คําโปรย

เล่อไป๋เสียว หญิงสาวผู้ยดึ มันในรัก เมือได้รู้ว่าได้

หลิงซวีเซิน ชายหนุ่มทีเธอหลงรักอย่างลึกซึงมา
นานปี กําลังจะเข้าพิธีหมัน จึงตังใจไปมอบคืนแรก
ให้กับเขาเพือส่งท้ายความรักอันยาวนาน ก่อนหนี
ไปอิตาลีอย่างไร้ร่องรอย ทิงไว้เพียงความทรงจํา
อันแสนเจ็บปวด และอดีตทีไม่น่าจดจํานัก

ห้าปี ต่อมา เธอกลับมาเริมต้นชีวติ ใหม่อกี ครัง

พร้อมกับลูกแฝดตัวน้อยทังสอง ทว่าเธอกลับต้อง
มาพบเขาอีกครังในฐานะหัวหน้ากับลูกน้อง ทังที
เธอคิดอยากจะหลีกหนีจากเขา แต่หัวใจเจ้ากรรม
กลับไม่ยอมทําตามนัก อีกทังตัวเขาเองก็ไม่คดิ จะ
เสียเธอไปเช่นกัน!

1
ตอนที 1 คืนส่งตัว

ภายในคฤหาสน์สไตล์บาร็อคอันหรูหราสว่างไสวด้วย
แสงไฟ เฟอร์นิเจอร์โบราณเข้ากันกับแสงวับวาวของโคม
ไฟคริสตัลระย้าได้ดี การตกแต่งห้องอย่างพิถีพิถนั แสดง
ให้เห็นถึงความน่าประทับใจในการผ่อนคลายทีมีระดับ

กึก กึก...รองเท้าส้นสูงกระทบกับพืนระเบียงไม้สง่ เสียง

ทุม้ ตําออกมา เล่อไป๋ เสียวหอบชุดราตรีสีฟา้ นําทะเล
อย่างระแวดระวังมายืนอยูห่ น้าห้องนอนใหญ่ ณ ชันสอง
ของคฤหาสน์ ขนตางอนงามกะพริบถีดังปี กผีเสือทีขยับ
ไปมา ดวงตาคูน่ นกลมโตมี
ั เสน่หป์ รากฏความประหม่า
ไม่นอ้ ย

1
“แค่คืนเดียวเองไม่ใช่เหรอ? เล่อไป๋ เสียว เธอต้องทําได้!”
เล่อไป๋ เสียวกระซิบกับตัวเอง พลางเม้มปากทีชุ่มฉําของ
เธอไว้แน่น รวบรวมความกล้าคว้าลูกบิดประตู แล้วผลัก
ประตูไม้เนือแข็งทีอยูต่ รงหน้า เข้าไป

ในห้องมืดนันไม่ได้เปิ ดไฟ มีเพียงแสงจันทร์ทีลอดผ่าน

หน้าต่างบานยาวจรดพืนนันเข้ามาในห้อง แสงนวลสาด
ส่องลงบนเตียง สะท้อนโครงหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม
ทีอยูบ่ นเตียงนันอย่างชัดเจน

เสือเชิตของชายหนุ่มผูน้ นเผยอออกนิ
ั ดๆ อย่างไม่เรียบ
ร้อย เผยให้เห็นแนวกระดูกไหปลาร้างดงามและลูก
กระเดือกเซ็กซี ผิวสีนาตาลอ่
ํ อนเหมือนข้าวสาลี เครือง
2
หน้าดูดีจนแทบทําให้ลืมหายใจ เมือรวมกับสีแดงระเรือ
บนใบหน้าทีเกิดจากความมึนเมา ก็ทาํ ให้หวั ใจของเล่อ
ไป๋ เสียวเต้นเร็วระทึกขึนมาในทันใด

“ซวีเซิน” เล่อไป๋ เสียวระงับระลอกความตืนเต้นทีโหม

กระหนําในใจ แล้วลองเอ่ยเรียกเขา

เขาคงไม่ได้รูส้ ีกตัวอยูห่ รอกนะ เธอรูว้ า่ ปกติแล้วเขาไม่

ชอบให้ใครเข้ามาในห้องของเขา

หลิงซวีเซินนอนนิงสนิท ขนตาดกหนาเรียงตัวปกคลุม
เปลือกตาอย่างเป็ นระเบียบ แม้วา่ กําลังหลับสนิท เขา
กลับขมวดคิวคล้ายกับกําลังไม่สบายใจ ความร้อนระอุ

3
ทําให้หน้าผากของเขามีเหงือเม็ดเล็กผุดขึนมาบางๆ

เล่อไป๋ เสียวผ่อนลมหายใจ หันไปปิ ดประตู แล้วเดิน

อย่างเบาเสียงทีสุดไปทีข้างกายเขา

ดูเหมือนว่าเหล้าอย่างแรงทีเธอเจตนาผสมลงไปตอนดืม
อวยพรเขานันกําลังออกฤทธิแล้ว

เล่อไป๋ เสียวไล้มือไปตามใบหน้าคมสันของหลิงซวีเซิน
ลูบรอยยับย่นทีหว่างคิวของเขาจนเรียบ เธอไล้มือไป
ตามรูปปากของเขาหลายรอบ จากนันจึงประทับจูบลง
ไปอย่างแผ่วเบา

4
นุ่มจัง...

สัมผัสนุ่มนวลกว่าทีเคยจินตนาการไว้ทาํ ให้เธอนิงอึงไป
หญิงสาวสัมผัสอีกหลายครังอย่างอดใจไม่ไหว แล้วจึง
เริมปลดกระดุมเม็ดทีเหลือบนเสือของเขาอย่างงุ่มง่าม

ไม่ผิดหรอก เล่อไป๋ เสียวมาเพือมอบคืนส่งตัวให้กบั เขา

เขาคือชายทีเธอหลงรักอย่างลึกซึงมานานปี แต่อยูด่ ีๆ
เขากลับกําลังจะเข้าพิธีหมันหมาย...เล่อไป๋ เสียวประทับ
จูบของสาวแรกรุน่ ลงบนกระดูกไหปลาร้าอันละเอียด
ประณีตและลูกกระเดือกเซ็กซีของหลิงซวีเซิน เธอปิ ดตา
แล้วถอนหายใจเฮือกหนึง

5
เนินนานถึงเพียงนีแล้ว ในคืนสุดท้าย ไม่วา่ ยังไงก็ควรจะ
เหลืออะไรไว้ให้กบั ตัวเองบ้างสิ

เมือชายหนุ่มรูส้ กึ ถึงของหนักทีกดทับอยูบ่ นตัว หนังตา

ของหลิงซวีเซินขยับอยูช่ วครู
ั ่ แล้วลืมขึนช้าๆ ดวงตาลึก
ซึงทีพร่ามัวด้วยความมึนเมาคูน่ นั ช่างดูเย้ายวนอย่างน่า
อัศจรรย์

ไม่คิดว่าจู่ๆ หลิงซวีเซินจะรูส้ กึ ตัวขึนมา ทําให้เล่อไป๋

เสียวตระหนกตกใจจนอยากจะวิงหนี ทว่าเมือมองเห็น
แววตาทีพร่าเลือนของเขา เล่อไป๋ เสียวจึงเรียกสติกลับ
มา เขาเมาแล้ว เมือครูแ่ ม้จะลืมตา แต่คงมีสติเป็ นแน่

6
เขาเลอะเลือนแบบนี ดีซะอีกเธอจะได้แสดงละครบทนี
คนเดียว มุมปากของเล่อไป๋ เสียวยกขึนครังหนึง หลายปี
มานีเธอได้แต่กลัวเขา เล่อไป๋ เสียวตัดสินใจแน่วแน่
จ้องดวงตาลึกลําของหลิงซวีเซินอย่างกระฟั ดกระเฟี ยด
แล้วจึงเอนกายลงจูบริมฝี ปากของเขา

แม้วา่ หลิงซวีเซินจะเลอะเลือนด้วยความเมา แต่รา่ งอ่อน

นุ่มของหญิงสาวทีอยูบ่ นตัวเขา ทังรสชาติหวานลําทีริม
ฝี ปาก กลับกระตุน้ สัญชาตญาณดิบของเขาขึนมา หลิง
ซวีเซินหรีตา แล้วจู่โจมจูบกลีบปากนุ่มละมุนของหญิง
สาวบนกายของเขาเสียเอง ออกแรงขยับแขนนิดหน่อยก็
สามารถกดตัวเล่อไป๋ เสียวเอาไว้ดา้ นล่างอย่างง่ายดาย

7
การเคลือนไหวฉับพลันของหลิงซวีเซิน ทําให้เล่อไป๋ เสียว
อ้าปากร้องอุทานด้วยความตกใจ แต่เสียงร้องยังไม่ทนั
ได้ออกมา กลับถูกหยุดไว้ดว้ ยริมฝี กปากร้อนแรงของ
หลิงซวีเซิน

“ซวีเซิน...”เล่อไป๋ เสียวกระซิบเสียงแผ่ว พลางแขนโอบ

รอบลําคอของชายหนุ่มโดยอัตโนมัติ

จุมพิตโปรยปรายดังสายฝนประพรมลงบนใบหน้าและ
ลําคอของเธอ เล่อไป๋ เสียวหลับตาลง เอียงศีรษะเล็ก
น้อยเพือเผยลําคอขาวราวหิมะา ยินยอมตามทีเขาเรียก
ร้อง

8
การกระทําของหลิงซวีเซินกลับไม่ออ่ นโยน ขบกัดกระดูก
ไหปลาร้าของเธออย่างรุนแรง ความรูส้ กึ ชาแปล๊บแพร่
กระจายมาจากจุดทีทังสองคนสัมผัสกัน เล่อไป๋ เสียว
ขมวดคิว เอ่ยออกมาเบาๆ คล้ายกับว่าทังเจ็บปวดทังพอ
ใจ

“ซวีเซิน คุณ เบาๆ หน่อย...” เรียวแรงค่อยๆ หายไปจน

สิน เล่อไป๋ เสียวทีอยูใ่ ต้รา่ งของหลิงซวีเซินหลอมละลาย
กลายเป็ นสระนําในฤดูใบไม้ผลิ มือของเธอยึดไหล่เขาไว้
อย่างอ่อนแรง ประสานรับกับการเคลือนไหวของเขา

หลิงซวีเซินในตอนนีไม่ได้ยินอะไรทังนัน มือข้างหนึงดึง
ชุดราตรีของเธอไว้แล้วออกแรง เสียงผ้าฉีกขาดดัง ไข่มกุ
ทีติดอยูบ่ นคอเสือของเล่อไป๋ เสียวตกกระเด็นไปทัวพืน
9
กระเด้งกระดอนกระทบพืนไม้ทีลืนเป็ นมัน

เมือผิวเนินอกขาวราวหิมะของเล่อไป๋ เสียวสะท้อนเข้าสู่
ม่านตาของเขา การเคลือนไหวของเขาก็ยงเร่
ิ งเร้ามาก
ขึน ดูดขบต้นคอของเธอไปพลาง มือก็ขยับลงไปด้าน
ล่างอย่างเป็ นธรรมชาติ

เล่อไป๋ เสียวถูกจูบดังลอยอยูใ่ นปุยเมฆ พลันรูส้ กึ มี

บางอย่างดันตัวเองอยู่ ตามมาด้วยความเจ็บปวดรวด
ร้าวรุนแรง!

ร่างกายของเธอสันสะท้านอย่างรุนแรง เธอกัดปากตัว
เองแน่น นําตาเอ่อคลอ แต่กลับไม่ได้ตอ่ สูผ้ ลักไสคนที

10
ทอดกายอยูบ่ นตัวออก

เล่อไป๋ เสียวเคยได้ยินเรืองของชายหญิงมานาน แต่ไม่คิด

ว่าจะเจ็บขนาดนี...เธอกําหมัดแน่น ใครใช้ให้เธอเลือก
แบบนีกันเล่า

หลิงซวีเซินทีสติพร่าเลือนคล้ายจะรับรูไ้ ด้ถงึ อะไร

บางอย่าง จึงค่อยผ่อนแรงลง คิวทีดูดีนนขมวดเล็
ั กน้อย
ก้มศีรษะลงจุมพิตหน้าผากอันชืนเหงือของหญิงสาว

เขาประโลมดูดเม้มอย่างอดทนเพือให้เล่อไป๋ เสียวมี
อารมณ์ขนมาด้
ึ วย เธอเริมบิดร่างกายอย่างพ่ายแพ้

11
เธอเกียวกระหวัดต้นคอของเขาไว้ ลมหายใจหอมดัง
ดอกกล้วยไม้อยูข่ า้ งหูของเขาดูสบั สนกระวนกระวาย
“ซวีเซิน รักฉันสิ...”

เมือหลิงซวีเซินถูกยัวยวนเช่นนี จึงถลําลงไปในร่างกาย
อันงดงามของเล่อไป๋ เสียวอีกครัง พลันเคลือนไหวเร็ว
ขึน...

ในไม่ชา้ ทังห้องนันก็เต็มไปด้วยเสียงหอบตําของชาย
หนุ่มและเสียงครวญครางของหญิงสาว คําคืนแสน
สับสนวุน่ วาย เสียงกระซิบแผ่วเบาดังทอดถอนใจ
ถูกกลบด้วยเสียงจักจันกลางฤดูรอ้ น

12
“ซวีเซิน ฉันรักคุณ...”

ตอนที 2 ปี ศาจน้อยทีงดงามดุจนางฟ้า

13
แสงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างบานยาวจรดพืน
นัน ทอแสงลงบนร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มทีนอนอยู่
บนเตียงใหญ่ ขับให้รา่ งกํายําและใบหน้าคมสันของชาย
หนุ่มงดงามดุจเทพเซียน

สายตาของหลิงซวีเซินยังคงพร่ามัวอยูบ่ า้ ง เขายันตัวลุก
ขึนนังบนเตียง นวดคลึงหน้าผากทีปวดตุบๆ มุมปากของ
หลิงซวีเซินยกยิมอ่อนๆ เมือคืนเขาฝันว่าได้หลับนอนกับ
เล่อไป๋ เสียว เพราะตัวเองบ้าไปแล้ว หรือเป็ นเพราะมี
เพียงในความฝันทีเขาจะสามารถแสดงความปรารถนาที
แท้จริงในใจออกมาได้กนั แน่

หลิงซวีเซินส่ายศีรษะไปมา พลางเลิกผ้าห่มออกตังใจจะ
ไปอาบนําทีห้องนํา แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นสีแดง
14
สดเปื อนอยูบ่ นทีนอน ร่างกายของเขาก็พลันแข็งทือ

ริมฝี ปากอ่อนนุ่ม ร่างกายนุ่มละมุน และเสียงทีคล้ายกับ

ว่าทังเจ็บปวดทังมีความสุขของหญิงสาว...

“ให้ตายสิ!” หลิงซวีเซินสบถออกมา ตอนนีชายหนุ่มที

เพิงตระหนักได้วา่ เรืองเมือคืนพวกนันไม่ใช่ฝัน เขานอน
กับเล่อไป๋ เสียวจริงๆ ว่าแต่ผหู้ ญิงคนนันเล่า

หลิงซวีเซินรีบค้นหาในห้อง กลับไม่พบร่องรอยทีผูห้ ญิง

คนนันทิงไว้แม้แต่นอ้ ย

เสียงเพลงภาษาอังกฤษสดใสดังขึนเบาๆ ในห้อง หลิงซวี

15
เซินตกตะลึงและมีใบหน้าบูดบึงเพราะ เล่อไป๋ เสียวหลบ
หนีไป สายตาเหลือบไปพบโทรศัพท์มือถือในเคสสีมว่ ง
อ่อนวางอยูใ่ ต้เงามืดของขาเตียง คือโทรศัพท์มือถือของ
เล่อไป๋ เสียว

เขากดรับสาย เสียงชายหนุ่มทีเกือบจะคลุม้ คลังดังลอด

ออกมาจากหูฟัง “เล่อไป๋ เสียว! นีแกจองตัวไปอิตาลีโดย
ไม่บอกกล่าวซักคํา แกยังเป็ นเพือนฉันอยูห่ รือเปล่า!”

โทรศัพท์มือถือร่วงลงสูพ่ ืนโดยพลัน หลิงซวีเซินรีบสวม

เสือผ้าแล้ววิงออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ผูห้ ญิงทีสมควร
ตายนัน จากไปหลังจากทําแบบนีกับเขาได้ยงั ไงกัน!

16
ห้าปี ตอ่ มา...

ในคอนโดมิเนียมแห่งหนึงใจกลางเมือง K

เวลาเจ็ดโมงเช้า เสียงปลุกอันไพเราะจากมือถือทีวางอยู่
บนหัวเตียงในห้องนอนดังขึนอย่างตรงเวลา

“น่ารําคาญจริง...” เล่อไป๋ เสียวทีนอนสะลึมสะลือยืนมือ

ไปกดปิ ดเจ้าเสียงนัน พลิกตัวกอดผ้าห่มเตรียมจะหลับ
ต่อ

17
แย่จริง เธอฝันถึงหลิงซวีเซินอีกแล้ว

และยัง...เรืองนันทีเธอทํากับหลิงซวีเซินด้วย

เหตุการณ์นนได้
ั ผา่ นมาห้าปี แล้ว และในเช้าตรูห่ ลังจาก
เหตุการณ์นนั เธอก็ลากกระเป๋ าเดินทางหนีไปอิตาลีคน
เดียวทันที ว่ากันตามจริงเธอไม่ควรมีรอ่ งรอยอะไรเหลือ
ทิงไว้ให้หลิงซวีเซินตามหาเธอได้

แต่วา่ ทําไมตังแต่นนมา
ั เธอกลับฝันถึงเขาเกือบทุกวัน
หรือเป็ นเพราะความรูส้ กึ ผิดของตัวเอง เธอคิดด้วยจิตใต้
สํานึกทียังไม่รูส้ กึ ตัวดี ด้านหลังของเธอพลันมีเสียงนุ่ม
นวลทว่าเย็นเยือกดังขึน “หม่ามี วันนีหม่ามีต้องไปทํา

18
งานวันแรก จะสายแล้วนะ”

เมือเธอได้ยินหนูนอ้ ยคนนีพูด ก็ปวดหัวจีดขึนมาทันที

นําเสียง ความเร็วและท่าทางในการพูดของเด็กหญิง
ช่างเหมือนกับหลิงซวีเซิน พ่อของเด็กน้อยไม่ผิดเพียน!

หลังจากเหตุการณ์นนั เล่อไป๋ เสียวก็ตงครรภ์

ั ลกู ของหลิง
ซวีเซิน ทําให้เธอทังดีใจทังเครียด แต่ในทีสุดเธอก็แอบ
คลอดสองพีน้องทีงดงามดุจเทวดาคูน่ ีทีอิตาลี

นอกจากเธอจะดีใจแล้ว ยังได้คน้ พบเรืองบางอย่าง

19
บางอย่างทีเหนือความคาดหมายของเธอก็คือ แฝดคูน่ ี
มีเพียงแฝดพีชายเล่อเวินเยียทีนิสยั เหมือนตนเอง ส่วน
แฝดน้องสาวเล่อเวินเหยียนนัน กลับได้รบั นิสยั ของหลิง
ซวีเซินมาเต็มๆ !

ทุกครังทีเล่อไป๋ เสียวพูดจากับเด็กหญิงตัวน้อย จะรูส้ กึ

เหมือนกําลังเผชิญหน้ากับหลิงซวีเซินอยู่

เล่อไป๋ เสียวเคยลองใช้เวลาอยูก่ บั ลูกสาวให้มากขึน และ

พยายามอย่างหนักทีจะปรับนิสยั ของหนูนอ้ ยให้ดีขนึ แต่
ครึงปี ผา่ นไปก็ยงั ไม่ได้ผลแม้แต่นอ้ ย ไปๆมาๆ เล่อไป๋
เสียวจึงยอมแพ้

20
เอาเถอะ เล่อไป๋ เสียวยอมรับความแข็งแกร่งทางพันธุ
กรรมของใครบางคนในทีสุด

เล่อเวินเหยียนเห็นคนบนเตียงยังดือดึงไม่ยอมลุกจากที
นอน ใบหน้าเล็กๆ ทีสวยงามนันไร้ซงอารมณ์
ึ ใดๆ พลาง
พูดว่า “หม่ามี มือของหนูเย็นมากนะ หม่ามีแน่ใจหรือว่า
จะให้หนูไปปลุกหม่ามีเอง”

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินประโยคนี เธอจึงโกยผ้าห่มมาห่อ

ตัวจนแน่นทันทีอย่างคนมีประสบการณ์ ศีรษะก็มดุ อยู่
ในโปงผ้าห่ม พลางส่งเสียงคํารามตํา “หมีหมี ขอหม่ามี
นอนต่ออีกห้านาที แค่หา้ นาที!”

21
นําเสียงของเธอน่าสงสาร แต่เล่อเวินเหยียนกลับไม่ตก
หลุมพรางแม้แต่นอ้ ย “หม่ามีบอกเองว่าวันนีต้องไปเข้า
งานตอนแปดโมง ตอนนีถึงเวลาทีจะต้องตืนแล้วนะ”

หนูนอ้ ยนี...แค่เรืองเวลาต้องจริงจังขนาดนีเลยเหรอ!

เล่อไป๋ เสียวยังไม่ทนั ได้พดู แขวะออกไป กลับรูส้ กึ ถึงมือ

เล็กๆ คูห่ นึงทีเคลือนไหวอย่างแผ่วเบาหยิบโทรศัพท์มือ
ถือทีหัวเตียงของเธอไป

เล่อเวินเหยียนกดปิ ดโทรศัพท์มือถือ ยังคงนิง ไม่มีเสียง

เคลือนไหว “หนูเคยบอกหม่ามีหลายครังแล้วนะ ตอน
นอนต้องปิ ดมือถือ มันแผ่รงั สีได้ ตอนเช้าก็ไม่ตอ้ งตัง

22
นาฬิกาปลุก หนูจะมาปลุกหม่ามีเอง”

ลูกสาวยังคงเป็ นห่วงตนมากอยู่ เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ อบอุน่

ขึนมาในใจ ขณะเธอกําลังคิดจะเปิ ดปากพูด ก็ได้ยินเด็ก
หญิงพูดต่อไปว่า “นาฬกิ าปลุกของหม่ามีเสียงดังเกินไป
จะรบกวนการนอนของผักกาดขาว”

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวเปลียนสี แต่ก็ยงั ดูดีมาก

ผักกาดขาวคือเจ้าโกลเดินริทรีฟเวอร์ตวั ใหญ่ทีครอบครัว
ของเธอเลียงเอาไว้

เธอโผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่มอย่างรันทดใจ “หมีหมี
23
สรุปว่าหม่ามีสําคัญทีสุด หรือผักกาดขาวสําคัญทีสุด”

เล่อเวินเหยียนตังใจคิดอยูค่ รูห่ นึง จึงตอบอย่างจริงจังว่า

“ถ้าผักกาดขาวนอนหลับไม่สนิท ตอนกลางวันก็เล่นกับ
หนูไม่ได้ หม่ามีต้องไปทํางานแล้ว ก็เล่นกับหนูไม่ได้”

ใจของเล่อไป๋ เสียวกระตุกขึนมา เธอกําลังจะถามว่า “หนู

อยากให้หม่ามีอยูก่ บั หนูใช่ไหม” วินาทีตอ่ มา มือเล็กเย็น
เฉียบคูห่ นึงก็เหยียดมาทางศีรษะทีโผล่ออกมาคว้าหมับ
เข้าทีลําคอของเธอ!

เล่อไป๋ เสียวตัวสันเทิมจากอุณหภูมินี เธอกลับมองเห็น

ลูกสาวยกมุมปากขึน “หม่ามียังง่วงอีกไหม”

24
ยัยปี ศาจน้อยใบหน้าดุจนางฟ้าคนนี!

เล่อไป๋ เสียวดีดตัวขึนจากเตียงทันที พลางถอยไปจนเด็ก

น้อยเอือมไม่ถงึ เธอจ้องเขม็งอย่างเอาจริงเอาจัง “หมีหมี
ถ้าหนูยงั ทําแบบนีกับหม่ามีอีก หม่ามีก็จะไม่หาเงินมา
เลียงพวกหนูแล้วนะ!”

“อย่างนันเหรอ“ เล่อเวินเหยียนไม่ได้ตกใจกับคําพูดของ
เธอแม้แต่นอ้ ย เพียงแค่กอดอกอย่างสงบนิงแน่วแน่ “ถ้า
อย่างนันคงจะต้องโทรศัพท์ไปหาแด๊ดดีให้เลียงดูพวกเรา
แล้วล่ะ”

25
ตังแต่เด็กคนนีรูว้ า่ พ่อแท้ๆ เป็ นใคร และตเปิ ดไปเจอ
เบอร์โทรศัพท์ของหลิงซวีเซินในบันทึกรายชือผูต้ ิดต่อใน
โทรศัพท์มือถือของเล่อไป๋ เสียว ‘โทรศัพท์หาแด๊ดดี’
กลายเป็ นเรืองทีต้องนํามากล่าวอ้างเวลาต้องการจะคุก
คามเธออยูเ่ ป็ นประจํา

ลูกชายหญิงทังคูร่ ูด้ ีถงึ ความกลัวทีเธอมีตอ่ พ่อแท้ๆ ของ

พวกเขาเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ อับอายนิดหน่อย

เธอเงยหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “โทรสิโทรเลย ยังไงซะหม่ามีก็

แอบคลอดพวกหนู โดยไม่ได้รบั ความเห็นชอบจากเขา
ถ้าเขารับรูถ้ งึ การมีอยูข่ องพวกหนู หม่ามีก็รบั ประกัน
ไม่ได้นะว่าเขาจะไม่มาเด็ดหัวพวกหนูทิงซะ!”

26
เล่อเวินเหยียนได้ยินเธอพูดเช่นนี ใบหน้าเล็กๆ ของเด็ก
น้อยก็คอ่ ยๆ ดูวา้ เหว่โดดเดียวขึนมา เสียงก็เบาตําลง
“จริงเหรอ”

เล่อไป๋ เสียวแอบด่าตัวเอง เธอเสียสติไปแล้วหรือยังไงถึง

พูดแบบนีออกมา ถึงแม้เล่อเวินเหยียนจะดูเป็ นผูใ้ หญ่
ยังไงก็เป็ นแค่เด็กอายุสขวบกว่
ี าเท่านัน เธอพูดไปแบบนี
จะต้องทําร้ายเธออย่างแน่นอน

เธอตําหนิตวั เอง พลางลงจากเตียงอย่างรวดเร็วแล้วโอบ

ลูกสาวไว้ในอ้อมกอดปลอบโยน “เอาล่ะ หม่ามีจะไม่
ยอมให้พวกลูกไปหาเขาแน่นอน หม่ามีจะรักพวกหนู

27
มากๆ นะ”

เมือเล่อเวินเหยียนได้รบั คําสัญญาจากเธอ ศีรษะเล็กๆ

ของหนูนอ้ ยทีก้มตําอยูก่ ็ผงกขึนมาทันที ในตานันเปล่ง
ประกายแห่งความสําเร็จ “อย่างนันก็ดี หม่ามีรีบลุกไป
ทํางานเถอะนะ”

การเปลียนแปลงอย่างไม่ทนั ตังตัวนี เล่อไป๋ เสียวคิดอยู่

นาน จึงได้รูว้ า่ เจ้าตัวเล็กนีแค่ยวเธอเล่
ั นเท่านัน!

ผูใ้ หญ่วยั 23 ปี อย่างเธอกลับถูกยัยหนูนีแกล้งยัวเข้าให้

เช่นนันหรือ

28
เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ขายหน้าทีฝี มือการแสดงไม่ได้ดีเท่ากับ
ลูกสาวเลย

เมือเธอลุกจากเตียงแล้ว ก็ไม่อาจกลับไปนอนต่อได้อีก
เธอถอนหายใจเฮือกหนึง แล้วเริมเปลียนเสือผ้าอย่าง
ยอมรับในชะตากรรมของตนเอง

29
ตอนที 3 พบกันอีกครัง

เมือเล่อไป๋ เสียวเตรียมมือเช้าตามปกติเรียบร้อยแล้ว จึง

กําชับลูกน้อยทังสองให้ระมัดระวังเรืองความปลอดภัย
ทังยังตบบ่าเล่อเวินเหยียนอย่าง ‘เอ็นดู’ แล้วเอ่ยว่า “หมี
หมี หม่ามี ไปทํางานก่อนนะ ลูกอยูบ่ า้ นดูแลพีชายดีๆ
นะจ๊ะ”

เล่อไป๋ เสียวไม่รูเ้ พราะเหตุใด จึงได้รูส้ กึ ว่าเล่อเวินเยียนัน

มีนิสยั เหมือนหล่อนมากจนเกินไป ระหว่างฝาแฝดด้วย
กันเองนันมักจะเป็ นฝ่ ายถูกเอาเปรียบได้ง่าย

30
ยิงไปกว่านัน ใบหน้าของเล่อเวินเหยียนทีละม้ายคล้าย
หลิงซวีเซิน...ก็ช่างไม่เหมือนคนทีจะถูกรังแกได้ง่ายๆ
เลย

หากแต่คาํ พูดเช่นนีย่อมทําให้เด็กทังสองไม่พอใจ

เล่อเวินเยียหน้าตาหงอยเศร้า “หม่ามี ทําไมต้องให้นอ้ ง

ดูแลผมทุกครังเลย ผมเป็ นพีชายแท้ๆ นะฮะ”

เล่อเวินเหยียนเม้มปาก สีหน้าเยาะเย้ย “พวกหนูไม่ใช่

เด็กเล็กสองสามขวบแล้วนะ หม่ามียังจะมาจูจ้ ีอยูไ่ ด้”

31
เล่อไป๋ เสียวถูกลูกสาวย้อนจนแทบสะอึก จึงกลอกตา
มองบนแล้วพูดว่า “อ้อ หม่ามีลืมไปเลย หนูอายุสขวบ
ี
แล้วนี อูฮ้ ู เด็กน้อยไร้เดียงสาสีขวบ”

เมือเธอพูดจบแล้วก็ไม่ยอมมองลูกสาวทีมีสีหน้าโกรธจัด
ในชัวพริบตา ไป๋ เสียวหยิบกระเป๋ าแล้วเดินไปโรงรถขับ
รถออกไปในทันที

หนูนอ้ ยเล่อเวินเหยียนคนนีมีไอคิวสูงตังแต่เด็ก จึงมักคิด

ว่าเด็กในรุน่ เดียวกันว่าช่างไร้เดียงสา คราวนีเล่อไป๋ เสียว
นําเรืองอายุของเธอมาพูด เธอไม่งอนตุ๊บป่ องก็แปลก
แล้ว

32
เล่อไป๋ เสียวขับรถไปทีทํางานใหม่อย่างอารมณ์ดี แม้ใน
ทุกครังจะมีเพียงเรืองอายุทีนํามาข่มลูกสาวตัวน้อยได้
แต่การจะพลิกเกมเอาชนะลูกสาวได้นนไม่
ั ใช่เรืองง่าย
ทําให้เธอรูส้ กึ ราวกับว่าได้เอาชนะหลิงซวีเซิน จิตใจของ
เธอจึงกระชุ่มกระชวยอย่างบอกไม่ถกู

สิบนาทีตอ่ มา เล่อไป๋ เสียวก็มาถึงบริษัททีจะมาเริมงาน

วันแรก

หลังจากมาถึงเมืองKแล้ว เธอไม่กล้ากลับไปหาครอบ
ครัวหรือหลิงซวีเซิน จึงทําได้เพียงปั กหลักใช้ชีวิตอยูใ่ น
เมืองเล็กๆ และติดต่อกับมัวหรูซา่ ไม่วา่ ยังไงมัวหรูซา่ ก็
เป็ นเพือนสนิททีซือสัตย์ของเธอ หรูซา่ ไม่เพียงยกบ้าน
ของตัวเองให้เธออยูเ่ ท่านัน แต่ยงั ช่วยหางานใหม่ให้เธอ
33
อีกด้วย

เล่อไป๋ เสียวเลียวรถ แล้วจอดในทีจอดรถ หญิงสาวดึง

กุญแจแล้วลงจากรถ หลังจากนันเดินตรงเข้าไปสูล่ อ็ บบี
ส่วนกลางอย่างรวดเร็ว

เมือหญิงสาว ณ แผนกต้อนรับมองเห็นเธอเดินเข้ามา จึง

ก้มศีรษะคํานับอย่างเรียบร้อย “สวัสดีคะ่ คุณผูห้ ญิง ไม่
ทราบว่าคุณมาพบใครคะ”

เล่อไป๋ เสียวยิมให้หล่อนเล็กน้อย “สวัสดีคะ่ ฉันเป็ น

พนักงานใหม่ ไม่ทราบว่าฝ่ ายบุคคลต้องเดินไปทางไหน
คะ”

34
“ทีแท้ก็เพือนร่วมงานคนใหม่นีเอง ตามฉันมาสิคะ”
พนักงานต้อนรับผายมือ ‘เชิญ’ อย่างกระตือรือร้น แล้ว
จึงเดินนําเธอไปหยุดอยูท่ ีหน้าห้องทํางานของผูจ้ ดั การ
ฝ่ ายบุคคล

เล่อไป๋ เสียวอดไม่ได้ทีจะถอนหายใจ ชาวจีนนีมีพิธีรตี อง

กันจริงๆ แต่เธอก็ไม่ลืมทีจะกล่าวขอบคุณ “รบกวนคุณ
แล้วนะคะ”

เธอมองส่งพนักงานต้อนรับเดินจากไปแล้ว จึงยกมือ
เคาะประตูหอ้ งของผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคล

35
การลงทะเบียนและทําบัตรพนักงานนันไม่ยงุ่ ยาก เล่อไป๋
เสียวไม่ใช่เพิงเข้าทํางานครังแรก เธอจึงสามารถจัดการ
ทุกอย่างได้รวดเร็ว แล้วจึงถูกพามาทีทํางานของเธอเพือ
เริมทํางาน

หากแต่ สายตาของผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคลทีจ้องมองเรือน

ร่างของเธอทําให้เธอไม่สบายใจตลอดเวลา

น่าขันเสียจริง วันนีเธอเพิงเริมทํางานเป็ นวันแรกตังแต่ที

ได้กลับมา โชคชะตาก็ให้เธอมาเจอพวกวิปริตเสียแล้ว

เล่อไป๋ เสียวตังใจว่าต่อไปนีจะต้องหลีกเลียงผูจ้ ดั การคน

นัน และพบกันให้นอ้ ยทีสุด แต่หขู องเธอกลับได้ยินเสียง

36
คุยเล่นกันของเพือนร่วมงานดังมา เสียงเล็กๆ เหล่านัน
กรีดร้องขึนอย่างตืนเต้น

“จริงเหรอ บอสหลิงจะมาติดต่อกับบริษัทเรา คนหล่อ

ลาก มีสไตล์สดุ ๆ คนนัน!”

“ใช่แล้ว เขาคนนันล่ะ! หัวหน้าแจ้งมาอย่างนี ก็ไม่รูว้ า่ จะ

เชือได้หรือเปล่า”

“มันก็ใช่ ถึงจะไม่รูว้ า่ ทําไมเขาจะต้องมาติดต่อกับบริษัท

ธรรมดาๆ แบบเรา แต่ฉนั ก็อดตังตาคอยไม่ได้...”

ไป๋ เสียวได้ยินบทสนทนานี ในใจของหญิงสาวกระตุกวา

37
บอย่างตกใจ

บอสหลิง

เมือห้าปี ก่อน หลิงซวีเซินเป็ นผูส้ ืบทอดคนเดียวของสกุล

หลิง งันตอนนี....

คงไม่บงั เอิญขนาดนันหรอก!

เล่อไป๋ เสียวครําครวญอย่างเงียบๆ พยายามรังสติของตัว

เองกลับมา พยายามคิดอย่างเชือมันว่า สกุลหลิง ไม่ใช่
สกุลหลิงนันหรอก แล้วทุม่ เทตนเองทํางาน

38
ถึงอย่างไรไม่วา่ จะเกิดอะไรขึนเธอก็ยงั ต้องหาเงินต่อไป
เพราะเธอถูกคุณพ่อไล่ออกจากบ้าน เพราะตัวเธอไม่
ยอมบอกเรืองความเป็ นมาของลูกๆ ทําให้ตอนนีเธอและ
ลูกล้วนต้องพึงพาเธอคนเดียว

ไป๋ เสียวอดทนทํางานอย่างสงบมาจนถึงช่วงเทียงใกล้
เลิกงาน จึงค่อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

ณ ตอนนีเอง ห้องทํางานทีเงียบสงบมาตลอด จู่ๆ ก็เกิด

ความปั นป่ วนขึน!

เหล่าเพือนร่วมงานสาวเริมพูดคุยซุบซิบกันอย่างตืนเต้น
“ฉันไปเอง เป็ นเขาจริงด้วย!”

39
ผูค้ นจํานวนมากกําลังชะเง้อมอง “เร็ว รีบถ่ายรูปเร็วเข้า
เขาเดินมาทางเราแล้ว!”

เล่อไป๋ เสียวหันมองไปตามทิศทางทีเสียงนันบอก สายตา

มองผ่านช่องว่างกลางฝูงชน สายตาพลันปะทะกับร่างที
โดดเด่นนันเข้า

หลิงซวีเซิน เป็ นเขาจริงๆ

คนทีเธอนอนคิดถึงทังวันทังคืนแต่ก็ไม่กล้ากลับไปหาเขา
คนนัน

40
เขาสวมชุดสูทสีดาํ สนิททีถูกสังตัดมาด้วยฝี มือประณีต
หน้าตาของซวีเซินยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม แต่ทา่
ทางกลับดูเป็ นผูใ้ หญ่และเยือกเย็นกว่าเมือห้าปี ก่อน

เจ้าของบริษัททียืนอยูข่ า้ งกายเขา กําลังพาเขาเดินเยียม

ชมด้วยท่าทางพินอบพิเทา เมือเทียบกับท่าทางมันคง
สง่างามของเขาแล้ว ช่างดูแตกต่างกันอย่างสินเชิง

เมือหลิงซวีเซินได้ยินเสียงร้องอุทานของกลุม่ พนักงาน
จึงเหลือบสายตาเยือกเย็นมามองเลยผ่านกลุม่ คน แล้ว
หยุดชะงักอยูท่ ีใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวชัวขณะ

หญิงสาวตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น เธอรีบก้มหน้า

41
ก้มตาทําเป็ นกรอกแบบฟอร์มลงทะเบียน

สวรรค์ เขาคงจําไม่ได้หรอก เล่อไป๋ เสียวก้มศีรษะซ่อน

หน้าตํา ความกระวนกระวายและตึงเครียดกระหนําเข้า
ใส่เธอไม่ยงั จนเกือบจะทําให้มือทีจับเมาส์อยูส่ นขึ
ั นมา
อย่างช่วยไม่ได้

สายตาของหลิงซวีเซินทีมองมาทําให้คนอืนๆ ไม่กล้าส่ง
เสียง ทังห้องทํางานเงียบสงบทันที เล่อไป๋ เสียวนิง
อยูใ่ นท่าเดิมอยูน่ าน จึงได้ยินเสียงรองเท้าหนังกระทบ
กับพืน ค่อยๆ เดินจากไป

จากนัน ทุกคนจึงเริมส่งเสียงเจียวจ๊าวขึนอีกครัง เล่อไป๋

42
เสียวใช้หางตามองแล้วมองอีก เห็นเพียงด้านหลังของ
หลิงซวีเซินทีเดินจากไป

เฮ้อ...หัวใจของเล่อไป๋ เสียวทีหยุดนิงไปชัวครูก่ ลับมาเต้น

ปกติได้ในทีสุด เหตุการณ์เมือครูเ่ สียงมาก ยังดีทีเธอ
หลบทัน ไม่ถกู เขามองเห็นจนจําได้

แต่บางทีเขาอาจจะลืมไปแล้วว่ามีคนแบบเธออยูบ่ นโลก
นีด้วย

เมือคิดแบบนี ในใจของหญิงสาวพลันรูส้ กึ หดหูข่ นมา

ึ
อย่างช่วยไม่ได้

43
เธอไม่ได้สงั เกตเลยว่า หลังจากทีมองมา นัยน์ตาของ
หลิงซวีเซินก็คอ่ ยๆ เบิกกว้างชวนระทึกดังมรสุมลูกใหญ่
กําลังพัดเข้ามา

44
ตอนที 4 เขาคือปี ศาจในใจเธอ

ไม่ได้การ! เธอต้องลาออกแล้ว

ต้องลาออกทันที!

นีคือความคิดอันเด็ดเดียวของเล่อไป๋ เสียวหลังจากทีได้
พบกับหลิงซวีเซิน

เรืองหาเงินสําคัญมากก็จริง แต่เมือเทียบกับอันตราย
จากการถูกหลิงซวีเซินจดจําหน้าได้นน...การปกป้
ั อง
ชีวิตน้อยๆ ของตัวเองไว้ ย่อมสําคัญกว่านิดหน่อย
45
แม้การลาออกตังแต่วนั แรกทีมาทํางานจะทําให้เล่อไป๋
เสียวละอายใจ แต่เธอก็บากหน้าสูอ้ ตุ ส่าห์ยืนจดหมาย
ลาออกกับผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคลจนได้

ผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคลมองเธอลอดแว่นตากรอบสีทอง “ไป๋

เสียวเอ๋ย เรืองงานอยากได้อะไรเพิมเติมก็บอกกับผม
ตามตรงได้นี ทําไมต้องลาออกด้วย”

เล่อไป่ เสียวรูส้ กึ ไม่สบายใจกับการเรียกขานอย่างสนิท

สนมของเขา เธอหลุบสายตาลงตํา “ไม่ใช่คะ่ ผูจ้ ดั การ
อันทีจริงงานนีดีมาก แต่การลาออกเป็ นเพราะเรืองส่วน
ตัวของฉันเองค่ะ”

46
หลายปี ทีต้องดินรนต่อสูก้ บั โลกภายนอก เล่อไป๋ เสียวได้
พบเจอผูค้ นมากมาย ผูจ้ ดั การคนนีคงจะคิดว่าได้ซอ่ น
สายตาน่าละอายของตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิดแล้ว แต่
กลับไม่อาจรอดพ้นสายตาของเธอไปได้

แม้ในใจของเธอจะรังเกียจ และไม่อยากพูดจามาก
ความ แต่เล่อไป๋ เสียวก็โค้งคํานับเขาอย่างมีมารยาท
“ฉันต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ขอผูจ้ ดั การได้โปรดอนุมตั ิดว้ ย”

สายตาของผูจ้ ดั การหยุดอยูท่ ีเรียวขากลมกลึงใต้

กระโปรงสันของเล่อไป๋ เสียว เขาใคร่ครวญสักครูแ่ ล้วจึง
พยักหน้า “ได้สิ แต่คืนนีบริษัทมีงานเลียงฉลอง ตอนนี
เธอยังคงเป็ นพนักงานของบริษัทอยู่ ดังนันจึงควรจะไป
47
ร่วมงานด้วยนะ”

หลายปี มานี ผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคลใช้อาํ นาจด้านการงาน

ล่อลวงหญิงสาวมาไม่นอ้ ย แต่เล่อไป๋ เสียวเป็ นคนแรกที
เขาถูกใจ งานเลียงฉลองอะไรนันเป็ นแค่ขอ้ อ้าง ถ้าหาก
หล่อนไปจริง หล่อนก็จะควบคุมอะไรต่อมิอะไรไม่ได้อีก

เล่อไป๋ เสียวขมวดหัวคิว อยูก่ บั ภวังค์ความคิดของตัวเอง

เธอมาทํางานวันแรกก็ลาออกเสียแล้ว นีเป็ นความผิด

ของเธอเต็มๆ ถ้าหากไม่ยอมไปร่วมงานเลียงบริษัทด้วย
อีก ก็ไม่รูจ้ ะต้องอธิบายเหตุผลกันยังไงอีก

48
แน่นอน เธอย่อมรูว้ า่ ในหัวของผูจ้ ดั การมีความคิดซ่อน
เร้นอย่างไร แต่เธอเชือมันในตัวเองมาก ว่าจะสามารถ
แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้

ดังนันเล่อไป๋ เสียวจึงอมยิมพลางพยักหน้า “ถ้าอย่างนัน

ฉันก็ขอขอบคุณผูจ้ ดั การทีอนุมตั ิการลาออกของฉันนะ
คะ งานเลียงคืนนี ฉันจะไปร่วมงานแน่นอนค่ะ”

หลังจากเลิกงาน คนทังบริษัทลงมารวมตัวกันทีชันหนึง
ของอาคารสํานักงานตอนหนึงทุม่ แล้วมุง่ ตรงไปยัง “ฉี
เจินเก๋อ” ราวกับจะยกขบวนไปรบกับใคร

“ฉีเจินเก๋อ” นับว่าเป็ นโรงแรมทีมีหน้ามีตาของเมืองนี ผู้

49
คนทีไปรับประทานอาหารทีนัน ล้วนแต่เป็ นไฮโซมีฐานะ

ไม่รูว้ า่ คราวนี บริษัทได้รบั งานใหญ่อะไรมา ถึงกับยอม

จ่ายเงินเชิญทุกคนมาฉลองกันทีนี

เมือเธอก้าวลงจากรถแล้ว ดวงตาของเล่อไป๋
เสียวเกือบจะพร่ามัวจากแสงไฟทีเรืองอร่ามแวววาว

พนักงานต้อนรับหญิงเข้ามาต้อนรับ แล้วเดินนํากลุม่
พนักงานไปสูห่ อ้ งรับรองขนาดใหญ่ทีจองไว้ เมือเธอ
เสิรฟ์ อาหารและเครืองดืมทีเตรียมไว้ลว่ งหน้าแล้ว จึง
ออกจากห้องไป

50
ทุกคนทยอยนังโต๊ะด้วยเสียงดังจอแจ เล่อไป๋ เสียวไม่รูจ้ กั
ใคร จึงถูกผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคลเรียกให้นงข้
ั างเขา

พนักงานส่วนใหญ่รูด้ ีวา่ ผูจ้ ดั การเป็ นคนอย่างไร จึงพา

กันส่งเสียงเอะอะขึนมา

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวเล็กน้อยจนแทบไม่มีใครทันสังเกต
เธอไม่อยากทําให้เป็ นเรืองใหญ่ จึงก้มหน้าลงเพือปิ ดบัง
แววรังเกียจในดวงตา แล้วนังลงตามคําขอของผูจ้ ดั การ

งานเลียงเพิงจะเริมต้น ทุกคนดืมกินกันอย่างสนุกสนาน
และกล่าวคําอวยพรต่างๆ เมือเหล้าแก้วทีสามหมดไป
ท่าทางของแต่ละคนก็เริมไม่ปกติ

51
เล่อไป๋ เสียวผูเ้ ป็ นเด็กใหม่ ถูกบังคับให้ดืมเหล้าหลาย
แก้ว เธอเองไม่ใช่คนคอแข็ง ตอนนีจึงเริมรูส้ กึ มึนเล็ก
น้อย

ตอนนีเองทีเธอรูส้ กึ ว่าผูจ้ ดั การด้านข้างเริมมือไม้อยูไ่ ม่

สุข

เขาลองหยังเชิงจับมือเธอทีใต้โต๊ะก่อน จากนันจึงลูบไล้
ต้นขาเนียนของเธออย่างไม่เกรงใจ

น่าสะอิดสะเอียน เล่อไป๋ เสียวจ้องผูจ้ ดั การอย่างโมโหจัด

แต่น่าเสียดายทีไม่มีผลอะไร

52
สองสามคนรอบข้างทีมองเห็นเหตุการณ์นีกลับปิ ดปาก
เงียบแสร้งทําไม่รูไ้ ม่เห็น

ธรรมชาติของเล่อไป๋ เสียวไม่ใช่คนทียอมกับเรืองแบบนี
ตอนนีเธอรูส้ กึ เสียใจทีมาร่วมงานเลียงนี แล้วจึงปั ดมือที
อยูบ่ นต้นขาทิงในทันที ยกประคองแก้วเหล้าในมือพลาง
ลุกยืน “ฉันต้องขอตัว ไปเข้าห้องนําสักครู ่ ขอลงโทษตัว
เองสามแก้ว”

หญิงสาวพูดจบก็ดืมรวดสามแก้ว แล้วหยิบกระเป๋ าถือ

ใบเล็กของตนขึนอย่างโซเซเล็กน้อย เดินอ้อมกลุม่ คน
ออกจากประตูมา ทิงผูจ้ ดั การไว้กบั สีหน้าค้างเติง

53
เล่อไป๋ เสียวมองหาพนักงานแล้วสอบถามทางไปห้องนํา
ในห้องนําเธอวักนําเย็นล้างหน้าหลายรอบ หวังจะสร่าง
เมาสักนิด แต่ก็แทบจะไม่เป็ นผล

ความสามารถในการดืมเหล้าของเธอไม่ได้พฒ
ั นาขึน
กว่าเมือห้าปี ก่อนเลย...เธอหัวเราะกับตัวเองครังหนึง
แล้วเตรียมออกจากโรงแรมเพือเรียกรถกลับบ้าน

ทํางานวันแรกของเธอต้องมาพบกับหลิงซวีเซิน ช่างเป็ น
เรืองทีเธอไม่เคยคาดคิด

ในความคิดของเธอนัน ชีวิตของเธอและหลิงซวีเซินจะ

54
เป็ นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่ควรมาเกียวข้องกันอีกแล้ว
เธอคลอดลูกสองคนออกมา ก็ไม่ได้หวังว่าจะใช้เป็ น
เหตุผลในการติดต่อกับเขา แค่เพียงต้องการเหลือไว้เป็ น
ทีระลึกถึงเท่านัน

หลิงซวีเซิน หลิงซวีเซิน...คนผูน้ ีเป็ นปี ศาจในใจของเธอ

ระหว่างเธอทีกําลังคิดเรืองนี พลางก้าวออกจากห้องนํา
บริเวณทางเดินนันก็ได้พบกับร่างคุน้ ตา!

เขายังคงสวมสูทสีดาํ สง่าชุดนัน มือข้างหนึงล้วงกระเป๋ า

กางเกง ยืนพิงกําแพงหรูหราเงางามอย่างผ่อนคลาย ราว
กับกําลังเฝ้ารอใครอยู่

55
เมือสายตาของหญิงสาวมองจากด้านข้างนัน โครงหน้า
ของเขาช่างน่ามองอย่างประหลาด

เล่อไป๋ เสียวสะบัดศีรษะหนักอึงไปมา เธอจะต้องเป็ นบ้า

ไปแล้วแน่ๆ จะมาเจอเขาในทีแบบนีได้อย่างไร หรือว่า
ในใจลึกๆ แล้วเธอคิดถึงเขามากเกินไป

56
ตอนที 5 ยังคิดจะหนีอีก

เมือหลิงซวีเซินได้ยินเสียงเคลือนไหวดังมาจากห้องนํา
จึงหันหน้ามองมาทางเล่อไป๋ เสียว

สายตาของคนทังสองสบประสานกัน

หลิงซวีเซินนันมีสติครบถ้วน ประกายดวงตาของเขามืด
สนิทแต่ทว่าฉายแววรุนแรง เขาจ้องมองจนทําให้หวั ใจ
57
ของเล่อไป๋ เสียวทีเต้นไม่เป็ นสําอยูแ่ ล้วเร็วระรัวขึนไปอีก

เขาคงจําฉันไม่ได้หรอก

เธอกําลังฝันอยูแ่ น่ๆ จะต้องฝันอยู.่ ..

ไป๋ เสียวพยายามปลอบใจตัวเองอย่างแข็งขัน หญิงสาว

แสร้งทําเป็ นไม่สนใจ แล้วเดินผ่านเขาไป ตังใจว่าจะเดิน
อ้อมผ่านเขาไปเพือออกจากโรงแรม

หากแต่เมือครูเ่ ธอดืมหนักเกินไปหน่อย ตอนนีดีกรีของ

เหล้าออกฤทธิ ศีรษะของหญิงสาวยิงหนักอึงขึนไป
เรือยๆ ท่าทางการเดินของเธอยิงสะเปะสะปะ
58
เมือเธอเดินผ่านเขาไป เล่อไป๋ เสียวอดทนเดินได้อีกสอง
สามก้าว ในทีสุดก็ตา้ นทานความวิงเวียนทีจู่โจมขึนมา
จากทุกทิศทางไม่ไหว จึงเอนกายบอบบางพิงกําแพง
แล้วค่อยๆ ทรุดตัวลง

น่าสมเพชจริง คราวนีทําน่าอายขายหน้าต่อหน้าเขา
แล้ว...แม้จะไม่รูส้ กึ ตัวมีสติดี แต่ในใจของเล่อไป๋ เสียวก็
ยังคงรูส้ กึ อับอาย

แม้จะเป็ นเรืองในฝัน แต่เธอก็อยากดูดีในสายตาของเขา

เสมอ

59
ร่างกายของเธอยังไม่ทนั ทรุดลงไปถึงพืนทีเย็นเฉียบ ทัน
ใดนันก็มีแขนแข็งแรงคูห่ นึงสอดเข้ามารับทีหลังและข้อ
พับ ช้อนตัวเธอขึนมาประคองกอดไว้โดยไม่เปลืองแรง
สักนิด

ดวงตาของหลิงซวีเซินจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าทีมี
สภาพเมามายจนเหมือนแมวอย่างเย็นชา

ใช่ ผูห้ ญิงคนนีเป็ นเธอจริงๆ

ตังแต่กลางวันนีเมือไปติดต่อบริษัทนันแล้ว เขาก็จดจํา
เธอได้ตงแต่
ั แรกพบ หลังจากนันจึงสังให้ลกู น้องไปสืบ
มาว่าเธอจะไปทีไหนต่อ แล้วจึงได้ตามมาจนพบเธอทีนี

60
ผูห้ ญิงคนนี ไม่นกึ เลยว่าหลังจากมีอะไรกับเขาแล้ว ก็หนี
ไปเพราะความกลัวนานถึงห้าปี แล้ว

ในทีสุดวันนีเขาก็จบั ตัวเธอได้

หลิงซวีเซินหรีตา กระซิบทีข้างหูของเล่อไป๋ เสียวด้วย

เสียงทุม้ ตํา “ยังคิดจะหนีอีกเหรอ”

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ไม่ไหวแล้ว ตอนนีเขาพูดอะไรมาจะฟั งรู ้

เรืองได้ยงั ไง จึงได้แต่ขมวดคิวไม่รบั รูเ้ รืองราวอะไร แล้ว
ซุกตัวนิงอยูใ่ นอ้อมแขนของเขา

61
ผูห้ ญิงบ้า...เขาไม่คิดว่าอยูข่ า้ งนอกคนเดียวจะกล้าดืม
จนมีสภาพแบบนี เธอไม่รูเ้ ลยหรือว่าข้างนอกนีอันตราย
มาก

หลิงซวีเซินไม่ได้เอะใจเลยว่าการกระทําทุกอย่างของเขา
แฝงไปด้วยความโกรธทีไม่อาจอธิบายได้ เขาอุม้ เล่อไป๋
เสียวออกจากโรงแรมอย่างรุนแรง โยนร่างไร้สติของเธอ
เข้ารถอย่างเกรียวกราด แล้วรีบปิ ดประตูรถยนต์ดงั ปั ง

จากนันเขาเข้าไปนังทีนังคนขับ สตาร์ทรถอย่างคล่อง
แคล่ว

ร่างหลับสนิทของเล่อไป๋ เสียวไม่ได้รบั รูถ้ งึ อารมณ์โกรธ

62
เกรียวของเขาแม้แต่นอ้ ย เมือร่างของเธอถูกโยนเข้ามา
ในรถ ก็ขยับมาขยับไปในท่าทางสบาย งอขาขึน ดําดิง
อยูใ่ นความฝันอันลึกลํา

ท่าทางงีเง่าของเธอเช่นนี ทําให้หลิงซวีเซินไม่พอใจอย่าง
ยิง เท้าของชายหนุ่มเหยียบคันเร่ง รถยนต์คนั หรูจงึ พุง่
ทะยานออกไปราวกับลูกธนู

หลิงซวีเซินไม่ชอบทีในรถยนต์คนั นันมีกลินเหล้าจางๆ
คลุง้ ไปทัวเขาไม่เคยชอบดืมเหล้ามาแต่ไหนแต่ไร เพราะ
เกลียดความรูส้ กึ ทีไม่สามารถควบคุมตนเองได้

หากแต่หญิงสาวในรถคนนี กลับสามารถก่อกวนจิตใจที

63
สงบนิงของเขาได้ครังแล้วครังเล่า...

หลิงซวีเซินคิดอยูค่ รูห่ นึง จึงปิ ดเครืองปรับอากาศในรถ

ยนต์ แล้วกดเปิ ดกระจกทุกบานให้เปิ ดโล่ง

สายลมเย็นยามคําคืนจากภายนอกพัดโชยมาในรถ ทํา
ให้อารมณ์ฉนุ เฉียวของหลิงซวีเซินนันค่อยๆ สงบลงบ้าง

ไม่เป็ นไร ในเมือเธอมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว ก็อย่า

คิดว่าจะหนีไปได้อีก

เวลาของพวกเขายังมีอีกมาก...

64
ร่างของเล่อไป๋ เสียวทีอยูเ่ บาะหลังถูกลมเย็นพัดกายครู ่
หนึง จึงเริมได้สติขนมา
ึ รูต้ วั ว่าตนเองกําลังนอนในยาน
พาหนะทีเคลือนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เธอกําลังอยูบ่ นรถเหรอ?

ไป๋ เสียวขมวดคิว วางมือบนหน้าผาก พยายามบรรเทา

อาการวิงเวียนศีรษะของตนเอง

เมือครูเ่ กิดอะไรขึน เธอจําได้เพียงแต่วา่ คล้ายจะฝันถึง

หลิงซวีเซินอีกแล้ว...

ช้าก่อน! เธอแค่ฝันไปเท่านัน ทําไมตอนนีถึงมาอยูบ่ นรถ

65
ได้!

หรือว่าเธอดืมมากเกินไป จึงถูกผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคลพา

ตัวมา

เล่อไป๋ เสียวสร่างเมาในทันที พยายามควบคุมสติที

กระจัดกระจาย แล้วดีดตัวลุกขึนนัง

หูของเธอได้ยินเสียงทีคล้ายจะหัวเราะแต่ไม่หวั เราะ
“ทําไม ตอนนีรูจ้ กั กลัวแล้วเหรอ”

เสียงนี!

66
เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่ามีแสงสีขาวซัดวาบขึนในหัว

นีเป็ นเสียงทุม้ ตําของหลิงซวีเซินชัดๆ ต่อให้เธอกลาย

เป็ นเถ้าธุลี ก็จาํ ได้อย่างแน่นอน!

ไม่น่าจะโชคร้ายขนาดนีหรอกน่า

เล่อไป๋ เสียวประคับประคองจิตใจทีมีความหวังอันริบหรี
แล้วเงยหน้ามองไปทางทีนังคนขับ ก็ได้เห็นเพียงใบหน้า
ด้านข้างทีคมสันเท่านัน

ทว่า แค่มองเพียงปราดเดียวเท่านัน ก็พอให้เล่อไป๋ เสียว

หมดสินความหวังหนึงเดียวนัน
67
ใช่แล้ว ใช่เขาจริงๆ...เมือครูเ่ ธอไม่ได้ฝันไป!

ทําไมเขาต้องพาเธอขึนรถมา แสดงว่าเขาจําเธอได้จริงๆ

ใจทีห่อเ**◌่ ยวของเล่อไป๋ เสียวเหดลีบลงอีกในชัวพริบตา

สีหน้าของหลิงซวีเซินดูแย่มาก สถานการณ์ในตอนนี
เขาต้องการให้เธอชดใช้ในสิงทีทําลงไปทังหมดเมือห้าปี
ก่อนหรือ

เธอสํานึกว่าในเหตุการณ์ครังนันเป็ นความผิดของเธอ
แต่หลังจากนันเธอก็ได้ออกไปจากชีวิตของเขาแล้ว ไม่มี
อะไรทีกระทบต่อเขาเลยสักนิด

68
เขาคงไม่ใจร้ายถึงขนาดตามล่าตัวเธอกลับมาทําร้ายทุบ
ตีหรอก

เมือคิดว่าปกติเขาโหดร้ายต่อศัตรูอย่างไร เล่อไป๋ เสียวก็

อดไม่ได้ทีจะสันสะท้านขึนมาอย่างช่วยไม่ได้

ทังสองคนไม่ได้พดู อะไรกันอีก บรรยากาศเงียบลงอย่าง

น่าประหลาด เล่อไป๋ เสียวมองผ่านหน้าต่างรถดูทิวทัศน์
ยามคําคืนทีเลือนผ่านหน้าต่างไปอย่างรวดเร็ว ในใจ
กําลังไตร่ตรองว่าจะมีโอกาสกระโดดหนีลงจากรถมาก
เท่าใด

69
หลิงซวีเซินลอบชําเลืองกระจกหลังไปทีหญิงสาวซึง
กําลังมองบริเวณรอบๆ เขาหรีตา นิวเรียวยาวยืนไปทีปุ่ ม
ควบคุม เพือปิ ดกระจกทุกบาน ทังยังไม่ลืมล็อกประตูรถ
ดัง แกรก

มือของเขาเคาะเบาๆ ทีพวงมาลัยรถสองครัง มอง

ผ่านกระจกมองหลังไปทีเธอ “ยังคิดจะหนีอีกเหรอ”

70
ตอนที 6 ไม่อยากเป็ นภาระของเขา

ประตูรถทีถูกล็อกนันทําให้เล่อไป๋ เสียวหมดหนทางหนี
โดยสินเชิง

เธอเอนตัวลงพิงเบาะหลัง แสดงอาการเหมือนทุบขวดที
ร้าวให้แตก[1] อย่างหมดหวัง “เธอคิดจะทําอะไร”

71
ในเวลานี แม้ภายนอกของเธอจะดูสงบนิง แต่มือทีกํา
แน่นและสันเล็กน้อยข้างนันกลับแสดงออกถึงความตึง
เครียดของเธอ

หลายปี มานี เธอพาลูกสองคนระหกระเหินทีต่างประเทศ

มาตลอด เธอไม่ใช่เด็กสาวคนเดิมทีจะตืนตระหนกง่าย
เมือเจอเหตุการณ์อะไรก็ตามเช่นเมือก่อนอีกแล้ว แต่ไม่รู ้
ว่าเพราะเหตุใด เมือมาเผชิญหน้ากับเขากลับไม่
สามารถทําสงบนิงไม่สะทกสะท้านได้

ความรูส้ กึ ทีเธอมีตอ่ เขาไม่เคยลดลงเลยสักนิด โดย

เฉพาะเรืองคราวนันก็เป็ นความผิดของเธอ ยิงทําให้เธอ

72
ร้อนตัวมากขึน

แต่ไม่วา่ จะอย่างไร เธอก็ถือว่า ผูแ้ พ้ยอ่ มไม่ยอมเสีย

โอกาสการต่อสู[้ 2] เธอไม่อาจยอมถูกเอาเปรียบให้เขาดู
ถูกเธอได้

ตังแต่เด็ก เธอก็รูด้ ีวา่ หลิงซวีเซินเกลียดคนจําพวกกล้า

ทําแต่ไม่กล้ารับทีสุด

หลิงซวีเซินเริมสนใจขึนมา จึงค่อยๆ จอดรถทีข้างทาง

แล้วเอียวศีรษะหันมาจ้องเธอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห ์ เขา
แกล้งกระเถิบตัวไป “แล้วเธอเข้าใจไปเองว่าฉันจะทํา
อะไรล่ะ”

73
ระยะห่างระหว่างเขาและเธอมีเพียงเบาะทีนังคันกลาง
เท่านันเล่อไป๋ เสียวรีบนังตัวตรงทันที เพือเพิมระยะห่างที
ปลอดภัยระหว่างคนสองคน

ตอนนีเธอตกใจจนสร่างเมาแล้ว ไม่กล้าผ่อนคลายกับ
ฝ่ ายตรงข้ามเลยสักนิด

หลิงซวีเซินกลับดูไม่คอ่ ยใส่ใจการแสร้งทําเป็ นสงบนิง

อย่างจริงจังของเธอ แต่กลับโพล่งถามอย่างไม่มีปีมีขลุย่
ว่า “หลายปี มานี เธอเป็ นยังไงบ้าง”

ก่อนหน้านีเมือยังหาเล่อไป๋ เสียวไม่พบ หลิงซวีเซินเคย

74
จินตนาการถึงฉากการพบกันของพวกเขานับครังไม่ถว้ น
เขาคิดว่าจะต้องจับไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วถามเธออย่าง
ดุดนั ว่าทําไมจึงต้องหนีไปหลังจากทีทําเรืองแบบนันด้วย

หากแต่เมือได้เจอกันแล้ว เขากลับพบว่า สิงทีเขาอยากรู ้

มีเพียงทีผ่านมาเธอเป็ นยังไงบ้าง

ถึงอย่างไร อนาคตยังอีกยาวไกล เรืองทีอยากถามเอาไว้

ค่อยถามทีหลังก็ไม่สาย

“ฮะ?” เล่อไป๋ เสียวทีเตรียมพร้อมรับมือทุกสถานการณ์ก็

ยังคาดไม่ถงึ ว่าเขาจะถามออกมาเช่นนี ทําอะไรไม่ถกู ขึน
มาทันที “ก็ ก็ดี”

75
หลิงซวีเซินมองสบดวงตาของเธอ “คุณไปอิตาลีมา
เหรอ”

เล่อไป๋ เสียวถูกเขาจ้องจนอึดอัด จึงหันหน้ามองออกไป

นอกหน้าต่าง “ใช่”

“ผมเคยไปตามหาคุณ” หลิงซวีเซินถอนหายใจครังหนึง
“ไม่พบอะไรเลย”

ถ้าถูกเขาหาตัวพบนีสิถงึ จะแปลก ถ้าเป็ นอย่างนันเธอ

จะยังมีชีวิตรอดอยูอ่ ีกเหรอ

76
ในใจแขวะเขาแบบนี แต่กลับไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่
อธิบายเลียงๆว่า “เอ่อ ฉันเปลียนชือ...”

“มิน่าล่ะ” หลิงซวีเซินเท้าข้อศอกบนพนักเบาะทีนัง มุม

ปากยกยิมอย่างมีเลศนัย “อืม คุณฉลาดมาก?”

‘เปลียนชือเปลียนแซ่’ เรืองนีเขาควรจะคิดได้ตงนานแล้
ั ว
แต่เป็ นเพราะเขาประเมินเธอตําเกินไป จึงทําให้ไม่เคย
ตามหาเธอพบเลย

ผูห้ ญิงคนนี ช่างเหนือความคาดหมายของเขาจริงๆ

ประโยคนีไม่รูว้ า่ เขาจะชมเชยหรือตําหนิ เล่อไป๋ เสียวยัง

77
ไม่แน่ใจว่าหมายถึงอะไรกันแน่ จึงได้แต่หวั เราะออก
มาอย่างทําตัวไม่ถกู “เรือง...เรืองนันขอโทษด้วย”

เพียงเธอแสดงท่าทีปกติ ยอมรับผิดแต่โดยดี เขาก็ไม่น่า

จะถือสาหาความอะไรกับเธอ

เมือได้ยินคําขอโทษจากเธออย่างไม่คาดคิด หลิงซวีเซิน
ไม่ได้โกรธแต่ก็ไม่ได้ดีใจ ยังคงมีทา่ ทาง ทียากจะคาด
เดาเหมือนเดิม “เธอขอโทษฉันด้วยเรืองอะไร”

นําเสียงของเขาเปี ยมไปด้วยเสน่ห ์ หางเสียงสูงขึนเล็ก

น้อย ถ้าไม่ได้กาํ ลังตกอยูใ่ นสถานการณ์เช่นนี เล่อไป๋
เสียวคงจะคิดว่าเขากําลังพยายามยัวยวนเธออยู่

78
เขายังกล้าถามเธออย่างโจ่งแจ้งอีกว่า ขอโทษเขาเรือง
อะไร

เธอยังพูดไม่ชดั เจนพออีกเหรอ!

เล่อไป๋ เสียวสูดหายใจลึกครังหนึง ใบหูปรากฏสีชมพูระ

เรือขึนมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ ไม่ตอ้ งการจะมาถก
เรืองแบบนีกับเขา เธอจึงฝื นใจตอบปั ดๆ “คุณจําไม่ได้ก็
ช่างเถอะ”

หลิงซวีเซินก็ไม่ได้ตอ้ งการซักไซ้ไล่เลียงอะไร จึงเปลียน

หัวข้อสนทนาเอาดือๆ “หลายปี มานี เธอเป็ นยังไง

79
บ้าง”

ขอเพียงไม่คยุ เรืองเมือห้าปี ก่อน เล่อไป๋ เสียวก็รูส้ กึ ผ่อน

คลายขึนมาทันที เธอจึงเล่าเรืองราวการใช้ชีวิตทีอิตาลี
อย่างละเอียด ยกเว้นเรืองเดียวทีไม่ได้พดู ถึงคือเรืองลูก

หลิงซวีเซินพยักหน้าเป็ นระยะ และเมือเธอพูดถึงเรืองที

น่าสนุก เขายังยิมทีมุมปากเบาๆ

ไม่วา่ จะห้าปี ก่อนหรือห้าปี หลัง พวกเขาก็ไม่เคยมีโอกาส

ได้มานังคุยกันอย่างสนิทสนมแบบนี จู่ๆ เล่อไป๋ เสียวก็
รูส้ กึ เคลิบเคลิมราวกับกําลังอยูใ่ นความฝัน

80
ไม่วา่ ยังไง ตัวเธอเองก็ยงั ชอบความรูส้ กึ ตอนทีได้อยูก่ นั
ตามลําพังกับหลิงซวีเซินอยูด่ ี

“ถ้าอย่างนัน คุณก็อยูค่ นเดียวมาตลอด” เมือฟั งจบ หลิง

ซวีเซินสรุปสันๆ

เล่อไป๋ เสียวพยักหน้ารับอย่างเป็ นธรรมชาติ พูดเคร่งขรึม

ให้ดสู มจริง “ใช่น่ะสิ”

ผ่านไปหลายปี ถึงแม้ความสามารถในการดืมเหล้าของ
เธอจะไม่ดีขนึ แต่ฝีมือการแสดงของเธอกลับดีขนทุ
ึ ก
วันๆ สายตาของเธอจ้องอยูท่ ีสันจมูกของหลิงซวีเซิน
ตลอดเวลา หลอกตาเขาให้ดเู หมือนเธอกําลังมองตรงไป

81
ทีเขา ไม่ดเู หมือนว่ากําลังโกหกอยูเ่ ลย

หลิงซวีเซินถามกลับประเด็นสําคัญอย่างรวดเร็ว “แล้ว
พ่อแม่ของเธอล่ะ”

เขารูจ้ กั เล่อไป๋ เสียวมาตังแต่เด็ก รูว้ า่ เธอเป็ นเจ้าหญิง

น้อยของบ้านตระกูลเล่อผูไ้ ร้ซงเรื
ึ องราวทีจะต้องกังวล
ใดๆ แต่จากทีฟั งเธอเล่าเรืองเมือไม่กีปี ทีผ่านมา กลับไม่
ได้กล่าวถึงคนในครอบครัวเลยว่าเป็ นอย่างไรบ้าง

หรือว่าจะเกิดเรืองอะไรขึน ทําให้เธอและครอบครัวมอง
หน้ากันไม่ติด

82
“เรืองนีเหรอ” เล่อไป๋ เสียวรีบปรับท่าทีตามสถานการณ์
หัวเราะฮ่าๆ ออกมา “คุณก็รูว้ า่ อิทธิพลของครอบครัวฉัน
กระจายอยูแ่ ค่ในประเทศจีน แต่ฉนั ไปอิตาลี พ่อแม่ยอ่ ม
ตามไปดูแลฉันไม่ได้ เพราะอย่างนันพวกเขาจึงแค่สง่ เงิน
ให้ฉนั ตามกําหนด โอกาสทีพวกเราจะได้เจอกันนันน้อย
มาก”

โอกาสน้อยอะไรกันเล่า ไม่เคยมีสกั ครังเลยต่างหาก อีก

ทังคุณพ่อเล่อก็โมโหมากเรืองทีเธอท้องก่อนแต่ง หลายปี
มานีจึงไม่ให้การสนับสนุนด้านการเงินแก่เธอเลย

แต่วา่ เรืองเหล่านี เธอไม่กล้าบอกหลิงซวีเซิน

83
แค่เรืองคราวนันก็รูส้ กึ ผิดต่อเขามากพอแล้ว ถ้ายังเพิม
เรืองลูกเข้าไปอีก...

ถ้าหากเรืองระหว่างพวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่เพียงน้อย
นิด เธอก็ไม่อยากให้เรืองลูกมาเป็ นภาระของเขา ทําให้
เขาต้องลําบากใจ

[1] ทุบขวดทีร้าวให้แตก สุภาษิ ตจีน หมายถึง ขวดร้าว

ใกล้แตกแล้ว จึงทุบจนแตก อุปมาว่าเมือเกิดความผิด
พลาด ล้มเหลว ก็ยอมปล่อยไปตามยถากรรม ไม่
พยายามแก้ไขอีก

84
[2] ผูแ้ พ้ไม่ยอ่ มยอมเสียโอกาสการต่อสู้ สุภาษิ ตของ
ชาวไต้หวัน หมายถึง จะต้องทําให้ดีทีสุดแม้จะต้องพ่าย
แพ้ จะไม่ยอมถูกดูหมิน ใช้ในการให้กาํ ลังใจตัวเอง

85
ตอนที 7 คุณแต่งงานหรือยัง

ทังสองคนแม้ไม่มีอะไรจะพูดคุย แต่ก็พยายามหาเรือง
มาคุยกันอยูน่ าน ส่วนมากเล่อไป๋ เสียวจะเป็ นฝ่ ายพูด
ส่วนหลิงซวีเซินนันได้แต่ฟังอยูเ่ งียบๆ

ดึกมากแล้ว

“ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน” หลิงซวีเซินเหลือบมอง
นาฬิกา “อยูท่ ีไหนล่ะ”
86
“เรืองนัน...ไม่ตอ้ งหรอก” เล่อไป๋ เสียวตกใจ เธอจะให้เขา
ไปส่งเธอได้ยงั ไง “ฉันเรียกรถกลับเองได้”

ถ้าปล่อยให้เขาพบเจ้าเด็กสองคนนัน เธอจะอธิบายว่า
ยังไง หรือจะให้บอกว่าเป็ นเด็กทีเธอรับมาเลียงอย่างนัน
เหรอ

ดวงตาของหลิงซวีเซินไหววูบลงไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้
ฝื นใจเธอ “ถ้าอย่างนันฉันจะไปเรียกรถเป็ นเพือนเธอ”

คราวนีเล่อไป๋ เสียวไม่อาจปฏิเสธได้อีก จึงทําได้เพียงเดิน

ลงจากรถมายืนเคียงเขาเพือรอรถแท็กซี

87
ระหว่างทีทังคูร่ อรถ หลิงซวีเซินก็ถามขึนอย่างไม่มีปีมี
ขลุย่ ว่า “เธอไม่มีเรืองอะไรอยากจะถามฉันเลยเหรอ”

“ฉันเหรอ ไม่...ไม่มี” เธอละลําละลักอย่างร้อนตัว

แท้จริงแล้วเธอมีคาํ ถามหนึงทีอยากถาม แต่ใน

สถานการณ์เช่นนี เธอจะถามออกไปได้ยงั ไงกัน

ทว่าหลิงซวีเซินคล้ายสามารถอ่านความคิดของเธอออก
“อยากถามอะไรก็ถามมา ถ้าตอบได้ ฉันก็จะตอบ”

อารมณ์ของเขายังคงสบายๆ “จะว่าไป เธอตอบคําถาม

88
ฉันตังเยอะ ฉันตอบสักคําถามก็ถือว่ายุติธรรมดี”

ตอนนีใครอยากพูดเรืองยุติธรรมหรือไม่ยตุ ิธรรมกับเขา
กันเล่า...เล่อไป๋ เสียวหลับตาปี เมือมีโอกาสแล้วไม่ควร
ปล่อยให้หลุดมือ เวลาทีผ่านไปแล้วไม่อาจเรียกย้อนคืน
มาได้ ถ้าหากเธอไม่ถามตอนนี ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว
เธอจึงรวบรวมความกล้ามองเขาแวบหนึง “ผ่านไปหลาย
ปี แล้ว คุณ...แต่งงานหรือยัง”

ในทีสุดเธอก็ถามออกไปแล้ว!

ในชัวขณะนัน หัวใจของเล่อไป๋ เสียวเต้นรัวราวกับกลอง

เธอไม่อาจมองสบตาเขาได้อีก จึงหลุบสายตาลงอย่าง

89
รวดเร็ว เตะก้อนหินทีพืนไปเรือยเปื อย

ความเงียบเข้ามาปกคลุมระหว่างคนสองคนอีกครัง มี
เพียงเสียงก้อนหินเล็กๆ กลิงไปกลิงมาบนพืน

จนกระทังเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่ารองเท้าหนังของเธอกําลัง

จะขาดจากการเตะก้อนหินไปมา เสียงอ้อมแอ้มของใคร
บางคนก็ดงั ขึนด้านบนศีรษะ “ยัง”

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใดจึงรูส้ กึ โล่งใจขึนมาทันที

แสงไฟสว่างจ้าจากรถแท็กซีคันหนึงทีเห็นอยูไ่ กลๆ กําลัง

ขับมาทางนี เล่อไป๋ เสียวรีบยืนมือออกไปโบกเรียกรถ
90
พลันได้ยินหลิงซวีเซินพูดต่อไปว่า “แม้กระทังแฟนก็ไม่
มี”

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ หน้าแดงไปถึงหู รีบหลบหนีขนไปนั

ึ งบน
รถแท็กซี ก่อนจะปิ ดหน้าต่าง แล้วแจ้งทีอยูก่ บั คนขับ
ด้วยเสียงอันเบาหวิว

รถเคลือนออกไปพัดฝุ่ นฟุง้ กระจายขึนมา เล่อไป๋ เสียว

มองผ่านกระจกมองหลังเห็นเงาร่างของหลิงซวีเซิน
ห่างออกไปเรือยๆ จึงทรุดตัวลงบนเบาะอย่างไร้เรียวแรง
หญิงสาวหายใจเอาอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่ หัวใจนัน
พลันเต้นระรัวเหมือนกลอง

91
เขาบอกว่า ‘เขาไม่มีแฟนอย่างนันเหรอ!’ หรือว่านีจะเป็ น
การบอกใบ้อะไรกับเธอ

พวกเรารูจ้ กั กันมานานหลายปี ขนาดนี ถ้าจะสปาร์คกัน

จะต้องรอจนถึงวันนีเชียวเหรอเล่อไป๋ เสียวตําหนิตวั เองที
ขีขลาด แต่ก็กลับไม่สามารถควบคุมความยินดีทีแอบ
แล่นขึนมาในใจ

เมือเล่อไป๋ เสียวมาถึงทีพัก และจ่ายค่ารถแล้ว จึงเดิน

92
ช้าๆ ขึนลิฟต์มาถึงหน้าประตูบา้ น

เธอเปิ ดประตูออก แสงไฟในห้องรับแขกยังเปิ ดสว่างอยู่

แต่แรกเธอคิดว่าลูกสองคนคงจะหลับไปแล้ว ไม่คิดว่า
พวกเขายังคงนังดูโทรทัศน์กนั อยูบ่ นโซฟา

เมือพวกเด็กๆ ได้ยินเสียงลูกบิดประตู เล่อเวินเยียหันมา

เป็ นคนแรก ดวงตากลมโตดําขลับเปล่งประกายแห่ง
ความดีใจ “หม่ามี”

เวินเยียพูดยังไม่ทนั จบประโยค ก็หาวหวอดใหญ่

93
เล่อไป๋ เสียวรีบเดินไปกอดเขา ลูบเส้นผมสีดาํ สนิทนุ่ม
สลวยของเขา แล้วหอมเบาๆ “ดึกแล้ว ทําไมลูกๆ ยังไม่
เข้านอนล่ะ”

“อยากรอหม่ามีหม่ามี” เล่อเวินเยียซุกหน้าไปมาในอ้อม
กอดของเธออย่างน่ารัก ศีรษะน้อยๆ ใต้ฝ่ามือของเล่อไป๋
เสียว ทําให้หวั ใจของเธอหลอมละลายกลายเป็ นก้อน
นุ่มๆ

“วันหลังถ้าหม่ามีกลับดึก พวกหนูจะต้องเข้านอนกันเอง
นะ” มองเห็นใบหน้าอ่อนเพลียของหนูนอ้ ยทีแสนงดงาม
สองคนตรงหน้า เล่อไป๋ เสียวก็สงสารเป็ นทีสุด

94
เมือเธอดูแลลูกทังสองคนให้อาบนํากันเองจนสะอาด
สะอ้าน และลงนอนบนเตียงแล้ว เล่อไป๋ เสียวก็มีหน้าที
เล่านิทานก่อนนอนเช่นเคย

“ใช่แล้ว หม่ามี เมือไหร่พวกเราจะได้ไปเยียมคุณตา”

เล่อเวินเหยียนจับนิวของเล่อไป๋ เสียวเอาไว้ พลางนึก
เรืองสําคัญขึนมาได้

“เรืองนี...” เล่อไป๋ เสียวลังเลอยูค่ รูห่ นึง “พวกหนูอยาก

เจอคุณตาเหรอ”

วันนีขณะเธอกําลังกลับบ้านได้คิดเรืองหนึงมาตลอดทาง
เธอยังคงรูส้ กึ ว่า ควรอยูใ่ ห้หา่ งจากหลิงซวีเซินเอาไว้เป็ น

95
ทางเลือกทีดีทีสุด

เพียงคําพูดตามอารมณ์ของเขาก็ยงั ก่อกวนจิตใจของ
เธอให้ฟงุ้ ซ่านได้ ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงหลังจากนีทียังมีโอกาส
ได้พบกันอีกมาก

เธอไม่อยากทําผิดซําสอง บางที เธออาจไม่ควรกลับ

ประเทศ

ในใจของเล่อไป๋ เสียวกําลังคิดวางแผนหนีกลับไปอิตาลี
อีกครัง และกําลังวางแผนไปเยียมบิดามารดาอีกสักครัง

ตอนทีเธอเพิงเดินทางกลับมา คุณพ่อโกรธจนไม่ตอ้ งการ

96
พบหน้าเธอ ส่วน คุณแม่และพีชายทังสองคนได้พบกับ
เธอแล้วครังหนึง ยังชวนให้เธอกลับไปอยูท่ ีบ้านด้วยกัน

เล่อไป๋ เสียวจริงจังกับเรืองนีมาก คุณพ่อจะต้องยอมรับ

ลูกทังสองของเธอก่อน พวกเธอจึงจะกลับเข้าบ้านได้ แต่
หากพวกเธอจะต้องไปจากทีนี ก็จะต้องไปเยียมคุณพ่อ
ก่อนทีคิดไว้

“อยากเจอสิ” เล่อเวินเหยียนพลิกตัวนอนควําบนเตียง
แล้วเงยหน้าเล็กๆ ขึนจ้องเล่อไป๋ เสียวอย่างจริงจัง “ได้
ยินหม่ามีบอกว่าคุณตาเป็ นคนเคร่งขรึมมาก แต่เขาจะ
ต้องชอบฉันแน่นอน”

97
คําพูดทีแสนจะมันใจในตัวเองนันทําให้เล่อไป๋ เสียว
หัวเราะ‘พรืด’ ออกมา “ทําไมล่ะ”

เล่อเวินเหยียนยืนนิวป้อมๆ นิมๆ ชีทีตัวเองอย่างขึงขัง

แล้วตอบว่า “เพราะว่าหนูฉลาดกว่าหม่ามี คุณตาจะ
ต้องชอบเด็กผูห้ ญิงฉลาดอย่างแน่นอน”

“......” เล่อไป๋ เสียวหัวเราะอย่างเบิกบานในใจ แต่สีหน้า

ภายนอกนันยังคงไม่เปลียนแปลง

เจ้าเด็กคนนีทําตัวเหมือนเด็ก ม.2[1] ช่างไม่ตา่ งจาก

หลิงซวีเซินเลยสักนิด!

98
เพียงแต่อปุ นิสยั ของเจ้าเด็กน้อยสองคนนีทําให้ราํ คาญ
แต่ก็เกลียดไม่ลง

เธอตบหลังหนูนอ้ ยทังสองเบาๆ กล่อมให้พวกเขาหลับ

ไป พลางให้สญ
ั ญาเสียงแผ่วว่า “อีกไม่นาน พวกหนูก็จะ
ได้พบกับคุณตาแล้วล่ะ”

99
[1] ทําตัวเหมือนเด็ก ม.2 หรือโรคเด็ก ม.2 เป็ นคําแสลง
ยอดฮิตในสังคมออนไลน์ของประเทศญีปุ่ น หมายถึง ผูท้ ี
ชอบทําตัวราวกับว่าตนเองเก่งกว่าและพิเศษกว่าผูอ้ ืน รู ้
ทุกเรือง ไม่มีใครเทียบได้ คล้ายกับสิงทีเด็กในช่วงอายุ
14 ปี มกั จะทํากัน

100
101
ตอนที 8 กลับคืนสูบ่ า้ นตระกูลเล่อ

เช้าวันรุง่ ขึน แสงตะวันยามเช้านอกหน้าต่างสว่างจ้า

เล่อไป๋ เสียวทียังคงนอนงัวเงียถูกมัวหรูซา่ โทรปลุกให้ตืน

อย่างเอาเป็ นเอาตายตังแต่เช้าตรู ่

เธอรับสายอย่างหงุดหงิด “ฮัลโหล”

นําเสียงเกรียวกราดของมัวหรูซา่ ทีปลายสายทําให้เธอ
ต้องยืนโทรศัพท์มือถือออกห่างในทันที “เล่อไป๋ เสียว!
เมือวานแกนัดฉันให้ไปส่งแกกลับบ้านเล่อไม่ใช่เหรอ ฉัน
รออยูห่ น้าประตูสบิ นาทีแล้ว!”
102
นัดหรูซา่ ให้ไปส่งเธอกลับบ้านเล่ออย่างนันเหรอ คลับ
คล้ายคลับคลาว่าจะมีเรืองแบบนี...

เล่อไป๋ เสียวลุกขึนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเจียม
เจียม จึงเห็นรถเบนท์ลย์ี สีขาวอันคุน้ ตา

เธอนอนหลับจนลืมไปสนิทเลย!

ตอนทีเธอเพิงย้ายเข้ามาอยูน่ นั เป็ นตายยังไงเธอก็ไม่

ยอมให้มวหรู
ั ซา่ เก็บกุญแจสํารองเอาไว้ นันหมายความ
ว่า วันนีเธอขังเจ้าของคอนโดไว้ทีด้านนอกนานสิบ
นาที...

103
เล่อไป๋ เสียวทึงผมตัวเอง พลางยิมประจบประแจงเล็ก
น้อย “เอ่อ แกอย่าเพิงโมโหนะ ฉันจะลงไปเดียวนีแล้ว!”

ว่าแล้วเธอก็วางสายโทรศัพท์ทนั ที โดยไม่สนใจเสียง
ฮึดฮัดของบางคน

ครึงชัวโมงต่อมา ในทีสุดเล่อไป๋ เสียวก็พาเจ้าหนูสองคน

ขึนไปนังบนรถของมัวหรูซา่ จนได้

มัวหรูซา่ ต้องรีบไปทํางานจนไม่มีเวลาเทศนาเธอ จึงได้

แต่ปิดประตูใส่เธอ ปั ง ใหญ่ แล้วออกรถ
อย่างกระชากกระชัน “โชคดีทีแกลงมาเร็ว ไม่อย่างนัน

104
ฉันจะฆ่าแกซะ!”

เล่อไป๋ เสียวรีบยิมทําใจดีสเู้ สือ กลับได้ยินเสียงนุ่มนวล

ของเล่อเวินเยียดังขึน “ลุงมัวอย่าโกรธเลย ผมเอาลูกอม
มาให้ลงุ ด้วย...อ่ะ”

เธอมองไปตามลําแขนทีอวบขาวราวกับรากบัวของเขา
แล้วเห็นเจ้าเด็กน้อยนันหนีบลูกอมกระต่ายสีขาวรสนม
เม็ดกลมๆ พองๆ เม็ดหนึงเอาไว้บนฝ่ ามือ

เล่อไป๋ เสียวกําลังสงสัยว่าเขาเอาลูกอมมาจากไหน มัว

หรูซา่ ก็รบั ไป แล้วฉีกซองเอาลูกอมเข้าปากเรียบร้อย

105
จากนันเขามองดูเล่อเวินเยียแล้วยิมจนตาหยี “ลุงมัวไม่
โกรธแล้ว เมือครูแ่ ค่ข่หู ม่ามีงีเง่าของหนูเท่านัน” พูดจบ
ยังพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมจริงจัง พลางกล่าวชมเชยว่า
“นึกแล้วว่าหลานชายของฉันจะต้องฉลาด”

เล่อไป๋ เสียวยังไม่คอ่ ยวางใจนัก จึงดึงมือเล่อเวินเยีย

“บอกหม่ามีมา หนูไปเอาลูกอมมาจากไหน”

ปกติเธอไม่เคยซือขนมกินเล่นให้ลกู ทังสองคน อีกทังช่วง

นีก็ไม่มีแขกเอาของขวัญมาให้ทีบ้าน

เล่อเวินเหยียนทีนังอยูอ่ ีกด้านก็ปรายตามองมาด้วยสี
หน้าเรียบเฉยในตอนนีเอง “ลูกอมนันน่ะเหรอ เมือวานพี

106
ชายไปหาลูกบอลทีใต้เตียง ก็เลยเก็บมันได้”

มัวหรูซา่ ทีนังอยูเ่ บาะหน้าเกิดสําลักขึนมาทันที

เล่อเวินเยียพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง แสดงออกว่ายอม
รับ “ใช่ ผมกับน้องสาวตัดใจกินไม่ลง เลยพกติดตัวไว้
ตลอดเลย วันนีเห็นลุงมัวโกรธ ก็เลยเอาให้ฮะ”

เด็กชายตัวน้อยพูดจบแล้ว ยังเกาะด้านหลังของเบาะ
หน้าเอาไว้แล้วกระแซะไปทางมัวหรูซา่ ดวงตาโตบริสทุ ธิ
ชําเลืองมองเขาพลางถามอย่างไร้เดียงสาว่า “ลุงมัว
ตอนนีอารมณ์ดีขนหรื
ึ อยัง”

107
มัวหรูซา่ แทบจะสําลักนําลายตาย ใช้เวลานานกว่าจะ
กลับมาหายใจเป็ นปกติได้ ดูเหมือนได้ตดั สินใจอย่าง
แน่วแน่แล้วจึงตอบว่า “ดี ดีขนแล้
ึ ว”

ลูกอมนันไม่รูว้ า่ อยูใ่ ต้เตียงมานานเท่าไหร่แล้ว และก็ไม่รู ้

ว่ารสชาติเปลียนไปหรือไม่...เล่อไป๋ เสียวมองมัวหรูซา่ ที
กําลังข่มกลันจนหน้าแดงอย่างสงสาร คิดว่าพวกบ้า
ความสะอาดอย่างเจ้านีกลับไปคงจะต้องแปรงฟั นจน
นับครังไม่ถว้ นเป็ นแน่

ในทีสุดก็เดินทางมาถึงหน้าประตูบา้ นตระกูลเล่อ มัวหรู

ซ่าผลักเล่อไป๋ เสียวเข้าไปในประตูบา้ นด้วยความรูส้ กึ
ขอบคุณฟ้าดิน ทีแรกเล่อไป๋ เสียวคิดจะเชิญเขาเข้าไปดืม
ชาสักแก้ว แต่เขากลับชีไปทีปากของตัวเองอย่างทนไม่
108
ไหว แล้วรีบเผ่นหายไปอย่างรวดเร็ว

ทังหมดยืนอยูท่ ีหน้าประตูใหญ่ของบ้านตระกูลเล่อ เล่อ

ไป๋ เสียวสูดหายใจลึกหนหนึง กําชับลูกทังสองคน “เดียว
เข้าไปแล้ว อย่าลืมว่าต้องทักทายทุกคน โดยเฉพาะคุณ
ตา”

ยากนักทีจะได้เด็กๆ เห็นหม่ามีมีทา่ ทางระมัดระวังเช่นนี

เด็กทังสองคนมองมาแล้วพยักหน้าอย่างเป็ นจริงเป็ นจัง

แม้ลกู ทังสองจะสัญญาแล้ว เล่อไป๋ เสียวก็ยงั คงมีความ

ตืนเต้นเล็กน้อย เธอจัดเสือผ้าหน้าผมให้เข้าทีอย่างไม่
สบายใจ แล้วจึงกดกริงทีประตูบา้ น

109
ถึงยังไงเธอก็ไม่ได้กลับบ้านมาห้าปี แล้ว เมือครังทีออก
จากบ้านก็เพือเรืองนัน ตอนนีรูส้ กึ ยิงใกล้บา้ นยิง
ขลาดกลัว[1] ขึนมาอย่างห้ามไม่ได้ คนทีมาเปิ ดประตูก็
คือคุณแม่เล่อ

เมือคุณแม่เล่อเห็นเธอ ก็มีสีหน้าตกใจระคนดีใจ “เสียว

เสียว” ทังได้เห็นเจ้าเด็กน้อยสองคนทียืนอยูข่ า้ งเธอ “ใน
ทีสุดเธอก็ยอมกลับบ้านแล้วเหรอ”

เล่อไป๋ เสียวไม่ใจแข็งพอทีจะทําลายความดีใจของแม่ได้
จึงไม่ได้บอกเรืองทีตนเองกําลังจะไปต่างประเทศ ได้
เพียงแค่กอดเธอเอาไว้เท่านัน “เข้าไปข้างในค่อยคุยกัน

110
เถอะค่ะ”

คุณแม่เล่อพยักหน้า ดีใจจนทําอะไรไม่ถกู พูดซําๆ ว่า

“กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว”

เมือทังหมดเข้ามาในห้องโถงใหญ่ คุณพ่อเล่อทีกําลังนัง
อ่านหนังสือพิมพ์อยูบ่ นโซฟา เงยหน้าชําเลืองมองพวก
เธอครังหนึง แล้วก้มศีรษะลงอย่างไม่แยแส แต่เล่อไป๋
เสียวมองเห็นจากสายตาอันแหลมคมว่ามือของเขานัน
สันเล็กน้อย

ถึงอย่างไรเขาก็เป็ นพ่อทีรักเธอมากทีสุด...เล่อไป๋ เสียว

รูส้ กึ ปวดใจ จึงเรียกเขาออกไป “พ่อคะ”

111
เขากลับนิง ไม่ตอบรับ

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนกลับมีปฏิกิรยิ ารวดเร็ว ไม่

ต้องรอให้เล่อไป๋ เสียวบอกกล่าว เพียงมองกันและกัน
แล้วโผเข้าหาคุณพ่อของเธออย่างพร้อมเพรียง “คุณตา”

เมือคุณพ่อถูกโถมเข้าใส่โดยไม่ทนั ตังตัว ร่างเล็กๆ ทีนุ่ม

นิมสองร่างเกาะอยูบ่ นหัวเข่าของเขา เขาไม่ได้ผลัก
ออกทังไม่กอดรับ แต่ตกตะลึงไปชัวครู ่ ก่อนทีชายสูงวัย
มีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

เล่อเวินเยียกอดข้อมือของคุณพ่อเอาไว้แล้วแกว่งไป

112
แกว่งมา ดวงตากลมโตทีอ่อนเดียงสานันกะพริบปริบๆ
“คุณตา พวกเราคิดถึงคุณตามาก”

เสียงนุ่มนิมน่ารักเช่นนีใครได้ฟังก็ตอ้ งใจอ่อน

คุณพ่อเล่อจ้องพวกเขาอยูน่ าน จึงค่อยๆ ยืนมืออีก

ข้างออกมาแล้วชะงักค้างกลางอากาศ ลังเลทีจะสัมผัส
พวกเขา

เมือเล่อเวินเหยียนเห็นว่าเขาไม่ขยับเสียที ลูกตาของเด็ก
หญิงจึงกลอกไปมา แล้วเม้มปากเป็ นเส้นตรงทันใด
พร้อมกับเหลือบมองคุณพ่อเล่อ ดวงตาน้อยๆ นันสัน
ไหวไปมา “คุณตาไม่ชอบพวกเราเหรอคะ”

113
คุณแม่จะยอมให้หลานสาวของตัวเองน้อยใจได้อย่างไร
จึงรีบพูดในทันทีวา่ “จะเป็ นไปได้อย่างไงล่ะจ๊ะ คุณตาจะ
ไม่ชอบหนูได้ยงั ไง เขาแค่ยงั ง่วงนอนเท่านันเอง” พูดไป
พลางลูบหัวเด็กน้อย แล้วก็ขยิบตาให้สามี “เด็กๆ เกาะ
คุณอยูอ่ ย่างนี คุณจะไม่พดู อะไรสักนิดเหรอ”

สายตาของคุณพ่อเล่อมองสลับไปมาระหว่างเล่อไป๋
เสียวและเด็กทังสองอยูห่ ลายรอบ

ผ่านไปครูใ่ หญ่ ในทีสุดเขาก็ถอนหายใจออกมาจากลํา

คอคล้ายยอมประนีประนอม ฝ่ ามือทียกค้างอยูล่ บู ลงบน
เส้นผมนุ่มนิมของพวกเด็กๆ อย่างนุ่มนวล

114
[1] ยิงใกล้บา้ นยิงขลาดกลัว สุภาษิ ตจีน หมายถึง คนที
จากบ้านไปนาน โดยไม่เคยส่งข่าวกลับมาเลย เมือจะ
กลับมาบ้าน ยิงเดินทางใกล้ถงึ บ้าน จิตใจก็ยงไม่
ิ สงบ
กลัวทีบ้านจะเกิดเรืองไม่ดีขนึ

115
ตอนที 9 ศัตรูหวั ใจ

สองพีน้องตัวน้อยใช้ความน่ารักน่าเอ็นดูพิชิตใจคุณตา

116
จนได้ในเวลาไม่นาน

เมือคุณพ่อเล่อได้พบกับเด็กทังคู่ เขาก็ถกู หลานทังสอง

ประโลมใจจนอารมณ์ดีขนไม่
ึ นอ้ ย ความโกรธทีมีตอ่ ลูก
สาวก็ลดลงไปไม่นอ้ ยเช่นกัน แต่เล่อไป๋ เสียวก็ยงั คงยืน
กรานไม่ยอมบอกว่าพ่อของลูกเป็ นใคร

ขณะคนทังบ้านรับประทานมือเทียง บรรยากาศในบ้าน
จึงปรองดองและมีความสุขมาก

ไป๋ เสียวกัดริมฝี ปากของเธอ จากนันจึงยอมพูดอย่าง

ลังเล “เอ่อ พ่อคะ แม่คะ ทีจริงแล้ววันนีฉันจะมาบอกลา
พ่อกับแม่คะ่ ”

117
แม้บรรยากาศในตอนนีไม่เหมาะทีจะพูดเรืองแบบนี แต่
ถ้าหากเธอไม่รบี พูดออกไป เกรงว่าจะหนีจากหลิงซวีเซิน
ไม่ทนั

ตะเกียบทีกําลังคีบอาหารของคุณพ่อเล่อพลันชะงัก คิว
หนาขมวดขึนเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไง”

เล่อไป๋ เสียวสูดหายใจลึกครังหนึง ก่อนรวบรวมความ

กล้ามองสบสายตาของพ่อ “ฉันกําลังจะบินไปอิตาลีคะ่ ”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเข้าสูค่ วามเงียบงันในทันใด

118
ดูเหมือนว่าเธอทําให้ความสุขของครอบครัวทีกว่าจะได้
มาอยูก่ นั พร้อมหน้าแสนยากลําบากนีพังทลายลงเสีย
แล้ว...เล่อไป๋ เสียวลดสายตาลง กล่าวด้วยเสียงเบาหวิว
“ขอโทษค่ะ”

คราวนีเล่อเฉิงเจ๋อพีชายคนรองของเล่อไป๋ เสียวพูดขึน
เขาวางตะเกียบลง แล้วมองเธออย่างค่อนข้างกังวล
“เสียวเสียว เธอมีเรืองอึดอัดใจอะไรหรือเปล่า”

เล่อไป๋ เสียวอบอุน่ ในหัวใจ แต่ก็รบี ส่ายหน้า

เธอเป็ นลูกสาวคนเล็กของบ้านตระกูลเล่อ ได้รบั ความรัก

อย่างสุดซึงจากพ่อแม่และเหล่าพีชายมาตังแต่เล็ก ตอน

119
นีไม่อยากนําพาความเดือดร้อนมาให้พวกเขาอีกแล้ว

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบงันไปอีกครูห่ นึง แล้วคุณ

พ่อเล่อจึงกล่าวสรุป นําเสียงนันเข้มอย่างจะไม่ยอมให้
เกิดการโต้แย้งใดๆ “กินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุยเรืองนีกัน”

หลังจากมือเทียงคนทังครอบครัวมานังล้อมวงหารือกัน
ในทีสุดก็ได้ขอ้ สรุปอย่างเป็ นเอกฉันท์ ผลสุดท้ายก็เป็ น
อย่างทีคิดเอาไว้

ทังหมดไม่ยอมให้เล่อไป๋ เสียวไปต่างประเทศอีกเด็ดขาด!

เมือคุณพ่อเล่อบอกว่าไม่อาจยอมให้เด็กทังสองคนต้อง
120
ลําบากด้วยท่าทีเด็ดเดียว เล่อไป๋ เสียวจึงจนปั ญญา
เรืองทีจะไปต่างประเทศจึงถูกพับเก็บไป

ได้ อยูท่ ีนีสักระยะก็แล้วกัน ขอแค่หลบอยูใ่ นบ้าน จําไว้

เพียงว่าต้องอยูใ่ ห้หา่ งจากหลิงซวีเซินก็พอ เธอคิด

ในเวลาเดียวกัน ณ สํานักประธานกรรมการ อาคารตระ

กูลหลิง

หลิงซวีเซินรับโทรศัพท์ทีลูกน้องโทรเข้ามาด้วยอารมณ์
เฉยชา “ได้เรืองหรือยัง”

เสียงปลายสายอีกฝังค่อนข้างกระตือรือร้น “รายงาน
121
ท่านประธาน ยืนยันแล้วว่าตอนนีคุณหนูเล่ออยูท่ ีบ้าน
ตระกูลเล่อครับ”

“อืม” หลิงซวีเซินตอบอย่างเรียบเฉย นิวมือเรียวยาว

เคาะลงบนโต๊ะ “จับตาดูตอ่ ไป”

อีกฝ่ ายรับปากอย่างนอบน้อมว่าจะดําเนินการต่อไป
อย่างตังใจ หลิงซวีเซินไม่รอให้เขาพูดจบก็ตดั สายทันที

เขาวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ ลุกขึนเดินไปทีหน้าต่าง
บานยาวจรดพืนซึงสว่างจ้า มองดูรถราและกลุม่ คนที
ขวักไขว่จอแจอยูด่ า้ นล่าง

122
จู่ๆ เขาก็รูส้ กึ ถึงความไม่สมเหตุสมผล

ผูห้ ญิงคนนัน หลังจากทีทําเรืองเช่นนันกับเขาแล้วก็หนี

หายไปถึงห้าปี ไปๆ มาๆ ไม่คิดว่าตอนนีจะกลับมาหาถึง
หน้าประตู

หลิงซวีเซินค่อยๆ ทบทวนความจําทีละนิด ทุกครังทีเขา

ตืนขึนมากลางดึก ล้วนแต่มีภาพของเธอปรากฏขึนในหัว

เขาตามหาเธอมานานขนาดนัน คราวนีจะไม่ยอมปล่อย
ให้เธอหนีหายไปอีก...

ดวงตาสีอาํ พันของหลิงซวีเซินปิ ดลง เขาตัดสินใจ

123
บางอย่างแน่วแน่อยูใ่ นใจ

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ใกล้จะถึงงานปาร์ตีการกุศล
ประจําปี แล้ว

เล่อไป๋ เสียวอยูท่ ีบ้านตระกูลเล่อมาระยะหนึง เธอรูส้ กึ

กลัดกลุม้ ตลอดทําให้สภาพจิตใจไม่คอ่ ยดีสกั เท่าไหร่

เธอเหมือนโดนของเข้าให้แล้ว...หลังจากได้พบกับหลิง
ซวีเซิน ความฝันถึงเขาของเธอก็เปลียนจากหลายวันครัง
มาเป็ นแทบทุกคืน!
124
ความคิดถึงทีเก็บซ่อนไว้มาหลายปี พลันล้นทะลักขึนมา
อย่างไม่หยุดหย่อน จนเธอรับมือไม่ทนั แล้ว

ใต้ตาทังสองข้างของเล่อไป๋ เสียวมีรอยคลําขนาดใหญ่
ในใจจึงขุ่นเคืองเป็ นอันมาก

เธอถูกลิขิตให้ไม่อาจหนีไปจากหลิงซวีเซินได้อย่างนัน
เหรอ

ขณะทีหญิงสาวกําลังคิดอยูน่ นั มีเสียงเคาะประตู
สามครังอย่างมีมารยาทดังขึน

125
เล่อไป๋ เสียวทีกําลังหาตัวเครืองบินไปอิตาลีในอินเทอร์
เน็ต จึงเงยศีรษะขึน พลางร้องบอกอย่างเนือยๆ ว่า “เข้า
มาได้คะ่ ”

ผูท้ ีผลักประตูเข้ามาคือเล่อเฉิงเจ๋อ

เล่อไป๋ เสียวรีบกดปิ ดหน้าเว็บไซต์ทนั ที พลางเร่งรีบลบ

ประวัติการเรียกดูทงหมด
ั “พีรอง มีเรืองอะไรเหรอคะ”

แม้จะรูด้ ีวา่ พีรองไม่มีทางนําเรืองของเธอไปเปิ ดเผย แต่

ถ้าเขาเข้ามาเห็นเธอกําลังวางแผนจะหนีไป เขาจะต้อง
เสียใจอย่างแน่นอน

126
เล่อเฉิงเจ๋อมองเธอ ความห่วงใยทีแสดงออกมาทางสาย
ตานันไม่อาจปกปิ ดไว้ได้เลย “เสียวเสียว พักนีสีหน้าของ
เธอไม่คอ่ ยดีเลยนะ”

ฝันว่ามีคนตามมาคิดบัญชีกบั ฉันทุกวัน จะให้สีหน้าดูดี

ได้เหรอ...เล่อไป๋ เสียวจับหน้าผากของตนเอง “พีรอง ฉัน
สบายดี”

เล่อเฉิงเจ๋อยังคงไม่วางใจ “เอาอย่างนีนะ ให้พีพาเธอ

ออกไปผ่อนคลายสักหน่อยนะ”

ตังแต่เล็กจนโต เสียวเสียวเป็ นดังไข่มกุ ในกํามือ[1] ของ

คนในครอบครัว เมือทุกคนต้องเห็นเธอไม่สบายใจอย่าง

127
นีล้วนรูส้ กึ ปวดใจ

เล่อไป๋ เสียวไม่คอ่ ยสนใจเท่าไหร่ แต่กลัวจะทําให้พีชาย

เสียหน้า จึงถามพอเป็ นพิธีวา่ “ไปไหนคะ”

“งานเลียงการกุศลประจําปี นี พ่อให้พีเป็ นตัวแทนของ

บ้านตระกูลเล่อไปร่วมงาน เธอไปกับพีนะ” เล่อเฉิง
เจ๋อดูคอ่ นข้างกระตือรือร้น ถึงอย่างไงตอนอายุยงั น้อย
เล่อไป๋ เสียวก็ชอบไปสถานทีรืนเริงเช่นนี “พวกเราก็ไม่ได้
ออกงานด้วยกันมานานแล้ว”

128
ตอนทีเล่อไป๋ เสียวสวมชุดราตรีมายืนอยูห่ น้าห้องจัด
เลียงนัน เธอก็รูส้ กึ เสียใจทียอมตกลงมางานนี

เดิมทีเธอไม่อยากมา แต่ก็ไม่อาจขัดใจพีชายคนรองที
อุตส่าห์มาชวน เขาบอกว่าเธอไม่ควรอุดอู้ อยูแ่ ต่ในบ้าน

ทว่าผลของการไม่ยอมอุดอูอ้ ยูแ่ ต่ในบ้านก็คือ เพียงแวบ

แรกทีเธอเดินเข้ามาก็มองเห็นฉินหนิงอี

เมือก่อนเล่อไป๋ เสียวคุน้ เคยฉินหนิงอีคนนีเป็ นอย่างดี

ความสัมพันธ์ของทังสองคนไม่อาจกล่าวได้วา่ ดีนกั ทัง

สองรูด้ ีวา่ อีกฝ่ ายชอบหลิงซวีเซิน แต่สงที
ิ ไม่เหมือนกันก็
129
คือ เล่อไป๋ เสียวนันแอบรักอยูเ่ งียบๆ ส่วนฉินหนิงอีนนั
ตามตืออย่างโจ่งแจ้ง

หลังจากทีเล่อไป๋ เสียวหายตัวไปอย่างไร้สาเหตุ หลิงซวี

เซินก็ไม่เคยเก็บผูห้ ญิงคนไหนไว้ขา้ งกายของเขาอีก

ฉินหนิงอีซงจั
ึ บสังเกตอะไรบางอย่างได้ จึงเกลียดชังเล่อ
ไป๋ เสียวจนกัดฟั นกรอดๆ แต่ก็ไม่มีหนทางอืน

ตอนนีเมือเธอได้พบผูท้ ีเป็ นศัตรูหวั ใจมานานปี นัยน์ตา

ของเธอจึงเปล่งประกายเหมือนมีไฟลุกออกมาทันที

130
[1] ไข่มกุ ในกํามือ สุภาษิ ตจีน อุปมาว่า ลูกสาวเป็ นดัง
แก้วตาดวงใจ หรือเป็ นลูกหัวแก้วหัวแหวน ทีพ่อแม่รกั
อย่างสุดจิตสุดใจ

131
ตอนที 10 ไม่คิดว่าเขาจะมาด้วย

ใบหน้าของฉินหนิงอีปรากฏความริษยาขึนในเพียงชัว
พริบตา วินาทีตอ่ มาก็พลันเปลียนเป็ นนุ่มนวลและสุภาพ

เธอยกแก้วไวน์ชไู ปทางเล่อไป๋ เสียวดืมอวยพรให้กบั เธอ

พร้อมกับรอยยิมอันอ่อนหวานอ่อนโยน

ในสถานการณ์เช่นนีไป๋ เสียวย่อมไม่อาจเสียมารยาท จึง

ทําได้เพียงฝื นยิมอ่อนๆ และชูแก้วให้เธอเช่นกัน

132
เล่อเฉิงเจ๋อสังเกตเห็นการกระทําของเธอและฉินหนิงอี
เขาจึงยิมและเอนมาหา “เธอรูจ้ กั กับคุณหนูใหญ่ตระกูล
ฉินด้วยเหรอ จะว่าไปเธอก็ไม่ได้มาออกงานแบบนีนาน
แล้ว อยากจะไปคุย เรืองเก่าๆ กันสักหน่อยไหมล่ะ”

ในความคิดของเขา ถ้าหากมีคนทีสามารถคุยกับเล่อไป๋
เสียวได้เพิมขึนอีกคนก็ยอ่ มเป็ นเรืองทีดี

การพูดคุยเรืองเก่าๆ กับฉินหนิงอี...น่าจะยิงคุยยิงไม่
สบายใจมากขึน...เพราะว่าตอนนีสังคมภายนอกต่างลือ
กันว่าเธอเป็ นคูห่ มันของหลิงซวีเซิน

เล่อไป๋ เสียวยิมอย่างขมขืน แล้วส่ายศีรษะให้เล่อเฉิงเจ๋อ

133
“ไม่ดีกว่าค่ะ”

เธอชีไปทางระเบียงทีมีเถาสีเขียวของต้นวิสทีเรียi ปก
คลุมอยู่ “ฉันขอออกไปสูดอากาศสักหน่อยนะคะ ผูค้ นที
นีฉันไม่รูจ้ กั สักคน เลยไม่รูจ้ ะคุยอะไร”

สายตาของเล่อเฉิงเจ๋อทีมองมาเต็มไปด้วยความห่วงใย
แต่เขาก็ไม่อาจบังคับเธอได้ จึงพยักหน้าตอบไป

เล่อไป๋ เสียวเดินเงียบๆ ไปทีระเบียง มองต้นวิสทีเรียที

เลือยพันกันไปมาอยูเ่ ต็มพืน แล้วอดไม่ได้ทีจะคิดถึงตัว
เองเมือห้าปี ก่อน

134
ในเวลานันเพราะหลิงซวีเซินเป็ นต้นเหตุ เล่อไป๋ เสียวถึง
กับไม่อาจทนฟั งคําว่าของฉินหนิงอีได้

เมือคิดมาถึงตรงนี เล่อไป๋ เสียวอดไม่ได้ทีจะยิมออกมา

แต่เมือคิดถึงสภาพความเป็ นอยูข่ องตนเองในเวลานี ก็
ได้แต่ทอดถอนใจ

ห้าปี มานี ความรักทีเธอมีตอ่ หลิงซวีเซินไม่ได้ลดลงไป

เลยแม้แต่นอ้ ย แต่ก็ไม่ได้ทมุ่ เทจนสุดตัวเหมือนเมือก่อน
อีกแล้ว

“ฉันหาตังนานก็หาเธอไม่เจอ ทีแท้มาอยูต่ รงนีเอง” ขณะ

นันเองเสียงไพเราะของหญิงสาวดังมา

135
เมือเล่อไป่ เสียวหันไปตามเสียงนัน ก็พบกับฉินหนิงอีที
ยืนพิงประตูอยู่

ฉินหนิงอียงั คงถือแก้วไวน์แดงไว้ในมือและอมยิมมอง
เล่อไป๋ เสียว

เมือเล่อไป๋ เสียวได้พบเธอย่อมไม่ดีใจ แต่บงั คับตัวเองให้

ดูกระปรีกระเปร่าและส่งยิมอย่างมีมารยาทออกไป
“หนิงอี”

ฉินหนิงอีเยืองย่างมาถึงข้างกายเธอ แล้ววางมือบนไหล่
ของเธออย่างสนิทสนม “จะว่าไปพวกเราก็ไม่ได้พบกัน

136
หลายปี แล้วนะ ได้ข่าวว่าเธอไปอิตาลี?”

ไป๋ เสียวขยับตัวออกห่างอย่างยากทีจะสังเกต

เธอไม่ได้ชอบฉินหนิงอีนกั ไม่เพียงแค่ในฐานะศัตรูหวั ใจ
แต่ยงั เพราะเธอรูว้ า่ ความอ่อนโยนของฉินหนิงอีนนเป็
ั น
แค่เปลือก

เมือไป๋ เสียวขีเกียจทีจะเสแสร้งสุภาพต่อกันอีกต่อไป เธอ

จึงพยักหน้าเล็กน้อยพอเป็ นพิธี “ใช่ ไปอยูม่ าห้าปี ”

“งันก็ถกู แล้ว” มือของฉินหนิงอีถกู ซ่อนลงไป แต่ก็ไม่เก้อ

เขิน เธอพูดต่อไปอย่างไม่สนใจ “ซวีเซินไม่ได้หลอกฉัน
137
จริงๆ”

เมือได้ยินเธอเรียกหลิงซวีเซินอย่างสนิทสนมเช่นนี เล่อ
ไป๋ เสียวจึงอดไม่ได้ทีจะรูส้ กึ ขมขืนในใจ เธอเกร็งคอ
ถามออกไปว่า “เขาบอกเธอเหรอ”

“ใช่แล้ว” ฉินหนิงอีพยักหน้ายืนยัน

หลังจากนัน คล้ายกับว่าเธอนึกอะไรขึนมาได้ จึงมอง

สังเกตเล่อไป๋ เสียวด้วยรอยยิม “ซวีเซินยังบอกฉันอีกว่า
เขาคิดว่าเธอเป็ นเพือนทีดีมาก ตอนทีเธอจากไปแล้ว
เขายังคิดถึงเธออยูพ่ กั หนึงเลยจริงๆ นะ”

138
เพือนทีดีมาก?

ตอนนีเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าแม้แต่การยิมง่ายๆ กลับเป็ น

เรืองยากขึนมาทันที

เมือคิดแล้วคิดอีก ไป๋ เสียวก็ฝืนใจถามไปว่า “ฐานะของ

เธอตอนนี เป็ นคูห่ มันของหลิงซวีเซินเหรอ”

“เธอรูไ้ ด้ยงั ไงกัน” ท่าทางตกใจของฉินหนิงอีแฝงด้วย

ความหวานซึง “ฉันกําลังอยากจะแจ้งข่าวดีนีกับเธอ แต่
ไม่คิดว่าเธอจะไปได้ยินข่าวนีมาแล้ว”

เมือเห็นสายตาของเล่อไป๋ เสียวทีปกปิ ดความหดหูแ่ ละ

139
เศร้าสร้อยเอาไว้ไม่มิด ความชืนมืนในใจของฉินหนิงอีก็
ยิงเพิมทวีคณ
ู “เธอก็เป็ นเพือนเก่าของพวกเรา เมือถึง
งานแต่งงานของฉันกับซวีเซิน จะต้องเชิญเธอมาร่วม
งานด้วยอย่างแน่นอน”

หนิงอีจะแต่งงานกับหลิงซวีเซิน...เล่อไป๋ เสียวฟั งประโยค

นัน ในใจคล้ายถูกทุบด้วยค้อนอย่างรุนแรง หญิงสาวได้
แต่เม้มปากไม่พดู จาใดๆ

บรรยากาศระหว่างคนทังคูเ่ ข้าสูค่ วามเงียบทีชวนอึดอัด

เล่อไป๋ เสียวกําลังคิดว่าจะเดินไปทีอืนดีหรือไม่ เพือให้

ห่างจากฉินหนิงอี แต่แล้วประตูหอ้ งโถงใหญ่ก็พลันเปิ ด

140
ออก

จากนันเสียงกระซิบกระซาบในหมูแ่ ขกทีมาร่วมงานก็ดงั
ขึน

เธอมองออกไป ทันใดนันเงาร่างทีคุน้ ตาก็ทาํ ให้เธอต้อง

กลันหายใจ

‘เขาก็มาด้วย!’

วันนีหลิงซวีเซินสวมชุดสูทโทนเย็นสีเทานกพิราบ รูปร่าง
คล้ายนายแบบของเขาทําให้เสือผ้าทีสวมใส่ดเู หมาะ
เจาะพอดี ทังแผ่นหลังทียืดตรง และดวงตาทีลึกซึง เมือ
141
ยืนอยูต่ รงนัน ออร่าของเขาส่งผลต่อผูค้ นทีอยูใ่ นรัศมี
โดยรอบ

เล่อไป๋ เสียวเพียงแค่ยืนมองเขาจากทีไกลๆ เช่นนี หัวใจก็

เต้นโครมครามขึนมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอลืมไปได้ยงั ไง งานเลียงการกุศลประจําปี จะขาดผูน้ าํ

ของเมือง K อย่างเขาไปได้อย่างไร

เล่อไปเสียวยืนตะลึงอยูท่ ีเดิมชัวขณะ เธอขยุกขยิกไปมา

ไม่เชิงว่าจะเดินออกไปหรืออยูน่ ิงกับทีเดิม

ฉินหนิงอีก็ยอ่ มมองเห็นหลิงซวีเซินแล้วเช่นกัน
142
เธอยิมให้เล่อไป๋ เสียวอย่างสงวนท่าที แล้วชีไปทางนัน
“เขามาแล้ว ฉันไปก่อนนะ ถ้ามีเวลาเราค่อยคุยกันใหม่”

เล่อไป๋ เสียวพยักหน้าอย่างตกตะลึง

เดิมทีเธอคิดว่าจะยืนเอ้อระเหยอยูต่ รงนีจนกระทังงาน
เลียงเลิก แต่ฝ่าเท้ากลับไม่เชือฟั ง จึงเดินตามฉินหนิงอี
ไปห่างๆ

สุดท้ายแล้วไป่ เสียวก็ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ค่อยๆ

แอบนังลงบนทีนังของแขกด้วยใจร้อนอยากจะรูว้ า่ พวก
เขาทําอะไรกัน

143
เธอจ้องมองไปทางนันอย่างไม่วางตา ฉินหนิงอีเดิน
นวยนาดไปหยุดอยูต่ รงหน้าหลิงซวีเซิน แล้วหยิบแก้ว
ไวน์จากมือของบริกรขึนมาหนึงแก้วมายืนใส่มือของเขา

หลิงซวีเซินขมวดคิว แต่แล้วเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธออกไป

ฉินหนิงอีแย้มยิมอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน แล้วเริมพูดคุย
กับเขา

มือของเล่อไป๋ เสียวกําแก้วไวน์ในมือแน่นโดยไม่รูต้ วั เธอ

อยูค่ อ่ นข้างห่างจากพวกเขา จึงฟั งไม่ถนัดว่าพวกเขา
กําลังคุยอะไรกัน เพียงแต่มองเห็นพวกเขาตังแต่ตน้ จน

144
จบ อารมณ์ของหลิงซวีเซินนันเรียบเฉย แต่ฉินหนิงอีมกั
จะแย้มยิมอยูบ่ อ่ ยครัง

ในใจของไป๋ เสียวเหมือนทีลับเล็บของแมวii ยากจะทาน

ทนได้ เธออยากรูเ้ สียจริงว่าพวกเขาคุยเรืองอะไรกัน จึง
อดไม่ได้ทีจะก้าวขาไปข้างหน้าอีกสองสามก้าว เพือจะ
อยูใ่ กล้พวกเขามากขึนอีกสักนิด

ทันใดนัน บริกรคนหนึงถือแชมเปญหนึงขวดเดินข้าม
ทางลาดมาเล่อไป๋ เสียวทีมัวแต่มองด้านหน้าอยูต่ ลอด
เวลา จึงไม่ทนั ระวัง ทังสองคนจึงชนกันอย่างจัง!

ขวดแชมเปญในมือของบริกรตกลงสูพ่ ืนอย่างรวดเร็ว!

145
เล่อไป๋ เสียวอุทานออกมาเบาๆ แต่สญ
ั ชาตญาณตอบ
สนองอันรวดเร็วทําให้ เธอรีบหงายมือเข้ากําขวด
แชมเปญขวดนันอย่างมันคง

เธอส่งขวดแชมเปญคืนบริกรทีกล่าวขอโทษและขอบคุณ
ไม่หยุด เมือเล่อไป๋ เสียวเงยหน้าขึนมาอีกครัง เบืองหน้า
ก็ไร้เงาของคนทังคูแ่ ล้ว

146
ตอนที 11 เจ้าหญิงของผม

ฉินหนิงอีสาบานได้วา่ วันนีเป็ นวันทีเธอเดือดดาลมากที

สุดชนิดทีไม่มีครังไหนเทียบได้

147
เล่อไป๋ เสียวนันสมควรตายเมือปรากฏตัวออกมาดึงดูด
ความสนใจจากหลิงซวีเซินไปจนหมด

เมือบริเวณทีนังของแขกเริมมีเสียงเอะอะขึนมา หลิงซวี
เซินคล้ายเหลือบมองไปทางนันครูห่ นึงโดยไม่ได้ใส่ใจ
อะไร แต่เมือเขาเห็นว่าผูท้ ีเป็ นศูนย์กลางความสนใจคือ
ใคร ฉินหนิงอีทีอยูใ่ กล้ๆ ก็มองเห็นอย่างชัดเจนว่าในตา
ของเขาเปล่งประกายขึนมาแวบหนึง

เธอรูจ้ กั หลิงซวีเซินมาหลายปี ไม่เคยเห็นว่าเขาจะสะทก

สะท้านหวันไหวเพราะใคร...แต่วา่ ตอนนีเขาถึงกับขอเล่อ
ไป๋ เสียวเต้นรํา!

148
ฉินหนิงอีมองคนสองคนใต้แสงสปอตไลท์ทีดูราวกับเจ้า
ชายเจ้าหญิง เธอโกรธจนแทบจะกัดฟั นให้แตกละเอียด

หากทว่าเล่อไป๋ เสียวทีอยูใ่ ต้แสงไฟกลับไม่ได้มีความคิด

คดเคียวเช่นนัน เธอทําเพียงแค่จอ้ งมองมือเรียวยาวของ
หลิงซวีเซินทียืนออกมาและอําอึงอย่างไม่รูจ้ ะทําเช่นไร

“คุณหนูเล่อ คุณยินดีเต้นรํากับผมไหมครับ” เขายืนมือ

เข้ามาใกล้อีกนิดเช่นสุภาพบุรุษ แล้วถามอีกครัง

149
ณ เวลานันใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวก็พลันแดงไปจนถึงติง
หู

หลิงซวีเซินเชิญให้เธอร่วมเต้นรําเปิ ดฟลอร์ดว้ ยกัน

แต่ถา้ ว่ากันตามเหตุผลแล้ว คูเ่ ต้นรําเปิ ดฟลอร์ไม่ควร

เป็ นเขาและคูห่ มันของเขาหรอกหรือ... สองมือของ
เล่อไป๋ เสียวยังคงกําแน่นอยูท่ ีข้างตัว เธอลังเลว่าจะยืน
มือออกไปวางลงบนมือของเขาดีหรือไม่

ถ้าทําเช่นนีจะถือว่าเป็ นการทําลายความรักระหว่างเขา
และฉินหนิงอีหรือเปล่านะ แต่วา่ เธออยากเต้นรํากับเขา
มากๆ

150
เสียงวิพากษ์วิจารณ์จากแขกผูห้ ญิงทีอยูร่ ายล้อมดังมา
เล่อไป๋ เสียวปิ ดตาลงแล้วตัดสินใจแน่วแน่ สุดท้ายจึงเธอ
ลองหยังเชิง แล้ววางมือของตัวเองไว้ในมือเขา

ไม่สนใจอะไรแล้ว ยังไงก็ตามเธอก็กาํ ลังจะพาลูกๆ ไป

อิตาลีอย่างเงียบๆ อยูแ่ ล้ว เก็บความทรงจําเอาไว้เพือ
ระลึกถึงในภายหลัง ก็ไม่ผิดอะไรหรอก...ใครจะว่าเอา
แต่ใจ แต่ก็แค่ครังนีครังเดียว

หลิงซวีเซินออกแรงดึงมือเธอเล็กน้อย ทังสองคนก็เข้ามา

151
สูฟ่ ลอร์เต้นรํา

เล่อไป๋ เสียวเต้นรําเก่งตังแต่เด็ก หลิงซวีเซินก็เช่นกัน เมือ

ก่อนทังสองคนเคยเต้นรําด้วยกันมาก่อน ตอนนีก็ยงั คง
เต้นเข้ากันได้ดีอย่างไม่เปลียนแปลง

ช่วงเวลาสันๆ ทีได้ใกล้ชิดกัน ก็รอฟื

ื นความรูส้ กึ เก่าๆ
กลับมาได้อย่างรวดเร็ว เล่อไป๋ เสียวเกาะไหล่ของเขาไว้
หลวมๆ แล้วเริมหมุนกายอยูใ่ นฟลอร์เต้นรํา

แสงสปอตไลท์สอ่ งทีร่างของทังคูต่ ลอดเวลา เสียงเชียร์

จากรอบด้านดังมาเป็ นระยะ

152
เล่อไป๋ เสียวได้อยูใ่ กล้เขาอีกครัง พลันรูส้ กึ อยากหยุด
เวลาเอาไว้

ถ้าหากคนทีเขารักคือเธอ จะดีสกั เพียงไหน

“คิดอะไรอยูน่ ่ะ เต้นผิดจังหวะแล้ว” หลิงซวีเซินกระซิบ

เตือนทีข้างหูของเธอ

ทังสองอยูใ่ กล้กนั เกินไป จนลมหายใจของเขาเป่ ารดใบหู

ของเธอ ความรูส้ กึ ชาวาบทําให้เล่อไป๋ เสียวเกือบจะ
สะดุด

เธอนึกขึนมาได้วา่ เมือสองสามวันก่อนเขาบอกกับเธอว่า
153
‘แม้แต่แฟนก็ไม่มี’ แต่วนั นีคําพูดของ ฉินหนิงอีทีพูด
เรืองคูห่ มันก็ยงั ดังขึนมาอยูต่ ลอด เล่อไป๋ เสียวจึงรูส้ กึ อึด
อัดขึนมาเล็กน้อย “คุณหลอกฉัน”

หลิงซวีเซินรูส้ กึ ว่าท่าทางเช่นนีของสาวน้อยทีอยูต่ รง
หน้าช่างน่ารักเสียเหลือเกิน จึงหัวเราะเสียงตําออกมา
อย่างกลันไม่อยู่ “ฉันไปหลอกอะไรเธอ?”

น่ารังเกียจ เขายังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก!

เล่อไป๋ เสียวคิดอยากจะเหยียบลงไปบนรองเท้าหนังของ
เขานัก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครังจึงสามารถ
สะกดกลันความคิดนันไว้ได้ “คุณบอกว่าแม้แต่แฟนก็ไม่

154
มี แต่วนั นีฉินหนิงอีบอกว่าเธอเป็ นคูห่ มันของคุณ”

“อ้อ เธอคนนันน่ะเหรอ” หลิงซวีเซินค้นชือนีในสมองอยู่

ครูห่ นึง จึงจับคูไ่ ด้กบั ผูห้ ญิงทีเพิงจะคุยกับเขาไปเมือครู ่
“ไม่สนิทกันเท่าไหร่”

ไม่สนิท?

เล่อไป๋ เสียวมองเขาอย่างสงสัย “ฉันไม่เชือหรอก”

เธอต้องยอมรับว่าอารมณ์ดีขนมาทั
ึ นทีเพราะนําเสียงทีดู
ไม่แยแสของเขา แต่ทา่ ทางของฉินหนิงอีนนดู
ั จริงจัง ไม่
ได้เหมือนการพูดจาล้อเล่น
155
แม้หญิงสาวทีอยูใ่ นอ้อมแขนของเขาจะพยายามนิงเฉย
แต่ก็ยงั ดูออกว่างอนตุ๊บป่ อง ยิงเธอแสดงท่าทางแบบนี
หลิงซวีเซินยิงรูส้ กึ อยากยัวเย้าเธอขึนอีก

เขาจับปอยผมเล็กๆ ของเธอขึนมา “แล้วเธอคิดว่าฉันกับ

เขามีความสัมพันธ์กนั อย่างไรล่ะ”

กิรยิ าของเขาช่างคลุมเครือ เล่อไป๋ เสียวตกใจจึงรีบปั ด

ปอยผมของตัวเองกลับมา แล้วตอบอย่างขอไปทีวา่
“ใครจะไปรู ้ บางทีพวกคุณอาจจะเลิกกันแล้วก็ได้”

หลิงซวีเซินก้าวไปข้างหน้าหนึงก้าว เขากอดรับเธอที

156
หมุนตัวด้วยท่วงท่าซับซ้อนเข้ามา นําเสียงทีพูดยังคง
สงบนิง “แต่ไหนแต่ไรพวกเราก็ไม่เคยคบหากัน”

นิวมือร้อนเหมือนเตารีดของเขาเกาะเอวบางของเธอเอา
ไว้อย่างแน่นหนา ความร้อนทีปลายนิวส่งผ่านเนือผ้าชุด
ราตรีมาถึงผิวหนัง เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าร่างกายของตัวเอง
ร้อนขึนอย่างประหลาด

ใบหน้าของเธอแดงกํา จึงได้แต่สง่ เสียงออกไปว่า “อ้อ”

อย่างแผ่วเบา แล้วไม่พดู อะไรอีก

เล่อไป๋ เสียวก็ไม่แน่ใจว่าตอนนีความรูส้ กึ ของตัวเองเป็ น

เช่นไรกันแน่ จะผ่อนคลาย จะแอบเบิกบาน แต่ทีชัดเจน

157
กว่านันก็คือความอ้างว้าง

ไม่รูว้ า่ คนแบบหลิงซวีเซิน ผูห้ ญิงแบบไหนถึงจะเข้าตา

เขา...แต่คงจะไม่ใช่ผหู้ ญิงแบบเธอแน่นอน?

“เจ้าหญิงของผม มีสมาธิหน่อยสิ” เขาเห็นเธอใจลอยอีก

แล้ว จึงขยับเข้าใกล้ใบหูของเธออย่างช้าๆ “เจ้าชายของ
เธอกําลังเต้นรํากับเธออยูน่ ะ”

“คุณ!” เล่อไป๋ เสียวถลึงตาใส่เขา รีบถอยออกมาครึงก้าว

ระยะห่างใกล้ขนาดนี เขาตังใจจะฆ่าเธอใช่ไหม และเขา

ยังใช้คาํ เรียกขานเช่นนี
158
เมือก่อนเล่อไป๋ เสียวและหลิงซวีเซินมักจะจับคูเ่ ต้นรํากัน
อยูบ่ อ่ ยๆ ในยามเขาอารมณ์ดีก็มกั จะใช้คาํ เรียกขานเช่น
นียัวเย้าเธอเล่น

ในตอนนีประโยคนีเป็ นเพียงการพูดเย้าหยอกหรือไม่ แต่

เมือเขาพูดออกมาด้วยนําเสียงแบบนี ช่างไม่ชดั เจนชวน
ให้หญิงสาวหน้าแดง

แต่ไหนแต่ไรมาเล่อไป๋ เสียวก็ไม่เคยต้านทานความนุ่ม
นวลของหลิงซวีเซินได้อยูแ่ ล้ว กําแพงในใจของเธอจึงพัง
ทลายลงมาอย่างไม่รูต้ วั

159
ตอนที 12 ไม่จาํ เป็ นต้องรีบร้อนในตอนนี

หลังจากการเต้นรําในงานเลียงการกุศลครังนันผ่านไป

160
ยิงนานวันเล่อไป๋ เสียวก็ไม่อาจปฏิเสธคําเชิญของหลิงซวี
เซินได้

เธออดไม่ได้ทีจะอยากพบเขา แต่เมือได้พบแล้วก็ตอ้ ง
เสียใจว่าตัวเองช่างไม่หนักแน่นเอาเสียเลย และทันทีที
แยกจากกันเธอก็อยากพบเขาขึนมาอีกแล้ว วนเวียนเป็ น
อยูเ่ ช่นนี

เรืองใหญ่ทีแย่ทีสุดก็คือเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่านับวันหลิงซวี

เซินยิงมีผลต่ออารมณ์ของเธอมากเกินไปแล้ว

ทังสองมักจะออกไปรับประทานอาหารด้วยกันบ่อยๆ
หลิงซวีเซินนันอ่อนโยนกับ เล่อไป๋ เสียวมาก แต่เธอมัก

161
จะใจลอยต่อหน้าหลิงซวีเซินอยูบ่ อ่ ยครัง

วันนีเมือทังสองคนรับประทานอาหารเสร็จแล้ว หลิงซวี
เซินหยิบกระดาษเช็ดหน้าออกมาเช็ดปากด้วยท่าทีสง่า
งาม ทันใดนันเขาก็เอ่ยขึนว่า “ช่วงนีเธอกําลังหางานทํา
เหรอ”

เล่อไป๋ เสียวตะลึงไปครูห่ นึง จึงพูดออกมา “คุณรูไ้ ด้ยงั ไง

กัน”

ทุกเรืองราวหลังจากเธอกลับมา เขารูอ้ ย่างชัดเจน หลิง

ซวีเซินไม่ได้บอกเธอ ว่าเขาจับตาดูเธอมาตลอด เขา
เพียงบอกเป้าหมายของตัวเองออกไป “มาทํางานทีตระ

162
กูลหลิงสิ”

“หา?” เล่อไป๋ เสียวนิงอึงไปครูห่ นึง “ไปทํางานทีบริษัท

ของคุณเหรอ”

“อืม” หลิงซวีเซินทําหน้าตาจริงจังเป็ นการเป็ นงาน “เธอ

มีปัญหาอะไรหรือเปล่าล่ะ”

เล่อไป๋ เสียวหัวเราะเบาๆ “ไม่ ไม่มีหรอก”

ทีจริงแล้ว ตอนนีเธออยูบ่ า้ นตระกูลเล่อไม่จาํ เป็ นต้อง

กังวลเรืองความเป็ นอยู่ เหตุผลทีทํางานก็เพือทําความ
เข้าใจสภาวะการตลาดในประเทศ เพราะสุดท้ายเมือเธอ
163
ไปทํางานทีอิตาลี มีบริษัทหลายแห่งทีสามารถใช้ความรู ้
ด้านการตลาดภายในประเทศ ตอนนีเธอเพียงแต่เริม
เตรียมตัวแต่เนินๆ เท่านัน

แต่แล้วหลิงซวีเซินจู่ๆ จะให้เธอไปทํางานทีบริษัทของ
เขา?

เธอก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่าตัวเองควรจะไปทํางานกับเขาดี
หรือไม่

เล่อไป๋ เสียวรูด้ ีวา่ นีคือโอกาสดีทีจะได้ใกล้ชิดกับหลิงซวี

เซินมากขึน แต่ความรูส้ กึ ลึกๆ ของเธอก็ยงั คงรูส้ กึ ว่าเขา
ไม่ได้ชอบเธอ

164
หรือว่าตัวเธอจะลองสูอ้ ีกสักครัง ถึงอย่างไงตอนนีหลิง
ซวีเซินก็ยงั โสด

ระหว่างทีเธอกําลังคิดไปคิดมาอย่างสับสนวุน่ วายใจ
หลิงซวีเซินกลับพูดต่อไปโดยไม่สนใจเธอว่า “ตอนนี
บริษัทตระกูลหลิงค่อนข้างยุง่ มาก ฉันต้องการผูช้ ่วยสัก
คน ก่อนนีความสามารถทางธุรกิจของเธอก็ไม่เลวนี ฉันรู ้
ว่าเธอมีความสามารถ เพราะฉะนันมาช่วยฉันได้ไหม”

คําพูดเชือเชิญด้วยนําเสียงนุ่มนวลของเขา แฝงความดึง
ดูดบางอย่างทีเธอไม่อาจพรรณนาออกมาได้

165
แม้แต่ตอนเขาขอร้องก็ยงั ดูดีขนาดนี...เล่อไป๋ เสียวคิด
แต่เธอกลับพูดตะกุกตะกักอย่างยอมแพ้เขาแต่โดยดี
“ งันคงจะดีนะ ตกลงค่ะ”

เมือเธอบอกครอบครัวว่าตนเองจะไปทํางาน ครอบครัว
ตระกูลเล่อก็ลว้ นเห็นด้วยว่าการทํางานจะเป็ นประโยชน์
กับเธอ จึงสนับสนุนอย่างเต็มที

แม้แต่คณ
ุ พ่อเล่อซึงปกติไม่คอ่ ยพูดอะไร ก็ยงั แสดงออก
มา “เจ้าหนุ่มตระกูลหลิงนันลักษณะไม่เลว ถ้าลูกอยาก
จะเรียนรูอ้ ะไรสักอย่าง ไปทํางานกับเขาสักพักก็ไม่มี
ปั ญหา”

166
ลักษณะไม่เลวจริงๆ แถมเขายังเป็ นพ่อของหลานคุณพ่อ
อีกด้วย เล่อไป๋ เสียวแอบนินทาอยูใ่ นใจ

ก่อนเล่อไป๋ เสียวไปทํางานหนึงวัน จึงตังใจซือสูทชุดเล็ก

หนึงชุดเป็ นพิเศษ หลังจากที

หลิงซวีเซินยืนยันซําแล้วซําเล่าว่าเธอไม่ตอ้ งไป
สัมภาษณ์ เช้าตรูว่ นั รุง่ ขึน เธอจึงขับรถไปทีบริษัทเลย

การลงทะเบียนทีฝ่ ายบุคคล ทําบัตรพนักงาน และตอก

บัตรพนักงานเพือเข้างาน เล่อไป๋ เสียวค่อนข้างคุน้ เคยกับ
ขันตอนเหล่านี ดังนันกระบวนการเหล่านีจึงผ่านไปอย่าง
รวดเร็ว

167
เมือผูจ้ ดั การฝ่ ายบุคคลรูว้ า่ เธอมีตาํ แหน่งอะไร จึงเอาใจ
ใส่เป็ นพิเศษ โดยพาเธอมาทีห้องทํางานด้วยตัวเอง แล้ว
จึงเดินกลับไป

ไป๋ เสียวนังลงเพียงชัวครู ่ ประตูก็เปิ ดออก ปรากฏร่าง

หนึงยืนอยู่

เล่อไป๋ เสียวช้อนสายตาขึนมอง มือข้างหนึงของหลิงซวี

เซินทาบอยูบ่ นกรอบประตู ดวงตาลึกซึงของเขาตรึงเธอ
เอาไว้ “เป็ นยังไงบ้าง เธอคุน้ เคยกับสภาพแวดล้อมใน
การทํางานไหม”

168
เธอหลบสายตาของเขาโดยอัตโนมัติ แล้วทําเป็ นมองไป
ทางอืน “ดีมากเลยค่ะ”

หลิงซวีเซินหัวเราะเบาๆ ครังหนึง “ถ้าอย่างนันก็ดี”

เขาพูดจบก็ไม่ได้แสดงกิรยิ าอะไรอีก ยืนอยูท่ ีประตูอีกครู ่

หนึง แล้วจึงกลับไปทีห้องทํางานของตัวเอง

ณ ทางเดินของบริษัท มุมปากของหลิวซวีเซินยกโค้งขึน
โดยไม่รูต้ วั จนเกือบจะทําให้พนักงานทีเดินผ่านมาตก
ตะลึง

ไม่วา่ อย่างไร ผูห้ ญิงตัวเล็กคนนีก็มาถึงบริษัทของเขา

169
แล้ว อนาคตข้างหน้ายังอีกยาวไกลนักไม่จาํ เป็ นต้องรีบ
ร้อนในตอนนี

หลิงซวีเซินไม่ได้มาทีห้องทํางานของเธออีกตลอดช่วง
เช้า เล่อไป๋ เสียวทําความคุน้ เคยกับขันตอนในการทํา
งาน และกิจการของตระกูลหลิง แล้วเวลาเลิกงานก็มา
ถึงโดยไม่รูต้ วั

โทรศัพท์มือถือทีวางอยูบ่ นโต๊ะสันไม่หยุด

เล่อไป๋ เสียวทีใช้มือข้างหนึงพลิกอ่านเอกสารอยู่ จึงใช้มือ

170
อีกข้างกดรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล”

ปลายสายคือเล่อเฉิงเจ๋อ

นําเสียงของเขาค่อนข้างเคร่งขรึม “เสียวเสียว เธอกลับ

มาทีบ้านเถอะ”

ในใจของเล่อไป๋ เสียวสันสะท้านขึนมา เขาพูดด้วยนํา

เสียงจริงจังทีน้อยครังเธอจะได้ยิน “พีรอง มีอะไรหรือ
เกิดอะไรขึนหรือเปล่าคะ”

เล่อเฉิงเจ๋อนึกขึนมาได้วา่ นําเสียงทีใช้พดู เมือครูน่ นฟั

ั งดู
เคร่งขรึมเกินไป เกรงว่าจะทําให้เล่อไป๋ เสียวตกใจ จึงเอ่ย
171
ปลอบใจเสียงเบา “ก็ไม่ใช่เรืองใหญ่อะไรหรอก เธอกลับ
มาก่อน แล้วพวกเราค่อยคุยกันนะ”

เขากําชับให้เธอระมัดระวังเรืองความปลอดภัย แล้วจึง
วางสายไป

เล่อไป๋ เสียวประหลาดใจเล็กน้อย พลางขมวดคิวมุน่

หรือว่าทีบ้านจะเกิดอะไรขึน

หลังเลิกงานแล้ว เธอขับรถกลับบ้านตระกูลเล่อ ทันทีที

เดินผ่านประตูเข้าไป ก็เห็นคนทังครอบครัว นังรวมกัน
อยูใ่ นห้องรับแขก มีบางสิงทีดูคล้ายหนังสือพิมพ์วางอยู่
บนโต๊ะ

172
ทุกคนนิงเงียบ ไม่พดู ไม่จากัน เล่อไป๋ เสียวยืนมือไปหยิบ
หนังสือพิมพ์ขนมากวาดตาอ่
ึ านผ่านๆ รอบหนึง
อย่างงุนงง

พาดหัวข่าวใหญ่ของหนังสือพิมพ์บนั เทิงฉบับนัน ใช้

อักษรตัวหนาเขียนไว้หนึงบรรทัด

ไฮโซสกุลหลิงมีความรักครังใหม่อีกแล้ว ฝ่ ายหญิงยังคง
เป็ นคุณหนูตระกูลใหญ่!

ด้านล่างของพาดหัวข่าวมีรูปประกอบรูปหนึง เป็ นรูป

ของเธอและหลิงซวีเซินกําลังรับประทานอาหารในร้าน

173
อาหาร แม้จะรูปถ่ายนันจะไม่ชดั นัก เพราะถ่าย
จากระยะไกล แต่ก็ยงั มองออกว่าเป็ นใบหน้าของเธอ

174
ตอนที 13 เรืองอือฉาว

มือของเล่อไป๋ เสียวทีถือหนังสือพิมพ์อยูน่ นสั

ั นระริก ใบ
หน้าเปลียนสีดว้ ยความโกรธจัด หัวคิวของเธอขมวด
เพราะความวุน่ วายใจ ไป๋ เสียวไม่กล้ามองไปทางทุกคน
ในครอบครัว

เล่อไป๋ เสียวแสร้งโมโหโยนหนังสือพิมพ์ในมือลงบนโต๊ะ
แล้วกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “พวกปาปารัสซีทําเกินไป
175
แล้ว ปั นนําเป็ นตัว เรืองอะไรก็เอามาเขียนมัวๆ วันนันฉัน
บังเอิญไปพบเขา ก็เลยไปกินข้าวด้วยกัน เราสองคนไม่มี
อะไรกันจริงๆ ค่ะ”

หลิงซวีเซินไม่ได้คิดอะไรกับเธอจริงๆ

เธอยอมรับว่าพักนีพวกเราทังสองใกล้ชิดกันมากขึน แต่
เธอไม่ใช่แฟนของเขา

เล่อเฉิงเจ๋อเห็นเล่อไป๋ เสียวเป็ นแบบนี จึงรีบพูดปลอบ

โยนว่า “เสียวเสียว ไม่เป็ นไร พวกเรารูด้ ีวา่ พวกเธอสอง
คนไม่ได้เกียวข้องกันแบบนัน”

176
เล่อเฉิงเจ๋อพูดแล้ว เขาก็หนั ไปมองคุณพ่อคุณแม่
พยายามไกล่เกลีย “พ่อแม่ครับ ผมบอกแล้ว นีเป็ นฝี มือ
ปาปารัสซีปั นเรืองขึนมา พ่อแม่ก็รูว้ า่ ปาปารัสซีพวกนัน
แทรกซึมอยูท่ กุ ที มีดารานักแสดงคนไหนทีไม่ถกู ซุบซิบ
นินทาบ้าง”

สีหน้าของคุณพ่อเล่อดีขนมาเล็
ึ กน้อย มองเล่อไป๋ เสียว
ด้วยสายตาเย็นชาครังหนึง พูดขึนอย่างเข้มงวดว่า
“ต่อไปนีติดต่อคบหากับผูช้ ายอืนให้นอ้ ยลง ระวังไม่ให้
เกิดเรืองอือฉาวอะไรอีก บ้านตระกูลเล่อจะขายหน้าไม่
ได้!”

พอคุณพ่อพูดจบ ยกมือทังสองข้างไพล่หลังแล้วเดินขึน
ไปชันบน
177
คุณแม่เล่ออดไม่ได้ทีจะหัวเราะออกมา เธอเดินมาหยุด
ตรงหน้าเล่อไป๋ เสียว อมยิมแล้วกุมมือ เล่อไป๋ เสียวเอา
ไว้ พลางพูดให้เธอคลายกังวลอย่างนุ่มนวล “เสียวเสียว
เธอก็ไม่ตอ้ งคิดมากไปหรอก เธอก็รูว้ า่ พ่อของเธอ เขารัก
หน้าตามาก จึงพูดออกมาอย่างนัน”

“แม่คะ ฉันรูค้ ะ่ ” เล่อไป๋ เสียวพยักหน้าอย่างเข้าใจดี

เพือชือเสียงหน้าตาของคุณพ่อแล้ว ห้าปี มานี เล่อไป๋

เสียวจึงไม่ได้รบั อนุญาตให้กลับมาเหยียบบ้าน

ทีจริงแล้ว ถ้าเรืองนีเกิดขึนกับตัวเธอเองบ้าง ถ้าลูกสาวที

178
ยังไม่ได้แต่งงานของตัวเองทําเรืองแบบนี เธอเองก็คงจะ
โกรธเหมือนกัน

“เธอเข้าใจก็ดีแล้ว ไม่ตอ้ งคิดมาก ตังใจทํางาน ฉันจะไป

เกลียกล่อมพ่อของเธอเอง” คุณแม่เล่อมองเล่อไป๋
เสียวอย่างอ่อนโยน ตบหลังมือเธอเบาๆ แล้วจึงเดินขึน
ไปชันบน

ในทีสุดก็เหลือเพียงเล่อเฉิงเจ๋อคนเดียวแล้ว

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้า พลางพูดเสียงแผ่ว “พีรอง ฉันไม่ดี

เองทีก่อเรืองยุง่ ยากให้กบั ครอบครัว”

179
ฉันพาลูกสองคนกลับอิตาลีดีกว่า ประโยคนีเล่อไป๋ เสียว
ไม่กล้าพูดมันออกมา

เล่อเฉิงเจ๋อยืนมือมาลูบศีรษะเล่อไป๋ เสียวเหมือนครังเมือ
ยังเยาว์ เอ่ยปลอบใจ “เธอก็ไม่ตอ้ งคิดมาก พวกเราทุก
คนเข้าใจเธอ ไม่ตอ้ งไปสนใจขนาดนัน แล้วก็ไม่ตอ้ งเอา
แต่คิดว่าจะกลับอิตาลีดว้ ย!”

เอ๊ะ? พีชายรูไ้ ด้ยงั ไง

เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเฉิงเจ๋ออย่างแปลกใจ ดวงตาของ

180
เธอเบิกกว้างโตกว่าปกติ

เล่อเฉิงเจ๋อมองท่าทางของเล่อไป๋ เสียว แล้วจึงหัวเราะ

ออกมาอย่างกลันไม่อยู่ “เธอคิดอะไรมีหรือ พีจะไม่รู ้
ตอนนีเธอก็ไม่ตอ้ งคิดมากแล้ว แค่ตงใจทํ
ั างานให้ดีก็
พอ”

“ฉันรูแ้ ล้วค่ะ พีชาย” ในใจของเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ไม่คอ่ ย

สบายใจนัก

เช้าตรูว่ นั รุง่ ขึน เมือเล่อไป๋ เสียวเก็บของเรียบร้อยเตรียม

จะออกไปทํางานนัน ก็มองเห็นคนทังครอบครัวนังรวม
กันอยูอ่ ย่างเคร่งขรึม

181
เล่อไป๋ เสียวเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง พลางระแวง
สงสัย หรือว่าวันนีจะเกิดเรืองอะไรขึนอีกแล้ว

เล่อไป๋ เสียวค่อยๆ เดินอย่างแผ่วเบามาถึงทีนังของตน

เอง สายตามองไปทีหนังสือพิมพ์บนโต๊ะ อย่างลังเล แล้ว
จึงหยิบมันขึนมา เธอกวาดสายตาอ่านเนือข่าวทีอยูบ่ น
นันอย่างรวดเร็ว

เนือหาส่วนใหญ่นนกล่
ั าวถึง เล่อไป๋ เสียวท้องก่อนแต่ง มี
ลูกสองคนแล้ว เธอไม่คคู่ วรกับหนุ่มโสดเนือหอมอย่าง
หลิงซวีเซินเลยแม้แต่นอ้ ย

182
เล่อไป๋ เสียวโกรธจนหน้าดําหน้าแดง ปาปารัสซีพวกนีลํา
เส้นเกินไปแล้วจริงๆ ระหว่างเธอกับหลิงซวีเซินนัน
เหมือนเลขแปดทียังไม่ได้เริมเขียนขีดแรก[1] ตอนนีพวก
ปาปารัสซีกลับขุดคุย้ เรืองในครอบครัวของเธอขึนมา
หมดแล้ว!

ใบหน้าของคุณพ่อเล่อบึงตึง อาหารทีวางอยูเ่ บืองหน้า

ยังไม่ได้แตะแม้แต่นอ้ ย เขาลุกขึนแล้วเดินออกไป

เล่อไป๋ เสียวมองด้านหลังของคุณพ่อเล่อทีเดินออกไป
ในใจรูส้ กึ หนาวเหน็บขึนมา เธอจะไม่ยอมปล่อยปาปา
รัสซีพวกนันไปแน่ ทุกคนล้วนมีสทิ ธิในการปกป้องความ
เป็ นส่วนตัวของตัวเอง พวกเขาจะว่าเธอยังไงก็ได้ แต่
ทําไมจะต้องลากเด็กๆ เข้ามาเกียวข้องด้วย
183
คุณแม่เล่อมองด้านหลังของคุณพ่อเล่อทีเดินออกไป
อย่างลังเล แล้วรีบพูดเร็ว แต่ยงั คงนุ่มนวลเหมือนเดิม
“เสียวเสียวเอ๋ย เธอไม่ตอ้ งคิดมาก เดียวฉันและพ่อของ
เธอจะหาคนมาปิ ดเรืองนีให้เงียบ”

คุณแม่เล่อพูดจบแล้ว ก็รบี ตามออกไป

“อืม” หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดมุน่ กว่าเดิม เธอกํา

หนังสือพิมพ์ในมือแน่น

เมือมาถึงบริษัท เล่อไป๋ เสียวทักทายผูค้ นเหมือนเช่นปกติ

ก็พบว่าทุกคนพากันไม่สนใจเธอ ดูราว กับว่าพวกเขา

184
มองไม่เห็นเธอ

เล่อไป๋ เสียวเก็บมือทีโบกทักทายอย่างตกตะลึง เธอก้ม

หน้า แล้วกลับไปทีห้องทํางานของตัวเองอย่างเงียบ
เชียบ

เธอเข้าไปในอินเทอร์เน็ต ก็มองเห็นพาดหัวข่าวของวันนี
ยังคงเป็ นข่าวเกียวกับเธอทีไม่คคู่ วรกับหลิงซวีเซิน

เมือกําลังจะปิ ดหน้าจอลง ก็มองเห็นข้อความด้านล่าง

เพิมขึนมาใหม่อย่างต่อเนือง

ข้อความเหล่านันไม่มีเนือหาอืน นอกจากด่าประจานเธอ
185
สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวขาวซีด มือกุมทีหน้าอกของตัวเอง
แน่น ถ้าปล่อยให้พอ่ เห็นข้อความพวกนี พ่ออาจจะโกรธ
จนพูดคําประเภท “โชคร้ายมาเยือนประตูบา้ น”ii ออกมา
ก็ได้

ถ้ารูก้ ่อนว่าจะเกิดเรืองพวกนี แม้จะทําให้พอ่ แม่โกรธ

ตอนนัน เธอก็จะพาลูกๆ กลับไปอิตาลีให้ได้

[1] เลขแปดยังไม่ได้เริมเขียนขีดแรก สํานวนจีน โดย

เปรียบเทียบกับการเขียนตัวเลขแปดในภาษาจีน ซึงอ่าน

186
ว่า ปา（八）ขีดแรกของเลขแปดนันยังไม่ได้เริม
เขียน หมายถึง เรืองราวยังไม่มีทีทา่ ว่าจะเกิดขึน

187
ตอนที 14 ความโกรธของเหล่าผูค้ น

เล่อไป๋ เสียวปิ ดหน้าเว็บไซต์ลงอย่างเดือดดาลและกลัด

กลุม้ ตอนนีเธอไม่มีอารมณ์ทาํ งานเลย

ทันใดนันเอกสารปึ กหนึงกองลงบนโต๊ะของเธอ ละออง

ฝุ่ นคละคลุง้ ไปทัว

พวกเอกสารนีคงจะเป็ นเอกสารเก่า จึงสะสมฝุ่ นเอาไว้

มากขนาดนัน จะหยิบวางให้เบามือหน่อยไม่ได้เหรอ

เล่อไป่ เสียวรีบใช้มืออุดจมูก แล้วลุกพรวดขึน เมือช้อน

สายตาขึนมาก็พบกับหน้าตากวนบาทาของผูจ้ ดั การ จึง
188
ยืดตัวขึนอย่างลังเล แล้วถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ “ผู้
จัดการคะ เอกสารพวกนีคืออะไร”

“รายงานการรวบรวมทรัพยากรบุคคลเพือส่งไปปฏิบตั ิ
งานของบริษัทเราในระยะสามปี ทีผ่านมา ผมต้องการให้
มันเป็ นระบบระเบียบมากขึน เสียวเสียว ผมให้เวลาคุณ
สามวันต้องจัดการให้เรียบร้อย คุณก็ทาํ งานหนักหน่อย
นะ” ผูจ้ ดั การพูดจบก็ยืดพุงทีย้วยเพราะดืมเบียร์มาก
แล้วเดินออกไปอย่างหยิงยโส

ทํางานหนักหน่อยนะ?

ดวงตาของเล่อไป๋ เสียวแทบจะถลนออกมาด้วยความตืน

189
ตะลึง

เธอจะจัดการเอกสารเก่าทีเยอะขนาดนีให้เสร็จในเวลา
แค่นีได้ยงั ไง

เธอไม่รูว้ า่ วันนีผูจ้ ดั การไปกินรังแตนอะไรมา จึงให้จดั

ข้อมูลแฟ้มเก่าเก็บมาหลายปี ขนาดนี

ไป๋ เสียวมองเมินแฟ้มกองพะเนินบนโต๊ะ เธอปิ ดปาก

แล้วหยิบขึนมาอย่างระมัดระวังไปวางไว้ทีด้านหนึงก่อน
จะตบๆ

ในเวลาเดียวกันทีห้องทํางานของท่านประธาน
190
ณ เบืองหน้าหน้าต่างบานยาวจรดพืนนัน ชุดสูททีเรียบ
เนียบจนชึนกลีบสวย รูปร่างสูงสง่านันกําลังมองออกไป
นอกหน้าต่างอย่างเฉยชา

ดวงตาสีอาํ พันหรีลงน่าอันตราย ใต้จมูกโด่งเป็ นสัน ริม

ฝี ปากทีดูเย็นชานันประดับด้วยรอยยิมชัวร้าย

ชายหนุ่มยืนอยูต่ รงนันอย่างสงบนิงไม่ถงึ สามนาที ก็

หมุนตัวเดินไปด้านหน้าของโต๊ะทํางาน

แล็ปท็อปบนโต๊ะเปิ ดทํางานอยู่ หน้าจอของมันเปิ ดหน้า

เว็บไซต์ไว้เพียงหน้าเดียว

191
ข้อความบนหน้าเว็บไซต์เพิมขึนอย่างรวดเร็ว เนือหา
ส่วนใหญ่ไม่มีอะไรนอกจากการด่าประจานเล่อไป๋ เสียว

มือซึงกุมเมาส์อยูน่ นอดไม่
ั ได้ทีจะกําแน่นขึน สีหน้าของ
หลิงซวีเซินยิงดูแย่ลงไปอีก เขาเม้มปากแน่น ความ
รังเกียจฉายชัดในดวงตา

ข่าวแบบนีควรจะสังแบนทิงเสีย

เมือหลิงซวีเซินคิดเช่นนี จึงยกหูโทรศัพท์ทีวางอยูข่ า้ ง
กายขึนมา แล้วโทรหาเลขา “เรืองเกียวกับผมและเล่อไป๋
เสียวทีอยูบ่ นอินเทอร์เน็ต จัดการปิ ดข่าวทุกเรืองให้หมด

192
เดียวนี!”

เขาวางโทรศัพท์แล้วเอนกายพิงด้านหลังเล็กน้อย ความ
คับข้องในอกยังคงอัดแน่นอยูเ่ ช่นเดิมจนยากทีชายหนุ่ม
จะทานทนได้

ถึงแม้วา่ เล่อไป๋ เสียวจะทําได้แค่จดั การเอกสารเหล่านัน

แต่เมือเธอดูเอกสารไปได้สว่ นหนึง ก็พลันรูส้ กึ ว่าแสง

สว่างตรงหน้ามืดลงเล็กน้อย

193
เล่อไป๋ เสียวเงยหน้าขึนอย่างกลัดกลุม้ ก็พบว่าหลิงซวี
เซินยืนอยูต่ รงหน้าแล้ว

เล่อไป๋ เสียวละสายตาหนีโดยไม่รูต้ วั ลุกลีลุกลนมอง

เอกสารในมือ เธอรีบกล่าวว่า “ตอนนีฉันต้องทํางานค่ะ”

หลิงซวีเซินชําเลืองมองท่าทางของเล่อไป๋ เสียว แล้วยืน

มือไปดึงเก้าอีข้างกายของเล่อไป๋ เสียวเพือนังลงข้างๆ
เธอ “ปั ญหาทีอยูบ่ นอินเทอร์เน็ต เธอไม่ตอ้ งกังวลหรอก
นะ”

ข้างกายของไป๋ เสียวมีกลินลมหายใจเฉพาะตัวของชาย
หนุ่มโชยมา ช่างชวนให้เคลิบเคลิมหลงใหล เธอต้อง

194
สะกดจิตใจทีปั นป่ วนเอาไว้

หญิงสาวแสร้งทําเป็ นไม่สะทกสะท้าน ได้แต่กลืนนําลาย

อึกหนึง แล้วพูดช้าๆ ว่า “ฉันรูแ้ ล้ว ขอบคุณมากค่ะ”

เล่อไป๋ เสียวขยับชิดด้านในโดยไม่ให้เขาสังเกตได้

ถ้าหากเธอต้องอยูใ่ กล้ชิดกับหลิงซวีเซินเช่นนี เล่อไป๋

เสียวก็ไม่รูว้ า่ ตัวเองจะสร้างเรืองอะไรขึนมาอีก

ลมหายใจร้อนผ่าวทีเขาหายใจออกมานันล้อมรอบตัว
เธออยู่ ทําให้เล่อไป๋ เสียวจู่ๆ ก็นกึ ถึงเรืองในคืนนันขึนมา
ฝันถึงเรืองบนเตียงของทังสองคนอยูท่ กุ วัน เธอแสร้งทํา
195
เป็ นกําลังยุง่ แม้วา่ เธอจะยุง่ อยูจ่ ริงๆ ก็ตาม “ตอนนีฉัน
ต้องรีบทํางาน ท่านประธานคะ ถ้าคุณมีธุระก็รบี ไปทํา
เถอะค่ะ”

กล้าไล่กนั ซึงๆ หน้า

คิวของหลิงซวีเซินขมวดแน่นขึน คําตอบของเธอมีแค่คาํ
ขอบคุณสองคํานีเหรอ

เขาขยับเข้าใกล้เล่อไป๋ เสียวอย่างไม่พอใจ ก่อนวางมือ

พาดลงบนพนักเก้าอีของเล่อไป๋ เสียว แล้วค่อยๆ เข้าใกล้
ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียว

196
หัวใจของเธอเต้นไม่เป็ นจังหวะ เล่อไป๋ เสียวตืนเต้นจนฝ่ า
มือชุ่มเหงือ หญิงสาวเม้มริมฝี ปากจนซีดขาว

เธอจะปล่อยให้เป็ นอย่างนีไม่ได้แล้ว พวกเราสองคนไม่

ควรเป็ นเช่นนี ถ้าหากคุณพ่อรูว้ า่ ตอนนีเธอยังยุง่ กับหลิง
ซวีเซินล่ะ

เล่อไป๋ เสียวพอจะนึกภาพสายตาทีผิดหวังของคุณพ่อได้

เธอจึงพยายามขยับหดตัวเข้าด้านใน

จนเมือหญิงสาวไม่สามารถขยับได้อีกแล้ว ทังตัวของเธอ
พิงชิดอยูท่ ีผนังด้านหนึง
197
เล่อไป๋ เสียวก้มหน้า หลุบตาลง ดวงตาชะงักอยูท่ ีลูก
กระเดือกเซ็กซีของหลิงซวีเซินโดยไม่รูต้ วั

คืนนันเมือห้าปี ก่อน สองคนมีความสัมพันธ์อย่าง

สนิทแนบแน่นอยูบ่ นเตียงด้วยกัน ลําคอของทังสองเกาะ
เกียวกันจนยากทีจะแยกออกจากกันได้ บรรยากาศเร่า
ร้อนแผ่ไปทัวห้อง

ความร้อนจากลมหายใจของเขาพัดผ่านใบหน้า เพียงแค่
นีเล่อไป๋ เสียวก็รูส้ กึ อ่อนเปลียไปทังกาย เธอสันระริก
อย่างควบคุมไม่ได้

198
เธออยากจะเข้าใกล้เขา อยากจะทําเรืองนันเหมือนเมือ
ห้าปี ก่อน อยากจะลิมลองรสชาติการร่วมรักของทังคูอ่ ีก
ครัง

หากแต่สติสมั ปชัญญะของตัวเองบอกกับเธอว่า เธอและ

เขารูจ้ กั กันมานานหลายปี แล้ว ถ้าหากหลิงซวีเซินชอบ
เธอจริงๆ ทังสองคนก็คงจะได้อยูด่ ว้ ยกันไปนานแล้ว

พวกเราสองคนไม่อาจอยูด่ ว้ ยกันได้ ไม่มีทางเป็ นไปได้

เลย

ไม่ หลิงซวีเซินจะรูเ้ รืองทีเธอมีลกู ไม่ได้เป็ นอันขาด ถ้า

หากหลิงซวีเซินรูเ้ รืองเข้า เขาจะต้องแย่ง ‘โต้วโต้ว[1]’

199
กับ ‘หมีหมี[2]’ ไปจากเธอเป็ นแน่

เมือเธอรับรูว้ า่ คนทีอยูเ่ บืองหน้าขยับเข้ามาใกล้เรือยๆ

เล่อไป๋ เสียวจึงยืนมือผลักร่างนันออกไปอย่างไร้เยือใย

หลิงซวีเซินขมวดคิวอย่างขุ่นเคือง แล้วหรีดวงตาแสน
อันตรายนัน คล้ายต้องการจับคนทีอยูต่ รงหน้าฉีกเป็ น
ชินๆ แล้วกลืนลงท้อง

[1] โต้วโต้ว หมายถึงเมล็ดถัว ในทีนีเล่อไป๋ เสียวใช้เรียก

ลูกชายด้วยความเอ็นดู
200
[2] หมีหมี หมายถึงเมล็ดข้าวสาร ในทีนีเล่อไป๋ เสียวใช้
เรียกลูกสาวด้วยความเอ็นดู

ตอนที 15 ปี ศาจจิงจอก

201
“พวกเราทําอย่างนีไม่ถกู ต้อง” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยเบาๆ
พยายามปกปิ ดความปรารถนาของตัวเองเอาไว้

เธอชอบเขามานานหลายปี ไม่อย่างนันตอนทีรูว้ า่ เขา

กําลังจะแต่งงานคงไม่ยอมทําเรืองแบบนัน

“ถ้าอย่างนันเธอบอกฉันมา” สายตาเยือกเย็นของหลิง
ซวีเซินจ้องมองใบหน้าของเล่อไป๋ เสียว แล้วถามกลับที
ละคํา “อะไรคือถูกต้อง”

ในใจของเล่อไป๋ เสียวสับสนวุน่ วาย จึงรีบหยิบเอกสารใน

มือขึนมาปิ ดหน้าของตนเอาไว้ แล้วพูดรัวเร็วด้วยความ

202
ประหม่า “ตอนนีเป็ นเวลาทํางาน ฉันต้องตังใจทํางาน
ค่ะ”

เล่อไป๋ เสียวพูดถึงเรืองนี สติสมั ปชัญญะของเธอก็กลับ

คืนมาครบถ้วน หญิงสาววางเอกสารในมือลงบนโต๊ะ
แล้วก้มลงชีกองเอกสารมากมายทีเต็มไปด้วยฝุ่ นซึง
วางอยูบ่ นโต๊ะ จากนันพูดด้วยเหตุผลทีหนักแน่น “คุณดู
สิคะ พวกนีเป็ นงานทีฉันต้องทําทังนัน เอกสารเยอะ
ขนาดนัน เวลาแค่ชวนกกระจอกกิ
ั นนํา[1] ฉันทําไม่เสร็จ
หรอก ท่านประธานคะ คุณไปทําธุระของคุณเถอะ”

ท่านประธาน?

203
หลิงซวีเซินมองเล่อไป่ เสียวอย่างเย็นชา ไม่คิดว่าเธอจะ
เรียกขานเขาเช่นนี

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้าก้มตา เพราะไม่กล้ามองชายหนุ่มที

ยืนอยูข่ า้ งกาย จนกระทังเธอได้ยินเสียงฝี เท้าข้างตัว จึง
แอบเงยหน้ามองดูแผ่นหลังของหลิงซวีเซินทีเดินจากไป
แล้วค่อยผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หญิงสาวมองหลิงซวีเซินอย่างเศร้าสร้อย สุดท้ายจึงถอน
หายใจออกมาอย่างจนปั ญญา เธอควรกลับอิตาลี
เพราะถ้าเธอทําเช่นนันเรืองวุน่ วายทังหลายนีก็จะหมด
ไป

204
หลิงซวีเซินเดินไปห้องทํางานเงียบๆ ตลอดทางเหล่า
พนักงานเห็นท่าทางของ หลิงซวีเซิน ต่างก็ไม่มีใคร
กล้าปริปากพูดจา

เขาใช้กาํ ลังผลักประตูให้เปิ ดออก แล้วสะบัดประตูปิด

อย่างแรง

หลิงซวีเซินนังลงทีหน้าโต๊ะทํางาน

ชายหนุ่มกอดอกคิดถึงคําพูดของเล่อไป๋ เสียวเมือครู ่ เขา

สายตาเหลือบขึนโดยไม่ตงใจ
ั เพืออ่านเนือหาทีเขียนไว้
ด้านบนในทํานองว่า เล่อไป๋ เสียวมีลกู สองคน แต่พอ่ แท้ๆ
ของเด็กนันไม่แน่ชดั ว่าเป็ นใคร

205
เล่อไป๋ เสียวไปอยูต่ า่ งประเทศเพียงระยะหนึง ก็มีลกู ถึง
สองคนแล้ว

ลูก หลิงซวีเซินคล้ายจะนึกอะไรขึนมาได้ จึงนังตัวตรง

แล้วอ่านรายงานข่าวในนันอย่างละเอียด เด็กสีขวบกว่า

สีขวบ

หลิงซวีเซินยกหูโทรศัพท์ขนเพื
ึ อติดต่อเลขานุการด้าน
นอก “ไปสืบประวัติลกู ทังสองคนของเล่อไป๋ เสียวมาให้
ผม”

206
เมือเขาวางสายแล้ว สีหน้าของชายหนุ่มก็ยิงเคร่งขรึม
มากขึน

ถึงเวลาเทียง เมือเล่อไป๋ เสียวเห็นคนในสํานักงานเริม

ทยอยออกไปทีละคน จึงยืดตัวบิดขีเกียจ หญิงสาวมอง
กองงานทีทําเสร็จแล้ว สีหน้าของเธอค่อนข้างยําแย่ ได้
แต่ถอนหายใจออกมาครังหนึงอย่างจนปั ญญา

เธอจะทําเอกสารมากมายขนาดนีเสร็จในสามวันได้ยงั ไง
กันเล่า ตอนนีเธอทําไปได้แค่หนึงในสิบเท่านัน

ทันใดนันโทรศัพท์มือถือก็ดงั ขึน เล่อไป๋ เสียวรับสายโดย

ไม่ได้มอง

207
“ฮัลโหล” เล่อไป๋ เสียวถามอย่างไร้เรียวแรง

“แกเป็ นอะไรไป เดียงไปแล้วเหรอ” เสียงหยอกเย้าของ

มัวหรูซา่ ดังมาตามสาย “วันนีพีชายจะเลียงข้าวแกเอง
อีกสิบนาทีแกลงมานะ”

เล่อไป๋ เสียวมองเอกสารทีกองเป็ นภูเขาเลากา สิงทีคิด

ตอนนีคือ แม้จะทํางานล่วงเวลาอีกก็คงจะทําไม่เสร็จ
หรอก กินข้าวก่อนก็แล้วกัน

เล่อไป๋ เสียวเก็บของอย่างลวกๆ เธอสะพายกระเป๋ าแล้ว

จึงเดินออกไป

208
วันนีแสงแดดดี เมือเล่อไป๋ เสียวเดินมาถึงประตูบริษัท ก็
มองเห็นผูห้ ญิงกลุม่ หนึงยืนอยูด่ า้ นนอก

วันนีจะมีดารามาเหรอ

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวแน่น คิดแล้วคิดอีก เหมือนจะไม่มี

ดาราคนไหนมา ไม่รูเ้ ลยว่าทําไมคนพวกนันยืนออกันอยู่
ทีด้านนอก

เธอเพิงจะกางร่มกันแดด แล้วก้าวไปเพียงสองก้าว ก็เห็น

คนกลุม่ นันร้องตะโกนบางอย่างคล้ายกับเสียสติ พลาง
วิงมาทางนี

209
ไป๋ เสียวคิวขมวดแน่นขึนอย่างไม่เข้าใจในสถานการณ์
ในใจคิดว่ามีดาราดังอยูด่ า้ นหลังตัวเองหรือเปล่า

หลิงซวีเซินเดินออกมาจากด้านในด้วยสีหน้าเฉยเมย

พวกบ้าผูช้ ายกลุม่ นี

เล่อไป๋ เสียวคิดในใจเงียบๆ อยากจะลดความรูส้ กึ

ปลอดภัยของตัวเองลง จึงกดร่มลงตํากลับหลังหันแล้ว
เดินต่อไปข้างหน้า

เธอยังเดินไปไม่ทนั ถึงสองก้าว ร่มในมือพลันถูกคนๆ

210
หนึงหยิบไป

อะไรกันนี

เล่อไป๋ เสียวมองไปทีผูห้ ญิงคนนันอย่างงุนงง แล้วเอือม

มือออกไปจะคว้าร่ม “ทําไมเธอแย่งร่มของฉันไป!”

“ใช่แล้ว ใช่หล่อนจริงๆ”

“หน้าตาเหมือนปี ศาจจิงจอก!”

“ท้องก่อนแต่ง ยังมีลกู สองคน คงจะไม่รูจ้ กั คําว่า

211
‘ละอาย’ ว่าสะกดยังไง!”

“พีสาวน้องสาวทังหลาย จะพูดอะไรให้มากความ ไม่

ต้องพล่ามอะไรแล้ว ยังไม่ลงมืออีก!”

......

เล่อไป๋ เสียวประสานสายตาเข้ากับสายตาอาฆาตของ
ผูห้ ญิงเหล่านัน แล้วจึงผงะถอยหลังอย่างห้ามไม่อยู่ เธอ
กัดริมฝี ปากแน่น

นีมันเกิดอะไรขึนกันแน่

212
ทันใดนันไข่ไก่ใบหนึงก็ถกู ขว้างเข้าใส่เธอ

สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวยําแย่ถงึ ขีดสุด เธอก้มหน้าลงไปดู

ชุดด้านหน้าทีเปรอะเปื อนไปด้วยไข่ไก่ เพิงจะเงยหน้าขึน
มา มะเขือเทศลูกหนึงก็ลอยมาปะทะใบหน้าของเธอ

ขณะนันคล้ายโลกหยุดนิง เล่อไป๋ เสียวเอียงศีรษะ ตังใจ

จะปกป้องใบหน้าของตัวเอง

ผักเน่า ไข่ไก่ มะเขือเทศทีดูเละเทะเหล่านันลอยมา

ปะทะเล่อไป๋ เสียวทังหมด

แขนของเธอถูกคนๆ หนึงคว้าจับเอาไว้ ด้วยอาการหัว

213
หมุนนันเอง เล่อไป๋ เสียวจึงยังนิงตะลึง แล้วใครคนหนึงก็
กอดเธอไว้ในอ้อมกอด

“พวกคุณพอได้แล้ว”

เสียงเยือกเย็นไร้ความรูส้ กึ ใดๆ ดังขึนจากด้านบนศีรษะ

ของเธอ

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าโลกทังใบเงียบสงบลงแล้ว สิงทีได้ยิน

ได้เห็น และได้สมั ผัสมีเพียงคนทีอยูต่ รงหน้าคนนี

ความอัปยศทีเพิงได้รบั มาล้วนมลายหายไปจนสิน

214
เล่อไป๋ เสียวเอนซบอกของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง
หญิงสาวฟั งเสียงเต้นของหัวใจทีเปี ยมไปด้วยพลังนัน
แล้วมุมปากของเธอก็ยกขึนน้อยๆ

[1] นกกระจอกกินนํา สุภาษิ ตจีน หมายถึงระยะเวลา

สันๆ ชัวครู ่

215
ตอนที 16 วีรบุรุษช่วยเหลือสาวงาม

เมือผูห้ ญิงเหล่านันเห็นท่าทางโกรธเกรียวของหลิงซวี
เซิน จึงรีบร้อนจากไปทีละคนๆ

หลายคนเดินไปพลางพูดคุยกันเรืองหลิงซวีเซิน ถึงแม้
เขาจะกําลังโกรธแต่ก็ไม่สง่ ผลกระทบกับความหล่อเหลา
ของเขาแม้แต่นอ้ ย

ช่างเป็ นชายหนุ่มทีรูปงามเสียจริง
216
“คุณไม่เป็ นอะไรใช่ไหม” หลิงซวีเซินปล่อยเล่อไป๋ เสียว
สายตาของเขามองสํารวจร่างกายของเธอทังข้างบนข้าง
ล่าง เขารูส้ กึ ปวดใจนิดๆ “พวกนันเป็ นคนบ้า เธอไม่ตอ้ ง
ไปฟั งคําพูดของพวกเขาหรอกนะ”

เล่อไป๋ เสียวยังคงก้มหน้า สองมือของเธอตกอยูข่ า้ งลํา

ตัวตามปกติ หญิงสาวช้อนตาขึนมองช้าๆ “ฉันไม่เป็ น
อะไร”

ยิงเธอพูดอย่างนี ยิงทําให้หลิงซวีเซินรูส้ กึ ไม่สบายใจ จะ

ไม่เป็ นอะไรได้ยงั ไง บนตัวเละเทะไปหมดแล้ว บนหน้า
ของเธอยังมีไข่ขาวติดอยูเ่ ลย

217
เล่อไป๋ เสียวก้าวถอยหลัง แล้วเอ่ยอย่างห่วงใยว่า “คุณ
อย่าเข้ามาใกล้ฉนั ขนาดนี ไม่อย่างนันตัวคุณ จะเปื อน
ไปด้วยนะ”

ในเวลาอย่างนี เธอยังพูดแบบนีออกมาอีก หลิงซวีเซิน

ลากเล่อไป๋ เสียวเดินไปในบริษัทอย่างเอาแต่ใจ

“คุณจะพาฉันไปทําอะไรน่ะ” เล่อไป๋ เสียวร้องถามอย่าง

แปลกใจ “ฉัน ฉันยังต้องไป...”

หลิงซวีเซินแผ่รงั สีอนั ตรายทีบ่งบอกว่าห้ามผูอ้ ืนเข้าใกล้

ถ้าหากเมือครูเ่ ขาไม่ได้เดินตามหลังเล่อไป๋ เสียวออกไป

218
ตอนนีเธอจะเป็ นอย่างไรบ้าง “หุบปาก ขึนไปล้างตัวซะ”

เธอล้างออกแล้วยังไง ก็ไม่มีเสือผ้าเปลียนอยูด่ ี แล้วนํา

ในห้องนําก็เย็น เล่อไป๋ เสียวพูดด้วยความตังใจ “ไม่ใช่คะ่
ฉันจะไปซือ...”

“หุบปาก เธอฟั งไม่รูเ้ รืองเหรอ!” หลิงซวีเซินหันมาอย่าง

เยือกเย็น ริมฝี ปากบางของเขากล่าวออกมาอย่างดุรา้ ย

ตกลง ไม่ให้พดู ก็ไม่พดู

เล่อไป๋ เสียวต้องวิงช้าๆ จึงจะตามทันฝี เท้าของหลิงซวี

เซินได้ทนั
219
พนักงานทีอยูร่ ายรอบมองท่าทางของคนทังคูท่ งงุ
ั นงงทัง
ตกใจจนลืมไปเสียสนิทว่าพวกเขาควรจะทําอะไร

เมือทังสองคนเดินมาจนถึงข้างลิฟต์ หลิงซวีเซินยังคงจับ
มือของเล่อไป๋ เสียวเอาไว้แน่น

พวกเราสองคนจับมือกันแล้ว

แม้จะรูว้ า่ หลิงซวีเซินคงแค่กลัวว่าเธอจะหนีไปเท่านัน
แต่เมือมองมือของทังสองคนทีจับกันแน่น มุมปากของ
เล่อไป๋ เสียวก็อดแย้มยิมไม่ได้

220
เมือลิฟต์มาถึง หลิงซวีเซินดึงมือเล่อไป๋ เสียวเข้าไปข้าง
ใน

เล่อไป๋ เสียวเดินโซซัดโซเซอยูข่ า้ งกายหลิงซวีเซิน ตอน

เดินผ่านประตูลฟิ ต์ เธอไม่ทนั ระวังพืนด้านล่าง จึงสะดุด
ล้มลง

หลิงซวีเซินเห็นเล่อไป๋ เสียวกําลังจะล้มลง จึงยืนมือไปดึง

เล่อไป๋ เสียวขึนมา หัวคิวของเขาขมวดเล็กน้อย

เล่อไป๋ เสียวซบอยูใ่ นอ้อมแขนของหลิงซวีเซินเพราะยัง

ไม่หายตกใจ

221
ประตูลฟิ ต์ปิดลงช้าๆ

จู่ๆ เล่อไป๋ เสียวก็ได้สติขนมา

ึ จึงผลักหลิงซวีเซินออกห่าง
ทันที แล้วร้อนรนรีบพูด “ตัวฉันสกปรกมาก คุณอย่ามา
โดนตัวฉันเลย”

เหตุผลฟั งดูยงใหญ่
ิ

หลิงซวีเซินถามกลับอย่างเย็นชา “เธอหมายความว่า ถ้า

เธอล้างตัวจนสะอาดแล้ว ฉันก็โดนตัวเธอได้อย่างนันสิ”

เอ๊ะ?

222
เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างตกตะลึง ก่อนทีเธอจะ
ผงะถอยหลังเล็กน้อย แล้วส่ายศีรษะเบาๆ เมือคิดถึง
เรืองเมือครู ่ เล่อไป๋ เสียวจึงเอ่ยเสียงเบา “เมือครูข่ อบคุณ
มากนะคะ ถ้าไม่ได้คณ
ุ ฉันก็ไม่รูว้ า่ จะทํายังไง”

ชุดสูทสีดาํ สนิทของหลิงซวีเซินก็พลอยเลอะไปด้วย เขา

ยืนนิงๆ อย่างเย็นชาอยูอ่ ีกด้านหนึง สองมือของชาย
หนุ่มกอดอกจ้องมองเล่อไป๋ เสียว

เมือเธอถูกหลิงซวีเซินจ้องอย่างนี เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ อึดอัด

นัก จึงได้แต่กม้ ศีรษะลง ไม่รูจ้ ะทํายังไงดี

เมือออกจากลิฟต์ หลิงซวีเซินดึงมือของเล่อไป๋ เสียว แล้ว

223
พาเดินไปทางห้องทํางาน

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ าของเล่อไป๋ เสียวพลันดังขึน

เล่อไป๋ เสียวรีบใช้มืออีกข้างควานหาโทรศัพท์มือถือใน
กระเป๋ าอยูพ่ กั หนึง ในทีสุดเธอก็คลําจนพบโทรศัพท์มือ
ถือ เมือเธอเห็นหมายเลขทีโทรเข้ามา ก็อดไม่ได้ทีจะพูด
ออกมาอย่างหงุดหงิด “วันนีฉันนัดทานข้าวกับมัวหรูซา่
จบกัน จบกัน แล้วทีนีฉันจะไปได้ยงั ไงล่ะ?”

“ก็ไม่ตอ้ งไป” ชายหนุ่มทีอยูเ่ บืองหน้าพูดเย็นชา

สิงเดียวทีรูส้ กึ ได้ก็คือ เขากุมมือเธอแรงเกินไปแล้ว หัวคิว

224
ของเล่อไป๋ เสียวขมวดมุน่ อย่างห้ามไม่ได้

แต่เธอยังไม่ทนั ได้พดู อะไร ก็มาถึงห้องทํางานของหลิง

ซวีเซินแล้ว

หลิงซวีเซินชีไปทีห้องว่างหนึงเดียวในห้องทํางาน แล้ว
พูดว่า “ในนันมีหอ้ งอาบนํา เข้าไปล้างตัวซะ เดียวเลขา
ของฉันจะเตรียมเสือผ้าชุดใหม่มาให้”

เล่อไป๋ เสียวยังยืนงงอยูท่ ีเดิม ผ่านไปครูห่ นึงจึงเข้าใจว่า

หลิงซวีเซินพูดอะไร เธอไม่กล้าสบสายตาของหลิงซวีเซิน
จึงพูดแผ่วเบา “ขอบคุณมากๆ ค่ะ”

225
”อืม” หลิงซวีเซินเอ่ยเพียงคําหนึง แล้วเดินไปทีหน้าโต๊ะ
ทํางานหยิบโทรศัพท์โทรหาเลขานุการ

เล่อไป๋ เสียวรีบค้นหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ า เธอเห็น

สายทีไม่ได้รบั หนึงสาย จึงรีบโทรหามัวหรูซา่

“เสียวเสียว แกมัวทําอะไรอยู่ ฉันรอแกอยูท่ ีชันล่างนีนาน

มากแล้ว ทําไมถึงยังไม่ลงมาอีก” นําเสียงใจร้อนของมัว
หรูซา่ ก็ออกมาจากโทรศัพท์ทนั ทีโดยทีไม่รอให้เล่อไป๋
เสียวพูดอะไร

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้ามองตัวเองแวบหนึง ก่อนทําหน้านิว

คิวขมวด แล้วกล่าวอย่างจนปั ญญา “ตอนนีฉันมีธุระ

226
บางอย่างทีต้องทํา วันนีไปกินข้าวกับแกไม่ได้แล้ว เอา
อย่างนีนะ ไว้วนั หลังฉันจะเลียงข้าวแกเองนะ?”

หลิงซวีเซินเพิงจะสังงานเลขานุการเสร็จเรียบร้อย เมือ
เขาได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี จึงกดตัดสายโทรศัพท์มือ
ถือทีอยูใ่ นมือทิงอย่างไม่พอใจ แล้วโยนมันลงบนโต๊ะ
จากนันเขารีบเดินมาตรงหน้าของเล่อไป๋ เสียว

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินทีอยูต่ รงหน้า จึงไม่สามารถ

เปิ ดโอกาสให้มวหรู
ั ซา่ ได้พดู อะไรอีก รีบพูดตัดบท ว่า
“เอาล่ะ ฉันจะไปทําธุระแล้ว ขอวางสายก่อนนะ”

“อาบด้วยกันไหม” หัวคิวของหลิงซวีเซินเลิกขึนเล็กน้อย

227
พลางมองเล่อไป๋ เสียวอย่างจริงจัง

ตอนที 17 ข้าวราดแกงราคาถูก

228
เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินด้วยความประหลาดใจ
พลางส่งเสียงร้องอย่างแปลกใจ “คะ?”

“ฉันให้เธอไปอาบนํา เธอยังจะมีเวลามาคุยโทรศัพท์กบั
ผูช้ ายอืนอีกเหรอ” ดวงตาสีอาํ พันของหลิงซวีเซินค่อยๆ
เข้มขึน เขาจ้องมองหญิงสาวอย่างไม่วางตา

“ฉันจะไปเดียวนีล่ะค่ะ ฉันอาบเสร็จแล้วคุณค่อยไปอาบ
ต่อ” เล่อไปเสียวรีบวิงไปห้องนํา เธอวางกระเป๋ าในมือไว้
บนพืน แล้วเปิ ดประตูเข้าไปอย่างร้อนรน ก่อนจะรีบปิ ด
ประตูจนสนิทเรียบร้อย

229
เมือเขาได้ยินเสียงล็อกประตู

หลิงซวีเซินอดชําเลืองมองท่าทางร้อนรอของเล่อไป๋ เสียว
ไม่ได้ เขาส่ายศีรษะอย่างอดไม่ได้

เขาได้ยินเสียงปลดล็อกอย่างลังเล เล่อไป๋ เสียวยืนศีรษะ

ออกมาจากด้านใน สายตาทอดลงบนร่างของหลิงซวี
เซินทียืนอยูเ่ บืองหน้าหน้าต่างบานยาวจรดพืน จากนัน
เธอจึงพูดด้วยท่าทีทีแสร้งทําเป็ นสงบนิง “ไม่
อนุญาตให้คณ
ุ เข้ามานะ”

เธอไม่รอให้หลิงซวีเซินได้พดู อะไรกลับมา หญิงสาว

รีบล็อกประตูทนั ที

230
ห้องอาบนํานันสะอาดสะอ้าน ด้านในนันของห้องนํา
นอกจากของใช้ในห้องนําแล้ว ก็ไม่คอ่ ยมีอะไรมากนัก

เล่อไป๋ เสียวมองหญิงสาวเนือตัวเลอะเทอะทีอยูใ่ น
กระจก แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ครังหนึง

เธอทําให้หลิงซวีเซินลําบากใจแ เขาคงไม่อาจทนดู
สภาพแบบนีขอเธอได้ ตอนนันเขาจึงกอดเธอเอาไว้ใน
อ้อมแขน

มุมปากของเล่อไป๋ เสียวยกขึนเล็กน้อยอย่างรูส้ กึ ถึง

ความงดงามในหัวใจ

231
เธอถอดเสือผ้าออก แล้วโยนเสือผ้าทังหมดไว้บนพืน
ก่อนทีจะยืนอยูใ่ ต้ฝักบัว นําอุน่ ค่อยๆ รินรดไปทัวทังตัว
จนรูส้ กึ ได้วา่ ความเหนือยล้าทังหมดทังมวลได้มลายหาย
ไปจนสิน

กลินคาวทีกระจายไปทัวทังตัว ทําให้เล่อไป๋ เสียวต้อง

อาบนําสองรอบ สระผมสามรอบ จึงจะค่อยรูส้ กึ ว่ากลิน
เหม็นนันไม่คอ่ ยรุนแรงเท่าไหร่แล้ว

“วางเสือผ้าไว้ให้คณ
ุ ทีนอกประตูแล้วนะ”

เสียงของหลิงซวีเซินดังมาจากนอกประตู

232
ตอนแรกเล่อไป๋ เสียวตกใจขวัญหาย ตอนนีเธอค่อยตัง
สติได้ จึงรีบส่งเสียงตอบกลับ “ฉันรูแ้ ล้ว ขอบคุณค่ะ”

เมืออาบนําล้างตัวเรียบร้อยแล้ว เล่อไป๋ เสียวก็แง้มประตู

อย่างระมัดระวัง เมือเห็นว่าด้านนอกไม่มีใคร จึงยืนมือ
ไปหยิบเสือผ้าเข้ามา

เสือผ้ามีครบทุกชิน เสือชันในก็ซือมาได้ขนาดพอดีตวั

เมือเล่อไป๋ เสียวสวมเสือผ้าเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมา
จากห้องนํา

233
ตอนทีหลิงซวีเซินถือเสือผ้ากําลังจะเข้าไปในห้องนํานัน
เขามองเห็นเล่อไป๋ เสียวหน้าแดงเพราะความร้อน ผมเผ้า
ก็เปี ยกชืน จึงเกิดความต้องการอันเร้าร้อนขึนมา จนคิด
อยากจะจับหญิงสาวทีอยูต่ รงหน้าคนนีกดลงบนเตียง
แล้วมอบความรักอย่างแนบแน่นสักครัง

เล่อไป๋ เสียวเม้มริมฝี ปากแน่น แล้วพูดอย่างไม่สบายใจ

ว่า “ฉันอาบเสร็จแล้ว คุณไปอาบสิ”

ชายหนุ่มมองเธออย่างมีเลศนัยแวบหนึง จากนันจึงค่อย
เดินไปในห้องอาบนํา

เล่อไป๋ เสียวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วถอดรองเท้า

234
ออก พลางนังเล่นโทรศัพท์บนโซฟาอย่าง เกียจคร้าน

เธอมองดูขอ้ ความบ่นว่าอันยาวเหยียดทีมัวหรูซา่ ส่งมา

เล่อไป๋ เสียวทําได้เพียงส่งข้อความขอโทษไปหนึงข้อ
ความ

เรืองน่าอับอายในวันนีจะให้มวหรู
ั ซา่ รูไ้ ม่ได้

จากนันไม่นาน หลิงซวีเซินก็ออกมาจากห้องอาบนํา เขา

เห็นเล่อไป๋ เสียวนอนเอนกายอยูบ่ นโซฟา ขาสองข้างยก
ไขว้ ขาเล็กๆ นันกระดกขึน ดูน่าเย้ายวนใจเป็ นทีสุด ดึง
ดูดใจเขา

235
เล่อไป๋ เสียวได้ยินเสียงเปิ ดประตู จึงลุกขึนนังอย่าง
ร้อนรน เธอสวมรองเท้า แล้วลุกขึนยืน

หญิงสาวมองไปทีหลิงซวีเซินอย่างเจียมตัว ก่อนทีจะยิม
เจือนแล้วกล่าวว่า “เมือครูฉ่ นั สังอาหารเดลิเวอรีไป ฉัน
เลียงคุณนะ”

หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดเข้าโดยไม่รูต้ วั

เล่อไป๋ เสียวเข้าใจทันทีวา่ หลิงซวีเซินจะสืออะไร แค่คิดก็

รูว้ า่ หลิงซวีเซินเป็ นลูกหลานไฮโซ จะยอมกินอาหารทีสัง
เดลิเวอรีมาได้ยงั ไง ถึงแม้วา่ จะสังอาหาร ก็คงจะสัง
อาหารคุณภาพดีจาก โรงแรมใหญ่ให้คนนํามาส่ง

236
อาหารแบบนี ข้าวราดแกงทีเธอเพิงจะสังไป หลิงซวีเซิน
จะต้องไม่เคยกินมาก่อน

เธอจึงรีบอธิบาย “ฉันคิดว่าถ้าเราสองคนออกไปกินข้าว
ด้วยกัน แล้วถูกปาปารัสซีพวกนันถ่ายรูปได้ ก็จะต้อง
เกิดเรืองซุบซิบขึนมาอีก ดังนันเพือเป็ นการขอบคุณคุณ
ฉันจึงสังอาหารเดลิเวอรี พวกเขาจะได้ขนมาส่
ึ งแทน”

เล่อไป๋ เสียวชักจะไม่คอ่ ยมีความมันใจกับประโยคหลังๆ

นัก

ตอนนีเธอไม่ได้มีเงินมากมายจนพอจะซืออาหารใน

237
โรงแรมหรูได้ แต่ขา้ วราดแกงทีคนทัวไปกินนันเธอยังพอ
ซือได้

“อืม” หลิงซวีเซินนังลงบนเก้าอีทีหน้าโต๊ะทํางานด้วยสี
หน้าเฉยเมย

ผ่านไปไม่นาน โทรศัพท์มือถือของเล่อไป๋ เสียวก็ดงั ขึน

เธอจึงลุกขึนยืนอย่างยินดี “ฉันจะไปรับของข้างนอกนะ
คะ”

“ผมของเธอยังไม่แห้งเลย ก็อยูท่ ีนีล่ะ ฉันจะให้เลขาไป

รับให้”

238
หลิงซวีเซินพูดจบ ก็โทรศัพท์หาเลขานุการ

เล่อไป๋ เสียวนังเงียบๆ อยูท่ ีเดิม

จนเมือเลขานุการนําอาหารเข้ามา เล่อไป๋ เสียวจึงเปิ ด

กล่องอาหารของหลิงซวีเซินออก อย่างกระตือรือร้น
ตะเกียบถูกส่งไปให้จนถึงมือของหลิงซวีเซินด้วยความ
อ่อนน้อม

หลิงซวีเซินนังตรงข้ามเล่อไป๋ เสียว พลางมองอาหารบน

โต๊ะ คิวของเขาขมวดเล็กๆ แต่กลับไม่ได้พดู อะไรออกมา
แล้วจึงลองชิมอาหารหนึงคํา

239
เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินด้วยความลุน้ ระทึก แล้วลอง
ถามหยังเชิงอย่างระมัดระวัง “อร่อยไหมคะ”

หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวอย่างเรียบเฉย จากนันจึงก้ม

ศีรษะลง ก่อนทีจะพูดเรียบๆ ว่า “ก็พอได้”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินพูดเช่นนี รอยยิมบนใบหน้า

ของเธอจึงสว่างไสวยิงขึน “กินข้าวในห้องทํางานของคุณ
ก็ดีนะ ไม่ตอ้ งกังวลว่าจะถูกปาปารัสซีพวกนันถ่ายรูปได้
ปลอดภัยสุดๆ เลย”

หลิงซวีเซินกําตะเกียบในมือแน่น แล้วมองเล่อไป๋ เสียวที

นังอยูต่ รงข้ามด้วยสีหน้าเย็นชา

240
ทีแท้ เธอก็ไม่อยากให้คนอืนรับรูถ้ งึ ความสัมพันธ์ของ
พวกเราสองคน

เขาตามหาเธอมาห้าปี ห้าปี แล้ว ในทีสุดก็หาเธอพบ แต่

เธอกลับรีบร้อนอยากจะตัดความสัมพันธ์กบั เขาถึง
ขนาดนี?

241
ตอนที 18 หลบหนี

เล่อไป๋ เสียวแอบรูส้ กึ ว่าสายตาของเขาทีมองเธออยูน่ นั

ค่อนข้างแปลก เธอช้อนสายตาขึนอย่างระมัดระวัง แล้ว
มองไปทีหลิงซวีเซินด้วยความไม่เข้าใจ ค่อยถามอย่าง
ระมัดระวังว่า “ทําไมเหรอ ฉันพูดผิดเหรอคะ”

“ไม่มีอะไร” หลิงซวีเซินเก็บกดความไม่สบายใจเอาไว้
คิดไม่ถงึ ว่าเล่อไป๋ เสียวจะเป็ นคนเข้าใจอะไรยาก

242
‘เขาคิดกับเธอยังไง เหมือนเธอจะไม่ได้รบั รูเ้ ลยแม้แต่
น้อย เชือเพียงแต่ความคิดของตัวเธอเอง

เล่อไป๋ เสียวแอบผ่อนลมหายใจเฮือกหนึง ไม่รูว้ า่ เพราะ

เหตุใด รูส้ กึ ว่าตอนนีอารมณ์ของเขาเหมือนจะไม่คอ่ ยดี
เมือคิดเช่นนีแล้ว ตัวเธอนังเงียบๆ อยูต่ รงนีน่าจะดีกว่า

หลิงซวีเซินรูส้ กึ ว่าอาหารพวกนีไม่อาจกล่าวได้วา่ อร่อย

และก็ไม่อาจจะบอกว่าไม่อร่อย แต่เมือกินเข้าไปแล้ว
กลับได้รสชาติทีแปลกใหม่

ทันใดนันโทรศัพท์บนโต๊ะทํางานก็ดงั ขึน หลิงซวีเซินวาง

ตะเกียบในมือลง แล้วเดินช้าๆ ไปที โต๊ะทํางาน

243
เมือเขาเดินมาถึงด้านหน้าโต๊ะทํางาน จึงหยิบโทรศัพท์
มือถือขึนมา

เล่อไป๋ เสียวกินอาหารของตัวเองอยูเ่ งียบๆ ความสนใจ

ของเธอนันตามติดหลิงซวีเซินไปทีโต๊ะทํางานตังแต่แรก
แล้ว

“อืม”

“ผมรูแ้ ล้ว”

“ไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนันแค่นีก่อนนะ”
244
หลิงซวีเซินวางสาย สายตาราวกับกําลังมองหาเหยือนัน
ทอดลงบนตัวของเล่อไป๋ เสียว มุมปากยกขึนแช่มช้า

เขาคิดไม่ถงึ ว่าเล่อไป๋ เสียวจะใจกล้าขนาดนี เด็กสองคน

นันเป็ นลูกของเขา

เหตุการณ์เมือห้าปี ก่อนเหมือนกับลมฤดูใบไม้ผลิพดั วูบ

หนึง[1] แล้วเธอก็หนีจากไป

หลิงซวีเซินคิดว่าเล่อไป๋ เสียวกล้าหาญมากจริงๆ ทําเรือง

แบบนันลงไป แต่ตอนนีกลับทําตัวเหมือนไม่เคยสร้าง
เรืองอะไรเลย

245
ห้าปี มานี เธอใช้ชีวิตคนเดียว?

ห้าปี มานี เธออยูอ่ ย่างอิสระเสรี?

ห้าปี มานี เธอเพลิดเพลินอยูก่ บั ทรัพย์สมบัติทีบ้าน

ตระกูลเล่อส่งไปให้?

เรืองเหลวไหลทังเพ

ห้าปี มานี เธอลําบากลําบนอยูเ่ พียงลําพังเพือเลียงลูก

แฝดชายหญิงทังคูใ่ ห้เติบใหญ่

246
ดีมาก ตอนนีกลับมาแล้ว ก็ยงั ไม่ยอมบอกเรืองนีกับเขา

หลิงซวีเซินไม่เข้าใจขึนมาทันทีวา่ ในหัวของเล่อไป๋ เสียว

กําลังคิดอะไรอยูก่ นั แน่

หลิงซวีเซินเดินมาจนถึงหน้าโซฟา แล้วนังลงตรงหน้า
เล่อไป๋ เสียว ก่อนจะพูดเบาๆ “ฉันได้ข่าวว่าเธอมีลกู สอง
คนเหรอ”

เล่อไป๋ เสียวตืนตะลึงเล็กน้อย จากนันมุมปากจึงยกขึน

นิดๆ ปรากฏรอยยิมบางเบา เธอมองหลิงซวีเซินแล้ว
หน้าแดงด้วยความเขินอาย แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ใคร

247
พูดเรืองนีเหรอ”

“ในข่าวเขียนไว้แบบนัน” หลิงซวีเซินจ้องตาเล่อไป๋ เสียว

เขม็ง เขาอยากจะมองหาอะไรทีผิดปกติในดวงตาของ
เธอ แต่น่าเสียดายทีเล่อไป๋ เสียวไม่แสดงอารมณ์ออกมา
มากนัก

ใช่ ไม่ได้แสดงออกมามากนัก

เวลานีมีคลืนกําลังโหมกระหนําอยูใ่ นอกของเล่อไป๋ เสียว

เธอไม่คอ่ ยเข้าใจว่าหลิงซวีเซินหมายถึงอะไร จึงทําได้
เพียงแสร้งทําเป็ นไม่รูเ้ รือง หญิงสาวยิมตาหยีมองไปอีก
ทาง

248
“ฉันก็แค่ประหลาดใจ เด็กสองคนนันเป็ นลูกของใครกัน
ไม่เห็นจะเคยได้ยินว่าคุณไปใกล้ชิดกับผูช้ ายคนไหน”
หลิงซวีเซินพูดด้วยจังหวะไม่ชา้ ไม่เร็ว

สําหรับอาหารสุดพิเศษ แน่นอนว่าควรจะค่อยๆ กลืนลง

ท้อง ไม่ใช่กินคําเดียวจนหมด

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้า ลูกตากลอกไปมารวดเร็วเป็ นพิเศษ

เธอครุน่ คิดไปมาร้อยรอบพันรอบ เมือหญิงสาว
เหลือบตาขึน จึงมีเพียงรอยยิมตามมารยาท “นีเป็ นเรือง
ส่วนตัวของฉัน”

249
เรืองของโต้วโต้วกับหมีหมีจะให้หลิงซวีเซินรูไ้ ม่ได้เด็ด
ขาด ถ้าหากหลิงซวีเซินรูเ้ รืองเข้า แล้วพรากพวกเด็กๆ
ไปจากเธอจะทํายังไง

ไม่ได้ เรืองแบบนีจะเกิดขึนไม่ได้

เล่อไป๋ เสียวลุกขึนพรวดพราด เธอก้มตัววางตะเกียบลง

บนโต๊ะกาแฟ แล้วพูดลุกลีลุกลน “ตอนนีฉันกินอิมแล้ว
ฉันไปก่อนนะคะ คุณค่อยๆ กินไป”

อาหารเบืองหน้าเธอพร่องไปจากเดิมเพียงไม่มาก

หลิงซวีเซินคว้าแขนของเล่อไป๋ เสียวไว้ทนั ที เขาถามด้วย

250
หน้านิงเฉย “คุณจะไปทําอะไร”

“ฉัน” ในสมองของเล่อไป๋ เสียวตอนนีขาวโพลนไปหมด

ชัวขณะนันเธอไม่อาจหันกลับมาได้ พลันนึกถึงเอกสาร
มากมายทีอยูบ่ นโต๊ะทํางานของเธอขึนมาได้ จึงพูดออก
มาด้วยเหตุผลหนักแน่น “ท่านประธานคะ ฉันยังมีงาน
อีกมากทียังไม่ได้ทาํ เมือเช้าคุณก็เห็นเอกสารเยอะแยะ
อยูบ่ นโต๊ะของฉัน”

“แล้วอย่างไง?” หลิงซวีเซินจับแขนของเล่อไป๋ เสียว

แรงขึน

“ตอนนีฉันต้องกลับไปทํางานแล้ว” เล่อไป๋ เสียวยืนมือ

251
ตังใจจะแกะมือของหลิงซวีเซินออก

เพียงแต่เรียวแรงของเธอช่างน้อยนิด เหมือนกําลังเกา
แขนของหลิงซวีเซินมากกว่า จึงไม่กระทบกระเทือนชาย
หนุ่มสักนิด

หลิงซวีเซินออกแรงดึงครังเดียวก็ทาํ ให้เล่อไป๋ เสียวมายืน

อยูต่ รงหน้าเขาได้ ดวงตาสีอาํ พันคูห่ นึง จดจ้องอยูท่ ีดวง
ตาของเล่อไป๋ เสียว

เล่อไป๋ เสียวได้สติ เธอมองสบตาของหลิงซวีเซิน แล้วก้ม

ศีรษะลงทันใด พลางบ่นว่าเสียงตํา “คุณปล่อยฉันนะ”

252
“ปล่อยคุณแล้วให้คณ
ุ หายไปต่อหน้าต่อตาผมอีกอย่าง
นันเหรอ” คิวของหลิงซวีเซินขมวดมุน่ ด้วยความขุ่นเคือง
ใจ นําเสียงแข็งอย่างไม่ตอ้ งสงสัย

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างลุกลีลุกลน ในใจแสน

จะว้าวุน่

หรือว่าเขารูเ้ รืองเมือห้าปี ก่อน?

ไม่ถกู ต้อง ตอนนันหลิงซวีเซินดืมจนเมามาย ไม่ได้สติ

แล้ว จะรูไ้ ด้ยงั ไง

แต่วา่ ?
253
ปากอ้าค้างเพราะตกตะลึงของเล่อไป๋ เสียวแทบจะ
สามารถใส่ไข่ไก่เข้าไปได้หนึงฟองเลยทีเดียว

ตอนนันถึงแม้วา่ หลิงซวีเซินจะดืมจนเมาแล้ว แต่ตอนที

พวกเขาสองคนกลิงผ้าปูเตียง[2]กัน เขาลืมตานีนะ

หรือว่าเขาจําได้หมดแล้ว

[1] ลมฤดูใบไม้ผลิพดั วูบหนึง สุภาษิ ตจีน อุปมาถึงการ

ดืมดํารสชาติชีวิตทีงดงามครังหนึง หมายถึงการทีหนุ่ม
254
สาวมีเพศสัมพันธ์กนั

[2] กลิงผ้าปูเตียง หมายถึงชายหญิงมีเพศสัมพันธ์กนั

255
ตอนที 19 ลูกเป็ นของเธอ

เป็ นไปไม่ได้ เขาไม่มีทางจําได้หรอก

เล่อไป๋ เสียวรีบละทิงสิงทีตนเองคาดเดาไปจนสิน

หากว่าเขารูเ้ รืองเมือห้าปี ก่อนแล้วจริงๆ ตอนนีก็ไม่ควร

แสดงปฏิกิรยิ าแบบนี

256
เธอจึงแสร้งทําเป็ นนิง

หลายปี มานี สิงทีเล่อไป๋ เสียวทําได้ดีทีสุดคือการเก็บ

ซ่อนสีหน้าของตนเอง

ริมฝี ปากสีชมพูน่มุ ยกยิมอ่อน ใบหน้าประดับด้วยรอย

ยิมน้อยๆ “ท่านประธานคะ ฉันไม่เข้าใจทีคุณพูดนัน
หมายความว่าอะไร”

หลิงซวีเซินจับมือทังสองข้างของเล่อไป๋ เสียวไว้แน่น ดวง

ตาสองข้างร้อนเร่าดังเปลวไฟทีโหมแรง

ชายหนุ่มทีอยูต่ รงหน้ากําลังแผ่สง่ แรงกดดันอันหนัก

257
หน่วงออกมา ความมันใจของเล่อไป๋ เสียวลดลงทุกขณะ
จนไม่กล้าสบตากับเขา เหงือเย็นๆ ไหลออกมาทีฝ่ ามือ
ของเธอไม่หยุด

“เด็กเป็ นลูกของใคร” หลิงซวีเซินใช้สายตาจับจ้องเล่อไป๋

เสียว แล้วถามยําทีละคํา

“เด็กไม่ใช่ลกู ของคุณสักหน่อย ทําไมคุณจะต้องมาสนใจ

ด้วย” เล่อไป๋ เสียวก็ไม่รูว้ า่ เธอเอาเรียวแรง ขนาดนันมา
จากไหน จนสามารถปั ดมือของหลิงซวีเซินออกได้ในครัง
เดียว แล้วเดินออกไปนอกห้องราวกับติดปี กบิน

ทํายังไงดี จะทํายังไงดี

258
เล่อไป๋ เสียวเดินออกไปข้างนอกอย่างทําอะไรไม่ถกู

จนถึงช่วงบ่าย เธอจัดการเอกสารบนโต๊ะโดยทีจิตใจไม่
อยูก่ บั เนือกับตัว ผูจ้ ดั การก็ไม่รูว้ า่ เป็ นบ้าอะไร มาพูดจา
มีนาใจกั
ํ บฉันไม่กีประโยคก็จากไป

เล่อไป๋ เสียวมองโต๊ะทีว่างเปล่า ผูจ้ ดั การนําเอกสารพวก

นันไปแล้ว แล้วตอนนีฉันจะทําอะไรเล่า

หญิงสาวหันไปมองคนอืนๆ ทุกคนทํางานยุง่ ตัวเป็ น

เกลียว มีเพียงเธอคนเดียวทีไม่มีงานอะไรจะทํา

259
เล่อไป๋ เสียวรีบไปหาผูจ้ ดั การ พลางถามอย่างอึดอัดใจ
“ผูจ้ ดั การคะ แล้วตอนนีฉันจะทํางานอะไร”

ตอนนีผูจ้ ดั การจะกล้าสังให้เธอทํางานได้อย่างไร ใบ
หน้าเจ้าเนือเป็ นทุนเดิมของเขานันเมือยิมขึนมาจึงมอง
เห็นเพียงปากกว้างๆ “คุณกลับไปก่อน ยังมีเรืองอืนรอให้
คุณทําอยู”่

“อ้อ” เล่อไปเสียวมองผูจ้ ดั การอย่างลังเล แล้วจึงเดิน

กลับไปช้าๆ

ไป๋ เสียวรอจนถึงเวลาเลิกงานตอนพลบคํา ผูจ้ ดั การก็ไม่

มาหาเธอ

260
โทรศัพท์มือถือดังขึน เล่อไป๋ เสียวรับสายพลางเดินออก
ไปด้านนอก

“เสียวเสียว ตอนนีฉันอยูท่ ีใต้ตกึ บริษัทของแก แกลงมา

หาฉันเดียวนี ฉันอยากจะรูน้ กั ว่า เมือตอนกลางวันทําไม
คุณนายถึงเบียวนัดฉัน!” เสียงฮึมๆ ของมัวหรูซา่ ดังออก
มาจากโทรศัพท์

เล่อไป๋ เสียวอดไม่ได้ทีจะดึงโทรศัพท์มือถือให้หา่ งออกไป

หน่อย แต่ยงั คงได้ยินเสียงคํารามเบาๆ ในโทรศัพท์

เธอรอจนไม่มีเสียงคํารามของมัวหรูซา่ แล้ว เล่อไป๋ เสียว

261
จึงนําโทรศัพท์มือถือกลับมาแนบหู แล้วพูดอย่างจน
ปั ญญา “เมือตอนกลางวันฉันมีเรืองนิดหน่อย ฉันจะลง
ไปเดียวนี”

“เกิดเรืองอะไรขึน”

“เรืองมันยาวมาก” เล่อไป๋ เสียวพูด แล้วก็ถามขึน

อย่างกลัดกลุม้ “จริงสิ แกมองดูรอบๆ หน่อย มีผหู้ ญิง
กลุม่ หนึงไหม”

“ผูห้ ญิงกลุม่ ไหนล่ะ ฉันก็เห็นแค่คนในบริษัทแกเดินออก

มาทีละคนๆ มีแค่ฉนั คนเดียวทียืนโง่ๆ รอแกอยู่ พอได้
แล้ว แกออกมาหานายน้อยเดียวนี”

262
“โอเคๆ แกก็ไม่ตอ้ งโมโหแล้ว” เล่อไป๋ เสียวกล่าว เมือเห็น
ลิฟต์มาถึงชันทีเธออยู่ จึงรีบพูด “ฉันจะเข้าลิฟต์
ไม่คยุ แล้วนะ”

พอเล่อไป๋ เสียวพูดจบ ก็วางสายทันที

เมือเล่อไป๋ เสียวลงมาถึงชันหนึง เธอยืนอยูใ่ นลิฟต์อย่าง

ไม่อยากออกไป เหตุการณ์เมือกลางวันยังคงปรากฏชัด
ในสายตา เธอกลัวจริงๆ แล้ว

เล่อไป๋ เสียวเดินทีละก้าวไปทางประตูอย่างทังลังเลและ
ฝื นใจ

263
มัวหรูซา่ นังอยูบ่ นทีนังไม่ไกลจากทางเข้า เขามองสีหน้า
เห็นความตายดังคืนสูม่ าตุภมู [ิ 1]ของเล่อไป๋ เสียว จึง
ขมวดคิวอย่างไม่สบายใจ ชายหนุ่มลุกขึนก้าวไวๆ ไป
ตรงหน้าของเล่อไป๋ เสียว แล้วจ้องเธอด้วยความแปลกใจ

“อุ๊ย?” เมือเล่อไป๋ เสียวมองเห็นมัวหรูซา่ ก็ตกใจจน

กระเป๋ าในมือแทบจะร่วงลงพืน เมือเธอปรับสีหน้าดีแล้ว
จึงบ่นออกไปว่า “แกทําให้ฉนั ตกใจทําไม”

มัวหรูซา่ มองเล่อไป๋ เสียวอย่างขบขัน แล้วถามกลับอย่าง

แปลกใจ “แม่ทองพันชังของฉัน ฉันแค่ยืนอยูข่ า้ งแก ไป
ทําให้แกตกใจตอนไหน แล้วทีนีแกมีเรืองอะไรหา”

264
เล่อไป๋ เสียวถอนใจออกมาเฮือกหนึง แล้วมองไปด้าน
นอก ไม่มีคนมากมายเหมือนเมือตอนกลางวันแล้วจริงๆ
เธอจึงพูดอย่างจนใจ “เรืองมันยาวจริงๆ ฉันก็ไม่รูว้ า่ จะ
พูดยังไงดี”

หัวคิวของมัวหรูซา่ เลิกขึนเล็กน้อย

“ฉันเลียงข้าวแก เราค่อยคุยกันตอนกินข้าว จริงสิ แก

อยากกินอะไร” เล่อไป๋ เสียวส่งยิมให้มวหรู
ั ซา่ ทีอยูข่ า้ ง
กาย จากนันเธอจึงวางมาดขรึมพูดว่า “ฉันบอกก่อนนะ
ฉันมีเงินไม่เท่าไหร่ ไม่ตอ้ งคิดอยากกินอะไรทีมันดีนกั ”

265
“ขีงกจริง” มัวหรูซา่ มองบนใส่เล่อไป๋ เสียว แล้วคิดอย่าง
จริงจังอยูพ่ กั หนึง “ถ้าอย่างนัน พวกเรา ไปกินปิ งย่าง
กันเถอะ”

ปิ งย่าง ต้องใช้เงินเยอะเลย

คนตระกูลเล่อยังไม่ได้สนับสนุนด้านการเงินแก่เธอเลย
เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าเงินในมือเหมือนนําไหลออกอยูท่ กุ
วีวัน จ่ายออกไปรวดเร็วมาก

“ตกลง” แต่เงินแค่นีเล่อไป๋ เสียวยังพอมี

เมือตอนกลางวันนี เธอไม่ยตุ ิธรรมกับหลิงซวีเซินเกินไป

266
ให้ทา่ นประธานหลิงซวีเซินทีภูมิฐานกินของราคา
ถูกอย่างนัน

มัวหรูซา่ เหลือบมองสีหน้าของเล่อไป๋ เสียว แล้วพูดขึน

เรียบๆ “ฉันรูจ้ กั ร้านบุฟเฟ่ ต์ปิงย่างร้านหนึง ราคาถูกมาก
เลยล่ะ”

“ดีส”ิ เล่อไป๋ เสียวยิมตาหยีให้มวหรู

ั ซา่

------

267
[1] เห็นความตายดังคืนสูม่ าตุภมู ิ สุภาษิ ตจีน หมายถึง
ไม่ยีหระต่อความตาย

268
ตอนที 20 เรืองอือฉาวจางหาย

เล่อไป๋ เสียว กําลังย่างเนืออย่างชํานิชาํ นาญอยูใ่ นร้าน

อาหาร

มัวหรูซา่ ตะลึงจนกล้วยหอมในปากหล่นลงมา พยายาม

กลืนนําลายอึกหนึง แล้วถามด้วยสีหน้า เคร่งขรึม “ที
แกพูดมาเป็ นเรืองจริงทังหมดเหรอ”

“คิดว่าฉันโกหกแกอย่างนันเหรอ” หัวคิวของเล่อไป่ เสียว

ย่นเข้าหากันเล็กน้อย “เมือตอนเทียงทังตัวของฉันมีแต่
269
ขยะเต็มไปหมด ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเรืองของฉันกับหลิง
ซวีเซินเกียวอะไรกับพวกเขาด้วย”

เล่อไป๋ เสียวไม่รอให้มวหรู
ั ซา่ พูด ก็แขวะออกมาอย่างไม่
พอใจ “อีกอย่างพวกเราสองคนก็ไม่ได้เกียวข้องกันสัก
หน่อย ตอนนีไม่เกียว ในอนาคตก็ไม่เกียว”

“แกมันเป็ นพวกนอนอยูเ่ ฉยๆ ก็ดนั ถูกยิง[1]” มัวหรูซา่

พูดเรียบๆ “ว่าแต่เมือเช้าฉันยังเห็นข่าวของ พวกแกสอง
คนอยูเ่ ลย แต่พอถึงตอนบ่าย ฉันกลับไม่เห็นแล้ว”

“เอ๋?” เล่อไป๋ เสียวมองมัวหรูซา่ อย่างประหลาดใจ พลาง

ถามด้วยความไม่สบายใจ “จริงเหรอ”

270
มัวหรูซา่ พยักหน้าอย่างจนใจ “แกไปดูเอาเอง ไม่มีข่าว
ของพวกแกสองคนแล้วจริงๆ โดนปิ ดข่าวไปหมดแล้ว”

เล่อไป๋ เสียววางตะเกียบไว้ดา้ นหนึง แล้วหยิบมือถือออก

มาอย่างร้อนใจ เปิ ดหาข่าวในทุกที

ไม่มีแล้ว

ข่าวพวกนันทีเห็นเมือเช้า ก็ไม่มีแล้ว’

เล่อไป๋ เสียวนึกถึงคําพูดของหลิงซวีเซินเมือเช้านี ตอนนี

ไม่มีข่าวของพวกเราสองคนแล้ว
271
เล่อไป๋ เสียววางโทรศัพท์มือถือเอาไว้ดา้ นหนึง ในทีสุดก็
ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึง สีหน้าตืนเต้นดีใจกล่าว
ว่า “ในทีสุดก็สงบลงแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะเห็นข่าว
ของตัวเองบนหน้าซุบซิบบันเทิงใหม่ลา่ สุดอยูท่ กุ วัน”

มัวหรูซา่ คีบเนือทีย่างสุกแล้วใส่เข้าปากอย่างไม่เกรงใจ
เลย พลางพูดอูอ้ ีว่า “ก็ไม่ใช่เรืองใหญ่อะไร มีอะไรทีน่า
จะยุง่ เหยิงกันเล่า”

เล่อไป๋ เสียวปิ ดโทรศัพท์มือถือ แล้วกล่าวอย่างไม่มี

ทางออก “แกไม่รูอ้ ะไร เพราะเรืองนีเลยทําให้พอ่ ของฉัน
โกรธมาก”

272
“คุณลุงก็เป็ นแบบนันตลอดล่ะ แกไม่ตอ้ งไปสนใจหรอก
แค่โต้วโต้วกับหมีหมีออกโรง พอคุณลุงมองเห็นลูกทัง
สองคนของแก ก็ไม่รูว้ า่ อะไรเป็ นอะไรแล้ว” มัวหรูซา่ พูด
โดยไม่เกรงใจสักนิด

มุมปากของเล่อไป๋ เสียวยกขึนเล็กน้อย ทําให้รอยยิมบน

ใบหน้าสว่างไสวยิงขึน

เมือกลับมาถึงบ้านในตอนกลางคืน คุณแม่เล่อเห็นเล่อ
ไป๋ เสียวเปลียนชุดใหม่ทงตั
ั ว จึงถามขึนอย่างไม่สบายใจ
“เสียวเสียว เมือเช้านีเธอไม่ได้ใส่ชดุ นีนี!”

273
เล่อไป๋ เสียวหัวเราะอย่างหมดท่า “เมือครูต่ อนกําลังเดิน
เล่นกับมัวหรูซา่ สองคน เห็นว่าชุดนีสวยดี พอลองแล้วก็
เลยไม่ได้เปลียนกลับน่ะค่ะ”

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนวิงเตาะแตะลงมาจากชัน
บนไปข้างกายเล่อไป๋ เสียว

“หม่ามี ทําไมวันนีกลับดึกจังเลย” เมือเล่อเวินเหยี

ยนเกาะต้นขาของเล่อไป๋ เสียวได้ ก็ถามขึนอย่างอดไม่
ไหว

“หม่ามีไปกินข้าวกับลุงมัวของพวกเธอมาน่ะสิ” เล่อไป๋
เสียวฉวยโอกาสทีลูกทังสองอยูข่ า้ งตัว รีบพูดกับคุณแม่

274
ว่า “แม่คะ หนูไปจัดการพวกเขาสองคนก่อน จะกล่อม
พวกเขาเข้านอนค่ะ”

เดิมทีคณ
ุ แม่เล่ออยากจะถามให้รูเ้ รือง แต่ดจู าก
สถานการณ์ตอนนี จึงทําได้เพียงแต่ยอมให้พวกเขาขึน
ไปด้านบนด้วยกัน

เมือทังหมดเข้ามาในห้อง เล่อไป๋ เสียวโยนกระเป๋ าไว้บน

ด้านหนึงของโต๊ะ

“หม่ามี หนูเห็นรูปของหม่ามีกับแด๊ดดีแล้ว หนูวา่ ดูดีมาก

เลย” เล่อเวินเหยียนนังเรียบร้อยอยูบ่ นโซฟาเล็กด้าน
หนึง พลางพูดเจือยแจ้วไป แล้วหันมองเล่อเวินเยียทีนัง

275
อยูด่ า้ นข้าง “พีชาย เธอว่าถูกไหม”

“ใช่ หม่ามี เมือไหร่จะให้แด๊ดดีมารูจ้ กั พวกหนูสองคน

ล่ะ” เล่อเวินเยียเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ

เล่อไป๋ เสียวเดินมาตรงหน้าพวกเขาทังสอง แล้วแกล้ง

ถามอย่างเสียใจ “พวกเธอสองคนต้องการแด๊ดดีจริง
เหรอ”

“ใช่!”

“ใช่!”

276
เด็กทังสองคนต่างพูดเป็ นเสียงเดียวกัน

“แต่วา่ ถ้าพวกเธอไปหาแด๊ดดีกันหมด แล้วหม่ามีจะทํา

ยังไง พวกเธอจะให้หม่ามีอยูค่ นเดียวได้ลงคอเหรอ” เล่อ
ไป๋ เสียวถามอย่างน่าสงสาร

“หม่ามี” เล่อเวินเหยียนมองเล่อไป๋ เสียวอย่างเคร่งขรึม

แล้วพูดจาเหมือนผูใ้ หญ่ตวั เล็ก “ตอนนีต้องตีเหล็กตอน
กําลังร้อน เมือหม่ามีกับแด๊ดดีสองคนได้อยูด่ ว้ ยกัน
ครอบครัวของเราก็สมบูรณ์แล้ว”

เล่อไป๋ เสียวถอนหายใจเฮือกอย่างจนไร้หนทาง ลูกคนนี

ฉลาดเกินไป ทังยังไม่มีทางรักษาให้หาย

277
“แต่แด๊ดดีของเธอไม่ชอบหม่ามีนะ หม่ามีก็ไม่อยากอับ
อายขายหน้า เรืองแบบนีต่อไปไม่ตอ้ งพูดอีกแล้วได้ไหม”

เล่อไป๋ เสียวลูบศีรษะของลูกสองคนอย่างนุ่มนวล “หลัง

จากนีพวกเราก็จะต้องกลับไปอิตาลี”

“แต่วา่ หม่ามี” เล่อเวินเยียทีไม่คอ่ ยชอบพูดมาโดยตลอด

พูดขึนช้าๆ “คุณตากับคุณยายไม่ยอมให้พวกเรากลับไป
นะ”

ฉันไม่รูจ้ ะพูดว่ายังไงดีแล้ว

278
เล่อไป๋ เสียวเพียงยิมน้อยๆ เงยหน้ามองนาฬิกาบนผนัง
“ตอนนีดึกแล้ว พวกหนูสองคนเข้ามาอาบนําทีละคนนะ”

พรุง่ นีเป็ นวันอาทิตย์ เล่อไป๋ เสียวไม่ตอ้ งตืนแต่เช้า

นาฬิกาปลุกกําลังส่งเสียงปลุกอันน่ารําคาญ เล่อไป๋ เสียว

งัวเงียยืนมือข้างหนึงออกมาจากใต้ผา้ ห่มเพือจะปิ ด
นาฬิกาปลุก

เมือคืนเธอลืมตังปิ ดนาฬิกาปลุกไว้ ช่างน่ารําคาญจริงๆ

เธอดึงผ้าห่มคลุมศีรษะอย่างไม่ชอบใจ ตังใจว่าจะนอน
ต่อ

279
“หม่ามี หม่ามีบอกว่าจะไปสวนสัตว์ไง!” เล่อเวินเยียและ
เล่อเวินเหยียนช่วยกันตะโกนใส่หคู นละข้าง ของเล่อไป๋
เสียว

------

[1] นอนอยูเ่ ฉยๆ ก็ดนั ถูกยิง เป็ นประโยคยอดนิยมในอิน

เทอร์เน็ต หมายถึง คนดวงไม่ดี

280
ตอนที 21 ไปเทียวสวนสัตว์

เล่อไป๋ เสียวลืมตาขึนมาอย่างไม่เต็มใจ

281
ลูกน้อยคูน่ ีอะไรก็น่ารักอยูห่ รอก แต่ไม่ยอมนอนขีเซาใน
ตอนเช้า ทําให้คนอืนปวดหัวจริงๆ

เล่อไป๋ เสียวไม่ได้นอนตืนสายมานานมากแล้ว ก็อยาก

พักผ่อนบ้าง แต่เด็กสองคนตรงหน้าแสดงท่าทางอย่าง
ชัดเจนว่าจะไม่ยอมให้เธอนอนตืนสาย

“หม่ามี” เล่อเวินเยียกระเถิบตัวเล็กๆ เข้าใกล้เล่อไป๋ เสียว

แล้วพูดอย่างจริงจัง “หม่ามีบอกว่าวันนีจะพาไปสวน
สัตว์นะ”

ผูใ้ หญ่ตวั น้อยอย่างเล่อเวินเหยียนนังอยูอ่ ีกด้านหนึง

282
มองเล่อไป๋ เสียวอย่างเงียบงัน แล้วพูดขึนช้าๆ ว่า “พีชาย
หนูวา่ หม่ามีก็แค่ไม่อยากตืนแต่เช้า ไม่อย่างนันก็คงจะ
พาพวกเราไปสวนสัตว์นานแล้ว ตอนนีหนูก็เข้าใจแล้ว
ล่ะ”

เล่อเวินเยียมองไปทางเล่อเวินเหยียนอย่างไม่เข้าใจ เด็ก
ชายตัวน้อยเอียงคอถามด้วยความงุนงง “น้องสาว เธอ
เข้าใจอะไรเหรอ”

“ง่ายมาก ก็ในใจของหม่ามี การนอนเป็ นทีหนึง ส่วน

พวกเราอยูล่ าํ ดับหลัง” เล่อเวินเหยียนพูดอย่างเห็นได้ชดั
ว่าน้อยใจ หนูนอ้ ยยกสองมือปิ ดใบหน้าเล็กๆ ไว้ พลาง
พูดด้วยนําเสียงสะอืน “พีชาย พวกเราช่างน่าสงสาร ไม่
ได้ความรักจากหม่ามี แล้วก็ไม่ได้ความรักจากแด๊ดดี
283
ด้วย เราเป็ นต้นหญ้าเล็กๆ ต้นหนึงทีไม่มีใครต้องการ”

“ไม่ถกู นะ สองต้นต่างหากล่ะ” เล่อเวินเยียทําหน้างอ

แล้วพูดอย่างน้อยใจ

คุณพระคุณเจ้า

เล่อไป๋ เสียวมองลูกสองคนทีอยูข่ า้ งกาย แล้วรีบปลอบ

โยน “พวกหนูสองคนพูดอะไรกัน หม่ามีจะไม่รกั พวกหนู
ได้ยงั ไง คนทีหม่ามีรักทีสุดก็คือพวกหนูนะ ตกลงกันแล้ว
นีว่าวันนีจะไปสวนสัตว์ รอหม่ามีเตรียมตัวเรียบร้อย
แล้วจะพาพวกเธอไปนะ”

284
เล่อไป๋ เสียวพูดพลางยืนมือไปลูบใบหน้าเล็กๆ ของลูกทัง
สองคน

“ถ้าอย่างนันหม่ามีก็รบี หน่อยนะ” เล่อเวินเหยียนปล่อย

มือทังสองข้างลง สีหน้ากลับมาเป็ นปกติ

ใบหน้าของเล่อเวินเยียก็ไม่มีทา่ ทีไม่สบายใจอะไร เพียง

พยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง “หม่ามี ถ้ายังนอนขี
เกียจอยูอ่ ีก ผมกับน้องก็ไม่ตอ้ งการหม่ามีแล้วล่ะ”

เล่อไป๋ เสียวมองลูกน้อยสองคนเดินออกไปจากห้องของ
ตัวเองแล้ว ก็อดถอนใจออกมาไม่ได้

285
เธอไปทําอะไรไว้นะ จึงถูกเจ้าเด็กสองคนนีทําเจ้าเล่หใ์ ส่
อีกแล้ว...

...แต่ก็ไม่เป็ นไรหรอก ปกติทาํ งานยุง่ มาก จะอยูเ่ ลียงลูก

สองคนได้แค่ช่วงสุดสัปดาห์เท่านัน

ในตอนนันเธอเลียงลูกอยูล่ าํ พังทีอิตาลี เมือคิดว่าทุกเย็น

ลูกๆ จะต้องรอเธอกลับมาถึงบ้านจึง จะได้กินข้าว
ก็ทาํ ให้รูส้ กึ ละอายใจนัก

เมือเล่อไป๋ เสียวเปลียนมาสวมชุดลําลองทีดูผอ่ นคลาย

แล้ว จึงรวบผมหางม้าสูงอย่างสวยงาม เมือเธอลงมา
ด้านล่าง ก็เห็นเล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียกําลังนัง

286
กินข้าวอยูท่ ีโต๊ะอาหาร

คุณแม่เล่อเห็นเล่อไป๋ เสียวเดินลงมาจึงร้องเรียก “รีบมา

กินข้าวเถอะ แม่ได้ยินสองคนนีบอกว่า พวกเธอจะไป
สวนสัตว์กนั ”

ก้นของเล่อไปเสียวยังไม่ทนั ได้นงลงให้
ั เรียบร้อย ก็ได้ยิน
คุณแม่เล่อพูดเช่นนี จึงหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ปกติหนูทาํ
งานตลอด ไม่คอ่ ยมีเวลาดูแลลูกทังสองคน เลยคิดว่าจะ
พาพวกเขาสองคนออกไปเทียวเล่นตอนสุดสัปดาห์บา้ ง
ค่ะ”

ในใจของคุณแม่เล่ออดสงสารไม่ได้ “เรืองในตอนนัน ฉัน

287
กับพ่อของเธอก็ไม่ได้...”

“แม่คะ ไม่ตอ้ งพูดแล้วค่ะ” เล่อไป๋ เสียวพูดช้าๆ “เรืองที

ผ่านไปแล้ว หนูรูว้ า่ อะไรเป็ นอะไร ไม่เอามาใส่ใจหรอก
ค่ะ”

ความจริงแล้วในตระกูลรํารวยมีหน้าตาอย่างพวกเรา สิง
ทีพ่อแม่ทาํ ในตอนนันถือว่าเป็ นเรืองปกติธรรมดามาก

ถ้าในตระกูลอืนๆ อาจจะให้เอาเด็กออกเลยก็ได้

เล่อไป๋ เสียวมองลูกสองคนทีนังกินข้าวเงียบๆ อยูบ่ นโต๊ะ

อาหารอย่างอ่อนโยน เธอพลันรูส้ กึ อบอุน่ ในหัวใจ
288
ความยากลําบากหลายปี ทีผ่านมา ถึงตอนนีถือว่าขมสิน
หวานมา[1]แล้ว

โชคดีทีลูกทังสองเป็ นเด็กดี แต่ไหนแต่ไรไม่เคยทําให้เธอ

ต้องกังวล

คุณแม่เล่อยืนมือไปลูบศีรษะของเล่อเวินเยีย แววตาซับ
ซ้อนนันหันไปมองเล่อไป๋ เสียว แล้วหยังเชิงถามขึนมาว่า
“พวกเด็กๆ เป็ นลูกของเธอกับใครกัน”

เล่อไป๋ เสียวมองคุณแม่เล่ออย่างประหลาดใจ เธอกลืน

ขนมปั งในมือลงไป แล้วแสร้งทําเป็ นฟั งไม่เข้าใจ “แม่พดู

289
อะไรคะ นีก็สายแล้ว ฉันขึนไปจัดของก่อน แล้วจะพา
ลูกๆออกไปเดียวนีค่ะ”

เล่อไป๋ เสียวหยิบขนมปั งทีหันเป็ นแผ่นไว้ขนมาแผ่

ึ นหนึง
เธอกินไปด้วยขณะเดินขึนชันบนไป

เมือเล่อไป๋ เสียวเดินมาถึงห้องนอน เธอมองขนมปั งในมือ

อย่างปวดใจ แล้วหยิบใส่ปากอย่างขมขืน

แม่ถามอยูต่ ลอดว่าผูช้ ายคนนันเป็ นใคร แต่ถามแล้วจะ

ได้อะไรขึนมาล่ะ

ผูช้ ายอย่างหลิงซวีเซิน จะชอบผูห้ ญิงอย่างเธอเหรอ

290
ถ้าเขาชอบจริงๆ ก็คงจะไม่รอมาจนถึงตอนนีจึงค่อยพูด
ออกมา เธอหาสถานะทีเหมาะสมกับตัวเอง เป็ นน้อง
สาวของเขานันแหละดีแล้ว

เธอจะปล่อยให้ชีวิตของลูกทังสองคน เป็ นเรืองลึกลับ

อย่างนีตลอดไป

คุณแม่เล่อมองดูเด็กน้อยทังสองทีกําลังนังกินข้าว สาย
ตานันทอดลงบนใบหน้าของเล่อเวินเยีย รูส้ กึ ว่าใบหน้านี
ช่างดูคนุ้ เคย แต่กลับคิดไม่ออกว่าคนผูน้ นเป็
ั นใคร

ในเมือคิดไม่ออก อย่างนันก็ไม่คิดแล้ว

291
เล่อไป๋ เสียวเก็บของเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินยิมตาหยีลง
มาจากชันบน หญิงสาวเห็นเด็กน้อยสองคนยืนมองเธอ
อย่างตังตาคอยอยูท่ ีเชิงบันได

“ไปกันเถอะ” เล่อไป๋ เสียวขยับกระเป๋ าสะพายให้กระชับ

เข้าที แล้วจูงมือลูกข้างละคนเดินออกไป นอกบ้าน

เมือเล่อไป๋ เสียวเดินผ่านห้องรับแขก ก็หวั เราะและพูดกับ

คุณแม่เล่อว่า“คุณแม่คะ หนูพาลูกสองคนไปสวนสัตว์
ก่อนนะคะ”

คุณแม่เล่อได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดแล้ว จึงหยิบกุญแจพวง

292
หนึงทีวางอยูด่ า้ นบนของโทรทัศน์มายืนส่งให้

เล่อไป๋ เสียวมองกุญแจในมืออย่างแปลกใจ

“รถของเธอยังอยูเ่ หมือนเดิมตลอด” คุณแม่เล่อกล่าว

ช้าๆ “ในตอนนันเมือเธอจากไปแล้ว ฉันยังคงให้คนทํา
ความสะอาดและตรวจสภาพอยูเ่ ป็ นประจํา เธอขับรถ
ของเธอไปเถอะนะ”

ไป๋ เสียวรูส้ กึ อบอุน่ ในใจขึนมา

ผ่านไปหลายปี แล้ว เล่อไป๋ เสียวคิดว่ารถของเธอคงไม่อยู่

ในบ้านแล้ว อีกทังในตอนนันพ่อโกรธ ถึงขนาดขับไล่
293
เธอออกจากบ้านทันที

เธอกลับมาบ้านคราวนี ห้องนอนของเธอก็เปลียนไปมาก
สิงของหลายอย่างหายไป

“ขอบคุณค่ะแม่” มุมปากของเล่อไป๋ เสียวยกขึนเล็กน้อย

หญิงสาวหย่อนกุญแจลงในกระเป๋ าของตัวเอง แล้วดึง
ลูกทังสองคนเดินออกไปทางด้านนอก “กลางวันนีพวก
เราคงไม่กลับมาบ้านนะคะ”

“รูแ้ ล้ว” คุณแม่เล่อมองร่างผอมบางของเล่อไป๋ เสียวแล้ว

เห็นเธอพาลูกทังสองออกไป ก็รูส้ กึ พร่าล้าในดวงตาขึน
มา

294
การเลียงดูเด็กคนหนึงให้เติบใหญ่วา่ ไม่ง่ายแล้ว การ
เลียงเด็กสองคนพร้อมกันยิงไม่ง่ายไปกันใหญ่

ร่างกายของเล่อไป๋ เสียวดูบอบบางยิงกว่าเดิม เหมือนกับ

ว่าหลายปี ทีผ่านมา พลังทังหมดของเธอได้ทมุ่ เทให้กบั
ลูกทังสองคนไปหมดแล้ว เธอจึงไม่ได้ดแู ลตัวเองบ้างเลย

ในฐานะแม่ เมือเห็นลูกสาวของตนกลายเป็ นแบบนี จะ

ไม่ปวดใจได้อย่างไร

ในตอนนันพวกเขาโมโหมากจริงๆ ถ้าลูกสาวไม่เก็บเด็ก
สองคนนันไว้ก็คงจะไม่เป็ นไร ใครจะรูว้ า่ เธอจะดือรัน

295
ขนาดนี ไม่วา่ ยังไงเธอจะต้องเก็บเด็กสองคนนันไว้ให้ได้

เล่อไป๋ เสียวเดินไปถึงโรงรถ เมือมองรถโฟล์คเต่าของตัว

เอง รอยยิมบนใบหน้าของหญิงสาวก็สว่างขึนมา

ในตอนนันเล่อไป๋ เสียวเพิงจะขับรถเป็ นใหม่ๆ อย่างไม่ได้

คิดอะไรมาก จึงซือรถคันหนึงตามอําเภอใจ เธอรูส้ กึ ว่า
รถกะทัดรัดน่ารักคันนีค่อนข้างเหมาะกับเธอ

เมือเธอซือมาได้ปีกว่า เล่อไป๋ เสียวก็ไม่มีโอกาสได้แตะ

มันอีก

สองเด็กน้อยเล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียวิงขึนไปทีที
296
นังด้านหลังแล้วนังลงอย่างเรียบร้อย เล่อไป๋ เสียวนังบน
ทีนังคนขับ แล้วรัดเข็มขัดนิรภัย

“หม่ามี หม่ามีขับรถได้จริงเหรอ” เล่อเวินเหยียนมองไป

รอบๆ รถคันนี ถามอย่างไม่สนุกสักนิด

เล่อไป๋ เสียวทีกําลังเสียบกุญแจก็ชะงักงัน

“หม่ามี ขับช้าๆ นะ หรือพวกเราเรียกลุงมัวมาเถอะ” เล่อ

เวินเยียเตือนด้วยความหวังดี

เล่อไป๋ เสียวสูดลมหายใจลึกๆ ครังหนึง แล้วจึงค่อยพูด

ออกมา “ไม่มีปัญหา หม่ามีมีใบขับขีนะ”
297
เธอขับรถอย่างคล่องแคล่ว ไม่คิดว่าผ่านไปหลายปี แล้ว
ไป๋ เสียวยังขับรถได้ดีเหมือนเดิม

เมือรถมาถึงประตูทางเข้าสวนสัตว์ เล่อไป๋ เสียวมองแถว

ยาวเหยียดหน้าทีขายตัว แล้วถอนหายใจออกมาอย่าง
เหนือยใจ เธอคงจะต้องให้เด็กสองคนนีรออยูใ่ นรถ แล้ว
ตัวเธอวิงไปซือตัวคนเดียว

เล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียประคองแท็บเล็ตไว้ในมือ
และกําลังเรียนภาษาอังกฤษกันอยูใ่ นรถ

พวกเขาพูดภาษาอังกฤษได้ แต่การพูดกับการเขียนเป็ น

298
คนละเรืองกัน

เมือเล่อไป๋ เสียวกลับมา มองเห็นลูกทังสองคนผ่าน

ช่องกระจกรถ ก็ชืนใจนัก

ตอนทีเธอจะไปซือตัว เล่อไป๋ เสียวกังวลว่าลูกสองคนอยู่

ในรถจะหายใจไม่ออก จึงเปิ ดกระจกรถทิงไว้

ไม่ไกลจากบริเวณนันมีชายหนุ่มผูห้ นึงนังอยูใ่ นรถ

โรลส์รอยซ์สีดาํ สุดหรู เขาถือโทรศัพท์มือถือไว้ เมือเห็น
เล่อไป๋ เสียวอุม้ เด็กสองคนในรถลงมา ดวงตาทังสองข้าง
ก็หรีลงเล็กน้อย

299
เด็กสองคนนี ไม่คิดว่าจะเหมือนเขาขนาดนี

หลิงซวีเซินตืนเต้นจนต้องลงมาจากรถ

เขามองเห็นเล่อไป๋ เสียวพาเด็กทังสองคนเข้าไปในสวน
สัตว์ จึงรีบตามเข้าไปด้วย เมือชายหนุ่มเดินมาถึงประตู
ทางเข้า ก็ได้ยินเสียงพนักงานขายตัวทีด้านข้างพูด
ทํานองว่าจะต้องไปซือตัวอะไรทํานองนัน

ดวงตาเย็นเยียบคูห่ นึงกวาดมองใบหน้าของคนผูน้ นั เขา

ยังไม่ทนั ได้พดู อะไร พนักงานขายตัวคนนันก็ผวาแล้ว จึง
ก้มหน้าแล้วพูดปากคอสันว่า “ซือตัวถึงจะเข้ามาได้”

300
หลิงซวีเซินหยิบเงินห้าร้อยหยวนออกมาอย่างไม่ลงั เล
โยนลงหน้าพนักงานขายตัว “อีกเดียวค่อยให้คณ
ุ อีก”

หลิงซวีเซินพูดจบ ก็เดินเข้าไปด้านในทันที

พนักงานขายตัวมองเงินห้าร้อยหยวนเบืองหน้าอย่างมึน
งง ค่อยๆ หันไปตามทิศทางที หลิงซวีเซินเดินจากไป

พวกเศรษฐี ใหม่ชอบอวดรวย เป็ นอย่างนีนีเอง

เมือหลิงซวีเซินเดินเข้าไปก็เริมรูส้ กึ เวียนหัว กลินมูลสัตว์

ทีลอยเข้ามาเตะจมูก ช่างเหม็นเกินจะทน ไม่รูว้ า่ เด็กๆ ที
ตืนเต้นดีใจพวกนันคิดอะไรกันแน่
301
เขาเดินไปข้างหน้าช้าๆ มองซ้ายทีขวาที เขาอยากจะ
มองเห็นคนทีใจของตนเองคิดถึงคนนัน

ห้าปี ก่อน เธอขโมยเชือสายของเขาไป...

คิดไม่ถงึ ว่า ตอนนีเธอจะทําให้เขาทังประหลาดใจและ

ดีใจได้ขนาดนี

เดิมทีวนั นีหลิงซวีเซินตังใจจะไปเชิญเล่อไป๋ เสียวออกไป

กินข้าว แต่ไม่คิดว่าเล่อไป๋ เสียวจะพาเด็กทังสองคนออก
ไปข้างนอกก่อนแล้ว

302
ตอนแรกระยะห่างยังค่อนข้างไกล หลิงซวีเซินยังมอง
เห็นไม่ชดั ตอนทีเล่อไป๋ เสียวพาเด็กทังสองคนเข้าไปใน
สวนสัตว์นนั เขาจึงค่อยมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เด็กสองคนนันเป็ นลูกของเขาชัดๆ ไม่ตอ้ งตรวจดีเอ็นเอ

อะไรทังนัน แค่ดรู ูปร่างหน้าตา หลิงซวีเซินก็รูว้ า่ นันเป็ น
ลูกของตนเอง

“หม่ามี หนูชอบยีราฟนันมากๆ ถ่ายรูปให้หนูกบั ยีราฟ

หน่อยเร็ว” เล่อเวินเหยียนก็เหมือนเด็กน้อยคนหนึงที
มองสวนสัตว์เป็ นสิงแปลกใหม่ เด็กหญิงยืนอยูท่ ีหน้า
สวนยีราฟดึงมือของเล่อไป๋ เสียวพลางพูดออดอ้อน

303
เล่อไป่ เสียวก้มหน้าขยับกล้องเอสแอลอาร์ในมือเล็กน้อย
แล้วพูดด้วยรอยยิม “ได้ รอหม่ามีเดียวเดียวนะ หม่ามีตัง
กล้องก่อน”

เสียงทีคุน้ เคยดังมา หลิงซวีเซินหันไปมอง จึงเห็นเล่อไป๋

เสียวยืนอยูห่ น้าเด็กทังสองคน เธอกําลังขยับกล้องเอส
แอลอาร์ในมืออย่างตังใจ

------

[1] ขมสินหวานมา สุภาษิ ตจีน หมายถึงต้นร้ายปลายดี

304
ตอนที 22 พวกเขามีวาสนาต่อกัน?

305
ลมพัดมาวูบหนึง ผมด้านหน้าของเล่อไป๋ เสียวพลิว
สะบัดขึนเป็ นความงดงามไปอีกแบบ

เด็กสองคนยืนอยูด่ ว้ ยกัน ทังสองจับรัวของสวนยีราฟเอา

ไว้ พลางกําลังชียีราฟทีอยูข่ า้ งในและร้องเรียกอย่างเบิก
บาน

“เรียบร้อย” เล่อไป๋ เสียวยิมตาหยีมองลูกน้อยทังสองที

อยูเ่ บืองหน้า หญิงสาวใช้มือปั ดผมด้านหน้ามาทัดไว้ที
ใบหู แล้วพูดอย่างนุ่มนวล “พวกหนูมาถ่ายกันคนละรูป

306
แล้วค่อยถ่ายคูก่ นั สองคนนะ”

“หม่ามี หนูอยากถ่ายสองรูป” เล่อเวินเหยียนชูมือพูดราว

กับกําลังตอบปั ญหาเชาว์

“ได้เลยๆ” ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวไม่ปรากฏความไม่เต็ม

ใจแม้แต่นอ้ ย เธอย่อตัวลงเพือมองไปทางเล่อเวินเหยี
ยนอย่างอ่อนโยน “โพสท่าสวยๆ หน่อยสิจ๊ะ”

เล่อเวินเหยียนหลับตาพริมเพลิดเพลินไปกับแสงแดด
อย่างมีความสุข มุมปากของเด็กน้อยยกขึนเล็กน้อย
แล้วหันหน้าเข้าหาเจ้ายีราฟทีอยูไ่ กลออกไป

307
ถ้าหากมองข้ามระยะห่างระหว่างยีราฟกับเธอ ก็จะดู
ราวกับว่าเธอกําลังจุ๊บเจ้ายีราฟทีกําลังจะก้มลงไปกิน
หญ้า

“ดีมาก” เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเวินเหยียนอย่างพอใจ ก่อน

จะตังกล้องเอสแอลอาร์อีกรอบ แล้วพูดว่า “เปลียนท่า
หน่อยสิลกู ”

เมือเธอถ่ายให้เล่อเวินเหยียนเรียบร้อยแล้ว เล่อเวินเยียก็
เดินเข้าไป แล้วยืนข้างยีราฟด้วยท่าทีจริงจัง เล่อไป๋ เสียว
รีบถ่ายรูปให้เขาหนึงรูปทันที

หลังจากเล่อไป๋ เสียวถ่ายรูปคูข่ องลูกน้อยทังสองคนไป

308
หลายใบ เล่อเวินเหยียนยิมตาหยีเดินมาหยุดตรงหน้า
เล่อไป๋ เสียว “หม่ามี พวกเราหาคุณลุงสักคนมาถ่ายรูป
ให้พวกเราสามคนกันเถอะนะคะ”

เล่อไป๋ เสียวก้มมองกล้องถ่ายรูปในมือ แล้วจึงพยักหน้า

แล้วกล่าวว่า “โอเค”

เมือก่อนตอนอยูอ่ ิตาลี ถ้าหากพวกเธอสามคนอยากถ่าย

รูปด้วยกันก็จะขอให้คนอืนช่วยถ่ายให้

หลิงซวีเซินกําลังจะเดินออกมาเสนอตัว ก็เห็นเล่อเวินเห
ยียนซอยขาสันๆ วิงมาถึงหน้าเขา

309
“คุณลุง ช่วยถ่ายรูปให้พวกเราสักรูปได้ไหมคะ” เล่อเวิน
เหยียนมองหลิงซวีเซินพลางยิมจนตาหยี ท่าทางน่ารัก
แบบนันทําให้ปฏิเสธไม่ลง ถ้าหากปฏิเสธไป ก็เหมือน
กับการทําร้ายเด็กทีบริสทุ ธิไร้เดียงสา

“ได้ส”ิ หลิงซวีเซินตอบช้าๆ

“ขอบคุณค่ะ คุณลุง!”

มือของเขาถูกมือเล็กๆ นุ่มนิมนันดึงไว้ ราวกับมีกระแส

ความอบอุน่ ไหลจากมือของเธอมาสูใ่ จของเขา

สัมผัสอันอบอุน่ นัน ทําให้เขาไม่กล้าขยับตัว ด้วยเกรงว่า

310
ตนเองจะทําให้หนูนอ้ ยบาดเจ็บ

“หมีหมี” เล่อไป๋ เสียวเงยหน้าขึนมาจากกล้องถ่ายรูป

แล้วมองหาเล่อเวินเหยียน

เมือเธอหันหน้ามองกลับไป ก็เห็นเล่อเวินเหยียนจูงมือ
ของหลิงซวีเซินเดินเข้ามาช้าๆ

เอ่อ

เล่อไป๋ เสียวตะลึงชาไปทังตัว สีหน้าซีดเผือกลง เธอกัด

ปากแน่น มือทีถือกล้องเอสแอลอาร์อยูน่ นกํ
ั าลังสัน
คล้ายกําลังข่มกลันอะไรบางอย่างสุดกําลัง
311
เขามาได้ยงั ไง

มาถึงทีนีได้ยงั ไง

เล่อไป๋ เสียวกัดริมฝี ปากแน่น ก่อนจะมองหลิงซวีเซินอ

ย่างไม่เข้าใจ แล้วอดไม่ได้ทีจะถามว่า “คุณมาทีนีได้ยงั
ไง”

หลิงซวีเซินมองท่าทีของเล่อไป๋ เสียว แล้วมุมปากก็ยกขึน

เล็กน้อย “บังเอิญผ่านมา”

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่ามีอีกาฝูงหนึงบินผ่านศีรษะไปแบบ

312
การ์ตนู

เขาพูดคําโกหกแบบนีออกมา ใครเขาจะเชือกัน ประธาน

หลิงกรุป๊ ผูส้ ง่างามบังเอิญมาเจอเธอทีสวนสัตว์ในตอนนี
เขาบอกว่าแค่ผา่ นมา เสแสร้งชัดเจนมากเกินไปแล้ว

เล่อเวินเหยียนปล่อยมือหลิงซวีเวินอย่างมีรอยยิมบนใบ
หน้า เด็กหญิงเดินมาเบืองหน้าเล่อไป๋ เสียวแล้วพูดด้วย
รอยยิมน้อยๆ “หม่ามีรูจ้ กั กับคุณลุงคนนีเหรอ หนูกาํ ลัง
จะขอให้คณ
ุ ลุงคนนีช่วยถ่ายรูปให้พวกเราอยูพ่ อดีคะ่ ”

ประธานหลิงบังเอิญมาพบกับเธอทีสวนสัตว์ แล้วยังจะ
ช่วยถ่ายรูปให้พวกเธอสามแม่ลกู อีก

313
เล่อเวินเหยียนถอนหายใจออกมาอย่างไร้หนทาง หนู
น้อยคิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจเรืองนี

เล่อไป๋ เสียวตอนนีอยูใ่ นอาการเครืองแฮงค์ ช้อนสายตา

มองหลิงซวีเซินโดยไม่รูต้ วั

หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวด้วยสายตาแฝงไปด้วยรอย
ยิม แล้วพูดช้าๆ ว่า “ในเมือพวกเราเจอกันแล้ว ก็ไปด้วย
กันเถอะ”

ไปด้วยกัน?

314
เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินด้วยรอยยิมอันขมขืน หัวคิว
ของเธอขมวดมุน่ มือขยับกํากล้องถ่ายรูปแน่น

“จะถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ” หลิงซวีเซินเดินมาเบืองหน้าเล่อ
ไป๋ เสียว แล้วคว้าเอากล้องเอสแอลอาร์ในมือของเล่อไป๋
เสียวไป โดยทีไม่รูว้ า่ หลิงซวีเซินตังใจหรือไม่ ขณะทีคว้า
กล้องไปนัน นิวนางของเขาปั ดผ่านมือของเล่อไป๋ เสียว
ไปเบาๆ ทําให้เกิดแรงสปาร์คเล็กน้อย

เล่อไป๋ เสียวคล้ายถูกไฟช็อต จึงรีบหดมือของตัวเองกลับ

มา

หน้าของเธอค่อยๆ แดงขึน หญิงสาวแอบกวาดตามอง

315
หลิงซวีเซินแวบหนึง ก็เห็นว่ารอยยิมบนใบหน้าของหลิง
ซวีเซินนันยิงชัดเจน

เขาจะต้องตังใจอย่างแน่นอน

เล่อไป๋ เสียวคิดเช่นนี แล้วจูงลูกสองคนไปยืนด้านหน้า

เจ้ายีราฟ

หลิงซวีเซินถ่ายรูปให้พวกเขาสองสามใบ แล้วดึงตัวคนที
เดินผ่านมาเอาไว้ เพือขอให้คนผูน้ นช่
ั วยถ่ายรูปให้พวก
เขาใบหนึง

หากเทียบความไม่พอใจของเล่อไป๋ เสียว เล่อเวินเหยี

316
ยนและเล่อเวินเยียเจ้าซาลาเปาทังสองลูกนันกลับดีใจ
กันมาก

หลิงซวีเซินมายืนเคียงเล่อไป๋ เสียว ส่วนเด็กสองคนยืนอยู่

ด้านหน้าของพวกเขา

พวกคนทีไม่รูอ้ าจจะคิดว่าพวกเขาเป็ นครอบครัวเดียว

กัน

หลิงซวีเซินรับกล้องคืนมาจากคนผูน้ นั โดยไม่กล่าวขอบ
คุณแม้สกั คํา กลับกลายเป็ นเล่อไป๋ เสียวทีไปขอบคุณคน
ผูน้ นแทน
ั

317
หลิงซวีเซินรีบร้อนเปิ ดดูรูปถ่ายของพวกเขาอย่างร้อนใจ
มุมปากของเขายกขึนช้าๆ พลางมองดูรูปถ่ายของพวก
เขาสีคน แล้วส่งกล้องคืนเล่อไป๋ เสียวอย่างพอใจมาก
ก่อนจะพูดด้วยความครึมอกครึมใจว่า “กลับไปแล้วส่ง
รูปใบนีให้ฉนั ด้วย”

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างไม่คอ่ ยเข้าใจ แล้วจึง

พูดขึนอย่างอดไม่ได้ “ท่านประธานใหญ่คะ ตอนนีคุณ
ไม่ยงุ่ เหรอ”

“พวกเธอมีวนั หยุดสุดสัปดาห์ ฉันก็มีวนั หยุดสุดสัปดาห์

เหมือนกัน” หลิงซวีเซินกล่าวโดยไม่สนใจ

318
เล่อไป๋ เสียวได้ฟังหลิงซวีเซินพูดเช่นนี จึงกลอกตา
มองบนอย่างอดรนทนไม่ได้

คุณพยายามเสแสร้งไปเถอะ เสแสร้งต่อไปเถอะ

เล่อไป่ เสียวไม่เคยรูว้ า่ หลิงซวีเซินจะมีวนั หยุดสุดสัปดาห์

เหมือนคนอืนด้วย เมือก่อนตอนช่วงสุดสัปดาห์ ถ้าหลิง
ซวีเซินไม่ได้ไปบริษัท ก็จะศึกษาตลาดหุน้ อยูค่ นเดียวที
บ้าน

เล่อไป๋ เสียวก็ไม่ได้อยากจะโต้เถียงเรืองพวกนีกับหลิงซวี
เซิน จึงเดินนําลูกทังสองคนไปข้างหน้า

319
พวกเธอเพิงจะเดินไปไม่กีก้าว เล่อเวินเยียก็เงยหน้ามอง
เล่อไป๋ เสียว แล้วถามขึนอย่างไม่คอ่ ยแน่ใจ “หม่ามีไม่
ดีใจเหรอ”

ฉันจะดีใจได้ยงั ไงล่ะ

เล่อไป๋ เสียวค่อนแคะอยูใ่ นใจ แต่บนใบหน้ากลับไม่ได้

แสดงออกมาเช่นนัน เธอกลับส่งยิมให้เล่อเวินเยีย “ไม่ใช่
สักหน่อย หม่ามีจะไม่ดีใจได้ยงั ไงกันล่ะ”

“หม่ามีไม่ชอบคุณลุงทีอยูด่ า้ นหลังนันใช่ไหม” เล่อเวินเห

ยียนถามด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

320
หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดแน่นขึน พลางถอนหายใจ
ออกมาอย่างสินหนทาง

เด็กเดียวนีกินอะไรกัน ทําไมถึงได้รูไ้ ปเสียทุกเรือง?

แต่ขณะนีเล่อไป๋ เสียวก็ไม่อาจจะคิดมากได้อีก จึงยักไหล่

หนึงครัง “ไม่มี หม่ามีแค่รูส้ กึ ประหลาดใจมากๆ”

เมือหลิงซวีเซินเดินมาถึงข้างๆ พวกเขา แล้วได้ยินเล่อ

ไป๋ เสียวพูดเช่นนี รอยยิมบนใบหน้าจึงเพิมมากขึน “พวก
เรามีวาสนาต่อกัน”

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนไม่รอให้เล่อไป๋ เสียวพูด
321
อะไรอีก ทังสองดินหลุดจากมือของเธอ แล้ววิงเร็วจีไป
ข้างหน้า

“พวกเธอสองคนช้าๆ หน่อย” เล่อไป๋ เสียวเห็นพวกเขา

สองคนวิงเร็วขนาดนัน จึงเตือนอย่างไม่วางใจ

“เด็กๆ ต้องออกกําลังกายบ้าง จึงจะสูง” หลิงซวีเซินพูด

ด้วยสีหน้าสงบ

เขาช่างพูดเสียจริง

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวแน่น

322
หลายปี มานี เธอเลียงลูกคนเดียวจนลูกโต ตอนนีเขา
ต้องการอะไรกันแน่

“ฉันรูว้ า่ เด็กสองคนนันเป็ นลูกของฉัน” หลิงซวีเซินม

องไปทางเด็กสองคนนันดวงตาเปล่งประกาย

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างอารมณ์เสีย แล้วจึงเบน

สายตาออกทันที เธอรีบชีแจง “ไม่ใช่ เด็กสองคนนันเป็ น
ลูกของฉัน คุณไม่ตอ้ งคิดเป็ นอืน เราสองคนไม่เคยมี
ความเกียวข้องกัน คุณอย่างคิดจะแย่งลูกไปจากฉัน”

หลิงซวีเซินฟั งนําเสียงทีสับสนวุน่ วายของเล่อไป๋ เสียว

ตอนแรกเขาเพียงแค่คาดเดา แต่ตอนนีแน่ใจแล้ว

323
เล่อไป๋ เสียวก้มหน้า ไม่กล้ามองตาเขา เกรงว่าจะแสดง
ความหวาดหวันทีอยูใ่ นใจของตนออกไป

“ผมคิดว่าผมมีหน้าทีทีจะต้องเลียงดูเด็กสองคนนี” หลิง
ซวีเซินลองพูดหยังเชิง พลางมองเล่อไป๋ เสียวอย่างตาไม่
กะพริบ

เล่อไป๋ เสียวมองลูกสองคนทีอยูไ่ กลๆ ด้วยแววตาสับสน

แล้วจึงพูดขึนอย่างทําอะไรไม่ถกู “คุณคิดมากไปแล้ว
พวกเขาสองคนไม่ได้เกียวข้องอะไรกับคุณ”

“แล้วทําไมถึงหน้าตาเหมือนฉันขนาดนี” แววตาของหลิง

324
ซวีเซินค่อยๆ เข้มขึน เขาจ้องเล่อไป๋ เสียวเหมือนเสือชี
ต้าห์ทีกําลังจ้องเหยือของมัน

“เด็กก็หน้าตาเหมือนๆ กัน คุณจะใช้เรืองนีมายืนยันไม่

ได้หรอกนะ” เล่อไป๋ เสียวรวบรวมความกล้าอย่างยาก
ลําบาก แล้วจึงหันมามองหลิงซวีเซิน “ถ้าคุณอยากมีลกู
ของตัวเอง ก็หาผูห้ ญิงสักคนสิ ฉันคิดว่าคงไม่มีผหู้ ญิง
คนไหนปฏิเสธคุณได้หรอก”

พวกเราสองคนอยูก่ นั แบบนีก็ดีแล้ว ไม่ตอ้ งใกล้ชิดสนิท

สนมกันให้มากขึนอีกแล้ว

“คืนนันเมือห้าปี ก่อน” สีหน้าของหลิงซวีเซินค่อยๆ ซีด

325
ขาว เขาไม่เคยคิดว่าเล่อไป๋ เสียวจะ พูดแบบนันออกมา
ได้ จึงพูดจาน่าอันตราย “ไม่ใช่คณ
ุ เหรอ”

ห้าปี ก่อน?...สวรรค์ เขาจําเรืองเมือห้าปี ก่อนได้จริงเหรอ

สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวขาวซีดไร้สีเลือด เธอกัดปาก

แน่นอย่างไม่สบายใจ สายตาจับอยูท่ ีลูกสองคนซึงอยูไ่ ม่
ไกล

“คุณพูดอะไร” เล่อไป๋ เสียวตัดสินใจแกล้งโง่ให้ถงึ ทีสุด

แล้วถามอย่างไม่เข้าใจ “ห้าปี ก่อนอะไร”
326
“เธอรูไ้ หมว่าฉันตามหาเธอมาห้าปี แล้ว” หลิงซวีเซินถอน
หายใจอย่างจนปั ญญา ถึงแม้จะไม่รูว้ า่ เพราะสาเหตุใด
เล่อไป๋ เสียวจึงหลบหนีเขามาตลอด เธอไม่ยอมบอกว่า
เด็กเป็ นลูกของเขา แต่วา่ เขาตามหาเธอมาตลอดห้าปี
มานี

แต่กลับคิดไม่ถงึ ว่าห้าปี มานีเล่อไป๋ เสียวจะเปลียนชือ

กว่าจะรอให้เล่อไป๋ เสียวกลับมาไม่ใช่เรืองง่าย กลับต้อง

มาได้ยินคําตอบเช่นนี

คนใจกล้าเมือห้าปี ก่อน ปี นขึนไปถึงบนเตียงของเขาเอง

327
แล้วเหตุใดตอนนีกลับไม่กล้าพูดอะไรออกมากันเล่า

ตามหาเธอมาห้าปี ?

เล่อไป๋ เสียวสงสัยว่าหูของเธอจะต้องเพียนไปแล้วเป็ นแน่

ไม่เช่นนันเธอจะได้ยินหลิงซวีเซินบอกว่าออกตามหาตัว
เธอมาห้าปี ได้ยงั ไงกัน

“คุณตามหาฉันทําไมกัน” เล่อไป๋ เสียวทําหน้าตาจริงจัง

ถามหลิงซวีเซินอย่างไม่รูต้ น้ สายปลายเหตุ

“แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ”

328
ในดวงตาสีอาํ พันทังดวงนันมีเพียงเงาของเธออยู่ เมือ
เธอสบสายตาทีจริงจังนัน ใบหน้าของ เล่อไป๋ เสียวก็
ค่อยๆ แดงขึนมา แล้วเอนศีรษะมองไปด้านหนึง “ฉันจะ
ไปรูไ้ ด้ยงั ไงว่าคุณตามหาฉันทําไม”

“เมือห้าปี ก่อนเธอกล้าไม่นอ้ ย ทําไมตอนนีถึงเปลียนไป

เสียเล่า” หลิงซวีเซินถามเน้นทีละคํา เห็นเพียงเล่อไป๋
เสียวแสร้งทําเป็ นนกกระจอกเทศ[1] ดูคล้ายไร้สนหน
ิ
ทางอยูล่ กึ ๆ

“เสียวเสียว”

เสียงแหบตําเป็ นเสียงทีเธอชอบฟั งมากทีสุด เป็ นชือที

329
พูดออกมาจากปากทีเซ็กซีของคนทีเธอหลงรัก เล่อไป๋
เสียวรูส้ กึ ว่าตัวเบาเหมือนลอยได้ เธอเม้มปากแน่น แล้ว
เบนสายตามองไปอีกด้านอย่างไม่ใส่ใจ

------

[1] แสร้งทําเป็ นนกกระจอกเทศ อุปมาถึงการหลีกหนี

ความจริง ดังเช่นนกกระจอกเทศ เมือเจอภัยอันตรายก็
จะปิ ดหัวของตัวเองเอาไว้ โดยคิดว่าเมือตามองไม่เห็น
นันหมายถึงปลอดภัย

330
ตอนที 23 รูใ้ จของเขา

331
“ตอนนันน่ะ” เล่อไป๋ เสียวค่อนข้างลังเลทีจะพูดออกมา
“คุณไม่ได้บอกว่ากําลังจะแต่งงานเหรอ ฉันก็เลยออกไป
เทียว”

เรืองในคืนนันเหมือนกับฝันไป เป็ นความฝันทีสวยงามที

สุดในชีวิตของเล่อไป๋ เสียว ความฝันทีสวยงามเช่นนีจะ
ต้องเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี มิเช่นนันต่อไปก็จะไม่มีอีกแล้ว

“คนทีฉันต้องการมาตลอดคนนันก็คือเธอ”

จู่ๆ ก็ได้ยินคําพูดนีของเขา ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวจึง

แดงกํา เธอเงยหน้ามองหลิงซวีเซินอย่างอยูใ่ นภวังค์

332
คําพูดทีสวยงามนี จะต้องไม่ใช่เรืองจริง

ไม่ผิดหรอก ยังคงเป็ นความฝัน

ขอเพียงแค่อย่าเพิงรีบตืนจากความฝันนี

“หม่ามี” เสียงหวานๆ ของเล่อเวินเหยียนดังขึนข้างๆ

ความฝันของเธอเหมือนดังคริสตัลทีสวยงาม เมือมัน
ถูกกระแทกก็แตกละเอียดทันที

333
เล่อไป๋ เสียวกลับสูค่ วามจริงโดยฉับพลัน เธอหันไปมอง
เล่อเวินเหยียน แล้วรีบก้าวเดินไปข้างหน้า

เธออยูใ่ กล้กบั หลิงซวีเซินต่อไปไม่ได้อีกแล้ว มิเช่นนัน

เล่อไป๋ เสียวก็ไม่รูว้ า่ ตัวเองจะทําเรืองทีสะเทือนฟ้าดิน
อะไรลงไปอีก

“หม่ามี หม่ามีกับคุณลุงกําลังคุยอะไรกันเหรอ รีบมา

ถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยเร็ว” หลังมือทังสองข้างของเล่อ
เวินเหยียนกําลังยืนออกไป พลางบ่นอย่างไม่พอใจ

เล่อไป๋ เสียวหยิบกล้องถ่ายรูปในมือขึนมา แล้วพูดอย่าง

ขําๆ “โอเค รีบไปยืนดีๆสิจ๊ะ”

334
“ฉันถ่ายให้” เสียงตําๆ ของชายหนุ่มดังขึนทีข้างๆ ของ
หญิงสาว

เล่อไป๋ เสียวยังไม่ทนั ตอบปฏิเสธคําเสนอของเขา กล้อง

ถ่ายรูปในมือของเธอก็ถกู ชายหนุ่มคว้าไปแล้ว

ทีสุดแล้วไป๋ เสียวจึงทําได้เพียงยืนเหม่ออยูข่ า้ งๆ นันเอง

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ เพราะอะไร เธอกลับรูส้ กึ ว่าหลิงซวีเซิน

ทีปกติจะอยูส่ งู ส่งเหนือใครๆ ตอนนีกลับให้ความรูส้ กึ
บางอย่างทีแตกต่างออกไป

335
เล่อไป๋ เสียวพยายามจะไม่อยูใ่ กล้ชิดหลิงซวีเซินไปตลอด
ทาง ถึงแม้ทงสองจะยื
ั นอยูด่ ว้ ยกัน ก็จะต้องพาเด็กๆ มา
อยูด่ ว้ ย เพือป้องกันอาการหูฝาดทีอาจเกิดขึนได้

ในสวนสาธารณะ ท่าทางของหลิงซวีเซินผิดแผกไปจาก
เดิมอย่างสินเชิง เขาช่วยถ่ายรูปให้เล่อเวินเยียและเล่อ
เวินเหยียนอย่างอ่อนโยน

เมือถึงเวลาเทียง เด็กทังสองคนเหนือยจนแทบจะสลบ
แต่ละคนเดินกลับอย่างหมดแรง ไร้ความตืนเต้นกระตือ
รือร้นเหมือนตอนเช้าทีมาถึงสวนสัตว์

เมือทังหมดออกมาจากสวนสัตว์แล้ว หลิงซวีเซินม

336
องเห็นโรงแรมทีอยูไ่ ม่ไกล จึงถามไปยิมไปว่า “โต้วโต้
ว หมีหมี พวกหนูสองคนอยากกินข้าวไหม ลุงจะเลียง
พวกเธอเอง?”

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนทีกําลังลังเลอยูใ่ นตอน
แรกนัน เมือได้ยินประโยคหลัง แต่ละคนจึงพยักหน้า
อย่างจริงจัง “ดีคะ่ ” “ดีครับ”

“ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ” เล่อไป๋ เสียวรีบโบกมือปฏิเสธ แล้วพูด

อย่างขอโทษว่า “ไม่ตอ้ งจริงๆ ค่ะ”

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนทังสองคนหันมา
มองอย่างรูส้ กึ น้อยใจ พลางจ้องเล่อไป๋ เสียวด้วยท่าทาง

337
น่าสงสาร

เล่อไป๋ เสียวมองทังสองคนอย่างประหลาดใจ แล้วจึงจํา

ใจยอมแพ้ในทีสุด

เมือทังหมดนังอยูใ่ นร้านอาหาร เล่อเวินเยียและเล่อเวิน

เหยียนสังอาหารทีตนเองอยากกินโดยไม่มีความเกรงใจ
แม้แต่นอ้ ย

เล่อไป๋ เสียวนังอยูด่ า้ นหนึงอย่างหมดทางแก้ไข พลาง

มองดูเจ้าเด็กทังสองคน แล้วพูดเสียงตําว่า “อย่าสังมา
เยอะขนาดนัน พวกเธอกินไม่หมดหรอก”

338
เล่อเวินเยียนังทีนังด้านในฝังเดียวกับหลิงซวีเซิน ส่วน
เล่อเวินเหยียนนังทีนังด้านในข้างเล่อไป๋ เสียว

เจ้าเด็กสองคนสบตายิมให้กนั จากนันเล่อเวินเหยียนส่ง
ยิมตาหยีมองหลิงซวีเซินทีนังอยูอ่ ีกฝัง แล้วจึงมองไปที
เล่อไป๋ เสียวด้วยหน้าตาน่าสงสาร และพูดอย่างน้อยใจ
ว่า “คุณลุง คุณลุงเป็ นคนเลียงนีคะ ฉันกับพีชายก็แค่ไม่
เคยกินของพวกนี เลยอยากจะลองกินดูคะ่ ”

เล่อไป๋ เสียวได้ฟังเล่อเวินเหยียนพูดเช่นนี ใจของหญิง

สาวก็ออ่ นลง จึงพูดขึนเบาๆ “ตกลง ฉันรูว้ า่ พวกเธอก็แค่
อยากลองกินเท่านัน จากนีไปหม่ามีจะพาพวกเธอออก
ไปกินวันละสักสองสามอย่างทุกวันเลย ไม่อย่างนันถ้า
พวกเราซือครังละมากๆ อย่างนีมันสินเปลืองเกินไป”
339
เล่อเวินเหยียนยิมกว้างมองเล่อไป๋ เสียว แล้วพูดขึนอย่าง
เฉลียวฉลาด “หม่ามี หนูรูแ้ ล้วค่ะ ต่อไปหนูจะไม่ทาํ
อย่างนีอีก”

“หม่ามี ผมก็สาํ นึกแล้วฮะ” เล่อเวินเยียก็รบั ผิดอย่างว่า

ง่าย

หลิงซวีเซินมองท่าทีวา่ นอนสอนง่ายของเด็กทังสองคน
แล้วจึงพยักหน้าด้วยสีหน้าพอใจ

เด็กทังสองคนนังเรียบร้อยอยูต่ รงนัน แล้วสังอาหารกัน

คนละอย่าง

340
เล่อเวินเหยียนยืนรายการอาหารไปเบืองหน้าเล่อไป๋
เสียว แล้วถามยิมๆ “หม่ามีอยากกินอะไรคะ”

เล่อไป๋ เสียวส่ายหน้าช้าๆ แล้วพูดเสียงอ่อนโยน “หม่ามี

ชอบกินอาหารทีพวกเธอสังกันมาทังหมดเลย”

เล่อไป๋ เสียวหยิบรายการอาหารในมือวางลงตรงหน้า
หลิงซวีเซิน แล้วพูดเบาๆ “คุณอยากทานอะไรคะ”

หลิงซวีเซินสังอาหารทีเด็กๆ อยากกินไปอีกสองอย่าง
แล้วเขาก็ไม่สงอะไรอี
ั ก

341
เล่อเวินเยียหันไปมองหลิงซวีเซินทีนังอยูข่ า้ งๆ ดวง
ตากลอกไปมา แล้วแสร้งพูดอย่างไม่รูอ้ ีโหน่อีเหน่วา่
“คุณลุงรูจ้ กั แด๊ดดีของผมไหมฮะ”

หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวด้วยสายตาแฝงความนัยลึก
ซึง แต่ยงั ไม่ได้ตอบออกไปในทันที

“โต้วโต้ว พูดอะไรออกมาน่ะ” เล่อไป๋ เสียวพูดออกไป

อย่างจนปั ญญา ปกติแล้วเล่อเวินเยียก็ไม่ใช่คนทีชอบ
พูด ทําไมวันนีถึงพูดแบบนีออกมาได้

“ความจริงแล้วคนนันก็คือฉันเอง”

342
หลิงซวีเซินพูดด้วยสีหน้านิงเรียบ

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนทังสองคนมองไปทีหลิงซวี
เซินอย่างงงงวย

สีหน้าลนลานของเล่อไป๋ เสียวปกปิ ดเอาไว้ไม่มิด เธอพูด

ออกมาโดยไม่ทนั ได้คิด “คุณพูดเหลวไหลอะไร เราสอง
คนไม่ได้เกียวข้องอะไรกันสักหน่อย”

“ฉันกับหม่ามีของพวกเธอรูจ้ กั กันมาตังแต่เมือห้าปี ก่อน

แล้ว ตอนนันเธอเข้าใจฉันผิดนิดหน่อย จึงจากฉันไป”
หลิงซวีเซินพูดอย่างเลียงไม่ได้ “ในตอนนัน แด๊ดดียังไม่รู ้
ว่ามีพวกเธอ”

343
เล่อเวินเยียก้มหน้า ไม่มีคาํ พูดใดๆ เอ่ยออกมา

สายตาของเล่อเวินเหยียนกวาดไปมาระหว่างหลิงซวีเซิน
และเล่อไป๋ เสียว จากนันเด็กหญิงจึงก้มหน้า และไม่พดู
ออะไรออกมา

หลิงซวีเซินพูดด้วยความเสียใจอย่างสุดซึง “ถ้าหาก
แด๊ดดีรูว้ า่ มีพวกเธอ แด๊ดดีจะไม่ยอมให้หม่ามีของพวก
เธอจากแด๊ดดีไปเด็ดขาด หลายปี มานี แด๊ดดีไม่ได้เป็ น
แด๊ดดีทีดี รูส้ กึ ละอายใจกับเรืองนีมาก”

“คุณไม่ตอ้ งพูดแล้ว คุณมาพูดเรืองแบบนีต่อหน้าเด็ก

344
ทําไม!” เล่อไป๋ เสียวกล่าวอย่างเดือดดาล

หลิงซวีเซินไม่ได้รูส้ กึ ลําบากใจแม้แต่นอ้ ย เขาก้มศีรษะ

ลงช้าๆ แล้วพูดอย่างเป็ นทุกข์ “เรืองนีเป็ นความผิดของ
ฉันจริงๆ ถ้าฉันรูต้ งแต่
ั แรกว่าเธอตังท้อง ฉันก็จะไม่
ปล่อยเธอไป”

“แด๊ดดี” เล่อเวินเยียหันไปมองหลิงซวีเซิน มุม

ปากกระดกขึนเล็กน้อย “ผมรูว้ า่ แด๊ดดีจะไม่ทิงพวกเรา
ผมกับน้องสาวเชือมันมาตลอดฮะ”

หลิงซวีเซินมองเล่อเวินเยียทีนังอยูข่ า้ งๆ ด้วยสีหน้าพอ
ใจ ชายหนุ่มยืนมือไปลูบศีรษะเล่อเวินเยีย

345
เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเวินเยียอย่างประหลาดใจ เธอไม่รู ้
เลยว่าตอนนีเกิดอะไรขึนกันแน่ จึงเพียงแต่ เหม่อมอง
เล่อเวินเยีย ลูกของเธอไม่ตอ้ งการเธอแล้วใช่ไหม

“หมีหมี” เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเวินเหยียนทีอยูข่ า้ งกาย

ด้วยความคาดหวังเต็มเปี ยม ขอเพียงแค่ เล่อเวินเหยี
ยนไม่เต็มใจก็พอแล้ว

สายตาของเล่อเวินเหยียนกลอกไปมาระหว่างคนทังสอง
ทําท่าคล้ายผูใ้ หญ่ตวั น้อยยกมือกอดอก แล้วพูดอย่าง
จริงจังว่า “หนูก็เห็นด้วยทีจะให้คณ
ุ เป็ นแด๊ดดีของหนู แต่
หนูมีความเห็นอย่างหนึง”

346
สีหน้าของหลิงซวีเซินทังแปลกใจและดีใจจ้อง เขามอง
เล่อเวินเหยียนโดยไม่ได้พดู อะไร

เล่อเวินเหยียนรูว้ า่ เล่อไป๋ เสียวชอบหลิงซวีเซินจริงๆ เมือ

ก่อนก็เคยเห็นเล่อไป๋ เสียวแอบดูรูปของเขา

“เธอมีความเห็นอะไร ก็พดู ออกมาได้เลย” มุมปากของ

หลิงซวีเซินยกขึนเล็กน้อย มองไปทาง เล่อเวินเหยียนอ
ย่างสนใจ

“คุณจะต้องดีกบั หม่ามี ถ้าคุณไม่ดีกบั หม่ามี หนูก็จะพา

หม่ามีกับพีชายหนีไปจากคุณ” เล่อเวินเหยียนพูดจา

347
อย่างโอ้อวด

หลิงซวีเซินมองเล่อเวินเหยียนอย่างขําๆ เขาอยากรู ้
อยากเห็นว่าเล่อไป๋ เสียวอบรมลูกสาวให้เฉลียวฉลาด
และน่ารักเช่นนีได้อย่างไร

หลิงซวีเซินตอบอย่างเป็ นงานเป็ นการกับเล่อเวินเหยียน

“ฉันรูว้ า่ เธอกังวล ฉันจะทําดีกบั หม่ามีของพวกเธอ แต่
ไม่รูว้ า่ หม่ามีของพวกเธอจะยอมรับฉันหรือไม่”

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ฟังหลิงซวีเซินพูดเช่นนี หัวใจของหญิง

สาวก็เต้นตุบๆ เธอหันมองไปอีกด้าน แล้วเม้มปากแน่น
และไม่ได้พดู อะไรออกมา

348
เล่อไป๋ เสียวกินอาหารมือนีอย่างเจ็บปวดทรมานเป็ น
พิเศษ เธอบอกตัวเองอยูต่ ลอดว่าไม่ให้มองคนทีนังฝัง
ตรงข้ามคนนัน แต่สายตากลับลอยไปทางเขาตลอด

ลูกทังสองคนเหมือนจะชอบหลิงซวีเซินมาก เรียก
แด๊ดดีๆ ไม่หยุด ใบหน้าก็แต้มรอยยิมแสนสุขใจ

หลายปี มานี เธอคิดอยากจะชดเชยให้กบั ลูกทังสองคน

มาตลอด แต่กลับคิดไม่ถงึ ว่า แท้จริงแล้วการมอบครอบ
ครัวทีสมบูรณ์ให้กบั ลูกๆ จึงจะเป็ นการชดเชยทีดีทีสุด

เธอกับคนทีหน้าอยูฝ่ ังตรงข้ามคนนันจะลองดูสกั ตังดี

349
ไหม

เมือคิดเช่นนี เล่อไป๋ เสียวจึงเงยหน้าขึนแอบมองหลิงซวี

เซินทีนังอยูต่ รงข้าม สายตาของเธอจึงปะทะเข้ากับสาย
ตาห่วงใยของหลิงซวีเซินพอดี สายตาทีอบอุน่ เหมือนไฟ
นัน ทําให้ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวค่อยๆ มีเลือดฝาดขึน
มา

เมือกลับมาถึงบ้าน คุณแม่เล่อเห็นหลิงซวีเซินพาพวก
เธอสามแม่ลกู กลับมาส่ง จึงรูส้ กึ ประหลาดใจ และไม่เข้า
ใจเป็ นอันมาก

เมือมองดูหลิงซวีเซินจูงมือเล่อเวินเยีย ชินส่วนทีกระจัด

350
กระจายในความคิดของเธอก็ปะติดปะต่อขึนมาได้

เล่อเวินเยียหน้าตาเหมือนหลิงซวีเซินเสียเหลือเกิน เป็ น
หลิงซวีเซินเวอร์ชนย่
ั อส่วนโดยแท้

แต่คณ
ุ แม่เล่อก็ยงั คงต้อนรับหลิงซวีเซินอย่างมีมารยาท

เธอรอจนกระทังหลิงซวีเซินกลับไปแล้ว จึงรีบวิงขึนไปที
ห้องของเล่อไป๋ เสียวทันที

เด็กสองคนกําลังเล่นกันอยูท่ ีชันล่าง คุณแม่เล่อเห็นเล่อ

ไป๋ เสียวกําลังเก็บกวาดห้อง จึงนังลงบนเตียงด้านหนึง
แล้วถามอย่างเคร่งขรึม “เสียวเสียว เธอบอกความจริง
351
กับแม่มา เด็กสองคนนันเป็ นลูกของ หลิงซวีเซินใช่ไหม”

มือของเล่อไป๋ เสียวทีกําลังเก็บของพลันหยุดชะงัก เธอไม่

พูดจา ได้แต่กม้ หน้าแล้วเก็บของต่อไป

“ก่อนหน้านีฉันก็รูส้ กึ ว่าเล่อเวินเยียเด็กคนนีหน้าคุน้ ๆ แต่

นึกอยูน่ านก็นกึ ไม่ออกว่าเคยเห็นทีไหน วันนีตอนทีเห็น
หลิงซวีเซิน ฉันถึงได้พบว่า...” คุณแม่เล่อลังเล ยังไม่ได้
พูดประโยคหลังออกไป

เล่อไป๋ เสียวหันไปมองคุณแม่เล่อ แล้วพูดเสียงตําว่า “แม่

คะ แม่ไม่ตอ้ งถามเรืองของเด็กๆ แล้ว”

352
“เธอพูดอะไรกัน ถ้าเป็ นลูกของหลิงซวีเซินจริง เธอก็ควร
จะคุยกับหลิงซวีเซินให้ดี พวกเธอสองคนก็ยงั ไม่ได้แต่ง
งานกันทังคู่ ถ้าแต่งกันไปอย่างนีก็ถือว่าเป็ นเรืองปกติ
หรือว่าเธออยากเป็ นแม่เลียงเดียวไปตลอดชีวิตอย่างนัน
หรือ” คุณแม่เล่อวิเคราะห์อย่างจริงจัง “ฐานะของบ้าน
เราก็ไม่ใช่วา่ จะไม่คคู่ วรกับครอบครัวของหลิงซวีเซิน
ฝ่ ายหญิงแต่งงานกับคนทีมีฐานะดีกว่าถือเป็ นเรืองปกติ
พวกเธอสองคนก็นบั ว่าคุน้ เคยกันดี รูจ้ กั หัวนอนปลาย
เท้า ตบแต่งกันไปก็ดี ดีกว่าแต่งงานกับคนแปลกหน้า”

“แม่คะ” ในใจของเล่อไป๋ เสียวตอนนีสับสนวุน่ วาย ทีจริง

เธอชอบหลิงซวีเซินมาตลอด แต่ไม่เคยคิดเพ้อฝันว่าทัง
สองคนจะได้อยูด่ ว้ ยกัน เหมือนกับทีตอนนีหลิงซวีเซิน
พูดว่าอยากจะอยูก่ บั เธอ มันช่างดูน่าแปลกใจ “เรืองของ

353
ฉัน ฉันรูว้ า่ ต้องทํายังไงค่ะ”

“ถ้าเธอรูจ้ ริง ห้าปี มานีทําไมถึงไม่คยุ กับเขา” คุณแม่เล่อ

คิดแล้วคิดอีก เรืองนีจะตามใจเล่อไป๋ เสียวไม่ได้ “ฉันจะ
ไปหาเขาเดียวนี ส่วนเรืองทีเหลือเธอก็ไม่ตอ้ งถามแล้ว”

354
ตอนที 24 ตามจีบ

เล่อไป๋ เสียวได้ยินคุณแม่เล่อกล่าวเช่นนี จึงหันไปมอง

คุณแม่เล่ออย่างว้าวุน่ ใจ พูดด้วยสีหน้า เคร่งขรึมว่า “แม่
คะ เรืองนีปล่อยให้ฉนั จัดการเองเถอะ อย่าไปเลยนะคะ”

คุณแม่เล่อมองค้อนเล่อไป๋ เสียวอย่างเย็นชา แล้วพูดโดย

355
ไม่เกรงใจสักนิด “ถ้าปล่อยให้เธอจัดการ ก็ไม่รูว้ า่ เมือไหร่
เธอจะจัดการได้เรียบร้อย นีขนาดผ่านมาหลายปี ขนาดนี
แล้ว”

“เขาไม่รูว้ า่ เขามีลกู ทังสองคนเลยในตลอดเวลาทีผ่าน

มา” เล่อไป๋ เสียวพูดอย่างลังเล “วันนีเขาบังเอิญมาเจอ
เข้า เขาก็บอกว่าจะรับผิดชอบ”

จะรับผิดชอบ?

ใบหน้าของคุณแม่เล่อค่อยๆ แย้มยิม แล้วพูดอย่างพอ

อกพอใจว่า “ถ้าเช่นนันก็ยงดี
ิ เรืองทีเหลือเธอก็ไม่ตอ้ งยุง่
แล้ว พวกเราจะเตรียมงานแต่งงานให้เธอเอง”

356
งานแต่งงาน?

สวรรค์ นีกําลังพูดเรืองอะไรอยู?่

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวอย่างไร้สนหนทาง
ิ จากนันดวงตา
ของเธอก็เป็ นประกาย แล้วรีบพูดว่า “แม่คะ พวกเราจะ
ทําอย่างนีไม่ได้ ถ้าให้พวกเราสองคนแต่งงานกันเลย ไม่
แน่วา่ หลังจากแต่งงานแล้วเขาอาจจะไม่ใยดีฉนั ก็ได้ แม่
ลองคิดดูนะ ฉันควรจะดูๆ เขาไปก่อนดีไหม เพราะถ้า
หลังแต่งงานแล้วมีเรืองหย่า ก็จะขายหน้าได้นะคะ”

“ตอนนีเธอก็ทาํ ขายหน้ามากพอแล้ว” คุณแม่เล่อพูด

357
อย่างไม่สนใจ

“แม่” เล่อไปเสียวเรียกอย่างอับจน เธอคิดไม่ถงึ ว่าคุณ

แม่เล่อจะยืนกรานเสียงแข็งขนาดนี เธอนังลง อีกด้าน
ด้วยความขุ่นเคืองใจ “ถ้าแม่ยงั เป็ นอย่างนี ฉันก็จะพา
ลูกไปจากทีนี จะกลับอิตาลีทนั ที”

“พอแล้ว พอแล้ว ฉันไม่ยงุ่ แล้ว เธอยังไม่พอใจอีกเหรอ”

คุณแม่เล่อพูดอย่างไม่พอใจ “ฉันจะบอกเธอให้นะ เธอ
จะต้องจัดการให้เรียบร้อยภายในสามเดือนนับจากนี”

คุณแม่เล่อพูดจบ ก็แสร้งทําเป็ นโกรธแล้วเดินจากไป

358
เล่อไป๋ เสียวนังคนเดียวอยูท่ ีเดิมอย่างไร้เรียวแรง เรือง
แบบนีจะจัดการให้เรียบร้อยตามใจได้ยงั ไง

เขาบอกว่าเขาตามหาเธอมาห้าปี แล้ว!

ทันทีทีเล่อไป๋ เสียวคิดถึงเรืองนี ใจของหญิงสาวก็ออ่ นลง

‘พูดแบบนี ในใจของเขาก็มีเธออยูเ่ หมือนกันใช่ไหม’

ช่างเถอะ เธอไม่สนใจแล้ว เรืองพวกนีค่อยว่ากันทีหลัง

จนกระทังถึงเวลาไปทํางานในวันจันทร์ เล่อไป๋ เสียวเพิง

จะนึกได้วา่ รถของตัวเองจอดทิงไว้ทีหน้าสวนสัตว์ จึงรีบ
สังให้บอดีการ์ดทีบ้านไปขับรถกลับมา ส่วนตัวเองเตรียม
359
นังรถของคุณพ่อเล่อไปทํางาน

ตอนเดินตามหลังคุณพ่อเล่อนัน เล่อไป๋ เสียวไม่กล้า

หายใจแรง

คุณพ่อเล่อก็ไม่ได้ตอ้ งการพูดอะไร เขาเพียงนังทําหน้า

ดังคลืนซัดกระหนําแบบตํารวจติดอาวุธ อยูต่ รงนัน ใจ
ของเล่อไป๋ เสียวก็เหมือนมีคลืนลูกใหญ่ถาโถมเข้ามา

“พ่อคะ วันนีตอนไปทํางานแวะไปส่งฉันทีบริษัทหน่อย
นะคะ ฉันลืมขับรถกลับมา” ถ้าหากไม่ได้เป็ นเพราะเล่อ
ไป๋ เสียวใกล้จะสายแล้ว ก็คิดจะเรียกรถแท็กซีไปเอง

360
ใบหน้าของคุณพ่อเล่อยังคงเป็ นใบหน้าโป๊ กเกอร์ทีไร้
อารมณ์ใดๆ เช่นเดิม เขาพยักหน้าเพียงเล็กน้อย

เล่อไป๋ เสียวเดินตามคุณพ่อมาถึงข้างนอก เธอมองเห็น

ไกลๆ ว่ามีรถโรลส์รอยซ์หรูหราคันหนึงขับเข้ามา

ขณะเธอกําลังจะขึนรถของคุณพ่อเล่อ ก็เห็นหลิงซวีเซิน
ลงมาจากรถคันนันอย่างช้าๆ

นี?

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างประหลาดใจ

361
หลิงซวีเซินก้าวเดินด้วยจังหวะทีเป็ นธรรมชาติมาบือ
งหน้าของเล่อไป๋ เสียว หว่างคิวของเขานันแต่งแต้มด้วย
รอยยิมน้อยๆ และส่งสายตาทีดูมนใจให้
ั กบั เล่อไป๋ เสียว
เขาเดินมาทีด้านข้างประตูรถ “คุณลุง”

เมือคุณพ่อเล่อมองเห็นหลิงซวีเซิน ในดวงตาของเขาก็มี
รอยยิมนิดๆ “เสียวเซินนีเอง”

เล่อไป๋ เสียวยังคงยืนอยูท่ ีอีกด้านหนึง เธอยังไม่ได้เดิน

เข้าไป เพราะไม่ตอ้ งการรับรูว้ า่ สองคนนีคุยเรืองอะไรกัน

เมือเล่อไป๋ เสียวเงยหน้าขึนอีกครัง ก็พบว่าหลิงซวีเซินปิ ด

ประตูรถ แล้วรถคันนันก็ขบั ออกไปอย่างรวดเร็ว

362
“คุณทําอะไรน่ะ” เล่อไป๋ เสียวร้องเสียงหลง “พ่อบอกว่า
จะไปส่งฉันทีบริษัทนะ”

“ฉันจะไปส่งเธอเอง” หลิงซวีเซินก้าวเข้าไปดึงมือเล่อไป๋
เสียวเดินไปทีรถของเขาทันที

หรือว่าเช้านีเขาตังใจมารับฉัน?

เล่อไป๋ เสียวซ่อนหน้าอย่างขัดเขิน สายตาของเธอทอดลง

บนมือของทังสองคนทีกุมกันแน่นโดยไม่ได้ตงใจ
ั ข้างใน
ใจนันเกิดความรูส้ กึ อบอุน่ ทัวทังตัวแดงระเรือมีเลือด
ฝาดจากความเขินอาย

363
เขาจู่โจมเข้ามาจูงมือเธอเองเลยนะ

เมือก่อนพวกเขาสองคนไม่เคยสนิทชิดเชือกันขนาดนี
เพราะพวกเขาสองคนเป็ นแค่เพือนธรรมดา

ครังเดียวทีหลิงซวีเซินเข้าหาเธออย่างกระตือรือร้นก็คือ
ในคืนนันเมือห้าปี ก่อน

เล่อไป๋ เสียวเม้มปากแน่น แล้วมองเห็นผูท้ ียืนกินอมยิม

พลางมองพวกเขาจูงมือกันอย่างมึนงงอยูด่ า้ นข้างโดย
ไม่ได้ตงใจ
ั จึงออกแรงดึงมือของตนเองกลับมา

364
ตอนแรกนันดึงยังไงก็ไม่หลุด แต่ฉบั พลันหลิงซวีเซินก็
ปล่อยมือเธอออก

เล่อไป๋ เสียวอดไม่ได้จงึ ก้าวสันๆ ถอยไปหนึงก้าว พลาง

ตําหนิเขาอยูใ่ นใจ

ทําไมไม่รบี ปล่อยตังแต่แรก ถ้าหากการทรงตัวของเธอ

ไม่ดีพอ ตอนนีก็คงจะลงไปกองอยูบ่ นพืนแล้ว

หลิงซวีเซินในมาดสุภาพบุรุษเปิ ดประตูรถฝังทีนังข้างคน
ขับ พลางมองเล่อไป๋ เสียวอย่างสุภาพเรียบร้อย “คุณหนู
เล่อ เชิญขึนรถครับ”

365
คุณหนูเล่อ...ชือเรียกใหม่

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้าทัดผมทีระอยูด่ า้ นหน้าไปไว้ทีใบหู

ในใจนันปกปิ ดความสับสนวุน่ วายเอาไว้

รองเท้าส้นสูงของเธอก้าวขึนรถคันนันอย่างช้าๆ แล้วย่อ
กายนังลง

หลิงซวีเซินชะโงกตัวเข้ามาในรถเล็กน้อย

“คุณจะทําอะไร” เสียงร้องถามอย่างตกใจของเล่อไป๋
366
เสียวดังขึน

หลิงซวีเซินใช้สายตาลึกซึงมองกวาดไปทัวทังร่างของ
เล่อไป๋ เสียว มุมปากของชายหนุ่มยกขึนเล็กๆ แต่กลับไม่
พูดอะไรออกมา ใบหน้าคมคายนันขยับเข้าใกล้เล่อไป๋
เสียวมากขึนเรือยๆ

หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวขึนมาอย่างควบคุมไม่อยู่
กลินอันคุน้ เคยลอยมาสูจ่ มูก เป็ นกลินทีเธอโหยหาอยูใ่ น
ความฝันเดิมๆ ในกลางดึกตลอดมา

เธอหลับตาลงอย่างสันไหวและลังเล

367
แต่จบู ทีคิดเอาไว้กลับไม่ได้ถกู ประทับลงมา ได้ยินเพียง
เสียง แก๊ก! ดังขึน

หืม?

เล่อไป๋ เสียวลืมตาขึนทันใด พลันมองเห็นสายตาหยอก

ล้อของหลิงซวีเซิน

ทีแท้เขาเพียงแค่จะช่วยคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเท่านัน

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดเล็กน้อย แล้วพูดอย่างไม่พอ

ใจ “เรืองเล็กแค่นีฉันทําเองก็ได้”

368
“ตอนทีฉันอยูข่ า้ งๆ เธอ เรืองแบบนีฉันทําให้จะดีกว่า”
สายตาทีร้อนแรงของหลิงซวีเซินจ้องมองมา จากนันเขา
ก็ออกจากรถไป ยืนอยูด่ า้ นข้างทีนังข้างคนขับ แล้วปิ ด
ประตูรถ

สายตาของเล่อไป๋ เสียวจับอยูท่ ีหลิงซวีเซินซึงเคลือน

ไหวอยูด่ า้ นนอก รอจนกระทังหลิงซวีเซินเดินมาถึงประตู
ด้านทีนังคนขับแล้ว เล่อไป๋ เสียวจึงรีบหันไปมองด้าน
หน้า

หลิงซวีเซินนังลงทีทีนังคนขับ เขาคาดเข็มขัดนิรภัย
พลางหันมามองเล่อไป๋ เสียวแวบหนึง แล้วพูดอย่างนุ่ม
นวลว่า “ต่อจากนีไปฉันจะมารับเธอทุกวัน”

369
“ไม่ตอ้ งยุง่ ยากขนาดนันหรอกค่ะ” เล่อไป๋ เสียวก้มหน้า
มือทีจับกระเป๋ าอยูน่ นชื
ั นไปด้วยเหงือ เธอเก็บกดความ
ตืนเต้นในใจเอาไว้ “ฉันมีรถค่ะ แค่วนั นันตอนขากลับลืม
ขับรถกลับมา”

“ฉันผ่านทางนีพอดี” หลิงซวีเซินพูดพลางบิดกุญแจ มือ

ของเขาวางบนพวงมาลัยรถ แล้วไม่พดู อะไรอีก

ผ่านทางนีพอดี?

เล่อไป๋ เสียวไม่เข้าใจเขา คนหนึงอยูท่ างใต้ของเมือง อีก

คนอยูท่ างเหนือของเมือง ทางผ่านทีไหนกันล่ะ

370
โชคดีทีทังสองทางสามารถไปถนนวงแหวนรอบนอกได้
รถในวงแหวนรอบนอกนันไม่มากนัก แต่รถทีถนนสายใน
ติดอย่างหนักทุกวันในช่วงเวลาแบบนี ไม่แน่วา่ ผ่านไป
ครึงชัวโมงก็อาจจะยังขยับไม่ได้เลย

หลิงซวีเซินปรับอุณหภูมิในรถ แล้วหันมองเล่อไป๋ เสียวที

นังอยูอ่ ีกด้าน “ระดับนีร้อนไหม”

“กําลังดีคะ่ ” เล่อไป๋ เสียวตอบหน้าแดง

เมือมาถึงบริษัทแล้ว เล่อไป๋ เสียวไม่รอหลิงซวีเซิน หญิง

สาวรีบเดินจากลานจอดรถมุง่ ไปทีลิฟต์คนเดียว

371
เมือเดินมาถึงข้างลิฟต์ ลิฟต์กลับยังไม่มา หัวคิวของเล่อ
ไป๋ เสียวจึงขมวดมุน่ ไม่พอใจ เธอถอนหายใจออกมา
อย่างหมดทางเลียง

ด้านหลังเกิดเสียงฝี เท้าเดินอย่างสุขมุ ลอยมาเข้าหู เสียง

แล้วเสียงเล่า ดังค้อนใหญ่ทีทุบหนักๆ ลงบนหัวใจของ
เธอ

จากปลายสายตาของเธอมองเห็นหลิงซวีเซินมายืนอยู่
เคียงข้าง

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวแดงจนแทบจะมีเลือดหยดออก

372
มาอยูแ่ ล้ว เพราะคนทีชอบมาตามจีบเธอ หลิงซวีเซิน
เป็ นคนตามจีบแท้ๆ แต่เพราะเหตุใดคนทีอึดอัดเขิน
อายกลับเป็ นเธอกันเล่า

“ลิฟต์มาแล้ว”

“อ้อ” สติของเล่อไป๋ เสียวกลับมา

หลิงซวีเซินจับมือเล่อไป๋ เสียวเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างเป็ น
ธรรมชาติ

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าเลือดทังตัวสูบฉีดขึนมา หลิงซวีเซิน

พาเธอเดินไปเหมือนหุน่ กระบอก
373
ในลิฟต์มีเพียงพวกเขาสองคน เล่อไป๋ เสียวไม่กล้าขยับ
ตัว บริเวณทีเคยถูกหลิงซวีเซินสัมผัสนัน ร้อนผะผ่าวจน
แทบทนไม่ไหว

อุณหภูมิทีร้อนแผดเผานันผ่านสูห่ วั ใจของเธออย่างจัง

เล่อไป๋ เสียวไม่ตอ้ งกดลิฟต์ หลิงซวีเซินช่วยกดให้เรียบ

ร้อยแล้ว

เมือถึงชันหนึง ลิฟต์พลันหยุดลง

ร่างกายของเล่อไป๋ เสียวตอบสนองเร็วกว่าสมองมาก
374
เธอเดินไปด้านหนึงอย่างร้อนรน หญิงสาวไม่ยืนคูก่ บั
หลิงซวีเซิน แต่ยืนชิดทีมุมหนึงอยูเ่ พียงคนเดียว

ณ ชันหนึงมีคนเข้ามาหลายคน คนเหล่านันเมือมองเห็น
หลิงซวีเซิน แต่ละคนก็รบี ทักทายเขาทันที

เมือเล่อไป๋ เสียวเห็นว่าความสนใจของทุกคนพุง่ ไปทีหลิง

ซวีเซิน เธอจึงผ่อนลมหายใจเบาๆ ขอเพียงไม่มีใครสนใจ
เธอก็พอแล้ว

เมือลิฟต์มาถึงชันทีทํางานของเธอ เล่อไป๋ เสียวรีบออก

จากลิฟต์ เธอรูส้ กึ ว่าสายตาทีด้านหลังคูน่ นแผดเผาเกิ
ั น
จะทนไหว จึงวิงออกไปโดยไม่หนั กลับไปมอง

375
เมือเล่อไป๋ เสียวมาถึงห้องทํางานของตัวเอง เธอนังลงที
นันคนเดียว

ตอนทียืนอยูข่ า้ งหลิงซวีเซินนัน ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด

หัวใจของเธอจึงเต้นแรงเป็ นพิเศษ แม้แต่จะหายใจยัง
ลําบาก ตอนนีเธอได้อยูค่ นเดียว ค่อยรูส้ กึ สบายขึน
หน่อย

งานทีผูจ้ ดั การมอบหมายให้ไม่ได้ทาํ ให้เธอยุง่ มากนัก

เล่อไป๋ เสียวทํางานเรียบร้อย ในช่วงครึงเช้า แล้วจึงท่อง
อินเทอร์เน็ตเพืออ่านข่าวใหม่ลา่ สุด

376
ระหว่างทีเธอกําลังอ่านอยูน่ นั โทรศัพท์มือถือก็พลันดัง
ขึน

เล่อไป๋ เสียวยืนมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึนมา แล้วกด

รับสายโดยไม่ได้มองชือผูท้ ีโทรเข้ามา

“ฮัลโหล สวัสดีคะ่ ” สมาธิของไป๋ เสียวยังคงจดจ่ออยูบ่ น

คอมพิวเตอร์ เธอกําลังอ่านเรืองขําขัน จึงรูส้ กึ ตลกมาก
ดังนันแม้แต่เสียงพูดของเธอก็ยงั แฝงไปด้วยอารมณ์ขาํ
ขัน

“ตอนเทียงไปกินข้าวกัน”

377
“อ้อ” เล่อไป๋ เสียวตอบรับอย่างใจลอย

เสียงทุม้ ตําของคนในโทรศัพท์คนนันสันสะเทือนโลกของ
เธอ

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวแดงระเรือขึนมา ตอนนีเธอไม่

อ่านเรืองขําขันแล้ว แต่ถามกลับอย่างลังเล “หลิงซวีเซิน
ตอนเทียงคุณไม่มีธุระอืนเหรอคะ”

“มี”

คนในโทรศัพท์นนตอบอย่
ั างจริงจัง

378
จําได้วา่ เมือก่อนหลิงซวีเซินงานยุง่ มากทุกๆ วัน แม้แต่
ข้าวกลางวันยังต้องไปกับลูกค้า

“ถ้ามีธุระ เช่นนันฉันก็ไม่รบกวนคุณดีกว่า ไปกินกับ

เพือนร่วมงานได้คะ่ ” เล่อไป๋ เสียวพูดอย่างเอาใจ

ทีจริงเธอรูแ้ ล้วว่าหลิงซวีเซินกําลังตามจีบเธอ แต่เมือเขา

จีบขึนมาจริงๆ เล่อไป๋ เสียวกลับรูส้ กึ ไม่สบายใจไปร้อย
แปดพันเก้า ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเหตุใดเธอจึงอยากหลีกหนี
ไปให้ไกลจากเขา

เธอกลับคิดว่า เป็ นแบบเมือก่อนดีกว่า แค่ได้แอบมอง

เขาแวบหนึงก็พอใจแล้ว

379
“ธุระสําคัญของฉันตอนกลางวันนีก็คือไปกินข้าวกับเธอ”

นีมันอะไรกัน ทําไมเธอถึงรูส้ กึ ว่าได้ยินเสียงสองเสียง

ซ้อนกันเล่า

เล่อไป๋ เสียวเงยหน้าขึนช้าๆ ก็เห็นว่าเบืองหน้ามีชายหนุ่ม

คนนันยืนอยู่ จะเป็ นใครไปได้นอกจาก หลิงซวีเซิน

380
ตอนที 25 หน้าไหว้หลังหลอก

ดวงตาของหลิงซวีเซินแฝงแววขัน เขาเดินไปด้านหน้า
โต๊ะทํางานของเล่อไป๋ เสียว แล้วมองประตูหอ้ งทํางานที
อยูด่ า้ นข้างอย่างไม่รูส้ กึ ผิด "ฉันเห็นประตูไม่ได้ลอ็ กก็เลย
381
เดินเข้ามา เราไปกินข้าวกันเถอะ”

เล่อไป๋ เสียวเหม่อมองหลิงซวีเซิน ผ่านไปครูห่ นึง เธอจึง

วางโทรศัพท์มือถือทีอยูใ่ นมือลง แล้วยืนมือกดปิ ด
โทรศัพท์

เธอขมวดหัวคิวเล็กน้อย ในใจเกิดความรูส้ กึ สันสน

วุน่ วายขึนมา

“อยากกินอะไร” หลิงซวีเซินยิมและมองไปทีเล่อไป๋ เสียว

ด้วยแววตาเอาอกเอาใจ

“ไม่ได้อยากกินอะไรเป็ นพิเศษค่ะ” เล่อไป๋ เสียวก้มหน้า

382
แล้วเม้มริมฝี ปาก เธอพูดออกไปอย่างไม่รูจ้ ะทํายังไงดี

หลิงซวีเซินได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี เขาคิดแล้วจึงหยัง

เชิงว่า “ข้างๆ บริษัทมีรา้ นอาหารฝรังเปิ ดใหม่อยูร่ า้ น
หนึง พวกเราไปลองกันไหม”

ถ้าหากเป็ นเมือก่อน หลิงซวีเซินจะไปรูไ้ ด้ยงั ไงว่าทีไหนมี

ร้านอาหารเปิ ดใหม่ วันนีเขาค้นหาจากอินเทอร์เน็ตโดย
เฉพาะทีเดียว

“ดีคะ่ ” เล่อไป๋ เสียวก้มหน้า แล้วเก็บกระเป๋ าลวกๆ

ตอนนีเธอคงจะต้องไปกินข้าวกับหลิงซวีเซินจริงๆ แล้ว
383
เพราะถ้าหากจะบอกเขาว่าไม่ไปนัน เล่อไป๋ เสียวก็ไม่รูว้ า่
จะอ้างเหตุผลอะไรดี

เธอเดินตามหลังหลิงซวีเซิน ทังสองคนมุง่ หน้าไปทีลิฟต์

คนในบริษัทล้วนเป็ นพวกรูห้ ลบเป็ นปี กรูห้ ลีกเป็ นหาง

เมือเห็นพวกเขาสองคนเดินตามกันไป ใบหน้าของแต่ละ
คนไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ มากนัก จนกระทังทังสองคน
เดินผ่านไปแล้ว จึงแย่งกันวิพากษ์วิจารณ์อย่างออกรส

ในลิฟต์มีเพียงพวกเขาสองคน หลิงซวีเซินเหลือบมอง
เล่อไป๋ เสียวทียืนอยูข่ า้ งกาย เล่อไป๋ เสียวทีเงียบงันแบบนี
ทําให้เขารูส้ กึ ไม่คอ่ ยคุน้ เคยนัก จึงหยังเชิงถามว่า “เกิด

384
เรืองอะไรขึนหรือเปล่า เธอดูจะอารมณ์ไม่ดีนะ”

เหตุการณ์ชดั เจนว่าเขาโทรศัพท์มาชวนเธอไปกินข้าว
เธอจะปฏิเสธก็ได้ แต่หลิงซวีเซินผูน้ ีกลับเดินเข้ามาด้วย
ตัวเอง แล้วเธอจะไม่ไปด้วยได้ยงั ไง เล่อไป๋ เสียวไม่อาจ
พูดตรงๆ ออกมาได้ จึงทําได้เพียงเดินตามเขามาอย่าง
ไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม

เมือกินข้าวเสร็จแล้ว เล่อไป๋ เสียวก็แสร้งทําเป็ นงานยุง่

รีบเดินกลับไปทีห้องทํางานของตัวเองทันที

เมือเล่อไป๋ เสียวแยกจากหลิงซวีเซินมาแล้ว ก็รูส้ กึ คล้าย

กับคนจมนําทีเพิงได้รบั การช่วยชีวิตขึนมา

385
พลบคําใกล้เวลาเลิกงาน เล่อไป๋ เสียวทีกําลังยุง่ เรือง
งานอยู่ ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู

“เชิญเข้ามาค่ะ” เล่อไป๋ เสียวพูด แต่มือของหญิงสาวยัง

คงรัวอยูบ่ นแป้นพิมพ์

หลิงซวีเซินนังลงบนเก้าอีตรงข้ามเล่อไป๋ เสียว เขาเห็น

เล่อไป๋ เสียวทํางานอย่างขยันขันแข็งเช่นนี ก็รูส้ กึ
ประหลาดใจเล็กน้อย “ยังทํางานไม่เสร็จอีกเหรอ”

“ยังเลยค่ะ” ขณะนีสมาธิทงหมดของเล่
ั อไป๋ เสียวจดจ่อ
อยูท่ ีคอมพิวเตอร์ เมือได้ยินคนถามเช่นนี จิตใต้สาํ นึกจึง

386
ตอบออกมาเอง

ท่าทีของเล่อไป๋ เสียวช้าลงไปครึงจังหวะ แล้วจึงเงยหน้า

มองเขา พลางถามขึนอย่างไม่สนใจใยดี “คุณมาทําไม
คะ”

“เราไปดูหนังกันเถอะ” ใบหน้าของหลิงซวีเซินสงบนิง

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดเล็กๆ พลางพูดอย่างลําบาก

ใจ “ฉันยังเหลืองานในมืออีกมากทียังทํา ไม่เสร็จ ตอนนี
ฉันไปไม่ได้หรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนันฉันรอเธอ ไม่รบี หรอก” หลิงซวีเซินไม่มีทีทา่

387
ว่าจะขยับลุกไปเลยแม้แต่นอ้ ย

“ตอนนีไม่ใช่วา่ คุณควรจะไปกินมือเย็นแล้วเหรอคะ”
เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าตัวเองฉลาดเป็ นครังแรก “คุณก็หิว
แล้วด้วย รีบไปกินเถอะค่ะ”

หลิงซวีเซินโน้มตัวมาด้านหน้าเล็กน้อย สายตานันจ้อง
มาทีเล่อไป๋ เสียว

“คุณ คุณมองฉันทําไม” แววตาของเล่อไป๋ เสียวลนลาน

รีบมองไปรอบๆ อย่างไม่กล้าสบตาหลิงซวีเซิน

“เธอกําลังเป็ นห่วงฉัน!” หลิงซวีเซินถอยกลับไปพิงพนัก

388
เก้าอี มือของเขากอดอกมองเล่อไป๋ เสียว “เธอค่อยๆ ทํา
ไปเถอะ ฉันไม่รบี ”

เอ่อ

เธอแค่อยากจะสือว่า คุณรีบไปกินข้าวเถอะ อย่ามานัง

อยูต่ รงหน้าฉันเลย ฉันไม่อยากจะนังมองคุณกินข้าวอยู่
ตรงหน้าฉัน

แต่เมือหลิงซวีเซินพูดออกมา เหตุใดจึงกลายเป็ นแบบนี

ไปได้

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้างุดอย่างปวดหัว พยายามทํางานทีมี

389
อยูต่ อ่ ไปเงียบๆ

ความจริงแล้ว งานพวกนีง่าย แค่มีจาํ นวนมากไปหน่อย

เล่อไป๋ เสียวจึงยังทําไม่เสร็จ

หลิงซวีเซินลุกขึนแล้วดึงเก้าอีลากมาทางเล่อไป๋ เสียว

แม้วา่ สมาธิของเธอจะอยูท่ ีคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา แต่ก็

ยังคงแอบสนใจหลิงซวีเซินอยู่

เมือเล่อไป๋ เสียวเห็นเขาเคลือนไหว จึงขมวดคิว แล้วถาม

ขึนอย่างอึดอัดว่า “คุณทําอะไรน่ะ”

390
“ฉันขอดูหน่อย” หลิงซวีเซินพูด แล้วจดจ่ออยูก่ บั หน้าจอ
คอมพิวเตอร์ เขาดูสงที
ิ อยูบ่ นจอ แล้วพูดช้าๆ “ใช้วิธีอืน
จัดการข้อมูลพวกนีได้ไหม”

“ยังมีวิธีอืนอีกเหรอ” เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่าง

ประหลาดใจ แล้วจึงมองไปทีคอมพิวเตอร์ ความสับสน
ของเธอเมือครูจ่ างหายไปแล้ว “เมือก่อนพวกรุน่ พีของ
ฉันก็สอนฉันแบบนี”

มุมปากของหลิงซวีเซินค่อยๆ ยกขึน “เรืองทีพวกเธอ

สอนก็เป็ นเพียงวิธีง่ายๆ ทีได้เรียนรูม้ า เธอดูสิ ข้อมูล
หลายปี ขนาดนี ถ้าใส่ขอ้ มูลเข้าไปทีละอัน จะต้องใช้
เวลานานมากกว่าจะทําเสร็จ”

391
“จริงด้วย” เล่อไป๋ เสียวดูขอ้ มูลทีอยูใ่ นคอมพิวเตอร์
พลางคิดว่าถ้าสามารถจัดการข้อมูลพร้อมกันได้ก็คงจะ
ดี

“ตอนนี ฉันสามารถสร้างโปรแกรมอย่างง่ายขึนมา แล้ว

ให้โปรแกรมทํางานอัตโนมัต”ิ หลิงซวีเซินพูด พลางยืน
มือไปเปิ ดซอฟต์แวร์ตวั หนึงขึนมา

บนพืนหลังสีดาํ นันปรากฏตัวอักษรสีขาวขึนมาด้านบน
อย่างรวดเร็ว

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ ปรากฏขึนมาแล้วกีบรรทัด แต่รูส้ กึ ว่า

392
ละลานตาไปหมด จนผ่านไปราวสิบนาที เธอก็ได้ยินหลิง
ซวีเซินพูดขึน “ฉันบันทึกซอฟต์แวร์ตวั นีไว้ใน
คอมพิวเตอร์ของเธอแล้ว”

“ดีจงั ค่ะ” เล่อไป๋ เสียวมองดูการทํางานของหลิงซวีเซิน

ด้วยความประหลาดใจ

หลิงซวีเซินช่างน่าทึงจริงๆ

เธอเรียนรูว้ ิธีการใช้โปรแกรมใหม่จากเขา แล้วจึงกรอก

ข้อมูลทังหมดใส่ลงไป งานทีจะต้องใช้เวลาทําถึงสามสิบ
นาทีก็ถกู จัดการจนเรียบร้อยในเวลาเพียงสามนาทีเท่า
นัน

393
“ยอดเยียมมาก” เล่อไป๋ เสียวเผลอไม่มีความเขินอายกับ
หลิงซวีเซินแบบในตอนแรก เหลือเพียงความเลือมใส
ศรัทธาเขา

เมือสายตาของหลิงซวีเซินปะทะเข้ากับสายตาเป็ น
ประกายด้วยความเคารพนับถือของเล่อไป๋ เสียว มุมปาก
ของเขาจึงกระตุกเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้พดู อะไรออกมา
แล้วจึงพาเล่อไป๋ เสียวออกไปกินข้าวกันสองคน

เมือทังสองกินข้าว ดูหนังด้วยกันแล้ว หลิงซวีเซินก็ไปส่ง

เล่อไป๋ เสียวกลับบ้าน

394
มือเล่อไป๋ เสียวกลับมาถึงบ้าน เจ้าซาลาเปาน้อยทังสอง
ลูกเพิงจะอาบนําเสร็จ และกําลังเตรียมตัวจะเข้านอน

เล่อไป๋ เสียวบอกราตรีสวัสดิเจ้าซาลาเปาน้อยทังสองแล้ว
จึงไปอาบนํา แล้วมานอนสลบอยูบ่ นเตียงคนเดียว
พลางคิดถึงเรืองทีเกิดขึนในวันนี มุมปากของหญิงสาว
ยกขึนแบบโง่ๆ โชคดีทีท่าทางเหมือนคนโง่อย่างนีไม่มี
ใครมาเห็นเข้า

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ มีความสุขทุกวันในสัปดาห์นี ประกาย

ยิมในดวงตาของเธอนันฉายชัด

ในบริษัทก็ไม่มีใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์เรืองของพวกเขา

395
สองคน

วันนีเล่อไป๋ เสียวจะหยุดพักอยูท่ ีบ้านทังสองวันสุด

สัปดาห์

วันนีไป๋ เสียวต้องพาพวกเขาไปดูหนัง เธอจึงถูกลูกน้อย

ทังสองปลุกให้ตืนแต่เช้าตรู ่

เมือแม่ลกู ออกมาจากโรงหนังแล้ว เจ้าซาลาเปาน้อยทัง

สองยังคงถกกันเรืองหนัง ตืนเต้นกันเสียเหลือเกิน

ไป๋ เสียวซือกับข้าวมานิดหน่อย เธอเตรียมห่อเกียวให้เจ้า

ซาลาเปาน้อยทังสองกินตอนเทียง
396
ขณะทีเธอกําลังยุง่ อยูใ่ นครัว เจ้าซาลาเปาน้อยทังสองก็
ขันอาสามาช่วยเหลือ

เล่อไป๋ เสียวไม่ยอมให้เจ้าซาลาเปาน้อยทังสองลงมือห่อ
เกียวเอง จึงแบ่งแป้งให้ไปคนละก้อนเล็กๆ ให้พวกเขา
เล่นกัน

วันนีคุณแม่เล่อออกไปร่วมงานเลียงอะไรสักงาน ดังนัน
จึงเหลือแม่บา้ นกับเล่อไป๋ เสียวสองคนห่อเกียวกันอยูใ่ น
ครัว

ทังสองคนกําลังคุยเรืองสัพเพเหระ พลันได้ยินเสียงกริง

397
ประตูดงั ขึน

แม่บา้ นรีบออกไปดู

ผ่านไปครูห่ นึง แม่บา้ นจึงหิวพัสดุกล่องหนึงเข้ามาใน

ครัว เธอส่งยิมแล้วพูดว่า “คุณหนู นีพัสดุสง่ ถึงคุณหนู
ค่ะ”

“พัสดุของฉันเหรอคะ” เล่อไป่ เสียวลุกขึนมาอย่างสงสัย

เธอล้างมือแล้วจึงรับพัสดุมาจากแม่บา้ น

หรือว่าหลิงซวีเซินจะซือของให้เธอ แล้วส่งมาให้?

398
ไม่ถกู ถ้าเป็ นหลิงซวีเซินซือให้เธอ ปกติจะให้เลขานํามา
ส่งให้เอง

ไป๋ เสียวแกะห่อพัสดุอย่างฉงนสงสัย พลางเดินขึนไปบน

ห้องของตัวเอง

เมือเล่อไป๋ เสียวเดินมาถึงในห้อง ก็เห็นว่าในกล่องมีเทป

บันทึกเสียงเทปหนึง และรูปถ่ายสองสามใบ

เมือเธอเห็นรูปถ่าย สีหน้าของเธอก็ซีดลง

รูปถ่ายของหลิงซวีเซินกับฉินหนิงอีสองคนยืนจูบกันอยู่

399
มือของเล่อไป่ เสียวทีถือรูปไว้สนระริ
ั ก ไม่เคยคิดเลยว่า
หลิงซวีเซินกับฉินหนิงอีจะอยูด่ ว้ ยกัน

เธอคิดถูกแล้ว เมือห้าปี ก่อนพวกเขาก็กาํ ลังจะหมันกัน

แต่ตอ่ มาเธอไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะสาเหตุใดพวกเขาจึงไม่

แต่งงานกัน

ตอนทีเธอเพิงกลับมานัน ฉินหนิงอีวางมาดมันอกมันใจ
ประกาศต่อหน้าเธอว่าหลิงซวีเซินเป็ น ของหล่อน

หากแต่เธอฟั งคําพูดของหลิงซวีเซินฝ่ ายเดียวมาโดย

ตลอด หญิงสาวรูส้ กึ ว่าหลิงซวีเซินชอบตนเองมาก จึงไม่
400
เลือกอยูก่ บั ฉินหนิงอี

ผูเ้ ล่นหมากรุกมองไม่ออก ผูช้ มหมากรุกเห็นชัดเจน[1]

เล่อไป๋ เสียวคิด เธอเริมเก็บเมล็ดพันธุแ์ ห่งความเคลือบ
แคลงเอาไว้ในใจ

ก็

หญิงสาวยืนมือไปหยิบเทปบันทึกเสียงขึนมา

ในสมัยนียังมีใครใช้เทปบันทึกเสียงอยูอ่ ีกเหรอ

เล่อไป๋ เสียวหาเครืองเล่นเทปทีไม่ได้ใช้แล้วจนเจอใน
401
ห้องอยูน่ าน ในทีสุดเธอก็หาเจอ

เล่อไป๋ เสียวใส่เทปบันทึกเสียงลงไป แล้วยืนอยูด่ า้ น

ข้างอย่างกระวนกระวายใจ พลางหูผงตั
ึ งใจฟั ง

“เซิน ทําไมคุณถึงอยูก่ บั เธอตลอด คุณไม่ได้ชอบเล่อไป๋

เสียวนี ฉันเห็นพวกคุณสองคนอยูด่ ว้ ยกันทุกวัน ฉัน
เสียใจมากนะ”

เสียงของฉินหนิงอี

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดมุน่ พลางเม้มปากแน่น สาย

ตาของเธอจับจ้องวิทยุเบืองหน้าอย่างไม่พอใจ
402
“ผมจะไปชอบผูห้ ญิงแบบนันได้ยงั ไง โง่จะตาย ผมอยู่
กับเธอ เพียงเพราะต้องการลูกทังสองคน และความร่วม
มือกับตระกูลเล่อก็เท่านันเอง”

เสียงของหลิงซวีเซิน

เล่อไป๋ เสียวไม่ตอ้ งคิด ก็รูว้ า่ นีคือเสียงของเขา

สองตาของเล่อไป๋ เสียวปิ ดสนิท หัวคิวขมวดแน่นเป็ นปม

ไม่คิดเลยว่าหลิงซวีเซินจะเข้ามาใกล้ชิดกับเธอเพราะลูก
และตระกูลเล่อ

403
“แต่คนอืนเขาไม่เห็นจะต้องมาลําบากเหมือนคุณ ลูก
เป็ นของคุณ คุณแย่งมาเลยก็พอแล้ว ไม่เห็นจําเป็ นจะ
ต้องเข้าไปใกล้ชิดกับผูห้ ญิงคนนัน” เสียงออดอ้อนของ
ฉินหนิงอีดงั ขึนมาจากเทปบันทึกเสียง

สองมือของเล่อไป๋ เสียวกําแน่นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอ

กัดฟั นแน่น พลางฟั งต่อไปอย่างอดทน

“เรืองนีคุณไม่ตอ้ งถามแล้ว”

ส่วนทีเหลือก็ไม่มีเนือหาอะไรอีก

เล่อไป๋ เสียวหยิบเทปบันทึกเสียงออกมาจากเครืองเล่น
404
เทปอย่างโกรธจัด เธอเปลียนเสือผ้าชุดหนึง แล้วหยิบ
เทปบันทึกเสียงและรูปถ่ายเดินลงไปชันล่าง

เล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียเห็นว่าเวลาผ่านไปนาน
แล้วเล่อไป๋ เสียวก็ยงั ไม่ลงมาสักที เด็กน้อยทังสองจึง
หยิบก้อนแป้งมา แล้วกําลังจะปี นบันไดขึนไปชันบน

“หม่ามี” เล่อเวินเหยียนส่งยิมตาหยีมาทางเล่อไป๋ เสียว

แล้วพูดอย่างออดอ้อนว่า “พวกเราไปนวดแป้งกันเถอะ”

------
405
[1 ผูเ้ ล่นหมากรุกมองไม่ออก ผูช้ มหมากรุกเห็นชัดเจน
สุภาษิ ตจีน อุปมาว่า บุคคลทีเกียวข้องในเหตุการณ์มกั
จะมัวแต่คิดถึงส่วนได้สว่ นเสียมากเกินไป ทําให้มองไม่
ครบทุกด้าน ไม่เหมือนผูท้ ีชมอยูด่ า้ นข้าง มักจะมอง
ทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง

406
ตอนที 26 ธงสายรุง้ โบกสะบัด

สายตาของเจ้าซาลาเปาน้อยทังสองพลันมองเห็นรูป
ถ่ายทีอยูใ่ นมือของเล่อไป๋ เสียว เด็กทังสองเห็นรูปแด๊ดดี
ของพวกเขากําลังจูบกับผูห้ ญิงคนอืนในเพียง แวบ
เดียวเท่านัน
407
เล่อไป๋ เสียวฝื นยิมแล้วพูด “อย่าดือกันนะ หม่ามีจะออก
ไปข้างนอกหน่อย แล้วอีกสักพักจะกลับมา”

เล่อเวินเยียพูดสันๆ ว่า “หม่ามีรีบไปรีบกลับนะคะ”

“หม่ามีขับรถระวังๆ ด้วย” เล่อเวินเหยียนผูใ้ หญ่ตวั น้อย

กําชับกลายๆ

“รูแ้ ล้วจ้า หม่ามีไปก่อนนะ” เล่อไป๋ เสียวพูด พลางยืนมือ

ไปลูบศีรษะของลูกน้อยทังสอง แล้วจึงหมุนตัวจากไป

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนกระเถิบเข้ามาชิดกัน
408
“น้องสาว น้องเห็นของทีอยูใ่ นมือของหม่ามีไหม” เล่อ
เวินเยียถามด้วยท่าทีจริงจัง

“เห็นแล้ว” เล่อเวินเหยียนพยักหน้า ในตาคูน่ นของเด็

ั ก
หญิงมีแววมุง่ มัน “หนูรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าแด๊ดดีคนนีเชือไม่ได้ พี
ดูสิ ตอนนีแด๊ดดีคิดจะตามจีบหม่ามี แต่ยงั จะไปอยูก่ บั
ผูห้ ญิงคนอืนอีก”

เล่อเวินเยียคอตกอย่างเศร้าสร้อย เขาอยากมีแด๊ดดีมา
ตลอด แต่ไม่คิดว่าแด๊ดดีคนนีจะทําตัวแบบนี เด็กชายจึง
กัดริมฝี ปากแน่น แล้วพูดอย่างน้อยใจว่า “ไม่คิดเลยว่า
แด๊ดดีจะเป็ นคนแบบนี เป็ นเพราะพวกเราไม่ดีเอง ถ้า
หากพวกเราไม่เห็นด้วย หม่ามีก็คงจะไม่ยอมอยูก่ บั
409
แด๊ดดีหรอก”

เล่อเวินเหยียนจับก้อนแป้งในมือแน่น พลางกัดฟั นกรอด

“ไม่ใช่ความผิดของพวกเรา เป็ นความผิดของแด๊ดดีทัง
หมด ถ้าแด๊ดดีแค่ตามจีบหม่ามีอย่างดี หม่ามีก็คงจะไม่
โกรธอย่างนี”

เล่อไป๋ เสียวเดินมาถึงโรงรถแล้ว ก็ขบั รถออกไปทีบริษัท

ของหลิงซวีเซินทันที

เมือเล่อไป๋ เสียวมาถึงของบริษัทของหลิงซวีเซิน ก็หยิบ

ของขึนไปข้างบนทันที

410
ในใจของเธอเชือมันว่าหลิงซวีเซินไม่ใช่คนอย่างนัน แต่
ตอนนีหลักฐานทังหมดมาวางอยูต่ รงหน้าเธอแล้ว เธอ
คงไม่เชือไม่ได้

เธอเพียงแค่อยากจะถามให้ชดั เจน เธออยากดูวา่ หลิงซวี

เซินจะตอบอย่างไร

เมือเล่อไป๋ เสียวมาถึงชันห้องทํางานของหลิงซวีเซิน จึง

เดินไปทางห้องทํางานเขาทันที

เธอยังไม่ทนั เดินไปถึงประตู เลขานุการทีนังอยูด่ า้ นนอก

มองเห็นเล่อไป๋ เสียวเดินเข้ามา ก็รบี ยิมต้อนรับ “คุณหนู
เล่อ คุณมาได้ยงั ไงคะ”

411
“ท่านประธานอยูท่ ีไหน” เล่อไป๋ เสียวสีหน้าเย็นชา ถาม
ขึนอย่างเมินเฉย

เธอจะไม่ยอมยกลูกให้เขาเด็ดขาด ขอให้เขายอมแพ้ใน
เรืองนีไปเสีย ตอนนีเธอต้องการเพียงสิงเดียวก็คือปก
ป้องลูกทังสองคนเอาไว้ ถ้าหากยกลูกให้เขาไปแล้ว ก็ไม่
รูว้ า่ หลิงซวีเซินจะโหดร้ายทารุณกับลูกของเธอยังไงบ้าง

“ท่านประธานแจ้งว่าวันนีมีธุระบางอย่างทีต้องไปจัดการ
ค่ะ ตอนนีจึงยังไม่มา แต่ดจู ากเวลาแล้ว ท่านประธาน
น่าจะกําลังทานอาหารอยูค่ ะ่ ” เลขานุการส่งยิมให้เล่อไป๋
เสียว เธอไม่ได้รบั ผลกระทบจากโทสะของเล่อไป๋ เสียว

412
เลยสักนิด

เล่อไป๋ เสียวพยักหน้าช้าๆ ความเย็นยะเยือกในดวงตา

ฉายของหญิงสาวชัดโดยไม่ตอ้ งพูดออกมา

“เธอรูไ้ หมว่าเขาไปกินข้าวทีไหน” เล่อไป๋ เสียวถาม

“ฉันทราบค่ะ” เลขานุการเดินมาทีด้านหน้าโต๊ะทํางาน
ของตนเองช้าๆ พลางมองดูบนั ทึกในมือ “ท่านประธาน
เป็ นคนสังให้ฉนั จองทีนีเอง ท่านรับประทานอาหารอยูท่ ี
ห้องหมูต่ านในโรงแรมเหิงเฉิงค่ะ”

เล่อไป๋ เสียวไม่รอให้เลขานุการพูดอะไรอีก ก็หมุนตัวเดิน

413
จากมาทันที

เพียงแค่เธอไปถึงทีนัน ก็จะได้พบหลิงซวีเซินแล้ว

เมือเธอไปถึงแล้วจะต้องถามหลิงซวีเซินให้กระจ่างแจ้ง
ว่ามันคือเรืองอะไรกันแน่

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฉินหนิงอีเป็ นยังไงกันแน่
หรือว่าครังนีมีคนตังใจส่งของมา

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดเช่นนี จึงลงจากอาคารอย่างรวดเร็ว

ราวติดปี กบิน

414
รูอ้ ย่างนีตอนมาน่าจะหยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย ตอนนี
เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือมา จะโทรไปไหนก็ไม่ได้

เมือไป๋ เสียวมาถึงโรงแรมเหิงเฉิง บริกรเข้ามาต้อนรับ

ด้วยรอยยิม เธอเดินดุม่ ๆ ไปข้างหน้าโดยไม่มองแม้แต่
หางตา

เล่อไป๋ เสียวมองเห็นบริกรเปิ ดประตูหอ้ งหมูต่ านเพือจะ

ไปเสิรฟ์ อาหารด้านใน จึงเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าๆ ฉันรูแ้ ล้ว คุณพูดถูกต้อง ถ้าอย่างนัน พวกเราทํา

ตามทีคุณพูดก็แล้วกัน?” นําเสียงพราวเสน่หข์ องหญิง
สาวคนหนึงดังทะลุออกมาจากในห้อง

415
เล่อไป๋ เสียวเหม่อมองประตู ก็มองเห็นร่างของผูห้ ญิงคน
นันเกือบจะชิดติดกับตัวของหลิงซวีเซิน

หลิงซวีเซินนังอยูข่ า้ งหนึง เขามองแก้วเหล้าในมืออย่าง

เฉยชา

“ผมบอกแล้วว่ามันคุม้ ค่ามาก”

เล่อไป๋ เสียวมองคนผูน้ นยกแก้

ั วเหล้าในมือขึน ก่อนจะ
หันไปมองผูห้ ญิงทีอยูข่ า้ งกาย แล้วพูดแผ่วเบา

มือข้างหนึงของหญิงสาวผูน้ นลู
ั บคลําไปบนตัวของหลิง
416
ซวีเซิน รอยยิมบนใบหน้าของหล่อนกว้างขึน “ฉันรูอ้ ยู่
แล้วว่าคุณจะต้องเห็นด้วย ถ้าอย่างนันพวกเราก็ตกลง
ตามนี”

“อืม พวกคุณตกลงกันได้แล้วใช่ไหม” เล่อไป๋ เสียวยืนอยู่

ทีประตู พลางพูดเสียงเย็น

“เสียวเสียว” ทันทีทีหลิงซวีเซินมองเห็นเล่อไป๋ เสียว เขาก็

รีบลุกขึน และกําลังจะเดินไปทีประตู

เล่อไป๋ เสียวโยนรูปถ่ายและเทปบันทึกเสียงในมือใส่ขา้ ง
หน้าของหลิงซวีเซิน แล้วพูดด้วยความอัดอันและทุกข์ใจ
“หลิงซวีเซิน ตอนนีฉันรูแ้ ล้วว่าคุณเป็ นคนยังไง ฉัน

417
มันตาบอดไปเอง”

เล่อไป๋ เสียวไม่รอให้หลิงซวีเซินตอบ ก็วิงร้องไห้ออกไป

จากทีนีทันที

หลิงซวีเซินก้มลงมองรูปถ่ายและเทปบันทึกเสียงทีอยูบ่ น
พืน คิวของเขาขมวดแน่น

อาหย่า เลขานุการทีตามหลิงซวีเซินออกมาทํางานข้าง
นอกในวันนีมองสิงทีอยูบ่ นพืน แล้วย่อตัวลงไปแล้วเก็บ
รูปถ่ายและเทปบันทึกเสียงขึนมา ก่อนจะมองหลิงซวีเซิ
นอย่างระมัดระวัง พลางถามหยังเชิงว่า “จะจัดการของ
พวกนี ยังไงดีคะ”

418
เล่อไป๋ เสียวเดินออกไปด้านนอกพลางเช็ดนําตา

เดิมทีเธอคิดว่าของพวกนันเป็ นของปลอม เป็ นรูปทีคน

อืนแต่งขึนมา แต่ตอนนีเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าตัวเองช่างไร้
เดียงสาเกินไป

คนอย่างหลิงซวีเซินจะมาชอบเธอได้ยงั ไง สิงทีเขาต้อง
การก็คือเงิน อํานาจ และปั จจัยทีจะสามารถทําให้บริษัท
ของเขาขยายใหญ่โตขึนได้

ส่วนเธอ เป็ นเพียงแค่สตั ว์เลียงตัวเล็กๆ ทีไม่มีคา่ อะไร

เลยก็เท่านัน...

419
จะพูดให้น่าฟั งขึนอีกนิด เธอก็คือแม่ของลูกเขา ไป๋ เสียว
คาดว่าสิงทีเขาอยากทําทีสุดในตอนนีก็คือพาลูกไป ไม่มี
อะไรอืนอีก...

หลายปี ทีผ่านมาหลิงซวีเซินไม่เคยเปิ ดเผยความรูส้ กึ กับ

เธอ คราวนีจู่ๆ เขาก็มาตามจีบเธอ ตังแต่ตอนนันแล้ว ก็
ควรจะรูว้ า่ หลิงซวีเซินไม่ได้ชอบเธอจริงๆ

เล่อไป๋ เสียวกัดริมฝี ปากแน่น เมือเธอวิงออกไปด้านนอก

แล้วก็ขนรถขั
ึ บออกไปในทันที

เธอไม่ควรเพ้อฝันถึงเรืองพวกนีอีกแล้ว ตอนนีหลิงซวีเซิน

420
ได้ทาํ ลายความฝันทีแสนหวานของเธอลงอย่างย่อยยับ
ด้วยนํามือของเขาเอง สิงทีเธอสมควรทําก็คือ ปกป้องลูก
ของตนเองไม่ให้หลิงซวีเซินมีโอกาสได้เข้าใกล้ลกู ได้อีก

เล่อไป๋ เสียวขับรถไปอย่างเคว้งคว้างไร้จดุ หมาย เมือเธอ

ขับรถมาจนถึงริมทะเล นําตาก็ไหลพรากลงมาอย่าง
กลันไม่อยู่ เธอรูส้ กึ น้อยเนือตําใจจนต้องจอดรถเข้าข้าง
ทาง

หญิงสาวก้มหน้าซบพวงมาลัยรถร้องไห้

เธอชอบมาตังหลายปี รักมาตังหลายปี สุดท้ายกลาย

เป็ นแค่เรืองชัวคราวเหมือนลมพัดเมฆกระจาย[1] ไป

421
หมดแล้ว

เล่อไป๋ เสียวร้องไห้อยูพ่ กั ใหญ่ แล้วรูส้ กึ ว่าตัวเองไม่ควร

เสียใจแบบนีอีกต่อไป จึงเช็ดนําตาบนใบหน้า หญิงสาว
มองนาฬกิ าในรถเห็นว่าเวลาได้ลว่ งเลยมามากแล้ว ไป๋
เสียวจึงขับรถไปทีอืนในทันที

เมือเธอกลับมาถึงบ้าน สภาพจิตใจของเล่อไป๋ เสียวไม่ดี

เอาเสียเลย

ทันทีทีเล่อไป๋ เสียวเข้าไปในประตูบา้ น แล้วกําลังเปลียน

รองเท้าอยูต่ รงทางเข้านัน เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยี
ยนลูกทังสองคนก็พงุ่ เข้ามาหา แล้วกอดเล่อไป๋ เสียวเอา

422
ไว้แน่น เล่อไป๋ เสียวลังเลอยูช่ วครู
ั ่ แล้วจึงโอบพวกเขาทัง
สองเอาไว้ ในใจของเธอทรมานเจียนตาย

“หม่ามี หนูกบั พีชายรักหม่ามีทีสุดเลยนะ” เล่อเวินเหยี

ยนพูดยืนยัน “พวกเราไม่ตอ้ งการแด๊ดดี ต้องการเพียง
หม่ามีเท่านัน หม่ามีอยูท่ ีไหน พวกเราก็อยูท่ ีนัน”

เล่อเวินเยียทีอยูอ่ ีกด้านพยักหน้าอย่างแข็งขัน “หม่ามี

ผมกับน้องสาวรักหม่ามีทีสุดเลยนะ พวกเราจะไม่มีวนั
รักใครอืนอีกแน่นอน”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินลูกทังสองคนพูดออดอ้อนเช่นนี ก็ไม่รู ้

ว่าจะพูดอะไรดี จึงทําได้เพียงกอดลูกทังสองคนตรงหน้า

423
เอาไว้แน่นๆ หัวใจทีบาดเจ็บของเธอค่อยๆ ได้รบั การ
เยียวยา

“หม่ามี หนูกบั พีชายห่อเกียวเอาไว้เยอะขนาดนีเลยนะ

หม่ามีมานีเร็ว” เล่อเวินเหยียนออดอ้อน แล้วผละออก
จากอ้อมกอดของเล่อไป๋ เสียว

เล่อเวินเยียก็ดนั ตัวเล่อไป๋ เสียวออกเช่นกัน แล้วออกแรง

พยักหน้า พลางยืนมือมาดึงเล่อไป๋ เสียวให้เดินเข้าไป
ด้านใน

เล่อไป๋ เสียวเดินตามลูกทังสองเข้ามาด้านใน ก็เห็นน้าแม่

บ้านยังคงห่อเกียวอยู่ “น้าคะ ทําเสร็จหมดแล้วเหรอคะ”

424
“ใช่คะ่ คุณหนูใหญ่” น้าแม่บา้ นยิมมองมาทางเล่อไป๋
เสียวแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณหนูนอ้ ยกับคุณชาย
น้อยไม่ยอมทานข้าวก่อน บอกว่าต้องรอคุณหนูใหญ่
กลับมาแล้วจึงค่อยทานพร้อมกัน”

ความจริงแล้วจะมีหรือไม่มีหลิงซวีเซินเกียวอะไรด้วย
เธอยังมีลกู ทีน่ารักอีกสองคน ขอเพียงลูกอยูก่ บั เธอ
ตลอดไป ก็พอใจมากแล้ว

เธอยืนมือไปลูบศีรษะของลูกทังสองคน

แม่บา้ นหยิบเกียวรูปร่างแปลกประหลาดสองสามชินขึน

425
มา ก่อนจะยิมแล้วพูดว่า “ดูสคิ ะ นีเป็ นฝี มือของคุณหนู
น้อยกับคุณชายน้อยช่วยกันห่อ บอกว่าจะเอาไว้ให้คณ
ุ
หนูใหญ่ทาน”

“เกียวทีผมกับน้องสาวห่ออยูใ่ นนีทังหมด หม่ามีกินของ

พวกเราก่อนนะ” เล่อเวินเยียดึงชายเสือของเล่อไป๋ เสียว
พลางพูดอย่างตืนเต้น

“ได้สจิ ๊ะ” ในดวงตาของเล่อไป๋ เสียวรืนไปด้วยนําตาแห่ง

ความซาบซึง เพียงแต่ไม่ได้รอ้ งไห้ออกมาเท่านัน

เธอจะร้องไห้ตอ่ หน้าลูกไม่ได้ ทีจริงเวลาก็ผา่ นไปหลายปี

แล้ว เธอไม่ควรจะยังเพ้อฝันว่า

426
หลิงซวีเซินจะมาชอบคนอย่างเธอ ผูช้ ายในสังคมไฮโซ
เช่นนี บ้านไหนบ้างจะไม่มีเหตุการณ์ธงแดงยังไม่ตกด้าน
นอกมีธงสายรุง้ โบกสะบัด[2]

เมือเล่อไป๋ เสียวนําเกียวทีเจ้าตัวเล็กสองคนนีห่อมาต้ม
ในหม้อ ไส้ทีอยูข่ า้ งในเกียวก็ทะลักออกมาข้างนอกไม่
น้อย ในหม้อนันจึงเต็มไปด้วยผักกุยช่าย

แต่เธอกลับรูส้ กึ ว่าเกียวชามนีเป็ นเกียวทีอร่อยทีสุดเท่าที

เธอเคยกินมา

กริงประตูดา้ นนอกดังขึน

427
แม่บา้ นจัดการอย่างลวกๆ ก่อนจะวางมือ แล้วเดินไป
ด้านข้างของห้องรับแขก แม่บา้ นมองผูท้ ีอยูด่ า้ นนอก สัก
ครูจ่ งึ ได้ยินคําพูดของเด็กน้อยทังสองคนแว่วๆ ทําให้
หญิงสูงอายุลงั เลเล็กน้อยจึงเดินไปทีห้องครัว พลางมอง
เล่อไป๋ เสียว แล้วถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณหนูใหญ่คะ คุณ
หลิงอยูข่ า้ งนอก จะให้นา้ เปิ ดประตูไหมคะ”

“ไม่ตอ้ งเปิ ดประตูนะคะ” เล่อไป๋ เสียวพูดโดยไม่ลงั เลสัก

นิด

“ใช่ ไม่เปิ ดประตู” เล่อเวินเหยียนพูดอย่างโมโห

428
สีหน้าของเล่อเวินเยียก็ดยู าแย่
ํ มาก

เล่อเวินเยียยืนมือบอบบาง ไปจับมือเล็กๆ ของเล่อเวินเห

ยียน

เล่อเวินเหยียนยิมมองมาทีเล่อเวินเยีย เด็กน้อยสองคน
จับมือกันแล้ววิงออกไปด้านนอก

“คุณหนูใหญ่คะ ทําอย่างนีจะดีเหรอคะ ถึงยังไงคนทีอยู่

ด้านนอกนัน...” ประโยคถัดมาของแม่บา้ นนันไม่ได้พดู
ออกมา เธอมองเล่อไป๋ เสียวอย่างระมัดระวัง

“ไม่มีอะไรทีไม่ดี”
429
เล่อไป๋ เสียวยืนมือไปดึงน้าแม่บา้ นให้นงลง
ั “น้าก็ยงั ไม่ได้
กินเกียวนีไม่ใช่เหรอคะ พวกเรามากินด้วยกันเถอะ”

แม่บา้ นเห็นท่าทางของเล่อไป๋ เสียว จึงพยักหน้าอย่างจน

ปั ญญา แล้วนังลงข้างๆ เล่อไป๋ เสียว พลางคว้าตะเกียบ
ขึนมาอย่างไม่คอ่ ยสบายใจนัก

เล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียเด็กทังสองคนยืนอยูใ่ น
สวน แล้วมองหลิงซวีเซินทีอยูด่ า้ นนอก เด็กทังสองคน
จ้องมองหลิงซวีเซินอยูเ่ งียบๆ โดยไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คาํ
เดียว

430
------

[1] ลมพัดเมฆกระจาย สุภาษิ ตจีน อุปมาว่าเรืองราวทัง

หมดได้หายไป หรือถึงจุดยุติแล้ว

[2] ธงแดงยังไม่ตกด้านนอกมีธงสายรุง้ โบกสะบัด อุปมา

ถึงผูช้ ายทีมีภรรยาอยูแ่ ล้ว แต่ก็ยงั ไปมีผหู้ ญิงอืนทีนอก
บ้านอีก

431
ตอนที 27 ตามง้อภรรยา

“โต้วโต้ว หมีหมี” หลิงซวีเซินเห็นเด็กทังสองออกมา เขา

432
มองไปทีเล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียอย่างค่อนข้าง
ประหลาดใจ พลางรีบร้องเรียก “หม่ามีของพวกเธอล่ะ”

“ตอนนีหม่ามีไม่อยากพบคุณแล้ว คุณเป็ นคนไม่ดี” เล่อ

เวินเหยียนขมวดคิว พลางพูดอย่างโกรธเคือง “คุณทําให้
หม่ามีไม่มีความสุข หนูเคยบอกแล้วว่าถ้าคุณทําให้หม่า
มีไม่มีความสุข หนูจะพาพีชายกับหม่ามีหนีไปจากคุณ”

เล่อเวินเยียมองหลิงซวีเซินด้วยสีหน้านิงเฉย แล้วถอน
หายใจเฮือกหนึง ก่อนจะพูดออกมาด้วยความผิดหวัง
เป็ นอย่างยิง “หนูคิดมาตลอดว่าแด๊ดดีของพวกเราจะ
ต้องเป็ นคนดี แต่ไม่คิดว่าจะเป็ นอย่างนี พวกเราผิดหวัง
ในตัวคุณมาก”

433
“หม่ามีสายตาไม่ดี แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราสอง
คนจะสายตาไม่ดีไปด้วย พวกเราได้ตดั สินใจแล้วว่า
พวกเราจะไม่ให้คณ
ุ เป็ นแด๊ดดีของพวกเราอีกต่อไป” เล่อ
เวินเหยียนพูดจบก็ดงึ มือเล่อเวินเยีย แล้วก้าวขาสันๆ
ป้อมๆ วิงกลับเข้าไปในบ้าน

หลิงซวีเซินยืนสับสนอยูด่ า้ นนอกเพียงลําพัง

แสงอาทิตย์คอ่ นข้างแยงตาของชายหนุ่ม หลิงซวีเซิน

รูส้ กึ ว่า ในหัวใจคล้ายมีไฟสุมอยู่ เพียงแต่ปกติจะเก็บกด
เอาไว้ได้ แต่ตอนนีกลับควบคุมไม่อยูเ่ สียแล้ว

434
เขาจดเอาคําพูดของเด็กทังสองคนนันไว้ในใจแล้ว

ไม่คิดเลยว่าเจ้าเด็กสองคนนีจะแก่แดดแก่ลม ด่วน
ตัดสินใจแทนเล่อไปเสียวไปเรียบร้อยแล้ว

หลิงซวีเซินได้ฟังเทปบันทึกเสียงนันแล้ว เป็ นเสียงของ

เขาจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้เป็ นคนพูดจริงๆ เหมือนกัน

ระหว่างทีเล่อไป๋ เสียวกําลังกินอาหารอยู่ ก็มองเห็นเจ้า

ซาลาเปาน้อยสองก้อนวิงมาใกล้ขาของเธอ

“หม่ามี ผมกับน้องสาวจะปกป้องหม่ามีเอง” เล่อเวินเยีย

พูดราวกับเขาโตเป็ นหนุ่มแล้ว
435
เล่อไป๋ เสียวทีกําลังกินซาลาเปา เมือเธอได้ฟังคําพูดนี
รอยยิมบนใบหน้าของหญิงสาวก็แย้มบานออกอีกหลาย
ส่วน พลางพูดกับลูกทังสองคนว่า “เกียวทีพวกหนูหอ่
อร่อยจริงๆ เลย รีบนังลงกินเถอะ เมือครูพ่ วกหนูไปทํา
อะไรกันมา”

“พวกเราไปปราบคนไม่ดีมา” เล่อเวินเหยียนปี นขึนเก้าอี

อย่างยากลําบาก

เล่อไป๋ เสียวรอจนเด็กทังคูน่ งลงเรี

ั ยบร้อยแล้ว จึงวาง
เกียวอุน่ ๆ ไว้ขา้ งหน้าพวกเขา แล้วพูดด้วยสีหน้าเอาอก
เอาใจ “หม่ามีวางเกียวนีพักหนึงจนเย็นลงแล้ว ตอนนีไม่

436
ต้องอุน่ แล้วนะ ลูกๆ รีบกินเถอะ”

“อืม” เด็กทังสองออกเสียงเหมือนกัน แล้วไม่มีความคิด

เห็นอืนใดอีก

แม่บา้ นพูดยิมๆ “คุณหนูใหญ่ โทรศัพท์ดงั แล้ว ฉันไปรับ

โทรศัพท์ก่อนนะคะ”

“ไปเถอะค่ะ”

สมาธิของเล่อไป๋ เสียวจดจ่ออยูท่ ีลูกทังสองคน

แม่บา้ นเดินไปถึงห้องรับแขก แล้วยกหูโทรศัพท์ทีดังนัน

437
ขึน

เล่อไป๋ เสียวคิดถึงเหตุการณ์ทีโรงแรม แล้วรูส้ กึ เดือดปุดๆ

ขึนมา โชคดีทีตอนแรกเธอไม่ได้ตกลงคบกับเขา ถ้าหาก
ตอบรับแล้วล่ะก็ ตอนนีเธอก็อาจจะไม่มีแม้แต่สถานทีที
จะร้องไห้แล้วก็ได้

เมือแม่บา้ นเดินกลับเข้ามา ก็พดู กับเล่อไป๋ เสียวด้วยรอย

ยิม “คุณผูห้ ญิงบอกว่ากลางวันนีจะไม่กลับมา
ตอนกลางคืนก็จะกลับดึก คุณผูห้ ญิงบอกให้พวกเรา
ทานข้าวกันก่อนค่ะ”

“อืม” เล่อไป๋ เสียวตอบรับอย่างใจลอย

438
แม่บา้ นมองเจ้าซาลาเปาน้อยทังสองทีตังหน้าตังตากิน
แล้วจึงมองไปทีเล่อไป๋ เสียวแวบหนึง พลางพูดขึนเสียง
เบา “รถของคุณหลิงยังอยูข่ า้ งนอกนะคะ”

เล่อไป๋ เสียวทีกําลังคีบเกียวชะงักงัน แล้วจึงค่อยๆ ส่ง

เกียวเข้าปากของตนเอง ก่อนทีเธอพูดด้วยสีหน้าไร้ซงึ
อารมณ์ “ไม่ตอ้ งไปสนใจ”

ทําไมหลิงซวีเซินถึงยังไม่ไปอีก วันนีอากาศร้อนขนาดนี
เขายังคงรออยูท่ ีด้านนอก เขาคิดจะทําอะไรกันแน่ แสร้ง
ทําตัวน่าสงสารต่อหน้าเธอเหรอ

439
หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดแน่น ดวงตาทังสองข้างหรี
ลงเล็กน้อย เล่อไป๋ เสียวฉวยโอกาสช่วงทีไปเข้าห้องนํา
เธอแอบเดินขึนไปบนระเบียงชันสองเพือดูหลิงซวีเซิน

รถยนต์ทีด้านนอกคันนันไม่อยูแ่ ล้ว

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้าคอตก เม้มปากแน่น

ถ้าเธอคิดดูดีๆ แล้ว เขากลับไปตอนนีก็เป็ นเรืองปกติ

ไม่ถกู เขาเพียงเข้ามาเพือแสร้งทําตัวน่าสงสาร ชายผูน้ นั

มีผหู้ ญิงอืนมากมายขนาดนัน ยังคิดจะปกปิ ดเอาไว้อีก

440
หรือแท้จริงแล้วเธอเองก็เป็ นหนึงในผูห้ ญิงทีหลิงซวีเซิน
เล่นด้วยตามอําเภอใจเพียงเท่านัน

เมือถึงวันจันทร์ทีต้องไปทํางาน เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ไม่สบาย

ใจเป็ นอย่างยิง เธอคิดไปคิดมาว่า จะลาออกจากงานนีดี
หรือไม่ แล้วค่อยหางานใหม่

เมือได้ถกู ฝังเมล็ดพันธุน์ ีลงไปแล้ว เล่อไป๋ เสียวก็รูส้ กึ

เหมือนว่าเมล็ดพันธุน์ ีกําลังค่อยๆ เติบโตขึน และจะแตก
หน่อในไม่ชา้

441
ตอนกลางวัน เล่อไป๋ เสียวเก็บข้าวของเตรียมจะออกไป
กินข้าวกับเพือนร่วมงาน เธอเพิงจะเดินพ้นจากประตู
ห้องทํางานมา ก็มองเห็นหลิงซวีเซินยืนกอดอกอยูท่ ีหน้า
ประตูของห้องเขา

เธอก้มหน้าลงอย่างไม่ตอ้ งการคุยกับเขา แล้วจะเดิน

เลียงไปอีกด้าน

“เธอเป็ นอะไรไป” หลิงซวีเซินยืนมือมาคว้ามือเธอเอาไว้

และไม่สนใจว่าเล่อไป๋ เสียวจะคิดยังไง เขาดึงเล่อไป๋ เสียว
เข้าไปในห้องทํางานทันที แล้วล็อกประตู

หยาบคายเกินไปแล้ว

442
เล่อไป๋ เสียวนึกถึงภาพผูห้ ญิงแต่งหน้าเข้มจัดลูบคลําเนือ
ตัวของหลิงซวีเซินไปมา ทําให้ใบหน้าของเธอปรากฏ
ความรําคาญใจชัดเจน แล้วมองหลิงซวีเซินอย่างเย็นชา
พลางกัดริมฝี ปากแน่น แล้วจึงพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี
“ตอนนีฉันจะไปทําอะไร มันเกียวอะไรกับคุณด้วยล่ะ”

หลิงซวีเซินได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี มือของเขาก็

คลายออกโดยไม่รูต้ วั

เล่อไป๋ เสียวเบือนหน้ามองไปอีกด้าน เม้มปากแน่น แล้ว

ก้าวไปข้างหน้าหนึงก้าว

443
“ทําไมเธอถึงไม่ฟังฉันอธิบาย” หัวคิวของหลิงซวีเซิน
ขมวดมุน่ เขารีบก้าวตาม พลางแก้ตวั อย่าง อึดอัด “ฉัน
กับฉินหนิงอีไม่มีอะไรกันจริงๆ วันนัน...”

เล่อไป๋ เสียวหยุดฝี เท้าลงด้วยความขบขัน เธอหันไปมอง

หลิงซวีเซินทีกําลังตังหน้าอธิบาย แล้วพูดขึนอย่างหยาม
เหยียด “คุณจะไปอยูก่ บั ใครก็ไม่เกียวอะไรกับฉัน ฉันจะ
ไปกินข้าวแล้ว ขอโทษนะคะ ฉันต้อง ขอตัวก่อน”

“ฉันกับหล่อนไม่มีอะไรกันจริงๆ” หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋
เสียวอย่างร้อนใจ “ฉันไม่ได้พดู เสียงบันทึกนัน เธออย่า
โกรธไปเลย”

444
เล่อไป๋ เสียวพยายามเก็บความโกรธในใจ มุมปากของ
เธอยกขึนเบาๆ พลางกอดอกมองหลิงซวีเซิน แล้วกวาด
สายตาขึนลง เพือประเมินหลิงซวีเซิน ก่อนจะพูดด้วยสี
หน้าเย็นชา “ได้ ถือว่าคุณไม่ได้พดู เสียงบันทึกนัน แต่
คุณก็ได้ให้บทเรียนทีแท้จริงกับฉันบทหนึง ทําให้ฉนั ได้
เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าแท้จริงคุณเป็ นคนยังไง”

หัวคิวของหลิงซวีเซินยิงขมวดแน่นขึนไปอีก เขา
ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ทีเธอพูดหมายความว่าอะไร”

“ฉันจะทําให้คณ
ุ เข้าใจเดียวนีแหละว่ามันคือเรืองอะไร
กันแน่ จะได้หลีกเลียงฉากปั ญญาอ่อนแบบนางเอกไม่
ยอมฟั งพระเอกอธิบาย” เล่อไป๋ เสียวแสร้งพูดอย่างเข้า
ใจและมีเหตุผล “เดิมทีเรืองเสียงบันทึกนันฉันก็เชือครึง
445
ไม่เชือครึง เพราะฉะนันฉันจึงไปหาคุณ ตังใจจะถามให้
ชัดเจน แต่สงที
ิ ฉันได้เห็นมันคืออะไร”

เล่อไป๋ เสียวไม่รอให้หลิงซวีเซินพูด เธอหัวเราะเยาะตัว

เอง “สิงทีเห็นก็คือผูห้ ญิงอืนอยูใ่ นอ้อมกอด ของคุณ คุณ
บอกความจริงกับฉันมา คุณเป็ นคนยังไงกันแน่ คนอย่าง
คุณไม่ได้ดว้ ยเล่หก์ ็เอาด้วยกลเพือบริษัทของคุณสินะ”

“ไม่จริง” สีหน้าของหลิงซวีเซินยําแย่

“ฉันพูดผิดไปเหรอ” เล่อไป๋ เสียวฝื นยิมแล้วพูดออกมา

“วันนันพวกคุณสองคนกําลังทําอะไรกัน ฉันเห็นอยูเ่ ต็ม
สองตา ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบทีจะไม่เข้าใจอะไร”

446
เล่อไป๋ เสียวพูดจบแล้ว ก็หมุนตัวออกไป

หลิงซวีเซินคว้ามือของเล่อไป๋ เสียวไว้โดยไม่ลงั เล แล้วพูด

ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เธอเป็ นแค่ลกู ค้าของผม ผมเลียง
อาหารเพือรับรองเธอก็เท่านัน”

“คุณจะหลอกใครกัน” เล่อไป๋ เสียวผลักหลิงซวีเซินออก

ในทันที ไม่เคยรูเ้ ลยว่าหลิงซวีเซินผูย้ งใหญ่
ิ เพียงเพือผล
ประโยชน์ของบริษัทตัวเอง ถึงกับยอมใช้แผนหนุ่ม
ดอกไม้ “ท่าทางทีสนิทสนมของคุณทังสอง คุณคิดว่าฉัน
ดูไม่ออกเหรอ ไม่คิดว่าคุณจะเป็ นคนเห็นแก่ตวั ขนาดนี
ยอมทําทุกอย่างเพือผลประโยชน์ของบริษัท”

447
“เธอเพียงแค่ทาํ เหล้าหกใส่ตวั ผม แล้วช่วยผมเช็ดก็เท่า
นัน”ดวงตาของหลิงซวีเซินทีจับจ้อง เล่อไป๋ เสียวดูราวกับ
จะพ่นประกายไฟออกมา

“พวกคุณจะทําอะไรกันฉันคงไปกะเกณฑ์ไม่ได้ ฉันจะไป
กินข้าวแล้ว” เล่อไป๋ เสียวก้าวช้าๆ ไปข้างหน้า แล้วจึง
หยุดฝี เท้าคล้ายนึกอะไรขึนมาได้ “ฉันจะลาออกในอีก
สองวันนี เมือฉันทํางานทีรับผิดชอบอยูเ่ สร็จเรียบร้อย
แล้ว ก็จะลาออก”

เล่อไป๋ เสียวพูดจบ ก็สาวเท้าเดินไปทีประตูโดยไม่ลงั เล

แล้วยืนมือไปจับลูกบิดประตูหอ้ งทํางาน

448
หลิงซวีเซินกระชากแขนเล่อไป๋ เสียวเอาไว้ ดวงตาทังสอง
ของชายหนุ่มหรีลงเล็กน้อย “ฉันกับเขาไม่มีอะไรกัน
จริงๆ เรืองเสียงบันทึกนัน ผมจะต้องหาให้เจอว่าใครเป็ น
คนทํา”

สายตาของเล่อไป๋ เสียวทอดลงตํา แล้วถอนหายใจแผ่ว

เบาเฮือกหนึง แววตานันหม่นลง ขอบตาร้อนผ่าว แดงระ
เรือ

หลิงซวีเซินเห็นท่าทางของเล่อไป๋ เสียว จึงกุมมือเล่อไป่

เสียวอย่างเจ็บปวดใจ พลางพูดปลอบโยนเสียงแผ่วเบา
“มีเรืองอะไร เธอถามฉันมาตรงๆ ก็พอ ฉันไม่ได้คิดอะไร

449
กับคนอืน ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันอยากอยูก่ บั เธอ”

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าตัวเธอไม่มีคา่ อะไรเลย เมือหลิงซวี

เซินพูดอะไร เธอก็เชืออย่างนัน

รูท้ งรู
ั ว้ า่ อย่างนีไม่ดี แต่ไม่วา่ จะอย่างไรเล่อไป๋ เสียวก็ยงั
คงต้องการทีจะเชือเขา

เธอเชือมันในตัวเขาจนเข้ากระดูกดําจนเหมือนกับเรือง
ปกติ หลิงซวีเซินเม้มปากแน่น แล้วยืนมือไปจับเส้นผม
ของเล่อไป๋ เสียวทัดหูทงสองข้
ั างอย่างนุ่มนวล แล้วพูด
ช้าๆ “ฉันรูว้ า่ เธออาจจะยังระแวงในใจ แต่เชือฉัน ฉันไม่
ได้ทาํ เรืองแบบนันจริงๆ ห้าปี มานี ฉันตามหาเธอมา

450
ตลอด ไม่ได้ไปสนิทสนมกับผูห้ ญิงอืน”

เล่อไป๋ เสียวขอบตาแดงกําจ้องมองหลิงซวีเซิน เธอ

พยายามสูดนํามูก แล้วถามเสียงตํา “แล้วรูปถ่ายพวก
นันคืออะไร พวกเราโตมาด้วยกัน ฉันดูออกว่าคนๆ นัน
คือคุณ”

“รูปถ่ายใบนันคงจะเป็ นรูปถ่ายนานมาแล้วทีใช้มมุ
กล้อง” ดวงตาของหลิงซวีเซินค่อยๆ เข้มขึน เขาพูดด้วย
ความโกรธ “ฉันไม่รูเ้ ลยว่าจะมีคนทีมีฝีมือขนาดนันกล้า
มาแอบถ่ายฉัน”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินพูดเช่นนี ก็รูส้ กึ สบายใจใน

451
ทีสุด เธอเชือว่าหลิงซวีเซินไม่ใช่คนอย่างนัน แต่ถงึ จะ
เชือมันเพียงไหน แต่เมือหลักฐานแต่ละชินนัน ความเชือ
มันของเธอทีมีตอ่ เขาก็อาจจะลดลงได้

“ขอโทษจริงๆ”

เสียงทุม้ ตําของหลิงซวีเซินดังขึนทีข้างหูของเธอ ลม
หายใจทีร้อนชืนนันกระทบเข้ากับใบหูของเธอ เล่อไป๋
เสียวรูส้ กึ เขินอายไปทังตัวโดยไม่รูส้ าเหตุ

“ต่อไปฉันจะไม่ให้เธอต้องมาเจอกับเรืองไม่ยตุ ิธรรมแบบ
นีอีก”

452
เสียงของเขาเหมือนคาถาทีทําให้เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าผ่อน
คลายไปได้ทงตั
ั ว

ความเคร่งเครียดและความรูส้ กึ ไม่ปลอดภัยทีมีอยูน่ นั
มลายหายไปจนสิน เหลือเพียงความน้อยใจ

นําตาของเธอไหลลงมาอย่างไม่อาจกลัน หญิงสาว
ร้องไห้พลางจับหลิงซวีเซินไว้แน่น เล่อไป๋ เสียวรับความ
ทรมานเช่นนีไม่ไหว เธอเพียงแค่หวังว่าหลิงซวีเซินจะไม่
หลอกเธออีกต่อไป

ถ้าหากเขาไม่ได้รกั เธอจริง ก็พดู ออกมาตรงๆ เธอยินดี

จากไปเอง

453
ตอนที 28 คําขอนัดหมายทีแตกต่าง

454
ถึงแม้วา่ ตอนนีเล่อไป๋ เสียวจะไม่ได้โกรธมากอีกแล้ว แต่ก็
ยังคงคิดว่าไม่ควรจะให้อภัยหลิงซวีเซินง่ายๆ แบบนี

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดเช่นนี จึงผลักหลิงซวีเซินออกห่าง

แล้วเบือนหน้ามองไปทีพืนอีกด้าน พลางพูดด้วยสีหน้า
เย็นชา “ฉันจะไปกินข้าว คุณไปทํางานของคุณเถอะค่ะ”

หลิงซวีเซินค่อนข้างแปลกใจ ก่อนจะมองเล่อไป๋
เสียวอย่างไม่คอ่ ยเข้าใจนัก ทังสองคนไม่ได้คืนดีกนั แล้ว
หรอกหรือ ตอนนีสิงทีเล่อไป๋ เสียวกําลังพูดนันหมายถึง
อะไรกันแน่

455
ผ่านไปครูห่ นึง หลิงซวีเซินจึงพูดอย่างลังเล “เราสองคน
ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ!”

ไม่ตอ้ งหรอก เล่อไป๋ เสียวคิดปฏิเสธอย่างยากลําบาก ก้ม

หน้ามองพืน แล้วพูดอย่างเย็นชา “ช่วงนีบริษัทยุง่ มากไม่
ใช่เหรอคะ คุณไปทําธุระของคุณ ฉันไปกินข้าวเองได้คะ่ ”

เปลือกนอกคําพูดของเธอนีดูใจกว้างมาก แต่หลิงซวี
เซินมองออกว่า เล่อไป๋ เสียวยังคงไม่สบายใจอยูม่ าก

“วันนีฉันไม่มีเรืองอืน มีแค่ตอ้ งอยูก่ บั เธอ” หลิงซวีเซินพูด

นิงราวกับคลืนลมสงบ

456
เล่อไป๋ เสียวมองออกว่าเป็ นคําพูดสําหรับหลอกให้คนอืน
ดีใจ เธอฟั งแล้ว ใบหน้าก็ปรากฏความเจ็บปวดขึนมา จึง
พูดออกไปอย่างหมดหนทางเลียง “ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ
กลางวันนีฉันจะต้องกลับบ้าน”

“กลับไปทําไม” หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวอย่างไม่เข้า

ใจ

เล่อไป๋ เสียวกลอกตาใส่หลิงซวีเซิน “ฉันจะกลับไปดูลกู

สักหน่อยก็เท่านัน ไม่ได้ไปทําอะไรค่ะ”

คําพูดง่ายๆ ของเธอทําให้ใบหน้าของหลิงซวีเซินแข็งทือ

457
เล่อไป๋ เสียวไม่สนใจว่าตอนนีหลิงซวีเซินจะมีทา่ ทีตอบ
สนองยังไง หญิงสาวเดินออกไปด้านนอกช้าๆ

ความจริงเล่อไป๋ เสียวแค่จะกลับไปกินข้าวทีบ้าน ไม่ได้มี

เรืองอืนพิเศษ

เมือลูกสองคนอยูท่ ีโรงเรียนอนุบาล เธอจึงไม่มีเรืองต้อง

กังวลใดๆ

ในยามบ่าย

หลิงซวีเซินนังอยูใ่ นห้องทํางานคนเดียว ชายหนุ่มใคร่

458
ครวญถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเล่อไป๋ เสียว

เล่อไป๋ เสียวเชือในคําพูดของเขาแล้วอย่างแน่นอน แต่ถา้

หากเธอให้อภัยจริง ก็ควรจะไปกินข้าวกลางวันกับเขา

แต่เมือเล่อไป๋ เสียวเห็นเขาก็มีทา่ ทีคล้ายกลัวว่าจะหลบ

หลีกไม่พน้ ทําไมจึงเขารูส้ กึ ว่าแปลกๆ...

...หรือว่าความจริงใจในการขอโทษของเขาจะไม่พอ

เมือหลิงซวีเซินคิดเช่นนี เขาก็รูส้ กึ ว่าอาจจะเป็ นไปได้

เล่อไป๋ เสียวได้รบั ความไม่เป็ นธรรมเช่นนี จะยอมรับคํา

459
ขอโทษของเขาทันทีเลยได้ยงั ไงกัน ควรจะทําให้เธอ
ได้รูถ้ งึ นําใจของเขาให้มากขึน

ทันใดนันเบืองหน้าของเขาพลันมีเงาของเด็กสองคนนัน
ปรากฏขึนมาแวบหนึง ชายหนุ่มนึกถึงเรืองเมือเช้าวันนัน
ขึนมา หลิงซวีเซินถอนหายใจอย่างจนปั ญญา เขาคิดไม่
ถึงว่าเด็กสองคนนันจะพูดแบบนันออกมาได้

เด็กทียังเล็กขนาดนัน ยังรูจ้ กั ปกป้องคนข้างกายของตน

เอง

เมือหลิงซวีเซินนึกถึงคําพูดของเล่อเวินเหยียน ก็รูส้ กึ
อบอุน่ ในใจ

460
ถึงแม้นิสยั แบบนีของเล่อเวินเหยียนจะทําให้เขารูส้ กึ อับ
จนหนทางในตอนนัน แต่เมือเด็กหญิงอยูข่ า้ งกายเล่อไป๋
เสียว ก็สามารถปกป้องหม่ามีของเธอได้เป็ นอย่างดี

หนึงสัปดาห์ผา่ นไป

หลิงซวีเซินพยายามใช้ทกุ วิถีทางในการตามตือเล่อไป๋
เสียว ถึงแม้เล่อไป๋ เสียวจะไม่ปฏิเสธเขาเหมือนเช่นเดิม
แต่เธอก็ไม่ยอมเข้าใกล้เขา จะต้องเว้นระยะห่างจากเขา
อยูเ่ สมอ

461
ไม่วา่ เขาจะพยายามเข้าใกล้เล่อไป๋ เสียวเท่าไหร่ เล่อไป๋
เสียวก็ทาํ เหมือนกับว่าไม่สนใจอะไรทังสิน

เขาให้ดอกไม้แก่เธอ เล่อไป๋ เสียวกลับแจกดอกไม้ทีละ

ดอก ให้กบั คนในบริษัท

เขาให้ผา้ พันคอกับเธอ เล่อไป๋ เสียวก็ไม่พดู อะไรทังนัน

แต่ทาํ เพียงแค่วางทิงไว้บนราวแขวนเสือใน ห้องทํางาน
และไม่นาํ มันมาสวมใส่

เขาให้นาฬิกากับเธอ เล่อไป๋ เสียวก็วางเอาไว้บนโต๊ะทํา

งาน ท่าทีเหมือนหุน่ ยนต์ทีกําลังทําตามหน้าทีนัน ทําให้

462
หลิงซวีเซินรูส้ กึ พ่ายแพ้ราบคาบ

คืนวันศุกร์ ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว

เล่อไป๋ เสียวยังคงตังใจทํางานอยู่ เธอคิดว่าวันจันทร์หน้า

ก็จะสามารถยืนใบลาออกได้แล้ว

หลิงซวีเซินเดินไปทีประตูหอ้ งทํางานของเล่อไป๋ เสียว

ชายหนุ่มลังเลทีจะก้าวเข้าไป

เรืองแบบนีคนในบริษัทเห็นจนชินตาแล้ว

หลิงซวีเซินลังเลสักหนึงนาที ก็เดินเข้าไปโดยไม่สนใจ
463
อะไร

เขาปิ ดประตูตามหลัง แล้วลงล็อกประตู

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเสียงความเคลือนไหว จึงเงยหน้ามอง

หลิงซวีเซิน หัวคิวขมวดแน่นของเธอ พลางถามอย่างอึด
อัด “คุณเข้ามาทําไมคะ”

“เธอมีแผนอะไรในสุดสัปดาห์หรือยัง” หลิงซวีเซินเดินไป
ตรงหน้าเล่อไป๋ เสียวด้วยอารมณ์ทีลึกซึง

เล่อไป๋ เสียวไม่คอ่ ยกล้าสบสายตานี เธอก้มศีรษะ พลาง

มองคอมพิวเตอร์ทีอยูต่ รงหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้ซงึ
464
อารมณ์ใดๆ “ฉันจะอยูก่ บั ลูกค่ะ”

ตอนนีเธอยังไม่มีธุระอย่างอืน ภาระหลักๆ ของเธอก็คือ

ลูก

ช่วงวันหยุด เป็ นช่วงเวลาทีดีในการสานสัมพันธ์ระหว่าง

กัน

หลิงซวีเซินได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี จึงนังลงทีหน้า

โต๊ะทํางานของเล่อไป๋ เสียว แววตานันเปล่งประกายรอย
ยิม “ถ้าอย่างนันพวกเราไปนังเรือยอร์ชด้วยกันดีไหม”

เล่อไป๋ เสียวเงยหน้าขึนช้าๆ หญิงสาวมองหลิงซวีเซิน

465
ด้วยสีหน้านิงเฉย แล้วไม่พดู อะไร เธอทําเพียงก้มหน้า
มองไปอีกด้าน

หลิงซวีเซินเม้มปากแน่น แล้วมองเล่อไป๋ เสียวอย่างเคร่ง

เครียด และไม่สบายใจ

มือของไป๋ เสียวทีกําลังพิมพ์ตวั หนังสือชะงักงัน แล้วจึง

ค่อยๆ พิมพ์ตอ่ ไป พลางตอบอย่างเลือนลอย “ฉันไม่
ค่อยสนใจค่ะ”

“โต้วโต้วกับหมีหมีคงจะยังไม่เคยนังเรือ” รอยยิมบนใบ
หน้าของหลิงซวีเซินอ่อนโยนขึนอีก “พาพวกเขาสองคน
ออกไปเปิ ดหูเปิ ดตาสักหน่อยเถอะ”

466
“ฉันพูดอีกครังนะคะ” เล่อไป๋ เสียวเงยหน้ามองหลิงซวีเซิ
นอย่างเคร่งขรึม เธอไม่ใส่ใจสายตาแผดเผาของหลิงซวี
เซิน “โต้วโต้วกับหมีหมีเป็ นลูกของฉัน ไม่ใช่ลกู ของคุณ
คุณไม่ตอ้ งคิดอะไรอีกแล้ว”

“ฉันไม่ได้คิดอะไร” หลิงซวีเซินรูว้ า่ ถ้าตอนนีเขาไม่อาจ

คืนดีกบั เล่อไป๋ เสียวได้ ต่อไปก็ไม่มีโอกาสเหมาะเช่นนี
อีก

หลิงซวีเซินลุกแล้วเดินไปอยูข่ า้ งกายเล่อไป๋ เสียว ชาย

หนุ่มขังเล่อไป๋ เสียวไว้ทีเก้าอี

467
“คุณจะทําอะไร” เล่อไป๋ เสียวหลุบตาลง พลางถามอย่าง
ตืนตกใจ หน้าของเธอแดงขึนมาอย่างควบคุมไม่อยู่

หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดแน่นขึน เขาตังใจจ้องหน้า
ของเล่อไป๋ เสียว

หูของเธอค่อยๆ แดงขึน

ทีแท้แล้วเธอไม่ได้ไม่รูส้ กึ อะไรกับเขามาตลอด

บางครังถ้าการรุกอย่างนุ่มนวลไม่อาจทําให้เล่อไป๋ เสียว
ใจอ่อนได้ ก็อย่ามาโทษเขาแล้วกัน

468
“เมือพวกเรากลับมา ฉันจะให้คนตรวจดีเอ็นเอของโต้
วโต้ว หมีหมีกับฉัน” ดวงตาสีอาํ พันของหลิงซวีเซินล็อก
ใกล้กบั ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียว

“คุณจะทําอะไรนะ” เล่อไป๋ เสียวเงยหน้ามองหลิงซวีเซิ

นอย่างลุกลีลุกลน บนใบหน้าของเธอปรากฏ ความตืน
ตระหนกทีปกปิ ดเอาไว้ไม่มิด

“เธอว่าอย่างไงล่ะ” อารมณ์ดีของหลิงซวีเซินจางหายไป
นานแล้ว ถ้าหากเขาจะเดินตามแผนเดิม เล่อไป๋ เสียวจะ
ต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

สองมือของเล่อไป๋ เสียวกําหมัดแน่น พลางมองหลิงซวี

469
เซินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม หัวคิวของเธอขมวดมุน่ แล้วพูด
อย่างผิดหวังเป็ นอย่างยิง “ทําไมเมือก่อนฉันถึงไม่รูว้ า่
คุณเป็ นคนแบบนี”

“เธอรูต้ อนนีก็ไม่สาย ถ้าเธอไม่อยากให้ฉนั พาพวกเขาไป

ตรวจดีเอ็นเอ” หลิงซวีเซินพูดด้วยสีหน้าเฉยชา “วันเสาร์
บ่ายสาม ฉันจะไปรับเธอ”

“คุณทําเกินไปแล้ว” เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินด้วยสี

หน้าโกรธแค้น

หลิงซวีเซินจ้องมองเล่อไป๋ เสียวอย่างลึกซึงอยูค่ รูห่ นึง

แล้วจึงหมุนตัวจากไป

470
ตอนแรก เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าหลิงซวีเซินอาจจะเปลียนไป
แล้ว ตอนนีเขาไม่เลือดเย็นเหมือนเก่ากลับกลายเป็ น
อ่อนโยน ใครจะคิดว่าเรืองพวกนันล้วนหลอกลวงทังสิน
เป็ นแค่เรืองเพ้อฝันเท่านัน

เธอมองเขาผิดไป ตอนนีความอดทนของเขามีตอ่ เธอนัน

หมดไปแล้ว นีจึงจะเป็ นหลิงซวีเซินทีแท้จริง

ถึงเวลากลางคืน เล่อไป๋ เสียวขับรถกลับบ้านคนเดียว

เงียบๆ

เมือเธอกลับถึงบ้าน เจ้าตัวเล็กทังสองยังไม่เข้านอน

471
เมือคุณพ่อเล่อคุณแม่เล่อเห็นเล่อไป๋ เสียวกลับมาถึงแล้ว
จึงถามไถ่นิดหน่อย แล้วก็ไม่ได้พดู อะไรอีก จากนันพวก
ท่านก็ปลีกตัวออกไป

เล่อไป๋ เสียวนังอยูบ่ นโซฟา พลางมองเจ้าซาลาเปาทัง

สองทีกําลังดูการ์ตนู อย่างตังใจ ในใจของเธอยังคงกังวล

เธอจะปล่อยให้ลกู สองคนไปทีบ้านตระกูลหลิงไม่ได้ ถ้า

พวกเด็กๆ ไปทีบ้านตระกูลหลิงแล้ว ก็ไม่รูว้ า่ คนพวกนัน
จะปฏิบตั ิตอ่ เด็กสองคนนียังไง

โต้วโต้วและหมีหมีของเธอเป็ นลูกนอกสมรส และหลิงซวี

472
เซินเองก็ไม่ได้ยินยอมทีจะมีพวกเขา

ขอเพียงลูกทังสองคนอยูข่ า้ งกายเธอ เล่อไป๋ เสียวไม่อาจ

จะรับประกันอะไรได้ แต่ลกู ทังสองคนจะต้องเติบโตขึน
มาอย่างมีความสุขอย่างแน่นอน

ไป๋ เสียวเม้มริมฝี ปากแน่น ในใจของเธอรูส้ กึ ยากจะรับ

ไหว

เล่อไป๋ เสียวขยับนังตัวตรงช้าๆ ก่อนจะฝื นยิมออกมา

หญิงสาวยิมบางๆ มองเล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียน

“โต้วโต้ว หมีหมี” เล่อไป๋ เสียวเม้มปากพลางใช้ความคิด

473
แล้วถามอย่างปวดร้าว “พรุง่ นีพวกเราไปเทียวบนเรือ
ยอร์ชกับแด๊ดดี พวกหนูจะว่ายังไง”

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนมองหน้ากันแวบหนึง

ความจริงถ้าหากเล่อไป๋ เสียวไม่ยินยอม คนบ้านตระกูล

เล่อย่อมปกป้องเธอ ถึงแม้คณ
ุ พ่อเล่อจะ ไม่เห็นด้วย แต่
พีรองก็จะต้องปกป้องเธอแน่

หากแต่บา้ นตระกูลหลิงมีอิทธิพลมากเกินไป เธอไม่อาจ

จะเป็ นสาเหตุทาํ ให้ทงสองตระกู
ั ลขัดใจกันได้

“หม่ามี หม่ามีจะคืนดีกบั แด๊ดดีคนเลวนันเหรอ” เล่อเวิน

474
เหยียนถามพึมพําอย่างขัดใจ

เล่อไป๋ เสียวตกตะลึงจนปากค้าง จนผ่านไปครูใ่ หญ่ เธอ

จึงพูดขึนมา “ไม่ใช่นะ แค่เขาคิดถึงพวกเธอมาก เขา
เลยอยากจะพาพวกเธอออกไปเทียวเล่น”

“หม่ามี” เล่อเวินเยียเดินมาเบืองหน้าเล่อไป๋ เสียว พลาง

ยืนมือมาโอบแขนของเล่อไป๋ เสียวเอาไว้ “ผมไม่ชอบ
แด๊ดดีคนเลว”

“หม่ามี ฉันกับพีชายต้องการแค่หม่ามี” เล่อเวินเหยี

ยนปี นขึนมาบนหลังของเล่อไป๋ เสียว พลางพูดออดอ้อน
“หม่ามี พวกเราไม่อยากเจอแด๊ดดีคนเลว”

475
เล่อไป๋ เสียวยืนมือไปลูบศีรษะของลูกทังสองคน หญิง
สาวรูส้ กึ ราวกับว่ามีกอ้ นหินขนาดใหญ่จกุ อยูใ่ นอก จึง
พูดอย่างปวดร้าว “ทีจริงเมือก่อนนีแด๊ดดีไม่รูว้ า่ มีพวก
หนูสองคน พวกหนูจะเรียกเขาว่าแด๊ดดีคนเลวไม่ได้นะ”

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ เด็กสองคนนีเหตุใดจึงเรียกหลิงซวี

เซินว่าแด๊ดดีทีคนเลว แต่เธอไม่อยากให้พวกเขามีภาพ
จําทีไม่ดีเกียวกับหลิงซวีเซิน

หากไม่มีการตรวจดีเอ็นเอ เล่อไป๋ เสียวก็สามารถเก็บลูก

ทังสองคนไว้ทีบ้านตระกูลเล่อได้ แต่ถา้ หากพวกเขา
ตรวจดีเอ็นเอแล้ว ลูกทังสองคนนีอยูบ่ า้ นตระกูลเล่อต่อ

476
ไปก็คงจะไม่คอ่ ยเหมาะสม

“แต่วา่ แด๊ดดีคนเลวรังแกหม่ามี” เล่อเวินเหยียนพูดอย่าง

ไม่พอใจ “หนูไม่ชอบแด๊ดดีคนเลว หนูรกั แค่หม่ามีเท่า
นัน”

เล่อไป๋ เสียวได้ฟังคําพูดทีอบอุน่ หัวใจนี จึงรูส้ กึ สบายใจ

ขึนมาบ้าง เธอประทับจูบเบาๆ ลงบนหน้าผากของลูกทัง
สองคน “พอแล้ว ไม่ตอ้ งว่าแด๊ดดีของพวกหนูแบบนีแล้ว
แด๊ดดีของพวกหนูรกั พวกหนูมากนะ”

การทะเลาะของเธอกับหลิงซวีเซินในครังนี เล่อไป๋ เสียว

ไม่ได้เล่าให้ลกู ทังสองคนฟั ง เธอคิดว่าเป็ นเพราะหลิงซวี

477
เซินไม่ได้มาเยียมลูกทังสองนานแล้ว จึงทําให้ลกู ทังสอง
คนไม่พอใจ

ถึงบ่ายวันเสาร์แล้ว เล่อไป๋ เสียวจัดของทีจําเป็ นอย่าง

ละเอียด เธอตรวจเช็คหลายรอบ เมือเธอคิดว่าจัดครบ
แล้ว จึงค่อยโล่งใจ

หลิงซวีเซินมาถึงบ้านตระกูลเล่อในเวลาบ่ายสองครึง

เมือคุณพ่อเล่อและคุณแม่เล่อเห็นหลิงซวีเซินก็ตกใจเล็ก
น้อย หลิงซวีเซินจึงอธิบายจุดประสงค์ทีมาในครังนี
คร่าวๆ แล้วจึงพาเล่อไป๋ เสียวทีท่าทางไม่เต็มใจนักออก
ไป

478
ตอนที 29 เรือยอร์ช

479
เด็กสองคนนังอยูบ่ นเบาะหลังของรถ เดิมทีเล่อไป๋ เสียว
ต้องการจะนังด้านหลังรถเช่นกัน แต่เธอกลับถูกหลิงซวี
เซินลากมานังข้างคนขับ

เล่อไป๋ เสียวและลูกทังสองซึงนังอยูด่ า้ นหลังทังพูดคุย

และหัวเราะกัน โดยไม่สนใจ หลิงซวีเซินแม้แต่นอ้ ย แม่
ลูกทําราวกับว่าข้างกายไม่มีคนผูน้ ีอยูต่ ลอดการเดินทาง

“เสียวเสียว ในรถมีนานะ
ํ เธอกับลูกดืมกันสักหน่อยสิ ยัง
อีกนานกว่าพวกเราจะไปถึงชายทะเล” หลิงซวีเซินขับรถ

480
พลางมองสังเกตลูกทังสองผ่านกระจกมองหลัง

เล่อไป๋ เสียวเอนตัวมองไปทีเบาะหลัง จึงเห็นว่าบนเบาะ

หลังมีนาแร่
ํ วางอยูส่ องสามขวด รวมถึงนมอีกสองสาม
กล่อง หญิงสาวมองเล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนพลาง
ยิมแล้วพูดว่า “พวกหนูสองคนอย่ามัวแต่คยุ ดืมนมด้วย
นะ”

เล่อเวินเยียยืนมือมาหยิบนมไปหนึงกล่อง แล้วส่งให้เล่อ
ไป๋ เสียว เด็กชายหัวเราะพลางพูดว่า “หม่ามีก็ดืมนมด้วย
สิฮะ”

เล่อเวินเยียพูดจบ ก็หยิบนมอีกกล่องมาส่งให้เล่อเวินเห

481
ยียน แล้วจึงหยิบให้ตวั เองหนึงกล่อง เด็กชายตัวน้อย
พยายามแกะหลอดดูด

หลิงซวีเซินเหม่อมองทังสามคนทีอยูใ่ นรถ ในใจของเขา

รูส้ กึ อ้างว้าง

เขาเป็ นแด๊ดดีของพวกเขา แต่เด็กทังสองคนทําราวกับ

ลืมไปว่ามีเขาอยูด่ ว้ ย ทําเหมือนกับเขาเป็ นคนขับรถทีไม่
มีความสําคัญใดๆ

เล่อไป๋ เสียวดืมนมไปหลายอึก เธอรูส้ กึ ถึงความขุ่นเคือง

ใจของคนทีอยูข่ า้ งๆ ได้อย่างชัดเจน จึงหันไปมองเล่อ
เวินเยียอย่างจนใจ “โต้วโต้ว ส่งนมมาอีกกล่องหนึงสิจ๊ะ”

482
เล่อเวินเยียคล้ายรูว้ า่ เล่อไป๋ เสียวต้องการจะทําอะไร จึง
นังอยูน่ ิงอย่างนัน

เล่อเวินเหยียนมองเล่อไป๋ เสียวด้วยสีหน้าเย็นชา ดวงตา

คูน่ นแฝงรอยยิ
ั มเล็กๆ “หม่ามี ดืมนมกล่องหนึงเไม่อิม
เหรอ”

เล่อไป๋ เสียวเหลือบตามองหลิงซวีเซินแวบหนึง จะมีสกั กี

คนทีได้มีโอกาสนังรถทีหลิงซวีเซินเป็ นคนขับ “แด๊ดดีของ
พวกเธอยังไม่ได้ดืมนมนะ”

“แด๊ดดีคนเลวไม่ตอ้ งดืมนมหรอก” เล่อเวินเหยียนพูด

483
โดยไม่ลงั เลสักนิด “ตอนนีเขาต้องตังใจขับรถให้ดี”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเล่อเวินเหยียนพูดเช่นนี มุมปากของ

เธอก็ยกขึนเล็กน้อย

เด็กสามารถพูดเช่นนีได้ แต่เธอพูดไม่ได้

เล่อไป๋ เสียวแสร้งทําเป็ นโกรธ “หนูพดู อะไรออกมา ปกติ

หม่ามีสอนพวกหนูวา่ ยังไง ดือรันอย่างนี ไม่น่ารักเลย
นะ”

สีหน้าของหลิงซวีเซินเปลียนสีอย่างคาดเดาไม่ได้ แม้แต่
ตัวเขาเองก็ยงั ไม่รูว้ า่ ในใจของตนเองกําลังคิดอะไรอยู่
484
เล่อเวินเยียได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี จึงเอือมมือไป
หยิบนมกล่องหนึงส่งให้เล่อไป๋ เสียว

“ต้องอย่างนีสิถงึ จะเป็ นเด็กดี” เล่อไป๋ เสียวพูดขําๆ “ฉันรู ้

ว่าพวกหนูเป็ นเด็กดี”

เล่อไป๋ เสียวขยับตัวนังตรง ก่อนจะยืนมือไปเปิ ดกล่องนม

แล้วเจาะหลอดลงไป เธอยืนกล่องนมไปตรงหน้าหลิงซวี
เซิน

ถ้าหากหลิงซวีเซินไม่อยากดืมนมจริงๆ เมือครูเ่ ขาก็คง

จะบอกแล้ว แต่ดจู ากท่าทางของหลิงซวีเซินตอนนี เธอรู ้

485
ว่าหลิงซวีเซินก็อยากดืมนมเช่นกัน

ดวงตาของหลิงซวีเซินจับจ้องเล่อไป๋ เสียวเงียบๆ สายตา

ของชายหนุ่มร้อนแรงแผดเผา คล้ายกับต้องการกลืนเล่อ
ไป๋ เสียวลงไปทังตัว เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย แล้วงับ
หลอดเข้าไปในปาก

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด เธอมักจะรูส้ กึ ว่าหลิงซวี

เซินมีบางอย่างแปลกๆ

ตอนนีไม่ใช่เวลาทีเล่อไป๋ เสียวจะมาคิดอะไรฟุง้ ซ่าน หลิง

ซวีเซินดืมนมไปหลายอึก แล้วจึงเงยหน้าขึน แล้วตังใจ
ขับรถต่อไป

486
เล่อไป๋ เสียววางกล่องนมทีหลิงซวีเซินดืมแล้วไว้บนทีวาง
แล้วดืมนมของตัวเองต่อ

เวลาผ่านไปประมาณหนึงชัวโมงกว่าๆ เมือทังหมดมาถึง
ชายทะเลแล้ว เด็กทังสองคนจึงรีบลงจากรถอย่างคึกคัก

“ว้าว” เล่อเวินเหยียนมองเรือยอร์ชทีอยูเ่ บืองหน้า พลาง

ดึงเล่อเวินเยียทีอยูด่ า้ นข้างแล้วพูดขึน “พีชาย ดูสิ เรือ
ยอร์ชใหญ่เบ้อเริมเลย”

เล่อเวินเยียก็กาํ ลังมองเรือยอร์ชทีอยูเ่ บืองหน้าอย่าง

ตืนเต้นดีใจ จนต้องให้เล่อไป๋ เสียวถ่ายรูปไว้ให้ เด็กชาย

487
บอกว่า เมือกลับไปถึงบ้านแล้ว เขาจะวาดรูป

เมือเล่อไป๋ เสียวถ่ายรูปเรือยอร์ชเสร็จ จึงหันไปมองหลิง

ซวีเซินทียืนอยูอ่ ีกด้าน แล้วพูดเสียงเบา “เด็กๆ ยังไม่รู ้
ประสีประสา เรืองเมือครูค่ ณ
ุ อย่าเอาไปใส่ใจเลยนะคะ”

มุมปากของหลิงซวีเซินยกขึนด้วยองศาทีสมบูรณ์แบบ
เขาพูดออกมาคล้ายจะยิมแต่ก็ไม่ยมิ “ฉันมีลกู ทีฉลาด
แบบนี ก็พอใจมากแล้ว”

เล่อไป๋ เสียวสันน้อยๆ อย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าของเธอ

ซีดขาว ก่อนจะถามเสียงสัน “คุณยังคิดจะแย่งลูกไปจาก
ฉันอีกเหรอ”

488
“ไม่”

เมือครูต่ อนพวกเขาอยูบ่ นรถ เพราะมีเด็กทังสองคนอยู่

ด้วย จึงมีหลายสิงไม่สะดวกทีจะเอ่ยออกมา “ฉันเพียง
แต่คิดว่าเราสองคนอยูด่ ว้ ยกันช่วยกันเลียงลูกไม่ได้
เหรอ”

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินแวบหนึงอย่างประหลาดใจ
เมือเธอหันกลับมา ก็เห็นว่าลูกทังสองคนวิงไปทางเรือ
ยอร์ชแล้ว

“ฉันจะไปดูลกู ฉันจะปล่อยให้เกิดอะไรขึนอีกไม่ได้” เล่อ

489
ไป๋ เสียวพูดอย่างกังวล

เล่อไป๋ เสียวรีบสาวเท้าตามเด็กทังสองคนอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับตะโกนไปอย่างไม่วางใจ “พวกเธอสองคนวิง
ช้าๆ หน่อย อย่าวิงไปทัวสิ”

เล่อไป๋ เสียวรูว้ า่ ชายทะเลเป็ นสถานทีอันตราย จึงมองไป

ทีด้านหลังของลูกทังสองคนทีกําลังวิงกันอยูด่ ว้ ยความ
กังวล

ถ้าหากเป็ นไปได้ เธอก็ไม่อยากพาลูกทังสองคนมาในทีที

อันตรายเช่นนี

490
เมือไป๋ เสียวตามเด็กทังสองคนได้ทนั หลิงซวีเซินก็ตาม
มาทันเช่นกัน

“หม่ามี แด๊ดดี เรือยอร์ชลํานีใหญ่มากเลย” เล่อเวินเยีย

พูดด้วยสีหน้าตืนเต้น

ปกติเล่อเวินเยียก็จะชอบดูรถ ดูเรือยอร์ช ดูเครืองบินอยู่

แล้ว ตอนนีเขาได้เห็นเรือยอร์ชหลายชันทีหรูหราเช่นนี
เด็กชายย่อมต้องตืนเต้นเป็ นธรรมดา

หลิงซวีเซินย่อตัวลงช้าๆ แล้วอุม้ เล่อเวินเยียทีอยูต่ รงหน้า

ขึนมา พลางพูดด้วยรอยยิมจนตาหยี “แด๊ดดีจะพาไปขับ
เรือยอร์ช”

491
จากนันหลิงซวีเซินจึงมองเล่อเวินเหยียนทีอยูด่ า้ นข้าง
แวบหนึง แล้วพูดด้วยรอยยิมตาหยี “หมีหมี รีบขึนมาบน
หลังแด๊ดดีเร็ว”

ทางขึนเรือยอร์ชค่อนข้างเดินลําบาก เล่อไป๋ เสียวมอง

บันไดทังสูงและชันแล้วรูส้ กึ อึดอัด

เล่อเวินเหยียนได้ยินเสียงของหลิงซวีเซิน จึงมองหลิงซวี
เซินอย่างระแวดระวัง ก้มมอง ทีบันไดทางขึนเรือยอร์
ช แล้วส่ายหน้าอย่างดือรัน “ฉันเดินเองได้ ไม่ตอ้ งให้คณ
ุ
แบกหรอก”

492
เล่อไป๋ เสียวหัวเราะ พลางยืนมือออกมาอุม้ เล่อเวินเหยี
ยนเอาไว้

เล่อไป๋ เสียวไม่คอ่ ยอุม้ ลูกทังสองคนเดิน เธอมักจะปล่อย

ให้ลกู ทังสองคนเดินเอง หญิงสาวไม่มีเรียวแรงพอจะอุม้
ลูกทังสองคนได้

เมือทังหมดเดินขึนไปบนเรือยอร์ชแล้ว เธอไม่รูว้ า่ หลิงซวี

เซินกดปุ่ มเปิ ดปิ ดบันไดตรงไหน บันไดของเรือยอร์ชจึง
พับขึนไปช้าๆ

หลิงซวีเซินพาพวกเขาทังสามคนเดินไปทางห้องบังคับ
เรือทีชันหนึง

493
เล่อเวินเยียมองไปทีพังงาเรือ[1]อย่างตืนเต้น รอยยิมบน
ใบหน้ายิงปรากฏความตืนเต้นดีใจ “ตรงนีคือห้องบังคับ
การของกัปตันเรือ”

หลิงซวีเซินยืนมือไปลูบศีรษะของเล่อเวินเยียอย่างชม
เชย พร้อมกับพูดด้วยความพึงพอใจว่า “เก่งมาก รูด้ ว้ ย
ว่าห้องนีคือห้องบังคับการเรือ”

เมือหลิงซวีเซินพูดจบ ก็หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋ า
แล้วติดเครืองเรือ

สีเลือดบนใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวค่อยๆ จางหายไป เธอ

494
มองไปทีหลิงซวีเซินด้วยความตกใจ แล้วพูดอย่างตืน
ตระหนก “นีคุณจะทําอะไร”

“ขับเรือ!” หลิงซวีเซินยืนหน้าพังงาเรืออย่างเอาจริงเอา
จัง แล้วพูดยิมๆ “พวกเราขับออกไปไกลๆ หน่อย แล้ว
ค่อยไปกินข้าวกัน”

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินด้วยความกังวล แล้วถามขึน

อย่างหวาดกลัว “พวกเราอยูแ่ ถวชายทะเลก็พอแล้ว ไม่
ต้องขับเข้าไปในทะเลหรอก”

ด้านหน้านันเป็ นกระจกแผ่นใหญ่ทีสามารถมองเห็นท้อง
ทะเลผืนใหญ่เบืองหน้าอย่างชัดเจน

495
ทะเลและท้องฟ้าบรรจบกัน แต่เราก็ไม่อาจรูไ้ ด้วา่ เส้น
บรรจบของพวกมันอยูต่ รงไหนกันแน่

เมือมองไปสุดลูกหูลกู ตานันคือทะเลสีคราม ไม่ไกลกัน

นันยังมีเรือใหญ่อีกสองสามลํา

ทุกสิงทีอยูเ่ บืองหน้า ล้วนเป็ นของแปลกใหม่สาํ หรับเล่อ

เวินเยีย แม้แต่เล่อเวินเหยียนทีแก่แดดก็ยงั มองสังเกต
บรรยากาศรอบๆ ไม่หยุด

เด็กทังคูเ่ กาะอยูบ่ นกระจกข้างหน้า แล้วมองบรรยากาศ

รอบๆ ด้วยสีหน้าตืนเต้น

496
เมือหลิงซวีเซินจัดการขันตอนทังหมดจนเรียบร้อย จึง
มองเล่อไป๋ เสียวพร้อมรอยยิมในแววตา แล้วยืนมือมากุม
มือเล่อไป๋ เสียวเอาไว้ แล้วลูบไล้ไปมา

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวแดงขึนมา เธอนึกได้วา่ ลูกทังสอง

คนยังอยูต่ รงนัน จึงลุกลีลุกลนจะดึงมือของตนกลับคืน
มา

“ชอบไหม” หลิงซวีเซินคล้ายจะตังใจ ยิงเล่อไป๋ เสียวไม่

อยากให้ทงสองคนใกล้
ั ชิดกัน เขาก็ยงเข้
ิ ามาใกล้เล่อไป๋
เสียว

497
เล่อเวินเหยียนหันไปมองมือของผูใ้ หญ่ทงสองที
ั เกาะกุม
กันอยูอ่ ย่างไร้คาํ พูด แล้วยืนมือไปดึงเล่อเวินเยีย จากนัน
จึงพูดขึนเบาๆ “พีชาย พวกเราไปดูทีอืนกันเถอะ”

เล่อเวินเยียพยักหน้า จากนันเด็กทังสองคนจึงวิงมาตรง
หน้าเล่อไป๋ เสียว แล้วพูดอย่างตืนเต้น “หม่ามี แด๊ดดี ผม
กับน้องสาวจะไปดูตรงอืนสักหน่อยนะ”

“ไม่ได้” เล่อไป๋ เสียวพูดอย่างไม่วางใจ ขณะนีทังหมด

กําลังอยูบ่ นเรือ

“ไปเถอะ” หลิงซวีเซินพูดเนิบๆ “ห้ามออกไปข้างนอก อยู่

ได้แค่ในห้องเท่านันนะ”

498
“โอเคฮะ” เล่อเวินเยียตอบรับคําหนึง โดยไม่รอให้เล่อไป๋
เสียวพูดอะไรอีก ก่อนทีจะดึงเล่อเวินเหยียนวิงออกไป
กันสองคน

เล่อไป๋ เสียวมองร่างของลูกทังสองคนทีห่างออกไป แล้ว

มองหลิงซวีเซินด้วยความไม่พอใจ “คุณรูไ้ หมพวกเขา
เล่นกันเองตามลําพัง อาจจะเกิดอันตรายมากก็ได้”

เธอไม่รอให้เขาได้พดู อะไรกลับมา ก็พดู ต่อ “ฉันรูว้ า่ คุณ

อาจจะไม่สนใจ แต่ฉนั ไม่อาจดูดาย ฉันเป็ นหม่ามีของ
พวกเขา ฉันต้องดูแลพวกเขาให้ดี”

499
เล่อไป๋ เสียวหมุนตัวจะเดินออกไปด้านนอก แต่มือของ
เธอกลับถูกหลิงซวีเซินดึงเอาไว้จนได้

“คุณคิดจะทําอะไรกันแน่” เล่อไป๋ เสียวหมุนตัวกลับมา

จ้องหลิงซวีเซินอย่างหมดความอดทน

หญิงสาวเพิงจะพูดจบ ริมฝี ปากก็ถกู สัมผัสอย่างแผ่วเบา

เล่อไป๋ เสียวออกแรงผลักคนตรงหน้าออก แต่คิดไม่ถงึ ว่า

เธอทังผลักทังดันยังไง เขาก็ไม่ขยับ จึงทําได้เพียงดินรน
เท่านัน

ริมฝี ปากของเขาเจ็บจีด ในปากเต็มไปด้วยรสคาว

500
หวานๆ

หลิงซวีเซินปล่อยเล่อไป๋ เสียวอย่างไม่เต็มใจ แล้วยืนมือ

คลําริมฝี ปากของตนเองทีถูกกัดจนแตก

สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวยิงไม่น่าดูเธอ ก้มหน้าแล้วแก้ตา่ ง

เสียงเบา “ฉันจะไปดูลกู ทังสองคน”

“ขอเพียงพวกลูกไม่ออกไปข้างนอกเท่านัน ข้างในนี
ปลอดภัยมาก” หลิงซวีเซินพูดช้าๆ พร้อมกับยืนมือไปจับ
ปอยผมทีหน้าผากของเล่อไป๋ เสียวทัดใบหู แล้วพูดอย่าง
อ่อนโยน “คนทีฉันต้องการมีเพียงแค่เธอ เธออย่าทํากับ
ฉันแบบนีได้ไหม”

501
คําพูดอ้อนวอนของเขานันทําให้ใจของเล่อไป๋ เสียวเกือบ
จะอ่อนลงแล้ว

เธอคงไม่อาจตีสีหน้าเรียบเฉยใจดําใส่หลิงซวีเซินไปได้
ตลอด

“ฉันเป็ นห่วงลูกสองคน” เล่อไป๋ เสียวยืนยัน

แม้วา่ เธอจะชอบหลิงซวีเซิน แต่ในเวลานีลูกทังสองคน

สําคัญทีสุด เธอจะต้องดูแลลูกทังสองคนอย่างดีทีสุด ไม่
ให้ลกู ได้รบั อันตรายแม้แต่นิดเดียว

502
หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวทีอยูข่ า้ งๆ อย่างผิดหวัง ก่อน
จะดึงเล่อไป๋ เสียวไปทีห้องลับห้องหนึงทีอยูด่ า้ นข้าง แล้ว
ลงล็อกประตูโดยไม่ลงั เล

------

[1] พังงาเรือ คือ พวงมาลัยบังคับเรือ

503
ตอนที 30 เกลียวคลืนคําราม

504
“นี คุณทําอะไรน่ะ” สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวแย่ลง เธอพูด
อย่างฉุนเฉียว “คุณพาฉันเข้ามาทีนีคิดจะทําอะไรน่ะ”

“ดูขา้ งหลังนัน” หลิงซวีเซินพูดด้วยสีหน้านิงเฉย

เมือเล่อไป๋ เสียวหันไป ก็เห็นหน้าจอแสดงผลหลายจออยู่

ตรงด้านหน้าของตนเอง

“นีคืออะไร” หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดมุน่

“เรามองดูพวกเขาอยูใ่ นนีก็พอแล้ว ไม่จาํ เป็ นต้องตามไป

หรอก” หลิงซวีเซินพูดจบ แล้วสวมกอดเล่อไป๋ เสียวแน่น
จากด้านหลัง
505
ในห้องนีค่อนข้างมืดอยูแ่ ล้ว ทังเธอยังถูกหลิงซวีเซินกอด
เอาไว้อย่างนี สมาธิทงหมดของเล่
ั อไป๋ เสียวไปอยูท่ ีหลิง
ซวีเซิน

มือขาวเรียวของเขาโอบอยูร่ อบเอวของเธอ

เลือดทังตัวของเธอสูบฉีดขึนมาบนใบหน้าโดยทันที
พลางมองหน้าจออย่างกระดากอาย เมือสายตาของ
หญิงสาวทอดลงบนร่างของลูกทังสองคน ก็เบนสายตา
ออกอย่างขัดเขิน

“คุณอย่าทําแบบนี” เล่อไป๋ เสียวพูด พร้อมกับยืนมือ

506
ตังใจจะแกะมือของหลิงซวีเซินออก

หลิงซวีเซินกุมมือทังสองข้างของเล่อไป๋ เสียวเอาไว้แน่น
แล้ววางไว้ทีกลางฝ่ ามือของเขา

ตอนนีเล่อไป๋ เสียวไม่ตอ้ งให้หลิงซวีเซินพูดอะไร ก็รูส้ กึ ขัด

เขินขึนมา เธอรูส้ กึ ว่าบริเวณทีถูกเขาสัมผัสนันร้อนผ่าว
ขึนมา

ข้างหูของเธอมีเสียงหายใจหนักๆของเขา ทันใดนันติงหู
ของเธอก็ถกู ริมฝี ปากของเขางับเอาไว้

อุณหภูมิอนุ่ ๆ สัมผัสร้อนชืน ทําให้เธอเขินอายไปทัง

507
ตัวอย่างทีสุด

โชคดีทีในนีไม่มีใครอืน ไม่เช่นนันตอนนีเธอคงจะอายจน
แทบแทรกแผ่นดินหนี

“พวกเราไม่ได้ทาํ เรืองแบบนีมานานแล้วนะ” หลิงซวีเซิน

หัวเราะพลางกระซิบแผ่วเบาข้างหูเธอ

เรืองร้อนแรงหนึงเดียวทีพวกเขาเคยผ่านมาด้วยกัน ก็คือ
เรืองทีเล่อไป๋ เสียววางยาหลิงซวีเซินเมือ ห้าปี ก่อนนัน

ในตอนนันเธอช่างไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน

508
หากแต่ตอนนีเล่อไป๋ เสียวไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว จึง
ผลักคนทีอยูแ่ นบชิดออกอย่างใจแข็ง แล้วหมุนตัวเดิน
ออกไปด้านนอก “ตอนนีเวลาก็เลยมามากแล้ว ฉันต้อง
ทําอาหารเย็น พวกเขาสองคนกําลังโต จะให้อดข้าวไม่
ได้”

หลิงซวีเซินทอดถอนใจอย่างหมดทางเลียง เขารูว้ า่ วันนี

ทังสองคนไม่อาจพัฒนาไปอีกขันได้ จึงยอมเดินตามเล่อ
ไป๋ เสียวออกไป

ทีห้องอาหารของเรือยอร์ชนัน เล่อไป๋ เสียวทําอาหารไป

ด้วย พร้อมกับมองหลิงซวีเซินไปตามเด็กทังสองคนกลับ
มาไปด้วย

509
เมือหลิงซวีเซินพาเด็กทังสองคนกลับมา เล่อไป๋ เสียวจึง
หัวเราะแล้วพูดว่า “ตอนนีถึงเวลา กินข้าวแล้ว พวกหนู
สองคนไปล้างมือ แล้วมานังรอนะ”

เล่อเวินเยียยังเล่นไม่พอ แต่เมือได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่น

นี เด็กชายก็รบี ไปล้างมือทันที

เล่อเวินเหยียนเดินมาทีข้างกายเล่อไป๋ เสียว แล้ว

ถามอย่างจริงจังว่า “หม่ามี ให้หนูช่วยอะไรบ้างไหม”

ความว่านอนสอนง่าย การเชือฟั ง และความใกล้ชิดสนิท

สนมของลูกสาวเป็ นสิงทีเล่อไป๋ เสียวชอบทีสุด เธอยิม

510
แล้วขยับเข้าไปใกล้หน้าผากของเล่อเวินเหยียน แล้ว
ประทับจูบลงไปเบาๆ “เอาละ หม่ามีทําคนเดียวได้ หนู
กับพีชายไปรอทีห้องอาหารเถอะ”

หลิงซวีเซินเปิ ดจอโปรเจคเตอร์ในห้องอาหาร แล้วเปิ ด

การ์ตนู เรืองหนึง เด็กทังสองคนนังดูโทรทัศน์อยูข่ า้ งโต๊ะ
อาหารอย่างเรียบร้อย

หลิงซวีเซินเดินมาข้างๆ เล่อไป๋ เสียว แล้วพูดเสียงเบา

“ให้ฉนั ได้มีโอกาสชดเชยให้พวกเธอเถอะนะ”

เล่อไป๋ เสียวทีกําลังหันผักหยุดชะงัก ก่อนจะหันมามอง

หลิงซวีเซินทีอยูด่ า้ นข้าง แล้วก้มศีรษะลงช้าๆ เธอทํา

511
งานในมือต่อไปอย่างไม่พดู ไม่จา

“หรือว่าเธออยากให้เด็กสองคนนีไม่มีแด๊ดดีอย่างนัน
เหรอ” หลิงซวีเซินแสร้งถามอย่างสุขมุ

“อย่างน้อยตอนนีก็ไม่มีอะไรส่งผลกระทบต่อพวกเขา”
เล่อไป๋ เสียวพูดเสียงเบา “พวกเขาอยูท่ ีโรงเรียนอนุบาลมี
ความสุขดี และฉันก็จะมอบความรักทังหมดของฉันให้
กับพวกเขา”

“งันผมล่ะ” หลิงซวีเซินถามอย่างกังวล

เมือชายหนุ่มได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดแบบนีครังแรก เขาตก

512
ตะลึงจนมือไม้ออ่ น

หลิงซวีเซินคิดว่าในใจของเล่อไป๋ เสียวยังคงมีตนเองอยู่
มาตลอด ขอเพียงแค่ทงคู
ั ค่ ยุ กันเข้าใจแล้ว ก็จะสามารถ
อยูด่ ว้ ยกันได้

เรืองราวในวันนีทําให้หลิงซวีเซินเข้าใจอย่างกระจ่างว่า
ในความคิดของเล่อไป๋ เสียวนันลูกสําคัญทีสุด

“ถ้าไม่มีพวกเขา ฉันก็มีชีวิตต่อไปไม่ได้” เล่อไป๋ เสียวหัน

ผักไป พร้อมกับพูดลอยๆ

มีชีวิตต่อไปไม่ได้?
513
หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวอย่างประหลาดใจ แล้วพยัก
หน้าช้าๆ แววตาของชายหนุ่มฉายความผิดหวังอย่าง
ชัดเจน “ทีแท้ฉนั ก็เป็ นคนทีไม่สาํ คัญ?”

เล่อไป๋ เสียวไม่ได้พดู อะไรออกมา เธอเพียงแค่หนผั

ั กต่อ
ไป

เขารูส้ กึ ราวกับมีมือเล็กๆ ข้างหนึงกําหัวใจของเขาเอาไว้

แน่น ก่อนจะบีบจนสุดแรง ทําให้เขาเจ็บเจียนตาย

ก็ถกู แล้ว...

514
หากเขาสําคัญกับเธอขนาดนัน เมือห้าปี ทีแล้วหลังจาก
ผ่านคืนนันไป เล่อไป๋ เสียวก็คงจะไม่ หายตัวไปอย่างไร้
ร่อยรอย

หลิงซวีเซินมองผ่านกระจกไปทีเด็กสองคนซึงนังอยูบ่ น
โต๊ะอาหารด้วยความรูส้ กึ อิจฉาเล็กๆ เขาไม่พดู ไม่จา
เพราะตอนนีเขาไม่รูว้ า่ ควรจะพูดอะไรดี

เล่อไป๋ เสียวยังคงทําอาหารไปช้าๆ โดยไม่ได้รบั รูถ้ งึ

อารมณ์ของหลิงซวีเซินเลย

เมือเล่อไป๋ เสียวผัดกับข้าวเสร็จหนึงจาน จึงวางเอาไว้ที

ด้านหนึง แล้วพูดกับหลิงซวีเซินทีกําลังเหม่อลอยว่า “ยก

515
จานนีออกไปเถอะค่ะ”

“อืม” หลิงซวีเซินดูราวกับวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
เขาเดินใจลอยไปข้างหน้า

เขาวางกับข้าวไว้บนโต๊ะอาหาร แล้วก็เดินกลับมาอยู่
ข้างๆ เล่อไป๋ เสียว

เล่อไป๋ เสียวแอบมองหลิงซวีเซิน ก็เห็นเขายืนดูโทรศัพท์

มือถืออยูท่ ีด้านข้าง

“เธอเขียนจดหมายลาออกแล้วเหรอ” หลิงซวีเซินหันมา
มองเล่อไป๋ เสียว แววตาของชายหนุ่มเปล่งประกาย
516
อันตราย เหมือนเสือชีตา้ ห์ตวั หนึงทีอยูใ่ นความมืด แล้ว
ค่อยๆ เข้าใกล้เป้าหมายของตน

เรืองนีไม่จาํ เป็ นต้องปิ ดบัง

เล่อไป๋ เสียวได้ยืนจดหมายลาออกเรียบร้อยแล้วเมือวัน
ศุกร์ ถึงแม้จะไม่รูว้ า่ ทําไมหลิงซวีเซินถึงเพิงมารูเ้ อาตอน
นี แต่เธอก็ไม่ได้ตอ้ งการจะปกปิ ดหลิงซวีเซิน “ใช่คะ่ ยืน
ไปแล้ว ฉันจะรอจนสัปดาห์หน้า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
ฉันก็จะไปจากบริษัทแล้ว”

หลิงซวีเซินได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี ก็กาํ โทรศัพท์มือ

ถือของตนเอาไว้แน่น ใบหน้าของเขาปรากฏความสับสน

517
เขาคิดมาตลอดว่าทีผ่านมาเล่อไป๋ เสียวชอบเขา จึงได้
พูดคําพูดพวกนันออกไปตามอําเภอใจ แต่เขากลับคิดไม่
ถึงว่า แท้จริงแล้วเธอไม่ได้ตอ้ งการจะอยูก่ บั เขา

หลิงซวีเซินคิดว่า ขอเพียงเขาพูดออกมาประโยคหนึงว่า
‘ผมไม่ตอ้ งการลูกแล้ว’ เล่อไป๋ เสียวก็อาจจะถึงกับจุด
ประทัดเพือเฉลิมฉลอง แล้วพาลูกจากไปทันที และจะไม่
กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีก

เมือถึงเวลาหกโมงเย็นนิดๆ เรือยอร์ชทีได้ตงโปรแกรม
ั
การเดินทางไว้เรียบร้อยแล้ว ก็มงุ่ หน้าเคลือนตัวเข้าสูฝ่ ัง

518
พวกเขานําอาหารทีปรุงเสร็จแล้ววางบนโต๊ะ สมาธิทงั
หมดของเจ้าหนูนอ้ ยทังสองกําลังจดจ่ออยูก่ บั การ์ตนู บน
หน้าจอ

หลิงซวีเซินขมวดคิวมุน่ ชายหนุ่มไม่มีอารมณ์ดโู ทรทัศน์

และไม่มีความกล้าพอทีจะมองดูเล่อไป๋ เสียว

เล่อไป๋ เสียวกินข้าวอย่างเคร่งเครียด เธอแอบมองหลิงซวี

เซินแวบหนึง แต่ก็ไม่ได้พดู อะไรมาก

ปั ง!

เสียงทีเกิดขึนค่อนข้างดัง
519
โต๊ะและเก้าอีสันอย่างต่อเนือง หัวคิวของเล่อไป๋ เสียว
ขมวดแน่น เธอเงยหน้ามองฝ้าเพดาน ก็เห็น โคมไฟบน
เพดานสันไหวไม่หยุด

“เกิดอะไรขึนคะ” เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินทีอยูข่ า้ งๆ

อย่างกังวลใจ

หลิงซวีเซินคว้าลูกทังสองคนมาอุม้ ไว้บนตักของตนเอง
ผนังรอบๆ มีแต่กระจก จึงสามารถมองเห็นเหตุการณ์
ด้านนอกได้อย่างชัดเจน

หลิงซวีเซินจับลูกทังสองคนเอาไว้แน่น มือข้างหนึงของ

520
เขากําแขนลูกสองคนเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างนันคว้ามือ
ของเล่อไป๋ เสียวเอาไว้

“แค่คลืนทะเลเท่านันแหละ” สองตาของหลิงซวีเซินจ้อง
เขม็งไปทีด้านนอก เขามองดูคลืนทะเลเหล่านันซัดเข้า
มาทีละลูกทีละลูก ทันใดนันสีหน้าของเขาค่อยๆ เปลียน
ไป

เล่อไป๋ เสียวมองตามสายตาของหลิงซวีเซินไป เธอดูคลืน

ลูกใหญ่ทีด้านนอก แล้วมองหลิงซวีเซินทีอยูข่ า้ งๆ
อย่างอกสันขวัญแขวน เธอไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด แต่การที
มีเขาอยูข่ า้ งกายเธอ ทําให้ในใจเธอกลับรูส้ กึ สงบลง

521
เรือแกว่งวูบหนึง ทําให้อาหารทีวางอยูบ่ นโต๊ะทังหมด
หล่นลงมาทีพืน แต่โชคดีทีไม่โดนตัวพวกเขา

“พวกเราจะกลับกันเดียวนี” หลิงซวีเซินตัดสินใจทันที

“ให้ฉนั อุม้ ลูกคนหนึงเถอะ” เล่อไป๋ เสียวยืนมือจะคว้าเล่อ

เวินเหยียนมาอุม้

เด็กทังสองคนตกใจจนหน้าซีดขาว พวกเขาคว้าเสือของ
หลิงซวีเซินเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เล่อไป๋ เสียวยืนมือไปอุม้ เล่อเวินเหยียน แต่ตอนทีทังสอง

คนกําลังจะลุกขึนนัน ฉับพลันก็มีคลืนลูกใหญ่ซดั เข้ามา
522
ตัวของเล่อไป๋ เสียวไถลไปด้านหนึงอย่างไม่อาจควบคุม
ได้

หลิงซวีเซินคว้าตัวเล่อไป๋ เสียวไว้ได้อย่างรวดเร็ว ขาข้าง

หนึงออกแรงเกาะเสาด้านข้างเอาไว้

เล่อไป๋ เสียวตกใจจนหน้าซีด เธอจับหลิงซวีเซินไว้แน่น

เรือสันไหวอยูเ่ หนือการควบคุม เล่อไป๋ เสียวจึงวิงไปทาง

หลิงซวีเซินอย่างไม่อาจควบคุมได้

ถ้าหลิงซวีเซินไม่ได้ดงึ เธอไว้ตลอด ตัวของเล่อไป๋ เสียวก็

523
คงจะพุง่ ออกไปแล้ว

หยุดแล้ว

หลิงซวีเซินมองสถานการณ์ ณ ขณะนัน แล้วรีบพูดขึน

“รีบไป ไปทีห้องบังคับเรือทีด้านข้าง”

เล่อไป๋ เสียวหันไปมองลมฝนทีกระหนําอยูด่ า้ นนอก แม้

ตอนนีเรือจะยังคงวูบไหวอยูบ่ า้ ง แต่เธอก็ยงั ฝื นควบคุม
ตัวเองเอาไว้ได้

เล่อไป่ เสียววิงโซซัดโซเซไปข้างหน้า เธอไม่เคยรูส้ กึ หวาด

กลัวเท่านีมาก่อน ชะตากรรมเช่นนียากทีจะเข้าใจ เมือ
524
เธอมาพบเจอด้วยตนเอง ทําให้รูส้ กึ อึดอัดเสียจริง

เรือยังคงโยกไปมา แต่ดีทีไม่รุนแรงเท่าเมือครูน่ ีแล้ว

เมือพวกเขาวิงมาถึงห้องบังคับเรือ หลิงซวีเซินจับเล่อ
เวินเยียล็อกไว้กบั เข็มขัดนิรภัยทีด้านข้าง และยังสวม
หมวกนิรภัยให้เขาด้วย แต่ตอนทีเขากําลังยืนมือไป
หมายจะอุม้ เล่อเวินเหยียนนัน

ด้านนอกคลืนใหญ่ลกู หนึงกระแทกเข้ากับเรือของพวก
เขาอย่างไร้ความปรานี ทําให้ดา้ นหนึงของเรือกระจก
บานหนึงถึงกับแตกออกมา

525
เมือเล่อไป๋ เสียวหันกลับมา เธอก็ตกตะลึงจนตัวแข็ง ตา
ค้างมองกระจกเหล่านันร่วงกราวลงมาใส่

สมองของเธอแทบจะหยุดทํางาน เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ จะ

ต้องคิดอะไรต่อไป

หลิงซวีเซินมองกระจกเหล่านันอย่างตืนตะลึง พลางรวบ
ตัวเล่อไป๋ เสียวและเล่อเวินเหยียนโอบเข้ามาไว้ในอ้อม
แขนทันควัน เขาใช้ตวั เองกําบังเศษกระจกเหล่านันเอา
ไว้

อ้อมกอดทีอบอุน่ ราวกับนังอยูบ่ นเก้าอีโยกบนระเบียง

ใต้แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ ทําให้อบอุน่ และสบาย

526
หญิงสาวเงยหน้ามองหลิงซวีเซิน แล้วนําตาไหลลงมา
อย่างกลันไม่อยู่

ตัวเรือพลันไหวโยกขึนมา หลิงซวีเซินกอดพวกเขาสอง
คนเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พลางดึงเชือกทีอยูอ่ ีกด้าน
เข้ามา แล้วมัดสองคนนันไว้โดยไม่ลงั เล

กระจกแตกละเอียด ทําให้ทงลมและฝนสาดเข้
ั ามาด้าน
ใน

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนไม่เคยพบกับเหตุการณ์ที
น่าตกใจเช่นนีมาก่อน ใบหน้าเล็กๆ ของทังคูข่ าวซีด ดวง

527
ตาเล็กสองคูท่ ีมีนาตาเอ่
ํ อคลอนันมองด้านนอก

“เรือไม่ลม่ หรอก” เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เรือลํานี

กําลังแล่นอยูร่ มิ ชายฝัง พวกเราจะไม่เป็ นอะไร”

ภายใต้แสงไฟวูบวาบ ตัวของหลิงซวีเซินนันเปี ยกชืน

เล่อไป๋ เสียวมองเห็นเสือเชิตสีขาวของเขาเปลียนเป็ นสี
แดงฉาน

528
ตอนที 31 กําลังผ่าตัด

ทันใดนันตัวเรือก็โคลงเคลงไปมาอย่างไม่หยุดนิง หลิง
ซวีเซินยืนมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยพาดไปบนตัวของเล่อไป๋
เสียว แล้วดึงเข็มขัดนิรภัยอีกด้านคาดไว้บนตัวของเล่อ
เวินแหยียน

เล่อเวินเหยียนไม่ได้สขุ มุ เยือกเย็นเช่นปกติอีกต่อไป
นําตาของเด็กหญิงไหลพรากไม่หยุด เธอมองมาทางหลิง
ซวีเซินอย่างน่าสงสาร แล้วจับมือของหลิงซวีเซินเอาไว้
แน่น แต่กลับไม่พดู ไม่จา

1
“คุณเลือดออกแล้ว” ดวงตาของเล่อไป๋ เสียวคลอไปด้วย
หยาดนําตา พลางเม้มริมฝี ปากแน่น เธอพูดไปร้องไห้ไป

“ไม่รูส้ กึ เลย” เขาพูดจบ ตัวเรือก็โยกอย่างรุนแรง

ในฉับพลันทันใดนัน เรือเอียงไปทางกระจกทีแตก

ถ้าหากหลิงซวีเซินไม่ได้กาํ ลังจับเชือกในมือของเล่อเวิน
เหยียนเอาไว้ ก็อาจจะลืนไถลตกลงไปในทะเลแล้ว

เล่อไป๋ เสียวตอนนีไม่ได้โกรธอีกแล้ว กลับคว้ามือของ

หลิงซวีเซินเอาไว้สดุ แรง หญิงสาวพูดไปร้องไห้ไป “คุณ
2
ไม่เป็ นอะไรใช่ไหม”

หลิงซวีเซินคุกเข่าอยูบ่ นพืน แล้วลุกขึน เมือเขาได้ยินเล่อ

ไป๋ เสียวพูดเช่นนี จนเรือกลับมาอยูใ่ นองศาปกติ หลิงซวี
เซินจึงพูดด้วยสีหน้านิงเฉย “ไม่เป็ นไร”

เจ็บปวดไปทังตัว หลิงซวีเซินไม่ได้พดู ออกไป เขารูว้ า่ ถ้า

หากเขาพูดออกไป เล่อไป๋ เสียวก็จะยิงหวาดกลัวมากขึน
ไปอีก

หลิงซวีเซินปล่อยมือเล่อไป๋ เสียว แล้วจึงเดินช้าๆ ไปทาง

แผงควบคุม

3
“คุณอย่าไปเลย” เล่อไป๋ เสียวตะโกนพลางร้องไห้ ถ้าหาก
มีคลืนลูกใหญ่ซดั มาอีก แล้วซัดเขาหล่นลงไป จะทํายัง
ไง

“ไม่เป็ นไรหรอก ไม่เป็ นไร” หลิงซวีเซินพูด แล้วยืนมือไป

ดันมือของเล่อไป๋ เสียวออก

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินพลางร้องไห้ เธอดินรน

คว้ามือของหลิงซวีเซินเอาไว้ นําตาของหญิงสาวหลัง
ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ “อย่าไป ตังโปรแกรมการ
เดินทางเอาไว้เรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเรือไม่เป็ น
อะไร พวกเราก็เข้าเทียบฝังได้”

4
หลิงซวีเซินมองท่าทางเหมือนดอกแพร์ฉาฝน[1]
ํ ของเล่อ
ไป๋ เสียว รูว้ า่ เธอรักและสงสารเขา จึงยืนมือไปสัมผัสใบ
หน้าของเล่อไป๋ เสียว เขาขยับเข้าใกล้หญิงสาว แล้ว
ประทับจูบหนึงลงบนหน้าผากของเธอโดยไม่ลงั เล

“แค่ระยะห่างเพียงสิบเมตรเท่านัน ไม่มีปัญหาอะไร
หรอก” หลิงซวีเซินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เธออยูต่ รง
นีนิงๆ เชือฉันนะ”

เล่อไป๋ เสียวมองหน้าหลิงซวีเซินตอนนี แล้วกัดฟั นแน่น

เห็นได้ชดั ว่าไม่ตอ้ งการจะร้องไห้ออกมา แต่นาตากลั
ํ บ
อยูน่ อกเหนือการควบคุมของตน

5
หลิงซวีเซินดึงมือของเล่อไปเสียวออก แล้ววิงออกไป
เพียงผูเ้ ดียว

เขาเพิงจะวิงไปไม่กีก้าว ทันใดก็มีคลืนลูกใหญ่ซดั มา ตัว

เรือจึงเอียงวูบอีกครัง

แต่ยงั ดีทีเรือไม่ได้เอียงไปทางกระจกทีแตกนัน

ร่างของหลิงซวีเซินกระแทกหนักๆ ลงบนกระจก เล่อไป๋

เสียวมองเห็นกระจกด้านหลังของเขาเริมปรากฏรอยร้าว
สีหน้าของเธอจึงแย่มาก หญิงสาวเม้มริมฝี ปากแน่น
สะอืนพลางร้องเรียก “คุณอย่าไป อย่า...”

6
ในห้องนีทังสีด้านล้วนมีเข็มขัดนิรภัย เพียงแค่อยูช่ ิดด้าน
หนึงด้านใดเอาไว้ ก็จะไม่เป็ นอะไร

กระจกทีแตกละเอียดกระแทกลงบนตัวเขาอย่างไม่
ปรานี แต่เขากลับไม่รอ้ งออกมาสักคํา รอจนเรือนิงแล้ว
จึงเกาะฝาผนังด้านหนึง แล้วเดินไปข้างหน้า

ฝนจากด้านนอกกระหนําเข้ามาสาดลงบนตัวเขา

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวเต็มไปด้วยนํา ทังนําตาและนํา

ฝนผสมกันจนแยกไม่ออกว่าคืออะไร

เล่อไป๋ เสียวมองไปทีหลิงซวีเซินอย่างเป็ นห่วง ในสายตา

7
ของเธอเหลือเพียงเขาผูเ้ ดียวเท่านัน

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนสองคนทีอยูอ่ ีกด้านนัน
กําลังเกาะกุมกันไว้ แล้วกําลังมองทีหลิงซวีเซินเช่นกัน

หลิงซวีเซินเกาะฝาผนังด้านหนึง เขาฝื นเดินโซซัดโซเซไป

ทีพังงาเรือ แล้วจับพังงาเรือไว้แน่นสุดชีวิต

ทีจริงถ้าหากยึดตามระยะการเดินทางของเรือยอร์ชทีเขา
ตังค่าไว้ตงแต่
ั แรก เรือจะสามารถถึงฝังได้อย่างปลอดภัย

แต่ตอนนีทังลมและฝนทําให้ความเร็วในการเดินทางช้า
ถึงเพียงนี ยากทีจะหลบหลีกจากการ ถูกม้วนเข้าไปใน
8
กระแสนําวน

ดังนันเขาจึงยอมเสียงอันตรายจากการถูกสะบัดออกไป
นอกเรือ เพราะต้องการจะปรับความเร็วให้เร็วขึน

บนเรือโคลงเคลงไปมา หลิงซวีเซินเอนตัวลงอย่างยาก
ลําบาก แล้วลงมือขับเรือเอง

เวลาค่อยๆ ผ่านไปทีละนิด เรือยอร์ชยังคงโคลงเคลง

เล่อไป๋ เสียวกําลังมองผูช้ ายทียืนอยูห่ น้าพังงาเรือ เรือ

ยอร์ชโคลงเคลงไม่หยุด ตัวของเขาเองยังยืนไม่คอ่ ยมัน
คง
9
เล่อไป๋ เสียวกลัวว่าหลิงซวีเซินจะถูกสะบัดออกไปในทุก
ครังทีเรือยอร์ชโคลงเคลงอย่างหนัก เธอเป็ นห่วงเขามาก

ขวัญหนีดีฝ่อครังแล้วครังเล่า อกสันขวัญแขวนครังแล้ว
ครังเล่า เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าความกังวลทังหมดในชัวชีวิต
นีได้ถกู ใช้ทีนีไปจนหมดแล้ว

เมือเรือยอร์ชมาถึงฝังอย่างยากลําบาก หลิงซวีเซินจึง
เดินโซเซไปทางเล่อไป๋ เสียว

แววตาของเขาสับสน เขามองดูเล่อไป๋ เสียวทีอยูต่ รงหน้า

ดูคล้ายเธอกําลังโคลงเคลงไปมาไม่หยุด

10
“หลิงซวีเซิน คุณเป็ นอะไรไป” นําเสียงสะอืนจากการ
รําไห้ของหญิงสาวร้องถามออกไป เล่อไป๋ เสียวมองไป
ทางหลิงซวีเซินอย่างเป็ นห่วงเธอ เห็นว่าสภาพของเขา
ไม่คอ่ ยดี

หลิงซวีเซินไม่พดู อะไร เขาเพียงแค่เงยหน้าอ้าปาก แวว

ตาของชายหนุ่มค่อนข้างเลือนลอย เขาพยายามปลด
เข็มขัดนิรภัยของเล่อไป๋ เสียวออกอย่างยากลําบาก

เล่อไป๋ เสียวสามารถปลดเข็มขัดนิรภัยเองได้ เพียงแต่

ล็อกนันอยูด่ า้ นหลัง ทําให้ปลดเองลําบาก

11
ทันทีทีเล่อไป๋ เสียวเป็ นอิสระ จึงกอดหลิงซวีเซินเอาไว้
แน่นด้วยความเคร่งเครียดและหวาดกลัว

หลิงซวีเซินแปลกใจเล็กน้อย ในดวงตาของเขาแฝงด้วย
รอยยิมนิดๆ ยืนมือไปโอบกอดเล่อไป๋ เสียว

“คุณทําเรืองอันตรายแบบนีได้ยงั ไงกัน ถ้าคุณเป็ นอะไร

ไป พวกเราจะทํายังไงกัน” เล่อไป๋ เสียวพูดด้วยนําเสียง
สันเครือจากการร้องไห้

หลิงซวีเซินตบหลังเล่อไป๋ เสียวเบาๆ แล้วพูดปลอบโยน

“ฉันอยูข่ า้ งๆ เธอ จะปกป้องพวกเธอ ดูสิ เธอดู ตอนนีฉัน
ก็สบายดีไม่ใช่เหรอ”

12
แสงไฟในเรือยอร์ชกะพริบแสงสลัวๆ จึงทําให้มองเห็นไม่
ชัดเจน

เล่อไป๋ เสียวนําตาไหลไม่หยุด ถึงแม้เธอจะดีใจ แต่มอง

ด้านหลังของหลิงซวีเซินทีแดงฉานด้วยนําตาทีกลบดวง
ตา แล้วพูดเสียงเบา “คุณบาดเจ็บนะ”

“หม่ามี แด๊ดดี” ลูกน้อยทังสองร้องไห้พลางตะโกนเรียก

เล่อไป๋ เสียวรีบปล่อยหลิงซวีเซิน แล้วหมุนตัววิงไปทีข้าง

กายของลูกทังสองคน เธอยืนมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยบน
ตัวของเล่อเวินเหยียนออก จากนันจึงค่อยปลดเข็มขัด

13
นิรภัยบนตัวของเล่อเวินเยียออก

ทันใดนันเล่อไป๋ เสียวได้ยินเสียงของหนักตกกระทบพืน
ทําให้สีหน้าของเธอยําแย่อย่างทีสุด

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนเป็ นอิสระแล้ว พวกเด็กๆ

เกาะกอดขาทังสองข้างของเล่อไป๋ เสียวเอาไว้ดว้ ยความ
ตืนตระหนก

“หลิงซวีเซิน?” เล่อไป๋ เสียวหันมาก็พบกับหลิงซวีเซินที

นอนนิงอยูบ่ นพืน สีหน้าของเขาซีดขาวจนน่าตกใจ

“แด๊ดดี” เด็กทังคูไ่ ด้ยินเล่อไป๋ เสียวร้องเช่นนี จึงรีบวิง

14
อย่างลุกลีลุกลนไปทีข้างกายหลิงซวีเซิน

เล่อไป๋ เสียวโอบต้นคอของหลิงซวีเซินเอาไว้อย่างหวาด
กลัว ต้เธอพยายามเรียกหลิงซวีเซินให้ฟืนขึนมา “คุณ
เป็ นอะไรไป คุณตืนขึนมาเดียวนีนะ!”

หากแต่คนทีนอนอยูบ่ นพืนนันนิงสงบ ไร้สมุ้ เสียงใดๆ

นําตาร่วงเผาะๆ หยดแล้วหยดเล่าหยดลงบนตัวของหลิง
ซวีเซิน

เล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียเด็กทังคูต่ กใจจนขวัญหนี
ทังคูร่ อ้ งไห้พลางจับชายเสือของหลิงซวีเซินเอาไว้
15
“แด๊ดดี แด๊ดดี ต่อไปหนูจะไม่วา่ แด๊ดดีแล้ว แด๊ดดีเป็ น
แด๊ดดีทีดีทีสุดในโลก”

“แด๊ดดี หนูรูว้ า่ ผิดไปแล้ว ต่อไปหนูจะไม่ยวโมโหแด๊

ั ดดี
อีกแล้ว”

“แด๊ดดี รีบตืนขึนมาเถอะ”

ในความลางเลือนนันหลิงซวีเซินคล้ายได้ยินเสียงของ
เด็กทังสองคน จึงลืมตาสีอาํ พันขึนมาช้าๆ

แววตาของเขาไม่มีสีสนั เหมือนดังเก่า หลิงซวีเซินม

องเล่อไป๋ เสียวเงียบๆ แล้วจึงหลับตาลงช้าๆ คล้ายคน
16
กําลังจะหลับ ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเบา “ผมไม่เป็ นอะไร
เพียงแค่เหนือยเท่านัน”

หลิงซวีเซินไม่เคยรูส้ กึ เหนือย และเจ็บปวดเท่านีมาก่อน

สิงทีเขาพอจะทําได้ก็คือปิ ดตาลงช้าๆ

“อย่าหลับนะ อย่าหลับนะ ฉันจะคุยเป็ นเพือนคุณ พวก

เรามาคุยกัน ดีไหม” สองตาแดงกําของ เล่อไป๋ เสียวมอง
หลิงซวีเซินทีอยูใ่ นอ้อมกอด

ในดวงตาของเธอมีหยาดนําตา ทําให้มองคนทีอยูใ่ น
อ้อมแขนไม่คอ่ ยชัด

17
เด็กสองคนได้ยินหลิงซวีเซินพูดเช่นนี ก็โถมไปทีข้างกาย
ของหลิงซวีเซินอย่างไม่รูต้ วั แล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุด
กลัน

ถึงแม้เด็กจะรูค้ วามอย่างไร แต่อายุของพวกเขาก็ยงั น้อย

นัก

แต่ตอนนีหลิงซวีเซินไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว เขาแค่พิงเล่อ
ไป๋ เสียวอยูน่ ิงๆ

เล่อไป๋ เสียวมองไปรอบด้านอย่างลนลาน เรือยังคง

โคลงเคลงอยู่

18
พวกเธอหนีพน้ จากอันตรายแล้ว

ลมฝนทีกระหนําอยูด่ า้ นนอกก็ดจู ะเบาบางลงแล้ว เล่อ

ไป๋ เสียวกอดหลิงซวีเซินเอาไว้แน่น พลางหันไปมองลูก
ทังสองคน เธอปลอบขวัญลูกทังสองคน “ไม่เป็ นไรนะ
แด๊ดดีของพวกเธอจะต้องไม่เป็ นอะไร”

เด็กทังสองได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี จึงมองเล่อไป๋

เสียวอย่างน่าสงสาร พวกเด็กๆ พยายามสูดนํามูก แล้ว
มองเล่อไป๋ เสียวอย่างไม่มนใจ
ั

“ไม่เป็ นไร จะต้องไม่เป็ นไร” เล่อไป๋ เสียวดูเหมือนจะพูด

กับลูกทังสองคน แต่แท้จริงแล้วกําลังพูดให้ตวั เอง ขอ

19
เพียงแค่หลิงซวีเซินไม่เป็ นอะไร จะให้เธอทําอะไรก็ได้ทงั
นัน

เดิมทีเล่อไป๋ เสียวคิดจะโทรศัพท์ไปทีโรงพยาบาลโดย
ตรง แต่เมือคิดว่ารถพยาบาลขับมาตอนนี ก็ไม่รูว้ า่
เมือไหร่จะมาถึง

ตอนนีมีทางเดียว ก็คือเธอไปส่งหลิงซวีเซินทีโรง
พยาบาลด้วยตัวเอง

“ตอนนีพวกเราจะพาแด๊ดดีไปส่งทีโรงพยาบาล พีหมอพี
พยาบาลจะช่วยแด๊ดดี แด๊ดดีก็จะไม่เป็ นอะไร” เล่อไป๋
เสียวลูบใบหน้าของลูกทังสองคน

20
เด็กทังคูร่ บี พยักหน้า แล้วยืนมือมาตังใจจะยกขาของ
หลิงซวีเซินขึน แต่เด็กสองคนเพิงจะไม่กีขวบ จึงไม่มี
เรียวแรง ในทีสุดเล่อไป๋ เสียวก็ขาํ ออกมาอย่างจนปั ญญา

เธออุม้ ลูกทังสองคนฝ่ าสายฝนจากเรือยอร์ชมาทีรถ

ตอนทีกําลังจะเดินไปข้างหน้านันเอง ก็มองเห็นชาว
ประมงกําลังเลิกงาน

เล่อไป๋ เสียวรีบวิงไป แล้วพูดด้วยสีหน้าขอบคุณ “พีชาย

ทังสอง สามีของฉันสลบอยูบ่ นเรือ ฉันอยากจะย้ายเขา
มาทีรถเพือไปส่งทีโรงพยาบาล แต่ฉนั ไม่มีเรียวแรงมาก
ขนาดนัน พวกคุณทังสองคน มาช่วยหน่อยจะได้ไหม

21
คะ”

ชาวประมงสองคนเห็นเล่อไป๋ เสียวท่าทางกําลังตกทีนัง
ลําบาก จึงพยักหน้าอย่างใจดี

เมือชาวประมงสองคนนันพาหลิงซวีเซินมาขึนรถได้แล้ว
เล่อไป๋ เสียวจึงรีบยืนเงินให้สองคนนันไป นิดหน่อย
แล้วกล่าวคําขอบคุณอีกเล็กน้อย จากนันจึงเร่งขับรถไป
ทีโรงพยาบาลทีอยูใ่ กล้ทีสุด

หลังจากทีเล่อไป๋ เสียวส่งหลิงซวีเซินเข้าห้องผ่าตัดไป
แล้ว ก็ไปเปิ ดห้องพักในโรงแรมใกล้ๆ ห้องหนึง แล้วพา
ลูกทังสองคนเข้าไปพัก

22
วันฝนตกเช่นนี เด็กทังสองคนเปี ยกปอนไปหมด

ในยามนีเล่อไป๋ เสียวอยากให้ตวั เองแยกร่างได้ ถ้าเป็ น

เช่นนันก็จะสามารถแบ่งไปดูแลลูกร่างหนึง ส่วนอีกร่าง
ไปดูแลหลิงซวีเซินได้

ลูกทังสองคนว่านอนสอนง่าย เมือเล่อไป๋ เสียวอาบนําให้

เรียบร้อยแล้ว ก็ขนไปนอนบนเตี
ึ ยง

“พวกเธอนอนกันดีๆ นะ หม่ามีจะไปดูวา่ ตอนนีแด๊ดดี

เป็ นยังไงบ้าง ดีไหม” เล่อไป๋ เสียวประทับจูบราตรีสวัสดิ
ลงบนหน้าผากของลูกทังสองคน

23
------

[1] ดอกแพร์ฉาฝน
ํ สุภาษิ ตจีน เดิมทีใช้พรรณนาถึงท่า
ทางการร้องไห้ของหยางกุย้ เฟย ต่อมาใช้พรรณนาถึง
ความงดงามบอบบางน่าทะนุถนอมของหญิงสาว
เหมือนดังดอกของลูกแพร์ทีเปี ยกฝน

24
ตอนที 32 พีชายรอง

เมือเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี เล่อเวินเหยียนจึงมองไปทีเล่อ

25
ไป๋ เสียวด้วยสีหน้าเจียมเจียมน่าสงสาร แล้วพูดเสียงเบา
“หม่ามี หนูก็อยากไปดูแด๊ดดีเหมือนกัน”

“หม่ามี แด๊ดดีบาดเจ็บหนักขนาดนัน ผมก็อยากไป” เล่อ

เวินเยียขยับลุกขึนนัง มองเล่อไป๋ เสียวด้วยหน้าเศร้า
หมอง “แด๊ดดีเป็ นคนดี เมือก่อนพวกเราเข้าใจเขาผิดไป
ผมอยากไปบอกแด๊ดดีว่าขอโทษฮะ”

เล่อไป๋ เสียวทุกข์ใจมาก เธอยืนมือไปลูบศีรษะของลูกทัง

สองคน แล้วปลอบโยนแผ่วเบา “พวกหนูเข้านอนกัน
เถอะ ตืนมาพรุง่ นีเช้า แด๊ดดีก็ไม่เป็ นอะไรแล้ว ถึงตอน
นันพวกเราก็จะได้ออกไปเทียวกับแด๊ดดีกันอีก”

26
“แต่ตอนนีหนูอยากเจอแด๊ดดี” เล่อเวินเหยียนพูดด้วยนํา
เสียงสะอืน “หนูกลัวจริงๆ ว่าแด๊ดดีจะไม่ตืนขึนมาอีก”

“อย่าพูดจาเหลวไหลสิ” ในใจของเล่อไป๋ เสียวแสนจะ

เป็ นทุกข์ จึงพูดด้วยนําเสียงเด็ดขาด “พวกหนูเชือฟั ง
แล้วนอนอยูท่ ีนี หม่ามีจะไปดูวา่ แด๊ดดีของพวกหนูเป็ น
ยังไงบ้าง”

เล่อเวินเหยียนและเล่อเวินเยียก้มหน้าลงอย่างเซืองซึม
เด็กๆ นิงเงียบไม่พดู จา

“เป็ นเด็กดีนะ รอแด๊ดดีฟื นขึนมา หม่ามีจะให้เขาเจอ

พวกหนูก่อนใครเลย” เล่อไป๋ เสียวพูดเสียงเบา

27
เธอเงยหน้าดูเวลาบนผนัง ตอนนีสีทุม่ ครึงแล้ว ไม่รูว้ า่ พี
รองมาหรือยัง

ระหว่างทีเธอกําลังคิดอยูน่ นั ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู
เล่อไป๋ เสียวจึงรีบเดินออกไป ก็พบพีชายรองเล่อเฉิงเจ๋อ
ยืนอยูท่ ีประตู

“ในทีสุดพีรองก็มาแล้ว” เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเฉิงเจ๋อด้วย

ดวงตาทีคลอไปด้วยหยาดนําตา แล้วพูดอย่างเป็ นทุกข์
“พีคงไม่รูว้ า่ พวกเราเจอกับคลืนทะเล”

“เด็กๆ ล่ะ” เล่อเฉิงเจ๋อถามด้วยความเป็ นห่วง

28
เล่อไป๋ เสียวเช็ดนําตาบนใบหน้าของตนเอง พลางพูด
อย่างเซืองซึม “ฉันจัดการพวกเขาเรียบร้อยแล้ว สังให้
พวกเขาสองคนเข้านอนแล้ว พีอยูด่ แู ลทีนี ฉันจะไปดู
ทางนันเอง”

“จะไปโรงพยาบาลเหรอ” เล่อเฉิงเจ๋อถามอย่างสงสัย

“ใช่คะ่ ” เล่อไป๋ เสียวพยายามสูดนํามูก ตาของเธอแดงกํา

เล่อเฉิงเจ๋อเห็นท่าทางของเล่อไป๋ เสียว จึงรีบปลอบใจ

“เขาไม่เป็ นอะไรหรอก จะต้อง ไม่เป็ นอะไร”

29
เล่อไป๋ เสียวก้มหน้าลงช้าๆ เธอเบือนหน้ามองไปอีกด้าน
แล้วพูดด้วยนําเสียงสะอืน “”พีชายคะ ตอนนีฉันอยาก
จะไปดูทางนัน พีช่วยดูแลลูกให้ฉนั หน่อยนะ”

“ได้ส”ิ

เล่อไป๋ เสียวพาเล่อเฉิงเจ๋อเข้ามาในห้อง เธอปลอบโยน

ลูกทังสองคนอีกเล็กน้อย จากนันจึงหยิบกระเป๋ าแล้ว
เดินออกไปด้านนอกทันที

“น้องสาว” เล่อเฉิงเจ๋อเพิงจะร้องเรียกเธอครังหนึง ก็เห็น

เล่อไป๋ เสียวหมุนตัวจากไปแล้ว

30
เล่อเฉิงเจ๋อเหม่อมองแผ่นหลังของเล่อไป๋ เสียวทีจากไป
แล้วจึงทอดถอนใจอย่างจนใจ เขาอยากจะบอกว่า น้อง
สาว เสือผ้าของเธอยังชืนอยูเ่ ลย

เพียงแต่เขายังไม่ทนั ได้พดู ออกไป เล่อไป่ เสียวก็หายไป

แล้ว

เมือไป๋ เสียวมาถึงหน้าประตูหอ้ งผ่าตัดของโรงพยาบาล

จึงมองเห็นว่าไฟสีแดงในห้องนันยังคงสว่างอยู่

หญิงสาวไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใดในใจจึงว้าวุน่ เธอดึงตัว

พยาบาลทีอยูข่ า้ งๆ มาสอบถาม “ขอถามหน่อยนะคะ
ตอนนีคนทีอยูด่ า้ นในยังคงคือคุณหลิงซวีเซินใช่ไหมคะ”

31
พยาบาลคนนันมองเล่อไป๋ เสียวอย่างแปลกใจ แล้วจึง
พยักหน้า “ใช่คะ่ คือเขา”

เล่อไป๋ เสียวรีบกล่าวขอบคุณ แล้วมองไปด้านในด้วย

ความซาบซึงใจ

หญิงสาวยืนอยูห่ น้าห้องผ่าตัดอย่างไม่เป็ นสุข เธอเดิน

วนไปวนมาไม่หยุด เพือรอคนด้านในออกมา

เวลาผ่านไปทีละนิด เล่อไป๋ เสียวไม่เคยรูส้ กึ มาก่อนว่า

เวลาจะยาวนานถึงเพียงนี ดูราวกับช่วงเวลานีไม่มีทีสิน
สุด

32
เวลาของคนทีกําลังระทมทุกข์นนยาวนาน
ั ดูเหมือนเธอ
จะได้ยินเสียงเข็มวินาทีกระดิกไปทีละนิด คล้ายกับว่า
มันกําลังหัวเราะเยาะเธออยู่

ไม่รูว้ า่ ผ่านไปนานเท่าใด เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ราวกับกําลัง

อยูก่ ลางมหาสมุทรทีกว้างสุดลูกหูลกู ตา โดยไม่อาจ
ควบคุมชีวิตของตนเองได้

ถ้ารูแ้ ต่แรกว่าเขาจะต้องกลายเป็ นแบบนี ตอนนันเธอก็

คงจะไม่ดือรันถึงเพียงนี ตอนนีพวกเขาทังสองคนก็คงจะ
สามารถอยูด่ ว้ ยกันได้อย่างเป็ นสุข และจะไม่มีปัญหายุง่
ยากมานานหลายปี เช่นนี

33
เธอเป็ นคนโง่เง่าทีสุดในโลก เธอควรจะคืนดีกบั เขานาน
แล้ว

ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนัน เขาตัดสินใจพาพวกเธอไป
อยูใ่ นจุดทีปลอดภัย ช่วงเวลาเช่นนันเขากลับเสียงไป
ควบคุมเรือ

เรือยอร์ชนันเพียงแค่กระจกแตก ขณะทีเธอถูกรัดไว้กบั
เข็มขัดนิรภัยนัน จึงมองเห็นว่าหน้าจอของเรือยอร์ชไม่มี
ปั ญหาอะไร ยังคงทํางานอยูต่ ลอดเวลา

หลิงซวีเซินไปอยูใ่ นจุดอันตรายเช่นนัน เพียงเพือปลอบ

34
โยนพวกเธอสามคน ด้วยต้องการเพิมความเร็วของเรือ
ยอร์ชนัน

หญิงสาวยืนอยูด่ า้ นนอกอย่างหวาดหวัน หวังให้คนทีอยู่

ด้านในปราศจากอันตรายทังปวง

ทันใดนัน ประตูหอ้ งผ่าตัดก็พลันเปิ ดออก

เล่อไป๋ เสียวรีบวิงไป แล้วสอบถามกับหมออย่างเป็ น

กังวล “เป็ นยังไงบ้างคะ เขาเป็ นยังไงบ้าง”

“ไม่มีปัญหาอะไรมาก เขาได้รบั บาดเจ็บทีผิวหนังด้าน

นอกเท่านัน ไม่มีอะไรร้ายแรง” คุณหมอพูด พลางก้มลง
35
มองชายหนุ่มทีอยูบ่ นเตียงผูป้ ่ วย แล้วพูดอย่างอ่อนล้า
“แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยเศษกระจก พวกเราทํา
ความสะอาดกันอย่างยากลําบาก ต่อไปจะต้องระวังให้
มาก พวกเราคิดว่าเขาควรจะพักรักษาตัวอยูใ่ นโรง
พยาบาลจะดีกว่า”

สีหน้าทีเศร้าหมองของเล่อไป๋ เสียวค่อยๆ จางไป พลาง

กล่าวขอบคุณ “ขอบคุณคุณหมอมากค่ะ ถ้าไม่ได้คณ
ุ
หมอ พวกเราก็ไม่รูว้ า่ จะทํายังไงดี”

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินทียังคงหลับลึกอยูบ่ นเตียงผู้

ป่ วย รอยยิมบนใบหน้าของเธอก็ยงอ่
ิ อนโยนมากขึน เธอ
ช่วยพยาบาลเข็นหลิงซวีเซินเข้าไปในห้องพักผูป้ ่ วย

36
ตอนนีเป็ นเวลาตีสามแล้ว

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินทียังคงให้นาเกลื
ํ ออยู่ เธอ
พยายามฝื นลืมตา แล้วมองดูนาเกลื
ํ อยังเหลืออยูอ่ ีกไม่
น้อย จึงนังลงข้างเตียงของหลิงซวีเซิน

บนใบหน้าของเขาได้รบั บาดเจ็บเล็กน้อย

หญิงสาวลูบคลําใบหน้าของหลิงซวีเซินด้วยหัวใจอัน
ปวดร้าว แล้วพูดด้วยความรูส้ กึ ลึกซึง “คุณยังเจ็บอยู่
ไหม”

37
ผ่านไปเนินนาน เมือไม่มีคาํ ตอบจากคนบนเตียง เล่อไป๋
เสียวหลับตาลงอย่างไร้หนทาง ก่อนจะพูดเยาะเย้ยตัว
เองว่า “ฉันลืมไปได้ยงั ไง ตอนนีฤทธิยาสลบยังทํางานอยู่
คุณจึงยังไม่ฟืนขึนมา”

“ฉันจะไม่ทะเลาะกับคุณอีกแล้ว” ตอนนีเล่อไป๋ เสียว

ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเองอย่างลึกซึง

เธอรูส้ กึ ว่าเธอเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป จนทําให้หลิง

ซวีเซินต้องกลายเป็ นแบบนี

กลินยาฆ่าเชือแปดสี[1] ลอยโชยมาแตะจมูก หลิงซวี

เซินค่อยๆ ลืมตาขึนมาช้าๆ เขามองเห็นเบืองหน้าเป็ นสี

38
ขาวโพลน

ทีนีทีไหน เขาถามในใจ

หลิงซวีเซินหลับตาแน่น เมือเขาลืมตาอีกครัง จึงพบว่าที

นีคือโรงพยาบาล ขณะทีชายหนุ่มกําลังจะลุกขึนนัง ก็
รูส้ กึ ว่ามือข้างซ้ายคล้ายจะถูกอะไรกดทับอยู่

เขาหันไปมอง จึงเห็นเล่อไป๋ เสียวนอนฟุบอยูข่ า้ งกายเขา

อย่างสงบ

เล่อไป๋ เสียวลืมตาทังสองข้างขึนอย่างงัวเงีย เมือเธอมอง

เห็นหลิงซวีเซินฟื นขึนมา รอยยิมบนใบหน้านันอ่อนโยน
39
มากยิงขึน “คุณฟื นแล้ว เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”

หลิงซวีเซินส่ายหน้าน้อยๆ นําเสียงชองชายหนุ่มไม่มีแรง
“ตอนนีฉันสบายดีมาก ไม่เป็ นอะไร”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินพูดเช่นนี จึงรีบหยิบ

โทรศัพท์มือถือออกมาดูเวลา “ฉันออกไปซือข้าวเช้าให้
คุณสักหน่อยดีกว่า นีเจ็ดโมงเช้าแล้ว”

“ฉันไม่อยากกิน” หลิงซวีเซินท่าทางคล้ายเด็กน้อย
พลางพูดด้วยเสียงตํา

เล่อไป๋ เสียวเห็นหลิงซวีเซินมีทา่ ทางเช่นนี จึงยืนอยูต่ รง

40
นันอย่างไม่สบายใจ มือของหญิงสาวถูกหลิงซวีเซินดึง
เอาไว้ “ฉันอยากดูเธอ”

“ฉันมีอะไรให้ด”ู เล่อไป๋ เสียวเม้มปากน้อยๆ ทีหนึง สี

หน้าไม่น่าดูนกั

“ห้าปี มานี คนทีฉันต้องการก็มีเพียงเธอ”

เสียงของหลิงซวีเซินแผ่วเบาจนไม่อาจเบาไปกว่านีได้อีก
ทําให้เล่อไป๋ เสียวหัวใจเต้นแรง

เล่อไป๋ เสียวหันไปมองหลิงซวีเซิน สายตาของเธอสบเข้า

กับสายตาอ่อนโยนทีลึกลําจนมองไม่เห็นก้นบึงคูน่ นั เธอ
41
จึงรูส้ กึ ราวกับว่าตนเองกําลังถูกเขาดึงดูดเข้าไปในนัน

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวค่อยๆ แดงขึน หญิงสาวไม่ได้เอ่ย

คําใดออกมา

หลิงซวีเซินดึงเล่อไป๋ เสียวมาตรงหน้าตนเอง แล้วลุกขึน

นัง

“คุณอย่าเพิงขยับสิ” เล่อไป๋ เสียวพูดด้วยความเป็ นห่วง

“ตอนนีคุณยังบาดเจ็บอยู่ ถ้าคุณขยับตัว จะเจ็บนะ”

“อืม” ปากของหลิงซวีเซินก็ตอบรับ แต่ก็ยงั คงลุกขึนมา

นังตามใจตัวเอง
42
เล่อไป๋ เสียวเห็นหลิงซวีเซินมีทา่ ทางแบบนี จึงได้แต่วาง
หมอนหนึงใบเอาไว้ทีด้านหลังของเขา แล้วบ่นพึมพํา “นี
คุณทําอะไรน่ะ ทําไมไม่เรียบร้อยเสียเลย”

หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวอย่างอ่อนโยน แล้วพูดเสียง

เบา “ฉันแค่อยากมองเธอให้ชดั ”

เล่อไป๋ เสียวนังลงข้างเตียง เมือเธอได้ยินหลิงซวีเซินพูด

เช่นนี หน้าก็แดงขึนมาอย่างควบคุมไม่อยู่ แล้วจึงหลุบ
ตาลงช้าๆ “คุณไม่ตอ้ งพูดแล้ว”

หลิงซวีเซินเห็นท่าทีเขินอายของเธอ จึงยืนมือดึงเล่อไป๋

43
เสียวให้เข้ามาใกล้โดยไม่ลงั เล แล้วจุมพิตลงบนริม
ฝี ปากทีเขาคิดถึงมาตลอดอย่างเด็ดเดียว

ปฏิกิรยิ าแรกของเล่อไป๋ เสียวทีถูกหลิงซวีเซินจูบแบบนี ก็

คือผลักเขาออก แต่ก็ไม่ได้ทาํ ลงไป เพราะนึกถึงบาด
แผลบนตัวของหลิงซวีเซิน ดังนันอาการขัดขืนนันจึงหยุด
ลง

หญิงสาวกอดตอบเขา รอยยิมบนใบหน้าของเธออ่อน
โยนมากขึน

“แด๊ดดี หม่ามี พวกเรามาแล้ว”

44
“หม่ามี แด๊ดดี”

ด้านนอกประตูนนมี
ั เสียงของเด็กสองคนดังเข้ามา

เล่อไป๋ เสียวลืมตาขึนทันใด แล้วผลักหลิงซวีเซินออก

อย่างใจแข็ง

หลิงซวีเซินร้องฮึดฮัดอย่างสุดทนครังหนึง แล้วจึงนังอยู่
ตรงนันคนเดียว

เล่อไป๋ เสียวมองท่าทางของหลิงซวีเซิน แล้วพูดเสียงเบา

“ขอโทษจริงๆ นะคะ”

45
เด็กสองคนผลักประตูเข้ามาจากด้านนอก โดยมีผทู้ ีตาม
มาติดๆ คือพีรองเล่อเฉิงเจ๋อ

เล่อเฉิงเจ๋อเดินมาหน้าเตียงผูป้ ่ วย แล้วมองน้องสาวที
หน้าแดง ในใจของเขาก็เข้าใจในทันทีวา่ สองคนนีเพิงจะ
ทําเรืองอะไรกันแน่

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนสองหนูนอ้ ยยืนอย่างว่า
ง่ายอยูท่ ีข้างเตียง พลางมองหลิงซวีเซินทีอยูบ่ นเตียง
แล้วถามขึนอย่างระมัดระวัง “แด๊ดดียังเจ็บอยูไ่ หม”

“ไม่เจ็บแล้ว” หลิงซวีเซินพอใจในคําเรียกขานนันเป็ น
อย่างยิง

46
เล่อเฉิงเจ๋อวางอาหารเช้าทีซือมาไว้ทีด้านหนึง ก่อนจะ
พูดยิมๆ “น้องเขย น้องสาว นีข้าวเช้าทีพีซือมาให้พวก
เธอสองคน”

น้องเขย?

เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเฉิงเจ๋ออย่างสงสัย หัวคิวขมวดของ

เธอขึนอย่างไม่เป็ นสุข แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “พีกําลัง
พูดเรืองอะไรคะ”

“พวกเธอทะเลาะอะไรกันก็เป็ นเรืองปกติธรรมดา” เล่อ

เฉิงเจ๋อพูดด้วยสีหน้านิงเฉย “อย่าทะเลาะกันไปเลย

47
เพียงอยูด่ ว้ ยกันอย่างซือสัตย์ก็พอแล้ว ตอนนีพวกเธอก็มี
ลูกสองคนแล้ว ยังจะมีเรืองยุง่ ยากอะไรกันอีก”

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวทีแดงอยูแ่ ล้วยิงแดงมากขึน ตอน

นีเธอไม่รูว้ า่ จะพูดอะไรดีแล้ว

หลิงซวีเซินกลับพอใจคําพูดของเล่อเฉิงเจ๋อเป็ นทีสุด เขา

ตอบกลับด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “พีรองพูดถูก”

“นันพีรองของฉัน” เล่อไป๋ เสียวรีบแก้เกียว

พวกเขาสองคนยังไม่ได้แต่งงานกัน เรียกอย่างนีไม่ดี เธอ

คิดในใจ
48
“ก็เป็ นพีรองของฉันด้วย” มือข้างหนึงของหลิงซวีเซินกุม
มือของเล่อไป๋ เสียวเอาไว้แน่น รอยยิมบนใบหน้าสง่างาม
นันยิงฉายชัด “หรือว่าไม่จริงล่ะ”

เล่อไป๋ เสียวถลึงตาใส่หลิงซวีเซินอย่างดุๆ แล้วจึงรีบดึง

มือของตัวเองกลับมาอย่างหมดคําพูด

------

[1] ยาฆ่าเชือแปดสี คือนํายาทีใช้ในการฆ่าเชือโรคใน

49
โรงพยาบาลและในชีวิตประจําวัน คิดค้นขึนโดยโรง
พยาบาลแห่งหนึงในเมืองปั กกิง เมือปี 1984 จึงให้ชือว่า
ยาฆ่าเชือแปดสี

50
ตอนที 33 ลาออกจากงาน

หลิงซวีเซินไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เขาเพียงแค่มองเล่อไป๋ เสียว

ด้วยดวงตาเจือรอยยิม

เล่อไป๋ เสียวหน้าแดงระเรือ แล้วจึงก้มศีรษะลงช้าๆ

พลางแสร้งทําเป็ นไม่รูเ้ รืองรูร้ าวอะไร

ถึงอย่างไรทีนีก็เป็ นเพียงโรงพยาบาลในเขตชานเมือง ไม่

51
ใช่โรงพยาบาลใจกลางเมือง เมือถึงตอนกลางวันหลิงซวี
เซินจึงเริมทําเรืองย้ายโรงพยาบาล

เดิมทีหลิงซวีเซินไม่ยอมทีจะอยูร่ กั ษาตัวในโรงพยาบาล
แต่เล่อไป๋ เสียวยืนยันให้เขาพักในโรงพยาบาลเพือดู
อาการต่ออีกสองวัน ดังนันหลิงซวีเซินจึงยอมอยูโ่ รง
พยาบาลต่อ

เขาบาดเจ็บทีผิวหนัง ถึงแม้จะไม่ใช่เรืองใหญ่อะไร แต่

ทัวทังแผ่นหลังยังคงเจ็บอยูต่ ลอดเวลา ถึงแม้จะไม่ได้กด
ทับก็ยงั เจ็บแทบตาย

ดังนันเวลาหลิงซวีเซินนอนยังคงต้องนอนตะแคง

52
แต่เรืองทีทําให้หลิงซวีเซินพอใจทีสุดก็คือ ตอนนีเล่อไป๋
เสียวอยูข่ า้ งกายเขาตลอดทังวัน

“ฉันยืนจดหมายลาออกแล้ว” เล่อไป๋ เสียวเล่นโทรศัพท์

มือถือไปด้วย พูดไปด้วย

หลิงซวีเซินกําลังอ่านเอกสารของช่วงนีอยู่ เมือได้ยินคํา
พูดของเล่อไป๋ เสียว หัวคิวของเขาจึงขมวดอย่างไม่พอใจ
หลิงซวีเซินหันไปมองเล่อไป๋ เสียว

เดิมทีเขาคิดว่าเมือผ่านพ้นเรืองราวเช่นนีไปแล้ว เล่อไป๋
เสียวจะไม่มีวนั จากเขาไปอีก แต่คิดไม่ถงึ ว่าเล่อไป๋

53
เสียวจะพูดแบบนีออกมา

“เธอร้อนใจจะไปจากฉันถึงขนาดนีเลยเหรอ” หลิงซวีเซิน
พูดอย่างไม่พอใจ ในดวงตานันเจือแววเหนือยหน่าย

เล่อไป๋ เสียวฟั งหลิงซวีเซินพูดเช่นนี เธอมองหลิงซวีเซินที

อยูข่ า้ งๆ อย่างแปลกใจ แล้วหลุบสายตาลงช้าๆ ก่อนจะ
พูดเรียบๆ ว่า “ฉันเพียงแค่ลาออกเท่านัน ทําไมคุณต้อง
ตืนเต้นอะไรขนาดนี”

จะไม่ตืนเต้นได้ยงั ไง

อยูใ่ นเวลาแบบนี เธอยังคิดอยากจะจากเขาไปอีก

54
ตอนนีหลิงซวีเซินเข้าใจแล้วว่าเธอร้อนใจต้องการจาก
เขาไปถึงขนาดนี

ถ้าหากในครังนีเขาไม่ได้บาดเจ็บเพราะช่วยเหลือพวก
เธอ เธอก็คงไม่มีทางจะมาปรากฏตัวทีนี?

เมือหลิงซวีเซินคิดเช่นนีก็ยงไม่
ิ มีความสุข

เล่อไป๋ เสียวเงยหน้าขึนมาจากโทรศัพท์มือถือ แล้วมอง

หลิงซวีเซินอย่างไม่เข้าใจ “คุณเป็ นอะไรไปน่ะ ไม่สบาย
ตรงไหนหรือเปล่าคะ”

55
“ไม่” หลิงซวีเซินตอบด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

เล่อไป๋ เสียวเห็นท่าทางของหลิงซวีเซินแบบนัน จึง

ถามอย่างสงสัย “คุณเป็ นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนหรือ
เปล่า”

“ไม่มีตรงไหนไม่สบาย” หลิงซวีเซินตอบอย่างไม่เต็มใจ
“ตอนนีฉันสบายดีมาก”

“ฉันไม่ชอบความรักในทีทํางาน” เล่อไป๋ เสียวพูดนิงๆ

“เพราะฉะนันฉันจึงเตรียมจะเปิ ดสตูดิโอออกแบบของตัว
เองสักแห่ง ฉันได้เริมเตรียมการตังแต่ก่อนหน้านีนาน
แล้ว”

56
ไม่ชอบความรักในทีทํางาน?

ทันใดนันหลิงซวีเซินก็เข้าใจว่าความหมายของเล่อไป๋
เสียว มุมปากของเขายกขึนมาอย่างกลันไม่อยู่ เหมือน
กับหิมะทีสะสมมาหมืนปี คอ่ ยๆ ละลายลง “เธอบอกว่า
เธอจะเปิ ดสตูดิโอ แล้วหาสถานทีได้หรือยัง”

เล่อไป๋ เสียวมองไฟล์รา้ นค้าในมือ แล้วขมวดคิวมุน่ ก่อน

จะพูดอย่างครุน่ คิดว่า “ตอนนีฉันก็กาํ ลังดูๆ อยู่ ก็อยาก
จะหาทําเลดีๆ หน่อย แต่คา่ เช่าไม่แพงมาก”

ตอนแรกหลิงซวีเซินคิดจะออกปากช่วยเหลือ แต่เมือคิด

57
ว่าเล่อไป๋ เสียวต้องการอาศัยความสามารถของตัวเธอ
เอง เมือถึงเวลานันค่อยช่วยหาจะดีกว่า

เล่อไป๋ เสียววางโทรศัพท์มือถือไว้ในมือด้านหนึง ก่อนจะ

ลุกขึนเดินไปทีหน้าเตียงของหลิงซวีเซิน แล้วพูดเสียงเบา
“ลูกสองคนอยูท่ ีบ้านคอยเป็ นห่วงคุณอยูต่ ลอดเวลา”

“ฉันก็คิดถึงพวกเขาสองคนแล้ว” หลิงซวีเซินพูดด้วย
ความรักทีเต็มเปี ยม แล้วจึงขยับเข้าไปใกล้ เล่อไป๋ เสียว
พลางพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง “แต่ฉนั คิดถึงเธอที
สุด”

เล่อไป๋ เสียวหูแดงขึนมาอย่างควบคุมไม่ได้ หญิงสาว

58
เบือนหน้าหนีแสร้งทําเป็ นไม่ได้ยินอะไร “ฉันไม่คิดถึง
คุณ”

หลิงซวีเซินไม่ได้พดู อะไรอีก ถ้าหากเธอไม่ได้สนใจเขา

จริงๆ ก็คงจะไม่อยูเ่ ฝ้าเขาทังวันทังคืนแบบนี

แต่เท่านีไม่พอ หลิงซวีเซินพูดอย่างยอมแพ้ “ฉันไม่รูว้ า่

จะต้องทํายังไงถึงจะทําให้ในใจของเธอมีฉนั อยูบ่ า้ ง ถ้า
ไปตายแทนเธอได้...!”

“นีคุณกําลังพูดอะไร” เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวอย่างไม่มี

ความสุข พร้อมกับยืนมือไปปิ ดปากของหลิงซวีเซินเอา
ไว้ แล้วพูดเสียงดุ “คุณจะต้องหายดี ถ้าคุณจากฉันไป

59
แล้วฉันจะทํายังไง คุณจะให้ฉนั เป็ นหม้ายดูแลลูกสอง
คนอยูค่ นเดียวอย่างนันเหรอ”

ในดวงตาของหลิงซวีเซินราวกับมีกองไฟลุกโชติช่วง

เล่อไป๋ เสียวทีหน้าแดงนันค่อยๆ หลุบสายตาลง เธอไม่

เคยรูม้ าก่อนว่าหลิงซวีเซินจะมีช่วงเวลาที กังวลด้วย
เธอรูส้ กึ ว่าเป็ นเรืองทีแปลกใหม่มาก จึงขยับเข้าใกล้รมิ
ฝี ปากของเขา

เธอลังเล แล้วกลับไม่กล้าก้มลงไป

หลิงซวีเซินพลันเงยหน้าขึน แล้วปิ ดริมฝี ปากเธอเอาไว้

60
เขาเอือมมือไปกักตัวเธอเอาไว้ในอ้อมกอดของเขา

สามวันต่อมา หลิงซวีเซินออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

แม้บาดแผลบนตัวของเขาจะยังไม่หายดี แต่ก็ไม่จาํ เป็ น

จะต้องอยูใ่ นโรงพยาบาลแล้ว เพียงแค่ใช้ชีวิตประจําวัน
อย่างระมัดระวังเป็ นพิเศษก็พอ

ลูกทังสองคนไปโรงเรียนแล้ว ดังนันเล่อไป่ เสียวอยูบ่ า้ นก็

ไม่มีอะไรทํา เธอเพียงหาดูวา่ ช่วงนีมีรา้ นทีทําเลเหมาะ
สมหรือไม่
61
โทรศัพท์มือถือทีอยูด่ า้ นข้างเล่อไป๋ เสียวดังขึนมา เธอกด
รับสายโดยไม่ได้มองชือ

“ฮัลโหล สวัสดีคะ่ ” สมาธิทงหมดของเล่

ั อไป๋ เสียวจดจ่อ
อยูบ่ นคอมพิวเตอร์ จึงพูดอย่างใจลอย

“เสียวเสียว คราวก่อนแกบอกว่าอยากจะหาร้านเปิ ด
สตูดิโอไม่ใช่เหรอ ฉันช่วยหาให้แกได้แล้วนะ” นําเสียง
ของมัวหรูซา่ ค่อนข้างตืนเต้น

เล่อไป๋ เสียวหาวออกมาหนึงครัง เมือคืนเธอก็นงหาจน

ั
นอนไม่หลับ ตอนนีได้ยินมัวหรูซา่ พูดเช่นนี จึงถามขึน

62
อย่างใจลอย “อยูท่ ีไหน เหมาะไหม แกอย่าหาทีค่าเช่า
แพงมา ฉันไม่มีเงินมากขนาดนันหรอกนะ”

มัวหรูซา่ ได้ฟังเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี จึงพูดเหน็บแนม

อย่างอดไม่ได้ “แกมันก็เป็ นเสียอย่างนี ทีบ้าน มีเงิน
ขนาดนี แกบอกว่าไม่มีเงิน แกจะพูดหลอกใครเหรอ”

เล่อไป๋ เสียวหลับตาลงอย่างอ่อนใจ เมือเธอลืมตาขึนอีก

ครัง ก็พดู ออกไปอย่างหมดทางเลียง “พอแล้ว ตอนนีฉัน
ไม่อยากคุยกับแก ไหนแกเล่ามาซิ ร้านนันเป็ นยังไงบ้าง”

มัวหรูซา่ คิดอยูค่ รูห่ นึง แล้วจึงพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันว่า

ฉันพาแกไปดูเองดีกว่า ขนาดพืนทีก็พอๆ กับสตูดิโอทัว

63
ไป มีชนบนชั
ั นล่างสองชัน ได้ยินว่าเขามีปัญหาในครอบ
ครัวนิดหน่อย เลยอยากจะปล่อยให้เช่าราคาถูก”

เล่อไป๋ เสียวดูมีชีวิตชีวาขึนมาทันที ใบหน้าประดับด้วย

รอยยิมสว่างไสว “แกพูดจริงเหรอ”

“ฉันหลอกแกได้ดว้ ยเหรอ”

“ขอบใจแกจริงๆ นะ” เล่อไป๋ เสียวพูดด้วยความดีใจ เธอ

รีบสวมรองเท้าแตะแล้ววิงไปทีหน้าตูเ้ สือผ้า ก่อนจะเริม
คุย้ ตูเ้ สือผ้าของตัวเอง

“ตอนนีฉันจะไปรับแกออกไปดูดว้ ยกันนะ”
64
“โอเค แกมาได้เลย ฉันจะเตรียมตัวเดียวนี”

พูดจบเล่อไป๋ เสียวก็วางสาย

เล่อไป๋ เสียวรอจนมัวหรูซา่ มาถึงทีนี เมือเธอนังอยูใ่ นรถ

ของเขา แล้วพูดขึนด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันจะต้องดูให้ดีๆ
ถ้าหากไม่ดี ฉันก็คอ่ ยเปลียนทีอีก”

“พอแล้ว” มัวหรูซา่ มองเล่อไป๋ เสียวอย่างไม่พอใจ แล้ว

พูดด้วยอารมณ์ทีไม่ดี “ฉันช่วยแกหาร้านอย่างยาก
ลําบาก แล้วแกยังจะมาพูดแบบนี ขอบคุณสักคําก็ไม่มี”

65
“เถอะน่า” เล่อไป๋ เสียวหัวเราะพลางพูดว่า “กลับไปฉัน
เลียงข้าวราดแกงแกดีไหมเล่า”

“ช่างเหอะ ฉันเต็มใจช่วย” มัวหรูซา่ พูดนิงๆ พลางคิด

หากพวกเราไปกินข้าวราดแกงกันอีก เธอก็อาจจะร้องไห้
พลางครําครวญถึงความยากจนอีก

เล่อไป๋ เสียวหัวเราะแล้วหลุบสายตาลง เพราะรูว้ า่ มัวหรู

ซ่าไม่ชอบกินข้าว

เมือพวกเขามาถึงหน้าร้าน เล่อไป๋ เสียวมองห้องทีชัน

หนึงมีขนาดประมาณหนึงร้อยห้าสิบตารางเมตร แล้ว
มองมัวหรูซา่ อย่างสงสัย

66
“ทังหมดสองชัน” มัวหรูซา่ อธิบายคร่าวๆ “ทีนีอยูใ่ กล้ตวั
เมือง การเดินทางก็สะดวกสบายนะ”

สิงทีมัวหรูซา่ พูดนันเล่อไป๋ เสียวเข้าใจดี อาคารสไตล์

บ้านเดียวหลังนีทําให้เล่อไป๋ เสียวพอใจมาก

หน้าประตูเป็ นถนนกว้าง ทําเลแบบนีดีมากๆ ถึงแม้จะ

เป็ นคนทีมาจากทางไกล ก็สามารถหาทีนีพบได้ไม่ยาก

เมือเล่อไป๋ เสียวเข้าไปดูดา้ นใน ก็ยงรู

ิ ส้ กึ พอใจมากขึน
เธอหันมามองเพือนด้วยรอยยิม แล้วพูดหยอกล้อว่า
“ฉันไม่คิดว่าสายตาของแกจะเยียมขนาดนี”

67
มัวหรูซา่ หัวเราะ แต่กลับไม่พดู อะไร

เขามีสายตาดีทีไหนกันล่ะ เขายังบอกว่าไม่ได้วา่ หลิงซวี

เซินช่วยหาให้ เพราะหลิงซวีเซินบอกว่าไม่ให้บอกเล่อไป๋
เสียว

ตอนทีเล่อไป๋ เสียวกับหลิงซวีเซินกินข้าวเย็นกันสองคน
เล่อไป๋ เสียวเล่าเรืองทีหาห้องได้ในวันนีให้เขาฟั ง

เล่อไป๋ เสียวกําลังตืนเต้นดีใจ จึงหัวเราะพลางพูดว่า

“คุณไม่รูห้ รอกว่าค่าเช่านันถูกมาก ฉันนะสงสัยเสียจริง
ว่ามัวหรูซา่ ไปหาเจอได้ยงั ไงกัน”

68
“แน่นอน เขาคงจะต้องใช้ใจช่วยคุณตามหา” หลิงซวีเซิ
นกล่าวด้วยท่าทีราวลูกคลืนทีสงบนิง[1] “ในเมือเป็ น
อย่างนี เธอก็ทาํ สัญญา แค่นีก็เรียบร้อยแล้ว”

เล่อไป๋ เสียวพยักหน้าอย่างดีใจ “พรุง่ นีฉันจะคุยกับเจ้า

ของห้อง แล้วค่อยเช่า ฉันคิดไว้แล้วว่าฉันจะเช่าแค่หนึง
ปี ก่อน เผือว่าต่อไปอาจอยากจะย้ายไปทีอืนจะได้
สะดวก”

หลิงซวีเซินได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี ก็เห็นด้วยอย่างยิง

“ถูกต้องแล้ว ถ้าต่อไปจะขยายให้ใหญ่โตขึน ทีนันก็ไม่
เพียงพอต่อความต้องการของเธอแล้ว”

69
รอยยิมบนใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวยิงสว่างไสวมากขึน

หนึงเดือนต่อมา

หนึงเดือนมานี ตอนกลางวันเล่อไป่ เสียวทํางานอยูท่ ี

สตูดิโอนี รอจนพลบคําหลิงซวีเซินมารับเธอไปกินข้าว
แล้วจึงแวะไปส่งเธอทีบ้าน

หลังจากนันหนึงเดือน ในทีสุดสตูดิโอก็เปิ ดตัวขึน เล่อไป๋

เสียวก็หาพนักงานได้เรียบร้อยแล้ว
70
ในธุรกิจออกแบบ ใครทีมีความคิดริเริมสร้างสรรค์ คน
นันย่อมได้เปรียบ

คนจํานวนมากรูว้ า่ เล่อไป๋ เสียวและหลิงซวีเซินมีความ

สัมพันธ์ใกล้ชิดกัน และรูว้ า่ บ้านตระกูลเล่อ มี
สถานการณ์เป็ นเช่นไร จากทีเข้ามาคุยธุรกิจกับเล่อไป๋
เสียวด้วยท่าทีเพียงแค่จะเข้ามาทดลองดู

ต่อมาเมือรูว้ า่ ศักยภาพของเล่อไป๋ เสียวนันโดดเด่นจริงๆ

ก็มอบหมายการออกแบบขนาดใหญ่ของบริษัทให้กบั
สตูดิโอของเล่อไป่ เสียว

71
แต่ก็ยงั มีหนุ่มโสดเนือทองสองสามคนทีเห็นเล่อไป๋ เสียว
มีความสามารถ ทังหน้าตาสะสวยและยังสาว จึงไม่เกรง
กลัวหลิงซวีเซิน พวกเขาเริมเดินหน้าจู่โจมจีบเล่อไป๋
เสียวโดยตรง

เล่อไป๋ เสียวมองกองดอกไม้ทีประตูในทุกวันทีมาทํางาน
แล้วขมวดคิว

ดอกไม้พวกนีไม่ตอ้ งใช้เงินเหรอ

ในใจของเล่อไป๋ เสียวคิดขึนมาอย่างโกรธเคือง ถ้าพวก

เขามีเงินมากขนาดนัน จะดีแค่ไหนถ้าจะเข้ามาคุยงาน
กับเธอทีละคน แล้วให้เธอได้งานได้ทาํ กําไรเพิมขึนอีกสัก

72
นิด

“เอาดอกไม้พวกนีไปวางตรงประตูเถอะ คนทีเข้ามาคุย
ธุรกิจวันนี ไม่วา่ จะสําเร็จหรือไม่ ก็ให้ดอกไม้กบั พวกเขา
ไปคนละสองสามดอก” เล่อไป๋ เสียวพูดกับพนักงานที
เคาน์เตอร์ให้คาํ ปรึกษา

เล่อไป๋ เสียวเดินบนรองเท้าส้นสูงขึนไปทีชันบน เธอจ้อง

คอมพิวเตอร์ตาไม่กะพริบ งานทีต้องทําในวันนีมีคอ่ น
ข้างมาก ธุรกิจในช่วงสองวันนีก็เยอะและไม่ใช่เรืองง่าย
เหล่านักออกแบบของสตูดิโอทํางานกันตัวเป็ นเกลียว

เล่อไป๋ เสียวเลือกงานทีตัวเองสนใจหนึงงาน แล้ววาง

73
แผนจะออกแบบด้วยตัวเอง

------

[1] ลูกคลืนทีสงบนิง สุภาษิ ตจีน หมายถึงลมพัดแผ่ว ผิว

นําคลืนสงบ อุปมาถึงท่าทีทีสงบ มันคง ไม่เปลียนแปลง

74
ตอนที 34 พบศัตรูหวั ใจ

75
หัวกระไดไม่แห้ง

นันหมายถึงสตูดิโอของเล่อไป๋ เสียว เมือถึงตอนพลบคํา

ไม่ใช่เรืองง่ายกว่าทีเล่อไป๋ เสียวจะทํางานเสร็จไปส่วน
หนึง เธอยืดตัวบิดขีเกียจครังหนึง แล้วจึงได้ยินโทรศัพท์
มือถือด้านข้างดังขึนมา

“ยุง่ มากเลย” เล่อไป๋ เสียวหลุบตาอย่างเอียงอาย แล้วพูด

เสียงเบา “หลิงซวีเซิน ฉันรูส้ กึ ว่าสตูดิโอของฉันมันเล็ก
เกินไปแล้ว ฉันอยากจะขยายสาขาแล้วล่ะ”

“งานของวันนีเสร็จหมดแล้วเหรอ” เสียงทุม้ ลึกของหลิง

76
ซวีเซินดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ

เล่อไป๋ เสียวเพียงแค่ได้ยินเสียงของเขาเท่านัน ก็รูส้ กึ ใจ

เต้นไม่เป็ นสําขึนมา ราวกับว่ามันจะกระดอนออกมาทาง
ปาก

สายตาของเล่อไป๋ เสียวกวาดไปทัวห้องทํางานของตน
เอง มุมปากของหญิงสาวยกขึนน้อยๆ

เธอรูส้ กึ อยูต่ ลอดว่าชีวิตในช่วงนีไม่เหมือนเรืองจริง โดย

เฉพาะเมือได้อยูก่ นั สองต่อสองกับหลิงซวีเซินในยาม
กลางคืน

77
กลัวเหลือเกินว่าทุกอย่างในตอนนีจะเป็ นเพียงความฝัน
เล่อไป๋ เสียวคิดด้วยใจไม่เป็ นสุข แล้วจึงออกแรงหยิก
แขนตัวเอง

โอ๊ย! เจ็บ ทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน

เล่อไป๋ เสียวผ่อนลมหายใจเบาๆ ครังหนึง แล้วหัวเราะ

พลางพูดว่า “ตอนนีฉันทําเสร็จแล้ว คุณมาเถอะค่ะ”

“อืม”

สิบนาทีตอ่ มา

78
หลิงซวีเซินยืนอยูห่ น้าประตูสตูดิโอของเล่อไป๋ เสียว
เขามองดอกไม้ทีกองพะเนินอยูด่ า้ นข้าง แล้วหัวคิวของ
ชายหนุ่มขมวดอย่างไม่พอใจ

ไม่คิดว่าจะมีพวกไม่รูจ้ กั ผิดชอบชัวดีมากถึงเพียงนี
อยากจะมาตามจีบคนของเขา

เล่อไป๋ เสียวได้รบั โทรศัพท์จากหลิงซวีเซิน จึงเดินยิมลง

มาจากชันบน เธอเห็นหลิงซวีเซินยืนอยูท่ ีประตู จึงเดิน
ออกไปอย่างนุ่มนวล แล้วกอดแขนหลิงซวีเซินเอาไว้
อย่างสนิทสนม “พวกเรากลับกันเถอะ”

สายตาของหลิงซวีเซินยังคงทอดมองดอกไม้เหล่านัน

79
เล่อไป๋ เสียวมองตามสายตาของหลิงซวีเซินไปเห็น
ดอกไม้พวกนัน จึงหัวเราะขึนมาอย่างจนใจ “ฉันปฏิเสธ
ไปแล้ว แต่คนพวกนันก็ยงั ส่งดอกไม้มาอีก ฉันก็เลยแบ่ง
มาแจกให้กบั ลูกค้าของฉัน”

หลิงซวีเซินหันไปมองเล่อไป๋ เสียวด้วยรอยยิม แล้วจึงพา

เธอกลับไป

เช้าวันรุง่ ขึน เมือเล่อไป๋ เสียวเพิงจะมาถึงสตูดิโอ ก็ได้ยิน

พนักงานพูดว่า “เถ้าแก่คะ คุณจ้าวอีกําลังรอคุณอยูค่ ะ่ ”

80
“เขามาได้ยงั ไง” เล่อไป๋ เสียวหันไปถามพนักงาน “ไหนว่า
แผนงานของเขาจะเสร็จอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ” เล่อไป๋
เสียวถามอย่างอึดอัด

พนักงานส่ายหน้าช้าๆ บ่งบอกว่าตนเองไม่รูเ้ รืองอะไรทัง

สิน

เมือเล่อไป๋ เสียวเดินมาถึงห้องประชุม ก็เห็นจ้าวอีทีนังอยู่

ตรงนัน จึงยิมแล้วเดินเข้าไป “คุณจ้าว”

เมือจ้าวอีมองเห็นเล่อไป๋ เสียว รอยยิมบนใบหน้าของเขา

ก็ยงเจิ
ิ ดจ้ามากขึน เขาลุกขึนพลางเอ่ยทักทายเล่อไป๋

81
เสียว “คุณหนูเล่อ”

“คุณจ้าวเชิญนังค่ะ แผนงานทีคุณต้องการนัน คนของ

เรากําลังทําอยู่ แต่จะต้องรอจนถึงวันจันทร์หน้าถึงจะ
เรียบร้อยค่ะ” เล่อไป๋ เสียวชีไปทีโซฟาด้านหนึง พลางพูด
ด้วยรอยยิม

จ้าวอีนังลงบนโซฟา แล้วมองเล่อไป๋ เสียวทีอยูต่ รงข้าม

พลันรูส้ กึ ว่าตนเองอารมณ์ดีขนมา
ึ

“คุณหนูเล่อเข้าใจผิดแล้ว วันนีผมไม่ได้มาคุยเรืองนี”
จ้าวอีพูดด้วยสีหน้านิงเฉย

82
ไม่ใช่เรืองนี?

เล่อไป๋ เสียวมองจ้าวอีอย่างประหลาดใจ หัวคิวของเธอ

ยกขึนเล็กน้อย แล้วถามอย่างงุนงงว่า “คุณจ้าว แล้วที
คุณมาเพราะต้องการคุยเรืองความร่วมมือใหม่กบั ฉัน
เหรอคะ”

“ก็ไม่ใช่” มุมปากของจ้าวอียกขึนเล็กน้อย ริวทีดูแข็ง

กระด้างบนใบหน้านัน ดูออ่ นโยนขึนมาก

“ผมเป็ นทหารคนหนึง” จ้าวอีนังตัวตรงเป๊ ะ “ตังแต่ออก

จากกองทหารมา คุณหนูเล่อเป็ นหญิงสาวทีมีเสน่หท์ ีสุด
เท่าทีผมเคยพบมา”

83
เล่อไป๋ เสียวเหม่อมองจ้าวอี ผ่านไปครูใ่ หญ่จงึ ได้เข้าใจ
ว่าจ้าวอีหมายถึงอะไร เธอจึงพูดออกมาอย่างจนปั ญญา
“ขออภัยจริงๆ นะคะ ฉันมี...”

“คุณหนูเล่ออย่าพูดเช่นนัน” จ้าวอีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ผมชอบคุณนันเป็ นเรืองของผม ผมจีบคุณก็เป็ นเรือง
ของผม ขอเพียงคุณยังไม่แต่งงาน ผมก็สามารถจีบคุณ
ได้”

เล่อไป๋ เสียวเหม่อมองจ้าวอี

จ้าวอีถูกเล่อไป๋ เสียวมองจนรูส้ กึ ขัดเขิน หน้าของเขาแดง

84
ขึนมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขาพูดเสียงเบาว่า “ผมอยาก
อยูก่ บั คุณ เพราะผมรูส้ กึ ว่าผมสามารถมอบชีวิตทีดีกว่า
นีให้คณ
ุ ได้”

“แฟนของฉันก็คือหลิงซวีเซิน ความสัมพันธ์ของพวกเรา
สองคนมันคงดีมาก” เล่อไป๋ เสียวพูดยิมๆ “ขอบคุณ
ความรักและความเมตตาทีคุณจ้าวมีให้ แต่ฉนั คงไม่มี
วาสนาทีจะได้รบั ”

จ้าวอีส่ายหน้าช้าๆ “คุณหนูเล่ออย่าพูดเช่นนี ระหว่าง

พวกเราสองคนนันต่อไปจะเป็ นยังไง ก็ยงั ไม่อาจรูไ้ ด้”

ทีจริงเธอรูเ้ รืองจ้าวอีตามจีบเธอมานานแล้ว

85
เมือก่อนจ้าวอีเพียงแค่สง่ ของต่างๆ มาให้ซงล้
ึ วนถูกเล่อ
ไป๋ เสียวปฏิเสธไปหมด แต่เล่อไป๋ เสียวคิดไม่ถงึ ว่าเขาจะ
ถึงกับมาสารภาพความในใจกับเธอ

เธอถูกสารภาพรักเข้าแล้ว

เล่อไป๋ เสียวถึงกับรูส้ กึ มึนงงไปหมด

ปกติถา้ หากคนพวกนันอยากจะจีบเธอ ก็จะทําลับๆ ล่อๆ

ไม่กล้าแสดงออกโจ่งแจ้ง แต่เล่อไป๋ เสียวก็ยงั ไม่อาจเข้า
ใจว่าจ้าวอีผูน้ ีไปได้แรงกระตุน้ อะไรมา เหตุใดจึงพูดออก
มาตรงๆ

86
“หรือว่าคุณรูส้ กึ ว่าเข้าใจยากทีทําไมผมถึงมาสารภาพ
กับคุณตรงๆ” จ้าวอีพูดด้วยสีหน้านิงสงบ “ก็แค่ผมรูส้ กึ
ว่าเราสองคนเหมาะสมกัน”

เล่อไป๋ เสียวเห็นท่าทางของจ้าวอีแล้ว ก็ถอนหายใจออก

มาอย่างจนปั ญญา “คุณจ้าวคะ ฉันรูส้ กึ ว่าระหว่างเรา
สองคนอาจจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป”

“ถึงแม้บา้ นตระกูลจ้าวจะไม่ใช่ตระกูลทีรํารวยอะไร แต่

บ้านของผมเป็ นแดงรุน่ สาม[1] การแต่งงานของผมนัน
พ่อแม่ให้ผมเป็ นคนตัดสินใจเอง ผมรูว้ า่ คุณมีลกู สองคน
และผมก็จะเลียงดูเด็กทังสองคนให้เสมือนลูกแท้ๆ ของ
ผมเอง” ชายหนุ่มพูดต่อไป “พ่อแม่ของผมรูเ้ รืองลูกของ
87
คุณแล้ว และพวกเขาก็เข้าใจ”

ตอนแรกนันเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าจ้าวอีเพียงพูดเล่นๆ เท่า

นัน แต่เมือเธอฟั งมาถึงตอนท้ายนีก็ตอ้ งตกตะลึง

“คุณ คุณกําลัง...” เล่อไป๋ เสียวคิดอยูน่ าน แล้วจึงพูดขึน

ช้าๆ “คุณเมาใช่ไหมคะ”

“ผมมีสติครบถ้วน” จ้าวอีพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ผม

ชอบผูห้ ญิงแบบคุณ เพราะฉะนันผมถึงรับได้ทกุ อย่าง
เกียวกับคุณ”

เธอเพิงจะเคยพบกับผูช้ ายแบบนี
88
ในบรรดาผูช้ ายทีตามจีบเธอนัน เล่อไป๋ เสียวประทับใจ
จ้าวอีทีสุด ตอนนีเมือได้ยินจ้าวอีพูดเช่นนี แม้เธอจะ
รูส้ กึ ประหลาดใจ แต่ก็คิดว่าเป็ นเรืองทีเป็ นไปตามหลัก
เหตุและผล

“คุณจ้าวคะ” เล่อไป๋ เสียวพูดอย่างขัดเขิน “ความรักเป็ น

เรืองระหว่างคนสองคน ไม่ใช่วา่ พวกเราจะพูดให้มนั เป็ น
ไปตามนันได้”

จ้าวอีหันมามองเล่อไป๋ เสียว หัวคิวของเขาขมวดนิดๆ

“คุณชอบหลิงซวีเซินเหรอ”

89
เมือเขาถามเรืองนีขึนมา เล่อไป๋ เสียวก็หลุบตาลงอย่าง
เขินอาย และไม่ได้พดู ออกมาอย่างชัดเจน

“แต่ผมรูส้ กึ ว่าหลิงซวีเซินไม่อาจปกป้องคุณอย่างดีได้”
จ้าวอีเข้าใจความหมายของเล่อไป๋ เสียว แต่ยงั คงพูดว่า
“ผมเพียงแค่อยากอยูก่ บั คุณ ผมเป็ นทหาร สมรรถภาพ
ร่างกายของผมดีกว่าคุณในทุกด้าน”

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าไม่วา่ ในตอนนีเธอจะพูดอะไรกับจ้าวอี

จ้าวอีก็ไม่ฟังทังนัน เขาเพียงแค่จอ้ งมองเล่อไป๋ เสียว

“คุณจ้าวคะเวลาก็ได้ลว่ งเลยมามากแล้ว คุณกลับไป

ก่อนเถอะค่ะ” เล่อไป๋ เสียวพูดอย่างจนปั ญญา

90
เมือจ้าวอีได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี หัวคิวของเขาจึง
ขมวดนิดๆ “คุณหนูเล่อ เรืองทีผมพูด ผมอยากให้คณ
ุ
ไตร่ตรองดูให้ดีๆ คุณสมบัติของผมก็ไม่ได้แย่อะไร”

สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวแดงขึนมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอ

หันไปมองปลายเท้าตนเอง แล้วไม่ได้เอ่ยอะไร

ไม่ใช่เรืองง่ายสําหรับเธอเลยกว่าจะส่งจ้าวอีกลับไปได้
เล่อไป๋ เสียวจึงได้กลับมาทีห้องทํางานของตนเองแล้วทํา
งานของตนต่อไป

เมือหลิงซวีเซินมาถึงในตอนคํา เล่อไป๋ เสียวกินข้าวกับ

91
หลิงซวีเซินด้วยรอยยิม

ตอนนัน หลิงซวีเซินก็เงยหน้ามองเล่อไป๋ เสียว “ได้ยินว่า

วันนีมีผชู้ ายคนหนึงชือจ้าวอีมาสารภาพรักกับเธอเหรอ”

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างแปลกใจ แล้วจึง

ถามออกไปด้วยความประหลาดใจว่า “เอ๊ะ! คุณรูไ้ ด้ยงั
ไงคะ”

มุมปากของหลิงซวีเซินยกขึนเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเบา
ว่า “ฉันได้ยินคนในบริษัทของเธอพูดกัน แล้วเขาพูดกับ
เธอว่ายังไง”

92
“ก็ไม่มีอะไรมากนีคะ” เล่อไป๋ เสียวมองมาทางหลิงซวี
เซินด้วยรอยยิมกว้าง แล้วพูดช้าๆ “ก็แค่สารภาพความ
ในใจของเขา ฉันก็ปฏิเสธไปแล้ว”

เธอปฏิเสธผูช้ ายไปมากขนาดนัน แต่ผชู้ ายพวกนันก็ยงั

คงมาตามจีบเธอทีละคนๆ

หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดมุน่ เขารูส้ กึ ว่าจะปล่อยให้

เป็ นเช่นนีต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ถ้าหากยังเป็ นแบบนีต่อไป
ก็ไม่รูว้ า่ สถานการณ์จะเป็ นยังไงต่อไป

เมือก่อนเขารูส้ กึ มาตลอดว่าเล่อไป๋ เสียวดีมาก แต่ตอนนี

มีคนมาแข่งขันกับเขามากถึงขนาดนี

93
หลิงซวีเซินถอนหายใจอย่างอับจนหนทาง คนพวกนันก็
เกินไปจริงๆ มาแย่งคนของเขาอย่างโจ่งแจ้ง

เช้าตรูว่ นั รุง่ ขึน ตอนทีเล่อไป๋ เสียวกําลังจะขับรถออกไป

ทํางานนัน ก็เห็นหลิงซวีเซินขับรถมาถึงทีหน้าบ้านของ
ตนแล้ว

เล่อไป๋ เสียววิงออกจากบ้านไปหยุดอยูต่ รงหน้าหลิงซวี

เซิน แล้วถามด้วยรอยยิม “วันนีคุณมา ได้ยงั ไง มี
เรืองอะไรหรือเปล่าคะ”

หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวอย่างรักใคร่ แล้วส่ายหน้า

94
เบาๆ “ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากไปส่งเธอไปทํางาน”

ตามปกติหลิงซวีเซินจะไปรับเล่อไป๋ เสียวตอนเย็น ซึง

ตอนนันคนทีสตูดิโอไม่คอ่ ยเยอะเท่าไหร่

ตอนกลางวันหลิงซวีเซินก็ยงุ่ ธุระของตนเอง จนไม่มีเวลา

ไปทีนัน จึงทําให้คนพวกนันคิดว่า หลิงซวีเซินไม่ได้ทาํ ดี
กับเล่อไป๋ เสียวเท่าใดนัก

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินด้วยความสงสัย แล้ว

ถามอย่างอึดอัดว่า “แล้วคุณไม่ไปบริษัทเหรอ”

“วันนีไม่มีเรืองสําคัญอะไร ฉันอยากจะไปดูทีทํางานของ
95
เธอ” หลิงซวีเซินพูดอย่างหยดนําไม่รวไหล[2]
ั

เล่อไป๋ เสียวเดินตามหลิงซวีเซินด้วยความดีใจ แล้วจึงขึน

ไปนังในรถ

เล่อไป๋ เสียวดูโทรศัพท์มือถือ พลางพูดอย่างอดไม่อยู่

“ช่วงนีงานของฉันค่อนข้างเยอะ ตอนนีฉันรูส้ กึ ถึงความ
สําเร็จเป็ นพิเศษ ทุกครังเมือเซ็นสัญญา พอเฉันได้เงิน
เยอะขนาดนัน ฉันก็มีความสุขมาก”

เมือเขาได้ยินเล่อไป๋ เสียวพูดเช่นนี ใบหน้าของหลิงซวี

เซินยิงฉายแววรักใคร่อย่างชัดเจน แล้วมองออกไปข้าง
นอกหน้าต่างอย่างจริงจัง “เพราะคุณมีความสามารถ

96
คนพวกนันถึงไปหาคุณ”

เล่อไป๋ เสียวถูกหลิงซวีเซินกล่าวชมแบบนี กลับรูส้ กึ เขิน

อาย เธอหลุบสายตาลงอย่างขัดเขิน แล้วพูดด้วยเสียง
แผ่วเบา “ทีจริงแล้วฉันเคยคิดว่า ถ้าหาเงินได้พอทีจะ
เลียงดูตวั ฉันและลูกทังสองคนก็พอแล้ว”

ตังแต่เกิดเรืองเมือห้าปี ก่อน คุณพ่อเล่อก็ตดั เงินค่าขนม

ของเธอ ตอนนีเงินทีเธอจ่ายทุกบาททุกสตางค์ลว้ นเป็ น
เงินทีหามาด้วยตัวเอง ถึงแม้เธอจะลําบาก แต่ในทุกวันที
ผ่านไปก็ทาํ ให้เธอแข็งแกร่งขึน

ช่วงเวลาทีลําบากยากเข็ญทีสุดได้ผา่ นไปแล้ว

97
ตอนทีไป๋ เสียวตังท้องและช่วงอยูเ่ ดือน[3] ช่วงนันเธอ
เหนือยล้ามาก ทุกๆ วันนันเธอจะต้องคิดประหยัดการใช้
จ่ายเงิน

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าถ้าในมือของตัวเองไม่มีเงินแล้ว ในใจ

นันก็จะรูส้ กึ ไม่เป็ นสุข เหมือนกับตัวเองไม่ได้ใส่เสือผ้า

เมือทังสองเดินทางมาถึงบริษัท หลิงซวีเซินเดินเข้าไป
ด้านในกับเล่อไป๋ เสียว ก็เห็นพนักงานคนหนึงเดินเข้ามา
หา

98
------

[1] แดงรุน่ สาม หมายถึง เป็ นทหารของกองทัพจีนแดง

มาสามรุน่ ตังแต่สมัยปู่ พ่อ และมาถึงสมัยลูกจะเรียกว่า
แดงรุน่ สาม

[2] หยดนําไม่รวไหล
ั สุภาษิ ตจีน หมายถึง ไม่เปิ ดเผย
ความจริงออกมา

[3] อยูเ่ ดือน หมายถึง การพักฟื นสุขภาพหนึงเดือนหลัง

จากคลอดบุตร

99
ตอนที 35 จ้าวอี

100
“เจ้านายคะ” พนักงานคนนันมองเล่อไป๋ เสียวอย่างระมัด
ระวัง พลางมองหลิงซวีเซินทีอยูข่ า้ งๆ แล้วเอ่ยปากเรียก
อย่างอ่อนน้อม “ท่านประธาน”

“อืม” หลิงซวีเซินตอบรับนิงๆ โดยไม่มองพนักงานคนนัน

เล่อไป๋ เสียวอมยิมมองพนักงานของตน แล้วพูดอย่าง

อ่อนโยน “มีอะไรเหรอ”

“คุณจ้าวอีมาพบเจ้านายอีกแล้วค่ะ ตอนนีเขารออยูใ่ น
ห้องประชุม” พนักงานชําเลืองมองท่าทีของหลิงซวีเซิน
แล้วเอ่ยอย่างเกรงกลัว

101
เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินพนักงานพูดเช่นนัน เธอนิวหน้า
ขมวดคิวแล้วมองประตูหอ้ งประชุม “เขามาทําไมนะ”

พนักงานคนนันส่ายหน้าอย่างระมัดระวัง แล้วจึงปลีกตัว
ออกไป

รอบกายของหลิงซวีเซินแผ่รงั สีความดุดนั น่ากลัวออกมา

โชคดีทีเธอหนีออกมาก่อน ไม่อย่างนันคงจะไม่อาจปก
ป้องชีวิตน้อยๆ ของตัวเองไว้ได้

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ถึงความไม่พอใจของหลิงซวีเซิน จึงมอง

เขาด้วยความกังวล เธอเม้มปากน้อยๆ ครังหนึง แล้วเอ่ย

102
เสียงเบา “ฉันก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่าเขามาได้ยงั ไง”

เมือหลิงซวีเซินได้ยินหญิงสาวเอ่ยเช่นนี สีหน้าของเขาจึง
คลายความเครียดลงมาบ้าง

เล่อไป๋ เสียวชีไปทีบันไดด้านหนึง แล้วเอ่ยด้วยใบหน้า

แต้มรอยยิม “คุณไปรอทีห้องทํางานของฉันก่อนดีไหม
คะ เดียวฉันจะไปพบจ้าวอีสักหน่อย”

หลิงซวีเซินไม่ได้กล่าวอะไร เขาเพียงยืนมือมาดึงเล่อไป๋
เสียวให้เดินไปทางห้องประชุม เมือทังสองเดินเข้าไปถึง
ด้านในของห้องประชุมนัน ก็เห็นจ้าวอีนังอย่างไม่สนใจ
สิงใดอยู่

103
หลังจากจ้าวอีเห็นหลิงซวีเซิน หัวคิวของเขาขมวดนิดๆ
แล้วจึงผ่อนคลายสีหน้าลง จากนันเขาจึงก้าวเดินมา
เบืองหน้าหลิงซวีเซิน “สวัสดีครับ ผมชือจ้าวอี”

“ผมคือหลิงซวีเซิน”

เล่อไป๋ เสียวมองมือของทังสองทีจับกันอยู่ เธอนึกขึนได้

ว่าจ้าวอีเป็ นทหาร เขาย่อมมีเรียวแรงมากแน่ แต่หลิงซวี
เซินนันเพิงจะบาดเจ็บมา

“พวกคุณทังสองคนนังลงเถอะค่ะ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยอย่าง

ไม่สบายใจ เธอไม่ยอมให้จา้ วอีทําอันตรายหลิงซวีเซิน

104
เมือเล่อไป๋ เสียวเห็นว่าทังสองปล่อยมือจากกันในทีสุด
จึงถอนหายใจออกมาครังหนึง แล้วเอ่ยด้วยรอยยิม
“เชิญทุกคนนังค่ะ เชิญนัง”

เธอก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่าตอนนีหลิงซวีเซินจะทําอะไร เล่อ

ไป๋ เสียวอกสันขวัญแขวน พลางมองทังสองคนอย่างไม่
สบายใจ

“ผมได้ยินชือคุณจ้าวมานานแล้ว แต่เรืองทีอึดอัดคับข้อง
ก็คือ คุณจ้าวเป็ นทหาร หากมาแย่งคูร่ กั ของผูอ้ ืนจะไม่
ส่งผลกระทบถึงหน้าทีการงานของคุณเหรอ” หลิงซวี
เซินมองดูจา้ วอีทีอยูต่ รงหน้า แววตาเหยียดหยามในดวง

105
ของเขาไม่อาจชัดเจนไปมากกว่านีได้อีกแล้ว

“สําหรับผมแล้ว ชายหญิงทียังไม่ได้แต่งงานไม่ใช่เรือง
ผิดอะไรนะ” จ้าวอีตอบกลับด้วยสีหน้าเมินเฉย

เล่อไป๋ เสียวฟั งทังสองคนโต้ตอบกันไปมา ใบหน้าของ

หญิงสาวจึงค่อยๆ แดงขึน เธอก้มศีรษะมองดูสองคนนัน
แต่กลับไม่รูว้ า่ จะเอ่ยอะไรออกมาดี

เรืองทีพวกเขากําลังถกเถียงกันเป็ นเรืองของเธอนี แต่

ทําไมจึงดูเหมือนว่ากําลังคุยเรืองของพวกเขากันอยู่

หากแต่เล่อไป๋ เสียวก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก จึงทําได้เพียง

106
แต่กม้ หน้า และพยายามลืมว่าตัวเธอยังมีตวั ตนอยูท่ ีนี

หลิงซวีเซินทีอยูข่ า้ งๆ กลับหันมามองเล่อไป๋ เสียว พลาง

กระแอมออกมาครังหนึง แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ว่า “จริงสิ มีเรืองหนึงทีผมไม่รูว้ า่ คุณจ้าวทราบแล้วหรือ
ยัง”

จ้าวอีมองหลิงซวีเซินอย่างแปลกใจ สายตาของเขาหรีลง
เล็กน้อย และดูคอ่ นข้างอันตราย

“คุณรูไ้ หมว่าเด็กสองคนนันเป็ นลูกของใคร”

หลิงซวีเซินถามเองตอบเอง “เด็กสองคนนันเป็ นลูกของ

107
ผมเอง”

จ้าวอีรูส้ กึ เหมือนมีอีกาฝูงหนึงบินผ่านเหนือศีรษะไป มุม

ปากของเขานันชักกระตุกเล็กๆ หัวคิวก็กระดกขึน

เมือเล่อไป๋ เสียวทีอยูข่ า้ งๆ ได้ยินหลิงซวีเซินพูดเช่นนัน

ใบหน้าของเธอจึงแดงระเรือ หญิงสาวถลึงตาใส่หลิงซวี
เซินอย่างขุ่นเคืองไปครังหนึง

หลิงซวีเซินยังคงนังอยูต่ รงนันด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ราว

กับว่าไม่มีเรืองใดจะมาสันคลอนอารมณ์ของเขาได้เลย

สายตาของจ้าวอีมองสลับไปมาระหว่างพวกเขาสองคน
108
จ้าวอีมองดูทา่ ทีเอียงอายของเล่อไป๋ เสียว จึงรูว้ า่ สิงที
หลิงซวีเซินกล่าวนันเป็ นเรืองจริง

สีหน้าทีไม่แปรเปลียนมาหมืนปี ของเขา จึงเริมปรากฏ

ความเปลียนแปลงขึนมา จ้าวอีไม่เคยคิดว่าเด็กจะเป็ น
ลูกของพวกเขาทังสองคน

จ้าวอีไม่รูว้ า่ ตัวเองออกมาจากสตูดิโอของเล่อไป๋ เสียวได้

ยังไง เขาเดินกลับบ้านด้วยจิตใจทีไม่อยูก่ บั เนือกับตัว

หลิงซวีเซินนังอยูบ่ นโซฟาในห้องทํางานของเล่อไป๋ เสียว

เล่อไป๋ เสียวทํางาน สลับกับเงยหน้ามองหลิงซวีเซินเป็ น

109
ระยะ จึงเห็นหลิงซวีเซินอ่านเอกสารในมือด้วยสีหน้าเฉย
ชา

สิงทีเขาทําในครังนีเป็ นการใช้ไม้แข็ง ไม่ใช่ไม้ออ่ น

เหมือนเช่นเมือก่อน เธอไม่รูว้ า่ หลิงซวีเซินกําลังคิดอะไร
อยู่

เล่อไป๋ เสียวเหม่อมองหลิงซวีเซิน มือขวาของเธอเท้าคาง

ราวกับว่าเธอกําลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

ตังแต่เล่อไป๋ เสียวมองมาทีเขานัน หลิงซวีเซินก็รบั รูไ้ ด้ถงึ

สายตาของเล่อไป๋ เสียว

110
เขาคิดว่าเธอจะแค่เหลือบมองมาเท่านัน แต่ไม่คิดว่าเล่อ
ไป๋ เสียวจะจ้องอยูต่ ลอด คล้ายกับว่าเธอจะไม่ละสายตา
ไปเลย

หลิงซวีเซินเลือนหน้าจอโทรศัพท์มือถือไปเรือย แล้วถาม
เสียงเรียบว่า “เธอจ้องฉันทําไม”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเสียงของหลิงซวีเซิน จึงสะดุง้ ตกใจ

แล้วรีบวางโทรศัพท์มือถือในมือไว้ขา้ งๆ พลางก้มศีรษะ
ลงแสร้งทําเป็ นทองไม่รูร้ อ้ น “ฉันไม่ได้จอ้ งคุณเสีย
หน่อย”

หลิงซวีเซินวางโทรศัพท์มือถือลงอย่างหมดความอดทน

111
เขาเม้มริมฝี ปากนิดๆ จากนันจึงมองเล่อไป๋ เสียวอย่างนิง
เฉย

เล่อไป๋ เสียวหัวเราะอย่างขัดเขิน แล้วเอ่ยเสียงเบา “ฉัน

แค่ประหลาดใจทีคุณพูดเรืองนันออกมา คนอืนก็รูก้ นั
หมดสิวา่ โต้วโต้วกับหมีหมีเป็ นลูกของคุณ คุณทําอย่างนี
จะไม่ดีกบั ลูกนะคะ”

“ไม่ดียงั ไง” หลิงซวีเซินวางโทรศัพท์มือถือลง ก่อนเขาจะ

ลุกขึนอย่างสง่าและสุขมุ แล้วย่างเท้าทีละก้าวไปหาเล่อ
ไป๋ เสียว

ฝี เท้าของชายหนุ่มทีค่อยๆ ใกล้เข้ามานัน ทําให้ใบหน้า

112
ของเล่อไป๋ เสียวแดงขึนมาอย่างห้ามไม่อยู่

ทีจริงเธอไม่อยากให้คนอืนรูว้ า่ เด็กทังสองคนเป็ นลูกของ

หลิงซวีเซิน ถ้าหากคนบ้านตระกูลหลิงรูเ้ รือง ก็อาจจะ
พาตัวเด็กทังสองคนไป

ด้วยเหตุผลนี เล่อไป๋ เสียวจึงยังลังเลอยูม่ าก และไม่เต็ม

ใจให้คนบ้านตระกูลหลิงล่วงรูฐ้ านะของเด็กทังสองคน

“ไม่ดียงั ไง” เสียงทุม้ ตําของชายหนุ่มดังขึนเหนือศีรษะ

ของเธอ

เล่อไป๋ เสียวสะดุง้ ตกใจ เธอไม่กล้าเงยหน้ามองคนทีอยู่

113
เหนือตนเอง เธอเพียงก้มหน้า แล้วเอ่ยเบาๆ “ไม่มีอะไร
ค่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้คนอืนรูว้ า่ เด็กทังสองคนเป็ นคน
ของตระกูลหลิง”

หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดอย่างไม่พอใจ ในใจของเขา
เข้าใจความหมายของเล่อไป่ เสียวในทันที

หากแต่เด็กสองคนนีเป็ นลูกหลานของตระกูลหลิงอย่าง
ไร้ขอ้ กังขา โดยไม่มีอะไรจะต้องสงสัย “ลูกของฉัน ฉัน
ย่อมต้องยอมรับพวกเขา มันเป็ นเรืองธรรมดามาก”

เล่อไป๋ เสียวกัดฟั นแน่น พลางมองหลิงซวีเซินอย่างไม่แน่

ใจ หัวคิวของหญิงสาวขมวดแน่นขึน แล้วเอ่ยอย่างกังวล

114
“สิงทีคุณพูดมาทังหมดฉันเข้าใจ แต่ฉนั ไม่อยากให้คน
อืนรูว้ า่ พ่อของลูกทังสองคนเป็ นใครก่อนทีเราจะตัดสิน
ใจเรืองของเราสองคนได้”

“เพราะอะไร”

เมือสายของเธอประสานสายตาเข้ากับดวงตาสีอาํ พันคู่
นัน ในดวงตาของเขาคูน่ นมี
ั เพียงเธอคนเดียว

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวแน่น แล้วเอ่ยอย่างไม่อาจหลีกเลียง

“ถ้าหากต่อไปเราสองคนไม่ได้อยูด่ ว้ ยกัน ฉันจะไม่ยอม
ยกลูกๆ สองคนให้กบั คุณเด็ดขาด”

115
“เธอคิดแบบนีได้ยงั ไง” หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวด้วย
ความประหลาดใจ แล้วถามอย่างสงสัย “ความรักทีฉันมี
ต่อเธอ เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ”

ความรักเป็ นเรืองของคนสองคน

เล่อไป๋ เสียวเอ่ยอย่างหนักแน่น “ฉันเพียงแค่พดู เอาไว้

ใครจะรูเ้ รืองในอนาคตได้ ถ้าหากว่าต่อไปพวกเราสอง
คนไม่ได้อยูด่ ว้ ยกันขึนมาจริงๆ ฉันก็จะไม่ยกลูกทังสอง
คนให้กบั คุณ ฉันจะไม่ให้แม่เลียงมีโอกาสทําร้ายพวก
เด็กๆ ได้หรอก”

หลิงซวีเซินไม่รูว้ า่ จะกล่าวอะไรดีแล้ว

116
“ความรักระหว่างกันเป็ นเรืองของเราสองคน” เล่อไป๋
เสียวเอ่ยเสียงเบา แต่กลับหลบตาลงอย่างอ่อนใจ “แต่
การแต่งงานนันไม่ใช่เรืองของเราสองคน เป็ นเรือง
ระหว่างตระกูลของพวกเรา คุณคิดว่าถ้าต้องเลือก
ระหว่างวงศ์ตระกูลกับตัวเอง คุณยังจะเลือกหัวใจตัวเอง
เหรอคะ”

ตอนนีความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเล่อและตระกูลหลิงก็
ไม่เลว แต่ใครจะรูว้ า่ ต่อไปจะเป็ นอย่างไร เผือว่าเกิดเรือง
ทีไม่คาดฝันขึน เธอจึงต้องพูดอย่างนี

เมือหลิงซวีเซินเห็นท่าทางของเล่อไป๋ เสียว ทีจริงแล้วเขา

117
ควรจะโกรธมาก แต่กลับโกรธไม่ลง

สิงทีเล่อไป๋ เสียวกังวลนันมีเหตุผล แต่ความสัมพันธ์

ระหว่างทังสองตระกูลในตอนนี หากว่าทังสองแต่งงาน
กัน ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

ในใจของเธอไม่รูส้ กึ มันคงปลอดภัย หญิงสาวไม่ตอ้ งการ

อะไรเลย นอกจากลูกทังสอง ชีวิตจิตใจของไป๋ เสียวทัง
หมดอยูท่ ีลูก

เล่อไป๋ เสียวเคยถูกคนตระกูลเล่อทอดทิง ตอนนีเธอจึง

กลัวถูกเขาทอดทิงอีกก็เป็ นเรืองปกติทีใครๆ จะสามารถ
เข้าใจได้

118
เล่อไป๋ เสียวได้พดู เรืองทีกังวลในใจออกมาหมดแล้ว จึง
มองหลิงซวีเซินอย่างระมัดระวัง เมือเธอเห็นว่าหลิงซวี
เซินไม่ได้มีปฏิกิรยิ าอะไรมาก จึงกํามือทังสอง
ข้างอย่างกระวนกระวายใจ “ฉัน...ฉันแค่เป็ นห่วงลูกของ
ฉัน แค่กงั วลเรืองการเติบโตของพวกเด็กๆ เท่านัน”

“ฉันรู”้ หลิงซวีเซินกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินพูดเช่นนี จึงค่อยผ่อน

คลายลง เธอผ่อนลมหายใจออกมา “ถ้าอย่างนันก็ดีคะ่
ฉันกลัวว่าคุณจะว่าฉัน”

119
ว่าฉันเห็นแก่ตวั

ดีทีหลิงซวีเซินไม่ได้พดู เรืองพวกนันออกมา

เล่อไป๋ เสียวผ่อนคลายมาก รอยยิมจึงสว่างไสวบนใบ

หน้าของหญิงสาว

พลบคําใกล้เวลาเลิกงาน ไป๋ เสียวได้ยินเสียงเลขานุการ

เคาะประตู แล้วกล่าวว่า “เจ้านายคะ คุณเจียงมาแล้ว
ค่ะ”

คุณเจียง เจียงเจ๋อ

120
เจียงเจ๋อเป็ นเพือนทีทําธุรกิจเดียวกัน ปกติทงพวกเขา
ั
สองคนจะปรึกษาปั ญหาด้านการออกแบบด้วยกัน
ความสัมพันธ์ของทังสองคนจึงไม่เลวเลย

“เชิญเขาเข้ามาเถอะ” ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวประดับ

ด้วยรอยยิมจางๆ พลางเอ่ยบอกเลขานุการ

เลขานุการรับคําสัง แล้วจึงหมุนตัวออกไป

“เจียงเจ๋อกับฉันทําธุรกิจเดียวกันค่ะ เขาเป็ นคนหนุ่มทีมี

ฝี มือคนหนึง” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยยิมๆ

เล่อไป๋ เสียวชอบเจียงเจ๋อผูน้ ีมาก

121
หลิงซวีเซินเพียงแค่พยักหน้านิงๆ แสดงให้เห็นว่าตนเอง
รับรูแ้ ล้ว

เล่อไป๋ เสียวพูดเยอะขนาดนัน ก็เพืออธิบายกับเขาว่า

เจียงเจ๋อผูน้ ีเป็ นเพียงเพือนธรรมดาทัวไป

เจียงเจ๋อประคองดอกไม้ช่อหนึงเข้ามา

เมือเล่อไป๋ เสียวมองเห็นดอกไม้ในมือของเจียงเจ๋อ ดวง

ตาของเธอก็แทบจะถลนออกมา

ถ้าช่อดอกไม้เป็ นดอกไม้ชนิดอืน เล่อไป๋ เสียวก็อาจจะไม่

122
มีปฏิกิรยิ าใดๆ แต่ดอกไม้ในมือของเขาคือ ดอก
กุหลาบ

เล่อไป๋ เสียวสูดหายใจลึกครังหนึง แล้วมองเจียงเจ๋อ

อย่างประหลาดใจ

หลิงซวีเซินทีนังอยูบ่ นโซฟาด้านข้างนันเลิกคิวขึนนิดๆ
พร้อมกับมองเล่อไป๋ เสียวอย่างเฉยเมย

เพือนธรรมดา เพือนธรรมดาจริงเหรอ

...ถ้าพวกเขาเป็ นแค่เพือนธรรมดา เจียงเจ๋อยังจะเดินเข้า

มาพร้อมกุหลาบในอ้อมแขนหรือ
123
สิงทีเจียงเจ๋อทําในครังนี กลับทําให้เล่อไป๋ เสียว
ประหลาดใจขึนมา

ปกติแล้วเล่อไป๋ เสียวยินดีทีจะทํางานร่วมกับเจียงเจ๋อ
เป็ นอย่างยิง

เจียงเจ๋อผูน้ ีอ่อนโยนมาก ไม่วา่ พวกเขาจะทําเรืองอะไร

ด้วยกัน เขาก็มกั จะช่วยคิดแทนเธออยูเ่ สมอ หลายครัง
หลายคราทีเล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าถ้าเจียงเจ๋อเป็ นเพือนสาว
คนสนิทก็คงจะไม่เลว

124
ตอนที 36 ผมไม่ใช่คนส่งดอกไม้

125
ในใจของเจียงเจ๋อราวกับมีหมูเ่ มฆม้วนกลิงไปมา เขาไม่
คิดว่าหลิงซวีเซินจะอยูท่ ีนี

การกระทําของจ้าวอีทําให้เจียงเจ๋อตระหนักถึงอันตราย
ถ้าหากเขายังไม่ลงมืออีก เล่อไป๋ เสียวอาจจะกลายเป็ น
ของคนอืนไป

หลังจากเจียงเจ๋อไตร่ตรองอยูน่ าน ในทีสุดเขาก็ตดั สินใจ

จะสารภาพรัก

126
เมือเขามาถึงขันนีแล้ว เจียงเจ๋อรูส้ กึ ว่าไม่มีทางให้ถอย
กลับไปอีก

หลิงซวีเซินก้าวมาเบืองหน้าเล่อไป๋ เสียว แล้วรวบตัวของ

เล่อไป๋ เสียวเอาไว้ในอ้อมกอดของตน

สีหน้าของเจียงเจ๋อค่อยๆ เปลียนไป เขาเม้มริมฝี ปาก

แน่น และขมวดคิวมุน่ “นีคุณกําลังทําอะไร”

เมือหลิงซวีเซินได้ยินคําพูดของเจียงเจ๋อ จึงเอียงคอแล้ว
เชยคางของเล่อไป๋ เสียวขึนเบาๆ จากนันประทับจูบลงไป
โดยไม่ลงั เล

127
เล่อไป๋ เสียวเหม่อมองหลิงซวีเซิน แล้วลังเลอยูค่ รูห่ นึง
ก่อนจะหลับตาทังสองข้างลง และยืนมือไปโอบกอดหลิง
ซวีเซินเอาไว้

เมือเจียงเจ๋อเห็นการกระทําของพวกเขา จึงอ้าปากค้าง
แล้วเม้มริมฝี ปากแน่น สีหน้าของชายหนุ่มตกตะลึง

“คุณ พวกคุณ”

เจียงเจ๋อพูดตะกุกตะกัก

สิงทีเขาได้ยินมานันเป็ นเรืองหนึง แต่สงที

ิ เห็นด้วยตาตัว
เองกลับเป็ นอีกเรืองหนึง
128
เมือก่อนคนอืนพูดกันว่าหลิงซวีเซินไม่ดีกบั เล่อไป๋ เสียว
เลย เขานึกขึนมาแล้ว จึงจําได้วา่ คือเล่อไป๋ เสียวคนนี

เธอบอกว่าตอนเช้าหลิงซวีเซินอยูไ่ ม่ใช่เหรอ แล้วทําไม

ตอนนีเขาก็ยงั อยูอ่ ีกล่ะ

“พวกเราก็มีความสัมพันธ์กนั ในแบบทีคุณเห็นนันแหละ”
หลิงซวีเซินเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ขอบคุณมากทีคุณ
อุตส่าห์มาส่งดอกไม้ให้พวกเรา”

เจียงเจ๋อยืนดอกไม้ออกไปอย่างเหม่อลอย เขาเม้มปาก
แน่นอย่างหมดคําพูด

129
เล่อไป๋ เสียวเห็นท่าทางของเจียงเจ๋อแบบนี จึงรับดอก
กุหลาบมาอย่างระมัดระวัง “ขอบคุณมากๆ นะคะ”

เจียงเจ๋อยิมเฝื อนพลางกล่าวว่า “ไม่ตอ้ งเกรงใจ” ออกมา

คําหนึงแล้วจึงหมุนตัวจากไปทันที

เขามาเพือสารภาพรัก ไม่ใช่มาส่งดอกไม้

เจียงเจ๋อเดินออกมาจากห้องด้วยความตกตะลึง ชาย
หนุ่มเดินไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย

“พวกเธอสองคนเป็ นแค่เพือนกัน?” หลิงซวีเซินมองเล่อ

130
ไป๋ เสียวอย่างกังขา

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวด้วยความจนใจ พลางมองหลิงซวี

เซินอย่างน่าสงสาร เธอหลุบสายตาลงด้วยท่าทางอ่อน
ใจ เธอก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่าทําไมเรืองมันถึงเป็ นแบบนีไป
ได้

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้าด้วยความเขินอาย เธอไม่รูว้ า่ จะ

อธิบายอย่างไรดี เพราะไม่เคยรูม้ าก่อนเลยว่าเจียงเจ๋อ
จะแอบซ่อนความรูส้ กึ อย่างนีเอาไว้ดว้ ย เธอปฏิบตั ิตอ่
เจียงเจ๋อเสมือนเพือนทีดีคนหนึงมาโดยตลอด

วันนีเธอไม่รูเ้ หมือนกันว่าเกิดอะไรขึน พอหลิงซวีเซินมาที

131
นีเท่านัน ก็มีคนมาสารภาพรักกับเธอถึงสองคน

หลิงซวีเซินรูว้ า่ ปกติแล้วเล่อไป๋ เสียวไม่ได้คิดมากขนาดนี

จึงเอ่ยยิมๆ ว่า “พอแล้ว เธอไม่ตอ้ งคิดมากอย่างนีแล้ว
ตอนนีพวกเราไปกินข้าวเย็นกันเถอะ”

เมือหลิงซวีเซินพาเล่อไป๋ เสียวออกไปทานอาหารเรียบ
ร้อยแล้ว จึงพาเล่อไป๋ เสียวไปส่งทีบ้านอย่างสุภาพบุรุษ

หลิงซวีเซินขับรถกลับบ้านคนเดียว พลางคิดเรืองทีเกิด
ขึนในวันนี เขารูเ้ พียงแต่วา่ ไม่อาจปล่อยทุกอย่างให้เป็ น
แบบนีอีกต่อไป ถ้าทังสองยังไม่แต่งงานกันอีก ก็ไม่รูว้ า่
จะมีอีกกีคนทีรอสารภาพรักกับเธอ

132
เมือก่อนซวีเซินไม่เคยเห็นว่าไป๋ เสียวจะมีเสน่หข์ นาดนี
ตอนนีเหมือนคนทังโลกค้นพบความงดงามของเธอเข้า
แล้ว พวกผูช้ ายทีหืนขึนสมองพวกนัน[1] จะตามจีบเล่อ
ไป๋ เสียวอย่างร้อนรน

เขาจะต้องกําหนดวันแต่งงานอย่างรวดเร็ว เล่อไป๋
เสียวจะได้รูส้ กึ มันคงสักที ถ้าเรืองแต่งงานของพวกเขา
สองคนโด่งดังออกไป พวกผูช้ ายทีมีความคิดเลยเถิดกับ
เล่อไป๋ เสียวเหล่านันก็จะไม่คิดเป็ นอืนอีก

133
บ่ายวันเสาร์ เมือเล่อไป๋ เสียวเพิงตืนจากการนอนกลาง
วัน เธอมองนาฬิกา จึงพบว่าตอนนีห้าโมงแล้ว

หญิงสาวไม่รูว้ า่ เพราะทําไมเธอนอนหลับไปนานจนเย็น
ขนาดนี

เล่อไป๋ เสียวลุกขึนมานังบนเตียง พลางนวดหัวคิวของตน

เอง เธอรูส้ กึ ว่าร่างกายของตัวเองนันอ่อนเพลียมาก

หญิงสาวลุกขึนสวมรองเท้าแตะ แล้วเดินเตาะแตะไปถึง
ประตูหอ้ งอาบนํา จึงค่อยๆ เดินเข้าไปด้านใน

เมือเล่อไป๋ เสียวอาบนําเรียบร้อยแล้ว จึงรูส้ กึ ตาสว่างขึน

134
มาก เธอเป่ าผมจนแห้ง แล้วก็นกึ ขึนได้วา่ ทําไมคราวนี
ลูกทังสองคนจึงว่าง่าย ไม่รบกวนเธอเลย

ตอนนีเป็ นเวลาทานอาหารเย็นแล้ว

เล่อไป๋ เสียวค่อยๆ เดินออกไปข้างนอกห้อง หญิงสาว

มองไปรอบๆ ของชันสอง ก็ไม่เห็นลูกทังสองคนเลย

เมือเล่อไป๋ เสียวลงมาจากชันบน เธอมองดูหอ้ งทีเงียบ

สงบเป็ นพิเศษ หัวคิวของเธอจึงขมวดนิดๆ

ถึงแม้ลกู ทังสองคนจะสงบเสงียมกว่าเด็กวัยเดียวกัน แต่

ตอนนีเพราะอะไรเธอจึงหาพวกเด็กๆ ไม่พบล่ะ
135
“โต้วโต้ว?” เล่อไป๋ เสียวหันไปมองอีกด้าน พลางขยับตัว
สอดส่ายสายตา เมือเธอไม่เจอเด็กๆ จึงหมุนตัวมองไป
อีกด้านหนึง พร้อมกับร้องเรียกเสียงดัง “หมีหมี?”

ทุกอย่างยังคงเงียบสงบ ไม่มีใครตอบรับกลับมาหาเธอ

ป้าแม่บา้ นออกมาจากห้องครัว พลางอมยิมมองมาทีเล่อ

ไป๋ เสียว แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวลว่า “คุณหนูใหญ่ คุณหนู
น้อยกับคุณชายน้อยโทรมาหาคุณค่ะ”

“โทรมา?” ตอนนีเล่อไป๋ เสียวจึงสังเกตเห็นโทรศัพท์มือ

ถือในมือของป้าแม่บา้ น เธอจึงถามอย่าง ไม่เข้าใจว่า

136
“แล้วพวกเด็กๆ ล่ะคะ”

ป้าแม่บา้ นไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเดินมาตรงหน้าเล่อไป๋

เสียว แล้วส่งโทรศัพท์มือถือให้เธอ

เล่อไป๋ เสียวรับโทรศัพท์ พลางถามอย่างกระวนกระวาย

“โต้วโต้ว หมีหมี พวกหนูอยูท่ ีไหนกัน”

“หม่ามี” เสียงเล่อเวินเยียดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ
“ผมกับน้องเล่นกันอยูท่ ีคฤหาสน์ฮะ!”

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวนิดๆ แล้วจึงถามอย่างห่วงใย “พวก

ลูกสองคนเล่นกันอยูท่ ีคฤหาสน์ไหน”
137
“หม่ามีรีบมาเถอะ ผมกับน้องสาวอยูท่ ีคฤหาสน์เลขที
สามเขตเจียงเป่ ย” เล่อเวินเยียพูดจบ ก็วางสายไปโดย
ทันที

เล่อไป๋ เสียวฟั งเสียงสัญญาณสายไม่วา่ งในโทรศัพท์มือ

ถือ หัวคิวของเธอจึงยิงขมวดแน่นขึน เธอกัดริมฝี ปาก
แน่นอย่างไม่เข้าใจว่าลูกสองคนนีกําลังเล่นอะไรกันอยู่

เล่อไป๋ เสียวเงยหน้ามองป้าแม่บา้ น “ป้าคะ เด็กๆ ไปกับ

ใครคะ”

ป้าแม่บา้ นมองเล่อไป๋ เสียวด้วยความไม่เข้าใจ แล้วจึง

138
เอ่ยอย่างงงงวย “ขอโทษนะคะคุณหนูใหญ่ ฉันก็ไม่
ทราบเหมือนกัน ตอนฉันออกไปซือกับข้าว เมือฉันกลับ
มาคุณชายน้อยกับคุณหนูนอ้ ยก็ไม่อยูก่ นั แล้วค่ะ”

ในใจของเล่อไป๋ เสียวพลันรูส้ กึ ไม่ดี หรือว่าจะเกิดเรืองกับ

เด็กๆ

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดได้อย่างนัน สีหน้าของเธอก็ซีดเผือด

ลงทันที เธอกัดริมฝี ปากแน่น แล้วรีบเดินขึนไปชันบน

ป้าแม่บา้ นเห็นท่าทางของเล่อไป๋ เสียว มุมปากของหญิง

สูงวัยกว่าจึงค่อยๆ ยกขึน แล้วหมุนตัวเข้าไปในครัว

139
เล่อไป๋ เสียวเปลียนชุดลําลองชุดใหม่ ก่อนจะรีบออกไป
ข้างนอกราวกับจะติดปี กบิน

เธอเดินไปทีโรงรถ แล้วขับรถของตัวเองออกไปทันที

เด็กทังสองคนอาจถูกคนจับไปเรียกค่าไถ่

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดดังนัน เหงือเย็นๆ ก็คอ่ ยๆ ไหลโซม

กายของเธอ แต่ก็เป็ นอยูเ่ พียงชัวครู ่ เธอก็ละทิงความคิด
นีไป

ถ้าหากมีคนจับพวกเด็กๆ ไปเรียกค่าไถ่จริง ก็ควรจะพูด

จาเรียกค่าไถ่ แต่เสียงในโทรศัพท์มีเพียงเสียงของโต้วโต้
140
วเท่านัน

ใจของเล่อไป๋ เสียวค่อยๆ สงบลง เธอขับรถไป พลางครุน่

คิดไปด้วย

หรือว่าเพือนมาเทียวบ้านแล้วพาเด็กทังสองคนออกไป

ความคิดนีอาจจะเป็ นไปได้

เด็กสองคนนีฉลาดเป็ นกรด อยูๆ่ ทังสองจะออกไปกับ

คนแปลกหน้าได้ยงั ไง

141
หรือว่าจะเป็ นมัวหรูซา่

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดเช่นนี จึงรีบโทรศัพท์ไปหามัวหรูซา่

อย่างรีบร้อน

เล่อไป๋ เสียวรอสายอย่างไม่เป็ นสุข พร้อมกับกัดริมฝี ปาก

แน่น แล้วมองไฟแดงข้างหน้า ก่อนจะค่อยๆ หยุดรถ

ในโทรศัพท์มือถือนันมีสญ
ั ญาณสายไม่วา่ งดังออกมา
และไม่มีคนรับสาย

หรือจะเป็ นเซลีนของเธอ

142
เมือเล่อไป๋ เสียวคิดแล้ว ก็รูส้ กึ ว่าก็อาจจะเป็ นไปได้ จึงรีบ
วางสายโทรศัพท์ ก่อนจะโทรหาเซลีนทันที

หญิงสาวโทรศัพท์อย่างกังวลใจ เธออดทนฟั งเสียงสาย

ไม่วา่ งในโทรศัพท์ หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวก็ยงขมวดแน่
ิ น
ขึน

ไม่มีใครรับโทรศัพท์เลย เธอโทรนานขนาดนี กลับไม่มีสกั

คนทีรับสาย

เธอโยนโทรศัพท์ไว้ดา้ นข้างอย่างกระสับกระส่าย เล่อไป๋

เสียวรีบมุง่ หน้าไปทีคฤหาสน์เลขทีสามเขตเจียงเป่ ยอ
ย่างรวดเร็วราวกับจะติดปี กบิน

143
เมือเธอมาถึงเขตคฤหาสน์ในเขตเจียงเป่ ยแล้ว เล่อไป๋
เสียวจึงค่อยๆ ลงจากรถ เบืองหน้าของเธอคือทีจอดรถ
ส่วนบุคคล เธอจึงจอดรถไว้ในลานจอดรถนัน

เล่อไป๋ เสียวมองหาวีแววของลูกทังสองคนอย่างลุกลี
ลุกลน หัวคิวของเธอขมวดมุน่ แล้วเดินไปข้างหน้าอย่าง
ไม่มีความสุข

เธอไม่เห็นโต้วโต้วกับหมีหมี จึงมองหาโดยรอบบริเวณ
นันอย่างสับสน

“โต้วโต้ว หมีหมี!” เล่อไป๋ เสียวร้องเรียกเสียงดัง

144
บริเวณด้านในทังหมดเป็ นคฤหาสน์ เธอมองดู
จากบริเวณภายนอกนันก็พอใช้ได้ เล่อไป๋ เสียวยังหา
คฤหาสน์เลขทีสามไม่เจอ จึงทําได้เพียงร้องเรียกไปด้วย
ตะโกนไปด้วย

เธอเดินไปข้างหน้า จนมองเห็นหัวโค้งถนน เมือหญิงสาว

เดินเลียวโค้งนันมาก็มองเห็นคฤหาสน์ในสวนดอกไม้ที
สวยงามหลังหนึง

ทีนีเหมือนทีพักของคนรํารวย ทําให้สามารถตัดความ
เป็ นไปได้ทีโต้วโต้วและหมีหมีจะถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่
ทิงไปได้

145
ไป๋ เสียวรีบวิงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ภายใต้แสงสลัว
ของโคมไฟถนนนัน ทีนีมีดอกไม้หลากสีสนั บานสะพรัง
ซึงล้วนแต่ถกู จัดแต่งไว้อย่างงดงามทีสุด

ตอนนีไม่ใช่ปีใหม่หรือเทศกาลอะไรสักหน่อย ทําไมจะ
ต้องตกแต่งไว้แบบนี

เล่อไป่ เสียวเงยหน้ามองบ้านเลขทีซึงอยูด่ า้ นบน มุมปาก

ของหญิงสาวยกขึนช้าๆ ทีนีไม่ใช่ทีอืนใด แต่คือคฤหาสน์
เลขทีสามนันเอง

เธอรีบเร่งเดินเข้าไปข้างในคฤหาสน์ ทันใดนันไป๋ เสียวก็

146
พบว่าบนถนนนันปูดอกไม้สดไว้เต็มไปหมด

ฝี เท้าทีรีบเร่งของเล่อไป๋ เสียวค่อยๆ ช้าลง เธอมองสังเกต

ไปรอบๆ พืนทีซึงเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงเพลิง

หญิงสาวประหลาดใจอย่างมาก และยิงสับสนว่านีคือ
เรืองอะไรกันแน่ เธอจึงทําได้เพียงเดินไปข้างหน้าเร็วๆ

เมือเธอเดินมาจนสุดทางเดิน ก็มองเห็นชายหนุ่มผูห้ นึง

สวมชุดสูทยืนหันหลังให้ตนเองอยู่

แผ่นหลังทีคุน้ ตาทําให้หวั ใจทีสับสนวุน่ วายของเล่อไป๋

เสียวสงบลง เธอก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เมือทังสองคนมี
147
ระยะห่างกันเพียงหนึงก้าว เล่อไป๋ เสียวก็หยุดฝี เท้าลง

“หลิงซวีเซิน โต้วโต้วกับหมีหมีอยูท่ ีนี คุณเห็นเด็กๆ บ้าง

ไหมคะ”

หลิงซวีเซินหมุนกายอย่างช้าๆ ในมือของชายหนุ่มมีช่อ
ดอกไม้ช่อหนึง

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างตกตะลึง หัวคิวของเธอ

ขมวดนิดๆ แล้วกลับมามองทางทีเดินผ่านมาทีมีกหุ ลาบ
สีแดงเพลิงปูเต็มพืนถนน

สองข้างทางนันเต็มไปด้วยดอกไม้สด
148
เล่อไป๋ เสียวช้อนตามองหลิงซวีเซิน หัวคิวนันขมวดนิดๆ
แล้วถามอย่างไม่แน่ใจ “หลิงซวีเซิน คุอะไรกันนี”

สายตาของไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินทีเข้าใกล้มาทีอย่าง
ช้าๆ เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใดหัวใจของเธอจึงเต้น
เป็ นระสํา เธอขยับถอยไปด้านหลังสองก้าวอย่างไม่อาจ
ควบคุมตนเองได้

“เสียวเสียว”

เสียงนุ่มทุม้ ตําทีน่าหลงใหลของเขานัน คล้ายกับแฝง

ด้วยเวทมนตร์มหัศจรรย์ ทําให้เล่อไป๋ เสียวไม่อาจหยุด

149
นิงได้

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดนิดๆ แล้วมองหลิงซวีเซินอ

ย่างค่อนข้างอึดอัด “คุณกําลังทําอะไรคะ”

“วันนีวันวาเลนไทน์” ใบหน้าของหลิงซวีเซินทีไร้อารมณ์
อยูเ่ ป็ นนิจเริมแดงระเรืองขึนมา โชคดีทีตอนนีแสง
อาทิตย์ได้มืดลงแล้ว จึงไม่มีใครมองเห็น

“อ้อ” เล่อไป๋ เสียวมีปฏิกิรยิ าตอบสนองในทันที มิน่าเล่า

หลิงซวีเซินถึงได้ทาํ เรืองทีโรแมนติกขนาดนี ทีแท้วนั นี
เป็ นวันวาเลนไทน์นีเอง

150
ทังสองคนใช้เวลาอยูด่ ว้ ยกันในวันวาเลนไทน์แรกของทัง
คู่

------

[1] หืนขึนสมอง หมายถึง ฮอร์โมนเพศชายพลุง่ พล่าน

ทําให้เกิดพฤติกรรมผิดปกติ คิดจะทําอะไรตามใจตน
เช่นพวกอารมณ์รอ้ น

151
ตอนที 37 พวกเราแต่งงานกันเถอะ

เมือห้าปี ทีแล้วเล่อไป๋ เสียวไม่เคยเพ้อฝันถึงฉากนี ตอนนี

152
ได้อยูก่ บั หลิงซวีเซินแล้ว ใบหน้าของหญิงสาวจึงแดงขึน
มาอย่างควบคุมไม่ได้

เพียงแต่วา่ วันนีไม่ใช่วนั เทศกาล เล่อไป๋ เสียวเม้มริม

ฝี ปากแน่นจนปากซีดขาว เธอรูว้ า่ คําพูดทีกําลังจะเอ่ย
ออกไปนันอาจทําลายฉากแสนงดงามนีลง แต่เล่อไป๋
เสียวก็อดไม่ได้ทีจะถามออกมา

“ซวีเซินคะ คุณรูไ้ หมว่าโต้วโต้วกับหมีหมีอยูท่ ีไหน”

ในฐานะหม่ามีของเด็กทังสอง เรืองสําคัญทีสุดของเล่อ
ไป๋ เสียวก็คือดูแลลูกของตนเองให้ดี ตอนนีโต้วโต้วกับหมี
หมีไม่อยูข่ า้ งกาย เธอจึงเป็ นห่วงพวกเด็กๆ เหลือเกิน

153
หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ก็เพียง
ครูเ่ ดียว รอยยิมในดวงตาของเขาก็สว่างไสวมากขึน เขา
มองเล่อไป๋ เสียวด้วยความรูส้ กึ ลึกซึง “พวกเราแต่งงาน
กันเถอะ”

เล่อไป๋ เสียวตกตะลึงไปเล็กน้อย ตอนทีเธอกําลังจะเอ่ย

ปากถามนัน ก็เห็นแสงสีขาวรอบด้านสว่างจ้าขึนมา
งแยงตา

เมือสายตาของหญิงสาวปรับเข้ากับแสงเหล่านันได้แล้ว
จึงมองเห็นลูกสองคนยืนอยูไ่ ม่ไกล เธอค่อยผ่อนลม
หายใจออกมาเบาๆ ครังหนึง

154
“เสียวเสียว แต่งงานกับฉันนะ” หลิงซวีเซินพูดด้วยนํา
เสียงนุ่มนวล พร้อมกับมองเล่อไป๋ เสียวอย่างลึกซึง

เล่อไป๋ เสียวมองท่าทางของหลิงซวีเซิน แล้วเม้มปาก

น้อยๆ

หญิงสาวกวาดสายตาดูคนในครอบครัวของตนเอง และ
คนตระกูลหลิงทีอยูร่ ายรอบ

เธอคิดว่าหลิงซวีเซินคงจะปรึกษาคนในครอบครัวเรียบ
ร้อยแล้ว

155
เพียงแต่เธอไม่คาดคิดว่าตนเองจะถูกขอแต่งงานในตอน
นี

หัวใจของไป๋ เสียวสันไหวขึนมาอย่างควบคุมไม่อยู่ มุม

ปากของเธอยกยิมแล้วมองไปทีชายหนุ่มเบืองหน้า
พลางเม้มริมฝี ปากก่อนจะพูดว่า “ตกลงค่ะ”

เธอรับดอกไม้จากมือของหลิงซวีเซิน รอยยิมบนใบหน้า
ของเล่อไป๋ เสียวแจ่มใสมาก ช่วงนีเธอได้รบั ดอกไม้จาก
คนอืนไม่นอ้ ย แต่มีแค่ดอกไม้ในมือช่อนีทีถูกใจเธอทีสุด

หลิงซวีเซินก้าวมาข้างหน้าพลางเอือมมือดึงเล่อไป๋ เสียว
เข้าไปกอด เขามองคนตรงหน้าอย่าง มีความสุข รอยยิม

156
อ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าทีมักนิงเฉยของเขา

เขาชอบหญิงสาวทีอยูต่ รงหน้าคนนี ชอบมากจนลึกไป

ถึงกระดูก

เล่อไป๋ เสียวหัวเราะพลางหลับตา มือของเธอคว้าเสือ

ของหลิงซวีเซินเอาไว้อย่างอยูไ่ ม่สขุ เขาทําเรืองแบบนี
ต่อหน้าคนมากขนาดนี ช่างน่าอับอายจริงๆ

ไป๋ เสียวกระดากอายจนไม่รูว้ า่ จะทํายังไงดี เมือคนทังคู่

แยกจากกัน คนในครอบครัวทังหมดก็เดินมาหา

เล่อไป๋ เสียวไม่ได้ยินอะไรทังนัน เธอได้แต่ยมมองทุ

ิ กคน
157
และเอนซบหลิงซวีเซินอย่างนุ่มนวล

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนทังสองคนวิงมาตรงหน้า
เล่อไป๋ เสียว พวกเด็กๆ รีบพูดเพือแย่งความสนใจ “หม่า
มี แด๊ดดี พวกหนูสองคนฉลาดมากใช่ไหม”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินพวกเขาสองคนพูดอย่างนัน จึงสงสัย

เล็กน้อย เธอมองไปทีเล่อเวินเยียอย่างไม่เข้าใจ พลาง
เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “โต้วโต้ว หนูกบั น้องไม่ได้อยูท่ ีบ้าน
หรอกเหรอ ทําไมตอนนีพวกหนูถงึ มาอยูท่ ีนีได้”

หลิงซวีเซินไม่รอให้เล่อเวินเยียตอบ ก็ดงึ เล่อไป๋ เสียว

ทันที แล้วเอ่ยพร้อมอมยิม “พอแล้ว เธอไม่ตอ้ งถามเด็กๆ

158
แล้ว ฉันสังให้พวกเขาทําเรืองทังหมดนีเอง”

คฤหาสน์หลังนี เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินด้วยความ

ประหลาดใจ แล้วถามอย่างระมัดระวัง “ทีนีไม่ใช่บา้ น
ของคุณ คุณมาทีนีได้ยงั ไงคะ”

“จากวันนีไปทีนีก็คือบ้านของเธอ” หลิงซวีเซินขยับเข้าไป
ใกล้หขู องเล่อไป๋ เสียว แล้วกระซิบ “ฉันซือทีนีให้เธอแล้ว”

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวเลิกขึนนิดๆ เธอมองหลิงซวีเซินอ

ย่างประหลาดใจ แล้วมุมปากจึงค่อยๆ ยกขึน รอยยิม
กระจ่างบนใบหน้า ก่อนทีเธอจะเอ่ยถามอย่างเหลือเชือ
“จริงเหรอคะ”

159
“ของขวัญขอแต่งงานจากฉัน” หลิงซวีเซินเอ่ยหน้านิง
หลังจากเขามองรอยยิมทีอยูบ่ นใบหน้าของเล่อไป๋ เสียว
แล้ว ก็รูส้ กึ มีชีวิตชีวาขึนมา ดังนันจิตใจของเขาทังหมด
จึงอยูท่ ีเล่อไป๋ เสียวเท่านัน

เล่อไป๋ เสียวมองไปโดยรอบ ในทีสุดเธอจึงหลุบตาลงอ

ย่างเขินอาย และไม่รูว้ า่ ควรจะกล่าวอะไรดี

ป้าแม่บา้ นเข็นรถเล็กๆ คันหนึงออกมา แล้วยิมพลางเอ่ย

ว่า “ทุกท่านเชิญทานอาหารกันเถอะค่ะ”

เล่อไป๋ เสียวมองรอยยิมบนใบหน้าของป้าแม่บา้ น แล้ว

160
จึงเดินเข้าไปหาหล่อนอย่างอดไม่ไหว พลางถามอย่าง
ระมัดระวัง “ป้าคะ วันนีเมือตอนบ่ายทําไมไม่บอกอะไร
ฉันบ้าง ฉันจะได้เตรียมใจเอาไว้ก่อน”

“ก็เพราะไม่อยากให้เธอรูว้ า่ คืนนีจะเกิดอะไรขึนยังไงล่ะ”
หลิงซวีเซินดึงเล่อไป๋ เสียวทีพูดไม่หยุดเข้ามาอยูใ่ นอ้อม
กอดของเขา แล้วกล่าวอย่างเรียบๆ “ก็ถา้ เธอรูเ้ ข้า จะยัง
ประหลาดใจแบบนีไหมล่ะ”

เล่อไป๋ เสียวยิมเจือนอย่างอ่อนใจ

ทีจริงเธอก็ประหลาดใจอยูห่ รอก แต่ความตืนตกใจใน

ตอนแรกนันออกจะมากไปหน่อยน่ะสิ

161
หากแต่ในเวลานีเล่อไป๋ เสียวก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไร
ออกมา

เช้าวันรุง่ ขึน หนังสือพิมพ์รายใหญ่ลว้ นพาดหัวข่าวเรือง

‘เมือคืนนีหลิงซวีเซินขอแต่งงานทีคฤหาสน์หมายเลข
สามเขตเจียงเป่ ย’

เมือเล่อไป๋ เสียวมาถึงห้องทํางานก็ยงั ดูหน้าเว็บไซต์

เหมือนเช่นเคย หญิงสาวมองดูทา่ ทางของตนเองทีกอด
กับหลิงซวีเซินแล้ว ก็เกิดรอยยิมสดใสบนใบหน้าของเธอ

162
ในทีสุดเธอก็ได้รบั สิงทีปรารถนามาหลายปี แล้ว

เมือก่อนเธอไม่กล้าแม้แต่จะเพ้อฝันถึงเรืองนี แต่ตอนนี
มันกลับเป็ นจริงขึนมา

ฉินหนิงอีทีกําลังอ่านหนังสือพิมพ์อยูน่ นั โกรธจนโยน
หนังสือพิมพ์ทิง เธอลุกพรวดพราดขึนมา และพูดกับ
พนักงานทีกําลังทําเล็บให้เธอว่า “เธอว่าฉันหรือเล่อไป๋
เสียวทีท้องก่อนแต่งคนนันสวยกว่ากัน”

พนักงานหญิงทีกําลังทาเล็บคนนันก้มศีรษะลงอย่าง
ระมัดระวังแล้วเก็บหนังสือพิมพ์บนพืนขึนมาวางไว้ บน

163
โต๊ะ แล้วเอ่ยเสียงเบา “แน่นอนว่าคุณหนูฉินย่อมสวยที
สุด คุณไม่ตอ้ งกังวลว่าใครจะมาแย่งความโดดเด่นไป
จากคุณหรอกค่ะ”

“ฮึ” ใบหน้าของฉินหนิงอีแสดงกิรยิ าเหยียดหยามราวกับ

ผูอ้ ืนเป็ นทาส หน้าสวยนันกลับไม่น่ามอง

เธอไม่เข้าใจเลย ผูห้ ญิงคนนันโง่เหมือนหมูตวั หนึง จะคู่

ควรกับหลิงซวีเซินได้ยงั ไง…

…มีแค่ผหู้ ญิงอย่างเธอเท่านันทีมีฐานะ รสนิยม และ

ความสามารถถึงจะเป็ นตัวเลือกทีดีทีสุดในการเป็ น
ภรรยาของหลิงซวีเซิน

164
เมือฉินหนิงอีมีความคิดอย่างนี ก็รูส้ กึ ว่าตัวเองไม่ได้รบั
ความเป็ นธรรมยิงนัก หลิงซวีเซินทอดทิงเธอได้ยงั ไง

ฝ่ ายพนักงานทําเล็บของฉินหนิงอีนนั เมือหล่อนเห็นฉิน
หนิงอีเป็ นเช่นนี จึงทําได้แค่เม้มริมฝี ปากน้อยๆ และไม่
ได้เอ่ยอะไร

หลายครังทีคนเราจําเป็ นต้องสือสารกัน

เมือฉินหนิงอีคิดถึงประโยคนี จึงรูส้ กึ ว่าช่างสมเหตุสมผล

มาก เธอพยักหน้าช้าๆ ในเมือเป็ นอย่างนี เธอก็ควรจะไป
หาหลิงซวีเซินแล้วพูดคุยกับเขาดีๆ

165
ไม่แน่วา่ หลิงซวีเซินอาจกําลังลําบากใจอะไร
บางอย่างอยูก่ ็ได้ เล่อไป๋ เสียวผูห้ ญิงชันตํา คนนันเกาะ
เขาเอาไว้ได้ หลิงซวีเซินเพือจะรักษาหน้าของลูกผูช้ าย
เอาไว้ จึงต้องทนอยูก่ บั นังนันอย่างไม่ได้รบั ความ
ยุติธรรม

เมือฉินหนิงอีคิดเช่นนี ก็รูส้ กึ สบายใจขึนมาก เธอนังด้วย

ท่วงท่างามสง่าอยูบ่ นโซฟา พลางมองดูเล็บมือของตัว
เอง มุมปากของเธอกระตุกขึนนิดๆ แล้วจึงมองพนักงาน
หญิงด้วยรอยยิม

“มานี หล่อนทาเล็บให้ฉนั หน่อยสิ”

166
“ค่ะ” ผูห้ ญิงคนนันไม่กล้าเอ่ยคําใด เพียงแค่เดินเงียบๆ
มาตรงหน้าฉินหนิงอี แล้วนังยองๆ ลงทีด้านหนึงเพือทํา
งานต่อไป

ฉินหนิงอียมตาหยี
ิ มองมือข้างทีทาเล็บเรียบร้อยของตน
เอง แล้วเอ่ยอย่างพออกพอใจ “คนแบบฉันนีสิ ถึงจะได้
ชือว่าสาวงามจากตระกูลสูงส่ง เล่อไป๋ เสียวผูห้ ญิงชันตํา
คนนัน ไม่รูว้ า่ มันไปมัวกับผูช้ ายทีไหนมา ถึงได้มีลกู ถึง
สองคน”

ฉินหนิงอีไม่ใส่ใจว่าพนักงานทําเล็บนันจะสนใจเธอหรือ
ไม่ และยังคงกล่าวต่อไปอีกว่า “เธอไม่รูห้ รอก เมือห้าปี
ก่อน ฉันกับหลิงซวีเซินกําลังจะแต่งงานกัน แต่คิดไม่ถงึ
167
ว่าเล่อไป๋ เสียวนังชันตําคนนันจะสร้างเรืองขึน ทําให้หลิง
ซวีเซินเปลียนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสอง
คน”

ถ้าหากเมือห้าปี ก่อน เธอแต่งงานกับหลิงซวีเซินไปแล้ว

ตอนนีเธอก็คงจะไม่ตอ้ งเป็ นฝ่ ายถูกกระทําเช่นนี

เมือพนักงานหญิงทําเล็บให้ฉินหนิงอีเรียบร้อยแล้ว จึง
ยืนอกสันขวัญแขวนอยูท่ ีด้านหนึง

ฉินหนิงอีพอใจกับเล็บมือของตนเองมาก เมือเธอจ่าย
เงินแล้วจึงไล่พนักงานทาเล็บหญิงคนนันออกไป

168
ฉินหนิงอีเข้าอินเทอร์เน็ตเพือค้นหาเรืองราวของหลิงซวี
เซินและเล่อไป๋ เสียว จึงพบว่าคนจํานวนมากนันไม่ได้
สนับสนุนพวกเขา

เล่อไป๋ เสียวนันทังท้องก่อนแต่ง ทังยังมีลกู อีกสองคน ใน

สายตาของผูค้ นคิดว่าผูห้ ญิงทีไม่บริสทุ ธิเช่นนี ไม่มี
คุณสมบัติทีจะใช้ชีวิตร่วมกับหลิงซวีเซินได้

หลิงซวีเซินเป็ นเทพบุตรในสายตาของผูห้ ญิงทุกคน

เทพบุตรแบบนีจะพบได้ก็เพียงแค่ในฝันเท่านัน และใน
ชีวิตจริงจะมีแบบเขาเพียงแค่ทางหน้าจอโทรทัศน์

ฉินหนิงอีพบว่าผูค้ นทีไม่สนับสนุนพวกเขานันมีคอ่ นข้าง

169
มาก จึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เมือเธอจัดการตัวเอง
เรียบร้อย จึงหยิบกระเป๋ าขึนมา ก่อนจะบิดเอวทีคอดกิว
ราวกับงูนาํ แล้วเดินออกไปด้านนอกอย่างช้าๆ

วันนีเธอจะต้องคุยกับหลิงซวีเซินให้ดี จะไม่ยอมให้หลิง
ซวีเซินกับเล่อไป๋ เสียวใช้ชีวิตร่วมกันเด็ดขาด ยังไงเล่อไป๋
เสียวไม่คคู่ วรกับเขาอยูแ่ ล้ว

เมือฉินหนิงอีมาถึงชันล่างของบริษัทของหลิงซวีเซิน เธอ
เห็นว่าคนด้านในไม่คอ่ ยเยอะ จึงเดินเข้าไป แล้วสอบ
ถามพนักงานต้อนรับว่า “ท่านประธานของพวกเธออยู่

170
ไหม”

“คุณหนูฉิน ขออภัยค่ะ วันนีวันหยุดสุดสัปดาห์ ท่าน

ประธานไม่เข้ามาค่ะ” พนักงานต้อนรับกล่าวอย่าง
เคารพนบนอบ

ฉินหนิงอีได้ยินพนักงานกล่าวเช่นนี สีหน้าของเธอจึงบูด
บึง หญิงสาวเม้มริมฝี ปากแน่น แล้วจําใจเอ่ยว่า “บอก
เลขานุการท่านประธานของพวกเธอหน่อยได้ไหม ว่าฉัน
ต้องการพบท่านประธานของพวกเธอ”

พนักงานต้อนรับคนนันมองฉินหนิงอีอย่างลําบากใจ

171
เมือก่อนตอนทีพวกเธอยังไม่แน่นอนว่าใครจะได้เป็ นคุณ
ผูห้ ญิงของท่านประธาน ทุกคนล้วนคิดว่าฉินหนิงอีมี
ความเป็ นไปได้มากทีสุด และก็เป็ นคนข้างกายของหลิง
ซวีเซินนันเองทีพูดขึนมา

หากเธอจะอธิบายให้ชดั เจนก็คือหญิงสาวทีอยูข่ า้ งกาย

ของท่านประธานนันเอง

หญิงสาวข้างกายของหลิงซวีเซินมีอยูเ่ พียงไม่กีคน คนที

ไม่เคยถูกท่านประธานปฏิเสธเวลามาทีบริษัทก็คือฉิน
หนิงอี คุณหนูฉินผูน้ ีเอง

ทุกคนจึงคิดมาตลอดว่าฉินหนิงอี คุณหนูฉินผูน้ ีจะได้ขนึ

172
เป็ นคุณผูห้ ญิงของท่านประธาน แต่ตอนนีตัวคุณผูห้ ญิง
ของท่านประธานได้ถกู รับการยืนยันแล้วว่าเป็ นใคร ทุก
คนทีมองดูฉินหนิงอี จึงไม่มีกิรยิ าประจบเอาใจเหมือน
เดิมอีกต่อไป แต่มีเพียงความนุ่มนวลตามมารยาทเท่า
นัน

ฉินหนิงอีนิสยั ไม่คอ่ ยดี และไม่คอ่ ยทํางานทําการ ทุกคน

จึงไม่คอ่ ยชอบเธอนัก

ยังไงก็ตาม เมือก่อนทุกคนยกฉินหนิงอีเอาไว้สงู ส่ง ก็

เพราะกังวลว่าเมือฉินหนิงอีขนมาเป็
ึ นคุณผูห้ ญิงของ
ท่านประธานแล้วจะตามเปิ ดบัญชีเก่า[1]

173
ตอนนีท่านประธานมีคณ
ุ ผูห้ ญิงตัวจริงแล้ว พนักงาน
ต้อนรับหญิงเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “คุณหนูฉิน เรืองนี
สุดวิสยั ทีพวกเราจะช่วยได้ ถ้าหากคุณสามารถติดต่อ
กับท่านประธานได้ พวกเราก็จะยอมให้คณ
ุ ขึนไปค่ะ”

ฉินหนิงอีได้ยินพนักงานต้อนรับกล่าวเช่นนี เธอจึงโกรธ
จนใบหน้าแทบจะระเบิดออกมา หัวคิวของหญิงสาว
ขมวดมุน่

พนักงานต้อนรับคนนีช่างประจบเลือกปฏิบตั ิจริงๆ เมือ

ก่อนหล่อนเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหลิงซวี
เซินนันเป็ นไปด้วยดี ทุกครังทีเธอใช้ให้หล่อนทําอะไร
หล่อนก็จะช่วยทําให้จนเรียบร้อย แต่ตอนนีหล่อนกลับ
เปลียนไปเป็ นเช่นนีแล้ว
174
[1] เปิ ดบัญชีเก่า หมายถึง เอาเรืองเก่ามาพูด ฟื นฝอย
หาตะเข็บ

175
ตอนที 38 สตอล์คเกอร์

“เธอหมายความว่ายังไง” ฉินหนิงอีชกั สีหน้าเยือกชา

176
พลางถามอย่างไม่พอใจ

พนักงานคนนันกลับไม่ได้ตกใจแม้แต่นอ้ ย เธอมองฉิน
หนิงอีดว้ ยท่าทีสงบนิง มุมปากยกขึนเล็กน้อย “เรืองพวก
นีฉันต้องทําตามหน้าทีค่ะ”

“เมือก่อนพวกเธอไม่ได้เป็ นอย่างนีนี...” สีหน้าของฉิน

หนิงอียาแย่
ํ ลง

ใบหน้าของพนักงานปรากฏรอยยิม พลางเอ่ยเสียงเบา
“ขออภัยค่ะ คุณหนูฉิน ถ้าหากคุณไม่มีธุระอืน ฉันคง
ต้องไปทํางานแล้ว”

177
เมือฉินหนิงอีเห็นท่าทางของพนักงานเป็ นอย่างนี สีหน้า
ของเธอก็ยาแย่
ํ ลงไปอีก เธอเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “เธอ
กล้าทําแบบนีไม่กลัวหรือยังไง”

พนักงานโค้งคํานับให้ฉินหนิงอีอย่างขออภัย แล้วหันไป
มองลูกค้าอีกด้าน ก่อนจะเอ่ยด้วยนําเสียงอ่อนโยน “คุณ
ผูช้ ายท่านนี ต้องการความช่วยเหลืออะไรไหมคะ”

ฉินหนิงอีขบเขียวเคียวฟั น พร้อมกับมองท่าทางของ
พนักงานคนนัน แล้วรูส้ กึ ราวกับมีกอ้ นหินมาจุกอยูใ่ นอก
จนเธอหายใจไม่ออก และทรมานแทบจะขาดใจ

เธอเดินออกมาจากบริษัทของหลิงซวีเซินอย่างโกรธจัด

178
แล้วหันกลับไปมองพนักงานต้อนรับ ตอนนีหนิงอีแค่มอง
เห็นประตูใหญ่ เธอก็โกรธมากแล้ว

เมือหญิงสาวกลับถึงบ้าน ก็กวาดหมอนอิงและข้าวของ
บนโซฟาลงไปกระจัดกระจายบนพืน แต่เธอยังคงโกรธ
ไม่หาย จึงเดินเข้าไปในครัว แล้วปาเครืองชามในครัวจน
แตกละเอียดจนหมด

ขณะทีฉินหนิงอีกาํ ลังจะลงมือทุบบรรดาของตกแต่งใน
ห้องรับแขกนัน คุณแม่ฉินก็กลับมาถึงบ้านพอดี เมือ
หล่อนมองเห็นการกระทําของฉินหนิงอี หัวคิวของคุณ
แม่ฉินจึงขมวดนิดๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็ นห่วง “อีอี
เกิดเรืองอะไรขึนน่ะ ทําไมสีหน้าของลูกจึงดูแย่ขนาดนี”

179
ฉินหนิงอีมองคุณแม่ฉินแวบหนึง แล้วไม่ได้กล่าวอะไร
เธอกลับหมุนตัวเดินไปห้องของตัวเองทันที

ฉินหนิงอีลอ็ กประตู แล้วคิดถึงจูบทีแนบแน่นของหลิงซวี

เซินกับเล่อไป๋ เสียว เธอเดือดดาลด้วยไฟริษยาอย่าง
รุนแรง

ถึงเวลากลางคืนแล้ว คุณแม่ฉินยืนอยูห่ น้าประตูหอ้ ง

ของฉินหนิงอี เธอลังเลอยูค่ รูห่ นึง แล้วจึงยกมือขึนเคาะ
ประตู พลางร้องบอกอย่างระมัดระวังว่า “อีอี มากินข้าว
ได้แล้วลูก”

180
“ไม่กิน” ฉินหนิงอีตอบโดยไม่ลงั เล

เธอไม่อยากกินอะไรเลย สิงเดียวทีเธออยากจะทําใน
ตอนนีก็คือการพูดคุยกับหลิงซวีเซินให้รูเ้ รือง

ฉินหนิงอีเดินไปเดินมาอยูใ่ นห้อง ในมือของเธอถือ

โทรศัพท์มือถือ แล้วจึงโทรศัพท์ไปหาหลิงซวีเซิน

ไม่มีการตอบรับใดๆ

จนโทรศัพท์นนตั
ั ดสายไปเอง

181
หัวคิวของฉินหนิงอีขมวดอย่างไม่พอใจ

จะต้องเป็ นเพราะเล่อไป๋ เสียวผูห้ ญิงสารเลวไม่ยอมให้

หลิงซวีเซินรับโทรศัพท์แน่ๆ

ใช่แน่ๆ

เล่อไป๋ เสียวนอนอยูบ่ นโซฟา พลางส่งยิมมองหลิงซวีเซิน

ทีอยูข่ า้ งๆ แล้วเอ่ยอย่างอึดอัดว่า “คุณคะ โทรศัพท์มือ
ถือของคุณดังแล้ว จะไม่รบั สายหน่อยเหรอ”

182
หลิงซวีเซินเอือมมือหยิบโทรศัพท์มือถือ เขามองสาย
เรียกเข้าจากฉินหนิงอีทีไม่ได้รบั สามสิบกว่าสาย แล้วจึง
บล็อคเบอร์โทรศัพท์ของฉินหนิงอีดว้ ยความไม่พอใจ

“วันนีเป็ นวันของเราสองคน ฉันไม่อยากให้คนอืนมารบก

วนพวกเรา” หลิงซวีเซินยืนมือไปโอบกอด เล่อไป๋ เสียว
เอาไว้ สายตาของชายหนุ่มทอดมองโทรทัศน์ แล้วเอ่ย
อย่างอ่อนโยนว่า “วันแต่งงานของเรา พ่อแม่ของฉันและ
พ่อแม่ของเธอบอกว่าพวกท่านจะไปหาฤกษ์มาให้ พวก
เราแค่เตรียมข้าวของทีจะต้องใช้ในงานแต่งงานก็พอ”

เล่อไป๋ เสียวเอียงซบหลิงซวีเซินอย่างเขินอาย

183
ในวันนีเธออยูก่ บั หลิงซวีเซินเหมือนเช่นคูร่ กั ธรรมดาทัว
ไป ทังสองเดินเล่นซือของ ดูภาพยนตร์ แล้วเพิงจะกลับ
มาถึงบ้าน ทังคูจ่ งึ เหนือยล้ากันมาก

“แต่งงานเมือไหร่ก็ดีทงนั
ั น” เล่อไป๋ เสียวกล่าวอย่างอ่อน
โยน “ฉันเองไม่มีความเห็นอะไร”

หลิงซวีเซินเอียงศีรษะนิดๆ ก็สามารถมองเห็นริมฝี ปาก

ของเล่อไป๋ เสียวได้ เขารูส้ กึ ว่าริมฝี ปาก สีชมพูของเธอ
มองแล้ว ช่างน่าดึงดูดใจเป็ นพิเศษ ชายหนุ่มอดไม่ได้ที
จะกลืนนําลายอึกหนึง

เล่อไป๋ เสียวเม้มริมฝี ปากแน่น พลางช้อนตาขึนมองหลิง

184
ซวีเซิน เมือหญิงสาวเห็นดวงตาทังสองของหลิงซวีเซิน
ค่อยๆ เข้มขึน ก็เข้าใจทันทีวา่ ชายหนุ่มกําลังคิดอะไรอยู่

เล่อไป๋ เสียวกล่าวอย่างขัดเขิน “พวกเรายังไม่ได้กินข้าว

เย็นเลยนะคะ”

หลิงซวีเซินเอือมมือไปแกะถุงซูเปอร์มาร์เก็ตทีวางอยูบ่ น
โต๊ะ เขามองผักเยอะแยะทีอยู่ ข้างในนัน แล้วอมยิมมอง
เล่อไป๋ เสียว พลางพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เราสองคนไป
ช่วยกันทําอาหารเถอะ”

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างไม่แน่ใจ แล้วกล่าว

อย่างลังเล “คุณทําอาหารเป็ นเหรอคะ”

185
หลิงซวีเซินไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่ลกุ ขึนแล้วดึงเล่อ
ไป๋ เสียวให้ลกุ ตาม

เขาหิวอาหารเข้าไปในครัว จากนันเล่อไป๋ เสียวก็ช่วยล้าง

ทําความสะอาดวัตถุดิบเหล่านัน

หลิงซวีเซินมองท่าทางคล่องแคล่วของเล่อไป๋ เสียว จึง

หัวเราะออกมาแล้วถามว่า “เมือก่อนฉันไม่ทนั ได้ถามเธอ
เธอไปเริมเรียนทําอาหารตังแต่เมือไหร่”

เมือก่อนเล่อไป๋ เสียวทําอาหารไม่เป็ น แต่ตอ่ มาก็คิดว่า

ไม่อาจปล่อยให้ลกู ทังสองคนกินแต่อาหารนอกบ้านได้

186
เธอจึงเริมเรียนทําอาหาร

มือของเล่อไป๋ เสียวทีกําลังล้างผักพลันชะงัก แล้วจึงส่ง

ยิมพลางมองหลิงซวีเซินทีอยูข่ า้ งกาย รอยยิมบนใบหน้า
ของเธอนันอ่อนโยนมากขึน “เมือก่อนฉันก็ทาํ ไม่เป็ น
หรอกค่ะ แต่เพือลูกสองคนแล้ว ฉันถึงได้เริมหัดทํา
อาหาร”

หลิงซวีเซินโอบเอวของเล่อไป๋ เสียวจากด้านหลัง ก่อนจะ

วางคางของเขาลงบนกระดูกไหปลาร้าของเธออย่าง
สนิทสนม พร้อมกับขยับถูไถคางนันเบาๆ

หลิงซวีเซินทีไม่เคยทําแบบนีมาก่อนทําให้รา่ งกายของ

187
เล่อไป๋ เสียวเกร็งขึนมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอจึงเพียง
แต่หนั ไปมองคนข้างกายคนนัน แล้วถามอย่างระมัด
ระวัง “ทําไมเหรอคะ”

หลิงซวีเซินเอ่ยด้วยท่าทีหดหู่ “ห้าปี มานี ถ้าหากฉันอยู่

ข้างกายพวกเธอแม่ลกู พวกเธอก็คงไม่ตอ้ งลําบากขนาด
นี”

“ไม่หรอกค่ะ” เล่อไป๋ เสียวกล่าวยิมๆ “ฉันไม่เคยคิดว่า

การตัดสินใจตังแต่แรกของฉันผิดพลาดเลย”

“เพราะอะไร” หลิงซวีเซินอดไม่ได้ทีจะกระชับอ้อมแขน
ของตนให้แน่นเข้า เมือเขามองท่าทางสบายอกสบายใจ

188
ของเล่อไป๋ เสียว หลิงซวีเซินกลับมีแต่ความรูส้ กึ ว่า ถ้า
หากเขาปล่อยมือเมือไหร่ คนรักของเขาก็อาจจะจากไป

เล่อไป๋ เสียวนึกย้อนไปถึงเรืองราวในชีวิตเมือห้าปี ก่อน

จึงอดไม่ไหวทีจะยิมมุมปาก จากนันเธอจึงเอ่ยอย่างอ่อน
โยน “เมือก่อนฉันรูส้ กึ เหนือยแทบตายทุกวัน แต่เพียงแค่
เห็นโต้วโต้วกับหมีหมี ฉันก็มีพลังขึนมาเต็มเปี ยม ฉัน
ขยันเรียน นอนน้อยทุกวัน เวลาส่วนใหญ่นนหมดไปกั
ั บ
การดูแลลูกสองคน”

“ลําบากคุณแล้ว” ในใจของหลิงซวีเซินรูส้ กึ ซาบซึง

ผูห้ ญิงของเขา ผูห้ ญิงทีบอบบางอย่างนี เลียงดูลกู สอง
คนจนเติบใหญ่มาอย่างยากลําบาก

189
“ไม่ลาํ บากเลย ถึงยังไงพวกเด็กๆ ก็เป็ นลูกของฉัน ฉันมี
หน้าทีต้องดูแลลูกค่ะ” เล่อไป๋ เสียวหันไปมองหลิงซวีเซิน
“เมือห้าปี ก่อน ฉันคิดว่าคุณกับฉินหนิงอีจะแต่งงานกัน
ฉันถึงได้หนีไป”

ร่างกายของหลิงซวีเซินตกตะลึงไปเล็กน้อย หัวคิวของ
เขาขมวดอย่างไม่พอใจ “อะไรนะ”

“เรืองอะไรล่ะคะ” เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างอึด

อัด แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ก็ไม่ใช่วา่ พวกคุณสองคน
กําลังจะแต่งงานกันเหรอ เรืองนีทุกคนรูก้ นั ไปทัว”

190
“ฉันคิดว่า” หลิงซวีเซินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ฉันไม่
เคยบอกว่าฉันจะแต่งงานนะ”

“อ้อ” เล่อไป๋ เสียวคิด แล้วจึงเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจ

“ตอนนันความสัมพันธ์ของคุณกับ

ฉินหนิงอีคอ่ นข้างใกล้ชิดกันเป็ นพิเศษ หลายครังทีพวก

คุณสองคนปรากฏตัวพร้อมกัน ฉันเลยคิดว่าพวกคุณ
สองคนกําลังจะแต่งงานกันจริงๆ”

“ใครเป็ นคนพูดเรืองแต่งงานนี” เมือก่อนหลิงซวีเซินไม่

เคยสนใจเรืองพวกนี แต่ตอนนีเขากลับสนใจเป็ นพิเศษ

191
“ฉันก็ไม่รูเ้ หมือนกันค่ะ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยอย่างจนปั ญญา
“เรืองมันผ่านไปแล้ว ฉันจะรูไ้ ด้ยงั ไงว่ามันเกิดอะไรขึน
กันแน่”

หลิงซวีเซินเม้มปากนิดๆ เขามองเล่อไป๋ เสียวอย่างมีรอย

ยิม แล้วจึงทําอาหารกับเล่อไป๋ เสียวต่อไป

ถ้าหากเมือห้าปี ก่อน ไม่มีเรืองแต่งงานของเขาแพร่ออก

ไป เล่อไป๋ เสียวก็จะไม่หนีไปใช่ไหม เขาเองก็ไม่ตอ้ ง
ตามหาเล่อไป๋ เสียวอย่างยากลําบากอย่างนี

หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวทีสวมผ้ากันเปื อนกําลังทํา

อาหารอยู่ ก็รูส้ กึ ว่าในใจของเขาได้มีเล่อไป๋ เสียวมาเติม

192
เต็มแล้ว จนไม่อาจเพิมใครอืนเข้าไปได้อีก

ในเมือมีคนเล่นตุกติกกับเขา ดีมาก ถ้าหากเขารูว้ า่ เป็ น

ใคร จะต้องไม่ปล่อยคนผูน้ นไปง่
ั ายๆ แน่นอน

“ฉันไปห้องนําสักครูน่ ะ” หลิงซวีเซินกล่าวอย่างนุ่มนวล

“ไปเถอะค่ะ” เล่อไป๋ เสียวกําลังผัดอาหารอยู่ จึงไม่ได้

มองมาทางหลิงซวีเซิน ได้เพียงแค่ตอบรับเท่านัน

เมือหลิงซวีเซินมาถึงห้องรับแขก ก็เอือมมือไปหยิบ
โทรศัพท์มือถือทีวางอยูบ่ นโซฟาขึนมา แล้วเดินไปที
ระเบียงทันที เขารีบโทรหาเลขานุการ
193
“ท่านประธาน” เสียงนุ่มนวลของผูห้ ญิงคนหนึงดังออก
มาจากโทรศัพท์

“คุณตรวจสอบให้ผมทีวา่ เมือห้าปี ก่อนใครเป็ นคนพูดว่า

ผมจะแต่งงานกับฉินหนิงอี” หลิงซวีเซินมองเงาร่างของ
เล่อไป๋ เสียวทีกําลังยุง่ อยูใ่ นห้องครัว “แล้วส่งข้อความมา
ให้ผมก็พอ”

“ค่ะ”

หลิงซวีเซินไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เขาวางสายลงทันทีแล้วโยน
โทรศัพท์มือถือไว้บนโซฟาข้างๆ จากนันจึงเดินไปทีห้อง

194
ครัว

ชายหนุ่มมองการเคลือนไหวอย่างคล่องแคล่วของเล่อไป๋
เสียว เขาได้แต่ทอดถอนใจ ตัวเขาก็เคยเรียนทําอาหาร
เพราะรูส้ กึ เบือหน่ายมาก่อน

ในตอนนันเรืองทีซวีเซินคิดถึงอยูท่ กุ วันก็คือเล่อไป๋ เสียว

แต่ก็ทาํ อะไรไม่ได้มาก การทําอาหารจึงเป็ นเรืองทีเขา
เรียนไปอย่างไม่ตงใจ
ั

เมือไป๋ เสียวทําอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซวีเซินม

องอาหารทีอยูบ่ นโต๊ะ รอยยิมสว่างไสวบนใบหน้าสง่า
งามของเขา แล้วจึงเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “คุณภรรยา

195
เธอนีช่างเก่งจริงๆ”

ทังสองคนเริมเปลียนคําเรียกขานซึงกันและกันตังแต่เมือ
คืน

หลิงซวีเซินถือตะเกียบ เขาลองชิมอาหารหนึงอย่าง ชาย

หนุ่มยิงยิมมากขึน แล้วพูดอย่างอย่างนุ่มนวล “พวกเรา
ก็จะหมันกันแล้วในอีกหนึงอาทิตย์ ฉันกําลังเตรียมข้าว
ของงานหมัน”

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินกล่าวเช่นนี มุมปากของ

เธอจึงยกขึนอย่างสดใส เธอกลอกตาทีหนึง แล้วก็วิง
พร้อมรอยยิมมาตรงหน้าหลิงซวีเซิน เธอโอบต้นคอของ

196
หลิงซวีเซินเอาไว้ จากนันก็ประทับจูบเขาโดยไม่ลงั เล

เมือเล่อไป๋ เสียวมองเห็นสีดวงตาของหลิงซวีเซินเข้มขึน
จึงรีบดันตัวออก “พวกเรากินข้าวกันเถอะ”

กินข้าวเสร็จแล้ว เธอถึงจะมีแรงสินะ

มุมปากของหลิงซวีเซินยกขึนน้อยๆ แววตาเร่าร้อนคูน่ นั
จ้องเขม็งเล่อไป๋ เสียว

หลิงซวีเซินจ้องอย่างนีทําให้เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ขัดเขิน เธอ

รูส้ กึ ปากคอแห้งผากขึนมา จึงเลียปากอย่างอดไม่ได้

197
“กินข้าวเถอะ”

เมือทังสองกินข้าวเสร็จ เล่อไป๋ เสียวก็รูส้ กึ ตืนเต้นอย่าง

น่าประหลาด ถึงแม้เธอจะรูว้ า่ เรืองทีเกิดขึนระหว่างคน
สองคนนันเป็ นเรืองธรรมดาทีสุด

แต่หา้ ปี มานี เธอก็ไม่เคยได้ทาํ เรืองแบบนันอีกเลย จึง

รูส้ กึ เขินอายมาก

“ฉันจะไปล้างจาน”

เล่อไป๋ เสียวเม้มปากแน่น เธอเตรียมจะเก็บจานชามและ

ตะเกียบ
198
หลิงซวีเซินรีบสาวเท้ามาตรงหน้าเล่อไป๋ เสียว เขายืนมือ
มาจับสิงของในมือของเล่อไป๋ เสียววางลง รอยยิมบนใบ
หน้าสง่าดูผอ่ งใส “ของพวกนีไม่ตอ้ งรีบร้อนหรอก พรุง่ นี
ฉันจะตามแม่บา้ นมาจัดการ เราสองคนควรจะต้อง
จัดการเรืองของเราสองคนก่อน”

199
ตอนที 39 ริษยา

ใบหูของเล่อไป๋ เสียวแดงระเรือขึนมา

ศีรษะของหญิงสาวยิงก้มตํากว่าเดิม

หลิงซวีเซินพ่นลมหายใจร้อนๆ รดข้างหูของเล่อไป๋ เสียว

200
ด้วยจุดประสงค์รา้ ยกาจ

เล่อไป๋ เสียวเหมือนกับดาวอังคารดวงน้อยๆ ทีรูส้ กึ ว่าตัว

เองกําลังจะถูกเผาไหม้เป็ นจุณในไม่ชา้

“พวกเรายังไม่ได้อาบนําเลย” เล่อไป๋ เสียวพูดเบาๆ

“ด้วยกัน?”

ดวงตาของเล่อไป๋ เสียวแฝงรอยยิมเจือนๆ แต่กลับไม่

กล้ามองหลิงซวีเซิน เธอเอือมมือไปโอบต้นคอของหลิง
ซวีเซินเอาไว้โดยไม่มอง หญิงสาวยกตัวขึน แล้วใช้ขาทัง
สองข้างเกียวกระหวัดอยูบ่ นเอวของเขา
201
เขินอายแต่กลับเป็ นฝ่ ายรุก

เล่อไป๋ เสียวทําเช่นนีทําให้หลิงซวีเซินพอใจมาก เขาจึง

วางมือลงบนสะโพกของเธอ เมือเขาสังเกตเห็นความเขิน
อายของเล่อไป๋ เสียว จึงอุม้ หญิงสาวไปทีห้องทันที

เช้าวันต่อมา

เล่อไป๋ เสียวตืนขึนมาอย่างงัวเงีย

เมือคืนเธอฝันเรืองหนึง คล้ายว่าเธอกับหลิงซวีเซินกลิง
ผ้าปูเตียง[1] กันอีกแล้ว
202
ทังสองเริมครังแรกในห้องอาบนํา ต่อมาเธอเหนือยล้า
มาก จึงถูกหลิงซวีเซินอุม้ มาทีเตียง

ต่อมาก็เกิดฉากน่าอายเหล่านัน ภายหลังแม้วา่ เธอจะขอ

ร้องหลิงซวีเซินยังไง หลิงซวีเซินก็ไม่หยุด เขากล่าวเพียง
ว่า ‘แค่ขออีกครัง แค่อีกครังก็พอ’

สุดท้ายเธอก็ไม่รูว้ า่ ทังสองคนทําไปกีครังกัน

ไป๋ เสียวลืมตาขึนช้าๆ เนือตัวของเธอปวดร้าวแทบแย่

เหมือนกับเรืองนันเกิดขึนจริงๆ เล่อไป๋ เสียวมองด้าน
ข้างอย่างลังเล แล้วจึงสบเข้ากับสายตาเปื อนรอยยิมของ

203
หลิงซวีเซิน

เอ๊ะ...เรืองเมือคืนไม่ใช่ความฝัน...เป็ นเรืองจริง!

เล่อไป๋ เสียวลุกพรวดขึนมานัง ร่างกายของเธอปวดตุบๆ

จนต้องอดทนอย่างมาก เล่อไป๋ เสียวขมวดคิว แล้วเอ่ย
อย่างไม่พอใจ “เมือคืนคุณนีจริงๆ เลยนะ รูจ้ กั ไหมว่า
อะไรทีเรียกว่าพอเหมาะพอควรก็ควรหยุด ฉันเหนือย
ขนาดนันแล้ว คุณก็ยงั ไม่ยอมหยุดอีก”

เล่อไป๋ เสียวมองเห็นสายตาของหลิงซวีเซินค่อยๆ เข้มขึน

หัวคิวของเธอจึงขมวดนิดๆ พร้อมกับมองหลิงซวีเซินอ
ย่างสงสัย เธอเม้มปากแน่น แล้วเอ่ยด้วยความไม่พอใจ

204
“คุณมองฉันทําไม ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ”

ร่างกายเริมมีไอเย็นบางๆ

เล่อไป๋ เสียวก้มหน้าช้าๆ ใบหน้าพลันแดงขึนในทันที

ก่อนจะทิงตัวลงนอน

“เชอะ”

เสียงนันสะเทือนไปถึงความบอบชําบนร่างกายของเธอ

ตอนนีเล่อไป๋ เสียวนึกเสียใจจนอยากจะตบบ้องหูตวั เอง

สักฉาด ถ้าไม่ใช่เพราะเมือคืนหลิงซวีเซิน ทําเรืองเลย
205
เถิดขนาดนัน วันนีเธอจะโมโหขนาดนีได้ยงั ไง

บนร่างกายของเธอกลับมีมือข้างหนึงเคลือนไหวไปมา

เล่อไป๋ เสียวจับมือข้างนันของเขาเอาไว้ ก่อนจะหันไป

มองหลิงซวีเซิน แล้วเอ่ยอย่างน่าสงสารว่า “ฉันไม่ไหว
แล้ว เหนือยมากเลย คุณรีบไปซืออาหารมาให้ฉนั เถอะ
ค่ะ”

ตอนแรกหลิงซวีเซินมีความต้องการจริงๆ เมือเขาเห็นท่า
ทีของเล่อไป๋ เสียวเป็ นแบบนี เขาก็ยงรู
ิ ส้ กึ ต้องการมากขึน
แต่เมือเขาคิดว่าเมือคืนเล่อไป๋ เสียวเหนือยมากแล้ว เขา
จึงลุกขึนช้าๆ “ฉันรูแ้ ล้ว เมือคืนฉันอาบนําให้เธอเรียบ

206
ร้อยแล้ว อีกสักเดียวเธอก็ลกุ ขึนมาเถอะ ฉันจะออกไป
ซืออาหารเช้ามา”

เล่อไป๋ เสียวพยักหน้าช้าๆ แล้วมองหลิงซวีเซินอย่างเชือ

ฟั ง

เขาทําแบบนันไม่ได้แต่ เธอก็น่าจะยอมให้จบู ได้นะ

หลิงซวีเซินขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียว ก่อน

จะจูบหนักหน่วงทีริมฝี ปากอ่อนนุ่มของเธอครังหนึง แล้ว
รีบลุกออกไป เพือป้องกันไม่ให้ตวั เองกลายร่างเป็ นหมา
ป่ าอีกครัง

207
เมือหลิงซวีเซินออกไปแล้ว เล่อไป๋ เสียวก็ผอ่ นลมหายใจ
ด้วยความโล่งอกในทีสุด เธอถอนหายใจออกมาอย่าง
อ่อนใจ “ในทีสุดเขาก็ไปจนได้”

เธอปวดเนือปวดตัวแทบแย่ แต่เมือไป๋ เสียวคิดถึงเรือง

เมือคืนนี ก็ยงั รูส้ กึ สบายอยูบ่ า้ ง

เล่อไป๋ เสียวรีบส่ายหน้า แล้วทําหน้านิวคิวขมวด ทําไม

เธอจึงเปลียนไปเป็ นพวกบ้ากามได้ถงึ ขนาดนี

เมือทังสองทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว หลิงซวีเซินจึง
พาเล่อไป๋ เสียวไปส่งทีสตูดิโอ แล้วจึงขับรถไปบริษัทของ
ตนเอง

208
เมือหลิงซวีเซินเดินมาถึงประตูหอ้ งทํางานแล้ว ก็เห็น
เลขานุการลุกขึนมาพร้อมกับมองทีเขาด้วยสีหน้าลําบาก
ใจ

เกิดเรืองอะไรขึนเหรอ

เมือหลิงซวีเซินคิดเช่นนี จึงเดินเข้าไปตรงหน้าเลขานุการ

“ท่านประธานคะ” เลขานุการเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“คุณหนูฉินกําลังรอคุณอยูท่ ีห้องรับรองห้องริมค่ะ”

สองวันก่อน ท่านประธานและคุณผูห้ ญิงของท่าน

209
ประธานเพิงจะตกลงกันได้อย่างยากลําบาก ตอนนีคุณ
หนูฉินมาจะไม่มาทําลายอารมณ์ดีๆ ของท่านประธาน
เหรอ

เหมือนสิงทีเลขานุการคิดเอาไว้ไม่มีผิด หัวคิวของท่าน
ประธานขมวดอย่างไม่พอใจ เขาหมุนตัวเดินไปห้อง
รับรอง

เช้านี เขาเห็นข้อความทีเลขานุการส่งมาให้

ในทีสุดหลิงซวีเซินก็เข้าใจว่าเมือห้าปี ก่อนเกิดเรืองอะไร
ขึน เดิมทีเขาไม่ตอ้ งการจะเข้าไปเกียวข้อง กับเธออีก แต่
ดูเหมือนว่าทังสองคนจะต้องพบกันอีกแล้ว

210
เมือหลิงซวีเซินเดินมาถึงห้องรับรอง ก็มองฉินหนิงอีทีนัง
อยูด่ า้ นหนึงอย่างเยือกเย็น ผูห้ ญิงคนนีทําให้เขาขยะ
แขยงเธอมาก

ฉินหนิงอีรอคอยการมาถึงของหลิงซวีเซินอย่างไม่เป็ นสุข
เมือเธอได้ยินเสียงเปิ ดประตู ในวินาทีทีเธอเห็นหลิงซวี
เซินเข้ามานัน จึงรีบลุกขึน

ฉินหนิงอียืนอยูด่ า้ นหนึง ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอย

ยิมอย่างมีมารยาท “คุณหลิง”

“คุณหนูฉิน” ความเย็นชาในดวงตาของหลิงซวีเซินไม่

211
อาจแสดงออกมากกว่านีได้อีกแล้ว “เชิญนัง”

ฉินหนิงอีจดั เสือผ้าของตนเป็ นการใหญ่ เธอยิมแล้วนัง

ลงบนโซฟานัน

เนืองจากหญิงสาวตืนเต้น เร่างกายของเธอจึงเกร็งแข็ง
เธอมองไปทีหลิงซวีเซินอย่างไม่เป็ นสุข

หลิงซวีเซินมองทีฉินหนิงอี แล้วเอ่ยช้าๆ “ผมได้ยินว่าคุณ

หนูฉินมีธุระกับผมเหรอ”

จะกลัวไม่ได้ ถ้าหากเธอกลัวแล้ว ต่อไปก็หมดโอกาสจะ

ได้ใช้ชีวิตร่วมกับหลิงซวีเซินแล้ว
212
เมือหญิงสาวให้กาํ ลังใจตนเองแล้ว ฉินหนิงอีจงึ ช้อนสาย
ตามองหลิงซวีเซิน พลางกลืนนําลายอึกหนึงด้วยความ
ตืนเต้น แต่แสร้งทําเป็ นไม่ตืนเต้นแล้วกล่าวว่า “ฉัน ฉัน
ได้ยินว่าคุณหลิงจะหมันเหรอคะ”

หลิงซวีเซินมองฉินหนิงอีแวบหนึงอย่างนิงเฉย แล้ว
ขมวดหัวคิวอย่างไม่พอใจ แล้วตอบนิงๆ “ใช่”

เมือฉินหนิงอีได้ฟังคําตอบจากปากของหลิงซวีเซิน จึง
กัดฟั นกรอด เธอมองเขาอย่างระมัดระวัง และขมวดหัว
คิวมากขึน “เล่อไป๋ เสียวมีลกู ถึงสองคนแล้ว คุณไม่ถือสา
เหรอคะ”

213
ผูห้ ญิงคนนีรนหาทีตายจริงๆ

หลิงซวีเซินไม่ได้กล่าวถึงฐานะทีแท้จริงของเด็กๆ ออก
มา เขาเอ่ยด้วยสีหน้านิงเฉย “ผมไม่ถือสา ผมชอบเล่อ
ไป๋ เสียว ผมรักบ้าน ย่อมรักอีกา[2] ด้วย”

ผูช้ ายทีมีความรักลึกซึงแบบนีล่ะ ถึงเป็ นผูช้ ายแบบทีเธอ

ชอบ

ฉินหนิงอีมองหลิงซวีเซินด้วยดวงตาทีมีนาตาคลอ
ํ เธอ
รูส้ กึ ว่าในอกนันเจ็บเหลือเกิน เธอชอบหลิงซวีเซินมา
นานหลายปี จะปล่อยให้ผหู้ ญิงอืนใช้ชีวิตอยูก่ บั เขาได้ยงั

214
ไง

“ซวีเซิน” ฉินหนิงอีเรียกอย่างเขินอาย

เธอไม่เคยเรียกขานชือนีต่อหน้าหลิงซวีเซินมาก่อน หนิง
อีเพียงแต่เรียกอยูล่ บั หลังเท่านัน การเอ่ยเรียกชือเขา
อย่างนีต่อหน้าเขาครังแรก กลับทําให้เธอรูส้ กึ ขัดเขินเช่น
นี

หลิงซวีเซินขมวดหัวคิวอย่างไม่คอ่ ยพอใจ สีหน้าสง่านัน

ไม่น่าดูนกั เขากระแอมออกมาครังหนึง “คุณหนูฉิน ผม
ว่าคุณเรียกอย่างนีไม่คอ่ ยเหมาะ หากคนอืนเข้าใจผิดขึน
มาจะทํายังไง”

215
ฉินหนิงอีถกู หลิงซวีเซินต่อว่าเช่นนี จึงหน้าแดงจัด เธอ
หันหน้ามองไปอีกด้าน พลางกัดริมฝี ปากแน่น แล้วจึง
เอ่ยเสียงเบาว่า “ไม่ใช่อย่างนันค่ะ ฉันเพียงแค่...”

“คุณหนูฉิน ผมยังมีเรืองทีต้องไปจัดการ ถ้าหากคุณไม่มี

ธุระอะไร ก็เชิญกลับไปเถอะ” ตอนแรก หลิงซวีเซินตังใจ
จะจัดการกับฉินหนิงอี แต่ก็พลันคิดได้วา่ แค่เรืองทีทําให้
สนุกปากนันไม่ได้อะไรขึนมาหรอก

“ซวีเซิน” ฉินหนิงอีเงยหน้ามองหลิงซวีเซิน ดวงตาหวาน

คูน่ นมี
ั รวนํ
ิ าตา เธอมองหลิงซวีเซินอย่างน่าสงสาร
“ตระกูลเล่อไม่มีอะไรดีหรอก ในสังคมชันสูงของพวกเรา
ยังมีทีดีกว่าคนตระกูลเล่อ ทําไมคุณถึงจะแต่งงานกับ
216
พวกตระกูลเล่อให้ได้”

หลิงซวีเซินกอดอกมองฉินหนิงอีอย่างเคร่งขรึมจริงจัง
ท่าทางของเขาคล้ายกําลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง “ไม่
ทราบว่าคุณหนูฉินหมายถึงอะไร”

เรืองมาถึงขันนีแล้ว ถ้าหากฉันไม่พดู ความในใจออกไป

ตอนนี ต่อไปก็คงหมดโอกาสทีจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับหลิง
ซวีเซินแล้ว

ฉินหนิงอีมองท่าทางราวกับกําลังไตร่ตรองอะไร
บางอย่าง ก็รูว้ า่ ตนเองได้พดู สะกิดใจของหลิงซวีเซินเข้า
ให้แล้ว

217
นีคือความจริง

สิงสําคัญทีสุดในสังคมชันสูงของพวกเธอก็คือคูส่ มรสที
เหมาะสมกัน

ตระกูลฉินของพวกเธอมีศกั ยภาพสูงกว่าตระกูลเล่อมาก

การแต่งงานเชือมสัมพันธ์ มีขนเพื
ึ อทําให้ความสัมพันธ์
ระหว่างสองตระกูลมันคงยิงขึน และอํานาจของสอง
ตระกูลจะเพิมพูนมากขึน

“ซวีเซิน อํานาจของตระกูลฉินของเราดีกว่าตระกูลเล่อ
218
อยูม่ าก ฉันจะไม่เป็ นแบบเล่อไป๋ เสียวที ท้องก่อนแต่ง ทัง
ยังถูกไล่ออกจากตระกูลเล่อ ผูห้ ญิงแบบนีเป็ นแค่เศษ
ดอกหลิวร่วงโรย[3] ไปแล้ว จะคูค่ วรกับคุณได้ยงั ไงคะ”
ฉินหนิงอีเอ่ยอย่างจริงจัง พลางมองหลิงซวีเซินทีมีทา่
ทางคล้ายถูกสะกิดใจ จึงกล่าวต่อไป “ขอแค่ฉนั อยูข่ า้ ง
คุณ ก็เท่ากับว่าตระกูลฉินยืนอยูข่ า้ งคุณแล้ว”

“ตระกูลฉิน?”

ฉินหนิงอีรูว้ า่ หลิงซวีเซินจะต้องดูถกู อํานาจของตระกูล

ฉินเป็ นแน่ ถึงอย่างไรตระกูลหลิงอยูท่ ีนีก็ประหนึงเป็ น
กษัตริย ์

219
“หรือว่าคุณรูส้ กึ ว่าอํานาจของตระกูลฉินไม่มากพอ แต่
ว่า คุณก็ไม่อาจหาคนทีเหมือนกับฉันในท่ามกลางสังคม
ชันสูงนีได้อีกแล้ว...”

หลิงซวีเซินไม่รอให้ฉินหนิงอีพดู จบ ก็เอ่ยถามด้วยสีหน้า
ไม่เข้าใจ “คนแบบคุณน่ะเป็ นยังไง”

เมือฉินหนิงอีได้ฟังหลิงซวีเซินกล่าวเช่นนี ใบหน้าของ
เธอจึงเปลียนเป็ นสีแดงทันที

ถ้าหากเป็ นคนอืนถาม ฉินหนิงอีก็จะไม่รูส้ กึ เขิน

อายอย่างนี แต่เพราะคนผูน้ นคื
ั อหลิงซวีเซินทีถาม

220
หลิงซวีเซินเป็ นคนทีเธอรักทีสุด เธอไม่ตอ้ งการใครอีก
นอกจากหลิงซวีเซินแล้ว

“ฉันสามารถนําผลประโยชน์มหาศาลมาให้กบั ตระกู
ลหลิงได้” ฉินหนิงอีมองหลิงซวีเซินด้วยสีหน้ามันใจ
พลางรอหลิงซวีเซินเอ่ยปาก

หลิงซวีเซินขมวดคิวด้วยความไม่พอใจ แล้วเอ่ยอย่างไม่
ใส่ใจ “คุณเป็ นคนส่งเทปบันทึกเสียงและรูปภาพทีไป๋
เสียวได้รบั ทังหมดใช่ไหม”

ฉินหนิงอีมองหลิงซวีเซินด้วยความประหลาดใจ เมือเธอ
เห็นหลิงซวีเซินไม่ได้มีปฏิกิรยิ าอะไรมาก จึงเอ่ยช้าๆ

221
“ใช่”

“ต่อไปขอให้คณ
ุ อย่ามารบกวนผมกับภรรยาอีก ถ้าหาก
คุณยังทําแบบนีอีก ครังต่อไปพวกเราไปเจอกันทีศาล”
หลิงซวีเซินกล่าวอย่างเฉียบขาด

ฉินหนิงอีตกตะลึงไปครูห่ นึง เธอมองหลิงซวีเซินอย่างไม่

เข้าใจ ผ่านไปครูห่ นีง เธอจึงเอ่ยถามขึนอย่างอึดอัด
“คุณหมายถึงอะไร”

“ผมหมายถึงอะไร คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” หลิงซวีเซินม

องฉินหนิงอีดว้ ยสีหน้าเมินเฉย “ผมเอือมระอาผูห้ ญิงที
คิดว่าตัวเองถูกไปหมดอย่างคุณเสียจริง”

222
ผมเอือมระอาผูห้ ญิงทีคิดว่าตัวเองถูกไปหมดอย่างคุณ
เสียจริง...

...ผมเอือมระอาผูห้ ญิงทีคิดว่าตัวเองถูกไปหมดอย่าง
คุณเสียจริง

คําพูดของหลิงซวีเซินดังก้องไปมาอยูใ่ นหัวของฉินหนิงอี
เธอมองหลิงซวีเซินอย่างทังประหลาดใจ ทังเจ็บปวดใจ

เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองแตกเป็ นเสียงๆ

ไม่วา่ คนอืนจะว่าเธอยังไง เธอรูส้ กึ ว่ามันไม่สาํ คัญ ถึงยัง

223
ไงคนเล่านันก็ไม่เกียวข้องกับเธอ

แต่เธอคิดไม่ถงึ ว่าหลิงซวีเซินจะเอ่ยออกมาด้วยตัวเอง

เธอกัดริมฝี ปากแน่น พลางมองหลิงซวีเซินอย่างน่า

สงสาร

นําตาของเธอคลอหน่วย ทําให้มองใบหน้าของหลิงซวี
เซินไม่ชดั เจน ฉินหนิงอีเอ่ยด้วยนําเสียงสะอืน “ฉันไม่ได้
ทําอะไรทังนันนะ”

“ไม่ได้ทาํ ?” หลิงซวีเซินมองท่าทางร้องไห้ฟมู ฟายของ

ผูห้ ญิงคนนีแล้ว ก็รูส้ กึ รําคาญยิงนัก ทังรอยยิมทีจอม
224
ปลอมนัน ทังการร้องไห้จอมปลอม และสายตาจอม
ปลอม ทําให้เขาอยากคลืนไส้ “เมือห้าปี ก่อน ถ้าไม่ใช่
เพราะคุณบอกกับคนอืนว่าพวกเราใกล้จะแต่งงานกัน
เสียวเสียวก็คงจะไม่หนีไป”

------

[1] กลิงผ้าปูเตียง หมายถึง มีเพศสัมพันธ์กนั

[2] รักบ้านย่อมรักอีกา สุภาษิ ตจีน หมายถึง รักใครก็

ย่อมรักคนของเขาด้วย
225
[3] เศษดอกหลิวร่วงโรย อุปมาว่าใช้ชีวิตอย่างหลงระเริง
หรือผูห้ ญิงทีถูกเหยียบยําแล้วทอดทิง

226
ตอนที 40 ความหวังดับสูญ

“เรืองของเธอไม่เกียวอะไรกับฉัน” ฉินหนิงอีเอ่ยพลาง
รําไห้ “ฉันชอบคุณมานานขนาดนัน ฉันชอบคุณมากๆ
มานานแล้ว”

ห้าปี ก่อน

ฉินหนิงอีได้พบหลิงซวีเซินในงานปาร์ตีครังหนึง เธอรูส้ กึ
227
ว่าในชีวิตนีเธอชอบเขาผูเ้ ดียวเท่านัน โดยไม่อาจรัก
ผูช้ ายคนอืนได้อีก

ผูช้ ายอืนล้วนเป็ นพวกทายาทรุน่ ทีสอง[1] ซึงชอบทํา

อะไรตามอําเภอใจของตัวเอง มีเพียงไม่กีคนทีเหมือนกับ
หลิงซวีเซินผูม้ ีความหนักแน่นมันคงทําให้เธอรูส้ กึ
ปลอดภัย

ดังนันฉินหนิงอีจงึ มีความรูส้ กึ ลึกซึงกับหลิงซวีเซินมาโดย

ตลอด

วันคืนเหล่านันเมือห้าปี ก่อน เธอลดตัวลงไปทําดีกบั คน

รอบกายของหลิงซวีเซิน เพือจะได้ยืนเคียงข้างเขา

228
แม้เธอจะรูว้ า่ หลิงซวีเซินไม่ได้ชอบตนเองเลย แต่ฉินหนิง
อีก็รูว้ า่ เขายังไม่มีคนทีชอบ ดังนันเธอจึงไม่สนใจว่าหลิง
ซวีเซินจะชอบหรือไม่ชอบเธอ ขอเพียงแค่ขา้ งกายของ
หลิงซวีเซินไม่มีผหู้ ญิงคนอืนก็พอแล้ว

วันเวลาทีเธอได้อยูข่ า้ งกายของหลิงซวีเซินช่างงดงามยิง
นัก เธอได้มองคนทีตัวเองชอบทุกวัน เฝ้ามองทุกการ
เคลือนไหวของเขา เพียงแค่นีเธอก็มีความสุขแล้ว

ถ้าหลิงซวีเซินไม่มีความสุขแม้เพียงนิด เธอก็พลอยเศร้า
โศกไปด้วย แต่ในใจเธอยังแอบมีความสุข

229
แต่ทกุ อย่างแปรเปลียนไปตังแต่เล่อไป๋ เสียวหนีไปเมือห้า
ปี ก่อน

หลิงซวีเซินต่อต้านไม่ให้เธอเข้าใกล้

“หรือว่าเมือก่อนผมไม่ได้พดู กับคุณให้ชดั เจน คุณถึงเข้า

ใจผิด” หลิงซวีเซินเอ่ยด้วยสีหน้าเฉยเมย “คนทีผมชอบ
คือเล่อไป๋ เสียว ผมเป็ นคนขอให้เล่อไป๋ เสียวอยูเ่ คียงข้าง
ผมเอง”

ฉินหนิงอีได้ยินหลิงซวีเซินกล่าวเช่นนี ร่างกายของเธอ
สันโงนเงนอยูค่ รูห่ นึง นําตาก็ไหลลงมาอย่างไม่อาจควบ
คุมได้

230
ใบหน้าทีตกแต่งเอาไว้อย่างดีของเธอเปรอะเปื อน เลอะ
เทอะในเวลาไม่นาน

ฉินหนิงอีมองหลิงซวีเซินอย่างไม่อยากจะเชือ เธอถาม
พลางรําไห้ “คุณพูดอะไร”

“ผมชอบเล่อไป๋ เสียว เมือก่อนผมไม่ได้พดู ให้ชดั เจน แต่

ตอนนีผมจะบอกคุณให้ชดั เจน ต่อไปห้ามคุณวุน่ วายกับ
เล่อไป๋ เสียวอีก ถ้าหากผมรู ้ ผมจะไม่เกรงใจคุณอีกแล้ว
นะ” หลิงซวีเซินไม่มองฉินหนิงอี แต่รูส้ กึ ได้วา่ ผูห้ ญิงคน
นันกําลังจะเป็ นบ้าอยูแ่ ล้ว

231
“ฉันทําเพือคุณมามากมาย?” ฉินหนิงอีมองหลิงซวีเซินอ
ย่างขมขืน “คุณไม่เคยมองเห็นเลยเหรอ”

“ผมก็รูเ้ รืองไม่ดีทีคุณทําเหมือนกัน” หลิงซวีเซินเอ่ยด้วย

สีหน้าเมินเฉย “ก็เลิกแล้วต่อกันไป ต่อไปเราสองคนก็ไม่
มีความเกียวข้องใดๆ กันอีกแล้ว”

“ต่อไปนีคุณจะทําอะไรก็คิดให้รอบคอบ” หลิงซวีเซินพูด
จบ แล้วค่อยๆ ลุกขึนเดินออกไปด้านนอก

ฉินหนิงอีไม่อยากจะเชือเรืองทีได้ยินได้ฟังในวันนี เดิมที
เธอคิดว่าถ้าหากเอ่ยถึงตระกูลฉินขึนมา หลิงซวีเซินก็จะ
ต้องรับเธอไว้พิจารณาอย่างแน่นอน ไม่ถกู สิ เขาจะต้อง

232
ใช้ชีวิตอยูร่ ว่ มกับเธอแน่นอน แต่เธอไม่คิดว่าหลิงซวีเซิน
จะตัดสินใจอย่างนี

สายตาของเธอมองเห็นหลิงซวีเซินกําลังจะจากไป

ฉินหนิงอีรบี สาวเท้าเดินเข้าไป แล้วยืนมือไปกอดหลิงซวี

เซินเอาไว้

หลิงซวีเซินรูส้ กึ ถึงร่างนุ่มนิมทีเกาะติดอยูด่ า้ นหลัง ทําให้

เขาเบือหน่ายยิงนัก หัวคิวจึงขมวดมุน่ เขายืนมือไป
หมายจะเขียมือของฉินหนิงอีออก

“ได้โปรด” ฉินหนิงอีเอ่ยพลางร้องไห้อย่างไม่อาย
233
หลิงซวีเซินรูส้ กึ ว่าด้านหลังของตนเองเริมเปี ยกชืนแล้ว
เขารับรูว้ า่ เธอกําลังร้องไห้

เขาใช้มือดันฉินหนิงอีออกไปอย่างเอือมระอา ก่อนจะหัน
กลับมามองฉินหนิงอี แล้วกล่าววาจารุนแรง “ผมรูค้ วาม
รูส้ กึ ในใจของคุณ ผมจะบอกให้ชดั เจนเดียวนี ต่อไปนี
คุณไม่ตอ้ งมาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีก ไม่อย่างนันผมจะ
ไม่เกรงใจคุณอีกแล้ว”

ฉินหนิงอีราไห้
ํ มองดูหลิงซวีเซิน

เมือผูช้ ายคนหนึงไม่รกั คุณ ไม่วา่ คุณจะพูดอะไรเขาก็ไม่

234
เชือ

“ซวีเซิน ฉันรักคุณทีสุดจริงๆนะคะ” ฉินหนิงอีเข้าใจแจ่ม

แจ้งว่าถ้าหากหลิงซวีเซินก้าวออกจากทีนีไปตอนนี พวก
เขาสองคนก็หมดโอกาสทีจะได้ใช้ชีวิตอยูด่ ว้ ยกัน

เมือหลิงซวีเซินได้ยินฉินหนิงอีกล่าวเช่นนี ก็ไม่แสดง
อารมณ์ใดๆ เขาเพียงกล่าวเรียบๆ ว่า “คุณพูดจบแล้วใช่
ไหม ออกไปได้แล้ว”

“คุณไม่รูส้ กึ ซาบซึงสักนิดเลยเหรอ” ฉินหนิงอีหนั ไปมอง

หลิงซวีเซินอย่างดือรัน ถามพลางรําไห้

235
“ไม่” หลิงซวีเซินมองท่าทางของฉินหนิงอี แล้วเอ่ยด้วยสี
หน้าเมินเฉย “คุณรีบกลับไปเสียเถอะ ถ้าคุณถูกคนอืน
ถ่ายรูปไป คงจะไม่คอ่ ยดีนกั ”

ฉินหนิงอีทีเดิมได้ลม้ เลิกความตังใจไปแล้วนัน เมือเธอ

ได้ยินหลิงซวีเซินกล่าวเช่นนี มุมปากของเธอจึงยกขึน
ช้าๆ แล้วถามด้วยสีหน้าตืนเต้น “คุณพูดจริงเหรอ”

หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดแน่นขึน กล่าวอย่างเฉยเมย
“ถ้าหากเสียวเสียวมาเห็นเข้า เธอก็อาจจะเข้าใจผิดได้
ผมไม่อยากให้เธอเข้าใจผมผิดอีก”

ทีแท้ก็เป็ นเพราะเล่อไป๋ เสียว...นังนันมีสทิ ธิอะไร?

236
“เล่อไป๋ เสียวก็เป็ นแค่ผหู้ ญิงชันตําทีท้องก่อนแต่ง ทําไม
คุณถึงต้องทําดีกบั เธอขนาดนี ฉันดีพร้อมถึงเพียงนี
ทําไมคุณถึงมองไม่เห็นกันล่ะ” ฉินหนิงอีมองหลิงซวีเซิ
นพลางรําไห้ กล่าวอย่างอับจนหนทาง “พวกเราสองคน
ต่างหากทีเป็ นคูท่ ีฟ้าดินบรรจงสร้างขึนมา”

“ลูกของเธอ” หลิงซวีเซินมองฉินหนิงอีอย่างเยือกเย็น
แล้วเอ่ยอย่างเฉยเมย “เด็กสองคนนันเป็ นลูกของผม”

ฉินหนิงอีรูส้ กึ ว่าโลกทังใบของตนเองพังทลายลงมา ใบ
หน้าเล็กๆ ทีซีดขาวนันจ้องหลิงซวีเซินด้วยสีหน้าตก
ตะลึง

237
จนกระทังหลิงซวีเซินปิ ดประตูลง ฉินหนิงอีจงึ ได้สติกลับ
มา แล้วร้องไห้เสียงดัง

เธอแพ้แล้ว พ่ายแพ้ยบั เยิน

หลิงซวีเซินกลับมาทีห้องทํางานของตนเอง เขาถอดเสือ
ผ้าออกอย่างรังเกียจ แล้วเดินไปทีห้องเปลียนเสือผ้า
เพืออาบนําแล้วเปลียนเสือผ้าชุดใหม่

จริงๆ เลยนะ ทีแรกเขาอารมณ์ดีอยูแ่ ท้ๆ กลับถูกผูห้ ญิง

238
คนนีทําลายไปหมด

หัวคิวของหลิงซวีเซินจึงขมวดมุน่

เขาเพิงจะเก็บของเรียบร้อย แล้วนังลงบนโซฟา โทรศัพท์

มือถือก็พลันส่งเสียงดังขึนมา

“ทีรัก”

หลิงซวีเซินมองสายเรียกเข้าทีปรากฏบนหน้าจอ แล้วจึง
ร้องขึนอย่างดีใจ

เมือเขาคุยกับเล่อไป๋ เสียว และได้ยินเสียงของเธอชัดๆ

239
หัวใจของเขาก็มีความสุขราวกับลอยล่อง

“คุณคะ กลางวันนี ฉันจะไปหาคุณนะ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ย

ด้วยรอยยิม “ฉันอยากกินข้าวกับคุณ”

หลิงซวีเซินได้ยินเล่อไป๋ เสียวกล่าวเช่นนี สีหน้าของเขาก็

ยิงอ่อนโยนมากขึน “ถ้าอย่างนันคุณมาเถอะ”

แต่เมือหลิงซวีเซินนึกถึงฉินหนิงอีทีอยูใ่ นห้องรับรอง จึง

รูส้ กึ ว่าไม่ให้เล่อไป๋ เสียวมาจะดีกว่า ถ้าหากเล่อไป๋ เสียว
เกิดหึงหวงขึนมาจะทํายังไง

“คุณไม่ตอ้ งมาหรอก” หลิงซวีเซินนังบนเก้าอี แล้วกล่าว

240
อย่างนุ่มนวล “ผมจะขับรถไปรับคุณเอง คุณไม่สบายอยู่
ไม่ใช่เหรอ”

เล่อไป๋ เสียวนังอยูห่ น้าโต๊ะทํางาน เมือเธอได้ยินหลิงซวีเซิ

นกล่าวเช่นนี ใบหน้าของเธอจึงแดงขึนมาอย่างปิ ดไว้ไม่
อยู่ เธอเอ่ยเสียงเบา “คุณพูดอะไรน่ะ ฉันไม่ได้เป็ นอะไร
เสียหน่อย”

“หรือว่าเมือคืนฉันยังขยันไม่พอ?”

เล่อไป๋ เสียวได้ฟังหลิงซวีเซินกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน
เช่นนี จึงขมวดคิวด้วยความเขินอาย ไม่วา่ จะทํายังไงเธอ
ก็ไม่อาจเลียนแบบความหน้าหนาแบบนีของหลิงซวีเซิน

241
ได้ จึงหลุบสายตาลงอย่างจนใจ แล้วจึงเอ่ยอย่างไม่ใส่
ใจ “ถ้าอย่างนันฉันจะรอคุณอยูท่ ีสตูดิโอนะคะ”

เมือหลิงซวีเซินมาถึง เล่อไป๋ เสียวก็หิวจนไส้กิว เธอมอง

หลิงซวีเซินเดินเข้ามา แล้วจึงบ่นพึมพํา “จริงๆ เลยนะ
ทําไมคุณถึงได้มาช้าขนาดนีคะ”

“หิวแล้วเหรอ” รอยยิมบนใบหน้าของหลิงซวีเซินอ่อน
โยนมากขึน เขายืนมือไปลูบหน้าท้องของ เล่อไป๋ เสียว
แล้วเอ่ยเบาๆ “ไม่แน่วา่ อาจเป็ นเพราะในท้องของเธอมี
ลูกน้อยอยู่ เธอถึงได้หิว”

“ทําเป็ นเล่นไป”

242
เล่อไป๋ เสียวกลอกตาใส่หลิงซวีเซินครังหนึง แล้วจึงคล้อง
แขนเขาเดินออกไปข้างนอก

เมือทังคูเ่ ดินมาถึงด้านนอก ก็เห็นทุกคนมองมาทางพวก

เขา

เล่อไป๋ เสียวทักทายคนในสตูดิโอด้วยรอยยิม แล้วจึงออก

ไปข้างนอกกับหลิงซวีเซิน

พวกเขาไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเหตุใด คนในสตูดิโอจึงมองดู

พวกเขาแล้วเอาแต่หวั เราะ

243
เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินพร้อมรอยยิม แล้วถามขึน
อย่างไม่เข้าใจ “คุณเห็นไหมคะว่าเมือครู ่ พวกเขา
หัวเราะกัน”

“อืม” หลิงซวีเซินรับคําด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เพราะอะไรเหรอคะ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยอย่างอึดอัด “พวก

เขาก็รูเ้ รืองความสัมพันธ์ของเราสองคนมานานแล้ว”

หลิงซวีเซินหันมามองเล่อไป๋ เสียว เมือเขามองรอยทีอยู่

บนลําคอของเล่อไป๋ เสียว จึงรูส้ กึ พอใจยิงนัก พลางยืน
มือไปจิมๆ รอยสตรอว์เบอร์รทีี เขาปลูกเอาไว้ แล้วเอ่ย
อย่างพึงพอใจ “ผมก็ไม่รู”้

244
เล่อไป๋ เสียวย่นคอ หญิงสาวรูส้ กึ จักจี จึงหัวเราะแล้วเอ่ย
ว่า “เดียวฉันกลับมา จะลองถามดู”

หลิงซวีเซินพยักหน้านิงๆ และไม่พดู อะไร

เนืองจากเธอได้ตกลงความสัมพันธ์กบั หลิงซวีเซินแล้ว
ทังสองคนจึงไม่กลับไปทํางานในช่วงบ่าย แต่ไปดู
ภาพยนตร์ทีโรงภาพยนตร์ดว้ ยกัน

การดําเนินชีวิตทีแสนจะธรรมดาเช่นนี เป็ นอย่างทีเเล่อ

ไป๋ เสียวเคยเพ้อฝันไว้

245
เธอไม่อยากมีชีวิตทีซับซ้อนวุน่ วาย ขอเพียงได้ไปดูหนัง
กับคนทีตัวเองชอบ ดืมชา ได้มีชีวิตแบบนีก็พอใจมาก
แล้ว

เมือทังคูอ่ อกมาจากโรงภาพยนตร์ เล่อไป๋ เสียวหยิบ

โทรศัพท์มือถือออกมาดูเวลา จึงพบว่าเวลาล่วงเลยมา
ไม่นอ้ ยแล้ว โทรศัพท์พลันส่งสียงดังขึน

เซลีนนันเอง

เล่อไป๋ เสียวรับสายด้วยรอยยิม

“ทําไมถึงคิดจะโทรมาหาฉันได้ละ่ ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยยิมๆ

246
“ไป๋ เสียวคนยุง่ ไม่รูว้ า่ แกมีเวลาว่างบ้างไหม แกเป็ น
เพือนสนิทของฉันนะ ฉันอยากจะพูดคุยรือฟื นความหลัง
กับแกสักหน่อย” เสียงของเซลีนดังออกมาจากโทรศัพท์
มือถือ

เล่อไป๋ เสียวหัวเราะแล้วมองหลิงซวีเซินแวบหนึง จากนัน

จึงเอ่ยขึนช้าๆ “มีเวลาแน่นอน ในเมือ คุณเซลีนออกปาก
ขนาดนี ฉันจะไม่มีเวลาได้อย่างไรล่ะจ๊ะ”

“วันนีฉันจะรอแกอยูท่ ีร้านกาแฟร้านนันนะ”

เมือคุยโทรศัพท์กบั เซลีนเรียบร้อยแล้ว เล่อไป๋ เสียวจึง

247
วางสาย แล้ววิงไปอยูข่ า้ งๆ หลิงซวีเซิน จากนันเอ่ยด้วย
รอยยิมว่า “เมือครูเ่ ซลีนโทรมาหาฉันค่ะ จะนัดฉันไปดืม
นําชาตอนบ่าย ฉันจะไปนะคะ”

“ถ้าอย่างนันฉันไปส่งเธอเอง” หลิงซวีเซินเอ่ยยิมๆ

เมือเล่อไป๋ เสียวมาถึงร้านกาแฟ ก็มองเห็นเซลีนทันทีที

เดินเข้าไปในร้าน เธอจึงโบกมือให้เซลีน

ผมทีเป็ นลอนสวยงามของเซลีนนันยาวจรดเอว เธอสวม

กระโปรงสันสีดาํ ทังชุดซึงอวดรูปร่าง สมส่วนของเธอ
248
ออกมาอย่างไม่ตอ้ งสงสัย

เมือเล่อไป๋ เสียวเดินไปถึงตรงหน้าเซลีน จึงเอ่ยด้วยรอย

ยิม “ช่วงนีแกว่างเหรอ”

เซลีนเท้าคาง พลางชําเลืองมองท่าทางเปี ยมสุขของเล่อ

ไป๋ เสียว แล้วอดไม่ได้ทีจะยัวเย้า “โอ๊ะโอ จู่ๆ เธอก็เปลียน
ไปเยอะเลยนะยะ”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเซลีนกล่าวเช่นนี จึงขมวดคิวอย่างอ่อน

ใจ แล้วเอ่ยช้าๆ ว่า “แกพูดอะไร ฉันมีอะไรไม่เหมือนเดิม
ทีไหน”

249
“ดูสิ เมือคืนนีพวกเธอดุเดือดมากเลยใช่ไหมล่ะ” เซลีนก
ล่าว พลางเล่นหูเล่นตากับเล่อไป๋ เสียว

เอ๊ะ?...เธอรูไ้ ด้ยงั ไงกัน

หากแต่เธอจะคิดๆ ไป มันก็ถกู เธอตกลงปลงใจกับหลิง

ซวีเซินแล้ว การกลิงผ้าปูเตียงกันจึงเป็ นเรืองปกติ
ธรรมดา เธอจึงเอ่ยตอบช้าๆ “ใช่”

------

250
[1] ทายาทรุน่ ทีสอง หมายถึง คนทีบ้านรวยมีสมบัติมาก
จึงได้แต่ใช้จ่ายเพือซือความสุขไปวันๆ โดยไม่ทาํ งานทํา
การ

251
ตอนที 41 เปิ ดเผยความรักทีงดงามออกมา

“ฉันแค่มองก็รูแ้ ล้ว ก็บนคอเธอมีแต่รอยสตรอว์เบอร์รี

เต็มไปหมด ฉันจะไม่อยากรู ้ ก็ไม่ได้ดว้ ยสิ” เซลีนบอก
อย่างอมยิม

ดวงตาทังคูข่ องเล่อไป๋ เสียวเบิกโพลง เธอยกมือแตะทีคอ

ของตนเอง แต่ตอนนีเธอไม่สามารถมองเห็นมันได้

บริกรหญิงถือเมนูอาหารเข้ามา ก่อนจะวางเมนูไว้เบือง
หน้าทังสองคน แล้วถามด้วยท่าทีสขุ มุ “คุณผูห้ ญิงทัง
1
สองท่านต้องการดืมอะไรคะ”

เซลีนสังเครืองดืมทีทังสองชอบดืมอยูเ่ ป็ นประจํา

เล่อไป๋ เสียวรอจนบริกรออกไปแล้ว เธอจึงหยิบโทรศัพท์

มือถือมาเปิ ดกล้องดู

รอยแดงคล้ายสตรอว์เบอร์รปรากฏอยู
ี ร่ างๆ บนลําคอ
ของเธอ เธอกล่าวอย่างขัดเคือง “จริงๆ เลยนะ ทําไมเขา
ถึงไม่บอกฉัน ถ้าเขาบอก ฉันก็คงจะไม่ขายหน้าขนาดนี”

“มีอะไรน่าขายหน้า” เซลีนมองเล่อไป๋ เสียวพร้อมรอย

ยิม แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “รอยบนคอของแกเป็ นหลัก
2
ฐานยืนยันว่าสามีรกั แกยังไงล่ะ”

เล่อไป๋ เสียวกลอกตาใส่เซลีนครังหนึง แล้วเอ่ยอย่างเมิน

เฉย “ฉันไม่ใช่แกนี ฉันหน้าบาง”

พรืด เซลีนราวกับได้ฟังเรืองตลกใหญ่ จึงมองเล่อไป๋

เสียวอย่างประหลาดใจ แล้วเอ่ยพลางหัวเราะเยาะ
“เรืองทีแกทําเมือห้าปี ก่อน ก็ใจกล้าเกินพอแล้ว”

“พอแล้วๆ” เล่อไป๋ เสียวางโทรศัพท์มือถือของตัวเองลง

อย่างอ่อนใจ แล้วเอ่ยเสียงเบา “จริงๆ เลยนะ ตอนนันฉัน
ยังเด็กมาก เลยยังไม่เข้าใจเรืองราวอะไร มันไม่ได้สาํ คัญ
อะไรเสียหน่อย”

3
เซลีนพยักหน้า แล้วก็ไม่ได้วา่ อะไรเล่อไป๋ เสียวอีก “บ่าย
วันนีฉันไม่มีธุระ ก็เลยเรียกแกออกมาเล่นๆ ถือโอกาสมา
ดูดว้ ยว่าตอนนีแกกับท่านประธานใหญ่หลิงเป็ นยังไง
บ้างแล้ว”

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินเซลีนกล่าวเช่นนี ใบหน้าของเธอก็

แดงขึนมาอย่างไม่ควบคุมไม่ได้ เธอเอ่ยอย่างอ่อนหวาน
“ตอนนีเราสองคนสบายดี ฉันรูส้ กึ มีความสุขมากเลย”

“พอเห็นหน้าแกแล้ว ฉันก็รูแ้ ล้วว่าแกมีความสุขมาก” เซ

ลีนพูดด้วยสีหน้าอิจฉา “วันแต่งงานของแกสองคน
กําหนดหรือยัง”

4
“ยัง” เล่อไป่ เสียวเอ่ยยิมๆ “เขาบอกว่ายิงเร็วยิงดี”

“ก็จริง ถ้าตอนนีพวกแกยังไม่แต่งงาน ก็ไม่รูว้ า่ ระหว่างนี

จะเกิดอะไรขึนอีก แกรีบจัดการให้เรียบร้อยดีกว่า”

ไป๋ เสียวพูดคุยเรืองเรืองในอดีตกับเซลีน จนถึงตอนเย็น

ทังสองคนก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน จากนันเซลีนจึงพา
เล่อไป๋ เสียวไปส่งทีบ้าน

เมือเล่อไป๋ เสียวมาถึงบ้านแล้ว ขณะทีเธอกําลังเปลียน

รองเท้าอยูต่ รงประตูทางเข้า ทันใดนันก็มีของหนักๆ สอง
สิงโถมเข้ามาหาเธอ

5
เล่อไป๋ เสียวประคองร่างของตัวเองเอาไว้อย่างลําบาก
พร้อมกับก้มลงมองโต้วโต้วและหมีหมีทีกอดขาทังสอง
ข้างของเธอเอาไว้จนแน่น ก่อนจะเอ่ยอย่างอมยิม “สอง
วันมานีพวกหนูสองคนเป็ นเด็กดีวา่ นอนสอนง่ายกันหรือ
เปล่า”

“หม่ามี หนูกบั พีชายคิดถึงหม่ามี” เล่อเวินเหยียนเอ่ย

เสียงเศร้า

ใจของเล่อไป๋ เสียวก็พลันอ่อนลง เธอย่อตัวลง พลางมอง

ท่าทางซึมเซาของฝาแฝดคูน่ ี เธอคิดไปว่าระหว่างพวก
เธอแม่ลกู ไม่เคยจากกันนานขนาดนีมาก่อน

6
เธอยืนมือไปลูบใบหน้าของเล่อเวินเหยียนกับเล่อเวินเยีย

ผิวบอบบางของเด็กน้อยนีช่างดีจริงๆ

เล่อไป๋ เสียวพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วจึงเอ่ยด้วยรอยยิม

“ต่อไปนีหม่ามีจะกลับบ้านทุกวันเลยนะ”

“ไม่ตอ้ งหรอกฮะ” เล่อเวินเยียเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง

เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเวินเยียอย่างประหลาดใจ “หรือว่า

โต้วโต้วไม่คิดถึงหม่ามี”

7
“ไม่ใช่ฮะ” เล่อเวินเยียก้มหน้ากล่าวอย่างเศร้าซึม “ถ้า
หม่ามีกลับบ้าน พวกเราก็ไม่มีนอ้ งชายน่ะสิ พวกเรา
อยากมีนอ้ งชาย”

เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเวินเยียอย่างแปลกใจ

เล่อเวินเหยียนเงยหน้าขึน พลางมองดูหน้าท้องของเล่อ
ไป๋ เสียวด้วยความตืนเต้นดีใจ แล้วเอ่ยอย่างยินดี “แดดดี
บอกว่า ถ้าหม่ามีไม่กลับมานอนทีบ้าน อีกไม่นานหนูกบั
พีชายก็จะมีนอ้ งชายแล้ว หนูกบั พีชายคิดถึงน้องชาย ถ้า
น้องชายเกิดแล้ว หม่ามีรีบอุม้ กลับมานะ”

8
เล่อไป๋ เสียวยิมเจือนๆ พลางมองลูกทังสองคนทีอยูต่ รง
หน้าอย่างไม่รูจ้ ะเอ่ยอะไรดี

ตอนแรกเธอคิดว่าเด็กสองคนนีกําลังคิดถึงเธอ เธอกลับ
คิดไม่ถงึ ว่าพวกลูกไม่ได้คิดถึงเธอ แต่เป็ นน้องชายตัว
น้อยของพวกเขา

เธอถอนหายใจอย่างจนปั ญญา เล่อไป๋ เสียวลากเจ้า

ซาลาเปาน้อยสองก้อนทีรอน้องชายมาเกิดนันเดินเข้าไป
ด้านใน แล้วกล่าวเรียบๆ “ถ้าพวกลูกเชือฟั ง อีกสักพัก
น้องชายอาจจะมาเกิดก็ได้”

“อีกสักพัก?” เล่อเวินเหยียนมองเล่อไป๋ เสียวอย่างไม่เข้า

9
ใจ

“ใช่แล้วจ้ะ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยนิงๆ

การมีลกู ต้องใช้เวลาถึงสิบเดือนในการตังครรภ์ แล้วใคร

จะไปรูว้ า่ เมือไหร่เธอจะตังครรภ์อีกล่ะ

เล่อเวินเหยียนก้มหน้าอย่างหดหู่ แล้วเอ่ยเบาๆ “แด๊ดดีก็

จริงๆ เลย บอกว่าอีกไม่นานจะมีนอ้ งชายแน่ๆ แต่หม่ามี
กลับบอกว่าอีกนาน...”

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดแน่น เธอพลันนึกถึงเรืองเมือ

คืนขึนมาได้ จึงถลึงตาอย่างอดไม่ไหว พระเจ้าช่วย ดู
10
เหมือนเมือคืนเขาจะไม่ได้ปอ้ งกันนี

เมือเล่อไป๋ เสียวตระหนักถึงเรืองนีขึนมา เธอรูส้ กึ ว่าหลิง

ซวีเซินจะต้องมีลางสังหรณ์อย่างแน่นอน

ตอนกลางคืน เมือเล่อไป๋ เสียวอาบนําเรียบร้อยแล้ว เธอ

มองสายเรียกเข้าทีปรากฏบนโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะ
ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ หญิงสาวกดรับสาย แล้วเอ่ย
ด้วยสีหน้านิงเฉย “ฉันจะบอกว่า”

“อะไรเหรอ” นําเสียงอึดอัดของหลิงซวีเซินดังออกมาจาก
โทรศัพท์มือถือ

11
“ใครบอกคุณว่าฉันอยากมีลกู ตอนนีลูกทังสองคนกําลัง
ถามฉันเรืองลูก” เล่อไป๋ เสียวต่อว่าอย่างไม่พอใจ

“ไม่ดีเหรอ” รอยยิมสว่างบนใบหน้าของหลิงซวีเซิน เขา

เอ่ยอย่างอ่อนโยน “ฉันคิดมาตลอดว่าอยากจะอยูข่ า้ งๆ
เธอตอนทีเธอตังท้อง เมือก่อนฉันไม่มีโอกาส แต่ตอนนีมี
โอกาสแล้ว”

หัวคิวของเล่อเสียวกระตุกเบาๆ หลิงซวีเซินกล่าวเช่นนีก็
ถูก

แต่เขาไม่ควรใช้เรืองนีมาทําให้เด็กๆ ดีใจ

12
“ตอนนีฉันยังไม่อยากมีลกู รอให้พวกเราแต่งงานกันแล้ว
ค่อยมีลกู ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยด้วยสีหน้านิงเฉย

“เพราะอะไร” หลิงซวีเซินถามอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันไม่อยากท้องโตตอนสวมชุดเจ้าสาว จริงๆ เลยนะ

คุณไม่เข้าใจเรืองง่ายๆ แค่นีเหรอ” เล่อไป๋ เสียวอดบ่นไม่
ได้

เมือถึงสุดสัปดาห์ เล่อไป๋ เสียวและหลิงซวีเซินพาลูกทัง

สองคนไปเทียวสวนสนุก
13
เล่อไป๋ เสียวเมารถเล็กน้อย จนไม่กล้าแตะเครืองเล่นใน
สวนสนุก แต่ลกู สองคนนันถูกอกถูกใจมาก เล่อไป๋ เสียว
จึงให้หลิงซวีเซินพาลูกทังสองคนไปเล่นเครืองเล่น

รถไฟเหาะ

ซูเปอร์สแปลช

บ้านผีสงิ

เล่อไป๋ เสียวไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเพราะเหตุใดเด็กๆ ถึงได้

ชอบเครืองเล่นทีอันตรายอย่างนันขนาดนี
14
เนืองจากเล่อไป๋ เสียวไม่กลัวม้าหมุน จึงเล่นม้าหมุนเป็ น
เพือนลูกทังสองคน

เมือกลับออกไปจากสวนสนุกแล้ว เด็กทังสองคนก็ยงั คง
คึกคักกันอยู่

หลิงซวีเซินขับรถไปด้วย พลางมองลูกทังสองคน
ผ่านกระจกมองหลังไปด้วยรอยยิมอ่อนโยนบนใบหน้า
ของเขา “เธอต้องพาลูกๆ ออกมาทุกสุดสัปดาห์เลย
เหรอ”

“ใช่คะ่ ” เล่อไป่ เสียวเอ่ยช้าๆ “เมือก่อนตอนพวกเราอยู่

15
อิตาลี ปกติฉนั จะทํางานตลอด ไม่อาจดูแลลูกทังสองคน
ให้ดีได้ จึงมีเพียงแค่ช่วงสุดสัปดาห์ทีจะสามารถออกไป
เทียวเล่นกับพวกลูกๆ ได้”

ยิงหลิงซวีเซินได้คลุกคลีกบั ลูกทังสองนานเท่าไหร่ ก็ยงิ

เข้าใจลึกซึงว่าการดูแลลูกไม่ง่ายเลยสักนิด

เขาต้องระมัดระวังอยูต่ ลอดเวลา มีเพียงแค่ระหว่างทีลูก

ทังสองคนเล่นอยูต่ อ่ หน้าตนอย่างเงียบสงบ จึงจะผ่อน
คลายลงได้

เมือมาถึงคฤหาสน์เลขทีสามเขตเจียงเป่ ย ลูกทังสองคน
ก็ดรู าวได้รบั ยากระตุน้ ประสาทเข้าไป พวกเด็กๆ บอกว่า

16
จะไปเล่นซ่อนหากัน

หลิงซวีเซินอยูก่ บั เล่อไป๋ เสียวในครัวเพือช่วยเป็ นลูกมือ

ของเธอ

“ตอนนีฉันอยากจะให้เธอท้องจริงๆ ถ้าเป็ นอย่างนันฉันก็

จะสามารถดูแลเธอและลูกได้” หลิงซวีเซินถอนหายใจ
ออกมาครังหนึง แล้วเอ่ยออกมาอย่างอดไม่ไหว

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินกล่าวเช่นนี ก็อดไม่ได้ที

จะยิมออกมา เธอยิมอ่อนราวกับหิมะนําแข็งทีละลาย
“ตอนนีคุณดูแลเจ้าสองตัวนีให้ดีก็พอแล้ว”

17
หลิงซวีเซินอยากดูแลเล่อไป๋ เสียวทีตังครรภ์ตา่ งหาก

เมือสองวันก่อนเขาดูคลิปผูห้ ญิงคลอดลูกบนอินเทอร์
เน็ต หลิงซวีเซินเข้าใจอย่างลึกซึงว่าผูห้ ญิงคนหนึงที
สามารถเลียงดูเด็กคนหนึงได้นนยิ
ั งใหญ่มาก

เมือเขาคิดถึงเล่อไป๋ เสียวทีเลียงลูกสองคนอยูเ่ พียงลําพัง

ในตอนนัน หลิงซวีเซินก็ยงละอายแก่
ิ ใจ

ความเกลียดชังทีเขามีตอ่ ฉินหนิงอีจงึ ยิงเพิมขึน

ถ้าไม่ใช่เพราะฉินหนิงอี พวกเขาสองคนก็คงไม่กลาย
เป็ นแบบนี เขาก็จะสามารถอยูเ่ คียงข้างเล่อไป๋ เสียวได้
18
ดูแลเล่อไป๋ เสียวทีตังครรภ์ และอยูเ่ ดือนหลังคลอด... แต่
ตอนนีพวกเขาต้องรีบแต่งงาน แล้วพวกเขาก็สามารถรีบ
มีลกู ได้

เด็กทังสองคนพักอยูท่ ีคฤหาสน์สองวันพวกเด็กๆได้เล่น
จนรอบคฤหาสน์แล้ว ตอนนีฝาแฝดตัวน้อยทังสองนังกัน
อยูบ่ นโซฟาและถือหนังสือไว้ในมือคนละเล่ม

เล่อไป๋ เสียวยืนอยูบ่ นชันสองมองลงมาด้านล่าง เธอเห็น

ลูกทีว่านอนสอนง่ายทังสองคนแล้วก็ให้รูส้ กึ ใจอ่อนลง

19
คืนวันสุดสัปดาห์ เล่อไป๋ เสียวพาลูกทังสองคนกลับมาที
บ้านตระกูลเล่อ

รุง่ เช้า เมือเล่อไป๋ เสียวกําลังจัดเก็บข้าวของเตรียมจะ

ออกไปทํางานนัน เธอก็ได้รบั โทรศัพท์จาก หลิงซวีเซิน

“ทําไมเหรอคะ” เล่อไป๋ เสียวถามยิมๆ

“เสียวเสียว ฉันมีธุระนิดหน่อย ตอนนีฉันต้องไปต่าง

ประเทศ มีงานความร่วมมือบางอย่างเกิดปั ญหาขึน
วันนีฉันไม่ได้ไปรับเธอนะ เรืองมันค่อนข้างกะทันหัน”

เล่อไป๋ เสียวพยักหน้าเรียบๆ “ฉันรูแ้ ล้วค่ะ คุณไปทํางาน

20
เถอะ”

เมือเล่อไป๋ เสียวเก็บของเสร็จและเดินลงมา ก็เห็นว่าลูก

ทังสองคนเพิงจะอิมข้าวกัน

ปกติปา้ แม่บา้ นจะเป็ นคนไปส่งเด็กสองคนนีไปโรงเรียน

อนุบาล ตอนนีเล่อไป๋ เสียวเป็ นเจ้านายแล้ว เธอรูส้ กึ ว่า
ตัวเองไปสายไม่กีนาทีก็คงไม่มีปัญหาอะไร จึงกล่าวยิมๆ
“หม่ามีไปส่งพวกหนูสองคนไปโรงเรียนนะ”

เล่อเวินเยียมองเล่อไป๋ เสียวเงียบๆ แล้วจึงเอ่ยช้าๆ “หม่า

มีไม่ไปทํางานพร้อมกับแด๊ดดีเหรอ”

21
“ไม่แล้ว วันนีแด๊ดดีของพวกหนูไปต่างประเทศ หม่ามีไป
ส่งพวกหนูดีไหม” เล่อไป๋ เสียวส่งยิมมองเล่อเวินเยีย

เล่อเวินเหยียนพยักหน้าเห็นด้วย “หม่ามี หม่ามีไม่ได้ไป

ส่งหนูกบั พีชายนานแล้วนะ”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเล่อเวินเหยียนเอ่ยเช่นนี จึงรูส้ กึ ว่าเธอ

ละเลยลูกของตัวเองไปใช่หรือไม่

เธอจูงมือลูกข้างละคน แล้วพาลูกทังสองคนเดินไปที
โรงเรียนอนุบาล

เมือเล่อไป๋ เสียวส่งลูกเข้าโรงเรียนไปแล้ว ก็หมุนตัว

22
เตรียมจะกลับบ้าน

เมือหญิงสาวเดินออกมาเพียงไม่กีก้าว เธอยืนอยูท่ ีไกลๆ

แล้วมองไปรอบๆ อย่างสงสัย พลางรูส้ กึ ราวกับว่ามีคน
ตามมาข้างหลัง

แต่เมือเธอหันกลับไปรอบๆ กลับไม่มีคนแปลกหน้าแม้
แต่คนเดียว หรือว่าเธอเข้าใจผิดไปเอง

เมือไป๋ เสียวคิดเช่นนี จึงหมุนตัวเดินต่อไปข้างหน้า แต่

เธอเดินไปได้แค่ไม่กีก้าว ก็ยงั คงรูส้ กึ ว่ารอบข้างอาจจะมี
คนจริงๆ จึงหันกลับมาอย่างอึดอัด แต่ก็ยงั คงไม่เจอใคร

23
ตอนที 42 ลักพาตัว

24
เธอเข้าใจผิดไปเองจริงเหรอ

เล่อไป๋ เสียวเม้มปากนิดๆ แล้วผ่อนลมหายใจเบาๆ

กลางวันแสกๆ อย่างนี แต่บนถนนกลับไม่มีคนแม้แต่คน

เดียว ช่างน่าแปลกจริง

แต่เธอคิดๆ ดูแล้วก็ถกู แล้ว บริเวณโดยรอบนีเต็มไปด้วย

กล้องวงจรปิ ด

หญิงสาวเพิงจะเดินไปเพียงไม่กีก้าว ขณะทีกําลังจะ
เลียวนัน สายตาของเธอก็พลันมืดสนิทลง

25
เมือเธอถูกคนเอาผ้าสีดาํ มาคลุม

เล่อไป๋ เสียวพยายามต่อสูด้ นรนอย่

ิ างสุดแรง แต่รูส้ กึ ใน
ทันทีวา่ มีคนกําลังจะอุม้ เธอขึน

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย คนลักพาตัวฉัน” เล่อไป๋ เสียวร้อง

เสียงดัง

อาจเป็ นเพราะคนเหล่านันได้ยินเสียงของเล่อไป๋ เสียว จึง

ตีเธอให้สลบไปอย่างไม่ลงั เล

โลกดับมืดลง

26
ศีรษะของหญิงสาวหนักอึง เจ็บปวดแสนสาหัส

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวแน่น เธอมองรอบกายอย่างงุนงง

รอบข้างนันยังคงเป็ นสีดาํ

เธอถูกถุงดําคลุมเอาไว้

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดเช่นนี สีหน้าของเธอจึงยําแย่ลง เธอ

หลับตาทังสองข้างลงช้าๆ กัดริมฝี ปากแน่น ร่างกาย
พลันสันระริกอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่เคยพบเรืองแบบนีมาก่อน ทําไมจึงกลายเป็ นแบบ

นีได้
27
ไป๋ เสียวออกแรงดินรน แต่ขณะเธอทีกําลังจะลุกขึนนัน ก็
ได้ยินเสียงฝี เท้าเสียงหนึง ก่อนจะมีคนถีบเข้าทีขาของ
เธออย่างจัง

เจ็บจัง

เล่อไป๋ เสียวกลัวจนนําตาเกือบจะไหลออกมา แต่อดถาม

กลับไปไม่ได้ “แกเป็ นใครกันแน่ แกคิดจะทําอะไร”

“ก็แค่ลกั พาตัวแกมาเท่านัน อยากจะได้ผลประโยชน์

นิดๆ หน่อยๆ ก็แกมีคา่ มากเสียขนาดนี”

28
เสียงของคนผูน้ นช่
ั างคุน้ เคยนัก เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ เหมือน
เคยได้ยินเสียงแบบนีมาก่อน

“แกต้องการเท่าไหร่ ขอแค่ฉนั มีพอ ฉันจะให้แกทังหมด”

เล่อไป๋ เสียวสงบลงทันที ในเมือคนพวกนันต้องการเงิน ก็
แค่เอาเงินให้พวกเขาก็พอแล้ว

“เหอะๆ” เสียงไม่คนุ้ เคยอีกเสียงดังขึน “ผูห้ ญิงคนนีมีเงิน

จริงๆ เสียด้วย”

“เมียของหลิงซวีเซินจะไม่มีเงินได้เหรอ” เล่อไป๋ เสียวคุน้

เคยเสียงนัน เธอจะต้องรูจ้ กั คนผูน้ ีอย่างแน่นอน ไม่เช่น
นันคนผูน้ ีก็คงจะไม่ใช้ผา้ สีดาํ ปิ ดหน้าเธอ

29
ใครกันนะ

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดอย่างไม่พอใจ

คนผูน้ นเป็
ั นใครกันแน่ เธอเคยได้ยินเสียงนีทีไหนมาก่อน

ความทรงจําของเธอค่อนข้างสับสน

“ฉันได้ยินว่าหุน้ ของบริษัทมีมลู ค่ามาก แต่ละวันไม่ตอ้ ง

ทําอะไร ก็สามารถหาเงินได้” มีคนพูดขึนอย่างทนไม่ไหว
“ว่าพวกเราเอาหุน้ ของบริษัทตระกูลหลิงมาสักหน่อยก็
พอแล้ว”
30
เสียงทีคุน้ เคย

พระเจ้า...สิงทีพวกมันต้องการไม่ใช่เงิน แต่เป็ นหุน้

เล่อไป๋ เสียวเม้มปากแน่น เธอคิดไม่ถงึ ว่าจะมีคนกล้า

อยากได้หนุ้ หลิงกรุป๊ ด้วย

แต่เมือเธอคิดอีกทีก็ถกู ต้อง ถ้าคนพวกนีได้หนุ้ ไป ก็จะได้

เงินจํานวนมาก

31
“นังตัวเมียนีหน้าตาไม่เลวนะ” เสียงชัวร้ายเสียงหนึงดัง
ขึน “ฉันแค่ดรู ูปถ่าย ก็ตืนเต้นแล้ว”

“ของไร้ประโยชน์” เสียงอันคุน้ เคยดังขึน “ผูห้ ญิงทีแกเคย

เห็นมาคงน้อยมาก”

“พีใหญ่ ฉันอยากจะเล่นกับหล่อนสักหน่อย”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเสียงชัวร้ายนันใกล้เข้ามาเรือยๆ สีหน้า

ของเธอแย่ถงึ ขีดสุด หญิงสาวเม้มปากแน่น ถอยกรูดไป
ข้างหลังอย่างทนไม่ไหว

32
ด้านหลังของเธอคือผนัง หญิงสาวจึงถอยไปจนไม่มีให้
ถอยแล้ว

“ค่อยเป็ นค่อยไปหน่อยสิ”

เสียงทีเธอคุน้ เคยยังคงพูด

สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวแย่ลง เธอนังร้องไห้อยูต่ รงนัน

อย่างคิดไม่ถงึ ว่าตนเองจะต้องมาเจอกับคนชัวร้ายอย่าง
นี

เธอต้องไม่รอ้ งไห้ ถ้าเธอร้องไห้ พวกมันก็จะเห็นความ

อ่อนแอของเธอ
33
เล่อไป๋ เสียวกัดริมฝี ปากแน่น ทันใดนันมือคูห่ นึงก็มา
วางบนขาของเธอ

เล่อไป๋ เสียวออกแรงต่อสูด้ นรนอย่

ิ างไม่คิดชีวิต หญิงสาว
เตะคนผูน้ นโดยไม่
ั สนใจอะไรทังสิน

“แม่งเอ๊ย!” ชายชัวร้ายตบบ้องหูเล่อไป๋ เสียวฉาดหนึง

ตอนนีเล่อไป๋ เสียวเห็นแต่ดาวบนศีรษะ และไม่รูว้ า่ เกิด

อะไรขึนแล้ว

เมือเธอมีสติกลับมาอีกครัง ก็พบว่ามือของคนผูน้ นกํ

ั าลัง
34
ปลดเสือผ้าของเธอออก

ไป๋ เสียวออกแรงถีบออกไป

เธอคิดว่าจะต้องถูกตบตีทาํ ร้ายแน่ แต่กลับไม่มีอะไรเกิด

ขึน เธอได้ยินเพียงเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจนแทบไม่
อยากจะมีชีวิตอยูข่ องชายชัวร้ายคนนัน

เล่อไป๋ เสียวตกใจจนหลบไปทางผนังนัน แต่ดา้ นหลังคือ

ฝาผนังซึงไม่มีทีให้เธอหลบได้อีก

“อีผหู้ ญิงสารเลว นังตัวเมีย นังโสเภณี!”

35
เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ว่าตัวเองหูอือตาลาย ศีรษะนันหนักอึง
แสนสาหัส คนพวกนันลงมือทุบตีเธอโดย ไม่ยงมื
ั อ

“พอแล้ว” เสียงผูช้ ายทีคุน้ เคยดังขึน “พวกแกอย่าทํา

แบบนี นีคือตัวประกันของเรา ถ้าเกิดอะไรขึน กับหล่อน
แล้วจะเอาอะไรไปแลกกับเงิน หล่อนมีคา่ มากนะ”

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ร้อนวูบๆ ทีจมูก เหมือนเลือดกําเดาจะ

ไหล แต่ตอนนีตนเองกลับไม่อาจเช็ดได้ จึงทําได้เพียง
ปล่อยให้เลือดกําเดาไหลออกมา

หูของเธอยังคงได้ยินเสียงผูช้ ายร้องด่าทอ เพียงแต่ความ

รูส้ กึ ของเธอนันเลือนลางไปหน่อยเท่านัน

36
ห้ามหลับ

เล่อไป๋ เสียวฝื นกายนังพิงฝาผนัง ขอแค่เธอยังมีสติอยู่ ก็

จะไม่ให้ใครมาเอาเปรียบเธอได้

เมือเธอคิดเช่นนี สีหน้าของเล่อไป๋ เสียวก็ยงแย่

ิ ลง

บ้านตระกูลเล่อยามคํา

37
คุณแม่เล่อเงยหน้ามองดูเวลาบนผนัง แล้วเอ่ยอย่างอึด
อัด “ดึกขนาดนีแล้ว ทําไมเสียวเสียว ยังไม่กลับมาอีก”

เล่อเฉิงเจ๋อก็รูเ้ รืองทีหลิงซวีเซินไปต่างประเทศเช่นกัน
เขาคิดว่าเล่อไป๋ เสียวควรจะกลับมาได้แล้ว จึงหยิบ
โทรศัพท์มือถือขึนมา แล้วกล่าวยิมๆ “ผมจะไปโทรศัพท์
หาน้องสาวสักหน่อย จะถามเธอว่าจะกลับมาเมือไหร่”

เขาโทรไปแล้ว แต่กลับไม่มีคนรับสาย

เฉิงเจ๋อเห็นว่าอีกฝ่ ายปฏิเสธสาย

เล่อเฉิงเจ๋อโทรไปอีก จึงพบว่าโทรศัพท์มือถือของเล่อไป๋
38
เสียวปิ ดเครืองไปแล้ว

สีหน้าของเล่อเฉิงเจ๋อไม่คอ่ ยดีนกั เขาหันกลับไปมองคุณ

แม่เล่อ แล้วเอ่ยอย่างแปลกใจว่า “ตอนแรกน้องปฏิเสธ
สาย แต่ตอนนีเธอกลับปิ ดเครืองไปแล้ว”

“ปิ ดเครืองอย่างนันเหรอ” คุณแม่เล่อถามอย่างคับข้อง

“ทําไมปิ ดเครืองตอนนี”

“ไม่รูค้ รับ” เล่อเฉิงเจ๋อกล่าวอย่างอึดอัดใจ “ผมจะโทรไป

ทีเบอร์หอ้ งทํางานของน้อง”

คุณแม่เล่อพยักหน้าช้าๆ
39
เล่อเฉิงเจ๋อโทรไปทีเบอร์โทรของห้องทํางานของไป๋ เสียว
แต่ก็ยงั ไม่มีคนรับสาย

ตอนนีเขาเริมรูส้ กึ ว่าชักจะแปลกๆ แล้ว

เล่อเฉิงเจ๋อมองไปทีคุณแม่เล่ออย่างอึดอัด “ผมก็ไม่รูว้ า่
มันเรืองอะไร โทรศัพท์ทีห้องทํางานของน้องก็ไม่มีคนรับ
สาย”

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนหันมามองหน้ากัน

เล่อเวินเยียบอกกับเล่อเฉิงเจ๋อว่า “คุณลุงลองโทรศัพท์
40
ไปถามคุณน้าเลขาดูไหมฮะ”

เล่อเฉิงเจ๋อหน้านิวคิวขมวด “ฉันไม่รูเ้ บอร์โทรศัพท์เลขา

ของไป๋ เสียวน่ะสิ”

“ผมรูฮ้ ะ” เล่อเวินเยียเอ่ยยิมๆ แล้วจึงบอกเบอร์โทรศัพท์

นันออกไป

“ฮัลโหล สวัสดีคะ่ ” เสียงนุ่มนวลของผูห้ ญิงเสียงหนึงดัง

ออกมาจากโทรศัพท์

ในทีสุดเล่อเฉิงเจ๋อก็โทรติดแล้ว เขาพูดอย่างตืนเต้น
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณคือเลขาของเล่อไป๋ เสียวใช่
41
ไหม”

“ใช่คะ่ ” เสียงของผูห้ ญิงคนนันค่อนข้างลังเล “ไม่ทราบ

ว่าคุณเป็ นใครกันคะ”

“ผมคือเล่อเฉิงเจ๋อ พีชายของเล่อไป๋ เสียว” เล่อเฉิงเจ๋อ

แนะนําตัวคร่าวๆ

เมือเลขานุการได้ยินเสียงของเล่อเฉิงเจ๋อ จึงพยักหน้า
ช้าๆ “สวัสดีคะ่ คุณเล่อเฉิงเจ๋อ”

“ผมอยากถามอะไรสักหน่อย วันนีน้องสาวของผมทํา
งานล่วงเวลาเหรอ ตอนนีเธอถึงยังไม่กลับบ้าน” เล่อเฉิง
42
เจ๋อถามอย่างเป็ นห่วง

“เจ้านายเหรอคะ” เสียงผูห้ ญิงคนนันเอ่ยอย่างลังเล

“วันนีเจ้านายไม่ได้เข้ามาบริษัทเลยนะคะ”

เล่อเฉิงเจ่อหัวเราะพลางกล่าวขอบคุณคําหนึง แล้วจึง
วางสาย เขามองคุณแม่เล่อทีอยูข่ า้ งๆ สีหน้าจริงจัง แล้ว
เอ่ยอย่างสงสัย “เลขาบอกว่าวันนีน้องไม่ได้เข้าไปที
บริษัทเลย”

“จะเป็ นไปได้ยงั ไง”ป้าแม่บา้ นเอ่ยอย่างสงสัย “วันนีคุณ

หนูใหญ่บอกว่าจะไปสตูดิโอนะคะ”

43
คุณแม่เล่อถอนหายใจเฮือกหนึง นึกได้วา่ ปกติเล่อไป๋
เสียวชอบไปบ้านเพือน “เธออาจจะไป หาเพือนก็ได้ ไม่
เป็ นไร พวกเรากินข้าวกันก่อนเถอะ”

เล่อไป๋ เสียวไม่ได้กลับบ้านทังคืน

คุณแม่เล่อรูส้ กึ ว่าเรืองนีไม่คอ่ ยถูกต้องนัก

เมือเล่อเฉิงเจ๋อตืนขึนมาตอนเช้า แล้วไม่เห็นเล่อไป๋ เสียว

จึงถามอย่างแปลกใจ “แม่ครับ เมือคืนน้องไม่ได้กลับ
บ้านเหรอ”
44
ใบหน้าของคุณแม่เล่อมีแววกังวลใจ พลางถามขึนอย่าง
งุนงง “ถ้าน้องสาวของแกจะไม่กลับบ้าน ก็ควรจะ
ต้องบอกกล่าวกับคนในบ้านสักคํา แต่เมือคืนเสียวเสียว
ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่กลับมา”

เมือเล่อเฉิงเจ๋อได้ยินคุณแม่เล่อกล่าวเช่นนี สีหน้าของ
เขาก็พลันแปรเปลียน เขาเม้มริมฝี ปากแน่น แล้วจึง
ถามอย่างลังเล “แม่ครับ ผมโทรไปหาเสียวเสียวอีกสัก
ครังดีไหม”

“รีบโทรเถอะ” คุณแม่เล่อเอ่ยอย่างกังวลใจ

45
คุณพ่อเล่อพับหนังสือพิมพ์ในมือ หลังจากทีชายสูงวัย
ฟั งคุณแม่เล่อและเล่อเฉิงเจ๋อสนทนากัน จึงถามขึนอย่าง
สงสัย “มีเรืองอะไรกัน”

คุณแม่เล่อมองคุณพ่อเล่อด้วยความร้อนใจ แล้วพูด
อย่างลุกลีลุกลน “ฉันก็ไม่รูค้ ะ่ เมือคืนลูกไม่ได้กลับมาทัง
คืน เดิมทีฉนั กับเล่อเฉิงเจ๋อคิดว่าเสียวเสียวแค่ไปหา
เพือน แต่ถา้ เสียวเสียวไปบ้านเพือน ก็จะต้องบอกกล่าว
กันก่อน หรือเมือคืนก็ควรจะส่งข้อความกลับมาทีบ้าน”

คุณพ่อเล่อมองคุณแม่เล่อด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขารูส้ กึ
ว่าทีคุณแม่เล่อพูดนันมีเหตุผล สีหน้าของเขาจึงปลี
ยนเป็ นแย่ลง แล้วถามอย่างลังเลว่า “หรือว่าจะเกิดเรือง
ขึนจริงๆ”
46
“อย่าพูดเหลวไหลสิคณ
ุ ”คุณแม่เล่อเอ่ยไปเช่นนี แต่ในใจ
ก็อดกังวลไม่ได้

เล่อเฉิงเจ๋อยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู แล้วเอ่ยอย่าง
หวาดกลัว “น้องยังปิ ดมือถืออยูค่ รับ”

“นีมันเรืองอะไรกัน” คุณแม่เล่อนังอยูต่ รงนันด้วยจิตใจ

ไม่สงบ สายตาสับสนอย่างไม่รูจ้ ะมองไปทีใดดี เธอเม้ม
ริมฝี ปากแน่น “รีบไปโทรหาเพือนของเสียวเสียวสิ”

เล่อเฉิงเจ๋อพยักหน้า เขารีบขึนไปชันบนเพือหาเบอร์
โทรศัพท์เพือนของเล่อไป๋ เสียว

47
เขาโทรศัพท์หาเพือนของเล่อไป๋ เสียวจนครบทุกคนแล้ว
ก็ยงั ไม่มีข่าวคราวของน้องสาวกลับมา

“แม่ครับ ไม่มีข่าวคราวของเสียวเสียวเลย” เล่อเฉิงเจ๋อ

พูดเสียงตํา

โชคดีทีตอนนีเด็กทังสองคนไปเรียนกันแล้ว ถ้าหากพวก
เขาสองคนรูเ้ รืองนีเข้า จะต้องโวยวายแน่

คุณพ่อเล่อพับหนังสือพิมพ์ในมือเข้าหากัน หัวคิวของ
เขาขมวด แววตามีความกังวลแฝง

48
ในตอนนันเมือไล่เล่อไป๋ เสียวออกจากบ้านไป ถึงแม้เขา
จะไม่ได้ให้การสนับสนุนทางด้านการเงินกับเล่อไป๋ เสียว
อีก แต่ก็ยงั คงให้คนเฝ้าดูแลอยูร่ อบๆ บ้านของเล่อไป๋
เสียว

ตอนนีเล่อไป่ เสียวกลับหายตัวไปแล้ว สีหน้าของคุณพ่อ

เล่อแย่มาก “ครังสุดท้ายทีพวกเธอพบเสียวเสียวคือเมือ
ไหร่”

คุณแม่เล่อคิดสักครู ่ แล้วจึงตอบช้าๆ “เมือเช้าวานเสียว

เสียวยังกินข้าวเช้ากับพวกเรา เมือวานคุณนายหลีมารับ
ฉันออกไปข้างนอก ฉันก็เลยไม่ได้อยูบ่ า้ นค่ะ”

49
เล่อเฉิงเจ๋อคิดย้อนไป แล้วจึงพูดช้าๆ “ผมก็เหมือนกับ
แม่ เมือวานผมกินข้าวเช้าเสร็จ ก็ออกไปทํางาน จากนัน
ผมก็ไม่ได้พบเสียวเสียวอีกเลย”

ป้าแม่บา้ นได้ยินพวกเขาพูดเช่นนี จึงเอ่ยอย่างสงสัย

“เมือวานคุณหนูใหญ่พาคุณหนูนอ้ ยกับคุณชายน้อยไป
ส่งทีโรงเรียนอนุบาลเอง ไม่ได้ให้ฉนั ไปส่งค่ะ”

เมือป้าแม่บา้ นพูดมาถึงตรงนี สีหน้าของเธอก็แย่ลง

แล้วกล่าวอย่างไม่แน่ใจว่า “เมือวานคุณหนูใหญ่บอกว่า
จะกลับมาขับรถไปสตูดิโอค่ะ แต่ฉนั ก็ไม่เห็นเธอกลับมา
เลย”

50
ตอนที 43 เงือนไขของโจรเรียกค่าไถ่

51
สีหน้าของคุณแม่เล่อแย่ลงกว่าเก่า เธอเม้มริมฝี ปากแน่น
แล้วมองคุณพ่อเล่อทีอยูข่ า้ งๆ อย่างกังวลใจ รีบกล่าวว่า
“คุณคะ คุณรีบสังคนของคุณให้รบี ไปช่วยกันตามหาลูก
สาวของเราว่าอยูท่ ีไหนเถอะค่ะ”

ตอนนีคุณพ่อเล่อก็อดกังวลใจไม่ได้เช่นกัน แต่เขาไม่ได้
แสดงออกมาทางสีหน้า เขาเดินไปทางหนึง แล้วกด
โทรศัพท์หาเลขานุการของตนเองทันที

คุณแม่เล่อลุกขึนอย่างกระวนกระวาย แล้วจึงเดินออกไป
ทางด้านนอก

52
เล่อเฉิงเจ๋อเห็นท่าทางของคุณแม่เล่อ จึงถามขึนอย่างไม่
เข้าใจ “แม่จะไปไหนครับ”

คุณแม่เล่อหันมามองเล่อเฉิงเจ๋อแวบหนึง แล้วเอ่ยอย่าง
กังวลใจ “แม่จะไปตามหาเสียวเสียว”

เล่อเฉิงเจ๋อรีบขวางทางคุณแม่เล่อเอาไว้ พลางกล่าว
ด้วยสีหน้ากังวลใจ “แม่อย่าไปเลยครับ ผมออกไปคน
เดียวก็พอ เสียวเสียวอาจจะโทรศัพท์มาทีบ้าน ถ้าแม่
ออกไปแล้วใครจะคอยรับโทรศัพท์ละ่ ครับ”

คุณแม่เล่อได้ฟังเล่อเฉิงเจ๋อกล่าวเช่นนี จึงพยักหน้า

53
อย่างเห็นด้วย เธอวุน่ วายใจมากไป ถ้าหากเกิดเรือง
อะไรขึนจริงๆ คนเหล่านันก็ยอ่ มจะต้องโทรศัพท์มาที
บ้านเป็ นอันดับแรก

คุณแม่เล่อกลับไปนังทีโซฟา พร้อมกับมองคุณพ่อเล่อที
เพิงจะโทรศัพท์เสร็จ แล้วถามอย่างร้อนใจ “เป็ นยังไง
บ้างคะ มีข่าวคราวลูกเราบ้างแล้วใช่ไหม”

“จะเร็วขนาดนันได้ยงั ไง” คุณพ่อเล่อกล่าวอย่างไม่เป็ น

สุข “จริงๆ เลย กลับมาอยูบ่ า้ นแล้วก็ยงั ทําให้ทกุ คนยุง่
ยากใจอีก กลับยังก่อเรืองขึนมามากมายขนาดนี”

คุณแม่เล่อได้ยินคุณพ่อเล่อกล่าวเช่นนี นําตาแห่งความ

54
วิตกกังวลของเธอจึงไหลลงมาช้าๆ แล้วอดบ่นพึมพํา
ออกมาไม่ได้ “ไม่ใช่ความผิดของคุณทังหมดเหรอ ถ้า
คุณไม่ใจร้ายกับเธอขนาดนัน ถ้าคุณไม่ไล่เธอออกไป
จากบ้าน ห้าปี มานีเธอจะมีชีวิตทีแย่ขนาดนีเหรอ”

เมือคุณแม่เล่อได้กล่าวเรืองนีขึนมา ก็หยุดไม่ได้แล้ว เธอ

จึงเอ่ยอย่างสะอึกสะอืนว่า “ฉันมีลกู สาวอยูแ่ ค่คนเดียว
ตอนนันลูกท้องก็ทอ้ งสิ ลูกต้องการจะคลอดลูกก็คลอดสิ
ทําไมคุณจะต้องไล่ลกู ออกจากบ้าน ทําไมคุณถึงใจร้าย
ขนาดนี”

เดิมทีคณ
ุ พ่อเล่อก็เป็ นห่วงเล่อไป๋ เสียว ตอนนีเมือเขาได้
ยินคําตัดพ้อของคุณแม่เล่อ จึงเอ่ยเสียงเย็น “ไม่ตอ้ งพูด
แล้ว”
55
เมือคุณพ่อเล่อพูดจบ จึงลุกขึนยกมือไพล่หลังแล้วเดิน
จากไป

คุณแม่เล่อดึงกระดาษทิชชูออกมาเช็ดนําตาบนใบหน้า
อย่างระมัดระวัง หญิงชราพยายามสูดนํามูก แล้วพูด
อย่างเศร้าซึม “เสียวเสียวก็จริงๆ เลยนะ ถ้าเธอรีบ
บอกว่าท้องลูกของหลิงซวีเซิน ก็คงไม่เกิดเรืองมากมาย
ขนาดนัน”

เล่อเฉิงเจ๋อส่ายศีรษะอย่างจนใจ แล้วจึงเดินออกไปข้าง
นอก

56
เวลาผ่านไปไม่นอ้ ยแล้ว ตอนนีเขาจะต้องรีบไปตามหา
เสียวเสียว บางทีเขาอาจจะได้ข่าวคราวอะไรบ้างก็ได้

ป้าแม่บา้ นเห็นคุณแม่เล่อร้องไห้แบบนี จึงนังลงข้างคุณ

แม่เล่อ แล้วเอ่ยอย่างเป็ นห่วง “คุณผูห้ ญิง ไม่ตอ้ งเป็ น
กังวลไปนะคะ คุณหนูใหญ่จะต้องไม่เป็ นอะไรค่ะ”

คุณแม่เล่อได้ยินป้าแม่บา้ นกล่าวเช่นนี เธอก็คิดถึงเสียว

เสียวทีเมือก่อนทําอะไรก็ไม่เป็ นสักอย่าง แต่กลับเลียง
ลูกสองคนมาโดยลําพังได้ถงึ ห้าปี

เธอก็ยิงทรมานใจ

57
หลายครัง เมือมนุษย์เรารูต้ วั ว่ากําลังจะสูญเสียอะไร
บางอย่างไป จึงค่อยรูส้ กึ เสียใจขึนมา

ทันใดนันเสียงโทรศัพท์ก็ดงั ขึน ป้าแม่บา้ นมองโทรศัพท์ที

อยูด่ า้ นข้าง แล้วจึงเดินช้าๆ เข้าไปเพือจะรับสาย

เบืองหน้าของป้าแม่บา้ นก็ปรากฏมือขาวสะอาดคูห่ นึง

แล้วจึงมองเห็นคุณแม่เล่อชิงรับโทรศัพท์ไปก่อนหนึงก้าว

“ฮัลโหล เสียวเสียวใช่ไหม” คุณแม่เล่อถามด้วยนําเสียง

ติดสะอืน เธอกําโทรศัพท์ไว้แน่นอย่างตังตารอ

“บอกหลิงซวีเซินว่าเมียของเขาอยูใ่ นกํามือพวกเราแล้ว
58
เอาหุน้ ของบริษัทมาแลกเปลียนเธอซะ ไม่อย่างนันพวก
แกก็รอเก็บศพของเล่อไป๋ เสียวได้เลย”

เสียงดัดจริตฟั งดูคอ่ นข้างวิปริตดังออกมาจากโทรศัพท์

คุณแม่เล่อมองป้าแม่บา้ นทีอยูข่ า้ งๆ ด้วยสายตาสับสน

เธอกัดริมฝี ปากอย่างแรง แล้วเอ่ยพลางรําไห้ “ลูกสาว
ของฉันอยูท่ ีไหน เสียวเสียวอยูท่ ีไหน พาเสียวเสียวมาคืน
ฉันเถอะ”

“อีกสามวัน ให้หลิงซวีเซินเตรียมหนังสือสัญญาโอนหุน้
มาให้พร้อม ไม่อย่างนันก็อย่ามาโทษพวกเราทีฆ่าตัว
ประกันก็แล้วกัน”

59
คนในโทรศัพท์นนกล่
ั าวด้วยท่าทีคกุ คาม และไม่มีความ
ใจอ่อนแม้แต่นอ้ ย

“ไม่ๆๆ” คุณแม่เล่อกําโทรศัพท์มือถือแน่นอย่างไม่อยาก
จะเชือ “ไม่นะ เสียวเสียวไม่ได้ถกู พวกแกจับไปหรอก”

หากแต่อีกฝ่ ายไม่รอให้คณ
ุ แม่เล่อเอ่ยอะไรอีก โทรศัพท์ก็
ถูกตัดสายไปทันที

คุณแม่เล่อเดินกลับไปกลับมาอยูท่ ีเดิมด้วยความร้อนรน
และเดือดดาล สติของเธอไม่อยูก่ บั เนือกับตัว

60
เป็ นไปไม่ได้ เสียวเสียวคงไม่ถกู คนจับตัวไปเรียกค่าไถ่
ไม่ใช่แน่ๆ คนพวกนันเป็ นพวกต้มตุน๋ โทรศัพท์มาหลอก
ฉัน จะต้องเป็ นอย่างนีแน่

ป้าแม่บา้ นมองคุณแม่เล่ออย่างเป็ นห่วง แต่กลับไม่รูว้ า่

จะปลอบโยนเธอยังไงดี ในใจของป้าแม่บา้ นรูส้ กึ กังวล
นัก

ไม่รูว้ า่ พวกโจรเรียกค่าไถ่นนจั
ั บตัวคุณหนูใหญ่ไปจริง
หรือไม่

แต่วา่ โจรเรียกค่าไถ่ไม่ได้สง่ รูปถ่ายของคุณหนูใหญ่ทีถูก

จับมาให้ ใครจะไปรูว้ า่ เป็ นเรืองจริงหรือไม่จริง

61
ป้าแม่บา้ นรีบเอ่ยว่า “คุณผูห้ ญิงคะ คุณไม่ตอ้ งกังวล
แล้วล่ะ ตอนนียังไม่มีข่าวของคุณหนูใหญ่ ก็ถือว่าเป็ น
ข่าวทีดีทีสุด ไม่แน่วา่ พวกมันอาจจะเป็ นแค่พวกสิบแปด
มงกุฎเท่านันนะคะ”

คุณแม่เล่อได้ฟังป้าแม่บา้ นกล่าวเช่นนี จึงรูส้ กึ ดีขนมา

ึ
บ้าง เธอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เธอพูดถูก ไม่แน่วา่ คน
พวกนันอาจจะแค่โทรศัพท์มาหลอกเอาเงินเท่านัน เสียว
เสียวจะต้องไม่เป็ นอะไร”

ถึงแม้วา่ ปากของคุณแม่เล่อจะเอ่ยไปเช่นนี แต่ก็ยงั คงไม่

ค่อยสบายใจนัก จึงกล่าวกับป้าแม่บา้ นทีอยูข่ า้ งๆ ว่า
“ฉันจะขึนไปพักผ่อนทีด้านบนสักหน่อย ถ้าไม่มีเรือง
62
อะไร เธอก็ไม่ตอ้ งเรียกฉันนะ”

“ทราบแล้วค่ะ” ป้าแม่บา้ นตอบรับ

“ใช่แล้ว” คุณแม่เล่อหันไปมองป้าแม่บา้ น “ถ้าเด็กสอง

คนถามว่าเสียวเสียวไปไหน เธอก็บอกว่าเสียวเสียวไป
ทํางานนะ”

“ค่ะ” ป้าแม่บา้ นรับคําอย่างสบายใจ

คุณแม่เล่อจับราวบันไดด้านหนึง แล้วค่อยๆ เดินขึนไป

ด้านบน

63
คุณพ่อเล่อกําลังโทรศัพท์อยูใ่ นห้องนอน เมือเขาได้ยิน
คําพูดจากคนฝังนัน สีหน้าของคุณพ่อเล่อก็ดแู ย่ลง แล้ว
จึงเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจว่า “ทีนายพูดมาเป็ นเรืองจริง
อย่างนันเหรอ”

“ครับ” อีกฝ่ ายเอ่ยช้าๆ

สีหน้าของคุณพ่อเล่อไม่ดีนกั เขารีบเดินไปทีหน้าโต๊ะทํา
งาน แล้วเปิ ดคอมพิวเตอร์ เพือเปิ ดเว็บไซต์ทีคนผูน้ นั
บอกทันที

เมือคุณแม่เล่อเข้ามา แล้วมองเห็นคุณพ่อเล่อยังคงเล่น
อินเทอร์เน็ตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน สีหน้าของเธอจึง

64
เปลียนเป็ นเดือดดาล เธอนังลงทีมุมหนึงด้วยความโกรธ
เกรียว

“พวกแกเป็ นใคร อย่า อย่าเข้ามา!” ทันใดนันก็มีเสียง

ของเล่อไป๋ เสียวดังออกมา

คุณแม่เล่อดีดตัวลุกขึนในทันที เธอรีบเดินไปทางคุณพ่อ
เล่อ แล้วมองคนทีถูกถุงสีดาํ ครอบคลุมอยูใ่ นจอนัน สี
หน้าของเธอจึงยําแย่ลงไปอีก เมือคิดได้วา่ เสือผ้าชุดนัน
เป็ นของเสียวเสียว

“นีมันเรืองอะไรกัน” คุณแม่เล่อยึดหน้าจอคอมพิวเตอร์
เอาไว้แน่น แล้วหันไปมองคุณพ่อเล่อทีอยูข่ า้ งๆ

65
หัวคิวของคุณพ่อเล่อขมวดแน่นขึน แล้วกล่าวอย่างไม่
เป็ นสุข “เสียวเสียวถูกลักพาตัวไปจริงๆ”

สีเลือดริวสุดท้ายบนใบหน้าของคุณแม่เล่อมลายหายไป
จนสิน เธอค่อยๆ หันศีรษะไปทางคุณพ่อเล่อ ริมฝี ปาก
ของเธอสันระริกด้วยความวิตกกังวล

“เป็ นอะไรไป” คุณพ่อเล่อเห็นคุณแม่เล่อเป็ นเช่นนี จึง

ถามอย่างห่วงใย

บนใบหน้าของคุณแม่เล่อปรากฏร่องรอยความตืน
ตระหนก นําตาของเธอไหลลงมาอย่างไม่อาจกลันไว้ได้

66
คุณพ่อเล่อมองท่าทางของคุณแม่เล่อทีเป็ นเช่นนี สีหน้า
ของเขาจึงยําแย่ลงอีก พลางเอ่ยถามขึนอย่างไม่เป็ นสุข
ว่า “เกิดเรืองอะไรขึน คุณบอกมาสิ!”

เมือคุณแม่เล่อถูกคุณพ่อเล่อดุเช่นนี จึงได้สติกลับมา
เธอกัดริมฝี ปากแน่น แล้วก้มหน้าพลางเอ่ยเสียงเบา “ฉัน
เพิงได้รบั โทรศัพท์จากโจรเรียกค่าไถ่คะ่ ”

“โทรศัพท์ละ่ ” คุณพ่อเล่อลุกขึนทันที แล้วมองคุณแม่เล่อ

ด้วยความตืนตกใจ “พูดว่าอะไรบ้าง”

คุณแม่เล่อได้ยินเสียงดุดนั ของคุณพ่อเล่อ นําตาของเธอ

67
จึงกลิงไปมาอยูใ่ นดวงตา เธอมองคุณพ่อเล่ออย่างเศร้า
ซึม แล้วบอกเสียงเบา “มันบอกว่าต้องการหุน้ ของหลิง
กรุป๊ ”

คุณแม่เล่อกล่าวถึงตรงนี ใบหน้านันยิงมีแต่ความทุกข์ใจ
“ตอนนันฉันรูส้ กึ ว่าแปลกๆ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่า
เป็ นพวกต้มตุน๋ ”

“พอแล้ว” คุณพ่อเล่อเอ่ยอย่างหมดความอดทน “พวก

มันยังพูดอะไรอีก คุณพูดออกมาให้หมด”

“มันยังบอกว่าอีกสามวัน ให้ฉนั ให้คาํ ตอบกับพวกมัน”

คุณแม่เล่อมองคุณพ่อเล่อด้วยความกังวล ดวงตาของ

68
เธอกลบด้วยนําตา “คุณคะ เราจะทํายังไงกันดี ลูกสาว
ของเราทังคน”

“ลูกจะต้องไม่เป็ นอะไร” คุณพ่อเล่อกล่าวอย่างมุง่ มัน “ก็

ไม่ใช่วา่ ต้องการหุน้ ของหลิงกรุป๊ เหรอ พวกเราก็จ่ายเงิน
ซือหุน้ ของหลิงกรุป๊ เมือถึงเวลาเราก็ขายให้คนผูน้ นก็
ั พอ
แล้ว”

คุณแม่เล่อได้ยินคุณพ่อเล่อกล่าวเช่นนี สีหน้าของเธอก็
ยําแย่ลง เธอกัดริมฝี ปากแน่น พลางเอ่ยอย่างลังเล “ทํา
อย่างนันได้เหรอคะ ฉันฟั งจากคนผูน้ นั เหมือนมันจะ
ต้องการให้ฉนั บอกกับหลิงซวีเซิน”

69
“ตอนนีคนของตระกูลหลิงและคนของตระกูลเล่อฟั งให้ดี
หลิงซวีเซิน ถ้าหากแกไม่ยอมโอนหุน้ ของหลิงกรุป๊ มา
แล้วล่ะก็ ต่อไปนีแกก็จะไม่ได้เจอเมียของแกอีก ส่วนคน
ตระกูลเล่อ ฉันรูว้ า่ พวกแกไม่ได้ชอบลูกสาวคนนีนัก ก็ไม่
ต้องเสียใจไป ฉันแค่ช่วยพวกแกกําจัดขวากหนามไปก็
เท่านัน”

คุณแม่เล่อได้ยินเสียงดัดแปลงทีวิปริตนัน จึงคว้าเสือ
ของคุณพ่อเล่อเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยเสียงเบา “ไม่ผิดหรอก
เป็ นเสียงนีแน่ เสียงนีฟั งแล้วช่างน่าตกใจนัก ใช่ เสียงนี”

คุณพ่อเล่อมองคุณแม่เล่อด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น แล้ว
หมุนตัวเดินกลับไปทีหน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนจะมองเห็น
คนผูน้ นแกะถุ
ั งบนศีรษะของเล่อไป๋ เสียวเปิ ดออก เล่อไป๋
70
เสียวทีจมูกชําและใบหน้าบวมกําลังนังคุกเข่าอยูต่ รงนัน

“พวกมันรนหาทีตายจริงๆ” คุณพ่อเล่อพูดอย่างไม่พอใจ

กล้าแตะต้องลูกสาวของเขาเชียวหรือ เจ้าพวกนันช่าง
บังอาจนัก

คุณแม่เล่อมองภาพเล่อไป๋ เสียวทีอยูบ่ นจอคอมพิวเตอร์

เธอรําไห้พลางเอ่ยว่า “ลูกสาวของฉัน ลูกสาวทีน่าสงสาร
ของฉัน”

“คุณอยูท่ ีบ้านนี ถ้าหากโจรเรียกค่าไถ่มีขอ้ เรียกร้องอะไร

เพิม มันจะต้องโทรศัพท์มาแน่ เดียวผมจะออกไปข้าง
71
นอก จะหาว่าจะสามารถหาคนมาช่วยตามหาลูกสาว
ของเราได้บา้ งไหม” เมือคุณพ่อเล่ออธิบายแล้ว จึงมอง
ภาพเล่อไป๋ เสียวทีอยูบ่ นหน้าจอนันด้วยหัวใจอันปวด
ร้าว

คุณแม่เล่อพยักหน้าช้าๆ รูส้ กึ ว่าเรียวแรงทังกายถูกดูด

ออกไปจนหมดแล้ว

คุณพ่อเล่อเดินออกไปด้านนอก แล้วนึกถึงโจรเรียกค่าไถ่
ผูน้ นที
ั อัพโหลดคลิปวิดีโอนีลงบนอินเทอร์เน็ตอย่างไร้สติ
ขนาดนี คงตังใจจะให้ทกุ คนได้เห็นคลิปวิดีโอนี

นักโทษลักพาตัวทัวไป คงไม่กระทําการอย่างเอิกเกริก

72
เช่นนี

หัวคิวของคุณพ่อเล่อขมวดแน่นขึน เขาไม่คอ่ ยเข้าใจว่า

ทําไมพวกมันถึงตังใจจะให้ทกุ คนรูเ้ รืองนี

ทุกคนรูเ้ รืองนี...หลิงซวีเซิน...อยากให้หลิงซวีเซินรูเ้ รืองที

สุดแล้ว

หลิงซวีเซินลืมตาทังสองข้างขึนอย่างอ่อนล้า ชายหนุ่ม
รูส้ กึ ปากคอแห้งผาก ก่อนจะลุกขึนเดินไปห้องรับแขก
แล้วดืมนําไปหนึงแก้ว เขายังปรับตัวเรืองความแตกต่าง
73
ของเวลาไม่ได้ เขาพยายามคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

ในเมือเรืองทางนีไม่ได้รา้ ยแรงขนาดนัน แต่คนในบริษัท

กลับบอกว่าเรืองทางนีร้ายแรงมาก แต่เขาคิดว่ารอแก้ไข
ปั ญหาพรุง่ นีเช้าก็ได้

อีกไม่นานเขาก็จะได้กลับบ้านแล้ว

เพียงแค่หลิงซวีเซินคิดถึงเล่อไป๋ เสียวขึนมา ชายหนุ่มก็

รูส้ กึ ผ่อนคลายลงทังตัว รอยยิมเจิดจ้าบนใบหน้าสง่า
งามนัน ราวกับมองดูเมืองทีส่องประกายแสงไฟแวววับ
ในความมืดมิดยามราตรีดว้ ยสายตาอันอ่อนโยน

74
แต่วา่ ในเวลาแบบนีกลับทําให้เขารูส้ กึ เหงาเสียจริง

75
ตอนที 44 คลิปวิดีโออย่างอืน

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึน หลิงซวีเซินจึงเดินช้าๆ ไปที

โซฟา แล้วหยิบโทรศัพท์ทีวางอยูบ่ นโซฟาขึนมา เมือเขา
เห็นว่าเป็ นเบอร์โทรศัพท์ของคุณพ่อเล่อจึงรูส้ กึ ค่อนข้าง
ประหลาดใจ และสงสัยยิงขึน

ถึงแม้ความสัมพันธ์ของสองตระกูลจะผูกพันแน่นแฟ้น
แต่หลิงซวีเซินก็รูว้ า่ ถ้าไม่มีธุระสําคัญอะไรจริงๆ คุณพ่อ
เล่อคงจะไม่โทรศัพท์มาหาเขา

76
“คุณลุง” หลิงซวีเซินรับสาย พลางเอ่ยเรียก

“ซวีเซิน” นําเสียงของคุณพ่อเล่อค่อนข้างสัน “ทางนีเกิด

เรืองขึนแล้ว เสียวเสียวถูกลักพาตัวไป”

หลิงซวีเซินได้ฟังคุณพ่อเล่อแล้ว สีหน้าของเขาจึงจึงแย่
ลง เขาขมวดคิวอย่างไม่มีความสุข แล้วเหลือบมองเบอร์
โทรศัพท์ดว้ ยความสงสัย

แต่นีเป็ นเบอร์โทรศัพท์ของคุณพ่อเล่อจริงๆ

เมือเขาแน่ใจว่าเป็ นเบอร์โทรศัพท์ของคุณพ่อเล่อ หลิงซวี

77
เซินจึงมันใจว่าเกิดเรืองร้ายกับเล่อไป๋ เสียวขึนแล้วจริงๆ

“เรืองเป็ นยังไงครับ” สีหน้าของหลิงซวีเซินค่อนข้างยําแย่

เขากําโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยอย่างทุกข์ใจ
“เสียวเสียวไม่ได้อยูท่ ีบ้านเหรอครับ ทําไมเธอถึงถูกคน
ลักพาตัวไปได้”

สีหน้าของคุณพ่อเล่อก็ยงแย่
ิ ลง เมือได้ยินหลิงซวีเซิน
ถามเช่นนี ชายสูงวัยไม่รูว้ า่ ควรจะบอกอย่างไรดี เรืองนี
ทําให้คนตระกูลเล่อยุง่ วุน่ วายกันจนหัวหมุนไปหมดแล้ว

อาจเป็ นเพราะหลิงซวีเซินรูส้ กึ ว่านําเสียงของตนไม่คอ่ ย

น่าฟั งนัก เสียงของเขาจึงนุ่มนวลลง แล้วถามอย่างกังวล

78
ว่า “พ่อตาครับ เรืองของเสียวเสียวเป็ นอย่างไร ก่อนผม
จะมาต่างประเทศ เสียวเสียวก็ยงั อยูบ่ า้ นดีๆ“

ในทีสุดอารมณ์ของคุณพ่อเล่อก็เย็นลง “เธอไปส่งลูกทัง
สองคนไปโรงเรียน แต่ก็ไม่ได้กลับมาอีก เมือวาน
ตอนกลางวันเธออาจถูกคนลักพาตัวไป”

เสียวเสียวถูกลักพาตัวไปเมือวาน แต่ทกุ คนเพิงรูเ้ รือง

วันนี?

ถ้าหากอีกฝ่ ายไม่ใช่คณ
ุ พ่อเล่อ หลิงซวีเซินก็อาจจะ
ถามออกไปตรงๆ ว่าผ่านไปนานขนาดนีแล้ว ทําไมจึง
เพิงจะรูว้ า่ คนถูกลักพาตัวไป

79
“ตอนนีเรืองนีแพร่กระจายไปทัวอินเทอร์เน็ตแล้ว”” คุณ
พ่อเล่อเอ่ยอย่างร้อนใจ

“อะไรนะครับ” หลิงซวีเซินรีบเดินไปทีโต๊ะทํางาน แล้ว

เปิ ดคอมพิวเตอร์ทนั ที

“คลิปวิดีโอทีเสียวเสียวถูกลักพาตัว” สีหน้าของคุณพ่อ
เล่อยําแย่อย่างทีสุด เขากัดริมฝี ปากแน่น แล้วเอ่ยด้วย
ความกังวล “ตอนนีฉันไม่รูว้ า่ จะทํายังไงดี ไอ้โจรเรียกค่า
ไถ่นนอั
ั พโหลดคลิปวิดีโอไปทัวทุกเว็บไซต์อย่างเสียสติ
และจํานวนคนทีกดเข้ามาดูตอนนีก็ขนเป็
ึ นอันดับหนึง
แล้ว”

80
สีหน้าของหลิงซวีเซินแย่มาก เขาหาทีอยูเ่ ว็บไซต์พบตาม
ทีคุณพ่อเล่อบอก

หลิงซวีเซินมองดูทา่ ทางทีน่าสงสารของเล่อไป๋ เสียวบน

เว็บไซต์ ในใจของชายหนุ่มก็ยิงไม่สงบ จึงเอ่ยด้วยสีหน้า
เคร่งขรึม “พ่อตาครับ ผมจะกลับไปคืนนี เรืองนีค่อยคุย
กันเมือผมกลับไปถึงนะครับ”

เมือคนลักพาตัวให้เวลาสามวัน คุณพ่อเล่อจึงเตือนด้วย
ความหวังดี “มีเรืองประหลาดอีกเรืองคือ ฝ่ ายตรงข้าม
ต้องการเพียงแค่หนุ้ ของหลิงกรุป๊ นอกจากนันพวกมันก็
ไม่ได้บอกว่าต้องการอย่างอืนอีกเลย”

81
หลังจากชายหนุ่มได้ยินคุณพ่อเล่อเอ่ยเช่นนี ก็ขมวดคิว
แน่นขึน เขานังอยูต่ รงนันด้วยสีหน้ายําแย่

ทีแท้คนพวกนันก็อยากได้หนุ้ ของหลิงกรุป๊

กล่าวตามจริง หุน้ นันดีกว่าการเทียวหลอกต้มตุน๋ เอาเงิน

จากแต่ละครอบครัวมาก เพราะอย่างน้อยหุน้ ก็ทาํ ให้เงิน
เพิมมากขึนได้ตลอด

เมือหลิงซวีเซินวางสายแล้ว จึงเก็บข้าวของอย่างง่ายๆ

เขานังอยูใ่ นห้องอย่างไม่สงบสุข ตอนนีไม่มีเล่อไป๋

82
เสียวอยูใ่ นห้องด้วย เขากลับรูส้ กึ ว่ามันช่างอ้างว้างว่าง
เปล่า ไม่สบายยิงนัก

เมือหลิงซวีเซินกลับมาถึงประเทศ หลังจากเขาลงจาก
เครืองบินแล้ว ก็ขบั รถมุง่ หน้าไปทีบ้านตระกูลเล่อทันที

เมือเขามาถึงบ้านตระกูลเล่อ หลิงซวีเซินมองคุณพ่อเล่อ
คุณแม่เล่อทีหน้านิวคิวขมวด แล้วจึงถามอย่างเป็ นกังวล
“มันเกิดอะไรขึนกันแน่ครับ ทําไมถึงเกิดเรืองแบบนีขึน
มาได้”

คุณแม่เล่อพูดพลางรําไห้ “ฉันก็ไม่รูเ้ หมือนกัน เสียวเสียว

เพียงแค่ไปส่งลูกสองคนไปโรงเรียนเท่านัน แต่

83
ตอนขากลับก็เกิดเรืองแบบนีขึนมาได้”

“ดูกล้องวงจรปิ ดหรือยังครับ” หลิงซวีเซินขมวดคิวถาม

ด้วยหัวข้อสนทนาหนักหนาเช่นนีทําให้คณ
ุ แม่เล่อพยัก
หน้าช้าๆ แล้วกล่าวว่า “วันนีตํารวจมาทีนี แล้วคลิ
ปวิดีโอก็อยูน่ ี”

หลิงซวีเซินเดินตามคุณแม่เล่อไปทีหน้าคอมพิวเตอร์

เขามองเล่อไป๋ เสียวทีกําลังเดินกลับบ้านตามลําพัง
คล้ายจะเกิดอะไรบางอย่างขึน เธอรูส้ กึ ว่าคนทีอยูร่ อบๆ
นันไม่เป็ นมิตร จึงเดินต่อไป ทันใดนันคนสองสามคนก็
84
โผล่ออกมาตรงหน้าเล่อไป๋ เสียว แล้วทุบเธอครังหนึงจน
สลบ จากนันพวกมันจึงแบกเธอขึนรถตูท้ ีอยูด่ า้ นข้างไป

ในคลิปวิดีโอเขาสามารถมองเห็นเพียงรางๆ ว่าคนเหล่า
นันสวมเสือกีฬาทีแสนจะธรรมดา

เสือผ้าแบบนีมีอยูท่ กุ ที ถ้าจะตามหาคนจากเสือผ้าก็คง
จะหายาก

ทันใดนัน เขาสังเกตเห็นป้ายทะเบียนของรถตูค้ นั นัน

เขาโทรศัพท์หาเลขานุการทันที แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่ง
ขรึม “คุณช่วยผมตามหารถตูค้ นั หนึงเดียวนี”
85
ระหว่างทีหลิงซวีเซินพูดอยูน่ นั ก็สง่ เลขทะเบียนรถไปให้
เลขาฯ

เมือเขาวางสายแล้ว จึงหันมามองคุณพ่อเล่อคุณแม่เล่อ
แล้วถามออกไปว่า “ผมจะต้องเตรียมข้อตกลงการโอน
หุน้ ให้พร้อมภายในสามวันจากนีใช่ไหมครับ”

คุณพ่อเล่อมองคุณแม่เล่ออย่างลังเล แล้วเอ่ยเสียงตํา
“ถ้าหากเธอไม่เต็มใจ พวกเราก็จะออกเงินซือหุน้ ของ
บริษัทพวกเธอ หวังว่าเธอคงจะไม่ถือสาเรืองนี”

เมือหลิงซวีเซินได้ยินคุณพ่อเล่อกล่าวเช่นนี หัวคิวของ

86
เขาจึงขมวดมุน่ อย่างไม่สบายใจ “เสียวเสียวเป็ นภรรยา
ของผม ให้ผมจัดการเรืองนีเถอะครับ”

หลังจากหลิงซวีเซินพูดจบ ก็ออกไปจากบ้านเล่อ

เรืองนีดูแล้วเหมือนจะเป็ นคดีลกั พาตัว แต่เขาคิดดูดีๆ

แล้ว จึงเข้าใจว่าจุดประสงค์ของคนพวกนันก็คือหุน้ หลิง
กรุป๊

ในเมือคนพวกนันต้องการหุน้ ของหลิงกรุป๊ เขาก็จะให้

พวกมันได้ในสิงทีต้องการ

แล้วเมือถึงเวลานัน พวกมันทําผิดกฎหมาย หุน้ ทังหมดก็

87
จะถูกโอนกลับคืนมาทีเขาอยูด่ ี

หลิงซวีเซินไม่รูว้ า่ แท้จริงแล้วในใจของคนเหล่านันกําลัง
คิดอะไรอยู่ จึงได้ทาํ แบบนี

นีเป็ นการขุดหลุมเพือฝังกลบตัวเองแท้ๆ

แต่ตอนนีหลิงซวีเซินยังไม่พดู เรืองทังหมดออกมา

โจรเรียกค่าไถ่พวกนันน่าจะเป็ นพวกมือใหม่ จึงส่งคลิ

ปวิดีโอลงบนอินเทอร์เน็ตให้ทกุ คนได้เห็นกัน

88
เล่อไป๋ เสียวมองผูช้ ายสองสามคนตรงหน้าอย่างโกรธ
แค้น

ในทีสุดคนพวกนันก็แกะผ้าคลุมศีรษะของเธอออก ถ้า
หากพวกมันยังไม่แกะผ้าคลุมออก เธอคงจะมองไม่เห็น
คนสองสามคนตรงหน้านี

ชายสวมแว่นกันแดดสีดาํ ทีตังใจจะล่วงเกินเธอตังแต่
แรกคนนันกําลังมองหน้าเล่อไป๋ เสียวอยู่ เขาจ้องทาง
ซ้ายทีทางขวาที

89
“แกมานีเถอะ” โจรเรียกค่าไถ่อีกคนเอ่ยด้วยสีหน้าเฉย
เมย “หรือแกคิดอยากจะได้หล่อนจริงๆ”

“ฉันไม่เคยเจอคุณหนูไฮโซพวกนีมาก่อน ถ้าตอนนีได้
ลองสักหน่อย ก็คงไม่เลวนะ” ชายนักเลงสวมแว่นกัน
แดดสีดาํ มองเล่อไป๋ เสียวอย่างหมายมุง่

เล่อไป๋ เสียวขมวดคิวอย่างไม่พอใจ แล้วมองผูช้ ายตรง

หน้าอย่างระแวดระวัง ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วย
ความดุรา้ ย

“หรือว่าแกจําเรืองทีหล่อนเตะแกเมือครังทีแล้วไม่ได้”
โจรเรียกค่าไถ่ทีอยูข่ า้ งๆ ถามอย่าง ไม่ใส่ใจ

90
เมือโจรบ้ากามได้ยินโจรเรียกค่าไถ่อีกคนเอ่ยถึงเรืองนี
ขึนมา สีหน้าของชายผูน้ ีจึงค่อนข้างแย่ลง เขามองเล่อไป๋
เสียวอย่างขุ่นเคืองใจ แล้วเอ่ยด้วยอารมณ์ทีไม่ดี “นัง
ผูห้ ญิงสารเลว แกไม่ยอมฉันแต่โดยดีเหรอ”

ประสาทไปแล้ว

ร่างกายของเล่อไป๋ เสียวถอยหลบไปด้านหลังโดย
อัตโนมัติ แต่ดา้ นหลังนันเป็ นผนังจึงไม่มีทีให้เธอถอย
หลบได้อีกแล้ว

“ถ้าแกเข้ามา ฉันจะฆ่าตัวตาย” เล่อไป๋ เสียวกล่าวด้วยสี

91
หน้าเด็ดเดียว

เมือเล่อไป๋ เสียวกล่าวเช่นนี ชายหนุ่มทีดูคอ่ นข้างเป็ น

ผูใ้ หญ่ซงนั
ึ งอยูห่ า่ งๆ จึงเอ่ยขึนมา “พอได้แล้ว แกมานี
เถอะ ถ้าพวกเราได้เงินมา ก็จะได้มีวนั เวลาทีดีกนั ถึง
ตอนนันแกจะหาผูห้ ญิงอีกสักกีคน พีจะไม่ขวางแกเลย”

ชายนักเลงสวมแว่นกันแดดสีดาํ ได้ยินโจรทีอายุมากกว่า
กล่าวเช่นนี จึงตบเล่อไป๋ เสียวอย่างรุนแรงหนึงฉาด แล้ว
ด่าว่า “นังบ้า ชายชาตรีอย่างฉันก็แค่รงั เกียจความ
สกปรกโสมมของแก ไม่ได้อยากจะแตะต้องแก”

ชายนักเลงสวมแว่นกันแดดสีดาํ ด่าไปพร้อมกับเดินไป

92
อีกด้านด้วย

เมือเห็นชายนักเลงสวมแว่นกันแดดสีดาํ ออกไปแล้ว เล่อ

ไป๋ เสียวจึงผ่อนคลายลงมาก โชคดีทีเขาออกไปแล้ว
ตอนนีเธอจึงมองไปรอบๆ อย่างสับสน

ทีนีดูเหมือนจะเป็ นโกดังเก็บของร้าง

ใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวบวม จมูกชํา เธอรูส้ กึ ปวดแสบ

ปวดร้อนไปทัวใบหน้า

โชคดีทีใบหน้าของเธอนีเป็ นใบหน้าทีพ่อแม่ให้มา ถ้า

หากเป็ นใบหน้าทีผ่านการศัลยกรรมมา แล้วถูกตบจน
93
ผิดรูปไปจะทํายังไง

“พวกแกเป็ นใครกันแน่” เล่อไป๋ เสียวจ้องมองสองคนนัน

เมือครูเ่ ธอมองดูรอบๆ แล้ว ทีนีมีเพียงสองคนนันเฝ้าเธอ

อยู่

เสียงทีเธอคุน้ เคยไม่ได้อยูท่ ีนีแล้ว ถ้าหากคนผูน้ นยั

ั งอยู่
ทีนี เล่อไป๋ เสียวคิดว่าเธอก็จะได้รูว้ า่ ใครเป็ นคนลักพาตัว
เธอมา

“พอแล้ว สาวน้อย เธอพักอยูต่ รงนันแต่โดยดีเถอะ เมือ

เงินมาถึงแล้ว พวกเราสองพีน้องก็จะปล่อยตัวเธอไป
94
เธอไม่ตอ้ งกังวลไปหรอก”

โจรทีมีอายุหน่อยเอ่ยคําพูดทีทําให้เธอรูส้ กึ สบายใจ

ชายนักเลงสวมแว่นกันแดดสีดาํ มองเล่อไป๋ เสียวอย่างดู

ถูกเหยียดหยาม แล้วเอ่ยขึนด้วยความ ไม่พอใจ “จริงๆ
เลยนะ ฉันได้แค่มองแต่กินไม่ได้ พอแล้ว”

“เอาล่ะ ฟั งพี ไม่ตอ้ งคิดมากแล้ว เมือแกทํางานนีเสร็จ มี

ผูห้ ญิงแบบไหนทีอยากได้ละ่ ” โจรทีมีอายุพดู

ตอนกลางวันพวกโจรสองคนก็ไม่ลืมทีจะนําข้าวมาส่งให้
เล่อไป๋ เสียว
95
คนทีมีอายุมากกว่าแกะเชือกข้างหลังของเล่อไป๋ เสียว
แล้วกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิง “เธอกินข้าว สักหน่อย ถ้า
เธอชักช้าไป ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้กินข้าวแล้ว”

เล่อไป๋ เสียวมองชายสูงอายุอย่างไม่เข้าใจ หัวคิวของเธอ

ขมวดมุน่ แล้วถามด้วยสีหน้าคับข้องใจ “คุณหมาย
ความว่าอะไร”

“ผูห้ ญิงคนนีมันโง่” ชายนักเลงสวมแว่นกันแดดสีดาํ ยืน

คําอยูเ่ บืองหน้าเล่อไป๋ เสียว พลางเอ่ยวาจา ดูแคลน “พอ
ถึงตอนกลางคืน พวกเราจะไม่ให้แกกินข้าวแล้ว พรุง่ นี
เช้าพวกเราก็จะพาแกไปแลกกับเงิน แล้วก็จะปล่อยตัว

96
แกไปยังไงล่ะ”

เล่อไป๋ เสียวไม่พดู จา แล้วก้มมองอาหารทีอยูต่ รงหน้าตน

เอง เธออดไม่ได้ทีจะกลืนนําลาย พลางมองทีสองคนตรง
หน้าอย่างระมัดระวัง

ไม่รูว้ า่ อาหารพวกนีได้ใส่อย่างอืนลงไปหรือเปล่า ถ้าเธอ

กินเข้าไป แล้วจะมีผลอะไรในภายหลังจะรูไ้ ด้ยงั ไง...แต่
ถ้าเธอไม่กิน ก็จะไม่มีเรียวแรงหนี

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดเช่นนี ก็สรุปว่าตนเองไม่ควรกิน ถ้า

97
หากเธอกินข้าวเข้าไป คนพวกนันจะทําอะไรกับเธอก็ไม่รู ้

เล่อไป๋ เสียวนังอยูต่ รงมุมอย่างดือดึง และไม่ยอมพูดจา

อะไรออกมา

หลิงซวีเซินนังอยูใ่ นห้องทํางาน พลางมองท้องฟ้าที

มีดวงจันทร์กระจ่างแต่ไร้ดวงดาว พรุง่ นีจะต้องเป็ นวันที
ดี

เลขานุการเดินเข้ามาช้าๆ แล้วจึงวางเอกสารไว้บนโต๊ะ
ของหลิงซวีเซิน ก่อนจะเอ่ยอย่างเป็ นห่วง “ท่านประธาน
98
คะ นีคุณ?”

หลิงซวีเซินกวาดสายตามองของทีอยูใ่ นมือของ
เลขานุการอย่างเยือกเย็น แล้วเอ่ยด้วยสีหน้านิงเฉย “ไม่
มีอะไร ผมแค่จดั ของพวกนีเพือส่งให้คนอืนเท่านัน”

“เพือคุณผูห้ ญิงของท่านประธานหรือคะ” เลขานุการ

หยังเชิงถามอย่างลังเล

99
ตอนที 45 ไหว้พระ

“ผมสังให้คณ
ุ เตรียมเอาไว้สชุี ด คุณเตรียมเรียบร้อยหรือ
ยัง” หลิงซวีเซินถามด้วยสีหน้าสงบ

100
“เตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ” เลขานุการนําเอกสารในมือมา
วางลงบนโต๊ะ “และเรืองทีคุณสัง ฉันให้คน ไปทําแล้ว
คืนนีหนังสือโอนหุน้ ก็อาจจะทําเสร็จเรียบร้อย แต่ยงั
ต้อง...”

“ไม่ตอ้ งพูดแล้ว ผมรู”้ หลิงซวีเซินเอ่ยด้วยสีหน้าเฉยเมย

“ของพวกนีเตรียมเรียบร้อยก็ดีแล้ว พรุง่ นีเช้าจะต้องมี
นักข่าวเยอะแน่นอน คุณรูว้ า่ อะไรทีควรพูด อะไรทีไม่
ควรพูดใช่ไหม”

“ค่ะ” เลขานุการเม้มปากแน่น พลางมองหลิงซวีเซินด้วย

ความกังวล ตอนทีเธอกําลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างนัน ก็
มองเห็นกิรยิ าโบกไม้โบกมือของหลิงซวีเซิน จึงจําใจถอย
101
ออกไปอย่างช้าๆ

ในห้องทํางานนันจึงเหลือเพียงหลิงซวีเซินผูเ้ ดียว

เล่อไป๋ เสียวไม่กล้านอนหลับในตอนกลางคืน เธอขดตัว

อยูท่ ีมุมหนึงด้วยความกระวนกระวาย และได้แต่มองโจร
ทังสองทีอยูต่ รงหน้าอย่างระแวดระวัง

คนทีอายุมากกว่ามองเห็นหญิงสาวทีมีทา่ ทางระมัด
ระวังตัว ก็ไม่ได้พดู อะไร เขามองโทรศัพท์มือถือทีอยูใ่ น
มือด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ส่วนชายนักเลงสวมแว่นกันแดดสีดาํ นัน ไม่รูว้ า่ ทําไมเขา

102
จึงสนใจเล่อไป๋ เสียวมากเป็ นพิเศษ

เขาเดินเข้าไปอย่างหยิงยโส ก่อนจะมองเหยียดเล่อไป๋
เสียว แล้วหัวเราะเยาะพร้อมกับเอ่ยว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะ
เงิน ฉันก็จดั การแกไปนานแล้ว พวกคุณหนูอย่างพวกแก
ไม่เคยมองผูช้ ายอย่างพวกฉันอยูใ่ นสายตาอยูแ่ ล้ว แต่
ตอนนีฉันมาคิดดู เงินมันก็สาํ คัญกว่านิดหน่อย”

เล่อไป๋ เสียวไม่ได้พดู อะไร เธอก้มศีรษะพลางใช้สองแขน

โอบกอดสองขาของตนเอาไว้แน่น โชคดีเหลือเกินทีใน
สายตาของโจรคนนี เงินค่อนข้างสําคัญ

เล่อไป๋ เสียวคิดว่า เธอไม่มีเงินก็ยงั สามารถหาใหม่ได้อีก

103
แต่ถา้ ร่างกายของเธอไม่บริสทุ ธิเสียแล้ว ก็ไม่อยากจะคิด
ว่าต่อไปจะเป็ นยังไงเลย

สําหรับเธอ ปั ญหาเรืองปล้นทรัพย์ปล้นกามนี ยังไงถูก

ปล้นทรัพย์ยงั ดีกว่า

ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึนช้าๆ แต่วนั นีเป็ นวันจ่ายเงินแลก

ชีวิตคน

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ คนพวกนีต้องการทําอะไรกันแน่ ขณะ

ทีหญิงสาวกําลังคิดจะหนีไปนัน ก็รูส้ กึ ว่าตนเองแค่ลกุ
ขึน ก็ยงั ยากลําบาก

104
เมือฉินหนิงอีออกมาจากบ้าน ก็เห็นรถยนต์หรูหราคัน
หนึงจอดอยูท่ ีด้านหน้าของเธอ

เธอมองรถคันนันด้วยท่าทางหยิงยโสชัวครู ่ แล้วจึงหมุน
ตัวเดินไปทางอืน

หลิงชิงหงลงมาจากรถ แล้วเดินอย่างสุภาพไปหาฉิน
หนิงอี รอยยิมสว่างไสวบนใบหน้าของเขา “คุณหนูฉิน
ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาว่างไหม ผมอยากจะเชิญ
คุณไปทานอะไรสักหน่อย”

เดิมทีฉินหนิงอีตงใจจะไปวั
ั ด แต่เมือได้ยินหลิงชิงหงชวน
เช่นนี จึงค่อนข้างลังเลขึนมา

105
“ผมจะไม่รบกวนเวลาคุณนานนัก” รอยยิมยังคงสดใส
บนใบหน้าของหลิงชิงหง

ทังสองนังอยูใ่ นร้านกาแฟ บริกรเดินอย่างมีมรรยาท

เรียบร้อยเข้ามาตรงหน้าพวกเขา แล้ววางเมนูเครืองดืม
ลงบนโต๊ะ

หลิงชิงหงเลือนเมนูไปเบืองหน้าของฉินหนิงอีอย่างเป็ น
สุภาพบุรุษ “เชิญสุภาพสตรีก่อนครับ”

ฉินหนิงอีก็ไม่เกรงใจ จึงสังไปหนึงอย่าง

106
“ผมก็สงเหมื
ั อนกับคุณผูห้ ญิงคนนี ขอบคุณ” หลิงชิงหง
มองบริกรทียืนอยูด่ า้ นข้างด้วยรอยยิม

ขาขวาของฉินหนิงอีไขว้อยูบ่ นขาซ้าย หัวคิวของเธอเลิก

ขึนเล็กๆ ก่อนจะมองหลิงชิงหงด้วยสีหน้าเฉยเมย

“ว่ามาสิ เชิญฉันมาต้องการจะพูดอะไร” หญิงสาวหันไป

มองนอกหน้าต่าง ราวกับไม่สนใจในตัวของหลิงชิงหง
เลยแม้แต่นอ้ ย

หลิงชิงหงมองท่าทีของฉินหนิงอี ในใจเขารูว้ า่ ผูห้ ญิงคน

นีอยูเ่ หนือผูอ้ ืนจนเคยชินเสียแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะต่อไป
เขาอาจจะยังต้องใช้เธอ เขาคงไม่มานังอยูต่ รงนีกับเธอ

107
อย่างนีหรอก

“คุณหนูฉิน ผมชือหลิงชิงหง” หลิงชิงหงแนะนําตัวเอง

คร่าวๆ เพือแสดงความบริสทุ ธิใจของตนเอง

ฉินหนิงอีหนั มามองหลิงชิงหงแวบหนึง ในดวงตาของ

เธอเต็มไปด้วยความดูถกู เหยียดหยาม “ฉันรู ้ คุณก็คือ
ลูกนอกสมรสของตระกูลหลิง?”

‘ลูกนอกสมรส’

นีคือคําทีหลิงชิงหงไม่อยากได้ยิน คํานีในสายตาของเขา
มันคือความอัปยศ
108
เพียงแต่ทกุ คนไม่อาจเลือกเกิดได้ เขาไม่มีทางเลือก ฉิน
หนิงอีก็ไม่มีทางเลือก

“ใช่ครับ” หลิงชิงหงเก็บกดความไม่พอใจเอาไว้ แล้วพูด

เรียบๆ

เมือฉินหนิงอีได้ยินหลิงชิงหงกล่าวเช่นนี จึงวางมาด
แล้วกล่าวว่า “เป็ นแค่ลกู นอกสมรส บอกมาสิ คุณต้อง
การพูดเรืองอะไรกับฉัน”

“ผมเพียงแค่ชืนชมคุณหนูฉินมานานแล้ว” หลิงชิงหงก้ม
ศีรษะ พลางซ่อนแววรังเกียจในดวงตาเอาไว้

109
เมือฉินหนิงอีได้ยินหลิงชิงหงกล่าวเช่นนี จึงยกมือ
กอดอก ตอนทีเธอกําลังจะเอ่ยบางอย่างออกมานัน ก็
เห็นบริกรเดินเข้ามา เธอจึงยิมแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณ”

เธอรอจนบริกรออกไปแล้ว จึงถลึงตาจ้องหลิงชิงหงแวบ
หนึง

หลิงซวีเซิน หลิงชิงหง...ทังสองคนนีเป็ นคนของตระกู

ลหลิง เป็ นคนของตระกูลหลิงชัดๆ แต่ทาํ ไมจึงแตกต่าง
กันมากนัก

หลิงซวีเซินนันเป็ นคนอายุนอ้ ยทีมีความสามารถ แต่หลิง

110
ชิงหงนันเหมือนขาดอะไรบางอย่าง

ฉินหนิงอียกกาแฟตรงหน้าขึน แล้วถามเรียบๆ “มาจีบ

ฉัน คุณรูไ้ หมว่าฉันเป็ นใคร คุณมีคณ
ุ สมบัติอะไร”

สายตาดูถกู เหยียดหยามของเธอนันเปิ ดเผย ไม่ปิดบัง

มือทังสองข้างทีวางบนเข่าของหลิงชิงหงนันกําแน่น เส้น
เลือดดําทีหลังมือนูนขึนมาเห็นจนเด่นชัด เขาไม่คิดเลย
ว่าฉินหนิงอีจะเอ่ยคําพูดพวกนีออกมาต่อหน้า

ถึงแม้เขาจะเป็ นลูกนอกสมรสของตระกูลหลิง แต่ไม่วา่

จะอย่างไรเวลาทีอยูข่ า้ งนอกเขาก็เป็ นคนทีมีหน้ามีตา
111
แต่เมือไปอยูใ่ นสายตาของฉินหนิงอี ทําไมจึงกลับกลาย
เป็ นแบบนีไปได้

สีหน้าของฉินหนิงอีเป็ นปกติธรรมดา

หลิงชิงหงเงยหน้าขึนช้าๆ บนใบหน้าของเขามีรอยยิม
อ่อนๆ พลางกล่าวเสียงเบาว่า “คุณหนูฉิน ผมจะชอบ
คุณก็เป็ นเรืองของผม มีปัญหาอะไรไหม”

ตอนแรกฉินหนิงอีมีทา่ ทีดถู กู หลิงชิงหง แต่เมือได้ยินหลิง

ชิงหงกล่าวเช่นนี จึงรูส้ กึ ว่าตัวเองทําเกินไป แต่สาํ หรับ
คุณหนูตระกูลรํารวยอย่างเธอจะยอมรับความผิดของ
ตนเองได้ยงั ไง เธอหันหน้ามองไปอีกด้านหนึง แล้วเอ่ย

112
ด้วยสีหน้าเมินเฉย “ไม่มีอะไร ฉันก็แค่พดู ไปอย่างนัน”

“ผมรูว้ า่ คุณหนูฉินได้รบั การอบรมสังสอนมาเป็ นอย่างดี

เมือครูท่ ีคุณพูดกับผมแบบนัน ก็แค่ตอ้ งการทดสอบ
นําใจทีผมมีให้กบั คุณเท่านัน” อารมณ์ในดวงตาทังคู่
ของหลิงชิงหงอ่อนโยนมากขึน มุมปากของชายหนุ่มยก
ขึนน้อยๆ “ผมไม่โกรธหรอกครับ”

ฉินหนิงอีได้ยินหลิงชิงหงกล่าวเช่นนี จึงรูส้ กึ ว่าทีเสียหน้า

ไปเมือครูไ่ ด้กลับคืนมาเหมือนเดิมแล้ว

เธอประคองแก้วกาแฟตรงหน้าขึนมาอย่างสง่าแกมสุขมุ
หญิงสาวยกแก้วกาแฟชิดริมฝี ปาก จิบไปอึกหนึง แล้วจึง

113
วางกาแฟลงบนโต๊ะ จากนันจึงมองตรงเข้าไปในดวงตา
ของหลิงชิงหงทีแฝงด้วยความอ่อนโยนบางเบา

ผูช้ ายคนนีรักหน้าตาชือเสียง ผูห้ ญิงคนนีก็เช่นกัน

พันดูออก หมืนดูออก ประจบสอพลอดูไม่ออก[1]

หลิงชิงหงมองรอยยิมของฉินหนิงอี แล้วรูส้ กึ ว่าผูห้ ญิงคน

นีช่างจอมปลอมเสียจริง บนโลกใบนีคง ไม่อาจหาคนที
จะชอบผูห้ ญิงแบบนีได้แม้แต่คนเดียว

ถ้าหากไม่ใช่เพือแผนการของตนเอง หลิงชิงหงมีหรือจะ
ยอมทรยศตนเองโดยการสารภาพรักกับคนอย่างฉินหนิง
114
อี

หลิงชิงหงจ้องมองฉินหนิงอีดว้ ยดวงตาทีอ่อนโยน “ก่อน

หน้านีผมได้ยินว่าคุณหนูฉินอารมณ์ไม่ดี ไม่ทราบว่าคุณ
หนูฉินสนใจจะไปเทียวออสเตรเลียกับผมสักสองสามวัน
ไหมครับ”

รอยยิมบนใบหน้าของฉินหนิงอีปรากฏชัดเจนมากขึน
เธอมองหลิงชิงหงด้วยสีหน้าเรียบเฉย รอยยิมของเธอ
กว้างขึน “ทีแท้คณ
ุ ก็ตงใจจะนั
ั ดฉันเหรอ”

เธอพูดพลางเกียวเส้นผมทียาวระใบหูทดั ไปไว้หลังหู
แล้วถามอย่างเย่อหยิง “เมือไหร่คะ”

115
หลิงซวีเซิน หลิงซวีเซิน... คุณดูสิ ทําไมคุณถึงไม่ชอบฉัน
นะ หรือว่าสายตาของคุณจะไม่ดีเท่าลูกนอกสมรสของ
ตระกูลหลิงของพวกคุณ

เมือฉินหนิงอีคิดถึงตรงนี ในใจของเธอก็ทรมานเหลือเกิน
แววตาเธอค่อนข้างเลือนลอย

เธอคล้ายจะได้ยินเสียงหลิงชิงหงแว่วๆ แต่ตอ่ มาก็ไม่ได้

ยินแล้ว

“เมือไหร่นะคะ” ฉินหนิงอีถามซําอีกครัง

116
“วันศุกร์หน้า” หลิงชิงหงเอ่ยอย่างเก้อเขิน “ผมเพิงจะเคย
นัดหญิงสาวครังแรก ก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่าควรจะพูดออก
มาหมดเปลือกแบบนีเลยหรือเปล่า”

ฉินหนิงอีได้ยินหลิงชิงหงเอ่ยเช่นนี รอยยิมบนใบหน้า
ของหญิงสาวจึงยิงอ่อนโยนมากขึน แล้วเอ่ยช้าๆ “ฉันก็
ยังไม่รูว้ า่ ถึงตอนนันฉันจะว่างหรือไม่ ถ้าฉันมีเวลาว่าง
จะโทรหาคุณนะ”

ฉินหนิงอีพดู จบแล้ว จึงดืมกาแฟตรงหน้าอีกอึกหนึง

ก่อนจะวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ เธอเอ่ยด้วยสีหน้านิง
สงบ “ฉันไปก่อนนะคะ แล้วเราค่อยคุยกันใหม่”

117
หลิงชิงหงรีบตามไป เขาเดินอยูด่ า้ นซ้ายของฉินหนิงอี
พลางเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนโยน “คุณหนูฉินกําลังจะไปทํา
อะไรเหรอครับ ให้ผมไปเป็ นเพือนไหม”

เดิมทีฉินหนิงอีคิดจะไปวัด แต่ไม่อยากจะไปกับหลิงชิง
หง จึงขมวดคิวด้วยความลังเล แล้วเอ่ยว่า “ตอนนีฉันมี
ธุระ ต้องรีบไป ขอบคุณนะคะ”

ประโยคนีบอกได้ชดั เจนมากแล้วว่าฉินหนิงอีไม่อยากไป
กับหลิงชิงหง

เมือฉินหนิงอีนงรถประจํ
ั าทางคนเดียวมาถึงหน้าประตู
วัด เธอเงยหน้ามองวัดทีอยูด่ า้ นบน แล้วจึง ถอนหายใจ

118
ออกมาอย่างอ่อนใจ

วันนีเธอตังใจมาอธิษฐาน เธอหวังเพียงได้แต่งงานกับ
หลิงซวีเซิน

ฉินหนิงอีได้ยินคนสนิทบอกว่า ‘พระโพธิสตั ว์ทีนี

ศักดิสิทธิมาก’ เธอไม่เคยมาทีนีมาก่อน นีเป็ นครังแรก
ของเธอ

วันนีฉินหนิงอีจงึ นังรถประจําทางมา และเตรียมตัวจะ

เดินขึนไปคนเดียว เพือแสดงความตังใจของตนเองออก
มา

119
เธอคิดว่าเดินขึนไปเหมือนเดินขึนบันไดก็พอแล้ว แต่ไม่
คิดว่าบันไดจะสูงขนาดนี เมือเธอคิดว่าต้องเดินขึนไปคน
เดียว คงจะต้องเหนือยมากแน่ๆ แต่เพือความแน่วแน่
ตังใจ จึงจะเดินขึนไปด้วยตนเอง

ฉินหนิงอีเตรียมตัวอย่างง่ายๆ เธอเปลียนเป็ นสวม

รองเท้ากีฬา แล้วจึงเดินขึนไปด้านบนอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวเดินอยูช่ วโมงกว่
ั า ในทีสุดก็ขนมาถึ
ึ งด้านบน

ฉินหนิงอียืนอยูห่ น้าประตูวดั เธอกราบไหว้ดว้ ยความ

เลือมใส แล้วจึงเดินเข้าไปด้านในช้าๆ

120
เมือหญิงสาวเดินเข้ามาถึงด้านใน เธอมองพระโพธิสตั ว์
ทีอยูด่ า้ นบน ก็รูส้ กึ ว่าตนเองได้ถกู ชําระล้างจนบริสทุ ธิ

พระโพธิสตั ว์อยูเ่ บืองบน ศิษย์อยูเ่ บืองล่าง

ฉินหนิงอีคิดในใจ หญิงสาวคิดไปเพียงไม่กีประโยค ก็รบี

ปั ดความสับสนวุน่ วายในสมองทิงไป

เธอไม่ได้นบั ถือศาสนาพุทธเสียหน่อย

ช่างเถอะ ไม่คิดมากแล้ว

ฉินหนิงอีคิด แล้วจึงเงยหน้ามองพระโพธิสตั ว์ทีอยูด่ า้ น

121
บนช้าๆ ก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาว่า “ฉันแค่อยากแต่ง
งานกับหลิงซวีเซิน ตอนนีหลิงซวีเซินถูกนังจิงจอกนัน
ยัวยวนให้ลมุ่ หลง ขอพระโพธิสตั ว์ช่วยให้หลิงซวีเซินม
องทะลุไปถึงจิตใจของนังจิงจอกผูน้ นด้
ั วยเถิด ถ้าเป็ น
อย่างนันหลิงซวีเซินก็จะได้รูว้ า่ ฉันรักเขามากทีสุด”

เธอพูดจบ ก็กม้ ศีรษะลงช้าๆ แล้วโขกศีรษะสามครังด้วย

ความจริงใจ

เมือฉินหนิงอีออกมาจากด้านใน ก็รูส้ กึ ว่าทัวทังร่างกาย

เต็มเปี ยมไปด้วยพลัง ในทีสุดเธอก็ได้พดู กับพระโพธิสตั ว์
แล้วแสดงว่าเรืองทีเธอจะกระทําต่อจากนีจะต้องสําเร็จ
อย่างแน่นอน

122
ดังนันเมือฉินหนิงอีกลับมาถึงบ้าน จึงอารมณ์ดี ฮึกเหิม
เป็ นพิเศษ

------

[1] พันดูออก หมืนดูออก ประจบสอพลอดูไม่ออก หมาย

ถึง ไม่วา่ จะพฤติกรรมใดๆ คนเราล้วนมองออก แต่
พฤติกรรมประจบสอพลอมักจะมองไม่ออก เพราะคนทุก
คนชอบฟั งแต่ในสิงทีดีๆ

123
ตอนที 46 หมดสติ

124
หลังจากซานซานได้รบั โทรศัพท์จากฉินหนิงอี จึงนําสิง
ของทีฉินหนิงอีตอ้ งการไปทีบ้านของเธอ

ฉินหนิงอีนงอยู
ั ใ่ นบ้านอย่างกระวนกระวาย มุมปากของ
หญิงสาวยกขึนเล็กๆ เมือเธอนึกถึงเรืองทีกําลังจะเกิดขึน
ในอีกไม่ชา้ ก็รูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา

เมือเธอได้ยินเสียงกริงประตูดงั ขึน จึงวิงไปทีประตูอย่าง

ร้อนรน แล้วเปิ ดประตูออก

ฉินหนิงอีเห็นซานซานอยูด่ า้ นนอก จึงรีบดึงหล่อนเข้ามา

125
ก่อนจะส่งยิมแล้วเอ่ยว่า “ในทีสุดเธอก็มาแล้ว”

เมือซานซานได้ยินคําพูดนัน จึงมองดูฉินหนิงอีทีอารมณ์
ดี แล้วอดกล่าวออกมาไม่ได้ “ทําไมเธอต้องตืนเต้นขนาด
นีล่ะ”

ฉินหนิงอีหวั เราะอย่างขัดเขิน เมือเธอนึกถึงเรืองทีทําใน

วันนี จึงเอ่ยขึนด้วยความดีใจ “ก็พวกหล่อนบอกว่าพระ
โพธิสตั ว์ศกั ดิสิทธิมากไม่ใช่เหรอ วันนีฉันไปมาแล้วนะ
หวังว่าเรืองทีฉันอยากทําจะสําเร็จลุลว่ งด้วยดี”

ซานซานได้ฟังฉินหนิงอีพดู เช่นนี จึงหัวเราะขึนมา

อย่างอดไม่ได้ “เอาล่ะ ฉันไม่ลอ้ เธอแล้ว นีฉันเตรียมไว้

126
ให้หมดแล้ว”

“จริงเหรอ” ฉินหนิงอีมองซานซานอย่างดีอกดีใจ แล้วยืน

มือมาทีหล่อน

ซานซานหยิบยาออกจากกระเป๋ ามาวางไว้ทีมือของฉิน
หนิงอี แล้วสังอย่างไม่ไว้ใจ “แค่กินยานีเข้าไปก็ได้ผล
แล้ว แต่ถา้ เป็ นครังแรกของเธอก็จะเหนือยมากหน่อย
เธอแน่ใจว่าจะทําอย่างนีจริงเหรอ”

ฉินหนิงอีมองยานันในมือ แล้วมองซานซานอย่างเด็ด
เดียว “ฉันจะต้องให้หลิงซวีเซินรับรูว้ า่ ‘ฉันคือคนทีรักเขา
ทีสุด เพือเขาแล้วฉันทําได้ทกุ อย่าง’”

127
ซานซานได้ยินฉินหนิงอีกล่าวเช่นนี ก็รูส้ กึ ว่าฉินหนิงอีน่า
จะใกล้บา้ เต็มทีแล้ว หล่อนจึงอดขมวดคิวไม่ได้ แต่ก็รูว้ า่
ไม่มีวิธีการอะไรทีจะช่วยฉินหนิงอีได้

ฉินหนิงอีมองยาในมืออยูค่ นเดียว แล้วก็รูส้ กึ ดีอกดีใจอยู่

นาน

ตอนกลางวันมาถึงอย่างเชืองช้า

ชายนักเลงสวมแว่นกันแดดสีดาํ เห็นเล่อไป๋ เสียวมีทา่ ทาง

อ่อนเปลียเพลียแรง จึงลากปกเสือด้านหลังของเล่อไป๋
เสียวอย่างพึงพอใจ โดยไม่รอให้หญิงสาวยืนอย่างมันคง

128
แต่กลับลากเธอออกไปด้านนอกทันที

สองตาของเล่อไป๋ เสียวพร่ามัว เธอเดินโซซัดโซเซตาม

หลังชายนักเลงสวมแว่นดํา

“จะพาฉันไปทําอะไร” เล่อไป๋ เสียวถามด้วยอาการหอบ

หายใจ ดวงตาคูน่ นมองคนที
ั ลากตนเองอยูอ่ ย่างเคร่ง
เครียด

ชายนักเลงสวมแว่นดํามองเล่อไป๋ เสียวด้วยความไม่พอ
ใจแวบหนึง แล้วเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย “แกจะสนใจไป
ทําไมนักหนา ตอนนีฉันจะพาแกไปทีไหน แกแค่ตามมา
ก็พอ”

129
เล่อไป๋ เสียวเวียนหัวตาลาย แขนขาเคลือนไหวไปอย่าง
ไม่อาจควบคุมได้ เธอเดินตามหลังชายนักเลงสวมแว่น
ดํา

ชายในชุดสูทสวมแว่นดําวัยกลางคนทียืนอยูข่ า้ งรถเอือม
มือมาเปิ ดประตูรถ เขามองชายนักเลงสวมแว่นดําทีโยน
เล่อไป๋ เสียวเข้าไป แล้วจึงขมวดหัวคิวอย่างไม่พอใจ
“เธออ่อนเพลียมากแล้ว แกไม่รูจ้ กั ทะนุถนอมผูห้ ญิงบ้าง
เหรอ”

“ผูห้ ญิงคนนีมีทงเงิ
ั นทังอํานาจ ตอนนีมันมาลําบากนิดๆ
หน่อยๆ ก็สมควรแล้ว” ชายนักเลงสวมแว่นสีดาํ กล่าว

130
อย่างไม่พอใจ

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินชายนักเลงสวมแว่นดํากล่าวเช่นนี
จึงรูส้ กึ ว่าชายคนนีเกลียดชังหญิงสาวจากตระกูลรํารวย
อย่างแท้จริง

ชายในชุดสูทสวมแว่นดําวัยกลางคนไม่ได้กล่าวอะไร
มาก เขาเพียงจับมือของเล่อไป๋ เสียวทังสองข้าง มัดไว้
ด้านหลังทันที

ร่างกายของเล่อไป๋ เสียวไม่มีเรียวแรงแม้แต่นอ้ ย แม้เธอ

พยายามออกแรงดินรนต่อสู้ แต่ก็ยงั ถูกจับมัดจนได้

131
เล่อไป๋ เสียวดินรนสุดชีวิต แต่เรียวแรงของเธอในสายตา
ของทังสองคนนัน เหมือนถูกเกาตรงทีคันเท่านันไม่มี
ประโยชน์สกั นิด

โจรสองคนเพิงจะจับเล่อไป๋ เสียวมัด แต่ชายนักเลงสวม

แว่นดํายังไม่ไว้ใจจึงจับเล่อไป๋ เสียวมัดไว้กบั เก้าอีอีก

เล่อไป๋ เสียวดินรนอย่างไม่พอใจ สีหน้าของเธอยําแย่

สายตาของเธอมองคนทังสองทีอยูต่ รงหน้าอย่างหวาด
กลัว

ทังสองคนแทรกตัวเข้ามาทีส่วนหน้าของรถตูอ้ ย่างรวด
เร็ว

132
ชายในชุดสูทสวมแว่นดําวัยกลางคนนังอยูบ่ นทีนังคน
ขับ ส่วนชายนักเลงสวมแว่นดํานังข้างคนขับ

เล่อไป๋ เสียวออกแรงดินรนอยูค่ รูห่ นึง แต่เชือกทีผูกนันก็

ไม่ขยับเขยือนเลย เธอคิดอยากจะแกะเชือกทีมัดมือของ
เธอออก แต่ทาํ อย่างไรก็ไม่อาจแกะมันออกได้

เธอมองไปนอกหน้าต่างอย่างกระวนกระวาย จึงเห็น
ภาพท้องนาทีเคลือนผ่านไปด้านหลัง หญิงสาวไม่รูเ้ ลย
ว่าตนเองกําลังอยูท่ ีไหนกันแน่

“เจ้านาย” ชายในชุดสูทสวมแว่นดําวัยกลางคนถือ

133
โทรศัพท์มือถือเอาไว้ แล้วพูดกับอีกฝ่ าย

“ผมรูแ้ ล้วครับ”

“ผมจะพาคนไปส่งเดียวนี”

“ครับ ผมจะพาคนไปส่งทีฝังตะวันออกของเมือง”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินสองสามคําอย่างไม่ชดั เจน แต่กลับ

รูส้ กึ มึนงง เธอไม่รูว้ า่ อีกฝ่ ายเป็ นใคร

หญิงสาวนังอยูใ่ นรถอย่างไม่สงบ เธอรูส้ กึ ว่าตนเองคงไม่

อาจกระโดดหนีจากออกไปได้ เธอเอนร่างพิงทีนังด้าน
134
หลังข้างหนึงอย่างไร้เรียวแรง หนังตาของหญิงสาวยิง
หนักขึน

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ จะประคองตัวเองไปได้ถงึ เมือไหร่ เธอ

ทําได้เพียงฝื นตนเองให้ยงั คงมีสติไว้

เธอกัดริมฝี ปากแน่น หัวคิวของหญิงสาวขมวดมุน่

ไป๋ เสียวมองบ้านเรือนนอกหน้าต่าง ทีนีจะต้องเป็ นเขต

ชนบทอย่างแน่นอน

รถค่อยๆ เคลือนไปข้างหน้า ขณะเดียวกันก็เคลือน

ไหวกระเด้งกระดอนไปมา เธอรูส้ กึ จะอาเจียนออกมาอยู่
135
แล้ว

หลิงซวีเซินขับรถไปช้าๆ พร้อมกับติดหูฟังบลูทธู ไว้ทีหู

เขาขมวดคิวอย่างไม่พอใจ ขณะเอ่ยด้วยความโมโห
“ตอนนีฉันจะต้องไปทีไหน”

เสียงทุม้ ของผูช้ ายเสียงหนึงดังออกมาจากหูฟัง เป็ น

เสียงทีถูกดัดแปลง ไม่เป็ นธรรมชาติ เหมือนพูดมาจากที
ไกลๆ “เมือแกมาถึงใจกลางเมือง ฉันบอกให้หยุด แกก็
หยุด”

สีหน้าของหลิงซวีเซินค่อนข้างยําแย่ ในใจของเขานันคิด
แต่ตอ้ งการจะช่วยเล่อไป๋ เสียวออกมา เมือถึงเวลาค่อย

136
จับพวกโจรส่งสถานีตาํ รวจ

เมือหลิงซวีเซินมาถึงใจกลางเมือง เขาจึงถอดหูฟังออก
หัวคิวของชายหนุ่มขมวดมุน่

เมือเขามาถึงร้านเสือผ้าแล้ว ก็เข้าไปในห้องลองเสือ

ในห้องลองเสือนันมีคนรูปร่างคล้ายเขาอยูค่ นหนึง หลิง

ซวีเซินยืนหูฟังให้คนผูน้ นั ทังสองคนเปลียนเสือผ้ากัน

ถ้าหากเขาส่งเอกสารไปตอนนี หลิงซวีเซินรูว้ า่ เล่อไป๋

เสียวจะต้องไม่ได้อยูแ่ ถวนัน

137
ตังแต่แรกทีคนผูน้ นบอกว่
ั าอยูท่ ีใจกลางเมือง หลิงซวีเซิน
ก็รูว้ า่ เป็ นไปไม่ได้

ใจกลางเมืองทีมีคนอยูม่ ากมายขนาดนัน โจรเรียกค่าไถ่

จะมาทีนีได้อย่างไร ถึงจะมีคนมารับเอกสารไป คนทีเอา
เอกสารไปอาจจะเป็ นคนทีไม่รูเ้ รืองอะไรเลยก็ได้

หนทางเดียวของเขาในตอนนีก็คือต้องตามติดพวกโจร
เรียกค่าไถ่ แล้วไปตามหาไป๋ เสียวด้วยตนเอง

หลิงซวีเซินส่งโทรศัพท์มือถือให้คนทีรูปร่างคล้ายเขาคน
นัน

138
คนผูน้ ีหน้าตาไม่เหมือนหลิงซวีเซินแม้แต่นอ้ ย แต่มีอย่าง
หนึง ก็คือรูปร่างและเสียงของคนผูน้ ีค่อนข้างจะเหมือน
กันกับเขา

เมือคนผูน้ นออกไปแล้
ั ว หลิงซวีเซินจึงหยิบโทรศัพท์มือ
ถืออีกเครืองออกมา แล้วไปทีลานจอดรถชันใต้ดิน

เมือหลิงซวีเซินมาถึงลานจอดรถชันใต้ดิน เขาก็ขบั รถ
ออกไป แล้วโทรศัพท์หาเลขานุการทีห้องทํางานของตน
เอง “เป็ นอย่างไรบ้าง หาเจอหรือยัง”

“หาเจอแล้วค่ะ โทรศัพท์มือถือเครืองนีโทรหาคุณจากใจ
กลางเมือง” เสียงของเลขานุการดังออกมาจากโทรศัพท์

139
มือถือ

ใช่ อย่างทีคิดไว้จริงๆ โจรเรียกค่าไถ่ผนู้ นไม่

ั ไว้ใจ จึงมาดู
เอกสารเหล่านันด้วยตัวเอง

“เบอร์โทรศัพท์เบอร์นนเคยโทรไปที
ั เบอร์อืนไหม” หลิงซวี
เซินถามด้วยสีหน้าเฉยชา

รถค่อยๆ เคลือนตัวไป เล่อไป๋ เสียวถูกลักพาตัวไป คน

พวกนันจะต้องพาเธอไปซ่อนไว้ในทีทีมีคนไม่มาก

ถ้าพวกมันจะปล่อยตัวเล่อไป๋ เสียวออกมาในตอนนี ก็คง

จะไม่ทาํ ในทีทีมีคนเยอะ เพราะทีทีมีคนมาก พวกมันก็
140
จะไม่สะดวกในการหลบหนี

“โทรไปทีเบอร์หนึงอยูห่ นึงนาที ตอนนีพวกเรากําลังหา

เบอร์โทรศัพท์เบอร์นนอยู
ั ค่ ะ่ ” เลขานุการเอ่ยด้วยสีหน้า
สงบนิง

เวลาผ่านไปครูห่ นึง เลขานุการจึงกล่าวขึนอีกครัง “หา

เจอแล้วค่ะ โทรศัพท์เครืองนันตอนนีอยูท่ ีเขตชานเมือง
แต่เหมือนจะกําลังขับมุง่ ไปทางตะวันออกค่ะ”

เลขานุการมองจุดสีแดงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

เป็ นอย่างทีคาด น่าจะอยูท่ ีนัน

141
หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดแน่น และเอ่ยขึนด้วยสีหน้า
เฉยเมย “พอแล้ว ตอนนีพวกคุณเตรียมมาทางนีกันได้
แล้ว”

หลิงซวีเซินวางสาย ด้านเลขานุการรีบหยิบโทรศัพท์มือ
ถือขึนมา แล้วโทรหาเหล่าบอดีการ์ดทันที

ตํารวจก็เริมปฏิบตั ิการเช่นกัน

หลิงซวีเซินขับรถไปพร้อมกับมองรอบๆ ไปด้วย โจรเรียก

ค่าไถ่จะต้องกําลังขับรถอยู่

142
ถ้าพวกมันขับรถยนต์ ก็จะเห็นพวกมันได้ง่าย พวกมัน
ต้องขับรถตูจ้ งึ จะปลอดภัย

เพราะด้านหลังของรถตูม้ ีทีนังมากมาย ถ้าทิงเล่อไป๋

เสียวไว้บนทีนังด้านหลัง บริเวณนันไม่มีหน้าต่าง จึง
สามารถซ่อนคนได้พอดี

เมือหลิงซวีเซินคิดเช่นนี จึงมองไปรอบๆ ทันใดนันเขาก็

มองเห็นรถตูค้ นั หนึงอยูท่ ีด้านหน้าไม่ไกลนัก

หัวใจของเขาเต้นระรัวขึนมาในทันที

หลิงซวีเซินมองด้วยสีหน้าเฉยเมย พลางกลืนนําลาย
143
อย่างตืนเต้น สายตาของชายหนุ่มจับจ้องอยูท่ ีรถคันนัน

รถตูค้ นั นันค่อยๆ หยุดลง เขาจึงมองเห็นผูช้ ายหนึงคน

และผูห้ ญิงหนึงคนลงมาจากรถ แล้วดึงประตูดา้ นหลังให้
เปิ ดออก จากนันเด็กสองสามคนก็ลงมาจากรถ

ไม่ใช่รถคันนัน หลิงซวีเซินคิดอย่างผิดหวัง พลางถอน

หายใจออกมาอย่างหมดหนทาง

เขาขับรถไปข้างหน้าช้าๆ

รถยนต์อยูบ่ นถนนวนแหวนรอบนอก หลิงซวีเซินมองไป

ทุกหนแห่ง
144
ทีนีค่อนข้างกว้าง เขาจึงมองไปรอบๆ ได้อย่างสะดวก
ถ้าคนขับรถผ่านมา แล้วคิดจะหนี ก็ยงสะดวกที
ิ สุด เนือง
จากข้างหน้านันเป็ นทางแยก

หลิงซวีเซินมองไปรอบด้าน หลิงซวีเซินไม่พอใจเรืองทีใจ
กลางเมืองนันแม้แต่นิดเดียว

เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ มึนหัว สามวันทีผ่านมานี เธอไม่กินไม่

ดืมเลย ร่างกายจึงหมดแรงไปนานแล้ว เธอได้แต่ฝืนขับ
รถไปข้างหน้า

สภาพแวดล้อมรอบข้างค่อยๆ คุน้ เคยขึนมาทีละนิด

145
ทีนีคือวงแหวนรอบนอกฝังตะวันออก

ตอนนีเล่อไป๋ เสียวอยากจะโทรศัพท์ไปหาหลิงซวีเซิน แต่

โทรศัพท์มือถือของเธอไม่อยูท่ ีตัวเธอแล้ว

ร่างกายของหญิงสาวหมดสินเรียวแรง เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ

ว่าทุกสิงทุกอย่างตรงหน้าค่อยๆ ลางเลือนลง

เล่อไป๋ เสียวไม่รูว้ า่ เวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่เธอรูส้ กึ ว่า

บรรยากาศรอบด้านค่อนข้างคึกคัก

เสียงจ้อกแจ้กจอแจทีข้างหู ทําให้เล่อไป๋ เสียวมึนงงในหัว

146
รถเบรกกะทันหัน ตัวของเล่อไป๋ เสียวเอนไปด้านหน้า
อย่างไม่อาจควบคุมได้

ร่างของเธอจึงกระแทกลงบนพนักเบาะทีนังอย่างรุนแรง

ทันใดนัน เธอก็ไม่รบั รูอ้ ะไรอีกแล้ว

เธอเห็นแสงสว่างจ้าตรงหน้าเป็ นใบหน้าทีเคร่งเครียด
ของหลิงซวีเซิน

ไป๋ เสียวมองดูทา่ ทางเป็ นกังวลของหลิงซวีเซิน แล้วรูส้ กึ

สบายใจยิงนัก มุมปากของเธอยกขึนนิดๆ
147
บนโลกใบนีถ้าจะมีใครสักคนหิวตายก็คงเป็ นเธอ เรืองไร้
สาระแบบนี นอกจากเธอก็ไม่มีใครอีกแล้วทีทําได้ แต่
โชคดีทีเธอยังได้เห็นเขาอีกครัง แค่นีก็พอใจมากๆ แล้ว

เมือหลิงซวีเซินวิงมาทีรถ เขาก็เห็นเล่อไป๋ เสียวหมดสติ

ไปแล้ว

“เสียวเสียว” หลิงซวีเซินประคองใบหน้าของเล่อไป๋
เสียวอย่างวิตกกังวล ชายหนุ่มมองดูใบหน้าซีดขาวนัน
เธอผอมลงไปเยอะ และสีหน้าซีดขาวมาก เขาจึงร้อง
เรียกเสียงดัง “เสียวเสียว”

148
ตอนที 47 ยาทีแตกต่างกัน

149
เพียงแต่คนทีเขารักนันไร้การตอบสนอง เธอนอนแน่นิง
อยูต่ รงนัน

หลิงซวีเซินมองคนตรงหน้าอย่างกระวนกระวาย พลาง
รีบแกะเชือกบนตัวของเธอออกทันที

เขาอุม้ เล่อไป๋ เสียวออกมาจากรถ พลางหันไปมองสอง

คนนันอย่างเยือกเย็น สีหน้าของเขายิงยําแย่

หลิงซวีเซินไม่อาจรอต่อไปแม้เพียงเสียววินาที เขารีบ
วางเล่อไป๋ เสียวไว้ในรถ แล้วขับตรงไปทีโรงพยาบาลที
อยูใ่ กล้ทีสุดในทันที

150
หลิงซวีเซินขับรถด้วยความเร็วสูงราวกับจะเหาะมา
ตลอดทาง แล้วหันไปมองเล่อไป๋ เสียวทีนังอยูต่ รงทีนัง
ข้างคนขับเป็ นระยะ หัวคิวของเขาขมวดมุน่ สีหน้าซีด
เซียวอย่างทีสุด

เธอหายใจรวยริน เขายังคงรูส้ กึ ถึงลมหายใจของเล่อไป๋

เสียวทีแผ่วเบา หัวคิวของหลิงซวีเซินยิงขมวดแน่นขึน
เธอเป็ นแบบนีก็แสดงว่าจะไม่ไหวแล้ว

ตอนนีเขาตัดสินใจไม่ถกู เลย เขาจะทําอย่างไรดีเพือให้

เล่อไป๋ เสียวดีขนมาบ้
ึ าง

151
เขาฝ่ าสัญญาณไฟแดงทุกทางแยก หัวคิวของหลิงซวี
เซินขมวดแน่น เพือเล่อไป๋ เสียวแล้ว ไม่วา่ เรืองอะไรเขาก็
ทําได้ทงนั
ั น

เมือรถมาถึงโรงพยาบาล หลิงซวีเซินอุม้ เล่อไป๋ เสียวลง

มาจากรถในทันที แล้ววิงไปทางห้องฉุกเฉินอย่างเร่งรีบ

สายตาของเขาจับจ้องเล่อไป๋ เสียวทีถูกหมอและ
พยาบาลพาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน หลิงซวีเซินยืนอยูห่ น้า
ห้องนันอยูเ่ พียงลําพัง

152
ด้านบนของประตูหอ้ งฉุกเฉินปรากฏไฟสีแดงสว่างขึน

ในตอนนี เวลาผ่านไปอย่างเชืองช้า หนึงวินาทีช่างแสน

ยาวนาน

กลินยาฆ่าเชือแปดสี[1] โชยมาแตะปลายจมูก

นีเธอตายแล้วเหรอ...ไม่อย่างนันรอบๆ จะเป็ นสีขาว

โพลนแบบนีได้ยงั ไง

เมือเล่อไป๋ เสียวได้สติเช่นนัน จึงลืมตาทังสองข้างขึนช้าๆ

153
สายตาของหญิงสาวไม่ได้จดจ้องทีจุดใดจุดหนึง

ผ่านไปครูใ่ หญ่ สายตาของเธอจึงค่อยๆ จดจ้องอย่าง

ช้าๆ หญิงสาวมองเห็นม่าน ผ้าปูเตียง และปลอกผ้าห่มสี
ขาว แล้วจึงเห็นนําเกลือทีอยูด่ า้ นข้าง ไป๋ เสียวจึงรูว้ า่ ที
แท้ทีนีคือโรงพยาบาล

หลิงซวีเซินเหลือบเห็นเล่อไป๋ เสียวทีฟื นขึนมา จึงจับมือ

ทังสองข้างของเธอเอาไว้อย่างตืนเต้น แล้วถามด้วยนํา
เสียงแหบพร่า “เสียวเสียว เธอไม่เป็ นอะไรแล้วใช่ไหม”

เมือเล่อไป๋ เสียวมองเห็นหลิงซวีเซินทีอยูข่ า้ งกาย มุมปาก

ของเธอจึงค่อยๆ ยกขึน พลางฝื นส่งรอยยิมเจือนๆ ออก

154
ไป ก่อนจะพูดด้วยนําเสียงอ่อนเพลียว่า “คุณคะ”

“โชคดีทีเธอไม่เป็ นอะไร” หลิงซวีเซินพูดอย่างซาบซึงใจ

ไม่เพียงแต่เธอจะหิวจนเป็ นลม แต่ยงั เพราะความรุนแรง
ทีพวกนันกระทําต่อเธอ เธอจึงหมดสติไป

เล่อไป๋ เสียวเห็นท่าทางเป็ นกังวลของหลิงซวีเซิน จึงเอ่ย

ขอโทษ “ขอโทษจริงๆ นะคะ เป็ นเพราะฉันไม่ดีเอง ไม่
อย่างนันคุณก็คงไม่ตอ้ งมาเป็ นห่วงฉันขนาดนี”

“พูดอะไรออกมา” หลิงซวีเซินกล่าวอย่างไม่พอใจ “ใคร

จะไปรูว้ า่ จะมีคนคิดจับตัวเธอไปเรียกค่าไถ่ ทังหมดเป็ น
เพราะฉันทีทําร้ายเธอ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าพวกนัน

155
อยากได้หนุ้ ของหลิงกรุป๊ พวกมันก็คงจะไม่จบั ตัวเธอ
เพือมาข่มขู่ฉนั ”

เมือเขาพูดถึงจับตัวเรียกค่าไถ่ เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ ไม่สบาย

ใจ จึงถามอย่างกังวลว่า “คุณจับคนพวกนันได้แล้วเหรอ
คะ”

“จับได้แค่สองคน” หลิงซวีเซินมองเล่อไป๋ เสียวด้วยสีหน้า

เคร่งขรึม แล้วจึงถามอย่างเคร่งเครียด “จริงสิ ตอนทีเธอ
ถูกจับ เธอรูไ้ หมว่ายังมีคนอืนอีกหรือเปล่า”

เล่อไป๋ เสียวเม้มริมฝี ปากแน่น คิดย้อนไปถึงเรืองตอนนัน

แล้วจึงเอ่ยอย่างลังเล “ฉันจําได้วา่ ตอนนันทีฉันถูกถุงสี

156
ดําคลุมอยู่ มีคนสามคนกําลังคุยกันอยู”่

ดวงตาทังคูข่ องหลิงซวีเซินค่อยๆ ฉายแววเด็ดเดียว “เธอ

ยังจําคนๆ นันได้ไหม”

เล่อไป๋ เสียวส่ายหน้าช้าๆ เมือเธอคิดว่าตอนนันถูกคลุม

ด้วยถุงสีดาํ ก็รูส้ กึ กลัวแทบตาย ไม่ปลอดภัยเลยสักนิด
ทังเธอถูกคนทุบตี แล้วยังเกือบถูกคนพวกนันทํา
เรืองอย่างว่า

เมือเล่อไป๋ เสียวคิดมาถึงตรงนี นําตาของหญิงสาวจึง

ไหลรินลงมาช้าๆ

157
หลิงซวีเซินเห็นเล่อไป๋ เสียวมีอาการเช่นนี จึงนังลงบน
เตียงผูป้ ่ วยอย่างกระวนกระวาย เขาเอือมมือไปช่วยเช็ด
นําตาบนใบหน้าของเล่อไป๋ เสียวจนแห้ง แล้วมองเธอ
อย่างปวดใจ “ไม่เป็ นไรแล้ว ไม่เป็ นไรแล้ว ตอนนีเธอ
ปลอดภัยแล้วนะ”

นําตาของเล่อไป๋ เสียวไหลออกมาอย่างสุดกลัน เธอเม้ม

ริมฝี ปากแน่น พลางสูดจมูก แล้วมองหลิงซวีเซินด้วยท่า
ทางน่าสงสาร นําเสียงของเธอนันสะอึกสะอืน “ฉันจํา
เสียงของคนๆ นันได้ มันคุน้ หูมาก แต่ฉนั ก็คิดไม่ออกว่า
คนๆ นันเป็ นใคร คุณว่าฉันโง่มากไหม”

“ไม่เลย” เมือหลิงซวีเซินเห็นท่าทางของเล่อไป๋ เสียว เขา

ก็ใจอ่อนจนเจ็บปวดไปหมด ตอนทีเธอถูกจับตัวไป ใคร
158
จะไปสงบจิตใจเพือคิดอยูไ่ ด้ ตอนนีเขาเห็นเล่อไป๋ เสียว
ปลอดภัยดี ก็รูส้ กึ ราวกับว่านีเป็ นของขวัญทีสวรรค์เบือง
บนประทานมาให้เขาแล้ว

หัวคิวของเล่อไป๋ เสียวขมวดมุน่ เธอเคียดแค้นชิงชังคนๆ

นันมาก “ถ้าฉันนึกออกว่าคนๆ นันเป็ นใครก็ดีสิ พวกคุณ
จะได้ไปจับตัวมันมา”

เมือเล่อไป๋ เสียวเอ่ยถึงตรงนี จึงยิงพยายามใช้ความคิด

แต่กลับปวดหัวหนักมาก ริมฝี ปากของเธอถูกเม้มจน
เลือดออก

“ไม่ตอ้ งคิดแล้ว” หลิงซวีเซินเห็นท่าทางของเล่อไป๋ เสียว

159
เช่นนี ก็รูว้ า่ เธอรีบร้อนเกินไป จึงรีบเอ่ยว่า “ทางตํารวจ
แจ้งว่ามีเบาะแสแล้ว เรืองนีปล่อยให้ตาํ รวจจัดการก็พอ”

ตอนนีเล่อไป๋ เสียวนึกเสียดาย ถ้าตอนนันเธอแกะถุงคลุม

หน้าออก ไม่วา่ อย่างไร ก็จะได้เห็นว่าคนผูน้ นมี
ั รูปร่าง
หน้าตาเป็ นยังไง แล้วจะไม่ทาํ ให้หลิงซวีเซินและตํารวจ
ต้องตกอยูใ่ นสถานะเป็ นรองแบบนี

แต่เธอหายมานานขนาดนี ก็ไม่รูว้ า่ ลูกทังสองคนจะเป็ น

ยังไงกันบ้าง

เล่อไป๋ เสียวหันไปมองหลิงซวีเซิน นําตากลบตาของเธอ

ส่วนจมูกนันก็แดง เธอถามอย่างระมัดระวัง “คุณคะ โต้

160
วโต้วกับหมีหมีล่ะคะ”

เล่อไป๋ เสียวไม่รอให้หลิงซวีเซินกล่าวอะไร เธอคิดว่า ลูก

ทังสองคนไม่ได้พบเธอนานขนาดนี จะเป็ นห่วงเธอมาก
ขนาดไหน จึงเอ่ยอย่างกระวนกระวาย “พวกคุณไม่ได้
บอกพวกเด็กๆ ใช่ไหมว่าฉันถูกลักพาตัวไป”

“ไม่ได้บอกหรอก” หลิงซวีเซินเม้มปากนิดๆ แล้วเอือมมือ

จับปอยผมทีหน้าผากของเล่อไป๋ เสียวไปทัดไว้ทีด้านหลัง
ใบหูดว้ ยความอ่อนโยนนุ่มนวล “ลูกทังสองคนคิดว่าคุณ
ไปต่างประเทศ ไม่รูเ้ รืองราวอะไรหรอก”

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินกล่าวเช่นนี จึงผ่อนลม

161
หายใจออกมาช้าๆ เฮือกหนึง แล้วพยักหน้า “ถ้าเป็ น
อย่างนันฉันก็สบายใจ ฉันเป็ นห่วงว่าถ้าลูกทังสองคนรู ้
ว่าเกิดเรืองขึนกับฉัน จะไม่ดีเท่าไหร่”

หลิงซวีเซินมองท่าทีของเล่อไป๋ เสียว แล้วจึงพยักหน้า

ด้วยสีหน้าสงบนิง มุมปากของเขายกขึนนิดๆ “ไม่ตอ้ งไป
คิดมากขนาดนันหรอก ไม่เป็ นไรแล้วนะ”

ทันใดนันเสียงคนเคาะประตูดงั ขึน หลิงซวีเซินมองที

ประตูอย่างไม่พอใจ พลางเอ่ยอย่างเย็นชา “เข้ามาได้”

เล่อไป๋ เสียวหันมองไปตามเสียงประตู จึงเห็นเลขานุการ

ของหลิงซวีเซินเดินเข้ามาจากด้านนอก

162
เลขานุการหญิงทีอยูข่ า้ งกายของหลิงซวีเซินอีกคนหนึง
ชือลินดา

ลินดาเดินมาตรงหน้าเล่อไป๋ เสียว แล้วกล่าวทักทาย

“ท่านประธาน คุณผูห้ ญิงคะ”

เล่อไป๋ เสียวเพียงแค่พยักหน้าน้อยๆ

หลิงซวีเซินมองเอกสารในมือของลินดา แล้วถามด้วยสี
หน้านิงเฉย “เตรียมพร้อมหมดแล้วเหรอ”

ลินดายืนเอกสารในมือส่งให้หลิงซวีเซิน แล้วถามอย่าง
163
ไม่คอ่ ยแน่ใจนัก “จําเป็ นจะต้องโอนหุน้ ทังหมดไปให้คณ
ุ
ผูห้ ญิงของท่านประธานจริงๆ เหรอคะ”

อะไรนะ

เล่อไป๋ เสียวมองหลิงซวีเซินอย่างสงสัย

หลิงซวีเซินช้อนสายตาขึนมองอย่างไม่พอใจ พลางเม้ม
ปากแน่น อารมณ์โกรธของชายหนุ่มพุง่ ปรีด “ขัดใจคุณรึ
ไง”

ลินดาก้มหน้าไม่พดู จา

164
เล่อไป๋ เสียวแม้จะยังไม่คอ่ ยเข้าใจเรืองราวโดยละเอียด
แต่ก็สามารถคาดเดาเรืองส่วนใหญ่ได้ จึงหันไปมอง
หลิงซวีเซิน “ทําไมคุณถึงโอนหุน้ ของบริษัทมาไว้ในชือ
ฉันล่ะคะ”

เพราะว่าหุน้ เหล่านีเมืออยูใ่ นชือของเขา คนจํานวนมาก

จึงคิดอยากจะใช้ไป๋ เสียวมาคุกคามเขา ตอนนีซวีเซินจึง
ตัดสินใจโอนหุน้ ทังหมดไปให้เล่อไป๋ เสียว จึงจะไม่มีคน
ทําเรืองไม่ดีกบั เล่อไป๋ เสียวอีก

“ก็แค่รูส้ กึ ว่าหุน้ เหล่านีอยูใ่ นชือเธอหรือชือฉันก็ไม่ตา่ ง

กัน” หลิงซวีเซินแสร้งเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ แล้วจึงหันไปมอง
ลินดาแวบหนึง ถ้าไม่ใช่เพราะลินดาปากมาก ภายหลัง
เขาเพียงแค่หลอกให้เล่อไป๋ เสียวเซ็นชือก็เรียบร้อยแล้ว
165
เล่อไป๋ เสียวเข้าใจอย่างชัดเจน หลิงซวีเซินเพียงแค่ตอ้ ง
การจะปกป้องเธอ จึงได้โอนหุน้ พวกนีมาให้เธอ

หากแต่เธอรับหุน้ พวกนีเอาไว้ไม่ได้ เพราะถ้าหากหุน้

พวกนีอยูใ่ นมือของเธอก็จะยิงไม่ปลอดภัย ให้อยูใ่ นมือ
ของหลิงซวีเซินจะปลอดภัยกว่า

“ซวีเซินคะ ระหว่างพวกเราสองคนยังจะมาแบ่งของคุณ
ของฉันอะไรกันอีก หุน้ พวกนีคุณไม่ตอ้ งให้ฉนั หรอกค่ะ
ฉันยิงไม่ได้เข้าไปบริษัทของพวกคุณด้วย ตอนนีฉันยุง่
อยูก่ บั สตูดิโอและเรืองของลูกทุกวันก็เหนือยแทบแย่แล้ว
ไม่อยากจะทําอย่างอืนอีกแล้วค่ะ” เล่อไป๋ เสียวยิมแล้ว

166
เอ่ยอย่างอ่อนโยน

“ไม่ เก็บไว้ในชือคุณนันแหละ ผมว่าดีแล้ว เป็ นสินสอดที

ผมให้คณ
ุ ” หลิงซวีเซินหลอกล่อเสียงเบา

“ท่านประธานคะ ต่อไปหุน้ นีก็จะเป็ นทรัพย์สนิ ร่วมกัน

ของพวกคุณสองสามีภรรยาอยูแ่ ล้วนะคะ” ลินดาส่ง
เสียงเตือนเบาๆ อย่างระมัดระวังอยูอ่ ีกด้าน

ถึงแม้เล่อไป๋ เสียวจะไม่ชอบทีเลขานุการพูด แต่ก็รูว้ า่ เธอ

นันหวังดีตอ่ หลิงซวีเซิน จึงยิมแล้วเอ่ยว่า “คุณเก็บไว้
เถอะค่ะ ต่อไปเมือเราสองคนแต่งงานกันแล้วค่อยคุยกัน
อีกที”

167
สําหรับเขาบนโลกนีไม่มีอะไรเทียบกับเล่อไป๋ เสียวได้
หลิงซวีเซินมองเลขานุการทียืนอยูอ่ ีกด้านด้วยความ ไม่
พอใจ ถ้าไม่ใช่เพราะวันนีเลขานุการพูดออกมา หุน้ ส่วน
ใหญ่ของบริษัทก็ตกเป็ นของเล่อไป๋ เสียวไปแล้ว

ในทีสุดเล่อไป๋ เสียวก็ไม่เซ็นชือ ลินดาจึงนําเอกสาร

สัญญากลับไป

เมือเลขานุการออกไปแล้ว หลิงซวีเซินจึงเอ่ยขึนอย่างไม่
พอใจ “เลขานุการของฉันนับวันยิงกําเริบมากขึน ฉันพูด
อะไรก็ไม่ฟัง”

168
เล่อไป๋ เสียวได้ยินหลิงซวีเซินกล่าวเช่นนี รอยยิมบนใบ
หน้าของเธอยิงมากขึน เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน “ไม่ใช่
นะคะ เธอเพียงแค่คิดแทนคุณเท่านัน คุณอย่าโกรธเธอ
ไปเลย ถ้าเป็ นเลขาคนอืน ใครเขาจะมาสนใจเรืองของ
คุณคะ คุณว่าจริงไหม”

เดิมทีเพราะเขาไม่ได้ปกป้องเล่อไป๋ เสียว ในใจของชาย

หนุ่มจึงรูส้ กึ กระวนกระวายเป็ นอย่างมาก ตอนนีเขาได้
ยินเล่อไป๋ เสียวกล่าวปลอบโยนตนเองอย่างนี จึงยิงรูส้ กึ
ไม่สบายใจมากขึน ชายหนุ่มค่อยๆ หลุบสายตาลงช้าๆ

169
ต่อมาเล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนก็มาถึงพร้อมกับ
คุณพ่อเล่อและคุณแม่เล่อในเวลาใกล้คาํ

คุณพ่อเล่อเดินมาข้างเตียงของเล่อไป๋ เสียว ชายสูงวัย

มองเล่อไป๋ เสียวด้วยสีหน้าสงบนิง เขากระแอมออกมา
ครังหนึง แล้วถามด้วยสีหน้าไม่บง่ บอกอารมณ์ “หมอว่า
ยังไงบ้าง”

“พ่อคะ หนูไม่เป็ นอะไรจริงๆ ค่ะ” เล่อไป๋ เสียวกล่าวยิมๆ

ยืนมือออกไปพลางยกแขนตัวเองขึน เธอยิมพลางเอ่ย
ว่า “ดูสคิ ะ ตอนนีหนูเหมือนกับคนทีไม่ได้เกิดเรืองอะไร
เลย ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงกันแล้วนะคะ”

170
คุณแม่เล่อได้ยินเล่อไป๋ เสียวกล่าวเช่นนี จึงนังลงข้าง
เตียงของเธอ ก่อนจะมองเล่อไป๋ เสียวด้วยสีหน้าเคร่ง
เครียด แล้วหญิงสูงวัยก็อดไม่ได้ทีจะกอดเล่อไป๋ เสียวเอา
ไว้ แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “เสียวเสียวของแม่ เธอช่างน่า
สงสารจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่กบั พ่อทําเรืองไม่ถกู ต้อง
เธอคงไม่ตอ้ งมาเป็ นแบบนี”

เล่อไป๋ เสียวมองคุณแม่เล่ออย่างมึนงง และยิงประหลาด

ใจกับความใกล้ชิดอันอ่อนโยนของคุณแม่

ตังแต่เธอเกิดเรืองนันขึนเมือห้าปี ก่อน คุณแม่เล่อก็ไม่

เคยอ่อนโยนกับเธออย่างนีอีกเลย ตอนนี เมือเธอถูกคุณ
แม่เล่อกอดไว้ ทําให้เล่อไป๋ เสียวรูส้ กึ อบอุน่ มาก

171
------

[1] ยาฆ่าเชือแปดสี คือนํายาทีใช้ในการฆ่าเชือโรคใน

โรงพยาบาลและในชีวิตประจําวัน คิดค้นขึนโดยโรง
พยาบาลแห่งหนึงในเมืองปั กกิง เมือปี 1984 จึงให้ชือว่า
ยาฆ่าเชือแปดสี

172
ตอนที 48 แผนการทีไม่ทนั การณ์

“แม่คะ แม่พดู อะไรคะ หนูถกู ลักพาตัวแล้วมันเกียว

173
อะไรกับแม่” เล่อไป๋ เสียวกล่าวอย่างอ่อนใจ แล้วจึงยิม
และเอ่ยว่า “คราวนีโจรเรียกค่าไถ่ก็แค่อยากได้หนุ้ ของ
หลิงกรุป๊ เท่านันล่ะค่ะ”

คุณแม่เล่อได้ยินเล่อไป๋ เสียวเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ ก็ยงิ

รูส้ กึ ทรมานใจ หญิงสูงวัยเม้มปากแน่น แล้วมองเล่อไป๋
เสียวด้วยสีหน้าเป็ นกังวล “โชคดีทีลูกไม่เป็ นอะไร โชคดี
จริงๆ ถ้าเกิดเรืองอะไรขึนกับลูก แม่กบั พ่อก็ไม่รูว้ า่ จะทํา
ยังไงกันแล้ว”

นําตากลิงอยูใ่ นดวงตาของคุณแม่เล่อ

เล่อไป๋ เสียวกลับมาบ้านคราวนี ถึงแม้คณ

ุ แม่เล่อจะมีทา่

174
ทีนิงเฉย แต่ตอนนีเมือได้ยินคุณแม่เล่อกล่าวเช่นนี ในใจ
ของเธอก็อดไม่ได้ทีจะรูส้ กึ เศร้าขึนมา

“ต่อไปนีไม่วา่ ลูกจะทําอะไร แม่ก็จะสนับสนุนลูกทังหมด

แม่จะไม่เข้าข้างพ่อของเธออีกแล้ว” คุณแม่เล่อกล่าว
พลางร้องไห้อย่างดีใจเหมือนได้สงที
ิ หายไปกลับคืนมา

เล่อไป๋ เสียวได้ยินคุณแม่เล่อกล่าวเช่นนี รอยยิมบนใบ

หน้าของเธอจึงกว้างมากขึน มีเพียงแต่ดวงตาเท่านันที
เริมแดง เธอจึงเอ่ยอย่างอ่อนโยน “แม่คะ หนูไม่เป็ นอะไร
แล้วจริงๆ ตอนนีหนูสบายดี อย่าร้องไห้เลยค่ะ”

เล่อเวินเหยียนเห็นคุณแม่เล่อและเล่อไป๋ เสียวร้องไห้ จึง

175
พูดด้วยเสียงเล็กๆ “คุณยาย หม่ามี ไม่ตอ้ งร้องไห้แล้ว
หม่ามีก็แค่ทาํ งานล่วงเวลาเท่านัน ไม่มีอะไรเสียหน่อย”

คุณแม่เล่อได้ยินเสียงของเล่อเวินเหยียน จึงสูดนํามูก
แล้วพยักหน้าช้าๆ “หมีหมีพูดถูก หม่ามีของพวกหนูก็แค่
ไปทํางานล่วงเวลานอกบ้านมาเท่านัน”

เมือเล่อไป๋ เสียวได้ยินคุณแม่เล่อกล่าวเช่นนี จึงเอือมมือ

ไปลูบผมของลูกทังสองคน แล้วถามพลางยิม “พวกหนู
สองคนอยูท่ ีบ้านเป็ นเด็กดีกนั หรือเปล่า”

“เป็ นสิฮะ”

176
“เป็ นค่ะ”

ลูกทังสองคนว่านอนสอนง่ายเช่นนี ถึงแม้เล่อไป๋ เสียวจะ

ลําบากกายทุกข์ใจ แต่ก็รูส้ กึ เป็ นสุขในส่วนลึก

เธออดไม่ได้ทีจะยิม แต่นาตากลั
ํ บไหลรินอย่างสุดกลัน

เล่อเวินเหยียนเอือมมือไปเช็ดนําตาบนใบหน้าของเล่อ
ไป๋ เสียว พลางเอ่ยอย่างล้อเลียน “หม่ามีอายุเท่าไหร่แล้ว
ยังร้องไห้ขีมูกโป่ งอีก”

เล่อไป๋ เสียวถูกลูกสาวของตนเองตักเตือน แต่เธอไม่รูส้ กึ

ละอายแม้แต่นอ้ ย กลับรูส้ กึ ดีใจมากกว่า และนําตาเจ้า
177
ปั ญหากลับไหลลงมาโดยไม่อาจหยุดได้

คุณพ่อเล่อทีนังอยูบ่ นโซฟาด้านหนึงมองดูพวกเธอกอด
กันกลม ดวงตาของชายสูงวัยเริมชืน จึงหันไปมองอีก
ด้าน แล้วไม่ได้กล่าวอะไรอีก

หลิงชิงหงฟั งรายงานจากคนตรงหน้า สีหน้าของเขาจึง

ยําแย่มาก เขากล่าวด้วยความไม่พอใจ “พวกแกนีมันไม่
ได้เรืองกันจริง”

เหล่าบอดีการ์ดทียืนอยูต่ รงหน้าได้ฟังคําพูดของหลิงชิง
178
หงล้วนแต่กม้ หน้าไม่กล้าเอ่ยอะไร

“ต่อไปพวกแกต้องจริงจังกันหน่อย” สีหน้าของหลิงชิงหง
แย่ลง “ตอนนีพวกมันยังสืบไม่รูว้ า่ เรืองคดีลกั พาตัวนัน
เกียวข้องกับฉัน มีแพะรับบาปสองตัว ขอเพียงพวกแก
หุบปากให้สนิทก็ไม่มีอะไรแล้ว”

บอดีการ์ดสองสามคนนันเพียงยืนเงียบๆ ไม่พดู อะไร

หลิงชิงหงมองคนเหล่านันด้วยความรูส้ กึ เจ็บใจทีไม่อาจ
หลอมเหล็กให้เป็ นเหล็กกล้าได้[1] เขาจัดการเรืองราว
ต่างๆ จนสมบูรณ์แบบแล้วแท้ๆ แต่เหตุใดยังเกิดเรือง
วุน่ วายขึนมากลางคันได้ หลิงซวีเซิน ไม่เพียงแต่ช่วยคน

179
ออกมาได้ ทังยังจับคนของเขาไปด้วย

หลิงชิงหงมองบอดีการ์ดสองสามคนทีอยูต่ รงหน้า แล้ว

รูส้ กึ ว่าคนพวกนีล้วนไม่มีประโยชน์ในช่วงเวลาสําคัญ
เลย จึงถอนหายใจออกมาเฮือกหนึงอย่างจนปั ญญา ใน
ทีสุดเขาจึงได้แต่เอ่ยว่า “พวกแกออกไปก่อน ฉันจะใช้
ความคิดหน่อย”

หลิงกรุป๊ เป็ นของเขา หลิงซวีเซินเป็ นใคร

สีหน้าของหลิงชิงหงแย่ลง ถ้าเขาต้องการได้หลิงกรุป๊ มา
อยูใ่ นกํามือของตนเอง คงต้องใช้วิธีอืน

180
หลิงชิงหงมองรูปถ่ายสองสามใบทีอยูบ่ นโต๊ะ แล้วมุม
ปากของชายหนุ่มจึงค่อยๆ ยกขึน

แท้จริงแล้วคนผูน้ ียังสามารถใช้ประโยชน์ได้

ฉินหนิงอี

สองวันมานี ฉินหนิงอีแอบอยูใ่ นร้านกาแฟตรงข้าม

บริษัทของหลิงซวีเซินอยูต่ ลอด หญิงสาวรอให้หลิงซวี
เซินมาทํางาน

181
สามวันต่อมา

หลีลัวเอ๋อร์พนักงานตําแหน่งผูช้ ่วยทีถูกฉินหนิงอีซือตัว
ไว้ได้มองยาทีอยูใ่ นมือ พลันรูส้ กึ ตัวสันขึนมาอย่างควบ
คุมไม่อยู่

ทีจริงเมือตอนทีรับปากไปนัน ตอนแรกเธอยังไม่ได้ตอบ
รับ แต่เมือฉินหนิงอีบอกว่าต่อไปจะได้ เลือนขันเป็ น
เลขานุการ ผูช้ ่วยตัวน้อยจึงเริมรูส้ กึ ฮึกเหิมขึนมา

หลีลัวเอ๋อร์แอบชะโงกมองเข้าไปด้านใน ก็พบว่าในห้อง
นันว่างเปล่าไม่มีใคร สวรรค์เข้าข้างเธอแล้ว

182
หลีลัวเอ๋อร์วิงเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว แล้วปิ ดประตู
อย่างระมัดระวัง

เธอมองแก้วทีอยูบ่ นโต๊ะของหลิงซวีเซิน ในแก้วนันยังมี

นําชาอยู่

มุมปากของหลีลัวเอ๋อร์ยกขึนนิดๆ นีเป็ นโอกาสดีแล้ว

เธอหยิบยาในกระเป๋ าออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วจึงรีบ

เทยาลงไปในนําชาทันที

แค่นีก็เรียบร้อยแล้ว

183
มุมปากของหลีลัวเอ๋อร์ยกขึนนิดๆ เรืองทีเหลือก็ไม่เกียว
กับเธอแล้ว

หลีลัวเอ๋อร์รบี ร้อนเดินออกมาจากห้องทํางานของท่าน
ประธาน แล้วมองไปรอบๆ ซึงไม่มีใครอยูแ่ ม้แต่คนเดียว
เธอคิดดูแล้วทุกคนล้วนไปทํางานกันหมด จึงรีบวิงไปที
ห้องนํา

เมือเธอมาถึงห้องนํา จึงโทรศัพท์ไปหาฉินหนิงอีทนั ที

ฉินหนิงอีรอให้หลิงซวีเซินมาถึงก็เรียบร้อย ขอเพียงเขา
ดืมยานีเข้าไป พวกเขาสองคนก็...

184
ความพยายามอยูท่ ีไหน ความสําเร็จอยูท่ ีนัน

ฉินหนิงอีเห็นหลิงซวีเซินขับรถเข้ามาทีบริษัท จึงรีบสวม
แว่นกันแดดสีดาํ เพือปลอมตัว แล้วโทรศัพท์หาผูช้ ่วยที
เธอซือตัวไว้คนนัน เธอรอการรายงานจากผูช้ ่วย แล้วจึง
หิวกระเป๋ า และเดินบนรองเท้าส้นสูงคูส่ วยไปด้านใน

เมือฉินหนิงอีมาถึงชันห้องทํางานของหลิงซวีเซิน เธอ
เห็นเลขานุการด้านนอกกําลังยุง่ อยูก่ บั อะไรบางอย่าง

ถ้าเธอกล่าวทักทายเลขานุการ ก็อาจจะเข้าไปด้านในไม่
ได้

185
สายตาของหญิงสาวมองลอดแว่นกันแดดสีดาํ ไป

ฉินหนิงอีไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเธอไปไหว้พระทีศักดิสิทธินัน

มาใช่หรือไม่ ตอนทีเธอกําลังคิดอยากให้เลขานุการออก
ไป ก็เห็นเลขานุการผูน้ นหยิ
ั บเอกสารต่างๆ เดินออกไป
ทันที

เมือหญิงสาวหลบเลขานุการได้แล้ว จึงเดินลับๆ ล่อๆ

เข้าไปถึงประตูหอ้ งทํางานของหลิงซวีเซิน

ประตูหอ้ งทํางานนันไม่ได้ปิด

เมือฉินหนิงอีคิดถึงเรืองทีกําลังจะเกิดขึน ใบหน้าของเธอ
186
ก็แดงขึนมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ แล้วจึงค่อยๆ ก้ม
หน้าลง ช่างน่าอับอายเสียจริง ถ้าคนอืนรูว้ า่ เธอทําเรือง
แบบนีล่ะ ช่างน่าขายหน้าเหลือเกิน

แต่ตอนนีเพือทําให้หลิงซวีเซินตัดใจจากเล่อไป๋ เสียว ฉิน

หนิงอีก็ไม่อาจสนใจอะไรมาก เธอทําได้เพียงวางยาเขา
เท่านัน

ฉินหนิงอีวางแก้วลงทีเดิม

หญิงสาวมองไปโดยรอบ แล้วคิดว่าถ้าหากหลิงซวีเซินก
ลับมาพบเธอเข้า ก็อาจจะขับไล่เธอออกไปในทันที

187
ถ้าเป็ นเช่นนันเรืองทังหมดทีฉันทําลงไปก็จะสูญเปล่า

ฉินหนิงอีมองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวาย จึงเห็นว่าที

ด้านหลังประตูมีหอ้ งนําห้องหนึง จึงเดินไปดู ถ้าเช่นนัน
เมือถึงเวลาเธอเข้าไปในห้องนําก็จะปลอดภัย

เมือฉินหนิงอีคิดเช่นนี รอยยิมบนใบหน้าของเธอจึงยิง
สว่างไสวมากขึน

หญิงสาวไม่รูว้ า่ รอมานานแค่ไหนแล้ว จึงได้แต่ถอน

หายใจอย่างไร้หนทาง เธอรูส้ กึ ว่าเวลาช่างผ่านไปเชือง
ช้าเสียเหลือเกิน

188
ทําไมหลิงซวีเซินยังไม่กลับมาอีกล่ะ คุณรีบกลับมาตอน
นีเถอะ เมือทังคูเ่ กิดเรืองนันขึน ต่อไปพวกเขาก็จะได้อยู่
ด้วยกันตลอดไปแล้ว

คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลฉินทีงามสง่าเช่นเธอทําเรืองวาง
ยาคนอืน ช่างเป็ นความอัปยศของ วงศ์ตระกูลโดยแท้
ถ้าพ่อแม่ของเธอรูเ้ ข้า จะต้องฆ่าเธอทิงเป็ นแน่

ระหว่างทีฉินหนิงอีกาํ ลังใจลอยอยูน่ นั พลันมีเสียงฝี เท้า

ดังมาจากด้านนอก หัวใจของหญิงสาวเต้นตึกตักขึนมา
ด้วยความตืนเต้นทีไม่อาจควบคุมได้

189
เขามาแล้วเหรอ

ฉินหนิงอีเกาะอยูต่ รงช่องประตู หญิงสาวแอบมองไปที

ด้านข้างประตู จึงเห็นผูช้ ายสวมชุดสูทกําลังเดินไปทาง
ห้องทํางานช้าๆ

หลิงชิงหงมองไปทัวทุกที ก็ไม่เห็นหลิงซวีเซิน วันนีเขามา

รายงานเหตุการณ์ แต่เหตุใดจึงไม่พบ เขากัน

เขาเดินหมากพลาดไปตาหนึงแท้ๆ ถ้าตอนนันเขาใจเด็ด
190
กว่านี หลิงกรุป๊ ก็ตกเป็ นของเขาไปแล้ว

ห้องทํางานนีทีคนทังอิจฉาทังเคารพ ห้องนีก็คงตกเป็ น
ของเขาไปแล้ว

เมือเขานึกภาพว่าต่อไปตนเองจะได้เป็ นประธานของ
หลิงกรุป๊ หลิงชิงหงจึงเดินไปทีด้านหน้าของโต๊ะทํา
งานอย่างหยิงผยอง

เขาจ้องเก้าอีตัวนันอย่างไม่วางตา เก้าอีตัวนันมีคนตัง
เท่าไหร่ทีต้องการจะนังมัน

เมือหลิงชิงหงคิดว่าต่อไปทีนีก็จะเป็ นทีของเขา ตอนนี

191
เขาจะลองนังดูสกั หน่อยก็คงไม่แปลก แล้วเขาก็ยมนิ
ิ ดๆ

หลิงซวีเซินช่างไม่รูจ้ กั หาความสุข ในห้องทํางานนีไม่มี

ของอะไรสักอย่าง ถ้าหากเป็ นเขาจะต้องวางสิงของน่า
สนุกเอาไว้บา้ ง

ไม่ได้ หลิงชิงหงส่ายศีรษะอย่างแรง เขาจะวางของรุงรัง

เหล่านันไว้ไม่ได้ มิเช่นนันคนก็จะคิดว่าเขา เป็ นคนไม่
เอาการเอางาน

เมือเขาคิดเช่นนี มุมปากของหลิงชิงหงจึงค่อยๆ ยกขึน

ชายหนุ่มรักษาท่าทีเหมือนอย่างทีเป็ นมาเอาไว้ดีกว่า
เมือถึงเวลานันเขาค่อยพาผูห้ ญิงเข้ามาสักสองสามคนก็

192
พอ

หลิงชิงหงนังลงบนเก้าอีของหลิงซวีเซิน พลางกระหยิม
ยิมย่องกับตัวเอง ช่างรูส้ กึ สบายจริงๆ จากนันเขาจึงหลับ
ตาลงช้าๆ แล้วคิดไปถึงวันข้างหน้าทีตนเองจะได้เป็ น
ประธานของหลิงกรุป๊ ก็รูส้ กึ มีความสุขล้นปรี

ชายหนุ่มหมุนเก้าอีไปตามอําเภอใจ

หลิงชิงหงพยักหน้าอย่างพออกพอใจ เมือเขาคิดถึงคนที
จะเข้ามาทําความเคารพนบนอบต่อหน้า ก็รูส้ กึ เบิกบาน
ยิงนัก

193
ขณะทีฉินหนิงอีกาํ ลังแอบอยูใ่ นห้องนํา อีกครูถ่ า้ เธอ
ออกไป ควรจะถอดเสือผ้าออกให้หมดเลยดีไหม

เมือเธอคิดเช่นนี ใบหน้าของฉินหนิงอีก็แดงขึนมาด้วย
ความกระดากอาย เธอรูส้ กึ ว่าจะเป็ นเช่นนีต่อไปไม่ได้
แบบนีมันน่าอายเกินไปแล้ว

ฉินหนิงอีคิดว่าทิงลูกไม่ลงจะจับหมาป่ าไม่ได้[2] เธอนึก

ถึงเม็ดยาทีเก็บไว้ในกระเป๋ า โชคดีทีในกระเป๋ าของเธอ
ยังมียาอยู่ จึงหยิบออกมาโดยไม่ลงั เล เธอรีบกินยา จาก
นันจึงดืมนําแร่ตามลงไป

ทําไมยาจึงออกฤทธิเร็วขนาดนี ฉินหนิงอีเพิงจะกินเข้า

194
ไป ก็เริมรูส้ กึ ร้อนวูบไปทังตัวแล้ว

เธอมองลอดช่องประตูออกไป พลางมองแก้วนําชาอย่าง
ระมัดระวัง

แก้วนําชายังคงวางอยูท่ ีเดิม เมือฉินหนิงอีเห็นว่าหลิงซวี

เซินยังไม่ได้ดืมชา จึงขมวดคิวอย่างไม่พอใจ เธอกํา
กระเป๋ าของตัวเองเอาไว้อย่างไม่เป็ นสุข

ร่างกายของเธอร้อนมาก ทรมานเหลือเกิน แต่กลับไม่รู ้

ว่าจะทํายังไงดี

เมือเธอคิดถึงเรืองทีกําลังจะเกิดขึนในอีกไม่กีอึดใจ กลับ
195
รูส้ กึ ดีอกดีใจเป็ นทีสุด

เธอเห็นมือข้างหนึงค่อยๆ ยกแก้วนําชาขึน ผ่านไปครู ่

หนึง หญิงสาวจึงเห็นว่าคนผูน้ นวางแก้
ั วนําชากลับลงไป
ทีเดิม

หลิงชิงหงดืมชาไปแก้วหนึง ชายหนุ่มรูส้ กึ ว่าชาแก้วนี

ช่างรสชาติดีนกั เป็ นอย่างทีคิดเอาไว้เลย เป็ นประธาน
ของหลิงกรุป๊ นันช่างพิเศษกว่าใคร แม้แต่เครืองดืมก็ไม่
เหมือนกับผูอ้ ืน

เมือเขาดืมชาเสร็จ ก็รูส้ กึ ว่าคึกคักขึนมาโดยพลัน ร่าง

กายนันร้อนขึนมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ และรูส้ กึ ว่า

196
ช่องท้องส่วนล่างเกิดแรงกระตุน้ บางอย่าง

ผ่านไปไม่นาน หลิงชิงหงก็รูส้ กึ ราวกับว่าตัวของเขากําลัง

จะเดือด

ทําไมถึงได้รอ้ นขนาดนี เหงือเม็ดโตผุดขึนมาบนหน้า

ผากของเขา

ตอนนีฉินหนิงอีทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอรูส้ กึ ว่าขาทังสอง

ข้างอ่อนเปลียไปหมด จึงค่อยๆ เดินออกไปด้านนอก

ตอนนีเก้าอีของหลิงชิงหงหันหลังให้กบั ฉินหนิงอี ชาย

หนุ่มบนเก้าอีจึงไม่ได้สงั เกตเห็นผูท้ ีอยูด่ า้ นหลังเลย
197
------

[1] เจ็บใจทีไม่อาจหลอมเหล็กให้เป็ นเหล็กกล้าได้

สุภาษิ ตจีน หมายถึง เข้มงวด หรือตังความหวังกับคนผู้
นัน เพราะหวังจะให้คนผูน้ นพั
ั ฒนาให้ดีขนึ แต่กลับไม่ได้
ดังใจ

[2] ทิงลูกไม่ลงจะจับหมาป่ าไม่ได้ หมายถึง หากต้อง

การจับหมาป่ า ก็ไม่ควรกลัวสิงใด ไม่กลัวการเดินทาง
ไม่กลัวสูญเสียลูก อุปมาว่าการจะไปให้ถงึ จุดหมายจะ

198
ต้องจ่ายด้วยราคาทีเท่าเทียมกัน

ตอนที 49 จับพลัดจับผลู

199
บัดซบ

ในทีสุดหลิงชิงหงก็มีปฏิกิรยิ าตอบสนอง เขารูว้ า่ ตนเอง

ถูกวางยาเข้าให้แล้ว

เขาคิดไม่ถงึ เลยจริงๆ ว่าหลิงซวีเซินจะเป็ นพวกหน้าเนือ

ใจเสือ

ขณะทีฉินหนิงอีรูส้ กึ ว่าภาพตรงหน้าเลอะเลือนไปหมด
เธอเดินสะเปะสะปะไปข้างหน้า จากนันจึงมองเห็นคนที
200
นังอยูบ่ นเก้าอี

เมือหลิงชิงหงได้ยินเสียงคราง จึงรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา เขา

รีบหมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว

ฉินหนิงอีมองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าทีตืนตะลึง ถึงแม้
ว่าตอนนีเธอสุดแสนจะทรมาน แต่ก็ยงั สามารถมองเห็น
ได้ชดั เจนว่าคนตรงหน้าไม่ใช่หลิงซวีเซิน

“คุณ” นําเสียงของฉินหนิงอีแฝงไปด้วยเสน่หน์ ิดๆ “คุณ

ไม่ใช่หลิงซวีเซินนี”

เมือหลิงชิงหงมองเห็นฉินหนิงอี เธอช่างมาได้จงั หวะ

201
เหมาะนัก เขาจึงรีบสาวเท้าเข้าไปตรงหน้าของฉินหนิงอี
แล้วดึงฉินหนิงอีเข้ามอยูใ่ นอ้อมกอดทันที ก่อนจะ
ประทับจูบลงทีเธอโดยไม่ลงั เล

“คนสารเลว ไสหัวออกไปนะ” ฉินหนิงอีดา่ อย่างไม่พอใจ

ใบหน้าของเธอแดงกํา หญิงสาวพยายามผลักคนตรง
หน้าออกห่างอย่างสุดชีวิต แต่ไม่มีเรียวแรง ไม่วา่ เธอจะ
ทําอย่างไรก็ไม่อาจผลักหลิงชิงหงทีอยูต่ รงหน้าออกไปได้
เพียงแต่รูส้ กึ ว่าบริเวณทีถูกหลิงชิงหงสัมผัสนันช่างสบาย
เป็ นพิเศษ เธอรูส้ กึ ต้องการมากกว่านี

เดิมทีหลิงชิงหงนันกําลังคิดว่าจะแก้ไขยังไง แต่เมือเขา

202
มองเห็นฉินหนิงอี เขาก็รูส้ กึ ว่าสวรรค์กาํ ลังช่วยเหลือเขา
อยู่ ยานีฉินหนิงอีจะต้องเป็ นคนใส่เอาไว้แน่ ช่าง
ประจวบเหมาะนัก เขาถือโอกาสได้ตวั เธอมา ก็จะได้
อํานาจของตระกูลฉินด้วย เขาจึงยืนมือมาฉีกเสือผ้าของ
เธอออก

เมือเรืองราวผ่านไปแล้ว แววตาของฉินหนิงอีวา่ งเปล่า

เธอนอนทอดกายอยูบ่ นโซฟา สภาพของเธอเหมือนแตก
กระจายเป็ นชินๆ เมือหญิงสาวคิดถึงเรืองทีเพิงเกิดขึน
นําตาก็ไหลลงมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

เธอวางยาผิดคนเสียแล้ว

203
หลิงชิงหงสวมเสือผ้า พลางมองฉินหนิงอีไปด้วย เขา
หยิบเสือผ้าบนพืนขึนมาวางเอาไว้บนตัวของฉินหนิงอี
นําเสียงของชายหนุ่มแฝงแววประจบเอาใจ “คุณหนู
ใหญ่ฉิน เชิญสวมเสือผ้าเถอะครับ”

ฉินหนิงอีรูส้ กึ ว่าร่างกายทรมานเหลือเกิน จนไม่สามารถ

ขยับเขยือนร่างกายได้แม้แต่นอ้ ย เมือเธอคิดว่าตัวเองถูก
ลูกนอกสมรสคนหนึงยํายี เธอจึงสะบัดฝ่ ามือครังหนึงตบ
ชายหนุ่มตรงหน้าโดยไม่ลงั เล

หลิงชิงหงจ้องฉินหนิงอีอย่างดุรา้ ย ตอนแรกเขาคิดจะ
กล่าววาจาเยาะเย้ยถากถางสักสองสามประโยค แต่เมือ
เขาคิดว่าถ้าต่อไปหากยังคิดอยากจะได้หลิงกรุป๊ ก็ยงั
ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากตระกูลฉินอยู่
204
ตอนนีเขาจึงยังไม่สามารถแตกคอกับฉินหนิงอีได้ จึงเอ่ย
ปลอบโยนเสียงเบา “คุณหนูฉิน ผมรูว้ า่ คุณไม่ได้ยินยอม
แต่ผมยินดีแต่งงานกับคุณ คุณมาเป็ นภรรยาของผม
เถอะ เพราะผมชอบคุณมานานแล้ว”

ฉินหนิงอีฟังคําทีหลิงชิงหงเอ่ยแล้วสีหน้าจึงยิงยําแย่ลง
อีก

เธอไม่มีเรียวแรงสักนิด

หลิงชิงหงย่อตัวลง แล้วช่วยฉินหนิงอีใส่เสือผ้าทีวางอยู่
ชายหนุ่มเคลือนไหวอย่างอ่อนโยน

205
ตอนนีฉินหนิงอีไม่รูว้ า่ ควรจะทํายังไงดี เธอไม่รูว้ า่ ควรจะ
ต้องคิดใคร่ครวญกับเรืองทีเพิงเกิดขึนนันยังไงดี

ถ้าหากเธอจะบอกว่าหลิงชิงหงข่มขืนตน แต่คนทีวางยา
ก็คือเธอ เธอได้รบั กรรมทีก่อเอาไว้เอง ถ้าเรืองแบบนี
แพร่ออกไป คนก็จะหัวเราะเยาะเธอกัน

ต่อไปถ้าหากเธออยูร่ ว่ มกับหลิงซวีเซิน เรืองนีก็ไม่อาจ

เผยแพร่ออกไปได้เช่นกัน

ทีจริงเรืองนีก็ไม่เห็นจะเป็ นอะไร ตัวเล่อไป๋ เสียวเองก็ไม่

ได้บริสทุ ธิ แต่หลิงซวีเซินก็ไม่เคยทอดทิง เธอเชือว่าหลิง

206
ซวีเซินจะไม่ทอดทิงเธอเช่นกัน

เมือฉินหนิงอีคิดเช่นนี จึงรูส้ กึ สบายใจขึน เธอเม้มริม

ฝี ปากแน่น พลางมองผูช้ ายทีอยูข่ า้ งๆ อย่างดือรัน
แล้วกล่าวด้วยความไม่พอใจว่า “ทีนีไม่ใช่หอ้ งทํางาน
ของคุณเสียหน่อย ใครให้คณ
ุ เข้ามา”

หลิงชิงหงมองฉินหนิงอีทีอยูข่ า้ งๆ ด้วยสีหน้านิงเฉยแกม
ไม่พอใจ แล้วจึงเอ่ยขึนเรียบๆ “ผมเพียงแค่มาหาพีชาย
ของผมเท่านัน แต่คิดไม่ถงึ ว่าจะมาเจอคุณหนูฉินทีนี”

เมือเขาพูดจบจึงมองฉินหนิงอีดว้ ยสีหน้าอึดอัด แล้ว

ถามอย่างไม่แน่ใจ “ไม่ทราบว่าคุณหนูฉิน มาทีนีทําไม

207
ครับ”

ใบหน้าของฉินหนิงอีคอ่ นข้างแดง เธอค่อยๆ ก้มศีรษะลง

แล้วเอ่ยอย่างเอียงอาย “ฉัน...ฉันเพียงแค่จะมาหาซวี
เซิน”

“ผมจะรับผิดชอบคุณ” หลิงชิงหงกล่าวอย่างช้าๆ “ผมรู ้

ว่าเมือเกิดเรืองแบบนีขึน ฝ่ ายหญิงจะเป็ นฝ่ ายเสียหาย”

“ไม่ตอ้ ง” ฉินหนิงอีปฏิเสธโดยไม่ลงั เล “ฉันไม่ตอ้ งการให้

คุณมารับผิดชอบ”

หัวคิวของหลิงชิงหงขมวดแน่นขึน เขาถามอย่างไม่เข้า
208
ใจว่า “คุณหนูฉิน ผมเคยบอกแล้วว่า ในใจของผมมีแค่
คุณคนเดียวเท่านัน ทําไมคุณถึงไม่ให้โอกาสผมสัก
ครัง?”

ฉินหนิงอียืนมือไปกําเสือผ้าทีคลุมตัวเธอเอาไว้แน่น เธอ
นังอยูด่ า้ นหนึง แล้วหันหน้ามองไปอีกทาง ก่อนจะเอ่ย
อย่างเย็นชา “คุณก็คิดเสียว่าเพียงแค่ฝันไป ระหว่างเรา
สองคนไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันทังนัน วันนีไม่ได้มีเรือง
อะไรเกิดขึน แล้วฉันก็ไม่ได้มาทีนี”

มือทังสองข้างของฉินหนิงอียงั คงสันระริก หญิงสาวคิด

อยากจะลุกขึน แต่ขาทังสองข้างนันเจ็บเกินไป ราวกับ
ขาสองข้างไม่ใช่ขาของตัวเธอเองอีกต่อไป เธอล้มลงไป
ด้านหนึงอย่างไม่อาจบังคับร่างกายตัวเองได้
209
หลิงชิงหงรีบยืนมือไปช้อนเอวของฉินหนิงอีเอาไว้ ทังคู่
ใกล้ชิดกันมากขึน

ในชัวขณะนัน ฉินหนิงอีคอ่ นข้างเหม่อลอย

เมือหลิงซวีเซินทีเพิงจะประชุมเสร็จผลักประตูเปิ ดเข้ามา
นัน ก็เห็นหลิงชิงหงกําลังกอดฉินหนิงอีอยู่

“พวกเราไม่ได้เกียวข้องอะไรกัน” ฉินหนิงอีผลักหลิงชิง
หงทีอยูต่ รงหน้าออกไปทันที พลางรีบร้อนอธิบาย

เมือหลิงชิงหงได้ยินทีฉินหนิงอีพดู เขาก็ยิมออกมาอย่าง
210
กลันไม่อยู่ พลางมองกางเกงในน่าสงสารทีถูกทิงไว้บน
พืน แล้วจึงเอือมมือไปเกียวกางเกงในตัวนันขึนมา

เมือฉินหนิงอีมองเห็นกางเกงใน ใบหน้าของหญิงสาวก็
แดงขึนมาอย่างควบคุมไม่อยู่ พลางเม้มริมฝี ปากแน่น
ไม่พดู จาอะไรอีก เธอเพียงแต่ยืนอยูต่ รงนันอย่างขัดเขิน

เมือหลิงซวีเซินมองสองคนนี แววตาของเขาก็เย็นเยือก
“พวกคุณสองคนเกียวข้องกันยังไง ผมคงไม่อาจไปยุง่ ได้
แต่ใครให้พวกคุณมาทีห้องทํางานของผม”

เมือฉินหนิงอีได้ยินหลิงซวีเซินเอ่ยประโยคนี เธอคิดว่า
หลิงซวีเซินนันเพียงแค่นอ้ ยใจ จึงรีบกล่าวว่า “ซวีเซิน เรา

211
สองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์กนั แบบนัน คุณอย่าเข้าใจ
ผิดนะคะ”

หัวคิวของหลิงซวีเซินขมวดมุน่ อย่างไม่พอใจ แล้วจึงเดิน

ไปทีลินชัก เพือหยิบกุญแจรถเตรียมตัว จะออกไปข้าง
นอก

ฉินหนิงอีเห็นหลิงซวีเซินเป็ นแบบนี จึงรูส้ กึ ว่าตัวเองทํา

ผิดไปแล้ว เธอเอ่ยอย่างน้อยใจว่า “เป็ นเพราะฉันมันไม่ดี
เอง เป็ นความผิดของฉัน ซวีเซิน คุณอย่าโกรธไปเลยนะ
คะ เราสองคนอยูด่ ว้ ยกันดีๆ ไม่ได้เหรอ”

หลิงชิงหงยืนอยูอ่ ีกด้าน เขามองสองคนนันด้วยสีหน้า

212
เรียบเฉย ในใจของเขานันรูส้ กึ ว่าน่าขันนัก เขายิมมาก
ขึน แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “เขาว่ากันว่า ถ้าเป็ นครังแรก
คุณต้องรีบไปพักผ่อน”

ฉินหนิงอีตบบ้องหูหลิงชิงหงไปหนึงฉาดโดยไม่ลงั เล สี
หน้าของหญิงสาวยําแย่อย่างทีสุด เธอเอ่ยอย่างอารมณ์
ไม่ดี “คุณหุบปากนะ ฉันอนุญาตให้คณ
ุ พูดแล้วเหรอ”

หลิงชิงหงหันไปมองอีกด้านด้วยสีหน้าเกลียดชังราวกับ
อยากจะฆ่าเธอให้ตาย

แต่ฉินหนิงอีไม่เห็น เธอมองหลิงซวีเซินทียืนอยูต่ รงข้าม

ด้วยหน้าตาน่าสงสาร พลางกล่าวขอร้องอย่างขมขืน

213
“ซวีเซิน ฉันรูว้ า่ ฉันผิดไปแล้ว คุณให้อภัยฉันได้ไหม ฉัน
จะไม่ทาํ เรืองแบบนีอีกแล้ว”

ฉินหนิงอีเพิงจะพูดจบ ก็เห็นผูช้ ่วยสามคนเดินเข้ามา

จากด้านนอก เมือทังหมดเห็นท่าทางระหว่างฉินหนิงอี
และหลิงชิงหงก็ลว้ นแต่ตกตะลึงจนไม่รูจ้ ะพูดว่าอะไรดี

หลิงซวีเซินได้ยินฉินหนิงอีกล่าวเช่นนี สีหน้าของเขาจึง
ยําแย่อย่างทีสุด เขาเอ่ยอย่างเยือกเย็น “พวกคุณสองคน
ไม่เกียวข้องอะไรกับผม”

เมือหลิงซวีเซินพูดจบ ก็รูส้ กึ ว่าถ้าหากตนยังอยูท่ ีนีต่อไป

เขาคงจะขยะแขยงสองคนนันมากขึน

214
หลิงซวีเซินมองเลขานุการทีอยูข่ า้ งๆ แล้วกล่าวเรียบๆ
“เดียวจัดการเปลียนห้องทํางานให้ผมด้วย แล้วก็เปลียน
แปลนใหม่ทงหมด”
ั

ผูช้ ่วยสองสามคนทียืนอยูด่ า้ นหลังเลขานุการพากันเดิน

ตามหลิงซวีเซินออกไปด้านนอก

เมือหลิงซวีเซินออกไปแล้ว เลขานุการสองสามคนนันก็
กระเถิบเข้ามาใกล้ แล้วซุบซิบกัน

ฉินหนิงอีคิดว่า ถ้ามีเพียงแค่คนเดียวพบเห็นเรืองน่าอับ
อายนี ก็อาจจะปิ ดปากไว้ได้ แต่ตอนนีมีคนมากมายมา

215
พบเข้า หญิงสาวจึงยิงไม่รูว้ า่ จะทํายังไงดี

“ใครใช้ให้คณ
ุ มาทีนีในวันนี ไม่อย่างนันเราสองคนจะมา
เกิดเรืองแบบนีขึนได้ยงั ไง”

หลิงชิงหงมองท่าทางราวอยากตายของฉินหนิงอี รอย
ยิมยิงชัดเจนบนใบหน้าของเขา เขาเอ่ยอย่างค่อนข้างผิด
หวังว่า “คุณหนูฉิน ผมก็ไม่รูว้ า่ จะเกิดเรืองแบบนีขึน”

ชายหนุ่มพูดไป พลางยืนกางเกงในในมือส่งให้ฉินหนิงอี
แล้วถามอย่างสงสัย “สิงนี?”
216
ลินดายืนหน้าแดงอยูด่ า้ นนอก ตอนนียังไม่เหมาะเธอที
จะเข้าไป เธอจึงเม้มริมฝี ปากแน่น แล้วค่อยๆ ถอยออก
มา

มิน่าท่านประธานถึงอยากจะเปลียนห้องทํางาน ถ้าหาก
ห้องทํางานของเธอเกิดเรืองแบบนีขึนบ้าง เธอก็คงจะ
รูส้ กึ อึดอัดเหมือนกัน

ฉินหนิงอีแย่งเสือผ้าของตนเองกลับมาทันที แล้วรีบเดิน
ไปทีห้องนํา

เธอจัดการตัวเองให้เรียบร้อยในห้องนํา แล้วเดินตุปัด

217
ตุเป๋ ออกมา

หลิงชิงหงเห็นฉินหนิงอีเดินออกมา จึงรีบเดินไปรับ แล้ว

เอ่ยด้วยความจริงใจว่า “คุณหนูฉินครับ ผมชอบคุณ
จริงๆ ในเมือเราสองคนเกิดเรืองแบบนีขึนแล้ว ถึงเราสอง
คนจะไม่พดู ออกไป แต่จะไม่มีคนอืน รูเ้ รืองอย่างนัน
เหรอครับ”

นําตาคลออยูใ่ นดวงตาทังสองข้างของฉินหนิงอี เธอช้อน

ตามองไปทีหลิงชิงหง

“คุณหนูฉิน คุณก็รูถ้ งึ ความในใจทีผมมีตอ่ คุณ ถ้าเรา

สองคนอยูด่ ว้ ยกัน ผมจะดีกบั คุณแน่นอน” หลิงชิงหง

218
เอ่ย พลางหันไปมองทีโซฟาตัวนัน

บนโซฟาสีดาํ นันมีบางอย่างสีเข้มๆ อยูเ่ ป็ นวง เมือหลิง

ชิงหงคิดถึงเรืองทีเพิงจะเกิดขึน ก็มนใจว่
ั านีคือครังแรก
ของฉินหนิงอี

ผูห้ ญิงจํานวนมากทีไม่อาจลืมครังแรกของตนได้ ฉิน

หนิงอีก็คงเป็ นเช่นกัน ฉินหนิงอีดเู หมือนเป็ นคนหยิง
ยโส แต่เมือเขาคิดดูดีๆ เธอก็เป็ นแค่ผหู้ ญิงทีอ่อนแอคน
หนึง เธอให้ความสําคัญกับครังแรกของตัวเองเช่นกัน ไม่
เช่นนันคงไม่กล้าใช้วิธีนีกับหลิงซวีเซิน

‘แต่น่าเสียดาย สวรรค์เบืองบนยังคงรักเขาอยูม่ าก จึง

219
มอบโอกาสทียิงใหญ่นีให้กบั เขา’

ฉินหนิงอีมองหลิงชิงหงทีอยูข่ า้ งๆ อย่างเคียดแค้น เรือง

ล่วงเลยมาถึงขนาดนี นอกจากเธออยูก่ บั หลิงชิงหงแล้ว
ยังมีทางอืนให้เดินไปอีกเหรอ

ลินดานังอยูบ่ นเก้าอีของตัวเอง เธอมองคนข้างในห้อง

ทํางานเดินออกมา เธอแอบมองแวบหนึง แล้วจึงค่อยๆ
ก้มหน้าลง

ฉินหนิงอีออกมาก่อน แล้วหลิงชิงหงจึงตามไป

เมือสองคนนันเดินออกไปหมดแล้ว ลินดาจึงเข้าไปใน
220
ห้องทํางาน แล้วขมวดคิวอย่างจนปั ญญา เธอไม่เข้าใจ
ว่าทําไมเรืองราวถึงเป็ นเช่นนีไปได้

เล่อไป๋ เสียวนอนพิงอยูบ่ นเตียงผูป้ ่ วย พร้อมกับอ่าน

เอกสารทีเลขานุการนํามาให้ เมือเธอคิดว่าไม่มีปัญหา
อะไรแล้ว จึงเซ็นชือลงบนเอกสารนัน ก่อนจะยืนเอกสาร
ในมือนันส่งให้เลขานุการทีอยูข่ า้ งๆ

เล่อไป๋ เสียวมองเธอยิมๆ แล้วถามว่า “ทีสตูดิโอไม่มีเรือง

อะไรใช่ไหมจ๊ะ”

221
ตอนที 50 เตรียมของขวัญ

222
เลขานุการพยักหน้าช้าๆ แล้วมองเล่อไป๋ เสียวด้วยความ
เป็ นห่วง “เจ้านายคะ ทุกคนเป็ นห่วงคุณกันทังนันค่ะ”

“ฉันไม่เป็ นอะไรจริงๆ นะ” เล่อไป๋ เสียวเอ่ยพลางยักไหล่

“คนพวกนันลักพาตัวฉันไปเพราะมีสงต้
ิ องการ แล้วจะ
ทําอันตรายกับฉันได้ยงั ไงล่ะ”

ถ้าตอนนันเธอนึกออกว่าผูช้ ายคนนันเป็ นใคร เล่อไป๋

เสียวคงจะผ่อนคลายลงมาก และคงจะไม่มีเรืองมาก
มายถึงเพียงนี

แต่ตอนนีเธอนึกยังไงก็นกึ ไม่ออกว่าคนผูน้ นเป็

ั นใคร

223
เสียงคุน้ หูขนาดนัน แต่เธอกลับนึกไม่ออกไปชัวขณะ

คนๆ นันคงจะเป็ นคนทีเธอเคยเจอหน้ามาหลายครัง

โดยทีไม่ใช่การพบกันสองต่อสอง คงจะเป็ นการพบกัน
ในงานสังคมทีมีหน้าตา

เลขานุการเห็นเล่อไป๋ เสียวเหมือนใจลอย จึงถามขึน

อย่างกังวล “เจ้านาย เป็ นอะไรไปคะ”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเสียงเลขานุการ จึงได้สติกลับมา เธอ

มองเลขานุการทีอยูข่ า้ งๆ อย่างอึดอัด ก่อนจะถาม
เรียบๆ ว่า “มีอะไรเหรอ”

224
เลขานุการเม้มริมฝี ปากแน่น แล้วเอ่ยยิมๆ “เจ้านายไม่
เป็ นอะไร ในเมือคุณไม่เป็ นอะไรแล้ว ฉันก็จะกลับไปเล่า
ให้ทกุ คนฟั งค่ะ”

“ไปเถอะ” เล่อไป๋ เสียวพยักหน้า

เมือเลขานุการกลับไปแล้ว เล่อไป๋ เสียวนังอยูบ่ นเตียงผู้

ป่ วยเพียงลําพัง จึงนึกย้อนกลับไปว่าคนผูน้ นเป็
ั นใครกัน
แน่

แต่ทาํ ไมทุกครังทีเธอคิดจึงค่อนข้างปวดศีรษะ หัวคิว

ของเธอขมวดมุน่

225
ปวดศีรษะเหลือเกิน เล่อไป๋ เสียวไม่อยากนึกอะไรต่อไป
อีกแล้ว ไม่แน่วา่ จู่ๆ เธออาจจะนึกขึนมาได้เองในสักวัน
หนึง

วันนีเป็ นวันหยุด โต้วโต้วกับหมีหมีจึงไม่ได้ไปโรงเรียน

อนุบาล ตอนแรกเด็กทังสองคนกําลังนอนควําหน้าอ่าน
หนังสือกันอยูบ่ นโซฟา หลังจากทีเลขานุการกลับไปแล้ว
หนูนอ้ ยทังสองจึงรีบวิงมาทีข้างกายเล่อไป๋ เสียว

“หม่ามี” เล่อเวินเยียขมวดคิว ก่อนจะถามด้วยท่าทางที

226
เหมือนหลิงซวีเซินราวกับพิมพ์เดียวกัน “เกิดอะไรขึน
หรือเปล่าฮะ”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินเล่อเวินเยียถามเช่นนี จึงเอ่ยยิมๆ “โต้

วโต้ว หนูคิดมากไปแล้วนะ หม่ามีไม่เป็ นอะไร ก็แค่ไม่
ค่อยสบายนิดหน่อยเลยต้องมาพักทีโรงพยาบาลนี”

เล่อเวินเหยียนกลอกตาใส่เล่อเวินเยียครังหนึง
แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “พีถามหม่ามีอย่างนี แล้วหม่ามี
จะพูดความจริงไหม”

มุมปากของเล่อไป๋ เสียวกระตุกเพราะความรูส้ กึ กลืนไม่

เข้าคายไม่ออก แล้วอธิบายอย่างจนใจว่า “พวกหนูสอง

227
คนเป็ นอะไรไป หม่ามีแค่ไปทํางานทีต่างประเทศเท่านัน
นะ”

เล่อเวินเหยียนจ้องเล่อไป๋ เสียวตาไม่กะพริบ เล่อไป๋ เสียว

ไม่รูว้ า่ ทําไมเธอจึงรูส้ กึ ว่าลูกสาวของตนเองคนนีช่างไม่
เหมือนเด็กแม้แต่นอ้ ย

“หม่ามี หม่ามีไม่ได้ไปต่างประเทศสักหน่อย หม่ามี

ถูกลักพาตัวไปต่างหาก” เล่อเวิน

เหยียนเอ่ยออกมาทีละคําทีละประโยค

เล่อไป๋ เสียวมองเล่อเวินเหยียนอย่างสงสัย ก่อนทีใบหน้า

228
ของเธอจะค่อยๆ แดงระเรือ แล้วไม่กล้ามองตาเล่อเวิน
เหยียน “ใครบอก หม่ามีไปทํางานทีต่างประเทศมา”

“ถ้าหม่ามียังคิดว่าตัวเองไปต่างประเทศ ผมกับน้องสาว
ก็จะคิดว่าหม่ามีไปทํางานนอกสถานทีทีโจรเรียกค่าไถ่
อยูก่ ็แล้วกัน” เล่อเวินเยียถอนหายใจออกมาเฮือกหนึง
อย่างจนปั ญญา

ท่าทางเช่นนันของเด็กชายตัวน้อย ช่างเหมือนกับท่าทาง
ของผูใ้ หญ่ทีรักใคร่เอ็นดูเด็กน้อยเสียจริงๆ

เล่อไป๋ เสียวมองลูกทังสองคนอย่างสงสัย แล้วถามอย่าง

ไม่แน่ใจว่า “พวกเธอสองคนรูไ้ ด้ยงั ไงกัน”

229
“ยังต้องบอกอีกเหรอ” เล่อเวินเหยียนเอ่ยด้วยสีหน้านิง
เฉย “ตอนนีเรืองนีกระจายไปทัวอินเทอร์เน็ตแล้ว หนูกบั
พีชายก็แค่ทาํ เป็ นไม่รูเ้ รืองเท่านันเอง”

หัวคิวของเล่อเวินเยียขมวดมุน่ “หม่ามี โตขนาดนีแล้ว

ทําไมถึงยังต้องให้หนูเป็ นห่วงอยูอ่ ีก”

“พีชาย” เล่อเวินเหยียนหันไปมองเล่อเวินเยีย “บางครังพี

ชายก็เหมือนแม่เกินไป ต่อไปจะต้องอยูข่ า้ งๆ หนูนะ
อย่าให้ถกู ลักพาตัวไปได้”

เล่อเวินเยียก้มหน้าอย่างหมดคําพูด

230
เล่อไป๋ เสียวมองท่าทางของลูกทังสองคน เธอยิมน้อยๆ
อย่างรูว้ า่ ลูกทังสองคนเป็ นห่วงตน แต่ทีจริงแล้วเธอก็ไม่
ได้เป็ นอะไรมาก

หญิงสาวลูบศีรษะของลูกทังสองคนด้วยความชืนอกชืน
ใจเป็ นอย่างยิง เธอคิดย้อนคําพูดของพวกเด็กๆ แล้วจึง
อยากหัวเราะขึนมาอย่างน่าประหลาด โดยเฉพาะเล่อ
เวินเหยียน นิสยั ของเด็กคนนีช่างเหมือนกับหลิงซวีเซิน
เหลือเกิน ไม่รูเ้ หมือนกันว่าต่อไปเด็กหญิงคนนีจะได้
แฟนแบบไหน

เล่อไป๋ เสียวพักอยูใ่ นโรงพยาบาลมาสัปดาห์กว่าๆ ในที

231
สุดเธอก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

ทีจริงเล่อไป๋ เสียวไม่ได้เป็ นอะไร แต่หลิงซวีเซินและคุณ

พ่อเล่อคุณแม่เล่อกังวลว่าร่างกายของเล่อไป๋ เสียวอาจ
จะยังไม่ปกติดี จึงขอให้เธออยูใ่ นโรงพยาบาลต่ออีกสอง
สามวัน

เมือเล่อไป๋ เสียวกลับมาถึงบ้าน จึงรูส้ กึ ว่าในทีสุดตัวเองก็

ได้ผอ่ นคลายลงเสียที เธอไม่ตอ้ งอยูใ่ นโรงพยาบาลอีก
แล้ว ไม่ตอ้ งมีกลินนํายาฆ่าเชือแปดสีโชยติดจมูก และก็
ไม่ตอ้ งมีความรูส้ กึ หนาวเย็นยะเยือกแบบนันแล้ว

เมือเธอจัดการลูกทังสองคนเรียบร้อย จึงบอกให้พวกเขา

232
ทังสองคนเข้านอนก่อน เล่อไป๋ เสียวอาบนําเสร็จจึงล้ม
ตัวลงนอนบนเตียง เธอรูส้ กึ ว่า ช่างแสนสบาย ชีวิตคน
เรานีช่างสวยงามนัก

ทันใดนัน เสียงเตือนจากโทรศัพท์มือถือทีอยูข่ า้ งๆ ก็ดงั

ขึน

เล่อไป๋ เสียวเอือมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือ แล้วมอง

บันทึกเตือนความจําในนัน ก่อนจะลุกพรวดขึนมาจาก
เตียงด้วยความตกใจในทันที

อีกครึงเดือนจะถึงวันเกิดของหลิงซวีเซิน

233
พระเจ้า ทําไมถึงได้เร็วขนาดนี

เล่อไป๋ เสียวถอนหายใจเฮือกหนึงอย่างจนใจ เธออยาก

จะเตรียมการไว้ลว่ งหน้าแท้ๆ แต่ตอนนีก็ไม่รูว้ า่ จะทัน
หรือไม่ ก่อนหน้านีนานแล้วเล่อไป๋ เสียวได้คิดเอาไว้เรียบ
ร้อยว่าเมือถึงเวลาจะทําเสือผ้าให้ซวีเซินด้วยตัวเองสัก
ชุด

เธอเรียนออกแบบมา การออกแบบชุดสูทสําหรับเธอไม่
ได้ยากอะไร

เล่อไป๋ เสียวเอนตัวลงนอนอย่างไร้หนทาง เธอไม่รูว้ า่

ตอนนีจะยังทําชุดทันหรือไม่

234
เช้าวันรุง่ ขึนเล่อไป๋ เสียวตืนตังแต่เช้าตรู ่ แล้วไปทีสตูดิโอ
ทันที

เธอนังอยูใ่ นห้องทํางาน หญิงสาวเริมจะยุง่ วุน่ วายกับ

การเตรียมของขวัญ ไป๋ เสียวมองภาพแบบชุดในมือ แล้ว
จึงขยับเล็กน้อย

การออกแบบนัน ถ้ามีแรงบันดาลใจก็สามารถทําเสร็จได้
ในเวลาไม่นาน แต่ถา้ ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่แน่วา่ เวลา
หนึงปี หรือสองปี ก็อาจจะทําออกมาไม่ได้เลย

235
เล่อไป๋ เสียวหยิบยางลบ และดินสอทีอยูด่ า้ นข้าง แล้ว
วาดๆ แก้ๆ ภาพแบบชุดนันไปมา

สําหรับหลิงซวีเซินแล้ว มีของอะไรทีเขาจะหาไม่ได้บา้ ง
แต่เขาจะต้องไม่มีชดุ สูททีเธอทําด้วยตัวเองอย่างแน่
นอน

เล่อไป๋ เสียวจ้องภาพแบบชุดของตัวเองด้วยความตังใจ
แน่วแน่ พลางคิดว่าจะต้องแก้ไขตรงไหนอีกบ้าง

โทรศัพท์มือถือด้านข้างดังขึน เล่อไป๋ เสียวมองชือที

ปรากฏบนหน้าจอ แล้วอดไม่ได้ทีจะถอนหายใจออกมา

236
เฮือกหนึง

หลิงซวีเซินโทรศัพท์มาตอนนี เธอไม่รูว้ า่ เขาต้องการจะ

คุยเรืองอะไร

เล่อไป๋ เสียวต้องการทําให้หลิงซวีเซินแปลกใจและดีใจ

หญิงสาวไม่สนใจโทรศัพท์มือถือทีวางอยูข่ า้ งๆ เธอได้ยิน
โทรศัพท์มือถือดังขึนอีกครังในไม่กีนาทีตอ่ มา น่ารําคาญ
ชะมัด

ถึงแม้วา่ ตอนนีเธอจะอยากพบหลิงซวีเซินมาก แต่ถา้

หากเธอไม่รบี ก็ไม่รูว้ า่ ชุดจะเสร็จเมือไหร่
237
เล่อไป๋ เสียวรับสายโทรศัพท์ทีอยูด่ า้ นข้างอย่างอ่อนใจ
เธอแสร้งทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน แล้เอ่ยด้วยรอยยิม
“ทีรัก”

“คืนนีว่างไหม เราไปกินข้าวกันไหม” เสียงทุม้ ตําของ

หลิงซวีเซินดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ

อีกครึงเดือนก็จะถึงวันเกิดของหลิงซวีเซินแล้ว

เล่อไป๋ เสียวหลุบสายตาลงช้าๆ เมือเธอคิดว่าหลิงซวีเซิน

จะต้องเข้าพิธีศีลมหาสนิท[1] เล่อไป๋ เสียวจึงอดไม่ได้ที
จะตืนเต้น เธอมองภาพแบบชุดทีมีรอยดินสอไม่กีรอย

238
นัน แล้วจึงถอนหายใจออกมาเฮือกหนึง อย่างจนใจ
พลางเอ่ยเสียงเบา “คุณคะ ฉันมีธุระนิดหน่อย คืนนีฉัน
ไปกินข้าวกับคุณไม่ได้หรอกค่ะ”

ทังสองคนคุยกันอีกนิดหน่อย แล้วเล่อไป๋ เสียวจึงวาง

สายไป

เล่อไป๋ เสียวผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วจึงถอน

หายใจออกมาเฮือกหนึงอย่างจนใจ

อยูท่ ีนีไม่มีแรงบันดาลใจสักนิด เล่อไป๋ เสียวคิดถึงบ้านที

อิตาลี เมือก่อนตอนเธออยูอ่ ิตาลี ก็ทาํ งานออกแบบอยู่
ประจํา อาจเป็ นเพราะว่าสภาพแวดล้อมทีนันค่อนข้างดี

239
เมือเล่อไป๋ เสียวคิดเช่นนี จึงรีบเปิ ดคอมพิวเตอร์ แล้วจอง
ตัวเครืองบินไปอิตาลีพรุง่ นีเช้าในทันที

เมือเธอกลับมาถึงบ้านในตอนกลางคืน ก็บอกกับคน
บ้านเล่อว่า เธอจะไปทํางานทีอิตาลีสกั หน่อย

เล่อเวินเยียและเล่อเวินเหยียนเจ้าหนูนอ้ ยทังสองได้ยิน
คําพูดของเล่อไป๋ เสียว ก็ไม่ได้มีปฏิกิรยิ าอะไรมาก แต่
คุณแม่เล่อนันมองเล่อไป๋ เสียวอย่างไม่สบายใจ “ลูกจะ
ไปอิตาลีในตอนนีเหรอ”

เล่อไป๋ เสียวเก็บของของตัวเองไปด้วย พร้อมกับตอบรับ

240
ไปด้วย “ใช่คะ่ แม่ไม่ตอ้ งห่วงนะคะ หนูไปอิตาลีแค่ระยะ
หนึงก็จะกลับมาค่ะ”

คุณแม่เล่อมองเล่อไป๋ เสียวอย่างเป็ นกังวล หัวคิวของ

หญิงสูงวัยขมวดนิดๆ “เรืองคราวก่อนเพิงจะผ่านพ้นไป
แค่ไม่กีวัน ทําไมตอนนีเธอถึงจะออกไปอีกแล้วล่ะ”

เล่อไป๋ เสียวได้ยินคุณแม่เล่อกล่าวเช่นนี จึงหันไปมอง

คุณแม่เล่อ แล้วค่อยๆ ก้มหน้าลง พลางเอ่ยเรียบๆ “แม่
คะ ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงหนูหรอกค่ะ หนูไปเพราะเรืองงาน
จริงๆ ไม่อย่างนันหนูก็คงจะไม่ออกนอกประเทศในเวลา
นี ลูกทังสองคนก็ให้เข้าเรียนทีนีแล้ว”

241
คุณแม่เล่อเดินมานังทีขอบเตียงของเล่อไป๋ เสียว พลาง
มองลูกสาวทีเก็บของอย่างคล่องแคล่ว แล้วทําให้นกึ ถึง
เรืองเมือห้าปี ก่อนขึนมาอย่างน่าประหลาด

เมือห้าปี ก่อน เล่อไป๋ เสียวก็เก็บของแบบนี

คุณแม่เล่อมองเล่อไป๋ เสียวทีโตเป็ นผูใ้ หญ่ขนมาอี

ึ กนิด
แล้วเอ่ยอย่างใจลอย “เราไม่เจอกันมาห้าปี ลูกเปลียน
ไปมากนะ”

เล่อไป๋ เสียวยืนอยูอ่ ีกด้านนัน กิรยิ าของเธอทีกําลังหยิบ

จับเสือผ้าพลันชะงัก

242
เธอยิมพลางหันมามองคุณแม่เล่อ แล้วยืนมือไปวางเสือ
ผ้าไว้บนเตียง ก่อนจะบรรจงพับเสือผ้า “แม่คะ หนูคงจะ
ไม่สามารถอยูเ่ หมือนเดิมได้ตลอดไปหรอก ตอนนีหนู
เป็ นหม่ามีของลูกสองคนแล้วนะ”

“ลูกก็อย่าไปต่างประเทศเลย ถ้าลูกมีเรืองอะไร ก็บอก

พ่อกับแม่มาเถอะ” คุณแม่เล่อเหนียวรังเธอเอาไว้อย่าง
ไม่ไว้ใจ

เล่อไป๋ เสียวนังอยูท่ ีอีกด้านหนึงของเตียง พลางช้อนสาย

ตามองคุณแม่เล่อ แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “แม่คะ หนูไป
อิตาลีเพราะเรืองงานจริงๆ แม่ไม่ตอ้ งคิดมากนะคะ”

243
“ฉันรู ้ แต่สตูดิโอของลูกน่ะปกติถา้ ไม่มีอะไร ก็ทาํ เล่นๆ
ไปก็พอแล้ว เธอไม่จาํ เป็ นต้องบินไปบินมาอย่างนี” คุณ
แม่เล่อยังคงคิดว่าผูห้ ญิงนันควรจะอยูก่ บั เหย้าเฝ้ากับ
เรือนมากกว่า ไม่ควรทีจะต้องออกไปหาเงินเลียงดูครอบ
ครัว

เมือก่อนตอนทีคุณแม่เล่อยังไม่ได้แต่งงานกับคุณพ่อเล่อ
นัน เธอเป็ นลูกสาวทียังไม่ได้แต่งงานของตระกูลชันสูง
แม้เธอทํางาน ก็ทาํ งานอยูใ่ นบริษัทของครอบครัวตัวเอง
เท่านัน

ต่อมาเมือคุณแม่เล่อแต่งงานกับคุณพ่อเล่อแล้ว ก็ลา
ออกจากงานมาอยูบ่ า้ น โดยไม่ตอ้ งทํางานอะไรทังนัน

244
นีแหละถึงจะเป็ นชีวิตของผูเ้ ป็ นภรรยาในครอบครัวใหญ่
ทีรํารวย

สําหรับการปรากฏตัวในวงสังคม การทํางานหนักอย่าง
ยากลําบากอยูน่ อกบ้านของเล่อไป๋ เสียวนัน คุณแม่เล่อ
รูส้ กึ ว่าลูกสาวของตัวเองไม่จาํ เป็ นทีจะต้องไปลําบากลํา
บนถึงเพียงนัน

หากแต่คณ
ุ แม่เล่อลืมไปแล้วว่า เมือก่อนเล่อไป๋ เสียวไม่
ได้รบั เงินทองทรัพย์สมบัติจากบ้านตระกูลเล่อ เธอจึงได้
แต่หาเงินเลียงลูกโดยลําพังมาตลอด

245
“แม่คะ หนูไม่อยากอยูบ่ า้ นโดยไม่ทาํ อะไร หนูชอบการ
ออกแบบ อยากทํางานออกแบบทีดียงขึ
ิ น” เล่อไป๋ เสียวชี
แจงด้วยความจริงใจ “เพียงแต่ช่วงนีหนูไม่มีแรงบันดาล
ใจ เลยอยากจะกลับไปทีนัน”

อยากจะกลับไปทีนัน

------

[1] พิธีศีลมหาสนิท เป็ นพิธีกรรมส่วนหนึงของมิสซาของ

ชาวคาทอลิก โดยจะร่วมรับประทานขนมปั งและเหล้า
246
องุ่น ซึงเป็ นสัญลักษณ์แทนพระกายและพระโลหิตของ
พระเยซู เพือเป็ นการร่วมสนิท เป็ นหนึงเดียวกับพระเยซู
เจ้า

247