เจียงลัวอวีทายาทผู้สืบทอดตําแหน่งเซียวเหยาหวัง

แต่ดันเกิดมามี 2 เพศ!

และนันทําให้ ชีวิตของเขาต้ องพบกับความสุข เศร้ า

เหงา แค้ น ทีท้ ายสุดต้ องตายด้ วยนํามือน้ องสาว
ภายในตําหนักเย็น

แต่สวรรค์มีตา ส่งเขากลับมาเกิดใหม่อีกครัง เพือ

ชําระหนีเลือดแต่ชาติปางก่อน...

-----------------------------

เล่มที 3 บทที 61 ผูกจิตผูกใจ

1
ชิงหงมาถึง

ทันทีทีได้ยินเสียงสาวใช้ เจียงลัวอวีก็รูส้ กึ ได้ทนั ทีวา่ ไป๋

หมินอวีชักมือกลับไป ในใจก็พลันรูส้ กึ ผิดหวังเล็กน้อย
จนกระทังชิงหงถือโคมเข้ามาจุด เขาจึงอดไม่ได้ทีจะมอง
นางด้วยสายตารังเกียจ แต่ก็ตอ้ งรีบกลบเกลือนกลับมา
ทําสีหน้าเป็ นปกติ

เมือเขาเห็นว่าชิงหงออกไปจากห้องแล้วก็จบั ตัวไป๋ หมิน

อวีให้นงลงบนตั
ั ง มือทีซ่อนในแขนเสือก็คลึงหินหมืนพิษ
ไปด้วย เขามองไปทีซุย่ เยวียทียืนรอรับใช้อยูข่ า้ งประตู
"ซุย่ เยวีย เตรียมมือเย็นให้ดว้ ย"

2
ซุย่ เยวียเห็นว่าทังสองคืนดีกนั ก็พลอยยิมออก รีบขานรับ
"เจ้าค่ะ"

"ช้าก่อน"

ซุย่ เยวียทีกําลังจะเดินออกไปรีบหันตัวกลับมาทําตาโต
"เจ้าคะ?"

เจียงลัวอวีเงยหน้ามองไป๋ หมินอวีกําลังถือถ้วยชาทีควัน
ขึนจนทําให้เห็นหน้าไม่ชดั เจน เขายิมอ่อนและพูดเสียง
เบส "ไปทีหีบนันและเอายาบํารุงผิวมาหนึงขวด"

ไป๋ หมินอวีชะงักและมองไปทีเขา ดวงตาประสานกันแล้ว

3
ก็หลบตาลง ดูไม่ออกว่ากําลังคิดอะไร

เจียงลัวอวีไม่ได้เงยหน้าขึนมองเขาอีก ก้มหน้ากําหินสี
แดงใสทีเหมือนจะมีกลินไอหอมเย็นไว้ในมือแน่ จนกระ
ทังซุย่ เยวียถือถาดทีมีขวดยาเข้ามาวางลงบนโต๊ะ

"ขวดนีแม้วา่ กลินจะเหมือนกันไม่ผิดเพียน แต่ไม่เหมือน

กับขวดนัน เพราะข้าหาตัวยาอืนมาปรุงแทน ในหีบมี
เพียงสามขวด"

ไป๋ หมินอวีได้ยินก็ครอบฝาถ้วยชาลงบนถ้วยเสียงดังกริง
เขายังคงนังก้มหน้า แม้จะนังข้างกันก็ยากจะมองออกว่า
กําลังรูส้ กึ อย่างไร

4
"แต่นีไปข้าจะเลิกใช้มนั " เสียงเขาดูผอ่ นคลาย เขาวาง
หินสีแดงลงบนโต๊ะหลังจากลูบคลึงมาสักพักและดันมัน
ส่งไปทางไป๋ หมินอวีด้วยสีหน้าอ่อนโยน "มันลําค่าเกินไป
คืนให้เจ้าดีกว่า"

ไป๋ หมินอวีมองตาเขาและหลบตาลง

"นีเป็ นของทีแม่ขา้ ทิงไว้ให้ดตู า่ งหน้า ข้าพกมันติดตัวมา

แต่เด็ก แต่ตอนนีมันไม่จาํ เป็ นอีกแล้ว" เขาวางถ้วยชาลง
และจ้องมองหินก้อนนัน จากนันหยิบมันขึนมาใส่มือ
เจียงลัวอวีอีกครัง "เก็บมันไว้เถอะ เจ้าจําเป็ นต้องใช้มนั "

5
เจียงลัวอวีได้ยินก็ใจเต้น ไม่กล้าทีจะมองดวงตาสีอาํ พัน
ตรงหน้า ขณะทีกําลังจะปฏิเสธอีกครัง เขาก็เห็นว่าไป๋
หมินอวียืนขึนและเดินจากไปแล้ว

เขามองร่างทีค่อยๆ เดินห่างออกไป เขายืนขึนเพืออยาก

จะพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่เมือเดินไปถึงประตูเขาก็
กําหินในมือไว้แน่นและพูดอะไรไม่ออก

ซุย่ เยวียยกอาหารทีเพิงปรุงเสร็จเดินเข้ามา นางเห็นนาย

น้อยยืนเหม่ออยูท่ ีประตูและในห้องก็ไม่มีใครอยูแ่ ล้ว
นางเข้าใจว่าทังสองคงมีปากเสียงกันอีก สีหน้าก็เลยแย่
ลง นางจึงลองขานเรียกเจ้านาย

6
"ซือจือเจ้าคะ...ไป๋ ซวงจือเขา..."

เล่มที 3 บทที 62 วางแผนอีกครัง

7
เจียงลัวอวีได้ยินเสียงทีดูกงั วลของซุย่ เยวีย เขาจึงเงย
หน้าขึนยิมและพูดด้วยนําเสียงราบเรียบ "เขามีธุระจึงขอ
ตัวไปก่อน ยกอาหารมาเถอะ ข้าชักจะหิวแล้ว"

ไม่ได้โกรธกัน ช่างดีจริงๆ

ซุย่ เยวียได้ยินคําตอบก็รูว้ า่ ตนเดาผิด จึงยิมและรีบตอบ

ไป "เจ้าค่ะ ซือจือ"

เจียงลัวอวียิมตอบและกําหินในมือแน่น เขาเดินกลับเข้า
ห้องไป

"ซุย่ เยวีย หาเชือกแดงให้ขา้ สักเส้นด้วยนะ"

8
ซุย่ เยวียทีกําลังจะยกอาหารมาจัดวางชะงักลง นาง
ถามออกมาว่า "เชือกแดง? ซือจือ ท่านจะเอามาทําอะไร
เจ้าคะ?"

เจียงลัวอวียังคงลูบคลึงก้อนหินในมือ ก่อนจะพูดด้วยนํา
เลียงนิมว่า "ให้เจ้าไปหาก็หามาเถอะ ถามอะไรเยอะเสีย
จริง"

ซุย่ เยวียแลบลินด้วยอาการเขิน "เจ้าค่ะ ข้าน้อยทราบ

แล้วเจ้าค่ะ"

หลังจากทีทังคูป่ รับความเข้าใจกัน ผ่านไปสิบกว่าวันก็

9
ใกล้ถงึ วันงาน เจินซือและมูซ่ ือผูเ้ ป็ นแม่งานยุง่ มาก
บรรดาสาวใช้ก็วงเข้
ิ าออกกันพัลวัน โดยเฉพาะคืนก่อน
วันงาน บ่าวไพร่ตอ้ งประดับตกแต่งสถานทีกันจนมืดคํา
จึงได้พกั ผ่อน

เจียงลัวอวีนังเขียนอักษรอยูท่ ีโต๊ะ ในขณะทีไป๋ หมินอวี

นังอ่านหนังสือคํากลอนอยูบ่ นตังทีไม่ไกลกัน ในห้อง
เงียบกริบ ดูช่างสงบเงียบดียงนั
ิ ก ซุย่ เยวียค่อยๆ เดินเข้า
มาในห้องและยิมให้กบั ภาพทีเห็น นางช่วยนายน้อยของ
ตนฝนหมึกอยูข่ า้ งๆ

เจียงลัวอวีวางมือจากการเขียนอักษรขนาดใหญ่ เขา
หมุนข้อมือไปมาคลายความเมือยล้าและหันไปถามซุย่
เยวียทีกําลังฝนหมึก "เรืองทีให้ไปจัดการเรียบร้อยหรือ
10
ยัง?"

ซุย่ เยวียชะงักมือทันทีทีได้ยิน ไป๋ หมินอวีทีนังอยูบ่ นตัง

เงยหน้าขึนมามอง ทําเอานางมีสีหน้าลําบากใจไม่รูจ้ ะ
ตอบอย่างไรดี

เจียงลัวอวีเห็นอาการนางเป็ นเช่นนันก็เข้าใจ ไป๋ หมินอวี

หยิบบทกลอนเก็บเข้าในแขนเสือและเตรียมจะลุกไป
จากทีนัน

"ไม่เป็ นไร ถ้าไป๋ ซวงซือเป็ นคนฉลาด เขาไม่เอาเรืองทีเจ้า

จะพูดไปบอกใครหรอก พูดมาเถอะ"

11
ไป๋ หมินอวีได้ยินก็ชกั มือทีจะผลักประตูออกไปกลับมา
เขาหันไปมองตาเจียงลัวอวี และกลับไปนังทีตังทีไม่หา่ ง
จากเจียงลัวอวีตามเดิม ในขณะทีนายบ่าวสองคนกําลัง
ยืนคุยกัน

ซุย่ เยวียเห็นว่านายตนไม่ตอ้ งการปิ ดบังไป๋ ซวงจือ นาง

จึงรูส้ กึ ประหลาดใจแต่ก็บอกไม่ได้วา่ เพราะอะไร นาง
เลิกคิดถึงปั ญหานีและรายงานเรืองทีเกิดขึนให้ฟังอย่าง
ระมัดระวัง "ซือจือเจ้าคะ ก่อนมือเย็นข้าน้อยให้ชิงหงไป
สอบถามจากห้องเก็บพิณ พบว่าพิณหายไปหนึงตัว เห็น
ว่าเป็ นตัวโปรดของคุณหนูใหญ่ดว้ ยเจ้าค่ะ..."

"หายไปหนึงตัว?" เจียงลัวอวีรอยยิมชัดเจนขึน ตามอง

ตําลงมาทีตัวอักษรทียังไม่แห้งดี ใบหน้าอันงดงามดู
12
เหมือนมีนยั ทีอธิบายไม่ได้ "วันนีทีเข้าไปกับชิงหงจําได้
ไหมว่าพิณทีเหลือเป็ นอย่างไรและมีกีตัว?"

ซุย่ เยวียพยักหน้า "คําสังซือจือ ข้าน้อยจําได้หมด พิณมี

ทังหมด..."

"เจ้าจําได้ก็ดีแล้ว ไม่ตอ้ งบอกข้าหรอก" เจียงลัวอวีมองดู

ท่าทางมึนงงของสาวใช้คนนีทีเมือหลายวันก่อนช่วยตน
จัดการตบตาชิงหงจนส่งยาไปถึงมือเจียงฮุ่ยเห็นว่านาง
ใช้ยานันทุกคําเช้า...แต่ดจู ากภายนอกกลับดูไม่ออกเลย

คิดมาถึงเรืองนี เขาก็ยมแบบเสี
ิ ยมิได้ มือก็พลางหยิบ
ขวดยาสีเขียวและสีเหลืองส่งให้ซยุ่ เยวีย เขามองหน้า

13
นางและพูดเสียงตํา "วันก่อนทีข้าบอกเจ้าไป ยังจําได้ใช่
ไหม?"

ซุย่ เยวียพยักหน้า "เรียนซือจือ จําได้เจ้าค่ะ"

เจียงลัวอวีเห็นนางพยักหน้ารับก็พอใจ หันไปมองไป๋
หมินอวีทีนังอ่านหนังสือราวกับไม่ได้ยินทีทังสองคุยกัน
เขาจึงพูดต่อ

"พรุง่ นีเช้าเจ้าจงไปทีห้องเก็บพิณ เอายาในขวดเขียวนี

ชุบกับผ้าแล้วทาลงบนพิณตัวทีดีทีสุด จําไว้วา่ ห้ามให้ยา
ถูกมือเจ้าโดยเด็ดขาด และถ้าเห็นพิณตัวทีน้องหญิง
ชอบมากทีสุดวางอยูใ่ นห้องนัน ก็เอาผงยาในขวดสี

14
เหลืองนีโรยลงไป แต่หากไม่อยูก่ ็ช่างมัน"

ซุย่ เยวียไม่รูว้ า่ นายตนกําลังวางแผนพิสดารอะไร นางฟั ง

ออกว่ายาในขวดเขียวเป็ นยาอันตรายแน่ มันคงมีพิษ
ร้าย นางรูส้ กึ ตืนเต้นจนพูดติดๆ ขัดๆ "ซือจือ ท่านจะ..."

"เจ้าวางใจได้ นันมันเป็ นยาทีทําให้คนั " เจียงลัวอวีเห็น

อาการสาวใช้ก็รูว้ า่ นางกําลังกลัว สายตาและสีหน้าดู
สับสนกังวลใจ

"ยานันจะล้างไม่ออกไปพักใหญ่ แต่จะทําให้คนทีสัมผัส
โดนคันไปทังตัว"

15
ซุย่ เยวียรูว้ า่ ไม่ใช่ยาพิษก็สบายใจ นางรูว้ า่ การสงสัยใน
ตัวเจ้านายเป็ นสิงทีไม่ถกู แต่หากไม่ถามนางก็ไม่สบาย
ใจและคงนอนไม่หลับ จึงต้องถามออกไป

นางแอบมองไปทีเจ้านายก็ไม่เห็นว่าเขามีอาการโกรธ
หรือไม่พอใจ นางจึงย่อตัวแสดงความเคารพก่อนจะ
ตอบเสียงเบา "ข้าน้อยน้อมรับคําสังเจ้าค่ะ"

"เจ้าไปได้แล้ว เดียวพอถึงเวลาอาหารไม่ตอ้ งมาถาม

ก่อน เจ้ายกเข้ามาได้เลย" นิวขาวยาวเรียวเคาะบนโต๊ะ
และพูดสังต่อ "ไป๋ ซวงจือจะอยูร่ บั มือเย็นด้วย เจ้าเตรียม
มาให้พร้อมนะ"

16
ซุย่ เยวียออกไปจากห้อง เจียงลัวอวียืนมองท้องฟ้าที
ประดับไปด้วยหมูด่ าวพร่างพราย เขาใช้มือบีบเฟ้น
ท้ายทอยตนเองเพราะรูส้ กึ เมือยล้าแล้วจึงนังลงหลับตา
ทีบนเก้าอี

จนกระทังรูส้ กึ ได้วา่ มีมือคูห่ นึงวางลงบนไหล่เขา เขาจึง

ตืนจากภวังค์ เขาสะดุง้ จนตัวแข็งที กําลังคิดว่าใครกันที
อยูข่ า้ งหลัง

เสียงเขาฟั งดูออ่ นล้า แต่สีหน้ายังคงเรียบนิง

"อ่านหนังสืออยูไ่ ม่ใช่รึ เดินมานีทําไม"

17
ไป๋ หมินอวีเริมบีบหัวไหล่ให้เขา สายตาดูอบอุน่ และนํา
เสียงรืนหู "ถ้าเหนือยนักก็พกั เถอะ"

"ยังเช้าอยู่ ข้าไม่เหนือยหรอก" เจียงลัวอวีเอนตัวเข้าหา

พนักพิงแบะอันมือรองหัว เขายิมให้กบั คําพูดของไป๋
หมินอวีและพูดต่อ "ข้าแค่ลา้ แล้วก็มีบางอย่างทีคาดไม่
ถึง"

"คาดไม่ถงึ ว่าสาวใช้จะไม่กล้าลงมือรึ?" ไป๋ หมินอวียังคง

ยืนอยูห่ ลังเขา สังเกตดูสีหน้าและพูดต่อ "เจ้าไม่ได้
อธิบายฤทธิยา นางจึงไม่วางใจทีจะช่วยทําตามแผนเจ้า"

"เจ้านีฉลาดสมชือตัวเจ้าจริงๆ " เจียงลัวอวีหาวขึนมา

18
เขายืนขึนและหันกลับมามองไป๋ หมินอวีทียังคงใส่ชดุ สี
ขาว สายตางดงามเกิดความสงสัย "จริงสิ วันนีเหมือน
เจ้ามีเรืองจะบอก มีเกิดอะไรขึนหรือเปล่า?"

ไป๋ หมินอวียืนอยูข่ า้ งแสงเทียน สีหน้าเขาไม่ซีดขาว

เหมือนเมือแรกพบ แม้วา่ จะดูไร้อารมณ์ความรูส้ กึ แต่ก็
สัมผัสได้วา่ ใบหน้าหลังแสงเทียนนันเปี ยมด้วยความ
อบอุน่ นําเสียงก็ไม่เย็นชาเหมือนเคยแล้ว "ข้าเป็ นห่วง
เจ้า"

เจียงลัวอวีใจเต้นทีได้ยินเช่นนัน เขามองตาไป๋ หมินอวี

และยิมให้ "ข้าแข็งแรงดี มีอะไรให้เจ้าต้องห่วง?"

19
พูดจบก็ไม่รอให้อีกฝ่ ายพูดตอบ เขายิมมุมปากและพูด
หยอกเอินต่อไปว่า

"เป็ นห่วงตัวเองดีกว่านะ วันก่อนข้าได้ยินว่าลวีอีไปบอก

ความลับกับอาสะใภ้วา่ เจ้าแอบชอบข้า และกําลังหาวิธี
ให้ขา้ รับตัวเจ้าไว้ ช่วงนีชิงหงก็เลยคอยสังเกตว่าข้าทํา
อะไรบ้าง วันวันก็เอาแต่คอยเตือนว่าข้ากําลังอยูใ่ นช่วง
ไว้ทกุ ข์ กลัวว่าข้าจะหลงกลเจ้าแล้วอาจจะแอบรับเจ้า
มาเป็ นคนของข้าเสีย"

20
เล่มที 3 บทที 63 เห็นครังสุดท้าย

ทันทีทีได้ยินก็ทาํ เอาไป๋ หมินอวีถึงกับต้องถอยหลังไป

หนึงก้าวและหลบตาเจียงลัวอวี เขารูส้ กึ เขินจนต้องก้ม
หน้า ใบหน้าขาวนวลกลับกลายเป็ นสีแดง

เจียงลัวอวีรูว้ า่ สถานะทีแท้จริงของไป๋ หมินอวีคือจุดอ่อน

ทุกครังทีเอ่ยถึงก็จะเป็ นเช่นนี เขาเห็นอาการตกประหม่า
21
ของฝ่ ายตรงข้ามก็รูส้ กึ ขบขัน "แต่วา่ ท่าทางไม่สนใจ
อะไรของเจ้า ข้าคงไม่มีปัญญาจะพาเจ้าขึนเตียงหรอก
เจ้าว่าไหม?"

ไป๋ หมินอวีกระแอมไอและถอยหลังกลับมานังอ่าน
หนังสือทีตังตามเดิม พยายามจะไม่ออกอาการ แต่ใบ
หน้าเจ้ากรรมดันไม่ยอมหายแดง ต้องคอยแอบหรีตา
มองเจียงล้วอวีตลอดเวลา

ถึงแม้วา่ เจียงลัวอวีจะไม่เคยพบไป๋ อีเหนียง แต่เมือเห็น

สภาพตอนนีของไป๋ หมินอวี เขาอยากจะแตกหักกับเจิน
ซือเสียเดียวนัน อยากจะไปบอกเรืองทังหมดให้ไป๋ อี
เหนียงรู ้

22
แต่เวลานีไป๋ อีเหนียงไม่สาํ คัญเท่ากับคนทีอยูข่ า้ งๆ เขา
ในตอนนี

แม้วา่ ซุย่ เยวียจะภักดีและโตมาพร้อมกับเขา แต่

สถานการณ์ทีเกิดขึนภายในจวนจวินหวังตอนนีเขาไม่
ต้องการคนใจอ่อน ผิดกับจุยอวินทีแค่ออกคําสัง เขาก็จะ
รีบไปทําตามทันทีโดยไม่ถามให้มากความ เขาต้องการ
คนแบบนีมากกว่า

ช่างมัน ถ้าซุย่ เยวียใช้ไม่ได้จริงๆ เอาไว้คอ่ ยคิดหาทางอืน

ต่อให้ตอนนีจะยังไม่มีใครช่วย แต่เอาไว้คอ่ ยวางแผนขึน
ใหม่ก็ได้ อาจจะฝึ กให้หว่านเสียะทีอายุยงั น้อยแถมมี

23
วรยุทธ์มาเป็ นแขนขาแทน

คิดเสร็จเขาก็หนั ไปมองตัวอักษรคําว่า "โลภ" ทีเขียนเอา

ไว้จนแห้งไปนานแล้ว สายตาเขาค่อยๆ คมชัดขึน

หลังจากงานเลียงจบลง ถ้าเป็ นไปตามความทรงจําใน

ชาติก่อนของเขา เวลานันจะเป็ นช่วงเวลาสรุปบัญชี
ทรัพย์สนิ ของจวนเซียวเหยาหวัง เจินซือจะต้องยืนมือ
เข้ามาเพราะหวังสมบัติเป็ นแน่แท้ กลับมาครังนีต่อให้
ตายเขาก็ไม่ยอมถอยให้แน่ โดยเฉพาะป้ายคําสังทหารที
รับสืบทอดมาจากเซียวเหยาหวังผูเ้ ป็ นบิดา ใครก็คิดอย่า
มาแย่งไป

24
แล้วจะแก้แค้นอย่างไร?

ตามแผนทีคิดไว้ เขาจะต้องทําให้ศตั รูมาสนิทใจกับเขาที

สุด เมือถึงเวลาลงดาบศัตรูจะต้องยินยอมพร้อมใจทีจะ
ยกทุกอย่างให้เขา รอจนศัตรูรูต้ วั ว่าตกหลุมพราง ก็ถงึ
เวลาจัดการเรืองทังหมดและประกาศให้โลกรู ้

แทงคนไม่เห็นเลือดก็ไม่เจ็บ ก็แค่ถกู คนทีไว้ใจหักหลังไม่

เห็นเป็ นไร จริงไหม?

เขารอให้คนพวกนันถูกเขาแทงจนพรุน รอให้ความปี ติ
เปลียนเป็ นความโกรธและตายไป

25
รอ!

ครังนีเขาจะต้องเป็ นคนทียืนยิมจนถึงฉากสุดท้าย

เจียงลัวอวีคิดแล้วก็กม้ หน้าลง สีหน้าราบเรียบเขียน

อักษรต่อไป

เช้าวันถัดมา ยังไม่ทนั ทีตะวันจะคืบคลานขึนพ้นขอบ

หน้าต่าง ชิงหงก็มาช่วยเจียงลัวอวีล้างหน้าแปรงฟั นแต่ง
ตัวแล้ว เขาสวมชุดทางการของซือจือทีเป็ นพืนสีคราม
ปั กดินทอง ครอบมวยผมด้วยเครืองประดับทองคํา
ประดับหยก มีพสู่ ีเหลืองสองข้างห้อยลงมาข้างหู ใบ
หน้าดูสง่างาม โดยเฉพาะเมือเขายืนนิงๆ ก็ยงดู
ิ งดงาม

26
ราวเทพบุตร

เมือจับเจ้านายแต่งเนือแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชิงหงกับ
หว่านเสียะก็ได้แต่ตกตะลึงในความงามจนเจียงลัวอวี
อดขําไม่ได้ นางทังสองจึงรูต้ วั และหน้าแดงไม่กล้าสบตา
นายน้อย เจียงลัวอวีจึงได้แต่สา่ ยหัวให้กบั พวกนาง

ในขณะทีกําลังส่องกระจกก็ได้ยินเสียงซุย่ เยวียเคาะ
ประตู "ซือจือเจ้าคะ พระชายาให้คนมาตามแล้วเจ้าค่ะ"

"ข้ารูแ้ ล้ว" เจียงลัวอวีได้ยินเสียงเคาะประตูก็รูว้ า่ ซุย่ เยวีย

ไปทําตามแผนทีตนวางไว้เรียบร้อยแล้ว เขาแอบยิม มือ
ลูบหินสีแดงทีแขวนไว้แนบอกและถุงทีใส่ปา้ ยคําสัง

27
ทหารทีพกติดตัว เดินไปพลางถาม "ไป๋ ซวงจือล่ะ? "

ซุย่ เยวียรีบซอยเท้าตามเจ้านายออกไป "เรียนซือจือ ไป๋

ซวงจือรออยูท่ ีด้านนอกแล้วเจ้าค่ะ"

เจียงลัวอวีเดินมาถึงบันไดก็มองไปรอบๆ ทีพัก เขาก็เห็น

ร่างในชุดสีขาวจึงพึมพําขึนมาว่า "ว่องไวยิงนัก เมือวาน
ยังดูไม่ใส่ใจ แต่วนั นีตืนเช้ากว่าข้าเสียอีก แสดงว่าอยาก
ไปอยูเ่ หมือนกัน"

พูดจบก็เดินไปหาไป๋ หมินอวี เมือมองสํารวจไปรอบๆ ก็

เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง เขาจึงยิมและถามขึนว่า
"เจ้ามาคนเดียวหรือ แล้วลวีอีล่ะ?"

28
ไป๋ หมินอวีตะลึงกับความงามทีอยูต่ รงหน้า สักพักก็ได้
สติกลับจึงทําสีหน้าเหมือนไม่ใส่ใจเช่นเคย "นางทําชา
หก มาไม่ได้"

แค่ทาํ ชาหก ไม่เห็นกับต้องไปงานเลียงไม่ได้นี

เจียงลัวอวีมองสํารวจชุดของไป๋ หมินอวีก็เห็นว่าดูยบั ยูย่ ี

คอเสือแขนเสือดูไม่เรียบร้อย ก็เลยเดาได้ถงึ เหตุผลทีลวี
อีไม่ได้มาด้วย "นางทําชาหกใส่ตวั เจ้าใช่ไหม?"

ไป๋ หมินอวีไม่ตอบ ก็เท่ากับเป็ นการยอมรับ

29
เจียงลัวอวีรูว้ า่ ตนเดาถูก เขาจับมือไป๋ หมินอวี เดินไปคุย
ไป "ซุม่ ซ่าม ลงโทษนางหลายครังหน่อย เดียวก็หลาบจํา
ไปเอง"

ชิงหงทีเดินตามหลังมาได้ยินเขาคุยกันก็อดทีจะแอบเงย
หน้าขึนมองทังสองคนไม่ได้ จากนันก็รบี หลบตาลงด้วย
ท่าทางทีระมัดระวัง

หลังจากไปคารวะองค์หญิงลีหยางแล้ว เจียงลัวอวีก็ถกู
เรียกให้อยูค่ ยุ กับท่านย่า จนเมือคุยกันพอสมควรก็ถกู
ปล่อยตัวออกมา ผูค้ นด้านนอกก็กาํ ลังสนทนากัน
อย่างออกรสออกชาติอยูเ่ ช่นกัน

30
เช้านีเจียงลัวไป๋ รูส้ กึ ไม่คอ่ ยสบาย หลังเสร็จงานตอนเช้า
ก็เลยขอตัวกลับไปก่อน ส่วนเจียงลัวฉินต้องตามเจียงฮุ่ย
ไปรวมตัวกับญาติฝ่ายหญิง จึงต้องอยูร่ อแม้วา่ จะไม่เต็ม
ใจก็ตาม

เจียงลัวอวีมองไปทีหน้าประตูซงมี
ึ เจินซือกับมูซ่ ือยืนอยู่
ในชุดเต็มยศ รวมถึงหลายคนทีไม่เคยพบ เช่น เจียง
เอียนลูกชายคนรองและเจียงปิ งลูกสองเพศทีเกิดจากมู่
ซือ เจียงซานลูกสาวทีเกิดจากหวังอีเหนียง เขามองออก
ไปยังดอกหยิงฮวาทีกําลังร่วงโรย พลันเห็นไป๋ หมินอวีใน
ชุดขาวทีดูโดดเด่นราวกับหงส์ในฝูงกา

หากตนเป็ นเจินซือ มาเห็นไป๋ หมินอวีในตอนนีก็คงรูส้ กึ

ขัดตาแน่นอน
31
แต่เขาไม่ใช่เจินซือ เขายิมและเข้าไปแสดงความเคารพ
เจินซือกับมูซ่ ือ "ท่านอาสะใภ้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว อวีเอ๋อร์
ต้องขอตัวก่อน"

เจินซือกําลังสังงานพ่อบ้านให้ดแู ลความเรียบร้อยให้ดี
ได้ยินเสียงเจียงลัวอวีก็ได้แต่พยักหน้ายิมรับทราบ เนือง
จากไม่มีเวลาหันมาพูดคุยด้วย ในขณะทีมูซ่ ือหันมาพยัก
หน้าและขานตอบ "ไปเถอะจ้ะ สนุกให้เต็มที ไม่ตอ้ งเกรง
ใจ"

เจียงลัวอวีประสานมือคํานับ

32
ในขณะทีเจียงลัวอวีกําลังจะเดินไปทางไป๋ หมินอวี ก็ได้
ยินเสียงทีคุน้ เคยดังขึน "ท่านพี คุยกับข้าก่อนได้ไหม"

เจียงลัวอวีหรีตาและรีบสะกดกลันไฟโทสะ หันไปมอง
เจียงฮุ่ยและยิมให้นาง "น้องหญิงมีธุระอะไรหรือ"

เจียงฮุ่ยในวันนีอยูใ่ นชุดสีแดงกรุยกราย ขับให้ผิวนางดู

งามผ่องยิงขึน ทีผมปั กปิ นดอกโบตันสีแดง หน้าขาวอม
ชมพู กายนางมีกลินหอมอ่อนๆ โชยออกมา นําเสียงนุ่ม
นวลชวนฟั ง ดูสง่างามยิง ชายใดได้เห็นรับรองว่าต้อง
สยบแทบเท้านางทุกราย

"แค่เห็นว่าไม่เจอกันนาน ข้าก็อยากคุยด้วยไม่ได้หรือ?"

33
"ข้าพลังปากไปเอง" เจียงลัวอวีได้ยินเสียงออดอ้อนของ
นางก็แทบจะไฟลุกตังแต่ปลายเล็บจนไปจนทัวทังตัว ยัง
ดีทีมีหินก้อนนันช่วยเรียกสติเขาไว้ เขายิมตอบกลับไป
ว่า "แล้วน้องหญิง..."

เจียงฮุ่ยมองดูญาติผพู้ ีทีแสนสง่างาม นางยกชายแขน

เสือขึนป้องปากและกระซิบข้างหูเขา "ท่านพี คือว่าแบบ
นี วันก่อนทีท่านให้ยาบํารุงผิวแก่ขา้ มันใช้ดีจริงๆ ข้าพลัง
มือใช้เยอะไปหน่อย...ตอนนีเหลือแค่สองขวด ไม่ทราบ
ว่าท่านพี..."

เมือเห็นกิรยิ าของนางทีเข้ามาใกล้ตน้ นัยน์ตาของเจียง

ลัวอวีก็ปรากฏเงาดําซ้อนขึนหลายชันจนมองไม่เห็นถึง
34
ความอ่อนโยน ได้ยินว่านางต้องการยาเพิม เขาก็ยืนมือ
ขาวเนียนออกมาจากแขนเสือและค่อยๆ ยิมให้นาง

เล่มที 3 บทที 64 ใยต้องเกรงใจ

35
"ดูเจ้าพูดเข้าสิ ครังก่อนข้าฝากชิงหงไปบอกว่าถ้าเจ้า
ชอบก็มาแบ่งจากข้าไปได้อีก เดียวข้ากลับไปจะให้ชิงหง
นําไปส่งให้เจ้าอีกสิบขวด ยาบํารุงนันใช้ดีจริงติดทีตัวยา
หายากและราคาแพง และถึงข้าจะให้สตู รเจ้าไปก็ทาํ
ออกมาไม่เหมือนหรอก ดังนันเจ้าต้องใช้ประหยัดๆ นะ"

เจียงฮุ่ยได้ยินดังนันก็คิดว่าเจียงลัวอวีขีเหนียว สูตรยาก็
ไม่ยอมให้นาง นําเสียงและท่าทางนางจึงเปลียนไป แม้
ว่าสีหน้าจะยังมีความเกรงใจอยูบ่ า้ ง แต่นางก็แสดง
อาการหงุดหงิดสะบัดชายแขนเสือไปมา

"แค่ยาไม่กีขวด ท่านพีก็บอกสูตรข้าสิ จะได้ไม่ตอ้ ง

36
รบกวนท่านอีก"

ดูเอาละกัน อะไรทีทําให้นางไม่พอใจ นางก็จะทําให้คน

อืนไม่มีความสุขไปด้วยเช่นกัน นีแหละคือเจียงฮุ่ย

"น้องหญิง พูดแบบนีเหมือนไม่ใช่พีน้องกันเลย?" เจียงลัว

อวีรูด้ ีวา่ ตัวตนทีแท้จริงของนางเป็ นอย่างไร ชาติก่อนก็
เห็นใบหน้าบูดเบียวมาแล้วสิบกว่าปี ทนอีกไม่ถงึ ปี คงไม่
เป็ นอะไร เพราะเขาจะต้องจัดการกับนางให้ตายแบบไร้
ทีฝัง จะมาทําแผนแตกตอนนีไม่ได้ เช่นนันเขาจึงพูดต่อ

"พีไม่ได้หมายความว่าแบบนัน เพียงแต่วา่ สูตรยานันเป็ น

ของท่านแม่ของพี มีแค่สาวใช้ทีอยูม่ านานถึงจะรูว้ ิธีทาํ

37
มันออกมา ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่พอใช้ อีกอย่างสาวใช้ที
เป็ นคนปรุงยาก็อยูไ่ กลถึงจวนเซียวเหยาหวัง เจ้าเอาไปก็
ปรุงออกมาไม่ได้อยูด่ ี"

เจียงฮุ่นฟั งแล้วก็รูว้ า่ คงจะไม่ได้มาแน่ๆ นางเปลียนสี

หน้าให้ดลู าํ บากใจ ทําตาใส "ท่านพีพูดถูก ถ้าอย่างนัน
ทําอย่างไรดี..."

เจียงลัวอวีเห็นนางกําลังเล่นละคร ก็ยมตอบและพู
ิ ดด้วย
นําเสียงอ่อนนุ่ม "น้องหญิงไม่ตอ้ งกังวลไป เดียวพีจะ
เขียนไปแจ้งสาวใช้คนนัน ในเวลาไม่กีเดือนต้องปรุงออก
มาเสร็จแน่ ถึงเวลานันน้องหญิงไม่ตอ้ งกลัวว่าจะไม่พอ
ใช้"

38
เจียงฮุ่ยเห็นเขาตอบตกลงก็กล่าวขอบคุณ "ในเมือเป็ น
เช่นนี น้องก็ขอขอบคุณท่านพีมาก"

เจียงลัวอวีถอยหลังหนึงก้าวก็ยมรั
ิ บ "เราพีน้องกัน ไม่
ต้องเกรงใจหรอก"

เจียงฮุ่ยได้สาํ เร็จสมใจก็ยอ่ ตัวคารวะและหันกลับเดิน

อ้อนแอ้นนําไป ตามด้วยเจียงปิ งน้องสองเพศทีท่าทางดู
หวาดกลัว และเจียงซานน้องสาวต่างมารดา ปิ ดท้าย
ด้วยเจียงลัวฉินทีทําสีหน้าไม่พอใจพากันเดินเข้าไปใน
สวน

39
เจียงลัวอวีมองดูพวกเขาเดินจากไปจนลับตา เจียงเอียน
ค่อยๆ เดินเข้ามาคารวะและยืนรอเขา ก่อนจะพากันเดิน
ไปทางทีไป๋ หมินอวียืนอยู่

"หมินอวี ไปกันเถอะ"

ไป๋ หมินอวีได้ยินเสียงเรียกก็เงยหน้าขึนมอง ใบหน้านัน

ส่งยิมมาให้และเรียกหาเขา ส่วนเจียงเอียนก็ยืนรออยู่
ข้างหลัง ไป๋ หมินอวีค่อยๆ พยักหน้าและยิมตอบไปว่า

"ข้าส่งเจ้าตรงนีแหละ"

พูดจบเขาก็กม้ หน้าลง หันหลังเดินกลับไปตามทางทีเดิน

40
มา เหลือเพียงชายเสือสีขาวลอยพลิวให้เห็น ยิงอยูท่ า่ ม
กลางบรรยากาศอันคึกครืนของงาน ก็ยงทํ
ิ าให้รา่ งนันดู
โดดเดียวมากขึนไปอีก

เงาร่างทีค่อยๆ จางไปก็ทาํ ให้เจียงลัวอวีเข้าใจว่า ทําไม

วันนีไป๋ หมินอวีถึงมารอเขาแต่เช้า

ไป๋ หมินอวีแค่กลัวว่าจะมาสาย แล้วจะไม่ได้พบกับเขาก็

เท่านีเอง

ใช่สิ เขาไม่เคยคิดถึงสถานะของไป๋ หมินอวีเลย เขาเป็ น

แค่หลานอาของอนุภรรยาในจวนแห่งนี พ่อแม่เป็ นใครก็
ไม่รู ้ จะมีสทิ ธิอะไรไปร่วมงานทีเต็มไปด้วยเจ้าขุนมูลนาย

41
เช่นงานเลียงฤดูใบไม้ผลินีได้อย่างไร

เจียงลัวอวีได้แต่กาํ มือตนเองแน่นและหักห้ามใจไม่ให้
เดินตามเขาไป เขาทําได้เพียงแค่มองร่างในชุดขาวที
ค่อยๆ เดินไกลออกไปจนลับตา

เจียงเอียนทีอยูข่ า้ งๆ เขาเห็นว่าเจียงลัวอวีมองแต่มองไป๋
หมินอวีไม่เดินต่อไปเสียทีก็รอ้ นใจ "ท่านพี ถ้ายังชักช้าจะ
พากันสายนะ พวกเรารีบไปกันเถอะ"

เจียงลัวอวีหลับตาลง เมือลืมตาขึนในดวงตาก็ปรากฏ
เพียงความว่างเปล่า ริมฝี ปากยกยิมขึนดูเหมือนจะมีสติ
กลับคืนมา เขาเห็นเจียงเอียนทีกําลังดูรบี ร้อน ส่วนเจิน

42
ซือกับมูซ่ ือก็กาํ ลังมองมา เขาจึงรับคํา "ไปกันเถอะ"

เมือเจียงลัวอวีและเจียงเอียนจากไป มูซ่ ือก็ถอนหายใจ

และมีแววตาชืนชม นางบ่นพึมพํา "ใบหน้าของไป๋ ซวงจือ
เสียโฉมขนาดนัน...แต่ดเู หมือนว่าแม้แต่ลวอวี
ั ก็ยงั รูส้ กึ ดี
ด้วย ไม่ธรรมดาจริงๆ"

เจินซือทีอยูด่ ว้ ยกันได้ยินดังนัน ในตาก็พลันมีเลศนัย ริม

ฝี ปากเผยอขึนดูคล้ายนางกําลังยิมเยาะ

43
เล่มที 3 บทที 65 องค์ชายเย่ซวี

เจียงลัวอวีเดินออกไปถึงประตูชนสอง
ั ทันใดนันเขาก็
มองเห็นแสงสีฟา้ ผ่านตาไป เมือสังเกตให้ดีก็เห็นว่าเป็ น
ร่างในชุดยาวสีนาเงิ
ํ นปั กลายมังกรสีทอง สวมศีรษะด้วย
เครืองประดับหยก มีกาํ ไลหยกขาวทีข้อมือ ดูก็รูเ้ ลยว่า
เป็ นการแต่งตัวของเจ้านายชันสูง ร่างนันโผล่มาขวาง
44
ทางเขาไว้

เจียงลัวอวีเห็นร่างนันมาขวางทางตน ในใจก็เริมมีความ
มันใจและมีรอยยิมแอบแฝง แต่ตอ้ งเล่นละครแสร้งว่า
ตกตะลึงถึงขนาดต้องถอยหลังหนี เขาหันไปถามเจียง
เอียน

"ท่านนีคือ..."

"เจ้าคือซือจือแห่งจวนเซียวเหยาหวังใช่หรือไม่? คนที
ขวางทางอยูพ่ ดู ต่อโดยไม่รอให้เจียงเอียนตอบ เขายิมให้
เจียงลัวอวี แสงแดดทีสาดส่องลงมาทําให้ดงู ดงามยิงนัก
แต่เขาก็ไม่ได้มองด้วยสายตาหลงใหล เพียงแต่แฝงไว้

45
ด้วยความชืนชมเท่านัน

เมือสํารวจรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ ายจนพอใจ เขาก็พยัก

หน้ายิมและพูดเสียงเบากว่าเมือครู ่ "หน้าตาไม่เลว แต่ก็
ยังสูข้ า้ ไม่ได้"

เจียงลัวอวีไม่ได้โต้ตอบ เจียงเอียนก็พดู แทรกขึนมา "ซือ

จือ ท่านจากเมืองหลวงไปนาน ท่านนีคือพระโอรส
บุญธรรมลําดับทีแปดในองค์ฮองเฮา เมือไม่กีปี นีก่อนที
ท่านจะออกเรือนไปได้รบั แต่งตังเป็ นเหลียงหวัง ต่าง
เพียงแค่ไม่มีเมืองในครอบครอง"

เจียงลัวอวีรูเ้ รืองนีมาแต่อดีตชาติ แต่ก็ตอ้ งแสร้งทําเป็ น

46
ตังใจฟั ง ริมฝี ปากมีรอยยิมเล็กน้อย แต่ในดวงตาสีดาํ
ยากทีจะดูออกว่าแท้จริงแล้วเขากําลังคิดอะไรอยูใ่ นใจ

โปรดลูกสองเพศจนถึงขนาดรีบแต่งตังให้เป็ นเหลียง
หวัง?

อย่าล้อเล่นน่า

ฮ่องเต้ไม่โง่ถงึ ขนาดจะตังให้คนสองเพศเป็ นถึงอ๋อง หรือ

จะสติวิปลาสไปแล้ว?

ในชาติก่อนตอนทีหนานจิงหลงได้ครองราชย์และเขาถูก
จองจําในตําหนักเย็น ได้ยินว่าคนทีได้ครองบัลลังก์แห่ง
47
ต้าหลงไม่ได้พาํ นักอยูท่ ีต้าหลง และคนทีคอยสนับสนุน
หนานจิงหวังผูอ้ ยูใ่ นฐานะตัวประกันก็คือคนผูน้ ี ผูท้ ีได้
รับแต่งตังเป็ นเหลียงหวัง ตลอดเวลายีสิบปี เขาหลอกทุก
คนว่าเขาเป็ นคนสองเพศ จนสามารถตบตาบรรดาโอรส
แท้ๆ มาได้โดยตลอด

ทีจริงแล้วโอรสลําดับทีแปดองค์นีเป็ นชายแท้ทงแท่
ั ง
ต่างกันทีเขามีความอดทนสูงกว่าคนอืนและแสดงละคร
เก่งกว่าใครๆ

รอจนเจียงเอียนพูดจบ เจียงลัวอวีจึงพยักหน้าแสดง
อาการรับทราบ จากนันก็แสดงความเคารพชายในชุดสี
นําเงินลายมังกรทอง ผูท้ ีสวมกําไลหยกอันเป็ นเครือง
ประดับของสตรี "เจียงลัวอวีถวายพระพรองค์ชาย ขอฝ่ า
48
บาททรงพระเกษมสําราญ"

เจียงลัวอวีพูดจบ เจียงเอียนก็สงั เกตได้วา่ เย่ซวีผูเ้ ป็ น

โอรสลําดับทีแปดกําลังขมวดคิวและทําหน้าไม่สบ
อารมณ์ เขาถลึงตามองเจียงลัวอวีทีกําลังคํานับและบ่น
อุบอิบ "กว่าจะมาเจอคนประเภทเดียวกันก็ไม่ง่ายเลย
มาทําตัวมีพิธีรตี องเช่นนี น่าเบือเสียจริง"

49
เล่มที 3 บทที 66 ไม่คอ่ ยสนใจ

เจียงเอียนรูว้ า่ องค์ชายผูน้ ีเอาใจยากและดือรัน แต่ไม่ใช่

คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ยามทีอยูใ่ นวัง ด้วยความทีมีสองเพศ
และแต่งตัวออกไปทางผูห้ ญิง ทําให้ไม่คอ่ ยได้ใกล้ชิดกับ
ฮ่องเต้ จึงไม่คอ่ ยเป็ นทีโปรดปราน เจียงเอียนเห็นพีชาย
เป็ นเช่นนัน ตนเองก็ได้แต่กม้ หน้าตาม

50
เขาไม่พดู เจียงเอียนก็ไม่พดู ไหนจะเย่ซวีทีกําลังเอาแต่
ใจ เลยทําให้บรรยากาศช่างอึมครึม

ผ่านไปสักครูห่ นึงก็ดเู หมือนเย่ซวีจะอารมณ์ดีขนและ

ึ
กลับมายิมได้อีกครัง เขาคว้าข้อมือของเจียงลัวอวีไว้
และเรียกให้เงยหน้าขึนมองระเบียงทีคดเคียวไปจนถึง
ศาลาพักร้อน ก่อนจะส่งเสียงเบาราวกับค้นพบความลับ
อะไรบางอย่าง

"เจียงซวงจือ เมือครูข่ า้ เห็นองค์ชายสามพีของข้าเดินไป

ทางนัน เห็นว่าพวกคุณชายทังหลายกําลังเล่นสนุกกัน
อยู่ มีแข่งยิงธนูเสร็จแล้วก็แข่งเขียนอักษร พวกเจ้าก็รบี
ไปดูกนั เถอะ"

51
เจียงลัวอวีเคยเจอเหตุการณ์นีมาในชาติก่อนแล้ว แต่ก็
ต้องทําเป็ นไม่รูเ้ รือง เริมจากทําท่าทางลังเลก่อน แล้วก็
ค่อยยิมและตอบกลับ "พะย่ะค่ะฝ่ าบาท"

ชาติก่อนเขาใช้เวลาส่วนมากอยูใ่ นจวนเซียวเหยาหวัง
และถูกประคบประหงมอย่างดีจากทุกคนในจวน เมือมา
อยูใ่ นจวนจวินหวังต้องมาเจอแต่พวกผูด้ ีตีนแดงมาก
มายเขาก็ไม่ได้ทาํ ตัวเย่อหยิง แต่กลับชอบทีจะอยูใ่ ห้หา่ ง
เพราะแทบไม่มีใครทีจะจริงใจต่อกันเลย ดังนันไม่ตอ้ ง
คิดเลยว่าจะมีใครมาช่วยยามตกทุกข์ได้ยาก

ชาตินีเมือได้กลับมาอีกครังเขาก็ไม่อยากจะซํารอยอดีต
ทีสําคัญคนทีเขาต้องการแก้แค้นคือหนานจิงหลง ไม่จาํ
52
เป็ นจะต้องลากคนในชาติก่อนทีไม่ได้ทาํ อะไรตนมา
เกียวข้องด้วย คนเหล่านันจึงไม่จาํ เป็ นทีจะต้องมาคบค้า
สมาคมผูกมิตรอันใดเลย

เขาคิดถึงชาติก่อนเมือครังทีองค์ชายแปดเปิ ดเผยเพศที
แท้จริง ช่างเป็ นวิธีทีเยียมยอด เขายิมและผายมือเชิญให้
เย่ซวีเดินนําหน้า ส่วนตนเองยืนอยูด่ า้ นหลังอย่างสงบ
เงียบ

เจียงเอียนเดิมเห็นท่าทีของเย่ซวีก็คิดจะถวายคํานับและ
รีบวิงนําไป แต่เมือเห็นท่าทางพีชายทีนอบน้อมก็ตอ้ งรอ
ให้เย่ซวีเดินนําไปก่อน เจียงเอียนดูรอ้ นรน

53
"ท่านพี ท่าน..."

เจียงลัวอวีเห็นอาการดังนันก็รูว้ า่ น้องชายคนนีอยากที
จะไปเล่นกับพวกนันเต็มที ก็ไม่รูว้ า่ ควรจะหัวเราะหรือ
ถอนหายใจดี เพราะคนพวกนีไม่รูเ้ ลยว่า ในอีกไม่ถงึ ห้า
ชัวยามจะมีการเปลียนแปลงครังใหญ่ รอยยิมเขาแฝง
ความสงสารไว้ "น้องพี ถ้าเจ้ารีบก็ไปก่อนได้เลย"

เย่ซวีเดิมคิดว่าเมือตนบอกไปดังนัน สองคนนีจะต้องรีบ
พุง่ ตัวไปทีดังกล่าวทันที ไม่คิดว่าเจียงลัวอวีจะแสดง
อาการตรงข้าม เขากลับให้ลกู ชายจากเอกภรรยาของ
จวนจวินหวังนําไปคนเดียว ส่วนตัวเองยังคงยืนอยูท่ ีเดิม
ดูเหมือนว่าเขาจะรอให้ตนเดินนําไปก่อน จึงเกิดความ
สงสัยและมองไปยังเจียงลัวอวีทียังก้มหน้า และโบกมือ
54
ให้เจียงเอียนพร้อมเอ่ยปาก

"ไปเถอะๆ ทิงข้าไว้กบั พีเจ้า ใครใช้ให้เราเกิดมาเป็ น

เหมือนกันล่ะ?"

55
เล่มที 3 บทที 67 ทดสอบลองใจ

เจียงเอียนเมือได้รบั อนุญาตก็รบี คํานับแสด

การนอบน้อม เขามองไปทีรอยยิมแล้วท่าทางทีไม่รบี
ร้อนและดูไม่ได้อยากไปของเจียงลัวอวี จากนันก็รบี เดิน
ไปตามแนวระเบียงทันที

เจียงลัวอวีเห็นน้องชายเดินจากไป รอยยิมก็ชดั เจนขึน

อีก เขาหันกลับมามองทีเย่ซวีซึงกําลังนังอย่างสบายอยู่
ริมระเบียงทางเดิน เขารูส้ กึ ว่าไม่วา่ เขาจะมองไปทีใคร
คนไหนก็รูท้ ีมาทีไปของคนเหล่านันทังสิน และก็บอกไม่

56
ถูกเหมือนกันว่าตนเองรูส้ กึ อย่างไร

เย่ซวีเงยหน้าขึน เหมือนยิมแต่ไม่ยมมองมาที
ิ เขา ริม
ฝี ปากเผยอขึน

"ซือจือ เหตุใดจึงมองข้าเยียงนี?

เจียงลัวอวีสบตาโดยปราศจากความกลัว ตอบไปด้วย
นําเสียงทีแฝงไปด้วยความสงสัย "ไม่มีอะไรพะย่ะค่ะ
กระหม่อมแค่รูส้ กึ ประหลาด"

"ประหลาด?" เย่ซวียืนขึนพิงเสาระเบียงและสํารวจตรวจ
เองก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติจงึ ถามกลับ "ประหลาด
57
ตรงไหน?"

เจียงลัวอวียิมให้และเลิกคิวพร้อมกับหยุดสายตาไปที
กําไลข้อมือทีเย่ซวีสวมอยู่ "ฝ่ าบาททรงสวมกําไลทีเป็ น
สัญลักษณ์วา่ จะทรงเลือกทีจะใช้ชีวิตคนสองเพศเช่น
สตรี แต่กลับแต่งตัวเช่นบุรุษ และไม่ทรงไปสังสรรค์กบั
ฝ่ ายใน ใยกลับเลือกทีจะไปคลุกคลีกบั ฝ่ ายหน้า?

เย่ซวีเดิมทีดไู ม่สนใจอะไร ทําตัวตามสบาย มาบัดนีสี

หน้าเริมเปลียน เขาหันมามองคนทีอยูต่ รงหน้าแต่ก็คาด
เดาอะไรไม่ออก ได้แต่ตอบเสียงเบาๆ ว่า "...คือว่า..."

เจียงลัวอวีทําท่าทางสงสัยในตัวเย่ซวี สีหน้าก็ยงั คงมีคาํ

58
ถาม จึงเอ่ยถามต่อไปว่า "หรือฝ่ าบาททรงคิดว่าบรรดา
คุณชายน่าสนใจกว่าหญิงสาวพวกนัน ไม่ก็ทรงอยากจะ
หาคูค่ รองในอนาคต เลยไม่เลือกไปฝ่ ายใน?"

เย่ซวีฟั งคําแล้วก็มีสีหน้าผ่อคลายลง ยิมรับและถามคํา

ถามกลับ "ซือจือคิดว่ากระไรล่ะ?"

"ลัวอวีคิดว่าน่าจะเป็ นอย่างแรกเสียมากกว่าพะย่ะค่ะ"
เจียงลัวอวีตอบอย่างว่องไวพร้อมรอยยิม ราวกับคิดคํา
ตอบเตรียมไว้แล้ว "แต่หากจะบอกว่าเป็ นเพราะเหตุผล
หลังก็ไม่ใช่เรืองผิด ลัวอวีก็ขอให้ทรงได้พบเจอคนทีถูกใจ
รักและให้เกียรติกนั ไปจนชัวชีวิตพะย่ะค่ะ"

59
เย่ซวีฟั งแล้วก็ปราดตาไปมอง ยิมให้แบบเสียมิได้ ท่า
ทางแบบสตรีดหู ายไปเหมือนมีนยั แฝง "ขอบใจสําหรับ
คําอวยพร"

เจียงลัวอวีแสดงความเคารพด้วยการโน้มตัวลง "ฝ่ าบาท

ทรงเกรงพระทัยไปแล้ว"

เย่ซวีมองไปทีเจียงลัวอวีอีกครัง จากนันจึงยืดตัวยืนตรง
ขึนและไม่พดู อะไรอีก แต่ยงั คงมองเขาด้วยสายตา
แปลกๆ ก่อนจะเดินจากไปตามระเบียงคดโค้ง ไม่สนใจ
ว่าเจียงลัวอวีจะตามมาหรือไม่

60
เล่มที 3 บทที 68 หาเรืองหยอกเล่น

เจียงลัวอวีไม่สนใจว่าเขาจะรอตนหรือไม่ คนหนึงเดินนํา
อีกคนเดินตาม เลียวลัดไปตามระเบียงคดจนไปถึงศาลา
พักร้อนทีคลาคลําไปด้วยบรรดาคุณชายในเครืองแต่ง
กายหรูหราซึงกําลังโอภาปราศรัยกัน รอบกายก็ประกบ
ด้วยสาวใช่และบ่าวไพร่ทีคอยดูแลเจ้านายของตน
61
เมือใกล้จะถึงศาลา เย่ซวีก็หยุดฝี เท้าและหันไปคว้าข้อ
มือเจียงลัวอวีลากเขาให้ตามมาเร็วขึน ผ่านชายสองคน
ทีท่าทางดูประหลาดพิกลจนไปหยุดอยูข่ า้ งกายชายชุด
ยาวปั กลายมังกรม่วง ยังไม่ทนั จะอ้าปากพูดอะไรก็ได้
ยินเสียงทีฟั งดูตืนเต้นมาเข้าหู

ไม่ผิดคาด เจียงเอียนทีมาถึงก่อนส่งเสียงนันออกมา "ฝ่ า

บาท ท่านพี พวกท่านมาถึงเสียที"

ไม่รอให้สนเสี
ิ ยง เย่ซวีก็มองไปทีคนเหล่านันเหมือนพวก
เขาไม่คคู่ วร ก่อนจะพูดเสียงดังกับชายในชุดมังกรสีมว่ ง
"เสด็จพี ซวีเอ๋อร์มาแล้ว พวกท่านกําลังเล่นอะไรกันให้ขา้

62
กับเจียงซือจือเล่นด้วยสิ"

"น้องแปด อย่าซนนะ"

ชายผูน้ ีคือเย่รุย่ องค์ชายสามทีประสูติจากเต๋อเฟย มี

นิสยั นุ่มนวลอัธยาศัยดีจนเลืองลือไปทัวเมืองหลวง ครัง
นีได้มาเจอกับน้องชายทีไม่คอ่ ยได้เจอกันในวังเท่าไรนัก
เขารูว้ า่ มาทีจวนจวินหวังครังนี น้องชายคนนีคงจะมาหา
เพือนเล่นเป็ นแน่แท้ เขาเห็นเจียงลัวอวีทีถูกลากมาด้วย
ก็ไม่คนุ้ ตา แต่ได้ยินเย่ซวีกล่าวเมือครูก่ ็พอเข้าใจ

"ท่านผูน้ นคงจะเป็
ั นซือจือแห่งเซียวเหยาหวังทีเพิงมาถึง
เมืองหลวงเป็ นแน่แท้"

63
เจียงลัวอวีมองไปทีองค์ชายสาม ใจเต้นตุบๆ แต่สีหน้า
ไม่ออกอาการ เขาสะบัดแขนออกจากมือเย่ซวีและแสดง
ความเคารพด้วยรอยยิม "เจียงลัวอวีคารวะองค์ชายสาม
ขอฝ่ าบาททรงพระเกษมสําราญ"

"เอาแต่พดู ประโยคเดิมซําไปซํามา พวกเจ้าไม่เบือแต่ขา้

รําคาญ เลิกคารวะได้แล้ว" เย่ซวีรูส้ กึ ว่ามือของตนถูก
สะบัดออก แต่ก็ไม่ได้หนั ไปมองเจียงลัวอวีทีอยูด่ า้ นหลัง
เขากลับมองหน้าเย่รุย่ และลากเสียงยาว "เสด็จพี อย่า
เพิงเปลียนเรือง เมือกีข้าเห็นพวกท่านเล่นสนุกกันอยู่
ทําไมพอข้ามาถึงก็หนีไปกันหมด ? คิดว่าข้าเป็ นโรคห่า
กันหรือไง?"

64
เย่รุย่ เห็นน้องชายพูดเช่นนีก็รูส้ กึ หงุดหงิด จึงพูดด้วยนํา
เสียงเคร่งขรึม "ยิงพูดยิงไร้มารยาท โรคห่าคํานีซีซัวพูด
ออกมาได้ร?ึ

เย่ซวีเห็นว่าพีชายมีสีหน้าไม่พอใจก็เริมกลัว ได้แต่ลบู
กําไลข้อมือตนและบ่นอุบอิบ "...ก็ได้ ไม่พดู ก็ไม่พดู แต่
ท่านต้องบอกข้าว่าเมือครูเ่ ล่นอะไรกันอยู่ ห้ามปิ ดบังข้า
ไม่งนข้
ั าไม่ยอมจริงๆ ด้วย"

"เอาล่ะๆๆ ข้าละกลัวเจ้าจริงๆ" เย่รุย่ รูว้ า่ ขัดใจน้องชาย

คนนีไม่ได้แน่ก็ได้แต่ถอนหายใจ มือรวบพัดเก็บและมอง
ไปทีเจียงลัวอวีซึงยืนก้มหน้าอยู่ "ก็ไม่มีอะไรก่อนทีเจ้าจะ
มาพวกเรากําลังแข่งวาดภาพกัน"

65
พูดจบเย่รุย่ ก็เงยหน้าขึนและใช้พดั ชีไปยังคนในศาลาจน
ไปหยุดทีชายในชุดดํา

"เจ้ามองไปทีนันสิ ไม่เห็นหรือว่าองค์ชายหนานก็กาํ ลัง

วาดภาพอยูเ่ ช่นกัน? "

66
เล่มที 3 บทที 69 แอบแทงลับลับ

องค์ชายหนาน

เจียงลัวอวีพยายามหายใจให้ลกึ บอกกับตัวเองว่าห้าม
แสดงอาการออกมา แต่นยั น์ตาลึกๆ แล้วก็ยงั คงซ่อนไว้
ด้วยความเคียดแค้น รอยยิมกลายเป็ นความบูดเบียว ไฟ
แค้นในตาแทบจะลุกไหม้พาตัวเขาให้มอดไหม้ไปเสีย
ตรงนัน

67
เลือดในกายสูบฉีดไหลเวียนราวกับพิษงู ความเจ็บปวด
รวดร้าวดังคลืนโถมกระหนํา ในหูเหมือนจะได้ยินเสียงขู่
ของงูพิษทีพร้อมออกมาโจมตี เขากําหมัดแน่นอยูใ่ นชาย
แขนเสือ อยากทีจะพุง่ ไปเอากริชทีซ่อนในรองเท้าแทงให้
ร่างพรุน แต่ก็ตอ้ งสะกดกลันไว้

ความรูส้ กึ นีรุนแรงเสียยิงกว่าตอนกลับมาพบเจียงฮุ่ย
หลายเท่าตัว

ตอนนีความรูส้ กึ สงบเย็นทีหน้าอกก็สมั ผัสไม่ได้อีกต่อไป

ใช่สิ คนทีเขาแค้นทีสุดมายืนตรงหน้าแล้ว จะไม่ตืนเต้น

ได้อย่างไร

68
"แข่งวาดภาพ? " เย่ซวีมองไม่เห็นพวกทีกําลังแข่งกันอยู่
แต่แค่ได้ยินก็ตาลุกวาว "เสด็จพี ฟั งดูน่าสนุก ข้าจะไป
แข่งด้วย!"

เย่รุย่ เห็นท่าทางว่าจะต้องปวดหัว ถึงกับเอามือกุมขมับ

เขารีบฉุดมือเย่ซวีเข้ามากระซิบข้างหู "เจ้าคิดจะเล่นสนุก
อะไร? ทีนีเป็ นจวนจวินหวัง หากเจ้าทําอะไรไม่ดีเท่ากับ
เป็ นการฉีกหน้าจวินหวัง รวมถึงหน้าซือจือทีเจ้าเพิงรูจ้ กั
ด้วย"

เย่รุย่ พูดจบ เย่ซวีก็หนั ไปมองคนทียืนอยูไ่ ม่ไกลด้วย

อาการสงบ ดูสง่างามสมเป็ นเจ้าเป็ นนาย ดูไม่ออกว่า
เพิงจะมีอารมณ์เกรียวกราดในใจไป เขาดึงแขนเสือเย่รุย่
69
และบ่นพึมพําว่า

"ฮึ...มากับเสด็จพีทีไรข้าก็หมดสนุกทุกทีไปสินะ"

เย่รุย่ มองไปทีน้องชายก็พดู อะไรไม่ออก

เย่ซวีเมือถูกต่อว่าก็ไม่พอใจ พาลคิดไปว่าทีตัวเองอด
เล่นสนุกก็เพราะสองคนนัน เขาปราดมองไปทีเจียงลัวอวี
และเจียงเอียน เจียงรุย่ เห็นท่าไม่ดีกาํ ลังจะพูดปลอบก็
เห็นสายตาทีดูน่ากลัวของเย่ซวีมองไปทีเจียงลัวอวี

"ในเมือเสด็จพีกล่าวเช่นนี ซวีเอ๋อร์ก็จะไม่สร้างปั ญหา

แต่ทีเสด็จพีกล่าวว่าถ้าข้าร่วมการแข่งขันเป็ นการฉีก
70
หน้าเจียงซือจือ ซวีเอ๋อร์ไม่ยอมนะ! เมือกีตอนทีเขามา
กับข้าก็รูก้ ่อนแล้วว่ามีการแข่งขัน แล้วก็อยากจะมาเข้า
ร่วมด้วย ถ้าข้าให้เขาไปแข่งแทน พวกท่านจะมาหาว่า
ข้าสร้างปั ญหานะไม่ได้นะ"

"หือ?" เย่รุย่ จากทีกําลังจะพูดปลอบกลับได้ยินคําตอบ

เช่นนีก็รูส้ กึ ประหลาดใจ เขามองไปทีเจียงลัวอวีทีถูกพูด
ถึงก็ยมให้
ิ และถามว่า "เจียงซือจือจะร่วมแข่งวาดภาพ
ด้วยหรือ? "

แข่งวาดภาพ?

แข่งกับหนานจิงหลง?

71
เจียวลัวอวียิมอ่อนๆ ไม่ได้ตบปากรับคําทันที มีเพียงดวง
ตาทีซ่อนไว้ซงหยาดนํ
ึ าตาและแรงอาฆาต

ให้เขาไปแข่งวาดภาพกับหนานจิงหลง ไม่เท่ากับทําให้
มือเขาเปื อนเสียเปล่าๆ หรือ?

72
เล่มที 3 บทที 70 ใครหลอกใช้ใคร

หนานจิงหลงก็แค่ตวั ประกันของต้าจินทีไม่เป็ นทีโปรด

ปราน ไม่สมควรทีจะมายืนอยูท่ ีนี ซํายังถูกเอาใจจาก
บรรดาลูกผูร้ ากมากดียนั องค์รชั ทายาท ทังทีจริงเขาไม่
ควรมีทียืนในต้าหลง กลับไปต้าจินก็ยงั อาศัยชือ
รัชทายาทมาสร้างประโยชน์ให้ตนเอง

ย้อนคิดถึงสิงทีหนานจิงหลงเคยทําไว้ก็ยงโกรธเกลี
ิ ยด
และเคียดแค้นเป็ นทวีคณ
ู

73
องค์ชายแปดทีเพิงรูจ้ กั กันไม่ดีพอ ยังคงมีนิสยั เช่นเดิม
และต้องการจะอวดศักดากับตน หากว่าเขาปฏิเสธว่าทํา
ไม่ได้ ทําไม่เป็ นและถอยหนี อีกหน่อยจะมีทียืนท่าม
กลางชนชันสูงในต้าหลงแห่งนีได้อย่างไร?

ดังนันเมือพูดออกไปแล้ว ต่อให้ไม่อยากเห็นหน้าหนาน
จิงหลงหรือเกลียดแค่ไหนก็คงหลีกเลียงทีจะร่วมลงแข่ง
ไม่ได้

ก็ดี

หนานจิงหลงเมือสมัยเป็ นตัวประกันในต้าหลงมักจะ
ชอบแสดงความเก่งกาจให้คนอืนเห็น ชือเสียงในการ

74
วาดภาพไม่ได้จาํ กัดอยูแ่ ค่ในเมืองหลวง หลังจากแต่ง
งานกัน เขายังเคยวาดภาพตนเองให้ดว้ ย ยิงคิดยิงแค้น
ถ้าเช่นนันก็จะแสดงฝี มือให้ดสู กั ภาพ จะได้ให้หนานจิง
หลงรูว้ า่ เหนือฟ้ายังมีฟา้ จะได้เลิกอวดเก่งเสียบ้าง

คิดมาถึงตรงนี เจียงลัวอวีก็ไม่ได้บอกปฏิเสธ สําหรับคน

นอกอาจจะดูเหมือนเขาลังเล สีหน้าดูลาํ บากใจ แต่นาํ
เสียงไม่มีไว้ซงความถ่
ึ อมตน กลับฟั งดูพร้อมจะลงสนาม
แข่งเสียด้วยซํา

"ทีองค์ชายแปดตรัสมาคือความจริง เมือครูต่ อนมาด้วย

กัน หม่อมฉันก็อยากจะเอาชนะเพราะว่าท่านพ่อก็เคย
สอนหม่อมฉันมาตังแต่สมัยอยูใ่ นจวนมาหลายปี หม่อม
ฉันพลังปากโอ้อวด ใครจะนึกว่าองค์ชายแปดจะทรงจริง
75
จังและจะให้หม่อมฉันลงแข่งให้ได้"

ท่านพ่อฝึ กฝนให้มาหลายปี ?

เย่ซวียืนอยูข่ า้ วเย่รุย่ ได้ฟังคําพูดของเจียงลัวอวีทีโยน

ความผิดมาให้เขาโดยทีไม่คิดว่าจะได้ยินคําตอบเช่นนี
เขาได้แต่ขมวดคิวและจ้องเขม็งไปยังคนทีอยูเ่ บืองหน้า

เขาคงจะลืมไปว่า ท่านพ่อของซือจือเคยโด่งดังในฐานะ
จิตรกรมือหนึงของเมืองหลวง

คราวนีซวยล่ะ เดิมกะจะทําให้เจียงลัวอวีขายหน้า ดัน

กลายเป็ นส่งดาบไปให้ฝ่ายตรงข้ามเสียได้
76
ในขณะทีไม่รูว้ า่ จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เจียงลัวอวีก็
กล่าวต่อด้วยสีหน้าราบเรียบ "เดิมทีหม่อมฉันไม่ได้อยาก
จะประชันมือ แต่ในเมือองค์ชายสามถามขึนมา อีกทังใน
ทีนียังมียอดฝี มือมากมาย หม่อมฉันคงต้องขอลงแข่ง
ด้วย แค่หวังว่าเมือผลงานออกมา ทุกท่านจะให้อภัยก็
พอ"

เย่รุย่ เห็นเจียงลัวอวีพูดตอบโดยไม่มีทา่ ทีตอ่ ต้านหวาด

กลัว ก็มองและสังเกตไปทีดวงหน้าซือจือ ผิวขาวกระทบ
แสงแดดดูบริสทุ ธิดุจบัวขาว ใจก็แอบเต้น ถึงตอนนีรอย
ยิมก็ดอู บอุน่ ยิงขึนอีก

77
"ซือจือถ่อมตัวเกินไปแล้ว"

เจียงลัวอวีได้ยินคําก็รูว้ า่ เย่รุย่ อนุญาตแล้ว จึงประสาน

มือถวายคํานับ หมุนตัวสะบัดแขนเสือสีขาวเดินยิมไป
ทางศาลาด้วยท่าทางอยากจะลงแข่งขันอย่างแท้จริง

เย่รุย่ มองตามหลังเขาไปด้วยความชืนชมและหันกลับมา
มองน้องชายตนพร้อมตําหนิ "น้องแปด เจ้าพูดจาบีบ
บังคับให้ซือจือต้องลงแข่ง ตังใจจะสร้างความวุน่ วาย
กลับวังไปข้าจะทูลเสด็จแม่กบั เสด็จพีว่าเจ้าทําตัวไม่
เหมาะสม"

เย่ซวีไม่คิดว่าคําพูดไม่กีคําของเขาจะเป็ นการทําให้ซือ

78
จือต้องไปลงแข่งจริง ในใจก็รูส้ กึ ผิด ฟั งพีชายตนสังสอน
ก็ไม่วายต่อปากต่อคํา "เสด็จพีจะจริงจังอะไรนักหนา?
ข้าก็แค่พลังปากไป จะเอาอะไรกับข้าล่ะ"

เย่รุย่ ส่ายหน้า "เจ้านีมัน...เจ้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ อีกสองปี

ก็จะต้องออกเรือนแล้ว ยังทําตัวแก่นแก้วแบบนี ออกไป
นอกวังจะเป็ นเช่นไร..."

"เสด็จพีตรัสอะไรเช่นนัน ข้ายังเล็กอยู่ ข้าไม่ออกจากวัง

ไปไหนหรอก" องค์ชายแปดทีแสร้งว่าตนเป็ นคนสองเพศ
กําลังลืมเรืองเจียงลัวอวีทีต้องลงแข่งไปแล้ว ตอนนีในหัว
มีแต่เรืองของตัวเอง "ข้าจะอยูใ่ นวังไปทังชาติ จะอยูก่ บั
พวกเสด็จพีและเสด็จแม่ แบบนีไม่ดีร?ึ "

79
เย่รุย่ ฟั งแล้วก็หมดคําพูด หมดอารมณ์จะว่าต่อ ได้แต่
เอาพัดชีไปทางน้องชาย "เจ้า..."

องค์ชายสององค์ยงั ถกเถียงกันต่อไป ส่วนเจียงลัวอวี

เดินกํามือไปตามระเบียงด้วยรอบยิมจนถึงศาลา สาย
ตากวาดไปทีบรรดาเชืออพระวงศ์และคุณชายซึงก็รูจ้ กั
บ้างไม่รูจ้ กั บ้างจนมาหยุดทีร่างในชุดสีดาํ

เจียงลังอวีสูดหายใจลึก รูส้ กึ ได้วา่ กําลังจิกฝ่ ามือตัวเอง

เขาพยายามยิมให้หวานทีสุดจนหน้าขาวๆ กลายเป็ นสี
ชมพู ดูงดงามน่าหลงใหล คุณชายทียืนอยูด่ า้ นข้างหัน
มาเห็นยังถูกเขาสะกดสายตาให้หยุดมองไม่วางตา

80
เจียงลัวอวีทําเป็ นไม่สนใจ เขายิมอย่างอ่อนหวานและ
หันไปถามคุณชายคนนัน "ไม่ทราบว่าทีนีมีแผ่นไม้หรือ
ไม่?"

ชัวเวลาชาครึงจอก องค์ชายสองคนก็เลิกเถียงกัน เย่รุย่

ใช้พดั ในมือตีไปทีมือตัวเองสองสามทีแล้วมองไปทีเย่ซวี
ทีทําหน้าไม่ประสา จ้องตาแป๋ วมาทีเขาและยิมออกมา
อย่างเสียมิได้

เมือทังสองคนหยุดเถียงกันก็ได้ยินเสียงดังมาจากทาง
ศาลา เย่รุย่ เลิกคิวขึนด้วยความประหลาดใจ แต่ก็รูว้ า่
ข้างกายตอนนีมีปีศาจน้อยอยูด่ ว้ ย จะไปตอนนีเลยไม่ได้

81
จึงหันไปสังองครักษ์ให้ไปดูวา่ เกิดอะไรขึน

องครักษ์ทาํ งานว่องไว เพียงครูเ่ ดียวก็กลับมารายงาน

"ทูลฝ่ าบาท เจียงลัวอวีกําลังวาดภาพ ทําเอาบรรดาคุณ
ชายวิจารณ์กนั ให้ใหญ่เลยพะย่ะค่ะ"

"วาดภาพ?" เย่รุย่ ฟั งแล้วก็ขมวดคิวหันหน้าไปมองทาง

ศาลา ยังไม่ทนั เอ่ยปากถามต่อ เย่ซวีก็ถามแทรกขึนด้วย
ความสงสัย "เขาวาดอะไร ทําไมทุกคนดูตืนเต้นกัน? "

เย่รุย่ เพิงจะอบรมน้องไปด้วยความอารมณ์เสีย หันไป

ขมวดคิวและพูดว่า "เจ้ายังจะสงสัยอะไร ยังก่อเรืองไม่
พอใช่ไหม?"

82
เย่ซวีได้ยินคําพูดนีก็รูว้ า่ จะถูกห้ามไม่ให้เข้าไป เขา
กระโดดตัวขึน ขมวดคิวส่งเสียงไม่ยินยอม "เสด็จพี!"

เย่รุย่ ไม่คิดจะปล่อยเขาไป จึงสังให้องครักษ์หา้ มเขาไว้

ส่วนตนเองมุง่ ไปทีศาลา "เจ้ารออยูท่ ีนีแหละ อย่าก่อ
เรืองอีก รอข้ากลับมาแล้วกลับวังทันที!"

"เสด็จพี ท่าน..." เย่ซวีมองพีชายเดินจากไป เขาเบิงตาโต

จากทีโตอยูแ่ ล้ว หันไปบอกองครักษ์วา่ "ไม่ได้ ข้าจะต้อง
ไป! "

องครักษ์รูส้ กึ ลําบากใจ เห็นท่าทางเขาแล้วก็ยงทํ

ิ าอะไร

83
ไม่ถกู "องค์ชายแปด..."

"ข้าจะตามเสด็จพีไป ไม่ก่อเรืองแน่ เสด็จพีเข้าพระทัยข้า

ผิด หลีกไป!" เย่ซวีเห็นท่าทีขององครักษ์ออ่ นลงก็ยงิ
ตะคอกใส่ "หลีกไป! "

พูดไม่ทนั จบเขาก็ปราดเข้าไปกลางวงองครักษ์ แขนเสือ

สีนาเงิ
ํ นกวาดซ้ายป้ายขวาทําเอาองครักษ์วงแตก เพียง
ครูเ่ ดียวก็ตามไปอยูห่ ลังเย่รุย่ ทีอยูไ่ ม่หา่ งจากเจียงลังอวี
แล้ว

เมือไปถึงข้างกายเย่รุย่ wfh ยังไม่ทนั จะหายใจให้หาย

เหนือยหอบ ก็เห็นเจียงลัวอวีกับภาพวาดสีขาวดํา ดู

84
เหมือนเมฆดําลอยล่องอยูบ่ นนัน แต่เมือเจียงลัวอวีถอย
หลัง ดูเหมือนว่าเมฆดํานันปกคลุมใบหน้าต่างๆ ไว้อยู่

เย่ซวีมองเห็นรอยหน้าเหล่านันมีบาดแผลและบิดเบียวก็
พูดไม่ออก สักพักใหญ่ถงึ พูดตะกุกตะกักว่า "เขากําลัง
วาดอะไร..."

เย่รุย่ ได้ยินเสียงเขาก็กม้ หน้าจ้องตาเขาด้วยอาการตําหนิ

หันกลับไปมองภาพวาดของเจียงลังอวีก็ยงั คงข้องใจ
"ภาพนี..."

ผูท้ ีกําลังวาดหันหน้ากลับมามององค์ชายทังสอง ในมือ

เขายังคงไม่หยุดวาด พูก่ นั และนําหมึกสีดาํ ยังคงร่ายรํา

85
ไปบนกระดาษ รอยยิมจากริมฝี ปากและในแววตาหาย
ไป เขาพูดกับทังสองว่า "ขอฝ่ าบาททังสองทรงหลบถอย
ไปสักหน่อย หม่อมฉันจะสาดนําหมึกพะย่ะค่ะ"

86
เล่มที 3 บทที 71 พอใช้ได้ไหม？

เย่ซวีต้องการให้เจียงลัวอวีขายหน้า ถึงได้บีบให้เขาลง
แข่ง ตอนนีภาพกําลังจะวาดเสร็จแล้ว จากทีไม่คิดจะส่ง
เสียงพูดอะไรเลยก็อดไม่ได้ทีจะถามขึนมา "เจ้า... เจ้า
วาดภาพอะไร? ทําไมข้าดูไม่ออก...แต่ทาํ ไม..."

แม้วา่ ภาพนีจะยังดูไม่ออกว่าคือภาพอะไร แต่หากมอง

ให้ดี จะเห็นถึงความดุรา้ ย วังเวง เคียดแค้นลอยออกมา
จากภาพ แม้แต่กลางวันแสกๆ ก็ยงั ทําให้ผคู้ นทีเห็นภาพ
นีรูส้ กึ ขนลุกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลังได้ องค์ชาย
แปดทีปกติใจกล้ากว่าใครยังต้องถอยหลังห่างออกมา

87
เจียงลัวอวีไม่กล่าวอะไร ดวงตาแฝงด้วยรอยยิม แสง
อาทิตย์สาดส่องมากระทบทําให้ดเู หมือนดังพระ
โพธิสตั ว์ผมู้ าฉุดช่วย ทําเอาคนทีห้อมล้อมอยูถ่ งึ กับ
ตะลึง

"ฝ่ าบาททรงถามหม่อมฉันมาเช่นนีคงยังทูลตอบมิได้
เพราะหม่อมฉันยังวาดไม่เสร็จ ทรงรอให้หม่อมฉันวาด
เสร็จก่อนแล้วลองทอดพระเนตรดูอีกครังนะพะย่ะค่ะ"

เย่รุย่ พยักหน้าตอบและพาน้องชายถอยออกมาจาก
ศาลา ทิงให้เจียงลัวอวีวาดภาพต่อไป ในขณะทีถอย
ออกมาก็เห็นร่างในชุดสีดาํ ทีคุน้ เคยกําลังเดินเข้ามาทังคู่
ถึงเงยหน้าขึนมอง

88
เย่รุย่ รูว้ า่ าเป็ นใคร เขาจึงยิมให้และทักทาย "องค์ชาย
หนาน"

สวมชุดสีดาํ หน้าตาหล่อเหลา ดวงตาดําขลับ ใบหน้า

ขาวผุดผ่อง หนานจิงหลงได้ยินเย่รุย่ ทักทายก็รบี
ตอบกลับ "ถวายพระพรฝ่ าบาททังสอง"

เย่ซวีไม่คอ่ ยให้ความสําคัญกับตัวประกันต้าจิน แต่เมือ

เห็นเขาปรากฏตัวก็ตอ้ งคิดย้อนไปถึงเมือครังสงครามระ
หว่างต้าจินกับต้าหลงสินสุดลง ต้าหลงส่งองค์หญิงไป
แต่งงาน ส่วนต้าจินส่งพระโอรสไปเป็ นตัวประกัน ทําให้
สงบศึกมาได้ยีสิบปี เย่ซวีเลิกคิวถามออกไป "เจ้าไม่ได้

89
วาดภาพอยูร่ ึ โผล่มาทีนีทําไม?"

เย่รุย่ ฟั งนําเสียงน้องชายตนออกว่าไม่ปกติ เขาแอบมอง

ไปทีหนานจิงหลงและรูว้ า่ เป็ นคนโปรดของรัชทายาทผู้
เป็ นพีชายตน ไม่ควรจะมามีเรืองกันเพียงเพราะภาพ
ภาพเดียว เขาจึงตําหนินอ้ งชาย "น้องแปด พูดจาให้ดี
หน่อย"

เย่ซวีถูกพีชายตําหนิก็กรอกตาด้วยความไม่พอใจ มอง
ด้วยหางตาไปทีหนานจิงหลงและเปลียนเรืองคุย "ข้ารูว้ า่
องค์ชายหนานก็มาชมภาพของเจียงซือจือเช่นกัน แต่
ขอบอกก่อนนะว่า ถ้าเห็นภาพแล้วยอมแพ้ก็แล้วไป แต่
ถ้าไม่ยอมแพ้ ก็ตอ้ งวาดภาพทีคิดว่าจะเอาชนะได้ออก
มาประชัน ห้ามบิดพลิว"
90
"น้องแปด เจ้าพูดอะไรออกมา ?! " เย่รุย่ ฟั งคําน้องชายที
ต้องการสร้างปั ญหาและพูดจาท้ายทายก็รูส้ กึ ปวดหัว
คิดว่าไม่น่ารับปากฮองเฮาว่าจะพาเขามาร่วมงานด้วย
แต่แรก "องค์ชายหนานสุภาพเรียบร้อย จะไปทําแบบที
เจ้าบอกได้อย่างไรกัน?"

พูดจบก็รบี ยิมให้หนานจิงหลงทีอยูใ๋ นชุดสีดาํ "องค์ชาย

หนาน น้องแปดอยูใ่ นวังถูกตามใจจนเสียนิสยั อาจพูด
อะไรไม่น่าฟั ง หวังว่าจะไม่ถือสา"

หนานจิงหลงไม่แสดงอาการอันใด แม้จะถูกยัวยุดว้ ยคํา

พูดจากเย่ซวีแต่ก็ไม่โกรธเคือง กลับประสานมือคารวะ
พร้อมเอ่ยว่า "องค์ชายแปดสดใสร่าเริง ไม่ได้ตรัสอะไรที
91
ไม่น่าฟั งเลย องค์ชายสามตรัสเกินไปแล้ว"

เย่ลยุ่ ถอนหายใจด้วยความสบายใจ เพราะรูว้ า่ อีกฝ่ าย

ไม่เก็บคําพูดไปเป็ นอารมณ์ ส่วนเย่ซวีกรอกตามองบน
และยังคงไม่หยุดพูด "เจ้าไม่บิดพลิวก็ดี ข้ารูต้ วั ว่าไม่ได้
น่ารักสดใสอะไร แค่เป็ นคนคิดอะไรก็พดู อย่างนัน
หากว่าพูดอะไรผิดไป หวังว่าเจ้าจะไม่ถือสา"

หนานจิงหลงโน้มตัวแสดงอาการอ่อนน้อม เย่ซวีจึงละ
สายตาจากเขา หันไปมองเบืองหลังของชายชุดขาว ทัน
ใดนันเขาก็รูส้ กึ สับสน

เขาไม่รูว้ า่ ตอนนีพีชายทีอยูข่ า้ งเขาคิดอย่างไร แต่ครัง

92
แรกทีเขารูว้ า่ คนคนนีเป็ นผูถ้ ือป้ายคําสังทหารทังทีไม่มี
กองกําลังข้างกาย เพียงแค่เข้ามาเมืองหลวงก็ทาํ ให้ผคู้ น
พูดถึงเลืองลือไปทัว เขาก็ได้แต่ทอดถอนใจ

มองอีกมุมทีเขามีปา้ ยคําสังในมือก็เหมือนเด็กน้อยไม่
ประสีประสาทีหอบของมีคา่ เอาไว้จนเป็ นเป้าสายตาคน
รอบข้าง สุดท้ายคงปกป้องตัวเองไม่ได้และมีจดุ จบไม่ดี

แต่หลังจากทีมาสัมผัสกับตัวเอง ทังสีหน้าท่าทางและ
ภาพวาดทําให้เขารูว้ า่ ข่าวสารทีให้คนไปสืบมาไม่น่าจะ
เป็ นความจริงทังหมด คงเป็ นเพียงการหลอกล่อตบตาผู้
ทีคิดจะมาหาผลประโยชน์จากเขา

93
คิดได้ดงั นันเย่ซวีก็รูส้ กึ กลัดกลุม้

เดิมคิดว่าจะอ่อนนิมบีบเละคามือได้เหมือนมะเขือเทศ ที
ไหนได้ดนั เป็ นสิงโตหินเสียได้

ภาพวาดผีรา้ ยในเมฆดําน่าจะเป็ นตัวยืนยันได้ดีไม่ใช่

หรือ?

หนานจิงหลงมองไปทีศาลาและสายตาไปหยุดทีภาพ
วาดทีดูไมชัด แต่ก็สามารถสัมผัสได้ถงึ อะไรบางอย่าง
รวมถึงคนทีกําลังวาดภาพนันอยูด่ ว้ ยเช่นกัน

ไม่คิดว่าซือจือแห่งเซียวเหยาหวังทีถูกเลียงดูอย่างทะนุ
94
ถนอมจะวาดภาพทีแฝงความรูส้ กึ ในทางลบได้ขนาดนี
มันดูอดั อันเสียยิงกว่าความรูส้ กึ ทีต้องไปเป็ นตัวประกัน
ในต่างแดนตังแต่เด็กของเขาเสียอีก

ดังนัน เขารูส้ กึ เข้าใจความรูส้ กึ ของเจียงลัวอวีอย่างบอก

ไม่ถกู

ผ่านไปสักพัก ภาพวาดก็เสร็จสมบูรณ์ บรรดาผูเ้ ข้าแข่ง

ขันก็วางพูก่ นั และพากันมาดูภาพวาดของเจียงลัวอวี
พวกเขาเปรียบเทียบกับภาพวาดของตนเองทีวาดคน
บ้างต้นไม้ใบหญ้าบ้าง ซึงเทียบไม่ได้กบั ภาพวาดตรง
หน้าเลย

95
เจียงลัวอวีวางพูก่ นั หันไปมองพวกเขาทีพากันโยนภาพ
วาดของพวกเขาเองทิง เขารูว้ า่ ตนเองทําสําเร็จแล้ว ริม
ฝี ปากจึงแย้มยิมด้วยความอ่อนโยนอีกครัง

เขาไม่รูว้ า่ หนานจิงหลงมาถึงศาลาแห่งนีหรือยัง และเขา

ก็กลัวใจตัวเองเช่นกัน จึงไม่หนั กลับไปมองหาหนานจิง
หลง เขายังคงมองทีภาพวาดของตนเอง และเดินไปหยิบ
พูก่ นั ทีโต๊ะและพร้อมกับหมึกสีทอง ถือเดินมาทีภาพวาด
และสาดมันลงไปบนกลุม่ เมฆดํา

สีทองทีสาดทับลงไปบนผืนเมฆดํา กลายเป็ นเหมือนแสง

ตะวันทีสาดส่องผ่านความมืดให้แสงสว่างลงมาแก่พืน
โลกและบรรดาใบหน้าผีรา้ ยทีรอคอยความหวัง

96
บรรดาคนทีห้อมล้อมต่างพากันตกตะลึง โดยเฉพาะคุณ
ชายทีแรกพบตอนมาถึงศาลาก็รูส้ กึ ชืนชมในผลงานชินนี
ของเขาจนอยากจะพูดอะไรด้วย แต่เจียงลัวอวีก็วาง
พูก่ นั ลงและพูดพร้อมรอยยิมขึนมาก่อน

"ภาพนีชือว่า...รุง่ อรุณ"

"ยอดเยียม" เย่รุย่ ทีอยูด่ า้ นหลังเขาปรบมือและกล่าวชืน

ชม

หนานจิงหลงมองเจียงลัวอวีทีกําลังย่อตัวขอบคุณรับคํา
ชม แล้วมองไปทีเย่ซวีทีมีสีหน้าราวกับผิดหวัง เขามอง

97
ต่อไปทีภาพรุง่ อรุณภาพนันและมองมาทีเจียงลัวอวีทีอยู่
ภายใต้แสงตะวันก็ยงรู
ิ ส้ กึ ว่าคนคนนีงดงามยิงนัก

เขากะพริบตาทียังแฝงไว้ดว้ ยความคลุมเครือมองดูเจียง
ลัวอวีด้วยความประหลาดใจ

เจียงลัวอวีลงบันไดมาอย่างเชืองช้า เขาสังเกตเห็นสาย
ตาของหนานจิงหลงจึงหันไปส่งยิมให้ดว้ ยความตังใจ
ดวงหน้าอันงดงามยามนีเหมือนหีบสมบัติทีเปิ ดออกให้
เห็นประกายแวววาวของอัญมณีอนั มีคา่

หนานจิงหลงเมือได้สบตาก็ประหม่าจนต้องหลบตาลง
เจียงลัวอวีเดินผ่านไปยังเย่ซวี ในใจเขาคิดว่าเมือครูท่ ียิม

98
ให้คงจะไม่ใช่ยิมให้ตน ก็รูส้ กึ ผิดหวังจนปรากฏออกมา
ทางสีหน้าและแววตา

เจียงลัวอวีไม่รูว้ า่ หนานจิงหลงกําลังรูส้ กึ อย่างไร รูเ้ พียง

แต่วา่ ตัวเขาเองมองหนานจิงหลงขณะลงบันได เขาก็
รูส้ กึ ได้วา่ ตัวเองกําลังตัวสัน เสียงเลือดสูบฉีดกลบเสียง
รอบตัว ในตามีแต่สีขาว สีดาํ และสีเลือด

แต่หน้าตาเขายังคงเปื อนยิม และรักษามารยาทยาม

มองผ่านคนทีตนอยากจะชักมีดแทงด้วยสายตาราบ
เรียบ จากนันก็เดินไปหยุดตรงหน้าของเย่ซวีและพูดขึน
เบาๆ "ทูลฝ่ าบาท ผลงานของหม่อมฉันพอใช้ได้ไหม?"

99
เล่มที 3 บทที 72 จงใจจิกกัด

เย่ซวีไม่รูจ้ ะตอบอย่างไรดีได้แต่ชะงักอยูช่ วครู

ั ่ ก่อน
จะเกร็งคอตอบไปในทํานองชืนชมแบบเสียมิได้วา่ "ก็
งันๆ "

100
"น้องแปดเป็ นคนปากแข็ง ซือจืออย่าได้ถือสา" เย่รุย่ ไม่
ชอบพฤติกรรมแบบนีของเย่ซวีเอาเสียเลย เขารวบพัดใน
มือและหันไปยิมกับเจียงลัวอวี "ฝี มือของซือจือสมกับที
เลืองลือว่าได้รบั การถ่ายทอดมาจากเสด็จอาเซียวเหยา
ไม่วา่ จะชือภาพหรือความหมายล้วนแต่ดีเลิศทังนัน"

เจียงลัวอวีประสานมือทําความเคารพ "เป็ นพระกรุณาที

องค์ชายแปดตรัสชม หม่อมฉันมิกล้า"

หนานจิงหลงเห็นท่าทางของเจียงลัวอวีก็ใจเต้น ไม่รูว้ า่
เหตุใดจึงมีความรูส้ กึ คุน้ เคยอันน่าประหลาดพุง่ พล่าน
ขึนในใจจนอดไม่ได้ทีจะแสดงความยินดีออกไปด้วยนํา

101
เสียงทีนุ่มนวลทีสุด

"จิงหลงก็คิดว่าทีองค์ชายสามตรัสชมนันถูกต้องทุก
ประการ เจียงซือจือวาดภาพออกมาได้งดงามขนาดนี
เชือว่าคงผ่านการฝึ กฝนมาอย่างยาวนาน ก่อนจะมางาน
นีจิงหลงคิดว่าตนเองฝึ กฝนมาดีพอแล้วใครจะรู.้ ..ว่ายัง
ห่างไกลจากซือจือนัก นับถือ นับถือ"

"องค์ชายหนานเกรงใจไปแล้ว" เจียงลัวอวีตอบกลับด้วย
สีหน้าเรียบเฉย แต่ในแววตามีความมืดมิดแฝงอยู่ "แต่
ลัวอวีได้ยินมาว่าองค์ชายหนานรําเรียนการวาดมาจาก
อาจารย์ทีต้าหลง ทังทีเป็ นองค์ชายแห่งต้าจิน ไม่ได้กลับ
มาตุภมู ิมานานไม่ทราบว่าเห็นภาพนีแล้วนึกถึงสงคราม
ระหว่างต้าจินกับต้าหลงทีมีแต่ความโหดร้ายจากการ
102
รบราฆ่าฟั นหรือไม่? "

"รบราฆ่าฟั น" คําเหล่านีทําให้หนานจิงหลงรูส้ กึ ไม่ดี เขา

กวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นว่าบรรดาชนชันนําในทีนัน
ต่างก็ได้ยินกันทังสิน ในขณะทีตัวเองมีสถานะเป็ นตัว
ประกันและไม่กีปี มานีต้าจินก็รงั แกราษฎร ทําให้ความ
สัมพันธ์ระหว่างสองประเทศยิงตึงเครียด เขารูส้ กึ อึดอัด
จนต้องแกล้งกระแอมออกมา

"ซือจือกล่าวเช่นนี...หมายความว่าอย่างไร? "

ก็ตงใจจะแกล้
ั งเจ้าไงล่ะไม่มีความหมายอืนหรอก

103
"ไม่มีอะไร ก็แค่รูส้ กึ เช่นนันเลยพูดขึนมา" เจียงลัวอวีเห็น
แววตาของเขาเริมสับสนก็แสร้งทําเป็ นยิมและแสดงท่า
ทางว่าตนไม่ได้ตงใจ
ั "ลัวอวียังเด็กพลังปากล่วงเกินท่าน
ไป เห็นแก่ทีท่านยังอยูใ่ นต้าหลงและท่านเป็ นผูใ้ หญ่ก็ขอ
อย่าได้ถือสาข้าเลย"

หนานจิงหลงฟั งคําพูดแล้วก็อดคิดไม่ได้วา่ เป็ นคําพูด

เสียดสีตน ตอกยําสถานะทีตนเกิดในต้าจินแต่ตอ้ งไป
เป็ นตัวประกันต้าหลงทําให้รูส้ กึ อับอาย แต่ก็ทาํ ได้เพียง
กํามือแน่นในแขนเสือและกัดฟั นตอบกลับ "คําพูดของ
ซือจือ จิงหลงยินดีรบั ฟั ง"

104
เล่มที 3 บทที 73 ตังใจพูดแขวะ

หนานจิงหลงในตอนนีอึดอัดมาก ในขณะทีเจียงลัวอวี
กระหยิมใจทีได้พดู แขวะศัตรูจนอีกฝ่ ายพูดไม่ออก จากที
อีกฝ่ ายมองเขาด้วยสายตาเป็ นมิตรก็กลับกลายเป็ น
ความระแวงสงสัย ซือจือยิมให้ดว้ ยริมฝี ปากสีแดง พร้อม
105
ประสานมือคารวะ

"มิกล้า มิกล้า ลัวอวีเป็ นแค่ซือจือตําแหน่งเล็กๆ จะรับ

การคํานับจากองค์ชายหนานได้อย่างไร เดียวจะอายุสนั
กันพอดี เชิญลุกขึนเถิด"

บรรยากาศและคําพูดเช่นนีต่อให้คนโง่ก็ดอู อกว่าเจียง
ลัวอวีไม่ชอบใจในตัวหนานจิงหลง เย่รุย่ รูว้ า่ ทังสองคนมี
สถานะไม่ธรรมดาและไม่อยากให้มิตรภาพถูกทําลาย
เลยจะทําหน้าทีคนกลางสมานฉันท์ เขาจึงเดินแทรกขึน
มาตรงหน้าเจียงลัวอวีเพือบดบังสายตาของหนานจิง
หลงทีอยูเ่ บืองหลังเอาไว้

106
"เอาล่ะพวกท่านสองคนอย่าเกรงใจกันมากเกินไปนัก
เลย ภาพวาดของเจียงซือจือในวันนีถือเป็ นทีหนึง ผล
งานเป็ นทีประจักษ์เช่นนีคิดว่าคงไม่มีใครคัดค้านกระมัง"

ผูค้ นทีเข้ามาห้อมล้อมเพราะถูกดึงดูดด้วยคําพูดเจียงลัว
อวี บัดนีฟั งคําองค์ชายสามก็พากันพูดขึนว่า "ขอจงทรง
พิจารณา!"

เย่ลยุ่ เห็นว่าหมูช่ นทังหลายเห็นด้วยก็ยมขึ

ิ น และหันไป
พูดกับเจียงลัวอวี "ถ้าเป็ นเช่นนี ข้าขอประกาศให้เจียงลัว
อวีชนะการแข่งขันในครังนี"

เย่ลยุ่ ทียืนบังหนานจิงหลงก็เท่ากับว่ากําลังช่วยปกป้อง

107
เขาอยูด่ ว้ ยเช่นกัน เจียงลัวอวีอดไม่ได้ทีจะหัวเราะเยาะ
ในใจเขารูด้ ีวา่ ตอนนียังไม่ควรทําอะไรหนานจิงหลง แค้น
ของเขาไม่ใช่จะจบลงได้ในวันสองวัน ว่าแล้วก็ยมตอบ
ิ
ให้เย่รุย่

"ฝ่ าบาททรงชมเกินไปแล้ว เป็ นเพราะทุกท่านออมมือให้

ไม่เช่นนันฝี มืออย่างลัวอวีคงไม่ได้รบั เกียรติเช่นนีพะย่ะ
ค่ะ"

"ไม่จริงๆ เจียงซือจือถ่อมตัวเกินไป"

เย่ซวีมองเจียงลัวอวีทีได้รบั คําชม แม้วา่ จะรูส้ กึ เห็นด้วย

กับคําตัดสินแต่ในดวงตาก็ยงั คงแฝงไว้ดว้ ยความตก

108
ประหม่า เขาลูบกําไลหยกขาวบนข้อมือแสร้งทําเป็ นไม่
สนใจและเปลียนเรืองสนทนา

"นีก็จะเทียงแล้ว เสด็จพีแข่งกันเสร็จแล้ว ข้าชักจะหิว

แล้วล่ะ"

เย่ลยุ่ หลังจากชืนชมเจียงลัวอวีแล้วก็กะว่าจะคุยกับเขา
ต่อ แต่ยงั ไม่ทนั ทีจะเอ่ยปากก็ถกู น้องชายพูดโพล่งขึนมา
ทําเอาสีหน้าเขาทีเดิมสุภาพอ่อนโยนกลับกลายเป็ นไม่
พอใจ ขณะทีกําลังจะหันไปต่อว่าน้องชายเจียงลัวอวีก็
พูดขึน

"เหลียงหวังตรัสถูกต้องแล้ว" เจียงลัวอวียิมและพูดด้วย

109
ความนุ่มนวลอย่างทีสุด ตากวาดมองไปทีเย่ซวีและเย่
ลุย่ และหยุดสายตาลงทีหนานจิงหลง "นีก็เทียงแล้ว และ
การแข่งขันก็เสร็จสินแล้ว ฝ่ าบาททังสามไปร่วมเสวย
พระกระยาหารด้วยกันดีไหมพะย่ะค่ะ? "

เย่รุย่ ได้ฟังก็คิดว่าระหว่างรับประทานอาหารก็คงจะ
สามารถสังเกตเจียงลัวอวีผ่านมารยาทและการ
แสดงออกบนโต๊ะอาหารได้ และสามารถรูไ้ ด้อีกว่าแท้
จริงเป็ นคนเช่นไร คบหาได้หรือไม่ ใบหน้าทีตึงเครียดก็
ผ่อนคลายลงแววตาและริมฝี ปากก็ยมได้
ิ อีกครัง

110
เล่มที 3 บทที 74 เกิดเรืองขึนแล้ว

องค์ชายทังสามไม่พดู อะไร บรรดาคุณชายทีห้อม

ล้อมอยูม่ ีบางคนทียังวาดไม่เสร็จแต่พอหันมาเห็นภาพ
ของเจียงลัวอวีก็คิดรามือและพูดขึนมา

"ทูลฝ่ าบาท เป็ นข้อเสนอทีดีพะยะค่ะ หลังมือเทียงพวก

หม่อมฉันจะได้ขอดืมให้ซือจือด้วยเลย ผลงานของซือจือ
111
นับเป็ นยอดฝี มือ ไม่ทราบว่าท่านฝึ กฝนอย่างไร? "

"ใช่ๆ เจียงซือจือฝี มือลําเลิศ ภาพเปี ยมไปด้วยความนัย

พวกเราขอยอมแพ้"

ผูค้ นทีอยูร่ อบกายเจียงลัวอวีทังใกล้และไกลต่างพากัน

เข้ามาห้อมล้อม บรรดาคุณชายพากันเข้ามาทําท่าจะตี
สนิทผูกมิตรไมตรี "ซือจือ ข้าน้อย... "

เจียงลัวอวีถูกคนเหล่านันล้อมไว้ เขารูส้ กึ อึดอัดแต่ก็ไม่

สามารถทําตามใจในตอนนีได้ ได้แต่ทาํ ตัวไปตาม
สถานการณ์ ยิมรับอย่างเกรงใจและพูดไปด้วยมารยาท
ทีพึงกระทํา

112
ในขณะทีพากันเดินไปตามระเบียงทีคดเคียวออกไปจาก
ศาลาเพือไปยังสถานทีทีจัดเตรียมสุราอาหารไว้นนั เจียง
ลัวอวีก็พลันได้ยินเสียงผูห้ ญิงทีฟั งดูรอ้ นใจและคุน้ หู เขา
จึงหยุดฝี เท้า

เมือเงยหน้ามองก็ได้เห็นซุย่ เยวียทีมีสีหน้าตระหนก การ

ทีนางวิงมาทําให้หน้าแดงจากความเหนือยและเสียงพูด
ขาดๆ หายๆ นางวิงตรงเข้ามาทางเขาแต่ถกู องครักษ์
ของเย่รุย่ และเย่ซวีขวางไว้ นางจึงรีบตะโกนเรียก "ซือจือ
เจ้าคะ... ซือจือ!"

หลังจากทีเจียงลัวอวีออกมาจากสวนทางตะวันตกอัน
เป็ นทีพักก็ได้สงให้
ั นางกลับไปรอทีทีพักของตน แต่เหตุ
113
ใดจึงไม่รออยูท่ ีนันแต่กลับวิงมาหาเขาหรือว่าทีนันจะ
เกิดอะไรขึน? "

เมือคิดว่าทีนันคงจะเกิดอะไรขึนเป็ นแน่ เจียงลัวอวีจึง

พยายามสะกดกลันอารมณ์และประสานมือคารวะขึน
พูดกับเย่รุย่ "ฝ่ าบาท หญิงผูน้ นนางเป็
ั นสาวใช้ประจําตัว
หม่อมฉัน นางรีบร้อนมาหาเช่นนีคิดว่าคงมีเรืองด่วน ขอ
ทรงอนุญาตให้นางเข้ามาหาหม่อมฉันด้วย"

เย่ลยุ่ โยกมือให้เหล่าองครักษ์ถอยออกไป ซุย่ เยวียรีบยก

ชายกระโปรงวิงปราดเข้ามายืนอยูข่ า้ งเจียงลัวอวี
แล้วกระซิบรายงาน

114
"ซือจือ... เกิดเรืองแล้วเจ้า... "

"มีอะไร? ค่อยๆ พูด" เจียงลัวอวีเห็นสาวใช้รบี ร้อนเช่นนี

เรืองแรกทีคิดถึงคือเรืองยาทีนําไปโปรยทีพิณของเจียง
ฮุ่ย เขานึกว่าถูกจับได้เสียแล้ว สายตาจึงส่อแววใคร่รู ้
ถามต่อไปว่า "ทีตึกตะวันออกเกิดอะไรขึนงันรึ? "

"ไม่ใช่ไม่ใช่เจ้าค่ะ... คือว่า... " ซุย่ เยวียรูว้ า่ เจียงลัวอวีคง

หมายถึงเรืองวางยา นางจึงรีบส่ายหน้าและพูดตะกุก
ตะกัก "ซือจือ คือว่าไป๋ ซวงจือเกิดเรืองเจ้าค่ะ"

115
เล่มที 3 บทที 75 ร้ายมาร้ายตอบ

"ไป๋ หมินอวี?" เจียงลัวอวีไม่คิดว่าจะได้รบั คําตอบเช่นนี

เขาชะงักไปครูห่ นึงแล้วจึงถามต่อ "เกิดอะไรขึนกับเขา? "

116
ซุย่ เยวียเห็นอาการของนายน้อยก็รูว้ า่ ตนทําถูกแล้วทีรีบ
มารายงาน นางจึงรีบคุมสติแล้วตอบเสียงเบาๆ กลับไป
"เจ้าค่ะซือจือ เกิดเรืองใหญ่โตขึนทีนัน ท่านเองก็ตอ้ งมา
รับแขก ไป๋ อีเหนียงก็ออกจากจวนไปไหว้พระทีวัด คุณ
ชายน้อยก็ไม่รูจ้ ะจัดการอย่างไรดี ไม่มีใครรูว้ า่ เกิดอะไร
ขึนทําไมอยูๆ่ ถึงเป็ นเรืองขึนมา..."

ไป๋ อีเหนียงออกไปข้างนอกงันหรือ? ช่างบังเอิญเสียจริง

แล้วไป๋ หมินอวีเป็ นอะไร?

เจียงลัวอวีคาดเดาในใจ สายตาเฉียบคมถามต่อไปว่า
"ไป๋ ซวงจือตอนนีเป็ นอย่างไรบ้าง?"

117
"ข้าน้อยก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ" ซุย่ เยสียรูว้ า่ นายของตนเป็ น
ห่วงความปลอดภัยของไป๋ ซวงจือก็รบี รายงานเท่าทีรู ้
ออกมาอย่างรวดเร็ว

"ข้าน้อยได้ข่าวจากจุยอวินก็รบี ไปดู ส่วนหว่านเสียะกับ

ชิงหงยังคงเฝ้าอยูท่ ีห้องของท่านและไม่รูเ้ รืองนี ไปถึงก็
เห็นลวีอีเสือผ้าหลุดลุย่ หน้าซีดเผือกอย่างกับเจอผีนงคุ
ั ก
เข่าร้องไห้ ส่วนไป๋ ซวงจือก็ปิดประตูไม่ยอมให้ใครเปิ ด
เข้าไป คิดว่าไม่น่าเป็ นอันตรายถึงชีวิตนะเจ้าคะ..."

เจียงลัวอวีหรีตา พลางขบคิดในใน "...ลวีอี..."

ไม่ใช่ลวีอี แต่เป็ นเจินซือ

118
เจียงลัวอวี เจ้าก็รูอ้ ยูว่ า่ เขาปกป้องตนเองไม่ได้ ไป๋ อี
เหนียงก็เช่นกัน เจินซือก็จอ้ งจะเอาชีวิตเขา นีเจ้าวางใจ
ปล่อยเขาไว้คนเดียวได้อย่างไร!"

เขาคิดผิดไป คิดว่าเรืองราวในชาตินีต้องเหมือนกับชาติ
ก่อน คนทีลงมือง่ายสุดคือน้องๆ ต่างมารดาของเขา แต่
กลับลืมไปว่าเรืองราวมันเปลียนไปแต่ตน้ คนทีอยูข่ า้ ง
กายเขาและลงมือได้ง่ายทีสุดก็คือคนทีเจินซือเกลียดที
สุด นันคือไป๋ หมินอวี!

ซุย่ เยวียมองหน้าเจ้านายของตนทีกําลังเปลียนไปจนดู
น่ากลัว นางจึงขานเรียกเบาๆ "ซือจือ..."

119
"เจ้ารีบกลับไปก่อน แล้วข้าจะรีบตามไปให้ไว" เจียงลัว
อวีคิดก่อนทีจะหันมาออกคําสังสาวใช้ตอ่ "กลับไปถึง
แล้วจําไว้วา่ ห้ามให้ลวีอีหนีไป ให้จยุ อวินไปตามองครักษ์
มาจับนางไปกักตัวไว้ให้ดี ไม่วา่ ใครจะมาเรียกหรือมา
ถามอะไรก็หา้ มปล่อยนางไป รอจนกว่าข้าจะกลับไปเข้า
ใจใช่ไหม? "

ซุย่ เยวียรับคําสังและรีบวิงกลับไป เจียงลัวอวีมองดูนาง

จากไป ใบหน้าและท่าทางของเขาแสดงออกว่ากําลังใช้
ความคิด

ถ้าเป็ นแผนของเจินซือ ทันทีทีนางรูข้ ่าวนางจะต้องเป็ น

คนแรกทีไปถึงทีนัน แต่นางคิดไม่ถงึ ว่าในขณะทีนางคิด
120
จะกําจัดไป๋ หมินอวี เจียงลัวอวีก็ได้วางแผนทีจะสร้าง
ปั ญหาให้กบั เจียงฮุ่ยไว้อยูแ่ ล้วเช่นกัน

เล่มที 3 บทที 76 ข้าเป็ นคนทํา

121
พูดแล้วก็ช่างบังเอิญนัก งานเลียงครังเมือชาติก่อนเจียง
ฮุ่ยได้ประลองฝี มือบรรเลงพิณแข่งกับหนิงฮวนทีได้ขนึ
ชือว่าเป็ นสตรีผเู้ ปี ยมความสามารถเป็ นอันดับหนึงใน
เมืองหลวง ผลปรากฏว่าอยูๆ่ หนิงฮวนหนีหายตัวไปทํา
ให้เจียงฮุ่ยเป็ นผูช้ นะ นับแต่นนมาชื
ั อเสียงของนางก็โด่ง
ดังไปทัวเมืองหลวงว่าเป็ นสตรีทีเพียบพร้อมทังความ
งามและความสามารถ

ครังนันเจียงลัวอวีไม่เอาเรืองนีมาใส่ใจ แต่ครังนีต้องไม่
ใช่ เขาพบพิรุธในเรืองนี เรืองการประลองดีดพิณเป็ น
เรืองทีเจียงฮุ่ยเป็ นคนเสนอขึนมา นางรูว้ า่ หนิงฮวนเป็ น
คนทระนงและช่างเลือก เพราะนางเป็ นถึงบุตรสาวคนโต
ของเอกภรรยาของมหาเสนาบดีฝ่ายขวา นางจะต้อง
เลือกพิณทีดีทีสุดแน่นอน เจียงฮุ่ยจึงวางยาทีทําให้เกิด

122
อาการคันไว้บนพิณทีดีทีสุดนันเพือทีจะให้หนิงฮวนขาย
หน้าและตนเองก็จะได้ชนะการประลอง

ในเมือครังนีนางอยากจะชนะเขาก็ยอ่ มต้องทําในสิงที
ตรงข้ามกัน

เพราะพิณทีเจียงฮุ่ยวางยาไว้ได้ถกู ซุย่ เยวียนํายาถอน

พิษไปแก้ไว้แล้ว ส่วนพิณตัวโปรดของนางกลับเคลือบไว้
ด้วยยาทีทําให้เกิดอาการคันจนยากจะแก้ไขแทน เรือง
สนุกกําลังจะเกิดขึน

เขาอยากจะไปดูเจียงฮุ่ยขายขีหน้า แต่ก็ตอ้ งมารับ

บรรดาแขกผูด้ ีในจวน ไหนจะได้มีโอกาสแกล้งหนานจิง

123
หลงอีก เรืองทีไป๋ หมินอวีถูกลอบทําร้ายก็สาํ คัญไม่แพ้
กัน

ยังดีทีก่อนหน้านีเขาวางแผนให้เจียงฮุ่ยขายหน้าไว้ก่อน
แล้ว

คํานวณเวลาแล้วถ้าเขาและเจินซือไปถึงพร้อมๆ กันและ
ถ่วงเวลาไว้รอจนเจียงฮุ่ยเกิดปั ญหา เจินซือจะต้องไม่มี
เวลาจัดการกับลวีอีแน่ เขากับไป๋ หมินอวีจึงจะใช้เวลา
นันแก้ปัญหานีได้

เขาคิดแล้วว่าทันทีทีกลับไปจะต้องทําอะไรบ้างจึงรีบเดิน
ไปด้วยสีหน้าครําเคร่ง ขณะทีกําลังจะเอ่ยปาก เย่ลยุ่ ก็ชิง

124
พูดขึนมาก่อน "เจียงซือจือ ดูสีหน้าไม่ดีมีอะไรเกิดขึน?"

เจียงลัวอวีถอนหายใจ เขาจําเป็ นต้องละทิงโอกาสทีจะ

ทําความรูจ้ กั องค์ชายทังสองให้มากขึนเพราะมีเรือง
ต้องกลับไปจัดการ เขาแสดงสีหน้าเสียดาย "ทูลฝ่ าบาท
น้องต่างมารดาของหม่อมฉันเกิดเรืองนิดหน่อย หม่อม
ฉันคงต้องกลับไปดู ขอประทานอภัยทีไม่สามารถอยูต่ อ่
ได้พะย่ะคะ"

เมือสินเสียงนันเย่ลยุ่ ก็ไม่ได้ตอบอะไร ส่วนหนานจิงหลง

เงยหน้าขึนมองมายังตัวเขา ดูไม่ออกว่าในดวงตาคูน่ นมี
ั
อะไรซ่อนอยู่

125
เย่ซวีเองก็รูส้ กึ เสียดาย เขาลูบกําไลข้อมือแต่สีหน้ายังคง
ไว้ซงความทระนงเช่
ึ นเดิม

"อ้อ" เจียงลัวอวีในตอนนีแววตาจริงจัง เย่รุย่ รูว้ า่ เขาไม่ได้

โกหกแล้วไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน เขาจะต้องกลับไปให้ได้
จึงยกพัดขึนเคาะลงทีฝ่ ามือเบาๆ

ในใจคิดว่าเจียงลัวอวีเป็ นแค่คนสองเพศทีอยูแ่ ต่ในสวน

ทีพัก แม้วา่ จะได้รบั สืบทอดตําแหน่ง แต่ดว้ ยความทีไม่
ได้อยูใ่ นเมืองหลวงมานานคงจะไม่รูเ้ รืองอะไรในราช
สํานักมากนัก หรืออาจเป็ นตนเองทีมองพลาดก็ได้ เลย
ประมาณเขาผิดไป

126
"เช่นนันก็ช่วยไม่ได้ เพิงจะได้ชืนชมฝี มือท่านแต่กลับไม่
ได้พดู คุยแลกเปลียนกันบนโต๊ะอาหาร ช่างน่าเสียดาย
นัก ในเมือซือจือมีธุระข้าก็ไม่รงไว้
ั แต่อีกไม่กีเดือนในวัง
ก็จะมีงานชมดอกไม้ ไม่ทราบว่าซือจือจะไปร่วมด้วย
หรือไม่? "

ได้ยินคําว่างานชมดอกไม้เจียงลัวอวีก็ยกมือประสาน
ขานรับ "ทูลองค์ชายสาม หากฮองเฮายังจําหม่อมฉันได้
ลัวอวียินดีทีจะไปร่วมงานพะย่ะค่ะ"

เย่ลยุ่ พยักหน้าและโบกพัดด้วยความพอใจ เขายิมให้

และตอบว่า "ในเมือเป็ นเช่นนีก็ถือว่าเราตกลงกันแล้วนะ
ถึงวันงานไม่เมาไม่เลิกราตกลงไหม?"

127
เจียงลัวอวีตอบ "สัญญาต้องเป็ นสัญญา"

"ตกลง" เย่ลยุ่ โบกมือให้องครักษ์เปิ ดทางให้เจียงลัวอวีที

มีสีหน้ากังวล "ซือจือมีธุระก็เชิญตามสบาย"

เจียงลัวอวีแสดงความเคารพและยิมตอบ "เป็ นพระ

กรุณา"

พูดจบเขาก็ประสานมือคารวะเหล่าคนทีอยูเ่ บืองหลังเย่
รุย่ โดยเฉพาะผูท้ ีเพิงวาดภาพเสร็จ "ขอทุกท่านโปรดให้
อภัย ข้ามีเรืองสําคัญจึงต้องขอตัวก่อน"

128
เขาไม่มีเวลาหันไปมองเจียงเอียนทียืนอยูไ่ ม่ไกลนัก เขา
หันหลังเดินฝ่ าเหล่าองครักษ์ทีหลีกทางให้ดว้ ยความ
เคารพ ชายเสือและแขนเสือพลิวไหวไปตามลม เพียงครู ่
เดียวก็หายไปตามระเบียงทางเดิน

เจียงลัวอวีไม่รูว้ า่ ตอนนีตนเองรูส้ กึ อย่างไร ภาพชายใน

ชุดดําทีเขาเคียดแค้นถูกสะบัดออกจากหัว เหลือเพียง
ภาพชายในชุดขาวทีชายเสือพลิวไหวเวียนวนไปมา ช่าง
ดูโดดเดียวเสียเหลือเกิน

ไป๋ หมินอวี

เขาอดไม่ได้ทีจะยกมือขึนมากําหินสีแดงทีเย็นเยือกมา

129
ทาบไว้ตรงกลางอก

เขาต้องทนรอไหวจนกว่าข้าจะไปถึง

ชัวเวลาธูปหนึงดอกผ่านไปเจียงลัวอวีก็มาถึงทีพักที
ขนาดเล็กซึงอยูห่ า่ งไกลจากผูค้ นและเป็ นครังแรกทีเขา
มาเหยียบทีนี แววตาเขาดูกงั วลแต่ก็ยงั คงพยายามฝื น
ยิมน้อยๆ เอาไว้

เดินต่อไปไม่กีก้าวก็เห็นซุย่ เยวียกําลังยืนรออยูแ่ ล้ว นาง

รีบซอยเท้าเดินเข้ามาหา แม้วา่ จะยังดูรบี ร้อนแต่ก็ไม่ดู
ตืนเต้นตกใจอย่างเมือครู ่ นางดูสงบลงเจียงลัวอวีจึงเบา
ใจขึนและชิงพูดก่อนนาง

130
"นอกจากเจ้าแล้วยังมีใครมาทีนีอีก? "

ซุย่ เยวียส่ายหน้าทําให้เขาวางใจและยิมได้มากขึน

ดูเหมือนว่าเจียงฮุ่ยจะเกิดเรืองเรียบร้อยแล้ว เจินซือจึง
ถูกรังไว้ยงั มาไม่ถงึ ทําให้ตวั เขาทีอยูไ่ กลกว่ากลับมาถึงที
นีก่อน

เขาชนะนําไปอีกก้าว

คิดได้ดงั นีเขาก็รบี อยากจะไปดูไป๋ หมินอวี เขาถามไปว่า

"กักตัวลวีอีไว้ทีไหน?"
131
"เชิญซือจือตามข้าน้อยมาเจ้าค่ะ"

ซุย่ เยวียรูว้ า่ ซือจือมาถึงจะต้องอยากเจอลวีอีแน่นอน

นางรีบพาเขาเดินไปตามระเบียงจนไปถึงอีกทีหนึงซึงอยู่
ห่างไกลผูค้ นเข้าไปอีก

เจียงลัวอวีมาหยุดทีหน้าประตูเล็กๆ แต่ยงั ไม่ทนั ทีจะ

ก้าวเข้าไป องครักษ์หน้าตาดีในร่างปราดเปรียวก็โน้มตัว
ลงอยูต่ รงหน้าเขา และขานเรียก "ซือจือ"

"นางเป็ นอย่างไรบ้าง? "

132
เจียงลัวอวีตบบ่าชายตรงหน้าเป็ นการบอกให้ลกุ ขึน จาก
นันเขาจึงยืดตัวขึนยืนแล้วรายงาน "เรียนซือจือ นางยัง
คงอยูด่ า้ นใน ดูเหมือนจะไม่คอ่ ยมีสติราวกับว่าตกใจกับ
อะไรบางอย่างมา"

"หือ?" เจียงลัวอวีผูม้ ีใบหน้างดงามครุน่ คิดด้วยแววตา

คลุมเครือ จากนันก็หนั ไปพูดกับซุย่ เยวียว่า "เจ้าไปรอ
ด้านนอกห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด ไปเฝ้าทีประตูทาง
เข้ารอคนทีจะมาถึง ถ้ามาถึงเมือไรเจ้าก็ตะโกนบอกให้
ดังข้าจะได้ได้ยิน"

ซุย่ เยวียน้อมรับ "เจ้าค่ะซือจือ"

133
สาวใช้ประจําตัวจากไป เขาหันไปหาองครักษ์ "จุยอวิน"

"ขอรับ"

"รีบให้คนไปหายาทีทําให้เป็ นใบ้มาให้เร็วทีสุด"

องครักษ์ในชุดดําชะงักเล็กน้อยก่อนทีจะขานรับ "ขอรับ"

เจียงลัวอวีเดินไปทีประตูบานนันและผลักเปิ ดเข้าไป

ในห้องมืดสนิทแต่มีแสงเล็ดรอดเข้าผ่านเข้ามาทาง
หน้าต่าง จึงยังพอทําให้ให้เห็นว่ามีรา่ งในชุดสีเขียวนังขด
ตัวและร้องไห้ พลางเอ่ยปากขอร้องไม่หยุด "ขอร้องล่ะ
134
พวกเจ้าปล่อยข้าไปเถอะ ข้าแค่ทาํ ตามคําสังพระชายา
ข้าไม่ได้ทาํ ...ปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าจะบอกทุกสิง ปล่อย
ข้าไป..."

"ลวีอี" เจียงลัวอวีปิ ดประตูลงและเดินไปทีด้านหน้าหญิง

สาวชุดสีเขียว เขามองนางด้วยสายตาเย็นชา "ดูให้ดีวา่
ข้าคือใคร? "

หญิงสาวในชุดสีเขียวทีนังขดตัวเงยหน้ามอง นางสะดุง้
เมือเริมมองออกแล้วนางก็คกุ เข่าลงโขกหัวกับพืนและ
พูดเสียงสัน "...ซือจือ! ซือจือเจ้าคะ...ช่วยข้าน้อยด้วย!
ไป๋ ซวงจือ...ไป๋ ซวงจือไม่ใช่คน เขาเป็ นผี...เขาเป็ นผี!"

135
"หืม?" เจียงลัวอวีก้มหน้าลงมองและถามนางด้วยนํา
เสียงเศร้าสร้อย "พระชายาเป็ นคนสังให้เจ้าทําเขา? "

"...ใช่เจ้าค่ะ...ไม่ใช่ ไม่ใช่เจ้าค่ะ!" ลวีอีตัวสัน นําเสียงยิง

ตืนเต้นขึนเรือยๆ นางเพิงจะยอมรับไปเมือครูแ่ ต่ก็กลับ
คําทันที ร้องไห้ไปพูดไป "ข้าไม่ได้บอกอะไรข้าไม่รูอ้ ะไร
ทังนัน...พระชายาก็ไม่ได้สงอะไร
ั ข้าเป็ นคนทําเอง เป็ น
ข้าเองทีเป็ นคนไปยัวยวนเจ้านาย..."

136
เล่มที 3 บทที 77 จะจบอย่างไร

"พูดกลับคําไปมาคิดว่าข้าจะเชือเจ้างันหรือ? " เจียงลัว

อวีเดินไปทีริมหน้าต่างดวงตาฉายแววสีดาํ สนิท นิวมือ
ขาวเนียนลูบชายแขนเสือแล้วทันใดนันก็กาํ มันขึนมา
"นอกจากเรืองนีแล้วเจินซือสังให้เจ้าทําอะไรอีก?"
137
ลวีอีทีคุกเข่าอยูถ่ กู จีถามก็กลัวจนตัวสัน พูดเสียงแหลม
เล็กว่า "ข้าน้อยไม่รู.้ ..ไม่รู.้ .."

"เจ้าไม่รูจ้ ริงๆ หรือแสร้งทําเป็ นไม่รู?้ " รอยยิมเขาเหลือ

น้อยเต็มที แต่ก็คงยังมีอยูจ่ างๆ "แต่คงไม่ตา่ งอะไรกัน ไม่
ว่าเจ้าจะรูห้ รือแสร้งไม่รูอ้ ีกเดียวเจ้าก็จะไม่รูอ้ ะไรอีก
เลย..."

"ไม่...ไม่ ไม่ ซือจือโปรดไว้ชีวิตด้วย...อย่าฆ่าข้าน้อยเลย

เป็ นเพราะเจินซือใช้ให้ขา้ ทํา" ลวีอียืดตัวขึนมองเขาทียิม
ให้อย่างน่ากลัว ทําเอาตกใจจนเกือบล้ม นางพูดเสียง
เบาจนแทบไม่ได้ยิน

138
"พระชายา พระชายาสังให้ขา้ น้อยมายัวยวนไป๋ ซวงจือ
ทําเป็ นว่าข้าน้อยถูกเขาขืนใจแล้วพระชายาก็จะยกให้ขา้
น้อยเป็ นเมียเอกของเขา..."

จะให้ลวีอีเป็ นเมียเอกของไป๋ หมินอวี?

ฐานะของไป๋ หมินอวีตําต้อย เป็ นแค่หลานอาของเมีย

น้อยในจวน การทียกสาวใช้ในจวนอ๋องให้เป็ นเมียเอก
ถือว่าเป็ นการให้เกียรติเขามาก เจินซือคิดแค่นีจริงๆ
หรือ?

นางไม่ได้คิดจะทําร้ายไป๋ หมินอวีโดยตรงแต่นางจะทําให้

139
เขาทังสองห่างไกลกันขึน จะได้ไม่มีใครมากางปี กปก
ป้องอีกต่อไป แล้วค่อยๆ หาทางกําจัดไป๋ หมินอวี?

ใช้ "ความเข้าใจผิด" และ "ความบังเอิญ" บีบให้คนไป

ตาย ไม่ผิดอะไรกับทีเขาเคยเจอมากับตัว

หากว่าครังนีเขาลงมือพลาด ต่อให้รูว้ า่ เป็ นแผนแต่ก็คง

จะช่วยไป๋ หมินอวีไม่ได้ ต้องยอมให้เจินซือยกลวีอีเป็ น
เมียไป๋ หมินอวี ดูผิวเผินอาจไม่มีอะไร แต่แน่นอนว่าทัง
สองจะต้องเกิดความรูส้ กึ ทีไม่สนิทใจและห่างเหินกัน
มากขึน ถึงตอนนันเมือพลังเผลอเมือใดเจินซือก็คงลงมือ
จัดการกับไป๋ หมินอวีถึงตายแน่

140
คิดได้ดงั นีเขาก็โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ แม้แต่สว่ นทีเย็น
ซาบกลางหน้าอกก็ไร้ความรูส้ กึ ไปหมดแล้ว

ทันใดนันก็มีเสียงเคาะเบาๆ มาจากข้างนอกห้อง เขาหัน

ไปมองร่างทีขดตัวอยูแ่ ละไม่กล้าเอ่ยปากส่งเสียง เขายิม
อย่างมีเลศนัย

ชัวเวลาจิบชาครึงจอก เจียงลังอวีก็ออกมาจากห้องนัน
เขาเดินไปทางทีจุยอวินยืนอยู่ แต่ไม่พดู อะไรและเดินต่อ
ไปตามระเบียง สักพักก็มาหยุดทีหน้าห้องห้องหนึง เขา
มองเข้าไปทีประตูและเคาะเบาๆ

"หมินอวี หมินอวี?"

141
ไม่มีเสียงตอบออกมาจากภายในห้อง เสียงของเขา
เหมือนหินทีโยนลงไปในทะเล ได้แต่จมหายไปแม้แต่
เสียงสะท้อนก็ไม่ปรากฏ

เจียงลัวอวีเห็นว่าไม่ได้ผลก็เอามือผลักประตู แต่ปรากฏ
ว่ามันถูกลงกลอนเอาไว้อย่างแน่นหนา จึงไปลองเปิ ด
หน้าต่างซึงก็ถกู ลงกลอนไว้เช่นกัน ทันใดนันเขาก็มี
ความรูส้ กึ แปลกๆ ทีอธิบายไม่ได้เกิดขึนในใจ เขาใช้นาํ
เสียงทีเบาและนุ่มนวลทีสุดขานเรียก

"นีข้าเองเปิ ดประตูเถอะ..."

142
ทัวบริเวณเงียบสงัด ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ

เจียงลัวอวีชักมือกลับก้มหน้าหลับตาและเตรียมจะเรียก
ให้คนมาพังประตูก็พลันได้ยินเสียงซุย่ เยวียดังขึน "ซุย่ เย
วียคารวะพระชายา"

ทันทีทีได้ยินเสียง สายตาของเขาก็ฉายแววขึน จากนันก็

ปรับสีหน้าให้เหมือนปกติเช่นทีเคยเป็ น ต่างกันทีรอยยิม
ทีเคยมีมนั ไม่มีอีกแล้ว

เขาได้ยินเสียงทีฟั งดูมีทา่ ทีดีใจ และฟั งดูคนุ้ เคย แม้แต่

ถ้าได้ยินในฝันก็ยงั จําได้ "ทําไมถึงเป็ นเจ้ามาเฝ้าอยูท่ ีนี?
คนอืนๆ ไปไหนกันหมด?"

143
เจินซือมาถึงแล้ว

เจียงลัวอวีรูว้ า่ ซุย่ เยวียทีหน้าทางเข้าไม่มีทางทีจะรังไม่

ให้เจินซือเข้ามาได้ จึงรีบเดินออกไปตามระเบียงเพือไป
เจอนางและทําความเคารพ "อวีเอ๋อร์คารวะอาสะใภ้"

เจินซือไม่คิดว่าจะเจอเขาทีนี สีหน้านางตกใจและครุน่
คิด นางมองไปทีเขาและมองตาสาวใช้คนสนิท นาง
แสร้งยิมและถามออกไป "อวีเอ๋อร์...เจ้า...เจ้ามาอยูน่ ีได้
อย่างไร?"

เจียงลัวอวีไม่ได้แสดงท่าทีตอบโต้อะไรกับการทีนาง

144
ตกใจ ยังคงพูดด้วยอาการนอบน้อม "อาสะใภ้ อวีเอ๋อร์
เดิมทีอยากจะสนทนากับบรรดาแขกเหรือทีมางานวันนี
แต่ไม่คิดว่าลัวไป๋ จะเกิดเรืองขึนจึงต้องรีบกลับมาดู จาก
นันก็เลยแวะมาหาหมินอวีถึงได้รูว้ า่ ทีนีก็มีเรืองเกิดขึน
เช่นกัน"

"เกิดเรืองขึน? " เจินซือได้ยินก็แสร้งตีสีหน้าเป็ นห่วงรีบ

ถามต่อ "เกิดเรืองอะไรขึน?"

เจียงลัวอวีทําหน้าเศร้าราวกับไม่มีกะจิตกะใจจะตอบ
"เป็ นเรืองขายหน้าของทีนี...ว่าแต่งานวันนีสําคัญมาก
ทําไมท่านมาทีนีได้? หรือท่านมีธุระกับหมินอวี?"

145
เจินซือปราดตามองเขาและสบตาสาวใช้คนสนิทก่อนที
จะทําเป็ นไม่รูเ้ รืองว่าเกิดอะไรขึนทีนี ทําท่าทางเป็ น
ธรรมชาติและยิมตอบ

"ไม่มีอะไรหรอก แค่วา่ ไม่กีวันก่อนนึกได้วา่ จัดเสือผ้า

สําหรับฤดูใบไม้ผลิให้ไป๋ อีเหนียงน้อยไป วันนีก็เลยจะนํา
มาเพิมให้ ใครจะนึกว่าจะเจอเจ้าทีนี ทําเอาข้าตกอก
ตกใจนึกว่าเกิดอะไรขึน...เออ แล้วไป๋ ซวงจือไปไหนล่ะ? "

เจียงลัวอวีได้ยินคําถามก็ชะงักไป เขาไม่ยมตอบและพู
ิ ด
ด้วยนําเสียงอึดอัดว่า "ไม่ปิดบังอาสะใภ้ เมือครูท่ ีเกิด
เรืองไม่ดีขนหมิ
ึ นอวีก็ขงั ตัวเองในห้อง ไม่พดู กับใคร
อวีเอ๋อร์เรียกเท่าไรเขาก็ไม่ยอมเปิ ดประตูไม่รูว้ า่ เขาอยู่
ข้างในจะทําอะไรบ้าง..."
146
"เรืองไม่ดี? " เจินซือได้ยินก็แอบกระหยิมในใจ แต่ไม่
เผยออกมาทางสีหน้า นางแสร้งทําตกใจ "ทีอวีเอ๋อร์พดู
ว่าเรืองไม่ดี หมายถึงอะไรรึ?"

"เกรงว่าพูดแล้วจะระคายหูอาสะใภ้" เจียงลัวอวีถอน
หายใจและมองไปทีนาง "ก็แค่สาวใช้แอบชอบเจ้านาย
และอาศัยทีเผลอจะรวบรัดทําเรืองอย่างว่า แต่วา่ ...ทํา
ไม่สาํ เร็จ อวีเอ๋อร์มาถึงก็เลยจับนางไปขังไว้ในห้องเก็บ
ฟื นแล้ว อาสะใภ้จะไปดูไหม? "

เจินซือได้ยินคําว่าห้องเก็บฟื นก็รูว้ า่ เรืองนีคงมีอะไรผิด

พลาด นางถึงกับชะงัก แต่สกั พักก็คืนสติ "มีเรืองเช่นนี

147
เกิดขึน? ก็ตอ้ งไปดูในเห็นกับตา"

เจียงลัวอวีได้ยินเช่นนันก็ยมมุ
ิ มปากรีบเดินไปอยูด่ า้ น
ข้างเพือประคองแขนเจินซือ และเป็ นคนนําทางพาไปยัง
ห้องเก็บฟื น ก่อนจะเอ่ยบอกว่า "อาสะใภ้ เดินระวัง
สะดุด"

เจินซือแอบสังเกตสีหน้าเขาแต่ก็ไม่พบความผิดปกติ คน
ทีไม่ปกติคือตัวนางเองทีครุน่ คิดตลอดเวลา "ขอบใจเจ้า
มาก"

"มิกล้า" เจียงลัวอวีขานรับและรีบพาเดินไปทีประตูบาน
เล็ก เขาออกคําสังแก่จยุ อวินทียืนเฝ้าอยูด่ ว้ ยอาการ

148
นอบน้อม "พาคนในห้องออกมาพบข้า"

จุยอวินประสานมือน้อมรับ "ขอรับซือจือ"

เจินซือเห็นท่าทางอันสงบนิงของเขาก็รูส้ กึ เคลือบแคลง
แต่ยงั ไม่ทนั เอ่ยปากพูดจุยอวินก็ลากสาวใช้ในชุดเขียวที
กลัวจนหน้าซีดออกมากองไว้ ไม่ไกลจากทีเจินซือยืนอยู่

เจินซือตกใจจนถอยหลังหนีและกําลังจะต่อว่า แต่เจียง
ลัวอวีก็ผละออกจากแขนนางทีเคยประคองเดินขึนมา
ด้านหน้า

"อาสะใภ้ นางผูน้ ีคือสาวใช้ประจําตัวหมินอวี เป็ นคนที

149
ข้ายกให้เขาเอง ใครจะนึกว่าจะเจ้าเล่หย์ วยวนเจ้
ั านาย
ไม่พอยังใส่ความเจ้านายอีก เป็ นสุนขั รับใช้ทีไม่ได้ความ"

พูดจบเขาก็หนั ไปมองเจินซือ "ท่านว่าจริงไหม?"

เจินซือได้ยินดังนันก็รูส้ กึ ตกใจ สีหน้าอึดอัดและพูดตอบ

ว่า "อวีเอ๋อร์มนใจได้
ั อย่างไรว่านางเป็ นคนเข้าไปยัวยวน
ก่อน ไม่ใช่ไป๋ ซวงจือ..."

"ท่านกลัวว่าข้าจะให้รา้ ยคนดีงนหรื
ั อ" เจียงลัวอวีมอง
นางด้วยรอยยิมและสายตาเย็นชา นําเสียงนุ่มนวลเอ่ย
ต่อไปว่า "อวีเอ๋อร์จะทําเช่นนันได้อย่างไร ข้าสอบสวนจน
แน่ชดั จึงกักตัวไว้ ถ้าท่านไม่เชือก็ลองถามนางดูวา่ นาง

150
ทําความผิดอะไรเอาไว้"

เจินซือดูทา่ จะยังไม่ยอมแพ้ เพราะรับไม่ได้กบั ผลทีออก

มาเป็ นเช่นนี นางถูกเจียงลัวอวีทําลายแผนลงก็ได้แต่กดั
ฟั นเอ่ยถามสาวใช้ในชุดเขียว "ลวีอีตอบข้ามา เรืองวันนี
เป็ นอย่างทีซือจือกล่าวหรือไม่?"

151
เล่มที 3 บทที 78 ไม่มีมารยาท

ทันทีทีนางถามไป เจียงลัวอวีก็ปราดตามองไปทีลวีอี
และถามด้วยนําเสียงเย็นชา "ลวีอี ทีเจ้าพูดกับข้าไปเป็ น
จริงหรือไม่? เจ้าเป็ นคนเข้าไปยัวยวนไป๋ ซวงจือใช่ไหม?
ยังไม่รบี ตอบอีก!"

ก่อนหน้านีลวีอีถูกเจียงลัวอวีซักจนตกใจขดตัวหลบอยู่
มุมห้อง จากนันจุยอวินก็นาํ ยามากรอกปากและ
152
ลากออกมาจากห้อง นางมองตาเจินซือก็กลัวจนตัวสัน
ได้แต่ไอไม่สง่ เสียงพูดออกมาแม้แต่คาํ เดียว

เจียงลัวอวีได้ยินเสียงไอแปลกๆ ก็ขมวดคิว "อาสะใภ้ ดู

เหมือนว่านางจะพูดไม่ได้"

เจินซือมองหน้าเจียงลัวอวีและหันไปสังสาวใช้คนสนิท
"เจ้าไปดูสวิ า่ ทําไมนางพูดไม่ได้"

สาวใช้คนสนิทรูแ้ ผนการของเจ้านายตนดี นางตกใจที

ถูกนายตะคอกสังจึงรีบเดินไปดูลวีอีทีตอนนีนังตัวงอขด
อยูเ่ พราะกลัวสายตาเจียงลัวอวีและเจินซือทีจ้องนาง
เขม็ง

153
สาวใช้คนสนิทเดินใกล้เข้าไปอีกก็เห็นอาการแปลกๆ
"พระชายาเด็กนี...นางสลบไปแล้วเจ้าคะ"

"ใช้ไม่ได้เลย" เจินซือโมโหและตะเบ็งด่า จนเส้นเลือดที

คอโป่ งออกจนเห็นได้อย่างชัดเจน นางมองเจียงลัวอวี
ด้วยสายตาเย็นชาและเดินไปถีบร่างของลวีอีทีกําลัง
สลบอยู่ "พวกเศษสวะทังนัน! "

เจียงลัวอวีเห็นอาการของนางเช่นนีก็แอบยิมดีใจทีทํา
สําเร็จ

ในขณะทีนางกําลังจะระบายอารมณ์ตอ่ นอกห้องก็มี

154
เสียงผูห้ ญิงร้องไห้ดงั เข้ามาและตะโกนหานาง "พระ
ชายาเพคะๆ แย่แล้ว...แย่แล้วเพคะ!"

สาวใช้คนสนิทเห็นท่าไม่ดีก็รบี ออกมาจากห้องแทนนาย
หญิง "มีเรืองอะไร? โหวกเหวกโวยวายไม่มีมารยาท!"

เจียงลัวอวีมองดูสาวใช้ทีวิงเข้ามาด้วยสีหน้าพรันพรึง
และคุกเข่าลงตรงหน้าเจินซือ นางส่งเสียงแหลมแจ้งข่าว
"พระชายาคุณหนูใหญ่...คุณหนูใหญ่..."

เจินซือฟั งออกว่าเจียงฮุ่ยคงกําลังมีปัญหา นางรีบถาม

กลับ "เจียงฮุ่ยเป็ นอะไร?"

155
สาวใช้คนสนิทเห็นเจินซือแสดงท่าทางราวกับจะถามเอา
เรืองเจียงฮุ่ยจากปากเจียงลัวอวี นางจึงรีบพูดแทรกขึน
มา "พระชายาเจ้าคะ ซือจือก็อยูท่ ีนีแล้ว นังนีก็หมดสติ
ไป ถึงนางฟื นขึนมาก็คงสอบสวนอะไรไม่ได้ พระชายา
เห็นว่ากระไรเจ้าคะ?"

เจินซือเดิมรอให้สาวใช้ตอบคําถาม แต่เมือได้ยินเสียง
สาวใช้คนสนิทพูดขึนก็นกึ ได้วา่ เจียงลัวอวีก็ยงั อยูท่ ีนี
ด้วย นางโมโหจนแทบไฟลุกกําหมัดแน่นเล็บจิกฝ่ ามือ
กดอารมณ์อยากรูค้ าํ ตอบและปราดตามองไปทีเจียงลัว
อวี "ฮึ!"

156
เล่มที 3 บทที 79 ในความมืดมิด

สาวใช้คนสนิทเห็นว่านายหญิงระงับอารมณ์ได้บา้ งแล้ว

157
ก็รบี ถือโอกาสพูดต่อ "พระชายาเพคะ ตอนนีคุณหนู
ใหญ่เกิดเรือง ข้าน้อยคิดว่าเรืองของคุณหนูใหญ่สาํ คัญ
กว่า หากไม่รบี เกรงว่าจะเป็ นอะไรไป เรืองทางนีเราควร
ปล่อยไปก่อน และไปดูคณ
ุ หนูใหญ่กนั เถอะนะเพคะ"

"ก็ได้" เจินซือรูว้ า่ เรืองวันนีตนเองมาช้าไปหนึงก้าว เจียง

ลัวอวีช่างว่องไวและเก่งกาจ นางไม่มีทางจะเอาชนะได้
ในครังนี ส่วนอีกใจก็เป็ นห่วงลูกสาวสุดทีรักจึงพูดกับเขา
ว่า

"อีเอ๋อร์ น้องหญิงเจ้าเกิดเรืองอาคงต้องไปดูก่อน เรือง

ทางนีเจ้ารูว้ า่ เกิดอะไรขึนก็ยกให้เจ้าเป็ นคนจัดการแล้ว
กัน"

158
พูดจบก็มองไปยังสาวใช้ทีถือผ้าผ่อนทีมีแต่สีออ่ นไม่สด
ใส ในมือนางอดกลันไม่แสดงอารมณ์โกรธให้เจียงลัวอวี
เห็น มิเช่นนันผ้าพวกนีคงลงไปกองกับพืนนานแล้ว "ทิง
ผ้าไว้ทีนี พวกเรากลับ!"

เจียงลัวอวีเห็นนางเดินจากไปด้วยความโมโหก็ประสาน
มือโค้งตัว "น้อมส่งอาสะใภ้"

ซุย่ เยวียทียืนดูเจ้านายทังสองสนทนากันแต่ตน้ จนจบก็

ย่อตัวลงเช่นกัน "น้อมส่งพระชายา"

เจียงลัวอวีมองเจินซือเดินจากไปก็ปราดตากลับมามอง

159
ลวีอีด้วยความเกลียดชัง เขากล่าวกับจุยอวินด้วยเสียง
เย็นชาว่า "เจ้าเอานางไปจัดการให้สนซาก
ิ อย่าใจอ่อน
เยียงสตรี"

"น้อมรับคําสังขอรับ"

ซุย่ เยวียได้ยินก็รูส้ กึ สงสารลวีอีทีกําลังสลบอยูบ่ นพืน

นางกําลังจะเอ่ยปากพูด แต่เมือเห็นแววตาของเจ้านาย
ทีเยือกเย็นประดุจนําแข็งก็ทาํ เอานางสันสะท้านไม่กล้า
พูดอะไรทังสิน

จัดการเรืองลวีอีและเจินซือเสร็จแล้ว เจียงลัวอวีก็เดิน
กลับไปทีประตูซงยั
ึ งคงถูกปิ ดสนิท เขาดูเหมือนจะหมด

160
ความอดทนหรือไม่ก็เป็ นห่วงจับใจ จึงทําหน้านิวคิว
ขมวดตะโกนออกคําสัง "เด็กๆ พังประตูเข้าไป!"

สินเสียงคําสังก็ปรากฏเงาดําสองร่างมาโน้มตัวคารวะ
อยูด่ า้ นข้าง ทังสองออกแรงพังประตูจนเปิ ดออกได้และ
หลีกทางให้เจียงลัวอวีก้าวเข้าไปภายในห้อง

มืดมิดไปทังห้อง

เจียงลัวอวีเดินข้ามธรณีประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียง
ประหลาดขึน เขาเดินตามเสียงนันไปจนไปหยุดอยูท่ ี
ปลายเตียง เสียงนันสันเทาและฟั งไม่คอ่ ยปกติ

161
"ยังไม่พอ...ยังไม่พอกันอีกหรือ..."

"เสียงนี!"

"หมินอวี หมินอวีใช่ไหม? นีข้าเองเจียงลัวอวี ไม่มีอะไร

แล้วนะอย่าแอบอยูเ่ ลยออกมาเถอะ" ในห้องมืดอยูแ่ ล้ว
ยังมีมา่ นทีเตียงคลุมอยูท่ าํ ให้ยงมื
ิ ดเข้าไปอีก เขากําลัง
จะชะโงกหน้าไปดู พลันได้กลินคาวเลือดสีหน้าเขาก็
เปลียนไปทันที

นีไป๋ หมินอวีกระอักเลือด? หรือว่าเป็ นเพราะบาดเจ็บอยู่

แล้วตังแต่ก่อนเขามา?

162
เล่มที 3 บทที 80 ฆ่าข้าเสียเถอะ

เขารีบก้มลงไปหาคนทีปลายเตียงแล้วก็เจอชายทังตัวที

163
เปื อนเลือด เห็นแล้วน่าใจหายยิงนัก เขารีบควานหาจน
เจอมือและพาคนคนนันออกมาจากมุมมืดทันที

ในความมืดมิดเขาพาไป๋ หมินอวีออกมา ทังคูม่ องตากัน

ดวงตาสีอาํ พันในตอนนีมีแต่ความเศร้าและความแค้น
ในมือนันกําปิ นเงินไว้แน่น ทีต้นขามีรอยแผลจากการ
กรีด ตอนนีเลือดแห้งจนทําให้ชดุ สีขาวมีรอยเลือดสีแดง
ดําดูน่าสะพรึงกลัว

เจียงลัวอวีเห็นเขาตาลอย ในมือก็ยงั คงกําปิ นเงินชุ่ม

เลือดไว้แน่น เขายืนมือออกไปแย่ง "เอามันทิงไปเสียได้
ยินไหม?!"

164
ปิ นในมือถูกแย่งออกมาและโยนทิงไป แต่คนถือปิ นยัง
คงไม่กลับมาเป็ นปกติ รอยแผลบนหน้าและริมฝี ปากซีด
ขาวยังคงส่งเสียงพึมพํา "ไม่พอ...ไม่พอ...ทําไมยังไม่
พอ...ทําไม..."

เจียงลัวอวีไม่เคยเห็นเขาเป็ นแบบนี บอกไม่ถกู เหมือน

กันว่าความรูส้ กึ เป็ นเช่นไร เขาจ้องมองไป๋ หมินอวีและดู
เหมือนจะเห็นอะไรทีไม่ควรเห็น เขาดึงชายตรงหน้าที
ตอนนีไม่มีสติเข้ามามาไว้ในอก และกอดไว้แน่นทีสุด

"ฆ่าข้า...ฆ่าข้าเถอะ..." คนในอ้อมอกยังคงสันสะท้าน
มือก็พยายามจะคว้าปิ นทีถูกทิงไป แต่ก็เอือมไม่ถงึ นํา
เสียงทีแน่วแน่และหมดอาลัยกับชีวิตดังขึน "ให้ขา้ ตาย
เถอะ...ถ้าข้าตายแล้ว...ทุกอย่าง...ทุกอย่างจะได้ดีขน...
ึ
165
จะได้..."

"ข้าไม่ฆา่ เจ้า" เจียงลัวอวีเห็นเขากําลังพยายามเอือมมือ

คว้าปิ นอันเดิมก็กาํ ลังคิดจะยกมือขึนสกัดจุดเพือจะให้
เขาสลบ แต่ก็ทาํ ไม่ลงเพราะดวงตาของคนในอ้อมกอด
ตอนนีดําสนิทราวกับท้องฟ้ายามราตรีทีไร้ซงดวงดาว
ึ
เจียงลัวอวีทาบมือโอบกอดหลังเขาและพูดด้วยเสียงทุม้
ตํา

"นีข้าเจียงลัวอวีไง เจ้าจําไม่ได้ร?ึ "

เสียงเขาวนเวียนอยูท่ า่ มกลางความมืด คนในอ้อมอกดู

เหมือนจะหยุดสันและตัวอ่อนยวบลงไป

166
"หมินอวี...หมินอวี?" เจียงลัวอวีรูส้ กึ ว่าเขาไม่มีปฏิกิรยิ า
โต้ตอบก็สง่ เสียงเรียกและรีบอุม้ พาออกไปจากห้องนัน
"เด็กๆ ! "

ซุย่ เยวียได้ยินเสียงก็รบี ยกชายกระโปรงซอยเท้าเข้ามา

หา นางเห็นเจ้านายอุม้ ร่างทีหมดสติในชุดสีขาวเปื อน
เลือดก็ตกใจ แต่เจียงลัวอวียังคงมีสีหน้าราบเรียบเช่น
เดิม "ซือจือ...ไป๋ ซวงจือเป็ นอะไรไปเจ้าคะ?"

เขาหมดสติไปแล้วเจ้ารีบไปตามหมอมา...ไม่...ไม่ได้"
เจียงลัวอวีเดิมคิดจะให้หมอประจําจวนนีมาตรวจ แต่ก็
กลัวว่าความจะรูไ้ ปถึงหูเจินซือและอีกอย่างก็คือเรือง
เพศทีแท้จริงอาจจะถูกเปิ ดโปง เขาจึงระงับคําสังไว้และ
167
กําลังใช้ความคิด

168
เล่มที 3 บทที 81 เจ้าของโรงนําชา

"ซุย่ เยวียเจ้ากลับไปก่อน ข้าจะรอจนกว่าไป๋ ซวงจือจะดี

ขึนแล้วค่อยกลับไป ถ้าชิงหงกับหว่านเสียะถามถึง เจ้า
แค่บอกว่าข้าอยูท่ ีนีกับเขาก็พออย่าให้พวกนางรูว้ า่ เขา
บาดเจ็บเข้าใจไหม?"

ซุย่ เยวียย่อตัวรับคําสังแต่สายตายังคงมองไปทีร่างไป๋
หมินอวีทีชุ่มเลือด "เจ้าค่ะซือจือ แต่ไป๋ ซวงจือ..."

เจียงลัวอวีถอนหายใจและมองไปทีคนในอ้อมอก แต่เขา
ก็ไม่ได้พดู อะไรออกมา

169
ซุย่ เยวียจากไปในชัวเวลาจิบชาครึงถ้วย เจียงลัวอวีพา
ไป๋ หมินอวีไปวางนอนลงบนตัง เขาเดินออกมาสังกับจุ
ยอวิน "หลังจากข้าไปแล้วจําไว้วา่ ต้องจุดกํายานนอน
หลับไว้ตลอด ถ้าไม่ไหวก็ใช้ยานอนหลับ ห้ามให้เขาตืน
ขึนมาเด็ดขาดเพือป้องกันเรืองทีอาจเกิดตามมา เข้าใจ
ใช่ไหม?"

จุยอวินชะงักกับคําสังทีได้รบั และหันไปมองร่างบนตังที
ทําแผลเรียบร้อยและถูกสกัดจุดให้หลับไป เขาถามขึนว่า
"ซือจือ ท่านคิดจะทําอะไร?"

เจียงลัวอวีมองตํา แววตาเยือกเย็นดุจนําแข็ง "ข้าต้องไป

ทีโรงนําชาหานเจียงเก๋อ ก่อนมือเย็นข้าจะกลับมา แน่
นอนก่อนหน้านีห้ามใครเข้าไปด้านในเด็ดขาด!"
170
พูดจบเขาก็ใช้วิชาตัวเบาทังทีเป็ นกลางวันแสกๆ เขา
กระโดดข้ามหลังคาไปโดยไม่มีใครเห็นและออกไปจาก
จวนจวินหวัง

ผ่านไปครึงชัวยาม ณ ห้องชันบนสุดของโรงนําชาหาน
เจียงเก๋อทีใหญ่สดุ ในเมืองหลวง ชายในชุดพ่อค้าผูม้ งคั
ั ง
มือหนึงถือสมุดบัญชีอีกมือลูบเครากําลังผลักประตูเดิน
เข้าไปในห้อง

ห้องทีว่าแบ่งออกเป็ นสองชันคือด้านในและด้านนอก
ด้านหน้าตังมีมา่ นผืนหนาหนึงชันและมีมา่ นไข่มกุ อันงด
งามซ้อนอยูอ่ ีกชันหนึง หากชักม่านผ้าก็จะทําให้มา่ นมุก
ส่งเสียงกรุง๊ กริงเสนาะหูทา่ มกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจ
171
ตามประสาโรงนําชา

เมือปิ ดประตูหอ้ ง เขาก็วางสมุดบัญชีและเตรียมเข้าไป

ด้านใน แต่ก็พลันเห็นร่างหนึงยืนอยูห่ ลังม่านเสียก่อน
เขาเห็นเงาร่างนันก็ยมจนแก้
ิ มปริก็คกุ เข่าลงข้างหนึงเพือ
ประสานมือคารวะ

"ข้าน้อยคารวะนายท่าน"

คนทีเพิงเข้ามาในห้องเป็ นคนทีรูจ้ กั กันดี ใบหน้ามีเมตตา

ในชุดพ่อค้าผูม้ งมี
ั เขาคือนายบัญชีของโรงนําชาหาน
เจียงเก๋ออันมีนามว่าเมิงจิวเฉียน

172
คนทีหลังม่านได้ยินเสียงเขาก็หมุนตัวกลับมา แสงแดด
ส่องกระทบมาบนหน้ากากสีเงินและชุดยาวสีดาํ ปั กดิน
เงินทีเขาสวมใส่ รอยยิมปรากฏบนริมฝี ปาก "ลุกขึน
เถอะ"

เมิงจิวเฉียนลุกขึนยืนอยูน่ อกม่านมุกประสานมือเคารพ
พร้อมเอ่ยว่า "นายท่านมาทีนีเพราะเรืองทีเคยใส่ไว้ใช่
ไหมขอรับ?"

"ก็ไม่เชิงว่าจะมาถามเรืองนีหรอก"เจ้าของเสียงยืนหัน
ข้างทีขอบหน้าต่างเสียงดูบางเบสเบาจนถ้าลมแรงกว่านี
ก็อาจจะไม่ได้ยินนําเสียงดูไม่จริงจังแต่แฝงความนัย"ใน
เมือเจ้าพูดขึนมาก็แสดงว่าภายในปี เดียวก็มีอะไรคืบ
หน้าแล้วงันรึ?"
173
เล่มที 3 บทที 82 เรืองลับสุดยอด

174
"เรียนนายท่าน เมือสิบกว่าปี ก่อนทีนายท่านคนก่อนยัง
อยู่ คนของเราก็แทรกซึมเข้าไปในวังเพือรอรับคําสังแล้ว
ขอรับ" เมิงจิวเฉียนก้มหน้ารายงานให้คนหลังม่านฟั ง
"ดังนัน ถึงแม้วา่ ข่าวทีนายท่านต้องการจะหามาได้ยาก
เย็นเพียงใด เราก็สามารถสืบมาให้ได้ตงแต่
ั ก่อนทีท่าน
จะมาถึงเมืองหลวงแล้วขอรับ"

รอยยิมภายใต้หน้ากากเงินทีบดบังเกือบทังหน้าปรากฏ
รอยยิมขึน "ในเมือเป็ นเช่นนันก็นาํ มันมาให้ขา้ "

"ขอรับ"

เมิงจิวเฉียนได้ยินก็เดินไปทีมุมห้องและเปิ ดหีบเสือผ้าขึน

175
เขาหยิบกล่องทรงยาวออกมาจากหีบและใช้กญ
ุ แจที
ซ่อนไว้ในอกเสือเปิ ดกล่องนัน ในกล่องมีมว้ นภาพทีเขา
หยิบออกมาส่งให้คนทีอยูห่ ลังม่านมุก ซึงเคลือนตัวมา
อยูเ่ บืองหน้าเขาโดยไม่ทนั รูต้ วั

ม้วนภาพถูกคลีออก หน้ากากเงินบดบังจนไม่สามารถ
เห็นสีหน้า แต่ก็สามารถเห็นได้วา่ แววตาเบิกโพลงขึน
เมือเห็นภาพ "...สตรีในชุดสีสม้ ในภาพนีคือนางในดวงใจ
ของฮ่องเต้งนรึ
ั ?"

เมิงจิงเฉียนตอบว่า "เรียนนายท่าน ถ้าจะพูดให้ถกู ก็

ต้องบอกว่าเป็ นนางในดวงใจทีฮ่องเต้ยงั มิได้มาไว้ใน
ครอบครองขอรับ"

176
"อ้อ?" ชายภายใต้หน้ากากเงินหันหน้ากลับไปพิจารณา
ภาพ พลางถามด้วยนําเสียงสดใส "งันก็น่าแปลก อาเมิง
รูไ้ ด้อย่างไร? "

เมิงจิวเฉียนชะงักไปชัวครูแ่ ละพูดตะกุกตะกัก "นายท่าน

เรืองนี..."

ชายสวมหน้ากากเงินเห็นอาการแปลกๆ ของเขาก็เอามือ
จิมไปทีภาพและยิม พร้อมพูดขึนว่า "อาเมิงดูแปลกไป
หรือว่านางในดวงใจของฮ่องเต้จะมีอะไรเกียวพันกับเจ้า
งันรึ? "

177
เมิงจิวเฉียนครุน่ คิดอยูน่ าน แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมา

ยีสิบกว่าปี ก่อนโรงนําชาหานเจียงเก๋อเปิ ดกิจการขึน เจ้า

ของทีแท้จริงก็คือเซียวเหยาหวังหรือเจียงอิง ภายใต้การ
จัดการของเขาทําให้มีสายสืบแฝงอยูไ่ ปทัวราวกับใย
แมงมุม แม้แต่ในวังก็มีคนของเขา หลังจากทีเขาถึงแก่กร
รมเจียงลัวอวีก็มารับตําแหน่งต่อในฐานะเจ้าของกิจการ

ฐานะทีแท้จริงของนายใหญ่แห่งหานเจียงเก๋อถูกปิ ดเป็ น
ความลับ มีเพียงเมิงจิวเฉียนผูเ้ ดียวทีรูค้ วามจริง ดังนัน
เมือเขาได้รบั ข่าวสารนีมาจากในวังและถูกซักต่อโดยที
เขาเองก็ยงั ไม่รูแ้ น่ชดั ในเรืองนี...เขาควรจะทําเช่นไร?"

178
"เรืองนี...นายท่าน ข้าน้อยคิดว่าเรืองนีเป็ นแค่การคาด
คะเนของสายสืบ มันอาจจะ...อาจจะไม่ใช่เรืองจริง"

"ในเมือไม่พดู ข้าจะรูไ้ ด้อย่างไรว่าจริงไม่จริง" เจียงลัวอวี

ภายใต้หน้ากากเริมเสียงแข็ง "พูดมาเถอะ"

เมิงจิวเฉียนเล่าเรืองราวทังหมดออกมา เจียงลัวอวีเดิน
ไปนังทีตังและใช้ไฟจากเทียนเผาภาพนัน เปลวไฟ
สะท้อนขึนในแววตาดําขลับของเขา

"เอาเป็ นว่าข้าไม่เคยรูเ้ รืองนี ท่านก็ไม่เคยสืบหาเรืองนี

หานเจียงเก๋อไม่จาํ เป็ นต้องสืบสาวเรืองนีอีกต่อไป"

179
เล่มที 3 บทที 83 ทุม้ อยูใ่ นใจ

เมิงจิวเฉียนโน้มตัวรับคําสัง "ขอรับ"

180
เมือการสนทนาเรืองนีจบลง ภายในห้องก็เงียบกริบไป
ชัวขณะ

สักพักหนึงเจียงลัวอวีก็ยืนขึน ขณะนีท้องฟ้านอก
หน้าต่างเริมมืดลงแล้ว คิดไปถึงคนทียังคงหมดสติไม่รู ้
เรืองราวอะไรเลยเขาจึงเอ่ยปากถามขึนว่า "ทีนีมีคนสอง
เพศทีไม่ตอ้ งมีวรยุทธ์ก็ได้ แต่ตอ้ งเชียวชาญการรักษา
และใช้ยาพิษเป็ นอยูบ่ า้ งไหม?"

เมิงจิวเฉียนตกใจก่อนทีจะประสานมือคารวะตอบว่า
"เรียนนายท่าน มีอยูค่ นหนึงขอรับ"

181
"แต่งเป็ นชายหรือเป็ นหญิง? "

"เป็ นหญิงขอรับ"

"เชือถือได้ไหม? "

"เรียนนายท่าน เขาเป็ นคนทีเราฝึ กฝนมาอย่างดี พ่อแม่ก็

เป็ นสายสืบให้ทีนีไม่มีทางหักหลังท่านแน่ขอรับ"

เจียงลัวอวีได้ยินดังนันก็เหมือนคิดอะไรในใจ "งันก็ดีเลย
ข้ามาอยูเ่ มืองหลวงทําอะไรไม่คอ่ ยได้มาก พลาดพลังไป
ก็จะถูกคนรุมทําร้าย ท่านรูต้ วั จริงของข้าและข้าก็ตอ้ ง
การคนทีภักดีทีสุด ท่านช่วยคิดวิธีสง่ เขาไปอยูก่ บั ข้า
182
ด้วย"

เมิงจิงเฉียนหน้าตาจริงจังตอบรับว่า "น้อมรับคําสังนาย
ท่าน"

พูดจบเขาก็เงยหน้าขึน แต่คนหลังม่านกลับหายไปไม่
เหลือแม้แต่เงา มีเพียงควันไฟจากการเผาภาพทียังคง
ลอยขึนมาอยูส่ กั พักก็ถกู ลมพัดออกไปทางหน้าต่างจน
สิน

เจียงลัวอวีเปลียนเป็ นชุดเดิมแล้วกลับมาถึงจวนจวิน
หวังอีกครัง เมือฟ้ามืดสนิทซุย่ เยวียตระเตรียมทุกอย่าง
ไว้เรียบร้อยและยืนรออยูห่ น้าห้องไป๋ หมินอวี เมือเห็นเขา

183
มาถึงก็รบี ออกไปต้อนรับ

"ซือจือ ท่านกลับมาแล้ว"

เจียงลัวอวีพยักหน้าเขาปราดตาไปมองเทียนทีมีแสงสี
เหลืองนวลและถามว่า "เป็ นอย่างไรบ้าง?"

ซุย่ เยวียยิมตอบ "ไป๋ ซวงจือฟื นแล้วเจ้าค่ะ กําลังรอ

ท่านอยูด่ า้ นใน"

"ฟื นแล้ว? " เจียงลัวอวีได้ยินดังนันก็หนั ไปมองชายอีกคน

ทียืนอยูท่ ีชานเรือนด้วยนําเสียงมีโมโห "จุยอวินทีข้าสัง
เจ้าก่อนไปเจ้าหูหนวกรึ?"
184
จุยอวินรูว้ า่ เจียงลัวอวีกลับมาจะต้องโกรธเขาแน่นอน
เขาโน้มตัวรับ "ข้าน้อยขออภัยขอรับ"

"ซือจือมาแล้วหรือ?"ในขณะทีเจียงลัวอวีกําลังจะพูดต่อ
เสียงแหบแห้งจากในห้องก็ดงั ขึนมา "เข้ามาเถิด"

เจียงลัวอวีได้ยินเสียงไป๋ หมินอวีก็ชะงักไปแล้วหยุดพูด
เขาทําท่าทางส่งสัญญาณให้จยุ อวินลุกขึน เขาเดินไป
ผลักประตูเพือจะเดินเข้าไป

ให้หอ้ งค่อนข้างมืด ไป๋ หมินอวีนังพิงอยูบ่ นตังหน้าซีด

ขาวใต้แสงเทียน ยังคงไร้ความรูส้ กึ รอยแผลยังคงเห็น

185
ชักเจน ในดวงตาสีอาํ พันมีเงามืดปรากฏเป็ นชันๆ

เสียงฝี เท้าก้าวเข้ามาในห้อง เขาเงยหน้าขึนมองไปที

ประตู เจียงลัวอวีถูกปกคลุมไปด้วยเงาดํา "ไม่ตอ้ งไป
โทษเขา ยาสลบปกติใช้กบั ข้าไม่ได้ผลเจ้าก็รูน้ ี"

เจียงลัวอวียังคงเงียบขรึมราวกับคิดเรืองอะไรได้ขนมา
ึ
เขาถอนหายใจ "เป็ นเพราะ...หินหมืนพิษ?"

ไป๋ หมินอวีเบือนหน้าหนี ริมฝี ปากยกขึนแต่ไม่เหมือนยิม

"ถ้าไม่ใช่เพราะหินหมืนพิษคนทีตายก็คงไม่ใช่ลวีอี"

"อย่าพูดซีซัว" เจียงลัวอวีขมวดคิวและเดินมานังข้างๆ
186
เขามองหน้าและพูดกับเขาว่า "ข้าช่วยเจ้าก็เพือไม่ให้เจ้า
ตาย"

พูดจบทังคูต่ า่ งก็เงียบไป เจียงลัวอวีสังเกตได้วา่ คนบน

ตังกําลังตะลึง ไป๋ หมินอวีมองลงตํา มือขาวผ่องกุมผ้า
ห่มผืนบางดูไม่ชดั เจนในแววตา

"เห็นเจ้าฟื นขึนมาไม่เป็ นไรข้าก็วางใจ" สักพักเจียงลัวอวี

ก็ลกุ ขึนยืนมือไปลูบผมอันเย็นเฉียบจนรูส้ กึ ได้ถงึ ความ
เย็นซาบตรงกลางอก เขายิมให้ดว้ ยความอ่อนโยน "เจ้า
พักผ่อนเถอะ"

เขาไม่รูว้ า่ ทําไมปฏิกิรยิ าทีไป๋ หมินอวีมีตอ่ การยัวยวน

187
จากสาวใช้จะรุนแรงเช่นนี เหตุใดจึงต้องใช้ปินเงินทําร้าย
ตนเอง ความมืดดําในใจสะท้อนผ่านออกมาจนร่างสัน
เทาไม่รูว้ า่ ซ่อนความเจ็บปวดเพียงใด จนถึงขนาดทําให้
คนคนหนึงหมดอาลัยตายอยากได้เช่นนี

เพราะตอนนีเขาเห็นเพียงไป๋ หมินอวีทีสงบนิงเหมือนใน
เวลาปกติอย่างทีเคยเป็ น

ร่างทีบอบเบาบนตังภายใต้แสงโคม ใบหน้าซีดขาวแต่
สงบนิง ภาพตรงหน้านีทําให้เจียงลัวอวีไม่คิดจะถาม
อะไรต่อ

พวกเขาต่างมีอดีตไม่มีใครดีไปกว่าใคร?

188
โดยเฉพาะความทรงจําในอดีตชาติทีชาตินีคงจะบอก
ใครไม่ได้ และคงจะต้องตายไปพร้อมกับมัน

ไม่จาํ เป็ นต้องถามอะไรอีก

"ท่านอามาเยียมข้าแล้ว" ดูเหมือนไป๋ หมินอวีจะสังเกต

เห็นและเข้าใจ เขาเงยหน้ามองเจียงลังอวีทีกําลังจาก
เดินออกไปและคว้าข้อมือไว้ มองไปในตาและขยับริม
ฝี ปากทีสีชาํ "ในจวนนีอันตรายนัก ต่อให้มีฐานะสูงส่งมี
คนปกป้องแต่หากประมาทแม้เพียงนิดก็อาจถึงจุดจบ
ได้"

189
เจียงลังอวีได้ยินเสียงมาจากด้านหลังเขาก็หยุดเดินแต่
ไม่ได้โต้ตอบ มือทีจับข้อมือเขาลืนหลุดลงไปพาดอยูข่ า้ ง
ตัง

ประโยคสุดท้ายของไป๋ หมินอวียากจะบรรยายความรูส้ กึ
แต่ฟังดูเหมือนคนทีกําลังจะบอกลาอย่างจริงจัง

"ไปเถอะ ไปแล้วอย่ากลับมาอีก"

พูดจบภายในห้องก็พลันเงียบลงอีกครัง

"เจ้ารูต้ วั ไหมว่ากําลังพูดอะไรอยู?่ " เจียงลัวอวีหรีตามอง

มือทีเพิงถูกจับและปล่อยออก ริมฝี ปากยกขึน ดวงตาดํา
190
ขลับแต่มีเงาแสงสะท้อนออกมา "ไป๋ หมินอวี เจ้าพูดมี
เลศนัยเช่นนี เจ้าหมายความว่าข้าไม่ควรมาช่วยเจ้า
อย่างนันหรือ?"

สินเสียงพูดห้องก็เงียบลงอีกครัง

ไม่รูว้ า่ ผ่านไปนานแค่ไหนคนทีนังบนตังก็เริมขยับนิวสี
หน้าลําบากใจหันไปทางโคมไฟทีสะท้อนเงาคนสองคน
ไปทีหน้าต่าง เสียงพูดเบาจนแทบจะกลายเป็ นกระซิบ

"ข้าจะทําให้เจ้าพลอยลําบากไปด้วย" ไป๋ หมินอวีกะพริบ

ตาในมือทีกําผ้าห่มผืนบางแน่นขึนจนเล็บจิกลงบนฝ่ า
มือ นําเสียงหนักอึงราวกับของหนักร่วงลงมา "ยังจําคําที

191
นางเคยพูดได้ไหม? เจ้าเป็ นหงส์ขา้ เป็ นมด...เจ้าอยูก่ บั
ข้าก็เท่ากับรนหาที..."

เขายังไม่ทนั พูดจบเจียงลัวอวีก็ถอนหายใจและนังลง
ข้างๆ ยืนมือไปลูบผมทีเย็นยะเยือกอีกครังและยิมตอบ
"ถ้าเจ้าเป็ นห่วงเรืองนีละก็ สบายใจได้ ข้าเป็ นถึงซือจือ
ทายาทเซียวเหยาหวัง จะต้องกลัวเจ้ามาทําให้เดือดร้อน
เชียวรึ?”

พูดจบเขาก็ยืนมือเข้าไปในผ้าห่มควานหามือทีกําแน่น
และค่อยๆ คลายมือเขาออก "อย่างทีเจ้าพูดนันแหละ ข้า
เป็ นหงส์บนฟ้าเจ้าเป็ นมดบนดิน ถ้าข้าคิดจะกางปี กปก
ป้องมันก็ไม่ยากนี?"

192
ไป๋ หมินอวีสูดลมหายใจ สิงทีคิดจะพูดก็ไม่พดู ต่อ ได้ยิน
เพียงเสียงลมหายใจของคนข้างๆ ทีหมดความอดทนแต่
ก็แฝงด้วยความยินดี

"โดยเฉพาะ...เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าคือผูก้ มุ ความลับ
ของเจ้านะ" เขาได้ยินนําเสียงเจียงลัวอวีทีฟั งดูมีความ
สุข เมือเงยหน้าขึนมองก็เห็นใบหน้าอันงดงามภายใต้
แสงเทียนทีอยูใ่ กล้จนรูส้ กึ ได้ถงึ ลมหายใจ "วันหลังถ้าเจ้า
ยังพูดเช่นนีอีก ข้าจะจับเจ้าตอนทิงจริงๆ เสียเลย"

ไป๋ หมินอวีจ้องมองใบหน้านันเป็ นเวลานาน นานจนท้อง

ฟ้าดําสนิท คนทีอยูต่ รงหน้ายังยิมให้อย่างอ่อนโยน เขา

193
พยายามยิมฝื นๆ และตอบรับราวกับให้คาํ มันสัญญา

"ตกลง"

รัตติกาลนีของสวนหรงชินกลับมาสงบสุขอีกครัง

แต่ในสวนเซียงหลานหรือสวนใบเตยในจวนเดียวกันนี
กลับต่างกันโดยสินเชิง

ในห้องใหญ่ของสวนนันเจียงฮุ่ยมองสาวใช้ประจําตัว
นามเจินจูปิดฝาขวดยาและส่งให้นาง นางก็ยมและมอง
ิ
ไปทีรอยเกาเป็ นแถบแดงทีหลังมือ นางเลิกคิวขึนและ
เอ่ยปาก
194
"ในทีสุดก็หายคันเสียทียานีดีจริงๆ "

เจินจูเห็นนายหญิงเริมมีอาการคันในตอนทีประชันเพลง
พิณช่วงเทียง คันจนหยุดเกาไม่ได้ ไม่วา่ ยาอะไรก็ไม่ได้
ผลสุดท้ายด้วยความไม่ตงใจก็
ั หยิบยาบํารุงผิวบนโต๊ะไป
ให้นายหญิงทากําลังเตรียมจะโดนด่าก็กลับเกิด
ปาฏิหาริยข์ นึ นางจึงยิมออกมาอีกครัง

"คุณหนูเจ้าคะ ถึงจะหายคันแล้วแต่รอยแผลทีหลังมือ
ของท่าน...จะทํากระไรดีเจ้าคะ? "

195
เล่มที 3 บทที 84 เจียงฮุ่ยวางแผน

เจียงฮุ่ยได้ยินคําว่ารอยแผลก็รูส้ กึ เหมือนถูกนําเย็นรดหัว
เพิงจะอารมณ์ดีขนมาก็
ึ กลับมาหงุดหงิดอีกครัง นาง
ส่องกระจกด้วยความขมขืนใจ ในกระจกสะท้อนเงาของ
เจินจูออกว่า "ท่านแม่รูเ้ รืองของข้าแล้วพรุง่ นีจะจัดการ
196
ให้ขา้ เจ้าไม่ตอ้ งแส่!"

เจินจูรูว้ า่ นายหญิงโกรธเพราะพูดถึงรอยแผล นางจึงรีบ

ถอยออกมา "เจ้าค่ะคุณหนูใหญ่"

เจียงฮุ่ยมองเจินจูทีถอยออกไปด้วยความกลัวและคิดถึง
เรืองเมือเช้าทีประชันพิณอยูด่ ีๆ ก็เกิดอาการคันขึนมา
พลางนึกไปถึงหน้าของหนิงฮวนทีดูจะสมนําหน้านาง
"เรืองคันนีไม่เท่าไร แต่แค้นใจท่าทางของหนิงฮวนทีมอง
ข้าอย่างสะใจ! เกลียดมัน...ข้าเกลียดมัน!"

พูดจบก็เหมือนจะนึกอะไรออก นางหันไปมองหลิวลีที
ยืนอยูไ่ ม่ไกลด้วยความหวาดกลัว นางหรีตามองด้วย

197
ความสงสัย "เมือวานซืนข้าวางแผนไว้ดีแล้วเห็นๆ อยูว่ า
สข้าสังให้เจ้าเอายาไปโรยไว้บนพิณทีดีทีสุด ส่วนตัวทีข้า
ดีดไม่ได้วางยาไว้ ทําไมข้าถึงคันขึนมาได้?!"

หลิวลีเห็นนายหญิงของตนนังเกาไม่หยุดต่อหน้าบรรดา
ลูกผูร้ ากมากดีนางก็กลัวจนเหงือตก รูว้ า่ ตนเองคงก่อ
เรืองเข้าแล้ว แต่ก็คิดไม่ออกว่าทําไมถึงออกมาเป็ นแบบ
นี ทันทีทีได้ยินเจียงฮุ่ยพูดถึงตน นางก็ตกใจจนหน้าถอด
สีและทรุดตัวคุกเข่าโขกศีรษะลงกับพืนไม่ยอมหยุด

"คุณหนูเจ้าคะ ข้าน้อยก็ไม่ทราบเหมือนกัน ข้าน้อยแน่ใจ

ว่า..."

198
"ข้ารูแ้ ล้ว" เจียงฮุ่ยเห็นนางกลัวจนหน้าซีดแต่ก็ยงั ไม่เชือ
คํานาง กลับมีแต่ความสงสัย นางขมวดคิวมองทีหลังมือ
ตนเองและพูดถามไปว่า "หลิวลี เจ้าเป็ นสาวใช้ทีนีมากีปี
แล้ว? "

หลิวลีหมอบลงกับพืนรีบตอบว่า "เรียนคุณหนู สีปี แล้ว

เจ้าค่ะ"

"สีปี แล้ว นานเหมือนกันนะ...อ๋อ ข้าเข้าใจละ เจ้าเบือที

จะรับใช้ขา้ ก็เลยแกล้งเอายาไปใส่ทีพิณตัวโปรดของข้า
สินะ" เจียงฮุ่ยแสยะยิมคําว่า "สีปี " ทําให้นางมันใจในข้อ
สงสัยมากขึน ตอนนีใบหน้าใต้แสงเทียนของนางน่ากลัว
ราวกับปี ศาจ

199
"บอกมา! ใช่หรือไม่! "

หลิวลีเดิมทีกลัวความผิดอยูแ่ ล้วยิงตกใจหนักกว่าเดิม
นางกลัวจนมือไม้ออ่ นปวกเปี ยก ใบหน้าซีดเผือกอยาก
จะอธิบายความบริสทุ ธิใจ นางโขกศีรษะกับพืนเสียง
สนันจนตอนนีเริมเป็ นรอยแดงขึนมา

"คุณหนูเจ้าคะ ข้าน้อยซือสัตย์ตอ่ ท่านมาตลอด ไม่เคย

เอาใจออกห่างเลยนะเจ้าคะ!"

เจียงฮุ่ยกระแอมหนึงที ใบหน้าทีงดงามราวนาวฟ้าดู
เยือกเย็นดุจนําแข็ง แววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด

200
และเคียดแค้น นางยกขาขึนถีบหลิวลีแรงพอทําให้นาง
กลิงออกไป "นังสารเลว เช่นนันข้าเป็ นคนวางยาตัว
เองอย่างงันรึ?เห็นชัดๆ ว่าขีข้าอย่างเจ้าเป็ นคนลงมือ
ทํา!"

พูดจบนางก็ไม่รอฟั งคําอธิบายและสรุปว่าหลิวลีเป็ นคน

ทํา นางชีหน้าสาวใช้ทีกําลังตกใจสุดขีดและออกคําสัง
"เด็กๆ ! ลากตัวมันออกไป กรีดหน้ามันให้เสียโฉมแล้ว
เอาไปขายให้หอนางโลม!"

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู ข้าน้อยถูกกล่าวหา! " เมือได้ยิน

ว่าจะถูกกรีดหน้าและถูกขายไปหอนางโลม หลิวลีทีมี
หน้าตาสะสวยตอนนีกลับใบหน้าบูดเบียวด้วยความกลัว
นางถูกลากออกไปขณะทีปากก็ตะโกนขอความเห็นใจ
201
"ข้าน้อยไม่ได้ทาํ จริงๆ ข้าน้อยไม่รูว้ า่ ทําไมยาไปอยูบ่ น
พิณของคุณหนู...คุณหนูโปรดไว้ชีวิตด้วย! ไว้ชีวิตข้า
ด้วย! "

เจียงฮุ่ยไม่สนใจคําขอร้องของสาวใช้ นางเดินกลับไปนัง
ทีหน้าโต๊ะเครืองแป้งและมองหลังมือทีแดง "หึ! นังสาร
เลว...ไม่ใช่เจ้าทํางันเป็ นข้าทํางันรึ?!"

เจินจูเห็นหลิวลีถูกเอาไปขายเพราะทําพลาด ตัวนางเอง
ก็ตวั สันเดิม ว่าจะร้องขอก็ไม่กล้าปริปากอีกต่อไป ได้แต่
ยืนก้มหน้ารอรับคําสังจากนายหญิงอย่างสงบ

เจียงฮุ่ยมองดูหลังมือทีแดงเถือกก็ยงหงุ
ิ ดหงิด นาง

202
สะบัดไปมาและมองไปทีขวดยาบํารุงผิว "แต่เจ้ายานี
แปลกจริง ทําไมถึงแก้คน้ ได้...หรือเป็ นเพราะท่านพี? แต่
ยาทีให้มาพวกนีเป็ นแค่ยาบํารุงใช้อย่างอืนไม่ได้นีนา..."

เจินจูเห็นแววตาเจ้านายกําลังเกิดความสงสัย เดิมทีไม่
ต้องการจะพูดอะไร แต่เพราะในห้องนีไม่มีคนอืน ถึงตน
ไม่พดู เดียวเจ้านายก็คงต้องถาม นางคิดสักพักก็เอ่ยปาก
ไป "คุณหนูเจ้าคะ ข้าน้อยคิดว่าในยานีคงมีตวั ยาหายาก
ผสมอยูแ่ ละพอดีวา่ ช่วยสลายอาการคันได้พอดีดว้ ยนะ
เจ้าคะ"

"พูดมีเหตุผล คนอย่างท่านพีคงไม่ทาํ ร้ายข้า" เจียงฮุ่ยใน

ตอนนีสีหน้าดีขนึ คําพูดของเจินจูตรงกับทีนางคิด สัก
พักสีหน้าทีเพิงจะดีขนก็
ึ เปลียนสีตามรอยแดงบนหลังมือ
203
อีกครัง

"ต้องโทษนังนัน ทําเอาข้าคันจะต้องเกาไม่หยุด แผลจาก

การเกาพวกนีเห็นท่าคงจะต้องใช้เวลาเป็ นแรมเดือน..."

เจินจูรบี ปลอบใจนายหญิง "คุณหนูไม่ตอ้ งกังวลไปเจ้า

ค่ะ รอยแผลอาจจะดูน่ากลัว แต่จริงๆ ไม่รา้ ยแรง หาย
แล้วคงไม่มีแผลเป็ นเหลือแน่เจ้าค่ะ"

"ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า แต่ขา้ ไม่ได้หว่ งเรืองนัน"

เจียงฮุ่ยพอใจกับคําพูดของเจินจูและชืนชมนางด้วยสาย
ตา

204
"ถ้าแผลนียังไม่หาย ข้าก็ไปคํานับท่านย่าไม่ได้ ต่อให้
ท่านแม่ช่วยแก้ตวั แต่นานวันเข้าท่านย่าก็จะต้องสงสัย
และกริวข้า เกิดสังกักบริเวณข้าอีกจะทําอย่างไร ? นับ
แต่ครังก่อนทีข้าทําชาหกใส่ ท่านก็ไม่พอใจข้าอยูแ่ ล้ว
ตอนนียังไม่เอาอกเอาใจท่านไม่ได้อีก..."

เจินจูได้ยินนายหญิงพูดนางก็เข้าใจเหตุผลและพูดเสียง
เบาๆ "คุณหนูเจ้าคะ..."

วันนีแผนของคุณหนูลม้ เหลวและไม่ได้แสดงฝี มือในการ

บรรเลงพิณ แต่กลับขายหน้าธารกํานัล อีกหนึงปี คณ
ุ หนู
ก็จะถึงเวลาออกเรือน หากว่าองค์หญิงลีหยางช่วยแนะ
นําชายสูงศักดิให้ก็ถือว่าเป็ นวาสนา ดังนันการทีคุณหนู
ต้องไปประจบประแจงองค์หญิงก็เพืออนาคตของตนเอง
205
"นึกออกแล้ว" เจียงฮุ่ยมองไปทีหลังมือและยิมออก นาง
หันไปออกคําสังด้วยนําเสียงจริงจังกับสาวใช้ทียืนอยู่
ด้านข้าง

"เจินจูพรุง่ นีเช้าไปสังห้องเครือง ข้าจะทําอาหารให้ทา่ น

ย่ารับประทาน แล้วก็ให้เตรียมพวกเส้นหมีไว้ดว้ ย พวก
ท่านพีทีเพิงมาทีนียังไม่เคยชิมอาหารฝี มือข้าเลย"

เจินจูรบั คําสังและออกไปเตรียมของ เจียงฮุ่ยยกนิวมือ

ขึนมอง แววตาประหลาดสะท้อนขึนบนหลังมือ นางก็
กระหยิมยิมย่องออกมา

206
เช้าวันต่อมา ณ ฝังตะวันออกของสวนตะวันตก ทีหน้า
สวนมรกต

เจียงลัวอวีในชุดสีออ่ นประดับเครืองประดับทําจากหยก
ขาว ในมือถือพัดกําลังจะออกไปจากทีพักเพือเดินไปยัง
ทีพักฝังตะวันออกในสวนตะวันตก ก็เห็นร่างสีขาวกําลัง
เดินมาทางตน เขาหยุดเท้าและยิมขึนมา

"เจ้ามาได้อย่างไร? "

ไป๋ หมินอวีหน้าขาวซีดเดินมาอยูข่ า้ งๆ เขาดวงตาสีอาํ พัน

ราวกับจะสามารถสะท้อนแสงทองของดวงตะวันได้ ช่าง
งดงามจนไม่อาจละสายตา

207
"คําพูดเมือวานข้ายังไม่ลืม"

เจียงลัวอวีได้ยินก็รูว้ า่ เขาหมายถึงเรืองทีได้รบั บาดเจ็บ

จึงสํารวจดูสภาพร่างกายและมองไปทีขาขวา จากนันก็
ขมวดคิวถามเสียงเบา "ไหวไหม?"

ไป๋ หมินอวีพยักหน้า ถึงแม้วา่ จะดูไร้อารมณ์บนใบหน้า

แต่แววตาก็แฝงความอบอุน่

เจียงลัวอวีเห็นเขาพยักหน้าตอบก็สบายใจขึน จึงยิมและ
ส่งพัดให้เขา จากนันตนเองก็หยิบอีกด้ามออกมาจาก
แขนเสือค่อยๆ คลีออกพลางกล่าวว่า "ได้ยินว่าเมือคืนที

208
สวนเซียงหลานเกิดเรือง...แต่เช้านีน้องหญิงกลับเข้าห้อง
เครืองแต่เช้า หมินอวีเจ้าว่าเป็ นเพราะอะไร?"

ไป๋ หมินอวีได้ยินก็ยงั คงไม่แสดงอารมณ์ มีแต่เพียงนํา

เสียงทีดูประหลาดใจ "ห้องเครือง?"

เจียงลัวอวีไม่เคยได้ยินนําเสียงเช่นนีของเขามาก่อน จึง
มองหน้าและยิมถาม "ทําไมรึ?"

"เพิงนึกได้วา่ มีเรืองต้องทํา" น่าประหลาดทีครังนีเขาไม่

ได้มีทีทา่ เช่นเคย เขารับพัดจากเจียงลัวอวีและก้าวถอย
หลังไป มองหน้าเจียงลัวอวีแล้วพูดเบาๆ ว่า "เสร็จธุระ
แล้วข้าจะรอเจ้าอยูด่ า้ นนอกนะ"

209
เล่มที 3 บทที 85 คําพูดมีนยั

เจียงลัวอวีเห็นอาการและแววตาของเขาดูตา่ งจากวัน

210
อืนๆ รอยยิมเห็นได้ชดั ขึน มองเขาค่อยๆ เดินจากไป "ก็
ดี"

ขณะทีเขากําลังจะเดินห่างไปจนลับตา เจียงลัวอวีก็นกึ
ขึนได้ เขากะพริบตาถีและหันไปบอกกับสาวใช้ประจํา
ตัว "ซุย่ เยวียรีบไปวอกจุยอวินช่วงนีให้คอยตามดูไป๋ ซวง
จือ ถ้ายังทําพลาดเหมือนเมือวานก็บอกเขาว่าไม่
ต้องกลับมาหาข้าอีก"

ซุย่ เยวียได้ยินคําสังก็รูส้ กึ ประหลาดใจ มองไปทีไป๋ หมิน

อวีและน้อมรับคําสัง

เมือซุย่ เยวียจากไปเขาก็กาํ พัดในมือแน่นขึน สายตามอง

211
ไปทีประตูเชือมไปสูต่ กึ ตะวันออก เขามองต่อมาทีมือ
ซ้ายทีว่างเปล่า ในตาปรากฏเงาดําอยูช่ วขณะก่
ั อนจะ
หายไป

เจียงลัวอวีเดินมาถึงห้องหลักของตึกตะวันออกอันเป็ นที
พักขององค์หญิงลีหยาง เขาถอนหายใจก่อนทีจะยิมขึน
มา ทันทีทีก้าวเข้าไปก็แสดงความเคารพให้กบั องค์หญิง
ลีหยางทีนังพิงอยูบ่ นตัง ดวงตาเหมือนจะยังไม่ตืนดี เขา
ทักทายท่านย่าของเขา "อวีเอ๋อร์คารวะท่านย่า ขอให้
ท่านย่าทรงเกษมสําราญ"

แม้วา่ เสียงเขาจะไม่ดงั แต่ในทีนันไม่มีใครอยูจ่ งึ สามารถ

ได้ยินอย่างชัดเจน องค์หญิงลีหยางทียังคงงัวเงียจาก
การตืนแต่เช้ามองเห็นหลานชายมาคารวะก็ยมให้
ิ ดว้ ย
212
ใบหน้าเปี ยมเมตตา "อวีเอ๋อร์มาแล้ว นังสิ"

เจียงลัวอวีรับคํา เขายิมและยืดตัวขึนแต่ไม่ได้เดินไปนัง
ทีด้านข้าง กลับเดินไปนังลงบนทีพักเท้าของตังตัวนัน
และนวดขาให้ ใบหน้าทีแสงตะวันส่องผ่านดูงดงามยิง สี
หน้าอ่อนโยนแลดูสงบนิง

ผูร้ บั ใช้คนสนิทขององค์หญิงติดตามมาแต่สมัยองค์หญิง
อภิเษกมองเขาด้วยความพอใจ กระซิบบอกองค์หญิงว่า
"องค์หญิงเพคะ ซือจือเป็ นคนกตัญ นู กั มาถึงคนแรก
ทุกวัน แม้แต่พระชายาทังสองก็ยงั ไม่มาเช้าขนาดนีเลย
นะเพคะ"

213
องค์หญิงได้ยินก็ยืดหลังขึนพิงพนัก มองดูหลานชาย
กําลังบีบนวดน่อง นางยิมให้ดว้ ยความอ่อนโยน
"อวีเอ๋อร์เป็ นเด็กดี พ่อแม่เขาสอนมาดี ข้าเห็นครังแรกก็รู ้
แล้ว"

"กูก่กู บั ท่านย่าอย่าพูดเช่นนันเลย" เจียงลัวอวีพูดแทรก

ขึนและมองไปทีสาวรับใช้คนสนิททีทําท่าทางเขินอาย
และชักมือกลับ "มาทีไรก็ชมทุกที ชมจนอวีเอ๋อร์เขินหมด
แล้ว"

องค์หญิงมองดูทา่ ทางทีดูเป็ นเด็กของหลานชายก็รูส้ กึ

ขัน นางรูว้ า่ หลานชายตังใจพูดเช่นนัน นางจึงพูดแกม
หยอก "มีอะไรน่าอาย กตัญ หู รือไม่ดจู ากการกระทําไม่
ใช่วา่ ให้ใครมาพูดว่าเป็ นคนกตัญ แู ล้วจะเป็ นคน
214
กตัญ ขู นมาได้
ึ นี"

เล่มที 3 บทที 86 ไม่ฉลาดขึน

215
เจียงลัวอวีได้ยินคําองค์หญิงลีหยางก็รูส้ กึ หนักใจขึนมา
แต่ยงั คงยิมรับ "ท่านย่ากล่าวถูกต้องแล้วขอรับ อวีเอ๋อร์
จะจดจําใส่ใจ"

ในขณะทีทังสามกําลังสนทนากันเจียงลัวอวีก็ได้ยินเสียง
ฝี เท้าทีกระชันเข้ามา สาวใช้นามว่าอิงเถายืนขึนและเลิก
ม่านพร้อมส่งเสียงรายงาน "องค์หญิงเพคะ คุณหนูใหญ่
มาถึงแล้วเพคะ"

ได้ยินว่าเจียงฮุ่ยมาถึงเจียงลัวอวีก็ยกมุมปากขึน ก้มหน้า
เล็กน้อยแต่สีหน้ายังคงเหมือนปกติ เพียงแต่แววตาดูไร้
ความรูส้ กึ

216
อิงเถาเลิกม่านขึนจนหมด เจียงฮุ่ยมาพร้อมเจินจูผเู้ ป็ น
สาวใช้ นางเดินเข้ามาพร้อมรอยยิมและคารวะองค์หญิง
ทีไม่มีรอยยิมตอบให้นาง "ฮุ่ยเอ๋อร์คารวะท่านย่า ขอให้
ท่านย่าทรงเกษมสําราญ"

เจียงลัวอวีได้ยินนําเสียงออดอ้อนของนางก็สงั เกตไปที
แขนเสือ แต่ดเู หมือนจะปิ ดบังมือทีพันแผลเอาไว้ ทังสอง
ไม่ได้นนทํ
ั าให้เขานึกอะไรออก ทันใดนันเขาก็เห็นซุย่ เย
วียเดินเข้ามาเขาจึงหันไปมองนาง

ซุย่ เยวียมาถึงก็เดินมาหาเจียงลัวอวี นางแอบกระซิบ

"ซือจือเจ้าคะ ข้าน้อยกับจุยอวินมาอยูท่ ีนีกันหมดแล้ว จุ
ยอวินให้เรียนท่านว่าไป๋ ซวงจือแค่สะกดรอยตามคุณหนู
ใหญ่ ตอนนีเขารออยูด่ า้ นนอกไม่มีปัญหาอะไรเจ้าค่ะ"
217
เจียงลัวอวีพยักหน้า เขากําพัดในแขนเสือไว้แน่น และ
ลูบคลํามันสักพักก็มองไปทีเจียงฮุ่ยทีกําลังทําความ
เคารพองค์หญิงซึงยังไม่สงให้
ั นางลุกขึน นางจึงอยูใ่ นท่า
ย่อตัวยองๆ เขาอดไม่ได้ทีจะสมเพศนาง

มีเรืองถึงมาโอดครวญ มีประโยชน์ถงึ มาเข้าหา หมด

เรืองก็ถีบหัวส่ง คิดว่าตาบอดงันรึ?

เจียงลัวอวีมองดูเจียงฮุ่ยทีย่อตัวอยูร่ าวจิบชาครึงถ้วย
องค์หญิงจึงเหลือบตามองไอพลางพูดว่า "ลุกขึนเถอะ
วันนีมาแต่เช้าได้นะ...มือเจ้าไปโดนอะไรมา?"

218
กว่าจะได้ยืนก็ทาํ เอารอยยิมทีพกมาแต่แรกเริมเหือดแห้ง
ลง มือทีแสร้งพันมาเพือให้สงั เกตเห็นง่ายทําให้นางมัน
ใจ แต่ก็ทาํ เป็ นรูส้ กึ อายออกมาแทน นางเงยหน้ามอง
ท่านย่าทียังคงดูงวั เงียและก้มหน้าลง

"เป็ นเพราะ...เพราะฮุ่ยเอ๋อร์ซมุ่ ซ่ามเองเพคะ เช้านีอยาก

จะตุน๋ นําแกงให้ทา่ นย่า แต่ไม่ทนั ระวังเลยถูกนําร้อนลวก
แต่ก็แค่รอยแดงไม่เป็ นอะไรมากเพคะ"

ตุน๋ นําแกง?

ถูกลวก?

219
เจียงลัวอวีมองไปทีมือทังสองของนางก็อดไม่ได้ทีจะ
แอบขํา พลางส่งสายตาดูถกู และรังเกียจชัวขณะก่อนจะ
กลับเป็ นปกติ

เป็ นอย่างทีคิด ว่านางกําลังทําตัวให้ดนู ่าสงสาร เรืองมี

พิรุธเช่นนียังทําออกมาได้ ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองตุน๋ นําแกง
แล้วถูกลวกอะไรหรอก เพราะการถูกลวกขนาดนันแล้ว
พันผ้าเสียมิดชิดไม่กลัวว่าจะเป็ นหนองหรือ?

เจียงฮุ่ยเอ๋ย เจ้านีไม่ระวังหรือไม่ฉลาดกันแน่?

220
เล่มที 3 บทที 87 สุขสมกลมเกลียว

ก็คงหลอกได้แต่องค์หญิงทีไม่เคยทํางานพวกนีนีแหละ
นะ หากไปหลอกคนอืนเข้าถ้าเขารูแ้ ละทนฟั งเจ้าโกหก
ไม่ได้ก็คงฉีกหน้าเจ้าเสียตรงนันเลย

221
"ไม่เลว" องค์หญิงไม่รูค้ วามจริงและหลงกลเข้าเต็มเปา
นางยิมและกล่าวชืนชม "ขอบใจเจ้ามาก"

แต่หลังจากทีองค์หญิงออกปากชมสาวใช้คนสนิมทีรับ
ใช้องค์หญิงก็มองด้วยสายตาประหลาด และเจียงลัวอวี
ก็ทนั สังเกตเห็นสายตาของนาง เขาเดินไปหาเจียงฮุ่ย
นัยน์ตาปรากฏแววดําและพูดด้วยนําเสียงอบอุน่ จนน่า
แปลกใจ

"น้องหญิงกตัญ จู นตัวเองต้องเจ็บ ท่านย่าให้นอ้ งหญิง

นังพักเถิดขอรับ"

222
"คารวะท่านพี" เจียงฮุ่ยได้รบั คําชมจากองค์หญิงก็หน้า
ตาเบิกบาน นางเงยหน้าขึนมองเจียงลัวอวีทีเดินเข้ามา
หาและส่งยิมหวานละมุน จากนันหันไปกวักมือให้เจินจู
ยกทีใส่อาหารมา นางหยิบจานอาหารว่างทีสีสนั งดงาม
เดินชดช้อยเข้าไปหาองค์หญิง

"จริงสิ ถ้าไม่เจอท่านพีข้าก็ลืมไปว่าเมือเช้านีทํานําแกง
ให้ทา่ นย่า ฮุ่ยเอ๋อร์ยงั ทําอาหารว่างไว้อีกด้วย เดียว
จัดการให้ทา่ นย่าเสร็จก็จะนําไปให้ทา่ นพีและน้องๆ ของ
ท่านลองชิมดู ส่วนของท่านพีข้าให้เจินจูนาํ มาด้วยแล้ว
แต่ของคนอืนๆ ก็จดั ส่งไปตามทีพัก หวังว่าท่านพีจะไม่
มองว่าข้าเจ้ากีเจ้าการนะเจ้าคะ"

เจียงลัวอวีมองเจียงฮุ่ยทีพูดจบก็ยอ่ ตัวลงนังบนทีพักขา
223
ใบหน้าเปี ยมด้วยรอยยิมยกจานของว่างขึน เจินจูก็จดั
แจงนํานําแกงต้มเม็ดบัว และเห็ดหูหนูขาววางลงบนโต๊ะ
เล็กๆ ข้างตัง จากนันก็นาํ จานของว่างมาวางไว้ขา้ งตัว
เขาด้วยอีกจานแล้วจึงถอยหลบไป

เขามองดูองค์หญิงหยิบของว่างขึนมาพินิจด้วยความชืน
ชมก็รูส้ กึ ไม่คอ่ ยดี แต่ยงั คงยิมอย่างอ่อนโยนและพูดว่า
"น้องหญิงตังใจทําของดีมาให้ พีจะโทษน้องหญิงได้
กระไรกัน ต้องขอบคุณน้องหญิงถึงจะถูก"

พูดไม่ทนั จบเขาก็ลกุ ขึนเดินไปข้างๆ องค์หญิง หยิบขนม

รูปปลาดาวขึนมา "ท่านย่า ขนมพวกนีช่างสวยงามน่ารัก
เสียจริง ท่านย่าลองทานกับนําแกงทีน้องหญิงตุน๋ มาดูดี
ไหม? พะยะค่ะ”
224
สาวใช้คนสนิทเห็นนายหญิงกําลังดีใจ ซําเจียงลัวอวัก็กาํ
ลังชืนชมผลงานอาหารตรงหน้า นางรูว้ า่ คงพูดความจริง
อะไรตอนนีไม่ได้จงึ แสร้งพูดว่า "องค์หญิงเพคะดูขนม
พวกนันสีสนั สดใสน่าจะรสชาติดีเป็ นแน่ องค์หญิง
ประทานลงมาให้ขา้ น้อยบ้างนะเพคะ"

องค์หญิงดูเหมือนจะดีใจเสียจริงทีได้ยินสาวใช้คนสนิท
กล่าวเช่นนี ดังนันนางจึงแสร้งพูดหยอกว่า "เจ้านีมัน
ตะกละเสียจริง ของพวกนีหลานสาวข้าทําเองกับมือ ข้า
ไม่ให้เจ้าหรอก"

สาวใช้คนสนิทเห็นว่าองค์หญิงไม่สบอารมณ์ก็ยงั คง

225
หยอกเล่นต่อ "องค์หญิงเพคะ ชินเดียวก็พอเพคะ"

เจียงลัวอวีนังลงข้างๆ มองดูละครฉากนี เห็นเจียงฮุ่ย

กําลังยิมร่า ในขณะทีสาวใช้คนสนิทก็ยงั คงอ้อนวอน เขา
จึงพูดขึนว่า "ท่านย่า กูก่ขู อร้องขนาดนีแล้วท่านก็แบ่งให้
นางสักชินเถอะขอรับ"

226
เล่มที 3 บทที 88 เปิ ดโปงแผนการ

องค์หญิงสัมผัสไม่ได้ถงึ บรรยากาศอันอึมครึม เพราะ

นางมัวแต่ดีใจกับของว่างตรงหน้าจนหายงัวเงีย นางชี
นิวและยิมไปทีเจียงลัวอวี "เจ้านีเข้าข้างนางตลอด มิน่า
นางถึงชมเจ้าให้ขา้ ฟั งตลอด ทีแท้ก็แอบเอาใจกันนีเอง"

เจียงลัวอวียิมอ่อนแสร้งทําเขินอายก้มหน้าก้มตาโน้มตัว
ลงคารวะ "ท่านย่า ข้าก็แค่อยากให้ทกุ คนชิมของว่างของ
น้องหญิงทียืนรออยูแ่ ค่นนเอง
ั ท่านก็ลอ้ ข้าเล่นเสียได้"

227
เจียงฮุ่ยได้ยินก็รบี เดินมาหาองค์หญิง นางยิมและเอ่ย
ปาก "ท่านพีปากหวานเสียจริง มิน่าเพิงมาไม่กีวันท่าน
ย่าก็หลงหลานคนนีเข้าเสียแล้ว"

สินเสียงเจียงฮุ่ยองค์หญิงก็มองไปทีเจียงลัวอวีและ
เตรียมจะพูดต่อ แต่เจียงลัวอวีเวยหน้าขึนปราดตามอง
ไปทีสาวใช้คนสนิท

"ท่านย่า อวีเอ๋อร์โง่เขลาท่านอย่าล้อข้าเล่นเลย"

องค์หญิงไม่เข้าใจละครฉากนี แต่สาวใช้คนสนิทกลับ
มองเห็นแววตาของเจียงลัวอวีทีซ่อนอะไรไว้ภายใน
คราวนีเขาไม่พดู อะไรแต่รอยยิมแฝงไว้ดว้ ยความสมเพศ

228
สายตาของเขาดูน่าสงสัย เขามองไปทีมือทังสองของ
เจียงฮุ่ยทีพันผ้าจนหนาเตอะและหันไปหยิบถ้วยนําชาที
ดูเหมือนว่าจะแกล้งทําหกใส่มือเจียงฮุ่ยด้วยความไม่
ตังใจ สาวใช้คนสนิทจึงรีบกระซิบบอกองค์หญิง

เจียงลัวอวีเห็นสาวใช้คนสนิทกระซิบกระซาบ เขาก็วาง
ถ้วยชาลงและยืนด้วยอาการสงบอยูข่ า้ งตัง ทําหน้าตา
ยิมแย้มไม่ประสีประสามองลงตํา

องค์หญิงไม่คิดว่าในขณะทีตนกําลังมีความสุขคนสนิท
จะมาแจ้งแก่ตนว่าหลานชายจะสาดนําชาใส่หลานสาว
แต่แล้วเหตุการณ์นนก็
ั ไม่ได้เกิดขึนนางจึงปราดตาไป

229
มองสาวใช้คนสนิทแต่ไม่พดู อะไร

สาวใช้คนสนิทเห็นท่าทางเจียงลัวอวัก็รูว้ า่ ตนหลงกลเข้า
แล้ว นางยังคงสังเกตสายตาของเจียงลัวอวีทีจ้องไปยัง
มือทังสองของเจียงฮุ่ยไม่ละสายตา และถึงแม้นางไม่พดู
เจียงลัวอวีก็คงไม่ปล่อยผ่านเรืองนีไปง่ายๆ แน่นอน นาง
จึงก้มลงไปกระซิบองค์หญิงอีกครัง

เจียงลัวอวีรูแ้ ล้วว่าแผนการของเจียงฮุ่ยถูกเปิ ดโปง

เพราะสีหน้าขององค์หญิงเปลียนไป และสังเกตเห็นว่า
สายตาของสาวใช้คนสนิทองค์หญิงต้องการบอกอะไร
ตน รอยยิมก็แจ่มชัดขึน

230
สักพักองค์หญิงก็ยืดตัวขึน ดวงตาสํารวจไปทีมือทังสอง
ทีพันผ้าหนาเตอะของเจียงฮุ่ยซึงกําลังดีใจ สายตาของ
องค์หญิงทําเอานางชะงัก...

"ท่านย่า? "

231
เล่มที 3 บทที 89 อับอายขายหน้า

องค์หญิงมองดูนางทีกําลังมีพิรุธเพราะรีบชักมือกลับไป
หลบไว้ ยิงทําให้แน่ใจว่าเรืองทีสาวใช้คนสนิทพูดเป็ น
ความจริง ใบหน้าหญิงชราบึงตึงด้วยความโกรธและชี
หน้าเจียงฮุ่ย

"เจ้าบังอาจมาก กล้าตบตาย่าแท้ๆ เชียวรึ! "

เจียงฮุ่ยเดิมทีกําลังดีใจอยูเ่ ห็นสีหน้าองค์หญิงเปลียนไป
232
ก็รบี ลุกขึนเอามือซุกไว้ดา้ นหลัง และก้าวเท้าถอย ตัว
นางพยายามยิมกลบเกลือน "ท่านย่า ท่านพูดเช่นนี...
หมายความว่ากระไรเจ้าคะ?"

"ท่านย่าเกิดอะไรขึน ท่านกริวด้วยเหตุใด" เจียงลัวอวียก

ยิมมุมปากและปราดตามองไปทีสาวใช้คนสนิท ก่อนที
จะเดินไปหาองค์หญิงและเติมเชือไฟ "ท่านดูขนมกับนํา
แกงพวกนีสิขอพะยะค่ะ น้องหญิงตืนมาทําให้ทา่ นแต่
เช้าเลย..."

"นางทําอะไรไว้นางรูแ้ ก่ใจดี! " องค์หญิงกริวหนักกว่า

เดิม ยิงเห็นท่าทางของเจียงฮุ่ยทีไม่ยอมสารภาพก็ยงิ
พิโรธ ถึงกับมองตาเขียวตบโต๊ะเสียงดัง

233
เจียงลัวอวีเห็นองค์หญิงในอาการเกรียวกราดและมองดู
เจียงฮุ่ยทียังคงทําตัวน่าสงสาร ก็ไม่ได้มีอาการสํานึกผิด
เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ

นึกถึงชาติก่อนทีตนเองต้องตายในมือคนโง่เขลาเช่นนาง
มันเป็ นไปได้อย่างไร!

ผ่านไปสักพักองค์หญิงก็อารมณ์เย็นลง นางมองไปที
เจียงลัวอวีและตบลงบนมือเขาเบาๆ "เอาล่ะ เจ้าไม่ตอ้ ง
แก้ตวั แทนน้อง ฃเจ้าแล้ว ข้าเห็นนางมาแต่เล็กข้ารูด้ ีวา่
นางเป็ นคนเยียงไร พูดถึงของว่างนีก็ทาํ มาได้ไม่เลว
กลับไปก็ลองชิมดูนะน้องเจ้าไม่คอ่ ยลงครัวบางทีนีอาจ

234
จะเป็ นครังสุดท้ายก็ได้"

เจียงลัวอวีฟั งเข้าใจคําพูดในคําพูดขององค์หญิงเขามอง
ไปทีสาวใช้คนสนิทของนางทีไม่กล้าสบตาก็รูว้ า่ หลังจาก
ตนออกไปนางก็คงไม่กล้าพูดอะไรอีก จึงตอบกลับไปว่า
"ขอรับท่านย่า"

เรืองราวอันวุน่ วายจบลง เจียงลัวอวีออกมาจากห้อง

หลักของจวนจวินหวังตามมาด้วยเจียงฮุ่ยทีสีหน้ายําแย่
เพราะถูกสังกักบริเวณอีกครัง เขาแสร้งทําเป็ นไม่รูเ้ รือง
อะไรเลย "น้องหญิง ขอบคุณสําหรับของว่างด้วยนะ
วันนีตืนแต่เช้ามาทําอาหารให้ทา่ นย่าเจ้าคงเหนือยมาก
ไหนจะถูกลวกมืออีก...รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เดียวจะ
แย่เอา"
235
เจียงฮุ่ยเห็นว่าเขาเดินออกมาก่อนก็เข้าใจว่าเขาคงไม่ได้
ยินทีนางต้องถูกกักบริเวณ นางคิดเปรียบว่านางถูกดุดา่
ในขณะทีเขากลับได้รบั ความเอ็นดูก็รูส้ กึ อึดอัดจน
อธิบายไม่ถกู ได้แต่กม้ หน้าเก็บซ่อนความรูส้ กึ ไว้ "ขอบ
คุณท่านพีทีเป็ นห่วง"

236
เล่มที 3 บทที 90 ในวังนําวน

รอจนเจียงฮุ่ยเดินจากไปลับตา เจียงลัวอวีก็ถอนหายใจ
สายตามองไปทีระเบียง ไม่ไกลกันนัก ตรงเบืองหน้าดอก
หยิงชุนมีชายในชุดขาวยืนรออยูแ่ ละหันมามองเขาเมือ
ได้ยินเสียงเรียก

เมือเห็นไป๋ หมินอวีเดินมาหา เจียงลัวอวีก็ยืนมือออกไป

"ไปกันเถอะ"

237
ชัวเวลาธูปครึงดอกทังคูก่ ็เดินไปตามระเบียงใต้รม่ ไม้จน
เกือบจะพ้นจากทีพักขององค์หญิง ไป๋ หมินอวีหยุดเดิน
และหันไปมองคนข้างๆ พลางเอ่ยถามขึนว่า

"จะไม่ถามอะไรหรือ? "

"ถามอะไร? " เจียงลังอวีหันมามองหน้าทีไร้อารมณ์ เขา

ยิมให้และมองตา "ถามว่าเจ้าไปทําอะไรมาน่ะหรือ?"

เขาพยักหน้ารับ จากนันเจียงลัวอวีก็พดู ขึนมาราวกับ

กําลังพูดกับตัวเอง "ถ้าเจ้าอยากบอกข้าก็จะฟั ง แต่ใน
เมือเจ้าไม่บอก ข้าถามไปก็แค่นนมิ
ั ใช่หรือ? และใน
สถานการณ์เช่นนีข้าเชือว่าเจ้าไม่มีทางทําร้ายข้าหรอก"

238
ไป๋ หมินอวีเงยหน้ามองชายชุดสีออ่ นทีสะท้อนกับแสง
แดดจนดินทองส่องแสงระยิบระยับราวกับว่าเห็นแสง
ประหลาด แต่ก็พลันหายไปทันตา

เจียงลัวอวีเห็นว่าเขาไม่พดู อะไรอีกก็จะพากันเดินไปต่อ
แต่ยงั ไม่ทนั ก้าวเท้าหางตาก็เหลือบไปเห็นขวดกระเบือง
สีขาวส่งมาให้เขา ไป๋ หมินอวีทีหน้าตาไร้อารมณ์สง่ ขวด
นันมาตรงหน้า

"มันคืออะไร? "

ไป๋ หมินอวีมองหน้าเขาและตอบไปว่า "สลอด"

239
เจียงลัวอวีไม่อยากเชือหูตวั เอง เขามองตาสีอาํ พันและ
แสดงอาการตกใจเป็ นครังแรก "...อะไรนะ? "

ไป๋ หมินอวีเห็นปฏิกิรยิ าทีเขาตกใจก็เข้าใจว่าเขาได้ยินไม่

ถนัดจึงยําช้าๆ ชัดๆ ไปอีกครังว่า "สะ-หลอด"

"เจ้า...เจ้าไปทีห้องเครืองมา? " เจียงลังอวีกําขวดไว้แน่น

เขามองไป๋ หมินอวีตังแต่หวั จรดเท้า สีหน้าราบเรียบแต่
รอยยิมชัดขึน "ทีเจ้าว่ามีธุระคือไปใส่เจ้านี...ในอาหาร
เช้า? "

"ข้าไม่ได้ทาํ อะไรผิด" ไป๋ หมินอวีถูกอีกฝ่ ายมองเขาก็

240
ขมวดคิวตอบว่า "เจ้านีเตรียมไว้สาํ หรับเจินซือกับเจียง
ฮุ่ย...มีอะไรไหม? "

ยังไม่ทนั พูดจบเจียงลัวอวีก็กลันขําไว้ไม่ได้อีกต่อไป เขา

ปล่อยมืออีกฝ่ ายและก้มลงไปมองขวดในมือพร้อมกับ
หัวเราะจนตัวสัน "เจ้า..."

ไป๋ หมินอวีมองดูเขาทีกําลังตัวงอ ดวงตาสีอาํ พันเกิด

ความสงสัย "...? "

"ไม่มีอะไร" เจียงลัวอวีหัวเราะอยูพ่ กั ใหญ่ก็กลับมาเป็ น

ปกติ เขาหันมามองหน้าไป๋ หมินอวี ในทีสุดก็เข้าใจคํา
ตอบทีสงสัยมานานตังแต่เข้ามาอยูท่ ีนี เขายิมและคว้า

241
มืออันเย็นเฉียบพร้อมพูดว่า "ไปกันเถอะ"

คนแบบนี...ถ้าเจินซือกับเจียงฮุ่ยไม่ระวังตัวก็ถือว่าเป็ น
ศัตรูตวั ฉกาจเลยทีเดียว!

ทังสองกลับมาถึงสวนมรกตไม่ถงึ ครึงชัวยาม ดูเหมือน

ว่าด้านนอกจะมีเสียงเอะอะดังขึนมา

เสียงเอะอะทีดังขึนมาทําให้ซยุ่ เยวียทียืนดูนายทังสอง
เล่นหมากล้อมอยูอ่ ดรนทนไม่ได้ แง้มประตูกวักมือเรียก
ให้หว่านเสียะออกไปดูวา่ เกิดอะไรขึน ชัวเวลาจิบชาครึง
ถ้วยนางก็รบี วิงกลับมากระซิบกระซาบกับซุย่ เยวียและก็
ถูกเจียงลัวอวีถามขึนมาตอนทีกําลังจะถอยออกไป

242
"คุยอะไรกัน เล่าให้ขา้ ฟั งบ้างสิ"

หว่านเสียะได้ยินนายถามขึนมาจึงก้าวเข้ามาในห้อง ย่อ
ตัวเคารพด้วยความระแวดระวัง "คารวะซือจือ"

เจียงลังอวีหยิบหมากสีดาํ ขึนมา เงาดําสะท้อนความเงา

งามออกมาชัดเจน เขาวางหมากลงและยิมให้กบั คนที
นังอยูต่ รงข่าม "เข้ามาพูดข้างใน เกิดอะไรขึน?"

หว่านเสียะได้ยินเจ้านายถามโดยไม่ได้มีอาการโกรธ แต่
นําเสียงดูจะพอใจด้วยซํา นางสังเกตแววเจ้านายทังสอง
ก็สบายใจ จึงพูดต่อว่า

243
"เรียนซือจือ เมือครูพ่ ีซุย่ เยวียเห็นด้านนอกเอะอะกันก็
เลยให้ขา้ น้อยออกไปดู ข้าน้อยออกไปถึงประตูชนกลาง
ั
ไปทีอาคารตะวันออกก็บงั เอิญเจอกับสาวใช้คนสนิทของ
พระชายา นางบอกว่าวันนีพระชายากับคุณหนูใหญ่ทอ้ ง
เสีย กําลังจะรีบไปเชิญท่านหมอมาตรวจอาการเจ้าค่ะ"

เจียงลัวอวีฟั งแล้วก็ยมิ เขาโบกมือให้ซยุ่ เยวียกับหว่านเสี

ยะถอยออกไป "เข้าใจล่ะ พวกเจ้าออกไปเถอะ"

ไป๋ หมินอวีทีกําลังจะวางหมากสีขาวเพือกินหมากของ
เจียงลัวอวีบนกระดาน พลันได้ยินฝ่ ายตรงข้ามเรียกด้วย
นําเสียงแกมชอบใจ "หมินอวี"

244
ทันทีทีได้ยินเสียงเรียกเขาก็ชะงักไปชัวครู ่ รอยแผลบนใบ
หน้ายังคงไร้ซงอารมณ์
ึ เขาค่อยๆ เงยหน้าจนเห็นดวงตา
สีอาํ พันทีดูเหมือนจะยิมแต่ก็เห็นได้ไม่ชดั เจน

เจียงลังอวีดูเหมือนจะชินเสียแล้วกับท่าทางเช่นนี นิว
ขาวยาวเรียวเคาะลงบนกระดานหมากล้อมและพูดยํา
คําหว่านเสียะ "ท้องเสีย? "

แววตาของไป๋ หมินอวีทีแม้วา่ จะมืดแต่ก็เห็นได้วา่ มี

ประกายของหมากสีขาว มือนันชะงักไปชัวครูแ่ ละวางลง
กินหมากสีดาํ ของเขาทีมุมกระดาน

245
ทังคูเ่ ล่นหมากล้อมกันจนเทียง เสียงเอะอะด้านนอก
เงียบไปแล้ว เจียงลัวอวีมองหมากกระดานทีสามทีถูกอีก
ฝ่ ายล้อมจนไม่เหลือทีก็อดไม่ได้ทีจะมองไปยังใบหน้า
ของไป๋ หมินอวีทียังคงสงบนิง เขาหันไปสังคนด้านนอก
ประตู "สายแล้วนะซุย่ เยวียไม่ตอ้ งสนใจ ใช้หอ้ งเครือง
ของเราเองจัดการให้เรียบร้อยก็พอ"

ซุย่ เยวียทีอยูน่ อกห้องขานรับ "เจ้าค่ะซือจือ"

เจียงลัวอวีถอนหายใจยาว มองดูไป๋ หมินอวีทีจัดการกับ

หมากบนกระดานด้วยสีหน้าราบเรียบ เขาก็เหลือบไป
มองขวดกระเบืองบนโต๊ะและยิมออกคําสัง "บอกให้ครัว
ของเราเตรียมอาหารเยอะหน่อย วันนีข้า...อยากจะ
ฉลองกับไป๋ ซวงจือให้เต็มที"
246
ซุย่ เยวียได้ยินก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึน แต่ก็ขานรับคํา
สังรีบออกไปสังให้หอ้ งครัวจัดเตรียมอาหารมาให้ผเู้ ป็ น
นาย

ผ่านไปครึงชัวยาม มือเทียงก็สนสุ
ิ ดลง

เจียงลัวอวียืนขึนมาข้างโต๊ะและจับให้อีกคนเอนลงบน
ตัง "เจ้ายังบาดเจ็บอยู่ เมือเช้าก็ออกแรงเดินมากไปนอน
พักตรงนีก่อน ข้ามีธุระทีห้องหนังสือ ถ้าเจ้าตืนแล้วไปหา
ข้าทีนันนะ"

ไป๋ หมินอวีฟั งแล้วก็พยักหน้ารับโดยดี ดวงตาสีอาํ พัน

247
มองส่งเจียวลัวอวีทีเดินไปจนสุดสายตาท่ามกลางแสง
ทองจากด้านนอกทีส่องผ่านหน้าต่าง ทําให้ดอู บอุน่ ยิง
นัก

เจียงลังอวีเดินเข้าไปในห้องหนังสือ ไม่คิดว่าจุยอวินจะ
มารออยูท่ ีด้านในแล้ว เขาส่งยิมให้

"ตอนทีส่งหมินอวีกลับมา เจ้าได้ข่าวแล้วหรือ? "

จุยอวินตอบด้วยสีหน้าจริงจัง"ขอรับ"

เจียงลัวอวีชะงักและกลับเป็ นปกติอย่างรวดเร็ว ถาม

ด้วยเสียงทุม้ ตํา "ลุงชาวหลิวกลับไปเอาบัญชีทีจวน เมือ
248
ไรจะมาถึงเมืองหลวง?"

จุยอวินได้ยินคําถามก็เงยหน้ามองเจ้านายทีผมยาวดํา
ขลับปิ ดหน้าอยู่ แต่ก็สงั เกตได้วา่ นายกําลังเกิดความ
สงสัยไม่เข้าใจ ว่าเดิมทีนายของตนคนนีไม่เคยสนใจ
อะไรเลย เหตุใดจึงใส่ใจกับเรืองนี เขาจึงตอบไปว่า
"เรียนซือจือ พรุง่ นีเช้าขอรับ"

"พรุง่ นี? " เจียงลัวอวีมองไปยังแสงแดดทีสาดส่อง มือ

ขาวผ่องเคาะโต๊ะและหยุดลง "นับเป็ นวันทีดี"

แล้วก็เงียบสงัดลง

249
เจียงลัวอวีหัวเราะเบาๆ แววตาดูรา้ ยขึนชัวขณะ เขาหัน
ไปมองจุยอวินทียืนอยูข่ า้ งๆ

หลังจากทีครุน่ คิดสักพักเจียงลัวอวีก็มองตําและเรียก "จุ

ยอวิน"

"ขอรับ"

เจียงลัวอวีหรีตาลงรอยยิมลึกขึนพูดเสียงเรียบ "ไปตาม
ลัวไป๋ มา ข้ามีเรืองจะสังเขา"

"ขอรับซือจือ"

250
จุยอวินค่อยๆ เดินจากไป เจียวลัวอวีนังลงบนเก้าอีเอา
มือลูบขวดหยกและขวดกระเบืองทีวางไว้ขา้ งกัน หน้าตา
เขาในตอนนีดูคลุมเครือมองไม่ออกว่ากําลังคิดอะไร

เจินซือ พรุง่ นีจะเป็ นวันทีหัวหน้าพ่อบ้านจากจวนของข้า

มาทํารายงานบัญชี ไม่รูว้ า่ เจ้ารูเ้ รืองนีหรือยัง เตรียมทีจะ
หาเรืองข้ากับน้องๆ อยูห่ รือไม่?

ติดตามต่อในเล่มที4

251