ ำในใจหำยไปอย่ำงน่ำประหลำด จึงตอบรับนำงด้ วยน ้ำเสียงสดใส
ออกไป
“สนสิ!”

ฝั่ งอัครมหำเสนำบดีจำงเมื่อได้ รับรำยงำนจำกพ่อบ้ ำนจีว่ำซ่งจิวจื่อกลับ

มำแล้ วนัน้ เขำก็ เก็ บตัวอยู่ในห้ องคนเดียวโดยไม่ให้ ใครเข้ ำมำรบกวนทันที แต่
แทนที่ในห้ องเขำจะอยูเ่ พียงคนเดียวเท่ำนัน้ กลับมีชำยชุดดำผู้หนึง่ ที่ปกปิ ดหน้ ำตำ
มิดชิดคุกเข่ำรำวกับรอฟั งคำสัง่ อยูด่ ้ วย
“ต้ องเป็ นนังปี ศำจนัน่ ! ไม่อย่ำงนันแล้
้ วรำยชื่อพวกนันจะไปอยู
้ ใ่ นมือของ
ฮ่องเต้ ได้ ยงั ไง! โชคดีที่เป็ นกระดำษเพียงแผ่นเดียวหำกครัง้ ต่อไปพลำดอีกก็ไม่ต้อง
มีชีวิตอยูก่ นั แล้ ว!”
จำงหลี่ม่เู ขวี ้ยงจอกเหล้ ำใส่ชำยผู้นนด้
ั ้ วยควำมโมโห แต่เขำเพียงแค่ก้ม
หน้ ำรับแรงโทสะเพียงเท่ำนัน้ ทำให้ จำงหลี่ม่คู ่อย ๆ สงบสติลงก่อนจะออกคำสัง่
ด้ วยน ้ำเสียงเหี ้ยมเกรี ยม
“ส่งคนฝี มือดีคอยจับตำนังนัน่ ไว้ เรื่ องทุกเรื่ องที่นำงทำ คำพูดทุกคำที่นำง
พูด นำมำรำยงำนข้ ำอย่ำให้ ตกหล่นแม้ แต่คำเดียว!”
ชำยชุดดำพยักหน้ ำรั บด้ วยแววตำเรี ยบนิ่งก่อนจะหำยออกไปอย่ำงไร้
137 | Queenrabbit

ร่ องรอย คนผู้นี ้เป็ นหัวหน้ ำกองกำลังลับที่เขำซุกซ่อนไว้ โดยไม่ให้ ใครรู้ ฝี มือของคน

พวกนี ้ถือว่ำเป็ นผู้เยี่ยมยุทธที่แม้ แต่องครักษ์ หลวงยังยำกจะต่อกรด้ วยได้ และเป็ น
ไม้ ตำยสูงสุดของเขำแล้ ว
ครำก่อนเป็ นเพรำะประมำทเกิ น ไปจึง ทำให้ หัวขโมยเข้ ำมำเอำข้ อ มูล
สำคัญหลุดออกไปได้ ถึงแม้ วำ่ จะเป็ นเพียงกระดำษแผ่นเดียว แต่ก็มีรำยชื่อคนของ
เขำอยู่หลำยคน ซึ่งวันนี ้คนพวกนันโดนฮ่
้ องเต้ ปลดและสัง่ ย้ ำยเสียหมดสิ ้น เรื่ องนี ้
ทำให้ จำงหลีม่ มู่ นั่ ใจถึงสิบส่วนว่ำขโมยผู้นนต้
ั ้ องเป็ นซ่งจิวจื่อ
หำกไม่ใช่เพรำะเรื่ องตบตำที่นำงสร้ ำงขึ ้น วันนัน้ คนของเขำจะต้ องเข้ ำไป
ค้ นเจอกระดำษที่หำยไปเป็ นแน่!
สุดท้ ำยอัครมหำเสนำบดีจำงก็ได้ แต่คบั แค้ นใจที่ตนตกลงไปในแผนกำร
ของซ่งจิวจื่อ โดยที่เขำไม่ร้ ูเลยว่ำสตรี ที่ตนกำลังแค้ นอยู่นนไม่
ั ้ ได้ เอำไปแค่กระดำษ
เพียงแผ่นเดียว แต่นำงลอกสมุดเล่มนัน่ ไปแล้ วทังเล่
้ ม!
ซึ่งเรื่ องนี ้อัครมหำเสนำบดีจำงจะได้ รับรู้ ในภำยหลัง แต่เป็ นเมื่อไหร่ นนก็
ั้
คงจะต้ องขึ ้นอยูก่ บั องค์ฮ่องเต้ แล้ ว...

หลังจำกวันที่จำงหลีม่ สู่ งั่ ให้ คนของตนตำมติดซ่งจิวจื่ออย่ำงใกล้ ชิด เขำก็

จะได้ รับรำยงำนว่ำนำงและบุตรชำยคนที่สำมของตนออกไปข้ ำงนอกตังแต่
้ เช้ ำยัน
เย็นย่ำอยูร่ ่ ำไป...
วัน แรก...ซ่ ง จิ ว จื่ อ พำคุณ ชำยสำมไปร้ ำนเลี่ ย งรุ่ ย หนึ่ ง ในสำมร้ ำน
เครื่ องประดับชื่อดังของเมืองหลวงตังแต่
้ เช้ ำ และกลับมำพร้ อมกล่องเครื่ องประดับ
มำกมำยในยำมเย็น
 บุพเพเล่ห์รัก | 138

วันที่สอง...ซ่งจิ วจื่ อพำคุณชำยสำมไปร้ ำนเลี่ยงซู อีกหนึ่งในสำมร้ ำน

เครื่ องประดับชื่อดังของเมืองหลวงตังแต่
้ เช้ ำ และกลับมำพร้ อมกล่องเครื่ องประดับ
มำกมำยในยำมเย็น
วันที่สำม...ซ่งจิวจื่อพำคุณชำยสำมไปโรงเตี๊ยมซิ่นซิ่ง...
“นำงไม่ไปร้ ำนเครื่ องประดับแล้ วรึ ”
“วันนี ้ที่โรงเตี๊ยมมีปูสดใหม่เป็ นอย่ำงยิ่งนำงจึงพำคุณชำยสำมไปลิ ้มรส
อำหำรทะเลที่นำน ๆ ทีจะมีมำหนนึงขอรับ”
“...”
ผ่ำนไปสิบวันรำยงำนทัง้ หมดล้ วนวนเวียนอยู่ที่ร้ำนเครื่ องประดับและ
โรงเตี๊ยมชื่อดังทังสิ
้ ้น ทำให้ อคั รมหำเสนำบดีจำงเส้ นเลือดบนหน้ ำผำกปูดโปนด้ วย
ควำมโมโห
ปั ง!!
“ไร้ คำ่ ไร้ คำ่ ทังผั
้ วทังเมี
้ ย!”
จำงหลี่ม่ทู ุบโต๊ ะตรงหน้ ำด้ วยควำมอัดอันตั
้ นใจ สิบวันมันทำอะไรได้ ตงั ้
หลำยอย่ำงเหตุใดสะใภ้ ผ้ นู ี ้ถึงใช้ ชีวิตได้ ไร้ คำ่ ถึงเพียงนี ้ ยิ่งลูกชำยของเขำไม่ต้องพูด
ถึง ยำมนี ้เขำไม่ร้ ู ว่ำจะสรรหำคำพูดใดมำนิยำมสองสำมีภรรยำคู่นี ้ได้ นอกจำกคำ
ว่ำไร้ คำ่ แล้ ว!
ก่อนหน้ ำนีอ้ ัครมหำเสนำบดีจำงมัน่ ใจเป็ นอย่ำงยิ่งว่ำซ่งจิ วจื่ อจะต้ อง
เกี่ยวข้ องกับขโมยที่เข้ ำมำในจวนของตน แต่ยำมนี ้เขำรู้ สกึ เสียเวลำกับนำงเกินไป
แล้ ว!
ถึงแม้ จะดึงตัวนำงออกมำจำกจวนแม่ทพั ซ่งได้ แล้ วอย่ำงไร สุดท้ ำยก็ไม่
139 | Queenrabbit

สำมำรถส่งสำยเข้ ำไปในนันได้
้ อยูด่ ี อีกทังกำรให้
้ นำงเข้ ำมำอยูใ่ นจวนของตนยังทำ
ให้ เกิ ด ควำมหวำดระแวงเพิ่ ม ขึ น้ ไปอี ก ซ่ ง จิ ว จื่ อ ยำมนี น้ อกจำกไร้ ค่ ำ และไร้
ประโยชน์ในสำยตำของเขำแล้ ว ยังเป็ นภัยที่ไม่ควรเก็บไว้ ใกล้ ตวั เป็ นอย่ำงยิ่ง
จำงหลี่มู่ได้ ตัดสิน ใจแล้ วว่ำ สตรี ผ้ ูนี เ้ ลีย้ งไว้ ไม่ได้ ต้อ งตำยอย่ำงเดียว
เท่ำนัน!
้

ยำมนี ้สองสำมีภรรยำที่ถกู ตรำหน้ ำว่ำใช้ ชีวิตได้ ไร้ ค่ำที่สดุ ในสำยตำของ

อัครมหำเสนำบดีจำงนัน้ กำลังใช้ ชีวิตอย่ำงสนุกสนำนอยู่ที่ร้ำนเลี่ยงรุ่ยซึง่ เป็ นหนึง่
ในร้ ำนเครื่ องประดับของซ่งจิวจื่อ โดยมีหลงจู๊ผ้ ชู ำนำญกำรที่นำน ๆ ทีจะออกมำ
ต้ อนรับแขกเป็ นผู้รับรองด้ วยด้ วยตัวเองในห้ องรับรองพิเศษของทำงร้ ำน
เบื ้องหน้ ำของทังสองมี
้ ถำดใส่เครื่ องประดับชุดใหม่ของร้ ำนเรี ยงรำยอยู่
โดยมีหลงจู๊คอยแนะนำลักษณะพิเศษของแต่ละชิ น้ อย่ำงกระตือรื อร้ น หำกคน
ภำยนอกมำเห็นอำจจะคิดว่ำซ่งจิวจื่อกำลังเลือกซื ้อสินค้ ำอยู่อย่ำงแน่นอน แต่ใคร
จะคิดว่ำ ควำมจริ งแล้ วนำงกำลังตรวจสอบคุณภำพของสินค้ ำว่ ำตรงตำมที่ได้
ออกแบบไว้ หรื อไม่ตำ่ งหำกเล่ำ
“ภรรยำ ท่ำนลองใช้ อนั นี ้สิจะต้ องงดงำมมำกแน่ ๆ”
จำงหย่งสือหยิบปิ่ นระย้ ำออกมำจำกถำดข้ ำงหน้ ำอย่ำงตื่นเต้ น ปิ่ นอันนี ้
ให้ ควำมรู้ สึกสดใสเป็ นอย่ำงยิ่งเพรำะตัวปิ่ นนันเป็
้ นสีเงินวำวบ่งบอกให้ เห็นว่ำทำ
มำจำกแร่ เงินชันดี
้ ประดับด้ วยมุกตรงส่วนหัวที่แกะสลักเป็ นรู ปผีเสื ้อและดอกไม้
อย่ำงงดงำม ถัดลงมำเป็ นระย้ ำเงินสองเส้ นตกแต่งด้ วยมุกเม็ดเล็ก ๆ ดูแล้ วน่ำรัก
น่ำชังเหมำะกับคนถืออย่ำงบอกไม่ถกู
 บุพเพเล่ห์รัก | 140

ท่ำทำงของจำงหย่งสือทำให้ ซง่ จิวจื่อและหลงจู๊คดิ ขึ ้นมำพร้ อมกันว่ำ หำก

เขำเป็ นคนปั กปิ่ นอันนี ้เองคงจะงดงำมอย่ำงยิ่งเป็ นแน่ แต่ดเู หมือนว่ำหลงจู๊ผ้ มู ำก
ประสบกำรณ์ จ ะรู้ สึก ตัว ก่ อ น เพรำะเขำก ำลัง รี บ น ำเสนอผลงำนชิ น้ นี ต้ ่อ ทัน ที
หลังจำกหยุดชะงักไปเพียงชัว่ ครู่
“นำยท่ำนช่ำงตำแหลมยิ่งนัก ปิ่ นอันนี ้เป็ นผลงำนล่ำสุดของนำยหญิงเลย
ขอรับ”
เมื่อได้ ร้ ู ว่ำปิ่ นที่อยู่ในมือเป็ นฝี มือของภรรยำของตน จำงหย่งสือก็เบิกตำ
กว้ ำงด้ วยควำมตื่นตะลึง ของที่ดูยอดเยี่ยมเช่นนีเ้ ป็ นภรรยำของเขำสร้ ำงขึ ้นมำ
อย่ำงนันหรื
้ อนี่!
“ภรรยำ ท่ำนทำปิ่ นอันนี ้เองรึ ”
“ข้ ำเพียงแค่ออกแบบเท่ำนัน้ ส่วนคนทำย่อมต้ องเป็ นช่ำงฝี มือดีของร้ ำน
เรำ” ซ่งจิวจื่อตอบขณะหัวเรำะให้ กบั ท่ำทีตื่นตะลึงจนเกินเหตุของจำงหย่งสือ
“ท่ำนเก่งจริ ง ๆ ภรรยำของข้ ำเก่งที่สดุ เลย!”
ซ่งจิวจื่อยกมือขึ ้นจับมือที่ถือปิ่ นของชำยตรงหน้ ำไว้ ก่อนจะลูบเบำ ๆ ด้ วย
สีหน้ ำรั กใคร่ เมื่อหลงจู๊เห็นดังนัน้ ก็อดคิดไม่ได้ ว่ำนำยหญิ งของตนมีชนั ้ เชิงเป็ น
อย่ำงยิ่ง ลูบครัง้ หนึง่ ได้ ถึงสอง! ทังปิ
้ ่ นและมือของนำยท่ำนเลยทีเดียว
“ของเหล่ำนี ้ข้ ำทำมันเพรำะควำมรัก ข้ ำนิยมชมชอบในของสวย ๆ งำม ๆ
และรั กที่จะเห็นผู้อื่นยอมจ่ำยเงิ นเพื่อสิ่งที่ข้ำทำ ไม่เกี่ ยวกับควำมเก่งกำจอะไร
หรอก เจ้ ำรู้ หรื อไม่ว่ำตอนแรก ๆ ของที่ข้ำออกแบบนันขำยไม่
้ ได้ แม้ แต่ชิ ้นเดียว แต่
เมื่ อ หมั่น ลองผิ ด ลองถูก และขยัน หำควำมแปลกใหม่ใ ห้ ม ำกเข้ ำ ของ ๆ เรำก็
สำมำรถเป็ นที่นิยมได้ ”
141 | Queenrabbit

จำงหย่งสือพยักหน้ ำอย่ำงเข้ ำใจ ภรรยำก็เป็ นเหมือนกับเขำหำกพยำยำม

ย่อมต้ องเก่งขึ ้น พวกเขำช่ำงเป็ นคู่ที่เหมือนกันยิ่งนัก เมื่อคิดได้ ดงั นันใบหน้
้ ำของ
ชำยหนุม่ ก็เกิดรอยยิ ้มเล็ก ๆ ขึ ้น บ่งบอกให้ เห็นว่ำอำรมณ์ดีเป็ นอย่ำงยิ่ง
เมื่อเห็นสำมีของตนยกยิ ้มอย่ำงน่ำรักโดยที่ไม่ร้ ู ว่ำเขำกำลังใจลอยไปถึง
ไหนหรื อคิดเรื่ องอะไรอยู่ ซ่งจิวจื่อก็หรี่ ตำมองคนตรงหน้ ำก่อนจะพูดเพื่อดึงควำม
สนใจของเขำขึ ้นมำว่ำ
“เจ้ ำสนใจจะปั กปิ่ นอันนี ้ให้ ข้ำหรื อไม่”
และคำพูดของซ่งจิวจื่อก็ได้ ผลทันที เพรำะจำงหย่งสือมองไปที่ผมของ
นำงด้ วยดวงตำเป็ นประกำยก่อนจะถำมย ้ำอีกครัง้ อย่ำงกระตือรื อร้ น
“ข้ ำทำได้ จริ ง ๆ รึ”
“ได้ ส”ิ
ซ่งจิ วจื่อตอบรั บพลำงดึงปิ่ นหยกที่ใช้ เป็ นประจำออก วันนีน้ ำงรวบผม
ครึ่ งศีรษะอย่ำงเรี ยบง่ำยเหมือนทุกที ทุกวันนำงมักจะทำผมทรงนี ้และปั กปิ่ นหยก
มันแพะที่ไม่มีลวดลำยอะไรเพียงสิ่งเดียวเท่ำนัน้ นำงเป็ นคนชมชอบในสิ่งสวย ๆ
งำม ๆ แต่ไม่ชอบควำมยุง่ ยำก อีกทังทรงผมแต่
้ ละทรงที่เหล่ำสตรี ผ้ งู ดงำมทังหลำย
้
นิยมทำกันนันก็
้ ใช้ เวลำค่อนข้ ำงนำนและวิธีทำก็ยำกแสนยำก จึงกลำยเป็ นว่ำนำง
มีเครื่ องประดับมำกมำยแต่สดุ ท้ ำยก็ไม่ได้ ใช้ ไปเสียอย่ำงนัน้
หลงจู๊นำกระจกทองเหลืองมำตังให้
้ นำยท่ำนทังสองก่
้ อนจะหลบไปยืนดู
อยู่ไม่ไกลนัก ภำพชำยหนุ่มผู้งดงำมที่กำลังกำลังพยำยำมปั กปิ่ นให้ สตรี อนั เป็ นที่
รักอย่ำงตังอกตั
้ งใจนั
้ นท
้ ำให้ เขำรู้ สกึ น ้ำตำรื น้ ขึ ้นมำอย่ำงประทับใจ อำ~ภำพของ
นำยท่ำนทังสองนั
้ นช่
้ ำงงดงำมยิ่งนัก ฉำกเช่นนี ้จะอย่ำงไรก็หำดูไม่ได้ ง่ำย ๆ แต่เมื่อ
 บุพเพเล่ห์รัก | 142

เห็นชำยหนุ่มขยับตัวออกมำเพื่อแสดงผลงำนของตนแล้ ว เขำก็ต้องชะงักค้ ำงด้ วย

ดวงตำเบิกกว้ ำง
เหตุใดฝี มือกำรปั กปิ่ นของท่ำนช่ำงย่ำแย่ยิ่งนัก! แค่ปักลงไปเพียงเท่ำนัน้
มิใช่รึ ท่ำนทำอย่ำงไรมันจึงเอียงได้ นำ่ เกลียดเช่นนันกั
้ น!

สุดท้ ำยแล้ วจำงหย่งสือก็ต้องออกจำกร้ ำนเลีย่ งรุ่ยด้ วยใบหน้ ำบูดบึ ้ง ยำม

นีเ้ ขำไม่ยอมมองหน้ ำซ่งจิ วจื่อ อีกทัง้ ยังเดินตำมอยู่ข้ำงหลังห่ำงออกไปห้ ำก้ ำว
อย่ำงพอดิบพอดีอีกด้ วย
ซ่งจิวจื่อรู้สกึ หัวเรำะไม่ออกร้ องไห้ ไม้ ได้ กบั ท่ำทำงเช่นนันของสำมี
้ ของตน
นำงก็ไม่เข้ ำใจเช่นกันว่ำเหตุใดกำรปั กปิ่ นลงไปบนผมของนำงนันจึ
้ งยำกเย็นแสน
เข็นสำหรับเขำยิ่งนัก ไม่ว่ำเขำจะทำอย่ำงไรปิ่ น ก็จะเอียงทำมุมแปลก ๆ อย่ำงน่ำ
หัวเรำะทุกครัง้ ไป จนสุดท้ ำยนำงต้ องนำมำปั กเองเพรำะหำกรอเขำทำให้ สำเร็ จ
วันนี ้อำจจะไม่ได้ กลับจวนก็เป็ นได้
สุดท้ ำยซ่งจิวจื่อก็อดไม่ได้ นำงหันไปมองชำยหนุ่มที่ยงั คงเดินตำมพลำง
หันหน้ ำไปทำงอื่นเหมือนไม่อยำกจะมองหน้ ำของตนแล้ วรู้ สึก คันยุบยิบที่หวั ใจ
ถึงแม้ ทำ่ ทีเมินเฉยนี ้จะดูแปลกใหม่หำกเขำทำกับผู้อื่นย่อมน่ำมองยิ่งนัก แต่เมื่อเขำ
ทำกับนำงแล้ วกลับรู้สกึ ไม่คอ่ ยดีสกั เท่ำไหร่
“หย่งสือเจ้ ำอยำกจะฝึ กปั กปิ่ นให้ ข้ำทุกวันหรื อไม่”
เมื่อได้ ยินสิ่งที่ซ่งจิวจื่อพูด จำงหย่งสือก็หนั กลับมำอย่ำงรวดเร็ ว ก่อนจะ
หลบตำและพูดเสียงเบำออกมำว่ำ
“อยำกสิ..”
143 | Queenrabbit

ซ่งจิวจื่อยิ ้มกว้ ำงเมือ่ ได้ ยินคำตอบของชำยตรงหน้ ำ นำงยื่นมือออกมำหำ

เขำก่อนจะพูดออกมำว่ำ
“ถ้ ำอย่ำงนันหำยโกรธและกลั
้ บมำเดินกับข้ ำได้ แล้ ว วันพรุ่ งนี ้เรำค่อยเริ่ ม
ฝึ กกัน หำกเจ้ ำทำทุกวันสุดท้ ำยแล้ วต้ องเก่งกว่ำข้ ำอย่ำงแน่นอน”
จำงหย่งสือพักหน้ ำก่อนจะก้ ำวเดินไปหำภรรยำของตนและจับมือของ
นำงไว้ สองหนุ่มสำวเดินเคียงข้ ำงกันด้ วยควำมหวำนชื่นท่ำมกลำงแสงสีส้มอ่อน ๆ
ของพระอำทิตย์ยำมเย็น...

เมื่อกลับมำถึงจวน เหม่ยฉีก็รีบร้ อนรำยงำนเรื่ องบำงอย่ำงให้ ซ่งจิวจื่อฟั ง

ด้ วยสีหน้ ำเคร่ งเครี ยด ซึ่งเรื่ องนันก็
้ ไม่ใช่เรื่ องของคนอื่นคนไกลแต่อย่ำงใด แต่เป็ น
เรื่ องของพ่อสำมีที่คิดจะเก็บลูกสะใภ้ คนนี ้เสียแล้ ว
“เขำช่ำงไม่มีควำมอดทนเอำเสียเลย”
ซ่งจิ วจื่อคิดอย่ำงเบื่อหน่ำย แต่จะว่ำจำงหลี่ม่วู ่ำรี บร้ อนจนเกินไปก็คง
ไม่ได้ เพรำะตัวนำงเองเป็ นปั ญหำและอุปสรรคชิ ้นสำคัญในชีวิตของเขำจริ ง ๆ
“คุณหนูเจ้ ำคะ เรื่ องนี ้จะอย่ำงไรก็เป็ นเรื่ องใหญ่แล้ วอีกฝ่ ำยจะมำไม้ ไหน
เรำก็ไม่ร้ ู กลับไปตังรั้ บที่จวนของเรำดีหรื อไม่เจ้ ำคะ”
เหม่ยฉีมองหน้ ำของซ่งจิวจื่ออย่ำงเป็ นกังวล นำงรู้ ว่ำพวกตนและคุณหนู
นันมี
้ ฝีมือเหนือกว่ำคนในกองกำลังลับของอัครมหำเสนำบดีจำงอย่ำงแน่นอน แต่
หำกว่ำฝ่ ำยตรงข้ ำมทุ่มสุดตัวแล้ วละก็พวกนำงก็คงไม่อำจสู้ได้ อย่ำงง่ำยดำยอีกทัง้
ยังต้ องบำดเจ็บเจียนตำยเป็ นแน่แท้
“เหม่ยฉี หำกเรำรี บกลับไปที่จวนตอนนี ้ ตำแก่จำงอำจจะสงสัยอะไรก็
 บุพเพเล่ห์รัก | 144

เป็ นได้ ข้ ำว่ำอยูอ่ ย่ำงนี ้ก็ไม่มีปัญหำอะไรนี่”

ยำมนี ้ซ่งจิวจื่อกำลังต้ องกำรเวลำคิด เพรำะหำกจำงหลี่ม่ตู ้ องกำรเก็ บ
นำงแล้ วล่ะก็ เขำคงไม่บ้ำพอที่จะฆ่ำนำงทิ ้งในเรื อนของตนเป็ นแน่ ดังนันต้
้ องรอ
เวลำว่ำตำเฒ่ำผู้นี ้จะส่งนำงออกนอกจวนเมื่อไหร่เท่ำนันเอง
้
เหม่ ย ฉี เ ห็ น คุณ หนูข องตนนิ่ ง เงี ย บก็ อ ดไม่ ไ ด้ ที่ จ ะค่ อ นขอดในจิ ต ใจ
คุณหนูของนำงนันเป็
้ นคนเก่งแต่มกั จะชะล่ำใจในบำงครัง้ จนเกือบพลำดพลังอยู
้ ่
หลำยครำ ยำมนี ้พวกนำงอยู่ในปำกเสือแล้ วเหลือแค่ให้ ตำแก่นนั่ เคี ้ยวลงมำเพียง
เท่ำนันคุ
้ ณหนูของนำงก็ยงั คงจะใจเย็นอยูไ่ ด้ !
สุดท้ ำยแล้ วเหม่ยฉีก็งดั ไม้ ตำยที่เตรี ยมเอำไว้ ออกมำทำให้ ซง่ จิวจื่อถึงกับ
นิ่งอึ ้งไปในทันที
“แต่คณ
ุ หนูยงั ไม่ได้ กลับไปเยี่ยมบ้ ำนหลังแต่งงำนเลยนะเจ้ ำคะ!”
“...”
“ข้ ำคิดว่ำเรำคงต้ องกลับบ้ ำนอย่ำงที่เจ้ ำบอกแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อได้ แต่ทอดทอนใจให้ กบั ตนเอง เหตุใดนำงจึงลืม วันกลับบ้ ำน(1)
กันนะ แต่ว่ำวันกลับบ้ ำนนี ้จะต้ องให้ ท่ำนพี่มำรับนำงไม่ใช่หรื อไงกันเหตุใดเขำจึง
พลำดเรื่ องที่ทกุ ทีจะต้ องกระตือรื อร้ นเป็ นพิเศษเช่นนี ้ไปได้
“เหม่ยฉี เหตุใดท่ำนพี่จึงไม่มำรับข้ ำเล่ำ”
“คุณหนูเจ้ ำคะ ท่ำนรองแม่ทพั มำตังแต่
้ สำมวันแรกแล้ วเจ้ ำค่ะ แต่ข่ำวลือ
ที่คุณหนูสร้ ำงขึน้ ทำให้ เ ขำโมโหกลับไปเสียก่อ น อีกทัง้ ยังมีเรื่ องรำวต่ำง ๆ อีก
________________________________________________________________________________________________________
(1) วันกลับบ้ ำน จะเป็ นวันหลังแต่งงำน 3 วัน 7 วัน 15 วัน หรื อแล้ วแต่ฤกษ์ โดยให้ ญำติผ้ ชู ำยของ
ฝ่ ำยเจ้ ำสำวมำรับเจ้ ำสำวและสำมีของเธอกลับไปเยี่ยมบ้ ำน
145 | Queenrabbit

มำกมำยหลำยเรื่ อง ยำมนี ้ข้ ำคิดว่ำเขำคงจะลืมไปเหมือนกับคุณหนูแล้ วเจ้ ำค่ะ ”

เหม่ยฉี ถอนหำยใจยำวหลังอธิ บำยจบ ควำมจริ งแล้ วท่ำนรองแม่ทพั ก็
อยำกจะมำรับคุณหนูของนำงอีกนัน่ แหละ แต่ว่ำคุณหนูไม่มีทีทำ่ อยำกจะกลับจวน
แม้ แต่นิดเดียว ทำให้ ยำมนี ้ทังท่
้ ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั คงจะน้ อยใจกันยก
ใหญ่แล้ ว
“อ้ อ ถ้ ำอย่ำงนันบอกหย่
้ งฉีให้ ไปแจ้ งพี่ชำยด้ วยว่ำวันพรุ่ งนี ้...ข้ าจะกลับ
บ้ าน”
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 146

ตอนที่ 12 กลับบ้าน
วันต่อมำ ตะวันยังไม่ทนั พ้ นขอบฟ้ำท่ำนรองแม่ทพั ซ่งก็นำรถม้ ำ มำเยือน
ที่จวนของอัครมหำเสนำบดีจำงโดยมิได้ แจ้ งล่วงหน้ ำ จึงสร้ ำงควำมแตกตื่นให้ คน
ในจวนเป็ นอย่ำงยิ่ง
ซ่ง เฟิ งเสีย นถูก เชิ ญ เข้ ำ มำอย่ำ งเสีย ไม่ได้ เพรำะเขำอ้ ำ งว่ำ จะมำรั บ
เจ้ ำสำวกลับบ้ ำนตำมฤกษ์ งำมยำมดีที่ไม่ร้ ู วำ่ ไปเอำมำจำกไหน เขำกำลังนัง่ จิบชำ
ที่พ่อบ้ ำนจียกมำให้ อยู่ในห้ องรับรองอย่ำงอำรมณ์ ดี เพรำะหลังจำกที่รอคอยมำ
นำน ยำมนี ้น้ องสำวของเขำนันอยำกให้
้ เขำมำรับกลับบ้ ำน!
หำกทุกคนสังเกตดี ๆ แล้ วจะเห็นวงดำคล ้ำใต้ ตำที่แสดงให้ เห็นว่ำช่วง
หลัง ๆ มำนี ้ท่ำนรองแม่ทพั นันนอนไม่
้ ค่อยหลับ จะให้ เขำหลับลงได้ อย่ำงไรเล่ำ!
เมื่อได้ ยินข่ำวลือพวกนันคอยซ
้ ้ำเติมว่ำน้ องสำวของตนจะต้ อง ทำ ทำ ทำเช่นนัน!
้
กับเจ้ ำเด็กปั ญญำอ่อนนัน่ เขำก็ตำค้ ำงนอนไม่หลับ ได้ แต่คิดอยำกจะฆ่ำเจ้ ำเด็กนัน่
เสียให้ ร้ ูแล้ วรู้รอด
เมื่ อ ไปปรึ ก ษำบิ ด ำ รำยนัน้ ก็ ท ำท่ำ ปลงพร้ อมกับ บอกว่ำมัน เป็ น เรื่ อง
ธรรมชำติ ทุกอย่ำงล้ วนต้ องปล่อยไปตำมทำนองคลองธรรม ทำนองท่ำนสิ! ยำมนี ้
บิดำของเขำได้ หนั ไปจริ งจังกับฮูหยินรอง ฮูหยินสี่ และอนุอวี ้แทนที่จะคร่ ำครวญกับ
147 | Queenrabbit

เรื่ องไม่เป็ นเรื่ องจนไม่มีเวลำคิดเรื่ องอื่นแล้ ว

แต่ จ ะอย่ ำ งไรก็ ต ำมหำกน้ องสำวของเขำชมชอบ ใครก็ ไ ม่ อ ำจจะ
ขวำงทำงนำงได้ สุดท้ ำยเขำก็ได้ แต่ปลงโดยขอแค่นำงไม่ลมื พี่ชำยผู้หงอยเหงำผู้นี ้ก็
เพียงพอแล้ ว และสุดท้ ำยคำขอของเขำก็ เ ป็ นจริ งเมื่ อเจ้ ำเด็ก รั บใช้ หน้ ำ นิ่ ง ของ
น้ องสำวมำแจ้ งให้ เขำทรำบว่ำวันนี ้นำงจะกลับบ้ ำน เช้ ำนี ้เขำจึงรี บเตรี ยมตัวแต่เช้ ำ
มืดและเริ่ มออกเดินทำงมำตังแต่
้ ฟ้ำยังไม่สว่ำง นัง่ คิดได้ ไม่นำนน้ องสำวของเขำก็
เดินเข้ ำมำพร้ อมกับเจ้ ำเด็กปั ญญำอ่อนนัน่ ด้ วยท่ำทำงสนิทสนมกลมเกลียวเป็ น
อย่ำงยิ่ง
“ท่ำนพี่มำเช้ ำเสียจริ ง”
เมื่อได้ ยินเสียงทักทำยจำกน้ องสำวที่ไม่ได้ เจอหน้ ำกันมำนำน ซ่งเฟิ ง
เสียนก็เดินเข้ ำไปรับซ่งจิวจื่อด้ วยหน้ ำตำยิ ้มแย้ มแจ่มใส แต่กลับเมินเฉยน้ องเขย
ของตนจนทุกคนรู้สกึ ได้
“พี่มำตำมฤกษ์ ที่ซินแสโหลวดูไว้ ให้ เลยออกมำตังแต่
้ เช้ ำมืด เรำกลับบ้ ำน
กันเลยดีหรื อไม่”
จำงหย่งสือที่ยืนเกร็ งอยู่ข้ำง ๆ ซ่งจิวจื่อ ก้ ำวออกไปหำท่ำนรองแม่ทพั ซ่ง
ก่อนจะคำนับอย่ำงนอบน้ อม
“หย่งสือขอคำระวะพี่ภรรยำ”
“อืม”
ซ่งเฟิ งเสียนปรำยตำมองจำงหย่งสือเพียงชัว่ ครู่ ก่อนจะตอบรับในลำคอ
อย่ำงขอไปทีอย่ำงไม่ใคร่ จะสนใจเท่ำใดนัก ท่ำทีเช่นนี ้ทำให้ จำงหย่งสือถึงกับหน้ ำ
ซีดเพรำะเริ่ มรู้ตวั ว่ำตนไม่คอ่ ยเป็ นที่ต้อนรับเท่ำไรนัก
 บุพเพเล่ห์รัก | 148

เมื่อเห็นสีหน้ ำของสำมีข องตนแล้ วซ่งจิ วจื่ อก็ ชัก สีห น้ ำ ไม่พ อใจขึน้ มำ
พร้ อมกับต่อว่ำพี่ชำยของตนทันที
“ท่ำนพี่ หำกท่ำนไม่ตอบรับสำมีข้ำดี ๆ ข้ ำก็จะไม่กลับบ้ ำนแล้ วนะ”
รองแม่ทพั ซ่งขมวดคิ ้วแน่นก่อนจะตวัดสำยตำมองน้ องสำวของตนอย่ำง
ไม่พอใจ เมื่อเห็นใบหน้ ำที่แสดงถึงควำมหยิ่งยะโสปนควำมเอำแต่ใจของนำงแล้ ว
สุดท้ ำยก็ได้ แต่ตอบรับจำงหย่งสือกลับอีกรอบด้ วยท่ำทีที่มีมำรยำทกว่ำก่อนหน้ ำนี ้
อีกทังยั
้ งแผ่ไอกดดันอันน่ำกลัวที่ไม่เข้ ำกับคำพูดออกมำด้ วย
“รบกวนน้ องเขยต้ องดูแลจิวจื่อของเรำแล้ ว”
เมื่อพูดจบ ซ่งเฟิ งเสียนก็เดินออกไปยังรถม้ ำที่จอดรออยู่นอกจวนทันที
กำรกระทำของทุกคนนันตกอยู
้ ใ่ นสำยตำของพ่อบ้ ำนจีทกุ อย่ำง เมื่อเห็นคนทังสำม
้
ย้ ำยไปขึ ้นรถม้ ำกันหมดแล้ วเขำก็รีบไปรำยงำนให้ อคั รมหำเสนำบดีจำงทรำบทันที

บนรถม้ ำขณะกลับไปยังจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำ

ซ่งเฟิ งเสียนมองน้ องสำวด้ วยรอยยิ ้มต่ำงกับตอนที่อยู่ในจวนอัครมหำ
เสนำบดีจำงลิบลับ แต่เมื่อเห็นจำงหย่งสือที่มีท่ำทำงไม่เป็ นธรรมชำติ เขำก็ถำม
นำงด้ วยน ้ำเสียงติดไม่พอใจเล็กน้ อยว่ำ
“จื่อเอ๋อ เจ้ ำว่ำพี่ทำหน้ ำดุไปหรื อไม่ เหตุใดเจ้ ำเด็กนี่ถึงต้ องหงอขนำดนี ้
ด้ วย”
“อืม ดุเกินไปจริ ง ๆ”
ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจให้ กับท่ำทีของพี่ชำยของตน เขำเป็ นถึงรองแม่ทพั
ใหญ่ หำกจะมีแรงกดดันแฝงมำกับท่ำทำงไม่พอใจก็ไม่ใช่เรื่ องแปลก แต่สำมีของ
149 | Queenrabbit

นำงก็ถือว่ำมีฝีมืออยู่บ้ำง จะดีจะร้ ำยอย่ำงไรก็ต้องทนรับได้ แต่ท่ำทำงเช่นนี ้น่ำจะ

เป็ นเพรำะเขำกลัวว่ำจะโดนเกลียดเสียมำกกว่ำ
“หย่งสือ ท่ำนพี่ไม่ได้ เกลียดเจ้ ำ ทุกอย่ำงเป็ นแค่กำรแสดงเพียงเท่ำนัน”
้
ก่อนหน้ ำนี ้พวกนำงรับรู้ ถึงสำยตำสอดรู้ สอดเห็นของพ่อบ้ ำนจีตงแต่
ั ้ เริ่ ม
แล้ ว จึงต้ องแสดงละครกันเสียหน่อยเขำจะได้ มีเรื่ องตื่นเต้ นไปเล่ำให้ พ่อสำมีของ
นำงฟั งบ้ ำง
“อ้ อ”
ค ำพูด ของซ่ง จิ ว จื่ อ ท ำให้ สีห น้ ำ ของจำงหย่งสือ ดี ขึน้ เขำหัน ไปมองพี่
ภรรยำด้ วยใบหน้ ำมีควำมหวังแต่ก็ต้องก้ มหน้ ำลงอีกครัง้ เมื่อได้ ยินคำพูดของซ่ง
เฟิ งเสียน
“ใช่ข้ำไม่ได้ เกลียด...แต่ก็ไม่ได้ ชอบเจ้ ำหรอกนะ”
“...”

ณ จวนแม่ทพั พิชิตบูรพำ
เมื่อรถม้ ำที่ออกไปตังแต่
้ เช้ ำมืดกลับเช้ ำมำในเขตจวน ฮูหยินรองก็ได้ นำ
ขบวนผู้คนมำต้ อนรับซ่งจิวจื่ออย่ำงอบอุ่น บรรยำกำศภำยในจวนเป็ นอย่ำงไรคน
ข้ ำงนอกย่อมไม่มีใครรู้ ยำมนี ้ชำวบ้ ำนชำวเมืองรู้ แค่ว่ำหลังจำกหลงมัวเมำอยู่กับ
สำมีมำนำน ซ่งจิวจื่อก็ยอมกลับบ้ ำนตำมธรรมเนียมเสียที
แม่ทพั ซ่งออกมำต้ อนรับลูกสำวด้ วยรอยยิ ้มก่อนจะเรี ยกบุตรชำยของตน
และลูก เขยออกไปพูด คุยกัน ตำมประสำลูก ผู้ชำย เรื่ อ งนี ท้ ำให้ ซ่งจิ วจื่ อต้ องส่ง
สำยตำกล่ำวเตือนบิดำและพี่ชำยของตนอย่ำงน่ำกลัว
 บุพเพเล่ห์รัก | 150

ในเมื่อฝ่ ำยชำยออกไปกันแล้ ว ก็เป็ นเรื่ องของสตรี ที่ต้องเล่ำสูก่ ันฟั งบ้ ำง

ซ่งจิวจื่อนัง่ อยู่กบั ฮูหยินรอง ฮูหยินสี่ และอนุอวี ้ ซึ่งยำมนี ้ทุกคนล้ วนดูหน้ ำตำผ่อง
ใสและมีควำมเป็ นมิตรต่อกันรำวกับพี่น้องท้ องเดียวกันเลยทีเดียว
“ทุกอย่ำงเรี ยบร้ อยดีหรื อไม่”
ถึ ง แม้ ว่ ำ ค ำถำมของซ่ ง จิ ว จื่ อ จะไม่ ชัด เจนนัก แต่ ทุก คนในที่ นี ต้ ่ ำ งรู้
ควำมหมำยของมันดีจึงทำให้ สตรี ทงสำมนำงใบหน้
ั้ ำแดงก่ำด้ วยควำมเขินอำย
“พวกข้ ำทำตำมคำแนะนำที่ได้ มำ ยำมนี ้บิดำของเจ้ ำไม่ออกไปหำสตรี ที่
ไหน อีกทังยั
้ งวนเวียนอยูท่ ี่เรำสำมคนอยูท่ กุ คืนตำมที่เจ้ ำบอกไว้ จริ ง ๆ ด้ วย”
เท้ ำควำมไปถึงตอนที่ท่ำนแม่ทพั ร่ ำสุรำอย่ำงเศร้ ำเสียใจอยู่ริมสระบัว
สำเหตุมำจำกเรื่ องที่ไปถึงหอนำงโลมแต่กลับทำไม่ได้ แม้ แต่จะสัมผัสปลำยเส้ นผม
ของหญิงงำม ก็พำนให้ พวกนำงเจ็บปวดใจยิ่งนัก แต่ทว่ำ หลังจำกนันไม่
้ นำนพวก
นำงก็ได้ จดหมำยของซ่งจิวจื่อซึง่ มีเนื ้อหำเกี่ยวกับกำรสร้ ำงควำมแปลกใหม่ในชีวิต
คู่ อีกทังยั
้ งมีหนังสือที่มีเนื ้อหำน่ำอำยอีกหลำยเล่มแนบมำให้ อีกด้ วย
ถึงแม้ ว่ำพวกนำงจะแต่งงำนมีสำมีอีกทัง้ ยังมีลูกแล้ ว จะอย่ำงไรก็เป็ น
เพียงสตรี ในห้ องหอมำก่อน ย่อมต้ องไม่เข้ ำใจในควำมต้ องกำรของบุรุษว่ำนอกจำก
เรื่ องเพศแล้ วยังมีสิ่งอื่นที่จะกระตุ้นควำมสนใจอีกทังยั
้ งสร้ ำงควำมกระชุ่มกระชวย
ให้ แก่พวกเขำอย่ำงเหลือแสนอีกด้ วย
หลังจำกวันนันพวกนำงต่
้ ำงร่ วมมือกันแบ่งปั นควำมรู้ เกี่ยวกับสำมีของ
ตน อีกทังยั
้ งสร้ ำงควำมแปลกใหม่โดยมีหนังสือที่ซ่งจิวจื่อมอบไว้ ให้ เป็ นแนวทำง
ปรำกฎว่ำหลังจำกนันมำ
้ สำมีของพวกนำงก็ไม่สนใจสตรี ผ้ อู ื่นอีกเลยโดยเขำให้
เหตุผลว่ำ สตรี พวกนันถึ
้ งแม้ วำ่ จะรูปโฉมงดงำมแต่ทกุ คนนันเหมื
้ อนกันหมด
151 | Queenrabbit

คำตอบของเขำทำให้ พวกนำงรู้ สึกปลื ้มปิ ติยิ่งนัก ยำมนี ้สตรี ทงสำมต่

ั้ ำง
มองซ่งจิวจื่อรำวกับเทพยดำก็ไม่ปำน เพรำะหำกไม่ได้ คำแนะนำของนำงแล้ วล่ะก็
ชีวิตในห้ องหอและม่ำนมุ้งของตนนันคงจะทุ
้ กข์ระทมอยูไ่ ม่น้อยเลยทีเดียว
“ดีแล้ ว อีกไม่นำนท่ำนพ่อคงจะเลือ่ นให้ แม่รองเป็ นฮูหยินใหญ่ ส่วนอนุอวี ้
ก็คงขึ ้นมำเป็ นฮูหยินเหมือนกัน ขอเพียงพวกท่ำนรักใคร่ กลมเกลียวกันเอำไว้ ข้ำก็
สบำยใจแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อพยักหน้ ำอย่ำงพึงพอใจในท่ำทีของสตรี ทงสำม
ั้ นำงรู้ สกึ ยินดียิ่ง
นักที่บิดำของตนยังมีสตรี ที่รักเขำอย่ำงจริ งใจอยู่ แต่จะว่ำอย่ำงนันก็
้ ไม่ถกู เพรำะ
จำนวนสตรี ที่เข้ ำมำยังจวนแห่งนีเ้ พื่อบิดำของนำงมีมำกมำยจนนับไม่ถ้วนเลย
ที เ ดี ย ว สุด ท้ ำ ยเหลือ แค่สำมจะอย่ำงไรก็ ถือ ว่ำน้ อยมำกหำกเที ยบจำกจำนวน
ทังหมดอยู
้ ด่ ี
ฝ่ ำยสตรี พูด คุย กัน ต่อ อี ก ไม่น ำน ฝ่ ำยบุรุ ษ ก็ เ ดิ น กลับ มำด้ ว ยใบหน้ ำ
ท่ำทำงยิ ้มแย้ มแจ่มใสชวนให้ ซง่ จิวจื่อรู้สกึ ประหลำดใจยิ่งนัก
“หย่งสือ เจ้ ำคุยอะไรกับท่ำนพ่อและท่ำนพี่บ้ำงเล่ำให้ ข้ำฟั งได้ หรื อไม่ ”
คำถำมของซ่งจิวจื่ อทำให้ ท่ำนแม่ทัพและบุตรชำยชะงักเล็กน้ อยเพียง
เท่ำนัน้ แต่ซง่ จิวจื่อก็ยงั จับสังเกตได้ จึงหรี่ ตำมองทังสองคนด้
้ วยแววตำน่ำกลัว
“ท่ำนพ่อตำกับพี่ภรรยำเป็ นคนดียิ่ งนัก พวกเขำสอนวิถีแห่งควำมเป็ น
ลูกผู้ชำยให้ ข้ำด้ วย”
จำงหย่งสือตอบด้ วยน ้ำเสียงตื่นเต้ น ซึ่งคำตอบของเขำทำให้ ท่ำนแม่ทพั
และบุตรชำยพยักหน้ ำอย่ำงพึงพอใจ แต่ผำ่ นไปไม่กี่ชวั่ อึดใจประโยคต่อมำของเขำ
นันกลั
้ บทำให้ ทงคู
ั ้ ต่ ้ องสะดุ้งสุดตัว
 บุพเพเล่ห์รัก | 152

“พวกเขำมอบคั มภีร์ ให้ ข้ำอีกเล่มหนึ่งเผื่อไว้ ใช้ ยำมฉุกเฉิ น หำกว่ำข้ ำ

กำลังจะทำให้ ภรรยำเดือดร้ อน เพียงแค่ลงชื่อเท่ำนันท่
้ ำนก็จะปลอดภัยในทันที ”
จำกประสบกำรณ์ เรื่ องคัมภีร์ที่เคยเกิดขึ ้นมำก่อน ไม่ต้องรอให้ สำมีของ
ตนพูดจบ ซ่งจิวจื่อก็คว้ ำเอำคัมภีร์ที่วำ่ นันออกมำจำกมื
้ อของจำงหย่งสือ ทันที เมื่อ
เปิ ดดูนำงก็เห็นสิง่ ที่ทำให้ ตวั เองโกรธถึงขีดสุดเพรำะสิง่ นี ้คือ หนังสือหย่ า!
บิดำและพี่ชำยถึงกับเตรี ยมหนังสือหย่ำให้ สำมีของนำงเพรำะพวกเขำรู้
ว่ำอนำคตของจวนอัครมหำเสนำบดีจำงจะเป็ นเช่นไร แต่เรื่ องนีจ้ ะอย่ำงไรก็รับ
ไม่ได้ เพรำะจำงหย่งสือนันเป็
้ นของนำง! ไม่ว่ำใครหรื อแม้ แต่บิดำผู้เกรี ยงไกรก็ไม่มี
สิทธิ ทำเช่นนี ้ ด้ วยควำมโกรธทำให้ ซ่งจิวจื่อระเบิดหนังสือหย่ำที่อยู่ในมือของตน
เป็ นฝุ่ นผงทันที
“เขำเป็ นสำมีของข้ ำ ย่อมเป็ นข้ ำที่จะร่ วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขำ ข้ ำรู้ ว่ำ
พวกท่ำนเป็ นห่วงแต่ทกุ เรื่ องย่อมมีหนทำงของมันเองอยูเ่ สมอ ขอพวกท่ำนอย่ำพึง่
เข้ ำมำก้ ำวก่ำยได้ หรื อไม่”
ซ่งจิ วจื่อพูดอย่ำช้ ำ ๆ ทุกถ้ อยคำด้ วยรอยยิ ้มที่มองอย่ำงไรก็ไม่เหมือน
รอยยิ ้มแม้ แต่นิดเดียว...

หลังจำกเกิ ดเหตุกำรณ์ ระทึกขวัญขึ ้น ยำมนีท้ ุกคนต่ำงมำรวมตัวกันที่

ห้ องอำหำรท่ำมกลำงบรรยำกำศอึดอัดใจ เพรำะตังแต่
้ ซง่ จิวจื่อระเบิดหนังสือหย่ำ
ทิ ้ง ก็ไม่มีใครกล้ ำพูดอะไรออกมำแม้ แต่คนเดียว
ซ่งจิวจื่อรู้ ดีว่ำสิ่งที่บิดำและพี่ชำยของตนทำเพียงเพื่อช่วยเหลือนำงใน
อนำคตเท่ำนัน้ แต่นำงก็จำเป็ นที่จะต้ องปฏิเสธควำมหวังดีของพวกเขำที่ใช้ วิธีตดั
153 | Queenrabbit

ช่องน้ อยแต่พอตัวเช่นนี ้ เพรำะรู้ดีวำ่ ตนไม่อำจทิ ้งจำงหย่งสือไปได้ อย่ำงแน่นอน

แต่ถึงแม้ จะเข้ ำใจว่ำบิดำและพี่ชำยเป็ นห่วงตน แต่ซ่งจิวจื่ อก็ยังคงไม่
พูดคุยกับพวกเขำเพื่อเป็ นกำรบอกให้ ร้ ู วำ่ นำงไม่พอใจในสิ่งที่พวกเขำทำเป็ นอย่ำง
ยิ่ง ยำมนี ้บนโต๊ ะอำหำรจึงมีบรรยำกำศชวนกลืนข้ ำวไม่ลงที่มีซง่ จิวจื่อพูดอยูเ่ พียงผู้
เดียวเท่ำนัน้
“แม่ ร อง ท่ ำ นต้ อ งบ ำรุ ง ให้ เ ยอะหน่ อ ยรู้ หรื อ ไม่ ช่ ว งนี ท้ ่ ำ นดูร่ ำ งกำย
ผ่ำยผอมลงไปหลำยส่วน ลองชิมเนื ้อย่ำงนี ้ดูสิ”
“แม่สี่ ยำมนี ้หน้ ำตำท่ำนดูผ่องใสขึ ้น แต่หำกบำรุ งอีกสักนิดย่อมต้ องผ่อง
ใสขึ ้นไปอีกแน่ ซุปชำมนี ้รสชำติดียิ่ง ท่ำนต้ องกินให้ เยอะเข้ ำไว้ ”
ซ่งจิวจื่อพูดพลำงคีบและตักอำหำรให้ คนนันคนนี
้ ้ที จะยกเว้ นไว้ เพียงแต่
สองบุรุษผู้เกรี ยงไกรที่กำลังนัง่ ถลึงตำใส่จำงหย่งสือโดยไม่ได้ สำนึกในควำมผิดของ
ตนแม้ เพียงเสี ้ยว
เจ้ ำเด็กอกตัญญู!
ตอนแรกก็ เ ข้ ำขำกั น ดี พู ด คุ ย ดู ร้ ู เรื่ อ ง จนสุด ท้ ำยพวกเขำสู้อุ ต ส่ ำ ห์
ตระเตรี ยมไพ่ตำยเอำไว้ ให้ มนั ใช้ ยำมฉุกเฉิน แต่ยงั ไม่ทนั ได้ เก็บก็เอำไปให้ จิวจื่อ
ของพวกเขำเสียแล้ ว เนรคุณ เนรคุณยิ่งนัก!
ยำมนี ้สองทหำรชำญศึกได้ แต่กำตะเกียบคีบกินแต่ก้ำนผักจืดชืดจำกจำน
ที่ ว ำงอยู่ต รงหน้ ำ เพรำะไม่ว่ำจะเลีย้ วไปคีบ เนื อ้ ที่ จำนไหน พวกเขำจะต้ องถูก
ตะเกียบมำสกัดกันไว้
้ และได้ รับสำยตำไม่พอใจจำกจิวจื่อที่รักยิ่งทุกครัง้ ไป สุดท้ ำย
จึงได้ แต่ยอมรับอย่ำงเงียบ ๆ และเคี ้ยวก้ ำนผักอย่ำงช้ ำ ๆ เพื่อซึมซับรสชำติที่ไม่
ค่อยมีให้ ได้ มำกที่สดุ
 บุพเพเล่ห์รัก | 154

“หย่งสือ ข้ ำรู้ ว่ำเจ้ ำชอบกินปลำ ลองชิมปลำนึ่งตัวนี ้ดูสิ เนื ้อหวำนอร่ อย

เป็ นอย่ำงยิ่ง”
ท่ำทีเอำใจใส่จำงหย่งสือที่ถึงขันน
้ ำปลำมำคีบก้ ำงออกที่จำนของตนก่อน
จะส่งต่อของซ่งจิวจื่อนัน้ ทำให้ ทำ่ นรองแม่ทพั กำตะเกียบแน่นจนหัก
เป๊ ำะ!
“...”
เสียงตะเกียบที่หกั กลำงวงทำให้ ทกุ คนหยุดชะงัก แต่สดุ ท้ ำยก็ไม่มีใครพูด
อะไรออกมำแม้ แต่คนเดียว จะมีก็เพียงแต่เด็กรับใช้ ที่นำตะเกียบอันใหม่มำเปลีย่ น
ให้ ท่ำนรองแม่ทพั อย่ำงรู้งำนรำวกับเกิดเหตุกำรณ์เช่นนี ้อยูบ่ ่อยครัง้ ...ซึง่ ก็บอ่ ยครัง้
จริ ง ๆ
“ภรรยำ ท่ำนพ่อตำกับท่ำนพี่ภรรยำก็ต้องได้ รับกำรเอำใจใส่เช่นกัน ท่ำน
ก็ควรจะคีบอำหำรให้ พวกเขำด้ วยสิ”
สุดท้ ำยหน่วยกล้ ำตำยที่ไม่มีใครคำดคิดก็เปิ ดปำก คำพูดของจำงหย่งสือ
ทำให้ ทกุ คนหยุดตะเกียบและหันไปมองคูส่ ำมีภรรยำที่รักใคร่กลมเกลียวเพื่อดูทำ่ ที
ของซ่งจิวจื่อในทันที
“...”
ซ่งจิวจื่อเลิกคิ ้วขึ ้นเมื่อได้ ยินคำพูดของจำงหย่งสือ เพรำะเขำไม่ได้ ขอร้ อง
หรื อถำมควำมเห็นของนำง แต่เป็ น กำรสัง่ ! สำมีของนำงออกคำสัง่ ครัง้ แรกโดยให้
นำงคีบอำหำรให้ บิดำและพี่ชำยของตัวเอง!
ท่ำทีขมวดคิ ้วเหมือนไม่พอใจและวิธีกำรพูดนัน่ จะอย่ำงไรก็น่ำมอง สุด
ท้ ำยซ่งจิวจื่อก็ร้ ู สึกเหมือนได้ รับควำมพึงพอใจแทนที่จะโกรธ อีกทังน
้ ้ำเสียงที่ติด
155 | Queenrabbit

เผด็จกำรอยู่เล็กน้ อยนันเมื
้ ่อได้ ฟั งก็ยิ่งทำให้ อำรมณ์ดีขึ ้นหลำยส่วน ยำมนี ้นำงไม่
รู้สกึ โกรธบิดำและพี่ชำยของตนแล้ วแม้ แต่น้อย
“ข้ ำเข้ ำใจแล้ ว กำรกระทบกระทัง่ เป็ นเรื่ องธรรมดำของครอบครั วผ่ำน
มำแล้ วก็ควรปล่อยให้ ผำ่ นไป พวกเรำล้ วนต้ องเข้ ำใจและเอำใจใส่กนั และกันให้ ดี ”
“ท่ำนพ่อ ช่วงหลังมำนี ้ท่ำนเคี่ยวกรำร่ ำงกำยตัวเองจนเกินไปอำจจะทำ
ให้ หยำงไม่เพียงพอ ต้ องบำรุงด้ วยเนื ้อเยอะ ๆ เข้ ำไว้ ”
“ส่วนท่ำนพี่ วันนี ้ข้ ำสังเกตเห็นใต้ ตำของท่ำนดำคล ้ำเหมือนคนนอนไม่
พอก็เน้ นผักผลไม้ เสียหน่อย ร่ำงกำยจะได้ กระปรี ก้ ระเปร่ำขึ ้นมำบ้ ำง”
ซ่งจิวจื่อเปลี่ยนท่ำทีที่แสดงต่อบิดำและพี่ชำยของตนในทันที นำงคีบผัก
คีบเนื ้อให้ ทงสองอย่
ั้ ำงกระตือรื อร้ นอีกทังยั
้ งมีรอยยิ ้มเล็ก ๆ ที่แสดงควำมพึงพอใจ
ปรำกฎอยูบ่ นใบหน้ ำของนำงอีกด้ วย
ท่ำทีของซ่งจิวจื่อยำมนี ้ทำให้ ทกุ คนหันไปมองจำงหย่งสือที่กำลังยิ ้มอย่ำง
เบิกบำนใจที่ภรรยำของตนทำตำมที่เขำบอกด้ วยสำยตำไม่อยำกจะเชื่อ เพียงแค่
เขำแสดงท่ำทำงไม่พอใจ สตรี ผ้ ไู ม่เคยสนใจใครก็เปลี่ยนไปในทันที นี่สินะที่เขำว่ำ
กันว่ำ กำลเวลำเปลี่ยนไปใจคนย่อมเปลี่ยนแปลง ยำมนี ้ซ่งจิวจื่อกำลังเปลี่ยนไป
เพรำะในใจมีควำมรักใช่หรื อไม่!

เนื่องด้ วยบรรยำกำศระหว่ำงครอบครัวเป็ นไปได้ ด้วยดี ทำให้ วนั นี ้ซ่งจิ

วจื่อตัดสินใจอยูท่ ี่จวนยันเย็น
“จื่อเอ๋อ คืนนี ้พักอยู่ที่จวนของเรำดีหรื อไม่พ่อจะได้ ร่ ำสุรำและพูดคุยทำ
ควำมคุ้นเคยกับลูกเขยด้ วย”
 บุพเพเล่ห์รัก | 156

ยำมนี ซ้ ่ง เฟยหลงรู้ แล้ ว ว่ำ จุด อ่อ นของบุต รสำวสุด ที่ รั ก ของตนนัน้ คื อ
ลูกเขยคนนี ้ ดังนันถึ
้ งแม้ จะชังน ้ำหน้ ำเจ้ ำเด็กนี่ขนำดไหนแต่หำกมันทำให้ จิวจื่อของ
เขำอยูต่ อ่ ด้ วยกันได้ จะร่ ำสุรำหรื อพูดคุยเรื่ องบ้ ำบอคอแตกเขำล้ วนยินยอมทังสิ
้ ้น!
หลังจำกได้ ยินบิดำของตนนำไปก่อนแล้ วซ่งเฟิ งเสียนก็ไม่น้อยหน้ ำ เขำ
รี บก้ ำวเข้ ำมำโอบบ่ำของจำงหย่งสือดัง่ สหำยร่ วมศึก อีกทังยั
้ งยิ ้มแย้ มรำวกับยินดี
ปรี ดำอย่ำงเหลือแสนอีกด้ วย
“ใช่แล้ ว ๆ วันนี ้ข้ ำกับน้ องเขยคุยกันถูกคอเป็ นอย่ำงยิ่ง อีกทังข้
้ ำสัญญำ
เอำไว้ ด้วยว่ำหำกมีเวลำจะพำเขำเข้ ำไปดูคลังอำวุธ หำกพวกเจ้ ำอยู่ตอ่ เขำก็จะได้
เข้ ำชมในคืนนี ้เลยเช่นกัน”
เมื่อได้ ยินคำพูดล่อลวงของสองบุรุษผู้เกรี ยงไกรแล้ ว จำงหย่งสือก็หนั ไป
หำซ่งจิ วจื่อด้ วยแววตำเว้ ำวอน ถึงแม้ ว่ำเขำจะไม่ค่อยถูกกับสุรำและไม่อยำกดู
อำวุธเท่ำใดนัก แต่เขำอยำกสนิทกับท่ำนพ่อตำและพี่ภรรยำให้ มำกขึ ้นอีก เพรำะ
ทังสองท่
้ ำนเป็ นครอบครัวคนสำคัญของสตรี ที่เขำรักนัน่ เอง
ซ่งจิวจื่อเห็นแววตำและท่ำทำงของจำงหย่งสือแล้ วจะอย่ำงไรก็ปฏิเสธไม่
ลง ทำให้ สดุ ท้ ำยก็จำต้ องพักอยูท่ ี่จวนในคืนนี ้เพรำะกำรล่อลวงจำกบิดำและพี่ชำย
ของตนอย่ำงเสียไม่ได้
พระอำทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้ำ บิดำและพี่ภรรยำยังไม่ทนั ได้ ร่ ำสุรำกับ
เขยขวัญ ก็มีทหำรยำมที่รักษำกำรอยูใ่ นจวนมำขอเข้ ำมำพบท่ำนแม่ทพั ซ่งอย่ำงรี บ
ร้ อนเพรำะยำมนี ้มีสำรด่วนส่งมำจำกค่ำยฝึ กที่อยูน่ อกเมืองว่ำ พบไส้ ศึกอยู่ในค่ำย
หลำยคนและเกิ ดกำรปะทะกันขึน้ อีกทัง้ คนพวกนัน้ ยังเรี ยกกำลังเสริ มที่มีฝีมือ
เยี่ยมยุทธเข้ ำมำอีกเป็ นจำนวนมำก ทำให้ สถำนกำรณ์ตอนนี ้ตึงมือเป็ นอย่ำงยิ่ง!
157 | Queenrabbit

เมื่อได้ รับข่ำวเช่นนันแม่
้ ทพั ซ่งและบุตรชำยก็มองหน้ ำกันอย่ำงตึงเครี ยด
เพรำะกำรที่มีไส้ ศกึ อยูใ่ นค่ำยของตนนันเป็
้ นเรื่ องร้ ำยแรง พวกเขำจะต้ องรี บออกไป
จัดกำรเรื่ องเหล่ำนี ้ทันที
หลังจำกกล่ำวฝำกจวนไว้ กบั ซ่งจิวจื่อเหมือนทุกครำที่ต้องออกไปทำศึก
ท่ำนแม่ทพั และรองแม่ทพั รี บออกไปยังค่ำยฝึ กในทันที อีกทังยั
้ งเรี ยกหน่วยพยัคฆ์
ทมิ ฬ ทัง้ หมดให้ ต ำมไปสมทบอี ก ด้ ว ย เพรำะหำกทหำรในค่ำ ยแห่ง นัน้ ไม่ อ ำจ
ต้ ำนทำนได้ ก็แสดงว่ำฝ่ ำยตรงข้ ำมจะต้ องมีจำนวนมำกและมีฝีมือระดับยอดยุทธ
เป็ นแน่
ทุก คนต่ำ งส่ง ท่ำ นแม่ทัพ และท่ำ นรองแม่ทัพ ที่ ต ะบึง ขี่ ม้ ำ ออกไปด้ ว ย
สำยตำเป็ นห่วง เหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้นอย่ำงรวดเร็ วนี ้ทำให้ ซง่ จิวจื่อรู้สกึ สังหรณ์ใจไม่ดี
อย่ำงน่ำประหลำด นำงหันกลับมำมองคนที่เหลืออยู่ในจวนแล้ วก็ตระหนักได้ ว่ำ
นอกจำกผู้หญิง เด็ก และคนรับใช้ แล้ ว ทหำรที่เหลืออยูล่ ้ วนเป็ นทหำรชันเลวทั
้ งสิ
้ ้น
ควำมไม่ชอบมำพำกลนี ้ทำให้ นำงครุ่ นคิดอยู่ชวั่ ครู่ นำงกวำดตำมองทุก
คนที่ยงั คงมองออกไปนอกประตูจวนด้ วยควำมเป็ นห่วงท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่
ทัพอยู่ ก่อนที่สงั่ กำรอะไรบำงอย่ำงออกไป
“ทุกคนในจวนไปรวมตัวกันที่โถงใหญ่ ห้ ำมใครออกมำแม้ แต่ผ้ เู ดียว!”
.......................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 158

ตอนที่ 13 ผู้บุกรุก
หลังซ่งจิวจื่อสัง่ ทุกคนให้ ไปรวมตัวกันที่โถงใหญ่ ยำมนี ้พวกเขำก็ทำตำม
คำสัง่ ของนำงทันทีอย่ำงไม่บิดพลิ ้วเลยแม้ แต่น้อย
ภำยในห้ องโถงใหญ่ค่อนข้ ำงแน่นขนัด เพรำะทุกคนในจวนที่หลงเหลือ
อยู่ตัง้ แต่น ำยหญิ ง ทัง้ หลำย คุณ หนูคุณ ชำยตัว น้ อ ย เด็ ก รั บ ใช้ ห ญิ ง ชำย และ
นำยทหำรที่ปกติแล้ วคอยเฝ้ำยำมอยูห่ น้ ำประตูล้วนรวมตัวอยูใ่ นที่แห่งนี ้กันทังสิ
้ ้น
หนึ่งในคนพวกนัน้ มีเด็กรั บใช้ ตวั น้ อยที่ยืนตัวสัน่ งันงกอยู่ เขำคือเสี่ยว
ฝำน ที่กำลังกังวลว่ำจะเกิดเหตุกำรณ์นำ่ กลัวเหมือนกับวันที่อนุหยำงถูกลำกตัวเข้ ำ
มำอีกครั ง้ แต่ทว่ำผ่ำนไปไม่ กี่ชั่วลมหำยใจเขำก็ต้องเบิกตำกว้ ำงกับสิ่งที่เกิดขึ ้น
ตรงหน้ ำ
นี่มนั อะไรกัน!
เหตุใดเหล่ำนำยหญิ งและคุณหนูคุณชำยต่ำงนัง่ จิบชำอีกทังพู
้ ดคุยกัน
อย่ำงออกรสออกชำติเช่นนันเล่
้ ำ! แล้ วพวกเจ้ ำไปเอำฟูกนอนมำจำกไหน เหตุใดจึง
เอำมำปูเสมือนว่ำจะนอนรวมกันในนี ้! คุณหนูพึ่งสัง่ รวมตัวเหมือนกับวันนันไม่
้ ใช่
หรื อไงเหตุใดผู้คนในจวนจึงมีทีทำ่ ที่แตกต่ำงเช่นนี ้กัน!
159 | Queenrabbit

เสี่ยวฝำนยืนอ้ ำปำกค้ ำงทำอะไรไม่ถูก ได้ แต่มองกลุ่มคนตรงหน้ ำปูฟูก

นอนกั น อย่ ำ งขยัน ขัน แข็ ง ท่ ำ ทำงอัน น่ ำ ตลกขบขัน ของเขำท ำให้ พ่ อ บ้ ำนฝู
สังเกตเห็นและเดินเข้ ำมำหำด้ วยรอยยิ ้มเอ็นดู
“เจ้ ำหนู เป็ นอะไรอย่ำงนันรึ
้ ”
“พ่อบ้ ำนฝู ข้ ำไม่เข้ ำใจ...”
เมื่อเห็นพ่อบ้ ำนใหญ่ประจำจวนเดินเข้ ำมำ เสี่ยวฝำนก็ได้ สติและหันไป
ถำมท่ำนพ่อบ้ ำนด้ วยควำมประหลำดใจเป็ นอย่ำงยิ่ง ซึ่งท่ำทำงของเขำนันท
้ ำให้
พ่อบ้ ำนฝูหวั เรำะเสียงดังเสียจนคนรอบด้ ำนชะงักกิจกรรมที่ทำอยู่ไปชัว่ ครู่ แต่เมื่อ
เห็นหน้ ำตำงงงวยของเสี่ยวฝำนแล้ ว ทุกคนก็ ยิม้ มุมปำกอย่ำงเอ็นดูก่อนจะหัน
กลับไปทำเรื่ องของตนต่อทันที
“อ้ อ เจ้ ำพึง่ เข้ ำมำใหม่จะรู้สกึ เช่นนันก็
้ ไม่แปลก”
พ่อบ้ ำนฝูหรี่ ตำเชิดหน้ ำพลำงเอำมือไพร่หลังแสดงท่ำทำงดัง่ บัณฑิตผู้ทรง
ภูมิ ก่อนจะเริ่ มให้ ควำมรู้แก่เด็กน้ อยที่พงึ่ เข้ ำมำเป็ นสมำชิกของจวนได้ ไม่นำน”
“จริ ง ๆ แล้ วคำพูดของคุณหนูจะมีสญ
ั ญำณลับอยู่ทุกครัง้ หำกอยู่นำน
เข้ ำเจ้ ำก็จะเข้ ำใจเอง”
“อย่ำงครำก่อนคุณหนูสงั่ ปิ ดประตูจวนก็แปลว่ำจะจัดกำรเรื่ องภำยในจึง
ทำให้ เกิดเหตุกำรณ์ น่ำกลัวขึ ้น แต่ครัง้ นี ้คุณหนูไม่ได้ สงั่ ปิ ดประตูจวนอีกทัง้ บอก
พวกเรำว่ำให้ มำรวมกันที่โถงใหญ่ห้ำมออกไปไหนแม้ แต่คนเดียว ก็แปลว่ำคุณหนู
จะจัดกำรเรื่ องภำยนอกโถงแห่งนี ้ หน้ ำที่ของเรำก็คือทำตัวให้ ดีไม่ออกไปเกะกะนำง
ก็พอแล้ ว”
“ดัง นัน้ จะเครี ย ดไปใย สู้น อนหลับ พัก ผ่อ นเตรี ย มเก็ บ กวำดท ำควำม
 บุพเพเล่ห์รัก | 160

สะอำดจวนในยำมเช้ ำที่จะมำถึงเสียดีกว่ำ ฟูกนอนและชุดต้ มน ้ำชำพวกนี ้ก็เป็ น

คุณหนูที่คิดเผื่อพวกเรำและสัง่ ให้ เตรี ยมเอำไว้ เรี ยกว่ำชุดชำและชุดเครื่ องนอน
ฉุกเฉิน”
เสี่ยวฝำนอ้ ำปำกค้ ำงให้ กบั สิ่งที่ได้ ยิน ครำก่อนพวกท่ำนยังยืนหน้ ำซีดตัว
สัน่ เกรงกลัวนำงจนหำงจุกตูดกันหมดเลยไม่ใช่รึ ครำนี ้เหตุใดจึงทำท่ำทีดงั่ นำงเป็ น
เทพยดำนำงฟ้ำเช่นนันกั
้ นเล่ำ!
“อย่ำทำหน้ ำตลกเช่นนัน้ สิ ถึงคุณหนูจะดูน่ำกลัวไปบ้ ำง...ซึ่งนำงก็น่ำ
กลัวจริ ง ๆ อืม เอำเป็ นว่ำหำกเจ้ ำทำตัวดีชีวิตนี ้ล้ วนไม่มีอะไรให้ กงั วล ลองหันไป
มองรอบ ๆ สิ ไม่ได้ มีเพียงเจ้ ำคนเดียวหรอกที่ไม่เข้ ำใจ หลำยคนที่เข้ ำมำใหม่ล้วนมี
สีหน้ ำเหมือนเจ้ ำกันทังสิ
้ ้น ดังนั
้ นเจ้
้ ำโชคดีแล้ วที่ได้ ข้ำมำอธิบำยให้ เจ้ ำฟั ง ”
“...”
หลัง พ่ อ บ้ ำ นฝูพูด จบก็ ก ลับ ไปจัด กำรที่ น อนของเหล่ำ นำยหญิ ง และ
คุณหนูคณ
ุ ชำยที่จดั ไว้ ในพื ้นที่แยกเฉพำะต่อ ทิ ้งให้ เสีย่ วฝำนหันมองไปรอบ ๆ ด้ วย
ใบหน้ ำน่ำขัน และได้ เจอหลำย ๆ คนที่มีควำมงงงันอยูบ่ นใบหน้ ำไม่ตำ่ งกับเขำเลย
แม้ เพียงเสี ้ยวเดียว

ฝ่ ำยซ่งจิวจื่อเมื่อเห็นทุกคนไปรวมตัวกันยังโถงใหญ่ตำมที่นำงบอกไว้ แล้ ว
ก็สงั่ กำรให้ เหม่ยฉีและหย่งฉีคอยเฝ้ำดูแลพวกเขำ ก่อนที่จะไปยืนรอบริ เวณลำน
กว้ ำงด้ วยสีหน้ ำวิตกกังวลอย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน
นำงมีทำ่ ทีเคร่งเครี ยดต่ำงกับผู้คนในโถงใหญ่อย่ำงลิบลับ ควำมตึงเครียด
เริ่ มเกำะกุมจิตใจเพรำะยำมนี ้นำงต้ องรับผิดชอบชีวิตของผู้คนภำยในจวนด้ วยตัว
161 | Queenrabbit

คนเดียวแล้ ว
ทุกครำที่เกิดเหตุกำรณ์ เช่นนี ้ขึ ้นในจวนจะยังเหลือหน่วยพยัคฆ์ทมิฬไว้
อย่ำงน้ อยสองคน แต่เพรำะเหตุกำรณ์ ที่ค่ำยเป็ นเรื่ องเกี่ยวกับไส้ ศึกที่เกี่ยวพันถึง
ควำมสงบสุขของผู้คนในแว่นแคว้ น นำงจึงไม่อำจชะล่ำใจดึงตัวพวกเขำไว้ แม้ แต่
คนเดียวโดยลืมนึกไปว่ำตนเองก็ตกอยูใ่ นสถำนะกำรณ์หมิ่นเหม่อยูเ่ ช่นกัน
จำงหย่งสือที่ไม่ยอมไปอยูก่ บั คนในจวนตำมที่ซง่ จิวจื่อบอก ได้ เดินเข้ ำไป
ยืนเคียงข้ ำงและกุมมือของนำงเอำไว้ เพื่อให้ ภรรยำของเขำรู้ ว่ำเขำจะอยู่ข้ำงกำย
ของนำงไม่วำ่ จะเกิดอะไรขึ ้น
“หย่งสือ เหตุใดเจ้ ำจึงไม่ฟังข้ ำบ้ ำง” ซ่งจิวจื่อขมวดคิ ้วแน่นเมื่อเห็นสำมี
ของตนยังคงดื ้อรัน้
เมื่อได้ ยินคำพูดและท่ำทำงตึงเครี ยดของซ่งจิวจื่อ จำงหย่งสือก็สำ่ ยหน้ ำ
ก่อนจะพูดด้ วยสีหน้ ำเด็ดเดี่ยวว่ำ
“เรำเป็ นสำมีภรรยำกันจะให้ ข้ำทิ ้งท่ำนไปได้ อย่ำงไร”
“ถ้ ำอย่ำงนันเจ้
้ ำไปรออยูร่ อบนอก อย่ำเข้ ำมำในรัศมีของอำวุธข้ ำเด็ดขำด
เข้ ำใจหรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจยำวในควำมรัน้ ของชำยตรงหน้ ำ จะอย่ำงไรสำมีของ
นำงก็เป็ นถึงสมำชิกของกองกำลังจิ่นอีเว่ย ดังนันเขำคงจะพอดู
้ แลตัวเองได้ สดุ ท้ ำย
ก็ได้ แต่ยอมให้ เขำอยูต่ รงนี ้
จำงหย่งสือยังไม่ทนั ได้ ตอบอะไรออกมำทังสองคนก็
้ ร้ ูสกึ ได้ ถึงบรรยำกำศ
รอบตัวที่เปลีย่ นไป และไอสังหำรที่พวยพุง่ มำจำกรอบด้ ำน
“พวกเขำมำกันแล้ ว...”
 บุพเพเล่ห์รัก | 162

ผ่ำนไปไม่นำนเงำร่ ำงหลำยสำยพุ่งตรงเข้ ำมำจำกนอกจวน เมื่อพบกับ

ควำมเงียบสงัดรำวกับไม่มีผ้ คู นอำศัยอยูพ่ วกเขำก็ชะงักด้ วยควำมหวำดระแวง แต่
เมื่อได้ ยินเสียงดังเอะอะรำวกับจัดงำนเลี ้ยงมำจำกทำงห้ องโถงใหญ่ พวกเขำก็มงุ่
หน้ ำไปยังที่แห่งนันทั
้ นที
แต่ก่อนที่จะไปถึงที่หมำย เหล่ำผู้บกุ รุ กก็เห็นเป้ำหมำยหลักของตนยืนนิ่ง
อยู่กลำงลำนกว้ ำง โดยมีคณ
ุ ชำยสำมแห่งจวนอัครมหำเสนำบดีจำงยืนอยู่ไม่ใกล้
ไม่ไกลนัก
กลุ่มผู้บุกรุ กหยุดไปต่อและยืนประจันหน้ ำกับ สองสำมีภรรยำที่ค้ นุ หน้ ำ
คุ้นตำ พร้ อมกับตังท่
้ ำเตรี ยมเข้ ำโจมตีทนั ที
ซ่งจิวจื่อขมวดคิ ้วให้ กับกำรโจมตีโดยไม่บอกกล่ำวของผู้บุกรุ ก นำงก้ ำว
ไปข้ ำงหน้ ำและตังรั
้ บโดยพัดผ้ ำไหมซึ่งเป็ นของขวัญชิ ้นสำคัญจำกบิดำและพี่ชำย
ที่เก็บไว้ ไม่ยอมให้ หำ่ งกำยของนำงนัน่ เอง
ชิ ้งงง!
เสียงจำกมีดดำบและด้ ำมเหล็กของพัดกระทบกันดังสะท้ ำนสะเทือนไป
ทัว่ ลำนกว้ ำง เหล่ำศัตรู ต่ำงดำหน้ ำเข้ ำโจมตีสตรี ผ้ เู ยี่ยมยุทธ ร่ ำงระหงพลิ ้วกำย
ฉวัดเฉวียนไปมำดัง่ หงส์ฟ้อนมังกรเหิน เป็ นภำพที่น่ำตื่นตำตื่นใจต่อจำงหย่งสือที่
ยืนดูอยูร่ อบนอกเป็ นอย่ำงยิ่ง!
ซ่งจิ วจื่ อรั บกำรโจมตีด้วยใบหน้ ำตึงเครี ยด คนพวกนีม้ ีฝีมือเทียบเท่ำ
องครักษ์ หลวงหำกนำงประมำทไปแม้ เพียงเสี ้ยว คนที่ทิ ้งลมหำยใจไปก็คงต้ องเป็ น
ตัวนำงเองและผู้คนที่ตนปกป้องแล้ ว
163 | Queenrabbit

เมื่อคิดได้ ดงั นันซ่

้ งจิวจื่อก็เริ่ มโจมตีกลับ นำงพลิกกำยไปมำระหว่ำงผู้บกุ
รุกพร้ อมกับเคลือ่ นพัดในมือเป็ นวงกว้ ำง ชัว่ ขณะที่นำงขยับมือก็บงั เกิดเงำซ้ อนของ
ใบพัดทำให้ เหล่ำผู้บกุ รุ กไม่อำจคำดเดำทิศทำงของกำรโจมตีได้ แต่แล้ วพวกเขำก็
ได้ ร้ ูวำ่ เงำซ้ อนทังหมดนั
้ นล้
้ วนเป็ นของจริ งทังสิ
้ ้น!
ยำมที่ภำพเงำของใบพัดสัมผัสกับร่ ำงกำยของผู้บุกรุ กนัน้ รวดเร็ วเป็ น
อย่ำงยิ่ง รอยกรี ดเป็ นทำงยำวและสำยโลหิตที่พวยพุง่ ออกมำทำให้ คนเหล่ำนันต่
้ ำง
ล้ มตำยไม่ก็เจ็บปวดอย่ำงแสนสำหัส ซ่งจิวจื่อเคลือ่ นกำยดัง่ ร่ำยรำหำกแต่ดดุ นั และ
รวดเร็ วเพื่อกำจัดศัตรูอย่ำงเต็มกำลังของตน
หนึ่งในผู้บุกรุ กเมื่อรู้ ว่ำตนไม่อำจสู้สตรี ปีศำจตรงหน้ ำได้ เขำก็ เริ่ มหำ
หนทำงอื่นจนไปสบตำกับคุณชำยสำมที่ดูท่ำทำงอ่อนแอเข้ ำ เขำพุ่งตัวเข้ ำไปหำ
คุณชำยผู้นนเพื
ั ้ ่อจับเป็ นตัวประกันทันที แต่ทว่ำ ยังไม่ทนั จะได้ สมั ผัสแม้ แต่ปลำย
ผมก็ถกู กระบี่แทงทะลุลำคอโดยไม่ทนั ได้ ตงตั
ั ้ วแม้ แต่น้อย
จำงหย่งสือผลักร่ ำงไร้ วิญญำณของศัตรู ตรงหน้ ำออกไปให้ พ้นสำยตำ
ก่อนจะจับจ้ องไปยังภรรยำของตนที่กำลังต่อสู้อยู่ด้วยแววตำหลำกหลำยอำรมณ์
เขำชื่นชมและหลงใหลในท่ำทำงอันงดงำมของนำง แต่ก็เป็ นห่วงและเป็ นกังวลด้ วย
ควำมกลัวว่ำนำงจะบำดเจ็บ และด้ วยคำสัง่ ที่นำงบอกไว้ ทำให้ เขำไม่กล้ ำเข้ ำไป
เพรำะจะเป็ นภำระให้ นำงมำกยิ่งขึ ้น
ดังนันยำมนี
้ ้เขำจึงทำได้ เพียงแค่จบั จ้ องนำงโดยไม่แม้ แต่กะพริ บตำ และ
คอยช่วยกำจัดคนที่จะหลบหนีออกมำจำกลำนกว้ ำงไม่ให้ ไปยังห้ องโถงใหญ่ที่มีคน
ในจวนอยู่
ภำพคุณชำยสำมผู้ไร้ เดียงสำเข่นฆ่ำพรรคพวกของตนนันท
้ ำให้ เหล่ำผู้บกุ
 บุพเพเล่ห์รัก | 164

รุ กเบิกตำกว้ ำง ก่อนที่จะพยำยำมส่งคนออกไปแจ้ งเรื่ องนี ้ให้ แก่เจ้ ำนำยของตนรู้

ในทันที
แต่คนส่งข่ำวยังไม่ทนั วิ่งออกไปไหน ก็ถกู ซัดกลับเข้ ำไปในลำนกว้ ำงโดย
บุรุษหน้ ำนิ่งผู้หนึง่ ซึง่ พุง่ ตรงออกมำจำกทำงห้ องโถงอย่ำงพอดิบพอดี
หย่งฉีที่ไล่กำจัดผู้บุกรุ กที่เข้ ำไปยังโถงใหญ่ ยำมนี ้ได้ ไล่กำจัดคนร้ ำยผู้
หนึ่งที่พยำยำมหลบหนีออกนอกจวน แต่เมื่อกำจัดคนผู้นนเรี
ั ้ ยบร้ อยแล้ วกลับมีอีก
คนหนึ่งวิ่งเข้ ำมำทำงเขำอย่ำงกับตังใจเอำไว้
้ เมื่อเห็นทิศทำงที่คนผู้นี ้จำกมำก็ร้ ูวำ่
มันมำจำกลำนกว้ ำงที่คณ
ุ หนูกำลังจัดกำรอยู่ เขำจึงทำหน้ ำที่ผ้ ตู ิดตำมที่ดี ส่งคนผู้
นี ้กลับคืนให้ เจ้ ำนำยถึงที่โดยไม่บบุ สลำยแม้ เพียงเสี ้ยวเดียว
ยำมนี ้ศัตรูที่มงุ่ ตรงไปทำงห้ องโถงใหญ่ถกู กำจัดจนหมดสิ ้นแล้ ว หย่งฉีจึง
ปล่อยให้ เหม่ยฉีเฝ้ำอยู่ตรงนันเพื
้ ่อดูแลผู้คนในจวน ส่วนตนก็คอยสำรวจรอบจวน
เผื่อมีปลำหลุดจำกตำข่ำยแอบเล็ดลอดออกมำได้ สำเร็ จ
และแล้ วก็มีหลุดออกมำตัวหนึ่งจริ ง ๆ เสียด้ วย คนผู้นนวิ
ั ้ ่งมำทำงกำแพง
จวนเหมือ นกำลังหนี ตำย แต่ก่ อ นที่ จ ะกระโดดออกไปนัน้ ก็ ถูกหย่ง ฉี หยุดไว้ ดั่ง
รำชสีห์ตะปบเหยื่อ ประกำยฆ่ำฟั นเกิดขึ ้นในดวงตำของชำยหนุม่ ทันที แต่ในขณะที่
กำลังจะลงมือนันเอง
้ กลับมีเสียงที่ค้ นุ เคยดังขึ ้น
“หยุดมือ!”
ซ่งจิวจื่อเดินเข้ ำมำห้ ำมพลำงมองหย่งฉีอย่ำงอ่อนใจ ตอนแรกนำงตังใจ
้
ปล่อยคนผู้นีเ้ พื่อให้ มันนำทำงไปยังผู้บงกำร แต่สุดท้ ำยเขำกลับมำจับตัวมันไว้
เสียก่อนทำให้ นำงรี บเข้ ำมำขวำงเขำเอำไว้ แทบไม่ทนั
แต่จะโทษหย่งฉีก็ไม่ได้ เพรำะนำงไม่ได้ บอกเขำเองว่ำจะแสร้ งปล่อยตัว
165 | Queenrabbit

ผู้ร้ำยออกไป และที่เขำทำก็เพื่อไม่ให้ มีคนหลุดรอดไปได้ เหมือนทุกครำ ยำมนี ้นำง

ไม่สำมำรถแสร้ งปล่อยตัวผู้บกุ รุ กได้ แล้ ว สุดท้ ำยจึงได้ แต่เก็ บตัวเอำไว้ ก่อนเผื่อว่ำ
จะมีประโยชน์ในภำยหลังเพียงเท่ำนัน้
“นำตัวมันไปขังไว้ ดูแลให้ ดีอย่ำปล่อยให้ ตำย”
หย่งฉีหนั ไปมองตำมเจ้ ำนำยของตนที่เข้ ำมำห้ ำมแล้ วก็จำกไป ก่อนจะหำ
อะไรมำอุดปำกชำยตรงหน้ ำไว้ และทำตำมคำสัง่ ของนำงโดยเอำชำยผู้นี ้ไปคุมขัง
ซ่งจิ วจื่อกลับไปยังลำนกว้ ำงพลำงมองซำกศพของผู้บุกรุ กด้ วยแววตำ
ครุ่ นคิด ยำมนีน้ ำงรู้ แล้ วว่ำข่ำวส่งมำจำกทำงค่ำยฝึ กจะต้ องเป็ นข่ำวลวงอย่ำง
แน่นอน ทำให้ นำงอดเป็ นห่วงบิดำและพี่ชำยของตนไม่ได้
“คุณหนู เรำจะทำยังไงกับศพเจ้ ำพวกนี ้ดีเจ้ ำคะ”
เหม่ยฉีเดินเข้ ำไปหำซ่งจิวจื่อ และมองซำกศพที่ระเกะระกะอยู่เต็มลำน
กว้ ำง ก่อนหน้ ำนี ้นำงเข้ ำไปดูพวกฮูหยินและคนอื่น ๆ แล้ วก็พบว่ำข้ ำงในโถงใหญ่
ทุกคนยังคงตื่นและกำลังพูดคุยกันอย่ำงออกรสออกชำติเรื่ องของคุณหนูอยู่ หำก
จะให้ ออกมำช่วยจัดกำรเรื่ องข้ ำงนอกนี ้คำดว่ำคงจะตกใจกันไม่น้อยเลยทีเดียว
“ให้ พวกทหำรออกมำช่วยนำไปรวมกันไว้ อย่ำพึ่งทำลำยทิ ้ง ส่วนคนอื่น ๆ
ก็ให้ อยู่ในนันไปอย่
้ ำพึ่งให้ กลับเรื อน เดี๋ยวข้ ำจะออกไปค่ำยฝึ กก่อน ฝำกพวกเจ้ ำ
ดูแลทำงนี ้ด้ วย”
เมื่อสัง่ กำรเสร็ จ ซ่งจิวจื่อก็หนั ไปหำสำมีของตนที่มองมำด้ วยแววตำอ้ อน
วอนขอไปด้ ว ย นำงถอนหำยใจยำวพลำงคิ ดว่ำ ยำมนี เ้ ขำจับ จุด นำงได้ แล้ วใช่
หรื อไม่ เหตุใดจึงทำสีหน้ ำเว้ ำวอนได้ ชวนระทดระทวยใจเช่นนี ้ แต่ถกู ใจก็สว่ นถูกใจ
เรื่ องนี ้เป็ นเรื่ องเร่งด่วนนำงทำคนเดียวไวกว่ำพำเขำไปด้ วยจึงปฏิเสธออกไปแทน
 บุพเพเล่ห์รัก | 166

“เจ้ ำช่วยอยู่ดแู ลคนในครอบครัวของข้ ำก่อนได้ หรื อไม่ ข้ ำไปไม่นำนก็จะ

กลับมำแล้ ว”
คำพูดฝำกฝั งของซ่งจิวจื่อทำให้ จำงหย่งสือนิ่งไปชัว่ ครู่ ก่อนจะพยักหน้ ำ
ด้ วยแววตำแน่วแน่ ในเมื่อภรรยำของเขำวำงใจที่จะฝำกครอบครัวอันสำคัญยิ่งไว้
กับเขำแล้ วจะให้ เขำปฏิเสธได้ อย่ำงไรเล่ำ
“ภรรยำท่ำนต้ องดูแลตัวเองให้ ดีนะ ทำงนี ้ข้ ำจะจัดกำรเอง”
ซ่งจิวจื่อพยักหน้ ำรับคำก่อนจะเร้ นกำยหำยไปในควำมมืดอย่ำงรวดเร็ ว
กำรหำยไปอย่ำงไม่ให้ ร้ ู เนื ้อรู้ตวั ของนำงทำให้ จำงหย่งสือตกใจเป็ นอย่ำงยิ่ง เขำหัน
ไปหำเหม่ยฉีที่ดเู หมือนจะชินชำกับกำรหำยตัวเช่นนี ้ของภรรยำแล้ ว ก่อนจะถำม
เรื่ องที่สงสัยออกไปอย่ำงห้ ำมไม่อยูว่ ำ่
“ข้ ำเคยได้ ยินมำว่ำค่ำยฝึ กนอกเมืองอยู่ค่อนข้ ำงไกล เหตุใดภรรยำจึงไม่
ใช้ ม้ำเล่ำ”
เหม่ยฉีหนั กลับมำมองจำงหย่งสือด้ วยรอยยิ ้มลึกลับ นำงหัวเรำะน้ อย ๆ
และพูดประโยคคล้ ำยปริ ศนำก็ไม่ใช่เรื่ องจริ งก็ไม่เชิงชวนให้ เขำรู้ สกึ งุนงงเป็ นอย่ำง
ยิ่ง ก่อนจะเดินออกไปจัดกำรเรื่ องที่ต้องทำต่อ โดยไม่หันกลับมำมองสีหน้ ำที่ ดู
ประหลำดใจมำกกว่ำเดิมของเขำเลยแม้ แต่น้อย
“ท่ำนจะเชื่อหรื อไม่หำกข้ ำบอกว่ำคุณหนูของพวกเรำนันเดิ
้ นทำงไปด้ วย
ตัวเองได้ ไวกว่ำใช้ ม้ำ...”

ในขณะที่ทำงจวนเกิดเรื่ อง ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ที่ไม่ได้ ร้ ู เรื่ องรู้

รำวอะไรเลยก็มำถึงค่ำยฝึ กแล้ ว ยำมนี ้ไม่มีแม้ แต่คนเฝ้ำอยูห่ น้ ำประตูคำ่ ยจึงทำให้
167 | Queenrabbit

คนทังคู
้ เ่ ริ่ มรู้สกึ หวัน่ ใจ
เมื่อก้ ำวเท้ ำเข้ ำไป พวกเขำก็ได้ ยินเสียงอึกทึกครึ กโครมอยู่ทำงด้ ำนลำน
ฝึ ก ของค่ำ ย ท่ำ นแม่ทัพ ได้ สั่งกำรให้ หน่วยพยัคฆ์ ท มิฬ กระจำยตัวเป็ นวงกว้ ำง
ล้ อมรอบบริ เวณนันเอำไว้
้ อย่ำงเงียบเชียบ ก่อนที่จะเดินนำบุตรชำยและทหำรที่
เหลือก้ ำวเข้ ำไปอย่ำงองอำจผ่ำเผย
และภำพที่เห็นก็ทำให้ ทกุ คนที่มำถึงต้ องเบิกตำกว้ ำง!
ไหนล่ะไส้ ศึก! ไหนล่ะกองกำลังลับของศัตรู ! ไหนล่ะคนของตนที่กำลัง
บำดเจ็บจำกกำรต่อสู้! ไม่มีเลย ไม่มีแม้ แต่อย่ำงเดียว!
ยำมนี ท้ หำรทุก คนก ำลัง สรวลเสเฮฮำกัน ด้ ว ยหน้ ำ ตำยิ ม้ แย้ ม แจ่ ม ใส
เนื่องจำกวันนีท้ ่ำนแม่ทัพและท่ำนรองแม่ทพั จะต้ องต้ อนรั บคุณหนูซ่งผู้เลื่องลือ
กลับบ้ ำนหลังออกเรื อนทำให้ พวกเขำไม่มำยังค่ำยฝึ ก และโอกำสที่นำน ๆ ทีจะมี
สักหนเช่นนี ้จะปล่อยผ่ำนไปได้ อย่ำงไรกัน!
ลำนกว้ ำงที่เคยใช้ ฝึกยำมนี ้มีกองไฟกองใหญ่อยู่ตรงกลำงพร้ อมกับหมู
ย่ำงตัวเขื่องที่สง่ กลิ่นหอมหวนไปทัว่ ลำน นำยทหำรหลำยคนกำลังร่ ำสุรำเอนกำย
ไปมำรำวกับมีดนตรี บรรเลงอยู่ทงั ้ ๆ ที่ปำกยังคงมันเลื่อมเพรำะหมูย่ำง และจุดที่
อึกทึกครึ กโครมที่สดุ นันคื
้ อวงอะไรบำงอย่ำงที่มีนำยกองหลี่เหอเป็ นศูนย์กลำงของ
พลทหำรที่ดกู ระตือรื อร้ นเป็ นพิเศษ
“พวกเจ้ ำรู้หรื อไม่วำ่ คุณหนูซง่ ของพวกเรำนันพึ
้ ง่ ออกเรื อนไปได้ ไม่นำนมำ
นี ้”
“รู้!!”
“แล้ วพวกเจ้ ำรู้ หรื อไม่ว่ำคุณหนูซ่งได้ เผด็จศึกสำมีของนำงเรี ยบร้ อยแล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 168

หรื อยัง”
“ไม่ร้ ู!!”
“ดังนันหั
้ วข้ อที่เรำจะนำมำถกกันในวันนี ้ก็คือ คุณหนูซ่งผู้เลื่องลือได้ ลง
มือเผด็จศึกคุณชำยสำมแห่งตระกูลจำงแล้ วหรื อไม่ หำกใครเลือกว่ำจัดกำรแล้ วให้
ลงฝั่งข้ ำ หำกใครคิดว่ำยังไม่จดั กำรให้ ไปลงฝั่งอำต๋ำ ส่วนคำตอบนันจะมำในไม่
้ ช้ำ
ข้ ำรับรองว่ำคุ้มค่ำแก่กำรลงทุนอย่ำงแน่นอน”
“ข้ ำลงข้ ำงนำยกองหลี!่ ”
“ข้ ำก็ลงข้ ำงนำยกองหลี!่ ”
“ข้ ำเชื่อมัน่ ในตัวคุณหนูข้ำของลงข้ ำงนำยกองต๋ำ!”
เหล่ำทหำรพำกันลงเงินอย่ำงแข็งขันพลำงคำดเดำกันอย่ำงสนุกสนำน ซึง่
ส่ว นใหญ่ นัน้ ก็ ลงข้ ำงนำยกองหลี่กัน ทัง้ สิน้ เพรำะว่ำท่ำนแม่ทัพของพวกเขำมี
ชื่อเสียงเรื่ องลือระบือไกลในเรื่ องพิชิตสตรี มำกแค่ไหน หำกลูกไม้ ย่อมหล่นไม่ไกล
ต้ นแล้ วล่ะก็ คุณหนูซ่งย่อมต้ องเก่งกำจด้ ำนพิชิตบุรุษดัง่ เช่นบิดำผู้องอำจของนำง
เป็ นแน่
“...”
เหล่ำทหำรที่มำพร้ อมท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ต่ำงพำกันถอยหลัง
ออกไปหลำยสิบก้ ำว พวกเขำก้ ำวเท้ ำให้ เบำที่สดุ และเงียบที่สดุ ก่อนจะหยุดยืนไว้
อำลัยให้ กับเพื่อนร่ วมศึกตรงหน้ ำโดยเฉพำะท่ำ นนำยกองหลี่นนั ้ ต้ องไว้ อำลัยให้
นำนเป็ นพิเศษ...
ซ่งเฟยหลงและซ่งเฟิ งเสียนยำมนี ้โกรธจนหน้ ำผำกมี เส้ นเลือดปูดโปน
ออกมำอย่ำงน่ำกลัว เจ้ ำพวกนี ้ละเลยหน้ ำที่มำสรวลเสเฮฮำก็เป็ นควำมผิดร้ ำยแรง
169 | Queenrabbit

แล้ ว แต่เอำจิวจื่อของพวกเขำมำพนันด้ วยหัวข้ อน่ำรังเกียจเช่นนันย่

้ อมร้ ำยแรงยิ่ง
กว่ำ!
แรงกดดันจำกสองพ่อลูกตระกูลซ่งทำให้ เหล่ำทหำรในลำนฝึ กเริ่ มรู้ สกึ ตัว
คนที่กำลังขะมักเขม้ นหัน่ หมูแจกจ่ำยก็หยุดมือหน้ ำซีดตัวสัน่ คุกเข่ำรับควำมผิด คน
ที่กำลังร่ ำสุรำท่ำทำงเมำมำยก็ลบั กลำยหำยเมำเป็ นปลิดทิ ้ง จะเว้ นไว้ ก็แต่กลุม่ คน
ที่กำลังลงเงินกันอย่ำงสนุกสนำนเท่ำนัน้ ที่เสียงดังโวยวำยเสียจนแรงกดดันของ
ท่ำนทังสองเข้
้ ำไม่ถึง
ทหำรที่อยู่ใกล้ ๆ กลุม่ นันเมื
้ ่อรู้ สกึ ตัวว่ำท่ำนแม่ทพั มำก็ทงเรี
ั ้ ยกทังสะกิ
้ ด
เพื่อนของตนอย่ำงรวดเร็ ว แต่ควำมเป็ นห่วงนันถู
้ กปั ดทิ ้งทันทีเพรำะพวกเขำยังติด
พันกับหัวข้ อหลักที่นำยกองหลีก่ ำลังนำเสนออยู่
ในเมื่อคนพวกนันไม่
้ สนใจ เหล่ำพลทหำรคนอื่นก็ออกไปยืนสำนึกผิดอยู่
ห่ำง ๆ โดยสีหน้ ำกลืนไม่เข้ ำคำยไม่ออก ปกติแล้ วหำกเกิดเหตุกำรณ์เช่นนี ้ขึ ้น ท่ำน
แม่ทพั จะลงโทษไม่หนักนัก อย่ำงมำกก็ให้ ฝึกหนักขึ ้นอีกนิดหน่อยเพียงเท่ำนัน้
แต่ยำมนี ้กลับมีเรื่ องพนันขันต่อ แถมหัวข้ อยังชวนให้ ถกู ฆ่ำอีกด้ วย พวก
เขำก็ไม่ร้ ูแล้ วว่ำจุดจบของทุกคนจะเป็ นเช่นไร โดยเฉพำะท่ำนนำยกองหลีท่ ี่เป็ นตัว
ตังตั
้ วตีในเรื่ องนี ้
“พวกเจ้ ำอำจไม่มั่น ใจว่ำ ข้ ำจะน ำคำตอบของเรื่ องนีม้ ำได้ ห รื อไม่ แต่
อย่ำได้ ห่วงไป เพรำะหำกพวกเจ้ ำอยำกรู้ แค่ลองถำมท่ำนรองแม่ทพั ก็พอแล้ ว หำก
เขำมีท่ำทีโมโหอย่ำงหนัก ฝ่ ำยข้ ำย่อมชนะ แต่หำกเขำมีท่ำทีดกู งั วลหรื อทำเป็ นไม่
มีอะไรเกิดขึ ้นก็แปลว่ำเหตุกำรณ์นนยั
ั ้ งไม่เกิด ฝั่งอำต๋ำก็ชนะ พรุ่งนี ้เรำจะได้ ร้ ูผลกัน
แน่นอน!”
 บุพเพเล่ห์รัก | 170

เสียงนำยกองหลี่ปลุกใจเหล่ำทหำรรอบวงรำวกับกำลังจะออกไปปะทะ
ศัตรู ในสนำมรบ แต่ยงั ไม่ทนั ได้ ฮึกเหิมกับเงินที่ไหลมำเทมำเท่ำใดนักก็มีเสียงเย็น
ของท่ำนแม่ทพั ขัดขึ ้นมำเสียก่อน
“ไม่ต้องรอไปถึงพรุ่งนี ้หรอก ถ้ ำอยำกรู้อะไรมำถำมข้ ำวันนี ้เลยก็แล้ วกัน”
“!!!”
เสียงไม่ดงั ไม่เบำของท่ำนแม่ทพั ที่ดงั ทะลุปล้ องขึ ้นทำให้ ทหำรในวงนัน้
รู้ สึก รำวกับ โดนสำยฟ้ำฟำด พวกเขำเหงื่ อ ไหลเป็ นสำยก่ อนจะค่อ ย ๆ หัน หลัง
กลับไปอย่ำงช้ ำ ๆ แล้ วก็ถึงกับต้ องสะดุ้งเฮือกขนตังลุ
้ กชันขึ ้นมำเมื่อพบกับสองเทพ
สงครำมที่หน้ ำตำน่ำกลัวที่สดุ ในปฐพี...
........................................
171 | Queenrabbit

ตอนที่ 14 ข่าวลวง
หลังได้ รับแรงโทสะอันหนักหน่วงจำกสองปี ศำจสงครำมเรี ยบร้ อยแล้ ว
ยำมนี ้เหล่ำทหำรต่ำงนัง่ คุกเข่ำทำหน้ ำสำนึกผิดอย่ำงสุดขัวหั
้ วใจอยู่เบื ้องหน้ ำท่ำน
แม่ทพั พิชิตบูรพำที่กำลังครุ่ นคิดเกี่ยวกับอะไรบำงอย่ำงด้ วยใบหน้ ำถมึงทึงเสียจน
ไม่มีใครกล้ ำเอ่ยปำกขัด
แม้ แต่ท่ำนรองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียนที่ปกติแล้ วจะยิ ้มแย้ มตลอดเวลำยังมีที
ท่ำตึงเครี ยดอยูห่ ลำยส่วน ซึง่ สำเหตุของเรื่ องนันไม่
้ ใช่อะไรแต่เป็ นเพรำะยำมนี ้ท่ำน
แม่ทพั กำลังสอบสวนว่ำใครเป็ นคนส่งข่ำวกำรถูกโจมตีออกไป
หลัง ได้ ท รำบเรื่ อ งนี ท้ หำรที่ อยู่ในค่ำยต่ำงรู้ สึกงุน งงและเริ่ มตึงเครี ยด
เพรำะไม่มีใครบ้ ำพอที่จะออกไปแจ้ งข่ำวที่ไม่เป็ นควำมจริ งนี ้เป็ นแน่ หรื อจะมีคน
เมำหนักจนวิ่งออกไปสร้ ำงเรื่ อง! เหล่ำทหำรต่ำงมองหน้ ำกันเพื่อดูว่ำมีเพื่อนของ
ใครหำยไปหรื อไม่ แต่ผ่ำนไปไม่นำนเหตุกำรณ์ ก็เลวร้ ำยขึ ้นอีกเมื่อหน่วยพยัคฆ์
ทมิฬเข้ ำมำพร้ อมกับศพทหำรผู้หนึง่
“ท่ำนแม่ทพั ข้ ำพบศพทหำรผู้นี ้ถูกซ่อนอยู่ท้ำยค่ำย ป้ำยประจำตัวของ
เขำก็หำยไปด้ วยขอรับ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 172

ค ำพูด ของคนที่ พึ่ง เข้ ำ มำท ำให้ ท่ำ นแม่ทัพ และรองแม่ทัพ ลุก ขึน้ ทันที
เพรำะเรื่ องนี ้จะอย่ำงไรก็ต้องมีคนจงใจส่งข่ำวลวงไปให้ พวกเขำ และเมื่อคิดให้ ดี
แล้ ว หำกที่นี่ไม่มีเรื่ องอะไรเกิดขึ ้นแสดงว่ำต้ องเกิดเรื่ องที่จวนเป็ นแน่!
“หน่วยพยัคฆ์ทมิฬทังหมดตำมข้
้ ำกลับจวน!”
ท่ำนแม่ทพั ซ่งสัง่ กำรเสร็ จก็รีบร้ อนออกไปโดยไม่สนใจทหำรที่ยงั คงรอรับ
โทษ
สองพ่อลูกแห่งจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำรี บวิ่งไปขึ ้นม้ ำด้ วยควำมตึงเครี ยด
หำกมีคนกล้ ำสร้ ำงเรื่ องขนำดนี แ้ สดงว่ำต้ องเกิดเรื่ องใหญ่เป็ นแน่ แต่ยงั ไม่ทนั จะ
พ้ นประตูคำ่ ยก็ถกู เงำร่ำงของหญิงสำวผู้หนึง่ เข้ ำมำขวำงเอำไว้ เสียก่อน ซึง่ พวกเขำ
ก็จำได้ ทนั ทีวำ่ สตรี ตรงหน้ ำคือใคร
“จื่อเอ๋อ!”
สภำพของซ่ ง จิ ว จื่ อ ท ำให้ ท่ ำ นแม่ทัพ และท่ำ นรองแม่ทัพ ตกใจยิ่ ง นัก
เพรำะยำมนี ้ทัว่ ร่ ำงของนำงเต็มไปด้ วยโลหิตจนแทบจะดูไม่ออกว่ำสีเดิมของชุดที่
ใส่อยู่คือสีอะไร คนทังสองวิ
้ ่งเข้ ำไปหำอย่ำงเป็ นห่วงเป็ นใยก่อนจะพบว่ำนำงเพียง
แค่เหนื่อยล้ ำแต่ไม่ได้ รับบำดเจ็บ ครำบโลหิตที่พวกเขำเห็นนันคงจะเป็
้ นของผู้อื่นที่
ไม่ต้องคำดเดำก็ร้ ูวำ่ ยำมนี ้คนพวกนันคงไม่
้ มีชีวิตอยูแ่ ล้ ว
ซ่งจิวจื่อหอบหำยใจอย่ำงเหนื่อยล้ ำพลำงคิดว่ำโชคดีแล้ วที่นำงมำหยุด
พวกเขำไว้ ทนั นำงมองสำรวจเข้ ำไปในค่ำยก็ไม่พบเหตุกำรณ์ผิดปกติดงั่ ที่ได้ รับข่ำว
มำ ซึง่ เรื่ องนี ้ทำให้ นำงรู้สกึ โล่งใจเป็ นอย่ำงยิ่ง
“ท่ำนพ่อ เรำเข้ ำไปคุยกันข้ ำงในเถิด”
หลังจำกหำยใจหำยคอได้ สกั ครู่ ซ่งจิวจื่อก็เดินนำบิดำและพี่ชำยของตน
173 | Queenrabbit

เข้ ำไปในค่ำยเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้น แต่เมื่อเดินลึกเข้ ำไปนำงกลับ

ได้ เจอเหล่ำทหำรที่กำลังนั่งคุกเข่ำด้ วยสีหน้ ำตึงเครี ยดโดยไม่ขยับเขยื ้อนแม้ แต่
น้ อย
ซ่งเฟยหลงที่เดินตำมบุตรสำวมำเมื่อเห็นกลุม่ ทหำรตรงหน้ ำก็นึกขึ ้นได้ วำ่
เจ้ ำพวกนี ้พึ่งทำผิดอะไรไว้ แต่ยำมนี ้เขำต้ องจัดกำรเรื่ องสำคัญกว่ำจึงปล่อยเรื่ อง
ลงโทษเอำไว้ ก่อน
“พวกเขำทำผิดวินยั น่ะ เจ้ ำไม่ต้องสนใจหรอก เข้ ำไปคุยกันข้ ำงในเถอะ”
หลังได้ ยินคำพูดของบิดำ ซ่งจิวจื่อก็ไม่สนใจบรรดำทหำรพวกนันอี
้ ก นำง
ตำมเข้ ำไปก่อนจะเริ่ มเล่ำเหตุกำรณ์ที่จวนให้ เขำฟั ง และได้ รับรู้ ถึงเหตุกำรณ์แปลก
ๆ ในค่ำยฝึ กที่มีทหำรถูกฆ่ำและป้ำยประจำตัวที่หำยไป
“ฝ่ ำยตรงข้ ำมคงต้ องกำรส่งข่ำวลวงเพื่อดึงพวกท่ำนออกมำจำกจวน
เพียงเท่ำนัน้ เพรำะหลังจำกพวกท่ำนออกมำไม่นำนพวกมันถึงกับส่งนักฆ่ำฝี มือดี
มำเป็ นจำนวนมำกเพื่อกำจัดพวกเรำที่อยูใ่ นจวน และหำกข้ ำคำดเดำไม่ผิดพวกมัน
คงมีแผนกำรขันต่
้ อไปหำกแผนนี ้สำเร็ จเป็ นแน่”
เมื่อซ่งจิวจื่อพูดจบ แม่ทพั ซ่งถึงกับลุกขึ ้นยืนด้ วยควำมโกรธ ยำมนี ้เขำ
อยำกจะออกไปลำกตัวผู้บงกำรเรื่ องนี ้มำเค้ นคอด้ วยตัวเองให้ ร้ ู แล้ วรู้ รอด ชัว่ ชีวิตที่
ผ่ำนมำเขำทำเพื่อชำติบ้ำนเมืองมำมำกมำย ต้ องสูญเสียผู้คนอันสำคัญยิ่งไปอีกตัง้
เท่ำไหร่ เหตุใดจึงต้ องมีคนใจสกปรกคิดร้ ำยกับครอบครัวของเขำด้ วย!
“หรื อจะมีคนไม่พอใจพวกเรำเพรำะยศที่ได้ รับหลังชนะศึก”
ซ่งเฟิ งเสียนคำดเดำเช่นนี ้เพรำะว่ำ ยำมที่บิดำของเขำได้ รับแต่งตังเป็
้ น
แม่ทพั พิชิตบูรพำหลังเข้ ำเฝ้ำฮ่องเต้ แทนที่ขนุ นำงผู้อื่นจะร่วมแสดงควำมยินดี พวก
 บุพเพเล่ห์รัก | 174

เขำกลับมีสหี น้ ำตึงเครี ยดและมีทำ่ ทีไม่พอใจแทน ซึง่ หนึง่ ในนันอำจจะเป็

้ นผู้บงกำร
ในเรื่ องนี ้ก็เป็ นได้
“ยำมนี ้นอกจำกพวกท่ำนมีทหำรในปกครองถึงสิบหมื่น อีกทังยั
้ งมีหน่วย
พยัคฆ์ทมิฬที่คำดเดำกำลังไม่ได้ แล้ ว ท่ำนพ่อยังได้ รับพระรำชทำนยศแม่ทพั พิชิต
บูรพำที่ทำให้ ทุกคนได้ ร้ ู ว่ำท่ำนมีนำ้ หนักในพระทัยขององค์ฮ่องเต้ มำกกว่ำผู้อื่น
หำกจะมีคนไม่พอใจบ้ ำงย่อมไม่ใช่เรื่ องแปลก”
“แต่เ หตุกำรณ์ ในวันนี ้ พวกมัน ถึงกับ ใช้ เรื่ อ งไส้ ศึกในกำรดึงพวกท่ำน
กลับมำยังค่ำย ยำมนีเ้ หล่ำชำวบ้ ำนและคนของทำงกำรต่ำงเห็นพวกท่ำนและ
หน่วยพยัคฆ์ทมิฬทังหมดพุ
้ ่งตรงมำยังค่ำยแห่งนี ้อย่ำงรี บเร่ งแล้ ว อีกไม่นำนพวก
ท่ำนต้ องถูกเรี ยกตัวเข้ ำวังเพื่อสอบถำมเหตุกำรณ์จำกองค์ฮ่องเต้ เป็ นแน่ ”
เมื่อได้ ยินสิง่ ที่ซง่ จิวจื่อพูดสองบุรุษตระกูลซ่งก็ขมวดคิ ้วแน่นด้ วยควำมตึง
เครี ยด เพรำะยำมนี ้ถึงแม้ วำ่ แผนกำรณ์ของศัตรูจะล้ มเหลวไปแล้ ว แต่วนั พรุ่งนี ้พวก
เขำจะต้ องเตรี ยมตัวตอบคำถำมกับ องค์ ฮ่อ งเต้ ว่ำเกิ ดเหตุกำรณ์ อะไรขึน้ หำก
พระองค์ทรงทรำบว่ำพวกเขำถึงกับโดนข่ำวลวงเล็ก ๆ แค่นี ้หลอกเพื่อออกมำพบ
กับทหำรของตนที่กำลังผิดวินยั อยู่ จะอย่ำงไรก็ไม่เป็ นผลดีตอ่ พวกเขำอย่ำงแน่นอน
ไหนจะเรื่ องของซ่งจิวจื่ออีกเล่ำ หำกบอกองค์ฮ่องเต้ ถึงควำมจริ งของเรื่ อง
ที่เกิดขึ ้นทังหมด
้ ข่ำวลือและสิง่ ต่ำง ๆ ที่จิวจื่อของพวกเขำพยำยำมสร้ ำงมำจะต้ อง
หำยไปในพริ บตำเป็ นแน่ ยำมนี ้บุรุษทังสองรู
้ ้ สึกว่ำพวกตนตกอยู่ในสถำนกำรณ์
ยำกลำบำกเป็ นอย่ำงยิ่งแล้ ว
“พวกท่ำนอย่ำได้ กงั วลใจไป ข้ ำมีวิธีรับมือกับเรื่ องนี ้อยู่ซึ่งอำจจะยุ่งยำก
ไปเสียหน่อย แต่หำกโชคดีพวกท่ำนอำจจะได้ ตำมหำตัวผู้บงกำรโดยได้ รับควำม
175 | Queenrabbit

เห็นชอบจำกองค์ฮ่องเต้ อีกด้ วย พวกท่ำนยินดีจะใช้ วิธีของข้ ำหรื อไม่”

เมื่อได้ ฟังแผนกำรอย่ำงละเอียดของซ่งจิวจื่อแล้ ว สองบุรุษผู้เรี ยงไกรก็
มองนำงด้ วยควำมภำคภูมิใจ เพรำะในยำมคับขันเช่นนี ้ จิ วจื่ อของพวกเขำยัง
สำมำรถคิดวิธีจดั กำรดี ๆ ออกมำได้ ในเวลำอันรวดเร็ วเป็ นอย่ำงยิ่ง
“เรื่ องคืนนีค้ งต้ องใช้ แ รงคนของพวกท่ำนเสียแล้ ว หำกเป็ นไปได้ ข้ำขอ
ทหำรที่ผิดวินยั เหล่ำนันมำช่
้ วยงำนได้ หรื อไม่ ถือซะว่ำให้ พวกเขำทำคุณไถ่โทษก็
แล้ วกัน”
ซ่งจิวจื่อพูดจบก็ยกยิ ้มลึกลับชวนให้ ร้ ู สึกเสียวสันหลังแทนเหล่ำทหำรที่
ต้ องทำคุณไถ่โทษยิ่งนัก...

ตึกตัก! ตึกตัก!
ยำมนีน้ ำยกองหลี่นำยทหำรชำญศึกผู้เป็ นแกนนำของวงพนันเจ้ ำของ
หัวข้ อชวนตำยนัน้ กำลังยืนโลหิตท่วมตัวหลบอยู่ในตรอกแห่งหนึ่งด้ วยหัวใจที่เต้ น
แรงรำวกับจะหลุดออกมำจำกอก
แหมะ!
เสียงโลหิตหยดเล็ก ๆ ตกลงบนพืน้ ท่ำมกลำงควำมเงียบทำให้ เขำเริ่ ม
เหงื่อตกด้ วยควำมหวำดผวำ เกรงว่ำชำยสองคนที่กำลังเมำมำยเดินกอดคอกันมำ
ทำงเขำนันจะได้
้ ยินเข้ ำ...ซึง่ พวกมันก็ได้ ยินจริ ง ๆ เสียด้ วย!
“เฮ้ ย! ข้ ำว่ำมีเสียงอะไรแปลก ๆ ดังมำจำกทำงนันว่
้ ะ”
“ข้ ำก็ได้ ยิน”
แค่แหมะเดียวเท่ำนันพวกเจ้
้ ำก็ได้ ยินแล้ ว เจ้ ำพวกนี ้มันหูผีจมูกมดขนำด
 บุพเพเล่ห์รัก | 176

ไหนกัน! นำยกองหลี่คิดพลำงถอยลึกเข้ ำไปเรื่ อย ๆ จนสุดท้ ำยก็พบว่ำรู ที่เขำหลบ

เข้ ำมำนัน้ เป็ นทำงตัน!
นำยทหำรชำญศึกกระชับศพที่อยู่บนหลังด้ วยจิตใจอันหนักอึ ้ง พลำงนึก
ถึ ง ค ำสั่ง อัน น่ำ สะพรึ งของคุณ หนูซ่งที่ ได้ รั บ มำยำมที่ น ำงพูด คุย กับ ท่ำ นแม่ทัพ
เรี ยบร้ อยแล้ ว

‘หากพวกเจ้าต้องการไถ่ความผิ ดของตนก็ไปขนศพจากจวนแม่ทพั พิ ชิต

บู รพากลับมายังค่ายให้หมดอย่าให้เหลื อแม้แต่ ร่างเดี ยว หากทาไม่ ได้ก็คงต้อง
กลับมารับโทษหนักฐานผิ ดวิ นยั แทนซึ่ งไม่ใช่การฝึ กที ่หนักขึ้ นหรื อตัดเบี ้ยเลี ้ยงเล็ก
ๆ น้อย ๆ พวกนัน้ เป็ นแน่’
ซ่ งจิ วจื ่อพูดด้วยรอยยิ้ มอันแปลกประหลาด เมื ่อประกอบกับชุดที ่เต็มไป
ด้วยสีแดงจากโลหิ ตทีเ่ ริ่ มแห้งกรังแล้ว ทาให้เหล่าทหารทีก่ าลังคุกเข่าอยู่รู้สึกหวาด
ผวาอย่างไม่เคยเป็ นกันมาก่อน
‘อ้อ ห้ามถูกพบเห็นเด็ดขาด หากใครถูกพบเห็นแม้แต่ปลายเส้นผมแล้ว
ล่ะก็ ข้าจะเป็ นคนเลือกวิ ธีลงโทษให้พวกเจ้าด้วยตัวเองก็แล้วกัน’
หลังพูดจบคุณหนูซ่งก็ยิ้มกว้างขึ้น ซึ่ งรอยยิ้ มนัน้ น่ากลัวยิ่ งกว่าเดิ มขึ้ นไป
อีกหลายส่วน ทาให้เหล่าทหารผูน้ ่าสงสารรี บร้อนออกจากค่ายมุ่งตรงไปยังจวนแม่
ทัพพิ ชิตบูรพาโดยไม่ลืมว่าต้องซ่อนตัวให้ดีอย่าให้มีใครจับได้เด็ดขาด

เมื่อนึกถึงภำพของคุณหนูซ่งพร้ อมรอยยิ ้มสุดสะพรึ งแล้ ว นำยกองหลี่ก็

กระชับศพที่แบกอยูอ่ ย่ำงเป็ นห่วงเป็ นใยยิ่งกว่ำเดิมอีกเท่ำตัว
177 | Queenrabbit

ใช่แล้ ว...ศพ
ที่ทว่ มตัวเขำอยูก่ ็เป็ นโลหิตของมัน ที่หยดลงพื ้นก็เป็ นควำมผิดของมัน ไอ้
ศพที่เขำกำลังแบกอยูด่ ้ วยควำมทะนุถนอมนี ้แหละ!
แล้ วเจ้ ำสองคนนันอี
้ ก ฟ้ำมืด ขนำดนี ้พวกมันยังมีอำรมณ์ สนุ ทรี ย์ร่ ำสุรำ
หำอะไรกัน หำกจะกินจะดื่มแล้ วก็ทำมันให้ ถึงที่สดุ สิ เลิกกินครึ่ ง ๆ กลำง ๆ แล้ ว
ออกมำเพ่นพ่ำนยำมคนอื่นกำลังทำเรื่ องสำคัญเช่นนี ้มันใช้ ได้ ซะที่ไหน!
ยำมนี ้นำยกองหลี่กำลังรู้ สึกเข้ ำตำจน เพรำะหำกเป็ นเขำตัวคนเดียวยัง
อำจจะพอหลบเลีย่ งกำรพบปะกับผู้คนได้ บ้ำง แต่ให้ แบกศพไปด้ วยแล้ วจะทำอะไร
ก็ร้ ูสกึ ลำบำกเป็ นอย่ำงยิ่ง หรื อเขำจะต้ อง...
ตุบ!ตุบ!
ในขณะที่กำลังคิดเรื่ องที่ไม่ควรทำอยู่นนั ้ ก็มีเสียงเหมือนอะไรบำงอย่ำง
ตกลงพื ้นสองเสียง อีกทังรอเท่
้ ำไหร่เจ้ ำสองคนนันก็
้ เงียบหำยไปไม่เดินเข้ ำมำเสียที
นำยกองหลีจ่ ึงทำใจกล้ ำ ตัดสินใจค่อย ๆ ชะโงกหัวออกมำเพื่อสำรวจดูแล้ วก็พบว่ำ
เจ้ ำสองคนนันเมำพั
้ บลงไปนอนกับพื ้นเรี ยบร้ อยแล้ ว
เมื่อเห็นเช่นนันนำยกองหลี
้ ่ก็ถอนหำยใจให้ กบั ควำมโชคดีของตน เกือบ
ไปแล้ ว อีกนิดเดียว เขำเกือบจะฆ่ำไอ้ สองคนนันทิ
้ ้งไปเสียแล้ ว!
หลังจำกเหตุกำรณ์ระทึกขวัญผ่ำนไป นำยกองหลี่ก็กลับไปถึงค่ำยโดยไม่
พบอุปสรรคอันใดอีก แต่เมื่อเขำไปถึงแล้ วหนึ่งในหน่วยพยัคฆ์ทมิฬก็โผล่ออกมำ
จำกข้ ำงหลังเขำและพุ่งตัวเข้ ำไปรำยงำนเหตุกำรณ์ทกุ อย่ำงให้ ท่ำนแม่ทพั และรอง
แม่ทพั ทรำบทันที
ยำมนี ้นำยกองหลี่ร้ ู แล้ วว่ำ ที่เจ้ ำสองคนนันกองลงไปกั
้ บพื ้นไม่ใช่เพรำะ
 บุพเพเล่ห์รัก | 178

เมำแต่เป็ นเพรำะท่ำนผู้กล้ ำแกร่ งผู้นนต่

ั ้ ำงหำก แล้ วเหตุใดพวกท่ำนจึงไม่บอกเขำ
กันเล่ำว่ำมีหน่วยพยัคฆ์ทมิฬคอยตำมติดทุกคนอยู่ด้วย พวกท่ำนรู้ หรื อไม่ว่ำเขำ
เกือบจะทำเรื่ องผิดบำปต่อใจไปเสียแล้ ว
นำยกองหลีม่ องไปยังท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ที่มองมำด้ วยแววตำ
สัน่ ระริ กเหมือนกำลังกลันหั
้ วเรำะอยู่ นี่มันไม่ใช่กำรไถ่โทษแล้ ว แกล้ งกันชัด ๆ
แกล้ ง กัน เห็ น ๆ ยิ่ ง พวกท่ำนทำหน้ ำแบบนัน้ เขำยิ่ งรู้ ว่ำพวกท่ำนจงใจแกล้ งกัน
แน่นอน!

หลังจำกค่ำคืนอันแสนยำวนำนผ่ ำนพ้ นไป เหล่ำทหำรชำญชัยที่พึ่งไถ่

โทษเสร็ จต่ำงรู้สกึ เหมือนพึง่ สิ ้นชีพแล้ วฟื น้ ขึ ้นมำใหม่อีกครำ
ฟ้ำยังไม่ทันสำง นำยทหำรทัง้ หลำยต่ำงก็ มีสภำพอิดโรยเลือดท่วมตัว
นอนระเกะระกะอย่ำงไร้ ระเบียบผิดวิสยั ทหำรที่ดียิ่งนัก ประจวบเหมำะกับองครักษ์
หลวงเข้ ำมำแจ้ งข่ำวแก่ท่ำนแม่ ทัพซ่งว่ำ องค์ฮ่องเต้ ทรงเรี ยกพบด่วน เมื่อเหล่ำ
องครักษ์ หลวงได้ มำเห็นสภำพของทหำรในค่ำยฝึ กและซำกศพที่กระจัดกระจำย
เต็มไปหมดแล้ วก็รีบสอบถำมเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้นด้ วยใบหน้ ำเคร่งเครี ยดทันที
ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ที่มีใบหน้ ำเคร่ งเครี ยดไม่แพ้ กนั ต่ำงพำกัน
ปฏิ เ สธที่ จ ะเล่ำเหตุกำรณ์ ที่เ กิ ดขึน้ และบอกแค่ว่ำให้ รั บ รู้ พร้ อมกัน จะดีกว่ำ ซึ่ง
ท่ำทำงเช่นนี ้ของสองพ่อลูกตระกูลซ่ง ทำให้ เหล่ำองครักษ์ หลวงคำดเดำว่ำเรื่ องที่
เกิดขึ ้นนันต้
้ องเป็ นเรื่ องใหญ่อย่ำงแน่นอน
เหล่ำทหำรที่นอนระเกะระกะตำมพื ้นเมื่อมองเห็นท่ำนแม่ทพั นำองครักษ์
หลวงออกไปจำกค่ำยได้ สกั ระยะหนึง่ ก็ร้ ูตวั ว่ำพวกตนหมดโอกำสพักเหนื่อยแล้ ว จึง
179 | Queenrabbit

ค่อย ๆ ลำกสังขำรของพวกตนขึ ้นมำจัดกำรกับค่ำยที่ยำมนี ้ไม่ต่ำงจำกสมรภูมิรบ

ซึง่ ถูกควบคุมดูแลโดยกองกำลังพยัคฆ์ทมิฬ...

แม่ทพั และรองแม่ทพั ซ่งเดินตำมองครักษ์ หลวงเข้ ำไปในท้ องพระโรงเพื่อ

เข้ ำพบกับองค์ฮ่องเต้ เมื่อเข้ ำไปถึงพวกเขำก็พบกับขุนนำงฝ่ ำยบุ๋นหลำยรำยทังที
้ ่
คุ้นหน้ ำและพึ่งมำใหม่ แต่ส่วนใหญ่ จะเป็ นขุนนำงที่ยศไม่ใหญ่ ไม่เล็กและไม่มี
บทบำทในรำชสำนักเสียเท่ำไหร่
กลำงโถงใหญ่มีบรุ ุ ษผู้มีอำนำจสูงสุดประทับอยู่บนบัลลังก์มงั กร ใบหน้ ำ
ผิวพรรณขำวผ่องทว่ำคิว้ พำดเฉี ยงตรง และดวงตำสีเข้ มรั บกับจมูกโด่งเป็ นสัน
แสดงถึงควำมเฉียบขำดดุดนั ให้ แก่เจ้ ำของใบหน้ ำ พระองค์คือ เฟิ่ งหยางฮ่ องเต้
จักรพรรดิองค์ปัจจุบนั ผู้เป็ นเจ้ ำชีวิตของทุกคนนัน่ เอง
“เรำได้ รับรำยงำนตังแต่
้ เช้ ำว่ำท่ำนนำกองกำลังพยัคฆ์ทมิฬและทหำรใน
ครอบครองมุง่ หน้ ำไปนอกเมือง เกิดเรื่ องอะไรขึ ้นรึ ”
เมื่อเห็นสองบุรุษจำกตระกูลซ่งเดินเข้ ำมำ เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็กล่ำวถึงเรื่ อง
ที่รบกวนเขำตังแต่
้ ลืมตำตื่นทันที อีกทังยั
้ งมีขนุ นำงบำงคนเร่ งรี บเข้ ำมำส่งข่ำวโดย
ที่ตวั เองยังไม่ทนั ได้ ร้ ูตื ้นลึกหนำบำงเสียด้ วยซ ้ำ ทำให้ ยำมนี ้อำรมณ์ของพระองค์นนั ้
เริ่ มขุน่ มัวแล้ ว
เหล่ำขุนนำงที่ยืนรวมตัวกันอยู่ตรงนันต่
้ ำงพำกันมองมำทำงสองพ่อลูก
ตระกูลซ่ง รำวกับพวกเขำได้ กระทำควำมผิดเป็ นที่เรี ยบร้ อยแล้ ว เพรำะกำรเคลือ่ น
กำลังพลอย่ำงไม่มีที่มำที่ไปนี จ้ ะอย่ำงไรก็เหมือนกับกำรเคลื่อนพลอย่ำงผิดวิสยั
หำกไม่มีเหตุอนั ควรแม่ทพั ซ่งจะต้ องตกที่นงั่ ลำบำกเป็ นแน่
 บุพเพเล่ห์รัก | 180

แต่ จ ะอย่ ำ งไรแม่ ทัพ ซ่ ง ก็ ยัง คงไม่ น ำพำสำยตำเหล่ำ นัน้ เขำก้ ำวไป
ข้ ำงหน้ ำก่อนจะเล่ำเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้นด้ วยสีหน้ ำท่ำทำงเคร่งเครี ยด
“ยำมเย็นของเมื่อวำนกระหม่อมได้ รับรำยงำนว่ำมีไส้ ศึกซ่อนตัวอยู่ใน
ค่ำยฝึ กนอกเมือง อีกทังพวกมั
้ นยังขวัญกล้ ำเทียมฟ้ำนำกองกำลังจำกภำยนอกเข้ ำ
มำบุกถึงถิ่นของพวกเรำอีกด้ วย กระหม่อมจึงได้ นำกำลังคนไปสมทบเพื่อล้ อมจับ
พวกมันเอำไว้ พะย่ะค่ะ”
เมื่ อ ได้ ยิ นรำยงำนจำกแม่ทัพ ซ่ง เฟิ่ งหยำงฮ่อ งเต้ ก็ไม่แ สดงท่ำที อะไร
มำกมำยนัก พระองค์เพียงแค่ยืดตัวขึ ้นเล็กน้ อยก่อนจะถำมด้ วยน ้ำเสียงเรี ยบนิ่ง
ออกมำว่ำ
“งันรึ
้ แล้ วเป็ นอย่ำงไรบ้ ำง”
เหล่ำขุนนำงที่ยงั คงคุกเข่ำอยู่ยำมนี ้เริ่ มรู้ สกึ เป็ นกังวลขึ ้นมำแล้ ว พวกเขำ
ได้ รับหน้ ำที่ให้ เข้ ำมำกรำบทูลถึงกำรเคลื่อนกองกำลังอันผิดแปลกของแม่ทั พซ่ง
โดยสำเหตุข องเรื่ อ งจะต้ อ งเป็ น เพรำะทหำรในค่ ำ ยกระท ำเรื่ อ งผิ ด วิ นัย เพี ย ง
เล็กน้ อยแต่ท่ำนแม่ทพั กลับเคลื่อนกองกำลังออกไปรำวกับจะออกรบ ซึ่งพวกเขำ
จะใช้ เรื่ องนี ้โจมตีเพื่อลดควำมน่ำเชื่อถือของเขำลง เหตุใดจึงกลับกลำยเป็ นเรื่ องไส้
ศึกกันเล่ำ!
ควำมจริ งแล้ วเหล่ำขุนนำงพวกนี ้ไม่ร้ ู เลยว่ำพวกเขำถูกใช้ เป็ นหมำกใน
แผนกำรของคนผู้หนึง่ เพื่อให้ มำกรำบทูลเรื่ องเหล่ำนี ้แก่ฮ่องเต้ เพียงเท่ำนัน้
ท่ำทีของเหล่ำขุนนำงที่เริ่ มกระสับกระส่ำยไม่อำจหลุดรอดสำยตำของ
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ไปได้ พระองค์หรี่ ตำพลำงคิดว่ำเหตุกำรณ์นี ้ย่อมต้ องมีเรื่ องแอบ
แฝงเสียแล้ ว ก่อนจะพยักหน้ ำให้ แม่ทพั ซ่งพูดต่อ
181 | Queenrabbit

“พวกกระหม่อมพึ่งจัดกำรเรื่ องของคนเหล่ำนันเสร็
้ จก่อนท่ำนองครักษ์ ไป
ถึงไม่นำน ยำมนี ้กำลังรวบรวมข้ อมูลจำกศพของพวกมันและจะทูลขออำนำจใน
กำรสืบสวนเรื่ องนี ้ให้ ถึงที่สดุ พะยะค่ะ”
“เรื่ องนี ้เป็ นเรื่ องใหญ่ ให้ เวลำเรำคิดก่อน เรำจะให้ คำตอบแก่เจ้ ำในวัน
พรุ่งนี ้ก็แล้ วกัน”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ครุ่นคิดเพียงชัว่ ครู่ก่อนจะรับสัง่ ให้ ทกุ คนออกไปแล้ วค่อย
กลับมำใหม่ยำมพระองค์วำ่ รำชกำรในวันพรุ่งนี ้แทน
ในรัชสมัยของฮ่องเต้ องค์ก่อนพระองค์ทรงรับสัง่ เสด็จออกว่ำรำชกำรทุก
วัน แต่ในรัชสมัยของเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ พระองค์ทรงออกว่ำรำชกำรเพียงสำมวันครัง้
เท่ำนัน้ ด้ วยเหตุผลที่วำ่ หำกต้ องให้ เหล่ำขุนนำงตื่นออกมำกลำงดึกทุกวันแล้ วพวก
เขำจะทำงำนอย่ำงมีประสิทธิภำพได้ อย่ำงไร(1) ดังนันสำมวั
้ นครัง้ ก็เพียงพอต่อกำร
พูดคุยและถกถึงปั ญหำของชำติบ้ำนเมืองแล้ ว ส่วนวันอื่น ๆ ก็ให้ เหล่ำขุนนำงไป
ปฏิบตั ิหน้ ำที่ของตนให้ ดีเป็ นพอ
หลังทุกคนออกมำจำกท้ องพระโรงได้ ไม่นำน เฉินกงกงก็แอบมำกระซิบ
กับสองพ่อลูกตระกูลซ่งว่ำ “ท่ำนแม่ทพั ท่ำนรองแม่ทพั องค์ฮ่องเต้ มีรับสัง่ ให้ เข้ ำ
เฝ้ำที่ห้องทรงพระอักษรขอรับ”
ซ่งเฟยหลงและซ่งเฟิ นเสียนมองหน้ ำกันชัว่ ครู่ ก่อนจะเดินตำมเฉินกงกง
ไปยังห้ องทรงพระอักษรที่เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ กำลังนัง่ รอพวกเขำอยู่
________________________________________________________________________________________________________
(1) ในกำรเข้ ำเฝ้ำประชุมขุนนำงยำมเช้ ำนัน้ จะเกิดขึ ้นในช่วงเวลำประมำณ 6-7 โมงเช้ ำตำมเวลำ
ปั จจุบนั ทำให้ เหล่ำขุนนำงชันผู
้ ้ ใหญ่จำต้ องลุกจำกเตียงกลำงดึก แล้ วออกเดินทำงเป็ นระยะกว่ำครึ่ง
เมืองมุ่งสูพ่ ระรำชวังตังแต่
้ เช้ ำมืด (ประมำณตี 3) เพื่อผ่ำนพิธีกำรต่ำง ๆ ก่อนที่จะได้ เข้ ำเฝ้ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 182

“เรื่ องรำวเป็ นอย่ำงไรกันแน่ เรำรู้ ว่ำท่ำนบอกเรำไม่หมด แต่ยำมนี ้น่ำจะ

พูดได้ แล้ วใช่หรื อไม่”
หลังพวกเขำเข้ ำมำองค์ฮ่องเต้ ก็เข้ ำเรื่ องทันที
“พระองค์ ท รงปรี ช ำเป็ น อย่ำ งยิ่ ง เรื่ อ งที่ ก ระหม่อ มเล่ำ เป็ น ควำมจริ ง
ทังหมดเพี
้ ยงแต่สถำนที่ที่ศตั รูโจมตีไม่ใช่คำ่ ยฝึ กแต่เป็ นที่จวนของกระหม่อมเอง”
“เครำะห์ ดี ที่ จ วนยัง หลงเหลื อ คนฝี มื อ ดี อ ยู่บ ำงส่ว น จึ ง ท ำให้ นัก ฆ่ำ
เหล่ำนันถู
้ กจัดกำรจนหมดสิ ้น ยำมนี ้ศพของคนพวกนันได้
้ ถกู พวกกระหม่อมลอบ
ขนไปยังค่ำยฝึ กเพื่อซ้ อนแผนฝ่ ำยศัตรูแล้ วพะย่ะค่ะ”
“กระหม่อมยังไม่ทรำบเหตุผลที่แน่ชดั ของพวกมัน แต่จะอย่ำงไรเรื่ องนี ้ก็
มุ่งตรงไปยังครอบครั วของกระหม่อมและอำจจะเกี่ยวพันไปถึงเรื่ องของบ้ ำนเมือง
ด้ วย ยำมนี ้จึงได้ แต่ขอให้ พระองค์มอบอำนำจเพื่อจัดกำรเรื่ องนี ้แล้ ว”
แม่ทพั ซ่งเลือกที่จะบอกควำมจริ งทังหมดแก่
้ องค์ฮ่องเต้ เรื่ องนี ้พวกเขำ
และบุตรสำวต่ำงพูดคุยกันแล้ วว่ำควรจะพูดควำมจริ งให้ หมด เพรำะหำกโกหกฝ่ ำย
ศัตรูอำจจะเอำเรื่ องพวกนี ้ย้ อนกลับมำทำร้ ำยพวกเขำได้
และหำกคิดให้ ดีศตั รู ของพวกเขำคงอยู่ไม่ไกลเท่ำใดนัก เพรำะหลังจำก
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ พึ่งขึ ้นครองรำชย์ได้ ไม่นำนก็สำมำรถดึงอำนำจจำกขุนนำงหลำย
ฝ่ ำยกลับมำไว้ ในกำมือของตนได้ แล้ วหลำยส่วน ยำมนี ้มีเพียงไม่กี่ฝ่ำยเท่ำนันที
้ ่
พระองค์ยงั คงหำวิธีจดั กำรไม่ได้
และตระกูลซ่งก็ยืนอยู่ข้ำงองค์ฮ่องเต้ มำช้ ำนำน ถือเป็ นเสี ้ยนหนำมตัว
สำคัญของเหล่ำขุนนำงที่คิดกำรใหญ่ ดังนันหำกจั
้ ดกำรตระกูลซ่งออกไปได้ อำนำจ
ขององค์ฮ่องเต้ จะต้ องลดน้ อยถอยลงอย่ำงแน่นอน
183 | Queenrabbit

อีกทังยำมนี
้ ้ศัตรูอยูใ่ นที่ลบั พวกเขำอยูใ่ นที่แจ้ ง หำกไม่ได้ รับแรงสนับสนุน
จำกองค์ฮ่องเต้ แล้ ว พวกเขำย่อมทำกำรได้ ลำบำกเป็ นอย่ำงยิ่งจะอย่ำงไรมีแต่ต้อง
เสีย่ งบอกควำมจริ งทังหมดแก่
้ พระองค์เพียงเท่ำนัน้
“เรำเข้ ำใจแล้ ว หำกเรื่ องที่เกิดขึ ้นเป็ นเช่นนันจริ
้ ง เรำจะมอบอำนำจใน
กำรจัดกำรเรื่ องนี ้ให้ แก่ทำ่ น”
เมื่อได้ ฟังคำพูดอันซื่อตรงของท่ำนแม่ทัพ ฮ่องเต้ ก็พยักหน้ ำรั บคำและ
พูดคุยกันอีกชัว่ ครู่ก่อนจะให้ พวกเขำกลับออกไป
หลังจำกสองบุรุษตระกูลซ่งออกไปไม่นำน ก็มีเงำร่ ำงหนึ่งเข้ ำมำในห้ อง
ทรงพระอักษรอย่ำงเงียบเชียบจนแทบจับสัมผัสไม่ได้
“เจ้ ำเข้ ำมำเช่นนี ้ สักวันหนึง่ เรำอำจจะตกใจตำยได้ ร้ ูหรื อไม่”
หลงเหวินซำน หัวหน้ ำกองกำลังจิ่นอีเว่ยคุกเข่ำอยูเ่ บื ้องหน้ ำโต๊ ะทรงพระ
อักษรโดยไม่ได้ ตอบรั บอะไร เมื่อเห็นท่ำทีไร้ อำรมณ์ ขันของคนตรงหน้ ำแล้ วเฟิ่ ง
หยำงฮ่ อ งเต้ ก็ ไ ด้ แ ต่ถ อนหำยใจอย่ ำ งเบื่ อ หน่ ำ ยก่ อ นจะถำมเรื่ อ งรำวที่ ใ ห้ ค น
ตรงหน้ ำไปสืบมำ
ซึ่ง เรื่ อ งรำวที่ ได้ รั บ ฟั ง ก็ เ ป็ น ไปตำมที่ ท่ำ นแม่ทัพ ได้ เ ล่ำ ไว้ ทุก ประกำร
เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ พระองค์ร้ ู สึกประหลำดใจมำกที่สุดก็ คงจะเป็ น เรื่ องของคนที่
จัดกำรศัตรู แทบทังหมดนั
้ นคื
้ อซ่งจิวจื่อ สตรี ที่มีเรื่ องเสื่อมเสียเล่ำลือตลอดเวลำผู้
นันนั
้ น่ เอง
“อ้ อ คนมีฝีมือที่ทำ่ นแม่ทพั พูดถึงคือบุตรสำวของเขำอย่ำงนันรึ
้ ”
หลงเหวินซำนพยักหน้ ำเพื่อตอบคำถำมนัน้ ทำให้ องค์ฮ่องเต้ ประหลำดใจ
มำกขึ ้นไปอีก พระองค์ทรำบว่ำนำงพอมีฝีมืออยูบ่ ้ ำงจำกคนตรงหน้ ำ แต่ไม่คำดคิด
 บุพเพเล่ห์รัก | 184

ว่ำนำงจะมีฝีมือมำกถึงเพียงนัน้
“สตรี นำงนี ้ช่ำงน่ำสนใจยิ่งนัก เรำอยำกจะไปพบนำงด้ วยตัวเองเสียแล้ ว
เจ้ ำว่ำดีหรื อไม่”
เมื่อได้ ยินบุรุษผู้มีอำนำจสูงสุดตรงหน้ ำกล่ำวถำมเช่นนี ้ หลงเหวินซำนก็
เริ่ มหน้ ำซีดอย่ำงเห็นได้ ชดั เพรำะคนผู้นี ้ถึงแม้ ภำยนอกจะดูเงียบขรึมดุดนั แต่จริ ง ๆ
แล้ วกลับมีนิสยั ไม่ตำ่ งจำกสตรี ผ้ นู นั ้ หำกได้ พบกันจริ ง ๆ จะอย่ำงไรก็ไม่ดีแน่นอน
“เข้ ำใจแล้ ว ๆ เรำไม่ออกไปยำมนี ้หรอก แต่หำกมีโอกำสเรำก็อยำกจะพบ
นำงสักครัง้ เท่ำนันเอง”
้
สีหน้ ำของหลงเหวินซำนทำให้ เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ หวั เรำะน้ อย ๆ ก่อนจะนึก
ถึงสมำชิกคนหนึง่ ในจิ่นอีเว่ยที่พระองค์บอกให้ เขำนำของสำคัญไปมอบให้
“ว่ำแต่เจ้ ำได้ นำคัมภีร์ที่เรำบอกไปมอบให้ เด็กคนนันหรื
้ อไม่ แล้ วเขำได้ ใช้
มันหรื อยัง”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ นึกถึงเด็กคนที่ได้ รับภำระแต่งงำนกับซ่งจิวจื่อ ตอนแรก
พระองค์ก็ไม่ได้ ใส่ใจเขำเท่ำใดนัก แต่ดเู หมือนคนตรงหน้ ำจะดูแลเด็กคนนันเหมื
้ อน
บิดำดูแลบุตรเขำจึงรู้สกึ สนใจเป็ นพิเศษ
หลงเหวินซำนถลึงตำใส่นำยเหนือหัวของตนอย่ำงห้ ำมไม่อยู่ เพรำะท่ำน
นั่นแหละทำให้ สตรี ผ้ ูนนั ้ หำเรื่ องมำล้ อเลียนเขำได้ หำกไม่เชื่ อคนตรงหน้ ำว่ำทำ
เช่ น นัน้ แล้ ว ซ่ง จิ ว จื่ อ อำจจะสงบเสงี่ ยมเจี ย มตนขึน้ มำบ้ ำง เขำก็ ค งไม่คิ ด เรื่ อง
เช่นนันออกมำได้
้ หรอก ยังดีที่วนั นันเขำได้
้ แก้ แค้ นกลับไปแล้ วบ้ ำงยำมนี ้จึงไม่ได้ ตดิ
ใจอะไรกับนำงอีก
“อ้ อ ไม่ได้ ผลอย่ำงนันรึ
้ วันก่อนเรำแอบออกไปในเมืองมำเห็นพวกเขำว่ำ
185 | Queenrabbit

กันว่ำของร้ ำนซือเชี่ยนนันดี
้ กว่ำเล่มนัน้ ข้ ำซื ้อมำฝำกเจ้ ำด้ วยเล่มหนึ่ง หำกเจอเด็ก
คนนันก็
้ เอำให้ เขำด้ วยก็แล้ วกัน”
“ท่ำนออกไปอีกแล้ วรึ!”
หลงเหวินซำนหลุดปำกออกมำอย่ำงห้ ำมไม่อยู่ พวกเขำทุ่มเทสุดกำลัง
เพื่อคุ้มครองคนผู้นี ้ แต่เขำกลับหนีออกไปเที่ยวเล่นนอกวังโดยไม่บอกกล่ำวกันอีก
แล้ ว! เท่ำนันยั
้ งไม่พอ เขำถึงขันซื
้ ้อหนังสือนัน่ กลับมำกอีกด้ วย! หำกรำษฏรได้ รับรู้
เข้ ำ ควำมเลือ่ มใสศรัทรำในตัวท่ำนจะเหลือเท่ำไรกัน!
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 186

ตอนที่ 15 ความหวาดระแวง
ในเช้ ำวันเดียวกันกับที่ทำ่ นแม่ทพั ไปเข้ ำเฝ้ำองค์ฮ่องเต้ อัครมหำเสนำบดี
จำงก็เริ่ มหวัน่ วิตกเมื่อคนของเขำไม่ได้ รับข่ำวครำวจำกนักฆ่ำที่จ้ำงวำนเพื่อส่งไป
ยังจวนแม่ทพั แม้ แต่คนเดียว
เขำสู้อุตส่ำห์ส่งขุนนำงพวกนันไปเป่
้ ำหูองค์ฮ่องเต้ ไว้ ก่อน หำกแผนกำร
ด ำเนิ นไปในทิ ศทำงที่เขำคำดกำรณ์ ไว้ จะอย่ำงไรแม่ทัพซ่งจะต้ องถูกลดควำม
น่ำเชื่อถือเป็ นแน่
แต่ก็เขำก็ต้องตกใจเป็ นอย่ำงยิ่งเมื่อข่ำวที่ได้ รับมำกลับกลำยเป็ นว่ำนัก
ฆ่ำเหล่ำนันบุ
้ กเข้ ำไปในค่ำยฝึ กนอกเมืองแทนที่จะบุกจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำแล้ ว
ล้ ำงบำงครอบครัวของซ่งเฟยหลงตำมที่ได้ ตกลงกันไว้
เหตุใดเรื่ องมันจึงกลำยเป็ นเช่นนี ้ไปได้ !
ตอนแรกเขำให้ คนของตนจัดกำรเรื่ องสร้ ำงข่ำวลวงเพื่อล่อแม่ทัพและ
หน่วยพยัคฆ์ทมิฬทังหมดออกนอกเมื
้ อง ซึ่งข่ำวที่ใช้ จะต้ องใหญ่มำกพอที่จะทำให้
เจ้ ำพวกนันออกมำกั
้ นทังหมด
้ เขำจึงเลือกใช้ ข่ำวไส้ ศึกที่มีควำมเกี่ยวพันกับควำม
ปลอดภัยของบ้ ำนเมือง และคนพวกนันก็
้ ติดกับ...
187 | Queenrabbit

หลังจำกนันกลุ
้ ม่ นักฆ่ำที่ถกู จ้ ำงวำนไว้ ก็จะเข้ ำไปกวำดล้ ำงคนที่เหลืออยู่
ในจวนแม่ทพั ซ่ง ซึ่งไม่ควรจะอยูร่ อดปลอดภัยมำถึงวันนี ้ได้ ถึงแม้ จะฆ่ำได้ ไม่หมด
จำกฝี มือของนักฆ่ำเหล่ำนันเขำมั
้ น่ ใจว่ำซ่งจิวจื่อและเจ้ ำเด็กไร้ ประโยชน์นนั่ ต้ อง
ตำยอย่ำงแน่นอน
เมื่อเกิดเหตุกำรณ์ตำมที่ได้ วำงแผนไว้ แล้ วเขำจะทำให้ ซง่ เฟยหลงค่อย ๆ
หำยไปจำกรำชสำนักแห่งนี ้ แต่เหตุใดนักฆ่ำเหล่ำนัน้ ถึงไปโผล่ที่ค่ำยทหำรนอก
เมืองกันเล่ำ!
ยำมนี ้แผนกำรล้ มไม่เป็ นท่ำอีกทังยั
้ งเสีย่ งที่จะถูกสำวมำถึงตัวอีกด้ วย แต่
โชคดีที่งำนนีเ้ ขำไม่ได้ ใช้ คนในหน่วยลับของตนจัดกำร เพรำะหำกถูกตลบหลัง
เช่นนี ้จะอย่ำงไรก็คงไม่เหลือชื่ออัครมหำเสนำบดีจำงในรำชสำนักแล้ ว
“ออกไปจัดกำรอย่ำให้ พวกมันสำวมำถึงเรำ”
จำงหลี่ม่สู งั่ กำรให้ คนของตนออกไปจัดกำรคนที่ร้ ู เรื่ องรำวพวกนี ้ เขำได้
แต่ขบเขี ้ยวเคี ้ยวฟั นด้ วยควำมเกลียดชังพ่อลูกตระกูลซ่งพลำงคิดอย่ำงคับแค้ นใจ
ว่ำ เหตุใดคนแซ่นี ้จึงจัดกำรยำกเย็นยิ่งนัก แต่อำรมณ์ยงั ไม่ทนั ได้ เย็นลงก็มีคนมำ
รำยงำนว่ำซ่งจิวจื่อและบุตรชำยไร้ ประโยชน์ของเขำนันกลั
้ บมำจำกกำรกลับ ไป
เยี่ยมบ้ ำนด้ วยใบหน้ ำยิ ้มแย้ มสภำพสมบูรณ์ไม่มีอำกำรบำดเจ็บแม้ แต่น้อย!

เมื่อสองสำมีภรรยำกลับเข้ ำมำในจวนอัครมหำเสนำบดีจำงแล้ ว ซ่งจิวจื่อ

ก็เดินนำสำมีของตนกลับไปยังเรื อนหนิงเหอทันที โดยไม่แวะไปบอกกล่ำวแก่พ่อ
สำมีหรื อคนอื่น ๆ เลยแม้ แต่น้อย
“ภรรยำเรำไม่ต้องเข้ ำไปพบท่ำนพ่อหรื อ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 188

“อ้ อ พ่อสำมีเคยสัง่ เอำไว้ วำ่ ‘จะวันไหนก็ไม่จำเป็ นต้ องเข้ ำพบ’ พวกเรำจึง

ต้ องทำตำมคำสัง่ ของท่ำนอย่ำงเคร่งครัด เพื่อแสดงควำมเคำรพแก่ทำ่ นรู้หรื อไม่”
จำงหย่งสือเบิกตำกว้ ำงให้ กบั เหตุผลของซ่งจิวจื่อ เขำลืมไปได้ อย่ำงไรว่ำ
บิดำของตนเคยสัง่ เอำไว้ เช่นนัน้ ยำมนี ้เขำจึงพยักหน้ ำอย่ำงเข้ ำอกเข้ ำใจและจะ
จดจำคำกล่ำวของบิดำเอำไว้ อย่ำงแม่นมัน่
“เข้ ำใจแล้ ว ข้ ำจะจดจำไว้ ให้ ขึ ้นใจ”
“...”
เหม่ยฉีและหย่งฉีที่เดินตำมมำข้ ำงหลังคนทังคู
้ ่ได้ แต่มองหน้ ำกันอย่ำง
ปลง ๆ พวกเขำรู้ สกึ พูดไม่ออกบอกไม่ถกู ที่ยำมนี ้คุณหนูของตนเริ่ มให้ ควำมรู้ แบบ
ผิด ๆ กับคุณชำยสำมอีกแล้ ว
แม้ แต่พอ่ บ้ ำนจีที่กำลังเดินเข้ ำมำตำมให้ ทงสองไปพบนำยท่
ั้ ำนที่กำลังรอ
อยู่ในเรื อนหลัก ยังต้ องหันหลังกลับทันทีเมื่อได้ ยินคำพูดนันของซ่
้ งจิวจื่อ เขำรี บ
กลับไปรำยงำนท่ำนอัครมหำเสนำบดีจำงถึงคำพูดเสี ้ยมสอนสำมีของสะใภ้ สำม ซึง่
คำพูดนันถึ
้ งกับทำให้ จำงหลีม่ เู่ ขวี ้ยงจอกเหล้ ำทิ ้งด้ วยควำมโกรธ
“ข้ ำก็ไม่ต้องกำรพบหน้ ำนำงเหมือนกัน ไปเรี ยกฮูหยินใหญ่มำให้ ข้ำ!”
จำงหลี่ม่รู ้ ู สึกว่ำตัวเองหมดควำมอดทนกับซ่งจิวจื่อแล้ ว ตังแต่
้ ตดั สินใจ
รับนำงมำเป็ นสะใภ้ ในวันที่สองพ่อลูกตระกูลซ่งชนะศึกกลับมำนัน้ เขำก็ร้ ูสกึ ได้ เลย
ว่ำสิ่งที่เคยรำบรื่ นมำตลอดกลับต้ องสะดุดลงทังหมดเพรำะนำง
้ แผนกำรที่เคยวำง
ไว้ กลับตำลปั ตรไปเสียหมด ยำมนี ้เขำไม่สนใจในคำครหำนินทำของผู้คนแล้ ว
ในเมื่อฆ่ำนำงนอกจวนไม่ได้ ก็ฆำ่ มันในจวนนี่แหละ!
189 | Queenrabbit

ยำมเย็นเรื อนหนิงเหอก็ต้องต้ อนรับขบวนของและผู้คนที่ฮหู ยินใหญ่ซงั หรู

นำเข้ ำมำด้ วยเหตุผลที่ว่ำนำงต้ องกำรจัดสรรปั นส่วนข้ ำวของและเด็กรับใช้ ให้ สม
ฐำนะของสะใภ้ แห่งจวนอัครมหำเสนำบดีจำงอย่ำงเสียไม่ได้
“ฮูหยินใหญ่ ท่ำนไม่จำเป็ นจะต้ องลำบำกขนำดนี ้ก็ได้ จิวจื่ออยู่กบั สำมี
และคนติดตำมอีกสองคนก็เพียงพอแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อพูดพลำงโบกพัดในมือที่ยำมนี ้เปลี่ยนตัวพัดผ้ ำไหมเป็ นกระดำษ
ลวดลำยงดงำมแทนแล้ ว ควำมจริ งซ่งจิวจื่อนันชอบผ้
้ ำไหมมำกกว่ำกระดำษเป็ น
อย่ำงยิ่ง แต่เมื่อนำงใช้ พดั ในกำรต่อสู้จริ งแล้ ว ครำบเลือดที่แห้ งกรังติดผืนผ้ ำนัน้
ล้ ำงอย่ำงไรก็ล้ำงไม่ออก สุดท้ ำยนำงจึงตัดใจใช้ กระดำษที่หำเปลีย่ นง่ำยกว่ำแทน
“จะเป็ นเช่นนัน้ ได้ อย่ำงไร ยำมนีช้ ำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงครหำนินทำว่ำ
พวกข้ ำดูแลพวกเจ้ ำไม่ดี แม้ แต่เด็กรับใช้ ยงั ไม่มีให้ แม้ แต่คนเดียว หำกข้ ำไม่จดั กำร
ให้ เหมำะสม หลังจำกนี ้จะมีหน้ ำออกไปเดินข้ ำงนอกได้ อีกรึ ”
ฮูหยินใหญ่เลิกพูดจำอ้ อมค้ อมไปมำกับซ่งจิวจื่อแล้ วหันมำพูดตรง ๆ ด้ วย
ใบหน้ ำอัดอันตั
้ นใจยิ่งนัก เมื่อซ่งจิวจื่อเห็นท่ำทำงไร้ จริ ตต่ำงจำกทุกทีของซังหรูแล้ ว
นำงก็ต้องหรี่ ตำจับจ้ องคนตรงหน้ ำด้ วยควำมระแวดระวัง
“ข้ ำจัดเด็กที่ทำ่ ทำงใช้ กำรได้ มำหลำยคนให้ เลือก เจ้ ำก็เลือกเสียสักห้ ำหก
คนเอำไว้ ใช้ งำน ข้ ำจะได้ ไม่ต้องมำรบกวนเจ้ ำอีก”
“ของพวกนีก้ ็ เป็ นของที่ทุกเรื อนจะได้ รับตำมควำมเหมำะสมในแต่ละ
เดือน หำกขำดเหลืออะไรก็ไปแจ้ งพ่อบ้ ำนจีเขำจะจัดกำรให้ ไม่ต้องมำแจ้ งข้ ำ”
“ส่วนเบี ้ยเลี ้ยงของพวกเจ้ ำก็จะได้ เท่ำกับเรื อนอื่น ข้ ำนำมำให้ เป็ นจำนวน
เพียงพอสำหรับหนึง่ ปี แล้ วไม่ต้องเสียเวลำมำพบข้ ำทุกเดือนเพื่อรับมันอีก ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 190

ซังหรู รีบพูดรัวเร็ วรำวกับสำยน ้ำหลำก อีกทังยั

้ งเดินออกไปยังเด็กรับใช้ ที่
พำมำพลำงส่งสำยตำให้ ซง่ จิวจื่อรี บ ๆ เลือกเสียทีเพรำะนำงจะรี บกลับอีกด้ วย
ซ่งจิ วจื่ อถึงกับเลิกคิ ้วให้ กับฮูหยินใหญ่ ที่ทำอะไรรวดเร็ วผิดวิสยั ยิ่งนัก
ท่ำทีที่อยำกจะออกไปจำกเรื อนของนำงเต็มทนนัน้ มองอย่ำงไรก็ไม่ใช่กำรเสแสร้ ง
สุดท้ ำยจึงได้ แต่ถอนหำยใจก่อนจะเดินออกไปเลือ กเด็กรับใช้ หน่วยก้ ำนดีออกมำ
ห้ ำคน ซึง่ ทุกคนนันยั
้ งดูเยำว์วยั ทังสิ
้ ้น
เมื่อเห็นเช่นนันแล้
้ ว ซังหรูก็พยักหน้ ำอย่ำงพึงพอใจก่อนจะบอกลำและรีบ
ร้ อนออกไปรำวกับกลัวว่ำหำกอยู่ต่ออีกชัว่ ลมหำยใจก็อำจจะเกิดเรื่ องร้ ำยแรงกับ
นำงได้
“พวกเจ้ ำเข้ ำมำในเรื อนหนิงเหอแล้ วก็ทำงำนให้ ดี หำกมีอะไรผิดพลำดข้ ำ
จะลงโทษตำมควำมผิดของพวกเจ้ ำ”
ซ่งจิ วจื่อกล่ำวกับเด็กรั บใช้ ที่เข้ ำมำใหม่ก่อนจะเดินไปตรวจดูสิ่งของที่
ได้ รับมำอย่ำงละเอียดทุกชิ ้นด้ วยรอยยิ ้มลึกลับ ซึ่งของแต่ละอย่ำงนันล้
้ วนสำมัญ
ธรรมดำตังแต่
้ หม้ อต้ มยำยันแจกันดอกไม้ เลยทีเดียว
“อืม หม้ อต้ มยำอันนี ้ดูเข้ ำที เหม่ยฉี! เปลีย่ นมำใช้ หม้ อใบนี ้มำต้ มยำให้ ข้ำ
ทุกวันแทน”
“โอ้ หวีหยกชิน้ นี ้ก็ดงู ดงำมนัก ฮูหยินใหญ่ร้ ู ใจข้ ำเสียจริ งจะอย่ำงไรของ
สวย ๆ งำม ๆ เช่นนี ้ก็ไม่อำจปล่อยไปได้ ”
“แต่ของชิน้ อื่นล้ วนไม่จำเป็ นต้ องใช้ พวกเจ้ ำขนไปเก็บไว้ ให้ ดีก็แล้ วกัน
ส่วนเรื่ องในเรื อนหำกไม่เข้ ำใจอะไรก็ให้ เหม่ยฉีจดั กำรแทนข้ ำ หำกนำงไม่สำมำรถ
ตัดสินใจได้ นำงจะเป็ นคนมำรำยงำนแก่ข้ำเอง”
191 | Queenrabbit

เด็กรับใช้ ที่เข้ ำมำใหม่ลอบมองกันด้ วยแววตำประหลำด ก่อนที่จะเดิน

ตำมเหม่ยฉีออกไปเพื่อเรี ยนรู้ งำนของตน ท่ำทำงเหล่ำนันไม่
้ อำจหลุดลอดสำยตำ
ของซ่งจิวจื่อไปได้ นำงมองตำมหม้ อต้ มยำที่เหม่ยฉีนำออกไป และเล่นหวีหยกที่ถือ
อยูใ่ นมือด้ วยแววตำอมยิ ้ม
ในเมื่อพวกเจ้ ำอยำกเล่นข้ ำก็จะเล่นด้ วยก็ได้ !

เมื่อมีเด็กรับใช้ เข้ ำมำช่วยงำน เรื อนหนิงเหอก็ได้ รับควำมสะดวกสบำย

มำกยิ่งขึ ้น จำกเดิมคนที่จะต้ องยกน ้ำเข้ ำมำให้ อำบจะเป็ นหย่งฉีหรื อไม่ก็ เป็ นจำง
หย่งสือจัดกำรด้ วยตัวเอง แต่ยำมนี ้กลับมีเด็กรับใช้ ยกเข้ ำมำให้ ถึงที่ทำให้ จำงหย่งสื
อถึงขันมองพวกเขำด้
้ วยแววตำปลำบปลื ้มยินดีเป็ นอย่ำงยิ่ง
“หำกให้ พวกเขำเข้ ำมำแล้ วจะสบำยเช่นนี ้ เหตุใดท่ำนไม่อนุญำตพวกเขำ
ตังแต่
้ แรกเล่ำ อ๊ ะ!”
จำงหย่งสือที่กำลังถำมเรื่ องเด็ก รับใช้ กบั ซ่งจิวจื่อ ยังไม่ทนั ได้ รับคำตอบ
อะไรก็รีบหันหน้ ำหนีด้วยใบหน้ ำแดงก่ำ เพรำะยำมนี ้ซ่งจิวจื่อเดินไปหลังฉำกกัน้
และค่อย ๆ ถอดชุดของตนออกมำแล้ ว...
“ภรรยำ! ท่ำนไม่รอให้ ข้ำออกไปก่อนเล่ำ!”
หนุม่ น้ อยที่ใบหน้ ำและใบหูขึ ้นสีแดงก่ำรำวกับผลอิงเถำ ตะโกนร้ องดัง่ ตน
ไม่ได้ รับควำมยุติธรรมและรี บร้ อนลุกขึ ้น เพื่อออกจำกห้ องก่อนจะเห็นอะไรที่ทำให้
ตนรู้ สึกแปลกไปมำกกว่ำเดิม แต่ยงั ไม่ทนั ได้ ขยับไปไหนซ่งจิวจื่อก็ห้ำมเขำเอำไว้
เสียก่อน
“ห้ ำมออกไปเด็ดขำด!”
 บุพเพเล่ห์รัก | 192

ถึงแม้ ว่ำจะเขินอำยเป็ นอย่ำงยิ่ง แต่จำงหย่งสือก็ยงั คงฟั งคำพูดของนำง

เขำค่อย ๆ ถอยหลังกลับไปนัง่ อย่ำงเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อยที่เตียงอย่ำงช้ ำ ๆ พลำง
เหลือ บมองไปยังเงำอัน เลือ นลำงหลังฉำกกัน้ เป็ น ระยะ ๆ ก่ อ นจะถำมคำถำม
ออกมำด้ วยเสียงที่ไม่คอ่ ยมัน่ คงเท่ำไรนักว่ำ
“ทุกทีท่ำนก็รอให้ ข้ำออกไปก่อนไม่ใช่หรื อ หำกอยู่อย่ำงนี ้แล้ วข้ ำรู้ สึก...
แปลก ๆ”
เมื่อได้ ยินคำพูดของสำมีของตน ซ่งจิวจื่อก็หวั เรำะออกมำอย่ำงกลันไม่
้
อยู่ น ำงชะโงกหน้ ำออกไปดู เ จ้ ำของเสี ย งไม่ มั่ น คงนั น้ ก็ พ บว่ ำ เขำก ำลัง นั่ง
กระมิดกระเมี ้ยนอยูบ่ นเตียงพลำงเอำผ้ ำห่มคลุมตัวไว้ อย่ำงเขินอำย
“หย่งสือ เจ้ ำรู้ หรื อไม่วำ่ เด็กรับใช้ พวกนันไม่
้ ใช่คนของเรำ หำกเจ้ ำออกไป
พวกเขำจะต้ องนำไปรำยงำนแก่บิดำของเจ้ ำ และหำกพวกเขำรู้ ว่ำเรำยังไม่ได้ เข้ ำ
หอกันจริ ง ๆ เขำจะต้ องประติดประต่อเรื่ องกระดำษแผ่นเดียวของเจ้ ำได้ เป็ นแน่”
จำงหย่งสือยังคงบ่นอุบอิบและหันไปมองหัวเล็ก ๆ ที่โผล่ออกมำจำกหลัง
ฉำกด้ วยสำยตำไม่พอใจ แต่ก็ต้องหันหน้ ำหนีด้วยหัวใจที่เต้ นกระหน่ำเมื่อเห็นไหล่
ลำดมนที่ไร้ อำภรณ์ขวำงกันโผล่
้ พ้นออกมำด้ วย
“ข้ ำ ข้ ำว่ำ ข้ ำออกไปข้ ำงนอกดีกว่ำ ข้ ำรู้สกึ ไม่ดีจริ ง ๆ นะ”
ควำมรู้ สึกยำมนีข้ องจำงหย่งสือจะอย่ำงไรก็ ไม่อำจอธิ บำยเป็ นคำพูด
ออกมำได้ เพรำะตังแต่
้ เกิดมำครัง้ นี ้เป็ นครัง้ แรกที่เขำได้ ร้ ู สึกเช่นนี ้นอกเหนือจำก
เวลำหลัง ตื่ น นอนเป็ น ครั ง้ ครำว ชำยหนุ่ม หัน หน้ ำ ไปมองซ่ง จิ ว จื่ อ ด้ ว ยแววตำ
อยำกจะร้ องไห้ เพื่อขอให้ นำงอนุญำตให้ เขำออกไปจำกห้ อง
ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจให้ กบั สีหน้ ำน่ำสงสำรนัน่ เหตุใดนำงจะไม่ร้ ูเล่ำว่ำเขำ
193 | Queenrabbit

เป็ น อะไร ยำมนี ถ้ ึ ง เวลำแล้ ว ที่ เ ขำและนำงควรจะได้ เ รี ย นรู้ กัน และกัน ให้ ม ำก
กว่ำเดิมใช่หรื อไม่ จะอย่ำงไรนำงก็เตรี ยมตัวเตรี ยมใจมำตังแต่
้ ก่อนแต่งงำนแล้ ว
อีกอย่ำงหำกรอสำมีของนำงชำตินี ้อำจจะไม่มีโอกำสเลยก็เป็ นได้ สุดท้ ำยซ่งจิวจื่อ
จึงตัดสินใจถำมสำมีของตนออกไปด้ วยน ้ำเสียงแหบพร่ำว่ำ
“แล้ วเจ้ ำรู้สกึ ไม่ดีอย่ำงไรเล่ำ”
เมื่อได้ ยินเสียงของซ่งจิวจื่อแล้ ว ไม่ร้ ู ว่ำเพรำะเหตุใดจึงทำให้ จำงหย่งสือ
ใจเต้ นแรงมำกกว่ำเดิม ยำมนี ้เขำถดกำยลึกเข้ ำไปในเตียงและเอำผ้ ำห่มคลุมตังแต่
้
ศีรษะจรดปลำยเท้ ำก่อนจะตอบด้ วยน ้ำเสียงที่ไม่มนั่ คงยิ่งกว่ำเดิม
“....ภรรยำอย่ำรู้เลยดีกว่ำ”
ซ่งจิ วจื่อเห็นท่ำทำงน่ำสงสำรนั่นแล้ วก็ต้องกลันหั
้ วเรำะเอำไว้ ก่อนจะ
ถำมคำถำมที่ทำให้ ชำยใต้ ผ้ำห่มต้ องโผล่หวั ออกมำด้ วยสีหน้ ำตื่นเต้ นตกใจในทันที
“หย่งสือ...อยำกอำบน ้ำด้ วยกันกับข้ ำหรื อไม่”
เมื่อตัง้ สติได้ จำงหย่งสือก็กลืนน ้ำลำยอึกใหญ่ก่อนจะกระถดตัวเข้ ำไป
มำกกว่ำเดิม แต่เมื่อเห็นซ่งจิ วจื่ อเลิกคิว้ แล้ วถอยกำลังกำยกลับไปหลังฉำกกัน้
เหมือนไม่ให้ ควำมสนใจเขำอีก เขำก็อดตะโกนออกมำเสียงดังไม่ได้
“อยำกสิ!!”
ซ่งจิวจื่อหัวเรำะน้ อย ๆ ก่อนจะกวักมือเรี ยกสำมีของตนจำกหลังฉำกกัน้
ด้ วยรอยยิ ้มเย้ ำยวนใจ...

ยำมนี ้สองหนุ่มสำวได้ ลงไปแช่ในถังอำบน ้ำเป็ นที่เรี ยบร้ อยแล้ ว แต่น่ำ

แปลกที่คนทังสองต่
้ ำงมีใบหน้ ำแดงก่ำอย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน สำเหตุก็เป็ นเพรำะ
 บุพเพเล่ห์รัก | 194

ถึงแม้ ว่ำฝ่ ำยซ่งจิวจื่อจะรู้ เรื่ องพวกนี ้มำบ้ ำงแต่เมื่อจะได้ สมั ผัสด้ วยตนเองก็ชวนให้
รู้ สึกเขินอำยอยู่ไม่น้อย อีกทังร่
้ ำ งกำยของฝ่ ำยตรงข้ ำมที่ปรำกฏสู่สำยตำของกัน
และกันนันยั
้ งให้ ควำมรู้สกึ เย้ ำยวนใจอย่ำงน่ำประหลำดอีกด้ วย
“ข้ ำว่ำแบบนี ้ไม่ดีแน่”
จำงหย่งสือรู้ สกึ ไม่กล้ ำมองไปยังสตรี ตรงหน้ ำ หยดน ้ำที่ระอยู่บนไหล่มน
นันท
้ ำให้ ซ่งจิวจื่อดูน่ำหลงใหลเป็ นพิเศษ ไหนจะหน้ ำอกนุ่มนิ่มน่ำสัมผัสที่กำลัง
ผลุบ ๆ โผล่ ๆ บนผิวน ้ำนัน่ อีกเล่ำ ยำมนี ้เขำรู้ สกึ ว่ำตัวเองอยำกจะกระโจนเข้ ำหำ
นำงเสียจนแทบจะห้ ำมตัวเองไม่อยู่ จึงทำให้ เขำเริ่ มรู้ สึกกลัวว่ำตัวเองจะทำร้ ำย
นำงเสียแล้ ว
“หย่งสือ อย่ำกังวลไป เรำค่อย ๆ เรี ยนรู้ไปพร้ อม ๆ กันดีหรื อไม่”
ซ่ ง จิ ว จื่ อ เห็ น สำมี ข องตนที่ พ ยำยำมจะปี น ออกจำกถัง น ำ้ ด้ ว ยควำม
แตกตื่นแล้ วก็ไม่ร้ ู จะทำอย่ำงไรดี สุดท้ ำยนำงจึงกอดเขำเอำไว้ จำกทำงด้ ำนหลัง
ก่อนจะพูดปลอบด้ วยน ้ำเสียงอ่อนโยน...และมันก็ได้ ผล เพรำะเขำสงบลงและค่อย
ๆ หันกลับมำช้ ำ ๆ ก่อนจะโอบกอดนำงเอำไว้ อย่ำงกล้ ำ ๆ กลัว ๆ รำวกับกังวลว่ำ
ตัวเองจะทำให้ นำงบุบสลำย
“อืม”
แต่จะโทษเขำก็ไม่ได้ เพรำะเมื่อได้ เห็นควำมแตกต่ำงทำงร่ำงกำยของชำย
หญิงแล้ ว จำงหย่งสือก็ตระหนักได้ ว่ำสตรี นนบอบบำงรำวกั
ั้ บจะแตกหักได้ ทกุ เมื่อ
ไหนจะไหล่ลำดบำงที่ดูอย่ำงไรก็ไม่น่ำจะแข็งเรงเท่ำใดนัก อีกทังเอวที
้ ่คอดกิ่วจน
แทบจะเอำสองมือ รวบได้ จนหมดนั่น อี ก ท ำให้ เ ขำไม่ก ล้ ำสัมผัสนำงอย่ำงที่ใจ
ต้ องกำรเพรำะหำกทำให้ นำงบำดเจ็บแล้ วละก็เขำคงไม่อำจให้ อภัยตัวเองได้ ...
195 | Queenrabbit

เพียงแต่ยำมนี ้สองหนุ่มสำวไร้ อำภรณ์ ติดกำยเมื่อตระกองกอดกันด้ วย

ควำมรัก จะอย่ำงไรก็ต้องเกิดควำมรู้ สกึ อยำกสัมผัสคนตรงหน้ ำให้ มำกยิ่งขึ ้น จำง
หย่งสือรี บคลำยกอดก่อนจะมองซ่งจิวจื่อด้ วยใบหน้ ำเหยเกจนน่ำสงสำรเพรำะยำม
นี ้ร่ำงกำยของเขำเริ่ มมีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ ้นอีกแล้ ว
ซ่ง จิ ว จื่ อรั บ รู้ ถึงควำมเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้ ำ นำงรั บ รู้ ถึงควำม
แตกตื่นในใจเขำและตระหนักได้ ว่ำหำกวันนี ้ทำไม่สำเร็ จ ครัง้ ต่อไปคงจะยำกเย็น
แสนเข็ญเป็ นอย่ำงยิ่ง เมื่อคิดได้ เช่นนันซ่
้ งจิวจื่อก็ขยับตัวให้ แนบชิดกับสำมีของตน
ให้ มำกขึ ้นไปอีกก่อนจะถำมเขำด้ วยรอยยิ ้มว่ำ
“เจ้ ำอยำกทำอะไรก่อนเล่ำ”
จำงหย่งสือกลืนน ้ำลำยอึกใหญ่ เขำมองซ่งจิวจื่อที่มองมำด้ วยรอยยิ ้มที่
ทำให้ เขำรู้สกึ สบำยใจ และรอยยิ ้มนันก็
้ ทำให้ เขำตัดสินใจที่จะเรี ยนรู้เรื่ องเหล่ำนี ้ไป
พร้ อมกันกับนำง
แต่ยำมนี ้จำงหย่งสือไม่สำมำรถตอบคำถำมของสตรี ที่อยูต่ รงหน้ ำออกมำ
ได้ เพรำะสิ่งที่เขำอยำกทำนันมำกมำยหลำยอย่
้ ำงนัก แต่สิ่งที่อยำกทำที่สดุ ย่อม
ต้ อ งเป็ น....เขำมองไปยัง สิ่ง ที่ดูนุ่มนิ่ มน่ำสัม ผัสนัน้ ด้ วยแววตำเว้ ำวอนอันแสน
คุ้นเคย เมื่อเห็นเช่นนันซ่
้ งจิวจื่อจึงหัวเรำะน้ อย ๆ ก่อนจะจับมือของเขำไปสัมผัสที่
แห่งนัน้
จำงหย่งสือส่ำยหัวก่อนจะชีไ้ ปยังริ มฝี ปำกของตนด้ วยแววตำไม่แน่ใจ
ท่ำทำงเช่นนันของเขำท
้ ำให้ ซง่ จิวจื่อรู้ สกึ เขินอำยอย่ำงน่ำประหลำด นำงพยักหน้ ำ
ด้ วยใบหน้ ำที่เริ่ มแดงก่ำก่อนจะโอบกอดศีรษะที่เคลื่อนเข้ ำมำของจำงหย่งสือด้ วย
ควำมรู้สกึ ตื่นเต้ นอย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน
 บุพเพเล่ห์รัก | 196

“อ๊ ะ!”
ยำมที่ปำกของจำงหย่งสือสัมผัสยังลงยังร่ำงกำยของสตรี ตรงหน้ ำอย่ำงที่
เขำต้ องกำร ซ่งจิวจื่อก็หลุดเสียงร้ องที่ทำให้ ชำยหนุ่มรู้ สึกฮึกเหิมและอยำกได้ ยิน
เสียงเช่นนันจำกนำงอี
้ กครัง้ เขำจึงขบเม้ มลงไปอีกครัง้ และเริ่ มใช้ มือสัมผัสอย่ำง
แผ่วเบำ
“อืม...”
เสีย งตอบรั บ อย่ำงพึง พอใจนัน้ ทำให้ ชำยหนุ่มรู้ สึก ดียิ่ งนัก เขำจึ งเริ่ ม
สัมผัสอย่ำงที่ใจปรำรถนำและขบเม้ มลงไปรำวกับกำลังหิวโหยแต่ทว่ำ...
“โอ๊ ย! หย่งสือเจ้ ำกัดแรงไปแล้ ว!”
“ภรรยำข้ ำขอโทษ...ข้ ำเผลอกัดแรงไปหน่อยเจ็บมำกหรื อไม่”
จำงหย่งสือหลุดจำกภวังค์และรี บขอโทษสตรี ที่ตนรักทันที เขำมองไปยัง
รอยฟั นบนผิวกำยของนำงอย่ำงรู้สกึ ผิดก่อนจะลูบมันเบำ ๆ อย่ำงกล้ ำ ๆ กลัว ๆ ว่ำ
จะทำให้ นำงมีบำดแผล
“ข้ ำไม่เป็ นไร แต่เหตุใดต้ องกัดด้ วยเล่ำ ” เมื่อเห็นแววตำและท่ำทำงของ
ชำยตรงหน้ ำจะอย่ำงไรก็ทำให้ ซ่งจิวจื่อโกรธไม่ลง อีกทังค
้ ำตอบของเขำนันท
้ ำให้
นำงรู้สกึ ห่ำงไกลจำกคำว่ำโกรธยิ่งนัก
“ก็...ท่ำนน่ำกิน”
จำงหย่ ง สื อ ตอบค ำถำมพร้ อมกับ หลุบ ตำลงด้ ว ยใบหูที่ ขึ น้ สี แ ดงก่ ำ
ท่ำทำงเช่นนันท
้ ำให้ ซ่งจิวจื่อนึกถึงวันแรกที่เขำเรี ยกนำงว่ำภรรยำซึ่งเป็ นท่ำทำงที่
โดนใจยิ่งนัก ยำมนี ้ไม่ต้องบอกก็ร้ ู เลยว่ำหำกหย่งสืออยำกกินอะไรซ่งจิวจื่อก็จะหำ
มำให้ ทงสิ
ั ้ ้น! ยิ่งยำมนี ้เขำอยำกกินนำงก็ยิ่ งเข้ ำทำง เพรำะนำงก็อยำกกินเขำด้ วย
197 | Queenrabbit

เช่นกัน!
สองหนุม่ สำวผลัดกันกินอย่ำงไม่มีใครยอมใคร ยิ่งคนทังคู
้ ไ่ ด้ ฝึกฝนทักษะ
กำรจูบอยู่ทกุ เมื่อเชื่อวันยิ่งทำให้ ยำมนี ้ทุกอย่ำงนันรำบรื
้ ่ นยิ่งขึ ้นไปอีก หลังจำกได้
อำบน ้ำกันจนพอใจแล้ วสองสำมีภรรยำต่ำงคลอเคลียกันไม่ยอมห่ำงพลำงย้ ำยร่ ำง
ไปยังเตียงนอนแทน...
ทังสองปล่
้ อยกำยและใจไปตำมปรำรถนำ พวกเขำผลัดกันมอบสัมผัส
ตอบรับ และเรี ยนรู้ อีกฝ่ ำยรำวกับอยำกให้ มีเวลำอย่ำงไม่มีที่สิ ้นสุด แต่สิ่งที่สิ ้นสุด
นันไม่
้ ใช่เวลำ ทว่ำกลับกลำยเป็ นแรงของคนทังคู
้ ่ที่เหือดหำยไปพร้ อมกับเช้ ำวัน
ใหม่...ไม่ใช่สิ ต้ องเป็ นบ่ำยวันใหม่ตำ่ งหำกเล่ำ!
“ภรรยำ ข้ ำรู้ แล้ วว่ำบิดำของเสี่ยวเป่ ำนันเก่
้ งเรื่ องให้ คำแนะนำเรื่ องสำมี
ภรรยำยิ่งนัก”
จำงหย่ ง สื อ ที่ มี สี ห น้ ำ อิ่ ม เอิ บ ผิ ด กับ ขอบตำที่ ด ำคล ำ้ ก ำลัง พูด พลำง
หัวเรำะน้ อย ๆ เมื่อเห็นซ่งจิวจื่อกำลังนอนคว่ำเปลือยแผ่นหลังท่ำทำงหมดแรง
“คนขำยซำลำเปำอย่ำงนันรึ
้ เหตุใดเล่ำ”
ซ่งจิวจื่อที่กำลังพักสำยตำอยู่ถำมขึ ้นด้ วยน ้ำเสียงฉงนสงสัย ว่ำเหตุใด
สำมีของตนต้ องเอ่ยถึงเรื่ องนี ้
“เขำบอกว่ำหำกจะเป็ นสำมีที่ดีต้องรู้จกั ทำตำมหลัก ผัวร้องเมี ยรับ(1) แต่
ตอนนันข้
้ ำไม่ค่อยเข้ ำใจเท่ำไรนักจึงไม่ได้ เก็บเอำมำใส่ใจ จนเมื่อคืนนี ้ข้ ำรู้ แล้ วว่ำ
กำรร้ องและรับนันดี
้ ยิ่ง เขำเก่งกำจในกำรให้ คำแนะนำมำกเลยใช่หรื อไม่! ”
________________________________________________________________________________________________________
(1) ผัวร้ องเมียรับ เดิมเป็ นสำนวนที่แสดงค่ำนิยมที่ภรรยำต้ องเชื่อฟั งสำมี แต่ตอ่ มำได้ ใช้ เพื่อแสดง
ถึงสำมีภรรยำที่อยู่ร่วมกันอย่ำงรักใคร่ กลมเกลียว
 บุพเพเล่ห์รัก | 198

ควำมเข้ ำใจแบบผิด ๆ และนำ้ เสียงตื่นเต้ นยินดีนนั ้ ทำให้ ซ่งจิวจื่อรู้ สึก

หัวเรำะไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ เจ้ ำนั่นมันเสี ้ยมสอนสิ่งใดให้ สำมีนำงบ้ ำงก็ไม่อำจรู้ ได้
แต่ยำมนี ้นำงรู้ แค่อย่ำงเดียวคือถึงแม้ จะสอนอะไรมำ สำมีนำงล้ วนไม่เข้ ำใจอย่ำง
แน่นอน...

ในขณะที่สองสำมีภรรยำกำลังมีควำมสุข หนี่งในคนรับใช้ ที่เข้ ำมำใหม่ก็

แอบลอบออกไปรำยงำนสิง่ ที่เกิดขึ ้นในเรื อนหนิงเหอแก่ฮหู ยินใหญ่
“นำงเลือกหวีและหม้ อต้ มยำรึ ”
ควำมจริ งแล้ วของที่ซงั หรู ขนไปให้ ซ่งจิวจื่อนันล้
้ วนมีลกู เล่นแทบทุกชิ น้
สำหรั บ หวี หยกนำงไม่ติดใจอะไรเพรำะทุก คนล้ วนรู้ ว่ำ ซ่งจิ วจื่ อ รั กและชมชอบ
เครื่ องประดับเป็ นอย่ำงยิ่ง แต่หม้ อต้ มยำนันถึ
้ งแม้ จะเป็ นของที่ได้ ผลรวดเร็ วกว่ำชิ ้น
อื่น แต่เหตุใดนำงจึงเลือกของชิ ้นนี ้กันเล่ำ!
“เจ้ ำค่ะ ดูเหมือนว่ำนำงมียำบำรุงที่จะต้ องกินทุกวัน และหม้ อต้ มยำที่เรำ
จัดไปสร้ ำงด้ วยวัสดุที่จะทำให้ ตวั ยำออกฤทธิ์ ได้ ดียิ่งขึ ้น แต่บ่ำวยังไม่ร้ ู ว่ำเป็ นยำ
อะไรเจ้ ำค่ะ”
เมื่อได้ ยินเช่นนันซั
้ งหรู ก็ร้ ู สกึ เหมือนตนเข้ ำใกล้ เป้ำหมำยไปอีกขัน้ ยำมนี ้
สำมีของนำงต้ องกำรกำจัดสะใภ้ คนนี ้ทิ ้งซะ นำงเป็ นภรรยำที่ดียอ่ มต้ องเชื่อฟั งสำมี
โดยไม่อำจขัดใจเขำได้
จะอย่ำงไรนำงก็ร้ ู สกึ เกลียดซ่งจิวจื่อเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ ว หำกสตรี ปีศำจผู้
นี ้ตำย ๆ ไปเสียย่อมต้ องเป็ นเรื่ องดีตอ่ นำงและผู้คนในจวนเป็ นอย่ำงยิ่ง อีกทังไม่
้ ใช่
ว่ำนำงจะไม่เคยทำเรื่ องพวกนี ้เสียหน่อย เหล่ำสตรี ที่เกินหน้ ำเกินตำฮูหยินใหญ่เช่น
199 | Queenrabbit

นำงต่ำงโดนกำจัดด้ วยของเหล่ำนัน้ และเมื่อนึกถึงจุดจบของสตรี ที่เคยใช้ หม้ อต้ ม

ยำนัน่ แล้ ว...
“หึ จับตำดูนำงไว้ ให้ ดี หำกมีอะไรผิดแปลกให้ มำรำยงำนข้ ำ”
ฮูหยินจำงแค่นเสียงอย่ำงดูถกู ซ่งจิวจื่อ สตรี จำกจวนแม่ทพั ที่ร้ ู จกั แต่กำร
ใช้ กำลังรึ จะทันเล่ห์เหลี่ยมสตรี ชนั ้ สูง ดูอย่ำงเด็กรั บใช้ ที่ซ่งจิวจื่อเลือกก็ได้ เด็ก
เหล่ำนันล้
้ วนเป็ นมือดีของนำงทังสิ
้ ้น มีวรยุทธสูงส่งแล้ วอย่ำงไรสุดท้ ำยชีวิตของ
ปี ศำจตนนี ้ก็ต้องจบด้ วยยำพิษที่ตดั สินใจดื่มเข้ ำไปด้ วยตัวเองอยูด่ ี...
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 200

ตอนที่ 16 พานพบ
หลังจำกกลับมำจำกกำรเยี่ยมบ้ ำน ซ่งจิวจื่อนันใช้
้ ชีวิตอย่ำงหละหลวม
มำกยิ่งขึ ้นเสียจนคนในจวนอัครมหำเสนำบดีตำ่ งดูแคลน เพรำะยำมนี ้ทุก ๆ คนใน
จวนต่ำงรับรู้ ว่ำสองสำมีภรรยำพำเหม่ยฉีและหย่งฉีออกไปเดินตลำดกับพวกเขำ
โดยทิ ้งเรื อนไว้ ให้ เหล่ำเด็กรับใช้ ที่มำใหม่เป็ นผู้ดแู ล
ทิ ้งเรื อนไว้ อย่ำงนันรึ
้ ! หำกมีสมองเสียหน่อยย่อมต้ องรู้ อยู่แล้ วว่ำเด็กรับ
ใช้ เหล่ำนันเป็
้ นคนของซังหรู ไม่ร้ ูวำ่ นำงคิดไม่ทนั หรื ออย่ำงไรจึงวำงใจเอำเรื อนของ
ตนไปไว้ ในมือของอสรพิษนำงนันได้
้
ยำมนีซ้ งั หรู ก็กำลังนัง่ ฟั งรำยงำนจำกคนของตนและยิ ้มยินดีที่แผนกำร
กำลังจะก้ ำวไปอีกขัน้
“ไม่มีใครอยูเ่ ลยรึ เจ้ ำเด็กสองคนนัน่ ก็ไม่อยูอ่ ย่ำงนันรึ
้ ”
เมื่ อ ได้ รั บ ค ำยื น ยัน จำกเด็ ก รั บ ใช้ ที่ ส่ง เข้ ำ ไปในเรื อ นหนิ ง เหอ ซัง หรู ก็
ครุ่นคิดเพียงชัว่ ครู่ก่อนจะเผยรอยยิ ้มเหี ้ยมเกรี ยมออกมำ
“ไป เอำของที่เคยเตรี ยมไว้ เข้ ำไปสับกับเครื่ องเรื อนเดิมให้ หมด ทำให้
เงี ยบที่สุดอย่ำให้ คนพวกนัน้ จับพิรุธได้ หำกชิ น้ ใดไม่เหมือนเดิมก็ ทำให้ เหมือน
201 | Queenrabbit

แม้ แต่รอยบิ่นบนแจกันก็อย่ำลืมเชียวล่ะ!”
เดิมทีซงั หรู ได้ เตรี ยมของหลำยชิ ้นที่หน้ ำตำไม่ตำ่ งจำกข้ ำวของในเรื อนกะ
จ้ อยร่ อยนัน่ ตังแต่
้ วนั ก่อนจะขนของไปให้ ซง่ จิวจื่อ เพื่อเป็ นแผนสำรองยำมที่สตรี ผ้ ู
นันไม่
้ ใช้ ของที่นำงขนไปให้
แต่คนเรำก็ต้องรอบคอบไว้ ก่อน เพรำะถึงแม้ ว่ำซ่งจิวจื่อจะเลือกหวีและ
หม้ อต้ มยำของนำงไปแล้ ว แต่ในเมื่ อมีโอกำสที่จะเพิ่มควำมสำเร็ จแม้ เพียงเสี ้ยว
เดียวนำงก็ไม่ควรจะประมำท ดังนันหำกยำมนี
้ ้มีแผนกำรณ์อะไรที่ใช้ ได้ นำงก็จะงัด
ออกมำให้ หมดเพื่อทำให้ เป้ำหมำยของตนถูกกำจัดจนหมดสิ ้น!
“อ้ อ ส่งคนลอบเข้ ำไปในห้ องเก็บสินเดิมของนังเด็กนัน่ ให้ ข้ำด้ วย ตรวจ
นับของข้ ำงในมำให้ หมด เพรำะหำกนำงตำยไปสุดท้ ำยของพวกนันก็
้ ต้องเป็ นของ
ข้ ำอย่ำให้ ใครมำชุบมือเปิ บไปได้ !”
หึ! ในเมื่อลงแรงไปมำกมำยหำกไม่ได้ ของตอบแทนกลับมำบ้ ำงย่อมไม่ใช่
ฮูหยินใหญ่ตระกูลจำงแล้ ว นำงรู้ ว่ำซ่งจิวจื่อนันนิ
้ ยมชมชอบเครื่ องประดับยิ่งนัก
ดังนันสิ
้ นเดิมและข้ ำวของของสตรี นำงนี ้จะต้ องไม่ธรรมดำเป็ นแน่
ซังหรู มองตำมเด็กรั บใช้ ที่ออกไปจัดกำรตำมที่นำงสัง่ ด้ วยควำมรู้ สึกดู
แคลนซ่งจิวจื่อ สตรี นำงนี ้ตอนแรกก็ดฉู ลำดอยู่บ้ำง แต่ใครจะรู้ เล่ำว่ำนำงจะโง่เง่ำ
ถึงขันน
้ ำเด็กสองคนนัน่ ออกไปกับตนโดยทิ ้งเรื อนไว้ ในมือของผู้อื่นโดยไม่เฉลียวใจ
อะไรแม้ แต่น้อย...

เด็กรั บใช้ ทงั ้ ห้ ำต่ำงขมีขมันช่วยกันเปลี่ยนสิ่งของในเรื อนตำมที่ฮูหยิน

ใหญ่สงั่ กำรมำ แต่เมื่อสำรวจสิ่งของดูแล้ วพวกเขำก็พบปั ญหำใหญ่ เพรำะเครื่ อง
 บุพเพเล่ห์รัก | 202

เรื อนหลำยชิ ้นถูกเปลี่ยนโดยซ่งจิวจื่อไปเรี ยบร้ อยแล้ ว ทำให้ ยำมนี ้ของที่สบั เปลีย่ น

ได้ มีเพียงไม่กี่ชิ ้นในห้ องหนังสือและเรื อนนอนเท่ำนัน้
แต่พวกเขำก็ไม่ได้ กังวลมำกเท่ำใดนัก เพรำะฮูหยินก็คำดกำรณ์ ไว้ บ้ำง
แล้ ว หน้ ำที่ของพวกเขำนันมี
้ เพียงแค่รีบสับเปลี่ยนชิ ้นที่เปลี่ยนได้ และทำลำยของ
ชิ ้นเดิมทังไปซะก่
้ อนที่พวกของซ่งจิวจื่อจะกลับมำ
แต่ใครจะรู้เล่ำว่ำสองพี่น้องที่ควรจะไปเดินเที่ยวตลำดอยูน่ นั ้ ยำมนี ้กำลัง
คอยมองดูเหล่ำเด็กรับใช้ ที่รีบเร่ งสับเปลี่ยนเครื่ องเรื อนอยู่บนที่สงู คนละมุมเรื อน
ด้ วยอำรมณ์พดู ไม่ออกบอกไม่ถกู
“คุณหนูนะคุณหนู งำนแค่นี ้ให้ หย่งฉีทำคนเดียวก็พอแล้ วเหตุใดต้ องให้
ข้ ำกลับมำลำบำกลำบนอีกคนด้ วย”
เหม่ยฉี บ่นอุบอิบอยู่บนต้ นไม้ ไม่ใกล้ ไม่ไกลจำกห้ องหนังสือเท่ำใดนัก
ถึงแม้ ว่ำปำกจะบ่นไม่ยอมหยุดแต่สำยตำกลับจับจ้ องเด็กรั บใช้ สองคนข้ ำงล่ำง
อย่ำงไม่ให้ คลำดสำยตำเลยทีเดียว
เสียงบ่นที่ลอยมำตำมสำยลมของพี่สำวของตนทำให้ หย่งฉีสำ่ ยหัวอย่ำง
เหนื่อยใจ คนข้ ำงล่ำงมีตงั ้ ห้ ำคน ถึงแม้ ว่ำเรื อนนีจ้ ะเล็กนิดเดียวแต่ไม่ว่ำจะทำ
อย่ำงไรเขำก็ไม่มีทำงมองคนเดียวได้ ทวั่ ถึง กำรที่คุณหนูให้ นำงกลับมำพร้ อมเขำ
นันย่
้ อมถูกต้ องที่สดุ แล้ ว
สองพี่น้องต่ำงคนต่ำงบ่นและครุ่ นคิดไปคนละทำงโดยไม่ได้ รับรู้ เลยว่ำ
จริ ง ๆ แล้ วเหตุผลในกำรกระทำของซ่งจิวจื่อนันจะท
้ ำให้ พวกเขำถึงกับอึ ้งกันเลย
ทีเดียว...
203 | Queenrabbit

ยำมนี ซ้ ่ง จิ ว จื่ อ และจำงหย่ง สือ ก ำลัง นั่ง ทำนข้ ำ วอยู่ที่ โรงเตี๊ ย มซิ่ น ซิ่ ง
ภำยใต้ บรรยำกำศไม่ดีนกั เพรำะจำงหย่งสือไม่คอ่ ยพอใจที่ภรรยำของเขำให้ สองพี่
น้ องที่คอยช่วยเหลือพวกตนตลอดเวลำกลับไปที่จวนทัง้ ๆ ที่นำน ๆ ทีจะได้ มีโอกำส
ออกมำเที่ยวเล่นสักครัง้
“ภรรยำ เหตุใดต้ องให้ เหม่ยฉีกบั หย่งฉีรีบกลับไปที่จวนด้ วยเล่ำ ”
หลังจำกนั่งเงี ยบมำนำนจำงหย่งสือก็ อดไม่ได้ จนต้ องพูดออกมำด้ ว ย
ใบหน้ ำบูดบึ ้ง ท่ำทีของเขำทำให้ ซง่ จิวจื่อเลิกคิ ้วมองด้ วยควำมสนใจ
วันนี ้ชำยหนุม่ ตรงหน้ ำเข้ ำข้ ำงสองพี่น้องมำกกว่ำนำงทำให้ นงั่ ทำสงครำม
เงี ยบได้ นำนถึงครึ่ งชั่วยำม ท่ำทีของเขำนัน้ แสดงให้ เห็นว่ำเหม่ยฉี และหย่งฉี มี
ควำมสำคัญต่อเขำมำกเลยทีเดียว ซึ่งเรื่ องนี ้ก็ทำให้ นำงรู้ สกึ ซำบซึ ้งใจยิ่งนักจึงเผย
เหตุผลที่จำต้ องให้ สองพี่น้องกลับไปที่จวนด้ วยรอยยิ ้มน้ อย ๆ
“วันนี ้เป็ นวันพิเศษ”
“วันพิเศษ?” จำงหย่งสือถำมกลับด้ วยสีหน้ ำงุนงง
“ใช่ วัน นี เ้ ป็ น วัน ครบรอบที่ ข้ ำ รั บ พวกเขำมำดูแ ล และข้ ำ ต้ อ งไปเอำ
ของขวัญที่สงั่ ทำเอำไว้ หำกพวกเขำมำด้ วยจะสร้ ำงควำมประทับใจได้ อย่ำงไรกัน ”
“อ้ อ...”
หลังจำกได้ ยินคำตอบของซ่งจิวจื่อ จำงหย่งสือก็ไม่ได้ กระตือรื อ ร้ นขึ ้น
เหมือนที่นำงได้ คำดหวังไว้ แต่เขำกลับขมวดคิว้ นิ่วหน้ ำรำวกับไม่พอใจในเรื่ อง
บำงอย่ำงแทน
“เหตุใ ดจึ ง ท ำหน้ ำ ตำเช่ น นัน้ เล่ำ เจ้ ำไม่ ดี ใ จรึ ที่ วัน นี จ้ ะได้ ส ร้ ำงเรื่ อ ง
ประหลำดใจให้ ทงสองคนร่
ั้ วมกันกับข้ ำ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 204

ซ่งจิวจื่อถำมสำมีของตนด้ วนควำมไม่สบำยใจ เพรำะหำกเป็ นทุกครัง้ เมือ่

เขำเข้ ำใจแล้ วก็มกั จะมีทำ่ ทำงกระตือรื อร้ นแล้ วก็อยำกมีสว่ นร่วมไม่ใช่รึ เหตุใดยำม
นี ้จึงดูอำรมณ์ไม่ดีมำกกว่ำเดิมเช่นนันเล่
้ ำ!
“ก็ดีใจ...แต่ แต่ข้ำก็อยำกมีวนั ครบรอบเหมือนกันนี่นำ หย่งฉีเป็ นผู้ชำย
เหมือนข้ ำเหตุใดเขำจึงมีวนั ครบรอบกับท่ำนกัน ข้ ำไม่ชอบใจเลย ไม่ชอบใจมำก ๆ”
“ภรรยำ...ให้ ของขวัญกับเหม่ยฉีคนเดียวได้ หรื อไม่”
เมื่อได้ ยินคำตอบของเขำแล้ วซ่งจิวจื่อก็ถึงกับหลุดขำออกมำและเข้ ำใจ
แล้ วว่ำเหตุใดเขำจึงมีทำ่ ทำงเช่นนัน้ ยำมนี ้สำมีของนำงกำลังกินน ้ำส้ มสำยชู (1) ไห
ใหญ่เสียแล้ ว
“หย่งสือ ข้ ำดูแลพวกเขำมำตังแต่
้ ยงั เล็กเสมือนเป็ นบุตรธิ ดำของตัวเอง
หำกข้ ำให้ ของขวัญแก่เหม่ยฉีคนเดียวจะยุติธรรมต่อหย่งฉีได้ อย่ำงไร เจ้ ำเป็ นสำมี
ของข้ ำดังนันพวกเขำก็
้ เป็ นเหมือนกับลูกของเจ้ ำด้ วย หำกพ่อลำเอียงรักลูกสำว
มำกเกินไปลูกชำยก็จะน่ำสงสำรใช่หรื อไม่”
คำพูดของซ่งจิว จื่อทำให้ จำงหย่งสือหำยหงุดหงิดเป็ นปลิดทิ ้ง เขำรู้ สึก
ภำคภู มิ ใ จอย่ ำ งน่ ำ ประหลำดยำมนำงแทนตัว ของเขำด้ วยค ำว่ ำ พ่ อ ยำมนี ้
ควำมรู้ สกึ ไม่ชอบใจในตัวหย่งฉีนนหำยไปรำวกั
ั้ บไม่เคยเกิดขึ ้นมำก่อนเหลือเพียง
ควำมรู้ สึกกระตือรื อร้ นที่อยำกจะสร้ ำงควำมทรงจำดี ๆ ให้ แก่บุตรของตนเพีย ง
เท่ำนัน้
“ไม่ดี ไม่ดีแน่นอน ข้ ำจะลำเอียงกับลูกชำยได้ อย่ำงไร ข้ ำจะเป็ นบิดำที่รัก
ลูกทุกคนอย่ำงเท่ำเทียม ภรรยำ! พวกเรำไปซื ้อของขวัญให้ พวกเขำกันเถอะ เอำ
________________________________________________________________________________________________________
(1) กินน ้ำส้ มสำยชู มักใข้ เป็ นคำสแลง หมำยถึง หึงหวง
205 | Queenrabbit

ขนมอีกหลำย ๆ อย่ำงด้ วย ข้ ำรู้วำ่ เด็ก ๆ ชอบกินขนมเป็ นอย่ำงยิ่ง!”

ท่ำทีของชำยตรงหน้ ำที่เปลี่ยนไปอย่ำงชัดเจนทำให้ ซ่งจิวจื่อชะงักไปชัว่
ครู่ด้วยแววตำสับสน ก่อนจะหัวเรำะเสียงดังด้ วยควำมเอ็นดูสำมีของตนแทน
“เรำซื ้อของกินกลับไปหลำย ๆ อย่ำงเพื่อจัดงำนเลี ้ยงกันสีค่ นดีหรื อไม่”
“ดีส!ิ ”
สองสำมีภรรยำนัง่ พูดคุยแลกเปลี่ยนควำมคิดเรื่ องกำรจัดงำนเลี ้ยงอย่ำง
สนุกสนำน ทำให้ บรรยำกำศระหว่ำงทังสองคนนั
้ นกลั
้ บมำดียิ่งกว่ำเดิม แต่พดู คุย
กันได้ เพียงไม่นำนก็มีมำรผจญเข้ ำมำทำลำยช่วงเวลำแห่งควำมสุขของคูร่ ักจนได้
“มีธุระอะไร”
ซ่งจิ วจื่ อพูดเสียงเย็นเมื่อเห็นหลงเหวินซำนเข้ ำมำในห้ องของนำงโดย
ไม่ได้ รับอนุญำต เรื่ องครำก่อนนำงยังโมโหไม่หำยที่เขำทำให้ นำงเกือบจะเข้ ำไป
รนหำที่ตำยในวังหลวงเสียแล้ ว แต่ทว่ำยังไม่ทนั จะได้ สะสำงเรื่ องบำดหมำงให้ จบ
ก็พบว่ำมีบรุ ุษผู้หนึง่ มำพร้ อมกับเจ้ ำคนน่ำตำยผู้นนด้
ั ้ วย
บุรุษผู้นี ้มีท่ำทำงสูงส่งเกินคนทัว่ ไป ผิวกำยขำวผ่องหน้ ำตำหล่อเหลำไม่
แพ้ สำมีของนำงแม้ แต่น้อย เขำมีฝีเท้ ำเบำเทียบเท่ำกับนำงยำมที่ใช้ วิชำตีนผีทำให้ ร้ ู
ว่ำชำยผู้นี ้ไม่ใช่คนธรรมดำเป็ นแน่...
และเขำก็ไม่ธรรมดำจริ ง ๆ ด้ วย เมื่อจำงหย่งสือเห็นหน้ ำตำของชำยผู้นนั ้
ก็วิ่งลงไปคุกเข่ำทำควำมเคำรพด้ วยท่ำทำงตื่น เต้ นอย่ำงเห็นได้ ชดั ซึ่งคำพูดที่เขำ
กล่ำวออกมำนันท
้ ำให้ นำงรับรู้ได้ ทนั ทีวำ่ ชำยผู้นี ้คือใคร
“ขอจงทรงพระเจริ ญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี !”
อ้ อ ยำมนี ้นำงกำลังเผชิญหน้ ำกับบุรุษผู้เป็ นเจ้ ำชีวิตของทุกคนในแว่น
 บุพเพเล่ห์รัก | 206

แคว้ นซึง่ ก็คือเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ นนั่ เอง...

เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ มองสตรี ที่เคยได้ ยินเพียงคำเล่ำลือด้ วยแววตำสนอก

สนใจ ควำมจริ งแล้ ววันนี ้พระองค์ตงใจจะแอบออกมำเพี
ั้ ยงผู้เดียวเหมือนทุกครำ
แต่ดเู หมือนว่ำหลงเหวินซำนที่พกั หลังมำนี ้ดูเข้ มงวดเป็ นพิเศษจะไม่ยอมปล่อยให้
พระองค์มีโอกำสแม้ แต่น้อย สุดท้ ำยจึงได้ แต่จำใจให้ เขำติดสอยห้ อยตำมมำด้ วย
หลังจำกพิจำรณำสตรี ผ้ นู นไม่
ั ้ นำนนัก เขำก็หนั มำสนใจเด็กน้ อยที่ไม่คอ่ ย
ได้ เห็นหน้ ำเห็นตำ ด้ วยไม่ร้ ู ว่ำเจ้ ำเด็กนี่ไม่อยำกจะมำพบปะหัวหน้ ำที่แท้ จริ งอย่ำง
พระองค์บ้ำง หรื อว่ำโดนหลงเหวินซำนกีดกันออกไปด้ วยอีกคน
“ลุก ขึน้ เถิ ด เรำมำแบบปกปิ ด ฐำนะเจ้ ำ ไม่ค ำนับ เช่ น นัน้ ก็ ไม่มี ใ ครว่ำ
หรอก”
หลงเหวินซำนที่ยืนนิ่งอยูท่ ำงด้ ำนหลังมองไปยังจำงหย่งสือด้ วยควำมตึง
เครี ยด ยำมนี ้เขำกังวลเป็ นอย่ำงยิ่งว่ำหำกองค์ฮ่องเต้ และสตรี ผ้ นู นได้
ั ้ พบกันจะเกิด
อะไรขึ ้น หรื อเขำควรจะพำศิษย์น้องของตนหลบหนีออกไปก่อนแล้ วค่อยกลับมำรับ
พระองค์ที่หลังดี
“ซ่งจิวจื่อขอถวำยพระพรฝ่ ำบำท ขอจงทรงพระเจริ ญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี ”
หลังจำกที่พิจำรณำและโดนพิจำรณำพอประมำณแล้ ว ซ่งจิวจื่อก็เดินเจ้ ำ
ไปถวำยคำนับแก่องค์ฮ่องเต้ ที่อตุ ส่ำห์มำเยือนถึงถิ่นของนำงในวันนี ้
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ มองสตรี ที่ดมู ีมำรยำทและมีควำมเยือกเย็นผิดกับคำเล่ำ
ลือเรื่ องควำมใจร้ อนและไร้ ยำงอำยของนำงแล้ วก็เลิกคิ ้วด้ วยควำมแปลกใจ สตรี ผ้ ู
นี ้มีควำมสำมำรถเท่ำใดกันจึงจะทำให้ ผ้ คู นเชื่อในสิ่งที่นำงไม่ได้ เป็ นอย่ำงสุดหัวใจ
207 | Queenrabbit

ถึงเพียงนัน้
“เจ้ ำดูต่ำงจำกที่เรำเคยได้ ยินมำมำกเลยทีเดียว หำกเรำจะบอกว่ำที่เรำ
มำในวันนี ้ก็เพื่อมำทำควำมรู้จกั กับเจ้ ำเจ้ ำจะเชื่อหรื อไม่”
“หำกทำให้ พระองค์พอพระทัยได้ จิวจื่อย่อมยินดี”
ซ่งจิ วจื่อตอบพลำงยิ ้มบำง ๆ โดยไม่มีสีหน้ ำใด ๆ ออกมำให้ เฟิ่ งหยำง
ฮ่องเต้ ทรงระแคะระคำยพระทัยเลยแม้ แต่น้อย ท่ำทำงของนำงนันดู
้ เหมือนสตรี
ธรรมดำ ๆ ทัว่ ไป หำกแต่มีบำงอย่ำงที่ทำให้ พระองค์ร้ ู สึกระวังระไวอยู่หลำยส่วน
ดังนันพระองค์
้ จึงเลือกถำมคำถำมที่คิดว่ำน่ำจะทำให้ สตรี ผ้ นู ี ้เผยธำตุแท้ ออกมำได้
“แล้ วหำกเรำบอกว่ำเรำต้ องตำต้ องใจในตัวเจ้ ำเล่ำ เจ้ ำจะสำมำรถทำให้
เรำพอใจได้ หรื อไม่”
เมื่อได้ ยินคำพูดรำวกับจะเกี ้ยวพำนันซ่
้ งจิวจื่อถึงกับคิ ้วกระตุก แต่ยงั ไม่
ทันจะได้ พดู อะไรกลับก็มีเสียงที่ค้ นุ เคยเสียงหนึง่ ดังขึ ้นเสียก่อน
“ฮึก”
“...”
ทุกคนในห้ องต่ำงหันไปทำงต้ นเสียง และเมื่อเห็นภำพตรงหน้ ำก็ทำให้ ทกุ
คนต่ำงตกใจจนทำอะไรไม่ถกู โดยไม่เว้ นแม้ แต่เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ !
เพรำะต้ นเหตุของเสียงนันคื
้ อจำงหย่งสือที่กำลังรู้สกึ สับสนอย่ำงหนักและ
กำลังกลันน
้ ้ำตำอย่ำงสุดควำมสำมำรถ ตังแต่
้ ยงั เด็กเขำได้ รับกำรสัง่ สอนมำว่ำองค์
ฮ่องเต้ เป็ นเสมือนเจ้ ำนำยสูงสุดที่ตนไม่สำมำรถขัดคำสัง่ ของพระองค์ได้ ไม่ว่ำจะ
เรื่ องใดก็ตำม เมื่อพระองค์บอกว่ำทรงต้ องตำต้ องใจภรรยำของเขำซึ่ งก็เขำเข้ ำใจดี
ว่ำคำพูดเช่นนี ้หมำยควำมว่ำอย่ำงไร
 บุพเพเล่ห์รัก | 208

ในใจของจำงหย่งสือยำมนี ้แปรปรวนอย่ำงถึงที่สดุ เขำไม่อยำกยกภรรยำ

ของเขำให้ ใครแม้ แต่องค์ฮ่องเต้ แต่หำกเป็ นเช่นนันก็
้ จะเป็ นกำรขัดคำสัง่ ที่เขำเคย
ได้ รับกำรสัง่ สอนในเรื่ องนี ้มำโดยตลอด ทำให้ อำกำรที่เขำแสดงออกมำยำมนี ด้ นู ำ่
สงสำรจนน่ำกลัว
จำงหย่งสือกำลังตัวสัน่ เทำเหมือนกำลังหวำดกลัวอยู่ บนใบหน้ ำที่ซีด
เซียวมีน ้ำตำรื น้ อยู่บนขอบตำแดงก่ำ ริ มฝี ปำกที่เคยงดงำมนันถู
้ กกัดจนเลือดซึม
เขำกำมือของตัวเองแน่นจนเล็บจิกเข้ ำไปในฝ่ ำมือของตนทำให้ โลหิตสีแดงสดไหล
ออกมำอย่ำงช้ ำ ๆ
ท่ำทีเช่นนันท
้ ำให้ ซ่งจิวจื่อรี บตรงเข้ ำไปโอบกอดเขำเอำไว้ และพยำยำม
คลำยมือของเขำออกด้ วยจิตใจที่หวำดกลัวอย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน นำงหันไปพูด
ใส่ฮ่องเต้ เสียงดังเพื่อให้ เขำรี บแก้ ไขควำมเข้ ำใจผิดด้ วยควำมร้ อนใจ
“พระองค์ทรงล้ อเล่นแล้ ว สำมีของหม่อมฉันเป็ นคนจิตใจอ่อนไหว ไม่อำจ
รับเรื่ องกระทบกระเทือนจิตใจมำกเช่นนันได้
้ ขอพระองค์โปรดทรงเมตตำด้ วย!”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ที่กำลังตกตะลึงกับเหตุกำรณ์ตรงหน้ ำได้ สติขึ ้นมำ เขำรี บ
เข้ ำไปปลอบจำงหย่งสือด้ วยอำรมณ์แตกตื่นอย่ำงที่ไม่เคยเป็ น เพรำะตังแต่
้ เกิดมำ
จะอย่ำงไรเหตุกำรณ์เช่นนี ้พระองค์ก็ไม่เคยประสบพบเจอมำก่อน
“เด็กน้ อย...เรำขอโทษ เรำเพียงล้ อเล่นเท่ำนัน้ เรำไม่ได้ ตงใจจะท
ั้ ำให้ เจ้ ำ
เข้ ำใจผิดนะ!”
แต่ยำมนีจ้ ำงหย่งสือเหมือนจะไม่รับรู้ อะไรแล้ ว เขำคลำยมือออกและ
กอดซ่งจิวจื่อไว้ แน่นรำวกับกลัวว่ำนำงจะถูกแย่งไปด้ วยท่ำทำงน่ำสงสำรอย่ำงถึง
ที่สดุ ทำให้ องค์ฮ่องเต้ ไม่ร้ ูจะทำอย่ำงไรดี
209 | Queenrabbit

หลงเหวินซำนที่ยำมนี ้ดูมีสติที่สดุ รี บเข้ ำไปทำให้ จำงหย่งสือสลบทันที เขำ

พำศิษย์น้องที่ตนเคยดูแลมำโดยตลอดออกมำจำกอ้ อมกอดของซ่งจิวจื่อก่อนจะ
พำไปนอนพักที่ห้องว่ำงของโรงเตี๊ยมและรี บตรวจชีพจรให้ ด้วยสีหน้ ำเคร่งเครี ยด
“เขำไม่เป็ นอะไรมำก เพียงแต่ได้ รับควำมกระทบกระเทือนทำงจิ ต ใจ
เท่ำนัน้ ยำมนี ้ทังพระองค์
้ และซ่งจิวจื่อมีผลกระทบต่อจิตใจของเขำมำกเกินไป หำก
พระองค์ทรงเข้ ำพระทัยโปรดอย่ำทำเช่นนี ้อีก”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ถอนหำยใจยำวด้ วยควำมโล่งพระทัย ยำมนีพ้ ระองค์
เข้ ำ ใจแล้ ว ว่ ำ เหตุใ ดหลงเหวิ น ซำนจึ ง ไม่ ย อมให้ เ ด็ ก คนนี เ้ ลื่ อ นขั น้ หรื อ มำพบ
พระองค์บ่อยนัก เป็ นเพรำะเขำไม่เหมือนผู้อื่นเช่นนี ้ และตัวตนของพระองค์นนมี
ั้
ผลกระทบต่อจิตใจของเขำมำกเกินไปนัน่ เอง
“เขำเคยเป็ นเช่นนี ้รึ ”
ซ่งจิวจื่อที่ยืนมองอยู่ข้ำง ๆ ถำมหลงเหวินซำนด้ วยเสียงสัน่ เทำ เพรำะ
ครัง้ นี ้เป็ นครัง้ แรกที่นำงเห็นเขำเป็ นเช่นนี ้ คำถำมของนำงทำให้ หลงเหวินซำนก้ ม
หน้ ำลงและตอบด้ วยควำมรู้สกึ ผิด
“ครัง้ หนึง่ หลังปฏิบตั ิภำรกิจจบ”
“ภำรกิจอะไร”
เมื่อเห็นท่ำทำงเช่นนันของหลงเหวิ
้ นซำน ซ่งจิวจื่อก็เข้ ำใจว่ำเหตุกำรณ์
นันจะต้
้ องหนักหนำต่อจิตใจของเขำไม่ตำ่ งจำกยำมนี ้เป็ นแน่ และก็เป็ นเช่นนันจริ
้ ง
เพรำะคำตอบที่ได้ รับทำให้ นำงรู้ สกึ ว่ำตนไม่อำจปล่อยเขำไว้ ในมือของคนพวกนี ้ได้
อีกต่อไป
“...ฆ่ำคนทรยศที่เคยอยูใ่ นจิ่นอีเว่ย”
 บุพเพเล่ห์รัก | 210

หลงเหวินซำนหลุบตำลงพลำงพูดถึงเหตุกำรณ์ในครำนัน...
้

แปดปี ก่ อน จางหย่งสื อในวัยสิ บปี มี พฒ

ั นาการที ่ดีขึ้นหลังจากสูญเสี ย
มารดาและกลับกลายเป็ นอัจฉริ ยะอี กครา วรยุทธของเขาก้าวหน้าเกิ นศิ ษย์ หลาย
คนในค่าย เขาปฎิ บตั ิ ภารกิ จได้โดยไม่มีปัญหาอะไรมากมายและไม่เคยผิ ดพลาด
เพราะภารกิ จหลักของเขานัน้ มี เพียงการขโมยและฆ่าเป้าหมายทีก่ าหนดไว้เท่ านัน้
แต่ในคืนหนึ่งซึ่ งเขาถูกเรี ยกตัวไปรับงานอย่างกะทันหัน โดยทีเ่ ขาไม่รู้เลย
ว่ าภารกิ จที ่ตนกาลังจะได้รับนัน้ เป็ นสิ่ งที ่จะทาให้เขาได้รับผลกระทบทางจิ ตใจ
อย่างใหญ่หลวง
‘หย่งสือเอ๋ยเจ้ารู้หรื อไม่ว่าในกลุ่มของพวกเรานัน้ มี คนทรยศ’
ท่านปรมาจารย์ผูท้ ี ่คอยดูแลหย่งสือมานานหลายปี กล่าวกับเขาด้วยแวว
ตาอ่านไม่ ออก ก่ อนจะมอบคาสัง่ ที ่โหดร้ ายที ่สดุ แก่ เขาโดยที ่ไม่ ให้โอกาสปฏิ เสธ
เลยแม้แต่นอ้ ย
‘คนผูน้ นั้ ต้องถูกจัดการในคืนนี ้ เจ้าอยู่เรื อนนอนเดียวกับเขาเรื ่องนีย้ กให้
เป็ นหน้าทีข่ องเจ้า ห้ามล้มเหลวเป็ นอันขาดรู้หรื อไม่’
‘หย่งสือรับทราบแล้ว’
จางหย่งสื อชะงักเพี ยงชัว่ ครู่ ก่อนที ่จะรับคาสัง่ ด้วยน้ าเสี ยงสัน่ เทาอย่าง
เห็นได้ชดั ก่อนจะรี บจากไปอย่างรวดเร็ ว
‘เหตุใดต้องให้เขาทาด้วย ท่านก็ รู้ว่าเขาให้ความสาคัญกับทุกคนขนาด
ไหน โดยเฉพาะคนที ่เขากาลังจะไปจัดการ คนผูน้ นั้ เป็ นเหมื อนพีน่ ้องของเขาเลย
นะขอรับ’
211 | Queenrabbit

หลงเหวิ นซานที ่อยู่ในห้องด้วยกันในยามนัน้ อดทักท้วงอาจารย์ ของตน

ไม่ได้
‘เพราะเหตุนนั้ ข้าจาต้องให้เขาได้เรี ยนรู้ ใจคนไม่ แน่ไม่ นอน หากเขา
สามารถผ่านงานนีไ้ ปได้และวันใดเขาถูกคนทีต่ นเองไว้วางใจทรยศเขาจะได้มีจิตใจ
ทีเ่ ข้มแข็งขึ้น’
ถึงแม้ว่าหลงเหวิ นซานจะเป็ นห่วงศิ ษย์ นอ้ งของตนอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ได้
ขัดขวางอะไรเป็ นเพราะส่วนหนึ่ งในใจก็ เห็ นด้วยกับความคิ ดของท่ านอาจารย์
เช่นกัน
แต่ พวกเขาก็ คิดผิ ด หากเป็ นคนอื ่นอาจจะเข้มแข็ งขึ้ นได้ดงั ที ่พวกเขา
คาดการณ์ไว้ แต่จางหย่งสือนัน้ ต่างออกไปเพราะพวกเขาลื มนึกไปว่าเด็กคนนีเ้ คย
สูญเสียมารดาในวัยเด็กและก้าวผ่านมันไปไม่ ได้ ยามนีเ้ ขาสูญเสียคนที ่ตนคิ ดว่า
เป็ นพีน่ อ้ งด้วยน้ามื อของตัวเอง...ซึ่ งเขาก็ไม่สามารถก้าวผ่านมันไปได้เช่นกัน
ในวัน นัน้ จางหย่ ง สื อ ได้จัด การเป้ า หมายและท าภารกิ จ ได้สาเร็ จ แต่
หลังจากส่งภารกิ จเสร็ จก็ไม่มีใครพบเห็นเขาเป็ นเวลาหลายวัน แต่สุดท้ายแล้วหลง
เหวิ นซานก็หาเขาพบ ซึ่ งสภาพของจางหย่งสือในยามนัน้ ดูน่าอเนจอนาจใจเสียจน
ใคร ๆ ต่างไม่กล้าเข้าใกล้เลยทีเดียว
จิ ตใจของจางหย่งสือไม่อาจแบกรับสิ่ งที ่ตนเองกระทาลงไปได้ เพราะใน
ใจของเขาบุคคลทีถ่ ูกฆ่าไปเป็ นเสมื อนพีน่ อ้ งทีค่ อยดูแลเขาเสมอ ทาให้หลังจากนัน้
มาจิ ตใจของเขาไม่กล้าที ่จะก้าวไปข้างหน้าและไม่ยอมเปลี ่ยนไปจากวัยนัน้ อีกเลย
ถึงแม้ร่างกายจะเติ บโตขึ้นมากเพียงใด ถึงแม้วรยุทธจะพัฒนาขนาดไหน แต่จิตใจ
ของจางหย่งสือก็ยงั คงเป็ นจางหย่งสือในวัยสิ บปี ดังเดิ ม
 บุพเพเล่ห์รัก | 212

เพราะเหตุการณ์ นี้และความรู้ สึกผิ ดในใจ ท่ านปรมาจารย์ จึงกาชับให้

หลงเหวิ นซานดูแลเด็กคนนีใ้ ห้ดี ห้ามเลื ่อนขัน้ เขา ห้ามให้เขาได้พบกับฮ่องเต้โดย
ไม่จาเป็ น และหากไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ให้ช่วยตามหาคนทีจ่ ะสามารถเยียวยาเด็ก
คนนี ้ได้ ซึ่ งพวกเขาไม่ เคยคาดคิ ดเลยว่าคนผู้นนั้ จะเป็ นเด็กผู้หญิ งที ่พวกตนเคย
พานพบมาก่อน...
........................................
213 | Queenrabbit

ตอนที่ 17 ข้อตกลง
หลังจำกได้ ฟังเรื่ องของจำงหย่งสือจบในห้ องก็ตกอยู่ในควำมเงียบ ทัง้
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ และซ่งจิวจื่อต่ำงตกอยู่ในภวังค์ของตน ยำมนี ้ใบหน้ ำของพวกเขำ
นันไม่
้ แสดงอำรมณ์ใด ๆ ออกมำแม้ แต่น้อย
เวลำผ่ำนไปไม่นำนเท่ำใดนัก สุดท้ ำยผู้ที่เอ่ยปำกก่อนกลับเป็ นเฟิ่ งหยำง
ฮ่องเต้ “เรำไม่คิดว่ำเรื่ องเช่นนันจะท
้ ำให้ เด็กคนหนึง่ มีบำดแผลทำงจิตใจได้ นำนถึง
เพียงนี ้”
คำพูดของฮ่องเต้ ทำให้ หลงเหวินซำนนึกถึงคำพูดของอำจำรย์ยำมที่เขำ
เกิดควำมคิดเช่นนี ้เหมือนกัน ยำมนันเขำก็
้ ไม่เข้ ำใจว่ำเหตุใดเรื่ องเช่นนี ้จะถึงกับทำ
ให้ คนผู้หนึง่ มีสภำพจิตใจที่ไม่ปกติได้
“ท่ำนอำจำรย์เคยพูดไว้ ว่ำควำมทุกข์ของคนเรำมีไม่เท่ำกัน บำงทีสิ่งที่
พระองค์ คิดว่ำเป็ นเพียงเรื่ องเล็กน้ อยอำจจะเป็ นเรื่ องใหญ่สำหรั บผู้อื่นก็เป็ นได้
สำหรับหย่งสือ คนที่เขำให้ ควำมสำคัญนันมี
้ ไม่มำกนัก แต่หำกเขำรักและวำงคน
เหล่ำนันไว้
้ ในใจแล้ ว เรื่ องของคนเหล่ำนันก็
้ จะส่งผลกระทบต่อจิตใจของเขำอย่ำง
ใหญ่หลวงเลยทีเดียว”
 บุพเพเล่ห์รัก | 214

เมื่ อ ได้ ยิ น ค ำอธิ บ ำยของหลงเหวิ น ซำน เฟิ่ งหยำงฮ่ อ งเต้ ก็ พ อจะเข้ ำ

พระทัยขึ ้นมำบ้ ำง สำหรับตัวพระองค์นนกำรสู
ั้ ญเสียครอบครัวหรื อคนสำคั ญอัน
เป็ นที่รักเป็ นเรื่ องที่ได้ ประสบพบเจอมำตังแต่
้ วยั เด็ก กำรแก่งแย่งชิงบัลลังก์ กำร
ต่อสู้และกำรหักหลัง ทังหมดล้
้ วนเป็ นเรื่ องที่ไม่อำจหลีกเลี่ยงได้ จึงทำให้ ร้ ู สกึ ชินชำ
ไปเสียแล้ ว
เรื่ องของจำงหย่งสือก็ทำให้ พระองค์เปิ ดหูเปิ ดตำอยูไ่ ม่น้อย เพรำะเด็กคน
นี ม้ ี ค วำมขัด แย้ ง ในตัว เองอยู่ห ลำยอย่ำ ง เขำเป็ น ส่ว นหนึ่ ง ในกองก ำลัง ของ
พระองค์ซงึ่ คร่ำชีวิตผู้คนมำนักต่อนัก แต่เขำกลับไม่มีปัญหำในเรื่ องเหล่ำนันเลย
้
ทว่ำยำมนี ้เขำกลับได้ รับผลกระทบทำงจิตใจเพียงเพรำะคิดว่ำพระองค์ผ้ ู
เป็ นเจ้ ำนำยสูงสุดตำมที่เขำได้ ถกู ปลูกฝังมำตังแต่
้ เยำว์วยั กำลังจะแย่งชิงคนสำคัญ
ของตน ทำให้ พระองค์คิดได้ วำ่ ควำมจริ งแล้ วกำรคร่ ำชีวิตไม่ใช่เหตุผลหลัก แต่เป็ น
เพรำะเกิดควำมขัดแย้ งระหว่ำงสิง่ ที่ต้องกำรและสิง่ ที่ยดึ มัน่ มำโดยตลอดต่ำงหำก
ซึ่ ง หำกลองตรองดูใ ห้ ดี ก็ พ บว่ ำ ยำมนี ซ้ ่ง จิ ว จื่ อ มี ผ ลต่ อ จิ ต ใจของเขำ
เทียบเท่ำกับตัวตนของพระองค์แล้ ว เมื่อคิดได้ เช่นนันเฟิ
้ ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็หนั ไปมอง
หญิงสำวที่กำลังนิ่งเงียบจนน่ำกลัว จนพระองค์อดออกปำกขัดจังหวะควำมคิดของ
นำงไม่ได้
“เจ้ ำคิดเห็นเช่นไรในเรื่ องของเขำ”
ซ่งจิวจื่อหลุดจำกภวังค์ควำมคิดของตนก่อนจะคุกเข่ำกรำบทูลในสิง่ ทีต่ น
ต้ องกำรในยำมนีม้ ำกที่สุด ทันที “หม่อมฉันอยำกจะทูลขอให้ พระองค์ มอบรำช
โองกำรปลดเขำออกจำกจิ่นอีเว่ยเพคะ”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ มองดูสตรี ที่กำลังคุกเข่ำด้ วยแววตำอ่ำนไม่ออก ยำมนี ้
215 | Queenrabbit

นำงไม่มีท่ำทีดงั่ สำยน ้ำสงบนิ่งอีกต่อไป เรื่ องของจำงหย่งสือทำให้ นำงเผยท่ำทีที่

พระองค์สำมำรถคำดเดำได้ ถึงแม้ ว่ำจะมีเล่ห์เหลี่ยมมำกมำยเพียงใดแต่ก็ยงั เป็ น
เพียงหญิ งสำวอำยุสิบเก้ ำที่มีควำมรักต่อบุรุษผู้หนึ่ง จะอย่ำงไรหำกเป็ นเรื่ องของ
เขำนำงย่อมต้ องอ่อนไหวเป็ นธรรมดำ
เมื่อคิดได้ เช่นนันฮ่
้ องเต้ ก็พดู เข้ ำเรื่ องหลักที่ทำให้ พระองค์ตดั สินพระทัย
ออกมำในวันนี ้เพื่อลองเชิงสตรี ตรงหน้ ำ
“เจ้ ำน่ำจะรู้ ว่ำเรำไม่ทำกำรค้ ำที่ขำดทุน เขำเป็ นหนึ่งในมือดีของเรำหำก
ปลดเขำออกเรำจะได้ อะไรมำทดแทน”
คำตอบของฮ่องเต้ นนท
ั ้ ำให้ ซง่ จิวจื่อไม่อำจอดทนได้ อีกต่อไป นำงค่อย ๆ
ลุกขึ ้นมำช้ ำ ๆ ก่อนจะมองไปยังบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้ ำด้ วยแววตำน่ำกลัว
“อย่ำ คิ ด นะว่ ำ ข้ ำ ไม่ร้ ู ว่ำ พวกท่ำ นเลีย้ งดูเ ขำมำแบบไหน หึ! อยู่แ บบ
ครอบครัวพี่น้องรึ เสแสร้ งสิ ้นดี! รู้ เท่ำที่ควรรู้ ทำในสิ่งที่ต้องกระทำ และต้ องทำให้
สำเร็ จแม้ จะต้ องสิ ้นชีพ ยำมนี ้สำมีข้ำเป็ นแบบนันมั
้ นก็เพรำะพวกท่ำน!”
ท่ำทีที่เปลี่ยนไปของสตรี ตรงหน้ ำทำให้ หลงเหวินซำนรี บก้ ำวเข้ ำมำขวำง
ระหว่ำงนำงกับองค์ฮ่องเต้ ทนั ที แต่ซ่งจิวจื่อไม่ก้ำวเข้ ำมำเกินกว่ำระยะที่ควรเป็ น
นำงเพียงพูดในสิง่ ที่อยำกพูดด้ วยอำรมณ์โกรธเท่ำนัน้
“เขำไร้ เดียงสำแต่กลับฆ่ำคนได้ อย่ำงเลือดเย็น หำกแต่ใช้ ชีวิตไม่เป็ นแม้
สักกระผีกเดียว วรยุทธล ้ำเลิศแล้ วอย่ำงไร วัยเด็กไม่ เคยเป็ นเด็ก วัยโตไม่ยอมโต
หำกเขำยังติดอยูก่ บั พวกท่ำนชัว่ ชีวิตก็คงไม่มีวนั ได้ ร้ ูจกั ควำมสุข!”
เมื่อพูดจบซ่งจิวจื่อชะงักไปแล้ วก็พึ่งจะรู้สกึ ตัวว่ำตนเองนันหลุ
้ ดท่ำทีที่ไม่
ควรแสดงออกมำและได้ ลว่ งเกินคนตรงหน้ ำไปเสียแล้ ว...
 บุพเพเล่ห์รัก | 216

ซ่งจิ วจื่อสงบสติปรั บอำรมณ์ ผ่อนลมหำยใจยำวพลำงเก็บท่ำทีให้ สงบ

เสงี่ยมดังเดิม นำงค่อย ๆ ถอยหลังไปอย่ำงช้ ำ ๆ ก่อนที่จะย่อกำยเพื่อขอประทำน
อภัยจำกชำยตรงหน้ ำ
“หม่อมฉันเพียงเสียสติไปชั่วครู่ ขอพระองค์ทรงประทำนอภัยแก่หม่อม
ฉันด้ วย”
ท่ำทำงที่ขดั แย้ งจนตำมแทบไม่ทนั ของซ่งจิวจื่อทำให้ เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ นิ่ง
งันไปชัว่ ขณะ เมื่อตังสติ
้ ได้ แล้ วพระองค์ก็ยิ ้มน้ อย ๆ ก่อนจะพยักหน้ ำอย่ำงไม่ถือสำ
หำควำมอะไรกับนำงอีก
ถึงแม้ ว่ำภำยนอกของซ่งจิวจื่อจะดูสงบนิ่ง แต่ควำมจริ งแล้ วนำงกังวล
เป็ นอย่ำงยิ่งเลยทีเดียว ยำมนี ้นำงได้ แต่ก่นด่ำตัวเองในใจว่ำเหตุ ใดจึงใจร้ อนและ
พูดไม่ดูสถำนกำรณ์ เช่นนี ้ หำกนำงพูดจำร้ ำยกำจใส่ผ้ ูอื่นจะอย่ำงไรก็ สำมำรถ
หำทำงรอดทีหลังได้ แต่บุรุษตรงหน้ ำนันคื
้ อองค์ฮ่องเต้ หำกพระองค์ไม่ประทำน
อภัยคนรับเครำะห์อำจจะไม่ใช่แค่นำงแต่เป็ นครอบครัวและคนสำคัญทังหมดของ
้
นำงเลยก็เป็ นได้
ซ่ง จิ วจื่ อ มองไปยัง เฟิ่ งหยำงฮ่อ งเต้ ด้วยสีห น้ ำเรี ยบนิ่ ง ทว่ำ ในใจกลับ
หงุดหงิดที่แต้ มต่อระหว่ำงนำงและพระองค์ห่ำงชันกั
้ นเกินไป สุดท้ ำยก็ได้ แต่ทอด
ถอนใจอย่ำงปลง ๆ ก่อนจะถำมเข้ ำประเด็นเดิมที่องค์ฮ่องเต้ เคยเสนอเอำไว้
“พระองค์ต้องกำรสิง่ ใดเป็ นข้ อแลกเปลีย่ น”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ มองสตรี ตรงหน้ ำด้ วยดวงตำเป็ นประกำย ยำมนี ้เขำรู้สกึ
ได้ เ ลยว่ำนำงควรค่ำ แก่ กำรคำดหวังดั่ง ที่เ คยคิ ดไว้ พระองค์ จึ งมอบข้ อเสนอที่
ต้ องกำรให้ แก่นำงทันที
217 | Queenrabbit

“เรำอยำกจัดกำรอัครมหำเสนำบดีจำงแต่ก็ไม่อยำกให้ มีสงครำมหรื อ
สูญเสียผู้คนของเรำโดยใช่เหตุ ยำมนี ้เจ้ ำอยู่ใกล้ ตั วเขำมำกที่สดุ หำกเจ้ ำช่วยเรำ
จัดกำรเขำได้ เรำจะให้ สิ่งตอบแทนมำกกว่ำที่เจ้ ำต้ องกำร ข้ อต่อรองเช่นนี ้ใช้ ได้
หรื อไม่”
“หำกหม่อมฉันทำได้ พระองค์จะตอบแทนด้ วยอะไร”
“เรำจะให้ ซง่ เฟิ งเสียนขึ ้นเป็ นแม่ทพั ใหญ่ครอบครองทหำรอีกห้ ำหมื่นนำย
อีกทังยั
้ งอนุญำตให้ สำมีของเจ้ ำออกจำกจิ่นอีเว่ยอีกด้ วย”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ เสนออำนำจให้ ตระกูลซ่งเพื่อที่จะลองใจสตรี ตรงหน้ ำ แต่
ทว่ำคำตอบของนำงนันกลั
้ บทำให้ พระองค์ถึงกับพูดไม่ออก
“หำกหม่อมฉันทูลขอแค่ให้ พระองค์รับรองควำมปลอดภัยแก่ตระกูลซ่ง
และอนุญำตให้ สำมีของหม่อมฉันออกจำกจิ่นอีเว่ยเพียงเท่ำนันได้
้ หรื อไม่เพคะ”
“หำกพระองค์ทรงรับปำกโปรดร่ ำงสัญญำและประทับตรำส่วนพระองค์
ให้ หม่อมฉัน หลังจำกนันก็
้ จะไม่มีเรื่ องของอัครมหำเสนำบดีจำงมำกวนใจพระองค์
อีกแน่นอน”
“แต่หำกพระองค์ยงั คงกังวลพระทัยอยู่ หม่อมฉันก็จะร่ำงสัญญำอีกฉบับ
เพื่อรับรองว่ำตระกูลซ่งจะไม่คิดร้ ำยต่อรำชสำนักและบ้ ำนเมืองของตนโดยเด็ดขำด
และหำกพระองค์ยงั ไม่พอพระทัยในภำยภำคหน้ ำก็หำแม่ทพั คนใหม่มำรับช่วงต่อ
ท่ำนพ่อและปลดตระกูลซ่งออกจำกรำชสำนักเลยก็ยงั ได้ ...”
ซ่งจิวจื่อพูดรัวเร็ วเสียจนองค์ฮ่องเต้ ต้องหยุดนำงเอำไว้ อย่ำงเสียไม่ได้
“พอเถิด เรำขอแค่สญ
ั ญำไม่คิดร้ ำยนัน่ ก็พอแล้ ว หำกเจ้ ำต้ องกำรสัญญำ
เรื่ องนันเรำให้
้ เจ้ ำได้ แต่เจ้ ำจะต้ องทำงำนให้ สำเร็ จเสียก่อนรู้หรื อไม่ ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 218

เฟิ่ งหยำงฮ่ อ งเต้ พูด อย่ำ งอ่อ นอกอ่อ นใจกับ สตรี ต รงหน้ ำ คนอื่ น ต่ำ ง
ต้ องกำรอำนำจแต่นำงกลับบอกให้ เขำปลดบิดำและตระกูลของตนออกจำกรำช
สำนักหน้ ำตำเฉย หำกแม่ทพั ซ่งรู้วำ่ บุตรสำวของเขำพูดเรื่ องเช่นนี ้ออกมำไม่ร้ ูวำ่ เขำ
จะทำหน้ ำเช่นไร
ซ่งจิวจื่อผู้นี ้ไม่ใช่สตรี ธรรมดำเป็ นแน่ สัญชำตญำนของพระองค์บอกว่ำ
เป็ นเช่นนันและพระองค์
้ ก็เชื่อมันจึงเลือกที่จะลองคำดหวังกับสตรี ผ้ นู ี ้ดู
เมื่อได้ ข้อสรุ ปแล้ วเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็เตรี ยมตัวจะจำกไปแต่เขำก็ นึกถึง
เรื่ องบำงอย่ำงขึ ้นมำได้ เสียก่อน
“อย่ำลืมว่ำยำมนี ้พวกเจ้ ำเป็ นหนึง่ ในตระกูลจำง หำกจำงหลี่มโู่ ดนข้ อหำ
กบฏ พวกเจ้ ำก็จะโดนลงโทษไปด้ วย หำกไม่อยำกเดือดร้ อนก็หำหนทำงออกมำ
จำกที่แห่งนันด้
้ วยตัวเองก็แล้ วกันเพรำะเรำจะไม่ช่วยพวกเจ้ ำแน่นอน”
“อ้ อ เรื่ องวันนี ้เรำอภัยให้ เจ้ ำ และจะไม่ออกรำชโองกำรลงโทษเรื่ องที่เจ้ ำ
ล่วงเกินเรำเด็ดขำด ถือซะว่ำเป็ นกำรชดเชยเรื่ องที่เรำทำให้ เด็กคนนันเสี
้ ยใจก็แล้ ว
กัน”
หลังจำกพูดทิ ้งท้ ำยด้ วยน ้ำเสียงน่ำหมัน่ ไส้ แล้ ว เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ และหลง
เหวินซำนก็จำกไปในทันที ทิ ้งให้ ซ่งจิวจื่อได้ แต่ครุ่ นคิดเกี่ยวกับเรื่ องที่ตนได้ ประสบ
พบเจอในวันนี ้อยูก่ บั จำงหย่งสือที่ยงั คงไม่ได้ สติอยูเ่ พียงผู้เดียว

เวลำผ่ำนไปไม่ถึงชัว่ ยำมจำงหย่งสือก็ลมื ตำตื่นขึ ้น เขำมองไปรอบ ๆ ห้ อง

ที่ไม่ค้ นุ เคยอย่ำงเป็ นกังวลก่อนจะพบกับภรรยำของตนที่กำลังฟุบหน้ ำหลับตำอยู่
ข้ ำง ๆ เตียง
219 | Queenrabbit

ซ่ง จิ ว จื่ อ ไม่ได้ ห ลับ แต่พักสำยตำเพี ยงเท่ำนัน้ เมื่ อ รู้ สึก ได้ ถึ ง กำรขยับ
เขยือ้ นของคนบนเตียงก็ลืมตำขึ ้น นำงเห็นจำงหย่งสือกำลังมองมำด้ วยแววตำ
สับสน ท่ำทีเช่นนันของเขำท
้ ำให้ นำงรวบตัวเขำเข้ ำมำกอดปลอบพลำงลูบหลังเขำ
ช้ ำ ๆ
“ภรรยำ เหตุใดข้ ำต้ องทำเรื่ องที่ไม่อยำกทำด้ วย”
ผ่ำนไปไม่กี่ชวั่ ลมหำยใจจำงหย่งสือก็เปิ ดปำกถำมคำถำมที่เขำเคยสงสัย
มำตลอดเป็ นครัง้ แรก ถึงแม้ วำ่ ซ่งจิวจื่อจะไม่ร้ ูเรื่ องนี ้แต่นำงก็เข้ ำใจว่ำกำรที่เขำเริ่ ม
ถำมเช่นนี ้กับนำงนันเป็
้ นสัญญำณที่ดี เพรำะเขำเริ่ มจะเปิ ดใจและพร้ อมจะแบ่งปั น
เรื่ องนี ้กับนำงแล้ ว
เมื่อได้ พดู ประโยคแรกแล้ ว สิ่งที่เก็บไว้ ในใจก็สำมำรถพูดออกมำได้ ง่ำย
ขึ ้น ยำมนี ้จำงหย่งสือจึงระบำยสิง่ ที่เคยเก็บเอำไว้ ออกมำจนหมดสิ ้น
“ข้ ำ ไม่เ ข้ ำใจแต่ก็ถ ำมใครไม่ได้ เพรำะกฎบอกไว้ ว่ำเรำต้ อ งท ำงำนให้
สำเร็ จห้ ำมเกิดควำมสงสัยเด็ดขำด ถึงศิษย์พี่จะพอตอบได้ บ้ำงแต่เขำก็ไม่เคยทำให้
ข้ ำเข้ ำใจได้ เลย”
“เมื่ อ ก่ อ นข้ ำ มัก จะนอนไม่ห ลับ เวลำที่ ต้ อ งออกไปท ำภำรกิ จ มัน รู้ สึก
ทรมำนมำก ๆ แต่ก็มีพี่น้องคนหนึง่ คอยอยูก่ บั ข้ ำเสมอ สุดท้ ำยแล้ วกลับต้ องเป็ นคน
ฆ่ำเขำด้ วยตัวเอง เรื่ องเศร้ ำเช่นนัน้ จะอย่ำงไรก็ไม่อยำกเจออีก”
“มีหลำยอย่ำงที่ข้ำไม่อยำกทำ อย่ำงวันนี ้พอได้ ยินสิง่ ที่องค์ฮ่องเต้ พดู ข้ ำก็
ไม่ร้ ูวำ่ เหตุใดตัวเองต้ องกลำยเป็ นเช่นนัน้ ข้ ำรู้วำ่ ตัวเองไม่เหมือนคนอื่น ข้ ำไม่อยำก
แตกต่ำง หำกข้ ำเลิกทำงำนพวกนันข้
้ ำจะเหมือนคนอื่นหรื อไม่"
หลังจำกได้ พดู ออกมำจำงหย่งสือก็ร้ ู สึกเหมือนควำมหนักอึ ้งในใจลดลง
 บุพเพเล่ห์รัก | 220

ไปบำงส่วน เขำกอดซ่งจิวจื่อกลับและหลับตำสูดกลิ่น อำยที่ทำให้ ใจรู้ สกึ สงบก่อน

จะหลับตำลงอย่ำงช้ ำ ๆ
เมื่อเห็นท่ำทีของชำยตรงหน้ ำที่ดสู งบลงแล้ วซ่งจิวจื่อก็ถอนหำยใจยำว
ก่อนจะพูดเรื่ องที่เคยคุยกันก่อนหน้ ำนี ้
“หย่งสือจำเรื่ องที่เรำคุยกันว่ำให้ เจ้ ำลำออกมำอยูก่ บั ข้ ำ ยำมว่ำงก็ออกไป
ท่องเที่ยว อยำกกินอะไรก็กิน อยำกทำอะไรก็ทำได้ หรื อไม่”
“อืม”
“หำกเจ้ ำอยำกให้ มวี นั นัน้ ข้ ำก็จำเป็ นจะต้ องให้ เจ้ ำต้ องช่วยอีกแรง เพรำะ
ด้ วยกำลังของข้ ำคนเดียวข้ ำทำไม่ได้ ”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ จำงหย่งสือลื มตำขึ ้นและเริ่ มทำควำมเข้ ำใจใน
ค ำพูด ของนำง วัน นี เ้ ขำรู้ แล้ ว ว่ำ ตนเองนัน้ อ่อ นแอเพี ย งใด เพรำะเพี ย งแค่คิ ด
อยำกจะปฏิเสธเรื่ องที่องค์ฮ่องเต้ พดู เขำยังเป็ นเช่นนันได้
้ เมื่อคิดแล้ วก็เริ่ มรู้สกึ ไม่ดี
ขึ ้นมำจริ ง ๆ เสียแล้ ว
“ข้ ำสำมำรถช่วยท่ำนได้ จริ ง ๆ หรื อ”
ซ่งจิวจื่อรู้ ว่ำควำมจริ งแล้ วสำมีของนำงไม่ได้ อ่อนแอถึงเพียงนัน้ อำกำร
ของเขำทำให้ นำงรู้ ว่ำเป็ นเพรำะควำมรู้ สึกของเขำขัดแย้ งกับสิ่งที่ต้องยึดถื อไว้
จิตใจของเขำจึงรับมันไม่ไหว หำกนำงทำให้ เขำเลิกยึดติดไปกับกฎเกณฑ์เหล่ำนัน้
ได้ เขำจะต้ องดีขึ ้นอย่ำงแน่นอน
“ได้ สิ เจ้ ำเป็ นถึงสำมีของสตรี ที่ยอดเยี่ยมที่สดุ ในใต้ หล้ ำ หำกพยำยำม
แล้ วละก็ ไม่ว่ำเรื่ องอะไรเจ้ ำย่อมสำมำรถทำได้ ข้ ำรู้ ว่ำเจ้ ำมีเรื่ องมำกมำยหลำย
อย่ำงที่ยงั ไม่เข้ ำใจ หลังจำกนี ้ข้ ำจะค่อย ๆ สอนเจ้ ำเอง แต่หำกข้ ำไม่ร้ ูเรื่ องเหล่ำนัน้
221 | Queenrabbit

ข้ ำจะร่วมเรี ยนรู้มนั ไปพร้ อมกันกับเจ้ ำดีหรื อไม่”

จำงหย่งสือพยักหน้ ำน้ อย ๆ ตอบรับและคอยฟั งภรรยำของตนพูดต่อ
“หลัง จำกนี ไ้ ปหำกสิ่ ง ใดท ำแล้ ว รู้ สึ ก ไม่ ส บำยใจก็ ไ ม่ ต้ อ งท ำ แต่ ก็ มี
บำงอย่ำงที่จำเป็ นจะต้ องฝื นใจตัวเอง หำกมีเรื่ องเช่นนันเรำค่
้ อยมำคุยกันว่ำจะ
แก้ ปัญหำอย่ำงไรดี”
“ข้ ำเข้ ำใจแล้ ว” หย่งสือตอบรับด้ วยใบหน้ ำที่เริ่ มหมองเศร้ ำอีกครัง้ เขำรู้
ว่ำเรื่ องจำเป็ นที่ซง่ จิวจื่อพูดนันหมำยถึ
้ งเรื่ องของบิดำของเขำเอง
ซ่งจิวจื่อเห็นท่ำทำงเซื่องซึมของคนตรงหน้ ำแล้ วก็ได้ แต่ทอดถอนใจ นำง
จ ำเป็ นต้ อ งท ำให้ เขำรั บ รู้ โดยไว เพรำะหำกเกิ ด เรื่ อ งขึ น้ เมื่ อ ไหร่ เขำจะได้ มี
ระยะเวลำทำใจมำกขึ ้นเท่ำนัน้ แต่เรื่ องเสียใจไม่ควรปล่อยเอำไว้ นำน นำงจึงยก
เรื่ องที่นำ่ จะทำให้ เขำกลับมำกระตือรื อร้ นดังเดิมออกมำพูด
“แต่ยำมนี ้เรื่ องสำคัญที่สดุ ที่เรำต้ องจัดกำรคือรี บไปเอำของขวัญให้ สองพี่
น้ องผู้นำ่ สงสำรเสียก่อน ส่วนงำนเลี ้ยงนันคงต้
้ องจัดวันพรุ่งนี ้เสียแล้ ว ”
”!!!”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ จำงหย่งสือเบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมตื่นตกใจ เขำ
มองออกไปข้ ำงนอกก็พบว่ำฟ้ำมืดลงเรี ยบร้ อยแล้ ว ด้ วยไม่ร้ ู ว่ำตนควรจะทำเช่นไร
สุดท้ ำยจึงได้ แต่หนั รี หนั ขวำงด้ วยท่ำทำงแตกตื่น
“ภรรยำ ทำอย่ำงไรดีเป็ นเพรำะข้ ำเหม่ยฉีกับหย่งฉีต้องรอนำนมำกแล้ ว
เป็ นแน่ หำกพวกเขำโกรธเล่ำ หำก..”
“ใจเย็น ๆ ก่อน พวกเขำไม่โกรธท่ำนหรอก ตอนนี ้สิง่ ที่ต้องเรำต้ องทำก็แค่
แวะไปเอำของก่อนจะกลับจวนเพื่อเอำไปให้ พวกเขำเพียงเท่ำนัน้ ท่ำนพร้ อมจะทำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 222

หน้ ำที่บิดำที่ดีหรื อยังเล่ำ”

“ข้ ำพร้ อมแล้ ว!”
ท่ำทำงกระตือรื อร้ นที่สมกับเป็ นจำงหย่งสือกลับมำอีกครัง้ ทำให้ ซง่ จิวจื่อ
หัวเรำะเสียงดังออกมำได้ จะอย่ำงไรสำมีของนำงก็ ไม่เหมำะกับเรื่ องเศร้ ำเลย
แม้ แต่น้อย หำกเป็ นไปได้ นำงก็อยำกจะให้ ช่วงเวลำแห่งควำมสุขเช่นนี ้อยู่ค่พู วก
นำงตลอดไป
แต่ควำมต้ องกำรมักจะสวนทำงกับควำมจริ งเสมอ ซ่งจิวจื่อไม่ร้ ู ว่ำชีวิต
หลังจำกนี ้จะมีอุปสรรคอันใดบ้ ำง นำงได้ แต่พยำยำมทำทุกอย่ำงให้ รำบรื่ นที่สดุ
เท่ำที่จะทำได้ เพียงเท่ำนัน...
้

“หย่งฉี เจ้ ำว่ำวันนี ้คุณหนูจะกลับมำหรื อไม่”

สองพี่น้องผู้น่ำสงสำรกำลังนัง่ รอคุณหนูของตนกลับมำอย่ำงใจจดใจจ่อ
เพรำะกว่ำพวกเขำจะนึกขึ ้นได้ วำ่ วันนี ้เป็ นวันอะไร ท้ องฟ้ำก็เริ่ มมืดเสียแล้ ว
“หย่งฉี เจ้ ำว่ำคุณหนูจะลืมหรื อไม่”
เหม่ยฉีที่ยำมนี ้เริ่ มรู้สกึ กระวนกระวำยใจก็อดถำมน้ องชำยของตนออกมำ
ไม่ได้ ควำมจริ งนำงรู้ ตัวดีว่ำพวกนำงเป็ นเพียงเด็กที่คณ
ุ หนูจบั พลัดจับผลูเก็บมำ
อยูด่ ้ วย แต่ทกุ ๆ ปี คณ
ุ หนูมกั จะมีของขวัญเล็ก ๆ น้ อย ๆ เพื่อเตือนควำมจำว่ำพวก
เขำได้ พบกันในวันนี ้ จึงทำให้ นำงและน้ องชำยอดคำดหวังไม่ได้
แต่เหม่ยฉีก็ร้ ู ดีว่ำยำมนี ้คุณหนูกำลังยุ่งกับหลำย ๆ เรื่ องจึงอำจจะทำให้
นำงลืมเลือนวันนี ้ไปก็เป็ นได้ เมื่อคิดได้ เช่นนันน
้ ้ำตำก็พำนจะไหลออกมำอย่ำงห้ ำม
ไม่อยู่
223 | Queenrabbit

หย่งฉี ส่ำยหัวพลำงมองพี่สำวของตนที่คิดมำกเกิ น ไป เขำยังคงนั่งรอ

คุณหนูอย่ำงมัน่ คงแต่หำกสังเกตุดี ๆ จะเห็นว่ำมือของเขำกำลังสัน่ เทำน้ อย ๆ ด้ วย
ควำมกังวลเช่นกัน
นัง่ รอเพียงไม่นำนก็เห็นเงำร่ำงของสตรี ที่พวกตนคุ้นเคยเดินเคียงคู่มำกับ
บุรุษผู้หนึ่งซึ่งก็คือซ่งจิวจื่อกับจำงหย่งสือนัน่ เอง เมื่อเห็นเช่นนันสองพี
้ ่น้องก็ลกุ ขึ ้น
และรี บออกไปต้ อนรับพวกเขำทันที ท่ำทำงของพวกเขำทำให้ ซ่งจิวจื่อหัวเรำะน้ อย
ๆ ออกมำเพรำะรู้วำ่ สองคนนี ้รู้ตวั แล้ ว
“ปล่อยให้ พวกเจ้ ำต้ องรอแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อนำทุกคนเข้ ำไปในห้ องหนังสือ นำงมองสำมีของตนผู้กำลังทำ
หน้ ำที่มอบของขวัญให้ สองพี่น้องอย่ำงกระตือรื อร้ น เมื่อจำงหย่งสือมอบของขวัญ
ให้ หย่งฉีเสร็ จเขำก็ลบู หัวหนุม่ อำยุน้อยกว่ำด้ วยควำมเอ็นดูจนหย่งฉีแทบจะปั ดมือ
เขำทิ ้งเลยทีเดียว
ซ่งจิวจื่อเจอสองพี่น้องคู่นี ้ยำมที่ออกเดินทำงกับท่ำนตำได้ ไม่นำนเท่ำใด
นัก ยำมนี ้เวลำก็ล่วงเลยมำหลำยปี จำกเด็กน้ อยสองคนกลับกลำยเป็ นหนุ่มเป็ น
สำวกันเสียแล้ ว ซ่งจิวจื่อรู้ สกึ ตื ้นตันใจรำวกับตนเองเป็ นมำรดำของเด็กทังสองโดย
้
ไม่ได้ มองดูเลยว่ำตนเองนันอำยุ
้ หำ่ งจำกพวกเขำเพียงไม่กี่ปีเท่ำนัน้
“ของเหม่ยฉีเป็ นกำไลที่สงั่ ทำตำมที่ภรรยำออกแบบ หำกเจ้ ำลูบไปตำม
ลวดลำยบนตัวกำไรก็จะมีเข็มพิษพุ่งออกมำได้ ถึงเจ็ดชนิดที่แตกต่ำงกัน ดังนันเจ้
้ ำ
จะต้ องเรี ยนรู้กำรใช้ งำนกับภรรยำเสียก่อนเข้ ำใจหรื อไม่”
“ส่วนของหย่งฉีเป็ นมีดพกที่ทำมำจำกเหล็กกล้ ำชนิดพิเศษ เหล็กชนิดนี ้
เป็ นชนิดเดียวกันกับดำบที่ท่ำนพ่อตำใช้ ตัวด้ ำมภรรยำออกแบบมำให้ จบั ได้ ถนั ด
 บุพเพเล่ห์รัก | 224

มือ อีกทังยั
้ งสำมำรถใช้ เชือกพันตรงส่วนของด้ ำมเข้ ำกับมือเพื่อให้ แน่นหนำรำวกับ
เป็ นส่วนหนึ่งของร่ ำงกำยได้ อีกด้ วย บนตัวมีดมีร่องโค้ งด้ ำนในเป็ นร่ องเลือดทำให้
ใช้ งำนได้ สะดวกยิ่งขึ ้น”
จำงหย่งสือกำลังใช้ วิชำกำรนำเสนอสินค้ ำที่เรี ยนรู้ มำจำกหลงจู๊ในร้ ำน
เครื่ องประดับ อธิบำยถึงของขวัญทังสองชิ
้ ้นอย่ำงขะมักเขม้ น
ฝ่ ำยสองพี่น้องก็ตงหน้
ั ้ ำตังตำฟั
้ งกันอย่ำงตังใจ
้ โดยเฉพำะหย่งฉีที่ตอน
แรกทำท่ำทำงรำคำญแต่สุดท้ ำยก็อดที่จะฟั งไปลูบตัวมีดในมือไปพร้ อมรอยยิ ้ม
น้ อย ๆ ไม่ได้
ซ่ง จิ ว จื่ อเห็น ท่ำ ทำงของคนทัง้ สองแล้ วก็ ร้ ู สึกโล่งอก เพรำะครั ง้ นี น้ ำง
ออกแบบของทังสองชิ
้ ้นด้ วยตัวเองจึงอดรู้สกึ ไม่มนั่ ใจไม่ได้ แต่นำงไม่ร้ ูเลยว่ำเพรำะ
ของทังสองชิ
้ ้นเป็ นของที่นำงออกแบบเหม่ยฉีและหย่งฉี จึงรู้ สกึ ชอบอกชอบใจเป็ น
พิเศษ

หลังจำกจบเรื่ องของขวัญไปแล้ วซ่งจิวจื่อก็ให้ เหม่ยฉีอยู่รำยงำนเรื่ องที่

เกิ ดขึน้ ในวันนีก้ ่อน และเรื่ องที่ได้ รับฟั งนัน้ ก็ ไม่ต่ำงจำกกำรคำดกำรณ์ ของนำง
เท่ำใดนัก
“คุณหนู เหตุใดเรำจึงไม่ฆ่ำพวกมันทิ ้งเสียให้ หมด เรื่ องจะได้ จบ ๆ ไปล่ะ
เจ้ ำคะ”
เหม่ย ฉี พูด อย่ำ งใส่อ ำรมณ์ เพรำะวัน นี น้ ำงต้ อ งเสีย เวลำที่ ค วรจะได้
ออกไปตลำดกับคุณหนูมำจับตำดูคนพวกนัน้ อีกทังยั
้ งต้ องมำคอยแก้ ลกู เล่นบน
ของที่ถกู สับเปลีย่ นอีกด้ วย
225 | Queenrabbit

ไม่ร้ ู ว่ำฮูหยินใหญ่ไปเอำของพวกนี ้มำจำกแห่งหนใดจึงมีลูกเล่นแปลก

ใหม่มำกมำยยิ่งนัก แต่ชิ ้นที่ทำให้ นำงประหลำดใจที่สดุ นันต้
้ องเป็ นหม้ อต้ มยำที่ดู
อย่ำงไรก็ดไู ม่ออก หำกคุณหนูไม่บอกว่ำฝำของหม้ อด้ ำนในถูกนำไปต้ มจนพิษซึม
เข้ ำไปแล้ วล่ะก็ นำงก็คงไม่ร้ ูและนำหม้ อใบนันไปต้
้ มยำให้ คณ
ุ หนูจริ ง ๆ เสียแล้ ว
“เหม่ยฉี หำกฆ่ำพวกเขำทิ ้งแล้ วเรื่ องจบข้ ำย่อมต้ องไม่เสียเวลำอยู่เช่นนี ้
เป็ นแน่ แต่สิ่งที่ข้ำต้ องทำคือกำรเปิ ดโปงอัครมหำเสนำบดีจำงให้ ฮ่องเต้ สำมำรถ
ลงโทษเขำได้ อย่ำงถูกต้ องตำมทำนองคลองธรรมต่ำงหำกเล่ำ”
“ยำมนี ้ฮ่องเต้ มีรำยชื่อของคนในฝ่ ำยของอัครมหำเสนำบดีจำงแต่ถ้ำหำก
พวกเขำยังไม่กระทำผิด พระองค์ก็ไม่อำจจัดกำรหรื อนำคนพวกนี ้มำลงโทษได้ แต่
หำกรอเวลำให้ พวกเขำเริ่ มลงมือพระองค์ ก็คงเกรงว่ำอำจจะสำยเกินไปจนต้ อง
สูญเสียเลือดเนื ้ออีกมำกมำยกว่ำจะจบเรื่ องได้ เป็ นแน่ ดังนันพระองค์
้ จึงเลือกใช้
หมำกนอกสำยตำอย่ำงตัวข้ ำ หำกข้ ำทำสำเร็ จไม่ใช่แค่องค์ฮ่องเต้ ที่จะได้ ประโยชน์
พวกเรำก็จะต้ องได้ ผลประโยชน์ที่สมน ้ำสมเนื ้อเช่นกัน”
“ข้ ำไม่อำจเสียเวลำอยูใ่ นที่แห่งนี ้ได้ อีกต่อไปแล้ ว เพรำะหำกดูจำกควำม
ใจร้ อนของจำงหลีม่ แู่ ล้ วล่ะก็ เขำอำจจะเริ่ มลงมือกระทำเรื่ องใหญ่ในเวลำอันใกล้ นี ้
อย่ำงแน่นอน”
ซ่งจิวจื่อพูดด้ วยรอยยิ ้มน่ำกลัว วันนี ้องค์ฮ่องเต้ พดู เรื่ องกบฏให้ นำงได้ ฟัง
จะต้ องเป็ นเพรำะพระองค์ได้ รับรู้อะไรบำงอย่ำงมำอย่ำงแน่นอน...
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 226

ตอนที่ 18 ของขวัญแทนคาขอโทษ
ในเช้ ำวันใหม่ สมำชิกที่แท้ จริ งของเรื อนหนิงเหอต่ำงร่ วมกันทำนอำหำร
อย่ำงพร้ อมหน้ ำพร้ อมตำ วันนี ้ซ่งจิวจื่อสัง่ อำหำรมำจำกโรงเตี๊ยมชื่อดังเพื่อจัดงำน
เลี ้ยงเล็ก ๆ ในเรื อนของตนโดยมีสมำชิกร่ วมงำนเพียงนำงกับสำมีและเหม่ยฉีกบั
หย่งฉี ซึ่งทุกคนต่ำงมีหน้ ำตำผ่องใสและพูดคุยหยอกล้ อเสียงดังรำวกับโลกนี ้มี
เพียงพวกเขำเท่ำนัน้
จำงหย่งสือมอบของขวัญให้ สองพี่น้องด้ วยใบหน้ ำภำคภูมิใจ ถึงแม้ วำ่ จะ
มีเวลำเตรี ยมตัวไม่มำกนัก แต่จะอย่ำงไรเมื่อวำนก็เป็ นวันพิเศษของพวกเขำ จึง
อยำกจะให้ ของขวัญแก่เหม่ยฉีกบั หย่งฉีบ้ำง
เมื่อเหม่ยฉีเห็นของที่จำงหย่งสือมอบให้ ก็ยิ ้มกว้ ำงอย่ำงยินดีเพรำะเขำให้
หวีประดับที่ตกแต่งด้ วยพลอยสีสนั งดงำม อีกทังยั
้ งมีผีเสี ้อที่ทำจำกเงินตัวเล็ก ๆ
น่ำรักติดอยูอ่ ีกด้ วย หวีชิ ้นนี ้เป็ นหนึง่ ในเครื่ องประดับที่มำรดำของเขำเคยแอบซ่อน
ไว้ ให้ ซงึ่ เขำคิดว่ำเหมำะกับนำงที่สดุ แล้ ว
ส่วนของหย่งฉีเป็ นกล้ องสลับลำยที่จำงหย่งสือเคยได้ มำจำกพ่อค้ ำต่ำง
แดน ของเล่นชิ ้นนี ้เป็ นหนึ่งในของที่เขำชอบมำกที่สดุ แต่ไม่ร้ ู เพรำะเหตุใดหน้ ำตำ
227 | Queenrabbit

ตอนรับไปของชำยหนุม่ จึงดูประหลำดยิ่งนัก
ในขณะที่กำลังร่ วมโต๊ ะและพูดคุยกันอย่ำงมีควำมสุข ก็มีสำวใช้ นำงหนึง่
ถือถ้ วยยำที่ยงั คงมีควันลอยกรุ่นพร้ อมกลิน่ ฉุนที่เป็ นเอกลักษณ์เข้ ำมำ
“นำยหญิง ได้ เวลำทำนยำแล้ วเจ้ ำค่ะ”
ซ่งจิ วจื่ อเมื่อถูกขัดจังหวะขณะกำลังหัวเรำะยำมที่เห็นหย่งฉี พยำยำม
ปฏิเสธปลำที่สำมีของตนแกะก้ ำงให้ ก็ขมวดคิ ้วน้ อย ๆ ก่อนจะหันไปมองสำวใช้ ที่
ยกยำเข้ ำมำให้ ด้วยแววตำขุน่ เคืองใจ
“ยำของข้ ำไม่ใช่หน้ ำที่ของเจ้ ำ”
“ยำถ้ วยนี ้เป็ นยำที่เหม่ยฉีต้มด้ วยตัวเองเจ้ ำค่ะ แต่บ่ำวเห็นว่ำถ้ วยยำวำง
อยูบ่ นโต๊ ะเล็กข้ ำง ๆ และถึงเวลำทำนยำของนำยหญิงแล้ ว บ่ำวจึงถือวิสำสะยกมำ
ให้ นำยหญิงก่อนเพรำะเกรงว่ำจะผิดเวลำเจ้ ำค่ะ” สำวใช้ กล่ำวด้ วยรอยยิ ้มและมอง
สบตำซ่งจิวจื่อด้ วยท่ำทีสงบนิ่ง
เหม่ยฉีพยักหน้ ำให้ กบั ซ่งจิวจื่อว่ำยำถ้ วยนี ้เป็ นยำที่นำงเตรี ยมเอำไว้ จริ ง
ๆ แต่นำงคุยเพลินเกินไปจึงลืมถ้ วยยำวำงเอำไว้ ที่โต๊ ะตัวเล็กข้ ำง ๆ เพียงเท่ำนัน้
ซ่งจิวจื่อหรี่ ตำมองสตรี ตรงหน้ ำและรับถ้ วยยำมำดื่ม ก่อนจะส่งถ้ วยเปล่ำ
ที่ไม่เหลือยำแม้ แต่หยดเดียวให้ สำวใช้ ผ้ นู นและหั
ั้ นกลับไปพูดคุยกับทุกคนบนโต๊ ะ
ต่อโดยไม่มีทำ่ ทีสงสัยแม้ แต่น้อย
เมื่อเห็นถ้ วยยำที่วำ่ งเปล่ำตรงหน้ ำแล้ ว สำวใช้ ผ้ นู นก็
ั ้ ถอยห่ำงออกไปก่อน
จะลอบส่งสำยตำบอกเด็กรับใช้ อีกคนให้ ไปแจ้ งข่ำวแก่ฮหู ยินใหญ่ทนั ที
ผ่ำนไปไม่นำนนัก ซ่งจิวจื่อที่กำลังหัวเรำะหย่งฉีผ้ กู ำลังปฏิเสธฐำนะบิดำ
จำกสำมีของนำงอย่ำงเอำเป็ นเอำตำยอยูน่ นั ้ ได้ กระอักเลือดออกมำกลำงวงทำให้
 บุพเพเล่ห์รัก | 228

ทุกคนแตกตื่นเป็ นอย่ำงยิ่ง
“คุณหนู! ใครก็ได้ ไปตำมหมอมำที!”
เหม่ยฉีที่อยูใ่ กล้ ที่สดุ ได้ วิ่งเข้ ำไปพยุงซ่งจิวจื่อเอำไว้ แต่เมื่อหันไปรอบกำย
กลับพบว่ำไม่มีเด็กรับใช้ อยูใ่ ห้ นำงเรี ยกไปตำมหมอเลยสักคน นำงมองน้ องชำยตน
ที่กำลังมีแววตำเหี ้ยมเกรี ยมไม่แพ้ กัน ก่อนที่ เขำจะพุ่งตัวออกไปจัดกำรเจ้ ำพวก
เลี ้ยงไม่เชื่องเหล่ำนันด้
้ วยตนเอง
“ข้ ำไปเอง!”
จำงหย่งสือที่กำลังตื่นตระหนกเห็นว่ำไม่เหลือใครสักคนไปตำมหมอมำ
ให้ เขำจึงอำสำและรี บวิ่งออกไปโดยที่ไม่มีใครทักท้ วงได้ ทนั

ในขณะที่เรื อนหนิงเหอกำลังปั่ นป่ วนอยูน่ นั ้ ฮูหยินใหญ่ตระกูลจำงก็กำลัง

ฟั งรำยงำนจำกเด็กรับใช้ ของตนด้ วยรอยยิ ้ม
“ดี! ถ้ ำเป็ นขนำดนันมั
้ นต้ องอยู่ไม่พ้นคืนนี ้แน่ จัดกำรเชิญหมอออกนอก
เมืองให้ หมด อย่ำให้ เจ้ ำเด็กนัน่ ตำมมำได้ แม้ แต่คนเดียว!”
เมื่อเด็กรับใช้ สง่ ข่ำวมำว่ำวันนี ้ซ่งจิวจื่อจัดงำนเลี ้ยงเล็ก ๆ และคนของตน
ได้ นำส่วนผสมพิเศษใส่ลงไปในยำแล้ ว ซังหรู ก็ร้ ู ทันทีว่ำหลังจำกที่รอมำหลำยวัน
สุดท้ ำยโอกำสก็มำถึง ยำพิษชนิดนี ้หำกไม่ ได้ ส่วนผสมพิเศษจะไม่ออกฤทธิ์ แ ละ
ตรวจสอบไม่ได้ ดังนันนำงไม่
้ ต้องกังวลว่ำจะโดนใครจับได้ อย่ำงแน่นอน
เสียงหัวเรำะอย่ำงยินดีดงั ก้ องไปทัว่ เรื อน หลังจำกพ้ นคืนนี ้ไปนำงจะได้
นอนหลับสนิทลงเสียที เพรำะตังแต่
้ ซง่ จิวจื่อเข้ ำมำในจวนนำงไม่เคยได้ หลับอย่ำง
วำงใจเลยสักคืน หำกสตรี ปีศำจนำงนีต้ ำยควำมรู้ สึกรำวกับถูกกดอยู่ใต้ นำ้ จน
229 | Queenrabbit

หำยใจแทบไม่ออกนี ้ก็คงจะหำยไปด้ วยเป็ นแน่

“ข้ ำจะไปดูนำงเสียหน่อย”
หลังสัง่ กำรให้ คนของตนจัดกำรงำนต่ำง ๆ เรี ยบร้ อยแล้ ว ซังหรู ก็นำเด็ก
รับใช้ ที่เหลืออยูม่ งุ่ หน้ ำไปเรื อนหนิงเหอเพื่อจะไปดูวำระสุดท้ ำยของซ่งจิวจื่อด้ วยตำ
ของตัวเอง...

เรื อ นหนิ งเหอที่เคยมีเสียงพูดคุยหัวเรำะอย่ำงสนุกสนำน ยำมนีก้ ลับ

กลำยเป็ นเงียบสงัดเหมือนไม่มีใครอำศัยอยูเ่ ลยแม้ แต่คนเดียว
ซังหรู เดินนำคนของตนตรงไปยังถึงเรื อนนอนที่ซ่งจิ วจื่ ออำศัยอยู่ด้วย
ท่ำทำงสูงศักดิ์ เมื่อได้ ยินเสียงหำยใจแผ่วเบำและเสียงพูดด้ วยควำมกังวลของ
เหม่ยฉีที่อยูข่ ้ ำงในแล้ วนำงก็ถือวิสำสะผลักประตูเข้ ำไปโดยไม่ขออนุญำตทันที
หลังจำกประตูเปิ ดอย่ำงง่ำยดำย ซังหรูก็รีบเข้ ำไปข้ ำงในเพื่อดูอำกำรของ
ซ่งจิ วจื่อ เมื่อเห็นสตรี ที่ครั ง้ หนึ่งเคยเสนอหน้ ำกล้ ำท้ ำทำยตนกำลังนอนหน้ ำซีด
เซียวอยูบ่ นเตียงแล้ ว จะอย่ำงไรนำงก็อดยกยิ ้มอย่ำงพึงพอใจไม่ได้
“สะใภ้ สำม เหตุใดอำกำรของเจ้ ำจึงดูย่ำแย่เช่นนี ้ แล้ วมีใครไปตำมหมอ
มำหรื อยัง หำกยังข้ ำจะได้ ให้ คนไปจัดกำรให้ ”
คำพูดของซังหรูดเู อื ้อเฟื อ้ เสียจนน่ำหมัน่ ไส้ แต่กำรกระทำนันกลั
้ บตรงกัน
ข้ ำมเพรำะนำงให้ เด็กรับใช้ ปิดประตูและเข้ ำไปจับตัวเหม่ยฉีเอำไว้ ก่อนจะก้ ำวเข้ ำ
ไปที่เตียงด้ วยแววตำพึงพอใจและมีควำมสุข นำงนัง่ ลงข้ ำง ๆ ซ่งจิวจื่อแต่เมื่อไม่ได้
รับควำมสนใจก็พำนรู้ สกึ โมโหจึงจับใบหน้ ำของสตรี ที่นอนอยู่ให้ หนั มำด้ วยแววตำ
เกลียดชัง และแรงจับแบบไม่ระแวดระวังเลยนันท
้ ำให้ ปลอกเล็บจิกลงบนผิวของซ่ง
 บุพเพเล่ห์รัก | 230

จิวจื่อจนเป็ นรอยแดงน่ำกลัว
“หำกเจ้ ำสงบเสีย่ มเจียมตนให้ ดีก็คงไม่ต้องมำมีจดุ จบเช่นนี”้
หลังจำกมองสตรี บนเตียงด้ วยสำยตำดูแคลนแล้ ว ซังหรู ก็แค่นเสียงก่อน
จะเตรี ยมตัวลุกจำกไป แต่ยงั ไม่ทนั จะลุกขึ ้นสตรี ที่มี ท่ำทำงดัง่ คนใกล้ ตำยกลับจับ
แขนของนำงไว้ ด้วยแรงที่ไม่ร้ ูวำ่ เอำมำจำกไหน
“ฮูหยินใหญ่ ท่ำนพึ่งมำได้ ไม่นำนเหตุใดจึงรี บกลับเล่ำ อยู่คุยเล่นเป็ น
เพื่อนจิวจื่อก่อนดีหรื อไม่”
ซังหรู เบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมตื่นกลัว เหตุใดนำงปี ศำจนี่จึงมีแรงเยอะ
เช่นนี ้กัน! เมื่อคิดได้ ว่ำตนตกอยู่ในเงือ้ มมือของซ่งจิวจื่อแล้ วก็รีบหันไปขอควำม
ช่วยเหลือจำกคนของตนทันที แต่ทว่ำเด็กรับใช้ ที่ควรจะจับตัวเหม่ยฉีเอำไว้ ยำมนี ้
กลับสลบไสลไม่เหลือใครให้ นำงพึง่ พำแม้ แต่คนเดียว
“ข้ ำ รู้ มำว่ำพิ ษ ที่ ท่ำนใช้ นัน้ ยอดเยี่ ยมถึง ขัน้ ไร้ สีไร้ กลิ่น อี ก ทัง้ ไม่มี ใคร
สำมำรถตรวจสอบได้ อี ก ด้ ว ย วัน นี ข้ ้ ำ จึ ง อยำกแลกเปลี่ ย นควำมรู้ กับ ท่ ำ นสัก
เล็กน้ อยได้ หรื อไม่”
หลังจำกพูดจบซ่งจิวจื่อก็กรอกบำงอย่ำงเข้ ำปำกของซังหรู โดยไม่ให้ นำง
ได้ ทนั ตังตั
้ วทันที
“เจ้ ำเอำอะไรให้ ข้ำกิน!”
ฮูหยินใหญ่พยำยำมล้ วงคอเพื่อคำยสิ่งที่กลืนเข้ ำไปออกมำ แต่ไม่ว่ำทำ
อย่ำงไรก็ไม่สำมำรถนำมันออกมำได้ รำวกับสิง่ ที่กลืนเข้ ำไปนันละลำยเข้
้ ำร่ำงกำย
ของนำงไปเสียแล้ ว
“เมื่อนำนมำแล้ ว ข้ ำเคยได้ พบปะกับสตรี เผ่ำเหมียวและได้ ร้ ู มำว่ำพวก
231 | Queenrabbit

นำงนิยมเลี ้ยงหนอนพิษเพื่อทำคุณไสย ข้ ำนันสนอกสนใจในด้

้ ำนนี ้เป็ นอย่ำงยิ่งจึง
ได้ เรี ยนรู้ มำหลำยเรื่ อง ยำมนี ้เห็น ว่ำท่ำนนิยมชมชอบเรื่ องยำพิษเป็ นพิเศษข้ ำจึง
มอบหนอนตัวเล็ก ๆ ให้ ทำ่ นเพื่อเป็ นกำรแลกเปลีย่ นควำมรู้อย่ำงไรเล่ำ”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ ซงั หรู แทบจะอำเจียนออกมำ แต่เมื่อเห็นแววตำ
น่ำกลัวของสตรี ตรงหน้ ำแล้ วก็ได้ แต่อดกลันไว้
้ และทรุดตัวลงด้ วยร่ำงอันสัน่ เทำ
“ท่ำนรู้ หรื อไม่วำ่ หนอนพิษพวกนี ้มีประโยชน์มำกมำยเพียงใด เมื่อมันเข้ ำ
ไปข้ ำงในร่ ำงกำยแล้ วมันจะละลำยและกระจำยสู่กระแสเลือดทันที หำกไม่ได้ ยำ
ถอนที่มำจำกรำชินีหนอนพิษแล้ วล่ะก็ร่ำงกำยของผู้ถกู พิษก็จะถูกกัดกร่อนอย่ำงช้ ำ
ๆ และสุดท้ ำยก็ตำยอย่ำงหำสำเหตุไม่ได้ ช่ำงสะดวกสบำยยิ่งนัก”
ซ่งจิวจื่อลุกขึ ้นโดยไม่มีท่ำทีเจ็บป่ วยแม้ แต่น้อยนำงเดินเข้ ำไปหำซังหรู ที่
ตัวสัน่ อย่ำงหวำดกลัวด้ วยรอยยิ ้มไม่ถึงดวงตำ
“หลังจำกวันนี ้เป็ นต้ นไปก็สงบเสงี่ยมเจียมตนอย่ำก้ ำวออกมำจำกเรื อน
ของท่ำนแม้ แต่ก้ำวเดียว หำกไม่อยำกตำยก็หบุ ปำกไว้ อย่ำได้ พดู อะไรที่ไม่ควรพูด
หำกทำได้ ดีข้ำจะส่งยำถอนพิษไปให้ ”
“อ้ อ เด็กรับใช้ ห้ำคนนัน่ ข้ ำส่งพวกเขำกลับบ้ ำนเกิดไปเรี ยบร้ อยแล้ วและ
ไม่ต้องส่งคนใหม่มำให้ ข้ำอีก”
ซ่งจิวจื่อเลิกคิ ้วมองซังหรู ทำให้ นำงรี บลุกขึ ้นจัดท่ำทำงของตนด้ วยควำม
หวำดกลัวก่อ นจะเดิน ไปจี จ้ ุดเหริ น จง(1) ของเด็ กรั บ ใช้ ที่ น อนสลบไสลอยู่และ
กลับไปที่เตียงของตนเพื่อนอนเป็ นคนป่ วยอีกครัง้
________________________________________________________________________________________________________
(1) จุดเหริ นจง เป็ นจุดชีพจรบริเวณริ มฝี ปำกบน สำมำรถกดจุดนี ้เพื่อแก้ อำกำรเป็ นลมหมดสติอย่ำง
เร่ งด่วนได้
 บุพเพเล่ห์รัก | 232

เหล่ำเด็กรับใช้ ที่ลืมตำตื่นขึ ้นต่ำงรู้ สึกงงงวยว่ำเหตุใดพวกตนจึงสลบไป

แต่ยงั ไม่ทนั ได้ คิดอะไรมำกมำยก็โดนฮูหยินใหญ่ตวำดไล่ออกมำอีกทังยั
้ งปิ ดประตู
ใส่หน้ ำเสียก่อน
ซัง หรู ที่ พึ่ ง ไล่ เ ด็ ก รั บ ใช้ ที่ น ำงพำมำด้ วยนัน้ มองไปที่ ซ่ ง จิ ว จื่ อ อย่ ำ ง
หวำดกลัว ยำมนี ้นำงไม่มีแม้ แต่เรี่ ยวแรงจะยืนจึงได้ แต่ทรุ ดอยู่บนพื ้นหน้ ำประตู
ด้ วยใบหน้ ำซีดเซียว ในขณะที่กำลังคิดว่ำเข้ ำจะเอ่ยปำกอ้ อนวอนร้ องควำมเมตตำ
จำกซ่งจิวจื่ออยูน่ นประตู
ั้ ก็เปิ ดออกอย่ำงแรงจนทำให้ นำงกระเด็นออกไปหลำยก้ ำว
ปั ง!
“ท่ำนโกหกข้ ำ!”
จำงหย่งสือเดินเข้ ำมำในห้ องด้ วยหน้ ำตำโกรธขึ ้งอย่ำงถึงที่สดุ เขำเดิน
ตรงไปหำซ่งจิวจื่อโดยไม่สนใจซังหรูที่นอนหมอบอยูบ่ นพื ้นแม้ แต่น้อย
เหม่ยฉี ที่ยืนดูเหตุกำรณ์ อยู่รีบวิ่งไปลำกฮูหยินใหญ่ ตระกูลจำงออกมำ
จำกห้ องและปิ ดประตูอย่ำงแน่นหนำโดยปล่อยให้ ค่สู ำมีภรรยำที่ดทู ่ำว่ำจะมีเรื่ อง
ผิดใจกันอยูด่ ้ วยกันเพียงสองคน...

จำงหย่งสือรี บเดินกลับจวนด้ วยควำมโกรธ เขำเข้ ำไปในเรื อนหนิงเหอ

และพุ่งตรงไปหำซ่งจิ วจื่ อ โดยไม่สนใจว่ำระหว่ำงทำงเผลอชนอะไรกระเด็นไป
หรื อไม่ ถ้ ำสังเกตดี ๆ แล้ วจะเห็นว่ำในมือทังสองข้
้ ำงของเขำมีกระดำษและหนังสือ
อะไรบำงอย่ำงที่กำลังถูกกำจนแน่นอยูด่ ้ วย
เมื่อเห็นอำกำรโกรธจนหัวฟั ดหัวเหวี่ยงของคนตรงหน้ ำ ซ่งจิวจื่อก็เลิกคิ ้ว
ถำมด้ วยควำมสงสัยว่ำเหตุใดออกไปไม่นำนสำมีของนำงจึงกลับมำด้ วยอำรมณ์ที่
233 | Queenrabbit

ไม่อำจคำดเดำสำเหตุได้ เช่นนี ้
“ข้ ำโกหกเรื่ องอันใดรึ ”
คำถำมของซ่งจิวจื่ อทำให้ จำงหย่งสือยื่นหนังสือและกระดำษในมือให้
นำงด้ วยใบหน้ ำมูท่ ู่ เมื่อเห็นของทังสองสิ
้ ง่ ที่วำงตรงหน้ ำแล้ วซ่งจิวจื่อก็เบิกตำกว้ ำง
ด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ...

ย้ อนกลับไปหลังจำกที่ซง่ จิวจื่อล้ มลงเพรำะกระอักเลือด...

หลังจำกวิ่งออกมำจำกจวนแล้ วจำงหย่งสือก็เดิ นเรื่ อยเปื่ อยโดยไม่มีทำ่ ที
รี บเร่ งเหมือนตอนที่ออกจำกจวนเลยแม้ แต่น้อย ยำมนี ้เขำทำหน้ ำที่ของตนที่ต้อง
เป็ นคนวิ่งออกมำตำมท่ำนหมอเรี ยบร้ อยแล้ ว แต่ภรรยำบอกว่ำไม่ต้องรี บกลับให้ รอ
นำงทำธุระกับฮูหยินใหญ่เสร็ จก่อน จึงทำให้ เขำมีเวลำเที่ยวเล่นไปอีกพักใหญ่
คิดไปคิดมำอยู่ไม่นำนสุดท้ ำยจำงหย่งสือก็ตดั สินใจแวะไปร้ ำนซำลำเปำ
ของเสีย่ วเป่ ำ แต่เมื่อไปถึงก็พบว่ำร้ ำนปิ ดอยู่ ส่วนสำเหตุนนท่
ั ้ ำนป้ำที่ขำยผลไม้ แผง
ข้ ำง ๆ บอกว่ำมำรดำของเสี่ยวเป่ ำกำลังจะคลอด พวกเขำจึงไม่สำมำรถออกมำ
เปิ ดร้ ำนได้
จำงหย่งสือที่ไม่ร้ ูจะทำอย่ำงไรดี สุดท้ ำยจึงได้ แต่ซื ้อขนมหลำยอย่ำงและ
ไปนัง่ เล่นอยูท่ ี่โรงเตี๊ยมซิ่นซิ่งเพื่อรอเวลำเพียงเท่ำนัน้
ในขณะที่ ช ำยหนุ่ ม ก ำลัง นั่ง เคี ย้ วขนมพลำงมองผู้ คนด้ ำ นล่ ำ งผ่ ำ น
หน้ ำต่ำงของห้ องพิเศษในโรงเตี๊ยมอย่ำงเพลิดเพลิน ก็มีเงำร่ ำงหนึ่งเข้ ำมำในห้ อง
โดยไม่ทนั ให้ เขำได้ ตงตั
ั ้ วแม้ แต่น้อย ซึ่งผู้บกุ รุ กก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็ นคนที่พึ่งทำ
ให้ เขำมีสภำพย่ำแย่ไปเมื่อวำนนี ้นี่เอง
 บุพเพเล่ห์รัก | 234

“เด็กน้ อย เรำแวะเอำของขวัญมำให้ เพื่อไถ่โทษที่ทำให้ เจ้ ำเข้ ำใจผิด ”

วันนี ้เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ แอบออกมำโดยไม่บอกกล่ำวแก่ผ้ ตู ิดตำมทังหลำย
้
ของพระองค์ จุดประสงค์ของเขำนันก็
้ เพื่อนำของบำงอย่ำงมำให้ ชำยหนุ่มตรงหน้ ำ
โดยเฉพำะ
เมื่อได้ ยินคำพูดขององค์ฮ่องเต้ จำงหย่งสือที่กำลังคุกเข่ำถวำยพระพรอยู่
ก็สีหน้ ำไม่ส้ ดู ีเท่ำใดนัก จะบอกว่ำกังวลก็คงไม่ผิด เพรำะควำมรู้ สกึ ครัง้ ล่ำสุดจำก
กำรพบพระองค์นนค่
ั ้ อนข้ ำงย่ำแย่เลยทีเดียว
“เจ้ ำ ไม่ต้ อ งหวำดกลัว เรำเช่ น นัน้ ก็ ได้ เรำเพี ย งแค่อ ยำกจะมอบของ
บำงอย่ำงให้ เจ้ ำเท่ำนัน”
้
หลังพูดจบเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็นำม้ วนกระดำษส่งให้ จำงหย่งสือ เมื่อคลีด่ กู ็
พบว่ำเป็ นสัญญำที่เคยตกลงกันไว้ กบั ซ่งจิวจื่อนัน่ เอง
“เก็บเอำไว้ ให้ ดีล่ะ เรำเขียนสัญญำพร้ อมลงนำมให้ เรี ยบร้ อยแล้ ว หำก
สัญญำของภรรยำเจ้ ำทำเสร็ จเมื่อไหร่สง่ ผ่ำนเหวินซำนมำก็แล้ วกัน”
เมื่อมอบของชิน้ แรกเรี ยบร้ อยแล้ ว เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็เผยรอยยิ ้มลึกลับ
ก่อนจะนำหนังสือเล่มหนึ่งออกมำจำกปกเสื ้อและนำส่งให้ จำงหย่งสืออย่ำงทะนุ
ถนอม
“ส่วนคัมภีร์เล่มนี ้เรำต้ องนำมำให้ เจ้ ำด้ วยตัวเองเพรำะเหวินซำนไม่ยอม
ส่งต่อให้ เรำไม่แน่ใจว่ำเล่มก่อนหน้ ำเจ้ ำได้ อ่ำนหรื อยังแต่เรำคิดว่ำเล่มนี ้ดีกว่ำกัน
อยูห่ ลำยส่วน”
จำงหย่งสือรับคัมภีร์เล่มนันมำด้
้ วยท่ำทำงไม่แน่ใจ แต่ก่อนจะเก็บไปกลับ
ถูกยื ้อมือเอำไว้ ด้วยดวงตำเป็ นประกำยรำวกับต้ องกำรให้ เปิ ดอ่ำนก่อน สุ ดท้ ำยก็
235 | Queenrabbit

ต้ องยอมเปิ ดอ่ำนเพรำะทนท่ำทีคะยันคะยอจนเกิ
้ นเหตุขององค์ฮ่องเต้ ไม่ไหว
“หำกเจ้ ำไม่เข้ ำใจตรงไหนถำมเรำได้ เรำมีประสบกำรณ์ ค่อนข้ างเยอะ”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ พูดพลำงยืดอกอย่ำงภำคภูมิใจ พระองค์เป็ นถึงฮ่องเต้
หนุม่ ผู้มีสนมน้ อยใหญ่คอยปรนนิบตั ิอยูไ่ ม่ขำด ประสบกำรณ์ย่อมต้ องโชกโชนเป็ น
ธรรมดำ เมื่อพระองค์ร้ ูวำ่ เด็กน้ อยผู้นี ้ประสบปั ญหำทำไม่เป็ นก็ไม่อำจนิ่งนอนใจได้
จึงวำงแผนให้ หลงเหวินซำนส่งคัมภีร์เล่มพิเศษมำให้ แต่สดุ ท้ ำยพระองค์ก็ไม่อำจ
ไว้ วำงใจเจ้ ำคนหน้ ำตำไร้ อำรมณ์ผ้ นู นได้
ั ้ จึงต้ องออกมำจัดกำรด้ วยตัวเองเช่นนี ้
“นี่ นี่มนั ...”
เมื่อเปิ ดคัมภีร์ออกมำจำงหย่งสือก็เบิกตำกว้ ำงด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ เพรำะ
ภำพที่ปรำกฎแก่สำยตำนันเป็
้ นภำพกิจกรรมบำงอย่ำงระหว่ำงสตรี กบั บุรุษ ซึ่งตัว
เขำเองนันก็
้ มีประสบกำรณ์ด้ำนนี ้มำ...บ้ ำง
ใบหูที่ แ ดงก่ ำและหน้ ำ ตำแตกตื่น ของจำงหย่ง สือ ขัด กับ ตำที่ จ้องมอง
คัมภีร์ในมือโดยไม่กระพริ บนัน้ ทำให้ องค์ ฮ่องเต้ หัวเรำะชอบอกชอบใจยกใหญ่
พระองค์รีบตรงเข้ ำไปอธิบำยหน้ ำที่เด็กหนุ่มเปิ ดค้ ำงไว้ ก่อนจะแนะนำเพิ่มเติมใน
ส่วนที่พระองค์คิดว่ำน่ำสนใจทันที
“อ้ อ นี่คือท่ำพืน้ ฐำนหำกเจ้ ำต้ องกำรควำมแปลกใหม่เรำว่ำต้ องไปอีก
หน้ ำหนึ่ง ค่อนข้ ำงน่ำสนใจใช่หรื อไม่ แต่ถ้ำหำกต้ องกำรควำมเร่ ำร้ อนเจ้ ำลองอ่ำน
ตรงนี ้ดูใช้ สงิ่ นี ้ด้ วยจะทำให้ ตื่นเต้ นยิ่งขึ ้น”
จำงหย่งสือ พยักหน้ ำ รั บ ด้ ว ยควำมรู้ สึกเหมือ นพบโลกใบใหม่ แต่เ มื่อ
เปิ ดดูไปเรื่ อย ๆ แล้ วแทนที่จะตื่นเต้ นยินดี ชำยหนุม่ กลับขมวดคิ ้วแน่นจนสุดท้ ำยก็
อดถำมสิง่ ที่อยูใ่ นใจออกมำไม่ได้
 บุพเพเล่ห์รัก | 236

“เหตุใดทุกภำพจึงต้ องทำเช่นนันกั
้ น”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ได้ ยินเสียงพึมพำของเด็กน้ อยตรงหน้ ำก็รีบตอบอย่ำง
กระตือรื อร้ น
“โอ้ เจ้ ำรู้ หรื อไม่วำ่ กำรทำเช่นนันเป็
้ นขันตอนส
้ ำคัญที่สดุ หำกเจ้ ำไม่ได้ ทำ
เช่นนันก็
้ แสดงว่ำยังไม่สำเร็ จเสร็ จสิ ้น อย่ำบอกนะว่ำ...”
กำรส่ำยหัวน้ อย ๆ และท่ำทำงที่เริ่ มโกรธของจำงหย่งสือทำให้ องค์ฮ่องเต้
พูดออกมำด้ วยรอยยิ ้มชัว่ ร้ ำย
“เด็กน้ อยเอ๋ย เรำคิดว่ำเจ้ ำโดนภรรยำหลอกเสียแล้ ว”

กลับมำที่เรื อนหนิงเหอ
ซ่งจิวจื่อกำลังพยำยำมง้ องอนสำมีของตนด้ ว ยควำมแค้ นเคืองใจ นำงสู้
อุตส่ำห์ค่อย ๆ เรี ยนรู้ เรื่ องเหล่ำนันไปกั
้ บสำมีของตนโดยอดทนไม่เร่ งไม่รีบ แต่เจ้ ำ
ฮ่องเต้ นั่นกลับเสี ้ยมสอนข้ ำมขัน้ ทำเอำนำงต้ องผิดใจกันกับหย่ง สือเสียอีก จะ
อย่ำงไรก็ทำใจไม่ให้ เกลียดไม่ได้
“หย่งสือ ข้ ำไม่ได้ โกหกเจ้ ำ ข้ ำเพียงแค่อยำกจะค่อย ๆ เรี ยนรู้ กันไปเท่ำ
นันเอง”
้
ในเมื่อพูดเท่ำไหร่ จำงหย่งสือก็ไม่หนั กลับมำสนใจนำงเสียที สุดท้ ำยแล้ ว
ซ่งจิวจื่อจึงใช้ ท่ำไม้ ตำยกอดจำกข้ ำงหลังและค่อย ๆ จุมพิตลำกไปจำกหลังใบหู
อย่ำงช้ ำ ๆ พลำงพูดด้ วยเสียงแหบพร่ำน่ำหลงใหล
“ยังโกรธอยูอ่ ีกหรื อ”
จำงหย่งสือยังคงไม่ยอมพูดแต่ใบหูที่ขึ ้นสีและใบหน้ ำอดทนอดกลันอย่
้ ำง
237 | Queenrabbit

น่ำรักน่ำชังนันท
้ ำให้ ซง่ จิวจื่อตัดสินใจรุกต่อเพรำะรู้วำ่ สำมีของตนเริ่ มใจอ่อนแล้ ว
“เอำอย่ำงนี ้ดีหรื อไม่ ฟ้ำก็มืดแล้ ว บรรยำกำศก็เป็ นใจ เรำมำลองกันอีก
ครัง้ เลยก็แล้ วกัน”
ซ่งจิวจื่อไม่พดู เปล่ำ นำงปลดเสื ้อตัวนอกของตนออกก่อนจะค่อย ๆ ลูบ
ไล้ ใบหน้ ำของจำงหย่งสืออย่ำงช้ ำ ๆ ด้ วยสีหน้ ำท่ำทำงเย้ ำยวนใจ
“หย่งสือ...”
“โถ่..”
เมื่อสิ ้นเสียงสุดท้ ำย จำงหย่งสือก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ควำมจริ งแล้ วเขำ
อยำกจะยอมแพ้ ตงแต่
ั ้ ถกู กอดในครัง้ แรก แต่คำพูดที่องค์ฮ่องเต้ เคยพูดทำให้ เขำ
พยำยำมอดกลันไว้
้
‘หากเจ้าอยากให้นางเริ่ มก็ลองโกรธให้นานขึ้ นอี กหน่อย หากเจ้าอดทน
พอนางย่อมต้องเริ่ มก่อนเป็ นแน่’
จำงหย่ง สือ กระโจนเข้ ำ ใส่ภรรยำของตนที่ หัวเรำะร่ ำ อ้ ำ แขนรั บอย่ำง
อำรมณ์ ดี ค่ ำ คื น อัน ยำวนำนได้ เ ริ่ ม ต้ น ขึน้ อี ก ครั ง้ แต่ ค รำนี จ้ ำงหย่ง สือ ไม่ได้ ไร้
เดียงสำอีกต่อไป เป็ นเพรำะได้ ปรมำจำรย์ชนครู
ั ้ มำมอบวิชำให้ อย่ำงเข้ มข้ นจึงทำ
ให้ ค่ำคืนนี ้เร่ำร้ อนเป็ นพิเศษ
สองสำมีภรรยำได้ ร่วมทำงกันไปถึงขันตอนสุ
้ ดท้ ำยอย่ำงที่ครำก่อนไม่ได้
สัมผัส ทำให้ ทงสองรู
ั้ ้ สึกแปลกใหม่และภำคภูมิใจที่ได้ เติมเต็มควำมรู้ สึกของกัน
และกันเป็ นอย่ำงยิ่ง
ครำนี ้ซ่งจิวจื่อปล่อยกำยให้ สำมีของตนได้ ทำดัง่ ที่ใจหวังอย่ำงเต็มที่ นำง
ไม่ได้ ดึงดันที่จะเป็ นผู้นำแต่พร้ อมจะเรี ยนรู้ และตอบรับจำกเขำอย่ำงเต็มอกเต็มใจ
 บุพเพเล่ห์รัก | 238

และท่ำทีของนำงที่ปล่อยให้ ชำยหนุ่มได้ เป็ นผู้นำนันท

้ ำให้ จำงหย่งสือรู้ สึก คึกคัก
อย่ำงน่ำประหลำด
จำงหย่งสือพยำยำมทำตำมสิ่งที่ตนได้ เรี ยนรู้ มำอย่ำงตื่นเต้ น เขำสัมผัส
ส่วนที่ควรสัมผัส ขบกัดแต่ไม่แรงเกินไป เคล้ นคลึงยัว่ เย้ ำไปทัว่ ร่ ำงกำยของสตรี
ตรงหน้ ำอย่ำงตังอกตั
้ งใจ ้ และเมื่อได้ ฟังเสียงตอบรับอันน่ำหลงใหลก็ยกยิ ้มอย่ำง
พึงพอใจอย่ำงอดไม่อยู่
ท่ำทีของจำงหย่งสือทำให้ ซ่งจิวจื่อประหลำดใจยิ่งนัก จำกหนุ่มน้ อยไร้
เดียงสำกลับกลำยเป็ นชำยหนุ่มผู้เร่ ำร้ อนได้ ภำยในวันเดียว เพียงเพรำะคำสัง่ สอน
จำกเจ้ ำฮ่องเต้ นนั่ จะอย่ำงไรก็ไม่อำจทำใจเชื่อได้
แต่เมื่อถูกรุ กเร้ ำ เคล้ ำคลึง เสียจนไร้ เรี ยวแรงแล้ ว ซ่งจิ วจื่ อก็ คิดได้ ว่ ำ
ไม่ใช่เพรำะคัมภีร์หรื ออำจำรย์ที่ดีแต่อย่ำงใด สำมีที่นำงภำคภูมิใจนันเป็
้ นอัจฉริ ยะ
ที่แท้ จริ งนี่เอง...
........................................
239 | Queenrabbit

ตอนที่ 19 แผนการ
หลังจำกผ่ำนค่ำคืนอันแสนเร่ ำร้ อนอย่ำงมีควำมสุข ยำมนี ้ซ่งจิวจื่อกำลัง
นอนหลับตำฟั งเสียงหัวใจของคนข้ ำง ๆ อย่ำงอ่อนแรง แต่ผ่ำนไปสักพักนำงก็ลืม
ตำมองชำยตรงหน้ ำที่กำลังมองมำอยูเ่ ช่นกัน
“หย่งสือ เจ้ ำเห็นสัญญำที่ข้ำทำกับฮ่องเต้ แล้ วใช่หรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อลุกขึ ้นพูดพลำงลูบไล้ ใบหน้ ำของชำยตรงหน้ ำ นำงเห็นแววตำ
ของเขำดูเศร้ ำหมองลงอย่ำงน่ำประหลำดจึงก้ มลงจุมพิตริ มฝี ปำกสีแดงสดอย่ำง
แผ่วเบำเพื่อปลอบโยน
“อืม”
เมื่อส่งควำมรู้ สึกผ่ำนจุมพิตให้ กันและกันแล้ ว ซ่งจิวจื่อก็มองเข้ ำไปใน
ดวงตำของจำงหย่งสือก่อนจะถำมคำถำมที่นำงกังวลใจมำตังแต่
้ ตกลงทำสัญญำ
กับเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้
“เจ้ ำโกรธข้ ำหรื อไม่”
ท่ำทำงเป็ นกังวลใจที่ไม่คอ่ ยจะได้ เห็นจำกซ่งจิวจื่อ ทำให้ จำงหย่งสือรู้สกึ
ขอบคุณที่ภรรยำของตนเป็ นห่วงเขำมำกถึงเพียงนี ้ ชำยหนุม่ นิ่งคิดไปชัว่ ครู่ก่อนจะ
 บุพเพเล่ห์รัก | 240

ค่อย ๆ ตอบออกมำว่ำ “ข้ ำไม่โกรธท่ำนหรอก ถึงแม้ ว่ำจะเสียใจอยูบ่ ้ ำงแต่ข้ำไม่ได้

โกรธ”
จำงหย่งสือพูดอย่ำงเข้ ำใจในเรื่ องนี ้ดี เพรำะศิษย์พี่เคยบอกไว้ ว่ำเรื่ อง
บิดำของเขำนันสุ
้ ดท้ ำยแล้ วองค์ฮ่องเต้ จะต้ องเป็ นผู้จัดกำรด้ วยพระองค์เองอยู่ดี
เป็ นเพรำะเหตุนี ้เขำจึงทำใจได้ ตงนำนแล้
ั้ ว
นอกจำกนันท่
้ ำนพ่อตำกับพี่ภรรยำยังเคยสอนสัง่ ในวันที่เขำได้ มีโอกำส
ร่ วมกลับไปเยี่ยมจวนแม่ทพั อีก ว่ำ ยำมนี ้เขำมีคนที่ต้องปกป้องแต่ถ้ำยังคงอ่อนแอ
ไม่ร้ ูเรื่ องรู้รำวเหมือนเช่นวันวำนแล้ วล่ะก็ คนที่ตกตำยไปสุดท้ ำยจะต้ องเป็ นเขำและ
คนที่เขำรักเป็ นแน่
“บิดำของเจ้ ำทำเรื่ องผิดบำปมำมำกมำยหลำยเรื่ อง อีกทังยั
้ งมักใหญ่ไฝ่
สูงเกินไปสุดท้ ำยองค์ฮ่องเต้ ก็จำเป็ นจะต้ องจัดกำรเขำ”
ซ่ง จิ ว จื่ อ ที่ ไม่ร้ ู เลยว่ำ สำมี ข องตนนัน้ เข้ ำ ใจในเรื่ อ งนี ด้ ี แ ละมี ใ จคิ ด จะ
ปกป้องนำงอย่ำงสุดกำลัง ยังคงพยำยำมอธิ บำยโดยหวังว่ำจะสำมำรถทำให้ เขำ
เข้ ำใจได้ ในเร็ ววัน แต่สดุ ท้ ำยแล้ วเมื่อเห็นชำยตรงหน้ ำยังคงนิ่งเงียบไม่พดู อะไรซ่งจิ
วจื่อจึงถอนหำยใจก่อนจะมอบทำงถอยให้ เขำ
“หำกเจ้ ำไม่พร้ อมข้ ำจะยังไม่เริ่ ม”
จำงหย่งสือหลุดจำกภวังค์ควำมคิด เขำส่ำยหัวน้ อย ๆ ก่อนจะโอบกอด
ภรรยำของตนและซุกไซ้ ไปบนตัวนำงก่อนจะหยุดหลับตำนิ่งพลำงพูดว่ำ
“ไม่เป็ นไร ท่ำนจะทำอะไรก็ทำเถิด หลังจำกจบเรื่ องนี ้เรำออกเดิ นทำง
ท่องเที่ยวเหมือนที่ทำ่ นบอกได้ หรื อไม่”
“ได้ ส”ิ
241 | Queenrabbit

เมื่อเห็นท่ำทีผอ่ นคลำยของจำงหย่งสือแล้ วซ่งจิวจื่อก็วำงใจ นำงโอบกอด

คนตรงหน้ ำกลับพร้ อมหลับตำพริ ม้ ยกยิ ้มด้ วยควำมโล่งใจ ผ่ำนไปไม่นำนเสียงลม
หำยใจแผ่วเบำสอดประสำนทำให้ ร้ ู ว่ำสองสำมีภรรยำได้ เข้ ำสูห่ ้ วงนิทรำอยู่ในอ้ อม
กอดของกันและกันไปเสียแล้ ว...

วันต่อมำ
อัครมหำเสนำบดีจำงที่กำลังรอข่ำวกำรตำยของซ่งจิวจื่อก็ได้ พบกับควำม
งงงันอย่ำงถึงที่สดุ เพรำะเมื่อวำนนี ้ภรรยำของเขำได้ แจ้ งข่ำวมำว่ำสตรี นำงนันจะ
้
อยู่ได้ ไม่พ้นคืนนี ้อย่ำงแน่นอน แต่เมื่อถึงยำมเช้ ำ ข่ำวที่เขำได้ รับกลับกลำยเป็ น
ภรรยำของตนเอำแต่เก็บตัวสวดมนต์ อยู่ในเรื อน ไม่ยอมพูดจำหรื อออกมำแม้ แต่
ก้ ำ วเดี ย ว ผิ ด กับ ซ่ง จิ ว จื่ อ ที่ ยัง คงมี ห น้ ำ ตำผ่อ งใส เดิ น ลอยไปลอยมำได้ อ ย่ำ ง
หน้ ำตำเฉย
“ซังหรู! ออกมำเดี๋ยวนี ้!”
หลังจำกสัง่ ให้ ทงพ่
ั ้ อบ้ ำนและคนรับใช้ มำตำมซังหรู ออกไปแต่ไม่มีใครทำ
ได้ สำเร็ จเลยสักคน สุดท้ ำยจำงหลี่ม่กู ็ทนไม่ไหว จึงต้ องออกมำตำมนำงเองด้ วย
ควำมโมโหถึงที่สดุ
แต่แทนที่ฮูหยินใหญ่จะออกมำเปิ ดประตูต้อนรับเขำเหมือนทุกที ยำมนี ้
นำงกลับสวดมนต์ให้ ดงั ขึ ้นกว่ำเดิม และหำกฟั งดี ๆ แล้ วละก็จะได้ เสียงสะอื ้นไห้
ปนอยูใ่ นเสียงสวดมนต์นนอี
ั ้ กด้ วย
ท่ำทีของซังหรู ทำให้ จำงหลี่ม่รู ้ ู แล้ วว่ำภรรยำของเขำทำงำนไม่สำเร็ จ อีก
ทังยั
้ งโดนซ่งจิวจื่อเล่นงำนกลับจนมีสภำพเหมือนคนเสียสติเช่นนี ้แทน ทำให้ เขำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 242

รู้สกึ โกรธภรรยำของตนเป็ นอย่ำงมำก

“ไร้ ประโยชน์!”
ในเมื่อเข้ ำไปไม่ได้ อัครมหำเสนำบดีจำงก็ไม่เข้ ำไป ถึงแม้ ว่ำใจอยำกจะ
เข้ ำไปตีนำงให้ หำยโมโห แต่ยำมนี ้เขำมีเรื่ องอื่นที่ควรจัดกำรให้ จบสิ ้นเสียก่อน
เมื่อคิดได้ แล้ วอัครมหำเสนำบดีจำงเดินกลับไปยังห้ องหนังสือก่อนจะเป่ ำ
นกหวีดสีเงินที่แอบซ่อนเอำไว้ ซึ่งนกหวีดนันเป็
้ นสิ่งที่เขำสัง่ ทำพิเศษเพื่อใช้ เรี ยก
หัวหน้ ำหน่วยลับของตนโดยไม่มีใครสำมำรถล่วงรู้ได้
เวลำผ่ำนไปไม่นำน ชำยในชุดรัดกุมก็ปรำกฏตัวขึ ้น เขำคุกเข่ำรอรับคำสัง่
โดยไม่ได้ ปริ ปำกพูดอะไรเหมือนทุกครำ
จำงหลี่ม่หู รี่ ตำครุ่ นคิด ยำมนี ้เขำรู้ แล้ วว่ำซ่งจิวจื่อนันอั
้ นตรำยกว่ำที่ตน
เคยคำดไว้ แต่ถ้ำหำกซังหรูจดั กำรนำงให้ เขำไม่สำเร็ จ สตรี คนอื่นในจวนนี ้ก็คงไม่มี
ใครสำมำรถทำได้ ดังนัน้ เขำจึงตัดสินใจใช้ คนของตนเพื่อจัดกำรนำงขันเด็
้ ดขำด
ในทันที
“คืนนี ้ส่งคนเข้ ำไปจัดกำรคนในเรื อนหนิงเหอให้ หมด อย่ำให้ เหลือรอด
แม้ แต่คนเดียว และพรุ่ งนี ้ก็ลำเลียงศพออกไปโดยอ้ ำงว่ำพวกมันออกไปท่องเที่ยว
สักที่ แล้ วจัดฉำกให้ เหมือนโดนโจรป่ ำฆ่ำตำยซะ อย่ำให้ เรื่ องสำวกลั บมำถึงพวก
เรำได้ !”
หัวหน้ ำหน่วยลับค้ อมศีรษะเพื่อรับคำสัง่ ก่อนจะออกไปอย่ำงไร้ ร่ องรอย
จำงหลี่มู่ย กยิม้ ชั่วร้ ำยเมื่ อคิ ดได้ ว่ำสุด ท้ ำยแล้ วทุกอย่ำงที่เคยวำงไว้ จะได้ กลับ
เข้ ำร่องเข้ ำรอยอย่ำงที่ควรเป็ นเสียที
243 | Queenrabbit

ฝ่ ำยซ่งจิวจื่อที่ไม่ร้ ู เลยว่ำคืนนี ้พวกตนจะโดนจัดกำรโดยคนของอัครมหำ

เสนำบดีจำง นำงตัดสินใจที่จะหำกิ จกรรมผ่อนคลำยสมองเสียหน่อย โดยกำร
ช่วยกันทำสวนอยูก่ บั จำงหย่งสืออย่ำงสนุกสนำน
“หย่งสือ เหตุใดจึงขุดหลุมใหญ่เช่นนันเล่
้ ำ!”
เมื่อเห็นหลุมกว้ ำงที่สำมีของตนขุดอย่ำงเอำเป็ นเอำตำยแล้ ว ซ่งจิวจื่อก็
หัวเรำะเสียงดังลัน่ เรื อน นำงบอกให้ เขำขุดหลุมเพื่อลงต้ นไม้ ไม่กี่ต้น แต่เผลอหันไป
ทำอย่ำงอื่นเพียงครู่ เดียว พอหันกลับมำหลุมนันก็
้ ใหญ่พอเอำคนใส่ลงไปได้ หลำย
คนแล้ ว
“ก็ทำ่ นบอกว่ำจะเอำต้ นไม้ มำปลูก ข้ ำกลัวมันใส่ไม่พอ”
จำงหย่ ง สื อ ท ำหน้ ำ ยู่พ ลำงปำดเหงื่ อ ที่ ไ หลลงมำจำกข้ ำ งขมับ อย่ำ ง
เหนื่อยล้ ำ แต่เพรำะมือของเขำมีดินติดอยู่จึงทำให้ ใบหน้ ำอันงดงำมนันเปื
้ อ้ นดิน
เป็ นรอยกระดำกระด่ำงเต็มไปหมด
ใบหน้ ำที่เปื อ้ นดินของจำงหย่งสือทำให้ ซ่งจิวจื่อต้ องหัวเรำะเสียงดังอีก
ครัง้ นำงให้ เหม่ยฉีนำผ้ ำชุบน ้ำมำให้ ก่อนจะเข้ ำไปเช็ดรอยเปื อ้ นที่ติดอยู่บนหน้ ำ
สำมีของตนอย่ำงอ่อนโยน
“ดูสิ เปื อ้ นหมดแล้ ว ถ้ ำเจ้ ำทำเลอะมำกกว่ำนี ้เดี๋ยวก็ดำเหมือนกับตอนยัง
เด็กกันพอดี”
เมื่อได้ ยินคำพูดของซ่งจิวจื่อ จำงหย่งสือก็หน้ ำแดงด้ วยควำมเขินอำย
เมื่อนึกถึงยำมที่ภรรยำของตนบอกว่ำเหตุใดใบหน้ ำตอนเด็กกับตอนโตของเขำจึง
แตกต่ำงกันยิ่งนัก วันนันเขำรี
้ บวิ่งไปส่องดูใบหน้ ำของตนอย่ำงเอำเป็ นเอำตำยว่ำมี
ส่วนใดที่ไม่เหมือนวัยเด็กกัน แต่เมื่อพิจำรณำให้ ดีก็เห็นได้ เลยว่ำไม่มีส่วนไหน
 บุพเพเล่ห์รัก | 244

เหมือนเดิมเลยแม้ แต่น้อย
“ตอนเด็กข้ ำค่อนข้ ำงลำบำก เพรำะกินอยูไ่ ม่คอ่ ยดีจงึ ทำให้ ดผู อมแห้ ง อีก
ทังยั
้ งต้ องทำงำนตำกแดดเป็ นเวลำนำนผิวจึงคล ้ำเช่นนัน้ แต่ ยำมนี ้กำรเป็ นอยู่ก็ดี
อำหำรก็กินอิ่มทุกมื ้อก็เลยดูดีขึ ้นมำบ้ ำง.....ใช่หรื อไม่”
จำงหย่งสือถำมด้ วยใบหน้ ำไม่แน่ใจว่ำเขำดูดีขึ ้นมำบ้ ำงหรื อจะไม่ได้ ดูดี
ขึ ้นแม้ แต่น้อยกัน ท่ำทีของเขำนันท
้ ำให้ ซ่งจิวจื่อหัวเรำะน้ อย ๆ ก่อนจะสวมกอด
ชำยตรงหน้ ำ อย่ำ งไม่ก ลัวเปื อ้ น นำงเปลี่ย นสีห น้ ำ ท่ำ ทำงของตนแสร้ งท ำเป็ น
ครุ่นคิดก่อนจะกระชับกอดให้ แน่นขึ ้นอีกครัง้
“อืม ข้ ำว่ำไม่ผอมแห้ งจนเกินไปกอดได้ เหมำะมือดี อีกทังผิ
้ วของเจ้ ำนัน้
นุม่ ลืน่ น่ำสัมผัสยิ่งนัก ข้ ำว่ำดีกว่ำแต่ก่อนเยอะเลยทีเดียว”
ท่ำทีหยอกล้ อของสำมีภรรยำนันท
้ ำให้ เหม่ยฉีและหย่งฉีเมินหน้ ำไปคนละ
ทำง ถึงแม้ วำ่ จะเห็นอยู่บอ่ ย ๆ แต่จะอย่ำงไรก็ยงั ไม่อำจทำใจให้ ชินกับท่ำทำงตอด
เล็กตอดน้ อยของคุณหนูได้
“แต่ข้ำว่ำท่ำนดีกว่ำนะ”
จำงหย่งสือกอดซ่งจิวจื่อกลับด้ วยรอยยิ ้ม แต่เมื่อเห็นนำงเลิกคิ ้วเป็ นเชิง
ถำมว่ำดีอย่ำงไรเขำก็ตอบด้ วยรอยยิ ้มที่กว้ ำงกว่ำเดิมว่ำ
“ของท่ำนเต็มไม้ เต็มมือกว่ำเยอะเลย”
ชำยหนุ่ม ไม่พูด เปล่ำ แต่ก ลับ มองไปยัง สิ่งที่ นุ่ม นิ่ มน่ำ สัมผัสที่ สุดด้ วย
สำยตำหลงใหล ทำให้ ซ่งจิวจื่อถึงกับมีใบหน้ ำแดงก่ำด้ วยควำมเขินอำยอย่ำงที่ไม่
ค่อยมีให้ เห็นกันบ่อยนักเลยทีเดียว
แค่ก! แค่ก!
245 | Queenrabbit

เสียงไอจำกหย่งฉีทำลำยบรรยำกำศสีชมพูรอบตัวคู่สำมีภรรยำออกไป
จนหมด เขำไอดังขึ ้นเรื่ อย ๆ จนทังสองคนแยกออกจำกกั
้ นก่อนจะเดินไปจิบน ้ำและ
ทำท่ำทำงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น
“ข้ ำว่ำวันนี ้เรำพอแค่นี ้ก่อนก็แล้ วกัน”
ซ่งจิวจื่อส่ำยหัวให้ กบั ท่ำทำงของเด็กหนุม่ ก่อนจะหัวเรำะน้ อย ๆ เมื่อเห็น
หลุมกว้ ำงที่น่ำจะใช้ เวลำในกำรกลบอยู่นำนทีเดียว ในเมื่อพวกนำงก็เหนื่อยกัน
พอควรอีกทังวั
้ น ๆ ก็ไม่ได้ ทำอะไรกันอยูแ่ ล้ ว ค่อยมำจัดกำรในวันพรุ่งนี ้ก็ยงั ไม่สำย
หำกทำเสร็ จเร็ วเกินไปเดี๋ยวสุดท้ ำยก็ต้องหำอย่ำงอื่นทำกันอีกอยูด่ ี
เมื่อตัดสินใจกันเรี ยบร้ อยแล้ วว่ำจะทิ ้งหลุมและสวนให้ มีสภำพน่ำเกลียด
เช่นนันต่
้ อไป สมำชิกทังสี
้ ่ของเรื อนหนิงเหอก็แยกย้ ำยกันไปพักผ่อนและชำระล้ ำง
ครำบเหงื่อและครำบดินที่เลอะเทอะเปรอะเปื อ้ นกันมำทังวั
้ น...

ตะวันลำลับขอบฟ้ำยำมค่ำคืนก็มำเยือน คืนนี ้ภำยในจวนของอัครมหำ

เสนำบดีจำงนันเงี
้ ยบสงัดเป็ นพิเศษ อีกทังค
้ ่ำคืนนี ้เป็ นคืนเดือนมืดทำให้ บรรยำกำศ
รอบด้ ำนแลดูนำ่ กลัวยิ่งขึ ้น
แต่ถึงแม้ วำ่ บรรยำกำศภำยในจวนจะอึดอัดคับข้ องเพียงใด เรื อนหนิงเหอ
ก็ไม่นำพำกับเรื่ องเหล่ำนัน้ ซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือยังคงหยอกล้ อกันอย่ำงสุขสันต์
โดยไม่สนใจว่ำฟ้ำจะมืดหรื อเสียงจะเงียบเลยแม้ แต่น้อย
“ภรรยำ ข้ ำเคยได้ ยินมำว่ำเจียงหนำนนันมี
้ ทิวทัศน์ที่งดงำมเป็ นอย่ำงยิ่ง
เรำไปที่แห่งนันเป็
้ นที่แรกดีหรื อไม่”
จำงหย่งสือที่กำลังนอนหนุนตักภรรยำของตนเพื่อให้ นำงเล่นหน้ ำเล่นผม
 บุพเพเล่ห์รัก | 246

เขำได้ ตำมใจชอบ กำลังครุ่ นคิดอยูว่ ำ่ สถำนที่แรกที่พวกเขำจะไปเยือนนันจะเป็

้ นที่
แห่งใดดี
“อืม หำกเป็ นที่นนั่ ก็ต้องแวะไปทะเลสำบซีหเู มืองหำงโจว เรำไปล่องเรื อ
ชิมของอร่อยพร้ อมกับชมวิวทิวทัศน์ก็ดีเหมือนกัน”
เมื่อได้ ยินถึงเรื่ องเรื อจำงหย่งสือก็ดวงตำเป็ นประกำย ยำมที่คิดถึงเวลำที่
ตนยืนอย่ำงผึ่งผำยอยู่บนเรื อลำใหญ่กลำงทะเลสำบแล้ วเขำก็ลกุ ขึ ้นถำมซ่ง จิวจื่อ
อย่ำงตื่นเต้ น
“ข้ ำขึ ้นเรื อได้ จริ ง ๆ รึ ตังแต่
้ เกิดมำข้ ำไม่เคยขึ ้นเรื อลำใหญ่มำก่อ นเลย
ควำมรู้ สึกยำมนัง่ เหมือนกับตอนเรำพำยเรื อลำเล็กหรื อไม่ หำกขึ ้นไปแล้ วจะรู้ สกึ
มึนเมำอย่ำงที่ศิษย์พี่เคยว่ำไว้ หรื อเปล่ำ...”
ซ่งจิวจื่อหัวเรำะท่ำทำงตื่นเต้ นยินดีของคนตรงหน้ ำอย่ำงขำขัน แต่ยงั ไม่
ทันจะได้ พดู อะไรก็มีเสียงประหลำดดังขึ ้นมำเพื่อขัดจังหวะเสียก่อน
ตุบ! แอ๊ ก!
สองสำมีภรรยำยืดตัวขึ ้นมำด้ วยสีหน้ ำตึงเครี ยดซ่งจิวจื่อใช้ พดั ที่อยู่ข้ำง
กำยดับเทียนทันที ส่วนจำงหย่งสือก็ดึงกระบี่อ่อนที่แอบเอำไว้ ใต้ เตียงออกมำเพื่อ
เตรี ยมพร้ อม
หลังจำกเงี่ยหูฟังเพียงชัว่ ครู่ พวกเขำก็ได้ ยินเสียงฝี เท้ ำหลำยเสียงอยูห่ น้ ำ
เรื อน แต่ฝีเท้ ำพวกนันดู
้ สบั สนงุนงงจนพวกเขำไม่แน่ใจว่ำคนเหล่ำนันจะบุ
้ กเข้ ำมำ
เมื่อไหร่กนั แน่
ซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือกระชับอำวุธในมือด้ วยควำมกังวล พวกเขำไม่
คำดคิดว่ำอัครมหำเสนำบดีจำงจะถึงขันคิ
้ ดฆ่ำพวกตนในจวนของเขำโดยไม่สนใจ
247 | Queenrabbit

ผลกระทบที่จะตำมมำเลยแม้ แต่น้อย
เวลำผ่ำนไปหนึ่งเค่อ เสียงฝี เท้ ำสับสนงุนงงภำยนอกก็หำยไปกลำยเป็ น
ควำมเงียบงันเข้ ำมำแทนที่ ซ่งจิวจื่อขมวดคิ ้วแน่นเพรำะว่ำนำงไม่อำจจับสัมผัสคน
ที่อำจจะเหลืออยู่ได้ เลยแม้ แต่น้อย แต่เมื่อเวลำผ่ำนไปอีกหนึ่งเค่อควำมเงียบก็
ยังคงล้ อมรอบกำยคนทังสองเอำไว้
้ ทำให้ ได้ ยินเพียงเสียงลมหำยใจแผ่วเบำของ
กันและกัน สุดท้ ำยซ่งจิวจื่อก็ตดั สินใจออกไปดูสถำนกำรณ์ภำยนอก
ซ่งจิวจื่อใช้ สดุ ยอดวิชำตัวเบำแฝงกำยออกไปกับควำมมืด แต่เมื่อออกไป
ถึงกลับไม่พบใครเลยแม้ แต่คนเดียว และด้ วยคืนนี ้เป็ นคืนเดือนมืด ทำให้ นำงจะ
มองอะไรแทบไม่เห็นรำยละเอียดเลยแม้ แต่น้อย สุดท้ ำยจึงได้ แต่กลับไปเอำเทียนที่
ห้ องออกมำส่องดูภำยนอก เผื่อว่ำผู้บกุ รุกจะทิ ้งร่องรอยอะไรไว้ บ้ำง
เมื่อซ่งจิวจื่อเพ่งดูรอบ ๆ แล้ วนอกจำกสวนที่น่ำตำน่ำเกลียดของตนและ
หลุมกว้ ำงที่สำมีของนำงขุดเอำไว้ ก็ไม่มีใครอยู่ตรงนันอี
้ กแม้ แต่คนเดียว ซ่งจิวจื่อ
ขมวดคิ ้วอย่ำงไม่เข้ ำใจว่ำเสียงที่นำงได้ ยินนันมำจำกไหนกั
้ นแน่ แต่จะอย่ำงไรก็คิด
ไม่ออกสุดท้ ำยก็ได้ แต่ทิ ้งเรื่ องนันไว้
้ หลังศีรษะก่อนจะกลับไปหำสำมีของตนและ
หลับอย่ำงสบำยอกสบำยใจ โดยไม่ร้ ู เลยว่ำสวนและหลุมที่น่ำตำน่ำเกลียดนันจะ
้
สร้ ำงปั ญหำให้ กบั ผู้บกุ รุกได้ หนักหนำขนำดไหน...

เหล่ำสมำชิกหน่วยลับที่บกุ เข้ ำไปในเรื อนของซ่งจิวจื่อเป็ นพวกแรกกำลัง

รักษำอำกำรบำดเจ็บจำกกับดักหรื อค่ ายกลที่พวกเขำคิดว่ำซ่งจิวจื่อเตรี ยมไว้ และ
เป็ นเพรำะคนกลุม่ นี ้เองทำให้ คนอื่น ๆ นันไม่
้ ผลีผลำมบุกเข้ ำไปเพรำะอำจจะโดน
แผนกำรร้ ำยของสตรี ปีศำจผู้นนเล่
ั ้ นงำนก็เป็ นได้
 บุพเพเล่ห์รัก | 248

หัว หน้ ำ หน่ว ยลับ รี บ กลับ ไปรำยงำนแก่อัค รมหำเสนำบดี จำงในทันที

เพรำะหำกซ่งจิวจื่อเตรี ยมตัวไว้ ดีขนำดนี ้พวกเขำอำจจะต้ องส่งตัวเองเข้ ำไปอยูใ่ น
กับดักของนำงเป็ นแน่
“นังปี ศำจ!”
จำงหลี่ม่คู ำรำมอย่ำงโกรธแค้ น สตรี นำงนันถึ
้ งขันสร้
้ ำงค่ำยกลจนทำให้
คนของเขำบำดเจ็บได้ แสดงว่ำนำงต้ องไม่ธรรมดำ หรื อว่ำนำงจะรู้ ตวั แล้ ว! จำงห
ลีม่ เู่ ริ่ มเกิดควำมรู้สกึ หวำดกลัวอย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน เขำไม่เคยคิดเลยว่ำสตรีทมี่ ี
อำยุครำวลูกผู้หนึง่ จะสร้ ำงควำมกดดันให้ แก่ตนได้ มำกขนำดนี ้
ยำมนี ้เขำเริ่ มหวำดวิตกแล้ วว่ำจะทำอย่ำงไรดี เหตุใดสตรี นำงนี ้จึงกำจัด
ได้ ยำกเย็นยิ่งนัก ตอนส่งนักฆ่ำไปที่จวนแม่ทพั ซ่ง นักฆ่ำก็ตำยเกลี ้ยงไม่เหลือแม้ แต่
คนของหน่วยลับที่เขำส่งให้ แฝงตัวเข้ ำไปในนันด้
้ วย
จะวำงยำพิษให้ เหมือนป่ วยตำยกลับกลำยเป็ นภรรยำของเขำที่มีทีทำ่ ว่ำ
กำลังจะเสียสติ ครำนี ้ลงทุนถึงขันจะฆ่
้ ำนำงในบ้ ำนของตัวเอง แต่สดุ ท้ ำยนำงยัง
วำงค่ำยกลเอำไว้ ทำให้ คนของเขำบำดเจ็บไปอีกหลำยรำย
ยิ่งคิดจำงหลี่มู่ก็เริ่ มรู้ สึกกลัวซ่งจิ วจื่ อมำกขึน้ เรื่ อย ๆ เขำไม่ร้ ู ว่ำจะทำ
อย่ำงไรดีแล้ ว หำกเสี่ยงใช้ คนของหน่วยลับอีกรอบแล้ วสตรี นำงนี ้ทำให้ ข่ำวเรื่ อง
หน่วยลับหลุดไปถึงหูองค์ฮ่องเต้ ได้ สุดท้ ำยเป็ นตัวเขำเองที่จะต้ องเดือดร้ อนเป็ น
แน่!
จำงหลี่ม่เู ดินวนไปมำพลำงขบคิดหัวแทบแตกเป็ นเสี่ยง ๆ ในเมื่อจะฆ่ำก็
ฆ่ำไม่ตำย จะทำร้ ำยก็ยงั ทำไม่ได้ แม้ แต่ปลำยผม ประโยชน์ก็ไ ม่มีเรื่ องดี ๆ ก็ หำ
ไม่ได้ สุดท้ ำยจะเก็ บเอำไว้ ใกล้ ตวั เช่นนีอ้ ีกต่อไปได้ อย่ำงไรกัน เพรำะนับวันทุก
249 | Queenrabbit

อย่ำงยิ่งชัดแจ้ งว่ำแผนกำรต่ำง ๆ ล้ วนสลำยกลำยเป็ นฝุ่ นผงไปหมดแล้ ว

จะเล่ห์จะกลหรื อท้ ำชนซึง่ ๆ หน้ ำก็ไม่อำจจะเอำชนะได้ ในเมื่อเป็ นเช่นนี ้
แล้ วจำงหลีม่ กู่ ็คิดได้ แค่หนทำงเดียวคือให้ นำงหย่ำออกไปซะ เอำนำงออกไปให้ ไกล
ตัวมำกที่สดุ แล้ วค่อยหำหนทำงจัดกำรกับซ่งเฟยหลงน่ำจะง่ำยดำยกว่ำ
เมื่อนึกขึ ้นมำได้ แล้ วจำงหลี่ม่กู ็รีบเตรี ยมกระดำษพร้ อมร่ ำงหนังสือหย่ำ
โดยใช้ เหตุผ ลต่ ำ ง ๆ นำนำมำกที่ สุด เท่ ำ ที่ จ ะนึ ก ได้ เพื่ อ บัง คับ ให้ บุต รชำยไร้
ประโยชน์ลงชื่อในวันพรุ่งนี ้ หำกนำงไม่ยอมหย่ำเขำจะหำสตรี ผ้ อู ื่นมำปรนเปรอเจ้ ำ
เด็กนัน่ ซะ หำกเลือกเฟ้นมำดี ๆ แล้ วล่ะก็เจ้ ำเด็กนัน่ ย่อมต้ องติดใจของใหม่กว่ำ
อย่ำงแน่นอน
หลังจำกร่ำงจดหมำยเสร็ จ จำงหลีม่ กู่ ็ยกยิ ้มชัว่ ร้ ำยเพรำะเหตุผลทังหลำย
้
ที่เขียนลงไปนัน้ ซ่งจิวจื่อมีครบทุกข้ อโดยไม่สำมำรถหำข้ อโต้ แย้ งได้ และหำกเขำ
ยกเรื่ องเมียรองขึ ้นมำแล้ วนำงไม่ยอมก็จะเพิ่มเรื่ องสตรี มีใจอิจฉำริ ษยำรวมเข้ ำไป
ด้ วย สุดท้ ำยสตรี นำงนี ้ก็ต้องถูกขับไล่ออกจำกตระกูลของเขำอยูด่ ี...

เช้ ำวันต่อมำ
สมำชิกของเรื อนหนิงเหอพำกันมำรวมตัวอยู่ตรงหน้ ำหลุมที่จำงหย่งสือ
ได้ ขุดเอำไว้ เมื่อวำนนี ้ ภำยในนัน้ แสดงให้ เห็นรอยเท้ ำหลำยรอย อีกทัง้ ยังมีรอย
เลือดติดอยู่กบั อุปกรณ์ทำสวนต่ำง ๆ ที่พวกเขำทิ ้งเอำไว้ อีกด้ วย ซึ่งสิ่งที่เห็นนันท
้ ำ
ให้ พวกเขำรู้ทนั ทีวำ่ เรื อนของพวกตนถูกบุกรุกเป็ นแน่แท้
ซ่งจิ วจื่ อขมวดคิว้ อย่ำงสงสัยว่ำเหตุใดคนเหล่ำ นัน้ จึง ไม่บุ กเข้ ำ มำต่อ
เพรำะจำกรอยเลือดก็น่ำจะเป็ นกำรบำดเจ็บภำยนอกเพียงเท่ำนัน้ หำกเดินเข้ ำมำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 250

อีกไม่ไกลนักก็จะสำมำรถบุกเข้ ำประตูเรื อนนอนของนำงได้ แล้ ว

แต่ซง่ จิวจื่อไม่ร้ ูเลยว่ำ เพรำะชื่อเสียงในเรื่ องควำมร้ ำยกำจของตนเองนัน้
ทำให้ เหล่ำผู้บกุ รุกไม่กล้ ำบุกต่อ หำกนำงได้ ร้ ูเหตุผลที่แท้ จริ งนันแล้
้ วล่ะก็จะต้ องหัว
ร่อจนทรุดลงไปกับพื ้นเลยเป็ นแน่
“คุณหนู เรำควรจะทำอย่ำงไรต่อไปดีเจ้ ำคะ”
เหม่ยฉีถำมด้ วยสีหน้ ำเป็ นกังวล คืนแรกพวกนำงอำจจะโชคดีไม่ว่ำด้ วย
เหตุผลอะไรก็ตำม แต่คืนนี ้และคืนต่อไปเล่ำ เจ้ ำแก่จำงหลี่ม่นู นั่ คงไม่ปล่อยพวก
นำงไปเป็ นแน่ แต่ยังไม่ทันได้ ทำอะไรกันพ่อบ้ ำนจี ขำประจำก็ เข้ ำมำขัดจังหวะ
เสียก่อน
“สะใภ้ สำม คุณชำยสำม นำยท่ำนเรี ยกตัวให้ เข้ ำพบที่โถงใหญ่ขอรับ”
พ่อบ้ ำนจีที่ยืนอยู่นอกประตูเรื อนตะโกนเข้ ำมำโดยไม่กล้ ำย่ำงเท้ ำผ่ำน
ธรณี ประตูแม้ แต่ก้ำวเดียว เขำเห็นสภำพดังสมรภูมิรบของเศษซำกสวนที่เคยดู
เรี ยบง่ำยของเรื อนหนิงเหอแล้ ว ก็ร้ ูได้ ทนั ทีวำ่ ต้ องเกิดเรื่ องไม่ดีเมื่อคืนนี ้เป็ นแน่
ซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือมองหน้ ำกันอย่ำงรู้สกึ สังหรณ์ใจไม่ดี ก่อนจะเดิน
ตำมพ่อบ้ ำนจี ออกไปจำกเรื อน โดยไม่ลืมเรี ยกสองพี่น้องติดไปด้ วย เผื่อว่ำเกิด
เหตุกำรณ์ไม่คำดฝันขึ ้นจะได้ ช่วยกันแก้ สถำนกำรณ์...

ในห้ องโถงใหญ่ของจวนอัครมหำเสนำบดีจำง มีสมำชิกของครอบครัวอยู่

เกื อ บครบถ้ วน จะขำดก็ แต่ฮูห ยิน ใหญ่ ที่ ให้ เหตุผลว่ำเจ็ บ ป่ วยอย่ำงหนักจนไม่
สำมำรถออกมำต้ องลมนอกเรื อนนอนของตนได้
จำงหลี่ม่นู งั่ อยู่ตรงเก้ ำอี ้ประธำน ขนำบข้ ำงซ้ ำยขวำด้ วยบุตรชำยผู้มำก
251 | Queenrabbit

ควำมสำมำรถทังสอง
้ ถัดมำเป็ นภรรยำรองและเหล่ำอนุที่ขนกันมำดูเหตุกำรณ์ที่
จะเกิดขึ ้นกันอย่ำงพร้ อมหน้ ำพร้ อมตำด้ วยควำมตื่นเต้ นยินดี
รอไม่นำนนักซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือก็มำถึง พวกเขำส่งสำยตำเหยียด
หยำมไปให้ ซ่งจิ วจื่อก่อนจะมองไปที่มุมหนึ่งของห้ อ งโถงที่มีสตรี หน้ ำตำสะสวย
งดงำมรูปร่ำงเย้ ำยวนใจนัง่ อยูส่ องนำง
สตรี สองคนนันไม่
้ ใช่ใครที่ไหนแต่เป็ นนำงโลมชัน้ สูงที่ขำยเพียงศิลป์ ไม่
ยอมขำยตัวของหอสรำญรมณ์นนั่ เอง พวกนำงวำงท่ำดัง่ สตรี สงู ศักดิ์ แต่กลิ่นอำย
และจริ ตของนำงโลมนันจะปิ
้ ดอย่ำงไรก็ปิดไม่มิด
“หย่งสือ ข้ ำจะให้ เจ้ ำแต่งเมียรองเป็ นสตรี สองนำงที่อยูต่ รงนัน”
้
เมื่อได้ ยินคำพูดของอัครมหำเสนำบดีจำงแล้ วทุกคนก็เบิกตำกว้ ำง เมีย
รองเชียวรึ! ถึงแม้ จะมีหน้ ำตำงดงำมแต่สตรี ทงสองต่
ั้ ำงเป็ นแค่นำงโลมเพียงเท่ำนัน้
หำกให้ พวกนำงแต่งเข้ ำมำเป็ นเมียรองของคุณชำยแห่งจวนอัครมหำเสนำบดีจริ ง ๆ
แล้ วล่ะก็ ชำวบ้ ำนชำวเมืองคงได้ เล่ำลือกันสนุกปำกเป็ นแน่
นำงโลมทังสองที
้ ่ครำแรกถูกเรี ยกตัวออกมำกะทันหัน เมื่อรู้ ว่ำพวกตนจะ
มีโอกำสได้ เป็ นถึงเมียรองของคุณชำยแห่ง จวนอัครมหำเสนำบดีจำงนันก็
้ พำกัน
ยินดีปรี ดำเป็ นอย่ำงยิ่ง แต่เมื่อเพ่งดูดี ๆ แล้ วภรรยำของชำยที่พวกนำงจะได้ ตบ
แต่งด้ วยนันดู
้ ค้ นุ หน้ ำคุ้นตำอย่ำงน่ำประหลำด
แต่ก็สำยเกินไปเพรำะก่อนที่พวกนำงจะนึกขึ ้นได้ วำ่ สตรี ผ้ นู นเป็
ั ้ นใคร ก็มี
ชำยรู ปร่ ำงสูงใหญ่ ประกบซ้ ำยขวำคนละด้ ำนโดยโผล่มำจำกทำงไหนก็ ไม่อ ำจ
ทรำบได้ หำกพวกเขำไม่โผล่มำแล้ วล่ะก็พวกนำงคงจะถลำตัวออกจำกตรงนีไ้ ป
เรี ยบร้ อยแล้ วเป็ นแน่
 บุพเพเล่ห์รัก | 252

ตัวประกอบนันจะอย่
้ ำงไรก็เป็ นแค่เพียงตัวประกอบ ทุกคนในโถงใหญ่ไม่
มีใครสนใจนำงโลมทังสองเลยแม้
้ แต่น้อย พวกเขำต่ำงจ้ องมองไปยังคูส่ ำมีภรรยำที่
พึง่ เข้ ำมำเป็ นตำเดียวว่ำพวกเขำจะทำเช่นไรดี
“ข้ ำไม่แต่ง!”
จำงหย่งสือที่ยืนนำอยู่ในตอนแรกถอยหลังไปสำมก้ ำวเพื่อยืนเคียงข้ ำง
ภรรยำของตนก่อนจะกำมือของซ่งจิวจื่อไว้ แน่น รำวกับจะประกำศให้ ทกุ คนรู้วำ่ เขำ
จะไม่ยอมทำตำมที่บิดำของตนบอกเป็ นแน่
จำงหลีม่ ลู่ อบยิ ้มชัว่ ร้ ำยก่อนจะเริ่ มพูดเข้ ำแผนกำรณ์ที่เขำสู้อตุ ส่ำห์ขบคิด
ออกมำอย่ำงยำกลำบำก
“หำกเจ้ ำไม่แต่งก็ต้องหย่ ากับนำงซะ!”
........................................
253 | Queenrabbit

ตอนที่ 20 ชีวิตต้องดาเนินต่อไป
คำพูดของอัครมหำเสนำบดีจำงทำให้ ทุกคนในห้ องโถงต่ำงยกยิ ้มยินดี
อย่ำงอดไม่อยู่ แต่ทว่ำ ดีใจได้ ไม่นำนคำพูดของซ่งจิวจื่อก็ทำให้ พวกเขำต้ องหัน
กลับไปมองอัครมหำเสนำบดีจำงด้ วยควำมกังวลใจอีกครัง้
“ท่ ำ นพ่ อ สำมี จิ ว จื่ อ สงสัย ว่ ำ ท่ ำ นนัน้ ควำมจ ำไม่ ดี ห รื อ อย่ำ งไร กำร
แต่งงำนของข้ ำกับหย่งสือนันเป็
้ นท่ำนที่ขอสมรสพระรำชทำนด้ วยตัวเอง หำกจะ
หย่ำก็ต้องได้ รับควำมเห็นชอบจำกองค์ฮ่องเต้ มิใช่หรื อ”
ซ่ง จิ ว จื่ อ พูด พลำงกระชับ มื อ ของจำงหย่งสือ เพื่ อ ให้ เขำรั บ รู้ ว่ำนำงไม่
เป็ นไร นำงมองตรงไปยังอัครมหำเสนำบดีจำงที่กำลังนัง่ เงียบครุ่ นคิดด้ วยแววตำ
สงบนิ่ง แต่ในใจพอจะรู้ แล้ วว่ำที่จำงหลี่ม่จู ดั ฉำกเรื่ องพวกนี ้ขึ ้นต้ องมีเหตุผลอะไร
บำงอย่ำงเป็ นแน่
“ข้ ำคงเลอะเลือนไปจริ ง ๆ”
หลัง จำกเงี ย บสัก พัก จำงหลี่มู่ก็ ถ อนหำยใจก่ อ นที่ จ ะพูด ด้ ว ยท่ำ ทำง
เหมือนตนเองนันแก่
้ ลงไปอีกเป็ นสิบปี เขำมองไปยังสตรี สองนำงที่เตรี ยมไว้ ก่อน
จะพูดประโยคที่ทำให้ ซง่ จิวจื่อเข้ ำใจแล้ วว่ำจุดประสงค์ที่แท้ จริ งของเขำนันคื
้ ออะไร
 บุพเพเล่ห์รัก | 254

“ข้ ำขอไถ่โทษที่พดู ไม่ร้ ู ควำมด้ วยกำรยกสตรี สองนำงนันให้

้ ลกู สำมก็แล้ ว
กัน”
คนทังโถงเบิ
้ กตำกว้ ำงมองอัครมหำเสนำบดีจำงด้ วยอำรมณ์หลำกหลำย
จะอย่ำงไรท่ำนก็จะหำวิธียดั เยียดสตรี พวกนี ้เข้ ำไปในเรื อนหนิงเหอให้ ได้ ใช่หรื อไม่!
ก่อนหน้ ำนี ้บังคับแล้ วพวกเขำไม่ฟังจึงหันมำใช้ ไม้ ออ่ นแบบกะทันหันเลยอย่ำงนันรึ
้ !
“ข้ ำผู้เป็ นบิดำสู้อุตส่ำห์เลือกเฟ้นยอดสตรี มำให้ เจ้ ำ แต่หำกเจ้ ำปฏิเสธ
น ้ำใจของข้ ำไม่รับพวกนำงไปก็ถือว่ำอกตัญญูแล้ ว!”
ท่ำทำงและคำพูดของจำงหลี่ม่ทู ำให้ จำงหย่งสือมือชืน้ เหงื่อด้ วยควำม
เป็ นกังวล ท่ำทำงของเขำทำให้ ซ่งจิวจื่อยิ ้มน้ อย ๆ ก่อนจะมองไปยังสตรี สองนำง
นันด้
้ วยสำยตำพิจำรณำ แต่ไม่ร้ ู เพรำะเหตุใดผู้คนจึงรู้ สกึ ว่ำสำยตำพิจำรณำนันดู
้
น่ำกลัวอย่ำงบอกไม่ถกู
“ท่ำนพ่อสำมีหมำยควำมว่ำ เพียงแค่ข้ำรับพวกนำงเข้ ำเรื อนแล้ วจะทำ
อันใดกับพวกนำงก็ได้ ใช่หรื อไม่”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ สตรี ผ้ นู ่ำสงสำรทังสองต่
้ ำงขนลุกชันด้ วยควำม
หวำดกลัว ผู้คนในโถงได้ แต่ลอบสงสำรสตรี โชคร้ ำยทังสองที
้ ่ต้องโดนนำมำเป็ น
เครื่ องมือในวันนี ้ แต่จะอย่ำงไรขอแค่คนที่ต้องรับกรรมไม่ใช่พวกเขำ เรื่ องเช่นนี ้ก็
เป็ นสิ่งที่ช่วยไม่ได้ อยู่ดี ดูอย่ำงฮูหยินใหญ่ สิ ยำมนีน้ ำงยังไม่กล้ ำแม้ แต่จะก้ ำ ว
ออกมำจำกเรื อนนอนของตัวเองเลย
“ใช่ พวกเจ้ ำอยำกจะทำอันใดก็ทำ”
ซ่งจิวจื่อครุ่ นคิดอยู่ชวั่ ครู่ นำงมองหน้ ำของจำงหย่งสือที่กำลังเป็ นกังวล
อย่ำงถึงที่สดุ ก่อนจะยิ ้มน้ อย ๆ เพื่อปลอบใจเขำ นำงเดินเข้ ำไปหำสตรี ทงสองที
ั้ ่
255 | Queenrabbit

ยำมนี ้กำลังตัวสัน่ งันงกอย่ำงหวำดกลัวก่อนจะนึกอะไรดี ๆ ออกและพูดด้ วยดวงตำ

เป็ นประกำยว่ำ
“ถ้ ำอย่ำงนันข้
้ ำจะรับพวกนำงเข้ ำมำก็ได้ ”
“อืม”
หลังจำกจำงหลี่ม่ไู ด้ รับคำตอบรับจำกซ่งจิวจื่อ เขำก็มีท่ำทีไม่สนใจสอง
สำมี ภรรยำที่ ยืน อยู่ก ลำงโถงอีก หรื อ ก็ คื อ ท่ำ ทีที่ แ สดงถึ งกำรขับ ไล่อ ยู่กลำย ๆ
นัน่ เอง
“พวกข้ ำไม่ขอรบกวนเวลำพ่อสำมีแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อเห็นท่ำทีเช่นนันของจำงหลี
้ ่ม่กู ็เข้ ำใจ นำงส่งสำยตำให้ สตรี สอง
นำงตำมพวกตนออกไปจำกห้ องโถงในทันที เหตุกำรณ์มำไวไปไวเช่นนี ้ทำให้ คนทัง้
ห้ องโถงยกเว้ นอัครมหำเสนำบดีจำงนันรู
้ ้ สกึ ประหลำดใจเป็ นอย่ำงยิ่ง เหตุใดจึงไว
เช่นนี ้กันเล่ำ! พวกเขำสู้อตุ ส่ำห์เตรี ยมตัวช่วยถล่มสตรี นำงนันไม่
้ ให้ ได้ ลมื ตำอ้ ำปำก
ได้ อีก แต่เหตุใดจึงไม่มีอะไรที่พวกเขำคำดหวังเลยกัน!

หลังจำกไล่ทกุ คนกลับไปให้ หมดแล้ ว จำงหลีม่ กู่ ็ยกยิ ้มอย่ำงชัว่ ร้ ำยที่แผน

ของตนเริ่ มได้ อย่ำงง่ำยดำย เหตุใดเขำจะไม่ร้ ู เล่ำว่ำหย่ำไม่ได้ เรื่ องแค่นี ้จะอย่ำงไร
ใคร ๆ ก็ดอู อก สิง่ ที่เขำต้ องกำรก็แค่ให้ นำงโลมสองนำงนันเข้
้ ำไปอยูใ่ นเรื อนหนิงเห
อเพียงเท่ำนัน้ แล้ วหลังจำกนี ้ข่ำวลือจะเป็ นตัวช่วยในกำรกำจัดซ่งจิวจื่อให้ เขำเอง
“เริ่ มปล่อยข่ำวลือได้ ”
จำงหลี่ม่พู ดู เบำ ๆ ท่ำมกลำงควำมว่ำงเปล่ำ แต่เงำไหววูบที่หำยออกไป
จำกครรลองสำยตำนันท
้ ำให้ เขำรู้วำ่ คนของตนได้ ออกไปจัดกำรตำมคำสัง่ แล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 256

เมื่อคืนนี ้ หลังจำกที่ร่ำงจดหมำยหย่ำเสร็ จเขำก็ตระหนักได้ ว่ำซ่งจิวจื่อ

แต่งเข้ ำมำเพรำะสมรสพระรำชทำน หำกจะให้ นำงหย่ำออกไปก็ต้องได้ รับควำม
เห็นชอบจำกองค์ฮ่องเต้ ซึ่งหำกเขำทำเช่นนันก็
้ เหมือนกับกำรกลับคำพูดของตนที่
เคยกรำบทูลขอสมรสพระรำชทำนนี ้
ดังนันจำงหลี
้ ม่ จู่ ึงคิดแผนกำรขึ ้นมำใหม่โดยจะให้ จำงหย่งสือแต่งเมียรอง
เข้ ำจวน เพื่อที่จะได้ มีสตรี เข้ ำไปงัดข้ อกับซ่งจิวจื่อในเรื อนนันได้
้ แต่เมื่อคิดให้ ถี่ถ้วน
แล้ วแผนกำรนี ้ก็เป็ นอันต้ องพับเก็บไปเพรำะไม่มีสตรี หน้ ำไหนจะยอมแต่งเข้ ำมำ
เพื่อเป็ นเมียรองต่อจำกซ่งจิวจื่อเป็ นแน่ สุดท้ ำยเขำก็หำมำได้ แค่นำงโลมสองคนที่
ซื ้อขำดมำจำกหอสรำญรมย์อย่ำงเร่งด่วนเพียงเท่ำนัน้
ยำมนี ้อัครมหำเสนำบดีจำงก็รอแค่ให้ ขำ่ วลือที่ตวั เองจัดกำรปล่อยออกไป
ถูกส่งต่อไปทัว่ แว่นแคว้ น หลังจำกนี ้เขำก็จะดำเนินแผนกำรสุดท้ ำยเพื่อกำจัดซ่ งจิ
วจื่อออกจำกตระกูลจำงได้ เสียที
เมื่อคิดได้ เช่นนี ้จำงหลี่ม่กู ็หวั เรำะอย่ำงพึงพอใจ พลำงนัง่ คิดถึงคืนวันที่
จวนแห่งนี ้จะไม่มีซง่ จิวจื่ออำศัยอยูอ่ ีกต่อไป...

ณ เรื อนหนิงเหอ
หลังจำกกลับมำทุกกคนก็ไปรวมตัวกันอยูท่ ี่โถงของเรื อน ยำมนี ้สองสตรี ผ้ ู
งดงำมกำลังคุกเข่ำด้ วยเนื ้อตัวที่สนั่ เทำอย่ำงห้ ำมไม่อยู่
“พวกเจ้ ำเป็ นนำงโลมชันสู
้ งอย่ำงนันรึ
้ ”
สองสตรี ที่กำลังคุกเข่ำโขกศีรษะทันทีที่ซ่งจิวจื่อพูดจบ ก่อนจะยอมรั บ
ควำมจริ งออกมำเสียหมดเปลือกเลยทีเดียว
257 | Queenrabbit

“คุณหนูซ่ง พวกบ่ำวผิดไปแล้ ว พวกบ่ำวเป็ นเพียงแค่นำงโลมธรรมดำที่

ถูกซื ้อตัวออกมำเพียงเท่ำนัน้ หำกรู้ ว่ำต้ องเข้ ำมำสร้ ำงควำมแตกแยกให้ คณ
ุ หนูซง่
แล้ วล่ะก็ พวกบ่ำวไม่กล้ ำอย่ำงแน่นอนเจ้ ำค่ะ!”
ถึงแม้ ว่ำผู้อื่นจะไม่ร้ ู ถึงควำมร้ ำยกำจของซ่งจิวจื่อ แต่ในวงกำรนำงโลม
นันชื
้ ่อเสียงของนำงจัดว่ำน่ำกลัวที่สดุ เลยทีเดียว หำกจะให้ ย้อนไปถึงเรื่ องที่สร้ ำง
ควำมหวำดกลัวอย่ำงถึงที่สดุ ให้ พวกนำงทุกคน ย่อมต้ องเป็ นเรื่ องเล่ำจำกเมื่อห้ ำปี
ก่อนยำมที่คณ
ุ หนูซง่ เริ่ มกุมอำนำจในจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำใหม่ ๆ
ยำมนันในจวนแม่
้ ทพั พิชิตบูรพำมีอดีตนำงโลมนำมว่ำกุ้ยเหมยเป็ นฮูหยิน
ห้ ำที่กำลังเข้ ำสูย่ คุ เฟื่ องฟูเพรำะกำลังตังครรภ์
้ พวกนำงได้ ข่ ำวมำว่ำกุ้ยเหมยได้ ทำ
เรื่ องบำงอย่ำงให้ คณ
ุ หนูซ่งไม่พอใจ ซ่งจิวจื่อจึงจัดกำรกำจัดตังแต่
้ สตรี นำงนันยั
้ น
ไปถึงหอนำงโลมที่เลี ้ยงดูอ้ มุ ชูนำงมำจนถูกลบหำยไปจำกเมืองหลวงเลยทีเดียว
ถึงแม้ วำ่ เรื่ องเล่ำอำจจะถูกเสริ มเติมแต่งมำบ้ ำง แต่ฮูหยินห้ ำแห่งจวนแม่
ทัพซ่งและหอนำงโลมแห่งนันก็
้ หำยไปในช่วงห้ ำปี ก่อนจริ ง ๆ อีกทังเมื
้ ่อไม่นำนมำนี ้
หวัง ซู เ ซี ย วจำกหอบัน ดำลสุข ก็ ต้ อ งอยู่อ ย่ ำ งระทมขมขื่ น เพรำะมี ซ่ง จิ ว จื่ อ อยู่
เบื ้องหลังเป็ นแน่แท้
เพียงแค่เรื่ องพวกนี ้ก็ทำให้ ไม่มีใครหน้ ำไหนอยำกจะยุง่ เกี่ยวกับซ่งจิวจื่อ
แล้ ว แล้ ว สตรี ตัว เล็ ก ๆ อย่ ำ งพวกนำงเล่ำ จะผ่ ำ นพ้ น คื น วัน อัน น่ำ หวำดกลัว
หลังจำกนี ้ไปได้ อย่ำงไรกัน
“ถ้ ำเช่นนันพวกเจ้
้ ำเก่งศิลปะอย่ำงกำรวำดภำพใช่หรื อไม่”
คำถำมที่ไม่เข้ ำกับสถำนกำรณ์ ของซ่งจิ วจื่ อทำให้ สตรี ทงั ้ สองเงยหน้ ำ
ขึ ้นมำอย่ำงงงงัน แต่เมื่อเห็นสำยตำจริ งจังของคุณหนูซ่งที่ยืนอยูต่ รงหน้ ำแล้ วก็รี บ
 บุพเพเล่ห์รัก | 258

พยักหน้ ำอย่ำงแข็งขันในทันที จะอย่ำงไรพวกนำงก็ขำยศิลป์ ดังนันกำรวำดภำพ

้
ดีดพิณ เดินหมำก ย่อมต้ องฝึ กให้ พอเชี่ยวชำญอยูบ่ ้ ำง
“อืม แล้ วจัดสวนเล่ำ”
ซ่งจิวจื่อถำมพลำงมองออกไปยังสวนหน้ ำเรื อนอย่ำงครุ่ นคิด ยำมนี ้นำง
ตระหนักได้ แล้ วว่ำพวกตนนันไม่
้ สำมำรถทำสวนให้ ออกมำเหมือนสวนได้ เป็ นแน่
ดังนันก็
้ ให้ คนที่มีหวั ด้ ำนพวกนี ้หน่อยมำจัดกำรก็แล้ วกัน
“ถ้ ำอย่ำงนันข้
้ ำขอยกสวนนี ้ให้ พวกเจ้ ำจัดกำรตำมใจเลยแล้ วกัน ค่อย ๆ
จัดกันไปไม่ต้องรี บร้ อนเพรำะเรื อนนี ้ไม่มีผ้ อู ื่นอยูอ่ ีกนอกจำกพวกข้ ำสีค่ นดังนันพวก
้
เจ้ ำต้ องออกแรงกันเองแล้ ว หำกขำดเหลืออะไรก็ไปบอกเหม่ยฉีให้ นำงช่วยจัดกำร
ให้ ก็แล้ วกัน”
หลัง จำกพูดจบซ่งจิ วจื่ อ ก็ เ ดิน จูงมือ สำมีข องตนออกมำข้ ำงนอก โดย
ปล่อยให้ เหม่ยฉีและหย่งฉีจดั กำรดูแลสตรี สองนำงที่กำลังนัง่ อ้ ำปำกค้ ำงพลำงมอง
ไปยังสวนที่มีสภำพเหมือนเป็ นสมรภูมิรบเอำไว้
“ภรรยำ ให้ พวกนำงเข้ ำมำเช่นนี ้จะไม่เป็ นไรจริ ง ๆ หรื อ”
จำงหย่งสือขมวดคิ ้วแน่นก่อนจะถำมซ่งจิงจื่อด้ วยควำมเป็ นห่วง เพรำะ
เมื่อคืนนี ้พึ่งจะมีคนบุกเข้ ำมำในเรื อนของพวกตนทำให้ ร้ ู สกึ ว่ำไม่สำมำรถไว้ ใจใคร
ได้ เลยจริ ง ๆ
“ไม่เป็ นไรหรอก เจ้ ำเห็นสภำพสวนตรงหน้ ำก็ คงรู้ วำ่ หำกพวกเรำดึงดันที่
จะทำกันเองต่อไป แทนที่จะเป็ นสวนสวยอย่ำงที่ต้องกำร สุดท้ ำยอำจจะไม่เหลือ
ต้ นไม้ สกั ต้ นเลยก็เป็ นได้ ”
“ข้ ำไม่ได้ หมำยควำมอย่ำงนันเสี
้ ยหน่อย!”
259 | Queenrabbit

ซ่งจิวจื่อพูดด้ วยรอยยิ ้มน้ อย ๆ ทำให้ จำงหย่งสือต้ องนิ่วหน้ ำเหมือนจะรู้

ว่ำนำงกำลังแกล้ งทำเป็ นไม่ร้ ูเรื่ องที่เขำต้ องกำรจะสือ่ ท่ำทีกึ่งโกรธกึ่งกังวลเช่นนี ้ทำ
ให้ ซง่ จิวจื่อถอนหำยใจยำวก่อนจะเปลีย่ นสีหน้ ำเป็ นจริ งจังแทน
“หย่งสือ หลังจำกวันนี ้ไปหำกได้ ยิ นอะไรก็อย่ำไปใส่ใจมัน และถ้ ำหำก
เรื่ องเป็ นไปตำมที่ข้ำคิดไว้ แล้ วละก็ หน้ ำที่ของพวกเรำนันก็
้ เพียงแค่ใช้ ชีวิตไปเรื่ อย
ๆ ก็พอแล้ ว”
“บิดำของเจ้ ำฉลำดหลักแหลมยิ่งนัก วำงแผนได้ อย่ำงแยบยลจนข้ ำไม่
ต้ องลงมือเองแม้ แต่น้อยเลยทีเดียว”
หำกนำงคิดถูกว่ำเป้ำหมำยของจำงหลีม่ คู่ ืออะไรแล้ วล่ะก็ เขำจะยังไม่สง่
คนเข้ ำมำทำร้ ำยพวกนำงในเร็ ววันเป็ นแน่ แต่ถึงจะมำก็เชิญดำหน้ ำกันเข้ ำมำได้
เลยเพรำะครำนี ้พวกนำงนันเตรี
้ ยมตัวพร้ อมต้ อนรับขับสู้คนเหล่ำนันไว้
้ เป็ นอย่ำงดี
เลยทีเดียว...

ผ่ำนไปไม่กี่วนั ทัว่ เมืองหลวงก็มีขำ่ วลือให้ พดู คุยกันอย่ำงสนุกสนำนเพิ่ม

ขึ ้นมำอีกหนึ่งเรื่ อง ผู้คนต่ำงเล่ำลือกันว่ำสะใภ้ สำมและคุณชำยสำมแห่งจวนอัคร
มหำเสนำบดีจำงต้ องกำรเพิ่มรสรักให้ เข้ มข้ นขึ ้นไปอีก จึงลงทุนซื ้อนำงโลมจำกหอ
สรำญรมย์ไปสองนำง เพื่อใช้ กำรในยำมเสพสมร่วมกัน
ร่ วมกัน! นี่หมำยควำมว่ำคุณชำยผู้นนใช้
ั ้ สตรี พร้ อมกันสำมนำงเชียวรึ !
เกินไปแล้ ว! อีกทังซ่ ้ ่อบริ สทุ ธิ์
้ งจิวจื่อยังยอมอีกด้ วย ไหนใครว่ำคุณชำยท่ำนนันใสซื
ดุจเด็กน้ อยที่ต้องกำรมำรดำปกป้องไงเล่ำ! หรื อว่ำ หรื อว่ำเขำจะโดนบังคับกัน!
เรื่ องเช่นนี ้ชำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงเล่ำลือกันอย่ำงเปิ ดเผย ทำให้ สร้ ำงควำม
 บุพเพเล่ห์รัก | 260

อับอำยแก่จวนอัครมหำเสนำบดีจำงที่ไม่เคยด่ำงพร้ อยแม้ แต่น้อยยิ่งนัก แต่เรื่ องนี ้

เป็ นสิ่งที่ซ่งจิวจื่อคำดกำรณ์ได้ ตงแต่
ั ้ รับสตรี สองนำงนันเข้
้ ำมำในเรื อนแล้ วนำงจึง
ไม่ได้ ติดใจอะไร แต่เรื่ องที่ทำให้ พวกนำงตึงเครี ยดคือข่ำวลือเล็ก ๆ แต่ทว่ำเป็ นเรื่ อง
ใหญ่อีกเรื่ องหนึง่ เสียมำกกว่ำ
“ได้ เรื่ องมำอย่ำงไรบ้ ำง”
ซ่งจิวจื่อสอบถำมหย่งฉีที่พึ่งกลับมำจำกกำรออกไปสืบเรื่ องข่ำวลือนัน้
ด้ วยใบหน้ ำเป็ นกังวล แต่เมื่อเห็นท่ำทำงอึกอักของเขำและสำยตำเป็ นห่วงที่มองไป
ยังสำมีของตนแล้ วนำงก็ต้องเงียบลงก่อนจะเข้ ำไปพูดกับจำงหย่งสือด้ วยควำม
หนักใจ
“หย่งสือ...เรื่ องนี ้เจ้ ำรับไหวแน่หรื อ”
จำงหย่งสือที่นิ่งเงียบมำนำนเงยหน้ ำขึ ้นมำสบตำซ่งจิวจื่อ เขำนิ่งไปอีก
พักใหญ่ด้วยใบหน้ ำโศกเศร้ ำเสียใจอย่ำงถึงที่สดุ
ข่ำวลือที่สองเป็ นเรื่ องมำรดำของจำงหย่งสือ ข่ำวนี ้เป็ นเรื่ องเล่ำปำกต่อ
ปำกไม่พดู กันอย่ำงเปิ ดเผย แต่ไม่ร้ ู เพรำะเหตุใดผู้คนจึงรู้ กันไปทั่ วเช่นนี ้ ข่ำวนันมี
้
เนื ้อควำมอยู่ว่ำ คุณชำยสำมแห่งจวนอัครมหำเสนำบดีจำงเป็ นลูกชู้ แต่จำงหลี่มู่
เห็นแก่ควำมรักที่มีตอ่ มำรดำของเขำจึงยอมรับเลื ้ยงดูไว้ เหมือนบุตรของตน
แต่ทว่ำ หลังจำกที่คณ
ุ ชำยสำมได้ แต่งงำนกับซ่งจิวจื่อ นิสยั ของเขำก็ออก
ลำยกลำยเป็ น ชำยผู้มัก มำกในกำมเหมื อ นมำรดำ ท ำให้ ค นในจวนอัค รมหำ
เสนำบดีจำงอดทนไม่ไหวจึงเผลอหลุดปำกเรื่ องนี ้ออกมำในที่สดุ
ยำมเมื่อได้ ยินข่ำวเรื่ องนี ้ครัง้ แรก จำงหย่งสือก็นิ่งอึ ้งไปและไม่ยอมพูดจำ
กับใครแม้ แต่คนเดียว ทำให้ ซง่ จิวจื่อรู้สกึ เป็ นกังวลยิ่งนัก สุดท้ ำยจึง ได้ แต่จดั กำรให้
261 | Queenrabbit

หย่งฉี ออกไปแจ้ งสำยข่ำว ให้ สืบสำวเรื่ องรำวของข่ำวลือนีม้ ำอย่ำงละเอียด ซึ่ง

เบื อ้ งลึก เบื อ้ งหลังเป็ น อย่ำงไรนัน้ หย่ง ฉี คงปะติด ปะต่อได้ ห มดแล้ ว แต่ที่ ยังไม่
รำยงำนมำน่ำจะเป็ นเพรำะกังวลเรื่ องควำมรู้สกึ ของจำงหย่งสือเสียมำกกว่ำ
“พูดมำเถอะ ข้ ำก็อยำกจะเข้ ำใจเช่นกันว่ำเพรำะเหตุใดท่ำนพ่อจึงเกลียด
ข้ ำยิ่งนัก”
หลัง จำกเงี ย บไปนำนจำงหย่ง สือ ก็ เ ปิ ดปำกพูด ด้ ว ยแววตำเหมือ นได้
ตัดสินใจในอะไรบำงอย่ำง เขำกำมือแน่นด้ วยควำมเป็ นกังวลจนซ่งจิวจื่อต้ องเอื ้อม
มือเข้ ำไปจับเอำไว้ เพื่อแสดงให้ เห็นว่ำนำงจะผ่ำนเรื่ องนี ้ไปพร้ อม ๆ กับเขำเช่นกัน
มื อ ที่ เ อื อ้ มมำและแววตำมุ่งมั่น ของซ่งจิ วจื่ อ นัน้ ท ำให้ จำงหย่งสือรู้ สึก
อบอุ่นหัวใจขึ ้นมำอย่ำงน่ำประหลำด และควำมอบอุ่นนี ้ทำให้ เขำตระหนักได้ ว่ำ
ถึงแม้ ก่อนหน้ ำนี ้ยำมที่มีเรื่ องร้ ำย ๆ เกิดขึ ้นเขำจะไม่เคยมีใครเคียงข้ ำงหรื อคอยรับ
ฟั งมำก่อน แต่ยำมนี ้เขำไม่ได้ ตัวคนเดียวอีกต่อไปแต่ยงั มีคนคอยห่วงใยและร่ วม
ก้ ำวเดินต่อไปอย่ำงซ่งจิวจื่ออยูข่ ้ ำงกำยกัน
เมื่อใจสงบลงจำงหย่งสือก็เข้ ำใจแล้ วว่ำกำรก้ ำวผ่ำนเรื่ องเลวร้ ำยนันไม่
้ ได้
ยำกอย่ำงที่เคย อำจเป็ นเพรำะมืออันอบอุน่ ที่กมุ อยู่ หรื อเป็ นเพรำะสำยตำเป็ นห่วง
ของสองพี่น้องที่ไม่ยอมเอ่ยปำกอะไร ทำให้ หัวใจของเขำรู้ สึกเหมือนได้ รับกำร
เยียวยำจำกควำมโศกเศร้ ำเสียใจในทันที
จำงหย่งสือพยักหน้ ำยืนยันว่ำตนไม่เป็ นไรอีกครัง้ ด้ วยแววตำใสกระจ่ำง
ท่ำทำงของเขำทำให้ หย่งฉีเริ่ มเปิ ดปำกเล่ำเรื่ องรำวที่เขำได้ รับมำให้ ทกุ คนได้ ร้ ูกนั
“มำรดำของคุณชำยสำมเป็ นบุตรสำวของขุนนำงขันเจ็
้ ดที่ไม่มีบทบำท
ทำงรำชสำนักเท่ำใดนัก เพรำะควำมงดงำมอย่ำงหำใครเปรี ยบไม่ได้ ถกู ตำต้ องใจ
 บุพเพเล่ห์รัก | 262

ของจำงหลี่มู่ จึงได้ ถกู ส่งตัวเข้ ำมำเป็ นฮูหยินสำมแห่งจวนเสนำบดีจำงแห่งกรมขุน

นำงในขณะนัน”
้
“แต่ควำมจริ งแล้ วฮูหยินสำมเคยมีคนรั กที่เป็ นคู่หมันคู
้ ่หมำยตังแต่
้ วยั
เยำว์มำก่อน แต่ชำยผู้นนเป็
ั ้ นแค่ทหำรชันประทวนซึ
้ ่งไม่อำจเทียบเท่ำกับเสนำบดี
กรมขุนนำงได้ บิดำของนำงจึงบังคับให้ ถอนหมันกั
้ บชำยผู้นนและแต่
ั้ งกับจำงหลีม่ ู่
แทน”
“ตำมที่ได้ สืบมำ หลังจำกแต่งงำนมำรดำของท่ำนเคยพบกับชำยผู้นนั ้
เพียงครัง้ เดียวคือก่อนที่จะตังครรภ์
้ ท่ำน เพรำะเหตุนนท
ั ้ ำให้ จำงหลี่ม่รู ้ ู สึกระแวง
สงสัยมำโดยตลอดว่ำคุณชำยเป็ นบุตรของเขำหรื อว่ำของคนอื่น แต่เรื่ องจริ งเป็ น
เช่นไรนันคนของเรำไม่
้ อำจสืบสำวต่อไปได้ อีกแล้ ว เพรำะหลังจำกมำรดำของท่ำน
เสียไปทหำรผู้นนก็
ั ้ หำยสำบสูญไปเช่นกัน”
หลังจำกฟั งเรื่ องรำวทังหมดจำกหย่
้ งฉี ยำมนี ้จำงหย่งสือเข้ ำใจแล้ วว่ำ
เหตุใดบิดำของตนจึงจงเกลียดจงชังเขำยิ่งนัก แต่ผ่ำนไปไม่นำนนักเขำก็เริ่ มขมวด
คิ ้วแน่นด้ วยควำมกังวลอีกครัง้
“หำกข้ ำไม่ใช่ลกู ของท่ำนพ่อก็แสดงว่ำ...มำรดำของข้ ำเป็ นเช่นนัน...”
้
จำงหย่งสือดวงตำแดงก่ำกับเรื่ องที่มำรดำของคนเป็ นดัง่ ที่ผ้ ูคนเล่ำลือกัน
ท่ำทำงของเขำนันท
้ ำให้ ซง่ จิวจื่อรี บพูดเพื่อแก้ ควำมเข้ ำใจของเขำเสียใหม่ในทันที
“หย่งสือ อย่ำพึ่งตัดสินคนจำกคำเล่ำลือของผู้อื่น มำรดำของเจ้ ำคลอด
บุตรชำยที่ดีเช่นนี ้ออกมำ ข้ ำเชื่อว่ำนำงย่อมต้ องเป็ นคนดีเช่นกัน หำกเจ้ ำเป็ นบุตร
ของผู้อื่นแล้ วอย่ำงไรเล่ำ เรำไม่มีทำงกลับไปแก้ ไขอดีตได้ อยูแ่ ล้ ว สิง่ ที่เรำทำได้ ก็แค่
ใช้ ชีวิตต่อไปให้ ดี อย่ำให้ ชีวิตที่มำรดำของเจ้ ำมอบให้ นี ้ต้ องสูญเวลำไปกับควำม
263 | Queenrabbit

โศกเศร้ ำเสียใจ”
“ชีวิตของเจ้ ำเป็ นตัวเจ้ ำที่กำหนดเอง หำกจมอยู่กบั ควำมเศร้ ำโศก ผู้คน
รอบกำยเจ้ ำก็พร้ อมที่จะเศร้ ำโศกไปกับเจ้ ำ แต่หำกเลือกที่จะเดินต่อไปข้ ำงหน้ ำ
ขอให้ มั่น ใจว่ำ พวกข้ ำ จะจับ มื อ เจ้ ำ ไว้ ใ ห้ มั่น และก้ ำ วเดิ น ไปพร้ อม ๆ กัน อย่ำ ง
แน่นอน”
ซ่งจิวจื่อพูดด้ วยดวงตำแน่วแน่เสียจนทำให้ จำงหย่งสือเข้ ำใจและเชื่อมัน่
ในมำรดำของตน นัน่ น่ะสิ! เขำจะเสียใจไปทำไมในเมื่อเขำยังมีภรรยำอยูต่ รงนี ้ชำย
หนุม่ พยักหน้ ำช้ ำ ๆ เพื่อแสดงให้ เห็นว่ำเขำเข้ ำใจในสิง่ ที่ซง่ จิวจื่อต้ องกำรบอกทำให้
นำงยกยิ ้มขึ ้นมำอย่ำงยินดี
ในขณะที่เหตุกำรณ์ กำลังดีขึน้ หนึ่งในนำงโลมที่ผันตัวไปเป็ นคนสวน
จำเป็ นก็เคำะประตูพลำงรำยงำนข่ำวด้ วยน ้ำเสียงกล้ ำ ๆ กลัว ๆ ว่ำ
“คุณหนูเจ้ ำคะ พ่อบ้ ำนจีบอกว่ำนำยท่ำนเรี ยกตัวคุณหนูกบั คุณชำยสำม
เจ้ ำค่ะ”
ซ่งจิวจื่อรี บหันไปมองสำมีของตนด้ วยควำมกังวลใจอีกครัง้ เพรำะนำงรู้
ว่ำกำรเรี ยกตัวครัง้ นี ้หมำยถึงอะไร แต่ครำนี ้จำงหย่งสือไม่มีท่ำทีอ่อนแออีกต่อไป
แล้ ว เขำพยักหน้ ำอย่ำงช้ ำ ๆ และลุกขึ ้นเพื่อเดินออกไปด้ วยดวงตำแน่วแน่อ ย่ำงที่
ไม่เคยเป็ นมำก่อน
“ไปกันเถิด”
ซ่งจิวจื่อลุกขึ ้นจับจูงมือสำมีของตนและก้ ำวเดินไปยังโถงใหญ่ด้วยกัน
อย่ำงมัน่ คง โดยปล่อยให้ สองพี่น้องอยูท่ ี่เรื อนเพื่อรอรับเหตุกำรณ์ที่กำลังจะเกิดขึ ้น
 บุพเพเล่ห์รัก | 264

บรรยำกำศในห้ องโถงไม่ตำ่ งจำกครำก่อนเลยแม้ แต่น้อย ทุกคนยังคงนัง่

ประจ ำที่ ข องตนด้ ว ยแววตำดูแ คลนพวกซ่ง จิ ว จื่ อ เช่ น เดิ ม แต่ค รำวนี ก้ ลับ เพิ่ ม
ควำมสุขสมใจเข้ ำมำด้ วยอีกหลำยส่วน
จำงหลี่ม่มู องคนทังสองที
้ ่กำลังเดินเข้ ำมำด้ วยแววตำเหยียดหยำม เขำ
มองไปยังจำงหย่งสือบุตรชำยที่เขำไม่เคยคิดว่ำเป็ นบุตรของตนก่อนจะพูดขึ ้นมำว่ำ
“พวกเจ้ ำรู้หรื อไม่วำ่ ข้ ำเรี ยกพวกเจ้ ำมำเพรำะเหตุใด”
ซ่งจิวจื่อกำลังจะก้ ำวเข้ ำไปตอบแต่จำงหย่งสือกลับเป็ นคนก้ ำวนำไปก่อน
จะตอบด้ วยน ้ำเสียงชัดถ้ อยชัดคำว่ำ“หย่งสือไม่ทรำบ”
หึ! อัครมหำเสนำบดีจำงแค่นเสียงก่อนจะลุกขึน้ ตวำดบุตรไม่ได้ เ รื่ อ ง
ตรงหน้ ำ ด้ ว ยน ำ้ เสี ย งโกรธเกรี ย้ ว เสี ย จนเหล่ำ ภรรยำและอนุข องเขำยัง ต้ อ ง
หวำดกลัว
“จะไม่ร้ ู ได้ อย่ำงไร! เรื่ องของพวกเจ้ ำมันฉำวโฉ่ไปทัว่ จวนของข้ ำไม่เคยมี
เรื่ องด่ำงพร้ อยแม้ แต่น้อยกลับต้ องมำเสื่อมเสียเพรำะลูกสำส่อนเช่นเจ้ ำ! วันนี ้หำก
ไม่ได้ ลงโทษพวกเจ้ ำในวันนี ้ข้ ำก็ขอไม่เป็ นอัครมหำเสนำบดีอีกต่อไปแล้ ว!”
คำว่ำลูกสำส่อนที่จำงหลี่ม่พู ูดออกมำทำให้ จำงหย่งสือถึงกับตัวสัน่ เทำ
ด้ วยควำมสะเทือนใจ แต่ซ่งจิวจื่อเดินเข้ ำไปเคียงข้ ำงเขำก่อนจะกระชับมือชำย
หนุม่ ไว้ แน่นเพื่อส่งกำลังใจให้ แก่เขำ
“ท่ำนพ่อสำมีต้องกำรลงโทษพวกเรำอย่ำงไรเล่ำ หำกจะโบยจะตี ข้ ำขอ
บอกไว้ ตรงนี ้เลยว่ำหำกใครกล้ ำก็ลองเข้ ำมำทดสอบดู!”
ซ่งจิวจื่อไม่พดู เปล่ำแต่นำงปล่อยจิตสังหำรออกมำด้ วย ทำให้ เหล่ำสตรี ที่
อยู่รอบด้ ำนถึงกับตกใจถอยหนีกนั ไปด้ วยควำมหวำดกลัว บำงรำยที่ทนไม่ไหวถึง
265 | Queenrabbit

ขันสลบไปเลยก็
้ ยงั มี
ไอสังหำรเข้ มข้ นอย่ำงไม่เกรงใจใครของซ่งจิวจื่อ ทำให้ เด็กรับใช้ ที่เตรี ยม
ตัวเอำไว้ ว่ำหำกได้ รับคำสัง่ ก็จะเข้ ำมำลำกพวกเขำไปโบยตีต้องถอยห่ำงออกไป
จำกห้ องโถงด้ วยควำมกลัวตำย
กำรท้ ำทำยอย่ำงซึ่ง ๆ หน้ ำของซ่งจิวจื่อนี ้ทำให้ อคั รมหำเสนำบดีจำงกัด
ฟั นแน่นด้ วยควำมโกรธ จะอย่ำงไรเขำก็เป็ นถึงผู้มีอำนำจในรำชสำนักที่มีแต่คนนับ
หน้ ำถือตำอยูม่ ำกมำย จะให้ สตรี ไร้ ยำงอำยรุ่ นรำวครำวลูกมำเหยียบหน้ ำกันเช่นนี ้
ได้ อย่ำงไรกัน
“องครักษ์ จบั สองคนนี ้และคนของพวกมันโยนออกไป ห้ ำมให้ พวกมันก้ ำว
เข้ ำมำในจวนแห่งนี ้อีก ประกำศออกไปให้ ทุกคนได้ ร้ ู ว่ำเจ้ ำเด็กนี่ไม่ใช่ลกู ข้ ำ จาง
หย่ งสือและซ่ งจิวจื่อจะถูกลบชื่อออกจากลาดับวงศ์ ตระกูลจางตัง้ แต่ วันนี ้
เป็ นต้ นไป!”
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 266

ตอนที่ 21 ครอบครัว
คำประกำศของอัครมหำเสนำบดีจำงทำให้ ทกุ คนในโถงเบิกตำกว้ ำงด้ วย
อำรมณ์หลำกหลำย พวกเขำไม่คิดเลยว่ำเหตุกำรณ์ในวันนี ้จะทำให้ จำงหลีม่ ถู่ ึงขัน้
ลบชื่อคนทังสองออกจำกล
้ ำดับวงศ์ตระกูล แต่หำกคิดให้ ดีเป็ นเช่นนี ้ก็ดีกว่ำลงโทษ
โดยกำรโบยตีเป็ นไหน ๆ เพรำะไม่ว่ำจะอย่ำงไรเจ้ ำเด็กไร้ ประโยชน์ จะต้ อ งถูก
ลงโทษทำงจิตใจอย่ำงใหญ่หลวงแน่นอน
แต่ เ มื่ อ ทุ ก คนหัน ไปทำงจำงหย่ ง สื อ เพื่ อ ดู เ รื่ อ งสนุ ก แล้ ว ก็ ต้ องรู้ สึ ก
ประหลำดใจเป็ นอย่ำงยิ่ง เพรำะเขำดูสงบนิ่งด้ วยแววตำเศร้ ำโศกเพียงเท่ำนัน้ แต่
ไม่มีทีทำ่ ว่ำจะร้ องไห้ ฟมู ฟำยเหมือนที่ทกุ คนคำดกำรณ์ไว้ เลยแม้ แต่น้อย
“ในเมื่อที่แห่งนีไ้ ม่เคยมอบคำว่ำครอบครั วให้ แก่เจ้ ำ พวกเรำก็ ออกไป
สร้ ำงครอบครัวของเรำเองก็แล้ วกัน”
ซ่ ง จิ ว จื่ อ เดิ น เข้ ำ ไปจับ จูง มื อ สำมี ข องตนเอำไว้ พ ลำงมองไปยัง เหล่ำ
องครักษ์ ที่กำลังก้ ำวเข้ ำมำทำงพวกนำงด้ วยสำยตำน่ำกลัว
“พวกข้ ำเดินออกไปด้ วยตัวเองได้ ไม่รบกวนคนของจวนท่ำนอัครมหำ
เสนำบดีจำงแล้ ว”
267 | Queenrabbit

คำพูดที่ซ่งจิวจื่อใช้ เรี ยกขำนจำงหลี่ม่เู ปลี่ ยนจำกพ่อสำมีเป็ นห่ำงเหินใน

ฉับพลัน นำงก้ ำวเดินเพื่อนำสำมีของตนออกจำกจวนด้ วยท่ำทำงไม่แยแสว่ำพวก
นำงจะยังคงได้ อยู่ในตระกูลนี ้ต่อไปหรื อไม่ แต่ยงั ไม่ทนั จะก้ ำวเดินไปถึงไหน จำง
หย่งสือก็รัง้ ตัวไว้ และก้ ำวเข้ ำไปหำอัครมหำเสนำบดีจำงเสียก่อน
“หย่งสือขอขอบคุณบิดำที่เลี ้ยงดูบตุ รมำจนเติบใหญ่ถึงเพียงนี ้ นับจำกนี ้
ไปขอให้ ทำ่ นโปรดรักษำตัวด้ วย”
จำงหย่งสือคุกเข่ำคำนับจำงหลี่ม่ดู ้ วยดวงตำแน่วแน่ เขำเข้ ำใจแล้ วว่ำ
สุดท้ ำยบิดำของเขำก็ไม่นบั ว่ำตนเป็ นบุตรอยู่ดี ยำมนี ้หำกกำรออกจำกตระกูลจำง
เป็ นเรื่ องที่ดีที่สดุ ต่อครอบครัวใหม่ของเขำ ครอบครั วที่จะร่ วมกันสร้ ำงกับซ่งจิวจื่อ
เขำก็พร้ อมที่จะยอมรับมันและก้ ำวเดินออกไปด้ วยจิตใจที่เข้ มแข็งกว่ำเดิม
ผู้คนในห้ องโถงเดินตำมไปดูสองสำมีภรรยำที่จับจูงมือกันก้ ำวออกไป
จำกจวน เมื่อออกไปถึงก็พบสองพี่น้องที่ดคู ้ นุ หน้ ำคุ้นตำยืนอยู่หน้ ำรถม้ ำที่ใส่ข้ำว
ของเตรี ยมเอำไว้ รำวกับรู้วำ่ พวกเขำจะถูกขับไล่ออกจำกจวนในวันนี ้
“คุณหนู ข้ ำวของที่สำคัญถูกจัดเก็บออกมำเรี ยบร้ อยแล้ วเจ้ ำค่ะ ”
จำงหลี่มทู่ ี่เดินตำมออกมำทีหลัง เมื่อได้ เห็นพวกซ่งจิวจื่อเดินไปขึ ้นรถม้ ำ
โดยไม่มีท่ำทีเสียใจเลยแม้ แต่น้อยก็อดรู้ สึกเสียหน้ ำไม่ได้ เขำจึงรี บสัง่ ให้ องครั กษ์
เข้ ำไปขัดขวำงพวกนำงไว้
“ล้ อมรถม้ ำคันนันไว้
้ ! เข้ ำไปตรวจค้ นว่ำนำงเอำอะไรของจวนเรำออกไป
บ้ ำง!”
เหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้นหน้ ำจวนอัครมหำเสนำบดีจำงทำให้ ชำวบ้ ำนร้ ำนรวง
ต่ำงเข้ ำมำมุงดูด้วยควำมสนอกสนใจ ซ่งจิวจื่อหรี่ ตำมองผู้คนมำกมำยที่เริ่ มเข้ ำมำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 268

รำยล้ อมเพื่อชมเรื่ องสนุก แล้ วก็เกิดควำมคิดอะไรบำงอย่ำงขึ ้นจึงเปิ ดม่ำนของรถ

ม้ ำออกมำพลำงพูดด้ วยใบหน้ ำสงบนิ่ง
“ท่ำนอัครมหำเสนำบดีจำงอย่ำได้ กังวล ข้ ำไม่คิดจะเอำของเล็กน้ อ ย
เหล่ำนันจำกพวกท่
้ ำนหรอก เพรำะของที่มีคำ่ ที่สดุ ได้ อยูใ่ นมือข้ ำเรี ยบร้ อยแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อพูดพลำงยกมือที่กมุ กันไว้ กบั สำมีของตนเพื่อแสดงให้ ทกุ คนเห็น
ว่ำสิ่งที่มีค่ำที่สดุ นันคื
้ ออะไรหรื อใครกันแน่ แต่เมื่อเห็นฝ่ ำยตรงข้ ำมยังคงดึงดันจะ
เข้ ำมำค้ นรถม้ ำของนำงให้ ได้ ซ่งจิวจื่อก็เปลีย่ นท่ำทีเป็ นโกรธขึ ้งและพูดเสียงดังด้ วย
ใบหน้ ำถมึงทึงจนคนรอบด้ ำนได้ ยินคำพูดของนำงทุกคำ
“นอกจำกหย่งสือแล้ วข้ ำไม่ได้ เอำอะไรในจวนท่ำนออกมำสักอย่ำงเดียว
แม้ แต่สตรี จำกหอนำงโลมสองนำงที่ท่ำนพยำยำมยัดเยียดให้ พวกเรำ ข้ ำยังไม่นำ
พวกนำงออกมำด้ วยเลย!”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ ผ้ คู นต่ำงพูดคุยกันเสียงดังเซ็งแซ่ แสดงว่ำอัคร
มหำเสนำบดีจำงเป็ นผู้ส่งสตรี สองนำงให้ พวกซ่งจิวจื่อใช่หรื อไม่! หรื อว่ำข่ำวลือ
ก่อนหน้ ำนี ้จะไม่เป็ นควำมจริ งกัน!
เมื่อทุกคนคิดได้ เช่นนันพวกเขำก็
้ มองลอดเข้ ำไปยังใบหน้ ำและดวงตำที่
แดงก่ำด้ วยควำมอดทนอดกลันต่
้ อควำมเสียใจของชำยหนุ่มในรถม้ ำ และนึกถึง
ภำพลักษณ์ดจุ เทพบุตรตัวน้ อยที่เคยมำแวะเวียนเที่ยวเล่นในตลำดอยู่บ่อย ๆ ทำ
ให้ ชำวบ้ ำนต่ำงเทใจให้ ฝั่งซ่งจิวจื่อและตัดสินเลยว่ำคุณชำยผู้ใสซื่อเช่นนี ้ไม่มีทำง
เป็ นอย่ำงข่ำวลือแน่นอน
“ในเมื่ อ ท่ำ นกล้ ำ ที่ ลบชื่ อ พวกข้ ำ ออกจำกลำดับ วงศ์ ต ระกูลของท่ ำ น
หลังจำกนี ้พวกเรำก็จะไม่ขอยุง่ เกี่ยวกับตระกูลจำงอีกต่อไป!”
269 | Queenrabbit

ชำวบ้ ำนที่อยู่รอบด้ ำนเมื่อได้ ยินเรื่ องลบรำยชื่อก็มองเหตุกำรณ์ตรงหน้ ำ

ด้ วยควำมแตกตื่น เพรำะเรื่ องนี ้เป็ นเรื่ องใหญ่ที่ไม่ใช่วำ่ ใคร ๆ จะสำมำรถทำได้ ง่ำย
ๆ แสดงว่ำข่ำวลือที่ได้ ยินมำว่ำอัครมหำเสนำบดีจำงไม่คิดว่ำคุณชำยสำมเป็ นบุตร
ของตนก็เป็ นเรื่ องจริ งน่ะสิ!
แต่ เ รื่ อ งของผู้ ใหญ่ เ หตุใ ดต้ อ งน ำมำลงกั บ เด็ ก ที่ ไ ม่ ร้ ู เรื่ อ งรู้ รำวด้ ว ย
คุณชำยสำมก็ดเู ป็ นเด็กดีมำโดยตลอด เหตุใดท่ำนอัครมหำเสนำบดีจำงจึงต้ องทำ
ถึงขันขั
้ บไล่เขำออกจำกตระกูลเล่ำ! ควำมคิดเช่ นนี ้ทำให้ เหล่ำชำวบ้ ำนต่ำงมองไป
ยังฝั่งตระกูลจำงด้ วยควำมโมโหแทนคุณชำยสำมผู้ไม่ได้ รับควำมยุติธรรม
“ข้ ำ ขอประกำศว่ ำ นับ จำกนี จ้ ะไม่ มี คุณ ชำยสำมแห่ ง จวนอัค รมหำ
เสนำบดีจำง เพรำะหย่งสือถือเป็ นสมำชิกในครอบครัวของจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำ
แห่งตระกูลซ่งโดยขอตัดขำดควำมสัมพันธ์ทงั ้ หมดกับตระกูลจำงของพวกท่ำน!”
เมื่อพูดจบซ่งจิ วจื่ อก็ สงั่ ให้ หย่งฉี ออกรถโดยทิง้ ให้ ผ้ ูคนรอบด้ ำนคิดต่อ
กันเองว่ำเหตุกำรณ์ ที่เกิ ดขึน้ นัน้ จริ ง ๆ แล้ วเป็ นเช่นไร แต่นำงไม่ร้ ู เลยว่ำเพรำะ
เหตุกำรณ์ ในวันนีท้ ำให้ ควำมนิยมชมชอบในตัวนำงต่อชำวบ้ ำนชำวเมืองสูงขึ ้น
โดยสตรี บำงคนถึงกับเอำนำงเป็ นแบบอย่ำงของภรรยำที่ดีผ้ ปู กป้องสำมีอนั เป็ นที่
รักในยำมยำกเลยทีเดียว...
........................................

เหตุกำรณ์กำรถูกขับออกจำกตระกูลของซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือกระจำย
ไปทัว่ เมืองหลวงอย่ำงรวดเร็ ว ยำมนี ้พวกนำงยังไม่ทนั จะกลับถึงบ้ ำน ข่ ำวครำวก็
เดินทำงไปถึงล่วงหน้ ำก่อนเสียแล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 270

“ท่ำนพ่อ ข้ ำออกไปรับพวกนำงดีหรื อไม่”

ซ่งเฟิ งเสียนที่กำลังรออย่ำงตื่นเต้ นอยู่ในโถงใหญ่เริ่ มรู้ สึกนัง่ ไม่ติด เขำ
เดินไปเดินมำพลำงพูดซ ้ำ ๆ เรื่ องเดิมจนทำให้ ท่ำนแม่ทพั ซ่งถึงกับขมวดคิ ้วด้ วย
ควำมหงุดหงิด
“เลิกทำท่ำทำงน่ำรำคำญได้ แล้ ว! น้ องของเจ้ ำก็ส่งจดหมำยมำให้ แล้ ว
ไม่ใช่รึวำ่ หำกเกิดเรื่ องเช่นนี ้ขึ ้นนำงจะกลับมำหำพวกเรำทันที”
แม่ทพั ซ่งตวำดลูกชำยของตนที่ยงั คงเดินไปเดินมำไม่หยุด เขำนัง่ รอด้ วย
ท่ำทำงองอำจและสงบนิ่งสมกับเป็ นท่ำนแม่ทัพพิชิตบูรพำผู้เกรี ยงไกร แต่หำก
สังเกตให้ ดีแล้ วจะเห็นว่ำสำยตำของเขำจะเหลือบไปมองประตูจนแผ่นหลังยกออก
จำกพนักพิงเก้ ำอี ้เป็ นระยะ ๆ รำวกับรอคอยใครบำงคนอยูอ่ ย่ำงใจจดใจจ่อ
แต่จะไม่ให้ ตื่นเต้ นก็คงเป็ นไปไม่ได้ ในเมื่อพวกเขำไม่เคยคำดคิดว่ำจิวจื่อ
ของพวกตนจะทำเรื่ องที่ต้องกำรสำเร็ จได้ อย่ำงรวดเร็ วเช่นนี ้ ตอนแรกเมื่อได้ รู้ ถึง
ข้ อตกลงลับ ๆ ของนำงกับองค์ฮ่องเต้ แล้ วพวกเขำก็ร้ ู สกึ กดดันอย่ำงถึงที่สดุ เพรำะ
หำกจิวจื่อของพวกเขำไม่อำจออกจำกตระกูลจำงได้ นำงจะต้ องได้ รับผลกระทบไม่
น้ อยเลยทีเดียว
อีกทัง้ กำรที่จะออกจำกตระกูลได้ จะต้ องมีเหตุแ ละผลที่มำกมำยและ
เพียงพอ ดังนันถึ
้ งแม้ วำ่ พวกเขำจะคิดจนหัวแทบแตกก็ไม่อำจจะช่วยเหลืออะไรได้
เลยอยู่ดี แต่สดุ ท้ ำยผ่ำนไปยังไม่ถึงเดือนซ่งจิวจื่อกลับสำมำรถเดินออกมำโดยไร้
พันธะใด ๆ กับตระกูลจำงอีก จะอย่ำงไรก็อดรู้สกึ ตื่นเต้ นดีใจไม่ได้
ในขณะที่ ส องพ่ อ ลู ก ก ำลัง ถกเถี ย งกั น อยู่ นั น้ ฮุ่ ย เหลี ย นที่ ย ำมนี ไ้ ด้
กลำยเป็ นฮูหยิ นใหญ่ ของจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำก็เดินเข้ ำมำด้ วยใบหน้ ำยิ ้มแย้ ม
271 | Queenrabbit

แจ่มใส
“ท่ำนพี่ ข้ ำและน้ องหญิ งทังสองเห็
้ นว่ำจิวจื่อของพวกเรำกำลังจะกลับ
มำแล้ ว พวกข้ ำจึงอยำกจะจัดงำนเลี ้ยงรับขวัญพวกนำงเสียหน่อยจะได้ หรื อไม่เจ้ ำ
คะ”
เมื่ อ ได้ ยิ น ค ำพูด ของฮุ่ย เหลีย น สองพ่อ ลูก ก็ พ ยัก หน้ ำ รั บ อย่ำ งพร้ อม
เพรี ยงกันในทันที แต่เมื่อซ่งเฟยหลงคิดอะไรบำงอย่ำงขึ ้นมำได้ ก็เรี ยกภรรยำของ
ตนเอำไว้ ก่อน
“จัดเป็ นงำนเล็ก ๆ ในจวนของเรำก็พออย่ำให้ คนนอกเข้ ำมำยุ่งเกี่ยวล่ะ
ยำมนี ้ถึงแม้ วำ่ พวกเรำจะดีใจแต่ก็ต้องระมัดระวังเอำไว้ ก่อน”
ฮุ่ย เหลียนพยักหน้ ำรั บอย่ำงเข้ ำใจและตระหนัก ถึงสิ่งที่ต้ องควรระวัง
เหล่ำนันดี
้ แต่จะอย่ำงไรงำนเลี ้ยงก็ต้องจัดเพรำะยำมนี ้ทุกชีวิตในจวนต่ำงยินดีทซี่ ง่
จิวจื่อจะกลับมำกันทังสิ
้ ้น!
หำกจะบอกว่ำเป็ นเพรำะอะไรนัน้ คงต้ องย้ อนควำมไปถึงยำมที่มีผ้ บู กุ รุ ก
เข้ ำมำในคืนนัน...
้

ในค่าคืนทีจ่ วนแม่ทพั พิ ชิตบูรพาถูกบุกโดยนักฆ่าจานวนมาก

ยามที ่ทุก คนก าลัง เตรี ยมตัว จะเข้ านอนร่ ว มกัน ในโถงใหญ่ ได้ไม่ นาน
เหม่ ย ฉี ก็ เ ข้ า มาเรี ย กเหล่ า ทหารที ่ ย ัง ประจ าอยู่ อ อกไปช่ ว ยงานภายนอก แต่
เนือ่ งจากทหารเหลืออยู่เพียงไม่กี่นายเท่านัน้ เหล่าคนรับใช้จึงอาสาออกไปช่วยกัน
อีกแรง
แต่ เ มื ่ อ ทุ ก คนเห็ น สภาพด้ า นนอกแล้ ว ก็ ต้ อ งเบิ ก ตากว้ า งด้ ว ยความ
 บุพเพเล่ห์รัก | 272

แตกตื ่นตกใจ สาวใช้นางหนึ่งกรี ดร้องเสียงดังเสียจนคนทัง้ หมดในโถงต้องออกมา

ดู และภาพทีเ่ ห็นนัน้ ก็ทาให้พวกเขารู้ว่าอะไรทาให้สาวใช้ผนู้ นั้ ต้องกรี ดร้อง
ซากศพระเกะระกะไปทัว่ ลานกว้างที ่ซ่งจิ วจื ่อเคยยื นอยู่ โลหิ ตเจิ่ งนอง
เลอะเปรอะเปื ้ อนไปทัว่ กลิ่ นอายสังหารทีย่ งั คงวนเวียนไม่จางหายกระจายอยู่รอบ
กาย ทาให้ทกุ คนในจวนตระหนักได้ว่าเหตุการณ์ ข้างนอกต่างจากข้างในห้องโถง
มากมายเพียงใด
คุณหนูต้องต่อสูก้ บั ผูบ้ กุ รุกโดยที ่พวกเขายังคงจิ บชาอี กทัง้ ยังพูดคุยเรื ่อง
ของนางอย่ างสนุกสนาน! พวกเขารู้ ว่าอาจจะมี คนร้ ายบุกเข้ ามาแต่ เหตุใดจึ ง
มากมายเช่นนี!้ พวกมันกะจะฆ่าคนทิ้ งทัง้ จวนเลยใช่หรื อไม่! แล้วคุณหนูตอ้ งเสีย่ ง
ตายขนาดไหนออกแรงไปมากเพียงใดเจ้าพวกนีจ้ ึ งกลายเป็ นศพหมดลมหายใจไม่
มี เหลือแม้แต่ผเู้ ดียว!
ยามนีท้ กุ คนตระหนักได้ว่าคุณหนูของพวกตนนัน้ ไม่ได้ร้ายกาจแต่อย่าง
ใด นางเป็ นผู้ที่รักและเมตตาต่ อคนในครอบครัวของตนอย่ างถึ งที ่สุด อี กทัง้ ยัง
รับผิ ดชอบต่อชี วิตของคนในปกครองเป็ นอย่างดี อีกด้วย ทุกคนต่างนิ่ งเงี ยบด้วย
ความสานึกเสี ยใจที ่เคยแอบนิ นทาว่าร้ ายลับหลังซ่ งจิ วจื ่อ และในขณะที ่กาลังซึ้ ง
อยู่นนั้ จางหย่งสือก็เดิ นเข้ามาด้วยรอยยิ้ ม
“พวกท่านไม่ได้รบั บาดเจ็บกันใช่หรื อไม่ หากพอมี แรงข้าอยากขอรบกวน
สักเล็กน้อยจะได้...หรื อเปล่า”
คุณชายสามเดิ นเข้ามาถามเพือ่ ให้พวกเขาไปช่วยลาเลียงศพด้วยท่าทาง
ไม่ แ น่ ใ จ ถึ ง แม้ จ ะเปื ้ อนโลหิ ต อยู่ นิ ด หน่ อ ย แต่ ใ บหน้า บริ สุท ธิ์ ผุด ผ่ อ งนั้น เมื ่ อ
ประกอบกับท่ าทางทาอะไรไม่ ถูกด้วยแล้วทาให้ผู้คนต่างรี บตรงรี ่ เข้าไปช่ วยกัน
273 | Queenrabbit

ทางานอย่างรวดเร็ วทันที
“โอ้...”
เมื ่อซ่ งจิ วจื ่อกลับมายังจวนเพื ่อรอส่งศพให้ทหารที ่ทาผิ ดวิ นยั แล้วก็ต้อง
แปลกใจกับ สภาพจวนเป็ นอย่ างยิ่ ง เพราะเวลาผ่ านไปเพี ยงไม่ นานข้าวของที ่
เสียหายและคราบโลหิ ตต่างถูกจัดการไปเสียหมดสิ้ น
ผูค้ นในจวนทีก่ าลังช่วยกันจัดการเรื ่องต่าง ๆ อย่างไม่รู้เหน็ดเหนือ่ ย เมื ่อ
เห็นซ่ งจิ วจื ่อกลับมาก็ พากันวิ่ งออกไปต้อนรับและเรี ยงหน้าคุกเข่ าคานับ พร้ อม
กล่าวคามัน่ ว่าชัว่ ชี วิตนีจ้ ะไม่ทรยศและจะขออยู่รับใช้ตระกู ลซ่ งจนกว่าชี วิตจะหา
ไม่ ซึ่ งพวกเขาไม่ รู้เลยว่าเหตุการณ์ ในครั้งนัน้ สร้ างความประทับใจให้แก่ซ่งจิ วจื ่อ
อย่างมากมายทีเดียว...

ในขณะที่ฮุ่ยเหลียนกำลังคิดถึงเหตุกำรณ์ ในคืนนันด้
้ วยควำมซำบซึ ้งใจ
อยู่ พ่อบ้ ำนฝูก็รีบร้ อนเข้ ำมำเพื่อแจ้ งข่ำวที่นำ่ ยินดีแก่นำยของตน
“คุณหนูกลับมำแล้ วขอรับนำยท่ำน!”

เมื่ อ รถม้ ำ ของซ่ง จิ ว จื่ อ เข้ ำ มำในจวนเป็ น ที่ เรี ย บร้ อยแล้ ว ทุกคนต่ำงก็
ออกมำต้ อนรับด้ วยควำมยินดี ซ่งจิวจื่อยกยิ ้มให้ กับควำมรู้ สึกอบอุ่นยำมเมื่อได้
กลับบ้ ำน แต่เมื่อหันไปมองสำมีของตนที่กำลังแอบอยู่ข้ำงหลังด้ วยควำมกังวลก็
หัวเรำะน้ อย ๆ ก่อนจะดึงเขำออกมำเผชิญหน้ ำกับทุกคนในจวน
“วันนี ้ข้ ำได้ ของมีคำ่ กลับมำจำกจวนอัครมหำเสนำบดีจำงมำหนึง่ สิง่ ซึง่ ก็
คือสำมีที่นำ่ เอ็นดูเป็ นอย่ำงยิ่ง พวกเจ้ ำช่วยต้ อนรับเขำเป็ นอย่ำงดีได้ หรื อไม่”
 บุพเพเล่ห์รัก | 274

ซ่งจิวจื่อพูดติดตลกเพื่อให้ สำมีของตนผ่อนคลำย ซึ่งก็ได้ ผลเพรำะจำก

อำกำรกังวลในตอนแรกชำยหนุ่มกลับเปลี่ยนเป็ นหน้ ำมู่ทู่ด้วยควำมโมโหที่ ถูก
ภรรยำเรี ยกตนว่ำเป็ นคนน่ำเอ็นดูแทน
เมื่อเห็นท่ำทำงโมโหของจำงหย่งสือแล้ ว ผู้คนที่ออกมำต้ อนรับต่ำงก็ยิ ้ม
กว้ ำงอย่ำงเอ็นดู และตอบรับคำพูดของคุณหนูอย่ำงพร้ อมเพรี ยง
“ขอรับ/เจ้ ำค่ะ”
“ข้ ำเป็ นชำยชำตรี จะน่ำเอ็นดูเหมือนเด็กเช่นนันได้
้ อย่ำงไรกัน!”
จำงหย่งสือทนไม่ไหวที่ทุกคนต่ำงแสดงท่ำทีเห็นด้ วยกับซ่งจิวจื่ อ ชำย
หนุ่มท้ วงออกมำเสียงดังอย่ำงลืมตัว ว่ำก่อนหน้ ำนี ้เขำยังเป็ นกังวลเรื่ องที่ทุกคน
อำจจะไม่ชอบและไม่ต้อนรับตนเหมือนยำมที่กลับเข้ ำไปในจวนอัครมหำเสนำบดี
จำง
ซึ่งท่ำทำงโมโหรำวกับเด็กที่แสดงออกมำอย่ำงเป็ นธรรมชำตินี ้ ต่ำงได้ ใจ
ของผู้คนในจวนกันถ้ วนหน้ ำ เพรำะทุกคนรู้ สึกเหมือนกับว่ำได้ มีเด็กน้ อย(ที่ตวั ไม่
น้ อย)เพิ่มเข้ ำมำสร้ ำงสีสนั ให้ จวนแม่ทพั พิชิตบูรพำอีกหนึง่ คน
“ลูกเขยพูดถูก ชำยชำตรี ไม่ชอบให้ ใครมำพูดว่ำตนเองน่ำรั กน่ำเอ็นดู
หรอกนะ”
แม่ทพั ซ่งที่เดินเข้ ำมำพร้ อมกับฮูหยินใหญ่และบุตรชำยคนโตได้ พดู ขัดทุก
คนขึ ้น ซึง่ คำพูดของท่ำนพ่อตำนันท
้ ำให้ จำงหย่งสือพยักหน้ ำรัวก่อ นจะหันไปหำซ่ง
จิวจื่อด้ วยแววตำตัดพ้ อต่อว่ำที่นำงไม่ยอมเข้ ำใจเขำแบบท่ำนพ่อตำ
แต่ชำยหนุ่มไม่ร้ ู เลยว่ำท่ำนแม่ทพั นันจงใจที
้ ่จะเปิ ดประเด็นใหม่ขึ ้นมำให้
ทุกคนได้ ถกกัน น่ำรัก อย่ำงนัน้ รึ ! ทุกสำยตำต่ำงหันไปมองจำงหย่งสือที่ยงั คงส่ง
275 | Queenrabbit

สำยตำให้ ซ่งจิวจื่ออยู่ มุมปำกที่คว่ำลงน้ อย ๆ และท่ำทำงไม่พอใจนันดู

้ น่ำรักน่ำ
เอ็นดูจริ ง ๆ เสียด้ วย
ซ่งจิวจื่อส่ำยหน้ ำให้ กบั ควำมร้ ำยกำจของบิดำของตน ก่อนจะตัดบททุก
คนโดยกำรเปลีย่ นไปพูดคุยเรื่ องอื่นแทน
“เรื อนของข้ ำยังคงเหมือนเดิมอยูใ่ ช่หรื อไม่”
คำถำมง่ำย ๆ ของซ่งจิวจื่อทำให้ บรรยำกำศรอบด้ ำนเปลี่ยนไปในทันที
เพรำะทุกคนที่อยู่ตรงนี ้ไม่เว้ นแม่แต่ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ต่ำงพำกันหัน
หน้ ำหนีไปทำงอื่นรำวกับว่ำไม่อยำกจะพูดคุยเรื่ องเรื อนของนำง
ท่ำทำงแปลก ๆ ของทุกคนทำให้ ซง่ จิวจื่อต้ องเลิกคิ ้วด้ วยควำมประหลำด
ใจ แต่ในเมื่อสงสัยก็ต้องไขปริ ศนำให้ กระจ่ำงด้ วยกำรไปดูให้ เห็นกับตำเลยว่ำ เรื อน
ของนำงนันกลำยเป็
้ นอย่ำงไรกันแน่
สองพ่อลูกแห่งจวนแม่ทพั ซ่งต่ำงมองหน้ ำกันด้ วยสำยตำมีลบั ลมคมใน
พวกเขำสูดหำยใจเข้ ำลึก ๆ เพื่อปลุกปลอบตัวเองก่อนจะรี บร้ อนเดินตำมซ่งจิวจื่อ
ไปทำงเรื อนของนำงด้ วยพลังใจอันกล้ ำแกร่ง...

เมื่อเดินไปถึงเรื อนซือซิง (ดวงดำวแห่งควำมสุข) ของซ่งจิวจื่อแล้ ว ทุกคน

ต่ำงมองไปยังเจ้ ำของเรื อนด้ วยสำยตำกล้ ำ ๆ กลัว ๆ แต่ก็ไม่สำมำรถพูดอะไร
ออกมำได้ เพรำะผู้ที่จดั กำรให้ เรื อนของนำงเป็ นเช่นนี ้คือท่ำนแม่ทพั และท่ำนรอง
แม่ทพั ซ่งสองบุรุษผู้เป็ นใหญ่ที่สดุ ในจวนนัน่ เอง
ซ่งจิวจื่อเดินเข้ ำไปสำรวจเรื อนของตนก็พบว่ำไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
มำกนัก จะมีก็เพียงแต่ของทุกอย่ำงในเรื อนของนำงนันเป็
้ นของที่เหมำะสำหรับกำร
 บุพเพเล่ห์รัก | 276

ใช้ ชีวิตอยู่คนเดียว!
เตียงก็เล็กลงเป็ นขนำดที่นอนเพียงคนเดียวได้ สบำยแต่ไม่อำจนอนสอง
คนได้ อย่ำงแน่นอน อุปกรณ์ข้ำวของเครื่ องใช้ ตำ่ ง ๆ ล้ วนจัดไว้ ชดุ เดียวทังสิ
้ ้น แม้ แต่
ชุดน ้ำชำที่วำงไว้ บนโต๊ ะกลำงห้ องยังมีถ้วยชำแค่ใบเดียวเลย!
เมื่อเห็นข้ ำวของที่หดลงอย่ำงน่ำโมโหเช่นนี ้ ซ่งจิวจื่อก็หนั ไปมองบิดำและ
พี่ ช ำยของตนที่ กำลังท ำหน้ ำ ไม่ร้ ู ไม่ชีอ้ ยู่ทัน ที ก่ อ นจะถำมค ำถำมพวกเขำด้ วย
รอยยิ ้มน้ อย ๆ ว่ำ
“แล้ วสำมีของข้ ำจะได้ นอนที่ไหนกันเล่ำ”
ท่ำทีของซ่งจิวจื่อดูสงบอย่ำงน่ำประหลำด รำวกับว่ำนำงยอมรับที่จะอยู่
เช่นนี ้ตำมใจบุรุษผู้เกรี ยงไกรทังสอง
้ เมื่อเห็นท่ำทีที่ไม่โวยวำยอย่ำงที่คำดกำรณ์ไว้
จำกน้ องสำวของตนแล้ ว ซ่งเฟิ งเสียนก็ร้ ูสกึ ใจชื ้นขึ ้นมำและตอบนำงกลับด้ วยควำม
กระตือรื อร้ นทันที
“พวกเรำให้ คนจัดเรื อนรับรองให้ เขำเรี ยบร้ อยแล้ ว”
ซ่งจิวจื่อหรี่ ตำมองบิดำและพี่ชำยของนำงด้ วยแววตำเจ้ ำเล่ห์ก่อนจะพูด
ประโยคที่ทำให้ พวกเขำต้ องคิดหนัก
“อ้ อ เหตุใดจึงไม่ให้ เขำมำพักกับข้ ำเล่ำ จะอย่ำงไรเรำก็เป็ นสำมีภรรยำ
กันแล้ ว พวกท่ำนไม่อยำกได้ จิวจื่อตัวน้ อย ๆ มำวิ่งเล่นหรอกหรื อ”
คำว่ำจิวจื่อตัวน้ อย ๆ นันท
้ ำให้ ทำ่ นแม่ทพั และรองแม่ทพั มีสีหน้ ำเคลิ ้มไป
หำกว่ำมีจิวจื่อเพิ่มขึ ้นมำอีกสักคนสองคนก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว แต่หำกจะให้
เป็ น อย่ำ งที่ บ อกจิ ว จื่ อ ของพวกเขำก็ จะต้ อ งท ำเช่ น นัน้ กับ เจ้ ำ เด็ก นี่ ซึ่งท ำใจให้
ยอมรับได้ ยำกมำก
277 | Queenrabbit

“พวกท่ำนรู้ หรื อไม่วำ่ หำกสตรี มีบตุ รช้ ำ ยำมคลอดก็จะยำกและอันตรำย

ยิ่งขึ ้น หำกพวกท่ำนดึงดันต่อไปข้ ำก็ไม่อำจจะขัดใจพวกท่ำนได้ มีแต่ต้องยอมรับ
ควำมเสีย่ งในอนำคตเช่นนันไว้
้ ด้วยตัวเองแล้ ว”
เมื่อพูดจบซ่งจิวจื่อก็ถอนหำยใจยำวด้ วยใบหน้ ำหนักอกหนักใจเป็ นอย่ำง
ยิ่ง ท่ำทีไม่โวยวำยและยอมรับของนำงเช่นนี ้ ทำให้ ท่ำนแม่ทพั และรองแม่ทพั ซ่ง
รู้สกึ หนักใจยิ่งกว่ำเสียอีก
คลอดยำกและอันตรำยรึ! สองพ่อลูกมองหน้ ำกันด้ วยควำมหวำดกลัว จะ
อย่ำงไรพวกเขำก็อยำกมีจิวจื่อตัวน้ อย ๆ มำวิ่งเล่นด้ วยกันอยู่แล้ ว แต่ที่ ทำเช่นนี ้
เป็ นเพรำะว่ำต้ องกำรเวลำทำใจ แต่ถ้ำหำกจับแยกไปแล้ วเมื่อถึงเวลำสุดท้ ำยพวก
เขำก็ต้องทำใจอีกรอบอยูด่ ี ดังนัน....
้
“จัดเรื อนใหม่เอำของของลูกเขยเข้ ำมำให้ หมด!”
ท่ำนแม่ทพั ซ่งสัง่ กำรให้ เด็กรับใช้ เข้ ำมำจัดกำรเรื อนให้ บุตรสำวของตน
ด้ วยท่ำทำงกังวล หลังจำกนันไม่
้ นำนเรื อนของซ่งจิวจื่อก็กลำยเป็ นเรื อนของสอง
สำมีภรรยำอย่ำงที่ใจของนำงต้ องกำร
เหตุกำรณ์ในตรงหน้ ำทำให้ ทกุ คนในจวนต่ำงรู้ ว่ำ ผู้ที่จะสำมำรถจัดกำร
ท่ำนแม่ทพั และรองแม่ทพั ผู้เกรี ยงไกรได้ อย่ำงหมดจดเช่นนี ้ จะมีก็แต่ซง่ จิวจื่อเพียง
ผู้เดียวเท่ำนัน้ เพรำะครำนี ้ทังสองท่
้ ำนไม่ร้ ูตวั เลยว่ำพวกเขำนันได้
้ ถกู หลอกเอำเสีย
แล้ ว
ในควำมเป็ นจริ งเรื่ องคลอดยำกและอันตรำยมีสำเหตุมำกมำยยิ่งนัก อีก
อย่ำงคุณหนูก็พึ่งอำยุสิบเก้ ำ ซึ่งยังสำวและยังเยำว์วยั อยู่ถ้ำเทียบกับสตรี ที่มีบุตร
ช้ ำเหล่ำนัน้ และแน่นอนว่ำคงไม่มีใครปริ ปำกบอกควำมจริ งแก่บรุ ุ ษทังสองเป็
้ นแน่
 บุพเพเล่ห์รัก | 278

เพรำะคงไม่มีใครใจกล้ ำพอที่จะขัดเรื่ องดีงำมของคุณหนูของพวกตน

แต่ดูแล้ วคงไม่ใช่เพียงแค่สองพ่อลูกที่โดนซ่งจิวจื่อหลอก เพรำะยำมนี ้
จำงหย่งสือกำลังมองภรรยำของตนด้ วยใบหน้ ำเป็ นห่วงอย่ำงถึงที่สดุ ก่อนจะพูด
เรื่ องที่ทำให้ สองบุรุษผู้เกรี ยงไกรแห่งตระกูลซ่งต้ องหันมำถลึงตำใส่เขำอย่ำงเสีย
ไม่ได้
“ภรรยำ กำรมีบตุ รช้ ำนันน่
้ ำกลัวยิ่งนัก เรำควรรี บมีตอนนี ้เลยดีหรื อไม่! ”
ท่ำทำงเป็ นกังวลและน ้ำเสียงจริ งจังนันท
้ ำให้ ซง่ จิวจื่อยิ ้มกว้ ำงพลำงพยัก
หน้ ำให้ สำมีของตน โดยไม่สนใบหน้ ำเหมือนกินยำขมของบิดำและพี่ชำยเลยแม้ แต่
น้ อย...

ข่ำวลือเรื่ องกำรถูกขับออกจำกตระกูลของคุณชำยสำมและสะใภ้ สำม

แห่งจวนอัครมหำเสนำบดีจำงได้ เข้ ำมำสูพ่ ระกรรณของฮ่องเต้ อย่ำงรวดเร็ ว ยำมนี ้
พระองค์กำลังนัง่ หัวเรำะฟั งรำยงำนจำกหัวหน้ ำกองกำลังของตนด้ วยอำรมณ์เบิก
บำนใจ
“นำงโชคดีเป็ นอย่ำงยิง่ ! เรำคิดไม่ผิดเลยจริ ง ๆ ที่เลือกสตรี ผ้ นู ี ้มำช่วยงำน
ของเรำ”
ยำมที่ ไ ด้ ยิ น ว่ ำ ข่ ำ วลื อ และเหตุก ำรณ์ ทัง้ หมดเป็ น ฝี มื อ ของอัค รมหำ
เสนำบดีจำงที่สร้ ำงขึน้ มำเพื่อขับซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือออกจำกตระกูล องค์
ฮ่องเต้ ก็ร้ ูสกึ หัวเรำะไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ แทนจำงหลีม่ ู่ เพรำะหำกเขำได้ ร้ ูวำ่ แผนกำร
ที่ส้ อู ตุ ส่ำห์คิดและสร้ ำงขึ ้นมำอย่ำงแยบยลนันเป็
้ นกำรทำให้ เป้ำหมำยที่ยำกที่สดุ
ของซ่งจิวจื่อสำเร็ จ เขำอำจจะอกแตกตำยเพรำะควำมคับแค้ นใจในควำมโง่เขลำ
279 | Queenrabbit

ของตนเองก็เป็ นได้
“เจ้ ำว่ำเรำควรจะเอำของขวัญปลอบใจไปให้ เด็กน้ อยอีกสักชิ ้นดีหรื อไม่”
เมื่อได้ ยินองค์ฮ่องเต้ พูดเช่นนัน้ หลงเหวินซำนก็ถลึงตำใส่นำยเหนือหัว
ของตนด้ วยควำมโมโห ครำก่อน พวกเขำต่ำงวิ่งวุ่นกันไปหมดเพรำะไม่มีใครตำม
หำพระองค์เจอแม้ แต่คนเดียว สุดท้ ำยเขำก็ไปพบว่ำพระองค์กำลังตังหน้
้ ำตังตำ
้
สอนเรื่ องน่ำอำยให้ แก่จำงหย่งสืออย่ำงขะมักเขม้ น ด้ วยท่ำทำงที่หำกประชำชนมำ
พบเห็นเข้ ำศรัทธำที่มีคงสูญสิ ้นเสียจนไม่เหลือแม้ แต่น้อยอย่ำงแน่นอน
“อืม ยังไม่ไปดีกว่ำเพรำะยำมนี ้เรำยังนึกไม่ออกว่ำจะเอำอะไรไปให้ เขำดี ”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ไม่นำพำสำยตำของหลงเหวินซำนแม้ แต่น้ อย ยำมนี ้
ควำมบัน เทิง ที่ไม่ค่อ ยมีข องพระองค์ อยู่ที่กำรสั่งสอนเรื่ องที่ ถูกที่ ควรให้ แก่จำง
หย่งสือเสียส่วนใหญ่ ดังนันจึ
้ งต้ องคิดอย่ำงตังอกตั
้ งใจว่
้ ำของขวัญชิ ้นต่อไปควรจะ
ให้ อะไรกับเขำดี...
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 280

ตอนที่ 22 กาจัด
ชี วิตในจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำของจำงหย่งสือนันแตกต่
้ ำงจำกจวนอัคร
มหำเสนำบดีจำงยิ่งนัก เพรำะทุกวันต่ำงมีชีวิตชีวำจนเขำรู้ สึกได้ ถึงควำมสุขที่ไม่
เคยมีมำก่อน
ทุกครัง้ หลังจำกลืมตำตื่นพี่ภรรยำก็จะมำตำมไปฝึ กยุทธด้ วยกันที่ค่ำยฝึ ก
เหล่ำทหำรต่ำงก็ใจดีกบั เขำเป็ นอย่ำงยิ่งอี กทังยั
้ งใส่ใจในควำมสัมพันธ์ ระหว่ำงเขำ
กับ ภรรยำอย่ำ งเป็ น ห่ว งเป็ น ใยเสมออี ก ด้ ว ย โดยเฉพำะนำยกองหลี่ที่ จ ะคอย
สอบถำมและให้ คำแนะนำมำกเป็ นพิเศษ
ยำมนี ้จำงหย่งสือมีใบหน้ ำอมยิ ้มอิ่มเอิบตลอดเวลำเสียจนซ่งจิวจื่อรู้ สกึ
หมัน่ เขี ้ยวเล็ก ๆ เลยทีเดียว แต่จะว่ำอะไรเขำก็ไม่ได้ เพรำะชำยหนุม่ รู้สกึ มีควำมสุข
อย่ำงมำกมำยจริ ง ๆ
แต่ เ มื่ อ หัน ไปมองพี่ ช ำยผู้มี สี ห น้ ำ ไม่ พ อใจแล้ ว ซ่ ง จิ ว จื่ อ ก็ อ ดหัว เรำะ
ออกมำอย่ำงขำขันไม่ได้ เพรำะจริ ง ๆ แล้ วท่ำนรองแม่ทพั จงใจพำจำงหย่งสือออก
จำกจวนทุกวันเพื่อให้ อยู่ห่ำง ๆ ตัวของซ่งจิวจื่อไว้ แต่ใครจะไปรู้ กันว่ำแทนที่จะ
ซึมเศร้ ำอย่ำงที่ท่ำนรองแม่ทพั คิด เขำกลับกระตือรื อร้ นอีกทังยั
้ งผูกมิตรกับเหล่ำ
281 | Queenrabbit

ทหำรในค่ำยได้ อย่ำงรวดเร็ ว
จะไม่ให้ รวดเร็ วได้ อย่ำงไรเล่ำ เพรำะตอนแรกเหล่ำทหำร โดยเฉพำะ
นำยกองหลีน่ นต้
ั ้ องกำรข้ อมูลจำกเขำเพื่อเอำไปประกอบกำรลงทุนเล็ก ๆ น้ อย ๆ ที่
ยังคงเปิ ดทำกำรแบบลับ ๆ อยู่ แต่ไป ๆ มำ ๆ ไม่ร้ ูเพรำะเหตุใดเหล่ำทหำรผู้ชำญชัย
จึงพำกันแปรพรรคและขยันมำปรึกษำหำรื อเรื่ องหัวใจกับจำงหย่งสือแทน
จุดเปลี่ยนนันน่
้ ำจะเป็ นวันที่นำยกองต๋ำหลุดปำกออกมำว่ำชอบบุตรสำว
ของแม่ค้ำร้ ำนขำยผักในตลำด และเนื่องจำกสตรี ผ้ ู นันเคยให้
้ ขนมจำงหย่งสืออยู่
บ่อย ๆ เขำจึงทำหน้ ำที่พ่อสื่อที่ดี จัดกำรนัดแนะให้ ทงสองได้
ั้ เจอกัน สุดท้ ำยนำยก
องต๋ำก็ได้ วำ่ ที่ภรรยำในเวลำอันรวดเร็ ว
“วันนี ้เป็ นอย่ำงไรบ้ ำง”
ซ่ง จิ ว จื่ อ ที่ ก ำลัง ตัง้ หน้ ำ ตัง้ ตำดูสมุด บัญ ชี จ ำกร้ ำนเครื่ อ งประดับ และ
โรงเตี๊ ย มที่ ไม่ได้ จัด กำรมำนำน ถำมสำมี ข องตนด้ วยค ำถำมเหมื อ นทุก ทีที่เขำ
กลับมำจำกค่ำยฝึ ก
“...”
ควำมเงียบของจำงหย่งสือทำให้ ซ่งจิวจื่อเงยหน้ ำขึ ้นมำด้ วยควำมสงสัย
และเมื่อเห็นขอบตำที่บวมแดงเหมือนคนพึ่งร้ องไห้ มำ นำงก็อดถำมออกไปอย่ำง
เป็ นห่วงไม่ได้ วำ่
“ใครรังแกเจ้ ำรึ”
เมื่อได้ ยินคำถำมจำกภรรยำของตน จำงหย่งสือส่ำยหัวน้ อย ๆ ก่อนจะนัง่
ลงและสูดหำยใจลึก วันนีเ้ ขำได้ เรี ยนรู้ เรื่ องที่แสนโศกเศร้ ำและน่ำซำบซึ ้งใจมำ
หลำยเรื่ องเลยทำให้ ร้องไห้ ไปหลำยรอบเพียงเท่ำนัน้
 บุพเพเล่ห์รัก | 282

“ข้ ำได้ ฟังเรื่ องรำวของทหำรที่ค่ำยฝึ กมำว่ำชีวิตของพวกเขำนันมี

้ ควำม
ทุกข์มำกมำยเพียงใด บำงคนเคยใช้ ชีวิตลำบำกถึงขันเกื
้ อบจะอดตำยอยูท่ ำ่ มกลำง
ศพนับไม่ถ้วนจึงมีชีวิตรอดมำถึงทุกวันนี ้ได้ ”
จำงหย่งสือเปิ ดปำกเล่ำเรื่ องที่เขำได้ รับฟั งมำ เนื่องจำกเหล่ำทหำรรับรู้ ได้
ว่ำเขำมีเรื่ องทุกข์ใจอยู่จึงพำกันขนเรื่ องที่คิดว่ำน่ำจะทุกข์ใจกว่ำออกมำเล่ำให้ เขำ
ฟั งเสียยกใหญ่ และเรื่ องเหล่ำนันท
้ ำให้ ชำยหนุ่มถึงกับร้ องไห้ ไปหลำยครัง้ หลำย
ครำเลยทีเดียว
“ทหำรหลำย ๆ คนสูญเสียสิ่งสำคัญให้ กบั ศึกสงครำมไปมำกมำย ไม่ว่ำ
จะเป็ นครอบครัวที่ถกู ฆ่ำหรื อว่ำจะเป็ นเพื่อนทหำรที่ตำยในสนำมรบ เรื่ องของพวก
เขำทำให้ ข้ำรู้วำ่ ชีวิตของข้ ำสุขสบำยกว่ำพวกเขำเยอะ”
จำงหย่งสือหันไปหำภรรยำของตนด้ วยสำยตำแน่วแน่ เขำพูดด้ วยควำม
ตังใจจริ
้ งและตัดสินใจแล้ วว่ำจะไม่เสียใจกับสิง่ ที่ตนกำลังจะทำต่อจำกนี ้
“ดังนัน...หำกท่
้ ำนพ่อจะทำเรื่ องไม่ดี ที่อำจจะก่อให้ เกิดสงครำมอย่ำงที่
ทุกคนเคยเผชิญมำ ข้ ำว่ำ...เรำควรหยุดเรื่ องพวกนันก่
้ อนที่มนั จะเกิดขึ ้น”
“ภรรยำ เรำจะสำมำรถหยุดเขำได้ หรื อไม่”
คำพูดของชำยหนุม่ ทำให้ ซง่ จิวจื่อยิ ้มกว้ ำงอย่ำงไม่เคยเป็ นมำก่อน...

วันต่อมำท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทัพกำลังนัง่ อยู่ในห้ องหนังสือเพื่อ

เผชิญหน้ ำกับซ่งจิวจื่อและเขยขวัญด้ วยควำมตึงเครี ยด
“ลูกจะบอกว่ำ พรุ่งนี ้เรำจะจัดกำรกับจำงหลีม่ เู่ ลยรึ ”
ซ่งเฟยหลงขมวดคิ ้วแน่นให้ กบั ควำมใจร้ อนของบุตรสำวของตน นำงพึ่ง
283 | Queenrabbit

กลับมำจำกที่แห่งนันได้
้ ไม่นำน แผนกำรยังไม่มีเลยสักอย่ำง แต่เพียงแค่เจ้ ำลูกเขย
ตัดใจเรื่ องตระกูลจำงได้ นำงก็จะลงมือทันทีเชียวหรื อ
“ท่ำนพ่อไม่ต้องกังวล ลูกคิดแผนกำรออกได้ พกั ใหญ่แล้ ว”
ซ่งจิวจื่อพูดด้ วยรอยยิ ้มน้ อย ๆ ตอนแรกนำงก็กงั วลใจเพรำะคิดอย่ำงไรก็
คิดไม่ออกว่ำจะกำจัดจำงหลีม่ ใู่ ห้ เสียเลือดเสียเนื ้อได้ น้อยที่สดุ เช่นไรดี ยำมนี ้ตำแก่
นัน่ ทำอะไรก็ระแวดระวังนัก จะหำควำมผิดพลำดเล็ก ๆ น้ อย ๆ นำงยังไม่อำจหำ
มำได้ เลย
จนกระทั่งได้ พบกับวิธีหนึ่ง ซึ่งวิธีนี ้อำจจะดูว่นุ วำยไปเสียหน่อยเพรำะ
ต้ องใช้ กำลังคนและควำมสำมำรถในกำรแสดงค่อนข้ ำงมำก แต่ก็เป็ นวิธีที่หมดจด
งดงำมเลยทีเดียว และเมื่อคืนนีน้ ำงก็ได้ ดำเนินกำรตำมแผนไปได้ ส่วนหนึ่งแล้ ว
เหลือเพียงแค่แจ้ งข่ำวให้ องค์ฮ่องเต้ และบิดำของนำงทรำบเพื่อเดินเรื่ องรำวต่อจำก
ที่นำงได้ สร้ ำงไว้ ครำนี ้เรื่ องทุกอย่ำงก็จะได้ จบลงเสียที
“แล้ วเจ้ ำจะทำเช่นไร”
ซ่งเฟิ งเสียนอดไม่ได้ ที่จะถำมน้ องสำวของตนออกมำ เขำไม่อยำกไห้ นำง
เสี่ยงเพรำะหำกแผนกำรนันไม่
้ ดีพอคนที่ต้องจบอำจจะเป็ นนำงและพวกเขำเลยก็
เป็ นได้
คำถำมของท่ำนรองแม่ทพั ทำให้ ซง่ จิวจื่อและจำงหย่งสือมองหน้ ำกันด้ วย
รอยยิ ้ม พวกเขำค่อนข้ ำงเชื่อมัน่ ว่ำแผนกำรนี ้จะสำเร็ จอย่ำงแน่นอน
“เรำจะใช้ เจ้ านั่น...”
ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ตังใจฟั
้ งซ่งจิวจื่อเล่ำถึงแผนกำรทังหมด
้
อย่ำงจริ งจัง และเมื่อได้ ร้ ู ถึงเรื่ องรำวที่นำงได้ ร้อยเรี ยงเอำไว้ อย่ำงเรี ยบร้ อยแล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 284

พวกเขำก็ถึงกับมองนำงด้ วยใบหน้ ำตื่นตกใจเป็ นอย่ำงยิ่ง เพรำะแผนกำรนันจะว่

้ ำ
น่ำไม่อำยก็พดู ไม่ได้ อย่ำงเต็มปำก อีกอย่ำงเจ้ ำนัน่ ก็ดเู หมือนจะเต็มใจ และเมื่อคิด
ให้ ดีแล้ วกำรที่จิวจื่อของพวกเขำให้ หนทำงมันขนำดนี ้ก็นบั ว่ำเมตตำปรำณี ที่สุด
แล้ ว
อีกอย่ำงหำกจะจัดกำรให้ หมดจดแผนกำรนี ้นับว่ำดีที่สดุ แล้ ว ดังนันพวก
้
เขำจึงเตรี ยมตัวสำหรับกำรเข้ ำประชุมในวันพรุ่งนี ้เพื่อไม่ให้ มีอะไรผิดพลำดเป็ นอัน
ขำด...

เช้ ำวันใหม่กำรประชุมในท้ องพระโรงได้ เริ่ มขึ ้น ฮ่องเต้ ทรงประทับอยู่ บน

บัลลังก์มงั กรด้ วยท่ำทำงสงบนิ่งไม่อำจคำดเดำอำรมณ์ได้ เหล่ำขุนนำงยืนแบ่งฝั่ ง
ซ้ ำยขวำเรี ยงตำมตำแหน่งอย่ำงที่ถกู ที่ควรเหมือนทุกครำ ภำพที่อลังกำรเช่นนี ้หำก
ใครมำเห็นเข้ ำต่ำงต้ องขนลุกขนชันกับควำมยิ่งใหญ่ตรงหน้ ำเป็ นแน่
แต่ใครคนนันย่
้ อมไม่ใช่เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ อย่ำ งแน่นอน จะอย่ำงไรพระองค์
ก็เห็นภำพเช่นนี ้ตังแต่
้ ขึ ้นครองรำชย์เมื่อพระชนมำยุสิบเก้ ำพรรษำ ยำมนี ้พระองค์
ย่ำงเข้ ำเลขสำมแล้ วเมื่อเห็นภำพตรงหน้ ำมำนับสิบปี ถึงแม้ จะเห็นแค่สำมวันครัง้ ก็
ยังทำให้ ร้ ูสกึ เบื่อหน่ำยได้ อยูเ่ หมือนกัน
แต่เบื่อหน่ำยได้ ไม่นำนก็เห็นว่ำผู้ที่จะสร้ ำงควำมบันเทิงเริ งใจในวันนี ้เข้ ำ
มำในท้ องพระโรงกันจนครบแล้ ว เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ จึงเริ่ มว่ำรำชกำรตำมปกติอย่ำง
เข้ มข้ นเป็ นพิเศษ เพื่อที่จะรองรับเหตุกำรณ์ที่กำลังจะเกิดขึ ้นในไม่ช้ำ และเมื่อถึง
เวลำพระองค์ก็เปิ ดปำกเพื่อเริ่ มดำเนินกำรตำมแผนทันที
“บ้ ำนเมืองของเรำยำมนีม้ ีปัญหำมำกมำยหลำยอย่ำง แต่ทว่ำ ปั ญหำที่
285 | Queenrabbit

ใหญ่ ที่สุดในยำมนีน้ ่ำจะเป็ นเรื่ องไส้ ศึกที่บุกเข้ ำมำในค่ำยฝึ กของแม่ทัพซ่ง เรำ

อยำกรู้วำ่ ท่ำนจัดกำรไปถึงไหนแล้ ว”
ซ่งเฟยหลงก้ ำวเท้ ำขึ ้นมำข้ ำงหน้ ำก่อนจะรำยงำนควำมคืบหน้ ำในกำร
สืบสวนด้ วยสีหน้ ำสงบนิ่ง
“ทูลฝ่ ำบำท กระหม่อมจับคนร้ ำยไว้ ได้ คนหนึง่ หลังจำกสอบสวนมำนำน
ยำมนี ้คนผู้นนได้
ั ้ ยอมเปิ ดปำกพูดแล้ วพะยะค่ะ”
เมื่อได้ ยินเช่นนันเฟิ
้ ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็มีประกำยเด็ดขำดไหววูบผ่ำนดวงตำที่
เก็บงำทุกอย่ำงไว้ พระองค์สงั่ กำรให้ นำคนผู้นนเข้
ั ้ ำมำสอบสวนในท้ องพระโรงด้ วย
ตนเองในทันที
“นำตัวเขำเข้ ำมำได้ !”
รองแม่ทพั ซ่งเป็ นผู้นำคนร้ ำยเข้ ำมำในท้ องพระโรงด้ วยตัวเอง ใบหน้ ำของ
คนที่ อ ยู่ ใ นโซ่ ต รวนขนำดใหญ่ นัน้ ดูอิ ด โรยอ่ อ นล้ ำ แต่ ก็ ดูมี น ำ้ มี น วลอย่ ำ งน่ ำ
ประหลำด เมื่ออัครมหำเสนำบดีจำงเห็นคนผู้นนแล้
ั ้ วก็เบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมตกใจ
เพรำะเจ้ ำนัน่ คือหนึง่ ในหน่วยลับฝี มือดีของเขำที่เคยส่งเข้ ำไปสอดแนมกลุม่ นักฆ่ำ
ที่ลอบเข้ ำไปในจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำนัน่ เอง
แต่ผ่ำนไปเพียงไม่กี่ชั่วลมหำยใจ จำงหลี่ม่กู ็สงบสติอำรมณ์ ของตนได้
เขำลอบเอำนกหวีดเงินที่เก็บไว้ ออกมำอย่ำงช้ ำ ๆ ก่อนจะเป่ ำเพื่อสัง่ กำรหัวหน้ ำ
หน่วยลับของตนให้ จดั กำรคนผู้นี ้ซะ!
เมื่อคนร้ ำยในโซ่ตรวนเดินมำถึงกลำงห้ องโถง อยู่ดี ๆ เขำก็ไออย่ำงหนัก
หน่วงก่อนจะค่อย ๆ ล้ มลงต่อหน้ ำต่อตำทุกคนในท้ องพระโรงโดยไม่มีสญ
ั ญำณใด
ๆ เลยแม้ แต่น้อย!
 บุพเพเล่ห์รัก | 286

เหตุกำรณ์ ที่เกิดขึ ้นอย่ำงรวดเร็ วนันท

้ ำให้ อคั รมหำเสนำบดีจำงลอบยิ ้ม
อย่ำงสำแก่ใจ เขำเตรี ยมกำรรับมือเรื่ องพวกนี ้เป็ นอย่ำงดีและรู้วำ่ คนเหล่ำนี ้เลี ้ยงไม่
เชื่อง ดังนันจึ
้ งได้ จดั กำรให้ ไม่มีใครสำมำรถหลุดรอดออกไปจำกเงื ้อมมือของเขำได้
เหมือนชำยที่ล้มลงตรงหน้ ำนัน่ เอง...

ผู้คนในท้ องพระโรงต่ำงรู้สกึ ตกใจเป็ นอย่ำงยิ่งที่อยูด่ ี ๆ คนผู้นนก็

ั ้ ล้มลงไป
อย่ำงไร้ สำเหตุ รองแม่ทพั ที่อยู่ใกล้ คนในโซ่ตรวนมำกที่สดุ รี บตรวจชีพจรทันที แต่ก็
พบว่ำสำยเกินไปเสียแล้ ว
ท่ำทำงส่ำยหัวอย่ำงรู้ สึกผิดที่ไม่อำจดูแลพยำนปำกสำคัญของรองแม่
ทัพซ่งทำให้ องค์ฮ่องเต้ ดวงตำสว่ำงวำบและเต็มไปด้ วยประกำยที่คกุ กรุ่นด้ วยควำม
โกรธ
“ไปตำมเหว่ยจื ้อกังมำ!”
คำสัง่ ขององค์ฮ่องเต้ ทำให้ คนทังท้
้ องพระโรงรับรู้วำ่ พระองค์คงโมโหจนถึง
ขีดสุดแล้ ว เพรำะหมอหลวงเหว่ยหรื อเหว่ยจื ้อกังเป็ นหมอประหลำดที่นำน ๆ ถึงจะ
ถูกเรี ยกใช้ งำนเสียที แต่เป็ นเพรำะท่องยุธภพมำเนิ่นนำนทำให้ มีศำสตร์ ควำมรู้
มำกมำยหลำยแขนง และกลำยเป็ นหมอที่เก่งกำจจนหำตัวจับได้ ยำก จึงทำให้ เขำ
มีควำมสำคัญต่อเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ เป็ นอย่ำงยิ่ง
หำกฮ่องเต้ เรี ยกตัวเขำก็แสดงว่ำกำรตำยอันผิดปกตินี ้จะต้ องมีเงื่อนงำ
อย่ำงแน่นอน เพรำะไม่เช่นนันแล้
้ วชำยในโซ่ตรวนที่นอนไร้ ลมหำยใจจะล้ มลงไป
โดยไม่มีสำเหตุได้ อย่ำงไรกัน
ผ่ำนไปไม่นำนหมอหลวงเหว่ยก็มำถึง เมื่อเห็นศพนอนอยู่กลำงท้ องพระ
287 | Queenrabbit

โรงท่ำมกลำงผู้คนที่กำลังตึงเครี ยด เหว่ยจื ้อกังก็รีบถวำยพระพรก่อนจะตรงเข้ ำไป

ตรวจดูศพด้ วยวิธีกำรอันแปลกประหลำดทันที
หมอหลวงเหว่ย น ำเข็ ม เงิ น ออกมำและเสีย บลงไปตรงจุด ต่ำ ง ๆ บน
ร่ ำงกำยของชำยที่นอนแน่นิ่งอยู่ ผ่ำนไปไม่นำนเขำก็ ขมวดคิ ้วแน่นก่อนจะถอย
ออกมำจำกชำยผู้นนพร้
ั ้ อมดึงรองแม่ทพั ซ่งออกมำด้ วยประมำณห้ ำก้ ำว ท่ำทีของ
เขำทำให้ เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ เข้ ำใจว่ำเหว่ยจื ้อกังจะต้ องรู้สำเหตุกำรตำยแล้ วเป็ นแน่
“ท่ำนรู้แล้ วรึวำ่ เขำตำยเพรำะอะไร”
“กรำบทูลฮ่องเต้ ชำยผู้นี ้ถูกฆ่ำตำยพ่ะย่ะค่ะ”
คำพูดของหมอหลวงเหว่ยทำให้ เหล่ำขุนนำงต่ำงมองไปยังร่ ำงที่แ น่นิ่ง
ของชำยผู้นนก่
ั ้ อนจะพำกันคิดถึงควำมเป็ นไปได้ ของเรื่ องที่เกิดขึ ้น
เขำจะถูกฆ่ำได้ อย่ำงไรกัน ทุกคนล้ วนเห็นว่ำเขำเดินเข้ ำมำโดยไม่มีใคร
เข้ ำไปใกล้ แม้ แต่ผ้ เู ดียว เว้ นเสียแต่ว่ำ...รองแม่ทพั ซ่งจะเป็ นผู้กระทำอย่ำง นัน้ รึ !
เหล่ำขุนนำงเบิกตำกว้ ำงและหันไปมองซ่งเฟิ งเสียนเป็ นตำเดียว แต่คิดไปเองได้ ไม่
นำน เหวยจือ้ กังก็พูดถึงสำเหตุกำรตำยที่ใคร ๆ ต่ำงคำดไม่ถึงและน่ำหวำดหวัน่
เป็ นอย่ำงยิ่ง
“ชำยผู้นี ้ถูกควบคุมด้ วยหนอนคุณไสย ซึง่ ผู้ควบคุมน่ำจะมีอปุ กรณ์พิเศษ
ที่สำมำรถทำให้ หนอนในร่ ำงกำยของเขำปั่ นป่ วนจนทำให้ ระบบภำยในถูกทำลำย
แต่เรื่ องเช่นนี ้แม้ แต่ชำวยุทธก็ยงั ไม่อำจตรวจพบได้ แสดงให้ เห็นว่ำผู้กระทำจะต้ อง
มีควำมชำนำญเป็ นอย่ำงยิ่ง!”
“อีกอย่ำง หำกจะควบคุมสิ่งที่อยู่ในร่ ำงกำยของชำยผู้นี จ้ ะต้ องอยู่ใ น
ระยะที่ใกล้ พอ กระหม่อมคิดว่ำคนร้ ำยจะต้ องอยูใ่ นท้ องพระโรงอย่ำงแน่นอน”
 บุพเพเล่ห์รัก | 288

“ยำมนี ้หนอนที่อยู่ในร่ ำงของเขำยังไม่ตำย หำกพระองค์พบเจอของที่ใช้

ควบคุมมันเรำจะสำมำรถตรวจสอบได้ ทนั ทีวำ่ ใช่หรื อไม่ ดังนันกระหม่
้ อมขอบังอำจ
เสนอควำมเห็นให้ พระองค์ค้นตัวทุกคนเพื่อตำมหำตัวคนร้ ำยพ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อได้ รับรู้ ว่ำมีคนกล้ ำท้ ำทำยตนโดยกำรฆ่ำพยำนต่อหน้ ำพระองค์เอง
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็โมโหโกรธำเป็ นอย่ำงยิ่ง จึงสัง่ ให้ องครักษ์ หลวงเข้ ำมำในท้ องพระ
โรงเพื่อเสำะหำคนร้ ำยที่กล้ ำลงมืออย่ำงอุกอำจโดยไม่ไว้ หน้ ำพระองค์ในทันที
“ปิ ด ท้ อ งพระโรง ตรวจค้ น ตัวขุนนำงทัง้ หมด หำกพบใครที่ มีของต้ อง
สงสัยว่ำเป็ นเครื่ องมือที่ใช้ ในกำรฆ่ำก็จบั คนผู้นนออกมำให้
ั้ เรำสอบสวนซะ!”
องครักษ์ หลวงวิ่งเข้ ำมำค้ นตัวเหล่ำขุนนำงโดยไล่ขึ ้นมำจำกแถวหลังที่มี
ขุ น นำงขั น้ ต่ ำ สุ ด พวกเขำตรวจค้ นอย่ ำ งเข้ มงวดโดยไม่ ย อมพลำดแม้ แต่
รำยละเอียดเล็กน้ อย แต่หลังจำกผ่ำนไปครึ่ งหนึ่งของคนทังหมด
้ แม้ ว่ำจะพบของ
ต้ องสงสัยอยู่หลำยชิน้ แต่เมื่อตรวจสอบแล้ วของเหล่ำนันล้
้ วนไม่ใช่สิ่งที่ พวกเขำ
กำลังตำมหำ
จำงหลี่ม่ไู ม่ได้ กังวลใจมำกนักเพรำะถึงแม้ ว่ำคำพูดของเหวยจื ้อกังจะมี
ส่วนถูกอยู่บ้ำงแต่ก็ไม่ถกู ต้ องทังหมด
้ เนื่องจำกอุ ปกรณ์ พิเศษที่เขำใช้ ควบคุมได้
แค่รำชินีหนอนพิษที่อยู่ในตัวของหัวหน้ ำหน่วยลับเท่ำนัน้ แหละเมื่อหัวหน้ ำหน่วย
ลับได้ รับสัญญำณจึงจะทำงำนตำมที่เขำสัง่ โดยควบคุมคนในหน่วยต่ออีกที
กำรกระทำเช่นนี ้ทำให้ ไม่มีใครสำมำรถสืบสำวเรื่ องรำวมำถึงเขำได้ และ
หำกเกิ ด สถำนกำรณ์ เ ลวร้ ำยที่ สุด เขำก็ แ ค่ ท ำลำยนกหวี ด ทิ ง้ เสี ย ก็ ไ ม่ มี สิ่ ง ใด
เชื่อมโยงเรื่ องเหล่ำนันกั
้ บเขำได้ อย่ำงแน่นอน
แต่กำรที่องครักษ์ หลวงค่อย ๆ คืบคลำนเข้ ำมำเรื่ อย ๆ ในบรรยำกำศตึง
289 | Queenrabbit

เครี ยดเช่นนี ้ ทำให้ จำงหลี่ม่เู ริ่ มรู้ สกึ กดดันอย่ำงน่ำประหลำด อีกทังยั

้ งมีควำมรู้สกึ
เหมือนถูกจับจ้ องอยู่ตลอดเวลำซึ่งสลัดไม่หลุดเสียที จึงทำให้ ไม่กล้ ำที่จะโยนของ
ในมือทิ ้งหรื อแม้ แต่ขยับตัวเพื่อแอบยัดเยียดให้ กบั คนข้ ำง ๆ แม้ แต่น้อย สุดท้ ำยจึง
ได้ แต่เก็บกลับไปด้ วยควำมจำยอม
อำจจะเป็ น เพรำะรู้ ว่ำตัวเองท ำควำมผิ ด จำงหลี่มู่จึง รู้ สึกกดดัน แบบ
แปลก ๆ ก็เป็ นได้ เขำรี บสลัดควำมคิดนันทิ
้ ้งและผันตัวเป็ นอัครมหำเสนำบดีผ้ เู ยือก
เย็นทันทีที่องครักษ์ หลวงเริ่ มเข้ ำมำค้ นตัว
องครักษ์ ค้นเจอนกหวีดเงินที่อยู่ในขอบสำยรัดเอวของอัครมหำเสนำบดี
จำงอย่ำงรวดเร็ ว ซึง่ จำงหลีม่ ไู่ ม่มีทำ่ ทีร้อนรนแต่อย่ำงใด เขำเพี ยงแค่เลิกคิ ้วน้ อย ๆ
เหมื อ นแปลกใจเพี ยงเท่ำ นัน้ แต่ก็ ต้ อ งขมวดคิว้ แน่นเมื่อ เหว่ย จื อ้ กังตรวจสอบ
นกหวีดเพียงไม่นำนก็ออกปำกพูดเรื่ องที่ทำให้ ตนจะต้ องลำบำกออกมำ
“ใช่ของชิ ้นนี ้จริ ง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อหมอหลวงเหว่ยพูดจบขุนนำงทุกคนในท้ องพระโรงก็เบิกตำกว้ ำงมอง
อัครมหำเสนำบดีจำงเป็ นตำเดียว จำงหลี่ม่รู ี บคุกเข่ำพร้ อมกับเรี ยกร้ องขอควำม
เป็ นธรรมด้ วยท่ำทำงเหมือนถูกใส่ร้ำยในทันที
“กระหม่อมไม่เคยเห็นของชิ ้นนี ้มำก่อน ต้ องมีคนลักลอบนำมำใส่ไว้ ในตัว
กระหม่อมอย่ำงแน่นอน ขอองค์ฮ่องเต้ โปรดให้ ควำมเป็ นธรรมด้ วย!”
เมื่อยังเห็นสำยตำของผู้คนที่ มองมำโดยปรำศจำกควำมเห็นใจแม้ แต่
น้ อย จำงหลี่ม่กู ็เริ่ มยกเหตุผลต่ำง ๆ นำ ๆ ที่สำมำรถทำให้ เขำรอดพ้ นเหตุกำรณ์นี ้
ออกมำอย่ำงใจเย็น
“ของชิ น้ นัน้ อำจจะเป็ น องครั ก ษ์ ห ลวงน ำมำใส่ไ ว้ ใ นสำยรั ด เอวของ
 บุพเพเล่ห์รัก | 290

กระหม่อมก็เป็ นได้ อีกทังหมอหลวงเหว่

้ ยเพียงแค่พินิจดูแต่ไม่ได้ ทดสอบอันใดให้
พวกเรำเห็นแม้ แต่น้อย จะให้ เชื่อถือได้ อย่ำงไรกันพ่ะย่ะค่ะ!”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ หรี่ ตำมองระหว่ำงหมอหลวงเหว่ยและจำงหลี่มู่พ ลำง
ครุ่นคิดอยูช่ วั่ ครู่
“หมอหลวงเหว่ย เจ้ ำมีวิธีตรวจสอบอื่นอีกหรื อไม่”
“นกหวีดอันนี ้สัง่ ทำเพื่อผู้ใช้ เพียงผู้เดียวเท่ำนัน้ หำกเจ้ ำของที่แท้ จริ งเป่ ำ
หนอนจะทำให้ ร่ำงของชำยบนพื ้นขยับเพรำะถูกควบคุมอย่ำงเห็นได้ ชดั พ่ะย่ะค่ะ ”
วิธีที่เหว่ยจื ้อกังพูดทำให้ จำงหลี่ม่ลู อบยิ ้มอยู่ในใจ ถ้ ำใช่แล้ วอย่ำงไรเล่ำ
เพรำะถึงเขำเป่ ำคนที่ได้ รับผลต้ องเป็ นหัวหน้ ำหน่วยลับไม่ใช่เจ้ ำคนที่นอนอยู่บน
พื น้ อย่ำ งแน่น อน สุด ท้ ำ ยจำงหลี่มู่ก็ รั บ นกหวี ด มำเป่ ำ และเมื่ อ เขำท ำเช่ น นัน้
เหตุกำรณ์ที่ไม่ได้ คำดคิดก็เกิดขึ ้น!
กึก! กึก!
มันขยับได้ อย่ำงไรกัน! จำงหลี่ม่เู บิกตำกว้ ำงมองร่ ำงบนพื ้นด้ วยควำม
หวำดหวัน่ เหตุใดเจ้ ำนัน่ ถึงขยับยำมที่เขำเป่ ำกันเล่ำ จำงหลี่ม่มู องสลับระหว่ำง
นกหวี ด ในมื อ และร่ ำ งที่ ข ยับ ยำมที่ เขำเป่ ำนกหวี ดอย่ำงพอดิบ พอดี ด้ วยควำม
แตกตื่น ไม่เหลือท่ำทีของผู้ถกู ใส่ร้ำยก่อนหน้ ำนี ้แม้ แต่น้อย
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ เห็นเช่นนันก็
้ ปรำกฏอำรมณ์สนุกสนำนอยู่ในดวงตำ แต่
ยังไม่ทันมีใครสังเกต แววตำของพระองค์ก็กลับกลำยเป็ นโกรธขึ ้งอย่ำงถึงที่สดุ
ก่อนที่จะสัง่ กำรองครักษ์ หลวงอย่ำงเฉียบขำดโดยไม่ให้ ใครได้ ทนั ตังตั
้ วทันที
“จับตัวจำงหลีม่ ไู่ ว้ ! นำไปขังในคุกหลวงรอสืบคดี! ”
องครักษ์ หลวงเข้ ำไปจับตัวจำงหลีม่ ่ไู ว้ โดยไม่ให้ โอกำสเขำเปิ ดปำกแม้ แต่
291 | Queenrabbit

น้ อ ย เหล่ำ ขุน นำงที่ อ ยู่ในเหตุกำรณ์ ต่ำงก็ ถูกไล่ก ลับด้ วยควำมงงงัน กับ เรื่ องที่
เกิดขึ ้นอย่ำงรวดเร็ วจนตังตั
้ วไม่ทนั
เหตุกำรณ์วนั นันเต็
้ มไปด้ วยควำมอลหม่ำนอย่ำงแท้ จริ งเพรำะเฟิ่ งหยำง
ฮ่องเต้ เป็ นผู้สอบสวนเรื่ องรำวด้ วยตัวเอง พระองค์จดั กำรขุนนำงน้ อยใหญ่ที่เป็ นภัย
ต่อรำชสำนักไปเป็ นจำนวนมำก ซึ่งหำกพิจำรณำให้ ดีแล้ วคนเหล่ำนัน้ ล้ วนเป็ น
กำลังสำคัญของจำงหลีม่ ทู่ งสิ
ั ้ ้น
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ สอบสวนจนได้ ควำมว่ำอัครมหำเสนำบดีจำงซ่องสุม
กำลังลับเอำไว้ เพื่อใช้ ในกำรก่อ กบฏ อีกทังยั
้ งพบหลักฐำนกำรติดต่อกับแคว้ นอื่น
ยำวเป็ นหำงว่ำว
แต่ด้วยคุณงำมควำมดีที่เคยสัง่ สมมำทำให้ มีรำชโองกำรสัง่ ประหำรเพียง
จำงหลี่ม่แู ละสมำชิกตระกูลชำยที่มีอำยุเกินสิบสี่ปีทงหมดเพี
ั้ ยงเท่ำนัน้ ส่วนคนที่
เหลือถูกเนรเทศห้ ำมมิให้ กลับเข้ ำเมืองหลวงตลอดชีวิต ซึ่งควำมเมตตำอย่ำงหำ
ใครเปรี ยบไม่ได้ นี ้ทำให้ ประชำชนต่ำงแซ่ซ่องสรรเสริ ญเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ว่ำ เป็ นผู้มี
เมตตำต่อข้ ำรำชบริ พำรของพระองค์เป็ นอย่ำงยิ่ง...

ซ่งจิ วจื่อรั บฟั งเรื่ องรำวทังหมดผ่

้ ำนบิดำและพี่ชำยของตนพลำงหันไป
มองจำงหย่ง สือ ที่ ยัง คงนิ่ ง เงี ย บไม่พูด อะไร หลัง จำกได้ รั บ รู้ ผลกำรตัด สิน และ
เหตุกำรณ์ที่เกิดขึ ้นแล้ ว ชำยหนุม่ ก็ลกุ ออกไปอย่ำงเงียบ ๆ ด้ วยใบหน้ ำหมองเศร้ ำ
สำมพ่อลูกมองหน้ ำกันและตัดสินใจว่ำจะปล่อยให้ เขำได้ อยู่คนเดียวใน
ยำมที่ต้องกำรใช้ ควำมคิดเช่นนี ้ จึงไม่มีใครตำมเขำออกไป แต่ทงสำมคนไม่
ั้ ร้ ูเลยว่ำ
ยำมนี ้จำงหย่งสือไม่ได้ เศร้ ำเสียใจมำกมำยขนำดนัน้ อำจจะมีอยู่บ้ำงแต่มนั กลับ
 บุพเพเล่ห์รัก | 292

เบำบำงอย่ำงน่ำประหลำด เขำก็ไม่ร้ ู เช่นกันว่ำตนเองนันเป็

้ นอันใดเพรำะยำมนี ้เขำ
กลับรู้สกึ โล่งใจเสียมำกกว่ำ
หลังจำกออกมำได้ ไม่นำนจำงหย่งสือก็ไปนัง่ อยูท่ ี่ศำลำริ มสระบัวอันเงียบ
สงบเพื่อครุ่นคิดว่ำชีวิตต่อจำกนี ้จะทำอย่ำงไรต่อไปดี แต่ผำ่ นไปเพียงชัว่ ครู่ก็มีคนที่
คุ้นเคยโผล่เข้ ำมำทักทำยเสียก่อน
“เด็กน้ อย เรำเอำของขวัญปลอบใจมำให้ ”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ แอบออกมำจำกวังหลวงอีกครั ง้ เพื่อนำของมำมอบให้
ชำยตรงหน้ ำโดยเฉพำะ ยำมนี ้เขำยื่นม้ วนรำชโองกำรให้ จำงหย่งสือด้ วยรอยยิ ้ม
ก่อนจะพูดคุยเข้ ำเรื่ องที่ทำให้ พระองค์ต้องแอบซ่งจิวจื่อมำพบชำยหนุ่ม ตรงหน้ ำ
ตำมลำพัง
“สิ่งนี ้คือรำชโองกำรปลดเจ้ ำออกจำกจิ่นอีเว่ย หลังจำกนี ้อยำกทำสิ่งใด
เจ้ ำมีอิสระที่จะทำได้ อย่ำงเต็มที่ แต่หำกอยำกกลับมำแล้ วล่ะก็ เรำจะยินดีรับอย่ำง
ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ แม้ แต่น้อย ขอแค่ออกปำกก็พอเข้ ำใจหรื อไม่”
จำงหย่งสือพยักหน้ ำเข้ ำใจขณะรับรำชโองกำรไปทำให้ องค์ฮ่องเต้ ร้ ูสกึ พึง
พอใจเป็ นอย่ำงยิ่ง หลังจำกชักชวนเอำไว้ เป็ นแนวทำงแล้ วพระองค์ก็ลอบยิ ้มเจ้ ำ
เล่ห์อีกครัง้ ก่อนจะถำมคำถำมที่ทำให้ จำงหย่งสือลืมเหตุกำรณ์ตึงเครี ยดที่เกิดขึ ้น
ทันที
“แล้ วเรื่ องที่เรำสอนได้ ผลดีหรื อไม่”
ถึงแม้ วำ่ จำงหย่งสือจะไม่ตอบอะไรเพรำะปรับอำรมณ์ตำมพระองค์ไม่ทนั
แต่ใบหน้ ำแดงก่ ำนัน้ ทำให้ เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ร้ ู ว่ำเขำทำตำมที่พระองค์ สอนอย่ำง
แน่นอน เมื่อเห็นเช่นนันเฟิ
้ ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็หวั เรำะพลำงตบบ่ำคนตรงหน้ ำเบำ ๆ
293 | Queenrabbit

และพูดทิ ้งท้ ำยก่อนจะหำยออกไปอย่ำงไร้ ร่องรอยว่ำ

“เดี๋ยวเรำจะส่งของขวัญมำให้ ...”
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 294

ตอนที่ 23 ทางที่เลือกเดิน
หลังจำกผ่ำนเหตุกำรณ์ ว่นุ วำยในเมืองหลวงไปไม่นำน จวนแม่ทพั พิชิต
บูรพำก็ยงั คงวุ่นวำยอยู่เช่นเดิม วันนี ้พ่อบ้ ำนฝูกำลังวิ่งวุ่นไปทัว่ เพรำะกำลังหำตัว
เด็กรับใช้ ผ้ หู นึง่
“เสีย่ วฝำนอยูไ่ หน!”
พ่อบ้ ำนฝูตำมหำเสี่ยวฝำนที่ปกติจะได้ รับหน้ ำที่ดแู ลม้ ำของท่ำนแม่ทพั
และท่ำนรองแม่ทพั แต่เดินตำมหำตังนำนแล้
้ วก็ยงั ไม่พบเสียที พอถำมเด็กรับใช้ คน
อื่นทุกคนต่ำงมีสหี น้ ำกลืนไม่เข้ ำคำยไม่ออกทำให้ เขำรู้สกึ ไม่เข้ ำใจเป็ นอย่ำงยิ่ง จน
สุดท้ ำยสำวใช้ ตวั น้ อยผู้หนึง่ อดไม่ได้ จึงต้ องกระซิบกระซำบเตือนควำมจำเขำด้ วย
เสียงเบำที่สดุ เท่ำที่จะเบำได้
“พ่อบ้ ำนฝูเจ้ ำคะ เสีย่ วฝำนไปอยูก่ บั ‘เจ้ ำนัน่ ’ แล้ วเจ้ ำค่ะ”
คำบอกเล่ำของสำวใช้ ตวั น้ อยทำให้ พ่อบ้ ำนฝูเบิกตำกว้ ำงพลำงคิดว่ำ
ตัวเองนันเลอะเลื
้ อนไปแล้ วจริ ง ๆ เขำลืมไปได้ อย่ำงไรว่ำยำมนี ้เสี่ยวฝำนได้ ไปใช้
ชีวิตอย่ำงมีควำมสุขอยู่กบั ‘เจ้ ำนัน่ ’ เสียแล้ ว เมื่อคิดได้ ดงั นันพ่
้ อบ้ ำนฝูก็ทอดถอน
ใจก่ อ นจะเดิน ออกไปจัดกำรงำนอื่ น ๆ ต่อ พลำงคิ ดว่ำควำมรั กนัน้ ช่ำงมีหลำย
295 | Queenrabbit

รูปแบบเสียจริ ง

ในหมูบ่ ้ ำนอันห่ำงไกลในแถบชำยแดน
ยำมนี เ้ สี่ยวฝำนก ำลังท ำสวนอยู่กับ ‘เจ้ ำ นั่น ’ หรื อ ‘อำมู่’ ของเขำด้ วย
รอยยิ ้ม หำกดูดี ๆ แล้ วใบหน้ ำของชำยผู้นนช่
ั ้ ำงคล้ ำยคลึงกับคนในโซ่ตรวนที่ตำย
อยู่ในท้ องพระโรงตังแต่
้ วนั ที่องค์ฮ่องเต้ จดั กำรจับกุมอัครมหำเสนำบดีจำงยิ่งนัก
แต่จะพูดอย่ำงนันก็
้ ไม่ถกู เพรำะทังสองเป็
้ นคนเดียวกันจริ ง ๆ!
สำเหตุที่ทำให้ อำมู่ได้ ออกมำอยู่อย่ำงมีควำมสุขกับเสี่ยวฝำนเช่นนี ้ ต้ อง
ขอบคุณซ่งจิวจื่อที่มอบโอกำสให้ แก่เขำในวันนัน้ วันที่เขำหมดสิ ้นควำมหวังที่จะมี
ชีวิตอยู.่ ..

ย้อนกลับไปหลังจากถูกขับไล่ออกจากจวนอัครมหาเสนาบดีจาง
ซ่ งจิ วจื ่อกาลังครุ่นคิ ดว่าหลังจากนีน้ างจะจัดการจางหลี ่ มู่อย่างไรให้เสีย
เลื อดเสี ยเนื ้อน้อยที ่สดุ ดี ในขณะที ่กาลังคิ ดจนหัวแทบแตกอยู่นนั้ หย่งฉี ก็เข้ามา
รายงานว่ามี เด็กรับใช้ผหู้ นึ่งมาขอเข้าพบเรื ่องคนร้ายทีเ่ คยถูกจับตัวเอาไว้
คนร้ายทีเ่ คยจับไว้อย่างนัน้ รึ !
ความจริ งแล้วซ่งจิ วจื ่อลืมไปเสียสนิ ทว่าเคยไว้ชีวิตพวกทีเ่ คยบุกเข้ามาใน
จวนไว้คนหนึ่ง นางเลิ กคิ้ วอย่างแปลกใจว่าเกิ ดเหตุอนั ใดขึ้ นจึ งเรี ยกตัวเด็กรับใช้ผู้
นัน้ เข้ามา
“คุณหนู บ่าวมี นามว่าเสีย่ วฝาน...บ่าวมี เรื ่องที ่ต้องแจ้งคุณหนู เกี ่ยวกับ
คนผูน้ นั้ ขอรับ”
 บุพเพเล่ห์รัก | 296

เสีย่ วฝานพูดจาวกวนไปมาอยู่หลายรอบ แต่สดุ ท้ายก็จบั ใจความได้แค่

ว่า คนร้ายผูน้ นั้ ถูกพิ ษควบคุมอยู่และกาลังจะตายในไม่ช้า
ซ่งจิ วจื ่อรู้สึกสนใจว่าเหตุใดเด็กรับใช้ของตนจึ งดูร้อนรนยิ่ งนัก สุดท้ายจึ ง
ลองไปพบคนร้ ายที ่ถูกจับตัวไว้ดู และเมื ่อรู้ ว่าชายผู้นนั้ ถูกขังไว้ในคอกม้าก็พาให้
นางรู้ สึกประหลาดใจเป็ นอย่างยิ่ ง ซึ่ งเหตุผลที ่ได้ฟังนัน้ ทาให้นางรู้ สึกหัวเราะไม่
ออกร้องไห้ไม่ได้กนั เลยทีเดียว
หย่งฉี อธิ บายว่า วันนัน้ นางได้สงั่ การไว้ให้ดูแลคนผูน้ ีใ้ ห้ดี แต่จนแล้วจน
รอดก็ไม่มีใครยอมทาหน้าที ่นี้ สุดท้ายจึ งจับมาขังไว้ในคอกม้าและให้เจ้าเด็กรับใช้
ตรงหน้าดูแลเขาพร้อม ๆ กับม้าไปเลยก็แล้วกัน
ในขณะที ่กาลังฟังหย่งฉี ผูซ้ ื ่อตรงอธิ บายอยู่ ซ่ งจิ วจื ่อก็สงั เกตเห็นแววตา
เป็ นห่ วงเป็ นใยซึ่ งกันและกันระหว่ างเสี ่ยวฝานและชายผู้นนั้ จึ งจับตามองการ
กระทาของสองคนตรงหน้าทุกอิ ริยาบถ ซึ่ งความจริ งที ่ ได้ค้นพบทาให้นางรู้ สึ ก
ประหลาดใจเป็ นอย่างยิ่ ง
พวกเจ้าพบรักกันในเวลาอันสัน้ อีกทัง้ ยังเป็ นชายด้วยกันทัง้ คู่เช่นนัน้ รึ !
ซ่ งจิ วจื ่อหรี ่ตาครุ่นคิ ดอยู่ชวั่ ครู่ ก่อนจะเปิ ดปากถามเพือ่ ลองเชิ งชายทีถ่ ูก
คุมขังไว้ว่าจะใช้ประโยชน์อะไรจากเขาได้บา้ ง
“เห็ น เสี ่ ย วฝานบอกว่ า เจ้ า ก าลัง จะตายเพราะพิ ษ หากเจ้ า ท าตัว มี
ประโยชน์ข้าจะช่วยแก้ให้ก็ได้นะ”
ชายผู้นนั้ หันไปมองเสี ่ยวฝานที ่กาลังยื นก้มหน้าอยู่ไม่ ไกลนัก เขาบอก
เรื ่ องนี ้ให้เด็กหนุ่มฟังเพราะรู้ ว่าตนมี ชีวิตอยู่ ได้อีกไม่ นานแล้ว แต่เด็กผู้นี้บอกว่ า
คุณหนูซ่งสามารถช่ วยเหลื อได้ จึ งพยายามเกลี ้ย กล่ อมให้เขาหาข้อมู ลหรื อทา
297 | Queenrabbit

ประโยชน์ เพื ่อแลกกับความช่ วยเหลื อจากนางซึ่ งเขาก็ ห้ามเด็กหนุ่มเอาไว้ แต่จน

แล้วจนรอดเจ้าเด็กนีก่ ็ยงั รัน้ ทีจ่ ะทาอยู่ดี
คุณ หนู ซ่ ง ผู้ที่ ฆ่ า คนโดยไม่ ก ระพริ บตาผู้น ั้น น่ ะ รึ ! นางจะช่ ว ยเขาได้
อย่างไรกัน ตอนแรกที ่ถูกอัครมหาเสนาบดีจางหลอกว่าจะได้เข้าร่ วมหน่วยลับของ
ฮ่องเต้ เขาก็รู้สึกยิ นดีปรี ดายิ่ งนักทีช่ ี วิตนีจ้ ะได้มีหน้ามี ตากับเขาขึ้นมาบ้าง ไม่ต้อง
เป็ นชาวยุทธพเนจรทีไ่ ร้ชื่อไร้คนรู้จกั อีกต่อไป
แต่กว่าจะรู้ตวั ว่าโดนหลอกก็สายไปเสียแล้วเพราะพิ ษที ่แฝงมากับเหล้า
สัตย์ สาบานในวันนัน้ ทาให้ทกุ คนในหน่วยต้องทุกข์ ทรมานอย่างถึงที ่สดุ พิ ษในตัว
พวกเขาแตกต่างจากทีใ่ คร ๆ เคยพบเห็น เพราะมันเป็ นหนอนพิ ษทีย่ งั คงมี ชิวิตอยู่
โดยกัดกิ นพวกเขาไปเรื ่อย ๆ หากไม่ได้รับยาที ่จะทาให้หนอนพวกนัน้ เข้าสู่สภาวะ
หลับไหลในทุก ๆ เดือนจากจางหลีม่ ู่ พวกเขาก็จะได้รบั รู้ว่ายามทีส่ ตั ว์ประหลาดใน
ร่ างกายเติ บโตขึ้นจะรู้สึกเจ็บปวดทรมานถึงเพียงใด
ขนาดเขาทีอ่ ยู่ในยุทธภพมาเนิ่ นนานยังไม่สามารถหาทางแก้ได้ แล้วสตรี
ทีอ่ ายุยงั ไม่ถึงยีส่ ิ บปี ตรงหน้าจะสามารถช่วยเหลือเขาได้อย่างไรกัน
“พิ ษในตัวข้า คุณหนูไม่สามารถช่วยได้”
ซ่ งจิ วจื ่อหรี ่ตามองท่าทางสูญสิ้ นกาลังใจที ่จะมี ชีวิตอยู่จากชายที ่ถูกคุม
ขังก็ นึกอะไรบางอย่ างออก ก่ อนจะพูดข้อเสนอที ่เย้ายวนใจด้วยรอยยิ้ มน้อย ๆ
ออกมา
“หากเจ้าสามารถช่วยข้ากาจัดจางหลี ่มู่ได้ หนอนพิ ษในตัวเจ้าข้าจะเอา
ออกให้ อี กทัง้ ยังให้บ้านพร้อมสวนในแถบชายแดนอัน ห่างไกล.....ให้เจ้าเด็ กนี ่ไป
เป็ นคนรับใช้อีกคนเลยก็ได้”
 บุพเพเล่ห์รัก | 298

ชายผูน้ นั้ เบิ กตากว้างมองซ่งจิ วจื ่อ นางรู้ได้อย่างไรกันว่าสิ่ งทีอ่ ยู่ในตัวเขา

คื อหนอนพิ ษ! แล้วเรื ่องเสีย่ วฝานอี กเล่า...คาพูดของซ่ งจิ วจื ่อทาให้เขารู้สึกสับสน
เป็ นอย่างยิ่ ง แต่เมื ่อหันไปมองเด็กหนุ่มที ่พยักหน้าสนับสนุนอย่างเอาเป็ นเอาตาย
แล้ว สุดท้ายเขาก็ตดั สิ นใจได้ว่าจะลองเลือกทีจ่ ะเชื ่อนางดู
สาเร็ จแล้วอย่างไรไม่ สาเร็ จแล้วอย่างไร ยามนี ้ความกลัวตายและกลัว
ทรมานที ่เคยถูกจางหลี ่มู่ใช้ควบคุมตนได้หายไปจากใจของเขาแล้ว จะอย่างไรก็
ต้องตายอยู่ดี หากจะลงนรกแล้วก็ขอลากจางหลีม่ ู่ลงไปด้วยก็แล้วกัน!
เมื ่อเห็ นท่ าที ตอบรับจากคนที ่ถูกคุมขังแล้ว ซ่ งจิ วจื ่ อก็ ยกยิ้ มอย่ างพึ ง
พอใจ โชคดี ที่จางหลีม่ ู่ใช้วิธีควบคุมคนด้วยความหวาดกลัว หากชายตรงหน้าเป็ น
คนของจางหลี ่มู่ด้วยใจภักดี แล้วล่ะก็ นางคงไม่ อาจใช้การเขาได้มีแต่ต้องฆ่ าทิ้ ง
เพียงเท่านัน้
หลังจากตกลงกัน ซ่ งจิ วจื ่อก็ได้ข้อมูลจากชายตรงหน้ามามากมายหลาย
อย่าง นางรู้ ว่าอี กไม่ นานจะครบหนึ่งเดื อนที ่ยาของจางหลี ่มู่จะหมดฤทธิ์ แล้วและ
ยามนัน้ หัวหน้าหน่วยลับจะรู้ว่าชายผูน้ ีย้ งั ไม่ตาย แต่เรื ่องพวกนัน้ ไม่ได้เป็ นปัญหา
กับนางแม้แต่นอ้ ย เพราะในเมื องหลวงนีเ้ รื ่องหนอนพิ ษใครจะรู้ดีเท่านางกันเล่า
ซ่ ง จิ วจื ่ อ เชื ่ อ ว่ า แม้ แ ต่ จ างหลี ่ มู่ ก็ ค งคาดไม่ ถึ ง ว่ า นางจะรู้ วิ ธี น าสิ่ ง นัน้
ออกมาจากร่ างกาย เพราะหนอนพิ ษมี ตน้ กาเนิ ดมาจากเผ่าเหมี ยวแสนอันห่างไกล
ซึ่ งตัง้ ตัวเป็ นเอกเทศไม่สนใจใครและยื นหยัดด้วยตัวเองได้ด้วยความร้ายกาจของ
สิ่ งทีพ่ วกเขาเลีย้ งดู
ซึ่ งก็มีคนจานวนไม่นอ้ ยที ่เสาะหาสิ่ งของล้ าค่าเพือ่ แลกเปลี ่ยนกับหนอน
พวกนัน้ รวมถึ ง จางหลี ่มู่ โดยไม่ รู้ เ ลยว่ า สิ่ ง ที ่พ วกเขาได้ไ ปเป็ นเพี ย งสัต ว์ เ ลี ้ ย ง
299 | Queenrabbit

คุณภาพต่าเท่านัน้
แต่จะโทษใครได้เล่า ในเมื ่อประสบพบเจอเรื ่องที ่ไม่รู้ไม่เข้าใจ ย่อมต้อง
หวาดกลัวเป็ นธรรมดา เมื ่อชายทีถ่ ูกคุมขังหรื อ ‘อามู่’ ของเสีย่ วฝานได้ตกลงใจทีจ่ ะ
ช่วยเหลือนางแล้ว นางก็ตอ้ งช่วยเหลือเขากลับอย่างทีไ่ ด้ออกปากเอาไว้
ซ่ งจิ วจื ่อนาหนอนพิ ษของจางหลี ่มู่ออกมาให้เขาจริ ง แต่นางไม่ได้วางใจ
เขาถึ งขั้น ที ่จ ะปล่ อยให้เป็ นอิ สระได้ นางจึ งใส่ สิ่งที ่ตนมี เ ข้าไปแทนเพื ่อเป็ นตัว
รับรองว่าชายตรงหน้าจะทาตามข้อตกลงอย่างไม่บิดพลิ้ ว ซึ่ งอามู่ก็เข้าใจและเชื ่อ
ว่าซ่งจิ วจื ่อจะสามารถช่วยตนได้อย่างแน่นอนตัง้ แต่หนอนตัวแรกถูกนาออกมา
การช่วยงานซ่ งจิ วจื ่อนัน้ ง่ายแสนง่าย เพียงแค่บอกข้อมูลที ่มีทงั้ หมดกับ
แสดงละครในท้องพระโรงเพียงเล็กน้อย เขาก็ ได้รับอิ สระจากนางแล้ว อามู่รู้ดีว่า
ตนเองนัน้ โชคดีเพียงใด หากเขาไม่ได้คณ
ุ หนูซ่งช่วยไว้เขาจะต้องเป็ นหนึ่งในหน่วย
ลับของจางหลีม่ ู่ทีถ่ ูกสังหารทิ้ งจนหมดสิ้ นอย่างแน่นอน
หลังจากเกิ ดเหตุในท้องพระโรง ซ่งจิ วจื ่อก็ทาตามสัญญาทีเ่ คยให้ไว้อย่าง
ไม่ มีบิดพลิ้ ว อี ก ทัง้ ยังให้เสี ่ยวฝานตามเขาออกมาด้วย สายตายามที ่นางส่งตัว
เสีย่ วฝานให้เขานัน้ ดูอย่างไรก็เหมื อนมารดาส่งบุตรออกเรื อนก็ไม่ปาน ทาให้อามู่
รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ จนต้องสาบานว่าจะดูแลเจ้าเด็กคนนีใ้ ห้ดีที่สดุ สายตาเช่นนัน้
จึ งจะอ่อนลงไปหลายส่วน....

หลังจำกจัดกำรส่งตัวอำมู่กบั เด็กรับใช้ ผ้ นู นออกนอกเมื

ั้ องไปแล้ ว หย่งฉีก็
ถำมซ่งจิวจื่อเรื่ องที่เขำไม่เข้ ำใจอย่ำงอดไม่ได้ ว่ำ “เหตุใดคุณหนูถึงเชื่อเจ้ ำนัน่ กัน
หำกเขำไม่ยอมทำตำมที่พดู ....พวกเรำก็คง...”
 บุพเพเล่ห์รัก | 300

ซ่งจิวจื่อหันไปมองเด็กหนุม่ ที่กำลังขมวดคิ ้วน้ อย ๆ อย่ำงใช้ ควำมคิด นำง

รู้ ดี ว่ ำ เขำเป็ น ห่ ว งเพรำะกำรเชื่ อ ใจชำยผู้นัน้ มี ค วำมเสี่ ย งที่ จ ะผิ ด พลำดอย่ำ ง
มำกมำยทีเดียว แต่นำงรู้ ว่ำของตอบแทนที่เขำจะได้ รับมีค่ำพอที่เขำจะยอมมอบ
ควำมช่วยเหลือแก่นำงอย่ำงไม่มีข้อบิดพลิ ้วจึงไม่ได้ กงั วลใจนัก
“หย่งฉี คนทุกคนสมควรได้ รับทำงเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ ตอนแรกชำยผู้นนั ้
ได้ ตัดใจที่จะตำยแล้ ว แต่ข้ำเสนอสิ่งสำคัญให้ เขำถึงสองอย่ำง หำกเขำไม่คว้ ำ
เอำไว้ และเลือกที่จะตำยไปก็คงทำอะไรไม่ได้ แล้ ว”
“สองอย่ำง?”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ หย่งฉีถำมด้ วยควำมสงสัย สิ่งสำคัญที่นำงให้
เขำมีแค่ชีวิตไม่ใช่หรื อไงกัน แต่คำตอบต่อมำของซ่งจิวจื่อที่นำงพูดก่อนจะเดินจำก
ไปนัน้ ทำให้ เขำครุ่ นคิดอยู่ชั่วครู่ และเมื่อรู้ เหตุผลที่แท้ จริ งแล้ วก็ต้องเบิกตำกว้ ำง
ด้ วยควำมตื่นตกใจ
“ชีวิตและคนรักอย่ำงไรเล่ำ”
เสีย่ วฝำนกับเจ้ ำนัน่ เป็ นคนรักกันอย่ำงนันรึ
้ !

ยำมนี ้เรื่ องต่ำง ๆ ที่เคยยุ่งเหยิงกลับมำลงตัวและเข้ ำสู่สถำนกำรณ์ปกติ

อีกครัง้ วันนี ้ก็เป็ นอีกวันที่จำงหย่งสือยังคงว่ำงและไม่มีอะไรทำเช่นเดิม
“ภรรยำ ข้ ำเบื่อ”
ชำยหนุ่มผู้วำ่ งงำนเข้ ำไปก่อกวนซ่งจิวจื่อที่กำลังจัดกำรบัญชีภำยในจวน
ด้ วยใบหน้ ำบึง้ ตึง วันนีพ้ ี่ภรรยำและพ่อตำไม่อนุญำตให้ เขำไปที่ค่ำยฝึ กอีกแล้ ว
สำเหตุเป็ นเพรำะว่ำเหล่ำทหำรไม่มีสมำธิยำมฝึ กฝน แต่กลับพำกันร้ อนรนเรื่ องกำร
301 | Queenrabbit

ปรึกษำปั ญหำหัวใจแทน
ใครจะไปรู้ กันว่ำจำงหย่งสือนันจะท
้ ำหน้ ำที่เทพอุ้มสมได้ ดียิ่งนัก เหล่ำ
ทหำรผู้อ้ำงว้ ำงต่ำงได้ แต่งภรรยำกันไปหลำยรำย จนสุดท้ ำยต้ องเกิดศึกชิงอันดับ
ว่ำใครจะเป็ นคิวแรกที่จะได้ รับควำมช่วยเหลือจำกคุณชำยผู้นี ้
จำงหย่งสือเห็นภรรยำของตนไม่สนใจจึงเริ่ มรู้สกึ โมโห เขำเข้ ำไปนัง่ ข้ ำง ๆ
พลำงเป่ ำเบำ ๆ ไล้ ไปที่ใบหูของนำงเพื่อเรี ยกร้ องควำมสนใจเหมือนที่นำงเคยทำ
กับเขำ แต่จนแล้ วจนรอดซ่งจิวจื่อผู้มีควำมอดทนเป็ นเลิศก็ไม่ยอมแพ้ เสียที
เมื่อเห็นภรรยำของตนยังคงนิ่งเฉยจำงหย่งสือก็ร้ ูสกึ เหมือนไม่ได้ รับควำม
ยุติธรรม เหตุใดตอนนำงทำเขำยังยอมหันไปหำนำง แต่พอเขำทำบ้ ำงนำงกลับไม่
ยอมสนใจเขำกันเล่ำ! ควำมรู้ สกึ เช่นนี ้จะอย่ำงไรก็อธิบำยออกมำเป็ นคำพูดไม่ได้
จะเรี ย กว่ำ เสียใจก็ ไม่ใช่ หดหู่ใ จก็ ไม่เ ชิ ง เอำเป็ นว่ำ ควำมมั่นใจของเขำเริ่ มถูก
ทำลำยไปเสียแล้ ว
ไม่ได้ ! เขำเป็ นลูกผู้ชำยจะยอมแพ้ เช่นนี ้ได้ อย่ำงไรกัน! เมื่อคิดได้ ดงั นัน้
จำงหย่งสือก็เริ่ มก่อกวนยกใหม่โดยใช้ วิธีกำรขบกัดเบำ ๆ ที่ใบหูแทน เขำไล่จำก
หลังใบหูยำวลงไปยังคอระหงและในขณะที่กำลังจะเปลี่ยนจำกขบกัดเป็ นจูบแบบ
ฝำกร่องรอยอย่ำงที่เคยทำ....ภรรยำของเขำกลับยอมแพ้ เสียก่อน!
“หย่งสือ เจ้ ำเล่นเช่นนี ้อยำกได้ อะไรกันแน่”
ซ่งจิวจื่อโดนก่อกวนจนรู้ สกึ ปั่ นป่ วนไปหมด สุดท้ ำยก็ไม่สำมำรถดูบญ
ั ชี
ได้ อี ก ต่อ ไป นำงสู้อุต ส่ำห์ อ ดทนตัง้ หน้ ำ ตัง้ ตำพยำยำมทำให้ เ สร็ จ โดยเร็ วที่สุด
เพื่อที่จะได้ มีเวลำอยูก่ บั เขำในวันนี ้ แต่สำมีตวั ดีกลับไม่ยอมให้ เวลำนำงแม้ แต่น้อย
ผ่ำนไปไม่กี่ชวั่ ก้ ำนธูปเขำก็กลับเข้ ำมำก่อกวนนำงเสียแล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 302

“ข้ ำไม่ร้ ูวำ่ จะทำอะไรดี ข้ ำไม่มีงำนทำ ข้ ำไม่มีที่จะไป ข้ ำไม่มีอะไรเลย”

จำงหย่งสือตอบคำถำมของซ่งจิวจื่อด้ วยสีหน้ ำจริ งจัง เขำคิดมำหลำยวัน
ว่ำต่อจำกนี ้เขำควรทำอย่ำงไรดี แต่สดุ ท้ ำยจะคิดอย่ำงไรก็คิดไม่ออกจึงได้ แต่คอย
วนเวียนอยูข่ ้ ำงภรรยำของตนอยูเ่ ช่นนี ้
ซ่งจิวจื่อบีบแก้ มของคนตรงหน้ ำเบำ ๆ อย่ำงหมัน่ เขี ้ยวก่อนจะไล่เก็บของ
ทังหมด
้ และลำกชำยหนุม่ ที่ยำมนี ้ทิ ้งตัวลงบนโต๊ ะอย่ำงเหนื่อยหน่ำยขึ ้นมำ
“ถ้ ำไม่ร้ ู ว่ำจะทำอะไรเรำก็ต้องออกไปตำมหำ วันนี ้ข้ ำจะพำเจ้ ำออกไปดู
เองว่ำมีอะไรที่นำ่ สนใจบ้ ำงดีหรื อไม่”
เมื่อได้ ยินคำพูดของซ่งจิวจื่อ จำงหย่งสือก็ดกู ระตือรื อร้ นขึ ้นมำบ้ ำง เขำ
จึ ง ลุก ขึน้ พลำงน ำแขนเสือ้ ของตนเช็ ดหน้ ำเช็ ด คอสตรี ตรงหน้ ำก่อ นจะพูดด้ วย
น ้ำเสียงจริ งจังจนทำให้ นำงต้ องหัวเรำะออกมำเสียงดัง
“ก็ได้ แต่ก่อนเรำจะออกไปกัน ท่ำนต้ องไปล้ ำงน ้ำลำยข้ ำออกก่อน มัน
เลอะไปหมดแล้ ว”

หลังจำกซ่งจิวจื่อจัดกำรเช็ดหน้ ำเช็ดคอจนสะอำดตำมที่สำมีของนำง
บอกแล้ ว ยำมนี ้คนทังสองก็
้ ออกมำเดินตลำดที่แสนคุ้นเคย เพื่อที่จะดูว่ำมีอะไรที่
จำงหย่งสืออยำกทำอย่ำงจริ งจังบ้ ำง
“ภรรยำแล้ วข้ ำจะอยำกรู้ได้ อย่ำงไรเล่ำว่ำอยำกทำอะไร”
เมื่อเดินได้ สกั พัก จำงหย่งสือก็ เริ่ มรู้ สึกสับสน ทุกอย่ำงล้ วนดูน่ำสนใจ
ทังสิ
้ ้นแต่เขำก็ยงั ไม่ร้ ู อยูด่ ีวำ่ ตัวของเขำนันอยำกท
้ ำอะไร
“ค่อย ๆ ดูไปหำกอยำกเริ่ มทำอะไรก็ลองทำดู อย่ำงตอนที่ข้ำเลือกทำ
303 | Queenrabbit

เครื่ องประดับก็เพรำะข้ ำชมชอบของสวย ๆ งำม ๆ เหล่ำนันจึ

้ งพยำยำมที่จะสร้ ำง
มันขึ ้นมำ และเมื่อทำได้ แล้ วก็จะเริ่ มรู้ สกึ สนุกทุกครัง้ ที่ได้ สร้ ำงอะไรใหม่ ๆ ให้ ผ้ อู ื่น
สวมใส่ หำกเจ้ ำเริ่ มมีควำมรู้ สึกชอบอะไรขึ ้นมำก็บอกข้ ำ ข้ ำจะช่วยสนับสนุนเจ้ ำ
เอง”
จำงหย่งสือเข้ ำใจคำพูดของซ่งจิวจื่ อแต่ก็ไม่ทงั ้ หมด เขำครุ่ นคิดจนคิ ้ว
ขมวดติดกันแน่นด้ วยท่ำทำงที่ดจู ริ งจังเป็ นอย่ำงยิ่ง แต่คิดได้ ไม่นำนก็มีเสียงหนึง่ ดัง
ขึ ้นเพื่อขัดจังหวะเสียก่อน
“หย่งสือ มำเที่ยวตลำดอีกแล้ วหรื อ”
เมื่อซ่งจิวจื่อหันไปมองยังต้ นเสียง นำงก็พบเด็กผู้ชำยวัยสิบสำมสิบสีป่ ี ที่
ท่ำทำงดูเป็ นเด็กดีมีกำรศึกษำ ผู้กำลังถือตระกร้ ำผักใบใหญ่ที่ไม่เข้ ำกับใบหน้ ำ
ท่ำทำงของเขำแม้ แต่น้อย เด็กคนนันผงกหั
้ วลงเล็กน้ อยเพื่อทักทำยนำงแต่ยงั ไม่ทนั
ได้ พดู คุยอะไรกันจำงหย่งสือก็ตรงรี่ เข้ ำไปหำเด็กคนนันเสี
้ ยก่อน
“เสี่ยวเป่ า!”
เมื่อเห็นเพื่อนของตนเดินเข้ ำมำทักทำย จำงหย่งสือก็รีบเข้ ำไปช่วยเขำยก
ตระกร้ ำผักก่อนจะแนะนำซ่งจิวจื่อให้ เขำรู้จกั อย่ำงกระตือรื อร้ น
“แล้ วมำรดำของเจ้ ำเป็ นอย่ำงไรบ้ ำง นำงคลอดปลอดภัยดีใช่หรื อไม่ เด็ก
ตัวเล็ก ๆ หน้ ำตำเป็ นเช่นไร หำกข้ ำขอไปดูบ้ำงจะได้ หรื อเปล่ำ!”
ชำยหนุม่ ถำมถึงมำรดำของเสีย่ วเป่ ำที่พงึ่ คลอดตำมที่ทำ่ นป้ำร้ ำนขำยผัก
บอกมำเสียยกใหญ่ ยำมนี ้เขำเริ่ มสนอกสนใจในเรื่ องของเด็กและกำรคลอดเป็ น
พิเศษ จึงอยำกจะเห็นว่ำเด็กที่พงึ่ เกิดนันเป็
้ นเช่นไรบ้ ำง
“มำรดำรึ....ข้ ำว่ำเจ้ ำน่ำจะเข้ ำใจผิดเสียแล้ ว”
 บุพเพเล่ห์รัก | 304

เสี่ย วเป่ ำอมยิ ม้ พลำงเชิ ญ จำงหย่ง สื อ และซ่ง จิ ว จื่ อ ไปที่ บ้ ำ นของเขำ

ด้ วยกัน เมื่อไปถึงก็พบว่ำบ้ ำนของเสี่ยวเป่ ำนันเป็
้ นเรื อนหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่ก็ดู
ไม่เหมือนสถำนที่ที่เป็ นบ้ ำนของคนขำยซำลำเปำแม้ แต่น้อย
หลังจำกเดินตำมเสี่ยวเป่ ำเข้ ำไปข้ ำงในได้ ไม่นำนพวกเขำก็เห็นตระกร้ ำบุ
ผ้ ำใบใหญ่ใบหนึง่ วำงอยูต่ รงพื ้นที่บริ เวณลำนหน้ ำบ้ ำน ในตะกร้ ำมีแม่แมวที่กำลัง
ให้ นมลูกแมวตัวเล็ก ๆ อยู่ เมื่อเห็นเช่นนันจำงหย่
้ งสือก็ดวงตำเป็ นประกำยก่อนจะ
ค่อย ๆ เดินเข้ ำไปดูใกล้ ๆ อย่ำงกล้ ำ ๆ กลัว ๆ
ท่ำทำงของชำยหนุ่มทำให้ เสี่ยวเป่ ำหัวเรำะน้ อย ๆ ก่อนที่จะดึงเขำเข้ ำไป
ดูใกล้ ๆ และพูดเรื่ องที่ทำให้ เขำกับบิดำต้ องอยูก่ บั บ้ ำนกันเสียหลำยวัน
“ตอนคลอดร่ำงกำยของมันอ่อนแอมำก ข้ ำกับท่ำนพ่อจึงต้ องช่วยกันดูแล
อยู่ตลอดเวลำ แต่ยำมนี ้มันแข็งแรงขึ ้นมำบ้ ำง และเด็ก ๆ ก็เข้ ำไปกินน ้ำนมเองได้
แล้ วจึงพอปล่อยได้ บ้ำง”
จำงหย่งสือพยักหน้ ำรับคำเสี่ยวเป่ ำน้ อย ๆ แต่สำยตำยังคงจับจ้ องแมว
ตรงหน้ ำอย่ำงสนอกสนใจเป็ นอย่ำงยิ่ง เมื่อเห็นเช่นนันเสี
้ ย่ วเป่ ำจึงถอยออกมำและ
เดินไปหำซ่งจิวจื่อแทน
“ข้ ำไม่คิดเลยว่ำบุตรของคนขำยซำลำเปำจะมีทำ่ ทำงเช่นนี”้
ซ่ง จิ ว จื่ อ หรี่ ตำมองเด็ กชำยตรงหน้ ำ เขำดูอ ำยุยัง เป็ น เด็ กอยู่ แต่ท ว่ำ
ท่ำทำงและกำรวำงตัวนันไม่
้ ต่ำงกับลูกขุนนำงหรื อเชื ้อพระวงศ์เลยแม้ แต่น้อย จะ
อย่ำงไรนำงก็ไม่อำจทำใจให้ เชื่อได้ ว่ำเด็กคนนี ้เป็ นเพียงบุตรของคนขำยซำลำเปำ
จริ ง
เสีย่ วเป่ ำไม่ได้ ตอบอะไร เขำเพียงแค่ยิ ้มน้ อย ๆ และมองไปยังจำงหย่งสือ
305 | Queenrabbit

ที่พยำยำมจะเข้ ำใกล้ ลกู แมวเพียงเท่ำนัน้ เมื่อเห็นท่ำทำงนิ่งเงียบของเด็กหนุม่ ซ่งจิ

วจื่อก็ร้ ูแล้ วว่ำเด็กตรงหน้ ำต้ องไม่ใช่คนธรรมดำเป็ นแน่
“แล้ วบิดำของเจ้ ำเล่ำอยูห่ รื อไม่ ข้ ำอยำกจะทักทำยเขำเสียหน่อย”
ในเมื่อบุตรไม่ใช่คนธรรมดำ บิดำย่อ มต้ องไม่ธรรมดำเช่นกัน ซ่งจิวจื่อจึง
เลิกสนใจเด็กที่วำงท่ำอมพะนำตรงหน้ ำและถำมหำบิดำของเขำแทน ซึ่งยังไม่ทนั
ได้ คำตอบอะไรจำกเสีย่ วเป่ ำ ก็มีชำยวัยกลำงคนผู้หนึง่ เดินเข้ ำมำในบ้ ำนเสียก่อน
“เขำพึง่ กลับมำพอดี”
เสี่ยวเป่ ำตอบซ่งจิวจื่อด้ วยรอยยิ ้ม เขำปล่อยให้ นำงได้ พบกับ บิดำที่พึ่ง
มำถึง และเดินเข้ ำไปหำจำงหย่งสือเพื่อห้ ำมชำยหนุ่มก่อกวนลูกแมวที่กำลังเกิด
ใหม่แทน
ซ่งจิวจื่อพินิจพิจำรณำชำยที่พึ่งเข้ ำมำใหม่ เขำเป็ นชำยวัยกลำงคนที่ดู
เหมือนทหำรผู้ชำญศึกมำกกว่ำพ่อค้ ำขำยซำลำเปำอย่ำงแน่นอน แต่สิ่งที่สะดุดตำ
ของนำงมำกสุดไม่ใช่ท่ำทำงทะนงองอำจหรื อรู ปร่ ำงที่น่ำจะผ่ำนกำรฝึ กและเคี่ยว
กรำมำอย่ำงโชกโชน แต่เป็ นดวงตำและโครงหน้ ำที่เหมือนสำมีของนำงรำวกับพิมพ์
เดียวกันต่ำงหำกเล่ำ!
ท่ำทำงตกใจและมองสลับระหว่ำงตนกับจำงหย่งสือของซ่งจิวจื่อทำให้
ชำยผู้นนถึ
ั ้ งกับเดินสะดุดจนล้ มตึง เสียงล้ มของเขำทำให้ จำงหย่งสือหยุดสนใจแมว
ในตระกร้ ำและหันมำยิ ้มกว้ ำงให้ ท่ำนลุงผู้ใจดีที่คอยให้ คำแนะนำแก่เขำมำตลอด
ในทันที
“ลุงเถียน!”
เสียงเรี ยกของจำงหย่งสือและท่ำทีรีบเร่ งเข้ ำมำพยุงเขำทำให้ ‘เถียนจิ้น’
 บุพเพเล่ห์รัก | 306

หรื อพ่อของเสีย่ วเป่ ำรู้สกึ ตัว เขำจึงรี บลุกขึ ้นและส่งสำยตำขอร้ องให้ ซง่ จิวจื่อก่อนที่
นำงจะพูดอะไรออกมำ เขำรู้วำ่ นำงฉลำดเป็ นอย่ำงยิ่งซึง่ ก็เป็ นควำมจริ งเพรำะท่ำที
ที่นำงแสดงออกมำในยำมนี ้ ทำให้ เขำรู้วำ่ นำงปะติดปะต่อเรื่ องได้ หมดแล้ ว
แต่จะไม่ให้ ร้ ู ได้ อย่ำงไรเล่ำในเมื่อใบหน้ ำเหมือนกันขนำดนี ้ อีกทังแซ่
้ ของ
ทหำรที่เคยเป็ นคู่หมันคู
้ ห่ มำยกับมำรดำของจำงหย่งสือก็แซ่เถียนเช่นกัน หำกใคร
เคยรู้เรื่ องนี ้มำบ้ ำงต่ำงก็ต้องเข้ ำใจเรื่ องรำวได้ เหมือนนำงเป็ นแน่
ซ่งจิวจื่อจ้ องมองคนแซ่เถียนที่กำลังยืนด้ วยท่ำทำงอิหลักอิเหลื่ออย่ำงใช้
ควำมคิด ว่ำเรื่ องสำคัญเช่นนี ้นำงควรจะบอกควำมจริ งกับสำมีของตนดี หรื อปล่อย
ให้ เป็ นแบบนี ้ต่อไปโดยไม่ต้องยุง่ เกี่ยวอะไรก็พอ....

........................................
307 | Queenrabbit

ตอนที่ 24 อดีตที่ถูกเปิดเผย
บรรยำกำศภำยในเรื อนของเถียนจิง้ นันเงี
้ ยบสงบเป็ นอย่ำงยิ่ง เมื่อลอง
สอบถำมดูก็พบว่ำในเรื อนหลังนี ้มีเพียงเขำกับเสี่ยวเป่ ำอำศัยอยู่ไม่มีภรรยำหรื อ
มำรดำของเสี่ยวเป่ ำแต่อย่ำงใด เพรำะควำมจริ งแล้ วเสี่ยวเป่ ำไม่ใช่บตุ รแท้ ๆ ของ
เถียนจิ ้งเขำเป็ นแค่เด็กที่ถกู รับมำเลี ้ยงดูเพียงเท่ำนัน้
“ลุงเถียน หำกข้ ำใส่เจ้ ำนี่ลงไปมันจะอร่อยจริ ง ๆ หรื อ”
จำงหย่งสือที่กำลังขลุกอยู่กับเถียนจิง้ เพื่อฝึ กทำซำลำเปำ กำลังถื อไห
อะไรบำงอย่ำงอยู่พลำงยู่หน้ ำด้ วยควำมรังเกียจในกลิ่นอันเป็ นเอกลักษณ์ของมัน
อันที่จริ งของสิ่งนันคื
้ อซีอิ๊วหมักสูตรพิเศษที่ลงุ เถียนเป็ นผู้คิดค้ นขึ ้นเพื่อใช้ ในกำร
ปรุงไส้ ของซำลำเปำนัน่ เอง
“เจ้ ำรู้ หรื อไม่ว่ำของสิ่งนันเป็
้ นสูตรลับที่จะทำให้ ซำลำเปำของเรำอร่ อย
กว่ำทุก ๆ ร้ ำนในเมืองหลวงเชียวล่ะ”
เถี ยนจิ ง้ รั บไหซีอิ๊วมำและเปิ ดฝำเพื่อตักใส่ลงไปในไส้ ที่เตรี ยมไว้ เพียง
เล็กน้ อยเท่ำนัน้ เมื่อผสมไส้ เสร็ จเขำก็เริ่ มทำอย่ำงอื่นต่ออย่ำงขะมักเขม้ น โดยให้
จำงหย่งสือเป็ นลูกมือตำมที่ชำยหนุม่ ต้ องกำร
 บุพเพเล่ห์รัก | 308

เสียงพูดคุยอย่ำงสนุกสนำนของคนทังสองที
้ ่ดงั ออกมำจำกครัวเป็ นครัง้
ครำวทำให้ ซ่งจิวจื่อที่กำลังนัง่ คุยอยู่กับเสี่ยวเป่ ำอมยิ ้มน้ อย ๆ อย่ำงอำรมณ์ดี ซึ่ง
ท่ำทำงไม่ทกุ ข์ร้อนที่รับรู้ ควำมจริ งเรื่ องบิดำและบุตรคูน่ ี ้ของนำงนันท
้ ำให้ เสี่ยวเป่ ำ
อดถำมด้ วยควำมสงสัยไม่ได้
“ท่ำนจะไม่บอกหย่งสือจริ ง ๆ หรื อ”
ซ่งจิวจื่อหันไปมองเด็กหนุม่ ที่มองมำด้ วยแววตำสงสัย นำงหัวเรำะน้ อย ๆ
ก่อนจะบอกควำมคิดของตนออกไปอย่ำงไม่ปิดบัง
“ในเมื่อลุงเถียนไม่อยำกบอก ข้ ำจะขัดควำมตังใจของเขำได้
้ อย่ำงไรกัน
หำกในวันหน้ ำหย่งสือได้ ร้ ูควำมจริ งแล้ วจะเกิดเรื่ องอันใดก็ไม่อำจรู้ได้ หน้ ำที่ของข้ ำ
ก็มีแค่คอยสนับสนุนเขำเท่ำนัน้ ส่วนพวกเจ้ ำอยำกบอกหรื อไม่จะอย่ำงไรก็ไม่ใช่
เรื่ องของข้ ำแล้ ว”
คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ เสี่ยวเป่ ำมองนำงอย่ำงอึ ้ง ๆ ครำแรกเขำคิดว่ำ
นำงจะต้ อ งบอกหย่ง สือ ทัน ที ที่ มี โอกำสเป็ น แน่ เพรำะเรื่ อ งนี เ้ ป็ น เรื่ อ งใหญ่ จ ะ
อย่ำงไรก็ควรให้ เขำได้ รับรู้ควำมจริ ง แต่สดุ ท้ ำยนำงกลับบอกว่ำจะไม่ก้ำวก่ำยเรื่ อง
นี ้ทำให้ เขำรู้สกึ เหนือควำมคำดหมำยอยูบ่ ้ ำง
แต่อึง้ ได้ ไม่นำนก็ ต้องเปลี่ยนเป็ นตกใจแทน เพรำะอยู่ ๆ ซ่งจิ วจื่อก็จับ
หน้ ำเขำเอำไว้ แน่นพลำงหรี่ ตำมองอย่ำงพินิจพิจำรณำด้ วยสีหน้ ำท่ำทำงครุ่นคิด
“ข้ ำว่ำเจ้ ำก็ดคู ้ นุ หน้ ำคุ้นตำอยูเ่ หมือนกันนะ”
เสีย่ วเป่ ำพยำยำมถอยหนีด้วยใบหน้ ำแข็งเกร็ ง เพรำะตังแต่
้ เกิดมำเขำไม่
เคยถูกใครล่วงเกินเช่นนี ้มำก่อนทำให้ ร้ ู สึกประหลำดอยู่บ้ำง แต่ไม่ว่ำจะพยำยำม
แงะมือของสตรี ตรงหน้ ำออกเท่ำใดก็ไม่สำมำรถทำได้ สุดท้ ำยจึงใช้ ท่ำไม้ ตำยเรี ยก
309 | Queenrabbit

ผู้ช่วยเหลือออกมำแทน
“หย่งสือ!”
เสียงตะโกนเรี ยกอย่ำงแตกตื่นของเสี่ยวเป่ ำทำให้ จำงหย่งสือออกมำจำก
ครัวทันที เมื่อเขำเห็นภรรยำของตนกำลังจับใบหน้ ำของเสี่ยวเป่ ำเอำไว้ ด้วยท่ ำทำง
ชวนเข้ ำใจผิด ก็รีบวิ่งเข้ ำไปขวำงระหว่ำงทังสองคนด้
้ วยควำมโกรธ
“ห้ ำมจับคนอื่นนอกจำกข้ ำนะ!”
จำงหย่งสือดึงมือของซ่งจิวจื่อกลับมำกุมเอำไว้ อย่ำงหวงแหน ถึงแม้ ว่ำ
เสี่ยวเป่ ำจะเป็ นเพื่อนสนิท แต่เรื่ องเช่นนี ้จะอย่ำงไรก็ยอมไม่ได้ เพรำะมันเกี่ยวพัน
ถึงศักดิ์ศรี ของลูกผู้ชำยเลยทีเดียว
ซ่งจิวจื่อเกือบจะนึกออกแล้ วว่ำเจ้ ำเด็กตรงหน้ ำนันเหมื
้ อนกับใครที่นำง
เคยพบ แต่เป็ นเพรำะถูกขัดจังหวะเสียก่อนจึงทำให้ ควำมคิดนันหลุ
้ ดลอยไปจนต่อ
ไม่ติดเสียแล้ ว นำงถอนหำยใจยำวพลำงมองไปยังมือของตนที่ถกู จำงหย่งสือกุม
เอำไว้ อย่ำงเหนียวแน่น เมื่อเห็นใบหน้ ำที่เริ่ มโกรธของเขำแล้ วนำงก็หวั เรำะน้ อย ๆ
ก่อนจะอธิบำยด้ วยท่ำทำงผ่อนคลำยเสมือนก่อนหน้ ำนี ้ไม่มีอะไรเกิดขึ ้น
“เจ้ ำไม่คิดรึวำ่ เสีย่ วเป่ ำหน้ ำตำเหมือนใครบำงคนที่พวกเรำเคยพบ”
ค ำพูด ของซ่งจิ ว จื่ อ ท ำให้ จำงหย่งสือ ลืมโกรธและเริ่ มหัน มำพิจำรณำ
หน้ ำตำของเสี่ยวเป่ ำอย่ำ งตังอกตั
้ งใจ ้ แน่นอนว่ำเขำเพียงขมวดคิ ้วน้ อย ๆ อยู่ไม่
นำนก็ ยิ ม้ กว้ ำ งหลังจำกนึก ออกอย่ำงอำรมณ์ ดี เพรำะเรื่ อ งจดจำใบหน้ ำนีเ้ ป็ น
ควำมสำมำรถพิเศษที่ทกุ ๆ คนในหน่วยมักจะชมเชยเขำอยูเ่ สมอเลยทีเดียว
“ไม่เห็นจะยำก ก็เหมือนกับฮ่อ....”
แต่ยงั ไม่ทนั จะพูดจบ เสี่ยวเป่ ำก็วิ่ งเข้ ำมำอุดปำกเพื่อนของตนพลำงพูด
 บุพเพเล่ห์รัก | 310

แก้ ตวั อย่ำงร้ อนรนเสียก่อน

“ข้ ำเป็ นแค่เด็กที่ถกู บิดำและพี่น้องทอดทิ ้งเท่ำนันเอง!”
้
เมื่อพูดจบเสี่ยวเป่ ำก็หนั ไปมองซ่งจิวจื่อด้ วยควำมหวำดหวัน่ แต่ก็ร้ ู วำ่ ไม่
ทันเสียแล้ ว ยำมนี ้ท่ำทำงของนำงนันดู
้ เข้ ำใจอะไรไปไกลเสียจนเขำเริ่ มรู้สกึ เสียใจที่
วัน นี เ้ ชิ ญนำงเข้ ำมำในเรื อ นของตน สุด ท้ ำ ยเขำก็ ได้ แ ต่ก้ม หน้ ำน้ อย ๆ ก่ อ นจะ
กระซิบเสียงเบำรำวกับรู้ตวั ว่ำทำอะไรบำงอย่ำงผิดและกลัวว่ำจะถูกลงโทษ
“อย่ำบอกเขำนะว่ำรู้แล้ ว...”

ตำมที่ซ่งจิวจื่อได้ ร้ ู มำ จำกกำรต่อสู้กนั อย่ำงดุเดือดเลือดพล่ำนของเหล่ำ

องค์ชำยในฮ่องเต้ องค์ก่อน สุดท้ ำยผู้ที่ได้ ขึ ้นครองรำชกลับกลำยเป็ นองค์ชำยผู้ไม่มี
ควำมทะเยอทะยำนอย่ำงองค์ชำยห้ ำ พระองค์ใช้ เล่ห์กลทังทำงตรงและทำงอ้
้ อม
กำจัดพี่น้องที่ขวำงทำงทิ ้งจนหมดสิ ้นและได้ รับสถำปนำขึ ้นเป็ นเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้
จะเรี ยกว่ำถูกกำจัดก็คงไม่ถกู เพรำะองค์ชำยเหล่ำนันต่
้ ำงแพ้ ภยั ตนเอง
จนสิ ้นชีพกันเสียมำกกว่ำ จะเหลือก็เพียงแต่องค์ชำยน้ อยที่เกิดจำกสนมผู้ต่ำต้ อย
นำงหนึง่ หลุดรอดอยูเ่ พียงผู้เดียวเท่ำนัน้
จำกข่ำวลือที่เคยได้ ยินมำ ผู้คนต่ำงคิดเหมือนกันว่ำ ยำมนีอ้ งค์ ชำยที่
กลำยเป็ นอ๋องน้ อยผู้นนคงไม่
ั้ ได้ เติบใหญ่ขึ ้นมำเสียแล้ ว เพรำะหลังจำกเฟิ่ งหยำง
ฮ่องเต้ ขึ ้นครองรำชย์ได้ ไม่นำนพระองค์ก็สง่ อ๋องน้ อยออกนอกวังและไม่มีใครได้ ยิน
ข่ำวครำวของเขำอีกเลย
แล้ วเจ้ ำเด็กท่ำมำกที่นงั่ อยูต่ รงหน้ ำของนำงไม่ใช่ออ๋ งน้ อยผู้นนหรื
ั ้ อไงกัน!
เมื่อซ่งจิวจื่อเทียบเวลำที่เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ขึ ้นครองรำชและช่วงเวลำที่บิดำ
311 | Queenrabbit

ของจำงหย่งสือหำยตัวไปก็พบว่ำเป็ นช่วงเวลำเดียวกันจริ ง แสดงว่ำลุงเถียนผู้นี ้คง

จะไม่ใช่ทหำรชันประทวนอย่
้ ำงที่ใคร ๆ ต่ำงเล่ำลือกันเสียแล้ ว แต่เบื ้องลึกเบื ้องหลัง
จะเป็ นอย่ำงไรนัน้ นำงก็ไม่อยำกจะเก็ บเอำมำคิดให้ รกสมอง อดีตก็ควรปล่อยให้
เป็ นอดีต ขุดคุ้ยไปก็รังแต่จะสร้ ำงปั ญหำเปล่ำ ๆ
วันนี ้ซ่งจิวจื่อรู้ สกึ ว่ำตนเองได้ ค้นพบเรื่ องที่น่ำตื่นตะลึงอยู่หลำยเรื่ อง ไม่
ว่ำจะเรื่ องที่ของคนขำยซำลำเปำที่กลำยเป็ นบิดำผู้ให้ กำเนิดของจำงหย่งสือ อีกทัง้
อ๋องน้ อยที่ผ้ คู นต่ำงเคยเล่ำลือผู้กลำยเป็ นลูกเลี ้ยงของคนขำยซำลำเปำ สุดท้ ำยก็
ตระหนักได้ วำ่ สำมีผ้ นู ำ่ รักของนำงนันช่
้ ำงมีคนรู้จกั ที่ไม่ธรรมดำแม้ แต่คนเดียว
แม้ แต่ลกู คนขำยซำลำเปำก็ยงั กลำยเป็ นเชื ้อพระวงศ์!
ซ่งจิวจื่อทอดถอนใจพลำงคิดว่ำสำมีของตนนันยอดเยี
้ ่ยมยิ่งนัก มิน่ำ เล่ำ
เจ้ ำฮ่องเต้ นนั่ ถึงดูเอำใจใส่เขำเป็ นพิเศษ ต้ นเหตุจะต้ องเป็ นเจ้ ำเด็กที่นงั่ อยู่ตรงนี ้
อย่ำงแน่นอน
“ภรรยำ ข้ ำรู้แล้ วว่ำอยำกทำอะไร”
จำงหย่งสือพูดขัดควำมคิดของซ่งจิวจื่อขึ ้นมำท่ำมกลำงวงสนทนำที่ไม่มี
ใครพูดแม้ แต่คนเดียว เพรำะยำมนี ้เถียนจิ ้งกำลังกังวลว่ำควรจะบอกควำมจริ งกับ
บุตรชำยของตนดีหรื อไม่ เสีย่ วเป่ ำก็กำลังทำใจที่ควำมลับถูกเปิ ดเผย
“ข้ ำอยำกเปิ ดร้ ำนขำยซำลำเปำ!”
ตึง!
ในขณะที่จำงหย่งสือพูดด้ วยควำมยินดีก็มีเสียงเหมือนอะไรบำงอย่ำงตก
ลงมำจำกที่สงู อยู่ไม่ไกลนัก แต่เมื่อหันไปมองทำงต้ นเสียงแล้ วกลับไม่พบอะไรสัก
อย่ำง จึงไม่มีใครสนใจและหันกลับไปพูดคุยกันต่อ
 บุพเพเล่ห์รัก | 312

“หำกเจ้ ำเปิ ดร้ ำนในเมืองจะเป็ นกำรแย่งลูกค้ ำจำกลุงเถียนหรื อไม่”

คำพูดของซ่งจิวจื่อทำให้ จำงหย่งสือเซื่องซึมลงไปทันที เพรำะหำกเขำ
ต้ องแย่งลูกค้ ำของลุงเถียนแล้ วล่ะก็เขำก็คงไม่อยำกจะเปิ ดร้ ำนซำลำเปำแล้ ว
“ไม่ ไม่เป็ นไร ไหน ๆ เสี่ยวเป่ ำก็อยำกจะเปิ ดร้ ำนน ้ำชำจึงไม่สนใจจะทำ
ร้ ำนต่อจำกข้ ำ เจ้ ำมำเรี ยนรู้และคอยรับช่วงต่อไปเลยก็ได้ !”
เถียนจิ ้งรี บพูดอย่ำงร้ อนรนเมื่อเห็นท่ำทำงซึมเศร้ ำจำกจำงหย่งสือ ตอน
แรกที่เขำได้ ยินควำมต้ องกำรที่บตุ รชำยของตนพูดแล้ วก็นิ่งเงียบไปเพรำะมัวแต่ดี
ใจที่จะได้ มีโอกำสใกล้ ชิดกันมำกยิ่งขึ ้น
“ดี! หำกลุงเถียนสนับสนุนเช่นนี ้เรำมำเปิ ดร้ ำนให้ เป็ นเรื่ องเป็ นรำวกันเลย
ดีกว่ำ ทำเป็ นร้ ำนน ้ำชำที่มีซำลำเปำขำยคูก่ นั ไปเลยดีหรื อไม่”
ควำมคิดของซ่งจิ วจื่อทำให้ ทุกคนต่ำงพยักหน้ ำพร้ อมกันอย่ำงตื่นเต้ น
ยินดี จำงหย่งสือและเสี่ยวเป่ ำยินดีที่จะได้ เปิ ด ร้ ำนร่ วมกัน แต่สำหรับเถียนจิ ้งนัน้
ควำมยินดีของเขำก็คือโอกำสที่จะได้ อยูก่ บั บุตรชำยของตนนัน่ เอง
“ถ้ ำอย่ำงนัน้ พรุ่ งนีเ้ รำไปเดินหำทำเลที่จะเปิ ดร้ ำนกัน เพรำะที่เก่ำของ
พวกท่ำนนันเล็
้ กเกินไป”
ซ่งจิวจื่อและจำงหย่งสือพูดคุยต่ออีกไม่นำนก็พำกันลำกลับด้ วยใบหน้ ำ
ยิ ้มแย้ ม แต่ก็คงไม่เท่ำกับเถียนจิ ้งที่ยำมนี ้กลับไปเข้ ำครัวต่อด้ วยรอยยิ ้มพิมพ์ใจที่ดู
น่ำหมัน่ ไส้ ที่สดุ ในสำยตำเสีย่ วเป่ ำเหลือเกิน และในขณะที่กำลังจะเดินกลับไปดูแล
ลูกแมวน้ อยต่อก็มีเสียงของใครบำงคนเรี ยกเอำไว้ เสียก่อน
“เรำไม่ได้ ทอดทิ ้งเจ้ ำเสียหน่อย”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ เดิ นออกมำจำกพุ่มไม้ ด้วยใบหน้ ำบึง้ ตึง เสี่ยวเป่ ำรู้ ตัว
313 | Queenrabbit

แล้ วว่ำพระองค์จะต้ องหลบอยูม่ ำนำนแล้ วเป็ นแน่ อีกทังเสี

้ ยงของร่ วงก่อนหน้ ำนี ้ก็
คงจะเป็ นเสียงพระองค์ที่ตกลงมำจำกหลังคำนัน่ เอง
แต่จะให้ ทำอย่ำงไรได้ ถึงแม้ เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ จะมีวิชำหำกินอย่ำงสุดยอด
วิชำตัวเบำที่ส้ อู ตุ ส่ำห์อดทนเรี ยนรู้ มำเพื่อจะได้ ใช้ ยำมต้ องกำรเอำตัวรอด แต่ถ้ำได้
ฟั งเรื่ องสะเทือนใจหลำย ๆ เรื่ องพร้ อมกันจะอย่ำงไรก็ไม่สำมำรถคงสมำธิเอำไว้ ได้
“เรำถำมเจ้ ำแล้ วว่ำจะกลับมำหรื อไม่แต่เจ้ ำปฏิเสธ อีกอย่ำ งเหตุใดต้ อง
ซำลำเปำด้ วย มันมีดีอะไรพวกเจ้ ำจึงชอบอกชอบใจยิ่งนัก ครำก่อนเรำบอกให้
กลับมำแต่เจ้ ำกลับบอกว่ำจะไปเปิ ดร้ ำซำลำเปำอีกทังยั
้ งทิ ้งชื่อดี ๆ ทีเ่ รำตังให้
้ อย่ำง
เฟิ่ งหลง แล้ วเปลีย่ นเป็ นเสีย่ วเป่ ำเพื่อให้ คล้ องจองกับชื่อร้ ำนนัน่ อีก ไม่ยตุ ิธรรมเลย
เหตุใดร้ ำนซำลำเปำจึงสำคัญกว่ำชื่อที่เรำตังให้
้ ด้วย!”
เสี่ยวเป่ ำ หรื อ เฟิ่ งหลง ที่อดทนฟั งเสด็จพี่ของตนคร่ ำครวญเสียยืดยำว
แต่สดุ ท้ ำยก็วกกลับเข้ ำเรื่ องเดิมอีกแล้ ว ท่ำทำงของเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ยำมนี ้แตกต่ำง
กับยำมที่อยูบ่ นบัลลังก์มงั กรอย่ำงสิ ้นเชิง พระองค์แสดงอำรมณ์ออกมำอย่ำงเต็มที่
เพรำะควำมวำงใจในน้ องชำยผู้นี ้นัน่ เอง
ถึงแม้ จะรู้ สึกผิดเมื่อเห็นท่ำทำงเป็ นห่วงของคนตรงหน้ ำ เฟิ่ งหยำงใน
สำยตำของเขำนันเป็
้ นเหมือนดัง่ บิดำมำกกว่ำพี่ชำย และเขำรู้วำ่ หำกตนกลับเข้ ำไป
ก็จะต้ องถูกใช้ เป็ นเครื่ องมือของผู้ต้องกำรอำนำจไม่ทำงใดก็ทำงหนึ่งเป็ นแน่ ซึ่ง
เรื่ อ งเช่ น นัน้ จะต้ อ งสร้ ำงควำมล ำบำกไม่ ม ำกก็ น้ อ ยเลยที เ ดี ย ว สุด ท้ ำ ยจึ ง ได้
ตัดสินใจที่จะใช้ ชีวิตดัง่ สำมัญชนเช่นนี ้ต่อไปเสียดีกว่ำ
“แล้ วพระองค์เลือกของขวัญชิ ้นต่อไปให้ หย่งสือหรื อยังเล่ำ”
เมื่อเห็นกำรเปลีย่ นเรื่ องด้ วยดวงตำท่ำทำงหน้ ำซื่อตำใสของเสีย่ วเป่ ำแล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 314

เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ก็ต้องหยุดบ่นด้ วยควำมขัดเคืองพระทัย แต่จะให้ ทำอย่ำงไรได้ ใน

เมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้ ำเลือกแล้ วว่ำจะไม่กลับไปอย่ำงแน่นอน อีกทังยั
้ งทิ ้งชื่อที่เขำ
มอบให้ ไปเสียเรี ยบร้ อย สุดท้ ำยก็คงได้ แต่ปล่อยไปอย่ำงที่เขำต้ องกำร
“ตอนแรกเรำเตรี ยมเอำไว้ แล้ ว แต่ตอนนีเ้ รำว่ำจะเปลี่ยนเป็ นอย่ำงอื่น
แทน”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ปล่อยวำงเรื่ องน้ องชำยของตนก่อนจะตอบคำถำมด้ วย
รอยยิม้ แสดงควำมมั่นใจว่ำของขวัญที่ตนจะมอบให้ จะต้ องถูกใจทุกคนอย่ำง
แน่นอน...

ในขณะที่สองสำมีภรรยำกำลังจูงมือกันเดินกลับจวนแม่ทพั ท่ำมกลำง
บรรยำกำศอบอุ่นในยำมเย็น จำงหย่งสือมองซ่งจิวจื่อด้ วยรอยยิ ้มอย่ำงอำรมณ์ ดี
ทำให้ สตรี ผ้ ถู กู มองต้ องแปลกใจในท่ำทีของสำมีของตนเป็ นอย่ำงยิ่ง
“อำรมณ์ดีหรื อ”
คำถำมของซ่งจิ วจื่ อทำให้ จำงหย่งสือหยุดเดินและกระชับมือของนำง
แน่นขึ ้น เขำมองหน้ ำนำงด้ วยแววตำมีควำมหวังก่อนจะถำมออกมำด้ วยน ้ำเสียง
ตื่นเต้ น
“ท่ำนชอบลุงเถียนหรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อมองสำมีของนำงด้ วยควำมประหลำดใจ ท่ำทำงตื่นเต้ นเช่นนี ้จะ
อย่ำงไรก็ไม่เหมือนกับทุกครำ จะเป็ นเพรำะอะไรนันถึ
้ งแม้ วำ่ ไม่อำจจะคำดเดำเรื่อง
ทังหมด
้ แต่เขำคงจะระแคะระคำยอะไรบำงอย่ำงขึ ้นมำแล้ วก็เป็ นได้ สุดท้ ำยนำงจึง
มองเขำด้ วยรอยยิ ้มน้ อย ๆ ก่อนจะตอบด้ วยน ้ำเสียงมีเลศนัย
315 | Queenrabbit

“ชอบสิ แต่คงไม่มำกเท่ำกับเจ้ ำ”
คำตอบของซ่งจิวจื่อทำให้ จำงหย่งสือยิ ้มกว้ ำง “ไม่เป็ นไร ชอบก็คือชอบ
จะมำกจะน้ อยเท่ำไหร่ก็ไม่เป็ นไร ขอแค่ภรรยำชอบข้ ำก็ดีใจแล้ ว”

หลังจำกวันที่สองสำมีภรรยำตกลงกับลุงเถียนและเสีย่ วเป่ ำว่ำจะเปิ ดร้ ำน

ด้ วยกันได้ ไม่นำนซ่งจิวจื่ อก็ หำทำเลที่ตงร้
ั ้ ำนได้ ซึ่งที่ตรงนัน้ เป็ นถึงทำเลทองใน
ตลำดกลำงเมืองหลวงที่มีผ้ คู นสัญจรไปมำมำกที่สดุ อีกทังยั
้ งไม่เคยถูกปล่อยว่ำง
เลยอีกต่ำงหำก กำรที่นำงได้ พื ้นที่ตรงนันด้
้ วยรำคำแสนถูกเป็ นดัง่ สวรรค์ประทำน
โชคให้ เลยทีเดียว
ส่ ว นเรื่ องของชื่ อ ร้ ำนนั น้ ทุ ก คนต่ ำ งไม่ อ ำจตกลงกั น ได้ อี ก ทั ง้
ควำมสำมำรถในกำรตังชื
้ ่อของแต่ละคนต่ำงกินกันไม่ลงเลยจริ ง ๆ สุดท้ ำยจึงได้ ชื่อ
ที่ สุด แสนธรรมดำสำมัญ อย่ำง ‘เปำจื่ อ ’ ซึ่ง เป็ น ชื่ อ เดิม ที่ ลุงเถี ย นเคยใช้ นั่นเอง
ถึงแม้ วำ่ ชื่อที่ได้ จะไม่เข้ ำกับร้ ำนที่ยำมนี ้มีทงน
ั ้ ้ำชำและซำลำเปำเท่ำใดนัก แต่ก็เป็ น
ชื่อที่ชำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงคุ้นหูเป็ นอย่ำงดี
และแล้ วก็ ถึงวันเปิ ดร้ ำนอย่ำงรวดเร็ ว ลุงเถี ยนรั บหน้ ำที่ดูแลในครัวซึ่ง
ไม่ได้ มีเพียงซำลำเปำเหมือนที่เคยทำ เพรำะรำยกำรอำหำรที่เป็ นติ่มซำถูกเพิ่มเติม
เข้ ำไปเพื่อให้ เข้ ำกับร้ ำนที่เปิ ดใหม่อย่ำงเสียไม่ได้
ส่ ว นเสี่ ย วเป่ ำที่ ค อยดู แ ลเรื่ องชำ ถึ ง แม้ ว่ ำ จะยั ง อำยุ น้ อยดู ด้ อย
ประสบกำรณ์ แต่ท่วงท่ำยำมชงชำของเขำนันล้
้ วนดูลื่นไหลไม่ขดั ตำ อีกทังทั
้ กษะ
ในกำรพูดคุยของเขำนัน้ ถึงกับเข้ ำขัน้ เก่งกำจ เพรำะเขำสำมำรถอธิ บำยเรื่ องที่
ชำวบ้ ำนต่ำงไม่ใคร่ จะสนใจเท่ำใดนักได้ อย่ำงสนุกสนำนและเข้ ำใจง่ำยเป็ นอย่ำง
 บุพเพเล่ห์รัก | 316

ยิ่ง
ส่วนจำงหย่งสือนัน้ ถึงแม้ ว่ำเขำจะทำซำลำเปำออกมำไม่เคยเป็ นลูก แต่
ก็สำมำรถทำหน้ ำที่ต้อนรับลูกค้ ำหน้ ำร้ ำนได้ เป็ นอย่ำงดีเลยทีเดียว
“พี่สำวทังสองต้
้ องกำรซื ้อซำลำเปำอย่ำงเดียวหรื อ ข้ ำเห็นพวกท่ำนเดิน
มำเหนื่อย ๆ สนใจแวะนัง่ พักดื่มชำสักนิดดีหรื อไม่ ชำของเสี่ยวเป่ ำนันมี
้ มำกมำย
หลำยชนิด หำกท่ำนได้ ลิ ้มลองแล้ วจะต้ องรู้ สึกผ่อนคลำยหำยเหนื่อยเป็ นปลิดทิ ้ง
อย่ำงแน่นอน โอ้ ! สนใจอย่ำงนันหรื
้ อ เสีย่ วเอ้ อรับแขก!”
จำงหย่ ง สื อ ใช้ วิ ช ำเสนอขำยที่ ส้ ูอุ ต ส่ ำ ห์ ไ ปฝึ ก ปรื อ มำกับ หลงจู๊ ร้ ำน
เครื่ องประดับกับสองคุณหนูจำกจวนขุน นำงอย่ำงช่ ำชอง ยำมนีล้ ูกค้ ำที่มำซือ้
ซำลำเปำต่ำงแวะเวียนเข้ ำมำนัง่ จิบชำพลำงสัง่ อย่ำงอื่นทำนคู่ไปด้ วยอีกมำกมำย
หลำยอย่ำงจนที่นงั่ แทบจะไม่มีเหลือ
ซึ่งหำกดูให้ ดีแล้ ว ลูกค้ ำส่วนใหญ่ล้วนเป็ นสตรี ตำ่ งวัยกันทังสิ
้ ้น พวกนำง
รับกำรชักชวนอย่ำงไร้ เดียงสำจำกจำงหย่งสือเพียงไม่กี่กระบวนท่ำ เมื่อรู้ ตัวอีกที
ต่ำงก็มำนัง่ จิบน ้ำชำด้ วยท่ำทำงผ่อนคลำยได้ อย่ำงไรก็ไม่อำจทรำบได้
“สำมีของข้ ำเก่งมำกเลยใช่หรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อที่กำลังนัง่ มองสถำนกำรณ์ภำยในร้ ำนอยูบ่ นชันลอยพู
้ ดขึ ้นอย่ำง
อำรมณ์ดี ถึงแม้ ว่ำยำมนี ้จะต้ องใช้ วิธีหลอกล่อลูกค้ ำให้ เข้ ำมำอยู่บ้ำง แต่นำงเชื่อ
ว่ำในอนำคตอันใกล้ ด้ วยควำมสำมำรถของพวกเขำจะต้ องทำให้ ที่แห่งนี ้โด่งดัง
และขำยดิบขำยดีเป็ นแน่
“คุณหนูดูไม่กังวลเลยนะเจ้ ำคะ สตรี พวกนันต่
้ ำงเข้ ำมำเพรำะคุณชำย
ทังสิ
้ ้น หำกพวกนำงคิดไม่ซื่อต้ องกำรเข้ ำมำเกี่ยวพันกับเขำย่อมไม่ใช่เรื่ องดีแน่”
317 | Queenrabbit

ภำพสตรี ต่ำงวัยที่ไหลหลัง่ เข้ ำร้ ำนเพรำะจำงหย่งสือทำให้ เหม่ยฉีอดถำม

อย่ำงสงสัยไม่ได้ แต่คำถำมของนำงทำให้ ซง่ จิวจื่อหัวเรำะขบขันก่อนที่จะชี ้ไปยังอีก
มุมหนึ่งของร้ ำนที่มีสตรี รุมล้ อมอยูม่ ำกมำยผิ ดกับสำมีของนำงที่หลังจำกส่งลูกค้ ำ
เข้ ำร้ ำนแล้ วก็ไม่มีสตรี ผ้ ใู ดเข้ ำไปกล ้ำกรำยอีก
“เจ้ ำลืมไปแล้ วหรื อด้ วยภำพลักษณ์ของหย่งสือผู้คนล้ วนเอ็นดูเหมือนเขำ
เป็ นเด็กน้ อยเพียงเท่ำนัน้ แต่หำกจะให้ เป็ นที่นิยมต่อสตรี แล้ วล่ะก็ จะต้ องเป็ นเด็ก
หนุม่ หน้ ำตำดีที่ดฉู ลำดเกินวัยอย่ำงเสีย่ วเป่ ำต่ำงหำกเล่ำ”
ยำมนี ้รอบกำยเสี่ยวเป่ ำต่ำงมีดรุ ณีน้อยหน้ ำตำพริ ม้ เพรำหลำยนำงกำลัง
ตังหน้
้ ำตังตำฟั
้ งเขำอธิ บำยเกี่ยวกับชำปี ห้ ลัวชุนด้ วยรอยยิ ้ม เหล่ำสตรี ที่ดูมีอำยุ
ขึ ้นมำหน่อยต่ำงก็มองเขำด้ วยดวงตำเป็ นประกำยรำวกับเจอมุกเม็ดงำมเลยทีเดียว
ซึง่ ท่ำทำงของเหล่ำนันท
้ ำให้ หย่งฉีอดรู้สกึ ขนลุกขนพองแทนเสีย่ วเป่ ำไม่ได้
แต่ด้วยควำมสำมำรถในกำรค้ ำขำยอย่ำงมืออำชีพ เสี่ยวเป่ ำไม่นำพำ
สำยตำเหล่ำนันเลยแม้
้ แต่น้อย และยังคงอธิบำยต่อไปอย่ำงลืน่ ไหลไม่มีติดขัดด้ วย
รอยยิ ้มพิมพ์ใจต่อไป

วันแรกของร้ ำนเปำจื่อผ่ำนไปได้ ด้วยดีทำให้ ทกุ คนต่ำงหน้ ำชื่นตำบำนกัน

ทังสิ
้ ้น เมื่อถึงเวลำร้ ำนปิ ดจำงหย่งสือก็เข้ ำไปช่วยลุงเถียนเก็บข้ ำวของในครัวด้ วย
ใบหน้ ำเปี่ ยมสุข
“หย่งสือ เจ้ ำมีควำมสุขดีหรื อไม่”
ลุงเถียนถำมบุตรชำยของตนที่มีใบหน้ ำยิ ้มแย้ มแจ่มใสรำวกับไม่รับรู้เรื่ อง
ทุก ข์ ร้ อนใด ๆ เลยแม้ แ ต่น้ อ ยด้ ว ยน ำ้ เสีย งอ่อ นโยน เขำรู้ ว่ำ เด็ ก คนนี ต้ ้ อ งผ่ำน
 บุพเพเล่ห์รัก | 318

เรื่ องรำวเลวร้ ำยมำมำกมำยหลำยเรื่ องนัก ซึง่ กว่ำจะได้ ร้ ูก็แทบจะสำยเกินไปแล้ ว

เถียนจิง้ รู้ สึกผิดเป็ นอย่ำงยิ่งที่ไม่อำจเลี ้ยงดูบุตรของตนให้ เติบโตมำได้
ด้ วยตัวเอง สิ่งที่เขำทำได้ มีเพียงแค่ขอร้ องให้ องค์ฮ่องเต้ รับเด็ กคนนี ้เข้ ำหน่วยจิ่นอี
เว่ยเพื่อที่ในอนำคตเขำจะสำมำรถเติบโตขึ ้นมำอย่ำงเข้ มแข็งเพียงเท่ำนัน้ ถึงแม้ วำ่
จะโหดร้ ำยแต่มนั ก็เป็ นเพียงสิง่ เดียวที่เขำทำได้ ในเวลำนันแล้
้ ว
“ลุง เถี ย นไม่ ต้ อ งเป็ น ห่ ว ง ข้ ำ มี ค วำมสุข ดี และก็ ไ ม่ เ คยคิ ด ว่ำ จะได้ มี
ควำมสุขมำกถึงเพียงนี ้ด้ วย”
จำงหย่งสือมองไปยังลุงเถียนด้ วยรอยยิ ้ม ซึง่ ท่ำทำงเช่นนันท
้ ำให้ เถียนจิ ้ง
อดที่จะถำมคำถำมที่ค้ำงคำอยูใ่ นจิตใจออกไปไม่ได้
“หำกข้ ำอยำกให้ เจ้ ำเรี ยกข้ ำว่ำพ่อ...จะได้ หรื อไม่”
คำพูดของเถียนจิ ้งทำให้ จำงหย่งสือเบิกตำกว้ ำงด้ วยอำรมณ์หลำกหลำย
ซึง่ ท่ำทำงเช่นนันท
้ ำให้ เขำรู้สกึ ตัวว่ำคงจะพูดเรื่ องที่ไม่ถกู ไม่ควรออกไปเสียแล้ ว จึง
รี บพูดเพื่อคลำยควำมกังวลใจให้ แก่บตุ รชำยของตน
“ข้ ำไม่ได้ บังคับอะไรเจ้ ำหรอกนะ ข้ ำเพียงแค่เห็นเจ้ ำเป็ นบุตรคนหนึ่ง
เท่ำนัน้ หำกเจ้ ำไม่อยำกทำก็อย่ำได้ ฝืนใจตัวเองเลย!”
“ท่ำนพ่อ...”
เสียงพูดอันสัน่ เครื อของจำงหย่งสือทำให้ เถียนจิ ้งนิ่งเงียบไป มือของเขำ
สัน่ น้ อย ๆ ก่อนจะลูบหัวบุตรชำยของตนที่เติบโตขึ ้นมำเป็ นชำยที่ดีถึงเพียงนี ้ด้ วย
ควำมตื ้นตันใจ
“ข้ ำนึกว่ำท่ำนจะไม่อยำกให้ ข้ำเรี ยกเช่นนันเสี
้ ยอีก ”
น ้ำเสียงตัดพ้ อของจำงหย่งสือทำให้ เถียนจิ ้งต้ องเบิกตำกว้ ำงด้ วยควำม
319 | Queenrabbit

แตกตื่น ยำมนี ้เข้ ำแน่ใจแล้ วว่ำบุตรชำยของตนต้ องรู้เรื่ องแล้ วอย่ำงแน่นอน

“เจ้ ำรู้!”
จำงหย่ง สือ พยัก หน้ ำ น้ อ ย ๆ ก่ อ นจะถอนหำยใจพูด ออกมำโดยไม่ มี
อำกำรโมโห โกรธเคือง หรื อโศกเศร้ ำเสียใจอย่ำงที่ทกุ คนเคยคำดกำรณ์ไว้ แม้ เพียง
เสี ้ยวเดียว ซึง่ คำตอบของเขำนันท
้ ำให้ เถียนจิ ้งรู้สกึ ได้ เลยว่ำ ควำมจริ งแล้ วชำยหนุม่
ตรงหน้ ำนันรู
้ ้ เรื่ องรู้รำวมำกกว่ำที่เขำคิดอยูม่ ำกมำยยิ่งนัก
“ท่ำนพ่อ ข้ ำเป็ นคนที่จดจำใบหน้ ำได้ ดีเป็ นอย่ำงยิ่ง ข้ ำกับท่ำนหน้ ำตำ
เหมือนกันถึงเพียงนี ้ หำกไม่ร้ ูก็คงโง่เต็มทีแล้ ว”
ตอนแรกจำงหย่งสือรู้ เพียงแค่วำ่ เขำกับท่ำนลุงผู้นี ้หน้ ำตำคล้ ำยกั นยิ่งนัก
จึ ง ได้ แ ต่ คิ ด ว่ำ คงจะเป็ น เพรำะชะตำฟ้ ำ ลิ ขิ ต ที่ ส่ง คนใจดี เ ช่ น ลุง เถี ย นมำคอย
ช่วยเหลือเขำยำมทุกข์ใจในบำงครัง้ บำงครำ
แต่เมื่อได้ ยินข่ำวลือเรื่ องมำรดำของตน และเริ่ มคิดถึงท่ำทำงของจำงห
ลี่ม่ทู ี่มีต่อเขำแล้ ว จำงหย่งสือก็ตระหนักได้ ว่ำตัวเขำนันอำจจะไม่
้ ใช่บตุ รของอัคร
มหำเสนำบดีจำงก็เป็ นได้
ควำมใจดีของลุงเถียนทำให้ เขำคิดอยู่บ่อยครัง้ ว่ำพวกเขำอำจจะเป็ นพ่อ
ลูกกันจริ ง ๆ ก็เป็ นได้ และเขำก็แน่ใจเมื่อวำนนี ้เองว่ำสิ่งที่ตนเคยภำวนำไว้ นนเป็
ั้ น
ควำมจริ ง
และเป็ นเพรำะเช่นนี ้ จำงหย่งสือจึงค่อย ๆ เข้ ำใจสิ่งที่ซ่งจิวจื่อเคยบอก
เอำไว้ วำ่ เรื่ องในอดีตผ่ำนมำแล้ วก็ควรปล่อยให้ ผ่ำนไป ขอเพียงในวันนี ้สำมำรถใช้
ชีวิตให้ ดีอย่ำงมีควำมสุข จะเพรำะเหตุผลอันใดที่ทำให้ เขำต้ องพลัดพรำกจำกบิดำ
ของตนนันเขำก็
้ ไม่สนใจมันแล้ ว...
 บุพเพเล่ห์รัก | 320

ซ่งจิวจื่อและเสีย่ วเป่ ำกำลังแอบมองสองพ่อลูกพูดคุยปรับควำมเข้ ำใจกัน

ด้ วยรอยยิ ้ม พวกนำงรู้ สกึ โล่งใจเป็ นอย่ำงยิ่งที่จำงหย่งสือนันยอมรั
้ บและเข้ ำใจใน
เรื่ องนี ้ได้ ด้วยตัวเอง ถึงแม้ จะเหนือควำมคำดหมำยไปบ้ ำง แต่หำกเขำเข้ ำใจและ
ยอมรับมันได้ ล้วนเป็ นเรื่ องน่ำยินดีอยูแ่ ล้ ว
ทัง้ สองถอยออกมำจำกตรงนัน้ ปล่อยให้ สองพ่อลูกพูดคุยแลกเปลี่ย น
เรื่ องรำวกันอย่ำงสนุกสนำน ซ่งจิวจื่อดื่มชำที่เสีย่ วเป่ ำชงให้ ด้วยใบหน้ ำอมยิ ้มก่อน
จะพูดอะไรบำงอย่ำงออกมำ
“ฝำกบอกคนผู้นนด้
ั ้ วย ว่ำขอบคุณสำหรับของขวัญชิ ้นนี”้
เสี่ยวเป่ ำเลิกคิ ้วอย่ำงประหลำดใจที่ซ่งจิว จื่อรู้ เรื่ องที่เกิดขึ ้นทัง้ ๆ ที่ไม่มี
ใครบอกกล่ำวอะไรแก่นำงแม้ แต่น้อย ท่ำทำงของเขำทำให้ ซ่งจิวจื่อหัวเรำะน้ อย ๆ
ก่อนจะอธิบำยออกมำด้ วยท่ำทำงเกียจคร้ ำน
“ที่ ต รงนี ข้ ้ ำ เคยสนใจในสมัย ที่ ก ำลัง จะเปิ ด โรงเตี๊ ย มเพิ่ ม อี ก แห่ ง แต่
หลังจำกพยำยำมแย่งชิงกับผู้อื่นไปได้ ไม่นำนก็ร้ ู วำ่ ที่แห่งนี ้เป็ นสมบัติของคนผู้หนึง่
ที่ไม่ควรเข้ ำไปยุง่ เกี่ยวเป็ นอย่ำงยิ่ง หำกเขำไม่ต้องกำรยกให้ ไม่วำ่ เรำจะเสนอรำคำ
มำกเท่ำไหร่ก็คงไม่มีโอกำสเป็ นเจ้ ำของมันอย่ำงแน่นอน”
คำอธิ บำยของซ่งจิวจื่อทำให้ เสี่ยวเป่ ำนึกถึงของบำงอย่ำงขึน้ มำจึงทำ
หน้ ำเหยเกโดยไม่ทรำบสำเหตุ
“ควำมจริ งแล้ วนอกจำกที่ตงร้
ั ้ ำนเขำยังมอบป้ำยพระรำชทำนที่เขียนด้ วย
ตัวเองมำให้ ข้ำด้ วย แต่ข้ำไม่ร้ ู ว่ำจะทำอย่ำงไรกับมันดีจึงเอำไปแอบไว้ หลังร้ ำน
แทน”
321 | Queenrabbit

ซ่งจิ วจื่ อรี บเดินไปหลังร้ ำนทันทีที่เสี่ยวเป่ ำพูดจบ แต่เมื่อเห็นป้ำยเจ้ ำ

ปั ญหำแล้ วนำงก็ถึงกับหัวเรำะไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ เพรำะป้ำยขนำดยิ่งใหญ่ตระกำร
ตำที่มีฝีพระหัตถ์อนั เป็ นเอกลักษณ์ของเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ เด่นหรำเป็ นคำว่ำเปำจื่อนี ้
ไม่สำมำรถเอำไปแขวนหน้ ำร้ ำนได้ อย่ำงแน่นอน
เนื่ อ งจำกขอบของป้ ำ ยเป็ น ทองทัง้ หมดอี ก ทัง้ ยัง มี ก ำรแกะสลัก เป็ น
ลวดลำยมังกรที่เป็ นสัญลักษณ์ ส่วนพระองค์ อีกด้ วย ควำมยิ่งใหญ่ของป้ำยนี ้จะ
อย่ำงไรก็ไม่อำจเอำให้ คนภำยนอกเห็นได้ ซ่งจิวจื่อมองหน้ ำเสี่ยวเป่ ำด้ วยควำม
สงสำร เพรำะยำมที่ได้ รับป้ำยนี ้มำเขำก็คงต้ องตกอยู่ในสภำพกลืนไม่เข้ ำคำยไม่
ออกเป็ นแน่
“ข้ ำว่ำเรำควรส่งมันคืนดีหรื อไม่...”
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 322

ตอนที่ 25 ความพยายาม
หลังจำกเปิ ดร้ ำนเปำจื่อมำได้ สกั ระยะ ยำมนี ้จำงหย่งสือยุ่งจนแทบจะไม่
มีเวลำมำกวนซ่งจิวจื่อเลยแม้ แต่น้อย เพรำะเนื่องจำกควำมเหนื่อยในกำรดูแลร้ ำน
ทังวั
้ น ทำให้ ยำมเมื่อหัวถึงหมอนชำยหนุ่มก็นอนหลับโดยใช้ เวลำไม่กี่ชวั่ ลมหำยใจ
ในทันที
“หย่งสือ หลับแล้ วหรื อ”
ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจยำวเมื่อเห็นจำงหย่งสือกอดตนหลับตำพริ ม้ และหลับ
ลึกเสียจนไม่ได้ ยินเสียงของนำงแม้ แต่น้อย นำงฟั งเสียงลมหำยใจสม่ำเสมอของ
ชำยข้ ำงกำยพลำงคิดว่ำถ้ ำหำกเป็ นเช่นนี ้ต่อไปจิวจื่อน้ อย ๆ จะต้ องรอเวลำที่จะ
ออกมำลืมตำดูโลกอีกนำนเป็ นแน่
ไม่ได้ กำรแล้ ว! พวกนำงสู่อุตส่ำห์ฝ่ำฟั นอุปสรรคปั ญหำมำตังมำกมำย
้
สุดท้ ำยจะมำยอมให้ เขำให้ ควำมสำคัญกับอย่ำงอื่นมำกกว่ำนำงได้ อย่ำงไร อย่ำง
น้ อยก็ต้องมีช่วงข้ ำวใหม่ปลำมันสักปี สองปี สำมปี หรื อหลำย ๆ ปี ก่อนสิถึงจะถูก!
ซ่งจิวจื่อมองใบหน้ ำยำมหลับอันแสนสุขของจำงหย่งสือพลำงครุ่ นคิดทัง้
คืนว่ำจะจัดกำรปั ญหำนี ้อย่ำงไรดี สุดท้ ำยกว่ำทุกอย่ำงจะลงตัวได้ ก็ใช้ เวลำจนฟ้ำ
323 | Queenrabbit

ใกล้ สำงเสียแล้ ว...

ในเช้ ำวันใหม่ ซ่งจิวจื่อที่ขอบตำดำคล ้ำกำลังนัง่ ดื่มชำอยู่ในศำลำริ มสระ

บัวอย่ำงเหนื่อยหน่ำย เพรำะยำมนี ้จำงหย่งสือได้ วิ่งไปทำงำนที่ร้ำนเปำจื่อเรี ยบ
ร้ อยแล้ ว
ชำยหนุม่ ไม่ยอมกินข้ ำวกินปลำ เมื่อตื่นขึ ้นมำยังไม่ทนั ล้ ำงหน้ ำล้ ำงตำให้
ดีก็รีบตรงรี่ ออกนอกจวน ซ่งจิวจื่อเข้ ำใจว่ำเขำกำลังไปได้ ดีกบั ร้ ำนใหม่ อีกทังยั
้ งพึง่
ปรับควำมเข้ ำใจกับบิดำอีกด้ วย เพรำะปั จจัยหลำย ๆ อย่ำงจึงทำให้ สำมีของนำง
กระตือรื อร้ นไม่หยุดจนฉุดไม่อยูเ่ ช่นนี ้
แต่ถึงแม้ จะรู้และเข้ ำใจในเหตุผลเหล่ำนัน้ ซ่งจิวจื่อก็อดกังวลตำมประสำ
สตรี ที่สำมีกำลังสนใจสิ่งอื่นมำกกว่ำตนไม่ได้ อยูด่ ี และในวันนี ้นำงตัดสินใจแล้ วว่ำ
จะทำบำงอย่ำงเพื่อสร้ ำงควำมพอดีให้ แก่สำมีของตน
“เหม่ยฉี วันนี ้ข้ ำไม่สบำย ไปตำมหย่งสือกลับมำช่วยดูแลข้ ำด้ วย”
ซ่งจิวจื่อพูดขึ ้นมำท่ำมกลำงควำมเงียบด้ วยใบหน้ ำเหมือนตัดสินใจใน
อะไรบำงอย่ำง โดยไม่มีทีท่ำว่ำจะป่ วยตำมที่พดู เลยแม้ แต่น้อย ซึ่งท่ำทำงของนำง
นันท
้ ำให้ เหม่ยฉีร้ ูสกึ งงงันเป็ นอย่ำงยิ่ง
จะไม่ให้ งงงันได้ อย่ำงไรเล่ำ ในเมื่อคุณหนูของนำงนัน้ ร้ อยวันพันปี ก็ไม่
แม้ แต่จะไอเบำ ๆ เลยสักครัง้ หำกไม่นบั อำกำรที่เป็ นผลพวงจำกกำรฝึ กวิชำในวัย
เด็ ก ก็ ส ำมำรถบอกได้ เลยว่ ำ ร่ ำ งกำยของนำงแข็ ง แรงทนทำนเป็ นอย่ ำ งยิ่ ง
นับประสำอะไรกับอำกำรปวดหัวตัวร้ อนเหล่ำนันกั
้ นเล่ำ
“ไปที่ ร้ ำนเครื่ อ งประดับ ทัง้ สำม บอกหลงจู๊ ให้ คัด เด็ ก ที่ มี ฝี มื อ ในกำร
 บุพเพเล่ห์รัก | 324

ค้ ำ ขำยออกมำร้ ำนละคน และส่ง ไปที่ ร้ ำนเปำจื่ อ ให้ ท ำงำนแทนหย่ง สือ ที่ ต้ อ ง

กลับมำดูแลข้ ำ”
ซ่งจิวจื่อไม่สนใจใบหน้ ำประหลำดใจของเหม่ยฉีแม้ แต่น้อย นำงสั่ งกำร
ตำมแผนที่ได้ คิดมำทังคื
้ นก่อนจะเดินกลับเรื อนโดยกำชับเรื่ องสำคัญทิ ้งท้ ำยไว้ ด้วย
น ้ำเสียงคำดเดำไม่ได้
“อ้ อ บอกสำมีของข้ ำด้ วยว่ำยำมนี ้ข้ ำเจ็บคอจนกลืนอะไรไม่ลง หำกไม่ได้
เขำมำดูแลก็คงต้ องอดอำหำรทังวั
้ นอย่ำงแน่นอน”

เหม่ยฉีทำงำนตำมที่ซ่งจิวจื่อสัง่ ได้ ดีเป็ นอย่ ำงยิ่ง เพรำะหลังจำกได้ รับ

มอบหมำยงำนไปไม่นำน จำงหย่งสือก็กลับมำที่จวนด้ วยหน้ ำตำเป็ นกังวลในทันที
และยำมนี ้เขำก็กำลังเป่ ำโจ๊ กที่เคี่ยวจนเนื ้อเนียนน่ำรับประทำนพลำงพยำยำมป้อน
ซ่งจิวจื่อที่กำลังนัง่ ทำหน้ ำบึ ้งตึงอยูบ่ นเตียง
“ภรรยำ ทำนโจ๊ กสักหน่อย จะได้ มีแรงและหำยไว ๆ นะ”
แต่ถึงแม้ วำ่ จำงหย่งสือจะพยำยำมพูดและหลอกล่อเท่ำไหร่ ซ่งจิวจื่อก็ยงั
ไม่ยอมอำรมณ์ดีขึ ้นมำเลยแม้ แต่น้อย
สำเหตุที่ทำให้ ซง่ จิวจื่อมีใบหน้ ำบูดบึ ้งนันเป็
้ นเพรำะว่ำเหม่ยฉีทำงำนได้ ดี
จนเกินไป เมื่อคนของนำงไปแจ้ งที่ร้ำนเปำจื่อ ควำมแตกตื่นของจำงหย่งสือก็ถกู
เล่ำลือปำกต่อปำกจนไปถึงค่ำยฝึ กทหำรอย่ำงรวดเร็ ว ทำให้ ยำมนีม้ ีสองบุรุษผู้
เกรี ยงไกรแห่งจวนแม่ทพั ซ่งกำลังนัง่ กังวลอยูใ่ นเรื อนนอนของนำงด้ วย
ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ต่ำงร้ อนใจจนไม่เป็ นอันฝึ กทหำร เพรำะ
พวกเขำจำไม่ได้ แล้ วว่ำครัง้ สุดท้ ำยที่ซ่งจิวจื่อป่ วยนันคื
้ อเมื่อใดกันแน่ ยำมนี ้นำงมี
325 | Queenrabbit

อำกำรป่ วยขึ ้นมำจึงทำให้ พวกเขำรู้สกึ ห่วงใยนำงเป็ นอย่ำงยิ่ง

สุดท้ ำยแล้ วซ่งจิ วจื่อก็ได้ แต่ทอดถอนใจให้ กับควำมไม่คิดหน้ ำคิดหลัง
ของตน นำงลืมไปได้ อย่ำงไรกันว่ำบิดำและพี่ชำยนันก็
้ จะต้ องรี บวิ่งมำด้ วยท่ำทำง
แตกตื่นเช่นนี ้เป็ นแน่
“ข้ ำไม่ได้ เป็ นอะไรมำก แค่เจ็บคอเพียงเล็กน้ อยเท่ำนัน้ พวกท่ำนอย่ำได้
กังวลเลย”
ซ่ง จิ ว จื่ อ พูด ด้ วยน ำ้ เสียงแห้ งแล้ ง ด้ ว ยควำมที่ ไม่ร้ ู ว่ำจะพูด อย่ำ งไรดี
เพรำะยำมนี ้นำงไม่ได้ ป่วยแม้ แต่น้อย แต่จะให้ บอกควำมจริ งกับพวกเขำก็ไม่ได้
เพรำะหำกพวกเขำรู้วำ่ นำงแกล้ งป่ วยเพื่อเรี ยกร้ องควำมสนใจจำกสำมีของตนแล้ ว
ล่ะก็อำจจะต้ องถูกล้ อเลียนให้ อบั อำยไปอีกหลำยปี อย่ำงแน่นอน
“น ้ำเสียงของเจ้ ำไม่ดีเลย อดทนอีกนิดนะลูกรัก พ่อตำมหมอมำให้ แล้ ว ”
ไม่ร้ ู ว่ำเป็ นเพรำะเหตุใดจึงทำให้ น ้ำเสียงอันแห้ งแล้ งฟั งดูแหบแห้ งเหมือน
นำงกำลังป่ วยอยู่จริ ง ชำยสำมคนที่คอยกังวลอยู่ข้ำง ๆ จึง พำกันแตกตื่นขึ ้นมำ
อย่ำงห้ ำมไม่อยู่ และเป็ นเพรำะเหตุนี ้เมื่อท่ำนหมอมำถึงก็พบว่ำบรรยำกำศในห้ อง
นันช่
้ ำงดูนำ่ กลัวยิ่งนัก
“ยืนทำอะไรอยู่ รี บเข้ ำมำตรวจได้ แล้ ว!”
ซ่ง เฟิ งเสีย นสั่ง ให้ ท่ำ นหมอที่ ก ำลัง ยื น อ ำ้ อึง้ อยู่ห น้ ำ ประตูรี บ เข้ ำมำดู
น้ อ งสำวของตนด้ วยน ำ้ เสีย งน่ำกลัว ท่ำ นหมอจึงไม่รี ร อรี บถลำตัวเข้ ำไปตรวจ
คุณหนูตระซ่งผู้เลือ่ งลือทันที
แต่ไม่ว่ำจะพยำยำมตรวจเท่ำไหร่ ชี พจรและร่ ำงกำยของซ่งจิ วจื่ อ ก็ ดู
แข็งแรงดีทกุ ประกำรณ์ สุดท้ ำยจึงได้ แต่ขมวดคิ ้วแน่นด้ วยควำมกดดันจำกสำยตำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 326

ที่พงุ่ มำจำกชำยสำมคนในห้ อง
หำกเขำบอกว่ำนำงไม่ได้ ป่วยคงจะไม่ได้ เป็ นแน่!
ในขณะที่ท่ำนหมอกำลังเข้ ำตำจน ฮุ่ย เหลียนที่ตอนนี ้ได้ กลำยเป็ นฮูหยิน
ใหญ่ของจวนก็เดินเข้ ำมำขัดจังหวะทุกคนอย่ำงพอดิบพอดี
“ท่ำนหมอกำลังกดดันจนไม่มีสมำธิเพรำะควำมเป็ นห่วงของพวกท่ำนอยู่
ข้ ำว่ำพวกท่ำนออกมำรอข้ ำงนอกจะดีกว่ำนะเจ้ ำคะ”
ชำยทังสำมต่
้ ำงมองหน้ ำกันอย่ำงใช้ ควำมคิด เมื่อเห็นท่ำทำงกดดันของ
ท่ำนหมอที่กำลังมือสัน่ เหงื่อตก แล้ วก็เข้ ำใจว่ำท่ำนหมอน่ำจะกดดันจริ ง ๆ สุดท้ ำย
พวกเขำจึงตัดสินใจออกไปรอกันข้ ำงนอก แต่ก่อนจะออกไปยังไม่วำยทิ ้งสำยตำ
ข่มขูท่ ำ่ นหมอเอำไว้ ด้วยว่ำ หำกจิวจื่อเป็ นอะไรไปก็ให้ เขำเตรี ยมตัวหำยไปจำกโลก
ใบนี ้ได้ เลย
เมื่อชำยทังสำมคนออกไปบรรยำกำศให้
้ ห้องก็กลับมำเป็ นปกติดังเดิม
สตรี บนเตียงส่งสำยตำขอบคุณฮุ่ยเหลียนที่ช่วยเหลือตนก่อนจะหันไปหำท่ำนหมอ
ด้ วยรอยยิ ้มลึกลับเกินคำดเดำ...

ชำยสำมคนที่อยู่ข้ำงนอกผลัดกันเดินผลัดกันนัง่ ด้ วยควำมเป็ นห่วง แต่

ผ่ำนไปไม่นำนท่ำนหมอก็ออกมำจำกห้ องด้ วยสีหน้ ำซีดเซียวเล็กน้ อย ซึ่งทำให้ ชำย
ทังสำมรี
้ บตรงเข้ ำไปสอบถำมอำกำรของคนที่พวกตนเป็ นห่วงทันที
“ท่ำนหมอ จื่อเอ๋อเป็ นอย่ำงไรบ้ ำง!”
ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ถำมท่ำนหมอพร้ อมกัน พลำงดันเขยขวัญ
ออกไปให้ พ้นทำงทันที ภำพที่เห็นตรงหน้ ำทำให้ ท่ำนหมอพอจะเข้ ำใจแล้ วว่ำ เป็ น
327 | Queenrabbit

เพรำะคุณชำยท่ำนนี ้ต้ องโดนดึงตัวหรื อกีดกันออกไปโดยสองบุรุษผู้เกรี ยงไกรเป็ น

แน่ คุณหนูซ่งจึงต้ องขอให้ เขำร่วมด้ วยช่วยในกำรสร้ ำงอุบำยหำเวลำอยูร่ ่วมกันกับ
สำมีในครัง้ นี ้
“คุณหนูซ่งเพียงแค่มีอำกำรอักเสบที่คอเล็กน้ อยเท่ำนัน้ ให้ นำงกิ นยำ
ตำมที่ข้ำให้ ไว้ และพักผ่อนให้ เพียงพอ เท่ำนี ้ก็กลับมำเป็ นปกติได้ ในไม่กี่วนั แล้ ว ”
ค ำตอบของท่ ำ นหมอท ำให้ ช ำยทัง้ สำมถอนหำยใจอย่ ำ งโล่ง อก แต่
ประโยคต่อมำนันท
้ ำให้ สองพ่อลูกต้ องมองหน้ ำเขยขวัญด้ วยอำรมณ์โกรธเคือง
“อีกทังยำมนี
้ ้นำงต้ องกำรพักผ่อน หำกเป็ นไปได้ ท่ ำนแม่ทพั และท่ำนรอง
แม่ทพั ก็ให้ คณ
ุ ชำยหย่งสือดูแลนำงเพียงผู้เดียวก็พอแล้ ว เพรำะว่ำพวกท่ำนดู..แค่ก
แค่ก ท่ำทำงของพวกท่ำน...เอ่อ แข็งกร้ ำวดุจชำยชำตินกั รบ มือเท้ ำย่อมต้ องหนัก
ซึง่ น่ำจะดูแลคุณหนูได้ ไม่ดีเท่ำใดนัก อีกทังเสี
้ ยงเดินและเสียงชุดเกรำะกระทบกันก็
อำจจะทำให้ นำงไม่อำจพักผ่อนได้ เต็มที่อีกด้ วย....หลังจำกนี ้ข้ ำมีธุระต้ องไปต่อ ขอ
ลำทุกท่ำนแล้ ว”
ท่ำนหมอพูดไปพูดมำก็ร้ ู สึกว่ำไม่ควรจะอยู่ตรงนี ้ต่อไปแล้ ว จึงรี บขอตัว
เพื่อหลบหนีออกไปโดยไว โดยทิ ้งระเบิดเอำไว้ ให้ คณ
ุ ชำยหย่งสือจัดกำรเอำเองก็
แล้ วกัน
สองพ่อลูกมองไปยังเขยขวัญที่ยำมนี ้ไม่สนใจพวกตนแม้ แต่น้อย สุดท้ ำย
ก็ได้ แต่ทอดถอนใจก่อนจะผลักเจ้ ำนี่เข้ ำไปในห้ องด้ วยควำมโมโหและเดินออกไป
ในทันที
ฮุ่ยเหลียนที่แอบดูเหตุกำรณ์ ข้ำงนอกอยู่เมื่อเห็นจำงหย่งสือถูกผลักเข้ ำ
มำในห้ องแล้ วก็ขอตัวออกไปพร้ อมกับปิ ดประตูให้ อย่ำงเรี ยบร้ อย
 บุพเพเล่ห์รัก | 328

“ภรรยำ ท่ำนเป็ นอย่ำงไรบ้ ำง”

จำงหย่งสือ ไม่ได้ มองว่ำใครจะมี ท่ำที อย่ำงไรแม้ แต่น้อ ย ยำมนีค้ วำม
สนใจของเขำอยู่ที่ ภรรยำของตนทัง้ หมด ซึ่ง ท่ำ ทำงเป็ น ห่วงเป็ น ใยที่ เขำแสดง
ออกมำนันท
้ ำให้ ซง่ จิวจื่ออดรู้สกึ ผิดไม่ได้ สุดท้ ำยจึงได้ แต่สำรภำพออกมำเสียงเบำ
“หย่งสือ หำกข้ ำจะบอกว่ำข้ ำแกล้ งป่ วย...เจ้ ำจะโกรธหรื อไม่”
ท่ำทำงซึมเซำที่ไม่สมกับซ่งจิวจื่อทำให้ นำงดูแตกต่ำงออกไปจำกทุก ที
เมื่อจำงหย่งสือเห็นนำงเป็ นเช่นนี ้ก็คิดว่ำจะต้ องเป็ นเพรำะอำกำรป่ วยเป็ นแน่ เขำ
จึงรี บห่มผ้ ำให้ นำงพลำงพูดปลุกปลอบอย่ำงอ่อนโยน
“ท่ำนไม่ต้องโกหกให้ ข้ำสบำยใจหรอก ข้ ำเข้ ำใจ ข้ ำจะดูแลท่ำนเอง”
ซ่งจิวจื่อทนไม่ไหวอีกต่อไป นำงถอนหำยใจยำวก่อนจะดึงผ้ ำห่มทิ ้งและ
อธิ บำยควำมจริ งตำมที่นำงวำงแผนไว้ ยำมนีน้ ำงรู้ แล้ วว่ำกับสำมีของตนนันไม่
้
อำจจะใช้ เล่ห์กลอันใดกับเขำได้ เพรำะสุดท้ ำยก็คงได้ แต่ทนรู้ สกึ ผิดไม่ไหวจนต้ อง
บอกควำมจริ งออกไปอยูด่ ี
“ข้ ำไม่ได้ ป่วย ข้ ำก็แค่อยำกมีเวลำอยูก่ บั เจ้ ำบ้ ำงเท่ำนันเอง”
้
“ในวัยเด็กยำมที่ข้ำออกเดินทำงกับท่ำนตำ ข้ ำได้ ฝึกวิชำกับอำจำรย์ทำ่ น
หนึง่ โดยไม่ได้ พดู คุยกันให้ ดีก่อน แต่เมื่อมำรู้ทีหลังก็สำยไปเสียแล้ วว่ำวิชำที่ข้ำเคย
ฝึ กจะทำให้ มีบตุ รยำก ถึงแม้ ว่ำจะรู้ ตวั ไวและคอยดื่มยำบำรุ ง อยู่ตลอด แต่หำกเรำ
ไม่ขยันขันแข็งข้ ำเกรงว่ำอำจจะใช้ เวลำอีกนำนกว่ำเด็ก ๆ จะได้ ลมื ตำออกมำดูโลก
ดังนันข้
้ ำก็เลย...”
แต่ยงั ไม่ทนั ที่ซ่งจิวจื่อจะพูดจบ จำงหย่งสือก็ทำให้ นำงไม่อำจพูดต่อได้
เสียก่อน เขำบรรจงจูบสตรี ที่ตงหน้
ั ้ ำตังตำอธิ
้ บำยด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ ซึง่ ท่ำทำงเขิ น
329 | Queenrabbit

อำยเช่นนี ้นำน ๆ ทีจึงจะมีโอกำสได้ เห็นสักครัง้ ซึ่งแต่ละครัง้ ก็สร้ ำงควำมรู้ สกึ ที่ทำ

ให้ เขำอยำกจะเข้ ำหำนำงอย่ำงห้ ำมเอำไว้ ไม่อยูท่ กุ ที
“ข้ าเข้ าใจ...”
จำงหย่งสือไม่พดู พร่ ำทำเพลงอันใดมำกมำยนัก ยำมนี ้เขำเข้ ำใจแล้ วว่ำ
ภรรยำต้ องกำรสิ่งใด และก็เริ่ มรู้ สึกเช่นเดียวกับนำงว่ำระยะหลังมำนี ้พวกเขำไม่
ค่อยจะมีเวลำอยูร่ ่วมกัน ดังนันหำกมี
้ โอกำสแล้ วก็ไม่ควรปล่อยให้ มนั เสียเปล่ำ สอง
สำมีภรรยำจึงเริ่ มช่วงเวลำอันเร่ ำร้ อนโดยไม่สนเลยว่ำท้ องฟ้ำ ภำยนอกยังสว่ำงอยู่
หรื อไม่....

ระยะเวลำผันผ่ำน จำกวันเป็ นเดือน จำกเดือนเคลื่อนไปเป็ นปี ถึงแม้ ว่ำ

จะขยันขันแข็งเพียงใดซ่งจิวจื่อก็ยงั ไม่ตงครรภ์
ั้ เสียที ซึง่ ยำมนี ้นำงเริ่ มรู้สกึ เป็ นกังวล
ขึ ้นมำแล้ ว
“หำกข้ ำมีบตุ รไม่ได้ เจ้ ำจะเสียใจหรื อไม่”
คืนหนึง่ หลังจำกพยำยำมเป็ นครัง้ ที่เท่ำไหร่ก็ไม่อำจทรำบได้ ซ่งจิวจื่อถำม
สำมีของตนด้ วยนำ้ เสียงกังวลเป็ นอย่ำงยิ่ง นำงรู้ ว่ำตัวเองนัน้ เคยประสบภำวะ
มดลูกเย็นซึง่ เป็ นผลจำกกำรฝึ กวิชำมำก่อน แต่นำงก็พยำยำมรักษำและปรับสภำพ
ร่ำงกำยมำตลอดจนแข็งแรงไปมำกกว่ำนี ้ไม่ได้ อีกแล้ ว
แต่ ร ะยะเวลำหนึ่ ง ปี ที่ ผ่ ำ นมำนัน้ ท ำให้ ซ่ ง จิ ว จื่ อ เริ่ ม ไม่ แ น่ ใ จแล้ ว ว่ ำ
ร่ำงกำยของนำงแข็งแรงดีอย่ำงที่ตวั เองเข้ ำใจหรื อไม่ เพรำะไม่วำ่ จะทำอย่ำงไรนำง
ก็ยงั ไม่ตงครรภ์
ั้ เสียที
“ท่ำนอย่ำพึ่งกังวลไป หำกเด็ก ๆ ยังไม่มำเรำก็แค่พยำยำมไปเรื่ อย ๆ ข้ ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 330

เชื่อว่ำสักวันหนึง่ พวกเขำต้ องอยำกมำอยูก่ บั พวกเรำอย่ำงแน่นอน” จำงหย่งสือพูด

ด้ วยน ้ำเสียงอ่อนโยนพลำงนวดระหว่ำงคิ ้วที่ขมวดแน่นของซ่งจิวจื่อเบำ ๆ เพื่อให้
คลำยออก
“เรำออกไปท่องเที่ยวกันดีหรื อไม่ ท่ำนพ่อตำบอกว่ำเปลี่ยนบรรยำกำศ
บ้ ำงอำจจะดีกว่ำอุดอู้อยูใ่ นจวนก็เป็ นได้ ”
หลัง จำกที่ เ ห็ น ภรรยำของตนดูกัง วลมำกยิ่ง ขึน้ สุด ท้ ำ ยจำงหย่งสือก็
ตัดสินใจเข้ ำไปปรึกษำท่ำนพ่อตำผู้ชำนำญกำรในด้ ำนนี ้ ถึงแม้ วำ่ จะโดนกดดันโดย
สำยตำน่ำ กลัว แต่สุด ท้ ำยท่ำ นแม่ทัพ ก็ ย อมให้ ควำมร่ วมมือ เป็ น อย่ำงดีโดยให้
คำแนะนำที่ดเู ข้ ำทีกลับมำ
หำกอยำกรู้ ว่ำเหตุใ ดท่ำนแม่ทัพ จึงยอมร่ ว มมื อ ด้ ว ยแล้ ว ล่ะ ก็ คงเป็ น
เพรำะว่ำหลังจำกผ่ำนสำมเดือนแรกที่ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ประท้ วงเงี ยบ
ด้ วยกำรไม่ยอมกลับมำอยู่ที่จวนเพรำะโดนขับไล่ยำมเข้ ำมำก่อกวนในช่วงเวลำดี
งำม ควำมกังวลของซ่งจิวจื่อก็มำกขึ ้นเรื่ อย ๆ จนทุกคนล้ วนรู้ สึกได้ สุดท้ ำยจึงได้
แต่พยำยำมช่วยเหลือกันอย่ำงลับ ๆ ไม่เว้ นแม้ แต่ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั
เลยทีเดียว
คนทังจวนพยำยำมคิ
้ ดหำวิธีช่วยพวกเขำมำกมำยหลำยอย่ำง ไม่ว่ำจะ
เป็ น ยำบ ำรุ ง อำหำรกำรกิ น หรื อ แม้ ก ระทั่ง ช่ ว ยหำโอกำสให้ มี วัน คื น แสนสุขที่
ยำวนำนเป็ นพิเศษ แต่ก็ยงั ไม่ได้ ผลอยู่ดี สุดท้ ำยท่ำนแม่ทพั จึงต้ องเสนอวิธีที่ขดั ใจ
ตนเช่นนี ้ออกมำ
“อืม ออกไปท่องเที่ยวบ้ ำงก็เข้ ำที เรำไปเมืองหำงโจวกันดีหรื อไม่”
ไม่เสียทีที่จำงหย่งสือสู้อุตส่ำห์ตดั สินใจไปขอควำมเห็นจำกท่ำนพ่อตำ
331 | Queenrabbit

เพรำะยำมนี ้ซ่งจิวจื่อดูสดชื่นขึ ้นมำมำกกว่ำเดิมเยอะทีเดียว

ไม่เพียงแต่ซ่งจิ วจื่ อที่กระตือรื อร้ น แต่จำงหย่งสือก็ ดูมีชีวิตชี วำขึน้ มำ
เช่นกัน เพรำะหำกได้ ไปหำงโจว ควำมไฝ่ ฝันที่จะได้ ไปล่องเรื อลำใหญ่ในทะเลสำป
ซีหขู องเขำก็กำลังจะเป็ นควำมจริ ง
ท่ำทำงดีใจของคนตรงหน้ ำทำให้ ซ่งจิวจื่อตระหนักได้ ว่ำพวกเขำทังสอง
้
เคยสัญญำกันไว้ เรื่ องที่จะไปท่องเที่ยวมำนำนแล้ ว แต่ด้วยเรื่ องรำวมำกมำยหลำย
อย่ำง ทังเหตุ
้ กำรณ์บ้ำนเมืองและร้ ำนรวงที่กำลังไปได้ ดี ทำให้ ยำมนี ้ผ่ำนมำถึงหนึง่
ปี ก็ยงั ไม่มีโอกำสได้ ออกเดินทำง
“พรุ่งนี ้เรำเตรี ยมตัวออกเดินทำงเลยดีหรื อไม่”
ค ำพูด ของซ่ง จิ วจื่ อ ท ำให้ จำงหย่งสือ พยักหน้ ำอย่ำงดี อกดีใจยกใหญ่
ท่ำทำงยิ ้มกว้ ำงจนตำหยีที่นำนทีจึงจะมีสกั หนเช่นนี ้ ทำให้ ซ่งจิวจื่ออดเอำปลำย
จมูกถูไถไปมำกับจมูกของคนตรงหน้ ำอย่ำงหมัน่ เขี ้ยวไม่ได้
จำงหย่งสือเห็นภรรยำของตนเล่นมำก็ไม่น้อยหน้ ำพลิกตัวนำงลงและเล่น
กลับโดยกำรขบกัดเบำ ๆ ไปทั่วตัว สองสำมีภรรยำหยอกล้ อกันไม่นำนก็จริ งจัง
ยิ่งขึ ้นจนเข้ ำสู่ช่วงเวลำอันแสนหวำนอีกครัง้ หลังจำกมอบควำมรักให้ กันจนเริ่ ม
เหนื่อยล้ ำ สุดท้ ำยคนทังสองก็
้ เข้ ำสูห่ ้ วงนิทรำด้ วยรอยยิ ้ม...

ในยำมเช้ ำ หลังจำกซ่งจิวจื่อบอกทุกคนว่ำจะออกเดินทำงได้ ไม่นำน รถ

ม้ ำและผู้ติดตำมก็ถกู เตรี ยมพร้ อมในทันที ซึ่งต้ องยกควำมดีควำมชอบให้ ท่ำนรอง
แม่ทพั ที่เตรี ยมกำรเอำไว้ ลว่ งหน้ ำ ตังแต่
้ จำงหย่งสือไปขอคำปรึกษำจำกท่ำนพ่ อตำ
ของเขำแล้ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 332

ถึงแม้ ว่ำจะเตรี ยมกำรเป็ นอย่ำงดี แต่ข้ำวของและผู้ติดตำมมำกมำย

เช่นนี ้ จะอย่ำงไรก็เยอะเกินจำเป็ น ซ่งจิ วจื่อจึงจำต้ องขัดใจพี่ชำยของตนโดยลด
จำนวนคนและข้ ำวของออก
“จื่อเอ๋อ ถึงแม้ วำ่ เมืองหำงโจวจะอยูไ่ ม่ไกลมำกนัก แต่หำกพวกเจ้ ำไปกัน
แค่สคี่ นเช่นนี ้ พี่วำ่ ไม่นำ่ จะดีเท่ำใดนัก”
ซ่งเฟิ งเสียนพูดด้ วยควำมกังวล เพรำะถึงแม้ วำ่ ยำมนี ้บ้ ำนเมืองจะสงบสุข
แต่ก็ไม่อำจวำงใจได้ เมื่อน้ องสำวของเขำต้ องกำรเดินทำงโดยมีแค่รถม้ ำเพียงคัน
เดี ย วกับ ผู้ติ ด ตำมคื อ เหม่ ย ฉี กับ หย่ ง ฉี สุด ท้ ำ ยก็ ไ ม่ ร้ ู จะท ำอย่ ำ งไรดี จึ ง ได้ แต่
พยำยำมห้ ำมสุดกำลัง
“มี ค นน้ อ ยสิถึ งจะดีจะได้ ไม่สะดุด ตำจนเกิ น ไป อี ก อย่ำ งหำกเรำออก
เดินทำงเงียบ ๆ โดยไม่ให้ เป็ นที่สนใจ น่ำจะปลอดภัยมำกกว่ำไม่ใช่หรื อ”
เมื่อเห็นท่ำทำงวิตกกังวลจนเกินเหตุจำกพี่ชำยของตนแล้ ว ซ่งจิ วจื่อก็
พยำยำมกล่อมเขำอย่ำงใจเย็น นำงเข้ ำใจดีว่ำเขำเป็ นห่วงจึงส่งคนให้ ติด ตำมไป
ด้ วยมำกมำยหลำยคนยิ่งนัก แต่ถ้ำหำกจะให้ เปรี ยบเทียบฝี มือของผู้ติดตำมและ
พวกนำงทังสี
้ ค่ นแล้ วล่ะก็...เอำเป็ นว่ำยิ่งมีผ้ ตู ิดตำมไปมำกเท่ำไหร่ก็ยิ่งเป็ นภำระให้
พวกนำงมำกขึ ้นเท่ำนันก็
้ แล้ วกัน
ค ำพูด ของซ่ง จิ ว จื่ อ ท ำให้ ท่ำ นรองแม่ทัพ เริ่ ม คล้ อ ยตำมแล้ ว เมื่ อ เห็ น
ท่ำทำงที่เริ่ มอ่อนลงของพี่ชำย นำงก็ไม่เปิ ดโอกำสให้ เขำได้ คิดนำนและพูดต่ออย่ำง
อ่อนโยนทันที
“หำงโจวก็ อยู่ไม่ไกลนักเดินทำงไปกลับรวมท่องเที่ยวสัก พักก็ ใช้ เ วลำ
เพียงเดือนเดียวเท่ำนัน้ หำกท่ำนพี่ยงั คงเป็ นห่วง ข้ ำจะคอยส่งจดหมำยมำให้ เรื่ อย
333 | Queenrabbit

ๆ ดีหรื อไม่”
หลังจำกโดนน ้ำเสียงอ่อนโยนของซ่งจิวจื่อล่อลวงได้ ไม่นำน ท่ำนรองแม่
ทัพก็พ่ำยแพ้ หมดรู ป รถม้ ำที่ยิ่งใหญ่อลังกำรถูกเปลี่ยนเป็ นรถม้ ำคันเล็กที่มีควำม
แข็งแรงทนทำนแทน ผู้ติดตำมที่เคยจัดมำเป็ นจำนวนมำกก็ถกู ไล่ออกไปเสียหมด
สิ ้น ข้ ำวของที่มำกมำยก่ำยกองก็ถกู คัดไว้ ให้ เหลือเพียงข้ ำวของเครื่ องใช้ ที่จำเป็ น
“เจ้ ำต้ องดูแลตัวเองให้ ดี หำกมีปัญหำอะไรให้ วิ่งหนีเอำตัวรอดไว้ ก่อน
หำกรอดแล้ วแล้ วค่อยพำคนไปช่วยเจ้ ำพวกนันที
้ หลังก็ยงั ไม่สำยเข้ ำใจหรื อไม่”
คำพูดของท่ำนรองแม่ทพั ทำให้ ทุกคนที่อยู่ตรงนันถึ
้ งกับหัวเรำะไม่ออก
ร้ องไห้ ไม่ได้ นี่ท่ำนพยำยำมจะยัดเยียดวิถีของตนให้ กบั คุณหนูผ้ ทู ี่เคยเป็ นคนถูก
ตำมไปแก้ ปัญหำเวลำที่ทำ่ นมีเรื่ องเสมออย่ำงนันหรื
้ อ
ซ่งจิวจื่อหัวเรำะให้ กบั ท่ำทำงของคนรอบด้ ำนที่ยำมนี ้มองพี่ชำยของนำง
ด้ วยสำยตำหมดควำมเชื่อถือและศรัทรำอย่ำงถึงที่สดุ ถึงแม้ ว่ำเรื่ องที่เขำพูดจะดู
น่ำอับอำยไปบ้ ำง แต่เพรำะวิถีเช่นนี ้นัน่ แหละที่ทำให้ เขำกลำยเป็ นรองแม่ทพั ใน
วันนี ้
เป็ นเพรำะรักชีวิตทุกชีวิตเป็ นอย่ำงยิ่งพี่ชำยของนำงจึงไม่ทำอะไรบุม่ บ่ำม
ดั่ง ทหำรผู้อื่ น ถึ ง แม้ จ ะไม่ เ ก่ ง เรื่ อ งกำรตี บุก ข้ ำ ศึก เท่ ำ ใดนัก แต่ ถ้ ำเป็ น ยำมที่
เข้ ำตำจนและต้ องกำรเอำตัวรอดแล้ วละก็ กลยุท ธ์ กำรหนีของเขำก็ทำเอำไม่มีใคร
ตำมได้ ทนั เลยทีเดียว และเพรำะเหตุนี ้นี่เองพี่ชำยของนำงจึงเหมำะแก่กำรเป็ นรอง
แม่ทพั ให้ แก่บิดำผู้เชี่ยวชำญด้ ำนกำรบุกทะลวงข้ ำศึกเป็ นอย่ำงยิ่ง
“ข้ ำเข้ ำใจแล้ ว ฝำกบอกท่ำนพ่อด้ วยก็แล้ วกันว่ำเดือนหน้ ำพวกข้ ำก็จะ
กลับมำแล้ ว”
 บุพเพเล่ห์รัก | 334

หลังจำกพูดสัง่ ลำรำวกับว่ำจะจำกกันเสียเนิ่นนำนกันเรี ยบร้ อยแล้ ว ซ่งจิ

วจื่อก็ออกเดินทำงโดยมีผ้ คู นในจวนคอยมองตำมอย่ำงเป็ นกังวล
เป็ นเพรำะว่ำไม่อยำกให้ คนภำยนอกรับรู้ พวกเขำจึงทำได้ แค่สง่ พวกนำง
ก่อนจะออกจำกประตูจวนเพียงเท่ำนัน้ แต่เรื่ องแค่นี ้หรื อจะห้ ำมควำมเป็ นห่วงของ
ท่ำนรองแม่ทพั ได้ เมื่อรถม้ ำที่ถกู ขับโดยหย่งฉีเคลือ่ นออกไปได้ ไม่นำน ซ่งเฟิ งเสียน
ก็กระโดดขึ ้นม้ ำและควบตำมออกไปในทันที
ท่ำนรองแม่ทพั ตำมรถม้ ำอยู่ห่ำง ๆ โดยตังใจว่
้ ำจะไปส่งพวกเขำให้ ไกล
ที่สดุ เท่ำที่จะไกลได้ เขำหมำยมัน่ ไว้ แ ล้ วว่ำหำกยังไม่วำงใจก็จะไม่ยอมกลับ ดีไม่ดี
ก็แค่หนีทพั สักเดือนก็คงจะไม่เป็ นไร...กระมัง
แต่ยงั ไม่ทนั จะพ้ นประตูเมืองดี รถม้ ำก็สำ่ ยไปส่ำยมำและหยุดลงเสียก่อน
ซ่งเฟิ งเสียนเพ่งมองเหตุกำรณ์ข้ำงหน้ ำอย่ำงเป็ นกังวล แต่ก็ไม่กล้ ำจะเข้ ำไปไต่ถำม
เพรำะกลัวว่ำน้ องสำวของตนจะรู้ตวั
คิดไปคิดมำได้ สกั พัก ยังไม่ทนั ตัดสินใจว่ำจะเข้ ำไปสอบถำมว่ำเกิดอะไร
ขึ ้นดีหรื อไม่ อยู่ ๆ หย่งฉีก็กระตุกม้ ำหันกลับมำทำงเดิมพลำงเริ่ มวิ่งกลับเข้ ำเมือง
ท่ำนรองแม่ทพั ที่เริ่ มรู้สกึ ว่ำต้ องมีเรื่ องเกิดขึ ้นแล้ วก็ไม่รอช้ ำ รี บควบม้ ำให้
วิ่งตำมไปทันที แต่วิ่งตำมได้ ไม่นำนก็เห็นว่ำรถม้ ำได้ เลี ้ยวกลับเข้ ำจวนอย่ำงรวดเร็ ว
หรื อว่ำจิวจื่อจะคิดถึงจวนจนตัดสินใจไม่ไปแล้ ว!
ซ่งเฟิ งเสียนคิดอย่ำงยินดีได้ ไม่นำนนักก็ถกู ภำพตรงหน้ ำทำให้ ตกใจเป็ น
อย่ำงยิ่ง จำงหย่งสืออุ้มซ่งจิวจื่อที่ยำมนี ้มีใบหน้ ำซีดเซียวออกมำจำกรถม้ ำด้ วย
ควำมเป็ นห่วง แต่ยงั ไม่ทนั จะขยับไปไหนได้ ไกลนำงก็ไถลลงจำกอ้ อมแขนของชำย
หนุม่ และวิ่งไปอำเจียนที่พมุ่ ไม้ ใกล้ ๆ เสียก่อน
335 | Queenrabbit

หรื อว่ำคุณหนูจะเมำรถม้ ำ!
ทุกคนที่เห็นท่ำทำงของซ่งจิวจื่อล้ วนคำดเดำเช่นนี ้กันทังสิ
้ ้น เพรำะหำก
ไม่นบั ครัง้ ที่แกล้ งป่ วยเมื่อปี ที่แล้ วนำงก็ไม่เคยป่ วยเลยแม้ แต่ค รัง้ เดียว ดังนันจะ
้
อย่ำงไรก็คิดได้ อย่ำงเดียวว่ำอำกำรเช่นนี ้เป็ นเพรำะเมำรถม้ ำแน่นอน
แต่ถึงแม้ ว่ำทุกคนจะคิดเช่นนัน้ แต่ก็มีหนึ่งคนที่ยงั คิดต่ำงอยู่ ฮุ่ยเหลียน
เดินเข้ ำไปลูบหลังให้ ซ่งจิวจื่อเบำ ๆ อย่ำงเข้ ำอกเข้ ำใจ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้
ทุกคนต้ องนิ่งค้ ำงทันที
“อำกำรเช่นนี ้เหมือนคนแพ้ ท้องยิ่งนัก จะอย่ำงไรให้ ท่ำนหมอมำตรวจดู
ก่อนดีหรื อไม่”
นี่ไม่ใช่อำกำรเมำรถม้ ำหรอกรึ ! แต่อนั ที่จริ งคุณหนูก็ไม่เคยเมำรถม้ ำมำ
ก่อน อำกำรเช่นนี ้อำจจะเป็ นอำกำรแพ้ ท้องจริ ง ๆ ก็เป็ นได้ เมื่อคิดได้ เช่นนันทุ
้ กคน
ก็เห็นท่ำนรองแม่ทพั วิ่งออกไปตำมหมอทันที
ซึ่งผ่ำนไปไม่นำนนักท่ำนหมอคนเดิมที่เคยมำตรวจอำกำรของซ่งจิวจื่อก็
ถูกหิ ้วตัวเข้ ำมำอย่ำงรวดเร็ ว ซ่งเฟิ งเสียนรี บพำท่ำนหมอไปหำน้ องสำวของตน ที่
ยำมนี ้กำลังพักผ่อนด้ วยควำมเหนื่อยอ่อนจำกกำรอำเจียนอยูใ่ นห้ องโถงของจวน
ท่ำนหมอเห็นซ่งจิวจื่อที่ยำมนี ้มีสีหน้ ำซีด เซียวก็คิดได้ ว่ำนำงน่ำจะป่ วย
จริ งไม่ได้ แกล้ งเหมือนครำก่อน เขำเข้ ำไปจับชีพจรและตรวจอำกำรของนำงด้ วย
ควำมตึงเครี ยดจำกควำมกดดันจำกคนทังจวนที
้ ่รุมล้ อมอยู่ แต่ผ่ำนไปไม่นำนนักก็
ปรำกฏรอยยิ ้มยินดีออกมำบนใบหน้ ำของเขำ
“ข้ ำน้ อยขอยินดีด้วย คุณหนูตงครรภ์
ั้ ได้ สองเดือนแล้ วขอรับ”
คำพูดของท่ำนหมอเสมือนก้ อนหินที่ตกลงไปในสำยน ้ำสงบนิ่ง ทุกคนใน
 บุพเพเล่ห์รัก | 336

ห้ องโถงต่ำงค่อย ๆ เผยรอยยิ ้มออกมำช้ ำ ๆ ก่อนจะร่ วมกันกู่ร้องออกมำด้ วยควำม

ยินดีปรี ดำเป็ นอย่ำงยิ่ง
ท้ องแล้ ว! คุณหนูกำลังจะมีบตุ รแล้ ว! ท่ำนหมอรู้สกึ ตกใจกับท่ำทีวิ่งไปวิ่ง
มำรำวกับมดแตกรังของคนในจวนยิ่งนัก แต่จะให้ ทำอย่ำงไรได้ ที่ทุกคนต่ำงดีใจ
เช่นนี ้ก็เป็ นเพรำะพวกเขำคอยลุ้นมำตลอดปี ว่ำจะต้ องมีวนั นี ้เข้ ำสักวัน
ซึ่งเสียงกู่ร้องยินดีที่ดงั ก้ องไปทัว่ จวนเช่นนี ้ ทำให้ ชำวบ้ ำนที่ผ่ำนไปผ่ำน
มำต่ำงรู้ เรื่ องกันอย่ำงรวดเร็ ว หลังจำกนัน้ ไม่นำนทัว่ เมืองหลวงต่ำงก็เล่ำลือด้ วย
ควำมยินดีกนั อย่ำงลับ ๆ ว่ำ หลังจำกคุณหนูซ่ ง่ แห่งจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำพยำยำม
มำเนิ่นนำน ยำมนี ้คำขอที่อยำกจะมีบตุ รของนำงก็สำฤทธิ์ผลเสียที
อันที่จริ งเรื่ องที่ซ่งจิวจื่อมีบตุ รยำกนันจะว่
้ ำเป็ นเรื่ องลับก็ไม่ลบั เท่ำใดนัก
เพรำะหำกสังเกตคนในจวนที่คอยไปบนบำนสำนกล่ำวตำมวัดที่มีชื่อเสียงด้ ำนกำร
ให้ บุตร อีกทังยั
้ งมีกำรกว้ ำนซื ้อยำบำรุ งอย่ำงไม่มีที่สิ ้นสุดของพวกเขำด้ วย เพียง
เท่ำนี ้ก็สำมำรถคำดเดำได้ แล้ วว่ำเป็ นเพรำะเรื่ องอันใด
หลังจำกคอยเอำใจช่วยอยูห่ ำ่ ง ๆ มำเนิ่นนำน ยำมนี ้ชำวเมืองต่ำงก็ทรำบ
ข่ำวแล้ วว่ำ คุณหนูซ่งผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือผู้นนก
ั ้ ำลังจะได้ เป็ นมำรดำอย่ำงที่หวัง
เอำไว้ แล้ ว....
........................................
337 | Queenrabbit

“นั่นมันคุณหนูซ่งจิวจื่อใช่ หรือไม่ ”
“นำงดูชวั่ ร้ ำยยิ่งกว่ำที่คนเขำเล่ำลือกันเสียอีก”
“อย่ำพูดมำก เดี๋ยวไม่ได้ ตำยดีหรอก”
เสียงผู้คนแซงแซ่ไปทัว่ ตลำด เมื่อหญิงสำวผู้หนึ่งพร้ อมผู้ติดตำมปรำกฏ
ตัวขึน้ นำงมีใบหน้ ำจัดได้ ว่ำงดงำมอยู่หลำยส่วนแต่ทว่ำแววตำที่เย็นชำและคิ ้ว
เฉียงตรงทำให้ ดดู ดุ นั ร่ ำงสูงโปร่ งเกินกว่ำสตรี ทวั่ ไปทำให้ นำงดูแปลกตำ หญิงสำว
ก้ ำวเดินอย่ำงรวดเร็ วเข้ ำไปยังร้ ำนขำยเครื่ องประดับร้ ำนหนึง่ ก่อนจะให้ บำ่ วรับใช้ ที่
วิ่งตำมมำเอำหีบใบใหญ่เข้ ำมำวำงกลำงร้ ำน
“ไปเรี ยกเถ้ ำแก่มำให้ ข้ำ ” ซ่ งจิวจื่อ สัง่ เด็กในร้ ำนที่ยืนตัวสัน่ อยู่ข้ำง ๆ
ด้ วยน ้ำเสียงเย็นชำ เขำเคยได้ ยินผู้คนกล่ำวขวัญถึงสตรี ผ้ นู ี ้ไว้ อย่ำงน่ำกลัวยิ่ง เมื่อ
ได้ ยินคำสัง่ ของนำงเขำไม่กล้ ำรี รอรี บวิ่งไปเรี ยกหลงจู๊ที่อยูด่ แู ลแทนเถ้ ำแก่ของร้ ำน
ด้ วยท่ำทำงหวำดกลัวทันที
หลงจู๊เมื่อทรำบว่ำคุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทพั มำก็ ร้ ู ว่ำ จะต้ องมี ปัญหำ
เป็ นแน่ เขำรี บเดินเข้ ำมำพร้ อมกับทำท่ำทีนอบน้ อมที่สดุ เท่ำที่จะทำได้ ก่อนจะถำม
ด้ ว ยน ำ้ เสียงประจบประแจงว่ำ “ไม่ท รำบว่ำคุณหนูซ่งมีอะไรให้ บ่ำวรั บใช้ หรื อ
ขอรับ”
“ข้ ำเอำของมำคืน” ซ่งจิวจื่อไม่พดู เปล่ำ นำงใช้ พดั ในมือสะกิดฝำหีบใบ
 บุพเพเล่ห์รัก | 338

ใหญ่จนปลิวไปกระแทกกำแพงด้ ำนข้ ำงรำวกับของชิน้ นันเบำเหมื

้ อนปุยนุน่ แต่ทว่ำ
เสียงตกกระทบที่ดงั กังวำนนันพิ
้ สจู น์ให้ เห็นว่ำฝำหีบอันนันมี
้ น ้ำหนักมำกขนำดไหน
ตึง...ตึง...ตึง...
เมื่อเห็นเช่นนันหลงจู
้ ๊ ก็กลืนน ้ำลำยอย่ำงยำกลำบำก แต่เพื่อเงินจำนวน
มำกที่จะได้ จำกกำรขำยเครื่ องประดับหีบนี ้แล้ วจึงมีใจกล้ ำที่จะเถียงคุณหนูผ้ นู ี ้
“บ่ำวมีหน้ ำที่ขำยสินค้ ำให้ แก่ลูกค้ ำผู้ทรงเกียรติเพียงเท่ำนัน้ ไม่มีสิทธิ
ตัดสินใจเรื่ องนี ้ ขอคุณหนูโปรดระงับโทสะด้ วย”
“อ้ อ แล้ วเจ้ ำเป็ นคนขำยของเหล่ำนี ้ให้ ฮหู ยินสำมและอนุหวังงันรึ
้ ”
“ใช่แล้ ว เป็ นบ่ำวเองขอรับ”
ถึงแม้ วำ่ คำพูดและกำรกระทำของหลงจู๊จะดูนอบน้ อมอย่ำงยิ่ง แต่แววตำ
ที่กลอกกลิ ้งไร้ ควำมจริ งใจนัน้ ทำให้ ซ่งจิวจื่อรู้ สึกหงุดหงิ ด นำงเดินไปนั่งที่เก้ ำอี ้
กลำงโถงรับรองพร้ อมกับจิบชำที่ไม่ร้ ู วำ่ เอำมำจำกไหนด้ วยมำดรำวกับนำงพญำผู้
หยิ่งผยอง นำงจ้ องมองหลงจู๊ที่เริ่ มตัวสัน่ อย่ำงเงียบงันก่อนที่จะหยิบใบทวงหนี ้จำก
สำวใช้ ข้ำงกำยขึ ้นมำโบกไปมำกลำงอำกำศ
“แม้ วำ่ พวกนำงจะไม่มีเงิน เจ้ ำก็ยงั จะขำยเชื่อให้ พวกนำงอย่ำงนันรึ
้ ”
“บ่ำวเห็นว่ำแขกผู้ทรงเกียรติทงสองท่
ั้ ำนมำจำกจวนแม่ทพั อันเกรี ยงไกร
เมื่อท่ำนทังสองบอกให้
้ ส่งใบเรี ยกเก็บเงินไปที่จวนแม่ทพั บ่ำวจึงเห็นว่ำเป็ นกำร
รับรองที่ดีที่สดุ แล้ วจึงได้ ขำยของเหล่ำนี ้แก่พวกนำง”
คำพูดของหลงจู๊ทำให้ ซ่งจิวจื่อจ้ องมองเขำด้ วยแววตำน่ำกลัว ดี! นำง
เพียงแค่ผ่อนปรนลงเล็กน้ อยเพรำะเห็นสตรี พวกนันกั
้ งวลเรื่ องบิดำของนำงที่กำลัง
ออกรบ แต่สตรี นำ่ รังเกียจพวกนันกลั
้ บใช้ โอกำสนี ้ท้ ำทำยควำมอดทนของนำง เห็น
339 | Queenrabbit

ทีคงจะต้ องเชือดไก่ให้ ลงิ ดูอีกสักหลำย ๆ ครัง้ คนพวกนี ้จะได้ จำให้ ขึ ้นใจว่ำอะไรควร

อะไรไม่ควร!
หญิงสำวหรี่ ตำมองหลงจู๊ที่ตวั สัน่ ฟั นกระทบกันกึกกักเพรำะแรงโทสะของ
นำงพลำงสอบถำมเขำด้ วยน ้ำเสียงยำกคำดเดำ
“เจ้ ำทำหน้ ำที่นี ้มำนำนเท่ำไหร่แล้ ว”
“บ่ำวย้ ำยมำดูแลร้ ำนแห่งนี ้ได้ หนึง่ ปี แล้ วขอรับ”
“เจ้ ำ ไม่ร้ ู รึ ว่ำของทุก อย่ำงที่ จ ะซือ้ เข้ ำจวนแม่ทัพ จะต้ อ งมี ใบอนุญำต
พร้ อมตรำประทับจำกข้ ำ แต่ถ้ำไม่แน่ใจว่ำหนังสือรับรองนันจริ
้ งหรื อไม่ก็ต้องส่งคน
มำสอบถำมข้ ำก่อน”
เหล่ำพ่อค้ ำแม่ค้ำรอบ ๆ พยักหน้ ำให้ กับคำพูดของซ่งจิวจื่อด้ วยสีหน้ ำ
เจ็บปวดหัวใจ เมื่อนึกถึงเรื่ องห้ ำปี ก่อนที่อยูด่ ี ๆ นำงก็เข้ ำกุมอำนำจเรื่ องต่ำง ๆ ของ
จวนแม่ทพั แบบปุบปั บเสียจนใคร ๆ ก็ตงตั
ั ้ วไม่ทนั เหล่ำภรรยำรองและอนุที่เริ่ ม
ก ำเริ บ เสิ บ สำนเพรำะกำรจำกไปของฮู ห ยิ น ใหญ่ ต่ ำ งถูก จัด กำรภำยในเวลำ
อันรวดเร็ ว มีบำงคนโชคดีโดนแค่สง่ กลับบ้ ำนเกิด แต่บำงคนโชคร้ ำยคิดใหญ่เกิน
ตัวก็พำกันหำยสำบสูญ เมื่อรู้ตวั อีกทีสตรี พวกนันก็
้ กลำยเป็ นแค่เรื่ องเล่ำไปเสียแล้ ว
นำงจัดกำรเรื่ องต่ำง ๆ ภำยในจวนอย่ำงเฉียบขำดยิ่ง แม้ แต่ของที่พวกเขำ
หลอก..แค่ก แค่ก ขำยให้ กบั เหล่ำนำยหญิงในจวนล้ วนถูกตีกลับพร้ อมทวงเงินคืน
ด้ วยควำมป่ ำเถื่อนของสตรี น่ำไม่อำยผู้นี ้ ควำมหน้ ำด้ ำนหน้ ำทนของนำงช่ำงน่ำ
กลัวยิ่งนัก เมื่อเห็นว่ำพวกเขำไม่รับของคืนก็นำคนท่ำทำงน่ำกลัวปิ ดหน้ ำปิ ดตำมำ
กดดัน ทำลำยข้ ำวของเสียจนลูกค้ ำไม่กล้ ำเข้ ำร้ ำน เมื่อเอำทำงกำรมำจับกุมนำง
กลับชดใช้ คำ่ เสียหำยพร้ อมทังซื
้ ้อของมำวำงคืนให้ ครบทุกชิ ้นแม้ กระทัง่ ถ้ วยชำเล็ก
 บุพเพเล่ห์รัก | 340

ๆ แต่เมื่อทำงกำรกลับไปแล้ วนำงก็เริ่ มทำลำยข้ ำวของอีกรอบ และชดใช้ เหมือนเดิม

ซ ้ำไปซ ้ำมำจนไม่สำมำรถทำมำค้ ำขำยได้ อีกต่อไป
มำรดำมันเถอะ! ถ้ ำมีปัญญำชดใช้ ขนำดนันท
้ ำไมไม่ลืม ๆ เรื่ องข้ ำวของ
พวกนันไปเสี
้ ยก็สิ ้นเรื่ อง พวกเขำไปร้ องเรี ยนกับทำงกำรก็ไม่มีใครออกมำแก้ ปัญหำ
ให้ เลยสักคน ทำให้ สดุ ท้ ำยต้ องรับของพร้ อมคืนเงินด้ วยน ้ำตำ หลังจำกนันมำหำก
้
เป็ นเรื่ องของจวนแม่ทพั ซ่งพวกเขำล้ วนไม่กล้ ำหย่อนยำนในกฎของสตรี ผ้ นู ี ้อีก มิ
เช่นนันแล้
้ วนำงจะสรรหำวิธีกำรอะไรมำคืนของพวกนันอี
้ กล้ วนน่ำกลัวยิ่ง! อำ..เมื่อ
นึ ก ขึ น้ ได้ น ำ้ ตำก็ พ ำนจะไหลอี ก รอบ เหล่ำ พ่ อ ค้ ำ แม่ ค้ ำ พำกัน ซับ น ำ้ ตำให้ กับ
ควำมหลังอันเจ็บปวด พร้ อมกับไว้ อำลัยให้ หลงจู๊ตรงหน้ ำอย่ำงเงียบ ๆ
“แต่วำ่ นำยหญิงทังสอง...”
้
“เถ้ ำแก่สง่ จดหมำยด่วนมำขอรับ”
หลงจู๊ยงั ไม่ทนั ได้ อธิบำยอะไรเพิ่มเติมเด็กรับใช้ ก็วิ่งเข้ ำมำพร้ อมจดหมำย
ด่วนในมือ ในจดหมำยพร่ ำบอกถึงควำมยำกลำบำกในกำรสร้ ำงร้ ำนแห่งนีข้ ึ ้นมำ
รวมถึงด่ำทอเขำเสียยืดยำว ท้ ำยกระดำษมีประโยคสัน้ ๆ บอกเอำไว้ ว่ำให้ เขำรับ
ของคืนอย่ำให้ เรื่ องบำนปลำยไปมำกกว่ำนี ้ และไล่เขำออกทันที ที่เขำจัดกำรเรื่ อง
ทัง้ หมดจบ เมื่ออ่ำนจำดหมำยจบหลงจู๊ก็หน้ ำซีดเข่ำทรุ ด ล้ มลงจนเด็กรับใช้ รับ
แทบไม่ทนั
ซ่งจิ วจื่ อมองเหตุกำรณ์ ตรงหน้ ำอย่ำงพึงพอใจ ถื อว่ำเจ้ ำของร้ ำนยังรู้
ควำมอยูบ่ ้ ำงทำให้ นำงไม่ต้องลงไม้ ลงมืออะไรจึงลุกขึ ้นยืนเพื่อกลับไปจัดกำรคนใน
ของตนต่อ แต่ก่อนจะก้ ำวออกไปนำงชะงักเล็กน้ อยและประกำศเสียงไม่ดงั ไม่เบำ
ให้ ทกุ คนได้ ยินก่อนจะจำกไปโดยทิ ้งควำมวุน่ วำยและเสียงจอแจไว้ ข้ำงหลัง
341 | Queenrabbit

“ข้ ำจะพูดให้ ชัดเจนอีกครัง้ หำกมีใครก็ตำมแอบอ้ ำงจ่ำยเงินโดยใช้ ชื่อ

ของจวนแม่ทพั ซ่งโดยไม่ได้ รับอนุญำตจำกข้ ำแล้ วละก็ ทำงเรำจะไม่รับผิดชอบผล
ใด ๆ ทังสิ
้ ้น!”
หลังจำกนันไม่
้ กี่วนั ก็มีจดหมำยจำกชำยแดนประทับตำของแม่ทพั ซ่งส่ง
ตัว นำยหญิ ง ทัง้ สองออกจำกจวนด้ ว ยเหตุผลว่ำ ท ำผิ ด กฎและท ำให้ เ สื่ อ มเสี ย
ชื่อเสียงของจวนแม่ทพั ...
เสือ่ มเสียย่ำเจ้ ำสิ!
ผู้คนต่ำงรู้ ว่ำควำมเสื่อมเสียของจวนแม่ทพั ซ่งล้ วนมำจำกซ่งจิวจื่อทังสิ
้ ้น
้ ำยใจดำ อำมหิต และตระหนี่ถี่เหนียวเป็ นที่สดุ ด้ วยศักดิ์ฐำนะที่
เพรำะนำงทังใจร้
เป็ นหลำนสำวของอดีตอัครมหำเสนำบดีมทู่ ี่ถึงแม้ จะปลดเกษี ยณไปแล้ วแต่อำนำจ
และชื่อเสียงยังคงกึกก้ องไปทัว่ แว่นแคว้ น แถมท่ำนแม่ทพั ซ่งเฟยหลงบิดำของนำง
ก็ให้ ท้ำยสนับสนุนบุตรสำวคนนี ้อย่ำงไม่ลืมหูลื มตำโดยให้ เหตุผลว่ำ เรื่ องที่นำง
กระทำล้ วนเป็ นเรื่ องที่ดีต่อจวนทังสิ
้ ้น ถึงแม้ ว่ำจะทำให้ ชื่อเสียงของนำงดูไม่ดีไป
บ้ ำงแต่เขำเป็ นชำยชำติทหำรจะไปคิดเล็กคิดน้ อยเรื่ องพวกนี ้ไปใย จึงทำให้ นำง
เสมือนพยัคฆ์ติดปี กอยำกทำอะไรก็ทำ ขอเพียงไม่ล ้ำเส้ นจนเกินไปทุกฝ่ ำยล้ วนปิ ด
ตำข้ ำงหนึง่ เพื่อนำง
ชำวบ้ ำนต่ำงเล่ำลือว่ำสตรี ผ้ ูนีถ้ ึงกับประกำศกร้ ำวว่ำจะไม่แต่งงำนอยู่
เป็ นสำวเทื ้อแก่คำจวน และสัง่ บิดำกับพี่ชำยที่เป็ นรองแม่ทัพให้ ทำงำนให้ ดีเพื่อ
รักษำตำแหน่งเกียรติภมู ิของวงศ์ตระกูลไว้ ส่วนเรื่ องในบ้ ำนนำงจะเป็ นคนจัดกำร
เอง เมื่อท่ำนแม่ทพั ได้ ยินบุตรสำวพูดเช่นนันก็
้ หวัน่ ใจว่ำบุตรสำวของตนจะไม่มีวนั
แต่งออกจำกจวน ถึงกับมีขำ่ วลือว่ำหำกได้ รับชัยชนะจำกศึก แม่ทพั ซ่งจะขอสมรส
 บุพเพเล่ห์รัก | 342

พระรำชทำนบังคับบุรุษหนุม่ ที่ดีสกั คนหนึง่ ให้ มำแต่งงำนกับซ่งจิวจื่อเลยทีเดียว

แต่ข่ำวลือย่อมเป็ นแค่ข่ำวลือ เพรำะยำมนี ้ซ่งจิวจื่ออำยุยำ่ ง 19 ปี แม่ทพั
และรองแม่ทพั ซ่งชนะศึกเล็กศึกใหญ่มำหลำยศึกแล้ วยังไม่มีชำยใดมำสู่ขอนำง
ออกเรื อนไปเสียที ทำให้ ทกุ คนในเมืองต่ำงเชื่อคำประกำศที่วำ่ นำงจะปั กหลักอยูใ่ น
จวนเป็ นแม่นมัน่ ไม่ยอมออกเรื อนนันเป็
้ นควำมจริ งอย่ำงแน่นอน

ภำยนอกเป็ นเช่นไรซ่งจิวจื่อย่อมไม่สนใจแม้ แต่น้อย คนจะลืออะไรก็ลือ

ไปชื่อเสียงนำงจะเน่ำเหม็นแค่ไหนนำงไม่สน ดีเสียด้ วยซ ้ำนำงจะได้ ไม้ ต้องออก
เรื อนไปกับพวกบุรุษตัวเหม็นมักมำกมีหลำยเมีย แค่จัดกำรคนในครอบครัวก็น่ำ
รำคำญเกินทนแล้ ว หำกนำงต้ องลงสนำมเต็มตัวคงจะปวดหัวไม่เป็ นอันทำอะไรกัน
พอดี สู้เอำเวลำไปทำมำหำกินเพื่อเลี ้ยงตัวเองยำมแก่เฒ่ำจะดีกว่ำ
หญิงสำวคิดพลำงตรวจสมุดบัญชีของร้ ำนรวงที่เป็ นสินเดิมของมำรดำไป
ด้ วยทำให้ บรรยำกำศในห้ องหนังสือที่ค่อนข้ ำงเงียบมีเพียงเสียงพลิกหน้ ำกระดำษ
และเสี ย งลูก คิ ด เป็ นครั ง้ ครำวเท่ ำ นัน้ บรรดำหลงจู๊ ที่ ถู ก เรี ย กตัว มำทิ ง้ มำด
ผู้เชี่ ยวชำญที่น่ำนับถือออกไปหมดจนเหลือ เพียงท่ำทำงของบ่ำวผู้นอบน้ อมต่อ
คุณหนูซ่งผู้เป็ นเจ้ ำของตัวจริ งของสำมร้ ำนเครื่ องประดับ สองโรงเตี๊ยมชื่อดัง ใน
เมืองหลวง
พวกเขำทำงำนกับนำงมำนำนทำให้ ร้ ู จักคุณหนูอยู่พอสมควร ถึงแม้ ว่ำ
ผู้คนจะเล่ำลือถึงหญิ งสำวตรงหน้ ำว่ำชั่วร้ ำยเพียงใด แต่นำงเป็ นสตรี ที่เก่งกำจ
เฉียบขำดยิ่งนัก ยำมที่นำงมำดูแลกิจกำรใหม่ ๆ พวกเขำยังเป็ นเพียงผู้ช่วยในร้ ำน
และโรงเตี๊ยมเท่ำนัน้ แต่ผ่ำนไปไม่นำนคุณหนูก็จัดกำรขับไล่คนเก่ำ ๆ ที่คดโกง
343 | Queenrabbit

ออกไปแล้ วแต่งตังพวกเขำขึ
้ ้นมำแทน เมื่อเห็นวิธีกำรที่นำงจัดกำรคนเหล่ำนันแล้
้ ว
ย่อมต้ องไม่มีใครกล้ ำคดโกงอีกแน่นอน
คุณหนูมีวิธีจัดกำรร้ ำนที่แปลกประหลำดแต่กลับสร้ ำงกำไรได้ มำกมำย
และถ้ ำหำกขำยได้ เกินเป้ำคุณหนูก็จะตบรำงวัลให้ พวกเขำและเด็ก ๆ ในร้ ำนอย่ำง
ใจกว้ ำงแบบที่ไม่มีใครจะให้ ได้ เท่ำนี ้อีก แบบนี ้จะบอกว่ำนำงชัว่ ช้ ำได้ อย่ำงไรเล่ำ
ในเมื่อนำงปฏิบตั ิกบั คนของตนดีขนำดนี ้ ส่วนคนอื่นนัน...แค่
้ ก แค่ก อย่ำไปพูดถึง
เรื่ องน่ำเบื่อพวกนันเสี
้ ยดีกว่ำ
พรึบ!
เสียงปิ ดสมุดเล่มสุดท้ ำยดังขึ ้นท่ำมกลำงควำมเงียบทำให้ เหล่ำผู้สงู วัย
เงยหน้ ำสบตำผู้เป็ นนำยเพื่อรอนำงพูด เพรำะซ่งจิ วจื่ อจะพูดคุยกับพวกเขำถึง
ปั ญหำที่เกิดขึ ้นพร้ อมทังสั
้ ง่ กำรเรื่ องเล็กใหญ่ไว้ หลังจำกพูดคุยจบ แต่ทว่ำรอได้ สกั
พักคุณหนูกลับไม่ได้ พดู อะไรจนพวกเขำเริ่ มใจเสีย
“พวกเจ้ ำ...ทำได้ ดีมำก”
เหล่ำหลงจู๊ถอนหำยใจออกมำเฮือกใหญ่ พวกเขำเกือบหยุดหำยใจตอนที่
นำงหยุ ด พู ด นั่ น ไปแล้ ว! แต่ ถึ ง อย่ ำ งไรได้ รั บ ค ำชมก็ ดี ก ว่ ำ ค ำติ เ ตี ย น ด้ วย
ประสบกำรณ์ที่ต้องผ่ำนช่วงเวลำแบบนี ้ทุกเดือนทำให้ พวกเขำปรับอำรมณ์อย่ำง
รวดเร็ วและเริ่ มถกเรื่ องเกี่ยวกับงำนของตนอย่ำงกระตือรื อร้ น
ซ่งจิวจื่อแนะนำและตอบปั ญหำอย่ำงใจเย็น นำงให้ แบบเครื่ องประดับชุด
ใหม่สำหรับร้ ำนเครื่ องประดับและเมนูพิเศษเมนูใหม่ของโรงเตี๊ยมก่อนที่จะให้ ทกุ
คนกลับไปจัดกำรงำนของตน ผ่ำนไปไม่นำน เหม่ ยฉี ผู้ติดตำมคนสนิทของนำงก็
เดินเข้ ำมำรำยงำนว่ำฮูหยินรองขอเข้ ำพบ
 บุพเพเล่ห์รัก | 344

“คุณหนูเจ้ ำคะ ฮูหยินรองขอเข้ ำพบเจ้ ำค่ะ”

“งันรึ
้ นำงมีธุระเรื่ องอะไรล่ะ”
“บ่ำวคิดว่ำน่ำจะเป็ นเรื่ องของคุณหนูสำมเจ้ ำค่ะ”
“ให้ นำงเข้ ำมำ”
ฮูหยินรอง ฮุ่ ยเหลียน เป็ นสตรี วัยสำมสิบกว่ำที่ยังคงควำมงำมไว้ ไม่
เสื่อ มคลำย นำงค่อ ย ๆ ก้ ำ วเดิน เข้ ำ มำในห้ องอย่ำงแช่มช้ ำ ด้ วยใบหน้ ำอบอุ่น
อ่อนโยน และนัง่ ลงไม่ใกล้ ไม่ไกลด้ วยท่ำทำงเรี ยบร้ อยเป็ นอย่ำงยิ่ง นำงจิบชำที่
เหม่ยฉีสง่ ให้ ก่อนจะหันมำพิจำรณำซ่งจิวจื่อด้ วยแววตำเป็ นห่วงเป็ นใยเกินจริ ง
“จิวจื่อ เจ้ ำควรจะพักผ่อนเสียบ้ ำง แม่เห็นร่ ำงกำยเจ้ ำซูบผอมลงเยี่ยงนี ้
แล้ วเจ็บปวดใจยิ่งนัก”
ซ่งจิวจื่อมองฮูหยินรองด้ วยรอยยิ ้มไม่ถึงดวงตำ ควำมจริ งแล้ วบิดำของ
นำงเคยมีฮหู ยินอีกหลำยคนแต่มกั ใหญ่ไฝ่ สงู เกินไปตอนนี ้จึงไม่อยูแ่ ล้ ว ที่เหลือรอด
อยู่ก็มีแต่ฮูหยินรองกับฮูหยินสี่ที่แม้ จะมีกำรกระทบกระทัง่ กันบ้ ำงแต่ก็ไม่มำกมำย
จนเกินไป พวกนำงมีควำมรักให้ บิดำของนำงจริ งและภูมิหลังไม่เป็ นอัตรำยใด ๆ
เท่ำนี ้นำงก็พอวำงใจได้ ถึงแม้ จะเบื่อท่ำทีเสแสร้ งพวกนี ้ไปบ้ ำง แต่เพื่อบิดำผู้รักกำร
ทำตำมธรรมเนียมสำมภรรยำสีอ่ นุอย่ำงเคร่งครัดแล้ วนำงย่อมต้ องอดทน
“แม่รองมีธุระอะไรหรื อไม่ หำกไม่มีจิวจื่อจะได้ ไปพั กผ่อนตำมที่แม่รอง
ต้ องกำร”
ฮูหยินรองมุมปำกกระตุกพูดไม่ออกไปชัว่ ครู่ แต่เมื่อตังสติ
้ ได้ แล้ วนำงรี บ
เข้ ำประเด็นก่อนจะโดนไล่กลับอีกครัง้
“เสวี่ยเยวี่ยนน้ องเจ้ ำปี นี ้ก็อำยุครบ 15 ปี แล้ ว แม่อยำกจะจัดพิธีปักปิ่ น(1)
345 | Queenrabbit

ให้ น้องเจ้ ำ เป็ นเพียงพิธีเล็ก ๆ เชิญคนมำเพียงไม่กี่คน ทุกคนล้ วนแต่เป็ นญำติสนิท

มิตรสหำยเท่ำนัน้ เจ้ ำเห็นว่ำอย่ำงไร”
“งำนเล็ก ๆ รึ?”
เมื่อถูกซ่งจิวจื่อเลิกคิ ้วหรี่ ตำมองด้ วยสีหน้ ำครุ่ นคิด ทำให้ ฮูหยินรองเริ่ ม
กระสับกระส่ำยขึ ้นมำ นำงเห็นว่ำนี่เป็ นโอกำสดีที่จะหำคูค่ รองที่เหมำะสมสักคนให้
เสวี่ ย เยวี่ ย น แต่ถ้ ำ ซ่ง จิ วจื่ อ ไม่อนุญ ำตนำงก็ ไม่กล้ ำ แม้ แ ต่จะจัด กำรเรื่ อ งใด ๆ
เด็ดขำด เพรำะจุดจบนันย่
้ อมต้ องไม่สวยงำมอย่ำงแน่นอน
“ใช่แล้ ว หำกเจ้ ำไม่วำงใจเดี๋ยวแม่จะส่งรำยละเอียดงำนให้ เจ้ ำก่อนดี
หรื อไม่” ฮูหยินรองรี บแสดงควำมจริ งใจให้ เห็นเพรำะกลัวจะพลำดโอกำสสำคัญ
ทันที
“ไม่ต้อง แม่รองจัดกำรเหมำะสมที่สดุ แล้ ว ท่ำนมีเรื่ องอะไรอีกหรื อไม่ ข้ ำ
มีธุระต้ องทำต่อคงอยูเ่ ป็ นเพื่อนคุยกับแม่รองไม่ได้ แล้ ว”
“ไม่มี ไม่มี เจ้ ำไปจัดกำรธุระของเจ้ ำเถิด ข้ ำไม่รบกวนแล้ ว ”
ฮูห ยิ น รองรี บ ร้ อนตอบและจำกไปอย่ำ งรวดเร็ ว นำงซอยเท้ ำ ถี่ อ ย่ำ ง
กระตือรื อร้ นก่อนที่จะจัดกำรสัง่ คนให้ ส่งเทียบเชิญไปยังบ้ ำนคุณชำยทังหลำยที
้ ่
___________________________________________________________________________________________________________
(1) พิธีปักปิ่ น 笄 - สำหรับหญิงจีนในสมัยโบรำณ โดยทัว่ ไปแล้ วจะมีพิธีบรรลุนิตภิ ำวะตอนอำยุ 15
ปี เรี ยกว่ำ จี ้หลี่ 笄 โดยในพิธีจะมีกำรรวบเกล้ ำผมขึ ้นแล้ วปั กปิ่ น บอกแสดงถึงสถำนะที่เปลี่ยนจำก
เด็กหญิงมำเป็ นหญิงสำวแล้ ว

นำงหมำยตำเอำไว้ ทนั ที
ผ่ำนไปไม่นำนก็มีเสียงฝี เท้ ำดังตึงตังอยู่หน้ ำ ห้ องก่อนที่ร่ำงบำงของดรุณี
น้ อยหน้ ำตำน่ำรักนำงหนึ่งจะถลำเข้ ำมำหำซ่งจิวจื่อที่อ้ำแขนรอรำวกับนกน้ อยโผ
 บุพเพเล่ห์รัก | 346

เข้ ำอกมำรดำ
“ท่ำนพี่ไม่รักเสวี่ยเยวี่ยนแล้ วหรื อ เหตุใดจึงยอมท่ำนแม่อย่ำงนันล่
้ ะเจ้ ำ
คะ”
ดรุ ณีน้อยที่กำลังกอดนำงอย่ำ งออดอ้ อนรำวลูกแมวตัดพ้ ออย่ำงน้ อยอก
น้ อยใจ เด็กสำวคนนี ้คือน้ องสำวต่ำงมำรดำของนำงหรื อคุณหนูสำมแห่ง จวนแม่
ทัพซ่ง ซ่ งเสวี่ยเยวี่ยน นัน่ เอง ถึงแม้ ว่ำซ่งจิวจื่อจะไม่ชอบฮูหยินรองและเหล่ำอนุ
เท่ำใดนักแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ วำ่ เหล่ำเด็กน้ อยนันล้
้ วนน่ำรักยิ่ง ควำมสัมพันธ์ของนำง
กับพี่น้องที่เหลืออยู่นนถื
ั ้ อว่ำเป็ นไปได้ ด้วยดี จนใคร ๆ ต่ำงสงสัยว่ำเด็กพวกนี ้โดน
นำงทำคุณไสยอันใดใส่จึงเชื่อฟั งนำงยิ่งกว่ำบิดำมำดำของตนเสียอีก
แต่จะให้ นำงปฏิเสธได้ อย่ำงไรเล่ำ ในเมื่อนำงออกจะเป็ นที่รักของบรรดำ
พี่น้องมำกถึงเพียงนี ้ ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจพลำงลูบหัวเด็กสำวในอ้ อมกอดอย่ำงรัก
ใคร่ออ่ นโยน
“มำรดำเจ้ ำทำถูกแล้ ว หำกเจ้ ำไม่ออกเรื อนไปก็ต้องเข้ ำวังอยู่ดี อยู่ในนัน้
น่ำกลัวยิ่งนักยำมคิดถึงก็ติดต่อกันยำกแสนยำก สู้แต่งงำนกับชำยดี ๆ สักคนใน
เมืองหลวงนี ้ไม่ดีกว่ำรึ ”
“แต่ว่ำ...ข้ ำ...ข้ ำมี..” ซ่งเสวี่ยเยวี่ยนบิดผ้ ำเช็ดหน้ ำในมือพยำยำมจะพูด
อะไรบำงอย่ำงด้ วยใบหน้ ำที่แดงก่ำแต่ก็พดู ไม่ออกเสียที
“อ้ อ เขำเป็ นใครเล่ำ” เมื่อเห็นท่ำทำงของเด็กสำวตรงหน้ ำแล้ วซ่งจิวจื่อก็
พอจะเดำใจน้ องสำวของตนได้ ว่ำนำงคงจะมีคนในใจอยู่แล้ วจึงไม่อยำกให้ ฮูหยิน
รองจัดกำรเรื่ องคูค่ รองของตน
ซ่งเสวี่ยเยวี่ยนกระซิบที่ข้ำงหูของพี่สำวด้ วยใบหน้ ำที่แดงก่ำ รำวกับผลอิง
347 | Queenrabbit

เถำ นำงรู้วำ่ ซ่งจิวจื่อจะต้ องมีวิธีที่ช่วยเหลือได้ เป็ นแน่ เมื่อกระซิบเสร็ จนำงก็กอดซ่ง

จิวจื่อแน่นรำวกับพี่สำวคนนี ้เป็ นที่พงึ่ สุดท้ ำยของนำงแล้ ว
“วันพิธีก็เชิญเขำมำด้ วย ถ้ ำชำยคนนัน้ รักเจ้ ำจริ งข้ ำจะช่วยให้ เจ้ ำได้ แต่ง
กับเขำเอง” ซ่งจิวจื่อเห็นอำกำรของน้ องสำวก็หลุดขำ นำงลูบหัวเด็กสำวอีกครัง้
ก่อนจะผละตัวออกมำ
“ข้ ำต้ องไปจัดกำรงำนบำงอย่ำง ไว้ ค่อยมำเล่นกับเจ้ ำทีหลัง ก็แล้ วกัน”
นำงยิ ้มส่งเด็กสำวที่พยักหน้ ำรัวและวิ่งออกไปด้ วยท่ำทำงน่ำรักน่ำชัง
“เหม่ย ฉี บ อกให้ คนไปสืบ เรื่ อ งชำยผู้นี ม้ ำ ข้ ำ อยำกรู้ เรื่ อ งรำวของว่ำที่
น้ องเขยในอนำคตว่ำจะดูแลน้ องสำวของข้ ำได้ หรื อไม่ ” ซ่งจิวจื่อสัง่ สำวใช้ คนสนิท
ด้ วยแววตำครุ่นคิด หำกชำยผู้นี ้ไม่มีปัญหำอะไรแล้ วละก็งำนพิธีที่กำลังจะมำถึงคง
จะสนุกไม่น้อยเลยทีเดียว

เวลำผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ วจนวันจัดงำนพิธีปักปิ่ นของซ่งเสวี่ยเยวี่ยนมำถึง

งำนผ่ำนไปได้ ด้วยดีและรำบรื่ นจนทำให้ ฮหู ยินรองถอนหำยใจออกมำอย่ำงโล่งอก
ฮุ่ยเหลียนต้ อนรับแขกเหรื่ อด้ วยใบหน้ ำยิ ้มแย้ ม และทักทำยทุกคนอย่ำง
ทั่วถึง เพรำะภำยในงำนมีคนไม่มำกนัก ส่วนใหญ่ล้วนเป็ นญำติ สนิทมิตรสหำย
เพียงเท่ำนัน้ จะมีก็เพียงแต่ฮูหยินจำกจวนขุนนำงผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังพูดคุยกับผู้คนใน
งำนอย่ำงกลมกลืนรำวกับเป็ นญำติของครอบครัวของนำงขึ ้นมำจริ ง ๆ
นอกจำกนันยั
้ งมีชำยผู้หนึ่งที่ดไู ม่เข้ ำพวกเท่ำใดนัก แม้ ชำยหนุ่มผู้นี ้จะมี
ผิวสีทองแดงจำกกำรกรำแดดมำเป็ นเวลำนำนแต่ก็มีลกั ษณะที่ดี เขำยืนอยูต่ รงมุม
ๆ หนึง่ โดยไม่เป็ นที่สนใจของคนรอบข้ ำงด้ วยท่ำทำงไม่สบำยใจ เมื่อเห็นคน ๆ นี ้ซ่ง
 บุพเพเล่ห์รัก | 348

จิ วจื่ อก็ ยิม้ ออกมำทันทีเพรำะเขำไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่เป็ น ไป๋ซู่ บุตรชำยของ

ไป๋ อวี ้ถังพ่อค้ ำม้ ำคนสนิทของจวนแม่ทพั ซ่งนัน่ เอง
ซ่งจิวจื่อเดินเข้ ำไปในวงสนทนำด้ วยท่ำทำงไม่รีบร้ อน ทุกคนมองมำที่นำง
ด้ วยแววตำหลำกหลำย บ้ ำงหวำดกลัว บ้ ำงเคำรพนับถื อ บ้ ำงเหยียดหยำม แต่
สำยตำสุดท้ ำยออกจะมำกไปเสียหน่อย โดยเฉพำะจำกฮูหยินขุนนำงที่ลอยไปลอย
มำรำวกับอยู่ในบ้ ำนตัวเองนันดู
้ จะเข้ มข้ นมำกเป็ นพิเศษ แล้ วอย่ำงไรเล่ำ แววตำ
เหล่ำนันนำงล้
้ วนไม่สนใจ นำงเพียงหยุดเดินและยิ ้มละไมพลำงพูดเรื่ องที่ต้องกำร
“น้ องสำมถึงวัยที่สมควรจะออกเรื อนแล้ ว แม่รองเห็นว่ำเป็ นเช่นไร”
“โอ้ ใช่แล้ ว ๆ บุตรชำยของฮูหยินซูนนั ้ ก็ ยงั ไม่ได้ แต่งงำน ตระกูลซูเป็ น
ตระกูลขุนนำงเก่ำแก่มำช้ ำนำนแถมมีบตุ รชำยเพียงคนเดียวคือคุณชำยซูหรง หำก
น้ องสำวของเจ้ ำได้ แต่งเป็ นภรรยำเอกให้ เขำนับว่ำเป็ นเกียรติของเรำแล้ ว ”
“งัน้ รึ แต่ข้ำได้ ยินมำว่ำมีคณ
ุ ชำยรอง คุณชำยสำม คุณชำยสี่ที่เป็ น บุตร
ของอนุอยูด่ ้ วยมิใช่หรื อ แต่เรื่ องนันไม่
้ ใช่เรื่ องใหญ่ที่ต้องเก็บมำใส่ใจถึงอย่ำงไรข้ ำก็
ไม่คิดว่ำคุณชำยซูเป็ นตัวเลือกที่ดีนกั แม่รองไม่ร้ ูหรื อว่ำคุณชำยซูนนชอบ...”
ั้
ซ่งจิวจื่อกล่ำวพลำงจับแขนเสื ้อของตน(1) สื่อควำมหมำยให้ ทุกคนใน
งำนได้ คิดต่อกันเอำเองด้ วยใบหน้ ำเปื อ้ นรอยยิ ้ม
“เจ้ ำ!!” ฮูหยินซูชีห้ น้ ำซ่งจิวจื่อที่พูดเรื่ องในบ้ ำนของตนท่ำมกลำงผู้คน
___________________________________________________________________________________________________________
(1) สำนวนตัดแขนเสื ้อ เป็ นสำนวนเปรี ยบถึงชำยที่รักเพศเดียวกัน
มำกมำย
“ฮูหยินซูข้ำรู้วำ่ ท่ำนต้ องกำรแก้ ขำ่ วลือเสีย ๆ หำย ๆ ให้ บตุ รชำยของท่ำน
แต่ท่ำนไม่ควรทำเช่นนี ้รู้ หรื อไม่ หำกยังข้ องใจว่ำข้ ำรู้ เรื่ องนี ้ได้ อย่ำงไรนันก็
้ ขอเชิญ
349 | Queenrabbit

ร่วมดื่มชำสนทนำเป็ นกำรส่วนตัวหลังงำนเลิกก็แล้ วกัน”

ฮูหยินซูถกู สำยตำข้ องใจจำกคนรอบด้ ำนมองมำจนทำให้ นำงพูดไม่ออก
เมื่อไม่นำนมำนี ้ข่ำวเรื่ องบุตรชำยของนำงชมชอบบุรุษด้ วยกันหลุดรอดออกมำแต่
ยังสำมำรถปิ ดได้ ทนั ทำให้ มีคนเพียงไม่กี่คนเท่ำนันที
้ ่ร้ ูเรื่ องนี ้ นำงจึงรี บเสำะหำสตรี
มำแต่งงำนกับเขำเพื่อขจัดข่ำวลือน่ำอับอำยนัน่ ซะ แต่นำงปี ศำจตรงหน้ ำทำไมถึง
ล่วงรู้ ข่ำวได้ เร็ วนักนะ นำงได้ แต่สบถด่ำตัวเองในใจไม่กล้ ำต่อสู้กลับ เพรำะรู้อยูแ่ ก่
ใจว่ำทำอย่ำงไรก็คงได้ ไม่ค้ มุ เสีย นำงจึงสะบัดหน้ ำตรงดิ่งรี บออกจำกจวนไปโดยไม่
เหลียวหลังกลับมำมองในทันที
ซ่งจิ วจื่ อยิ ้มน้ อย ๆ มองตำมหลังฮูหยินซูพลำงคิดในใจด้ วยควำมรู้ สึก
ยิ น ดี ยิ่ ง ฮู ห ยิ น ขุ น นำงรึ หึ ! พวกเจ้ ำดู ถู ก เหยี ย ดหยำมข้ ำทัง้ ๆ ที่ จ ะฉกฉวย
ผลประโยชน์จำกครอบครัวข้ ำ คอยดูก็แล้ วกันว่ำเจ้ ำจะเน่ำเหม็นได้ ถึงครึ่ งนึงของ
ข้ ำหรื อไม่
“แม่รองควำมสำมำรถในกำรหำบุตรเขยของท่ำนนันแย่
้ ยิ่งนัก ข้ ำไม่อำจ
วำงใจฝำกชี วิตของน้ องสำมให้ ท่ำนตัดสินใจได้ อีกแล้ ว เปลี่ยนเป็ นให้ ข้ำเลือ ก
น้ องเขยแทนดีหรื อไม่”
“ไม่..ไม่..” ฮูหยินรองพยำยำมจะส่งเสียงปฏิเสธแต่ทำอย่ำงไรก็ไม่อำจ
เปล่งเสียงออกมำได้
“ไม่ปฏิเสธงันรึ
้ ดียิ่ง!” ซ่งจิวจื่อทำท่ำเหมือนจะพำฮูหยินรองไปนัง่ พักแต่
ทิศทำงที่ไปนันกลั
้ บไปอยูต่ รงหน้ ำของคนที่ตนต้ องกำรอย่ำงพอดิบพอดี
“มำ ๆ ๆ เดี๋ยวข้ ำจะพำน้ องเขยมำให้ ท่ำนได้ ร้ ู จกั โอ้ ไป๋ ซู่เจ้ ำมำอยู่ตรงนี ้
ได้ อย่ำงไร! ดียิ่ง! อะไรจะบังเอิญถึงเพียงนี ้ถ้ ำอย่ำงนันเป็
้ นเจ้ ำก็แล้ วกัน แม่รองข้ ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 350

ขอแนะนำน้ องเขยให้ ร้ ูจกั ข้ ำคิดว่ำไป๋ ซูน่ ี่แหละเหมำะสมกับน้ องสำมที่สดุ แล้ ว”

คนในงำนที่เหลืออยู่ต่ำงเบิกตำค้ ำงกับกำรกระทำอันไร้ ควำมรับผิดชอบ
ของซ่งจิวจื่อ เหมำะสมบรรพบุรุษเจ้ ำสิ! นี่มนั คือกำรช่วยเหลือตรงไหน นัน่ เจ้ ำแค่
สุ่มเอำใครที่ไหนก็ไม่ร้ ู มำเท่ำนันเองมิ
้ ใช่รึ แล้ วเจ้ ำเด็กนี่เป็ นใครมำอยู่ตรงนี ้ตังแต่
้
เมื่อไหร่ กนั เหล่ำญำติมิตรรอบด้ ำนต่ำงสบถด่ำในใจกันอย่ำงแข็งขันแต่ปำกกลับ
หุบแน่นไม่กล้ ำแม้ แต่จะส่งเสียงใด ๆ ออกมำ
“แม่รองคิดว่ำอย่ำงไร โอ้ เห็นด้ วยใช่หรื อไม่ ท่ำนถึงกับดีใจจนหลัง่ น ้ำตำ
เลยหรื อ จิวจื่อซำบซึ ้งใจยิ่งนัก ใช่แล้ ว ๆ ไป๋ ซู่เป็ นเด็กหนุ่มนิสยั ดีขยันขันแข็งทังยั
้ ง
รักสัตว์ ดูจำกม้ ำศึกของจวนเรำสิล้วนเป็ นม้ ำที่ดีใช่หรื อไม่ ม้ ำแทบทุกตัวในจวน
ของเรำนันมำจำกบ้
้ ำนของไป๋ ซู่ทงสิ
ั ้ ้น หำกเขำดูแลม้ ำได้ ดี ถึงเพียงนี ้น้ องสำมของ
เรำก็ไม่น่ำเป็ นห่วงอย่ำงแน่นอน อีกอย่ำงเรื่ องสมรสพระรำชทำนข้ ำก็ไม่ได้ ใช้ สทิ ธิ
นันอยู
้ แ่ ล้ ว สู้ยกให้ น้องสำมกับไป๋ ซูไ่ ปเลยก็แล้ วกัน”
ตำที่ เ บิ ก กว้ ำ งของทุก คนยัง คงเบิ ก ได้ ก ว้ ำ งกว่ำ เดิ ม อี ก เท่ำ ตัว สมรส
พระรำชทำน! นำงถึงกับจะให้ น้องสำวของตนได้ สมรสพระรำชทำนกับคนเลี ้ยงม้ ำ
นี่มนั เรื่ องหลอกลวงใช่หรื อไม่ เหตุใดสตรี นำงนี ้ถึงได้ โฉดชั่วเช่นนี ้ นำงถึงกับเอำ
น้ องสำวตัวเองผูกติดกับคนเลี ้ยงม้ ำตลอดชีวิต จิตใจของนำงทำด้ วยอะไรกัน!
“อำ เรื่ องน่ำยินดีเช่นนี ต้ ้ องรี บส่งจดหมำยบอกให้ ท่ำนพ่อ ได้ ทรำบแล้ ว
เหม่ยฉี!”
“บ่ำวเตรี ยมไว้ ให้ แล้ วเจ้ ำค่ะคุณหนู”
ซ่งจิวจื่อยิ ้มจนตำหยีเดินตรงรี่ ไปยังกระดำษ พู่กนั และแท่นหมึกบนโต๊ ะที่
ไม่ร้ ู ว่ำเตรี ยมไว้ ตงแต่
ั ้ ตอนไหน นำงร่ ำงจดหมำยพร้ อมประทับตำและส่งออกนอก
351 | Queenrabbit

จวนด้ วยควำมรวดเร็ วจนคนในงำนตกตะลึง

“อ้ ำว แม่รองถึงกับดีใจจนเป็ นลมเลยรึ ” ฮูหยินรองเมื่อเห็นเหตุกำรณ์
อันรวดเร็ วตรงหน้ ำก็ถึงกับเป็ นลมสลบไป ทำเอำซ่งจิวจื่อแทบกลันหั
้ วเรำะเอำไว้ ไม่
ไหว จึงได้ แต่เบนควำมสนใจของตนหันไปไล่แขกเหรื่ อในงำนกลับแทน
“ทำงจวนแม่ทพั ซ่งไม่ใคร่สะดวกที่จะรับรองพวกท่ำนต่อนัก จิวจื่อต้ องขอ
อภัยแล้ ว” พูดเพียงแค่นี ้หำกมีสมองก็คงจะเข้ ำใจควำมหมำยของนำงแล้ วกระมัง
ซ่งจิวจื่อไม่สนใจแขกเหรื่ อในงำนอีกต่อไป นำงส่งฮูหยินรองให้ เหม่ยฉีก่อนจะเชิญ
ไป๋ ซูท่ ี่ยงั มีสหี น้ ำงุนงงปนตกตะลึงอยู่ ไปสนทนำพำทีตำมประสำว่ำที่น้องเขยกับว่ำ
ที่พภี่ รรยำภำยในเรื อนรับรองด้ วยกัน
หลังจำกวันนันก็
้ มีคำเล่ำลือถึงซ่งจิวจื่อขึ ้นมำอีกเรื่ องหนึ่ง เรื่ องนี ้ทำให้
ผู้คนต่ำงกล่ำวขวัญถึงนำงว่ำเป็ นพี่ สำวที่ร้ำยกำจที่สดุ ในใต้ หล้ ำ เพรำะนำงถึงกับ
คว้ ำเอำคนเลี ้ยงม้ ำมำเป็ นน้ องเขยอย่ำงขอไปที แถมยังขอสมรสพระรำชทำนทำให้
ไม่อำจยกเลิกกำรแต่งงำนได้ ผู้คนยังกล่ำวกันอีกว่ำฮูหยินรองต้ องส่งบุตรสำวของ
ตน คุณหนูสำมแห่งจวนแม่ทพั ซ่ง ไปเป็ นสะใภ้ พ่อค้ ำขำยม้ ำโดยไม่อำจทำอะไรได้
ด้ วยน ้ำตำเป็ นสำยเลือด ช่ำงน่ำอนำจใจยิ่งนัก...
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 352

ตอนที่ 2 สมรสพระราชทาน
วันเวลำผ่ำนพ้ นไปนับตังแต่
้ สง่ น้ องสำวออกเรื อน ผ่ำนไปสองเดือนก็ยำ่ ง
เข้ ำวสันต์ฤดูแล้ ว ซ่งจิวจื่อได้ รับข่ำวดีจำกบิดำและพี่ชำยว่ำชัยชนะจำกศึกครัง้ นี ้ทำ
ให้ ฮ่องเต้ แต่งตังบิ
้ ดำของตนเป็ นแม่ทพั พิชิตบูรพำ อีกทังยั
้ งมอบสมรสพระรำชทำน
ให้ แก่นำงและบุตรชำยคนที่สำมของอัครมหำเสนำบดีจำงอีกด้ วย
อืม..นำงคงจะต้ องสัง่ ให้ คนเปลี่ยนป้ำยหน้ ำจวนใหม่เป็ นจวนแม่ทพั พิชิ ต
บูรพำสินะ แต่เดี๋ยวก่อน...สมรสพระรำชทำนนี่มนั อะไรกัน!! ไม่ใช่ของพี่ชำยที่เป็ น
รองแม่ทพั ผู้มีควำมดีควำมชอบเหลือคณำนับ แต่เป็ นนำงซ่งซิวจื่อหญิ งสำวผู้ไร้
ยำงอำยที่สดุ ในแว่นแคว้ นผู้นี ้ แถมยังเป็ นบุตรชำยคนที่สำมของอัครมหำเสนำบดี
จำงเสียด้ วย!
คงไม่ใช่ว่ำบิดำผู้เก่งกำจจะขอสมรสพระรำชทำนอีกแล้ วใช่หรื อไม่ ครำ
ก่อนด้ วยชื่อเสียงอันย่ำแย่ของนำงและกำรคุกเข่ำโขกศี รษะของขุนนำงทัว่ ท้ องพระ
โรง ทำให้ คำขอของท่ำนพ่อจำต้ องล้ มเหลว หลังออกจำกท้ องพระโรงเหล่ำขุนนำงที่
มีบตุ รชำยอำยุถึงวัยสร้ ำงครอบครัวต่ำงรี บตรงรี่ กลับจวนจั ดกำรหำภรรยำให้ บตุ ร
ของตนอย่ำงเร่ งด่วนทันที ส่วนคนที่บตุ รท่ำทำงไม่ได้ เรื่ องบิดำของนำงนันย่
้ อมไม่
353 | Queenrabbit

ใส่ใจจึงพอหำยใจหำยคอได้ บ้ำง
แต่ครำวนี ้กลับเป็ นถึงบุตรชำยของอัครมหำเสนำบดีจำงหำกไม่ใช่เพรำะ
คุณงำมควำมดีของบิดำ ก็จะต้ องเป็ นเพรำะชำยผู้นนมี
ั ้ ปัญหำเป็ นแน่ ซึง่ หำกคิ ดให้
ดีแล้ วมันจะต้ องเป็ นเหตุผลอย่ำงหลังแน่นอน คนสติดีที่ไหนจะยอมแต่งกับนำงกัน!
หรื อกรรมจะตำมสนองเรื่ องที่ป่ำวประกำศว่ำคุณชำยซูนิยมชมชอบตัดแขนเสื ้อ
อย่ำงนันรึ
้ เร็ วไปหรื อไม่ นี่นำงยังไม่ทนั ตำยยังต้ องรับกรรมแล้ วรึนี่
“คุณหนูเจ้ ำคะ ท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั กลับมำแล้ วเจ้ ำค่ะ”
ในขณะที่ซ่งจิวจื่อคิดอย่ำงไรก็คิดไม่ออกว่ำเหตุใดตนจึงต้ องแต่งงำนอยู่
นัน้ เหม่ยฉีก็เดินเข้ ำมำรำยงำนถึงกำรกลับมำของบิดำและพี่ชำยของนำง เหม่ยฉี
เห็นคุณหนูของตนสีหน้ ำเปลี่ยนไปมำเดี๋ยวโมโหเดี่ยวหดหู่ดูแล้ วน่ำขันยิ่งนัก แต่
เวลำผ่ำนไปซ่งจิวจื่อก็ยงั ไม่ร้ ูสกึ ตัวเสียที จึงได้ แต่รำยงำนเรื่ องสำคัญที่จะต้ องทำให้
นำงกระตือรื อร้ นขึ ้นมำอย่ำงแน่นอน
“คุณหนูเจ้ ำคะนำยท่ำนนำสตรี หน้ ำตำสะสวยงดงำมยิ่งมำด้ วยเจ้ ำค่ะ ”
“โอ้ ..” ซ่งจิวจื่อเริ่ มรู้ สึกตัวและระลึกได้ ว่ำบัดนี ้นำงกำลังจะมีแม่เพิ่มอีก
คน...อีกแล้ ว
“อีกแล้ วงันรึ
้ !! ครำก่อนพึ่งกำจัดไปได้ สองคนผ่ำนไปไม่นำนกลับเพิ่มมำ
อีกคน บิดำของข้ ำทุกอย่ำงล้ วนดีหมดแต่เรื่ องสตรี นนไม่
ั ้ ได้ เรื่ องเลยจริ ง ๆ เลือกมำ
แต่ละคนหำกไม่จิตใจคิดคดก็ใช้ กำรไม่ได้ ....”
เหม่ยฉีมองซ่งจิวจื่อบ่นพลำงเดินออกจำกห้ องอย่ำงรวดเร็ ว หำกดูทิศทำง
แล้ วน่ำจะเป็ นโถงหลักที่ทำ่ นแม่ทพั รออยู่ ซึง่ หน้ ำที่ของคุณหนูนนคื
ั ้ อจัดกำรกับสตรี
คนใหม่ของท่ำนแม่ทพั ให้ ร้ ูจกั หน้ ำที่ ปฏิบตั ิตนให้ ดี อยูใ่ นที่ที่ถกู ที่ควร
 บุพเพเล่ห์รัก | 354

“ได้ ข้อมูลมำหรื อไม่” เหม่ยฉีพดู ขึ ้นท่ำมกลำงห้ องที่วำ่ งเปล่ำ หำกใครเห็น

คงจะต้ องหำว่ำนำงบ้ ำไปแล้ วแน่ ๆ แต่เพียงชั่วพริ บตำเดียวกลับมีบุรุษแต่งกำย
รัดกุมยืนอยูต่ รงหน้ ำนำงเสียแล้ ว
เหม่ยฉีมองชำยที่ยืนหน้ ำนิ่งอย่ำงเบื่อหน่ำย ชำยผู้นี ้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล
แต่เป็ น หย่ งฉี น้ องชำยของนำงเอง ในอดีตครอบครัวของนำงมีชื่อเสียงเลือ่ งลือใน
ยุทธภพ แต่สดุ ท้ ำยกลับถูกฆ่ำล้ ำงตระกูลเพรำะคำว่ำยุทธภพเช่นกั น หำกไม่ใช่
เพรำะคุณหนูเก็บมำเลี ้ยงแล้ วล่ะก็ พวกนำงสองพี่น้องคงได้ ตกตำยตำมบรรพบุรุษ
ไปแล้ วเป็ นแน่
หำกพูดถึงบุญคุณควำมแค้ น ฆ่ำกันเป็ นพันครัง้ ก็ยงั ไม่ร้ ู จบ ครอบครั ว
ของนำงทำเรื่ องที่สมควรโดนฆ่ำล้ ำงตระกูลไว้ ไม่น้อย จะโดนฆ่ำยกครัวขึ ้นมำจริ ง ๆ
ย่อมไม่ใช่เรื่ องแปลก
หำกจะพูดถึงเรื่ องแปลกแล้ วนันย่
้ อมต้ องคิดถึงเรื่ องของคุณหนูเป็ นเรื่ อง
แรก เพรำะคนปกติธรรมดำที่ไหนจะขยันทำลำยชื่อเสียงของตนได้ มำกมำยถึง
เพียงนี ้ นำงอยูเ่ คียงข้ ำงคุณหนูมำหลำยปี ยอ่ มต้ องรู้วำ่ คุณหนูนนยอดเยี
ั้ ่ยมเพียงใด
แต่ยิ่งนำงยอดเยี่ยมมำกเท่ำไหร่ชื่อเสียงของนำงกลับย่ำแย่ลงมำกเท่ำนัน้ คิดได้ ถึง
ตรงนี ้เหม่ยฉีก็หลุดจำกภวังค์มำฟั งเรื่ องที่น้องชำยของตนสืบมำ
“จางหย่ งสือ เป็ นบุตรชำยคนที่สำมของอัครมหำเสนำบดีจำง เขำเคย
เป็ นเด็ ก อั จ ฉริ ยะจนกระทั่ ง ประสบอุ บั ติ เ หตุ ต กรถม้ ำและได้ รั บ ควำม
กระทบกระเทือนอย่ำงรุ นแรงทังทำงร่
้ ำงกำยและจิตใจจำกกำรสูญเสียมำรดำ ทำ
ให้ หลังจำกนันมำสติ
้ ปัญญำของเขำหยุดนิ่ง..”
“หยุดนิ่งงันรึ
้ ” เหม่ยฉีขมวดคิ ้วแน่น นำงนึกไว้ แล้ วเชียวว่ำชำยผู้นนต้
ั ้ องมี
355 | Queenrabbit

ปั ญ หำ ไม่อ ย่ำ งนัน้ อัครมหำเสนำบดี จำงจะยอมให้ คุณ หนูข องตนแต่งงำนกับ

บุตรชำยของเขำได้ อย่ำงไรกัน
“เจ้ ำหมำยควำมว่ำชำยผู้นนมี
ั ้ ควำมนึกคิดเหมือนเด็กทังที
้ ่ร่ำงกำยเป็ น
ผู้ใหญ่ใช่หรื อไม่”
“ใช่” หย่งฉีถอนหำยใจกับท่ำทำงที่หว่ งคุณหนูจนเกินไปของพี่สำวตน
“เจ้ ำว่ำคุณหนูจะรู้ สึกอย่ำงไรกัน หำกรู้ ว่ำชำยที่ตนต้ องแต่งให้ นนสติ
ั ้ ไม่
ดี” เหม่ยฉีถำมพลำงเขย่ำตัวน้ องชำยที่ยืนนิ่งดัง่ หินผำด้ วยจิตใจว้ ำวุน่ แต่คำตอบที่
ได้ กลับมำนันท
้ ำให้ นำงนิ่งค้ ำงทันที
“ข้ ำว่ำนำงน่ำจะชอบ...”
“ไม่มีทำง!” เหม่ยฉีปฏิเสธทันที น้ องชำยของนำงคนนี ้สมองกลับไปแล้ ว
งันรึ
้ เหตุใจจึงพูดเช่นนันออกมำอย่
้ ำงหน้ ำตำเฉย แต่เหตุผลของเขำนันกลั
้ บทำให้
นำงเถียงแทบไม่ออก
“คุณหนูรักเด็ก” และแน่นอนต้ องเป็ นเด็กนิสยั ดีหน้ ำตำน่ำรักน่ำเอ็นดูด้วย
ซึ่งควำมหมำยของคำว่ำนิสยั ดีสำหรับคุณหนูนนั ้ พวกเขำที่อยู่กบั นำงมำนำนก็ยงั
ไม่อำจรู้ได้ วำ่ นำงใช้ กฎเกณฑ์อะไร
“ก็จริ ง..แต่วำ่ ..”
“เขำเป็ นเด็กที่มีร่ำงกำยเป็ นชำยเต็มตัว อีกทังยั
้ งหน้ ำตำดีอีกด้ วย”
“ถ้ ำเป็ นแบบนันคุ
้ ณหนูคงชอบ...มำก” เหตุผลสุดท้ ำยที่หย่งฉีพดู ออกมำ
เป็ นเหมือนตะปูตอกลงกลำงใจของนำง
เหม่ยฉีได้ แต่ยอมรับด้ วยน ้ำตำตกในว่ำคุณหนูของตนนันมี
้ รสนิยมพิเศษ
ไม่เหมือนใครจริ ง ๆ
 บุพเพเล่ห์รัก | 356

ซ่งจิวจื่อผู้ไม่ร้ ู เลยว่ำคนของตนนันเข้
้ ำใจนำงได้ ดีเพียงใด นำงกำลังพินิจ
พิจำรณำสตรี คนใหม่ของบิดำอย่ำงละเอียด นำงกอดอกจับคำงพลำงเดินวนรอบ
สตรี ผ้ นู นสองรอบก่
ั้ อนจะถอนหำยใจออกมำเสียยำวยืดด้ วยแววตำหมองเศร้ ำ จน
ทำให้ ทำ่ นแม่ทพั ซ่ งเฟยหลง ที่กำลังจิบชำด้ วยท่ำทำงเหมือนจะสงบนันสะดุ
้ ้ งเบำ
ๆ เลยทีเดียว
“ท่ำนงำมขนำดนี ้ชำยหนุ่มดี ๆ รอท่ำนอยู่ข้ำงนอกไม่ร้ ู เท่ำไหร่ ต่อเท่ำไหร่
ควำมงำมของท่ำนสำมำรถเข้ ำวังปี นป่ ำยเป็ นพระสนมได้ เป็ นแน่แท้ เหตุใจจึงตัด
อนำคตตัวเองเข้ ำมำในจวนแห่งนี ้แทนเล่ำ!”
ซ่งจิวจื่อมองไปยังสตรี เบื ้องหน้ ำด้ วยสีหน้ ำเศร้ ำโศกจนเกินควร คำพูด
ของนำงนันแสดงถึ
้ งควำมสงสำรสตรี ผ้ นู ี ้สุดจิตสุดใจยิ่งนัก แต่เมื่อนำงหันหน้ ำไป
ทำงบิดำของตนแววตำของนำงเปลี่ยนไปเป็ นดุร้ำยกลับกลำยจนไม่เหลือเค้ ำเดิม
ท ำให้ แ ม่ทัพซ่งรี บเบือ นหน้ ำ หนี พ ร้ อมทัง้ จิ บ ชำอี กหลำย ๆ อึก เพื่ อ กลบเกลื่อน
อำกำรกลืนไม่เข้ ำคำยไม่ออกของตนแทน
เมื่อเห็นเช่นนันนำงก็
้ สงบจิตสงบใจแล้ วส่งสำยตำสื่อ ควำมหมำยว่ำค่อย
คิดบัญชีกนั ทีหลัง แล้ วจึงหันกลับไปทำหน้ ำที่ของตนต่อ จะให้ ทำอย่ำงไรได้ เล่ำ ใน
เมื่อบิดำไม่อยำกออกหน้ ำก็มีเพียงนำงที่จะต้ องรับหน้ ำที่นี ้แทน ใครใช้ ให้ นำงเป็ น
บุตรสำวผู้เก่งกำจของเขำกัน
“คุณหนูซง่ ..ควำมจริ งแล้ วข้ ำ..ข้ ำไม่มีทำงเลือก!”
สตรี ที่แม่ทพั ซ่งพำมำด้ วยนันนำมว่
้ ำกุ้ยฮวำ นำงเป็ นคุณหนูตกยำกจำก
สงครำมครัง้ นี ้ ถึงแม้ ว่ำสงครำมจะสงบลงแล้ วแต่ตระกูลของนำงก็ถดถอยลงไม่
357 | Queenrabbit

ร่ ำรวยเหมือนกำลก่อน คู่หมันที
้ ่เคยมีก็ยงั ดีไม่ พอ ดังนันเมื
้ ่อได้ ยินข่ำวว่ำแม่ทพั ซ่ง
นิยมชมชอบในหญิงงำมนำงก็รีบเสนอตัวตำมเขำกลับมำด้ วยทันที
“ครอบครัวของข้ ำตกระกำลำบำกจำกภัยสงครำม หำกข้ ำอยูท่ ี่นนั่ ต่อไปก็
รังแต่จะทำให้ พวกเขำเดือดร้ อนเพิ่มขึ ้นเปล่ำ ๆ ข้ ำจึงตัดสินใจขอติดตำมท่ำนแม่
ทัพกลับมำที่นี่เจ้ ำค่ะ”
นำงเป็ นหญิงสำวหน้ ำตำสะสวยงดงำมเป็ นอย่ำงยิ่ง เมื่อพูดจบน ้ำตำใสก็
กลิ ้งหยดจำกหำงตำท่ำทำงน่ำสงสำรชวนใจระทดระทวย หำกตรงหน้ ำนำงไม่ใช่ซง่
จิวจื่อแต่เป็ นเหล่ำบุรุษผู้นิยมชมชอบสำวงำมอย่ำงท่ำนแม่ทพั แล้ วละก็ ล้ วนต้ อง
แพ้ พำ่ ยต่อน ้ำตำหยดนี ้เป็ นแน่แท้
“แม่นำงกุ้ยฮวำโปรดวำงใจ บิดำข้ ำไม่ได้ บงั คับท่ำนให้ ต้องเป็ นอนุจนแก่
ตำยอยูใ่ นจวนนี ้แน่นอน ทุกคนล้ วนมีทำงเลือกเสมอ”
“คุณหนูซ่ง บุญคุณในครัง้ นี ้ข้ ำจะไม่มีวนั ลืมเลยเจ้ ำค่ะ ” กุ้ยฮวำคุกเข่ำ
คำนับซ่งจิวจื่อด้ วยดวงตำเป็ นประกำย จิตใจที่ทะเยอทะยำนของนำงรู้ สกึ รำวกับ
นกได้ โผบิน
“ให้ ข้ำจัดหำชำยหนุม่ ที่ดีพอมีฐำนะให้ เจ้ ำสักคน แต่งให้ เขำช่วยกันทำมำ
หำกินใช้ ชีวิตเรี ยบง่ำยผัวเดียวเมียเดียวชัว่ ชีวติ ดีหรื อไม่ ข้ ำรู้จกั บุรุษที่ดีพร้ อมหลำย
คนทุกคนล้ วนรักเดียวใจเดียวและขยันทำมำหำกินเป็ นอย่ำงยิ่งหำกไม่เชื่อลองถำม
พ่อบ้ ำนฝูดกู ็ได้ ข้ ำเป็ นแม่สอื่ มำหลำยคูแ่ ล้ วทุกคนล้ วนอยูด่ ีมีสขุ ใช่ หรือ ไม่ ?”
ซ่งจิวจื่อเน้ นเสียงถำมพ่อบ้ ำนฝูด้วยใบหน้ ำอ่อนโยน นำงมอบทำงเลือกที่
ดีให้ สตรี ผ้ นู ี ้แล้ ว หำกฉลำดเลือกย่อมได้ รับผลตอบแทนที่ค้ มุ ค่ำแน่นอน แต่หำกไม่
แล้ วละก็...หึ ก็คงต้ องทิ ้งเรื่ องของนำงออกไปอย่ำเก็บไว้ ให้ รกสมอง ชีวิตของใครก็
 บุพเพเล่ห์รัก | 358

ให้ เจ้ ำของดูแลเองก็แล้ วกัน

“ใช่แล้ ว ๆ บ่ำวอยู่ในจวนนี ้มำตังแต่
้ หนุ่มยันแก่ ยังไม่เคยเห็นใครเป็ นแม่
สือ่ ได้ ดีเท่ำคุณหนูเลยสักคน แม่นำงกุ้ยฮวำโปรดวำงใจ”
พ่อบ้ ำนฝูร้ ู สกึ เย็นสันหลังวำบเกือบตำมคุณหนูแทบไม่ทนั หำกจะเล่นก็
เล่นไปใยต้ องดึงเขำเข้ ำไปร่ วมด้ วย บิดำท่ำนก็นั่งเด่นเป็ นท่อนซุงอยู่ตรงนันแท้
้ ๆ
เหตุใดจึงไม่ใช้ กนั เล่ำ
“แต่..คุณหนูบอกว่ำข้ ำสำมำรถเข้ ำวังได้ ใช่หรื อไม่” กุ้ยฮวำพูดด้ วยควำม
กังวลว่ำหนทำงอันกว้ ำงไกลของนำงจะถูกตัดทิ ้งโดยควำมเป็ นห่วงเป็ นใยที่นำงไม่
ต้ องกำร
เมื่อได้ ยินเช่นนันประกำยดู
้ แคลนก็พำดผ่ำนดวงตำของซ่งจิวจื่อ ในเมื่อ
สตรี ตรงหน้ ำได้ เลือกหนทำงลำบำกแล้ วนำงก็คงได้ แต่ทำตำมคำขอนัน้ กำรเข้ ำวัง
ไม่ใช่เรื่ องยำกแต่กำรจะปี นป่ ำยขึ ้นที่สงู นัน้ ยำกยิ่งนัก สตรี ตรงหน้ ำจะทำสำเร็ จ
หรื อไม่จะอย่ำงไรก็ไม่ใช่เรื่ องของนำงอยูแ่ ล้ ว
“โอ้ หำกแม่นำงอยำกเข้ ำวังนันค่
้ อนข้ ำงยำก แต่ไม่ใช่ว่ำจะเป็ นไปไม่ได้
กำรคัดเลือกพึ่งจะเริ่ มขึ ้นได้ ไม่นำนท่ำนสำมำรถเข้ ำร่ วมคัดเลือกเป็ นนำงกำนัลได้
แต่หนทำงนี ้ยำกลำบำกยิ่งนักท่ำนต้ องกำรจริ ง ๆ รึ”
“ขอให้ คณ
ุ หนูซง่ ช่วยสนับสนุนด้ วย”
“เข้ ำใจแล้ ว ๆ หำกท่ำนเลือกทำงนี ้ข้ ำก็ไม่ร้ ู จะทำเช่นไร ได้ แต่สนับสนุน
เพียงเท่ำนัน้ พ่อบ้ ำนฝูสง่ ตัวนำงให้ เหนิงมำมำ(1) ช่วยรับช่วงต่อที”
“ขอบคุณ คุณหนูซ่งที่สนับสนุน ” กุ้ยฮวำคำนับซ่งจิวจื่อด้ วยควำมยินดี
นำงเดินตำมพ่อบ้ ำนฝูด้วยรอยยิ ้มบำนสะพรั่งโดยไม่ร้ ู เลยว่ำอนำคตของตนนัน้ ถูก
359 | Queenrabbit

ลิขิตไว้ ด้วยกำรเลือกในวันนี ้เรี ยบร้ อยแล้ ว

เหล่ำสำวใช้ ที่อยูร่ อบ ๆ ต่ำงมองตำมพ่อบ้ ำนพำตัวแม่นำงกุ้ยฮวำออกไป
พร้ อมกับร่วมกันไว้ อำลัยให้ แก่แม่นำงผู้นี ้
ตัวเลือกของคุณหนูนนไม่
ั ้ ธรรมดำ หำกเลือกถูกย่อมได้ ดิบได้ ดีเป็ นแน่แท้
แต่หำกเลือกทำงนี ้แล้ วชีวิตคงมีแต่ควำมทุกข์หรื อทุกข์มำกกว่ำเพียงเท่ำนัน้
หลังจำกนี ้ไปไม่นำนกุ้ยฮวำที่เข้ ำไปในวังหลวงก็ได้ พบกับควำมจริ งอัน
โหดร้ ำย เมื่อทุกอย่ำงไม่เป็ นดังที่นำงวำดหวังไว้ และนำงก็ได้ ค้นพบกับควำมจริ งที่
โหดร้ ำยยิ่งกว่ำเมื่อรู้ วำ่ สตรี ที่สง่ นำงเข้ ำมำในวังนันร้
้ ำยกำจและไร้ ยำงอำยเพียงใด
นำงได้ แต่สำนึกเสียใจที่ตนเองไม่เลือกแต่งให้ ชำยหนุ่มดี ๆ สักคนไปเสีย แต่จะมำ
สำนึกเสียใจทีหลังก็ไม่ทนั แล้ วจึงได้ แต่ก้มหน้ ำก้ มตำทำงำนพลำงสำปแช่งซ่งจิวจื่อ
ด้ วยควำมเกลียดชังแทน

หลัง จำกก ำจัด สตรี ผ้ ูง ดงำมเรี ย บร้ อยแล้ ว ซ่ ง จิ ว จื่ อ ก็ หัน ไปหำบิ ด ำผู้
เก่งกำจของตนด้ วยแววตำดุร้ำยยิ่ง เมื่อท่ำนแม่ทพั เห็นท่ำทีของนำงก็รีบงัดไม้ ตำย
ที่เตรี ยมไว้ ออกมำทันที เขำยืดตัวตรงทำให้ ดกู ร้ ำวแกร่ งทรงภูมิขึ ้นหลำยส่วนก่อน
จะพูดกับนำงด้ วยน ้ำเสียงอ่อนโยนอย่ำงที่สดุ
“พ่อมีของขวัญกลับมำให้ เจ้ ำด้ วย เฟิ งเสียนกำลังไปนำมำให้ ถ้ ำได้ เห็น
___________________________________________________________________________________________________________
(1) มำมำ เป็ นคำที่ใช้ เรี ยกนำงกำนัลรั บใช้ อำวุโสที่เ คยแต่งงำนแล้ ว ทำงรำชสำนักจะคัดเลื อก
แม่ม่ำยที่ไม่มีลกู อำยุประมำณ 40-50 ปี เข้ ำมำเป็ นนำงกำนัลรับใช้ เชื ้อพระวงศ์ที่มีตำแหน่งสูงไทเฮำ
ฮองเฮำ พระชำยำ หรื อเป็ นแม่นมให้ กบั พระโอรสพระธิดำที่เกิดแต่องค์จกั รพรรดิกบั ฮองเฮำและพระ
ชำยำ นอกจำกนี ้ยังสำมำรถควบคุมดูแลสัง่ สอนเหล่ำนำงกำนัลรับใช้ ทวั่ ไปได้ อีกด้ วย
 บุพเพเล่ห์รัก | 360

แล้ วเจ้ ำต้ องชอบมำกเป็ นแน่”

หลังบิดำพูดจบ ซ่ งเฟิ งเสียน พี่ชำยของซ่งจิวจื่อก็เดินเข้ ำมำรำวกับนกรู้
อย่ำงพอดิบพอดี รอยยิ ้มประจบประแจงจนไม่เหลือเค้ ำนักรบผู้องอำจนันท
้ ำให้ ซง่
จิวจื่อหัวเรำะไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ บุรุษผู้นี ้หำกเป็ นเรื่ องในจวนแล้ วล่ะก็ ยำมเกิด
เรื่ องมักนิยมชมชอบหลบดูเหตุกำรณ์อยู่ภำยนอก หำกท่ำไม่ดีก็วิ่งหนีเอำตัวรอดไว้
ก่อนจนติดเป็ นนิสยั ทำให้ นำงต้ องออกรับหน้ ำแทนอยู่เสมอ สุดท้ ำยแล้ วใครจะรู้
กันเล่ำว่ำพี่ชำยที่ท่ำทำงไม่ได้ เรื่ องของนำงผู้นีอ้ ยู่ดี ๆ จะกลำยเป็ นรองแม่ทพั ผู้
เกรี ยงไกรไปได้
หำกเหล่ำทหำรผู้ภกั ดีมำเห็นท่ำทีของท่ำนแม่ทพั และท่ำนรองแม่ทพั ยำม
นี ้แล้ วละก็ อำจจะเอำหัวโขกกำแพงไปแล้ วหลำยร้ อยรอบ เพรำะใครจะไปคำดคิด
ว่ำสองทหำรชำญศึกผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือระบือนำมจะมีท่ำทีเกรงอกเกรงใจสตรี
บอบบำงผู้หนึง่ ถึงเพียงนี ้
“จื่อเอ๋อรู้ หรื อไม่วำ่ พี่กบั ท่ำนพ่อนันตั
้ งใจท
้ ำเพื่อเจ้ ำมำกขนำดไหน พี่ต้อง
ดันด้
้ นไปยังหมู่บ้ำนปริ ศนำที่ตงอยู
ั ้ ่ท่ ำมกลำงสำยหมอกในหุบเขำลึกเพื่อเสำะหำ
วัตถุดิบชัน้ ยอด ส่วนท่ำนพ่อนันล
้ ำบำกยิ่งกว่ำเขำต้ องคัดเลือกสุดยอดช่ำงฝี มือ
จำกคนจำนวนมำกจนตำลำยไปหมด...”
เจ้ ำก็แค่ขี่ม้ำข้ ำมแม่น ้ำไปซื ้อของจำกพ่อค้ ำแถบชำยแดนไม่ใช่รึ! เหตุใด
จึงหน้ ำด้ ำนพูดเอำดีเข้ ำตัวเกือบหมดเช่นนัน้ อีกทัง้ ยังทำให้ สิ่งที่เขำทำดูด้อยกว่ำ
อย่ำงเห็นได้ ชดั เจ้ ำลูกชำยคนนี ้มันจงใจ จงใจแน่ ๆ! แม่ทพั ซ่งขบเขี ้ยวเคี ้ยวฟั นก่น
ด่ำบุตรชำยในใจ แต่ยงั คงรักษำท่ำทีของตนไว้ ก่อนจะพูดตัดบทซ่งเฟิ งเสียนที่เริ่ ม
ออกทะเลจนกู่ไม่กลับ
361 | Queenrabbit

“จื่อเอ๋อลองดูก่อนว่ำชอบหรื อไม่ หำกไม่ถกู ใจจะได้ สง่ ไปแก้ ”

ซ่งจิวจื่อแค่นเสียงให้ กบั ท่ำทีของบุรุษทังสอง
้ หึ!เอำของขวัญมำหลอกล่อ
ข้ ำงันรึ
้ ไม่ได้ ผลหรอก! แต่ใจคิดอย่ำงไรร่ ำงกำยกลับไวกว่ำสมอง มือของนำงคว้ ำ
เอำกล่องไม้ ทรงยำวที่แกะสลักอย่ำงงดงำมมำเปิ ดเรี ยบร้ อยแล้ ว ภำยในบรรจุไว้
ด้ วยพัดผ้ ำไหมแบบพับลวดลำยงดงำมเป็ นอย่ำงยิ่ง เมื่อนำงหยิบขึ ้นมำดูก็พบว่ำ
ด้ ำมของพัดทำด้ วยเหล็กอ่อนทำให้ น ้ำหนักมำกกว่ำ พัดแบบปกติพอควร
นำงกำงพัดดูด้วยสำยตำพึงพอใจก่อนจะโยนกล่องไม้ ที่ว่ำงเปล่ำในมือ
อีกข้ ำงหนึ่งทิ ้งอย่ำงไม่ใยดี หลังจำกกล่องไม้ กลิ ้งไปได้ สำมตลบแล้ วสำวใช้ ตวั น้ อย
นำงหนึง่ ก็เดินเข้ ำมำเก็บออกไปอย่ำงรู้งำน
บุรุษทังสองเมื
้ ่อเห็นซ่งจิวจื่ออำรมณ์ดีขึ ้นมำแล้ วก็เตรี ยมเข้ ำเรื่ องใหญ่ที่
ทำให้ พวกเขำพยำยำมดึงเวลำกลับบ้ ำนหลังออกจำกกำรเข้ ำเฝ้ำในวังอย่ำงถึงที่สดุ
“จิวจื่อ เรื่ องสมรสพระรำชทำนนัน่ พ่อไม่ได้ เป็ นคนขอ แต่เป็ นเสนำบดีจำง
เสนอขึ ้นมำเองว่ำควรให้ เจ้ ำแต่งงำนกับบุตรชำยของมัน พ่อกับพี่ของเจ้ ำพยำยำม
ขัดขวำงเท่ำไหร่ก็ไม่เป็ นผล ขุนนำงไร้ ประโยชน์พวกนันล้
้ วนเห็นพ้ องต้ องกันทังท้
้ อง
พระโรง องค์ ฮ่องเต้ ก็ทรงเห็นดีเห็นงำมไปด้ วย แต่หำกเจ้ ำไม่อยำกแต่งพ่อก็จะ
พยำยำมคัดค้ ำนให้ ถึงที่สดุ ถึงอย่ำงไรตัวรำชโองกำรก็ยงั ไม่ได้ ประกำศ เรำน่ำจะ
ยังมีทำง..”
ท่ำนแม่ทพั ซ่งกล่ำวด้ วยท่ำทำงอึดอัด คับข้ องใจ จะอย่ำงไรเขำก็เป็ นถึง
แม่ทพั ใหญ่ เมื่อถูกบังคับเรื่ องสำคัญเช่น นี ้จำกขุนนำงฝ่ ำยบุ๋นที่ไม่มีแม้ แต่แรงจะ
เชือดไก่โดยที่ตนเองทำอะไรไม่ได้ เลยนันก็
้ ทำให้ เขำรู้ สกึ ย่ำแย่ยิ่งนัก ครำก่อนที่ถกู
เมินเฉยยำมขอสมรสพระรำชทำนให้ จิวจื่อนันก็
้ แค่ร้ ู สึกเสียหน้ ำ แต่ครำนี ้เสมือน
 บุพเพเล่ห์รัก | 362

เสียศักดิ์ศรี ของคนเป็ นพ่อเลยทีเดียว

ยิ่งคิดเส้ นเลือดที่ขมับของท่ำนแม่ทพั ซ่งก็ยิ่งปูดโปนขึ ้นมำด้ วยควำมโมโห
อย่ ำ งน่ ำ กลัว ซ่ ง จิ ว จื่ อ เห็ น ท่ ำ ที ข องบิ ด ำแล้ ว ก็ ไ ด้ แ ต่ ถ อนหำยใจกับ อำกำรรั ก
บุตรสำวอย่ำงไม่ลมื หูลมื ตำที่แสดงออกมำเป็ นครัง้ ครำว
“แต่งก็แต่งสิ”
คำตอบของซ่งจิ วจื่ อทำให้ ท่ำนแม่ทัพซ่งและบุตรชำยนิ่งงันไป เพรำะ
ท่ำทำงของนำงดูยอมรับเรื่ องนี ้อย่ำงง่ำยดำยจนผิดวิสยั ซึ่งต่ ำงจำกที่พวกเขำคำด
กำรไว้ ว่ำนำงคงจะอำละวำดสักยกสองยกพอเป็ นพิธี แล้ วค่อยตอบรับอย่ำงขอไป
ทีเหมือนทุกครำ
“แต่บุตรชำยคนที่สำมของเสนำบดีจำงนันสติ
้ ไม่ดี อีกทังยั
้ งไม่เป็ นที่รัก
ของครอบครัวอีกด้ วย เจ้ ำลองตรองดูก่อนดีหรื อไม่ ” ซ่งเฟิ งเสียนบอกเล่ำถึงว่ำที่
น้ องเขยด้ วยสีหน้ ำจริ งจัง หำกเป็ นเช่นนันจริ
้ งจื่อเอ๋อของเขำไม่ลำบำกแย่หรอกรึ
“ดีแล้ วอย่ำงไร ไม่ดีแล้ วอย่ำงไร หำกพวกท่ำนดึงดันไปจะอย่ำงไรก็ ไม่
เป็ นผลดีตอ่ ครอบครัวของเรำ คนผู้นนอยำกได้
ั้ ข้ำเป็ นสะใภ้ ทงั ้ ๆ ที่ร้ ูจกั ข้ ำดีอยูแ่ ล้ ว
เหตุใดต้ องปฏิเสธเล่ำ”
“เรื่ องนีเ้ อำไว้ ค่อยคุยกันทีหลัง เรำไม่ได้ พบกันมำนำน ข้ ำมีเรื่ องที่ต้อง
สะสำงกับพวกท่ำนอีกหลำยเรื่ อง...”
ยำมนี ้ซ่งจิวจื่อเริ่ มเข้ ำใจแล้ วว่ำเหตุใดเสนำบดีจำงถึงอยำกแต่งนำงเข้ ำ
ตระกูลของเขำ แต่ไม่ร้ ู ว่ำเขำลืมนึกไปหรื อไม่ว่ำสตรี ผ้ นู ี ้ไม่เหมือนผู้อื่น จะอย่ำงไร
เรื่ องนี ้ย่อมมีเบื ้องลึกเบื ้องหลัง ตอนนี ้จะขบคิดมำกไปก็รังแต่จะสงสัยเพิ่มขึ ้น สู้เอำ
เวลำไปจัดกำรเรื่ องอื่นให้ เรี ยบร้ อยก่อนเสียดีกว่ำ
363 | Queenrabbit

แต่ยงั ไม่ทนั จะได้ คุยเรื่ องที่ตงใจไว้

ั้ สำวใช้ ตวั น้ อยก็เข้ ำมำแจ้ งข่ำวกำร
มำถึงของขันทีจำกวังหลวงเสียก่อน
“ท่ำนแม่ทพั เฉินกงกงมำขอเข้ ำพบเจ้ ำค่ะ”
“มำประกำศรำชโองกำรสินะ” ซ่งจิวจื่อแค่นเสียงพูด
ขนำดรำชโองกำรยังมำไวรำวกับร่ ำงไว้ มำนำนแล้ ว หำกเรื่ องนี ้ไม่มีเรื่ อง
ใด ๆ แอบแฝง นำงจะยอมอยูอ่ ย่ำงสงบเสงี่ยมเรี ยบร้ อยไปอีกหนึง่ ปี เลยคอยดู
ทุกคนในจวนออกไปต้ อนรับเฉินกงกง และรอเหตุกำรณ์ที่กำลังจะมำถึง
ด้ วยจิตใจที่แตกต่ำงกันออกไป บ้ ำงก็อยำกรู้ อยำกเห็น บ้ ำงก็วิตกกังวล ส่วนซ่งจิ
วจื่อนันจะอย่
้ ำงไรก็ร้ ู จดุ ประสงค์อยู่แล้ วดังนันไม่
้ ร้ ู สกึ อะไรเลยคงจะอธิบำยตัวนำง
ยำมนี ้ได้ ดีที่สดุ
“ซ่งจิวจื่อรับรำชโองกำร”
ซ่งจิวจื่อก้ ำวออกไปด้ วยควำมเชื่องช้ ำก่อนจะค่อย ๆ คุกเข่ำลงอย่ำงแช่ม
ช้ อย ส่วนคนรอบข้ ำงก็คกุ เข่ำลงเพื่อคอยรับรำชโองกำรด้ วยท่ำทีออ่ นน้ อมผิดแปลก
ไปจำกภำพลักษณ์ ส่วนใหญ่ของจวนแม่ทพั ยกเว้ นสองบุรุษพ่อลูกตระกูลซ่งที่มี
ท่ำทำงกร้ ำวเกร่งดุดนั สมกับตำแหน่งแม่ทพั และรองแม่ทพั พิชิตบูรพำ
เฉินกงกงมองสตรี ตรงหน้ ำด้ วยแววตำประหลำดใจ เขำย่อมต้ องเคยได้
ยินชื่อเสียงของสตรี นำงนี ้มำบ้ ำง จำกที่เห็นนำงก็ดไู ม่นำ่ จะมีพิษสงได้ ขนำดนัน้ แต่
ใจคนยำกแท้ หยั่งถึง ดูพระสนมในวังทัง้ หลำยเป็ นตัวอย่ำงก็ คงได้ เขำอยู่รับใช้
ฮ่องเต้ มำนำนย่อมเข้ ำใจถึงควำมน่ำกลัวของสตรี ดี จะอย่ำงไรเรื่ องพวกนีก้ ็ ไม่
เกี่ยวกับเขำอยูแ่ ล้ ว รี บทำหน้ ำที่ของตนแล้ วรี บกลับเสียจะดีกว่ำ
“คุณควำมดีของบิดำส่งเสริ มบุตร แม่ทพั พิชิตบูรพำซ่งเฟยหลงได้ สร้ ำง
 บุพเพเล่ห์รัก | 364

คุณูปกำรอันสำคัญยิ่งแก่แว่นแคว้ น ด้ วยควำมซำบซึ ้งในคุณงำมควำมดีของแม่

ทัพซ่ง ฮ่องเต้ ทรงรับสัง่ พระรำชทำนสมรสแก่ซง่ จิวจื่อบุตรสำวคนโตแห่งจวนแม่ทพั
พิ ชิ ต บู ร พำกั บ จำงหย่ ง สื อ บุ ต รชำยคนที่ ส ำมแห่ ง จวนอัค รมหำเสนำบดี จ ำง
กำหนดกำรจัดงำนคือหนึง่ เดือนนับจำกนี ้ จบรำชโองกำร”
“จิวจื่อน้ อมรับรำชโองกำร ขอจงทรงพระเจริ ญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี ”
เมื่ อ ได้ ยิ น ข้ อ ควำมในรำชโองกำรแล้ ว ซ่ ง จิ ว จื่ อ ก็ อ ดคิ ว้ กระตุก ไม่ได้
ข้ อควำมพวกนันทั
้ งสั
้ นกระชั
้ บอีกทังก
้ ำหนดเวลำพร้ อมสรรพไม่เหลือทำงหนีทีไล่ไว้
ให้ นำงแม้ แต่น้อย แต่จะทำอย่ำงไรได้ ในเมื่อทุกอย่ำงถูกกำหนดมำเช่นนี ้ นำงก็คง
ได้ แต่ไหลไปตำมน ้ำจนสุดสำยถึงจะได้ ร้ ูวำ่ ผลสุดท้ ำยจะออกมำเช่นไร
“รบกวนกงกงแล้ ว ขอเชิญท่ำนเข้ ำมำจิบชำพักผ่อนให้ หำยเหนื่อยก่อนดี
หรื อไม่”
“มิกล้ ำ มิกล้ ำ ข้ ำเพียงแค่ทำตำมหน้ ำที่ของตนเท่ำนันมิ
้ ได้ เหนื่อยอันใด
คุณหนูซง่ ช่ำงโชคดียิ่งนักที่ได้ แต่งงงำนกับคุณชำยสำมผู้หล่อเหลำงดงำมแห่งจวน
เสนำบดีจำง ขอแสดงควำมยินดีด้วย”
ซ่งจิวจื่อเชื ้อเชิญเฉินกงกงเข้ ำมำพัก ผ่อนพอเป็ นพิธี เมื่อได้ ยินคำแสดง
ควำมยินดีนนแล้
ั ้ วดวงตำก็พลันสว่ำงวำบไม่เหลือมำดคุณหนูผ้ เู รี ยบร้ อยแม้ แต่น้อย
นำงก้ ำ วเท้ ำ ไปยื น ขวำงเฉิ น กงกงที่ ท ำท่ำ จะเดิ น เข้ ำ ไปในจวนก่ อ นจะพูด ด้ ว ย
น ้ำเสียงรื่ นเริ งผิดกับท่ำทีก่อนหน้ ำนี ้ว่ำ
“โอ้ ถ้ ำอย่ำงนัน้ ผู้น้อยต้ องขออภัยกงกงด้ วย ผู้น้อยไม่รบกวนเวลำทำ
หน้ ำที่ของท่ำนแล้ ว ขอให้ ข้ำได้ เดินไปส่งกงกงกลับด้ วยตัวเองเถิด ”
นำงผำยมื อ น้ อ มส่ ง เฉิ น กงกงไปทำงประตู หำกมี หัว คิ ด สัก หน่ อ ยก็
365 | Queenrabbit

สำมำรถรู้ ได้ ทนั ทีว่ำท่ำทำงเช่นนี ้คือกำรขับไล่อย่ำงหน้ ำด้ ำน ๆ เฉินกงกงนิ่งค้ ำง

อย่ำงไม่ทนั ตังตั
้ วและจำต้ องหันตัวเดินออกไปตำมแรงกดดันของสตรี ตรงหน้ ำ แทน
เฉินกงกงพึง่ จะตระหนักได้ วำ่ คำเล่ำลืออย่ำงไรก็เป็ นแค่คำเล่ำลือ แต่หำก
ไม่มีมลู ควำมจริ งอย่ำงไรก็คงไม่มีใครพูดถึง เพรำะเมื่อเท้ ำของเขำยังไม่พ้นประตูดี
กลับ มี เ สีย งของสตรี ไร้ ยำงอำยตะโกนลั่น จวนด้ วยน ำ้ เสีย งตื่น เต้ น ยิน ดี เสียจน
ชำวบ้ ำนที่รอดูเรื่ องสนุกอยูภ่ ำยนอกได้ ยินกันถ้ วนหน้ ำว่ำ
“เหม่ยฉีช่วยข้ ำเตรี ยมตัวเร็ วเข้ ำ เฉินกงกงบอกว่ำว่ำที่สำมีหน้ ำตำหล่อ
เหลำยิ่ง ข้ าต้ องไปดูให้ เห็นกับตาเดี๋ยวนี!้ ”

..................จบ..................
 บุพเพเล่ห์รัก | 366

ตอนพิเศษ อดีตของซ่งจิวจื่อ
ทุกคนในเมืองหลวงต่ำงรู้ ว่ำซ่งจิวจื่อผุดขึ ้นมำเหมือนภูติผีและมีชื่อเสียง
ขจรขจำยไปทัว่ ตอนนำงอำยุสบิ สีป่ ี แต่จะมีสกั กี่คนเล่ำที่จะรู้วำ่ ก่อนหน้ ำนันนำงไป
้
ทำอะไรอยูท่ ี่ไหนมำ และเป็ นเพรำะเหตุใดนำงจึงมีนิสยั ไร้ ยำงอำยได้ ถึงเพียงนี ้
หำกจะให้ เล่ำแล้ วล่ะก็ คงต้ องย้ อนไปถึงตอนที่ซ่งจิวจื่อในวัยเด็กเริ่ มตัง้
คำถำมแปลก ๆ กับบิดำมำรดำครัง้ แล้ วครัง้ เล่ำ ซึ่งคำถำมของนำงนันล้
้ วนแปลก
ประหลำดเสียจนใคร ๆ ต่ำงก็สำ่ ยหัวให้ กบั จินตนำกำรของนำง แต่พอเวลำผ่ำนไป
จนกระทั่ง ย่ ำ งเข้ ำสี่ ข วบ ค ำถำมเหล่ ำ นี ก้ ็ เ ริ่ ม มำกขึ น้ จนทุ ก คนไม่ คิ ด ว่ ำ เป็ น
จินตนำกำรของเด็กอีกต่อไป
“ท่ำนแม่ ข้ ำไม่เข้ ำใจ ว่ำเหตุใดท่ำนพ่อจึงไม่นงั่ นกเหล็กยักษ์ ไปรบเล่ำ
เขำจะได้ กลับมำเร็ ว ๆ” จิวจื่อน้ อยที่ยำมนี ้กำลังนัง่ เล่นอยูก่ บั มำรดำและพี่ชำยเปิ ด
ปำกถำมด้ วยควำมสงสัย
“จิวจื่อ นกเหล็กยักษ์ ไม่มีจริ งหรอกลูก”
มำรดำของซ่งจิวจื่อ หรื อ มู่ฉิงเฟิ น ได้ มองบุตรสำวของตนด้ วยควำมเป็ น
กังวล เพรำะตังแต่
้ เด็กคนนี ้เริ่ มพูดได้ นำงก็มกั จะพูดถึงสถำนที่ประหลำด และสิ่ง
367 | Queenrabbit

ต่ำง ๆ ที่ ทุกคนไม่เคยเห็นมำก่อนโดยตลอด ตอนแรกทุกคนล้ วนคิดว่ำจินตนำกำร

ของเด็กน้ อยนำงนี ้ช่ำงล ้ำเลิศยิ่งนัก แต่เมื่อเวลำผ่ำนไปเรื่ อย ๆ นำงก็ยงั คงพูดถึงสิง่
ใหม่ ๆ รำวกับว่ำรู้จกั ของเหล่ำนันอย่
้ ำงไม่มีที่สิ ้นสุด
มู่ฉิงเฟิ นเคยถำมบุตรสำวของนำงว่ำไปเอำเรื่ องเหล่ำนี ้มำจำกไหน แต่
ค ำตอบที่ ได้ รั บ นัน้ ก็ สร้ ำงควำมแปลกใจให้ แ ก่น ำงเป็ น อย่ำ งยิ่ ง เพรำะสุด ท้ ำย
กลำยเป็ นว่ำจิวจื่อน้ อยเคยเห็นทุกอย่ำงจำกควำมฝันในทุก ๆ วันนัน่ เอง
แต่ยิ่งนำนวันเข้ ำ จิวจื่อน้ อยก็เริ่ มสับสนระหว่ำงควำมจริ งกับควำมฝั น
เพรำะมีครั ง้ หนึ่งที่นำงปี นขึน้ ไปไถลลงมำจำกไม้ กระดำนที่ถูกวำงทิง้ ไว้ โดยให้
เหตุผลว่ำเด็กทุกคนล้ วนเล่นเช่นนี ้กันหมด หำกบิดำของนำงไม่เข้ ำมำเห็นและช่วย
ไว้ พอดีเด็กคนนี ้คงตกลงมำและบำดเจ็บสำหัสเป็ นแน่
หลังเหตุกำรณ์ไม้ กระดำนทุกคนล้ วนหนักอกหนักใจว่ำควำมฝั นเหล่ำนัน้
เกิดขึ ้นเพรำะมีภตู ิผีปีศำจอันใดแอบเข้ ำมำหลอกล่อเด็กน้ อยหรื อไม่ จนสุดท้ ำยมู่
ฉิงเฟิ งจึงตัดสินใจเชิญไต้ ซือฉือฮุ่ยผู้โด่งดังมำดูชะตำกรรมให้ จิวจื่อน้ อยของนำง
“เด็กคนนี ้มีชะตำที่แปลกประหลำดยิ่งนัก หำกต้ องกำรแก้ ไขสิ่งที่พวก
ท่ ำ นกัง วลใจอยู่อ ำตมำนัน้ ไร้ ควำมสำมำรถ แต่ ห ำกพวกท่ ำ นพำนำงไปพบ
ปรมำจำรย์หทู ี่ภเู ขำเหิงซำน บำงทีเขำอำจจะสำมำรถช่วยเหลือนำงได้ ”
คำพูดของไต้ ซือฉื อฮุ่ยทำให้ ทุกคนต่ำงมองหน้ ำกันด้ วยควำมแตกตื่น
ต้ องไปถึงเขำเหิงซำนเชียวรึ ! เด็กน้ อยผู้นี ้อำยุเพียงแค่สี่ปี จะให้ นำงออกจำกอ้ อม
อกมำรดำและเดินทำงไกลถึงเพียงนันได้
้ อย่ำงไรกัน
“ไม่มีหนทำงอื่นอีกแล้ วหรื อเจ้ ำคะ”
มู่ฉิงเฟิ นถำมไต้ ซือฉือฮุ่ยด้ วยใบหน้ ำเผือดสี จื่อเอ๋ออำยุยงั น้ อยอีกทังยั
้ ง
 บุพเพเล่ห์รัก | 368

เป็ นสตรี จะให้ นำงออกเดินทำงไกลที่ต้องใช้ เวลำนำนเช่นนี ้ได้ อย่ำงไรกัน แต่เมื่อ

เห็นท่ำทำงปฏิเสธของไต้ ซือฉือฮุ่ยแล้ วก็ทำให้ มฉู่ ิงเฟิ งหันไปมองหน้ ำบุตรสำวของ
ตนด้ วยควำมกังวลเป็ นอย่ำงยิ่ง
ทุกคนในเรื อนต่ำงหนักใจแทนมู่ฉิงเฟิ ง แต่หำกไต้ ซือพูดถึงเพียงนี ้แล้ วก็
คงได้ แต่จำใจต้ องให้ คณ
ุ หนูตวั น้ อยออกไปเผชิญโลกกว้ ำงเสียแล้ ว แต่ทว่ำยังเหลือ
ปั ญหำใหญ่ที่ไม่มีใครสำมำรถแก้ ได้ เพรำะว่ำยำมนี ้ท่ำนแม่ทพั กำลังออกรบ อีกทัง้
ฮูหยินใหญ่ก็ร่ำงกำยไม่คอ่ ยแข็งแรงเท่ำใดนัก แล้ วใครจะเป็ นผู้พำนำงออกเดินทำง
ไปไกลถึงเพียงนันกั
้ น
แต่กงั วลกันได้ ไม่นำนนักอัครมหำเสนำบดีมู่ หรื อ มูเ่ หวินหรง ก็เดินเข้ ำมำ
พร้ อมกับช่วยแก้ ปัญหำให้ เพรำะเขำอำสำพำหลำนตัวน้ อยออกเดินทำงด้ วยตัวเอง
โดยหลังจำกวันที่ไต้ ซือฉือฮุ่ยบอกให้ ไปหำปรมำจำรย์หไู ด้ ไม่กี่วนั เขำก็ถวำยฎีกำขอ
เกษี ยณตนออกจำกรำชกำร เรื่ องนีท้ ำให้ องค์ฮ่องเต้ ร้ ู สึกยินดีปรี ดำเป็ นอย่ำงยิ่ง
พระองค์รีบตอบตกลงเรื่ องกำรเกษี ยณของเขำและเอำตำแหน่งนันให้
้ เสนำบดีจำง
แห่งกรมขุนนำงในทันที
ในยำมนันรำชส
้ ำนักกำลังอยู่ในช่วงสงบนิ่งก่อนกำรแย่งชิงบัลลังก์ของ
เหล่ำองค์ชำยและรัชทำยำทจะปะทุขึ ้น มูเ่ หวินหรงเริ่ มรู้ถึงเรื่ องยุง่ ยำกที่กำลังจะมำ
ในอีกไม่ช้ำ ประกอบกับอยำกออกไปหำสถำนที่พกั ผ่อนกำยำในช่วงบันปลำยชี
้ วิต
สุดท้ ำยเขำจึงตัดสินใจที่จะถอนตัวออกมำก่อนจะถึงเวลำที่ต้องเลือกข้ ำงว่ำจะต้ อง
เข้ ำกับฝ่ ำยใด
สุดท้ ำยสองตำหลำนก็ออกเดินทำงไกลโดยไร้ ผ้ ตู ิดตำม ซึ่งทุกคนต่ำงไม่
มีใครห่วงควำมปลอดภัยของพวกเขำแม้ แต่น้อย เพรำะถึงแม้ ท่ำนมูจ่ ะเป็ นขุนนำง
369 | Queenrabbit

ฝ่ ำยบุ๋นที่ใช้ ฝีปำกและควำมคิดเป็ นหลัก แต่ตระกูลมู่ที่ทุกคนรู้ จักนันเป็

้ นขุนนำง
ฝ่ ำยบู๊มำทุกรัชสมัย ซึง่ ท่ำนมูก่ ็ได้ รับกำรฝึ กปรื อและเคี่ยวกรำมำอย่ำงเท่ำเทียมกับ
พี่น้องทุกคนในตระกูล ทำให้ ควำมสำมำรถของเขำเพิ่มพูนจนยำกที่จะมีผ้ ตู อ่ กร
“ท่ำนตำเรำจะออกไปเที่ยวที่ไหนกันหรื อเจ้ ำคะ” หลังจำกพ้ นประตูจวน
มำไม่นำนนัก จิวจื่อน้ อยที่ได้ ออกเดินทำงไกลเป็ นครัง้ แรกถำมท่ำนตำของนำงด้ วย
ควำมตื่นเต้ น
“อ้ อ เรำก ำลังจะไปเขำเหิง ซำน แต่ต ำคิ ดว่ำจะแวะไปพักผ่อ นที่เจี ยง
หนำนก่อนดีหรื อไม่ ที่แห่งนัน้ มีทะเลสำบกว้ ำงใหญ่ อีกทัง้ ยังมีสถำนที่พักผ่อน
หย่อนใจอีกมำกมำยหลำยแห่ง หลังจำกนันแล้
้ วหำกเจ้ ำอยำกไปที่ใดตำจะพำไป
เพรำะเรำยังมีเวลำกันอีกเหลือเฟื อเลยทีเดียว”
คำตอบของมู่เหวินหรงทำให้ จิวจื่อน้ อยพยักหน้ ำตอบรับด้ วยดวงตำเป็ น
ประกำย ท่ำทำงเอ้ อระเหยลอยชำยของสองตำหลำนนัน้ หำกคนที่จวนแม่ทพั ซ่ง
ได้ มำเห็นกันจะต้ องหัวเรำะทังน
้ ้ำตำอย่ำงแน่นอน
และเป็ นเพรำะแผนกำรเดินทำงที่ขึ ้นเหนือล่องใต้ เช่นนี ้นี่เอง พวกเขำจึง
ใช้ เวลำเดินทำงอยูห่ ลำยปี กว่ำจะได้ กลับมำที่เมืองหลวง...

สถำนที่แรกที่ท่ำนมู่และจิ วจื่ อน้ อ ยเดินทำงไปคือเจี ยงหนำน พวกเขำ

ล่องเรื อและดื่มด่ำกับควำมงำมของทะเลสำปซีหู โดยท่ำทำงที่ดูไม่ทุกข์ร้อนเลย
แม้ แต่น้อย
“จื่อเอ๋อ ฝันเหล่ำนันเป็
้ นเช่นไรบ้ ำง”
มู่เหวินหรงถำมหลำนตัวน้ อยขณะเอนกำยพักผ่อนอยู่ด้วยกันบนเรื อ จิ่
 บุพเพเล่ห์รัก | 370

วจื่อน้ อยขยับตัวยุกยิกรำวกับรำคำญใจที่ถกู รบกวนเวลำนอน แต่เมื่อเห็นสำยตำที่

จ้ องมำอย่ำงไม่ยอมลดละของท่ำนตำแล้ วนำงก็ยอมสละกำรพักผ่อนและตอบ
คำถำมของเขำอย่ำงเสียไม่ได้
“เหมือนจะน้ อยลงกว่ำเดิมนะ”
จิวจื่อตัวน้ อยตอบอย่ำงไม่ใส่ใจก่อนจะล้ มตัวลงไปนอนทับท่ำนตำของ
นำงต่อ เด็กตัวน้ อยหลับตำพริ ม้ พลำงยกยิ ้มให้ กบั บรรยำกำศกลำงทะเลสำบที่แสน
สดชื่นพลำงคิดว่ำ หำกท่ำนตำนอนที่นี่อีกหลำย ๆ คืนคงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว
“ถ้ ำเป็ นเช่นนัน้ เขำเหิงซำนก็คงไม่ต้องไปแล้ ว”
คำตอบของเด็กน้ อยทำให้ ทำ่ นมูเ่ ปลีย่ นแผนกำรโดยไม่ต้องคิด ควำมจริ ง
แล้ วเขำคอยถำมหลำนสำวถึงควำมฝั นเหล่ำนันเป็
้ นประจำ ซึ่งทุ กครัง้ ที่นำงเล่ำ
ควำมชัดเจนและรำยละเอียดของเรื่ องก็ดลู ดน้ อยถอยลงทุกวัน ถึงแม้ ว่ำจะมีเรื่ อง
ใหม่ ๆ มำเสมอ แต่มนั ก็ดเู ลือนรำงยิ่งนัก สุดท้ ำยเขำจึงคิดได้ วำ่ อีกไม่นำนควำมฝัน
เหล่ำนันมั
้ นจะหำยไปเอง ดังนันท่
้ ำนตำผู้ฉลำดเฉลียวจึงตัดสินใจพำหลำนผู้นี ้ออก
ท่องเที่ยวแทนที่จะออกเดินทำงไปเขำเหิงซำน
“จื่อเอ๋ออยำกไปไหนหรื อไม่ ตำจะพำเจ้ ำไปทุกที่เลย”
เมื่อตัดสินใจได้ วำ่ จะไม่ไปตำมที่ใต้ ซือฉือฮุ่ยบอกแล้ ว มู่เหวินหรงก็คิดจะ
เอำใจหลำนสำวที่สร้ ำงโอกำสให้ เขำได้ ออกมำจำกสถำนกำรณ์ที่นำ่ ปวดหัวในทันที
“ข้ ำไม่อยำกไปไหนแต่...ข้ ำอยำกเก่งเหมือนท่ำนตำ”
จิ ว จื่ อ ตัว น้ อ ยตอบด้ ว ยท่ำ ทำงเขิ น อำย ระหว่ำ งทำงนำงเห็ น ท่ำ นตำ
จัดกำรโจรป่ ำที่เข้ ำมำดักปล้ นได้ อย่ำงองอำจผ่ำเผย นำงจึงอยำกฝึ กวิชำเช่นเขำ
เพื่อเอำไปปรำบเหล่ำคนชัว่ ร้ ำยบ้ ำง
371 | Queenrabbit

“วิชำของตำไม่เหมำะกับสตรี แต่ตำมีสหำยผู้หนึ่ง นำงมีฝีมือที่ดีอำจจะ

สอนเจ้ ำได้ บ้ำง”
หลังจำกสองตำหลำนตกลงกันแล้ วพวกเขำก็พกั ผ่อนอยู่อีกไม่นำน ก่อน
จะออกเดินทำงไปพบสหำยผู้ที่จะช่วยฝึ กวิชำให้ ซง่ จิวจื่อ
คนทัง้ สองเดินทำงรอนแรมอยู่เป็ นเดือนก็ ไปถึงที่หมำย ที่แห่งนัน้ เป็ น
เหลำสุรำขนำดใหญ่ซงึ่ ตังอยู
้ ใ่ นแคว้ นใต้ อนั ห่ำงไกลจำกเมืองหลวง พวกเขำเดินเข้ ำ
ไปในเหลำสุร ำแห่ง นัน้ ก่ อนจะยื่ น ป้ำ ยอะไรบำงอย่ำงให้ เด็ กรั บ ใช้ ที่ เดิ นเข้ ำมำ
ต้ อนรับ เมื่อเด็กรับใช้ เห็นก็รีบเชื ้อเชิญพวกเขำเข้ ำไปนัง่ ในห้ องรับรองพิเศษทันที
หลังจำกนัง่ พักได้ ไม่นำนก็มีสตรี วยั กลำงคนผู้หนึง่ เดินเข้ ำมำ นำงคือนำย
หญิงเหม่ยผู้เป็ นเจ้ ำขอเหลำสุรำแห่งนี ้ เมื่อนำงเห็นหน้ ำมูเ่ หวินหรงก็เลิกคิ ้วขึ ้นก่อน
จะเปิ ดปำกถำมคำถำมที่ค้ำงคำใจในทันที โดยไม่มีแม้ แต่คำทักทำย
“แก่ปำนนี ้พึง่ จะมีลกู อย่ำงนันรึ
้ ”
เหม่ยว่ำนหรู จะอย่ำงไรก็คือเหม่ยว่ำนหรู นำงเป็ นสหำยเก่ำแก่กับมู่เห
วินหรงมำเนิ่นนำน ถึงแม้ กำลเวลำจะล่วงเลยไปจนพวกเขำเริ่ มแก่เฒ่ำกัน ควำมคิด
อันแปลกประหลำดของนำงนันก็
้ ยงั คงเหมือนเดิม แต่จะให้ ทำอย่ำงไรได้ ในบรรดำ
สหำยทังหมดที
้ ่เขำมี สตรี ผ้ นู ี ้เก่งกำจที่สดุ แล้ ว
และนอกจำกจะมีฝีมือดี นำงยังมีเคล็ดวิชำสำรพัดประโยชน์อนั ลึกลับที่
ผู้คนเคยถึงกับยอมตำยถวำยหัวกันมำกมำยเพื่อให้ ได้ มนั มำอีกด้ วย แต่เสียดำย
เมื่อทุกคนได้ ร้ ู ว่ำเคล็ดเหล่ำนัน้ ต้ องฝึ กในขณะที่ยงั เป็ นเด็กและมีเงื่ อนไขหลำย
อย่ำงที่แม้ แต่ผ้ ใู หญ่อย่ำงพวกเขำก็ไม่มีทำงทำได้ สุดท้ ำยเคล็ดวิชำนี ้จึงถูกหลงลืม
ไปโดยไม่มีใครในยุทธภพพูดถึงมันอีก
 บุพเพเล่ห์รัก | 372

แต่ใครจะรู้กนั ว่ำเงื่อนไขที่ยำกเย็นเข็นใจเหล่ำนันเป็
้ นเพียงข่ำวลวงที่สตรี
ตรงหน้ ำตังใจปล่
้ อยออกมำเพื่อหลอกผู้คนเพรำะควำมรำคำญเพียงเท่ำนัน้ เป็ น
เพรำะนำงเบื่อที่จะต้ องคอยฟำดฟั นกำจัดผู้คนอยูท่ กุ วันจนไม่มีเวลำทำมำหำกิน
“ลูกข้ ำโตจนออกเรื อนไปหมดแล้ ว เด็กนี่เป็ นหลำน จะเอำมำฝำกให้ เป็ น
ศิษย์ของเจ้ ำ”
นำยหญิงเหม่ยเลิกคิ ้วมองจิวจื่อน้ อยด้ วยควำมประหลำดใจ ถึงแม้ วำ่ เจ้ ำ
เด็กนี่จะยังอำยุน้อยไปหน่อยแต่ก็ดหู น่วยก้ ำนดีน่ำจะฝึ กได้ ไม่ยำก ดังนันนำงจึ
้ ง
จัดหำบ้ ำนหลังเล็ก ๆ ให้ สองตำหลำนพักอำศัย ก่อนจะเริ่ มฝึ กวิชำให้ ซ่งจิ วจื่ อ
ในทันที
เด็กน้ อยได้ ฝึกวิชำกับเหม่ยว่ำนหรูนำนถึงสำมปี จนยำมนี ้นำงเติบโตเป็ น
เด็ ก สำววัย เจ็ ด ขวบที่ มี ห น้ ำ ตำน่ ำ รั ก น่ ำ ชัง แล้ ว ซึ่ ง นอกจำกจะให้ จิ ว จื่ อ ได้ ฝึก
กระบวนท่ำในกำรต่อสู้ และด้ วยควำมเอ็นดูเหม่ยว่ำนหรู ยงั สอนเคล็ดวิชำลับที่ทำ
ให้ ร่ำงกำยปรับสภำพได้ ง่ำยต่อกำรฝึ กต่ำง ๆ อีกด้ วย
แต่เมื่อจิวจื่อน้ อยเติบโตขึ ้น เหม่ยว่ำนหรูก็ร้ ูสกึ ตงิดใจในอะไรบำงอย่ำงว่ำ
นำงอำจจะเข้ ำใจผิด สุดท้ ำยนำงจึงรี บวิ่งอย่ำงสุดชีวิตตรงรี่ ไปหำมู่เหวินหรงด้ วย
ควำมตื่นตระหนก
“หลำนเจ้ ำเป็ นเด็กผู้หญิงรึ!”
คำถำมของเหม่ยว่ำนหรู ทำให้ ท่ำนมู่ถึงกับคิ ้วกระตุก นี่นำงอยู่กบั หลำน
ของเขำแทบทุกวันมำถึงสำมปี แต่พงึ่ จะรู้วำ่ หลำนของเขำเป็ นสตรี ในวันนี ้อย่ำงนัน้
รึ!
“ข้ ำไม่คิดเลยว่ำ คนตำถั่วถึงแม้ เวลำจะผ่ำนไปเท่ำไรก็ คงไม่มีวนั หำย
373 | Queenrabbit

หำกหลำนข้ ำเป็ นชำย ข้ ำจะเอำนำงมำฝึ กวิชำกับเจ้ ำทำไม่กนั ”

เหม่ยว่ำนหรู ไม่ร้ ู สึกตลกไปกับชำยตรงหน้ ำ นำงเขย่ำตัวเขำด้ วยควำม
กังวลก่อนจะพูดเหตุผลที่ทำตนต้ องรี บวิ่งออกมำ
“สิง่ ที่ข้ำสอนไปจะทำให้ นำงมีลกู ไม่ได้ !”
เมื่อมู่เหวินหรงได้ ยินเช่นนันก็
้ เบิกตำกว้ ำงด้ วยควำมตกตะลึง เขำไม่คิด
เลยว่ำเพรำะกำรฝึ กวิชำในครัง้ นี ้จะทำให้ หลำนตัวน้ อยมีชะตำกรรมที่น่ำสงสำร
อย่ำงกำรไม่สำมำรถมีบตุ รได้ ...

หลัง จำกที่ เ หม่ ย ว่ ำ นหรู ต ระหนั ก ได้ ว่ ำ จิ ว จื่ อ น้ อยเป็ นสตรี นำงจึ ง
ปรับเปลี่ยนวิธีที่ใช้ สอนเด็กน้ อยโดยเพิ่มพลังหยินเข้ ำไปเพื่อสร้ ำงสมดุลให้ ร่ำงกำย
โชคดีที่ร้ ู นำงตัวทันเพรำะเมื่อตรวจดูร่ำงกำยของเด็กน้ อยก็พบว่ำยังมีโอกำสรักษำ
ให้ ดีขึ ้นได้ ถึงแม้ วำ่ จะไม่หำยขำด แต่หำกกินยำบำรุงให้ ครบและดูแลให้ ดี หลังจำก
นี ้อีกหลำย ๆ ปี ร่ำงกำยของนำงจะต้ องกลับมำเป็ นปกติได้ อย่ำงแน่นอน
“แล้ วหลำย ๆ ปี ของเจ้ ำคือกี่ปีกนั แน่”
มู่เหวินหรงถำมเหม่ยว่ำนหรู ที่ยำมนี ้กำลังนัง่ กอดจิวจื่อน้ อยอย่ำงรักใคร่
และเสมองไปทำงอื่นโดยพยำยำมไม่สนใจคำถำมของเขำเลยแม้ แต่น้อย
“ข้ ำบอกว่ำมีโอกำสดีขึ ้นก็ดีขึ ้นสิ! หำกมีไม่ได้ ก็แค่ให้ นำงเก็บเด็กมำเลี ้ยง
ก็พอแล้ ว ไม่ต้องเหนื่อยกับกำรตังครรภ์
้ อีกทังยั
้ งไม่ต้องเจ็บยำมคลอดเองอีกด้ วย”
เหม่ยว่ำนหรู ตอบอย่ำงขอไปทีก่อนจะสอนเด็กน้ อยในอ้ อมกอดที่ยำมนี ้
เป็ นศิษย์ที่นำงภำคภูมิใจเป็ นอย่ำงยิ่ง
“ศิษย์เข้ ำใจแล้ ว!”
 บุพเพเล่ห์รัก | 374

จิวจื่อน้ อยตอบเสียงดังฟั งชัด สำมปี ที่ผ่ำนมำนำงได้ เรี ยนรู้ อะไรมำกมำย

หลำยอย่ำงจำกท่ำนอำจำรย์เหม่ย ทำให้ ยำมนี ้นำงมีควำมสำมำรถล ้ำหน้ ำผู้ใหญ่
หลำย ๆ คนไปไกลแล้ ว
หลังจำกเอำชนะคนที่บอกว่ำมำจำกสำนักมำจำกพรรคเทพอะไรสักอย่ำง
ได้ สุดท้ ำยจิวจื่อน้ อยก็ตะหนักได้ วำ่ สิง่ ที่ทำ่ นอำจำรย์ของนำงสอนมำเป็ นสิง่ ที่ยอด
เยี่ยมยิ่งนัก ดังนันหำกมี
้ บตุ รไม่ได้ ก็ไม่เป็ นไร เก็บมำเลี ้ยงอย่ำงที่ทำ่ นอำจำรย์บอก
ไว้ ก็คงดีเช่นกัน
เมื่อเห็นหลำนของตนรับคำในสิ่งที่สตรี ผ้ ไู ร้ ควำมรับผิดชอบตรงหน้ ำสอน
สัง่ มูเ่ หวินหลงก็ไม่อำจทนฟั งได้ อีกต่อไป เพรำะนอกจำกจะเชื่อฟั งอย่ำงไม่ลมื หูลมื
ตำ เด็กน้ อยผู้นี ้ก็เริ่ มติดนิสยั ที่ไม่คอ่ ยดีมำจำกสตรี นำงนี ้แล้ วด้ วย
“จิวจื่อ เรำกลับบ้ ำนกันดีหรื อไม่ มำรดำของเจ้ ำส่งจดหมำยมำบอกว่ำ
คิดถึงจนไม่เป็ นอันกินอันนอนแล้ ว”
เมื่อได้ ยินท่ำนตำกล่ำวถึงมำรดำของตน ซ่งจิวจื่อก็เริ่ มมีสหี น้ ำลังเลขึ ้นมำ
ทันที ถึงแม้ ว่ำอยู่กบั ท่ำนอำจำรย์จะสนุกและได้ เรี ยนรู้ เรื่ องรำวมำกมำย แต่ยำมนี ้
นำงก็อดคิดถึงบ้ ำนไม่ได้ จริ ง ๆ หลังจำกคิดไม่นำนนัก เด็กน้ อยก็พยักหน้ ำพลำง
เดินกลับไปหำท่ำนตำและมองมำที่เหม่ยว่ำหรูอย่ำงรู้สกึ ผิด
“ถ้ ำเจ้ ำอยำกกลับก็กลับเถิด”
เมื่อเห็นสีหน้ ำเหงำหงอยของศิษย์รักแล้ ว เหม่ยว่ำนหรู ก็ได้ แต่ทอดถอน
ใจและคิดได้ ว่ำสุดท้ ำยแล้ วเด็กน้ อยก็จะต้ องกลับไปหำบิดำมำรดำของนำงอยู่ดี
ดังนันในเมื
้ ่อลูกศิษย์ตวั น้ อยได้ ตดั สินใจแล้ วผู้เป็ นอำจำรย์ก็ควรให้ กำรสนับสนุน
ทำให้ ในวันรุ่ งขึ ้นรถม้ ำและข้ ำวของเพื่อเดินทำงได้ ถกู ตระเตรี ยมเอำไว้ เพื่อให้ สอง
375 | Queenrabbit

ตำหลำนได้ ออกเดินทำงในทันที

หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ออกเดินทำงเพื่อกลับเมืองหลวง แต่ทว่ำระหว่ำงทำง
กลับเกิดเหตุกำรณ์ไม่คำดฝัน เพรำะเด็กตัวน้ อยดันเริ่ มมีฝันร้ ำยเข้ ำมำอีกแล้ ว
“ท่ำนตำ ทุกคนตำยหมดเลย ข้ ำก็ตำย เด็กที่เคยเห็นก็ตำย พวกผู้ใหญ่ก็
ตำย ข้ ำไม่อยำกเห็นมันแล้ ว!”
จิวจื่อตัวน้ อยสะดุ้งตื่นและผวำเข้ ำหำตำของนำงพลำงพูดด้ วยน ้ำเสียง
หวำดกลัว ตัง้ แต่ เ ริ่ ม เห็ น ฝั น ประหลำด ครั ง้ นี เ้ ป็ น ครั ง้ ที่ น่ำ กลัว ที่ สุด ถึ ง แม้ ว่ำ
เหตุกำรณ์ ในนันไม่
้ แน่ชัด แต่ภำพที่เห็นอย่ำงกระจัดกระจำยนันล้
้ วนชัดเจนเป็ น
อย่ำงยิ่ง
เพรำะเหตุนี ้แผนกำรเดินทำงไปเขำเหิงซำนจึงกลับมำ เพรำะว่ำฝั นที่น่ำ
กลัวเหล่ำนันตำมมำหลอกหลอนเป็
้ นบำงวันหลังจำกที่เด็กน้ อยเห็นมันในครำแรก
ทำให้ จิวจื่อน้ อยกลัวกำรนอนไปพักใหญ่เลยทีเดียว
วันเวลำผ่ำนไปหลังจำกรอนแรมนำนหลำยเดือน สองตำหลำนก็เดินทำง
มำถึงภูเขำเหิงซำนพร้ อมกับมีสมำชิกตัวน้ อยเพิ่มเข้ ำมำอีกสองคน
เด็กสองคนนี ้ถูกพบอยูใ่ นห้ องลับของบ้ ำนร้ ำงหลังหนึง่ แต่จะเรี ยกว่ำบ้ ำน
ร้ ำงก็ไม่ถกู เพรำะที่แห่งนันเคยเป็
้ นบ้ ำนของตระกูลฉีที่เคยมีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธ
ภพ แต่ไม่ร้ ู ว่ำเพรำะเหตุใดหรื อศัตรู คนไหนคัง่ แค้ นจนอดรนทนไม่ไหว พวกเขำจึง
ได้ ถกู ฆ่ำล้ ำงตระกูลจนเหลือรอดเพียงแค่เด็กน้ อยที่ถกู ซ่อนเอำไว้ สองคน
มู่เหวินหรงทอดถอนใจในโชคชะตำของตน ที่อำยุปูนนี ้แล้ วยังต้ องเลี ้ยง
เด็กตังสำมคนในเวลำเดี
้ ยวกัน โชคดีที่เด็กพวกนี ้ถูกฝึ กมำเป็ นอย่ำงดี ทำให้ พวก
 บุพเพเล่ห์รัก | 376

เขำเรี ยนรู้วิชำที่สอนได้ อย่ำงรวดเร็ ว

“พวกเจ้ ำรออยูต่ รงนี ้อย่ำพึง่ ไปไหน เข้ ำใจหรื อไม่”
เด็กทังสำมพยั
้ กหน้ ำอย่ำงพร้ อมเพรี ยง ผ่ำนไปสักพักจิวจื่อน้ อยก็มองไป
ยังเด็กที่ตนเก็บมำเลี ้ยงด้ วยดวงตำเป็ นประกำย
“เหม่ยฉี หย่งฉี ข้ ำจะไม่ต้องเห็นพวกมันอีกแล้ ว!”
ถึงแม้ ว่ำยำมนี ้ควำมฝั นเหล่ำนัน้ จะนำน ๆ ถึงมำที แต่หำกทำให้ หำยไป
ได้ ก็คงจะเป็ นเรื่ องดีไม่น้อยเลยทีเดียว ตอนแรกจิวจื่อตัวน้ อยก็หวำดกลัวสิ่งที่เห็น
อยู่เหมือนกัน แต่เมื่อเห็นแทบทุกวันอีกทังยั
้ งมีแต่ภำพไม่มีเสียงประกอบจึงทำให้
ควำมกลัวลดน้ อยถอยลง
อีกทังหลั
้ งจำกเดินทำงมำหลำยเดือนควำมฝันเหล่ำนันก็
้ ดเู ลือนรำงไปทุก
ที ทำให้ ยำมนี ้จะยังเห็นอยูก่ ็ได้ หรื อถ้ ำทำให้ มนั หำยไปก็คงจะดีไม่น้อยเช่นกัน
“เด็ก ๆ ตำมข้ ำมำทำงนี ้ พวกเรำจะพักอยูท่ ี่นี่สกั ระยะ”
หลังจำกได้ เข้ ำไปยังสถำนที่ลบั แล้ วพวกเขำก็พบว่ำสถำนที่แห่งนี ้ยังมีเด็ก
เหมือนพวกตนอยูม่ ำกมำยหลำยคนนัก และพวกเขำก็ได้ ร้ ูจกั เพื่อนและศัตรูเพิ่มอีก
หลำยคนเลยทีเดียว
จิวจื่อตัวน้ อยได้ ไปพบปรมำจำรย์หู เมื่อเขำได้ เห็นนำงก็ตรวจสอบอะไร
บำงอย่ำงก่อนจะพำไปฝึ กวิชำอย่ำงไม่พดู พร่ ำทำเพลงอันใด ตอนแรกนำงก็คิดว่ำ
สิง่ ที่เขำสอนจะเป็ นวิธีที่ทำให้ ฝันเหล่ำนันหำยไป
้ แต่ใช่ซะที่ไหน! นี่มนั ไม่ใช่วิชำตีน
ผีหรอกหรื อ!
หลัง จำกผ่ำนไปหนึ่งปี มู่เ หวิ น หรงและซ่ง จิ วจื่ อ ก็ ร้ ู ว่ำปรมำจำรย์ หูไม่
สำมำรถช่ ว ยเหลือ อะไรได้ ถึ ง แม้ ว่ำ จะได้ อ ะไรมำมำกมำยแต่ก ำรอยู่ที่ นี่ ก็ ผิ ด
377 | Queenrabbit

วัตถุประสงค์ของพวกตน สุดท้ ำยจึงได้ ตดั สินใจบอกลำท่ำนปรมำจำรย์

“วิชำนีน้ อกจำกเจ้ ำแล้ วก็ มี แค่เด็กอีกคนหนึ่งที่ฝึกสำเร็ จ เด็กคนนัน้ มี
พรสวรรค์เป็ นอย่ำงยิ่งแต่นำ่ เสียดำยที่เจ้ ำเด็กนัน่ ขี ้เกียจจึงฝึ กแค่วิชำนี ้ให้ เก่งเพื่อใช้
ในกำรหลบหนีเท่ำนัน้ หำกเจ้ ำเจอมันก็อย่ำลืมทักทำยซะล่ะ”
ปรมำจำรย์ หูไม่ได้ พูดลำอะไรมำกมำย แต่ก่อนที่พวกของมู่เหวินหรง
และซ่งจิวจื่อจะออกไป เขำก็นกึ อะไรบำงอย่ำงขึ ้นมำได้ ก่อนจะรัง้ พวกเขำเอำไว้
“ข้ ำมีอีกอย่ำงที่อยำกจะไหว้ วำนพวกเจ้ ำเสียหน่อย...”
ท่ำนปรมำจำรย์เล่ำว่ำวันนี ้มีเด็กคนหนึ่งต้ องออกไปทำภำรกิจ แต่ติดที่
เขำค่อนข้ ำง...ตรงไปตรงมำ ทุกคนในค่ำยล้ วนเป็ นกังวลว่ำเด็กคนนันจะอยู
้ ่รอด
ปลอดภัย กลับ มำได้ หรื อ ไม่ แต่เ ป็ น เพรำะกฎจึ งท ำให้ ไม่มี ใครสำมำรถออกไป
ช่วยเหลือเด็กคนนันได้
้
สุด ท้ ำ ยซ่ ง จิ ว จื่ อ ก็ เ ข้ ำ ใจและไปช่ ว ยเขำกลับ มำ และเมื่ อ เห็ น ว่ำ เขำ
บำดเจ็บสำหัสก็จะเก็บเขำกลับไปที่จวนด้ วย แต่ไม่ร้ ูวำ่ เพรำะเหตุผลอันใด สุดท้ ำย
เด็กคนนันก็
้ ติดเงื่อนไขอะไรบำงอย่ำงจึงไม่อำจนำเขำกลับไปด้ วยได้
ซ่ง จิ วจื่ อเข้ ำไปดูอ ำกำรของเด็ก คนนัน้ ก่อนจะออกเดิน ทำง สภำพน่ำ
อนำถเช่นนี ้จะอย่ำงไรก็ไม่อำจวำงใจได้ สดุ ท้ ำยเหม่ยฉีที่ตำมมำด้ วยก็อดถำมถึง
เหตุผลที่ไม่สำมำรถนำเขำกลับไปด้ วยได้
“คุณหนูเหตุใดเรำไม่เอำเจ้ ำนี่ไปด้ วยเล่ำ ถ้ ำเขำยังอยู่ที่นี่ต่ อไปเขำต้ อง
ตำยแน่”
ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจออกมำยืดยำว นำงก็พดู เช่นนี ้กับท่ำนตำ แต่ไม่ร้ ู ว่ำ
เด็กตรงหน้ ำติดเงื่อนไขในเรื่ องอะไร สุดท้ ำยจึงได้ แต่ปล่อยเขำไปให้ อยู่ในควำม
 บุพเพเล่ห์รัก | 378

ดูแลของที่นี่
“ข้ ำพำเขำไปด้ วยไม่ได้ เพรำะเขำมีเจ้ ำของแล้ ว แต่ในอนำคตหำกว่ำมี
โอกำสได้ พบกันอีกข้ ำอำจจะคิดอีกทีก็ได้ ”
ในคืนนันคณะเดิ
้ นทำงของสำมเด็กและหนึ่งคนแก่ก็ออกจำกค่ำยที่พวก
เขำคิดว่ำใช้ ฝึกกองกำลังบำงอย่ำงโดยไม่ได้ บอกลำผู้ใดนอกจำกปรมำจำรย์หู และ
มุง่ หน้ ำเดินทำงไปสูเ่ มืองหลวง...

คนทัง้ สี่เดินทำงรอนแรมไปอีกหลำยเดือน ระหว่ำงทำงได้ พบเจอผู้คน

มำกมำย แต่ผ้ ูที่ทำให้ พวกเขำประทับใจที่สดุ คงจะเป็ นองค์หญิ งเผ่ำเหมียวที่ไม่
เหมือนองค์หญิงเลยแม้ แต่น้อย
สตรี นำงนี ้เป็ นคนประหลำดที่ซง่ จิวจื่อเจอตอนเดินตลำดกลำงคืนในเมือง
เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง นำงเป็ นสตรี ที่หน้ ำตำสะสวยงดงำมจนทำให้ มีเหล่ำชำยจิตใจต่ำ
ทรำมคิดจะรุมรังแก
ซ่งจิวจื่อเห็นว่ำนำงกำลังจะเข้ ำตำจนจึงคิดจะเข้ ำไปช่วยเหลือ แต่สดุ ท้ ำย
ยังไม่ทนั จะได้ ก้ำวเข้ ำไปในระยะออกกระบวนท่ำ เหล่ำผู้ชำยข้ ำงหน้ ำก็พำกันล้ มลง
อย่ำงไม่มีสำเหตุกนั ทังสิ
้ ้น
และเป็ นเพรำะรู้ สึกถูกชะตำสตรี นำงนันจึ
้ งพำคณะเดินทำงเข้ ำไปเยี่ยม
เยียนยังเผ่ำเหมียวที่ทกุ คนเคยได้ ยินแต่คำเล่ำลือมำช้ ำนำน
“เด็กน้ อยเจ้ ำสนใจจะเลี ้ยงสักตัวหรื อไม่”
องค์หญิ งแห่งเผ่ำเหมียว หรื อ องค์หญิ งอวิ๋นซิ่ว พูดกับซ่งจิวจื่อที่กำลัง
มองไปยังสัตว์เลี ้ยงตัวน้ อยที่ทุกคนเคยได้ ยินแต่คำเล่ำลือตำไม่กระพริ บ เมื่อเห็น
379 | Queenrabbit

ขนำดและสีสนั ของมันแล้ วจิวจื่อตัวน้ อยก็กลืนน ้ำลำยด้ วยควำมหวำดกลัว ก่อนจะ

ส่ำยหัวอย่ำงเอำเป็ นเอำตำย
“พี่สำว ข้ ำไม่ค่อยถนัดเรื่ องเลี ้ยงดูเท่ำใดนัก อีกอย่ำงขนำดของพวกมันดู
อย่ำงไรก็ คงทำให้ ร้ ู สึกไม่สบำยตัว แค่ได้ เห็นพวกมันเป็ นบุญตำ พวกข้ ำก็พอใจ
แล้ ว”
เด็ ก อี ก สองคนที่ อ ยู่ข้ำงหลังซ่งจิ วจื่ อ ก็ มีส่ำยหัวอย่ำงเอำเป็ นเอำตำย
เช่นกัน แม้ กระทั่งท่ำนมู่ที่ปกติดูไม่ทุกข์ ร้อนเรื่ องอันใดจังต้ องกลืนนำ้ ลำยด้ ว ย
ใบหน้ ำซีดเซียว
“ไม่อยำกได้ อะไรเลยรึ ”
องค์ ห ญิ ง อวิ๋ นซิ่ วเลิก คิว้ มองคณะเดิ นทำงตรงหน้ ำ ก่ อนจะยิม้ น้ อ ย ๆ
ออกมำพลำงอธิ บำยสรรพคุณมำกมำยของหนอนคุณไสย เพื่อหลอกล่อเด็กน้ อย
ตรงหน้ ำให้ มำรับเลี ้ยงสัตว์ตวั น้ อยของนำง
“แล้ วตอนนี ้รู้สกึ อยำกได้ ขึ ้นมำหรื อยัง”
แน่ น อนว่ ำ จิ ว จื่ อ ตัว น้ อ ยยัง คงส่ำ ยหัว อย่ำ งเอำเป็ น เอำตำย นำงยิ ม้
ประจบประแจงสตรี ผ้ งู ดงำมตรงหน้ ำก่อนจะพูดจำพำทีด้วยเสียงดังฉะฉำนจนทุก
คนเริ่ มรู้สกึ อ่อนใจในควำมลืน่ ไหลของนำง
“แค่พี่สำวให้ ควำมรู้ อันแสนสำคัญเช่นนีก้ ็ถือว่ำเป็ นบุญของจิวจื่อแล้ ว
ควำมหวังดีของพี่สำวผู้งดงำมพวกข้ ำคงต้ องขอรับไว้ เพียงเท่ำนี ้ กำรที่พวกเรำได้ มี
โอกำสมำพบกันก็ถือว่ำเป็ นบุญวำสนำอย่ำงหนึ่ง ดังนันข้
้ ำขอคำรำวะท่ำนด้ วยน ้ำ
ชำจอกนี ้แทนก็แล้ วกัน”
จิวจื่อตัวน้ อยดื่มน ้ำชำตรงหน้ ำพลำงรู้ สึกเหมือนกับว่ำมีอะไรบำงอย่ำง
 บุพเพเล่ห์รัก | 380

ลื่นไหลลงไปในคอ เมื่อหันไปมองทำงสัตว์เลี ้ยงตัวน้ อยที่พี่สำวคนสวยนำมำให้ ดกู ็

ได้ รับรู้ ว่ำมันไม่อยู่เสียแล้ ว เด็กสำวค่อย ๆ หน้ ำซีดเหงื่อซึมพลำงหันไปทำงสตรี ที่
อยูต่ รงหน้ ำด้ วยแววตำเว้ ำวอน
“สงสัยมันจะติดใจเจ้ ำ ข้ ำยังไม่ทนั ได้ ทำอะไรมันก็กระโดดเข้ ำไปในถ้ วย
ชำของเจ้ ำเสียแล้ ว เด็กน้ อยเจ้ ำคงจะต้ องเลี ้ยงดูมนั เอำไว้ เสียแล้ ว ”
หลังจำกได้ ยินคำพูดขององค์หญิงอวิ๋นซิ่ว จิวจื่อตัวน้ อยก็ร้องไห้ จ้ำอย่ำง
ที่ไม่เคยเป็ นมำก่อน สุดท้ ำยเสียงร้ องไห้ อนั สะเทือนเลื่อนลัน่ ของนำงก็ทำให้ สตรี ผ้ ู
งดงำมยอมเอำเจ้ ำตัวนันออกมำ
้ และทุกคนจึงได้ ร้ ู ว่ำควำมจริ งแล้ วเด็กน้ อยนำงนี ้
กลัวสัตว์ที่กลม ๆ หยุน่ ๆ ไม่ร้ ูวำ่ ทำงไหนคือหัวทำงไหนคือหำงเป็ นที่สดุ
องค์หญิงอวิ๋นซิ่วถูกอกถูกใจที่ได้ แกล้ งเด็กน้ อยจนร้ องไห้ ไปยกใหญ่ แต่
สุดท้ ำยก็ให้ ของขวัญปลอบใจมำอีกหลำยอย่ำง อีก ทังยั
้ งจะสอนวิธีเอำสิ่งนี ้ออก
จำกร่ำงให้ เผื่อในอนำคตจะได้ ใช้ อีกด้ วย
เมื่อรู้ ว่ำจะได้ เรี ยนรู้ วิธีกำรเอำเจ้ ำตัวยืดหยุน่ นี ้ออกจำกร่ ำง จิวจื่อตัวน้ อย
ก็เลิกร้ องไห้ และวิ่งไปหำองค์หญิงอวิน๋ ซิ่วในทันที หลังจำกเรี ยนรู้อยูไ่ ม่กี่วนั นำงก็ฝ่ำ
ฟั นอุปสรรคควำมกลัวได้ สำเร็ จ และสำมำรถฝึ กให้ เสร็ จได้ ในเวลำไม่กี่เดือน
มีพบก็ต้องมีจำก หลังใช้ ชีวิตในเผ่ำเหมียวได้ หลำยเดือน คณะเดินทำง
ของเด็ กน้ อ ยผู้น่ำรั กก็ ถึงครำวจะต้ อ งลำจำก ถึ ง แม้ ว่ำ ช่วงเวลำที่ ได้ อยู่กับองค์
หญิ ง อวิ๋ นซิ่ วจะไม่น ำนนัก แต่น ำงก็ ได้ เรี ยนรู้ เรื่ อ งรำวหลำยอย่ำงมำกมำยเลย
ทีเดียว
“พวกเจ้ ำรู้ หรื อไม่ว่ำพี่อวิ๋นซิ่วเป็ นสตรี ตวั อย่ำงที่ดียิ่ง ข้ ำฟั งคำสอนของ
นำงมำหลำยอย่ำง แต่เรื่ องที่ชอบที่สดุ คงจะเป็ นคำสอนที่วำ่ หำกชมชอบใครและไม่
381 | Queenrabbit

ทำให้ ผ้ อู ื่นเดือดร้ อนก็ให้ เดินหน้ ำจนได้ เขำมำ และอย่ำได้ สนเรื่ องคำนินทำของผู้คน

ที่ไม่สำคัญกับพวกเรำ พวกเจ้ ำว่ำโตขึ ้นข้ ำจะเป็ นแบบนำงได้ หรื อไม่ อ้ อ แต่เว้ นเจ้ ำ
ตัวยืดหยุน่ หน้ ำตำหน้ ำเกลียดพวกนันออกไปนะ
้ เพรำะจะอย่ำงไรข้ ำก็ไม่มีวนั เลี ้ยง
พวกมันเอำไว้ ในตัวอย่ำงแน่นอน...”
ถึงแม้ วำ่ จะออกมำจำกเผ่ำเหมียวได้ สกั ระยะแล้ ว ซ่งจิวจื่อก็ยงั พูดถึงองค์
หญิ งอวิ๋นซิ่วไม่ยอมหยุด และคำสอนอันแปลกประหลำดเป็ นที่สดุ ก็ ทำให้ สองพี่
น้ องรวมถึงท่ำนมูต่ ้ องเดินสะดุดกันอยูห่ ลำยครัง้ หลำยครำ
สุดท้ ำยเหม่ยฉีและหย่งฉีก็เห็นว่ำคำสอนของสตรี ผ้ งู ดงำมถูกนำมำใช้ ใน
ยำมที่ซ่งจิวจื่อต้ องกลับไปอยูใ่ นจวนแม่ทพั พิชิตบูรพำและได้ ผล จนเด็กทังสองคน
้
ต่ำงยกย่องสตรี ที่สอนคุณหนูของพวกเขำมำ ว่ำนำงช่ำงเป็ นผู้มีควำมสำมำรถและ
คำดกำรณ์ลว่ งหน้ ำได้ ดีเสียจริ ง...
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 382

ตอนพิเศษ การออกเดินทางของเสีย่ วเป่า

ตังแต่
้ เปิ ดร้ ำนเปำจื่อมำ วันนี ้ชีวิตอันแสนเรี ยบง่ำยของเสี่ยวเป่ ำก็เข้ ำขัน้
วิกฤต เพรำะใบชำหลงจิ่งที่ชำวบ้ ำนชำวเมืองติดอกติดใจกันถ้ วนหน้ ำ กำลังจะ
หมดในไม่ช้ำ
ยำมนี เ้ ป็ น ช่วงเวลำที่ ซ่งจิ วจื่ อ กับ จำงหย่งสือกำลังพยำยำมมีบุตรกัน
อย่ำงสุดควำมสำมำรถ อีกทังเขำรู
้ ้ มำว่ำระยะทำงไปยังแหล่งขำยใบชำก็ไม่ไกล
เท่ำใดนัก สุดท้ ำยแล้ วเสี่ยวเป่ ำจึงตัดสินใจที่จะออกเดินทำงไปซื ้อใบชำด้ วยตัวคน
เดียว
“เจ้ ำกำลังจะไปไหนรึ ”
เถียนจิ ้งที่กำลังเตรี ยมตัวจะออกไปที่ร้ำนถำมขึ ้นด้ วยควำมสงสัย เพรำะ
ยำมนี เ้ ขำเห็ น เสี่ยวเป่ ำสะพำยย่ำมและเตรี ยมตัวออกจำกเรื อ นเหมือ นจะเดิน
ทำงไกลอย่ำงไรอย่ำงนัน้
“ข้ ำ ก ำลัง จะไปซือ้ ชำเพิ่ ม เดิ น ทำงไม่ไกลนัก สักสองสำมวัน ข้ ำก็ กลับ
มำแล้ ว”
เมื่อได้ ยินเช่นนันเถี
้ ยนจิ ้งก็เบิกตำกว้ ำงพลำงถำมเด็กหนุ่มอย่ำงกังวลใจ
383 | Queenrabbit

“แล้ วเจ้ ำจะไปกับใคร หย่งสือติดธุระสำคัญอยูไ่ ม่ใช่หรื อ!”

“...”
ควำมเงียบของเสี่ยวเป่ ำทำให้ เขำรู้ ทนั ทีวำ่ เด็กหนุ่มกำลังจะหนีเที่ยวเสีย
แล้ ว แต่ไหนแต่ไรมำเด็กคนนี ้ไม่ เคยเดินทำงผู้เดียวมำก่อน ดังนันเถี
้ ยนจิ ้งไม่ต้อง
คิดอันใดมำกมำยนักเพรำะเขำจะต้ องออกเดินทำงไปด้ วยอย่ำงแน่นอน
“เดี๋ยวข้ ำไปด้ วย!”
เมื่อได้ ยินเช่นนันเสี
้ ่ยวเป่ ำก็ถอนหำยใจอย่ำงเหนื่อยหน่ำย สุดท้ ำยก็เป็ น
เช่นเดิมอีกจนได้ หนทำงที่ต้องไปก็ไม่ได้ ไกลมำกมำย เขำจะออกเดิ นทำงคนเดียว
บ้ ำงไม่ได้ เลยหรื อไงกัน
“ท่ำนพ่อ ข้ ำไปเองได้ จำกที่ร้ ู มำแหล่งขำยชำอยู่ไม่ไกลจำกเมืองเท่ำใด
นัก หำกเดินทำงแบบไม่หยุดพักวันเดียวก็ไปถึงแล้ ว”
ครำแรกที่เปิ ดร้ ำนขำยชำก็เป็ นซ่งจิวจื่อที่คอยจัดกำรให้ แต่เมื่อเห็นว่ำ
นำงกำลังยุ่งเช่นนี ้ก็เป็ นโอกำสที่เขำจะได้ จัดกำรด้ วยตัวเอง โชคดีที่เคยเสำะหำ
แหล่งที่จะซื ้อชำเอำไว้ ตงแต่
ั ้ ก่อนจะเปิ ดร้ ำน และยังโชคดีอีกครัง้ ที่แหล่งนี ้ใช้ เวลำ
เดินทำงไปไม่นำน ทำให้ เขำรู้สกึ ได้ เลยว่ำงำนนี ้ช่ำงง่ำยดำยยิ่งนัก
แต่ด้วยควำมเป็ นห่วงเป็ นใยที่เถียนจิ ้งมีให้ เสี่ยวเป่ ำจนเข้ ำกระดูก ทำให้
ค ำพูด ของเด็ กหนุ่มถูกปล่อ ยผ่ำนเข้ ำหูซ้ำยทะลุหูขวำของเขำไปเรี ยบร้ อยแล้ ว
หลังจำกเก็บของอย่ำงไม่ลงั เล เถียนจิ ้งยังส่งจดหมำยไปให้ องค์ฮ่องเต้ เผื่อพระองค์
จะแวะมำแล้ วหำพวกเขำไม่เจออีกด้ วย
สองพ่อลูกแขวนป้ำยบอกผู้คนว่ำจะเปิ ดร้ ำนในอีกสำมวันหลังจำกนี ้ และ
เพื่อไม่ให้ เป็ นกำรเสียเวลำจึงตัดสินใจออกเดินทำงกันในทันที ซึ่งพวกเขำไม่ร้ ู เลย
 บุพเพเล่ห์รัก | 384

ว่ำกำรเดินทำงเล็ก ๆ ในครัง้ นี ้ จะทำให้ เสีย่ วเป่ ำได้ เปิ ดหูเปิ ดตำเรื่ องเกี่ยวกับพี่ชำย
ผู้ยิ่งใหญ่ของตนหลำยเรื่ องเลยทีเดียว...

หลังออกจำกประตูเมืองได้ ไม่นำนนัก สองพ่อลูกก็ได้ ยินข่ำวร้ ำยเกี่ยวกับ

คนที่ถกู เนรเทศของตระกูลจำงตลอดกำรเดินทำงอย่ำงไม่ขำดสำย
“เจ้ ำรู้ หรื อไม่ว่ำพวกนันตำยเรี
้ ยบ เห็นว่ำมีโจรป่ ำเข้ ำปล้ นโดยไม่สนว่ำ
เป็ นครอบครัวหรื อตระกูลของใครด้ วย”
“คนพวกนันโชคร้
้ ำยกันเองทังนั
้ น้ องค์ฮ่องเต้ ส้ อู ตุ ส่ำห์มีพระเมตตำไว้ ชีวติ
พวกมัน สงสัยควำมผิดที่เคยทำกันจะมำกเกินไป ผลกรรมจึงมำไวเช่นนี”้
“องค์ฮ่องเต้ ของพวกเรำก็ช่ำงจิตใจงดงำมยิ่งนัก ถึงแม้ ว่ำพวกมันจะไม่
รู้ จัก สำนึก ในบุญ คุณ และท ำผิ ด ต่ อ บ้ ำ นเมื อ ง พระองค์ ก็ ยัง ไม่ลืม เรื่ อ งควำมดี
ควำมชอบที่คนพวกนี ้เคยกระทำมำ”
“เฮ้ อ..แต่สดุ ท้ ำยพวกที่มีจิตใจชัว่ ร้ ำยก็หนีควำมตำยไม่พ้นอยูด่ ี จริ งอย่ำง
ที่เจ้ ำว่ำเพรำะมีแต่ก่อกรรมทำเข็ญสุดท้ ำยจึงได้ แต่กลำยเป็ นศพอย่ำงไร้ ที่กลบฝัง
...”
เสีย่ วเป่ ำตังใจฟั
้ งคำพูดของผู้คนเหล่ำนันอย่
้ ำงเงียบ ๆ ยำมนี ้เขำตระหนัก
ได้ แล้ วว่ำ เสด็จพี่ที่มีนิสยั ผิดแปลกในบำงครัง้ บำงครำนันมี
้ ควำมคิดที่แยบยลเป็ น
อย่ำงยิ่ง เพรำะควำมจริ งของเรื่ องนี ้ไม่ได้ เป็ นอย่ำงที่ชำวบ้ ำนเล่ำลือกันแม้ แต่น้อย

ย้อนกลับไปวันทีม่ ี ราชโองการให้จางหลีม่ ู่ถูกประหาร

หลังจากคุยกับจางหย่ งสื อเรี ยบร้ อยแล้ว เฟิ่ งหยางฮ่ องเต้ก็แวะไปหา
385 | Queenrabbit

น้องชายของพระองค์ ก่อนจะกลับเข้าวัง เมื ่อไปถึงก็เห็นเสีย่ วเป่ ากาลังนัง่ ดูแลแม่

แมวด้วยสภาพดูไม่ได้ และมี คราบสกปรกมากมายติ ดอยู่ตามตัวอีกด้วย
“เจ้าต้องดูแลมันถึงเพียงนีเ้ ชี ยวรึ เหตุใดจึ งไม่ยอมไปพักผ่อนให้ดีกนั ดูสิ
แม้แต่ผมยังพันกันจนยุ่งเหยิ งไปหมดแล้ว”
เฟิ่ งหยางฮ่ องเต้ขมวดคิ้ วมุ่นให้กับสภาพที ่ไม่ น่ามองของน้องชาย แต่
สุดท้ายก็ ได้แต่ทาใจพยายามไม่ มองไปยังผมที ่พนั กันเป็ นกระจุกอยู่บนหัวทุย ๆ
นัน้ และหันไปมองแม่แมวทีน่ อนพังพาบอยู่ในตะกร้าผ้าแทน
“หลังจากคลอดร่ างกายของมันก็ อ่อนแอมาก หากไม่ ดูแลให้ดีอาจจะ
ตายก็ เป็ นได้ ข้าไม่ อยากให้มนั ตายสุดท้ายจึ งได้แต่พยายามดูแลมันจนมี สภาพ
เช่นนี”้
เมื ่อเห็นสายตาของพี ่ชาย เสี ่ยวเป่ าก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่ ได้อาบน้ามา
สามวันแล้ว และด้วยความกระดากอายในความสกปรกของตน จึ งค่อย ๆ กระเถิ บ
ตนให้ออกห่างจากคนตรงหน้าให้มากทีส่ ดุ แทน
หลังจากยื นอยู่ในระยะห่างที ่น่าพอใจ เสีย่ วเป่ าก็พิจารณาท่าที ของชาย
ตรงหน้าที ่เพียงแค่มองก็รู้ว่าดูเคร่ งเครี ยดกว่าทุกวัน ซึ่ งสาเหตุนนั้ ก็ไม่ใช่เรื ่องอะไร
คงจะเป็ นเรื ่ อ งที ่ ใ ครต่ อ ใครต่ า งก็ เ ล่ า ขานกัน ในช่ ว งนี ้อ ย่ า งเรื ่ อ งของอัค รมหา
เสนาบดีจางนัน่ เอง
“ท่านเป็ นอย่างไรบ้าง”
คาถามของเสีย่ วเป่ าทาให้เฟิ่ งหยางฮ่ องเต้หยุดคิ ดเรื ่ องที ่ทาให้พระองค์
เคร่ งเครี ยด ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจว่าจะเอาใครขึ้นแทนจางหลีม่ ู่ดี แต่ยามนีบ้ า้ นเมื อง
ก็ถือว่าสงบสุขดีขึ้นในระดับหนึ่งแล้วไม่ใช่หรื อไงกัน
 บุพเพเล่ห์รัก | 386

เมื ่อเห็ นพี ่ชายของตนยังคงนิ่ งเงี ยบอยู่ แต่ ก็ดูไม่ ตึงเครี ยดเหมื อนก่ อน
หน้านี ้ เสีย่ วเป่ าก็ตดั สิ นใจถามเรื ่องทีต่ นเองสงสัยออกไปทันที
“เหตุใดท่านจึ งไม่สงั่ ประหารคนพวกนัน้ เสียให้หมดกันเล่า”
เมื ่อได้ยินคาถามจากน้องชาย เฟิ่ งหยางฮ่องเต้ก็ยิ้มพรายก่อนจะหันมา
ทาท่าเอามื อไพล่ไปด้านหลังดัง่ อาจารย์ ผูส้ ูงศักดิ์ กาลังสอนสัง่ ศิ ษย์ รักในเรื ่องทาง
โลกอย่างไรอย่างนัน้
“ยามนี ้ เ จ้ า อาจจะยัง ไม่ เ ข้ า ใจ แต่ ทุ ก อย่ า งที ่ ข้ า ท าไปย่ อ มต้ อ งให้
ผลตอบแทนทีค่ มุ้ ค่ากลับมาแน่นอน”
เมื ่อเห็นใบหน้าทีย่ งั คงงงงันของเสีย่ วเป่ า เฟิ่ งหยางฮ่องเต้ก็เลิ กทาท่าทาง
เช่นนัน้ และยิ้ มยิ งฟันพลางบอกเล่าความจริ งอย่างภาคภูมิใจในความฉลาดล้ าลึก
ของพระองค์เอง
“เจ้ า ไม่ ไ ด้ ยิ น ค าสรรเสริ ญในความเมตตากรุ ณ าของเราหรื อ หาก
ประชาชนต้องการผูป้ กครองทีม่ ี เมตตาธรรม เราก็จะเป็ นให้ แต่พวกทีถ่ ูกเนรเทศจะ
มี ชีวิตเป็ นเช่นไรหลังจากเดิ นทางออกไปก็ไม่มีใครมาสนใจกันแล้ว ”
หลังจากส่ายหัวน้อย ๆ ให้กับความเก่ งกาจและเข้าใจในราษฎรของ
พระองค์ เองเป็ นอย่างดี แล้ว เฟิ่ งหยางฮ่องเต้ก็ยกยิ้ มชัว่ ร้ายพลางกล่าวคาพูดทีช่ วั่
ร้ายยิ่ งกว่าออกมาว่า
“กว่ าคนเหล่ านัน้ จะเดิ นทางไปถึ ง ชายแดนอันแสนไกลก็ คงจะพบกับ
อุปสรรคมากมายเหลือคณานับ ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะโชคร้ายโดนโจรป่ าจับปล้น
ฆ่าชิ งทรัพย์ระหว่างทางก็เป็ นได้”
387 | Queenrabbit

และพวกเขำก็โดนโจรป่ ำฆ่ำตำยยกตระกูลจริ ง...

แน่นอนว่ำเรื่ องนี ้ต้ องมีเบื ้องลึกเบื ้องหลัง แต่จะเป็ นเช่นไรเขำก็ไม่อยำก
ฟั งและเอำมันมำเก็บไว้ ในสมอง พี่ชำยของเขำเป็ นถึงองค์ฮ่องเต้ ผ้ ยู ิ่งใหญ่ หำก
พระองค์ ไม่เด็ดขำดและมีเมตตำธรรมในยำมที่ ถูกที่ ควรแล้ วจะสำมำรถมัดใจ
ประชำชนได้ อ ย่ำงไรกัน ดัง นัน้ หำกพระองค์ อ ยำกจะท ำอะไรก็ ท ำไป ขอให้ ไม่
เดือดร้ อนไปถึงตัวพระองค์เองเขำก็พอใจแล้ ว
เสี่ยวเป่ ำและเถียนจิ ้งเดินทำงรอนแรมอยูห่ นึ่งวันก็มำถึงจุดหมำย ที่แห่ง
นีเ้ ป็ นแหล่งค้ ำขำยของหลำกหลำยประเภทที่เหล่ำพ่อค้ ำแม่ค้ำมำกมำยจำกทัว่
ดินแดนนำมำให้ เลือกสรร หลังจำกขบคิดกันอยู่สกั ครู่ พวกเขำก็ตดั สินใจที่จะไม่
แวะดูของอันใดและตรงไปยังร้ ำนฉำจิงอันเลือ่ งชื่อในเรื่ องชำทันที
แต่เมื่อไปถึงก็ พบว่ำประตู ร้ำนปิ ดอยู่ เสี่ยวเป่ ำจึงเดินสำรวจดูด้วยคิ ้ว
ขมวดมุน่ แต่เดินไปเดินมำได้ ไม่นำนนักก็มีแม่ค้ำถือหำบผักผ่ำนมำแวะทักเสียก่อน
“หนุม่ น้ อย ร้ ำนนันมั
้ นไม่เคยเปิ ดหรอกนะ”
ใช่ แ ล้ ว ! นำงอยู่ใ นที่ แ ห่งนี ม้ ำนำน แต่ไม่เ คยเห็ น ร้ ำนฉำจิ งเปิ ด ประตู
ต้ อนรับลูกค้ ำเลยแม้ แต่ครัง้ เดียว ที่ตรงนี ้เป็ นทำเลที่ดีที่สดุ แล้ ว แต่ไม่ร้ ูเพรำะเหตุใด
หลังจำกเจ้ ำของคนใหม่ซื ้อเอำไว้ เพื่อทำร้ ำนขำยชำก็ไม่มีใครเข้ ำมำซื ้อขำยกับร้ ำน
แห่งนี ้เลยสักคน
เมื่อได้ ยินเช่นนัน้ แล้ วเสี่ยวเป่ ำก็ได้ แต่หันหลังกลับด้ วยใบหน้ ำผิดหวัง
สงสัยกำรเดินทำงครัง้ นี ้คงจะเสียเที่ยวแล้ ว แต่ยงั ไม่ทนั จะก้ ำวออกไปไหนไกล ก็มี
เสี ย งประตูที่ ดูเ หมื อ นจะไม่ ไ ด้ เ ปิ ด มำนำนกับ เสี ย งเรี ย กจำกชำยผู้ห นึ่ ง ดัง ขึน้
เสียก่อน
 บุพเพเล่ห์รัก | 388

“คุณชำยท่ำนนี ้จะมำซื ้อชำอย่ำงนันหรื

้ อ ท่ำนสนใจจะแวะเวียนเข้ ำมำ
เยี่ยมชมร้ ำนของเรำก่อนหรื อไม่”
ชำยหนุ่มรู ปร่ ำงกำยำท่ำทำงทะมัดทะแมงที่ดอู ย่ำ งไรก็ไม่เหมือนคนขำย
ชำแต่วำ่ เหมือนทหำรเสียมำกกว่ำเรี ยกเสี่ยวเป่ ำที่กำลังเดินออกไปพลำงเปิ ดประตู
เอำไว้ อย่ำงพอดิบพอดี ภำพที่ปรำกฏออกมำเช่นนี ้ทำให้ แม่ค้ำหำบเร่ ที่กำลังคุยกับ
เด็กหนุม่ อยูถ่ ึงกับอ้ ำปำกค้ ำง
ร้ อยวันพันปี นำงไม่เคยเห็นประตูบำนนี ้เปิ ดออกแม้ แต่ครัง้ เดี ยว แต่เมื่อมี
เด็กหนุ่มหน้ ำตำดีแวะเวียนมำ เหตุใดพวกเจ้ ำจึงเปิ ดประตูอ้ำรั บเหมือนกับทำ
เช่นนันอยู
้ ท่ กุ เมื่อเชื่อวันกันเล่ำ!
เมื่อเห็นท่ำทำงอันแปลกประหลำดของแม่ค้ำหำบเร่เสีย่ วเป่ ำก็ไม่ได้ สนใจ
อันใดมำกมำย เขำเพียงแค่เดินตำมคนของร้ ำนฉำจิงเข้ ำไปข้ ำงในโดยที่ให้ เถีย นจิ ้ง
รออยูข่ ้ ำงนอกเพียงเท่ำนัน้
เมื่อเดินเข้ ำไปในร้ ำนเด็กหนุ่มก็สงั เกตมองภำยในจนทัว่ แต่เมื่อเห็นของ
ต้ องสงสัยชิ ้นหนึง่ เขำก็ร้ ูตวั แล้ วว่ำที่แห่งนี ้จะต้ องเป็ นของคนผู้นนอย่
ั ้ ำงแน่นอน
“เหตุใดเจ้ ำนำยของพวกท่ำนต้ องมำเปิ ดร้ ำนเช่นนี ้เล่ำ เขำมีเวลำว่ำงนัก
หรื อไงกัน”
คำพูดของเสี่ยวเป่ ำทำให้ ชำยที่เป็ นผู้รับรองถึงกับสะดุ้งสุดตัว เขำยังไม่
ทันแสดงพิรุธอะไรเหตุใดคุณชำยคนสำคัญจึงจับได้ ไวเช่นนี ้กันเล่ำ
เสี่ ย วเป่ ำเห็ น ท่ ำ ทำงของชำยตรงหน้ ำ ก็ ไ ม่ พูด อะไร เพี ย งแต่ ชี ไ้ ปยัง
ภำพวำดที่แขวนอยู่บนผนังอันห่ำงไกลเพียงเท่ำนัน้ ถึงแม้ ว่ำจะมีบทกลอนที่เขียน
สื่อถึงมังกรด้ วยลำยมืออันหนักแน่นสวยงำม ภำพที่ไม่ว่ำมองไปทำงไหนก็เหมือน
389 | Queenrabbit

ไส้ เดือนดินเช่นนี ้ จะอย่ำงไรก็เป็ นฝี พระหัตถ์ของพี่ชำยผู้ยิ่งใหญ่อย่ำงแน่นอน...

ยำมนีช้ ำยที่ต้องทำหน้ ำที่ต้อนรั บคุณชำยคนสำคัญกำลังคิดว่ำจะทำ

อย่ำงไรดี ไม่ร้ ู ว่ำเหตุใดคุณชำยท่ำนนี ้จึงฉลำดเฉลียวยิ่งนัก ยิ่งคิดเหงื่อเย็นเยียบก็
ไหลออกมำเต็มหลัง ควำมแตกตังแต่
้ ยงั ไม่เริ่ มเช่นนี ้จะทำให้ เขำโดนลงโทษหนักถึง
เพียงใดกัน!
แต่จะว่ำเขำก็ไม่ได้ เพรำะภำพวำดและลำยมืออันเป็ นเอกลักษณ์ ที่ถูก
เจ้ ำนำยสูงสุดบังคับให้ นำมำแขวนไว้ ซึง่ ภำพมังกือก็ไม่ใช่มงั กรก็ไม่เชิงเช่นนันหำก
้
ไม่ใช่คนที่สนิทถึงขันเคยเห็
้ นภำพวำดที่พระองค์ไม่ค่อยจะยอมวำด ก็คงจะไม่มี
ทำงพลำดถูกผู้คนรู้ได้ แน่นอนว่ำร้ ำนแห่งนี ้เป็ นของเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้
เสีย่ วเป่ ำได้ แต่ทอดถอนใจพลำงคิดว่ำพี่ชำยของตนคงจะว่ำงมำกเสียจริง
ยำมนี ้เขำรู้ แล้ วว่ำข่ำวเรื่ องแหล่งขำยชำที่ตนได้ มำเป็ นเรื่ องหลอกลวงทังสิ
้ ้น ทุกสิ่ง
ที่เขำเคยได้ ยินล้ วนเป็ นเรื่ องที่พระองค์ปัน้ แต่งขึ ้นมำ
ควำมจริ งแล้ วเสีย่ วเป่ ำก็เคยสงสัยว่ำเหตุใดร้ ำนฉำจิงจึงมีชำดีจำกทุกหน
แห่งเช่นนี ้ สุดท้ ำยแล้ วก็มีผ้ สู นับสนุนจำกแหล่งที่ดีที่สดุ อย่ำงวังหลวงนัน่ เอง
“ครัง้ หน้ ำไม่ต้องลำบำกเดินทำงมำเช่นนี ้หรอก จำกนี ้ไปหำกข้ ำขำดเหลือ
อะไรก็จะส่งใบสัง่ ของไปให้ พวกท่ำนหลังจำกนันก็
้ รบกวนพวกท่ำนช่วยเอำของมำ
ส่งที่ร้ำนก็พอ”
คำพูดของเสี่ยวเป่ ำทำให้ ชำยผู้นนหั
ั ้ นรี หนั ขวำงอย่ำงกระอักกระอ่วนใจ
แต่จะให้ เขำทำอย่ำงไรได้ เล่ำ หำกเอำเรื่ องนี ้กลับไปรำยงำน สุดท้ ำยคงไม่แคล้ ว
ต้ องโดยทรมำนเพรำะทำงำนพลำดอย่ำงแน่นอน
 บุพเพเล่ห์รัก | 390

“ท่ำนไม่ต้องกังวลว่ำจะโดนตำหนิหรื อลงโทษ ขอเพียงกลับไปรับของฝำก

ที่ข้ำเตรี ยมเอำไว้ แล้ วนำไปให้ เจ้ ำนำยสูงสุดของพวกท่ำน เขำก็จะหำยโกรธอีกทัง้
ยังไม่ถือสำหำควำมอีกด้ วย”
เสี่ ย วเป่ ำส่ำ ยหัว น้ อ ย ๆ ให้ กับ ท่ ำ ทำงเป็ น กัง วลจนเกิ น ควรของชำย
ตรงหน้ ำอย่ำงอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะเดินออกไปจำกร้ ำนพลำงคิดว่ำควำมรั กที่
พี่ชำยมีให้ ตนนันช่
้ ำงยิ่งใหญ่ยิ่งกว่ำบิดำผู้ให้ กำเนิดมำกมำยนัก ดังนันหำกเขำท
้ ำ
อะไรแล้ วสบำยใจก็ปล่อยให้ เขำทำไป ไม่ว่ำจะเปิ ดร้ ำนบังหน้ ำหรื อส่งชำจำกในวัง
ออกมำให้ ขอแค่เขำวำงแผนไว้ โดยไม่ให้ ตวั ของเขำเองเดือดร้ อนก็เป็ นพอ
“ไม่ได้ ของหรื อ”
เถียนจิ ้งเข้ ำไปถำมเสีย่ วเป่ ำที่เดินออกมำมือเปล่ำ เด็กหนุม่ ส่ำยหัวน้ อย ๆ
เพื่อปฏิเสธก่อนจะพำกันออกไปหำที่พกั สำหรับค่ำคืนที่กำลังจะมำถึง
ในวันนันเสี
้ ่ยวเป่ ำและเถียนจิ ้งเดินเที่ยวกันพลำงซื ้อของฝำกได้ มำกมำย
หลำยอย่ำง พวกเขำพักหนึง่ คืนก่อนจะออกเดินทำงกลับเมืองหลวงทันที
เมื่อกลับไปถึงที่ร้ำนก็ พบว่ำชำยที่ค้ ุนหน้ ำคุ้นตำยำมแวะไปร้ ำนฉำจิ ง
ได้ มำรออยู่เรี ยบร้ อยแล้ ว เพรำะเช่นนันเองของฝำกที
้ ่ตงอกตั
ั ้ งใจท
้ ำเอำไว้ จึงถูกส่ง
ต่อให้ พี่ชำยผู้ยิ่งใหญ่อย่ำงรวดเร็ ว
ของขวัญคงจะถูกอกถูกใจของคนที่ได้ รับเป็ นอย่ำงยิ่ง เพรำะหลังจำกกำร
เดินทำงสัน้ ๆ ในครั ง้ นัน้ เสี่ยวเป่ ำก็ ไม่ได้ ออกเดินทำงเพื่อหำซือ้ ใบชำอีกต่อไป
เนื่องจำกไม่ร้ ู ว่ำเพรำะเหตุใดใบชำที่พร่ องลงไปมักจะถูกเติมจนเต็มอย่ำงไม่ร้ ู เนื ้อ
รู้ตวั อยูท่ กุ เมื่อเชื่อวัน...
........................................
391 | Queenrabbit

ตอนพิเศษ ความรักของท่านรองแม่ทัพ
หลังจำกวันจัดงำนเลี ้ยงครบร้ อยวันของเด็กทังสอง
้ ทุกคนก็ร้ ู สึกว่ำท่ำน
รองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียนมีอำกำรแปลกไป เพรำะเขำมักจะนัง่ ถอนหำยใจด้ วยใบหน้ ำ
สบสนว้ ำวุน่ สลับกับรอยยิ ้มละมุนที่ผดุ ขึ ้นมำเป็ นครัง้ ครำว
“พ่อบ้ ำนฝูท่ำนรองแม่ทพั เป็ นอะไรไปหรื อเจ้ ำคะ ข้ ำเห็นท่ำนนัง่ ยิ ้มอยูค่ น
เดียวที่ศำลำริ มสระบัว แต่ไม่ร้ ู ว่ำเพรำะเหตุใดเมื่อเห็นรอยยิ ้มของท่ำนทีไรจึงรู้ สึก
ว่ำรอยยิ ้มนันน่
้ ำขนลุกแปลก ๆ”
สำวใช้ ตัวน้ อยที่ไม่ค่อยได้ เห็นหน้ ำค่ำตำของท่ำนรองแม่ทัพเท่ำใดนัก
เมื่อเห็นเขำมีท่ำทีไม่ปกติก็อดรู้ สกึ อยำกรู้ อยำกเห็นไม่ได้ สุดท้ ำยจึงเข้ ำไปเรี ยบ ๆ
เคียง ๆ ถำมพ่อบ้ ำนฝูที่แลดูร้ ูเรื่ องรู้ รำวมำกที่สดุ
“ท่ำนรองแม่ทพั กำลังอยู่ในช่วงสับสนว่ำจะเดินหน้ ำต่อไปหรื อจะหยุด
หัวใจตัวเองเอำไว้ ดี”
พ่อบ้ ำนฝูที่กำลังดูแลเรื่ องกำรจัดอำหำรมื ้อเย็น เมื่อเห็นสำวใช้ เข้ ำมำ
ถำมเรื่ อ งที่ ก ำลัง เป็ น ประเด็ น ด้ ว ยควำมอยำกรู้ อยำกเห็ น ก็ อ ดเล่ำ เรื่ อ งที่ ต น
คำดกำรณ์เอำไว้ ออกมำไม่ได้
 บุพเพเล่ห์รัก | 392

“สับสน? เดินหน้ ำ? หยุดหัวใจ? ท่ำนรองแม่ทพั มีความรักหรื อเจ้ ำคะ!”

คำบอกเล่ำของพ่อบ้ ำนฝูทำให้ สำวใช้ ตวั น้ อยถึงกับเบิกตำกว้ ำง ท่ำนรอง
แม่ทพั ผู้ไม่เคยมีแม้ แต่สำวอุ่นเตียงมำหลับนอนด้ วยผู้นนน่
ั ้ ะหรื อกำลังมีควำมรัก
เรื่ องนี ้ถือว่ำเป็ นเรื่ องใหญ่ที่จะทำให้ คนในจวน ไม่ส!ิ คนทังเมื
้ องหลวงต่ำงครึกครื น้
ตื่นเต้ นจนอยำกเห็นสตรี ผ้ โู ชคดีนำงนันอย่
้ ำงแน่นอน
“แล้ วใครคือสตรี ผ้ ทู ี่ได้ หวั ใจของท่ำนรองแม่ทพั ไปหรื อเจ้ ำคะ!”
สำวใช้ ตัวน้ อ ยไม่อำจหยุดควำมอยำกรู้ อยำกเห็ น ของตนได้ อีกต่อไป
เพรำะเรื่ องนี ้ถือว่ำเป็ นเรื่ องใหญ่ โชคดีจริ ง ๆ ที่ได้ อยูใ่ กล้ ๆ พ่อบ้ ำนฝูผ้ รู ับรู้เรื่ องรำว
อย่ำงรู้ลกึ รู้จริ ง
“รู้ แล้ วก็อย่ำเอ็ดไปล่ะ เจ้ ำจำคุณหนูตวั น้ อยที่เป็ นญำติห่ำง ๆ ของท่ำน
เถียนได้ หรื อไม่”
ยิ่งได้ พดู คุยพ่อบ้ ำนฝูก็ยิ่งรู้สกึ สนุก เพรำะตังแต่
้ คณ ุ หนูจิวจื่อออกเรื อนทุก
คนในจวนก็ เ ริ่ ม หัน ไปสนใจท่ำ นรองแม่ทัพ ว่ำ เมื่ อ ไหร่ จ ะลงหลัก ปั ก ฐำน และ
แต่งงำนอย่ำงมีควำมสุขกับเขำบ้ ำงเสียที ดังนัน้ เมื่อเห็นท่ำนมีอำกำรณ์ แปลก
ประหลำดเช่นนี ้ ทุกคนจึงแอบลุ้นอย่ำงยินดีและมีควำมหวังไม่ได้
“คุณหนูที่มำเยี่ยมเยียนท่ำนเถียนเมื่อไม่กี่วนั ก่อนน่ะหรื อเจ้ ำคะ”
“ใช่ หลังจำกได้ พบกับนำงในวันนัน้ ท่ำนรองแม่ทัพก็ มีอำกำรแปลก ๆ
เช่นนี ้อยู่ทกุ เมื่อเชื่อวัน จนทุกคนต่ำงลงควำมเห็นกันว่ำเป็ นเพรำะท่ำนตกหลุมรัก
สำวน้ อยนำงนี ้อย่ำงแน่นอน”
สำวใช้ ผ้ อู ยำกรู้ อยำกเห็นนึก ถึงสตรี ที่มีใบหน้ ำจิม้ ลิ ้มน่ำรักน่ำชังที่ท่ำน
เถียนพำมำให้ ทุกคนได้ ร้ ู จักเมื่อไม่กี่วนั ก่อน สำวน้ อยนำงนันเรี
้ ยบร้ อยอ่อนหวำน
393 | Queenrabbit

ตำมหลักพื ้นฐำนของสตรี ตวั อย่ำงที่ไม่คอ่ ยจะหำได้ ในจวนนี ้ แต่หำกนึกให้ ดีแล้ วก็

รู้สกึ ว่ำมีปัญหำอะไรบำงอย่ำงสะกิดใจขึ ้นมำเสียก่อน...
“นำงยังไม่ถึงวัยปั กปิ่ นเลยนะเจ้ ำคะ!”
ยำมนี ้ท่ำนรองแม่ทพั ก็อำยุล่วงเลยมำถึงยี่สิบสี่ปี คุณหนูผ้ นู ี ้ดูอย่ำงไรก็
น่ำจะยังอำยุเพียงแค่สบิ สำมสิบสี่ปีเท่ำนัน้ สำวใช้ ตวั น้ อยได้ แต่ทอดถอนใจ เพรำะ
จะอย่ำงไรเหล่ำบุรุษก็ล้วนเป็ นเช่นนี ้ ดูอย่ำงฮูหยินสี่สิ นำงยังมีอำยุห่ำงกับท่ำ นแม่
ทัพเกือบรอบ ดังนันหำกท่
้ ำนรองแม่ทพั จะชอบคนอำยุน้อยกว่ำย่อมไม่แปลก
แต่คณ
ุ หนูผ้ นู นยั
ั ้ งไม่โตเต็มวัยเลยไม่ใช่รึ! ไม่ว่ำจะเป็ นรู ปร่ำงหน้ ำตำล้ วน
เหมือนเด็กน้ อยมำกกว่ำสตรี แบบที่เหล่ำบุรุษชมชอบ ทรวดทรงองค์เอวล้ วนเป็ น
เส้ นตรงเหมือนไม้ กระดำน แล้ วท่ำนรองแม่ทพั ไปหลงรักนำงจำกส่วนใดกัน หรื อว่ำ
...รสนิยมของท่ำนรองแม่ทพั จะเป็ นสตรี ที่มีรูปร่ำงเช่นนี ้!
“ข้ ำว่ำเป็ นเพรำะเหตุผลนี ้แหละท่ำนรองแม่ทพั จึงดูกงั วลใจเช่นนัน”
้
พ่อบ้ ำนฝูก็พอเข้ ำใจในควำมคิดของสำวใช้ ตวั น้ อย เพรำะท่ำนรองแม่ทพั
ไม่เคยสนใจสตรี ที่ไหน แต่เหตุใดจึงมำหลงรักคุณหนูผ้ ยู งั ไม่ถึงวัยปั กปิ่ นได้ สุดท้ ำย
ทังสองก็
้ ได้ แต่สำ่ ยหัวให้ กนั ด้ วยควำมไม่เข้ ำใจในนำยของพวกตน และตระหนักได้
ว่ำเจ้ ำนำยของพวกเขำแต่ละคนล้ วนไม่มีใครธรรมดำเลยแม้ แต่ผ้ เู ดียว

ยำมนี ้ท่ำนรองแม่ทพั ผู้ที่กำลังเป็ นเจ้ ำของข่ำวลือลับ ๆ ภำยในจวนแม่ทพั

พิชิตบูรพำกำลังนัง่ ยิ ้มน้ อย ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็ นท่ำทีว้ำวุ่นไม่เข้ ำใจในตัวเอง ซึ่ง
เขำก็เป็ นเช่นนี ้มำตังแต่
้ วนั ที่จดั งำนเลี ้ยงให้ หลำนตัวน้ อยทังสองแล้
้ ว
“ข้ ำเป็ นอะไรไปกัน!”
 บุพเพเล่ห์รัก | 394

ซ่ง เฟิ งเสียนส่ำยหัวให้ กับตัวเองที่ นึกถึงคุณ หนูตัวน้ อ ยอย่ำงอดไม่ได้

ตลอดชีวิตที่ผ่ำนมำเขำคิดเสมอว่ำสตรี ที่ ดีนนจะต้
ั้ องเข้ มแข็งและมีควำมเป็ นผู้นำ
เสมอ เขำชอบสตรี แบบจื่อเอ๋อที่คอยปกป้องดูแลครอบครัวอย่ำงไม่เกรงกลัวว่ำศัตรู
จะเป็ นผู้ใด
ดังนันเมื
้ ่อเจอเหล่ำคุณหนูที่ผ้ อู ื่นหรื อแม่สื่อคอยแนะนำมำให้ จะอย่ำงไร
ก็ทำใจให้ ชอบสตรี เหล่ำนันไม่
้ ได้ สุดท้ ำยจึงได้ แต่ครองตัวเป็ นโสดอยูเ่ ช่นนี ้
ตอนแรกเขำเคยคิดว่ำหำกไม่เจอสตรี แบบจื่อเอ๋อแล้ วล่ะก็ เขำจะไม่มีวนั
สนใจใครอื่นอีกเด็ดขำด แต่ทว่ำเด็กสำวแสนฉลำดที่เขำได้ เจอในวันนันท
้ ำให้ ควำม
ตังมั
้ น่ ในใจต้ องสัน่ ครอน ถึงแม้ ว่ำนำงจะไม่เหมือนจื่อเอ๋อของเขำ แต่ก็มีเงำของ
ควำมเข้ มแข็งและกบฏน้ อย ๆ ที่คอยทำให้ เขำรู้ สึกคันยุบยิบในหัวใจได้ ทุก ที ที่
พูดคุยกัน
คุณ หนูตัว น้ อ ยมัก จะคอยสัง เกตท่ำ ที ข องทุก คนและปฏิ บัติ ต นอย่ ำ ง
อ่อนหวำน แต่ทว่ำแสแสร้ งได้ ไม่นำนก็โดนเขำแกล้ งจนต้ องแสดงตนออกมำอยู่
หลำยครัง้ หลำยครำ
เขำไม่ร้ ู ว่ำเพรำะเหตุใดนำงจึงมีนิสยั ระแวดระวังถึงเพียงนี ้ แต่สิ่ งที่ร้ ู เป็ น
อย่ำงดีคือท่ำทำงเช่นนี ้ทำให้ เขำอยำกจะพังหน้ ำกำกที่ไม่สมวัยของนำงออกไป
อย่ำงอดไม่ได้ สุดท้ ำยจึงได้ แต่นงั่ ทอดถอนใจในควำมคิดของตนที่วกกลับไปตรง
จุดที่ไม่ร้ ูวำ่ เหตุใดจึงสนใจนำง
“ไม่ได้ กำรแล้ ว!”
นั่งคิดอยู่ได้ อีกไม่นำน ท่ำนรองแม่ทัพก็ ตรงรี่ ออกไปจำกจวนทั นที ซึ่ง
ท่ำทำงเช่นนี ้ล้ วนทำให้ ผ้ คู นสงสัยกันว่ำเขำจะรี บร้ อนไปที่ใดหรื อไปหำใครกัน..
395 | Queenrabbit

ยำมนี ซ้ ่งเฟิ งเสียนก็ มำถึงที่ ห มำย เพรำะหลัง จำกจมอยู่กับตัวเองมำ

หลำยวัน สุดท้ ำยท่ำนรองแม่ทพั ก็ตดั สินใจไปหำตัวช่วย ซึ่งคนผู้นนก็
ั ้ ไม่ใช่ใครที่
ไหน แต่เป็ นขวัญใจของเหล่ำทหำรในค่ำยของแม่ทพั พิชิตบูรพำหรื อก็คือน้ องเขย
ของเขำนัน่ เอง
“พี่ภรรยำ นอกจำกชำแล้ วท่ำนอยำกทำนอย่ำงอื่นอีกหรื อไม่”
จำงหย่งสื่อเดินเข้ ำมำต้ อนรับท่ำนรองแม่ทพั ที่นำน ๆ ทีจะมำที่ร้ำนสัก
ครั ง้ ซึ่งเขำก็ ร้ ู สึกยินดีเป็ นอย่ำงยิ่งที่ท่ำนพี่ภรรยำผู้เกรี ยงไกร ออกใจจะมำสำน
สัมพันธ์ฉนั พี่น้องกับตน
“...”
ซ่งเฟิ งเสียนมองหน้ ำน้ องเขยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ ำมตนด้ วยควำมกระอัก
กระอ่วนใจ ด้ วยไม่ร้ ู ว่ำควรจะเริ่ มพูดเช่นไรออกมำดี เพรำะเอำจริ ง ๆ แล้ วเขำก็ไม่
เคยมีอำรมณ์ เช่นนี ้มำก่อน จึงได้ แต่จิบชำพลำงมองไปรอบร้ ำนและคิดหำวิธีพดู
เรื่ องที่ต้องกำรออกมำ
“เสี่ยวซีพึ่งออกไปซื ้อใบชำกับเสี่ยวเป่ ำได้ ไม่นำน หำกท่ำนอยำกพบนำง
คงต้ องรอค่อนข้ ำงนำนเลยทีเดียว”
เสีย งพูด ที่ ท ำลำยควำมเงี ย บของจำงหย่งสือ ทำให้ ซ่งเฟิ งเสียนถึงกับ
สำลักน ้ำชำที่กำลังจิบอยู่ด้วยควำมแตกตื่น เหตุใดเจ้ ำเด็กนี่จึงพูดเรื่ องของผู้อื่น
ด้ วยใบหน้ ำระรื่ นเช่นนันกั
้ นเล่ำ!
“จะอย่ำงไรข้ ำก็มีประสบกำรณ์ด้ำนให้ คำปรึกษำกับเหล่ำทหำรอยูห่ ลำย
ครัง้ หลำยครำ ทุกคนที่แวะเวียนมำล้ วนมีท่ำทีไม่ต่ำงกับพี่ภรรยำกันทังสิ
้ ้น ดังนัน้
 บุพเพเล่ห์รัก | 396

อย่ำได้ ตื่นตกใจไปหำกมีเรื่ องอันใดอยำกพูดก็พดู ออกมำเถิด”

จำงหย่งสือพูดอย่ำงเป็ นกำรเป็ นงำน รำวกับว่ำพวกเขำกำลังทำภำรกิจที่
ยิ่งใหญ่อยู่ ซึง่ ท่ำทีเหล่ำนันดู
้ จริ งจังกว่ำทุกครัง้ ที่ทำ่ นรองแม่ทพั เคยเห็นมำ สุดท้ ำย
ก็กลำยเป็ นว่ำไม่ร้ ูเพรำะเหตุใด จึงโดยน้ องเขยผู้จริ งจังหลอกล่อจนพูดเรื่ องที่อยู่ใน
ใจออกไปจนหมดสิ ้น
หลังจำกได้ ยินสิ่งที่ซ่งเฟิ งเสียนพูด จำงหย่ งสือก็ถอนหำยใจเสียยำวยืด
ออกมำจนท่ำนรองแม้ ทพั รู้ สึกหวัน่ ใจ เหตุใดต้ องทำท่ำหนักอกหนักใจเช่นนันกั
้ น
เล่ำ!
“หำกพี่ภรรยำสนใจเสี่ยวซีเช่นนัน้ หนทำงที่ต้องฝ่ ำฟั นจะค่อนข้ ำงยำก
และต้ องเหนื่อยมำกเพรำะผู้ปกครองของนำงเป็ นแน่ แต่ไม่เป็ นไร ไม่วำ่ จะเกิดเรื่ อง
อันใดขึ ้นข้ ำจะอยูเ่ คียงข้ ำงและช่วยเหลือท่ำนอย่ำงสุดควำมสำมำรถเอง!”
คำพูดของจำงหย่งสือทำให้ ท่ำนรองแม่ทพั ขมวดคิ ้วแน่นด้ วยควำมงงงัน
ผู้ปกครองของนำงนันก็
้ คือญำติของลุงเถียนไม่ใช่หรื อ เหตุใดเจ้ ำเด็กหย่งสือจึงทำ
รำวกับเขำเอำคอไปขึ ้นเขียงเตรี ยมตัวตำยเสียอย่ำงนันกั
้ น!

หลัง จำกปรึ ก ษำน้ อ งเขยของตนได้ ไ ม่ น ำน ท่ ำ นรองแม่ ทัพ ก็ จัด กำร

เดินหน้ ำเข้ ำหำเสีย่ วซีตำมประสำชำยชำติทหำรผู้ตรงไปตรงมำ
ถึงแม้ วำ่ จำงหย่งสือจะพูดด้ วยท่ำทำงเป็ นกังวลเช่นนัน้ แต่หนทำงไปสูฝ่ ั่ ง
ฝันของท่ำนรองแม่ทพั ก็แสนรำบรื่ น เพรำะลุงเถียนและเสีย่ วเป่ ำก็ไม่ได้ ขดั ขวำง อีก
ทังยั
้ งสนับสนุนด้ วยใบหน้ ำชื่นมื่นจนเขำอดสงสัยไม่ได้ วำ่ เพรำะเหตุใด น้ องเขยของ
ตนจึงพูดถึงอุปสรรคอย่ำงมัน่ อกมัน่ ใจเช่นนัน้
397 | Queenrabbit

หลังจำกสงสัยได้ ไม่นำนท่ำนรองแม่ทพั ผู้เกรี ยงไกรก็ได้ พบคำตอบอันน่ำ

พรั่นพรึ งเป็ นอย่ำงยิ่ง เพรำะสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ยำมนี ้ ทำให้ เขำต้ องหน้ ำเผือดสี
เพรำะควำมตื่นตะลึงซ ้ำแล้ วซ ้ำเล่ำ
“เจ้ ำกล้ ำดีอย่ำงไรจึงได้ หมำยตำน้ องสำวของเรำ! แล้ วเจ้ ำ! เหตุใดจึงไม่
ห้ ำมพวกเขำ น้ องของพวกเรำยังเด็กยิง่ นัก จะให้ นำงริ เริ่ มมีควำมรักได้ อย่ำงไรกัน!”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ พูดด้ วยควำมโกรธเกรี ย้ วต่อบุรุษทัง้ สองที่ นั่นจ๋ อ งอยู่
ตรงหน้ ำ คนหนึ่งก็เป็ นรองแม่ทพั ผู้เกรี ยงไกรที่เก่งกล้ ำถึงขันริ
้ อ่ำนขโมยหัวใจของ
น้ องสำวตัวน้ อยของพระองค์ อีกคนหนึ่งก็ คือน้ องชำยผู้เก่ง กำจ ที่ฉลำดถึง ขัน้
ปิ ดบังเรื่ องนี ้จนน้ องสำวที่เขำคอยดูแลเป็ นอย่ำงดีตกลงไปในหลุมพลำงของผู้ชำย
ตรงหน้ ำจนไม่อำจแก้ ไขได้
เสีย่ วซีหรื อองค์หญิงหลันซี เป็ นน้ องสำวคนเล็กที่พระองค์ส้ อู ตุ ส่ำห์ฟมู ฟัก
เลี ้ยงดูนำงไว้ ในวังอย่ำงรักใคร่ทะนุถนอม แต่เป็ นเพรำะเหตุสดุ วิสยั ที่โดนนำงจับได้
ว่ำกำลังจะหนีออกจำกวังมำพอดี สุดท้ ำยน้ องสำวผู้นี ้ก็ได้ ออกมำเที่ยวเล่นพักผ่อน
อยูน่ อกวังสักระยะสมใจ
วันนี ้พระองค์ตงใจมำรั
ั้ บนำงกลับ เพรำะเกรงว่ำจะโดนจับได้ เสียก่อน แต่
ไม่ว่ำจะหลอกล่อเช่นใด น้ องสำวของพระองค์ก็ไม่ยอมกลับเสียที สุดท้ ำยก็ได้ ร้ ู วำ่
เป็ น เพรำะเจ้ ำคนที่ กำลังคุกเข่ำอยู่ต รงนี ้ ที่ ล่อ ลวงน้ อ งสำวของพระองค์ เอำไว้
นัน่ เอง
“เสด็จพี่....เขำยังไม่ร้ ูเรื่ อง”
เสี่ ย วเป่ ำมองไปยัง เฟิ่ งหยำงฮ่ อ งเต้ ด้ ว ยควำมเหนื่ อ ยใจ ค ำพูด ของ
พระองค์ประโยคเดียวทำให้ ควำมลับที่พวกเขำสู้อตุ ส่ำห์พยำยำมปิ ดบังสถำนะของ
 บุพเพเล่ห์รัก | 398

พวกตนกับชำยที่คกุ เข่ำหน้ ำซีดอยูข่ ้ ำง ๆ ถูกเปิ ดเผยออกมำเสียแล้ ว

ฝ่ ำยซ่งเฟิ งเสียนที่ยำมนี ้ได้ รับรู้ ควำมจริ งหลำยเรื่ องเสียจนงงงวยไปหมด
ก ำลัง พยำยำมเรี ยบเรี ยงเหตุกำรณ์ ด้ วยควำมสำมสำรถในกำรประติด ประต่อ
เรื่ องรำวอันน้ อยนิดของตน
เจ้ ำเด็กลูกคนขำยซำลำเปำเป็ นน้ องชำยขององค์ฮอ่ งเต้ หรื อก็คืออ๋องน้ อย
ที่หำยสำบสูญไปผู้นนเชี
ั ้ ยวหรื อ! แล้ วเหตุใดองค์หญิงหลันซีที่ผ้ คู นเล่ำลือว่ำถูกองค์
ฮ่องเต้ เลี ้ยงดูดงั่ ไข่ในหินจึงกลำยเป็ นสตรี ที่เขำหวังจะหมันหมำย!
้ ถ้ ำอย่ำงนันลุ
้ ง
เถียนจะเป็ นใครอีกเล่ำ เขำก็คงเป็ นคนใหญ่คนโตอีกใช่หรื อไม่!
“ข้ ำ...กระหม่อม..”
ซ่งเฟิ งเสียนไม่ร้ ู จะพูดอย่ำงไรดี สุดท้ ำยจึงได้ แต่อ ้ำอึ ้งด้ วยใบหน้ ำเผือดสี
อยู่อย่ำงนัน้ ท่ำทำงของเขำทำให้ องค์ ฮ่องเต้ ร้ ู สึกขัดใจยิ่งนัก แต่เมื่ อมองไปยัง
น้ องสำวสุดที่รักที่กำลังยืนกดดันพระองค์อยู่นอกประตูแล้ วก็ ได้ แต่ถอนหำยใจ
ออกมำเสียยืดยำว ก่อนจะมีทำ่ ทียอมรับเรื่ องรำวอย่ำงง่ำยดำย
“หำกตังใจจริ
้ งก็พิสจู น์ตนซะ!”
หลังจำกฝำกคำพูดสุดท้ ำยเอำไว้ องค์ฮ่องเต้ ก็อ้ มุ น้ องสำวของตนออกไป
โดยไม่บอกกล่ำวในทันที ทิ ง้ ให้ รองแม่ทพั ซ่งนัง่ คิดอย่ำงงุนงงว่ำเขำควรจะพิสจู น์
ตนเช่นไรดี

ในขณะที่ ส องพี่ น้ อ งผู้สูง ศัก ดิ์ ก ำลัง เดิ น ทำงกลับ วัง ผู้เ ป็ น พี่ ก็ บ่ น ให้
น้ องสำวของพระองค์ฟังเสียยืดยำว สุดท้ ำยแล้ วพระองค์ก็อดถำมสิ่งที่น้องสำวได้
ตัดสินใจไปไม่ได้
399 | Queenrabbit

“เจ้ ำแน่ใจหรื อว่ำสนใจจะแต่งให้ เจ้ ำนัน่ ชำยที่มีนิสยั เช่นนันจะอย่

้ ำงไรก็
ไม่เหมำะกับเจ้ ำอย่ำงแน่นอน”
เฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ร้ ูจกั ทุกคนในตระกูลซ่งดี และพระองค์ก็ร้ ูวำ่ รองแม่ทพั ผู้นี ้
ติดซ่งจิวจื่อมำกมำยเพียงใด อีกทังยั
้ งมีข่ำวลือที่ถกู ปล่อยออกมำว่ำชำยผู้นี ้ถึงขัน้
พยำยำมหำเจ้ ำสำวที่มีนิสยั เหมือนน้ องสำวของตนจนแม่สื่อปวดเศียรเวียนเกล้ ำ
กันถ้ วนหน้ ำ แน่นอนว่ำทุกคนต้ องตระหนักได้ ว่ำสตรี เช่นนันจะไปหำได้
้ จำกที่ไหน
กัน
เมื่อคิดได้ เช่นนันก็
้ มองไปยังเสีย่ วซีที่อยูใ่ นอ้ อมกอด ก่อนจะคิดอย่ำงทอด
ถอนใจว่ำซ่งเฟิ งเสียนคงไม่ได้ มีรสนิยมชอมชอบเด็กกระมัง
“เขำเป็ นคนดีและซื่อตรง สตรี มำกมำยหมำยตำเขำเอำไว้ หำกได้ แต่งให้
เขำก็คงเหมือนกับได้ รับโชคดีอนั หำได้ ยำกยิ่งแล้ ว อีกอย่ำงหำกข้ ำยังอยูใ่ นวังต่อไป
ก็คงไม่แคล้ วโดนส่งตัวออกนอกวังเพื่อชำติบ้ำนเมืองอยูด่ ี”
คำพูดขององค์หญิงหลันซีทำให้ ผ้ เู ป็ นพี่ถึงกับย่นหน้ ำด้ วยควำมน้ อยอก
น้ อยใจก่อนจะพูดออกไปว่ำ “เจ้ ำคิดว่ำเรำจะทำเช่นนันหรื
้ อ”
องค์หญิงหลันซีสำ่ ยหน้ ำน้ อย ๆ ก่อนจะอธิบำยเหตุผลที่นำงต้ องพูดเช่นนี ้
นำงอยูใ่ นวังมำหลำยปี จึงรับรู้ได้ วำ่ จะต้ องมีเรื่ องเช่นนันเกิ
้ ดขึ ้นอย่ำงแน่นอน
“ไม่ใช่พระองค์ที่ทำ แต่เป็ นเพรำะสถำนกำรณ์ และควำมจำเป็ นที่จะบีบ
ให้ พวกเรำต้ องทำ ดังนันให้
้ ข้ำเป็ นฝั่ งเป็ นฝำเร็ วสักหน่อยดีหรื อไม่ เผื่อในอนำคต
เสด็จพี่จะได้ พบเหตุกำรณ์ที่ทำให้ พระองค์ต้องหนักอกหนักใจน้ อยลงได้ อีกเรื่ อง”
แน่นอนว่ำเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ จะต้ องเข้ ำใจน้ องสำวของพระองค์ ชีวิตของ
เชือ้ พระวงศ์ก็มกั จะเป็ นเช่นนี ้ วันดีคืนดีก็ไม่มีใครสำมำรถรับประกันได้ ว่ำจะอยู่
 บุพเพเล่ห์รัก | 400

อย่ำงสุขสบำยไปยันแก่ยนั เฒ่ำ ดูอย่ำงตัวเขำที่ต้องขึ ้นไปนัง่ อยู่บนบัลลังก์ อย่ำง

หมองเศร้ ำเพรำะผู้คนที่เอำแต่แก่งแย่งชิงดีและต้ องกำรอำนำจเป็ นตัวอย่ำงก็คงได้
“เจ้ ำ จะแต่ง กับ เขำเพรำะเหตุผลนี ร้ ึ ยัง มี ช ำยที่ ดี พ ร้ อมอี ก มำกมำยที่
เหมำะสมกับเจ้ ำมำกกว่ำเขำเสียอีก เจ้ ำอยำกจะลองเลือกดูหรื อไม่”
องค์หญิงหลันซีสำ่ ยหน้ ำปฏิเสธควำมหวังดีจำกพี่ชำยของตน ก่อนจะพูด
ประโยคที่เหนือควำมคำดหมำยเสียจนทำให้ คนที่อ้ มุ นำงอยู่ถึงกับสะดุดจนเกื อบ
ตกหลังคำกันเลยทีเดียว
“ข้ ำอยำกแต่งกับพี่เฟิ งเสียนเพรำะ...เขาบอกว่ ารั กแรกของเขาก็คือ
ข้ า”
หลังพูดจบ องค์หญิ งหลันซีก็ซบหน้ ำลงบนอกของเฟิ่ งหยำงฮ่องเต้ ด้วย
ควำมเขินอำย โดยไม่ได้ สงั เกตุเลยว่ำใบหน้ ำของคนที่อ้ ุมตนอยู่นนั ้ จะบิดเบี ้ยว
มำกมำยเพียงใด
ต้ องมีความกล้ าแค่ ไหนจึงจะพูดประโยคน่ าคลื่นไส้ เช่ นนั้นออกมา
ได้ กัน!

ซ่งเฟิ งเสียนใช้ เวลำพิสจู น์ตนถึงสำมปี จนยำมนี ้ผู้คนต่ำงเรี ยกขำนเขำ

ด้ วยสมญำนำมอันสะเทือนเลื่อนลัน่ ที่เจ้ ำตัวได้ ฟังแล้ วต้ องหันหน้ ำหนีอย่ำง ‘ท่ำน
รองแม่ทพั ผู้คลัง่ รัก’ นี ้กันแทบทังเมื
้ อง
สำเหตุที่ทุกคนเรี ยกเขำเช่นนันเป็
้ นเพรำะเหตุกำรณ์ อันแสนยิ่งใหญ่ ใน
ท้ อ งพระโรงเมื่ อ สำมปี ก่ อ น ที่ อ ยู่ ๆ ท่ำ นรองแม่ทัพ ก็ พุ่ง พรวดเข้ ำ ไปขอสมรส
พระรำชทำนระหว่ำงเขำกับองค์หญิ งหลันซีที่ถกู เลี ้ยงดูฟูมฟั กดัง่ ไข่ในหินขององค์
401 | Queenrabbit

ฮ่องเต้ โดยไม่คิดเลยว่ำนำงพึง่ อำยุเพียงสิบสำมปี เท่ำนัน้ !

ควำมรั กอย่ำงไม่มีที่มำที่ไปของท่ำนรองแม่ทัพทำให้ ทุกคนต่ำงพำกัน
งุนงง เพรำะไม่มีใครรู้ เลยว่ำเขำไปพบรักกับองค์หญิงหลันซีได้ อย่ำงไร แต่สิ่งที่ทำ
ให้ พวกเขำงงงวยจนถึงขีดสุดก็ต้องเป็ นคำตอบตกลงของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ พระองค์ให้
เวลำท่ำนรองแม่ทพั พิสจู น์ตนถึงสำมปี แต่ทุกคนล้ วนดีว่ำที่ท่ำนรองแม่ทพั ต้ องใช้
เวลำเนิ่นนำนเช่นนี ้เป็ นเพรำะอำยุขององค์หญิงหลันซียงั ไม่ถึงวัยออกเรื อน
“เหตุใดพวกเขำต้ องเรี ยกข้ ำเช่นนันด้
้ วย!”
ซ่งเฟิ งเสียนกำลังหัวฟั ดหัวเหวี่ยงอยูก่ บั ซ่งจิวจื่อที่ถกู ชำวบ้ ำนร้ ำนตลำด
เรี ยกว่ำคนคลัง่ รัก ท่ำทีปัน้ ปึ งด้ วยใบหน้ ำบึ ้งตึงเช่นนี ้ของเขำดูนำ่ ขบขันยิ่งนัก
ยำมนี ้ท่ำนรองแม่ทพั ถูกสัง่ พักไม่ให้ ออกรบจนกว่ำจะแต่งงำน สำเหตุเป็ น
เพรำะว่ำช่วงสำมปี มำนี ้ ท่ำนรองแม่ทพั ต้ องกำรพิสจู น์ตนจึงวิ่งชนทุกสนำมรบที่มี
ซึ่ ง ผลตอบรั บ ก็ ดี เ หลื อ หลำยคณำนับ เพรำะเขำชนะศึ ก และได้ รั บ ค ำยกย่อ ง
สรรเสริ ญเสียจนเกินหน้ ำเกินตำบิดำของตนเลยทีเดียว
แต่ไม่ร้ ูวำ่ เป็ นเพรำะเหตุใด ในพักหลัง ๆ มำนี ้เมื่อท่ำนรองแม่ทพั ออกรบที
ไรก็ มักจะได้ รับบำดเจ็ บไม่มำกก็น้อยกลับมำทุกที ทัง้ ๆ ที่ก่อนหน้ ำนีเ้ ขำมีวิชำ
หลบหนีที่ใคร ๆ ก็ไม่อำจต่อกรได้ จนรับประกันได้ ว่ำเขำไม่มีทำงได้ รับบำดเจ็ บ
หนักกลับมำอย่ำงแน่นอน
ซ่งจิ วจื่ อมองไปยังพี่ชำยของตนที่กำลังพักผ่อนอยู่บนเตียงด้ วยควำม
เหนื่อยใจก่อนจะจิ ้มเบำ ๆ บนแผลที่ไม่ใช่แผลอย่ำงหมัน่ ไส้ ในท่ำทีแสแสร้ งของเขำ
“เพรำะท่ำนเป็ นเช่นนีอ้ ย่ำงไรเล่ำ มีอย่ำงที่ไหนมำแกล้ งบำดเจ็ บหลัง
ออกไปทุกครั ง้ เพื่อแลกกับกำรให้ เสี่ยวซีออกมำเยี่ยมเยียน แม้ แต่ตอนที่ออกไป
 บุพเพเล่ห์รัก | 402

จัดกำรโจรป่ ำท่ำนยังกล้ ำบำดเจ็บมำกกว่ำทหำรที่ลงสนำมจริ งเสียอีก สมควรแล้ ว

ที่ทกุ คนต่ำงเรี ยกท่ำนว่ำเป็ นคนคลัง่ รัก”
แน่นอนว่ำวิธีเรี ยกร้ องควำมสนใจของท่ำนรองแม่ ทัพถูกทุกคนนินทำ
อย่ำงลับ ๆ กันไปทัว่ ซึง่ กว่ำเขำจะรู้ตวั ก็ถกู เรี ยกเช่นนันไปจนแก้
้ ไขไม่ได้ แล้ ว
“แล้ ว จะให้ ข้ ำ ท ำเช่ น ไรเล่ำ หำกข้ ำ ไม่ เ อำควำมดี ค วำมชอบที่ ได้ ม ำ
ทังหมดแลกกั
้ บกำรได้ พบซีเอ๋อ ก็ไม่ร้ ูวำ่ เมื่อไหร่ถึงจะมีโอกำสได้ เจอนำงสักที”
เสียงตอบอ้ อมแอ้ มของท่ำนรองแม่ทพั ทำให้ ซ่งจิวจื่อถอนหำยใจเสียยืด
ยำว ผู้คนในเมืองต่ำงเล่ำลือกันว่ำควำมดีควำมชอบในช่วงสำมปี ที่ผ่ำนมำของซ่ง
เฟิ งเสียนสำมำรถทำให้ ตำแหน่งของเขำเปลีย่ นไปเป็ นแม่ทพั ได้ อย่ำงแน่นอน
แต่น่ำเสียดำยที่เขำกลำยเป็ นบุรุษคลัง่ รักไปเสียก่อน ควำมดีควำมชอบ
ทังหมดที
้ ่มีจึงถูกเปลีย่ นเป็ นโอกำสที่จะได้ พบกับองค์หญิงหลันซีจนหมดสิ ้น
ควำมทุ่มเทของท่ำนรองแม่ทพั ทำให้ ทกุ คนถึงกับส่ำยหน้ ำ แต่ไม่ร้ ู เพรำะ
เหตุใดเหล่ำสตรี หลำย ๆ คนต่ำงคิดว่ำ หำกสำมีหรื อคนรั กของตนทำเพื่อ พวก
นำงแบบท่ำนรองแม่ทพั คงจะรู้ สึกดีกับควำมภำคภูมิใจที่ได้ เป็ นสตรี ผ้ โู ชคดีเ ช่น
องค์หญิงหลันซีเป็ นแน่...
........................................
403 | Queenrabbit

ตอนพิเศษ ภารกิจการเดินตลาดของฝาแฝด
วันเวลำผ่ำนพ้ นไปอย่ำงรวดเร็ ว และแล้ ววันแต่งงำนของซ่งจิวจื่อก็มำถึง
ยำมนี ้ทัว่ จวนแม่ทพั พิชิตบูรพำล้ วนตกแต่งด้ วยโคมและผ้ ำสีแดง ทุกคนในจวนต่ำง
เตรี ยมตัวซักซ้ อมบทบำทของตนก่อนจะถึงเวลำอย่ำงตังอกตั
้ งใจ ้ แม้ แต่ฮูหยินรอง
ฮุ่ยเหลียนก็ยงั แสดงสีหน้ ำกดดันไม่มนั่ ใจอยูห่ ลำยส่วน
ซ่งจิวจื่อในชุดเจ้ ำสำวสีแดงกำลังนัง่ จิบชำดูควำมวุ่นวำยตรงหน้ ำด้ วย
ท่ำทำงสงบนิ่ง นำงเห็นแม่รองเดินวนไปวนมำก่อนจะมองไปบนฟ้ำและสวดภำวนำ
อยูห่ ลำยรอบก็ได้ แต่จนใจ
“แม่รองหยุดเดินได้ หรื อไม่ ข้ ำรู้สกึ เวียนหัวไปหมดแล้ ว”
ช่วงหลำยวันที่ผ่ำนมำยำมฮูหยินรองได้ ใช้ เวลำร่ วมกับซ่งจิวจื่อ นำงก็ได้
รั บ รู้ ว่ ำ จวนแห่ ง นี ต้ ้ อ งเผชิ ญ กับ อัน ตรำยมำกมำยขนำดไหน หำกไม่ใ ช่ เ พรำะ
ชื่อเสียงของควำมโฉด ชัว่ ไร้ ยำงอำยที่ซง่ จิวจื่อสร้ ำงขึ ้นแล้ วละก็ ชีวิตของพวกนำง
ล้ วนต้ องตกอยูใ่ นอันตรำยหลำยครัง้ หลำยครำแล้ ว
แต่กว่ำจะได้ ร้ ู ควำมจริ งก็สำยไปเสียแล้ ว ช่วงเวลำที่ผ่ำนมำนำงใช้ ชีวิต
อย่ำงสุขสบำยภำยใต้ ปีกของคนอื่นโดยที่ไม่ได้ รับรู้อะไรเลย แต่เมื่อต้ องมำรับหน้ ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 404

ที่นี ้เสียเองและได้ รับรู้ แรงกดดันอันมำกมำยนันก็

้ พำนอยำกจะล่มงำนแต่งนี ้เสียให้
มันรู้แล้ วรู้รอด
“เจ้ ำจะแต่งออกจริ ง ๆ รึ จะทิ ้งจวนเรำไปแบบนี ้ได้ อย่ำงไร ให้ เขำแต่งเข้ ำ
ดีหรื อไม่ ไม่ได้ กำร! แม่จะลองไปคุยกับบิดำของเจ้ ำดู” ถึงแม้ จะรู้วำ่ สำยไปแล้ วนำง
ก็ยงั คงอยำกจะมีควำมหวังที่จะดึงซ่งจิวจื่อเก็บไว้ ที่จวนต่อไป
“ท่ำนอย่ำได้ กงั วล ข้ ำรู้ ว่ำท่ำนดูแลจวนของเรำได้ แต่หำกมีปัญหำอะไรก็
ไปติดต่อคนที่ข้ำบอกเอำไว้ เดี๋ยวพวกเขำจะแจ้ งข้ ำเอง”
ยังไม่ทนั พูดคุยกันจบเสียงประทัดก็ดงั ขึ ้นพร้ อมกับคนวิ่งมำแจ้ งว่ำขบวน
รับเจ้ ำสำวมำถึงแล้ ว ฮูหยินรองจึงต้ องรี บนำผ้ ำคลุมหน้ ำ สีแดงผืนบำงขึ ้นมำคลุม
หน้ ำให้ ซง่ จิวจื่อก่อนจะพำกันไปต้ อนรับคนจำกจวนอัครมหำเสนำบดีจำง
ที่หน้ ำจวนมีชำวบ้ ำนชำวเมืองมำรวมตัวกันเป็ นจำนวนมำก เพื่อเป็ นสักขี
พยำนให้ งำนแต่งของสตรี ที่มีชื่อเสียงที่สดุ ในแว่นแคว้ น ท่ำมกลำงผู้คนมำกมำยมี
ขบวนรับเจ้ ำสำวที่ดูยิ่งใหญ่สมฐำนะของจวนอัครมหำเสนำบดีจำงอยู่ ในขบวน
ประกอบด้ วยเกีย้ วตกแต่งด้ วยผ้ ำสีแดงขนำดแปดคนหำม ผู้ติดตำมจำนวนหนึ่ง
และม้ ำนำขบวนที่...ปรำศจำกคนนัง่ !
ทุกคนต่ำงงงงวยกันทังสิ
้ ้นว่ำเหตุใดม้ ำนำขบวนที่ปกติต้องมีเจ้ ำบ่ำวอยู่
บนนันจึ
้ งว่ำงเปล่ำ แต่ยงั ไม่ทนั ได้ คิดอะไรมำกมำยก็มีร่ำงบุรุษในชุดสีแดงผู้หนึง่ พุง่
ออกมำจำกในเกี ้ยวตรงไปทำงซ่งจิวจื่อด้ วยควำมรวดเร็ ว
“ภรรยำ!”
จำงหย่งสือหยุดวิ่งก่อนจะถึงตัวของซ่งจิวจื่อ เขำดี ใจที่จะได้ พบภรรยำ
ของตนเมื่อรู้ ว่ำนำงมำถึงเขำจึงรี บวิ่งเข้ ำไปหำทันที แต่พอได้ พบจริ ง ๆ แล้ วกลับ
405 | Queenrabbit

รู้สกึ ทำตัวไม่ถกู จึงได้ แต่ยืนหันรี หนั ขวำงมือไม้ เปะปะไปหมดอย่ำงน่ำขบขัน

แม้ ว่ำ ซ่ง จิ ว จื่ อ จะมี ผ้ำ สีแ ดงบดบัง ใบหน้ ำ อยู่แ ต่น ำงก็ ยัง พอมองเห็ น
ท่ำทำงของชำยตรงหน้ ำได้ นำงรวบมือที่ขยับไปมำไร้ ทิศทำงของเขำมำลูบเบำ ๆ
พลำงถำมด้ วยน ้ำเสียงขบขันว่ำ
“หย่งสือเหตุใดเจ้ ำจึงไปอยูใ่ นเกี ้ยวได้ เล่ำ”
“พวกเขำบอกว่ำหำกอยำกมำหำท่ำนจะต้ องขี่ม้ำ แต่ข้ำขี่ม้ำไม่เก่งพอมำ
ได้ ครึ่ งทำงก็ตกลงมำ พอจะเดินมำข้ ำก็เดิน เร็ วเกินไปพวกเขำก็เลยให้ ข้ำเข้ ำไปนัง่
ในเกี ้ยวแทน ดูส!ิ แขนข้ ำมีแผลด้ วยเจ็บมำก ๆ เลย”
จำงหย่งสือรี บบอกซ่งจิวจื่ออย่ำงรี บร้ อนด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ เป็ นเพรำะ
ช่วงเวลำหลำยวันมำนี ้พวกเขำไม่ได้ พบหน้ ำกัน เลยได้ แต่อ่ำนจดหมำยที่ซ่งจิวจื่อ
ส่งมำเท่ำนัน้ ชำยหนุ่มจึงดูกระตือรื อร้ นเป็ นพิเศษ ถึงแม้ ท่ำทำงกำรพูดจะเหมื อน
เด็กและดูแปลกประหลำดยิ่งนัก แต่เมื่อเขำเป็ นคนทำกลับดูลงตัวเสียจนผู้คนรอบ
ด้ ำนต้ องมองดูอย่ำงเพลิดเพลิน
“โอ้ เป็ นแผลจริ ง ๆ ด้ วย ไปทำแผลกันก่อนเถิดเดี๋ยวค่อยออกไปกันก็ได้ ”
“ไม่ ไม่ต้อง ข้ ำเป็ นผู้ชำยเป็ นแผลแค่นี ้ต้ องอดทน แต่วำ่ ..ถ้ ำภรรยำเป่ ำให้
ย่อมต้ องทนได้ นำนยิ่งกว่ำ”
ซ่งจิวจื่ออดหัวเรำะออกมำไม่ได้ นำงก้ มลงไปตรงที่เป็ นแผลเล็ก ๆ นัน่
ก่อนจะเป่ ำเบำ ๆ จนผ้ ำคลุมหน้ ำปลิวน้ อย ๆ สองสำมที นำงเห็นแผลที่เล็กจนไม่ร้ ู
จะเล็กยังไงนัน่ แล้ วก็อดหัวเรำะอีกครัง้ ไม่ได้ สิ่งนี ้เรี ยกว่ำกำรอ้ อนใช่หรื อไม่ ต่อไป
หำกให้ เขำอ้ อนบ่อย ๆ คงจะดีตอ่ ใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“แบบนี ้ใช้ ได้ หรื อไม่”
 บุพเพเล่ห์รัก | 406

“ใช้ ได้ แล้ ว ๆ ข้ ำหำยเจ็บเป็ นปลิดทิ ้งเลย”

ท่ำทำงของจำงหย่งสือทำให้ เหล่ำสตรี ที่อยู่รอบด้ ำนต่ำงรู้ สึกเหมือนถูก
ปลุกควำมเป็ นมำรดำในตัวขึ ้น สตรี ทกุ นำงแทบจะถลำเข้ ำไปเป่ ำแผลแทนซ่งจิวจื่อ
เสียแล้ ว หำกไม่ติดที่ว่ำควำมหวำดกลัวในตัวของซ่งจิวจื่อฝั งแน่นในจิตใต้ สำนึก
เสียจนไม่อำจขัดขืนได้
เมื่อมีคนชอบย่อมต้ องมีคนเกลียด หำกสตรี ทกุ คนในที่นี ้ชอบจำงหย่งสือ
แน่นอนว่ำบุรุษทุกผู้ก็ต้องเกลียดเขำกันทังสิ
้ ้น โดยเฉพำะบุรุษผู้หนึ่ง ที่ยืนหน้ ำตำ
ถมึง ทึง อยู่ไม่ไกลจำกทัง้ สองคนเท่ำ ใดนัก ไอสั ง หำรค่อ ย ๆ เข้ ม ข้ น ขึน้ จนผู้คน
รอบตัวเขำเริ่ มถอยห่ำง
รองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียน พี่ชำยของเจ้ ำสำวได้ แต่ขบเขี ้ยวเคี ้ยวฟั นมองดู
ภำพน่ำ คลื่น ไส้ ต รงหน้ ำ จิ ว จื่ อ ของเขำต้ อ งแต่ง งำนกับ ไอ้ ปั ญ ญำอ่อ นผู้นีง้ ัน้ รึ !
เกินไปแล้ ว นี่มนั เกินไปแล้ ว ตังแต่
้ น้องสำวของเขำลืมตำมำบนโลกใบนี น้ ำงยังไม่
เคยอ่อนโยนกับเขำขนำดนี ้เลย แล้ วชำยผู้นี ้มันคือใครถึงกล้ ำขอให้ จิวจื่อทำเรื่ อง
พรรณนัน!
้
ตูม!!
เสียงกระแทกสะเทือนเลื่อนลัน่ ดังขึ ้นท่ำมกลำงผู้คนมำกมำย แต่เมื่อหัน
ไปดูก็เห็นกำแพงเป็ นรูพร้ อมกับรองแม่ทพั ซ่งที่ยืนเลือดอำบมือด้ วยรอยยิ ้มน่ำกลัว
“จิวจื่อ มือพี่ก็เป็ นแผลเจ้ ำเป่ ำให้ ข้ำด้ วยได้ หรื อไม่”
“...”
“เด็ก ๆ พำพี่ชำยไปทำแผล”
ซ่งจิวจื่อนิ่งงันไปชัว่ ครู่แต่เมื่อตังสติ
้ ได้ ก็เรี ยกเด็กรับใช้ มำพำพี่ชำยของตน
407 | Queenrabbit

ไปทำแผลก่อนจะจูงมือเจ้ ำบ่ำวของตนไปขึ ้นเกี ้ยวด้ วยกัน

“เดี๋ยวก่อน! แล้ วพิธีอ้ มุ ขึ ้นเกี ้ยวเล่ำ ที่ข้ำต้ องได้ อ้ มุ เจ้ ำขึ ้นเกี ้ยวเจ้ ำสำวยัง
ไม่ได้ ทำเลยนะ จะไปได้ อย่ำงไรกัน”
ซ่งเฟิ งเสียนรี บทักท้ วงเพรำะเขำยังไม่ทำในสิง่ ที่ตนเองรอมำเนิ่นนำน แต่
คำตอบของซ่งจิวจื่อกลับทำให้ เขำต้ องน ้ำตำตกใน ตีอกชกหัวก่นด่ำในควำมโง่เง่ำ
ของตนอย่ำงโมโหโกรธำ
“มือของท่ำนบำดเจ็ บเลือดอำบขนำดนัน้ หำกข้ ำให้ ท่ำนอุ้มชุดก็ เลอะ
หมดน่ะสิ”
ซ่งจิวจื่อไม่สนใจพี่ชำยของตนอีก เวลำตำมฤกษ์ ที่กำหนดไว้ ใกล้ เข้ ำมำ
ทุกที หำกเสียเวลำกับพี่ชำยของนำงไปมำกกว่ำนี ้อำจจะไปไม่ทนั ก็เป็ นได้ นำงจูง
มือจำงหย่งสือขึ ้นเกี ้ยวและสัง่ ให้ ขบวนออกตัวโดยไม่สนใจทำพิธีเล็ก ๆ น้ อย ๆ ที่
ควรทำในทันที
เมื่อขบวนรับเจ้ ำสำวเคลื่อนตัวออกไปได้ ไม่ไกลเท่ำใดนัก ชำวเมืองยังไม่
ทันสลำยตัวได้ ยินเสียงกรี ดร้ องด้ วยควำมยินดีดงั ลัน่ หลำยเสียงหลุดออกมำจำกใน
จวน ยิ่งเมื่อรองแม่ทพั ซ่งรี บร้ อนออกไปเพื่อร่ วมงำนแต่งแล้ วก็ยิ่งทวีควำมดังมำก
ขึ ้นเรื่ อย ๆ
“นำงไปแล้ วใช่หรื อไม่”
“ใช่ นำงไม่อยูแ่ ล้ ว ฮะ ฮะ ฮะ ขอบคุณสวรรค์ ในที่สดุ วันนี ้ก็มำถึง”
“นำงจะไม่หวนกลับคืนมำใช่หรื อไม่”
“สตรี แต่งออกก็เหมือนน ้ำที่ถูกสำดออกจำกเรื อน ไม่มำ ต้ องไม่กลับมำ
เป็ นแน่!”
 บุพเพเล่ห์รัก | 408

เสียงกรี ดร้ องยินดีดงั ขึ ้นเรื่ อย ๆ รำวกับพำยุโหมกระพือ ชำวบ้ ำนยังเห็นฮู

หยินรองแอบเอำเกลือมำโปรยสำดไปทัว่ พลำงท่องบทสวดพึมพำรำวกับขับไล่ภตู ิผี
ที่สงิ สูอ่ ยูร่ อบจวน
ชำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงรู้ ว่ำนอกจำกท่ำนแม่ทพั และรองแม่ทพั ซ่งแล้ วทุก
คนในจวนล้ วนถูกซ่งจิวจื่อกดหัวเอำไว้ จนแทบไม่ได้ ลืมตำอ้ ำปำก เมื่อได้ ยินเสียง
กรี ดร้ องร่ ำไห้ ด้วยควำมยินดีแล้ วก็ร้ ู สกึ สะทกสะท้ อนใจและยินดีให้ กบั จวนแม่ทพั
พิชิตบูรพำที่กำจัดสตรี ผ้ นู ี ้ออกไปได้ เสียที เรื่ องเล่ำลือของเสียงกรี ดร้ องด้ วยควำม
ยินดีของจวนแม่ทพั นี ้ถูกเล่ำต่อ ๆ กันไปทัว่ ถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนจึงจะเริ่ มซำลงแต่ยงั คง
ปรำกฎอยูใ่ นหัวข้ อสนทนำไปอีกหลำยเดือน
คนของจวนอัครมหำเสนำบดีที่มำกับขบวนรับเจ้ ำสำวเมื่อได้ ยินเสียงกรี ด
ร้ องยินดีพวกนันต่
้ ำงตัวสัน่ ด้ วยควำมหวำดกลัว พวกเขำล้ วนเคยเห็นพิษสงของ
สตรี ที่อยู่ในเกีย้ วกับตำตัวเองมำบ้ ำงแต่คิดอย่ำงไรก็คิดไม่ออกว่ำนำงจะต้ องร้ ำย
กำจขนำดไหนกัน ผู้คนในจวนนันถึ
้ งกรี ดร้ องด้ วยควำมดีใจเมื่อไม่มีนำงได้ ขนำดนี ้
แล้ วนี่พวกเขำจะต้ องเผชิญหน้ ำกับปี ศำจนำงนี ้แทนคนพวกนัน้ ใช้ หรื อไม่ ยิ่งคิด
เหงื่อเย็นเยียบก็ยิ่งไหลไม่หยุดเสียที
ในรถม้ ำที่สองบ่ำวสำวนัง่ อยูย่ งั คงได้ ยินเสียงกรี ดร้ องยินดีดงั เข้ ำมำให้ ได้
ยินอย่ำงชัดเจน จนจำงหย่งสืออดถำมออกมำด้ วยควำมสงสัยไม่ได้
“ภรรยำ พวกเขำเป็ นอะไรกันหรื อไม่ เหตุใดจึงส่งเสียงน่ำกลัวเช่นนันกั
้ น”
“อ้ อ พวกเขำเสียใจจึงร้ องไห้ ฟมู ฟำยที่ข้ำต้ องออกเรื อนน่ะสิ เจ้ ำเป็ นบุรุษ
ที่โชคดีมำกนะรู้หรื อไม่ ที่ได้ สตรี ที่มีแต่คนรักใคร่แบบข้ ำไปเป็ นภรรยำ”
“ใช่แล้ วภรรยำเป็ นคนที่ดียิ่ง พวกเขำต้ องเสียใจมำกเป็ นแน่ ข้ ำเป็ น ชำยที่
409 | Queenrabbit

โชคดีจริ ง ๆ”
จำงหย่ ง สื อ รั บ ค ำโดยไม่ไ ด้ รั บ รู้ สี ห น้ ำ ขบขัน สนุก สนำนของซ่ง จิ ว จื่ อ
ภำยใต้ ผ้ำคลุมผืนบำงเลยแม้ แต่น้อย

ณ จวนอัครมหำเสนำบดีจำง
ทุกคนเห็นบ่ำวสำวลงมำจำกเกี ้ยวพร้ อมกันก็ได้ แต่ลอบอุทำนอยูใ่ นใจ ถึง
จะรู้ ว่ำผิดธรรมเนียมแต่ก็ไม่มีใครปริ ปำกทักท้ วงทังยั
้ งคงยิ ้มร่ ำทำสีหน้ ำยินดีปรี ดำ
ประหนึ่งบุตรของตนออกเรื อนเอง โดยเฉพำะเหล่ำขุนนำงที่มีบตุ รชำยท่ำทำงดีอีก
ทังยั
้ งไร้ คนู่ นแลดู
ั้ รื่นเริ งยินดีเป็ นพิเศษ
ซ่งจิวจื่อก้ ำวเข้ ำไปในจวนอัครมหำเสนำบดีจำงเป็ นครัง้ แรกเคีย งข้ ำงกับ
จำงหย่งสือโดยไม่มีทำ่ ทีกริ่ งเกรงใด ๆ แม้ แต่น้อย รอบตัวนำงนันมี
้ บรรยำกำศชวน
ให้ ผ้ คู นอยำกหลีกหนีอย่ำงน่ำประหลำด แต่น่ำแปลกใจที่เจ้ ำบ่ำวผู้ไร้ เดียงสำกลับ
ตำมติดนำงไม่ยอมห่ำง
ในงำนญำติทำงฝั่ งเจ้ ำสำวมีแค่ท่ำนแม่ทพั พิชิตบูรพำและบุตรชำยเพียง
เท่ำนัน้ ทำให้ ทุกคนรับรู้ ได้ เลยว่ำซ่งจิวจื่อไม่เป็ นที่นิยมมำกเพียงใด แขกเหรื่ อใน
งำนก็เช่นกันฝั่ งเจ้ ำสำวล้ วนเป็ นทหำรใต้ บงั คับบัญชำของซ่งเฟยหลงทังสิ
้ ้น ข่ำววง
ในบอกมำว่ำ ท่ำ นแม่ทัพ และรองแม่ทัพ ใช้ อำนำจที่มี บัง คับ ขู่เ ข็ญ ให้ ทุกคนมำ
ร่วมงำน
เมื่อถึงเวลำตำมฤกษ์ ยำมที่กำหนดสองบ่ำวสำวก็เริ่ มทำพิธี ช่วงเวลำที่ทงั ้
สองกรำบไหว้ ฟ้ำดิน สำมคุกเข่ำ เก้ ำคำนับนันบรรยำกำศในงำนล้
้ วนเงียบงันรำว
กับร่ วมไว้ อำลัยให้ เจ้ ำบ่ำวที่ต้องแต่งกับเจ้ ำสำวนำงนี ้ เมื่อถึงขันตอนสุ
้ ดท้ ำยที่บำ่ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 410

สำวจะต้ องคำนับกันและกัน แขกเหรื่ อที่ร่วมงำนต่ำงเห็นเจ้ ำบ่ำวตัวสัน่ น้ อย ๆ รำว

กับหวำดกลัวอยูจ่ ึงอดรู้สกึ สงสำรมำกกว่ำเดิมไม่ได้
และแล้ วก็มำถึงขันตอนสุ
้ ดท้ ำย เด็กหญิงน่ำตำน่ำรักสองคนเดินนำคูบ่ ำ่ ว
สำวเข้ ำหอ ซ่งจิวจื่อจับจูงมือเจ้ ำบ่ำวของตนที่สนั่ น้ อย ๆ ด้ วยหัวใจที่เต้ นแรง แรง
บีบที่มือนันท
้ ำให้ เขำสงบจิตสงบใจลงได้ บ้ำงอำกำรสัน่ จึงลดน้ อยลงไปด้ วย
สองพ่ อ ลู ก แห่ ง จวนแม่ ทั พ พิ ชิ ต บู ร พำท ำหน้ ำถมึ ง ทึ ง จนท ำให้ เกิ ด
บรรยำกำศรอบตัวที่ไม่น่ำเข้ ำใกล้ ผ่ำนไปสักพัก ท่ำนแม่ทพั ซ่งก็ทอดถอนใจก่อน
จะจับไหล่ของซ่งเฟิ งเสียนให้ ใจเย็นลง
“ท่ำนพ่อ..”
ซ่งเฟิ งเสียนมองน้ องสำวที่เดินจำกไปด้ วยดวงใจแตกสลำย ในหัวได้ แต่
นึกภำพยำมเด็กที่ถกู นำงปกป้อง ยำมโตที่ถกู นำงกลัน่ แกล้ งแล้ วก็พำนให้ น ้ำตำจะ
ไหลออกมำ เมื่อตระหนักได้ ว่ำน้ องสำวของตนกำลังจะออกเรื อนออกจำกอ้ อมอก
เขำไปแล้ ว

........................................
411 | Queenrabbit

ตอนพิเศษ ซ่งหลิ่งเจีย
วันเวลำผ่ำนพ้ นไปอย่ำงรวดเร็ ว และแล้ ววันแต่งงำนของซ่งจิวจื่อก็มำถึง
ยำมนี ้ทัว่ จวนแม่ทพั พิชิตบูรพำล้ วนตกแต่งด้ วยโคมและผ้ ำสีแดง ทุกคนในจวนต่ำง
เตรี ยมตัวซักซ้ อมบทบำทของตนก่อนจะถึงเวลำอย่ำงตังอกตั
้ งใจ ้ แม้ แต่ฮูหยินรอง
ฮุ่ยเหลียนก็ยงั แสดงสีหน้ ำกดดันไม่มนั่ ใจอยูห่ ลำยส่วน
ซ่งจิวจื่อในชุดเจ้ ำสำวสีแดงกำลังนัง่ จิบชำดูควำมวุ่นวำยตรงหน้ ำด้ วย
ท่ำทำงสงบนิ่ง นำงเห็นแม่รองเดินวนไปวนมำก่อนจะมองไปบนฟ้ำและสวดภำวนำ
อยูห่ ลำยรอบก็ได้ แต่จนใจ
“แม่รองหยุดเดินได้ หรื อไม่ ข้ ำรู้สกึ เวียนหัวไปหมดแล้ ว”
ช่วงหลำยวันที่ผ่ำนมำยำมฮูหยินรองได้ ใช้ เวลำร่ วมกับซ่งจิวจื่อ นำงก็ได้
รั บ รู้ ว่ ำ จวนแห่ ง นี ต้ ้ อ งเผชิ ญ กับ อัน ตรำยมำกมำยขนำดไหน หำกไม่ใ ช่ เ พรำะ
ชื่อเสียงของควำมโฉด ชัว่ ไร้ ยำงอำยที่ซง่ จิวจื่อสร้ ำงขึ ้นแล้ วละก็ ชีวิตของพวกนำง
ล้ วนต้ องตกอยูใ่ นอันตรำยหลำยครัง้ หลำยครำแล้ ว
แต่กว่ำจะได้ ร้ ู ควำมจริ งก็สำยไปเสียแล้ ว ช่วงเวลำที่ผ่ำนมำนำงใช้ ชีวิต
อย่ำงสุขสบำยภำยใต้ ปีกของคนอื่นโดยที่ไม่ได้ รับรู้อะไรเลย แต่เมื่อต้ องมำรับหน้ ำ
 บุพเพเล่ห์รัก | 412

ที่นี ้เสียเองและได้ รับรู้ แรงกดดันอันมำกมำยนันก็

้ พำนอยำกจะล่มงำนแต่งนี ้เสียให้
มันรู้แล้ วรู้รอด
“เจ้ ำจะแต่งออกจริ ง ๆ รึ จะทิ ้งจวนเรำไปแบบนี ้ได้ อย่ำงไร ให้ เขำแต่งเข้ ำ
ดีหรื อไม่ ไม่ได้ กำร! แม่จะลองไปคุยกับบิดำของเจ้ ำดู” ถึงแม้ จะรู้วำ่ สำยไปแล้ วนำง
ก็ยงั คงอยำกจะมีควำมหวังที่จะดึงซ่งจิวจื่อเก็บไว้ ที่จวนต่อไป
“ท่ำนอย่ำได้ กงั วล ข้ ำรู้ ว่ำท่ำนดูแลจวนของเรำได้ แต่หำกมีปัญหำอะไรก็
ไปติดต่อคนที่ข้ำบอกเอำไว้ เดี๋ยวพวกเขำจะแจ้ งข้ ำเอง”
ยังไม่ทนั พูดคุยกันจบเสียงประทัดก็ดงั ขึ ้นพร้ อมกับคนวิ่งมำแจ้ งว่ำขบวน
รับเจ้ ำสำวมำถึงแล้ ว ฮูหยินรองจึงต้ องรี บนำผ้ ำคลุมหน้ ำ สีแดงผืนบำงขึ ้นมำคลุม
หน้ ำให้ ซง่ จิวจื่อก่อนจะพำกันไปต้ อนรับคนจำกจวนอัครมหำเสนำบดีจำง
ที่หน้ ำจวนมีชำวบ้ ำนชำวเมืองมำรวมตัวกันเป็ นจำนวนมำก เพื่อเป็ นสักขี
พยำนให้ งำนแต่งของสตรี ที่มีชื่อเสียงที่สดุ ในแว่นแคว้ น ท่ำมกลำงผู้คนมำกมำยมี
ขบวนรับเจ้ ำสำวที่ดูยิ่งใหญ่สมฐำนะของจวนอัครมหำเสนำบดีจำงอยู่ ในขบวน
ประกอบด้ วยเกีย้ วตกแต่งด้ วยผ้ ำสีแดงขนำดแปดคนหำม ผู้ติดตำมจำนวนหนึ่ง
และม้ ำนำขบวนที่...ปรำศจำกคนนัง่ !
ทุกคนต่ำงงงงวยกันทังสิ
้ ้นว่ำเหตุใดม้ ำนำขบวนที่ปกติต้องมีเจ้ ำบ่ำวอยู่
บนนันจึ
้ งว่ำงเปล่ำ แต่ยงั ไม่ทนั ได้ คิดอะไรมำกมำยก็มีร่ำงบุรุษในชุดสีแดงผู้หนึง่ พุง่
ออกมำจำกในเกี ้ยวตรงไปทำงซ่งจิวจื่อด้ วยควำมรวดเร็ ว
“ภรรยำ!”
จำงหย่งสือหยุดวิ่งก่อนจะถึงตัวของซ่งจิวจื่อ เขำดี ใจที่จะได้ พบภรรยำ
ของตนเมื่อรู้ ว่ำนำงมำถึงเขำจึงรี บวิ่งเข้ ำไปหำทันที แต่พอได้ พบจริ ง ๆ แล้ วกลับ
413 | Queenrabbit

รู้สกึ ทำตัวไม่ถกู จึงได้ แต่ยืนหันรี หนั ขวำงมือไม้ เปะปะไปหมดอย่ำงน่ำขบขัน

แม้ ว่ำ ซ่ง จิ ว จื่ อ จะมี ผ้ำ สีแ ดงบดบัง ใบหน้ ำ อยู่แ ต่น ำงก็ ยัง พอมองเห็ น
ท่ำทำงของชำยตรงหน้ ำได้ นำงรวบมือที่ขยับไปมำไร้ ทิศทำงของเขำมำลูบเบำ ๆ
พลำงถำมด้ วยน ้ำเสียงขบขันว่ำ
“หย่งสือเหตุใดเจ้ ำจึงไปอยูใ่ นเกี ้ยวได้ เล่ำ”
“พวกเขำบอกว่ำหำกอยำกมำหำท่ำนจะต้ องขี่ม้ำ แต่ข้ำขี่ม้ำไม่เก่งพอมำ
ได้ ครึ่ งทำงก็ตกลงมำ พอจะเดินมำข้ ำก็เดิน เร็ วเกินไปพวกเขำก็เลยให้ ข้ำเข้ ำไปนัง่
ในเกี ้ยวแทน ดูส!ิ แขนข้ ำมีแผลด้ วยเจ็บมำก ๆ เลย”
จำงหย่งสือรี บบอกซ่งจิวจื่ออย่ำงรี บร้ อนด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ เป็ นเพรำะ
ช่วงเวลำหลำยวันมำนี ้พวกเขำไม่ได้ พบหน้ ำกัน เลยได้ แต่อ่ำนจดหมำยที่ซ่งจิวจื่อ
ส่งมำเท่ำนัน้ ชำยหนุ่มจึงดูกระตือรื อร้ นเป็ นพิเศษ ถึงแม้ ท่ำทำงกำรพูดจะเหมื อน
เด็กและดูแปลกประหลำดยิ่งนัก แต่เมื่อเขำเป็ นคนทำกลับดูลงตัวเสียจนผู้คนรอบ
ด้ ำนต้ องมองดูอย่ำงเพลิดเพลิน
“โอ้ เป็ นแผลจริ ง ๆ ด้ วย ไปทำแผลกันก่อนเถิดเดี๋ยวค่อยออกไปกันก็ได้ ”
“ไม่ ไม่ต้อง ข้ ำเป็ นผู้ชำยเป็ นแผลแค่นี ้ต้ องอดทน แต่วำ่ ..ถ้ ำภรรยำเป่ ำให้
ย่อมต้ องทนได้ นำนยิ่งกว่ำ”
ซ่งจิวจื่ออดหัวเรำะออกมำไม่ได้ นำงก้ มลงไปตรงที่เป็ นแผลเล็ก ๆ นัน่
ก่อนจะเป่ ำเบำ ๆ จนผ้ ำคลุมหน้ ำปลิวน้ อย ๆ สองสำมที นำงเห็นแผลที่เล็กจนไม่ร้ ู
จะเล็กยังไงนัน่ แล้ วก็อดหัวเรำะอีกครัง้ ไม่ได้ สิ่งนี ้เรี ยกว่ำกำรอ้ อนใช่หรื อไม่ ต่อไป
หำกให้ เขำอ้ อนบ่อย ๆ คงจะดีตอ่ ใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“แบบนี ้ใช้ ได้ หรื อไม่”
 บุพเพเล่ห์รัก | 414

“ใช้ ได้ แล้ ว ๆ ข้ ำหำยเจ็บเป็ นปลิดทิ ้งเลย”

ท่ำทำงของจำงหย่งสือทำให้ เหล่ำสตรี ที่อยู่รอบด้ ำนต่ำงรู้ สึกเหมือนถูก
ปลุกควำมเป็ นมำรดำในตัวขึ ้น สตรี ทกุ นำงแทบจะถลำเข้ ำไปเป่ ำแผลแทนซ่งจิวจื่อ
เสียแล้ ว หำกไม่ติดที่ว่ำควำมหวำดกลัวในตัวของซ่งจิวจื่อฝั งแน่นในจิตใต้ สำนึก
เสียจนไม่อำจขัดขืนได้
เมื่อมีคนชอบย่อมต้ องมีคนเกลียด หำกสตรี ทกุ คนในที่นี ้ชอบจำงหย่งสือ
แน่นอนว่ำบุรุษทุกผู้ก็ต้องเกลียดเขำกันทังสิ
้ ้น โดยเฉพำะบุรุษผู้หนึ่ง ที่ยืนหน้ ำตำ
ถมึง ทึง อยู่ไม่ไกลจำกทัง้ สองคนเท่ำ ใดนัก ไอสั ง หำรค่อ ย ๆ เข้ ม ข้ น ขึน้ จนผู้คน
รอบตัวเขำเริ่ มถอยห่ำง
รองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียน พี่ชำยของเจ้ ำสำวได้ แต่ขบเขี ้ยวเคี ้ยวฟั นมองดู
ภำพน่ำ คลื่น ไส้ ต รงหน้ ำ จิ ว จื่ อ ของเขำต้ อ งแต่ง งำนกับ ไอ้ ปั ญ ญำอ่อ นผู้นีง้ ัน้ รึ !
เกินไปแล้ ว นี่มนั เกินไปแล้ ว ตังแต่
้ น้องสำวของเขำลืมตำมำบนโลกใบนี น้ ำงยังไม่
เคยอ่อนโยนกับเขำขนำดนี ้เลย แล้ วชำยผู้นี ้มันคือใครถึงกล้ ำขอให้ จิวจื่อทำเรื่ อง
พรรณนัน!
้
ตูม!!
เสียงกระแทกสะเทือนเลื่อนลัน่ ดังขึ ้นท่ำมกลำงผู้คนมำกมำย แต่เมื่อหัน
ไปดูก็เห็นกำแพงเป็ นรูพร้ อมกับรองแม่ทพั ซ่งที่ยืนเลือดอำบมือด้ วยรอยยิ ้มน่ำกลัว
“จิวจื่อ มือพี่ก็เป็ นแผลเจ้ ำเป่ ำให้ ข้ำด้ วยได้ หรื อไม่”
“...”
“เด็ก ๆ พำพี่ชำยไปทำแผล”
ซ่งจิวจื่อนิ่งงันไปชัว่ ครู่แต่เมื่อตังสติ
้ ได้ ก็เรี ยกเด็กรับใช้ มำพำพี่ชำยของตน
415 | Queenrabbit

ไปทำแผลก่อนจะจูงมือเจ้ ำบ่ำวของตนไปขึ ้นเกี ้ยวด้ วยกัน

“เดี๋ยวก่อน! แล้ วพิธีอ้ มุ ขึ ้นเกี ้ยวเล่ำ ที่ข้ำต้ องได้ อ้ มุ เจ้ ำขึ ้นเกี ้ยวเจ้ ำสำวยัง
ไม่ได้ ทำเลยนะ จะไปได้ อย่ำงไรกัน”
ซ่งเฟิ งเสียนรี บทักท้ วงเพรำะเขำยังไม่ทำในสิง่ ที่ตนเองรอมำเนิ่นนำน แต่
คำตอบของซ่งจิวจื่อกลับทำให้ เขำต้ องน ้ำตำตกใน ตีอกชกหัวก่นด่ำในควำมโง่เง่ำ
ของตนอย่ำงโมโหโกรธำ
“มือของท่ำนบำดเจ็ บเลือดอำบขนำดนัน้ หำกข้ ำให้ ท่ำนอุ้มชุดก็ เลอะ
หมดน่ะสิ”
ซ่งจิวจื่อไม่สนใจพี่ชำยของตนอีก เวลำตำมฤกษ์ ที่กำหนดไว้ ใกล้ เข้ ำมำ
ทุกที หำกเสียเวลำกับพี่ชำยของนำงไปมำกกว่ำนี ้อำจจะไปไม่ทนั ก็เป็ นได้ นำงจูง
มือจำงหย่งสือขึ ้นเกี ้ยวและสัง่ ให้ ขบวนออกตัวโดยไม่สนใจทำพิธีเล็ก ๆ น้ อย ๆ ที่
ควรทำในทันที
เมื่อขบวนรับเจ้ ำสำวเคลื่อนตัวออกไปได้ ไม่ไกลเท่ำใดนัก ชำวเมืองยังไม่
ทันสลำยตัวได้ ยินเสียงกรี ดร้ องด้ วยควำมยินดีดงั ลัน่ หลำยเสียงหลุดออกมำจำกใน
จวน ยิ่งเมื่อรองแม่ทพั ซ่งรี บร้ อนออกไปเพื่อร่ วมงำนแต่งแล้ วก็ยิ่งทวีควำมดังมำก
ขึ ้นเรื่ อย ๆ
“นำงไปแล้ วใช่หรื อไม่”
“ใช่ นำงไม่อยูแ่ ล้ ว ฮะ ฮะ ฮะ ขอบคุณสวรรค์ ในที่สดุ วันนี ้ก็มำถึง”
“นำงจะไม่หวนกลับคืนมำใช่หรื อไม่”
“สตรี แต่งออกก็เหมือนน ้ำที่ถูกสำดออกจำกเรื อน ไม่มำ ต้ องไม่กลับมำ
เป็ นแน่!”
 บุพเพเล่ห์รัก | 416

เสียงกรี ดร้ องยินดีดงั ขึ ้นเรื่ อย ๆ รำวกับพำยุโหมกระพือ ชำวบ้ ำนยังเห็นฮู

หยินรองแอบเอำเกลือมำโปรยสำดไปทัว่ พลำงท่องบทสวดพึมพำรำวกับขับไล่ภตู ิผี
ที่สงิ สูอ่ ยูร่ อบจวน
ชำวบ้ ำนชำวเมืองต่ำงรู้ ว่ำนอกจำกท่ำนแม่ทพั และรองแม่ทพั ซ่งแล้ วทุก
คนในจวนล้ วนถูกซ่งจิวจื่อกดหัวเอำไว้ จนแทบไม่ได้ ลืมตำอ้ ำปำก เมื่อได้ ยินเสียง
กรี ดร้ องร่ ำไห้ ด้วยควำมยินดีแล้ วก็ร้ ู สกึ สะทกสะท้ อนใจและยินดีให้ กบั จวนแม่ทพั
พิชิตบูรพำที่กำจัดสตรี ผ้ นู ี ้ออกไปได้ เสียที เรื่ องเล่ำลือของเสียงกรี ดร้ องด้ วยควำม
ยินดีของจวนแม่ทพั นี ้ถูกเล่ำต่อ ๆ กันไปทัว่ ถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนจึงจะเริ่ มซำลงแต่ยงั คง
ปรำกฎอยูใ่ นหัวข้ อสนทนำไปอีกหลำยเดือน
คนของจวนอัครมหำเสนำบดีที่มำกับขบวนรับเจ้ ำสำวเมื่อได้ ยินเสียงกรี ด
ร้ องยินดีพวกนันต่
้ ำงตัวสัน่ ด้ วยควำมหวำดกลัว พวกเขำล้ วนเคยเห็นพิษสงของ
สตรี ที่อยู่ในเกีย้ วกับตำตัวเองมำบ้ ำงแต่คิดอย่ำงไรก็คิดไม่ออกว่ำนำงจะต้ องร้ ำย
กำจขนำดไหนกัน ผู้คนในจวนนันถึ
้ งกรี ดร้ องด้ วยควำมดีใจเมื่อไม่มีนำงได้ ขนำดนี ้
แล้ วนี่พวกเขำจะต้ องเผชิญหน้ ำกับปี ศำจนำงนี ้แทนคนพวกนัน้ ใช้ หรื อไม่ ยิ่งคิด
เหงื่อเย็นเยียบก็ยิ่งไหลไม่หยุดเสียที
ในรถม้ ำที่สองบ่ำวสำวนัง่ อยูย่ งั คงได้ ยินเสียงกรี ดร้ องยินดีดงั เข้ ำมำให้ ได้
ยินอย่ำงชัดเจน จนจำงหย่งสืออดถำมออกมำด้ วยควำมสงสัยไม่ได้
“ภรรยำ พวกเขำเป็ นอะไรกันหรื อไม่ เหตุใดจึงส่งเสียงน่ำกลัวเช่นนันกั
้ น”
“อ้ อ พวกเขำเสียใจจึงร้ องไห้ ฟมู ฟำยที่ข้ำต้ องออกเรื อนน่ะสิ เจ้ ำเป็ นบุรุษ
ที่โชคดีมำกนะรู้หรื อไม่ ที่ได้ สตรี ที่มีแต่คนรักใคร่แบบข้ ำไปเป็ นภรรยำ”
“ใช่แล้ วภรรยำเป็ นคนที่ดียิ่ง พวกเขำต้ องเสียใจมำกเป็ นแน่ ข้ ำเป็ น ชำยที่
417 | Queenrabbit

โชคดีจริ ง ๆ”
จำงหย่ ง สื อ รั บ ค ำโดยไม่ไ ด้ รั บ รู้ สี ห น้ ำ ขบขัน สนุก สนำนของซ่ง จิ ว จื่ อ
ภำยใต้ ผ้ำคลุมผืนบำงเลยแม้ แต่น้อย

ณ จวนอัครมหำเสนำบดีจำง
ทุกคนเห็นบ่ำวสำวลงมำจำกเกี ้ยวพร้ อมกันก็ได้ แต่ลอบอุทำนอยูใ่ นใจ ถึง
จะรู้ ว่ำผิดธรรมเนียมแต่ก็ไม่มีใครปริ ปำกทักท้ วงทังยั
้ งคงยิ ้มร่ ำทำสีหน้ ำยินดีปรี ดำ
ประหนึ่งบุตรของตนออกเรื อนเอง โดยเฉพำะเหล่ำขุนนำงที่มีบตุ รชำยท่ำทำงดีอีก
ทังยั
้ งไร้ คนู่ นแลดู
ั้ รื่นเริ งยินดีเป็ นพิเศษ
ซ่งจิวจื่อก้ ำวเข้ ำไปในจวนอัครมหำเสนำบดีจำงเป็ นครัง้ แรกเคีย งข้ ำงกับ
จำงหย่งสือโดยไม่มีทำ่ ทีกริ่ งเกรงใด ๆ แม้ แต่น้อย รอบตัวนำงนันมี
้ บรรยำกำศชวน
ให้ ผ้ คู นอยำกหลีกหนีอย่ำงน่ำประหลำด แต่น่ำแปลกใจที่เจ้ ำบ่ำวผู้ไร้ เดียงสำกลับ
ตำมติดนำงไม่ยอมห่ำง
ในงำนญำติทำงฝั่ งเจ้ ำสำวมีแค่ท่ำนแม่ทพั พิชิตบูรพำและบุตรชำยเพียง
เท่ำนัน้ ทำให้ ทุกคนรับรู้ ได้ เลยว่ำซ่งจิวจื่อไม่เป็ นที่นิยมมำกเพียงใด แขกเหรื่ อใน
งำนก็เช่นกันฝั่ งเจ้ ำสำวล้ วนเป็ นทหำรใต้ บงั คับบัญชำของซ่งเฟยหลงทังสิ
้ ้น ข่ำววง
ในบอกมำว่ำ ท่ำ นแม่ทัพ และรองแม่ทัพ ใช้ อำนำจที่มี บัง คับ ขู่เ ข็ญ ให้ ทุกคนมำ
ร่วมงำน
เมื่อถึงเวลำตำมฤกษ์ ยำมที่กำหนดสองบ่ำวสำวก็เริ่ มทำพิธี ช่วงเวลำที่ทงั ้
สองกรำบไหว้ ฟ้ำดิน สำมคุกเข่ำ เก้ ำคำนับนันบรรยำกำศในงำนล้
้ วนเงียบงันรำว
กับร่ วมไว้ อำลัยให้ เจ้ ำบ่ำวที่ต้องแต่งกับเจ้ ำสำวนำงนี ้ เมื่อถึงขันตอนสุ
้ ดท้ ำยที่บำ่ ว
 บุพเพเล่ห์รัก | 418

สำวจะต้ องคำนับกันและกัน แขกเหรื่ อที่ร่วมงำนต่ำงเห็นเจ้ ำบ่ำวตัวสัน่ น้ อย ๆ รำว

กับหวำดกลัวอยูจ่ ึงอดรู้สกึ สงสำรมำกกว่ำเดิมไม่ได้
และแล้ วก็มำถึงขันตอนสุ
้ ดท้ ำย เด็กหญิงน่ำตำน่ำรักสองคนเดินนำคูบ่ ำ่ ว
สำวเข้ ำหอ ซ่งจิวจื่อจับจูงมือเจ้ ำบ่ำวของตนที่สนั่ น้ อย ๆ ด้ วยหัวใจที่เต้ นแรง แรง
บีบที่มือนันท
้ ำให้ เขำสงบจิตสงบใจลงได้ บ้ำงอำกำรสัน่ จึงลดน้ อยลงไปด้ วย
สองพ่ อ ลู ก แห่ ง จวนแม่ ทั พ พิ ชิ ต บู ร พำท ำหน้ ำถมึ ง ทึ ง จนท ำให้ เกิ ด
บรรยำกำศรอบตัวที่ไม่น่ำเข้ ำใกล้ ผ่ำนไปสักพัก ท่ำนแม่ทพั ซ่งก็ทอดถอนใจก่อน
จะจับไหล่ของซ่งเฟิ งเสียนให้ ใจเย็นลง
“ท่ำนพ่อ..”
ซ่งเฟิ งเสียนมองน้ องสำวที่เดินจำกไปด้ วยดวงใจแตกสลำย ในหัวได้ แต่
นึกภำพยำมเด็กที่ถกู นำงปกป้อง ยำมโตที่ถกู นำงกลัน่ แกล้ งแล้ วก็พำนให้ น ้ำตำจะ
ไหลออกมำ เมื่อตระหนักได้ ว่ำน้ องสำวของตนกำลังจะออกเรื อนออกจำกอ้ อมอก
เขำไปแล้ ว
“น้ องเจ้ ำเป็ นคนแข็งแกร่งขนำดไหนเจ้ ำก็ร้ ูดีอย่ำเป็ นห่วงนำงเลย”
แม่ทพั ซ่งพูดพลำงบีบไหล่ให้ กำลังใจบุตรชำยของตน เขำก็ร้ ู สึ กสะเทือน
ใจเช่นกันเพรำะในบรรดำบุตร ธิดำทังหมด
้ เขำรักซ่งจิวจื่อมำกที่สดุ เพรำะนำงทัง้
แข็งแกร่ งและสง่ำงำมสมกับเป็ นลูกที่เขำภำคภูมิใจ ในใจของเขำนันเกิ
้ ดควำมรู้สกึ
เสียดำยเหลือแสนที่ลกู คนนี ้ไม่ยอมเกิดมำเป็ นบุตรชำย ทำให้ เขำต้ องสูญเสียนำง
ให้ กบั บ้ ำนอื่นเช่นนี ้
“ท่ำนพ่อ..”
“อย่ำได้ คิดมำก นำงสัง่ กำรอะไรไว้ ก็ไปทำตำมซะ”
419 | Queenrabbit

“ท่ำนพ่อ..”
“หำกเจ้ ำเป็ นกังวลดูข้ำเป็ นตัวอย่ำงก็ได้ ยำมนี ้ต้ องใจเย็นดุจสำยน ้ำสงบ
นิ่งเรำจะแสดงท่ำทีออ่ นด้ อยพวกนันออกมำไม่
้ ได้ !”
“แต่ท่ำนบีบไหล่ข้ำจนแทบจะแตกเป็ นเสี่ยง ๆ แล้ วนะ!!” ใจเย็นบรรพ
บุรุษท่ำนสิ! ยำมนี ้เขำโดนบีบไหล่จนแขนหลุดขยับไม่ได้ แล้ ว ท่ำนยังมีหน้ ำมำสัง่
สอนข้ ำอีกงันรึ
้ !
"..."
ซ่งเฟิ งเสียนมองตำมบิดำด้ วยสำยตำไม่อยำกจะเชื่อ เมื่อท่ำนแม่ทพั ซ่งผู้
เกรี ยงไกรทำเพียงแค่ย้ำยไปตบไหล่อีกข้ ำงเบำ ๆ ? แทน ก่อนจะเดินออกไปสมทบ
กับคนอื่นรำวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ ้น นี่บิดำจะไม่รับรู้ ว่ำทำร้ ำยบุตรจนแขนขยับ
ไม่ได้ เลยอย่ำงนันรึ
้ !
จำกกำรติดตำมงำนแต่งอันแปลกประหลำดอย่ำงใกล้ ชิด เกิดข่ำวลือเล็ก
ๆ ขึ ้นว่ำ รองแม่ทพั ซ่งเฟิ งเสียนรี บขอกลับออกจำกงำนก่อน เพรำะได้ รับบำดเจ็บ
สำหัสจนแขนขยับแทบไม่ได้ ทำให้ ชำวบ้ ำนต่ำงสงสัยยิ่งนักว่ำในงำนได้ เกิดเหตุ
ร้ ำยแรงขึ ้นหรื อไม่!

หลังจำกส่งตัวเข้ ำหอแล้ ว จำงหย่งสือจะต้ องออกไปต้ อนรับแขกเหรื่ อใน

งำนก่อนโดยต้ องปล่อยให้ ซ่งจิวจื่ อนั่งรออยู่ในห้ องหอแต่เขำไม่อยำกออกไปจึง
หน้ ำตำบูดบึ ้งไม่นำ่ ดู
“ภรรยำข้ ำไม่ออกไปไม่ได้ หรื อ อยูก่ บั ภรรยำในนีไ้ ด้ หรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อจิ ้มลงบนริ มฝี บำกที่เชิดน้ อย ๆ นันด้
้ วยควำมเอ็นดู ยำมนี ้นำงได้
 บุพเพเล่ห์รัก | 420

ดึงผ้ ำคลุมหน้ ำออกแล้ ว เผยให้ เห็นดวงตำแวววำวบนใบหน้ ำที่ถกู ตกแต่งไว้ อย่ำง

งดงำม
“มันเป็ นหน้ ำที่ของเจ้ ำ หำกไม่ออกไปผู้คนจะไม่พอใจและนำเอำไปติฉิน
นินทำกันได้ ”
“แต่ภรรยำต้ องอยูใ่ นห้ องคนเดียวนี่! หำกข้ ำไปท่ำนจะไม่เหงำหรื อ”
“ข้ ำไม่เหงำหรอก เดี๋ยวเหม่ยฉีก็มำอยูเ่ ป็ นเพื่อนแทนเจ้ ำแล้ ว ”
จำงหย่งสือตวัดสำยตำอิจฉำริ ษยำไปทำงเหม่ยฉีที่เข้ ำมำทันทีอย่ำงรู้งำน
เขำเดิน กระแทกเท้ ำ ตึงตังออกไปด้ ว ยหน้ ำตำบูดบึง้ ดั่ง ยักษ์ มำรในสำยตำของ
ตัวเอง แต่คนงำมอย่ำงไรก็คือคนงำม ถึงจะบูดจะบึ ้งเท่ำไหร่ ควำมงำมก็ไม่ได้ ลด
น้ อยถอยลงไปในสำยตำคนอื่นอยูด่ ี
“คุณหนูข้ำทำอะไรผิดไปหรื อเจ้ ำคะ”
เหม่ยฉีที่พึ่งเข้ ำมำเมื่อถูกกระทำแบบนันใส่
้ ก็อดแปลกใจไม่ได้ นำงเพียง
แค่เดินเข้ ำมำในห้ องเท่ำนัน้ เหตุใดคุณชำยสำมจึงแลดูโกรธนำงเช่นนันเล่
้ ำ
“เจ้ ำไม่ได้ ทำอะไรผิดหรอกเหม่ยฉี แล้ วทำงจวนเรี ยบร้ อยดีหรื อไม่”
ซ่งจิวจื่อหัวเรำะน้ อย ๆ อย่ำงพออกพอใจ นำงรู้ สกึ หลงใหลท่ำทำงน่ำรัก
น่ำเอ็นดูแบบนันยิ
้ ่งนัก นำงสอบถำมถึงเรื่ องรำวทำงจวนแม่ทพั ที่สงั่ กำรไว้ วำ่ เป็ นไป
ตำมที่นำงต้ องกำรดีหรื อไม่
“ทุกอย่ำงเรี ยบร้ อยดีเจ้ ำค่ะคุณหนู”
“อืม”
ซ่งจิวจื่อพยักหน้ ำรับคำอย่ำงพึงพอใจนำงกำลังคิดว่ำจะงีบหลับพักผ่อน
เสียหน่อย แต่ยงั ไม่ได้ ทำตำมที่คิดไว้ ประตูห้องก็ถกู เปิ ดออกเสียก่อน
421 | Queenrabbit

ผ่ำนไปยังไม่ถึงหนึง่ ก้ ำนธูป จำงหย่งสือก็กลับมำพร้ อมใบหน้ ำที่ขึ ้นสีแดง

ก่ำอย่ำงน่ำรักน่ำชัง เขำเข้ ำไปนัง่ ข้ ำง ๆ ซ่งจิวจื่อทำท่ำทำงกระมิดกระเมี ้ยนรำวกับ
เป็ นเจ้ ำสำวเสียเอง เมื่อเห็นเช่นนันเหม่
้ ยฉีก็จำกไปพร้ อมปิ ดประตูให้ อย่ำงรู้ควำม
“ภรรยำ..”
จำงหย่งสือหันหน้ ำไปทำงซ่งจิวจื่อ เชิดหน้ ำน้ อย ๆ หลับตำพริ ม้ รำวกับรอ
คอยอะไรบำงอย่ำง ขนตำดำยำวเรี ยงเป็ นแพสวยระแก้ มที่แดงระเรื่ อ อย่ำงเย้ ำยวน
สำยตำ ภำพตรงหน้ ำทำให้ หวั ใจของซ่งจิวจื่อกระตุกจนเต้ นผิดจังหวะ กว่ำจะดึงสติ
กลับมำได้ จำงหย่งสือก็ลมื ตำพร้ อมกับทำสีหน้ ำเหมือนไม่ร้ ูตวั ว่ำทำสิง่ ใดผิดไปอยู่
“หย่งสือเจ้ ำกำลังจะทำอะไรหรื อ”
จำงหย่งสือได้ ยืนคำถำมก็รีบตอบกลับอย่ำงกระตือรื อร้ น ก่อนหน้ ำนีย้ ำม
เขำออกไปมีคนมำรำยล้ อมมำกมำยพลำงสัง่ สอนเรื่ องน่ำสนใจให้ อีกหลำยอย่ำง
“พวกเขำบอกว่ำให้ ตำมใจภรรยำไปก่อน หำกท่ำนอยำกแตะตรงไหนก็ให้
แตะ อยำกจูบตรงไหนก็ให้ จบู อยำกทำอะไรให้ ทำ”
ซ่งจิวจื่อหรี่ ตำมองเจ้ ำบ่ำวผู้นำ่ รักของตนด้ วยสำยตำยำกคำดเดำ นี่พวก
เขำกล้ ำใช้ แผนชำยงำมกับข้ ำ เชียวรึ ! ก่อนจะถูกประโยคต่อมำของจำงหย่งสือทำ
ให้ หวั เรำะออกมำทันที
“และพวกเขำยังบอกอีกว่ำหำกภรรยำไม่ยอมทำให้ ข้ำเริ่ มทำก่อน แต่ แต่
แต่วำ่ ข้ าทาไม่ เป็ น!”
........................................
 บุพเพเล่ห์รัก | 422

พูดคุยท้ายเรื่อง
ขอขอบคุณนักอ่ำนทุก ๆ ท่ำนที่ร่วมเดินทำงมำจนถึงตอนจบร่ วมกันกับ
เรำนะคะ นิยำยเรื่ องนี ้เป็ นนิยำยเรื่ องแรกที่เรำเขียน อำจจะมีควำมผิดพลำดอยู่
มำกมำยหลำยอย่ำงยิ่งนัก ต้ องขออภัยในข้ อผิดพลำดที่เกิดขึ ้นด้ วยค่ะ
ขอขอบคุณ นัก อ่ ำ นทุก ท่ ำ นในเว็ บ เด็ ก ดี ที่ ท ำให้ เ รำได้ รั บ โอกำสและ
ประสบกำรณ์ที่ดีเป็ นอย่ำงยิ่งจำกกำรเขียนนิ ยำยในครัง้ นี ้ ขอขอบคุณทุกคำติชม
และกำลังใจที่ทำให้ เรำฮึดสู้อยู่ทกุ วัน และขอขอบคุณน้ องสำวของเรำที่ผลักดันให้
เรำกล้ ำที่จะเริ่ มเขียน และเป็ นคนคอยช่วยเหลือยำมติดปั ญหำในหลำย ๆ เรื่ องด้ วย
ค่ะ (ควำมจริ งแล้ วน้ องสำวของเรำก็เป็ นนักเขียนอยูใ่ นเด็กดีเหมือนกัน) ขอขอบคุณ
ทุก ๆ ท่ำนจำกใจอีกครัง้ นะคะ ขอขอบคุณมำก ๆ เลยค่ะ

By Queenrabbit